JANE DONNELLY

Kiedy jesteśmy sami

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Który więc to zrobił? - zapytała Livvy.
Dziewczynka nie przestawała spazmować. Dwa koty syjamskie

przyglądały się bez zmrużenia oka. W końcu mniejszy zaczął się
oddalać powolnym kroczkiem. Większy otarł się ruchem winowajcy o
Livvy, która westchnęła:

- Och, Misza, niedobry jesteś!
Któryś z kotów podrapał czteroletnią Daisy. Na jej pulchnej

nóżce widniała niewielka różowa kreska. W sekundę potem, matka
wpadła z dziewczynką na rękach obwieszczając: „Któryś ją podrapał!

Sonia Baines była przesadnie opiekuńczą matką psotnego

bachora. Daisy musiała się drażnić z kotem, ale jej matka reagowała
zawsze tak jakby jej kochana córeczka nigdy nie mogła być winna.

- Posmaruj zadrapanie merkurochromem - zaproponowała Livvy

zmęczonym głosem.

Otworzyła apteczkę i wyjęła butelkę, co spowodowało nasilenie

spazmów Daisy.

- To nie będzie bolało - trzęsła się nad nią Sonia. - Mamusia nie

pozwoli, żeby bolało.

Ale Daisy się zamachnęła i butelka wyleciała z rąk Soni. Rozbiła

się na płytkach podłogi i opryskała kawał ściany.

Livvy odnawiała właśnie pokój. Było to jedno z jej zwykłych

zimowych zajęć w pensjonacie i bynajmniej nie ucieszyły jej
fioletowe plamy na jeszcze wilgotnej jasnoniebieskiej ścianie.

- O, kochanie! - jęła lamentować Sonia.
- A, cholera! - zaklęła Livvy, co uciszyło z miejsca Daisy,

dostatecznie rozgarniętą, by się połapać, że zrobiła coś niezbyt
mądrego.

W drzwiach stanął wysoki mężczyzna. Biała broda i czerstwa

cera nadawały mu wygląd tego, czym był - emerytowanego
marynarza.

- Można sobie zedrzeć gardło. Taki tu rejwach, że nie wiem,

czybyście usłyszały syrenę mgłową. Co się znowu stało?

- Misza ją podrapał! - wykrzyknęła Sonia, na co on pogroził

palcem Daisy.

- Ciekawe, co ona zrobiła Miszy, eh? Przed domem czeka jakiś

facet. Pyta o pannę Murrin. Było to nazwisko Livvy.

- Czego chce? - zapytała.

- Nie mam pojęcia, moja droga.
Daisy zaczęła znowu płakać, więc kapitan huknął: „Dosyć tego!",

a Sonia zagruchała: „Mamusia pocałuje, to przestanie boleć".

Livvy skierowała się w stronę podestu i zbiegła po schodach do

dużego, jasnego hallu, a Misza plątał się jak cień tuż koło jej bosych
stóp. Dziewczyna poruszała się sama z wdziękiem kotki. Była dość
wysoka, szczupła, z prostymi jasnymi włosami opadającymi na
ramiona, wydatnymi kośćmi policzkowymi i niebieskimi, lekko
skośnymi oczami.

Na podjeździe zobaczyła samochód kombi. Misza szukając

przebaczenia otarł jej się o kostki, a kiedy się zatrzymała u szczytu
schodków prowadzących na zewnątrz, zaplątał jej się między stopy,
tak że poleciała w dół. Wylądowała niezręcznie, ale na nogach, i zaraz
się wyprostowała. Natomiast kot wywinął koziołka.

- Myślałem, że koty zawsze spadają na cztery łapy - usłyszała

męski głos.

- Syjamy nie mają najlepszej równowagi. - odpowiedziała. -

Czym mogę panu służyć?

Stał przy starym czerwonym ceglanym murze, skąd się otwierał

widok na ogród. Ruszył teraz w jej stronę długim krokiem i coś w
jego wyglądzie zaparło jej dech w piersi. Był nieprzeciętnie wysoki
szeroki w ramionach, miał niesforne ciemne włosy i szczupłą smagłą
twarz. Przyglądał jej się badawczo, a kiedy się uśmiechnął, błyskając
zębami kontrastującymi bielą z opalenizną twarzy, odpowiedziała mu
dość nerwowym uśmieszkiem.

- Jeżeli pan szuka lokum, to pensjonat jest zamknięty. W tyle

samochodu rozszczekał się wściekle pies, bo Misza

jął się przechadzać ostentacyjnie w pobliżu. Livvy wiedziała, że

nie ma żadnego niebezpieczeństwa bo w przeciwnym razie po Miszy
nie byłoby już śladu.

- To odważny kot - zauważył mężczyzna. Misza puszył się po

samczemu, prowokując psa.

- Gdzie tam odważny - odparła Livvy. - Niech pan spróbuje

otworzyć drzwiczki, a zobaczy pan, jak będzie zmykał. Czy my się
znamy?

Czuła, że go skądś zna, a miała dobrą pamięć do twarzy.

Usiłowała sobie przypomnieć, ale jego zdecydowane „nie"
wyprowadziło ją z błędu. A więc szuka lokum. Jednakże Słodkie Sady

- które przestały być gospodarstwem sadowniczym z górą dwadzieścia
lat temu - zamykały się na zimę z końcem września, a teraz była druga
połowa listopada.

- Jeśli pan przyjechał na wypoczynek, to mogę polecić...
- Przyjechałem się zobaczyć z panną Murrin.
Nie czekał, aż skończy, lecz przerwał jej, jak ktoś przywykły do

posłuchu, więc Livvy przybrała ostrzejszą nutkę:

- Już się pan z nią widzi.
- Z panną Maybelle Murrin?
- A-a!
Ciocia Maysie nie oczekiwała wprawdzie dzisiaj żadnych wizyt,

ale nie było powodu, dlaczego Livvy nie miałaby go zaprowadzić do
pokoju na górze. Jednakże po plecach przebiegł Livvy nagły dreszcz.

Ciocia Maysie nazywała to jej kocim instynktem. Livvy miewała

te swoje nieoczekiwane przeczucia. Dla zyskania na czasie Livvy
zawołała: „Chodź tu, Misza!" - i podeszła do tyłu auta złapać syjama.

- To jest pies? - zdumiała się.
Wielki kosmaty łeb przypominał bardziej yeti.
- Tak. Wabi się Luke - odrzekł mężczyzna.
- Cześć, Luke. Chodź tu, Misza, ty głupcze! Co byś zrobił, jakbyś

spotkał taką bestię ciemną nocą?

Zaniosła kota pod dom i puściła na schodki. Mężczyzna przyjrzał

się jej bosym stopom z pomalowanymi na srebrno paznokciami i
zapytał:

- Umie pani chodzić także po rozżarzonych węglach? Na

ż

wirowanym podjeździe zdarzały się ostre kamyki, ale

Livvy od dzieciństwa przywykła do chodzenia boso po

kamienistej plaży. Kiedy pensjonat był czynny, ubierała się elegancko
i chodziła oczywiście w pantoflach, ale lubiła biegać boso. Obróciła w
jego kierunku drwiące niebieskie oczy.

- Nigdy mi to nie przyszło do głowy. Może bym i umiała.
Roześmiał się.
- Niech pani poćwiczy, zanim pani wskoczy nogami w ogień. Nie

chciałbym mieć na sumieniu zrobienia z pani żywej pochodni.

- Spokojna głowa - odparła wesoło. - Mnie się ogień nie ima.

Wejdźmy do środka.

Od czerwonych kamiennych płyt podłogowych do błyszczących

mosiężnych naczyń na politurowanym stole, starych malowideł

olejnych do obitej perkalem kozetki - wszystko w hallu było jak w
starym zamożnym domu farmerskim.

- Tutaj - powiedziała Livvy otwierając drzwi. Pokój, który

nazywała swoją kancelarią, też przypominał minioną epokę. Miała tu
wprawdzie szafkę na dokumenty, maszynę do pisania i mały
komputer, ale tapety w pnące róże imitowały dawny styl, a meble
pamiętały lata, nim na świat przyszła ciocia Maysie.

- Niech pan siada - zaprosiła Livvy zajmując miejsce za biurkiem

z drzewa różanego.

- Nazywam się Corbin Radbrook - przedstawił się i Livvy jakby

jakaś klapka zaskoczyła w mózgu.

Radbrook? Oczywiście, Corbin Radbrook!
- Pan jest tym pisarzem - powiedziała równocześnie z jego:
- Zbieram materiały do serialu telewizyjnego.
Tak, pewnie go widziała w telewizji. Albo może na zdjęciu w

jakimś piśmie czy gazecie. Specjalizuje się w sensacjach
dziennikarskich, demaskuje przestępstwa i skandale, pisze książki,
artykuły, scenariusze. I wygląda na takiego, jaki jest - twardy,
bezkompromisowy.

- Przyjechałem tutaj - ciągnął - śladem historii, która się

wydarzyła sześćdziesiąt lat temu, kiedy w niewyjaśnionych
okolicznościach zginął młody malarz. Niejaki Laurence Charles.
Słyszała pani o tym?

- Niewiele. To było bardzo dawno. Mówi pan, że to dla telewizji?

Niech pan mi powie coś więcej.

Nie była pewna, czy go zwiedzie swoimi sztuczkami, ale słuchała

z uchylonymi wargami i rozszerzonymi oczyma.

- Serial ma mieć cztery godzinne odcinki. Morderstwa czy

domniemane morderstwa, w których główne role odegrały kobiety:
Lizzie Borden, Florence Bravo, Madeline Smith. Trzy osławione
ś

miercionośne białogłowy, a na zakończenie chcę dodać bohaterkę

zapomnianej zagadki, Czarną Damę.

- Kogo?
- Prasa rozpisywała się wówczas o tym, kim jest owa Czarna

Dama.

Znaleziono

prawie

doszczętnie

zniszczony

portret

kruczowłosej dziewczyny.

Livvy kiwnęła ponownie głową.

- Obiło mi się coś o uszy. Ale dlaczego chce pan o tym mówić z

ciocią Mysie? Pochodzi z farmerskiej rodziny. Nie sądzę, żeby miała
cokolwiek wspólnego z tutejszymi artystami.

W pobliżu istniała kiedyś komuna malarzy i rzeźbiarzy, którzy się

jednak rozproszyli po świecie wiele, wiele lat temu.

- Znajduje się razem z Laurence'em Charlesem na zdjęciu

zrobionym podczas jakiegoś pikniku - poinformował ją.

- Opublikowała je w owym czasie jedna z gazet. Livvy

zareagowała na to fałszywym entuzjazmem.

- Więc istnieje zdjęcie? Och, chciałabym je zobaczyć. A propos,

jestem 01ivia Murrin. Wszyscy nazywają mnie Livvy. Mój dziadek i
Maybelle byli rodzeństwem.

Wyciągnął rękę. Uścisk jego palców był chłodny i silny. Po

chwili podjęła konfidencjonalnie: - Ale nie sądzę, żeby pan się mógł
wiele dowiedzieć od cioci Maysie. Jest bardzo słaba i myśl jej co
chwila ucieka. - Ale kłamie! - Choruje przy tym na serce i każdy stres
powoduje pogorszenie, więc muszę się porozumieć z lekarzem, czy jej
pozwoli na rozmowę z panem.

Trudno mu było oponować na taką obiekcję, odparł wiec, że

zrozumiałe.

- Dziękuję. - Livvy posłała mu swój najbardziej czarujący

uśmiech, który rzadko zawodził. - I myślą państwo o filmowaniu
tutaj?

W jej głosie zabrzmiała nutka podniecenia.
- To bardzo prawdopodobne - uniósł brew. - Czy pani nie jest

przypadkiem początkującą aktorką?

- Przypadkiem nie jestem. - Chociaż gra teraz, jakby przez całe

ż

ycie nic innego nie robiła. - Prowadzenie pensjonatu pochłania mi

lwią część czasu i energii. Czy scenariusze do trzech początkowych
odcinków już pan napisał?

- Historie Lizzie i Florence są zapięte na ostatni guzik. A

Madeleine mam na ukończeniu.

- Och, słyszałam o niej! - Prawie klasnęła w dłonie; chętnie by

się za to uściskała. - To była ta dziewczyna z kakao.

- Ta sama
- Taka historia może człowiekowi obrzydzić kakao na całe życie.
- Nigdy za nim nie przepadałem.

Pochyliła głowę, tak że jej połyskliwe popielatoblond włosy

opadły do przodu jak jedwabna zasłona. Oczy jej się zaiskrzyły.

Tak, nie robi pan wrażenia mężczyzny, który by pił kakao.
Madeleine Smith błyszczała jako jedna z piękności Glasgow w

latach pięćdziesiątych dziewiętnastego wieku, dopóki nie znudził jej
się potajemny kochanek, który zaczął zagrażać jej planom. Przewód
sądowy wykazał, że na krótko przedtem, nim umarł otruty
arszenikiem, odwiedził pod osłoną nocy dom Madeleine i że ta mu
podała przez kraty swojej sypialni filiżankę kakao. Jednakże werdykt
brzmiał: „Brak dowodów"

- Musiała być fascynującą dziewczyną - powiedział Corbin

Radbrook.

