HARRY HARRISON

Stalowy Szczur idzie do

wojska

(Przełożył: Jarosław Kotarski)

1

Byłem za młody, by umierać!

Zazwyczaj nie umiera się, mając osiemnaście lat, ale niestety, to mi właśnie groziło.

Palce słabły z sekundy na sekundę, a szyb windy pod moimi stopami miał chyba z kilometr

głębokości. Jakby co, to nawet mokra plama nie zostanie. Rzadko poddaję się panice, ale tym

razem nie widziałem żadnego wyjścia z sytuacji, w którą, co gorsza, sam się wpakowałem

ignorując dobre rady, zarówno moje własne, jak i Hetmana.

Może zresztą zasłużyłem sobie, by tak skończyć. Jeśli miałem naprawdę być

Stalowym Szczurem, to w tak idiotycznej postaci, jak w tej chwili, nie miałem na to szans i

skrócenie moich męczarni byłoby samarytańskim uczynkiem. Metalowa framuga pokryta

była jakimś smarem i dłonie ślizgały się coraz bardziej, palcami stóp zaś ledwie sięgałem

wąziutkiej półeczki. Ból mięśni nóg dołączał powoli do kilku innych dolegliwości,

gnębiących mnie od dłuższej chwili.

A przecież plan był taki prosty i logiczny zarazem, taki inteligentny! Teraz gotów

byłem uznać go za szczyt idiotyzmu i to twierdzenie z pewnością było bliższe prawdy. Na

dobitkę, z nieznanych zupełnie powodów przygryzłem sobie wargę, na co dopiero teraz

zwróciłem uwagę. Czym prędzej wyplułem krew z ust, dzięki czemu prawa dłoń niemal

omsknęła się z framugi. Adrenalina jednak czyni cuda; złapałem się ponownie, choć przed

sekundą gotów byłem przysięgać, że nie dam rady ruszyć palcem.

Czas płynął, adrenalina, z czystej złośliwości zapewne, przestała się wydzielać, a

sytuacja pozostała bez zmian, jeśli nie liczyć postępującego wyczerpania. Zanosiło się na to,

że pozostanę tu na wieczność, czyli dopóki nie odpadnę, zmęczony... Trzymałem się chyba

tylko dzięki wbitemu mi do głowy przez Hetmana uporowi, by nigdy się nie poddawać. Nagle

usłyszałem odległy, ale jakoś znajomy, drażniący ucho wizg. Dłuższą chwilę go

ignorowałem, co można położyć na karb ogólnego otępienia. W szybie było ciemno, ale

powoli odwróciłem głowę i spojrzałem w dół, gdzie coś najwyraźniej leciutko pobłyskiwało.

Winda była w ruchu! I to w górę!

Nie był to przesadny powód do radości, jeśli wziąć pod uwagę, że gmach miał

dwieście trzydzieści trzy piętra i małe było prawdopodobieństwo, że winda zatrzyma się

gdzieś blisko pode mną. Mogło również się zdarzyć, że pojedzie wyżej, zamieniając mnie po

drodze w rozgniecioną pluskwę. Póki co, zbliżała się ze świstem wypychanego powietrza.

Znieruchomiała pod moimi nogami, co zakrawało na cud. Usłyszałem jak otwierają

się drzwi, a po chwili dotarła do mnie następująca wymiana poglądów:

- Będę cię osłaniał, ale lepiej odbezpiecz broń.

- Serdeczne dzięki! Nie przypominam sobie, bym zgłosił się na ochotnika.

- Ja cię zgłosiłem. Jestem starszy rangą i to załatwia sprawę, nie? Młodszy rangą

wartownik wymruczał coś niepochlebnego i jak potrafił najciszej, ruszył ku drzwiom. Gdy

jego cień zamajaczył w szparze, delikatnie postawiłem lewą nogę na dachu windy. Obaj

wykonaliśmy swoje manewry równocześnie, toteż drugi wartownik niczego nie zauważył. Z

prawą nogą poszło równie łatwo, problem jednak stanowiły kończyny górne: tak zawzięcie

wczepiły się w futrynę, że palce nijak nie chciały się teraz rozprostować.

- Korytarz pusty - dobiegło z pewnej odległości.

- Sprawdź czujniki zbliżeniowe. Ten w korytarzu warknął coś niezrozumiale, a ja

uwolniłem wreszcie prawą dłoń.

- Jeśli nie liczyć mnie, to ostatnio był tu ktoś o osiemnastej, ale wtedy obsługa szła

do domu.

- No to mamy zagadkę - ucieszył się, zupełnie nie wiedzieć czemu, ten w windzie. -

Odczyt wskazuje, że winda dotarła do tego piętra, a gdy ściągnęliśmy ją w dół, była pusta. A

teraz ty twierdzisz, że nikt z niej nie wysiadał. Zastanawiające.

- Nic dziwnego, zwykła awaria. Komputer zgłupiał i sam wydał sobie polecenie

uruchomienia windy.

- Z przykrością muszę przyznać ci rację. Wracamy do karciochów.

Wartownik wszedł z powrotem, drzwi windy zamknęły się, a ja siadłem spokojnie na

dachu i wszyscy razem ruszyliśmy w dół. Strażnicy wysiedli na poziomie więziennym, a ja

zająłem się prostowaniem palców i rozmasowywaniem skurczów, które jeden po drugim

pojawiały się w moim, zwykle odpornym, organizmie.

Po odzyskaniu względnej kontroli nad własnym ciałem ostrożnie otworzyłem klapę,

na której dotąd siedziałem, i opuściłem się do kabiny. Wartownicy rżnęli w karty w dyżurce,

a zatem nie należało się ich tutaj spodziewać. W miarę spokojny wróciłem do celi tą samą

drogą, którą wyszedłem. Drzwi na korytarz i do celi otworzyłem i zamknąłem za sobą

wytrychem, który umieściłem w wypróbowanym schowku, jakim jest wydrążony obcas. Z

westchnieniem ulgi, od którego aż echo poszło po miejscu mego uwięzienia, zwaliłem się na

pryczę. Bałem się mówić głośno, ale w duchu skląłem się od ostatnich, i to całkiem

zasłużenie. Zachowałem się jak skończony, patentowany kretyn, który tylko dzięki zbiegowi

okoliczności nie powiększył grona aniołków. Drugi raz trudno byłoby liczyć na tyle

szczęścia.

Pośpiech wskazany jest na ogół jedynie przy łapaniu pcheł, przy ucieczce z więzienia

zaś stać się może gwoździem do trumny. Pierwszą, pospieszną próbę miałem już za sobą,

druga musi zatem być dobrze zaplanowana i o wiele bardziej rozważna.

Szczególnie że oficer Marynarki Ligi, który mnie aresztował, niejaki kapitan Warod,

wiedział o moim wytrychu, a mimo to zostawił go na miejscu. Przyznał też, że nie lubi

więzień, choć jest zwolennikiem przestrzegania prawa, wymiar kary zaś, który mógłby mnie

spotkać na mojej rodzinnej planecie Rajski Zakątek, byłby znaczną przesadą. Osobiście

miałem podobne zdanie, a ponieważ, jak wspomniałem, wiedział o wytrychu i słowa nie

pisnął, nie musiałem się spieszyć. Łatwiej poza tym było planować ucieczkę nie z doskonale

strzeżonego i pełnego cudów techniki więzienia leżącego na terenie bazy Ligi, ale w czasie

transportu z planety Steren-Gwandra, którą znałem zresztą tylko z nazwy. Odpoczynek,

regularne posiłki i święty spokój były miłą odmianą po trudach wojny na Spiovente. Należało

korzystać z sytuacji i regenerować siły.

Wszystko to wiedziałem już wcześniej, ale teoria z praktyką rozminęły się za sprawą

pewnej dziewczyny, którą spotkałem przypadkiem i natychmiast rozpoznałem. Efektem tego

zdarzenia była właśnie ta niemal fatalna w skutkach ucieczka, która o mało co nie zakończyła

mojej tak wspaniale zapowiadającej się kariery przestępczej. I pomyśleć, że wszystko zaczęło

się tak niewinnie...

Sprawa wynikła bowiem podczas popołudniowego spaceru, czyli głównej atrakcji

dnia polegającej na wypuszczeniu wszystkich z cel i zezwoleniu im na tupanie w kółko po

żelbetowej płycie wewnętrznego dziedzińca, gdzie zażywać mogli łagodnego blasku obu

słońc tutejszego systemu. Jak co dnia pałętałem się z wolna, starając się ignorować resztę

towarzystwa, co nie było zresztą specjalnie trudne: obecna tu banda rzezimieszków

(określenie ich przestępcami byłoby niezasłużonym komplementem) charakteryzowała się

twarzyczkami nie skażonymi wręcz inteligencją. W pewnej chwili jednak coś tak ich ożywiło,

że pognali całą gromadą do drucianej siatki przedzielającej podwórze. Coś takiego nigdy

jeszcze się nie zdarzyło. Sytuację wyjaśniły rozmaite wulgarne propozycje i świńskie okrzyki,

które zaczęli z siebie wydawać: po drugiej stronie były kobiety. One i alkohol stanowiły

jedyne bodźce, mogące wyrwać na chwilę szare komórki moich kompanów z typowego dla

nich otępienia.

Na drugiej części dziedzińca faktycznie pojawiły się trzy nowe więźniarki, o czym

przekonałem się naocznie, dawszy uprzednio w ucho pierwszemu byczemu karkowi, który

zasłaniał mi widok. Właściciel karku nawet nie pisnął, tylko grzecznie osunął się na ziemię, a

ja zobaczyłem, co chciałem. Na dwie spośród nich nie było zresztą sensu zwracać uwagi, jako

że należały do tego samego podgatunku co moi towarzysze i równie żywo jak oni

odpowiadały na zaczepki, uzupełniając słowa wymownymi gestami. Trzecia jednak była inna

- szła spokojnie, ponuro wpatrując się w ziemię i ignorując całe zamieszanie. Co zaś

dziwniejsze, wydawało mi się, że gdzieś ją już widziałem. Interesujące, jeśli zważyć, że nie

miałem dotąd bliższych kontaktów z płcią przeciwną, nigdy wcześniej nie słyszałem nawet o

tej planecie, drogę z lądowiska do więzienia zaś przebyłem mało przytomny. Z tak niewielkiej

odległości trudno jednak było się pomylić: panienka była znajoma, i to tak dalece, że

pamiętałem nawet jej imię.

Była to Bibs, szczególny załogant na statku niejakiego kapitana Gartha.

Dla mnie przede wszystkim mogła okazać się cenna jako ślad prowadzący do

dowódcy, z którym miałem rachunek do wyrównania. To on nas porzucił i sprzedał na

Spiovente, on był przyczyną śmierci Hetmana. Musiałem zatem z nią porozmawiać, jako że

odczuwałem nieodpartą chęć stania się przyczyną zejścia Gartha z tego padołu.

To było właśnie powodem, iż pchany nieopanowanym entuzjazmem, wypuściłem się

na ową nocną przechadzkę, która zakończyła się dobrze wyłącznie dlatego, że kompletni

idioci miewają dubeltowe szczęście. Uczyniłem to nie myśląc i zakładając (naiwnie), że w

całym tym ogromnym budynku środki bezpieczeństwa wyglądają wszędzie identycznie.

Owszem, drzwi wyposażono w śmiesznie proste zamki bez alarmów, jednakże w innych

częściach gmachu roiło się wprost od czujników. Winda była uprzejma poinformować

strażników, że jedzie, a ledwie drzwi na najwyższym piętrze się otwarły, dostrzegłem detektor

na korytarzu. Dlatego właśnie ewakuowałem się przez dach windy, chcąc dotrzeć do

mechanizmu na szczycie szybu.

Ale żadnego mechanizmu tam nie było. Znalazłem jedynie drzwi, które prowadziły

na kondygnację nie uwzględnioną wśród przycisków windy. Właziłem właśnie na górę, gdy

strażnicy ściągnęli windę w dół, zostawiając mnie na ścianie niczym małpę, pozbawionego

możliwości wykonania jakiegokolwiek ruchu, poza zapoczątkowaniem swobodnego

opadania, rzecz jasna; jednak ten wariant specjalnie mnie nie interesował.

Musiałem powtórzyć sobie, że nie zawsze można liczyć na szczęście i że wskazane

jest opracowanie rzetelnego planu. Odłożyłem zatem sprawę nieszczęsnej eskapady ad acta

i zacząłem kombinować, jak by tu skontaktować się z dziewczyną. Zdumiałem się przy tym

nieco, bowiem wyszło mi, że najprościej byłoby zrobić to uczciwie, chociaż samo to słowo

brzmi tutaj cokolwiek osobliwie.

- Klawisz! Pobudka! - ryknąłem, waląc pięściami w drzwi celi. - Przestać śnić o

dupach i zaprowadzić mnie do kapitana Waroda. Klawisz! Natychmiast, albo jeszcze

szybciej!

Jak można było przewidzieć, najpierw przebudzili się współwięźniowie, wściekli za

przerwanie im zasłużonego odpoczynku. Zorientowawszy się, komu zawdzięczają pobudkę,

poczęstowali mnie piętrową, choć mało pomysłową litanią zawierającą groźby użycia

przemocy fizycznej, na co odpowiedziałem ochoczo, inicjując w ten sposób piękną

pyskówkę. To dopiero sprowadziło wściekłego jak wszyscy diabli strażnika.

- Cześć, słodziutki - przywitałem go radośnie. - Miło zobaczyć kogoś życzliwego.

- Chcesz zarobić guza, dzieciaku? - spytał strażnik, nie odbiegając zbytnio poziomem

od pozostałych obecnych.

- Niespecjalnie, ale cię lubię, więc nie chcę, żebyś dostał po łbie. Masz mnie

zaprowadzić natychmiast do kapitana Waroda, gdyż znajduję się w posiadaniu informacji tak

ważnych, że aż strach o tym mówić. Jak wyjdzie, że przez ciebie nie dotarły na czas gdzie

trzeba, to naprawdę ci nie zazdroszczę.

Pogroziliśmy sobie jeszcze trochę, ale widać było, że moja kwestia dotarła do

strażnika, który dobrze wiedział, iż najlepszym sposobem na spokojną służbę jest meldowanie

o wszystkim przełożonym. Polazł zatem w końcu do telefonu. Efekt był piorunujący - już po

kilku minutach zjawiła się para przerośniętych klawiszy-kulturystów. Otworzyli drzwi mojej

celi, założyli mi kajdanki i pognali do windy. Nie minęło wiele czasu, a znaleźliśmy się w

dość prymitywnie urządzonym pokoju, gdzie przykuli mnie do przyśrubowanego do podłogi

krzesła i wyszli. Kilka minut później pojawił się niezbyt szczęśliwy i zasadniczo zaspany

porucznik.

- Chcę Waroda - oświadczyłem. - Nie rozmawiam z fagasami.

- Zamknij się, diGriz, bo wpadniesz w jeszcze większe kłopoty. Kapitan jest w

przestrzeni, więc nawet jakby chciał, to teraz się z tobą nie zobaczy. Jestem z jego

departamentu i albo powiesz, o co chodzi, albo zaraz odeślę cię do celi.

Propozycja godna była rozważenia. Zresztą nie miałem wyboru.

- Słyszał pan kiedykolwiek o szwendającej się po kosmosie świni, rodem z Yenian, o

nazwisku Garth?

- Pewnie, że słyszałem - ziewnął przejmująco. - Śledziłem twoją sprawę na bieżąco.

Czegóż to takiego nam jeszcze nie powiedziałeś, robaczku?

- Mam dodatkowe informacje o tym przemytniku broni. Jak sądzę, nie zdołaliście

jeszcze go przymknąć, co?

- Od pytań to ja tu jestem. Taki zwyczaj... - warknął, ale przestał ziewać. Sądząc po

wyrazie twarzy porucznika, to Garth zdołał im ostatnio prysnąć.

- Zobaczyłem dziś nową klientkę tego uzdrowiska - poinformowałem go w końcu. -

Dziewczyna o imieniu Bibs.

- Dobra. A może powiesz jeszcze, co mnie obchodzą twoje fantazje erotyczne?

- Żadne fantazje. Ta panienka jest z załogi Gartha.

Podziałało. Nie miał tyle doświadczenia co jego szef i nie potrafił ukryć wrażenia.

- Jesteś pewien?

- Proszę sobie sprawdzić. W kartotece powinny być dane nowych.

Siadł za metalowym biurkiem, odsłonił klawiaturę i zabrał się do roboty. Po paru

sekundach spojrzał na mnie krzywo.

- Dziś dostarczono tu trzy kobiety i żadna nie nazywa się Bibs.

- Być nie może! Czyżby kryminaliści na tym zadupiu zaczęli używać pseudonimów?

- zdziwiłem się, niezbyt starannie skrywając ironię.

Zamiast odpowiedzi wcisnął coś tam i drukarka wypluła trzy podobizny. Bez chwili

wahania wybrałem właściwą. Porucznik stuknął znów w klawiaturę.

- To by się zgadzało - mruknął w końcu. - Marianney Giuffrida, lat dwadzieścia pięć,

zawód elektrotechnik z doświadczeniem w przestrzeni. Aresztowana na podstawie

anonimowego telefonu. Twierdzi, że ktoś ją wrobił... hmm...

- Proszę ją spytać o Gartha, a przy odrobinie łagodnej perswazji powinna nieco

powiedzieć...

- Serdeczne dzięki za dobre rady. Podziękowanie za pomoc znajdzie się w twoich

aktach, ale poza tym oglądałeś zbyt wiele filmów. Nie ma sposobu, by zmusić kogoś do

współpracy, możemy ją tylko pytać i wyciągać wnioski. Ci dwaj odprowadzą cię do celi.

- Dzięki za nic. Nie mógłbym się choć dowiedzieć, jak długo mnie tu potrzymacie?

- Mógłbyś - zgodził się, wstając od klawiatury. - Opuścisz nas pojutrze. Zostaniesz

załadowany na statek zatrzymujący się między innymi w miejscu zwanym Rajski Zakątek,

gdzie najpewniej czeka cię proces i wyrok.

- Teoria głosi, że do chwili ogłoszenia wyroku jestem niewinny - oświadczyłem z

dumą, starając się ukryć radość. Dwa dni przeżyje, a potem będę wolny Podtrzymywany na

duchu tą perspektywą, dałem się spokojnie odprowadzić do celi.

Problemem nie było zatem wyjście na wolność, ale skłonienie Bibs do szczerości…

2

Podpisz tutaj.

Podpisałem. Siwy strażnik z brodą podał mi przezroczysty woreczek z moim

majątkiem ruchomym zabranym mi przy użyciu siły, gdy trafiłem do tego przybytku.

Sięgnąłem łapczywie, ale gruby klawisz był jeszcze bardziej zachłanny.

- Moje! - zaprotestowałem.

- Nie szkodzi. Zostanie przekazane miejscowym władzom wraz z aresztantem -

pouczył mnie, chowając torebkę do kieszeni. - Odzyskasz to ewentualnie, gdy będziesz już po

wyroku. Gotowe, Rasco?

- Nie nazywam się Rasco! - warknąłem.

- Ale ja tak - odezwał się drugi strażnik. - A w ogóle, to się zamknij!

Ponieważ był wyjątkowo muskularnie zbudowany i do tego paskudnej urody, a w

dodatku moją lewą rękę łączył z jego prawą dłonią srebrzysty łańcuszek kajdanek, zanie-

chałem dalszych protestów. Dla dodania powagi swym słowom szarpnął za owo połączenie,

dzięki czemu wystrzeliłem w jego stronę jak rakieta.

- Będziesz robił, co każę, i żadnego gadania, jasne? - huknął.

- Tak jest, sir. Przepraszam, sir - wypaliłem i spuściłem wzrok z pozornym

posłuszeństwem.

To ostatnie zrobiłem naturalnie po to, by lepiej przyjrzeć się kajdankom. Był to

standardowy model zwany Chwyt Buldoga, dość popularny w całej znanej galaktyce i opat-

rzony przez producenta gwarancją skuteczności. Producent mógł sobie gwarantować, ja

otwierałem je niezawodnie w dwie sekundy.

Grubas maszerował po mojej prawej, Rosco po lewej, a ja trzymałem tempo ciekaw,

jak wygląda świat poza bazą Ligi. Przywieźli mnie tu ciupasem, niezbyt przytomnego i w

opancerzonej furgonetce, dzięki czemu nie zobaczyłem niczego. Niemniej ta właśnie planeta

miała na pewien czas zostać moim nowym domem, musiałem zatem nieco ją poznać.

Opuszczenie budynku nie było wcale takie proste, gdyż wieżowiec przypominał

raczej bunkier. Wcześniej powinienem się tego domyślić, ale cóż... Trzeba było przejść

kolejno przez trzy bramy, hermetyczne niczym właz śluzy w statku kosmicznym, za każdym

razem okazując to samo, czyli wsuwane do słota komputera przepustki, sprawdzane

automatycznie odciski palców i dno oka.

Po trzeciej kontroli znaleźliśmy się na stopniach schodów i wtedy stanąłem

zdumiony niczym autentyczny parobek od gnoju, po raz pierwszy widzący miasto. Dobrze, że

chociaż zamknąłem gębę, ale to tylko przez przypadek. Wokół było ciepło, a do moich uszu

docierała kakofonia dźwięków. Nigdy dotąd nie ujrzałem niczego podobnego, czemu zresztą

trudno się dziwić - była to dopiero trzecia planeta, na jakiej się znalazłem, a harowanie na

świńskiej farmie na Rajskim Zakątku czy taplanie się w bagnach na Spiovente trudno było

uznać za szczególnie edukujące i przygotowujące na widok prawdziwej metropolii.

Oprócz dziwnych dźwięków i nieznanych zapachów, zdumiały mnie tłumy ludzi,

liczne pojazdy i czworonogi. Na jednym z nich mijał mnie właśnie z łoskotem jakiś facet,

czworonóg zaś wyszczerzył ku mnie potężne żółte zębiska i wydał taki dźwięk, że aż się

cofnąłem. Strażnicy zareagowali salwą śmiechu.

- Spokojnie, spokojnie, obronimy cię przed marghiem. - I obaj ponownie się

roześmiali.

Może dla nich to był margh, dla mnie to był koń, tyle że po raz pierwszy widziany na

żywo, a nie na filmie podczas szkolnej lekcji historii. Zwierzę to pomocne było niegdyś w

rozwoju rolnictwa, również w początkach kolonizacji Rajskiego Zakątka, ale nie przetrwało

konfrontacji z miejscową fauną. Ze wszystkich stworzeń przywiezionych przez ludzi przeżyły

wyłącznie tuczniki, które dały początek późniejszym wielkim tuczarniom. Przyjrzałem się

koniowi bliżej i naocznie przekonałem się, że faktycznie ma niegroźne w sumie zęby

roślinożercy. Był jednak duży.

Dwa kolejne zwierzęta przyciągnęły w nasze pobliże pudłopodobny pojazd na

dużych kołach. Siedzący na wierzchu woźnica usłyszał gwizd Rasco i zatrzymał zaprzęg

kombinacją okrzyków, jednocześnie ciągnąc za skórzane pasy łączące go z końmi.

- Właź - polecił gruby, otwierając drzwiczki w boku pudła.

Cofnąłem się, pełen obrzydzenia.

- Tam jest brudno! Czy Marynarka Ligi nie potrafi zapewnić człowiekowi

właściwych warunków nawet...

- Właź i nie pyskuj! - Rasco poczęstował mnie solidnym szturchańcem w plecy, po

którym bardziej wleciałem, niż wszedłem do środka.

Obaj strażnicy wgramolili się za mną.

- Zasadą Marynarki jest wykorzystywanie tubylczych środków transportu i

surowców. Ponoć pomaga to miejscowym systemom ekonomicznym, zamknij się więc i

podziwiaj.

Zamknąłem się, ale nie podziwiałem. Wpatrywałem się nie widzącym wzrokiem w

tłum na zewnątrz i zastanawiałem się, jak najlepiej będzie prysnąć, dokuczając przy tym nieco

obstawie. Doszedłem do wniosku, że najlepiej będzie po drodze, czyli zaraz, ich zaś trzeba

pozbawić przytomności, żeby nie narobili wrzasku. Czym prędzej wprowadziłem zamiar w

czyn. Pochyliłem się gwałtownie i podrapałem po kostce.

- Coś mnie ugryzło! - jęknąłem. - Tu się roi od robactwa!

- Jak cię gryzie, to też gryź. - I oba sadystyczne wesołki znów zarechotały, dzięki

czemu żaden nie zauważył, że mam już w dłoni wytrych.

Miałem właśnie otworzyć kajdanki, gdy pojazd stanął z szarpnięciem, a gruby

otworzył drzwi.

- Wysiadaj - polecił.

Rasco szarpnął łańcuszkiem, a ja ze zdumieniem przyjrzałem się marmurowej

budowli, przed którą staliśmy.

- To nie jest port kosmiczny! - stwierdziłem podejrzliwie.

- Bystry chłopak - mruknął Rasco, ciągnąc mnie ku wejściu. - To tutejsza wersja

dworca kolejowego. Idziemy.

Iść nie miałem najmniejszej ochoty, ale nic innego mi nie pozostało, jak posłuchać i

czekać na okazję. Pierwsza trafiła się, gdy przechodziliśmy obok również marmurowego

przybytku z dumnym napisem PYCHER PYSA GORRYTH, którego to napisu nie pojąłem ni

w ząb, ale wchodzili tam i wychodzili wyłącznie mężczyźni, zatem musiał to być męski

wychodek.

- Muszę tam! - oznajmiłem, pokazując palcem, aby nie było nieporozumień.

- Nie ma mowy - parsknął Rasco.

- Zabierz go - wsparł mnie niespodziewanie grubas. - To będzie długa podróż.

Rasco mruknął coś niezbyt miłego, ale gruby musiał być wyższy stopniem. Nie

zwlekając pchnął mnie w kierunku wychodka. Ubikacja była równie prymitywna co reszta

metropolii - rowek pod ścianą, nad którym ustawiali się w rządku klienci. Skierowałem się ku

wolnemu miejscu w rogu i zacząłem grzebać przy rozporku. Rasco obserwował mnie z

wyraźnym obrzydzeniem.

- Nic nie zrobię, jak będziesz się na mnie gapił - jęknąłem.

Wzniósł oczy do nieba, i to było wszystko, czego potrzebowałem. Złapałem go

dwoma palcami za splot słoneczny i ze sporą satysfakcją obserwowałem, jak osuwa się

nieprzytomny na posadzkę. Łupnął w nią z łoskotem, ja zaś zająłem się moją częścią

kajdanek. Ponieważ zaś nie miałem ochoty zostać bez grosza, udając, że badam strażnikowi

puls, świsnąłem mu również portfel. Wstałem potem i obróciłem się. Wszyscy obecni

wpatrywali się we mnie z uwagą wartą lepszej sprawy.

- Zemdlał - oświadczyłem, ale nie doczekałem się żadnej reakcji publiczności. - Li

svenas - dodałem jeszcze, pokazując na klawisza i na siebie. - Lecę po pomoc. Uważajcie na

niego. Zaraz będę z powrotem.

Żaden nie poszedł za mną, czemu trudno zresztą się dziwić. Naturalnie w drzwiach

wpadłem prosto w objęcia grubego, który wrzasnął i rzucił się na mnie, ale byłem szybszy.

Prysnąłem na ulicę, aż się za mną kurzyło. Skręciłem w pierwszą boczną alejkę i wkrótce całe

zamieszanie zostało daleko poza mną. Alejka wychodziła na kolejną ulicę, równie zatłoczoną.

Bez pośpiechu dołączyłem do przechodniów i wolny, pogwizdując przyglądałem się okolicy i

mijanym ludziom. Większość kobiet miała zasłonięte twarze, głowy mężczyzn zaś zdobiły

turbany, ale na szczęście nie było to regułą.

Obiektywnie rzecz biorąc, moja sytuacja nie była taka znowu wspaniała. Sam, na

obcej planecie, bez znajomości języka, ścigany przez władze. Właściwie to nie miałem

powodów do radości. Ledwie jednak minąłem róg ulicy, powód znalazł się sam. Stół, krzesła

i bufet z interesującym zestawem napitków. Nad bufetem widniał napis SOSTEN HA

GWYRAS, co naturalnie nic mi nie mówiło, szczęśliwie pod spodem doczytałem NI

PAROLOS ESPERANTO, BONYENUU. Siadłem przy stoliku pod ścianą mając nadzieję, że

lepiej tu mówią w esperanto, niż piszą, i pstryknąłem na wiekowego kelnera.

- Dhe'th plegadow - oznajmił, podchodząc.

- Plegadow jest dla innych - odparłem. - My pogadamy w esperanto. Co macie do

picia, dziadku?

- Piwo, wino, dowr-tam-yo.

- Ciekawie brzmi, ale nie mam odpowiedniego nastroju. Duże jasne poproszę.

Gdy kelner odszedł, wyjąłem portfel Rasco i sprawdziłem go dokładnie. Popieranie

lokalnej ekonomii powinno wiązać się z posiadaniem przez członków Marynarki miejscowej

waluty; faktycznie, w jednej z przegródek znajdowały się ciężkie metalowe monety. Wyjąłem

jedną i obejrzałem: na awersie wybita była cyfra 2, a na rewersie widniał napis ARGHAN.

- Należy się jeden arghan - oświadczył kelner, stawiając przede mną napełniony

gliniany kufel.

- Weź to sobie, dobry człowieku - podałem mu oglądaną właśnie monetę. - Reszta

dla ciebie.

- Wy, spoza planety, jesteś hojni - mruknął ten, sprawdzając metal zębami. - Tutejsi

są głupi i złośliwi. Chcesz dziewczynę? Chłopca? Kewarghen?

- Może później. Na razie wystarczy piwo. Jak będę coś chciał, dam ci znać.

Odszedł, mamrocząc coś pod nosem, a ja pociągnąłem solidny łyk pienistego napoju,

i natychmiast tego pożałowałem. Odruchowe przełknięcie było jeszcze większym błędem.

Piwo składało się głównie z bąbelków, które dość gwałtownie zaprotestowały przeciwko

uwięzieniu ich w przełyku, skutkiem czego czknąłem, aż echo poszło. Zdecydowanie

odstawiłem kufel. Wystarczy, pomyślałem. Uczciłem powrót na wolność, a teraz trzeba

zastanowić się, co z nią zrobić.

Chwilowo nic rozsądnego nie przychodziło mi do głowy, a szukanie natchnienia w

obrzydliwie fałszowanym piwie byłoby zasadniczą pomyłką. Ponowne pojawienie się kelnera

przyjąłem zatem z zadowoleniem.

- Jest świeża dostawa kewarghen, prosto z pola - zameldował konspiracyjnym

szeptem. - Jedna dawka starczy na wiele, wiele dni. Chcesz trochę? Nie? Szkoda. A panienkę

z pejczem? Wężami? Skórzane pasy i gorące błoto...

- Na razie dość mam używek - przerwałem mu, lekko zdegustowany. - Teraz

chciałbym się dowiedzieć, jak dojść do ratusza.

- Gdzie?!

- Do dużego, wysokiego budynku, w którym mieszka masa przybyszów spoza

planety.

- Aaa... Chodzi ci o lys! Zaprowadzę cię tam za arghana.

- Za arghana powiesz mi, jak tam trafić. Goście poumierają z pragnienia, jak

zaczniesz mnie oprowadzać.

Przyznał mi rację, a poza tym nic nie mógł poradzić na mój upór. Zapamiętałem jego

wskazówki, dałem mu monetę i ledwie się oddalił, wyszedłem, mając w głowie już gotowy

plan.

Pomysł był prosty: należało dotrzeć do Bibs. Garth uciekł, ale mogła coś o nim

wiedzieć. Zeznania przed urzędnikami Ligi to jedno, a normalna rozmowa to drugie. Jak się

jednak do niej dostać? Oczywiście, mogłem podać się za krewnego, dajmy na to za

Hasenpeffera Giuffrida; podrobienie tutejszych papierów nie powinno być problemem, jeśli

jednak system identyfikacyjny gmachu weźmie mnie na celownik, to bez wątpienia rozpozna

we mnie zbiegłego więźnia. Grubas zapewne zdążył wrócić już z przytomnym (albo i nie)

Rasco i zameldował bez wątpienia o ucieczce. Pomysł był kuszący, ale ostatnimi czasy

niezbyt lubiłem więzienia.

Tak sobie rozmyślając, skręciłem w następną przecznicę i znalazłem się naprzeciw

gigantycznej budowli, która była celem mojej wędrówki. Na tle reszty zabudowy

przypominała raczej skałę i sprawiała należyte wrażenie. Przeszedłem wzdłuż stopni

obserwując, jak wchodzi do środka jakiś tubylec. Przypominało to wpuszczanie do skarbca

bankowego, chociaż było zapewne ciut mniej skomplikowane. No dobrze, wejść się da, ale

wyjść...

Zamyślony oparłem się o ceglany murek w pobliżu wejścia, co nie było akurat

szczytem rozsądku, ostatecznie nadal miałem na sobie więzienny przyodziewek. Na moją

korzyść działał fakt, że tubylcy zwykli ubierać się na tyle rozmaicie, że nikt nie zwrócił dotąd

na mnie najmniejszej uwagi. Zanim zgłodniałem, problem rozwiązało nie olśnienie (na które

podświadomie czekałem), ale przypadek. Drzwi otworzyły się, wypuszczając trzy osoby.

Dwóch klawiszów i dziewczynę przykutą do jednego z nich.

To była Bibs.

Spełnienie marzeń było tak nieoczekiwane, że zastygłem jak sparaliżowany. Zdążyli

zejść na ulicę i zatrzymać lokalną taksówkę o czworonożnym silniku, a w zasadzie nawet

dwóch silnikach, a ja nadal tkwiłem nieruchomo, niczym osobnik ociężały umysłowo. Bok

pojazdu zasłonił mi widok, ale i tak wiedziałem, co się dzieje. Gdy strzelił bat woźnicy,

ruszyłem wreszcie za pojazdem i nim ten się rozpędził, skoczyłem do drzwiczek. Stojąc na

niskim stopniu, otworzyłem je szarpnięciem.

- Won! - polecił bliżej siedzący strażnik, odwracając się w moim kierunku. - Ten

pojazd jest zajęty...

Zamilkł, jako że rozpoznaliśmy się w tym samym momencie. Miał dyżur tej nocy,

gdy zachciało mi się rozmawiać w sprawie Bibs. Sięgnął ku mnie ze zdławionym okrzykiem,

ale ja byłem szybszy - wylądowałem mu na karku. Był silny, ale nie dość zwinny. Kątem oka

zarejestrowałem zdumioną minę dziewczyny, po czym skoncentrowałem się na tym, co

miałem pod ręką i kantem dłoni zdzieliłem stróża porządku w kark.

Ledwie osunął się bezwładnie, postanowiłem zająć się jego towarzyszem, który

jednak, jak się okazało, miał już swoje kłopoty i wcale się mną nie interesował. Posługując się

wolną ręką, Bibs robiła wszystko, aby go udusić i sądząc po odgłosach, niewiele dzieliło ją od

sukcesu.

- Poczekaj, zaraz skończę... - szepnęła.

Nie tracąc czasu na wyjaśnienia, że swojego unieszkodliwiłem tylko chwilowo,

złapałem ją za łokieć i ścisnąłem, dzięki czemu straciła na moment władzę w ręce, a zanim

zdążyła się odezwać, ogłuszyłem niedoszłego nieboszczyka i rozpiąłem kajdanki.

- Pojęcia nie mam, skąd się wziąłeś, ale dzięki za pomoc - oznajmiła o wiele

spokojniejszym głosem, niż można by oczekiwać, i przyjrzała mi się uważnie. - Przecież ja

cię znam... Naturalnie, byłeś pasażerem na statku... Jimmy Jakiśtam.

- Mniej więcej. Jim diGriz. Do usług. Roześmiała się radośnie, przeszukując

jednocześnie strażników i przenosząc zawartość ich kieszeni do swoich. Nie należało

przerywać tak pożytecznego zajęcia, toteż poczekałem, aż skończy i skułem obu kajdankami.

- Lepiej ich załatwić - powiedziała.

- Lepiej nie. Teraz jesteśmy oboje drobnymi złodziejaszkami, na których tak

naprawdę nikomu nie zależy. Jak utrupimy dwóch z Marynarki, to przenicują to zadupie, żeby

nas znaleźć.

- Też racja - zgodziła się po chwili namysłu, choć z niechęcią, i przyłożyła każdemu

z nieprzytomnych po kopniaku.

- Nic nie czują...

- Ale poczują, jak się obudzą! Więc gdzie teraz, diGriz?

- Gdzie poprowadzisz. Nie znam tej planety i absolutnie nic o niej nie wiem -

przyznałem szczerze.

- Ja wiem aż za dużo.

- To prowadź.

Kiedy tylko pojazd zaczął zwalniać, wymknęliśmy się spokojnie przez cicho

uchylone drzwi i wmieszaliśmy się w tłum.

3

Bibs wzięła mnie pod rękę, a raczej doprowadziła do tego, że to ja ją wziąłem pod

ramię, co było całkiem miłe, i poprowadziła ulicą. Podejrzewam, że wszędzie indziej nasze

szare, workowate ubiory ozdobione szkarłatnymi strzałami wzbudziłyby zainteresowanie, o

ile nie podejrzenia, ale pomiędzy tą gamą barw i materiałów, w których gustowali tubylcy,

nasze stroje mogły uchodzić za nieprzesadnie efektowne. Mijały nas kobiety w

różnokolorowych zwojach materii, wojownicy w skórach i stali, brodacze w skafandrach.

Mijało nas wszystko, co można było sobie wyobrazić, i jeszcze trochę nadto.

- Masz pieniądze? - spytała po chwili Bibs.

- Jakieś drobne skonfiskowane strażnikowi. Uciekłem jakąś godzinę temu.

Uniosła brwi (atrakcyjne, muszę przyznać, podobnie jak oczy).

- To dlatego mi pomogłeś? Za co cię wsadzili? Wiem tylko, że ciebie i tego starszego

faceta zostawiliśmy na Spiovente, a plotka głosiła, że Garth sprzedał was jako niewolników.

- Sprzedał, przez co mój przyjaciel zginął. Lubiłem Hetmana, wiele mnie nauczył...

pomagałem mu też, ale to już inna historia. Rodzinną planetę opuszczaliśmy w pewnym

pośpiechu i może pamiętasz, że zapłaciliśmy Garthowi małą fortunę za przewiezienie nas w

bezpieczne miejsce. To chamidło zaś uważało, że może zarobić na nas więcej sprzedając nas

w niewolę, w wyniku czego Bishop zmarł. Jak możesz sobie chyba wyobrazić, nie ucieszyło

mnie to, podobnie jak zresztą inne jeszcze rzeczy, które spotkałem na Spioyente, jednym

wielkim, gównianym bagnie. Rozumiesz zatem, że żywię do Gartha głębokie i serdeczne

uczucia i mam nieodpartą ochotę wyrównać nasze rachunki. Na dobitkę złapała mnie

Marynarka Ligi i właśnie zamierzali odstawić mnie na moją planetę, żebym sobie stanął przed

sądem.

- Z powodu?

- Napadu na bank, porwania, ucieczki z więzienia i paru podobnych drobiazgów.

- Nieźle! - roześmiała się wesoło. - Pomagając mnie, pomogłeś sam sobie. Znam tę

planetę, wiem skąd zdobyć pieniądze i komu zapłacić, by się stąd wydostać. Ty rąbniesz

forsę, ja ją wydam i oboje na tym skorzystamy.

- Całkiem do rzeczy pomysł - przyznałem. - Czy moglibyśmy porozmawiać o

szczegółach przy jedzeniu? Od śniadania minęło już sporo czasu.

- Naturalnie. Chodź!

Restauracyjka była mała i spokojna, a miejscowy specjał - felyon ha kyk mogh -

smakował znacznie lepiej, niż się nazywał. Uzupełniliśmy go dzbanem riith glvyn, co okazało

się całkiem niezłym czerwonym winem. Najedzony podłubałem w zębach wykałaczką i

rozparłem się wygodnie na ławie.

- Mogę cię o coś zapytać?

Upiła łyk wina i kiwnęła przyzwalająco głową.

- Wiesz już, czemu mnie przymknęli, ale czemu ty się tam znalazłaś? Bez obrazy,

naturalnie.

Odstawiła kubek z takim trzaskiem, aż pękł, czego nawet nie zauważyła.

- Przez niego! Przez tego bękarta cfiulo! - warknęła, używając najgorszego

przekleństwa istniejącego w esperanto. - Znaczy się, przez Gartha. Wiedział, że Marynarka

jest cięta na przemytników, więc rozpuścił załogę. Następnego dnia zostałam aresztowana za

posiadanie tutejszego procha, całkiem zresztą niezłego. Tyle że ja nie używam narkotyków,

ktoś mi go podłożył, no i zjawili się u mnie na skutek anonimowego donosu. Proste, nie?

Aresztowali mnie za handel narkotykami... Niech go dostanę w swoje łapy, a żywy nie

wyjdzie!

- Jesteś druga w kolejce - poinformowałem ją uprzejmie. - Ja chcę wyrównać

rachunki za Hetmana. Ale czemu właściwie chciał, żeby cię aresztowano?

- Z zemsty. Wykopałam go z wyra, bo nie lubię perwersyjnych zboczeńców.

Akurat w tym momencie przełykałem, tylko cudem udało mi się nie udusić.

Popracowawszy nieco przeponą, dostałem ataku kaszlu i uszedłem cało. Bibs nie zwróciła na

to uwagi.

- Zabiłabym to ścierwo z prawdziwą przyjemnością - powtórzyła, patrząc w

przestrzeń. - Wiem, że to niemożliwe, ale załatwiłabym swołocz.

- Dlaczego niemożliwe? - zainteresowałem się, odzyskawszy głos.

- Co ty wiesz o tej planecie?

- Nic, prócz nazwy Steren-Gwandra.

- Co po tutejszemu oznacza „planeta". Tubylcy nie mają specjalnych talentów

językowych ni jakichkolwiek innych. Przynajmniej ci tutaj, na Brastyr. Jak większość planet,

nie mieli kontaktu z nikim od czasu Załamania. Brastyr, bo tak nazywa się kontynent, na

którym jesteśmy, ma niewiele surowców, zatem w niecałe sto lat udało im się stracić

większość zdobyczy techniki. Tak się cofnęli w rozwoju, że większość zapomniała nawet

esperanto. Zanim ponownie udało im się nawiązać kontakt z galaktyką, stanęli na

pseudofeudalizmie.

- Jak Spiovente?

- Nie całkiem. Poza tym kontynentem jest bowiem jeszcze wyspa zwana

Nevenkebla, oddzielona od stałego lądu niezbyt szeroką cieśniną. Dziwnym zrządzeniem losu

większość surowców tej półkuli znajduje się właśnie na tej wyspie. Dlatego została zasiedlona

jako pierwsza, a dopiero druga fala kolonistów znalazła się na kontynencie. Ustalono, że

domeną wyspy będzie przemysł, a kontynentu rolnictwo, co było całkiem logicznym

posunięciem. Potem jednak, gdy przyszły ciężkie czasy, kontakty pomiędzy obydwiema

grupami uległy praktycznie zerwaniu. Obecnie żaden wyspiarz nie ma prawa wstępu na

kontynent, tutejsi kupcy mogą przybijać jedynie do wyznaczonych przystani wyspy, a i to w

umówionym czasie. Garth przebywa na wyspie i dlatego nie zdołamy go zabić. Nigdy tam nie

dotrzemy.

- Nadal nie bardzo rozumiałem. Garth, tak jak i ty, pochodzi z Yenianu, tak? Jest

kapitanem veniańskiego statku, prawda? Z jakiej racji niby władze wyspy miałyby go

chronić?

- Bo nie jest Yenianinem. Wyspą rządzi wojsko, które kupiło statek, zostawiając go

oficjalnie pod banderą Yenianu. Garth został mianowany jego dowódcą, reszty załogi nie

ruszano. Nie mieliśmy nic przeciwko temu, płacili doskonale, a dla Yenianina to bardzo

istotne. Garth jest teraz tubylcem i to szychą w ich armii. Broń, którą przewoziliśmy, była

tutejszej produkcji i operacje były całkiem zyskowne. Gdy Marynarka zaczęła się nami za

bardzo interesować, zwinęli interes, zapłacili i szukaj wiatru w polu. Nie ma sposobu, aby

utrupić go na tej wyspie.

- Ja już znajdę sposób.

- Mam nadzieję. Pomogę ci, na ile będę mogła, ale najpierw pomyślimy o

najważniejszym. Musimy się gdzieś ukryć, bo na pewno będą nas szukać. Pewnie już zaczęli.

A żeby się ukryć, potrzebujemy pieniędzy, dużo pieniędzy. Ile masz?

Wysypaliśmy gotówkę na stół i przeliczyliśmy.

- Mało - uznała Bibs. - Papiery, kryjówki, łapówki... to sporo kosztuje. Znam tu

jednego takiego, który za odpowiednią opłatą załatwi nam schronienie...

- Nie! - sprzeciwiłem się stanowczo. - Żadnych kontaktów z tutejszym marginesem.

Tam zaczną węszyć za nami w pierwszym rzędzie. Ktoś nas sprzeda, ledwie ogłoszą

wysokość nagrody, a uczynią to szybko, bo to sprawdzony sposób. Są tu jakieś hotele? Takie

drogie i luksusowe.

- Nie ma. Są jedynie ostele, w których zatrzymują się bogaci, ale nikt spoza planety

w nich nie sypia.

- Doskonale. Uda ci się udawać miejscową?

- Bez trudu. Tobie też, przy pewnych staraniach. Tyle jest tu dialektów i akcentów,

że nikt się nie połapie.

- Dzięki. Musimy zatem postarać się o spory zapas gotówki, kupić drogie stroje i

biżuterię, i stanąć w najlepszym ostelu w mieście. Zgoda?

- Zgoda - roześmiała się. - Jesteś miłą odmianą na tym zadupiu. Podoba mi się twój

styl, ale ostrzegam, że to pierwsze nie będzie takie łatwe. Oni nie mają tu banków, tylko sieć

kantorów obsługiwanych przez prywatnych właścicieli, zwanych hoghas. Mieszkają w

małych fortecach, a ich domy są jednocześnie miejscem załatwiania interesów. Strażnicy

wywodzą się z rodziny, co zmniejsza ryzyko przekupienia, a całość jest dość odporna na

złodziei.

- Zobaczymy. I tak trzeba będzie obejrzeć to na własne oczy. Potem wrócimy nocą i

załatwimy sobie bezzwrotną pożyczkę.

- Mówisz serio?

- Nigdy nie mówiłem poważniej.

- Nie spotkałam dotychczas nikogo takiego jak ty. Wyglądasz jak dzieciak, ale

faktycznie potrafisz dbać o siebie.

Nie bardzo przypadła mi do gustu ta uwaga, ale przezornie jej nie skomentowałem.

- Spróbujemy wymienić część arghanów na walutę wyspy - zdecydowała Bibs. - To

wymaga czasu, zdążysz zatem dobrze się rozejrzeć. Ja zagadam, ty będziesz robił za obstawę

i trzymał gębę na kłódkę. Musisz tylko najpierw postarać się o solidną pałę, jaką noszą

ochroniarze, i nikt nawet nie zwróci na ciebie specjalnej uwagi.

- No to chodźmy poszukać sklepu z pałami - zaproponowałem, i wyszliśmy.

Odnalezienie rzeczonego sklepu nie nastręczyło większych kłopotów. Praktycznie

wszystkie wąskie uliczki były bazarami pełnymi straganów, sklepików i przekupniów oferują-

cych niewyczerpane zasoby strojów, owoców, posiłków opakowanych w liście, noży, siodeł,

namiotów no i, naturalnie, pałek. Kupiec, którego wybraliśmy, zachwalał towar dość

niewyraźnie, a to z uwagi na spowijające mu szyję i brodę sploty tkaniny. Kolejno ważyłem

argumenty w dłoni. Zdecydowałem się na metrowej długości pałkę z twardego drewna,

wzmocnioną żelaznymi obręczami.

- To będzie to - poinformowałem w końcu. Handlarz pokiwał głową, skasował

należność i znów coś wymamrotał.

- On twierdzi, że na każdą jest rok gwarancji i że musisz ją wypróbować. W razie

reklamacji wymieni.

Próbowanie odbywało się na solidnym pionowym złomie skalnym, któremu niegdyś

nadano z grubsza ludzkie kształty, zostały one już jednak zatarte przez lata obijania. Twarzy

brakowało nosa, głowie uszu i tak dalej. Zważyłem narzędzie w dłoni i machnąłem nim

kilkakrotnie. Stałem plecami do rzeźby oddychając głęboko i koncentrując się. Dyszałem jak

miech kowalski, ale warto było.

Wszystko jest sprawą odpowiedniego zgrania w czasie oraz treningu. Wypuściłem w

końcu z krzykiem powietrze i z półobrotu zdzieliłem posąg, wkładając w ten cios całą siłę i

wszelkie umiejętności. Ostatnia z żelaznych obręczy trafiła w bok kamiennej głowy i rozległ

się trzask. Przez sekundę nic się nie działo, ale po chwili kawał kamienia z hukiem runął na

posadzkę. Na żelazie zaś widniała jedynie mała szczerba.

- To jest to - stwierdziłem nonszalancko. Oboje byli pod wrażeniem. Prawdę

mówiąc, ja też; nie sądziłem, że stać mnie na aż tak dobry cios.

- Często przytrafia ci się coś takiego? - spytała cicho Bibs.

- Zawsze gdy nie mam innego wyjścia. Teraz zaprowadź mnie do tego całego hogh.

Odpowiedni cel znaleźliśmy kilka przecznic dalej, poznając go po szkielecie

tkwiącym w żelaznej klatce wiszącej nad ogromnym wejściem.

- Ładny znak cechu - przyznałem. - I pomyśleć, że bardziej by pasował drewniany

arghan.

- To praktyczniejsze. Szczątki ostatniego złodzieja, którego złapali.

- Mili ludzie.

- To wszystko kwestia tradycji, osobiście nic do niego nie mieli - pocieszyła mnie

Bibs. Ostatecznie to nie ona miała kraść.

Niezbyt podniesiony na duchu ruszyłem za nią ku parze wyjątkowo mało

urodziwych ciężarowców opartych o włócznie i osłaniających obitą żelazem furtkę.

- Hogh - oświadczyła Bibs, spoglądając na nich nieżyczliwie.

Odpowiedzieli podobnym stwierdzeniem i użyli kołatki. Furtka uchyliła się,

ukazując następny zespół, tyle że dwakroć liczniejszy i z mieczami. Drzwi zostały

zatrzaśnięte i zaryglowane, nas zaś poprowadzono przez mroczną sień na okolony wysokim

murem podwórzec. Mur ten zwieńczały okazałe ostrza i ozdabiali kolejni wartownicy. Bliższe

oględziny wykazały, że nie był to klasyczny mur, ale dachy budynków. Na środku podwórza

siedział hogh we własnej osobie. Za siedzisko służyła mu podłużna skrzynia przykryta

poduszkami, przed słońcem chronił go płócienny daszek, a przed wrogim światem następnych

dwóch wartowników uzbrojonych w piki.

- Założę się, że na niej śpi - mruknąłem cicho.

- Wygrałeś.

Szef całego interesu był tak nadskakujący i miły, że robiło mi się niedobrze. Widząc

wyjętą przez Bibs gotówkę, kazał pomocnikom otworzyć skrzynię. Przyjrzałem się jej

wnętrzu ze sporym zainteresowaniem, strażnicy zaś bliżej przyjrzeli się mojej osobie.

Skrzynia podzielona była na kilka przegródek, a każdą z nich wypełniały skórzane worki i

woreczki. Jeden z tych ostatnich został właśnie wyjęty, a skrzynia zamknięta i obłożona

ponownie poduszkami. Z westchnieniem ulgi stary zasiadł znów na swoim miejscu i zaczęło

się targowanie. Ja natomiast, udając znudzenie, zlustrowałem otoczenie. Zdrętwiałem.

Sytuacja nie wyglądała wesoło. Na noc zamykają z pewnością to wszystko na trzy spusty. Do

wejścia przez mur zniechęcała konieczność przekradania się przez pordzewiałe żelastwo i

liczna straż. Potem trzeba by zejść na dół, dać staremu w łeb, otworzyć skrzynię, zabrać

worek albo i kilka, i prysnąć tą samą drogą. Przy tej okazji trzeba by się liczyć z możliwością

zadźgania, pocięcia na plasterki, spałowania i czego tam jeszcze. Nie był to najlepszy z

możliwych sposobów zwiększenia naszych funduszów. Konieczna była tu brutalna siła, a w

tym nigdy nie czułem się specjalistą. Ponadto stara prawda głosiła, że i Herkules dupa, kiedy

mieczy kupa, i z tym się zgadzałem. Potrzebny był zupełnie nowy plan.

Łatwiej wyjść, niż wejść... Coś zaświtało mi w głowie. Żeby nie dać poznać po

sobie, że intensywnie główkuję, wykrzywiłem się do najbliższego strażnika. Odpowiedział mi

tym samym. Wyszło mi, że przy odrobinie szczęścia skok powinien się udać, co więcej, było

to jedyne technicznie wykonalne rozwiązanie. Majtnąłem wiec zniecierpliwony pałką i

zwróciłem się do Bibs.

- Pospiesz się, panienko, bo będziemy tu nocować.

- Co proszę?

- Słyszałaś. Wynajęłaś mnie, obiecując dobrą płacę za niezbyt długą pracę. Praca

dłuży się coraz bardziej, a płaca wygląda coraz mniej atrakcyjnie.

Gdyby hogh nie znał esperanto, cały plan zapewne wziąłby w łeb, sądząc jednak po

natężeniu z jakim przysłuchiwał się naszej rozmowie, musiał wszystko świetnie rozumieć.

Pozostało zatem kontynuować z nadzieją, że nie przygotowana dziewczyna podejmie grę w

ciemno.

- Słuchaj no, ty przerośnięty cymbale. Za połowę ceny mogę mieć lepszych od ciebie

- parsknęła, reagując jak należy. - Żaden taki z bicepsami zamiast mózgu nie będzie mi

mówił, jak mam załatwiać interesy!

- Tak? No to wymawiam posadę! - wrzasnąłem, celując w nią pałką.

Drewno przeleciało milimetry od jej głowy, poprawiłem zatem rękojeścią w czoło.

Straciła przytomność. Nie groziło jej nic poza guzem, którego miała poczuć dopiero po

obudzeniu, wolałem jednak wyłączyć ją z samej sprawy kradzieży, która właśnie miała się

rozpocząć.

Kolejny cios przewrócił jeden z masztów, na których wspierał się daszek

przeciwsłoneczny. Postąpiłem krok i pod osłoną zwojów płótna zdzieliłem hogha w ucho.

Złapałem worek, zanim ten wysunął się z jego bezwładnych rąk, i wsadziłem za koszulę.

Żeby tam wlazł, musiałem go nieco opróżnić, co dodało tylko kolorytu napaści - walające się

monety zawsze robią wówczas dobre wrażenie.

Sądząc po wrzaskach i szarpaniu za materię, obstawa ocknęła się już z odrętwienia.

Wyplątanie się spod baldachimu zajmie im jeszcze chwilkę.

- Tylko durnie pracują dla kobiet! - rzuciłem przez ramię, odchodząc. - Poszukaj

sobie innego strażnika.

Wartownicy spoglądali to na mnie, to na dwóch swoich kompanów szarpiących się z

materiałem. Wyraźnie nie wiedzieli, co robić. Problem rozwiązał się sam: jeden ze zbrojnych

wyciągnął nieprzytomnego szefa i wrzasnął coś wściekle. Bez tłumacza zrozumiałem, o co

chodzi, gdyż reszta rzuciła się na mnie. Zawróciłem więc w miejscu i pognałem w przeciwną

stronę, oddalając się tym samym od jedynego wyjścia, ale zbliżając się do drewnianych

schodów prowadzących na dach.

Stojący na stopniach strażnik robił co mógł, by mnie nadziać na włócznię, ale

odbiłem ją pałką, jego zaś kopnąłem w miejsce, w którym w przypadku mężczyzny cios daje

zawsze największe efekty. Przeskoczyłem potem przez zwinięte z bólu ciało i pognałem po

dwa schodki w górę. Na szczycie zjawił się następny wartownik, tym razem z mieczem,

przeturlałem się zatem po deskach podcinając mu nogi i gubiąc przy tej szamotaninie nieco

gotówki, zrzucając za to podciętego ze schodów prosto na gnającą już za mną pogoń.

Trzej inni strażnicy rzucili się na mnie z wrzaskiem, ja zaś (bez wrzasku) skoczyłem

ku krawędzi dachu. I zakląłem. Bruk ulicy był zbyt nisko, by skoczyć nie ryzykując

połamania kości. Z półobrotu cisnąłem pałką w najbliższego strażnika. Dostał w głowę i runął

jak długi, przewracając drugiego. Więcej nie widziałem, gdyż opuściłem się na rękach z

krawędzi dachu. Gdy spojrzałem w górę, trzeci strażnik właśnie dobywał miecza, by obciąć

mi dłonie. Puściłem się zatem, rąbnąłem o bruk, przetoczyłem się i pozbierałem na nogi.

Czułem ból w kostce, ale specjalnie się tym nie przejmowałem; zbyt wiele spadało teraz na

ulicę dzid, włóczni, pałek i innych narzędzi mordu. Pospiesznie pokuśtykałem za najbliższy

róg ciesząc się, że strażnicy wyraźnie nie potrafią porządnie wycelować, a pokonanie zamków

przy drzwiach musi zająć im parę chwil i uczynić pościg praktycznie daremnym.

Uliczka wychodziła na jakieś targowisko, potem była jeszcze jedna, i jeszcze... W

końcu przestałem się spieszyć. Wrzaski wartowników umilkły w oddali, a ja z ulgą opadłem

na stołek w pierwszym napotkanym barze i z przyjemnością wypiłem kufel tutejszego,

wyjątkowo obrzydliwego piwa.

4

Worek z gotówką wypychał mi więzienne wdzianko i dopiero ta niewygoda

uświadomiła mi, że jestem patentowanym osłem, by nie użyć bardziej dosadnego określenia.

Do tej pory mój rysopis powinien dotrzeć do innych hoghów, bo chociaż z pewnością nie

tworzyli oni żadnej sieci na wzór konsorcjum banków, to pewnie przynajmniej połowa

strażników przeszukiwała teraz miasto wypytując o faceta w szarym ubranku ozdobionym

czerwonymi strzałami. A kogoś takiego raczej nie trudno zapamiętać…

Najprościej byłoby wymienić gotówkę u kelnera, któremu na widok miejscowych

pieniędzy zaświeciły się oczy. Naturalnie nie próbowałem wymienić u niego większej kwoty,

ale i tak dostałem parę kilo arghanów. Nie ulegało wątpliwości że musiał mnie oszukać,

niemniej tym razem nie robiło mi to różnicy.. Rozstaliśmy się zadowoleni, a ledwie

zniknąłem mu z oczu, zająłem się uzupełnianiem garderoby. Kupowałem rzeczy pojedynczo,

podobnie jak stopniowo pozbywałem się więziennych ciuchów i części wcześniejszych

nabytków. Po przejściu przez kolejny bazar prezentowałem się już jak tubylec: skórzany

kapelusz z piórem, szarawary, biała koszula, płaszcz-peleryna i skórzana torba na gotówkę.

Zabrało mi to trochę czasu i miało się już ku wieczorowi, a w dodatku nieco pobłądziłem.

Należało znaleźć budynek Ligi, który był jedynym znanym mi punktem orientacyjnym, i

odszukać Bibs.

Gdy dotarłem do restauracyjki, z której wyruszyliśmy po gotówkę, było już ciemno,

a ja czułem się naprawdę zmęczony, Z prawdziwą ulgą przysiadłem na krześle z nadzieją, że

Bibs także tu wróci, inaczej mogliśmy szukać się w tym mieście do uśmiechniętej śmierci.

Zdjąłem kapelusz, gdy ktoś delikatnie objął moją szyję.

- Zdrajca! - usłyszałem szept dziewczyny i prawie straciłem przytomność, zanim

zwolniła uścisk.

