Rozdział 1

Daję Jessemu buziaka i zostawiam go z niepokojem na jego pięknej twarzy.
– Zadzwonię.
Zatrzaskuję drzwi samochodu i nie oglądając się za siebie, biegnę ścieżką do

domu Kate. Szybko zamykam za sobą drzwi i opieram się o nie plecami.

– Hej! – Na szczycie schodów staje Kate owinięta ręcznikiem. – Wszystko w

porządku?

Nie udaje mi się przykleić do twarzy sztucznego uśmiechu.
– Nie.
Kate patrzy na mnie z mieszaniną konsternacji i współczucia.
– Herbaty?
Kiwam głową i odklejam się od drzwi. Wiedziałam, że do tego dojdzie.

Może nie tak prędko, ale ten paskudny ból serca był nieunikniony. Wlokę się na
górę po schodach i opadam na krzesło. Kate parzy herbatę.

– Sam już poszedł?
Kate wsypuje do swojego kubka trzy łyżeczki cukru; choć stoi plecami do

mnie, wiem, że się uśmiecha.

– Tak – odpowiada zdawkowo.
– Udana noc?
Odwraca się, mrużąc jasnoniebieskie oczy, po czym wyszczerza zęby w

uśmiechu.

– Ten facet to zwierzak!
Prycham drwiąco. Jest ktoś jeszcze, do kogo pasuje ten opis.
– Niezły jest?
Nalewa do kubków wrzątku i dodaje mleko.
– Jest w porządku. – Wzrusza ramionami. – Dość gadania o mnie. Dlaczego

wyszłaś dziś rano z domu cała w skowronkach, a wracasz kilka godzin później z
taką miną, jak gdybyś dostała w twarz? – Siada i podaje mi moją herbatę.
Wzdycham.

– Więcej się z nim nie spotkam.
– Dlaczego?
– Dlatego, Kate, że nie mam nawet cienia wątpliwości, że paskudnie się

sparzę. Ten facet jest bardzo niebezpieczny.

– Skąd wiesz?
– Jest dojrzałym biznesmenem, bajecznie bogatym i pewnym siebie. Jestem

dla niego tylko zabawką. Gdy się znudzi, wyrzuci mnie i znajdzie sobie kogoś
innego. – Wzdycham z przygnębieniem. – Uwierz mi, nie zabraknie kobiet

gotowych rzucić mu się do stóp. Widziałam, jakie wzbudza reakcje, sama tego
doświadczyłam. W sypialni jest niesamowicie gwałtowny i cholernie dobry w te
klocki, o czym świadczą jego liczne podboje. – Nabieram powierza, a Kate
patrzy na mnie z otwartymi ustami. – Działa na kobiety jak magnes, pewnie
miał ich na pęczki. Już zdążyłam spiąć się z Sarą, kobietą, którą wzięłam za jego
dziewczynę. – Osuwam się na oparcie krzesła i biorę swój kubek herbaty.

– Chyba nie myślisz poważnie o zerwaniu z powodu kilku wrednych słów

wzgardzonej kobiety? Każ jej się odwalić!

– Nie, nie chodzi tylko o to, choć gdyby mogła, wbiłaby mi nóż w plecy.
Kate przewraca oczami.
– Kochana, jesteś ślepa!
– Nieprawda. Jestem rozsądna – bronię się. – Dlaczego tak go lubisz?
– Nie wiem. – Wzrusza ramionami. – Ma w sobie coś, zgodzisz się?
– Tak, coś groźnego.
– Nie, chodzi mi o to, jak na ciebie patrzy, jak gdybyś była centrum jego

wszechświata.

– Nie bądź głupia! Jestem centrum jego życia seksualnego – poprawiam ją,

uświadamiając sobie nagle, że być może jestem tylko jedną z wielu kobiet, z
którymi dobrze się bawi. To bolesna myśl i kolejny powód, żeby odejść, dopóki
jeszcze się jakoś trzymam. Kogo chcę oszukać? Już jestem w rozsypce, ale
będzie jeszcze gorzej, jeśli tego nie przerwę.

– Avo, jesteś mistrzynią wyparcia – drwi Kate.
– Niczego nie wypieram.
– Owszem – oświadcza stanowczo Kate. – Zakochałaś się w nim. To widać

na pierwszy rzut oka.

Czy to takie oczywiste? Powinnam zaprzeczyć, ale nie będę obrażać jej

inteligencji.

– Idę się położyć. – Odsuwam do tyłu krzesło i aż się wzdrygam od

świdrującego uszy zgrzytu, z jakim przesuwa się po drewnianej podłodze. Kac
wrócił ze zdwojoną siłą.

– Okej – wzdycha Kate.
Zostawiam ją w kuchni i idę się zaszyć w swoim pokoju. Padam na łóżko i

naciągam poduszkę na głowę.

Z niechęcią przyznaję, że zdzira o odętych usteczkach miała rację. Nie mogę

wiązać swoich marzeń z Jessem Wardem i ta myśl jest jak nóż wbijający się w
moje rozdarte serce.

Rozpoczynam nowy tydzień pracy, ale nie czuję się wcale jak nowo

narodzona.

– Dzień dobry, kwiatuszku! – woła ze swojego gabinetu Patrick.
– Dzień dobry. – Silę się na radosny ton, ale próba wypada żałośnie. Rzucam

torbę obok biurka i siadam, żeby odpalić komputer. Pięć sekund później moje

biurko skrzypi na znak protestu pod ciężarem Patricka.

– Jak sytuacja z Van Der Hausem?
Sięgam pod biurko, żeby wydobyć pudełko z próbkami materiałów, które

zostawiłam tu w piątek.

– Przyszły w piątek – mówię, rozkładając część z nich na biurku. – Wysłał

mi mejlem wytyczne i rysunki.

Patrick przegląda stertę próbek – wszystkie są w neutralnych odcieniach

beżu i kremowego, niektóre wzorzyste, inne nie,

– Trochę nudne, co? – burczy z dezaprobatą.
– Nie zgadzam się. – Wyciągam skrawek pięknego materiału w grube pasy.

— Spójrz.

Kręci nosem.
– Nie w moim guście.
– Nie musi ci się podobać – przypominam mu. To nie on będzie kupował

ekskluzywny apartament w Life Building. – Pan Van Der Haus wraca dziś z
Danii. Powiedział, że zadzwoni w sprawie mojej wizyty na budowie. Wezmę się
do pracy, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

Patrick wstaje, a ja jak zwykle krzywię się, gdy biurko skrzypi.
– Tak, oczywiście. – Przygląda mi się podejrzliwie. – To nie moja sprawa,

ale chyba jesteś dziś nie w sosie. Czy coś się stało?

– Nic mi nie jest, daję słowo.
– Jesteś pewna?
– Tak, Patricku. – Nie zabrzmiało to przekonująco. Moja komórka zaczyna

skakać po biurku, wygrywając na całe biuro Black and Gold Sama Sparro.
Marszczę brwi, bo wyświetlacz pokazuje imię Jessego. Znów majstrował przy
moim telefonie. Serce trzepocze mi w piersi, ale nie jest to miłe uczucie. Nie
mogę z nim rozmawiać. Dźwięk jego głosu sprawi, że wrócę do punktu wyjścia.

– Pozwolę ci odebrać, kwiatuszku. Uszy do góry. To polecenie służbowe!
Patrick odchodzi, a ja ściszam telefon, ale chwilę później znów zaczyna

podskakiwać. Odrzucam połączenie, kładę komórkę na biurku i zabieram się do
roboty. Odnajduję mejl od Mikaela – jest krótki, ale zawiera dość informacji,
żebym mogła rozpocząć projektowanie.

Piętnaście minut później mój telefon wciąż dzwoni, słyszę też sygnał

przychodzącej wiadomości, ale zamiast ją skasować, jak nakazywałby zdrowy
rozsądek, otwieram ją.

„Odbierz telefon!‖
Znowu rozlega się Sam Sparro, a ja po raz kolejny odrzucam połączenie. W

takim tempie nie uda mi się nic zrobić. Zaraz potem dostaję kolejną wiadomość.

„Avo, porozmawiaj ze mną, proszę. Co ja takiego zrobiłem?‖
Wyciszam telefon i próbuję o nim zapomnieć. Co takiego zrobił? Właściwie

nic, ale jestem pewna, że coś zrobi, jeśli tylko dam mu szansę. A może nie?

Och, nie wiem. Ale instynkt każe mi odejść.

– Sal, gdyby ktoś chciał się ze mną skontaktować, niech dzwoni na moją

komórkę, okej? – Wiem, że to będzie jego kolejny ruch.

– Okej, Avo.
Zabieram się do planszy z inspiracjami i rysunków dla Mikaela. Nie

widziałam jeszcze apartamentów, ale wiem dobrze, co chcę osiągnąć, i ku
własnemu zaskoczeniu jestem podekscytowana tym projektem.

W porze lunchu wyskakuję do delikatesów po kanapkę i wracam do biura,

żeby ją zjeść. Sally informuje mnie, że pod moją nieobecność dzwonił jakiś
mężczyzna, ale nie zostawił wiadomości. Oczywiście wiem, kto to był.

Uparcie ignoruję swój telefon, robię wyjątek tylko dla Mikaela, który

dzwoni, żeby umówić się na jutro. Zostaje w Danii do końca tygodnia, więc o
dziewiątej rano mam się spotkać w Life Building z jego osobistą asystentką.
Gdy wybija szósta, jestem zadowolona z pracowicie spędzonego dnia i
poczynionych postępów. Dzień minął mi jak z bicza strzelił.

Następnego dnia wchodzę do Life Building punktualnie o umówionej

godzinie, choć jestem nieco zdyszana, bo rano zaspałam. Niepotrzebnie się tak
spieszyłam. Asystentka Mikaela jest spóźniona, więc siadam i korzystam z
okazji, żeby zadzwonić do mamy i sprawdzić, czy w Newquay wszystko w
porządku. Dowiaduję się, że Dan przylatuje w poniedziałek, co poprawia mi
humor. Po rozmowie z mamą wreszcie zdobywam się na odwagę, żeby przejrzeć
wszystkie nieodebrane połączenia i wiadomości – wszystkie od Jessego, jeśli nie
liczyć esemesa od Kate, która napisała wczoraj wieczorem, że zostaje na noc u
Sama. Rano tak się spieszyłam, że nawet nie zauważyłam, że jej nie ma. Szybko
odpisuję, wyjaśniając, że spałam jak zabita. Ale w myślach wciąż słyszę jego
uporczywe łomotanie do drzwi, gdy chowałam się pod kołdrą jak wystraszone
dziecko.

– Panna O’Shea? – Podnoszę wzrok i widzę drobną blondynkę, wyciąga do

mnie rękę. – Jestem Ingrid. Mikael uprzedził panią, że się pojawię, tak? – Ma
bardzo silny duński akcent.

– Ingrid, proszę, mów mi po imieniu. – Wstaję i potrząsam lekko jej dłonią.

Wygląda tak krucho. Ingrid uśmiecha się i kiwa głową.

– Oczywiście, Avo.
– Mikael dzwonił do mnie wczoraj, mówił, że coś go zatrzymało w Danii.
– Tak, to prawda. Oprowadzę cię. Budynek nie jest jeszcze wykończony,

więc musisz to włożyć. – Wręcza mi żółty kask i odblaskową kamizelkę.
Zakładam odzież ochronną, a ona wciska guzik, żeby przywołać windę. –
Zaczniemy od penthousea. Rozkładem przypomina ten w Lusso. – Wchodzimy
do windy. – Znasz, oczywiście, Lusso – mówi z uśmiechem.

– Tak, znam Lusso. – I to lepiej niż sądzisz! – dodaję w myślach,

odwzajemniając jej przyjazny uśmiech. Natychmiast przywołuję się do

porządku i szukam w torebce teczki.

– Jesteśmy na miejscu. – Drzwi windy otwierają się bezpośrednio w

penthousie. – Zapraszam do środka, Avo.

– Dziękuję. – Wychodzę na otwartą przestrzeń i od razu zauważam, że

penthouse musi być zbliżony rozmiarami do tego w Lusso.

– Jak widzisz, użyliśmy dębu. Wszystkie okna i drzwi były robione na

zamówienie z ekologicznego drewna. Jestem pewna, że Mikael wspomniał ci o
tym w mejlu z wytycznymi. – Zerkam na nią, a ona zauważa moje puste
spojrzenie, bo wybucha śmiechem i kręci głową. – Nie wspomniał o tym w
mejlu?

– Nie. – Mam nadzieję, że czegoś nie przeoczyłam.
– Musisz mu wybaczyć. Jest trochę rozkojarzony z powodu rozwodu.
Rozwodu? A więc to go zatrzymało w Danii? Moim zdaniem to trochę

niestosowne, że wtajemnicza mnie w życie osobiste Mikaela.

– Wezmę to pod uwagę – zapewniam z uśmiechem.
Przez kilka następnych godzin Ingrid oprowadza mnie po całym budynku.

Po drodze robię zdjęcia i notatki. Mikael i jego partner bez wątpienia znają się
na nowoczesnym, luksusowym budownictwie. Widoki na Holland Park i miasto
zapierają dech w piersi.

– Dziękuję za wycieczkę, Ingrid. – Zdejmuję szykowną kamizelkę i kask.
– Nie ma za co, Avo. Wiesz już wszystko, co trzeba?
– Tak. Będę czekała na telefon od Mikaela.
– Powiedział, że zadzwoni do ciebie w poniedziałek – mówi Ingrid, podając

mi rękę.

Żegnamy się i ruszam do biura. Po drodze dzwonię do swojego ginekologa,

potrzebuję recepty na nowe pigułki. Udaje mi się umówić wizytę o czwartej po
południu, co za ulga. Nie żebym w najbliższej przyszłości planowała uprawiać
seks. Kilka ostatnich dni wystarczy mi na długo.

– Cześć! – wołam do Toma i Victorii, wchodząc do biura.
Tom marszczy brwi i zerka na zegar.
– Ojej! Spóźnię się do pani Baines. Będzie miała kocięta! Wrócę, jak

spacyfikuję tę starą wariatkę – trajkocze, pakując swoją męską torbę, po czym
opuszcza biuro tanecznym krokiem.

– Wszystko gra, Yictorio? – pytam, siadając za biurkiem. Vietoria buja

myślami w obłokach. – Halo?! – wołam.

– Hę? O przepraszam, zamyśliłam się. Co mówiłaś?
– Wszystko gra?
Victoria uśmiecha się promiennie i odrzuca przez ramię blond loki.
– Lepiej być nie może.
– A to czemu? – pytam, unosząc brew.
Victoria chichocze jak mała dziewczynka.

– Umówiłam się z Drew na randkę w piątek wieczorem.
Wiem o tym, ale ta trzpiotka nadał nie pasuje mi do poważnego Drew.
– W jakimś fajnym miejscu?
Wzrusza ramionami.
– Nie powiedział mi. Zapytał tylko, czy może mnie gdzieś zaprosić. –

Dzwoni jej komórka, więc Victoria kończy rozmowę i w tej samej chwili mój
telefon obwieszcza nadejście wiadomości. Od Kate.

„Właśnie włączyliśmy komórki. Byliśmy... zajęci. Widziałaś się z Jessem?‖
Zajęci? W ich przypadku bycie „zajętym‖ to pewne niedopowiedzenie.
„Nie‖.
Nie muszę pisać nic więcej i mam nadzieję, że Kate nie odpisze, bo i tak

wiem, co chce mi powiedzieć. Marzenie ściętej głowy.

„OK. Łapię. Ale tak między nami... 30 nieodebranych połączeń. Sam z nim

rozmawiał. Nie jest zachwycony, ale przynajmniej wie, że żyjesz.:)‖

A co jego zdaniem mogło mi się stać? Spoglądam na ekran komputera, po

raz kolejny ściszając telefon, który znów wygrywa Black and Gold, ale po
trzech kolejnych dzwonkach zupełnie go wyciszam. Co za upierdliwy dupek.

– Wychodzę! – woła Victoria, wstając zza biurka.
Macham jej na pożegnanie i zaczynam przeglądać pocztę, a potem kopiuję

kilka rysunków, które mam wysłać kontrahentom.

Równo o trzeciej idę zrobić sobie kawę.
– Avo? – słyszę głos Sally. Wystawiam głowę zza kuchennych drzwi i

widzę, jak macha do mnie ze słuchawką przy uchu. – Dzwoni do ciebie jakiś
mężczyzna, ale nie chce się przedstawić.

Serce podchodzi mi do gardła. Doskonale wiem kto to.
– Prosiłaś, żeby zaczekał?
– Tak. Mam go przełączyć?
– Nie! – wrzeszczę, aż biedna Sally podskakuje. – Przepraszam. Powiedz

mu, że wyszłam z biura.

– Aha, okej. – Sprawia wrażenie zdezorientowanej, kiedy wciska guzik,

wznawiając połączenie z Jessem. – Przykro mi, proszę pana. Ava wyszła z biu...
– Podskakuje na metr w górę, z hukiem upuszczając telefon na biurko.
Niezdarnie podnosi go do ucha. – Przy...przy...przykro mi, pro... proszę pana. –
Biedna Sal jąka się okropnie, co oznacza, że Jesse ochrzania ją przez telefon.
Czuję się winna, że ją na to naraziłam. – Proszę pana...zapewniam... pana.. .że..
.że jej tu nie ma.

Spanikowana i oszołomiona, patrzy na mnie wielkimi oczami, znosząc

werbalny atak tego neurotyka. Uśmiecham się przepraszająco. Kupię jej kwiaty.

Odkłada telefon na podstawkę i spogląda na mnie w szoku.
– Kto to był? – Jest bliska łez.
– Sally, tak mi przykro. – Łapię stojące w kuchni kawy i w geście

pojednania zanoszę jedną z nich na jej biurko.

Sally wzdycha z irytacją.
– Ktoś powinien go przytulić! – oświadcza i zaczyna chichotać.
Staję jak wryta. Spodziewałam się łez i załamania nerwowego, ale nudna jak

flaki z olejem Sally właśnie zażartowała. Patrzę, jak ta szara myszka chichocze,
i sama zaczynam się śmiać – zginam się wpół i zanoszę śmiechem, aż łzy mi
stają w oczach. Sally wtóruje mi histerycznie, obie dosłownie pokładamy się ze
śmiechu.

– Co tu się dzieje?! – woła zza swojego biurka Patrick.
Macham mu ręką, a on przewraca oczami, z irytacją kręci głową i z

powrotem wbija wzrok w ekran komputera. I tak nie mogłabym mu powiedzieć,
nawet gdybym była w stanie wykrztusić choć słowo. Zostawiam zapłakaną ze
śmiechu Sally i idę do łazienki, żeby doprowadzić się do porządku. Mam
doskonały humor. Zobaczyłam Sally w całkiem nowym świetle. Podoba mi się,
że potrafi być sarkastyczna.

Kiedy już się opanowałam i otarłam rozmazany tusz do rzęs, mówię

Patrickowi, że wychodzę do lekarza.

– Przepraszam, Sally, nie mogę na ciebie spojrzeć! – parskam, mijając jej

biurko, i wychodzę z biura odprowadzana jej śmiechem. Poważnieję i ruszam w
stronę metra.

Rozdział 2

Po wysłuchaniu wykładu na temat niefrasobliwości, udzielonego mi przez

doktora Monroe, naszego wieloletniego lekarza rodzinnego, odbieram receptę i
idę do apteki, żeby wykupić pigułki. Docieram do domu tuż przed szóstą i
jestem zaskoczona, że Kate wciąż nie ma.

Biorę prysznic, przebieram się, wyjmuję telefon z torebki i przewracam

oczami na widok dwudziestu nieodebranych połączeń. Usuwam pięć kolejnych
esemesów, których na wszelki wypadek nawet nie czytam. Gdy wchodzę do
kuchni, wyświetlacz komórki znów zaczyna migać.

Otwieram lodówkę, wyjmuję wino i dochodzę do wniosku, że brakuje mi

odwagi i hartu ducha. Co za idiotyczna sytuacja. Odbieram telefon.

– Halo.
– Ava? – Głos ma spięty i zdyszany.
– Jesse. – Biorę głęboki oddech dla dodania sobie animuszu. – Nie mogę się

z tobą spotykać.

– Nie! Avo, posłuchaj...
Odwaga szybko mnie opuszcza. Rozłączam się i oddychając głęboko,

nalewam sobie wina. Butelka stuka o kieliszek, gdy rozlega się głośne łomotanie
do drzwi.

– Avo!
Zamykam oczy, zbierając siły. Ubiegłej nocy jego uporczywe dobijanie się

do drzwi było istną torturą. Sąsiedzi gotowi jeszcze zadzwonić na policję.

– Avo! – ryczy Jesse, waląc w drzwi.
Spokojnie idę do salonu i wyglądam przez żaluzje. Jesse patrzy w okno na

piętrze. Jest zdesperowany, ale nie zamierzam mu otworzyć. Stanąć z nim
twarzą w twarz byłoby poważnym błędem. Widzę, jak przykłada komórkę do
ucha, i mój telefon znów zaczyna błyskać. Odrzucam połączenie, Jesse spogląda
z niedowierzaniem na swoją komórkę.

– Avo, otwórz te pieprzone drzwi!
– Nie – szepczę, jak gdyby mógł mnie usłyszeć. Jestem bliska zawału, gdy

przed domem zatrzymuje się porsche Sama. Kate wysiada i podchodzi do
Jessego, który wymachuje rękami jak jakiś świr. Sam dołącza do nich i klepie
go pokrzepiająco po ramieniu. Rozmawiają jeszcze kilka minut, a potem Kate
prowadzi ich oboje do domu.

– O Boże, Kate! – Sterczę jak kołek na środku salonu i słyszę, że drzwi

frontowe walą z hukiem o ścianę, a potem ktoś pędzi na górę po schodach. Jesse
wpada do salonu, gniew na jego twarzy ustępuje uldze, a potem przechodzi w
czystą furię. Jego szary garnitur wygląda nienagannie, czego nie można
powiedzieć o zmierzwionych włosach i spoconym czole.

– Gdzie się, kurwa, podziewałaś?! — wrzeszczy na mnie, jego oddech

dosłownie świszczy mi koło uszu. – Włosy sobie rwałem z głowy!

Stoję i gapię się na niego, nie mam pojęcia, co odpowiedzieć. Czy on uległ

złudzeniu, że powinnam się przed nim tłumaczyć? Kate i Sam stają za jego
plecami, milczący i zaniepokojeni. Patrzę na Kate i kręcę głową, mam ogromną
ochotą zapytać, czy podoba jej się to wcielenie Jessego.

– Pójdziemy do The Cock na drinka – mówi cicho Sam, łapie Kate za rękę i

ciągnie ją po schodach w dół. Kate nie próbuje go powstrzymać. Odprowadzam
ich wzrokiem, przeklinając w duchu tchórzy, którzy zostawili mnie samą z tym
szaleńcem.

Jesse spogląda ze znużeniem na sufit, próbując uspokoić oddech, a potem

znów wbija we mnie płomienne spojrzenie. Przenika mnie nim na wskroś.

– Czy mam ci odświeżyć pamięć?
Co takiego? Chyba dywan odcisnął mi się na brodzie, bo moja szczęka

uderzyła właśnie o ziemię.

– Nie! – krzyczę, wymijam go i zbiegam do kuchni. Muszę się napić! Jesse

idzie za mną, patrzy, jak rzucam komórkę na blat kuchenny i łapię butelkę z
winem. – Jesteś skończonym draniem! – wrzeszczę, nalewając sobie wino
drżącymi rękami. Gotuję się z wściekłości. Obracam się i rzucam mu moje

najbardziej wredne spojrzenie. Jesse wzdryga się lekko, co napełnia mnie
ogromną satysfakcją. – Dostałeś to, czego chciałeś. Ja też. Więc przestańmy
marnować swój czas, do jasnej cholery. – Wcale nie dostałam tego, co chciałam,
ale ignoruję głos w głowie, który przypomina mi o tym. Muszę z tym skończyć,
zanim wir namiętności o imieniu Jesse Ward wciągnie mnie głębiej.

– Licz się ze słowami! – krzyczy. – O czym ty mówisz? Nie dostałem tego,

co chciałem.

– Chcesz więcej? – Upijam trochę wina. – Ale ja nie, więc przestań mnie

napastować, Jesse. I przestań na mnie krzyczeć! – Miało to zabrzmieć brutalnie,
ale obawiam się, że wypadło dość żałośnie. Coś musi w końcu zadziałać.
Upijam kolejny łyk wina i podskakuję, gdy Jesse wyrywa mi kieliszek z dłoni i
wrzuca go do zlewu. Krzywię się, słysząc odgłos tłuczonego szkła.

– Nie musisz pić jak jakaś pieprzona piętnastka! – wrzeszczy.
Zaciskam dłonie w pięści, muszę użyć całej siły woli, żeby się uspokoić.
– Wynoś się! – krzyczę. Moje próby pozbycia się go spełzają na niczym.

Ogarnia mnie coraz większa desperacja.

Kulę się w sobie, gdy Jesse wydaje z siebie ryk wściekłości i wali pięścią w

kuchenne drzwi, pozostawiając w drewnie spore zagłębienie.

Wytrzeszczam oczy i zaciskam usta, oszołomiona jego gwałtowną reakcję na

odrzucenie. Ręka trochę mu się trzęsie, gdy odwraca się w moją stronę i patrzy
mi prosto w oczy, świdrując mnie zielonym spojrzeniem.

A niech mnie, to musiało boleć. Mam już ruszyć do zamrażarki po lód, ale

on zaczyna iść powoli w moją stronę. Zapieram się dłońmi o brzeg kuchennego
blatu i patrzę, jak się zbliża. Staje naprzeciw mnie i kładzie dłonie na moich.
Znalazłam się w pułapce.

Dysząc mi w twarz, mierzy mnie gniewnym spojrzeniem, po czym

przywiera ustami do moich warg, pozbawiając mnie tchu. Wiję się pod nim,
usiłując się uwolnić. Co on wyprawia? Prawdę mówiąc, znam odpowiedź na to
pytanie. Chce odświeżyć mi pamięć. Mam przechlapane.

Przyciska usta jeszcze mocniej, ale nie odwzajemniam pocałunku.

Powtarzam wciąż sobie, że to nie w porządku, cholernie nie w porządku. Wiem,
że jeśli ulegnę, będę cierpieć jeszcze bardziej. Próbuję się uwolnić, ale on war-
czy i przytrzymuje moje dłonie. Nigdzie mnie nie puści. Moje rozpaczliwe
próby powstrzymania go rozbijają się o jego determinację.

Przesuwa językiem po mojej dolnej wardze, ale wciąż odmawiam mu

dostępu. Dygoczę, usiłując zapanować nad reakcjami własnego ciała. Wiem, że
jeśli złamie mój opór, będę zgubiona, więc uparcie zaciskam usta, modląc się w
duchu, by dał za wygraną.

Kiedy puszcza moją rękę, natychmiast próbuję go odepchnąć, ale to na nic.

Ten facet jest jak czołg. Moje nędzne próby wyswobodzenia się nie robią na nim
żadnego wrażenia.

Łapie mnie za biodro, a ja podrywam się, ale wciska mnie w blat. Tkwię w

potrzasku, lecz wciąż bronię się przed pocałunkiem, zaciskając mocno wargi.
Odwracam głowę w bok, gdy odrobinę odpuszcza.

– Uparciucha – mruczy, przyciskając wargi do mojej szyi. Liże i podskubuje

skórę aż do zagłębienia nad obojczykiem, zatacza językiem kółka i długimi
pociągnięciami wytycza szlak aż do ucha i podgryza małżowinę.

Zaciskam powieki, modląc się w duchu, żebym dała radę oprzeć się

przemożnej sile jego dotyku. Wbijam mu paznokcie w ramię i zaciskam usta w
obawie, że wyrwie się z nich jęk rozkoszy.

Puszcza moje biodro, powoli przesuwa dłonią po moim brzuchu i zaczepia

palce za pasek szortów.

– Proszę. Proszę, przestań.
– To ty przestań, Avo. Po prostu przestań. – Wsuwa palec wskazujący pod

materiał i powoli porusza nim z lewa na prawo delikatnymi, miarowymi
ruchami, cały czas nie przerywając ataku na moje ucho i szyję. Chce mi się wyć
z frustracji.

Od tego ciepłego dotyku uginają się pode mną kolana, całe moje ciało drży

gwałtownie. Jesse śmieje się cicho, gardłowo, aż dreszcz przebiega mi wzdłuż
kręgosłupa, a moja łechtaczka zaczyna wolno, miarowo pulsować. Zaciskam
uda, kładę mu rękę na piersi, żeby go odepchnąć, ale to na nic. Nawet nie wiem,
po co się w ogóle staram. Jeszcze, jedno uderzenie serca i mu ulegnę. Głowa
zaraz mi eksploduje, ale nie jestem pewna, czy z rozkoszy, czy pomieszania
zmysłów.

A potem jego dłoń zapuszcza się w moje figi i rozdziela palcami wargi, a

mnie jakby prąd przeszył. Bardzo delikatnie muska łechtaczkę, a ja drżę i
otwieram usta, z których wyrywa się okrzyk rozkoszy. Jesse wykorzystuje
bezwzględnie moją słabość i wciska mi język do ust, badając każdy ich zakątek.
Jego kciuk zatacza powoli kółka wokół mojej rozpalonej łechtaczki.

Odwzajemniam pocałunek.
– Puść moją rękę – dyszę, napinając mięśnie ramienia,
Musi wiedzieć, że mnie ma, bo z jękiem wypuszcza moją drugą dłoń i od

razu łapie mnie za kark. Zarzucam mu ramiona na szyję, żeby przyciągnąć go do
siebie – tak po prostu. Dochodzę z okrzykiem będącym mieszanką czystego
upojenia i irytującej frustracji.

– Przypomniało ci się już? – szepcze miękko, wysuwając rękę z moich

szortów. Wzdycham i podnoszę ciężkie powieki, żeby spojrzeć w jego zielone
oczy. Nie odpowiadam, a on nie domaga się tego. Pochyla się tylko i składa na
moich wargach delikatny pocałunek.

Sadza mnie na blacie.
– Dlaczego wciąż przede mną uciekasz? – pyta, wpatrując się we mnie

badawczo. Opiera dłonie po obu stronach moich ud i pochyla się, napierając na

mnie.

Spuszczam wzrok. Nie potrafię spojrzeć mu w oczy. Co mogę mu

odpowiedzieć? Że się w nim zakochałam? Nie, więc wzruszam tylko
ramionami.

Wsuwa mi palec wskazujący pod brodę i odchyla głowę do tyłu, zmuszając

mnie, żebym spojrzała w jego przystojną twarz. Unosi wyczekująco brwi.

– Porozmawiaj ze mną, skarbie.
Wzdycham.
– Rozpraszasz mnie. Nie chcę cierpieć.
Zagryza dolną wargę, trybiki w jego głowie kręcą się jak szalone. Nie wie,

co odpowiedzieć.

– Rozpraszam cię?
– Tak.
– Co to znaczy?
– Zagłuszasz mój zdrowy rozsądek – odpowiadam cicho. Odurzający

wpływ, jaki ma na moje ciało, jest coraz silniejszy. Uprzedzał, że będę go
potrzebować, i jak na razie dotrzymuje słowa.

– Avo, wiedz jedno. Zrobię wszystko, żeby cię nie skrzywdzić. Proszę, nie

uciekaj przede mną. – Nachyla się i całuje mnie w usta. – A teraz zamierzam cię
jeszcze trochę porozpraszać. Musimy się pogodzić. – Jego niski głos znów budzi
we mnie pożądanie, jego słowa napawają otuchą, gdy łapie mnie za pupę i
zsuwa z blatu, żebym oplotła go nogami w pasie.

Wychodzi z kuchni, idzie do mojego pokoju, nogą zamyka za sobą drzwi, po

czym sadza mnie w nogach łóżka i ściąga mi podkoszulek przez głowę. Moje
nagie piersi wydostają się na wolność, Jesse uśmiecha się, zaglądając mi
głęboko w oczy. Rzuca podkoszulek na podłogę, łapie za moje szorty,
zachęcając mnie do podniesienia pupy, i ściąga je razem z figami.

– Nie ruszaj się – rozkazuje, zdejmując krawat. Dreszczyk oczekiwania

przenika całe moje ciało, gdy powoli rozbiera się przede mną. Mój wzrok
natychmiast przyciąga blizna na brzuchu. Tak bardzo chciałabym wiedzieć, skąd
się wzięła.

– Spójrz na mnie, Avo – nakazuje.
Patrzę mu w oczy, kiedy zsuwa bokserki. Jego członek wypręża się na

wysokości mojej twarzy. Jeśli po niego sięgnę i otworzę usta, będę miała
przewagę. Byłaby to miła odmiana. Jesse uśmiecha się sprośnie, mierząc mnie
płomiennym spojrzeniem.

– Muszę się w tobie znaleźć – mówi mrocznym tonem. – Twoje usta z

przyjemnością przelecę później. Jesteś mi to winna.

Potężny wstrząs targa moim wnętrzem, gdy pochyla się, oplata mnie w talii

ramionami, po czym wpełza na łóżko i delikatnie kładzie mnie pod sobą.
Rozsuwa mi uda kolanem i mości się między nimi, oparty na przedramionach po

obu stronach mojej głowy. Patrzy na mnie z czułością. Zaraz się rozpłaczę.

– Już nie uciekamy, Avo – mówi i patrząc mi w oczy, powoli odsuwa się i

naciera, wbijając się głęboko. Jęcząc, łapię go mocniej za ramiona i poruszam
biodrami. Poczucie wypełnienia jest niesamowite. Robi długi, kontrolowany
wydech, na jego zmarszczonym, lśniącym od potu czole rysuje się skupienie.

Opieram się pokusie i nie zaciskam mięśni wokół jego członka – potrzebuje

teraz chwili przerwy. Zamyka oczy i ze zwieszoną głową usiłuje uspokoić
nierówny oddech, długie rzęsy rzucają cień na jego policzki. Czekam cierpliwie,
przesuwając dłońmi w górę i w dół jego twardych ramion, szczęśliwa, że mogę
się przyglądać temu pięknemu mężczyźnie z bliska. Wie, że teraz potrzebuję de-
likatnego Jessego.

Po chwili zbiera się w sobie, podnosi głowę i patrzy mi w oczy. Serce ściska

mi się w piersi. Jestem taka zakochana w tym mężczyźnie.

Unosi tułów na rękach, a potem wycofuje się i stopniowo wsuwa z

powrotem.

Mruczę. Och, dobry Boże. Powtarza ten rozkoszny manewr raz po raz, przez

cały czas nie spuszczając ze mnie wzroku.

– Avo, jeśli najdzie cię pokusa, żeby znowu uciec, pomyśl o tym, jak się

teraz czujesz. Pomyśl o mnie.

– Tak – dyszę, usiłując wyhamować narastające szybko napięcie. Ale myślę

o nim. Na tym właśnie polega problem, przed którym nie sposób uciec. Jesse
wdziera się w każdy zakątek mojego umysłu.

Kołyszę biodrami, wychodząc na spotkanie jego pchnięciom. Opuszcza

głowę i całuje mnie leniwie, niespiesznie, naśladując językiem rytm bioder.

Jęczę, wpijając mu się paznokciami w ramiona, gdy zadaje powolne

pchnięcie, zatacza biodrami koło i odsuwa się leniwie, raz za razem. Dłużej tego
nie wytrzymam. Jak on to robi?

– Dobrze ci? – szepcze.
– Za dobrze – dyszę przy kolejnym leniwym pchnięciu.
– Jesteś już blisko? – pyta, całując mnie.
– Tak.
– Jestem przy tobie, skarbie. Teraz.
Całe moje ciało przeszywa dreszcz, zaciskam mięśnie wokół członka

Jessego i dygocząc gwałtownie, wykrzykuję mu w usta swój orgazm. Ostatnie,
głębokie pchnięcie, a potem szarpnięcie i czuję, jak zalewa mnie uczucie gorąca,
gdy i on dochodzi. Wciąż zanurzony we mnie, zaciska powieki i całuje mnie z
uczuciem, jęcząc nisko. Moje mięśnie zaciskają się w zgodnym rytmie wokół
pulsującego członka, opróżniając go do cna.

– Boże, ależ mi ciebie brakowało – szepcze, chowając twarz w mojej szyi,

po czym przewraca się na plecy. Unosi ramię, a ja przytulam policzek do jego
ciepłej, twardej klatki piersiowej.

Uwielbiam leniwy seks z tobą – mówię sennie.
To nie był leniwy seks, skarbie. – Wolną ręką odgarnia mi włosy z twarzy.
Więc co to było?
Delikatnie całuje mnie w czoło.
– To był seks po przerwie.
O, nowy rodzaj.
– Lubię seks po przerwie.
– Nie polub go za bardzo. Nie będzie się często zdarzał.
Czuję ukłucie rozczarowania.
– Dlaczego?
– Dlatego że już więcej mi nie uciekniesz, a ja nie zamierzam zbyt często się

z tobą rozstawać. – Wciąga w nozdrza zapach moich włosów. – Jeśli w ogóle.

Uśmiecham się sama do siebie i przerzucam mu nogę przez udo. Ściska moje

kolano i kciukiem rysuje na skórze kółka, a ja muskam palcami powierzchnię
blizny.

– Jak to się stało? – pytam, przesuwając palcami wzdłuż igramy, aż do boku.
Wzdycha ze znużeniem.
– Jak co się stało, Avo? – Nie zostawia mi żadnego pola manewru. Nie chce

o tym rozmawiać.

– Nic – szepczę cichutko, notując w pamięci, żeby więcej o to nie pytać.
– Co robisz jutro?
– Jutro jest środa. Pracuję.
– Zrób sobie wolne.
– Tak po prostu?
Wzrusza ramionami.
– Tak. Jesteś mi winna dwa dni.
Dla niego wszystko jest takie proste. On może sobie na to pozwolić,

prowadzi własny biznes i nie musi się przed nikim tłumaczyć. Za to ja mam
klientów, szefa i masę roboty do wykonania.

– Mam za dużo pracy. Poza tym ty zostawiłeś mnie na cztery dni –

przypominam mu.

– Więc jedź ze mną teraz. – Ściska mnie trochę mocniej.
– Dokąd?
– Muszę jechać do Rezydencji, omówić kilka spraw z Johnem. Możesz zjeść

kolację, kiedy będziesz na mnie czekać.

Mowy nie ma. Nie pojadę do Rezydencji, nie chcę znów spotkać tej zdziry o

odętych wargach.

– Raczej zostanę tutaj. Nie chcę ci przeszkadzać – mówię cicho w nadziei, że

nie będzie się upierał. Nie chciałabym zakończyć dnia kolejnym starciem z Sarą.

Jesse przewraca mnie na plecy i nachyla się nade mną, przyciskając mi

nadgarstki do materaca.

– Nigdy mi nie przeszkadzasz. – Całuje mnie między piersiami i wędruje

ustami aż do sutka. – Pojedziesz.

Sutek twardnieje pod delikatną pieszczotą jego wijącego się języka, oddech

więźnie mi w gardle.

– Zobaczymy się jutro – udaje mi się wydyszeć.
Lekko zaciska zęby na brodawce i spogląda na mnie z szerokim uśmiechem.
– Hm, mam ci przemówić do rozsądku? – pyta z piersią w ustach.
Słyszę, że drzwi wejściowe się otwierają, na schodach rozlega się śmiech

Kate i Sama. Spoglądam na Jessego, który wciąż trzyma w ustach mój sutek,
frustracja na jego twarzy sprawia mi skrytą satysfakcję. Nie mam nic przeciwko
temu, żeby mnie przeleciał, ale tym razem przymawianie mi do rozsądku kłóci
się ze zdrowym rozsądkiem. Po co miałabym się narażać na potyczkę słowną z
Sarą?

Jesse, nadąsany jak dzieciak, uwalnia mój sutek.
– Raczej nie jesteś w stanie być cicho, kiedy będę ci przemawiał do

rozsądku.

Unoszę znacząco brwi. Wie, że to niemożliwe.
– Niech to szlag – burczy i dźwiga się z łóżka w taki sposób, żeby przesunąć

kolanem po wewnętrznej stronie mojego uda i przez środek wilgotnej dolinki.
Tarcie sprawia, że mam ochotę przyciągnąć go z powrotem do siebie. Nie chcę,
żeby odchodził. Pochyla się i całuje mnie mocno, z namaszczeniem. – Muszę
iść. Kiedy zadzwonię jutro, odbierzesz.

– Tak jest – odpowiadam posłusznie.
Jesse uśmiecha się mrocznie i łapie mnie za biodro, a ja piszczę jak mała

dziewczynka i przewracam się na brzuch. Czuję pieczenie, gdy wymierza mi
klapsa.

– Au!
– Sarkazm do ciebie nie pasuje, moja droga. – Łóżko ugina się pod jego

ciężarem, gdy wstaje.

Kiedy się odwracam, ma już na sobie koszulę i zapina guziki.
– Czy Sara będzie w Rezydencji? – wypalam, zanim zdążę ugryźć się w

język. Jesse zastyga na sekundę, potem podnosi i zakłada bokserki.

– Mam nadzieję. Pracuje dla mnie.
Co takiego?
– Mówiłeś, że to twoja przyjaciółka. – Mój głos brzmi płaczliwie, za co w

myślach wymierzam sobie policzek, Jesse marszczy brwi.

– Tak, jest moją przyjaciółką i pracuje dla mnie.
Cudownie. Wytaczam się z łóżka, odnajduję podkoszulek i szorty. Nic

dziwnego, że ciągle się tam kręci. Boże, nienawidzę tej baby. Wkładam
koszulkę i szorty, gdy się odwracam, Jesse narzuca właśnie marynarkę.
Przygląda mi się z zadumą. Czy wie, o czym myślę?

– Ubierzesz się? – pyta, mierząc mnie wzrokiem od stóp do głów.
Zerkam na zestaw, który mam na sobie, a potem znów na niego. Unosi brwi.
– Jestem w domu.
– Tak, kręci się po nim Sam.
– Sam chodzi po domu w samych spodniach. Ja się przynajmniej okryłam.
– Sam to ekshibicjonista – burczy Jesse. Podchodzi do mojej szafy i

przegląda jej zawartość. – Masz, włóż to. – Wręcza mi ogromny, kremowy
sweter o grubym splocie.

– Nie! – parskam z obrzydzeniem. Zemdleję z przegrzania!
Podsuwa mi go pod nos z zaciętą miną.
– Włóż sweter.
– Nie – odpowiadam powoli i zwięźle. Nie będzie mi dyktował, w co mam

się ubrać, a już na pewno nie w moim domu. Wyrywam mu sweter i rzucam go
na łóżko, a on obserwuje tor jego lotu. Potem powoli przenosi wzrok na mnie.
Zgrzyta zębami i zagryza dolną wargę.

– Trzy – cedzi przez zęby.
Robię wielkie oczy.
– Chcesz mnie wkurzyć?
Ignoruje pytanie.
– Dwa.
– Nie założę tego swetra.
– Jeden. – Z niezadowoleniem ściąga usta w kreskę.
– Rób, co chcesz, Jesse. Nie włożę tego swetra.
Mruży oczy.
– Zero.
Stoimy naprzeciwko siebie, na jego twarzy maluje się istna furia

przemieszana z odrobiną uciechy, a ja zastanawiam się, co, u licha, teraz zrobi.

Kręci głową, powoli wypuszcza powietrze z płuc, a potem rusza w moją

stroną. Wskakuję na łóżko, żeby mu uciec, ale zaplątuję się w górze skotłowanej
pościeli. Piszczę, gdy jego ciepła dłoń zaciska mi się wokół kostki. Rzuca mnie
na łóżko.

– Jesse! – krzyczę, gdy obraca mnie na plecy i siada na mnie okrakiem,

kolanami przyciskając ręce do materaca. – Złaź! – Zdmuchuję włosy z twarzy,
Jesse patrzy na mnie ze śmiertelnie poważną miną.

– Wyjaśnijmy sobie coś. – Ściąga marynarkę, ciska ją na łóżko i bierze

sweter. – Jeśli będziesz robić, co ci każę, nasze życie stanie się o wiele prostsze.
To wszystko... – przesuwa palcami po mojej klatce piersiowej i skubie sutki
przez podkoszulek – .. .mogę oglądać tylko ja. – Sięga za siebie i wbija palce w
zagłębienie nad moim biodrem.

– Nie! – wrzeszczę. – Proszę, nie! – Wybucham śmiechem. O Boże, zaraz

się posikam!

Szarpię się dziko, ale on nie przestaje dźgać i poszturchiwać. Nie mogę

złapać tchu. Te tortury sprawiają, że chce mi się jednocześnie śmiać i płakać.

– Tak lepiej – mówi, a ja wiję się jak szalona. Czuję, że odgarnia mi włosy z

twarzy, a potem mocno przyciska usta do moich. – Oszczędziłabyś nam obojgu
mnóstwa zachodu, gdybyś tylko włożyła... ten... pieprzony... sweter.

Podnoszę na niego wściekły wzrok, gdy wstaje i wkłada z powrotem

marynarkę. Siadam i odkrywam, że mam na sobie ten kretyński sweter. Jak mu
się to udało? Przygląda mi się uważnie, na jego twarzy nie ma nawet cienia
rozbawienia.

– Po prostu go zdejmę – prycham.
– Nie, nie zdejmiesz – zapewnia mnie z uśmiechem.
Wstaję z łóżka i idę do łazienki w tym idiotycznym swetrze.
– Jesteś nieprawdopodobnym dupkiem – mamroczę, zatrzaskując za sobą

drzwi.

Robię siku, notując w pamięci, żeby już nigdy nie pozwolić mu dojść do

zera. Spełnił się mój najgorszy koszmar. Rozcieram swoje biedne,
zmaltretowane biodra, wrażliwa skóra nad miednicą wciąż mrowi.

Gdy wychodzę z pokoju, Jesse jest w kuchni z Samem i Kate, którzy mierzą

zdziwionym wzrokiem moją okutaną swetrem osobę. Wzruszam ramionami i
nalewam sobie kolejny kieliszek wina.

– Pogodziliście się? – pyta Kate, sadowiąc się na kolanach Sama. Ten

rozsuwa uda i Kate z piskiem ześlizguje mu się między nogi. Daje mu klapsa na
niby i spogląda na mnie, czekając na odpowiedź.

– Nie – mamroczę, rzucając Jessemu niezadowolone spojrzenie. – A jeśli

jesteś ciekawa, kto zrobił dziurę w twoich drzwiach kuchennych, nie musisz
daleko szukać, – Wskazuję Jessego kieliszkiem. – Stłukł też twój kieliszek do
wina – dodaję jak jakiś żałosny kapuś.

Patrzę, jak Jesse sięga do kieszeni, wyciąga plik banknotów

dwudziestofuntowych i kładzie je na stole przed Kate.

– Daj znać, gdyby to nie wystarczyło – mówi, wpatrując się we mnie.

Wbijam wzrok w blat stołu. To musi być co najmniej pięć stówek. W dodatku
nie przeprosił, arogancki dupek.

Kate wzrusza ramionami i zabiera pieniądze.
– To powinno wystarczyć.
Jesse wciska ręce do kieszeni, podchodzi do mnie wolnym krokiem i nachyla

się ku mojej twarzy.

– Ładny sweterek.
– Odwal się – mówię bezgłośnie i upijam wielki łyk wina.
Uśmiecha się szeroko i cmoka mnie w nos,
– Nie wyrażaj się – ostrzega, kładzie mi dłoń na potylicy, łapie włosy w

garść i przyciąga mnie do siebie, tak że patrzymy sobie w oczy. – Nie pij za

dużo – rozkazuje i całuje mnie namiętnie. Próbuję mu się opierać... odrobinę.
Wcale się nie opieram.

– Chyba będziesz musiał odświeżyć mi pamięć – żartuję, nie przerywając

pocałunku, a on śmieje się cicho.

Kiedy jestem już wolna i odzyskałam zmysły, wychylam kolejny łyk wina,

obserwując go znad brzegu kieliszka. Kręci lekko głową, bierze głęboki oddech
i odwraca się do wyjścia.

– Zrobiłem, co do mnie należało – oświadcza z satysfakcją i wychodzi.
– Pa! – woła ze śmiechem Kate.
– Dobra robota. – Uśmiechnięty Sam unosi rękę w geście pożegnania. –

Avo, co tak oschle?

– Chrzanić to – mamroczę pod nosem, odstawiam kieliszek, zabieram

komórkę i wracam do swojego pokoju. Słyszę śmiech Kate i Sama, gdy
wpełzam w swetrze do łóżka.

Rozdział 3

Siedzę przy biurku, bujając myślami w obłokach, przez głowę przemykają

mi słowa pocieszenia i najróżniejsze odmiany seksu. Jeśli – w moim małym
idealnym światku – zostaniemy parą, czy już zawsze będzie to tak wyglądało?
Jesse będzie wydawał polecenia, a ja będę je spełniać? W przeciwnym wypadku
czeka mnie rżnięcie, odliczanie lub jakieś tortury albo będzie mnie maltretował,
dopóki mu nie ulegnę. Nie zaprzeczam, ta część ze rżnięciem bywa przyjemna,
ale musi być jakaś równowaga między dawaniem i braniem. A ja nie jestem
pewna, czy Jesse potrafi dawać – chyba że w grę wchodzi pieprzenie w jego
stylu. Czy ja i ten mężczyzna jesteśmy już parą?

– Wcześnie dziś przyszłaś, Avo. – Sally wchodzi do biura, a ja natychmiast

zaczynam chichotać. Wczoraj zobaczyłam Sally w zupełnie nowym świetle.

– Tak, wcześnie się dziś obudziłam – mówię, mając ochotę dodać, że pewien

neurotyczny dupek zmusił mnie do włożenia na noc zimowego swetra, przez co
obudziłam się w kałuży potu. Sally siada za swoim biurkiem.

– Próbowałam się do ciebie dodzwonić zaraz po tym, jak wyszłaś.
– Tak?
– Tak, ten wściekły gość przyszedł do biura zaraz po twoim wyjściu.
– Naprawdę? – Powinnam się była domyślić.
– Naprawdę. Wcale nie był w lepszym humorze – mówi oschle Sally.
Wyobrażam sobie. Uśmiecham się.
– I co, przytuliłaś go?
Sally parska i opada na fotel, zaśmiewając się do rozpuku. Ja też nie jestem

w stanie opanować śmiechu.

Wchodzi Patrick, patrzy na nas obie z irytacją, po czym zamyka się w swoim

gabinecie.

O cholera!
– Patrick był przy tym? – pytam.
Sally zdejmuje okulary i wyciera szkła rąbkiem brązowej, poliestrowej

bluzki.

– Co takiego? Kiedy przyszedł ten wariat? Nie, odbierał Irene z dworca.
Oddycham z ulgą. Co on sobie wyobraża? Jest naszym klientem. Nie może

przychodzić do mnie do pracy i rozstawiać wszystkich po kątach. Trudno by mi
było podciągnąć jego zachowanie pod typową skargę niezadowolonego klienta.
Już raz wyniósł mnie z biura przerzuconą przez ramię.

Drzwi biura otwierają się i do środka wchodzi kurierka – ta sama co w Lusso

– z dwoma ogromnymi bukietami.

– Kwiaty dla Avy i Sally?
Sally prawie osuwa się pod biurko. Idę o zakład, że jeszcze nigdy nie

dostarczono jej kwiatów. Ale ja już wiem, od kogo są. Podstępny drań.

– Dla mnie?! – wybucha Sally, odbierając kolorowy bukiet od dziewczyny i

popychając ją w stronę mojego biurka.

– Dziękuję. – Z uśmiechem odbieram prosty bukiet kalli, a potem podpisuję

pokwitowanie w imieniu Sally i swoim. – Co jest napisane w bileciku, Sal?! –
wołam, patrząc, jak przebiega wzrokiem wiadomość. Odchyla się na oparcie
krzesła, przyciskając dłoń do serca.

– „Proszę przyjąć moje przeprosiny. Ta kobieta doprowadza mnie do

szaleństwa‖. – Och, Avo! – Spogląda na mnie z rozczuleniem. – Chciałabym,
żeby ktoś tak za mną szalał!

Przewracam oczami i wyjmuję bilecik spomiędzy kwiatów. Założę się, że ja

nie dostałam przeprosin. Sally nie mówiłaby tak, gdyby to ona musiała znosić
nierozsądne, neurotyczne zachowanie Jessego. Ja go doprowadzam do
szaleństwa? Dobre sobie.

Otwieram bilecik.
Jesteś tą jedyną, na którą czekam od dawna...
/.
Ckliwa część mojej natury czuje się mile połechtana, ale zaraz ta rozsądna

część – ta część, która nie jest całkowicie pochłonięta Jessem – krzyczy, że ta
jedyna jest w rzeczywistości kimś, kto pada na kolana i spełnia każdy jego
rozkaz, żądanie i instrukcję. Mam pełną świadomość, że dokładnie tak się
zachowywałam, i to nie raz. Nie mogę stracić swojej tożsamości i zdrowego
rozsądku. Jest to cholernie trudne, kiedy ten mężczyzna tak na mnie działa.
Jestem Tą Jedyną. Czy on jest Tym Jedynym? Do licha, bardzo bym chciała,
żeby nim był.

Wychodzę z pracy późno i spacerkiem wracam do domu. W oddali widzę

Kate, która podskakuje na środku ulicy. Rudowłosa wariatka. Gdy podchodzę
bliżej, dostrzegam z niedowierzaniem jaskraworóżową furgonetkę zaparkowaną
obok Margo, ale ten wóz wygląda jak spod igły. A więc Kate wreszcie
zainwestowała w nowe cztery kółka.

– Niezła bryka – mówię.
Kate obraca się w moją stronę, jej niebieskie oczy się śmieją, zwykle blade

policzki ma zarumienione.

– Wiesz coś o tym?
Kręcę głową.
– A powinnam?
– Właśnie wróciłam do domu i zastałam ją tutaj. Pozachwycałam się nią

przez chwilę, weszłam do domu i wdepnęłam w klucze. Patrz.

Podtyka mi klucze pod nos, pokazując karteczkę przywiązaną sznurkiem do

breloczka.

Koniec z siniakami na pupie.
Nie! Chyba nie zrobiłby tego? Przypominam sobie jego gwałtowną reakcję

na moje posiniaczone pośladki.

– Rozmawiałaś z Samem? – pytam.
– Tak. Powiedział, że powinnam pogadać z Jessem.
– Dlaczego tak powiedział?
– Najwyraźniej uważa, że to Jesse jest tajemniczym nabywcą furgonetki.

Skoro Lord kupił mi furgonetkę, żebyś ty nie posiniaczyła sobie tyłka, to... cóż,
cieszę się bardzo, że jesteś tak delikatna!

– Kate, nie możesz jej przyjąć.
Kate rzuca mi zdegustowane spojrzenie i od razu wiem, że nie ma takiej siły,

która kazałaby jej zwrócić furgonetkę. Widzę to po jej zachwyconej minie.

– Mowy nie ma! Nie zmuszaj mnie, żebym ją oddała. Już nadałam jej imię.
– Słucham?
Rozczapierza długie, blade palce na masce.
– Poznaj Margo Juniorkę. – Kładzie się całym tułowiem na różowej blasze.
Kręcę głową z irytacją i ruszam ścieżką do domu.
– Jadę się przejechać! – krzyczy Kate.
Nie odpowiadam. Wbiegam po schodach na górę i wchodzę pod prysznic,

niespiesznie zmywam z siebie brud i zmęczenie z całego dnia. Gdy zakręcam
wodę, słyszę kawałek Stone Roses The One, więc wyskakuję spod prysznica i
pędzę do pokoju. Znów majstrował przy mojej komórce, ale nie dbam o to.
Sygnał urywa się, wyświetlacz pokazuje osiem nieodebranych połączeń.

O nie, będzie rwał sobie włosy z głowy. Wybieram jego numer, idę do

salonu i wyglądam przez okno, żeby sprawdzić, czy Kate już wróciła.

Nie wróciła, ale Jesse chodzi ścieżką tam i z powrotem, w dżinsach i

cienkim granatowym swetrze jak zwykle wygląda bosko. Uśmiecham się na
jego widok, czując mrowienie w całym ciele. Wściekle wciska klawisze ko-
mórki i mój telefon znów zaczyna dzwonić.

– Halo? – mówię, spokojna i opanowana.
– Gdzie jesteś, do diabła? – warczy do telefonu.
– A ty? – odparowuję. Oczywiście znam odpowiedź. Widzę z okna, jak

przeczesuje włosy dłonią, ale zaraz znika pod zadaszeniem nad drzwiami
wejściowymi.

– Jestem pod domem Kate i zaraz wyważę drzwi. Czy naprawdę za dużo

wymagam, prosząc, żebyś odbierała telefon za pierwszym razem?

– Brałam prysznic – tłumaczę, schodząc na dół.
– Zabieraj ze sobą telefon! – Jest totalnie wytrącony z równowagi, co

wywołuje u mnie uśmiech. Uwielbiam każdą szaloną cząstkę jego osoby.

– Nie musisz na mnie krzyczeć. – Wyglądam przez wizjer i z miejsca

rozpływam się na jego widok. Stoi na ganku oparty plecami o ścianę.

– Przepraszam – mówi miękko. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Gdzie

jesteś?

Patrzę, jak zsuwa się po ścianie i siada na ziemi z nogi i mi ugiętymi w

kolanach i spuszczoną głową. Och, nie mogę na niego patrzeć, kiedy jest w
takim stanie. Otwieram drzwi.