- Co nie przeszkadza, że historia jest świetna - odparła wesoło

Livvy. - Nasza Czarna Dama znajdzie się w doborowym
towarzystwie. - Rozmawiało im się znakomicie, tak jakby mu się
spodobała od pierwszego wejrzenia. - Ale zostawmy tę sprawą do
jutra, dobrze? - zaproponowała. - Porozumiem się z doktorem
Aslettem. Niech pan przyjedzie jakoś po południu, powiedzmy koło
trzeciej, to zobaczymy.

Wyznacza mu randkę, roztaczając przy tym swój cały czar.
- Jutro koło trzeciej - potwierdził.
- A gdzie pan się zatrzymał? - Teraz nadała głosowi nutkę żalu. -

Pensjonat jest niestety nieczynny. Zaproponowałabym panu pokój, ale
zamknęliśmy już wszystko na zimę. Odmawiam właśnie, co zresztą
widać.

Wstała pokazując plamy farby na dżinsach i koszuli.
- W Bocianim Gnieździe. Był to motel odległy o parę mil.
- Powinien się pan tam czuć jak u siebie w domu. A więc do

jutra... I przyjemnej zabawy z Madeleine. - Oczy zabłysły jej figlarnie.

Roześmiał się, po czym wyszli z kancelarii i z domu. Livvy,

stojąc na schodkach, pomachała ręką, gdy samochód odjeżdżał, z
wielkim kosmatym psim łbem w tylnej szybie, zwróconym w jej
stronę.

Kiedy została sama, dłoń opadła jej ciężko w dół, a uśmiech

zamarł na wargach. W hallu natknęła się na Sonię z Daisy. Daisy
miała na nodze plaster z opatrunkiem.

- Okazuje się, że to Szula - oznajmiła Sonia.
- Co Szula?

- Podrapała Daisy.
Oczywiście, Misza miał zawsze kompleksy. Kiedy się zrobił

rwetes, wpadł w panikę.

- Wcale mnie to nie dziwi - odrzekła Livvy, która miała już

dosyć tego hałasu o nic. - Będę dzwonić do doktora Asletta. Chcesz,
ż

ebym załatwiła Daisy zastrzyki przeciw wściekliźnie?

Sonie sparaliżowała groza, a Daisy, która się do tej pory świetnie

bawiła, popatrzyła na matkę z otwartymi ustami.

- To wcale nie jest śmieszne - powiedziała sztywno Sonia.
- Skończ więc o tym mówić - odparła Livvy. - Daisy nie umrze

od tego.

Livvy normalnie tak się nie zachowywała, teraz więc gdy minęła

je z kamienną twarzą, Sonia zapytała:

- Stało się coś?
- Może - powiedziała Livvy.
Kiedy mąż rzucił Sonię, zostawiając ją w londyńskim mieszkaniu

z nie zapłaconym komornym, bez pieniędzy i z dwuletnim dzieckiem,
Livvy przyszła jej z pomocą. Były dawnymi koleżankami szkolnymi,
które utrzymywały ze sobą kontakt, i propozycja Livvy, żeby u niej
zamieszkała, dopóki sobie czegoś nie znajdzie, stanowiła dla Soni
wybawienie. Spodobało jej się w Słodkich Sadach tak bardzo, że raz
przyjechawszy, Sonia nie chciała myśleć o wyjeździe. W sezonie
pomagała w gotowaniu i wraz z Daisy stały się rezydentkami.

Pensjonat zapewniał wszystkim utrzymanie, Livvy była

wielkoduszna. Nie przejmowała się niczym zbytnio, z większością
spraw radziła sobie bez trudu. Kiedy więc Livvy przyznała, że może
coś się stało i minęła ją z grobową miną, Soni serce zamarło w piersi.

- Chodzi o pieniądze?
Livvy zatrzymała się i obróciła do przyjaciółki. Sonia była

pospolitą dziewczyną o bladej, okrągłej twarzy, która mogła by
wyglądać atrakcyjnej gdyby nie brak jakiegokolwiek makijażu i
mysiobure włosy z przedziałkiem pośrodku głowy, związane w luźny
węzeł na karku. W jej oczach malował się teraz strach, Livvy zmusiła
się więc do uspokajającego uśmiechu.

Nie, nic z tych rzeczy.
Zostawiła Sonię na schodach i weszła przez szeroko otwarte

drzwi jednego z pokojów. Odkąd Livvy pamiętała mieszkał w nim
stały lokator, pensjonowany kapitan marynarki handlowej Henry

Webb, i pokój sprawiał wrażanie powiększonego wydania kabiny
okrętowej. Nawet łóżko miało wygląd koi. Wyłożone boazerią ściany
były do sufitu bądź obwieszone sztychami statków i mapami
morskimi,

bądź

zastawione

półkami

pełnymi

książek.

W

prostokątnym wykuszu z oknem stała luneta.

- Henry? - zawołała Livvy wchodząc i rozglądając się.
W pokoju nie było nikogo. Livvy podeszła do lunety i

nakierowała ją na drogę prowadzącą wzdłuż nadmorskiego urwiska do
miasteczka.

Samochód kombi zatrzymał się na skraju przepaści niedaleko

Słodkich Sadów. Pies, wyglądający jak kosmaty kucyk, hasał tam i z
powrotem. Mężczyzna stał oparty o auto, z założonymi rękami, i
patrzył na nią. Przez potężne soczewki wydawał się oddalony na
wyciągniecie reki. Nagle ich oczy jakby się spotkały, aż Livvy
wciągnęła głośno powietrze. Patrzył najwyraźniej w to okno.

Nie może nic widzieć, choć stoi bez ruchu, jakby ją obserwował.

O czym myśli? Na co czeka? Livvy cofnęła się czym prędzej od okna.

Wróciwszy do kancelarii, nakręciła numer doktora. Miała

szczęście, bo sam odebrał telefon. Wiedziała, że rozmawia z
przyjacielem i może liczyć na jego pełną uwagę i życzliwość.

- Chodzi o ciocię Maybelle. Zjawił się dziennikarz, który chce z

nią robić wywiad.

Powiedziała mu, w jakiej sprawie, na co doktor spytał:
- W czym problem?
- W osobie tego dziennikarza. To Corbin Radbrook.
- Słyszałem o nim. Podobno jest dobry.
- Jest groźny. Nie powinno się go pod żadnym pozorem dopuścić

do chorej osoby.

Poczuła, że Clifford Aslett się uśmiecha.
- Maybelle nie byłaby zachwycona określaniem jej jako chorej

osoby. Ani przesiewaniem jej gości. Jeśli nie będzie chciała z nim
rozmawiać, to jej sprawa, ale nie widzę żadnych przeciwwskazań.

Miała ochotę na niego krzyknąć, lecz wiedziała, że musi

zachować spokój.

- A jeśli zechcą potem ściągnąć kamery telewizyjne z całą

obsługą?

- Będziemy się o to wtedy martwić.

- To znaczy, że nie wyrazi pan jako lekarz sprzeciwu wobec jego

wizyty?

- Nie z takiego powodu, Livvy. Niepotrzebnie się tak tym

przejmujesz.

Nie pozostawało jej nic innego jak skapitulować z gracją. - No

cóż, pan jest jej lekarzem.

Kiedy Maybelle Cramer po śmierci męża wróciła z Ameryki,

najwyższą kondygnacje domu, składającą się z kilku stryszków,
przerobiono na dobrze wyposażone mieszkanie. Rodzice Livvy
borykali się w tym czasie z przekształceniem domu farmerskiego w
pensjonat. Większą cześć ziemi już sprzedali, ale wciąż potrzebowali
pieniędzy. Maybelle ich użyczyła.

Miała wówczas sześćdziesiąt parę lat i za sobą długie, szczęśliwe

małżeństwo, ale tu wszyscy ją nazywali panną Maybelle Murrin.

Była uroczą kobietą, lubianą i jeszcze trzy lata temu niemal

równie ruchliwą i zwinną jak jej cioteczna wnuczka. Aż upadek i
złamane biodro uczyniły z niej kalekę. siedziała teraz na szezlongu
obitym dymno niebieskim pluszem, obłożona pół tuzinem gazet i
kolorowych dodatków niedzielnych. Kapitan, usadowiony głęboko w
fotelu, zżymał się i sapał nad napastliwym artykułem w jednym z
pism.

Na oparciu kanapy leżała wyciągnięta Szula, kotka, która

podrapała Daisy, po czym się oddaliła, pozwalając Miszy wziąć na
siebie winę. Była syjamką o płowym tułowiu, popielatych uszach,
ogonie i łapkach oraz o bardzo ostro zarysowanym białym pyszczku.
Przyglądała się błyszczącymi niebieskimi oczami Livvy.

- Ale numer z ciebie! Nic ci nie pomoże robienie słodkich oczu.
Maybelle wróciła z Ameryki z dwoma kotami i od tej pory

zawsze były w domu dwa syjamy. I nigdy nie brakowało ludzi, którzy
uważali, że Livvy często przypomina te jej i swoje pupile.

Maybelle zresztą także. Jej niebieskie oczy wprawdzie wyblakły,

a jasnozłote włosy posrebrzały, zachowała jednak dawną delikatną
budowę i pozostała nadał taką samą porządnicką, często bliską
pedanterii.

Henry uniósł głowę znad gazety.
- Rozmawiałaś z tym młodym człowiekiem?
- Tak.

- Mam wrażenie, jakbym go już gdzieś widział. Henry próbował

ją sondować, ale nie chciała z nim rozmawiać w obecności cioci
Maysie, powiedziała więc:

- Za chwile powinien się zjawić Andy. Muszę się umyć i

przebrać.

- Baw się dobrze - zawołała za nią Maybelle.
Livvy zdjęła poplamiony farbą strój roboczy i ubrała się w

granatowe aksamitne spodnie i chabrowy sweter z jagnięcej wełny. Jej
oczy, umiejętnie umalowane, zrobiły się wielkie. Patrząc na nie w
lustrze, zastanowiła się, czy potrafi oczarować takiego przenikliwego
dziennikarza jak Corbin Radbrook, oczarować tak dalece, żeby go
skłonić do zostawienia w spokoju cioci Maysie.

Musi omotać go słodkimi słówkami. Ze swoją przejrzystą skórą i

wilgotnymi oczami wygląda na łagodną i słodką. Ale wiedziała, że w
aksamitnych paluszkach kryje ostre pazurki i, przyparta do muru,
będzie umiała nimi drapać. Chociaż Andy nigdy by w to nie uwierzył.

Z Andym przyjaźniła się od dzieciństwa, a przez ostatni rok

więcej niż przyjaźniła. Andy pracował w agencji sprzedaży
nieruchomości i tego popołudnia pojechała obejrzeć z nim posiadłość,
którą jego firma dostała do sprzedania. Potem wstąpili wypróbować
kuchnię w restauracji, która przeszła niedawno w nowe ręce.

Tuż po dziesiątej Andy odwiózł ją do domu i pożegnali się ze

zwykłą czułością. Andy był naprawdę kochanym chłopcem jednakże
nie przyszło jej do głowy, żeby się z nim podzielić tym, co ją gnębi.

W hallu wszystkie drzwi zastała zamknięte, ale z małego saloniku

dochodziły odgłosy telewizji. Livvy weszła na piętro, a stamtąd na
poddasze, do mieszkania Maybelle. Było tu ciemno, jeśli nie liczyć
różowawej lampki, która łagodnie oświetlała salonik i rzucała do
sypialni lekki blask przez zawsze uchylone drzwi.

Livvy postała przez chwilę przy łóżku, przyglądając się Maybelle

troskliwym wzrokiem matki pochylonej nad śpiącym dzieckiem. Na
twarzy starszej pani, pogrążonej w głębokim śnie, prawie nie było
zmarszczek jej srebrzyste włosy wydawały się delikatne jak jedwabna
przędza. Robiła wrażenie kruchej, lecz pogodzonej ze sobą. Jeżeli coś
jej się śniło, były to przyjemne sny.

Nie przypominały niczym gorączkowych koszmarów, jakie ją

dręczyły po wypadku, kiedy to Livvy czuwała przy niej dzień i noc,
przerażona, że ktoś inny mógłby posłyszeć jej majaczenia o piekle

zazdrości. I zrozumieć słowa jakie wybełkotała u szczytu delirium:
„Zabiłam Lauriego..."

ROZDZIAŁ DRUGI

Były to najczarniejsze dni w życiu Livvy.
Ś

mierć rodziców w wypadku samochodowym wydawała jej się

końcem świata. Oczywiście zbiegli się przyjaciele, dom był ich pełen
dzień i noc, a Maybelle i Livvy uchwyciły się kurczowo siebie.

Maybelle okazała się silniejszą z nich dwóch. Livvy płakała, a

ona wstrzymywała łzy i jej blada, zastygła twarz dodawała Livvy sił.
Razem stały podczas pogrzebu, razem wróciły z cmentarza do domu.

Był to ostatni dzień, kiedy Maybelle chodziła pewnie na własnych

nogach. Może nie widząc dobrze, gdy dała w końcu upust łzom,
przewróciła się i złamała biodro, co wywołało atak serca. A może
spazm serca spowodowała przeżyta tragedią. Maybelle znaleziono na
podłodze jej mieszkania, w parę minut po powróci z pogrzebu i dla
Livvy rozpoczął się nowy koszmar.