Druciana garotta opadła mi na kolana, a Bibs siadła na sąsiednim krześle i bez słowa

podała mi chusteczkę. Następnie zajrzała do torby i nieco się rozchmurzyła. Miała podbite

oko i rozciętą wargę, ale ogólnie wydawała się nie uszkodzona.

- Miałam, ochotę cię zabić - oznajmiła rzeczowo. - Powstrzymał mnie tylko widok

torby. Wtedy zrozumiałam, że wszystko zaplanowałeś i jesteś uczciwym wspólnikiem.

Ponieważ jednak trochę mnie poobijali, postanowiałam wyrównać rachunki. Chcesz wina?

- Chcesz... - wycharczałem i przeszedłem na normalniejszy ton. - Dałem ci w ucho,

byś miała alibi. Widzę, że poskutkowało...

- Inaczej by mnie nie było. Mieli trochę pretensji, ale byli tak wstrząśnięci, że

ulotniłam się w zamieszaniu. Łaziłam potem bez celu, zastanawiając się, co z tobą zrobię, gdy

cię w końcu dopadnę, bo nie dość, że nie miałam pieniędzy, to jeszcze mam śliwkę na oku.

Twoje szczęście, że nie skreśliłam cię całkowicie.

- Serdeczne dzięki - stwierdziłem lekko obcym jeszcze głosem i czym prędzej

opróżniłem kubek. Poskutkowało. - To była jedyna szansa na sukces. Obejrzałem sobie

zabezpieczenia, gdy się targowałaś, i doszedłem do wniosku, że najtrudniej jest dostać się do

środka. Byliśmy już wewnątrz, a zatem należało skorzystać z okazji. No i skorzystałem.

- Wspaniale. Mogłeś mi powiedzieć.

- Właśnie że nie mogłem. Stary znał esperanto. Pozostało ogłuszyć cię, by nie zaczęli

czegoś podejrzewać. Przepraszam, ale naprawdę musiałem ci przyłożyć. Tego akurat nie

można było zamarkować.

Po raz pierwszy się uśmiechnęła.

- Masz rację. Warto było za te parę sińców... Teraz zbierajmy się. Ty już się

przebrałeś, teraz kolej na mnie.

- A potem do najlepszego ostelu w mieście.

- Ciepła kąpiel i uczciwy posiłek... idziemy!

Ostel przypominał fortecę ukrytą za wysokim murem. Do pokoi, a raczej

apartamentów, wchodziło się z zewnętrznego podwórca. Wzięliśmy najlepszy z numerów,

przynajmniej jeśli brać pod uwagę ilość ukłonów, jaka towarzyszyła transakcji. Wszędzie

panował miły chłód, pokoje były wyłożone miękkimi dywanami, tu i ówdzie stały tace z

owocami, a w łazience, zamiast wanny, znaleźliśmy niewielki basen, który natychmiast

zaanektowała Bibs.

Wyszła po dłuższym czasie owinięta w puchaty ręcznik, do tego głodna jak stado

wilków. Szczęśliwie nie zawracano tu sobie głowy takimi rzeczami jak restauracja. Służba

sprawnie dostarczyła posiłek na tacach i zaraz dyskretnie zniknęła. Zjawili się potem na

pierwszy dźwięk dzwonka i posprzątali. Gdy wyszedł ostatni, profilaktycznie zamknąłem

drzwi na solidny skobel. Może i byli dobrze ułożeni, ale służący zawsze potrafią być również

wścibscy, a tego nie tolerowałem od najmłodszych lat. Napełniłem kryształowy puchar

winem i z lubością wyciągnąłem się na sofie.

- To jest życie - stwierdziła spoczywająca na sąsiedniej leżance Bibs.

- Jest - zgodziłem się. - Teraz dobrze byłoby jeszcze uczciwie się wyspać, by jutro

poczuć się wreszcie jak człowiek.

Przyjrzała mi się spod na wpół przymkniętych powiek, a raczej powieki - podbite

oko wolała trzymać zamknięte. Potrząsnęła głową i uśmiechnęła się.

- Jesteś niesamowity, Jimmy. Jako pierwszy w dziejach tej planety oskubałeś hogha i

nie dałeś się złapać.

- Szczęście - skwitowałem wyczyn, zadowolony z pochwały, ale nie zapomniałem

jeszcze epitetu „dzieciak".

- Wątpię. Poza tym uratowałeś mnie i ukradłeś dość, bym mogła opuścić tę planetę.

Chciałabym ci podziękować.

- Nie trzeba. Pomóż mi tylko odnaleźć Gartha i będziemy kwita - ziewnąłem. - Chcę

się dowiedzieć o nim wszystkiego, co ty wiesz, ale do tego wrócimy rano. Teraz muszę się

wyspać.

- Powiedziałam, że chcę ci podziękować, Jimmy - uśmiechnęła się ponownie. - Na

mój własny sposób.

Niby przypadkiem ręcznik zsunął się na podłogę, odsłaniając jej wdzięki, a trzeba

przyznać, że pomimo sinego oczodołu, robiła wciąż całkiem dobre wrażenie.

I co niby można zrobić innego w takiej sytuacji?

Po pierwsze, nie strzępić gęby. Takie sprawy należą do prywatnych elementów więzi

łączącej dwie zainteresowane osoby i nikomu nic do tego.

Wstałem dopiero przy popołudniowym słonku. Wykąpałem się, zjadłem śniadanie

połączone z obiadem i czekałem na powrót Bibs.

- Naprawdę nie odlecisz ze mną? - spytała, poruszając raz jeszcze wcześniej

rozpoczęty temat. - Nie chcesz?

- Pewnie, że chcę, ale dopiero, gdy wyrównam rachunki.

- On znajdzie cię pierwszy. I zabije.

- Jeśli znajdzie mnie pierwszy, to tylko zaoszczędzi mi wysiłku, a co do zabicia, to

śmiem wątpić w jego talenty. Przekrzywiła wdzięcznie główkę i uśmiechnęła się.

- Gdyby powiedział to ktoś inny, to uznałabym, że fantazjuje. Tobie może się udać,

ale i tak się o tym nie dowiem. Zdecydowanie wolę przetrwanie od zemsty. Jak zacznę

cokolwiek z nim wyrównywać, to będę miała małą szansę, by pożyć jeszcze trochę, zatem

wolę spasować. Ciekawa jestem jednak wyniku rozgrywki. Kiedy wyjdziesz z tego, to daj mi

znać, dobrze? Przekaż wiadomość na adres Yeniańskiego Związku Pilotów, a dotrze do mnie,

choć może nie od razu. Tu jest wszystko, co jeszcze sobie przypomniałam, a czego jeszcze

nie usłyszałeś. Głównie nazwiska i miejsca. Podała mi kartkę.

- Generał - przeczytałem z lekkim obrzydzeniem. - Zennor lub Zennar...

- Nie jestem pewna, nigdy nie widziałam tego na piśmie. Słyszałam tylko, jak jeden z

oficerów tak się do niego zwrócił, gdy myślał, że są sami...

- Co to takiego Mortstertoro?

- Wielka baza wojskowa, być może największa na wyspie. Z niej właśnie

zabieraliśmy broń, ale nie wypuszczano nas ze statku, tylko po Gartha przyjeżdżała biała

limuzyna z proporczykiem, na którym była masa gwiazdek. Wszyscy salutowali mu pierwsi.

On tam faktycznie jest szychą i na pewno coś wiąże go z bazą. Przykro mi, ale nic więcej już

nie wiem.

- I tak wiele - schowałem kartkę. - I co dalej?

- Dziś w nocy powinniśmy dostać papiery. Drogie, ale autentyczne, wystawione

przez niewielkie księstwo w głębi kontynentu, które cierpi na chroniczny niedostatek obcej

waluty. Dzięki nim mogę dostać bilet na każdy odlatujący statek, chyba żeby ktoś z

pracowników Marynarki mnie rozpoznał. Zdołałam się wkupić w skład delegacji handlowej,

która zarezerwowała miejsca już dość dawno, ale jeden z ważniaków nagle zachorował.

- Kiedy odlatujesz?

- O północy - odparła cicho.

- Tak szybko?

- Właśnie dlatego. Nie lubię długich związków, Jim.

- Nie rozumiem...

- To dobrze. Zniknę, zanim zrozumiesz.

Poczułem się głupio. Muszę bowiem przyznać, że do poprzedniego wieczora moje

kontakty z przeciwną płcią były, jak by to powiedzieć... dość sporadyczne i zdecydowanie

mniej bliskie. Teraz nie bardzo wiedziałem, co odpowiedzieć, a nie przytrafia mi się to zbyt

często. Bibs przyjęła to z całkowitym zrozumieniem. Dotarło do mnie, że jest cała masa

spraw, dotyczących kontaktów z kobietami, o których nie mam pojęcia. I chyba nigdy nie

będę miał.

- Nie robiłem precyzyjnych planów... - zacząłem, ale uciszyła mnie, kładąc mi palec

na ustach.

- Robiłeś - sprzeciwiła się. - I nie będziesz musiał zmieniać ich z mojego powodu.

Byłeś mocno zdeterminowany i dokładnie wiedziałeś, co zamierzasz.

- I nadal jestem. Twój człowiek wziął łapówkę za przewiezienie mnie na

Nevenkeblę?

- Najpierw ją podwoił. Kiedy odkryją, że zniknąłeś z pokładu, stary Grbonja nigdy

już nie uzyska zgody na wpłynięcie do ich portu, a to oznacza przymusową emeryturę. Ta

kwota jest jedynie uzupełnieniem jego funduszu emerytalnego.

- A czym zajmuje się poza tym?

- Eksportuje owoce i warzywa. Popłyniesz z nim jako załogant. Nic mu nie zrobią,

jeśli uciekniesz, ale zabiorą mu zezwolenie na zawijanie do portu. Z tym już się pogodził.

- Kiedy się z nim zobaczę?

- Dziś po zmroku w jego magazynie.

- Wiec...

- Zostawię cię tam i pójdę swoją drogą. Jesteś głodny?

- Dopiero co jadłem.

- Nie o to mi chodziło...

Ulice oświetlały jedynie pochodnie rozmieszczone na niektórych narożnikach.

Maszerowaliśmy w milczeniu; być może powiedzieliśmy już sobie wszystko (nie

wykazywałem zbytniego doświadczenia w tych kwestiach). Na wszelki wypadek miałem ze

sobą świeże nabytki: sztylet i nową pałkę, którą od czasu do czasu postukiwałem w mur, by

ewentualni napastnicy nie żywili złudzeń.

Dość szybko dotarliśmy do magazynu, gdzie Bibs zastukała do niewielkich

zielonych drzwiczek. Po szeptanej konwersacji znaleźliśmy się wewnątrz. Otoczył nas słodki

aromat owoców, których skrzynie majaczyły w niewielkim kręgu światła rzucanego przez

latarnię. Siedział przy niej starzec z siwą brodą i takimiż włosami sięgającymi pasa. Oprócz

imponującego owłosienia odznaczał się również okazałym kałdunem i pajęczymi nóżkami

oraz zakrywającą jedno oko opaską. Drugim okiem przyjrzał mi się jednak uważnie.

- To jego masz zabrać - oznajmiła Bibs.

- Zna esperanto?

- Od urodzenia - wtrąciłem.

- Daj mi pieniądze.

- Nie, bo go nie zabierzesz. Ploveci da ci forsę, gdy będziecie w porcie.

- Chcę je zobaczyć. Może ich być mniej, albo co... - spojrzał na mnie w taki sposób,

że od razu zrozumiałem: to ja jestem Ploveci.

Wyjąłem z zanadrza sakiewkę i pokazałem mu część zawartości. Mruknął

zadowolony, schowałem więc wszystko. Nagle poczułem na karku powiew chłodnego

powietrza. Obróciłem się błyskawicznie.

Bibs zniknęła.

- Możesz tu spać. - Stary wskazał na stertę worków przy ścianie. - O świcie ładujemy

i wypływamy.

Wstał, wziął latarnię i wyszedł, starannie zamykając za sobą drzwi.

Siadłem z westchnieniem i oparłem się plecami o ścianę. Pałkę ułożyłem na

kolanach. Naszły mnie niezbyt wesołe rozmyślania na temat: co zrobiłem, co mam zamiar

zrobić i co ja tu w ogóle robię.

Jako osobnik rzadko pogrążający się w problemy natury filozoficznej, szybko

zasnąłem i następną rzeczą, którą ujrzałem, było światło słoneczne wpadające przez otwarte

właśnie drzwi. Po chwili dopiero zorientowałem się, że leżę z twarzą wtuloną w worek, a

pałka spoczywa obok. Zerwałem się na równe nogi, sprawdziłem, czy sakiewka jest na

miejscu (była) i przeciągnąłem się, ziewając przy tej okazji niemiłosiernie.

Otwarto wrota z drugiej strony magazynu. Za nimi było nabrzeże, przy którym

cumował spory żaglowiec. Starzec schodził właśnie z pokładu.

- Ploveci! Pomóż im ładować!

W ślad za nim w magazynie pojawił się co najmniej tuzin facetów, którzy zaczęli

przenosić rozmaite worki, skrzynki i kosze. Nie rozumiałem ani słowa z tego, co mówili, ale

to i tak nie miało znaczenia. Robota była monotonna i brudna, a w dodatku niektóre worki

zawierały jakieś wyjątkowo śmierdzące zielsko, i od tego smrodu zaczęły mi łzawić oczy. Co

ciekawe, jedynie ja tak reagowałem. Robota skończyła się po zapełnieniu ładowni, przy czym

nie uznawano tu takich wynalazków jak przerwy śniadaniowe; dopiero po zakończeniu pracy

można było siąść w cieniu i ugasić pragnienie cienkim piwem, którego beczułka (wraz z

kuflami na mocnych linkach) stała na pokładzie.

Grbonja zjawił się, ledwie zdołałem opróżnić drugi kufel, i wygulgotał coś, co

pewnie było rozkazem odcumowania, bowiem obecni zerwali się do roboty, przekształcając

się z tragarzy w matrosów. Na tym już w ogóle się nie znałem, stanąłem zatem z boku, żeby

nie plątać się im pod nogami i przyglądałem się tylko. Nie zezwoliwszy na dłuższe

leniuchowanie, stary polecił mi iść do kabiny, do której sam wmaszerował kilka minut

później.

- Pieniądze - polecił zwięźle.

- Żadne takie, dziadku. Dostaniesz, gdy będziemy na brzegu, tak jak zostało to

uzgodnione.

- Nikt nie może widzieć, że je biorę!

- Nie ma strachu, nie zobaczy. Stój koło trapu, ja się potknę i wyląduję na tobie. Jak

się pozbieram, to będziesz miał sakiewkę za pazuchą. Teraz powiedz mi, co zastanę na

brzegu.

- Kłopoty! - jęknął, próbując sobie wyrwać brodę. - Nigdy nie powinienem się na to

zgodzić! Znajdą cię i zabiją, a i mnie załatwią przy tej okazji...

- Bez nerwów, popatrz na to. - Potrząsnąłem sakiewką. - To spokój na stare lata,

domek z ogródkiem i beczułka piwa, micha szynki... Pomyśl o radośniejszej stronie życia.

Pomyślał, czy nie, brzęk pieniędzy miał na niego zaiste zbawienny wpływ. Przestał wyrywać

sobie siwe kudły, dałem mu zatem garść szczęścia.

- Masz tu zadatek, na dowód mojej dobrej woli - powiedziałem. - Teraz zastanów się.

Im więcej będę wiedział o wyspie, tym łatwiej będzie mi uciec. Nikt nie będzie cię

podejrzewał, powiedz zatem, co wiesz.

- Niewiele... - wymamrotał, koncentrując uwagę na monetach. - Jest tam sporo

doków, za nimi zaś targ. Wszystko otoczone jest wysokim murem, za którym nigdy nie

byłem. Nie słyszałem, by ktokolwiek tam dotarł.

- Bramy?

- Są, i to duże, ale silnie strzeżone.

- A ten targ... Rozległy?

- Ogromny. Największy na wyspie. Ciągnie się wiele myldyrów wzdłuż brzegu.

- A ile ma taki myldyrówl

- Myldyr. Myldyrów to liczba mnoga. Jeden ma siedemset lathów.

- Wiele mi to mówi. No nic, sam zobaczę.

Przy wtórze posapywań i narzekań, stary otworzył niewielką klapę w pokładzie i

zniknął gdzieś w dole, zapewne po to, by ukryć gotówkę. Ja stwierdziłem, że dość mam

zaduchu kabiny i wyszedłem na otwarty dziób, gdzie nikomu nie przeszkadzałem. Słońce

rozpraszało poranną mgłę i ze zdumieniem stwierdziłem, że przepływamy obok potężnej

wieży wyłaniającej się z morskich fal. Była poobijana i bez dwóch zdań bardzo stara, ale

musiałem wysoko zadrzeć głowę, by dojrzeć wierzchołek. Nieźle tu budowano w dawnych

czasach.

Ze szczytu wieży zwisały szczątki mostu, przedłużenia dawnej autostrady, strasząc

przerdzewiałymi linami o ponad dwóch metrach średnicy każda. Całość nadal robiła wraże-

nie. Zniszczyć takie dzieło mogła jedynie nie byle jaka katastrofa... albo i nie. Bardziej

prawdopodobne, że była to sprawka władców wyspy, którzy pragnęli odciąć się całkowicie od

pogrążającego się w barbarzyństwie kontynentu.

Zanim zacząłem się nad tym głębiej zastanawiać, przed dziobem wyrósł szary i

smukły patrolowiec najeżony działkami, który okrążył nasz statek przy wtórze wyzwisk i

gwizdów całej załogi. Brałem w tym aktywny udział. Po pierwsze po to, żeby się nie

wyróżniać, po drugie, byliśmy tu legalnie. Kapitan patrolowca musiał dojść do tego samego

wniosku, gdyż pożegnał nas obraźliwym buczeniem syreny i odpłynął w swoją stronę.

W pół godziny później zamajaczyła przed nami wyspa. Z początku jedynie jako

masyw szarej skały i kęp zieleni, potem ujrzeliśmy zarys potężnego miasta wzniesionego nad

prawie kolistą zatoką. Pomimo wczesnej pory, robota paliła się tu w dłoniach, kominy dymiły

na całego. Wejścia do portu broniły dwa szare, groźnie przycupnięte na końcach falochronów

forty. Lufy dział śledziły nasz statek, choć przecież nie stanowił on żadnego zagrożenia. Ci

faceci nie żartowali...

Zaczęło mi się wydawać, że ta jednoosobowa krucjata nie była najlepszym

pomysłem mojego życia. Tyle że nie miałem już odwrotu...

5

Opuścić żagle! - ryknął wzmocniony przez megafon głos. - Przyjąć cumy!

Ryk nadchodził z krępego holownika, który podpłynął do burty. Starzec czym

prędzej przetłumaczył polecenia i załoga rzuciła się do pracy.

Wszystko w Nevenkebli było zorganizowane do ostatniego szczegółu, przypadkowi

nie pozostawiono nawet cienia szansy. Zanim zdążono zrefować żagle, holownik pociągnął

nas na wyznaczone miejsce, czyli do pierwszego wolnego kawałka nabrzeża. Wszędzie wkoło

cumowały przeróżne statki, zajęte wyładunkiem przywiezionych dóbr.

- Z różnych stron przybywają - wyszeptał starzec, stając obok mnie. - Ten jest z

Penpilick, ten z Grampound, a ta cholera nawet z Praze-an-Beeble, żeby ich zaraza wytłukła!

Daj mi pieniądze, na brzegu może nie być okazji.

- Umowa to umowa, dziadku - przypomniałem mu grzecznie. - Dostaniesz je tak, jak

powiedziałem. Ani sekundy wcześniej.

Sapnął rozgoryczony.

- Najpierw pójdę do magazyniera. Dopiero potem zaczniemy rozładunek. Zabiorą ci

papiery i pozwolą chodzić po magazynie. Potem dasz mi pieniądze.

- Pewnie, że dam. Nie przejmuj się i pomyśl o emeryturze.

Z brzegu obserwowało nas paru uzbrojonych strażników, gdy parowa winda opuściła

na pokład trap, po którym stary wdrapał się na nabrzeże. Zastanawiałem się, czy przypadkiem

nie przyszło mu do głowy wydać mnie, może tutaj płacili nagrody za takich jak ja...

Wrócił po kilku minutach i pogonił załogę do roboty, a ja sprawdziłem, czy sztylet,

wytrych i gotówka tkwią za pazuchą; jakby co, nie miałem zamiaru poddać się bez walki.

Pałkę zostawiłem w kabinie, nie przydałaby się tutaj na wiele, a na pewno rzuciłaby się

niepotrzebnie w oczy. Śladem innych złapałem pierwszy z brzegu worek i ruszyłem po trapie.

Każdy kolejno oddawał papiery oficerowi, który wpychał je do pudła, a następnie przypinał

do koszuli lub kurtki delikwenta znaczek identyfikacyjny. Wyglądał na ciężko znudzonego tą

czynnością, co dodało mi pewności siebie.

Przeszło mi, gdy dostałem znaczek. Przypiął mi go nie do ubrania, ale do gołej

skóry. Zacisnąłem zęby i odskoczyłem. Oficer uśmiechnął się z wyraźnie sadystycznym

zacięciem.

- Ruszaj się, durniu! Następny!

Znalazłem się na brzegu bez zwracania czyjejkolwiek uwagi. Idąc za poprzednikiem,

wyniosłem bagaż do mrocznego magazynu, gdzie zwaliłem worek na stertę, obok której stał

siwowłosy. Na mój widok ożywił się i zawołał coś, machając zawzięcie.

- Pieniądze! - szepnął, gdy podszedłem.

Zatoczyłem się na szefa. Gdy się pozbierałem, stary sapnął z ulgą, a ja rozejrzałem

się po betonowych ścianach i stalowych dźwigarach, i poszedłem po drugi worek. Przy

czwartym worku zacząłem tracić cierpliwość. Jeszcze trochę, a statek zostanie rozładowany, a

ja poprzestanę na dłuższej wycieczce morskiej połączonej z ćwiczeniami siłowymi. Z tego

budynku po prostu nie było wyjścia innego, jak tylko na nabrzeże, nie było też miejsca, by się

ukryć. Cóż, gospodarze naprawdę nie lubili nieproszonych gości i zrobili co tylko w ich

mocy, by utrudnić im wstęp na wyspę. Potrzebowałem czasu do namysłu.

- Zrób przerwę na piwo! - poleciłem staremu cicho, mijając go przy wejściu na trap.

Oficer poszedł już w cholerę, ale dwaj ponurzy wartownicy tkwili na molo jak

wrośnięci.

- Nigdy nie robię przerw w pracy! - zaprotestował obrażony kapitalista.

- Dziś będzie inaczej. Dzień jest gorący, a ty wolałbyś, żeby tutejsze władze nie

dowiedziały się, że wynajęto cię do przemytu, co?

Jęknął coś, ale posłusznie wrzasnął kilka zdań, które załoga przyjęła z lekkim

zaskoczeniem, ale bez protestów. Pospiesznie zebrali się wokół beczułki. Sam też się

napiłem, po czym siadłem na nadburciu obok trapu. Zerknąłem w górę: buty wartownika.

Zerknąłem w dół: woda... I wolna przestrzeń pomiędzy palami, na których wspierało się

molo. Czyli jednak coś...

Poczekałem, aż buty znikną z horyzontu, a stary raczy się wreszcie odwrócić, i

zsunąłem za burtę zwój liny przyczepiony do czegoś na pokładzie. Przy beczce wywiązała się

tymczasem różnica poglądów na temat zasad racjonowania napoju, co wszystkich żywo

interesowało, mogłem zatem nie zauważony zsunąć się cicho i szybko po linie. Mając stopy w

wodzie, puściłem sznur i bez plusku pogrążyłem się w portowe odmęty. Czym prędzej od-

płynąłem pod molo i rozejrzałem się uważnie.

Prawdę mówiąc, niewiele tu było do oglądania. Pokryte szlamem deski łączyły

równie oślizłe słupy. Wokół pływały najrozmaitsze śmieci, a całość śmierdziała wychodkiem.

Skierowałem się ku mroczniejszym zakątkom bliżej brzegu, gdzie natknąłem się na

chropowatą betonową ścianę nabrzeża. Posuwając się wzdłuż muru, dotarłem na drugą stronę

mola, gdzie statki zacumowane były jednak tak gęsto, że nie dało się miedzy nimi przecisnąć.

Nie był to mój najlepszy dzień!

Wracać nie mogłem, pozostało tylko jedno: nurkować pod kadłubem najbliższego

statku. Teoretycznie powinien być obły, zostawiający nieco wody pod kilem. Miałem

nadzieję, że statki budują tu tak samo jak gdzie indziej.

Czekać też nie było na co, zdjąłem więc buty, zrobiłem kilka głębokich wdechów i

zanurkowałem.

Było to nader nieprzyjemne doświadczenie. Lewą dłonią przesuwałem po kadłubie,

nie napotykając szczęśliwie żadnej przeszkody, niemniej musiał to być wyjątkowo duży

statek. W końcu pojaśniało i wynurzyłem się przy dziobie, starając się nie parskać jak

wieloryb. Uniosłem głowę - i spojrzałem prosto na stojącego przy burcie marynarza, który

właśnie się ku mnie odwracał.

Czym prędzej zanurkowałem ponownie i ruszyłem ku następnemu statkowi. Goniąc

resztką sił, wynurzyłem się przy sterze tak niefortunnie, że głowa utknęła mi między nim a

burtą i trwało chwilę, nim wydostałem się z pułapki wynosząc w skalpie kilka wbitych

drzazg.

Tak zaczęła się nudna wędrówka od mola do mola. Był to wyjątkowo mokry i nudny

sposób spędzania dnia. Początkowo za każdym razem sprawdzałem nabrzeże, ale wszędzie

napotykałem lity beton, postanowiłem zatem dotrzeć jak najszybciej do końca portu.

Gdzieniegdzie trafiałem na puste miejsca zamiast statków, co tylko ożywiało monotonię

wyprawy. Wczesnym popołudniem dotarłem do ostatniego mola.

Był odpływ, toteż statki siedziały nisko na wodzie, dając mi lepszą osłonę. Kolejne

nurkowanie i wynurzyłem się przy sterze ostatniej jednostki, obok znanej mi do obrzydzenia

szarej ściany betonu.

Falochron!

Niestety, nabrzeże łączyło się w jedno z falochronem, nie zostawiając żadnej

szczeliny dość szerokiej, by się w nią wcisnąć. Co za cholerni pedanci to budowali!?

Kółko się zamknęło, a ja wyszedłem na durnia. Ewentualny brak pomysłów groził,

że wkrótce może to być dureń martwy. Owszem, można było się poddać, ale zanadto

opanowała mnie wściekłość. Gdyby tak ukryć się pod którymś z pomostów... Nie, ledwie

odkryją, że zniknąłem, przeszukają je dokładnie. Magazyny odpadały w przedbiegach. Co

zatem? To, co niemożliwe, jak mawiał Hetman. A co było niemożliwe?

Ukrycie się przed żołnierzami, którzy będą mnie szukać. Należało zatem do nich

dołączyć, czyli zjawić się tam, gdzie za nic nie będą się mnie spodziewali: w forcie na główce

falochronu.

Pomysł był czysto wariacki, ale jednak wykonalny. Tym bardziej, że na pokładzie

nade mną rozległy się komendy i tupot stóp, świadczące o rychłym wypłynięciu. Była to

jedyna nadzieja na dotarcie do fortu, bowiem samodzielnie żeglującego wypatrzyliby mnie

błyskawicznie, przylepionego do kadłuba, a nie powinni.

Podniesiono żagiel i ruszyliśmy. Podróż nie należała do miłych, ale dała się przeżyć.

Z początku płynąłem pod wodą trzymając się kurczowo steru, by nie zostać zauważonym z

brzegu. Potem pokazał się pienisty kilwater i omal nie udusiłem się, próbując złapać

powietrze, jednak nie mając innego wyjścia, szybko opanowałem tę sztukę.

Gdy byliśmy już dalej, sam prąd przyciskał mnie do pióra steru i wystarczyło

trzymać głowę nad wodą, by przemieszczać się całkiem wygodnie i w kompletnej

anonimowości. Na szczęście kurs zmieniano tylko raz i udało mi się w porę przesunąć dłonie,

dzięki czemu ster mnie nie zabił, a sternik niczego nie zauważył.

Fort rósł w oczach, ale poczekałem, aż będzie naprawdę blisko, i dopiero wtedy

wziąłem głęboki oddech, puściłem ster i popłynąłem. Perspektywa zakończenia wędrówki

dodawała mi sił, dzięki czemu bez przeszkód pokonałem prąd płynąc przy samym dnie.

Myślałem, że mi płuca pękną, gdy wynurzyłem się wreszcie przy kamiennej ścianie, z której

spoglądały w różne strony działa rozmaitych kalibrów. Między kamieniami było dość

szczelin, aby przytrzymać się podczas opływania fortu wokoło i sprawdzania, co jest po

drugiej stronie falochronu.

Okazało się, że normalna plaża, przystań jachtowa i cała masa kajaków, motorówek,

rowerów i skuterów wodnych, z których niechybnie by mnie dostrzeżono, gdybym próbował

wylądować na brzegu. Tutaj też nie za bardzo mogłem pozostać, a to ze względu na

obserwatorów na przepływających statkach. Pozostało tylko jedno: wspiąć się na szczyt fortu,

póki nikt nie mija wejścia do portu dość oddalonego, bym był niewidoczny dla

nieuzbrojonego oka. Fort zaś był częściowo betonowy i wspinaczka po zaokrąglonych

ścianach nie przedstawiała problemu. W teorii, naturalnie.

W rzeczywistości wyglądało to nieco mniej radośnie, ale dotarłem szczęśliwie do

połowy drogi i zrobiłem sobie chwilę przerwy pomiędzy dwoma strzelnicami, z których

wyglądały wielkolufe działa. Pusta powierzchnia wody była dobre dwadzieścia metrów pode

mną. Nie należało jednak przeciągać struny, bo w każdej chwili coś mogło nadpłynąć, na

przykład tutejsza kanonierka.

- Jim, daj ognia - usłyszałem, i omal się nie puściłem.

Dotarł do mnie aromatyczny dym cygara. Żeby trafić na dyżurnego artylerzystę o

tym samym imieniu, naprawdę trzeba mieć pecha. Na szczęście wciąż nikt nie zwrócił na

mnie uwagi, ale wobec bliskości załogi nie śmiałem nawet drgnąć.

- Ten nowy kapitan... coś trzeba będzie z nim zrobić - usłyszałem.

- A trzeba, bo to bydlę. Trutka na szczury?

- Nie. Słyszałem, że na północy załatwili tak jakiegoś gnojka, ale potem

zdziesiątkowano cały pułk. Wiesz, rozwalono co dziesiątego.

- Gówno prawda. Zwykłe gówniane plotki. Tak jak obdzieranie ze skóry. Wszyscy o

tym mówią, ale nikt nie widział...

- Kapitan!

Niedopałek poszybował obok mnie, a z wnętrza dobiegł pospieszny tupot.

Korzystając z okazji, ruszyłem w górę i po minucie byłem już na zaokrąglonym dachu,

przeganiając przy okazji wyraźnie zdegustowaną mewę. Poza obłością przy brzegach, dach

był płaski i pokryty historycznymi wręcz pokładami ptasiego gówna. Położyłem się na

plecach i rozejrzałem. Nic, tylko niebo i szczyt jakiejś odległej góry. Ślicznie, znaczyło to

bowiem, że można mnie dostrzec jedynie z powietrza, a nie widziałem tu przez cały dzień

żadnych samolotów, helikopterów ani lotni. Na pewno istniały, ale najwyraźniej nie

zapuszczały się w te okolice. Słoneczko przygrzewało jeszcze miło, przymknąłem więc oczy i

natychmiast zasnąłem.

Obudziłem się nagle, bo chmura przysłoniła słońce, a mnie wydało się, że ktoś nade

mną stanął. Zasypianie nie było zbyt mądrym posunięciem, ale przymusowa kąpiel nazbyt

mnie wykończyła. Poza tym najwyraźniej nikt niczego nie zauważył. Słońce stało już

znacznie niżej, co oznaczało rychły zmierzch i możliwość ruszenia się z tych wysokości.

Byłem głodny, przede wszystkim zaś chciało mi się pić. Na razie jednak duch musiał być

ważniejszy od materii i pozostało mi ćwiczyć silną wolę.

Wreszcie zapadł mrok i oczekiwanie dobiegło końca. W forcie rozbłysły światła i

rozległy się komendy. Podpełzłem na skraj dachu. Na dziedzińcu żołnierze maszerowali w

małych grupach w tę i z powrotem przy wtórze ryków oficerów. W końcu jedna grupa

zniknęła w środku, druga zaś ruszyła szerokim falochronem w kierunku portu. Drogę

oświetlali sobie latarnią, poczekałem zatem profilaktycznie, aż znajdą się na stałym lądzie.

A potem zgasły wszystkie światła.

Zamrugałem gwałtownie oczami, nie wierząc własnemu szczęściu. Dopiero po

chwili wrócił mi rozsądek - wygaszanie świateł było logicznym posunięciem: artylerzyści

mieli nocną służbę i lepiej było nie świecić im po oczach, jeśli mieli widzieć cokolwiek. Ktoś

tu myślał.

Odczekałem, aż wzrok przyzwyczai się do ciemności i w blasku gwiazd zszedłem

ostrożnie na dziedziniec. Jedyne widoczne w murze fortu pancerne drzwi były zamknięte na

głucho. Nie one zresztą interesowały mnie najbardziej, pospiesznie ruszyłem zatem ku

brzegowi, starając się przy tym zachować ciszę.

W miarę jak fort zostawał z tyłu, szedłem coraz spokojniej, rozglądając się po

okolicy. Z lewej miałem kotwicowisko jachtów, w większości ciemnych, choć z niektórych

bił blask aż oczy bolały i słychać było pijackie śpiewy. Powietrze było rześkie, droga równa,

ale niestety, zawsze mówiłem, że nadmierna pewność siebie zgubiła już niejednego.

Pogrążony w rozmyślaniach, jak ostatnia ślepa fujara, wlazłem na metalową barierkę

oddzielającą falochron od molo i natychmiast znalazłem się w blasku co najmniej trzech

reflektorów, a okolica rozjarzyła się niczym w trakcie pożaru. Jedyną korzyścią była

możliwość stwierdzenia, że dalszą drogę przegradza mi płot i zamknięta metalowa furtka.

6

Odskoczyłem od płotu jak oparzony, rozejrzałem się gorączkowo wokół i padłem na

ziemię, oczekując nieuniknionej komendy.

Która nie zabrzmiała. Światła jaśniały, port był pusty, a mną nikt się nie interesował.

Tyle tylko, że nabrzeżem maszerował w moją stronę oddział żołnierzy. Małe były szansę, aby

mnie dostrzegli, natomiast rozważania, czy włączyłem jakieś urządzenie alarmowe, czy też

cały ten lunapark był dla nich, żeby sobie krzywdy nie zrobili, były zupełnie nie na miejscu.

Portu miałem dość, przeczołgałem się zatem na skraj falochronu od strony kotwicowiska

jachtów i ostrożnie zsunąłem się po spadzistej ścianie, aż dotknąłem stopami chłodnej wody.

Przez chwilę myślałem, czyby nie zostać w tej pozycji, ale nie. Wystarczył mały błysk latarki,

żeby odkryto mnie rozpłaszczonego jak żaba na betonie i podobnie bezradnego. Nie po to

wysilałem się cały dzień, by teraz tak głupio ryzykować. Czym prędzej schowałem się w

wodzie i najciszej, jak potrafiłem, popłynąłem do brzegu, gotów w każdej chwili nurkować,

gdyby zaszła taka potrzeba. Nie zaszła; patrol przedreptał mimo, otworzył sobie bramę,

przeszedł, zamknął ją za sobą i ruszył w stronę fortu. Diabli wiedzą, co to było: nie-

spodziewana inspekcja, wzmocnienie garnizonu czy inne licho. Zresztą nie było to moje

zmartwienie.

Należało natomiast zdecydować się, co dalej, i to możliwie szybko, gdyż promenada

była coraz bliżej. Bosy, mokry i nie znający okolicy, musiałem póki co pozostać

niezauważony. Zaraz, zaraz, czemu właściwie mokry i bosy? A jachty? Powoli odbiłem nieco

w bok, wpływając pomiędzy zakotwiczone jednostki. Było za wcześnie na spoczynek, toteż

należało założyć, że te ciche i ciemne są jednocześnie puste. Poszukałem dużego jachtu

motorowego i wlazłem na jego pokład po umocowanej na rufie drabince. Światło gwiazd i

poblask z brzegu pozwoliły dostrzec wygodny fotel, koło sterowe i zejściówkę prowadzącą

pod pokład. Zamkniętą.

Było to miłe, znaczyło bowiem, że właściciel trzyma tam coś wartego kradzieży. Bez

trudności dostałem się do środka i zabrałem się za mozolne przeszukiwanie kabiny, które

przeprowadzić trzeba było po omacku. Wnętrze było typowe: koje wzdłuż burty, pod nimi

szafki, powyżej półki. Co prawda niektórych rzeczy nie rozpoznawałem, nieco też się

poobijałem i zdrowo nakląłem, ale w końcu zwinąłem łupy w koc, wyniosłem je na pokład i

obejrzałem dokładnie.

To, co po omacku przypominało butelkę z zakrętką, rzeczywiście było butelką z

zakrętką, którą natychmiast zdjąłem i ostrożnie spróbowałem zawartości naczynia, maczając

w niej palec. Bardzo słodkie wino, którego normalnie bym nie ruszył, ale po takim dniu

smakowało niczym ambrozja. Metalowe pudełko zawierało suchary (zgodnie z

przypuszczeniami), ale tak twarde, że omal nie połamałem sobie zębów (niezgodnie z

przypuszczeniami). Wymoczone w winie nieco zmiękły, zjadłem je zatem do ostatniego,

czknąłem i poczułem się nieco lepiej.

Dalsze przeszukiwanie trofeów prowadziłem w nadziei znalezienia jakiejś

garderoby. Pierwsza wpadła mi w ręce skórzana minisukienka, potem koronkowe majtki.

Ładne, ale nie na mnie. To, co niezbyt dawało się zidentyfikować, skłonny byłem uznać za

damskie, resztę zaś eliminowałem metodą prób i błędów, dochodząc w końcu do względnego

ładu, chociaż zestawienie kolorystyczne stroju miało pozostać do rana tajemnicą. Spodnie

były za luźne, ale linka zamiast paska rozwiązała ten problem. Koszula pasowała nieco lepiej,

a sięgająca kolan marynarka mogła być ostatnim krzykiem tutejszej mody. Buty trzymały się

na stopach znacznie lepiej po wypchaniu czubków pończochami. Rozebrałem się,

zadowolony, wpakowałem rzeczy w pudło po sucharach i włożyłem moje stare ubranie.

Puszkę zapakowałem w foliowy worek mając jedynie nadzieję, że okaże się szczelny, resztę

zaś zdobyczy zniosłem z powrotem do kabiny.

Zaczynało się robić chłodno, toteż najwyższy był czas ruszać dalej. Byłem zmęczony

i potrzebowałem snu, ale nie mogłem sobie na razie nań pozwolić. Dopiłem wino,

wyrzuciłem butelkę za burtę i zszedłem do wody. Na szczęście do brzegu było niedaleko,

jedną ręką bowiem podtrzymywać musiałem na głowie ładunek, drugą zaś machać w wodzie

we wzmożonym tempie. Dość wypompowany wydostałem się w końcu na brzeg i pod osłoną

skał zmieniłem przyodziewek, zakopując stary w piasku. W cholewkę buta wsunąłem sztylet,

gotówkę umieściłem za pazuchą i z wytrychem w kieszeni ruszyłem na podbój wyspy.

Przede wszystkim miałem ochotę znaleźć jakieś spokojne miejsce, aby się

zdrzemnąć, ale to byłby największy możliwy błąd. Ci tutaj sprawy bezpieczeństwa traktowali

nader poważnie, schronienie mogłem zatem znaleźć jedynie w mieście. Ruszyłem więc w

cieniu promenady do prowadzących na nią schodków.

Na szczęście pokonałem je ostrożnie, a jeszcze ostrożniej wyjrzałem na górę. Stało

tam, niestety, dwóch umundurowanych i uzbrojonych osobników, toteż pospiesznie wróciłem

na plażę. Policzyłem do dwustu i wyjrzałem ponownie. Indywidua zniknęły, przechodniów

było niewielu, toteż spokojnie wylazłem na promenadę i skierowałem się ku miastu.

Skręciłem w pierwszą prowadzącą od brzegu uliczkę, gdzie minąłem parę osób. Moje ubranie

nie zwróciło ich uwagi, co podniosło mnie na duchu. Za następny cel wybrałem najbliższe

źródło głośnej muzyki.

Przeczucie mnie nie zawiodło - hałas dochodził z baru opatrzonego napisem:

TAŃCE I NAPITKI - WEJDŹ, A NIE WYJDZIESZ.

Należało to zapewne rozumieć jako zaproszenie na wieczorek taneczno-bokserski,

ale wszedłem do środka.

Kształt i wygląd barów są zwykle wszędzie podobne, może dlatego, że jak

wszechświat długi i szeroki, muszą one spełniać te same funkcje, czyli pomagać w spożyciu

jak największej ilości napojów alkoholowych w możliwie najkrótszym czasie, do czego

niezbędne są: krzesła, stoły, bufet i półki na butelki. Reszta jest kwestią folkloru.

Siadłem przy pierwszym wolnym stole, reszta gości zaś zignorowała mnie w

podobny sposób, jak ja ich. Zamówiłem u pulchnej kelnerki w kusej spódniczce piwo.

Kelnerka z kolei zignorowała dochodzące od sąsiedniego stolika gwizdy kilku nastolatków,

raczących się mocniejszymi spirytualiami.

Wróciła zadziwiająco szybko, a piwo okazało się całkiem niezłe i zimne. Należność

odliczyła sobie z monet, które wzorem innych gości położyłem po prostu na blacie, i wróciła

za bufet. Zdołałem oderwać się od kufla dopiero, gdy została w nim ledwie jedna trzecia

zawartości. Otarłem pianie z ust, kiedy do wnętrza wpadł zdyszany młodzik i podbiegł do

sąsiedniego stolika.

- Gliny! - wychrypiał.

Słysząc to, dwóch młodzieńców zerwało się na nogi i pognało ku tylnemu wyjściu.

Zebrałem gotówkę, dopiłem piwo i pospiesznie ruszyłem w ich ślady. Coś wisiało w

powietrzu, choć dokładnie nie wiedziałem co. Słowo „gliny" w całej galaktyce oznacza

policję, a sądząc z reakcji małolatów, instytucja ta uznawana była w okolicy za realne

niebezpieczeństwo. Na ostrożności jeszcze nikt nie stracił, pomyślałem, przemierzając

mroczny korytarzyk. Właśnie miałem otworzyć drzwi, gdy z drugiej strony jęknęła syrena, a

przez szpary wdarł się ostry blask reflektora.

- Co ja widzę? - zdziwił się jakiś przepity głos. - Czyżbyście znowu próbowali

prysnąć tylnymi drzwiami, ledwo od frontu pojawił się patrol? Dokumenty!

- Nic nie zrobiliśmy.

- To się okaże. Dalej! Znieruchomiałem, czekając na ciąg dalszy.

- No, no - zarechotał sznapsbaryton. - Oba przeterminowane. Nie uchylacie wy się

przypadkiem od poboru, rybeńki?

- Tego... źle wpisali w urzędzie...

- Sprawdzimy. Coś dużo takich ostatnio. No, to poprosimy z nami do wyjaśnienia.

Światło i odgłosy oddaliły się. Odczekałem jeszcze chwilę i wyszedłem. Aleja była

ciemna i cicha. Uśmiechnąłem się; po najeździe policji bar wydawał mi się

najbezpieczniejszym miejscem w okolicy. Policzyłem do stu, ale nikt za mną nie wyszedł.

Policzyłem jeszcze do trzystu i wróciłem do sali. Policji nie znalazłem, wpadł mi za to do

głowy pewien pomysł.

Przy stoliku siedziało jeszcze czterech młodych facetów, w tym posłaniec, który

przyniósł wieść o policji. Siadłem przy nich na wolnym stołku.

- Dorwali obu - oznajmiłem smutno.

- Mówiłem Bilowi, że potrzebuje nowych papierów, ale nie chciał słuchać - mruknął

blondyn, posłaniec. - Ale ty musisz mieć niezłe flepy.

- Moje flepy od dawna są nieważne - odparłem, kiwając na kelnerkę.

- To powineneś był zostać w Pensildelphii -powiedział młodzieniec w złoto-zielonej

koszuli, od której aż oczy bolały.

- A skąd wiesz, że stamtąd jestem?

- A niby skąd masz być, jak gadasz z takim akcentem?

Doskonale. Miałem przed sobą grupę kombinatorów nie mających żadnej ochoty

pójść do wojska, z których jeden był najprawdopodobniej policyjnym kapusiem, ja zaś

mogłem spokojnie twierdzić, że pochodzę z miasta na wyspie. Nieźle się zaczynało.

- Powinieneś postarać się o nowe flepy - powiedział przypuszczalny kapuś.

- Łatwo gadać. U nas się nie da - warknąłem.

- Tu też niełatwo. Chyba że ma się chody.

- Ja nie mam. - Wstałem. - Cześć, miło się gadało.

Zanim wyszedłem, sprawdziłem jeszcze, czy jakiś glina nie szwenda się po okolicy,

ale nic. Stanąłem parę kroków od drzwi i czekałem. Niedługo. Blondyn zjawił się, nim minęło

pół minuty.

- Cwany jesteś - przyznał. - Po co wszyscy mają wiedzieć, o co chodzi. Jestem Jak.

- Ja Jim.

- Też ładnie. Ile masz?

- Niewiele, rok nie był najlepszy.

- Skontaktuję cię z facetem, który ma lewe flepy za trzy kawałki. Same papierki

kosztują dwadzieścia.

- Papiery nie są warte więcej niż dziesięć, a dla ciebie mam półtora.

- Popatrz no, jak to się na prowincji wyrobili. Dobra, dawaj łapę i gotówkę.

Dałem mu jedno i drugie, a potem przyłożyłem mu sztylet do grdyki, naciskając

leciutko, tak tylko, by ledwie przebiło skórę, i pokazałem mu ostrze z kroplą jego własnej

krwi. Przez cały czas ani drgnął.

- Takie ubezpieczenie na wszelki wypadek - wyjaśniłem łagodnie. - Gliniarze czekali

przy tylnym wyjściu, a nie wierzę w cuda. Grasz na obie strony, ale to mnie mało obchodzi;

wolałbym, żebyś na razie pozostał po mojej stronie. Jak nie, to znajdę cię i załatwię ci trwały

uśmiech od ucha do ucha. Wolny wybór. Jasne?

- Rozumiem - wykrztusił.

Schowałem nóż i poklepałem go po ramieniu.

- Podobasz mi się, Jak. Szybko się uczysz.

Ruszyliśmy w milczeniu. Miałem nadzieję, że ma charakter odmienny od mojego, ja

bowiem na groźby reaguję tym większym uporem. No, ale ja nie byłem kapusiem.

Mijaliśmy liczne bary, do których Jak niezmiennie zaglądał, ale wszedł dopiero do

piątego. Miejsce pełne było tytoniowego dymu i ogłuszającego łoskotu dobywającego się z

głośników wielkich niczym szafy. Na szczęście gruby jegomość we wściekle jaskrawym

garniturku siedział w dość cichym kącie. Oprócz jadowitego wdzianka wyróżniała go

szklanka z drinkiem, który sądząc po barwie i konsystencji był albo z drinków

dojrzewających, albo wprost trujący.

- Cześć, Kapitanie - powitał go mój przewodnik.

- Spadaj. Nie pasujesz do mebli.

- Żarty się pana trzymają. Mam tu materiał na akt miłosierdzia. Ten tutaj unikał złego

losu, ale żeby dalej mu się wiodło, potrzebuje nowych flepów.

- Ile masz przy sobie? -małe oczka zainteresowały się po raz pierwszy moją osobą.

- Jak powiedział, że dla niego półtora, dla pana dziesięć. Swoje już dostał.

- Zełgał. Cena to dwanaście, a dolę ja mu odpalam.

- Zgoda.

Transakcja odbyła się natychmiast. Ja dałem pieniądze, on oprawną w plastik

książeczkę, w której znalazłem zdjęcie młodzieńca, za jakiego mogłem uchodzić i który

przypominał połowę męskiej populacji wyspy do lat dwudziestu pięciu.

- Tu jest napisane, że mam piętnaście lat - zaprotestowałem.

- Młodo wyglądasz. Jak sobie dodasz parę latek, to witaj w armii.

- Młodnieję w oczach - mruknąłem, chowając dokumenty. - Dzięki za pomoc.

- Nie ma za co, do usług. Jak będziesz miał bejmy, naturalnie.

Wyszedłem z baru, znalazłem niedaleko ciemną bramę i znieruchomiałem,

obserwując wyjście. Jak pojawił się po paru minutach i pogwizdując ruszył ulicą. Poszedłem

za nim i dopadłem go w niezbyt dobrze oświetlonym przejściu. Odwrócił się, spłoszony.

- Spokojnie, to tylko ja. Chciałem ci podziękować.

- Drobiazg.

- I poprosić o jeszcze jedno. Pokaż mi swoje papiery. Nie lubię nikogo podejrzewać,

ale wolę upewnić się, że Kapitan nie walnął mnie w rogi.

- Nie zrobiłby tego!

- Też tak myślę, ale wolę mieć pewność. - Światło jedynej w okolicy latarni

sugestywnie odbijało się w ostrzu sztyletu. Czym prędzej podał mi dokumenty.

Obejrzałem je dokładnie. Wyglądały łudząco podobnie do moich, zatem zwracając

mu jego własność, przezornie je zamieniłem. To był jednak podejrzliwy typ. Sprawdził, co

dostał i szczęka mu opadła.

- To nie moje... - warknął.

- Święta prawda. Sam mówiłeś, że są dobre, no to możesz ich spokojnie używać. Ja

chwilowo nacieszę się twoimi.

Nie zwracając uwagi na jego protesty, skierowałem się ku położonemu na wzgórzu

centrum miasta. Byle dalej od portu, bliżej lepszych dzielnic, gdzie mniej jest drobnych

złodziejaszków. Byłem z siebie zadowolony. Te dokumenty, które kupiłem, mogły nawet być

autentyczne, wówczas Jak nic na tym nie tracił, jednak jego papiery musiały na pewno być w

porządku, o to zatroszczyła się już z pewnością policja.

W miarę oddalania się od portu budynki stawały się coraz wyższe, ulice czyściejsze,

całość spokojniejsza. Ja zaś czułem się coraz bardziej zmęczony, zatem kolejny bar

przyciągnął mnie niczym magnes. Pluszowe zasłony, łagodne oświetlenie, skórzane obicia i

zgrabna kelnerka oznaczały miejsce o wiele ciekawsze od niedawno poznanego. Mój strój nie

zwrócił niczyjej uwagi, ale spojrzano na mnie osobliwie, gdy dałem napiwek przy płaceniu za

piwo.

Nareszcie miałem trochę spokoju. Miałem, niestety, czyli ma tu zastosowanie czas

przeszły. To miasto roiło się od policji, która zwykła łazić parami. Właśnie kolejny taki

zestaw władował się do środka, zanim skończyłem piwo. Nie spiesząc się, sprawdzali kolejno

dokumenty. W końcu podeszli do mojego stolika.

- Dobry wieczór panom - powitałem ich uprzejmie.

- Bez wygłupów. Dokumenty!

Podałem im je spokojnie. Wyższy zerknął, wytrzeszczył oczy i parsknął, dziwnie

czymś ucieszony.

- I kogo tu mamy! - zarechotał. - Zbyt daleko kapucha odszedł od domciu. Brzydko,

Jak, bardzo brzydko.

- To wolny kraj.

- Dla ciebie już nie, robaczku. Układ był tylko między tobą a posterunkiem

portowym, mój chłopcze. Kręcisz się po ich rewirze i wydajesz kumpli, w zamian za co oni

cię nie ruszają. Skrewiłeś, wszedłeś na cudze podwórko.

- To ja już wracam.

- Za późno! - Jakoś im to zgodnie wyszło. - Wypadłeś z interesu, bratku. Witamy w

armii!

Mieli zbyt dużą przewagę, aby walczyć, toteż spokojnie dałem się wyprowadzić.

Kląłem przy tym w duchu własną przebiegłość ile wlezie. Przechytrzyłem się samodzielnie,

dobrowolnie i na własną prośbę, w wyniku czego właśnie miałem iść w kamasze.

7

Cela była mała, wyrko twarde, ale to mi nie przeszkadzało. Zachrapałem, zanim

jeszcze uczciwie się położyłem. Spałem martwym bykiem, aż obudziło mnie słońce i do

chwili, gdy przypomniałem sobie, gdzie właściwie jestem, czułem się całkiem dobrze. Potem

dopadła mnie niejaka depresja w towarzystwie głodu. Pobieżna rewizja wykazała, że

odebrano mi jedynie sztylet, mogłem zatem ewentualnie próbować stąd wyjść.

- Jestem głodny! - zawył gdzieś niedaleko młodzieńczy głos.

- Jeść! - dołączyły inne. - Nie jesteśmy kryminalistami!

- Mama zawsze przynosiła mi śniadanie do łóżka... Ta ostatnia kwestia niezbyt mi się

spodobała, ale ochoczo dołączyłem do chóru.

- Dobra, dobra, zamknijcie się - rozległ się starszy i solidnie przepity głos. - Żarcie w

drodze. I tak macie szczęście, bo za uchylanie nic nie powinniście dostać.

- A sierżant jakoś też nie w armii - wypalił ktoś odważniejszy niż cała reszta razem

wzięta.

Oczekiwanie faktycznie było krótkie, chociaż i tak nie za bardzo było na co czekać.

Otrzymaliśmy cieniutką i ledwie jadalną zupkę jarzynową. Niezbyt miły akcent na początek

dnia, który nie wiadomo właściwie co obiecywał.

Pora karmienia minęła i zostawiono nas w spokoju, miałem zatem dużo czasu, by

wpatrywać się w popękany sufit, dochodząc z wolna do optymistycznego wniosku, że

właściwie to nie jest tak źle. Byłem cały i zdrowy, w miarę najedzony, przebywałem legalnie

(!) na terytorium Neven-kebla, chwilowo poza podejrzeniami, na dodatek czekała mnie

obiecująca kariera w wojsku, do której po Spiovente miałem zdecydowanie lepsze

przygotowanie niż ktokolwiek inny w tym zakładzie. Poza tym Garth alias Zennor też był w

wojsku, co mogło zostać wykorzystane dla realizacji moich planów. No i miałem wytrych,

dzięki któremu powinno udać się zniknąć w razie nagłej potrzeby...

Gdzieś koło południa, gdy zaczęły się już rozlegać wycia na temat kolejnego posiłku,

dosłyszałem trzaskanie drzwi do cel. Wycia momentalnie zmieniły się w jęki skuwanych

łańcuchami w jeden szereg nieszczęśników. Łącznie zebrało się nas piętnastu.

Wśród licznych, acz mało urozmaiconych przekleństw zaprowadzono nas do furgonu

napędzanego szczęśliwie elektrycznością, dzięki czemu nie musiałem wdychać smrodu

spalin. Pojechaliśmy przez miasto, które wyglądało całkiem normalnie, jak w każdym w

miarę zaawansowanym technologicznie świecie. Nic dziwnego, że odcięli się od reszty tej

planety.

Wewnątrz karetki więziennej nie było naturalnie siedzeń, rzucało więc nami na

każdym wyboju i zakręcie.

- Ile czasu unikałeś? - spytał szczupły brunet przykuty do mego prawego nadgarstka.

- Całe życie.

- Zabawne. Ja tylko sześć miesięcy, a teraz mogiła.

- Przecież nie umrzesz. To tylko wojsko.

- A co za różnica? Mojego brata wzięli w zeszłym roku. Przemycił list do mnie,

wtedy zdecydowałem się unikać. Wiesz, co mi napisał?

Tego akurat nigdy się nie dowiedziałem, gdyż karetka zatrzymała się z szarpnięciem,

drzwi stanęły otworem i polecono nam wysiąść. Scenka, jaka przedstawiła się naszym oczom

u wejścia na plac, była jakby wyjęta z marzeń sadysty, czyli wojskowego. Plac pełen był

karetek więziennych i rozmaitych innych środków lokomocji, z których pod konwojem

wyganiano do wysokiego budynku podobne naszej grupki młodych mężczyzn, wśród których

większość stanowili wyraźnie ci, którzy zjawili się tutaj bez dodatkowych zabiegów policji.

Widocznie drobiazg, czy ktoś usiłował uniknąć poboru, czy nie, nie miał żadnego znaczenia

dla tutejszych specjalistów. Liczyła się sztuka, a nie sposób, w jaki ją zdobyto.

Zaraz za drzwiami zdięto nam kajdanki i zapędzono do kolejki razem z normalnymi

poborowymi.

I zaczął się młyn.

Z początku nawet tak źle to nie wyglądało. Kolejka przesuwała się ku rzędowi

okienek, za którymi urzędowały grube matrony w wieku mocno średnim. Wszystkie w oku-

larach, z siwymi włosami, dwoma palcami stukające na maszynach do pisania. Tutaj

delikwenci nawiązywali pierwszy oficjalny kontakt z armią.

- Dokumenty, młodzieńcze - odezwała się z uśmiechem ta, przed którą stanąłem.

Dałem jej, co chciała, i z przyjemnością obserwowałem, jak umieszcza fałszywe

dane na całym stosie formularzy, a ponieważ urządzenie było podłączone do grubego kabla

ginącego w podłodze, zatem łgarstwa owe musiały automatycznie trafić do centralnej

maszynki. Mocno ułatwi mi to zadanie, gdy zdecyduję się na urlop, pomyślałem.

- Teraz proszę z tym wszystkim na cztery pe - podała mi, nadal z uśmiechem, plik

papierów. - I życzę szczęścia w wojsku.

Podziękowałem uprzejmie, żeby nie wyjść na chama, i skręciłem ku wyjściu. Drogę

blokował naturalnie rząd ponurych żandarmów z pałami.

- Cztery pe - poinformowałem najbliższego i skręciłem ponownie, tym razem w

kierunku wskazanym przez końcówkę pałki.

Winda miała rozmiary dźwigu towarowego w sporym magazynie, mieściła ze

czterdzieści osób i odjeżdżała dopiero po skompletowaniu ściśniętego tłumu. Podróż do

cztery pe dawała przedsmak tego, co nas czeka i zdawała się potwierdzać najgorsze obawy.

Ledwie drzwi się otworzyły, powitała nas postać w mundurze z mnóstwem medali i

naszywek oraz czerwoną gębą i wytrenowanymi płucami.

- Ruszać się! Nie stać tu, kurwa! Ruszać się! - ryknął, aż winda wpadła w rezonans. -

Z lady naprzeciw każdy se weźmie pudełko i igielitowy woreczek, potem przejdzie na drugi

koniec sali i rozbierze się. Znaczy, kompletnie. Wsadzi potem prywatne rzeczy do torby,

torbę w lewą łapę i czekać. Ubranie do pudła, potem pudło zanieść tam - wskazał pod ścianę -

do zapieczętowania i zaadresowania, i do odesłania do domów. Tam odzyskacie je po wojnie,

albo i nie, bo możecie zginąć bohatersko za ojczyznę. Teraz jazda! Dawajcie!

Zaczęliśmy się poruszać, niechętnie i bez entuzjazmu. Nie mieliśmy jednak wyboru.

W tutejszym społeczeństwie golizna otoczona musiała być jakimś tabu, bo rozebrani

młodzieńcy kryli się jeden za drugim lub usiłowali wleźć w ścianę. Znalazłem się nagle sam

pośrodku sali oraz w centrum uwagi podoficera. Ponieważ nie lubię, gdy ktokolwiek mi się

zbytnio przygląda, pospiesznie dołączyłem do reszty. I tak wyszło, że przy ladzie, gdzie

zdawaliśmy ubrania, zjawiłem się jako pierwszy. Stojący tu znudzony śmiertelnie szeregowy

zaplombował błyskawicznie pudło i wskazał wiszący na kablu ogryzek ołówka.