– Tutaj.
Podnosi głowę i odsuwa komórkę od ucha, ale nie próbuje wstać. Na jego

przystojnej twarzy odmalowuje się ulga. Wychodzę na zewnątrz i osuwam się
na ziemię, tak że siedzimy naprzeciw siebie, stykając się kolanami. Boję się, że
wepchnie mnie do środka, bo jestem na wpół naga, ale nie robi tego. Wyciąga
rękę i kładzie wielką dłoń na moim odsłoniętym kolanie, a ja nie jestem
specjalnie zaskoczona, gdy tryska spod niej snop iskier.

– Myślałem...
– Że znów uciekłam – dokańczam za niego, nakrywając jego dłoń swoją. –

Brałam prysznic.

– Gdzie twoje ubranie? – Przesuwa zielonymi oczami po moim zawiniętym

w ręcznik ciele.

– W szafie – odpowiadam oschle.
Jego dłoń znika pod ręcznikiem i ściska mnie tuż nad biodrem, wzdrygam

się, przez co ręcznik lekko się rozsuwa.

– Sarkazm nie pasuje do ciebie, moja droga.
– Przepraszam! – prycham i rozluźniam się, gdy zabiera rękę. – Sally bardzo

podobał się bukiet.

– A tobie?
– Też. Dziękuję.
– Stary!

Ścieżką nadchodzi Sam, ale kiedy patrzę na Jessego, ten wygląda, jakby miał

zaraz dostać ataku. Z wybałuszonymi oczami zrywa się na równe nogi i
podrywa mnie z ziemi, robiąc, co w jego mocy, żeby osłonić mnie ręcznikiem.

– Sam, nie ruszaj się, do cholery! – wrzeszczy. Bierze mnie na ręce i na

złamanie karku wbiega do środka. Słyszę za plecami śmiech Sama, gdy Jesse
wnosi mnie po schodach, mamrocząc pod nosem coś o wydłubaniu wścibskich
oczu. Zostaję ciśnięta na łóżko.

– Ubierz się. Wychodzimy.
Podrywam głowę do góry. Nie jadę do Rezydencji, myślę w duchu, wstaję z

łóżka i bez ręcznika podchodzę do toaletki.

– Dokąd?
Wędruje wzrokiem po moim nagim ciele,
– Kiedy biegałem, uświadomiłem sobie, że jeszcze nigdy nie zabrałem cię na

kolację. Masz niewiarygodne nogi. Ubieraj się. – Ruchem głowy wskazuje
szafę.

Jeśli ma na myśli kolację w Rezydencji, nie jestem zainteresowana,

Zamierzam unikać tego miejsca za wszelką cenę, jeśli ona tam jest. A ponieważ
pracuje dla niego, jest to bardzo prawdopodobne.

– Dokąd? – ponawiam pytanie i zaczynam nacierać nogi masłem kakaowym.
– Znam taką jedną włoską knajpkę. Ubieraj się, zanim zażądam spłaty długu.
Powoli wmasowuję krem.
– Długu?
Unosi brwi.
– Jesteś mi coś winna.
– Doprawdy? – Marszczę brwi, ale wiem doskonałe, co ma na myśli.
– Owszem. Zaczekam na zewnątrz, bo istnieje ryzyko, że upomnę się o

spłatę wcześniej. – Obdarza mnie tym swoim szelmowskim uśmiechem. – Nie
chciałbym, żebyś myślała, że chodzi mi wyłącznie o seks. – To powiedziawszy,
wychodzi z pokoju.

Tych kilka słów poprawiło mi humor na resztę dnia. Może dziś wieczór

dowiem się wreszcie, jakie sekrety kryje ten jego piękny, skomplikowany
umysł.

Parkujemy przed małą włoską restauracją na West Endzie. Wysiadam z

samochodu, Jesse podchodzi, bierze mnie za rękę i wciąga do pomieszczenia,
które przypomina pokój w prywatnym domu. Przytłumione oświetlenie oraz
włoskie drobiazgi w każdym kącie sprawiają, że czuję się, jak gdybym cofnęła
się w czasie do lat osiemdziesiątych we Włoszech.

– Sir Jesse, jak miło znów pana widzieć. – Podchodzi do nas niski Włoch o

sympatycznej twarzy. Jesse ściska mu dłoń.

– Luigi, ja też cieszę się, że cię widzę.
– Proszę, proszę. – Luigi zaprasza nas do środka. Sadza nas przy małym

stoliku w kącie. Obrus jest kremowy, z wyhaftowanym motywem Italia Turrita.
Jest bardzo ładny.

– Luigi, to Ava – przedstawia nas sobie Jesse.
Luigi kłania mi się.
– Ach, piękne imię dla pięknej damy, tak? – Uśmiecham się, nieco

zawstydzona jego bezpośredniością. – Na co ma pan ochotę, sir Jesse?

– Mogę? – pyta Jesse, wskazując ruchem głowy menu.
To było pytanie do mnie?
– Zwykle nie pytasz mnie o zdanie.
Unosi brew, wydymając lekko usta, to znak, żebym nie przeciągała struny.

Nie protestuję. Najwyraźniej wie, co tu warto zjeść.

– Okej, Luigi. Zamówimy dwa razy fettuccine z żółtymi kabaczkami,

parmezanem i sosem śmietanowo-cytrynowym, butelkę Famiglia Anselma
Barolo, rocznik dwa tysiące, i wodę.

Luigi skrobie coś zapamiętale w notesie.
– Tak, tak, sir Jesse.
Jesse uśmiecha się przyjaźnie.
– Dziękuję, Luigi.
Włoch oddala się pospiesznie, zostajemy sami w zacisznym kącie

restauracji.

– Często tu bywasz? – pytam.
Obdarza mnie uśmiechem, od którego miękną kolana.
– Próbujesz skłonić mnie do zwierzeń?
– Oczywiście – odpowiadam z uśmiechem.
– Mario, główny barman w Rezydencji, nalegał, żebym sprawdził to miejsce.

Luigi to jego brat.

– Luigi i Mario? – parskam dość niegrzecznie. Jesse unosi brwi. –

Przepraszam, to mnie naprawdę rozbawiło!

– Widzę. – Marszczy brwi, a tymczasem Luigi wraca z napojami. Jesse

nalewa mi wina, a sobie wody.

– Chyba nie zamówiłeś dla mnie całej butelki? Sam niczego się nie napijesz?

– Chryste, nie będę w stanie ustać na nogach.

– Nie mogę, prowadzę.
– A mnie wolno?
Zaciska usta w cienką linię, ale widzę, że rozbawiła go moja zuchwałość.
– Wolno.
Z uśmiechem biorę kieliszek do ręki i zaczynam popijać wino, a on mi się

przygląda. Jest cudownie.

– Kupiłeś Kate furgonetkę.
– Kupiłem.
– Dlaczego?

– Bo nie chcę, żebyś się znów poobijała na pace tego gruchota.
Kręcę głową, zaskoczona jego szczerością, i gdy tak patrzę na tego

pięknego, neurotycznego mężczyznę naprzeciw mnie, nasuwa mi się mnóstwo
pytań.

– Chcę wiedzieć, ile masz łat – oświadczam stanowczo. To naprawdę

niemądre, że nadal ukrywa przede mną swój wiek.

Wodzi opuszką palca po brzegu szklanki, nie spuszczając ze mnie wzroku.
– Dwadzieścia osiem. Opowiedz mi o swojej rodzinie.
– Ja pierwsza zapytałam.
– A ja odpowiedziałem. Opowiedz mi o swojej rodzinie.
Kręcę głową z rozpaczą.
– Przenieśli się do Newquay kilka lat temu. – Wzdycham. – Tato prowadził

firmę budowlaną, mama zajmowała się domem. Tata miał zawał, więc odeszli
na wcześniejszą emeryturę i przenieśli się do Kornwalii. Mój brat wyjechał
szukać szczęścia w Australii. Dlaczego nie rozmawiasz ze swoimi rodzicami? –
Bacznie, a nawet z lekkim niepokojem obserwuję jego reakcję.

Wypija łyk wody, a ja jestem naprawdę zaskoczona, gdy odpowiada.
– Mieszkają w Marbelli. Razem z moją siostrą. Nie rozmawiałem z nimi od

lat. Nie pochwalali decyzji Carmichaela, który zostawił mi Rezydencję i całą
swoją posiadłość.

– Cały spadek przypadł tobie?
– Tak. Byliśmy sobie bliscy, ale on nie utrzymywał kontaktu z moimi

rodzicami. Nie pochwalali tego.

– Nie pochwalali waszej przyjaźni?
– Nie. – Zagryza wargę.
– Więc czego właściwie nie pochwalali? – Teraz naprawdę mnie

zaintrygował.

Jesse wzdycha. Widzę, że nie jest to dla niego łatwy temat.
– Po ukończeniu szkoły średniej cały swój czas spędzałem z Carmichaelem.

Mama, tata i Amalie przeprowadzili się do Hiszpanii, ale ja nie chciałem jechać.
Miałem osiemnaście lat i chciałem się wyszumieć. Zostałem z Carmichaelem,
gdy wyjechali. Nie byli tym zachwyceni. – Wzrusza ramionami. – Trzy lata
później Carmichael zmarł, a mnie zostawił prowadzenie Rezydencji. –
Opowiada tę historię zupełnie beznamiętnie. – Po jego śmierci moje stosunki z
rodzicami pozostały napięte. Zażądali, żebym sprzedał Rezydencję, ale nie
mogłem tego zrobić. To było oczko w głowie Carmichaela.

Jestem w szoku. Przez pięć minut dowiedziałam się o tym mężczyźnie

więcej, niż przez całą naszą dotychczasową znajomość. Dlaczego jest dzisiaj
taki rozmowny? Postanawiam to wykorzystać – nie wiem, kiedy będę miała
kolejną szansę.

– Co robisz dla rozrywki?

Jego zielone oczy ciemnieją, uśmiecha się szelmowsko.
– Pieprzę cię.
Wytrzeszczam oczy, słysząc tę prostacką odpowiedź, ale zachowuję zimną

krew, choć w środku aż mną zatrzęsło.

– Lubisz mieć władzę w sypialni – oznajmiam bez śladu rumieńca na twarzy.

Jestem z siebie dumna.

– Lubię – odpowiada z kamienną twarzą.
– Jesteś domem? – wypalam, a w myślach dźgam się eleganckim srebrnym

widelcem, który leży przy moim nakryciu. Skąd on się tu wziął?

Jesse zanosi się kaszlem, prawie opluwając mnie wodą. Odstawia szklankę,

bierze serwetkę, żeby wytrzeć usta, i kręci głową, uśmiechając się półgębkiem.

– Avo, nie muszę wchodzić w taki układ, żeby skłonić kobietę do

posłuszeństwa w sypialni.

– Lubisz mieć wszystko pod kontrolą – oświadczam spokojnie, kołysząc

winem w kieliszku. To też z niego wyciągnę.

– Spójrz na mnie – mówi cicho, a ja podnoszę na niego wzrok. Siedzi

rozparty wygodnie na krześle, spojrzenie jego zielonych oczu złagodniało.

– Tylko przy tobie.
– Dlaczego?
– Nie wiem. – Zagryza wargę. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa.
Wzdycham ze znużeniem, wpatrując się w swój kieliszek. Ja go

doprowadzam do szaleństwa? To samo mogę powiedzieć o tobie, Ward!

– Państwa makaron. – Podnoszę wzrok i widzę zbliżającego się Luigiego. –

Piękna para. – Stawia przed nami dwa głębokie talerze pokaźnych rozmiarów. –
Buon appetito!

– Dziękujemy, Luigi. – Jesse uśmiecha się uprzejmie.
Mieszam makaron widelcem i bawię się nim przez chwilę, a potem kosztuję.
– Smakuje? – pyta Jesse.
Kiwam głową i przez dłuższy czas jemy w milczeniu, raz po raz spoglądając

na siebie.

– Kiedy kupiłeś penthouse? – pytam.
Zastyga z widelcem w powietrzu.
– W marcu – odpowiada, nabiera ostatni kęs, po czym odsuwa talerz i bierze

do ręki szklankę wody.

– Nigdy mi nie powiedziałeś, dlaczego to właśnie mnie zleciłeś projekt

wystroju nowych pokoi w Rezydencji. – Poddaję się i odsuwam makaron.

Jesse spogląda na niedokończoną potrawę, a potem znów patrzy mi w oczy.
– Kupiłem penthouse i zakochałem się w twoim projekcie. Zapewniam cię,

że nie spodziewałem się kogoś takiego ja ty, z twoją idealną figurą, oliwkową
cerą i wielkimi brązowymi oczami. – Kręci głową, jak gdyby chciał odpędzić to
wspomnienie. Świadomość, że zaskoczyłam go równie mocno, jak on mnie,

podnosi mnie na duchu.

– Ty też nie przypominałeś pana na włościach, jakiego sobie wyobraziłam. –

Przeszywa mnie dreszcz na wspomnienie wrażenia, jakie na mnie zrobił... jakie
wciąż na mnie robi. – Skąd wiedziałeś, gdzie będę w tamten poniedziałek, kiedy
wpadłam na ciebie w barze?

Wzrusza ramionami.
– Szczęśliwy traf.
– Jasne – prycham. Raczej mnie śledził. Podnoszę wzrok i widzę, że w

kącikach jego ponętnych ust czai się uśmiech.

– Kiedy odjechałaś z Rezydencji, nie byłem w stanie myśleć o niczym

innym. Musiałem cię mieć.

– Zawsze bierzesz to, czego chcesz?
Jego twarz nie wyraża żadnych mocji, gdy nachyla się w moją stronę.
– Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie, Avo, bo jeszcze nigdy nie

pragnąłem czegoś tak mocno, żeby uganiać się za tym z taką determinacją.
Nigdy nie pragnąłem niczego tak jak ciebie.

– A teraz mnie masz. – Urywam, a potem zadaję pytanie, które nie daje mi

spokoju. – Wciąż mnie pragniesz?

Odchyla się na oparcie krzesła i przygląda mi się, muskając palcem bok

szklanki.

– Niczego nie pragnę bardziej.
Z moich ust wyrywa się ciche westchnienie. Nie jestem pewna, czy to wyraz

ulgi, czy pożądania.

– Więc jestem twoja.
Powoli przesuwa językiem po dolnej wardze.
– Avo, jesteś moja, odkąd pojawiłaś się w Rezydencji.
– Czyżby?
– Tak. Spędzisz ze mną noc?
– Pytasz czy żądasz?
– Pytam, ale jeśli udzielisz złej odpowiedzi, na pewno zdołam skłonić cię do

zmiany zdania.

– Spędzę z tobą noc.
Kiwa głową z aprobatą.
– Jutro?
– Tak.
– Weź w pracy wolne – żąda.
– Nie.
Mruży oczy.
– A w piątek wieczorem?
– Umówiłam się już z Kate – informuję go, walcząc /. pokusą, żeby pobawić

się włosami. Nie może zakładać, że będę na każde jego skinienie. Mam

nadzieję, że Kate nie ma żadnych planów na ten wieczór.

Zmrużone oczy natychmiast ciemnieją.
– Odwołaj spotkanie.
A to jest kwestia, którą muszę wyjaśnić tu i teraz – jego neurotyczne,

niedorzeczne zagrywki.

– Wychodzimy do miasta na kilka drinków. Nie możesz zabronić mi spotkań

z przyjaciółmi, Jesse.

– Ile to jest kilka drinków?
Na moim czole pojawiają się zmarszczki.
– Nie wiem. To zależy, w jakim będę humorze. – Spoglądam na niego

oskarżycielsko.

Znów zagryza dolną wargę, trybiki w jego głowie działają na najwyższych

obrotach. Zastanawia się, jak to rozgryźć. Trochę ułatwiłam mu zadanie,
doprowadzając się do takiego stanu w ubiegłą sobotę.

– Nie chcę, żebyś piła alkohol beze mnie – stwierdza stanowczo.
– To się źle składa. – Boże, ależ jestem odważna.
– Zobaczymy – mówi sam do siebie.
W milczeniu mierzymy się wzrokiem, on skrzywiony, ja rozbawiona. Po

chwili odchyla się swobodnie na oparcie krzesła i spogląda na mnie z żarem w
oczach. Nie tchórzę przed tym skupionym spojrzeniem. Wpatruję się w niego z
równą żarliwością, rzucając mu zuchwałe wyzwanie. Rozpaczliwie go pragnę,
choć czasem trudno z nim wytrzymać.

Luigi podchodzi sprzątnąć ze stołu i przerywa tę konfrontację.
– Smakowało państwu? – pyta.
Jesse nie odrywa ode mnie wzroku.
– Było pyszne, Luigi. Dziękujemy – odpowiada chrapliwie, stukając w blat

stołu środkowym palcem. Czuję, że jego noga ociera się o moją i to wystarcza,
żebym zaczęła szybciej oddychać. Moje zakończenia nerwowe ożywają, płonę
od stóp do głów... a on o tym wie.

– Poproszę rachunek, Luigi – mówi, a w jego przyjaznym dotychczas tonie

słychać ponaglenie. Luigi chyba to wyłapał, bo nie proponuje nam deseru.
Oddala się, a zaraz potem wraca, niosąc czarny talerzyk z miętówkami i
rachunek. Jesse nawet na niego nie patrzy – wstaje, wyjmuje z kieszeni dżinsów
zwitek banknotów i kładzie część z nich na stole. Łapie mnie za rękę. – Idziemy.

Podrywa mnie z krzesła i ciągnie w stronę drzwi.
– Spieszy ci się gdzieś? – pytam, gdy trzymając mnie za łokieć, idzie w

stronę samochodu. Nawet nie próbuje zwolnić.

– Tak.
Kiedy docieramy do samochodu, okręca mnie i przypiera do drzwi. Dotyka

czołem mojego czoła, nasze ciężkie oddechy mieszają się ze sobą. Jego twardy
członek wbija się boleśnie w moje podbrzusze.

O Boże, chcę, żeby wziął mnie tu i teraz. Pal licho wszystkich, którzy mają

ochotę patrzeć.

– Będę cię pieprzył, aż zobaczysz gwiazdy, Avo – mówi chrapliwie,

nacierając na mnie biodrami. Kwilę. – Nie pójdziesz jutro do pracy, bo nie
będziesz w stanie chodzić. Wsiadaj do samochodu.

Chciałabym, ale nogi już odmówiły mi posłuszeństwa. Obezwładnia mnie

pożądanie.

Gdy przez kilka sekund wciąż nie udaje mi się poruszyć nogami, Jesse

odsuwa mnie na bok, otwiera drzwi

i

delikatnie popycha mnie na siedzenie

pasażera.

Rozdział 4

Droga do Lusso jeszcze nigdy mi się tak nie dłużyła. Napięcie seksualne w

samochodzie sięga zenitu, a Jesse jest bliski rękoczynów, gdy musi przez jakiś
czas jechać za niedzielnym kierowcą.

Hamuje gwałtownie przed elektronicznie sterowaną bramą apartamentowca i

wciska przycisk pilota. Niecierpliwie bębni palcami w kierownicę, czekając, aż
brama się otworzy. Uśmiecham się.

– Uspokój się, bo będziesz miał atak.
Jesse przestaje bębnić palcami i spogląda na mnie mrocznym wzrokiem.
– Avo, mam pieprzony atak codziennie, odkąd cię poznałem.
– Strasznie przeklinasz – zauważam i w tej samej chwili brama kończy się

otwierać, a on wjeżdża na parking, szybko i nieostrożnie.

– A ty będziesz strasznie krzyczeć. Wysiadaj – rozkazuje.
Nie mam co do tego żadnych wątpliwości, ale uwielbiam, gdy ogarnia go

takie szaleństwo. Specjalnie nie spieszę się przy wysiadaniu z samochodu, a gdy
już wreszcie staję obok niego, na jego twarzy maluje się rozdrażnienie.

– Co ty wyprawiasz? – pyta z niedowierzaniem.
Spoglądam w czarne nocne niebo i w stronę nabrzeża, a potem znów na

niego.

– Masz ochotę na spacer?
Jesse rozdziawia usta.
– Czy mam ochotę na spacer?
– Tak, wieczór taki piękny. – Nieudolnie staram się ukryć uśmieszek

satysfakcji.

– Nie, Avo, mam ochotę pieprzyć cię, dopóki nie zaczniesz błagać, żebym

przestał. – Nachyla się, obejmuje moje nogi na wysokości ud i przerzuca mnie
sobie przez ramię, kopniakiem zamykając drzwi swojego absurdalnie drogiego

samochodu.

– Jesse! – Przy tak nagłej zmianie pozycji żołądek podchodzi mi do gardła.
Jesse zdecydowanym krokiem wkracza do holu Lusso.
– Za wolno. Dobry wieczór, Clive.
Zapieram się rękami o krzyż Jessego i zadzieram głowę. Clive przygląda się

mojej osobie przewieszonej przez ramię Jessego. Co on sobie o mnie pomyśli?
Poprzednim razem też nie weszłam o własnych siłach.

– Nie jestem pijana! – krzyczę, ale Clive znika mi z oczu. Jesse wnosi mnie

do windy i szybko wstukuje kod. Jestem w tak zadziornym nastroju, że wsuwam
mu dłonie w dżinsy i obłapiam jego fantastyczny, jędrny tyłek, chcąc poczuć
naprężone mięśnie i gładką, ciepłą skórę.

– Dość tych gierek. Chcę być w tobie. Jak zaczniesz coś kombinować,

przysięgam na Boga...

– Ależ z ciebie romantyk.
– Na romans mamy tyle czasu, ile tylko dusza zapragnie, moja droga.
Uśmiecham się do siebie, gdy wpada do penthouse u i zatrzaskuje za nami

drzwi. Jestem odrobinę zdezorientowana, gdy opuszcza mnie na ziemię w
kuchni. Stoję przed nim, z dłońmi na jego ramionach, usiłując zorientować się w
sytuacji.

– Wiesz co, jutro naprawdę nie będziesz się nadawała do pracy. – Jego

gorący oddech skrapla się na mojej twarzy. – Rozbieraj się.

Cała dygoczę. Usiłuję wziąć się w garść, ale to niemożliwe, gdy on patrzy na

mnie w taki sposób. Nakrywa moje dłonie swoimi i odrywa je od swoich
barków. Kładzie mi je na brzuchu.

– Zacznij od koszuli. – Głos ma gardłowy, słuchać w nim nutkę desperacji.
Poradzę sobie. Potrafię być wyzywająca.
– Więc to ja kontroluję sytuację? – pytam, spodziewając się drwiny.
Jesse patrzy na mnie, widać, że jest lekko zaskoczony moim pytaniem, ale

się nie śmieje. Nie może mieć wszystkiego pod kontrolą przez cały czas.

– Jeśli cię to uszczęśliwi. – Odpina roleksa i kładzie go na kuchennej wyspie.
Biorę głęboki oddech i sięgam do guzika na samej górze, zmuszając palce do

współdziałania. Przy każdym odpiętym guziku wyraz jego twarzy robi się coraz
bardziej napięty, a ja robię się coraz śmielsza. Jeśli to nie są gierki, to nie wiem,
jak to nazwać.

Rozchylam koszulę, patrząc, jak przesuwa wzrokiem po mojej klatce

piersiowej, a językiem po dolnej wardze. Potem kładę dłonie na obojczykach i
zdejmuję koszulę – powoli wypinam pierś do przodu, zsuwam koszulę z ramion
i jak jakaś rozwiązła uwodzicielka przez kilka sekund trzymam ją w powietrzu.
Gdy nasze spojrzenia znów się spotykają, teatralnym gestem rozwieram palce i
pozwalam koszuli opaść na podłogę, przez kilka sekund trzymając
wyprostowaną rękę w powietrzu. Oczy mu płoną, czoło ma wilgotne.

– Kocham cię w koronkach – szepcze.
Z uśmiechem opuszczam dłonie na rozporek spodni i leniwie rozpinam

guzik za guzikiem, a on przygląda mi się, z każdą sekundą oddychając coraz
szybciej. Brak kontroli nad sytuacją sprawia, że zagryza wargę prawie do krwi.

Gdy wszystkie guziki są już odpięte, a rozporek rozchylony, stoję z dłońmi

wsuniętymi w spodnie, gotowa ściągnąć je w dół, ale nie robię tego. Jestem zbyt
zachwycona jego reakcją na mój bezwstydny striptiz.

Podnosi na mnie wzrok, w jego płomiennym spojrzeniu czai się rozpacz.
– Mógłbym je z ciebie zerwać w dwie sekundy.
– Ale nie zrobisz tego. – Mój głos jest niski i uwodzicielski. Jestem

zdumiona własną bezczelnością. – Zaczekasz. – Zrzucam buty, które przelatują
kilka metrów przez kuchnię.

Odprowadza je wzrokiem, po czym spogląda na mnie spod uniesionych

brwi,

– Chyba trochę przesadziłaś?
Uśmiecham się słodko i kawałek po kawałku, centymetr za centymetrem,

zsuwam rybaczki na ziemię, stając w koralowym koronkowym komplecie przed
tym cudownym mężczyzną. Wyzbyłam się wszelkich zahamowań. Sama jestem
tym zaskoczona.

Unosi rękę, żeby pogłaskać moją pierś.
– Nie – mówię stanowczo i jego dłoń zatrzymuje się nad moim mostkiem.

Nie dotyka mnie, ale bijące z niej ciepło sprawia, że mój oddech przyspiesza.
Jestem bliska utraty panowania nad sobą, ale zachwyca mnie władza, jaką nad
nim mam.

– Pieprzę cię – cedzi przez zęby, opuszczając rękę.
– Bardzo proszę.
Unosi mnie, podchodzi do wyspy i sadza mnie na zimnym marmurze.

Rozchyla mi uda, staje między nimi i trzymając mnie w talii, przyciąga do
swojego krocza, tak że jego wzwód pociera mnie dokładnie w tym miejscu, co
trzeba. Jęcząc, zarzucam mu ręce na szyję.

– Myślałam, że to ja kontroluję sytuację.
– Błąd. – Odsuwa się na tyle, żeby ściągnąć przez głowę sweter, skopuje z

nóg grensony, a potem szybko pozbywa się dżinsów i bokserek. Czekam
cierpliwie, obserwując z zadowoleniem, jak się rozbiera. Ten mężczyzna jest
bogiem. Przeciągam spojrzeniem po jego cudownej postaci, mój wzrok
zatrzymuje się nieco dłużej na bliźnie i w końcu spoczywa na grubej, pulsującej
erekcji.

– To niegrzecznie tak się gapić – mówi miękko Jesse.
Zaglądam mu w oczy, niepewna, czy ma na myśli bliznę, czy swoją

wspaniałą męskość. Nie precyzuje. Znów staje między moimi nogami, sięga za
plecy, żeby rozpiąć stanik, powoli zsuwa ramiączka i rzuca stanik za siebie.

Opiera dłonie o brzeg blatu, pochyla się i patrząc mi w oczy, bierze sutek do ust
i powoli obwodzi go językiem. Wzdycham z czystej, bezwstydnej rozkoszy i
wplatam mu palce we włosy, gdy na zmianę pieści obie piersi. Głowa opada mi
do tyłu, zamykam oczy i napawam się dotykiem jego uważnych ust.

Jego język rozpoczyna leniwą wędrówkę w górę mojego ciała, zakończoną

miękkim pocałunkiem w podbródek.

– Do góry – rozkazuje, łapiąc moje majtki. Unoszę się na rękach nad blatem,

pozwalając mu je ściągnąć. – Zaraz wrócę. Trochę zgłodniałem.

Zupełnie nagi podchodzi z gracją do lodówki. Siedzę jak urzeczona

niesamowitym widokiem jego niewiarygodnie jędrnego tyłka, długich,
umięśnionych nóg i potężnych, gładkich pleców. Jego chód robi jeszcze większe
wrażenie, gdy jest goły.

– Podziwiasz widoki?
Podnoszę wzrok i widzę, że mi się przygląda. Nie wiem, jak długo bujałam

w obłokach. Mogłabym mu się tak przyglądać całą wieczność. Jesse z szerokim
uśmiechem pokazuje mi opakowanie bitej śmietany w sprayu, zdejmuje
nakrętkę, potrząsa i wyciska sobie trochę śmietany do ust. Obserwuję go
uważnie. Wygląda na bardzo zadowolonego z siebie.

– To podstawa diety w twoim świecie? – pytam.
Wolnym krokiem podchodzi do mnie, potrząsając opakowaniem.
– Jak najbardziej – odpowiada z powagą. Staje między moimi nogami i

koniuszkiem palca unosi mi brodę do góry. – Otwórz.

Otwieram usta, a on opiera końcówkę na moim języku i wyciska z niej kulkę

bitej śmietany. Oblizuję wargi i śmietana błyskawicznie się rozpuszcza.

Opieram ręce za plecami i odchylam się do tyłu, a on omiata wzrokiem moją

klatkę piersiową.

– Jestem przygotowana na najgorsze, panie Ward – droczę się.
W jego oczach zapalają się iskierki, znów serwuje mi ten szelmowski

uśmiech.

– Może być trochę zimna – ostrzega, wyciskając długi pas śmietany na

środek mojej klatki piersiowej. Wciągam gwałtownie powietrze, oszołomiona
lodowatym dotykiem bitej śmietany, która biegnie od wgłębienia nad obojczy-
kami aż do miejsca, gdzie łączą się uda. Jesse uśmiecha się kpiąco i wyciska
jeszcze odrobinę w strategicznym punkcie. Spoglądam wzdłuż długiej, białej
smugi, sutki twardnieją mi z zimna. Jesse odsuwa się i przygląda mi z
zachwytem.

– Trochę mało oryginalne, co? – Uśmiecham się.
Wyciska sobie trochę śmietany do ust.
– Nie ma jak sprawdzone pomysły. – Znów mnie zostawia. Dokąd on idzie?

Siedzę na blacie pokryta bitą śmietaną, a Jesse przegląda kuchenne szafki. – O,
tutaj jest.

Co on tam ma? Otwiera szufladę, wyciąga z niej łopatkę i wraca do mnie,

stukając nią złowieszczo w słoik kremu czekoladowego. Gdy znów staje między
moimi nogami, odkręca wieczko i rzuca je na marmurowy blat.

Unoszę brew w niemym pytaniu, choć wiem doskonale, co zamierza.

Zanurza łopatkę w słoiku, wyjmuje dużą porcję i nagłym ruchem rozmazuje ją
na mojej piersi.

– Au! – wołam, bo zapiekła mnie skóra.
Z kpiącym uśmiechem zaczyna rozsmarowywać czekoladę wokół brodawki,

pieczenie w połączeniu z rytmicznymi ruchami łopatki sprawia, że z głębi
mojego gardła wydobywa się pomruk. Kiedy słoik jest już zupełnie pusty, a
moja klatka piersiowa w całości pokryta kremem, Jesse odkłada łopatkę i
odsuwa się, żeby podziwiać swoje dzieło. Uśmiech, jaki maluje się na jego
przystojnej twarzy, sprawia, że mam ochotę rzucić się na niego i powalić go na
podłogę. Wygląda na cholernie zadowolonego z siebie.

– Moja własna ekierka – oświadcza, oblizując wargi.
Spoglądam w dół na swoje nasmarowane ciało i z powrotem w jego

rozbawione oczy.

– Skoro już się zabawiłeś, powinnam pójść pod prysznic. – Udaję, że chcę

zeskoczyć, ale on w mgnieniu oka bierze mnie w ramiona, dokładnie tak, jak się
spodziewałam. Tkwię przyciśnięta do jego piersi, śliska jak piskorz. Ze
śmiechem poruszam całym ciałem, żeby wetrzeć w niego krem.

– Ty spryciaro – mruczy Jesse, odsuwając się, nitki czekolady i bitej

śmietany rozciągają się między naszymi ciałami. Łapie mnie za ręce i delikatnie
popycha do tyłu, tak że leżę płasko na plecach, patrząc na niego. – Jeszcze nie
zacząłem się dobrze bawić, moja droga.

Uśmiecham się szeroko.
– Jestem brudna.
– Och, kocham ten uśmiech. Zaraz będziesz czysta. – Pochyla się nade mną,

ocierając się członkiem o moje podbrzusze, palcem wskazującym zbiera
czekoladę z mojego sutka i wpatrując mi się w oczy, wsuwa go sobie do ust i
oblizuje sugestywnie. – Hm, czekolada, bita śmietana i pot.

Drżę pod jego przenikliwym spojrzeniem. Lekkie pulsowanie w moim

podbrzuszu przybiera na sile, gdy zaczynam wić się na blacie, przyszpilona jego
wzrokiem. Wyciągam ręce, żeby przyciągnąć go do siebie. Potrzebuję
fizycznego kontaktu. Pochyla się, odnajduje moje usta i przywiera do mnie
torsem, tak że znów zaczynamy się ślizgać. Ciepło jego ciała posyła mnie prosto
do Siódmego Nieba Jessego.

Lekkim trzepotaniem języka zachęcam go, by wysunął swój, i uśmiecham

się, gdy z jękiem oplata mnie ramieniem w talii i podrywa z blatu. Zarzucam mu
ręce na szyję i przeczesuję włosy palcami, nie przestając się wić.

Odrywa usta od moich warg i pocałunkami wytycza szlak od policzka do

ucha, cały czas napierając na mnie biodrami. Czuję znajomy ucisk w kroczu.
Jęczę, wczepiając mu się palcami we włosy, a on gryzie mnie w płatek ucha i
powoli przeciąga po nim zębami.

– Jesse – dyszę, wyginając się w łuk.
– Wiem – szepcze mi do ucha. – Chcesz, żebym się tym zajął?
– Tak!
Całuje delikatnie wgłębienie pod moim uchem i układa mnie z powrotem na

plecach. Opierając się jedną ręką o blat, drugą delikatnie odgarnia mi włosy z
twarzy. Przygląda mi się z namysłem, zielone oczy ma szkliste, trybiki w jego
głowie kręcą się jak szalone.

– Kiedy jesteś przy mnie, Avo, wszystko wydaje się znacznie bardziej

znośne – mówi cicho, zaglądając mi w oczy.

Chłonę jego słowa całą sobą. Co jest bardziej znośne? Nie potrafię nadać

sensu tej niejasnej wypowiedzi, zwłaszcza teraz. Ten mężczyzna kryje w sobie
jakąś tajemnicę. Pragnę poznać odpowiedzi, ale gdy próbuję się odezwać, Jesse
opuszcza głowę na moją pierś i smaga językiem mój wyprężony sutek, zlizując
czekoladę. Drżę, gdy zaciska zęby na napiętym guziczku, ostre ukłucie każe mi
wyprężyć plecy i wypiąć pierś do przodu, przez co on jest zmuszony odsunąć się
nieco.

– Przyjemnie?
– Tak!
– Chcesz jeszcze?
– Jezu, Jesse!
Mruczy z satysfakcją i pieszcząc na zmianę obie piersi, starannie zlizuje ze

mnie czekoladę.

Jęczę. Jestem w kompletnej rozsypce. Spocona, wczepiona palcami w jego

włosy, wiję się pod wprawnymi ruchami jego języka. Jeśli tylko dotknie mojego
łona, wpadnę w rozpaczliwy stupor.

– Do czysta – mówi, przeciągając sylaby, podnosi się i spogląda mi prosto w

oczy. – Ale ktoś nie ma jeszcze dosyć moich ust. – Oblizuje wargi i odsuwa się,
a mój żołądek wywija salto.

O Chryste, nie wytrzymam nawet sekundy.
Nachyla się nade mną ze wzrokiem wbitym w zwieńczenie moich ud, a

potem łapie mnie za nogi i powoli rozsuwa je szerzej.

– Cholera, Avo, jesteś cała mokra. – Bierze głęboki oddech, jego pierś unosi

się i opada coraz szybciej, gdy rzuca mi ostatnie spojrzenie i opuszcza głowę,
powoli i prowokacyjnie. Zaciskam powieki, całe moje ciało tężeje, czekając na
jego dotyk.

I oto nadchodzi – długie pociągnięcie językiem, przez sam środek mojej

szparki, zakończone krótkim pląsem wokół łechtaczki.

– Och... Boże! – jęczę i zostaję nagrodzona wepchnięciem dwóch palców aż

po nasadę. Przeszywa mnie dreszcz, a on kładzie mi rękę na brzuchu, żeby mnie
przytrzymać.

– Chcesz, żebym przestał? – pyta chrapliwym głosem. Protestuję

gwałtownie, więc zajmuje się na powrót moją cipką, zanurza głęboko palce,
jednocześnie delikatnie muskając łechtaczkę językiem.

Kilka sekund później czuję zbliżającą się eksplozję i wystarcza jedno

pociągnięcie językiem przez środek najwrażliwszego miejsca na moim ciele,
żebym rozpadła się pod nim na kawałki. Całkowicie się zatracam. Rzucam
głową z boku na bok, z moich rozpalonych płuc wyrywa się długie, spokojne
westchnienie, łomoczące serce uspokaja się i wraca do miarowego,
bezpiecznego rytmu.

Jesse liże delikatnie łechtaczkę, pomagając mi przetrwać ostatnie skurcze.

Jest mi tak błogo. Ma naprawdę niezwykłe usta.

Jesse prostuje się między moimi nogami.
– Jesteś niesamowita. Muszę się w tobie znaleźć.
Jednym szybkim, precyzyjnym ruchem przyciąga mnie do siebie i nadziewa

na oczekujący członek. Krzyczę, zszokowana tym wtargnięciem, mój gasnący
orgazm znów się budzi.

– Moja kolej – sapie Jesse, wysuwa się i znów napiera. Z okrzykiem

odrzucam ręce za siebie, gdy wczepia się dłońmi w moje uda, przesuwając mną
po marmurowym blacie w rytmie pchnięć. Otwieram oczy i widzę, że jest
spocony, zęby ma zaciśnięte.

Resztki czekolady i bitej śmietany sprawiają, że ślizgam się po blacie,

między udami czuję mrowienie, a od jego potężnych pchnięć zaraz eksploduje
mi mózg.

– Dobrze ci, Avo?! – woła, przekrzykując moje jęki.
– O Boże, tak!
– Nie będziesz już przede mną uciekać?
– Nie! – Nigdy!
Podrywa mnie do góry, obraca i przypiera do ściany, tak że uderzam w nią

plecami. Z moich ust wyrywa się okrzyk zaskoczenia. Kłamałam. Nie
przywykłam do niego. I nie jestem pewna, czy kiedykolwiek do niego przy-
wyknę. Jest tak niewiarygodnie silny, potężny i wielki. Znoszę jego
zdecydowane, niezmordowane pchnięcia, gdy przyciska mnie do ściany.
Rozpaczliwie pragnąc zapanować nad nadciągającym orgazmem, odnajduję jego
bark i wbijam w niego zęby.

– Szlag! – ryczy Jesse. Słyszę, jak wali czołem w ścianę za moimi plecami,

wyrzucając biodra do przodu.

I już.
Wypuszczam z ust jego bark, odrzucam głowę w tył i z ochrypłym krzykiem

rozpadam się na milion kawałków w kolejnym obezwładniającym orgazmie.

Jesse nieruchomieje nagle, a potem zadaje ostatnie, potężne pchnięcie.
– Jezu! – woła, dygocząc na całym ciele. Mną też targają konwulsje, z

trudem łapię cenne powietrze w przemęczone płuca.

Mocniej oplatam go rękami i nogami, zamykam oczy i wtulam się w niego.
Jak przez mgłę rejestruję, że zanosi mnie z powrotem na kuchenną wyspę,

gdy się rusza, jego członek ociera się o ścianki pochwy. Wtulam się w niego,
rozkoszując się ciepłem jego ciała. Kładzie mnie na plecach i przyciska się do
mnie, czuję przyjemny ciężar jego torsu i instynktownie opasuję go ramionami,
a on zasypuje moją twarz czułymi pocałunkami.

O Boże, czuję się taka przytłoczona. Jeszcze nigdy nie czułam się taka

potrzebna ani pożądana. Chwile spędzone z Jessem, te dobre i te złe, napady
wściekłości i czułości, zepchnęły w cień wszystkie inne uczucia.

Otwieram oczy, wiem, że na mnie patrzy.
– Ty i ja – szepcze, spoglądając na mnie.
Opuszczam ciężkie powieki i przyciągam jego głowę, ukrywam twarz w

jego szyi, całkowicie się w nim zatracam.

– Musimy wziąć prysznic.
Z trudem unoszę powieki, gdy podnosi mnie z blatu. Wczepiłam się w niego

całym ciałem i nie zamierzam go wypuścić.

– Zostańmy – mamroczę sennie. Jestem taka zmęczona.
Jesse chichocze.
– Tylko się trzymaj. Umyję cię.
Więc się trzymam. Trzymam się mocno, oplatając go nogami w pasie, gdy

niesie mnie po schodach do łazienki.

– Połóż mnie do łóżka – marudzę, gdy sadza mnie na blacie między

umywalkami.

– Lepisz się, ja też się lepię. Pozwól mi nas umyć, a potem możemy się

położyć do łóżka i poprzytulać. Umowa stoi? – Odchodzi, żeby włączyć
prysznic.

Podnoszę na niego senne oczy.
– Nie, zanieś mnie do łóżka.
– Avo, jesteś urocza, kiedy jesteś śpiąca. – Podrywa mnie z blatu i zanosi

pod prysznic. Opieram głowę w zagłębieniu jego szyi, nawet nie próbuję się
odkleić od jego ciepłego ciała. Woda przynosi ukojenie. – Teraz cię postawię –
mówi, a ja obejmuję go jeszcze mocniej. Śmieje się. – Nie mogę cię umyć, jeśli
będę miał obie ręce zajęte.

– Chcę zostać przyklejona do ciebie.
Obraca głowę w moją stronę i składa na moim czole czuły pocałunek, nucąc

cicho. Uwalnia jedną rękę i unosi kolano, którym podpiera moją pupę, schyla się
i zdejmuje z półki żel pod prysznic, upuszcza go na ziemię, a potem robi to
samo z szamponem. Opuszcza kolano, z powrotem wsuwa rękę pod moje zgięte

nogi i trzymając mnie mocno, powoli osuwa się po ścianie, dopóki nie poczuję
pod sobą twardej posadzki.

Wiem, że uwieszona na jego szyi ograniczam mu swobodę ruchów, ale

staram się nie ruszać rękami, a on nie narzeka. Przytrzymuje mnie jedną ręką, a
drugą myje i płucze mi włosy. Bez pośpiechu zmywa resztki śmietany i
czekolady z mojego ciała, jego ręka masuje mnie czule wolnymi, kolistymi
ruchami, a ja jestem coraz bardziej senna. Wciąż się go trzymam. Nie chcę go
nigdy wypuścić.

– Już zawsze chcę się tobą opiekować – szepcze, przyciskając wargi do

moich skroni.

Zdejmuję jedną rękę z jego szyi, przesuwam ją w dół jego torsu, powoli

okrążam pępek.

– Dobrze – zgadzam się. Uszczęśliwia mnie to. Nie potrafię wyobrazić sobie

nic bardziej naturalnego i wątpię, by mogło się to zmienić.

Jesse oddycha głęboko, ze znużeniem.
– Wychodzimy.
Nachylam się i całuję go w środek torsu. Gdy spoglądam w górę, powieki

ma zaciśnięte, twarz zwróconą do sufitu. Wyciągam się na palcach i całuję go w
szyję, żeby zwrócić na siebie jego uwagę, ale dopiero po kilku sekundach
opuszcza głowę.

Uśmiecham się do niego, a on próbuje odwzajemnić mój uśmiech. Nie jest

zbyt przekonywający, a ja zastanawiam się, co jest powodem tego bólu.

– Co się stało? – pytam nerwowo.
– Nic się nie stało. Wszystko w porządku. – Ujmuje moją twarz w dłonie,

uśmiecha się blado, a potem wyłącza wodę, podnosi nas z posadzki i owija się
ręcznikiem w pasie.

Wychodzę za nim i natychmiast zostaję owinięta miękkim prześcieradłem

kąpielowym. Wyciera mnie od stóp do głów, odsączając wodę z włosów.

– Chcesz, żebym cię zaniósł? – pyta.
Kiwam głową, a on uśmiecha się z aprobatą, bierze moje nagie ciało w

ramiona i zanosi mnie do łóżka. Wpełzam pod kołdrę, kładę głowę na poduszce
i zaciągam się głęboko. Delikatny zapach Jessego upaja moje zmysły. Będzie mi
się tu dobrze spało.

Gdy tylko zdejmuje ręcznik i kładzie się obok mnie, wtulam się w jego pierś

i chowam twarz pod jego brodą. Leżymy tak blisko, że czuję na twarzy własny
gorący oddech. Podciągam nogę do góry i wsuwam mu ją między uda. Zatapiam
się w nim i jest to najbardziej kojące miejsce na świecie.

– Śpij, skarbie. – Całuje mnie w głowę i przyciska do siebie.
Nie chcemy, żeby cokolwiek nas rozdzieliło.

Rozdział 5

Gdy odzyskuję świadomość, Jesse leży między moimi udami i pociera

nosem o mój nos.

– Dzień dobry, moja droga.
Stękam i przeciągam się z zadowoleniem. Czuję między udami poranną

stójkę Jessego, w kącikach jego ust czai się uśmiech. Kołyszę sugestywnie
biodrami.

– Dzień dobry.
Jednym szybkim ruchem wbija się głęboko we mnie. Jaki miły początek

dnia! Trzymam się jego twardych bicepsów, gdy oparty na przedramionach
wypracowuje stały, mocny rytm. Otwiera oczy.

– Uwielbiam leniwy seks z tobą.
Wpatruję się w jego spokojną twarz i pozwalam, by zabrał mnie do raju, ale

Jesse wyrywa mnie gwałtownie z tego sennego stanu, obracając nas tak, że teraz
siedzę na nim okrakiem. Siła ciążenia sprawia, że czuję go w sobie jeszcze
wyraźniej.

– Do dzieła, Avo. – Głos ma ochrypły, pełne pożądania oczy lśnią w blasku

poranka. Łapie mnie za uda, a ja opieram dłonie na jego torsie.

– Ja dowodzę?
– Jestem przygotowany na najgorsze. – Podrzuca biodrami, zachęcając mnie

do przejęcia inicjatywy, więc powoli, ostrożnie unoszę się nad nim i zatrzymuję
w górze na kilka sekund, drażniąc się z nim i obserwując jego twarz
rozpłomienioną żądzą. A potem opadam w dół z równą precyzją, nabijając się
na niego najmocniej, jak się da.

Kompletnie traci panowanie nad sobą. Odrzuca głowę do tyłu, jęcząc tak

głośno, że aż się niesie po sypialni.

– Jeszcze raz?
– O tak, kurwa!
– Licz się ze słowami, proszę – drwię. Powoli unoszę się i opadam,

napierając mocno biodrami. Powtarzam tę torturę raz za razem, patrząc, jak
rozsypuje się pode mną.

Ujmuje moje piersi w dłonie, kciukami zatacza małe kółeczka wokół

sterczących sutków. Znów unoszę się i zatrzymuję w najwyższym punkcie.
Oczy ma rozbiegane, usta otwarte. Z trudem zachowuję panowanie nad sytuacją.

– W dół?
– O Boże, tak.
Gdy opadam, jego twarz wykrzywia się spazmatycznie. Nie wytrzyma tego

dłużej. W zaciśniętej szczęce i pokrytym zmarszczkami czole rysuje się
napięcie. Stęka, mocniej zaciskając dłoń na mojej piersi, ostry ból promieniuje

aż do mojego podbrzusza. Mnie też niewiele już trzeba. Znajduję się na
krawędzi spełnienia i chcę, żeby był przy mnie, kiedy runę w przepaść.

Unoszę się, wiedząc, że oczekuje, iż powoli opadnę w dół, ale nie robię tego.

Opadam od razu i nadziewam się na niego z całym impetem. Napieram mocno
biodrami.

– Jezu Chryste! – ryczy, na czoło występują mu kropelki potu. Kołyszę

biodrami, zapewniając optymalną penetrację. – Niech to szlag! Avo, zaraz
dojdę!

– Zaczekaj – żądam.
Zszokowany, otwiera szeroko oczy, wyziera z nich desperacja. Znów faluję

biodrami, obserwując, jak zaciska powieki, jeszcze nigdy nie widziałam tak
głębokiej zmarszczki na jego czole. Jest u kresu wytrzymałości. Jeszcze tylko
raz...

– Avo, nie dam rady...
– Cholera. Zaczekaj.
– Nie przeklinaj! – krzyczy. Oczy ma wciąż zamknięte w skupieniu. Dobija

go to.

– Pieprz się, Jesse!
Zielone oczy otwierają się ostrzegawczo, ale nie dbam o to. Ściskam jego

dłonie i spinając mięśnie, znów unoszę się na nogach, zawisam w powietrzu, po
czym spadam w dół, nadziewając się na niego.

Znów się unoszę.
– Teraz! – krzyczę, lecąc w dół. Moje ciało eksploduje, wysyłając mnie

prosto na orbitę. Zduszone jęki Jessego docierają do mnie jak przez mgłę, czuję
w sobie gorący wytrysk, który ogrzewa całe moje ciało. Zwalam się na niego,
kompletnie wycieńczona. Zadanie wykonane.

Leżę na nim, rozkoszując się leniwym rytmem, w jakim rysuje koła na

moich plecach, jego zwiotczały członek pulsuje we mnie, nasze łomoczące serca
zderzają się ze sobą, gdy próbujemy uspokoić oddech. Oboje jesteśmy w pełni
zaspokojeni.

– Uwielbiam leniwy seks z tobą.
Całuje mnie w czubek głowy.
– Gdybyś tylko tak nie przeklinała – mówi z drwiną.
Ze śmiechem spoglądam mu w twarz, przesuwam palcami po jego

chropowatym policzku. Uwielbiam ten cień zarostu. Pochyla głowę, całuje moje
palce i odwzajemnia uśmiech.

– Chyba nie możemy tego nazwać leniwym seksem, skarbie.
– Nie?
– Nie. Wymyślimy jakąś nową nazwę.
– Dobrze – zgadzam się, w pełni usatysfakcjonowana. Opieram się

policzkiem o jego tors i wodzę palcem wokół złotej brodawki.

– Ile masz lat, Jesse?
– Dwadzieścia dziewięć.
Prycham, ale nagle przychodzi mi do głowy, że kiedy wreszcie dojdziemy do

jego prawdziwego wieku, nawet nie będę o tym wiedziała. Stawiam na
trzydzieści cztery. To osiem lat więcej ode mnie – jestem w stanie to przeżyć.
Wzdycham.

– Która godzina? – Pospałabym jeszcze z godzinkę.
Zsuwa mnie z siebie.
– Zostawiłem zegarek na dole. Pójdę sprawdzić.
– Powinieneś mieć zegar w sypialni – marudzę. Gdy wstaje z łóżka, moje

nagie ciało ogarnia chłód.

– Złożę skargę u projektantki – odpowiada sucho.
Ignoruję przytyk i wtulam się w poduszkę. To najwygodniejsze łóżko, w

jakim spałam.

– Siódma trzydzieści! – woła z dołu.
Siadam jak oparzona.
– Cholera! – Wyskakuję z łóżka i zbiegam do kuchni. – Będziesz musiał

podrzucić mnie do domu.

Jesse, goły jak święty turecki, siedzi spokojnie na stołku przy barze i wyjada

palcem masło orzechowe ze słoika.

– Dzisiaj rano jestem trochę zajęty – oznajmia, nie patrząc na mnie.
Och, co za wkurzająca Świnia! To na pewno jakiś podstęp, żeby mnie tu

zatrzymać. Pojadę metrem, nie ma sprawy. Omiatam wzrokiem podłogę, na
którą rzuciłam ubranie – nie ma.

– Gdzie moje ciuchy, Jesse?
Wkłada umazany masłem orzechowym palec do ust, oblizuje go i powoli

wysuwa z lekkim mlaśnięciem.

– Nie mam pojęcia.
Gdzie ten gnojek je schował? Muszą tu gdzieś być. Obchodzę apartament,

sapiąc i parskając, otwieram drzwiczki szafek i zaglądam za meble, ale nic nie
znajduję. Maszeruję z powrotem do kuchni. Jesse wciąż tam siedzi, irytująco
nagi i przystojny, i zupełnie nic sobie nie robi z mojej furii.

Och, nie mam na to czasu. Nie mogę się spóźnić.
– Gdzie moje cholerne ciuchy?! – krzyczę.
– Nie wyrażaj się, do cholery!
Kręcę głową. Niedługo namydli mi język.
– Jesse, zanim cię poznałam, nigdy nie przeklinałam na głos... Zabawne,

prawda? Muszę wrócić do domu, żeby wyszykować się do pracy.

– Wiem. – Kolejna porcja masła orzechowego znika w jego ustach.
– Więc gdzie są moje ubrania? – Próbuję zachować spokój, ale jeśli w tej

chwili nie odda mi moich ciuchów, wpadnę w szał. Nie mogę się spóźnić.

– Są... gdzieś. – Uśmiecha się z palcem w ustach.
– Gdzieś, czyli gdzie? – pytam, a w duchu myślę, jak bardzo nie cierpię tego

dzisiejszego, łajdackiego wydania Jessego.

– Jeśli ci powiem, musisz dać mi coś w zamian.
Czuję, że zaraz ogarnie mnie szaleństwo.
– Co takiego?
– Nie pij jutro wieczorem – mówi ze śmiertelną powagą.
Mierzę go wściekłym wzrokiem, a on bezskutecznie próbuje powściągnąć

kpiący uśmieszek. Podstępna Świnia. Zapędził mnie w kozi róg: jestem naga,
spóźniona do pracy i potrzebuję, żeby mnie podwiózł.

Rozważam jego propozycję. Jeśli mam być szczera, nie planowałam się

wcale upić, zwłaszcza po moim sobotnim występie. Nawet nie zapytałam
jeszcze Kate, czy ma wolny wieczór, ale nie chcę, żeby ten maniak kontroli
pomyślał, że może mi dyktować każdy mój krok. Daj palec i tak dalej.

– Dobrze. – Zresztą skąd będzie wiedział, czy coś wypiłam?
Sprawia wrażenie zaskoczonego.
– Poszło łatwiej, niż myślałem. Co powiesz na lunch?
– Dobrze, oddaj mi ubranie.
– Kto jest panem sytuacji, Avo? – pyta.
Nie mam czasu się z nim spierać.
– Ty. Przynieś moje ubranie!
– Zgadza się. – Podchodzi do lodówki, specjalnie dla mnie kręcąc lekko

tyłkiem, i otwiera drzwiczki. – Proszę, moja droga.

Były w lodówce? Wyrywam mu je z ręki, a on unosi ostrzegawczo brew.

Mam to w nosie. Jestem już strasznie spóźniona. Patrzy, jak gorączkowo
wciągam rybaczki i wybucha śmiechem, bo aż podskakuję, zachłystując się
powietrzem, gdy lodowaty materiał dotyka skóry.

– Masz czas wziąć prysznic? – pyta poważnie.
– Nie!
Śmieje się, klepie mnie w pupę i wychodzi niespiesznie z kuchni.
Jesse podwozi mnie do domu w swoim stylu – przerażająco szybko i

niecierpliwie, ale dziś jestem mu za to wdzięczna. Czekając na mnie w
samochodzie, wykonuje kilka telefonów, a ja tymczasem biorę prysznic i szyku-
ję się w rekordowym tempie. Wciągam na siebie czarne rurki, białą koszulę i
czerwone baletki. Dziś zależy mi na wygodzie. Na głowie mam istną szopę, bo
nie wysuszyłam wczoraj włosów suszarką, więc upinam je niedbale do góry.
Umaluję się w samochodzie.

Wybiegam z pokoju i wpadam na półnagiego Sama. Czy on się do nas

wprowadził?

– Zawsze gdzieś pędzisz, laska. – Śmieje się, gdy go wymijam i wpadam do

kuchni po szklankę wody, żeby połknąć pigułkę. – Udana noc?

Kiwam głową znad szklanki, a on stoi bezwstydnie w kuchennych drzwiach,

rozmemłany i rozczochrany. Nie zapytam go, jak spędził noc. To aż nadto
oczywiste.

– Gdzie Kate? – pytam.
Sam wyszczerza zęby w uśmiechu.
– Przywiązałem ją do łóżka.
Robię wielkie oczy. Nie mam pojęcia, czy mówi serio, czy żartuje. To mistrz

blefu.

– Przekaż jej, że zadzwonię później. – Czekam, aż mnie wypuści. – Na razie!

– krzyczę, zbiegając po schodach.

– Hej, powiedz Jessemu, że nie idę dziś biegać! – woła za mną.
Wypadam z domu na ulicę. Jesse zaparkował niezgodnie z przepisami i

właśnie pokazuje środkowy palec stróżowi prawa. Czekam, aż funkcjonariusz
przestanie go pouczać, ale wygląda na to, że dopiero zaczyna się rozkręcać.

– Przesuń się, żeby pani mogła wsiąść – warczy Jesse, ale funkcjonariusz

kontynuuje pogadankę o napaści słownej i lekceważeniu pozostałych
użytkowników drogi.

– Przepraszam – próbuję być uprzejma, ale zostaję zignorowana. Cholera,

strasznie się spóźnię.

