MAUREEN CHILD

Jak uwieść eksmęża

The Tempting Mrs. Reilly

Tłumaczyła: Hanna Walicka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Dziesięć tysięcy dolarów to kupa forsy – powiedział Brian Reilly,

sięgając po piwo.

– Nie rób żadnych planów – rzucił szybko jego brat, Aidan, biorąc

kawałek tortilli z naczynia stojącego na środku stołu. – Pamiętaj, że nie
dostaniesz wszystkiego.

– Tak – potwierdził Connor. – Musisz się z nami podzielić.
– I ze mną, że posłużę ci radą – uśmiechnął się Liam.
– Wiem – potwierdził Brian.
Liam, trzy lata starszy od braci, wyglądał na zadomowionego w

mrocznym pomieszczeniu baru. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt,
iż był księdzem. Jednak w pierwszym rzędzie należał do klanu Reillych. Zawsze
trzymali się razem.

Brian popatrzył na braci. Czuł się tak, jakby dwa razy spojrzał w lustro.

Trojaczki Reilly – Aidan, Brian i Connor. Nazwani według alfabetu w porządku
pojawiania się na świecie. Nie rozstawali się od urodzenia.

Razem wstąpili do piechoty morskiej i przetrwali trudny okres

adaptacyjny. Zawsze wspierali się wzajemnie lub dawali kopniaka, gdy zaszła
potrzeba.

Teraz świętowali nieoczekiwany przypływ gotówki. Zmarł ich cioteczny

dziadek, Patryk, w swoim czasie też jeden z trojaczków, a że nie miał żadnych
innych krewnych, zostawił trojaczkom Reilly dziesięć tysięcy dolarów. Właśnie
zastanawiali się, jak je rozdysponować.

– Podzielmy na cztery – zaproponował Connor, spoglądając na Liama. –

Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.

– Chciałbym podziękować i odmówić – uśmiechnął się Liam. – Ale

ponieważ kościół potrzebuje nowego, dachu, powiem tylko, że podoba mi się
pomysł Connora.

– Za dwa i pół tysiąca nie kupisz nowego dachu – zauważył Aidan. –

ś

aden z nas zbyt wiele nie kupi.

– Pomyślałem o tym – przyznał Liam. – A może by się założyć?

Wygrywający bierze wszystko.

Brian czuł pociąg do współzawodnictwa, podobnie jak jego bracia.

Niczego nie lubili bardziej niż rzucać sobie wyzwania. Jednak uśmiech na
twarzy Liama zdawał się ostrzegać, że dalsza część wywodu mniej przypadnie
mu do gustu. Co prawda, najstarszy brat był księdzem, lecz jako jeden z
Reillych odznaczał się właściwym im sprytem.

– O jakim zakładzie myślisz? – zapytał.
– Boicie się?
– Oczywiście, że nie! – rzucił Aidan. – Dzień, w którym Reilly nie

podejmie wyzwania, będzie...

– ... oznaczał, że leży kilka stóp pod ziemią – dokończył Connor. – Co

wymyśliłeś? – zwrócił się do Liama.

– Zawsze mówicie o pełnym zaangażowaniu i poświęceniach, tak?
– Oczywiście. Należymy do sił lotniczych piechoty morskiej, a ona już

taka jest – Brian spojrzał na braci, nim przytaknął.

– Pewnie – poparli go Aidan i Connor.
– Tak? – Liam ogarnął wzrokiem całą trójkę. – Ale o jednym nie macie

pojęcia.

– Co takiego?
– Och, muszę przyznać, że jesteście bardzo oddani służbie. Bóg wie, ile

czasu spędziłem na modlitwach za was. Jednak istnieje coś jeszcze
trudniejszego.

– Trudniejszego niż wytrwanie w walce? – Connor wypił łyk piwa. – Co

to takiego?

– Damy radę wszystkiemu – zapewnił Aidan.
– Bez wątpienia – dodał Brian.
– Miło mi to słyszeć – Liam zrobił pauzę dla zwiększenia efektu. –

Chodzi o rezygnację z seksu przez dziewięćdziesiąt dni.

Przy stole zapadła kamienna cisza.
– Daj spokój – spanikowany Connor popatrzył na braci.
– Nie da rady! Dziewięćdziesiąt dni? – przeraził się Aidan.
Brian czekał, co jeszcze powie starszy brat.
– Mówię tylko o trzech miesiącach – rzekł Liam z podstępnym

uśmiechem. – Za trudne dla was? Ja wytrzymuję całe życie.

– Wariactwo – Connor pokręcił głową.
– Boicie się spróbować? – prowokował Liam.
– Kto chce próbować? – rzucił Aidan.
– Trzy miesiące bez seksu? To niemożliwe – uznał Brian.
– Pewnie masz rację – Liam napił się piwa. – Nigdy tego nie zaznaliście.

Od młodzieńczych lat stanowiliście obiekt zainteresowania kobiet. W żaden
sposób nie wytrzymalibyście trzech miesięcy.

– Nie powiedziałem, że nie dalibyśmy rady – mruknął Connor.
– Ale nie powiedziałeś też, że byśmy wytrwali – przypomniał dla

porządku Aidan.

– Z tego wynika, że ksiądz jest twardszy niż żołnierz piechoty morskiej.
Na to w żadnym razie nie mogli przystać. W ciągu kilku sekund Liam

osiągnął cel, a trojaczki stanęły przed największym wyzwaniem w życiu.

Jeszcze dobrych parę dni później Brian nie potrafił sobie uzmysłowić, jak

dali się w to wciągnąć. Wiedział tylko, że Liam na pewno minął się z
powołaniem. Powinien był zostać sprzedawcą samochodów, a nie księdzem.

– Dziewięćdziesiąt dni bez seksu – powtórzył, patrząc na braci.
Pozostali dwaj z trojaczków nie wyglądali na szczęśliwszych niż on.
– Przegrany traci swój udział.
– Jeśli wszyscy przegracie – zauważył wesoło Liam – mój kościół

dostanie nowy dach.

– Nie przegramy – zapewnił Brian, który przystępował do każdych

zawodów tylko po to, by wygrać.

Reilly nie zwykli przegrywać.
– Miło mi to słyszeć. W takim razie ominie cię też kara.
– Jaka kara? – spytał Brian.
– Zaplanowałeś to, prawda? – rzucił Connor.
– Powiedzmy, że trochę nad tym pomyślałem. Kościół naprawdę

potrzebuje nowego dachu.

– Uhm – mruknął Brian. – Chodzi nie tylko o dach, prawda? Chcesz nas

torturować.

– Jestem najstarszy.
– Zawsze byłeś – mruknął Connor.
– Właśnie. A jeśli idzie o karę, to jestem z niej szczególnie dumny.

Pamiętacie, jak kapitan Gallagher przegrał z Aidanem w golfa?

Aidan uśmiechnął się na to wspomnienie, lecz Brian aż podskoczył.
– W żadnym razie – zaoponował.
– Właśnie, że tak. Gallagher świetnie wyglądał w swoim kostiumie, więc

myślę, że wy też będziecie. Przegrani przejadą przez bazę w kabriolecie, mając
na sobie tylko spódniczki z liści palmowych. I to w dniu święta armii –
dokończył Liam.

Tego dnia zjeżdżali do bazy wojskowi dygnitarze z rodzinami, więc

upokorzenie byłoby wyjątkowo dotkliwe.

Aidan i Connor zaczęli protestować, Brian tylko patrzył na Liama.
– A jaka jest twoja stawka? – spytał w końcu. – Nie widzę, byś cokolwiek

ryzykował.

– Ryzykuję nowy dach kościoła – odrzekł ksiądz, popijając piwo. – Oraz

swoje dwa i pół tysiąca. Jeśli któryś z waszej trójki wytrwa przez trzy miesiące,
zgarnia całą pulę. Jeżeli wszyscy przegracie, a podejrzewam, że tak się stanie,
wszystko przypadnie kościołowi.

– A kto będzie wiedział, czy wytrwaliśmy?
– Dacie mi słowo. Jako członkowie rodziny Reilly przecież nigdy nie

kłamiecie, przynajmniej między sobą.

Bracia potakująco skinęli głowami.
– Umowa stoi. Kiedy zaczynamy? – spytał Brian.
– Od dzisiejszego wieczora.
– Mam dziś randkę z Deb Hannigan – pożalił się Connor.
– Na pewno doceni twoje dżentelmeńskie zachowanie – zapewnił ksiądz.
– Ciężko będzie – mruknął Aidan.
Brian w milczeniu przyznał mu rację. Pomyślał, że on, Brian, powinien

być tym, który wytrwa do końca.

Tina Coretti Reilly zaparkowała wynajęte auto przed domem babci,

otworzyła drzwi i gdy wysiadła, ogarnęło ją parne powietrze wczesnego lata w

Południowej Karolinie.

Czuła się jakby ktoś ją okrył wilgotnym kocem elektrycznym. Nawet w

czerwcu powietrze było tu ciężkie, a w sierpniu każdy z mieszkańców miasta
tylko się modlił o trochę chłodu.

Małe Baywater leżało przy trasie prowadzącej do Beaufort. Wzdłuż

uliczek zabudowanych starymi willami rosły tu dęby, sosny, magnolie, a przy
głównej alei w sklepikach i małych lokalikach koncentrowało się życie
towarzyskie. W Baywater czas płynął wolniej niż gdzie indziej na Południu.

Tina bardzo tęskniła za tym miejscem. Z rozrzewnieniem patrzyła na

ganek domu, w którym po śmierci rodziców w wypadku samochodowym była
wychowywana przez babcię. Odkąd skończyła dziesięć lat, tu był jej dom. Przed
pięciu laty wyjechała na drugi koniec kraju.

Przypomniała sobie rozmowę sprzed kilku dni toczoną w Kalifornii z

koleżanką.

– Zwariowałaś?
Tina roześmiała się widząc zdumienie Janet, swojej bliskiej przyjaciółki.

Trudno było się jej dziwić. Właśnie przed nią wielokrotnie narzekała na byłego
męża.

– Chcesz z własnej woli jechać w środku lata do Południowej Karoliny?

Niezależnie od faktu, że jest tam twój były?

– Właśnie dlatego jadę.
– No tak – Janet z trudem usadowiła się przy biurku koleżanki, była

bowiem w szóstym miesiącu ciąży.

– Nie sądzę, żebyś to wszystko dobrze przemyślała.
– Przemyślałam – zapewniła Tina, choć w rzeczywistości wolała się

głębiej nie zastanawiać nad własną decyzją, by nie zmienić zdania.

W wieku dwudziestu dziewięciu lat wyraźnie słyszała tykanie

biologicznego zegara, więc nie mogła się dłużej ociągać.

– Naprawdę, wiem, co robię – rzekła.
– Martwię się o ciebie. – Janet pokręciła głową, gładząc swój wystający

brzuch, co tylko uświadomiło Tinie, jak bardzo ona sama pragnie dziecka.

Zawsze chciała. Teraz nadszedł najwyższy czas, by poważnie się tym

zająć.

– Wiem, lecz nie powinnaś się martwić.
– Poznałyśmy się sześć miesięcy po twoim rozwodzie, a ty ciągle to

przeżywałaś – przypomniała Janet. – Minęło pięć lat, jednak nosisz w portfelu
zdjęcie byłego męża.

– Bo to ładne zdjęcie.
– Tak, ale dlaczego sądzisz, że wprowadzisz go znowu w swoje życie i

nie będziesz z tego powodu cierpieć?

Tina zawahała się lekko, lecz szybko odepchnęła wątpliwości.
– Nie pozwolę, by ponownie w nie wkroczył. To ja pojawię się w jego

ż

yciu, a potem odejdę.

– Widzę, że cię od tego nie odwiodę. Przynajmniej dzwoń często.
– Obiecuję.
Faktycznie. Janet miała powody do niepokoju, pomyślała Tina, wracając

do rzeczywistości. Gdyby nie była tak zdeterminowana, pewnie sama by się
denerwowała tą sytuacją. Spojrzała w stronę mieszkania nad garażem i przez
moment przyznała rację przyjaciółce.

Wolała jednak nie uważać, że popełnia błąd. Zrobiła karierę zawodową,

zdobyła wspaniałych przyjaciół i ładne mieszkanie, lecz nie miała nikogo, kogo
obdarzyłaby miłością, a bardzo tego potrzebowała. Toteż postanowiła odmienić
swoje życie.

Masz tylko trzy tygodnie, rzekła do siebie w duchu. Nie zmarnuj ich.
Wyjęła rzeczy z bagażnika i podeszła do frontowych drzwi. Otworzyła je

i zatrzymała się w holu. Duży pokój tonął w słońcu. Wewnątrz panował
przyjemny chłód, bowiem babcia nie wyłączała nigdy klimatyzacji. Z wazonu
pełnego żółtych róż unosił się zapach, który pamiętała z dzieciństwa. Przez
chwilę stała oczarowana, póki głośne szczekanie nie wytrąciło jej z marzeń.
Uświadomiła sobie, że nie jest tu zupełnie sama.

Zostawiła bagaże, poszła do kuchni, by otworzyć tylne drzwi, za którymi

słychać było psi jazgot. Gdy tylko je uchyliła, do mieszkania wpadły dwie
puchate kulki i rzuciły się jej do kolan, zostawiając na jasnozielonych spodniach
ś

lady ubrudzonych łapek.

– No, już dobrze. – Uspokajała psy głaskaniem, lecz one próbowały się na

nią wdrapać.

Babeczka i Brzoskwinka, dwa słodkie pudelki babci, które przepadały za

kobietami i nie znosiły mężczyzn. Kochała je, choć sama nie miała nic
przeciwko mężczyznom. Nie darzyła niechęcią nawet tego, który na to
zasługiwał i dla którego wróciła do Baywater.

Babcia prosiła, by przyjechała zaopiekować się psami, podczas gdy sama

wybrała się z dwiema przyjaciółkami do Włoch. Wydawało się, że dobry los
sprawił, iż życzenia Tiny zbiegły się z wyjazdem babci.

Dziewczyna miała zamiar nie tylko sprawić przyjemność starszej pani.

Był również inny powód, dla którego przyjechała do Południowej Karoliny.
Chciała skłonić byłego męża, który mieszkał nad garażem w domu babci, do
wypełnienia pewnego zadania.

ROZDZIAŁ DRUGI

Psiaki zaczęły ujadać, kiedy tylko Brian zatrzymał auto przed domem.

Wyłączył silnik i posłał ponure spojrzenie na podwórko. Pudle usiłowały
wydostać się zza furtki, by go dopaść. Potrząsnął głową, zastanawiając się,
czemu go tak nienawidzą, jakby w poprzednim wcieleniu był hyclem.

– Uspokójcie się! – zażądał, nie spodziewając się żadnego rezultatu.
Psy nie tylko wcale się nie przejęły, lecz rozszczekały się jeszcze głośniej.

Jedyną wadę mieszkania nad garażem w domu Angeliny Coretti stanowiło
użeranie się z jej złośliwymi pudlami.

Zarówno jemu, jak starszej pani dogadzało, iż to właśnie on wynajmuje tu

małe mieszkanko. Babcia Tiny lubiła, gdy był w pobliżu, zawsze chętny do
pomocy. Brian wiedział zaś, iż jego lokum jest bezpieczne podczas długich
tygodni nieobecności powodowanej pracą. Angelina przepadała za gotowaniem,
więc czasem korzystał też z jej domowych obiadów.

Poza tym bardzo lubił Angelinę. Wszystko to warte było więc

okazywania wyrozumiałości utrapionym psiakom.

Istniał jeszcze jeden powód, dla którego nie zmieniał mieszkania. Dzięki

temu, że Angelina była krewną Tiny, podtrzymywał jakiś związek ze swoją
eksżoną. Zapewne można by to uznać za niezdrowe, bowiem od pięciu lat byli
rozwiedzeni, ona jednak ciągle tkwiła mu w myślach.

Im bardziej zbliżał się do schodów, tym głośniej rozlegało się szczekanie.

Brian krzyknął w stronę białej furtki, gdy nagle otworzyły się kuchenne drzwi
domu, a on osłupiał.

– Sądząc po wyrazie twarzy, moja obecność niespecjalnie cię

uszczęśliwia – Tina starała się przekrzyczeć psi jazgot.

Popołudniowe słońce oświetlało ją jak aktorkę na scenie. W jej dużych

brązowych oczach lśniła uciecha wywołanym efektem zaskoczenia. Gęste
ciemne włosy opadały na ramiona. Miała na sobie wydekoltowaną jasnozieloną
bluzeczkę bez rękawów. Brian podziękował losowi, iż nie widzi jej całej, bo płot
ograniczał pole widzenia. Nie był pewien, czy wytrzymałby widok długich
opalonych nóg.

– Tina – wymówił z trudem, całkiem oszołomiony. – Co tu robisz?
– Przyjechałam zaopiekować się tymi panienkami – odrzekła, wskazując

na Babeczkę i Brzoskwinkę.

– Angelina nie uprzedziła mnie o twoim przyjeździe.
– Powinna?
– A są powody, dla których nie powinna?
– Och! – Tina pozwoliła, by drzwi kuchenne same się zamknęły. – Nic się

nie zmieniłeś, jak zawsze odpowiadasz pytaniem na pytanie.

Psy nie przestawały hałasować, więc musiała mówić dosyć głośno. Brian

nie mógł wyjść ze zdumienia. Wolał nie myśleć, co oznacza przyspieszone bicie
serca. Uważał, że Angelina powinna była go ostrzec, by mógł gdzieś wyjechać.

W duchu przyznał, że starsza pani zbyt dobrze go zna, żeby tego nie

przewidzieć, więc pewnie miała jakiś cel. Nigdy nie robiła sekretu ze swojego
przekonania, że on i Tina powinni być razem. Wyglądało, jakby ponownie
chciała ich wyswatać.

On jednak uważał, że jest już za późno. Teraz musi wziąć się w garść i

stawić czoło okolicznościom.

Tina zeszła po schodkach ganku, otworzyła furtkę, a gdy tylko to zrobiła,

pudelki rzuciły się na mężczyznę niczym lwy i zaczęły szarpać mu sportowe
buty i brzeg dżinsów. Spojrzał na nie, wdzięczny, że przepędziły niebezpieczne
myśli.

– Przestańcie! – zawołał.
– Nie lubią cię, prawda? – zaśmiała się Tina. – Babcia wspominała, że nie

darzą cię sympatią, lecz sądziłam, że przesadza.

Brian słuchał, ale nie słyszał co mówiła, bo koncentrował uwagę na jej

wyglądzie i ciągle żałował, że nie stała za furtką. Wyglądała tak, jak
przypuszczał. Krótka dżinsowa spódniczka obciskała zgrabne biodra i wysoko
odsłaniała nogi.

Krew zaczęła szybciej krążyć mu w żyłach. Zawsze tak reagował na ten

widok. Od chwili pierwszej randki mocno między nimi iskrzyło. Nawet teraz
czuł to samo, więc wpadł w ponury nastrój.

Minęły dwa tygodnie, odkąd zrobił z braćmi ten głupi zakład. Kilkanaście

dni wystarczyło, by czuł się jak człowiek na krawędzi wytrzymałości. Przez trzy
miesiące zapewne zwariuje, a obecność Tiny tylko pogorszy sytuację.

– Angelina powinna była mnie uprzedzić, że przyjeżdżasz – powtórzył.
Dziewczyna lekko zesztywniała i dumnie uniosła podbródek, co

przypomniało mu, że w takiej pozie zawsze była gotowa do starcia. Ich
sprzeczki bywały równie gorące jak seks. A seks wypadał wprost znakomicie.

– Prosiłam, żeby nie mówiła.
– Czemu? – spytał i niecierpliwie poruszył nogą, by uwolnić się od psów,

lecz to nie pomogło.

– Ponieważ wiedziałam, że zaraz byś zniknął. Brian pomyślał, że miała

rację. Na pewno postarałby się o dodatkowy przydział obowiązków, nową tajną
misję, która kazałaby mu wyjechać stąd na odległość tysiąca mil. Czyżby
tchórzył przed byłą żoną? Na razie nie odpowiedział sobie na to pytanie.

– Dlaczego miałbym to zrobić?
– Nie wiem – odparła.
Skrzyżowała ręce na wysokości piersi, co uniosło je wyżej i uwydatniło

biust pod cienką tkaniną bluzki. Mężczyzna zmusił się, by spojrzeć jej w oczy.

– Zawsze tak robisz – ciągnęła. – Ilekroć w ciągu ostatnich lat

przyjeżdżałam do babci, dostawałeś nagle rozkaz wyjazdu.