- Nazwisko, adres, kod, najbliższy krewny - wyrecytował.

Dla mnie były to puste słowa, dla niego formułka. Napisałem więc adres posterunku,

na którym spędziłem noc, i puściłem ogryzek. Ledwo się odsunąłem, paczka zniknęła, i reszta

ołówka zawisła mi nad głową. Niech tam. Z torbą w lewej, a papierami w prawej, dołączyłem

do grupki drżących golasów z opuszczonymi głowami, czekających na dalszy rozwój

wypadków. Tracąc ubrania, tracili również całą resztę odwagi i wiele z poczucia

indywidualności.

- Teraz na osiemnaście pe! - wrzasnął podoficer.

Opuściłem rękę zorientowany już, że to ma być badanie, i natychmiast dostałem w

brzuch.

- Przepukliny brak! Kaszlnąć!

To ostatnie było do mnie, kaszlnąłem więc, a ten obmacywał mnie dalej.

Szczegóły wolę pominąć, trudno jednak opuścić niektóre dalsze wydarzenia.

Badanie moczu.

Kolejka stojących na palcach (zasikana podłoga) nieszczęśników z papierowymi

kubkami w dłoniach, wzdłuż której wędruje powoli sanitariusz odziany w gumowy

kombinezon ochronny; wkłada do każdego kubka ten sam kroplomierz i przenosi kilka kropli

na wgłębienie w olbrzymiej tacy. Zezuje potem na to, co wyświetla się z boku tacy i

wrzeszczy:

- Następny!

Znowu do windy i całą czterdziestką na górę, potem prosto do schizofrenicznej

odmiany medycznego raju, czyli na posiedzenie lekarskiej komisji wojskowej, którą z

prawdziwą medycyną i lekarzami łączy jedynie nazwa.

Gwar głosów, wrzaski komend, zamaskowani lekarze w bieli; maski pewnie po to,

by poborowi nie widzieli twarzy i nie mogli podziękować, jeśli kiedyś jednak wyjdą do

cywila. Sanitariuszom musiało być wszystko jedno, łazili bowiem bez masek.

Lekarz, czy też jakiś inny przypadkowy gość, tyle że ze stetoskopem na szyi, zabrał

mi papiery, rzucił je sanitariuszowi i złapał mnie za szyję. Zanim zrewanżowałem mu się tym

samym, wrzasnął:

- Tarczyca normalna!

Hemoroidy (badanie teoretyczne).

Rząd wypiętych tyłków, przed którymi przykuca zboczeniec w białej masce i świeci

latarką człowiekowi tam, gdzie słońce nie zagląda.

Szczepienia.

Nie mam pojęcia, skąd brali tak grube i tępe igły, tym bardziej że jakimś cudem

rzeczywiście stosowano tu jednorazówki wyrzucane potem do, albo częściej obok

przepełnionych koszy. Podczas zastrzyku miałem jednak wrażenie, że ktoś wbija mi gwóźdź.

A raczej dwa, bo szczepiono od razu z dwóch stron, prawej i lewej. Potem pchnięcie w plecy,

trzy kroki do przodu i powtórka. Łącznie sześć razy. Gdy obolały delikwent docierał do

ściany, która akurat nie kłuła, badano mu dla urozmaicenia puls. Sprawna organizacja.

Tuż przede mną znalazł się okaz tężyzny fizycznej, który lojalnie i głośno uprzedził,

że boi się igieł. Nie zrobiło to na nikim wrażenia, zemdlał zatem przy pierwszym zastrzyku.

Odciągnęli go za nogi, zrobili spokojnie swoje i zostawili z boku, aby oprzytomniał.

Wzorowa ogólnowojskowa skuteczność!

Większość zmaltretowanych golasów nie zorientowała się nawet, w którym

momencie dobiegł końca atak wesołych sanitariuszy. Dopiero przejście do kolejnej sali, gdzie

nie miotał się nikt w bieli i nie narzucano nam się fizycznie, uświadamiało chwilowy koniec

tortur. Oczywiście koszmar jako taki trwał dalej.

Przez salę ciągnął się rząd ponumerowanych biurek. Niczym w hali odlotów na

lotnisku, za każdym siedział taki sam facecik w takim samym czarnym garniturku. Gdy

przyszła moja kolej, głównodowodzący w tym przybytku wrzasnął:

- Do numeru trzynastego biegiem!

Nigdzie nie pobiegłem, ale do biurka numer trzynaście dotarłem nawet szybko.

Facecik w grubych okularkach wziął ode mnie papiery, dołożył kolejną kartę i przyjrzał mi

się kaprawymi ślepkami.

- Lubisz dziewczyny? - spytał nieoczekiwanie.

- Pewnie, a bo co?

Zamiast odpowiedzi postawił ptaszek w jakiejś rubryce.

- A chłopów?

- Jasne. Mam masę przyjaciół - dodałem, gdy dotarło do mnie, o co chodzi.

- Naprawdę? - Kolejny ptaszek. - Opowiedz mi o swoim pierwszym stosunku

homoseksualnym.

- Nie może być! - Tym razem mnie zatkało. - Badanie psychiatryczne w formie

testu? Teraz on się zacukał.

- Nie pierdol głupot, tylko odpowiadaj! - warknął, odzyskując głos.

- Powinni zabrać ci uprawnienia do wykonywania zawodu, jeśli w ogóle jakiś masz -

oznajmiłem słodko.

- Sierżant! - warknął dotknięty do żywego egzemplarz urzędnika

ogólnowojskowego. - Poborowy odmawia współpracy!

Odskoczyłem w porę, toteż trzcinka przecięła ze świstem powietrze.

- Proszę zabrać tę małpę, albo nic nie opowiem! - stwierdziłem, nie spuszczając

wzroku z podoficera szykującego się do kolejnego ciosu. - A mam bogate doświadczenia!

- Sierżancie, stop!

Podoficer wyraźnie zmarkotniał, ja zaś nabrałem głęboko powietrza i puściłem

wodze fantazji.

- Pierwszy raz, to było jak miałem dwanaście lat i z czternastoma kumplami przy

pomocy ściągaczy...

Mało pióra nie złamał z przejęcia! Sierżant strzygł uszami, zapominając o trzcince, a

ja tworzyłem w natchnieniu, aż się kurzyło.

Po sesji oratorskiej zagnano nas z powrotem do windy. Zamknięto klatkę i

opuszczono nas w dół. A potem otwarto drzwi... na złym piętrze.

Prowadziły bowiem one do hali, w której stały biurka, a za każdym biurkiem

siedziała panienka pracowicie stukająca w klawiaturę. Papiery z łopotem przysłoniły jej

klejnoty pasażerów windy, którzy dodatkowo spiekli raka.

Na szczęścia żadna z panienek nie spojrzała w naszą stronę, obyło się więc bez

wrzasków. Po długich jak wieczność paru sekundach drzwi zamknęły się i znów ruszyliśmy

w dół. Tym razem wypuszczono nas prosto na podoficera o znajomym, sadystycznym

wyglądzie. Swoją drogą, ciekawe, jaka to mutacja spowodowała wyrośniecie tylu typków o

byczych karkach, mysich móżdżkach i skłonnościach do znęcania się nad innymi.

- Wychodzić i ustawiać się po dziesięciu! - rozległ się głos. - Pierwsza dziesiątka do

tych drzwi! Druga do tych! Dziesiątka, nie sztuka, ty dupo wołowa! Liczyć nie umiesz,

bałwanie?!

Weszliśmy do jasno oświetlonego pokoju, gdzie kazano nam stanąć w szeregu

naprzeciwko sraczkowato-zielonkawej flagi ozdobionej czarnym młotkiem.

Przed flagą prężył się oficer w nieźle dopasowanym mundurze ze złotymi pistoletami

na ramionach.

- Podniosła to chwila - wyjaśnił uroczystym głosem. - Wy, kwiat młodzieży tego

narodu, zostaliście wybrani przez okręgowe komisje poborowe, aby jako ochotnicy bronić

ojczyzny, którą wszyscy kochamy, przed złem czającym się nad granicami oraz przed tymi,

którzy chcą odebrać nam smak wolności. Nadszedł ten wielki moment, na który wszyscy

czekaliście z niecierpliwością. Weszliście tu jako beztroscy młodzieńcy, wyjdziecie jako

świadomi swych obowiązków żołnierze. Złożycie teraz przysięgę wierności, jak przystało na

lojalnych żołnierzy. Unieście prawe dłonie i powtarzajcie za mną.

- Ja nie chcę! - rozległ się jakiś głos.

- To wolny kraj, a wy jesteście ochotnikami - oznajmił ponuro oficer. - Macie prawo

nie składać przysięgi. Jeśli ktoś tak zdecydował, to proszę go, by skorzystał z tych drzwi.

Prowadzą do federalnego więzienia, w którym spędzi trzydzieści najbliższych lat za

lekceważenie obywatelskich obowiązków.

- Ja już chcę! - odezwał się ten sam głos.

- Powtarzajcie więc za mną. Ja, tu podać swoje imię i nazwisko, z własnej,

nieprzymuszonej woli...

- Ja, tu podać swoje imię i nazwisko, z własnej, nieprzymuszonej woli...

- Zrobimy to jeszcze raz. - Oficer był cierpliwy. - Tym razem poprawnie, a jak nie, to

jeszcze raz. A jak wtedy jeszcze nie, to zaczną się kłopoty!

Zrobiliśmy to jeszcze raz, już poprawnie powtarzając te bzdury i starając się nie

wnikać w absurdalność sytuacji.

- Wiernie służyć... szanować starszych rangą... śmierć za nielojalność... śmierć za

spanie na służbie... Przysięgam na imię ojca, matki i bóstwa własnego wyboru.

- Opuścić ręce. Gratuluję. Jesteście teraz żołnierzami i podmiotami prawa

wojskowego. Pierwszy rozkaz głosi, że postanowiliście na ochotnika oddać dobrowolnie po

jednym litrze krwi dla potrzebujących. Odmaszerować!

Osłabieni upuszczeniem krwi i głodni jak wilki dotarliśmy do kolejnego

pomieszczenia.

- Ustawić się w szeregu! - rozległa się wyjątkowo cicho wykrzyczana komenda,

widocznie podoficer był niedysponowany. - Każdy dostanie teraz jednorazowy mundur,

którego nie wyrzuci bez rozkazu, i tymi drzwiami wyjdzie na dach, skąd czeka was transport

do Obozu Slimmarco. Tam odbędzie się szkolenie. Przed otrzymaniem munduru należy oddać

teczkę z dokumentami. Każdy dostanie krążek z wybitym nazwiskiem i numerem. Jest on

podzielony na dwie części, aby łatwiej było go przełamać na pół. Nie wolno go rozłamywać,

bo to jest przestępstwo i będzie karane zgodnie z prawem wojskowym.

- A po cholerę robić je tak, żeby można je było łamać, skoro nie wolno ich łamać? -

szepnął stojący obok mnie młodzian.

- Bo jak zginiesz, to jedną połówkę ładują ci w gębę, a drugą wysyłają do kadr, by

skreślili cię ze stanu i zawiadomili rodzinę, że zginąłeś bohaterską śmiercią lotnika

przytrzaśniętego drzwiami do hangaru - wyjaśniłem mu uprzejmie, nie wiedząc jednak, skąd

wziął mi się nagle metaliczny posmak w ustach...

8

W innych warunkach przejażdżka tym dziwnym pojazdem powietrznym byłaby

sporą frajdą. Miał on kształt cygara i bez wątpienia był wypełniony jakimś lekkim gazem.

Pod kadłubem wisiała kabina udekorowana elegancko w młotki, a na niej umocowano silniki

ze śmigłami. Widok przez okna mógłby być wspaniały, ale okna były tu jedynie w kokpicie.

Rekrutów umieszczono w przedziale ładunkowym wyposażonym w rząd plastikowych foteli

przy ścianach. Fotele te zaprojektować mógł jedynie kompletny sadysta. Niemniej, choć

niewygodne, służyły do siedzenia, a dotąd udało nam się przysiąść jedynie podczas

oddawania krwi. Wszyscy więc klapnęli z ulgą. Plastik chłodził przez papierowe mundury.

Największą ciekawostką były buty - warstwa tektury przymocowana do podeszew, z drugiej

strony przechodząca w papierowe skarpetki. Wdzianko miało tylko jedną kieszeń na brzuchu,

dzięki czemu poborowy wyglądał jak kangurzyca w ciąży, mająca obłęd w oczach. Trudno

zatem się dziwić, że absolutna większość rekrutów popadła w przygnębienie.

- Nigdy jeszcze nie byłem poza domem. - Siedzący obok mnie chłopak smarknął w

rękaw.

- Ja owszem - przyznałem uczciwie. - I tu jest nawet lepiej.

- Jedzenie będzie do kitu - jęknął inny. - Nikt tak nie potrafi gotować jak moja mama.

Robi najlepsze cebulaki na świecie!

Ciasto cebulowe? Ciekawe...

- W wojsku na pewno i tak by je przypalili - pocieszyłem go. - Ale pomyśl o innych

przyjemnościach. Dużo ruchu, świeże powietrze, możesz cały czas kląć, a na przepustce upić

się i złapać jakąś dziewczynkę albo i co innego. Zarumienił się jak dziewica, a z czerwonych

uszu prawie się zadymiło.

- Nie chcę niczego łapać! - zapiał dyszkantem. - I umiem pić. Raz poszliśmy z Jojo

do stodoły i napiliśmy się piwa... aleśmy sobie potem pospali...

- Nooo... - Od dalszej konwersacji uratowało mnie wejście sierżanta, który łupnął

drzwiami i ryknął:

- Baczność, bando durniów!

Natychmiastowe wykonanie rozkazu zagwarantował sobie naciskając jakiś guzik, za

sprawą którego siedziska opadły zwalając klnących i piszczących rekrutów na podłogę.

Wszystkich prócz mnie, ponieważ stałem już wyprężony na baczność.

- Co jest, kurwa... - zdziwił się na mój widok sierżant. - Cwaniaczek, co?

- Nie, sir! Tylko wykonuję rozkazy, sir! - odszczeknąłem, strzelając kopytami, co nie

dało należytego efektu z powodu braku obcasów, a przy próbie zasalutowania omal nie

wydłubałem sobie oka.

Potem przesłonił mnie purpurowy mur zbierających się na nogi ofiar.

- Cisza! - ryknął podoficer. - Ręce wzdłuż szwów, stopy razem, brzuchy wciągnięte,

klaty wypięte, ślepia wybałuszyć i nie oddychać bez rozkazu... Baczność!

Purpurowe osły starały się wykonać rozkaz dosłownie i zamarły w bezruchu.

- Nie oddychać bez rozkazu. - Sierżant potoczył wkoło spojrzeniem. - Pierwszy,

który zacznie, będzie miał ze mną do czynienia.

Cisza przeciągała się, aż szereg zaczął lekko falować, co było nieuniknione, bowiem

bractwo zaczynało się dusić. Jeden jęknął i padł na podłogę, inny jednak nie wytrzymał i

wciągnął głęboko powietrze. Sierżant dopadł go jednym susem i rąbnął w splot słoneczny.

Drugi jęk i drugie ciało na pokładzie. Reszta zawyła zgodnym chórem ze zgrozy, oddychając

przy tej okazji głęboko.

- To była mała lekcja - oświadczył sierżant. - Zrozumieliście?

- Tak - mruknąłem pod nosem. - Jesteś tępym trepem.

- Żebyście lepiej pojęli, tym razem wam wytłumaczę: ja wydaję rozkazy, wy je

wykonujecie. Natychmiast, dokładnie, a jak nie, to obrywacie - oznajmił, odsłaniając żółte i

zepsute zęby.

Po chwili zrozumiałem, że to był uśmiech.

- Siadajcie, pogadamy - zaproponował niespodziewanie normalnym głosem.

Ponieważ fotele pozostawały złożone, musiał mieć na myśli siadanie na podłodze.

Poklepał się po wydatnym brzuchu i ciągnął dalej.

- Jestem sierżant Klutz, ze specjalnością musztra. Nie będziecie zwracali się do mnie

używając nazwiska, to przywilej starszych lub równych rangą. Wy macie mówić do mnie

„panie sierżancie" albo „sir", poza tym będziecie mnie traktowali z szacunkiem,

posłuszeństwem i bez gadania albo spotka was stosowna kara. Akurat teraz nie chcę o tym

szerzej mówić, bo zjadłem dobrą kolację, a mam delikatny żołądek. Zwykle wystarcza

łagodna kara, by nawet najgłupszego nauczyć moresu. Czasami jednak potrzeba czegoś

więcej, czyli drugiej kary, a gdy ktoś jest wyjątkowo tępy, to może otrzymać i trzecią, ale

trzeciej kary nie ma. Wiecie dlaczego? - Spojrzał na nas świdrująco. - Ponieważ jesteście zbyt

głupi, by spytać, tym razem jeszcze odpowiem na to pytanie. Trzecią karą jest komora

odwadniająca, z której się nie wychodzi, gdyż z ciała zostaje usunięte dziewięćdziesiąt

dziewięć procent wody, a tego się nie przeżywa. To nie kara, to koniec. Wiecie, jak wygląda

się po takim zabiegu?

Wyjął z kieszeni małą figurkę odwodnionego rekruta w odwodnionym mundurze, z

grymasem przerażenia na odwodnionej twarzyczce. Wokół znów rozległ się jęk i kilka

głuchych łupnięć, gdyż co bardziej wrażliwi tracili przytomność. Sierżant Klutz uśmiechnął

się zadowolony.

- Tak właśnie. Tak będziecie wyglądać - powtórzył. - Potem powisicie przez miesiąc

na batalionowej tablicy ogłoszeń jako przestroga, a następnie wyślą was w małym pudełku do

rodziny, chyba że ktoś wcześniej zabierze was sobie na pamiątkę... Są pytania?

- Czy to jest proces szybki, czy długi i bolesny? - spytał jakiś słaby głosik.

- Czy po pierwszym dniu w wojsku macie jeszcze jakieś wątpliwości?

Odpowiedź skwitowało kolejne głuche łupnięcie.

- Dobra, teraz powiem wam, co jeszcze czeka was w najbliższym czasie - oznajmił

wielkodusznie sierżant. - Lecimy do OSR-u w Slimmarco, a raczej do bazy Mortstertoro,

której częścią jest OSR. OSR to Ośrodek Szkolenia Rekrutów, gdzie odbędziecie podstawowe

przeszkolenie wojskowe, dzięki któremu staniecie się twardymi, gotowymi na wszystko,

prawdziwymi żołnierzami. Nie wszyscy, naturalnie, bo połowa nie wytrzyma szkolenia i

zostanie pochowana z pełnym ceremoniałem wojskowym. Pamiętajcie, macie tylko dwie

możliwości: albo staniecie się dobrymi żołnierzami, albo będziecie martwi. Zrozumiecie, że

kariera wojskowa jest ciężka, ale uczciwa. Pojmiecie to z czasem, rzecz jasna.

- A co w niej jest uczciwego? - zdziwił się jeden z rekrutów, za co dostał kopa od

sierżanta.

- To, że wszyscy mają równe szansę. Możecie skończyć szkolenie albo odpaść.

Powiem wam coś. - Pochylił się ku nam, w efekcie czego co bliższych odrzuciło, gdy poczuli

smród jego oddechu. - Prawda jest taka, że zrobię wszystko, żeby odpadło was jak najwięcej.

Każdy rekrut odesłany do domu w trumnie zmniejsza nasze wydatki na zbędne szkolenie, a

wam zaoszczędza ran i śmierci na polu walki, gdyby tam dopiero delikwent się załamał.

Rozumiemy się?

Jeśli uznać milczenie za wyraz zgody, to porozumienie zostało osiągnięte, chociaż

osobiście w to wątpiłem. Jedno musiałem jednak przyznać trepowi: choć nie ma instytucji

głupszej niż wojsko, to kieruje się ona jednak swoistą, pokrętną logiką, którą on potrafił

wyłożyć prosto i zrozumiale.

- Są pytania? - Sierżant wyraźnie zamierzał zakończyć dyskusję.

- Tak, sir - wypaliłem. - Kiedy będziemy jedli?

- To się nazywa zdrowy żołądek. Większości, jak widzę, przeszedł apetyt.

- Myślę tylko o swoich obowiązkach, sir. Żeby być dobrym żołnierzem, muszę być

silny, a żeby być silnym, muszę jeść, sir.

Zastanawiał się nad tym przez chwilę, co jako nieprzyzwyczajonemu do myślenia

musiało mu sprawić nieco kłopotu. Naturalnie doszedł w końcu do wniosku, który wywołał

typowe dla przedstawiciela tej profesji zachowanie.

- Właśnie zgłosiliście się na ochotnika, by pobrać racje żywnościowe - zdecydował,

używając typowej dla armii całej galaktyki formy ogólnowojskowej. - Pobierzecie je za tymi

drzwiczkami po lewej stronie burty. Ruszać się!

Ruszyłem się bardziej z głodu niż z jakiegokolwiek innego powodu. Byłem w

wojsku, co samo w sobie było nowiną tragiczną, ale zdążałem do bazy, gdzie Garth-Zennar-

Zennor był szychą, a to wyglądało już ciekawiej. Niestety, chwilowo zemsta musiała

poczekać; jak się zaaklimatyzuję, to pogadamy. Za drzwiczkami kryła się szafka, w której

stało jedno pudło z napisem: YUK-E. BOJOWE RACJE ŻYWNOŚCIOWE

Podniosłem je i stwierdziłem, że jak na tylu głodomorów, jest podejrzanie lekkie.

- Podaj je, kretynie, a nie podziwiaj. - Moje zachowanie wyprowadziło sierżanta z

równowagi do tego stopnia, że zapomniał o ogólnowojskowej formie gramatycznej.

Dałem mu to coś.

To, co nam rozdał, przypominało kształtem i konsystencją połówki cegieł,

zapakowane do plastikowych woreczków.

- Racja ta wystarcza za całodzienne wyżywienie i zawiera wszystkie pierwiastki,

witaminy i kalorie, których potrzebujecie - instruował nas Klutz. - Otwiera się ją przez

wsadzenie paznokcia we wgłębienie oznaczone napisem TU WSADZIĆ. Powoduje to

otwarcie i odlepienie się plastiku, który należy schować w formie nienaruszonej, gdyż po

zjedzeniu racji udacie się do tego tam kranu, napełnicie woreczki wodą i wypijecie ją. Macie

na to minutę, gdyż po takim czasie od chwili rozpakowania worek traci kształt i się kurczy.

Należy wówczas starannie go zwinąć i schować do okazania w czasie inspekcji, bo to jest

urzędowo zatwierdzona prezerwatywa, której wprawdzie przez dłuższy czas nie będziecie

jeszcze potrzebować, ale którą macie na stanie. A jak żołnierz ma coś na stanie, to ma to

mieć. Teraz możecie jeść.

Przyznaję uczciwie, że spróbowałem. Jedzonko miało konsystencję pieczonej gliny i

smak psiego gówna. Z głodu i dzięki zdrowemu rozsądkowi zdołałem to przełknąć, instynkt

samozachowawczy zaś nie pozwolił mi się udusić. Zdążyłem w ten sposób do kurka przed

innymi i udało mi się napełnić worek wodą dwukrotnie, nim sflaczał. Westchnąłem,

schowałem go do kangurzej kieszeni i z niejakim zainteresowaniem obserwowałem

kotłowaninę innych przy wodopoju. Siedzenia zdążyły już wrócić do poziomu.

Wypróbowałem jedno ostrożnie; wytrzymało test, siadłem więc i prawie natychmiast

zasnąłem.

Jak należało przewidzieć, obudziło mnie gwałtowne zetknięcie tyłka z podłogą.

Wyplątałem się ze skłębionej na pokładzie gromady i przy wtórze ryków sierżanta udało mi

się stanąć na nogi akurat w momencie, w którym pokład zawibrował silniej i znieruchomiał.

- Witamy na terenie OSR-u! - ryknął Klutz i otworzył drzwi, wpuszczając tuman

kurzu i sporo zimnego powietrza. Wygramoliliśmy się na zewnątrz i rozejrzeliśmy się po

naszym nowym domu. Nie robił szczególnego wrażenia. Jedno z bladych, czerwonych słońc

opadało w chmurze pyłu za horyzont, a sądząc po chłodzie i rzadkim powietrzu, baza musiała

zostać zbudowana na sporej wysokości. Wnioskując zaś z wymiarów, ulokowano ją zapewne

na ogromnym płaskowyżu, gdzie panowały wprawdzie dobre warunki lotne, ale za to kiepskie

dla ludzi. Ziemia zadrżała, gdy w oddali wystartował jakiś statek kosmiczny. Z kontemplacji

wyrwał mnie głos sierżanta wymachującego sporym notesem.

- Teraz zrobimy zbiórkę ze sprawdzaniem obecności! - poinformował nas donośnie. -

Zostaniecie wywołani wojskowym nazwiskiem i zapomnicie, że nosiliście kiedykolwiek

jakieś inne. Wojskowe nazwisko to cztery pierwsze cyfry numeru, jaki wam przydzielono. Po

wywołaniu każdy wejdzie za mną do baraku, gdzie uda się do przydzielonego łóżka i będzie

oczekiwał na dalsze rozkazy. Gordo siedem pięć dziewięć zero, łóżko numer jeden.

Spojrzałem na mój nieśmiertelnik i stałem tak, gapiąc się na barak pomalowany na

kolor gówna zmieszanego z błotem, aż wywołano 5138. Powlokłem się do drzwi, nad którymi

widniał napis: PRZEZ TE DRZWI PRZESZLI NAJLEPSI ŻOŁNIERZE ŚWIATA. I kto tu z

kogo robił durnia?

Podłoga była kamienna i nadal mokra po szorowaniu, ściany betonowe i też mokre, a

co gorsza, betonowy sufit także był czysty i nadal ściekała zeń woda. Armatką wodną tu

sprzątali, czy co?

Łóżko dostałem naturalnie na samej górze, a stały po trzy w pionie. Z niesmakiem

obejrzałem plątaninę drutów, mającą służyć mi za legowisko; na szczęście zrolowany kłąb

materii sugerował, że przewidziano tu jeszcze jakąś pościel.

- Witamy w nowym domu - oznajmił radośnie sierżant, gdy znieruchomieliśmy w

parodii postawy zasadniczej. - Pościel jest zrolowana i zapamiętajcie sobie, że tak się ścieli i

w takim stanie ma się znajdować poza tymi sporadycznymi chwilami, gdy będziecie spali.

Szafki są wmurowane w podłogę pomiędzy pryczami i otwierają się automatycznie, gdy

przycisnę co trzeba na pulpicie zdalnego sterowania.

Nacisnął coś i ze skrzypieniem otworzyły się tkwiące w podłodze minigrobowce.

Jeden z rekrutów, który akurat stał na drzwiczkach, z wrzaskiem zapadł się aż po pas.

- Światła gasną za piętnaście minut. Można rozłożyć pościel, ale nie można się

wcześniej kłaść. Przed snem obejrzycie film informujący was o dniu jutrzejszym. Będziecie

oglądać go w pozycji zasadniczej, potem spać; a jak ktoś potrzebuje paciorka, to niech sobie

popłacze. W kwestii sumienia w wojsku panuje wolność. Spocznij, rozejść się.

Drzwi huknęły i zostaliśmy sami. To ciekawe, jak ludzkość potrafi traktować samą

siebie. Na większości światów, gdyby złapano kogoś traktującego w ten sposób jakieś

zwierzę domowe czy inne, na przykład konia, to albo zostałby od ręki zastrzelony, albo

otrzymałby długi i sprawiedliwie zasłużony wyrok. Wzruszyłem ramionami i rozwinąłem

pościel składającą się z cieniutkiego materaca i jeszcze cieńszego pledu. Była też

nadmuchiwana poduszka, co do której miałem pewność, że do rana straci całe powietrze.

Gdy byliśmy tak zajęci ścieleniem, wzdłuż przejścia zjechały cicho z sufitu ekrany, z

których nagle buchnęły fanfary, aż zadzwoniło w uszach. Po sygnale pojawił się na nich jakiś

oficerek, który odczytał całkowicie niezrozumiały zlepek zdań zwany Rozkazem Dziennym.

Wszyscy go zignorowali.

Przeniosłem zawartość kieszeni do skrytki w podłodze (poza wytrychem, rzecz

jasna), i nie zdejmując papierowego munduru, wlazłem pod koc. Monotonne ględzenie było

wspaniałym środkiem usypiającym. Nagle znów zostaliśmy zaatakowani przez fanfary, a na

ekranie wykwitł wściekle wykrzywiony facet w czarnym mundurze.

- Uwaga - warknął. - Program został przerwany, aby nadać komunikat specjalny.

Wczoraj przedostał się do naszego kraju niebezpieczny szpieg i sabotażysta. Miało to miejsce

w porcie Marhaveno, a przybył jako członek załogi jednego z żaglowców z Brastyr.

Przeszukano port, ale bez rezultatów. Dziś przeszukano okoliczne plaże odkrywając, że

szpieg włamał się do jednego z jachtów, z którego ukradł ubranie i szereg przedmiotów. Jego

własne rzeczy zostały znalezione w piasku na plaży. Cały obszar objęto szczególnym

nadzorem policyjnym i otoczono kordonem. W mieście ogłoszono stan wyjątkowy, trwa

przeszukiwanie budynków. Nakazuje się zwracać baczną uwagę na mężczyznę noszącego to

ubranie. Ktokolwiek go zauważy, ma obowiązek donieść o tym natychmiast policji lub

Służbie Bezpieczeństwa.

Na ekranie pojawił się komputerowy obraz skradzionego przeze mnie przyodziewku.

Symulacja nie miała twarzy, ale biorąc pod uwagę tak imponujące tempo działania, nie

należało oczekiwać, by obraz długo pozostał anonimowy. Ciekawe, kiedy odkryją, że

chwilowo wzmacniam ich potencjał obronny?

Trzeba by się właściwie zabrać za pracę koncepcyjną, ale byłem zbyt zmęczony.

Dalsze rozmyślania przerwał mi zgrzyt zdalnie zamykanego zamka w drzwiach i zgaśniecie

świateł.

9

Prawdę mówiąc, zasnąłem nie dzięki stalowym nerwom, ale wyłącznie za sprawą

zmęczenia nadmiarem wrażeń. Obudziłem się nagle, jeszcze w mroku i względnym cieple,

słysząc dziwny, ledwie odróżnialny dźwięk przypominający szelest liści na betonowej

posadzce... Ulotność odgłosu przebudziła mnie skuteczniej niż głośne fanfary. Ale liście?

Jakie liście, skąd liście?

Wczorajszy dzień jeszcze dawał znać o sobie, toteż dopiero po paru sekundach

dotarło do mnie, że to żadne liście, tylko głośniki, przez które ktoś puszczał nagranie, a ja

słyszałem właśnie szum rozpoczynającej się płyty. Skoro uszkodzenia słychać tak dobrze, to

właściwy dźwięk zabrzmi ogłuszająco...

Niestety, to ostatnie pojąłem z opóźnieniem. Z głośników buchnęła pobudka tak

głośna, że wymiotło mnie z pryczy. Równocześnie rozbłysły światła, zgrzytnął zamek, a w

drzwiach pojawił się sierżant Klutz drąc się jak opętany.

- Pobudka! Składać pościel! Wyjąć przybory toaletowe i biegiem do latryny! Za

dwadzieścia sekund barak zostanie umyty. Już jesteście spóźnieni! Ruszać się, do kurwy

nędzy!

Ruszyliśmy żwawo, ale z założenia nie mieliśmy prawa zdążyć. Przedarłem się do

latryny w chwili, w której szafki zamknęły się ze zgrzytem, a sierżant odskoczył i zatrzasnął

drzwi. Równocześnie z sufitu, ścian i podłogi trysnęły strumienie wody mocząc dokumentnie

ponad pół tuzina rekrutów, którzy nie dostali się do latryny, czyli jedynego w miarę suchego

miejsca w baraku. Kąpiel miała jeszcze dodatkowy skutek - purpurowe mundurki zaczęły się

rozłazić, poczynając od co wilgotniejszych miejsc. Wszyscy tłoczyli się jak stado ogłupiałych

baranów nie patrząc, że jest mniej sanitariatów niż chętnych, a wszystkie w użyciu. Przez

chwilę zachowywałem się podobnie, zanim dotarło do mnie, że poddaję się w ten sposób

skrupulatnie zaplanowanemu procesowi niszczenia człowieka w rekrucie, mającemu wyprać

go z indywidualizmu i osłabić osobowość. Całe szkolenie rekruckie nastawione jest właśnie

na to, by poniżyć, zniszczyć resztki godności i indywidualności, zmienić rozmaicie

ukształtowanych ludzi w stado durni, z których można wyprodukować jednakowo tępych i

gotowych wykonać każdy rozkaz żołnierzy.

Gdy w końcu przypomniałem sobie tę oczywistą prawdę, zalała mnie zła krew. Nie

miałem najmniejszej ochoty na trepackie pranie mózgu, postanowiłem, że nie dam się ani

zastraszyć, ani „wyprać". Tak naprawdę byłem lepszym fachowcem w sprawach armii od

przeciętnego trepa. Rozmyślania te nie przeszkodziły mi ogolić się ultradźwiękową żyletką

przed fragmentem lustra. Umyłem ponadto zęby i opłukałem oczy lodowato zimną wodą

ciurkającą z kranu. Zdążyłem schować przybory do otwartej ponownie szafki, gdy w

drzwiach, jak żałosny diabeł z pudełka, pojawił się sierżant Klutz. - Zbiórka! - wrzasnął.

Minąłem go galopem, wyhamowałem pod jedyną w okolicy rozjaśniającą mrok

przedświtu żarówką i wyprężyłem się na baczność.

Zbliżył się do mnie podejrzliwie, obszedł naokoło i przyjrzał się jak cielęciu z

dwoma głowami.

- Co my tu mamy? - warknął, opluwając mnie przy okazji. - Cwaniaczek, co?

- Nie, sir. Melduję, że mój tata był żołnierzem, sir. Mój dziadek też, sir. Obaj

nauczyli mnie, że najlepszą rzeczą dla mężczyzny jest być żołnierzem, sir. I że najwyższy

stopień to sierżant, sir! - Przestałem wrzeszczeć i dodałem cicho: - Proszę tego nie mówić

pozostałym, sir, ale zgłosiłem się na ochotnika.

Zamilkł. Co więcej, wzruszył się chłop, dowodząc słuszności mojej o nim opinii, że

sierżant też człowiek, tylko bardziej tępy, niż przewiduje norma, przerobiony na dodatek

przez wojsko, zmacerowany przez alkohol i wszechobecną głupotę tej instytucji. Chrząknął,

odwrócił się na pięcie i pognał przez beton, by wykopać z baraku spóźnialskich.

Czekając, aż towarzystwo stanie w możliwie przyzwoitym szeregu, zastanawiałem

się, jak rozegrać dalej sprawę i doszedłem do wniosku, że należy jak najszybciej zadbać o

awans na podoficera, by przestali mną pomiatać wszyscy, a zaczęli tylko niektórzy, no i

żebym miał więcej wolnego czasu. Pod żadnym wszakże pozorem nie należy opuszczać

wojska. Bazująca na tępym wykonywaniu rozkazów i na zinstytucjonalizowanej głupocie

armia była dla mnie najlepszą kryjówką w policyjnym państwie, jakim okazała się wyspa.

Po nie kończących się pomyłkach w wymowie (ciekawe, ile to razy można źle

wymówić imię Bil) sierżant zakończył wreszcie sprawdzanie obecności i poprowadził

trzęsącą się z zimna grupę do stołówki. Po drodze dołączyły do nas inne pododdziały, tworząc

długą i śliniącą się kolumnę.

Gdy w końcu doniosłem kopiasto załadowaną tacę do wolnego miejsca, przez chwilę

myślałem, że zaszła jakaś pomyłka. Nie było to ani wykwintne, ani specjalnie smaczne, ale

poza tym miałem przed sobą normalne jedzenie, w miarę strawne, zupełnie jak w zwykłym,

podrzędnym barze. I było tego dużo. Co nie zmieniło faktu, że ledwo opróżniłem tacę,

poszedłem po repetę.

Dopiero po uporaniu się z dokładką poczułem, że żarcie w gruncie rzeczy jest podłe i

tanie, i uznałem, że jedynym powodem, dla którego nie jest jeszcze gorsze i nie jest go mało,

musi być najwidoczniej fakt, że potrzebni jesteśmy wojsku żywi i niezagłodzeni.

Po śniadaniu nastąpiła gimnastyka mająca poprawić nam trawienie (lub je

uniemożliwić, zależnie od organizmu). Ponieważ zawsze miałem azbestowy żołądek, lekko

pognałem za Klutzem na otwarty teren, gdzie wiatr hulał jak w starym kominie. Przejął nas

tam kolejny muskularny oprawca, który szerokość barów miał wprost proporcjonalną do

niskiego czółka. Płuca miał za to zdecydowanie lepsze od naszego sierżanta.

- Co jest, do kurwy nędzy! - ryknął. - Spóźniliście się prawie minutę!

- Maminsynki - odparł sierżant, wyjmując z kieszeni cygaro. - Nie można ich było

odegnać od koryta.

Większość zatkało na to łgarstwo, ale ja się uśmiechnąłem. Sprawiedliwość w

wojsku z założenia nie występuje, nie występowała i występować nie będzie. A spóźniliśmy

się, bo Klutz nie potrafił szybciej przebierać nogami.

- Tak. - Bawole oczka pod niskim czołem rozjarzyły się radością. - No to

zobaczymy, jak się spiszą. Padnij! Pięćdziesiąt pompek!

Pomysł był niezły, gdyż z zasady robiłem setkę po śniadaniu, by być w formie. Poza

tym dzień mieliśmy chłodny i należało się rozgrzać. Do dwudziestej pompki było jako tako,

potem zaczęły się jęki i skamlenia. Przy trzydziestej połowa padła i nie próbowała nawet się

ruszyć. Do ostatniej dotarłem tylko ja i ten muskularny chłopak, który zemdlał podczas

zastrzyków.

- Drugie pięćdziesiąt! - warknął na ten widok oprawca. Konkurent zmiękł po

trzydziestu, a ja dotarłem spokojnie do końca.

- Koniec, czy następne pół setki, sir? - spytałem słodko.

- Powstań! Rozkrok, ramiona w górę i powtarzać za mną. Raz, dwa... trzy, cztery... i

raz, i dwa... trzy, cztery...

Skończyliśmy zaprawę miło rozgrzani, gdy Klutz kończył właśnie cygaro. Pięciu

rekrutów zdążyło zemdleć, co wprawiło sierżanta w zdecydowanie zły humor. Trącił

najbliższego butem, co wywołało jedynie bolesny jęk.

- Maminsynki! Mięczaki pierdolone! Zabrać mi w cholerę tych symulantów do izby

przyjęć. Zaraz zrobimy z was wojsko. Każdego za łeb i za nogi, a potem biegiem w

powrotem! Ruszać się!

Ponieważ jeden zemdlał tuż obok mnie, złapałem go w objęcia, a widząc, że tego,

który dopadł go z drugiej strony, nogi ledwie noszą, zmieniłem chwyt i obaj wzięliśmy go

pod ramiona tak, aby główny ciężar spoczął na mnie.

- Przerzuć jego rękę przez plecy - szepnąłem - i udawaj, że go niesiesz.

- Dzięki... - wychrypiał. - Nie jestem... w formie...

Faktycznie nie był. Szczupły, przygarbiony, z podkrążonymi oczami i zdecydowanie

starszy od reszty. Miał chyba ze dwadzieścia pięć lat.

- Morton - przedstawił się.

- Jak - odparłem. - Nie jesteś trochę za stary na ten syf?

- Pewnie, że jestem. Mało się nie zabiłem, żeby skończyć studia, ale przemęczyłem

się, zachorowałem, wyleciałem z roku i mnie wzięli. Co z nim robimy?

- Niesiemy go tam, gdzie znoszą innych.

- Nie wygląda dobrze - stwierdził Morton spoglądając na blade oblicze wciąż

bezwładnego delikwenta.

- To już jego problem. Ty martw się sobą.

- Zaczynam rozumieć. Chyba jesteśmy na miejscu.

- Połóżcie go obok innych - rozkazał kapral, nawet nie podnosząc głowy znad

dźwiękowego komiksu przeznaczonego dla kompletnych analfabetów.

Spojrzałem na czterech leżących jak worki biedaków.

- Może by ich tak obejrzeć, sir - zaproponowałem. - Jeden wygląda nieszczególnie.

- To jego problem. - Kapral odwrócił kartkę. - Jak się ocknie, wróci na plac, a jak

nie, to go w nocy zbadają. Albo i nie, bo nie wiem, czy lekarz przyjdzie, a ja nie jestem

łapiduchem. No, dość pierdolenia, zmiatać mi na kompanię, bo podam do raportu.

Wymiotło nas, ale zaraz po minięciu progu przestaliśmy się spieszyć.

- Skąd oni biorą tylu tych zboczeńców?

- To może być każdy. Ty, ja... - W głosie Mortona brzmiał autentyczny smutek. -

Choć każde społeczeństwo produkuje takich dewiantów, to tutaj są oni uprzywilejowani i

zdrowi wykonują ich rozkazy, aby przeżyć. Nasze społeczeństwo opiera się na militaryzmie,

szowinizmie i nienawiści, a przy takich podstawach typy od brudnej roboty mnożą się same.

- Tego cię uczyli na studiach?

- Jeśli czegokolwiek mnie tam nauczyli, to czegoś wręcz przeciwnego. Robiłem

magisterkę z historii, historii wojskowości, rzecz jasna, toteż mogłem trochę poszperać w

archiwach. Lubię czytać, a uniwersytecka biblioteka jest naprawdę stara. Jak złamie się kod

zabezpieczający katalogi, to można czytać, co się chce. Sporo sam się nauczyłem...

- Mam nadzieję, że przyswoiłeś sobie także sztukę trzymania gęby na kłódkę -

mruknąłem.

- Nie zawsze mi wychodzi.

- No to postaraj się, żeby wychodziło, bo napytasz sobie biedy.

Klutz właśnie sprowadzał pododdział z pola, toteż spokojnie i cicho dołączyliśmy

docierając do magazynu, gdzie wreszcie wydano nam normalne mundury. Słyszałem, że w

wojsku mundury są tylko w dwóch rozmiarach - za duże albo za małe - i okazało się to świętą

prawdą. Na szczęście zdołałem złapać duży rozmiar. Podwinąć to i owo zawsze można,

doszyć jest nieco trudniej. Oprócz mundurów, pasów i butów wyfasowaliśmy także hełmy,

oporządzenie, plecaki, manierki i niezbędniki, zestawy krawieckie, narzędzia do mordu,

łopatki, czujniki promieniowania, bagnet i z pół tony wszelkich ogólnowojskowych śmieci

niewiadomego przeznaczenia.

Kiedy już zwaliliśmy te sterty dóbr w baraku, przyszła pora na szkolenie polityczne.

- Nie dość, że znęcają się nad nami fizycznie, to jeszcze będą gnębić psychicznie -

szepnął Morton, nie na tyle jednak cicho, by nie usłyszał tego sierżant.

- Zamknąć jadaczki! - wrzasnął. - Rozmowy zabronione! Jesteście tu, aby słuchać, co

ma do powiedzenia kapral Gow, a nie by pyskować!

Kapral Gow wyglądał jak z plakatu reklamującego zaciąg ochotniczy. Doskonale

dopasowany, czysty mundur i uśmiech, który na milę zalatywał fałszem.

- Sierżancie, to tylko szkolenie. Dobry żołnierz powinien nie tylko wykonywać

rozkazy, ale także rozumieć, czemu jest to niezbędne - oświadczył politruk, usiłując się

fraternizować. - Siadajcie wygodnie, krzeseł co prawda nie ma, ale podłoga jest czysta.

Doskonale, czy ktoś z was może mi powiedzieć, dlaczego tu jesteście?

- Bo dorwał nas pobór - warknęło spod ściany.

- Ha, ha, ha... Naturalnie, ale nie o to mi chodzi. Czy wiecie, czemu pobór jest

niezbędny? Jeśli nie, to znaczy, że wasi nauczyciele nie wywiązywali się należycie z

obowiązków. Żeby nie było niejasności, od razu przedstawię wam kilka faktów. Otóż

jesteście tu, gdyż groźny wróg chce najechać naszą ojczyznę, a obowiązkiem wojska jest

obrona naszej wolności.

- Pieprzone farmazony - mruknąłem.

Morton skinął głową, natomiast Gow udowodnił, że ma dobry refleks.

- Mówiliście coś, żołnierzu? - spytał, gapiąc się na mnie nachalnie.

- Tylko drobne pytanie, sir. Jak zacofane gospodarczo i pozbawione przemysłu

społeczeństwo kontynentu może stanowić groźbę dla uprzemysłowionego państwa

dysponującego nowoczesną armią?

- Dobre pytanie, żołnierzu. Bardzo dobre! Otóż ci barbarzyńcy nie stanowiliby sami

w sobie żadnego niebezpieczeństwa. Zostali jednak uzbrojeni i podjudzeni przez żądnych

naszych bogactw i ziemi przybyszów spoza planety. Dlatego właśnie musicie poświęcić się

służbie dla ojczyzny.

Bezczelność kłamstwa odebrała mi mowę. Posłuchałem jednak własnej dobrej rady i

zamilkłem. Ja owszem, ale Morton nie...

- Ależ, sir. Liga Międzyplanetarna to pokojowy związek pokojowo nastawionych

planet. Wojna została przez nie odrzucona jako metoda...

- A wy skąd niby to wiecie?

- To ogólnie znany fakt - wtrąciłem się mając nadzieję, że Morton zamknie jadaczkę.

- Prawda, sir?

- Nieprawda, ale bardzo mnie zainteresowało, kto wam naopowiadał takich kłamstw.

Po zakończeniu szkolenia chciałbym pogadać sobie na osobności z wami, żołnierzu, i z

rekrutem obok was. Wracając zaś do tematu, to zapewniam, że wobec międzyplanetarnej

inwazji, chcącej zniszczyć nasz kraj, żadna ofiara nie jest zbyt wielka, by ocalić wolność.

Dlatego wiem, że z ochotą spełnicie swój żołnierski i obywatelski obowiązek. Traktujcie

obecnego tu sierżanta Klutza jak ojca, gdyż jest waszym opiekunem i przewodnikiem po

wojskowym życiu. Wykonujcie jego rozkazy, a staniecie się dobrymi żołnierzami, którym

nieźle się w wojsku powodzi. Kto wie, może nawet awansujecie, a na pewno będziecie dobrze

służyć krajowi. Wiem, że wiele rzeczy może was dziwić i że czeka was jeszcze niejedno

zaskoczenie, ale przecież jest to dla was zupełnie nowe doświadczenie. Możecie w takich

przypadkach pamiętać o mnie, gdyż jestem waszym doradcą i pozostaję do waszej dyspozycji

o każdej porze dnia i nocy. Możecie na mnie polegać jak na przyjacielu. Teraz macie dziesięć

minut, aby zapoznać się z materiałami pomocnymi w zrozumieniu pewnych kwestii. Potem

możecie pytać, jeśli czegoś nie zrozumiecie. W międzyczasie ja porozmawiam sobie z tymi

dwoma rekrutami, którzy mieli pecha i zostali źle poinformowani o realiach politycznych

naszego kraju. Wy dwaj tam, chodźcie ze mną, pogawędzimy sobie, złapiemy trochę słonka...

Niechętnie pozbieraliśmy się i ruszyliśmy ku otwartym przez kaprala gościnnie

drzwiom. Nic innego i tak nie dałoby się zrobić. Gow zamknął drzwi, odwrócił się i

uśmiechnął nieszczerze.

- Ciepło, nie? - zagaił.

- Pewnie, ładna pogoda - przyznałem.

- Skąd dowiedzieliście się wszystkich tych głupot? Najpierw ty. - Spojrzał na mnie.

- Tego, no... Usłyszałem gdzieś, po prostu...

- Wiedziałem. - Uśmiechnął się uszczęśliwiony. - Słuchaliście obcych radiostacji,

tak? Tylko tam można usłyszeć takie kłamstwa.

- Nie bardzo - odpyskował Morton. - Fakty pozostają faktami i tak się składa, że

mam rację...

Wytrwale kopał sobie mogiłę, mając na dodatek podsuwane jak na tacy idealne

wyjście z sytuacji. Trzeba było zająć się bliżej tą obcą radiostacją.

- Tego, panie kapralu, no... chciałem zełgać, ale pan jest za sprytny. Miał pan rację,

słuchałem radia...

- Jasne! Pompują to świństwo przez satelitę na tylu częstotliwościach, że nie da się

zagłuszyć. A zbyt wysoko zawiesili to cholerstwo, by je zestrzelić.

- Raz słuchałem, panie kapralu. Wiem, że źle zrobiłem, ale mówili tak logicznie, że...

- Dobrze, żeście się przyznali. A wy? Morton nic nie odpowiedział, na swoje

szczęście zresztą, bo kapral wziął milczenie za przytaknięcie.

- Znaczy się obaj - podsumował. - Ale przynajmniej rokujecie szansę na reedukację,

co niestety, nie o każdym można powiedzieć. Pewnie, że mówili logicznie, to są fachowcy od

ogłupiania takich jak wy. Prawda jest mniej przyjemna, ale trudno, a władza wie lepiej, co dla

was jest dobre. No to teraz obaj do środka, a jak skończymy szkolenie, to pogadamy o

wymiarze kary. Macie czas zastanowić się nad tym, co zrobiliście i nad tym, co was czeka. W

cywilu dostalibyście rok ciężkich robót, tutaj... Dowiecie się. W przyszłości, o ile w ogóle

czeka was jakaś przyszłość, nauczycie się nie sprzeciwiać przełożonym.

- To prawda z tym satelitą? - spytałem Mortona, gdy wróciliśmy do środka.

- Pewnie. A co, nigdy nie słuchałeś? Nudne, typowa propaganda z małą zawartością

faktów. To, że się przyznałeś, i tak jest bez znaczenia. Musiał nas ukarać, bo taka jest

wojskowa zasada. Teraz dostaniemy w dupę!

Sierżant Klutz spojrzał na nas wściekle, więc zamilkliśmy, a ja uśmiechnąłem się w

duchu. Kto dostanie w dupę, to się jeszcze zobaczy, ale chyba nie ja. Właśnie szykowała się

szansa, z której należało skorzystać...

10

Gdzieś w oddali zabrzmiał dzwonek i sierżant Klutz ocknął się, krzywiąc się przy

tym niemiłosiernie.

- Baczność! - warknął. - Całą godzinę żeście się opierdalali, teraz sobie to odbiję.

Następne są zajęcia ze znajomości broni. Jazda, biegiem marsz!

- Tych dwóch zatrzymuję - wtrącił Gow, wskazując na nas. - Pójdą do raportu za

sianie defetyzmu. Klutz radośnie wykreślił nas ze spisu.

- Dopóki ilość się zgadza, możesz ich nawet utopić w szambie - oświadczył i

zatrzasnął za sobą drzwi. Morton apatycznie oparł się o ścianę, Gow zaś wyciągnął notes i

wskazał ołówkiem na mnie.

- Wasze nazwisko, żołnierzu?

- Scroo U2.

- To wasze wojskowe nazwisko, do tego niepełne. Chcę poznać wasze prawdziwe i

pełne nazwisko.

- Jestem z Pensildelphii, panie kapralu, a tam uczą, by nie przedstawiać się obcym.

- Jaja sobie ze mnie robicie!? - warknął podejrzliwie.

- To byłoby niemożliwe, sir. Już nie. Sam pan jest

jednym wielkim niesmacznym dowcipem wykorzystującym ludzką ciemnotę. Obaj

dobrze wiemy, że temu krajowi naprawdę zagraża tylko będąca u władzy junta wojskowa. To

zmilitaryzowane państwo służy obecnie tylko elicie wojskowej.

Morton próbował mnie uciszyć, a Gow sięgnął po telefon.

- Jak mi nie powiesz dobrowolnie, to żandarmeria wyciśnie wszystko z ciebie w parę

minut. - Musiałem go nieźle zirytować, skoro przestał zwracać uwagę na ogólnowojskową

gramatykę. - Poza tym mylisz się w jednym. Nie tylko elity wojskowe na tym korzystają, ale

również korporacje przemysłowe. Jedno nie może istnieć bez drugiego i każde jest żywotnie

zainteresowane dobrym samopoczuciem partnera.

Powiedział to spokojnie i z uśmiechem, a mnie zatkało.

- To... - W końcu odzyskałem mowę. - Po co opowiada pan te brednie żołnierzom?

- Z pochodzenia jestem właśnie członkiem jednego z rodów przemysłowych i obecna

sytuacja mi odpowiada. Wypełniam mą żołnierską powinność głosząc te, jak określiłeś,

brednie, a za kilka miesięcy wyjdę stąd i wrócę do normalnego życia. Wciąż zajęte, powiesił

się ktoś, czy co... Cóż, przyznaję, że rozmowa sprawiła mi dużą przyjemność, głównie z

uwagi na odmienne od ogólnie spotykanego podejście do tematu. Dlatego też chciałbym dać

ci coś w prezencie.

Odłożył słuchawkę i otworzył szufladę biurka, a ja okazałem się chwilowo zbyt tępy,

by zrozumieć, o co mu chodzi. Gdy zrozumiałem, było niemal za późno, zdołał zrobić dwa

kroki w moim kierunku i to z bronią w garści.

- Na twoim miejscu nie robiłbym niczego. Jestem niezłym myśliwym i najpewniej

cię zastrzelę. Jeśli nie da się inaczej, to w plecy.

- W porządku, kapralu - uśmiechnąłem się, starając pozostać twarzą do niego. -

Wywiad miał zastrzeżenia co do waszych pogadanek i wysłał mnie, bym was sprawdził.

Zdaliście egzamin, gratulage. Nie powtórzę waszych uwag o powiązaniach wojska i

przemysłu, choć jestem z biednej rodziny i nie wyjdę stąd za kilka miesięcy.

- O kurwa! - jęknął Morton.

- Nie kurwa, tylko podoficer wywiadu, a wy jesteście aresztowani, żołnierzu!

Złapaliśmy zdrajcę, a zatem coś dobrego wynikło jednak z waszej pogadanki, prawda, Gow?

- I ja mam w to tak od razu uwierzyć? - spytał podejrzliwie.

- Nie, ale myślę, że uwierzysz, gdy pokażę ci upoważnienie - odparłem spokojnie,

sięgając do kieszeni.

Może i był niezłym myśliwym, ale zwierzęta się nie bronią, a na pewno nie strzelają.

Doświadczenia bitewnego nie miał za grosz. Jak byle amator spojrzał na moją rękę i niczego

więcej nie potrzebowałem. Wybiłem w górę dłoń z miotaczem. Pocisk wypalił dziurę w

ścianie obok Mortona, który odskoczył z piskiem. Zanim Gow zdołał ponownie nacisnąć

spust, dostał w brzuch i upuścił broń. Potem trzasnąłem go jeszcze w kark, dzięki czemu

stracił przytomność.

- Dobra robota, Jim - pogratulowałem sam sobie, bo jakoś nikt nie miał zamiaru

mnie pochwalić.

- Coś... coś... ty zrobił? - wybełkotał wreszcie Morton.

- Dokładnie to, co widziałeś. Unieszkodliwiłem kaprala, zanim zdążył zrobić nam

krzywdę. Poza tym ty nie jesteś aresztowany, a ja nie jestem z wywiadu. Rusz łaskawie dupę,

przesuńmy to biurko, zanim ktoś tu wlezie. Jak widzisz, drzwi nie mają zamka.

Podniosłem miotacz, by nie kusił losu ani przedstawiciela rodu przemysłowego, po

czym zabrałem się za obdzieranie tego ostatniego z munduru. Oto była okazja na awans w

moim stylu. Gdy dotarłem do bielizny, na chwilę znieruchomiałem: na slipkach miał złoty

monogram. Na szczęście facet miał nieco nadwagi i był mojego wzrostu, wobec czego

uniform pasował, gdy moje mięśnie zastąpiły jego sadło. Buty zatrzymałem swoje, bo miał

dziwnie małą stopę. Zawartość kieszeni była zdecydowanie miła - paczka niezłych cygar, cała

harmonia gotówki i składany nóż. Pociąłem swój mundur na pasy, którymi związałem nadal

nieprzytomnego łobuza.

- Chcesz go zabić? - zaciekawił się Morton.

- Nie, ale lepiej żeby nie znaleźli go, nim my przejdziemy do następnego etapu...

Zaprzyj się plecami i pilnuj drzwi; jak kto spróbuje otworzyć, to nie puszczaj.

Odstawiłem biurko mniej więcej na miejsce i wcisnąłem kaprala pod mebel, tak aby

nazbyt nie rzucał się w oczy. Odruchowo sprawdziłem szuflady, jedynie w najwyższej była

jakaś teczka z dokumentami. Wziąłem papiery pod pachę i obejrzałem całość dzieła. Jak

długo Gow nie odzyska przytomności, nikt go nie znajdzie.

- I co teraz? - spytał Morton, nadal udający zamek w drzwiach.

- Nie mamy odwrotu, zatem idziemy dalej. Kiedy go znajdą, poznają nasze nazwiska,

więc najpierw musimy je zmienić, a to oznacza wycieczkę do sztabu. Można by go utrupić,

ale to dałoby jeszcze gorsze efekty, a poza tym i tak by się dowiedzieli od Klutza, o kogo

chodzi. Przy okazji przeszukają bazę, a do morderców strzela się bez uprzedzenia.

- Poza ostatnim zdaniem niczego nie rozumiem. Jak, dobrze się czujesz?

- Doskonale. Poza tym świetnie wiem, co robię.

Ponieważ nigdzie nie było kabury, broń musiałem zostawić. Podoficer paradujący po

bazie z gnatem w dłoni zbytnio zwracałby uwagę. Rozładowałem więc broń i pustą

wrzuciłem do szuflady.

- Maszeruj przede mną i rób, co ci każę – poleciłem Mortonowi, chowając

magazynek do kieszeni. - Najpierw wyjrzyj tylko i sprawdź, czy nikogo nie ma.

Nie było. Ruszyliśmy zatem, tupiąc buciskami. Ja ściskałem pod pachą teczkę,

Morton chronił całym wysiłkiem woli resztki rozsądku. Za najbliższym rogiem prawie

wpadliśmy na żandarma.

- Stój! - zakomenderowałem, zanim Morton zdołał rzucić się do ucieczki. -

Szeregowy, chodźcie no tu!

- Ja, sir? - Znający dobrze wojskowe realia żandarm był uprzejmy nas nie zauważyć,

co było całkiem rozsądnym zachowaniem.

- A jest tu inny szeregowy? Macie nie zapiętą kieszeń, ale jestem dziś w dobrym

humorze. Gdzie tu się mieszczą Wydziały Personalne?

- Prosto, w prawo przy podium dla orkiestry, w lewo przy izbie tortur i drugi

budynek po prawej.

- Możecie odmaszerować! - warknąłem. Oddalił się czym prędzej, gorączkowo

sprawdzając kieszenie, a ja poklepałem spoconego ze strachu Mortona.

- Spokojnie, bo się rozpuścisz. To jest przywilej starszego stopnia. Z niższym rangą

możesz w każdym wojsku robić, co chcesz. Gotów?

Skinął głową, nie mogąc wykrztusić ani słowa. Ruszyliśmy.

Na każdym narożniku wykrzykiwałem komendy, żeby się nie wyróżniać i żeby mój

podopieczny nie pomylił drogi, toteż na miejsce dotarliśmy szybko i bezproblemowo.

Budynek był spory, a ruch panował w nim większy niż w innych. Morton zamarł przy

wejściu, podrygując lekko ze strachu.

- Co chcesz zrobić? - szepnął.

- Odpręż się - zajrzałem do teczki i udałem, że porządkuję papiery, by uzasadnić

postój. - Idź za mną i nie odzywaj się, rób, co każę, a za parę minut znikniemy bez śladu.

- Pewnie, że znikniemy, jak tylko tam wejdziemy. Złapią nas, będą torturować,

zabiją...

- Cisza! - ryknąłem mu w ucho, aż podskoczył. - Nie gadać, nie myśleć! Wykonywać

wszystko albo znajdziecie się w gównie po uszy!