– Do ciężkie] cholery! – Jesse otwiera drzwi, wysiada i obchodzi samochód,

żeby spotkać się z funkcjonariuszem na chodniku. Biedny człowiek aż się kuli
nad widok jego potężnej postaci i natychmiast mnie przepuszcza. Jesse otwiera
drzwi, pomaga mi wsiąść, zatrzaskuje je z hukiem i mnąc pod nosem
przekleństwa, siada z powrotem za kierownicą. Odjeżdżamy z rykiem silnika,
zdecydowanie za szybko.

– Po prostu wykonuje swoje obowiązki. – Otwieram daszek z lusterkiem,

żeby się umalować.

– Żądni władzy nieudacznicy, którzy nie zostali glinami – gdera Jesse. Zerka

na mnie z uśmiechem. – Wyglądasz uroczo.

Prycham.
– Patrz na drogę. Aha, Sam mówił, że nie idzie dziś biegać.
– Leniwy drań. Więc wciąż jest u was? – pyta Jesse, wyprzedzając taksówkę.

Łapię się siedzenia. Będę umalowana jak klaun.

– Przywiązał Kate do łóżka – mruczę, pociągając rzęsy tuszem.
– Możliwe.
Zastygam z ręką w powietrzu.
– Nie brzmisz na zszokowanego.
– Bo nie jestem. – Zerka na mnie kątem oka.
Nie jest? Sam lubi perwersję?
– Nie chcę nic więcej wiedzieć – mamroczę, spoglądając z powrotem w

lusterko.

– Nie chcesz – mówi spokojnie Jesse.
Zatrzymujemy się w pobliżu mojego biura, ale na tyle daleko, żeby nikt nie

zauważył, jak wysiadam z samochodu Jessego. Obawiam się reakcji Patricka na
tę całą sytuację.

Jesse od niedzieli nie wspomniał nawet słowem o dobudówce, a ja wątpię,

by mój szef zareagował entuzjazmem na wiadomość, że zamiast projektować dla
pana Warda, chodzę z nim na randki.

– O której wychodzisz na lunch? – pyta i głaszcze moje udo, wyzwalając we

mnie znajomy dreszcz rozkoszy. To nie jest dobry moment, żeby się napalać, ale
jego dotyk strasznie mnie kręci.

– O pierwszej – piszczę.
Rysuje kółka na moim udzie. Tężeję.
– Więc będę tu czekał o pierwszej.
– Dokładnie w tym miejscu? – dyszę.
– Tak, dokładnie tutaj. – Wsuwa mi rękę między nogi.
– Jesse, przestań. – Zamykam oczy, walcząc z narastającą błogością.
Przejeżdża dłonią przez sam środek krocza, po materiale spodni.
Jęczę.
– Nie potrafię utrzymać rąk przy sobie – mówi tym niskim, hipnotyzującym

głosem, który sprawia, że kompletnie tracę głowę – a ty mnie nie powstrzymasz,
prawda?

Nachyla się, kładzie mi rękę na karku i przyciąga mnie do siebie,

zwiększając nacisk na krocze. Kiedy jego usta odnajdują wreszcie moje,
wyrywa się z nich jęk. Pozwalam, by zawładnął mną rozkoszny rytm, kiedy
powoli i pewnie pieści językiem mój język, dając mi optymalną przyjemność.
Nie mogę uwierzyć, że pozwalam mu na to w samochodzie, w biały dzień, ale
rozpalił mnie do tego stopnia, że nie mogę teraz pójść do pracy. Potrzebuję
ukojenia, inaczej przez cały dzień nie będę mogła się skupić.

Macki narastającego pożądania ogarniają całe moje ciało, przestaję się

przejmować, że ktoś może nas nakryć.

Cała jestem jego. Podnieca mnie na tyle obezwładniających sposobów.
– Daj się ponieść, Avo – szepcze mi w usta. – Chcę, żebyś w pracy myślała o

tym, co potrafię z tobą zrobić.

Dochodzę z okrzykiem, a on mocniej przyciska usta do moich, zagłuszając

moje jęki. Osłabia nacisk dłoni, pozwalając mi się uspokoić.

– Lepiej? – pyta, całując mnie raz po raz w usta.
– Będę mogła spokojnie pracować. – Wzdycham.
Wypuszcza mnie ze śmiechem z objęć.
– Cóż, ja po powrocie będę musiał coś z tym zrobić. – Nakrywa dłonią

wybrzuszenie w szortach.

Uśmiecham się, wtulam w niego i daję mu buziaka.

– Mogłabym ci jakoś pomóc – proponuję, przesuwając dłonią po

wybrzuszeniu. Jesse otwiera szerzej oczy, które skrzą się z zadowolenia, gdy
wkładam mu rękę w szorty, uwalniam z nich pulsujący członek, ściskam go u
nasady i kilka razy przesuwam po nim ręką.

Odrzuca: głowę na podgłówek.
– O cholera, Avo. Jak mi dobrze.
Z pewnością jest mu dobrze, ale w moich ustach będzie mu jeszcze lepiej.

Przesuwam ręką jeszcze kilka razy, Jesse porusza się na siedzeniu i jęczy.
Widzę na czubku członka kropelkę wilgoci. Musi być blisko, więc opuszczam
głowę i muskam językiem pulsującą żołądź, powoli zataczam kółka wokół
wilgotnego koniuszka. Jesse podrywa biodra w górę, łapie kierownicę i wydaje
z siebie niski, głęboki, przeciągły jęk.

Uśmiechając się pod nosem, leniwie przesuwam mokrym językiem w dół

trzonu, a on znów podrywa biodra w górę. Potem obejmuję główkę ustami i
powoli wciągam go do ust aż po nasadę.

Jesse sapie.
– O tak, kotku. Weź go całego.
Zastygam, czując na języku pulsowanie, i na wolnym wydechu powoli

przesuwam usta w górę. Jesse wzdycha z wdzięcznością.

– Właśnie tak, nie przestawaj – zachęca mnie, masując mi dłonią kark.
Uśmiecham się i wypuszczam z ust wzwiedziony członek, który odbija się

od twardego brzucha. Jesse wytrzeszcza oczy, gdy prostuję się i ocieram usta.

– Bardzo bym chciała, ale przez ciebie już i tak jestem spóźniona. –

Wyskakuję z samochodu i piszczę, gdy usiłuje mnie złapać.

– Co jest, do cholery? Avo!
Szybko przechodzę na drugą stronę ulicy, zdjęta nagłą obawą, że może mnie

dopaść i przerzucić sobie przez ramię.

Docieram na chodnik i się odwracam. Stoi obok samochodu i pociera krocze

z ponurym uśmiechem na twarzy. Czuję niewypowiedzianą ulgę.

– Ile masz lat, Jesse?! – krzyczę przez ulicę.
– Trzydzieści. To nie było miłe, ty mała ladacznico.
Posyłam mu ręką całusa i słodko dygam, a Jesse wyciąga rękę, żeby go

złapać. Ponury uśmiech nie schodzi mu z twarzy. Nawet stąd widzę trybiki
obracające się w jego głowie. Okręcam się na pięcie i rozkołysanym krokiem
ruszam ulicą, bardzo z siebie zadowolona – przynajmniej na razie. Koniec
końców, to on ma władzę.

– Zebranie o dwunastej! – woła Victoria, wychodząc z gabinetu Patricka.
Przeglądam spis aktualnych klientów.
– Sally?! – wołam w głąb biura. Sally odrywa wzrok od ekranu komputera i

zdejmuje okulary. – Mogę dostać wykaz należności?

– Oczywiście, Avo.

– O, ja też poproszę! – krzyczy Victoria.
Sally spogląda na Toma, który też kiwa głową. Rzadko zdarza nam się

dopominać o uregulowanie rachunków, ale zawsze jest to strasznie żenujące.
Patrick bardzo dba o przestrzeganie terminów płatności.

Poranek mija szybko i tuż przed dwunastą Sally kładzie na moim biurku

pudełko.

– To dla ciebie.
– Dzięki, Sal. – Spoglądam na biały pakunek. Wiem, kto go przysłał, rzecz

jasna. Podekscytowana, otwieram pudełko, rozglądając się ukradkiem po biurze,
ale nikt mi się nie przygląda. W środku znajduję czekoladową ekierkę. Śmieję
się w głos, aż Tom podrywa głowę znad biurka. Zbywam go machnięciem ręki,
a on przewraca oczami i wraca do swoich szkiców.

Otwieram bilecik.
Zemsta jest słodka. b
Uśmiecham się i zatapiam zęby w ekierce, drugą ręką łapię teczkę i ruszam

do biura Patricka. Sally idzie zaraz za mną z tacą pełną ciastek i herbaty.

Victoria i Tom dołączają do nas, a tymczasem Sally rozdaje arkusze z

wykazem należności, nalewa nam herbatę i siada. Przeglądam listę faktur –
wszystkie są „zapłacone‖ lub „nienależne‖. Przesuwam palcem w dół strony i
natrafiam na rubrykę „zaległe‖. Figuruje w niej tylko jeden klient.

Rozdział 6

Co takiego?
Kulę się w sobie. Jeśli miałam jakąkolwiek nadzieję, że uda mi się uniknąć

rozmowy o Rezydencji i panu Wardzie, to właśnie legła w gruzach. Ten idiota
nie uiścił opłaty za wstępną konsultację. Co on sobie wyobraża? Widzę, że
Patrick przegląda ten sam wykaz, podobnie jak Victoria i Tom, którzy
jednocześnie podnoszą głowę i patrzą na mnie z identycznymi minami, jak
gdyby chcieli powiedzieć „ojej‖. Obwisam na krześle.

– Avo, musisz się skontaktować z panem Wardem i delikatnie mu to

zasygnalizować. Na jakim jesteś etapie?

O rety. Nie wypełniłam żadnych formularzy – jeśli nie liczyć arkusza

informacyjnego – ani nie wysłałam oferty, nie ustaliłam, jaką funkcję mam
pełnić, czy odpowiadam za sam projekt, czy za projekt i wykonanie. Nic nie
zrobiłam. A w każdym razie nic, co miałoby jakiś związek z pracą. Nawet nie
wystawiłam faktury za drugie „spotkanie‖, z którego uciekłam bez stanika.
Gdzie się podział ten stanik?

Jasny gwint. Odchrząkuję.

– Właśnie przygotowuję sprawozdanie i ofertę.
Patrick patrzy na mnie, marszcząc brwi z dezaprobatą.
– Pierwsze spotkanie miałaś prawie dwa tygodnie temu, zdążyłaś już odbyć

drugie. Dlaczego to tyle trwa, Avo?

Oblewam się zimnym potem. Przygotowanie oferty dla poszczególnych

klientów jest prostą sprawą, zwykle robię to przed drugim spotkaniem. Nie mam
żadnej wymówki. Czuję na sobie wzrok Toma i Victorii.

– Pan Ward wyjechał – wypalam. – Prosił, że wstrzymać się z

korespondencją.

– Kiedy rozmawiałem z nim w ubiegły poniedziałek, bardzo zależało mu na

czasie – odpowiada Patrick, sprawdzając coś w kalendarzu. A niech go, że też
musi wszystko w nim notować!

Wzruszam ramionami.
– Chyba wyjechał nagle w interesach. Zadzwonię do niego.
– Koniecznie. I nie chcę, żebyś zajmowała się tym projektem, dopóki nie

zapłaci. A jak sytuacja z Van Der Hausem?

Oddycham z ulgą i entuzjastycznie opowiadam o Life Building, szczęśliwa,

że zakończyliśmy temat pana na włościach. Zabiję go!

Wychodzę z pracy i idę ulicą w stronę miejsca, gdzie wysadził mnie rano

Jesse. Gdy zbliżam się do Berkeley Square, prawie wyskakuję ze skóry, bo jakiś
palant na motorze mija mnie z piskiem opon. Uspokajam kołatanie serca,
zatrzymuję się, opieram o mur i wyciągam z torby komórkę, żeby sprawdzić,
czy mam jakieś nowe wiadomości. Są dwie od Kate.

„Pomocy. Możesz wpaść do domu i mnie odwiązać?‖
Gapię się na wyświetlacz i sprawdzam szczegóły wiadomości, została

wysłana o jedenastej. Czy Kate wciąż tam jest? Otwieram kolejny esemes.

„Bez paniki! Sam robi sobie żarty. Tęsknię. Buziaki‖.
No tak, Sam żartowniś. Ale w głębi ducha zastanawiam się, czy w tym

żarcie nie jest ukryte ziarnko prawdy. Jesse wcale nie był zaskoczony, kiedy mu
o tym wspomniałam. „Po prostu dobrze się bawię‖, powiedziała Kate. Hm.
Właśnie widzę.

Zerkam na zegarek, jest pięć po pierwszej. Jesse jest spóźniony, a ja czuję

się urażona. Zastanawiam się właśnie, jak długo powinnam poczekać, gdy
pojawia się przede mną ta przystojna twarz, którą tak bardzo kocham. Jesse
siedzi na ryczącym motorze, który wcześniej prawie zwalił mnie z nóg.
Uśmiecham się półgębkiem i ruszam w jego stronę. Wygląda megaseksownie na
tej niebezpiecznej maszynie.

– Witam panią. – Siedzi na motorze z kaskiem między udami, ma na sobie

dżinsy i biały T-shirt, a nie skórzany kombinezon. Cóż za nieodpowiedzialność.
Ale niezłe z niego ciacho, muszę mu to przyznać.

– Stanowisz zagrożenie na drodze – kpię, stając przed nim.

– Wystraszyłem cię? – Zawiesza kask na kierownicy.
– Tak. To coś strasznie hałasuje – narzekam.
– To coś to ducati 1098. – Obejmuje mnie w talii i sadza sobie na kolanach.

– Pocałuj mnie – szepcze i wpija mi się w usta. Słyszę docinki i drwiny
przechodniów, ale nie dbam o to. Zarzucam mu ręce na szyję i pozwalam, żeby
mną zawładnął. Minęło zaledwie kilka godzin, a ja już zdążyłam się za nim
stęsknić.

Nagle zdaję sobie sprawę, że stoimy sto metrów od mojej pracy i w każdej

chwili może z niej wypaść Patrick.

Jeśli nakryje mnie na igraszkach z panem Wardem, wyciągnie oczywiste

wnioski: Jesse może liczyć na specjalne traktowanie, a on na tym traci.

Usiłuję się wyswobodzić, ale Jesse przytrzymuje mnie i pogłębia pocałunek,

tak że moje próby ucieczki stają się coraz bardziej rozpaczliwe. Zapieram się
rękami o jego pierś i odpycham, aż w końcu przerywa pocałunek, ale wciąż
mnie obejmuje.

Obrzuca mnie gniewnym wzrokiem.
– Co ty wyprawiasz?
– Puść mnie – mówię, próbując się uwolnić.
– Hej. Wyjaśnijmy coś sobie, moja droga. Nie będziesz mi dyktować, kiedy i

gdzie cię całuję ani jak długo. – Jest śmiertelnie poważny.

– Jesse, jeśli Patrick zobaczy mnie z tobą, będę miała przesrane. Wypuść

mnie! – Ku mojemu zaskoczeniu puszcza mnie, a ja zeskakuję na chodnik.
Próbuję doprowadzić się do porządku. Kiedy spoglądam na niego, krzywi się
paskudnie.

– O czym ty mówisz, do cholery?! – krzyczy. – I nie przeklinaj!
– Ty – zaczynam oskarżycielskim tonem – nie zapłaciłeś rachunku, a teraz ja

powinnam przypomnieć ci o tym w uprzejmy sposób. Byłam zmuszona
nazmyślać, że wyjechałeś. – Czy namiętny pocałunek można uznać za uprzejme
upomnienie? Jesse pewnie by się z tym zgodził.

– Uznajmy, że już mi przypomniałaś. A teraz chodź tutaj.
– Nie! – mówię z niedowierzaniem. Nie będę ryzykować utraty pracy tylko

po to, żeby nie urazić tego maniaka kontroli.

Patrzy na mnie, jak gdyby nie wierzył własnym uszom, a potem zsiada z

motoru. Materiał dżinsów opina w spektakularny sposób jego wspaniałe uda.
Przestępuję z nogi na nogę. Ten facet za mocno na mnie działa. Patrzy na mnie
wściekle.

– Trzy...
Wytrzeszczam na niego oczy. Nie zrobiłby tego. Nie na środku Berkeley

Square. To wyglądałoby jak jednoczesne porwanie, gwałt i morderstwo!

Jego usta układają się w grymas dezaprobaty.
– Dwa.

Myśl, myśl, myśl.
– Nie będę się z tobą kłócić na środku Berkeley Square. Czasami jesteś jak

dziecko! – Okręcam się na pięcie i odchodzę. Nie wiem, dlaczego tak się
zachowuję – jest jak tykająca bomba, ale ja nie mogę dać się stłamsić. Za-
chowuje się niedorzecznie, a ja muszę mu się postawić.

Czuję, że idzie za mną, gdy maszeruję w stronę Bond Street, ale nie

zatrzymuję się. Zaraz dojdę do sympatycznego butiku. Tam się schowam.

– Jeden! – krzyczy.
Idę dalej.
– Odwal się. Jesteś nierozsądny i niesprawiedliwy. – Wiem, że przeciągam

strunę.

– Nie wyrażaj się! Co jest nierozsądnego w chęci pocałowania cię?
– Sam doskonale wiesz co. To nie fair, bo chcesz mnie wpędzić w poczucie

winy. – Wchodzę do sklepu, a on zostaje na chodniku. Chodzi nerwowo tam i z
powrotem, co chwilę zaglądając przez okno. Wiedziałam, że nie wejdzie do
środka, ale sprawia wrażenie rozjuszonego, a ja będę w końcu musiała stąd
wyjść. Potrzebuję jednak kilku minut na osobności, żeby dojść do siebie, więc
zaczynam się rozglądać.

Podchodzi do mnie wystrojona, mocno umalowana dziewczyna.
– Mogę w czymś pomóc?
– Tylko się rozglądam, dziękuję.
– Tutaj mamy już nową kolekcję. – Przesuwa ręką wzdłuż wieszaka z

sukienkami. – Mamy naprawdę piękne sukienki. Proszę mnie zawołać, gdyby
nie znalazła pani odpowiedniego rozmiaru. – Uśmiecha się.

– Dziękuję.
Zaczynam przeglądać ubrania, są wśród nich naprawdę fantastyczne kiecki –

absurdalnie drogie, niemniej jednak fantastyczne. Zdejmuję z wieszaka
dopasowaną sukienkę na grubych ramiączkach, uszytą z kremowego jedwabiu.
Jest krótsza niż sukienki, które zwykle noszę, ale urocza.

– Nie włożysz tego!
Podnoszę głowę, Jesse stoi w drzwiach i patrzy na trzymaną przeze mnie

sukienkę, jak gdyby była toksyczna. Oszołomiona ekspedientka wodzi
wzrokiem od Jesego do mnie, a ja uśmiecham się do niej blado. Jestem
przerażona. Co on sobie, do cholery, wyobraża? Rzucam mu moje najbardziej
jadowite spojrzenie i bezgłośnie każę mu się odpieprzyć. Z jego uszu bucha
przysłowiowa para.

Odwracam się do ekspedientki:
– Ma pani coś krótszego? – pytam słodko.
– Avo! – warczy Jesse. – Nie drażnij się ze mną.
Ignoruję go, wpatrzona wyczekująco w ekspedientkę. Biedna dziewczyna

wygląda, jakby miała zaraz dostać ataku paniki, jej oczy latają nerwowo ode

mnie do Jessego i z powrotem.

– Nie, chyba nie – odpowiada cicho.
Teraz jest mi jej naprawdę żal. Nie powinnam jej wciągać w tę żałosną

kłótnię.

– Dobrze, wezmę tę. – Uśmiecham się, wręczając jej sukienkę.
Patrzy na mnie, a potem na Jessego.
– Eee... czy to odpowiedni rozmiar?
– To trzydzieści osiem? – pytam. Czuję, że sklep dosłownie trzęsie się od

jego złości.

– Tak, ale proponowałabym, żeby ją pani przymierzyła, bo nie uznajemy

zwrotów.

Cóż, chciałam zaryzykować, ale sukienka jest za droga. Ekspedientka

prowadzi mnie do przymierzalni i zawiesza sukienkę na fikuśnym haczyku.

– Proszę mnie zawołać, gdyby potrzebowała pani pomocy. – Uśmiecha się,

zaciąga aksamitną zasłonę i zostawia mnie sam na sam z sukienką.

Zachowuję się równie żałośnie jak Jesse: z premedytacją próbuję

doprowadzić go do ostateczności. Mówimy o facecie, który zmusił mnie do
spania w zimowym swetrze w połowie wiosny, bo w mieszkaniu nocował inny
mężczyzna. Czy to konieczne? Uznaję, że tak – nie może zachowywać się w ten
sposób.

Wciskam się w sukienkę, walcząc z suwakiem, który zacina się na szwie na

wysokości biustu. Nie poddam się. Wiem, że gdy tylko przejdzie przez ten szew,
zasunę go do końca. Wygładzam przód sukienki. Czuję się w niej cudownie.

Odsuwam kotarę i odchodzę kilka kroków od lustra, żeby móc się sobie

dobrze przyjrzeć. To, co widzę, sprawia, że się uśmiecham.

– Jezusie Nazareński!
Okręcam się na pięcie. Jesse chodzi po sklepie, targając włosy na głowie.

Zatrzymuje się, spogląda na mnie, otwiera usta, zamyka je i znów zaczyna
chodzić. To nawet zabawne.

W końcu staje i gapi się na mnie wytrzeszczonymi oczami, wygląda, jakby

doznał traumy.

– Nie włożysz... nie możesz... Ava... kotku... och, nie mogę na ciebie

patrzeć! – Wychodzi z przymierzalni, poprawiając coś w kroku i mamrocząc
pod nosem jakieś bzdury o nieznośnej babie i ataku serca. Znów zostaję sam na
sam z sukienką.

Ekspedientka podchodzi do mnie ostrożnie.
– Wygląda w niej pani niesamowicie – mówi cicho, zerkając przez ramię,

żeby sprawdzić, gdzie jest Jesse.

– Dziękuję. Wezmę ją.
Gdy wychodzę z przymierzalni, Jesse ogląda parę szpilek na bardzo

wysokich obcasach. Zdumienie malujące się na jego twarzy sprawia, że mój

gniew nieco słabnie, ale zaraz mnie zauważa, upycha je z powrotem na półce i
pochmurnieje. A ja przypominam sobie... że jestem na niego wściekła. Wyjmuję
z torebki portfel i podaję ekspedientce kartę, krzywiąc się na myśl o wydaniu
pięciu stówek na sukienkę. Jest zdecydowanie za droga, ale muszę mu się
postawić.

Ekspedientka zaczyna pakować sukienkę w kilka warstw kolorowej bibuły.

Mam ochotę kazać jej wrzucić sukienkę do torebki, zanim Jesse rozszarpie ją na
kawałki, ale boję się, że biedaczkę mogliby wyrzucić z pracy, gdyby zrobiła coś
równie pospolitego, więc trzymam buzię na kłódkę i czekam cierpliwie, aż
zrobi, co do niej należy.

Pakowanie, zawijanie, upychanie i wstukiwanie pinu wydaje się trwać całą

wieczność, ale w końcu ekspedientka wręcza mi torebkę.

– Niech się pani dobrze nosi. Wyglądała w niej pani zjawiskowo. – Zerka

ostrożnie na Jessego.

– Dziękuję – mówię z uśmiechem. Jak mam się teraz stąd wydostać? Jesse

wciąż stoi w drzwiach, naburmuszony i ponury. Ruszam pewnym krokiem, choć
wcale nie czuję się pewnie, i zatrzymuję się przed nim. Tak naprawdę sram w
gacie, ale nie daję po sobie nic poznać.

– Przepraszam, chcę przejść.
Spogląda na mnie, a potem na torebkę.
– Właśnie wyrzuciłaś w błoto kilkaset funtów. Nie będziesz nosić tej

sukienki – mówi z naciskiem.

– Przepuść mnie, proszę. – Akcentuję wyraz „proszę‖, a on zaciska usta w

wąską kreskę i przesuwa swoje wysokie, szczupłe ciało na bok, robiąc mi
przejście.

Wychodzę na ulicę i ruszam w stronę biura. Minęło tylko czterdzieści minut,

ale nie zamierzam przez resztę przerwy na lunch kłócić się o pieszczoty w
miejscach publicznych i mój wybór garderoby. Dzisiejszy dzień zaczął się tak
dobrze... kiedy byłam posłuszna.

Czuję na karku jego gorący oddech.
– Zero.
Piszczę, gdy zaciąga mnie w boczną alejkę i przypiera do muru. Rozgniata

ustami moje wargi i przyciska biodra do mojego podbrzusza, pod materiałem
rozporka czuję wyraźnie jego nabrzmiałą męskość. Kręci go sprzeczka o
sukienkę? Próbuję powstrzymać jego język, wdzierający mi się do ust, ale robię
to bez większego przekonania

Cholera, to na nic! Pochłania mnie żądza i przemożna chęć znalezienia się w

jego ramionach. Zarzucam mu ręce na szyję, otwieram usta i wychodzę na
spotkanie jego językowi, odpowiadając ciosem na cios.

– Nie pozwolę ci włożyć tej sukienki – jęczy mi w usta.
– Nie będziesz mi mówił, co mogę, a czego nie mogę nosić.

– Powstrzymaj mnie – rzuca mi wyzwanie.
– To tylko sukienka.
– Na tobie to nie jest tylko sukienka, Avo. Nie włożysz jej. – Przyciska

krocze do mojego podbrzusza, demonstrując, jak działa na niego rzeczona
sukienka, a ja wiem, że obawia się reakcji innych mężczyzn.

Wariat.
Wzdycham ze znużeniem. Kupno sukienki to jedno. Założenie jej i dotarcie

do klubu to wyzwanie zupełnie innego rodzaju. Mam dwadzieścia sześć lat, on
sam powiedział mi, że mam świetne nogi. Dochodzę do wniosku, że nic w ten
sposób nie osiągnę. A w każdym razie nie teraz. Zamierzam jednak pozbawić go
złudzeń, że ma jakikolwiek wpływ na to, w co się ubieram. Prawdę mówiąc,
musimy porozmawiać o jego niedorzecznym zachowaniu, kropka. Ale nie teraz.
Do końca przerwy na lunch zostało tylko dwadzieścia minut, a ja mam
uzasadnione podejrzenia, że taka dyskusja potrwa znacznie dłużej.

– Dziękuję za ciastko – mówię, gdy obsypuje pocałunkami każdy centymetr

mojej twarzy.

– Proszę bardzo. Zjadłaś je?
– Tak, było pyszne. – Całuję kącik jego ust, ocierając się policzkiem o

chropowaty zarost. Z jego ust wyrywa się niski pomruk. Mruczę mu do ucha i
wtulam mu się w szyję, wdychając cudowny, świeży zapach jego wody. Mam
ochotę cała się w nim skryć. – Nie powinnam spędzać z tobą czasu, dopóki nie
uregulujesz rachunku. – Obejmuję go trochę mocniej, gdy podskubuje płatek
mojego ucha.

– Stratuję każdego, kto spróbuje mnie powstrzymać.
Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Ten człowiek to szaleniec.
– Dlaczego zachowujesz się tak nierozsądnie?
Odsuwa się, żeby popatrzeć na mnie, zaskoczenie tym pytaniem maluje się

wyraźnie na jego pięknej twarzy z cieniem zarostu.

– Mogę zadać ci to samo pytanie?
Ze zdziwienia aż otwieram usta. Mnie? Ten facet ma omamy. Lista jego

występków nie ma końca. Kręcę głową, pochmurniejąc.

– Lepiej wrócę do pracy.
Wzdycha.
– Odprowadzę cię.
– Tylko do połowy drogi. Nie mogę spotykać się na lunchu z klientami bez

wiedzy Patricka, zwłaszcza tych zadłużonych – gderam. – Zapłać rachunek!

Przewraca oczami.
– Niech Bóg broni, żeby Patrick dowiedział się, że pieprzysz się do

nieprzytomności z niepłacącym klientem. – W kąciku jego ust igra uśmieszek,
gdy wydaję zduszony okrzyk, słysząc to brutalne podsumowanie naszego
związku. To już drugi raz.

Idziemy w stronę mojego biura w krępującym milczeniu – a przynajmniej ja

jestem skrępowana. Czy właśnie tak mnie postrzega? Jak zabaweczkę, którą
może pieprzyć i kontrolować? Zgnębiona, zadaję sobie pytanie, po co narażam
się na taką udrękę. Sama myśl o cierpieniu, jakie może mi zadać, jest bolesna.

Muska ręką moją dłoń, a ja automatycznie ją odsuwam. Z lekkim

pomrukiem próbuje jeszcze raz. Bez słowa odsuwam dłoń. Nie jestem w
nastroju i chcę, żeby o tym wiedział. Kiedy już myślę, że do niego dotarło, znów
łapie mnie za rękę i miażdży ją w uścisku. Mogłam się tego spodziewać.
Zaczynam czytać w nim jak w otwartej księdze. Poruszam palcami i zerkam na
niego, grymas niezadowolenia znika z jego twarzy, gdy przestaję walczyć i
pozwalam mu trzymać się za rękę. Pozwalam? Jak gdybym miała jakiś wybór.

Gdy jesteśmy już blisko, przystaje i delikatnie przyciska mnie całym ciałem

do ściany. Pochyla się, czuję na policzkach jego ciepły, miętowy oddech.

– Dlaczego się dąsasz?
– Bez powodu – odpowiadam cicho.
Łapie mnie za nadgarstek, żeby odciągnąć moją dłoń od włosów.
– Powiedz mi prawdę.
Jak udało mu się tak szybko przejrzeć mój paskudny nawyk?
– Odpowiedz, Avo.
Nie odpowiadam. Milczę i patrzę w ziemię.
– Jeśli chodzi ci o tę sukienkę, to lepiej się przyzwyczaj. Tylko ja mogę ją

oglądać, Avo.

Podczas przerwy na lunchu przejrzałam na oczy. Chce mieć nade mną

całkowitą kontrolę, a ja nie będę miała nic do powiedzenia, absolutnie nic. Czy
tego właśnie chcę? W głowie mam istny mętlik. Dlaczego musiałam się
zakochać w takim nierozsądnym, bezczelnym maniaku kontroli?

Zdecydowanym ruchem odpycham się od ściany.
– A co cię to obchodzi? Przecież tylko mnie pieprzysz. – Nie czekam na

odpowiedź. Zostawiam go na chodniku i wracam do biura tak szybko, jak tylko
moje trzęsące się nogi na to pozwalają.

Wchodzę do biura, gdzie napotykam zaciekawione twarze Victorii i Toma. Z

pewnością wyglądam równie okropnie, jak się czuję. Mam nadzieję, że nie
zaczną się dopytywać o pana Warda. Zaraz się rozkleję. Kręcę głową i idę do
swojego biurka.

Sally wychodzi z kuchni z tacą pełną filiżanek kawy.
– Avo, nie wiedziałam, że już wróciłaś. Napijesz się kawy czy herbaty?
Mam ochotę zapytać ją, czy nie ukrywa gdzieś w kuchni wina, ale gryzę się

w język.

– Nie, dziękuję, Sal – mruczę.
Całą swoją uwagę skupiam na monitorze komputera, usiłuję zignorować ból,

który trawi mnie od środka. Jesse ma poważne problemy z obsesją kontroli –

czy władzy, jak on to nazywa – ale jestem gotowa się z tym pogodzić, o ile
dostanę go całego, a nie tylko jego ciało. Jestem uzależniona od każdej szalonej
cząstki jego osoby. I jest to tyleż irytujące, co niepokojące.

Dzwoni moja komórka, a ja cieszę się, że mogę się na chwilę oderwać od

trapiących mnie rozterek. To pan Van Der Haus.

– Halo?
W słuchawce odzywa się głos mówiący z lekkim duńskim akcentem:
– Witam, Avo. Jak ci się podobało w Life Building? Ingrid powiedziała mi,

że wasze spotkanie było bardzo udane.

– Tak, bardzo udane.
– Mam nadzieję, że twoja urocza główka aż kipi od pomysłów. Z

niecierpliwością czekam na spotkanie z tobą po moim powrocie do Wielkiej
Brytanii.

– Tak, dostałam mejl od pana. Przygotowałam już kilka szkiców. – Prawie

skończyłam już plansze z inspiracjami i rysunki. Doznałam nagłego przypływu
natchnienia w chwili, gdy moich myśli nie zaprzątał pewien inny klient.

– Doskonale! Wracam do Londynu w przyszły piątek. Możemy się spotkać?
– Tak, oczywiście. Jaki dzień panu odpowiada?
– Ingrid się z tobą skontaktuje. To ona pilnuje mojego terminarza.
– Dobrze, panie Van Der Haus.
Słyszę, że cmoka z dezaprobatą.
– Avo, proszę. Mówi mi po imieniu. Do widzenia.
– Do widzenia, Mikaelu. – Rozłączam się, wyjmuję rysunki Life Building i

rozkładam je na biurku. Syszę, jak gdzieś w oddali otwierają się drzwi biura, ale
nie podnoszę głowy. Mam w głowie mnóstwo nowych pomysłów. Dobrze, że
mogę się czymś zająć, potrzebowałam tego.

– Avo! – woła Tom. – Ktoś do ciebie!
Podnoszę wzrok i prawie spadam z krzesła na widok Jessego, który stoi

bezczelnie przy wejściu do biura. Dobry Boże, co on tu robi?

Pewnym krokiem podchodzi do mojego biurka, wygląda bosko w

spłowiałych dżinsach, białej koszulce i ze zmierzwionymi włosami. Tom i
Victoria obserwują go, jakby od niechcenia stukając długopisami w biurka, i
nawet Sal przerwała na chwilę faksowanie i sprawia wrażenie nieco
zdezorientowanej. Gdy staje przede mną, podnoszę wzrok i napotykam jego
zielone spojrzenie. W kącikach jego ust czai się zadowolony uśmieszek.

– Panno O’Shea – mówi cicho.
– Panie Ward – witam się z nim niepewnie. Rozglądam się po biurze i

zauważam trzy pary oczu, które co rusz zerkają w naszą stronę.

– Nie zaproponuje pani, żebym usiadł?
– Proszę. – Wskazuję jeden z czarnych foteli po drugiej stronie biurka, a on

odsuwa jeden z nich i siada powoli.

– Co ty wyprawiasz? – szepczę, nachylając się nad biurkiem.
Obdarza mnie pewnym siebie uśmiechem, który sprawia, że miękną mi

kolana.

– Przyszedłem zapłacić fakturę, panno O’Shea.
– O. – Odchylam się na oparcie. – Sally! – wołam. – Zajmiesz się panem

Wardem? Chciałby uregulować niezapłacony rachunek. – Patrzę, jak Jesse
porusza się nieznacznie na krześle, rzucając mi krytyczne spojrzenie. Nie jestem
krnąbrna. Przyjmowanie opłat nie należy do moich obowiązków – nawet nie
wiedziałabym, od czego zacząć.

– Oczywiście! – woła Sally. Widzę, jak nagle doznaje olśnienia. Tak! To ten

sam facet, który nawrzeszczał na ciebie przez telefon, wdarł się do biura, a
potem wysłał ci kwiaty. Rzucam jej spojrzenie oznaczające: „nie pytaj, rób, co
mówię‖, i Sally szybko rusza po segregator.

– Sally zajmie się panem. – Uśmiecham się uprzejmie.
Brwi Jessego wędrują do góry, na czole znów pojawia się głęboka

zmarszczka.

– Tylko ty – mówi cicho, tak żebym tylko ja usłyszała.
Znajome dudnienie obwieszcza nadejście Patricka, prawie łamię ołówek na

pół. Robi się coraz ciekawiej.

– Avo?
Nerwowo podnoszę wzrok i widzę obok biurka mojego szefa, który patrzy

na mnie wyczekująco, więc wskazuję ołówkiem Jessego.

– Patricku, to pan Ward. Jest właścicielem Rezydencji. Panie Ward, to pan

Patrick Peterson, mój szef. – Rzucam Jessemu błagalne spojrzenie.

– Ach, pan Ward, poznaję pana. – Patrick wyciąga rękę.
– Spotkaliśmy się w Lusso – mówi Jesse, wstając, żeby uścisnąć Patrickowi

dłoń.

Zachwycone, niebieskie oczy Patricka zapalają się chciwością.
– Tak, kupił pan penthouse – ćwierka, a Jesse potwierdza skinieniem głowy.

Zauważam, że Patrick przestał się już przejmować jego niezapłaconym
rachunkiem. Sally podchodzi z kopią faktury i podskakuje na metr w górę, gdy
Patrick wyrywa ją z jej filigranowej, bladej dłoni.

– Czy zaproponowałaś panu Wardowi coś do picia? – pyta oszołomioną

Sally.

– Dziękuję, nie trzeba. Przyszedłem uregulować rachunek. – Chrapliwy głos

Jessego wibruje w moim ciele, gdy siedzę przyklejona do krzesła, obserwując tę
uprzejmą wymianę zdań rozgrywającą się na moich oczach.

Jak udaje mu się zachować taki spokój i pewność siebie? Ja siedzę napięta

jak struna, nerwowo bawię się ołówkiem i trzymam język za zębami. Widać
chyba, że jestem skrępowana, ale Patrick wydaje się tego nie zauważać.

Patrick odsyła Sally machnięciem ręki.

– Nie powinnaś była przychodzić tylko z tym. – Macha zaległym

rachunkiem w powietrzu.

Parskam, co natychmiast staram się pokryć kaszlem. Bawi mnie obecny

stosunek Patricka do faktury, o którą tak się pienił zaledwie kilka godzin temu.

– Wyjechałem. Moi pracownicy musieli go przeoczyć – wyjaśnia Jesse. Z

ulgą wypuszczam powietrze.

– Wiedziałem, że musi być jakieś rozsądne wytłumaczenie. Interesy czy

przyjemność? – Patrick sprawia wrażenie szczerze zainteresowanego. Wiem, że
to nieprawda. W myślach oblicza już, ile uda mu się zarobić na Jessem. To
dobry człowiek, ale ma fioła na punkcie obrotów.

Jesse spogląda na mnie.
– O... zdecydowanie przyjemność.
Kulę się jeszcze bardziej na obrotowym krześle, moja twarz oblewa się

tysiącem odcieni szkarłatu. Nie jestem nawet w stanie spojrzeć mu w oczy. Co
on próbuje osiągnąć?

– Skoro już tu jestem, chciałbym umówić kilka spotkań z panną O’Shea.

Zależy mi na czasie.

Ha! Jestem bliska wypomnienia mu, że podobno nie umawia się ze mną na

seks. Ale gdybym to zrobiła, najpierw wyleciałabym z pracy, a potem musiałby
mnie przelecieć, żeby przemówić mi do rozumu. Trzymam więc buzię na
kłódkę.

– Oczywiście – grzmi Patrick. – Chce pan zamówić projekt czy projekt i

wykonanie?

Przewracam oczami. Znam odpowiedź na to pytanie. Gdy już

zademonstrowałam dobitnie swoją irytację, spoglądam na Jessego, który z
trudem zachowuje powagę.

– Cały pakiet – odpowiada.
– Świetnie! – Patrick klaszcze w dłonie. – Zostawię pana z Avą. Jest pan w

dobrych rękach. – Patrick wyciąga dłoń i Jesse ściska ją, nie odrywając ode
mnie oczu.

– Jestem tego pewien. – Uśmiecha się, po czym wbija wzrok w Patricka. –

Jeśli poda mi pan numer konta, niezwłocznie dokonam przelewu. Zapłacę też z
góry za następny etap. To pozwoli nam uniknąć ewentualnych opóźnień.

– Powiem Sally, żeby zaraz wszystko panu zapisała. – Parick zostawia nas,

ale ja wciąż jestem spięta.

Jesse siada na wprost mnie, na jego irytująco przystojnej twarzy maluje się

rozbawienie. Cały pakiet?

Zdecydowanie przyjemność? Powinnam zdzielić go w łeb przyciskiem do

papieru!

Otrząsam się z osłupienia, przesuwam rysunki zaśmiecające moje biurko i

wyciągam swój kalendarz.

– Kiedy masz wolne? – Wiem, że zabrzmiało to cholernie nieprofesjonalnie i

obcesowo, ale mam to w nosie. Zdecydowanie przesadził z tą swoją obsesją
kontroli.

– A ty?
Podnoszę wzrok i widzę zadowolone spojrzenie zielonych oczu. Nachylam

się ku niemu.

– Nie rozmawiam z tobą – prycham dziecinnie.
– A może pokrzyczysz dla mnie?
Robię wielkie oczy.
– Też nie.
– To może zaszkodzić moim interesom. – Wydyma usta, ale ich kąciki

drgają.

– Interesom, panie Ward, czy przyjemności?
– Przyjemności, tylko i jedynie – odpowiada mrocznym tonem.
– Zdajesz sobie sprawę, że płacisz mi za uprawianie z tobą seksu – syczę. –

Co, w rezultacie, czyni ze mnie dziwkę.

Patrzę, jak przez jego twarz przemyka grymas wściekłości, gwałtownie

nachyla się w moją stronę.

– Zamknij się, Avo – ostrzega. – A tak dla twojej wiadomości, będziesz

krzyczeć później – znów odchyla się na oparcie – kiedy będziemy się godzić.

Wzdycham ciężko. Byłoby lepiej dla wszystkich, gdybym zrezygnowała

teraz z tego zlecenia. Patricka trafiłby szlag, ale tak czy inaczej mam kompletnie
przechlapane. Tracę kontrolę. Tracę kontrolę? Śmieję się w duchu. Czy w ogóle
mam nad czymś kontrolę, odkąd ten piękny mężczyzna wdarł się w moje życie?

– Coś cię bawi? – pyta poważnie.
Ostentacyjnie kartkuję kalendarz.
– Tak, moje życie – mamroczę pod nosem. – Gdzie mam cię wpisać?
– Nie wpisuj mnie ołówkiem. Ołówek można wymazać. – Mówi pewnym

siebie tonem, a gdy podnoszę wzrok, macha mi przed nosem wielkim, czarnym
markerem. – Codziennie – oznajmia spokojnie.

– Codziennie? Nie bądź niemądry! – wypalam odrobinę za głośno.
Z szelmowskim uśmiechem zdejmuje skuwkę z markera, wyciąga rękę i

specjalnie muskając palcami moją dłoń, zabiera mi kalendarz. Drżę, gdy rzuca
mi znaczące spojrzenie. Odnajduje w kalendarzu jutrzejszy dzień, spokojnie
rysuje przez środek kreskę i pisze wielkimi, czarnymi literami „pan Ward‖.
Przerzuca kartki z weekendem.

– Wtedy i tak jesteś moja – mówi sam do siebie.
Marszczę brwi, ale nie śmiem się odezwać, głównie ze względu na to, gdzie

jesteśmy, i fakt, że nie robi to na nim żadnego wrażenia. Dociera do
poniedziałku i natrafia na moje spotkanie z panią Kent. Odnajduje w przyborni-
ku gumkę i wymazuje je powoli, po czym ze wzrokiem wbitym we mnie

nachyla się, żeby zdmuchnąć resztki gumki z kartki. Naprawdę dobrze się bawi,
podczas gdy ja siedzę jak na szpilkach i obserwuję, jak pastwi się nad moim
kalendarzem. Zastanawiam się, czy robi to na poważnie. Obawiam się, że tak.

Poniedziałek również przekreśla grubą, czarną kreską. Co on robi?

Rozglądam się po biurze – moi koledzy znudzili się już przedstawieniem z Avą
i Jessem w rolach głównych i wzięli się z powrotem do pracy.

– Co robisz? – pytam ze spokojem.
Przerywa to, co robi, i podnosi na mnie wzrok.
– Zaznaczam spotkania ze mną.
– Nie wystarczy ci kontrolowanie społecznych aspektów mojego życia? –

Jestem zaskoczona swoim spokojem. Czuję się tak, jak gdyby rozjechał mnie
walec. Zadufanie w sobie i tupet tego faceta nie mieści się w głowie. – My-
ślałam, że nie umawiasz się na pieprzenie mnie?

– Nie wyrażaj się – ostrzega. – Już ci mówiłem, Avo, zrobię wszystko.
– Po co? – pytam prawie szeptem.
– Żeby cię zatrzymać.
Chce mnie zatrzymać? Po co, żeby mnie pieprzyć? Ale zachowuję to pytanie

dla siebie.

– A jeśli nie chcę, żebyś mnie zatrzymał? – chcę wiedzieć zamiast tego.
– Ale chcesz. Dlatego tak trudno mi zrozumieć, dlaczego wciąż starasz się

mnie odepchnąć. – Wraca do przerwanego zajęcia i zaczyna wykreślać każdy
dzień aż do końca roku kalendarzowego.

Kończy, zatrzaskuje kalendarz i wstaje. Jego pewność siebie nie zna granic. I

skąd on wie, że chcę, żeby mnie zatrzymał? Może nie chcę. Chryste, sama
próbuję się okłamywać. Będę musiała kupić nowy kalendarz. W duchu gratuluję
sobie prowadzenia kalendarza mejlowego, co robię na wypadek, gdybym
zgubiła papierowy, a nie dlatego, że jakiś nierozsądny maniak kontroli może
wymazać z niego wszystkie spotkania.

– O której kończysz pracę?
– Około szóstej. – Nie mogę uwierzyć, że odpowiedziałam na to pytanie bez

nawet sekundy wahania.

– Około – powtarza Jesse, wyciągając rękę nad biurkiem. Mam ją uścisnąć?

Wyciągam rękę, modląc się w duchu, żeby nie drżała, i wkładam ją w jego dłoń.
Znajomy prąd przeszywa mnie, gdy nasze ręce się stykają, Jesse powoli
głaszcze wierzch mojej dłoni, delikatnie muska palcami nadgarstek.

Szukam jego wzroku.
– Widzisz? – szepcze, po czym puszcza moją dłoń i wychodzi z biura, po

drodze wyjmując kopertę z wyciągniętej ręki Sally.

Osuwam się na krzesło, moje serce bije jak szalone. Oblewam się potem i

gorączkowo wachluję rozognioną twarz podstawką pod kubek. Dlaczego on tak
na mnie działa? Tom spogląda na mnie wielkimi oczami, a ja wypuszczam

powietrze z płuc, próbując uspokoić walące serce. Chce mnie zatrzymać? Co
takiego? Zatrzymać mnie, żeby mnie kontrolować, zatrzymać mnie, żeby mnie
kochać, czy może po to, żeby pieprzyć mnie do nieprzytomności? To ostatnie
chyba już mu się nawet udało, bo wciąż wracam po więcej.

Składam rysunki Life Building, a potem otwieram w komputerze kalendarz

mejlowy, żeby poprzenosić moje spotkania z powrotem do terminarza.

Wpadłam po uszy. Ale on ma rację... chcę, żeby mnie zatrzymał. Jestem

totalnie uzależniona.

Potrzebuję go.

Rozdział 7

Wychodzę z biura ostatnia. Włączam alarm, zamykam za sobą drzwi biura i

prawie wyskakuję ze skóry, słysząc znajomy ryk potężnego silnika. Odwracam
się i widzę Jessego, który podjeżdża do krawężnika na motorze. Zdejmuje kask,
zsiada i podchodzi do mnie jak gdyby nigdy nic.

– W pracy wszystko w porządku?
Wytrzeszczam na niego oczy.
– Oczywiście. – Mój głos ocieka sarkazmem.
Przygląda mi się przez chwilę, żując dolną wargę, trybiki w jego głowie

kręcą się jak szalone. Mam nadzieję, że zastanawia się nad swoim
niedorzecznym zachowaniem.

– Mogę ci jakoś poprawie humor? – Łapie mnie za ramię, zsuwa po nim swą

ciepłą dłoń i splata palce z moimi.

– Nie wiem, a potrafisz?
– Oczywiście. – Uśmiecha się, a ja spuszczam głowę. – W tej kwestii zawsze

możesz na mnie liczyć, zapamiętaj to sobie – dodaje z przekonaniem.

Podrywam głowę do góry.
– Przecież to ty mi go zepsułeś!
Zwiesza głowę z nadąsaną miną. Chyba się wstydzi. To dobrze. Powinien się

wstydzić.

– To silniejsze ode mnie. – Wzrusza ramionami ze skruchą.
– Nieprawda!
– Przy tobie nie potrafię się powstrzymać – stwierdza rzeczowym tonem, jak

gdyby to było jasne jak słońce. Szkoda, że nie dla mnie. – Chodź tutaj. –
Ciągnie mnie w stronę motoru i wręcza mi dużą papierową torbę.

– Co to? – Zaglądam do torby.
– Musisz to włożyć. – Wkłada rękę do środka i wyjmuje kłąb czarnej skóry.
O nie!

– Jesse, nie wsiądę na to coś.
Nic sobie z tego nie robiąc, rozwija spodnie i klęka przede mną. Klepie mnie

po kostce.

– Wkładaj.
– Nie!
Może próbować przemówić do rozumu albo odliczać, ile chce, ale na to się

nie zgodzę. Prędzej piekło zamarznie. Zepsuł mi cały dzień, a teraz chce mnie
zabić na tej śmiercionośnej maszynie?

Jesse wzdycha ciężko i wstaje.
– Posłuchaj mnie. – Kładzie mi dłoń na policzku. – Naprawdę myślisz, że

pozwoliłbym, żeby stała ci się krzywda?

Patrzę w jego łagodne oczy i widzę, że stara się mnie uspokoić. Nie, nie

sądzę, żeby na to pozwolił. Ale co z resztą użytkowników drogi? W nosie mają
moją osobę na siedzeniu tej śmiertelnej pułapki. Spadnę z niej, jestem tego
pewna.

– Boję się.
Pochyla się, tak że nasze twarze znajdują się na tej samej wysokości, jego

miętowy oddech działa na mnie kojąco.

– Ufasz mi?
– Tak – odpowiadam natychmiast. Powierzyłabym mu życie. Obawiam się

tylko o swoje zdrowie psychiczne.

Kiwa głową, całuje mnie w czubek nosa i znów klęka przede mną. Zdejmuje

mi baletki, wkłada stopy w nogawki, podciąga skórzane spodnie do góry i
szybko je zapina. Wyjmuje z papierowej torby dopasowaną skórzaną kurtkę,
odbiera ode mnie torebkę, wkłada mi kurtkę, a potem parę wysokich butów.

– Wyjmij wsuwki z włosów – rozkazuje, chowając baletki i nową sukienkę

do mojej przepastnej torebki. Jestem zaskoczona, że nie cisnął sukienki na
ziemię i nie podeptał.

Zaczynam wyjmować wsuwki.
– A ty?
– Nie potrzebuję kombinezonu.
– Jesteś niezniszczalny?
Trzyma kask nad moją głową.
– Nie, moja droga, samozniszczalny.
– Co to znaczy?
– Nic.
Zakłada mi kask, skutecznie zamykając mi usta. Dopasowuje zapięcie pod

brodą, a ja czuję się tak, jak gdyby ktoś wcisnął mi na głowę prezerwatywę.
Przekrzywiam głowę z boku na bok, a on podnosi szybkę.

– Powinieneś założyć kombinezon – karcę go. – Mnie zmusiłeś, żebym go

włożyła,

– Nie mogę ryzykować twojego zdrowia. A zreszt ą . – klepie mnie w pupę

– wyglądasz wyjątkowo seksownie. – Wydłuża pasek mojej torebki, przekłada
mi ją przez głowę i przesuwa na plecy. – Kiedy wsiądę, połóż lewą stopę na
podnóżku i przerzuć prawą nad siedzeniem, okej?

Kiwam głową i patrzę z podziwem, jak wkłada kask, przerzuca długą nogę

nad motorem i zapala. Trzymając motor między potężnymi udami, spogląda na
mnie i kiwa głową na znak, żebym wsiadła, więc niechętnie podchodzę, kładę
mu dłoń na ramieniu, przerzucam prawą nogę nad siedzeniem i obejmuję go w
pasie.

– Siedzę za wysoko.
Odwraca głowę.
– Dobrze jest. Złap mnie w pasie, ale nie za mocno. Kiedy się przechylę,

przechyl się delikatnie razem ze mną i nie stawiaj nóg na ziemi, gdy się
zatrzymam. Trzymaj je na podnóżkach. Jasne?

Kiwam głową.
– Opuść szybkę – rozkazuje.
Spełniam polecenie, nachylam się do przodu, oplatam rękami jego pierś i

zaciskam kolana z obu stron jego bioder.

Wibracje silnika rozchodzą się po całym moim ciele, gdy Jesse zwiększa

obroty i wycofuje motor z chodnika. A potem powoli i płynnie włącza się do
ruchu. Serce wali mi w piersi jak młotem, mocno zaciskam kolana na jego
udach, ale najwyraźniej ze mną stara się nie szarżować, a ja kocham go za to
jeszcze bardziej. Hamuje delikatnie, gładko wchodzi w zakręty, a ja
instynktownie naśladuję ruchy motoru. Nie mam pojęcia, dokąd jedziemy, ale
nie dbam o to. Gdy tak jadę, obejmując rękami i nogami mój kawał faceta,
ogarnia mnie uniesienie. Dopóki nie rozpoznaję drogi do Rezydencji. Mój dobry
nastrój pryska. Spotkanie z tym babskiem o silikonowych ustach będzie wprost
idealnym zakończeniem dzisiejszego dnia. Besztam się w duchu, powinnam
olać jej ewidentną zazdrość i jawne zgorzknienie. Ale przede wszystkim
chciałabym się dowiedzieć, dlaczego zachowuje się w taki sposób.

Żelazna brama wjazdowa otwiera się, Jesse zjeżdża z głównej drogi i rusza

żwirowym podjazdem w stronę Rezydencji, hamuje delikatnie i się
zatrzymujemy.

Podnosi szybkę.
– Zsiadaj.
Z gracją przerzucam nogę nad siedzeniem i ląduję z boku motoru. Jesse

kopniakiem opuszcza podpórkę, wyłącza silnik i zeskakuje na ziemię. Zdejmuje
kask, spod którego wyłaniają się potargane włosy, Jesse przeczesuje je palcami,
kładzie kask na siedzeniu, a potem zdejmuje mój.

Idealne rysy jego twarzy wyrażają niepewność. Boi się, że mi się nie

podobało. Uśmiecham się szeroko i rzucam się na niego. Oplatam go w pasie

nogami i zarzucam mu ręce na szyję. Śmieje się.

– Na taki uśmiech czekałem. Podobało ci się? – Podtrzymując mnie jedną

ręką, kładzie mój kask obok swojego, a potem obejmuje mnie obiema rękami.

Odchylam się do tyłu, żeby zobaczyć jego twarz.
– Chcę mieć własny motor.
– Zapomnij. Mowy nie ma. Po moim trupie. – Kręci głową, na jego twarzy

maluje się niekłamane przerażenie. – Możesz jeździć wyłącznie ze mną.

– Było wspaniale. – Mocniej zaciskam ręce wokół jego szyi i wtulam się w

niego, szukając jego ust. Jęczy z zadowoleniem, gdy obdarzam go głębokim,
wilgotnym i namiętnym pocałunkiem. – Dziękuję.

Lekko przygryza moją dolną wargę.
– Hm. Naprawdę nie ma za co, skarbie.
Kompletnie zapominam o targających mną wątpliwościach. Kiedy

zachowuje się w taki sposób, jego nierozsądny, kontrolujący sposób bycia
schodzi na drugi plan. Istne szaleństwo.

– Po co tu przyjechaliśmy? – pytam. Nic nie poradzę, że poczułam ukłucie

rozczarowania, gdy nasza niesamowita przejażdżka zakończyła się w
Rezydencji.

– Muszę załatwić kilka spraw. Możesz w tym czasie coś zjeść. – Opuszcza

mnie na ziemię. – A potem zabieram cię do siebie, moja droga. – Odgarnia mi
włosy z twarzy.

– Nie spakowałam się. – Muszę podskoczyć do domu i zabrać kilka rzeczy.
– Sam tu jest. Przywiózł trochę twoich ubrań od Kate. – Jesse łapie mnie za

rękę i ciągnie w stronę Rezydencji. Sam przywiózł moje rzeczy? Cóż za
przezorność z jego strony. Błagam, niech powie, że to Kate mnie spakowała! Na
myśl o łobuzerskim uśmiechu Sama buszującego w mojej szufladzie z bielizną
oblewam się rumieńcem.

Jesse prowadzi mnie do holu wejściowego. Dziś wieczór panuje tu duży

ruch, z restauracji i baru dobiegają nas śmiechy i rozmowy, ale nie zaglądamy
tam, idziemy prosto do gabinetu Jessego. Odczuwam ulgę. Uniknięcie spotkania
z pewną damulką o ciętym języczku figuruje na samym szczycie listy moich
priorytetów na dzisiejszy wieczór.

Przechodzimy przez ogród zimowy, gdzie grupki gości relaksują się na

pluszowych sofach, popijając drinki. Na nasz widok wszystkie rozmowy cichną
jak nożem uciął. Mężczyźni wznoszą szklanki w toaście, a kobiety przygładzają
włosy, prostują plecy i przyklejają do ust idiotyczne uśmiechy, które gasną, gdy
tylko ich wzrok pada na mnie, całą w skórze, ściskającą dłoń Jessego.

– Dobry wieczór. – Jesse kiwa im głową i ruszamy dalej.
Rozlega się chór powitań, wszyscy mężczyźni uśmiechają się do mnie lub

pochylają głowy, wszystkie kobiety rzucają mi podejrzliwe spojrzenia. Idę o
zakład, że luksusowe pokoje i otoczenie posiadłości to nie jedyne powody, dla

których kobiety lubią Rezydencję.

