Bronwyn Jameson

Poza kontrolą

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Jeśli

Kree O'Sullivan miałaby wyobrazić sobie

doskonałego mężczyznę, to wyglądałby dokładnie tak, jak ten,
stojący właśnie w jej ogródku. Myślała nawet, że to złudzenie.
Zamknęła na sekundę oczy, ale kiedy je po chwili otworzyła i
odsunęła zasłonę, by lepiej widzieć, mężczyzna stał w tym
samym miejscu.

Nie było to więc złudzenie, ale realny, perfekcyjnie

wyglądający nieznajomy.

Co on robi w moim ogródku, zastanawiała się. Stoi na

zarośniętej grządce w obramowaniu dwóch rododendronów i
pomimo upału wygląda świeżo, jak gdyby nie był to ostatni
dzień ostatniego tygodnia tegorocznej wiosny.

Czy nie jest przypadkiem pracownikiem banku?
Palce Kree zacisnęły się w pięść na muślinowej zasłonie,

ale po chwili odprężyła się, gdy zdała sobie sprawę, że
urzędnik bankowy nie przyszedłby w piątek, o szóstej
godzinie po południu. Zazwyczaj w przypadku wyczerpania
limitu karty kredytowej lub wystawienia kilku czeków bez
pokrycia bank dzwoni i ustala termin spotkania, w celu
przedyskutowania powstałej sytuacji.

Kree

miała

właśnie wyznaczone spotkanie na

poniedziałek, na dziewiątą rano.

A nawet gdyby kogoś przysłali, głos rozsądku

podpowiadał jej teraz bezbłędnie, to nie wyglądałby tak, jak
ten mężczyzna, przypatrujący się teraz piętru budynku, w
którym znajdował się jej salon fryzjerski, „Hair Today".

Więc ten pan nie jest bankierem, pomyślała z

zadowoleniem. Zmrużyła oczy i przyjrzała mu się dokładniej.
Miał ciemne włosy, ciemny garnitur i ciemne zmarszczone
brwi. Mógł być prawnikiem lub jakimś innym parszywym
bogaczem.

Ze

zmarszczką

na

czole

analizowała

swoje

przypuszczenia. Takie małe, senne miasteczko jak Plenty w
Australii nie mogło być zbyt atrakcyjne dla takiego
parszywego bogacza, noszącego buty z wężowej skóry. A nie
wyglądało na to, że pomylił drogę. Wyglądał na takiego, co
zawsze wie, co robi.

- A więc co przywiodło tego przystojnego natręta na moje

podwórko? - wymruczała cicho i zanim jej wyobraźnia
zaimprowizowała scenariusze na temat banku, długu i
eksmisji albo złożenia propozycji: jestem tu, by zrobić, co
zechcesz, zdecydowała po prostu zapytać go o to.

Zawiasy w drzwiach od strony ogródka zgrzytnęły

ostrzegawczo. Nieznajomy zastygł w bezruchu, a potem
odwrócił się wolno i spojrzał wprost w twarz Kree. Spojrzenie
to zaparło jej dech w piersiach. Zauważyła od razu, że
nieznajomy jest wysoki, ma wydatne kości policzkowe i silnie
zarysowaną linię szczęk. Taki układ kości twarzy
doprowadziłby każdego fryzjera do łez radości.

Ale ona nie miała oka fryzjera, tylko swoje kobiece ciało,

które intensywnie zareagowało na spojrzenie głęboko
osadzonych, czarnych jak noc oczu nieznajomego. Miała
również kobiece serce, które bilo tak mocno, że jego
dudnienie dawało się słyszeć w ciszy, która trwała dotąd,
dopóki drzwi nie trzasnęły głośno.

Podskoczyła przestraszona. Nieznajomy uniósł lekko brwi

i zapytał:

- Czy mogę w czymś pomóc?
Sądząc po akcencie, jest chyba Brytyjczykiem, pomyślała.

Dopiero po chwili dotarło do niej, że to ona powinna zadać
mu takie pytanie.

- Wydaje mi się, że nie ja, tylko pan potrzebuje pomocy -

powiedziała, schodząc po schodkach na trawnik. - Ale
najpierw proszę mi powiedzieć, co pan robi w moim ogródku?

- W pani ogródku?
Na to niezwykłe zdumienie, brzmiące w jego głosie, oczy

Kree zrobiły się wielkie z wrażenia.

- Nie jest pan chyba nowym właścicielem...
- Nie, nie jestem.
- Uff. Przez minutę... - przerwała, zastanawiając się,

dlaczego odczuła taką ulgę, gdy dowiedziała się, że
nieznajomy nie jest jej nowym gospodarzem. - A przy okazji
powiem, że nazywam się Kree O’Sullivan.

Pomyślała, że powinno temu towarzyszyć podanie ręki,

ale powstrzymała się przed jej wyciągnięciem. Odczuła
dziwny niepokój przed bezpośrednim kontaktem z
nieznajomym. Uśmiechnęła się tylko i nieco skonfundowana
wskazała ręką gdzieś w kierunku domu.

- Tam znajduje się mój salon fryzjerski.
- Rozumiem - powiedział nieznajomy, unosząc lekko

jeden kącik ust. Spojrzał na jej włosy i widziała, że nie mógł
oderwać od nich oczu.

O co mu chodzi? Co mu się nie podoba? Poczuła dziwny

skurcz żołądka. Chyba chodzi mu o moją fryzurę, pomyślała.
No i dobrze. Nie dbam o to.

- Nie dosłyszałam pańskiego nazwiska... - powiedziała

przesadnie uprzejmym głosem.

- Sinclair.
Kree zwróciła uwagę, iż zaakcentował pierwszą sylabę.
- Tylko Sinclair czy jeszcze coś więcej? - spytała

uszczypliwie.

- Sebastian Sinclair.
Szczęśliwie, że Sebastian Sinclair również nie uczynił

żadnej próby podania ręki. Spojrzał tylko w stronę okien, a
następnie skierował wzrok na nią.

- Nie zamierzałem pani niepokoić.

- Obcy mężczyzna, czający się w pobliżu domu, musi

budzić niepokój.

- Uważa pani, że wyglądam obco? - spytał, unosząc do

góry ciemną brew.

- Nigdy nie widziałam pana wcześniej, więc tak,

zdecydowanie jest pan dla mnie obcy i nie wiem nawet, co
pan tutaj robi.

- Przyszedłem, żeby obejrzeć tę posiadłość w imieniu

właściciela - oświadczył bez cienia skrępowania.

W imieniu właściciela? To musi znaczyć, że ktoś

odziedziczył połowę terenów miasta, łącznie z budynkiem
Allana Heaslipa, pomyślała Kree.

- Mam nadzieję, że nie jest to Claire Heaslip?
- Nie - odpowiedział z lekkim zdziwieniem w głosie.
Ulga napełniła serce Kree, uwalniając jej skrywaną

ciekawość oraz nieopanowany język.

- Nigdy nie wiesz, co myśleć o krewnych i ich

testamentach, i w ogóle o wszystkim. Więc, kto jest tym
tajemniczym spadkobiercą? Jestem ogromnie ciekawa.

- Nie rozumiem, dlaczego wszyscy tak bardzo się tym

interesują? - rzucił Sebastian.

- W tym mieście? Zawsze tak było. - Obserwowała go

przez chwilę. Dlaczego nie odpowiedział wprost na jej
pytanie. Celowo? - Proszę mi powiedzieć, Sebastianie
Sinclair, czy zawsze jest panu tak trudno sformułować prostą
odpowiedź?

- Mniej więcej.
- Bardzo sprytnie, Sebastianie... lub może Seb?
- Może być Seb. Ale nie nazwałbym siebie sprytnym

człowiekiem.

Uśmiechnęła się i z aprobatą skinęła głową. Była

zadowolona z tej prostej odpowiedzi, a poza tym nieznajomy
był taki atrakcyjny... Kiedy spotkały się ich spojrzenia,

ponownie poczuła skurcz żołądka. Zauważyła przy tym, że
Sebastian nie ma czarnych oczu, jak początkowo sądziła, tylko
ciemnoniebieskie, prawie granatowe.

- Seb jest znacznie prościej wymawiać - stwierdziła,

przerywając przeciągające się milczenie. - Mam na myśli, że
Sebastian to zbyt długie imię, które wypełnia całe usta, nie
uważasz?

Zauważyła, że rysy jego twarzy się zaostrzyły. Co takiego

powiedziałam, zastanawiała się gorączkowo. Kiedy poczuła,
że patrzy na jej usta, zniewalające ciepło przepłynęło przez jej
ciało, a palce u nóg zwinęły się zatrważająco.

- A co z twoim imieniem? - spytał. - Czy to jakiś skrót,

czy akronim?

- Nie. Chcesz wierzyć, czy nie, ale to moje prawdziwe

imię. Nie mam pojęcia, skąd się wzięło. Może moi rodzice
opuścili coś, spisując akt urodzenia. - Prawdopodobnie byli na
rauszu lub na kacu, pomyślała. Chciała zatrzymać potok swej
wymowy, ale wyłączenie raz włączonego gadulstwa nie było u
niej takie proste. - Powiedziałeś, że oglądasz ten budynek. Czy
możesz mi powiedzieć pod jakim kątem go oceniasz? Jego
wartości? W celu sprzedaży?

- Nie. - Przez długą chwilę zatrzymał wzrok na jej twarzy,

a następnie spojrzał na budynek, znajdujący się za jej plecami.
- Nie będzie sprzedany - oznajmił.

To dobrze. Ważna informacja. Może wyciągnę z niej jakąś

korzyść dla siebie, pomyślała.

- Jeszcze nie powiedziałeś mi, co robisz poza

reprezentowaniem właściciela. Czy jesteś jego prawnikiem?

- Jestem wykonawcą jego testamentu.
Bez żadnego wyjaśnienia skierował się w stronę starej

opuszczonej części budynku. Wykonawca testamentu,
pomyślała. Ważniak, który ocenia odpadające tynki budynku.

Ale to może nieść z sobą coś pozytywnego, jakąś zmianę na
lepsze.

- Jak sądzisz, czy nowy właściciel zamierza zainwestować

w ten budynek? Pytam o to, bo jest to najstarszy budynek w
mieście. Mieścił się tu pierwszy bank.

- Czy wewnątrz wygląda równie źle? - spytał Seb.
- Tak by wyglądał, ale własnoręcznie pomalowałam

wnętrza. Gdybym tego nie zrobiła, nigdy w życiu nie
znalazłabym lokatora.

Spojrzał na nią uważnie.
- Zgodnie z prawem wynajmu to ty jesteś lokatorem,

zarówno salonu na dole, jak i mieszkania na górze.

- No, tak. Wynajęłam oba pomieszczenia - przyznała. -

Ale w owym czasie miałam możliwość zamieszkania w nim z
przyjaciółką.

Głos jej się załamał, ale nie dlatego, że miała zamiar

skończyć swe opowiadanie, tylko po prostu pomyślała
jednocześnie o zamiarze podnajęcia mieszkania Jamesowi,
który miał się zjawić za niespełna godzinę, jak również o
Sebie, który obserwował ją w milczeniu.

- I co? To nie ma znaczenia? - spytała, czując, że

wszystko zaczyna iść na opak.

- Czy mieszkanie na górze jest puste?
- No, tak, chociaż muszę...
- Jest umeblowane?
Serce Kree przyspieszyło, kiedy Seb skierował swe kroki

ku domowi. Stanęła między nim a drzwiami.

- Dlaczego pytasz? Chcesz je obejrzeć?
- A czy to stanowi jakiś problem?
- Nie... Ale ja...
Co ja? pomyślała. Nie mam po prostu ochoty, żeby kręcił

się po moim mieszkaniu i peszył mnie, patrząc na moje
osobiste rzeczy.

Postanowiła jednak opanować emocje. Poza tym,

nieugięty zarys jego szczęk i zdecydowane spojrzenie oczu
wystarczyło za wszystko. James, kiedy się tu wprowadzi,
także będzie plątał się po jej mieszkaniu i to nie będzie jej
przeszkadzało, a przecież Sebastian Sinclair nic dla niej nie
znaczył. Był za to prawnikiem i być może to on zadecyduje,
czy jej ulubionemu domowi zostanie przywrócona dawna
świetność.

Zdenerwowana, odwróciła się i podeszła do drzwi.
- Mogę ci pokazać mieszkanie, ale mam niewiele czasu.

Lada moment ma przyjść mój przyjaciel.

Seb obserwował, jak wyjmowała klucze z kieszeni, a

zajęło jej to sporo czasu ze względu na dopasowane dżinsy.
Żaden prawdziwy mężczyzna nie oparłby się takiemu
widokowi, jak również błyskowi kobiecych włosów i
uśmiechowi. Prawdziwa kobieta. Seb z podziwem pokręcił
głową. Szczera. Ma rozkoszne usta. Zaczaj zastanawiać się
nad jej imieniem. Kree. Pasuje do niej. Krótkie, zabawne i
niebanalne.

- Od wieków próbuję ściągnąć tu Paula, żeby wymienił

zamek - powiedziała, marszcząc nos i szarpiąc się z zamkiem.
- Ani rusz! No, nareszcie - westchnęła z ulgą.

Ciężkie

drzwi otworzyły się, a uwaga Seba,

skoncentrowana dotąd na zmarszczonym nosku Kree, została
poświęcona Paulowi. Całe dzisiejsze popołudnie spędził z
Paulem Dedini, kiedy ten wrócił z późnego, najwyraźniej
zakrapianego lunchu. Takie zachowanie potwierdziło to,
czego się spodziewał po sprawdzeniu ksiąg rachunkowych.
Człowiek ten albo był nieudolny, albo celowo źle kierował
akcjami Heaslipa i Agencją Nieruchomości. Musiał być
natychmiast zwolniony.

Tymczasem wszedł za Kree ze słońca do mrocznego holu i

czekał przez chwilę, żeby przyzwyczaić wzrok do panującego

tu mroku. Znalazł się tutaj, ponieważ jego córka odziedziczyła
niezwykle zaniedbaną firmę Heaslipa, będącą w poważnych
tarapatach finansowych. Seb miał to wszystko uporządkować,
zanim zostanie znaleziony nowy dyrektor. Dla Seba nie był to
wielki kłopot, przeciwnie, było to wyzwanie, co lubił. Musiał
jednak spędzić wiele tygodni w Plenty, z dala od własnego
biznesu, który prowadził w Sydney. Nie było to wygodne
rozwiązanie. Żeby zmniejszyć tę niewygodę, postanowił
wynająć umeblowane mieszkanie i po prostu przeprowadzić
się na ten okres do Plenty.

Po chwili jego wzrok przyzwyczaił się do półmroku i

mógł już podziwiać sufit z ozdobnym gzymsem oraz
rzeźbione słupki balustrady przy schodach prowadzących na
piętro. Na ich szczycie zobaczył znikające plecy Kree.

Pierwszy raz, odkąd wyjechał dzisiaj rano z Sydney

uśmiechnął się na myśl o nadchodzących tygodniach z dala od
codziennych obowiązków. Miał przed sobą długie letnie
wieczory i gorące grudniowe noce. Poczuł ciepło rozlewające
się po całym ciele.

Dziesięć minut później, chodząc od pokoju do pokoju, Seb

przestał się uśmiechać. Dlaczego nie pomyślał wcześniej, że
Kree O'Sullivan lubi mieszkać w takich kolorowych
wnętrzach. Mógł się tego spodziewać, widząc miedziany kolor
jej włosów, spodnie nabite cekinami i napis na koszulce:
„Zapomnij o jutrze".

- Jak długo tu mieszkasz? - spytał, ciekaw, jak długo

można wytrzymać tę różnobarwność.

- Większość swego życia. Miałam siedem lat, kiedy

przeprowadziliśmy się tutaj. - Przerwała, przechodząc do
następnego pokoju. Spojrzała na niego przez ramię. - Po
prostu samochód, którym jechaliśmy, zepsuł się i nie można
go było naprawić. W każdym razie tak wygląda historia
mojego zamieszkania w Plenty.

- Zamieszkania tutaj? - spytał wskazując na mieszkanie.
- Och nie, wielkie nieba! Nie to miałam na myśli.
- Roześmiała się i pokręciła głową na to nieporozumienie.

- Opowiedziałam ci całą historię. A tutaj mieszkam trochę
dłużej niż rok. Cały czas mieszkałam z przyjaciółką, Julią, ale
ona wyszła za mąż za mojego brata Zane'a. O, i znowu mówię
więcej, niż trzeba! - Roześmiała się.

- To całkiem pasjonujące - wymruczał Seb i spojrzał jej w

oczy. Wielkie, błękitne i egzotycznie skośne, które wydały mu
się fascynujące razem ze spontanicznym śmiechem,
wspaniałymi ustami i seksownym sposobem mówienia.

- Tu jest sypialnia - powiedziała Kree, machając ręką, by

szedł za nią. Gdy weszli do środka, Seb od razu zauważył
wielkie, staromodne, mosiężne królewskie łoże, dominujące w
całym pokoju. Patrzył na nie zafascynowany.

Oto łóżko Kree, pomyślał z dreszczykiem emocji. Kiedy

podniósł wzrok, napotkał jej spojrzenie. Podczas gdy on był
zaabsorbowany łóżkiem, Kree odsunęła zasłony. Zachodzące
słońce oświetlało jej jasne włosy, a w wydłużonych
promieniach światła, padającego z wysokiego okna, tańczyły
pyłki kurzu. W panującej ciszy wydawało się, że słychać ich
taniec. Kree odkaszlnęła.

- Znalazłam je w sklepie z antykami i musiałam kupić, bo

mi bardzo pasowało - powiedziała, wskazując łóżko.

Seb miał ochotę spytać, do czego jej pasowało: do pokoju

z wysokim sufitem, czy do gorących nocy, wypełnionych
seksem.

Kree wyjrzała przez okno.
- Teraz mieszkam tam. - Wskazała budynek położony

naprzeciwko. - Opiekuję się mieszkaniem małżeństwa, które
jest za granicą, w ramach wymiany nauczycieli.

Seb okrążył łóżko i podszedł do niej, patrząc najpierw na

jej opalone nagie ramię.

- To tamten z ogródkiem - powiedziała.
- Czy są tam jakieś zwierzęta?
- Jest Gizmo. Podniósł brew pytająco.
- To kot. Opiekuję się nim. - Kąciki jej ust uniosły się

nieco. - Niestety, wymiana naukowa nie dotyczy kotów.

- Czy nie powinno mieszkać tam małżeństwo z wymiany?
- Tak, ale wytrzymali tu zaledwie niecały miesiąc. Nie

mogli spać w nocy.

- Z powodu hałasu? - spytał sucho.
- Nie. To skradająca się cisza wygnała ich z tego domu. -

W jej oczach widać było iskierki rozbawienia.

Oparła się biodrem o parapet okienny i spojrzała na niego.

Stali blisko siebie w kompletnej ciszy. Seb czuł zapach jej
perfum. Mieszaninę aromatu jagód i przypraw. Spojrzał na jej
usta. Zbyt szerokie, zbyt banalne i zbyt zmysłowe w stosunku
do jej drobnej twarzy. Może dlatego, że ta twarz rzadko
bywała spokojna. Akurat w tym momencie była. Czuł
nieprzepartą ochotę pocałowania jej. Opuścił wolno rękę i
dotknął jej włosów, jedwabistych, rozgrzanych promieniami
słońca i pachnących. Nachylił głowę, żeby poczuć dokładniej
ich niezwykły zapach.

- Nie ruszaj się przez chwilę - mruknął. - Wydaje mi się,

że masz we włosach jakiegoś robaka.

Oczy Kree rozszerzyły się w nagłej panice. Gwałtownie

cofnęła się do tyłu i uderzyła łokciem we framugę okna.

- Och, jak boli - jęknęła. - No i gdzie ten robak.
- Uciekł. - Seb położył ręce na jej ramionach. - Czy

wszystko w porządku?

Pocierała bolący łokieć i krzywiąc się z bólu, powiedziała:
- To nie jest wcale śmieszne. Czy możesz zasunąć

zasłony? Boli mnie okropnie.

Zaczęła się wycofywać, ale Seb zatrzymał ją, zaciskając

rękę na jej ramieniu. Widziała, jak wpatruje się w jej usta,

gładząc jednocześnie jej ramię. Przełknęła głośno ślinę. W
tym momencie zadzwonił telefon. Seb zaklął, a Kree
odetchnęła z ulgą i zaśmiała się drwiąco. Po odczytaniu, kto
dzwoni, zapomniał zupełnie o całowaniu i roześmianych
ustach Kree. Jak zwykle zacisnął szczęki. Zwykły odruch
Pawłowa na rozmowę ze swoją czternastoletnią córką.
Rozmowa zazwyczaj była niemiła. Słyszał, jak Kree wychodzi
z pokoju. Zaciągnął zasłony. W pokoju zrobiło się szaro i
przygnębiająco. Drobinki kurzu przestały tańczyć.

- Tatuś? To ja. Torie.
- Gdzie byłaś wcześniej? Dzwoniłem do ciebie.
- Wpadłam na chwilę do Jasse.
W głosie córki słyszał zaczepne nutki i zmusił się, by jego

głos nie brzmiał nieprzyjaźnie.

- Przyrzekłaś, że natychmiast po szkole wrócisz do domu.

Musisz się pakować i...

- Nie potrzebuję się pakować.
- Nieprawda, Torie - przerwał jej szorstko. - Musisz się

pakować, a ja zawsze muszę wiedzieć, gdzie jesteś. Również
pani Craig powinna wiedzieć, gdzie jesteś.

- Zamierzałam właśnie ci wyjaśnić, dlaczego nie muszę

się pakować.

No nie. Claire! Tylko nie to, westchnął bezradnie.
- Czy dzwoniła twoja matka? Znowu jest jakiś problem? -

spytał zdenerwowany.

- Tak. Wybiera się do Anglii czy gdzieś tam, więc dlatego

musimy zmienić plany, dotyczące moich wakacji. Tak myślę.

Seb zacisnął palce na telefonie. Boże, jak on nienawidził

takich rozmów. Nienawidził ich częstotliwości i swojej
bezsilności. Claire, naturalnie, nigdy nie widziała żadnego
problemu. „Nie mogę zmienić swoich planów", mówiła
wtedy, udając wielce zaabsorbowaną tymi planami. „Wiktoria
to zrozumie", zwykła dodawać.

- Przykro mi, dziecinko - powiedział spokojnie, ale serce

skurczyło się mu boleśnie, gdy zdał sobie sprawę, jak bardzo
rozczarowana musi być Torie.

- Zadzwonię do niej wieczorem.

- Rób, co chcesz. Nie dbam o to, czy gdzieś pojadę, czy

nie.

- Na pewno pojedziesz, kochanie.
Jej próba udawania zmanierowanej dziewczyny nie

zwiodła go ani przez chwilę. Musi zadzwonić do Claire i
ustalić, kiedy Torie będzie mogła spędzić z nią jakiś czas.

- A co będę robiła w międzyczasie? - spytała Torie. W

głosie jej brzmiała rezygnacja.

- Zajmiesz się swoim spadkiem. Chwilę milczała.
- Czy to miasto jest już udomowione?
Seb pomyślał o Kree O'Sullivan i uśmiechnął się.

Udomowione? Nigdy takie słowo nie przyszłoby mu do
głowy.

- Czy wspomniałem ci, że stary budynek banku nie jest

już bankiem? Jest w nim teraz salon fryzjerski.

- Żartujesz sobie ze mnie.
Zainteresowanie w jej głosie wywołało uśmiech na ustach

Seba.

- Oficjalnie jesteś teraz właścicielką salonu fryzjerskiego.
- I jest tam leciwa fryzjerka z niebieską płukanką na

włosach?

- Ta fryzjerka nosi obcisłe dżinsy biodrówki, podobne do

twoich. Wyglądają właśnie jak niebieska płukanka, a na
nogach ma ortopedyczne buty.

- Ta - to!
Wyobraził sobie, jaka mina córki temu słowu towarzyszy i

roześmiał się. Kiedy Torie dołączyła się do jego śmiechu,
poczuł ulgę w sercu. Zmiana klimatu, spędzenie razem kilku
tygodni na prowincji, z dala od przyjaciółek, których nie
akceptował, to całkiem niezła perspektywa, pomyślał.

- Muszę już iść - powiedziała szybko Torie, jakby nagle

zdała sobie sprawę, że to obciach śmiać się razem z ojcem. -
Pani Craig czeka już z obiadem.

- Nie uda mi się być w domu przed jedenastą, więc...
Połączenie zostało przerwane. Wiedział, że nie z powodu

obiadu Torie rzuciła słuchawkę, ale dlatego, by przetestować
jego cierpliwość. Torie przez wiele lat nie sprawiała kłopotów
wychowawczych. Była poważna i dobrze ułożona, pomimo
wstrząsu, jakim był dla niej rozwód rodziców i mimo że matka
nie pozwalała jej o tym zapomnieć. Claire zawsze myślała
najpierw o sobie, a jej kochanek i dziecko byli zawsze w
dalszej kolejności. Seb był wściekły, że wycofała się z
obietnicy. Zaprosiła Torie do swojego domku na plaży na cały
grudzień. Potwierdziła to niecały tydzień temu. Powinien
zadzwonić do niej jeszcze raz i upewnić się, czy dotrzyma
obietnicy. Przynajmniej to powinien zrobić dla córki. A teraz
musi znaleźć mieszkanie dla siebie i Torie na okres jej pobytu
w Plenty. Żadnego zmysłowego śmiechu fryzjerki. Żadnych
pocałunków w gorące wieczory, żadnego seksu na mosiężnym
łożu. Szkoda, ale stać go było na większe poświęcenia, od
momentu, gdy zdecydował się na obecność córki w swoim
życiu.

Schował telefon do kieszeni i postanowił przyjrzeć się

lepiej drugiej sypialni. Nie doskonała, ale znośna. Musiał
przyznać, że im dłużej przyglądał się mieszkaniu, tym bardziej
nabierał przekonania, że będzie dla niego odpowiednie.
Oczywiście, po małym remoncie. Z salonu, w którym stał
teraz, widać było balkon, z widokiem na główną ulicę miasta.
Na balkon wychodziło się przez oszklone drzwi. Po
przeciwnej stronie ulicy znajdowało się jego biuro. Na tyle
blisko, że będzie mógł mieć oko na Torie i zadbać o to, by nie
zanudziła się na śmierć. Spojrzał na prawą część balkonu i
zobaczył Kree O'Sullivan, opartą o balustradę. Rozmawiała z
kimś znajdującym się na dole. Gdy pochyliła się do przodu,
zobaczył pasek gołej skóry pomiędzy podkoszulkiem a
spodniami. Jego uwaga skoncentrowała się na kawałku skóry

z wytatuowanym smokiem. Seb pokręcił głową. Uważał, że
potrafi zwalczyć w sobie pokusę flirtu z tą kobietą
mieszkającą po sąsiedzku i pracującą na dole, ale nie miał
pojęcia, jaki wpływ wywrze na Torie jej sposób bycia i jej
wygląd. Kree jakby wyczuła, że jest obserwowana, bo
odwróciła się do niego i uśmiechnęła.

- Czy zobaczyłeś wszystko, co chciałeś? - spytała,

wchodząc do pokoju przez oszklone drzwi. - Nie chcę cię
ponaglać, ale James jest już w drodze. Jest zainteresowany
podnajęciem mieszkania.

Widać z tego, że utworzyła się już kolejka potencjalnych

podnajemców, pomyślał Seb.

- Zamierzasz podnająć swoje mieszkanie, swoje meble -

swoje łóżko, dodał w duchu - jakiemuś Jamesowi?