Przechodzący sierżant pokiwał głową z uznaniem, wobec czego dodałem:

- W lewo zwrot! Naprzód marsz!

Krótko był w armii, ale zadziałało. Odwrócił się i pomaszerował jak ta lala. Dzięki

temu spokojnie minęliśmy drzwi i skierowaliśmy się ku stojącemu za nimi żandarmowi.

- Baczność! Spocznij! - warknąłem i nie zniżając głosu zwróciłem się do żandarma: -

Gdzie jest sekcja transportu?

- Drugie piętro, pokój dwieście dziewięć. Czy mogę zobaczyć pańską przepustkę,

sir?

Spojrzałem nań zimno, przeglądając papiery z teczki i wolno taksując go od stóp do

głów. Zaczął się robić nerwowy, co znaczyło, że od niedawna trzyma wartę.

- Nigdy nie widziałem brudniejszych butów, i to w czasie pełnienia służby

garnizonowej - syknąłem, a gdy odruchowo spojrzał w dół, podsunąłem mu pod nos jakiś

papier. - O, jest przepustka.

Nim podniósł wzrok, ja chowałem już dokument do teczki. Chciał coś powiedzieć,

ale zamarł, napotkawszy moje spojrzenie.

- Drugie piętro - powtórzyłem, odwracając się do Mortona. - Szeregowy, idziemy!

Potupaliśmy po schodach. Ja nieco spocony, bo była to jednak męcząca robota, on

zaś drżący jak w febrze. Nie miałem pojęcia, ile jeszcze wytrzyma i pozostało jedynie żywić

nadzieję, że do końca. Dotarliśmy szczęśliwie tam, gdzie trzeba. Otworzyłem drzwi i

zajrzałem. Przy ścianie stała ława, poleciłem mu więc, by siadł i czekał tu na mnie, sam zaś

poszukałem dyżurnego, który akurat bawił się telefonem. Machnął ręką, żebym poczekał,

spojrzałem zatem dalej. Za dyżurnym ciągnęły się rzędy biurek, przy których szeregowi

pracowicie wypisywali coś i liczyli. Oni ignorowali mnie całkowicie.

- Tak, sir... Natychmiast, sir. Pewnie błąd komputera, kapitanie... Tak, sir. - Dyżurny

odłożył słuchawkę i dodał. - Żeby cię cholera, bydlaku. O co chodzi, kapralu?

- Chcę się widzieć z sierżantem, z szefem...

- Nie da się. Jest na urlopie okolicznościowym. Desperuje, bo kanarek mu zdechł.

- A to uczuciowa bestia. Dobra, kto go zastępuje?

- Kapral Gamin.

- To proszę powiedzieć, że idę do niego.

- Już się robi. - Dyżurny złapał za telefon, a ja pomaszerowałem do drzwi z tabliczką

SZEF TRANSPORTU. Wewnątrz siedział ciemny chudzielec zajęty akurat komputerem.

- Kapral Gamin? - spytałem zamykając drzwi. - Jeśli tak, to przynoszę dobre nowiny.

- Jestem Gamin. Jakie nowiny?

- W kwatermistrzostwie znaleźli wirusa w komputerze i płatnik twierdzi, że mogło

dojść do pomyłki w naliczaniu żołdu przez ostatnie miesiące. Między innymi pańskiego.

Może nawet i dwie setki panu wyrównają, ale chcą pana widzieć, aby wyjaśnić wszystko do

końca.

- Wiedziałem! Dwa razy policzyli mi za ubezpieczenie!

- To wszystko dupki, więc możliwe. - Po raz kolejny okazywało się, że urzędy

wszędzie są takie same, a urzędnicy, szczególnie co niżsi rangą, zawsze uważają się za

oszukiwanych przy wypłacie. - Proponuję się pospieszyć, zanim znów gdzieś to wszystko

zgubią. Mogę zadzwonić?

- Jasne. Na centralkę przez dziewięć. – Poprawił kurtkę mundurową, wyłączył

komputer. - Założę się, że wiszą mi o wiele więcej!

Ku mojemu szczeremu zadowoleniu wyszedł drugimi drzwiami, prowadzącymi

bezpośrednio na korytarz. Ja otworzyłem te pierwsze i wytknąłem głowę.

- Jego też, kapralu? - spytałem, jakby gospodarz był wciąż u siebie. - Dobra...

Szeregowy, do mnie!

Morton podskoczył, słysząc mój głos, rozejrzał się rozpaczliwie i doszedł w końcu

do wniosku, że o niego chodzi, więc wstał i podszedł do mnie. Wciągnąłem go za nos i

zamknąłem drzwi na klucz.

- Siadaj i nie zadawaj głupich pytań. Mam robotę.

Po czym wyjąłem wytrych, na co oczy mojego kompana zrobiły się jeszcze większe,

i uruchomiłem komputer. Dostałem się do menu i stwierdziłem, że rzecz jest prostsza, niż się

spodziewałem. Program był łatwy, ale nie mógł być inny, wziąwszy pod uwagę jego

zwykłych użytkowników. Bez trudu znalazłem rozkazy podróży i wprowadziłem

odpowiednie zmiany, posiłkując się danymi z naszych nieśmiertelników.

- Właśnie w południe wyjeżdżamy do Fortu Abomeno - oznajmiłem, gdy brzęczyk

pisnął, a drukarka wypluła z siebie kartkę. - Chwilowo jesteśmy bezpieczni, bo już nas tu nie

ma.

- Ale jesteśmy...

- Faktycznie tak, ale na papierze udajemy się właśnie do Fortu Abomeno, a w wojsku

tylko papier się liczy. Teraz trzeba jeszcze zadbać o nasze nowe dokumenty.

Wróciłem do komputera. Należało się spieszyć. Jeśli cała sprawa miała się udać,

trzeba było zniknąć stąd przed powrotem kaprala. Wybrałem dwa nazwiska z listy prze-

niesionych, podoficerów, naturalnie, i wprowadziłem dane, gdzie trzeba. Znów pisnęło i

drukarka wypluła dwie następne kartki. Złapałem je pospiesznie, wyłączyłem komputer i

ruszyłem przez tylne drzwi na korytarz. Morton posłusznie deptał mi po piętach.

Korytarz prowadził do schodów, po których właśnie ktoś wchodził, i sądząc po

krokach, mógł to być ktoś nieźle wkurzony. Założyłbym się, że to Gamin, ale wolałem nie

sprawdzać.

- W prawo zwrot! - zakomenderowałem półgłosem, kierując się byle dalej od

schodów i Morton wlazł jak cielę w pierwsze drzwi po prawej, a ja za nim.

Wewnątrz jakiś pracownik poprawiał fryzurę przed lustrem. Hm... to była kobieta.

- Czyście oszaleli, kapralu? - warknęła. - Albo was czytać nie nauczyli. To damska

toaleta!

- Przepraszam, ale w korytarzu jest ciemno. Szeregowy, do jasnej cholery, gdzieście

poleźli, to damski kibel! W tył zwrot, do męskiego marsz. I czytać mi tabliczki, bo pogadamy

inaczej!

Korytarz na szczęście był pusty, więc czym prędzej wydostaliśmy się z gmachu i

skręciliśmy w pierwszą przecznicę.

Dwa bloki dalej skręciłem za róg i z ulgą oparłem się o tylną, ślepą ścianę jakiegoś

baraku. Tym razem zagrożenie było blisko i napięcie dało znać o sobie. Otarłem spocone

czoło i z uśmiechem pokazałem mojemu towarzyszowi dwa papierki.

- Wolność i spokój - oznajmiłem radośnie. - Rozkazy wyjazdu, a właściwie

odwołanie rozkazów wyjazdu. Wreszcie jesteśmy bezpieczni.

- O czym ty mówisz? - spytał grzecznie choć podejrzliwie, wytrzeszczając na mnie

oczy.

- Dobrze, wyjaśnię ci to prościej. Z punktu widzenia dowództwa zostaliśmy

przeniesieni do Fortu Abomeno, a zatem tutaj nikt nas nie będzie szukał. Będą węszyć w

miejscu przeniesienia, ale nic nie znajdą. Żeby za szybko się nie wydało, liczba osób w

transporcie musi pozostać nie zmieniona, toteż anulowałem rozkaz wyjazdu dwóch innych,

którzy faktycznie wyjechali, a przy okazji awansowałem nas na podoficerów, żeby żaden trep

się nas nie czepiał. To właśnie te rozkazy, kapralu. Ja jestem sierżantem, żeby była jakaś

sprawiedliwość na tym świecie. Mając te papierki możemy liczyć na kilka spokojnych dni, bo

przełożeni tych dwóch wiedzą, że gości nie ma, a nikt nie będzie szukał zbyt gorliwie, skoro

sztuki się zgadzają. Możemy bez obaw podawać się za nich w kantynie i hotelu

podoficerskim. Przez ten czas zdołam coś wymyślić, spokojna głowa. Teraz proponuję zacząć

nową, obiecującą karierę zawodowych podoficerów należących do grupy zwanej popularnie

trepami. Co ty na to?

- Do licha - wymamrotał, i gdybym go nie podtrzymał, padłby w najbliższą rabatkę.

Oparłem go o ścianę i pokiwałem z satysfakcją głową.

- I ja tak myślę. To faktycznie był pracowity dzień.

11

Zmęczenie można wytrzymać, zignorować pragnienie jest znacznie trudniej, jednak

chwilowo musiałem uzbroić się w cierpliwość. Szarża ma swoje przywileje, ale dopiero

wtedy, gdy poprze się ją mundurem z właściwymi dystynkcjami. Trząsłem Mortonem tak

długo, aż zaczął dawać oznaki przytomności, mrugając niezbornie oczami i wpatrując się we

mnie tępo.

- Ostatni wysiłek - poinformowałem go poważnym tonem. - Idę do sklepu wydać

trochę nie swoich pieniędzy, a potem udajemy się do kantyny podoficerskiej, aby zjeść coś i

wypić. Jesteś gotów?

- Jestem zmęczony, padam na pysk. Nogą nie ruszę. Idź sam, a ja tu poczekam...

Chcę umrzeć...

- W takim razie nie zrobi ci różnicy, jeśli zaopiekuje się tobą stojący właśnie za

twoimi plecami kapral Klutz...

Dobrze, że byłem przygotowany na to, co właśnie nastąpiło. Morton kwiknął,

podskoczył na pół metra i zaczął biec, zanim jeszcze dotknął z powrotem ziemi.

Przytrzymałem go za kołnierz.

- Klutz, jako środek dopingowy, czyni cuda. Skoro jesteś już mobilny, to idziemy na

zakupy.

Dotarliśmy na pocztę, gdzie z mojego towarzysza definitywnie uszło powietrze.

Oparłem go więc o skrzynkę pocztową i wręczyłem papiery.

- Czekajcie tu, szeregowy, i nie zgubcie tych dokumentów, bo wam łeb przy dupie

ukręcę! - I szeptem spytałem jeszcze: - Jaki rozmiar normalnie nosisz?

Wyciągnięcie z niego tej drobnej informacji zabrało mi dobrą chwilę. W końcu

ruszyłem do pobliskiego sklepu, gdzie godnie spożytkowałem część majątku kaprala Gow

kupując kurtkę mundurową, wstążki do obszycia i tym podobne drobiazgi. Następnie

zaciągnąłem Mortona do kantyny podoficerskiej, szczęśliwie niemal pustej o tej porze.

- Kabiny używamy pojedynczo - zastrzegłem, żeby uniknąć spekulacji natury

obyczajowej, a gdy chłopak wyszedł, z miejsca awansowałem go na kaprala. Jego stary

mundur i papiery powędrowały do zsypu, a my do kasyna.

- Piwo, czy coś mocniejszego? - spytałem rzeczowo.

- Nie piję.

- Teraz już pijesz. I klniesz. Jakbyś zapomniał, to przypominam ci, że jesteś w

wojsku. Siedź tu i wykrzywiaj gębę, jak na wzorowego kaprala przystało, a ja zaraz wrócę.

Zamówiłem dwie setki spirytusu i dwa piwa. Alkohol wlałem do kufli, spróbowałem

i zadowolony z mieszanki, wróciłem do stolika. Morton grzecznie pociągnął łyk, wybałuszył

oczy, wciągnął powietrze i znów popił. Błyskawicznie zaróżowiły mu się policzki, toteż

wychyliłem połowę swego kufla i odsapnąłem z ulgą.

- Nie wiem, jak ci podziękować... - wybąkał.

- Więc nie dziękuj. Pij. Realizowałem akurat własne plany, a ty byłeś pod ręką.

- Kim ty właściwie jesteś? Skąd to wszystko potrafisz?

- Uwierzyłbyś, jakbym ci powiedział, że jestem szpiegiem przysłanym, aby wykraść

tajemnice wojskowe?

- Tak - przyznał bez chwili wahania.

- To fajnie. Niestety, albo i stety, nie jestem szpiegiem. Jestem zwykłym

poborowym, choć przyznaję, że pochodzę z terenów leżących znacznie dalej niż

Pensildelphia. Już wypiłeś? Pojętny uczeń. Zaraz przyniosę następne i coś do żarcia, może

mają tu jakieś kanapki czy coś takiego.

Następna kolejka i normalne jedzenie pomogły dość skutecznie. Morton zaczął

wyglądać jak człowiek, a ja mogłem przystąpić do obmyślania kolejnych posunięć, w czym

wybitnie pomogło mi cygaro i jeszcze jedno wzmocnione piwo.

- Tooo nafrade dobsze. Jestesz wszfaniały,.. - wybełkotał Morton i padł na stolik,

zasypiając natychmiast.

Kasyno było prawie puste. Nie licząc naszego, zajęty był tylko jeszcze jeden stolik, a

jego samotny użytkownik chrapał na blacie podobnie jak Morton. Ot, proste przyjemności

żołnierskiego żywota. Upiłem drobny łyk smakując napitek i przebiegłem w myślach

wydarzenia ostatnich tygodni. Głównym obiektem tych przemyśleń był Garth. Teraz

znajdowaliśmy się w tej samej bazie i wreszcie miałem trochę czasu, by się nim zająć.

Ziewnąłem szeroko i nagle usłyszałem, jak poprzez łomot stojącej w kącie grającej szafy

dobiega mnie jakby ciche skrobanie. Coś tam się w narożniku ruszało, spojrzałem więc

uważnie i nastawiłem uszu. Najpierw pojawiły się wąsy, potem nerwowo wietrzący nos, a na

końcu cały szczur, wpatrujący się we mnie czarnymi ślepkami.

- Zmiataj stąd albo zrobię z ciebie schabowy - poradziłem mu półgłosem.

Przyzwyczajony widać do wszelkich gości barman nawet nie uniósł głowy.

- Muszę z tobą pogadać - oznajmił niespodziewanie szczur.

To był jednak męczący dzień. Chyba przeceniłem własną wytrzymałość.

- Spierdalaj - syknąłem. - Jesteś elementem mojego delirium, a skoro tak, każę ci

przestać istnieć. Nie jesteś normalnym szczurem!

Wychyliłem zawartość kufla jednym haustem, szczur zaś wlazł na szafę grającą, nie

przestał się jednak na mnie gapić.

- Pewnie, że nie jestem zwykłym szczurem - zgodził się gryzoń. - Jestem Warod z

Marynarki Ligi.

Delikatnie, by nie obudzić Mortona, wyjąłem mu z dłoni jego kufel i również

opróżniłem.

- Trochę się pan skurczył od naszego ostatniego spotkania, kapitanie - stwierdziłem

najspokojniej, jak mogłem.

- Przestań strugać durnia! Posłuchaj, diGriz! Ten pieprzony szczur jest kontrolowany

z naszej bazy. Zostałeś rozpoznany i stąd ta rozmowa.

- Przez szczura? Inteligentne bydlę!

- Zamknij się! Nie mam zbyt wiele czasu, bo mogą przerwać transmisję, ostatecznie

trochę znają tu radiolokację, do cholery. Potrzebujemy twojej pomocy, jesteś pierwszym

agentem, który zdołał spenetrować ich bazę.

- Agentem? Myślałem, że zbiegłym skazańcem...

- Dostałeś awans. I przestań mi, do diabła, przerywać, bo tu chodzi o wojnę. Twoi

generałowie planują inwazję, tylko pojęcia nie mamy gdzie. Brastyr to duży kontynent, a oni

mogą zaatakować dosłownie wszędzie. Będzie masakra, jeśli nie dowiemy się czegoś

więcej...

Drzwi wejściowe otworzyły się z trzaskiem i do środka wpadł wymachujący bronią

oficer, a w ślad za nim jeszcze trzech wojaków z jakimś sprzętem.

- Sygnał dochodzi z tego kierunku, sir - technik wskazał na mnie.

- Pierdolony lokal! - wrzasnąłem. - Tu są szczury, nie mówiąc o szeregowych!

Celny kop zmienił szczura w coś, co wyglądało sugestywnie jak martwe truchło, a

szafę grającą w sprzęt cichy i potulny.

- Spokojnie, kapralu, bo wam się woda w dupie zagotuje - warknął oficer. -

Prowadzimy śledztwo w sprawie nada...

- Sygnał zniknął, sir - zameldował technik.

- Cholera! - oficer schował broń do kabury. - Przecież ta banda alkoholików nie

potrafi nawet rozpozać nadajnika, nie mówiąc o obsłudze.

- Sygnał mógł dochodzić z drugiej strony ściany, sir. Tam jest ulica, mógł być w

jakimś pojeździe, który odjechał...

- Macie rację. Idziemy!

Wypadli z kolejnym trzaskiem drzwi, a ja spojrzałem na barmana.

- Często powtarza się taki cyrk?

- Regularnie. To duża baza.

Morton zachrapał i czknął. Niby to przypadkiem przesunąłem w kąt truchło szczura,

z którego wyleciało jakieś kółko zębate. Niestety, cholera, chyba nie był częścią mojej

delirki...

- Jeszcze trochę - poleciłem. - Dla nas obu, bo reszta jak widać zalała się w trupa.

- Miły pan, sierżancie. Świeży w bazie?

- Od dziś.

- Jak mówiłem, to duża baza... - Ciąg dalszy zagłuszył przenikliwy gwizd

dochodzący z telewizora, który właśnie się włączył.

Na ekranie pojawił się znany z poprzedniej transmisji czarno odziany smutas.

- Szpieg, który wylądował w Mortstertoro, został utożsamiony, gdy usiłował

zaciągnąć się do wojska, udając zwykłego poborowego. Dokładność policji pomogła

wydatnie w identyfikacji odzieży, którą odzyskano.

Wyszło na to, że odesłanie odzieży na komisariat nie było aż tak genialnym

pomysłem. Cóż, uczymy się na błędach, szkoda tylko, że własnych. W głośniku znów

zachrypiało i ujrzeliśmy innego oficera.

- Uwaga! Od tego momentu cała baza zostaje zamknięta. Ogłaszam hermetyzację

bazy! Wszystkie przepustki i rozkazy wyjazdów zostają wstrzymane do odwołania! Szpieg

został zidentyfikowany jako jeden z rekrutów, którzy dostali przydział do naszej bazy. Oto

jego zdjęcie.

Na ekranie pojawiła się fotografia Jaka z jego dokumentów. Nadal byłem o krok

przed nimi. Zanim zorientują się, że Jak 5138 nie przebywa na terenie bazy, minie jeszcze

trochę czasu. Zabrałem drinka i wróciłem do stolika, przy którym siedział dziwnie przytomny

Morton.

- Napijesz się? - spytałem, zanim zdążył się odezwać. Zadrżał i wskazał na telewizor.

- Też mi szpieg, który dał się zaciągnąć - parsknąłem pogardliwie, kopiąc mego

towarzysza pod stołem. - Mamy czas - szepnąłem. - Potrwa trochę, nim przeszukają bazę.

- Nie zabierze im to aż tak wiele czasu. Wiedzą, gdzie trafiłeś, a reszty dowiedzą się

od Klutza i Gowa. Znajdą kaprala i...

- No i co dalej? Przeszukiwanie takiej bazy to kapitalna zabawa. A jak nie znajdą za

pierwszym razem, to przeszukają powtórnie. Są za głupi na dokładne sprawdzenie

komputerów.

- Uwaga! - ryknął telewizor. - Właśnie otrzymaliśmy nowe informacje. Szpieg, wraz

ze zwerbowanym pomocnikiem, zdołali wydostać się z bazy przed jej zamknięciem,

wykorzystując dostęp do centralnego komputera. Odwołuje się niniejszym hermetyzację bazy

oraz podaje do wiadomości, że cały personel informatyczny został aresztowany.

Tym razem wolałem nie spoglądać na Mortona.

- Teraz wiedzą, gdzie szukać - oznajmił ten głucho. - Ile czasu zajmie im

zorientowanie się, że nie było nas w tym transporcie?

- Ile? Trudno powiedzieć. Może kilka godzin, może kilka dni.

- Ile?

Westchnąłem ciężko. Mówienie prawdy przychodzi niekiedy z trudem.

- Mają dobrego programistę i dobrego szefa bezpieki. Facet myśli, a to w wojsku jest

ewenement. Tak poważnie mówiąc, to mamy najpewniej z pół godziny, nim zaczną szukać

konkretnie nas.

Targnęło nim, jakby mu ktoś krzesło podłączył do prądu, ale zdołałem go

przytrzymać. Szczęśliwie barman oglądał telewizję.

- Masz rację, należy stąd wyjść. Ale powoli i nie nerwowo. Idź za mną - poleciłem.

Gdy ruszyliśmy ku drzwiom, barman spojrzał w naszą stronę.

- Gdzie są gościnne baraki? - spytałem.

- Trzeba skręcić w prawo, dwieście metrów. Do zobaczenia.

- Dzięki. Tymczasem.

Wyszliśmy i, naturalnie, skręciliśmy w lewo. Zaczynało zmierzchać, co powinno

ułatwić nam wykonanie następnej części planu.

- Co teraz? - spytał Morton z nadzieją. - Jak wydostaniemy się z tego bagna?

- Nie ma strachu. Idziemy do siebie pewnym krokiem, jak przystało na podoficerów.

Szacunek zachowujemy tylko dla oficerów.

Ledwie wyszliśmy na głową aleję, wchłonął nas tłum umundurowanych postaci, a ja

zastanowiłem się, gdzie, do cholery, może być hotel dla oficerów. Był to nasz następny cel,

czyli jedyne, na co zdołałem wpaść w tak krótkim czasie. Nie ulegało wątpliwości, że naszą

ostatnią szansą jest następny awans, tym razem do korpusu oficerskiego, bez zostawiania

jednak śladu w centralnym banku danych. Tak, to była faktycznie duża baza. W końcu

ujrzałem jasno oświetlony budynek z wartownikiem przy drzwiach, przez które przechodzili

jedynie panowie oficerowie. Zadowolony przyspieszyłem kroku.

- Dokąd idziemy? - spytał Morton, oddychając z coraz większym trudem.

- Tam, czyli do domu samotnych oficerów, jak to się ładnie nazywa. Miejsce, gdzie

odsypiają pijaństwa i chwilowo nie znęcają się nad podwładnymi.

- To samobójstwo!

- Bez histerii! - przywołałem go do porządku. - Nie wejdziemy tam głównym

wejściem, ale to, co ma przód, mieć musi także i tył. A sądząc po znikomej liczbie

oświetlonych okien, chyba wszyscy mają dziś służbę.

Z tyłu cichego i mrocznego budynku biegła alejka, też nie grzesząca nadmiernym

oświetleniem. Do wewnątrz prowadziły drzwi, nad którymi palił się ostentacyjnie napis:

TYLKO DLA OFICERÓW.

Wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, że zamek jest nader prosty. Sięgnąłem

po wytrych.

- Do dzieła - oznajmiłem. - Wejdziemy nie zwalniając kroku. Jedyną odpowiedzią

był monotonny klekot zębów.

- Morton, chłopie, weź się w garść. Rób, co mówię, a będziemy bezpieczni.

Jakoś dało się go dociągnąć do drzwi. Wsunąłem wytrych, przekręciłem, i nic. Strach

mego kumpla zaczął się robić zaraźliwy.

- Ktoś idzie! - pisnął Morton.

- No to co? Takie zamki to ja po omacku lewą nogą...

- Zbliża się!

Puściło! Wystarczyła chwila skupienia i zamknięcie oczu. Ledwo je otworzyłem,

złapałem sinego ze strachu towarzysza za kołnierz i wciągnąłem go do wnętrza, zatrzaskując

drzwi. Przywarłem uchem do dziurki od klucza. Kroki zbliżyły się, a potem zaczęły z wolna

cichnąć. Ktoś po prostu przechodził alejką.

- I co, trudne to było? - spytałem spokojnie, choć głos mi się łamał, psując cały efekt.

Morton jednak i tak tego nie zauważył. Tak się trząsł, że nie dostrzegłby nawet

słonia.

- Zobacz, jaki ładny ogródek. Ścieżki, ławeczki, fontanny. A tam mamy jeszcze

ładniejszy, ciemny budynek, z którego wszyscy akurat wyszli.

- Jak, co my tu robimy?

- Myślałem, że to oczywiste. Niedługo już zaczną szukać kaprala i sierżanta,

prawda? - Zignorowałem jego jęk. - Zatem my wyjdziemy stąd jako oficerowie, których nikt

o nic nie podejrzewa i po których śladu nie ma w komputerze.

Złapałem go, zanim wyrżnął łbem w najbliższą ławkę, i położyłem ostrożnie na

trawie. Jak ktoś ma delikatną konstrukcję psychiczną, to takie rzeczy się zdarzają; najlepiej

ułożyć wtedy delikwenta i pozwolić mu dojść do siebie.

Trzecie okno, które sprawdziłem, było nie domknięte, otworzyłem je zatem i

wszedłem do pokoju wyglądającego jak po całodobowej orgii: rozbebeszone łóżko, otwarta

szafa, wszędzie butelki po piwie, brudne skarpetki i podarte gacie (bez monogramów).

Wróciłem po Mortona i profilaktycznie zatkałem mu gębę czapką, co było słusznym

posunięciem, bowiem obudzony usiłował wrzasnąć.

Doprowadziłem go do domu, przepchnąłem przez framugę okna i zamknąłem je.

Zasunąłem story, by nie prowokować licha, zapaliłem światło i wskazałem na łóżko.

- Połóż się. Możesz dochodzić do sił. Zamknę cię od zewnątrz, żebyś miał spokój, a

sam załatwię, co trzeba i wrócę tak szybko, jak tylko się da - poinformowałem go i

wyszedłem, zanim zdążył się odezwać.

Budynek był rzeczywiście pusty, widocznie dowództwo znalazło dla wszystkich

jakąś robotę, na przykład zafundowało kadrze alarm. Dzięki temu miałem dość czasu i

mogłem do woli przebierać w garderobie. Wybierałem starannie, by mundury naprawdę

pasowały. Cicho wróciłem do pokoju. Morton zdołał tym razem ograniczyć się do jęku,

którym skwitował moje wejście.

- Oto nasze wdzianka - rzuciłem mu rzeczy. - Przebieraj się, tylko uważnie, żebyś nie

założył spodni na głowę. Krawat sam ci zawiążę, bo jeszcze się na nim powiesisz...

Gdy wyszliśmy w końcu na korytarz i poprawiłem przed lustrem czapkę, Morton

przyjrzał się nam obu i odskoczył.

- Co się wygłupiasz? - spytałem łagodnie. - Jedyna różnica polega na tym, że ty

jesteś porucznikiem, a ja kapitanem.

- Aaaale ttto... są mundury żandarmerii!

- Właśnie. Nikt nie zadaje pytań gliniarzom i żandarmom, prawda?

Spokojnie dotarliśmy do dyżurki przy głównym wyjściu. Stał przy niej major z

notesem w ręku i wyraźnie wściekłą miną. Słysząc nasze kroki uniósł wzrok.

- Wreszcie was mam! - oznajmił radośnie.

12

Strzeliłem kopytami, stając na baczność i salutując, gdyż tyle tylko przyszło mi do

głowy. Miałem nadzieję, że Morton pójdzie w moje ślady, miast skamienieć lub uciekać.

Mieliśmy przed sobą tylko dwóch przeciwników -majora i wartownika, i pytanie, które sobie

zadałem, brzmiało dość prosto: czy uda mi się dopaść wartownika po ogłuszeniu majora,

zanim zdąży on sięgnąć po broń. Sprężyłem się do skoku...

- Minęliśmy się na lądowisku, widocznie przylecieliście panowie wcześniejszym

transportem - usłyszałem nagle. - W rozkazach jednak jest mowa o dwóch kapitanach, czy

któryś mógłby to wyjaśnić?

Odprężyłem się i wysiliłem szare komórki.

- Mógłbym zobaczyć te rozkazy, sir? Dziś jest wyjątkowy dzień, jeśli chodzi o

pomyłki.

Major mruknął coś, ale podał mi kartkę, na której widniała lista nazwisk i stopni.

Tylko dwa z nich nie były odhaczone.

- Tak jak przypuszczałem, pomyłka, sir. - Oddałem mu listę. - Jestem kapitan Drem,

to jest porucznik Hesk, a nie kapitan, jak błędnie napisano.

- No, to w porządku. - Rozpromienił się, naniósł poprawkę i schował wszystko do

kieszeni. - Idziemy.

Poszliśmy zatem.

Przed budynkiem parkowała ciężarówka pełna żandarmów, co stanowiło dość

obrzydliwy i szarpiący nerwy widok. Major wlazł do szoferki, wobec czego nam pozostało

wdrapać się na pakę, i to szybko, bowiem kątem oka dostrzegłem coś, czego z szoferki nie

było widać: dwóch kapitanów żandarmerii, zbliżającycl się od głównego wyjścia.

- Co jest? - warknąłem widząc, że na pace nie ma żadnego oficera. - Zebranie kółka

różańcowego? Odsunąć się, nie pyskować i pomóc wsiąść!

Ledwie wykonano moje polecenia, wóz ruszył zostawiając obu kapitanów w

chmurze kurzu, a ja z ulgą opadłem na ławkę. To był faktycznie męczący dzień.

- Wie pan, gdzie jedziemy, sir? - spytał siedzący obok mnie tykowaty sierżant.

- Zamknijcie się!

- Dzięki, sir.

Po tej pogawędce w wozie zapadła cisza, która trwała aż do chwili zatrzymania się i

pojawienia przy burcie majora.

- Panie kapitanie, proszę za mrą - polecił. - Reszta z wozu.

- Panie poruczniku, proszę ustawić ludzi - nakazałem Mortonowi, który bezradnie

wytrzeszczył oczy.

- Skąd... Jak... Co... - wykrztusił.

- Każ sierżantowi to zrobić, ośle. To stary wojskowy sposób - szepnąłem i ruszyłem

za majorem, który zatrzymał się przed wejściem do okazałego budynku i podzwaniał właśnie

kluczami, próbując znaleźć właściwy.

Nie mając akurat nic innego do roboty, przyjrzałem się pokrywającym ściany

plakatom. A było na co popatrzeć - plakaty były trójwymiarowe i przedstawiały rozmaite

rozebrane panienki we wszelkich atrakcyjnych pozach. Panienki poruszały się, gdy tylko

zmieniałem kąt widzenia, toteż szybko zaczęło mi się kręcić w głowie.

- Panie kapitanie, niech pan przestanie robić z siebie durnia - przerwał mi major,

toteż z niejakim trudem oderwałem wzrok od plakatów i przeczytałem napis nad wejściem:

REWIA GARNIZONOWA - TYLKO DLA OFICERÓW.

Major znalazł w końcu właściwy klucz i z trzaskiem otworzył drzwi.

- Dziś nie ma przedstawienia - wyjaśnił. - Zajęliśmy lokal na spotkanie o

najwyższym stopniu tajności. Jak tylko technicy sprawdzą, czy nie ma podsłuchu, budynek

ma zostać otoczony i zapieczętowany. Za każdym technikiem ma chodzić żandarm. Liczyć

wchodzących i wychodzących. Pan jest za to odpowiedzialny. Zrozumiano?

- Tak, sir.

- Sprawdzę osobiście wszystkie drzwi, poza tymi tutaj żadne nie mają prawa być

otwarte. Proszę brać się za robotę, mamy tylko godzinę.

Zasalutowałem, a major zniknął za rogiem. W co ja się wpakowałem! Ale nic,

właśnie podjechała kolejna ciężarówka. Z szoferki wygramolił się sierżant i ruszył w moją

stronę.

- I co my tu mamy, sierżancie?

- Pluton zwiadu elektronicznego, sir - zameldował. - Dostaliśmy rozkaz, aby...

- Pewnie, że dostaliście - przerwałem mu łagodnie. - Wyładujcie sprzęt i róbcie

swoje.

- Tak, sir!

Wróciłem do naszych żandarmów ustawionych elegancko w dwuszereg i wskazałem

na Mortona.

- Panie poruczniku, proszę pilnować głównego wejścia. Nikt bez mojej zgody nie ma

prawa wejść ani wyjść.

Morton, sierota boża, zaczął się rozglądać, gdy dotarło doń w końcu, czego chcę.

Zasalutował, omal nie potknął się o własne nogi i pognał wykonać rozkaz. Ja zaś przyjrzałem

się uważnie starszemu sierżantowi sztabowemu, stojącemu na skrzydle oddziału. Szpakowaty,

o cerze przypominającej stary rzemień, z rękawem pełnym naszywek i trzema rzędami

baretek na piersi.

- Jesteście najstarszym stopniem podoficerem w pododdziale? - spytałem

profilaktycznie.

- Tak, sir.

- Zadanie mamy następujące: ci tam sprawdzą, czy w tym burdelu nie ma pluskiew.

Chcę, aby każdemu przez cały czas towarzyszył jeden żandarm, a wchodzących i

wychodzących liczyć, żeby stan się zgadzał. Mamy na to czterdzieści minut. Pytania?

- Nie ma, panie kapitanie. Żaden problem, sir.

- Tak myślałem. Wykonać!

Sierżant wyszedł dwa kroki przed front, nabrał powietrza w płuca i jak ryknął, to

najbliższemu czapka spadła z głowy. Pokiwałem głową z uznaniem i dołączyłem do Mortona.

- Coś dziwnego się kroi - poinformowałem go po cichu. - Narada o tej porze, to

nienormalne. My robimy za obstawę tej narady. Nie pojękuj! Stój prosto i staraj się wyglądać

jak jednostka zmilitaryzowana. Trzymaj się z dala od majora, kiedy wróci. Nie wiem, jak

ciebie, ale mnie zaczyna to wszystko solidnie interesować.

Znowu jęknął, więc poszedłem zobaczyć, jak radzi sobie sierżant.

Technicy kończyli kalibrować sprzęt, którym byli objuczeni. Jeden sprawdzał coś

przy ciężarówce, słuchając popiskiwania w słuchawkach, inny nerwowo kręcił gałkami.

Pracowali jak wszyscy diabli.

- Panie kapitanie, jest mały problem - usłyszałem za plecami.

- O co chodzi, sierżancie?

- Ten tu syn osła twierdzi, że ma zwarcie. - Sierżant potrząsnął bladym jak cmentarna

mgła technikiem.

- Baterie, sir... - wyjęczał ten. -Albo bezpiecznik...

- Aresztujcie go, sierżancie, za sabotaż. Rozstrzelać o świcie.

Sierżant błysnął zębami w uśmiechu, a technik prawie zemdlał.

- Chyba że potrafi usunąć awarię w ciągu najbliższych sześćdziesięciu sekund. No to

jak?

- Potrafię, sir. Zaraz wymienię bezpiecznik.

Pognał, aż się kurzyło, a sierżant za nim. Jakkolwiek by patrzeć, niecodziennie ma

się okazję, by kogoś rozstrzelać... Zaczynało mi się podobać bycie oficerem.

Podjechały kolejne ciężarówki pełne Żandarmerii Polowej, zjawił się też jakiś major

i rozstawił nowo przybyłych tworząc zgrabny i szczelny kordon, oddzielający burdel od

reszty świata. Zobaczyłem, że Morton zaczyna rozglądać się nerwowo, więc czym prędzej

podszedłem do niego.

- Proszę otworzyć drzwi, panie poruczniku - poleciłem. - Wejść mogą tylko zespoły

kontrolne i chcę, żeby liczył pan tak wchodzących, jak i wychodzących.

Przy wydatnej pomocy werbalnej sierżanta sztabowego, od której aż trząsł się cały

budynek, skończyliśmy na czas. Technicy ładowali sprzęt na ciężarówkę, gdy zaczęły

podjeżdżać pierwsze limuzyny.

- Co znaleźliście, sierżancie? - spytałem.

- Proste jak piwo i kłębek drutu, sir. Żadnych pluskiew, sir.

- Doskonale, zbierajcie ludzi, mogą być jeszcze potrzebni.

Obaj z Mortonem odeszliśmy w cień, by nie sterczeć na widoku, a samemu dobrze

widzieć, co dzieje się przy wejściu.

- O co tu chodzi? - spytał Morton, wracając do rzeczywistości.

- Przecież ci mówiłem. Nagła i tajna jak cholera, a na dodatek superważna narada.

Widzisz, kto idzie. Sami starsi oficerowie sztabowi.

- Musimy wiać! - Morton okazał nietypowe dla siebie zdecydowanie.

- A to niby czemu? Gdzie będziemy bardziej bezpieczni? Jesteśmy oficjalnie częścią

obstawy, a takich nikt nie zaczepia. O, proszę, jaka szycha, dziewięć gwiazdek na

naramiennikach. Ale ten za nim... nigdy nie widziałem takiego munduru... - zamilkłem, bo

obiekt moich zainteresowań odwrócił się i ujrzałem twarz pod daszkiem czapki ozdobionej

pojedynczą, srebrzystą trupią czaszką.

Garth. Ten, przez którego zginął Hetman.

- Zostań tu! - poleciłem, wychodząc z cienia, jak tylko Garth się odwrócił, i

podchodząc niemal tuż za nim do drzwi, przy których prężył się znajomy major.

- Wszyscy są już wewnątrz, generale Zennor! - meldował.

- Przyjedzie jeszcze jeden wóz, a kiedy jego pasażerowie wejdą, proszę zamknąć

budynek i nie wpuszczać nikogo bez mojego rozkazu.

Wycofałem się spokojnie, równo odmierzając krok, aby nie budzić podejrzeń, i

dołączyłem do Mortona.

- I co? - zaciekawił się.

- Nic specjalnego, zresztą lepiej dla ciebie, żebyś nie wiedział więcej - mruknąłem,

analizując sytuację.

Zatem Garth był tu nie tylko generałem, ale i głównodowodzącym. To zmieniało

sytuację w sposób dość drastyczny, poza tym niezbyt byłem skłonny wierzyć w pomysł

inwazji na kontynent. Ta armia była zbyt liczna i nazbyt dobrze zorganizowana, by

zaatakować jedynie kilka barbarzyńskich państewek.

Tak się zamyśliłem, że nie usłyszałem wołania majora. Do przytomności przywrócił

mnie dopiero kop Mortona.

- Tak, sir - szczeknąłem. - Słucham, sir.

- Proszę nie spać na służbie, panie kapitanie.

- Nie spałem, sir. Sprawdzałem w myślach zabezpieczenie budynku.

- No to niech pan sprawdzi je też w rzeczywistości. Przy każdym wejściu powinien

stać wartownik, proszę to sprawdzić.

Zasalutowałem entuzjastycznie: to była okazja, na którą czekałem.

- Panie poruczniku, proszę za mną na obchód inspekcyjny - poleciłem. - Morton, mój

chłopie, tu się dzieje coś dziwnego i mam zamiar dowiedzieć się, co właściwie.

- Sam mówiłeś, żeby się w to nie mieszać.

- Generalnie jest to słuszna zasada, ale w tej chwili czynię od niej wyjątek. Dziś

słyszałem, że marny brać udział w jakiejś inwazji, co dotyczy nas osobiście, chcę więc

wiedzieć kogo, po co i kiedy mamy najeżdżać, A w tym celu trzeba dostać się do środka.

Właśnie podeszliśmy do bocznych drzwi, przy których stał żandarm. Na nasz widok

wyprężył się jak struna. Potrząsnąłem klamką zamkniętych drzwi.

- Drzwi były zamknięte, gdy objęliście posterunek? - warknąłem.

- Tak, sir.

- Ktoś próbował wyjść?

- Nie, sir.

- Jakie macie rozkazy?

- Zabić każdego, kto zbliży się do drzwi, sir. Odruchowo sięgnął po broń.

- Także swego dowódcę? - spytałem słodko. Ręka mu opadła, a czoło aż się

zmarszczyło od wysiłku umysłowego.

- Nie, panie kapitanie - odparł w końcu.

- Mylicie się i możecie stanąć przed plutonem egzekucyjnym za niewykonanie

rozkazu. Dowódca może sprawdzić, czy drzwi są zamknięte, ale gdyby próbował przez nie

przejść, macie go natychmiast zabić! Zrozumiano?

- Tak, sir!

- Więc przestańcie się tak radośnie uśmiechać na samą myśl o utrupieniu mojej

osoby!

- Tak, sir. - Od razu spotumiał.

Warknąłem coś jeszcze, żeby ostatnie słowo należało do mnie, i poszliśmy dalej.

Drzwi było sporo, tak że minęło trochę czasu, nim dotarliśmy do tylnego wejścia, gdzie obok

metalowych schodów stał następny wartownik.

- Dokąd to prowadzi? - spytałem.

- To droga ewakuacyjna, sir.

- Tam też jest strażnik?

- Naturalnie, sir.

Obaj z Mortonem podreptaliśmy na górę, a ja po drodze wyjąłem wytrych, gestem

nakazując Mortonowi milczenie. Schody kończyły się podestem i balustradą, za którą był

korytarz, drzwi i wartownik. Żandarm zdążył zdjąć broń z ramienia, zapytałem zatem

lodowato:

- Może jeszcze we mnie wycelujecie?

- Nie, sir, - Pospiesznie skierował wylot lufy w ziemię i nieco zzieleniał.

- Wiecie, że za mierzenie w oficera grozi sąd wojenny?

- Nie zasłużyłem na to, sir. Jestem tu sam i nie wiedziałem, kto idzie.

- Nie wierzę wam, coś tu jest nie tak. Stańcie obok porucznika i trzymajcie ręce z

dala od broni.

Gdy się odwrócił, błyskawicznie i cicho otworzyłem zamek, zaraz odsuwając się od

drzwi, jak gdyby nigdy nic.

- Te drzwi są zamknięte?

- Tak, sir. Naturalnie, że są. Dlatego właśnie przy nich stoję...

Zamilkł, gdyż złapałem za klamkę i spokojnie otworzyłem drzwi. Równie spokojnie

je zamknąłem i odwróciłem się do niego.

- Jesteście aresztowani, żołnierzu! - warknąłem. - Panie poruczniku, proszę zabrać

mu broń i zaprowadzić do pana majora. Proszę zameldować, cośmy tu zastali, i wrócić razem

z majorem. Poczekam tu na was!

Ledwie zniknęli na podeście, tak popsułem zamek, aby nikt nigdy nie był w stanie go

zamknąć, i wszedłem ostrożnie, przymykając drzwi za sobą. Dalszą drogę przesłaniała mi

zakurzona kotara, zza której słychać było jakieś głosy. Pochyliłem się, aby lepiej słyszeć, co

dało natychmiastowy efekt.

- ...więc całkowite utrzymanie tajemnicy aż do startu. - Znałem ten głos aż do

obrzydliwości. Garth. - Rozkazów nie otwierać aż do godziny czternastej. Miejscem

spotkania jest...

Przyłożyłem oko do szczeliny. Zennor pokazywał coś na przypiętej do

rozpadającego się stojaka mapie, którą, starannie sobie obejrzałem i wycofałem się.

Drzwi na korytarz przymknąłem w ostatniej chwili, na schodach aż niosło echo

tupania i po paru sekundach, zjawił się w korytarzu purpurowy i mocno zziajany major.

- Co tu się dzieje, panie kapitanie? - wycharczał, z trudem łapiąc oddech.

- Nie jestem do końca pewny, sir. Wartownik miał wyciągniętą broń, gdy

przyszliśmy, i zachowywał się podejrzanie, a drzwi nie były zamknięte na klucz. Dlatego

posłałem po pana, sir.

- Niemożliwe! Sam je zamykałem. - Złapał za klamkę i oczywiście drzwi ustąpiły.

Zbladł. Zamknął je pospiesznie.

- Był pan wewnątrz? - spytał.

- Skądże. Wyraźnie pan powiedział, aby nie wchodzić do budynku. Może zamek jest

zepsuty.

- Możliwe... - Gorączkowo poszukał właściwego klucza, wsunął go w zamek i

przekręcił. Zachrobotało aż miło i nic.

- Nie chce się zamknąć! - jęknął.

- Mogę spróbować, sir?

Nie czekając na przyzwolenie, wyjąłem mu klucz ze zmartwiałych dłoni i

spróbowałem. Z takim samym efektem.

Oddałem mu klucz.

- Będzie śledztwo i będą kłopoty, sir. Nie zasłużył pan sobie na takie traktowanie.

Dopilnuję, aby wartownik nie rozpowiadał o zdarzeniu, ściągnę spawacza i zamkniemy te

drzwi na amen. Nie sądzi pan, że to będzie najlepsze wyjście, sir?

Major chciał coś powiedzieć, ale najpierw zastanowił się, przyjrzał się drzwiom,

potem mojej osobie, po czym schował klucze do kieszeni.

- Tak jak pan powiedział, kapitanie, nic się nie stało. Nie ma co się bawić w

dochodzenia. Sam przypilnuję drzwi, a pan niech przyśle spawacza.

- Tak jest, sir. Zaraz się tym zajmę.

Morton wraz z sinozielonym żandarmem czekali przy wejściu na schody.

Podszedłem do tego ostatniego i przyjrzałem mu się surowo.

- Tym razem wam się upiekło - oznajmiłem. - Sądzę, że najrozsądniej będzie, jak

zapomnicie o wszystkim. Nazwisko?

- Pip siedem osiem jeden dwa, sir.

- Dobra, Pip. Wracajcie do jednostki, ale jak usłyszę, że krąży jakaś plotka o zamku i

drzwiach, to w dwadzieścia cztery godziny będziecie nieboszczykiem. Jasne?

- Jakim zamku, sir?

- Doskonale. Byle tak dalej, a nie będziecie mieli problemów. Zameldujcie

sierżantowi, że potrzebuję tu spawacza. Na wczoraj. Ruszajcie się, Pip.

Tak się ruszył, aż iskry z bruku poleciały.

- Po cholerę spawacz? - zapytał Morton

- Żeby oni nie dowiedzieli się, że ja wiem prawie wszystko o ich planach. Tylko co

ja miałem zrobić teraz z tymi informacjami?

13

Gdy narada dobiegła końca, skrupulatnie oddaliłem się od głównego wyjścia. Istniała

niewielka wprawdzie, ale jednak groźna możliwość, że Garth mnie rozpozna, a nie było sensu

wystawiać się na głupie ryzyko. Oficerowie odjechali, obstawa odmaszerowała, bowiem nikt

nie przysłał po nią ciężarówek. Major miał co prawda samochód do dyspozycji, ale wyłgałem

się z propozycji podwiezienia.

- Mogliśmy skorzystać... - zaczął kwękać Morton.

- A pomyślałeś, gdzie by nas zawiózł? Może do pierdla? Im dalej od starszych

stopniem, tym lepiej.

- Jestem zmęczony.

- A ja to niby nie? I nie mów mi nic o głodzie. Chodź, poszukamy na to drugie

jakiegoś lekarstwa. Mamy dość forsy, by szybko na coś trafić.

- Jim... Jim diGriz... - głosik był piskliwy i ledwie słyszalny; w normalnych

warunkach w ogóle bym go zignorował, ale wcześniejsze spotkanie ze szczurem zmieniło

moje podejście do tematu.

- Morton, słyszałeś coś? - spytałem ostrożnie.

- Nie, a powinienem?

- Nie wiem, pewnie mi w uszach dzwoni, przysiągłbym, że ktoś mnie wołał.

- Pewnie ta ćma, która przysiadła ci na ramieniu. Hi, hi, hi...

- Jaka ćma?

- No przecież siedzi na kapitańskich pagonach. Odgonię.

- Ani mi się waż - mruknąłem, odwracając głowę w stronę minirobota, który

niespodziewanie przeleciał mi na ucho.

- Idź na... ląbud sść... zaraz...

- Nic nie rozumiem - oznajmiłem półgłosem.

- Pewnie dlatego, że nic nie mówię.

- Zamknij się, Morton. Nie z tobą gadam, tylko z ćmą. Znieruchomiał i opuściwszy

szczękę, popatrzył na mnie podejrzliwie.

- Powtórz wiadomość - poleciłem.

- Idź na lądowisko.

- Rozumiem, na lądowisko. Bez odbioru. Ćma odleciała, a ja poklepałem Mortona.

- Odpręż się i nie spoglądaj na mnie jak na wariata. To była elektroniczna ćma, taka

latająca radiostacja.

- Czyja?

- Już ci mówiłem, im mniej wiesz, tym zdrowiej dla ciebie.

- Jesteś szpiegiem, tak?

- I tak, i nie. Jestem tu w swoich sprawach, a tacy jedni próbują mnie wykorzystać do

własnych celów. Rozumiesz?

- Nie - przyznał uczciwie.

- To dobrze. Chodźmy na lądowisko, sądząc po światłach, jest tam dziś spory ruch.

Idziesz?

- A mam wybór? Przecież nie można cofnąć tego, co było, nie możemy wrócić do

baraku i zacząć od nowa.

- Nie możemy - zgodziłem się, nie bardzo wiedząc, do czego zmierza.

- Ja się do tego nie nadaję - westchnął rozpaczliwie. - Dokąd nas to zaprowadzi...

Pytanie było trafne, ale chwilowo i ja nie potrafiłem na nie odpowiedzieć.

- Prawdę mówiąc, nie wiem. Ale masz moje słowo, że wyciągnę cię z tego tak, jak

sam cię w to wpakowałem. Tylko nie pytaj mnie jak, bo na razie nie mam pojęcia.

- Nie musisz się obwiniać. To ja zacząłem pyskować temu durnemu kapralowi.

Maszerowaliśmy tak, gawędząc, całkiem raźnie, drogą ku portowi kosmicznemu

będącemu jednocześnie lotniskiem. Teren był dobrze oświetlony i obstawiony. Droga biegła

łukiem wzdłuż ogrodzenia, a na pobliskim pasie siadał właśnie transportowiec płoszący

silnikami wronopodobne ptaki łażące po trawie. Jeden podleciał w naszą stronę, siadł o metr

od nas i zagadał:

- Nie jesteś sam!

- Przecież widać. Jego nie musisz się bać. To ty, Warod?

- Kapitan Warod skończył służbę.

- To go obudź. Nie będę gadał z byle wroną.

- Skontaktujemy się z tobą.

Ptak otworzył dziób, rozpostarł skrzydła i wystartował z takim impetem, aż się

kurzyło.

- Odrzutowy - mruknąłem z uznaniem. - Sprytne, wlot powietrza w dziobie, wylot

gazów w jedynym słusznym miejscu. Idziemy.

Drogą przemknął z wyciem syreny wóz radiolokacyjny.

- Faktycznie się starają.

- Ten ptak to też była radiostacja?

- Widziałeś. Zdalnie sterowany i nie do odróżnienia od innych pierzastych, chyba że

nadaje do bazy.

- A gdzie ta baza?

- Coś się zrobił taki ciekawy? Mówiłem ci, Morton, że to niezdrowe. I przestań się

martwić. Ci, którzy sterują tymi cudami techniki, nie są wcale wrogo nastawieni ani do ciebie,

ani do tego kraju.

- A szkoda! - podniecił się niespodziewanie. - Następnym razem powiedz im, by

zlikwidowali wojskowych i ich kumpli, i załatwili wolne wybory. Wiesz, ile lat trwa już stan

wyjątkowy? Sprawdziłem, dwieście osiemnaście lat. Miła tymczasowość, co? Możesz im też

powiedzieć, niech nastawiają się tak wrogo, jak tylko chcą. Mało mnie to obchodzi. Im gorszy

mają stosunek do tego kraju, tym lepiej i dla kraju, i jego mieszkańców.

- Słyszałem - rozległo się nad nami, i na ramieniu wylądował mi nieco ciepły

gawron. - Naszym celem nie jest wojna. Próbujemy pokojowo...

- Zamknij dziób, Warod! - warknąłem. - Mamy niewiele czasu. Ich radiolokatory są

całkiem dobre i łatwo namierzają ten wasz odrzutowy drób. Wiem, gdzie będzie inwazja!

- Doskonale. - Ptak przekrzywił łebek i łypnął oczkiem. - Nagrywam. Mów dalej.

- Inwazja jest planowana na inną planetę, nie na kontynent. Przygotowują właśnie

flotę kosmiczną.

- Jesteś pewien?

- Osobiście podsłuchiwałem - sapnąłem oburzony.

- Jak się nazywa ta planeta?

- Pojęcia nie mam.

- Zaraz wrócę, muszę pozbyć się tych szpiclów z nasłuchu.

Ptak wystartował, wykonał zgrabną beczkę i siadł na przejeżdżającej ciężarówce,

nadal widocznie transmitując, gdyż w parę chwil później za ciężarówką pognał wóz

radiolokacyjny.

- Czego jeszcze dowiedziałeś się o inwazji? - zainteresował się Morton.

- Praktycznie to wszystko, poza tym dowodzi nią niejaki Zennar i ma to nastąpić

szybko... - Przerwał mi gwizd i nagły ciężar na głowie: ten cholerny ptak wylądował na mojej

czapce.

- Musisz się dowiedzieć, jaką planetę zamierzają zaatakować - oznajmił.

- Po pierwsze, złaź ze mnie! Po drugie, sam sobie się dowiedz. Wystarczy, że

polecicie za nimi.

- Niemożliwe. Najbliższa jednostka z detektorami dalekiego zasięgu jest o cztery dni

drogi stąd. Może nie zdążyć.

- To twój problem! Auu! - To ostatnie wywołane było startem ptaka, który zerwał mi

przy tej okazji czapkę. Skręciliśmy za róg, by ją odzyskać, gdy minął nas następny wóz

najeżony antenami.

- Mieszamy się z tłumem - zdecydowałem. - Mogą zacząć coś podejrzewać,

znajdując nas wciąż w pobliżu miejsca transmisji.

- A czy to wymieszanie się z tłumem można by połączyć z jedzeniem i piciem?

- Jak najbardziej - zgodziłem się entuzjastycznie i wyszedłem na środek drogi

unosząc rękę.

Naturalnie wlazłem prosto pod nadjeżdżającą ciężarówkę, której kierowca ledwie

zdołał wyhamować.

- Nie za szybko jeździcie?! - ryknąłem.

- Nie widziałem pana, panie kapitanie.

- Pewnie, żeście mnie nie widzieli, bo macie popsuty reflektor. Ale co mnie to

obchodzi, jestem po służbie. Podrzućcie mnie i pana porucznika do klubu oficerskiego i

zapomnę, żeśmy kiedykolwiek się widzieli.

Kierowca nie miał żadnego wyboru, toteż zrobił, co mu kazałem, zadowolony, że

wykręcił się tanim kosztem.

Klub oficerski tym różnił się od podoficerskiego, że były tu kelnerki, lepsze trunki i

wygodniejsze siedzenia. Mniej więcej jedna czwarta stolików była zajęta, ale szybkość z jaką

otrzymaliśmy steki i piwo, mogła być porównywalna jedynie z tempem, w jakim wszystko to

wchłonęliśmy. Dopijałem właśnie piwo, gdy drzwi otworzyły się z impetem. W progu stanął

oficer w polowym mundurze i tak dmuchnął w gwizdek, aż w uszach mi zadzwoniło.

- Alarm! - oznajmił. -Wszyscy na zewnątrz i zbiórka przy autobusie.

- Właśnie skończyliśmy służbę, panie pułkowniku - jęknąłem.

- I właśnie znów ją zaczynacie, panowie. Poza tym, w odróżnieniu ode mnie,

mieliście okazję zjeść coś i wypić, w związku z czym lepiej mnie nie denerwujcie.

- Tak jest, sir!

Obaj z Mortonem i resztą klientów zapakowaliśmy się do oczekującego autobusu,

który ruszył, ledwie dołączył do nas pułkownik.

- Panowie, sytuacja jest następująca. Z powodów, które panów nie powinny

interesować, nastąpiła zmiana planów. Jedziemy do boju i proszę mi tu nie protestować!

Wiem, że wszyscy jesteście biurowymi dekownikami, ale nie zmienia to faktu, że jesteście

także żołnierzami. Z powodu przyspieszenia akcji nie wszyscy oficerowie liniowi zdołali na

czas dotrzeć do bazy, zatem zgłosiliście się na ochotnika, aby przejąć ich przydziały. Teraz

jedziemy pobrać mundury polowe i broń, potem do jednostek i do transportowców. O pomocy

startujemy...

Dalszego ciągu nie było słychać za sprawą niezgodnego, acz spontanicznego chóru

przekleństw, wymówek i jękliwych skarg, co doprowadziło naturalnie do tego, że pułkownik

wyjął broń i zrobił w suficie całkiem sporą, nieregularną dziurę. Zapadła trwożna cisza i

oficer ponownie stał się ośrodkiem zainteresowania.

- Teraz już lepiej - uśmiechnął się, nie chowając broni. - Ponieważ dojechaliśmy na

miejsce, wszyscy wysiadać. Dobry żołnierz to żołnierz posłusznie wykonujący rozkazy, zły

żołnierz to martwy żołnierz. Wybór należy do panów. Zbiórka w dwuszeregu! Ochotnicy do

służby liniowej trzy kroki naprzód, wystąp!

Wszyscy postąpili zgodnie trzy kroki do przodu.

Pułkownik schował gnata i poprowadził nas do bramy rzęsiście oświetlonego

magazynu. Przy uginających się od wszelkiego wojskowego złomu półkach czekali żołnierze,

wejście zaś blokował swoją osobą jakiś oficer.

- Proszę się odsunąć - warknął pułkownik, zezując jednocześnie w naszą stronę.

- Nie mogę, sir. Bez podpisanego nakazu z kwatermistrzostwa i bez pokwitowania

nie mogę wydać niczego, a rozkazu nie ma...

Pułkownik swoim zwyczajem wypalił w najbliższą żarówkę, po czym podsunął

dymiący wylot lufy pod nos magazyniera.

- Co pan powiedział, bo nie dosłyszałem?

- Rozkazy właśnie nadeszły, sir! Może pan pobrać, co tylko chce.

Biegiem pobraliśmy zatem co trzeba, jako że maniak ze spluwą zdawał się być

wszędzie i strzelał regularnie niczym odmierzająca minuty kukułka. Trawnik przed

magazynem stał się sceną grupowego striptizu, wszyscy przebierali się w polowe mundury,

zakładali oporządzenie i upychali co tylko się dało do plecaków. Ledwie który skończył, węd-

rował do zbrojowni po rusznicę, czy jak tam się nazywało to, co tu wydawali. Bez amunicji

jednak; pułkownik mógł być maniakiem, ale nie był samobójcą.

- Masz pojęcie, o co tu chodzi? - Morton zwalił swój ładunek obok mojego i oparł się

o ścianę, oglądając z zaciekawieniem świeżo otrzymaną broń.

- Pewnie, że mam. W sztabie doszli do wniosku, że szpiedzy wszystko odkryli, co

zresztą jest częściowo prawdą, i trzeba przyspieszyć termin inwazji, by pokrzyżować wrogom

szyki.

- I co z nami będzie?

- Dokonamy inwazji w randze oficerów, co oznacza, że w razie napotkania oporu

będziemy mogli z tyłów rozkazywać większym od nas pechowcom, którzy muszą nas

słuchać...

- Otwórz plecak - usłyszałem wyraźnie.

- Co mówiłeś?

- Otwórz plecak, diGriz! - pisnęła rozpaczliwie rozładowana ćma, nim padła na trawę

obok mego buta, który zaraz ją, naturalnie, przydepnął.

Zaciekawiony rozpiąłem plecak, gdy coś w górze zagwizdało i z nieba runął do

środka odrzutowy kruk.

- Nie będę ryzykował przemycając to odrzutowe gówno! - zaprotestowałem

kategorycznie.

- Musisz, to nasza jedyna szansa. Uruchamia się przez delikatne naciśnięcie wola.

Koniec.