Nie było w tym nic z przypadku. Od czasu rozwodu Brian starał się jej

unikać.

– Chciałem ułatwić ci sytuację – rzekł. – Mogłaś odwiedzać rodzinę, nie

natykając się na...

– Mężczyznę, który rozwiódł się ze mną bez słowa wyjaśnienia? –

dokończyła.

Ciągle była na niego zła. Widać to było w błysku oczu. Naprawdę nie

mógł jej za to winić. – Słuchaj...

– Zapomnijmy o tym – machnęła ręką, nie chcąc słuchać. – Nie

zamierzam niczego zaczynać od nowa. Chciałam tylko się z tobą zobaczyć. To
wszystko.

Brian żałował, iż nie potrafi przeniknąć jej myśli. śycie z Tiną nie było

łatwe, lecz zawsze miało posmak przygody. Znał ją na tyle dobrze, by
podejrzewać, że za chęcią spotkania kryło się coś więcej.

Ale czy nadal mógł twierdzić, że ją zna? Może się zmieniła, stała się kimś

innym. Ta myśl przejęła go dziwnym chłodem.

– Dlaczego pragnęłaś się ze mną zobaczyć? – spytał podejrzliwie.
– Czy była żona nie może po prostu chcieć się przywitać?
– A czyjakolwiek była żona przylatuje w tym celu aż z Kalifornii?
– No i trzeba było zadbać o te dwa słodkie...
– ... potwory – dokończył, próbując bez rezultatu uwolnić się od

Brzoskwinki, wczepionej w spodnie.

Tina roześmiała się, co tylko zaostrzyło mu apetyt na jej wdzięki.

Jesteśmy po rozwodzie, upomniał sam siebie. Upłynęło pięć lat, a on ciągle czuł
pod palcami miękkość jej skóry, pamiętał zapach perfum. Wspomnienie
miłosnych uniesień tylko ożywiało pragnienia. Teraz czuł je znowu. Naprawdę
nie potrzebował obecności tej kobiety w okresie trwania zakładu.

– Nie wiem, czemu one tak cię nie lubią – rzekła Tina, biorąc Babeczkę

na ręce, co psiakowi sprawiło widoczną przyjemność, bo aż polizał ją po szyi.

Brian miał ochotę zrobić to samo. – Pewnie wiedzą, że to wzajemne –

odparł szybko starając się stłumić pragnienie.

Tina podrapała Babeczkę za uchem, by zająć czymś ręce, a pudelek był

wyraźnie zachwycony. Pomyślała przy tym, że jeszcze chwila, a wyciągnęłaby
ręce do byłego męża. Od samego patrzenia na niego zasychało jej w gardle.

Ciemne włosy ciągle miał po wojskowemu krótko obcięte, co tylko

podkreślało regularne rysy twarzy. Ciemnoniebieskie oczy nadal wyglądały jak
ocean pełen tajemnic. Czarny podkoszulek piechoty morskiej podkreślał
muskularność piersi, a wąskie biodra znakomicie prezentowały się w dżinsach.
Zdążyła zapomnieć, jak bardzo na nią działał. Może Janet miała rację co do
tego, że ich spotkanie nie było najlepszym pomysłem. Ale tak bardzo chciała,
ż

eby Brian został ojcem jej dziecka. Co robić, gdy nawet stojąc obok niego,

czuła, że drżą jej kolana. Jak się bronić przed ponownym zakochaniem?

Szybko odepchnęła tę myśl. Da sobie radę. Minęło pięć lat. Więcej się nie

zakocha. Nie jest dzieckiem, by wierzyć, że tylko jeden mężczyzna może
spełnić jej marzenia. Wiele pracowała, osiągnęła pozycję zawodową, była

ogólnie szanowana i na tyle dojrzała, żeby nie ulec urokom Briana. Jeśli nadal
jej się podobał, to dobrze. Łatwiej go uwiedzie.

– Słuchaj – zaczęła, głaszcząc Babeczkę, gdy tymczasem Brzoskwinka

nadal szarpała nogawkę mężczyzny – nie ma powodu, byśmy zachowywali się
wobec się w niecywilizowany sposób, prawda?

– Chyba tak.
– To już jakiś początek. Mam zamiar przygotować steki na kolację. Dasz

się zaprosić?

Przez sekundę sądziła, że się zgodzi. Widać to było w jego oczach, lecz

potem zjawiło się w nich wahanie.

– Nie, dziękuję. Muszę dziś spotkać się z Connorem. Ma jakieś...

problemy... z...

– Nigdy nie umiałeś kłamać – pokręciła głową z uśmiechem.
– Kto kłamie?
– Ty – odrzekła i zawróciła do domu. – Nie ma sprawy. Chodź,

Brzoskwinko, będzie kolacja!

Pies natychmiast uwolnił nogę Briana i pobiegł na ganek.
– Tina! – zawołał mężczyzna.
Zatrzymała się i obdarzyła go uśmiechem. Wiedziała, że gdyby nie

obawiał się zostać z nią sam na sam, nie broniłby się przed zaproszeniem. I nie
kłamałby na temat Connora.

Teraz wyglądał na... zmieszanego. Lecz nadal był pociągający. W ciągu

dwóch tygodni powinna osiągnąć swój cel.

– W porządku – rzuciła, wzruszając ramionami. – Zostaję tu trzy

tygodnie. Jestem pewna, że będziemy się sporo widywać.

– Tak. – Brian wcisnął ręce do kieszeni, starając się zachować równowagę

ducha.

– śyczę miłego wieczoru – powiedziała, zamykając furtkę. – Pozdrów

ode mnie Connora.

– Oczywiście. Weszła z psami do domu, a gdy zamknęła drzwi, lekko

odchyliła firankę, by popatrzeć, jak Brian wchodzi po schodach do swojego
mieszkania. Wyglądał jak człowiek przytłoczony jakimś ciężarem.

Kiedy dotarł na górę, przystanął i rzucił okiem na dom. Spotkali się

spojrzeniami. Tinie zrobiło się gorąco. Jeszcze długo po tym, jak zniknął z pola
widzenia, stała, wyglądając przez szybę.

Dwie godziny później Brian kończył kolację w towarzystwie Connora,

który wyśmiewał się z jego ostatnich przejść. Nie spodziewał się, co prawda,
jakiegoś specjalnego współczucia, ale nie oczekiwał też drwin.

– Więc Tina wróciła do miasta! Już widzę, jak te pieniądze lądują w mojej

kieszeni – cieszył się Connor.

– Nie rób sobie pospiesznych nadziei. – Brian powstrzymał go, choć

nadal miał w oczach uśmiechniętą twarz byłej żony. – Jej obecność nie pomoże

ci wygrać zakładu. Zapominasz, że jesteśmy rozwiedzeni.

– Tak. – Connor zamówił u kelnera drugie piwo. – Choć naprawdę nie

wiem, czemu się rozstaliście.

Nikt w rodzinie tego nie rozumie, pomyślał Brian. Nawet on sam czasem

miewał wątpliwości, czy było to jedynie słuszne wyjście.

Decyzja nie należała do łatwych, lecz wydawała się najwłaściwsza.

Ciągle w to wierzył. Gdyby stracił tę wiarę, umarłby z żalu.

Tina Coretti całkiem nim zawładnęła. Ciągle widział w myślach jej obraz,

gdy gotowała, śmiała się, śpiewała podczas jazdy samochodem. Przy okazji
kłótni oboje krzyczeli, póki jedno się nie roześmiało, by za chwilę wspólnie
wylądować w łóżku. Seks zawsze ich łączył. Nie chodziło wyłącznie o fizyczną
stronę związku, lecz także o pełne porozumienie duchowe, do którego
dochodziło w najbardziej poetyckich chwilach, które wspólnie przeżywali.

Potem odeszła z jego życia. Została pustka. Miał złamane serce, choć

wiedział, że decydując się na rozwód, zrobił to dla niej. Do dziś nic się nie
zmieniło.

Restauracja, w której jadł z bratem kolację, była pełna jak zawsze. Wokół

stołów siedziały rodziny z dziećmi lub pary zakochanych. Brian postanowił
zmienić temat rozmowy.

– Jak sobie radzisz z dotrzymaniem warunków zakładu? – spytał.
– Jest gorzej, niż myślałem – przyznał Connor, popijając piwo.
Brian tylko się roześmiał.
– Naprawdę. Chowam się przed kobietami – przyznał Connor.
– Wiem, co masz na myśli – rzekł Brian, choć sam czuł się jeszcze gorzej.
W pracy nie było problemów z unikaniem pań, Jako pilot wspomagający

działania piechoty morskiej, nie miał zbyt wielu koleżanek w swoim fachu. A te,
które były, nie zadawały się z pilotami ze swojej drużyny. Wcale się temu nie
dziwił. Musiały pracować dwa razy ciężej niż mężczyźni, by utrzymać się w tej
profesji, więc nie zamierzały narażać kariery flirtując.

Skoro w pracy było bezpiecznie, Brian zamierzał unikać barów i klubów,

by nie spotykać kobiet, a teraz we własnym domu czyhało nań największe
niebezpieczeństwo – Tina.

– Minęły tylko dwa tygodnie – zauważył Connor. – Nabieram coraz

większego szacunku dla Liama.

– Ja też.
– Rozmawiałem wczoraj z Aidanem, który zamierza schronić się w

klasztorze na najbliższe trzy miesiące.

– Widać też cierpi – roześmiał się Brian.
– Ja przynajmniej mogę się wyładować na rekrutach – przyznał Connor.
Brian pomyślał, że współczuje biednym chłopakom ganianym w

koszarach przez takiego sfrustrowanego przełożonego.

– Zauważyłeś, że tylko nasz księżulo nie cierpi? – ciągnął Connor –

Pewnie naśmiewa się w duchu z całej trójki. Jak on nas na to namówił?

– Pozwolił, byśmy sami się wmanewrowali. Przecież nie umiemy oprzeć

się żadnemu wyzwaniu.

– Tak łatwo nas przejrzeć?
– Dla niego to nic trudnego. W końcu jest księdzem. Zawsze był

najsprytniejszy z nas wszystkich.

– To prawda. – Connor wyjął pieniądze, by zapłacić.
– Co zamierzasz zrobić z Tiną?
– Trzymać się od niej jak najdalej.
– Nie będzie ci łatwo.
– A kto mówi, że będzie?
– Moglibyśmy spróbować starego sposobu – rzekł Connor, wstając od

stołu. – Jeśli ci trudno wytrzymać, gdy ona jest w pobliżu, mogę z nią pogadać i
poprosić, by wyjechała.

Brian pomyślał, że nie używali tego podstępu od czasów dzieciństwa.

Wszyscy trzej byli tak do siebie podobni, że nawet matka miewała kłopoty z ich
odróżnieniem, więc często wykorzystywali to dla własnych celów. Udawali
jeden drugiego, ratując się w trudnych sytuacjach. Oszukiwali nauczycieli i
rodzinę.

Choć pomysł mu się spodobał, przypomniał sobie, iż Tina nigdy nie dała

się wywieść w pole. Co prawda minęło wiele lat, odkąd widziała całą trójkę
razem. Wcześniej nigdy nie miała żadnych kłopotów, by odróżnić męża od
pozostałych braci.

– Naprawdę mogę to zrobić, jeśli chcesz – powtórzył Connor.
Czy istniał jakiś wybór? Jeżeli nawet Tina nie da się zwieść, może i tak

wyjedzie, a jeśli się oszuka... No cóż, dawno nie widział jej rozgniewanej.
Zawsze świetnie się prezentowała w furii.

ROZDZIAŁ TRZECI

Tina usłyszała dźwięk silnika samochodu Briana, kiedy późnym

wieczorem wrócił do domu, i odetchnęła z ulgą. Odsunęła firankę w oknie
pokoju na piętrze, który zajmowała jeszcze w dzieciństwie, i obserwowała, jak
wysiadał z auta. Uśmiechnęła się, słysząc, że pokrzykuje na psy.

Już się martwiła, że gdzieś zniknął. W końcu mógł zaszyć się w bazie na

kilka tygodni, by jej nie widywać, jednak tego nie uczynił. Była prawie pewna,
ż

e wie, czemu tak się stało.

Brian nigdy nie potwierdzi, że podjął wyzwanie, jakim było spotykanie jej

każdego dnia. Sam przed sobą nie przyzna, że jest się tu czego obawiać.

Właśnie, przeskakując po dwa stopnie, wbiegł po schodach do swojego

mieszkania. Tinę, która obserwowała to zza firanki, podniecał każdy jego ruch.

Może to raczej ja powinnam się obawiać tej całej sytuacji, pomyślała,

czując, że zaschło jej w gardle.

Gdy nagle zadzwonił telefon, szybko podniosła słuchawkę.
– A więc jesteś – usłyszała.
– O, to ty, Janet. Wróciłam do miejsca, od którego zaczęłam.
– Widziałaś się z nim?
– O, tak. – I...?
– Jest taki, jakim go zapamiętałam. Jeszcze przystojniejszy i bardziej

pociągający, dodała w myślach.

– Więc nie odstąpisz od swojego planu.
– Tyle razy już o tym rozmawiałyśmy. Nie chcę chodzić do banku

spermy. Wyobrażasz sobie taką rozmowę z dzieckiem? Oczywiście, kochanie,
masz tatusia. To numer 3075. Bardzo miły numer.

– Tak – roześmiała się przyjaciółka. – Boję się tylko, że napytasz sobie

jakiejś biedy. Martwię się o ciebie.

– Doceniam troskę – odparła Tina, wędrując wzrokiem po sypialni, w

której babcia od czasu jej wyjazdu niczego nie zmieniła.

Na ścianach nadal wisiały plakaty zachęcające do podróży na Tahiti i do

Londynu, na półkach piętrzyły się książki i rozmaite skarby nastolatki. Meble, te
same od lat, wprowadzały nastrój domowego ciepła i wygody.

Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo tego potrzebuje.
– Ale chcesz, bym w tej sprawie dała ci spokój. – W głosie Janet

rozbrzmiewało lekkie rozbawienie.

– Tak.
– Tony był pewien, że właśnie tak odpowiesz – przyznała Janet i ze

ś

miechem zawołała do męża: – Dobrze, dobrze, jestem ci winna pięć dolarów.

Tina również się roześmiała.
– Cieszę się, że zadzwoniłaś – rzekła. – Potrzebne mi przyjazne wsparcie.
– Zrobię, co się da. Dzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebowała lub

chciała się komuś wypłakać.

– Dobrze. Zobaczymy się za trzy tygodnie.
Po odłożeniu słuchawki Tina usiadła na łóżku i rozejrzała się dokoła.

Ogarnęły ją wspomnienia.

Przed paru laty pracowała wieczorami na nabrzeżu w barze u Diega, a w

dzień kończyła studia magisterskie. Brian był wtedy młodym porucznikiem
wojskowego lotnictwa morskiego. Skrzydła odznaki na jego mundurze lśniły
nowością. Któregoś wieczoru przyszedł do baru i gdy tylko spojrzeli sobie w
oczy, poczuli, że są dla siebie stworzeni. Przez następny miesiąc, ogarnięci
namiętnym uczuciem, spędzali razem każdą wolną chwilę. Potem zaskoczyli
swoje rodziny błyskawicznym małżeństwem. Byli zbyt siebie spragnieni, żeby
to odkładać i długo planować wystawne wesele, którego oczekiwali bliscy.

Ś

lub wzięli tylko we dwoje. Tina trzymała w ręku jedną różę, którą Brian

zerwał dla niej z klombu przed magistratem. W głębi duszy czuła, że wychodzi
za tego jednego jedynego, który był jej przeznaczony.

Byli razem przez rok. Potem mąż zaskoczył ją decyzją o rozwodzie i

wyjechał na pół roku w misji wojskowej.

Tyle zostało z marzeń o wspólnym przeznaczeniu, pomyślała, rozglądając

się po pustym pokoju. Miotana wspomnieniami wmawiała sobie, że ból, który
czuje w sercu, dotyczy przeszłości.

Następnego dnia zajęła się pracą w ogrodzie. Babcia uwielbiała kwiaty,

lecz nie znosiła wyrywania chwastów. Wśród róż rozrosły się mlecze, bratki
zagłuszyła trawa. Dziewczyna uklękła na ciepłej od słońca ziemi i zajęła się
porządkami. Z otwartego okna płynęły dźwięki klasycznego rocka. W
sąsiedztwie dzieci grały w koszykówkę, szczekały psy. Babeczka i Brzoskwinka
obserwowały wszystko zza siatki chroniącej przed owadami, rozciągniętej na
drzwiach domu. Od czasu do czasu powarkiwały na widok przelatującego
motyla.

Po godzinie pracy Tina wyprostowała się, by nieco odpocząć. W

kalifornijskim mieszkaniu miała na tarasie z widokiem na plażę rośliny w
donicach. W domu była zwykle zbyt zajęta sprawami zawodowymi, by myśleć o
czymś innym. Nie wiedziała, kiedy się w tym wszystkim zatraciła i kiedy praca
stała się najważniejsza w jej życiu.

Teraz znała już odpowiedź. Po rozwodzie z Brianem rzuciła się w wir

zajęć zawodowych, by stłumić samotność. Jednak to nie podziałało. Pomyślała,
ż

e dobrze czuje się w ogrodzie, kiedy nie musi się nigdzie spieszyć i niczym

denerwować.

W tej chwili usłyszała narastający huk silników, a po niebie przeleciał

F18, pozostawiając za sobą białą smugę. Serce zabiło jej mocniej, jak zawsze na
widok wojskowego myśliwca. Wyobrażała sobie wtedy Briana za sterami
maszyny. Czuła dumę z jego pracy. Oczywiście, bała się o niego, lecz jeśli
wychodzi się za kogoś związanego z morskim lotnictwem wojskowym, trzeba

go brać z dobrodziejstwem inwentarza.

Uniosła głowę, by śledzić lot.
– Ładny widok – usłyszała za plecami znajomy głos.
Odwróciła się i spojrzała na mężczyznę. Nie słyszała, kiedy przyjechał.

Nie spodziewała się, że wróci do domu w środku dnia. Sądziła, że będzie się
starał większość czasu spędzać w bazie.

Tymczasem się pojawił. Wyższy niż inni piloci, Brian zwykle narzekał na

ciasnotę w kabinie F18. Tinie odpowiadało, że był od niej dużo wyższy. By
spojrzeć mu w oczy, musiała zawsze unosić głowę.

Wstała, otrzepując kolana z trawy i zdejmując z rąk ogrodnicze rękawice.
Słońce świeciło jej w oczy, kryjąc w cieniu twarz Briana. Zdawała sobie

sprawę, że na nią patrzy.

– Co powiedziałeś? Ach, tak. Samolot na niebie to ładny widok.
– Nie miałem na myśli samolotu, choć też ładnie się prezentuje.
Tinę przeniknęło ciepło na myśl, iż to komplement pod jej adresem. Brian

zawsze był dżentelmeński, wiedział, co powiedzieć, by zrobić na niej
odpowiednie wrażenie. Spróbowała opanować drżenie kolan.

– Brian...
– Tina...
Zaczęli jednocześnie, więc przerwali i roześmieli się z niezręczności.

Dziewczynę ogarnął żal. W jaki sposób doszło do tego, że może czuć się z nim
niezręcznie, jak z kimś całkiem obcym.

– Ty pierwsza – rzekł.
– Nie, nie. Ty, powiedz. Wsunął ręce w kieszenie i zaczął:
– Nie jest mi łatwo, ale... Kiedy mówił, przyglądała mu się uważnie.

Zastanowił ją sposób, w jaki trzymał głowę, jak poruszał ramionami, jak przy
mówieniu układał mu się kącik warg. Wydało się jej, iż jakoś inaczej odbiera
jego obecność. Nie przenikał jej znany dreszcz emocji, nie czuła żadnego
iskrzenia, które zwykle pojawiało się, gdy Brian był w pobliżu.

Kiedy złożyła w całość wszystkie spostrzeżenia, ogarnął ją gniew.
– ... wiem, że nie mam prawa o cokolwiek cię prosić – ciągnął

mężczyzna.

Pomyślała, że zasłużył na ostrą reakcję. To musiał być Connor. Tysiąc

myśli przebiegło jej przez głowę, gdy zastanawiała się, jak go potraktować.
Kiedy wymyśliła rozwiązanie, uśmiechnęła się lekko.