- Mam taką nadzieję. Jeśli będę mogła wynająć je razem z

meblami, to nie będę miała kłopotu z przewożeniem ich do
przechowalni.

W tym momencie usłyszeli głośne pukanie do drzwi na

dole a następnie szybkie kroki po schodach, które ucichły
nagle, jakby gość zatrzymał się w połowie drogi,

- Czy nie będę przeszkadzał, gdy wejdę, Kree? - zapytał

jakiś męski głos.

- Jedną minutkę - odpowiedziała.
Seb nie poruszył się, ale zauważyła jego ponurą minę.

Wyczytał zdziwienie w jej niebieskich oczach.

- Masz jakiś problem? - spytała. - Muszę cię teraz opuścić

i pokazać Jamesowi mieszkanie.

- Nie ma potrzeby - odpowiedział szorstko.
- Co masz na myśli - spytała.
- Po prostu ja wynajmę to mieszkanie i nie mam zamiaru

dzielić go z jakimś twoim przyjacielem.

ROZDZIAŁ DRUGI

Tylko nie tym razem. Tylko nie dzisiaj. Kree chodziła w

kółko po salonie, modląc się, by klientka nie odwołała swojej
wizyty.

- Czy ktoś dzwonił? - spytała.
Jej uczennica, Mae - Lin, potrząsnęła przecząco głową.
Kree miała świadomość, że klientki nigdy nie dzwonią,

gdy mają zamiar iść do konkurencji. A idą tam, bo jest nieco
taniej. Rzuciła kluczyki od samochodu na biurko recepcyjne
razem z plikiem formularzy, potrzebnych przy składaniu
wniosku o pożyczkę. Grubą czarną linią wykreśliła nazwisko z
zeszytu rezerwacji usług i próbowała nie patrzeć na inne
czarne linie i białe niewypełnione miejsca.

- Jak ci poszło w banku? Jesteś w dobrych stosunkach z

dyrektorem? - spytała Mae - Lin.

- To dandys - odpowiedziała, a jej żołądek skręcał się od

tego kłamstwa. Opadła, zrezygnowana, na wygodne krzesło
recepcyjne. - Mimo wszystko wypełnię te wszystkie
formularze - powiedziała zdecydowanym etosem.

- Może pójdzie ci lepiej po kawie?
- Chyba nie, ale przygotuj mi czekoladę. Dzisiaj nie

miałam czasu na śniadanie.

- Może iść na pocztę i dowiedzieć się, czy przyszły jakieś

faktury?

- Tak, i sprawdź, czy dostali zamówienie we właściwym

czasie.

Kiedy Mae - Lin zamknęła za sobą drzwi, Kree

westchnęła głęboko i ukryła twarz w dłoniach. W rezultacie
rozmowy z dyrektorem banku na temat swej sytuacji
finansowej dostała do wypełnienia osiemnaście stron
formularzy i tyleż stron liczb do wpisania. Świadomość tego
przyprawiała ją o ból głowy, a myśl, że bank mógłby odrzucić
jej wniosek o pożyczkę, powodował ból żołądka. Głucha

cisza, panująca teraz w jej zazwyczaj gwarnym salonie, była
jeszcze gorsza.

Jeśli przetrzymam obecny zastój, wszystko powinno

wrócić na właściwe tory. Świeżo otwarty konkurencyjny salon
fryzjerski był tani, ale fryzjerka nie miała pojęcia o swoim
zawodzie. Klientki muszą przekonać się, że popełniły błąd,
wybierając nowy salon, a wtedy wrócą do mnie, pomyślała.
Muszę tylko przeczekać jakiś miesiąc lub dwa.

Pukanie do okna oderwało ją od tych myśli. Uniosła

głowę.

- Julia!
Pognała do drzwi i otworzyła je szeroko. Objęła za szyję

swą najlepszą przyjaciółkę, a teraz bratową. Przytuliła ją.

- Wiedziałam, że mieliście wrócić wczoraj wieczorem, ale

nie spodziewałam się ciebie tak prędko. Miałam zamiar wpaść
do was na lunch. - Wprowadziła Julię do środka i zamknęła
drzwi.

Śmiejąc się i kręcąc głową, Julia usiadła na kanapie.
- Uspokój się. Przyprawiasz mnie o zawrót głowy.
- Przerwała i popatrzyła na Kree przez zmrużone oczy.
- A może to przez twoje włosy. One są z pewnością... Czy

Mae - Lin dobrze sobie radzi?

- Już się trochę nauczyła. Ale teraz zapomnij o moich

włosach. Widzę, że wyglądasz obrzydliwie dobrze. A jak się
ma Zane i moja bratanica?

- Skończyły się wakacje i oboje cieszą się domem.
- Julia rozejrzała się po pustym salonie. - W dalszym

ciągu nie ma klientek?

- Żebyś wiedziała - odparła Kree, wzruszając ramionami.
- Powiesz mi, żebym się nie wtrącała, ale potrzebujesz...
- Wtrącasz się Julio.
Jako prawdziwa przyjaciółka, Julia zignorowała jej

protest.

- Jeśli potrzebujesz jakiejś pomocy, w czymkolwiek, to

powiedz nam.

- Powiedziałam, że się wtrącasz. - Kree podniosła głowę i

spojrzała z determinacją na Julię. Wiele rzeczy dzieliła z Julią,
ale nigdy nie dotyczyło to spraw pieniężnych. Zane prowadził
z powodzeniem warsztat samochodowy i byli na tyle zamożni,
że planowali nawet drugie dziecko. To czego Kree
potrzebowała najbardziej, to mieć więcej klientek. Nigdy nie
chciała pomocy pieniężnej, nawet od rodziny.

Julia rzuciła jej piorunujące spojrzenie. Wstała i głęboko

westchnęła.

- W porządku zatem, wygrałaś... ale dam ci spokój, pod

jednym warunkiem. Opowiesz mi wszystko, co się ostatnio
wydarzyło. Czy James oglądał mieszkanie i zamierza je
wynająć?

Kree warknęła tak głośno, że aż oczy Julii otworzyły się

szeroko.

- Co się stało? Wynajął czy nie?
- Sebastian Sinclair! Ot co się stało! Julia z powrotem

usiadła.

- Ty go znasz?
- Przyjechał z Sydney: Bardzo profesjonalny typ.
- W garniturze?
- Tak, w garniturze. - Kree wzniosła oczy do góry. - Ten,

w który był ubrany, kosztował pewnie więcej niż moje
miesięczne zarobki. Bardzo elegancki.

- Przerwij na minutę. - Julia uniosła dłonie i zatrzymała

je. - Zupełnie pomieszało mi się w głowie. Kto to jest?
Powtórz.

- Dobrze. A więc, wygląda na ostrego faceta, ale jest cały

zimny jak sopel lodu. Oczy, głos - przerwała, tracąc wątek,
gdy przypomniała go sobie w sypialni, kiedy patrzył na jej
usta i nie wyglądał wtedy jak sopel lodu.

- Rozumiem, ale kim on jest?
- Pojawił się w piątek. Zobaczyłam go, jak stał w moim

ogródku i przyglądał się budynkowi.

- Patrzył, tak jakby go badał?
- Dokładnie. Powiedział, że jest wykonawcą testamentu

Heaslipa. Wyobrażasz sobie, że spadkobierczynią nie jest
Claire.

- Jest jednak sprawiedliwość na tym świecie - powiedziała

Julia z satysfakcją w głosie. - Kto więc jest tym
szczęśliwcem?

- Nie powiedział. Zapytałam go, ale gładko wykpił się od

odpowiedzi. W każdym razie chciał obejrzeć piętro.

- Och, moja droga! Czy nie przestraszył się kolorów, na

jakie pomalowałaś ściany?

- Myślę, że nie, skoro powiedział, że chce się tam

sprowadzić.

- Uff. - Julia opadła ponownie na krzesło. - A po co się

sprowadza do Plenty? Co będzie tu robił?

- Nie wiem. Byłam zbyt podekscytowana, żeby go

wypytać. Powiedziałam mu, iż mieszkanie obiecałam wynająć
Jamesowi, a on stwierdził, że podnajęcie go byłoby
naruszeniem prawa.

- Och!
Kree poderwała się i zaczęła biegać po salonie.
- W każdym razie przyszedł James i usłyszał nasze

podniesione głosy. Mówię ci, rozmowa była dość gwałtowna.
Później Seb wybiegł z domu, a ja nie wiem, co teraz robić.

- Nie zapytałaś o to swojego Seba?
Mojego Seba? Kree przestała nagle chodzić, a gdy się

odezwała, w głosie jej słychać było szyderstwo.

- No tak, stałam u szczytu schodów i wrzeszczałam, a on

wtedy powiedział, że będziemy w kontakcie. Jak myślisz,
Julio, co powinnam teraz zrobić.?

- Powinnaś czekać, aż się odezwie.
Brzmiało to sensownie, ale nawet odrobinę nie uspokoiło

Kree.

- Świetna rada dla kogoś tak niecierpliwego jak ja. To

mnie dobija, a do tego jest jeszcze James, który mnie chyba
powiesi.

- Dlaczego więc nie zadzwonisz do Seba?
- Bo nie wymieniliśmy się numerami telefonów.
- A od czego jest książka telefoniczna? - Julia podniosła

się. - No, moja kochana, muszę już lecieć. Zostawiłam Bridie
pod opieką pani H. Więc nie mogę nadużywać jej dobroci.

- Ucałuj ją ode mnie. Mam na myśli Bridie, a nie twoją

sąsiadkę.

Julia roześmiała się i pomachała Kree ręką na pożegnanie.
- Wiesz, że z niecierpliwością będę czekała na poznanie

tego Seba. Musi być w nim coś specjalnego, skoro
doprowadził cię do takiego rozstroju nerwowego.

- Uważa się za coś lepszego. Ostatnia rzecz, jakiej teraz

potrzebuję, to mężczyzna, który rozbudzi moje hormony i nie
będzie miał dla mnie szacunku.

- Sądzisz tak po jednym spotkaniu?
- Wierz mi, Julio, wiem to dobrze, choćby po sposobie, w

jaki na mnie patrzył.

- Nie jest podobny do Tagga? - Nie, nie jest podobny,

pomyślała Kree, ale i tak nie zamierzała wiązać się z nikim.
Przynajmniej na razie.

- Powinnaś zadzwonić do Seba - poradziła Julia,

odsuwając się na bok, by przepuścić przez drzwi Mae - Lin z
kubkiem kakao w jednej ręce i z jakąś paczką w drugiej.

- Mówiłam ci, że nie mam jego numeru telefonu.
- A co to za paczka? - zapytała Julia ze śmiertelną powagą

na twarzy. - Może to książka telefoniczna?

Kree puściła do niej oko, zanim Julia znikła, zamykając za

sobą drzwi.

- O co chodziło z tą książką telefoniczną? - spytała Mae -

Lin. - Czy mam przynieść nową?

- Nie. Julia próbowała być dowcipna - odpowiedziała

Kree, rozpakowując jednocześnie przyniesioną paczkę.

- No, oczywiście, znowu przysłali nie to, co zamówiłam.

Sześć tub jakiejś fioletowej masy. Mam już tego dość -
krzyknęła wściekła.

- Powinnaś powiedzieć im, co o nich myślisz - poradziła

Mae - Lin.

- Zamierzam to zrobić... osobiście.
- Masz zamiar jechać do Sydney?
- A dlaczego nie. Żadne moje argumenty na nich nie

działają.

Mae - Lin patrzyła zaskoczona, jak szefowa zabiera w

pośpiechu torebkę, kluczyki od samochodu i telefon
komórkowy.

- Chcesz zaraz jechać?
- Oczywiście. Na co mam czekać? Aż minie mi złość?

Zadzwoń do Tiny i powiedz, żeby tu przyszła. Jeśli nie będzie
mogła, to spróbuj z Heather - przerwała, ponieważ nowa myśl
przyszła jej do głowy. - Czy mamy książkę telefoniczną z
numerami telefonów w Sydney?

- Chcesz, żebym do nich zadzwoniła i powiedziała, że

przyjeżdżasz?

- Nie. Chcę, żebyś znalazła służbowy numer telefonu

Sinclaira Sebastiana. Jeśli ci się uda, zadzwoń do mnie,
dobrze?

- A jeśli nie znajdę?
- Wtedy potraktuję to jako znak losu i nie pójdę tam.
- Chwileczkę, jeszcze jedna sprawa.

Seb odwrócił się od komputera i spojrzał na swoją

sekretarkę.

- Kiedy wyszedłeś, dzwoniła Kree O'Sullivan. Chciała się

z tobą zobaczyć.

- Dzwoniła z Sydney?
- Tak przynajmniej wywnioskowałam. - Marilyn zaczęła

wertować zapiski. - Powiedziała, że najlepiej byłoby o wpół
do piątej.

- A mówiła, w jakiej sprawie chce się ze mną widzieć?
- Mówiła szybko i nie zdążyłam wszystkiego zapisać.

Wspomniałam, że masz dzisiaj spotkanie, ale jej głos brzmiał
tak stanowczo...

Pamiętał dobrze, że Kree mówiła szybko i dużo.
- Czy zostawiła numer telefonu kontaktowego? - spytał z

rozdrażnieniem w głosie. Był związany z nią tylko służbowo.
On był właścicielem, a ona lokatorką, a mimo to zbyt często o
niej myślał.

- Tak, zostawiła numer komórki.
- Powiedz jej, że może przyjść o tej godzinie i żeby się

nie spóźniła.

Przyszła czterdzieści dwie minuty spóźniona. Nie musiał

sprawdzać tego na zegarku, od piątej bowiem, odkąd Marilyn
poszła do domu, co minutę patrzył na zegarek.

Potarł dłonią świeżo ogoloną twarz. Przyjechał do biura

wcześniej, żeby bez pośpiechu się przygotować do wizyty w
szkole u Torie. Dzisiaj było uroczyste zakończenie roku
szkolnego. Matka Torie zawsze się spóźniała, wobec tego on
musiał być punktualnie. Miał jeszcze czas na prysznic i
zmianę koszuli. Niemniej jednak czekał na Kree w napięciu.
Jestem spięty ze złości, przekonywał siebie, zapinając koszulę.

Odwrócił się do biurka i nagle ze zdumieniem w oczach

zobaczył, że siedzi przy nim Kree. Dziewczyna ubrana była na
czarno, a jej ciemnokasztanowate włosy błyszczały nie mniej

niż wtedy, gdy były ogniście rude. Ubrana była w koronkową
bluzkę i bardzo krótką spódniczkę. Gołe nogi miała opalone
na miodowy kolor.

Zwrócił uwagę na jej drobne, pełne ekspresji dłonie. Nie

nosiła biżuterii i nie miała pomalowanych paznokci. Poczuł,
że traci cierpliwość.

- Czy zawsze wchodzisz bez pukania? - spytał.
- Nie pukałam, bo byłeś zajęty... Wydaje mi się, że

zmieniałeś koszulę.

Niebieskie oczy Kree śledziły jego ręce, gdy zapinał

ostatnie guziki przy koszuli.

- Pamiętam, że byliśmy umówieni o wpół do piątej. Dla

efektu spojrzał na zegarek.

- Mam wkrótce spotkanie po drugiej stronie portu. Kree

pokręciła głową.

- Och, nie mów tak. Ledwie tu dotarłam.
- Przyjechałaś do Sydney tylko po to, żeby spotkać się ze

mną?

- Potrzebowałam również załatwić sprawy dotyczące

zaopatrzenia salonu, ale zgubiłam się przez ten ruch uliczny.
Powiedz mi, dlaczego wszystkie ulice jednokierunkowe
biegną w niewłaściwą stronę?

- Przyjechałaś do mnie, by dyskutować ze mną o ruchu

ulicznym? - spytał chłodno.

- Jeśli możesz cokolwiek zrobić w tej sprawie, to bardzo

proszę.

Poczuła, jak wzbiera w niej gniew. Zaczęła krążyć wokół

biurka, zmniejszając dystans między nimi.

- Przyjechałam tu, ponieważ od piątku żyję w

zawieszeniu.

- Powiedziałem, że będziemy w kontakcie.
- Problem polega na tym, że nie wiedziałam, kiedy będzie

ten kontakt. Obawiam się, że nie mogę tak długo czekać.

- Ani ja.
Ich spojrzenia się spotkały. Oczy Kree błyszczały, ale Seb

nie potrafił z nich niczego wyczytać. Zatrzymała się i oparła
biodrem o biurko. Spojrzenie Seba skoncentrowało się na jej
krótkiej spódniczce i opalonych nogach.

- Gdybym wiedziała, że robisz pokaz striptizu -

powiedziała wolno - to ignorowałabym czerwone światła i
przyjechałabym tu wcześniej, żeby więcej zobaczyć.

Wiedział, że kpi sobie z niego, ale jego ciało nie wiedziało

o tym.

- Dam ci odpowiedź jutro. Zadzwoń do mnie - powiedział

zapinając dokładnie marynarkę.

- Co? A twoja sekretarka odpowie mi, że jesteś cały dzień

na jakimś spotkaniu?

Stanęła na wprost niego, tak blisko, że poczuł niezwykły

zapach jej perfum.

- Nie. Dziękuję bardzo. Jestem tutaj i muszę otrzymać

odpowiedź na moje pytania. Nie zajmie to więcej niż pięć
minut. Jeśli tego nie uczynisz, to przyszpilę cię do tego biurka.

Pomyślał, że byłoby to interesujące. Nagle Kree

wyciągnęła rękę i położyła mu ją na ramieniu. To delikatne,
ciepłe dotknięcie spowodowało, że poczuł się jak
neandertalczyk. Zirytowany na siebie, na nią i na swoją
reakcję, wstał i skierował się do drzwi.

- Mogę poświęcić ci tyle minut, ile zajmie mi droga do

samochodu. Zacznij więc zadawać pytania.

- To mi wystarczy. - Pobiegła za nim. - Powiedz, dla kogo

ty właściwie pracujesz?

- Dla siebie.
- No tak. Oczywiście. - Spojrzała na dyplom wiszący na

ścianie w pomieszczeniu recepcyjnym. - Muszę przyznać, że
jestem ciekawa, co robią Sebastian Sinclair i Wspólnicy.

Chodzi mi o tę część, dotyczącą poradnictwa finansowego.
Jakie ryzyko ponosicie?

Bez słowa odwrócił ją w kierunku windy.
- Ryzyko finansowe. Konsultujemy i opracowujemy

strategie rozwojowe. Zajmujemy się głównie zagadnieniami
dotyczącymi profilaktyki w medycynie, ale również
doradztwem finansowym.

- Nawet nie staram się zrozumieć, co to znaczy -

stwierdziła ze śmiechem. - Finanse to nie moja specjalność.

Przez koronkową bluzkę Seb czuł bijące od niej ciepło i

widział wąski pasek stanika.

- Nie wyglądasz na księgowego.
- Bo nim nie jestem.
Kiedy zaczął jej wyjaśniać swoje zadania, przerwała mu.
- Kiedy pytałam cię, dla kogo pracujesz, miałam na myśli

twoje relacje z Heaslipem. Nie powiedziałeś mi o tym.

- Zawsze jesteś taka szczera?
- A ty zawsze taki ostrożny?
- To jest związane z moim zawodem.
- A co robisz w Plenty?
- Heaslip jest bliski bankructwa.
- Pracujesz dla niego?
- Tak. Czy masz jeszcze jakieś pytania?
- Tak. Pytanie dotyczy przeprowadzki do mojego

mieszkania.

- Przeprowadzę się podczas weekendu. Razem z Torie.
- Torie? - powtórzyła wolno, mrugając ze zdumienia.
- To moja córka. Czy jest jakiś problem?
- Nie, tylko myślałam, że jesteś samotny.
W tym momencie przyjechała winda. Seb przepuścił Kree

przodem.

- Nie pomyliłaś się, jestem samotny.

Był samotny i zdecydowany pozostać w takim stanie.

Małżeństwo z Claire było krótkie i absolutnie nieudane. Był
szczęśliwy, że ma Torie. Dzięki niej czuł, że posiada rodzinę.
Nie miał potrzeby ani ochoty czy też zamiaru żenić się
powtórnie.

ROZDZIAŁ TRZECI
- Gdzie zaparkowałaś samochód? - spytał, odwracając

Kree twarzą do siebie. Próbowała się skoncentrować.
Znajdowali się w podziemnym garażu.

- Nie mogłam tutaj dojechać, więc zaparkowałam przy

ulicy Kapitana Bligha.

- To dziesięć przecznic stąd.
- A ja czułam, jakby ich było co najmniej dwadzieścia.
Patrzył na nią przez chwilę. Wiedziała, że zaparkowanie

samochodu w tak odległym miejscu było z jej strony błędem,
podobnie jak włożenie nowych butów, które kupiła raczej dla
wyglądu, niż wygody.

- Podwiozę cię do samochodu - zdecydował nagle.

Chciała zaprotestować, bo nie wyglądał na szczęśliwego z
powodu podjętej decyzji, ale kiedy zatrzymali się przy jego
samochodzie, opuściły ją wszystkie obiekcje.

- To twój samochód? - zdziwiła się, widząc czarnego

jaguara. Wewnątrz nie było żadnego fotelika dla dziecka.
Pewnie drugi samochód stoi w garażu, pomyślała.

- Masz jakiś problem? - spytał, trzymając otwarte drzwi i

widząc, że nie wsiada.

- Nie - zaprzeczyła. - Nie mam żadnego problemu.

Wślizgnęła się na miejsce pasażera i prawie utonęła w fotelu
obitym skórą. Wewnątrz czuć było zapach skóry i bardzo
mocny zapach wody kolońskiej.

- Zapnij pasy - powiedział.
Poczuła na sobie spojrzenie jego ciemnych oczu.

Poprawiła spódniczkę i wciągnęła głęboko powietrze.

- Miły zapach ma ten odświeżacz powietrza - stwierdziła.

- Czy jest bardzo drogi?

Przez kilka sekund nie odpowiadał, koncentrując się na

wyjeździe z garażu.

- Torie rozlała dzisiaj rano moją wodę kolońską.

Wyobraziła sobie Torie, podobną do jej bratanicy Bridie,
której pulchne paluszki obejmują ozdobny flakon i jej wielką
radość, kiedy z butelki pryska płyn.

- Zapach trochę mdły, lecz doskonale pasuje do twojego

samochodu. Czy dlatego go używasz?

- Mówisz o wodzie kolońskiej? To prezent.
- Myślałam, że dobrałeś samochód do tego zapachu.

Uśmiechnął się krzywo ze zmarszczonymi brwiami.

- Jeżdżę jaguarem, bo to dobra inwestycja.
- Nikt nie jeździ jaguarem z tak kiepskiego powodu -

Kree roześmiała się głośno.

- Poza tym on budzi respekt na jezdni. - Na potwierdzenie

tego Seb bez trudu włączył się do ruchu.

- To rzeczywiście wielka wygoda, szczególnie wtedy,

kiedy się spieszysz - powiedziała. - Tak jak teraz. Masz
spotkanie, a tracisz przeze mnie swój cenny czas.

- To właściwie nie jest spotkanie, tylko przedstawienie na

zakończenie roku szkolnego. - Dziecko z pulchnymi
paluszkami zmieniło się teraz w uczennicę. - Zależy mi
bardzo, żeby się nie spóźnić.

- To może wysiądę tutaj - powiedziała Kree, sięgając do

zapięcia pasa. - To tylko parę przecznic stąd.

- Nie! - krzyknął Seb, chwytając ją za rękę. Zacisnął

ciepłe i silne palce na jej dłoni, a jej serce przyspieszyło. - Nie
wysiądziesz przecież na samym środku ulicy!

Nie puścił jej ręki, dopóki się nie odprężyła i nie przyjęła

ponownie wygodnej pozycji.

- Nie chcę, żebyś spóźnił się na to spotkanie w szkole.

Czy twoja córka ma jakąś nianię czy kogoś takiego, kto będzie
się nią opiekował, gdy ty zaczniesz pracę w Plenty?

- Nie ma niani. Czy pytasz o to z jakiegoś konkretnego

powodu?

- Pytam ze zwykłego wścibstwa. Ale chcę cię ostrzec.

Moje mieszkanie ma niski standard. Może ci nie odpowiadać.

- Będę mieszkał tam krótko, a poza tym nie mam

problemu z dostosowaniem się do niższego poziomu życia.
Zastanawiam się tylko, czy masz jakieś kłopoty związane z
moją przeprowadzką?

- Absolutnie nie.
Kiedy Seb skręcił w ulicę Bligha, od razu zauważył

pomarańczowego volkswagena, który rzucał się w oczy jak
włosy Kree.

- To moja Dynia - wyjaśniła Kree. Zaparkował obok i

patrzył, jak nerwowo szuka kluczyków.

- Jeśli nie masz problemów związanych z moją

przeprowadzką, to dlaczego zadałaś sobie tyle trudu, by
spotkać się ze mną?

Westchnęła, a następnie jej ponętne usta uśmiechnęły się.
- No dobrze, powiem ci. Mam problem, bo obiecałam

podnająć to mieszkanie przyjacielowi.

- Nie miałaś do tego prawa.
- Wtedy, kiedy mu obiecywałam, nie wiedziałam nic o tej

klauzuli. A on jest teraz w trudnej sytuacji, ponieważ...

- Chyba wyjaśniliśmy sobie wszystko w piątek. Możesz

podnająć mieszkanie, ale tylko mnie.

Kree zacisnęła usta w wąską linię.
- Tak. Powiedziałeś mi to całkiem jasno, ale nie podałeś

żadnych szczegółów. Chcę wiedzieć, czy zamierzasz płacić za
wynajęcie i jak długo będziesz mieszkał?

- Chcę podnająć to mieszkanie na dwa miesiące.

Dodatkowo zapłacę tysiąc dolarów za używanie mebli. Czy
przyjmujesz takie warunki?

W zamkniętej przestrzeni samochodu czuł wibrującą

energię, promieniującą z jej drobnego ciała. Była zła. Patrzyła
przez chwilę na kluczyki, a następnie wybuchnęła śmiechem.

- Czy moja opinia ma tu jakieś znaczenie?
- Tak, bo nie mogę cię zmusić do wynajęcia mieszkania.
- Możesz tylko nie pozwolić mi wynająć komuś innemu.

Jest to bardzo dalekie od wielkoduszności.

Uśmiech, jakim go obdarzyła, daleki był od życzliwości.
- Dziękuję za podwiezienie - powiedziała z sarkazmem w

głosie. Oczekuję cię w najbliższy weekend.

Nowy tydzień zaczął się dla Kree niefortunnie. Po

rozstaniu z Sebem, w drodze do Plenty, zatrzymała się na
kawę, próbując jednocześnie uspokoić nerwy, a kiedy po
przerwie chciała jechać dalej, Dynia odmówiła posłuszeństwa.
Do domu dotarła dopiero o północy. Pod drzwiami mieszkania
znalazła kartkę z wiadomością, że jej najlepsza stylistka, Tina,
wraz z mężem Paulem, wyjechała z miasta.

Następnego dnia dowiedziała się, dlaczego.
Sebastian Sinclair dał Paulowi wymówienie z pracy. Paul

pracował jako dyrektor w Agencji Nieruchomości Heaslipa.
Nie mogła uwierzyć, że przez to całe absurdalne spotkanie w
Sydney nie powiedział jej o tym ani słowa. A przecież była
doskonała okazja, wtedy, gdy spytała go, co będzie robił w
Plenty.