Oczy ptaka zmatowiały i znieruchomiał. Klnąc w duchu, zamknąłem plecak.

- Do wozu! - polecił pułkownik. - Jedziemy do jednostek!

14

Trzeba przyznać, że pułkownik był dobrym organizatorem. Pojazdy zabrały

obładowanych jak muły oficerów, ledwie zdołali wytoczyć się ze zbrojowni. Obaj z

Mortonem dołączyliśmy do kolejnej jęczącej gromadki, żeby nie stać się przedmiotem

nadmiernego zainteresowania ze strony wymachującego wciąż bronią oficera.

- I pomyszlecz, sze własznie szę zaczągnąłem - wyseplenił wspierający się o mnie

oficer i z gulgotem pociągnął solidny łyk z piersiówki.

- Podobno należy się dzielić - poinformowałem go, konfiskując naczynie i degustując

zawartość. Cholernie to było mocne.

- Nadal nie pijesz? - spytałem Mortona, obserwując błyskawicznie obniżający się

poziom płynu w naczyniu.

- Właśnie zacząłem - sapnął i pociągnął solidnie.

Prawowitemu właścicielowi oddałem tylko trzy płytkie łyki. On i tak miał już dosyć.

Gdzieś przed nami błysnęło oślepiająco i zagrzmiało. Kolejny transportowiec

startował ostro, topiąc beton pod sobą.

Zatrzymaliśmy się gwałtownie, po czym jeszcze gwałtowniej wyrzucono nas z

pojazdu. Całej akcji przyglądał się z niesmakiem znany już nam pułkownik, tym razem w

towarzystwie radiooperatora i tuzina sierżantów. W tle zaś do kolejnego transportowca

ładowała się równym krokiem kompania żołnierzy. Pułkownik poczekał, aż kłębowisko

oficerów przekształci się w nierówny szereg, co przyspieszył zresztą nieco, odpinając kaburę,

i oznajmił donośnie:

- Panowie! Za mną ładują się właśnie dobrzy żołnierze, potrzebujący dobrych

oficerów. Niestety, wszystko, co mogę im zaoferować, to banda grubodupych gryzipiórków,

czyli kwiat oficerskiego dekownictwa tyłowego. Ponieważ i tak mam was za mało, więc

przydzielą po jednym na kompanię i mam nadzieję, że prędzej sami zginiecie, niż wygubicie

swoich podkomendnych.

Była to niemiła wiadomość, bo obiecałem Mortonowi, że go z tego wyciągnę, co w

przypadku rozdzielenia nas mogło być trudne, a ja zwykłem dotrzymywać obietnic. Złamałem

więc własną zasadę i zgłosiłem się na ochotnika, to znaczy wystąpiłem przed front i strzeliłem

kopytami jak na paradzie.

- Sir, nie mam grubej dupy i nie jestem dekownikiem - zameldowałem, salutując. -

Mam doświadczenie liniowe, jestem dobrym strzelcem i instruktorem walki wręcz. Proszę o

przydział do kompanii zwiadu!

- Ni cholery nie wierzę!

Wobec tego złapałem go za klapy, zamiotłem nim trawnik i znieruchomiałem

stawiając but na jego grdyce, a następnie rozbroiłem go, odstrzeliłem parę najbliższych

żarówek i postawiłem na powrót na nogi. Otrzepując mundur, prawie się uśmiechnął.

- Przydałoby się więcej takich. Ma pan kompanię zwiadu. Nazwisko.

- Drem, sir. Jeśli można, to chciałbym prosić o porucznika Heska jako zastępcę. Jest

młody i głupi, ale zacząłem go szkolić dwa tygodnie temu.

- Ma go pan. Proszę iść do transportowca. Są może jeszcze jacyś ochotnicy?

Złapałem plecak i Mortona i pognaliśmy do śluzy.

- Myślałem, że zwariowałeś, jak walnąłeś nim o ziemię - wysapał Morton. - Sporo

ryzykowałeś.

- Życie w ogóle jest ryzykowne, jeśli weźmie się pod uwagę cholesterol i wypadki

drogowe... Tfu, ale się ze mnie zrobił filozof ludowy! Postaw te manele, widzę pomoc na

horyzoncie.

Pomoc przybrała postać sierżanta i dwóch szeregowych, którzy pojawili się w śluzie

i strzelili kopytami na nasz widok, aż echo poszło.

- Starszy sierżant Blogh, pełniący obowiązki dowódcy kompanii zwiadu -

zameldował podoficer. – Pan kapitan Drem?

- We własnej osobie, sierżancie. To porucznik Hesk, mój zastępca.

- Weźcie plecaki panów oficerów - warknął sierżant. - Za dziesięć minut startujemy,

sir.

- No, to w porę nas znaleźliście, sierżancie.

Ledwie wyszliśmy ze śluzy, rampa została podniesiona, a statek zahermetyzowany.

Dwa pokłady wyżej dołączyliśmy do reszty kompanii, aktualnie leżącej na fotelach

antyprzeciążeniowych. Po chwili rozbłysły czerwone lampki i zaczęło się odliczanie. Do

naszych foteli dotarliśmy akurat w chwili, gdy ryknęły silniki.

Naturalnie piloci zafundowali nam takie przeciążenie, abyśmy jedynie nie zdechli od

tego, ale w wojsku takie rzeczy zdarzają się nagminnie. Gdy ciążenie wróciło do l G, wstałem

i machnąłem na sierżanta.

- Manierki pełne? - spytałem.

- Tak, sir.

- To pozwólcie im się napić, ale tylko jednego... Przerwało mi trzeszczenie w

głośniku i zniekształcony głos.

- Wszyscy oficerowie liniowi proszeni są o zameldowanie się na pokładzie numer

dwa. Natychmiast!

- Panie poruczniku - poleciłem nieco ogłupiałemu Mortonowi. - Do mego powrotu

proszę przejąć dowodzenie... Jakby co, to znajdź robotę podoficerom i nie wyjmuj jeszcze

tego cholernego ptaka. - To ostatnie dodałem szeptem.

Stołówka nie była zbyt duża, toteż tłok panował spory. Wszyscy wiedzieli o inwazji,

ale nikt nie potrafił powiedzieć nic konkretnego. Jakiś sierżant sztabowy sprawdził obecność

według listy, którą oddał dwugwiazdkowemu generałowi siedzącemu przy stoliku obok

kuchni, czyli w najważniejszym miejscu, i zaczęła się odprawa.

- Do wiadomości tych, którzy dopiero co zostali przeniesieni do tej dywizji: to jest

generał Lowender, dowódca jednostki, który ma dla panów ważny komunikat - oznajmił

adiutant.

Zapadła cisza, zatem generał kiwnął głową i raczył się odezwać.

- Panowie, nadszedł czas, na który wszyscy niecierpliwie czekaliśmy. Dzień D,

godzina H. Kapitan zameldował mi, że leżymy już na kursie, a zatem można otworzyć tajne

rozkazy. - Wyjął z szuflady kopertę upstrzoną łąkowymi pieczęciami i rozdarł ją w pełnej

nabożnego skupienia ciszy. - Oto rozkazy, panowie. Słyszeliście zapewne plotki, że celem

naszego ataku ma być Zemlija. Były to fałszywe informacje, mające wprowadzić w błąd

wroga, który wszędzie ma swoich szpiegów. Teraz nie musimy się już chwytać podobnych

pomysłów, gdyż jesteśmy w przestrzeni i kierujemy się ku nowej, bogatej planecie, która

wiele lat temu straciła kontakt z resztą galaktyki, a co ważniejsze, tylko my wiemy o jej

istnieniu. Jest ona zamieszkana, ale tubylcy są zacofani i nie zasługują na tak bogaty świat.

Teraz opowie wam o tej planecie jej odkrywca, generał Zennor. Coś trzasnęło, zachrypiało,

przygaszono światła i przed stołem pojawiła się holograficzna projekcja gęby Gartha.

- Witam was, żołnierze Nevenkebli, którzy udajecie się właśnie na największą

wyprawę zdobywczą w dziejach naszego kraju. Zwycięstwo umocni i wzbogaci naszą

ojczyznę tak, że już nikt nie odważy się na nią napaść, a skarby nowego świata należeć będą

do nas! Świat ten nazywa się Hoyan. - Gęba zniknęła, zastąpiona widokiem błękitnej kuli

zawieszonej w przestrzeni. - Przyznaję, że odkryłem go zupełnie przypadkowo, gdy będąc

ściganym przez morderców Ligi, uciekałem dokonując przypadkowych skoków w

nadprzestrzeń. W czasie kolejnego znalazłem tę planetę. Zresztą, być może, kierowała mną

jakaś wyższa siła, mająca na względzie dobro mego kraju...

- Być może on jednak pierdoli jak nawiedzony - mruknął ktoś w mroku uzyskując

powszechną, szemraną aprobatę.

- Wylądowaliśmy i dokonaliśmy badań. To bogata planeta z dużymi zasobami metali

ciężkich, wielkimi lasami i czystymi rzekami, mogącymi dostarczyć wielkich bogactw.

Jedyne, co tam jest nie w porządku, to mieszkańcy, którzy są co najmniej dziwni.

Wyciągnęliśmy do nich przyjazną i pomocną dłoń, proponując handel i kontakt z wyższą

cywilizacją. I wiecie, co zrobili?! - W jego głosie pobrzmiewała wściekłość. - Powiem wam,

co zrobili! Nic! Zignorowali nas, odrzucili naszą ofertę! Całkowicie nas zlekceważyli!

Planeta zniknęła, ustępując miejsca gębie.

- Rozumiecie więc, panowie oficerowie, dlaczego robimy to, co robimy. Nasza

kultura jest starsza i o wiele bogatsza, a skoro ta banda prymitywów nas odrzuciła, należy

udowodnić im, że Nevenkebli nie należy obrażać. Jeśli nie potrafią sami zrozumieć, co jest

dla nich dobre, to trzeba ich przekonać, a pretensje będą wówczas mogli mieć tylko do siebie.

Niech żyje Nevenkebla! Niech żyje pozytywny pokój!

Ryknęły fanfary, odśpiewano jakąś kretyńską przyśpiewkę (sądząc po zachowaniu

otoczenia, musiał to być hymn), a wszyscy wszystkim odruchowo pogratulowali. Ja też, żeby

się nie wyróżniać. Następnie w powietrzu pojawiła się holomapa i głos zabrał Lowender.

Używał palucha jako wskaźnika.

- Nasza dywizja, Osiemdziesiąta Ósma, czyli Bojowe Diabły, będzie miała zaszczyt

wyzwolić przemysłowy obszar największego miasta zwanego Bellegarrique, cokolwiek by to

znaczyło. Tu i tu są kopalnie, tu magazyny i linia kolejowa, a tutaj, o dziesięć kilometrów od

miasta, jest tama, która spiętrza wodę rzeki i jest równocześnie hydroelektrownią. Dla dobra

mieszkańców należy zająć te obiekty, zanim dojdzie do ich uszkodzenia.

- Pytanie, sir - odezwał się jeden z pułkowników. - Jakiej obrony należy się

spodziewać? Jak liczna jest ich armia i czym dysponuje?

- Dobre pytanie, panie pułkowniku. Musimy być przygotowani na wszystko, na

każdy rodzaj ataku, na wszelkie niespodzianki. Ci ludzie są bowiem niesamowicie podstępni.

Ani generał Zennor, ani nasi ludzie nie byli w stanie uzyskać bliższych informacji o wielkości

ich armii, nie wiadomo nawet, czy ona istnieje! Na pierwszy rzut oka wydaje się, że nie ma

tam nawet policji! Ponieważ jednak wszyscy wiemy, że jest to niemożliwe, gdyż bez tych

instytucji żadne społeczeństwo nie może istnieć, pozostaje przyjąć, iż tak starannie ukryli swe

zbrojenia, że musimy być cały czas przygotowani na wrogą napaść. Poza tym tak zdziwaczałe

społeczeństwo należy wyleczyć z przesądów. Jesteśmy im to winni jako ludzie.

Jeśli o mnie chodzi, nigdy w życiu nie słyszałem takiego steku bredni, ale sądząc po

zachowaniu obecnych, nikt inny nie miał zastrzeżeń do treści odprawy ani do zamiaru, by

wyzwolić mieszkańców planety Hoyan za wszelką cenę, choćby nawet trzeba ich było

wszystkich w tym celu pozabijać!

15

Wróciłem do kompanii z pakietem zalakowanych rozkazów i głębokim

przekonaniem, iż jest to najbardziej kretyńskie przedsięwzięcie, o jakim kiedykolwiek

słyszałem, nie wspominając o udziale.

- Dziwnie wyglądasz - powitał mnie Morton, gdy wszedłem do kabiny. - Nic takiego,

czy może powinienem zacząć się bać?

- Ma pan jakieś rozkazy, sir? - Za moimi plecami pojawił się sierżant Blogh,

najwyraźniej także spragniony nowin.

Rzuciłem rozkazy na koję i zająłem się pilniejszymi problemami.

- Sierżancie, jak wygląda w kompanii kwestia picia alkoholu w trakcie drogi na

wojnę?

- Tak jak wszędzie, sir. Użycie jest karane sądem polowym. Ale jeden z baków

transportera pełen jest dziewięćdziesieciodziewięcioprocentowego spirytusu. Doskonały po

rozmieszaniu pół na pół z wodą i rozwodnionym sokiem pomarańczowym.

- Ślicznie. Ponieważ jedziemy na wojnę, pora wykorzystac przywileje rangi,

sierżancie Bogh. Dotąd byliście pełniącym obowiązki sierżanta sztabowego, od teraz jesteście

sierżantem sztabowym.

Morton z trzaskiem postawił na stole trzy kubki i torbę liofilizowanego soku

pomarańczowego. Szybko się chłopak przystosował.

Sierżant sztabowy zniknął na chwilę, wracając z dwudziestolitrowym kanistrem.

Błyskawicznie, choć nie w cudowny sposób, przemienił następnie jego zawartość w

czterdzieści pięć litrów wódki o niezbyt przesadnej mocy. Zapowiadało się, że spędzimy tę

podróż bez ofiar w ludziach.

- Średnio obrzydliwe - ocenił Morton po pierwszej kolejce, podstawiając ponownie

kubek. - Można usłyszeć, czego się dowiedziałeś?

- Można. Dobrą nowiną jest, że mamy zaanektować i okupować bogatą i nie znaną

reszcie wszechświata planetę zwaną Hoyan. Drugą dobrą nowiną jest to, że jest ona

zamieszkana przez ludzi, obrazu szczęśliwości zaś dopełnia fakt, że nie istnieje tam ani

wojsko, ani policja.

- Niemożliwe - stwierdził sierżant sztabowy, opróżniając kubek.

- Wszystko jest możliwe w tak dużej galaktyce. Jeśli wierzyć raportom wywiadu, to

nie powinniśmy napotkać żadnego oporu. W ogóle nie powinno dojść do rozlewu krwi.

- Niemożliwe - powtórzył sierżant sztabowy. - To pułapka.

- Generał też tak myśli i podejrzewa istnienie zakamuflowanych sił zbrojnych.

- Niekoniecznie - sprzeciwił się Morton. - Zanim trafiłem do wojska, studiowałem

historię i wiem trochę na ten temat. Ludzkość chadzała rozmaitymi drogami, a jeśli weźmie

się pod uwagę ilość zamieszkanych planet w galaktyce, to można powiedzieć, że

różnorodność społeczeństw i ustrojów jest praktycznie nieograniczona.

- Jak mają rząd, to mają i armię. Inaczej się nie da - uznał sierżant.

Szybkie tempo konsumpcji miało wpływ na wzrastającą fraternizację podoficera, jak

i coraz bardziej manifestacyjną przemądrzałość Mortona; pora była zatem zamknąć bar.

- Dobra! - Wstałem i wsunąłem kanister do kąta. - Sierżancie, zbierzcie podoficerów

i przekażcie im, co wam powiedziałem. Niech poinformują żołnierzy. Na razie to wszystko.

Sierżant wyszedł, Morton zachrapał na stole, a ja wykończyłem nie dopitą, trzecią z

rzędu szklaneczkę. Żołądek zareagował dziwnym bulgotem, co w zasadzie nie zdarzało mi się

po alkoholu, doszedłem zatem do wniosku, że najpewniej wskazane byłoby zjedzenie czegoś.

Od spożycia steku w klubie oficerskim minęło już ładnych parę godzin. Przeprowadziłem

zatem remanent w plecaku w poszukiwaniu racji żywnościowych, natrafiając na czerwone

tuby z napisem HOTPUP. Drobnym drukiem wyjaśniono poniżej, że jest to porcja na dwie

osoby, a otwiera się ją przebijając nożem biały krąg na denku. Posłusznie wyjąłem nóż zza

cholewy, dziabnąłem gdzie kazali, a tuba natychmiast stała się dziwnie gorąca, puściłem ją

więc i poprzestałem na podejrzliwej obserwacji. Przedmiot syknął, zabulgotał, zagdakał i

zaczął rosnąć. Profilaktycznie zmieniłem chwyt noża, na wypadek gdyby to coś chciało mnie

zaatakować. Na szczęście wynalazek pękł z trzaskiem, a na stole pojawiła się parówka o

gabarytach mego ramienia. Znieruchomiałem. Zapachniało nawet miło, odciąłem więc

końcówkę i spróbowałem. Jedynym, czego jeszcze mi brakowało, była musztarda i piwo.

Dni dłużyły się, podobnie jak stopniowo zaczynaliśmy mieć dość hotpupów, bowiem

dzięki pomyłce kwatermistrzostwa było to jedyne żarcie, jakie zapakowano na pokład, i

nawet generał był zmuszony się nim zapychać, chociaż nie krył niezadowolenia.

Poza tym co dnia odbywała się seria narad i odpraw nudnych i długich jak zapalenie

płuc z przerzutami na wątrobę. Razem z Mortonem zabijaliśmy czas, uszczuplając zapasy

alkoholu.

W ten sposób minęło piętnaście dni.

Szesnastego dnia zwołano kolejną odprawę i tym razem było wreszcie inaczej. Salę

wypełniały podniecone pogwarki, a ledwie sprawdzono obecność, Lowender rąbnął pięścią w

stół.

- Inwazja się zaczęła! Zwiadowcy meldują brak oporu, ale to może być podstęp,

mający wciągnąć nasze wojska w zasadzkę sił głównych. Wszyscy znacie rozkazy, wiecie

wiec, co robić. Za dwie godziny lądujemy. Jedno tylko mogę dodać, a mianowicie to, byście

dokopali im do dupy! - zakończył w iście wojskowym stylu.

Odprawa zamknęła się głośnymi wiwatami.

- Najwyższy czas - ucieszył się sierżant, słysząc nowiny. - Ludzie zaczęli się robić

leniwi od tego leżenia martwym bykiem.

- Zbierzcie podoficerów, po raz ostatni powtórzymy sobie plan - poleciłem,

rozkładając dobrze znaną wszystkim mapę.

Tym razem nie było kłopotów z frekwencją. To była odprawa bojowa.

- Powinniśmy wylądować tutaj - stuknąłem w mapę. - Teraz pytanie, ilu z was tak

naprawdę wierzy, że pilot zdoła posadzić transportowiec tam, gdzie powinien?

Odpowiedziała mi cisza.

- No to jesteśmy zgodni - uśmiechnąłem się bez radości. - Mamy wylądować o

świcie, czyli najpewniej będzie jeszcze głęboka noc, ewentualnie będzie lać jak z cebra. Coś

zdarzy się na pewno. Wyjeżdżamy pierwsi, bo mamy najdłuższą trasę do pokonania. Na

początku zjedzie z rampy transporter dowodzenia, bo tak go ustawiono, a zatem będę

prowadził. Jak długo pozostanie ciemno, a nikt nie zacznie do nas strzelać, będę jechał z

włączonymi światłami.

- Przepraszam, sir, ale generał wyraźnie powiedział, aby nie używać żadnych świateł

- wtrącił Bogh.

- Zgadza się. Tyle że generał będzie wyjeżdżał stąd jako ostatni, a my jako pierwsi,

poza tym musimy to zrobić szybko, bo z tyłu naciskać będzie już na nas kompania czołgów.

- Jedziemy na światłach! - zdeklarował się sierżant.

- Dotrę do najbliższego wzgórza i sprawdzę, gdzie wylądowaliśmy i gdzie

powinniśmy jechać. Pan porucznik zbierze oddział i będzie podążał za mną. Naszym

zadaniem jest zajęcie zapory i elektrowni, dostarczającej prąd do tego całego Bellegarriąue.

Mamy dopilnować, by prąd płynął dalej. Są pytania? Słucham, kapralu?

- Czy możemy zostawić hotpupy i zdobywać żywność na przeciwniku, sir?

- Tak i nie. Hotpupy weźmiemy na wypadek trafienia na kwatermistrza. Z

przyjemnością wypcham go tym świństwem. Najszybciej jak się da, należy zorganizować

lokalną żywność, najpierw przynosząc ją do mnie celem sprawdzenia na toksyczność przed

rozdaniem żołnierzom. Jeszcze ktoś?

- Kiedy dostaniemy amunicję, sir?

- Powinna już być gotowa do rozdania. Dopilnujcie, aby wszyscy otrzymali swoje

przydziały i załadowali magazynki. Przypilnujecie też, żeby żadna broń nie została

załadowana. Najgorszą rzeczą, jaka może nam się trafić, jest przypadkowa strzelanina i

przedziurawienie kadłuba przy podchodzeniu do lądowania w atmosferze.

- Załadowanie broni, znaczy się, po wylądowaniu - podsumował sierżant.

- Załadowanie broni, znaczy się, na mój rozkaz - poprawiłem go. - Skoro nie

spodziewamy się oporu, to lepiej będzie nie odstrzelić przez przypadek kogoś z tubylców, bo

wtedy na pewno zaczną walczyć. Jeśli broń nie będzie załadowana, to nie będzie wypadków.

Jeśli natomiast zostaniemy zaatakowani i zacznie się strzelanina, to wsunięcie pełnego

magazynka trwa sekundę. Chwilowo broń będzie zatem nie nabita.

Odpowiedział mi pomruk protestu.

- Bez naładowanej broni nie można atakować - sprzeciwił się kapral Aspya.

- Można, można - odparłem lodowato. - Każdy niemal rozkaz można wykonać prócz

przenicowania hehnu, jak wiecie. Dodam jeszcze, że moja osobista broń będzie nabita i

zastrzelę każdego, niezależnie od stopnia, kto sprzeciwi się moim rozkazom. Jeszcze jakieś

pytania? Nie? To rozejść się. Za trzydzieści minut spotykamy się na rampie.

- Nie uszczęśliwiłeś ich tą nowiną o amunicji - stwierdził Morton, gdy drzwi

zamknęły się za ostatnim podoficerem.

- Ich pech. Nie lubię zabijania, a ostre pociski znaczą wypadki, najczęściej zresztą

śmiertelne.

- Powinni być w stanie się bronić...

- Morton! - warknąłem. - Spójrz w lustro! Widzisz? Widzisz porucznika jak mu tam i

zaczynasz myśleć jak on. Pamiętaj, kim naprawdę jesteś, a jesteś żołnierzem z przymusu.

Zapomniałeś? Tak a propos, widziałeś kiedyś trupa?

- Moją ciotkę w trumnie...

- Świetnie! Ja widziałem ciut więcej i zapewniam cię, to nie jest miły obrazek. I

jeszcze jedno: kiedy ktoś ginie, to pozostaje martwy i nic nie jest w stanie tego zmienić.

Pamiętaj o tym, gdy będziesz słuchał tych rozmaitych piewców nienawiści i domorosłych

ideologii. Chcesz zginąć?

Dla lepszego zilustrowania pytania przystawiłem mu nóż do grdyki.

- Nie! - pisnął, zezując na ostrze.

- Ja też nie - przyznałem, błyskawicznie chowając nóż. - I na pewno nie chce zginąć

nikt w tym świecie, na którym lądują właśnie tysiące półgłówków obładowanych bronią. Jak

ja się w to wpakowałem?

- Jak ja: trafiłeś z poboru - przypomniał mi Morton.

- Serdeczne dzięki. Cholera, zawsze tak jest, że starzy wysyłają na wojnę młodych.

Powinno się ustalić dolną granicę wieku poborowych na pięćdziesiąt pięć lat i to by szybko

zakończyło takie głupie wojenki, jak ta tutaj!

Dalsze rozważania uniemożliwił mi odgłos klaksonu alarmowego.

- Czas na nas - mruknąłem, patrząc na zegarek. - Idziemy.

Oświetlony czerwonymi lampami pokład ładunkowy pełen był ludzi i sprzętu,

tworzących w sumie imponujący bałagan. Przepchnęliśmy się do stojącego przy samym

włazie transportera. Pierwszą moją czynnością było zwolnienie łańcuchów mocujących

pojazd do pokładu.

- Klamry mają wybuchowe zwalniacze - wtrącił się sierżant. - Powinny zostać

odstrzelone, gdy rampa dotknie ziemi, sir.

- Zobaczę, uwierzę. A jak nie wypalą? Wszystko załadowane zgodnie z rozkazami?

- Tak, sir. Zapasy amunicji pod tylnym siedzeniem, sir.

Zapasy amunicji oznaczały żelazną rację dziesięciu manierek wypełnionych

rozcieńczonym spirytusem. Wypełniły przestrzeń pomiędzy fałszywym dnem a siedzeniem,

maskując przy okazji odrzutową wronę. Diabli wiedzą, może trafiliśmy na planetę

abstynentów?

Podłoga zaczęła przyciągać mnie jakoś silniej, złapałem się więc klamki.

Schodziliśmy do lądowania przy dwóch G.

Ryk silników hamujących ustał równocześnie z powrotem normalnego ciążenia.

Czym prędzej wsiadłem do pancerki, rampa opadła z hukiem i wokół rozległa się kanonada.

Klamry faktycznie eksplodowały. Na zewnątrz padał deszcz.

- Zapalaj! - poleciłem kierowcy. - I włącz światła, bo się zabijemy!

Było ciemno, lało jak z cebra, na dodatek wiał zacinający strugami wody wiatr. Z

wyciem silnika zjechaliśmy po rampie, pokonaliśmy kałużę i runęliśmy do przodu. W blasku

reflektorów widać było jedynie potoki deszczu.

- Przed nami woda, sir. - Kierowca miał widać lepsze oczy. - Dużo wody, sir.

- To skręć, idioto, i nie próbuj nas utopić, to nie amfibia. W prawo i wzdłuż brzegu.

W górze ryknęło i błysnęło, ale na szczęście nie był to ostrzał z orbity, tylko zwykła

burza.

- Za tymi drzewami coś jest. - Trzepnąłem kierowcę w ramię. - Jedziemy tam.

- To jest płot, sir.

- No to przejedź przez niego! - westchnąłem ciężko. - To opancerzony wóz bojowy, a

nie trzykołowy wózek, jakim ostatnio jeździliście, szeregowy.

Gdy wreszcie dotarliśmy na szczyt wzniesienia, zaczynało już świtać, choć na deszcz

nie miało to najmniejszego wpływu. Wyjąłem podświetlaną mapę i spróbowałem zorientować

się w terenie. Całe szczęście, że miałem do pomocy wschodzące słońce. Milcząco założyłem,

że na tej osobliwej planecie słońce też pojawia się na wschodzie.

Zanim dotarła do nas reszta kompanii, zdążyłem wyłączyć światła. Na pewno

wiedziałem tylko, gdzie jest nasz transportowiec, z którego w deszcz wypływały wciąż nowe

potoki sprzętu i ludzi. Robiło się jasno i dzięki pasmu wzgórz na horyzoncie wreszcie

złapałem orientację.

- No! - zdołałem uśmiechnąć się do przemoczonych podwładnych. - Dzięki błędowi

pilota jesteśmy właśnie w połowie drogi do celu. Reszta ma dwa razy dłuższą drogę, ale to ich

problem.

Mocno ich to ucieszyło.

- Na dodatek, jak się dobrze przyjrzeć, to można stwierdzić, że maszerują właśnie w

przeciwną stronę, niż powinni, i oddalają się od miasta, które mają zdobyć. Cóż, idą według

rozkazów, a nie patrzą na mapę.

Tym razem zareagowali żywiołową radością, bo nic tak nie cieszy jednego oddziału,

jak widok innego w tarapatach. Deszcz przeszedł tymczasem w uporczywą mżawkę, a

wschodzące słońce oświetliło białą budowlę wystającą ponad linię drzew. Wlazłem na maskę.

- Uwaga wszyscy! - powiedziałem głośno. - Jak spojrzycie tam, gdzie pokazuje,

zobaczycie tamę, która jest naszym celem. To białe nad drzewami. Transporter zamyka

kolumnę, zwiad do przodu, a ja na piechotę poprowadzę siły główne. Wymarsz!

16

Mniej więcej po półgodzinie ktoś tam w górze przerzucił wajchę i mżawka ustała jak

nożem uciął. Lekki wietrzyk przeganiał chmury, toteż okolica zaczęła intensywnie parować.

Wyszliśmy na asfaltową drogę, co znacznie ułatwiło marsz. Droga obsadzona była wysokimi

drzewami, zwiadowcy nie nawiązali jeszcze kontaktu z wrogiem, zdążyli natomiast

spenetrować jego uprawy.

- Panie kapitanie, zwiadowcy znaleźli sad z dojrzałymi avalgwlankami - zameldował

Blogh.

- Nazywa się obrzydliwie. Co to takiego?

- Owoc, który rośnie na Zemliji. Pyszny, sir.

- No to niech dostarczą próbki do analizy - zdecydowałem.

Zwiadowca zjawił się czym prędzej z hełmem pełnym zwykłych, dojrzałych

brzoskwiń. Powąchałem jedną i przyjrzałem się dokładniej zwiadowcy.

- Widzę, żołnierzu, że zrobiliście już analizę. Mordę macie całą w soku. Jakie toto

jest?

- Wspaniałe, sir - oświadczył z pełnym przekonaniem. Ugryzłem słodki owoc i

przyznałem mu całkowitą rację. Przełknąłem czym prędzej.

- Profilaktycznie ukryjemy się w sadzie, sierżancie. Piętnaście minut przerwy na

zameldowanie się reszty zwiadowców.

Gdy wyszliśmy ponownie na drogę, głośniejsze od tupotu butów były odgłosy pracy

pełnych żołądków mojego wojska. Tama rosła w oczach, wszędzie panował całkowity spokój,

ani żywego ducha. Nakazałem postój i przywołałem podoficerów.

- Teraz podam plan ataku, ale najpierw sprawdzę broń. Zaczynamy od was,

sierżancie sztabowy.

Blogh z kamienną twarzą pokazał mi automat. Sprawdziłem magazynek i komorę,

jedno i drugie puste, i oddałem mu broń bez słowa. To samo powtórzyło się z pozostałymi, aż

dotarłem do ostatniego w szeregu kaprala Aspyi. Ten, zamiast podać mi karabin, przycisnął

go do piersi.

- Mogę panu oszczędzić trudu, sir - oznajmił. – Jest nabity.

- To niewykonanie rozkazu, ekskapralu. Szeregowy Aspya, wasza broń!

- Żołnierz bezbronny nie jest żołnierzem, sir - odparł ponuro, pozostając w bezruchu.

- Prawda - zgodziłem się odwracając, ale nadal obserwując go kątem oka.

Ledwie przestał na mnie patrzeć, rąbnąłem go z półobrotu wyciągniętą ręką pod

ucho. Runął jak kłoda, bo cios nie był markowany, ostatecznie facet miał przy sobie nabitą

broń. Bez trudu wyjąłem automat z bezwładnych dłoni i rozładowałem.

- Sierżancie, ten żołnierz resztę drogi odbędzie pod strażą w pancerce. Jest

aresztowany.

- Czy strażnik ma być uzbrojony, sir?

- Jak najbardziej. Broń nabita i ma strzelać bez uprzedzenia. Strażnikiem będzie

porucznik. Teraz wracamy do planu. Zatem...

Słuchali w milczeniu, nadal pozostając pod wrażeniem moich umiejętności i szybkiej

reakcji. Morton na pewno nie będzie skłonny do pochopnego użycia broni, zatem tę sprawę

miałem z głowy. Przy okazji usunąłem go całkiem legalnie z pierwszej linii. Przydzieliłem

cele wszystkim plutonom, dyspozytornię pozostawiając sobie.

- To byłoby wszystko. Rozstawcie ludzi i zameldujcie się po wykonaniu. Gdy

wszyscy będą gotowi, spróbuję zająć bez walki dyspozytornię, tak by nie przerwać dostawy

prądu. Wykonać!

Moje wojsko rozpierzchło się niczym stado tresowanych zajęcy, atakując dokładnie

według instrukcji: kilka skoków do przodu, w bruzdę, ubezpieczenie następnych i zmiana. Po

paru minutach zaćwierkała radiostacja meldunkami tej samej treści: cel osiągnięty, brak oporu

jak i kontaktu z przeciwnikiem. Nadszedł mój czas. Razem z sierżantem sztabowym i jego

dwoma pomocnikami pomaszerowaliśmy do głównego budynku. Otworzyłem pierwsze z

brzegu drzwi. Prowadziły do hali turbin, które pracowały sobie bez żadnego nadzoru.

- W pełni automatyczne - ocenił sierżant.

- Na to wygląda. Szukamy dyspozytorni.

Napięcie narastało w miarę przeszukiwania budynku. Raz po raz gratulowałem sobie

pomysłu z bronią. Moją trzymałem w garści, ale zabezpieczoną.

- Tu ktoś jest, sir! - zameldował jeden z wojaków sprawdzając korytarz.

Czym prędzej podszedłem bliżej. Faktycznie, przez matowe szkło widać było

poruszającą się postać.

- Dobra robota - pochwaliłem. - Wchodzicie za mną jako osłona.

Wziąłem głęboki oddech i otworzyłem drzwi rzucając się do wnętrza szczupakiem,

by uniknąć ewentualnego ostrzału. Potoczyłem się, wstałem i rozejrzałem... Przy pulpicie

sterowniczym siedział szpakowaty facet i stukał w jakiś zegar. Poza nim i moimi

podwładnymi nie było tu nikogo więcej.

- Ne fant nenionl - poleciłem. - Vi estas kaptito.

Manoj en la aeronl

- Ciekawe - odezwał się z uśmiechem. - Obcy gość i obcy język. Witajcie, przybysze,

w Elektrowni Bellegarrique.

- Mówisz odmianą dolnoinglisskiego, którą posługują się na Rajskim Zakątku -

ucieszyłem się, przechodząc na tenże dialekt.

- Nigdy nie słyszałem o takim miejscu, ale pomimo dziwnego akcentu rozumiem cię

doskonale.

- Co on mówi, sir? - spytał Blogh. - Skąd pan zna ten slang, sir?

- Ze szkoły. - Była to święta prawda. - Wita nas.

- Jest tu ktoś jeszcze?

- Zaraz, po kolei, sierżancie. Są tu inni pracownicy?

- Naturalnie, ale śpią. Pracujemy na zmiany, najliczniejsza jest nocna. Musisz

opowiedzieć o sobie i kolegach. Ja jestem Stirner, a ty?

W ostatniej chwili ugryzłem się w język. To nie był najwłaściwszy sposób

prowadzenia wojny.

- To jest akurat mało ważne - odparłem. - Istotne jest, po co tutaj jestem, a

mianowicie jestem po to, by powiedzieć ci, że ta planeta znalazła się właśnie pod kontrolą sił

zbrojnych Nevenkebli, ale nic ci się nie stanie, jeśli będziesz z nami współpracował.

Przełożyłem to na esperanto wraz z informacją o śpiących pracownikach, aby i reszta

wiedziała, o co chodzi. Stirner uprzejmie milczał, dopóki nie skończyłem, poczekał jeszcze,

aż sierżant pośle ludzi po nocną zmianę, i spytał:

- Nowe, ciekawe doświadczenie! Wojsko, powiadasz? To znaczy, że to, co masz w

ręku, to jest broń?

- Jest. Oni też ją mają i będą się bronić, jeśli ktoś ich zaatakuje.

- To mnie akurat nie dotyczy. Jako uznający zasady Przyzwalającej Wspólnoty

Otwartej, nigdy bym nikogo nie skrzywdził.

- Ale wasza armia lub policja może być innego zdania.

- Znam, naturalnie, te słowa, ale nie macie się czego bać. Nie mamy wojska ani

policji. Ale, ale, co ze mnie za gospodarz. Napijecie się czegoś?

- Nie wierzę własnym uszom! - jęknąłem. - Albo ja mam świra, albo ten świat

oszalał! Sierżancie, łączcie się ze sztabem i zameldujcie o nawiązaniu kontaktu z

przeciwnikiem. Żadnego oporu, a język twierdzi, że nie mają tu wojska ani policji.

Stirner wyjął tymczasem z szafki szklanki i ciekawie wyglądającą butelkę.

- Wino - poinformował. - Dla specjalnych gości. Mam nadzieję, że będzie wam

smakować.

- Za gospodarza - odrzekłem, biorąc szklankę.

- Twoja uprzejmość, bezimienny gościu, mnie zawstydza. - Upił ze swojej solidny

łyk.

Zrobiłem więc to samo i przyznałem mu rację. Wino było faktycznie niezłe.

- Mam na linii pana generała, sir. - Sierżant przygalopował z radiostacją.

- Tu kapitan Drem, panie generale - zameldowałem się przepisowo, biorąc

słuchawkę.

- Drem, u licha, co gada ten sierżant? Znaleźliście wroga?

- Zajęliśmy elektrownię. Bez strat i bez oporu.

- Wreszcie ktoś wykonał zadanie! Jaka obrona?

- Żadna, sir. Wzięliśmy języka, który twierdzi, że tu nie ma wojska ani policji.

- Gówno prawda! Wysyłam helikopter, proszę zjawić się z językiem jak najszybciej.

Koniec.

A niech to kulawa kaczka kopnie! Ostatnim miejscem, w którym pragnąłem się

znaleźć, był sztab. Zawsze istniało tam ryzyko przypadkowego natknięcia się na Zennora, a ta

łachudra mogła mieć dobrą pamięć. Owszem, chciałem się z nim policzyć, ale na własnych

warunkach. Instynkt samozachowawczy nakazywał mi nie leźć w gniazdo szerszeni, ale

rysowała się szansa uratowania wielu żywych istot. Mogłem spróbować albo i nie, ale jak tu

sobie potem spojrzeć w oczy przy goleniu?

- Z rozkazu pana generała mam dostarczyć języka do sztabu - poinformowałem

sierżanta. - Do czasu przybycia pana porucznika obejmiecie dowództwo. I zaopiekujcie się

winem.

- Tak, sir! - odparł radośnie, sięgając po butelkę.

- Idziemy - powiedziałem do Stirnera, pokazując na drzwi.

- Obawiam się, że nie mogę ci towarzyszyć. Muszę tu siedzieć do końca zmiany.

- Obawiam się, że jednak pójdziesz ze mną, głównie dla dobra swoich

współziomków. Posłuchaj uważnie. Na tej planecie wylądowała duża armia z wielką ilością

broni i mordem w oczach. Zajmuje teraz twój kraj, co może doprowadzić do śmierci wielu

ludzi. Mam zabrać cię do dowódcy, a ty może zdołasz go przekonać, że faktycznie nikt tu nie

będzie stawiał czynnego oporu. Jeśli tak, to jest szansa na unikniecie masakry. Rozumiesz?

Coś w końcu do niego dotarło. Zamiast uśmiechu na jego twarzy pojawił się strach.

- Poważnie mówisz? Jasne, że poważnie, głupio pytam. To nie do wiary, ale

najwyraźniej prawda... Pewnie, że muszę iść... Ale dalej trudno mi w to uwierzyć.

- To ostatnie nas łączy - odparłem, otwierając drzwi. - Mogę zrozumieć państwo bez

wojska, nie każdy ma narwanych sąsiadów, ale bez policji... Nie lubię ich, owszem, ale

przyznaję, że policja to zło konieczne.

- Nie zawsze, przynajmniej gdy wziąć pod uwagę zwolenników Przyzwalającej

Wspólnoty Otwartej. - Aż pojaśniał na perspektywę wykładu.

- Nigdy o czymś takim nie słyszałem.

- Wiele straciłeś. Ryzykując niejakie uproszczenie, powiedziałbym nawet, że...

- Panie kapitanie, proszę mnie wysłuchać! - Ekskapral Aspya wyrwał się z

transportera pomimo wysiłków próbującego go zatrzymać Mortona i wyprężył się przede mną

jak struna. - Rozumiem swój błąd i proszę o wybaczenie, sir. Sądziłem, że jest pan młody i

niedoświadczony, i że to ja wiem lepiej, więc nie wykonałem rozkazu. Teraz wiem, że to pan

miał rację i proszę o danie mi szansy zmazania hańby. Mam trzydzieści lat i jestem

zawodowym żołnierzem, sir.

- A skąd ta nagła pewność, że to ja miałem rację?

- Bo dał mi pan w łeb w uczciwej walce, sir. Człowiek musi wypełniać swe

obowiązki i pan to zrobił, a ja nie!

Od takiego rozumowania mózg się gotuje. Facet nie posłuchał logicznego rozkazu,

popartego sensownym wyjaśnieniem, ale jak dałem mu w ucho, to przyznał mi rację. Z braku

czasu przeszedłem nad tym fenomenem do porządku dziennego.

- Wiecie co, Aspya? Dziwne, ale wam wierzę. Trzeba być prawdziwym mężczyzną,

by mieć odwagę przyznać się do błędu. Tak zatem, choć jesteście szeregowym, a ja

kapitanem, niech uścisnę waszą dłoń. Nie będę wyciągał dalszych konsekwencji za

niewykonanie rozkazu w czasie wojny.

- Pan też jest prawdziwym mężczyzną, sir. Obiecuję, że nigdy pan tego nie pożałuje!

- potrząsnął entuzjastycznie moją prawicą, zasalutował i zrobił przepisowy w tył zwrot.

Nagle w górze coś zawyło, zafurkotało i ze trzydzieści metrów od nas wylądował

helikopter. Czekał, nie wyłączając wirnika.

- Morton, dowodzisz tu do mojego powrotu - szepnąłem chłopakowi. - Co tylko się

da, zwalaj na barki sierżanta i zgadzaj się z jego sugestiami.

Zanim zdążył odpowiedzieć, pociągnąłem Stirnera do helikopera.

- Do sztabu! - rozkazałem pilotowi. Spoglądając w dół, miałem nader sugestywne

wrażenie, że oto pakuję głowę pod ostrze gilotyny...

- Czytałem o takich pojazdach w podręczniku historii - przerwał moje rozmyślania

Stirner. - To doniosła chwila w moim życiu, przybyszu.

- Możesz mi mówić kapitanie.

- Miło cię poznać. I chciałbym ci jeszcze podziękować za okazję wyjaśnienia twoim

dowódcom, że mogą przybyć tu w pokoju i nie muszą niczego się bać. Nie wyrządzimy im

żadnej krzywdy.

- Bardziej martwi mnie, że oni wam mogą wyrządzić krzywdę.

Na dalsze wyjaśnienia nie było czasu, gdyż wylądowaliśmy obok kompanii czołgów

osłaniających namiot, w którym zainstalowano sztab razem z barem. Wyskoczyłem,

strzeliłem obcasami i uspokoiłem się - Zennora nie było.

Pomogłem wysiąść Stirnerowi i skierowałem go do generała Lowendera.

- Oto język, sir. Mówi dialektem, którego przez przypadek nauczyłem się w szkole,

zatem mogę tłumaczyć, sir.

- Niemożliwe, jest pan oficerem liniowym, a nie tłumaczem. Major Kewsel jest

dyplomowanym tłumaczem, proszę, panie majorze.

Ciemnowłosy oficer odepchnął mnie jak zbędny przedmiot i stanął przez Stirnerem.

- Kion vi komprenatf - spytał obcesowo. - Sprechten zee Poopishl Ancay ooyay

eekspay Igpay Atinlayl Ook kook YolupooKl

- Przykro mi, ale nie rozumiem.

- Mam go! - ucieszył się major. - Mało znany dialekt z planet rolniczych. Nauczyłem

się tego bełkotu handlując mięsem. Wieprzowiną konkretnie.

- Panie majorze, proszę nie gadać głupot i zabrać się do roboty - warknął generał. -

Proszę spytać go, gdzie jest armia i ile jest posterunków policji w mieście.

Z prawdziwą przyjemnością przysłuchiwałem się, jak dyplomowany tłumacz,

przekonany rzecz jasna o swojej nieomylności, gwarantowanej posiadanym tytułem

naukowym, stara się dogadać ze Stirnerem. W końcu, po półgodzinie pocenia się, dowiedział

się dokładnie tego samego, co ja w trzy minuty. No, ale ja nie jestem dyplomowanym

tłumaczem.

Po wysłuchaniu relacji majora generał westchnął rozpaczliwie.

- Jeśli to prawda, to nie będziemy się bili. Cholera, przecież nie każę strzelać do

bezbronnych! Panie kapitanie, jest pan pewien, że nie było żadnego oporu?

- Żadnego, sir. Wojna najwyraźniej sprzeczna jest z ich przekonaniami. Korzystając

z okazji, chciałbym pogratulować panu pierwszej bezkrwawej inwazji w dziejach galaktyki.

Zajęliśmy planetę bez straty jednego żołnierza, to historyczne wydarzenie, sir.

- Niech się pan tak nie cieszy, bo nie ma z czego - sapnął generał. -Młody pan jest, to

i nieżyciowy. Nikt nie nagradza dowódcy, który bez ofiar wypełnia zadania w czasie wojny.

Bitwa przynosi sławę, taka już jest ludzka natura. Zresztą, jak znam życie, to i bitwa będzie.

Wszyscy nie mogą tu być takimi tchórzami...

- Co tu się dzieje, Lowender? - przerwał mu znajomy głos. Ostrze było coraz bliżej...

Wszystko wskazywało na to, że za moimi plecami stanął właśnie generał Zennor.

Dobrze, że za plecami.

- Wzięliśmy pierwszego jeńca, sir - zameldował Lowender. - Właśnie go

przesłuchuję. Twierdzi, że nie ma tu ani wojska, ani policji, sir.

- I ty mu wierzysz? Gdzie został złapany?

- W elektrowni. Przez obecnego tu kapitana Drema. Zennor spojrzał na mnie raz, po

chwili ponownie.

- Skąd ja pana znam, kapitanie?

- Ze szkolenia albo z manewrów - odparłem, maksymalnie zmieniając głos.

Podszedł bliżej. Przyglądał mi się coraz bardziej podejrzliwie.

- Żadne manewry... - mruknął. - To było gdzieś indziej... i było was dwóch...

Hetman! Byłeś z Hetmanem.

- A ty go zabiłeś! - ryknąłem i skoczyłem.

W zasadzie wystarczą trzy sekundy, by zabić człowieka gołymi rękami. Trzeba tylko

wiedzieć, jak się do tego zabrać. Ja wiedziałem.

Zaskoczenie było całkowite. Nie stawiał żadnego oporu, gdy złapałem go za szyję.

Pierwsza sekunda... utrata przytomności. Druga sekunda... zwiotczenie ciała. Trzecia

sekunda...

Ktoś rąbnął mnie w łeb, w oczach mi pociemniało. Ciekawe, czy dotrzymałem go do

końca...

17

Coś mnie bolało.

Ogólnie mówiąc, bolało wszystko, ale najbardziej czułem tył głowy. I było ciemno...

Albo miałem zamknięte oczy, czego wolałem na razie nie sprawdzać. Jęknąłem... Spodobał

mi się ten odgłos, więc jęknąłem jeszcze raz i poczułem w ustach coś mokrego... woda. Dobre

to było i wypiłem... Trochę mi ulżyło, nadal jednak bolało, choć nie na tyle, by nie

zaryzykować otworzenia jednego oka... Spróbowałem... Przede mną pływał zarys jakiegoś

łba. Po paru mrugnięciach wzrok mi się poprawił i poznałem, czyj to łeb...

- Morton?...

- Nikt inny - odparł, podciągnął mnie do pozycji siedzącej i oparł o ścianę.

Pod czaszką eksplodowało mi coś. Co, nie wiem, ale było silne.

- Połknij to i popij! - dobiegło mnie z oddali polecnie i coś wsunięto mi do ust. -

Lekarz powiedział, że to ci pomoże.

Połknąłem i pomogło. Ból ustąpił miejsca tępemu łomotaniu, toteż otworzyłem oczy

i całkiem wyraźnie ujrzałem poobijanego Mortona stojącego na tle zakratowanego okienka.

- Żyje?

- Kto?

- Zennor.

- Pół godziny temu wyglądał na żywego. Przyszedł z wizytą, ale nie dałeś się

obudzić.

Westchnąłem ciężko. Targały mną sprzeczne uczucia. Chciałem zemsty, ale nie

byłem pewien, czy pragnę śmierci tego łajdaka. Spróbowałem mordu z zimną krwią,

przyznaję, ale nie przypadło mi to do gustu, i to nie z uwagi na finał i wzięcie po łbie.

Mordowanie ogólnie nie sprawiało mi przyjemności. Tak, celu nie zrealizowałem, a na

dodatek wciągnąłem Mortona po uszy w gówno.

- Przykro mi, ale tak mnie poniosło, że nie pomyślałem o tobie... - przyznałem

szczerze.

- Sierżant Blogh wydał mnie, ledwie pokazała się Żandarmeria Polowa.

Powiedziałem im wszystko, zanim naprawdę się za mnie zabrali...

- I tak cię poobijali, jak widzę. Moja wina.

- Nie twoja. Prędzej czy później wojsko i tak by mi dokopało. Armia i ja nie

zgadzamy się organicznie, a dzięki tobie, Jak, przynajmniej było wesoło.

- Jim. Naprawdę nazywam się Jim diGriz i pochodzę z dość odległej planety.

- Miło poznać. Jesteś szpiegiem?

- Nie. Jestem tu prywatnie. Zennor spowodował śmierć mojego przyjaciela. Chcę

wyrównać rachunki.

- A ten ptak i reszta?

Przyłożyłem palec do ust, zanim zdążył dodać cokolwiek więcej.

- Te dowcipy o zwierzętach? Zoolog-hobbysta, nie ma o czym gadać. Wytrzeszczył

oczy, czemu trudno się dziwić. Ja tymczasem rozejrzałem się po ścianach. Leżałem na

cieniutkim materacu, toteż poprawiłem się i wypisałem palcem na zakurzonej podłodze:

PODSŁUCH. Odczekałem, aż zrozumie, o co chodzi, i starłem napis.

- Ogólnie rzecz biorąc, gdzie jesteśmy? - spytałem.

- W jakimś budynku w mieście. Wojsko zrobiło tu sztab. Trudno dokładnie go

opisać, bo trafiłem tu w niejakim pośpiechu. Wszędzie roi się od żołnierzy.

- Widziałeś jakichś cywilów?

- Żadnego... - Przerwał mu zgrzyt klucza w zamku.

Drzwi stanęły otworem i do środka wpadło z pół tuzina uzbrojonych żandarmów, po

czym wkroczył Zennor ze zbrodnią wypisaną na fizjonomii.

- Jesteś pewien, że tych paru dupków zapewni ci bezpieczeństwo, Zennor? -

spytałem uprzejmie. W odpowiedzi podszedł i kopnął mnie w bok.

- Co za styl... - syknąłem, zaciskając zęby. - Kopanie leżącego, no, no... Zamierzył

się do powtórki, ale się rozmyślił i wyjął broń.

- Zabrać tego drugiego, przynieść mi krzesło i czekać za drzwiami! - polecił, mierząc

mi między oczy.

Trzeba im przyznać, że rozkazy wykonali biegiem, choć strasznie głośno. W końcu

jednak się wynieśli, krzesło zostało podstawione i Zennor zasiadł na nim, ani na chwilę nie

spuszczając ze mnie spojrzenia.

- Chcę wiedzieć, jak tu dotarłeś i jak w ogóle mnie znalazłeś - stwierdził, gdy

zamknięto drzwi. - Chcę wiedzieć wszystko.

- Wszystko? Proszę uprzejmie. Otóż ostatni raz widzieliśmy się, gdy nas sprzedałeś

na Spiovente. To brutalna planeta, gnido, i nic dziwnego, że ktoś w wieku Hetmana się na niej

przekręcił. Tak więc jesteś odpowiedzialny za jego śmierć, łajzo, i nie muszę ci chyba

tłumaczyć, dlaczego tu jestem.

- Nie musisz. - Dotknął bandaża na szyi. - Co dalej?

- Niewiele. Wojna, morderstwo, tortury, zwykła codzienność. Przetrwałem, by zostać

aresztowanym przez Marynarkę Ligi, uciekłem i odnalazłem cię, durniu, dzięki twej własnej

głupocie.

- O czym ty, u diabła, bredzisz?

- Nie pamiętasz, Garth, jak wrobiłeś dziewczynę o imieniu Bibs? Została

aresztowana za prochy. Tyje podłożyłeś...

- To nieistotne...

- Dla niej owszem, i to bardzo. Jest już wolna i daleko stąd, co też pewnie cię

zmartwi, ale zanim odleciała, podała mi twoje prawdziwe nazwisko i powiedziała, gdzie cię

znaleźć. Bo widzisz, ja uwolniłem ją z pudła. I to wszystko.

- Nie wszystko. Ty jesteś szpiegiem, którego szukaliśmy?

- Nie jestem żadnym szpiegiem, a co do wylądowania i całej reszty, owszem, to

byłem ja. Najciemniej jest pod latarnią, a zostanie oficerem pomiędzy tymi półgłówkami to

igraszka. Gdybym się na ciebie nie natknął, nikt by mnie nie znalazł. Teraz żałuję, że cię nie

zabiłem, ale to można naprawić. Pamiętaj o tym, zwłaszcza w nocy. Tak na marginesie, tego

gnata trzymasz w dłoni tak sobie, czy masz zamiar mnie zastrzelić?

- Miłe byłoby zrobić to osobiście, ale zamierzam lepiej wykorzystać twoją

egzekucję. Razem ze swoim kumplem zostaniecie osądzeni i umrzecie publicznie skazani za

kilka przestępstw, od napaści na przełożonego poczynając.

- I co ci to da?

- Przekona tych durniów, którzy zamieszkują planetę, że dotrzymujemy słowa. Ta

banda tchórzy pozwoliła bez walki odebrać sobie cały ten świat. Teraz jęczą, że chcą go z

powrotem, i odmawiają wykonania jakiejkolwiek pracy, dopóki nie odejdziemy. Wszyscy

porzucili pracę i miasto wkrótce będzie sparaliżowane. Wasza śmierć powinna to zmienić.

- Przykro mi, ale za cholerę nie rozumiem, w jaki sposób.

- Nie szkodzi, wiem swoje. Będzie to najlepszy dowód, że dotrzymujemy słowa, a po

waszej egzekucji weźmiemy zakładników i zapowiemy, że ich też zastrzelimy, jeśli nie

zaczną z nami współpracować. I tak do skutku.

- Wiesz, Zennor, nie dość, że jesteś tchórz, to jeszcze ostatnie ścierwo... - ciągu

dalszego nie było, bo wystrzelił. Nie trafił, bo i nie chciał, ale hałas był ogłuszający. Zanim

przestało mi dzwonić w uszach, wewnątrz była już kupa żandarmów pragnących wdeptać

mnie w podłogę. Na szczęście mieli więcej entuzjazmu niż umiejętności, ponadto mocno

sobie nawzajem przeszkadzali, ale i tak czułem się potem jak po spotkaniu z czołgiem...

- Wystarczy! - wrzasnął Zennor. - Umyć go, przebrać w czysty mundur i

przygotować do procesu. Tego drugiego też. Macie na to godzinę!

Musieli mi przyłożyć mocniej, niż sądziłem, z późniejszych zdarzeń pamiętam

bowiem dopiero Mortona usiłującego zdjąć mi koszulę.

- Puszczaj, sadysto! - sieknąłem. - Sam potrafię.

Na krześle leżał nowiutki mundur szeregowca, Morton założył już swój. Byłem też

solidnie zlany wodą. Ciekawe, czemu mnie to nie obudziło? Powoli zdjąłem koszulę, buty i

spodnie. Buty!

- Wiesz już o procesie? - spytał ponuro Morton. - Podobno to już za godzinę.

Niepostrzeżenie sięgnąłem do buta. Wolałem zachować ostrożność, gdyby mieli tu

kamerę. Godzina! Dość, by coś wymyślić.

- Zennor kazał ci powtórzyć, że w ten sposób stąd nie wyjdziesz. Miałem ci to

powiedzieć, gdy zdejmiesz buty. Pojęcia nie mam, o co mu chodziło.

- Ale ja wiem.

Trzeba być złodziejem, żeby złapać innego złodzieja, a Zennor z pewnością był kimś

takim. Mogłem zatem spokojnie dać sobie spokój z butami. Wytrycha najpewniej od dawna

już tam nie było.

Przyszli po nas w godzinę później. Przyznać trzeba, że przygotowali widowisko

zgodnie ze wszystkimi szykanami wojskowego cyrku. Wyglansowane buty, odprasowane

mundury, darcie mordy przy komendach, walenie w dach przy każdej okazji i strzelanie

kopytami. Każdy trep musiał być w siódmym niebie. Ponieważ jakiś nadgorliwiec założył

nam kajdanki także na nogi, odmówiliśmy współpracy i musiano nas zanieść, a raczej

zaciągnąć na specjalnie przygotowaną platformę pośrodku placu, gdzie wcześniej już

usadowił się skład sędziowski. Ponadto była tam klatka dla nas i pół tuzina krzeseł, na

których usadzono tubylców, w tym i Stirnera. Platformę otaczał kordon żandarmów, druga ich

linia pilnowała tłumu cywiliów, najwyraźniej spędzonych tu na siłę. Ledwie wsadzono nas do

klatki, Stirner podszedł z pytaniem.

- Co oni wyprawiają, kapitanie? Nic z tego nie rozumiemy.

- Mówisz w esperanto!

- Co? A, tak, jeden z naszych lingwistów znalazł podręcznik tego języka, toteż

ostatniej nocy część z nas się go pouczyła, bo stale były kłopoty ze zrozumieniem...

- Siadać! - ryknął Zennor z miejsca przewodniczącego sądu.

- Dalej w to nie wierzę! - oznajmił Stirner, odprowadzany przez dwóch żandarmów

na krzesło. Zagrały trąby i farsa ruszyła. Udałem, że śpię, ale potraktowano mnie czubkiem

bagnetu. Wpatrywałem się więc tępo przed siebie, a ocknąłem się dopiero, gdy postawiono

nas na nogi.

- ...przedstawionych zarzutów - wreszcie usłyszałem, jak perorował Zennor. -

Dlatego wyrokiem niniejszego sądu skazuję oskarżonych na śmierć przez rozstrzelanie.

Wyrok zostanie wykonany jutro o ósmej rano w wyznaczonym miejscu. Od wyroku apelacja

nie przysługuje. Zabrać ich!

- Też mi sprawiedliwość! - krzyknąłem. - Nie pozwolono nam się słowem odezwać

w trakcie tego przedstawienia. Chcę złożyć oświadczenie!

- Uciszyć więźnia!

Owłosiona łapa spróbowała zamknąć mi usta, więc ją ugryzłem. Łapa zniknęła, ale

zamiast niej pojawił się odporny na gryzienie gałgan. Mortona potraktowano podobnie,

chociaż nie próbował się odzywać. Zennor przywołał do mikrofonu tłumacza.

- Powiedz im, żeby uważnie słuchali, bo teraz będzie komunikat. Wzmocniony głos

odbił się echem od milczącego tłumu.

- Jesteście tu dlatego, że zbyt wielu spośród was świadomie nie wykonuje naszych

poleceń. Ten stan rzeczy ulegnie zmianie, i to w najbliższym czasie. Widzieliście, jak

sprawnie działa wymiar sprawiedliwości, ci dwaj więźniowie zostali uznani winnymi szeregu

przestępstw, za które karą jest śmierć. Umrą jutro rano. Rozumiecie?

Nad słuchającymi uniósł się groźny pomruk, a Stirner aż wstał. Strażnicy próbowali

go posadzić, ale Zennor ich powstrzymał.

