plik

Nazywają go mistrzem marionetek.

Mówią, że jest 'brudny', ciemny i niebezpieczny.

I mają rację.

On jest tym wszystkim, czy mówią, że jest i więcej.

O wiele więcej.

Alexander Henley nie ma pojęcia, że istnieje. Nie wie, jak

bardzo go pragnę.

Ale to wszystko się zmieni.

Bo jeśli jest jedna rzecz, którą wiem o mistrzu marionetek,

to to, że dobrze płaci za pociąganie 'kobiecych sznurków'.

I będę jego kolejnym zakupem

Prolog

Melissa

PRZYPUSZCZAM, ŻE TO DESPERACJA ZMUSIŁA MNIE DO STALKINGU CZŁOWIEKA TAK
POTĘŻNEGO JAK ALEKSANDER HENLEY.

Oto, co robi z tobą utrata rodziców w nocnym wypadku samochodowym gdy masz
zaledwie osiemnaście lat. To sprawia, że jesteś zdesperowana.

Nie z powodu studenckiego życia, które zda  się ostatecznie 'psu na budę'. I nie z powodu
gwiazd,  do  których  sięgałaś  w  swoich  marzeniach,  by  zostać  adwokatem  ds.  karnych
pewnego  dnia.  I  nawet  nie  z  powodu  ogarniającej  Cię  rozpaczy,  z  powodu  utraty  całego
Twojego świata - tego miażdżącego duszę bólu, gdy wiesz, że już nigdy ich nie zobaczysz.
Pozbieranie  całego  Twojego  'gówna'  do  kupy  dla  dziecka,  za  które  jesteś  teraz
odpowiedzialna.  To  sprawia,  że  jesteś  zdesperowana.  Mały  chłopiec,  który  jest  teraz
Twoim wszystkim.

To dla mojego małego brata przyjęłam stanowisko sprzątaczki w Henley Grosvenor Legal.

I dlatego właśnie teraz tu jestem , w apartamencie w Delaney's Spa Resort, z torebką
wypchaną dwudziestoma pięcioma patolami i pięknym kutasem Alexandra Henleya w
mojej dupie ...

Chyba powinnam zacząć od początku.

Rozdział 1

TRZY MIESIĄCE WCZEŚNIEJ…

Melissa

JESTEM SPÓŹNIONA. JESTEM SPÓŹNIONA. JESTEM KUREWSKO SPÓŹNIONA.

Strajk w metrze. Kurewsko typowe, dla pierwszego dnia mojej nowej pracy.

Moje odbicie wygląda straszne, gdy przechodzę przez lustrzane przeszklone wejście.
Miałam nadzieję, że sprzątanie tak prestiżowej firmy jak Henley Grosvenor będzie

oznaczało  coś  nieco  bardziej  stylowego  niż  drapiąca  czapka  do  baseballu  i  siatka  do
włosów,  które  mi  przysłali.  Bardziej  stylowego  niż  pasiasty  zielono  -  biały  workowaty
fartuch, który muszę nosić na bluzce i  wykrochmalonej poliestrowej spódnicy . Ale 'żebracy
nie mają wyboru'.

- Czyszczenie indukcyjne - mówię nieskazitelnej recepcjonistce.

Łapię oddech i wyciągam pogniecioną instrukcję z mojej kieszeni, gdy ona przygląda się
moim rozczochranym włosom. Ma mnie za gówno. Ma to wypisane na twarzy.

- Piąte piętro - mówi. Jesteś spóźniona.

Tak  jakby  moje  płonące  policzki  nie  dawały    jasnego    dowodu,  że  wiem  o  tym.  Czuje  się
zawstydzona  ,  przechadzając  się  pomiędzy  marmurowymi  filarami  w  tak  gównianym
uniformie. Oznaka minimalnego wynagrodzenia  wśród dopasowanych garniturów.