W środę przyjechali malarze. Kree nie wiedziała, co robią

w jej mieszkaniu, ale na pewno robili wiele hałasu przez wiele
godzin. I tak trwało to do samego końca tygodnia. W piątek
wieczorem wyjechali. Wtedy Kree zdecydowała zabrać swoje
osobiste drobiazgi, zanim wprowadzi się Sinclair. Przy okazji
chciała zobaczyć, jak odnowili mieszkanie i wtedy odkryła, że
zamek w drzwiach został zmieniony.

Gdyby nie potrzebowała pieniędzy, z przyjemnością

powiedziałaby Sebowi Sinclairowi, co ma zrobić z klauzulą
dotyczącą podnajmu mieszkania, ale nie mogła. W końcu to
będzie trwało tylko parę tygodni. Będzie trudno udawać
uprzejmość, ale udawanie było jej mocną stroną. Taktyki

przetrwania nauczyła się w bardzo młodym wieku i ćwiczyła
ją, prowadząc salon fryzjerski. Dzisiaj również ćwiczyła
uprzejmość przez wiele godzin, upiększając panie, idące na
przyjęcie weselne.

W przerwie miedzy wizytami klientek wyszła z salonu,

żeby przynieść coś orzeźwiającego dla swoich zmęczonych
pomocnic i wtedy usłyszała warkot samochodu. Nie był to
odgłos jaguara, ale włoski na jej przedramieniu zjeżyły się,
jakby już rozpoznały kierowcę.

- Absurdalne - mruknęła do siebie, ale nogi odmówiły jej

posłuszeństwa. Zamarła, jakby zapuściła korzenie w trotuar.
Wpatrywała się z napięciem w nadjeżdżający samochód. W
pewnym momencie pasażerka samochodu odwróciła głowę i
spojrzała wprost na Kree. Spojrzenie było krótkie jak
mgnienie oka, ale wstrząsnęło Kree do głębi. Nie miała
wątpliwości, że patrzy na córkę Seba.

Torie Sinclair miała oczy ojca, ciemne i głęboko

osadzone. Ponure spojrzenie i ułożenie ust mówiło, że
dziewczynka z niechęcią przyjechała do tego miasta. Była
znacznie starsza, niż Kree sądziła. Musiała mieć więcej niż
dziesięć lat.

- Hej, Kree - Julia wyjrzała przez drzwi salonu. - Czy

buty przyrosły ci do chodnika?

Uwaga przyjaciółki otrzeźwiła ją. Cofnęła się do salonu i

mimo że przed chwilą stała na gorącym słońcu, czuła w
środku lodowaty chłód.

- Po prostu się zamyśliłam - powiedziała z uśmiechem.
- Pamiętaj o kupnie czekolady, bo jeśli jutro popłyniemy

dwa razy szybciej, to będzie nam potrzebna - ostrzegła Julia z
uśmiechem.

- My? - Kree potrząsnęła głową na myśl o pływaniu i

pokonywaniu wielu okrążeń basenu. - Och, nie, tylko nie to!

- Wpadnę i pomogę ci wydostać się z wesela, wtedy będę

pewna, że dotrzymasz mi jutro towarzystwa.

Pierwsze cztery okrążenia basenu nie zabiły co prawda

Kree, ale piąte prawie do tego doprowadziło. Złapała się
krawędzi i chwytała z trudem powietrze. Zastanawiała się, czy
kiedykolwiek będzie mogła pływać bez wysiłku. Julia
natomiast uwielbiała tę formę ćwiczeń.

- To nienaturalne - mówiła Kree. - Bieganie, to

rozumiem!

- A ja uważam, że pływanie ma sens - przekonywała ją

Julia.

- Jeśli pływanie ma sens, to dlaczego Pan Bóg nie dał nam

płetw lub wodnych skrzydeł?

- Dobrze ci w takich fluorescencyjnych barwach -

powiedziała Julia, patrząc na kostium kąpielowy Kree.

- Jaskrawy kolor jest bezpieczny. Pomoże ratownikom

zobaczyć mnie na dnie basenu. - Śmiejąc się, Julia popatrzyła
na basen i zastygła w bezruchu.

- Co się stało? - Kree odwróciła się, żeby zobaczyć, co

zainteresowało jej przyjaciółkę, a raczej kto.

Po przeciwnej stronie basenu zobaczyła pływaka z

goglami na oczach, płynącego kraulem. Rozpoznała w nim
Seba, który, bez odpoczynku, raz za razem pokonywał długość
basenu.

- Dobra forma - zauważyła Julia. - Pływa jak łasica. W

duszy Kree odezwały się wszystkie urazy, jakie miała do
niego. Utrata Tiny, zamknięte mieszkanie. A po
przeprowadzce nawet do niej nie wpadł, żeby powiedzieć „już
jestem" i przedstawić córkę. Wymagała tego zwykła
grzeczność.

- Tak, wygląda na dobrego pływaka - stwierdziła Kree

obojętnie.

Seb pokonał basen kolejny raz.

- Czy łasica jest spokrewniona z wydrą? - spytała Julia.
Kree zlekceważyła jej pytanie.
- Mam już dosyć pływania. Idę teraz na słońce -

oświadczyła.

Odwróciła się i poszła w stronę rozłożonego ręcznika.

Nagle spostrzegła córkę Seba. Dziewczynka siedziała skulona,
jakby chciała stąd zniknąć. Serce Kree wypełniło się
współczuciem dla tego dziecka. Mówiła sobie, że to nie jej
sprawa, że to tylko kilka tygodni i dziewczynka na pewno to
wytrzyma. A jednak podeszła do niej.

- Cześć - powiedziała. - Widziałam, jak wczoraj

przyjechałaś. Jesteś moją sąsiadką. Masz na imię Torie,
prawda?

ROZDZIAŁ CZWARTY
- A ty jesteś fryzjerką, tak? - spytała dziewczynka.
- Tak, mam na imię Kree, Kree O'Sullivan.
- Wiem, tatuś mi mówił.
- Naprawdę? A czy tatuś mówił coś jeszcze?
- Raczej nie... - Torie szybko przerwała i spojrzała w

stronę basenu, a Kree zrobiło się głupio, że wypytuje dziecko.

- Może lepiej, że nie będę wiedziała - powiedziała z lekko

drwiącym uśmiechem.

Po chwili wahania Torie również się uśmiechnęła.

Uśmiech w zadziwiający sposób zmienił jej twarz. Była
bardzo podobna do ojca. Miała takie same ciemne oczy z
długimi rzęsami, taką samą budowę kości policzkowych i
ciemne włosy z tendencją do skręcania się.

- Podobają mi się twoje włosy - wyznała Torie.
- Nie są teraz najlepsze, ale dziękuję - Kree uśmiechnęła

się. - Muszę pochwalić Mae - Lin. To jej zasługa.

- Kim ona jest?
- Jest moją uczennicą. W tym tygodniu zrobiła mi

pasemka.

- Twoja praca jest jak marzenie - powiedziała Torie z

westchnieniem.

- Czasami, ale zazwyczaj jest to ciężka praca, od której

bolą nogi.

Zastanowiła się, od jakiego momentu zaczęła uważać, że

jej praca jest ciężka. Pewnie od momentu, gdy zaczęły się
kłopoty finansowe.

- Hej tam! - krzyknęła Julia. - Przyniosłam twoje rzeczy. -

Bezceremonialnie rzuciła je na ręcznik u stóp Kree i z
pytaniem w oczach popatrzyła na dziewczynkę.

- Julio, poznaj moją nową sąsiadkę, Torie Sinclair. A to

jest Julia, moja osobista trenerka.

- Masz osobistego trenera? - Torie wyglądała na

kompletnie zaskoczoną.

- Kree stara się być dowcipna, a ja po prostu zmuszam ją

do pływania.

- Ona jest matką mojej bratanicy - dodała Kree.
- A propos bratanicy. Powinnam iść już do domu -

powiedziała Julia. Obwiązała się ręcznikiem i uśmiechnęła do
Torie.

- Miło było cię poznać, Torie. Musisz kiedyś odwiedzić

mojego malucha.

Torie popatrzyła za oddalającą się Julią.
- Ona wcale nie wygląda na matkę i ma w pępku kolczyk.

A ja mam absolutny zakaz zrobienia tego u siebie.

- Bo jest to bolesne. Z tego powodu nie przekłułam sobie

nawet uszu.

- To skąd wiesz, że boli?
- Julia mi mówiła.
- Moja przyjaciółka Jesse przekłuła sobie brew i

powiedziała, że to wcale nie boli.

Kree, żeby zyskać na czasie i uchylić się od odpowiedzi,

wystawiła twarz do słońca, a Torie, na szczęście,
zainteresowała się przybyłą właśnie grupką nastolatków.

Kree z własnego doświadczenia wiedziała, że Torie musi

się tu czuć obco. Tak było i z nią, gdy przyjechała do Plenty i
nie miała przyjaciół. Nikt nie interesował się zaniedbaną,
niemodnie ubraną dziewczynką. Wszystko się zmieniło, gdy
Julia, jako pierwsza, okazała jej sympatię.

- Trudno jest żyć w obcym mieście - powiedziała Kree,

patrząc na dzieciaki stojące po drugiej stronie basenu -
szczególnie podczas wakacji. Mam jednak nadzieję, że
spotkasz tu jakieś dziewczyny w swoim wieku.

Jeden z chłopców skoczył do wody a po chwili już cała

gromadka pluskała się beztrosko.

- Nie obchodzi mnie, czy będę tu miała przyjaciół, czy

nie. Nie zamierzam być tu długo.

- Twój ojciec powiedział, że parę tygodni.
- To zależy od mojej mamy - powiedziała Torie,

wzruszając ramionami. - Miałam z nią spędzić wakacje, ale
musiała wyjechać do Londynu.

- Do pracy? - spytała Kree, nie przez ciekawość, lecz z

sympatii do dziewczynki.

- Moja mama nie pracuje. Pojechała tam ze swoim

najnowszym kochankiem. On jest ważnym dyplomatą. Kiedy
już się urządzą, chyba będę mogła do nich pojechać.

Serce Kree ścisnęło się z bólu.
Żeby

odwrócić

uwagę

dziewczynki

od

szarej

rzeczywistości, wzięła w palce jej włosy.

- Część twoich włosów ma rozdwojone końce, ale ich

ogólna kondycja nie jest zła. Dobre obcięcie i może jakieś
pasemka sprawią, że będziesz pięknie wyglądać.

- Tak myślisz? - szeroki uśmiech rozjaśnił jej twarz.
- Przyjdź do mnie któregoś dnia, zrobię ci to jak

przyjaciółce.

- Będę tylko musiała zapytać ojca - odpowiedziała Torie

radośnie.

- Dobrze, ja też szepnę mu słówko, chociaż nie jesteśmy

przyjaciółmi.

Po chwili Kree miała ku temu okazję. Seb pojawił się

nagle przy nich, owinięty ręcznikiem.

- Widzę, że poznałaś moją córkę. Skinęła głową i

spojrzała na Torie.

- Tak, Torie ma teraz przynajmniej jedną przyjaciółkę w

Plenty. A właściwie dwie, biorąc pod uwagę Julię.

Z miny Seba widziała, że nie jest zachwycony tą

wiadomością. Czy on myśli, że będę miała na nią zły wpływ?
- pomyślała. Mimo to uśmiechnęła się do niego.

- Powinieneś chyba usiąść, żeby uspokoić trochę oddech.

Zrobiłeś dużo okrążeń basenu. Czy w ten sposób karzesz się
za coś?

Nic nie odpowiedział, ale spostrzegł, jak Torie próbuje

powstrzymać śmiech.

- Tata rozmawiał dzisiaj rano z moją mamą i powiedział

jej, że zawsze robi z niego wariata - powiedziała Torie.

Kree ze współczuciem spojrzała Sebowi w oczy, ale on

odwrócił się plecami.

- Jesteś gotowa, Torie? - spytał chłodno i oficjalnie.

Niegrzecznie. Co się stało z dżentelmenem, któremu
otworzyła drzwi?

Poderwała się.
- Jeszcze jedno spotkanie w pędzie? - spytała zgryźliwie. -

Czy jeszcze ktoś będzie musiał opuścić to miasto?

- Słucham? - Seb wzruszył opalonymi na brąz ramionami.
- Powiedziałam...
- Doskonale słyszałem, ale nie rozumiem, o czym

mówisz.

- O Dedinich.
- Paul Dedini wyjechał z miasta?
- Tak, zabrał całą rodzinę, włączając w to żonę, która była

moją najlepszą stylistką. Wykopanie go z pracy, Sebie Sinclair
nie było celnym strzałem. - Zobaczyła, że jego nozdrza falują
niebezpiecznie, i poczuła satysfakcję.

- Nie uważasz, że ta dyskusja powinna być prowadzona w

innym miejscu? - zauważył Seb.

Faktycznie, świadkiem rozmowy była Torie oraz nie

wiadomo jak wielu jeszcze przypadkowych słuchaczy.

- Będę w moim salonie po południu, około piątej. Skinął

głową.

- Jeszcze jedno. Jestem ciągle wynajemcą mieszkania i

powinnam mieć do niego klucz. Niestety, zamek został
zmieniony.

- Powiedziałaś przecież, że źle działa.
- Ale powinieneś mi powiedzieć, że zmieniłeś zamek i

pozwolić mi zabrać moje osobiste drobiazgi. Przepraszam -
zwróciła się do Torie - że załatwiam teraz takie sprawy. W
każdym razie cieszę się, że cię poznałam. Do zobaczenia.

Blady uśmiech Torie nie przypominał wcześniejszego,

radosnego śmiechu. Biedna dziewczyna, pomyślała Kree. Nie
dość, że z pewnością była świadkiem napięć i złości,
występujących między rodzicami, to jeszcze ojciec traktował
ją bardzo surowo. Nawet po przepłynięciu wielu okrążeń
basenu nie wyzbył się złości. Nie mogła odejść, żeby nie
dokuczyć mu jeszcze raz.

- Seb - powiedziała, odwracając się. - Jestem bardzo

zajęta, proszę więc, byś przyszedł na czas.

Po tej rozmowie Seb przez kilka godzin był

zdenerwowany. Do tej pory uważał, że Paul Dedini był
jedynie leniwy i niedbały. Ale nagły jego wyjazd uruchomił
dzwonek alarmowy w jego głowie.

O umówionej godzinie Seb podszedł do bocznych drzwi

„Hair Today". Wyciągnął rękę, żeby zapukać, ale drzwi były
uchylone. Zirytowany, otworzył je i wszedł do środka. Kree
O'Sullivan była sama i całkowicie nieświadoma jego
obecności. Czyściła zawzięcie duże lustro i śpiewała przy
akompaniamencie muzyki płynącej z radia.

Podszedł do odbiornika i wyłączył go. Cisza, która nagle

zapanowała, nie przerwała jej pracy. Kree zobaczyła jego
odbicie w lustrze i od razu wiedziała, że jest w złym humorze.

- Czy to mądrze zostawiać otwarte drzwi? - spytał.

- Och, myślę, że jestem tu bezpieczna. Przecież drzwi

wychodzą na ogrodzony ogródek. Poza tym spodziewałam się
ciebie.

- Chciałem zapukać...
- I tak bym cię nie usłyszała.
- Mógłbym wejść i przyłożyć ci nóż do gardła.
- Myślałam, że specjalizujesz się w czymś innym.
- Kobieta sama z pieniędzmi w kasie ryzykuje.
- Ale nie wtedy, gdy kasa jest pusta. - Odwróciła się i

spojrzała na niego przez zmrużone oczy. Nie kpiąco i nie
nonszalancko. - Wiesz, pracowałam tutaj, słuchałam muzyki i
próbowałam zrozumieć twoją nieuprzejmość, nie tylko przy
basenie, ale w czasie każdego naszego spotkania, odkąd tylko
tu przyjechałeś. Postępując w taki sposób, nigdy nie będziesz
w dobrych stosunkach z ludźmi w tym mieście.

- Nie po to tu przyjechałem.
Błękitne oczy Kree zabłysły skrywaną furią.
- Jaki jest twój problem? Czy znowu dzwoniła twoja była

żona?

- Mój nastrój nie ma nic wspólnego z Claire -

odpowiedział Seb. Kree odłożyła ściereczkę, którą myła
lustro, i ściągnęła gumowe rękawice.

- Domyślam się, po co tu przyjechałeś. Myślę, że jesteś

wykonawcą testamentu, a Torie jest spadkobierczynią.

- Masz rację. Jestem wykonawcą testamentu i

powiernikiem córki, dopóki Torie nie osiągnie pełnoletności i
nie zdecyduje, co robić z tym wszystkim. Moja praca polega
na korzystnym zarządzaniu aktywami.

- Ponieważ do tej pory nie były dobrze zarządzane?
- Tak.
- I zwolnienie Paula Dediniego było pierwszym krokiem?

- spytała ze zwodniczą słodyczą.

- Wyjeżdżając, stracił pensję za jeden miesiąc. Nie

uważasz, że to dziwne?

- Tak, rzeczywiście to do niego niepodobne, żeby nie

wziąć pieniędzy, które mu się należą. I to nie wtedy, kiedy
Tina nie może związać końca z końcem.

- Ależ zarobki Dediniego były wystarczające, żeby

utrzymać rodzinę.

- No tak, byłyby wystarczające, gdyby Paul nie lubił tak

wyścigów.

- Był hazardzistą?
- Och nie, Paul jest osłem, i to nie za bardzo

rozgarniętym.

Napotkała jego spojrzenie. Miała w oczach niepokój.
- Zginęły jakieś pieniądze, czy tak?
- Tego nie powiedziałem.
- A jak to nazwiesz? Marnotrawieniem funduszów?
- Przecież nic takiego nie powiedziałem, ani niczego nie

sugerowałem.

- Ale powiedziałeś...
- Chwileczkę, powiedziałem tylko, że jego wyjazd był

niezwykle przyspieszony.

Seb usiadł pośrodku salonu, zmuszając Kree, by przestała

biegać w kółko.

- Mam do ciebie prośbę. Czy mogę zadać ci jedno

pytanie?

- Pytaj.
- Dlaczego od razu zapytałaś o pieniądze?
- Nazwij to przeczuciem. Ale nie, do diabła! Przyszedłeś

tutaj, żeby wypytywać mnie o Paula, bo uważasz za wielce
prawdopodobne, że jest malwersantem. Odkąd się
spotkaliśmy, robisz ciągle uniki. Nie odpowiadasz wprost na
moje pytania. Uważasz, że rozpowiem o tym wszystkim lub
zadzwonię do Tiny i ostrzegę ją? - Przerwała na chwilę. - Paul

ma rodzinę na utrzymaniu. Dokądkolwiek się uda, będzie
szukał pracy a ja nie zrobię niczego, żeby mu w tym
przeszkodzić.

- Nie wiesz, dokąd wyjechali? Potrząsnęła przecząco

głową.

Kiedy odwróciła się, żeby odejść, chwycił ją za rękę.
- Jest jeszcze jedna rzecz - powiedział, nie mając siły

oderwać spojrzenia od jej ust.

- Jeszcze jedna prośba? - spytała.
- Chodzi o spadek Torie. Nie chcę, żeby ta wiadomość się

rozeszła.

Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę.
- A teraz - powiedziała w końcu - jeśli nie masz do mnie

więcej próśb, to proszę, pozwól mi wrócić do pracy. Aha, nie
zapomnij zostawić klucza.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Seb nie miał wyjścia, musiał opuścić salon. W drodze do

domu czuł niedosyt. Chciał dłużej rozmawiać z Kree, ale nie
na temat Paula Dediniego. Chciał zadać jej wiele osobistych
pytań. Ciekaw był, z czego śmiały się z Torie, siedząc przy
basenie i dlaczego Kree zmienia kolor włosów trzy razy w
tygodniu.

Wieczorem nie mógł znaleźć sobie miejsca.
- Idę pobiegać. Może pobiegniesz ze mną? - spytał Torie.
- Jestem zajęta - odpowiedziała, nie odrywając wzroku od

telewizora.

Poczuł zniecierpliwienie pomieszane z ogarniającym go

wrażeniem wykluczenia i ukłucie czegoś, czego nie mógł
zdefiniować. Przypomniał sobie śmiech Torie... oczywiście w
towarzystwie Kree O'Sullivan. Zapatrzył się w pogrążoną w
mroku ścieżkę i zaczął biec.

- Jakieś kłopoty?
Głęboki głos odezwał się tuż za plecami Kree. Było to tak

niespodziewane, że podskoczyła z wrażenia i uderzyła głową
o gałąź, na szczęście niezbyt grubą.

- Ośmielam się zapytać, czy nic ci się nie stało? - spytał

kpiąco.

Kree nie wiedziała, czy to ciemność, czy uderzenie

zmieniło jej percepcję, ale głos Seba brzmiał mniej chłodno
niż zwykle.

- Czuję się doskonale - powiedziała, zaciskając zęby.
- Jesteś pewna?
- Tak, jestem pewna.
Ale nie była, bo zobaczył ją w dziwnej pozycji, z głową do

dołu a pupą do góry. Czuła, że patrzy na nią, a właściwie czuła
ciepło rozlewające się po ciele.

- Czy czegoś szukasz?

- Kotki - mruknęła. - Jest gdzieś tutaj, ale nie mogę jej

wypatrzyć.

- Jak długo jej szukasz? - Wyjął latarkę i skierował ją w

dół.

- Teraz nie tak długo, ale nie widziałam jej od rana. Rano

ją nakarmiłam i do tej pory nie wróciła do domu.

- Nie próbowałaś zwabić jej na jakieś wyjątkowo smaczne

kocie jedzenie?

- To doskonały pomysł - powiedziała, marszcząc nos. -

Tylko że Gizmo jest wyjątkowo wybredna, a teraz siedzi
pewnie na drzewie. Muszę ją stamtąd ściągnąć.

- Chwileczkę. Chyba nie zamierzasz wdrapywać się na

drzewo?

Chwycił dolną gałąź i sprawdził jej wytrzymałość.

Zwróciła uwagę na jego atletycznie zbudowane ciało. Był w
krótkich szortach i podkoszulku.

- Nie jesteś odpowiednio ubrany do wspinania się po

drzewach - zauważyła.

- Bo nie ubierałem się z myślą o łażeniu po drzewach -

odpowiedział sucho. - Miałem zamiar biegać.

- W ciemnościach? Czy to nie za duże ryzyko?
- Przeciwnie. Uważam, że bieganie to najbezpieczniejsza

forma wysiłku.

Po chwili zniknął w gęstwinie.
Co za zwrot w sytuacji, pomyślała Kree. Chyba nie jest

taki podły. Dlaczego jednak zachęcał ją do nielojalności
wobec przyjaciół? I ten jego stosunek do córki.

Niespodziewanie pojawił się przed nią z Gizmo pod

pachą.

Rezerwa Kree rozpłynęła się w przypływie ulgi z powodu

odzyskania kota.

- Dziękuję, dziękuję, bardzo dziękuję - powtarzała. - Nie

przeżyłabym, gdyby coś się stało temu cholernemu kotu.

- A tymczasem cholerny kot machał wolno ogonem a w

jego bursztynowych oczach widać było złośliwy błysk. - Nie
wykonuj żadnych gwałtownych ruchów, bo Gizmo może cię
podrapać - powiedziała ostrzegawczo Kree.

Sięgnęła po kota. Jej puls przyspieszył, gdy palce dotknęły

gładkiej skóry ramienia Seba i gdy poczuła zapach jego ciała.
Mimowolnie zacisnęła mocniej palce na kocie.

Gizmo zasyczała i wystawiła pazury. Kree zaklęła i

złagodziła uścisk. Wzięła kota.

- Pewnie wdrapała się na drzewo, goniąc za ptakiem, a

potem się zakleszczyła w gałęziach - powiedział Seb.

No tak, znalazł racjonalne wytłumaczenie, ale nie znał

Gizmo. Kree niosła kota w kierunku domu, mając świadomość
podążającego za nią Seba. Doszli do ogródka i Kree puściła
kota na trawę, podstawiając mu kacze wątróbki.

- Mam nadzieję, że się nie udławisz.
- Nie jesteś miłośniczką kotów - stwierdził Seb.
- Lubię koty, ale to zwierzę jest inne niż reszta jego

gatunku. Kiedy miałam około ośmiu lat, pragnęłam mieć kota
jak niczego na świecie, z wyjątkiem mamy. - Przerwała nagle.
Nie powinien o tym wiedzieć, pomyślała. - Jeszcze raz
dziękuję za uratowanie tej szelmy.

- Możesz to potraktować jako spłatę długu wdzięczności.
- Nie rozumiem. Za to, że nie chciałam rozmowy na temat

Paula i Tiny?

- Nie. Za to, że zainteresowałaś się Torie dzisiaj nad

basenem.

- Siedziałyśmy obok siebie. Ale wtedy miałam wrażenie,

że nie byłeś zadowolony, że z nią rozmawiam.

- Torie jest bardzo wrażliwa.
- Oczywiście. Jest teraz w wieku dojrzewania - odparta

Kree. Nagle roześmiała się. - Rozumiem. Myślisz o moich
włosach?

- Nie, raczej o tatuażu, który masz na plecach.
- O smoku? - spytała. - Kiedy go widziałeś? - Wściekła,

odwróciła się do niego plecami i podciągnęła podkoszulek.
Gdyby nie była taka zła, roześmiałaby się z jego zdumionej
miny. - To było tylko namalowane. Praktykujemy w salonie
różne nowe techniki - wyjaśniła mu.

- Eksperymentujesz na swoich włosach i na swoim ciele?

- spytał z niedowierzaniem.

- Tak, bo to niczego nie niszczy i nie boli. Nienawidzę

bólu. Ale rozmawialiśmy o Torie.

Wpatrywał się długo w jej oczy, zanim skinął głową.
- Mimo że będziecie tutaj tylko kilka tygodni, to na

pewno Torie będzie się nudzić. Mogłabym poznać ją z innymi
dziećmi i...

- Nie ma takiej potrzeby - przerwał jej. - Znajdę jej jakieś

zajęcie.

- Czy ty naprawdę jesteś jakimś cholernym masochistą? -

spytała Kree. - Mam na myśli twoje zajadłe pływanie,
bieganie, a teraz i to, że chcesz spędzać całe dnie ze swoją
dorastającą córką.

- O nie, nie całe dnie, uchowaj Boże. Kree roześmiała się.
- Torie większość czasu będzie spędzała na górze,

rozmawiając przez telefon, oglądając telewizję i słuchając
muzyki.

- Jaką lubi muzykę?
- Głośną.
- Tego się nie boję. Będę zamykała drzwi.
- Życzę ci powodzenia.
- Albo pójdę na górę i wyłączę muzykę. Teraz mam

klucz.

Przez chwilę po prostu na nią patrzył. Zobaczyła w jego

ciemnych oczach jakiś błysk.

Popatrzyła na Gizmo, która spacerowała po balustradzie

ganku. Jej ogon kołysał się raz w lewo, raz w prawo i nagle
zatrzymał się. Kotka szykowała się do skoku, prosto na gołe
nogi Seba.

- Uważaj - krzyknęła Kree ostrzegawczo i rzuciła się w

kierunku kota. Najpierw chwyciła powietrze, później Gizmo, a
następnie łydkę Seba i w końcu upadła na podłogę u jego stóp.

Zesztywniała. Zastanawiała się, jak wyjść z tej sytuacji z

honorem. Jak podnieść się z wdziękiem, będąc w tak
niewygodnej pozycji.

- Czy życzysz sobie mojej pomocnej dłoni? - spytał. Kree

zaakceptowała ofiarowaną pomoc. Stanęła więc na własnych
nogach, nie tracąc godności.

- Czy dosięgły cię jej pazury?
- Kota? Nie.
- Przykro mi jeśli cię zadrapałam, ale zobaczyłam nagle,

jak Gizmo szykuje się do skoku na ciebie. Ona może
poważnie zranić.