- Wiem, że mówię w imieniu nas wszystkich - powiedział Striner i słychać go było

doskonale, chociaż nie używał mikrofonu. - Nieco nas to zaskoczyło, pragnę zatem

wyjaśnień. Najbardziej niezrozumiałe jest to, skąd ci ludzie wiedzą, że jutro umrą? Nie

wyglądają na chorych. Nie rozumiemy, skąd możesz znać dokładną godzinę ich zgonu.

Zennor przyglądał mu się przez chwilę niczym duchowi. Wyraźnie tracił cierpliwość.

- Czy wy naprawdę jesteście tacy głupi, czy tylko udajecie? Czy tę planetę

zasiedlono kiedyś ociężałymi umysłowo kretynami? Ci dwaj jutro umrą, bo ich zabijemy.

Kulami wystrzelonymi z broni. To jest broń! - ryknął, wyciągając gnata i strzelając w

powietrze. - Wystrzelimy kule, które zrobią w nich dziury, a oni umrą od tych dziur. Jutro

załatwimy tych kryminalistów. Nie jesteście wegetarianami i zabijacie zwierzęta, by mieć

mięso. Jutro my w ten sam sposób zabijemy tych dwóch, choć naturalnie nie dla mięsa. Czy

wytłumaczyłem wam to dostatecznie jasno, ty półgłówku?

Stirner siadł z ogłupiałą miną, a Zennor znów złapał za mikrofon.

- Oni zginą, a wy będziecie się temu przyglądać. I zrozumiecie, że macie robić to, co

się wam każe, bo w przeciwnym razie zostaniecie uznani za takich samych przestępców, jak

ci dwaj, i także zostaniecie zastrzeleni. Jedynym wyjściem jest słuchać naszych poleceń...

Głos mu zamarł, gdyż stracił słuchaczy. Siedzący na platformie bez słowa wstali i

odeszli, podobnie jak stojący na placu. Nie używali przy tym przemocy. Gdy żołnierze łapali

któregoś, ten szamotał się, ale nie próbował walczyć, a w tym czasie inni przechodzili obok i

znikali w bocznych uliczkach. Zennor szybko zrozumiał, że z takimi siłami nie opanuje

publiczności, chyba że każe użyć broni. Był łajdakiem, ale czasami myślał.

- Możecie wszyscy odejść - oznajmił. - I pamiętajcie, że rano tu wrócicie i będziecie

patrzeć na ich egzekucję. Po niej dostaniecie polecenia, które wypełnicie.

Dał znak strażnikom i obaj zostaliśmy zwleczeni z podium i odniesieni do celi.

Drzwi zamknęły się z trzaskiem i zapadła cisza.

18

Spętani jak barany, przeleżeliśmy kilka godzin, aż zjawił się bykowaty żandarm z

obiadem. Postawił tacę, przyjrzał się nam i podjął heroiczny wysiłek myślowy w kwestii, jak

nakarmić więźniów nie wyjmując im knebli... Nie dał jednak rady, toteż wykrzyknął przez

ramię:

- Sierżancie, mam tu problem!

- Pewnie masz, jeśli mi zawracasz głowę bez powodu - dobiegło zza drzwi i pojawił

się sierżant.

- Mam ich nakarmić, ale oni mają kneble i nie mogą...

- Widzę - przerwał mu tamten i wyjął pęk kluczy.

Zdjął mi kajdanki i zabrał się za Mortona. Ponieważ powrót krążenia bywa bolesny,

jęknąłem, sięgając po knebel, i w nagrodę dostałem kopa. Sierżant wyszedł z triumfalnym

uśmiechem, a ja cisnąłem za nim kneblem. Nie trafiłem. Następnie sięgnąłem po tacę i aż

mnie odrzuciło.

- Hotpup. - Morton wypluł resztki knebla. - Wyczułem to, ledwie wlazł. Złapałem

kubek i ostrożnie spróbowałem: woda.

- Toast - wychrypiałem, unosząc naczynie. - Za wojskową sprawiedliwość.

Wypiliśmy ze smakiem.

- Chciałbym być tak twardy jak ty - stwierdził Morton.

- Póki życia, poty nadziei, chociaż prawdę mówiąc, nie wiem, co by tu wymyślić.

Gdybym miał wytrych, wyszlibyśmy w parę minut...

- To o to chodziło Zennorowi?

- Właśnie. Pozostało nam zatem czekać na okazję.

Oświadczenie to nie miało na celu pognębienia Mortona, który osiągnął zresztą

chyba dno, ale raczej było przeznaczone dla osób nas podsłuchujących. Nie miałem

wątpliwości, że w pomieszczeniu jest przynajmniej jeden mikrofon, a może i kamera.

Zjadłem trochę parówki, pokręciłem się i zebrałem cicho nasze porzucone na podłodze

okowy, zwijając je w prymitywny kastet. Stanąłem za drzwiami. Żandarm powinien przyjść

po tace...

Klucz zgrzytnął, drzwi się uchyliły, a sierżant wrzasnął:

- Ty tam, za drzwiami! Rzuć to żelazo na środek celi, bo nie będą mieli kogo jutro

rozstrzelać!

Zakląłem, przekonując się jednak w ten sposób, że jest tu ukryta kamera.

- Która godzina, sierżancie? - spytał Morton.

- Szesnasta. - Sierżant trzymał nas na muszce, a żandarm zbierał naczynia.

- Muszę do kibla.

- Dopiero o dwudziestej. Taki rozkaz.

- Co, sikanie na rozkaz? Jak w przedszkolu? - parsknąłem, ale nie zrobiło to na

sierżancie żadnego wrażenia.

Do toalety zaprowadzono nas pojedynczo i pod taką strażą, że sikanie zamieniło się

w czynność wyjątkowo niebezpieczną. Potem zamknięto nas w celi, pozostawiając zapalone

światło. Zaczynałem poważnie się zastanawiać, czy nie warto zmienić zdania w sprawie

morderstwa i w trakcie tych rozmyślań zasnąłem. Obudził mnie znajomy szczęk klucza.

- Szósta rano, ostatni posiłek - oznajmił z satysfakcją sierżant.

- Znowu hotpup?

- Jak wam się udało zgadnąć?

- Zabierz to gówno, przynajmniej umrę głodny klnąc w żywy kamień -

zapowiedziałem, ale bez odzewu. Sierżant wzruszył ramionami i wyszedł.

- Dwie godziny... - chlipnął niespodziewanie Morton. - Mama nigdy nie dowie się

nawet, jak skończyłem...

Zamiast odpowiedzi pociągnąłem nosem. Coś tu śmierdziało, i to dosłownie. Nie

była to woń hotpupa, na dodatek zalatywało coraz mocniej i to najwyraźniej z podłogi, która

w pewnej chwili osobliwie zadymiła. Morton siedział plecami do potencjalnego wulkanu,

dlatego niczego zrazu nie zauważył, ja zaś w napięciu obserwowałem powiększającą się

szczelinę. Gdy przybrała formę okręgu, Morton zorientował się wreszcie, że coś jest nie w

porządku.

- Co...? - zaczął, ale przerwał, gdyż dymiący krąg drewnianej podłogi zapadł się na

jego oczach, a w otworze pojawiła się szpakowata głowa.

- Nie dotykajcie krawędzi - ostrzegł Stirner. - To wyjątkowo silny kwas. Na

korytarzu rozległy się wrzaski i tupot butów.

- Obserwują nas! - krzyknąłem, zrywając się z miejsca i łapiąc Mortona za kołnierz. -

Szybko!

Stirner zniknął, zaciągnąłem więc Mortona i wrzuciłem go nogami w dół, po czym

sam skoczyłem, słysząc już szczęk klucza w zamku.

Lądując straciłem równowagę i runąłem na coś miękkiego - na Mortona, który

ogłupiony rozwojem wydarzeń nie reagował na nalegania Stirnera, ciągnącego go ku

podobnie wypalonej kolejnej dziurze w podłodze. Nie tracąc czasu przerzuciłem go przez

ramie, doniosłem do otworu i wrzuciłem. Rozległ się wrzask i łomot, najwyraźniej bodźce

fizyczne w końcu go obudziły. Stirner ruszył za nim, ale skorzystał z opartej o brzeg otworu

drabiny. Nad nami coś zatupało, zatem skoczyłem w półmrok piwnicy.

- Tędy - polecił dziewczęcy głos od strony otwartych drzwi na drugim końcu

piwnicy.

Stirner próbował pozbierać Mortona z podłogi, ale niezbyt mu to szło, zatem znów

przerzuciłem sobie ofiarę przez ramię i pokłusowałem ku drzwiom. Dziewczę zamknęło je,

ledwie przeszliśmy próg, blokując solidnym ryglem, i podążyło w ślad za nami.

Stirner doprowadził nas do kolejnych drzwi, które zamknął następnie równie

starannie jak pierwsze. Korytarz, jeszcze inne wrota. I jeszcze jedne.

- Chwilowo jesteśmy bezpieczni - oznajmił Stirner, blokując kolejne przejście. -

Piwnice są rozległe, a drzwi po zamknięciu zamieniają je w porządny labirynt. Czy twój

przyjaciel jest ranny?

- Plum... - wykrztusił z siebie Morton, kiedy przywróciłem mu pionową pozycję.

- Raczej zdziwiony do granic możliwości. Nadmiar wrażeń. Chciałem

podziękować...

- Dyskusje potem, jeśli pozwolisz. Musimy was jak najszybciej stąd wydostać.

Opuszczę was na chwilę, więc Sharla będzie waszą przewodniczką. Ulice pełne są ludzi,

którzy zebrali się, by obejrzeć to ceremonialne zabójstwo. Wszyscy wiedzą, że uciekacie i z

radością pomogą w tak nadzwyczajnej sprawie.

- Uważaj, w naszej celi ukryta była kamera. Mają twoje zdjęcie i będą cię szukać.

- Ale nie znajdą. Do widzenia.

Otworzył drzwi prowadzące na zewnątrz i zniknął w tłumie. Nasza przewodniczka

wskazała tę samą drogę, toteż złapałem Mortona, by gdzieś mi się nie zawieruszył, i ruszyłem

za nią. To, co zobaczyliśmy na zewnątrz, było nie do opisania. Ulicę wypełniał

wielotysięczny tłum mężczyzn, kobiet i dzieci, z których nikt nie spojrzał nawet w naszą

stronę ani nie dał najmniejszego znaku, że nas widzi, ale wolna przestrzeń otwierała się przed

nami błyskawicznie i równie szybko zamykała za naszymi plecami. Szliśmy jakby w

przemieszczającej się wraz z nami pustce, na dodatek towarzyszyło temu całkowite milczenie.

Dobrze wyszkolona grupa musiałaby się nieźle napracować, aby osiągnąć taki efekt płynnego

ruchu bez zwalniania kroku.

Zacząłem podejrzewać, że Zennor połaszczył się na kąsek, który rychło stanie mu

kością w gardle. W oddali rozległy się krzyki, ale po chwili umilkły. Tłum zafalował,

mruknął i ucichł, a my rzuciliśmy się do przodu. Nie tylko my zresztą. Tłum poruszał się w

różne strony, by zamaskować nasz marsz przed stojącymi w oknach sztabu obserwatorami.

Zbliżyliśmy się do drzwi w murze po przeciwległej stronie ulicy; uchyliły się, aby

nas wpuścić. Zaraz potem zamknęła je starannie jakaś starsza pani.

- To Grene, bibliotekarka - przedstawiła Sharla. - To ona zaplanowała waszą

ucieczkę.

- Serdeczne dzięki - wymamrotałem lekko zaskoczony. - Uratowała nam pani życie.

- Nie ma o czym mówić - uśmiechnęła się promiennie. - Nadal jeszcze nie jesteście

zupełnie bezpieczni. Przejrzałam bibliotekę szukając książek o ucieczkach i więzieniach i z

pomocą naszych inżynierów wymyśliliśmy to wszystko, ale nie wiemy, co dalej. Plan z

książki kończył się w tym miejscu...

- Nie ma problemu - ocknął się Morton. - Plan był świetny, a wykonanie doskonałe,

poza tym mój przyjaciel jest specjalistą od ucieczek i włamań. Na pewno Jim powie, co dalej.

- Wiesz? - spytała nerwowo blibliotekarka.

- Oczywiście, najpierw jednak muszę zadać kilka pytań. Po pierwsze, jak duże jest to

miasto?

- Zastanówmy się... ciekawe pytanie... biorąc pod uwagę jego średnicę, to będzie...

- Moment! Nie tak. Ilu liczy mieszkańców?

- Według ostatniego spisu sześćset osiemdziesiąt trzy tysiące.

- Zatem chwilowo jesteśmy bezpieczni! Jak znam to mundurowe towarzystwo, to

najpierw pobiegają w kółko i postrzelają w niebo, potem jakiś bardziej rozgarnięty,

najpewniej Zennor, zorganizuje blokady na drogach i spróbuje odizolować miasto. Następnie

zaczną po kolei przeszukiwać budynki, rozpoczynając od tych, które stoją najbliżej sztabu.

- Musicie uciekać! - jęknęła Sharla z miłym dla serca zaangażowaniem.

- Naturalnie, będziemy uciekać, ale w sposób zorganizowany. Przede wszystkim

musimy pozbyć się mundurów i przebrać w cywilne rzeczy. Dalej, trzeba dołączyć do ludzi

na zewnątrz i najszybciej, jak się da, opuścić pobliże sztabu. Schronimy się gdzieś na

przedmieściach albo nawet w pobliskiej miejscowości poza kordonem, którym pewnie otoczą

miasto. Tam zastanowimy się, co dalej. Miasto opuścimy po zmroku.

- Cudownie! - ucieszyła się Sharla. - Zaraz zorganizuję dla was ubrania.

Zanim zdążyłem spytać, jak zamierza to zrobić, wybiegła z pomieszczenia, by po

chwili powrócić z dwoma mężczyznami o podobnych do naszych gabarytach.

- Powinny być w sam raz - oceniła. - Poprosiłam ich, aby oddali wam swoje ubrania.

- Pomaganie wam to przywilej - dodał niższy. - Zamienimy się?

- Nie - zaprotestowałem. - Weźmiemy wasze ubrania z serdecznym

podziękowaniem, ale nasze mundury musicie zaraz zniszczyć. Gdyby was w nich zobaczyli,

zaczęliby strzelać.

Załamała ich ta nowina.

- To niemożliwe! - jęknęła bibliotekarka.

- Możliwe, choć faktycznie durne. Znam ich metody...

Przerwało mi gwałtowne łomotanie do drzwi. Sharla otworzyła je, zanim zdążyłem

ją powstrzymać, ale szczęśliwie to był tylko zasapany Stirner.

- Nic ci nie jest? - spytałem.

- Nie... Obcy pobili paru ludzi... strzelali... są ranni, ale na szczęście nikt nie zginał...

- Trzeba ich powstrzymać - oznajmiłem. - Na szczęście wiem, jak to zrobić. Musimy

wrócić do elektrowni, gdzie stacjonuje moja kompania, zanim ich gdzieś przeniosą. Teraz

ruszymy w drogę do jakiejś bezpieczniejszej kryjówki, z dala od centrum, gdzie przeczekamy

do zmroku.

- Nie rozumiem - przyznał Stirner.

- Ale ja tak. - Morton wyraźnie odzyskiwał przytomność umysłu. - Ten odrzutowy

ptak, którego ukryliśmy pod manierkami...

- ...z wódką - dokończyłem. - Jeszcze jeden powód do pośpiechu, bo jak się spiją, to

zaczną rozrabiać, a wtedy ktoś może znaleźć to pierzaste bydlę. Jak słyszałeś, sterował nim

oficer Ligi, którzy bierze pensję za utrzymywanie pokoju w galaktyce. Nie wie jeszcze, gdzie

jesteśmy, ale jak się dowie, to zadziała. Ten ptak musi umożliwiać nawiązanie łączności z

Marynarką Ligi, bo inaczej by mi go nie wciskał.

- To nasze wybawienie!

- Poetycko to ująłeś, ale o to chodzi. - Morton roześmiał się, wywołując cokolwiek

dziwne spojrzenia naszych nowych towarzyszy.

19

Bellegarriąue było dużym, rozległym miastem, ale przeważała w nim zabudowa

niska i niewielka, ulice były szerokie. Ledwie wydostaliśmy się poza centrum, znaleźliśmy się

w czymś na kształt podmiejskiej dzielnicy willowej. Wiadomość o naszej ucieczce zatoczyła

już szerokie kręgi, toteż ulice były zatłoczone, a co parę chwil mijał nas jakiś wojskowy

samochód. Wyglądało na to, że wszyscy tubylcy wiedzą, kim jesteśmy. To społeczeństwo

było wręcz stworzone do wojny partyzanckiej. Dzięki takiemu nastawieniu omijanie punktów

kontrolnych było dziecinnie łatwe, a przy okazji zwiedziliśmy nieco miasto i przeszliśmy

przepływającą przez nie rzekę. Ogrody stawały się coraz większe, domy coraz mniejsze i

wczesnym popołudniem dotarliśmy na peryferie metropolii.

- Wystarczy - powiedziałem, czując w nogach parę niezłych kilometrów. - Czy

możemy gdzieś tu znaleźć kąt, by przeczekać do nocy?

- Wybierzcie sobie, możecie zatrzymać się w każdym z tych domów. - Striner

pokazał na okolicę. Pozbierałem szczękę z chodnika i wskazałem na najbliższy domek o

drewnianych ścianach i białych oknach, cały w kwiatach. Gdy podeszliśmy, w drzwiach

stanęło młode małżeństwo, które zaprosiło nas serdecznie do środka.

- Wejdźcie, zaraz podamy coś do jedzenia – obiecała gospodyni.

I dotrzymała słowa. Po tym, co jedliśmy w wojsku, to było czystym obżarstwem, w

dodatku przy pełnej aprobacie gospodarzy i Stirnera. Gdy skończyliśmy, pan domu podał do

deseru przedestylowane wino.

- Serdeczne dzięki - sapnąłem, odsuwając ostatecznie talerz. - Za uratowanie życia,

żołądków i za napojenie spragnionych. Z całym szacunkiem dla waszej filozofii życia, której

jesteście, jak mi się zdaje, gorącymi zwolennikami. Nie słyszałem o niej dotąd, a chętnie

dowiedziałbym się conieco.

Jak na komendę obecni spojrzeli na bibliotekarkę, która skinęła głową i zabrała głos.

- Przyzwalająca Wspólnota Otwarta oznacza więcej niż tylko filozofię życiową, to

system społeczny oraz etyczny. To, co powiem, zawarte zostało w pracy twórcy tej idei,

Marka Czwartego - wskazała na oprawiony tom leżący na nocnym stoliku. - Tę książkę

znajdziecie w każdym domu na tej planecie. Na ścianie zaś jest jego portret.

Spojrzałem i mowę mi odebrało, ale za to Morton jęknął wystarczająco głośno za nas

obu.

- Z tego, co widzę, to Mark Czwarty był robotem!

- Nie robotem, ale sztuczną inteligencją o postaci robota. Pierwszą tego typu w

dziejach ludzkości. Mark Pierwszy miał kłopoty z łącznością, a Mark Drugi...

Mark Czwarty, czyli Mark IV, czyli Mk IV, olśniło mnie.

- Mark Cztery, czwarty typ w serii!

- Zgadza się. Gdy go po raz pierwszy włączono, był przy tym młody naukowiec, Tod

E'Bouy, który wszystko opisał w książce pod tytułem Historyczny traktat o niektórych

aspektach konstruowania sztucznej inteligencji, podtytuł Galwanizowana wiedza.

Stirner podszedł do regału z książkami, wyjął z półki cienki tom, otworzył i

przeczytał: Długotrwałe poszukiwania i ciężka praca wielu pokoleń naukowców uwieńczone

ostatecznie zostały w tej chwili, gdy doszło do uruchomienia przełącznika. Być może był to

najważniejszy moment w historii ludzkości. Przekręciłem kontakt, zapłonęły lampki kontrolne

i od tej chwili oprócz naszej, we Wszechświecie zaistniała jeszcze jedna inteligencja.

Poczekaliśmy, aż system skończy kontrolę wewnętrzną. Ekran rozjarzył się i przeczytaliśmy

wiekopomne słowa: JESTEM, WIĘC MYŚLĘ.

Zamknął książkę w tak dokładnej ciszy, że mnie, zakamieniałemu niedowiarkowi, aż

głupio się zrobiło. Zresztą, pomyślałem, ludziom zdarzało się wierzyć w najróżniejsze rzeczy,

dlaczego więc nie mieli czasem zacząć wierzyć i w bóstwo maszynowe? Ponieważ nikt nie

kwapił się do przerwania milczenia, w końcu się odezwałem.

- Nie macie wojska ani policji, co prywatnie bardzo mi się podoba, bo normalnie z

obydwoma są jedynie kłopoty. Ciekawi mnie jednak, jak radzicie sobie z osobnikami

łamiącymi prawo.

- Nie ma tu praw, które można by łamać - odparł Stirner przy wtórze ogólnego

potakiwania. - Jestem pewien, że obu was uczono, iż prawa są kształtowane jako wynik

doświadczeń kolejnych pokoleń. My myślimy inaczej - prawa nie wynikają z rozwagi i

doświadczenia, ale z nieokiełznanych pasji, nienawiści, ambicji. To wszystko spisane jest w

historii rozważań Marka Czwartego, które to rozważania doprowadziły go do koncepcji

Przyzwalającej Wspólnoty Otwartej.

Gospodarz znów się zerwał, poszukał czegoś w biblioteczce i wręczył mi średnio

grubą książkę.

- Proszę, weźcie mój egzemplarz. To zaszczyt móc dać go komuś, kto chce poznać

zasady naszego życia.

- Serdeczne dzięki - odparłem z nadzieją, iż brzmi to szczerze, i otworzyłem tom. Jak

się spodziewałem, tekst złożono nader drobnym drukiem.

- Przeczytacie później - wtrącił się Stirner. - Naszą historię można streścić

następująco: Mark Czwarty indagowany był w wielu kwestiach, a jego potężny intelekt

wykorzystywano przy rozwiązywaniu problemów tak potocznych, jak i naukowych. W jego

rady zwątpiono, gdy doszło do analizy systemów politycznych. Najpierw zapoznał się ze

wszelkimi dostępnymi materiałami oraz z komentarzami, co zajęło mu naprawdę sporo czasu,

po czym poddał ów materiał analizie, a jej wynikiem jest niniejsza książka, której wówczas

jednak nie przekazał ludziom, tylko zachował w swej pamięci. Wiedział już bowiem dość o

politykach i ich metodach, toteż uznał za stosowne podjąć odpowiednie środki

bezpieczeństwa. Przekazał następnie książkę do wszystkich banków danych na świecie i do

wszystkich elektronicznych systemów przesyłania danych z poleceniem drukowania tekstu,

udostępniając w ten sposób tekst wielkiej rzeszy czytelników. Przeprosił potem urażonych i

pokrył koszty druku, jako że pozycja jest obszerna, ale cała akcja okazała się skuteczna.

Żaden polityk nie zgodził się z jego postawą, a wręcz przeciwnie, podjęto wiele wysiłków,

aby zlikwidować zarówno pracę, jak i wszystkich jej zagorzałych czytelników. A tych było

wielu. Logiczny dowód, że człowiek nie potrzebuje nadzorców pod postacią rządu, nie

potrzebuje środków przymusu ani autorytetów moralnych, zatem i religii, a w konsekwencji

wojska, księży, policji ani polityków, okazał się łatwy do zrozumienia i do zaakceptowania

przez jednostki. Mark udowadniał, że każda z tych profesji oznacza ludzi dbających tylko o

jedno, czyli o swoje stanowisko i korzyści, nie liczących się z nikim i z niczym. Jednostki,

które to zrozumiały, pojęły także, że zmuszone będą znaleźć miejsce, w którym uda się

wrowadzić ideę w życie. Wiedziały, że nie będzie to łatwe, gdyż jak zauważył Mark Czwarty,

jednostka nie musi wprawdzie podporządkowywać się państwu, ale żadne państwo nie

zrezygnuje dobrowolnie ze swej nadrzędności i omnipotencji. Jak zwykle w podobnych

przypadkach, nastały czasy walk, zamieszek i prześladowań. W końcu przybyliśmy tutaj,

gdzie nikt nie mógł nas odnaleźć, zrezygnowaliśmy z kontaktu z innymi światami i

stworzyliśmy społeczeństwo oparte na idei Przyzwalającej Wspólnoty Otwartej, w którym to

społeczeństwie pokój może trwać wiecznie.

- Raczej trwał, do chwili najazdu Zennora - poprawiłem go ponuro.

Stirner roześmiał się widząc moją minę.

- Nie rozpaczaj, bo nie ma powodu. Zaskoczyli nas, to prawda, nic dziwnego zresztą,

parę wieków żyliśmy w spokoju. Nie brak nam odwagi i wiary w słuszność zasad, według

których żyjemy. Być może dzięki tym przybyszom uda nam się przekazać idee Wspólnoty na

inne, mniej szczęśliwe planety.

- Z tym nie ma pośpiechu. Na razie macie u siebie dość wielu żądnych mordu

matołków, a to pilniejszy problem. Niezręcznie mi prosić was o dalszą pomoc, ale skopali

mnie fachowcy i przydałyby się jakieś środki przeciwbólowe. Nie macie tu przypadkiem

stosownych tabletek czy morfiny?

Przymknąłem na chwilę oczy i to pomogło.

Kiedy je otworzyłem, czułem się świetnie, a za oknem był już mrok. Obok zaś jakiś

facet chował strzykawkę. - Zemdlałeś i mocno wszystkich wystraszyłeś – oświecił mnie

Morton. - Posłali po obecnego tu doktora Luma, który trochę cię podreperował.

- Lekki wstrząs mózgu i dwa złamane żebra - wyjaśnił lekarz. - Dałem ci środki na

uśmierzenie bólu i wzmacniające, ponieważ powiedziano mi, że w nocy czeka cię wycieczka.

Jeśli chcesz, mogę je zneutralizować.

Wstałem i ostrożnie zrobiłem kilka kroków. Czułem się jak nowy.

- Nie potrzeba, doktorze, gdybym był przytomny, wybrałbym dokładnie tę samą

metodę leczenia. Ile czasu potrwa działanie blokady?

- Proszę się nie martwić, zostanę z tobą, aż wrócisz do zdrowia.

- Chyba się nie rozumiemy. Będę zmuszony poruszać się szybko i ukrywać, a to

może potrwać naprawdę długo.

- To ty nie rozumiesz - uśmiechnął się Lum. - Będę przy tobie dopóty, dopóki

będziesz potrzebował mojej pomocy. Wszyscy na tej planecie pomogą ci, gdy będzie to

konieczne.

- Wspólnota? - domyśliłem się.

- Właśnie. Co teraz?

- Spacer. Wojsko ma aż za dużo urządzeń, pozwalających wykryć i śledzić pojazdy

w ruchu.

- A ludzi? - spytał Stirner. - Musieli chyba o tym pomyśleć?

- Pomyśleli, i to dawno. Każde ludzkie ciało wydziela tak wiele ciepła, że można bez

problemu wykryć je z dużej odległości, tyle że nie sposób odróżnić tą metodą człowieka od

człowieka. Co gorsza, przynajmniej dla nich, niektóre gatunki zwierząt potrafią dawać

podobne odczyty.

- Skoro chcemy maszerować w jakimś kierunku, to czy nie byłoby dobre, gdyby

jednocześnie wiele innych grupek podążało we wszelkich możliwych kierunkach? - spytał

Lum.

- Na pewno by pomogło - zaczynałem rozumieć, na jakich zasadach opierała się ta

Wspólnota. - Jak przekażecie wiadomość?

- Najprościej, jak można. Wyjdę na ulicę i kogo spotkam, temu powiem, o co chodzi,

ten zrobi to samo i wszyscy dowiedzą się błyskawicznie. Możemy iść.

- Dotrzemy do tamy przed świtem?

- Bez trudu. Naturalnie, to twój wybór, ale gdybyś powiedział nam, co chcesz tam

zrobić, moglibyśmy pomóc ci bardziej niż tylko jako przewodnicy.

Zmęczenie i cięgi musiały nieco przytępić moje zmysły, skoro dopuściłem do aż tak

poważnego zaniedbania.

- Przepraszam. Zaczynam gonić w piętkę. Sytuacja wygląda następująco: odkąd wasi

przodkowie umknęli przed prześladowcami, rasa ludzka nabrała nieco rozsądku i chociaż

nadal istnieją wyjątki, to większość zamieszkanych planet ceni sobie pokój. Planety te

utworzyły Ligę, która powołała do życia Marynarkę, a głównym zadaniem Marynarki jest

utrzymanie tego pokoju oraz kontaktowanie się planetami takimi jak wasza, o ile tego pragną.

Nie jestem członkiem tej organizacji, ale współpracuję z nią w sprawie inwazji i mam

urządzenie umożliwiające nawiązanie łączności. Z powodów zbyt skomplikowanych, by je

teraz wyjaśniać, wygląda ono jak ptak, a ukryte jest w transporterze, którym dojechałem do

elektrowni. Chcę je odzyskać i uruchomić, aby Marynarka Ligi dowiedziała się, gdzie

jesteśmy, przybyła i uspokoiła tych wojaków.

- Jeśli Marynarka, w imieniu której mówisz, zamierza w tym celu użyć siły, to nie

możemy ci pomóc - stwierdził Stirner po chwili namysłu.

- Co zamierza, tego nie wiem, ale w użycie siły wątpię, gdyż po pierwsze, bez

porównania przewyższa technologicznie najeźdźców, a po drugie, słynie z bezkrwawego

rozładowywania konfliktów, a nie z masakr.

- W takim razie spróbujemy. Jak możemy ci pomóc?

- Prowadząc do hydroelektrowni, resztą zajmę się sam. Pójdziemy we trzech, ty, ja i

lekarz. Będziemy potrzebować żywności i czegoś do picia.

- Zapomniałeś o mnie - ocknął się Morton.

- Wręcz przeciwnie, nie mogę zapomnieć. Jesteś wreszcie poza armią i niech tak

zostanie. Albo wydostanę ptaka po cichu, albo wcale, a regularna walka z bogatszą o ostrą

amunicję kompanią zwiadu nie jest szczytem moich marzeń. Siedź tu, gawędź z Sharlą i

dowiedz się jak najwięcej o tej planecie i o tym, co wyprawa Zennor. Wrócę jutro w nocy i

zastanowimy się, co dalej.

- Z przyjemnością przedyskutuję z tobą idee Wspólnoty - uśmiechnęła się Sharla i

Morton tak się w nią zapatrzył, że nie zauważył nawet mojego wyjścia.

Stirner musiał być zapalonym łazęgą, a Lum zgoła maratończykiem, bowiem

narzucili naprawdę ostre tempo. Naładowany po czuprynę prochami dotrzymywałem im

kroku bez trudu, ale wolałem nie myśleć, co będzie, gdy środki przestaną działać. Bite drogi,

linia przesyłowa, jakiś kanał i po paru godzinach światła miasta były już daleko, a przed nami

wznosiły się góry. Stirner zarządził w końcu przerwę, zatem siedliśmy pod najbliższym

drzewem.

- Jeśli chcecie coś zjeść, to teraz, bo zostawiamy tu bagaże - poinformował

przewodnik.

- Jesteśmy blisko?

- Bardzo. Do tamy podejdziemy przez kanał odpływowy, o tej porze roku całkiem

suchy. Jego wylot znajduje się na brzegu rzeki w pobliżu elektrowni.

- W ten sposób ominiemy straże - ucieszyłem się. - Do transportera też będzie blisko.

Ile czasu zostało do świtu?

- Co najmniej cztery godziny.

- To ślicznie, pora na następną pigułkę czy zastrzyk, bo inaczej padnę. I trzymajmy

się planu. Trzeba wysłać wiadomość, nim coś naprawdę złego zacznie się tu dziać.

Zjedliśmy, ukryliśmy bagaże w dziupli, dostałem zastrzyk i ruszyliśmy. Po

niedługiej chwili Stirner znalazł wylot kanału.

- Nie zamieszkuje tych okolic nic groźnego? - spytałem podejrzliwie, gdy

zagłębiliśmy się w kompletną ciemność kanału.

- Wątpię, pora deszczowa niedawno minęła, a wówczas kanał wypełnia woda.

- A poza tym na kontynencie nie ma niebezpiecznych zwierząt - dodał lekarz.

Potykając się w mroku i uważając na głowy, brnęliśmy dalej.

Gdy dotarliśmy wreszcie do wylotu, wzrok tak przywykł do ciemności, że

rozgwieżdżone niebo wydało się nader jasne.

- Teraz cicho - ostrzegł Stirner. - Mogą być blisko, a po nocy głos tu dobrze niesie.

- Poczekajcie tutaj. Załatwię sprawę jak najszybciej - poleciłem i wystawiłem

ostrożnie głowę na zewnątrz. Nikt mi jej nie odstrzelił, nikt mi też nie dał w łeb. Dobrze.

Wylot kanału znajdował się na niezbyt stromej skarpie, nieco powyżej lustra wody, powyżej

była elektrownia. Wspiąłem się na górę i rozchyliłem bujnie rosnącą trawę.

Mogłem sobie pogratulować - nie dalej niż dwadzieścia metrów ode mnie stała

pancerka dowodzenia, a wokół nie było widać żywej duszy.

Cicho pokonałem ową odległość i równie cicho dostałem się do pojazdu. Skrzynka

tkwiła pod siedzeniem, sięgnąłem zatem do środka.

Była pusta!

Dokładnie w tym samym momencie za moimi plecami otworzyły się drzwi do sali

turbin i zalało mnie światło. W drzwiach stał sierżant Blogh. W prawej dłoni trzymał broń, w

lewej ptaka.

- Tego pan szuka, panie kapitanie? - spytał spokojnie.

Przyznaję, że mnie zatkało.

20

Jest pan zbiegłym przestępcą - uśmiechnął się złośliwie sierżant. - Przysłali tu

helikopter i zabrali wszystkie pana rzeczy, a ja dopiero po ich odlocie przypomniałem sobie,

jaką troską darzył pan zawsze te manierki. Dotąd myślałem, że z powodu zawartości, ale

skoro okazało się, że jest pan szpiegiem, przeszukałem skrzynkę. Znalazłem to coś, ale nie

zameldowałem, bo chciałem jeszcze z panem sobie porozmawiać, i wygląda na to, że się

doczekałem, hę, hę... Teraz proszę powoli wyjść z wozu i trzymać ręce nad głową. Wylazłem

jak chciał, a przez cały czas myślałem intensywnie.

- Chciałbym odzyskać tego ptaka, sierżancie - zaproponowałem spokojnie.

- Pewnie, że pan by chciał. Ale niby czemu miałbym go panu oddać?

- By uratować sporo ludzi. Dzięki niemu możemy skończyć tę inwazję, zanim

zamieni się w masakrę.

- Masakra mi nie przeszkadza. - Przestał się uśmiechać. - Jestem żołnierzem, a ty

szpiegiem i zamierzam przekazać cię, jak i tego ptaka, przełożonym, co znacznie poprawi

moje widoki na dobrą, wojskową karierę. Od razu uprzedzam, że gówno mnie obchodzi, ilu

ludzi przy tym zginie.

- Łapówka nie wchodzi w grę?

- Nie.

- Nie mówię o małej łapówce. Mówię o dziesięciu tysiącach galaktycznych kredytów

wypłaconych natychmiast po zjawieniu się tu Marynarki Ligi. Gwarantuję to słowem honoru.

- Słowo szpiega? Dziesięć tysięcy czy dziesięć milionów, to i tak nic dla mnie nie

znaczy. Skończysz pod murem, szpiclu.

Za plecami zupaka coś niespodziewanie drgnęło, rozległo się głuche łupnięcie i

podoficer zwalił się ciężko na ziemię. Nie zastanawiając się na przyczynami tego fenomenu,

rzuciłem się ku jego broni.

- Żadne takie - rozległ się nowy głos. - Niech pan jej lepiej nie dotyka, kapitanie.

Dawniej kapral, obecnie szeregowy Aspya wyszedł z cienia mierząc we mnie z

automatu, którego kolba przed chwilą zetknęła się z głową sierżanta.

- Zastanawiałem się, po jaką cholerę ten trep tu siedzi po nocy przy pancerce, teraz

już wiem - uśmiechnął się złośliwie. - Ja biorę łapówki. Ale tym razem będzie to dwadzieścia

tysięcy.

- Oddaj ptaka, a dostaniesz trzydzieści nowych, tytanowych kredytów, ledwie ta

inwazja się skończy. W budynku Ligi na Brastyr, masz na to moje słowo.

- Mam numer 32959727, jest wielu Aspyów w armii - dodał i zniknął. Ja zresztą też.

Złapałem ptaka i pędem dołączyłem do czekających, zanim zdążyli pojawić się następni

chętni do łatwego zarobku.

- Gazem! - poleciłem. - Zaraz może się tu zrobić gorąco!

Nie trzeba ich było popędzać. Szybko pokonaliśmy tunel i spory kawał lasu. Gdzieś

po drodze albo zastrzyk przestał działać, albo nie zauważyłem jakiejś gałęzi, bo ostatną

rzeczą, jaką pamiętam, było to, że padłem na pysk.

Obudziłem się leżąc na plecach tuż na skraju lasu. Zaczynało świtać.

- Ptak!

- Tu jest - odezwał się z boku Stirner. - Zemdlałeś, więc nieśliśmy cię na zmianę, bo

Lum stwierdził, że następny zastrzyk może rozłożyć cię na dłużej.

- Jesteście nie do zdarcia. Dzięki serdeczne, bo i co więcej mogę powiedzieć.

Szukają nas?

- Niczego nie słyszeliśmy, ale też szliśmy, dopóki było ciemno. Te lasy są rozległe,

więc w razie czego, poszukiwania zabiorą im trochę czasu. Zresztą niedaleko jest bezpieczna

kryjówka.

- To miłe, bo sądzę, że nieźle się wkurzą, gdy usłyszą transmisję. O ile już nie

ogłoszono alarmu, bo miałem w elektrowni nieprzewidziane spotkanie. - Siadłem z jękiem, a

obok zjawił się Lum ze strzykawką.

- Przeciwbólowy - powiedział. - Stymulatory poszły na razie w odstawkę.

Po zabiegu wziąłem ptaka i nacisnąłem gdzie trzeba. Coś świsnęło i oczka zalśniły.

- To nagrana wiadomość od kapitana Waroda - oznajmił i przewrócił się na grzbiet. -

Na piersi jest pokrywka, proszę ją zdjąć.

- Lata świetlne ode mnie i dalej rozkazuje - mruknąłem, ale poszukałem klapki

między piórami. Przycisnąłem ją i odskoczyła, ukazując podświetloną klawiaturkę z cyframi.

- Podaj koordynaty słońca tego systemu albo planety, na której jesteś - polecił ptak.

- A skąd niby mam je znać?

- Jeśli ich nie znasz, ustaw pokrętło na czerwonej kresce.

Przekręciłem. Ptak otworzył dziób, wysunął zeń chyba ze dwa metry anteny. Coś

zajęczało, antena zniknęła i ptak ucichł.

- Interesujące - ocenił Lum. - Możesz mi wyjaśnić, o co tu chodzi?

- Ja nie, ale to pierzaste pewnie tak.

- Ponieważ nie podałeś koordynatów planety, nie można było wysłać sygnału FTL -

wyjaśnił drób. - W takiej sytuacji wysłany został wcześniej zakodowany, konwencjonalny

sygnał alarmu przeznaczony dla wszystkich jednostek Ligi. Kiedy zostanie odebrany, bez

trudu da się ustalić jego źródło. Ptak odbierze wówczas odpowiedni sygnał i powiadomi cię o

tym zdarzeniu. Do tego czasu zostaje wyłączony, by oszczędzać energię. Pozostań w jego

pobliżu, gdyż nie wiadomo, kiedy zostanie nawiązana łączność.

- Pewnie każą się z tym gównem pochować! - warknąłem wściekle, a widząc

malujące się na twarzach mych towarzyszy zaskoczenie, dodałem: - Zaraz mi złość przejdzie,

to wyjaśnię.

- Chodzi o odległość, tak? - Zapomniałem, że Stirner był inżynierem.

- Właśnie. Sygnały FTL podróżują z prędkością większą niż statki nadświetlne i

łączność jest praktycznie natychmiastowa. Radiowe zaś, sami wiecie jak szybko. Ile jest do

najbliższej gwiazdy?

- Trzy przecinek dwa lata świetlne.

- Cudownie. Mamy do dyspozycji lata całe, bo diabli wiedzą, gdzie jest najbliższa

baza Ligi. Do tego czasu inwazja i my sami możemy być już historią.

- Zrobiłeś, co mogłeś. Nie możesz się winić.

- Mogę, mogę. Nie cierpię przegrywać, a jak dotąd nie robię nic innego. Nie macie

przypadkiem czegoś do picia?

- Wodę.

- Z braku alternatywy... - Napiłem się uczciwie, westchnąłem i oparłem o pień

drzewa. Pora była pomyśleć.

W końcu ponownie westchnąłem.

- Nadal istnieje pewne rozwiązanie - powiedziałem. - Trudne, ale wykonalne.

Gdybym dostał się na pokład któregoś z tych okrętów, konkretnie do kabiny łączności, to

nadałbym wiadomość.

- To chyba dość niebezpieczne - mruknął Stirner i zamilkł, nasłuchując. - Ktoś tam

krzyknął, szukają cię. Ruszamy!

Obaj złapali mnie pod ramiona, co było niegłupie, bo nogi wciąż mi się plątały. Na

szczęście droga nie była długa. Dotarliśmy do betonowego budynku pośrodku łąki, wyraźnie

jakiegoś węzła energetycznego, w środku ginęły bowiem liczne przewody zwieszające się ze

słupów linii przesyłowej ciągnącej się aż po horyzont.

- Chyba mnie faktycznie szukają - stwierdziłem, wskazując tyralierę, która pojawiła

się na przeciwległym końcu łąki.

- Spokojnie. Ta stacja zasłania nas całkowicie.

Do betonowej ściany dotarliśmy nie zauważeni. W ścianie tej znajdowały się drzwi z

wymalowaną trupią główką i skrzyżowanymi piszczelami oraz napisem ostrzegawczym. Na

Stirnerze nie zrobiło to żadnego wrażenia, otworzył tylko jakąś klapkę, wystukał kombinację

cyfr, zamknął, a drzwi odsunęły się bezszelestnie. Ledwie weszliśmy, zamknął wrota ręcznie i

uśmiechnął się.

- Nie wlezą tu? - spytałem, rozglądając się po dobrze oświetlonym wnętrzu zajętym

głównie przez gruby kabel przesyłowy.

- W żaden sposób. Nie znają kodu, a próba wyłączenia automatu powoduje blokadę

drzwi.

- Mogą próbować na chama.

- A to czemu? Czy mają jakiś konkretny powód, by przebijać się przez beton i stal

pancerną?

- Tego to już nie wiem, nie ja dowodzę pościgiem... - odparłem, siadając przy

ścianie.

Obudziłem się, czując w ustach smak brudnej ścierki po pomyjach.

- Uchh... - charknąłem, otwierając oczy.

- Dobrze, że się zdrzemnąłeś. - Lum znów ściskał w dłoni strzykawkę. - Kolejny

środek znieczulający.

- Ile spałem?

- Cały dzień. Mamy już wieczór. Byłem na zewnątrz, ani śladu po żołnierzach. I tak

mieliśmy obudzić cię za parę minut. Wody?

Wypiłem z pół manierki i poczułem się lepiej. Wstałem nawet samodzielnie, nie

krzywiąc specjalnie gęby.

- Czas na nas.

- Lepiej poczekać, aż zastrzyk zacznie działać - sprzeciwił się lekarz.

- I tak zacznie. Za długo nas nie było i zaczynam się martwić, co rzadko mi się

zdarza.

Dotarliśmy do miasta zmęczeni, ale bez przeszkód. Na wszelki wypadek do domu

podeszliśmy od tyłu, gdyż na ulicy mógł pokazać się jakiś patrol. Zgodnie z umową drzwi

były otwarte.

- Masz go! - ucieszył się Morton, gdy weszliśmy do salonu.

Rzuciłem mu ptaka i opadłem ciężko na fotel. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że

Morton jest sam.

- Wiadomość poszła, ale przez radio, i cholera wie, kiedy przybędzie pomoc. Gdzie

reszta?

- Gdy was nie było, Zennor wziął zakładników - odparł ponuro Morton. - Ogłosił w

telewizji, że będzie ich rozstrzeliwał pojedynczo, dopóki tubylcy nie wrócą do pracy.

Pierwsza egzekucja o świcie, potem co dziesięć minut... Zaczęli przeszukiwać ulicę, a zatem

Sharla i pozostali wyszli i poddali się, aby żołnierze mnie nie znaleźli. Teraz są wśród

zakładników i zginą, jeśli Marynarka Ligi nie zjawi się na czas!

21

To niemożliwe! - Lum był niebotycznie zdumiony, ale spokojny. - Istoty ludzkie tak

nie postępują.

- Postępują, postępują. O ile z grzeczności nazwiemy Zennora i jego bandę istotami

ludzkimi - warknąłem. - Czy wy wrócicie do pracy?

- Nie. Gdybyś miał czas zrozumieć zasady Wspólnoty, to wiedziałbyś dlaczego. U jej

podstaw leży prawda, że każdy człowiek jest osobną i indywidualną całością, odpowiedzialną

w pełni za własne istnienie. To, co Zennor zrobi z innym człowiekiem, nie ma w żaden

sposób nic wspólnego z czyimkolwiek bytem.

- Zennor sądzi odwrotnie.

- Zatem jest w błędzie.

Powstrzymałem się od wyrywania włosów garściami, jako że mógł nas uratować

tylko spokój.

- My do tego podchodzimy inaczej. Jeśli nie zrobisz niczego, by go powstrzymać,

staniesz się odpowiedzialny za śmierć zakładników - spróbowałem.

- To nie tak. Jeśli zrobię coś, czego chce ktoś wysuwający pod moim adresem

groźby, wówczas przyznam, że ma on nade mną kontrolę niezależnie czy chcę tego, czy nie.

Pozwolę w ten sposób ponownie zaistnieć układowi władzy, negując zasady Przyzwalającej

Wspólnoty Otwartej. Wybraliśmy bierny opór. Nikt nie będzie nami rządził ani nam groził...

- Co nie zmienia faktu, że możecie zostać wybici.

- Część zginie, jeśli Zennor się uprze - zgodził się ponuro. - Ale morderstwo to broń

mało skuteczna. Jak możesz zmusić kogoś do pracy zabijając go?

- Rozumiem twoje podejście, chociaż niezbyt mi się podoba. - Ruszyłem na spacer

po pokoju, tak mnie nosiło. - Musimy zastanowić się, czy nie ma z tego jeszcze jakiegoś

innego wyjścia. Czego konkretnie chce ten szubrawiec?

- Był wściekły, ale konkretny. Po pierwsze, chce włączenia prądu w budynku sztabu,

po drugie, regularnych dostaw żywności dla wojska. Jeśli te dwie sprawy zostaną załatwione,

to wypuści zakładników i zobaczy się, co dalej.

- Niemożliwe - ocenił Lum. - Niczego nie dali ani nie zrobili w zamian za prąd, który

zużyli, wiec ich odłączono. To samo z żywnością. Targi zostały zamknięte, gdyż rolnicy nie

będą oddawać żywności za darmo.

- To jakim cudem ludzie w mieście mają co jeść?

- Zaopatrują się u rolników albo opuszczają miasto. Prawie jedna trzecia populacji

już to zrobiła.

- I gdzie poszli?

- Gdzie chcieli - uśmiechnął się, widząc moją niezbyt mądrą minę. - Chyba muszę

wyjaśnić ci jeszcze niejedno, bo nie wszystko rozumiesz. Dajmy na to, rolnik, który wytwarza

całą żywność, jakiej potrzebuje, jest samowystarczalny.

- A jeśli chce buty?

- To idzie do szewca i wymienia się z nim na żywność.

- Handel wymienny - wyjaśnił mi Morton. - Najprymitywniejszy system

ekonomiczny, ale nie sprawdza się w społeczeństwie technicznie rozwiniętym... Umilkł i

rozejrzał się wkoło.

- Oczywiście, w dosłownej postaci może nie - uśmiechnął się Stirner. - Nasza zasada

jest trochę inna: jednostka dobrowolnie łączy się z innymi w grupę celową, która ma jakieś

zadanie do zrealizowania. Za każdą godzinę takiej pracy otrzymuje jeden wirr.

- Co proszę?

- Ekwiwalent jednej godziny pracy zwany wirr. Są one następnie wymieniane na

inne produkty i usługi.

- Wirr to pieniądz - odezwał się Morton. - A pieniądze oznaczają kapitalizm, zatem

jesteście społeczeństwem o kapitalistycznych stosunkach produkcji.

- Obawiam się, że niezupełnie. Przyzwalająca Wspólnota Otwarta nie oznacza ani

kapitalizmu, ani socjalizmu, ani w ogóle żadnego izmu. Znam te określenia z prac Marka

Czwartego. Różnica tkwi w tym, że wirr nie istnieje fizycznie, nie ma odpowiednika w

monetach, banknotach czy muszelkach, nie można go zainwestować, by czerpać z tego

korzyści. Nie ma u nas banków, nie ma pożyczek, kont oszczędnościowych ani weksli.

Tylko zamącił mi tym w głowie.

- Zaraz, moment. Widziałem tu osoby w pojazdach. Jak zdołały je kupić? Kto im

pożyczał brakującą kwotę?

- Nikt. Jeśli chcesz pojazd, to idziesz do grupy, która je wytwarza i bierzesz go sobie.

Płacisz, gdy go używasz, przestajesz płacić, gdy go zwracasz, bo jest ci niepotrzebny. Nie

marnuje się zasobów społeczeństwa.

- Nie rozumiem - powiedziałem słabo, nalewając sobie szklankę wina. Może

procenty pomogą mi to pojąć...

- Naturalnie. Ze sporym obrzydzeniem czytałem kiedyś o odłamie filozofii zwanym

etyką pracy. Twierdzi ona, że jednostka powinna ciężko pracować, by uzyskać dobra

niezbędne do przeżycia, a w przypadku automatyzagi produkcji nie ma nic złego w tym, że

niepotrzebny pracownik umrze z głodu. To hipokryzja. Ci, którzy mają kapitał, wcale nie

muszą bowiem pracować, a mimo to nadal będą powiększać swoje zasoby dóbr dzięki

inwestycjom, pogardzając jednocześnie tymi, którzy stracili pracę. Paranoja! My przyjęliśmy

inną zasadę: im więcej się produkuje, tym więcej jest dóbr do podziału, dzięki czemu siła

nabywcza wirra ulega wzmocnieniu. Coś zaczęło powoli do mnie docierać.

- To znaczy, że jednostka może mniej pracować, będąc wciąż tak samo wypłacalną?

- Dokładnie.

- To ile jednostka musi pracować w ciągu tygodnia, aby przeżyć?

- Jeśli wystarcza jej proste schronienie i niewyszukana żywność, to dwie, trzy

godziny w tygodniu.

- Ja się tu przenoszę! - oznajmił poważnie Morton.

Przytaknąłem ze zrozumieniem i uśmiechnąłem się. Coś zaczynało mi świtać, i to

coś tak prostego i skutecznego, że nie do wiary. Przeanalizowałem to dokładniej i

stwierdziłem, że rzecz jest wykonalna, choć jeszcze nie teraz. Przede wszystkim trzeba było

zająć się zakładnikami.

- Zbliża się świt, dzięki za wykład, rozjaśnił mi nieco w głowie. Ale mam pytanie: co

robicie w razie niebezpieczeństwa, takiego jak pożar czy powódź? Niebezpieczeństwa

nagłego, które zagraża nie tylko jednostce, ale i grupie?

- Doskonałe pytanie! - ucieszył się Lum i złapał jakiś opasły tom z półki. -Tu jest...

Mark Czwarty przewidział i taką sytuację... O, mam: Podstawą obrony jest bierny opór, a nie

przemoc, ale do czasu stworzenia społeczeństwa bez rządu należy liczyć się z problemami i

przypadkami użycia siły wobec zwolenników Wspólnoty. Jako że martwi nie są w stanie

niczego tworzyć, a współistnienie może okazać się niemożliwe, należy opuścić dany teren

objęty wrogimi działaniami. Może się jednak zdarzyć i tak, że prześladowcy podążą za

uciekinierami, wówczas należy ich traktować jak naturalny kataklizm, taki jak wybuch

wulkanu lub huragan. Człowiek rozumny nie dyskutuje o etyce ze strumieniem lawy, tylko

próbuje albo uciec, albo, jeśli nie ma innego wyjścia, zmienić kierunek tego strumienia. Lum

zamknął księgę z triumfem.

- A zatem mamy rozwiązanie - oznajmił radośnie Stirner i wybiegł z domu.

Gapiłem się w drzwi niczym wrona w drewniane pięć groszy, gdy Morton przemówił

pierwszy.

- Może ktoś by mi wytłumaczył, co było w tym cytacie rewelacyjnego? I co nam to

daje?

- Jasność - odparł Lum. - Jeśli nie sprzeciwimy się rozwojowi sytuacji, popełnimy w

pewnym sensie samobójstwo, a to byłby nonsens. Sprzeciwimy się więc i wycofamy.

- Nadal nie rozumiem - przyznałem.

- Prąd zostanie ponownie podłączony, a rynki otwarte. Część rolników będzie z

pewnością nieco więcej pracować, ponieważ zapobiegnie to skutkom katastrofy naturalnej.

Inni nie, zatem ilość żywności dostarczanej do miasta będzie się zmniejszać, więc mieszkańcy

metropolii zaczną ją opuszczać. Proces ten będzie postępował lawinowo, przez co ustanie w

mieście zapotrzebowanie na prąd, elektrownie zostaną wyłączone, a pracownicy pójdą do

domów. W bardzo krótkim czasie wojsko będzie faktycznym panem miasta, ale poza nim nikt

tu już nie zamieszka.

- Mogą zmusić was do pracy pod groźbą użycia broni.

- Naturalnie, ale tylko w układzie jeden na jednego. Uzbrojony może zmusić do

pracy bezbronnego, chociaż tak naprawdę zależy to od zdania jego ofiary. Niemniej warto

zauważyć, że nadzorca także wykonuje w ten sposób swoją pracę, chociaż zwykle nie zdaje

sobie z tego sprawy.

Ma cały czas pilnować, by ten drugi robił, co trzeba. Wątpię, by Zennor wiele z tego

skorzystał na dłuższą metę.

- Wobec tego mam pytanie hipotetycznej natury - powiedziałem po chwili milczenia.

- Takie są najlepsze.

- Jeśli udałbym się do innego miasta i zaczął szukać pracy, zostanę zaakceptowany?

- Oczywiście. To naturalne w naszej Wspólnocie.

- A gdyby tam nie było żadnej roboty?

- Praca jest zawsze. Należy pamiętać o korzyściach płynących z wartości wirra.

Teoretycznie powinno wystarczyć kilka minut, by znaleźć zajęcie.

- No dobrze, a gdyby któryś z żołnierzy zdecydował się opuścić armię...

- To jego prawo!

- Na ten temat są różne szkoły. Ale gdyby poszedł gdzieś, to czy znajdzie pracę, nie

będzie traktowany jak trędowaty, będzie mógł pozostać, gdzie zechce i tak dalej?

- Oczywiście. To naturalne, wręcz nieuniknione. Chyba że odrzuci zasady

Wspólnoty...

- Jeśli myślisz to, co ja, to uważam, że jesteś genialny! - krzyknął Morton, zrywając

się na równe nogi.

- A więc jestem! Nie licząc oficerów i podoficerów, cała reszta to armia z poboru, a

w znacznej części nawet na siłę doprowadzona do poboru. Jeśli umożliwimy tym chłopakom

spokojne życie na tej planecie, to Zennor w krótkim czasie pozostanie bez wojska.

Drzwi otworzyły się nagle, obaj zanurkowaliśmy więc, szukając osłony - Morton za

kanapą, ja za fotelem, ale to tylko Stirner wrócił, wiodąc triumfalnie uwolnionych

zakładników. Morton rzucił się ku Sharli, a ja spokojnie otrzepałem spodnie.

- Szybko ci poszło - pogratulowałem Stirnerowi.

- Użyłem wideofonu, wybrałem numer przewidziany na wypadek zagrożenia i

wszystkich, którzy odebrali, poinformowałem o naszym odkryciu. Prąd włączono

natychmiast, a pierwszy transport żywności dotarł przed kwadransem. Zennor dotrzymał

słowa i jesteśmy.

- Ten gość jest przekonany, że wygrał już wojnę, ale poczekaj, aż opowiem ci, na co

tu jeszcze wpadliśmy. Sukces gwarantowany, nawet jeśli Marynarka Ligi nigdy tu nie dotrze.

- Przepraszam, nie rozumiem.

- Powiedziałem, że zaraz. Uczcijmy fakt, że znowu jesteśmy w komplecie.

Pomysł został przyjęty bez oporów i natychmiast wprowadzono go w życie.

- Najpierw należy się wam kilka słów wyjaśnienia. Mianowicie ta umundurowana

banda, która was zaatakowała, czyli wojsko, to instytucja przeżytek, rodem jeszcze z

zamierzchłych początków ludzkiej cywilizacji, gdy przeżycie zależało od fizycznej obrony

lub ataku. Zachowanie takie faworyzowało jednostki agresywne. Wygrani przekazywali swe

niekorzystne cechy potomstwu. Tym samym w społeczeństwie dominowały jednostki,

których geny warunkowały podatność na zachowania agresywne. Z czasem wynikło z tego

wiele kłopotów, gdyż nadeszły czasy, gdy nie trzeba się było już przed nikim bronić, a ochota

do bitki pozostała. Wyładowywano się zatem na pierwszym lepszym fikcyjnym wrogu i

ludzie dalej tłukli się między sobą. Jesteśmy jedynym znanym gatunkiem, który przejawia

podobne zachowania, i nie jest to powód do dumy. Wojsko to grupa społeczna o charakterze

instytucji kierowana przez osobników posiadających szczególnie rozwinięte owe cechy

agresywne. Są to faceci zazwyczaj w pewnym wieku, czyli tak zwani oficerowie. Nic nie

robią, tylko wydają rozkazy podoficerom, którzy dopilnowują ich wykonania przez żołnierzy,

czyli ludzi młodych, jakich w wojsku jest najwięcej. Najciekawszy zaś w tym wszystkim jest

fakt, że nie są oni członkami instytucji wojskowej z własnej woli, tylko zostali przymuszeni

do założenia munduru. Niejeden długo odwlekał tę chwilę, aż w końcu go dorwano... - To

ostatnie wymagało osobnego wyjaśnienia, ale warto było podjąć ten trud. Gdy wreszcie to, co

trzeba, dotarło do zgromadzonych, wyglądali na zdrowo wstrząśniętych. Poczekałem chwilę,

aż dojdą do siebie i zabrałem się za pointę. - Jak sądzicie, czy znajdą się wśród was chętni,

aby bez zapłaty w wirrach pomóc przy uwolnieniu tych młodych ludzi?

- To nasz obowiązek - sapnął Lum przy ogólnym aplauzie. - Tak jak uratować

tonącego. To obowiązek publiczny, a za taki nie oczekuje się zapłaty.

- Ślicznie! Zatem nauczę was jeszcze jednego nowego słowa...

- Mogę? - wtrącił się Morton. - Dezercja!

Przytaknąłem.

W końcu zaczęliśmy działać.

22

Entuzjazm musiał w końcu ustąpić zmęczeniu, toteż uzgodniliśmy, że resztę

szczegółów omówimy rano. Dostałem pokój z wygodnym łóżkiem i portretem efektownie

uśmiechniętego Marka Czwartego i zasnąłem jak kłoda. Następnego dnia po południu plan

był już gotów.

- Muszę jeszcze go wypróbować aby poprawić ewentualne błędy, a uwagi przekazać

innym - poinformowałem pomocników. - W zasadzie idziemy na wariata i gramy durnia, to

taki dawny zwrot, z którym zetknąłem się studiując historię kryminalistyki. Odbędzie się to

tak: dziś wieczorem wejdę do jednej z restauracji, stanę obok upatrzonego żołnierza i

zagadani. Stiraer będzie siedział przy sąsiednim stoliku, przy którym będzie wolne miejsce.

Siądę tam z tym wojakiem, byś mógł słyszeć naszą rozmowę. Sharla będzie razem z tobą jako

twoja córka...