Zwiększam  tempo,  gdy  widzę,  że  winda  jest  już  otwarta,  i  biegnę  pomiędzy  pluszowymi
miejscami  siedzącymi,  aż  serce  wali  mi  w  piersi.  Winda  jest  już  wypełniona  po  brzegi
pracownikami kancelarii adwokackiej z porannymi gazetami i Starbucksem.  Wielu z nich
patrzy na mnie i widzi, jak nadbiegam, ale żaden nie kiwnie nawet palcem, by przytrzymać
mi drzwi.

Poza nim.

Moje  serce  zacina  się  w  rozpoznaniu,  oddech  więźnie  w  gardle,  gdy  wyciąga  rękę  i
przytrzymuję drzwi dla mnie. Wciskam się do środka  i przywieram ciasno do rogu, i chcę
tak  bardzo  podziękować,  ale  tego  nie  robię.  Nie  potrafię.  Jego  spojrzenie  nie  dotknęło
mojego, ani nawet nie spojrzał w moją stronę.

Drzwi zamykają się a on spogląda prosto przed siebie, gdy kobieta znajdująca się przy jego
boku streszcza mu dzisiejszy plan dnia. Jej głos jest nosowy i płaczliwy. Dba o wymowę.

Misterrr Cal-der, ten-aaay-emmm. Drunk dri-ving...(Pan Calder, dziesiąta rano, jazda po
pijaku… – przyp. tł.)

Wciskam przycisk piątego piętra, jako jeden z niewielu poziomów jest niepodświetlony.
Oceniam.

A potem patrzę na niego, starając się , by nie było to aż nadto oczywiste.

Alexander James Henley. Junior.

Mężczyzna, o którym marzę od czterech lat.

Musi być trudno mieć skrót Jr. przy nazwisku całe życie, ale myślę, że tak

się dzieje, gdy przejmujesz imperium od swojego niezwykłego, 'żywej legendy' ojca.

Wygląda tak, jak go zapamiętałam, i tak też pachnie.

'Mocny' niczym żarzące się węgle. Pikantny, jak orientalne kadzidło.

Czarny garnitur, biała koszula, czarny krawat. Jego włosy są takie same, tak ciemne jak
jego garnitur. Jego oczy także, tylko teraz pojawiły cieniutkie linie wokół kącików. Pasują
do niego.

Nie uśmiecha się, nawet odrobinę. Jego doskonała szczęka, wygląda tak surowo i
poważnie. Jego skora jest nieskazitelna, z wyjątkiem maleńkiego znamienia, które ma na
prawym policzku.

Moje fantazje o szokującym momencie rozpoznania uschły i umarły. On mnie nie pamięta.
Dlaczego miałby pamiętać? Byłam głupim dzieckiem, kiedy wycyganiłam od niego
papierosa za bramą mojej szkoły. Widział setki dzieci tego dnia, morze nas

zapakowanych do szkolnej sali , aby być świadkiem jego przemowy motywacyjnej na
temat zawodu prawnika. Nazwali to Korporacje dla społeczeństwa. Program rządowy lub
inna forma pomocy.

Spóźniłam się tamtego ranka, tak samo jak dziś. Zbyt spóźniona, aby załapać się na
poranne sprawdzanie 'listy obecności', postanowiłam zostać na zewnątrz , aby skręcić i

wypalić ukradkiem papierosa zanim będę musiała 'wypić piwo, którego nawarzyłam'.
Opakowanie było puste. Zostały tylko resztki. Pył i parę skromnych płatków tytoniu,

ledwo wystarczających nawet do najskromniejszego skręta. On tam był ,oparty o ścianę, w
skrojonym na miarę garniturze. Zapalał papierosa przed wejściem do środka. Obserwował,
jak walczę, by zrobić skręta, po czym zaoferował mi paczkę papierosów.

'Insignia '- delikatna czcionka na pięknym czarnym pudełku. O wiele piękniejsze niż tanie
papierosy, które palą dzieciaki ze szkoły.

-Dzięki - powiedziałam.