– Jesse – słyszę głos Dużego Johna. Odrywam wzrok od tłumu gniewnych

kobiet i widzę go, jak wychodzi z gabinetu Jessego. Kiwa mi głową, a ja
odpowiadam tym samym.

– Jakieś problemy? – pyta Jesse, prowadząc mnie do gabinetu.
John wchodzi za nami i zamyka za sobą drzwi.
– Drobny problem w Sali Wspólnej, już został rozwiązany – odpowiada

monotonnym, głębokim głosem. – Ktoś za bardzo się gorączkował.

Marszczę brwi, spoglądając na Jessego. Co to jest Sala Wspólna? Widzę, jak

Jesse kręci nieznacznie głową, po czym zerka na mnie z obawą.

– Wszystko w porządku. Będę w pomieszczeniu ochrony.
– Co to jest Sala Wspólna? – W moim głosie słychać zainteresowanie. Nigdy

o czymś takim nie słyszałam.

Przyciąga mnie do siebie za kołnierz skórzanej kurtki, zdejmuje torebkę i

całuje z taką zaborczością, że zapominam, o co pytałam.

– Lubię cię w skórze – mówi, rozpinając kurtkę, powoli zsuwa mi ją z

ramion i ciska na sofę. – Ale kocham cię w koronkach. – Rozpina rozporek
skórzanych spodni, zataczając nosem kółko wokół mojego nosa. – Zawsze w
koronkach.

Obserwuję jego dłonie, gdy odpina klamerkę, mój puls przyspiesza.
– Myślałam, że masz pracę – szepczę.
Podnosi mnie, podchodzi do wielkiego biurka i sadza mnie na krawędzi

blatu. Zdejmuje oba buty i rzuca je na sofę, po czym pochyla się, zapiera dłońmi
o blat i zbliża twarz do mojej. Przewierca mnie spojrzeniem zielonych,
pożądliwych oczu.

– Praca może zaczekać. – Przesuwa dłonią po mojej talii i opuszcza moje

ciało na blat. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa, moja droga – mówi i stojąc
między moimi rozsuniętymi udami, zaczyna rozpinać guziki mojej białej
koszuli.

– To ty mnie doprowadzasz do szaleństwa – dyszę i wyginam plecy w łuk,

gdy muska mój mostek gorącym oddechem.

Obdarza mnie mrocznym uśmiechem.
– Więc jesteśmy dla siebie stworzeni. – Ściąga w dół miseczki stanika,

obwodzi kciukami sutki. Rozkosz przenika całe moje ciało.

Nasze spojrzenia się spotykają.
– Pewnie tak – przyznaję mu rację. Naprawdę chcę być dla niego stworzona.
– Na pewno. – Wsuwa rękę pod mój tułów i podrywa mnie do góry, by

pocałować mnie w szyję. Potem, zataczając językiem kółka, wędruje w górę
żuchwy, a ja wplatam palce w jego miękkie włosy i oddycham z zadowoleniem.
Doskonale. Godzimy się.

Drzwi do gabinetu otwierają się gwałtownie, Jesse przyciska mnie obronnym

gestem do klatki piersiowej, pewnie chce mnie osłonić.

– O przepraszam.
– Do ciężkiej cholery, Saro! Pukaj! – wrzeszczy Jesse. W skrytości ducha

jestem zachwycona tonem, jakim się do niej zwrócił. Może leżę na wpół naga na
jego biurku, ale Jesse osłonił mnie własną piersią. Nie wypuszcza mnie z
uścisku, gdy odwraca się lekko, żeby spiorunować Sarę wzrokiem. Widzę ją
kątem oka, stoi w drzwiach w czerwonej sukience i z czerwoną szminką na
ustach. Jej irytacja jest równie oczywista jak to, że poprawiła sobie cycki.

– Więc wreszcie udało ci się ubrać ją w skórę – mówi z przebiegłym

uśmieszkiem, odwraca się na pięcie i wychodzi. Drzwi zatrzaskują się za nią z
hukiem. Jesse przewraca oczami z irytacją. Chyba jeszcze nigdy nikt nie budził
we mnie takiej niechęci jak ona.

– Co ona miała na myśli? – pytam, czując, że to jakiś żart zrozumiały tylko

dla nich.

– Nic. Nie zwracaj na nią uwagi. Próbuje być zabawna – odburkuje Jesse.

Skąd ta dramatyczna zmiana nastroju?

Cóż, mnie w ogóle nie rozbawiła, ale jego krótka, opryskliwa odpowiedź nie

zachęca mnie do kontynuowania tematu. Cholera, mógłby skończyć to, co
zaczął.

Unosi mnie z biurka i stawia na ziemi, z powrotem zasłania piersi stanikiem,

a potem zaczyna zapinać guziki koszuli i ściągać ze mnie skórzane spodnie.
Będę cała wymięta. Podnosi z podłogi moją torebkę i ustawia na podłodze
baletki. Wkładam je, jednocześnie upychając koszulę w spodniach, żeby
wyglądać w miarę przyzwoicie. Patrzę, jak Jesse siada w wielkim obrotowym
fotelu ze skóry. Milczy. Z łokciami na podłokietnikach i palcami złożonymi w
wieżyczkę na wysokości ust obserwuje, jak kończę doprowadzać się do
porządku.

– Co takiego? – pytam. Sprawia wrażenie zamyślonego.
– Nic. Jesteś głodna?
Wzruszam ramionami.
– Troszeczkę.
W kącik jego ust czai się uśmiech.
– Troszeczkę – powtarza. – Stek jest smaczny. Masz ochotę? – Kiwam

głową. Tak, zjadłabym stek. Jesse podnosi słuchawkę telefonu i wykręca numer.
– Ava ma ochotę na stek. – Przyciska telefon do barku. – Jaki stek lubisz?

– Poproszę średnio wysmażony.
Z powrotem przykłada słuchawkę do ucha.
– Średnio wysmażony, z młodymi ziemniakami i sałatką. – Spogląda na

mnie spod uniesionych brwi. Znów kiwam głową. – W moim gabinecie... i
przynieś wino... zinfandel. To wszystko... tak... dziękuję. – Rozłącza się i
wykręca nowy numer. – John... tak... będę zaraz gotowy. – Rozłącza się i znów

gdzieś dzwoni. – Sara... w porządku, nie przejmuj się. Przynieś mi ostatni wykaz
frekwencji. – Odkłada słuchawkę. – Usiądź – mówi, wskazując sofę pod oknem.

Zaczynam się czuć niezręcznie, zaraz stracę apetyt. A niech to, nie cierpię tu

przyjeżdżać.

– Mogę sobie pójść, jeśli jesteś zajęty.
Jesse marszczy brwi i rzuca mi pytające spojrzenie.
– Nie, usiądź.
Podchodzę do sofy i sadowię się na miękkiej brązowej skórze. Czuję się jak

niepotrzebna rzecz, niezręcznie i nieswojo, a że nie mam nic lepszego do roboty,
wyjmuję z torebki notes i zaczynam robić notatki dotyczące projektu nowych
pokoi w Rezydencji. Od czasu do czasu podnoszę wzrok i przyłapuję go na
zerkaniu w moją stronę. Za każdym razem rzuca mi pokrzepiający uśmiech, lecz
mimo to wciąż czuję się nieswojo.

Po jakichś dwudziestu minutach rozlega się pukanie do drzwi. Do gabinetu

wchodzi Pete z tacą i Jesse wskazuje mu mnie piórem.

– Dziękuję, Pete. – Uśmiecham się, gdy Pete stawia przede mną tacę i

wręcza mi sztućce zawinięte w białą serwetkę.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Mogę otworzyć wino?
– Nie – kręcę głową. – Poradzę sobie.
Kiwa głową i po cichu wychodzi z gabinetu.
Unoszę pokrywkę i w nozdrza uderza mnie smakowita woń, przywracając

mi apetyt. Odwinąwszy nóż i widelec, zabieram się do sałatki, najbardziej
kolorowej, jaką w życiu widziałam – są w niej papryka, czerwona cebula i z
tuzin odmian sałaty, całość została zalana smakową oliwą. Mogłabym się najeść
nią samą. Jest przepyszna.

Krzyżuję nogi, kładę sobie tacę na kolanach i odkrawam kawałek steku,

pomrukując z zadowoleniem. W Rezydencji bardzo dobrze gotują.

– Smakuje?
Czuję na ramieniu podbródek Jessego.
– Bardzo – bąkam ze stekiem w ustach. – Chcesz spróbować?
Kiwa głową i otwiera usta. Odkrawam plaster mięsa i podaję mu przez ramię

na widelcu.

– Hm, bardzo dobry – mówi, przeżuwając.
– Jeszcze? – pytam. Oczy rozszerzają mu się z uznaniem, więc odkrawam

mu następny kęs i znów podaję go nad ramieniem. Jesse zamyka swoje ponętne
usta wokół widelca i powoli ściąga z niego stek. Nie jestem w stanie
powstrzymać szerokiego uśmiechu. Jego oczy skrzą się satysfakcją, ale sam
powściąga uśmiech. Gryząc, zaciska mi dłonie na barkach i przytula twarz do
mojego karku. Żartobliwe skubie mnie w szyję.

– Ty smakujesz lepiej.
Uśmiecham się jeszcze szerzej, gdy udaje, że wgryza mi się w gardło,

powarkując i wtulając się w nie nosem. Śmieję się i unoszę bark, gdy wczepia
mi się w ucho, jego gorący oddech przyprawia mnie o dreszcze. Wyzwala we
mnie tyle skrajnych uczuć – skrajna frustracja, skrajne pożądanie i skrajna
radość to tylko kilka z nich.

– Jedz – zachęca, całując mnie czule w skroń. Zatacza kciukami kółka na

wysokości moich łopatek. – Jesteś spięta. Dlaczego jesteś spięta?

Z wdzięcznością poruszam szyją. Jestem spięta, bo jestem tutaj – to jedyny

powód. Jak jedna kobieta może sprawić, żebym czuła się tak nieswojo? Rozlega
się pukanie do drzwi.

– Tak? – Jesse nie przestaje ugniatać moich barków, gdy do środka wchodzi

Sara.

O wilku mowa. Atmosfera natychmiast się ochładza, na widok Jessego

masującego mi plecy wyraz jej twarzy wyraźnie się zmienia. Zauważam to, ale
Jesse wydaje się nie dostrzegać chłodu, jaki od niej bije. Spinam się jeszcze
mocniej, wolałabym, żeby Jesse przestał mnie dotykać.

– Statystyki – rzuca Sara, machając folderem. Swobodnym krokiem

podchodzi do biurka i kładzie go na wprost krzesła. Odwraca się w naszą stronę
i sztyletuje mnie wzrokiem.

– Dziękuję, Saro. – Jesse nachyla się i muska wargami mój policzek,

zaciągając się głęboko moim zapachem. – Muszę teraz popracować, skarbie.
Zjedz kolację. – Widzę, jak Sara się krzywi, ale gdy tylko Jesse obraca się w jej
stronę, jej wydęte wargi układają się w sztuczny uśmiech. Jesse sięga do
kieszeni dżinsów. – Zleć przelew na sto tysięcy funtów na ten rachunek, jak
najszybciej – prosi, podając jej kopertę.

– Sto tysięcy? – wyrywa się Sarze.
– Tak. Teraz, proszę. – Zostawia ją wpatrzoną w kopertę i wraca za biurko,

zupełnie nie zwracając uwagi na jej zdumioną minę. Sara rzuca mi mordercze
spojrzenie.

W tej samej chwili dociera do mnie, że to koperta, którą dostał od Sally.
Sto tysięcy? To o wiele za dużo! Co on sobie wyobraża? Powinnam coś

powiedzieć? Spoglądam na Sarę, która przygląda mi się badawczo, wydymając
czerwone usta. Nie winię jej za to. Chryste, myśli sobie, że zależy mi na jego
forsie.

– To wszystko, Saro. – Jesse odprawia Sarę, która odwraca się w stronę

drzwi, ale najpierw rzuca mi pogardliwe spojrzenie.

Kołysząc biodrami, rusza do drzwi, w progu spotyka Johna. Wielkolud wita

ją skinieniem, po czym odsuwa się na bok, żeby pozwolić jej przejść, i zamyka
za nią drzwi. Potem kiwa mi głową, a ja odpowiadam uśmiechem. Jem bez
przekonania stek i sałatkę. Kompletnie straciłam apetyt. Sto tysięcy? Odstawiam
tacę na stolik do kawy, żeby rozlać wino, ale zauważam, że Pete przyniósł tylko
jeden kieliszek, więc podchodzę do kredensu, biorę dla siebie szklankę i wracam

na sofę. Kiedy stawiam kieliszek na biurku Jessego, John milknie i obaj
mężczyźni spoglądają na kieliszek, a potem na mnie.

Jesse podnosi kieliszek i oddaje mi go.
– Dziękuję, skarbie. – Uśmiecha się. – Prowadzę.
– Och. – Odbieram kieliszek. – Przepraszam.
– Nie przepraszaj, napij się sama. Zamówiłem je dla ciebie.
Wracam na swoje miejsce na kanapie i biorę do ręki magazyn „Supermotor‖.

Jest tylko ten jeden, więc musi mi wystarczyć.

Nie mam pojęcia, ile czasu minęło. Jestem całkowicie pochłonięta

szczegółowymi opisami silników czterosuwowych, rankingami ich mocy i
zbliżającym się Milan

Motorcycle Show, gdy czuję czyjąś dłoń na karku. Opuszczam głowę do tyłu

i patrzę w jego odwróconą do góry nogami twarz.

– Widzę, że cię wzięło, co? – Pochyla się i całuje mnie w czoło.
– Dlaczego nie przerzuciłeś się na model 1198?
Uśmiecha się.
– Kupiłem go, ale wolę 1098.
– Och. Ile ich masz?
– Dwanaście.
– Dwanaście? – pytam zduszonym głosem. – Czy wszystkie to supermotory?
Śmieje się beztrosko.
– Tak, Avo, wszystkie. Chodź, zabiorę cię do domu.
Odkładam magazyn na stolik i rozprostowuję zesztywniałe kości.
– Wiesz, że powinieneś wkładać odzież ochronną – mówię

niezobowiązującym tonem.

– Wiem o tym. – Bierze mnie za rękę i prowadzi do drzwi.
– Więc czemu tego nie robisz?
– Jeżdżę na motorze od... – urywa w pół zdania i spogląda na mnie – .. .od

wielu lat.

– Kiedyś będziesz musiał zdradzić mi swój wiek.
Uśmiecham się promiennie, a Jesse odwzajemnia mój uśmiech.
– Może – mówi cicho.
Przy barze natykamy się na Sama i Drew. Najwyraźniej Sam nie spędza

wieczoru z Kate. Podobnie jak Drew wygląda jak zwykle, ma na sobie czarny
garnitur, jego czarne włosy są perfekcyjnie ułożone.

– Stary! – wita nas Sam. – Avo, uwielbiam twoje figi z Little Miss. – Wręcza

mi znajomą sportową torbę.

Mam ochotę umrzeć ze wstydu, moja twarz oblewa się płomiennym

rumieńcem. Zerkam na Jessego i widzę, że aż gotuje się ze złości.

– Nie przeginaj, Sam – ostrzega poważnym tonem. Sam przestaje się

uśmiechać i unosi ręce w poddańczym geście, a Drew robi wydech i kręcąc

głową, odstawia piwo na kontuar.

– Są pewne granice, Sam – popiera Jessego.
– Hej, przepraszam – mamrocze Sam, z trudem powściągając uśmieszek.
Rozglądam się po zatłoczonym barze, w którym kręci się mnóstwo osób,

wszyscy rozmawiają, wielu wita się z Jessem, ale nikt do niego nie podchodzi.
Od kobiet bije taka sama niechęć do mnie, jak od tych w ogrodzie zimowym.
Czy Jesse zdaje sobie sprawę, że ma tyle wielbicielek? Czuję się jak
kłusowniczka i mam już pewność, że ich celem jest obłędnie przystojny pan na
włościach.

– Zabieram Avę do domu. – Jesse odbiera ode mnie sportową torbę. –

Idziesz jutro biegać? – pyta Sama.

– Nie, będę uwiązany. – Wyszczerza do mnie zęby.
Czerwienieję jeszcze bardziej. Nigdy nie przywyknę do jego bezczelności i

szokujących uwag.

– Gdzie Kate? – pytam. Powinnam do niej zadzwonić.
– Musiała rozwieźć kilka zamówień. Nie mogła się już doczekać, żeby

zabrać Margo Juniorkę w dziewiczą podróż. Rzuciła mnie dla różowej
furgonetki. – Upija łyk piwa. – Pojadę do niej, jak skończę.

– Co skończysz? – pyta Drew, unosząc brew.
– Pieprz się – prycha Sam.
Marszczę brwi, ale Jesse już wyciąga mnie z baru.
– Cześć, chłopaki. Powiedzcie Kate, że Ava jest u mnie! – woła przez ramię.

Macham do nich wolną ręką, a oni wznoszą butelki w pożegnalnym geście,
uśmiechając się szeroko.

Jesse szybko wychodzi z Rezydencji i prowadzi mnie do swojego astona

martina. Otwiera mi drzwi od strony pasażera.

– Chcę pojechać motorem – marudzę. Uzależniłam się.
– W tej chwili wolę cię w koronkach niż w skórze. Wsiadaj. – Jego

pociemniałe oczy lśnią obiecująco. Skąd ta zmiana?

Wsiadam do samochodu, zaciskając uda, i czekam, aż wsunie się na

siedzenie obok mnie. Pędzi podjazdem w stronę bramy, wyraźnie dokądś się
spieszy. Zerkam na wspaniały profil siedzącego obok mnie mężczyzny, który co
rusz spogląda na mnie. Widzę, że z ogromnym trudem powstrzymuje uśmiech.

– Sto tysięcy funtów to ogromna nadpłata – mówię spokojnie.
– Naprawdę?
– Dobrze wiesz, że tak. – Spoglądam na niego wyzywająco, a on walczy z

uśmiechem, który zaraz rozleje się po tej uroczej twarzy.

– Za nisko się cenisz.
– Muszę być najdroższą prostytutką świata – odcinam się, patrząc, jak

zaciska usta w wąską linię.

– Avo, jeśli jeszcze raz nazwiesz się w ten sposób...

– Żartowałam.
– Zauważyłaś, żebym się śmiał?
– Mam jeszcze innych klientów – informuję go odważnie. Nie może

oczekiwać, że poświęcę cały swój czas jego posiadłości i jego osobie. Szczerze
wątpię, by powstrzymał się od przeszkadzania mi w obowiązkach, ale Patrick
nabierze podejrzeń, jeśli przestanę przychodzić do biura.

– Wiem, ale ja jestem wyjątkowym klientem. – Ściska moje kolano,

obdarzając mnie mrocznym uśmiechem.

– Bez dwóch zdań. – Śmieję się, za co zostaję ukarana dźgnięciem w dołek

nad biodrem.

Podgłaśnia muzykę, a ja zatapiam się w fotelu i zasłuchana w Elbow

oglądam przesuwający się za oknem świat. W tej chwili jestem w nim naprawdę
zakochana, w odróżnieniu od bycia po prostu zakochaną. Mimo incydentu z
sukienką to był naprawdę piękny dzień.

Rozdział 8

Brama Lusso otwiera się powoli, Jesse wjeżdża do środka, szybko i

precyzyjnie zajmuje miejsce postojowe. Nie tracąc czasu, wyciąga mnie z
samochodu i wlecze przez foyer w stronę windy.

– Dobry wieczór, Clive! – wołam, ale Jesse już wpycha mnie do windy. –

Spieszy ci się gdzieś?

– Tak – odpowiada zdecydowanym tonem, wstukując kod. Drzwi windy

zamykają się i od razu zostaję przyparta do pokrytej lustrem ściany. – Jesteś mi
winna seks na przeprosiny – warczy, atakując moje usta.

– Co to jest seks na przeprosiny? – dyszę, a on wpycha mi kolano między

uda i wpija się ustami w moje ucho. Mogłabym sporządzić długaśną listę
przeprosin, które on jest mi winien. Nie przechodzi mi do głowy nic, za co ja
powinnam przepraszać.

– Wymaga użycia ust.
Wstrząsa mną dreszcz. Jesse odpycha się ode mnie i zostawia mnie opartą o

ścianę, zdyszaną i nabuzowaną hormonami.

Cofa się, opiera plecami o przeciwległą ścianę windy, a potem, obserwując

mnie spod na wpół przymkniętych powiek, zdejmuje koszulkę i zaczyna
rozpinać guziki rozporka. Otwieram usta, by dostarczyć płucom powietrza, i
czekam na instrukcje. Cała się trzęsę. Jest ucieleśnieniem ideału, każdy
wyraźnie zarysowany mięsień na jego ciele napina się i faluje.

Rozchyla dżinsy, ukazując owłosienie, wzwiedziony członek wypada w

oczekującą nań dłoń. Nie ma na sobie bokserek. Żadnych przeszkód. Chcę

spojrzeć mu w oczy, ale patrzy w dół.

Podążam za jego wzrokiem. Powoli przesuwa dłonią wzdłuż członka, przy

każdym pociągnięciu oddech więźnie mu w gardle. Czuję mrowienie w
podbrzuszu, ogarnia mnie fala gorąca. Dobry Boże, ideał to mało powiedziane.
Omiatam wzrokiem jego ciało i jest to najbardziej zmysłowy widok, jaki
kiedykolwiek miałam okazję oglądać. Mięśnie brzucha ma napięte, oczy
przymknięte i pełne pożądliwości, pełna dolna warga jest rozchylona i wilgotna.

Wbija we mnie wzrok i przygląda mi się uważnie.
– Chodź tutaj. – Głos ma chrapliwy, oczy pociemniałe. Idę powoli ku niemu.

– Uklęknij.

Uspokajam oddech, powoli klękam na podłodze i przesuwam dłońmi w górę

jego ud, cały czas utrzymując kontakt wzrokowy. Spogląda na mnie, nie
przestając masować nabrzmiałego członka. Jestem jak urzeczona widokiem tego
pięknego mężczyzny, który sam się zadowala.

Wolną dłonią pieści bok mojej twarzy, dysząc z wysiłkiem przez rozchylone

usta, a potem stuka mnie palcem wskazującym w policzek.

– Otwórz.
Rozchylam wargi, obłapiając go od tyłu za uda, Jesse głaszcze mnie po

twarzy i ustawia członek na wprost moich ust.

– Weźmiesz go aż po nasadę, a ja dojdę w twoich ustach. – Przesuwa

wilgotną główką po mojej dolnej wardze, wysuwam język, żeby zlizać z czubka
kropelkę kremowego nasienia. — Połkniesz.

Żołądek zwija mi się w supeł, a oddech więźnie w gardle, gdy cofa członek,

a potem powoli zanurza go w moich ustach. Zaciska powieki, zwierając szczęki
tak mocno, że boję się, że zaraz pęknie mu żyłka na skroni. Podniecona,
zaciskam dłonie na jego udach i przyciągam do siebie.

– O kuurwa – wzdycha. Rękę ma wciąż zaciśniętą na nasadzie, przez co nie

mogę wziąć go w całości do ust. Drugą rękę kładzie mi na potylicy i
nieruchomieje, łapiąc gwałtownie powietrze. Czuję, jak uciska swoją nabrzmiałą
męskość, żeby odwlec orgazm.

Po chwili odzyskuje panowanie nad sobą, powoli odkleja dłoń od nasady i

kładzie mi ją na potylicy. Oddycha ciężko, przygotowując się psychicznie na
ciąg dalszy. Nie mogę go zawieść.

Wypuszczam członek z ust, przesuwam dłoń na przód uda i między nogi,

muskam ciężką mosznę. Jestem zachwycona, gdy mocniej ściska moją głowę i
jęczy w sufit w niemej modlitwie. Usiłuje zapanować nad sobą.

Ośmielona, bardzo delikatnie przesuwam palcem tam i z powrotem wzdłuż

szwu na mosznie. Żyły na jego szyi naprężają się jak postronki. Sprawia mi to
przyjemność. Jest bezbronny, bezradny, a ja mam nad nim władzę. Choć
wcześniej kazał mi klęknąć i otworzyć usta, teraz jest całkowicie zdany na moją
łaskę. To miła odmiana, a ja chcę go zadowolić.

Drzwi windy otwierają się, ale ignoruję ten fakt, całkowicie pochłonięta tym,

co robię. Przesuwam dłoń na nasadę członka i mocno trzymając, zataczam
językiem kółko wokół żołędzi i całuję go lekko w sam koniuszek. Podnoszę
wzrok i widzę, jak opuszcza głowę, szukając mojego spojrzenia. Gdy je
odnajduje, zaczyna masować mi głowę, rysując dłońmi kółka we włosach, a ja
liżę go na całej długości, poświęcając szczególną uwagę spodniej stronie. Jestem
zachwycona, gdy dygocze spazmatycznie, gwałtownie wciągając powietrze
przez zęby.

Nie chce zamknąć oczu, zdecydowany obserwować moje zabiegi. Patrzy, jak

przesuwam językiem wzdłuż trzonu i wpycham koniuszek w rowek na szczycie
żołędzi. Uśmiecha się szelmowsko, ale uśmiech zaraz znika mu z twarzy, a
oddech więźnie w gardle, bo znów łapię go za tył ud i wpycham członek w
całości do ust.

– O Jezu, Avo! – woła.
Czuję, że ociera się o tylną ścianę gardła i tylko z wielkim trudem udaje mi

się powstrzymać odruch wymiotny. Jest taki gruby. Zaczynam się wycofywać,
ale tym razem to on odbiera mi dech silnym pchnięciem do przodu. Wplata mi
palce we włosy, wycofuje się i znów pcha, wydając z siebie przeciągły jęk
czystej rozkoszy. Dawno pozbyłam się złudzeń, że mam nad nim jakąś władzę.
Jesse wie, czego chce, i wie, jak chce to dostać. Znów jest panem sytuacji.

– Masz niewiarygodne usta, Avo. – Zadaje kolejne pchnięcie, przytrzymując

mnie silnymi dłońmi, jednocześnie spokojnie pieści i głaszcze mnie po włosach.
– Chciałem je przelecieć od chwili, gdy cię zobaczyłem.

Nie jestem pewna, czy powinnam czuć się urażona, czy zachwycona tym

wyznaniem, więc zamiast się nad tym zastanawiać, odsłaniam zęby i przeciągam
nimi po naprężonej skórze, wysuwając członek z ust.

– Chryste, Avo. Weź go głęboko! – krzyczy, napierając na mnie. –

Rozluźnij się.

Zamykam oczy, pozwalając mu przypuścić atak na moje usta. Byłby on dość

brutalny, gdyby nie był tak zmysłowy. Zachowuje się agresywnie, ale jego
dłonie są czułe. Ma nade mną całkowitą władzę.

Po kilku kolejnych pchnięciach czuję, jak jego męskość nabrzmiewa i

pulsuje mi w ustach. Jest na krawędzi. Kładzie jedną dłoń z powrotem na
nasadzie i wysunąwszy się nieco z moich ust, szybko przesuwa nią tam i z
powrotem. Liżę i ssę nabrzmiewającą żołądź, a on wciąga gwałtownie powietrze
w płuca.

– Weź go do ust, Avo! – krzyczy rozpaczliwie, a ja posłusznie obejmuję

wargami drgający członek i nakrywam dłonią jego dłoń, gdy tryska mi w usta
kremowym nasieniem. Przyjmuję je do ostatniej kropelki. Przełykam i podnoszę
wzrok, patrząc, jak z odrzuconą w tył głową wydaje z siebie gardłowy okrzyk
satysfakcji. Coraz wolniej, coraz leniwiej porusza biodrami w ostatnich

spazmach orgazmu, a ja zlizuję i wysysam z niego resztki napięcia. Spłaciłam
swój dług.

Pierś mu faluje, gdy spogląda na mnie zamglonym wzrokiem, pochyla się,

przyciąga mnie do siebie i całuje z uznaniem.

– Jesteś niesamowita. Zatrzymam cię na zawsze – oznajmia, obsypując moją

twarz pocałunkami.

– Dobrze wiedzieć – odpowiadam sarkastycznie.
– Nawet nie próbuj wyprowadzić mnie z równowagi, moja droga. – Opiera

się czołem o moje czoło. – Zostawiłaś mnie rano w potrzebie – mówi cicho.

Ach tak, a więc za to należały mu się przeprosiny. Całkiem logiczne, ale jak

on zamierza mi odpłacić za wszystkie swoje występki?

Kładę mu dłonie na torsie, gładzę rysujące się na nim mięśnie.
– Przepraszam – mamroczę, nachylam się i biorę w usta jego sutek.
– Masz na sobie koronkową bieliznę. – Obejmuje mnie mocno. – Kocham

cię w koronkach. – Podrywa mnie z ziemi, a ja automatycznie oplatam nogami
jego wąską talię. Schyla się po moje torby i swoją koszulkę i wynosi mnie z
windy.

– Dlaczego w koronkach?
– Nie wiem, ale zawsze noś koronkową bieliznę. Klucze, w tylnej kieszeni.
Wsuwam mu rękę pod pachę i macam kieszeń, z której wyciągam klucze.

Jesse przechyla się lekko, żebym mogła otworzyć zamek. Otwiera je i zamyka
za nami nogą, rzuca torby na ziemię i wnosi mnie na piętro. Mogłabym tak już
zawsze. Nosi mnie z taką swobodą, jak gdybym była koszulką na jego plecach.
Czuję się lekka jak piórko i zupełnie bezpieczna.

Stawia mnie na ziemi.
– A teraz zabieram cię do łóżka – szepcze cicho.
Do moich uszu docierają niskie dźwięki Angel Massive Attack. Moje ciało

sztywnieje. To muzyka wprost stworzona do miłości. Ogarnia mnie żar. Jesse
zaczyna mnie powoli rozbierać, nie spuszczając ze mnie łagodnego spojrzenia
zielonych oczu.

Zadziwiają mnie skrajnie odmienne wcielenia tego mężczyzny. W jednej

chwili jest brutalnym, wymagającym władcą seksu, a w następnej czułym,
delikatnym kochankiem. Kocham wszystkie jego wcielenia i każde z nich z
osobna. No, prawie każde.

– Dlaczego próbujesz mnie kontrolować? – To jedyny element jego

osobowości, z którym nie potrafię sobie poradzić. Zachowuje się czasem
zupełnie niedorzecznie.

Ściąga ze mnie koszulę.
– Nie wiem – mówi, marszcząc brwi, a skonsternowany wyraz jego twarzy

przekonuje mnie, że to prawda, co wcale nie pomaga mi zrozumieć, dlaczego
tak się wobec mnie zachowuje. Zna mnie od kilku tygodni. To jakieś

szaleństwo. – Czuję, że tak właśnie trzeba. – Mówi to tak, jak gdyby to
wszystko tłumaczyło.

Rozpina suwak moich spodni i zsuwa je w dół, unosi mnie i stawia przed

sobą w samej bieliźnie. Cofa się o krok i przyglądając mi się uważnie, zdejmuje
dżinsy i buty, które odrzuca na bok.

Znów ma erekcję. Omiatam wzrokiem jego cudowną postać i spoglądam w

migoczące, zielone oczy. Jest ucieleśnieniem doskonałości, boskim arcydziełem.
Moim arcydziełem. Chcę, żeby należał tylko do mnie.

Wyciąga ręce i ściąga w dół miseczki mojego stanika, najpierw jedną, potem

drugą, muska wierzchem dłoni oba sutki, które twardnieją jeszcze bardziej.
Brakuje mi tchu. Jesse spogląda mi w oczy.

– Doprowadzasz mnie do szaleństwa – stwierdza, ale twarz ma wypraną z

emocji. Mam ochotę nawrzeszczeć na niego za tę gruboskórność. Wciąż to
powtarza.

– Nie, to ty doprowadzasz mnie do szaleństwa – mówię chrapliwym

szeptem. W duchu błagam go, żeby przyznał, że jest nierozsądnym maniakiem
kontroli. Nie może uważać tego za normalne zachowanie.

Jego usta układają się w uśmiech, w oczach ma iskierki.
– Do szaleństwa – powtarza.
Unosi mnie, przyciska do piersi i kładzie na łóżku, a potem sam kładzie się

na mnie. Gdy już otula mnie całym swoim ciałem, odnajduje moje wargi i całuje
mnie z czcią, delikatnie, powoli poruszając językiem w moich ustach.

O Boże. Kocham cię. Jestem bliska łez. Powinnam mu powiedzieć, jak się

czuję? Dlaczego nie potrafię wyrzucić tego z siebie? Po jego dzisiejszych
występach powinnam uciekać czym prędzej, gdzie pieprz rośnie. Nie potrafię,
po prostu nie potrafię.

Ściąga ze mnie figi i moje myśli się rozpierzchają. Siada na piętach i

przyciąga mnie do siebie, tak że siedzę na nim okrakiem. Wkłada rękę między
nasze nogi, aby jego członek znalazł się naprzeciw mojej szparki.

– Oprzyj się na rękach – rozkazuje chrapliwym głosem, wpatrując się we

mnie. Spełniam jego polecenie, a on oplata mnie w talii ramieniem, żeby mnie
podtrzymać.

Wchodzi we mnie powoli, na wydechu, usta ma rozchylone i wilgotne. Jęczę

z czystej, niekłamanej rozkoszy, gdy wypełnia całkowicie moje wnętrze.
Zmieniam ułożenie rąk i opasuję go nogami. Tak mi dobrze z nim w środku.
Jestem taka szczęśliwa, że mogłabym teraz umrzeć. Kładzie mi drugą rękę w
talii, jego wielkie dłonie obejmują ją prawie w całości, i zaczyna poruszać
moimi biodrami, zataczając nimi leniwe koła, unosząc mnie powoli, a potem
ściągając z powrotem w dół. Porusza się dokładnie w rytm muzyki. Chryste,
niezły jest. Wzdycham przeciągle i ochryple, tak cudowne są doznania, jakich
mi dostarcza, gdy unosi mnie, ściąga w dół i znów zatacza krąg, dopasowując

ruchy swoich bioder do moich, nad którymi ma pełną kontrolę.

– Gdzie się podziewałaś całe moje życie, Avo? – jęczy, zataczając powoli

koło i napierając na mnie.

Z mojego gardła wyrywa się zduszony okrzyk, gdy znów unosi mnie i

opuszcza, a powoli narastający, satysfakcjonujący orgazm majaczy już na
horyzoncie. Jestem jak zahipnotyzowana, jak w transie obserwuję jego twarz
rozpłomienioną pożądaniem, mięśnie klatki piersiowej falujące, gdy kieruje
naszymi ciałami. To powolne, staranne kochanie się nie ułatwia mi w żaden
sposób tego, co czuję. Jestem uzależniona od delikatnego Jessego równie mocno
jak od dominującego Jessego.

Oblizuje wilgotną dolną wargę i mruga, na jego czole pojawia się

zmarszczka.

– Obiecaj mi coś – mówi cicho, zataczając biodrami kolejny, paraliżujący

umysł krąg.

Jęczę. Chce wykorzystać mój stan zahipnotyzowania. Z drugiej strony to

było raczej żądanie niż pytanie. Przyglądam mu się, ciekawa, o co poprosi.

– Zostaniesz ze mną.
Co takiego? Dziś? Na zawsze? Sprecyzuj, do cholery! To zdecydowanie nie

było pytanie, to był rozkaz. Kiwam głową, gdy znów mnie opuszcza,
mamrocząc coś niezrozumiale.

– Chcę to usłyszeć, Avo – mówi, zataczając biodrami krąg i wbijając się we

mnie najgłębiej, jak się da.

– O Boże, zostanę. – Wypuszczam powietrze z płuc, głos trzęsie mi się z

rozkoszy i emocji, a pulsowanie w podbrzuszu przybiera na sile. Drżę na całym
ciele w jego objęciach.

– Zaraz dojdziesz – dyszy.
– Tak!
– Jezu, kocham patrzeć na ciebie w takim stanie. Wytrzymaj jeszcze chwilę.
Ręce zaczynają się pode mną załamywać, więc przesuwa dłonie na środek

moich pleców i przyciąga do siebie. Krzyczę, gdy nasze klatki piersiowe się
zderzają, nowa pozycja sprawia, że wbija się we mnie jeszcze głębiej.
Odpycham się rękami i obłapiam go za plecy.

Patrzy mi badawczo w oczy.
– Jesteś tak piękna, że aż boli. I cała moja. Pocałuj mnie.
Posłusznie ujmuję jego przystojną twarz w dłonie, odnajduję jego usta i

wpycham w nie język, zagłuszając jego jęki.

– Jesse – błagam. Zaraz dojdę.
– Zapanuj nad tym, skarbie.
– Nie potrafię – dyszę mu w usta. Bezradna wobec tego szturmu na moje

ciało i mój umysł, naprężam uda i rozpadam się na kawałki. Z krzykiem
zaciskam zęby na jego dolnej wardze.

Jesse wrzeszczy, unosi się na kolanach, wycofuje i wbija się we mnie.

Przyciskając mnie do piersi, zadaje ostatnie, potężne pchnięcie i wlewa we mnie
swoje nasienie. Krzyczę.

– Jezu, Avo! Co ja mam z tobą zrobić?
Chowa twarz w mojej szyi i powoli porusza biodrami w przód i w tył,

wyciskając ze mnie ostatnie skurcze rozkoszy. Kręci mi się w głowie, jestem jak
otumaniona, jego ciężki, gorący oddech owiewa mi szyję i wędruje w dół klatki
piersiowej. Każdy mięsień w moim wnętrzu zaciska się na pulsującym członku.
Jesse dygocze jak liść. Obejmuję go i przyciskam do siebie.

– Trzęsiesz się – mamroczę mu w ramię.
– Jestem z tobą taki szczęśliwy.
– Myślałam, że doprowadzam cię do szaleństwa.
Odchyla się, by spojrzeć mi w oczy, na jego czole perli się pot.
– Jestem z tobą szaleńczo szczęśliwy. – Całuje mnie w nos i odgarnia mi

włosy z twarzy. – A czasem szaleję z wściekłości. – Patrzy na mnie
oskarżycielsko. Nie wiem czemu. Winne jest jego niedorzeczne, neurotyczne za-
chowanie, nie ja.

– Wolę, kiedy jesteś szaleńczo szczęśliwy; jesteś straszny, kiedy szalejesz z

wściekłości.

Usta mu drgają.
– Więc przestań robić rzeczy, które doprowadzają mnie do szaleństwa.
Robię wielkie oczy, ale przyciska usta do moich, zanim zdążę

zaprotestować. Ten facet ma na dodatek urojenia.

Opada na pięty.
– Nigdy nie skrzywdziłbym cię specjalnie, Avo – mówi, odgarniając mi z

twarzy niesforny kosmyk, w jego głosie słychać wahanie.

Jestem tego zupełnie pewna, ale tylko w sensie fizycznym. To poziom

emocjonalny śmiertelnie mnie przeraża. Niepokoi mnie też to, że dodał słowo
„specjalnie‖.

Spoglądam w przymglone zielone oczy tego pięknego mężczyzny.
– Wiem – szepczę, ale to nieprawda. I śmiertelnie mnie to przeraża.
Jesse przewraca się na plecy i pociąga mnie na siebie, tak że leżę na jego

piersi. Zsuwam się lekko w bok, by narysować mu na brzuchu ósemkę, moje
palce zatrzymują się nieco dłużej na bliźnie.

Na pewno nie jest to rana wojenna powstała w wyniku operacji, nie jest to

też rana kłuta ani nacięcie. Wygląda znacznie bardziej złowieszczo. Gruba,
poszarpana linia wygląda tak, jak gdyby ktoś wbił mu nóż w podbrzusze i roz-
ciął je aż do boku. Wzdrygam się. Nie sądziłam, że można przeżyć takie
obrażenia. Musiał stracić mnóstwo krwi.

– Służyłeś w wojsku? – pytam cicho. To by wiele wyjaśniało, a uniknęłabym

pytania wprost.

Na chwilę przestaje głaskać mnie po włosach, ale tylko na chwilę.
– Nie – odpowiada. Nie pyta, skąd mi to przyszło do głowy. Wie, do czego

zmierzam. – Daj spokój, Avo – dodaje tonem, który sprawia, że kulę się w
sobie.

– Dlaczego zniknąłeś? – pytam z lekkim niepokojem. Muszę to wiedzieć.
– Mówiłem ci już. Byłem w rozsypce, a ty prosiłaś o więcej czasu.
– Dlaczego? – naciskam. Czuję, jak tężeje pode mną.
– Budzisz we mnie uczucia – odpowiada cicho.
– Jakiego rodzaju uczucia?
– Najróżniejsze, Avo. – Teraz w jego głosie słychać irytację.
– To coś złego?
– Tak, bo nie umiem sobie z nimi poradzić. – Oddycha głęboko, ze

znużeniem, więc przerywam pieszczoty. Nie umie sobie poradzić z własnymi
uczuciami, więc próbuje mnie kontrolować? Jaki to ma sens?

– Uważasz, że należę do ciebie. – Znów zaczynam wodzić palcem po jego

brzuchu, mam nadzieję, że potwierdzi.

– Nie. Ja to wiem.
Jestem obłąkańczo szczęśliwa.
– Kiedy doszedłeś do tego wniosku?
– Kiedy przez cztery dni próbowałem o tobie zapomnieć.
– Nie udało się?
– Nie. Było jeszcze gorzej. Idź spać – rozkazuje.
– Co robiłeś, żeby o mnie zapomnieć?
– To bez znaczenia. Nie udało się, koniec kropka. Idź spać.
Dąsam się w duchu, ale wiem, że więcej nie uda mi się z niego wyciągnąć.

Jeszcze gorzej? Tamtego mężczyzny chyba nie chciałabym spotkać.
Najróżniejsze? Podoba mi się brzmienie tego słowa.

Rysuję koliste wzory na jego torsie, a on głaszcze mnie po włosach i od

czasu do czasu całuje w głowę. Leżymy w milczeniu, moje powieki robią się
ciężkie.

Wtulam się w niego mocniej i zarzucam mu nogę na udo.
– Powiedz mi, ile masz lat – mamroczę.
– Nie – odpowiada krótko.
Krzywię się z dezaprobatą. Nawet nie zadał sobie trudu, żeby skłamać.

Zapadam w spokojną drzemkę, śniąc o wszystkim, co szalone.

Rozdział 9

Budzę się zmarznięta i od razu wiem, co jest powodem. Siadam i zdmuchuję

włosy z twarzy, Jesse siedzi pochylony na szezlongu.

– Co robisz? – pytam z poranną chrypką.
Jesse podnosi głowę i serwuje mi swój olśniewający uśmiech

zarezerwowany wyłącznie dla kobiet. Jakim cudem jest taki rześki i radosny jak
skowronek?

– Idę pobiegać. – Znów się pochyla i zauważam, że wiąże buty do biegania.

Gdy wstaje, mogę podziwiać całe sto dziewięćdziesiąt centymetrów jego
szczupłej sylwetki, która w luźnych czarnych szortach do biegania i szarej
koszulce na ramiączkach wygląda jeszcze cudowniej. Oblizuję się i uśmiecham
z zachwytem. Na twarzy ma cień zarostu. Mogłabym go schrupać. – Też
podziwiam widoki – oznajmia radośnie, gapiąc się spod uniesionej brwi na moją
klatkę piersiową i uśmiechając się półgębkiem. Podążam za jego wzrokiem i
odkrywam, że miseczki stanika wciąż tkwią pod moim piersiami. Przewracam
oczami, nic sobie z tego nie robiąc.

– Która godzina? – Ogarnia mnie panika.
– Piąta.
Gapię się na niego przez chwilę, a potem padam z powrotem na łóżko. Piąta?

Została mi jeszcze co najmniej godzina snu. Naciągam pościel na głowę i
zamykam oczy, ale po trzech sekundach pościel zostaje ze mnie zerwana i widzę
nad sobą twarz Jessego, który uśmiecha się szelmowsko. Zarzucam mu ręce na
szyję, próbując przyciągnąć go do siebie, ale stawia opór i zanim się obejrzę,
znajduję się w pozycji stojącej.

– Idziesz ze mną – oświadcza, poprawiając mi stanik. – Chodź. – Odwraca

się i rusza do łazienki.

Prycham z oburzeniem.
– Nie idę, do cholery. – Chyba oszalał. Nie mam nic przeciwko bieganiu, ale

nie o piątej rano. – Biegam wieczorami – informuję jego plecy i opadam z
powrotem na łóżko. Podpełzam do góry, wyszukuję poduszkę, która najmocniej
pachnie świeżą wodą i miętą i wtulam się w nią, ale Jesse łapie mnie za kostkę i
brutalnie ściąga w dół łóżka. Nachyla się nade mną, zabiera mi poduszkę i
mruży oczy.

– Owszem, idziesz. Rano lepiej się biega. Szykuj się. – Obraca mnie na

brzuch i daje mi klapsa.

– Nie mam stroju do biegania – mówię chytrze i w tej samej chwili na łóżku

obok mnie ląduje sportowa torba. – Kupiłeś to dla mnie? – pytam z
niedowierzaniem, siadając. Czy on nie pozwała sobie na zbyt wiele? Może nie
lubię biegać.

– Widziałem buty do biegania w twoim pokoju. Są zniszczone. Uszkodzisz

sobie kolana, jeśli będziesz w nich dalej biegać. – Zakłada ręce na piersi i czeka,
aż się przebiorę.

Dopiero świta. Jeszcze się na dobre nie obudziłam, a on chce, żebym

zasuwała ulicami Lodnynu.

To niedorzeczne!
Jesse wzdycha, podchodzi do torby i zaczyna wyjmować jej zawartość. Z

kpiącym uśmieszkiem podaje mi sportowy biustonosz. Naprawdę pomyślał o
wszystkim. Wyrywam mu go i zdejmuję koronkowy stanik, który zastępuję
wzmocnionym shock absorberem. Potem podaje mi czarne szorty – takie same
jak te, które ma na sobie, ale w wersji damskiej – i dopasowany, różowy top.
Zakładam to wszystko pod jego czujnym spojrzeniem.

– Siadaj. – Wskazuje łóżko, a ja z teatralnym westchnieniem opadam na sam

jego koniec. – Uznam, że tego nie widziałem – burczy, klękając przede mną, a
potem jedną po drugiej unosi moje stopy i zakłada mi oddychające skarpety i
dość bajeranckie buty do biegania Nike. Może mnie ignorować ile chce. Jestem
niezadowolona i chcę, żeby o tym wiedział.

Pomaga mi wstać, odsuwa się i omiata wzrokiem moje sportowe wydanie.

Kiwa głową z aprobatą. Tak, bez wątpienia wyglądam profesjonalnie, ale
zwykle wciągałam workowate spodnie dresowe i za duży T-shirt. Nie chcę
wyglądać jak przebrana.

– No to w drogę. Rozpoczniemy dzień tak, jak zamierzamy go skończyć. –

Łapie mnie za rękę i prowadzi na dół,

– Nie pójdę biegać jeszcze raz! – parskam. Ten facet naprawdę oszalał.
Jesse się śmieje.
– Nie to miałem na myśli.
– A co?
Na jego wargi wypełza mroczny uśmiech.
– Spoceni i bez tchu.
Z gardła wyrywa mi się zduszony okrzyk. Wiem, w jaki sposób chciałabym

się pocić i tracić oddech, i nie jest mi do tego potrzebny ten strój.

– Dziś wieczór się nie zobaczymy – przypominam mu. Jesse mocniej ściska

moją dłoń i burczy coś pod nosem. – Potrzebuję gumki do włosów – mówię,
zauważając na podłodze swoją torebkę.

Jesse puszcza moją rękę i idzie do kuchni, a ja zostaję, żeby wyjąć gumkę z

torby. Zbieram włosy w wysoki kucyk, a on wraca po mnie. Zjeżdżamy do
foyer, gdzie z głową opartą na dłoniach siedzi Clive.

– Dzień dobry, Clive. – Jesse kiwa mu sztywno głową, jest zdecydowanie

zbyt rześki jak na tę porę dnia.

Clive mamrocze coś pod nosem i macha nam nieprzytomnie. Chyba nawet

nie zauważył, jak się odstawiliśmy.

Jesse zatrzymuje się na parkingu.
– Rozciągnij się – instruuje mnie, puszcza moją dłoń i przyciąga łydkę do

pośladków, żeby rozciągnąć mięsień udowy. Patrzę, jak się napina pod szortami,
i przekrzywiam głowę, zachwycona, że mogę oglądać Jessego w takich

okolicznościach. – Avo, rozciągnij się – rozkazuje.

Rzucam mu zdegustowane spojrzenie. Nigdy w życiu się nie rozciągałam –

co najwyżej przeciągałam – i nigdy mi to nie zaszkodziło. Z teatralnym
westchnieniem odwracam się do niego plecami, spektakularnie i baaardzo
powoli staję w rozkroku i schylam się, by dotknąć pakami stóp, podsuwając mu
pupę pod sam nos.

– Au!
Czuję, jak zatapia zęby w moim pośladku, a zaraz potem jego dłoń zderza się

z moją pupą, powodując dotkliwe pieczenie. Odwracam się i widzę uniesione
brwi i gniewną minę. Ten facet biega na poważnie, podczas gdy ja przebiegam
od czasu do czasu kilka kilometrów, żeby wino i ciastka nie odłożyły mi się na
biodrach.

– Gdzie będziemy biegać? – pytam, naśladując jego ruchy.
– Royal Parks – odpowiada.
Dam radę. Ta pętla ma mniej więcej dziesięć kilometrów, często nią biegam.

Łatwizna.

– Gotowa? – pyta.
Kiwam głową i idę w stronę jego samochodu, ale Jesse rusza w stronę furtki.
– Dokąd idziesz?! – wołam do niego.
– Pobiegać – odpowiada spokojnie.
Prawda zaczyna docierać do mojego zaspanego umysłu. Chce, żebym

przebiegła całą drogę do parków, obiegła je i wróciła? Nie dam rady! Chce mnie
wykończyć?

– Eee... Jak daleko jest stąd do parków? – Próbuję nadać mojemu głosowi

zblazowany ton, ale chyba mi się to nie udało.

– Sześć kilometrów. – Jego oczy skrzą się z uciechy.
Tam i z powrotem to będzie dwadzieścia dwa kilometry! Nie może

przebiegać regularnie takiej trasy, to cholerny półmaraton. Krztuszę się lekko,
co staram się pokryć kaszlem: nie chcę, żeby wiedział, że wytrącił mnie z
równowagi, nie dam mu tej satysfakcji. Obciągam koszulkę i podchodzę do tego
zuchwałego, zadowolonego z siebie adonisa, który zawrócił mi w głowie.

Wprowadza kod.
– Jedenaście, dwadzieścia siedem, piętnaście. – Zerka na mnie z kpiącym

uśmieszkiem. – Może kiedyś ci się przyda. – Otwiera mi furtkę.

– Nigdy tego nie zapamiętam! – wołam przez ramię, mijam go i ruszam w

stronę Tamizy. „Dam radę, dam radę", powtarzam w myślach tę mantrę oraz
kod. Nie biegałam od trzech tygodni, ale nie pozwolę, żeby znów był górą.

Dogonił mnie i biegnie teraz kilka metrów obok. Patrzę na tę cudowną

sylwetkę i zastanawiam się, czy jest coś, czego ten mężczyzna nie potrafi.
Biegnie tak, jak gdyby górna połowa ciała była odłączona od dolnej, nogi z
łatwością niosą wysoką, szczupłą postać.

Odnajduję swój rytm i biegniemy w milczeniu wzdłuż rzeki, od czasu do

czasu zerkając na siebie. Jesse ma rację – bieganie o poranku działa naprawdę
relaksująco. Miasto jeszcze się nie obudziło, po ulicach jeżdżą głównie
samochody dostawcze, nie słychać klaksonów ani syren. Powietrze jest
zaskakująco świeże i chłodne.

Pół godziny później docieramy do St. James Park i biegniemy równym

tempem wśród bujnej zieleni. Czuję się zaskakująco dobrze, choć przebiegłam
już prawie sześć kilometrów. Spoglądam na Jessego, który wita uniesieniem ręki
każdego mijanego biegacza — same kobiety, które uśmiechają się do niego
promiennie, a mnie przyglądają podejrzliwie. Przewracam oczami i zerkam na
niego, ale ani kobiety, ani przebyta odległość nie wydają się robić na nim
żadnego wrażenia. Zapewne była to dopiero rozgrzewka.

– W porządku? – pyta Jesse, zerkając na mnie i uśmiechając się półgębkiem.
Nie odzywam się. Nie chcę dostać zadyszki i jak na razie świetnie mi idzie.

Kiwam głową i skupiam się na drodze przed sobą, zmuszając mięśnie do
wysiłku. Muszę mu coś udowodnić.

Utrzymując równe tempo, okrążamy St. James Park i docieramy do Green

Park. Gdy zerkam w bok, wciąż widzę zupełnie niewzruszoną, w zasadzie
wypoczętą twarz Jessego. Nie wiem, czy to zmęczenie, czy ten szaleniec
zwiększył tempo, ale zaczynam mieć kłopoty z dotrzymaniem mu kroku. Zaraz
zrobimy czternaście kilometrów.

Jeszcze nigdy w życiu nie przebiegłam czternastu kilometrów. Gdybym

miała przy sobie swojego iPoda, właśnie odpalałabym playlistę z najbardziej
energetyzującymi kawałkami.

Gdy docieramy do Piccadilly, płuca zaczynają mi płonąć, z coraz większym

trudem łapię oddech. Chyba dotarłam do osławionej ściany. Nigdy wcześniej nie
przebiegłam na tyle długiego dystansu, żeby do niej dotrzeć, ale teraz już
rozumiem, co to znaczy. Czuję się tak, jak gdybym usiłowała popchnąć tonę
cegieł zakopanych w piachu.

Nie mogę się poddać.
Och, nic z tego. Jestem wykończona. Zbaczam z drogi, wbiegam do Green

Park i bez żenady zwalam się na trawnik, spocona i przegrzana. Leżę z
rozrzuconymi na boki rękami i nogami, wciągając cenne powietrze w przepra-
cowane płuca. W nosie mam to, że się poddałam. To i tak moje największe
osiągnięcie. Jasny gwint, ależ on biega.

Zamykam oczy i oddycham głęboko. Niedobrze mi. Rozciągnięta na trawie,

chciwie łykam chłodne poranne powietrze, dopóki jego dopływu nie odcina mi
jakaś szczupła postać, która nachyla się nade mną. Otwieram oczy i napotykam
spojrzenie tak zielone, że śmiało mogłoby rywalizować z zielenią otaczających
nas drzew.

– Skarbie, czyżbyś się zmęczyła? – pyta z uśmiechem.

Jezu, nawet się nie spocił. Za to ja nie jestem w stanie wydobyć z siebie

słowa. Dyszę jak frajerka, pozwalając, by zasypał moją twarz pocałunkami.
Muszę smakować paskudnie.

– Hm, pot i seks. – Oblizuje mój policzek i przewraca nas, tak że teraz leżę

mu na brzuchu, dysząc i sapiąc, a on masuje silnymi dłońmi całe moje spocone
plecy. Czuję ucisk w klatce piersiowej. Czy można dostać zawału w wieku
dwudziestu sześciu lat?

Gdy wreszcie udaje mi się uspokoić oddech, odpycham się rękami od jego

piersi i siadam na nim okrakiem.

– Proszę, nie każ mi biec do domu – błagam. Mogłabym tego nie przeżyć.

Jesse zakłada ręce za głowę, rozbawiony moją zadyszką i spoconą twarzą.
Mogłabym schrupać te jego muskularne ramiona. Chyba mam jeszcze dość siły,
żeby pochylić się i odgryźć kawałek.

– Poszło ci lepiej, niż myślałem – mówi, unosząc brew.
– Wolę leniwy seks – marudzę, padając na niego.
Oplata mnie ramionami,
– Ja też.
Dzisiaj naprawdę, naprawdę go kocham. A jest dopiero szósta trzydzieści

rano. Nie wolno mi jednak zapominać, że w towarzystwie Jessego Warda
sytuacja może w jednej chwili zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni.
Wystarczy, żebym wykazała się nieposłuszeństwem, a wtedy, zupełnie
znienacka, będę musiała dać sobie radę z szalejącym z wściekłości maniakiem
kontroli, a stając przed wyborem odliczanie czy seks mający na celu
przemówienie mi do rozumu, wybiorę to drugie.

– Chodź, moja droga. Nie możemy baraszkować w trawie przez cały dzień,

masz pracę do wykonania.

To prawda. A od Lusso dzieli nas wiele kilometrów. Dźwigam się z ziemi.

Trochę trzęsą mi się nogi, ale Jesse porusza się niczym delfin sunący po gładkiej
tafli oceanu. Rzygać mi się chce na jego widok.

Obejmuje mnie ramieniem i dochodzimy do Piccadilly, gdzie przywołuje

taksówkę i wsadza mnie do środka.

– Wziąłeś pieniądze na taksówkę? – Wiedział, że nie dam rady?
Nie odpowiada. Wzrusza tylko ramionami i przyciąga mnie do siebie.
Czuję się trochę winna, że przeze mnie musiał skrócić trasę, ale jestem zbyt

wyczerpana, żeby zawracać sobie tym głowę.