Mężczyzna odwzajemnił uśmiech.
– Wiedziałem, że będziesz rozsądna. Nie ma sensu, byś tu zostawała,

skoro oboje czujemy się niezręcznie.

– Niezręcznie? – Powtórzyła niskim głosem. – Ależ, kochanie, znamy się

zbyt dobrze, by odczuwać jakąkolwiek niezręczność.

– Hmm? – Connor wyglądał na zbitego z tropu. Tinę ogarnął wewnętrzny

ś

miech. Zbliżyła się i dotknęła jego policzka.

– Tęskniłam za tobą, Brianie. Czuję się... samotna. Z satysfakcją

spostrzegła panikę w jego oczach, gdy cofnął się o krok.

– Nie myślisz chyba naprawdę... – zaczął.
– Brian, kochanie – Tina znowu podeszła bliżej. Prawda, że ty też

tęskniłeś?

– Tak, ale... – Mężczyzna rozglądał się rozpaczliwie za pomocą, która nie

nadchodziła.

Dziewczyna zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się, on zaś wyciągnął

ręce z kieszeni i starał się ją odsunąć. Czuła, jak z przerażenia szybko bije mu
serce.

– Więc, pocałuj mnie, Connor – szepnęła.
– Pocałuj? Connor?
– Ty, idioto! – Uwolniła go z uścisku i z przyjemnością patrzyła, z jakim

trudem próbuje odnaleźć się w tej sytuacji.

– Słuchaj, Tina...
– Myślałeś, że mnie oszukasz?
– Nie wiem, o czym mówisz...
– Doskonale wiesz! – wybuchnęła. – Zdaje się, że obaj z Brianem

zapomnieliście o paru rzeczach. Zawsze was odróżnię, rozumiesz?

– No rzeczywiście, to nie był dobry pomysł – przyznał Connor i z

zakłopotaniem przeciągnął dłonią po twarzy.

– Dobry pomysł? Nie mogę uwierzyć, że zachowaliście się jak uczniaki.

Co ty sobie myślisz? Chcesz mnie namówić do wyjazdu, żeby Brian nie musiał
mnie oglądać?

Mężczyzna roześmiał się nerwowo.
– Daj spokój. To był po prostu...
– Co? – spytała, idąc za nim do samochodu Briana, którym przyjechał. –

ś

art?

– Nie! – Connor spieszył do bezpiecznego wnętrza auta. – Brian

pomyślał, to znaczy ja pomyślałem...

Brzoskwinka i Babeczka zaczęły ujadać za drzwiami ganku, więc rzucił

niespokojne spojrzenie w ich kierunku.

– To był jego pomysł, prawda? – Dociekała, czując w tej chwili

obrzydzenie do obydwu braci.

– Nie... tak... to znaczy... – plątał się. – Po prostu pomysł.
– Głupi pomysł.
– Teraz to widzę. Naprawdę. Ale ty też kazałaś mi przeżyć kilka trudnych

chwil.

– Gdzie jest Brian?
– Teraz, Tina...
Dziewczyna widziała, że umysł Connora pracuje intensywnie nad

odpowiedzią. Zrozumiała, że ma przeciwko sobie wszystkich trzech, bowiem
bracia zawsze stawali solidarnie w swojej obronie. Uznała, że teraz nie musieli.

– Wszystko jedno – rzuciła. – Kiedyś musi tu wrócić, prawda?

– Zapewne. – Connor w końcu wsiadł do samochodu, lecz nie zdążył

zamknąć drzwi, bo Tina je przytrzymała. – Posłuchaj...

– Ależ słucham.
– Przekaż swojemu bratu, że chcę z nim koniecznie porozmawiać.
– Dobrze – obiecał. – I nawet nie myśl o powtórzeniu tego numeru.
– W żadnym razie, jesteś zbyt groźna. Kiedy pierwszy gniew minął, Tina

dostrzegła również humorystyczne cechy sytuacji, lecz nie uśmiechnęła się do
byłego szwagra.

– Wiesz, co? – powiedział. – Mimo że minęło pięć lat od waszego

rozwodu, miło, że znów jesteś w domu.

Teraz odpowiedziała uśmiechem, bo żadna kobieta nie jest w stanie

opierać się długo urokowi żadnego z Reillych.

– Jedź już, Connor. – Tak jest, proszę pani.
Zatrzasnął drzwi i ruszył, ona zaś patrzyła długo w ślad za autem. Idąc do

domu, pomyślała, że jeśli ma dojść do spotkania z Brianem, musi doprowadzić
się do porządku po pracy w ogrodzie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Kiedy Brian podjeżdżał do domu, śmiech Connora ciągle dźwięczał mu w

uszach. To, co tak bawiło brata, na Tinę zapewne podziałało inaczej.

Powinien był wiedzieć, że podstęp się nie uda. Już sam fakt, że wyraził

nań zgodę, dowodził, w jakiej był desperacji. Z drugiej strony, czuł dziwne
zadowolenie, że była żona nadal bezbłędnie odróżnia go od braci, choć ludzie
twierdzili, iż są nie do rozpoznania. Ale Tina była inna niż wszyscy, różniła się
od znanych mu kobiet, więc jeśli nie zechce opuścić miasta, to przepadło.

Nawet bez zakładu spotkanie z nią byłoby wystarczająco trudne, teraz zaś

może spowodować przegraną. Brian nigdy nie pragnął innej kobiety tak bardzo
jak jej. Do dzisiaj nic się nie zmieniło. Nie widzieli się co prawda pięć lat, lecz
gdy tylko znalazła się w pobliżu, natychmiast odczuł podniecenie. Nie mógł
spać, wiedząc, że Tina przebywa pod tym samym dachem.

Gdy wysiadał z auta, z niepokojem myślał o czekającym go spotkaniu.

Zapadł już zmierzch. Na niebie pokazały się gwiazdy, wokół unosił się zapach
jaśminu.

Frontowe drzwi domu zastał otwarte, wewnątrz paliło się światło.

Postanowił nie przejmować się tym, co Tina pomyślała o jego zachowaniu, ani
tym, czy jest na niego zła. Nic już nie jest jej winien, przecież się rozstali. Więc
dlaczego czuł się tak bardzo wobec niej nie w porządku? I czemu tak bardzo
wahał się przed spotkaniem? Przecież służył w lotnictwie morskim, był
zaprawiony w walce. To mogło się przydać podczas rozmowy z byłą żoną.

Zbliżył się do wejścia. Z pokoju dobiegały dźwięki jazzu. W pobliżu nie

było widać napastliwych pudli, co uznał za niezły znak. Zapukał, lecz nie
usłyszał odpowiedzi, więc powtórzył pukanie.

– Brian, to ty? Wejdź.
Pomyślał, iż to dobrze, że głos kobiety brzmi spokojnie. Zdjął wojskową

czapkę, odłożył ją na stolik i wszedł do kuchni. Tina siedziała ze szklanką
białego wina. Po jej wzroku zorientował się, że jednak jest wściekła. Wyglądała
pociągająco z tym błyskiem w oczach, co mogło sprowadzić kłopoty.

– Usiądź.
– Nie, dziękuję – odparł, przesuwając spojrzeniem po jej skąpej bluzeczce

i długich opalonych nogach w jasnopopielatych szortach.

Uznał, iż w żadnym, ale to żadnym wypadku nie powinien siadać, bo

długo tego widoku nie wytrzyma. Postanowił szybko powiedzieć, co miał do
powiedzenia, i wyjść.

– Słuchaj – zaczął. – Przepraszam za...
– ... przysłanie Connora, by się mnie pozbył? – dokończyła i wypiła łyk

wina.

– No, tak.
– To wszystko? – spytała, założyła nogę na nogę i pokiwała nią

uwodzicielsko.

Zauważył, że miała na różowo pomalowane paznokcie, a na jednym z

palców wąskiej stopy srebrną obrączkę. Jęknął w duchu.

– To wszystko, co masz do powiedzenia? – powtórzyła.
– Czego ty ode mnie chcesz? – Mężczyzna przeciągnął dłonią po twarzy,

powtarzając sobie, że musi stąd zaraz wyjść.

Tina wstała, postawiła kieliszek na stole. Miała bluzeczkę na cieniutkich

ramiączkach. Zorientował się, że nie nosi stanika. Pod cienkim białym
materiałem prężyły się napięte sutki.

– Dlaczego tak bardzo ci zależy, bym wyjechała z miasta?
– Nie bardzo – rzekł, a w duchu dodał: rozpaczliwie mi zależy.
Nie chciał, żeby się o tym dowiedziała, bowiem jednym spojrzeniem

mogła z nim zrobić wszystko.

– Connor mnie nie oszukał – powiedziała.
– Wiem – odrzekł, starając się na nią nie patrzeć. W ogniu jej wielkich,

brązowych oczu nie czuł się bezpieczny, a już zupełnie nie był w stanie
przesuwać wzrokiem po odkrytych ramionach i pasku nagiej skóry na
wysokości płaskiego brzucha.

– Dlaczego to zrobiłeś? – spytała, nie spuszczając zeń wzroku.
– Ponieważ nie chcę cię mieć w pobliżu – mruknął.
Drgnęła, jakby uderzył ją w twarz, a on przeląkł się w duchu. Podeszła tak

blisko, że czuł zapach perfum Używała tych samych co pięć lat temu, więc
przestał oddychać, by go nie oszołomiły.

– Przynajmniej jesteś szczery. Ale dlaczego? Brian oderwał od niej

wzrok, chwycił ze stołu kieliszek wina i wypił duży łyk.

– Co za różnica? Tinę ogarnął smutek. Przez całe popołudnie była zła,

czekała na niego, tymczasem teraz czuła się dziwnie, choć zdawała sobie
sprawę, że nadal wzajemnie się pociągają. Gdy tylko wszedł, poczuła
przyspieszone bicie serca, lecz trudno jej było pokonać dystans, z jakim się
zachowywał. Nie mogła pozwolić, by ją to zraniło. Najpierw musi zrealizować
plan, więc przełamie jego rezerwę.

– Daj spokój. Nie możemy być znowu przyjaciółmi? – spytała ciepło.
– Nigdy nimi nie byliśmy. – Roześmiał się, ostrożnie odstawiając na stół

jej kieliszek z winem.

Musiała przyznać, że mówił prawdę. Od razu zostali kochankami. Ich

znajomość wcale nie zaczęła się od przyjaźni. Natychmiast buchnęła ogniem
namiętności. Może gdyby łączyła ich również przyjaźń, związek miałby szanse
na przetrwanie i Brian tak łatwo by nie odszedł.

– Teraz to możliwe – zauważyła.
– Dlaczego?
– Ponieważ kiedyś byłeś dla mnie ważny – odrzekła, mając nadzieję, iż

mężczyzna nie zauważy, jak bardzo nadal jej na nim zależy. – A to, co nas
łączyło, miało wartość.

– To już skończone – powiedział z przekonaniem, które sprawiło jej

przykrość.

Wolała, żeby nie spostrzegł, jak boli ją świadomość, że były mąż

oczekuje od niej tylko tego, by wyjechała. Zapragnęła usłyszeć jakieś
wyjaśnienie. Powinien w końcu wytłumaczyć, czemu tak nagle zażądał
rozwodu.

– Skończone, ponieważ ty tak zdecydowałeś.
– Tina... – Westchnął.
– Powiedz, dlaczego? – poprosiła, zbliżając się o krok. – Czemu

doprowadziłeś do naszego rozstania. Jeśli powiesz, to może wyjadę –
zasugerowała, choć wcale nie miała zamiaru opuszczać miasta.

Brianowi pociemniały niebieskie oczy.
– Minęło już pięć lat. Dajmy temu spokój.
– Ciągle nie chcesz niczego wyjaśnić. Nawet za cenę pozbycia się mnie

stąd?

Mężczyzna lekko skrzywił usta, co przypomniało jej, iż potrafił tymi

wargami wprawiać ją w stan euforii. Poczuła podniecenie.

– Nie musisz wyjeżdżać – rzekł.
– To prawda.
– Zawsze byłaś uparta, lecz lubiłem nasze sprzeczki a przede wszystkim

sposób, w jaki się godziliśmy.

Tinie zrobiło się gorąco.
– Jeśli lubiłeś, to dlaczego, u licha...
– Po co przyjechałaś? – przerwał, by nie dopuścić do ponownego nawrotu

przeszłości. – Czemu teraz?

Wyglądał groźnie, co zawsze robiło na niej wrażenie. Ciemnowłosy,

błękitnooki, o szerokich barkach i wąskich biodrach nosił dżinsy jak nikt na
ś

wiecie. Z pewnością działał na wszystkie kobiety między szesnastym a

sześćdziesiątym rokiem życia.

– Babcia wyjechała do Włoch – rzekła z trudem. – Ktoś musiał

zaopiekować się Brzoskwinką i Babeczką.

– To wszystko? – Spojrzał podejrzliwie. – Jedyny powód? Nie

rozmawiałaś o niczym z moimi braćmi?

– O co ci chodzi? Przecież wiesz, że rozmawiałam tylko z Connorem.
Brian nie wyglądał na przekonanego.
– No, tak. Przepraszam za Connora. Wiedziałem, że to się nie uda, a

jednak mu pozwoliłem. Jedyne pocieszenie, że nieźle go wystraszyłaś.

– Tak, to rzeczywiście pewne pocieszenie. Lecz nadal nie znam

odpowiedzi na swoje pytanie. Czemu w ogóle to zrobiłeś? Dlaczego to takie
ważne, by pozbyć się mnie z miasta?

Brian wyraźnie zamknął się w sobie i choć stał tak blisko, wydawało się,

ż

e dzieli go od Tiny przepaść.

– To już nie ma znaczenia – odrzekł.
– Dla mnie ma.

– Zapomnij o tym, dobrze? – Rzucił i zrobił krok ku drzwiom.
– Tam są psy – zauważyła.
– Do licha!
Zrezygnował z wyjścia tylnymi drzwiami, przeszedł przez kuchnię do

salonu. Tina trzymała się tuż za nim. Wziął czapkę ze stolika w holu i podszedł
do frontowego wyjścia. Gdy zatrzymał się na chwilę, chwyciła go za ramię, co
zupełnie zbiło go z tropu. Spojrzał na jej dłoń, potem uniósł wzrok ku jej oczom.

Wiedziała, czego pragnie, nie mogła pozwolić mu, wyjść. Nie chodziło o

zwykły upór, naprawdę go pożądała. Od dawna niczego podobnego nie czuła.

– Nie wyjadę – powiedziała, patrząc mu w oczy. – Zamierzam zostać

przez trzy tygodnie, więc lepiej znajdź sposób, by się z tym pogodzić.

Brian zacisnął zęby. Wyraźnie nie miał ochoty jej oglądać ani dotykać.
Czy tego chciał, czy nie, czuł jednak to samo podniecenie co Tina. Mogła

go z łatwością uwieść. Przecież przyjechała tu po to, by wciągnąć go do łóżka i
zajść w ciążę, a potem go opuścić.

– Świetnie – rzucił, kierując się na ganek. – Wytrzymam trzy tygodnie.
Zszedł po schodkach i zniknął w mroku, udając się do swego mieszkania.

Pudle zaczęły ujadać, bo wyczuły męską obecność, więc krzyknął, żeby się
uspokoiły. Po drodze zastanawiał się, czy rzeczywiście wytrzyma. Tina miała
wielką moc przyciągania.

Ona zaś nabrała pewności, że do końca tygodnia zrealizuje swój plan.

Tylko czy będzie w stanie opuścić Briana po tym wszystkim?

Następnego dnia rano ubrała się w oliwkowe lniane spodnie i

rudobrunatną bluzeczkę. Wzięła pudle na smycz i wyszła z nimi na ulicę. Czuła
się nieco dziwnie, wybierając się z nimi na spacer. Pomyślała, że zbyt długo
mieszka w Kalifornii, gdzie ludzie nawet do sąsiedniego sklepu jadą
samochodem, zamiast pójść pieszo. Tutaj zaś, w cichym Baywater ulice były
wprost stworzone do spacerów. Otoczone dziko rosnącymi drzewami wprawiały
w nastrój sprzyjający rozmyślaniom. Dzieci bawiły się przed domami, sąsiedzi
pracowali w ogródkach.

– Dzień dobry, pani Donovan! – zawołała do starszej pani przycinającej

róże, ta zaś odpowiedziała uśmiechem.

Tu jest zupełnie inaczej, pomyślała dziewczyna. Po raz pierwszy

zauważyła różnicę między stylem życia Południowej Karoliny i Kalifornii.
Zrozumiała, że zawsze będzie tęskniła za domem. Wcześniej odwiedzała babcię
na krótko, spędzała czas bardzo intensywnie, więc nie było okazji, by poważnie
zastanowić się nad tym, co łączyło ją z tym miejscem.

Przykucnęła, żeby rozplątać smycze pudelków, a Babeczka polizała ją w

policzek. Tego dnia Tina spędziła wiele czasu na spacerze. Nocą nie mogła spać,
zastanawiając się nad słowami Briana i nad tym, czego nie powiedział. Przed
ś

witem wiedziała już, co musi zrobić. Zdecydowała się na rozmowę z

najstarszym bratem byłego męża, który z pewnością powie jej prawdę. Jest
przecież księdzem.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Plebania kościoła św. Sebastiana była zabytkowa i elegancka. Zbudowano

ją w tym samym stylu co kościółek i wyglądała jak mały zamek. Wokół rosły
stare drzewa magnoliowe, dając przyjemny cień. Na tarasie stały donice z
kwitnącymi petuniami. Babeczka i Brzoskwinka bardzo się niecierpliwiły, kiedy
Tina zadzwoniła do drzwi ojca Liama. Otworzyła im starsza kobieta, gospodyni
księdza.

– Czym mogę służyć?
– Chciałabym zobaczyć się z ojcem Liamem, jeśli jest u siebie.
Gospodyni obrzuciła dziewczynę uważnym wzrokiem i skinęła głową,

zapraszając do wejścia. Tina ściągnęła smycze, by trzymając psy przy sobie,
wejść do środka. Wnętrze domu było wyłożone starym drewnem, na podłodze
leżały jasne dywaniki, a przez okna wpadały promienie słońca, czyniąc plebanię
jeszcze przytulniejszą.

– Jest tam – wskazała gospodyni, sięgając po smycze. – Zabiorę psy na

podwórko, gdy będzie pani rozmawiała z ojcem.

Zanim Tina zdążyła zareagować, znikła z pudelkami. Nie pozostawało nic

innego, jak zapukać do wskazanych drzwi.

Liam czytał książkę, którą odłożył na widok gościa.
– Tina! – Szybko podszedł, by ją uściskać. Przyjazne powitanie sprawiło,

ż

e poczuła się lepiej niż po chłodnym spotkaniu z byłym mężem.

– Świetnie wyglądasz. Cieszę się, że cię widzę. Siadaj – zawołał.
– Nie przeszkadzam? – upewniła się.
– Skądże? Czytałem jakiś kryminał. Kiedy przyjechałaś i jak długo

zostaniesz?

– Parę dni temu na trzy tygodnie – odparła z uśmiechem.
Niezależnie od tego, że Liam był księdzem, należał do przystojnych

mężczyzn, na których kobiety zawsze zwracają uwagę. Miał ciemne, krótko
przycięte włosy i niebieskie oczy okolone długimi rzęsami. Wysoki, szczupły,
poruszał się z dużym wdziękiem. Na ustach zawsze błądził mu uśmiech, którym
z pewnością czarował kobiecą część parafian. Cała żeńska populacja Baywater
była bardzo rozczarowana, kiedy został księdzem.

Popatrzył uważnie na Tinę i spytał:
– Co się stało?
– Jesteś pewnie równie dobrym psychologiem jak księdzem – rzekła ze

ś

miechem.

– Nie, tylko wyjątkowo czarującym i przystojnym. Lecz znam się na

ludziach, a instynkt podpowiada mi, że coś cię dręczy.

– Jeden zero dla księdza – przyznała.
– Powiedz, o co chodzi.
Od czego tu zacząć? Ksiądz nie ksiądz, Liam był jednak bratem Briana.

Czy stanie po stronie Tiny przeciwko własnej rodzinie? Może wcale nie zechce

dzielić się sekretami Briana.

– Widzę, że się wahasz.
– Może nie powinnam była przychodzić.
– Ależ powinnaś się ze mną zobaczyć. Szczególnie, jeśli coś leży ci na

sercu. – Liam ujął jej dłoń w swoje.

Rozległo się pukanie i do pokoju zajrzała gospodyni.
– Może gość ojca napije się herbaty? – spytała. Liam potrząsnął głową,

lecz Tina nie zwróciła na to uwagi.