Zapalił dla mnie zapalniczkę i przyłożył ją do papierosa, który trzymałam w ustach,

a ja pochyliłem się, starając się nie wyglądać jak idiotka, kiedy żołądek podchodził mi do
gardła a serce rozpoczęło dziki bieg.

Nigdy przedtem nie otarłam się o ' sukces' ,a on wręcz

nim cuchnął.

-Wiesz, mógłbyś zostać za to aresztowany...Uśmiechnęłam się, zanim się zaciągnęłam.

-Dostarczanie papierosów osobom małoletnim.

Roześmiał się w taki sposób, że moje serce jeszcze bardziej przyspieszyło.

-Mogą próbować...

Wtedy  nie  wiedziałam,  że  był  jednym  z  najlepszych  w  tym  kraju,  prawników  ds.  karnych
.Nie  wiedziałam,  że  nazywa  się  Alexander  James  Henley  Jr.  i  zatrudnia  ponad  pięciuset
pracowników (personel prawny) w swojej eleganckiej , londyńskiej kancelarii prawnej. Nie
miałam  pojęcia,  że  gazety  nazywają  go  '  mistrzem  marionetek'  albo  o  tym,  że  ,  ma
upodobanie do gierek z podduszaniem i brutalnego pieprzenia. Był po prostu eleganckim
facetem  w  garniturze,  dopóki  się  do  mnie  nie  uśmiechnął.  I  ten  uśmiech  wystarczył  mi,
abym oddała moje serce mężczyźnie, którego prawdopodobnie nigdy więcej nie zobaczę.

Winda zatrzymuję się z brzękiem na piątym piętrze. A ja muszę przeciskać się pomiędzy
ciałami odzianymi w garnitury, aby dotrzeć do wyjścia. Mój łokieć muska ramię Aleksandra
i przez maleńką chwilę, on się uśmiecha.

A potem...już go nie ma.

Drzwi zamykają się i zabierają go, a ja  pomimo dużego  spóźnienia obserwuję, jak kolejne
numery pięter migają na wyświetlaczu. Szóste, siódme, ósme, aż do...osiemnastego piętra.
Ekscytuje  mnie  fakt,  że  jest  w  tym  samym  budynku,  co  ja.  Tak,  jak  myślałam.  W  końcu
dlatego  podjęłam  pracę  tutaj,  na  drugim  końcu  miasta.  Podczas  rekrutacji,  pytali  nas
'dlaczego  wybraliśmy  pracę  w  firmie,  tak  odległej  od  naszego  miejsca  zamieszkania?'.

Uraczyłam ich grzecznościową formułką, o tym, jak wielki mam szacunek do pracy pana
Henleya. I wygląda na to, że to łyknęli.

Faza pierwsza zakończona sukcesem.

Jestem tu i go spotkałam. Już go widziałam.

Odchodzę, aby znaleźć moje miejsce pracy. Z uśmiechem na twarzy.

JESTEM JEDNYM Z DZIESIĘCIU PRACOWNIKÓW SPRZĄTAJĄCYCH , ZACZYNAJĄCYCH DZISIAJ
PRACĘ. WSZYSCY WYGLĄDAMY TAK SAMO.

Pomieszczenie wypełnione pasiastymi, zielono- białymi sługusami, którzy potrzebują
instrukcji, jak prawidłowo używać mopa. Mniemam, iż tym dla nich jesteśmy - tanią siłą
roboczą, niezdolną do osiągnięcia czegokolwiek więcej w naszym życiu.

-Jesteśmy dumni z naszych standardów zawodowych.- powiedział nam nasz kierownik.

-Wszystko musi być doskonałe. Zawsze perfekcyjnie.

Moja  fantazja  o  byciu  przydzieloną  do  biura  pana  Henleya  Jr,  zostaje  bardzo  szybko
zweryfikowana  przez  rzeczywistość,  gdy  zostajemy  podzieleni  na  pary.  Kuchnia  przy
stołówce,  oto  gdzie  zostałam  przydzielona.  Zeskrobywanie  zaschniętego  tłuszczu  i  oleju
kuchennego,  usuwanie  odpadów  żywnościowych  i  dezynfekcja  toalet  pracowniczych,
ciągnących  się  wzdłuż  korytarza.  Toalet,  co  do  których  wątpię,  by  Alexander  Henley,
kiedykolwiek z nich korzystał.