- Zatem powinienem być ci wdzięczny?
To proste zdanie straciło swą niewinność, kiedy

zobaczyła, jak Seb patrzy na jej usta, aż poczuła suchość w
gardle.

- Ale nie jesteś.
- Nie.
- Mam nadzieję, że nie byłam aż tak brutalna?
- To zależy od punktu widzenia.
- A z twojego miejsca jak wyglądało?
- Zobaczyłem kobietę między moimi kolanami, która

trzymała mnie za łydki. - Oczy mu zabłysły. - A teraz
odczuwam nieodpartą potrzebę długiego biegania.

Słowa te miały wyraźny podtekst seksualny. Kree była

zaszokowana. Stała w milczeniu, patrząc za wychodzącym
Sebem. Kotka u jej stóp głośno mruczała. Co za dziwaczny

dzień, pomyślała Kree. Słyszała niemal, jak krew krąży jej w
żyłach. Najpierw dezaprobata, później podziękowania.
Fascynował ją ten mężczyzna.

Mimo rabatu, jakim zwabiała do siebie klientów, wtorek

nigdy nie był dobrym dniem dla salonu fryzjerskiego Kree.
Dzisiaj było inaczej. Po pierwsze, nie było Tiny. Kree od rana
uwijała się jak w ukropie. Nie wiedziała, czy ten
niespodziewany najazd klientów wynikał z korzystnego
zwrotu w biznesie, czy był to tylko wzmożony ruch przed
Bożym Narodzeniem.

W przerwie między wizytami klientek wyskoczyła po

kawę, ale po drodze wpadła do biura Heaslipa, do Torie.

- Jak ci idzie? Właśnie się dowiedziałam, że tu pracujesz.
- Och, nigdy nie myślałam, że to taka straszna praca -

powiedziała Torie, wznosząc oczy ku niebu.

- Po jednym dniu pracy już takie znudzenie? - Kree

powstrzymała śmiech. - Skończyłaś już na dzisiaj?

- Tak. Wybierałam się właśnie po colę.
- To może po drodze przyniesiesz mi kawę. Od rana

haruję i marzę wprost o kawie. - Podała jej pieniądze. - I
powiedz Sue, żeby zaparzyła taką kawę, jak zawsze.

Kiedy Torie wróciła do salonu, usiadła i z ciekawością

przyglądała się wszystkiemu.

- Czy nie będziesz miała kłopotów, że jesteś tutaj?
- Ze strony ojca? Myślę, że lepiej być tutaj, niż włóczyć

się po ulicy.

To prawda, pomyślała Kree.
- Czy mogłabym w czymś pomóc? - spytała Torie po

chwili.

- Mogłabyś trochę pozamiatać, ale to zajęcie jest chyba

gorsze niż wypełnianie papierków.

- Wypełnianie papierków jest najgorsze ze wszystkiego.

- Nie wiem, czy nie zmienisz zdania, jak ze sto razy

machniesz szczotką - roześmiała się Kree.

- A mogłabym?
Entuzjazm w głosie Torie rozwiał wszelkie wątpliwości

Kree. W najgorszym razie wpadnie tu jej ojciec i zabierze ją
do domu. Obserwowała pracę dziewczynki, która zamiatała
podłogę z uśmiechem na ustach.

- Jak będziesz tak wspaniale pracować, to szybko zarobisz

na obcięcie włosów i położenie farby.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Seb spędził pierwszy tydzień pracy w poszukiwaniu

najodpowiedniejszego człowieka, któremu mógłby przekazać
prowadzenie agencji Heaslipa. W końcu jego lista zawęziła się
do jednego nazwiska. Był to dyrektor konkurencyjnej agencji,
działającej w sąsiednim mieście. Zdecydował pojechać tam i
go zwerbować.

Ryan McTaggart popatrzył mu w oczy i powiedział, że dla

niego pieniądze nie są najważniejsze. Dla niego liczy się
lojalność w stosunku do firmy i interesująca praca. Seb
przekonał się, że ludzie na prowincji kierują się zupełnie
innymi przesłankami niż ci z dużego miasta.

Nielogiczne. Frustrujące. Strata czasu. Tak mógł to ocenić.

Przypomniał sobie Kree, która przepowiedziała mu, że nigdy
nie będzie w dobrych stosunkach z miejscowymi. Nie
poprawiło mu to humoru.

Pamięć przywiodła mu teraz obrazy, gdy udając strażaka

ratował kota z opresji, a później gdy Kree próbowała ratować
z opresji jego i jak ta próba doprowadziła do bliskiego
kontaktu między nimi. Nawet nie spodziewał się, że dozna
takiego wstrząsu. Igrał z ogniem. Wiedział, że silne płomienie
szybko gasną.

Dojechał już do Plenty. Zwolnił, żeby przepuścić pieszych

i spostrzegł roześmianą twarz córki. Stała w drzwiach salonu
Kree i mówiła coś do kogoś, kto był w środku. Na chwilę w
drzwiach ukazała się Kree i zaraz znikła. Był pewien, że go
nie zauważyła. Natomiast córka tak. Na jego widok uśmiech
zamarł jej na twarzy Wystarczyło, że zobaczyła ojca,
pomyślał, tego wrednego faceta. Ta metamorfoza własnego
dziecka zraniła mu serce.

- Wracasz dzisiaj wcześniej - stwierdził. Starał się

powiedzieć to łagodnym tonem. - Mam nadzieję, że spędziłaś
dzisiejszy dzień lepiej niż ja?

Torie uśmiechnęła się i z poczuciem winy spojrzała na

salon fryzjerski.

- Pomagałam trochę Kree. Miały bardzo dużo pracy. Ale

z pewnością to ci się nie spodoba.

- Przeciwnie, wszystko jest w porządku - przerwał jej.
- Naprawdę? - Torie była zdziwiona.
- Jeśli to powstrzymuje cię przed robieniem głupstw...
- To samo powiedziała Kree!
Radość zabłysła w oczach Torie, aż Seb się uśmiechnął.

Chciał przedłużyć moment szczerości ze strony córki,
najczęściej zamkniętej w sobie.

- Jeśli miałabyś ochotę, to możemy pojechać do sklepu i

kupić jakąś kasetę, a wieczorem obejrzeć film.

Torie przestąpiła z nogi na nogę i obejrzała się.
- Wyszłam właśnie, żeby kupić coś do picia dla nas

wszystkich, a później chciałabym jeszcze pomóc w sprzątaniu.

Odkąd przedkłada sprzątanie nad zakupy? pomyślał

zdziwiony Seb. Czy on zrozumie kiedykolwiek kobietę -
dziecko?

- Jeśli sprzątanie jest tak ważne - powiedział sucho - to

powinienem również tam pójść i pomóc.

- Och, nie, tatusiu, proszę nie! - Była naprawdę

przerażona. - Żartujesz sobie, prawda?

- Może.
Roześmiała się, ale patrzyła na niego niepewnie.
- Jeśli naprawdę chcesz jechać po zakupy, to poczekaj,

pójdę powiedzieć o tym Kree.

- Ale raczej wolisz tu zostać?
- Czy mogę? Proszę, tatusiu?
Jak mógłby odmówić, patrząc w jej duże ciemne oczy?

Powiedział jej tylko, że ma być przed piątą w domu, a sam
wrócił do biura. Miał nadzieję, że wizyty Torie w salonie

fryzjerskim nie będą zbyt częste. Musi porozmawiać z Kree.
Później.

Co za straszydło.
Dłoń Seba zwinęła się w pięść, kiedy zobaczył córkę

godzinę później, niż miała to przykazane. Oczywiście
wybuchnął i oczywiście Torie zatrzasnęła drzwi od swojego
pokoju i włączyła głośną muzykę.

W pierwszej chwili chciał pobiec do Kree. Kipiał wprost

złością. Poszedł do sypialni i wybrał jej numer.

Stał przy oknie i czekał. Słońce zachodziło już na niebie,

ale było jeszcze dość jasno i nie trzeba było zapalać światła.

- Słucham? - Miała zadyszany głos, jakby biegła do

telefonu.

- Mówi Sebastian Sinclair.
- Och, to dobrze. Miałam dzwonić do ciebie później i

podziękować, że pozwoliłeś zostać Torie w salonie.

- Jak mogłaś to zrobić bez mojej zgody? Upłynęło wiele

sekund, zanim Kree odpowiedziała.

- Czy chodzi ci o jej włosy, czy o to, że nie zapłaciłam za

pracę gotówką?

- Przecież nie oczekiwałem, że będziesz jej płacić.
- Chodzi ci więc o włosy - powiedziała uspokojona.
- Przecież rozjaśniłam je bardzo subtelnie.
- Uważasz, że purpurowy kolor jest subtelny? Tym razem

milczenie po drugiej stronie trwało znacznie dłużej.

- Kiedy Torie wróciła do domu? - spytała w końcu Kree.
- Dwadzieścia minut temu. Czy to ma jakieś znaczenie -

spytał przez zaciśnięte zęby.

- Powinieneś zapytać o to swoją córkę. Nie, poczekaj.
- Głos jej brzmiał sarkastycznie. - Może najpierw

powinieneś pobiegać albo jeszcze lepiej, przepłyń milę lub
trzy, żeby się uspokoić i wtedy idź porozmawiać z córką.

Kree była wściekła. Powinien domyślić się, że to Mae -

Lin ufarbowała włosy Torie i że jej przy tym nie było.

Dość miała jego protekcjonalizmu i ciągłej krytyki jej

samej i jej poczynań. Kiedy więc pół godziny później
zadzwonił dzwonek przy drzwiach, miała poważny zamiar nie
otwierać. Całą sobotnią noc spędziła w towarzystwie
formularzy bankowych. Była rozdrażniona stanem swoich
finansów i nawet bez humorów sąsiada miała dość
wszystkiego.

Po drugim dzwonku podbiegła do drzwi i otworzyła je na

całą szerokość.

- Wchodź i wylej z siebie wszystkie pretensje. - Trochę za

późno spostrzegła, że na twarzy Seba nie było widać złości.
Za to zbyt długo czytał napis na jej piżamie z wizerunkiem
kotów.

- Czy może przyszedłem nie w porę? - spytał, zaglądając

ciekawie do środka.

- Jestem sama, jeśli o to ci chodzi. I możesz mi wierzyć

lub nie, ale mam na głowie poważne sprawy i nie chcę mieć
jeszcze problemów z tobą i twoją córką.

- Zajmę ci tylko jedną minutę. - Spojrzał prosto w jej

oczy. - Torie powiedziała mi, że kiedy poszłaś do domu, to
Mae - Lin ufarbowała jej włosy na purpurowo. Miałaś rację.
Nie powinienem dzwonić do ciebie z pretensjami, nie
dowiedziawszy się najpierw prawdy.

- Ładnie, że to mówisz - stwierdziła, ale nie widziała na

jego twarzy śladu skruchy.

- Czy resztę minuty, która jeszcze została, będziesz mnie

przepraszał?

Zobaczyła, jak zwężają mu się oczy.
- Spodziewałaś się przeprosin? Za to, że zostawiłaś moją

córkę bez kontroli, z nieodpowiedzialną uczennicą, która na
niej eksperymentowała?

- Winisz mnie za to? To przecież ja zwróciłam ci uwagę,

że Torie będzie się nudzić. Chciałam poznać ją z dziećmi w jej
wieku, ale ty powiedziałeś, że dasz sobie radę. A teraz co? To
ty zostawiasz ją bez opieki.

- Masz rację - przyznał sztywno.
- Czy kiedykolwiek próbowałeś powiedzieć słowo

„przepraszam", Sebastianie?

- Przykro mi z powodu wielu rzeczy, włączając w to

sposób, w jaki Torie narzuca się tobie.

- Nie, nie, nie zrozumiałeś mnie - powiedziała szybko. -

Nie mam nic przeciwko temu, że Torie przychodzi do salonu.
To nie ma nic wspólnego z narzucaniem się. Może
przychodzić i brać się za miotłę, kiedy tylko będzie miała na
to ochotę.

- Czy to jest to, co robi u ciebie? Zmiata włosy?
- Torie robi wszystko, o co ją poproszę, i się nie skarży.

Oby wszystkie dzieci w jej wieku były tak odpowiedzialne.

Przez dłuższy czas patrzył na nią w milczeniu.
- Czy masz dla niej jakieś wolne miejsce?
- Masz na myśli zajęcie dla Torie?
Kiedy nic nie odpowiedział, Kree powstrzymała się przed

głośnym westchnieniem i odwróciła wzrok. Zauważyła, że
giętkie, wijące się ciało Gizmo ociera się o nogi Seba.

- Nie przeszkadza mi - powiedział Seb przesuwając kotkę

nogą. - Jakie byłoby to miejsce pracy. W pełnym wymiarze
godzin? Czy byłaby to jakaś umowa o pracę?

Umowa o pracę, zaśmiała się w duchu. I odcisk mojego

palca zamiast pieczątki. Jakiż z niego formalista. Oderwany
od normalnego życia. Potrząsnęła głową. Nie miała
odpowiedzi na żadne z tych szorstkich pytań, ale przynajmniej
musiała odzyskać równowagę umysłową. Ale jak mogła
skoncentrować się na odpowiedzi, kiedy Gizmo czaiła się
wyraźnie i nie wiadomo było, jakie ma zamiary.

- Widzisz, nie jestem dziś w dobrym nastroju, ale wejdź,

możemy to przedyskutować.

Objął spojrzeniem jej drobną postać i poczuł, jak

umiarkowana nocna temperatura powietrza skoczyła nagle do
góry o co najmniej dziesięć stopni.

- Jesteś pewna, że tak będzie bezpieczniej?
- Zapewniam cię, że te koty nie ułożą się przy twych

stopach.

Poszła do kuchni i wyłączyła radio. Kiedy usłyszała

trzaśnięcie drzwi, poczuła, że serce jej bije gwałtownie.

- Może myślisz, że złapałaś go w pułapkę - wyszeptała do

siebie. - Musisz zapomnieć o wszystkim, co wiąże się z
Sebem Sinclairem.

Otworzyła lodówkę i zaczęła szukać kawy. Słyszała, jak

Seb wszedł do kuchni. Stanął w drzwiach i patrzył na nią.
Czuła to każda komórka jej kobiecego ciała.

- Robię kawę - oznajmiła. - Chyba że wolisz coś

mocniejszego. Lub zimniejszego. Może piwo?

- Dziękuję za wszystko - powiedział głosem zimnym jak

lodowaty podmuch, wydobywający się z lodówki. Odstawiła
kawę i zatrzasnęła lodówkę. Odwróciła się, przełykając ślinę.
Był taki wysoki i silny. Wypełniał sobą całą kuchnię.

- Proszę, usiądź przynajmniej.
Nie zrobił tego i Kree poczuła się nagle na granicy

klaustrofobii. Podniosła do ust szklankę i wypiła łyk kawy.
Dlaczego zaprosiła go do domu? Czy tylko po to, by chronić
jego nogi przed pazurami kota?

- Powiedz więc, jakie masz plany w stosunku do Torie? -

spytał Seb.

Spojrzała na niego.
- Nic konkretnego. Pracujemy trochę jak w gorączce od

wyjazdu Tiny. Heather i Diana pomagają mi tylko dorywczo,
bo nie mogę zatrudnić ich na cały dzień.

- Rozumiem, że one uczą się fryzjerstwa. W jaki sposób

Torie mogłaby je zastąpić?

- Torie nie może ich zastąpić, ale to nie znaczy, że nie

będzie pomocna. Na nią mogę sobie pozwolić, ponieważ będę
jej płacić usługami fryzjerskimi.

- Nie myślałem, że będziesz jej płacić. Spojrzała na niego

znad brzegu szklanki.

- Obawiam się tylko przypiekania na ogniu, jeśli Torie

ponownie zrobi coś, czego nie zaakceptujesz.

- Nie będzie następnego razu, jeśli ustalimy konkretne

granice jej zachowania.

- Na przykład jakie?
-

Odpowiednia

kontrola.

Żadnych tatuaży, ani

zmywalnych, ani stałych. Żadnych ekstrawaganckich kolorów
włosów.

- Dość uczciwe, chociaż nastolatki zawsze robią dużo

hałasu wokół siebie. Jeśli zaś chodzi o włosy, to może
ustalmy, że kolory mają być zmywalne i nieszkodliwe.

- Akceptujesz takie eksperymenty?
- Och, daj spokój Seb. Nie ma znaczenia, co ja myślę i

akceptuję. Ważne jest to, co myślą nastolatki. Zawsze
eksperymentują. Nie myślą o konsekwencjach i czasami
przesadzają. Nie pamiętasz, jaki byłeś w ich wieku?

Patrzył na nią chwilę. Widziała, jak pracują mięśnie jego

szczęk.

- Tak, pamiętam. Każdy dzień. I dlatego ja... Martwi się o

Torie i pewnie przypomina sobie własne

błędy. Musiał być jeszcze młody, kiedy Torie została

poczęta. Może był jeszcze nastolatkiem? Ale z pewnością nie
myślał, że Torie była błędem.

- Torie to dobre dziecko - powiedziała miękko. - I jest

rozgarnięta.

- Wiem, ale jest taka łatwowierna. Dlaczego ufarbowała

sobie włosy na taki kolor?

Nie mówił tego ze złością, ale raczej z zatroskaniem w

głosie. Kiedy jego ciemne oczy spotkały się z jej wzrokiem,
wyglądała z nich zupełna bezradność. Kree mogła
przeciwstawiać się jego złości, ale jak mogła oprzeć się
apelowi płynącemu prosto z jego serca?

- Chęć przyozdabiania się jest naturalną rzeczą u

dziewczynek - uśmiechnęła się ze smutkiem. - Pewnie nigdy
tego nie doświadczyłeś. Jest to również nieodłącznie
związanie z dorastaniem, wyrażaniem siebie, znajdowaniem
swego miejsca na ziemi.

- Gdzie, do diabła, spodziewała się znaleźć miejsce dla

siebie z purpurowymi włosami?

Kree ledwie powstrzymała się przed wybuchem śmiechu.

Jeszcze trudniej było jej powstrzymać się przed podejściem do
niego, zarzuceniem mu ramion na szyję i pocałowaniem.

- Wszystko jedno, z odrobiną koloru na włosach będzie

doskonale pasowała do salonu fryzjerskiego - powiedziała.

- I tego się właśnie obawiam. - Jego ciemne oczy

prześlizgnęły się po całej jej postaci, bosych stopach i
zatrzymały się na palcu ze srebrnym pierścionkiem.

- A w jaki sposób ty się realizujesz, Kree?
- Kiedy przeprowadziłam się do tego miasta, zajęło mi

tylko pięć minut, żeby w nim zaistnieć. Co prawda, nigdy nie
uważano mnie za miejscową. Liczyły się tylko stare rodziny.
A ja byłam inna. Postanowiłam, że wykorzystam ten fakt,
zamiast z nim walczyć. Teraz już wiem, że lepiej być
zauważaną, niż ignorowaną.

- I muszę powiedzieć, że odniosłaś sukces; Można cię za

to podziwiać.

- O, tak - powiedziała drwiąco, rozkładając ramiona. -

Tylko popatrz na mnie. A wracając do interesów, to
najbardziej nienawidzę wypełniania formularzy.

Jego niepokojące spojrzenie przeniosło się na stół

kuchenny, na którym leżały sterty papierów.

- Dziwny sposób na spędzanie sobotniej nocy przez

dziewczynę - powiedział.

- Zbyt długo zwlekałam z wypełnieniem tych formularzy,

ale teraz postanowiłam, że muszę je złożyć przed Bożym
Narodzeniem.

- Występujesz z podaniem o pożyczkę?
- Tak, jeśli tylko uda mi się uporać z tymi okropnymi

papierzyskami.

Podniósł jeden z nich i przyglądał się mu przez pół

sekundy.

- To zwykły formularz.
- Tak myślisz?
Widziała, że myśli nad czymś intensywnie. Nagle

odczytała z jego oczu, że podjął decyzję.

- Jeśli dasz Torie zatrudnienie na moich warunkach, to ja

w zamian za to wypełnię ci wszystkie formularze.

Kree z podejrzliwością w oczach uniosła brwi do góry.
- Dobrowolnie wypełnisz te wszystkie formularze?
- To jest to, co robię - powiedział krótko.
- Ale... dlaczego?
- Myślałem, że wyraziłem się jasno. Zrobię to w zamian

za zatrudnienie Torie.

Była zaskoczona. Uważała, że nie było powodów do

rewanżu. Szczególnie w stosunku do niej.

- W porządku - powiedziała głośno. - Powiedz mi jednak,

co spowodowało, że zmieniłeś zdanie? Dlaczego chcesz, żeby
Torie pracowała w „Hair Today"?

- Ponieważ zobaczyłem jej uśmiechniętą twarz, kiedy dziś

po południu wychodziła od ciebie.

Co za szczerość. Kree instynktownie przyłożyła rękę do

bijącego serca. On kocha córkę. Chce, żeby była szczęśliwa...
i nieważne są jej purpurowe włosy.

- Wiesz, że zrobiłabym to bez żadnych warunków. Dla

Torie. Nie musisz się odwdzięczać.

- Przeciwnie, muszę.
- Wobec tego dziękuję ci bardzo. Czy będziemy pracować

nad tymi formularzami... razem?

- Będę potrzebował od ciebie pewnych informacji, ale do

większości wystarczą mi raporty finansowe.

- Kiedy chcesz to zrobić? - spytała w końcu.
- Możemy zrobić to zaraz.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Jedna godzina, dwie filiżanki kawy i pięćdziesiąt pytań.

Kree wiedziała teraz, dlaczego nie powinna godzić się na
pomoc. Czuła bliskość Seba.

On natomiast pracował z pochyloną głową, wodząc

szczupłym palcem po kolumnach cyfr, na przemian coś
notując lub szukając. Wpisywał jakieś liczby do formularzy,
wybierał cyfry na kalkulatorze. Od czasu do czasu zadawał jej
pytania.

Czuła się dziwnie i śmiesznie, gdy okazało się, że nie

orientuje się w wielu sprawach, dotyczących banku czy biura
podatkowego. A Sebastian Sinclair potrzebował tych
informacji. Wyciągał od niej potrzebne dane w sposób
beznamiętny i profesjonalny.

- No, to chyba mam wszystko, czego potrzebuję -

powiedział w końcu. - Obydwoje wstali dokładnie w tym
samym momencie i zetknęli się ramionami.

- Czy od samego początku swojej kariery zawodowej

ciągle robisz to samo?

- Najpierw pracowałem w banku.
- Lubisz taką pracę?
Zastanawiał się chwilę, układając papiery.
- Odkryłem, że jestem w tym dobry.
- No tak, ale to bywa różnie. Ja jestem dobra w

sprzątaniu, ale nie chciałabym sprzątać przez całe życie. W
jakim wieku skończyłeś uniwersytet?

- Miałem dziewiętnaście lat.
- Skończyłeś uniwersytet mając dziewiętnaście lat? To

kiedy byłeś dzieckiem.

- A dlaczego sądzisz, że mam stopień uniwersytecki?
- No... przypuszczam... - Uważała, że mężczyzna taki jak

on, w drogim garniturze i ze sposobem mówienia
świadczącym o wykształceniu, musi mieć choć jeden fakultet.

Często bywa, że ma ich więcej. Oparła się biodrami o stół,
żeby popatrzeć na niego z bliska.

- Czy to możliwe, że nie studiowałeś zarządzania,

rachunkowości czy czegoś podobnego?

- Nie. Nic z tych rzeczy, które wymieniłaś. A moja praca

nigdy nie wydawała mi się nudna, odkąd zacząłem pracować
w wymianie zagranicznej.

- Co to oznacza?
- Kontrakty finansowe.
- Och, tak, wiem coś o finansach.
- Naprawdę? - spytał, unosząc jedną brew.
- Tak, naprawdę - wyznała, chcąc się przed nim popisać. -

Pracowałam kiedyś u brokera i prowadziłam tam
rachunkowość handlową.

Seb uśmiechnął się lekko.
- Co w tym śmiesznego? - spytała podejrzliwie.
- Po prostu nie mogę wyobrazić sobie ciebie jako

handlowca.

- Radziłam sobie dobrze. A ty? Prowadziłeś pewnie

poważne sprawy.

- Sądzę, że można tak powiedzieć.
Prowadził pewnie milionowe interesy. Nic dziwnego, że

uważa mnie za głupią gąskę, pomyślała z goryczą.

- Rzuciłaś tę pracę w handlu? Chociaż tak dobrze sobie

radziłaś? - spytał Seb.

- Przestań, nie bądź śmieszny. Pieniądze nigdy nie były

dla mnie najważniejsze.

- Czy ciągle tak uważasz?
- Co masz na myśli?
- Twój salon - wskazał na papiery leżące na stole.
- W zasadzie martwię się tylko o klientów.
- Więc satysfakcja klientów to twój jedyny cel?

- Tak, ponieważ nie traktuję salonu jako interesu. -

Zmarszczyła brwi, jakby szukała odpowiednich słów dla
wyrażenia swych uczuć. - Robię wszystko, by moje klientki
czuły się lepiej. Daję im to, co chcą. Daję im nawet to, czego
do tej pory nie wiedziały, że chcą.

- Rodzaj terapii? Roześmiała się łagodnie.
- Bo to jest tak. Kobieta siada przed lustrem i zaczyna

mówić, opowiadać, zwierzać się, a ty widzisz w lustrze, jak jej
duch podnosi się coraz bardziej. Potem wychodzi z salonu w
podskokach. Ważny jest drugi człowiek. Taki rodzaj terapii
jest ważny również dla mnie.

Nic nie powiedział, tylko patrzył na nią intensywnie, aż

czuła jego spojrzenie w czubkach palców.

- Jesteś dobra w tym, co robisz?
Kree zamrugała zarówno z powodu zdumienia, jak i

dlatego, że chciała przerwać to hipnotyzujące spojrzenie.

- Tak - odpowiedziała.
- A twój personel?
- Oczywiście, że jest dobry. Uczę swoje dziewczyny,

Cień uśmiechu prześlizgnął się po jego twarzy, a w oczach
zagościła powaga.

- Muszę zatem przyjąć, że załamanie się twoich interesów

w ciągu ostatnich sześciu miesięcy nie było spowodowane
brakiem satysfakcji twoich klientek?

- To wyłączna wina nowego salonu Shanelle Roddy.

Otworzyła go pół roku temu.

- Masz teraz konkurentkę.
Było to stwierdzenie, a nie pytanie, ale Kree mimo to

odpowiedziała.

-

Znam

Shanelle

i

nie

zamierzam

z

nią

współzawodniczyć, ponieważ jej praca jest zdecydowanie zła,
ale moja konkurentka dokuczyła mi przez te kilka miesięcy.

- Dlaczego, jeśli jej praca jest zła?

- Zaczęła stosować konkurencyjne ceny i specjalne oferty

dla przyjaciół i krewnych. Jej sławny dziadek założył to
miasto, więc ma mnóstwo krewnych, uwierz mi!

- Mieszkasz tu dość długo, musisz mieć również wielu

przyjaciół.

- Niektórzy ludzie nigdy nie zapomną, skąd przybyłeś, ale

zaczynam stopniowo odzyskiwać klientów, tylko że to trochę
potrwa i dlatego potrzebuję pożyczki. Styczeń jest dla mnie
najgorszym miesiącem. Muszę powiedzieć, że ostatni tydzień
był jaki taki, tym bardziej że mam jeszcze te pieniądze od
ciebie za mieszkanie.