Zostaję zawleczona, całkiem dosłownie, do windy w Lusso. Czuję się tak,

jak gdybym obudziła się miesiąc temu, a tak naprawdę minęły dopiero dwie
godziny. Nie mam pojęcia, jak przetrwam dzisiejszy dzień.

Gdy docieramy do penthouseu, padam na stołek barowy i kładę tułów na

blacie. Dopiero teraz zaczynam normalnie oddychać.

– Tutaj.

Podnoszę wzrok i widzę, że macha mi przed nosem butelką wody, którą

biorę od niego z wdzięcznością. Wypijam cudowny lodowaty płyn i ocieram
usta wierzchem dłoni.

– Napuszczę wody do wanny. – Patrzy na mnie ze współczuciem, ale w jego

oczach dostrzegam też nutkę satysfakcji. Zadowolony z siebie drań! Podrywa
mnie ze stołka i zanosi na piętro, wczepioną w niego jak szympans.

– Nie mam czasu na kąpiel. Wezmę prysznic – mówię, gdy kładzie mnie na

łóżku. Co bym dała, żeby wczołgać się pod kołdrę i wyjść spod niej dopiero w
przyszłym tygodniu.

– Masz mnóstwo czasu. Zjemy śniadanie i przed południem pojedziemy do

Rezydencji. A teraz rozciąganie. – Daje mi buziaka w spocone czoło i idzie do
łazienki.

Pojedziemy do Rezydencji? Do jasnej cholery! Nie żartował, gdy wykreślił z

mojego kalendarza wszystkie inne spotkania do końca roku? Sto tysięcy funtów
ma uciszyć Patricka, żeby Jesse mógł się mną cieszyć w świątek, piątek i
niedzielę. A co z moimi pozostałymi klientami z Van Der Hausem na czele? On
jeden jest w stanie zwiększyć dziesięciokrotnie obroty Patricka. O Boże, chyba
nie uda się uniknąć tej sprzeczki.

– Jesse, muszę pojechać do biura – zaczynam spokojnym i rozsądnym

tonem.

– Nie, nie musisz. Rozciągnij się – rzuca z łazienki.
Co ja mam zrobić? Jestem zbyt wyczerpana, żeby rzucić się do ucieczki, gdy

zacznie odliczanie, zresztą i tak nie uciekłabym daleko, nawet gdybym odpaliła
pełny gaz. A seks mający przemówić mi do rozumu z pewnością wykończy
moje nadwątlone serce.

– Zostawiłam w biurze wszystkie swoje rzeczy. Programy komputerowe,

książki, wszystko – mówię cicho.

Jesse staje w drzwiach łazienki, gryząc wargę.
– To wszystko jest ci potrzebne?
– Tak, do pracy.
– Okej, podjedziemy do twojego biura. – Wzrusza ramionami i wraca do

łazienki.

Poirytowana, rzucam się z powrotem na łóżko. Co, na Boga, mam

powiedzieć Patrickowi? Wzdycham ze znużeniem. Uśpił moją czujność,
zawożąc mnie do domu taksówką i wnosząc po schodach moje znużone ciało,
kiedy nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Jestem równie obłąkana jak on. Nigdy
nie odzyskam kontroli.

– Kąpiel gotowa – szepcze mi do ucha, wyrywając z zamyślenia.
– Mówiłeś serio, prawda? – pytam, gdy dźwiga mnie z łóżka i niesie do

łazienki. Ogromna wanna zajmująca pół pomieszczenia jest tylko do połowy
pełna.

– Kiedy? – Stawia mnie na posadzce i zaczyna zdejmować ze mnie

przepocone ciuchy.

– Kiedy powiedziałeś, że nie będziesz się mną dzielić.
– Tak.
– A co resztą moich klientów?
– Powiedziałem, że nie chcę się tobą dzielić. – Ściąga w dół szorty i puka

mnie w kostkę. Posłusznie unoszę stopy jedną po drugiej.

– Nie muszę jechać do Rezydencji, żeby przygotować projekty, Jesse.
Wstawia mnie do wanny i sam zaczyna się rozbierać.
– Owszem, musisz.
Woda przynosi ukojenie moim obolałym mięśniom. Szkoda, że nie może

ulżyć mojej obolałej mózgownicy.

– Nie, nie muszę – upieram się. Znów próbuję postawić na swoim.
Z bardzo niezadowoloną miną wchodzi do wanny, siada za moimi plecami i

przyciąga mnie do siebie. Milczy przez chwilę, po czym bierze głęboki oddech.

– Jeśli pozwolę ci pójść do biura, musisz dla mnie coś zrobić.
Jeśli mi pozwoli? Pewny siebie i arogancki to mało powiedziane. Ale

negocjuje ze mną, a to i tak postęp w stosunku do wysuwania żądań lub
stosowania przymusu.

– Dobrze. O co chodzi?
– Przyjdziesz na przyjęcie rocznicowe Rezydencji.
– Masz na myśli imprezę towarzyską?
– Tak.
Cieszę się, że nie widzi mojej twarzy, bo wykrzywia ją grymas

niezadowolenia. Znalazłam się między młotem a kowadłem. Nie będę musiała
jechać dziś do Rezydencji, ale tylko odwlekę ten przykry obowiązek, zamiast w
ogóle go uniknąć. Impreza towarzyska? Wolałabym rzucić się z mostu!

– Kiedy? – pytam bez specjalnego entuzjazmu.
– Za dwa tygodnie. – Obejmuje mnie ramionami i ukrywa twarz w mojej

szyi.

Powinnam tańczyć z radości. Chce mnie zaprosić na randkę. Nieważne, że

chce mnie zaprosić do eleganckiego hotelu, który jest jego własnością, liczy się
tylko to, że chce, żebym tam była. Ale ja nie jestem pewna, czy mam ochotę
spędzić wieczór pod bacznym, nieprzyjaznym okiem Sary. A ona będzie tam na
bank.

– Przyjdziesz. – Wtyka mi język do ucha, kilka razy omiata nim wnętrze

małżowiny i całuje sam płatek, po czym znów wpycha język do środka. Wiję się
pod tym gorącym dotykiem, ocierając się o jego śliskie ciało.

– Przestań! – Wzdrygam się.
– Nie. – Przyciska mnie do siebie, a ja miotam się, rozbryzgując wodę. –

Powiedz, że przyjdziesz.

– Nie! – wołam ze śmiechem. Jego ręka sunie ku mojemu biodru. – Przestań!
– Proszę – mruczy mi do ucha.
Przestaję stawiać opór. Proszę? Czy ja się przypadkiem nie przesłyszałam?

Po postu odjęło mi mowę. Jesse Ward powiedział „proszę‖? A więc negocjuje
warunki i powiedział „proszę‖.

– W porządku, przyjdę – wzdycham, za co zostaję nagrodzona supermocnym

uściskiem. Uszczęśliwiłam go, a to z kolei czyni mnie bardzo szczęśliwą.

A więc wybiera się na rocznicę ze mną. To z pewnością ucieszy Sarę.

Właściwie mam ochotę tam pójść, a nawet cieszy mnie ta perspektywa. Nie
potrafię powściągnąć uśmieszku. Nie przepadam za rywalizacją, ale naprawdę
nie cierpię Sary i naprawdę lubię Jessego, więc nie ma się nad czym
zastanawiać.

– Jeszcze nigdy nie kąpałem się w wannie – mówi cicho Jesse.
– Nigdy?
– Nie, nigdy. Wolę prysznic. Ale możliwe, że teraz polubię kąpiele.
– Ja uwielbiam kąpiele w wannie.
– Ja też, ale tylko razem z tobą. – Ściska mnie. – Świetnie się składa, że

projektantka tej łazienki uwzględniła wielką wannę.

Wybucham śmiechem.
– Świetnie się spisała.
– Ciekawe, czy przypuszczała, że się w niej znajdzie? – zastanawia się na

głos Jesse.

– Nie przypuszczała.
– W takim razie cieszę się, że stało się inaczej. – Skubie zębami moje ucho,

przesuwa stopy wzdłuż moich łydek i pociera nimi wystające z piany wierzchy
moich stóp. Zamykam oczy i opieram mu głowę na piersi. Może powinnam olać
pracę i zostać z nim cały dzień.

Przysypiając w wannie, dochodzę do wniosku, że pogaduszki z Jessem w

wannie to jedno z moich ulubionych nowych zajęć. I może nawet zacznę biegać
rankiem. Bez żadnych szaleństw, pętla wokół Royal Parks co drugi dzień.
Muszę pamiętać o rozciąganiu.

– Spóźnisz się do pracy – mówi mi cicho do ucha. Naburmuszam się. Tak mi

tu dobrze. – Pomyśl tylko... gdybyś nie szła do biura, moglibyśmy posiedzieć
tak dłużej. – Całuje mnie w skroń, wstaje i wychodzi z wanny, a ja żałuję, że nie
zgodziłam się zostać z nim cały dzień.

Rozdział 10

Już ubrana schodzę na dół. Jesse stoi przy kuchennej wyspie i rozmawia

przez telefon z palcem w słoiku masła orzechowego. Podnosi na mnie wzrok,
prawie zwalając mnie z nóg swoim łobuzerskim uśmiechem.

Omiatam wzrokiem postać w szarym garniturze i czarnej koszuli i

wzdycham z podziwem. Zmierzwione blond włosy wymodelował woskiem i
zaczesał na jedną stronę, a ja cieszę się jak głupia, że się nie ogolił. Wygląda na
luzie i jest obłędnie przystojny.

– Przyjadę, tylko podrzucę Avę do pracy. – Obraca się na stołku,

przekrzywiając głowę na bok. – Tak, powiedz Sarze, że chcę to mieć na biurku,
gdy przyjadę. – Poklepuje się po kolanie, więc podchodzę, powściągając grymas
złości na dźwięk jej imienia. – Skreślimy go z listy klientów, proste. – Siadam
mu na kolanie i uśmiecham się, gdy muska nosem moją szyję i zaciąga się
głęboko moim zapachem. – A niech się rzuca, to koniec – rzuca szorstko. O
czym on mówi? – Niech Sara odwoła... tak... okej... Do zobaczenia.

Rozłącza się, rzuca telefon na blat, wsuwa mi ręce pod kolana i podrywa

mnie z podłogi, witając zachłannym, namiętnym pocałunkiem.

– Śniadanie? – pyta.
Zerkam na zegar na piekarniku.
– Zjem coś w biurze. – Nie mogę się spóźnić. – Wywijam się z jego objęć i

biorę torebkę, żeby wyjąć pigułki. – Mogę się napić wody?

– Proszę bardzo, skarbie. – Zabiera się z powrotem do masła orzechowego.
Podchodzę do wielkiej lodówki, stawiam torebkę na blacie i wyjmuję całą jej

zawartość, ale pigułek nie znajduję. Nigdzie.

– O co chodzi? – pyta Jesse.
– Nic, nic – mamroczę, wrzucając wszystko z powrotem do torebki. –

Cholera – przeklinam pod nosem, ale zaraz gratuluję sobie przezorności:
podzieliłam opakowanie i zostawiłam jeden listek w szufladzie z bielizną.

– Nie wyrażaj się, Avo – strofuje mnie Jesse. – Chodź, bo się spóźnisz.
– Przepraszam – burczę. – To twoja wina, Ward. – Zarzucam torebkę na

ramię.

– Moja? – pyta podniesionym głosem, robiąc wielkie oczy. – Co jest niby

moją winą i dlaczego?

– Nic, ale to twoja wina, bo mnie rozpraszasz – mówię oskarżycielskim

tonem.

Patrzy na mnie z góry, powstrzymując uśmiech.
– Kochasz to.
Nie mogę zaprzeczyć. Więc tego nie robię.
Dowozi mnie na Berkeley Square w rekordowym tempie. Naprawdę jeździ

jak wariat tym swoim absurdalnie drogim samochodem. Parkuje w
niedozwolonym miejscu i odwraca się do mnie.

– Kocham budzić się obok ciebie – mówi łagodnie i przesuwa kciukiem po

mojej dolnej wardze.

– Ja też kocham budzić się obok ciebie. Ale nie lubię biegać do upadłego o

piątej rano. – Naprawdę czuję w nogach przebiegnięte kilometry, a wiem, że
będą bolały jeszcze gorzej.

– Wolisz pieprzyć się do upadłego? – Serwuje mi ten swój szelmowski

uśmiech, zsuwając dłoń po przodzie sukienki.

Mowy nie ma!
– Nie, wolę leniwy seks – poprawiam go, nachylam się i daję mu buziaka.

Wysiadam z samochodu, zostawiając go z grymasem na twarzy. – Zobaczymy
się jutro. Dziękuję, że dałeś mi w kość przed pójściem do pracy. – Zamykam
drzwi i odchodzę na obolałych nogach w najbardziej niewygodnych butach,
jakie mam.

Przez cały poranek dzwonię do klientów i sprawdzam postępy prac. Cieszę

się, że wszystko przebiega zgodnie z planem. Zaznaczam w kalendarzu kilka
wyjazdów w teren w przyszłym tygodniu, z uśmiechem zapisuję je ołówkiem
między skośnymi liniami markera. Muszę wymienić kalendarz, zanim Patrick
wykryje moje codzienne spotkania z panem na włościach.

Z wdzięcznością przyjmuję cappuccino i muffina, które trafiają na moje

biurko dzięki Sally, ale zaraz potem marszczę brwi, słysząc zza okna trąbienie.
Wyglądam na zewnątrz i widzę zaparkowaną na ulicy różową furgonetkę, a w
niej Kate, która macha jak szalona, usiłując przyciągnąć moją uwagę. Dźwigam
się z krzesła ze stęknięciem, bo moje mięśnie protestują z bólu, i wychodzę z
biura, sycząc przy każdym kroku. W końcu staję obok Margo Juniorki i
uśmiecham się ciepło do mojej podekscytowanej rudowłosej przyjaciółki.

– Czyż nie jest śliczna? – Kate czule głaszcze kierownicę Margo Juniorki.
– Jest piękna – przyznaję jej rację, ale zaraz coś mi się przypomina. –

Dlaczego pozwoliłaś Samowi buszować w mojej szufladzie z bielizną?

– Nie mogłam go powstrzymać! – broni się Kate. – Bezczelny prosiak –

dodaje z uśmiechem.

Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Od razu przypominają mi się jego

aluzje do krępowania. Kusi mnie, żeby zapytać o to Kate, ale szybko dochodzę
do wniosku, że tak naprawdę nie chcę tego wiedzieć.

– Jak się ma Jesse? – Kate uśmiecha się jeszcze szerzej. – Dobrze się

bawicie?

– Odbyłam szaloną przejażdżkę ducati 1098, zostałam zasztyletowana

wzrokiem przez Sarę i przebiegłam dziś rano czternaście kilometrów. – Schylam
się, żeby rozmasować obolałe uda.

– Cholera, jeszcze jej nie przeszło? Każ jej spadać na drzewo. – Kate

marszczy brwi. – Przebiegłaś czternaście kilometrów? Współczuję. I co to jest
ducati coś tam?

– Supermotor. – Wzruszam ramionami. Jeszcze kilka dni temu też bym tego

nie wiedziała. – Jesse przelał na konto Rococo Union sto patyków.

– Co takiego?! – krzyczy Kate,
– Słyszałaś.
– Dlaczego?
Wzruszam ramionami.
– Żeby Patrick siedział cicho, kiedy on zagarnia mnie dla siebie. Nie chce się

mną dzielić.

– Rany! Ten facet jest szalony.
Wybucham śmiechem. Tak, Jesse to szaleniec... jest szalenie obłąkany,

szalenie bogaty, szalenie wymagający, szalenie kochany...

– Wychodzimy gdzieś wieczorem? – pytam. Spławiłam szaleńca, bo

liczyłam na Kate.

– No jasne!
Oddycham z ulgą.
– Nie spotykasz się dziś z Samem? Zdążył się już u ciebie zadomowić. –

Unoszę znacząco brew. Zadomowił się do tego stopnia, że chodzi po domu
półnagi, ale nie mówię tego na głos.

– Po prostu dobrze się razem bawimy – odpowiada wyniośle Kate.
Śmieję się z jej nonszalancji. Wiem, że to nie jest cała prawda. Ta

dziewczyna od lat nie była nawet na drugiej randce. Sam jest uroczy.
Rozumiem, co może się w nim podobać.

Jakiś samochód za Margo Juniorką zaczyna trąbić.
– Och, odwal się! – wrzeszczy Kate. – Spadam. Spotkamy się w domu. Ty

kupujesz wino. – Podnosi szybę, uśmiechając się od ucha do ucha. Wciąż nie
mogę uwierzyć, że Jesse kupił jej furgonetkę.

Nagle przypomina mi się umowa, jaką zawarłam w zamian za oddanie mi

ciuchów... żadnego alkoholu dziś wieczór. Uśmiecham się w duchu. I tak się o
niczym nie dowie.

Kate odjeżdża, a ja wracam do biura i przystępuję do rozciągania. Tak, teraz

naprawdę czuję przebiegnięte kilometry. Prostuję się, przyciągam piętę do
pośladka i robię długi, zadowolony wydech. Moja komórka zaczyna skakać po
biurku, a Placebo zaczyna zawodzić Running Up that Hill. Nawet nie muszę
patrzeć na wyświetlacz, żeby wiedzieć, kto dzwoni. Ma niesamowity gust
muzyczny.

– Fajny kawałek – mówię w ramach powitania.
– Mnie też się podoba. Później będziemy się do niego kochać.
– Nie widzimy się dziś wieczór – przypominam mu po raz kolejny. Robi to

specjalnie.

– Tęsknię za tobą.
Nie widzę go, ale wiem, że się nadąsał. A jeśli chodzi o „kochanie się‖...

cóż, to ogromny postęp w stosunku do „pieprzenia‖. Uśmiecham się, a moje
serce wywija w piersi salta.

– Tęsknisz za mną?
– Tak, tęsknię – mruczy. Zerkam na monitor komputera. Jest pierwsza. Od

naszego rozstania nie minęło nawet pięć godzin. – Nie wychodź dziś wieczór. –
To nie jest prośba, lecz żądanie.

Opadam na krzesło. Wiedziałam, że tak będzie.
– Przestań – ostrzegam go najbardziej stanowczym tonem, na jaki mnie stać.

– Mam już plany na wieczór.

– Możesz sobie siedzieć w pracy, ale nie myśl, że tam nie przyjdę, żeby

przemówić ci do rozumu. – Jego głos jest śmiertelnie poważny, a nawet
odrobinę gniewny.

Nie zrobiłby tego, nie jest do tego zdolny. A może jest? Cholera jasna, nawet

tego nie jestem pewna.

– Proszę bardzo – odpowiadam lekko.
Śmieje się.
– Mówiłem poważnie, moja droga.
– Wiem o tym. – Nie mam co do tego wątpliwości, ale z pieprzeniem będzie

się musiał wstrzymać do jutra.

– Bolą cię nogi? – pyta, gdy właśnie rozciągam je pod biurkiem.
– Troszeczkę. – Nie dam mu tej satysfakcji, nie może się dowiedzieć, jaka

jestem obolała. Wezmę relaksującą kąpiel. Chwileczkę... Czy on próbował mnie
okulawić, żebym nigdzie nie szła?

– .. .troszeczkę – powtarza, w jego chrapliwym głosie słychać rozbawienie. –

Pamiętasz naszą umowę?

Przewracam oczami. Łudziłam się, że o niej zapomni. Ale teraz mam

pewność, że zmusił mnie do przebiegnięcia maratonu bladym świtem, żeby
mnie unieruchomić. Maniak kontroli!

– Rżnięcie na odświeżenie pamięci nie jest konieczne – odpowiadam,

wstając i przyciągając piętę do pupy. I tak nigdy się nie dowie. Nie upiję się
przecież tak, żeby mieć straszliwego kaca – od mojego ostatniego występu
minęło zbyt mało czasu.

– Nie wyrażaj się, Avo. – Wzdycha ze znużeniem. – I to ja zdecyduję, kiedy

i czy w ogóle rżnięcie na odświeżenie pamięci jest konieczne.

– Przyjęłam – odpowiadam z całym sarkazmem, na jaki zasługuje jego tekst.
– Kiedy się zobaczymy? – pyta, wzdychając.
– Jutro? – Naprawdę chcę się z nim zobaczyć.
– Będę u ciebie o ósmej.
O ósmej? W sobotę chcę się wyspać. O ósmej? Naprawdę nie będę mogła się

upić, jeśli Jesse ma zamiar wpaść po mnie o ósmej.

– Nie – odpowiadam.
– Ósma.
– Jedenasta.

– Ósma! – warczy.
– Powinniśmy dojść do jakiegoś kompromisu! – Ten facet jest niemożliwy.
– Do zobaczenia o ósmej.
Rozłącza się, a ja stoję na jednej nodze, z telefonem przy uchu. Niech sobie

przyjeżdża o ósmej, proszę bardzo, ja będę jeszcze spała, więc mu nie otworzę,
na Kate też raczej nie ma co liczyć. Osuwam się z powrotem na krzesło, łapiąc
gwałtownie powietrze. Już nigdy nie pójdę biegać.

– Tom! – wołam. – Wychodzimy dziś wieczór, idziesz z nami? – Victorii

nawet nie pytam, bo wiem, że idzie dziś na randkę z Drew.

Tom podnosi wzrok, na jego dziecinnej twarzy pojawia się szeroki, sprośny

uśmiech.

– Grzecznie odmówię. – Kłania mi się jak dżentelmen, choć wcale nim nie

jest. – Mam randkę!

– Znowu?
– Tak! Tym razem na jednej się nie skończy – zapewnia z szerokim

uśmiechem.

Zostawiam uśmiechniętego Toma i biorę się z powrotem do pracy. Zawsze

tak mówi.

Wychodzę z biura o szóstej i idę prosto do sklepu, żeby kupić płyn do kąpieli

i butelkę wina, a potem ruszam do metra. Walczę z pokusą, żeby otworzyć wino
tu i teraz. Jest piątek, wieczorem wychodzę do klubu z Kate, a jutro spędzę cały
dzień z moim wymagającym maniakiem kontroli. Doskonale.

Wchodzę do domu i wpadam na półnagiego Sama, który właśnie wychodzi z

pracowni Kate. Zaraz za nim pojawia się w pełni ubrana Kate z bardzo
zadowolonym uśmiechem na twarzy.

– Serio? – prycham, nie wiedząc, gdzie oczy podziać.
Sam obdarza mnie swoim najzuchwalszym uśmiechem i odwraca się do

Kate, dzięki czemu mogę podziwiać jego nagie plecy i tyłek w luźnych
dżinsach. Właśnie wtedy zauważam grudkę ciasta na jego karku.

– Coś przegapiłaś. – Wskazuję podejrzaną smugę ciasta.
Kate obraca Sama twarzą do mnie i przesuwa językiem od łopatek ku szyi.

Sam uśmiecha się do mnie kpiąco, a ja wybucham śmiechem. Para
ekshibicjonistów.

Wchodzę na górę, sycząc z bólu przy każdym kroku. Idę prosto do łazienki,

żeby napuścić wody do wanny i wlewam do niej pół butelki relaksującego płynu
do kąpieli. Potem idę do kuchni, żeby zaspokoić palącą potrzebę numer dwa:
nalewam sobie i Kate po kieliszku wina i wzdycham z uznaniem, wypijając
pierwszy łyk.

Pięć minut później w panice wyrzucam na podłogę całą zawartość szuflady z

bielizną.

– Kate! – Wiem, że je tu wkładałam, więc gdzie się podziały, do licha? Jeśli

to jakiś żart Sama, skręcę mu kark!

Kate wpada do mojego pokoju.
– Zakręciłam wodę w łazience. Co się dzieje?
– Moje pigułki.
– Co z nimi?
– Nie ma ich. – Spoglądam na nią oskarży cielsko. – Nie mogę uwierzyć, że

wpuściłaś tu Sama.

Kate robi wielkie oczy.
– Wcale nie pytał mnie o pozwolenie. Poza tym pigułek nie było w

szufladzie. Zauważyłabym je.

Wydaję z siebie okrzyk frustracji i zaczynam wywalać zawartość

pozostałych szuflad. Wiem, że je tu włożyłam.

– Cholera!
– Wyluzuj, kupisz nowe. Tom i Victoria przyjdą?
Zbieram z podłogi bieliznę i wciskam ją z powrotem do szuflady.
– Już to zrobiłam. Nie, oboje idą na randki.
– Twoje zdolności organizacyjne wprost powalają – jęczy ze znużeniem

Kate. – Och, czy to dziś Victoria idzie na randkę z Drew? – Kate wpatruje się
we mnie wielkimi, niebieskimi oczami.

– Tak! – Ja też wytrzeszczam oczy.
– Nic z tego nie będzie. Pospiesz się z tą kąpielą, muszę wziąć prysznic.
Biorę kieliszek z winem i ruszam do łazienki.
Woda jest cudowna. Myję głowę, golę strategiczne miejsca i niechętnie

wychodzę z wanny, po czym dopijam wino i szczotkuję zęby.

Godzinę później zdążyłam już wysuszyć i zakręcić włosy, nałożyć balsam i

wykonać połowę makijażu. Drzwi otwierają się i Kate wsadza do środka głowę.

– Ile jeszcze? – pyta. Ognistorude włosy zakręciła na wałki i wygląda na to,

że jest na tym samym etapie przygotowań co ja.

– Pół godziny – mówię, otwierając szufladę z bielizną.
– Super. – Zamyka drzwi.
Drzwi znów się otwierają.
– Co znowu? – pytam, szukając odpowiedniego kompletu.
W ciągu dwóch sekund ktoś łapie mnie, zrywa ze mnie ręcznik i rzuca na

łóżko. Nade mną pochyla się postawny mężczyzna.

Rany! Jestem kompletnie zdezorientowana i wciąż ściskam w dłoni figi,

które miałam włożyć. Nawet nie przyjrzałam się jego twarzy. Rozgniata mi usta
pocałunkiem, wpijając się chciwie w moje wargi. Co jest grane, do diabła? Nie
mam szans się obronić ani zapytać, co tu robi. Przewraca mnie na czworaki,
przesuwa palcami po wejściu – pewnie chce sprawdzić moją gotowość – po
czym rozpina rozporek i wbija się we mnie ze zduszonym okrzykiem.

Gdy z gardła wyrywa mi się wrzask, przyciska mi rękę do ust.

– Cisza! – zgrzyta przez zęby, nacierając bezlitośnie.
Jasny gwint! Jestem kompletnie bezbronna, gdy posuwa mnie z pełną

determinacją i stanowczością. Wbija się tak głęboko, że wkrótce świat
rozmazuje mi się w oczach, a w głowie kręci się z rozpaczy i rozkoszy.
Zdejmuje dłoń z moich ust i łapie mnie za biodra, przyciągając do siebie przy
każdym potężnym pchnięciu.

– Jesse! – krzyczę zdesperowana. Jest bezlitosny.
– Powiedziałem cisza! – warczy.
W miarę jak narasta we mnie uczucie rozkoszy, zaczynam napierać na niego

pośladkami. Stęka przy każdym pchnięciu, w oszałamiającym tempie zderzając
się z moim łonem i wprawiając mnie w euforyczne oszołomienie. Próbuję
złapać poduszkę, ale jestem tak zdezorientowana, że chwytam w garść
prześcieradło – nie mam dość sił, żeby podnieść głowę i poszukać jej wzrokiem.
Jestem kompletnie bezradna.

Czuję, że mocniej zaciska dłonie, nabrzmiały członek wdziera się we mnie,

rozciągając mnie do granic wytrzymałości. To zaborczy seks. Ot co. Nie żeby
mi to przeszkadzało. Może i jestem bezbronna i zdana na jego łaskę, ale zaraz
doznam oszałamiającego orgazmu.

Jego ruchy stają się coraz bardziej gwałtowne, w końcu zadaje ostatnie

pchnięcie i powoli wbija się głęboko, rozdzierając mnie na pół. Chowam głowę
w materac, żeby zdusić okrzyk rozkoszy, targana niesamowitym orgazmem.
Jego ochrypły okrzyk niesie się po pokoju, gdy wraz ze mną doznaje szalonego
spełnienia. Zwala się na mnie, dysząc mi głośno do ucha. Trzęsie się i drży na
całym ciele.

Nie mogę wyjść z szoku. Jestem kompletnie wyczerpana, z trudem łapię w

płuca cenne powietrze. To był dla nich naprawdę ciężki dzień.

– Proszę, powiedz, że to ty – sapię, zamykając oczy i chłonąc przez garnitur

ciepło jego ciała. Nawet nie zdjął marynarki.

– To ja – szepcze, odgarnia mi włosy z pleców i muska językiem nagą skórę.
Wzdycham z zadowoleniem, gdy liże i skubie zębami moje plecy.
– Nie bierz prysznica – rozkazuje między liźnięciami.
– Dlaczego? – Marszczę brwi. I tak nie mam już na to czasu.
Odsuwa się, przewraca mnie na wznak i przyciska mi ręce do materaca po

obu stronach głowy. Patrzy na mnie z góry, wystylizowane rano włosy ma
zmierzwione, ale wcale nie wygląda przez to gorzej.

– Bo kiedy wyjdziesz wieczorem, chcę, żebyś cała była we mnie.
Odnajduje moje usta, ale tym razem obiera zupełnie inną taktykę – porusza

językiem, mruczy mi w usta i podskubuje wargi. Totalna odmiana po dzikim
ataku, jaki przypuścił na mnie przed chwilą.

– Czy mężczyźni instynktownie wyczuwają kobiety, które niedawno się

pieprzyły? – pytam.

– Nie przeklinaj. – Odsuwa głowę, mierząc mnie wzrokiem pełnym

dezaprobaty. – Piłaś.

– Nie – odpowiadam ze skruchą.
Zerka na moje nadgarstki, gdy naprężam mięśnie, by odruchowo dotknąć

włosów, a potem znów patrzy na mnie spod uniesionej brwi.

– Nie pij więcej – rozkazuje cicho i obdarza mnie kolejnym szczodrym

pocałunkiem. – Miałem nadzieję, że będziesz mieć na sobie koronki – mruczy w
nasze złączone usta.

Wypuszcza jeden nadgarstek i zsuwa palec po moim boku, wrażliwym

biodrze, aż do zwieńczenia ud.

– Zniszczyłbyś je – dyszę, gdy zanurza we mnie dwa palce. Jeszcze nie

doszłam do siebie po ostatnim obłędnym orgazmie, a on już chce doprowadzić
mnie do kolejnego.

– Możliwe – potwierdza, okrężnym ruchem wpychając pałce najgłębiej, jak

potrafi.

– Hm. – Wzdycham błogo, mocno naprężając pod nim nogi.
– I ubierz się przyzwoicie.
Łapię go za ramię, żeby przyciągnąć jego usta do moich, ale ani drgnie.

Patrzy na mnie wyczekująco, a ja uświadamiam sobie... że czeka, aż potwierdzę,
że zrozumiałam jego polecenie.

– Dobrze! – krzyczę rozpaczliwie, gdy muska kciukiem łechtaczkę.
– Jesteś blisko, Avo?
– Tak! – krzyczę mu w twarz. Zaraz przeżyję powtórkę poprzedniego

orgazmu i będzie ona równie satysfakcjonująca i obezwładniająca. – Proszę!

Przysuwa twarz do mojej, tak że nasze usta prawie się stykają.
– Hm, przyjemnie, skarbie? – Wpycha palce głębiej i pociera przednią

ściankę.

– O Boże! – krzyczę. – Jesse, proszę. – Unoszę głowę, żeby dosięgnąć jego

ust, ale on się odsuwa.

– Pragniesz mnie?
Gładzi moje nabrzmiewające wargi, a ja wyprężam nogi. Cała płonę.
– Tak.
– Chcesz mnie zadowolić, Avo?
– Tak, Jesse, proszę! – krzyczę.
Czuję się jak ogłuszona, gdy wysuwa palce i wstaje z łóżka.
Co takiego? Nie!
Byłam już na samej krawędzi i ot tak, po prostu, mój nadciągający orgazm

wyparował, przez co czuję się jak tykająca bomba.

– Co ty wyprawiasz? – pytam oszołomiona.
– Chcesz, żebym skończył? – Przekrzywia głowę, zapinając rozporek.
– Tak!

Wbija we mnie wzrok.
– Więc nie wychodź.
– Nie!
Wzrusza ramionami.
– Zrobiłem, co do mnie należało. – Posyła mi całusa, wpatrując się we mnie

zielonymi oczami, a potem odwraca się i wychodzi.

Leżę na plecach, naga, naznaczona, i rozpaczliwie pragnę spełnienia. Nie

mogę uwierzyć, że mi to zrobił. Wiem, co to było. To była nieskuteczna próba
przemówienia mi do rozumu, po której nastąpiła nieskuteczna palcówka.

– Więc sama się sobą zajmę! – krzyczę, gdy drzwi zatrzaskują się za nim.

Nie zrobię tego. Orgazm nie będzie nawet w połowie tak satysfakcjonujący, jeśli
sama się do niego doprowadzę.

Prycham i podchodzę nago do szuflady z bielizną, żeby wybrać najbardziej

wyzywający komplet. Różowa koronka powinna spełnić swoje zadanie.
Zakładam bieliznę, odnajduję elegancką papierową torbę i z uśmiechem
odwijam z bibuły kategorycznie zabronioną sukienkę za pięćset funtów.
Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni, panie Ward!

Znów staczam bitwę z suwakiem, dokańczam makijaż i oglądam się w

lustrze. Jestem z siebie bardzo zadowolona. Kremowa, jedwabna kiecka
wygląda rewelacyjnie, moja skóra wygląda jak muśnięta słońcem, oczy są
ciemne i przydymione, a włosy układają się w czekoladowe fale. Wsuwam
stopy w kremowe szpilki Carvela i spryskuję się Eternity Calvina Kleina.

– Jasny gwint! – piszczy Kate. Odwracam się do niej i widzę, że lustruje od

stóp do głów moje sprężyste, opięte jedwabiem ciało. – Szlag go trafi!

Prycham.
– Pan na włościach może się ode mnie odwalić!
Kate wybucha śmiechem.
– Widzę, że poczułaś przypływ odwagi. Wspaniale! – Jak zwykle wygląda

oszałamiająco w intensywnie zielonej sukience i granatowych szpilkach. –
Czym sobie na to zasłużył?

– Nie udało mu się przemówić mi do rozumu, więc zostawił mnie na

krawędzi orgazmu – rzucam od niechcenia, a Kate pada na łóżko, zaśmiewając
się do łez. Nie mogę się opanować i dołączam do niej. To musi brzmieć dość
zabawnie.

– A niech go – parska Kate, śmiejąc się histerycznie. – Cieszę się, że nie

tylko ja uprawiam seks wszech czasów. – Ociera załzawione oczy.

Wcale nie jestem zaskoczona tym wyznaniem. Sam nie chodzi po jej

mieszkaniu na wpół nagi, z tym lubieżnym uśmieszkiem na ustach, bo smakują
mu jej torty.

– Nie wiem, co o tym myśleć. – Kręcąc głową, odwracam się do lustra, żeby

nałożyć jasnobeżową szminkę.

– Ustaliłaś już, ile ma lat? – Kate ponosi pędzelek, żeby nałożyć na blade

policzki jeszcze jedną warstwę bronzera.

– Nie mam pojęcia. To temat tabu, tak samo jak blizna na brzuchu.
Kate szczypie się w policzki.
– Czy to ma jakieś znaczenie? I co znowu za blizna?
– Nie, nie ma. A bliznę ma paskudną, stąd dotąd. – Przesuwam palcem od

środka podbrzusza do kości biodrowej.

Kate patrzy na moje odbicie w lustrze.
– Zakochałaś się w nim.
– Szaleńczo – przyznaję w końcu na głos.

Rozdział 11

Rozchichotane, mijamy bramkarzy przy wejściu do Baroque. Nie jesteśmy

ani trochę wstawione, po prostu dzisiaj wszystko nas bawi.

– Co zamawiasz? – pyta Kate, gdy barman rusza w naszą stronę.
– Wino – odpowiadam, uśmiechając się sama do siebie. To było proste.
Kate zostaje obsłużona i przeciskamy się przez piątkowy tłum do ostatniego

wolnego Stolika na tyłach sali. Ostrożnie wspinam się na wysoki stołek, mocno
przytrzymując dół sukienki.

– No to gadaj. Co z Samem? – Pytam z głupia frant, wiedząc, że chodzi tu o

coś więcej niż seks. Nie znam Sama, ale bardzo dobrze znam Kate – jeśli
poświęca mężczyźnie tyle czasu, to musi on być kimś wyjątkowym. Nie spędza-
ła z nikim tyle czasu, odkąd rozstała się z moim bratem. Uśmiecham się na myśl
o jego rychłym przyjeździe. Nie mogę się już doczekać spotkania z nim, ale dziś
wieczór nie będę rozmawiać o Donie, nie z Kate.

Wzrusza ramionami.
– To nic poważnego.
– No nie bądź taka! – wołam. – Ja już i tak za dużo opowiedziałam ci o

Jessem. Zdradź coś!

Kate upija łyk wina i odstawia kieliszek na blat.
– Avo, to nie jest facet, z którym można się ustatkować. Zamierzam

korzystać, dopóki dobrze się bawimy, ale nie chcę się przywiązywać.

Słowa Kate przypominają mi, co mówiła Sara o wiązaniu z kimś marzeń.
– Skąd wiesz? – pytam, starając się zebrać rozbiegane myśli.
– Po prostu wiem – odpowiada Kate, uśmiechając się półgębkiem.
Jestem trochę rozczarowana. Kate jest pełna życia, niesamowicie

wyluzowana i całkowicie pozbawiona zahamowań, zupełnie tak jak Sam. Więc
w czym problem?

– Lubię go – przyznaję. Może i jest ekshibicjonistą i działa mi na nerwy, ale

jest przy tym naprawdę czarujący.

– A ja lubię Jessego.
Śmieję się. Wcale mnie to nie dziwi. Kupił jej furgonetkę. Ale zaraz aż mnie

cofa.

– Ale tylko go lubisz, prawda? – O Boże, nawet mi nie przyszło do głowy,

że Kate może na niego lecieć. Cóż, wszystkie kobiety na niego lecą, jego
wielbicielki wielokrotnie częstowały mnie pogardliwymi uśmieszkami, ale
nigdy nie przeszło mi przez myśl, nawet przez chwilę, że Kate mogła się w nim
zadurzyć.

– No co ty! – Patrzy na mnie obrażona. – Lubię go, bo widać, że cię kocha.
– Co takiego? On mnie nie kocha, Kate. On kocha mnie pieprzyć. –

Wychylam duży łyk wina, żeby złagodzić wrażenie, jakie wywarły na mnie
słowa Kate. A może moje własne? Kocha mnie czy kocha mnie kontrolować?

– Avo, powtórzę się: jesteś mistrzynią wyparcia.
– Jak myślisz, ile ma lat? – pytam.
Kate wzrusza ramionami.
– Trzydzieści kilka.
– Mogłabyś zapytać Sama. — Nie wiem czemu wcześniej na to nie

wpadłam. Czy Sam w ogóle to wie?

– Już próbowałam. – Uśmiecha się, a mnie ogarnia rozczarowanie. – Idę

zapalić. – Zsuwa się ze stołka i wyjmuje papierosy z torebki. – Zaczekaj tu. Nie
chcemy, żeby ktoś nam zajął stolik.

Rusza w stronę strefy dla palaczy, a ja analizuję swoją paranoiczną sytuację.

Zakochałam się w bezwzględnym, nierozsądnym maniaku kontroli i nawet nie
wiem, ile ma lat. Wiedziałam, że powinnam trzymać się od niego z daleka. Nie
daje mi spokoju myśl, że z łatwością mogłabym spławić, odtrącić i odejść od
każdego innego mężczyzny, ale Jesse to zupełnie inna historia. Jestem od niego
uzależniona, to nie może być zdrowe.

– Ava?
Z zadumy wyrywa mnie znajomy głos. Głos bardzo mi niemiły. Obracam

opiętą jedwabiem pupę na stołku.

– Matt. – W moim głosie słychać niekłamane zaskoczenie.
– Cholera, Avo, wyglądasz świetnie. – Obrzuca mnie pożądliwym

spojrzeniem, przez co czuję się zażenowana i skrępowana. Jak to możliwe, że
przyprawia mnie o gęsią skórkę? Kochałam go przez cztery lata. A może nie?
To, co czułam do Matta, blednie w porównaniu z tym, co czuję do Jessego.

– Dziękuję – mówię uprzejmie. Ma na sobie koszulę i czarne dżinsy. Nie

cierpię tych dżinsów. Czego on chce?

– Co ostatnio porabiasz? – Rozgląda się nerwowo dookoła, a ja wiem

dlaczego.

Pieprzę się. Oto co ostatnio porabiam – pieprzę się na okrągło!
– Niewiele. Mam masę pracy, szukam nowego mieszkania. – Matt nie

zauważył, że nawijam włosy na palec. Nigdy nie rozgryzł tego mojego nawyku
– może to znak? Mimo to wie, że w moim życiu pojawił się inny mężczyzna, bo
miał wątpliwą przyjemność zostania przez niego zgnojonym.

– Niewiele – powtarza z namysłem, patrząc na mnie oskarżycielsko. Cała

jestem napięta, choć sama nie wiem czemu. Nic mu nie jestem winna – nie
muszę się przed nim tłumaczyć, jeśli już, to raczej on przede mną. – Szybko się
zakręciłaś, co?

Podrywam wzrok.
– Przynajmniej zaczekałam, aż ze sobą zerwiemy – rzucam, zszokowana

jego tupetem.

Opiera łokcie na brzegu stolika, naruszając moją przestrzeń osobistą.
– Byłem palantem.
– To fakt. Do czego zmierzasz?
Uśmiecha się promiennie... i sztucznie.
– Chciałem cię tylko jeszcze raz przeprosić. Nie miałbym do ciebie pretensji,

gdybyś kazała mi się odpieprzyć.

Uśmiecham się słodko.
– Odpieprz się.
– Nie bądź taka. Mogę postawić ci drinka przez wzgląd na dawne czasy? –

proponuje.

Przez wzgląd na dawne czasy? Żeby uczcić to, jakim był fiutem? No proszę

was! Ostrożnie zmieniam pozycję na stołku. Ta kiecka jest idiotycznie krótka i
choć czułam się w niej zupełnie swobodnie aż do chwili, gdy Matt mnie
wypatrzył, teraz czuję się bezbronna i wystawiona na nicujące spojrzenie
mojego eksa.

– Nie, dziękuję.
– Kim był tamten facet?
– Nie twój interes – odpowiadam szorstko, rozglądając się nerwowo po

barze.

– Jest trochę narwany, co? – Matt się śmieje.
– Opiekuńczy. – Teraz bronię niedorzecznego zachowania Jessego, ale nie

pozwolę, żeby mój złośliwy eks go oceniał, nawet jeśli ma trochę racji.

– Co ty tu robisz, do cholery?
Napinam ramiona. Chłód, jaki zaczął od niego bić na dźwięk głosu Kate,

zmroził mnie do szpiku kości.

– Właśnie się żegnałem – syczy Matt.
– Więc spierdalaj!
Matt spogląda na mnie.
– Miło było cię spotkać, Avo.

Zostawia mnie w spokoju, a wtedy Kate wybucha.
– Dlaczego rozmawiałaś z tą żmiją? – wypala, sadowiąc się na stołku.
– Próbowałam go spławić – bronię się.
– Czego chciał?
– Nie wiem – odpowiadam. To kłamstwo, ale lepiej nic jej nie mówić. Kate

fuka przez chwilę, a potem bierze do ręki kieliszek. Dołączam do niej i dopijam
swoje wino.

– Pójdę po następną kolejkę. – Wyjmuję pieniądze z kopertówki. – Pilnuj

mojej torebki. – Podchodzę do baru, żeby zamówić następną kolejkę i czekam
cierpliwie, aż barman zrealizuje zamówienie.

To mój trzeci kieliszek. Jestem w buntowniczym nastroju, ale po występie,

jaki Jesse dał w domu, zrobię wszystko, żeby postawić na swoim.

Kilka godzin później tłum w barze się przerzedza, a my pijemy chyba trzecią

butelkę wina. Chichoczemy jak dwie nastolatki, a ja zadaję coraz odważniejsze
pytania.

– Naprawdę przywiązał cię do łóżka? – pytam śmiało. Szeroki uśmiech, jaki

odmalowuje się na twarzy Kate, mówi mi, że to wcale nie były żarty. Nawet nie
jestem jakoś specjalnie zaszokowana. To musi być wpływ alkoholu, a może
powodem jest namiętny seks, jaki sama ostatnio uprawiam. – Wiedziałam. –
Śmieję się. – Musisz mu powiedzieć, żeby coś na siebie zarzucał, kiedy chodzi
po domu. Nie wiem, gdzie oczy podziać.

– Oszalałaś? – Wytrzeszcza na mnie oczy. – Takie ciało ma się marnować?
– Czym on się w ogóle zajmuje? – pytam. Jeździ porsche i chyba nigdy nie

jest w pracy.

Kate wzrusza ramionami.
– Bogaty sierota.
– Sierota?
– Ponoć – zaczyna z namysłem – jego rodzice zginęli w wypadku, kiedy

miał dziewiętnaście lat. Nie ma rodzeństwa, żadnej rodziny, nic. Żyje ze spadku
i ostro imprezuje. – Znów uśmiecha się kpiąco.

Sam jest sierotą? Nie potrafię wyobrazić sobie utraty rodziców w takim

wieku – w jakimkolwiek wieku, prawdę mówiąc. Nagle widzę tego bezczelnego
typka w zupełnie innym świetle. Nigdy bym się nie domyśliła, że przydarzyło
mu się coś tak okropnego.

– Ile ma lat? – pytam.
– Trzydzieści – odpowiada Kate z wahaniem, jak gdyby czuła się winna, że

zna wiek faceta, z którym się pieprzy. Nie komentuję tego. To nie wina Kate, że
sama żyję w nieświadomości.

– Co sądzisz o Drew?
Jej brwi wędrują do góry.
– Jest trochę sztywny i wyniosły, nie uważasz?

– Tak! – przytakuję. Cieszę się, że nie tylko ja odniosłam takie wrażenie. W

ogóle nie jest w typie Victorii.

– Daję im maksymalnie dwie randki. – Kate celuje we mnie kieliszkiem,

wylewając trochę wina na blat. – Zanudzi go na śmierć drobiazgowym opisem
swojej ostatniej wizyty w solarium. – Kiwa głową i upija łyk wina. – Hej, czy
Jesse wspominał coś o imprezie w Rezydencji?

– Tak! – wołam. – Przyjdziesz?
– No jasne! Nie mogę się już doczekać, żeby zobaczyć to miejsce. – Cała

jest podekscytowana. – Chyba powinnyśmy się wybrać na zakupy.

– Raczej pójdę w czymś, co mam. – Wzruszam ramionami. Właśnie

wydałam pięć stów na tę kretyńską, kusą kieckę. Odchylam się do tyłu i zaraz
przypominam sobie, że stołek nie ma oparcia, więc chwytam się blatu,
wychlapując wino z kieliszka. – Cholera! – wołam, cudem unikając zderzenia z
podłogą.

Obie dostajemy ataku głupawki i wymachujemy kieliszkami, rozlewając

wino i chichocząc. Nie mogę już więcej pić. Teraz jest mi wesoło, ale zaraz
zacznę się zataczać i bełkotać, a skoro mój nierozsądny pan na włościach ma się
pojawić o ósmej rano, nie mogę mieć kaca.

– Na nas chyba już czas – oznajmiam najbardziej dyplomatycznie jak się da.
Kate kiwa głową znad brzegu kieliszka.
– Tak, mnie już wystarczy. – Zsuwa się ze stołka i zatacza w moją stronę. –

Och, uwielbiam ten kawałek. Chodźmy potańczyć! – piszczy, ciągnąc mnie na
parkiet.

– Kate, nikt nie tańczy! – narzekam. W knajpie też już prawie nikogo nie ma.
– Nieważne – upiera się Kate i potykając się, idzie w stronę muzyki i ciągnie

mnie za sobą. – Wyjdziemy po tym... och! – krzyczy i pada jak długa,
pociągając mnie za sobą. – Przepraszam! – Wybucha śmiechem.

Leżymy na plecach, chichocząc i wpatrując się w przytłumione światła baru.

Byłabym zawstydzona... gdybym nie była tak wstawiona.

– Myślisz, że bramkarze podejdą nam pomóc? – rechoczę.
Kate ociera łzę.
– Nie wiem. Zawołać ich? – Łapie mnie za rękę, próbując dźwignąć się do

pozycji siedzącej. – O cholera – przeklina, a jej rozbawiony głos poważnieje.

– Co? – Siadam, żeby zobaczyć, czemu klnie, i widzę nad sobą Jessego,

który stoi z rękoma założonymi na piersi z bardzo poirytowaną miną.

O cholera, w rzeczy samej. Zaciskam usta, bo boję się, że jeśli wybuchnę

śmiechem, wkurzę go jeszcze bardziej.

– O nie, dostanę szlaban na miesiąc. – Chichoczę cichutko, żeby tylko Kate

mnie usłyszała. Kate parska głośno, usiłując zapanować nad wesołością.

Siedzimy obie na podłodze klubu, zaśmiewając się jak dwie pijane hieny, a

Jesse robi się z każdą sekundą coraz bardziej czerwony. Kate śmieje się jeszcze

głośniej, gdy u boku Jessego pojawia się Sam, który przewraca oczami na nasz
widok. Dlaczego mój mężczyzna nie może po prostu przewrócić oczami,
zamiast stać tak, jak gdyby miał zaraz ulec samozapłonowi? Nie jestem aż tak
pijana. Swoją obecną pozycję zawdzięczam występnej przyjaciółce, która
sprowadziła mnie na manowce.

Przysadzisty, łysy bramkarz zbliża się w naszą stronę, więc trącam Kate

łokciem, żeby zasygnalizować jej, że zaraz wyrzucą nas z klubu.

– Kate, jeśli nie wpuszczą nas tu więcej na lunch, chyba mnie krew zaleje. –

Uwielbiam kanapkę z sałatą, pomidorem i bekonem, którą podają w Baroque.

– Ty już jesteś zalana – prycha Kate, opierając się na mnie i po raz kolejny

próbując wstać.

– Jesse, zajmij się swoją kobietą – mówi bramkarz, przeciągając sylaby, i

ściska dłoń Jessego na powitanie.

– Nie przejmuj się. – Rzuca mi swoje najgroźniejsze spojrzenie. – Zaraz się

nią zajmę. Dzięki za telefon, Jay.

Co takiego?
– Chodź, zarazo – drwi Sam, dźwigając Kate z podłogi. Ta zarzuca mu ręce

na szyję, chichocząc.

– Zabierz mnie do łóżka, Samuelu. Możesz mnie znowu związać.
Widzę, że Sam powstrzymuje śmiech, ale nie dlatego, że jest zły na Kate. O

nie, powściąga wesołość z powodu Jessego. Znów zepsuł mi wieczór. Mieliśmy
się zobaczyć dopiero o ósmej rano, żeby się nie zorientował, że trochę wypiłam.
I o co chodzi z tym telefonem od bramkarza?

Przenoszę nietrzeźwy wzrok na pana Niedorzecznego i robię groźną minę.

Oczy wychodzą mu z orbit, a ja podążam wzrokiem w dół mojej sukienki. O
rety, złamałam dwa zakazy. Naprawdę dostanę szlaban. Znów zaczynam
chichotać.

– Wstawaj – warczy przez zaciśnięte zęby.
– Och, rozchmurz się, ty nudziarzu! – besztam go pewnym siebie tonem,

choć wcale nie czuję się pewnie. Wyciągam do niego rękę, wiedząc, że nie
odmówi mi pomocy.

Wzdycha, kręci głową, demonstrując swoje rozdrażnienie, i pomaga mi

wstać. Jego oczy robią się jeszcze większe, gdy może podziwiać sukienkę w
pełnej krasie.

Znów zaczynam chichotać, ale szybko się uspokajam.
– Gniewasz się na mnie? – Podnoszę na niego zamroczony wzrok i

trzepocząc rzęsami, łapię go za przód szarego garnituru.

– Szalenie, Avo – rzuca groźnie, chwyta mnie za łokieć i wyprowadza z

baru.

Przed wejściem Sam pomaga Kate wsiąść na przednie siedzenie porsche,

osłaniając przy tym jej głowę. Kate nadal chichocze, więc zaczynam jej

wtórować.

– Samuelu, dziś jest twoja szczęśliwa noc! – woła, gdy Sam zamyka drzwi.
Jesse i Sam żegnają się, Jesse przez cały czas trzyma mocno mój łokieć.
– Na razie, laska! – Sam całuje mnie w policzek, posyłając mi ukradkiem

uśmieszek przeznaczony tylko dla mnie, który odwzajemniam, cały czas
powstrzymując wybuch śmiechu, żeby nie wkurzyć mojego mężczyzny bardziej
niż to konieczne.

Jesse prowadzi mnie do samochodu i sadza na przednim siedzeniu,

delikatnie, acz stanowczo, wszystko w całkowitym milczeniu. Wygląda na
rozjuszonego, ale jestem pijana i zuchwała, więc nie dbam o to.

Sięga po mój pas, ale bezczelnie odpycham jego rękę.
– Potrafię zapiąć pasy – gderam, ale posyła mi spojrzenie z serii „nie

doprowadzaj mnie do ostateczności‖, więc grzecznie kładę ręce na kolanach,
żeby mógł się nachylić i zapiąć pas. Korzystam z okazji i zaciągam się jego
zapachem.

– Smakowicie pachniesz – mówię cicho.
Odsuwa się, wciąż poważny, w jego oczach wciąż tli się niezadowolenie.

Ale nie odzywa się nawet słowem. Postanowił ukarać mnie milczeniem.
Zatrzaskuje moje drzwi, wślizguje się za kierownicę i niedbale włącza się do
ruchu, kompletnie olewając innych kierowców.

– Do Kate jedzie się tamtędy – zauważam, gdy skręca w złym kierunku.
– I? – rzuca cierpko.
– I... tam mieszkam – oświadczam stanowczo. Nie pozwolę, żeby zupełnie

zepsuł mi wieczór. Najciekawsze rozmowy prowadzimy z Kate przy herbacie po
naszych alkoholowych ekscesach.

– Prześpisz się u mnie. – Nawet na mnie nie patrzy.
– Nie tak się umawialiśmy – przypominam mu, – Mam czas do ósmej rano,

potem znów możesz zacząć mnie rozpraszać.

– Zmieniłem umowę.
– Nie można zmieniać umowy!
Powoli odwraca się w moją stronę.
– Ty to zrobiłaś.
Odsuwam się, rzucając mu najbardziej zdegustowane spojrzenie, na jakie

mnie stać, ale nie wiem, co powiedzieć. Ma rację – rzeczywiście nie
wywiązałam się z umowy, ale wyłącznie dlatego, że warunki, jakie postawił,
były kompletnie niedorzeczne. Zapadam się w miękki skórzany fotel i daję za
wygraną. Zresztą zostało jeszcze tylko trochę ponad osiem godzin do ósmej.

Gdy parkujemy przed Lusso, z mojej piersi wyrywa się jęk. Za każdym

razem, gdy Clive mnie widzi, jestem pijana albo tak wyczerpana, że trzeba mnie
nieść. Otwieram drzwi, prostuję się i robię kilka ostrożnych kroków. Jesse
obserwuje mnie uważnie, pewnie czeka, aż się potknę, aby mógł mnie porwać

na ręce i zademonstrować Clive’owi, że znów urwał mi się film.

Cicho zamykam drzwi samochodu i ruszam w stronę foyer. Nie mogę się

potknąć, nie mogę się potknąć. Docieram do recepcji, wciąż w pozycji
wyprostowanej, uprzejmie kiwam głową Clive’owi, ale on nie odzywa się ani
słowem. Odpowiada mi skinieniem głowy, a potem zerka na Jessego. Kiedy
opuszcza z powrotem głowę, nie witając się z nim, wiem, że musiał zauważyć
jego wściekłą minę. Fukam pod nosem, wchodzę do windy i czekam grzecznie
na Jessego.

– Musisz zmienić ten kod – mamroczę, wbijając kod fabryczny. Musi tylko

powiadomić ochronę i natychmiast się tym zajmą.

Nie odzywa się. Karanie mnie milczeniem świetnie mu wychodzi. Podnoszę

głowę i widzę, że przygląda mi się z kamienną twarzą. Jestem pewna, że zaraz
się na mnie rzuci i przeleci mnie w swoim stylu. Czy będzie chciał przemówić
mi do rozumu, czy może odświeżyć mi pamięć? Och, to na pewno będzie seks
na zgodę! Mój wstawiony mózg rozkoszuje się tą myślą, ale drzwi windy
otwierają się i Jesse wychodzi, zostawiając mnie w środku. Jestem w szoku.
Dałabym głowę, że się na mnie rzuci.

Otwiera drzwi apartamentu i wchodzi do środka, nie zaszczycając mnie

nawet spojrzeniem, sama muszę zamknąć drzwi. Idę za nim do kuchni, gdzie
wyjmuje z lodówki butelkę wody. Wypija kilka łyków i wyciąga butelkę do
mnie.

Nie odpycham jej, bo chce mi się pić, nie dlatego, że chcę być uprzejma. Piję

wodę pod jego czujnym okiem, a pustą butelkę odstawiam na blat.