Jestem w parze z dziewczyną  o imieniu Sonya i teraz obie kierujemy się na siódme piętro.
Widzę, jaka jest ładna, nawet w tym gównianym uniformie. Jej skóra ma ciemny, głęboki
odcień, a jej oczy są koloru spalonej umbry  (jasno brązowe przyp. tł.) - dokładnie taki sam
odcień  miała  jedna  z    kredek  woskowych,  które  posiadałam  jako  dziecko.  Została  też
pobłogosławiona  najgrubszymi  rzęsami  jakie  kiedykolwiek  widziałam,  i  włosami,  które
połyskują  nawet  przez  siatkę  ochronną.  Ma  warkocze  spięte  w  kok,  który  opada  na  jej
kołnierzyk, jak 'kula zwiniętej liny'.

-Jak myślisz, kochanie? - spytała.

-Niezła herod- baba z tej naszej kierowniczki, czyż nie?

Wzruszyłam ramionami.

-Wydaje się być w porządku.

Sonya przewróciła oczami.

-Dała mi mnóstwo upomnień za wcześniejsze korzystanie z ruchomych schodów.

Ponoć korzystanie z nich przez nas - personelu sprzątającego niższej rangi - jest
zabronione.

- Zabronione?

-Nasz wygląd nie jest zbyt miły dla oczu. Nie chcą , by większa grupa sprzątaczek po nich
paradowała, niczym po wybiegu. Jak, sądzę.

Kusiło mnie, żeby powiedzieć jej, że sam Alexander Henley przytrzymał dla mnie drzwi
dzisiejszego ranka, ale zrezygnowałam.

-Więc, będziemy musiały codziennie wspinać się na siódme piętro?

-Zapewne. Chyba powinnyśmy się cieszyć, że nie pracujemy na najwyższym
piętrze?!Chociaż wątpię, abyśmy kiedykolwiek tam pracowały. Nawet, gdybyśmy bardzo
chciały. Tam mieści się gabinet pana Henleya.

Te słowa wywołały u mnie dreszcze.

Odsuwamy się na bok, gdy kolejna para sprzątaczek przejeżdża obok nas mechaniczną
polerką do podłóg. Jednak Sonya nie przestaje mówić.

-Wygląda na to, że nie przyjmuję tam również swoich najelegantszych klientów. Spotyka
się z nimi nieco niżej. Tak przynajmniej słyszałam.- Westchnęła.

-Myślę, że widziałem go dziś rano, jadąc z parkingu podziemnego. Tylko przez sekundę...

-Naprawdę? Oczywiście, nie mogłabyś go przeoczyć, prawda? Jest wspaniały na epicką
skalę.

Uśmiecham się.

- Tak, taki właśnie jest.

Sonya szturcha mnie łokciem.

- Jedyna zaleta pracy tutaj. Ech, co ja bym dała żeby zostać osobistą sprzątaczką ( dziwką -
sami wybierzcie, to słowo ma takie właśnie znaczenia :D przyp. tł.) pana Henleya?

Otwieram tylne wejście na stołówkę.

- Może mogłybyśmy coś zrobić, aby awansować na to miejsce.

Sonya wybucha śmiechem.

-Awansować do pracy na osiemnastym piętrze? Taa, jasne....

- Mówię poważnie.- odpowiadam - Dlaczego, by nie?

Sonya znajduję szafkę z materiałami, do której zostałyśmy skierowane i przegląda jej
zawartość.