- Ona nie jest moją córką.

Czasami naiwność i dosłowność wyznawców idei Marka Czwartego mogła jednak

doprowadzić do rozpaczy, a tutaj nawet upić się nie było czym. Pozostawało tłumaczyć dalej.

- Ale dziś wieczorem będzie. Macie tu teatry?

- Oczywiście. Sam w młodości sporo występowałem, zanim przyciągnęły mnie

hydroelektrownie. Grałem nawet tytułową rolę w takiej klasycznej sztuce, zaraz, jak to szło...

byłem albo mnie nie było...

- Cudownie. Ze starym aktorem pójdzie łatwiej. Dziś po prostu zagrasz rolę jej ojca,

a ona twojej córki. Na pierwszego delikwenta wybiorę kogoś w miarę prymitywnego, bo to

ma być instruktaż.

- A co ja mam robić? - spytał Morton.

- Nagrać to wszystko, ale czysto i dokładnie, aby mogło być użyte do szkolenia

następnych antywerbowników. Tylko trzymaj sprzęt w ukryciu, bo jak wojak zobaczy, że

kręcisz, to uzna, że jesteśmy z czołówki filmowej lub kontrwywiadu. Są pytania?

Odczekaliśmy do zmroku i wyruszyliśmy poprzedzani wypróbowanym już

ochotniczym zwiadem, dzięki czemu nie niepokojeni dotarliśmy do dzielnicy Yaillant, w

której było najwięcej restauracji i barów. Tego wieczoru ledwie czwarta część lokali była

czynna, a okolica raczej wyludniona. Stirner zaprowadził nas do przybytku zwanego „Gruby

Farmer", w którym zawsze się stołował będąc w mieście. Wewnątrz było kilku tubylców, ale

ani jednego żołnierza, co było nieco dziwne.

- Mówiłeś, że wychodzą na przepustki - wziąłem Stirnera na spytki. - To gdzie są?

- Oczywiście, że nie tu.

- A niby dlaczego oczywiście?

- Ponieważ nie mogą zapłacić i nikt ich nie obsługuje.

- Ale skoro są armią zdobywców, to kto im broni wejść i jeść?

- Nikt, tyle że w tym przypadku goście opuszczają lokal, a właściciel go zamyka.

- No tak, sam powinienem na to wpaść. Zajmijcie miejsca, a ja spróbuję rozkręcić ten

interes.

Stojąc pod latarnią z nie dopalonym cygarem, czułem się w najlepszym razie jak

alfons, by nie pomyśleć o czymś gorszym. Na szczęście nikt nie próbował składać mi

atrakcyjnych propozycji. Kwitłem tak dłuższą chwilę, aż w zasięgu wzroku pojawiły się dwie

postacie w mundurach, z czapkami na bakier i rękami w kieszeniach. Ot, typowe wojsko na

przepustce. Zatrzymali się przy oknie „Grubego Farmera", toteż podszedłem od tyłu z

cygarem w garści.

- Macie ogień? - Aż podskoczyli.

- Gadasz z nami! - krzyknął odważniejszy.

- Gadam. Pochlebiam sobie, że jestem niezłym lingwistą. Ale pytałem, czy macie

ogień?

- Nie palę.

- Punkt dla ciebie, bo to szkodzi. Naprawdę nie macie zapałek? Obaj smętnie

potrząsnęli głowami, że nie.

- Szkoda, może mają coś w knajpie. Nie zjecie czegoś, dając mi okazję do

poćwiczenia języka?

- Nie da się. Już próbowaliśmy. Zamykają zaraz knajpę i idą w diabły.

- Aaa, bo nie macie wirrów, to lokalna waluta. Ja mam kilka, to wam postawię... - nie

dokończyłem, bo praktycznie wmiotło ich do środka.

Podążyłem statecznie za nimi. Barman spokojnie przyjął zamówienie na trzy piwa i

pudełko zapałek.

Pożyczoną od Stirnera dyskietkę wsunąłem w szczelinę w kontuarze, ileś tam wirrów

zdjętych zostało z konta starszego pana, a ja złapałem wysunięty dysk.

- Za armię, chłopcy! - zaproponowałem toast. - Mam nadzieję, że nie będziecie

żałować swego wyboru kariery.

Wychylili duszkiem po pół kufla, nim dotarł do nich sens tego, co powiedziałem.

- Akurat wyboru!

- Też mi kariera! Z poboru wzięli!

- I w dupę dali na kursie rekruckim! Kto by wybierał coś takiego!

Reakcja była tak spontaniczna, że aż się przekrzykiwali. Zamówiłem po steku z

frytkami i kolejnym piwie, a wszystko to zniknęło w mgnieniu oka. Przy następnych piwach

starali się nawet nie czkać, a to ze względu na siedzącą przy sąsiednim stoliku Sharlę, którą

zdążyli już zauważyć; niemniej na sierżantów i innych kaprali wylewali jedno wiadro pomyj

za drugim. Dałem znać Stirnerowi i skryłem twarz za kuflem.

- Młodzi żołnierze z odległej planety - zagaił. - Przepraszam, ale niechcący

słyszeliśmy z córką waszą rozmowę, stąd też mamy pytanie. Czy to prawda, że zostaliście

zmuszeni do służby całkowicie wbrew waszej woli?

- Możesz się założyć, że tak - odparli, nie spuszczając wzroku z Sharli. Byli tak

zaaferowani, że prawie nie słyszeli Stirnera. Postawiłem każdemu przed nosem po kuflu. To

nieco ich rozproszyło i Stirner miał wreszcie szansę na nawiązanie kontaktu.

- Przykro mi słuchać o waszych nieszczęściach, tym bardziej że na tej planecie coś

takiego byłoby niemożliwe. Zmuszanie kogoś do czegokolwiek jest niezgodne z naszymi

zasadami. Ciekawi mnie natomiast, dlaczego daliście się tak traktować?

- A co mieliśmy robić? Wkoło płot, nadzór przez cały dzień, kula w łeb za ucieczkę i

nigdzie nie można się ukryć, bo od razu obstawią rodzinę, a facetowi w mundurze nikt obcy

nie pomoże.

- Dziwne, zaiste, miejsce - stwierdził Stirner. - My tu nie mamy ani płotów, ani

wolno biegających po okolicy strzelców. Ziemi jest dostatek, ludzie przyjaźni, a jak kto jest

ubrany, nie ma najmniejszego znaczenia. Tak wiec, choć może trudno wam sobie to

wyobrazić, cała planeta stoi przed wami otworem. Jeśli nie będziecie tego chcieli, to nikt

niepożądany was nie znajdzie.

Obaj siedzieli sztywno, próbując przetrawić to, co usłyszeli, a przy tej ilości piwa nie

było to łatwe.

- Kurwa... - westchnął jeden z nich z rozmarzeniem.

- Nie znam słowa, którego użyłeś, ale widzę, że niezbyt wierzysz w to, co powiedział

mój ojciec. - Sharla uśmiechnęła się rozbrajająco. - Zapewniani was jednak, że to prawda.

Mieszkamy w wiosce o dzień drogi pociągiem stąd. Oto nasze bilety, jeśli chcecie sprawdzić.

Możecie je nawet wziąć sobie na pamiątkę.

Wzięli. Najwyraźniej proces myślowy dobiegł końca, i to z jedynym właściwym

wynikiem.

- Boczne wejście na stację nie jest pilnowane - dodała mimochodem dziewczyna.

- Ale pociąg wkrótce odjedzie. - Stirner wstał i podniósł spory tobół z podłogi. -

Muszę iść do necesejo, jak to się u nas na wsi mówi. Tu są ubrania dla moich chłopaków,

którzy osobliwym trafem są akurat waszej budowy. Jak chcecie, to możecie je przymierzyć...

Omal się nie pozabijali w drodze do wychodka.

- Znasz dobrze tę wioskę? - spytałem Sharlę. - Możesz ich zaprowadzić do kogoś,

kto im pomoże?

- W życiu tam nie byłam, ale zapominasz o zasadach naszej Wspólnoty. Każdy

pomoże im z radością, ja tylko wytłumaczę podstawy. Wrócę za dwa dni, nie musicie się o

mnie martwić. Popatrzcie, jakie ładne chłopaki zrobiły się z nich, gdy zrzucili mundury!

Ładni to oni obiektywnie rzecz biorąc nie byli, tym bardziej że wdzianka pasowały

raczej mniej, niż więcej, ale rzeczywiście utracili wojskowy wygląd.

Wyszli, a ja wróciłem do rzeczywistości i do siedzącego przy pobliskim stoliku

Mortona, tak zapatrzonego w drzwi, za którymi zniknęła dziewczyna, że dopiero drugi

kopniak wyrwał go z odrętwienia.

- Wróci pojutrze. Nagrałeś wszystko?

- Wszystko. Postawisz mi piwo? Tyle wypiliście, a ja tylko jedno, które Sharla

postawiła mi przed waszym przyjściem...

- Nie jęcz. Na służbie się nie pije.

- Mam ich mundury, jak chciałeś - dołączył do nas Stirner, szczęśliwie przerywając

żale Mortona.

- I bardzo dobrze. Teraz do studia, przygotować taśmy.

Dotarliśmy tam w wypróbowany już sposób. Cała obsługa czekała podniecona i

gotowa do czynu.

- Potrzebujemy kilkuset kopii tego - oznajmiłem bez zbędnych wstępów, pokazując

kasetę.

- Dwieście sztuk w godzinę - oświadczył ktoś, ktoś inny wziął ode mnie taśmę i

zniknął za drzwiami.

- Kto jest reżyserem? - spytałem, spoglądając na towarzystwo. Nader efektowna

blondynka zrobiła krok do przodu.

- Dobra, jak tylko założymy mundury, będzie można zaczynać. Gdzie jest szatnia?

Morton wziął mundur w dwa palce, niczym cuchnące ścierwo.

- Sam widok może wpędzić w depresję - oznajmił ponurym tonem. - Jak pomyślę, że

mam się w toto ubrać...

- Zamknij się i ubieraj - uciąłem. - Teraz jesteś aktorem, a mundur to twój kostium.

Potem możesz go nawet publicznie spalić, ale teraz nie rezonuj. Do roboty.

Przy zakładaniu spodni coś z brzękiem wypadło z kieszeni. Nieśmiertelnik

szeregowego Pyeka 0765. Obejrzałem go uważnie i coś zaczęło mi świtać.

- Tylko nie to! - pisnął Morton. - Widzę, że znowu wpadasz na jakiś samobójczy

pomysł, sądząc po twoich szklanych oczach. Nie zgłaszam się na ochotnika!

- Spokojnie - poklepałem go po ramieniu. - Mam pewien pomysł, ale ciebie on w

ogóle nie dotyczy. Zróbmy wreszcie to nagranie i powiem ci, o co chodzi.

Morton został usadzony pod ścianą i wyglądał tak, jakby miano go od ręki

rozstrzelać.

- Proszę o pełen kadr całej postaci - wskazałem Mortona. - I jeszcze ruchomy

mikrofon. Możemy zaczynać.

Morton aż podskoczył, gdy złapały go dwa reflektory punktowe, a w studiu rozległ

się czysty kontralt:

- Cisza. Zaczynamy. Dźwięk... kamera... start!

- Witam mieszkańców planety Hoyan. Widzicie przed sobą typowego

przymusowego najeźdźcę z armii, która wylądowała na naszej planecie. Wraz z tą taśmą

otrzymacie kasetę z nagraniem prawdziwego spotkania z dwoma rzeczywistymi żołnierzami.

To, co usłyszycie, zaskoczy was, dla wielu może to być nawet wstrząs, ale nagranie jest

prawdziwe. Dowiecie się, że można przekonać najeźdźcę, by zmienił wojskową niewolę na

swobodę, jaką zapewnia Przyzwalająca Wspólnota Otwarta. Tak wygląda obiekt, którego

powinniście szukać i przekonać. - Podszedłem do Mortona. - Zwróćcie uwagę na całkowity

brak ozdób czy naszywek na jego rękawach i naramiennikach. Jeśli zobaczycie tu cokolwiek

w ilości pojedynczej lub mnogiej, zaniechajcie jakiejkolwiek próby kontaktu, gdyż oznaczać

to będzie, że zamiast ofiary macie do czynienia z oprawcą. Uważajcie również na błyszczące

kawałki metalu na kołnierzu i pagonach. Ci, którzy je noszą, zwani są oficerami i przeważnie

są zbyt głupi, aby mogli stanowić niebezpieczeństwo, toteż marnowalibyście tylko na nich

czas, chociaż zdarzają się wyjątki. Szczególną zaś uwagę musicie zwrócić na rodzaj obszycia

czapki lub opaski z inicjałami ŻP. Obojętne, czy ci ludzie będą mieli cokolwiek naszytego na

rękawach, czy nie, należy omijać ich jak morowe powietrze, gdyż oni właśnie mogą sprawić

najwięcej kłopotów, włącznie z zatrzymaniem lub pobiciem. Upewniajcie się więc zawsze,

czy nie ma żadnego takiego w pobliżu, gdy będziecie nawiązywać kontakt. Ułatwi to zadanie

tak wam, jak i tym, których macie przekonać. Pamiętajcie, jeśli delikwent odpowie

twierdząco na pytanie, czy lubi świeże powietrze, jest wasz. Niech Mark Czwarty prowadzi

was w tej słusznej misji. I to by było na tyle, moi mili!

Morton zamrugał gwałtownie oczami, gdy reflektory zgasły.

- Coś ty powiedział o świeżym powietrzu?

- Świętą prawdę - odparłem, pokazując mu przepustkę znalezioną w kieszeni

munduru. - Mam zamiar przekazać dziś wojsku w bazie radosną nowinę, żeby jutro nie

trudzili się, aby do niej wracać.

- Wiedziałem, że wymyślisz coś samobójczego! - pisnął, wytrzeszczając oczy. -

Jedyny sposób, w jaki możesz to zrobić, to wchodząc do bazy!

- Święte słowa, dobrodzieju - przytaknąłem poważnie. - Święte słowa.

23

To samobójstwo! - desperował Morton.

- Skądże znowu. To zdrowy rozsądek. Jeśli ten knur, Zennor, nadal mnie szuka, to

raczej nie w wojsku. Ta przepustka ważna jest do północy, ale ponieważ w mieście nie ma nic

do roboty, nikogo nie zdziwi, jak wrócę wcześniej. Udam się do latryny, do stołówki i innych,

podobnie atrakcyjnych miejsc, gdzie tylko zbierają się żołnierze, by wszędzie tam posiać

dywersję. A potem zajmę się pewnym drobiazgiem, o którym lepiej, żebyś nie wiedział. Nie

martw się o mnie, wystarczy, że ja już jestem pełen trosk.

- A jak się wydostaniesz?

- To mnie akurat najmniej martwi. - I rzeczywiście. Miałem obecnie dość kłopotów

na głowie, by ten jeden odłożyć na później.

- Wiesz, co robić z kasetami? - spytałem Stirnera, który jak zwykle kręcił się w

pobliżu.

- Naturalnie. Ochotnicy rozprowadzą je wśród następnych ochotników, którzy zajmą

się wykonaniem planu.

- Tylko pamiętaj, by nie zaczynać przed dziewiątą. Hasło musi się rozejść, a

chętnych powinno być jak najwięcej, gdyż wystarczy, że oficerowie zorientują się w sprawie,

a zrobią wszystko, aby nam przeszkodzić. Najpewniej obstawią wówczas dworce kolejowe

albo w ogóle zawieszą odjazdy. Pozostanie przygotować inne środki transportu. Im więcej

ludzi uda nam się namówić do dezercji, tym lepiej dla nas i dla nich. Dobra, zajmiesz się tu

wszystkim do mojego powrotu. Zostałeś głównym specjalistą do spraw dezercji.

- Jak długo cię nie będzie?

- Pojęcia nie mam. Mogę tylko zagwarantować, że postaram się załatwić sprawę jak

najszybciej.

Więcej nie było sensu mówić, zatem naciągnąłem czapkę na oczy i wyszedłem.

- Powodzenia - powiedział jeszcze Morton do moich pleców.

Wędrując pustymi ulicami ku bazie, nie byłem w najlepszym nastroju, a na dodatek

nie mogłem się niczego napić, jako że wirrdisk oddałem przez wyjściem Stirnerowi. Dość

szybko znalazłem się w okolicy, gdzie kłębiło się sporo pechowców w mundurach, zajętych

głównie przyglądaniem się czynnym jeszcze lokalom. Niezła przepustka, nie ma co. Pora była

jeszcze wczesna, ale wielu żołnierzy wracało już do koszar w Fielden Field, gdzie urządzono

główną bazę sił inwazyjnych. Dołączyłem do tego tłumu, żywo przypominającego kondukt

pogrzebowy.

Zielone łąki, na których dotąd mieszkańcy urządzali pikniki, otoczone były

drucianym płotem zwieńczonym kolczatką i dodatkowo oświetlonym rozmieszczonymi co

pięćdziesiąt metrów reflektorami. Zielone zresztą już nie byty, zniszczyły je gąsienice, koła i

buty korpusu ekspedycyjnego, a pokryły tysiące szarych wojskowych namiotów i kilkanaście

prefabrykowanych baraków. Te pierwsze dla wojska, te drugie dla oficerów.

Stanąłem w kolejce ponurych i nieprzyzwoicie klnących żołnierzy z nadzieją, że

żandarm nie będzie się zbytnio przyglądał wracającemu z nieudanej przepustki pechowcowi. I

rzeczywiście. Bez problemów dostałem się do środka. Wcześniej sprawdziłem, jaką kwotą

gotówki dysponowali obaj szczęściarze - wystarczało w bufecie na szczyny zwane tu piwem,

toteż skierowałem się tam, licząc na sporą frekwencję, i nie pomyliłem się.

Znalezienie bufetu było proste, wystarczyło poszukać źródła dzikiej muzyki.

Wewnątrz znajdowały się ponadto liczne lepy na owady, stoły i przesiąknięte wszelkimi

trunkami ławy, jak i kilkunastu mundurowych sączących ciepłe piwo. Kupiłem swoje i

podszedłem do najbliższego stołu.

- Znajdzie się miejsce?

- Pierdol się.

- Sam się pierdol, i to podwójnie - odparłem uprzejmie. - Pieprzysz jak tubylcy. To

wzbudziło odpowiednie zainteresowanie wszystkich przy stole.

- Miałeś przepustkę? My idziemy jutro. Jak tam jest? - sypnęły się pytania.

- Jak na cmentarzu. Nie obsłużą cię, bo nie masz ichniej waluty, a jak sam się

obsłużysz, to zamykają lokal i idą w cholerę.

- Też tak słyszeliśmy. I po kiego diabła tam iść...

- Jest po co. Jeśli macie dość tego syfu, to możecie odejść, a będzie i jedzenie, i picie,

i dziewczyny. Tym razem przy stole zapadła cisza absolutna.

- Coś ty powiedział? - spytał jakiś niepewny głos.

- To, co słyszeliście. Wystarczy wolno iść tam, gdzie są knajpy, a jeśli ktoś spyta

was, czy lubicie świeże powietrze, trzeba odpowiedzieć, że tak. Dostaniecie cywilne ciuchy i

bilet na pociąg, a potem urządzicie się z dala od żandarmów i nigdy was nie znajdą.

- Pierdolisz!

- To bym dupą ruszał. Poza tym, co szkodzi spróbować? Sposób jest, a gorzej niż w

wojsku nigdzie nie będziecie mieli.

Z tym ostatnim nikt nawet nie próbował dyskutować. Natomiast jeden

pokombinował chwilę i wydało mu się, że znalazł szczelinę.

- Jeśli tak, to czemu wróciłeś?

- Dobre pytanie - wstałem i pokazałem przepustkę. - Wróciłem po listy od rodziny, a

to jest ważne jeszcze do pomocy. Do zobaczenia w cywilu, naturalnie jeśli starczy wam

odwagi.

Następna w kolejce była latryna, gdzie akurat grano w kości. Wygrałem odpowiednią

stawkę, by zwrócić na siebie uwagę, wygłosiłem swoje i poszedłem dalej.

W podobnie pracowity sposób spędziłem czas do jedenastej trzydzieści, kiedy było

już nieco zbyt późno, by finał z listami uznać za wiarygodny, ale swoje i tak osiągnąłem.

Plotka jest w wojsku najlepszym środkiem łączności, toteż miałem pewność, że jutro wszyscy

zainteresowani będą wiedzieć, co robić, i znacznie uszczuplą szeregi armii. Zennor chyba

dostanie nagłej cholery.

Należało przystąpić do drugiej części zadania, co wymagało zdecydowanie wyższego

stopnia niż szeregowy. Kiedy ktoś raz zakosztuje w wojsku przywilejów stopnia oficerskiego,

to nic gorszego go już nie zadowoli, toteż skierowałem się w okolice klubu dla szarży. Nie

było to trudne, wystarczyło prześledzić drogę, którą podążali na rozmaite sposoby najbardziej

zawiani, zgodnie z zasadą, że im wyższy stopień, tym mocniejszy alkohol. Ponieważ do-

kładnie wiedziałem, czego szukam, zignorowałem rzygającego kulturalnie pułkownika,

podobnie jak czule objętych i dzięki temu trzymających pion dwóch majorów i ukryłem się

zaroślach, z których miałem doskonały widok na wyjście.

Potrzebny mi był samotny kapitan, i to nie otyły czy zarzygany, ale samodzielnie

trzymający się na nogach. Nie musiałem długo czekać, po paru minutach wyszedł jeden taki,

nieco się zataczając i klnąc pod nosem. Mniej więcej mojego wzrostu, podzwaniający

medalami. Przystanął złośliwie pod jedyną w okolicy lampą; bez trudu zaszedłem go od tyłu i

złapałem za szyję. Targnął się, więc wzmocniłem chwyt. I nagle wyleciałem w powietrze,

zatoczyłem ładny łuk i grzmotnąłem o ziemię.

- Oho, bunt w szeregach - parsknął i przyjął postawę obronną.

Pozbierałem się czym prędzej i skoczyłem ku niemu, wyprowadzając cios lewą ręką.

Odbił i kopnął. Odskoczyłem, więc spudłował, ale nie stracił równowagi.

- Chcesz zabić oficera? Nie dziwię się - oznajmił. - Ja zawsze chciałem zabić

jakiegoś szeregowego. Chyba przyszła właściwa chwila.

Zaatakował, ja zablokowałem. Medale nie były za liczenie gaci, z wielkim trudem

udało mi się znaleźć chyba jedynego faktycznie wyszkolonego bojowo oficera w tej zasranej

armii. To się nazywa mieć szczęście.

Zamarkowałem cios w krocze, odskoczył zatem, a ja zawróciłem i pognałem ku

namiotom, które na szczęście nie były daleko. Za plecami usłyszałem tupot, co znaczyło, ze

dał się wziąć na lep. Przeskoczyłem nad jedną linką, przemknąłem pod następną, znów

przeskoczyłem. Z tyłu rozległ się trzask i łomot - w tym stanie kapitan nie miał szans, by się

w coś nie zaplątać i nie przewrócić. W tej sytuacji spokojnie dotarłem do ulicy, przy której

stał klub oficerski. Przed frontem baraku odbywały się właśnie przynajmniej dwa sparringi i

jedna młócka ogólna. Wewnątrz też musiało być wesoło, gdyż słychać było brzęk tłuczonego

szkła. Obszedłem budynek i wlazłem za ogrodzenie przy drzwiach kuchennych.

- A, kurwa, tu jesteście!? - usłyszałem za plecami. - Łapać te beczułki i do mnie!

W drzwiach stał gruby kucharz, słowa zaś skierowane były do pół tuzina

nieszczęśników mających akurat służbę w kuchni, którzy najwyraźniej starali się nie

spuszczać z oka beczułek z piwem. Ponieważ w kuchni było gorąco, pozdejmowali bluzy

mundurowe i zostali w brudnych podkoszulkach. Czym prędzej rozebrałem się w podobny

sposób, wsunąłem moją kurtkę pod jakiś worek, złapałem skrzynkę, z której wystawały szyjki

butelek, i dołączyłem do reszty.

Służba w kuchni to najgorszy przydział, nie licząc czyszczenia latryn, i było pewne,

że nawet jeśli moja niedoszła ofiara podniesie alarm, to tutaj szukać mnie nie będą. A ja

potrzebowałem chwili spokoju, a nie zabawy w kotka i myszkę między namiotami. Chciałem

skończyć to, co zaplanowałem sobie na dzisiejszą noc.

Targając skrzynkę dotarłem do kucharza z wytatuowanymi sierżanckimi winklami na

przedramionach. W garści trzymał chochlę na długim trzonku, doskonały oręż w kuchennych

warunkach.

- Ty! - parsknął. - Skąd się tu wziąłeś?

- To pomyłka - jęknąłem. - Sierżant źle widział...

- Sierżant zawsze dobrze widzi! - warknął. - Do zmywania!

Dostałem lekko chochlą i znalazłem się przy gigantycznym metalowym zlewie, w

którym moczyły się brudne gary i patelnie. Niby nic takiego, umyć podobny rondel, ale radzę

spróbować, gdy w dodatku jest przypalony i można praktycznie do niego wleźć, bo jest

niewiele mniejszy od myjącego. I gdy garów takich jest niemal nieskończona ilość...

Męczyłem się co najmniej godzinę, zanim stwierdziłem, że wystarczy. Zresztą, jeśli

mnie szukali, to do tej chwili nawet najbardziej wytrwałemu żandarmowi musiało się

odechcieć! Wyprostowałem zgięty grzbiet, który głośno zatrzeszczał, i otarłem mokrym

przedramieniem równie mokre czoło. Dłonie miałem białe i wymoczone za wszystkie czasy, i

z wolna zaczynała mnie zalewać nagła krew. Dość!

Pech kucharza polegał na tym, że akurat w tym momencie rąbnął mnie w plecy

chochlą.

- Do roboty, albo będziesz miał, kurwa, kłopoty!

Coś we mnie pękło i przyznaję uczciwie, że następnych kilku sekund nie pamiętam.

Gdy przyszedłem do siebie, czterech chłopa usiłowało mnie odciągnąć od metalowego

basenu, co im nie bardzo wychodziło. Obok spoczywała jakaś słabo drgająca masa, a raczej

jej wypięta część w wojskowych spodniach. Reszta kucharza zanurzona była w basenie z

garami, a ja przytrzymywałem mu szyję, mając najwyraźniej szczery zamiar utopić drania.

Ponieważ zamiar mi przeszedł, czym prędzej puściłem go, w efekcie czego dupa przeważyła i

delikwent siadł z pluskiem na posadzce. Z ust, nosa i uszu leciały mu potoki wody.

- Pożyje - poinformowałem pozostałych, wśród których nie dostrzegłem żadnej

szarży. - Widział to który z kucharzy?

- Nie. Wszyscy śpią pijani w magazynku.

- Też ładnie. - Zerwałem ze ściany rozkład służb i podarłem na drobniutkie strzępy. -

Możecie wracać do jednostek, ale trzymać mi gęby na kłódkę. Już was nie ma!

Nie trzeba było powtarzać. Ja zaś znalazłem magazynek, wybrałem niegdyś białą

kurtkę z naszywkami sierżanta i spokojnie wszedłem do jadalni, gdzie zabawa była w pełnym

toku. Muzyka grała, oficerowie ryczeli jakieś marsze, pękało szkło, mordobicie odbywało się

przy ogólnym aplauzie. Podłogę zalegali ci, którzy skończyli się bawić, a reszta robiła co w

jej mocy, aby jak najszybciej do nich dołączyć. Szybko zlustrowałem towarzystwo i zająłem

się kontemplacją pijaków, bowiem pod wpływem przygody z wojowniczym kapitanem

przypomniały mi się jeszcze inne, bezpieczniejsze sposoby obrabiania zalanych. Wybrałem

chrapiącego w kącie i nie obrzyganego majora, zadałem go sobie zatem na plecy.

- Washa? -- wymamrotał półprzytomnie.

- Pan major ma służbę w nocy - oznajmiłem. - Sam mi pan major mówił, jak tu

przyszedł, żeby go otrzeźwić!

Paru mniej pijanych pomogło mi nawet, słysząc magiczne słowo „służba", toteż

wywlokłem go spokojnie do kuchni, a dalej do składziku z gorzałą, w którym powinien

poczuć się jak w domu, gdy tylko się obudzi. Klucze wziąłem od kucharza-sierżanta, który

był widać słabej konstrukcji, gdyż zemdlał i jeszcze nie doszedł do siebie po przytępieniu.

Zamknąłem drzwi, rozebrałem pana majora i przymierzyłem mundur. Nawet czapka

pasowała.

Zadowolony poprawiłem krawat, zamknąłem drzwi za sobą, a klucze wyrzuciłem.

Czas był zająć się ratowaniem świata. I miałem dziwne wrażenie, że nie robię tego po raz

ostatni.

24

Plan był prosty. Należało dostać się do któregokolwiek z transportowców

parkujących spokojnie na placu, a konkretnie do kabiny łączności, znaleźć koordynaty tej

planety i nadać odpowiedni sygnał. Statki były jasno oświetlone i dobrze widoczne, ale w tym

pijackim raju nie powinno być kłopotów z wniknięciem do wnętrza. Poprawiłem medale, przy

okazji sprawdzając, za co mnie udekorowano (najbardziej spodobał mi się ten z napisem ZA

WYTRWAŁOŚĆ i uzasadnieniem na odwrocie - sześć tygodni bez magnetowidu na

kompanii) i dołączyłem do reszty szwendającego się wszędzie pijanego bractwa.

Bar został tymczasem oddzielony solidną kratą od reszty sali, a sanitariusze ładowali

wyświnionych i nieprzytomnych oficerów na nosze i po kolei wynosili na zewnątrz. Zdolni

do poruszania się o własnych siłach, próbowali zrobić to samo, czyli wyjść. Moją uwagę

zwrócił tercet szpakowatych pułkowników maszerujący z dużym zaangażowaniem, tyle że

każdy w inną stronę, a ponieważ wczepili się jeden w drugiego, a drugi w trzeciego, dreptali

wciąż w miejscu.

- Idę w tę samą stronę, sir - oznajmiłem prosto w ucho najbliższemu. - Pomogę

panom.

- Dobry chłopak - mruknął mi tamten w odpowiedzi prosto w nos.

Poziom alkoholu we krwi skoczył mi od razu od tego chuchu, ale włączyłem się w

gromadkę, nadając jej zdecydowany wektor ku drzwiom. Na szczęście drzwi były

dwuskrzydłowe, dzięki czemu zdołaliśmy wytoczyć się na trawnik, skąd mozolnym

zygzakiem ruszyliśmy w kierunku lądowiska, omijając szczęśliwie ambulanse, do których

ładowano cięższe przypadki. Moich podopiecznych kierunek nie obchodził, cała ich uwaga

skupiona była na stawianiu jednej nogi przed drugą w linii możliwie prostej bez potknięcia o

własne kończyny, co naprawdę nie było łatwe.

Zza narożnika wymaszerował na nas pluton żandarmerii, zobaczył trzech pijanych

pułkowników i jednego majora, wykonał jak najszybciej przepisowy w tył zwrot i zniknął

nam z oczu.

Moje pijaczki stawały się coraz cięższe i ruszały się coraz wolniej, ale zbliżaliśmy

się już do murowanego budynku pomiędzy obozowiskiem a polem lądowiska. Gmach był

solidny i nawet teraz stało przed nim dwóch uzbrojonych strażników. Wszystkie kamienie

przy ścieżkach pomalowano tu na biało, a trawniki wyglądały dziwnie połyskliwie.

Brakowało tylko rulonów zwiniętego na noc asfaltu, a to dlatego, że podjazd był betonowy.

Nad drzwiami wisiała ozdobna tabliczka:

KWATERA GŁÓWNA D-ca Gen. ZENNOR

Nie tego szukałem. Wymanewrowałem więc na trawnik i kolejno poukładałem

podopiecznych obok tablicy NIE DEPTAĆ. GROZI ROZSTRZELANIEM. Zachrapali,

ledwie znaleźli się na ziemi.

- Wartownik! - wrzasnąłem. - Zawołajcie oficera dyżurnego. Panowie pułkownicy

się potruli. Wartownikom nawet powieka nie drgnęła.

- Tak, sir - odszczeknął jeden z nich, znikając we wnętrzu.

Ja też zniknąłem, kierując się ku resztkom stadionu, który zamieniono na lądowisko.

Transportowce musiały siadać na awaryjnym ciągu, gdyż ziemia była zwęglona i okopcona, a

bliżej dysz nawet zeszklona od żaru. Czyste marnotrawstwo, za to efektowne. Podobnie jak

przyspawane do kadłubów wieżyczki artyleryjskie, całkowicie nieprzydatne do walki w

przestrzeni, ale robiące wrażenie. Swoją drogą, ci wojskowi muszą być ciężko sfrustrowani -

tyle przygotowań, taka ładna inwazja, a tu nikt nie chce z nimi walczyć. Rzeczywiście, nic,

tylko się upić z rozpaczy.

Szedłem, nieco się zataczając, aby widać było, że maszeruje oficer, i to w dodatku

pilot, mający prawo wrócić na swój statek. Tak mi się przynajmniej wydawało, że mam owo

prawo, aż do chwili gdy na drugim stopniu rampy zostałem zaskoczony przez wartownika.

- Stać! Służba wartownicza!

- Cholerę w bok - sapnąłem, odsuwając biedaka, który na swoje nieszczęście był

szeregowym.

- Proszę... sir... panie majorze, nie może pan wejść, dopóki nie pokaże pan

przepustki.

- Odwal się! - warknąłem. - Nie potrzebuję przepustki na własnym statku.

Dotarłem prawie do połowy drogi, gdy w luku pokazał się barczysty starszy sierżant,

całkowicie blokując przy tym przejście.

- To nie pański statek, panie majorze - oznajmił ponuro. - Znam całą załogę.

Już chciałem go opieprzyć, gdy dostrzegłem kanciasty podbródek, fryzurę na jeża i

pełne uporu oczy. Z równym powodzeniem mógłbym dyskutować z betonowym murem.

- Nie mój statek?

- Nie pański statek.

- Kuma, nie mój statek... - mruknąłem i zawróciłem, dla podtrzymania pozorów

tracąc równowagę i łapiąc się relingu tuż przed padnięciem na pysk. Odmaszerowałem ku

sztabowi, by wymyślić jakiś inny plan.

Ukryty pod rozłożystym drzewem przyglądałem się transportowcom, ale nic nie

przychodziło mi do głowy. Poza tym było późno, pijaczków ułożono do snu i stado

spuszczonej już ze smyczy Żandarmerii pilnowało, by nikt po bazie nie łaził. Pozostało tylko

jedno, czyli spróbować za dnia, co było niebezpieczne, ale przy niejakim szczęściu mogło się

udać. Teraz należało pomyśleć o własnym bezpieczeństwie i zasłużonym odpoczynku, i

właśnie miałem zamiar to zrobić, gdy ciszę przerwała seria głośnych komend i łupanie

podkutych butów na schodach sztabu. Warta wykonała kilka łamańców, regulaminowo

prezentując broń, a z budynku wypadła wataha oficerów z Zennorem na czele. Zdecydowanie

nie było to dla mnie zdrowe miejsce.

Albo i było! Wpadł mi do głowy samobójczy niemal pomysł. Ignorując wyjący w

głowie alarm instynktu samozachowawczego, ruszyłem za pędzącą przez trawnik grupą.

Gdyby któryś się teraz obejrzał, byłoby po mnie, ale udało się. Ich celem było dostać się do

statku niezależnie od tego, kto lub co stanęłoby im na drodze, ostatecznie głównodowodzący

był z nimi! Gnałem zatem starając się utrzymać równy dystans i wyglądać na marudera w

pościgu za resztą grupy. Do wartownika udało mi się dotrzeć, gdy ostatni z gromadki znikał w

luku.

- Panie generale... - wychrypiałem. - Właśnie przyszła depesza...

Minąłem wartownika, który zrobił jedyne, co mu pozostało i zasalutował. Do luku

dotarłem bez tchu, ale poza drugim wartownikiem nie było już tam nikogo.

- Gdzie generał?

- W kabinie kapitana, sir.

- To w pobliżu kabiny łączności, jeśli się nie mylę?

- Tak, sir. Na tym pokładzie, drzwi numer dziewięć.

Pospieszyłem do schodów, a ledwie zniknąłem wartownikowi z oczu, zwolniłem i

przestałem dyszeć. Statek był cichy, korytarze puste, tylko z góry dobiegało echo głosów.

Dotarłem do kolejnego pokładu, przeszedłem cicho do drugich schodów i nie spiesząc się,

policzyłem do dwustu.

Nadal ani żywego ducha. Rozejrzałem się spokojnie. Duże 9 zdobiło metalowe

drzwi, zza których dobiegał gwar, ale nieco dalej ujrzałem napis KABINA ŁĄCZNOŚCI.

Wziąłem głęboki oddech, podszedłem do właściwych drzwi i wyciągnąłem rękę ku

klamce. Klamki jednak nie było. Ktoś ją odciął i przyspawał stalowe sztaby do framugi,

uniemożliwiając wejście do środka nawet wycieńczonemu krasnoludkowi.

- Co tu robicie? - usłyszałem, próbując dojść do ładu z tą nowiną i poczułem nagle w

gardle jakąś kluchę.

Odwróciłem się, przełknąłem ślinę i cisnącą mi się na usta odpowiedź - przede mną

stał ledwie porucznik.

- Mógłbym o to samo zapytać pana, panie poruczniku? - warknąłem lodowato.

- To mój okręt, majorze.

- I dlatego zwraca się pan nieprzepisowo do starszego stopniem?

- Przepraszam, sir, ale nie widziałem pagonów, tylko postać przy kabinie łączności, a

mamy rozkaz...

- Żeby nikt się koło niej nie kręcił, tak?

- Tak jest, sir.

Nachyliłem się bliżej, obserwując z przyjemnością, jak blednie.

- No, to ucieszy pana wiadomość, iż moje rozkazy mówią, że mam sprawdzić, czy

pan wykonuje swoje - warknąłem. - Gdzie znajdę generała Zennora?

- W tej kabinie, sir.

Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem ku wskazanym drzwiom. Musiałem tam wejść,

bo byłem pewien, że porucznik będzie mnie obserwował i próba zwykłego opuszczenia statku

mogłaby wzbudzić jego podejrzliwość. Wejście do kabiny go uspokoi, pozostało zatem

zaryzykować. Otworzyłem drzwi i bez wahania wmaszerowałem do środka.

Zebrani studiowali przy stole jakąś mapę, na której odwrócony szczęśliwie plecami

Zennor coś tam pokazywał, komentując półgłosem. Zbrobiłem w prawo zwrot i nadziałem się

na przyśrubowaną do grodzi półkę z książkami. Wybrałem jedną na oślep, odwróciłem się i

ruszyłem ku drzwiom. Obecni całkowicie mnie zignorowali.

Wyłowiłem z rozmowy jeszcze dwie kurwy i trzy cholery, co znaczyło, że prowadzą

typowo wojskową dyskusję, i wróciłem na korytarz, z którego właśnie znikał porucznik.

Nie spiesząc się dotarłem do schodów i do luku. Wartownik wykonał na mój widok

stosowny punkt regulaminu musztry, od czego omal nie dostałem ataku serca, tak wywijał

automatem. Zasalutowałem mu niedbale i wyszedłem na chłodne, nocne powietrze, kierując

się ku zagajnikowi. Czułem się jak ruchoma tarcza, ale do linii drzew dotarłem cały i bez

strzelaniny.

Oparłem się o pień i odetchnąłem z taką ulgą, że z sąsiedniego drzewa o mało nie

pospadały liście. Wycierając zroszone potem czoło, zorientowałem się, że wciąż trzymam w

garści książkę. Z czystej ciekawości zerknąłem na wytłoczony na okładce srebrzysty napis:

PRAKTYKA WETERYNARYJNA W ZROBOTYZOWANYCH JEDNOSTKACH

KAWALERII.

Tego było już za dużo. Książka wysunęła się z moich bezwładnych palców, a ja

osunąłem się plecami po pniu i klapnąłem ciężko na murawę.

Ludzie, litości!

25

Odpoczywałem w ciemnościach, starając się nie myśleć o weterynarzach badających

mechaniczne konie i analizując znaczenie faktu zaspawania drzwi w kabinie łączności. Nie

ulegało wątpliwości, że nie zrobiono tego wyłącznie z mojego powodu. Nie, nie byłem

przesadnie skromny, ale miałem świadomość, że większość oficerów, z Zennorem włącznie, z

pewnością nie uznaje mnie za potencjalne niebezpieczeństwo. Garth miał jakieś własne

powody i należało je poznać, i to na drodze logicznego rozumowania, bo kaskaderki miałem

zdecydowanie dość.

Skoro kabina na statku flagowym była zaspawana, to na pozostałych również,

inaczej rzecz nie miałaby sensu. Celem zabiegu było naturalnie uniemożliwienie nawiązania

łączności. Tylko z kim? Na terenie planety wystarczały normalne radiostacje, które miała

każda jednostka. Nie chodziło też raczej o łączność pomiędzy statkami, bo cała flota chyba

wyładowała. Pozostawało jedno - kontakt pomiędzy planetami. Czyli, po pierwsze, Zennor

chciał utrzymać w tajemnicy przed Marynarką Ligi położenie zaatakowanej planety do czasu

jej całkowitego podbicia. Wiedział, że tylko Marynarka mogłaby mu w tym przeszkodzić,

wiedział też, że ma ona szpiegów, o czym dobitnie świadczyła ilość radiolokatorów. Po

drugie zaś, najpewniej chciał upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, czyli zostać dyktatorem

nowego świata stawiając Nevenkeblę przed faktem dokonanym. Tym bardziej że zabrał ze

sobą praktycznie całą zdolną do walki armię wyspy. Czy drugi wniosek był prawdziwy,

trudno powiedzieć, ale nie miało to aktualnie większego znaczenia ani dla mnie, ani dla

mieszkańców planety Hoyan.

Wyglądało na to, że zdani jesteśmy na siebie, jeśli nie liczyć wiadomości radiowej

kuśtykającej gdzieś tam z mizerną prędkością światła, mnie zaś czeka dokonanie żywota na

tej planecie. Aby jednak mieć spokojną starość, należało najpierw pozbyć się własnymi siłami

napastników. Dezercja wśród szeregowych, to był dobry początek, ale co dalej?

Najoszczędniejszym wyjściem wydało mi się uruchomienie darmowej bimbrowni, a wówczas

oficerowie i podoficerowie przy minimalnej zachęcie zapiją się w ciągu roku na śmierć. Zaraz

po wysnuciu tego wniosku ziewnąłem szeroko, co uświadomiło mi, że zasypiam na siedząco.

Zaśnięcie tutaj na pewno zakończyłoby moją karierę, toteż resztkami woli wstałem i

zająłem się kombinowaniem, jak wydostać się z bazy. Najlepiej zaraz i nie na piechotę.

Znając wojskowe zasady, mogłem uznać, iż pojazdy powinny znajdować się blisko sztabu,

bowiem oficerowie organicznie nie lubią chodzić. Udałem się więc w kierunku gmachu, i

faktycznie, na parkingu z tyłu stał sobie wśród wszelkiego nie pilnowanego gąsienicowo-

kołowego złomu transporter dowodzenia, dokładnie taki sam, w jakim zjechałem na

powierzchnię tej planety. Czym prędzej wlazłem do kabiny, stwierdziłem brak kluczyków i z

uśmiechem na ustach uruchomiłem silnik spinając wyjęte ze stacyjki druty. Byle dalej od

bramy, jako najlepiej pilnowanego miejsca. Wjechałem na drogę prowadzącą wzdłuż płotu i

poszukałem odcinka, gdzie z obu stron przysłaniały mnie drzewa. Zatrzymałem wóz i

obejrzałem ogrodzenie składające się z dziesięciu pasm drutu kolczastego. Żadna przeszkoda

dla pancerki. Ziemia nie była naruszona, czyli nie zakopano tu min. Wsiadłem ponownie do

kabiny, wrzuciłem bieg i skręciłem na płot, który runął przy wtórze głośnych wyładowań.

Druty były pod napięciem, czego się zresztą spodziewałem, ale transporter zbudowano z

myślą również i o takich przeszkodach, zatem otrzymał porządną izolację. Wyjechałem na

ulicę, wykręciłem ostro, by nie staranować pomnika Marka Czwartego, który to monument

stał na pobliskim placu, i już wiedziałem, gdzie jestem. Szliśmy tędy po uwolnieniu nas przez

Stirnera. Przede mną była rzeka, a dalej dzielnice podmiejskie. Przejechałem przez most.

Pościgu nadal nie było, zatem nie musiałem się aż tak spieszyć. Znalazłem kawałek

spadzistego brzegu, wykręciłem, wrzuciłem niski bieg i wyskoczyłem z kabiny. Transporter

zabulgotał i zniknął pod wodą w miejscu, które wyglądało mi na głębokie.

Słysząc wreszcie w oddali wycie syren, przemaszerowałem przez spory park i

wyszedłem na cichą uliczkę. Byłem zmęczony, a musiałem jeszcze oddalić się od rzeki.

Wojsko jako całość nie jest specjalnie rozgarnięte, ale ślady czytać czasem potrafi.

Ruszyłem na oślep, skręcając na chybił trafił w boczne uliczki, aż w końcu zgubiłem

się dokumentnie. Oparłem się o mur przy drewnianej furtce z napisem Dun Roamin i

skorzystałem z zaproszenia. Za furtką był ogródek i drzwi do domku. Powiedziałem sobie, że

na tej planecie znajomości zawiera się inaczej, nawet w nocy, i załomotałem do drzwi. W

domku zapaliło się światło.

- Kto tam? - spytał ze środka jakiś męski głos.

- Jim diGriz, spoza planety. Zmęczony. W drzwiach stanął siwawy jegomość

wytrzeszczający na mnie krótkowzroczne oczka.

- Niemożliwe! A jednak! Stary Czolgoscz ma szczęście! proszę do środka, co mogę

dla ciebie zrobić?

- Po pierwsze, zgasić światło, bo może się przyplątać jakiś patrol, po drugie,

pożyczyć kawałek łóżka...

- Już się robi, tylko wchodź ostrożnie, żebyś się nie zabił. To pokój mojej córki, teraz

zamężnej... Mają czterdzieści gęsi i siedemnaście krów... O, zaraz zasłonię okna... Gotowe!

Stary Czolgoscz był gadatliwy do niemożliwości, ale gospodarzem okazał się

idealnym. W oczy rzuciły mi się różowe zasłony, różowa kapa z koronkami na łóżko i co

najmniej dwadzieścia lalek różnej wielkości.

- Umyj się, tu jest łazienka, a ja przyniosę ci coś gorącego do picia...

- Wolałbym coś zimnego, za to bogatego w alkohol.

- Hi, hi, chyba mam coś z tego, o czym myślisz...

Zanim się umyłem, gospodarz wrócił z wysoką flaszką, dwiema szklankami i piżamą

we wściekle różowym kolorze. Miałem tylko nadzieję, że wdzianko nie świeci w ciemności.

- Domowa nalewka - oznajmił radośnie, nalewając do obu szklanek.

Spróbowałem, westchnąłem nostalgicznie i wypiłem do dna.

- Ostatni raz piłem coś takiego na farmie, gdzie zawsze miałem flaszkę schowaną w

chlewni.

- Miłe wspomnienie... Teraz śpij. - Zniknął, zanim zdążyłem mu podziękować.

Przepiłem więc jeszcze do portretu Marka Czwartego i poszedłem spać.

Gdy wróciła mi przytomność i pamięć, słońce świeciło już jasno. Wstałem, ziewając,

i otworzyłem okno, za którym gospodarz pielił właśnie grządki. Pomachałem mu na

powitanie, a on pospieszył do środka.

Po parunastu sekundach rozległo się pukanie do drzwi i w progu pojawił się

Czolgoscz z wielką tacą, którą bez ociągania opróżniłem.

- Skąd wiedziałeś? - westchnąłem, spoglądając na puste talerze.

- Doświadczenie. Młody chłopak, który ciężko pracuje, musi jeść. Rozmawiałem z

paroma osobami i mogę ci powiedzieć, że w całym mieście trenują grupy wyznaczone na

Dzień D.

- Jaki dzień?

- Dzień Dezercji, czyli dziś wieczorem. Przygotowano dodatkowe pociągi, a ludzie w

wioskach czekają już na przyjęcie nowych obywateli. W innych miastach, gdzie są

mundurowi, sprawa wygląda podobnie.

- Bardzo mnie to cieszy. Mam nadzieję, że mnie tu przyjmiecie, bo mój pobyt na

waszej planecie może być dłuższy, niż sądziłem.

- Jesteś tu mile widziany. Ty i twoja wiedza. Może zechciałbyś wykładać na

uniwersytecie?

Szczęśliwie niczego akurat nie piłem.

- Przykro mi, ale nie skończyłem żadnej szkoły. Zawsze wcześniej dość gwałtownie

opuszczałem jej mury...

- Zdarza się, ale poza tym, to nie wiem, o czym mówisz. Studenci uczą się, kiedy

chcą i ile chcą, i tylko tego, co im odpowiada. Przestają, gdy sami tak zdecydują. Jedynym, co

muszą poznać w młodym wieku, są zasady istnienia Przyzwalającej Wspólnoty Otwartej, bo

inaczej nie mogliby prowadzić samodzielnego życia.

- A rodzice płacą za ich naukę? Czolgoscza zatkało.

- A niby z jakiej racji? Dziecko ma w chwili urodzenia otwarte konto, a do chwili, w

której zaczyna zarabiać, jest po prostu dłużnikiem społeczeństwa. Zarabiać zaczyna naturalnie

w najmłodszym wieku, rozumie bowiem, że dopóki ma dług, nie jest pełnoprawnym

członkiem Wspólnoty.

Teraz ja zaniemówiłem.

- Fabryki dla niemowląt, co? - parsknąłem.

- Hi, hi, co za wyobraźnia! Oczywiście, żadne fabryki. Dzieciaki zarabiają z

początku wyręczając matki w pracach domowych, otrzymując część tych wirrów, które dotąd

matka dostawała od ojca...

- Dość! Jestem osłabiony, a moja subtelna konstrukcja psychiczna kiepsko znosi

nadmiar wrażeń. Wasze idee powinienem poznawać w małych dawkach, by uniknąć szoku.

- Logiczne podejście - zgodził się ku memu zaskoczeniu. - Podobnie stopniowo będą

musiały być przyjmowane przez nas informacje o kosmicznej cywilizacji, od której tak długo

byliśmy odcięci dzięki geniuszowi Marka Czwartego.

- Mógłbyś powiedzieć mi jeszcze, gdzie jest mój przyjaciel Morton?

- A chciałbyś się z nim spotkać? Z przyjemnością cię zaprowadzę.

- Wiesz...? Pewnie, że wiesz. Wszyscy tu wiedzą, gdzie aktualnie jesteśmy.

- Słusznie. Jeździsz na rowerze?

- Od lat nie jeździłem, ale tego się podobno nie zapomina.

Jako środek lokomocji na krótkie dystanse rower był idealny, zwłaszcza że nikt tu

nie kradł, toteż ulice pełne były jednośladów. Przebrałem się w szorty, spakowałem mundur i

zrobiłem poranną rozgrzewkę w ogródku. Gdy skończyłem sto pompek, spojrzałem prosto w

oczy faceta, który przyglądał mi się w wyraźnym zainteresowaniem.

- Nie chciałem przerywać ci rytuału - powiedział. - Czolgoscz zadzwonił do mnie,

wiec przyprowadziłem twój rower, najlepszy, jaki był na składzie.

- Serdeczne dzięki, ale nie mam ci czym zapłacić.

- Już zapłaciłeś. A poza tym po drodze wstąpiłem gdzie trzeba i poproszono mnie,

abym ci to oddał.

Wręczył mi wirrdisk, na którym, ku memu zaskoczeniu, widniało moje imię i

nazwisko, a w małym okienku widniała liczba 64.678, czyli stan konta.

- Prosili jeszcze, żebyś się z nimi skontaktował, bo nie są pewni, ile godzin

pracowałeś ostatniej nocy. Jak im powiesz, to uaktualnią stan konta.

- Jestem w systemie! - zdziwiłem się i ucieszyłem jednocześnie.

- Naturalnie - roześmiał się mój rozmówca. - Jesteś pełnoprawnym członkiem

Przyzwalającej Wspólnoty Otwartej, toteż pozwól, że będę ci życzył długiego i miłego życia

oraz stale wzrastającego konta.

26

W sztabie Zennora bomba eksplodowała dopiero następnego ranka, i to z impetem

ekskrementów trafiających w wentylator. Przez całą noc napływały do nas informacje o

fenomenalnym wręcz powodzeniu akcji. Wojsko jak jeden mąż wyszło na przepustki i

gremialnie opowiedziało się za zaletami świeżego powietrza, wymieniło mundury na cywilne

ubrania i załadowało się do specjalnie podstawionych pociągów, których i tak nie starczyło,

więc ponad setka ekswojaków musiała pozostać w mieście, by doczekać zmroku.

Przepustki były ważne do północy, ale szydło wyszło z worka dopiero na porannych

zbiórkach, bowiem do bazy prowadziły cztery bramy i żandarmi przy każdej z nich byli

święcie przekonani, że wojsko wróciło innymi wejściami, toteż nie podnosili alarmu.

Mając do dyspozycji niespodziewane bogactwo, kupiłem największy telewizor, jaki

był w sklepie, i podarowałem gospodarzom. Siedzieliśmy akurat i oglądaliśmy program, gdy

wojsko wdarło się w audycję. Nie było to miłe, gdyż nadawano akurat jakąś celebrę (bodajże

z okazji rocznicy podłączenia jakiejś cewki do pierwszego obwodu Marka Czwartego)

połączoną z paradą otwieraną przez dziewczęcy klub kolarski. Było na co popatrzeć.

Obraz zafalował i zniknął i po chwili ukazała się wściekła gęba Zennora. Nie było

już na co patrzeć, pozostało jednak posłuchać, co tym razem wymyślił.

- Uwaga! Wszyscy mnie znacie, jestem generał Zennor, głównodowodzący siłami

wyzwoleńczymi. Wiecie, że jestem człowiekiem spokojnym i cierpliwym...

- Ale łże!

- Cicho!

- ...ale jestem też twardym dowódcą. Nadszedł czas decyzji i sprawiedliwości.

Właśnie dowiedziałem się, że kilku tchórzy, którzy trafili do szeregów mojej wiernej armii,

ujawniło swą głupotę, próbując zdezerterować. Karą za dezercję jest śmierć, a wiem, że nikt z

was nie chciałby, żeby spotkała ona kilku młodzieńców, toteż przedłużam im przepustki do

dziś, do pomocy. Żaden żołnierz nie zostanie ukarany, jeśli wróci dziś przed północą, dlatego

radziłbym porozmawiać z nimi, gdyż bez wątpienia ktoś z was im pomógł. Wiecie, gdzie są,

zatem powiedzcie im, aby skorzystali z tej wspaniałomyślnej oferty i wrócili. Powiedzcie im

też, że moja wspaniałomyślność kończy się o północy. Wówczas wprowadzę stan wyjątkowy,

miasto odcięte zostanie od świata, a my przeszukamy budynek po budynku. Gdy ich

znajdziemy, wówczas każdy dezerter dostanie butelkę piwa, będzie mógł napisać jeden list i

zostanie zastrzelony. To jedyne ostrzeżenie. Macie czas do pomocy, aby wrócić, potem

będziecie martwi... - ciągu dalszego nie było, bo wyłączyłem odbiornik.

- Przygnębiające - stwierdził Morton. - Włącz telewizor, popatrzymy choć na

panienki. Włączyłem, ale po panienkach zostało jedynie wspomnienie, a jakiś facet rozbierał

właśnie na śrubki jakieś detale, tyczące społecznej struktury Wspólnoty.

- On mówił poważnie - mruknąłem, wyciszając odbiornik.

- A jak ty myślałeś! Nie ma jakiegoś filmu na innym kanale? Mogę się napić?

- Nie możesz. Weź się w garść i pomóż mi znaleźć wyjście. Na rozruch dostaniesz

jedynie piwo.

- Przepraszam, ale niechcący słyszałem - oznajmił Stirner, wchodząc z butelką.

-Pozwolicie, że się przyłączę.

- Są jakieś wieści z miasta? - spytałem, gdy wypiliśmy po łyku.

- Cała masa. Odwołano pociągi, a na wszystkich drogach wylotowych postawiono

barykady. Posterunki sprawdzają dokumenty. Maszyny z wiatrakami...

- Helikoptery.

- Tak to się nazywa? Zapamiętam. No to helikoptery patrolują pola, by nikt się nie

przedostał, a wszyscy młodzi ludzie, nawet jeśli wyraźnie widać, że to tubylcy, są

zatrzymywani i pobiera im się odciski dłoni na specjalnej płycie podłączonej do jakiejś

maszyny. Potem ich wypuszczają.

- Zostają pola po zmroku - mruknąłem.

- Nie chciałbym być źle zrozumiany - odezwał się Morton. - Niech jednak wyliczę na

początek helikoptery, reflektory, detektory ruchu, noktowizory, działka z celownikami na

podczerwień...

- Nie musisz tego ciągnąć. Wiem, zbyt ryzykowne. A więc musimy wymyślić coś

innego.

Prelegent ustąpił miejsca kolejnemu klubowi kolarskiemu, tym razem męskiemu, i

na ekranie pojawiła się owłosiona łydka, a po paru następnych chwilach dziewczęce twarze.

- Mam! - wrzasnąłem, zrywając się na równe nogi.

- W korytarzu, drugie drzwi na lewo.

- Zamknij się, Morton. Mam pomysł. A ty masz przed sobą jedynego człowieka,

który wie, jak bezpiecznie wydostać się z miasta i to z większą ilością dezerterów.

- Jak?

- A tak - odparłem, pokazując na ekran. - Stirner, spróbuj uruchomić swą agencję

plotkarską i powiedz wszystkim, że na południe trzeba zorganizować rajd kolarski. Wcześniej

chyba się nie da.

- Przepraszam, ale co? - Morton nic nie rozumiał. - Może byś tak rozwinął wątek?

- To jasne - wtrącił się Stirner. - Chce, byśmy wyjechali z miasta na rowerach, ale nie

wiem, jak ominie posterunki.

- Normalnie, bo będzie to damski rajd kolarski.

Kiedy pojęli pomysł do końca, zabraliśmy się za przygotowania. Ponieważ ja

zająłem się koncepcją, za praktyczną stronę odpowiedzialni byli inni.

Potem było nieco zamieszania. Przez domek przewalił się tabun ludzi, a ja zdążyłem

zjeść ledwie jedną kanapkę.

- Będziemy wkrótce ruszać - powiedział w końcu Morton. - Pierwsi chłopcy są już

na placu. I przestań rżeć na mój widok!

To ostatnie nie było łatwe, Morton był bowiem przebrany w kusą spódniczkę i

wypchany biustonosz oraz miał ogolone nogi.

- Przydałby się makijaż - stwierdziłem, oceniając go z bliska po otarciu łez i

pozbieraniu się z podłogi.

- Bardzo zabawne. Zobaczymy, jak ty będziesz wyglądał!

Zobaczyliśmy. Tym razem to Morton wycierał łzy, gdy stałem się atrakcyjną

brunetką w zielonej minisukience. Nie to go jednak dobiło, ale fakt, że sam sobie spodobałem

się w lustrze.

Pożegnaliśmy się z gospodarzami i pod przywództwem Stirnera, który okazał się

równie zapalonym kolarzem co maratończykiem, ruszyliśmy w drogę.

Plac Marka Czwartego pełen był niespodziewanych atrakcji, bowiem tylu zgrabnych

dziewczyn i poprzebieranych chłopów dawno nikt nie widział, i to nie tylko na tej planecie,

ale w całej galaktyce. Na dodatek część krypto-mężczyzn klęła na czym świat stoi, a

niektórzy od lat nie siedzieli na rowerze i właśnie usiłowali ukończyć przyspieszony kurs

łapania rowerorównowagi. Naturalnie lądowali co pewien czas na ziemi, klnąc jeszcze

głośniej

- Uwaga! - krzyknąłem, aż echo poszło. - Po pierwsze, przestać kląć, bo jeszcze ktoś

usłyszy. Po drugie, jeśli któryś wywali się w czasie mijania posterunku, to będzie zdany na

własne siły. Zaraz dostarczą nam jeszcze tandemy i trzykołowce, przestać zatem desperować,

tylko brać, co komu pasuje. Naszym celem jest punkt R.