– Odwróć się – rozkazuje.
Wstrzymuję oddech, w moim ciele rozbłyska milion fajerwerków. Wykonuję

jego polecenie i odwracam się do niego plecami, moje libido krzyczy, na skórze
mam gęsią skórkę. Dotyk jego ciepłych dłoni sunących po moich ramionach
sprawia, że wzdycham przez zaciśnięte zęby. Chwyta suwak sukienki i rozpina
go powoli, a potem przesuwając dłońmi wzdłuż moich boków, zsuwa ją ze mnie
i opada na kolana. Klepie mnie w kostkę, więc wychodzę ze skłębionego
materiału i odwracam się przodem do klęczącego przede mną mężczyzny.

Podnosi na mnie wzrok i wstaje powoli, sunąc nosem wzdłuż rowka między

moimi piersiami, aż dociera do szyi. W myślach błagam go, żeby mnie wziął.
Moja spragniona dotyku skóra płonie, pragnę go przyciągnąć, ale wiem, że tym
razem to on dyktuje warunki.

– Chcesz poczuć na sobie moje usta, Avo? – pyta cicho.
Oddech więźnie mi w gardle, gdy jego głos wibruje mi tuż przy uchu,

wzdycham przeciągle i chrapliwie.

– Powiedz to, Avo. – Muska wargami moje ucho. Trzęsą mi się kolana.
– Tak – jęczę na wydechu.
– Chcesz, żebym cię przeleciał, skarbie?

– Jesse. – Drżę, gdy dotyka mnie między nogami.
– Wiem. Pragniesz mnie. – Nagryza płatek mojego ucha, metal srebrnych

kolczyków dzwoni o jego zęby. Dygoczę i dyszę, trawiona pożądaniem. Ale
wtedy on się odsuwa, zostawiając mnie na pastwę buzujących hormonów. – Nie
ruszaj się – rozkazuje stanowczo.

Wciąż ma na sobie szary garnitur. Odchodzi i otwiera szafkę, z której coś

wyjmuje. Masło czekoladowe? Mój puls przyspiesza.

Spokojnie rusza w moją stronę, a ja omiatam wzrokiem jego szczupłą

sylwetkę, zachwycona widokiem wypukłości w rozporku. Czekam cierpliwie,
nie ponaglam go. Wreszcie staje tuż przede mną, tak że czuję na sobie jego
gorący, miętowy oddech, i muska ustami moje policzki, moje oczy, mój
podbródek, by wreszcie pocałować delikatnie moje wargi.

Mruczę błogo i otwieram usta, ale on przerywa pocałunek i zaczyna zsuwać

się w dół po moim ciele. Zalewa mnie fala gorąca, mój skrócony oddech staje
się zduszony i urywany. Nie spuszczając wzroku z mojej twarzy, trąca nosem
moje koronkowe figi. Muszę przytrzymać się jego barków, żeby nie upaść.
Rzuca mi ten znaczący uśmiech i zaczyna wstawać, przyciskając się do mnie
całym ciałem.

– Tak mocno na ciebie działam – dyszy mi do ucha.
Dygoczę, z trudem łapiąc oddech.
– Tak.
– Wiem o tym. To... mnie... cholernie... kręci. – To powiedziawszy, robi

krok w tył. Co on wyprawia? Unosi ręce i widzę, że w jednej trzyma moją
sukienkę, a w drugiej... nożyczki.

Nie odważy się! Ze spokojem rozwiera nożyczki i przystawia je do brzegu

sukienki. Potem, bardzo powoli, rozcina materiał, a ja przyglądam się temu z
rozdziawionymi ustami. A jednak się odważył. Sukienkę za pięćset funtów? Nie
jestem w stanie go powstrzymać, ani nawet wrzasnąć na niego. Stoję kompletnie
osłupiała.

Nieusatysfakcjonowany przecięciem sukienki za pięć stówek na pół, tnie ją

na kilka mniejszych kawałków, po czym spokojnie i precyzyjnie układa
zmasakrowany materiał wraz z nożyczkami na wyspie kuchennej, nie zdradzając
przy tym żadnych emocji. Odwraca się w moją stronę.

Wreszcie odnajduję głos.
– Nie wierzę, że to zrobiłeś.
– Dość tych gierek, Avo – ostrzega ze spokojem. Wsuwa dłonie w kieszenie

spodni i przygląda mi się uważnie. Stoję przed nim, kompletnie wytrącona z
równowagi. Cały alkohol wyparował mi z głowy. Myślę zupełnie trzeźwo i
jestem totalnie oszołomiona tą demonstracją władzy.

– Jesteś... – celuję palcem w jego twarz – szalony!
Ściąga usta w wąską linię.

– Tak się właśnie czuję. Do łóżka, ale już!
Słucham? Do łóżka? Ten facet przekroczył granice niedorzeczności – on jest

kompletnie niemożliwy! Marszczę czoło. Jeśli spędzę z nim więcej czasu, będę
musiała zrobić sobie botoks przed dwudziestymi siódmymi urodzinami.

– Nie idę z tobą do łóżka! – Okręcam się na pięcie i wychodzę z kuchni,

zostawiając w niej mojego gotującego się z wściekłości maniaka kontroli.

Ruszam po schodach w górę, tupiąc i fukając przez całą drogę. Chce mi się

wrzeszczeć! Ten gość to pieprzony czubek!

Wpadam jak pocisk do ostatniej sypialni gościnnej. Jest kilka innych, ale tę

lubię najbardziej i jest położona najdalej od jego sypialni. Z hukiem zamykam
za sobą drzwi i wpełzam do przepięknie zasłanego łóżka, które wciąż wygląda
jak w noc otwarcia. Zrzucam na podłogę wszystkie dekoracyjne poduchy i
opuszczam moją sfrustrowaną głowę na poduszkę. Natychmiast żałuję, że nie
pachnie świeżą wodą i miętą i że nie jest tu tak wygodnie jak w łóżku Jessego,
ale dziś musi mi to wystarczyć. Jutro stąd spadam. Ten facet jest pomylony!
Nawet nie ma sensu próbować postawić na swoim, bo nawet jeśli będzie na tyle
uprzejmy, żeby przyznać mi rację, później i tak wdepcze mnie w ziemię.

– Dupek – mamroczę pod nosem.
Drzwi otwierają się szeroko, do środka wpada światło z korytarza i widzę

jego sylwetkę, która rośnie, w miarę jak się do mnie zbliża. Co zamierza mi
teraz zrobić? Płukanie żołądka?

Schyla się i bez słowa bierze mnie na ręce. Gdyby mogło to coś dać,

opierałabym się. Ale to na nic. Pozwalam, żeby zaniósł mnie do swojej sypialni
i położył na łóżku.

Przewracam się na brzuch, zanurzam twarz w poduszce i zaciskam powieki,

ukradkiem wdychając jego zapach, którym przesiąknięta jest cała pościel.
Jestem wyczerpana psychicznie i cieszę się, że jutro weekend. Najchętniej cały
prześpię.

Słyszę, jak się rozbiera, po chwili łóżko ugina się pod jego ciężarem. Łapie

mnie w pasie i bez większego wysiłku przyciąga do twardego torsu. Próbuję go
odepchnąć, ignorując jego ostrzegawczy pomruk.

– Puść mnie! – prycham, usiłując oderwać jego palce od mojego brzucha.
– Ava. – W tonie jego głosu wyraźnie słychać zniecierpliwienie, co wkurza

mnie jeszcze bardziej.

– Jutro.., stąd spadam – warczę, odsuwając się od niego.
– Zobaczymy – mówi z wyraźnym rozbawieniem, przyciąga mnie z

powrotem i przyciska do siebie.

Przestaję walczyć. To na nic. Poza tym ogarnia mnie ogromne zadowolenie,

gdy oplata mnie ciasno ramionami i czuję we włosach jego gorący oddech.

Ale nadal gotuję się ze złości.

Rozdział 12

Wstawaj, moja droga. – Trąca mnie nosem, a ja otwieram oczy.
Daję mojemu mózgowi kilka chwil na rozruch, a oczom czas na oswojenie

się ze światłem. Gdy wreszcie udaje mi się skupić wzrok, patrzy na mnie z góry
tymi jasnozielonymi, błyszczącymi oczami. Ale ja chciałabym pospać dłużej.
Jest sobota i nic, nawet chęć nawrzucania mu, nie wyciągnie mnie w
najbliższym czasie z łóżka.

Odpycham go i przewracam się na drugi bok.
– Nie rozmawiam z tobą – burczę, wtulając się z powrotem w poduszkę.

Daje mi klapsa w pupę, przewraca mnie na plecy i przytrzymuje za ręce. – To
bolało! – wołam, piorunując go wzrokiem. Kąciki ust mu drgają, ale dziś rano
nie jestem w nastroju na szelmowskie wcielenie Jessego.

Przywiera do mnie całym ciałem, omiata wzrokiem moją twarz. Powinnam

walnąć go kolanem między nogi!

– Mamy dzisiaj dwa wyjścia – oznajmia. – Możesz przestać zachowywać się

niedorzecznie i spędzimy razem cudowny dzień albo możesz dalej zgrywać
krnąbrną podpuszczalską, a wtedy będę zmuszony przykuć cię kajdankami do
łóżka i łaskotać do nieprzytomności. Więc jak będzie, skarbie?

Ja? Niedorzecznie? Rozdziawiam buzię, a on przygląda mi się z

zainteresowaniem. Czy on naprawdę sądzi, że zgodzę się na to ultimatum?

Unoszę głowę i zbliżam ją do tej jego nieogolonej, irytująco przystojnej

twarzy.

– Odwal się – mówię, powoli i wyraźnie, a on wytrzeszcza oczy i odsuwa

się, zaskoczony moją bezczelnością.

– Licz się ze słowami, do cholery!
– Nie! Do diabła, co ty sobie wyobrażasz, kazałeś mnie śledzić bramkarzom?

– Mój zaspany mózg właśnie sobie o tym przypomniał. Jeśli mam rację, jeśli
naprawdę kazał bramkarzom mieć na mnie oko, chyba wyjdę z siebie.

– Avo, chciałem mieć pewność, że jesteś bezpieczna. – Spuszcza głowę i

zagryza dolną wargę. – Martwię się, to wszystko.

On się martwi? Zna mnie krócej niż miesiąc, a już zrobił się taki opiekuńczy

i zaborczy? Wtyka nos w nie swoje sprawy, krzyżuje mi plany, tnie moje
sukienki na kawałki i zabrania mi pić alkohol.

– Mam dwadzieścia sześć lat, Jesse.
Wbija we mnie wzrok. Oczy znów mu pociemniały.
– Dlaczego włożyłaś tamtą sukienkę?
– Żeby cię wkurzyć – odpowiadam szczerze, bezskutecznie próbując się

uwolnić. Nic z tego.

– Przecież nie byliśmy umówieni. – Marszczy brwi. Czy on myśli, że

włożyłam ją dla kogoś innego?

– Zrobiłam to dla zasady – mamroczę. Chciałam mieć ostatnie słowo, nawet

gdyby miał się o tym nie dowiedzieć. – Jesteś mi winien sukienkę.

Jego uśmiech prawie mnie oślepia.
– Wpiszemy to na listę rzeczy do zrobienia dzisiaj.
A co to za lista? W tej chwili mam ochotę pójść z powrotem spać. Albo

mógłby mnie obudzić w inny sposób. Poruszam się pod nim sugestywnie, a on
unosi brwi, zaskoczony.

– O co chodzi? – pyta, wyraźnie starając się powściągnąć uśmiech.
Okej, już wiem, co jest grane. Zamierza mi odmawiać, tak jak ubiegłej nocy

i przed moim wyjściem z Kate. To ma być kara za mój sprzeciw. Jest uroczy. To
najgorsze, co mógłby zrobić.

– Nie musisz dbać o moje bezpieczeństwo – gderam, wyślizgując się spod

niego. Podejmę rzucone mi wyzwanie.

– Robię to, bo bardzo mi na tobie zależy! – woła z łóżka do moich pleców.
Zależy mu na mnie? Ja chcę, żeby mnie kochał. Idę do łazienki i zamykam

za sobą drzwi, serce pęka mi w piersi.

Myję twarz i sięgam po szczoteczkę Jessego, ale w uchwycie obok niej

znajduję własną szczotkę do zębów. Hę? Nakładam pastę i zaczynam szorować
zęby, zerkając w lustrze na kabinę prysznicową, gdzie zauważam na półce mój
szampon i odżywkę oraz maszynkę do golenia i żel do ciała. Przeniósł moje
rzeczy? Nie przerywając mycia zębów, otwieram drzwi do sypialni – Jesse leży
na brzuchu z twarzą ukrytą w poduszce. Podchodzę do garderoby i prawie
dławię się pastą na widok swoich ubrań.

Naprawdę to zrobił! Czy ja nie mam nic do gadania? Może i kocham go, ale

znam go dopiero od kilku tygodni. Przeprowadzka? Co to oznacza? Chce
zamieszkać ze mną, żeby o mnie dbać? Jeśli tak, może się od razu odwalić. Ten
gość chce mnie kontrolować.

– Jakiś problem?
Odwracam się ze szczoteczką w ustach i widzę w drzwiach garderoby

Jessego, który sprawia wrażenie lekko zaniepokojonego. Pierwszy raz widzę go
w takim stanie. Mój wzrok ześlizguje się na jego tors, podziwiam falujące
mięśnie, gdy zapiera się obiema dłońmi o framugę. Ale zaraz przypomina mi
się, po co weszłam do garderoby. Bełkoczę coś niezrozumiale przez pianę i
tkwiącą w moich ustach szczoteczkę.

– Przepraszam, ale nie zrozumiałem – mówi, powstrzymując uśmieszek.

Wyciągam szczoteczkę z buzi. Doskonale wie, o co mi chodzi. Znów bełkoczę,
trochę wyraźniej, ale pasta nadal utrudnia mi normalną artykulację. Jesse
przewraca oczami, bierze mnie na ręce i zanosi do łazienki.

– Wypluj! – rozkazuje, stawiając mnie na ziemi.
Wypluwam całą pastę i odwracam się do mojego niedorzecznego maniaka

kontroli.

– Co to ma znaczyć? – pytam, machając ręką w nieokreślonym kierunku.
Zaciska usta, powstrzymując uśmiech, pochyla się do przodu i zlizuje z

moich ust resztki pasty, powoli przeciągając gorącym językiem po mojej dolnej
wardze.

– Już. Co to jest „to‖? – Przesuwa językiem do mojej skroni, dmuchając mi

w ucho gorącym oddechem. Tężeję, kiedy przykrywa dłonią mój wzgórek,
przyprawiając mnie o rozkoszny dreszcz.

– Nie! – odpycham go. – Nie będziesz mną manipulował za pomocą swojej

cudownej boskości!

Jesse uśmiecha się szelmowsko.
– Uważasz mnie za boga?
Prychając, odwracam się z powrotem do lustra. Jego ego rośnie w takim

tempie, że zaraz będę musiała wyskoczyć przez okno, żeby nie przygniotło mnie
do ściany.

Oplata mnie ramieniem w pasie, przyciąga do siebie i opiera podbródek na

moim barku. Wpatrzony w moje odbicie, wpycha mi wzwiedziony członek
między uda i zatacza biodrami koło, aż muszę się przytrzymać rękami boków
szafki.

– Nie mam nic przeciwko byciu twoim bogiem – szepcze chrapliwie.
– Skąd tu się wzięły moje rzeczy? – pytam jego odbicie, nakazując

własnemu ciału, by zachowywało się przyzwoicie i nie dało się uwieść jego
boskim zabiegom.

– Przywiozłem je od Kate. Myślałem, że zostaniesz u mnie kilka dni.
– Czy ja mam w ogóle coś do powiedzenia?
Znowu zatacza krąg tymi przeklętymi biodrami, wyrywając mi z gardła

cichy okrzyk.

– A masz?
Kręcę głową, a on znów porusza biodrami, unosząc kącik ust w łobuzerskim

uśmiechu. Nie zamierzam zareagować na te przeklęte podrygi, bo wiem, że
znów zostawi mnie na lodzie. I dlaczego Kate pozwoliła tym dwóm facetom
grzebać w moich rzeczach, o co jej chodzi? W garderobie wiszą przynajmniej
dwie zmiany ubrań. Co on chce osiągnąć?

– Szykuj się, moja droga. – Całuje mnie w szyję i klepie w pupę. – Zabieram

cię do miasta. Dokąd chciałabyś się wybrać?

Patrzę na niego w osłupieniu.
– Mogę zdecydować?
Wzrusza ramionami.
– Czasem muszę ci pozwolić postawić na swoim – mówi z kamienną twarzą.

Jest zupełnie poważny.

Powinnam uczepić się tej propozycji, dopóki jest taki rozsądny, ale jestem

podejrzliwa. Po tym, jak się zachował ubiegłej nocy, gdy zmasakrował zakazaną
sukienkę i postanowił się do mnie nie odzywać, nie pojmuję, czemu obudził się
taki spokojny i zrównoważony.

– Więc na co masz ochotę? – pyta.
– Jedźmy do Camden – proponuję, przygotowana na odmowę. Mężczyźni

nie cierpię tłumu, zgiełku i szwendania się między straganami.

– Dobrze. – Odwraca się i wchodzi pod prysznic, a ja stoję nad umywalką i

zadaję sobie pytanie, gdzie się podział mój maniak kontroli.

Po zejściu na dół słyszę, że Jesse rozmawia przez telefon. Wchodzę do

kuchni i ślinka napływa mi do ust. Wygląda obłędnie w znoszonych dżinsach i
granatowej koszulce polo z podniesionym kołnierzykiem. Ogolił się i wtarł
trochę wosku we włosy. Naprawdę jest niedorzecznie przystojny, w zasadzie
wszystko jest w nim niedorzeczne

– Przyjadę jutro. Wszystko w porządku? – Obraca się na stołku i omiata

mnie wzrokiem. – Dziękuję, John. Zadzwoń, gdybyś mnie potrzebował. – Nie
odrywając ode mnie wzroku, odkłada telefon i zakłada ręce na piersi. – Podoba
mi się twoja sukienka. – Głos ma niski i chrapliwy.

Zerkam na swoją zwiewną sukienkę w kwiaty. Sięga kolan, więc długość nie

powinna wzbudzić jego sprzeciwu. Jestem zaskoczona, że Kate ją spakowała.
Nie ma pleców ani rękawów, nadaje się raczej na lato. Uśmiecham się w duchu.
Jeszcze nie widział tyłu, a ja mu go nie pokażę. Kazałby mi się przebrać. Jestem
tego pewna.

Wkładam cienki kremowy kardigan, a potem przekładam przez głowę

zamszową torbę.

– Gotowy? – pytam.
Jesse zeskakuje ze stołka i rusza w moją stronę. Spodziewałam się

głębokiego pocałunku, ale nic z tego. Zakłada okulary przeciwsłoneczne, bierze
mnie za rękę i ciągnie w stronę drzwi. Mam spędzić z nim cały dzień, a on
nawet mnie nie pocałuje?

– Przez cały dzień nie będziesz mnie dotykał?
Patrzy na nasze złączone dłonie.
– Przecież cię dotykam.
– Wiesz, o co mi chodzi. Karzesz mnie.
– Dlaczego miałbym cię karać, Avo? – pyta, wciągając mnie do windy.

Dobrze wie, o co mi chodzi.

Podnoszę na niego wzrok.
– Chcę, żebyś mnie dotknął.
– Wiem. – Wstukuje kod.
– Ale nie zrobisz tego?

– Najpierw musisz coś zrobić. – Nie patrzy na mnie.
Nie wierzę własnym uszom.
– Chcesz, żebym cię przeprosiła?
– Nie wiem, Avo. A powinnaś przeprosić? – Wciąż patrzy prosto przed

siebie. Nawet mojemu lustrzanemu odbiciu nie chce spojrzeć w oczy.

– Przepraszam – syczę. Nie mogę uwierzyć, że mi to robi. I nie mogę

uwierzyć, że tak rozpaczliwie pragnę jego dotyku.

– Skoro masz już zamiar przepraszać, mogłabyś przynajmniej wykrzesać z

siebie trochę skruchy.

– Przepraszam.
Patrzy w oczy mojemu odbiciu.
– Szczerze?
– Tak.
– Chcesz, żebym cię dotknął?
– Tak.
W mgnieniu oka odwraca się i przyciska mnie do lustra, przywierając do

mnie całym ciałem. Od razu czuję się lepiej. To wcale nie było takie trudne.

– Zaczynasz rozumieć, prawda? – Zawisa ustami tuż przed moją twarzą,

wciskając mi biodra w podbrzusze.

– Rozumiem – dyszę.
Całuje mnie, a ja odnajduję dłońmi jego barki i wbijam mu paznokcie w

mięśnie. Tak, czuję się znacznie lepiej. Nasze języki splatają się, rozpływam się
w jego objęciach.

– Szczęśliwa? – pyta, przerywając pocałunek.
– Tak.
– Ja też. Chodźmy.
Zatrzymujemy się w Camden na śniadanie. Dzień jest piękny i już teraz jest

mi za ciepło w kardiganie, ale pocierpię jeszcze trochę. Mógłby zabrać mnie do
domu i kazać się przebrać.

Jesse bierze mnie za rękę i przeprowadza przez jezdnię do uroczej,

przytulnej kafejki.

– Spodoba ci się tu. Siądziemy na zewnątrz. – Wysuwa dla mnie duży

wiklinowy fotel.

– Skąd wiesz? – pytam, siadając na poduszce w grochy.
– Podają przepyszne jajka po benedyktyńsku. – Uśmiecha się promiennie,

widząc błysk w moich oczach.

Kelnerka, na widok tak boskiego faceta jak Jesse, natychmiast do nas

podchodzi, ale on nie zwraca na nią uwagi.

– Poprosimy dwa razy jaja po benedyktyńsku, mocną czarną kawę i

cappuccino z dodatkowym espresso, bez czekolady i bez cukru. – Podnosi
wzrok na kelnerkę i obdarza ją jednym ze swoich powalających uśmiechów

zarezerwowanych wyłącznie dla kobiet. – Dziękuję.

Kelnerka chyba lekko się słania, a ja śmieję się w duchu. Tak, na mnie też

tak działał. W końcu kelnerka odzyskuje głos.

– Życzą sobie państwo jaja z bekonem czy z łososiem?
Jesse oddaje jej menu i zdejmuje okulary, aby mogła podziwiać jego

zabójczo przystojną twarz w pełnej krasie.

– Z łososiem.
Kręcę głową ze zgrozą i wyjmuję komórkę, a tymczasem kelnerka spisuje

pieczołowicie nasze krótkie zamówienie.

– Pieczywo jasne czy ciemne?
– Słucham? – Odrywam wzrok od komórki i odkrywam, że kelnerka wciąż

nad nami stoi.

– Chcesz pieczywo jasne czy ciemne? – powtarza Jesse z lekkim

uśmiechem.

– A, ciemne.
Jesse wbija swoje cudowne zielone spojrzenie w omdlewającą kelnerkę.
– Oboje poprosimy ciemne.
Kelnerka posyła mu swój najbardziej entuzjastyczny uśmiech i wreszcie

zostawia nas samych.

– Jak twoje nogi? – pyta Jesse, ale wiem, że nie dlatego zagryza dolną

wargę.

– W porządku. Często biegasz? – Znam już odpowiedź na to pytanie. Nikt

nie wstaje bladym świtem, żeby przebiec dwadzieścia kilometrów, jeśli nie
traktuje biegania poważnie.

!

– Pozwala mi się oderwać. – Wzrusza ramionami i odchyla się na oparcie

fotela z zamyśloną miną.

– Od czego?
Spogląda na mnie.
– Od ciebie.
Prycham. W takim razie ostatnio chyba nieczęsto biega, bo większość czasu

spędza na poniewieraniu mojej osoby.

– Dlaczego potrzebujesz się ode mnie oderwać?
– Ponieważ, Avo... – wzdycha. – Nie potrafię zostawić cię w spokoju i, co

jeszcze bardziej mnie martwi, wcale nie chcę. – W jego głosie słychać frustrację.
Jest zły na mnie czy na siebie?

Kelnerka stawia nasze kawy na stoliku i zwleka z odejściem, ale tym razem

nie zostaje obdarzona zniewalającym uśmiechem. Jesse jest skupiony wyłącznie
na mnie. To było słodko-gorzkie wyznanie. Jestem zachwycona, że nie potrafi
zostawić mnie w spokoju, ale i nieco urażona tym, że najwyraźniej go to irytuje.

– Dlaczego cię to martwi? – pytam nonszalancko, mieszając cappuccino i

modląc się w duchu o zadowalającą odpowiedź. Ale gdy milczenie się

przedłuża, podnoszę wzrok i widzę, że gryzie dolną wargę, a trybiki w jego gło-
wie obracają się z prędkością stu kilometrów na godzinę. W końcu Jesse
wzdycha i spuszcza wzrok.

– Martwi mnie to, bo czuję, że straciłem kontrolę. – Podnosi głowę i

przeszywa mnie spojrzeniem zielonych oczu. – Utrata kontroli to coś, z czym
niezbyt dobrze sobie radzę, Avo. Nie gdy chodzi o ciebie.

Czy on właśnie przyznał, że jest kompletnie niezrównoważonym maniakiem

kontroli? To jasne jak słońce, że nie radzi sobie z odmową, przekonałam się o
tym na własnej skórze.

– Gdybyś posłuchał czasem głosu rozsądku, nie miałbyś poczucia, że tracisz

kontrolę. Czy zachowujesz się tak w stosunku do wszystkich swoich kobiet?

Wytrzeszcza oczy, a potem je mruży.
– Nigdy nie zależało mi na żadnej aż tak jak na tobie. – Bierze do ręki

filiżankę z kawą, – Jak na złość musiałem znaleźć najbardziej krnąbrną kobietę
na Ziemi,.,

– Żeby ją kontrolować? – Unoszę brwi, a on pochmurnieje. – A co z innymi

związkami?

– Nie angażuję się w związki. Nie jestem tym zainteresowany, Poza tym nie

mam na to czasu.

– Jakoś nie szkoda ci było czasu na pomiatanie mną! – prycham znad

filiżanki. Jeśli to nie jest zaangażowanie, to ja nie wiem, co nim jest.

Jesse kręci głową,
– Ty jesteś inna. Mówiłem ci, Avo, wdepczę w ziemię każdego, kto spróbuje

stanąć mi na drodze. Nawet ciebie.

Nasze śniadanie pojawia się na stoliku, pachnie bosko. Zabieram się do

jedzenia, rozważając jego słowa.

– Dlaczego ja jestem inna? – pytam cicho.
– Nie wiem, Avo – odpowiada równie cicho, krojąc łososia.
– Niewiele wiesz, co? – Cholera, zawsze słyszę to samo, kiedy próbuję

znaleźć powód jego obsesyjnej potrzeby kontroli. Wyzwalam „najróżniejsze
uczucia‖. – Co ja mam o tym wszystkim myśleć?

– Wiem, że nigdy nie miałem ochoty zerżnąć żadnej kobiety więcej niż raz.

Ciebie to nie dotyczy.

Odsuwam się z przerażeniem, prawie dławiąc się kawałkiem tostu. Ma

przynajmniej dość przyzwoitości, żeby wyglądać na skruszonego. /

– To źle zabrzmiało. – Odkłada widelec, zamyka oczy i pociera skronie. –

Próbuję powiedzieć, że... nigdy żadna kobieta nie obchodziła mnie na tyle,
żebym chciał czegoś więcej niż seksu. Dopóki nie spotkałam ciebie. – Pociera
skronie coraz mocniej. – Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale poczułaś to,
prawda? – Spogląda na mnie i wydaje mi się, że rozpaczliwie pragnie usłyszeć
potwierdzenie. – Kiedy się poznaliśmy, poczułaś to.

Uśmiecham się blado.
– Tak, poczułam, – Nigdy tego nie zapomnę.
Wyraz jego twarzy zmienia się błyskawicznie – znów rozpromienia ją

uśmiech.

– Jedz śniadanie. – Wskazuje widelcem mój talerz, a ja godzę się z tym, że

nie zdobędę informacji, której tak rozpaczliwie pragnę. Jeśli on sam tego nie
wie, marne szanse, żebym ja się kiedykolwiek dowiedziała. Czy łatwiej by mi
było znosić jego dziwactwa, gdybym wiedziała, jak działa jego skomplikowany
umysł? Może nigdy się tego nie dowiem, niemniej jednak właśnie przyznał – nie
wprost – że chce czegoś więcej niż seksu, prawda? A więc go obchodzę. Czy to
jest równoznaczne z chęcią kontrolowania mnie? Nigdy nie był w związku? Nie
wierzę w to nawet przez sekundę. Wszystkie kobiety na niego lecą. To
niemożliwe, żeby pieprzył się z nimi tylko raz. Chryste, skoro nigdy nie zerżnął
kobiety więcej niż raz, to ile ich było? Już mam go o to zapytać, ale rezygnuję.
Czy naprawdę chcę to wiedzieć?

– Musimy kupić ci sukienkę na imprezę rocznicową Rezydencji – oznajmia,

żeby odwrócić moją uwagę od cisnących mi się na język pytań. Jestem pewna,
że wie, o czym myślę.

– Mam masę sukienek – mówię bez specjalnego entuzjazmu. Nie pociesza

mnie nawet perspektywa obecności Kate, która pomoże mi przetrwać wieczór
pełny nieprzychylnych spojrzeń Sary i jej złośliwych uwag. Czy Jesse pieprzył
się z Sarą? To chyba możliwe, skoro pieprzy kobiety tylko raz. Ta myśl
powoduje, że trochę zbyt gwałtownie dźgam widelcem zawartość talerza.

Jesse marszczy brwi.
– Potrzebujesz nowej – mówi właśnie tym tonem, który sprawia, że mam

ochotę mu się sprzeciwić.

Wzdycham na myśl o kolejnej kłótni o strój. Mam z czego wybierać, nawet

jeśli nie kupię nowej sukienki. A nawet gdybym nie miała, włożyłabym
cokolwiek, byle tylko uniknąć chodzenia po sklepach z Jessem.

– Zresztą jestem ci ją winny. – Wyciąga rękę nad stołem, żeby założyć mi za

ucho niesforny kosmyk.

Tak, to prawda, ale nie chcę jej, bo wątpię, czy będę miała coś do

powiedzenia przy jej wyborze.

– Będę mogła ją wybrać?
– Oczywiście. – Układa nóż i widelec na talerzu. – Nie jestem kompletnym

maniakiem kontroli.

Prawie upuszczam sztućce.
– Jesse, jesteś naprawdę wyjątkowy. – Mój głos wprost ocieka słodyczą, to

stwierdzenie w pełni na to zasługuje.

– Nie tak wyjątkowy jak ty. – Puszcza do mnie oko. – Gotowa na wycieczkę

po Camden, skarbie?

Kiwam głową i wyławiam z torebki portfel, Jesse obserwuje mnie

skonsternowany. Wsuwam banknot dwudziestofuntowy pod solniczkę i patrzę,
jak wstaje, prycha teatralnie, wciska ręce do kieszeni, wymienia mój banknot na
swój, wyrywa mi portmonetkę i wpycha go do niej z powrotem.

Maniak kontroli!
Mój telefon zaczyna tańczyć na stoliku, ale zanim zdążę odebrać, Jesse

zabiera mi go sprzed nosa.

– Halo? – wita tajemniczego rozmówcę.
Patrzę na niego z niedowierzaniem. Gdy w grę wchodzi obsługa komórki,

naprawdę brakuje mu dobrych manier. I kto w ogóle dzwoni?

– Pani O’Shea? – mówi ze spokojem.
Rozdziawiam buzię. Nie! Tylko nie moja matka! Usiłuję wyrwać mu telefon,

ale ucieka przede mną z niecnym uśmieszkiem na obłędnie przystojnej twarzy.

– Mam przyjemność przebywać z pani piękną córką – informuje moją

matkę. Okrążam stolik, a on rusza w przeciwną stronę.

Zaciskam zęby i macham na niego jak szalona, ale on tylko unosi brwi i

powoli kręci głową.

– Tak, Ava wiele mi o pani opowiadała. Miło mi będzie panią poznać.
Och, co za wkurzający palant! Wcale nie opowiadałam mu wiele o moich

rodzicach, a już z pewnością nie wspomniałam im o nim. O Boże, tylko tego mi
jeszcze trzeba. Piorunuję go wzrokiem i sięgam po telefon, ale odskakuje w tył.

– Tak, podam jej telefon. Cieszę się, że mogłem z panią porozmawiać.
Podaje mi komórkę, a ja wyrywam mu ją z dłoni gwałtownym ruchem.
– Mamo?
– Avo, kto to był? – Moja mama wydaje się zaskoczona, co wcale mnie nie

dziwi. Uchodzę za młodą singielkę w Londynie, a tu nagle jacyś obcy
mężczyźni odbierają mój telefon. Mrużę gniewnie oczy, ale Jesse sprawia wra-
żenie zadowolonego z siebie.

– To tylko przyjaciel, mamo. Co słychać?
Jesse łapie się za serce, udając rannego żołnierza, ale jego poirytowana mina

psuje cały efekt. Słyszę, jak mama mruczy z dezaprobatą.

– Matt do mnie dzwonił – oświadcza prosto z mostu.
Odwracam się plecami do Jessego, próbując ukryć zaskoczenie. Dlaczego

Matt zadzwonił do mojej matki? Cholera! Nie mogę o tym teraz rozmawiać, nie
przy Jessem.

― Mamo, mogę oddzwonić? Jestem w Camden, strasznie tu głośno. – Kulę

się, czując na plecach świdrujący wzrok Jessego.

– W porządku, chciałam tylko, żebyś wiedziała. Był bardzo uprzejmy. To

niestosowne. – Mama jest wściekła.

– Okej, zadzwonię później.
– Dobrze. I pamiętaj: beztroska zabawa. – To ostatnie to czytelna aluzja do

mojego życia uczuciowego.

Odwracam się do Jessego, który, dokładnie tak jak się spodziewałam, ma

bardzo niezadowoloną minę.

– Dlaczego to zrobiłeś?! – krzyczę.
– „To tylko przyjaciel?‖ Często pozwalasz przyjaciołom pieprzyć cię do

nieprzytomności?

Pokonana, zwieszam ramiona. Od tych ciągłych zmian w jego nastawieniu

do mnie mózg mi się lasuje. Pieprzy mnie, zależy mu na mnie, kontroluje
mnie...

– Czy ty masz na celu jak najbardziej utrudnić mi życie?
Wyraz jego oczu łagodnieje.
– Nie – mówi cicho. – Przepraszam.
Dobry Boże, czyżby przełom? Czy on właśnie przeprosił za bycie dupkiem?

Jestem bardziej oszołomiona niż wtedy, gdy zabrał mi telefon i przywitał się z
moją matką jak ze starą znajomą.

– Nie przejmuj się tym – wzdycham, wpychając telefon do torby. Gdy

ruszam ulicą w stronę kanału, natychmiast obejmuje mnie ramieniem. Moja
biedna matka pewnie suszy właśnie głowę mojemu biednemu ojcu. Wiem, że
później zasypie mnie lawiną pytań. A co do Matta... wiem, o co mu chodzi.
Próbuje zmiękczyć moich rodziców... wstrętny padalec. Srogo się rozczaruje.
Moi rodzice, odkąd nie muszą go znosić ze względu na mnie, nie starają się już
ukrywać niechęci, jaką w nich wzbudza.

Do późnych godzin popołudniowych spacerujemy po Camden. Uwielbiam tu

być – żadne inne miejsce w Londynie nie może się pochwalić taką
różnorodnością. Mogłabym godzinami szwendać się po brukowanych uliczkach
targowisk i dawnych stajni. Szperam na różnych stoiskach, a Jesse nie odstępuje
mnie nawet na krok i bez przerwy mnie dotyka. Tak się cieszę, że go
przeprosiłam.

Przechodzimy między straganami z jedzeniem i nie mogę już znieść gorąca.

Nie jest jakoś bardzo upalnie, ale w tłumie turystów jest mi duszno. Ściągam
torbę przez głowę i zdejmuję kardigan.

– Avo, twoja sukienka jest niekompletna!
Odwracam się z uśmiechem i odkrywam, że gapi się z rozdziawionymi

ustami na dekolt na moich plecach. Co teraz zrobi? Rozbierze mnie i potnie
sukienkę?

– To taki fason – informuję go, zawiązując kardigan w pasie i przekładam

torbę z powrotem przez ramię. Obraca mnie tyłem do siebie i podciąga kardigan
w górę, próbując zasłonić obnażone ciało. – Przestaniesz? – Chichoczę.

– Robisz to specjalnie? – pyta ostro, kładąc wielką dłoń na środku moich

pleców.

– Jeśli gustujesz w spódnicach do kostek i swetrach z golfem, proponuję,

żebyś znalazł sobie kogoś w swoim wieku – mamroczę, gdy z ręką przyklejoną
do moich pleców toruje mi drogę w tłumie. Zostaję ukarana kuksańcem pod
żebra. Następnym razem ubierze mnie w burkę.

– Ile mam lat twoim zdaniem? – pyta z niedowierzaniem.
– Skąd mam wiedzieć? – odpalam. – Chcesz mnie uwolnić od mąk

niepewności?

Jesse prycha.
– Nie.
– Tak właśnie myślałam.
Nagle coś przykuwa moją uwagę. Szybkim krokiem ruszam w stronę stoiska

z zapachowymi świecami i hipisowskimi drobiazgami. Słyszę, jak Jesse
przeklina pod nosem i przedziera się przez tłum, żeby za mną nadążyć. Przy
straganie wita mnie koleś z dzikimi dredami i masą kolczyków na całym ciele,
najwyraźniej jakiś wielbiciel New Age.

– Dzień dobry! – mówię z uśmiechem i sięgam po szmacianą torbę na półce.
– Witam – odpowiada sprzedawca. – Mogę pomóc? Staje obok mnie i

pomaga mi zdjąć torbę z regału.

– Dziękuję. – Gdy otwieram szmacianą torbę i wyjmuję jej zawartość, znów

czuję na plecach ciepłą dłoń Jessego.

– Co to? – pyta Jesse, zaglądając mi przez ramię.
– To... – rozpościeram materiał – . ..są tradycyjne tajskie spodnie.
– Chyba potrzebujesz mniejszego rozmiaru. – Jesse marszczy brwi,

oglądając płachtę czarnego materiału, którą trzymam rozpostartą przed sobą.

– To rozmiar uniwersalny,
Jesse wybucha śmiechem.
– Avo, zmieściłabyś się w nich dziesięć razy.
– Trzeba się nimi owinąć. Jeden rozmiar pasuje na wszystkich. – Od

miesięcy chciałam wymienić moją znoszoną parę na nową.

Z dłonią przyciśniętą do moich pleców odsuwa się w bok i przygląda

spodniom z powątpiewaniem. Faktycznie wyglądają jak spodnie dla
największego tłuściocha na ś wiecie, ale kiedy prawidłowo je założyć, są
superwygodne i świetnie nadają się do chodzenie po domu w leniwy dzień.

– Zademonstruję. – Właściciel stoiska wyjmuje mi spodnie z rąk i klęka

przede mną.

Dłoń Jessego na moich plecach sztywnieje.
– Weźmiemy je – mówi szybko.
Zaraz będzie się działo!
– Trzeba przymierzyć – mówi wesoło koleś z dredami, potrząsając

spodniami przy moich kostkach.

Unoszę stopę, żeby włożyć ją w otwór, ale Jesse odciąga mnie do tylu.

Rzucam mu ostrzegawcze spojrzenie. Zachowuje się idiotycznie.

– Ma pani świetne nogi – oznajmia z zadowoleniem właściciel dredów.
Kulę się w sobie.
– Dzięki.
– Daj mi to. – Jesse wyrywa kolesiowi spodnie i ustawia mnie tyłem do

regału ze świecami. Kręcąc głową i mamrocząc pod nosem, klęka na jedno
kolano i rozpościera je przede mną. Uśmiecham się słodko do sprzedawcy, który
chyba nawet nie zwrócił uwagi na zachowanie Jessego, bo buja myślami w
obłokach. Wkładam stopy w nogawki i podciągam spodnie, a Jesse podtrzymuje
luźne boki. Na jego czole rysuje się głęboka zmarszczka. Biedaczek!

Szybko przejmuję motanie w obawie, że gość z dredami zechce mi pomóc.
– W ten sposób, widzisz? – Składam materiał na pół i zawiązuję z boku.
– Cudownie – kpi Jesse, przyglądając się spodniom z konsternacją.

Odnajduje moje spojrzenie, a ja uśmiecham się od ucha do ucha. Kręci głową,
ale oczy mu się śmieją. – Chcesz je kupić?

Rozwiązuję i zdejmuję spodnie pod bacznym okiem Jessego.
– Ja płacę – oświadczam.
Przewraca oczami, prychając z niesmakiem, i wyjmuje z kieszeni zwitek

banknotów.

– Ile za te gigantyczne spodnie? – pyta gościa z dredami,
– Tylko dziesiątaka, przyjacielu.
Składam spodnie i chowam je do torby.
– Ja zapłacę za spodnie, Jesse.
– Tak? – Jesse wzrusza ramionami, wpychając banknot sprzedawcy.
– Dzięki. – Koleś wciska go do torebki na biodrach.
– Chodź.
– Nie musiałeś tak potraktować tego biedaka – jęczę. – Poza tym chciałam

sama zapłacić za spodnie.

Przyciąga mnie do siebie i całuje w skroń.
– Zamknij się.
– Jesteś niemożliwy!
– Jesteś piękna. Mogę cię już zabrać do domu?
Kiwam głową z rezygnacją.
– Tak. – Bolą mnie nogi, a poza tym muszę go pochwalić za spokój, z jakim

znosił moją niespieszną wędrówkę. Zachowywał się dziś całkiem rozsądnie.

Pozwalam mu prowadzić się przez tłum, wychodzimy z zatłoczonej alejki i

moje uszy atakuje głośna, dudniąca muzyka techno. Rozglądam się i widzę
światła neonów majaczące z mrocznego wnętrza budynku dawnej fabryki i tłum
ludzi zbierających się przy wejściu. Nigdy wcześniej nie byłam w tym klubie,
ale słynie z szokujących strojów i ekstrawaganckich akcesoriów.

– Chcesz zajrzeć?
Jesse tak jak ja patrzy na wejście do fabryki.

– Myślałam, że chcesz wracać do domu.
– Tylko się rozejrzymy. – Rusza ku wejściu i prowadzi mnie do słabo

oświetlonego pomieszczenia.

Muzyka dudni mi w uszach, pierwszą rzeczą, jaką zauważam po wejściu, są

dwie tancerki, ubrane w odblaskową bieliznę, wyginające się wyzywająco na
metalowym pomoście. Nie mogę oderwać od nich oczu. Można by pomyśleć, że
jesteśmy w nocnym klubie. Jesse wchodzi do windy, która zabiera nas w trzewia
fabryki. Gdy docieramy na sam dół, biją nas po oczach fluorescencyjne stroje w
najróżniejszych kolorach i fasonach.

– To nie koronka – zauważa Jesse, przyłapując mnie na gapieniu się na

jaskrawożółtą miniówę wysadzaną metalowymi kolcami.

– Oj nie – przyznaję. – Ktoś w tym chodzi?
Jesse śmieje się i wskazuje grupkę osób, które wyglądają, jak gdyby miały

zaraz zejść z ekscytacji. Każda z nich ma chyba z milion kolczyków. Rozglądam
się z zapartym tchem, gdy wędrujemy przez metalowy labirynt stalowych
korytarzy i schodzimy po schodach do pomieszczenia, gdzie z każdej strony
atakują nas... erotyczne zabawki. Wzdrygam się. Muzyka jest jeszcze
głośniejsza i strasznie wulgarna. Patrzę z rozdziawioną buzią na jakąś wariatkę,
która krzyczy coś o obciąganiu na parkiecie; inna, typ dominy w skórzanym
stroju, pociera kroczem o czarny metalowy słup. Nie jestem pruderyjna, ale tego
nie jestem w stanie pojąć. Okej, to strefa dla dorosłych, a ja czuję się strasznie
skrępowana. Zerkam nerwowo na Jessego.

Oczy mu się skrzą, widać, że doskonale się bawi.
– Zszokowana? – pyta.
– Troszeczkę – przyznaję. Nawet nie chodzi o wystawiony towar – to widok

poprzekłuwanej,

wytatuowanej,

prawie

nagiej

laski

na

dwudziestocentymetrowych platformach, która wykonuje w kącie wysoce
niemoralne ruchy, sprawia, że zbieram szczękę z podłogi.

Czy jego to kręci?
– Trochę przesada, co? – zastanawia się na głos Jesse, ciągnąc mnie w stronę

szklanej gabloty. Oddycham z ulgą.

– Ojej! – wyrywa mi się, gdy staję naprzeciw wielkiego, wysadzanego

diamentami wibratora.

– Nie podniecaj się za bardzo – szepcze mi do ucha Jesse. – Nie jest ci

potrzebny.

Z piersi wyrywa mi się zduszony okrzyk, a on śmieje mi się cicho do ucha.
– No nie wiem. To może być przyjemne – odpowiadam z namysłem.
Tym razem to on jest w szoku.
– Avo, prędzej umrę, niż pozwolę ci użyć czegoś takiego. – Patrzy z

niesmakiem na gorszący przedmiot. – Nie zamierzam dzielić się tobą z nikim
ani z niczym, nawet jeśli jest to urządzenie na baterie.

Śmieję się. Byłby w stanie wdeptać w ziemię wibrator? Jego niedorzeczność

nie zna granic. Spogląda na mnie, uśmiechając się szelmowsko.

– Mógłbym ewentualnie zrobić ustępstwo dla kajdanek – dodaje cicho.
– To cię nie kręci, prawda? – zataczam gestem po pokoju i podnoszę na

niego wzrok.

Spogląda na mnie ciepło, przyciąga mocniej i całuje czule w czoło.
– Jest tylko jedna rzecz na świecie, która mnie kręci. I kocham ją w

koronkach.

Z ulgą patrzę w oczy mężczyźnie, którego kocham tak mocno, że aż boli.
– Zabierz mnie do domu.
Uśmiecha się lekko i z czcią całuje mnie w usta.
– Czyżbyś stawiała żądania? – pyta, nie przerywając pocałunku.
– Tak. Już zbyt długo nie byłeś we mnie. To niedopuszczalne.
Odsuwa się i obserwuje mnie uważnie; trybiki pracują, zęby zagryzają dolną

wargę.

– Masz rację, to niedopuszczalne. – Nie przestając żuć wargi, wbija wzrok

przed siebie i wyprowadza mnie z podziemi.

Rozdział 13

Wpadamy do penthouse’u splątani w uścisku. Cały dzień na to czekałam.

Zaraz eksploduję z pożądania. Chcę poczuć go na całym ciele, teraz, zaraz.

Podrywa mnie z ziemi, tak że oplatam go nogami w pasie, i wchodzi do

kuchni, gdzie wciska kilka guzików na pilocie. Rozlega się Running Up That
Hill Placebo. To jeszcze bardziej podsyca moją żądzę. Dotrzymał słowa.

– Chcę cię mieć w łóżku – mówi niecierpliwie i w zastraszającym tempie

wbiega po schodach. Otwiera kopniakiem drzwi głównej sypialni i stawia mnie
na ziemi w nogach łóżka. – Odwróć się – mówi cicho. Spełniam jego polecenie,
dzięki czemu ma dostęp do zapięcia sukienki. – Proszę, powiedz, że masz na
sobie koronkową bieliznę – błaga, odpinając guziki. – Potrzebuję cię w koron-
kach.

Słyszę przeciągłe, zadowolone westchnienie, gdy zdejmuje mi sukienkę

przez głowę i pozwala jej opaść na podłogę.

Zrzucam buty i odwracam się do niego, oczy ma na wpół przymknięte, usta

rozchylone. Pragnie mnie równie rozpaczliwie jak ja jego. Wyciąga rękę i
powoli zsuwa w dół miseczkę stanika, muskając knykciami sutki. Moje serce
usiłuje wyrwać się z piersi. Jest dziś delikatny – uwielbiam delikatnego Jessego.

Sięga ręką na plecy i ściąga koszulkę przez głowę. Jego muskulatura chyba

nigdy nie przestanie przyprawiać mnie o zadyszkę. Ten mężczyzna nie ma ani

grama tłuszczu.

– Miło spędziłaś dzień? – pyta miękko, ale nie dotyka mnie. Stojąc przede

mną, zdejmuje buty i skarpetki, a ja błagam go w myślach, żeby się pospieszył.

– Spędziłam cudowny dzień – odpowiadam, próbując nie zwracać uwagi na

namiętne pulsowanie muzyki.

– Ja też. – Jest poważny i zadumany. Nie wiem, co o tym myśleć. –

Postaramy się, żeby był jeszcze lepszy?

O Boże.
– Tak – szepczę.
– Chodź tutaj.
Tym razem odliczanie nie będzie konieczne. Robię krok naprzód, kładę

dłonie na jego masywnej klatce piersiowej i spoglądam mu w oczy. Przez
chwilę wpatrujemy się w siebie w milczeniu, a potem jego usta odnajdują moje i
natychmiast przenoszę się do Siódmego Nieba Jessego – mojego ulubionego
miejsca we wszechświecie.

Jęcząc, wczepiam mu się palcami we włosy, a on unosi mnie i przyciska do

swego ciała, nasze języki splatają się i krążą powoli. Zanosi mnie na łóżko,
kładzie się na mnie i unosi mi ręce nad głowę. Nie przytrzymuje ich, ale wiem,
że mają tam zostać.

Przerywa pocałunek i siada wyprostowany, a ja leżę napalona i oszołomiona,

z trudem łapiąc oddech. Gdy na mnie patrzy, trybiki w tym jego pięknym
umyśle pracują na przyspieszonych obrotach. Chcę wiedzieć, o czym myśli. Już
od wielu dni popada w nagłą zadumę.

– Mógłbym tak przez cały dzień siedzieć i patrzeć, jak wijesz się pod moim

dotykiem – mruczy, bawiąc się moją piersią, po czym zdziera miseczkę z
drugiej, by poświęcić jej równą uwagę. Czuję mrowienie w sutkach, gdy
wyciąga je palcami, obserwując, jak zamieniam się w oszalały wrak człowieka.
Usta ma rozchylone i wilgotne. Pragnę poczuć je na swoim ciele. – Nie ruszaj
się. – Wstaje z łóżka i zdejmuje ze mnie figi, a mnie, uwolnionej spod jego
ciężaru, wyrywa się z gardła kwilenie. Patrzę, jak powoli odpina guziki
rozporka, ściąga dżinsy w dół ud i spokojnie rzuca je na ziemię, a potem zsuwa
bokserki. Zaciskam uda, aby zapanować nad tępym pulsowaniem w podbrzuszu,
które przechodzi w miarowe tętnienie na widok jego nagiej, oszałamiającej syl-
wetki. Wdrapuje się z powrotem na łóżko, rozsuwa mi uda i przesuwa językiem
dokładnie przez środek mojej cipki.

– O Boże, Boże, Boże! – Zasłaniam twarz rękami i wbijam zęby we własną

dłoń, gdy zanurza we mnie język, wycofuje się, zatacza nim powoli kółko, po
czym znów wtyka go do środka. Zaraz stracę przytomność.

Naśladuję biodrami rytm jego języka, aby wzmocnić siłę tarcia, a on trzyma

mi rękę na brzuchu, żebym się nie wyrwała. Po co w ogóle uciekałam? Ze
wszystkich głupich rzeczy, jakie mogłabym zrobić, ucieczka przed tym

mężczyzną zasługiwałaby na złoty medal.

Odrywa usta od mojej szparki i dmucha na nią strumieniem zimnego

powietrza, po czym wznawia swoją rozkoszną torturę. Gdy zaczynam miotać
głową i próbuję złapać go za włosy, zwiększa siłę nacisku, a ja z rozpaczliwym
okrzykiem wybucham wokół niego, instynktownie wypychając biodra w górę.
Otacza ustami moją łechtaczkę, jak gdyby chciał wyssać z niej całe pulsowanie,
a ja trzęsę się jak liść i wyginam plecy w łuk tak, że zaraz pęknie mi kręgosłup.

Jesse jęczy.
– Hm, czuję na języku, jak szczytujesz, skarbie.
Nie jestem w stanie wydusić z siebie słowa. To niesamowite, jak na mnie

działa. Nie uważam się za słabą, to on jest zbyt potężny – to on ma władzę.

Moje przepracowane serce zaczyna bić spokojniej, wplatam mu palce we

włosy, rozkoszując się czułymi pocałunkami, jakimi pieczołowicie obsypuje
wnętrze moich ud. Jest w nastroju na czuły seks, ale ile to jeszcze potrwa, nie
wiadomo. Nie zamierzam się oszukiwać, że nie będzie już nigdy wracał do
występków, jakie popełniłam ubiegłej nocy, ale cieszę się, mogąc leżeć z jego
twarzą między nogami tak długo, jak tylko pozwoli.

Zaciska lekko zęby na łechtaczce, przyprawiając mnie tym o dreszcz.

Śmiejąc się cicho, obsypuje mnie pocałunkami, odnajduje moje usta i muska je
lekko, dzieląc ze mną spełnienie. Obejmuję go, przyjmuję jego ciężar, a on
zatapia twarz w mojej szyi i wzdycha, jego potężna erekcja uderza mnie lekko w
udo. Przesuwam biodra, tak by znalazł się dokładnie naprzeciw wejścia.

– Doprowadzasz mnie do szału – szepcze mi w szyję, unosi się i powoli

wbija we mnie ze zduszonym jękiem. Kwilę, zaciskając każdy mięsień wokół
jego członka. – Proszę, nie rób tego więcej. – Wsuwa mi rękę pod kolano,
zakłada je sobie na ramię i opiera tułów na przedramionach. Nie odrywając ode
mnie wzroku, wycofuje się powoli i leniwie wbija się z powrotem.

– Przepraszam – mamroczę, rysując kółka w jego włosach.
Wysuwa się i napiera ponownie, stękając.
– Avo> wszystko, co robię, robię po to, żeby chronić cię i nie zwariować.

Proszę, posłuchaj mnie.

Kwilę przy kolejnym, cudownym pchnięciu.
– Dobrze – potwierdzam, ale zdaję sobie sprawę, że jestem oszalała z

rozkoszy i po raz kolejny jest w stanie zmusić mnie, żebym powiedziała
wszystko, co tylko zechce. Nie potrzebuję ochrony – chyba że przed nim.

– Potrzebuję cię. – Sprawia wrażenie przybitego, co kompletnie wytrąca

mnie z równowagi. – Naprawdę cię potrzebuję, skarbie.

Rozkosz odbiera mi rozum, całkowicie się w nim zatracam, ale on nie może

mówić mi takich rzeczy, a przynajmniej nie bez wyjaśnienia. W głowie mam
mętlik. Czy on nie widzi różnicy między potrzebować a pragnąć? Ja już dawno
mam za sobą etap, gdy tylko go pragnęłam, i boję się, że teraz bardzo go

potrzebuję.

– Dlaczego mnie potrzebujesz? – pytam chrapliwym, łamiącym się głosem.
– Tak po prostu. Proszę, nigdy mnie nie zostawiaj. – Zadaje kolejne

pchnięcie, z obu naszych piersi wyrywa się jęk.

– Powiedz mi – dyszę, zaciskając dłonie na jego barkach, przez cały czas

patrzę mu w oczy. Potrzebuję czegoś więcej niż jego zagadki. Te płytkie wody
zaczynają się robić mętne.

– Po prostu przyjmij to do wiadomości i pocałuj mnie.
Podnoszę na niego wzrok, rozdarta między pragnieniem ciała a pragnieniem

zdobycia informacji. Porusza się w powolnym, leniwym rytmie, a we mnie
znów zaczyna narastać orgazm. Nie jestem w stanie nad tym zapanować.

– Avo, pocałuj mnie.
Moje ciało wygrywa. Przyciągam jego twarz do swojej i oddaję cześć jego

cudownym ustom, gdy zanurza się we mnie raz po raz, kołysząc wąskimi
biodrami. Cała sztywnieję na krawędzi spełnienia, mój oddech staje się krótki i
urywany, gdy usiłuję powstrzymać nadciągający orgazm.

– Jeszcze nie, skarbie – ostrzega cicho, napierając mocno przy kolejnym

pchnięciu.

Skąd on to wie? Usiłuję się skupić, ale ta muzyka i delikatne pocałunki

Jessego sprawiają, że przychodzi mi to z ogromnym trudem. Wpijam mu się
palcami w bark, co jest niemym sygnałem, że zbliżam się do krawędzi, a on
jęczy, gryzie moją wargę i rzuca się naprzód.

– Razem – mruczy mi w usta.
Kiwam głową na znak zgody, a on zwiększa tempo i dokładnymi,

precyzyjnymi pchnięciami niesie nas ku ostatecznej ekstazie,

– Już prawie, skarbie.
– Jesse!
– Wytrzymaj, jeszcze chwilę – mówi spokojnie i znów napiera na mnie,

zatacza biodrami boleśnie rozkoszny krąg, wdziera się we mnie najgłębiej, jak
może.

Krzyczymy jednym głosem.
– Teraz, Avo. – Odsuwa się i znów naciera, jeszcze mocniej.
Przestaję się hamować. Czuję, jak pulsuje i dygocze we mnie, gdy połykamy

nawzajem swoje jęki i dochodzimy, spokojnie i niespiesznie osuwając się w
niebyt. Moje ciało drży wokół jego pulsującego członka, serce wali mi w piersi
jak młotem.