Do tej pory nikt nie zdawał sobie sprawy, że Maybelle ma tak

chore serce. O wzięciu jej na stół operacyjny nie mogło być mowy, co
oznaczało, że w najlepszym wypadku zostanie na resztę życia
półkaleką. W najgorszym groziła jej śmierć. Leżąc w szpitalu chciała
za wszelką cenę wracać do domu, ale ledwo się znalazła z powrotem
we własnym łóżku, temperatura jej podskoczyła i nastąpił nowy
kryzys.

Zaangażowano stałą pielęgniarkę, którą jednak tej nocy Livvy

namówiła, żeby się poszła trochę przespać. Później Livvy się zawsze
zastanawiała, czy przypadek zrządził, że została sama z ciocią Maysie,
czy też kierowało nią przeczucie.

Kiedy Maybelle jęknęła: „O, mój kochany, kochany!" - Livvy

myślała, że chodzi o Edwarda, jej zmarłego męża. który uśmiechał się
z fotografii na szafce nocnej. Przetarła rozgorączkowaną twarz
starszej pani bibułką nasączoną wodą kolońską i pochyliła się, żeby ją
pocałować, szepcząc przez łzy:

- Nie opuszczaj mnie. Nie odchodź.
Maybelle leżała nieprzytomna w gorączce, ale powtórzyła jak

echo: „Nie opuszczaj mnie, Laurie" - po czym wyciągnęła dłoń i
zacisnęła ją kurczowo na palcach Livvy. Livvy nie miała pojęcia, kim
był Laurie, ciocia Maysie nigdy o nim nie wspominała.

Livvy usunęłaby się, gdyby mogła, ale ręka zaciśnięta na jej dłoni

trzymała ją mocno. Przepełniło ją współczucie, gdy starsza pani
przemieniła się z powrotem w dziewczynę targaną zazdrością.

Maybelle przeżywała jeszcze raz scenę jakiejś nieznośnej udręki.
Jęczała i łkała. Tylko nieliczne słowa wypowiadała głośno, ale w jej
rozpalonym mózgu musiał wrzeć nieznośny zgiełk.

Livvy próbowała ją wyrwać z transu, ale nic do niej nie docierało.

Znajdowała się w innym miejscu i w innym czasie. Aż nagle jej oczy
szeroko się rozwarły. Lecz nie widziała Livvy. Prawie nie poruszając
wargami, powiedziała głuchym, martwym głosem: „Zabiłam go.
Zabiłam Lauriego".

To halucynacja, wytłumaczyła sobie Livvy. Przywidzenie,

makabryczny omam. Ważne było tylko jedno: utrzymać ciocię Maysie
przy życiu. Kiedy jej napięta dłoń zwiotczała i Maybelle wypuściła
palce Livvy, w Livvy zamarło serce. Ale Maybelle oddychała nadal.
Była nieprzytomna, ale oddychała.

Następnego ranka, gdy przyszła pielęgniarka, starsza pani

otworzyła oczy. Potrzeba było jeszcze paru dni, by doktor Aslett
orzekł, że niebezpieczeństwo minęło. Przez cały ten czas Livvy
sypiała na amerykance obok łóżka chorej, nie oddalając się ani na
chwilę poza zasięg głosu. Pensjonat stał zamknięty, liczyła się tylko
ciocia Maysie. Gdyby halucynacje wróciły, Livvy chciała być w
pobliżu, żeby ją ukoić.

Maybelle pozostawała jeszcze długo słaba, lecz jej umysł robił się

z każdym dniem jaśniejszy. I absolutnie nie pamiętała swego regresu
do przeżyć sprzed ponad pół wieku, kiedy to patrzyła na śmierć
ukochanego. Tego Livvy była pewna.

Jednakże fakt pozostawał faktem. I chociaż Livvy chciała

wierzyć, że był to tylko koszmar senny, musiała się upewnić.

Pierwszego popołudnia, gdy ciocia Maysie opuściła dom,

zniesiona po schodach, opatulona na tylnym siedzeniu auta Henry'ego
i zawieziona w odwiedziny do przyjaciół, Livvy zamknęła się w jej
mieszkaniu.

Ciocia Maysie była kolekcjonerką. Szuflady miała pełne

pamiątek, listów, fotografii, w lwiej części z lat pobytu w Ameryce.
Ale przeglądając gorączkowo jej papiery, Livvy nie natrafiła nigdzie
na wzmiankę o nikim imieniem Laurie.

Dopiero na dnie wielkiej skrzyni znalazła ów szkic. Rysunek

piórkiem na kartoniku w liliowej kopercie, która zawierała również
wyblakłą fotografię grupki kilkunastu młodych osób.

Livvy przyjrzała się uważnie postaciom na zdjęciu, ale naprawdę

zelektryzował ją rysunek. Czuła do siebie obrzydzenie za to, co robi,
ale kurcz ścisnął jej gardło dopiero, gdy się przyjrzała piórkowemu
portretowi młodego mężczyzny i dziewczyny podobnej do niej jak
siostra bliźniaczka. Tyle że pod spodem figurowała data 1929 oraz
imiona Maybelle i Laurence.

Po swoim imieniu Maybelle dopisała nazwisko Charles. Maybelle

Charles. Sądziła widać wówczas, że tak się będzie nazywała. Napisała
nazwisko na próbę i pewnie sprawiło jej to przyjemność, gdyż rysunek
był swego rodzaju listem miłosnym od autora. Wskazywał na to
intymny, porozumiewawczy sposób, w jaki na siebie patrzyli. Lecz
mężczyzna zginął jeszcze tego roku, a Maybelle wyznała w gorączce,
ż

e go zabiła.

Do tego czasu Livvy niewiele wiedziała o sprawie. Słyszała o niej

oczywiście, opowieści weszły do miejscowej tradycji. Ale nie znała
nawet właściwego imienia zabitego.

Imię Laurence widniało wypisane wyraźnie tym samym czarnym

tuszem, którym wykonany został rysunek. Tuszem, który spłowiał do
szarości.

Livvy zaczęła pakować z powrotem rzeczy do skrzyni. Układała

wszystko w dawnym porządku, schowała kartonik do koperty, kopertę
i fotografie ukryła na dnie. Skończywszy nalała sobie solidną porcję
whisky z jednej z georgiańskich karafek na kredensie cioci Maysie.

Boże, chroń mnie przed takim zakochaniem, myślała wówczas

Livvy, gdyż miłość doprowadziła ciocie Maysie do szaleństwa.
Szaleństwo szczęśliwie minęło. Maybelle przemieniła się w pogodną,
opanowaną kobietę, odepchnęła szaleńczą, żywiołową namiętność,
która nią targała. Zagrzebała ją, tak jak rysunek i fotografią, pod tym
wszystkim, co przeżyła potem.

Dziś śpi spokojnie w swojej sypialni za uchylonymi drzwiami, a

na skrzyni z cedrowego drzewa stoi przyćmiona różowa lampa. Livvy
była pewna, że nikt po niej nie zaglądał do skrzyni. Chociaż to
zapewne przedruk ukrytej na dnie fotografii sprowadził do domu
Corbina Radbrooka.

Istnieje więc zdjęcie? - zapytała go. Te słowa brzmiały jej jeszcze

w uszach. Szczęśliwie nie wie nic o rysunku. Postanowiła, że przy
pierwszej okazji, gdy tylko zostanie sama w mieszkaniu cioci Maysie,
wygrzebie go z dna skrzyni i zniszczy.

Szula pobiegła za nią, kiedy Livvy schodziła na dół.

Niesamowite, jak te koty chwytają fluidy!

Sonia i Henry oglądali w saloniku telewizję. Istniał również duży

salon, przeznaczony dla gości, ale salonik stanowił pokój „rodzinny" i
„rodzina" zbierała się tutaj również, gdy pensjonat był nieczynny.

Stały tu stare wygodne meble, ściany były seledynowe, aromat z

emaliowanej wazy pełnej ziół i płatków róż mieszał się z zapachem
bierwion płonących w wiktoriańskim kominku.

Henry siedział jak zwykle w wysokim, obitym czerwoną skórą

fotelu z bocznymi oparciami dla głowy, Sonia wtuliła się w kąt
wysiedzianej trzyosobowej kanapki. Wszystko wyglądało tak samo
jak zawsze, odkąd Sonia z Daisy tutaj się sprowadziły. Tyle że teraz
tykała w domu bomba zegarowa, o czym wiedziała jedynie Livvy i
koty.

Sonia i Henry rozpromienili się, gdy weszła, ale ich uśmiechy

zgasły na widok jej poważnej miny.

- Osobnikowi, który przyjechał się dziś zobaczyć z panną Murrin

- poinformowała Livvy - nie chodziło o mnie. Chciał rozmawiać z
ciocią Maysie.

- To Corbin Radbrook - wykrzyknął tryumfalnie Henry. -

Przypomniałem sobie.

Podniósł książkę, która leżała u jego stóp, i pomachał nią. Livvy

usiadła na brzeżku kanapy, z Szulą na kolanach.

- Przyjechał, bo pisze dla telewizji scenariusz o czymś, co się

tutaj wydarzyło w latach dwudziestych, kiedy... - przełknęła - ... został
zabity pewien malarz. Niejaki Laurence Charles.

- Słyszałem o tym - przytaknął wesoło kapitan. - Ale co to ma

wspólnego z Maysie?

- Mieszkała tu w tym czasie. Być może go znała. Facet chce z nią

zrobić wywiad. Nie podoba mi się to. Tylko jej zawróci głowę. To
dziennikarz bez skrupułów, zdenerwuje ją.

Kapitan parsknął śmiechem.
- Jeszcze nie spotkałem mężczyzny, który by potrafił zawrócić

głową Maybelle! - Podał Livvy książkę. - Mam drugą jego książkę na
górze. Powiedzą ci coś o nim. To nie jest człowiek, który by chciał
denerwować starszą panią taką jak Maybelle. Nie patyczkuje się tylko
z kryminalistami.

Livvy wzięła książkę, spuściwszy delikatnie kotkę na podłogę.

- Dziękuję. Dobrze mi zrobi coś do poczytania. Może łatwiej

zasnę.

- O, to cię nie uśpi - powiedział Hanry.
Livvy poszła do swojego pokoju, niosąc książkę tak ostrożnie,

jakby się bała, że jej za chwilę wybuchnie w ręku. Nie chciała jej
czytać. Nie chciała jej brać ze sobą do łóżka.

W drzwiach spojrzała na kolkę mówiąc: „No, zmykaj do siebie,

nie potrzebuję twojego pocieszania" - i Szula pobiegła na drugie
piętro, ułożyć się do snu na swojej poduszce w mieszkaniu Maybelle.

W łóżku Livvy zabrała się do czytania i wkrótce tego pożałowała.

„Trójca nieświęta" okazała się opowieścią o trzech hochsztaplerach i o
tym, jak Corbin Radbrook doprowadził do ich przykładnego ukarania.
Nie było to pocieszające. Nie podniosła jej na duchu również jego
fotografia ani parę linijek biografii na skrzydełku, z których wynikało,
ż

e odebrał wykształcenie prawnicze. W jego twarzy też nie dopatrzyła

się cienia słabości. Jeśli taki człowiek dostrzeże najmniejszą szansę
dotarcia do prawdy, któż zdoła go wywieść w pole, nawet jeśli chodzi
o wypadki sprzed sześćdziesięciu lat?

Po przeczytaniu jednej trzeciej zamknęła książkę z trzaskiem. Nie

wolno mu dać żadnych poszlak. Nie może się domyślić, że Maybelle
Murrin łączyło z Laurence'em Charlesem coś więcej niż wspólna
fotografia.

Livvy odłożyła książkę na podłogę przy łóżku, zgasiła lampkę

nocną i spróbowała zasnąć. A kiedy czas było wstawać, czuła się
gnuśna i ociężała. Książka leżała oczywiście koło łóżka. Corbin
Radbrook nie był jedynie majakiem sennym.

Weszła pod prysznic, zamknęła oczy i uniosła twarz, pozwalając

wodzie spływać po sobie. Potem wytarła włosy do sucha i nałożyła na
twarz wystarczającą ilość makijażu, żeby zatuszować ślady
niespokojnej nocy. Wszystko musi nosić pozory normalności, kiedy
po południu przyjedzie Corbin Radbrook.

Przedtem należy uprzedzić ciocię Maysie. Tego się bała

najbardziej, wiedziała, że wspomnienie Laurence Charlesa narazi jej
chore serce.

Livvy zaniosła na górę herbatę i dokonała z ciocią codziennej

selekcji jej ubrania na nadchodzący dzień. W mieszkaniu Maybelle
zainstalowane zostały dzwonki alarmowe, jak dotąd nieużywane.

Kiedy Livvy przyszła drugi raz, ze śniadaniem na tacy, pocztą i
gazetą, zastała Maybelle ubraną, siedzącą przy stoliku pod oknem.

Jak zwykle w poczcie było coś dla niej. Rozcinając kopertę

nożem o trzonku z perłowej macicy, Maybelle spytała:

- Co właściwie chciał wczoraj ten jegomość? Ten, o którym

mówił Henry?