- Wiem, już mi to wcześniej mówiłaś.
- Czy to znaczy, że wszystko już przygotowane do

złożenia w banku?

- Tak. Tylko jeszcze w poniedziałek ktoś z mojego biura

przepisze to na czysto.

- Pomogłeś mi bardzo, ale...
- Nie robiłem tego, żeby ci pomóc, robiłem to dlatego, że

ty pomożesz Torie.

Stała teraz blisko niego i miała wrażenie, że odbiera ją

jako niepozorną i nic nieznaczącą osobę. Podobnie jak jej
podanie o pożyczkę.

- Ponieważ w poniedziałek mam spotkanie z klientem,

prawdopodobnie Liza dokończy wypełnianie formularzy.

- A kiedy jedziesz do Sydney?
- Jutro. Wrócę za kilka dni. Czy masz jakiś problem?
- Dlaczego miałabym mieć problem?
- Myślałem o papierach. Czy bardzo pilnie ich

potrzebujesz? Wystarczy, jak będą w połowie tygodnia?

- Tak, w zupełności wystarczy.
- Jadę do Sydney z Torie.

- Mówiłeś przecież, że Torie za mniej więcej tydzień ma

jechać do matki. Może wobec tego nie bierz jej ze sobą,
przecież może zostać ze mną.

- Nie wiem, czy to jest dobry pomysł.
Oczywiście, jak mógłby zostawić pod jej opieką córkę,

pomyślała z goryczą. Nie znał jej, nie aprobował i nie ufał.

Ręką, w której nie trzymał papierów, chwycił ją za łokieć i

odwrócił do siebie.

- Nie chodzi mi o ciebie - powiedział.
- Naprawdę?
- Uważasz, że powinienem nagrodzić ją za pomalowanie

włosów?

- Nagrodzić? Przecież nawet nie wiesz, jak gotuję -

zażartowała.

- Nie wiem.
Nie zobaczyła żadnego uśmiechu na jego ustach, żadnego

śladu rozbawienia w oczach. A mimo to chciała, żeby ją
pocałował.

Nie zrobił tego, a po wyrazie jego twarzy widziała, że

doskonale panuje nad sobą.

- Jest mi niedobrze, kiedy widzę, jak najpierw pożerasz

mnie wzrokiem, a po chwili robisz pstryk i włączasz
samokontrolę. Jeśli masz takie zdolności, to dlaczego najpierw
mnie prowokujesz.

Słowa te zawisły miedzy nimi. Po chwili Seb ścisnął

mocniej jej ramię.

- Naprawdę nie lubisz, jak włączam samokontrolę, jak to

nazywasz? - Zacisnął zęby. - Nic o mnie nie wiesz.

- Dlaczego więc nie powiesz mi tego, Sebastianie? Jestem

ciekawa.

Nie odpowiedział tylko zamknął jej usta pocałunkiem.

Przez dłuższy czas czuła jego stanowcze i apodyktyczne usta

na swoich. A później zaczął wodzić nimi po jej nagim
ramieniu. Do dołu i w górę...

- Teraz już oboje wiemy... - wyszeptał w jej włosy. Ale w

tym momencie Kree nie wiedziała o niczym poza krążącym po
jej ciele ciepłem. Po chwili Seb przerwał pieszczotę i
skierował się w stronę drzwi.

- Co wiemy oboje...? - spytała zdławionym głosem. - Co

nas pociąga.

- Czy rzeczywiście potrzebowaliśmy tej demonstracji? -

spytała.

- Nie. - Zatrzymał się przy drzwiach. - Ale ty mnie

sprowokowałaś... nieroztropnie.

- Chcesz powiedzieć, że to była moja wina? Przez chwilę

patrzył na nią w milczeniu.

- Przeciwnie - powiedział w końcu. - To była moja wina,

myślałem bowiem, że cię uciszę.

Torie była zachwycona możliwością pracy w „Hair

Today". Seb również. Zamiast spędzenia trzech godzin jazdy
do i z Sydney w ponurym milczeniu, Torie paplała bez
przerwy, śmiała się i rozmawiała z ojcem. Przyrzekła, że już
nigdy nie będzie przeprowadzała eksperymentów na swoich
włosach i że przez następny rok nie będzie nawet wspominała
o założeniu sobie kolczyka w pępku.

I wszystko to z powodu fryzjerki, której Seb w rażący

sposób nie doceniał. Kree O'Sullivan poważnie traktowała
swoją pracę, swoich klientów i nastolatkę, której prawie nie
znała.

„Daję im to, czego nawet nie wiedzą, że chcą",

przypomniał sobie jej słowa, wraz z jej niebezpiecznym,
ponętnym syrenim śpiewem, któremu miał ochotę się poddać.

Dwadzieścia minut po ich powrocie z Sydney Torie

wyprosiła wizytę u Kree. Zdążył tylko krzyknąć za nią, że
wizyta ma być krótka, ale jej już nie było.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Seb zadzwonił do drzwi Kree i czekał. Nie było żadnej

odpowiedzi. Atakujący kot siedział na patio z wijącym się jak
wąż ogonem. Sprawdził jeszcze raz, czy wszystkie części jego
ciała są zasłonięte i zadzwonił powtórnie.

- Czy jest tam kto? - spytał głośno.
- Jesteśmy tutaj - odkrzyknęła Torie, pokazując się na

chwilę i natychmiast znikając.

Seb nie wiedział, czy było to zaproszenie. Wahał się

chwilę, ale w końcu wszedł do środka.

- To miała być, zdaje się, krótka wizyta - zwrócił się do

Torie.

- Tak, ale przymierzam niektóre rzeczy Kree. Zobacz, ta

koszulka nie jest najgorsza. - Żeby to zademonstrować,
przespacerowała się w stronę drzwi, tam i z powrotem. Na
łóżku, pośród różnobarwnych szmatek siedziała po turecku
Kree. Serce Seba zabiło mocno.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu -

powiedziała Kree z nerwowym uśmiechem na twarzy. -
Troszkę nas poniosło.

Wiedział, że miała na myśli i Torie, i fatałaszki. Ich oczy

spotkały się i pamięć o pocałunkach pulsowała miedzy nimi.
Ich także trochę poniosło, ale to było nic w porównaniu z tym,
czego pragnął.

- Chciałyśmy coś wybrać na piątkowy wieczór - wyjaśniła

Torie z nadzieją w głosie.

- Na gwiazdkowe przyjęcie w Izbie Handlowej? Kree

skinęła głową i odchrząknęła.

- Czy ty także się na nie wybierasz?
- To nie jest rodzaj przyjęcia, który tatuś lubi! -

skwitowała Torie.

- A ja myślałam, że lubi tylko takie przyjęcia -

powiedziała do Torie, ale patrzyła prosto w oczy Seba. - Tam

można liczyć na wiele kontaktów biznesowych z ludźmi
prowadzącymi interesy w promieniu stu mil od Plenty.

- Czy mogę pójść popatrzeć? Tylko na chwilę? - prosiła

Torie. - Proooszę, tatusiu. Kree będzie występować.

Kree roześmiała się miękko i ten wibrujący dźwięk

wzburzył krew Seba.

- Każdego roku nakładam perukę Olivii Newton - John i

śpiewam razem z Paulem „Letnią Noc". To przeszło już do
tradycji - oznajmiła Kree.

- Ale nie ma już drugiej części tej tradycji - zauważył Seb.
- Ja mogę śpiewać z tobą - wykrzyknęła Torie.
- Ale nie w tym roku - odparli oboje zgodnym chórem. -

Kree wyprostowała nogi i zsunęła się na brzeg łóżka,
pociągając za sobą coś przezroczystego z czarnej koronki, co
upadło przy jej bosych stopach. Schyliła się, by podnieść a
Seb stwierdził, że jest u progu wytrzymałości.

- Czas iść do domu - rzucił, odwracając się do Torie.
- Ale...
- Kree będzie cię miała na głowie cały tydzień, czy to nie

dosyć?

Jak mógł przewidzieć, Torie przewróciła oczami, wsunęła

nogi w buty i podziękowała Kree za podkoszulki.

- Będę za minutę, dobrze? - powiedział Seb, otwierając

drzwi przed Torie. Poczekał, dopóki drzwi nie zatrzasnęły się
za córką, i wrócił do Kree. - Nie powinnaś dawać jej tych
rzeczy.

Kree z przewieszonymi przez ramię ubraniami zatrzymała

się po drodze do garderoby.

- Pożyczyłam jej kilka podkoszulków do noszenia w

pracy. Czy jest w tym coś złego?

Schyliła się, żeby podnieść zgubioną po drodze część

garderoby.

- Mam nadzieję, że nic takiego, jak to, co podniosłaś.

- Boże, mam nadzieję, że nie. Większość moich klientek

dostałaby ataku serca na taki widok!

Bez wątpienia. I jego serce doznało lekkiego ataku.
- Czy to jest część twojej garderoby? - spytał, potrzebując

potwierdzenia.

Roześmiała się i zakręciła nią na palcu.
- Naprawdę myślisz, że mogłabym pokazać się w tym

publicznie?

Publicznie? Miał nadzieję, że nie. Ale prywatnie? Czemu

nie, rozmarzył się.

Jakby odgadła erotyczną symbolikę powstającą w jego

mózgu, bo jej roześmiane usta spoważniały. Schowała do
szuflady trzymany w ręku drobiazg.

- Czy przygotowałeś wszystkie papiery potrzebne do

wystąpienia o pożyczkę? - spytała, odwracając się, by zebrać
więcej drobiazgów z łóżka. Do diabła, prawie zapomniał.

- Jutro możesz pójść i przedyskutować wszystko -

powiedział, wracając do rzeczywistości. Spojrzała na niego z
przerażeniem w oczach.

- Wynikły jakieś problemy?
- Nie, nie - zapewnił ją pospiesznie. - Podanie jest

gotowe, możesz iść z nim do banku.

- Naprawdę? - Podniosła ramiona do góry, a jej twarz

rozjaśniła się uśmiechem. - Jestem taka szczęśliwa, że
mogłabym... - Skrzywiła się i szybko weszła do garderoby.

Seb, zbyt zaintrygowany, żeby pominąć to milczeniem,

poszedł za nią i obserwował, jak wiesza ubrania. Czerwone i
śliskie, pasujące do czarnej koronki.

- Nigdy nie słyszałem, żebyś przerywała w połowie

zdania. Powiedz mi, Kree, co mogłabyś zrobić?

Zesztywniała momentalnie, a następnie przesunęła

wiszące ubrania na bok.

- Chciałam powiedzieć, że mogłabym cię pocałować z

radości - szepnęła, odwracając się.

Seb popatrzył na jej buntowniczą twarz, błyszczące oczy i

ponętne usta, znajdujące się tylko kilka cali od jego.

Po chwili jej oczy zwęziły się niebezpiecznie, a usta

wykrzywił sardoniczny uśmiech.

- Jeśli, oczywiście, ty też masz ochotę mnie pocałować.
Pożerał ja wzrokiem, jak robił to wcześniej.
- Obydwoje wiemy, że nie możemy do tego dopuścić -

powiedział zdecydowanie. Nie chciał czekać, aż jej piękne,
prowokujące usta zaczną mówić. Wyszedł od niej ze
świadomością znakomitej samokontroli. Po prostu złożył
cywilizowaną wizytę w jej sypialni, nic więcej.

Mimo zwycięstwa odniesionego nad samym sobą nie czuł

nawet odrobiny satysfakcji.

Kiedy następnego popołudnia Kree podchodziła do drzwi

Agencji Heaslipa, zmusiła się do patrzenia wyłącznie przed
siebie. Żadnych spojrzeń w okna. Musiała wyglądać fatalnie w
roboczej sukience i z włosami w nieładzie.

Zacisnęła pięści, żeby pozbyć się skrępowania, które

występowało zawsze, gdy miała się spotkać z tym
człowiekiem.

Poprzedniego wieczoru podrywała go. Co gorsza, wyszedł

od niej wzburzony, bez żadnego wyjaśnienia. Nie wiedziała,
co miał na myśli, mówiąc, że nie mogą dopuścić do
pocałunku. Czy miał na myśli tylko wczorajszy wieczór, czy
w ogóle zdecydował, że już nigdy się nie pocałują? Nic nie
wiedziała. On sam też się zmieniał. Raz był kpiący, to znów
zrelaksowany, a momentami prawie łagodny.

Zmienił swój stosunek do córki. Jej pomógł w

przygotowaniu podania o pożyczkę. Powinna za to lubić
Sebastiana. Traktować go jak przyjaciela, a nie jak
potencjalnego kochanka.

Przy drzwiach jego biura zatrzymała się. Musiała wziąć

się w garść. Zapomnieć o frustrujących, niedojrzałych
myślach, takich jak: czy on mnie lubi, czy mnie pocałuje.
Musi skupić się na biznesie. Seb chciał przedyskutować z nią
podanie o pożyczkę. Potrzebowała koncentracji... ale kiedy
jego głęboki głos przywitał ją: „Wejdź, Kree", wszystkie jej
myśli się rozpierzchły.

Siedział za biurkiem i wyglądał bardzo oficjalnie. Był

oczywiście w garniturze i krawacie. Kiedy jednak weszła do
pokoju i ich oczy się spotkały, nie było już w nich niczego
zimnego i oficjalnego. Miała ochotę przebiec przez pokój i
przytulić się do niego.

- Cześć - ledwie wykrztusiła to słowo, a przecież powinna

wejść swobodnie i powiedzieć - „cześć przystojniaku".
Zamiast tego usiadła na krześle dla gości i utkwiła oczy w
papierach leżących przed nim.

- Powiedziałeś, że chcesz przedyskutować ze mną

podanie o pożyczkę...

- Jest gotowe. Potrzebuje tylko twojego podpisu. -

Przesunął papiery w jej stronę, przytrzymując palcem.

Nie patrz mu w oczy. Nie patrz na jego ręce, powtarzała

sobie w myślach.

- Jeśli jest gotowe do podpisu, to dlaczego chcesz o tym

dyskutować?

- Obawiam się, że możesz nie poradzić sobie z płaceniem

zadłużenia i przygotowałem ci biznes - plan.

- Co przygotowałeś?
Zaczął jej tłumaczyć. Słyszała, jak wymieniał słowa takie

jak budżet, kontrola i monitoring.

- Przerwij na chwilę - poprosiła, podnosząc do góry rękę.
- Czy czegoś nie zrozumiałaś?

- Tak. Nie wyjaśniłeś mi, dlaczego to wszystko zrobiłeś.

Chciałam tylko podanie o pożyczkę. Nie potrzebuję tego
wszystkiego.

- Przeciwnie, potrzebujesz, zapewniam cię. Po roku

będziesz w znacznie lepszej sytuacji finansowej.

- Ale ciebie tu nie będzie. Kto mi wtedy pomoże?
- Kree, to nie mnie dotyczy. To dotyczy...
- Mnie. Tak, jestem tego świadoma. - Poczuła nagle, jak

coś wewnątrz niej pękło. Może dlatego, że powiedział to tak
cholernie obojętnym tonem, podczas gdy przez jej ciało
przepłynęła gorąca kropla paniki. Odsunęła skoroszyt i wstała.
- Jako że nie wierzę w planowanie, wezmę tylko pożyczkę i to
mi wystarczy.

Ale kiedy sięgnęła po dokumenty, Seb chwycił ją za rękę.
- Czy ty nie reagujesz zbyt emocjonalnie?
Tak. Nie. Chyba tak, przyznała przed sobą. Usiadła na

powrót na krześle.

- Masz rację, przepraszam. Zachowałam się jak nieznośny

bachor.

- Bachor? Powiedziałbym raczej, że zbyt impulsywnie.
- No, tak. - Skoncentrowała się na planie biznesowym

oprawionym w czerwoną błyszczącą okładkę i próbowała
zebrać myśli oraz znaleźć odpowiednie słowa, żeby wyjaśnić
swą nieadekwatną reakcję. - Bardzo dużo pracowałam,
urabiałam sobie ręce, żeby osiągnąć, to co mam. Dlatego
reaguję tak impulsywnie.

Spostrzegła, że na nią patrzy.
- Doszłam do tego wszystkiego sama i dlatego tak bardzo

staram się trzymać obranej drogi.

- Jeśli to znaczy dla ciebie tak wiele, to dlaczego

dopuściłaś do takiego załamania finansów?

- Mówiłam ci, że konkurencja...

- To jeden z powodów - przerwał jej Seb z brutalną

szczerością. - Prawda jest taka, że zaniedbałaś papierkową
stronę prowadzenia salonu.

- Ale tylko w ostatnich dniach, bo cały czas Tina

prowadziła księgowość.

- Tina Dedini? Czy nie mówiłaś, że ona była fryzjerką?
- Tak, ale pracowała tylko parę godzin dziennie ze

względu na dziecko, a księgowość mogła prowadzić w domu.

Patrzył na nią przez dłuższą chwilę z niedowierzaniem.
- A więc płaciła twoje rachunki? Załatwiała wszystkie

sprawy z bankiem? Wyliczała twoje dochody? Wierzyłaś jej?

- Tina jest jedną z moich najlepszych przyjaciółek.

Chodziłyśmy razem do szkoły. Była ze mną w dniu, kiedy
otwierałam salon i zastępowała mnie zawsze, kiedy gdzieś
wyjeżdżałam.

Nawet

wtedy,

gdy

wyjechałam

w

kilkumiesięczną podróż. Tak. Wierzyłam jej. Bezgranicznie.

- Mimo iż wiedziałaś, że jej mąż jest hazardzistą? Kree z

niedowierzaniem patrzyła na niego, oczekując, że zaraz się
roześmieje ze swego żartu i że tylko udaje powagę. Ale nie
zrobił tego. To ona się zaśmiała.

- Człowieku, to jakaś paranoja!
- Wolę nazwać to ostrożnością. Ja również wierzę moim

pracownikom, Kree, ale nie bezgranicznie.

Obserwowała go, jak wychodzi zza biurka i siada na jego

krawędzi.

- Nie lubię niepotrzebnego ryzyka - powiedział spokojnie.
- Ale nie możesz przewidzieć, że jakiś idiota wyskoczy do

ciebie z pistoletem. Nie możesz również przewidzieć, że
najlepsza twoja klientka otworzy salon konkurencyjny. Są
takie rzeczy, którym nie możesz zapobiec!

- Ale możesz oszacować ryzyko i przygotować plan

awaryjny. Możesz być na wszystko przygotowana.

- Powiedz mi, Seb, kiedy ostatni raz dałeś się ponieść

impulsowi?

Siedział tuż przy niej, a jego spojrzenie ślizgało się z jej

oczu na usta. Poczuła ściskanie w żołądku.

- Och, nie - powiedziała z ironią w głosie. - Tamto się nie

liczy! Pocałowałeś mnie, ponieważ cię sprowokowałam. .. i
ponieważ chciałeś zamknąć mi usta. To nie ma nic wspólnego
z dzikim, szalonym impulsem.

- Czy to jest zaproszenie? - spytał.
- Tak, przyjdź jutro wieczorem na przyjęcie. Nie dlatego,

że jest to korzystne dla interesów, tylko po prostu, żeby wypić
drinka, pobawić się, pośmiać i poznać mieszkańców tego
miasteczka. Po prostu się zabawić.

Patrzył na nią bez żadnej reakcji, dopóki nie podeszła do

drzwi.

- Wobec tego zapomnij o wszystkim - powiedziała,

wychodząc.

Chwycił papiery z biurka i szybko podszedł do niej,

wciskając je w jej ręce.

- Czy to ten plan?
- Tak. - Patrzył prosto w jej oczy. - Baw się dobrze jutro

wieczorem, Kree. Baw się za nas dwoje.

Seb spędził następne dwadzieścia cztery godziny,

przywołując argumenty, przemawiające za tym, żeby nie iść
na przyjęcie, a mimo to stał teraz na dziedzińcu hotelowym, w
którym się ono odbywało. Trzymał butelkę piwa i udawał
zainteresowanie rozmową trzech miejscowych bankierów.
Najbardziej lekkomyślną rzeczą, którą zrobił wcześniej, była
obserwacja kobiety w czerwonej, błyszczącej sukni,
regulującej mikrofon do karaoke. Sposób jej poruszania się,
trzymania mikrofonu oraz słowa piosenki - „pocałuj mnie" -
powtarzane wielokrotnie, rozmarzyłyby chyba każdego
mężczyznę. Jak tchórz uciekł na dziedziniec. Przez otwarte

drzwi słychać było śmiechy i głośną muzykę. Kiedy Seb
wszedł do sali po kolejne piwo, zobaczył Kree otoczoną
wianuszkiem adoratorów. Jeden z nich zaczął mówić jej coś
do ucha. Seb zdawał sobie sprawę z panującego w sali hałasu,
ale tak bliski kontakt usta - ucho bardzo mu się nie podobał.

Kiedy po chwili znowu ją zobaczył, śmiała się z

odrzuconą do tyłu głową, eksponując długą, smukłą limę szyi.
Seb przeszedł na drugą stronę baru i wreszcie ich oczy się
spotkały. Uniósł do góry butelkę piwa w niemym
pozdrowieniu i dopiero wtedy podniósł ją do ust. Uśmiechnęła
się do niego na znak zrozumienia.

Po chwili ponownie znikła mu z oczu. Skrzywił się z

irytacji. Zrobił kilka kroków do przodu i w polu widzenia
zobaczył znajomą twarz. Był to McTaggart, który odmówił
mu współpracy. Stał z drugim mężczyzną. Rozmawiali,
patrząc na niego. Nie miał wątpliwości, że jest tematem ich
rozmowy.

Zignorował ich i wyruszył na poszukiwanie Kree. Znalazł

ją w środku najliczniejszej grupy uczestników przyjęcia.
Przedarł się do środka grupy i chwycił ją za ramię. Było nagie
i gładkie jak atłas. Ciepłe.

- Muszę z tobą porozmawiać - powiedział. Wziął ją za

rękę i poprowadził w stronę wyjścia. Czuł, że lekko się opiera,
ale nie zwracał na to uwagi. Trzymał cały czas jej rękę, dopóki
nie zamknęły się za nimi drzwi.

- Co ty wyprawiasz? - spytała z irytacją. - Gdzie do diabła

mnie prowadzisz, Sinclair?

- Tutaj - warknął.
- Ale dlaczego przyprowadziłeś mnie tutaj?
- Za twoją radą - powiedział całując ją w usta - Chciałem

cię pocałować, Kree.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Kree była zupełnie nieprzygotowana na ten zmysłowy

atak. Zamknęła oczy i oparta się o ścianę.

- Co ty robisz? Zwariowałeś?
- Chyba tak - wymruczał jej do ucha. - I chyba wiesz, że

to twoja wina.

- Niczego takiego nie zrobiłam, żeby... - ostatnie słowo

zamarło jej w ustach, kiedy zaczaj pieścić jej ucho. Nagle
otworzyły się drzwi i jakaś roześmiana para prawie wpadła na
nich.

- Och przepraszam - mruknął Dean Mancini.
- Miło cię widzieć, Kree - z uśmiechem wyższości dodała

jego towarzyszka, Shanelle Roddy.

Kree była pewna, że jutro będzie opowiadała swoim

klientkom, że w mieście pojawił się nowy mężczyzna, a Kree
O'Sullivan witała go bardzo gorąco.

- Uważam, że nie powinniśmy tutaj stać - stwierdziła

Kree.

- To nie potrwa długo.
- O czym chciałeś porozmawiać?
- O tobie i twoim przyjacielu Taggu.
- Tagg? Właściwie on nie jest moim przyjacielem. Coś

zabłysło w jego oczach. Irytacja?

- O czym tak dyskutowaliście?
- Czy to przesłuchanie?
- Nie, ale nie lubię, jeśli się mówi o mnie.
- Tagg słyszał, że wynająłeś ode mnie mieszkanie i chciał

wiedzieć, o co chodzi.

- Myślał, że jest coś miedzy nami?
No to już jest naprawdę głupie i śmieszne pytanie,

pomyślała.

- Ależ nie. Tagg w najmniejszym stopniu nie jest

zainteresowany moim życiem osobistym. Doszedł do

wniosku, że wiem coś więcej na temat ostatniej plotki, czyli
wylania z pracy Paula.

- I powiedziałaś mu?
- Co? Że podejrzewasz, iż Paul i Tina wyjechali do

Południowej Ameryki i spędzają tam czas, wylegując się na
plaży za pieniądze Heaslipa, a może również i za moje? -
Westchnęła. - Nie. Nic nie mówiłam na ten temat.
Powiedziałeś mi, żebym trzymała język za zębami. To jest
nasz mały sekret, pamiętasz?

- Czy Tagg powiedział ci także, że zaproponowałem mu

pracę?

- Powiedział.
- Jesteś rozczarowana?
- Nie. Nie chciałabym, żeby mój były pracował po drugiej

stronie ulicy.

- Twój były? - spytał ze złym błyskiem w oczach.
- Dziwisz się, że był ktoś w moim życiu?
- Dziwię się, że jesteś z nim w takich zażyłych

stosunkach.

Mówi tak, bo dla niego skończyło się wszystko wraz z

małżeństwem. Nie może wyobrazić sobie innych relacji, jak
tylko wrogość - skonstatowała w myśli.

- Tagg zawsze jest miły, kiedy czegoś potrzebuje.
- A ty wyglądałaś na bardzo zadowoloną z jego karesów.
Kree zacisnęła pięści, żeby opanować furię, która w niej

narastała. Podeszła do drzwi.

- Jeśli to wszystko, co chciałeś wiedzieć, to pozwól, że

wrócę na salę.

Zastąpił jej drogę.
- Co wyprawisz? Utrudniasz mi wyjście.
- Nie zamierzasz odpowiedzieć na moje pytanie?
- Na twój komentarz, że byłam zadowolona z

towarzystwa Tagga? Nie mogę wprost uwierzyć, że pytasz o

to. Ale jeśli chcesz wiedzieć, to zachowywałam się tak tylko
wtedy, kiedy patrzyłeś w moim kierunku. Przyszedłeś na
przyjęcie i nawet nie podszedłeś do mnie. Chciałam ci zrobić
na złość. A teraz pozwól mi wyjść.

- O, nie. Nie pozwolę, żebyś poszła i tańczyła z innymi -

powiedział zduszonym głosem.

Poczuła jego usta na szyi, a później odwrócił ją do siebie,

przytulił i pocałował.

- Przyznaj Kree - wyszeptał - ty również pragniesz moich

pocałunków.

Nic nie odpowiedziała, tylko wtuliła się w jego ramiona.
Kree nigdy nie była w takiej sytuacji jak obecna. Seb

Sinclair pozbawił ją zdrowego rozsądku i emocjonalnej
stabilności. Najgorsze było to, że umocniła go w przekonaniu,
iż jest łatwą dziewczyną. Impulsywną. Lekkomyślną. Z
pewnością będzie izolował od niej Torie. Trudno. Musi
odzyskać równowagę i udowodnić mu, że nie jest taka. Nie
była jednak pewna, czy potrafi to urzeczywistnić. Wiedziała
tylko, że popełniła wielki błąd.

W sobotę, następnego dnia po tym, jak wykazała się

niebotyczną głupotą, zeszyt z nazwiskami klientek
umówionych na ostatnie czesanie przed świętami był
zapełniony. W tej chwili robiła trwałą pani Grayson, a palce
miała zupełnie sztywne. Sześć razy zaczynała nakręcać włosy
i sześć razy przerywała pracę, czynność, którą zawsze mogła
wykonywać z zamkniętymi oczami. Nawet we śnie. Głupia,
głupia, głupia!

- Wczorajsze przyjęcie było wspaniale, prawda, moja

droga? - pani Grayson mrugnęła znacząco.