– Z przyjemnością – odparła.
– Pani Hannigan parzy najgorszą w świecie herbatę – zauważył, kiedy

kobieta wyszła.

– Przepraszam.
– Nie szkodzi. Ja już przywykłem, lecz ciebie ten napój może zabić.
– Jestem twarda – zapewniła dziewczyna.
– Nie na tyle, by ukryć, że coś ci doskwiera. Wyrzuć to z siebie.
Tina zaczęła od początku. Powiedziała o najważniejszym. Oto zamierza

zostać matką i chce, żeby ojcem dziecka był Brian, lecz on woli trzymać się od
niej z dala, a nawet skłonił Connora, by pomógł mu pozbyć się jej z miasta. Nie
chciał też wyjaśnić, czemu tak mu na tym zależy, ona zaś podejrzewa, że coś się
za tym kryje i chciałaby wiedzieć co.

Liam tylko się roześmiał.
Dziewczynie wydawało się, że ksiądz ją rozumie, więc nie pojmowała, co

go tak rozbawiło.

– Przyszłam po pocieszenie i wyjaśnienie – zauważyła.
– Wiem, wiem – odparł, dziękując jednocześnie pani Hannigan za

przyniesioną herbatę.

Napełnił szklanki wypełnione lodem i jedną podał Tinie.
– Pij, jeśli jesteś wystarczająco odważna, a wszystko wyjaśnię.
Pierwszy łyk okazał się tak mocny, że dziewczyna pomyślała, że esencja

musiała nabierać mocy przez kilka dni Jej organizm zareagował wstrząsem na
zabójczy smak herbaty.

– Ostrzegałem – rzucił ksiądz.
– Wiem – dziewczyna odstawiła szklankę na tacę. – Mów – poprosiła.
Kiedy skończył, patrzyła nań przez dłuższą chwilę.
– Założyłeś się z braćmi, że nie wytrzymają bez seksu przez trzy

miesiące?

– Tak.
– Jesteś księdzem.
– Ale wywodzę się z Reillych. Wiem, że nie dadzą rady.
– I to cię bawi?
– O, tak. A twój przyjazd jeszcze bardziej działa na moją korzyść.
– W jakim sensie?
– Ty i Brian jesteście stworzeni, by być razem.

– Przecież się rozwiedliśmy. – Tina ciągle nie akceptowała tego stanu

rzeczy.

Przez ostatnie pięć lat spotykała się z mężczyznami, lecz Brian ciągle

tkwił w jej sercu i myślach. Nie mogła go zapomnieć. Był miłością jej życia.

Ksiądz machnął ręką.
– Błogosławiłem wasze małżeństwo, więc jest nierozwiązywalne.
– To teoria.
– Oboje jesteście katolikami. Wiesz równie dobrze jak ja, że katolickie

związki zawiera się na zawsze.

– Dopóki stan Południowa Karolina nie orzeknie, iż zostają rozwiązane –

przypomniała.

– Mój Szef ma trochę więcej do powiedzenia niż instytucje rządowe.
– Zapewne – przyznała.
– Słuchaj, Brian i tak był już na skraju wytrzymałości. Niewiele trzeba, by

się złamał – Liam wspierająco uścisnął jej rękę.

– Radzisz, żebym uwiodła mężczyznę, który nie jest moim mężem?
– Według prawa kościelnego nadal jesteście sobie poślubieni. Poza tym to

biedna parafia, a kościół potrzebuje nowego dachu.

– Mężczyźni z rodziny Reilly są naprawdę niesamowici.
– Dziękuję.
– Nie sądzę, żeby Brian się zgodził.
– Nie masz racji. Popełnił błąd, pozwalając ci odejść. Może nadszedł

czas, byś pokazała mu, jak bardzo się pomylił.

Tina uściskała byłego szwagra za to, co powiedział. A więc jego brat

próbował pozbyć się jej z miasta, bo sobie nie ufał. To znacznie ułatwiało
realizację jej zamiarów. Teraz była pewna, że postępuje właściwie. Uwiedzie
go.

Kiedy Brian wrócił z bazy do domu, był zupełnie wykończony. Robił

wszystko, by zmęczyć się tak, żeby spać jak zabity i nie dręczyć się snami
pełnymi pokus, których doświadczał przez ostatnie noce. Odkąd Tina wróciła do
miasta, bał się zamknąć oczy. Jak tylko to robił, pod powiekami zjawiała się
ona. Czuł jej zapach, słyszał głos, torturowała go we śnie.

Trzy razy wstawał w środku nocy, by brać zimny prysznic. Naprawdę nie

chciał w ten sposób spędzić jeszcze ponad dwóch tygodni. Postanowił więc
pracować do utraty tchu, by nie mieć czasu ani sił na myślenie o byłej żonie.
Dziś miał kilka lotów szkoleniowych, ćwiczył na siłowni i odbył z kolegami
parokilometrowy bieg. Wilgotny upał nieźle dał im się we znaki.

A jednak, kiedy wieczorem podjechał pod dom, całodzienne zmęczenie

ustąpiło podnieceniu bliskością Tiny. Cały budynek był jasno oświetlony. Przez
uchylone okna sączyła się muzyka. Wszystko wyglądało ciepło i przyjaźnie,
lecz wewnątrz czaiło się niebezpieczeństwo.

Brian zatrzymał się w zaciemnionym miejscu i zajrzał przez kuchenne

okno do wnętrza. Zobaczył Tinę poruszającą się tanecznym krokiem w rytm

muzyki. Wyglądała niezwykle pociągająco w szortach i skąpej bluzeczce. Miała
przymknięte powieki i unosiła ręce jak cygańska tancerka. Mężczyzna z trudem
powstrzymał się od wtargnięcia do mieszkania i wzięcia jej w ramiona.

Zakrył twarz dłońmi, próbując się opanować, lecz okazało się to

niemożliwe. Lepiej radził sobie z samokontrolą w kabinie F18 niż w pobliżu tej
kobiety. Nie miał pojęcia, czemu tak ciężko to znosi.

Pozwolił jej odejść pięć lat temu, bo w głębi serca wierzył, że czyni tak

dla jej dobra. Dla dobra ich obojga. Dopóki Tina pozostawała na drugim końcu
kraju, nic nie zmieniało tego przekonania. Lecz odkąd pojawiła się w domu, nie
był już pewien swoich racji. Skierował się ku schodom, próbując zignorować
dręczące myśli. Postanowił wziąć jeszcze jeden zimny prysznic.

Oczywiście, zapomniał o piekielnych psach, które powitały go zza furtki

okropnym ujadaniem. Na ten hałas otworzyły się kuchenne drzwi i pojawiła się
w nich sylwetka Tiny.

– Cicho, panienki! – zawołała. Zapanowała niezręczna cisza.
– Dziękuję – odezwał się w końcu mężczyzna, rzucając okiem na pudle

ukryte za furtką. – Nie mam pojęcia, czemu tak mnie nienawidzą.

– Może cię kochają, tylko są zbyt nieśmiałe, by to okazać.
– Na pewno – mruknął, ruszając do swoich drzwi.
– Brian? – Tak?
– Mógłbyś spojrzeć na telewizor babci? Nie ma obrazu.
Pomyślał, że to nie najlepszy pomysł, by znaleźć się z Tiną sam na sam w

mieszkaniu.

– Chyba się mnie nie boisz? – dodała, widząc jego wahanie.
Doskonale zdawał sobie sprawę, że rzuciła mu wyzwanie, bo wiedziała,

ż

e je podejmie.

– Nie bądź śmieszna.
– Dobrze. Wejdź frontowymi drzwiami, by nie narażać się na psią agresję.
Wszedł do środka i od razu otoczyły go dźwięki muzyki oraz zapach

znajomych perfum. By nie poddawać się torturze wspomnień, spróbował
wstrzymać oddech. Kiedy Tina była w pobliżu, naprawdę nie czuł się
bezpieczny.

– Co z tym telewizorem? – spytał, mając nadzieję, że szybko upora się z

naprawą i wyjdzie.

Stanęła tuż za nim, gdy pochylił się nad aparatem.
– Zasłaniasz mi – mruknął.
– Przepraszam – powiedziała, lecz się nie odsunęła. Nacisnął guzik i...

uzyskał efekt śnieżącego ekranu.

Nie było dźwięku ani obrazu. Świetnie, pomyślał.
– Co o tym sądzisz?
– Nie wiem – odrzekł, odwracając głowę, by się przekonać, że ma jej usta

tuż obok swoich.

Czemu tak się zbliżała? Jak miał naprawiać ten cholerny telewizor, kiedy

niemal siedziała mu na kolanach?

Serce biło mu szybko, oddychał z coraz większym trudem, czując, że

ogarnia go niemożliwe do opanowania podniecenie.

– Musisz się odsunąć, bym mógł zajrzeć do aparatu – rzekł przez

zaciśnięte zęby.

– Dobrze – usłyszał i zauważył, że jedno z ramiączek jasnoniebieskiej

skąpej bluzki zsunęło się jej z ramienia.

Przełknął ślinę.
– Co się stało? – spytała niewinnie.
– Nic. – Przesunął się, by zajrzeć na tył telewizora. Zdjął obudowę i

patrzył ślepo na plątaninę połączeń. Gdyby mózg pracował mu normalnie,
pewnie by sobie poradził, lecz w tej chwili mógł koncentrować się tylko na
własnych lędźwiach.

– Och, nawet nie wiedziałabym, od czego zacząć – przyznała bezradnie

dziewczyna, zaglądając mu przez ramię.

Musnęła włosami jego twarz i znowu owionęła zapachem perfum. Brian

zacisnął powieki, wziął ją za ramię i szybko odsunął. Poczuł przy tym, że
ogarnia go gorąco. Dotknięcie Tiny działało jak elektryczność.

– Jeśli nie będziesz mi stała nad głową – warknął – spróbuję to naprawić.
– Przepraszam – powtórzyła z uśmiechem, ale i tym razem się nie

odsunęła.

Usiadła, podciągnęła kolana pod brodę i podparłszy dłońmi podbródek,

zaczęła przyglądać się jego działaniom.

– Zawsze umiałeś wszystko naprawić – przypomniała.
Brian nie miał zamiaru oddawać się wspomnieniom.
– Tak, mam zdolności manualne.
– Pamiętam – przyznała z westchnieniem. Pomyślał, że robi się naprawdę

niebezpiecznie.

– Słuchaj – rzekł. – Może lepiej wezwij jutro specjalistę od naprawy

telewizorów i...

– Co?
Rzucił okiem na dziewczynę i podejrzliwie zmrużył oczy, a potem schylił

się po czarny gruby przewód zakończony srebrną wtyczką.

– Chyba znalazłem rozwiązanie problemu.
– Naprawdę? – w oczach Tiny błysnęło rozbawienie. Mężczyzna włożył

wtyczkę do gniazdka, a na ekranie pojawił się obraz wraz z dźwiękiem.

Dziewczyna wyłączyła antenę.
– Czemu wyjęłaś wtyczkę?
Wzruszyła ramionami, powodując zsunięcie się drugiego ramiączka

bluzki, która teraz trzymała się jedynie na piersiach.

– Dlaczego starasz się mnie unikać?
– Naśladujesz mnie, reagując pytaniem na pytanie?
– Och, znam odpowiedź, lecz nie sądzę, by ci się spodobała – odparła,

zmieniając pozycję tak, że teraz klęczała w niewielkiej odległości od niego.

– Spróbuj.
– Dobrze, ale pamiętaj, że sam tego chciałeś – powiedziała z uśmiechem.
Pochyliła się, ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Tina natychmiast zrozumiała swój błąd. Myślała, że to nic

nadzwyczajnego – skłonić Briana do pocałunku. W końcu przed laty robiła to
wiele razy. Nie wzięła jednak pod uwagę własnej reakcji na ten pocałunek.
Sądziła, że będzie to chłodne, wykalkulowane działanie. Ale jakże się
przeliczyła!

Mężczyzna przyciągnął ją do siebie i mocno przycisnął, a jej od emocji

zakręciło się w głowie. Znowu czuła jego wargi, smak języka, siłę dłoni, ciepło
oddechu na policzku. Brian jęknął cicho, a jej ciało przeniknął dreszcz
oczekiwania. Dawno nie zaznała czegoś podobnego. Odwzajemniła pocałunek,
wkładając weń wiele namiętności.

On zaś przesunął dłońmi po jej ciele, powędrował wargami po szyi, gdy

ona modliła się o więcej. Szeptem wypowiedziała jego imię. Zsunął bluzkę z
piersi.

– Tina... – wymamrotał, dotykając wargami sutków.
Wstrzymała oddech, czując rozkoszne mrowienie w ciele. Całował i

pieścił piersi, pozbawiając ją zdolności myślenia. Robił wrażenie kogoś, kto nie
może się nią nasycić. Wędrował palcami po plecach, piersiach, biodrach i udach,
by dotrzeć do intymnych zakątków ciała.

– Brian... – powtarzała, całując mu szyję, policzki, wargi. – Tak bardzo

cię pragnę.

Mężczyzna z trudem chwytał oddech. Wszystkie zmysły podpowiadały

mu, by wziąć ją od razu, tu, na podłodze. Tina nęcąco poruszała biodrami, gdy
dotykał pulsującego centrum jej ciała. Nawet przez materiał bielizny wyczuwał,
jak była rozpalona.

– Brian, proszę...
Spojrzał jej w oczy i natychmiast zatracił się w tym wzroku. Widział, jak

bardzo pragnęli się nawzajem. Czemu to komplikować?

A jednak sprawa nie należała do prostych. Odrzuci zakład i pieniądze,

które wiązały się z wygraną, byle tylko być z tą kobietą. Jednak rozstali się pięć
lat temu. Nie było to łatwe, lecz chyba słuszne. Czy może ryzykować
przekreślenie tamtej decyzji? To utrudni sytuację każdemu z nich. Czy to nie za
wysoka cena za chwilę zapomnienia z Tiną?

Biodra dziewczyny kołysały się, coraz intensywniej przyciskając się do

jego ciała. Przytulał ją, rozkoszując się dotykiem miękkich włosów na szyi.
Rozpoznawał jej westchnienia, jęki, każdy dźwięk miłosnej gry. Bardzo jej
pragnął. – Brian...

– Tina... – rzucił, próbując się od niej oderwać.
– Nie! – ostrzegła, potrząsając głową. – Nie odchodź. Nie przekreślaj nas.
Znowu jej dotknął, bo nie potrafił oprzeć się pragnieniom. Kciukiem

pieścił intymne miejsce jej ciała, ona zaś reagowała coraz gwałtowniej.
Przytuliła się i rozsunęła nogi, by ułatwić mu dostęp.

– Dotykaj mnie – szepnęła.
Leżała na plecach na jego kolanach, on zaś wsunął rękę głęboko pod

szorty. Każdy ruch kołyszących się bioder kobiety stanowił dla niego torturę.
Jego podniecenie sięgało zenitu. Nie mógł się powstrzymać od doprowadzenia
jej do orgazmu. Coraz intensywniej pieścił palcem pulsujące ciało. Po
pierwszym dotknięciu Tina wygięła się, powtarzając jego imię. Dotykał
najpierw lekko i delikatnie, potem coraz szybciej, mocniej, obserwując, jak
przeżywa szczyt rozkoszy.

Szeroko otworzyła oczy, przygryzła wargę i wysoko uniosła biodra, żeby

zintensyfikować kontakt. Kiedy krzyknęła jego imię, przytrzymał ją mocno, by
bezpiecznie przeżyła ekstazę.

– Brian – szepnęła po chwili, otaczając mu szyję ramionami.
Nie pamiętał jej tak pięknej. W brązowych oczach malowały się nowe

pragnienia. Wiedział, że nie może ich spełnić. Ujął ją za przeguby i potrząsnął
głową.

– Co się stało? – spytała z niepokojem.
– Muszę iść – rzekł, delikatnie zsuwając ją z kolan. Wstał, czując

frustrację, jakiej nie pamiętał od czasów dzieciństwa. Nie był pewien, czy tym
razem zimny prysznic w czymś pomoże.

– śartujesz? – Wstała, poprawiając ramiączka bluzki i porządkując

ubranie. – Teraz chcesz odejść?

– Właśnie teraz.
Znów miał ochotę ją objąć, więc specjalnie się odwrócił i ruszył do drzwi.
– Czy chodzi tylko o mnie? – zapytała, więc się zatrzymał i spojrzał jej w

oczy.

Pomyślał, że to wszystko jego wina. Nie powinien był ryzykować tego

sam na sam.

– Tylko ja to odczuwam? – powtórzyła.
Chciał potwierdzić, bo tak byłoby najłatwiej, lecz w tej sprawie nie

potrafił skłamać.

– Nie tylko ty – przyznał.
– Więc jak możesz odejść?
– Nie rozumiesz? – Otworzył drzwi i jedną nogę postawił na ganku. –

Odchodzę właśnie ze względu na to, co czuję.

– To nie ma sensu.
– Wiem – przyznał i wyszedł.

Przez następne trzy dni trzymał się z daleka od Tiny. Rozważał nawet

możliwość przeniesienia się do bazy na czas jej wizyty w Baywater. Lecz jakoś
nie był w stanie się na to zdobyć. Nie ufał sobie, gdy była w pobliżu i
jednocześnie nie chciał pozbawiać się jej widoku. To było równie głupie, jak
utrata kontroli nad sytuacją, do której dopuścił, sam nie wiedząc, w jaki sposób
do niej doszło. Pamiętał jedynie cudowne uczucie trzymania dziewczyny w

ramionach, jej oddechu na szyi. Zastanawiał się, kiedy przyzna się do tego sam
przed sobą. Otrząsnął się z męczących myśli i spojrzał na Aidana, siedzącego
wraz z pozostałymi braćmi przy stole.

– Co?
– Słyszałeś? Nie chce nawet przyznać, że Tina na niego działa.
– Bo nie – skłamał Brian, nie czując się winny, uważał bowiem, że jego

sprawy z byłą żoną nie powinny nikogo interesować.

– Akurat – Connor sięgnął po kawałek tortilii. – Unikasz domu, bo nie

lubisz psów, prawda?

– Właśnie.
– Uhm. Wcześniej jakoś nie wystraszały cię z domu – zauważył Liam.
– Dobrze. – Brian uniósł ręce w geście poddania, a potem sięgnął po

piwo. – Wygraliście. Tina ciągle na mnie działa. Jesteście zadowoleni?

Kiedy bracia porozumiewawczo kiwali głowami, Brian rozejrzał się po

restauracji. Przy wszystkich stolikach siedziały rodziny z dziećmi, dziadkami,
kuzynami. Nigdy wcześniej nie zwracał na to uwagi, lecz teraz, gdy jego własne
małżeństwo się rozpadło, ten widok sprawiał mu przykrość.

W ostatnich dniach wszędzie rzucały mu się w oczy właśnie rodziny.

Dzieci kolegów, żony oficerów z bazy. Uświadomił sobie, że mógłby mieć
swoje dzieci, gdyby nie nalegał na rozwód. Potem jednak pomyślał, iż nie
zdołałby ochronić rodziny przed rozmaitymi przykrymi konsekwencjami faktu,
ż

e jest zawodowym żołnierzem.

A gdyby mieli dzieci, potem zaś się rozwiedli? Byłoby jeszcze trudniej. I

dzieci by cierpiały, rozdarte między miłością do dwojga rodziców.

Spojrzał na małą dziewczynkę. Miała ciemne włoski i brązowe oczy.

Wyglądała jak córka jego i Tiny. Jest piękna, pomyślał z odrobiną żalu i
zazdrości.

– Nie wiem, jak pozostali radzą sobie z warunkami zakładu – rzekł Aidan.

– Jednak cieszę się, że to słyszę.

– Ja też – przyznał Connor. – Dobrze wiedzieć, że nie tylko ja cierpię.
– Słabi jesteście – uśmiechnął się Liam.
– Miałeś parę lat, by zwalczyć pociąg do kobiet – zauważył Connor. – Dla

nas to nowe doświadczenie.

– I dla niektórych pewnie niedługo potrwa – Aidan trącił kufel Briana, ten

zaś pomyślał, że niewiele brakuje, by przegrał zakład.

Postanowił się trzymać.
– Nie martwcie się o mnie – powiedział. – Dam sobie radę.
– Właśnie dlatego siedzisz z nami, zamiast jechać do domu.
Brian zignorował uwagę Connora i spojrzał na Liama.
– Bawi cię to?
– Tak. Może Tina ma powód, by być w mieście właśnie teraz.
– Zrządzenie losu?
– Tak cię to dziwi?