-Bo...no  cóż...nie  wiem.  -  wzrusza  ramionami.  -  Ponieważ  uważam,  że  każdy  tutaj,  chce
pracować  na  osiemnastym  piętrze.  Pewnie  węszyłabym  na  jego  terenie  i  ocierała    się  o
jego  eleganckie  biurko,  gdybym  tylko  miała  taką  szansę.  Och,  och...  Alexandrze!  Taak!
Uważam, że Twoje mahonie są cudowne! (nie pytajcie mnie, co Sonya miała na myśli xD :D-
przyp. tł.).Spogląda na mnie roześmianymi oczyma i pociąga nosem dla lepszego efektu. To
zabawne,  bardzo  zabawne...Tak  zabawne,  że  wybucham  śmiechem.  Myślę,  że  bardzo
polubię Sonyę.

- Wszyscy mówią na mnie Lissa. -mówię i wyciągam do niej rękę.

-Wszyscy mówią na mnie Sonnie - odpowiada i potrząsa moją wyciągniętą dłonią.

Po czym, wręcza mi butelkę środka odtłuszczającego i gąbkę do mycia naczyń, sama zaś
chwyta beczkę mleczka do czyszczenia.

- Takie już moje pieprzone szczęście, że dostałam tą gównianą podłogę do umycia. - jęczy. -
Dwie ostatnie sprzątaczki, które się tym zajmowały zostały wylane .Kurewsko
niewdzięczna robótka na stołówce, jak to mówią.

Ogarnia mnie przerażenie, rodem z horroru.

-Wylali? Skąd o tym wiesz?

Sonya, postukuję się po nosie.

- Uwielbiam wiedzieć, co się dzieję. Zaprzyjaźniłam się z jedną z dziewczyn, które sprzątały
w dziale IT. Wszystko mi opowiedziała. To ona myła tą podłogę nim awansowała. Musiała
ostro popracować swym pieprzonym, rozkosznym tyłeczkiem, aby porzucić tą gównianą
fuchę. Stwierdziła, że wolałaby sprzedać nerkę niż tu wrócić.

- Wspaniale...

- Taa, życie jest kurewsko różowe. Mam nadzieję, że wytrzymamy co najmniej miesiąc,
mam czynsz do zapłacenia.

- Ja również. - odpowiadam. -Mam też małego braciszka, którym się opiekuję. Wyciągam z
kieszeni fartucha telefon i pokazuję jej, jego zdjęcie, ustawione jako wygaszacz.

-Ma na imię Joseph.

- Aww, jest słodziutki, kochanie. Ma Twoje oczy.

- Oczy naszego taty.

Biorę do ręki komórkę i przyglądam się mojemu braciszkowi.

Naprawdę mamy takie same oczy. Duże, niebieskie, o bezczelnym wyrazie. Joseph -
podobnie, jak ja - ma ziemistą cerę oraz mysi kolor włosów. Lecz ja, nie mam jego uroczych
dołeczków, które odziedziczył po naszej mamie.

Staram się o tym nie myśleć. Nie teraz...

Sonya zastanawia się, czy zadać mi jakieś pytanie. Widzę to. Widzę jej udrękę, więc
przedstawiam jej okrojoną wersję tego, jak zginęli moi rodzice. Mówię jej, że zginęli zeszłej
wiosny w wypadku samochodowym, którego sprawca zbiegł.

- Cholera, przykro mi - mówi.

I widzę w jej oczach ,że tak naprawdę jest.

- Musisz płacić za opiekę nad dzieckiem? To dziadostwo bywa bardzo kosztowne.

Potrząsam przecząco głową.

-Mam przyjaciela, Deana. Jest super. Bardzo mi pomaga. Jestem szczęściarą.

Szczęściarą...Niezły żart...

- Przyjaciela, przyjaciela? No wiesz...- pyta i przewraca oczami.

Uśmiecham się. - Nie. To tylko przyjaciel. Relacja czysto platoniczna.

I rzeczywiście tak jest. Nigdy nie postrzegałam go 'w ten sposób'. Nigdy nikogo nie
postrzegałam 'w ten sposób', poza Alexandrem Henleyem.

Na razie pasował mi status dziewicy. Do tej pory skupiałam się przede wszystkim na
otrzymaniu, jak największej ilości szóstek (w szkole - przyp. tł.).