Całuję go z uwielbieniem, a on rozluźnia się i przytrzymując moją nogę na

ramieniu, zanurza się we mnie jeszcze głębiej i oddaje mi wszystko, co ma,
jęcząc z czystej, niekłamanej rozkoszy. Czuję pod powiekami wilgoć i ze
wszystkich sił staram się powstrzymać łzy, które mogłyby zepsuć tę chwilę.
Jesse odwzajemnia mój czuły pocałunek, naśladując powolne, zamaszyste ruchy

mojego języka. Próbuję mu coś powiedzieć tym pocałunkiem. Rozpaczliwie
pragnę, by mnie zrozumiał.

Kocham cię!
Odsuwa się, przerywając pocałunek, i patrzy na mnie spod zmarszczonych

brwi.

– Co się dzieje? – pyta miękko zatroskanym głosem.
– Nic – odpowiadam zbyt szybko, przeklinając w duchu swoją nieszczęsną

rękę, która drgnęła właśnie na jego potylicy. Wpatruje mi się badawczo w oczy,
a ja poddaję się z westchnieniem. – Co to ma być? – pytam.

– Co ma być czym? – pyta, nie rozumiejąc. W myślach wymierzam sobie

kopniaka, ależ ze mnie papla.

– Ty i ja. – Nagle czuję się jak idiotka i mam ochotę schować się pod kołdrą.
Jego spojrzenie mięknie, porusza powoli biodrami.
– Ty i ja to ty i ja – mówi, jak gdyby to naprawdę było takie proste. Całuje

mnie delikatnie i puszcza moją nogę. – Wszystko w porządku?

– Tak – odpowiadam ostrzej, niż chciałam. Czy ten mężczyzna jest tak

gruboskórny, że nie widzi zakochanej kobiety, kiedy ta pod nim leży?

Ty i ja, ja i ty. To dość oczywiste, do cholery. Nie widzę w łóżku nikogo

oprócz nas. Wiercę się lekko pod nim, a on mruży zielone oczy.

– Muszę zrobić siku – mówię moim najbardziej przekonującym tonem,

usiłując ukryć irytację. Poniosłam sromotną porażkę.

Przygryza dolną wargę, przyglądając mi się podejrzliwie, ale wysuwa się ze

mnie i uwalnia mnie spod siebie. Sięgam ręką na plecy, żeby rozpiąć stanik, idę
do łazienki i zamykam za sobą drzwi.

Dlaczego nie potrafię po prostu tego powiedzieć? Muszę uwolnić się od

słów, które przyprawiają mnie o nieznośny ból. On musi wiedzieć, co czuję. Na
jedno jego skinienie rzucam mu się do stóp jak jakaś niewolnica, oddaję mu się
duszą i ciałem. Nie wierzę, nawet przez sekundę, że nie dostrzega tych
wszystkich oznak.

Zapieram się rękami o blat i wzdycham przeciągle. Nie chciałam tego, ale

stało się i mogę za to zapłacić złamanym sercem. Na myśl o życiu bez niego...
unoszę dłoń i pocieram nią klatkę piersiową. Na samą myśl o tym serce ściska
mi się z bólu.

Podskakuję, gdy drzwi się otwierają i do środka wchodzi Jesse, zupełnie nagi

i oszałamiająco wspaniały. Staje za moimi plecami, łapie mnie w talii i opiera
brodę na moim ramieniu. Mierzymy się wzrokiem przez bardzo długą chwilę.

– Myślałem, że się pogodziliśmy? – pyta, ściągając lekko brwi.
– Bo to prawda. – Wzruszam ramionami. Spodziewałam się znacznie

surowszej kary. Wprawdzie pociął na kawałki zakazaną sukienkę, ale w
ogólnym rozrachunku zachowywał się dzisiaj całkiem rozsądnie.

– Więc dlaczego się dąsasz?

– Nie dąsam się – mówię z rozdrażnieniem. Dąsam się, to jasne jak słońce.
Kręci głową z przeciągłym, znużonym westchnieniem i porusza biodrami,

napierając na mój krzyż. Znów ma erekcję. Zamierza przerwać moje dąsy
swoimi niedorzecznymi, seksualnymi gierkami.

– Avo, jesteś najbardziej wkurzającą kobietą, jaką znam.
Robię wielkie oczy na tę bezczelność. Uważa, że jestem wkurzająca?

Przyciska usta do mojej szyi, a mnie ogarnia fala gorąca.

– Ukrywasz coś przede mną, moja droga?
– Nie – szepczę. Nigdy nic przed nim nie ukrywam. Oddaję mu się chętnie i

bezwarunkowo, za każdym razem. Czasem potrzebna jest odrobina delikatnej
perswazji, ale w końcu zawsze dostaje to, czego chce.

Opuszcza rękę i zaczyna pocierać mnie między udami z idealną siłą i w

idealnym tempie. Wytrzymuję jego spojrzenie w lustrze. Jasny gwint, znów
dławi mnie pożądanie. Odrzucam głowę do tyłu, dzięki czemu ma doskonały
dostęp do mojej szyi, jego język wędruje po niej w górę, kreśli kółka we
wrażliwym zagłębieniu pod uchem.

– Jeszcze raz? – szepcze mi do ucha, pieszcząc łechtaczkę.
– Potrzebuję cię.
– Skarbie, jestem taki szczęśliwy, gdy to mówisz. Zawsze?
– Zawsze – potwierdzam.
Z jego gardła wyrywa się pomruk uznania.
– Cholera, muszę się w tobie znaleźć. – Gwałtownie przyciąga mnie za

biodra i ustawia się przy wejściu, po czym wbija się we mnie z przeszywającym
krzykiem, który odbija się echem w przestronnej łazience.

– O cholera, Jesse! – Opieram się o blat, przygotowana na jego atak.
Rzuca się naprzód.
– Nie... wyrażaj... się!
Zostaję poddana niezmordowanej, rozpaczliwej rundzie karzących pchnięć,

Jesse wrzeszczy jak opętany, szarpie mną do tyłu i wbija się przeraźliwie
głęboko. Kręci mi się w głowie, zmaltretowana i sponiewierana tracę zmysły
pod

wpływem

najintensywniejszego,

najbardziej

bolesnego

i

najrozkoszniejszego narkotyku, czyli pana Wymagającego we własnej osobie.

Zwieszam bezwładnie głowę, Jesse kładzie mi ręce na ramionach.
– Spójrz na mnie! – krzyczy, akcentując każde słowo zdecydowanym

pchnięciem. Wciągam gwałtownie powietrze, ociężale unoszę głowę i odnajduję
w lustrze jego odbicie, ale trudno mi skupić wzrok. Usiłuję przytrzymać się
blatu, gdy zderza się z moimi pośladkami, postękując. Na jego czole rysuje się
głęboka zmarszczka, mięśnie szyi ma napięte. Wymagający, brutalny władca
seksu powrócił. – Nigdy nie będziesz nic przede mną ukrywać, prawda, Avo? –
warczy pomiędzy wysilonymi stęknięciami.

– Nie!

– Bo nigdy mnie nie opuścisz, prawda?
Znowu się zaczyna. Cała to pokręcona gadka w trakcie seksu robi mi z

mózgu większą sieczkę niż ten potężny szturm na moje ciało.

– Dokąd, do cholery, miałabym odejść?! – krzyczę z frustracji przy

następnym bezlitosnym pchnięciu.

– Nie przeklinaj! – ryczy. – Powiedz to, Avo!
– O Boże! – krzyczę. Kolana załamują się pode mną, Jesse łapie mnie

szybko w pasie i podtrzymuje. W moim świecie zapada głucha cisza, targa mną
fala spazmów tak gwałtownych, że mam wrażenie, że serce stanęło mi w piersi.

– Jezu! – Jesse osuwa się na podłogę, przewraca na plecy i rozrzuca ręce na

boki, tak że leżę na nim, plecami do niego, kołysana jego oddechem. Mój umysł
spowija mgła, moje biedne ciało zastanawia się, co się właściwie stało. To
rżnięcie miało przemówić mi do rozumu. Ale w jakim celu?

– Do cho... – Zaciskam usta, zanim wyrwie się z nich kolejne przekleństwo,

ale on i tak odnajduje moje biodro i daje mi kuksańca. – Hej – skarżę się.
Powstrzymałam się. To już postęp.

Otacza mnie ramionami i zaciąga się moim zapachem.
– Nie powiedziałaś tego, co chciałem.
– Że cię nie opuszczę? Nie opuszczę cię. Zadowolony?
– Tak, ale nie o to mi chodziło.
– Więc o co?
Wzdycha głęboko, prosto w moje ucho.
– Nieważne, chcesz jeszcze raz?
Prycham. Wiem, że nie będę w stanie mu odmówić – przede wszystkim nie

pozwoli mi na to. Jesse chichocze pode mną.

– Oczywiście. Nie mogę się tobą nasycić – odpowiadam z powagą.
Zastyga pode mną, ale zaraz obejmuje mnie jeszcze mocniej.
– To dobrze. Czuję dokładnie to samo. Ale z powodu twojej krnąbrności i

nieposłuszeństwa moje serce wystarczająco dużo już przeszło w ciągu ostatnich
dwudziestu czterech godzin. Nie wiem, ile jeszcze jest w stanie znieść.

– Musi być równie stare jak ty.
– Hola, moja droga. – W jednej chwili znajduję się pod nim, twarzą do

łazienkowej podłogi. Gryzie mnie w ucho, dysząc w nie gorącym oddechem. –
Mój wiek nie ma tu nic do rzeczy. – Podskubuje moje ucho, a ja wiję się pod
nim i skręcam. – To twoja wina! – mówi oskarżycielsko, łapiąc mnie za biodro.

– Nie! – wrzeszczę, bezskutecznie próbując się uwolnić. – W porządku,

poddaję się!

– Najwyższy czas, do cholery – zrzędzi, wypuszczając mnie z objęć.
– Stary piernik – mruczę z uśmiechem.
Błyskawicznie podrywa mnie z podłogi i przypiera do ściany, przytrzymując

mi ręce nad głową. Wydymam usta, żeby powstrzymać śmiech.

– Wolałem boga – oznajmia i całuje mnie tak, że serce staje mi w piersi,

napiera na mnie całym ciałem i popycha w górę ściany. – Naprawdę nie mogę
się tobą nasycić.

Uśmiecham się.
– Jesteś moją kusicielką. – Muska wargami moją twarz, a ja wzdycham. –

Jesteś głodna? – pyta.

– Tak. – Prawdę mówiąc, umieram z głodu.
– To dobrze. – Odwzajemnia mój uśmiech. – Przeleciałem cię, a teraz

zamierzam cię nakarmić. – Obejmuje mnie ramieniem i rusza do sypialni. –
Włóż koronkową bieliznę – mówi miękko i znika w garderobie, skąd wychodzi
kilka minut później w zielonych, pasiastych spodniach od piżamy. Uśmiecham
się. Uwielbiam go w zgniłym odcieniu zieleni. – Spotkamy się w kuchni.
Umowa stoi?

– Stoi – odpowiadam cicho. Mruga do mnie i wychodzi z sypialni, a ja

zaczynam szukać bielizny.

Rozglądam się po pokoju, ale nie widzę ani śladu moich toreb, więc

wchodzę do garderoby, gdzie odnajduję tylko sukienki i buty. Mówił coś o
ubraniach na kilka dni. Jest ich tu znacznie więcej, wszystkie wiszą równiutko w
jednym miejscu. Uśmiecham się na myśl, że Jesse wydzielił dla mnie niewielką
część swojej ogromnej garderoby.

Wciąż owinięta ręcznikiem, schodzę do kuchni i zastaję Jessego z głową w

lodówce.

– Nie mogę znaleźć moich rzeczy – informuję drzwi lodówki.
Jesse wystawia zza nich głowę i omiata mnie wzrokiem.
– Możesz zostać nago – mówi, zamyka lodówkę i podchodzi do mnie ze

słoikiem masła orzechowego w dłoni. – Cathy ma wolne, więc w lodówce pusto.
Zamówię coś. Na co masz ochotę?

– Na ciebie – odpowiadam z szerokim uśmiechem.
Uśmiecha się, zrywa ze mnie ręcznik, odrzuca go na bok i z uznaniem

przesuwa wzrokiem po moim nagim ciele.

– Twój bóg musi nakarmić swoją kusicielkę. – Patrzy na mnie z

rozbawieniem. – Co byś zjadła?

Wzruszam ramionami. Wszystko mi jedno.
– Łatwo mi dogodzić.
– To wiem, ale co byś zjadła?
– Tylko tobie przychodzi to z taką łatwością.
– I tak ma być. A teraz powiedz, co byś zjadła?
– Wszystko mi jedno. Ty wybierz. A tak w ogóle, to która jest godzina? –

Kompletnie straciłam poczucie czasu. Prawdę mówiąc, kiedy z nim przebywam,
tracę poczucie wszystkiego.

– Siódma. Idź pod prysznic, bo zrezygnuję z kolacji, żeby znów cię

przelecieć. – Obraca mnie i klapsem w pupę odsyła na górę.

Ruszam nago na piętro, żeby wykonać jego polecenie. Kiedy docieram na

szczyt schodów, zerkam w dół i widzę go, jak stoi w wykuszu prowadzącym do
kuchni i obserwuje mnie w milczeniu. Posyłam mu całusa i wchodzę do
sypialni, tylko kątem oka łowię uśmiech, od którego miękną kolana, potem
znika mi z oczu.

– Właśnie miałem iść cię szukać. – Przerywa nakładanie różnych potraw na

dwa talerze. – Ładna koszula.

Zerkam na białą koszulę, którą znalazłam w jego szafie.
– Kate nie spakowała mi żadnych ciuchów do chodzenia po domu.
– Czyżby? – Jesse unosi brew, a ja natychmiast orientuję się, że Kate jednak

je spakowała. Albo w ogóle mnie nie pakowała, podejrzewam, że ta druga
wersja jest prawdziwa. – Gdzie chcesz zjeść?

– Łatwo mi... – Urywam i wzruszam ramionami.
– Ale tylko mnie przychodzi to bez trudu? – Uśmiecha się, wtyka pod pachę

butelkę wody i bierze talerze. – Zjemy na kanapie. – Prowadzi mnie do
otwartego salonu i ruchem głowy wskazuje gigantyczną sofę. Siadam w jej rogu
i odbieram od niego talerz. Pachnie cudownie, to chińszczyzna. Doskonale.

Drzwiczki wielkiej szafki na telewizor rozsuwają się, ukazując największy

bezramkowy ekran, jaki w życiu widziałam.

– Chcesz oglądać telewizję, czy wolisz porozmawiać przy muzyce? – Patrzy

z rozbawieniem na widelec sterczący mi ust. Nie zdawałam sobie sprawy, jaka
jestem głodna.

Szybko przeżuwam i połykam.
– Rozmawiać przy muzyce. – To był prosty wybór. Jesse kiwa głową i

chwilę później pokój zalewają kojące dźwięki Mumford and Sons.

– Podoba ci się?
Zerkam na niego – siedzi naprzeciwko mnie, z kolanem uniesionym do góry,

jedną rękę, tę z talerzem, trzyma na oparciu sofy.

– Bardzo. Nie gotujesz?
– Nie.
Uśmiecham się z widelcem w ustach.
– Ależ dlaczego, panie Ward, czyżby to było coś, czego nie potrafisz?
– Nie można być doskonałym we wszystkim – odpowiada z kamienną

twarzą, przyglądając mi się uważnie. Naprawdę jest zarozumiałym dupkiem.

– Gotuje ci gospodyni?
– Jeśli ją o to poproszę, ale zazwyczaj jadam w Rezydencji.
To chyba całkiem rozsądne, skoro ma do dyspozycji tak pyszne jedzenie. Ja

na pewno bym tak zrobiła.

– Ile masz lat?
Zastyga z widelcem w powietrzu.

– Troszeczkę więcej niż trzydzieści. – Wkłada widelec do ust i przygląda mi

się, przeżuwając.

– Troszeczkę – powtarzam.
– Tak, troszeczkę – potwierdza, a w kącikach jego ust czai się uśmiech.
Zabieram się znów do jedzenia, nie przejmując się wcale tą niejasną

odpowiedzią. Ja nie przestanę pytać, a on nie przestanie mnie zwodzić. Może
powinnam zastosować własne metody perswazji – wyciągnąć z niego prawdę za
pomocą seksu albo odliczania? Co mogłabym mu zrobić, gdy dojdę do zera?
Zastanawiam się nad tym między kęsami chińszczyzny. Do głowy przychodzi
mi mnóstwo pomysłów, ale żadnego nie jestem w stanie zrealizować. Z
łatwością mnie obezwładni. Odliczanie odpada, a więc zostaje seks. Muszę
wymyślić, jak wyciągnąć z niego prawdę za pomocą seksu. Co mogłabym
zrobić?

– Ava?
Podnoszę wzrok i widzę, że Jesse przygląda mi się, marszcząc czoło.
– Tak?
– Bujasz w obłokach? – pyta zatroskanym tonem.
– Przepraszam. – Odkładam widelec. – Zamyśliłam się.
– To prawda. – Odbiera ode mnie talerz i kładzie go na stoliku kawowym. –

Gdzie byłaś? – Przyciąga mnie i sadza sobie na kolanach. Wtulam się w niego,
uszczęśliwiona.

– Nigdzie.
Jesse zajmuje moje miejsce w rogu kanapy i obejmuje mnie ramieniem.

Opieram policzek na jego nagim torsie, przerzucam mu nogę przez krocze i
zaciągam się jego cudownym, świeżym zapachem. Pozwalam, by ukoiła mnie
jego bliskość i przyciszone dźwięki muzyki.

– Uwielbiam, gdy tu jesteś – stwierdza cicho, bawiąc się kosmykiem moich

włosów.

Ja też uwielbiam tu być, ale nie lubię, gdy traktuje mnie jak marionetkę. Czy

już zawsze tak będzie? Mogłabym spędzać w ten sposób każdy dzień – ten był
cudowny. Ale czy byłabym w stanie znieść tę kontrolującą, nierozsądną stronę
jego osobowości?

Przesuwam palcem wzdłuż blizny.
– Ja też uwielbiam tu być – szepczę.
– To dobrze. Więc zostaniesz?
– Tak. Powiedz mi, skąd ją masz?
Chwyta mnie za rękę, żebym nie mogła go tam dotknąć.
– Avo, naprawdę nie lubię o tym rozmawiać.
O?
– Przepraszam. – Jest mi głupio. To było błaganie. Musiało mu się przytrafić

coś okropnego, a mnie robi się niedobrze na myśl, że został zraniony,

Podnosi moją dłoń do twarzy i całuje jej wnętrze.
– Nie ma za co. Teraz to bez znaczenia. Wywlekanie mojej przeszłości

niczemu nie służy, tylko mi o niej przypomina.

Jego przeszłości? A więc ma jakąś przeszłość? No cóż, każdy ma jakąś

przeszłość, ale sposób, w jaki to powiedział, i fakt, że rozmawiamy o paskudnej
bliźnie, sprawia, że robię się nerwowa. Podnoszę na niego wzrok.

– Co miałeś na myśli, kiedy powiedziałeś, że wszystko jest bardziej znośne,

kiedy tu jestem?

Jesse kładzie mi dłoń z tyłu głowy i przyciska mój policzek do swojej piersi.
– To znaczy, że lubię, gdy tu jesteś – mówi, jak gdyby chciał mnie zbyć. Nie

wierzę mu nawet przez sekundę, ale nie drążę tematu. Co to ma za znaczenie?

Wciskam usta w rowek na jego torsie i wtulam się w niego. Rozkoszuję się

każdą cudowną minutą pobytu w Siódmym Niebie Jessego, dopóki znów nie
będzie musiał przemówić mi do rozumu albo zdyscyplinować mnie odliczaniem.

A będzie musiał – nie mam co do tego żadnych wątpliwości.

Rozdział 14

Budzę się gwałtownie i siadam na łóżku. Czuję się odświeżona, pokrzepiona

i wypoczęta. Brakuje mi tylko Jessego.

Zapuszczam żurawia pod kołdrę i odkrywam, że wciąż jestem w bieliźnie,

choć koszulę ktoś ze mnie zdjął. Nie pamiętam, jak znalazłam się w łóżku. Przez
chwilę siedzę cicho, wsłuchując się w ciągły szum, któremu towarzyszy
miarowe łup, łup, łup.

Co to?
Niechętnie zwlekam się z łóżka i wychodzę na korytarz, gdzie dźwięki są

nieco głośniejsze, ale nadal przytłumione. Rozglądam się po salonie, ale nie
widzę nigdzie Jessego. Stwierdzam, że musi być w kuchni, i ruszam po
schodach na dół.

Gdy jestem już prawie w kuchni, zatrzymuję się, cofam i zaglądam przez

szklane drzwi do siłowni. Widzę w środku ubranego w szorty Jessego, który
pędzi po ruchomej bieżni. Patrzę, jak biegnie, odwrócony do mnie plecami, jego
skóra błyszczy od potu. Ogląda wiadomości sportowe na zawieszonym pod
sufitem telewizorze.

Zostawiam go. Przerwałam mu już jeden bieg, więc idę do kuchni nastawić

wodę i zrobić sobie kawę.

Kuchnię wypełnia znajomy dźwięk mojej komórki, rozglądam się i widzę, że

telefon ładuje się na blacie. Podnoszę go i odłączam od ładowarki. To moja
matka. Natychmiast przypomina mi się nasza wczorajsza rozmowa, ta, którą

miałyśmy dokończyć, na co wcale, ale to wcale nie mam ochoty. Dobry humor,
w jakim się obudziłam, natychmiast pryska.

– Cześć, mamo – witam ją wesoło, pełna najgorszych przeczuć. Zaraz

nastąpi sto pytań do.

– O, żyjesz. Joseph, odwołaj ekipę ratowniczą. Znalazłam ją!
Przewracam oczami, żarty mamy niespecjalnie mnie bawią.
– Dotarło. Czego chciał Matt?
– Nie mam pojęcia. Ten facet nigdy do nas nie dzwonił, kiedy byliście parą.

Pytał, co u nas słychać, taka tam gadka-szmatka. Dlaczego on do nas
wydzwania, Avo?

– Nie wiem, mamo – jęczę ze znużeniem.
– Wspominał o innym mężczyźnie.
– Naprawdę? – pytam piskliwym głosem, który zdradza moje zaskoczenie i

poczucie winy. Przeklęty Jesse Ward. Łatwiej by mi było zbagatelizować
opowieści Matta, gdybym nie musiała tłumaczyć, kim jest tajemniczy
mężczyzna, który odebrał wczoraj mój telefon.

– Tak, mówił, że się z kimś spotykasz. Tak szybko, Avo. Naprawdę?
– Mamo, z nikim się nie spotykam. – Zerkam przez ramię, żeby upewnić się,

że wciąż jestem sama. Nie tylko się z kimś spotykam. Jestem w kimś zakochana.

– Kim był mężczyzna, który odebrał twój telefon?
– Mówiłam ci, to tylko przyjaciel.
– To dobrze. Masz dwadzieścia kilka lat, mieszkasz w Londynie i dopiero co

zakończyłaś beznadziejny związek.

Nie rzucaj się w ramiona pierwszego lepszego faceta, który okaże ci

odrobinę zainteresowania.

Z miejsca oblewam się szkarłatem, choć mama wcale mnie nie widzi. To, co

okazuje mi ten mężczyzna, trudno określić „odrobiną zainteresowania‖. Mama
ma dopiero czterdzieści siedem lat, urodziła Dana, kiedy miała lat osiemnaście,
a mnie – dwadzieścia jeden, i ominęły ją wszystkie dobrodziejstwa bycia młodą
dziewczyną w Londynie. Wiem, że nie będzie zachwycona, gdy dowie się, że
powoduje mną żądza.

– Dobrze, mamo. Po prostu świetnie się bawię – zapewniam ją. To prawda,

bawię się świetnie. Tyle że inaczej, niż przypuszcza. – Jak się czuje tata?

– Och, sama wiesz. Ma bzika na punkcie golfa, bzika na punkcie

badmintona, bzika na punkcie krykieta. Musi być w ciągłym ruchu, inaczej sam
zbzikuje.

– Lepsze to, niż gdyby miał siedzieć cały dzień na czterech literach – mówię,

wyjmując kubek z szafki i podchodzę do lodówki.

– Bronił się zębami i pazurami przed wyprowadzką z miasta, ale wiedziałam,

że nie pociągnie długo, jeśli nie wyjedziemy. Teraz nie może usiedzieć na
miejscu. Zawsze znajdzie sobie coś do roboty.

Otwieram lodówkę. Nie ma mleka.
– To chyba dobrze? Że jest aktywny? – Siadam na stołku z upragnioną kawą

w dłoni.

– O, nie narzekam. Schudł nawet parę kilogramów.
– Ile? – To dobre wieści. Wszyscy zawsze powtarzali, że tato ze swoją wagą,

umiłowaniem piwa i stresującą pracą to idealny kandydat na zawałowca. Jak się
okazało, mieli rację.

– Ponad sześć.
– Rety, jestem pod wrażeniem.
– Ja też, Avo. Więc co u ciebie słychać?
Oj, dzieje się!
– Niewiele, Jestem zawalona pracą. Deweloper Lusso zlecił mi nowy

projekt, – Muszę trzymać się tematów zawodowych. Osiwieję, jeśli zacznie
wtykać nos w moje życie osobiste,

– Cudownie! Pokazywałam Sue zdjęcia w Internecie. Ten penthouse! – woła

mama.

– Taak. – Nie potrzebuję kawy. Potrzebuję napić się wina.
– Wyobrażasz sobie życie w takim luksusie? Twojemu ojcu i mnie niczego

nie brakuje, ale to zupełnie inny poziom zamożności.

– To prawda – przyznaję jej rację. No cóż, rozmowa o pracy nie potoczyła

się zgodnie z planem. – O której przylatuje jutro Dan? – pytam, żeby zmienić
temat.

– O dziewiątej rano. Przyjedziesz się z nim zobaczyć?
Padam na blat. Przez to całe szaleństwo kompletnie zapomniałam o

przyjeździe Dana.

– Raczej nie, mamo. Jestem taka zajęta – jęczę, błagając ją w duchu, żeby

zrozumiała.

– Wielka szkoda, ale rozumiem. Może moglibyśmy cię odwiedzić, kiedy

znajdziesz już własne lokum? – Mama sugeruje, że powinnam się
usamodzielnić. Ta sfera mojego życia mocno kuleje.

– Byłoby wspaniale. – Nie muszę udawać entuzjazmu. Bardzo bym chciała,

żeby mama i tato odwiedzili mnie w Londynie.

– Cudownie. Pogadam z tatą. Muszę kończyć. Pozdrów ode mnie Kate.
– Pozdrowię. Zadzwonię w przyszłym tygodniu, kiedy będzie u was Dan –

dodaję szybko, zanim się rozłączy.

– Cudownie, Dbaj o siebie, skarbie.
– Pa, mamo. – Przesuwam komórkę po blacie i chowam głowę w dłoniach.
Gdyby tylko wiedziała. Ojciec dostałby pewnie kolejnego zawału, a mama

wywiozłaby mnie do Newąuay. Kiedy rozstałam się z Mattem, tata nie
przyjechał po mnie wyłącznie dlatego, że mama zadzwoniła do Kate, żeby
upewnić się, czy naprawdę nic mi nie jest. Co by sobie pomyśleli, gdyby

wiedzieli, że zadałam się z neurotycznym, zarozumiałym maniakiem kontroli,
który, jak sam to ujął, pieprzy mnie do nieprzytomności? To że jest obłędnie
bogaty i posiada penthouse, nie złagodziłoby ciosu. Chryste, pewnie bliżej mu
wiekiem do mojej mamy niż do mnie.

Obracam się na stołku, słysząc jakieś poruszenie. Wstaję, żeby to zbadać, i

nagle wyrasta przede mną nagi tors Jessego, prawie zwalając mnie z nóg.

Rany!
– Cholera jasna, tu jesteś. – Łapie mnie, unosi i przyciska do spoconego

ciała. – Nie było cię w łóżku.

– Siedziałam w kuchni – bełkoczę oszołomiona. Ściska mnie tak mocno, że z

trudem łapię oddech. – Widziałam, że biegasz. Nie chciałam ci przeszkadzać. –
Wykręcam się lekko, żeby dać mu do zrozumienia, że zaraz zadusi mnie na
śmierć. Opuszcza mnie z powrotem na podłogę i trzyma przed sobą za
przedramiona, panika malująca się na jego spoconej, nieogolonej twarzy,
ustępuje nieco. – Byłam w kuchni – powtarzam. Wygląda, jak gdyby miał zaraz
zemdleć. Co mu jest?

Kręci lekko głową, jak gdyby chciał odpędzić jakąś przykrą myśl, a potem

unosi mnie i sadza na zimnym marmurowym blacie. Wpycha się między moje
uda.

– Dobrze spałaś?
– Wspaniale. – Dlaczego wygląda tak, jak gdyby właśnie dostał jakąś fatalną

wiadomość? – Nic ci nie jest?

Obdarza mnie powalającym uśmiechem. Od razu się rozluźniam.
– Obudziłem się, a ty leżałaś obok w koronkowej bieliźnie. Jest dziesiąta

trzydzieści w niedzielny poranek, a ty jesteś w mojej kuchni... – przesuwa
wzrokiem po moim ciele – .. .w koronkowej bieliźnie. To fantastyczne.

– Tak?
– O tak. – Unosi moją twarz do góry i całuje mnie lekko w usta. Mogłabym

się tak budzić co rano. – Jesteś zbyt piękna, moja droga.

– Ty też.
Odgarnia mi włosy z twarzy, patrząc na mnie z czułością.
– Pocałuj mnie.
Natychmiast spełniam jego prośbę: przywieram do jego ust i odpowiadam na

powolne, delikatne ruchy jego języka. Oboje mruczymy jednym głosem, ale ten
intymny moment zakłóca piskliwy dzwonek komórki Jessego.

Jesse sięga za moje plecy i zerka na wyświetlacz trzymanego nad moją

głową telefonu.

– No nie – burczy mi w usta. – Skarbie, muszę odebrać. – Przerywa

pocałunek, ale wciąż stoi między moimi udami, wolną ręką obejmując mnie w
talii. – O co chodzi, John? – Zagryza wargę. – Co on tam robi? – pyta, dając mi
buziaka. – Nie, przyjadę... tak... do zobaczenia. – Rozłącza się i przez kilka

sekund przygląda mi się z namysłem. – Muszę jechać do Rezydencji. Pojedziesz
ze mną.

Aż mnie odrzuca.
– Nie! – wołam. Nie pozwolę, żeby ta baba ściągnęła mnie z Siódmego

Nieba Jessego!

Jesse marszczy brwi.
– Ale ja chcę, żebyś pojechała.
Wykluczone! Jest niedziela, nie pracuję i nie jadę do Rezydencji.
– Będziesz pracował. – Szukam w myślach sensownej wymówki. – Zrób, co

masz do zrobienia, i zobaczymy się później – próbuję go przekonać.

– Pojedziesz – nalega stanowczo.
– Nie pojadę. – Usiłuję uwolnić się z jego objęć, lecz na próżno.
– Dlaczego?
– Dlatego – odpalam, czym narażam się na gniewny grymas. Nie zamierzam

uskarżać się na Sarę i obarczać go swoją małostkową zazdrością.

Zagląda mi w oczy.
– Proszę, Avo. Czy możesz zrobić, jak mówię?
– Nie! – krzyczę.
Patrzę, jak zamyka oczy, wyraźnie brakuje mu cierpliwości, ale mam to w

nosie. Może zmuszać mnie do wielu rzeczy, ale nie pojadę do Rezydencji.
Siedzę na blacie i czekam, aż straci panowanie nad sobą.

– Avo, dlaczego ciągle musisz wszystko utrudniać?
– Ja wszystko utrudniam? – Robię wielkie oczy. To jemu należałoby

przemówić do rozumu.

– Tak, ty. Naprawdę bardzo się staram.
– Starasz się co osiągnąć? Doprowadzić mnie do szaleństwa? Świetnie ci

idzie! – Odpycham go i wzburzona wychodzę z kuchni. Słyszę, jak przeklina,
idąc za mną po schodach,

– Okej! – wrzeszczy zza moich pleców. – Zaczekasz tutaj. Postaram się jak

najszybciej wrócić.

– Pojadę do domu! – krzyczę przez ramię i zamykam się w łazience. Nie

będę czekać, aż wróci. Wykazał się rozsądkiem, przyjmując do wiadomości
moją odmowę, ale wszystko to przekreśliło jego kategoryczne „zaczekasz tutaj‖.
Mowy nie ma! Ochlapuję twarz zimną wodą, próbując opanować wzburzenie.
Dlaczego nie zaczął odliczać? Zwykle to robi, gdy nie chcę mu się podpo-
rządkować.

Słyszę, że rozmawia w sypialni przez telefon, zaciekawiona, otwieram

drzwi.

– Do zobaczenia. – Rozłącza się i rzuca komórkę na łóżko. Z kim się

umówił? Przez dłuższą chwilę stoi odwrócony do mnie plecami, ze spuszczoną
głową. Zastanawia się, a ja nagle czuję się jak oszustka.

W końcu wzdycha ciężko i odwraca się w moją stronę. Przygląda mi się

krótką chwilę, po czym rusza pod prysznic, a ja zostaję na środku sypialni i
zastanawiam się, co robić. Dziwnie się zachowuje. Żadnego odliczania, żadnego
maltretowania. Co jest grane? Wczorajszy dzień był taki doskonały, a teraz
znów mi się mózg lasuje. Wygląda na to, że Sara wcale nie musiała ściągać
mnie na ziemię. Samej mi się to udało.

Dziesięć minut później wciąż stoję w tym samym miejscu i kręcę młynka

kciukami, nie mogąc zdecydować, co ze sobą zrobić. Słyszę odgłos
wyłączanego prysznica, Jesse wychodzi z łazienki i bez słowa idzie do
garderoby. Niepokoi mnie jego przygnębiona mina, przez którą przebija lekkie
rozżalenie. Wolałabym już, żeby wybuchnął albo zaczął odliczanie. Nie mam
pojęcia, co sobie myśli, i jest to najbardziej frustrujące uczucie pod słońcem.

Staje w drzwiach garderoby.
– Muszę iść – mówi z ubolewaniem. Sprawia wrażenie kompletnie

rozdartego. – Kate już tu jedzie.

Marszczę brwi.
– Po co?
– Żebyś tu została. – Wraca do garderoby, a ja wpadam tam zaraz za nim.
Wciągając dżinsy, podnosi na mnie wzrok, ale z niczym się nie zdradza.

Zdejmuje z wieszaka czarną koszulkę, szybko wciąga ją przez głowę i zakłada
conversy.

– Wracam do domu – powtarzam, ale on nadal unika mojego wzroku. Co mu

jest? Ten brak reakcji doprowadza mnie do szewskiej pasji, a że nie wiem, co
innego mogłabym zrobić, zaczynam zrywać z wieszaków swoje ubrania i
przerzucać je przez ramię.

– Co ty wyprawiasz? – Odbiera je ode mnie i odwiesza na miejsce. – Nigdzie

nie wracasz – warczy.

– Wracam! – krzyczę, zrywając je z powrotem.
– Odwieś te pieprzone ciuchy, Avo!
Słyszę odgłos rozdzieranego materiału i kilka sekund później ręce mam już

puste i zostaję wyniesiona z garderoby. Przygważdża mnie do łóżka, lecz choć
miotam się i szamoczę, nie udaje mi się wyrwać. Jeśli spróbuje mnie
wypieprzyć, będę krzyczeć!

– Uspokój się, do cholery! – wrzeszczy Jesse, łapiąc mnie za brodę, żebym

musiała na niego spojrzeć. Zaciskam powieki, sapię i dyszę jak wyczerpany
chart. Nie pozwolę, żeby zmanipulował mnie seksem. – Otwórz! – Potrząsa
lekko moją brodą.

– Nie!
– W porządku! – krzyczy, a ja znów zaczynam się szamotać. – Posłuchaj

mnie, moja droga. Nigdzie się nie wybierasz. Mówiłem ci to kilka razy, więc
przyjmij to do wiadomości! – Zmienia pozycję, żeby mocniej mnie chwycić. –

Jadę do Rezydencji, a kiedy wrócę, usiądziemy i porozmawiamy.

Przestaję stawiać opór. Porozmawiamy o nas? Co takiego? Odbędziemy

normalną rozmowę o tym, co tu się dzieje? Bardzo chciałabym się tego
dowiedzieć.

– Karty na stół, Avo. Koniec wykrętów, koniec wyznań po pijanemu, koniec

przemilczeń. Rozumiesz? – Oddycha ciężko, w jego głosie słychać
determinację.

Właśnie tego przez cały czas chciałam – jasności w kwestii naszego

związku. Mam w głowie straszny mętlik. Muszę wiedzieć, co nas właściwie
łączy, a wtedy może uda mi się stwierdzić, czy powinnam z nim zerwać. I o
jakie wyznania po pijanemu i przemilczenia mu chodzi?

Otwieram powieki i widzę nad sobą jego zielone oczy. Wypuszcza moją

szczękę z uścisku.

– Pojedź ze mną, potrzebuję cię – prosi błagalnym tonem.
– Dlaczego?
– Po prostu cię potrzebuję. Dlaczego nie chcesz jechać?
Biorę głęboki oddech.
– Źle się tam czuję.
– Dlaczego?
– Bo tak.
Marszczy brwi i zagryza wargę.
– Proszę, Avo.
Kręcę głową.
– Nie jadę.
Jesse wzdycha.
– W takim razie obiecaj mi, że tu będziesz, kiedy wrócę. Musimy

uporządkować nasze sprawy.

– Obiecuję – zapewniam go. Ja też rozpaczliwie pragnę uporządkować nasze

sprawy. Nigdzie się nie wybieram.

– Dziękuję – szepcze, opierając się czołem o moje czoło, i zaciska powieki.

Jego determinacja, żeby „uporządkować nasze sprawy‖, sprawia, że kiełkuje we
mnie nadzieja.

Jesse wstaje, podnosi komórkę i wychodzi z pokoju.
Leżę na łóżku i dochodzę do siebie po bezcelowej szarpaninie. Zastanawiam

się, co zostanie ustalone, kiedy już wyłożymy karty na stół. Jestem rozdarta
między chęcią wyznania mu, co czuję, a chęcią zaczekania na to, co on ma mi
do powiedzenia. Co powie? Tyle spraw należałoby wyjaśnić. Co nas łączy?
Namiętny romans czy coś więcej? Chciałabym, żeby to było coś więcej, ale nie
mogę się pogodzić z jego apodyktycznym i niedorzecznym zachowaniem.
Jestem wyczerpana.

Na jego przystojnej twarzy bez wątpienia malowało się cierpienie. Co się

dzieje w tym jego skomplikowanym umyśle? Dlaczego mnie potrzebuje? Tyle
pytań...

Zamykam oczy, starając się uspokoić oddech. Jestem tak wyczerpana, że

zaczynam przysypiać, ale otwieram gwałtownie powieki, gdy telefon obok łóżka
zaczyna dzwonić.

Kate! Zrywam się z łóżka i odbieram.
– Wpuść ją, Clive. – Narzucam koszulkę, zbiegam po schodach i otwieram

na oścież drzwi w tej samej chwili, w której Kate wychodzi z windy. Strasznie
się cieszę na jej widok, ale nie pojmuję, dlaczego jego zdaniem potrzebna mi
niańka. Podbiegam do niej i obejmuję ją mocno.

– Ho, ho! Ktoś tu się chyba ucieszył na mój widok? – Kate odwzajemnia mój

gwałtowny uścisk, a ja chowam twarz w jej rudych lokach. Nie zdawałam sobie
sprawy, jak bardzo jej potrzebuję. – Zaprosisz mnie do wieży czy zostajemy
tutaj?

Odsuwam się.
– Przepraszam. – Zdmuchuję włosy z twarzy. – Jestem w rozsypce, Kate. A

ty znowu pozwoliłaś facetom grzebać w moich rzeczach – dodaję gniewnie.

– Avo, pojawił się o szóstej rano i dobijał się do drzwi, dopóki Sam mu nie

otworzył. Pozwoliłam mu tylko zrobić swoje. Jak gdyby można go było
powstrzymać. Ten facet jest jak nosorożec.

– Żeby tylko.
Kate spogląda na mnie z żalem, bierze mnie za rękę i prowadzi w głąb

apartamentu.

– Nie mogę uwierzyć, że tu mieszka – mruczy, idąc do kuchni. – Siadaj. –

Wskazuje stołek barowy.

Siadam i obserwuję ją, jak rozgląda się po imponującej kuchni.
– Nie mogę zrobić ci herbaty, bo nie ma mleka. Jego gospodyni ma wolne.
– Ma gospodynię – mówi pod nosem Kate. – No jasne. – Kręci głową i

podchodzi do lodówki, skąd wyjmuje dwie butelki wody i siada obok mnie. –
Co jest grane?

– Co ja mam robić, Kate? – Opieram głowę na dłoniach. – Nie mogę

uwierzyć, że zadzwonił po ciebie, żebym się stąd nie ruszała.

– Czy to o czymś nie świadczy?
– Tak, że jest maniakiem kontroli. Jest taki gwałtowny. – Podnoszę wzrok na

Kate, która uśmiecha się blado. Co oznacza ten uśmiech? Ja tu przeżywam
poważne rozterki. – Nie wiem, na czym stoimy.

– Powiedziałaś mu to? – pyta Kate, unosząc idealnie wyregulowaną brew.
– Nie. Nie potrafię.
– Dlaczego?
– Kate, nie wiem, kim dla niego jestem. Potrafi być taki łagodny i kochający,

mówić rzeczy, od których kręci mi się w głowie, a chwilę potem jest brutalny,

nierozsądny i kontrolujący. On próbuje mnie kontrolować! – Otwieram butelkę i
popijam wodę, bo zaschło mi w gardle. – Manipuluje mną za pomocą seksu,
kiedy nie chcę mu się podporządkować. Tratuje wszystkich, nie wyłączając
mnie, którzy staną mu na drodze. Jest po prostu niemożliwy.

W jasnoniebieskich oczach Kate maluje się współczucie.
– Sam mówił mi, że jeszcze nigdy nie widział go w takim stanie. Podobno

jest bardzo wyluzowany.

Wybucham śmiechem. Mogłabym opisać Jessego wieloma słowami.

„Wyluzowany‖ nie znalazłoby się na tej liście.

– Kate, on nie jest wyluzowany, uwierz mi.
– Najwyraźniej wyzwalasz w nim najgorsze instynkty – mówi z uśmiechem

Kate.

– Najwyraźniej – zgadzam się. – A on we mnie. Nie cierpi, kiedy

przeklinam, więc robię to częściej. Nie może znieść, gdy obnażam się przed
kimkolwiek innym niż on, więc zakładam krótsze kiecki. Zabrania mi się upijać,
więc to robię. To nie jest zdrowe, Kate. Mówi mi, że uwielbia moje
towarzystwo, a zaraz potem jestem tylko kolejną panienką do zaliczenia. Co ja
mam o tym myśleć?

– Jednak wciąż tu jesteś – mówi Kate z namysłem. – I nie otrzymasz

odpowiedzi, jeśli nie zaczniesz zadawać pytań.

– Zadaję pytania.
– Te właściwe?
A jak brzmią właściwe pytania? Wpatruję się w moją najlepszą przyjaciółkę

i zastanawiam się, dlaczego nie porwie mnie z tej wieży i nie ukryje przed
Jessem. Widziała go w akcji, to powinno wystarczyć, żeby najlepsza
przyjaciółka wkroczyła z interwencją.

– Dlaczego nie namawiasz mnie, żebym dała nogę? Dlatego że kupił cię

furgonetkę?

– Nie bądź głupia, Avo. Zwróciłabym mu ją, gdybyś tylko chciała. Jesteś

ważniejsza. Nie namawiam cię do ucieczki, bo wiem, że tego nie chcesz.
Powinnaś powiedzieć mu, jak się czujesz, wynegocjować akceptowalny poziom
intensywności w związku. – Wyszczerza zęby. – W sypialni wszystko gra?

Uśmiecham się.
– Powiedział, że dopilnuje, żebym zawsze go potrzebowała. I dopiął swego.

Naprawdę go potrzebuję, Kate.

– Pogadaj z nim, Avo. – Szturcha mnie lekko w ramię. – Nie możesz się tak

zadręczać. – Kręci głową.

Nie mogę się tak zadręczać, bo przed końcem miesiąca trafię do wariatkowa.

Moim sercem i umysłem nieustannie targają sprzeczne emocje. Jeśli mam
otworzyć przed nim serce, żeby mógł je podeptać, niech tak będzie. Przynaj-
mniej będę wiedziała, na czym stoję. Dojdę do siebie... kiedyś... chyba.

Wstaję.
– Zabierzesz mnie do Rezydencji? – pytam. Muszę to zrobić teraz, zanim

znów zamknę się w sobie. Muszę mu powiedzieć, co czuję.

Kate zeskakuje ze stołka.
– Tak! – woła entuzjastycznie. – Strasznie chciałam ją zobaczyć.
– To hotel, Kate. – Przewracam oczami, ale pozwalam się jej nacieszyć.

Mój samochód stoi pod jej domem, więc jestem na nią skazana. – Daj mi pięć
minut. – Biegnę na górę, żeby włożyć dżinsy i baletki, i w ekspresowym tempie
spotykam się z Kate pod drzwiami wejściowymi. Wysyłam Jessemu esemes,
żeby dać mu znać, że jadę.

Czas wyłożyć karty na stół.

Rozdział 15

Wychodzimy na popołudniowe słońce, ale nie widzę nigdzie Margo

Juniorki. Rozglądam się po parkingu za wielką, różową furgonetką, ale trudno
przeoczyć taką wielką kupę metalu.

– Och, mam nadzieję, że nie będziesz się gniewać. – Kate śmieje się

nerwowo, gdy zauważam swojego mini coopera, który stoi z opuszczonym
dachem na jednym z miejsc Jessego.

– Bezczelna krowa!
Kate zbywa tę obelgę machnięciem ręki.
– Nie patrz na mnie tak groźnie tymi wielkimi brązowymi oczami, Avo

O’Shea. Gdybym nim nie przyjechała, stałby przed domem całą wieczność.
Marnuje się.

Jedziemy w stronę Surrey Hills, dyskutując o zaletach dominujących

mężczyzn. Obie dochodzimy do tego samego wniosku – tak dla seksu, nie dla
wszystkich pozostałych aspektów związku. Problem polega na tym, że Jesse
wciąga seks do wszystkich aspektów naszego związku, używa go, żeby postawić
na swoim. Za godzinę może już być po wszystkim i choć trudno mi się pogodzić
z jego apodyktycznym sposobem bycia, ta myśl sprawia, że mój żołądek
przeszywa nieznośny ból. Ale muszę zachować rozsądek. Sprawy już i tak
zaszły za daleko.

Zjeżdżam z głównej drogi i docieram do bramy wjazdowej, która

natychmiast się przed nami otwiera.

– Jasny gwint! – woła Kate, gdy jedziemy długim żwirowym podjazdem

obsadzonym drzewami. Już jest pod wrażeniem, a nawet nie widziała jeszcze
samego budynku. W końcu wjeżdżamy na dziedziniec. – Jasna cholera! – Kate
gapi się na imponującą posiadłość, wychylając się ze swojego siedzenia. –

Należy do Jessego?

– Tak. Tam stoi samochód Sama. – Parkuję obok porsche.
– Nie mogę uwierzyć, że przyjeżdża tu na lunch – gdera Kate, wysiadając z

samochodu. – Jasna cholera!

Śmieję się z jej zdumienia, bo niełatwo ją zaszokować. Prowadzę ją ku

schodom, spodziewając się, że John wyjdzie nas powitać, ale nie pojawia się.
Podwójne drzwi są otwarte, więc wchodzę do środka, oglądając się na
przyjaciółkę. Rozgląda się dookoła z rozdziawioną buzią i oczami jak spodki.

– Kate, zamknij buzię – pokpiwam sobie z niej.
– Przepraszam. – Zamyka usta. – Elegancka miejscówka.
– Wiem.
– Chcę, żebyś mnie oprowadziła – mówi, wyciągając szyję, żeby przyjrzeć

się schodom.

– Poproś Sama – odpowiadam. – Muszę się zobaczyć z Jessem. – Mijam

restaurację i idę w stronę baru, gdzie od razu namierzam Sama i Drew.

Sam, który popija piwo, posyła mi szeroki, zuchwały uśmiech, ale wypluwa

je na widok Kate.

– O cholera! Co ty tu robisz? – bełkocze.
Drew odwraca się, zauważa Kate i wybucha niekontrolowanym śmiechem.

Marszczę brwi, ale Kate nie wygląda na zachwyconą.

– Ja też się cieszę, że cię widzę, palancie! – woła z oburzeniem do

osłupiałego Sama. Ten szybko odstawia piwo na kontuar i przyciąga do siebie
pusty stołek.

– Siadaj! – Wali dłonią w stołek, rzucając Drew zaniepokojone spojrzenie.
– Nie rozkazuj mi, Samuelu! – Na twarzy Kate maluje się skrajna odraza.

Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby Sam był tak rozedrgany. Jeszcze raz
poklepuje stołek, uśmiechając się do niej nerwowo.

– Proszę.
Kate podchodzi, siada na stołku, a Sam przyciąga ją do siebie. Zaraz

wyląduje mu na kolanach.

– Kup mi drinka – żąda Kate, uśmiechając się półgębkiem.
– Tylko jednego. – Sam daje znak Mario. Jezu, zaczyna się pocić. – Avo?
– Nie, dziękuję. Idę poszukać Jessego – oznajmiam, wskazując za siebie

kciukiem.

– Jesse wie, że tu jesteś? – Pyta Sam, wytrzeszczając oczy.
Co się z nim dzieje?
– Wysłałam mu esemes. – Rozglądam się po barze i rozpoznaję wiele

znajomych twarzy, które widziałam już podczas moim poprzednich wizyt w
Rezydencji. Cieszę się, że nie ma tu Sary, ale to jeszcze o niczym nie świadczy.
Może być wszędzie w tym wielkim budynku. – Ale nie odpowiedział – dodaję.
Dopiero teraz dociera do mnie, jakie to dziwne.

Sam rzuca Drew nerwowe spojrzenie, a ten śmieje się jeszcze głośniej.
– Zaczekaj tu, przyprowadzę go.
– Wiem, jak trafić do jego gabinetu – mówię, marszcząc brwi.
– Avo, zaczekaj tu, dobrze? – Na twarzy Sama maluje się panika. Zaczynam

nabierać podejrzeń. Sam wstaje, mierząc Kate surowym spojrzeniem. – Nie
ruszaj się.

– Ile wypiłeś? – pyta Kate, przyglądając się jego butelce z piwem. Czy ona

też wyczuła jego niepokój?

– To pierwsze i ostatnie piwo, uwierz mi. Idę po Jessego, a potem

wychodzimy. – Rozgląda się nerwowo po barze. Jestem przekonana, że coś lub
kogoś ukrywa. Zaczynam żałować, że nie ma tu Sary, bo wtedy miałabym
pewność, że nie jest z Jessem.

Sam oddala się truchtem, a ja i Kate wymieniamy zdziwione spojrzenia.
– Wybaczcie, drogie panie – mówi Drew, wstając. – Natura wzywa. –

Zostawia nas przy barze jak niepotrzebne części.

– Chrzanić to! – woła Kate, łapiąc mnie za rękę. – Oprowadź mnie. –

Ciągnie mnie z powrotem do holu wejściowego.

– Ale szybko – zgadzam się i prowadzę ją w stronę ogromnych schodów. –

Pokażę ci pokoje, nad którymi pracuję.

Gdy docieramy na galerię, Kate wzdycha z podziwem, chłonąc cały

przepych i splendor Rezydencji,

– Niezły wypas, nie ma co – mamrocze, rozglądając się z zachwytem.
– Wiem. Odziedziczył ten dom po wuju, kiedy miał dwadzieścia jeden lat.
– Dwadzieścia jeden?
– Yhm.
– O rany! – woła Kate. Odwracam się i widzę, że gapi się na ogromne

witrażowe okno u stóp schodów wiodących na trzecie piętro.

– Tędy. – Wskazuję i ruszam korytarzem, który prowadzi do pokojów w

dobudówce, Kate podąża za mną. – Jest ich dziesięć.

Wchodzi za mną do ostatniego pokoju i rozgląda się wokoło. Nawet puste,

pokoje robią ogromne wrażenie. Kiedy już je urządzę, będą wyglądać naprawdę
królewsko. Ale czy dotrwam do tej chwili? Kiedy już uporządkujemy nasze
sprawy, mogę już nigdy nie zobaczyć tego miejsca. Nie sprawiłoby mi to
przykrości. Nie lubię tu przyjeżdżać.

Wchodzę dalej i podążam za wzrokiem Kate, która przygląda się jednej ze

ścian.

– Co to? – wypowiada na głos pytanie, które kołacze mi się po głowie.
– Nie wiem. Wcześniej tu tego nie było. – Przesuwam wzrokiem po wielkim,

drewnianym krzyżu opartym o ścianę. Gigantyczne, czarne, żelazne wkręty
osadzone na jego końcach nadają mu przytłaczający wygląd, ale wciąż jest to
dzieło sztuki. – To musi być jedna z dekoracji ściennych, o których wspominał

Jesse. – Podchodzę do krzyża i muskam dłonią wypolerowane drewno. Robi
wrażenie, nawet jeśli odrobinę przerażający.

– Och. Bardzo przepraszam. – Obie odwracamy się, w drzwiach stoi

mężczyzna w średnim wieku, ubrany w kombinezon roboczy, ze szlifierką w
jednej i kawą w drugiej ręce. – Niezły, co? – Wskazuje krzyż szlifierką,
popijając kawę. – Sprawdzam wymiary, zanim zabiorę się do kolejnych.

– Pan to zrobił? – pytam z niedowierzaniem.
– No jasne. – Śmiejąc się, staje obok mnie.
– Jest niesamowity. – Będzie doskonale pasował do łóżka, które

zaprojektowałam i które tak się spodobało Jessemu.

– Dziękuję, panienko – odpowiada z dumą mężczyzna. Odwracam się i

widzę, że Kate przygląda się dekoracji, marszcząc brwi.

– Zostawimy pana. – Głową daję Kate znak, że na nas już czas, a ona

uśmiecha się do robotnika i wychodzi za mną z pokoju. Ruszamy wzdłuż galerii.

– Nie przemawia to do mnie – burczy.
– To sztuka, Kate. – Śmieję się.
– A tam co jest?
Podążam za jej wzrokiem na najwyższe piętro. Onieśmielające drzwi są

lekko uchylone.

– Nie wiem. Może sala bankietowa.
Kate rusza schodami w górę.
– Zajrzyjmy tam.
– Kate! – Ruszam za nią. – Kate, wracaj.
– Tylko zerknę – mówi, popychając drzwi. – O cholera! – piszczy. – Avo,

spójrz na to.

No dobrze, naprawdę udało jej się wzbudzić moją ciekawość. Resztę stopni

pokonuję biegiem, wpadam do sali bankietowej i zatrzymuję się gwałtownie
obok Kate.

Jasny gwint!
– Przepraszam!
Obie spoglądamy tam, skąd dobiegł głos o obcym akcencie. W naszą stronę,

kołysząc się jak kaczka, idzie krępa kobieta ze szmatką i antybakteryjnym
sprejem w ręku.

– Nie, nie, nie, ja sprzątać. Sala zamknięta na sprzątanie. – Gestem wygania

nas w stronę drzwi.

– Wyluzuj, seńorita – mówi ze śmiechem Kate. – Jej chłopak jest

właścicielem hotelu.

Obcesowość Kate sprawia, że biedna kobiecina aż się cofa. Mierzy mnie

wzrokiem, a potem się nam kłania.

– Bardzo przepraszam. – Wtyka sprej do kieszeni fartucha i łapie moją dłoń

opalonymi, pomarszczonymi palcami. – Pan Ward nie uprzedzić, że wy przyjść.

Czuję się skrępowana paniczną reakcją tej kobiety, rzucam Kate

zdegustowane spojrzenie, ale ona nie zwraca na mnie uwagi. Jest zbyt zajęta
rozglądaniem się po gigantycznym pomieszczeniu, w którym stoimy.
Uśmiecham się pocieszająco do hiszpańskiej sprzątaczki, która jest wyraźnie
zakłopotana moją obecnością.

– Wszystko w porządku, naprawdę – zapewniam ją. Znów się kłania i

odchodzi na bok, a ja i Kate usiłujemy zrozumieć, gdzie się znalazłyśmy.

Rozglądam się wokoło i od razu uderza mnie piękno tego pomieszczenia.

Podobnie jak resztę budynku, salę urządzono z wielkim przepychem. Jest
ogromna, z pewnością zajmuje połowę powierzchni całego piętra, a gdy się
rozglądam, dociera do mnie, że zakręca i otacza całą klatkę schodową.
Weszłyśmy drzwiami na środku pomieszczenia. Sufit jest wysoki i sklepiony,
poprzecinany drewnianymi belkami, pomiędzy którymi wiszą misternie kute
złote żyrandole, dające przytłumione światło. W sali dominują trzy zwieńczone
łukowato okna w stylu georgiańskim, na nich wiszą szkarłatne rolety obszyte
złotą plecionką. Istne kilometry złotego jedwabiu, oblamowane szkarłatną
taśmą, są zebrane z boku prostymi złotymi podpinkami, a ściany barwy
głębokiej czerwieni stanowią dramatyczne tło dla wykwintnie zasłanych łóżek
ustawionych w całym pokoju.