Kree zmusiła się, żeby spotkać jej spojrzenie w lustrze i

uśmiechnęła się.

- Zna mnie pani, zawsze o północy jestem w łóżku.

- Ale czy sama poszłaś do łóżka? - ze śmiechem spytała

Kristy Ballard, siedząca na sąsiednim fotelu. Wszystkie panie
roześmiały się, a Kree na chwilę znów znalazła się w
ramionach Seba.

Głupia, głupia, głupia!
Nagle zobaczyła, że jej monumentalny błąd się

zmaterializował. Stał przy stole recepcyjnym i jak zwykle
wyglądał chłodno i sztywno, natomiast ona...

Pomimo bezwładu, który obejmował jej ręce, zdołała

wpiąć następny klips, zanim usłyszała zbliżające się kroki
Mae - Lin.

- Ojciec Torie chce się z tobą widzieć.
Ojciec Torie? Oczywiście. Torie nie przyszła dzisiaj rano

do pracy.

Ostrożnie wpięła we włosy klientki następny klips i

odłożyła pozostałe.

- Przepraszam panią bardzo, ale to potrwa tylko minutkę,

naprawdę - powiedziała i poszła w stronę recepcji.

Chodzi mu o Torie, wyjaśniła swojemu skręcającemu się

żołądkowi. Bądź uprzejma, ostrzegała siebie. Uśmiechaj się,
instruowała.

- W czym mogę ci pomóc? - spytała, uśmiechając się,

niezdolna spojrzeć Sebowi w oczy.

- Muszę z tobą porozmawiać.
Te same słowa, co wczorajszej nocy, zauważyła.

Skrzywiła się i wskazała ręką salon.

- Spójrz. Naprawdę jestem bardzo zajęta. Doceniam to, że

przyszedłeś poinformować mnie, że Torie nie będzie
przychodziła. Jest mi przykro, ale rozumiem, że zmieniłeś
decyzję. - Próbowała się uśmiechnąć, ale usta miała drętwe,
podobnie jak ręce. - Powiedz jej, że bardzo lubiłam, jak tu
przychodziła. Powiedz jej... Powiedz jej, że zawsze będzie tu
mile widziana.

Odwróciła się, żeby odejść, ale Seb chwycił ja za

nadgarstek.

- Czy ty masz jakieś zdolności telepatyczne?
- Co?
- Skąd wiesz, że Torie wyjeżdża? - spytał wolno. Właśnie

przed chwilą skończyliśmy rozmowę na ten temat i gdyby
Torie nie szlochała teraz w poduszkę, to przyszłaby sama do
ciebie, żeby ci o tym powiedzieć i przeprosić za kłopot.

- To jest nie to, co ja... - odetchnęła głęboko. - To znaczy,

że Torie jedzie do matki?

- Tak.
- Znowu jesteśmy poirytowani - stwierdził Seb. -

Chciałem jednak z tobą porozmawiać.

- Chcesz ze mną porozmawiać? Teraz? Zobaczyła, że

dwie klientki, siedzące na sofie, przyglądają się im ciekawie.

- Muszę z tobą porozmawiać. Prywatnie.
- To proszę, dołącz do kolejki.
Wskazała oczekujące klientki, ale nie zwrócił na nie

uwagi. W jego oczach widziała zdecydowanie.

- To ważne, Kree.
Ostrzegawczy dzwonek odezwał się w jej mózgu. Jej salon

musi działać jeszcze długo po tym, jak Seb wyjedzie z miasta.

- Muszę zrobić płukankę. To jest również ważne, Seb.
Kiedy pozwolił jej odejść, odetchnęła z ulgą... Za

wcześnie. Zobaczyła, że przegląda kartkę po kartce w zeszycie
z zamówionymi spotkaniami.

- Co robisz?
- Dołączam się do kolejki, jeśli muszę mieć umówione

spotkanie, żeby z tobą porozmawiać. Chcę to właśnie to
zrobić.

- Jestem zajęta cały dzień. - Zabrała mu zeszyt. -

Wszystkie godziny mam zajęte, aż do wieczora.

Przez moment patrzył na nią, a w jego oczach było coś

łagodnego i zmysłowego.

- Wierzę ci.
Żwawym krokiem i z uśmiechem na ustach Kree podeszła

do klientki.

Po kilku minutach spojrzała w stronę recepcji. Z

mieszaniną ulgi i rozczarowania stwierdziła, że Seb wyszedł.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Chociaż Seb nie znalazł wolnego miejsca w zeszycie

wizyt, to zapamiętał, o której godzinie wychodzi ostatnia
klientka. Wczesnym popołudniem wrócił do „Hair Today" i
czekał, dopóki zostaną tylko Kree i jego córka. Kilka godzin
wcześniej wysłał do salonu dąsającą się Torie, a teraz
obserwował ją, jak sprząta i śpiewa przy akompaniamencie
radia, używając szczotki jako mikrofonu. Co jakiś czas
zderzały się z Kree biodrami i wtedy zaśmiewały się
beztrosko.

„Daję im to, czego same nie wiedzą, że chcą",

przypomniał sobie słowa Kree.

Poczuł dziwne szarpnięcie w piersiach. Mógł to być wynik

ostatniej rozmowy telefonicznej z Claire. Torie nie chciała
jechać z matką i zbyt energicznie zaprotestowała. Seb jej
współczuł. Chciałby, żeby spędziła kilka tygodni z Kree,
wchłaniając i ucząc się optymistycznej postawy wobec życia.
Z drugiej strony uważał, że powinna również spędzić trochę
czasu z matką. Poza tym dwutygodniowy pobyt w Londynie
był wielką okazją dla Torie. Bilety były już kupione i wylot z
Sydney był zaplanowany na poniedziałek.

Czy rzeczywiście był przekonany, że wyjazd do Londynu

to taka dobra dla niej rzecz? A może podświadomie chciał
zostać sam, żeby poddać się dotykowi magicznych dłoni
Kree?

Kree jakby wyczuła jego myśli albo poczuła ich ciepło,

ponieważ odwróciła się nagle. Natychmiast cała zesztywniała,
a uśmiech zamarł na jej pełnych wargach. Nienawidziła swych
reakcji na jego widok.

- Skończyłaś, Torie? - spytał Seb, nie spuszczając oczu z

twarzy Kree.

- Torie, możesz już iść do domu - powiedziała Kree do

dziewczynki.

- Skończ pakowanie, Torie. Niedługo wrócę. Seb obszedł

dookoła biurko i podszedł do niej.

- Mówiłem ci, że muszę z tobą porozmawiać.
- Torie powiedziała mi, że dzwoniła Claire. Biedne

dziecko. Nie była szczęśliwa z takiego rozwiązania, ale myślę,
że ją przekonałam, wykazując wyższość zakupów w Londynie
nad prozaicznym zamiataniem.

- Jestem pewien, że zrobiłaś dobrze, ale to nie jest to, o

czym chciałem z tobą rozmawiać. Chcę porozmawiać o nas.

- O nas? Jeśli masz na myśli, to, co się stało ostatniego

wieczora, to zapomnij o tym.

Odeszła od niego i zajęła się ponownie sprzątaniem.
- Nie prowokuj mnie, Kree. Obydwoje wiemy, że musimy

porozmawiać.

Przerwała pracę i odwróciła się do niego.
- Dobrze. Jeśli nie chcesz być prowokowany, to sobie idź.

Nie chcę rozmawiać o nas. A szczególnie nie chcę rozmawiać
o ostatnim wieczorze.

- Nie możesz udawać, że nic się nie wydarzyło.
- Niczego nie udaję i niczego nie zapomniałam, ale nie

widzę potrzeby, żeby to roztrząsać.

- Chciałem cię przeprosić za to, że straciłem nad sobą

kontrolę.

- Naprawdę?
- Czy cię zraniłem?
- Nie, Seb. - W oczach jej widać było zniecierpliwienie. -

Spytałeś mnie, a ja odpowiedziałam na to pytanie. Nie, nie
zraniłeś mnie, nie i jeszcze raz nie.

- Mimo wszystko musimy porozmawiać - powiedział,

patrząc na jej ręce w gumowych rękawicach. - Po raz pierwszy
od piętnastu lat nie zastosowałem żadnego zabezpieczenia.

Uniosła głowę i napotkała jego wzrok.
- Torie? - spytała załamującym się głosem.

- Tak, Torie, chociaż nie wiedziałem o tym przez

dziewięć lat.

- Jak to?
Nie miał zamiaru dzielić się tym faktem teraz z tą

kobietą... Chociaż może powinna wiedzieć, dlaczego był tak
przejęty tym, co się miedzy nimi stało. Może powinna
wiedzieć, jakie mogą być konsekwencje utraty samokontroli.

- Nie wiedziałeś o niej tak długo?
Seb skinął głową i przeszedł kilka kroków, żeby usiąść na

sofie.

- Nie znałem również Claire.
Kree otworzyła usta, by po chwili je zamknąć.
- Jesteś zaszokowana, Kree? - spytał łagodnie. - Nawet po

tym, co wydarzyło się wczoraj?

- Nie. Jestem...
- Wtedy również spotkaliśmy się na przyjęciu.
- Owoc jednej nocy - wymruczała i bezsilnie opadła na

sofę.

- Nawet nie tyle - powiedział z brutalną szczerością. -

Wystarczyło kilka minut. A później, po dziewięciu latach,
telefon.

- Ale dlaczego? Mam na myśli, dlaczego Claire nawiązała

z tobą kontakt po tak długim czasie?

- Bo jej mąż dowiedział się, że nie jest ojcem Torie i

odszedł od nich. Claire nigdy nie lubiła być bez mężczyzny i
pieniędzy, więc wytropiła mnie.

- Czy uważasz to za błąd?
- Nie, ponieważ dzięki temu mam Torie.
- Czy dlatego przyjechałeś do Australii? Po telefonie

Claire, kiedy powiedziała ci o Torie?

- Tak.
-

Musiała

to być dla ciebie trudna decyzja.

Przeprowadzka na drugą stronę świata...

- Nie było o czym decydować - powiedział wzruszając

ramionami. - Miałem córkę.

- I ożeniłeś się z Claire?
- Tak. Zrobiłem to dla Torie.
Czuł, że Kree mu się przygląda i zastanawia nad

usłyszanymi informacjami. Była bardzo poważna. Nigdy jej
takiej nie widział.

- Sądzę, że było to również trudne dla Torie. Dowiedziała

się, że ma innego ojca. Musiała cię zaakceptować, ale byłoby
to dla niej jeszcze trudniejsze, gdyby spotykała się z tobą tylko
okazjonalnie. Nie mówiąc o tym, jak skomplikowane byłyby
te kontakty, gdybyś mieszkał w Anglii.

- Dlatego ożeniłem się Claire, bo inaczej mógłbym stracić

córkę, którą dopiero co znalazłem.

- Czy to małżeństwo było okropne?
- O ile się orientuję, to znasz Claire.
Kree uniosła brwi, zdziwiona, że powiedział to takim

suchym tonem.

- Obawiam się, że moja opinia może nie być obiektywna.
- Dlaczego?
- Bo to wszystko związane jest z okresem, kiedy się tu

przeprowadziłam i kiedy byłam tą nową... lepiej pozostańmy
przy tym, że Claire mnie nie lubiła.

- Czepiała się ciebie?
- Trochę. Później czepiała się mojego brata. Jest wiele

złej krwi pomiędzy jej byłym mężem i O'Sullivanami.

- A ty przychodzisz z pomocą Torie.
- Jak mogłoby być inaczej. Torie jest wspaniałym

dzieckiem. - Serdeczny uśmiech zagościł na jej twarzy. -
Zupełnie nie jest podobna do swojej matki.

- Wszyscy próbujemy walczyć z genami.
- Ty też? - spytała. Ale kiedy powrócił mu na twarz

smutny uśmiech, ona również posmutniała, co nie uszło uwagi

Seba. Jasny błękit jej oczu zasnuła mgiełka smutku. Można
było zgubić się w tej mglistej głębinie.

Z jakimi obciążeniami genetycznymi walczysz, Kree?

pytał ją w myślach. Jakich blizn dorobiłaś się w wyniku walki,
by zaistnieć w nieprzyjaznym środowisku?

Zbeształ się w duchu za zagłębianie się w tak zdradliwe

otchłanie ludzkiej duszy. Musiał za wszelką cenę nakierować
rozmowę na prawidłowe tory, bo dochodzili do sedna sprawy
bardzo okrężną drogą. Musi wrócić do rozmowy o
prawdopodobnych konsekwencjach ostatniej nocy.

-

W

walce

z

moimi

genami

nauczyłem

się

odpowiedzialności za swoje czyny.

Nie potrzebował wskazywać jej znaków drogowych, by

udowodnić, że idą złą drogą. Było dla niej całkiem jasne, że
to, co mówi, nie odnosi się do Torie lub Claire. Uśmiechnęła
się.

- Nie musisz czuć się odpowiedzialny za wydarzenia

ostatniego wieczoru. Byłam ich równoprawnym uczestnikiem.

- A jeśli jesteś w ciąży?
- To nie jest możliwe.
- Ale jeśli tak się stało?
- Nie mogło się to stać. Ani po ostatniej nocy, ani w

ogóle. W porządku? - Ich spojrzenia spotkały się.

Oczy Kree patrzyły z taką samą intensywnością, z jaką

powtórzyła pytanie. - W porządku?

- Nie, to nie jest w porządku - oznajmił Seb, zaciskając

szczęki. - Chcę wiedzieć, Kree. Przecież to również moja
sprawa.

- To takie babskie problemy - powiedziała z

nieprzyjemnym uśmiechem na twarzy. - Uważam, że nie
potrzebujesz znać szczegółów. Wystarczy, że powiem ci, iż
nawet gdybym chciała zajść w ciążę i robiła wszystko, by
osiągnąć ten cel, łącznie ze stawaniem na głowie, to i tak bym

nie mogła. Nie ma więc najmniejszej szansy na to, że tej nocy
coś się zmieniło. Nic się nie zmieniło.

- To nie skończyło się na tej jednej nocy, kochanie.
Ta niespodziewana odpowiedź wstrząsnęła nią. Poczuła

się tak słaba, że nie byłaby w stanie podnieść się z sofy.
Zacisnęła palce na poduszce.

- Rozumiem, że „kochanie" to dla ciebie słowo

pozbawione głębszego znaczenia. A teraz pozwolisz, że wrócę
do pracy, bo inaczej nigdy nie skończę tego sprzątania.

- Nie teraz - powiedział wolno, poważnym tonem. - Czy

ty naprawdę myślisz, że z nami koniec? Że teraz wstanę i
odejdę sobie?

- Tak to widzę - powiedziała.
Jesteś straszną kłamczuchą, Kree O'Sullivan, pomyślał

Seb.

Wolno odwróciła głowę i napotkała jego uważne

spojrzenie. Zniewalające, pomyślała i serce zaczęło jej bić z
opętańczą siłą. Czuła, jak obija się o żebra. Patrzyła na niego,
kiedy podniósł rękę i odgarnął jej włosy z czoła.

Kree z trudnością przełknęła ślinę. Wróciły do niej

wspomnienia parnej nocy. Namiętność, wygłodniałe usta i
wilgotne pocałunki.

- Nie chcę, żeby to się skończyło, Kree - powiedział

wolno, patrząc na nią z uwagą. - A ty chcesz?

Pokręciła przecząco głową.
- Przyjedź więc do mnie do Sydney.
Przez chwilę myślała, że się przesłyszała, potem, że w

roztargnieniu jego usta wypowiedziały te słowa. Wypuściła
głośno powietrze z płuc.

- Pojechać do Sydney? Z tobą? Żartujesz sobie? - Ale na

jego twarzy nie było śladu uśmiechu. Przeciwnie, w oczach
miał powagę i zdecydowanie. Zamierzał wyjechać z Plenty za
godzinę lub dwie, ponieważ Torie musiała wrócić do domu w

Sydney, żeby się spakować. Kiedy Torie wyjedzie, będzie
sam. Oczy mu błyszczały i wyrażały coś, ale Kree była zbyt
oszołomiona, żeby to zidentyfikować. Chciał ją mieć przez
pięć dni, dopóki nie poleci do Londynu. Tam, skąd przybył,
pomyślała. Potrząsnęła głową. Rana w jej sercu jeszcze
bardziej krwawiła. - Lecisz do Anglii, bo nie wszystko
ustaliłeś z Claire i z tym... jak mu tam, lordem Barnacle?

- Barnaby - poprawił ją. - Niezupełnie. Wiem, że Torie

będzie bezpieczna i otrzyma odpowiednią opiekę. Muszę
jednak sprawdzić, czy będzie tam szczęśliwa. I, jak wiesz,
rzadko mam okazję dostarczenia jej jakichś rozrywek. -
Zacisnął usta. - Muszę również odwiedzić rodzinę. Torie już
dwa lata nie widziała się z dziadkami. Potem wrócę z nią do
Australii.

Rodzina. Bliscy tego człowieka, których nie brała pod

uwagę.

- A co będzie z twoim biznesem i Heaslipem?
- Poradzą sobie. Sprawy będą się toczyły według

ustalonego schematu, dopóki nie zostanie zatrudniony nowy
dyrektor. Nie jest to dobra pora roku, ale spotkania biznesowe
zaplanowane są na drugi tydzień stycznia.

- To znaczy, jak wrócisz?
- Tak.
A po zatrudnieniu nowego dyrektora wyjedzie z Plenty.

Świadomość tego faktu wzburzyła Kree.

- Przyrzekłam już bratu i Julii, że spędzę z nimi święta.

To nasza rodzinna tradycja.

- Nie myślałem, że przywiązujesz wagę do tradycji, Kree.
- Może kiedyś nie, ale teraz jest malutka Bridie - Wyraz

jej twarzy złagodniał.

- Ona nie będzie za tobą tęsknić.
- Prawdopodobnie nie, ale ja lubię marzyć. - Uśmiechnęła

się. Seb patrzył na nią swoimi ciemnymi oczami, z których

widziała czułość. Nie, to niemożliwe, pomyślała. To przecież
Seb Sinclair.

- A ty, Seb, będziesz za mną tęsknił?
W jego oczach zamigotało ciepło. Jesteś głupia, zganiła

się w myślach. Jemu chodzi wyłącznie o seks. Czego więcej
oczekuje mężczyzna od tak łatwej dziewczyny jak ja? Głupia,
głupia, głupia.

- Czy jest coś, co by mogło zmienić twoją decyzję? -

spytał miękko.

Serce jej zamarto. Tak, zastanowiła się. Jest coś takiego,

ale czy on o tym wie? Nie, nie może z nim pojechać. Nie
może słuchać głosu serca. Tak trudno podjąć decyzję.
Podobnie, jak w filmie „Pretty Woman".

- Uważam - zaczęła drżącym głosem - uważam, że zbyt

się różnimy i nie ma między nami niczego.

- To znaczy, że ostatnia noc była niczym?
- Ostatnia noc była zdumiewająca, wyjątkowa, nigdy

jeszcze nie doświadczyłam czegoś takiego. To moja śmiałość
doprowadziła cię do wariacji i próbowałeś dostosować się do
mnie.

Spojrzał na nią i potrząsnął głową.
- Jesteś najbardziej nieznośną kobietą, jaką do tej pory

spotkałem.

- A mimo to chcesz, żebym przyjechała do Sydney? Do

twojego domu?

- Tak.
- Mówisz tak, żeby mnie namówić do przyjazdu.

Powiedzmy, że przyjadę i zatrzymam się w twoim domu w
Cremorne lub Vaucluse lub...

- W Seaforth. Tam mieszkam.
Zamrugała oczami. Czy naśmiewa się z niej? Czy

rzeczywiście tam mieszka? To pewnie taka poza. Mieszkanie
w dzielnicy portowej.

- Jeśli spędzę u ciebie jedną noc lub kilka, to wtedy nie

będziesz przepraszał, że straciłeś samokontrolę?

- Kree!
- Tylko pytam.
- Prowokujesz mnie. Drażnisz. Prawie już wyję do

księżyca. Doprowadzasz mnie do obłędu i nic nie mogę na to
poradzić. Chcę być z tobą. Pragnę być z tobą dłużej niż jedną
noc.

Więcej seksu? Oczywiście. Przez moment serce jej

podskoczyło w dzikiej nadziei, ale zaraz powróciło na swoje
miejsce.

- Tylko że ja nie będę pasowała do twojej posiadłości.

Pocałował ją. Pocałunek był szybki i mocny.

- Czy już ci mówiłem, że jesteś najbardziej prowokującą

kobietą i że nigdy takiej jeszcze nie spotkałem?

- A czy ja ci mówiłam, że używasz zbyt wiele wielkich

słów?

Długi czas patrzył na nią tak jak nigdy dotąd.
- Zadzwonię do ciebie - powiedział w końcu.
- Nie ma potrzeby. Nie pojadę do Sydney. Nie zostawię

rodziny, a poza tym mam kota pod opieką.

Kree nie mogła skoncentrować się na sprzątaniu. Targały

nią sprzeczne emocje. Propozycja Seba była kusząca, a ona
wariowała na jego punkcie. Nie mogła jednak dopuścić, by ten
stan jeszcze bardziej się pogłębił. Chwyciła telefon i
wyłączyła go. Nie chciała, by Seb miał możliwość dalszego
namawiania jej na wyjazd. Powiedział przecież, że zadzwoni.
Zabrała się ponownie do sprzątania, ale po chwili przerwała i
włączyła telefon. Wybrała numer Julii.

- Och, proszę, odezwij się. Tak bardzo potrzebuję

rozmowy z tobą - szeptała.

Kiedy włączyła się sekretarka, Kree zaklęła i kopnęła ze

złością biurko, uderzając się boleśnie w duży palec u nogi. -
Julio, to ja. Bądź później w domu, proszę. Muszę...

- Nie powinnaś nagrywać takich słów na sekretarce -

odezwał się cierpki głos Zane'a. - W tym domu są dzieci.

Kree zamknęła oczy i usta, powstrzymując się przed

wypowiedzeniem jeszcze jednego brzydkiego słowa.

- Rozumiem, że to ty reprezentujesz dzieci, a czy jest

jakaś dorosła osoba w domu?

- Osoba dorosła pływa. Powiem jej, że dzwoniłaś.
- Zapomnisz, jak zwykle. Złapię ją na basenie. I proszę

cię skasuj to, co mówiłam. Nie chcę, żebyś ty lub Bridie
nauczyli się brzydkich wyrazów. - Rozłączyła się, słysząc
śmiech w słuchawce. Wepchnęła telefon do kieszeni i w tym
momencie usłyszała sygnał. Spojrzała na wyświetlacz i
odczytała adres, pod którym przyjmują koty na przechowanie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY
- Jesteś pewna, że zapakowałaś wszystko? - spytał Seb z

nutką sarkazmu w głosie. Torie pakowała się niebywale długo,
a potem wbiegała jeszcze trzy razy na górę, żeby coś
sprawdzić i mruczała do siebie. Seb cierpliwie znosił
trzaskanie drzwiami i biegającą Torie. Za każdym
trzaśnięciem odczuwał skurcze żołądka, czego szczerze
nienawidził. Wiedział, że była to z jej strony gra na zwłokę.
Czekała, że może coś się wydarzy, co przeszkodzi jej w
wyjeździe.

Na szczęście byli już w samochodzie. Seb niecierpliwie

przesunął fotel i usiadł na miejscu kierowcy.

Spójrz prawdzie w oczy, myślał. Nie masz pewności, że

zobaczysz Kree z walizką w ręku. Ma jeszcze dwa dni pracy
przed przerwą świąteczną.

- Chodź już, Torie. Wsiadaj do samochodu. Jeśli czegoś

zapomniałaś, to znajdziesz po powrocie.

W końcu Torie ostatecznie zatrzasnęła drzwi.
- Nie wiem, dlaczego tak gderasz na temat wyjazdu -

powiedziała.

- Czy mam ci przypomnieć, co powiedziałaś pierwszego

dnia, kiedy tu przyjechaliśmy? - Seb zapalił silnik i wyjechał z
garażu, ale nie uszło jego uwagi, że Torie zrobiła minę. Wolał
takie przekomarzanie się, niż ponure milczenie. Skierował
samochód na ulicę i w momencie gdy zmieniał biegi, usłyszał
sygnał swojego telefonu komórkowego. Chwycił go, zanim
zdążyła zrobić to Torie. Był to SMS. Uśmiechnął się, zanim
zaczął czytać.

„Gizmo niepewna co do wyżywienia. Chce znać menu".
Druga wiadomość przyszła z tego samego źródła.
„Czy personel nosi szorty?" Seb roześmiał się. Ogarnęła

go niecierpliwość. Znowu z nim grała, kpiła. Może jednak
zmieni decyzję, pomyślał z nadzieją.

- Cóż to tak cię śmieszy? - spytała Torie.
- To sprawa prywatna. - Czuł, że patrzy na niego z

zainteresowaniem.

- Nie wiedziałam, że masz prywatne życie.
- Są pewne rzeczy, których nie potrzebujesz wiedzieć -

wymruczał, pisząc odpowiedź.

- Miło patrzeć na ciebie, jak się uśmiechasz - dodała

Torie.

Spojrzał na nią.
- Myślisz, że powinienem mieć więcej przyjemności?
- To by ci nie zaszkodziło.
No właśnie. A wszystko, czego potrzebował, to

współpraca z najbardziej nie chcącą współpracy kobietą, jaką
kiedykolwiek spotkał. Telefon zawibrował mu w ręku,
wysyłając niecierpliwy impuls. Nie spojrzał nawet na
wyświetlacz, tylko z uśmiechem przyłożył aparat do ucha.

- Michael? - zdziwił się. - Chyba nie pracujesz w sobotnie

popołudnie?

- Chciałem przed wyjazdem skończyć sprawdzanie stanu

finansów agencji Heaslipa.

W umyśle Seba włączył się natychmiast dzwonek

alarmowy.

- Coś znalazłeś?
- Niewielkie braki w gotówce, ale nie ma dowodów, żeby

wnieść sprawę do sądu. Czy chcesz dalej sprawdzać
dokumenty z „Hair Today"?

Seb zmarszczył brwi. To, że Dedini tak szybko opuścił

miasto, ciągle go niepokoiło. Co prawda, Kree prosiła go,
żeby trzymał się z dala od jej biznesu, ale on uważał, że
potrzebuje pomocy, czy chce jej, czy nie. Nieważne, czy
podziękuje mu za to, czy nie.

- Szefie?
Seb zdecydował się.

- Sprawdź. To nie powinno zająć wiele czasu, ale wątpię,

czy znajdziesz jakiś ślad. Jest bardziej prawdopodobne, że po
prostu podbierano pieniądze z kasy. Liza ma te dokumenty,
ale będzie dopiero po przerwie świątecznej. Baw się dobrze w
czasie urlopu.

- Ty także, szefie.
- Mam taki zamiar.
- Dość tej kary - wysapała Kree, kończąc czwarte

okrążenie basenu. Miała jeszcze dość energii, żeby wyjść z
wody i położyć się na gorącym cemencie. Zwariowane myśli
o wyjeździe do Sydney nie opuszczały jej ani na chwilę.

Julia leżała na ręczniku, ale oczy miała otwarte. Patrzyła z

uwagą na szyję Kree.

- Czy coś się stało, że taką karę sobie zadajesz? Kree

spojrzała na nią i westchnęła.

- Tak. I chciałabym, żeby była to tylko kwestia

pocałunku.

- A więc, to Seb zrobił ci to ostatniej nocy po przyjęciu?
- Nie tylko to.
- Och - w tym krótkim słowie Julia zawarła

niewiarygodną ilość treści. - To źle - powiedziała w końcu.