Gdy chowam telefon, Sonnie przypatruję mi się uważnie, jakby zastanawiała się, czy
dopuścić mnie do jakichś poufnych informacji. Przynajmniej, mam nadzieję, że o to właśnie
chodzi.

-Potrafisz zachować tajemnicę, prawda?

Gdy przytakuję, Sonnie podaję mi swój telefon. Z wyświetlacza spoglądają na mnie - ze
słodkimi uśmiechami- dwie śliczne, małe dziewczynki.

- Mam dwie małe córeczki. - mówi.- Nie mów o tym nikomu. Nie wspominałam o tym
podczas rekrutacji. Obawiałam sie, że mnie nie przyjmą. Samotna matka i te wszystkie
problemy z zapewnieniom dzieciom opieki, podczas , gdy jestem w pracy...

- Mnie zatrudnili.

Sonya uśmiecha się w odpowiedzi.

- Załóżmy, że jesteś odważniejsza i bardziej skłonna do ryzyka niż ja.

Odważniejsza albo zbyt zdesperowana by się tym przejmować.

Wzruszam ramionami.

- Posiadanie obowiązków rodzinnych nie sprawia, że gorzej od innych szorujemy ich
piekarniki, nieprawdaż?

- Robimy to lepiej- odpowiada. - Dużo lepiej. Musimy. Mamy gęby do wykarmienia.

Nie myli się.

Sonnie nachyla się ku mnie z konspiracyjnym uśmiechem.

-  Może  ich  zaskoczymy?  -  pyta.-  Pokażmy  im,  że  my  małe  sługusy  z  siódmego  piętra,
potrafimy  poradzić  sobie  z  tą  fuchą.  Mogłybyśmy  uczynić  to  miejsce,  tak  czystym,  jakim
nigdy  go  nie  widzieli.  Wystarczająco  czystym,  aby  mogli  jeść  lunch  wprost  ze  swoich
eleganckich muszli klozetowych. Tak, pokażmy im.

- Liczysz na awans? Na wyższe piętro?

Sonnie przytakuję.

-Tak, na wyższe piętro. Mam na myśli awans na osiemnaste piętro. Do diabła, nigdy nie
należałam do życiowych zwycięzców, przynajmniej do tej pory, ale to nie oznacza, że nie
wiem wszystkiego o sprzątaniu.

Uśmiecham się.

- Osiemnaste piętro? Chcesz powęszyć na terytorium Alexandra Henleya?

Sonnie wybucha śmiechem.

-Tak, do diabła!

-No to mamy umowę, partnerze. – stwierdzam.

MOJE STOPY BOLĄ, JAK SKURWYSYN, GDY ZDEJMUJĘ BUTY PRZY DRZWIACH
WEJŚCIOWYCH DO MIESZKANIA. OTO, JAK SIĘ KOŃCZY KUPOWANIE TANIEGO OBUWIA.
Pęcherzami i cierpieniem.

Głos Deana ledwo się przebija przez piosenkę przewodnią jakiejś bajki, która dobiega z
salonu.

- Lissa właśnie wróciła do domu. Chodźmy przywitać się z Twoją biedną, zmęczoną siostrą.

Moje serce nabrzmiewa do granic, gdy Dean pojawia się w korytarzu i podaje mi w
ramiona uśmiechniętego małego faceta. Niewiedza to błogosławieństwo.

Przebywanie w domu to najlepsze uczucie na świecie. Lepsze nawet niż wdychanie zapachu
Alexandra Henleya.

-Cześć, malutki mężczyzno!