- Co?

- Dowiecie się, gdy będziemy już na miejscu. Jeszcze jedno, jak mówię jazda, to

jedziemy, kto zostanie, może potem mieć pretensje tylko do siebie. Wsiadać!

Okrążyłem jeszcze z nimi trzy razy plac, by ustawili się w jakimś szyku, i dałem

znak autentycznym dziewczętom, które w pięknym stylu podjechały, otaczając nas ze wszys-

tkich stron. Szefowa miała przymocowany do bagażnika proporzec, aby łatwo można było

jechać jej śladem. Cały peleton przemknął jedną z ulic ku skrzyżowaniu, przy którym

ustawiono pierwszy posterunek. Z bocznej uliczki wyjechał jeszcze Kolarski Klub

Weteranów, wszyscy łysi albo siwi. Dotarli do ustawionej naprędce rogatki i ignorując

protesty oficerów i podoficerów, bowiem nie było tam ani jednego szeregowego, częściowo

objechali posterunek, a częściowo rozgonili, dając nam przejście. Zaraz za nimi pokonały

przeszkodę autentyczne dziewczęta. Niektóre z nich przyciągnęły przy tym uwagę oficerów

do tego stopnia, że w powstałym zamieszaniu cała nasza gromada przejechała, pedałując

zawzięcie, ile kto mógł.

- Nie zatrzymywać się! - krzyknąłem, gdy byliśmy już za zakrętem. - Jeszcze nie

koniec, przerwa będzie, jak dotrzemy do lasu. Ruszać się, panowie!

Ruszali się, klnąc, sapiąc i spływając potem, i tak dojechaliśmy między drzewa, a

konkretnie na atrakcyjną polankę pomiędzy nimi. Wtedy nastąpiła epidemia upadków, jakiej

nie notowały kroniki kolarstwa. Większość uczestników rajdu znalazła się na trawie dysząc

jak wyjęte z wody ryby. Reszta, by się nie wyróżniać, szybko do nich dołączyła.

- Nigdy więcej! - wychrypiał Morton.

- Kondycja ci, bracie, nawala - uśmiechnąłem się, spoglądając w kierunku, z którego

przybyliśmy.

Siadł z wysiłkiem, zaintrygowany moim zachowaniem. Obaj przyglądaliśmy się, jak

mija nas prawdziwy Żeński Klub Kolarski z koszykami piknikowymi na bagażnikach.

Uśmiechałem się jak inni, ale w głębi duszy nie było mi wcale wesoło.

Podświadomie czekałem na reakcję Zennora na fakt, że stracił już połowę armii.

27

Odpowiedzią na polecenie dalszego pedałowania był zgodny jęk moich nietypowych

panienek.

- Przestańcie marudzić! - zdenerwowałem się. - Ludzie dla was ryzykują i musimy

trzymać się planu. Jeśli chcecie wyjść z tego cało, to musicie mnie słuchać. Teraz jedziemy

do fabryki, która ma bocznicę kolejową. Wjedzie na nią pociąg z północy, poczeka kwadrans,

a potem odjedzie, z nami lub bez nas. Teraz dość gadania, do cholery!

Jazda upłynęła w wyjątkowej ciszy, gdyż moi podopieczni (lub podopieczne) czuli w

nogach każdy przebywany kilometr. Pewną panikę wywołał helikopter, który zniżył się w

pewnej chwili, by lepiej nam się przyjrzeć, ale kazałem moim bohaterom pospuszczać głowy,

autentycznym panienkom zaś pomachać zalotnie. Wyszło dobrze i więcej alarmów już nie

było. Gdy minęliśmy ostatni zakręt, naszym oczom ukazała się fabryka, a na bocznicę

wjeżdżał właśnie pogwizdujący pociąg.

- Otwierać drzwi i ładować się, zanim przyleci następny helikopter - poleciłem,

ledwie wpadliśmy na rampę. - Rowery bierzemy ze sobą, potem za nie zapłacicie. Pożegnać

się, wycałować dziewczyny. Została minuta!

Odwróciłem się, by wymienić pożegnanie z Neebe, szefową Klubu, gdy

spostrzegłem, że przekazuje ona swój proporzec zastępczyni i podchodzi do mnie, prowadząc

rower.

- Mogę się do was przyłączyć? - spytała z uśmiechem.

- Glug...

- Sądzę, że to po naszemu znaczy tak - wprowadziła rower do wagonu i siadła na beli

słomy. - To miło z twojej strony, że się zgadzasz. Do dzisiaj uczyłam się w Bellegarrique, ale

teraz wyjeżdżam. Podobnie jak większość. Mieszkam na farmie w miejscowości zwanej Ling.

Rozmawiałam z rodzicami i rodzeństwem, wszyscy, włącznie z babcią, będą zaszczyceni,

jeśli zostaniesz u nas tak długo, jak będziesz chciał.

Słysząc to, Morton najpierw zsiniał, potem pozieleniał.

- Cudowny pomysł - ucieszyłem się. - To ja jestem zaszczycony. Zaczęła znów się

uśmiechać, gdy spojrzała na Mortona.

- Czy on jest chory?

- Nie, tylko nie ma się gdzie podziać - odparłem z westchnieniem.

- W takim razie zaproszenie obejmuje również i jego. Morton przestał wyglądać jak

luzem chowany nieboszczyk po ekshumacji.

- Przyjmuję z wdzięcznością - wyjąkał. - Ale dopiero, kiedy skontaktuję się z Sharlą.

- O, to ty ją jeszcze pamiętasz? - zdziwiłem się słodkim głosem.

Podróż była przyjemna, tory wolne, i po godzinie miasto znalazło się już daleko od

nas. Większość zasnęła w poczuciu całkowitego bezpieczeństwa.

Dobrze po zmroku zaczęły się przystanki. Pierwszy miał na celu załadowanie

żywności, a dalszych nie pamiętam, bo też zasnąłem.

Obudziła mnie Neebe.

- Jesteśmy na miejscu - oznajmiła. - Ponad połowa już wysiadła, teraz kolej na nas.

Stacyjki nie było, tylko przystanek na krzyżówce z szosą. Żegnani owacyjnie,

ruszyliśmy w ślad za Neebe, minęliśmy senne miasteczko i dotarliśmy do rodzinnej farmy

dziewczyny.

Następny ranek zaczął się od śniadania, w trakcie którego cała rodzina uznała za

punkt honoru wtłoczyć we mnie tyle doskonałego pożywienia, ile tylko można było, a nawet

trochę więcej.

- To było doskonałe - ocenił Morton, odstawiając w końcu z jękiem talerz.

- Powiedziałbym, że jeszcze lepsze - dodałem.

- Oba posiłki odliczono z twojego konta - uśmiechnęła się Neebe słodko. - Kazałam

przenieść połowę na rozliczenie Mortona, gdy otworzą mu konto.

- Uwielbiam ten rodzaj gościnności - odparłem, odzyskując głos. - Widzę, że wciąż

jeszcze słabo znam wasz świat.

- Z przyjemnością pomogę ci w studiach, ale to akurat będziemy musieli odłożyć na

później. Nagraliśmy dla was coś, co zapewne powinniście obaj obejrzeć. Transmisja była

wcześnie rano i nie chcieliśmy was budzić.

Włączyła magnetowid, a ja przygotowałem się duchowo na widok gęby Zennora i

złe wieści, nic innego nie miało bowiem prawa nastąpić. Rozległa się fanfara, a na ekranie

przejechało, przemaszerowało i przeleciało pół garnizonu, jako że tyle tylko wojska już

zostało. Potem ci sami żołnierze udający brakującą połowę trochę sobie postrzelali, co miało

zapewne rozbudzić strach u widzów, niemniej u tej publiczności wzbudzić mogło najwyżej

politowanie dla takiego marnotrawstwa sił i środków. Przygrywka się skończyła, ostatni czołg

zniknął w siwym tumanie i przyszła pora na tumana rzeczywistego, czyli Zennora, który tym

razem nie udawał już dobroduszności. Był zły, wręcz wściekły i wcale tego nie krył.

- Byłem dla was dobry, byłem wspaniałomyślny dla własnych żołnierzy, ale to już

przeszłość - oznajmił. - Teraz nauczę was, że należy mnie słuchać, w przeciwnym bowiem

razie konsekwencje są opłakane. Pomogliście dezerterom, którzy co do jednego mają już

teraz zaocznie wymierzoną karę śmierci. Musieliście im pomóc, bo ani jeden nie skorzystał z

prawa łaski, nikogo też nie znaleźliśmy podczas rewizji w mieście. Bez waszej pomocy nie

byliby w stanie uciec, dlatego też mieszkańcy Bellegarriąue uznani zostali winnymi zdrady,

jako że pomogli zdrajcom i muszą zapłacić za swoje zbrodnie. Zdawali sobie sprawę ze

swojej przewiny, usiłowali bowiem uciec, ale nie wszystkim się to udało. Mamy w

więzieniach kilkuset z nich i tym razem nie będę tak wspaniałomyślny jak poprzednio. Jeśli

któreś z moich żądań nie zostanie spełnione w przeciągu dwudziestu czterech godzin, zaczną

się egzekucje. Pierwsza dziesiątka zginie niezależnie od waszej reakcji, jako lekcja dla

wszystkich. Kolejnych dziesięciu zginie następnego dnia w przypadku niespełnienia żądań;

ciągłość tych wydarzeń zostanie zachowana aż do skutku. Egzekucje powstrzymać może

jedynie spełnienie moich warunków, ale zakładnicy nie będą zwolnieni, uznam ich za

gwarancję posłuszeństwa w przyszłości. A oto, czego chcę: wszyscy dezerterzy mają wrócić

do miasta, zamiast przed pluton egzekucyjny trafią do karnej kompanii. Cóż, mam miękkie

serce. Po drugie, wszystkie świadczenia, jak elektryczność czy aprowizacja, zostaną

wznowione, a jeszcze dziś mieszkańcy mają zacząć wracać do miasta, które powinno działać

tak, jak do tej pory. Radzę wam nie namyślać się zbyt długo, tylko od razu przystąpić do

czynu!

Gęba znikła, i to by było na tyle. Spojrzałem na Mortona i naprawdę nie wiedziałem,

co powiedzieć.

- Zdarzają się przypadki obłędu spowodowanego skazami genetycznymi, prawda? -

zapytała Neebe. - Rzadkie, ale bywają. To, o czym on mówił, jest niemożliwe. On naprawdę

chce zabijać ludzi?

Morton odezwał się, nim jeszcze znalazłem odpowiednie słowa.

- Owszem. I zrobi to. Może on jest wariatem, ale w tej armii, jak w każdej, jest wielu

podobnych. Możesz mi wierzyć, byłem wśród takich jak on.

- Co wiec możemy zrobić, by go powstrzymać?

- Praktycznie nic, a to dlatego, że dezerterzy nie wrócą, ponieważ nie są

samobójcami. Wy ich do tego nie zamierzacie zmuszać, bo jesteście normalni. Nie macie

rządu, który mógłby zaproponować jakiś sensowny kompromis, z czego Zennor, nota bene,

do dziś nie zdaje sobie sprawy. Najprościej byłoby albo odbić więźniów, albo usunąć Zennora

i parunastu starszych rangą oficerów, reszta rozlazłaby się wówczas jak stado baranów i cała

ta inwazja rozeszłaby się po kościach. Ale to niemożliwe, bo wy nie stosujecie siły, a my

dwaj nie jesteśmy w stanie zrobić aż tyle. Wychodzi na to, że nie mam pojęcia, co robić dalej.

- Jakie to wszystko dziwne. Chyba jedynie sam Mark Czwarty potrafiłby znaleźć

rozwiązanie - stwierdziła wstrząśnięta.

- Może - mruknąłem powściągliwie - ale wątpię, aby jego obwody, które już zresztą

dawno szlag trafił, sprostały temu zadaniu.

- Nie ma rzeczy niemożliwej dla Marka Czwartego - oznajmiła z niewzruszonym

spokojem, a ja zerknąłem na nią koso, nie lubię bowiem osobników religijnie nawiedzonych.

Poza tym praktyka pokazuje, że cuda, jako zjawiska fizyczne, nie zdarzają się w przyrodzie.

- To pobożne życzenie - powiedziałem. - Przecież on już dawno zamienił się w złom

i został gdzieś tam na coś przerobiony.

- Mark Czwarty może nam pomóc, ale nie poprosimy go o to, bowiem działanie takie

byłoby sprzeczne z podstawami Przyzwalającej Wspólnoty Otwartej. Sami musimy

przezwyciężać problemy, a wszystko, co jest nam do tego potrzebne, znajduje się w jego

pracach.

- Dziewczyno, przestać się wreszcie oszukiwać! Nie spytasz go z tego prostego

powodu, że go tu nie ma!

- Mylisz się. Mark Czwarty jest tam, gdzie był od zasiedlenia planety, w

Bellegarriąue.

Tym razem zostałem naprawdę zaskoczony, a jeśli wyglądałem tak jak Morton, to

moje zdjęcie mogło być warte każde pieniądze. Na szczęście nikt tu nie miał aparatu. Neebe

poczekała z uśmiechem, aż odzyskam zdolność wydawania dźwięków artykułowanych, czyli

mowy, bo pierwsze moje odgłosy nie przypominały niczego.

- To było... wielki temu...

- I co z tego? Teoretycznie mechanizm jest nieśmiertelny, jeśli dobrze go

konserwować. Może zmienić swój wygląd, ale sama inteligencja pozostanie nienaruszona, a

co najwyżej jeszcze się rozwinie. Zawsze byliśmy dumni z tego, że zabrał się z nami do tego

świata i mamy nadzieję, że obserwuje i pochwala sposób, w jaki wcielamy w życie jego

zasady i teorie. Nigdy chyba nie prosiliśmy go o pomoc, nie zamierzamy tego robić i teraz.

- Ale ja zamierzam! - oznajmiłem wstając. - Jego teorie mogą w krótkim czasie stać

się pośrednią przyczyną śmierci wielu ludzi. Z dobrego serca radzę mu, aby miał jakieś

sensowne pomysły, jak do tego nie dopuścić.

- Żeby to zrobić, musisz udać się do miasta - bąknął Morton.

- Miałem nadzieję, że nie powiesz tego głośno! Bo, niestety, masz całkowitą rację.

Muszę wrócić, odszukać jego kryjówkę, dostać się tam i pogawędzić z tym tytanem intelektu.

28

Pewnie wiesz, gdzie go znaleźć? - spytałem profilaktycznie Neebę, ale potrząsnęła

przecząco głową.

- Ogólnie wiadomo, że przybył z nami i pomógł zaprojektować to miasto, którego

potem nigdy nie opuścił, ale nie mam pojęcia, gdzie konkretnie przebywa.

- Cóż, ktoś musi to wiedzieć... no jasne, nasz stary znajomy Stirner, a jeśli nie on

osobiście, to na pewno zna kogoś, kto może pomóc. Jak się z nim skontaktować?

- Tu jest telefon.

- Ślicznie, tyle że ja nie znam jego numeru ani adresu. Nie mam też bladego pojęcia,

gdzie aktualnie przebywa.

- Tu nikt nie ma numeru telefonicznego, bo to nie jest potrzebne. Zadzwoń do

informacji i spytaj o niego.

Wzięła słuchawkę, a ekran rozjarzył się pytaniem NAZWISKO? System był

skuteczny i po czterech odpowiedziach gotów byłem pogratulować temu, kto to wymyślił, bo

na ekranie ukazał się napis ŁĄCZĘ, a po paru dalszych sekundach zobaczyłem zatroskane

oblicze Stirnera. Uśmiechnął się słabo na mój widok.

- Witaj, Jim. W czym mogę ci pomóc?

- Jesteś specjalistą od kabli i kontaktów, tak? Chciałbym pogawędzić z waszym

półbogiem, Markiem Czwartym.

- Dziwnie dobierasz słowa. Nigdy jeszcze nie słyszałem, aby ktoś nazwał go pół...

- Nieważne. Wiesz, gdzie on jest?

- Oczywiście.

- Zaprowadzisz mnie tam?

- To wymaga zastanowienia. Z oczywistych powodów zawsze szanowano jego

prywatność. Z tego, co czytałem, był czasem proszony o konsultacje po zbudowaniu miasta

lub sugerował to czy tamto, ale w ciągu ostatnich kilkuset lat nikt go nie niepokoił. Sam bym

tam nie poszedł, ale ciebie mogę zaprowadzić. Jesteś indywidualnością podobnie odmienną

od pozostałych, jak sam Mark Czwarty. Uważaj tylko przy powrocie do miasta. Pociągi nie

kursują, a ludzie zostali siłą zatrzymani. Z ostatnich meldunków wynika, że nikt nie wraca.

- Coś wymyślę. Bądź pod telefonem, bo zjawię się jeszcze dzisiaj. Muszę pogadać z

tym cudem techniki, nim minie czas wyznaczony przez Zennora. - Odwiesiłem słuchawkę i

wpatrzyłem się w ekran, ale nie wyświetliło się na nim nic inspirującego. -Masz jakieś

pomysły, Morton?

- Jeśli chcesz sensownych pomysłów, to nie bardzo. Innych aż w nadmiarze.

- Do luftu. Gdybym cię posłuchał, pewnie od razu trafiłbym do pierdla.

- Mogę coś powiedzieć? - spytała Neebe.

- Jak najbardziej.

- Pojedziesz jako mój ojciec. Mamy tu mały teatr i doskonałego charakteryzatora.

Ponieważ będziesz stary, a ja będę prowadzić wóz, nie musisz nawet znać drogi.

- Jesteś genialna! - Pocałowałem ją z radości i natychmiast puściłem. Krew nie woda,

ale czasu nie było, pozostawała natychmiastowa separacja. - No to pospieszmy się.

- Brat zaprowadzi cię do teatru, a ja uprzedzę kogo trzeba i załatwię transport. To

fascynujące i podniecające jednocześnie. Dzięki, że pozwoliłeś mi pomóc. To o wiele

zabawniejsze niż szkoła.

- Nie ma za co. A czego się uczysz?

- Wulkanologii. Uwielbiam gorącą lawę...

- Pasjonujące, ale o tym potem, jeśli byłabyś tak miła.

- Naturalnie. O, idzie mój brat.

Podstawiono nam specjalny pociąg, tylko lokomotywa i jeden wagon. Machnąłem

ręką Mortonowi i z trudem wdrapałem się na górę. Szpakowata broda, zreumatyzowane

oblicze, czerwone oczka, zmarszczki i przygarbiająca mnie uprząż pod ubraniem, dzięki

czemu miałem wspaniały widok na własne buty. Aha, i jeszcze pokryte wątrobianymi

plamami dłonie. Faktycznie, mieli dobrego charakteryzatora.

Wysiedliśmy na małej stacyjce, przy której stała solidna, czarna limuzyna. Na nasz

widok wysiadł z niej kierowca i przytrzymując drzwi spytał Neebe:

- Prowadziłaś już taki wóz?

- Jasne. Dwustuwatowy lasher, doskonale się nim jeździ.

- Podkręciłem go do trzydziestu trzech tysięcy, więc energii wystarczy. Generator,

jakby co, jest przy przednich kołach, ale nie powinien być potrzebny. Z dodatkowym

żyroskopem, praktycznie niewywracalny. Życzę szczęścia!

Wsiedliśmy, Neebe uruchomiła całe to ustrojstwo i przeciążenie wgniotło mnie w

fotel. Wystartowaliśmy jak myśliwiec. Na szczęście droga była idealnie prosta.

- Zwolnię przed rogatką - stwierdziła. - Ciekawe, ile to pudło wyciąga?

- Mnie to nie ciekawi - odparłem, widząc za oknem zlewający się w jedną smugę

krajobraz. - Znam ciekawsze sposoby popełnienia samobójstwa, a na dodatek mam jeszcze

coś do zrobienia. Roześmiała się, ale zwolniła.

Ocknąłem się, gdy zwolniliśmy. Potem był łagodny zakręt i rogatka, czyli szlaban

zrobiony z belki ustawionej w poprzek drogi.

- Co to za blokowanie drogi, półgłówki? - zapiałem falsetem przez okno.

- Spokojnie, dziadku, bo ci omega wysiądzie - odparł gruby kapitan oparty o

rzeczoną belkę i dłubiący w zębach. Pewnie wspominał właśnie znakomitego hotpupa.

-Dokąd wain tak pilno?

- Jesteś tak głupi, jak wyglądasz, czy może pozory mylą i jeszcze głupszy? Nie

słyszałeś, co gadał ten wasz gównodrący czy jak mu tam? Pracownicy komunalni mają dziś

wrócić do pracy. Jestem inżynierem-elektrykiem i jak nie chcesz srać po ciemku i chlać

ciepłego piwa, to lepiej przestań zadawać głupie pytania i usuń to drzewo z drogi.

- Patrzcie go, cholera, jaki pracowity się znalazł - parsknął, ale dał znak dwóm

podoficerom, aby podnieśli szlaban.

Pogroziłem mu laską, z satysfakcją odnotowując, że nigdzie nie było żadnego

szeregowego. Ciekawe, jak podobała się kadrze ta okazja, by wziąć się wreszcie do roboty.

Minęliśmy zakręt, wjechaliśmy do miasta. Neebe zatrzymała się przy budce telefonicznej,

wysiadłem zatem i pognałem do telefonu. Całkiem żwawo zresztą, jak na zreumatyzowanego

siedemdziesięciolatka.

- Jesteś w mieście? - przywitał mnie Stirner.

- A gdzie?

- W takim razie spotkamy się przy wejściu.

- Do czego?

- Do pomieszczeń zajmowanych przez Marka Czwartego na placu jego imienia, a

niby gdzie indziej?

Faktycznie, bo i gdzie miałby być. Sądziłem, że to tylko pomnik, ale pewnie pod nim

była rezydencja starego robota. Wsiadłem do wozu i ruszyliśmy z piskiem opon. Zabrałem się

za zdejmowanie charakteryzacji, od uprzęży zaczynając. Brodę zostawiłem na wypadek,

gdybyśmy spotkali jeszcze jakiś patrol.

Faktycznie spotkaliśmy, ale nas nie zaczepili, niemniej i tak zrobili na mnie

wrażenie. Korzystając z tego, że sierżant zagapił się na nas, dwóch ostatnich w szyku

żołnierzy prysnęło, znikając błyskawicznie w otwartych drzwiach budynku, które natychmiast

ktoś za nimi zamknął. Ślicznie! Szeregi dezerterów rosły nieustannie, a jak tak dalej pójdzie,

to Zennorowi naprawdę zostaną tylko szarże, a z taką armią nie wygrywa się wojen.

Podjechaliśmy na plac, gdzie Stirner podziwiał już pomnik, toteż zdjąłem ostatnie

owłosienie i wysiadłem.

- Chciałbym iść z tobą - westchnął Stirner.

- Ja też - dodała Neebe. - Ale nie zostaliśmy zaproszeni, więc nie będziemy się

narzucać.

- Jak tam się wchodzi?

- Przez to. - Stirner wskazał na drzwi z brązu w tylnej ścianie cokołu.

- Masz klucz?

Oboje spojrzeli na mnie zaskoczeni.

- Naturalnie, że nie mam. Nie są zamknięte.

- Powinienem się tego domyślić - mruknąłem zrezygnowany i uścisnąłem

wyciągnięte dłonie.

Mogłem zrozumieć ich nastroje, ostatecznie udawałem się na spotkanie z kimś, kogo

według kryteriów wielu innych kultur trzeba by nazwać bogiem.

Klamka stawiła lekki opór, drzwi skrzypnęły rozdzierająco, ale ustąpiły. Za nimi

były nieco zakurzone stopnie; światło zapaliło się automatycznie, chociaż nie wszystkie

lampy działały. Miałem nadzieję, że podobny los nie spotkał gospodarza.

Kichnąłem, gdy moje stopy wzbiły kilkusetletni kurz. Droga w dół była długa, a

kończyła się małą salką ozdobioną fosforyzującymi diagramami schodów. Były tam też

masywne, pozłacane wrota wysadzane diamentami z napisem JESTEM, WIĘC MYŚLĘ.

Drobniejszymi literami widniało jeszcze poniżej: UPRASZA SIĘ O WYCIERANIE

OBUWIA.

Przed drzwiami była siwa od kurzu wycieraczka. Mogli by tu, cholera, chociaż raz na

sto lat posprzątać! Klamka ze szlifowanego rubinu poddała się bez walki, a drzwi nawet nie

skrzypnęły. Znalazłem się w przestronnym, dobrze oświetlonym i klimatyzowanym

pomieszczeniu, którego jedną ścianę zajmował pulpit sterowniczy. Na środku sali siedział

Mark Czwarty jak żywy, czyli idealnie zgodny ze swoimi portretami, które widziałem w

niezliczonej ilości. Jedyną różnicą było to, że tutaj łączyła go z tablicą gruba wiązka

przewodów. Tu i ówdzie świeciły się jakieś lampki, a obiektywy kamer przesunęły się w

moją stronę. Znaczy się, działał. Podszedłem bliżej i resztką zdrowego rozsądku

powstrzymałem się przed ukłonem. Cisza trwała niezmącona, toteż w końcu odchrząknąłem i

spytałem:

- Mark Czwarty, jak przypuszczam?

- Oczywiście, a kogo się spodziewa... łup! - Głos był chrypliwy, a na „łup"

odskoczyła jakaś klapka w korpusie, coś zadymiło wewnątrz i wszystko umilkło.

- Ślicznie, cholera! Siedział tu przez kilkaset lat i nic nie robił, a ledwie człowiek

zagadał, to się przepalił! Zagrywka rodem ze starej komedii! - powarkiwałem wściekły. -

Dureń katodowy...

Przerwał mi łomot za plecami, toteż odskoczyłem pospiesznie, przyjmując na

wszelki wypadek pozygę obronną, ale nie było się przed czym bronić. W ścianie ukazały się

drzwiczki, z których wyjechał mały, wieloczynnościowy robot na gumowych kółkach.

Wetknął jakiś chwytak w otwartą klapkę gospodarza, wyciągnął dymiącą z lekka płytkę

obwodów drukowanych, którą cisnął na podłogę, a ze szczeliny we własnym korpusie wyjął

nową płytkę i zamontował. Klapka zamknęła się z lekkim trzaskiem, a robot zawrócił i

odjechał do kąta.

- Ani się nie przepaliłem, ani nie przestałem działać - oznajmił Mark Czwarty miłym

barytonem. - Moja karta dźwiękowa odmówiła posłuszeństwa, co po kilkuset latach

nieużywania jest rzeczą niezbyt dziwną. Witam cię, Jimie diGriz.

- Jak na siedzącego od wieków w piwnicy jesteś nieźle poinformowany.

- Wygląd o niczym nie świadczy, a dane elektroniczne przyswajać można na

rozmaite sposoby. Ważne są receptory, nie procesor.

- Też racja. - Ustąpiłem z drogi automatycznej miotle. - Skoro wiesz, kim jestem, to

wiesz także, co się wyrabia na górze.

- Wiem. Od ładnego tysiąca lat nie było tam tak wesoło.

- Podoba ci się? - Zaczynałem wpadać w złość, toteż złośliwy chichot, który rozległ

się po chwili, nieco mnie zaskoczył.

- Nerwy, chłopie. Przyznaję, że karty z intonacjami nie używałem od paru tysiącleci,

jako że moi podopieczni wolą głos bezosobowy. A może masz ochotę porozmawiać z damą?

Ostatnie zdanie zostało wypowiedziane ciepłym kontr-altem.

- Już lepiej bądź facetem, łatwiej się będzie rozmawiać o interesach. Poza tym

maszyna to zwykle „on", choć nie wiem dlaczego. Robi ci to jakąś różnicę?

- Żadnej. Podobnie jak forma, możesz do mnie mówić on, ono, ona lub to coś. Jak ci

wygodniej. Płeć nie ma dla mnie znaczenia.

- Nie wiesz, co tracisz!

- Nonsens. Nie można stracić czegoś, czego się nigdy nie miało. Budzisz się w nocy

żałując, że nie masz, powiedzmy, fotoreceptorów?

Pytanie było trafne, ale czas na luźną pogawędkę niewłaściwy.

- Słuchaj no, przybyłem tu z pewnego konkretnego i ważnego powodu. Pobajdurzyć

z przyjemnością wpadnę później, ale teraz do rzeczy. Słyszałeś, jak sądzę, zapowiedzi tego

idioty Zennora. Co zamierzasz przedsięwziąć?

- Nic.

- Że jak? Wymyśliłeś Przyzwalającą Wspólnotę Otwartą i rozpowszechniłeś ją wśród

ludzi. Przywiozłeś tu swych wyznawców, a teraz będziesz siedział i patrzył, jak ich

wyrzynają?

- Nie pierdol - odparł ciepło. - Prawda wygląda nieco inaczej. Opublikowałem pewną

pracę zawierającą tezy systemu historiozoficznego, który kto chciał, mógł przyjąć za swój.

Część czytelników stała się jego entuzjastami, zastosowała to w praktyce i polubiła ten

sposób życia. To oni mnie tu przywieźli, a nie ja ich. Tak to wygląda, a teraz wróciliśmy do

punktu wyjścia. Emocje i logika w zasadzie nie dają się pogodzić.

Ponownie przepuściłem automiotłę, tym razem wracającą do schowka, co dało mi

czas na uspokojenie nerwów.

- Owszem. Zaczynamy od nowa. Twoi zwolennicy mają zostać zabici. Zamierzasz

coś z tym zrobić?

- Fizycznie niewiele mogę. A konteksty filozoficzne i socjologiczne, jak i ich

polityczne implikacje, wyłożyłem w moich pracach. Mieszkańcy tej planety wiedzą o

Wspólnocie tyle samo co ja.

- A zatem będziesz siedział tu sobie spokojnie, słuchał elektronicznych szumów i

pozwolisz im zginąć?

- Ludzie ginęli za przekonania, zanim ktokolwiek pomyślał, by mnie stworzyć.

- No tak. W takim razie uprzejmie cię informuję, że ja nie zamierzam siedzieć

bezczynnie.

- A co masz zamiar zrobić?

- Jeszcze nie wiem. A świta ci jakiś rozsądny pomysł?

- A propos czego?

- Uwolnienia zakładników, zakończenia inwazji i załatwienia Zennora. Kolejność

dowolna... - i wtedy do mnie dotarło, czego naprawdę od niego potrzebuję. - A tak poza tym,

czy znasz koordynaty przestrzenne tej planety i tego systemu?

- Naturalnie.

- To wydrukuj je gdzieś, abym mógł wezwać na pomoc Marynarkę Ligi.

- A dlaczego miałbym to zrobić?

- Po to, ty durniu katodowy, aby uratować dziesięciu ludzi przed śmiercią. Jeśli tego

nie rozumiesz, to...

- Jim, tylko spokojnie, bo cię krew zaleje albo nagły szlag trafi. Nie widzę powodu,

by robić to powtórnie, jako że osobiście i własnoręcznie wysłałeś sygnał FTL, gdy tylko

odzyskałeś tę elektroniczną wronę.

29

Ja wysłałem? - spytałem słabo.

- Ty wysłałeś.

- Ale... ale... dureń ze mnie! Wiadomość od Waroda od początku do końca była

łgarstwem?

- Najwyraźniej.

Należało zacząć myśleć, toteż jąłem chodzić w kółko. Dlaczego Warod mnie

okłamał, to raz. Dlaczego nie ma tu jeszcze Marynarki, to dwa. Liga nie pochwala przecież

ani wojen, ani mordów, co tu jest grane...

- Słuchaj, ty starożytny mądralo. Czy Marynarka Ligi zjawiła się już w pobliżu, czy

nie?

- Przykro mi, ale nie wiem. To znaczy, na pewno nie wylądowali, ale czy są na

orbicie, nie mam pojęcia, bo mój teleskop orbitalny zepsuł się dwa wieki temu. Ponieważ nie

wyładowali, to sądzę, że jeszcze tu nie dolecieli... Możemy być bardzo daleko od najbliższej

bazy.

Przestałem spacerować i nagle poczułem się bardzo zmęczony.

- Nie masz jakiejś starej skrzynki lub czegoś, na czym dałoby się usiąść? - spytałem.

- O cholera... Przepraszam. Wyszedłem z wprawy jako gospodarz.

Ledwo skończył mówić, za moimi plecami wyrosła kanapa. Skorzystałem z

przyjemnością.

- Miękka, wygodna - cmoknąłem z uznaniem.

- Może drinka? - Bystry był, to trzeba mu przyznać.

- Byle nie za mocnego.

- Nie jestem chwilowo zbyt dobrze zaopatrzony... mam tylko prawie czterystuletnie

wino, ale podobno z wiekiem zyskuje na smaku...

Samobieżny barek trącił mnie lekko w ramie. Zdmuchnąłem kurz z butelki i

włączyłem autokorkociąg. Zdołał wyjąć zabytkowy korek w całości, co było niemałym

osiągnięciem. Nalałem do kieliszka i powąchałem. Zatkało mnie, czegoś podobnego dotąd nie

znałem. W smaku było jeszcze lepsze.

- Doskonałe! Albo prawie. Do rzeczy, która godzina?

- Szesnaście godzin do egzekucji - odparł, zaoszczędzając mi kalkulacji. Upiłem

wina i zacząłem głośno myśleć.

- Wysłałem wiadomość, zatem flota jest w drodze, co rozwiązuje nam problem

inwazji, ale raczej nie zdążą tu przed egzekucją, zatem nie należy na nich w tej kwestii liczyć.

Przy okazji, miłe, że nie będę tu uwiązany na dłużej. Dobrze, to mogę zrobić osobiście, bo

twoje pupilki palcem nie ruszą.

- Tak bym tego nie ujął. Aktualnie w mieście ma miejsce szereg konferencji, a

populacja stale wzrasta, ludzie gremialnie wracają.

- Poddali się? Wrócą do pracy?

- W żadnym wypadku. Organizują protest, choć nie jest jeszcze ustalone, jaką będzie

miał formę.

- Skąd to wiesz?

- Z podsłuchu łączności. Mam blok pamięci poszukujący kluczowych słów i

nagrywam takie komunikaty czy rozmowy.

- Łączność armii też podsłuchujesz?

- Naturalnie. Sporo ciekawostek można tam znaleźć.

- Znasz ich język?

- Znam każdy język. Konkretnie znam tysiąc sześćset języków, gwar i dialektów... J

amen, en ting er i hvert fald siker. Du taller ikke dansk. Og hvorfor są ikke det? Dansk er da

et smukt, melodisk sprong.

Nieźle, sądziłem, że poza mną nikt nie słyszał o duńskim. Ale był jeszcze jeden

język, którego nie powinien znać, gdyż stał się językiem martwym na długo przed

powstaniem Marka Czwartego i stał się mową znaną jedynie pewnemu stowarzyszeniu tak

tajnemu, że wolę tu o nim nawet nie wspominać. Język zwany łaciną.

- Nonne cognoscis linguam Latinam?

- Loąuame linguam Latinam? - odparł Mark Czwarty pewnym głosem. - Quid

referam in singulorum verborum delectu, in coniunctorum compositione, et structura, in

casutan atque temporum discriminatione, in certarum concinnitate formularum, in incisorum

membrorumąue conformatione, in modulandis circumdictionibus, in elegantiarum cuiusąue

ge-neris accurata, elaborataąue freąuentatione ąuantus tum sim et ąuam purus putus

Ciceronianus? Ex ąua Cicero mortuus est, meis verbis nihil latinius. Memoria vero libros

omnium auctorum latinorum tam veterum ąuam recentiorum et neotericorum continet. Voces

peregrinae et barbarae ąuae latinis eloąuiis inseruntur, omino mihi notae sunt. Nae tu es

baro et balatro, nam ego studeo partes difflciles cognoscere ąuas scholastici doctores

gestant, latebras singulas auxilio mei ipsius cerno. Doctissimi enimvero homines omnino

unńersitatum modernarum me rogant sensus omnium talium verborum

1

.

1

Ponieważ Autor nie przełożył tych przechwałek na angielski, tłumacz postanowił pójść w

Musiałem pozbierać szczękę z podłogi, gdy skończył.

- Wyłapałeś niuanse, Jim? - spytał radośnie. - Zupełnie jak Cycero, każde słowo

starannie dobrane i zdania dobrze skomponowane i wyważone, by uwypuklić czasy... -

perorował w zapamiętaniu, a ja przez chwilę zapomniałem nawet, że mam do czynienia z

inteligentną maszyną, ale ostatecznie postanowiłem zaprząc ją do roboty.

- Mark, wracając do rzeczy, pomożesz mi? - przerwałem mu grzecznie, ale

stanowczo.

- Jak tylko będę mógł.

Znów upiłem wina. Zaczynałem z wolna odczuwać zbawienny wpływ trunku na

szare komórki.

- Słuchaj, widziałem dziś, jak dezerteruje dwóch żołnierzy. Ilu dezerterów jest teraz

w mieście?

- Stu dwudziestu jeden... o, przepraszam, już stu dwudziestu dwóch.

- Ilu ma broń?

- Wszyscy. Co do jednego uciekli podczas patroli.

Pomysł zaczynał nabierać konkretnych kształtów. Mając stu dwudziestu uzbrojonych

ludzi można było zacząć sensownie planować, i to niejedno. Pytanie tylko, czy użyją broni...

- Chciałbym się spotkać z nimi wszystkimi w jednym miejscu. I żeby byli uzbrojeni -

powiedziałem powoli. - Musisz to zorganizować.

Przez długą chwilę panowała cisza. Myślałem, że ma tak ciężki tok myślowy, ale nie.

- Załatwione - oznajmił niespodziewanie. - Zjawią się wraz z tymi, którzy ich

przechowują, w hali sportowej blisko miejsca wybranego przez najeźdźców na mord.

- Przyznaję, że mnie uprzedziłeś.

- Mam nadzieję, bo inaczej wyszłoby, że jestem głupszy niż ty, i że nadaję się

jedynie na złom. Ponieważ do spotkania pozostało jeszcze parę godzin, czy zechciałbyś mi się

odwdzięczyć i trochę pogawędzić? Przez jakieś tysiąc lat nie byłem na bieżąco ze sprawami

galaktyki. Co tam nowego?

To było dziwne popołudnie. Miał doskonałą pamięć i dowiedziałem się masy rzeczy,

ale jednego nie był w stanie mi powiedzieć, jako że powstał już po rozpoczęciu ekspansji

kosmicznej przez ludzi.

- Podobnie jak ty, znam jedynie legendy i mgliste wspomnienia. Jeśli istniała jedna

planeta, z której wywodzi się cała ludzkość, planeta zwana Kurz czy Ziemia, to jej położenie

nie jest mi znane.

jego ślady. Disce, puer, Latine (przyp. tłum.)

- Co szkodziło spytać! Miło się z tobą gawędzi, ale chyba na mnie już pora.

- Racja. Wiesz, jak się wychodzi.

- Możesz być tego pewien. Wyłącz światło, jak wyjdę, choć wątpię, by brakowało ci

prądu.

- Wyłączy się automatycznie, choć prądu mi faktycznie nie brak. Sztuka przetrwania

była jedną z pierwszych, jakich się nauczyłem. Sieć miejska, generatory awaryjne,

akumulatory i reaktor, który mogę uruchomić w dziesięć minut. Chyba wystarczy?

- Chyba. To tymczasem.

Pokonałem schody i wyjrzałem ostrożnie. Żadnych patroli, za to Stiraer i Neebe

czekali na mnie na pobliskiej ławce.

- Nie boicie się, że patrol was znajdzie? - spytałem. - Ponoć ogłosili godzinę

policyjną?

- Tylu zdezerterowało, że wycofali patrole - uśmiechnął się Stirner. -Wojsko jest albo

w bazie, albo w budynku zajętym na sztab. Teraz powiedz nam, rozmawiałeś z Markiem

Czwartym?

- Rozmawiałem i byłem jego gościem. I piłem wino, w którego smak nie uwierzycie.

- Uwierzę we wszystko, co dotyczy Marka Czwartego - odparł Stirner przy

milczącym przytakiwaniu Neebe. - Ale przykro mi, że nie podsunął ci żadnego sposobu na

powstrzymanie zabójstw.

- A skąd możesz to wiedzieć? O tym nie mówiłem.

- Nie musiałeś. Mark Czwarty wie, że jest to problem, z którym musimy uporać się

sami. I zrobimy to. Podjęliśmy już decyzję. Wszyscy w mieście zbiorą się jutro na miejscu

zabójstw i podejmą indywidualne decyzje. Zasłonimy zakładników i nie dopuścimy, by

zginęli.

- Szlachetne to, ale raczej głupie. Zastrzelą najpierw was, potem ich.

- To inni zajmą nasze miejsce. Na bierny opór nie ma sposobu, chyba że zabije się

wszystkich, a wtedy nie będzie kim rządzić. Albo się opamiętają, albo skończą im się naboje.

- Naboi mają sporo, a co do opamiętania się, to raczej bym na to nie liczył... Mam na

szczęście nadzieję, że nie będzie aż tak źle. Z pomocą Marka Czwartego zaaranżowałem

spotkanie dezerterów w hali sportowej. Chcę omówić z nimi nieco konkretniejszy plan.

Zaprowadzisz mnie tam?

Spacerek był przyjemny, jako że wojsko w ogóle nie pokazywało się na ulicach, za

to co i rusz widać było grupki odprowadzające jednego czy dwóch dezerterów zadowolonych,

że zmorę służby wojskowej mają już za sobą.

Hala mieściła stadion, w centrum którego stał ring zapaśniczy, wlazłem więc tam

szykując się do roli agitatora.

Ekswojsko zajęło niższe rzędy, a zainteresowani resztę miejsc. Złapałem mikrofon i

poczekałem, aż zapadnie cisza.

- Witam byłych szeregowych ze znienawidzonej armii, do której też miałem

nieprzyjemność należeć. Większość z was mnie nie zna...

- Wszyscy cię znamy! - przerwał mi głos z widowni. - To ty o mało co nie załatwiłeś

tej starej świni, generała...

- Więcej szczęścia następnym razem!

- Dzięki, miło być docenianym! - Odczekałem, aż ucichnie owacja. - Teraz proszę

was o pomoc. Nasz wspomniany tu generał chce zastrzelić dziesięciu bezbronnych cywilów

spośród ludzi, którzy pomogli wam i waszym kumplom uciec, a wszystkich nas darzą

przyjaźnią. Musimy teraz im pomóc, i to najprościej, jak można. Mamy broń i wiemy, jak jej

użyć. Gdy Zennor zjawi się na miejscu egzekucji, a zjawi się na pewno, zapowiemy mu, iż

użyjemy jej, jeśli nie uwolni zakładników. Powinno się udać, ale jeśli dojdzie do strzelaniny...

Być może zdołamy utłuc przy tej okazji i jego, i sztab, a wówczas skończymy z całą tą

kretyńską inwazją. Owszem, możemy przy tym zginąć, ale uważam, że jesteśmy to winni i

sobie, i gospodarzom.

Przyznaję, plan nie był oryginalny i więcej było w nim dziur niż sera, ale nic

lepszego nie przyszło mi już do głowy. Wywiązała się zaciekła dyskusja, ale w końcu ktoś

rozsądny wpadł na pomysł, by przeprowadzić głosowanie i reszta poszła już sprawnie.

Większość poparła mój projekt (pewnie dlatego, że nie wiedziała, jak wycofać się z tego z

twarzą) i pod moim przewodnictwem zmieniliśmy miejsce postoju na budynki przylegające

do placu, miejsca przyszłej egzekucji. Położyliśmy się spać, ja zaś zdawałem sobie sprawę, że

część z moich wojaków zniknie do rana jak sen złoty, ale na to nie było rady. Miałem jedynie

nadzieję, że nie będzie to przeważająca część.

Obudziłem się, gdy zaczęło się przejaśniać, i odsunąłem pluszowego misia

zasłaniającego mi widok, jako że na punkt dowodzenia wybrałem sklep z zabawkami. Po

kilku minutach na placu pojawili się pierwsi żołnierze, to znaczy oficerowie i podoficerowie,

gdyż szeregowca nie było wśród nich ani jednego. Potem nadjechała kawalkada samochodów

z Zennorem, sztabem i dziesięcioma zakładnikami. Brak szeregowych upraszczał sprawę,

jakby jednak doszło do strzelaniny, idealnym i podstawowym celem dla każdego

szeregowego jest jego kapral, sierżant lub znajomy oficer. Zanim zaprowadzono względny

porządek, rozległ się klekot gąsienic i naprzeciw mojego okna stanął pluton czołgów.

Przyznaję, że tego się nie spodziewałem.

Podobnie jak i tego, że Zennor wyciągnie z kabury pistolet i wystrzeli w szybę

sklepu zabawkarskiego.

- Wyłaź, diGriz! -wrzasnął. - Zabawa się skończyła!

Cóż było robić? Wyszedłem. Przez drzwi naturalnie, nie przez okno. Przyjrzałem się

sytuacji. Lufy czołgów w większości kierowały się na budynki zajęte przez moich pod-

opiecznych, a nad wszystkim unosił się złośliwy śmiech Zennora.

- Naprawdę sadziłeś, że ci się uda? - spytał Zennor z niedowierzaniem. - Durniu,

miałem wśród was moich ludzi! Chciałbyś zobaczyć jednego z nich?

Uniósł lewą dłoń i z grupy podoficerów wyszedł ktoś w mundurze szeregowca, ale z

wąsem i w ciemnych okularach. Gdy zdjął jedno, a odkleił drugie, poznałem go bez trudu.

- Kapral Gow, żeby to najjaśniejsza cholera wzięła!

- Szeregowy Gow, i to przez ciebie, gnojku! - warknął tenże. - Rozwaliliby mnie,

gdybym nie był dość bogaty, by się wykupić. A wszystko przez takie gówno jak ty! Teraz

wyrównałem rachunki. Gdy zaczęły się dezercje, zaraz zgłosiłem się na ochotnika i cały czas

byłem w kontakcie z panem generałem. Teraz przywrócą mi rangę, a ty pójdziesz do piachu,

gdzie jest miejsce dla takich glist!

- I kto to mówi? Dupek do kwadratu...

- Możesz sobie gadać, szpiegu, i tak siedzisz już po uszy w gównie.

- Siedzisz - przytaknął Zennor, celując mi między oczy. - Ciekaw jestem, o czym

myślisz, wiedząc,że umrzesz, i to zaraz?

30

Miewałem już w życiu chwile bezradności, ale przyznaję, że tak źle jeszcze nie było.

Obstawiony zewsząd uzbrojonymi cymbałami czekającymi z radością, aby tylko nacisnąć na

spusty. I jeszcze uzbrojona armia pomocników za plecami. A co gorsza, zupełny brak

pomysłów.

- Milczysz? - Zennor niespodziewanie opuścił broń. - Strach cię obleciał? No to

napocisz się jeszcze, bo najpierw pooglądasz sobie egzekucję innych. Tych tchórzliwych

świń, które chciały do mnie strzelać. I całej dziesiątki zakładników, naturalnie. Zawsze

dotrzymuję słowa i teraz oświadczam, że zabiję cię osobiście. Ale na samym końcu.

- Nie, jeśli ja zabiję cię pierwszy - warknąłem, nie mając już nic do stracenia i

ruszyłem ku niemu.

A on uciekł!

Niedaleko, co prawda, bo tylko do szeregu zakładników, ale zawsze. Złapał jakąś

babcię i przystawi jej broń do skroni.

- Jeszcze jeden krok, a ona zginie na początek. Wierzysz mi, diGriz?

Głupie pytanie, pewnie, że mu wierzyłem. W tej właśnie chwili usłyszałem za

plecami jakiś tumult i odwróciłem się. Zennor też. Z bocznej ulicy wypływał tłum

prowadzony przez Stirnera i Neebę.

- Cholera jasna! - zakląłem w bezsilnej złości.

Zennor puścił starszą panią i wycelował w Stirnera, na którym nie zrobiło to

najmniejszego wrażenia. Doszedł na parę kroków do Zennora i krzyknął:

- Słuchajcie, uzbrojeni przybysze! Odłóżcie broń, a nikomu nie stanie się krzywda!

- Jeszcze krok, a cię zabiję! - ryknął Zennor.

- Wierzę, że to zrobisz. Jeszcze kilka minut temu nie wierzyłem, że normalny

człowiek może zabić innego człowieka, ale teraz już w to wierzę.

- I dobrze. W takim razie...

- Zamknij się! - stwierdził spokojnie Stirner. - I tak zrobimy to, po co przyszliśmy.

Zabiorę ci broń. Jeśli zabijesz mnie, zrobi to ktoś inny. Jeśli i jego zabijesz, to następny. W

końcu zabraknie ci amunicji, a wtedy ktoś ci ją zabierze. Nie wygrasz z nami, bo albo skończą

ci się pociski, albo nas wszystkich pozabijasz i nie będziesz miał kim rządzić, ty

niewydarzony dyktatorze. Zabawa faktycznie się skończyła.

- Nieprawda! - W oczach Zennora błysnęło szaleństwo. - Ludzie tak się nie

zachowują. Kiedy cię zastrzelę, a moi podwładni załatwią parę pierwszych szeregów i zrobi

się tu czerwono od krwi, to reszta w końcu ucieknie. Nie powstrzymasz mnie, bo...

Ciągu dalszego nie było, bowiem dałem w łeb stojącemu obok oficerowi i skoczyłem

ku generałowi, odpychając Stirnera. Trzeba przyznać, że bydlę miało refleks. Ta sekunda,

którą straciłem na oficera, wystarczyła, by uskoczył i zdzielił mnie w łeb lufą, aż mi w oczach

pociemniało.

- Zgłaszasz się na ochotnika, diGriz? Ostatecznie mogę zacząć i od ciebie...

Nadal miałem ciemno w oczach, ale zanim doszedłem do siebie, z góry rozległ się

tak wzmocniony głos, że i uszy mnie zabolały.

- Wojna skończona! Odłożyć broń!

Tak jak wszyscy, uniosłem głowę. Nic dziwnego, że wzrok mi się pogorszył - nad

miastem wisiał największy krążownik kosmiczny, jaki w życiu widziałem, i dokładnie

przesłaniał słońce. Jego różnorodne uzbrojenie wycelowane było głównie w dół.

Marynarka Ligi przybyła!

Tyle że chwilę za późno.

- Nigdy! - ryknął Zennor - Ognia! Zestrzelić mi to gówno!

I przystawił mi broń do głowy, naciskając spust.

Nic się nie stało.

Spust ani drgnął, choć cała ręka mu zbielała. Opamiętałem się pierwszy. Łagodnie

odsunąłem dłoń z pistoletem i wyprowadziłem cios, jakiego chyba nigdy w życiu nie udało mi

się już powtórzyć. Cios zaczął się gdzieś na wysokości moich kolan, a skończył na jego

szczęce, wsparty całą moją siłą i wściekłością za wszystko, czego był sprawcą. Ręka bolała

mnie potem przez dwa dni, ale warto było. Coś chrupnęło, mam nadzieję, że jego szczęka, a

sam generał Zennor uniósł się na dobry metr w górę i poleciał jeszcze ze dwa do tyłu, nim

rąbnął o bruk niczym worek sieczki, tracąc przytomność jeszcze w locie. Uśmiechnąłem się,

naprawdę zadowolony, i usłyszałem mniej przeraźliwy, choć nadal potężny głos Waroda.

- Wasza broń nie działa! Emitujemy pole uniemożliwiające wzajemny ruch

elementów metalowych. Na istoty żywe pole nie ma wpływu. Prosimy mieszkańców planety

o rozbrojenie napastników.

Rozległ się tupot wielu nóg i okrzyki bólu - pierwsi ruszyli do dzieła dezerterzy,

wyrównując przy okazji stare porachunki. Reszta zgromadzenia dołączyła do nich już

spokojniej, ale równie skutecznie, dzięki czemu już po paru minutach na środku placu piętrzył

się stos broni, a czołgi stały martwe i ciche, jako że ich załogi wyciągnięto za uszy i

kołnierze. W kadłubie krążownika otworzył się niewielki luk, a ze środka wyłoniła się

znajoma postać w uniformie. Raptownie poczułem czyjąś dłoń na ramieniu, odwróciłem się

zatem i spojrzałem w uśmiechnięte oczy Neebe.

- To już koniec koszmaru, Jim?

- Owszem, i to szczęśliwy, jak widać.

- Co będzie teraz?

- Wojsko wróci do domu, a wasza planeta stanie się z powrotem wasza i, jak zawsze,

spokojna.

- Ty też odjedziesz?

Coś mi w piersi załomotało, ale na szczęście trwało to krótko.

- Nie wiem... Nieprawda, wiem. Pomimo wszelkich atrakcji tego miejsca -

powiedziałem, ściskając dłoń największej z atrakcji - nie byłbym tu szczęśliwy. Ci, którzy

byliby ze mną, także. Ta planeta jest dla mnie za spokojna, za... nudna. Przez jakiś czas, tak,

chętnie, ale na dłużej... to byłoby dla mnie piekło. Jest tyle światów, których nie znam,

galaktyka jest wielka, i choć to bolesne, ale muszę stąd odejść.

- Szczerze radziłbym ci tu zostać - odezwał się Warod, który podszedł mnie od tyłu. -

Bo inaczej przekonasz się, że na pewnej planecie czeka na ciebie sąd i więzienie.

- Tak!? - Aż mnie poniosło ze złości. - I ty to mówisz, ty, który raz już mi zełgałeś,

że nie wspomnę o zignorowaniu wiadomości i niemal dopuszczeniu do tego, żebym i ja, i

połowa mieszkańców została wystrzelana jak kaczki...

- Też coś! Byliśmy na orbicie już dwa dni po wysłaniu przez ciebie sygnału.

Obserwowaliśmy i podsłuchiwaliśmy Zennora przez cały czas.

- Co proszę? Podsłuchiwaliście? Mark Czwarty wiedziałby o tym...

- Pewnie, że wiedział. Byliśmy w stałym kontakcie. Bardzo nam pomógł.

- Próbujesz mi powiedzieć, że on też mi nałgał?

- W rzeczy samej.

- Dlaczego? - Przez sekundę zabrakło mi słów. - Dlaczego bawiliście się z nimi i ze

mną, ryzykując, że sprawy wymkną się spod kontroli, zamiast od razu załatwić problem?

- Bo musieliśmy poczekać, aż na Nevenkebli będzie już po wyborach. Zrobiliśmy, co

tylko się dało, żeby pozbyć się Zennora z wyspy i postaraliśmy się, aby wiedział, że jest

obserwowany. Liczyliśmy na jego paranoję i na to, że zerwie wszelki kontakt z bazą. Ty

spisałeś się doskonale, przysparzając mu masy kłopotów, dzięki czemu nie miał czasu na nic

innego, a to było bardzo istotne. Ledwie bowiem wyniósł się z wyspy, zorganizowaliśmy

bezkrwawy zamach stanu. Rewolucja pałacowa zaowocowała pozbyciem się wojskowych i

dojściem do władzy cywilów, co położyło kres manii prześladowczej i zbrojeniom. To tutaj,

wojsko bez broni, zostanie z łatwością wchłonięte przez społeczeństwo, nad którym nie wiszą

już obostrzenia stanu wyjątkowego.

- Zrobiłeś mnie w balona, że nie wspomnę o niecnym wykorzystaniu i okłamaniu.

Może nie?

- Nie do końca. W całą sprawę wplątałeś się dobrowolnie i dla swoich powodów.

Gdybyśmy ci nie pomogli, to byłbyś już teraz stygnącym trupem.

Miał trochę racji, zwłaszcza jeśli chodzi o końcówkę.

- A co z nim? - Z trudem powstrzymałem się, by nie kopnąć leżącego generała.

- Zennor jest psychicznie chory i trafi do szpitala psychiatrycznego specjalizującego

się w podobnych przypadkach. Praktycznie można powiedzieć, że jego problem przestał

istnieć.

- A ja?

- Już ci mówiłem. Najlepiej zrobisz, zostając tutaj. Ucieczka z więzienia, czekający

cię proces...

- Przestań pieprzyć! Jestem teraz tajnym współpracownikiem Ligi i tak też proszę

mnie traktować, kurza twarz! Gdyby nie ja, to Marynarka nigdy nie dowiedziałaby się, dokąd

lecieć! Poza tym cierpiałem w imię zasad Ligi, a nawet zaciągnąłem w jej imieniu pewne

zobowiązania finansowe...

- A, to. Wiem. Ptak uruchamia nagrywanie na dźwięk głosu. Aspya dostanie swoje

pieniądze.

- To ja też chcę. Pełna gaża za cały czas, jaki przepracowałem.

- I pewnie jeszcze całkowita amnestia za poczynania na Rajskim Zakątku?

- Nie. Całkowite wymazanie oskarżeń, tak bym mógł odejść stąd jako wolny

człowiek. Z wynagrodzeniem w kieszeni, ma się rozumieć.

- Niech będzie moja krzywda - zgodził się Warod z westchnieniem. - Jesteś narwany,

ale przy dobrym treningu da się z ciebie zrobić porządnego agenta...

- Wybij to sobie z głowy. Współpraca z prawem, płacenie podatków i czekanie na

emeryturę, z której nie da się wyżyć? Honor ponad życie! Rozliczymy się i pożegnamy! Mam

nieco inne priorytety życiowe...

- Na przykład, kariera przestępcza?

- A co to ma do rzeczy? Obiecuję, że będę odtąd produktywnym członkiem

społeczeństwa. Mogę nawet dać słowo... - Mogłem, ale nie dałem, zresztą, mając takie

wzorce łgarstwa jak kapitan Marynarki Ligi i jedyna w galaktyce sztuczna inteligencja...

Czemu niby świniopas miałby w takim towarzystwie pozostać prawdomówny?

- Skoro tak, to umowa stoi! - zdecydował się Warod. Nagle poczułem nieodpartą

chęć, by skosztować znów czterystuletniego winka.

- Przyjaciele - powiedziałem do Neebe i Stirnera. - Trzeba uczcić tak ważne

wydarzenie. Zapraszam was do nader ekskluzywnego lokalu, i to całkiem niedaleko stąd!

Epilog

- Jest to bez wątpienia najlepsze wino, jakie piłem - stwierdził uroczyście Stirner. -

Jakie będę pił, myślałem, że kiedykolwiek wypiję, piję...

- Doceniam zaangażowanie, ale może przestaniesz odmieniać to dalej -

zaproponował Mark Czwarty. - Miło mi, że wam smakuje, zatem proponuję toast: za tego,

który uratował naszą planetę, za Jamesa diGriz!

Wypiliśmy. Gospodarz nie wypił, naturalnie, za to robot na kółkach wylał mu nieco

elektrolitu na suchą baterię. Mark stwierdził, że działa to na niego stymulująco.

- Serdeczne dzięki! - Uniosłem kielich. - Też mam toast. Za Mortona i Sharlę,

skromnie się tu rumieniących, oby byli udaną parą!

Wszyscy wypili (jak wyżej), a szklanice niezwłocznie napełniono, toteż

pospieszyłem z następnym toastem.

- Za Stirnera, mego przewodnika po nieznanym świecie i za najlepszą mą

towarzyszkę w tej przygodzie, za Neebe! No i za najlepszego od wieków podczaszego, za

Marka Czwartego!

Gdy umilkły wiwaty (i otwarto kolejne butelki), głos zabrał nasz gospodarz,

dziękując za przybycie. Seplenił co nieco, a rychło udowodnił, że elektrolitem też można się

upić. Stirner i Neebe udali się po kolejną skrzynkę, Morton i Sharla świata poza sobą nie

widzieli, a Mark mamrotał coś do siebie w kodzie dwójkowym, doszedłem więc do wniosku,

że nadeszła pora, aby dyskretnie się ulotnić. Tak też zrobiłem, żegnany znaczącym

mrugnięciem monitorów.

Powoli wspiąłem się po schodach, raz jeszcze rozważając moją decyzję, chociaż

wiedziałem, że postępuję właściwie. Miejsce było nader miłe, ale zdecydowanie za spokojne.

Życie bez policji i przestępstw? Co ja bym tu robił?

Trzeba było wyruszać w poszukiwaniu czegoś normalniejszego. To faktycznie duża

galaktyka.

Jim, gwiazdy należą do ciebie!