- I źle... i dobrze - Kree wypuściła głośno powietrze,

jakby razem z nim mogła się pozbyć pamięci o tym dobrym
oraz zakłopotania i frustracji, związanych ze złą stroną tego
zdarzenia. - Prosił mnie, żebym przyjechała do Sydney, do
jego domu. Chce, byśmy razem spędzili święta Bożego
Narodzenia.

- To brzmi całkiem nieźle - stwierdziła Julia ze

zmarszczonym czołem.

- Nie jestem pewna. Początkowo nie mogłam w to

uwierzyć. Seb chyba uważa, że jestem zupełnie inna, niż
faktycznie jestem. Wcześniej przekonywałam go, że

potrzebuje więcej przyjemności w życiu. - Roześmiała się. -
Widać, że posłuchał mojej rady.

- A może jest odwrotnie. Seb chce spędzić z tobą ten czas,

by właśnie się dowiedzieć, jaka jesteś w rzeczywistości.

- Jestem pewna, że chce spędzić ten czas w łóżku.
- Wiele rozmów prowadzi się w łóżku. Kree wzniosła

oczy ku niebu.

- Dopadło cię, Kree. - Julia patrzyła na nią badawczo. -

Lubisz tego mężczyznę. Czy nie mam racji?

- Myślę, że mogłabym go polubić - Kree sprostowała.

Wiedziała, że mogłaby. Miał dobry stosunek do Torie. Jej
wygłodniałe macierzyństwa serce akceptowało to z całej
duszy. Bezwiednie szarpała palcami ręcznik, na którym leżała
Julia. - Ale bardzo się różnimy - ciągnęła. - Nie tylko
temperamentami. Mam na myśli styl życia. Możesz uwierzyć,
że on mieszka w Seaforth? A jego rodzina w Anglii to
prawdopodobnie lord i lady Rollinginloot. Mieszkają w
posiadłości ze stajniami i służącymi. - Przerwała. Po chwili
powiedziała: - Nie powinnam z nim spać.

- Ale już to zrobiłaś. Dlaczego?
- To była tylko chemia, bo w ogóle to znajdujemy się na

przeciwległych krańcach. Ocieramy się o siebie, ale idziemy
innymi drogami. Powiedział mi, że go doprowadzam do
szaleństwa.

Julia się uśmiechnęła.
- To nie jest nic dobrego, Julio.
- Kto tak powiedział? - Oczy przyjaciółki pozostały

poważne. Julia podniosła się i położyła rękę na ramieniu Kree.
- Masz zamiar przyjąć za pewnik te wszystkie stwierdzenia i
nie chcesz się dowiedzieć, jak jest naprawdę?

- Myślisz, że powinnam to zrobić? Uważam, że nie

można wszystkiego przypisywać chemii. Najlepszym
przykładem tego jestem ja i twój brat.

- Bo ty masz taki żałosny gust - zażartowała Kree.
- Nawet zastanawiam się, dlaczego proszę cię o radę.
- Wcale mnie nie prosisz. Tylko mi o sobie opowiadasz, a

decyzje i tak podejmujesz sama. Zawsze tak robisz -
podsumowała Julia i zaczęła zbierać swe rzeczy.

- Lepiej uciekajmy z tego słońca, bo spalimy się zupełnie.
Kree nie sprawdzała telefonu, dopóki nie doszły do domu.

Wtedy spojrzała na wyświetlacz i serce jej mocno zabiło, a
lody zaczęły przeciekać miedzy palcami.

- Co się stało? - spytała Julia. - Złe wiadomości? Seb

podał jej swój adres w Seaforth. Rozdrażniona jego arogancją,
wymazała adres z wyświetlacza i ciężko westchnęła. Jakie to
ma znaczenie, skoro adres zdążył już wryć się w jej serce w
głowie i utrwalić w pamięci.

- Myślę, że tak - odpowiedziała Julii. - Jest to zła

wiadomość.

Dokładnie dwa dni później Kree stała na betonowym

podjeździe domu Seba, z sercem w gardle i klatką z kotem w
ręku. Jadąc przez Seaforth wyobrażała sobie, jak może
wyglądać jego dom, ale mimo to nie była przygotowana na to,
co ujrzała.

Dom Seba zawieszony był na stromym zboczu wzgórza, w

rzędzie innych, podobnych domów zbudowanych w stylu
śródziemnomorskim, przypominających torty weselne. Duży i
elegancki. Dodatkową zaletą było jego położenie przy końcu
ślepej uliczki.

- Czy to jakiś znak, Gizmo, ta ślepa uliczka? -

wymruczała. - Ślepa uliczka, która prowadzi donikąd. Nie
należymy do tego świata - stwierdziła, mając na myśli swoją
Dynię, która wyglądała żałośnie przy jaguarze.

Podniosła klatkę i zwróciła się do kotki:
- Myślisz, że jaguary jedzą robaki?
- Tylko wtedy, gdy są wyjątkowo głodne.

O mało nie wypuściła klatki. Gizmo zamiauczała żałośnie.

Seb podszedł do niej. Był przystojny i bogaty, z klasą,
podobnie jak jego otoczenie. Kree przycisnęła wolną ręką
serce.

- Zawsze mnie straszysz. Gdzie się ukrywałeś? -

Usłyszałem twój samochód i wróciłem. - Wskazał na klatkę. -
Czy to znaczy, że przyjechałaś do mnie, jak prosiłem?

- Chyba tak - odpowiedziała. Nie widziała jego oczu i nie

miała pojęcia, o czym myśli z oczami ukrytymi za ciemnymi
okularami. - Okazało się - dodała, wskazując na kota - że
menu jej nie odpowiadało, a poza tym obsługa nosiła
uniformy i nie było widać ani kawałka gołej skóry.

Kącik jego ust uniósł się do góry w odpowiedzi na ten

banalny żart, a Kree poczuła niewielkie odprężenie. Pozwoliła
sobie spojrzeć na niego, ale napięcie natychmiast wróciło. Seb
ubrany był w ciemne spodnie i białą koszulę. Wszystko to
było najwyższej jakości. Poczuła się jak szara myszka w
bawełnianym podkoszulku.

Zły wybór, pomyślała. I to nie ma nic wspólnego z moim

ubraniem. Źle zrobiłam, przyjeżdżając tutaj. Źle zrobiłam,
biorąc tu swój samochód i oczywiście kota.

- Powinnaś zadzwonić - powiedział Seb. Dopiero teraz

zobaczyła, że trzyma w ręku kluczyki od samochodu. Doznała
wstrząsu. Źle zrobiłam, że nie uprzedziłam o swoim
przyjeździe, pomyślała.

- Wybierasz się dokądś?
- Właśnie wróciłem.
Serce Kree zabiło mocniej. Co ja tu robię? Nie należę do

tego otoczenia, pomyślała.

- Czy to są twoje inicjały, czy pseudonim? - spytał nagle.
Kree otworzyła usta i po chwili je zamknęła.
- Co? - spytała.

- Twoja tablica rejestracyjna - wskazał jej samochód. -

KAOS - 73. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem twój samochód,
byłem ciekaw, co to oznacza.

- KAOS, to są moje inicjały. Kree Amberline O'Sullivan -

powiedziała wszystko jednym tchem. - Rzeczywiście mało
wiemy o sobie, nieprawdaż?

- Ja znam cię na tyle dobrze, żeby nie być zdziwionym, że

pojawiłaś się tutaj bez zapowiedzi. Razem ze swoim kotem.
Ale nie wiem zupełnie, dlaczego jesteś zdenerwowana.

Zanim mogła zrobić coś innego, niż otworzyć i zamknąć

usta, Seb pocałował ją. Gorąco i zdecydowanie oraz na tyle
długo, żeby miała czas pozbyć się napięcia, które czuła przez
cały czas. Następnie wziął od niej klatkę z kotem i ruszyli w
stronę domu.

- Co zamierzasz zrobić z Gizmo?
- Moja gospodyni się nią zajmie.
Miał gospodynię? Serce Kree biło w rytm kroków, kiedy

przechodzili przez wyłożone marmurem wejście.

- Czy ona potrafi zająć się kotem tak samo dobrze jak

domem?

Seb uśmiechnął się.
- Pani Craig poradzi sobie ze wszystkim.
- Nie masz kamerdynera, służącego i ogrodnika? -

spytała.

Seb roześmiał się głośno.
- Czy martwi cię brak służby?
- Dziwisz się, że jestem zdenerwowana. Nie czuję się

dobrze z tym wszystkim. - Rozłożyła szeroko ramiona,
wskazując na dom.

- Szybko się przyzwyczaisz.
- W trzy dni? - Nie mogłaby przywyknąć do takiego

domu, takiego stylu życia. Może w ciągu trzech tygodni lub

trzech miesięcy, pomyślała. - Och, wątpię w to - powiedziała
głośno.

- To tylko dom.
- Nie - powiedziała gwałtownie. - To jestem ja. Czuję

się... przestraszona.

- Nie wierzę, żeby coś mogło cię przestraszyć, Kree -

powiedział Seb, mrużąc oczy.

- Widzisz, potwierdza się to, co powiedziałam wcześniej.

Nic nie wiemy o sobie. Nawet ja sama nie znam siebie.

- Czy nie jesteś tą kobietą, która daje ludziom to, czego

sami nie wiedzą, że chcą?

Przekręca moje słowa, a potem je cytuje, pomyślała.
- Ja mówiłam wtedy o włosach i tylko to miałam na

myśli. Po prostu dobrze czeszę - wyjaśniła.

- A dlaczego nie chciałaś umówić mnie na wizytę? I

jeszcze sobie żartuje, pomyślała z niesmakiem i spojrzała mu
w oczy...

- Dzięki tobie ludzie czują się lepiej. I wcale się z tego nie

śmieję. Widziałem twoją pracę i widziałem, jak zmieniła się
Torie. A teraz czuj się tu normalnie. Jesteś tutaj i ja chcę,
żebyś tu była.

- A co będzie, jeśli zechcę wyjechać?
- Nigdzie cię nie puszczę. - Spojrzał jej głęboko w oczy.

Poczuła ponownie skurcz żołądka. - Mam twojego kota,
zażartował. .

Zostawił ją w wielkim, jasno oświetlonym holu,

zatrzymując kota jako zakładnika, kota, którego nawet nie
lubiła. Jakie to śmieszne. Tak samo śmieszne, jak jego prośba,
by czuła się tutaj normalnie. Jednak Kree nie mogła pomóc
sobie śmiechem, zwłaszcza teraz, kiedy się przekonała, że jej
własny śmiech wraca do niej jak bumerang, odbity od ścian
holu. Może biorę wszystko zbyt poważnie, zastanowiła się.

Stanęła w drzwiach holu i uśmiechnęła się na widok

swobodnie chodzącego kota i śmiejącego się Seba.

- Jestem zadowolony, widząc, że pokonałaś lęk przed

moim strasznym domem.

- A ja jestem zadowolona, że bawi cię mój widok i mój

niepokój.

- Jestem pewien, że niedługo i ty będziesz zadowolona.

Również ze mnie. - Nawet z tej odległości widziała jego
błyszczące oczy. Czuła, że zaczyna drżeć w oczekiwaniem
spełnienia. Seb podszedł do niej z gracją czającego się kota.
Stanął przed nią, a Kree poczuła ciepło i słabość obejmujące ją
w posiadanie.

- Ale najpierw zabiorę cię na obiad.
- Tak, jak na randce?
- Właśnie tak. Chcę w tradycyjny sposób zacząć nasz

związek.

Związek? Słowo to zawibrowało jej w uszach. Jak impuls

elektryczny przebiegło przez nerwy, napełniając ją nadzieją.
To znaczy, że nie będzie to jednodniowy kontakt, nie dziki
seks w ciemności, tylko związek.

- Nie musisz fundować mi obiadu - powiedziała szczerze.

- Wiesz o tym.

- Wiem, że nie muszę, ale chcę. - Uśmiech plątał się w

kącikach jego ust, ale oczy pozostały poważne.

- Jesteś takim małym biedactwem. Musisz jeść.
- I co - pogładziła jego koszulę - planujesz mnie karmić?
- Zrobiłem rezerwację na ósmą i będziesz mogła zjeść

wszystko, czego tylko zapragniesz.

Trzymała rękę na jego piersi, ale słyszała bicie własnego

serca.

- Mamy jeszcze godzinę do wyjścia. Co będziemy robić?
- Chciałabym zobaczyć twój dom.
- Bardzo proszę - powiedział szarmancko.

Była to dziwna wycieczka. Kree nie mogła się

skoncentrować. Próbowała zapamiętać ilość pokoi, ich wystrój
i przeznaczenie, ale czuła jedynie niecierpliwość i słodkie
ciepło, które ogarniało całe jej ciało. Tak, jakby się umówili,
oboje unikali bezpośredniego kontaktu. Po obejrzeniu dołu
Seb spytał:

- Czy chcesz teraz obejrzeć piętro, czy może później, jak

wrócimy do domu?

- Teraz - odpowiedziała Kree i zaczęła wchodzić po

schodach. Nie oglądała się, ale miała świadomość, że Seb
idzie za nią. Czuła jego wzrok na sobie. W połowie schodów
zatrzymała się i spojrzała przez ramię. Napotkała jego oczy.
Usta ich znajdowały się na tym samym poziomie. Wyciągnął
do niej ręce i odwrócił twarzą do siebie. Objął ją delikatnie i
zaczął całować kąciki jej ust, oczy, a później zanurzył twarz w
jej włosach. Nagle poczuła, jak unosi ją do góry i zaczyna
wchodzić po schodach. Kopnięciem otworzył jedne z drzwi.

- Tu jest moja sypialnia - powiedział.

ROZDZIAŁ DWUNASTY
Nie pojechali na kolację. Musieli nasycić swoje głodne

ręce i usta. Było zbyt dużo miejsc do dotykania i zbyt dużo
sekretów do odkrycia.

Najchętniej improwizowali ucztę na tarasie, na który

wychodziło się z sypialni. W lodówce, którą obficie
zaopatrzyła pani Craig, znajdowali wszystko, na co mieli
ochotę. Nie zapominali również o kocie. Gizmo czuła się w
domu Seba wyśmienicie. Często leniuchowali przy basenie
Seba albo też Seb wynajmował łódź od sąsiada i pływali po
zatoce. Wtedy urządzali sobie piknik na wodzie. Kiedy
wracali do domu, karmili się sobą nawzajem.

Do restauracji poszli tylko raz. Seb wybrał takie miejsce,

w którym Kree mogła czuć się swobodnie. Zresztą, to nie
miało większego znaczenia, ponieważ zupełnie ignorowali
otaczający ich świat. Odpowiadało to egoistycznemu sercu
Kree. Chciała Seba wyłącznie dla siebie. Pragnęła delektować
się tymi wspaniałymi chwilami weekendu, który przeżywała
w środku tygodnia.

Nie mogła jednak pogodzić się z faktem, że Seb nie

traktował zapewne tej randki jako preludium do decyzji
„będziemy na zawsze razem". Jego prywatne życie
pozostawało dla niej tajemnicą. Została jego kochanką, ale nie
wiedziała, czy zdawał sobie sprawę, że jeśli wszystko się
skończy, będzie za nim tęsknić obłędnie.

Ostatniej nocy przed odlotem Seba do Anglii, po której

miała wrócić do Plenty, Kree obudziła się i spostrzegła, że jest
sama w łóżku. Oparła się na łokciu i zlustrowała wzrokiem
cały pokój. Po chwili spostrzegła sylwetkę Seba. Siedział na
tarasie, po ciemku, w całkowitym bezruchu. Odczytała to,
jako początek końca.

Och nie, zaprotestowało jej serce. Jeszcze nie teraz.

Przecież zostało jeszcze kilka godzin do odlotu.

Wstała cicho z łóżka, podeszła do niego i przytuliła się do

jego pleców, całując go w ramię.

- Nie możesz spać? - usłyszała w ciemności.
- Chciałam zapytać cię o to samo - powiedziała lekkim

tonem, starając się powściągnąć emocje, chociaż wiedziała, że
jutro wszystko się skończy. - Czy twój zegar biologiczny
przestawił się już na czas londyński?

- Wygląda na to, że tak. Czy polubiłaś już mój dom,

Kree?

- Nigdy nie mówiłam, że go nie lubię.
- Powiedziałaś, że czujesz się tu nieswojo.
- Chcesz rozpocząć nową sprzeczkę?
Może

rzeczywiście

chcę,

pomyślał.

Czuł

się

podenerwowany i chciał się wyładować. Nienawidził takiego
stanu, kiedy nie mógł określić powodu swego złego nastroju.

- A co myślisz o moim domu? - ciągnął dalej ten temat.
- Mógłby być trochę bardziej kolorowy, ale poza tym nie

brakuje mu niczego. - Uniosła głowę i spojrzała na niebo. -
Jednak, zdecydowanie nie lubię twoich gwiazd.

- Co jest złego w gwiazdach?
- Niebo nie jest w mieście dostatecznie ciemne. Twoje

gwiazdy są zupełnie inne niż moje.

I w ten prosty sposób poprawiła mu nastrój.
- Patrz - powiedział, wskazując ręką niebo. - Spadająca

gwiazda. Powyżej Oriona.

- Gdzie? Nie widzę.
- Już spadła. Masz słaby refleks.
- Nabrałeś mnie. Nie widziałeś żadnej spadającej

gwiazdy.

- Więc nie będziesz się martwić, jeśli moje życzenie się

spełni.

- Nie będę - odpowiedziała, nie pytając, jakie to było

życzenie. - Gdzie jest ten Orion, o którym wspomniałeś.

Seb przysunął ją bliżej do siebie i teraz patrzyła we

wskazywanym przez niego kierunku.

- Widzisz ten układ gwiazd w kształcie klepsydry?
- Niezupełnie - zmrużyła oczy. - Ale nie jestem zbyt

dobra w odróżnianiu kształtów.

- Spójrz na te trzy jasne gwiazdy znajdujące się blisko

siebie w jednym rzędzie. One odpowiadają miejscu
przewężenia klepsydry. - Widzisz?

- Więc Orion jest klepsydrą?
Seb roześmiał się i pogładził policzkiem jej włosy.
- On jest myśliwym.
- A powiedz mi, co to za gwiazda, która tak jasno świeci?
- To Syriusz - powiedział i zanurzył nos w jej rude włosy.
- Skąd wiesz tak dużo o gwiazdach?
- Wychowywałem się na prowincji. Mieliśmy tam

również ciemne niebo i jasne gwiazdy.

- Naprawdę?
- A któregoś roku na Gwiazdkę dostałem teleskop i on

zrobił ze mnie takiego specjalistę.

- Nietrudno sobie wyobrazić, że już jako dziecko miałeś

ochotę patrzeć w gwiazdy i kontemplować wszechświat.

- A według ciebie, jakim byłem dzieckiem?
- Poważnym. Skupionym. Eleganckim. Jednym z takich

dzieci, które zawsze odrabiają zadaną pracę domową.

Seb uśmiechnął się, słysząc wyraźną nutkę dezaprobaty w

jej głosie.

- Myślę, że wychowywałeś się w prawdziwym angielskim

domu. Twój ojciec był bankierem, a matką była prawdziwa
lady. Miałeś braci lub siostry, którzy byli ciągle piętnowani,
bo nie mogli nadążyć z osiągnięciami za swym wspaniałym
bratem. Czy mam rację?

- Tak. Z wyjątkiem braci i sióstr.
- Jesteś jedynakiem?

- Byłem wychowywany jako jedyne dziecko.
- Czy to znaczy, że twoje rodzeństwo zmarło?
- To znaczy, że nawet nie wiedziałem, iż mam

rodzeństwo.

Spojrzała na niego uważnie.
- Jak mogło tak być? - spytała.
- Moi rodzice adoptowali mnie, ale powiedzieli mi o tym

dopiero, kiedy skończyłem osiemnaście łat - odpowiedział
chłodnym głosem, takim, jakim zwykł mówić, gdy chciał
ukryć swe uczucia.

- Czy w końcu znalazłeś... swoje rodzeństwo? - spytała

ochrypłym głosem, który z trudem wydobywał się z jej
ściśniętego gardła.

- Oczywiście, że chciałem wiedzieć, skąd pochodzę, kim

byłem i czy mam gdzieś rodzinę.

- Więc znalazłeś biologicznych rodziców?
- Tak. - Roześmiał się krótko i gwałtownie wypuścił

powietrze, aż jej włosy uniosły się, a serce mocniej zabiło. -
Znalazłem matkę i cały klan rodzeństwa. Żadne z nich nie
chciało mnie znać... Dopiero, gdy udało mi się zarobić
pieniądze...

- I teraz wszyscy chcą ich od ciebie? - spytała ze

współczuciem.

- Nie potrzebuję sesji terapeutycznych, Kree.
- Nie? A ja sądzę, że potrzebujesz.
- Jest tylko jeden rodzaj terapii, jakiej potrzebuję od

ciebie.

Tak Seb, wiem, czego potrzebujesz ode mnie, pomyślała.

Ale czy rzeczywiście tylko takiej terapii potrzebujesz?

- Czasami człowiek nie wie, czego potrzebuje -

wyszeptała.

- Ale ja wiem, czego chcę, Kree - powiedział jej do ucha.

- Wiem również, czego ty chcesz i potrzebujesz - mówił dalej,
pieszcząc jej ciało.

- To nie jest to, czego potrzebuję.
- Nie?
- Chcesz wiedzieć, czego potrzebuję? Potrzebuję twojej

miłości. - Wzięła w dłonie jego twarz. - Ty również
potrzebujesz mojej miłości, Seb.

- To nie jest miłość, Kree.
- Z mojej strony tak. Pozwól tylko, bym mogła cię

kochać. Nie możesz kontrolować wszystkiego. Nie możesz
kontrolować tego, co jest miedzy nami.

- Nieprawda, Kree. Mogę wszystko mieć pod kontrolą.
Następnego dnia rano Seb nie poprosił jej, żeby została i

odprowadziła go na lotnisko. Podczas śniadania musiała
włożyć wiele wysiłku, by ukryć rozczarowanie. Podobnie było
później, kiedy pakowała swoje rzeczy. Teraz już wszystko
było gotowe. Mogła wsiąść do samochodu i powiedzieć mu do
widzenia.

Dobrze. Mogła to zrobić. Z uśmiechem. Przecież nie

żegnała się z nim na zawsze. Po dwóch krótkich tygodniach
Seb miał wrócić do Plenty, a jej problemy finansowe,
dotyczące salonu powinny być rozwiązane. Będzie również
czas na postawienie pytania na temat ich związku. Wsiadła do
samochodu, zatrzasnęła drzwi, zakręciła na podjeździe i
zatrzymała się tuż przy nim. Stał nieruchomo, w ciemnym
garniturze, z mrocznym spojrzeniem ciemnych oczu, jak
zwykłe zamknięty w sobie. Wyglądał tak, jak ostatniej nocy,
gdy wypatrzyła jego sylwetkę przez drzwi prowadzące na
taras.

Nie było nadziei, żeby się uśmiechnął czy pomachał jej na

pożegnanie.

Do diabła z nim, pomyślała. To nie może się tak skończyć.

Zwłaszcza po ostatniej nocy. Wiedziała również, że może
zaoferować mu więcej, niż tylko zaspokojenie zmysłów.

Wysiadła z samochodu i podeszła do niego.
- Najlepiej będzie, jak już pojadę. A ty też zacznij się

pakować.

Skinął głową. Krótko. Chłodno. Z dystansem.
- Jeśli coś pójdzie źle z bankiem, z twoim podaniem o

pożyczkę, zadzwoń do mnie.

- Na drugi koniec świata?
- Tam też są telefony. - Wyjął z kieszeni swoją

wizytówkę i podał jej. - Dopisałem jeszcze kilka
alternatywnych numerów. Gdybyś nie mogła skontaktować się
ze mną, dzwoń do Michaela Bourne.

Spojrzała na wizytówkę.
- Sebastian Sinclair i Wspólnicy - przeczytała. - Czy

Michael to ten, który przygotował moje podanie?

- Nie, ale zna dobrze twoją sprawę.
Dlaczego Michael zna moją sprawę, zastanawiała się.
Ale zanim zdążyła o to spytać Seb wziął jej rękę w swoje

dłonie. Rękę miał ciepłą, co kontrastowało z jego zimnym
głosem i zachowaniem.

- Michael wróci dopiero po Nowym Roku. W przypadku

nagłej potrzeby, przyjedzie wcześniej - powiedział i chciał
wcisnąć jej coś do ręki.

- Pieniądze? - Wpatrywała się w gruby zwitek

banknotów. - Chcesz, żebym wzięła od ciebie pieniądze?

- Tak, chcę, żebyś je wzięła.
Kree przecząco pokręciła głową, zanim skończył zdanie.
- Nie chcę twoich pieniędzy, Seb - powiedziała

zdławionym głosem. - Wyliczyłeś, ile mi się należy?

- Niczego nie wyliczałem. Nie traktuj tego w taki sposób -

powiedział spokojnie.

- Masz rację. Potraktowałam to w taki sposób.
- Ja nie mówię o seksie, Kree. Spojrzała w jego

intensywnie czarne oczy.

- Więc o czym mówisz?
- O tym, jak trudno jest podarować ci cokolwiek. Mogę

sobie na to pozwolić, Kree. Dlaczego tak cholernie wzbraniasz
się przed tym. Chcę ci pomóc.

- Ponieważ wychowałam się dzięki dobroczynności i już

nigdy więcej jej nie zaakceptuję.

- To nie jest dobroczynność. Nazwij to krótkoterminową

pożyczką, jeśli chcesz.

- Powiedziałam ci, że nie potrzebuję żadnej pomocy -

oznajmiła lekko podniesionym głosem. - To jest mój biznes,
Seb. Moja niezależność i możliwość akceptacji siebie.

Zamilkła,

ale serce biło jej mocno, boleśnie.

Niespodziewanie poczuła lekki dotyk jego palców na bliźnie,
którą miała na brwi. Którejś nocy zapytał ją o nią, kiedy
rozmawiali o zranieniach w okresie dziecięcym. Uważał za
objaw niedostatecznej opieki rodziców. Pocałował jej szramę,
a później czoło.

- Chcę, żeby było ci lepiej. Wspięła się na palce i

ucałowała go.

- Nie możesz mi w niczym pomóc, Seb. Tylko ja mogę to

zrobić.

Odwróciła się i wsiada do samochodu, zatrzaskując za

sobą drzwi.

- Jeśli będziesz potrzebowała pomocy, to dzwoń do mnie

lub do Michaela, dobrze?

- Dobrze - odpowiedziała i uśmiechnęła się, włączając

motor. Dynia nie zawsze była niezawodna, ale kupiła ją za
własne pieniądze, a jej brat, genialny mechanik, wypracował
każdy szczegół.

- Ucałuj ode mnie Torie.

- Zobaczymy się za dwa tygodnie - odkrzyknął.

Odjeżdżając, nie spojrzała nawet w lusterko. Nie chciała
widzieć jego samotnej postaci, stojącej na podjeździe,
nieprzystępnej i zamkniętej w sobie. Nie chciała również
widzieć jego wielkiego białego domu, stojącego na końcu
ślepej uliczki.

- Tak, Gizmo - powiedziała do kota siedzącego obok niej.

- Wiem, że jestem głupia. Powinnam brać wszystko, co mi
oferuje i być za to wdzięczna, ale nie sprzedam siebie. To
znaczy dla mnie zbyt wiele.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY
- Jesteś pewna, że sobie poradzisz?
Palce Kree zawisły nad klawiaturą komputera brata.
- Tak, Zane. Poradzę sobie. Jestem pewna, że masz

znacznie ważniejsze rzeczy do zrobienia.