– Nie wierzę w przypadki. Sami podejmujemy decyzje.
– A jeśli to niewłaściwe decyzje? – kontynuował Liam, zaś Connor i

Aidan słuchali w milczeniu.

– To za nie płacisz.
– Tak jak ty teraz?
– Kto mówi, że za coś płacę? Tina nie ma nic wspólnego z naszym

zakładem – rzekł tak głośno, że przyciągnął spojrzenie kobiety siedzącej przy
sąsiednirn stoliku.

– Nie mówię o głupim zakładzie – powiedział cicho ksiądz, jakby tylko

we dwóch siedzieli przy stole. – Mówię o tym, że zgodziłeś się, by Tina odeszła
z twojego życia.

– To zamknięta sprawa – odparł Brian, nie patrząc na żadnego z braci.
– Naprawdę? Gdyby tak było, nie miałbyś oporów przed powrotem do

domu.

Brian poczuł się dotknięty. Sięgnął do portfela po pieniądze za swoje

piwo.

– Jeśli chcecie wiedzieć, trzymam się z dala od Tiny dla jej dobra – rzucił.
– Wierzę ci, jeśli sam w to wierzysz – odparł Liam.
– Nie rozumiem, o co ci chodzi.
– Myślę, że rozumiesz, tylko nie chcesz się przyznać.
– Nie przypominam sobie, bym prosił cię o radę.
– Nie prosiłeś – uśmiechnął się Liam. – Udzielam jej bezinteresownie.

Wcale nie unikasz Tiny dla jej dobra, ale dla siebie. Ukrywasz się przed nią, bo
nie chcesz przyznać, że nie powinieneś był pozwolić jej odejść.

– Nieprawda...
– Nie kłóć się.

Brian sięgnął do kieszeni po kluczyki od samochodu.
– Wkurzacie mnie jeszcze bardziej niż Tina! – zawołał i wyszedł, zaś

Aidan zamówił drugą kolejkę piwa.

– Przepadł – skomentował sytuację brata.
– Uhm – zgodził się Connor.
– Wypiję za to – Liam podniósł kufel. – Za Briana. Niech Tina da mu

popalić, nim przyjmie go z powrotem.

– Amen.

Tina siedziała na brzegu wanny owinięta ręcznikiem i jak co dzień

uświadamiała sobie, po co wróciła do miasta. Codziennie sprawdzała wynik na
wykresie temperatury określającym dni płodne. Wreszcie nadszedł właściwy
dzień. Właśnie dzisiaj. Teraz trzeba było zrealizować plan.

Brian niepostrzeżenie wślizgiwał się do swojego mieszkania i znikał o

poranku, starając się za wszelką cenę jej unikać, więc nie miała wyboru. Była
bardzo zdenerwowana, a przecież chodziło o człowieka, który w świetle prawa

kościelnego był jej mężem. Zaczęła wspominać chwile tuż po ślubie, kiedy
namiętnie się kochali i starali się nie rozstawać ani na minutę. Potem przyszły
lata pustki i niespełnionych pragnień.

Nikt tak jak Brian nie potrafił doprowadzać jej do stanu rozkoszy,

sprawiać, że pragnęła go jeszcze bardziej. Teraz zaś chciała jego dziecka.

Do jej uszu dobiegł dźwięk otwieranych drzwi. Wstała i przeciągnęła

dłońmi po ręczniku związanym w węzeł na wysokości piersi. Wzięła głęboki
oddech i wyszła z łazienki.

Spojrzała prosto w oczy Briana, który na jej widok zatrzymał się z

otwartymi ustami.

– Niespodzianka – uśmiechnęła się.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Brian tylko patrzył. Nie mógł wydobyć ani słowa. Przez całą drogę z

restauracji do domu właśnie o niej myślał. Zastanawiał się, czy Liam nie miał
racji. Jeśli tak było, oznaczało to, że zmarnował sobie i Tinie pięć lat życia.
Więc starszy brat musiał się mylić, uznał w duchu. Nie rozumiał, że Brian
przeprowadził rozwód, by chronić ukochaną kobietę, zaoszczędzić jej smutku.
Pewnie, iż żałował, że odeszła. W tej chwili bardziej niż kiedykolwiek. Stary
zegar ścienny tykał znacznie spokojniej niż jego serce. Przez okno wpadało
ś

wiatło księżyca, a przez uchylone drzwi łazienki docierał blask lampy, co

sprawiało, że Tina wyglądała jak nierzeczywista.

Jednak istniała całkiem realnie. Natychmiast ogarnęło go podniecenie.

Czuł się jak w pułapce. Chwilę później odezwała się, on zaś z trudem
skoncentrował myśli, by jej słuchać.

– Wzięłam prysznic, a potem zatrzasnęły mi się drzwi w domu babci...
– Wyszłaś na zewnątrz w takim stroju? – Uniósł rękę w geście

zdziwienia.

– Wyglądam całkiem przyzwoicie. Nie wybiegłam na główną ulicę, a

poza tym to duży ręcznik – uśmiechnęła się.

Nie za duży, pomyślał. Dziewczyna prezentowała się w nim... pięknie.

Nie potrafił wyrazić, jak bardzo. Ciemne falujące włosy opadały jej na ramiona,
w oczach błyszczały pragnienia, które znał aż nadto dobrze. Miał ochotę
dotknąć jej opalonych nóg. Zatrzymał wzrok na węźle ręcznika, między
piersiami i wyobraził sobie, że go rozwiązuje.

– W każdym razie... – ciągnęła, siadając na brzegu dwuosobowego łóżka,

co sprawiło, że ręcznik odsłonił uda. – Wiem, że masz zapasowy klucz do
mieszkania babci, więc pomyślałam, że nie będziesz miał nic przeciwko temu,
jeśli tu na ciebie zaczekam.

Zastanawiał się, czy usiadła specjalnie w ten sposób, by światło księżyca

czyniło ją jeszcze bardziej ponętną.

– Nie mam nic przeciwko – potwierdził, z trudem wymawiając słowa.
Jej widok sprawiał, że nie potrafił jasno myśleć ani zapanować nad

reakcjami własnego ciała. Tymczasem dziewczyna wyciągnęła się na łóżku i
skrzyżowała nogi w kostkach. Potem uniosła ramiona, jakby w ogóle nie
obchodziło jej, gdzie jest i co robi. Jakby nie zdawała sobie sprawy, że
doprowadza go do szaleństwa.

– Miłe mieszkanko – zauważyła, ogarniając wzrokiem pokój.
Teraz prowadzi nieznaczącą rozmówkę, pomyślał z wściekłością. Ja nie

mogę wytrzymać z pożądania, a ona zacznie zaraz podziwiać umeblowanie.
Celowo bawi się mną, dręczy. Dobrze wie, co robi, igrając emocjami. W małym
pokoiku nie było czego podziwiać, lecz Brianowi odpowiadał. Aż do tej pory,
kiedy niewielka przestrzeń sprawiła, że wyraźnie czuł zapach jej perfum.

Jedyne wyjście z sytuacji to szybko znaleźć klucz do mieszkania babci.

Wtedy wyjdzie.

– Proszę – rzekł, wyciągając klucze z kieszeni i umykając wzrokiem. –

Odprowadzę cię na dół i pomogę otworzyć.

– Po co ten pośpiech? – Tina przeciągnęła się, położyła na boku i

podparła głowę ręką, a on tylko jęknął, gdy podciągnęła ręcznik, bardziej
odsłaniając biodro.

Po prostu nie mógł oddychać. Ręcznik rozchylił się i ukazał fragment

nagiego ciała dziewczyny.

– Zabijasz mnie – jęknął.
– Wcale nie mam zamiaru – odparła, nie poprawiając ręcznika, by się

przykryć.

– Ręcznik spada – rzekł zdesperowany.
– Wiem.
– Wiem, że wiesz.
O co jej chodzi? Co to za gra? Chce mu odpłacić za rozwód? Dlaczego z

tym czekała aż pięć lat? Im więcej zadawał pytań, tym mniej miał na nie
odpowiedzi. Jeszcze chwila a zwariuje.

– Chcesz mnie uwieść.
– Możliwe.
– Będziesz tego żałowała.
– Nie, jeśli jesteś równie dobry jak dawniej. – Uśmiechnęła się.
Brian był tylko człowiekiem. Nikt na jego miejscu nie oparłby się urokom

Tiny.

– Nie mam tu... żadnych zabezpieczeń. – Spróbował ostatniej deski

ratunku, bo rzeczywiście pozbył się z domu prezerwatyw, by nie stwarzać pokus
w sytuacji obowiązywania warunków zakładu.

– Nie szkodzi – usłyszał.
– Przeciwnie.
– Słuchaj, jeśli nie jesteś na nic chory, nie musisz się tym przejmować –

zauważyła lekko schrypniętym głosem.

Pewnie zażywa pigułki, pomyślał. W ten sposób znikały wszystkie

bariery. Teraz nie miało już znaczenia, dlaczego się tu znalazła. Może od chwili,
gdy pojawiła się w Baywater, zmierzali do tego celu? Może oboje tego właśnie
potrzebowali?

Tina przesunęła palcem po biodrze, odsuwając drugą połę ręcznika.

Brianowi zaschło w gardle.

– No więc? Jesteś równie dobry jak kiedyś? – szepnęła.
Nawet piechota morska wie, kiedy trzeba się poddać.
– Kochanie, jestem jeszcze lepszy – zapewnił, pozbywając się koszuli.
– Udowodnij! – zaproponowała, wyciągając rękę. W ciągu sekundy

zrzucił ubranie i znalazł się obok niej w łóżku. Rozwiązał ręcznik, ujął piersi w
dłonie.

– Tak bardzo cię pragnę – szepnęła.

– Ja też, dziecino – wymruczał, biorąc w usta jeden z sutków.
Pieścił go, powtarzając, jak bardzo za nią tęsknił.
Ujęła jego twarz w dłonie i uniosła tak, by spojrzeć w oczy. W jej wzroku

malowało się pożądanie i coś jeszcze, czego nie chciał przyjąć do wiadomości.

Przytuliła się, całując w usta.
– Weź mnie i pozwól mi zrobić to samo – poprosiła, on zaś poczuł, że jest

zgubiony.

Jęknął, pocałował dziewczynę namiętnie, głęboko wsuwając język.

Przycisnął ją mocno, czując, że oboje ogarnia fala gorąca. Pomyślał, że była
jego światłem i ciepłem, którego nie zaznał od pięciu lat. Dobrze, że mógł ją
mieć choć przez tę noc. Przeniknęło ich poczucie bliskości. Świat zewnętrzny
stracił znaczenie. Liczyli się tylko oni dwoje.

Tina przesuwała dłońmi po jego ciele. Czuł na skórze pieszczotę

paznokci. Zapragnął, by zostawiła na niej ślady, które przypominałyby te
chwile. Wsunął rękę pod jej plecy, sycąc dotyk ponętnymi kształtami.
Zapamiętał się w pieszczotach warg, języka, dłoni. Dziewczyna poruszała się w
jego objęciach, wzdychając z rozkoszy. Pocałunkami zsuwał się po jej ciele
coraz niżej. Uniosła biodra, wygięła się, wciskając głowę w poduszkę i
przesuwała mu palcami po ramionach, gdy on dotykiem pieścił intymne miejsca
jej ciała.

– Wejdź we mnie – szepnęła.
– Jeszcze nie, kochanie, jeszcze nie – odrzekł, wzmacniając pieszczotę.
Tina nie mogła wytrzymać natężenia rozkoszy. Nie przechowała w

pamięci zapisu takich odczuć. To było coś niewypowiedzianego. Nie była w
stanie myśleć ani oddychać. Otworzyła oczy, by spojrzeć na mężczyznę
oświetlonego blaskiem księżyca.

Sięgnęła ku niemu, lecz wyśliznął się, jakby nie zamierzał przerywać

smakowania jej ciała. Poczuła język na sutkach. Dłońmi nie przestawał
wędrować wzdłuż bioder. Po chwili ukląkł między jej udami.

– Brian... – wyciągnęła rękę.
– Nic nie mów – uśmiechnął się i uniósł ją nieco. Tina zacisnęła kołdrę w

rękach, gdy położył sobie jej nogi na barkach i pochylił głowę. Językiem i
wargami doprowadził ją na skraj otchłani rozkoszy. Jęczała, poruszając
biodrami w rytm pieszczoty. Każde dotknięcie intymnych miejsc powodowało
przyspieszenie oddechu. Zanurzyła pałce we włosach Briana i krzycząc jego
imię, przeżyła orgazm. Przejęta drżeniem otworzyła oczy, by napotkać jego
namiętny wzrok. Ostrożnie położył ją na łóżku i przykrył własnym ciałem.

– Tęskniłem za tobą – powtórzył, całując kącik ust.
– Tak długo na to czekałam – powiedziała, pieszcząc jego plecy.
– Nie myśl o tym. W ogóle nie myśl – mówił wśród pocałunków.
– Nie daj mi na to czasu – poprosiła, zarzucając mu ręce na szyję.
Wniknął w jej ciało, a Tina po raz pierwszy od bardzo dawna poczuła się

spełniona. Poruszali się w jednym rytmie. Otoczyła nogami biodra Briana, by

stanowić z nim jedność. Nie mogła uwierzyć, że znowu jest w jego ramionach.
Starała się zapamiętać każdą sekundę zbliżenia, żeby mieć co rozpamiętywać po
powrocie do domu. Przylgnęła do niego tak mocno, że cały świat zewnętrzny
przestał dla niej istnieć.

I wtedy przeżyła oszałamiający orgazm. Słyszała tylko szept Briana

powtarzającego jej imię.

– Do licha!
Uniosła głowę z jego piersi i spojrzała z uśmiechem, przeciągając mu

palcami po skórze.

– Nie takiej reakcji oczekuje kobieta po niesamowitym seksie.
– Nie o to chodzi.
– Jeśli nie o to, to nie chcę o tym teraz rozmawiać – oznajmiła i otarła się

o jego ciało nabrzmiałymi sutkami.

– Musimy porozmawiać... – przerwał, czując, jak Tina zsuwa się

pocałunkami coraz niżej i niżej. – Przestań – rzekł, gdy użyła języka.

– Wcale nie chcesz, bym przestała, prawda? – zauważyła, pochylając

głowę nad jego podnieconym ciałem.

– Tak..., nie...
– No właśnie – Tina nie mogła pozwolić mu mówić. Nie chciała, by

zaczął żałować ich zbliżenia, bowiem zamierzała je powtórzyć. I to nie raz.
Musiała przyznać, że nie chodziło jedynie o poczęcie dziecka. Pragnęła
wzbudzić w Brianie namiętność równą własnej. Niech ją kocha tak bardzo, jak
ona jego. Tak naprawdę nigdy nie przestała darzyć go namiętnym uczuciem.
Nawet nie próbowała o nim zapomnieć. Właśnie dlatego pragnęła jego dziecka.
Jeśli nie mogła mieć jego samego, chciała zyskać choć jego cząstkę, którą
mogłaby kochać.

– Nie pozwalasz mi myśleć – powiedział.
– To dobrze. – Podniosła głowę i uśmiechnęła się, potem zaś wróciła do

pieszczot.

Brian nabrał powietrza w płuca.
– Chodź tutaj – mruknął.
Usiadł, położył dziewczynę na plecach i gorąco pocałował.
– śadnych rozmów.
– A kto chce rozmawiać? – spytała, przytulając się mocno.
Teraz dopiero rozumiała, że wprost bezgranicznie tęskniła za jego

bliskością. Rozsunęła nogi, a on szybko wszedł w jej ciało. Od razu poczuła
obezwładniającą rozkosz. Mężczyzna poruszał się coraz szybciej, powodując
kolejne fale cudownych dreszczy. Nie przerywał namiętnych pocałunków, aż do
chwili, gdy razem przeżyli orgazm, który na wiele sekund owładnął ich ciałami.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Resztę nocy spędzili wśród namiętnych uniesień. O świcie Tina ziewnęła

i spojrzała w okno. Każdym centymetrem ciała czuła miłosne zmęczenie. Brian
okazał się jeszcze wspanialszy niż przed pięciu laty. Z bólem pomyślała, iż
zapewne nie unikał kobiet od czasu, kiedy się rozstali, lecz nie dała po sobie
poznać, że ta myśl sprawia jej ból. Sama również nie żyła jak zakonnica. Tylko
ż

e z innymi mężczyznami to był zwykły seks, który w niczym nie mógł się

równać z przeżyciami, których dostarczał Brian. Spojrzała na niego i
uśmiechnęła się. Nawet we śnie nie wyglądał niewinnie. Zawsze jej się to
podobało. Jego nagie ciało mogło rywalizować z każdym dziełem sztuki
rzeźbiarskiej. Jedna noc z nim była więcej warta niż setki nocy z innymi. Ze
smutkiem pomyślała, że wkrótce musi wyjechać. Jedyną pociechę stanowiła
nadzieja, że wówczas może będzie już w ciąży. Uśmiechnęła się do siebie i
pieszczotliwym ruchem położyła dłoń na brzuchu.

– Kiedy kobieta uśmiecha się w ten sposób – odezwał się Brian –

mężczyzna pragnie wiedzieć, o czym myśli.

Tina szybko sięgnęła po prześcieradło, by się osłonić.
– Dzień dobry – usłyszała.
Brian ściągnął prześcieradło i pieszczotliwym ruchem dotknął jej piersi.
– Chyba nie czujesz się zawstydzona?
– Nie, tylko trochę zmęczona.
– Nie dziwię się. Nawet ja potrzebuję więcej niż godzinę snu.
Oboje długo nie chcieli przerywać miłosnych zbliżeń, więc na sen nie

zostało wiele czasu. Przyszedł tuż przed świtem, gdy poczuli się całkowicie
wyczerpani.

Kiedy dziewczyna nie odpowiedziała, przerwał pieszczotę i spytał:
– Dobrze się czujesz?
– Tak – odparła, starając się nie myśleć o poczuciu winy, które zaczęło ją

nawiedzać.

– Nie jestem przekonany – rzekł, bo jako pilot instynktownie wyczuwał,

gdy coś było nie w porządku.

– To nic ważnego, naprawdę – zapewniła.
– Ale jednak coś – powiedział, podejrzewając, że to coś nie będzie mu się

podobało.

Przez całą noc byli ze sobą jak za dawnych czasów.
Mimo niewyspania od dawna nie czuł się tak dobrze jak w tej chwili.

Przeczuwał jednak, że kiedy tylko Tina zacznie mówić, dobry nastrój zniknie.
Ale musiał się dowiedzieć, w czym rzecz.

– Dlaczego po prostu nie powiesz?
– Nie sądzę, by to był dobry pomysł.
– Teraz już jestem pewien, że powinniśmy porozmawiać – powtórzył

zaniepokojony.

– Nie róbmy tego, dobrze? – Dziewczyna usiadła na brzegu łóżka,

rozglądając się za swoim ręcznikiem.

– Skoro nie chcesz, to mamy problem, bo ja pragnąłbym wiedzieć, o co

chodzi – mruknął.

Spojrzała nań przez ramię.
– Naprawdę, nie ma problemu. Teraz powinnam wziąć prysznic i znaleźć

ubranie.

Nie miała ochoty na rozmowę, która musiała doprowadzić do potężnej

awantury. Nie była na to gotowa. Ciągle nie mogła oswoić się ze świadomością,
ż

e mimo upływu pięciu lat gorąco kocha tego mężczyznę, mimo że on jej nie

chce.

Gdzie ten głupi ręcznik, pomyślała.
– Dlaczego jakoś ci nie wierzę?
Spojrzała na niego jeszcze raz, owinęła się prześcieradłem, a potem

wstała z łóżka.

– Może masz podejrzliwą naturę.
– Porozmawiaj ze mną – nalegał niecierpliwie.
Tylko tyle przyniosła miłosna noc, pomyślała, rozglądając się za

ręcznikiem.

– Wiesz co, nie mogę znaleźć swojego ręcznika, więc pożyczę

prześcieradło, by dotrzeć do mieszkania babci. Oddam ci je wieczorem.

Popełniła błąd, oglądając się na niego. Leżał nagi i uważnie się jej

przyglądał.

– Nie ma mowy – rzucił.
– Nie wierzysz, że zwrócę?
– Nie obchodzi mnie głupie prześcieradło – mruknął, wstał i podszedł do

niej. – Chcę wiedzieć, co się dzieje w twojej głowie. Nie wyjdziesz stąd, póki mi
nie powiesz.