Trzeba się było pożegnać z rozmową naokoło. Henry na pewno

jej powiedział o profesji Corbina Radbrooka.

- Pisze dla telewizji coś o Laurence Charlesie.
Nadal wykładała zawartość tacy na stolik, starając się nie patrzeć

na ciocię Maysie, lecz zauważyła, że dłonie rozcinające kopertę
zastygły.

- Chciał z tobą rozmawiać - podjęła - bo odkrył jakąś fotografię

w gazecie, na której jesteście oboje. Powiedziałam, że nie sądzę,
ż

ebyś mu mogła wiele pomóc. To było tak dawno.

- Faktycznie - przytaknęła Maybelle. Blask zgasł w jej oczach.

Zrobiły się matowe jak kamienie. - A o czym ten człowiek chciałby ze
mną rozmawiać? Livvy dolała herbaty z imbryczka.

- Pewnie o nim i o jego przyjaciołach. - Nalała trochę mleka do

herbaty. - Mówiąc między nami, nie bardzo mi się podobał. Sprawił
na mnie wrażenie dość bezczelnego, więc go na razie spławiłam. Ma
wrócić dzisiaj, ale chętnie bym mu pokazała drzwi.

Maybelle nasypała sobie sama cukru. Mieszała go powoli.
- Zrób, co uznasz za stosowne.
- Zostaw to już mnie - powiedziała Livvy, po czym nie mogła się

powstrzymać od spytania:

- Dobrze się. czujesz, ciociu?
- O, tak - odparła Maybelle. Popatrzyła na ołowiane niebo i

wstrząsnął nią dreszcz. - Idzie zima. Nigdy nie lubiłam zimy.

Laurence Charles zginął pewnej zimowej nocy, przypomniała

sobie Livvy. Wiedziała, że Maybelle myśli o tym samym.

Livvy zabrała się do pracy. Skończyła łazienkę i przystąpiła do

zrywania tapety w jednym z pokojów, kiedy wskazówka zegara jęła
się nieubłaganie zbliżać do trzeciej.

Sonia uważała, że Livvy zbytnio się trzęsie nad Maybelle, nie

chcąc do niej dopuścić Corbina Radbrooka.

- Nie widzę w tym nic złego, że chce jej zadać kilka pytań -

powiedziała. - Wygląda wspaniale na tym zdjęciu w książce. A jak w
naturze?

- Zabójczo - odparła Livvy.
Na górze Henry rozmawiał z Maybelle o planowanym programie

telewizyjnym. Ciocia powitała Livvy wesołym:

- Henry uważa, że powinniśmy przyjąć tego pana Radbrooka. Że

to by była dla nas dobra reklama.

- Nie sądzę - odparła stanowczo Livvy.
- Chociaż nie wiem, co bym mu mogła powiedzieć - dorzuciła

Maybelle. - Załatwisz to z nim, prawda?

Sprawa była oczywiście tematem dnia. Zrozumiałe, że o tym

mówią, ale tym razem nie zaskoczyło to już cioci Maysie. Nie wie, że
się zdradziła w gorączce, i myśli, że jej poranny wstrząs uszedł uwagi
Livvy. Jest zdecydowana strzec swojej tajemnicy.

- Załatwię wszystko - uspokoiła ją Livvy.
Jeśli go nie przekona, żeby sobie pojechał i więcej tu nie wracał,

będzie musiała się jakoś wkraść w łaski tego typa. Choćby go miała
uwieść...

Sonia zagwizdała, kiedy Livvy zeszła z góry.
- O której go się spodziewamy? - spytała.
- Lada chwila - odrzekła Livvy.
Ubrała się w kremowy sweter polo, brązowe spodnie i brązowe

zamszowe pantofle. Sonia uśmiechnęła się złośliwie.

- Myślałam, że ci nie przypadł go gustu?
- I dobrze myślałaś.
- No, facet na pewno od razu to zrozumie. Będzie wiedział, że

nie zadałaś sobie żadnego trudu, narzuciłaś tylko pierwsze lepsze stare
łachy.

Corbin Radbrook przyjechał punktualnie. Widząc o trzeciej

nadjeżdżające auto, Livvy otworzyła drzwi, nim się zdążyło
zatrzymać. Wychodziła mu na powitanie, żeby dać do zrozumienia, że
nie ma nic do ukrycia i pragnie być jak najbardziej pomocna. Miała
zamiar podejść do niego z uśmiechem, ale u dołu niskich schodków
zatrzymała się ogarnięta nagłym strachem, bo ruszył ku niej Jakby ją
chciał schwytać.

Sprężyła się i cofnęła lekko do tyłu na przyjęcie zderzenia, do

którego nie doszło. Ale przez moment miała wrażenie, jakby się

zetknęła gwałtownie z jego ciałem, aż jej zaparło dech, tak że
wciągnęła głośno powietrze, nim wykrztusiła:

- Dzień dobry.
- Wszystko w porządku? - zapytał. Zmusiła się do uśmiechu.
- Tak, a u pana?
- Nie może być lepiej.
Livvy odwróciła się w stronę domu, rzucając: „Proszę wejść!"

przez ramię, chociaż oczywiste było, że gość nie zostanie na dworze.
Idąc przodem do saloniku, słyszała za sobą jego kroki.

- Niech pan siada - zaprosiła. - Napije się pan czegoś?
- Może później - odparł.
A więc liczy, że będzie jakieś później. Nie wyprowadzała go na

razie z błędu. Sama chętnie by coś wypiła dla kurażu. Usiadła na
kanapie ze sztuczną swobodą, a Szula, która się nie dała zwieść,
wskoczyła jej na kolana.

- Dzwoniłam wczoraj do doktora cioci - zaczęła konwersacyjnym

tonem. - Powtórzyłam mu to, co pan mi powiedział. Nie był tym
bynajmniej zachwycony.

- Druga rzecz, jaką słyszałem o kotach syjamskich - oznajmił

Corbin Radbrook - to, że chronicznie zezują.

Szula wpatrywała się w niego doskonale nieruchomymi oczami.
- Znowu się pan myli - odparła Livvy. - Większość z nich zezuje

tylko trochę w chwilach szczególnego napięcia. Może to być także
objaw wielkiej miłości. - Wymierzyła w niego oczy przez kurtynę
opadających włosów, robiąc straszliwego zeza. - O, coś takiego.

- To musi być męczarnia!
- Wcale nie. - Zdjęła Szulę i postawiła ją na podłodze. - Jak już

mówiłam, każde podniecenie jest niebezpieczne dla cioci. Doktor
oświadczył, że nie bierze na siebie odpowiedzialności za to, co może
nastąpić. Wspomniałam jej o tym malarzu. Mówi, że go ledwo
pamięta, więc nie wiem, co by panu mogła powiedzieć. Znaleźli go
martwego w Wąwozie Czarnej Turni... Wspomnienie dawnych
czasów mogłoby ją wyprowadzić z równowagi, więc sam pan
rozumie. Doktor powiedział nie.

- Rozmawiałem rano z doktorem Aslettem - oznajmił jej sucho.
- To bardzo sprytnie z pana strony - zauważyła zimno.
- Jestem profesjonalistą.

Nie wątpiła w to. Jest także twardy jak stal, a ona, głupia,

myślała, że sobie z nim poradzi.

- Ciocia Maysie jest moją jedyną rodziną - podjęła z desperacją. -

Znaczy dla mnie więcej niż dla doktora. A co on panu powiedział?

- Że pani ciocia na pewno chętnie ze mną porozmawia. I że na

pewno mi się spodoba. Zapytamy jej?

- Nie! - Wyrwało jej się to słowo. - Więc dobrze, to jego zdanie.

Jest przyjacielem, lubi ciocią Maysie. Wszyscy ją lubią. Ale ona jest
naprawdę słaba, drżą o nią przez cały czas. Bo ma naprawdę chore
serce, doktor panu to potwierdzi. - Spróbowała ponownie zaapelować
do jego wrażliwości. - Muszą istnieć jacyś inni ludzie, z którymi pan
może porozmawiać o tym nieszczęśniku.

- Jeżeli istnieją, to nie udało mi się ich dotąd odnaleźć. Mówiła

pani, że chciałaby pani to zobaczyć. - Wyciągnął z kieszeni złożony
arkusz i przesiadł się do niej na kanapę. - To jest ta fotografia.

Była to odbitka tytułowej strony miejscowej gazety z soboty, 16

grudnia 1929 roku. Nagłówek brzmiał: „Tajemnicza śmierć malarza",
a nad zdjęciem, złożony mniejszymi czcionkami, widniał napis:
„Laurence Charles w gronie przyjaciół".

Livvy wzięła od niego arkusz i jęła się wpatrywać w zdjęcie,

jakby je pierwszy raz widziała. Na liście osób pod nim figurowali
„panna Maybelle Murrin ze Słodkich Sadów" oraz „zmarły malarz".
Niektóre spośród innych nazwisk Livvy też znała, należały do
miejscowych rodzin. Ale Corbin Radbrook miał rację, wszyscy oni nie
ż

yli.

- Znała pani którąś z tych osób? - spytał.
- Niech pan się zlituje! Jak pan sądzi, ile ja mam lat? Uśmiechnął

się.

- Szesnaście.
Jego twarz była blisko, oczy przysłonięte ciężkimi powiekami.

Odpowiedziała mu uśmiechem.

- Niech panu będzie, że szesnaście.
Ujął ją teraz palcami pod brodę i przesunął delikatnie kciukiem

po jej dolnej wardze.

- Nie jestem już taki pewny, czy szesnaście - powiedział.
Wie dobrze, że nie szesnaście. Ale wytrzymując jego badawcze

spojrzenie, zastanawiała się rozpaczliwie, co on może wyczytać z jej
twarzy. Opuściła wzrok i zatrzepotała długimi, jedwabistymi rzęsami.

- Niełatwo panią rozgryźć - zawyrokował. - Musimy się bliżej

poznać.

- Musimy?
- O, tak.
Zabrzmiało to, jakby decyzja już zapadła.
- A jak to zrobimy? - spytała Livvy wesoło.
- Moglibyśmy zacząć od wybrania się gdzieś wieczorem na

kolacją. I długiej rozmowy.

Livvy pomyślała przelotnie, że Andy by tego bynajmniej nie

pochwalił, lecz zaraz wszelka myśl jej uleciała, bo Corbin Radbrook
pocałował ją. Powinna się była tego spodziewać. Głowę miała
odchyloną, a on wodził palcami lekko po jej brodzie. Ale kiedy
musnął ustami jej usta, wargi jej się rozchyliły i zalała ją fala słabości.

Umiał całować. Jej doświadczenie Jeśli chodzi o pocałunki

miłosne, było ograniczone, ale wiedziała, że to dotkniecie mistrza.
Potrzebowała całej siły woli, żeby się nie poddać i nie pozwolić
cudownemu doznaniu trwać w nieskończoność. Z trudem się
oderwała.

- I co, uważa pan, że w ten sposób się lepiej poznamy? - spytała

tonem, który sugerował, że pocałunek sprawił jej wprawdzie
przyjemność, ale nie doprowadził do palpitacji serca.

- W każdym razie to dobry początek.
Powiedział to tak, jakby i jemu pocałunek sprawił przyjemność.

Ale gdyby mu wsunęła rękę pod marynarkę, tam gdzie bije serce,
przekonałaby się z pewnością, że nie przyspieszyło ono swego rytmu.
To ona była wstrząśnięta, chociaż starała się wyglądać na ubawioną.

- Ale ja płacę za siebie. Chce mieć głos w sprawie menu.
- Może mi pani zaufać.
Przekomarzali się jak starzy znajomi i potencjalni kochankowie.

Livvy nieraz droczyła się i żartowała z Andy'm, ale nigdy z takim
poczuciem

niebezpieczeństwa.

Ani

podskórnego

napięcia

seksualnego. Wiedziała, że nie wolno jej ufać temu mężczyźnie, który
w każdej chwili może się przemienić we wroga, musi natomiast
zdobyć jego zaufanie. Powróciła na pewniejszy grunt.

- A ile pan ma lat?
- Trzydzieści dwa.
Myślała, że jest starszy, pod czterdziestkę. Zmarszczki mu się

zaostrzały, kiedy był niezadowolony, przeorywały czoło i rozcinały

pionową kreską brwi. Ale kiedy się uśmiechał, miał twarz młodego
człowieka.

Tylko nie oczy. Te były oczami kogoś, kto widział więcej niż

większość ludzi zobaczy przez całe życie. Kazały się domyślać
osobowości złożonej i charyzmatycznej. Fascynujące byłoby go
poznać lepiej. Ale Livvy pamiętała o tym, co ma do ukrycia. Nie może
dopuścić, by się domyślił istnienia tajemnicy.

Obejmował ją ramieniem, ale delikatnie, więc zdecydowała się

nie odsuwać. Lepiej niech tak zostanie, niewymuszony, przyjacielski
gest.

- Miał pan jakieś plany na popołudnie? - zainteresowała się.
- Chciałem porozmawiać z Maybelle Murrin.
- Wypoczywa teraz. Zawsze po południu wypoczywa. Wie pan,

co? Mogłabym się popytać, może żyje jeszcze ktoś, kto go znał.