Joseph uśmiecha się, ale wyraźnie widać, że jest bardziej zainteresowany kreskówkami niż
mną. Łzy ulgi kłują mnie pod powiekami, gdy orientuję się, że nie płakał cały dzień, ale to
nie  powstrzymuję  narastającego  poczucia  winy.  Pierwszy  dzień  z  dala  od  niego  zawsze
będzie trudny do przetrwania. Naprawdę nie chcę tego robić  - podrzucać go Deanowi, za
każdym  razem  ,  gdy  muszę  iść  do  pracy.  Nie  chcę  go  nikomu  podrzucać,  ale  alternatywa
jest znacznie gorsza. Alternatywa to życie z zasiłków i marne perspektywy na przyszłość. To
nie  jest  życie,  jakie  chcę  zaoferować  Joe.  To  nie  jest  życie,  jakiego  chcieliby  dla  nas  nasi
rodzice.

Sadzam go z powrotem na jego worku - pufie, a on natychmiast wlepia wzrok w
kreskówkowego psa na ekranie.

-Więc? - zachęca Dean. - Jak tam pierwszy dzień w pracy?

Podążam w kierunku kuchni, a on idzie za mną i chwyta dwa kubki, gdy włączam czajnik.

- Ciężki, długi i męczący.- robie krótką przerwę.- Gówniany...

-Gówniany? Serio?

Potrząsam głową.

-Nah, nie było tak źle. Poznałam kogoś. Sonny. Wydaje się być w porządku.

-Jesteście już przyjaciółkami?

Przytakuję i leciutko się uśmiecham.

-...i widziałam Go.

- I co? Widok jego prawniczego tyłka uleczył Twoje zaślepienie/zauroczenie ? (jego osobą
przyp. tł.)

Potrząsam głową.

-Niezupełnie...

Tak dużo chce mu powiedzieć. Chce mu powiedzieć, że Alexander Henley nadal pachnie tak
dobrze, jak zapamiętałam. Chce też mu powiedzieć, że znamię, które Alexander Henley ma

na policzku jest idealnym malutkim kółkiem, i że w kącikach jego oczu pojawiły się
cieniutkie linie (i są nowe).Cztery lata temu ich nie było.

Chciałabym też opowiedzieć mu o tym, jak to złamałam zasady i skorzystałam z windy
(pomimo, iż jest to surowo zabronione), a On przytrzymał dla mnie drzwi.

Dean stoi tuż obok mnie i wyraźnie czeka, aż podam mu więcej szczegółów, a ja zdaję sobie
sprawę, że się uśmiecham...i milczę.

- Nie rozpoznał mnie. - przyznaję.- Cóż, ale wcale nie musiał, czyż nie?

- Nikt by Cię nie rozpoznał w tym gównianym uniformie, Lisso. Na Boga, jest kurwa
ohydny.

- Nawet jeśli, to było lata temu. Poczęstował mnie tylko papierosem. Jestem pewna, że
ledwo pamięta moją szkołę, a co dopiero mnie.

- Po prostu nie daj się aresztować za stalking.- odpowiada Dean.- To nie tak, że on nie
potrafi wnieść przeciwko Tobie oskarżenia.

Dean żartuję, ale nie do końca...

On wie wszystko o moich tendencjach do stalkingu (do prześladowania przyp. tł.). Był moim
wspólnikiem w wielu podobnych okolicznościach.

Ale nie tym razem. Tym razem ma za zadanie opiekować się Joe, gdy ja będę myć toalety,
by zarobić pieniądze.

- Więc, jaki jest plan? - pyta. - Tylko mi nie mów, że nie masz żadnego. Ty zawsze masz
plan.

- Mam zamiar awansować do pracy na osiemnastym piętrze.- odpowiadam. - On tam
pracuję.

- A potem co? Masz nadzieję, że lubi prążkowane czapki i poliester?

Potrząsam głową. Robi się zabawnie. Bardzo zabawnie.

Zakładam Deanowi na głowę swoją prążkowaną czapkę.

- A potem zamierzam trochę powęszyć na jego terenie.

Dean z łatwością chwyta o co mi chodzi.

- Nie jestem do końca pewien, czy to był żart. - stwierdza

Uśmiecham się, wzruszam ramionami i robię nam herbatę w milczeniu. Ponieważ - mówiąc
szczerze - wcale nie jestem pewna, czy żartowałam...