Tina cofnęła się o krok i zesztywniała. W głębi ducha wcale nie wstydziła

się tego, co zrobiła. Przecież nie wciągnęła go siłą do łóżka. Wyraźnie sprawiło
mu to przyjemność. Lecz wewnętrzny głos podpowiadał również, że gdyby
wiedział, w jakim celu spędzili tę noc, pewnie nigdy by się na to nie zgodził.
Czuła się więc trochę winna i dlatego nie chciała o tym mówić.

Zmusiła się do spojrzenia mu w oczy. Zdawała sobie sprawę, że jeśli

Brian raz się dowie o co chodzi, nigdy więcej nie pójdzie z nią do łóżka.
Spuściła wzrok, co odczytał jako zły znak.

– Ostatniej nocy, kiedy powiedziałaś, że nie muszę się obawiać o brak

zabezpieczeń... Chciałaś dać do zrozumienia, że zażywasz pigułki, tak?

– Niezupełnie.
Mężczyzna szóstym zmysłem wyczuł jakieś niebezpieczeństwo.
– Niezupełnie? – powtórzył, przypominając sobie, ile razy kochał się z nią

tej nocy. – Co to właściwie znaczy?

– śe nie biorę pigułek, lecz nie musisz się tym przejmować.

Wiadomość o niezażywaniu środków antykoncepcyjnych przeraziła go

jak każdego przedstawiciela męskiej części populacji. Z wrażenia nie mógł
wydobyć słowa. Jak miał się nie denerwować? Naprawdę sądziła, że zrobi jej
dziecko i pójdzie sobie w siną dal? Tak mało go znała?

Na myśl o dziecku krew zaczęła mu szybciej krążyć w żyłach.
– Nie powinienem się martwić, ponieważ...
A więc nadszedł ten moment. Dziewczyna wiedziała, że trzeba mu

powiedzieć, choć wolałaby tego nie robić. Kiedy w Kalifornii omawiała cały
plan z Janet, nie widziała w nim niczego zdrożnego. Pragnęła dziecka tak, jak
zawsze pragnęła Briana, więc teraz chciała mieć choć jego cząstkę. W tej chwili
jednak ogarnęło ją silne poczucie winy. śałowała, że go okłamała, choć nie
ż

ałowała samego przedsięwzięcia. Za nic nie oddałaby ostatniej nocy. Jeśli

poczęli dziecko, będzie kochała je całym sercem.

Problem polegał na tym, że kochała także tego mężczyznę i fatalnie się

czuła ze świadomością, iż użyła wobec niego podstępu. Jeśli jednak ceną tej
winy miałoby być dziecko, gotowa była dźwigać ją do końca życia.

Patrzyła na Briana, jakby chciała wbić sobie w pamięć rysy jego twarzy.

Za oknem wzeszło już słońce i zaczęły śpiewać ptaki. Mężczyzna dotknął jej
ramienia, przesunął dłonią w dół.

– Powiedz, co robisz. Mam prawo wiedzieć.
– I tak zamierzałam ci to wyjaśnić. Chcę, żebyś wiedział – rzekła,

nabierając oddechu w płuca. – Co?

– Pragnę zajść w ciążę.
Brian otworzył usta z wrażenia, lecz szybko je zamknął, czekając na to,

co dalej usłyszy.

– Mam nadzieję, że tej nocy poczęliśmy dziecko. Puścił jej rękę i patrzył,

jak na kogoś widzianego po raz pierwszy w życiu.

– Dziecko?
– Tak. Chciałam dziecka i tego, byś został jego ojcem. Mężczyzna

chwycił się za głowę.

– Chciałaś – powtórzył po długiej chwili milczenia. – A nie pomyślałaś,

ż

e ja również mam coś do powiedzenia w tej sprawie?

– Byłeś „za”. I to wiele razy, o ile pamiętam.
– Byłem za uprawianiem seksu. Nie przypominam sobie, bym opowiadał

się za ojcostwem.

– Wiem. Kiedy powiedziałam, że nie musisz się niepokoić, właśnie to

miałam na myśli.

– Tak? Zrobić dziecko i iść swoją drogą?
– Pragnę tego dziecka.
– Nie mów tak. Nie wiemy, czy ono zaistniało. Dziewczyna położyła dłoń

na brzuchu, jakby chciała osłonić nowe istnienie.

– Mam nadzieję, że tak.
– O czym ty myślisz?

– Powiedziałam już.
Mężczyzna wciągnął dżinsy, mrucząc coś pod nosem.
– Twój zegar biologiczny zadzwonił na alarm i wskazał mnie?
– Na litość boską, nie zachowuj się tak, jakbyś działał pod presją. Nie

zmuszałam cię groźbami do uprawiania seksu – zauważyła, szczelniej owijając
się prześcieradłem.

– Zwiodłaś mnie.
– Skusiłam – poprawiła.
– Dobrze wiedziałaś, do czego zmierzasz, lecz nic nie powiedziałaś.
– Daj spokój. – Odgarnęła włosy z czoła, czując się niezręcznie w

prześcieradle, gdy Brian był ubrany. – Nie udawaj niewiniątka, które zostało
wykorzystane. Dzięki temu idiotycznemu zakładowi z braćmi byłeś więcej niż
chętny.

– Wiedziałaś o zakładzie? – Tak.
– Od Liama? – Tak.
– A więc zrobiłaś to celowo. Uderzyłaś w słaby punkt. – Mężczyzna

wyciągnął palec oskarżycielskim gestem.

– I co?
– Powinnaś była mi powiedzieć.
– Możliwe – przyznała.
– Nie ma żadnego możliwe.
– Gdybym powiedziała, do niczego by pewnie nie doszło.
– Właśnie.
Tinę ogarnął smutek na myśl o tym, że żar namiętności tak szybko się

wypalił.

– Niczego od ciebie nie oczekuję – rzekła.
– Pewnie. Bo już dostałaś to, czego chciałaś.
Za oknem rozległ się hałas przelatującego samolotu. Dziewczyna

pomyślała, że niedługo wróci do Kalifornii i będzie modliła się za dziecko,
którego Brian tak bardzo nie chce. On zaś zostanie tutaj, by latać swoimi
samolotami i codziennie narażać życie na niebezpieczeństwo.

Sądziła, że to będzie proste. Przyjedzie do rodzinnego miasta, prześpi się

z nim, zajdzie w ciążę i wróci do swojego świata. Teraz wiedziała, że nie uwolni
się od tego mężczyzny. śaden z partnerów, z którymi spotykała się w ciągu
pięciu lat nie zdobył jej serca, bo zawsze należało do byłego męża. Nie mogła
zakochać się w nikim innym.

– Nie rozumiesz, że nie chcę być ojcem na pół eta tu? – spytał.
– Nie musisz – odrzekła i, choć wiele ją to kosztowało, dodała: – Nie

proszę, byś aktywnie podjął obowiązki ojca. Angażuj się lub nie w stopniu,
który ci odpowiada.

– Teraz mam prawo głosu w tej sprawie?
– Tak. Kiedy mówiłam, że nie powinieneś się niepokoić, chodziło mi

właśnie o to. Jeśli wolisz, możesz się więcej ze mną nie kontaktować.

– Tak po prostu. Chciała dodać, że być może, popełniła błąd, lecz nie.

miała zamiaru niczego udawać.

– Właśnie. Minęło pięć lat. W tym czasie rozmawialiśmy może ze trzy

razy.

– To zupełnie co innego – rzucił. – Sprawy między nami to jedno, a moja

relacja z dzieckiem, które począłem, to drugie. Myślisz, że pozwoliłbym
odseparować je od swego życia?

– To zależy od ciebie.
– Dziękuję.
Mimo ciepłego dnia, Tina poczuła chłód. Powinna była najpierw upewnić

się, czy naprawdę będzie miała to dziecko, potem dopiero przeprowadzać taką
rozmowę.

– Nie ma sensu więcej o tym mówić – powiedziała nagle. – Wracam do

domu.

– A co z zatrzaśniętymi drzwiami? – spytał z sarkazmem w głosie.
– Skłamałam – odrzekła, trzymając rękę na klamce.
– Wielka niespodzianka.
Tina odczuła te słowa jak uderzenie.
– Przepraszam, że cię zdenerwowałam – rzekła, nie patrząc mu w oczy. –

Ale nie żałuję tej nocy i tego, że możemy mieć dziecko. Przykro mi, że ty tego
ż

ałujesz.

Wyszła i zamknęła za sobą drzwi. Mężczyzna stał w smudze słonecznego

ś

wiatła, które wpadało przez okno, i było mu zimno jak nigdy w życiu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Tego ranka Brian zachowywał się zgodnie ze znaczeniem swojego

lotniczego przydomka, tzn. jak kowboj. Każdy pilot miał jakiś przydomek –
Bożo, Goliat, czy właśnie Kowboj. Jego wziął się od agresywnego stosunku do
latania. Jako pilot uwielbiał podniebne akrobacje. Lecąc odrzutowcem z
prędkością przekraczającą prędkość dźwięku, nie myślał o niczym innym jak
tylko o wykonaniu zadania.

Jednak dzisiaj nie opuszczała go pamięć o Tinie. Wydawało mu się, że

dziewczyna siedzi obok w kabinie samolotu.

– Zwiodła mnie – mruknął, nie mogąc pogodzić się z faktem, że była żona

ś

wiadomie użyła go do roli reproduktora.

– Co mówisz? – spytał towarzyszący mu kolega, Sam Hollywood Holden.
– Nic.
– Jeśli już skończyliśmy wszystkie przyprawiające o mdłości ewolucje,

może wrócilibyśmy do domu?

– Spieszy ci się?
– Nie wszyscy porobili głupie zakłady.
Brian jęknął tylko. Wiedział już, że w bazie nie da się utrzymać w

sekrecie żadnych prywatnych spraw. Nie powinien był przystawać na ten
zakład. Gdyby nie dał się przekonać Liamowi, nie znalazłby się wobec Tiny w
takiej sytuacji. Nie doszłoby do tej nocy. Jednak trudno było tego żałować,
nawet biorąc pod uwagę okoliczności, które towarzyszyły zbliżeniu.

Nie można jednak dopuścić, by stało się to przedmiotem koleżeńskich

ż

artów.

– Dlatego właśnie jeszcze polatamy – oznajmił ze złośliwą satysfakcją.
– Ojej... – jęknął Holden.

– Wpakowałam się w kłopoty, prawda? – Tina popatrzyła na Babeczkę i

Brzoskwinkę rozgoszczone na jej łóżku. – Ale nie żałuję tego, co się stało. Po to
tu przyjechałam.

Brzoskwinka ziewnęła i przeciągnęła się rozkosznie. Dziewczyna

rozejrzała się po swoim panieńskim pokoiku, w którym siedziała jak kiedyś, gdy
jako nastolatka rozmyślała tu nad swoimi problemami. Czasy się zmieniły, więc
i problemy miały teraz inny wymiar.

– Przecież nie zmuszałam go siłą – powiedziała na głos, patrząc na

Babeczkę. – Był więcej niż chętny. To dlaczego tak okropnie się czuję?

Znała odpowiedź, lecz wolała jej nie wypowiadać. Instrumentalne

podejście do Briana było niewłaściwe.

– No dobrze, należy postawić mnie pod ścianą i rozstrzelać – rzekła

głośno. – Po prostu chciałam...

Nie tylko jego dziecka, pomyślała. Chciała, żeby Brian wrócił, tylko

wolała sobie tego wcześniej nie uświadamiać. Teraz nie mogła już temu

zaprzeczyć.

Tylko że spełnienie takiego pragnienia nie leżało w jej mocy. Sięgnęła po

telefon i wykręciła znajomy numer.

– Janet. Dzięki Bogu, że jesteś.
– Co słychać?
– Nie najlepiej.
– Więc nie udało ci się...
– Nie. Misja została wykonana.
– Naprawdę poszłaś do łóżka ze swoim byłym?
– Nie. Poprosiłam go o wsparcie i udałam się do kliniki w celu sztucznego

zapłodnienia – zadrwiła Tina.

– Jak na kogoś, kto niedawno przeżył udane zbliżenie, dziwnie się

zachowujesz.

– Wybacz. Po prostu jestem zła na siebie i się na tobie wyżywam.
– Mogę w czymś pomóc?
– Nie poszło tak, jak myślałam.
– Nie było równie dobrze jak kiedyś?
– Lepiej.
– To w czym problem?
– Powiedziałam mu – Tina przypomniała sobie wyraz twarzy Briana.
Nie mogła go winić za tę reakcję. W końcu byli rozwiedzeni. Jeśli nie

akceptował jej jako żony, czemu miałby godzić się na nią jako matkę swojego
dziecka. I to dziecka, o którego ewentualnym poczęciu nawet nie wiedział.

– Ach – westchnęła przyjaciółka. – Chyba zdawałaś sobie sprawę, że nie

będzie zadowolony.

– Tak, ale też nie wiedziałam, że...
– ... nadal go kochasz – dokończyła Janet.
– Właśnie. – Tina pomyślała, że kochali się tej nocy goręcej niż pięć lat

wcześniej.

Czy dlatego, że od dawna nie byli razem? Czy też dlatego, że jednak

oboje siebie pragnęli.

– Co zamierzasz zrobić? – zapytała Janet.
– A co mogę zrobić?
– Kochasz go i znowu chcesz od niego odejść?
– Ostatnim razem to nie ja odeszłam, lecz Brian.
– Ale pozwoliłaś mu zadecydować za was oboje.
– Tak, jednak...
– Co będzie tym razem? Rozmawialiście o tym, co zaszło? – Janet nie

pozwoliła jej skończyć.

Tina wspomniała wyraz twarzy byłego męża, w chwili gdy opuszczała

jego pokój, i pomyślała, że nie rokowało to zbyt wiele dobrego.

– Co miałabym powiedzieć?
– Na przykład, że go kochasz.

– Powiedziałam to pięć lat temu i nie pomogło – wyszeptała Tina.
– Ale i nie zaszkodziło.
– Możliwe.
Dziewczyna pomyślała, że między nią a byłym mężem właściwie nic się

nie zmieniło. Kochała go i pewnie zawsze będzie kochać, lecz nie zamierzała
mu o tym mówić. Po co? śeby przeżyć kolejne upokorzenie, gdyby ją odtrącił?
Namiętność to jedno, a miłość to coś innego. Tej nocy nie wspomniał przecież o
miłości.

Kiedy Janet mówiła o swojej ciąży i oczekiwanym dziecku, Tina trzymała

rękę na własnym brzuchu i modliła się, by żyło w nim jej maleństwo. Tej cząstki
Briana nikt już by jej nie odebrał.

– Wypadam z gry.
Connor, Aidan i Liam wpatrywali się w Briana przez dłuższą chwilę. On

zaś bawił się przez parę sekund piłką, nim rzucił ją w stronę kosza. Rzut się nie
udał i piłka potoczyła się na ukwieconą alejkę przed plebanią.

– Świetnie – mruknął. – Nawet do kosza nie trafiam. – Spojrzał z ukosa

na uśmiechnięte twarze braci.

– Nie wytrwałeś nawet miesiąc – zauważył Connor.
– Szkoda – Aidan bezbłędnie wykonał rzut.
– Co się stało? – spytał Liam.
Brian otarł pot z czoła i ogarnął wzrokiem boisko do koszykówki, na

którym wieczorami rozgrywali z braćmi mecze dwóch na dwóch.

– Wystarczy, że wypadłem z gry. Możesz mi szyć spódniczkę z

palmowych liści.

– Miła perspektywa. Już czuję, jak pieniądze spływają do mojego portfela

– rzekł Aidan.

– Tak? Tylko nie zacznij ich wydawać – zauważył Connor.
Kiedy ci dwaj zaczęli się sprzeczać, Liam podszedł do Briana. Był już

późny wieczór. Boisko tonęło w blasku księżyca, wokół pachniały jaśminy.

– Nie wyglądasz dobrze – zauważył ksiądz.
– Przegrałem zakład.
– Nie chodzi o zakład.
– Tak? A o co?
– O Tinę i o ciebie.
Wszystkie wątpliwości i przemyślenia, które towarzyszyły Brianowi

przez cały dzień, wróciły z nową siłą. Nie mógł zapomnieć ostatniej nocy. Ani
tego, że został oszukany, ani tego, iż, być może, będzie ojcem. Nie chciał
przyznać się sam przed sobą, co czuje, myśląc o tym wszystkim.

– Nie ma mnie i Tiny – zauważył.
– A może powinniście być – Liam poprowadził go alejką nieco dalej od

Aidana i Connora. – Może dostałeś drugą szansę?

– śebym sam sobie zrobił palmową spódniczkę?

– Nie chodzi o zakład. Nieuważnie mnie słuchać – rzekł ksiądz, gdy

podeszli do ulicy, na której słychać było samochody, śmiech bawiących się w
ogrodach dzieci, muzykę dobiegającą z mieszkań.

– Co widzisz? – spytał Liam. – Ulicę. – I...
– Budynki, drzewa, psy.
– Rodziny, domy – poprawił ksiądz.
– O co ci chodzi?
– Jak myślisz, ile z tych rodzin to rodziny wojskowe?
– Co za różnica?
– Głupiec z ciebie.
– Chcesz dostać?
– Nie zamierzam się z tobą bić. Próbuję ci powiedzieć, że zamiast tkwić

tu z nami, powinieneś wrócić do domu i porozmawiać z Tiną.

– Już rozmawialiśmy.
– Tak jak pięć lat temu? Ma być tak, jak ty chcesz, albo wcale?
– Nie wiesz, o czym mówisz.
– Znam cię. Wiem, że Tina to najlepsze, co przytrafiło ci się w życiu.

Wiem, iż kochałeś ją i byłeś szczęśliwy, póki wszystkiego nie zepsułeś.

– To moja sprawa.
– Bez wątpienia. Chcę tylko powiedzieć, że, być może, los ofiarowuje ci

drugą szansę i byłbyś głupcem, gdybyś się od tego odwrócił.

– Nie prosiłem o drugą szansę.
– To powinieneś być szczęśliwy, że ją dostajesz, ośle.
– Ładne maniery jak na księdza – zauważył Brian.
– Chcesz zobaczyć księdza? Wpadnij na mszę. Tu stoi twój brat.
Brian patrzył na niego przez długą chwilę. Z oddali dobiegał śmiech

Aidana i Connora grających w piłkę. Przeniósł spojrzenie na ulicę i zastanowił
się nad słowami Liama.

Zapewne połowa tych przytulnych domów należała do wojskowych

rodzin. Mieszkali w nich mężowie z żonami, które nigdy nie wiedziały, czy ich
najbliżsi wrócą cali i zdrowi po wykonaniu swoich zadań.

Słuchał szczekania psów i śmiechu dzieci. Te rodziny najwyraźniej jakoś

dawały sobie radę.

Pięć lat temu uznał, że nie może narażać Tiny na życie w ciągłym stresie

powodowanym jego niebezpieczną pracą. Był przekonany, że nie powinien
wymagać od niej, by na rozkaz pakowała się i przenosiła z jednego końca kraju
na drugi, bo on dostał właśnie przydział do innej bazy. Pomyślał, że nie
zasłużyła na to, żeby miesiącami żyć samotnie, gdy on wypełnia kolejną tajną
misję, w której ryzykuje życie i może wcale nie wrócić do domu. Nie chciał, by
się w ten sposób marnowała, więc pozwolił jej odejść. Wszystko to dla jej
dobra.

Wiele go kosztowało, żeby wykreślić Tinę z własnego życia. Nic nie

zapełniło pustki, która po niej pozostała. Teraz, kiedy dziewczyna wróciła,

odczuwał to jeszcze dotkliwiej. A ona pragnęła jego dziecka.

W końcu zadał sobie pytanie, czy pięć lat temu nie popełnił strasznego

błędu. Czyżby naprawdę był osłem, jak uważał Liam?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Dwa dni później Brian ciągle zastanawiał się nad tymi problemami i

wcale nie poprawiało mu to nastroju. Mógł nadal unikać Tiny, lecz przecież nie
będzie to trwać w nieskończoność. Nie dało się jej zignorować. Uśmiechnął się
na myśl o jej krokach dudniących na schodach, kiedy to ostatniego wieczora
podeszła pod drzwi, domagając się rozmowy. Oczywiście nie spełnił jej
oczekiwań. Krzyknął tylko, by odeszła, co też uczyniła.