- Pani jest rzeczywiście zdecydowana mnie do niej nie dopuścić.

To by nie było przesłuchanie. Zwykła towarzyska rozmówka przy
herbatce.

- Może kiedyś - odparła, żeby nie pomyślał, że ma na tym

punkcie obsesje. - Ale nie śpieszy się z tym, prawda? Niech pan mi
powie, jak się pisze scenariusz telewizyjny?

- Interesuje to panią naprawdę?
- Fascynuje. Moją największą atrakcje w zimie stanowi dobór

farb do malowania pokojów. A tu się nagle okazuje, że mamy swój
własny dreszczowiec. A czy pan przypadkiem... - wytoczyła cały
arsenał trzepotów rzęs w komicznym błaganiu. - ... czy pan nie
potrzebuje asystentki?

- Jeśli tą asystentką ma być pani - powiedział - proszę się za nią

uważać.

Zakrawa to na początek romansu; którego nic nie zdoła

powstrzymać, tak się wszystko toczy szybko i gładko. Musiał wyczuć
jej podatność w tym pocałunku, choć przecież jej nie okazała.
Zaskoczenie zaparło jej dech, prawda, ale nie straciła głowy.

- Niech więc pan mi udzieli lekcji - poprosiła. - Niech pan mi

powie, jak to się robi.

Nie musiała udawać, że chłonie każde jego słowo, bo tak było,

kiedy odgrywał dla niej scenką z ekranu telewizyjnego, naśladując
soczysty głos spikera.

- Dzisiaj powrócimy do zagadki z lat dwudziestych. Chociaż

dawno zapomniana, była to historia mająca wszystkie składniki
najlepszych dreszczowców: namiętność, skandal, pięknych bohaterów
i nagłą śmierć. W komunie artystycznej na wyspie Wight tworzył
młody malarz u progu błyskotliwej kariery. Nazywał się Laurence
Charles.

I dalej już własnym głosem:
- Fotografia Laurence'a. - Prztyknął w odbitką z gazety. -

Powiększenie tego, jeśli nic lepszego nam się nie trafi.

Livvy pomyślała o rysunku na dnie cedrowej skrzyni i użytku,

jaki by z niego zrobił, i wstrząsnął nią dreszcz.

- Potem narysujemy szkic charakterowy. Miał dwadzieścia pięć

lat. Obijał się po świecie, nim tu przyjechał. Był czarusiem,
urodziwym artystą. Nie brakuje o nim wzmianek w prasie z tamtych
czasów. Następnie miejsce. Dom, w którym mieszkał i miał atelier,
jest obecnie wynajmowany letnikom. Mieścił się tam przedtem
posterunek Służby Ochrony Wybrzeża. Obecnie to Willa Halkjon.

- Ach, tak?
- Potem damy krótki przegląd wydarzeń roku, dalsze fotografie i

fragmenty kronik, i wreszcie przystąpimy do historii komuny i
wypadków, które doprowadziły do jego śmierci. Posłużymy się
aktorami, ale w miarą możności postaramy się filmować w
autentycznych miejscach. Mamy zezwolenie na użycie willi i
odtworzenie wnętrza według tego, co o nim wiemy.

- A więc rekonstrukcja?
Oczywiście, telewizja zawsze tak opowiada dawne historie.
- Nazywamy to fakcją. Fakty, jak dalece je znamy, plus fikcja dla

nadania im rumieńców życia.

Nie obchodziło jej, jak to nazywają. Zaniepokoiło ją to nadawanie

rumieńców życia.

- Z aktorem w roli Laurence'a Charlesa? - Tak, a to jest jedyny

materiał Jakim dysponują. Nie wiem nawet, jak wyglądał. Był
brunetem czy blondynem, jak pani sądzi?

Trudno było powiedzieć na podstawie odbitki z gazety lecz na

podstawie fotografii i rysunku w cedrowej skrzyni przypuszczała, że
był blondynem. - Czymś pośrednim - odparła. - Czy to ma znaczenie?
- Chciałbym wiedzieć jak wyglądał, jaki miał głos. Jeśli pani ciocia

widziała go nawet tylko raz, na tym przyjęciu, na pewno wspomnienie
o nim wryło się w pamięć ze względu na to, co się wydarzyło później.

Nie może dopuścić, żeby się dowiedział, co się naprawdę

wydarzyło później.

- I kiedy to wszystko obejrzymy? - zapytała.
- Od ukończenia scenariusza do rozpoczęcia filmowania upływa

zwykle koło roku.

Dwanaście miesięcy, nim duchy powstaną z grobu. Stłumiła

dreszcz i podjęła:

- I naprawdę zamierzacie filmować w tej willi?
- Chciałaby ją pani obejrzeć?
Teraz wstrząsnął nią faktycznie dreszcz.
- A więc nie? - powiedział.
- I owszem. Czemu nie? Wezmę tylko kurtkę.
- Livvy - zawołał za nią, gdy dochodziła do drzwi. Obróciła

głowę.

- Tak?
- Niech pani prędko wraca. Uśmiechnęła się.
- Skoczę na jednej nodze!
Rzeczywiście omal nie puściła się biegiem. Wpadła do swego

pokoju, chwyciła brązową pikowaną kurtkę i długi kremowy szal,
narzuciła je na siebie, naciągnęła kremowe, wełniane rękawice.

Miała ochotę zamknąć się na klucz i zostać, ale gdyby to

uczyniła, przyszedłby po nią na górę. I rzeczywiście, kiedy wyszła na
podest schodów, stal czekając w hallu na dole. Była dwa schodki od
niego, gdy wyciągnął ręce, tak że zbiegając musiała wpaść w jego
ramiona.

- Stęskniłem się za tobą - powiedział.
Nie zdążyła nic odpowiedzieć, bo akurat do hallu wkroczyła

Sonia i ogarnęła scenę jednym spojrzeniem.

- No, widzę, że już śpiewasz na inną nutę - powiedziała.
Livvy natychmiast wyzwoliła się z jego objęć.
- To Corbin Radbrook - przedstawiła, jakby Sonia tego nie

wiedziała. - A to moja przyjaciółka, Sonia Baines.

- Miło mi panią poznać.
- Dzień dobry - odrzekła Sonia. - Co, czy Livvy pozwoliła panu

zrobić gwiazdę telewizyjną z cioci Maysie?

- Nie! - rzuciła Livvy wściekle.

- No - zachichotała Sonia - z tego, co widzę, nie wygląda, żebyś

potrafiła panu czegokolwiek odmówić.

Livvy roześmiała się, chociaż uwaga Soni była żenująco

nietaktowna. Toteż Corbin zapytał przed domem:

- Jaką ona odgrywa rolę w pani życiu?
- Mieszka tutaj. Pomaga mi przy gościach. Chodziłyśmy

podobno razem do szkoły. Ale niech pan sobie nie obiecuje zbyt wiele
po jej uwadze, chyba potrafiłabym panu czego odmówić.

- Wielki Boże, oczywiście!
Ale przez kurtkę i sweter poczuła uścisk jego palców na ręce.

Owładnęło nią to samo uczucie, co od dotknięcia jego warg na ustach,
mrowienie przebiegające po całym ciele.

- Dobrze, że pan to rozumie - powiedziała.
- Och, zawsze uważałam, że nie należy nic robić pochopnie -

odrzekł. - Myślę, że musi minąć co najmniej tydzień, nim dojdziemy
do stadium, gdy nie będziemy sobie nawzajem potrafili niczego
odmówić.

ROZDZIAŁ TRZECI

Livvy poczuła rumieniec palący jej twarz. Zrobi wszystko, żeby

go urzec i wywieść w pole, ale do łóżka z nim nie pójdzie. - Ja też
uważam, że nie należy nic robić pochopnie - powiedziała.

Do Wąwozu Czarnej Turni były jakieś dwie mile. Wżynał się on

od morza w głąb lądu i prowadził wysoko w górę. Kiedy zaczęli się
zjeżdżać artyści, dawny posterunek Służby Ochrony Wybrzeża,
stojący nad urwiskiem, z widokiem na morze, znajdował się już w
stanie bliskim ruiny. Ale Laurence Charles odnowił go i uczynił
swoim mieszkaniem oraz atelier na ostatni rok życia. Dom stał na
uboczu, oddalony nawet od siedzib innych członków kolonii.

- Można podjechać w pobliże autem - powiedział Corbin.
Otworzył drzwiczki i z tyłu łypnął na nią nieżyczliwie pies.
- A co z Luke'em?
- Czeka, żeby się z panią zapoznać.
- Zapoznać się? Nie pożreć mnie? Jakież on ma wielkie zęby?

No, urodziwy to on nie jest, nie uważa pan?

- Moja panienko, ze swoimi zezowatymi kotami nie masz prawa

do osobistych uwag.

- Ależ moje koty są piękne - zrobiła obrażoną minę.
- A ja uważam, że Luke jest piękny.
- Wobec tego coś musi być nie w porządku z pańskim wzrokiem

albo z pańskim gustem.

- Co to, to nie. Nie wtedy, jak na panią patrzę. Pocałował ją

powtórnie, muskając szybko zmysłowymi

wargami jej policzek. Usiłował dosięgnąć jej ust, ale

zdecydowanym ruchem odwróciła głowę.

- Czy pani przyjaciółka Sonia czuwa na posterunku

obserwacyjnym? - spytał.

- Nie widuje mnie zbyt często w ramionach obcych mężczyzn.
- Miło mi to słyszeć. Co miała znaczyć jej uwaga, że pani już

ś

piewa na inną nutę?

- Wie, że nie chciałam dopuścić do nękania cioci Maysie.
- Nękania? - To słowo go ubodło. - Dlaczego pani Sądzi, że grozi

jej z mojej strony nękanie?

Livvy wzruszyła ramionami.
- Przeczytałam wczoraj kawałek jednej z pańskich książek. Jak

można inaczej nazwać to, co pan robi? - Tamtych nękał dlatego, że

mieli mnóstwo do ukrycia. Mamy stałego lokatora, emerytowanego
kapitana marynarki, i on mi przyniósł do przejrzenia pańską książkę.
Stale kupuje książki albo je wycygania i nigdy żadnej nie wyrzuca.

- Czy to ten starszy pan którego wczoraj spotkałem przed

domem?

- Ach tak, oczywiście. I on pana rozpoznał. Dał mi pańską

książkę do poczytania.

- I co, ukołysałem panią do snu?
- Nie, prawdę mówiąc, nie dał mi pan spać.
- Świetnie - powiedział. - Na to właśnie liczę, kiedy panią wezmę

do łóżka.

- Mamy więc czytać w łóżku pańską książkę?
Na twarzy zachowała wyraz świętej naiwności, więc westchnął z

politowaniem.

- Dziewczyna jest głupia - zauważył zwracając się niby to do psa.

- Piękna, ale głupia.

Teraz Livvy obróciła się na siedzeniu, twarzą do Luke'a.
- Powiedz temu panu, że dziewczyna mogłaby go jeszcze tego i

owego nauczyć.

Akurat, nauczyć! Opowiedzieć coś, nie daj Boże, o Laurence

Charlesie, ale nie nauczyć.

- Nie mogę się doczekać.
Milczenie, które między nimi zaległo nie było ciążące, tak jakby

wystarczało to, że są razem. Gdyby się poznali w innych
okolicznościach, ogromnie by jej się spodobał z tym swoim humorem,
siłą i zaczepnością seksualną, która ją podniecała, a zarazem
przejmowała strachem.

Jazda nie trwała długo. Livvy oczywiście znała wąwóz i drogę do

niego. Przydrożne pole, które służyło w lecie za parking, stało teraz
puste. Obok znajdował się przełaz do ścieżki, którą można było zejść
w dół do zatoki albo wspiąć się w górę na płaskowyż nad wąwozem.

Pies, wypuszczony z auta, ignorując Livvy szalał koło Corbina.

Corbin podał Livvy rękę.

Ująwszy jej dłoń, już jej nie wypuścił. Był bez rękawiczek i kiedy

zaczęli się wspinać ze splecionymi palcami, Livvy poczuła znów
jakby prąd elektryczny, ogrzewający ją całą w chłodzie dnia.

Wiał ostry wiatr, niebo wisiało szare, wyblakły już jesienne

barwy wrzosów i orlicy, drzewa stały nagie. Latem było tu pięknie,

pięknie we wszystkich porach roku, ale jedynym, co teraz
przychodziło Livvy do głowy, to że tu tak samotnie.

- Dawno pan tu jest?
- Od środy. Zmarnowałem cztery dni.
- Hm?
- Nie poznając cię wcześniej - odpowiedział. Roześmiała się.
- Jest pan Irlandczykiem? Bo zalewać to pan umie.
- To nie jest zalewanie.
Uniósł jej dłoń, ściągnął rękawiczkę, schował ją do kieszeni.

Potem pocałował wnętrze jej dłoni i splótł z nią z powrotem palce, a
ona czuła się taka naga i bezbronna, jakby jej położył rękę na piersi.

Krew tak jej dudniła w uszach, że prawie nie słyszała, co mówił,

tylko szła obok w milczeniu. A on opowiadał o tym jak tu kiedyś było.