Łóżek?
– Avo, coś mi mówi, że to nie jest sala bankietowa – szepcze Kate.
Rusza w prawo, a ja stoję jak wryta, usiłując zrozumieć, na co patrzę. To

ogromna, superluksusowa, wspólna sypialnia – Sala Wspólna.

Na ścianach nie ma obrazów, dzięki czemu jest na nich miejsce dla różnych

metalowych ram, haków i wyciągów, które wyglądają jak ekstrawaganckie
dekoracje ścienne, ale kiedy otrząsam się z początkowego szoku, zaczyna do
mnie docierać, jakie jest przeznaczenie sali i jej wyposażenia. Tysiąc myśli stara
się odwieść mnie od wyciągnięcia oczywistych wniosków, ale nie ma innego
wytłumaczenia dla sprzętów i urządzeń, które mnie otaczają.

Spóźniona reakcja dochodzi wreszcie do głosu.
– O cholera – szepczę pod nosem.
– Nie wyrażaj się. – Na dźwięk jego miękkiego głosu obracam się na pięcie i

widzę, że przygląda mi się spokojnie z rękami w kieszeniach dżinsów i
kamiennym wyrazem twarzy. Język skołowaciał mi w ustach, rozpaczliwie
zastanawiam się, co powiedzieć. Co mogę powiedzieć? Mój umysł zalewają
setki wspomnień z kilku ostatnich tygodni, przypominają mi się wszystkie te
sytuacje, gdy lekceważyłam różne rzeczy, bo moją uwagę zaprzątało coś innego.
Rzeczy, które mówił, rzeczy, które mówili inni, rzeczy, które wydały mi się
dziwne, ale nie drążyłam tematu, bo on odwracał moją uwagę. Odwracał moją
uwagę przez cały ten czas. Stawał na głowie, żeby to przede mną ukryć. Co
jeszcze przede mną ukrywa?

Kątem oka dostrzegam Kate. Domyślam się, że ma podobną minę do mojej,

ale nie mogę oderwać oczu od Jessego. Jesse zerka w stronę Kate i uśmiecha się
do niej nerwowo, w tej samej chwili do sali wpada Sam.

– Cholera jasna! Mówiłem ci przecież, żebyś nigdzie się nie ruszała! –

krzyczy, mierząc Kate wściekłym wzrokiem. – Szlag by to trafił!

– Chyba powinniśmy sobie pójść – mówi cicho Kate, łapie Sama za rękę i

wyprowadza go z pomieszczenia.

– Dziękuję. – Jesse kiwa im głową, a potem znów wbija wzrok we mnie.

Jego lekko uniesione barki sygnalizują napięcie. Wygląda na naprawdę
zmartwionego. I słusznie.

Słyszę stłumione, gniewne szepty Kate i Sama, którzy schodzą po schodach,

zostajemy sami w Sali Wspólnej.

Sala Wspólna. Teraz wszystko nabiera sensu. Krzyż piętro niżej nie jest

żadnym dziełem sztuki. Dziwna kratownica w apartamencie nie była wcale
zabytkowa. Kobiety przechadzające się po budynku, jak gdyby tu mieszkały, nie
są kobietami biznesu. A może i są, ale nie podczas pobytu tutaj.

Boże, dopomóż.
Jesse zaczyna się znęcać nad swoją dolną wargą. Moje biedne serce łomocze

coraz szybciej. To wyjaśnia chwile zadumy, w jaką popadał w ostatnich dniach.
Wiedział, że w końcu się dowiem. Czy miał w ogóle zamiar mi powiedzieć?

Jesse wbija wzrok na ziemię.
– Avo, dlaczego nie zaczekałaś na mnie w domu?
Mój szok zaczyna przeradzać się w złość, w miarę jak wszystkie elementy

łamigłówki trafiają na swoje miejsce.

– Chciałeś, żebym przyjechała – przypominam mu.
– Ale nie w ten sposób.
– Wysłałam ci esemes. Napisałam, że jadę.
Marszczy brwi.
– Avo, nie dostałem od ciebie żadnej wiadomości.
– Gdzie twój telefon?
– W moim gabinecie.
Szukam swojej komórki, ale wtedy przypomina mi się nasza poranna

wymiana zdań.

– Czy właśnie o tym chciałeś porozmawiać?
Podnosi na mnie wzrok, w jego oczach wyraźnie maluje się żal. Wcale nie

chciał rozmawiać o nas. Chciał porozmawiać o tym całym gównie.

– Nadszedł czas, żebyś się dowiedziała.
Wytrzeszczam na niego oczy.
– O nie, powinnam się była dowiedzieć dawno temu, Jesse. Cholera jasna!
– Nie przeklinaj, Avo – karci mnie łagodnie.
– Nawet się nie waż! – krzyczę, uderzając się wierzchem dłoni w czoło. –

Kurwa, kurwa, kurwa!

– Nie...
– Przestań! – Piorunuję go wzrokiem. – Jesse, nie waż się zabraniać mi

przeklinać! – Zataczam ręką dookoła. – Spójrz!

– Widzę, Avo – mówi miękkim, uspokajającym tonem, ale nie zdoła mnie

udobruchać.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś? – O mój Boże, Jesse jest luksusowym

alfonsem.

– Myślałem, że domyśliłaś się, czym jest Rezydencja, podczas naszego

pierwszego spotkania, Avo. Gdy stało się jasne, że jest inaczej, było mi coraz
trudniej ci o tym powiedzieć.

Boli mnie głowa. Czuję się tak, jak gdyby tysiąc elementów układanki

powoli wskakiwało na swoje miejsce. Jego aluzje podczas omawiania
wymogów projektu były aż nadto czytelne, ale ja byłam tak pochłonięta jego
osobą, że kompletnie mi umknęły. Jest właścicielem seksklubu? To jakiś
koszmar. A seks? O Boże, cholerny seks. Jest w tej dziedzinie prawdziwym
ekspertem, ale nie dzięki poprzednim związkom. Sam mówił, że nie ma czasu
na związki. Teraz już wiem dlaczego.

– Zostawię cię teraz, a ty pozwolisz mi odejść – mówię z całą determinacją,

jaką czuję. Byłam dla niego zabawką. Tępa to za mało powiedziane – jestem
totalnym bezmózgiem.

Wciąż żuje gorączkowo wargę, gdy mijam go i jak otumaniona ruszam

schodami w dół.

– Avo, zaczekaj – błaga, idąc za mną.
Nagle przypomina mi się moja ostatnia ucieczka z tego miejsca. Nie

powinnam była wracać. Głucha na jego głos, usiłuję dotrzeć do holu
wejściowego bez połamania nóg. Gdy mijam sypialnie na pierwszym piętrze,
wymierzam sobie w duchu kolejny policzek.

– Avo, skarbie, proszę.
Docieram do stóp schodów i obracam się twarzą do niego.
– Nawet o tym nie myśl! – wrzeszczę. Cofa się, zszokowany. – Pozwolisz mi

odejść.

– Nawet nie dałaś mi szansy się wytłumaczyć. – Jego oczy są wielkie ze

strachu. Pierwszy raz widzę go w takim stanie. – Proszę, pozwól mi wyjaśnić.

– Co wyjaśnić? Widziałam już wszystko, co trzeba! – krzyczę. –

Wyjaśnienia nie są konieczne!

Idzie w moją stronę, wyciągając do mnie ręce.
– Nie chciałem, żebyś dowiedziała się w taki sposób.
Nagle zdaję sobie sprawę z widowni, która obserwuje naszą wymianę zdań.

Sam, Drew i Kate stoją przy wejściu do baru i sprawiają wrażenie
zażenowanych... a nawet pełnych współczucia. John przygląda się Jessemu z po-

wagą. Jest też Sara. Wygląda na wyjątkowo zadowoloną z siebie. Teraz już
wiem, że musiała odczytać z komórki Jessego wiadomość ode mnie. Otworzyła
bramę i drzwi wejściowe. Postawiła na swoim. Może go sobie wziąć.

Nie rozpoznaję zuchwale wyglądającego typka, który stoi obok niej i mierzy

mnie wrogim spojrzeniem. Widzę, jak z szyderczym uśmiechem przenosi wzrok
na Jessego.

– Wszystko potrafisz spierdolić – wypluwa z siebie nienawistnym tonem.

Kim on jest, u diabła?

Patrzę, jak John łapie faceta za kark i potrząsa nim lekko.
– Nie jesteś już członkiem, skurwielu. Wyprowadzę cię poza teren posesji.
Zuchwały typek wybucha zimnym, ponurym śmiechem.
– Proszę bardzo. Wygląda na to, że dziwka przejrzała wreszcie na oczy,

Ward – syczy.

Oczy Jessego w ułamku sekundy robią się czarne.
– Zamknij się – warczy John.
– Usunięty z listy członków – szepczę. – Za bardzo się gorączkował.
Typek znów wlepia we mnie zimne spojrzenie.
– Bierze, co chce, i zostawia za sobą smugę gówna – prycha, a mnie odbiera

dech. Widzę, że Jesse sztywnieje od stóp do głów. – Najpierw je wszystkie
pieprzy, a potem każe im spieprzać.

Gdy przenoszę wzrok z powrotem na Jessego, jego oczy są wciąż czarne, na

czole rysuje się głęboka zmarszczka.

– Dlaczego? – pytam. Nie wiem, po co pytam. Absolutnie niczego to nie

zmieni. Ale czuję, że zasługuję na jakieś wyjaśnienie. Pieprzy je wszystkie –
jeden raz – i każe im spieprzać.

– Nie słuchaj go, Avo. – Jesse robi krok naprzód, szczękę ma napiętą do

granic możliwości.

– Zapytaj go, jak się czuje moja żona – prycha paskudny typek. –

Potraktował ją tak samo jak całą resztę. Mężowie i sumienie nie stanowią dla
niego żadnej przeszkody.

To wystarcza, żeby Jesse stracił panowanie nad sobą. Odwraca się, wyrywa

typka z uścisku Johna, z głośnym hukiem obala na podłogę i zaczyna kopać przy
wtórze kilku zduszonych okrzyków. Sam odciąga Kate na bok.

Nie krzyczę, żeby przestał, nie czuję takiej potrzeby, choć wygląda, jakby

był w stanie go zabić. Wychodzę z Rezydencji, wsiadam do samochodu i
czekam na Kate, która właśnie zbiega po schodach. Wskakuje do środka, ale nie
odzywa się ani słowem.

Gdy docieramy do bramy, ta otwiera się sama. Jestem zaskoczona – byłam

gotowa ją staranować.

– Sam – mówi Kate, kiedy na nią patrzę – powiedział, żebyśmy lepiej stąd

znikały.

Aż do tej pory nie przyszło mi do głowy, że dla Kate to też jest zaskoczenie.

Jak zwykle sprawia wrażenie spokojnej i opanowanej.

Za to ja czuję się tak, jak gdybym spadała w piekielną otchłań.

Rozdział 16

Przekraczam próg domu i ruszam prosto na górę jak zombi.
Kate nawet nie próbuje wydusić ze mnie nic więcej, gdy zwalam się na

kanapę, zalewając łzami.

Otwieram szeroko oczy, gdy słychać trzaśnięcie drzwi wejściowych, Kate

podbiega do barierki.

– To tylko Sam — uspokaja mnie po powrocie do salonu.
– Ma klucze? – pytam. Kate wzrusza ramionami, ale ta informacja sprawia,

że uśmiecham się w duchu. Czy w świetle nowo zdobytej wiedzy każe mu je
oddać?

Mój telefon dzwoni po raz kolejny, a ja po raz kolejny odrzucam połączenie.
Do salonu wpada Sam, jest równie zdenerwowany jak w Rezydencji.

Spoglądamy na niego, a on przez chwilę zachowuje się jak kibic na meczu
tenisa – wodzi wzrokiem ode mnie do Kate i z powrotem, w końcu podchodzi
do Kate i wyciąga ją z pokoju za łokieć.

– Musimy porozmawiać – mówi niecierpliwie.
Wykręcam szyję, żeby zobaczyć, jak wpycha ją do sypialni i zatrzaskuje za

nimi drzwi.

Leżę na sofie z filiżanką herbaty na brzuchu i zamykam oczy. Nie na długo.

Obrazy Jessego odcisnęły mi się pod powiekami. Już nigdy nie będę w stanie
zasnąć.

Moja komórka znów zaczyna dzwonić, wyciągam rękę i dźgam klawisz

„odrzuć‖, wpatrując się w ozdobny tynk na suficie salonu.

Jeszcze nigdy się tak nie czułam. Ból jest dojmujący i nie sposób go

uśmierzyć. Jest właścicielem pieprzonego seksklubu? Dlaczego nie może być
bankierem albo doradcą finansowym? Albo... właścicielem hotelu.

Wiedziałam, że coś jest nie tak, zwietrzyłam niebezpieczeństwo. Dlaczego

nie zatrzymałam się na chwilę, żeby pójść po rozum do głowy? Doskonale wiem
dlaczego – bo mi na to nie pozwolił, nie dał mi takiej szansy.

Siadam wyprostowana, słysząc piskliwy głos Kate dobiegający z korytarza,

wtóruje mu łagodzący głos Sama, który stara się ją udobruchać. Kate wylatuje
ze swojego pokoju, a Sam za nią, próbuje ją zatrzymać.

– Trzymaj łapska przy sobie, Samuelu. Ona musi wiedzieć.
– Zaczekaj chwilę... Kate... auuu! Dlaczego to zrobiłaś? – Kate opuszcza

kolano, zostawia stękającego, zwijającego się z bólu Sama na korytarzu, po
czym wpada jak burza do salonu i wbija we mnie niebieskie spojrzenie.

– Co takiego? – pytam z niepokojem. – Co jeszcze muszę wiedzieć?
Kate patrzy z odrazą na Sama, który staje w drzwiach, trzymając się za

krocze, a potem agresywnym gestem wskazuje krzesło, każąc mu na nim usiąść.

– Avo, on tu jedzie – oznajmia ze spokojem. Nie wiem, dlaczego użyła

takiego tonu. Nie uspokoi mnie w ten sposób.

Z gardła wyrywa mi się zduszony okrzyk, patrzę na skulonego na krześle

Sama, który unika mojego wzroku.

Nie zamierzał mi powiedzieć? Byłam idiotką, jeśli myślałam, że Jesse

pozwoli mi tak łatwo odejść.

– Muszę wyjść – wyję, gdy mój cholerny telefon znów zaczyna dzwonić. –

Odpierdol się! – wrzeszczę na głupią komórkę.

– Zabierz ją. – Kate odwraca się do Sama. – Nie powinna prowadzić w takim

stanie.

– O nie, tylko nie ja. – Unosi dłonie obronnym gestem i kręci głową. –

Jeszcze mi życie miłe. Poza tym muszę z tobą porozmawiać.

Wszyscy podskakujemy, słysząc potężne uderzenie w drzwi. Z sercem

podchodzącym do gardła zerkam na Kate. Sam jęczy, ale nie z powodu bólu,
który zadała mu Kate.

– Ty wredny zdrajco – mamrocze z wściekłością Kate, świdrując Sama

przenikliwym spojrzeniem błękitnych oczu.

– Hej, nie pisnąłem ani słowa! – broni się Sam. – Nie trzeba być pieprzonym

orłem intelektu, żeby domyślić się, gdzie jej szukać.

– Nie otwieraj, Kate – błagam.
Znowu słychać dobijanie się do drzwi. Boże, nie chcę go widzieć. W tej

chwili nie jestem wystarczająco silna. Podskakuję, gdy znów rozlega się łomot,
a zaraz potem trąbienie klaksonów.

– Cholera jasna! – krzyczy Kate, podbiegając do okna. Podnosi roletę i

przytyka nos do szyby.

– Co się dzieje? – Staję w oknie obok niej. Wiem, że to on, ale skąd ten

hałas?

– Patrz! – krzyczy, wskazując palcem. Podążam wzrokiem we wskazanym

kierunku i widzę na środku ulicy porzucony samochód Jessego, drzwi od strony
kierowcy są otwarte, a za samochodem zaczyna się już tworzyć korek. Nie
zostawił dość miejsca, żeby można go było wyminąć, więc wkurzeni kierowcy
trąbią na potęgę. Wszystko doskonale słyszymy.

– Ayo! – ryczy z dołu Jesse, po czym wali w drzwi jeszcze kilka razy.
– Do cholery jasnej, Avo – gdera Kate. – Ten facet to chodzący detonator, a

ty właśnie wcisnęłaś guzik! – Wybiega z salonu, a ja za nią.

– Niczego nie wciskałam, Kate. Nie otwieraj drzwi! – Wychylam się przez

balustradę schodów, Kate właśnie dopada drzwi wejściowych.

– Nie mogę pozwolić, żeby na ulicy wybuchły zamieszki.
Spanikowana, biegnę z powrotem do salonu. Sam wciąż siedzi na krześle,

rozciera czułe miejsce i mamrocze coś niezrozumiale pod nosem.

– Dlaczego nie powiedziałeś Kate? – pytam ostro, podbiegając z powrotem

do okna.

– Przepraszam, Avo.
– Powinieneś przepraszać Kate, nie mnie. – Odwracam się, ale po

rozrywkowym, zawadiackim kolesiu, którego tak polubiłam, nie zostało ani
śladu. Przede mną siedzi spięty, skrępowany, spłoszony facet.

– Przeprosiłem. Zresztą nie mogłem jej powiedzieć, dopóki Jesse nie

powiedział tobie. Powinnaś wiedzieć, że gryzło go to, odkąd cię poznał.

Kwituję śmiechem tę próbę obrony przyjaciela i znów wyglądam przez

okno. Jesse wciąż chodzi tam i z powrotem, z desperacją wciska guziki telefonu.
Wiem, do kogo dzwoni, i zgodnie z oczekiwaniem moja komórka zaczyna
wibrować mi w dłoni. Wpatruję się w ulicę w dole, czując przypływ paniki, gdy
jeden z kierowców wysiada z zatrzymanego samochodu.

Z domu wychodzi Kate, macha do Jessego. Ten ignoruje podchodzącego

kierowcę i odwraca się do niej. Rozmawiają, gestykulując gwałtownie, i po
kilku minutach Jesse wsiada do swojego samochodu. Ulga rozlewa się po całym
moim ciele, ale on tylko przestawia samochód, żeby pozostali kierowcy mogli
go wreszcie wyminąć.

– O Boże, Kate! Co ty narobiłaś?! – krzyczę przez okno.
– Co się dzieje? – pyta Sam ze swojego krzesła. Nie odpowiadam.
Stoję i patrzę, jak Jesse opiera się o mój samochód, pokonany spuszcza

głowę i zwiesza ramiona. Spogląda na Kate i nawet stąd widzę udrękę malującą
się na jego twarzy. Kate wyciąga rękę i pociera dłonią jego ramię. Chce go
pocieszyć. Dobija mnie to.

Mam wrażenie, że przyglądam im się całą wieczność, w końcu Kate odwraca

się i rusza w stronę domu, ale ku mojemu przerażeniu Jesse rusza za nią, a ona
wcale nie próbuje go powstrzymać.

– Cholera, nie! – wołam, łapiąc się za głowę.
– Co?! – woła zaniepokojony Sam. – Avo, co się dzieje?
Szybko rozważam możliwości, ale długo to nie trwa, bo nie mam żadnych,

muszę tu stać i czekać na konfrontację. Wejść i wyjść z mieszkania można tylko
jedną drogą, a ponieważ Jesse właśnie wchodzi do domu, wszelkie plany
ucieczki przed nieuniknioną awanturą zostają zniweczone.

Do salonu nieśmiało wchodzi Kate. Jestem na nią wściekła i ona dobrze o

tym wie. Rzucam jej moje najbardziej zjadliwe spojrzenie, a ona uśmiecha się
nerwowo.

– Tylko go wysłuchaj, Avo. Kompletnie się załamał. – Kręci głową z żalem,

a potem spogląda na Sama i wyraz jej twarzy zmienia się błyskawicznie. – Ty,
marsz do kuchni!

Sam się krzywi.
– Nie mogę się ruszać, wredna krowo! – Znów masuje krocze, kręcąc głową

na boki. Kate prycha i pomaga mu wstać z fotela, a on stęka, zamyka oczy i
ostrożnie kuśtyka na korytarz.

Nie mogę w to uwierzyć. Kate też się wycofuje, spoglądając na mnie ze

współczuciem. Nie musiałaby zgrywać takiej skruszonej, gdyby go nie wpuściła
– idiotka, skończona idiotka. Odwracam się do okna. Nie mogę na niego
spojrzeć, bo od razu zaleję się łzami, a nie chcę, żeby miał jakikolwiek pretekst
do pocieszania mnie albo porwania w te swoje wielkie, ciepłe ramiona.
Zamieram, czekając, aż się odezwie, każde zszargane zakończenie nerwowe
iskrzy, każdy mięsień jest napięty.

Przez chwilę nie słyszę nic, ale kiedy każdy włosek na moim karku staje

dęba, wiem, że jest już blisko. Zamykam oczy, biorę głęboki oddech i modlę się
o siłę.

– Proszę, spójrz na mnie, Avo. – Jego głos, przepełniony uczuciem, drży, a

ja przełykam gulę wielkości piłki tenisowej, walcząc z potopem łez, które
zbierają się pod powiekami. – Avo, proszę. – Muska dłonią tył mojej ręki.

Wzdrygam się.
– Proszę, nie dotykaj mnie. – Odnajduję w sobie dość odwagi, by odwrócić

się i stanąć z nim twarzą w twarz.

Głowę trzyma spuszczoną, ramiona zwieszone. Wygląda żałośnie, ale to nie

skłoni mnie do zmiany decyzji. Zbyt wiele razy pozwoliłam mu sobą
manipulować, a to... to jest tylko inna forma manipulacji... w stylu Jessego.
Pożądanie zaślepiało mnie do tego stopnia, że nie byłam w stanie trzeźwo
myśleć.

Odrywa zaszklone oczy od podłogi i napotyka moje spojrzenie.
– Dlaczego mnie tam w ogóle zabrałeś? – pytam.
– Bo chciałem być z tobą przez cały czas. Nie potrafię bez ciebie żyć.
– Lepiej się do tego przyzwyczaj, bo nie chcę cię więcej znać. – Głos mam

spokojny i opanowany, ale ból, jaki przeszywa mi serce, kiedy to mówię, jest
obezwładniający.

Oczy nabiegają mu łzami.
– Nie myślisz tak. Wiem, że tak nie myślisz.
– Jesteś w błędzie.
Jego pierś unosi się przy każdym głębokim wdechu, włosy ma w nieładzie,

zmarszczka na jego czole przypomina wąwóz. Udręka na jego twarzy jest jak
lodowata włócznia przeszywająca moje serce.

– Nigdy nie chciałem cię zranić – szepcze.
– Ale zraniłeś. Wdarłeś się w moje życie i podeptałeś moje serce.

Próbowałam odejść. Wiedziałam, że coś przede mną ukrywasz. Dlaczego nie
pozwoliłeś mi odejść? – Głos mi się rwie, czuję, że przegrywam walkę z
suchością w gardle, pod powiekami czuję pieczenie. Cholera jasna, trzeba było
zaufać intuicji.

Zagryza dolną wargę.
– Nigdy tak naprawdę nie chciałaś odejść – mówi ledwie słyszalnym głosem.
– Chciałam! – wołam, pociągając nosem. – Walczyłam z tobą. Wiedziałam,

że proszę się o kłopoty, ale ty nie dawałeś za wygraną. Co się stało? Nie było
więcej mężatek, które mógłbyś wypieprzyć?

Kręci głową.
– Znalazłem ciebie. – Robi krok naprzód, a ja odsuwam się poza jego zasięg.
– Wyjdź – proszę spokojnie, ale daleko mi do bycia spokojną. Moje ciało

dygocze, oddech się rwie. Rzucam się naprzód i próbuję go wyminąć.

– Nie mogę. Potrzebuję cię, Avo. – Jego błagalny głos będzie mnie

prześladował do końca moich dni.

Odwracam się gwałtownie.
– Nie potrzebujesz mnie! – Próbuję zapanować nad głosem. – Pragniesz

mnie. O Boże, jednak jesteś domem, prawda? – Migawki wszystkich naszych
zbliżeń przemykają mi przez głowę z prędkością stu kilometrów na godzinę. W
sypialni jest naprawę nieokiełznany, poza nią również.

– Nie!
– Więc skąd ta potrzeba kontroli? I rozkazy?
– Seks to tylko seks. Nie potrafię się do ciebie zbliżyć. Próbuję cię

kontrolować, bo śmiertelnie się boję, że coś ci się stanie... że ktoś mi ciebie
odbierze. Zbyt długo na ciebie czekałem, Avo. Zrobię wszystko, żebyś była
bezpieczna. Prowadziłem beztroskie, swawolne życie. Uwierz mi, potrzebuję
cię... proszę... proszę, nie zostawiaj mnie. – Rusza w moją stronę, ale cofam się,
walcząc z chęcią rzucenia mu się w ramiona. Przystaje. – Już nigdy się nie
pozbieram.

Nie! Nie mogę uwierzyć, że jest tak okrutny, by posunąć się do szantażu

emocjonalnego.

– Myślisz, że mnie będzie łatwiej?! – krzyczę, zalewając się łzami.
Na moich oczach resztki koloru odpływają mu z twarzy, zwiesza głowę. Nie

znajduje na to odpowiedzi. Co może powiedzieć? Wie, co mi zrobił. Sprawił, że
zaczęłam go potrzebować.

– Gdybym teraz mógł postąpić inaczej, zrobiłbym to – szepcze.
– Ale nie możesz. Stało się. – Mój głos ocieka pogardą.
Podnosi na mnie wzrok.
– Jeśli mnie teraz zostawisz, wyrządzisz mi jeszcze większą krzywdę.
O Boże.
– Wyjdź!

– Nie. – Kręci gorączkowo głową i robi krok w moją stronę. – Avo> proszę,

błagam cię.

Odsuwam się z najbardziej stanowczą miną, na jaką mnie stać, raz po raz

przełykam ślinę z powodu guli w gardle. Czuję dojmujący ból. Właśnie dlatego
nie chciałam go widzieć. Jestem na niego wściekła, ale widok jego białej jak
papier twarzy łamie mi serce. Muszę sobie przypominać, że zawiódł mnie w
najokrutniejszy możliwy sposób. Wprowadził mnie w błąd, oszukał i w zasadzie
siłą zaciągnął do łóżka.

Pozwoliłeś, żebym się w tobie zakochała!
Wpatruje się we mnie z udręką w zielonych oczach. Ugnę się, jeśli nie

odwrócę wzroku, więc wbijam oczy w podłogę i w duchu błagam go, żeby
wyszedł, zanim kompletnie się rozkleję i pozwolę, by przyniósł mi ukojenie.

– Avo, spójrz na mnie.
Biorę głęboki oddech i spoglądam mu w oczy.
– Żegnaj, Jesse.
– Proszę – szepcze.
– Powiedziałam: żegnaj. – W moich słowach pobrzmiewa ostateczność, choć

wcale tego nie chciałam.

Jesse długo bada moją twarz, próbując odnaleźć w moich oczach choć cień

nadziei, ale w końcu rezygnuje. Odwraca się i wychodzi bez słowa.

Rozpaczliwie łapię powietrze w płuca i na miękkich nogach podchodzę do

okna. Drzwi wejściowe trzaskają tak, że niesie się po całym domu, na dole
pojawia się Jesse, który wlecze się do swojego porzuconego samochodu.
Wzdrygam się, a z gardła wyrywa mi się szloch, gdy rozbija pięścią okno wozu,
rozrzucając odłamki szkła po całej jezdni. Potem wsiada do środka i kilkakrotnie
wali dłonią w kierownicę. Mam wrażenie, że przyglądam mu się całą wieczność,
ale w końcu przestaje się wyżywać na swoim samochodzie i odjeżdża z piskiem
opon, trąbiąc głośno.

Wychodzę spod prysznica, suszę włosy i z powrotem zwijam się na łóżku w

kłębek. Jestem kompletnie odrętwiała. Czuję się tak, jak gdyby ktoś wyrwał mi
serce, podeptał je na miazgę i wepchnął z powrotem do piersi. Czuję coś
pomiędzy smutkiem a zdruzgotaniem i jest to najbardziej bolesne uczucie,
jakiego kiedykolwiek doświadczyłam. Moje życie legło w gruzach. Czuję się
pusta, zdradzona, osamotniona i zagubiona. Jedyna osoba, która mogłaby temu
zaradzić, jest tą osobą, która to wszystko spowodowała. Wątpię, bym
kiedykolwiek doszła do siebie.

– Ava?
Unoszę obolałą głowę z poduszki i widzę w drzwiach Kate. Współczucie na

jej twarzy tylko podsyca mój ból. Przysiada na skraju łóżka i głaszcze mnie po
policzku.

– Wcale nie musi tak być – mówi miękko.

Jak to? Jak może być inaczej? Muszę poddać się temu bólowi i przekonać

się, czy mam dość sił, aby zacząć wszystko od nowa. Ale w tej chwili mam
ochotę leżeć i użalać się nad sobą.

– Musi – odpowiadam szeptem.
– Nie, nie musi. – Tym razem jest bardziej stanowcza. – Wciąż go kochasz.

Przyznaj, że wciąż go kochasz. Powiedziałaś mu to?

Nie mogę zaprzeczyć. Kocham go – tak bardzo, że aż boli. Ale nie

powinnam. Wiem, że nie powinnam.

– Nie mogę. – Chowam głowę w poduszce.
– Dlaczego?
– Jest właścicielem sekskłubu, Kate.
– Nie wiedział, jak ci o tym powiedzieć. Bał się, że odejdziesz.
Spoglądam na Kate.
– Nie powiedział mi, a ja i tak odeszłam. – Układam się na mokrej od łez

poduszce. – Słyszałaś tamtego faceta. Rozbija małżeństwa. Pieprzy się dla
zabawy. Dlaczego nie jesteś zszokowana? – mamroczę w poduszkę. Wiem, że
jest wyluzowana, ale bez przesady.

– Jestem... trochę.
– Mogłabym się nabrać.
– Avo, Jesse szaleje za tobą. Sam był pewien, że nie dożyje tego dnia.
– Sam może sobie opowiadać, co chce. Nie zmienia to faktu, że Jesse jest

właścicielem miejsca, gdzie ludzie przychodzą uprawiać seks, a on czasem do
nich dołącza. – Wzdrygam się, robi mi się niedobrze na samą myśl o tym.

– Nie możesz go karać za jego przeszłość.
– Ale to nie jest przeszłość. Wciąż jest właścicielem tego miejsca.
– To jego praca.
– Zostaw mnie, Kate – proszę. Wkurza mnie, że próbuje go bronić. Powinna

wspierać mnie, a nie próbować usprawiedliwić Jessego.

Czuję, jak z westchnieniem wstaje z łóżka.
– To wciąż jest Jesse – mówi i wychodzi z sypialni, a ja zostaję sama ze

swoją stratą.

Leżę w ciszy, usiłując odpędzić wszystkie niechciane myśli. Na próżno. Mój

umysł atakują wspomnienia kilku ostatnich tygodni: naszego pierwszego
spotkania, kiedy dosłownie zwalił mnie z nóg, esemesów, rozmów telefo-
nicznych. .. i seksu. Przewracam się na brzuch i chowam głowę w poduszce.

Słowa Kate rozbrzmiewają mi echem w głowie. „To wciąż jest Jesse‖. Czy

ja w ogóle wiem, kim jest Jesse? Znam tylko mężczyznę, który porwał mnie
swoją charyzmą i obezwładnił swoją fizycznością.

Kolejny element układanki trafia na miejsce, gdy przypominam sobie, jak

mówił mi, że nie ma kontaktu z rodzicami. Wydziedziczyli go po śmierci wuja,
gdy Jesse nie zgodził się na sprzedaż Rezydencji. Teraz wszystko nabiera sensu.

Nie miało to nic wspólnego z podziałem spadku, powodem był fakt, że ich
dwudziestojednoletni syn miał prowadzić snobistyczny seksklub. Nic dziwnego,
że byli zaniepokojeni. Mieli uzasadnione powody, by nie pochwalać zażyłości
Jessego i Carmichaela. Powiedział, że chciał się wyszumieć. A jaki inny młody
mężczyzna nie chciałby się znaleźć w miejscu, gdzie wszystko wolno? Miał
gdzie zdobywać doświadczenia i jest bardzo prawdopodobne, że rzeczywiście
nigdy nie przeleciał żadnej kobiety więcej niż raz – nie licząc mnie.

Nietrudno się domyślić, dlaczego te wszystkie kobiety w Rezydencji

przyglądały mi się z takim zainteresowaniem. Wszystkie pragną go mieć. Nie,
wszystkie pragną go mieć jeszcze raz.

Wiele ryzykował, zabierając mnie tam, ale kiedy się nad tym zastanawiam,

dociera do mnie, że nikt mnie nigdy nie zaczepiał, nigdy nie byłam tam sama,
nie mogłam poruszać się swobodnie po budynku. Czy wszyscy wiedzieli, że nie
mam pojęcia, co to za miejsce? Mieli instrukcje, by siedzieć cicho, trzymać się
ode mnie z daleka? Naprawdę dołożył wszelkich starań, by utrzymać mnie w
niewiedzy. Myślał, że ujdzie mu to na sucho? Uwagi Sary na temat skóry...
chowam twarz w poduszce, pogrążając się w rozpaczy.

– Ava?
Podnoszę głowę i widzę w drzwiach Sama. Wciąż wygląda, jak gdyby uszło

z niego całe powietrze.

– Całymi dniami zamartwiał się, jak ci o tym powiedzieć. Nigdy nie

widziałem go w takim stanie.

– Chcesz powiedzieć, że poczuł się odrzucony? – pytam z sarkazmem. –

Tak, przypuszczam, że Jesse Ward nie spotkał się nigdy z odmową.

– Nie, nigdy nie oszalał dla kobiety.
– On po prostu oszalał, Sam.
Sam marszczy brwi, kręcąc głową.
– Tak, na twoim punkcie. Mogę? – pyta, stając nad moim łóżkiem.
– Jak chcesz – odburkuję niegrzecznie.
Przysiada na brzegu łóżka. Jeszcze nigdy nie był taki poważny.
– Avo, znam Jessego od ośmiu lat. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby

zachowywał się w taki sposób z powodu kobiety. Jego relacje z kobietami nigdy
nie wykraczały poza seks, ale kiedy pojawiłaś się ty, jak by odnalazł cel w
życiu. Jest innym człowiekiem i choć jego opiekuńczość mogła ci się wydawać
frustrująca, byłem szczęśliwy, że zależy mu na kimś do tego stopnia, żeby się
tak zachowywać. Proszę, daj mu szansę.

– Opiekuńczy to mało powiedziane, Sam. – Opiekuńczość to tylko pierwsza

pozycja na długiej liście jego niedorzecznych zachowań.

– To wciąż jest Jesse. – Sam powtarza słowa Kate, patrząc na mnie

błagalnie. – Rezydencja to interesy. Owszem, łączył interesy z przyjemnością,
ale nie miał nic innego. – Uśmiecha się i bierze moją dłoń. – Jeśli mi powiesz,

że jesteś w stanie od niego odejść bez żalu i wątpliwości zamknę się i wyjdę.
Jeśli mi powiesz, że go nie kochasz, odejdę. Ale wydaje mi się, że nie potrafisz.
Jesteś w szoku, zdaję sobie z tego sprawę. To prawda, Jesse ma burzliwą
przeszłość, ale nie możesz ignorować faktu, że on cię uwielbia, Avo. Ma to
wypisane na twarzy, wyraża to we wszystkim, co robi. Proszę, daj mu szansę.
On zasługuje na szansę.

Próbuję coś zrozumieć, choć pewnie nigdy mi się to nie uda. Jesse jest

właścicielem seksklubu. Moja wizja normalnego, szczęśliwego życia nie
obejmowała takich rewelacji. Zależy mu na mnie na tyle, żeby zachowywać się
w ten sposób? Uwielbia mnie? Czy uwielbiać to to samo co kochać?
Początkowo lekceważyłam łóżkowe wyznania Jessego – te wszystkie głupstwa
w rodzaju „jesteś moja‖ i „nigdy nie pozwolę ci odejść‖. Słowo „kocham‖
wypowiadał wielokrotnie, ale nie w kontekście, który tak rozpaczliwie
pragnęłam usłyszeć. „Kocham cię w koronkach‖, „Kocham leniwy seks z tobą‖.
Czy powinnam była doszukiwać się w nich drugiego dna? Czy mówił mi to, co
chciałam usłyszeć, ale w jakiś pokrętny sposób? Uparcie domagał się
zapewnień, że z nim zostanę. Jeśli chciał się tylko upewnić, że nigdzie się nie
mszę, to zapewniałam go o tym wiele razy. Zawsze odpowiadałam, że zostanę.
Ale wtedy nie wiedziałam o Rezydencji. A teraz wiem i odeszłam.

Zawsze chciał mnie widzieć w koronkach, nie w skórze. Twierdził, że należę

do niego. Był okropnie, wręcz niedorzecznie zaborczy. Zawsze próbował mnie
osłonić, żebym nie obnażała się przed nikim oprócz niego. Skóra, dzielenie się
partnerkami i obnażone kobiece ciała muszą być w Rezydencji na porządku
dziennym. Czy próbował uczynić mnie dokładnym przeciwieństwem
wszystkiego, co znał? Wszystkiego, do czego przywykł?

Siadam na łóżku. Muszę z nim porozmawiać. Chyba jestem w stanie

przeboleć Rezydencję, ale jestem absolutnie pewna, że nigdy nie przeboleję
rozstania z Jessem. Wyglądał na tak przybitego i zrozpaczonego, że chyba musi
cierpieć. Nie zachowywałby się tak, gdybym nic dla niego nie znaczyła,
prawda? Tyle pytań. I tylko w jednym miejscu uzyskam odpowiedzi. Należą mi
się.

Spoglądam na Sama i na jego łobuzerskiej twarzy pojawia się blady

uśmiech.

– Zrobiłem, co do mnie należało – papuguje słowa Jessego, po czym wstaje,

krzywiąc się lekko. – Wredna krowa.

Uśmiecham się w duchu. Sensacyjna wiadomość nie wstrząsnęła Kate aż tak

mocno jak mną. Zakładam pierwsze ciuchy, jakie wpadną mi w ręce i biorę
kluczyki do auta. Łzy zalewają mi oczy, a poczucie winy żłobi wielką dziurę w
żołądku. To on chciał wyłożyć karty na stół. Miał zamiar powiedzieć mi o
Rezydencji, ale czy chciał powiedzieć mi coś jeszcze? Mam nadzieję, bo zaraz
się o tym przekonam. Gdy biegnę do samochodu, przypomina mi się ostrzeżenie

r

Sary, by nie wiązać z Jessem marzeń. Może ma rację, ale nie mogę żyć bez tej
informacji.

Rozdział 17

Jadę do Lusso jak wariatka. Wyprzedzam, trąbię niecierpliwie i kilka razy

przejeżdżam na czerwonym świetle. Kiedy zatrzymuję się przy nabrzeżu, widzę
samochód Jessego zaparkowany w poprzek dwóch należących do niego miejsc.
Zostawiam mini na jezdni, otwieram furtkę dla pieszych – dziękując niebiosom,
że zapamiętałam kod – i wbiegam do holu, gdzie zastaję w recepcji Clive’a,
który jest w jeszcze lepszym humorze niż zwykle.

– Avo, wreszcie rozgryzłem, jak to wszystko działa – oznajmia

uszczęśliwiony.

Opieram się o wysoki, marmurowy kontuar, żeby złapać oddech.
– Wspaniale, Clive. Mówiłam ci, że sobie poradzisz.
– Wszystko w porządku?
– Tak. Jadę na górę do Jessego.
Telefon na biurku zaczyna dzwonić i Clive unosi palec na znak, żebym

moment zaczekała.

– Panie Holland? Tak, oczywiście, proszę pana. – Rozłącza się i zapisuje coś

w notesie. – Przepraszam.

– Nie ma za co. To ja już pójdę.
– Ach, Avo. Pan Ward nie uprzedził mnie o twojej wizycie. – Przebiega

wzrokiem ekran komputera, a ja patrzę na niego ze zdziwieniem. Żarty sobie
robi? Tyle razy widział, jak Jesse wnosi mnie i wynosi z apartamentu. O co mu
chodzi?

Uśmiecham się słodko.
– Jak ci się podoba twoja nowa praca, Clive?
Natychmiast robi się skory do rozmowy.
– W zasadzie jestem osobistym asystentem trzynastu obrzydliwie bogatych

rezydentów, ale uwielbiam to. Żebyś tylko wiedziała, jakie mają czasem
zachcianki. Wczoraj pan Daniels prosił mnie, żebym zorganizował lot
helikopterem dla jego córki i trójki jej przyjaciół, a... – nachyla się nad
kontuarem, zniżając głos – pan Gomez z czwartego piętra ma codziennie inną
kobietę. Zaś pan Holland wydaje się gustować w Tajkach. Ale zachowaj to dla
siebie. To wszystko tajne. – Mruga do mnie.

– No, no, brzmi bardzo interesująco. Cieszę się, że jesteś zadowolony, CIive.

– Uśmiecham się szerzej. – Mogę jechać na górę?

– Muszę najpierw zadzwonić, Avo.

– Więc zadzwoń! – prycham zniecierpliwona, przestępując z nogi na nogi.

Clive dzwoni do penthouseu. Po chwili rozłącza się i znów wybiera numer.

– Jestem pewien, że widziałem, jak wjeżdżał na górę – mruczy, strapiony. –

Może mi się przewidziało.

– Jego samochód stoi na zewnątrz, musi tu być – upieram się. – Spróbuj

jeszcze raz. – Wskazuję telefon i Clive znów wciska guziki.

Znów się rozłącza, kręcąc głową.
– Nie, na pewno go tam nie ma. Nie włączył funkcji DND, więc nie śpi ani

nie jest zajęty. Musiał wyjść.

Marszczę brwi.
– DND?
– Nie przeszkadzać.
– Aha. Clive, ja wiem, że jest u siebie. Proszę, mogę wejść? – błagam. Nie

mogę uwierzyć, że jest taki oporny.

Clive nachyla się nad biurkiem, mruży oczy i zerka na boki, sprawdzając,

czy nikt nas nie obserwuje.

– Mogę mieć poważne kłopoty za postępowanie niezgodne z procedurami,

ale ponieważ chodzi o ciebie, Avo... – mruga do mnie – .. .no idź. – Wskazuje
kciukiem windę za swoimi plecami i poprawia zieloną czapkę.

– Dzięki, Clive.
Wskakuję do windy, wbijam kod, modląc się w duchu, by nie

przeprogramował go w trakcie mojej krótkiej nieobecności. Oddycham z ulgą,
gdy drzwi zamykają się za mną, i rozpoczynam podróż do penthouseHi. Musi
mi jeszcze otworzyć drzwi, bo nie mam kluczy.

Żołądek podchodzi mi do gardła, gdy winda się zatrzymuje i staję przed

podwójnymi drzwiami prowadzącymi do apartamentu Jessego. Marszczę brwi,
widząc, że są już uchylone. Dobiega zza nich muzyka – bardzo głośna muzyka.

Podchodzę do drzwi, popycham je delikatnie i moje uszy atakują ze

wszystkich stron dźwięki Angel. Słowa utworu działają na mnie jak rażenie
piorunem, od razu mam się na baczności. W tej chwili muzyka jest głośna i
przygnębiająca, a nie łagodna i żarliwa jak wtedy, gdy się kochaliśmy. Muszę ją
ściszyć albo wyłączyć. Za mocno na mnie działa. A ponieważ dobiega ze
wszystkich głośników, nie ma przed nią ucieczki. Może Jessego tu nie ma.
Może to awaria odtwarzacza, bo chyba nie wytrzymałby długo takiego hałasu.
Zakrywam uszy dłońmi i rozglądam się po ogromnym pomieszczeniu, usiłując
zlokalizować pilota. Potem biegnę do kuchni, gdzie zauważam go na wyspie
kuchennej. Szybko odnajduję odpowiedni guzik i ściszam muzykę prawie do
zera.

Gdy zadbałam już o poziom hałasu, idę szukać Jessego. U stóp schodów

trącam nogą coś, co toczy się z brzękiem po podłodze. Szybko podnoszę
butelkę, odstawiam ją na konsolkę pod schodami i wbiegam na górę,

przeskakując po dwa stopnie naraz.

Idę prosto do głównej sypialni, ale nie ma go tam, więc gorączkowo

przeszukuję wszystkie pozostałe pokoje na piętrze. Nigdzie go nie ma.
Zawracam i jestem już w połowie schodów, gdy mój wzrok pada na pustą
butelkę, którą podniosłam. To wódka, a w każdym razie była w niej wódka.
Została opróżniona do cna.

Ogarnia mnie niepokój, myśli kotłują się w mojej głowie jak szalone. Nigdy

nie widziałam Jessego pijącego alkohol, nigdy. Za każdym razem, gdy ktoś mu
go proponował, odmawiał i zamawiał wodę. Nigdy się nad tym nie
zastanawiałam. Ale teraz, gdy myślę o tej butelce rzuconej niedbale na podłogę,
uświadamiam sobie, że coś jest nie tak.

Zalewa mnie fala wspomnień – upór, z jakim chciał mnie odwieść od picia w

piątek, wieczór w Blue Bar, kiedy koniecznie chciał mnie napoić wodą, nagle to
wszystko zaczyna się układać w logiczną całość.

Słysząc huk, odrywam wzrok od pustej butelki i wyglądam na zewnętrzny

taras.

– Proszę, nie – szepczę do siebie.
Wielkie szklane drzwi są otwarte. Sprintem pokonuję resztę schodów,

przecinam salon i raptownie przystaję w drzwiach na widok Jessego, który
próbuje podnieść się z leżaka. Czy ja byłam ślepa przez kilka ostatnich tygodni?
Tyle mi umknęło.

Owinięty w pasie ręcznikiem, w jednej ręce ściska mocno butelkę wódki, a

drugą próbuje się odepchnąć, przeklinając szpetnie.

Stoję jak skamieniała, patrząc, jak ten mężczyzna, w którym się zakochałam,

silny fizycznie, namiętny i porywający mężczyzna, zamienia się w zapijaczony
strzęp człowieka. Jak mogło mi to umknąć? Jeszcze nie zdążyłam przetrawić
tego wszystkiego, co na mnie dzisiaj spadło. A teraz jeszcze to?

Kiedy wreszcie udaje mu się podźwignąć, odwraca się w moją stronę. Oczy

ma zapadnięte, twarz bladą. Wygląda jak nie on.

– Spóźniłaś się, moja droga – cedzi zjadliwie, mierząc mnie wściekłym

wzrokiem. Nigdy wcześniej tak na mnie nie patrzył. Nigdy wcześniej tak się do
mnie nie odzywał, nawet gdy doprowadziłam go do szewskiej pasji.

– Jesteś pijany – wypalam, choć to oczywiste, ale wszystkie inne słowa

uciekły mi z krzykiem z głowy. Zostałam już dziś narażona na zbyt wiele
drastycznych widoków.

– Cóż za spostrzegawczość. – Podnosi butelkę, wychyla resztkę wódki i

ociera usta wierzchem dłoni. – Ale nie dość pijany. – Rusza przed siebie, a ja
instynktownie schodzę mu z drogi, wiedząc, że zderzenie źle by się dla mnie
skończyło.

– Dokąd idziesz? – pytam, gdy mnie mija.
– A co cię to obchodzi? – prycha, nawet nie zaszczycając mnie spojrzeniem.

Idę za nim do kuchni i patrzę, jak wyciąga z zamrażarki następną butelkę, a
pustą wrzuca do zlewu. Zaczyna odkręcać zakrętkę. – Cholera! – syczy, po-
trząsając ręką, a ja dopiero teraz zauważam, że jest opuchnięta i poraniona.
Jednak nie poddaje się i w końcu udaje mu się ściągnąć zakrętkę. Pociąga z
butelki potężny łyk.

– Jesse, trzeba obejrzeć tę rękę.
Wyciąga rękę przed siebie, znów pociągając z butelki.
– Więc oglądaj. To też twoja wina – warczy. Moja wina? – Tak, możesz

sobie tak stać, oszołomiona i... i... zdezorientowana. Mówiłem ci, kurwa! –
wrzeszczy. – Nie ostrzegałem cię? Ostrzegałem! – To już histeria.

– Przed czym? – pytam cicho, starając się obliczyć, ile już wypił. To trzecia

butelka, którą widziałam. Czy da się w ogóle tyle wypić?

– Typowe, kurwa! – krzyczy do sufitu.
– Nie wiedziałam – szepczę.
Wybucha śmiechem.
– Nie wiedziałaś? – Celuje we mnie butelką. – Powiedziałem ci, że jeśli

mnie zostawisz, wyrządzisz mi jeszcze większą krzywdę, ale i tak odeszłaś.
Patrz, w jakim jestem stanie.

Wzdrygam się na te słowa. Mam ochotę się rozpłakać, ale jestem w zbyt

wielkim szoku. To nie jest Jesse, którego znam. Ten mężczyzna jest kimś
obcym – mściwym, okrutnym i bezlitosnym nieznajomym, którego wcale nie
kocham. Nie potrzebuję tego mężczyzny.

Rusza w moją stronę, a ja zaczynam się wycofywać.
– Jasne, uciekaj sobie. – Wciąż idzie naprzód, zbliżając się do mnie z

każdym krokiem. – Pieprzona podpuszczalska. Mogę cię mieć, potem nie
mogę, a potem znowu mogę. Zdecyduj się, kurwa!

– Dlaczego mi nie powiedziałeś, że jesteś alkoholikiem? – pytam, uderzając

plecami w ścianę. Nie mam się już dokąd cofać. Dlaczego nie powiedziałeś mi o
wszystkim?

– Żebyś miała kolejny powód, żeby mnie odrzucić? – prycha. Wydaje się

nad czymś zastanawiać. – Nie jestem alkoholikiem!

Staje nade mną. Z tak bliska jego oczy wydają się jeszcze ciemniejsze i

jeszcze bardziej zapadnięte.

– Potrzebujesz pomocy – mówię łamiącym się głosem. Mnie ona też będzie

potrzebna.

– Potrzebowałem ciebie... a ty... ty mnie zostawiłaś. – Jego oddech jest

gorący, ale nie pachnie jak zwykle miętą. Czuję tylko odór alkoholu, więc
ktokolwiek twierdzi, że wódka nie ma zapachu, kłamie.

Kładę dłonie na jego nagiej klatce piersiowej, chcąc go odepchnąć, ale robię

to lekko, bo mógłby się wywrócić. Śmiechu warte. To wysoki, postawny
mężczyzna, ale ledwo się trzyma na nogach. Jego tors jest w dotyku taki sam jak

zawsze, ale w tej chwili jest to jedyna rzecz, jaką w nim rozpoznaję.

Robi krok w tył, znów przykłada butelkę do ust. Mam ochotę mu ją wyrwać

i rozbić o podłogę.

– Przepraszam, naruszyłem twoją osobistą przestrzeń? – Śmieje się. – Nigdy

wcześniej ci to nie przeszkadzało.

– Wcześniej nie byłeś pijany – odparowuję.
– Nie... nie byłem. Byłem zbyt zajęty pieprzeniem ciebie. – Patrzy na mnie z

odrazą, nachylając się do przodu. – A ty to uwielbiałaś. – Uśmiecha się drwiąco.
– Dobra byłaś. Najlepsza, jaką miałem. A miałem wiele dup.

Ogarnia mnie wściekłość. Moja dłoń podrywa się w górę i wymierza mu

policzek tak szybko, że zauważam to dopiero, gdy ręka zaczyna piec i pulsować.

Stoi z głową przechyloną w bok od siły ciosu, a potem powoli odwraca ją w

moją stronę. Śmieje się.

– Przyjemne, co?
Patrzę na niego z obrzydzeniem, kręcąc głową. Czuję się jak na planie

jakiegoś odjechanego filmu. Takie rzeczy nie zdarzają się naprawdę, a już na
pewno nie mnie.

Sekskluby, napady szału i pijani palanci. Jak wplątałam się w to całe

wariactwo?

– Jesteś żałosnym popaprańcem.
– Nie wyrażaj się – bełkocze.
– Nie będziesz mi dyktował, co wolno mi mówić! – wrzeszczę. – Niczego

już mi nie będziesz dyktował!

– Jestem. Żałosnym. Popaprańcem. A. Wszystko. To. Przez. Ciebie. –

Podkreśla każde słowo, dźgając palcem powietrze przed moją twarzą. Boję się,
że jeśli zaraz stąd nie wyjdę, naprawdę wyrżnę go pięścią w tę zapijaczoną
twarz. Ale są tu moje rzeczy, a ja muszę po nie pójść. Nie chcę tu nigdy wracać.

Mijam go i pędzę w stronę schodów. Przy odrobinie szczęścia nie wdrapie

się na nie po pijaku, a mnie uda się uniknąć kolejnej raniącej wymiany zdań.

Szybko wbiegam po schodach, wpadam do sypialni i staję, zastanawiając się,

gdzie mógł schować moją torbę.

Odnajduję swoją walizkę w garderobie, upchniętą schludnie za pudełkami z

butami, wyciągam ją i zaczynam zrywać ciuchy z wieszaków, jednocześnie
zbierając swoje rzeczy z podłogi. Gdy wbiegam z powrotem do sypialni, Jesse
stoi w drzwiach. Zajęło mu to znacznie więcej czasu niż zwykle, ale zdołał
dotrzeć na piętro. Nie zwracając na niego uwagi, biegnę do łazienki i wrzucam
kosmetyki do torby.

– Czy to budzi jakieś wspomnienia, Avo?
Podnoszę wzrok i widzę, że z beznamiętną miną gładzi dłonią marmurowy

blat. Próbuję nie dopuścić do siebie wspomnień naszego zbliżenia w wieczór
otwarcia Lusso. To właśnie tutaj uległam wreszcie temu mężczyźnie. W tej

łazience kochaliśmy się po raz pierwszy. Nie, pieprzyliśmy się po raz pierwszy.
A teraz wszystko się tutaj kończy.

Jego wysoka, chwiejąca się postać blokuje mi drogę odwrotu, zauważam, że

porzucił gdzieś butelkę, a ręcznik zaraz zsunie mu się z bioder. Próbuję go
wyminąć, ale zastępuje mi drogę.

– Naprawdę odchodzisz? – pyta cicho, przeciągając głoski.
– Myślałeś, że mogłabym zostać? – odpowiadam pytaniem z

rozdrażnieniem. Sądziłam, że mogę jakoś przeboleć Rezydencję i wszystko, co z
nią związane, ale to sprawiło, że mój świat, który dopiero co legł w gruzach,
został unicestwiony. Żadna miłość ani uczucie nie jest w stanie tego naprawić.
Przez cały czas wodził mnie za nos. Z premedytacją oszukał mnie i
zmanipulował.

– Więc to koniec? Wywróciłaś moje życie do góry nogami, doprowadziłaś

mnie do takiego stanu, a teraz odchodzisz?

Patrzę na niego, zszokowana. Czy on myśli, że tylko on poniósł

konsekwencje? Ja przewróciłam jego świat do góry nogami? Ten facet nawet w
stanie nietrzeźwym ma urojenia.

– Żegnaj, Jesse. – Wymijam go i ruszam w stronę schodów, wałcząc z

pokusą obejrzenia się za siebie. Oszałamiającego mężczyznę, w którym się
zakochałam, mężczyznę, którego obraz miałam nosić pod powiekami do końca
życia, zastąpił ten odrażający, zapijaczony typek.

– Chciałem ci powiedzieć, ale jak zwykle musiałaś robić problemy! – ryczy

zza moich pleców. – Jak możesz odchodzić? – Wzdrygam się na te ostre słowa,
ale idę dalej. – Avo, skarbie, proszę!

W połowie drogi na dół słyszę głośny łoskot, a potem serię huków i

trzasków. Przyspieszam kroku. Wszystkie marzenia o padnięciu w jego silne,
kochające ramiona prysły niczym bańka mydlana. Szczęśliwe zakończenie z
moim uroczym szelmą rozwiało się jak sen. Mogłam związać się z Jessem, nie
mając pojęcia o jego mrocznych sekretach. Kiedy bym się w końcu
dowiedziała?

Powinnam się cieszyć. Przynajmniej wiem o wszystkim, zanim będzie za

późno.

Zanim będzie za późno?
Już jest o wiele za późno.
Otumaniona, docieram do drzwi Kate, które otwierają się, zanim zdążę

włożyć klucz w zamek.

– Co się stało? – pyta Kate ze zdumieniem i troską w oczach. Za jej plecami

pojawia się Sam. Jedno spojrzenie na jego twarz mówi mi, że wie doskonale, co
się wydarzyło.

Każdy obolały mięsień, łącznie z moim sercem, daje w końcu za wygraną.

Zwalam się na podłogę i zanoszę szlochem. Jak przez mgłę czuję obejmujące

mnie ramiona, które kołyszą mnie w przód i w tył.

Ale nie przynoszą mi ukojenia.
To nie są ramiona Jessego... ciąg dalszy nastąpi...