Doskonale zdawał sobie sprawę, że nie może tak tchórzyć bez końca.
Podjechał pod dom i rozejrzał się, by sprawdzić, czy nic nań nie czyha.

Pomyślał, że jak na wojskowego, to zachowuje się nieco dziwnie.

Zapadał zmierzch, powietrze trochę się ochłodziło. Na ulicy unosił się

zapach grillowanego mięsa, z sąsiedztwa dobiegały krzyki chłopców grających
w koszykówkę. Było jak zawsze. Więc dlaczego czuł wewnętrzne napięcie jak
przed misją specjalną?

Odpowiedź na to pytanie ukazała się na ganku w postaci Tiny, za którą

podążały dwa psiaki, jazgocząc ile sił w płucach i biegnąc, by go zaatakować.
Na widok byłego męża na twarzy dziewczyny odmalował się gniew. Brian
rozważał, czy nie odjechać, lecz uznał, że byłby to niegodny odwrót, więc
wysiadł z auta.

Babeczka i Brzoskwinka natychmiast potraktowały go jak wielką

zabawkę do ogryzania. Tymczasem któreś z dzieci sąsiadów nie trafiło do kosza
i piłka potoczyła się po ukwieconym trawniku. Brzoskwinka zmieniła kierunek
biegu i ruszyła w ślad za piłką. Gdy była już blisko, jeden z chłopców rzucił
kamieniem i trafił ją w łapę. Psiak przewrócił się ze skomleniem.

– Hej! – Rozgniewana Tina podbiegła do biednego pudelka.
Przestraszone dzieciaki przyglądały się wszystkiemu z bezpiecznej

odległości. Brian, słysząc skowyt zwierzaka, choć nie darzył go szczególną
sympatią, postanowił stanąć w jego obronie. W kilku susach dopadł chłopaka i
chwycił go za ramiona. Malec wyglądał na przestraszonego i gotowego się
rozpłakać.

– Co zrobiłeś? – krzyknął mężczyzna.
– To moja piłka – wymamrotał chłopak, rzucając okiem na psa, obok

którego klęczała Tina.

– Myślałeś, że to stworzenie ją zje? – Nie.
– Rzuciłeś kamieniem w takie maleństwo?
– Nie chciałem go skrzywdzić.
Koledzy chłopca uciekli, zostawiając go w opałach.
– Jak myślisz, co powie twoja mama, kiedy się dowie, że rzucasz w

zwierzęta kamieniami? – spytał Brian trzęsącego się ze strachu dzieciaka.

– Och, proszę pana! Niech pan nie mówi mamie! Naprawdę nie chciałem.

Przepraszam! Niech pan nic nie mówi!

Brian słyszał desperację w jego głosie, więc poczuł się wystarczająco

usatysfakcjonowany. Przypomniał sobie, że zarówno on, jak i jego bracia w
wieku dziesięciu lat najbardziej bali się, że rodzice dowiedzą się o ich
wybrykach.

– Dobrze, lecz musisz sprawdzić, czy psu nic się nie stało. Jeśli wszystko

będzie w porządku, powinieneś przeprosić jego panią. Wtedy dostaniesz z
powrotem piłkę.

Chłopiec odetchnął z ulgą, pociągnął nosem i ze spuszczoną głową

podszedł do Tiny.

– Nie chciałem zranić pani psa – powiedział drżącym głosem.
– To nie powinieneś był niczym rzucać – odrzekła surowo.
– Przepraszam. – Ukląkł obok psiaka i pogłaskał go ostrożnie. – Więcej

tego nie zrobię – obiecał.

– No, dobrze – udobruchała się dziewczyna, widząc, że Brzoskwinka liże

rękę chłopca. – Jeśli ona ci wybacza, to ja też.

– Dziękuję pani – rzucił malec i z większą odwagą spojrzał na Briana. –

Przepraszam – powtórzył, a potem uciekł, ile sił w nogach Odprowadzając go
wzrokiem, mężczyzna wyobraził sobie, jakby to było mieć własne dziecko. Jego
myśli wróciły do spraw, które od pewnego czasu nie dawały mu spokoju. Do
nocy spędzonej z Tiną i perspektywy zostania ojcem. Po raz pierwszy wydało
mu się to realne. Niemal zobaczył buzię dziecka, w której jego rysy łączyły się z
rysami dziewczyny. Poczuł dziwne wewnętrzne ciepło.

Myśl, iż Brian Reilly może zostać ojcem, nie wydała mu się już nierealna

ani przerażająca jak jeszcze kilka dni temu.

– Och, miałam ochotę mocno nim potrząsnąć – przyznała Tina.
– I tak był nieźle wystraszony – rzekł, przyklękając na trawie. – Jak pies?
– W porządku. Na szczęście to nie był duży kamień.
Babeczka siadła obok Briana i przytuliła się do niego, a on bezwiednie ją

pogłaskał. Brzoskwinka wymknęła się Tinie i również domagała się jego
pieszczot.

Garnęła mu się do kolan, wpatrując z uwielbieniem w oczy.
Brian nie mógł uwierzyć w tę cudowną przemianę psich uczuć wobec

jego osoby.

– Wygląda, jakby cię pokochały – zauważyła Tina.
– Co takiego?
– Stałeś się ich bohaterem.
– Dziwne.
– Wolisz, by na ciebie szczekały?
– Przynajmniej wiedziałem, czego się po nich spodziewać.
– A to ważne?
– Nie lubię niespodzianek. – Brian...
– Nie chcę znów o tym rozmawiać – uciął.
– Znów? Jeszcze o tym nie mówiliśmy.
Psiaki łasiły się do niego, nie zważając na wymianę zdań z Tiną.

Mężczyzna starał się je zignorować i skupić rozproszoną uwagę.

– Dobrze, a możemy przynajmniej zająć się tym w domu?
– Jak chcesz. Chodźcie dziewczynki! – Tina podniosła się, wołając na

psy.

Jednak pudelki nie ruszyły się z miejsca.
– Babeczka! Brzoskwinka!
Brian westchnął, psiaki odpowiedziały psim westchnieniem. Wstał z

trawnika i ruszył na ganek, one zaś podążyły za nim, ignorując zdumione
spojrzenie dziewczyny.

– Przepraszam, że cię zwiodłam – rzuciła, gdy znaleźli się w domu.
– Już to słyszałem – odpowiedział, siadając na tapczanie, a psy

natychmiast wskoczyły mu na kolana.

Popatrzyła na małe zdrajczynie i poczuła się wyobcowana w tym

towarzystwie. Opanowała irytację, usiadła naprzeciw całej trójki.

– Słyszałeś czy nie, chciałam, żebyś wiedział, że myślałam o tym i

doszłam do wniosku, że źle postąpiłam.

– Dziękuję – powiedział, zsuwając psiaki z kolan. Lecz to nie zmienia

faktu, że możemy mieć do czynienia z konsekwencjami.

– Pragmatyczne podejście – mruknęła. – Godne podziwu.
– Wolałabyś, żebym miotał się po pokoju i wrzeszczał?
– Prawdę mówiąc, tak.
– Powiedzmy, że mamy to już za sobą. Czy to coś zmienia?
– Słuchaj – zaczęła tonem, w którym rozbrzmiewał jej temperament. –

Podtrzymuję to, co powiedziałam po tamtej nocy. Jeśli jestem w ciąży...

Mężczyzna skrzywił się, lecz nie zwróciła na to uwagi. – ... poradzę sobie.

Nie musisz...

– Przestań – rzucił. – Jeśli jesteś w ciąży, to będzie nasze dziecko i oboje

się nim zajmiemy.

– Co masz na myśli?
– Opiekę, oczywiście. A co ci przychodzi do głowy?
– Mogę wychować dziecko.
– Nie sama, skoro będzie moje.
Przez moment radowała się myślą, iż, być może, tęsknił za nią tak bardzo

jak ona za nim i sugeruje, że mogliby spróbować jeszcze raz od początku.

Jednak po chwili wróciła do rzeczywistości.
– Myślałem o tym dwa dni – ciągnął. – Jeśli jesteś w ciąży, zajmę się

wszystkim.

– Czym?
– No cóż – powiedział obojętnym tonem, jakby rozważał niezbyt

przyjemną perspektywę. – Mogę odejść z wojska. Znaleźć pracę w cywilu.
Latać na liniach pasażerskich.

– Co takiego? Nie możesz opuścić wojskowego lotnictwa morskiego.

– Zaznaczyłem, że nie jest mi to na rękę, ale...
– Nie bądź głupi. To nie jest twoja praca, lecz całe życie!
– Tina... – Mężczyzna wstał.
– Nie – przecięła. – Nigdy cię nie prosiłam, byś zmieniał pracę. Wiem, co

ona dla ciebie znaczy.

– śycie rodzinne jest trudne nawet w najdogodniejszych warunkach –

mruknął. – A rodziny wojskowe mają jeszcze trudniej.

Dziewczyna patrzyła na niego zaskoczona.
– Znam przypadki rozdzielonych rodzin. Moi koledzy na całe miesiące

zostawiają żony, gdy wypełniają swoje misje. Kobiety samotnie wychowują
dzieci, płacą rachunki, o wszystko się martwią. Nie mają nikogo, kto by im
pomógł – wyrzucał z siebie słowa, jakby długo na to czekał. – Nikt im tego nie
wynagradza. śyją za niewielkie pieniądze, w kiepskich domach, przenoszą się z
miejsca na miejsce, gdy mężowie dostają inny przydział, martwią się o nich, gdy
ci wypełniają obowiązki w najniebezpieczniejszych zakątkach świata. Czasem
nawet nie wiedzą, gdzie podziewają się ich mężowie.

– Brian...
Podniósł rękę, by nie przerywała i mówił dalej.
– Długo żyją samotne. To trudne życie, więc chciałem dla ciebie

lepszego. Pragnąłem, byś była szczęśliwa, nie martwiła się o mnie bezustannie
i...

Tina zaczęła drżeć. Słuchając go, czuła żal i furię. Wreszcie dowiadywała

się, dlaczego mężczyzna, którego kochała, zerwał pięć lat temu ich małżeństwo.
Mogło mu się wydawać, że mówi o obecnej chwili, lecz ona doskonale
rozumiała, że to jest wyjaśnienie, na które czekała od chwili rozwodu.

– Chcesz powiedzieć, że rozwiodłeś się ze mną, bo chciałeś mojego

szczęścia?

– Tak, zrobiłem to dla ciebie.
– Osioł.
– Wiesz, już drugi raz w tym tygodniu ktoś mnie tak nazywa. To za dużo.
– Nic mnie nie obchodzi – Tina podeszła i dotknęła palcem jego piersi. –

Uznałeś, że nie będę dobrą żoną dla pilota wojskowych sił morskich?

– Nie to chciałem powiedzieć...
– Ale powiedziałeś – zapewniła gniewnie. – Uważałeś, że tego nie

wytrzymam, że jestem zbyt słaba albo za głupia, by o siebie zadbać, gdy mój
wspaniały mąż broni interesów ojczyzny.

– Nie...
– Sądziłeś, że nie można mi zaufać i powierzyć wychowania dzieci,

płacenia rachunków czy organizowania przeprowadzek?

– Janie...
– Myślałeś, że bez męża rzucę się na łóżko i będę płakać?
– Tina...
– Naprawdę tak o mnie myślałeś?

– Kochałem cię.
– Ale nie darzyłeś szacunkiem.
– Jakże?
– Gdyby tak było, nie zostawiłbyś mnie i nie potraktował jak dziecka,

które odsyła się do jego pokoju. Oszukałeś nas oboje.

– Co?
– Zdecydowałeś za nas dwoje, że w ten sposób mnie chronisz, bo sama

nie dam sobie rady.

– Nie. Ja...
– Uznałeś, że nie jestem warta być żoną żołnierza.
– Przekręcasz wszystko.
– Wcale nie! – Tina nie mogła się pogodzić z utratą pięciu lat życia,

podczas których mogli być szczęśliwi. Przepadły, bo tak postanowił Brian
Reilly.

– Nareszcie wszystkiego się dowiedziałam i powiem wprost. Bardzo się

myliłeś. Byłam z ciebie dumna. Czułam dumę, że jestem żoną żołnierza.
Myślisz, że nie wiedziałam, jak ważna jest twoja praca? Wiedziałam. Pewnie, że
ciężko żyć miesiącami w samotności, lecz jestem silna i jak długo się
kochaliśmy, dałabym sobie radę.

– Wiem. Nie chciałem, byś musiała to przeżywać. Tinę przejął ból.

Chciało jej się płakać nad wszystkim, co stracili.

– Więc, żeby uchronić nas od rozdzielenia na kilka miesięcy, rozdzieliłeś

nas na zawsze? Gdzie tu logika?

– Zrobiłem, co uważałem za najlepsze.
– Popełniłeś błąd.
Brian wyciągnął ku niej rękę, ale się cofnęła. Nie chciała, żeby jej dotykał

ani pocieszał. Pragnęła tego, czego nie zamierzał ofiarować. Jego szacunku i
miłości.

– Odejdź – powiedziała cicho i poszła w stronę kuchni.
– Nie porozmawialiśmy o dziecku.
– Porozmawiamy, jeśli będzie jakieś dziecko. Na razie mam dosyć

rozmów.

Przez cały tydzień słowa Tiny dźwięczały mu w uszach. Czyżby

naprawdę się pomylił? Czy to źle, że chciał chronić ukochaną osobę?

Nie mógł o tym z nikim pogadać, nawet z Liamem, bo ten pewnie znowu

nazwałby go osłem. Miał przeczucie, że tym razem nie uzyska wsparcia ze
strony rodziny. Może nie zasługiwał na współczucie. Przez ostatnie dni więcej
myślał o kolegach i bliskich. Zrozumiał, że pięć lat temu nie wiedział, co znaczy
w życiu prawdziwe partnerstwo.

Jego koledzy żyli w trwałych, dobrych związkach. Kiedy nadchodziły

trudne dni, przeżywali je wspólnie z żonami, wspierając się wzajemnie. Czemu
nie widział zalet takich małżeństw, tylko wady? Czekał, aż Tina zajdzie w ciążę,

by to pojąć? Musiał teraz ponownie przemyśleć swoje życie, zastanowić się, co
będzie, gdy przyjdzie na świat dziecko. Pragnął stać się częścią jego życia. Nie
wyobrażał sobie, by żyło gdzieś daleko, wcale go nie znając. Ale czy mógł być
częścią życia własnego dziecka, nie żyjąc z Tiną?

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Kilka dni później Tina musiała załatwić telefonicznie kilka spraw, które

dotyczyły jej życia w Kalifornii.

Siedząc w babcinej kuchni, przytrzymywała ramieniem słuchawkę i

notowała, co mówi jej asystentka.

– Finalizujemy kupno domu Mannerlych – informowała Donna głosem,

który wydawał się nadto wesoły. – Zamierzasz przyjechać, by być przy tym
obecna?

– Tak – odpowiedziała Tina, uświadamiając sobie, że za tydzień wróci do

domu i swojego uporządkowanego świata, w którym od czasu do czasu będzie
spotykać się z mężczyznami na kolacjach albo w kinie i ewentualnie oczekiwać
narodzin dziecka.

– Świetnie. Suzanna Mannerly dzwoniła dziś rano, żeby ci podziękować

za znalezienie dla nich wymarzonego domu. Okazało się, że jest w ciąży. Czy to
nie wspaniałe? Jest taka podekscytowana!

– Wyobrażam sobie – mruknęła Tina.
– Powiedziała, że chce urządzić pokój dziecinny tam, gdzie jej to radziłaś,

kiedy po raz pierwszy pokazywałaś ten dom i...

Tina słuchała jednym uchem, przypominając sobie, jak oprowadzała

Suzanne Mannerly po starym wiktoriańskim domu, który klientce spodobał się
od pierwszego wejrzenia. Od trzech łat najlepiej w całej agencji radziła sobie ze
sprzedażą nieruchomości i wiedziała, że transakcja dojdzie do skutku.

Właśnie gdy pokazywała sypialnię dla dzieci, w której wychowało się

zapewne kilka generacji, doznała olśnienia, które kazało jej wrócić do
Południowej Karoliny i użyć podstępu wobec byłego męża, by zostać matką.
Uświadomiła sobie, że od dawna pomaga rodzinom znajdować przytulne
siedziby, a całkiem zapomniała o sobie. Słuchając zachwytów Susanny nad
widokiem roztaczającym się z okna dziecinnego pokoju, pojęła, że nie chodzi jej
w życiu o zasobność konta bankowego, którą mogłaby pomnażać, korzystnie
sprzedając ludziom domy, lecz o własną rodzinę z mężem i dziećmi.

Teraz miała szansę na spełnienie przynajmniej jednego z tych marzeń.
– Dziękuję ci – przerwała asystentce, całkowicie przekonana, że powinna

przestać zajmować się domami obcych ludzi, a pomyśleć o własnym. – Powiedz
Suzannie, że przyjadę, by osobiście wręczyć je klucze do wymarzonego
wnętrza.

Kiedy odłożyła słuchawkę, rozległ się dzwonek u drzwi. Poszła otworzyć,

choć nie była w nastroju do spotkań towarzyskich. Szczególnie, gdyby gościem
miał być Brian, który ostatnio przy każdej okazji pytał ją, czy dostała okres, a
jeśli nie, to może powinni konkretniej porozmawiać o dziecku. Rzeczywiście
ciągle nie miała okresu, więc nie traciła nadziei, że jest w ciąży, ale też bardzo
się denerwowała stanem niepewności. Zaczęła się również zastanawiać, czy nie
będzie jej jeszcze trudniej, gdy, posiadając dziecko Briana, nie będzie miała jego

samego. Była idiotką, sądząc, że po zajściu w ciążę wyjedzie z Baywater bez
poczucia winy. Janet miała rację, odwodząc ją od realizacji szalonego planu.
Szkoda, że jej nie posłuchała. Skoro nadal kocha Briana, nie będzie w stanie bez
niego żyć.

Nacisnęła klamkę i niemal zderzyła się w progu z byłą teściową, która

uśmiechając się, stała na ganku.

– Maggie!
– Witaj, Tino. Cieszę się, że cię widzę.
Maggie Reilly była niewysoka, miała błękitne oczy i ciemne włosy,

podobnie jak jej synowie. Z natury ciepła i przyjazna ludziom, stała się dla
dziewczyny wymarzoną teściową.

Brzoskwinka i Babeczka zaczęły łasić się do nóg starszej pani, która

pogłaskała je na powitanie.

– Właśnie wróciłam z podróży po Nowej Anglii. Gdyby nie to,

odwiedziłabym cię wcześniej. Przemówiłaś w końcu Brianowi do rozumu? –
spytała.

Tina roześmiała się, choć wcale nie było jej wesoło. Właściwie miała

ochotę się rozpłakać. Maggie wyczuła to, bo objęła ją i mocno przytuliła. Kiedy
łzy spłynęły z oczu dziewczyny, zaczęła ją pocieszać.

– Już dobrze, kochanie, już dobrze – szepnęła współczująco, głaszcząc

byłą synową po plecach.

Zaprowadziła Tinę do kuchni, posadziła przy stole i nastawiła wodę na

herbatę.

– Napijemy się czegoś i opowiesz, co wyrabia mój zwariowany syn.
– Stęskniłam się za tobą, Maggie.
– A ja za tobą. – Teściowa poruszała się po kuchni jak po własnej,

wyjmując z kredensu filiżanki i ciasteczka.

– Twoja babcia niewiele mi mówiła. Co robisz w Hollywood?
– W Los Angeles – poprawiła Tina.
– Wszystko jedno. I tu, i tam żyją podobni ludzie. Ciągle pośpiech,

przyjęcia. Czytam gazety.

Dziewczyna roześmiała się i od razu poczuła się lepiej.
– Czy Brian zachowuje się wobec ciebie jak zwykle? Głupi chłopak To

Liam ma ze wszystkich moich synów najwięcej rozsądku.

– Powinnam była za niego wyjść.
– Pewnie Kościół nie okazałby z tego zadowolenia – uśmiechnęła się

Maggie.

– Och, wcale nie należało tu wracać – rozkleiła się Tina.
– Mylisz się, kochana. Nie powinnaś była stąd wyjeżdżać.
– On mnie nie chce.
– Nonsens.
– Rozwiódł się ze mną.
– Kocha cię.

– W dziwny sposób to okazuje.
– Jak każdy mężczyzna. – Maggie pokręciła głową i napełniła filiżanki. –

Kocham moich synów. Są dumni i uparci. Dostrzegam jednak również ich
wady. Wiem, jacy są naprawdę.