- Na wybrzeżu stał pusty dom, w którym zainstalowało się pięciu

czy sześciu malarzy. Ale były także różne szopy i stodoły, więc
zjeżdżało ich coraz więcej.

Zastanawiała się, czy może go poprosić: „Niech pan mi odda

rękawiczkę, palce mi marzną". Wcale jej nie marzły, ale czułaby się
bezpieczniejsza z dłońmi we własnych kieszeniach.

Ś

cieżka skręciła stromo w górę, wiatr się wzmagał w miarę jak

się wspinali wyżej. Kiedy wyszli zza zakrętu, za którym się otwierał
widok na dom, Livvy była bez tchu. Dom musiał się zupełnie zmienić,
nie jest już tym miejscem co wówczas tak samo jak ciocia Maysie nie
jest już tamtą dziewczyną, ale Livvy nie chciała wchodzić do środka.

Za szybami były zamknięte żaluzje albo okiennice, dom sprawiał

wrażenie miejsca, w którym kryje się jakiś sekret. Widząc, że Corbin
wyciąga klucz, Livvy pomyślała: „To chyba nie ten sam klucz i drzwi
pewnie nie te same".

Drzwi otworzyły się gładko, miały naoliwione zawiasy. Za nimi

panowała kompletna ciemność i przez głowę przemknęła Livvy
szalona myśl: „Co robić, jeśli ktoś szepnie w środku 'Maybelle'?"

Nie wejdzie w tę ciemność. Gdyby Corbin nie wszedł bez niej,

może by się go uczepiła. Ale wszedł i pies za nim, a Livvy została
sama na schodkach. Słyszała jego kroki, potem przekleństwo, kiedy
na coś wpadł, i już otwierał okiennice, a światło zaczynało się
wsączać do środka.

Pierwszy rzut oka uspokoił ją nieco, bo wnętrze miało wygląd

taki nowoczesny i zwyczajny. Typowy domek dla letników. Gruby

dywan nie do zdarcia, trzyczęściowy komplet brązowych mebli, kilka
foteli, niski stolik oraz we wnęce kuchennej goły sosnowy stół i ławy.
W głębi drzwi prowadzące zapewne do łazienki i otwarte drewniane
schody z podestem u szczytu i widocznymi dalszymi drzwiami na
górze.

- I pan chce tutaj filmować? - zapytała z niedowierzaniem. -

Przecież tutaj nic nie zostało. Nic nie jest tak, jak było.

- Ale to jest to samo miejsce. - Wszedł na górę i usiadł na

najwyższym stopniu. - Niech pani tu wejdzie.

Wspięła się powoli po schodkach i pozwalając mu się pociągnąć,

usiadła obok niego.

- A teraz niech pani wysili wyobraźnię - powiedział. - Chyba

pani ma wyobraźnie?

- Wiem, co widzę. Co by pan chciał, żebym zobaczyła?
- Dom chylił się ku ruinie. Stał pusty przez lata. Podłoga była z

płyt kamiennych, tynk opadał ze ścian. Ale przez lato Lurence pobielił
wnętrze, narąbał drzewa na opał.

Obecnie w kuchni stał piecyk gazowy. Livvy jednak dobrze znała

woń płonących bierwion i potrafiła sobie wyobrazić zapach palonych
listów. Przed oczami miała zwijające się kartki i fioletowy atrament,
jakim pisała Maybelle, blaknący, aż papier obrócił się w popiół.

- Postawił stół i krzesła, sofę z wyłażącym włosiem, porozkładał

chodniki, czarny futrzak kolorowy szmaciak. Malował głównie
farbami olejnymi, przygotowywał się do wystawy. Sztalugi miał kolo
tamtego okna, obrazy poustawiane pod ścianą i na górze.

- Tak pan to sobie wyobraża?
Patrzyła na niego, nie w dół na ciasny pokój, pozbawiony

jakiegokolwiek charakteru.

- Nie. Wiem to z lektury. Odwiedził go tu reporter jednej z

ogólnokrajowych gazet i wszystko to opisał.

- I co dalej? - zapytała, bo nie mogła powiedzieć: „Nie chce tego

słuchać. Wolałabym nic nie wiedzieć".

Ciało malarza znaleziono na dnie wąwozu. Spadł z urwiska i nikt

nie wiedział, czy przypadkiem, czy w wyniku jakiejś kłótni.
Natomiast w domu ślady gwałtownych wydarzeń były widoczne:
wyciągnięte i wywrócone szuflady, splądrowane szafki, popalone
papiery. A na podłodze portret dziewczyny, który ktoś oblał

rozpuszczalnikiem, tak że rozpoznawalne pozostały tylko wspaniałe
krucze włosy.

Czarna Dama. Zrodziły się co do niej różne przypuszczenia. W

okolicy znaleźli się zazdrośni mężowie i kochankowie, którzy
podejrzewali, że to ich ciemnowłose bogdanki pozowały do portretu.
Domysły obejmowały żonę pewnego baroneta, która pływała własną
ż

aglówką do pobliskiej zatoki, i hiszpańską tancerkę, która

występowała wprawdzie w Anglii, ale którą często widywano na
promie kursującym między nią a wyspą. I kilka innych kobiet

Lecz wszyscy podejrzani mieli alibi, a w domu nie natrafiono na

ż

adne poszlaki. Również na urwisku nad przepaścią nie pozostały

ż

adne ślady, bo w nocy padał ulewny deszcz.

- Nie ma pan uczucia, że wywołuje dawne duchy? - zapytała

Livvy.

Corbin błysnął w uśmiechu zębami, wskazując na Luke'a, który

chrapał w najlepsze u stóp schodów.

- On tak nie uważa. Gdyby tu spacerowały duchy, byłby cały

zjeżony.

- Może fluidy nie przenikają przez tę grubą sierść. Moje koty już

by skakały jak szalone.

- Po pani kotach można się wszystkiego spodziewać -

powiedział. - Ale od tego czasu mieszkali w tym domu różni ludzie.
Właściciele, z którymi się skontaktowałem, nie pamiętają w ogóle
Laurence'a Charlesa. W nocy nie straszą tu żadne strachy.

- To pan tak twierdzi.
- Możemy się przekonać. Moglibyśmy tu zostać do rana. Zapadał

zmrok, za oknami zaczynały się kłaść cienie, wiec

Livvy zerwała się na nogi.
- Kanapa rozkłada się prawdopodobnie w podwójne łóżko,

dałbym pani swoją kurtkę do przykrycia. Luke też grzeje jak piec,
kiedy się do niego przytulić.

Zbiegła szybko po schodach. Przypuszczała, że Corbin jedynie

ż

artuje, ale wolała stąd wyjść jak najszybciej. Schroniła się na dworze,

gdy Corbin zamykał okiennice.

- Znowu dostałem kosza - powiedział Corbin. Spróbowała się

roześmiać, ale jej to nie wyszło.

- Stało się coś? - zapytał.

Ujął ją za ramiona i obrócił twarzą do siebie. Pomyślała, że chyba

nigdy nie będzie mu potrafiła spojrzeć w oczy, kiedy na nią patrzy
takim wzrokiem. Zamknęła na moment powieki.

- Jestem głupia. Mam tę przeczuloną wyobraźnie, która mnie

obezwładnia. Może się pan ze mnie śmiać, ale czuję czasami w
powietrzu fluidy. Natura mnie obdarzyła kocimi zmysłami.

- To wcale nie taka zła rzecz. Koty mają instynkt Ponoć żyją

dziewięć razy, więc coś musi w tym być.

Wszystko dlatego, że zbyt żywo odmalował przeszłość.
- Nie często mi się to zdarza. Zwykle zachowuję zimną krew.
- Ogień się pani nie ima, mówiła pani. Miałem nadzieję, że nie

ima się tylko pani stóp.

Objął ją ramieniem i tak poprowadził. Pocałował ją idąc, tak że

było to tylko krótkie muśnięcie warg, ale żar przeszedł ją aż do
palców u nóg. Jego ogień imał się każdego skrawka jej ciała.

- No, to gdzie pojedziemy na kolacje? - zapytał w aucie.
- Gdzie pan dotąd jadał?
- W żadnym miejscu, gdzie podają srebrną zastawę. Dzisiaj

idziemy do Ritza.

- Pytanie tylko, czy nas tam wpuszczą - rzuciła wesoło.
Ubrani byli po sportowemu, ale nie wyobrażała sobie, żeby

gdziekolwiek mieli nie wpuścić Corbina Radbrooka. W odpowiedzi
wycedził posępnie przez zęby, ze sztywną górną wargą, imitując
Humphreya Bogarta:

- Powiedz, gdzie chcesz iść, kochana, a ja już załatwię, że wyłożą

dla ciebie czerwony dywan.

Przybrała gardłowy głos Lauren Bacall.
- Znam taki ustronny lokal, gdzie wystarczy, żebym zagwizdała.
- I co się wtedy stanie?
- Zbiegną się oczywiście wszyscy, żeby nas obsłużyć. - I niech

się lepiej rozbiegną jak tylko nas obsłużą, bo chcę

cię dzisiaj mieć wyłącznie dla siebie.
W takim frywolnym nastroju Livvy gotowa była niemal

zapomnieć, że jutro jej kłopoty zaczną się na nowo.

- Prawdę mówiąc o tej porze roku niewiele lokali jest otwarte po

tej stronie wyspy. Ale znam bar z restauracją, gdzie jest całkiem niezła
kuchnia.

- Mówi się, trudno - odparł.

Wskazała mu drogę do gospody koło nabrzeża, do której ją

zawiózł poprzedniego wieczora Andy.

- Przyniesiemy ci, piesku, kolację - obiecała Luke'owi i weszła

przodem do baru w stylu wiejskiej izby.

Wczoraj siedzieli tutaj przy stoliku, a za przepierzeniem

imitującym kratkę z kutego żelaza miejscowa drużyna ćwiczyła grę w
strzałki. Dzisiaj Livvy skierowała się do otwartych drzwi z napisem
„Kuchnia Callie". Nowa zarządzająca powitała ją uśmiechem.

- Miło mi panią tak szybko wiedzie znowu. Zobaczyła Corbina i

jej powitalny uśmiech przemienił się w mówiący, że Livvy zdaje się
mierzyć coraz wyżej.

W restauracji nie było nikogo. Stało tu sześć stolików nakrytych

czerwonymi obrusami, z czerwonymi świecami w białych lichtarzach.
Usiedli w rogu, a Callie zapaliła im świece i podała menu.

- Dobre są frutti di mare - powiedziała Livvy.
Jakieś stwory morskie jadł wczoraj Andy. Ona sama zamówiła

rodzaj omletu, ale była tak przejęta spodziewaną wizytą Corbina, że
nie zwróciła uwagi na subtelny ziołowo-korzenny smak.

Dzisiaj sytuacja niewiele się zmieniła. Niepokoiła się tak samo.

Była jednak bardziej głodna, a Corbin zarażał swoją żywotnością.
Lokal nie mógł pretendować do pięciu gwiazdek, lecz z
przyjemnością siedziała mając naprzeciwko Corbina.

Zdecydowała się na półmisek frutti di mare, on zamówił jaja na

szynce i kotlet schabowy, co Callie zapisała z miną gospodyni
ceniącej dobry apetyt u gościa, który płaci za swój posiłek.
Przyniósłszy im zamówione dania i butelką białego wina, zamknęła
drzwi, tak że zostali sami.

Livvy nie mogła oderwać oczu od talerza Corbina. Kotlet był

olbrzymi, do tego solidny kawał szynki. Corbin nie robił wrażenia
mężczyzny, który się przejada. Rosły, o twardych mięśniach, ale bez
zbędnego tłuszczu.

- Sama mu pani obiecała kolację - powiedział.
- To dla Luke'a?
- Normalnie dostałby puszkę psiego specjału i parą biskwitów,

ale po pani obietnicy będzie oczekiwał czegoś lepszego.

- Wobec tego może i ja się dołożą? - zażartowała. - Co by

powiedział na scampi?

- To - Corbin stuknął kotlet widelcem - w zupełności wystarczy.

Może coś z ryb dla kotów?

- Wcale by mi za to nie podziękowały. Są bardzo wybredne.
- Następnym razem zamówimy stolik u Ritza. Często pani tu

bywa?

- Byłam wczoraj. - Pociągnęła trochę wina, pozwoliła chłodnemu

trunkowi spłynąć do gardła. - Przedtem nie byłam tu od
niepamiętnych czasów. Ale restauracja przeszła w nowe ręce, wiec
wybraliśmy się spróbować tutejszej kuchni.

- We dwoje z mężczyzną?
- Tak.
- Nie przyszło mi do głowy, że może pani być z kimś związana. -

Powiedział to, jakby przegapił coś, co powinno się samo narzucać. -
Przedstawiła się pani jako panna Murrin, nie nosi pani obrączki ani
pierścionka. Ale wystarczy na panią spojrzeć, żeby wiedzieć, że
muszą się koło pani kręcić mężczyźni. Ktoś specjalny?

- Ktoś bardzo miły - powiedziała ciepło.
- To jakoś przeżyję - mruknął.
A ona pomyślała: „Co za mdłe określenie! Miły!" To samo by

mogła powiedzieć o Henrym.