Ważniejsze, niż stanie w drzwiach swojego biura i

patrzenie, jak siostra niecierpliwie bębni palcami po
klawiaturze i czeka na przyjęcie informacji.

- To nie jest skomplikowane, Zane. Obiecuję, że nie

popsuję ci komputera. Idź lepiej i sprawdź, czy nikt nie
kradnie ci benzyny.

Poszedł. Kree odwróciła się do monitora i wyciągnęła z

kieszeni zapisany na kartce kod dostępu. Tina wprowadziła
dodatkowe

zabezpieczenia

przed

otwarciem

konta

bankowego. Kree nie miała nawet swojego komputera, ale
kiedy potrzebowała sprawdzić stan konta, używała komputera
Tiny lub nawet Heaslipa.

Po chwili zobaczyła na monitorze szereg cyfr i oniemiała.

Na koncie miała więcej pieniędzy, niż się spodziewała. Jak to
się mogło stać? Prawdopodobnie opłaty za grudzień nie
zostały dokonane. Zaczęła sprawdzać.

Po tym, jak Seb zasugerował, że jej kłopoty pieniężne

mogły być wynikiem nieuczciwości Tiny, Kree podświadomie
była niespokojna. Między innymi był to powód, dla którego
musiała sprawdzić swoje konto bankowe.

Stwierdziła, że czynsz za wynajęte mieszkanie został

zapłacony z góry, tak jak ustaliła to z Sebem, ale tego samego
dnia widniała wpłata pięciu tysięcy dolarów. Przypomniała
sobie zwitek banknotów, które Seb wciskał jej do ręki i czuła,
jak narasta w niej rozczarowanie. Dlaczego to zrobił? Czy nie
powiedziała mu wyraźnie, że nie życzy sobie żadnej pomocy?

Fala gorąca objęła całe jej ciało. Kiedy odjeżdżała,

powiedział, że w razie potrzeby ma dzwonić do niego lub

Michaela. Odepchnęła się z krzesłem od komputera i sięgnęła
po telefon. Wyjęła z kieszeni wizytówkę Seba.

- Do diabła, zadzwonię zaraz i nie obchodzi mnie, która

jest godzina na drugim końcu świata.

Ale w telefonie Seba usłyszała jedynie sekretarkę.

Zawahała się przed zadzwonieniem pod numery napisane
przez niego odręcznie. Pierwszy numer należał do Claire. Czy
rzeczywiście chciała rozmawiać ze swoja starą Nemezys?
Następny znajdował się w rezydencji Huntingdon Manor u
rodziców

Seba.

Huntingdon

Manor.

Wspaniała,

arystokratyczna nazwa. Zdecydowała, że nie będzie tam
dzwoniła. Wyjęła drugą wizytówkę z telefonem Michaela.
Miała nadzieję, że może on coś wie o pieniądzach. Co prawda,
Seb mógł sam wpłacić pieniądze w Anglii lub polecić komuś,
by to zrobił. Pięć minut później westchnęła z rozczarowaniem.
Michael Bourne nie był w kontakcie z Sebem, odkąd powrócił
z urlopu po przerwie świątecznej i nic nie wiedział o
pieniądzach. Skontaktował się nawet z osobistym asystentem
Seba, ale ten również nic nie wiedział.

- Jeśli już rozmawiamy - powiedział Michael - to może

będziesz mogła mi pomóc.

- Spróbuję.
- Przeglądam twoje dokumenty finansowe i znalazłem

kilka czeków wypisanych na B.T. Hairdressing Supplies.

Kree zmarszczyła brwi. Mniej zdenerwowała ją nieznana

jej nazwa firmy, niż fakt, że ktoś obcy przegląda jej
dokumenty.

- Dlaczego chcesz to wiedzieć?
- Bo nie mogę znaleźć takiej firmy. Ona...
- Nie - przerwała mu. - Chcę wiedzieć, dlaczego to

sprawdzasz? Dlaczego masz moje dokumenty?

Przez długi czas nie odpowiadał, ale Kree mogła

odpowiedzieć sobie sama. Seb. Złość i oburzenie odjęły jej
prawie mowę.

- Sprawdzasz Tinę Dedini? Moją księgową? - wysyczała

przez zaciśnięte zęby.

- Myślę, że powinnaś porozmawiać o tym z Sebem.
- Do diabła! Porozmawiam z nim tak szybko, jak tylko go

dopadnę. A teraz, cokolwiek robisz, przerwij. Nie wyrażam na
to zgody.

- Ale wygląda na to, że są to fikcyjne faktury.
- Nieważne. „Hair Today" jest moim biznesem, a ja nie

prosiłam cię, żebyś przeprowadzał jakiekolwiek śledztwo.

Kiedy wróciła do domu, złość jej minęła, ale pozostało

uczucie zdrady. Powiedziała Sebowi, żeby zostawił jej biznes
w spokoju. Ale podobnie jak z pieniędzmi, ten maniak
kontroli zrobił, co chciał. Gorzej, nie powiedział jej o tym ani
słowa. Ani o człowieku sprawdzającym jej finanse, ani o jej
księgowej, jej przyjaciółce.

Jej przyjaciółka. Według Michaela, pisała fikcyjne

faktury, a pieniądze brała dla siebie.

Och, Tina, Tina, Tina. Kree myślała o niej raczej z

przykrością, niż złością. Rozumiała jej motywację. Przez
ostatnie lata żyła pod presją emocjonalną i finansową. Nie
miała żadnego oparcia w Paulu, a wręcz przeciwnie.
Wszystkie pieniądze przegrywał. Ale jeżeli była tak
zdesperowana, to dlaczego nie poprosiła jej o pomoc? I
dlaczego uciekła jak kryminalistka?

A co będzie, jeśli Bourne zawiadomi o tym policję? Co

będzie, jeśli Tina stanie przed sądem i zostanie uznana za
winną? Co się stanie z jej dziećmi?

Wygrzebała wizytówkę z kieszeni i zadzwoniła do Seba

na komórkę. Telefon nie odpowiadał. W telefonie Claire

odezwała się sekretarka. Po wybraniu trzeciego numeru
odezwał się kobiecy głos. Była to lady Sinclair.

Jego matka.
- Sebastian jest na przejażdżce konnej - poinformowała

lady Sinclair. - Co mam mu powtórzyć?

- Czy ma pani pod ręką pióro? Chciałabym zostawić

wiadomość dla Sebastiana. I jest to bardzo ważna wiadomość.

Kree miała do wykonania jeszcze jeden telefon. Tym

razem nie wahała się przed wybraniem numeru i kiedy
odezwał się Tagg, nie tracąc czasu na wyjaśnienia,
powiedziała:

- Potrzebuję nawiązać kontakt z Tiną. Myślę, że masz

numer telefonu Paula. Mam ważną i nie cierpiącą zwłoki
sprawę.

Musiał wyczuć w jej głosie zdenerwowanie, bo bez słowa

dał jej żądany numer. Podziękowała mu i odłożyła słuchawkę.
Zaczęła wybierać numer telefonu Tiny. Serce biło jej mocno.
Zastanawiała się, co ma powiedzieć Tinie? Trudno będzie
powiedzieć przez telefon, że zna całą prawdę i nie widzieć
oczu przyjaciółki.

Na koncie miała tylko tysiąc dolarów za wynajęcie

mieszkania. Nie brała oczywiście pod uwagę tych
nieszczęsnych pięciu tysięcy. Potrzebowała pieniędzy na
zapłacenie pensji i inne bieżące wydatki. Były to jej jedyne
pieniądze do momentu otrzymania pożyczki.

Telefon Tiny nie odpowiadał. Bez zastanowienia

zadzwoniła do linii lotniczych.

- Chcę zarezerwować bilet weekendowy z Sydney do Far

North Queensland.

Dokładnie trzydzieści osiem godzin później Seb wszedł do

„Hair Today". Kree myła właśnie włosy klientce. Widział jej
magiczne palce pocierające skórę głowy i jej uśmiech.

„Potrzebujesz mojej miłości", powiedziała mu ostatniego dnia
przed wyjazdem.

Kiedy zobaczyła go w lustrze idącego w jej kierunku,

zadrżała.

- Musisz poczekać kilka minut - powiedziała i z

powrotem zabrała się do mycia.

Seb podszedł do umywalni i wyłączył wodę.
- Podróżowałem bez przerwy półtora dnia, a powodem

była wiadomość, którą przekazałaś mojej matce. Nie będę
czekał ani minuty dłużej.

Spokojnie wytarła ręce i zawołała do Mae - Lin, żeby

skończyła mycie.

- Wyjdziemy na zewnątrz - powiedziała. - To nie potrwa

długo - dodała. Seb nie wiedział, czy była to informacja
skierowana do niego, czy do Mae - Lin.

Wyszedł za nią do ogródka, tam, gdzie spotkali się po raz

pierwszy. Stanęła daleko od niego, jakby chciała podkreślić
dystans, jaki się między nimi wytworzył.

Seb usiłował zachować spokój. Pojechał do Anglii, żeby

załatwić wiele spraw, ale głównie tęsknił za Kree.

- Rozumiem, że otrzymałeś moją wiadomość, skoro tu

jesteś - rzekła.

- Tak, ale nie doszukałem się w niej sensu. Oczy jej

zabłysły złowrogo.

- W której części zdania: „Zabierz swoje pieniądze" nie

znalazłeś sensu? I dlaczego te pieniądze są jeszcze na moim
rachunku?

- Pewnie dlatego, że nie mam pojęcia, o czym mówisz.

Chyba że masz na myśli czynsz, ale przecież wpłaciłem
dokładnie tyle, ile uzgodniliśmy.

- Nie mówię o czynszu. Mówię o pięciu tysiącach ekstra.
- Nie wpłacałem na twój rachunek żadnych innych

pieniędzy poza czynszem.

Zobaczył niedowierzanie w jej oczach.
- Jeśli ty tego nie zrobiłeś, więc... kto?
- Sprawdziłaś to w banku?
Nie. Nie sprawdziła. Było to tylko jej przypuszczenie,

zdała sobie teraz sprawę. Wiadomość wysłana do Seba oparta
była jedynie na przypuszczeniu.

- Och, z góry założyłam, że to ty.
- A co do Tiny Dedini, to jest mi przykro, że dowiedziałaś

się o tym w taki sposób.

- Zamierzasz mi powiedzieć, że moja przyjaciółka jest

pod kontrolą? Od kiedy dokładnie?

- Przyjaciele nas nie okradają - zauważył sucho Seb i

podszedł bliżej.

- To nie twój interes.
- A czy my jesteśmy przyjaciółmi, Kree? - Zmniejszył

dystans między nimi i mógł teraz spojrzeć w jej twarz z bliska.
- Pytam, bo nie zachowujesz się po przyjacielsku w stosunku
do mnie, szczególnie po tym, jak zmusiłaś mnie do powrotu.

- Jeśli spodziewałeś się, że wyprawię ci przyjęcie

powitalne, to wybrałeś złą gospodynię.

- Naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak się gorączkujesz.
- Nie rozumiesz, dlaczego? Prosiłam cię, żebyś tego nie

robił. Więcej, prosiłam cię, żebyś nie wtrącał się do mojego
salonu.

- Miałem się nie wtrącać? Przecież dowiedziałem się, kto

jest odpowiedzialny za twoje kłopoty finansowe. Zrobiłem to
dla ciebie, Kree.

- Dlaczego każdy mężczyzna uważa, że to, co robi, jest

dobre?

- A dlaczego ty musisz być taka uparta i nieustępliwa?
- Ja jestem uparta?
Wzięła się pod boki i patrzyła na niego z wściekłością w

oczach.

- Dziś po południu lecę do Cairns, żeby spotkać się z

Tiną. Nie mam czasu na próżne gadanie.

- Co zamierzasz zrobić?
- Nie wiem.
- Pozwól, że polecę z tobą. Mogę ci pomóc. Mam

kontakty w...

- Nie. Mam dość twojej pomocy, dziękuję. Chwycił ja za

rękę.

- Nie dotykaj mnie, Seb. Jeśli rzeczywiście chcesz mi

pomóc, to powiedz swojemu człowiekowi, żeby przerwał
śledztwo. Nie jestem pewna, czy mnie posłuchał.

Kree przepłynęła pięć okrążeń basenu i zmęczona oparła

się o ścianę. Tym razem pływała z własnej woli. Potrzebowała
odprężenia.

Wróciła do Plenty dwie godziny wcześniej i mimo że było

to bardzo wczesne popołudnie, nie była w stanie pójść do
„Hair Today". Śmieszne, ale ból, jaki sprawiła jej wizyta u
Tiny, dręczył ją do tej pory. Nie była w stanie rozmawiać z
kimkolwiek. Zachłysnęła się wodą, gdy nagle ujrzała nad sobą
twarz Seba.

- Już wróciłaś - stwierdził.
- A ty nie jesteś w pracy? - spytała.
- Jak ci poszło?
- Dobrze. To Tina wpłaciła te pięć tysięcy na mój

rachunek. Paul wygrał spore pieniądze i mogła to zrobić.

Nic nie powiedział, niczego nie skomentował.
- Zamierza zwrócić również resztę pieniędzy.
- Wtedy, kiedy Paul wygra jeszcze raz? - spytał tak

chłodno, że zadrżała.

- Nie, kiedy dostanie pracę.
- Pracę, w której zrobi to, co u ciebie.

- Nie zrobi! W tej chwili Tina ma kłopoty, głównie z

długami Paula. Wzięła małą pożyczkę i musi ją najpierw
spłacić.

- Wystawiała fałszywe faktury i zacierała ślady. Odkrył to

Michael. Nie masz jej za złe, że okradała cię przez całe lata?

- Nie dbam o pieniądze, Seb.
- Nie dbasz o to, że doprowadziła twoją firmę do upadku?
- Tak, ale jednocześnie martwię się o Tinę.
- Pozwolisz jej uciec przed odpowiedzialnością?
- Ona nie jest złodziejką. Jest matką. - Głos Kree

przepełniony był wzruszeniem. - Ma dzieci, Seb. Troje.
Wszystkie mają poniżej sześciu lat. Co się z nimi stanie, jeśli
zostanie osądzona? Jeśli pójdzie do więzienia?

- To nie jest prawdopodobne.
- Ale może się zdarzyć. Wiem, co znaczy żyć z jakimś

piętnem. Wiem, co znaczy wyzywanie, zastraszanie i brak
respektu. Myślisz, że mogłabym do tego dopuścić? Mogłabym
potem mieć szacunek dla siebie?

- Myślę, że jesteś naiwna, wierząc, że Tina zwróci ci te

pieniądze - powiedział chłodno.

- To moja sprawa, Seb. Jak przyjdzie co do czego, to

skłamię, wyprę się wszystkiego.

- A co będzie, jeśli skłamię razem z tobą? Roześmiała się.

Podszedł do niej tak blisko, że poczuła zapach jego ciała.

Spojrzała mu prosto w oczy.
- Czego chcesz, Seb? Dotknął palcami jej ust.
- Ciebie, Kree. Chcę ciebie na. dłużej, niż trwał ten

weekend w Sydney.

- Przykro mi, Seb, ale ja tego nie chcę.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY
Trzy tygodnie później Kree wywieszała w oknie „Hair

Today" informację: „Salon zamknięty". Mimo to oczy miała
suche, tylko żołądek skręcał się jej boleśnie. W ostatnich
dniach czuła się bardzo źle. Straciła apetyt. Nie miała humoru,
tylko wrażenie dziwnej pustki w środku stawało się coraz
bardziej dojmujące. Zdawała sobie sprawę, że przyczyną tak
złego samopoczucia była jej beznadziejna miłość do Seba. Na
drugim miejscu stawiała wywieszkę w oknie salonu.
Zrozumiała, niestety poniewczasie, że jej tożsamość, szczęście
i poczucie własnej wartości zupełnie nie były związane z
losami salonu. Miłość do Seba żyła w jej sercu niezależnie od
tego, czy salon przynosił dochody, czy plajtował. Postanowiła
opuścić to miejsce, znaleźć inne i zacząć wszystko od nowa.

Zane i Julia nie mogli pojąć jej decyzji, ponieważ bank

wyraził zgodę na pożyczkę. Miała więc Środki, by znowu
stanąć na nogi.

Kiedy zadzwonił telefon, serce Kree zabiło wyczekująco.

Jak długo będzie mogła tak żyć? Tak reagować na każdy
telefon? Spojrzała na wyświetlacz i zesztywniała.

Początkowo nie chciała odebrać, ale nie potrafiła się temu

oprzeć.

- Słucham? - powiedziała, przykładając słuchawkę do

ucha.

- Kree? Cześć, to ja, Torie.
Rozczarowanie trwało krótko, ale było intensywne. Po

nim poczuła w sercu miłe ciepło.

- Cześć, dziecinko. Mam nadzieję, że jesteś już w domu i

nie dzwonisz z Londynu.

- Jestem w domu już od dwóch dni. Chciałam zadzwonić

do ciebie z Londynu, ale Barnaba nie pozwolił mi. On jest
gorszy od tatusia.

- A jak się miewa twój tata? - Nie mogła powstrzymać się

przed tym pytaniem.

- Bez zmian. Zapytałam go, czy mogę cię odwiedzić,

zanim zacznie się szkoła. Powiedział, że najpierw muszę
zapytać o to ciebie. Dlatego dzwonię. Mogę do ciebie
przyjechać, Kree?

- Rzecz w tym, że zamknęłam salon. Ale mam dobrą

wiadomość. Jestem umówiona na spotkanie z Gayem i Delice.

- Nie bujaj. Oni są strasznie fajni.
- Jeśli dostanę u nich pracę, to może zobaczysz moje

zdjęcie w kolorowym magazynie.

- Będę mogła przyjść i odwiedzić cię w nowej pracy?
- Jeszcze jej nie dostałam, Torie.
- Ale dostaniesz.
- W następnym tygodniu mam to spotkanie i jadę do

Sydney. Możemy się wtedy zobaczyć i pójść na kawę lub
lody.

- To gdzie się spotkamy? Wezmę swoje zdjęcia. I

zobaczysz moje włosy.

Torie paplała jeszcze parę minut. Widać było, że jest

zadowolona z wizyty w Londynie.

Torie spóźniła się trzydzieści dwie minuty. Tanecznym

krokiem przefrunęła przez drzwi i zatrzymała się przed ojcem.
Zobaczyła, że jest zły.

- Przepraszam tatusiu, straciłam poczucie czasu.
Jej zachowanie wzbudziło w nim natychmiast podejrzenie.

Nazywała go tatusiem tylko wtedy, gdy czegoś chciała lub
miała jakiś problem.

- Myślałem, że pojechałaś do miasta na zakupy.
- Tak, ale nie znalazłam niczego ciekawego.
- Możesz mi wszystko powiedzieć, dziecinko. I tak się

dowiem.

- Czego się dowiesz?

- Że masz chłopaka. Roześmiała się głośno.
- To o to mnie podejrzewasz? Że spotkałam się z

chłopakiem? Nie z chłopakiem się spotkałam, tylko... z Kree.

Spojrzał na nią z dezaprobatą. Torie usiadła w fotelu.
- Nie patrz tak na mnie. Niczego złego nie zrobiłam. To ty

powiedziałeś, żebym nie wspominała jej imienia.

Serce i ciało Seba zareagowały gwałtownie.
- Kiedy ci tak powiedziałem?
- Wtedy, kiedy wróciłam do domu. Jedliśmy obiad i

wtedy powiedziałeś...

- Pamiętam. - Torie zapytała go o Plenty, o Kree i o „Hair

Today", a on odpowiedział jej w ostry sposób, bo chciał o
wszystkim zapomnieć. Nie chciał pamiętać, jak Kree patrzyła
na niego ostatniego dnia przy basenie.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że Kree zamknęła swój

salon?

Spojrzał na córkę ze zdumieniem.
- Jesteś tego pewna?
- Dlatego przyjechała do Sydney, bo szuka pracy. Była na

spotkaniu z Gayem i Delice. Oni mają całą sieć salonów. Kree
dostała pracę w Melbourne.

- Czy ona jest jeszcze w Sydney? - spytał i w napięciu

oczekiwał odpowiedzi.

- Myślę, że właśnie wraca do Plenty. Powiedziała, że

musi się pakować.

Przez całą drogę do Plenty Seb pogrążony był w myślach.

Wiadomość, że Kree zamknęła salon, poruszyła go do głębi.
Jak to się mogło stać, zastanawiał się. Salon był dla niej
wszystkim, a zwłaszcza symbolem jej zwycięstwa. Dzięki
niemu stanęła na własnych nogach. Musiał się dowiedzieć, co
się stało.

Podszedł do drzwi jej mieszkania. Słyszał zza nich

muzykę. Gdyby zapukał i tak by go nie słyszała.

Była

w sypialni. Mimo promieni słonecznych

wpadających przez okno i tańczących w jej włosach
wyglądała na... pokonaną. Widział tylko imitację Kree.
Ledwie przypominała tę Kree, z którą był w tym pokoju
pierwszego dnia, gdy się spotkali.

Kotka zamiauczała i otarła się swym aksamitnym

futerkiem o nogi Seba, ale Kree nie odwróciła się nawet.

- Nie płacz, bo inaczej zostawię cię tu samą.
Seb uśmiechnął się, słysząc, jakim tonem wypowiedziała

to zdanie. Odchrząknął.

Kree zesztywniała. Widział, jak zesztywniały jej ręce.

Bardzo wolno się odwróciła.

- Widzę, że jesteś zaszokowana. I znowu zostawiłaś

otwarte drzwi. Każdy mógłby tu wejść.

Przełknęła ślinę.
- Ty nie jesteś każdy. Masz klucz.
- Który nie jest potrzebny, bo zostawiasz otwarte drzwi.

Wszedł dalej do pokoju. Widział jej zdenerwowanie.

- Jak zamierzasz żyć w wielkim mieście, Kree?

Potrzebujesz opiekuna.

Bez słowa powróciła do pakowania.
- Torie ci powiedziała?
- Co zamierzasz, Kree? Czy bank odrzucił twoje podanie?
- Nie, ale zdecydowałam, że spłata pożyczki będzie dla

mnie za bardzo obciążająca. Przez długi czas będę musiała
walczyć o utrzymanie głowy na powierzchni wody. U Gaya i
Delice zarobię więcej pieniędzy i będę...

- Odkąd jesteś zainteresowana pieniędzmi?
Westchnęła ciężko.
- No dobrze. Nie chodzi o pieniądze. Zdecydowałam

rozpocząć nowe życie w innym miejscu. Tam, gdzie ludzie
mnie nie znają.

- Gdzie ludzie nie wiedzą, jaką jesteś dobrą fryzjerką? To

ma jeszcze mniej sensu niż same pieniądze.

- Czego ty chcesz, Seb? Dlaczego tu przyszedłeś?
- Przyszedłem cię zapytać, dlaczego chcesz uciec. Chcesz

zostawić swój dom, swoją rodzinę i przyjaciół?

- Nie uciekam. Próbuję dowiedzieć się, kim jestem. A w

ogóle, to nie mam pojęcia, dlaczego odpowiadam na twoje
pytania.

- A co jest złego z twoją osobowością? Spojrzała na niego

podejrzliwie.

- Waśnie zamierzam to rozpracować.
- I gdzie zamierzasz to zrobić?
Ze złością rzuciła bluzkę, którą trzymała w ręku.
- Nie znasz mnie, Seb, i nie powinieneś pytać.
- Wydaje mi się, że znam cię lepiej, niż sądzisz. Wolno

zmniejszył dystans miedzy nimi.

- Wiem, że jesteś błyskotliwa i wesoła i że ludzie dobrze

się czują przy tobie. Wiem, jakie miałaś nędzne dzieciństwo i
że wydobyłaś się z nędzy o własnych siłach. - Stanął przed
nią. - Wiem, że sprzątasz jak szalona, jakbyś chciała
wysprzątać cały świat. Lubisz kolory, bo miałaś szare
dzieciństwo. - Dotknął do jej włosów. - Wiem, że posiadasz
wiele rzeczy, których ja potrzebuję, Kree O'Sullivan, ale
dopiero teraz zdałem sobie z tego sprawę.

- Nic się nie zmieniło, Seb. Już mi to mówiłeś. Wyjął ręce

z jej włosów i dotknął jej twarzy. Policzków, ust.

- Ale nigdy nie powiedziałem ci, że cię kocham.
- Kochasz mnie? - Zamknęła oczy. Tak bardzo chciała mu

wierzyć.

Seb wziął ją w ramiona i pocałował mocno i gorąco, aż

zabrakło jej oddechu.

- Co ty robisz? - wysapała, kiedy w końcu udało jej się

złapać powietrze.

- Próbuję ci udowodnić, że cię kocham. Nie chcesz ode

mnie niczego, chociaż próbuję ci dać. Pragnę ci pokazać, jak
czuję się dzięki tobie.

- A jak się czujesz dzięki mnie?
- Pełen życia.
- Powiedziałeś kiedyś, że doprowadzam cię do

szaleństwa.

- Zawsze. - Pocałował ją znowu. - W ciągu tych ostatnich

kilku tygodni, kiedy nie mogłem cię całować, dotykać i
walczyć z tobą, stawałem się jeszcze bardziej szalony.
Tęskniłem za twoim śmiechem i twoim ciepłem. Tęskniłem za
tym, w jaki sposób doprowadzasz mnie na samą krawędź
samokontroli, i kiedy ją tracę.

- Starałam się ciebie nie prowokować.
- Och, nie. Nie chcę, żebyś się zmieniła. - Znowu

zapatrzył się w jej oczy i pocałował. - Miłość do ciebie jest
jedyną rzeczą, której nie chcę kontrolować.

Zobaczył wreszcie akceptację w jej oczach.
- A co będzie z salonem - spytał?
- Nie jestem pewna, czy chcę go jeszcze utrzymać.
- To dobrze, bo chcę go kupić od ciebie. Przymrużyła

oczy.

- Masz zamiar zmienić zawód?
- Chcę dać go mojej żonie. Ona nie lubi prezentów, ale

będzie musiała się nauczyć ich przyjmowania;

- Lepiej nie żartuj sobie ze mnie.
- Nie żartuję, Kree - powiedział poważnie.
- Powiedziałeś, że nie chcesz się żenić powtórnie.
- Ale chcę mieć ciebie. Chcę być z tobą. Nic innego nie

uczyni mnie szczęśliwszym.

Zamiast rzucić się w jego ramiona, Kree odwróciła wzrok.
- Mówisz tak, jakbym cię zaszantażowała lub złapała. ..
Pocałował ją.

- Zawsze będę tak robił, jak zaczniesz pleść bzdury.

Roześmiała się i zarzuciła mu ręce na szyję, całując go
jednocześnie.

- A co do salonu...
- To jest ślubny prezent. Wystarczy tylko, że powiesz:

tak.

- Dobrze, ale żeby było uczciwie, to muszę cię ostrzec, że

nie będę prowadziła salonu zgodnie z jakimś planem
biznesowym.

- Zgadzam się. Ale jeśli będziesz chciała być dla mnie

miła, to pozwolisz, że będę prowadził twoją księgowość.

- Możemy zawrzeć taki układ. - Spojrzała na niego z

obiecującym uśmiechem. - Czy chcesz już teraz zacząć
negocjacje?

- Och, Kree, co ja mam z tobą zrobić - powiedział z

uśmiechem. Spojrzał na jej śmiejące się usta. - Chcę spędzić z
tobą resztę życia. Czy wyjdziesz za mnie, Kree? Czy uczynisz
ze mnie pogodnego faceta?

- Tak, Seb. Uczynię to.