– Co chcesz powiedzieć?
– Brian czuje się nieszczęśliwy, odkąd odeszłaś.
– Naprawdę?
– Oczywiście. – Maggie poklepała rękę dziewczyny.
– Jest tak samo uparty jak jego świętej pamięci ojciec. Jednak, od kiedy

się rozstaliście, stracił chęć do życia. Nigdy mi nie powiedział, dlaczego się
rozwiedliście.

Liam też nie mógł niczego od niego wydobyć. Wiem jednak, że nie

pogodził się z waszym rozstaniem.

Mała pociecha, pomyślała dziewczyna. Taka wiedza wcale nie przynosiła

ulgi. Tina nadal nie była w stanie zrozumieć Briana. Gdyby pokochał inną, albo
gdyby ona sama mu nie odpowiadała, to co innego, ale jeśli ciągle ją kochał, jak
mógł doprowadzić do rozwodu?

– Nie wiem, co mam o tym myśleć – przyznała.
– Kochasz go?
– To nie ma nic do rzeczy.
– Nie chcesz, to nie mów. Oboje jesteście siebie warci. – Starsza pani

pokręciła głową, a Tina uśmiechnęła się smutno. – No powiedz, czy go jeszcze
kochasz? – nie ustępowała teściowa.

– Tak.
– To załatwione.
– Maggie, miłość Brianowi nie wystarcza.
– Głupstwa gadasz. Miłość jest najważniejsza. Ona jedna się liczy.
Dziewczyna pomyślała, że gdyby w to wierzyła, może by tu została i

podjęła walkę. Ale jeśli uczucie miałoby dla Briana znaczenie, nie odszedłby od
niej pięć lat temu.

– Najważniejsze, byś odpowiedziała sobie na pytanie, co chcesz teraz

zrobić – rzekła Maggie, jakby czytała w jej myślach.

– Z czym?
– Z Brianem.
– A co ja mogę?
– Irlandczycy bywają tępi. Czasem trzeba mocno przemówić im do

rozumu.

– Mam go zbić? – roześmiała się Tina.
– Nie. Sama mogłabym to zrobić, jeśli mnie poprosisz. Musisz

zdecydować, czy pragniesz go wystarczająco mocno, by walczyć.

– A jeśli nie?
– Wówczas oboje będziecie żyli w smutku i samotności.

Brian, jak co wieczór, wysiadł z auta przed domem. Zza ogrodowej furtki

dobiegały psie piski i drapanie pazurami w ogrodzenie. Jego małe wielbicielki
koniecznie chciały wybiec na spotkanie. Sam nie wiedział, co było gorsze – czy
gdy go nie znosiły, czy kiedy były mu takie oddane. Pokręcił głową i otworzył
furtkę.

– No, dobrze, już jestem – powiedział do podskakujących piesków.
Kiedy je głaskał, w drzwiach ukazała się Tina. Od kilku dni ich stosunki

należały do chłodnych, choć on sam tęsknił za jej głosem i widokiem.

Każdej nocy o niej myślał, przypominał sobie wspólnie spędzone miłosne

godziny. Nie był pewien, czy kiedykolwiek uda mu się o tym zapomnieć.

– Czekałam na ciebie – powiedziała smutno dziewczyna.
Zeszła z ganku, a on objął ją spojrzeniem. Miała na sobie szorty i skąpą

bluzeczkę na cienkich ramiączkach. Jak zawsze na jej widok poczuł
podniecenie. Była tak blisko, a jednak czuł, że dzieli ich dystans. Zaczął się
zastanawiać, jakby to było, gdyby pięć lat temu się nie rozeszli. Pewnie w
jasnym, ciepłym od rodzinnych uczuć domu rozlegałyby się teraz głosy dzieci.

Tymczasem wracał sam do pustego, ciemnego mieszkania. W tej chwili

wyobraził sobie własną ponurą przyszłość i zrozumiał, że był głupcem. Dając
wolność żonie, skazał siebie na pustkę. Podjął kiedyś taką decyzję i teraz musi z
nią żyć.

– Dobrze się czujesz? – spytał. – Tak.
Skinął głową i skierował się za furtkę, sądząc, że Tina nie życzy sobie

jego obecności.

– Czuję się dobrze, lecz nie będziemy mieli dziecka. Brian zatrzymał się

w pół kroku. Poczuł ból w sercu.

– Jesteś pewna?
– Mam okres. Nie musisz się już niczym denerwować. Nie będzie

dziecka, pomyślał. Nigdy. Czyżby żywił jakieś nadzieje? Czy nie jest to
najlepsze wyjście z sytuacji? Więc czemu nie ogarnia go szczęście, czemu czuje
się tak dziwnie smutny.

– Nie wiem, co powiedzieć – przyznał.
– Nie ma o czym mówić. Już nie.
Dała znak psom, by wróciły do domu. Przez chwilę patrzyła na

mężczyznę, jakby chciała coś powiedzieć, lecz rozmyśliła się i weszła do
mieszkania, zamykając za sobą drzwi.

Brian został sam w ciemnościach.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Następnego dnia około południa wróciła do domu Angelina Coretti, a

Tina zaczęła się pakować.

– Powinnaś zostać – rzekła babcia, witając się czule z Babeczką i

Brzoskwinką.

– Nie mogę – odparła Tina i dalej wrzucała bluzki i szorty do torby

podróżnej. – Po prostu nie mogę.

Angelina odsunęła łaszące się pudelki, podeszła do wnuczki i położyła jej

dłoń na ramieniu.

– To przez Briana?
Zawsze Brian, pomyślała dziewczyna, próbując opanować żal

wypełniający jej serce. Całą noc zastanawiała się nad swoim wyjazdem z
Baywater.

Rozmowa z Maggie niewiele pomogła. Właściwie czuła się po niej

jeszcze gorzej. Świadomość, że były mąż nie mógł znaleźć sobie miejsca po
rozwodzie, nie przyniosła wielkiej ulgi. Ciągle nie zdołała pojąć, dlaczego się z
nią rozstał, jeśli nadal ponoć darzył uczuciem. Jak miała przekonywać do siebie
człowieka, który uciekał przed miłością i przed wszystkim, co mogło ich łączyć.

Angelina z westchnieniem usiadła na brzegu łóżka. Wyciągnęła z torby

jedną z bluzek Tiny i zaczęła ją mechanicznie składać.

– Miałam nadzieję, że podczas mojej nieobecności dojdziecie z sobą do

ładu.

– Babciu...
Starsza pani ogarnęła ją ciepłym spojrzeniem i tylko wzruszyła

ramionami.

– Myślisz, że się nie domyśliłam, czemu odwiedzałaś mnie tylko wtedy,

gdy byłaś pewna, że Brian będzie nieobecny? Przecież wiem, że nadal go
kochasz.

– Nigdy nie umiałam cię oszukać, prawda?
– Dziwię się, że ciągle próbujesz. Brian jest stworzony dla ciebie, a ty dla

niego. Tak było od samego początku.

– Nieważne – rzekła Tina, ciągle czując ból w sercu.
Nie było sensu martwić babci. Będzie czas, by wypłakać się w domu.
– Ależ ważne – zaoponowała Angelina. – To jedyna naprawdę ważna

sprawa. Sądziłam, że o tym wiesz.

– Nawet jeśli tak jest, Brian nie podziela mojej opinii – Tina uśmiechnęła

się smutno. – Nie mogę stworzyć małżeństwa sama jedna.

– Oboje jesteście uparci.
– Wczoraj Maggie powiedziała to samo.
– Mądra z niej kobieta.
– Stęskniłam się za tobą – przyznała dziewczyna, biorąc babcię za rękę.
– Ja też. Dlaczego nie zostaniesz? Nie poddawaj się tak szybko. Należysz

do tego miejsca. Tu jest twój dom.

Starsza pani miała rację. Tu mieszkali wszyscy, których Tina kochała.

Babcia, Maggie, Liam. Tutaj życie toczyło się wolnym rytmem, za którym tak
przepadała. Rosły magnolie i pachniały jaśminy. Wokół uśmiechali się
zaprzyjaźnieni sąsiedzi. Wszyscy się tu znali i lubili.

Wreszcie był Brian. I właśnie dlatego nie mogła zostać. Wszystko, po co

wróciła do domu, przepadło. Nie spełniły się marzenia. Musiała stąd uciekać. Z
dystansu przemyśli, co zaszło w ostatnich tygodniach.

– Nie mogę – odpowiedziała z żalem w głosie, – Mam nadzieję, że mnie

rozumiesz. A nawet jeśli nie, i tak muszę wyjechać.

Babcia westchnęła i tylko pogłaskała ją po ręce.
– Rozumiem, żałuję, ale rozumiem.
– Dziękuję.
– Zamierzasz pożegnać się z Brianem? – Nie.
– To takie straszne?
– Zbyt męczące.

Brian wcześnie opuścił bazę, lecz nie wrócił do domu. Nie był gotów

stanąć twarzą w twarz z Tiną. Pojechał na spotkanie z braćmi, choć nie bardzo
umiał sobie wytłumaczyć, dlaczego tak postępuje.

– Znowu pozwalasz jej odejść? – rzucił Connor, popijając piwo.
– Nie ma nic do pozwalania. Tina jedzie, dokąd chce, i robi, co chce.
– Aha – mruknął Aidan. – I wyjeżdża, ponieważ...
– Skąd mam wiedzieć dlaczego – bronił się Brian, choć przecież znał

wyjaśnienie.

Dziewczyna opuszczała Baywater, bo okazało się, że nie jest w ciąży. Nie

wiązała swojej przyszłości z jego osobą. I dobrze. Lepiej jej będzie bez niego.
Ś

wietnie, że nie doszło do poczęcia dziecka, które wychowywałoby się tysiące

mil stąd.

Potarł pierś, jakby chciał się pozbyć dręczącego bólu w sercu. Czuł go

teraz zawsze, ilekroć uświadamiał sobie, że nie ma dziecka i że Tina wyjeżdża z
miasta. Nie zobaczy jej więcej.

Pomyślał, że skoro dawał sobie bez niej radę przez Pięć lat, teraz też jakoś

będzie. Skinął na kelnerkę, by zamówić kolejne piwo.

– Przemyślałeś wszystko? – Liam trącił go łokciem – Nie licz na

spowiedź i nie wtykaj nosa w cudze sprawy.

– Ostro – skomentował Connor.
– śałosne – uznał Aidan. – Facet nawet przed sobą nie umie się przyznać.
– Do czego? – spytał Brian.
– śe ją kochasz, ośle – powiedział cicho Liam.
Brian poczuł się tak, jakby ktoś lodowatą ręką ścisnął mu serce. Co

takiego było w słowie miłość, że ścinało człowieka z nóg? Rozejrzał się po
restauracji, widząc wokół te same twarze, które zwykle pojawiały się tu o tej

porze. Znajome rodziny z dziećmi. Wtedy dotarło do niego, że człowiek albo
kocha, albo nie. Pragnie miłości lub od niej ucieka. Docenia albo odrzuca.

– Wiesz co? – zwrócił się do brata. – Mam dosyć przezwisk.
– To nie bądź głupi.
– W seminarium nauczyli cię udzielania takich rad?
– Zamknij się – rzucił Connor. – Mylisz się, sądząc, że ktoś się tobą

przejmuję.

– Po co ja tu siedzę? – zdenerwował się Brian.
– Bo jesteś zbyt głupi, żeby przyznać, że wolałabyś być z Tiną – wyjaśnił

mu Connor.

– Zakład już przegrałeś – rzekł Aidan. – Co cię tu trzyma?
– Nie chodzi o zakład.
– To o co? – dociekał Liam.
– śeby zachowywać się uczciwie.
– Wobec kogo? – zapytał Connor.
– Wobec Tiny. Bycie żoną żołnierza morskich sił lotniczych jest bardzo

trudne. Cięższe od niejednej pracy. Dobrze o tym wiecie.

– O co ci chodzi? – nie rozumiał Aidan.
– Chcę, by Tinie było lżej – powiedział Brian. – Zasługuje na coś

lepszego.

– Lepszego niż kochać i być kochaną? – zdziwił się Liam.
– Zasługuje na lepsze życie – powtórzył Brian, biorąc kufel piwa w obie

dłonie.

Aidan otworzył usta, by coś rzec, lecz Liam uciszył go gestem.
– Zasługuje na to, by dać jej szansę decydowania o sobie. Zasługuje, żeby

mieć mężczyznę, który ją szanuje i pozostawia wybór.

– Nie rozumiesz...
Liam nie dał mu dojść do słowa.
– Wychodząc za ciebie, wiedziała, czym się zajmujesz. Dorastała w

miasteczku, w którym była baza wojskowa. Zdawała sobie sprawę, co oznacza
bycie żoną żołnierza. Wybrała miłość i poślubiła cię.

Brian słuchał tych słów, a w sercu zaczynała mu świtać nadzieja. W

wyobraźni ujrzał twarz Tiny z błyszczącymi oczami i ponętnymi wargami.
Przypomniał sobie, jak go obejmowała, jak przytulała się we śnie.

Teraz już wiedział. Ciężkie czy nie, życie bez niej nie miało wartości.
– Muszę iść – mruknął, rzucając na stół pieniądze za piwo. – Muszę

pomówić z Tiną – dodał.

– Lepiej się pospiesz – usłyszał od Connora.
– Tak, zanim dziewczyna sobie nie przypomni, jaki z ciebie drań –

dorzucił Aidan.

Kiedy przeciskał się do wyjścia, bracia z uśmiechem trącili się kuflami.

Trzy dni po powrocie do Kalifornii Tina ostatecznie zdecydowała, co ma

zrobić. Prawdę mówiąc, wiedziała to już wcześniej, nim przyjechała do Los
Angeles.

Jednak nie była całkiem pewna, teraz zaś przestała żywić jakiekolwiek

wątpliwości. Z uśmiechem porządkowała papiery na biurku, niektóre z nich
opatrując notką pilne. Miała się nimi teraz zająć Janet, która doskonale
orientowała się w sprawach prowadzonych przez przyjaciółkę.

Wszystko będzie dobrze, powtórzyła w myślach.
– Jesteś tego pewna? – usłyszała głos koleżanki. – Może powinnaś jeszcze

raz przemyśleć powrót i...

Tina z uśmiechem potrząsnęła głową. Będzie tęskniła za Janet, lecz

pozostaną w kontakcie. W końcu istnieje poczta elektroniczna, telefony,
odwiedziny.

– Miałam na to całe pięć lat. Teraz już wiem, co powinnam zrobić.
– Bez ciebie nie będzie tu tak samo – Janet z westchnieniem pokręciła

głową.

– Dziękuję – Tina uściskała przyjaciółkę. – Mnie też będzie cię

brakowało.

Brian nie znosił Los Angeles. Przez kilka lat stacjonował w Pendleton i

od tamtego czasu źle się czuł w miejskim tłumie. Wszyscy dokądś tu pędzili,
jemu zaś udzielało się ich napięcie.

Wyszedł z restauracji zdecydowany porozmawiać z Tiną. Przeprosić ją

,

skłonić, by go wysłuchała, dowieść, że ją kocha i zawsze kochał. W końcu sobie
uświadomił, że miłość to nie jakaś delikatna konstrukcja, którą należy tylko
chronić, lecz coś trwałego, na czym można się oprzeć w trudnych chwilach. Nie
znał nikogo silniejszego od swojej byłej żony.

Miał zamiar teraz się nią zająć, bo pojął, że małżeństwo to wzajemna

czuła opieka. Lecz kiedy dotarł do domu, zastał tylko Angelinę, która mu
powiedziała, że Tina wróciła do Los Angeles. Po prostu wyjechała. Bez słowa,
bez ostrzeżenia.

Pomyślał, że sobie na to zasłużył. Wpadł w panikę. Próbował dogonić ją

na lotnisku, lecz spóźnił się na lot. Chciał zadzwonić, ale uznał, że to, co ma do
powiedzenia, nie powinno zostać wygłoszone do słuchawki. Musi spojrzeć
dziewczynie w oczy, choćby to było trudne.

Następne trzy dni spędził, załatwiając lot samo lotem transportowym do

bazy w Pendleton. Teraz w wynajętym aucie tkwił w korku i wierzył, że nie jest
za późno, by wszystko naprawić.

Dziewczyna rozejrzała się po biurze, odetchnęła głęboko i uśmiechnęła

się do siebie. Skończone. Była gotowa do drogi. Spieszyła się.

– Tina!
– Brian! – Zdumiała się, rozpoznając głos mężczyzny.
– Przyjechałem zobaczyć się z Tiną Coretti i nie odejdę.

Z bijącym sercem pobiegła do holu, by zobaczyć, jak sprzeczał się z

recepcjonistą.

Na jej widok zareagował desperacją.
– Powiedz mu, kim jestem!
– W porządku. To mój były mąż – wyjaśniła, a on przepchnął się wśród

klientów agencji, odprowadzany pełnym podziwu wzrokiem Janet.

W mundurze prezentował się znakomicie. Na szerokiej piersi lśniły mu

baretki odznaczeń. Niebieskie oczy były wpatrzone w Tinę.

– Wyjechałaś bez słowa – rzucił.
– Co takiego? – dziewczyna nie była w stanie jasno myśleć.
– Wróciłem do domu, by z tobą porozmawiać, lecz już cię nie zastałem.
– Wiedziałeś, że wyjadę.
– Tak, ale chciałem, żebyś została. – Brian...
– Przyjechałem zabrać cię do domu – powiedział, nie pozwalając jej dojść

do słowa.

Tinie ze szczęścia ziemia zakołysała się pod nogami.
– Nie mogę bez ciebie dłużej żyć. Ani jednego dnia. – Wziął ją za

ramiona i mocno ścisnął.

– Nie możesz? – Chciała się upewnić i jeszcze raz usłyszeć to, na co

czekała przez pięć lat.

– Wcześniej myślałem, że postępuję właściwie – zaczął, gdy znaleźli się

w jej pokoju. – Pozwoliłem ci odejść, bo uważałem, że życie żony żołnierza jest
ciężkie i nie każdy mu podoła.

– Ja mogłam – powiedziała, pragnąc, by zrozumiał swój błąd.
– Teraz to wiem – zgodził się. – Jesteś wystarczająco silna – Pogłaskał jej

policzek. – Silniejsza ode mnie, bo zdołałaś wyjechać, gdy ja nie zdobyłbym się
na to. W oczach dziewczyny pojawiły się łzy.

– Wcale nie jestem taka silna. Wyjazd omal mnie nie zabił.
– Więc wróćmy do domu. Jedź ze mną, kochaj mnie. Pozwól mi siebie

kochać. Zawsze cię kochałem i będę kochał.

– Brian...
Objął ją i przytulił tak mocno, że czuła bicie jego serca.
– Miej ze mną dzieci – szepnął. – Dużo dzieci. Tinę ogarnęła wielka

radość. Z całej siły odwzajemniła uścisk.

– Kocham cię – wyznała. – Zawsze cię kochałam i będę kochać. Czułam

dumę, będąc żoną lotnika sił morskich i jeszcze bardziej dumna z tego, że to ty
jesteś moim mężem.

Brian odetchnął z ulgą. Nigdy w życiu nie było mu lepiej.
– To jak szybko możesz się przenieść do Połudiowej Karoliny? – spytał.
– Jutro ci odpowiada?
Ze zdumienia zaparło mu dech w piersiach. Tina zamknęła drzwi gabinetu

i zarzuciła mężowi ręce na szyję.

– Sprzedałam wspólniczce swoją część udziałów w agencji. Jutro

przyjedzie ekipa, by spakować moje rzeczy.

– Ty... ale... jak... – Brian nie wiedział, co powiedzieć. śona pocałowała

go i rzekła:

– Dwa dni temu podjęłam decyzję. Nie mogę tu zostać, bo nie potrafię

ż

yć bez ciebie. Jechałam do ciebie, głuptasie – dodała, gdy ją przytulał. –

Chciałam cię przekonać, żebyś mnie kochał, byś zrozumiał, że do siebie
należymy.

– Kochanie, jestem przekonany – powiedział, okrywając ją pocałunkami.
Kiedy wreszcie chwycili powietrze w płuca, dorzucił:
– Czy wiesz, że poślubiłaś mężczyznę, który niedługo może się publicznie

ukazać w spódniczce z palmowych liści?

– Wezmę kamerę, by to uwiecznić – zapewniła ze śmiechem.
– A ja będę ci z chęcią pozował, ponieważ jeszcze nigdy w życiu nie

byłem tak szczęśliwy, przegrywając zakład.