- Mam nadzieję, że nie wiąże pani z nim poważnych planów -

podjął Corbin.

- Niech pan lepiej opowie o sobie - odparowała. - Ma pan kogoś

specjalnego?

- No, myślę.
Patrzy na nią, ma ją na myśli. Powinna teraz zażartować: „Mówi

pan to każdej dziewczynie?" - ale ten banał nie przeszedłby jej przez
gardło. Nie mogła jednak oderwać od Corbina oczu.

Była to obezwładniająca chwila, w której nagle nabrał sensu

romantyczny nonsens o dwojgu oczu spotykających się przez
szerokość zatłoczonego pokoju, rozpoznających kogoś, kto jest w
stanie sprawić, że świat się uśmiechnie i zaświeci słońce. I akurat jest
to mężczyzna, do którego nie wolno jej się za żadne skarby zbliżyć.

- Nie zna mnie pan - odrzekła siląc się rozpaczliwie na lekki ton.
- Więc niech mi pani powie, co powinienem wiedzieć. Musi od

niego oderwać wzrok.

- Nie ma wiele do opowiadania. Prowadzę pensjonat Moi rodzice

zginęli w wypadku samochodowych trzy lata temu. Zostałyśmy we

dwie z ciocią Maysie. Chociaż można by uważać, że Sonia i Henry też
należą do rodziny. A pan?

- Mój ojciec był adwokatem. Ja też ukończyłem prawo,

praktykowałem przez jakiś czas. Czy zdaje pani sobie sprawę, ilu na
ś

wiecie jest oszustów i krętaczy?

Siedzi tak blisko jednej z nich, że mogliby sobie podać ręce przez

stół. Potrząsnęła bardzo nieznacznie głową, bo zdawał się oczekiwać
odpowiedzi.

- Prowadziłem sprawę, o której nie mogłem zapomnieć długo

potem Jak się skończyła i zapadł wyrok. Napisałem coś o pomyłkach
sądowych i od tego się zaczęło. Zainteresowałem się nie
rozwiązanymi sprawami, wciągnęło mnie dochodzenie prawdy.

- I co, udaje się panu zawsze dojść prawdy? Oczywiście, że nie.

Nie zawsze i dopomóż Boże, żeby nie

doszedł tym razem.
- Naturalnie, że nie zawsze - odparł.
- Co pana naprowadziło na sprawę Laurence Charlesa? Szukał

pan czegoś prawie zapomnianego, ale przecież istnieją setki takich
spraw.

- Czysty przypadek. Grzebiąc się w archiwum natrafiłem na jej

opis.

- I zaskoczyło? - strzeliła palcami. - O tak? Przyjechał pan szukać

Czarnej Damy?

- Przyjechałem znaleźć panią.
Przeżywała jeden z najlepszych wieczorów swego życia, chociaż

wiedziała, że szaleństwem jest rozkoszować się towarzystwem tego
mężczyzny, który wydaje się dla niej stworzony. Są nastrojeni na tę
samą długość fal albo na długość tak zbliżoną, że różnica nie odgrywa
ż

adnej roli. Odprężeni jak starzy przyjaciele. On ją pobudza do

ś

miechu, ona mu opowiada różne historie, bo jest równie dobrą

gawędziarą.

Callie zebrała talerze, przyniosła owoce i deskę serów. Livvy

posłała jej uśmiech i podziękowała, ale naprawdę czuła się, jakby była
z Corbinem sama, a cały świat przestał istnieć. Bawiła się tak dobrze,
ż

e kiedy wstali, żeby wyjść ze zdziwieniem spostrzegła, że zajęte są

dwa inne stoliki. Luke czekał w samochodzie na parkingu. Owinęli
kotlet grubo w serwetki, ale pies go poczuł i wsunął między nich
kosmaty łeb.

- Nie w aucie - powiedział Corbin i schowawszy pakunek pod

siedzenie odkręcił okno.

Byli syci i zapach mięsa nie sprawiał im przyjemności. Corbin

przeprosił i sięgnął przez Livvy, żeby odkręcić drugie okno. Potem
odchylił się z powrotem na swoje siedzenie, uniósł jej włosy i
powąchał z uznaniem za jej uchem.

- To pachnie lepiej. Co to takiego?
- Moje perfumy? - Roześmiała się, bo jego wargi łachotały ją w

ucho. - Są niepowtarzalne. Wątpię, czy pan znajdzie drugie takie.
Mieszanka, którą sporządziłam w zeszłym tygodniu z resztek
pozostałych w czterech różnych buteleczkach. Niektóre pamiętały
zeszłoroczną Gwiazdkę, a przypuszczam, że zlane razem starczą mi
do tegorocznej Gwiazdki. Prawdę mówiąc, wyszła zupełnie przyjemna
mikstura, a mogło wyjść coś odrażającego.

W bladym świetle bardziej czuła, niż widziała Corbina, jego

szczupłą twarz przy swojej, siłę jego krzepkiego ciała promieniującą
nawet przez grube ubranie. Luke warknął, a ona pomyślała: „Aha, nie
ufa mi" - i była właściwie zadowolona, bo przywodziło ją to z
powrotem do rzeczywistości.

- Nie może się doczekać swojej kolacji - powiedział Corbin.
Włączył bieg i wrócili do Słodkich Sadów, prawie bez słowa.
Mam uczucie, jakby cię znała od niepamiętnych czasów - myślała

Livvy. - Może ci jutro wszystko powiem. Może zrozumiesz.

Ś

wiatła paliły się na dole w „rodzinnym" saloniku i na górze w

pokoju Soni. W oknach na najwyższym piętrze jarzył się różowy blask
lampki nocnej. Widać ciocia Maysie śpi.

Livvy wysiadła z auta. Corbin podszedł dookoła. Wyciągnął rękę,

ż

eby ją pogłaskać po policzku, po czym położył jej dłoń na ramieniu.

- Ten Andy... - zaczął.
- Kto? - zapytała mimo woli.
Wygłupiła się przez tę jego bliskość, przez jego dotknięcie i

uczucie, że ją znowu pocałuje. Wstrząsnęła się niecierpliwie.

- Niech pan zapomni, co powiedziałam. Dziękuję i dobranoc.
- Do jutra rana - zawołał za nią.
- Byleby nie przed dziesiątą - odkrzyknęła nie odwracając się.
Poszła prosto do mieszkania Maybelle. Ciocia spała spokojnie,

natomiast koty się przebudziły.

- Śpijcie dalej - szepnęła i żaden z nich nie pobiegł za nią na dół,

czując, że dzisiaj nie potrzebuje od nich pociechy.

Nie chciała również, żeby Sonia i kapitan zaczęli ją wypytywać,

gdzie się tak długo zasiedziała i co robiła z mężczyzną, wobec którego
była tak wrogo nastawiona jeszcze parę godzin temu.

Znalazłszy się w swoim pokoju, włączyła radio i poszukała

muzyki, przy której można by się oddać marzeniom, po czym
przystąpiła leniwie do rozbierania i szykowania sobie stroju na jutro.
Ma podjąć swoją nową „pracę" jako asystentka Corbina, nie może
więc wystąpić w dżinsach i koszuli poplamionej farbą. Jeśli będzie
kończył scenariusz poświęcony Madeleine Smith, przyda mu się
pewnie jako maszynistka. Jeśli ma zamiar pracować nad
dokumentacją do Laurence'a Charlesa, musi nad nim czuwać.

Przejrzała całą swoją garderobę, nim się zdecydowała na

popielatą flanelową spódnicę i koralowy sweter, z wysokimi
czerwonymi butami albo czerwonymi pantoflami na płaskim obcasie.
Do tego weźmie płaszcz z wielbłądziej wełny i skórzaną torebkę w
piaskowym kolorze, prezent od cioci Maysie na ostatnie urodziny.

Zachowuje się, jakby jutro przypadła jakaś specjalna okazja.

Oczy jej błyszczały, twarz płonęła, kiedy się przejrzała w lustrze.
Wyglądała jak dziewczynka przed kinderbalem. Albo jak kobieta
przed randką z fascynującym mężczyzną.

Nie powinna tak wyglądać, nie po winna sobie pozwalać na takie

uczucia. Podoba się Corbinowi, a jest on mężczyzną, który sięga po
to, co mu się podoba. Mężczyzną, który do pewnego momentu może z
siebie dawać, ale w ostatecznym rozrachunku będzie zawsze więcej
brał. Byłby na pewno doświadczonym i namiętnym kochankiem, ale
nikt nie posiądzie go nigdy z duszą i ciałem, tak jak Laurence Charles
posiadł kiedyś Maybelle Murrin.

Tak właśnie mogło się to kiedyś rozpocząć między Maybelle a

Laurence. Sympatia i wzajemny pociąg, przeradzające się w rodzaj
miłosnego odurzenia. A potem zazdrość, cierpienie i szał niszczenia
owej nocy w samotnym domku.

Czy Laurence już wówczas nie żył? Pokłócili się w deszczu, idąc

skrajem urwiska? „Zabiłam Lauriego" - wyznała Maybelle. Czy
zacieranie śladów w domku miało miejsce przedtem, czy potem?
Kiedy spaliła listy i oblała rozpuszczalnikiem portret rywalki? Czy to
w końcu takie istotne? Dość że młoda dziewczyna wróciła owej nocy

do Słodkich Sadów, przez nikogo nie zauważona i żyje w nich
sześćdziesiąt lat później jako stara kobieta.

Livvy ją kocha. Były do siebie na swój sposób podobne. I od

nocy gorączkowych rojeń ciotki Livvy żyła w ustawicznym strachu
przed zatraceniem się z miłości do mężczyzny. To stanowiło jeden z
powodów, dla których odpowiadał jej Andy.

Rumieniec znikł z jej twarzy. Była teraz blada, wstrząsały nią

dreszcze. Skończyła się rozbierać, narzuciła szlafrok i poszła do
najbliższej łazienki zrobić sobie gorącą kąpiel.

W wannie dreszcze minęły. Pozwoliła chmurze pary wypełnić

niewielkie pomieszczenie i wyszła z wody dopiero, gdy się poczuła
senna i rozluźniona. Wytarła się do sucha i sięgała po szlafrok, kiedy
się rozległo pukanie do drzwi.

Westchnęła zirytowana. W domu były cztery inne łazienki. Komu

się zachciało akurat tej?

- Zaraz wychodzę - zawołała.
- To ja! - huknął za drzwiami Henry.
- Na twoim miejscu poszłabym na drugi koniec korytarza. Tu jest

para jak w saunie.

Drzwi były grube, mógł nie dosłyszeć, więc Livvy uchyliła je

odrobinę, żeby para buchnęła na zewnątrz.

- Mam do ciebie słówko - zawołał Henry.
Wyszła zawiązując pasek szlafroka i zobaczyła w tyle za nim

Corbina.

- Chodzi o przenocowanie tego młodego człowieka - oznajmił

Henry. - Wypiliśmy razem kusztyczek rumu.

Rum

Henry'ego

był

wysokoprocentowym

marynarskim

samogonem, potencjalnie tak zabójczym, że rzadko nim częstował.
Jego zawsze rumiana twarz wyglądała teraz jak ognisty zachód słońca,
oczy prawie zniknęły. Nieźle się zaprawił!

- Idź się kłaść - upomniała go surowo Livvy. Popatrzyła na

Corbina w głębi korytarza. - A co pan tu robi? Zdawało mi się, że się
pożegnaliśmy.

- Po sprawiedliwości, moja droga - wtrącił się Henry. - Ja go

zaprosiłem. Wyszedłem kiedy odjeżdżał. Chciałem mu powiedzieć,
jak bardzo mi się podobają jego książki.

- Nie musiałeś go po to raczyć rumem - powiedziała. Parę

kieliszków wina do kolacji, to jeszcze ujdzie. Ale rum

Henry'ego na dodatek! Pękłby od chuchnięcia po tym każdy

balonik policyjny. Nie podejrzewała Corbina o taką lekkomyślność.
Chyba że chodziło mu o wmeldowanie się tu na nocleg.

- Moja wina - pokajał się Henry.
- No, dobrze - zgodziła się Livvy - ale tylko na tę jedną noc.

Gdzie jest Luke? Nie chcę, żeby koty zeszły z góry i natknęły się na
niego.

Luke, nakarmiony, śpi w aucie, poinformował ją Corbin.
- Może pan się przespać w tym pokoju - powiedziała otwierając

drzwi i zapalając światło.

Kiedy wróciła po paru minutach z naręczem pledów i pościeli,

Henry zniknął, a Corbin wyglądał przez okno, chociaż noc była za
ciemna, żeby cokolwiek zobaczyć. Stał bez ruchu, lecz zdawał się
swoją osobą wypełniać pokój sporych przecież rozmiarów. Livvy
odczuwała jego obecność jak fizyczne dotknięci.

- Dziękuję - powiedział, kiedy zaczęła mu słać łóżko. - Nie

miałam wielkiego wyboru. Nie pozwoliłabym usiąść

za kierownicą nikomu, kto się raczył rumem Henry'ego.
- Tak, to mocna rzecz.
Wyglądał na trzeźwego i język mu się nie plątał ale raz

zgodziwszy się, żeby został, Livvy musiała być konsekwentna.
Obtykając prześcieradło, podjęła rzeczowo:

- Trzeba było poprosić Henry'ego o piżamę. Moja będzie na pana

za mała.

- Nie używam piżamy. Odepchnęła od siebie ten obraz.
- I umowa stoi, będzie się pan trzymał swojego pokoju. Zostawiła

drzwi siebie otwarte i Henry z pewnością szukał jej najpierw tam.
Corbin wie, gdzie jest jej pokój i może mu przyjść do głowy ją
odwiedzić.

- Umowa stoi - odparł. Nie ruszył się od okna. - Chociaż

oddałbym parę lat życia, żeby panią przy sobie zatrzymać. Mówię
jako człowiek, który umie się cieszyć życiem.

Spojrzała na niego przez łóżko i przemknęła jej przez głowę

szaleńcza myśl, czyby z nim nie dobić targu. Ona - w zamian za
pozostawienie Maybelle w spokoju. Ale jeśli pójdzie z nim do łóżka,
może się fatalnie sparzyć.

- Nie mam zwyczaju wskakiwać mężczyznom do łóżka po

pierwszej randce - powiedziała.

Ś

więta prawda, jedynym łóżkiem, do którego wskakuje, jest jej

własne.

- Ja też nie mam zwyczaju iść z nikim do łóżka po pierwszej

randce. - Nie spuszczał z niej wzroku. - Mógłbym jednak zrobić dla
pani wyjątek, bo pani jest wyjątkowa. Ale mamy mnóstwo czasu.

- Mnóstwo - powtórzyła.
Ale ruszył w jej kierunku. Nie może pozwolić, żeby jej dotknął.

Odwróciła się na pięcie, pociągając pasek szlafroka, który wplątał się
pod koce. Nie przytrzymane niczym poły rozleciały się na obie strony.

Pod spodem była goła. Wydała zduszony okrzyk i chwyciła

rozchylone poły.

- Po sprawiedliwości, jak mówi Henry - powiedział Corbin. -

Chociaż kto twierdzi, że życie musi być sprawiedliwe?

- Niech pan zapomni, co pan widział.
Jedną ręką przytrzymywała poły szlafroka, drugą przewlekła

ciągnący się po ziemi pasek.

- Niemożliwe - odrzekł. - Zachowam to wspomnienie we

wdzięcznej pamięci.

Ś

miejąc się Livvy uciekła na korytarz i do swego pokoju. Miała

nadzieję, że Corbin nie podejrzewają o umyślną prowokację. Dobrze,
ż

e nikt nie widział Jak wybiega półnago z jego pokoju i nikt nie wie

Jak przyjemnie byłoby tam zostać i śmiać się dalej.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Obudziło Livvy wycie. Usiadła w ciemności i nasłuchiwała. Z

pewnością to Luke. Nafosforyzowana tarcza jej podróżnego budzika
wskazywała parę minut po szóstej. Ktoś musi uciszyć to nieszczęsne
zwierzę. Oczywiście Corbin. Zapaliła lampkę nocną i wysunęła się z
łóżka.

Ledwie wyszła z pokoju, kiedy w swoich drzwiach ukazał się

Corbin naciągając pośpiesznie sweter.

- Przepraszam za ten hałas - powiedział. - Pójdę go wyprowadzić.
- Dziękuję. - Ziewnęła.
Naciągnęła dżinsy i sweter i wyszła na korytarz. W domu

panowała cisza, widocznie nikt więcej się nie obudził. Jedyne światło
na schodach zapalił niewątpliwie Corbin.

W kuchni nalała wody do imbryka i nasypała do kubków kawy.

Czekając, aż woda się zagotuje, poszła do drzwi wyjściowych i
wyjrzała na deszcz, który zapowiadał paskudny dzień.

Po chwili oczy jej się przystosowały do ciemności, lecz mimo to

widziała tylko podjazd. Nawet jeżeli Corbin wziął z auta latarkę, to
nigdzie nie było widać jej światła.

- Chodźcie do domu! Przeziębicie się obaj na śmierć!
- Jak długo ten pies musi spacerować? Nie czuje, że leje jak z

cebra?

Poprowadziła ich korytarzem do kuchni. Otworzyła drzwiczki

piecyka i przesunęła parę razy pogrzebaczem po ruszcie wytrząsając
popiół spomiędzy czerwonych węgli. Potem wyjęła z szafki ręczniki.

- Wyglądacie obaj jak zmokłe kury - powiedziała. Luke otrząsał

się energicznie pośrodku kuchni. Corbin zaczął go wycierać.
Pochylony, uniósł głowę, kiedy nalewała wodę do kubków i zapytał:

- Nikt pani nigdy nie mówił, żeby nie wychodzić bez potrzeby na

deszcz? Sama wygląda pani jak podtopiony kociak.

Rzeczywiście była tak samo mokra jak oni. Dotknąwszy włosów,

poczuła pod palcami wodę. Otrząsnęła się szybko jak przed chwilą
Luke.

- We mnie woda nie zdążyła wsiąknąć, zmokłam tylko po

wierzchu.

- Wygaduje pani czasem głupstwa - powiedział Corbin - ale nie

znam nikogo, z kim bym tak chętnie wypił poranną kawę jak z panią.

Mogłabym polubić twoją codzienną obecność - pomyślała.

Postawiła kubki na stole i usiadła. Patrzyła, jak Corbin kończy

wycierać psa, po czym ten ułożył się przy piecyku, a Corbin podszedł
do stołu.

- Skąd pan go wytrzasnął? - spytała.
- Z przytułku dla psów - odparł. - Jest przybłędą. Ktoś go pewnie

wyrzucił, bo rósł za duży. A wtedy było jeszcze daleko do końca.

Luke pomachał leniwie ogonem.
- No, wyrósł pięknie, fakt. Wozi go pan wszędzie ze sobą?
- Kiedy wyjeżdżam za granicę, zostawiam go u przyjaciół. Poza

tym, tak. Ale gdzie są koty?

- W mieszkaniu cioci Maysie, na drugim piętrze. Rzadko schodzą

na dół, zanim się rozwidni.

Zamknęła na wszelki wypadek drzwi kuchni, ale Corbin musi

wyprowadzić Luke'a, zanim się zjawi Szula. Zresztą Misza też może
się zrobić agresywny, jak zobaczy psa.

Za oknami panował jeszcze mrok. Przyjemnie było tak siedzieć,

rozmawiało im się równie dobrze jak wczoraj. Czas biegł tak szybko,
ż

e kiedy drzwi się otworzyły, ze zdumieniem stwierdziła, że siedzą tu

ponad godzinę.

Nie była jednak tak zaskoczona jak Sonia. Idąc korytarzem, Sonia

słyszała śmiech Livvy i zdziwiło ją, co takiego zabawnego może jej
opowiadać o tak wczesnej porze Henry.

Kiedy nacisnęła klamkę i ujrzała Corbina trzymającego Livvy za

rękę i opowiadającego jej coś, co wprawiało Livvy w paroksyzm
ś

miechu, zamarła z szeroko otwartymi oczami. Nie spodziewała się

tego po Livvy. Zesztywniała, tak zaskoczona, że z ledwością
wykrztusiła odpowiedź na „Dzień dobry" Corbina.

- Jeśli są w ogóle dobre dni - spróbowała zażartować Livvy, co

niewiele pomogło.

- Chodź, staruszku - powiedział Corbin do psa. Luke podniósł się

niechętnie i poczłapał za nim.

- No i co? - spytała Sonia.
Zjeżyła się pod ubawionym spojrzeniem Livvy.
- Wiem, to nie moja sprawa, to jest twój dom i twoje życie. Ale

on jest w końcu obcym mężczyzną i wiesz o nim niewiele ponad to, że
z niejednego pieca musiał chleb jeść. Owszem, jest atrakcyjny, ale
mimo wszystko nie spodziewałam się po tobie czegoś takiego. Nie po
tobie!

- Uspokój się - powiedziała Livvy. - Nie było niczego takiego.

Henry wciągnął wieczorem Corbina i uraczył go tym swoim rumem.
Potem go ruszyło sumienie i poprosił, żebym pozwoliła Corbinowi
przenocować. Spał w pokoju gościnnym, pies w aucie, a spotkaliśmy
się tutaj rano, kiedy pies zaczął wyć. Musiałaś słyszeć wycie. Nie?
Tak w każdym razie było.

Livvy nie miała na twarzy makijażu, choćby cienia różu czy

szminki. Nawet gdyby upadła tak nisko, żeby pójść z nim po paru
godzinach do łóżka, chyba by mu się nie pokazała w takim stanie
rano? Nawet nie uczesała włosów. Sonia rzadko się ostatnio
malowała, ale pewno by to zaczęła robić, gdyby się ponownie
zakochała.

- Przepraszam - mruknęła - ale byłam taka zaskoczona! Wczoraj

też nie wiedziałam, co myśleć, jak cię zastałam na schodach w jego
ramionach.

- Nie myśl sobie za wiele - odrzekła Livvy.
Przebywanie w towarzystwie Corbina miało swoje cudowne

momenty, a kochanie się z nim byłoby pewnie ziszczeniem marzeń.
Ale po jakimś czasie, w jakimś stadium czarowny sen mógłby się zbyt
łatwo przerodzić w koszmar.

- Wyglądasz, jakbyś była w nie najlepszej formie - powiedziała

Sonia. - Ty też piłaś ten ohydny rum?

- Czy wyglądałabym choćby tak rześko, gdybym piła? - Livvy

wstrząsnęła się i zrobiła miną, a że akurat wszedł z powrotem do
kuchni Corbin, dorzuciła z zastanowieniem: - Na panu to jakoś zdaje
się nie wywarło większego wrażenia, ten ram kapitana? Silnym
mężczyznom urywał się po nim film na dwadzieścia cztery godziny.
Jak pan to robi?

- Obserwowałem Henry'ego, a kiedy po pierwszym kieliszku

zaszkliły mu się oczy, wziąłem na wstrzymanie.

- I nie zauważył tego?
- Dolewał mi ciągle, jest gościnnym gospodarzem, ale wlewałem

większą część z powrotem do karafki. Chodził parę razy na górę po
książki.

Corbin mógł się wymówić od picia, gdyby chciał. Lecz wówczas

Henry nie zaproponowałby mu tutaj noclegu, w pobliżu Livvy. I w
pobliżu Maybelle Murrin.

- A, to mu pan zrobił kawał - powiedziała Sonia. Livvy

uświadomiła sobie, że ma niezadowoloną minę. Roześmiała się i
skłamała:

- Dzięki Bogu, że pan tego nie wylewał do doniczki z palmą,

boby się dzisiaj podpierała nosem.

Na szczękach i nad ustami miał ciemną szczecinę zarostu. Nie

zauważyła tego, kiedy się śmiali i rozmawiali. Teraz wydał jej się
przez to znowu starszy.

- Kim właściwie był ten człowiek, o którym pan chce pisać? -

spytała Sonia. - I co się z nim stało?

Zwykle Sonia robiła sobie szybko kawę i biegła z powrotem do

Daisy. Ale dzisiaj oczywiście zostanie, żeby porozmawiać z
Corbinem. A, niech sobie rozmawia. Nic, co powie, nie może mieć
większego znaczenia.

Jednakże podczas kilku minut nieobecności Livvy zszedł na dół

Henry. Nie miał już tak purpurowej twarzy. Kawę zrobił sobie
zupełnie czarną, ale siedząc przy stole z Corbinem i Sonią robił
wrażenie całkiem przytomnego. Na widok wchodzącej Livvy
powiedział:

- Livvy na pewno się zgodzi. Moglibyśmy Corbina tu ulokować,

prawda, moja droga?

Na twarzy Corbina pojawił się wyraz rozbawienia.
- Czyj to pomysł? - spytała Livvy.
- Mój - odparł spiesznie Henry. - Chętnie bym widział drugiego

mężczyznę w domu.

- Pensjonat jest nieczynny - powiedziała. - Jak wiecie, aplikuję

domowi kuracje upiększającą przed nowym sezonem.

Malowała i tapetowała pokój po pokoju, więc Sonia i Henry

zaprotestowali chórem. Zawsze jest jakiś wolny pokój, oświadczyła
Sonia, a pranie i gotowanie dla jednej dodatkowej osoby nie zrobi
ż

adnej odczuwalnej różnicy. Henry zaś, któremu najwidoczniej

przypadła do gustu wczorajsza sesja, wdał się w rozważanie, jakim
atutem dla Słodkich Sadów będzie goszczenie sławnego autora
telewizyjnego. Co za reklama dla pensjonatu, kiedy serial pójdzie na
antenę!

O mało nie przyprawiło to Livvy o atak histerycznego śmiechu.

Może się to skończyć antyreklamą najgorszego rodzaju. Jednakże po
dwóch kubkach kawy na pusty żołądek czuła się jakoś beztrosko.

- Poza wszystkim - zakończył Henry - nie próbuj nam wmawiać,

ż

e nie przyda ci się trochę pieniędzy.

Popatrzyła na Corbina, który rzekł:
- Oczywiście, chętnie bym tu został.
A że nie mogła zdradzić prawdziwych powodów, dla których go

tu nie chce mieć, więc powiedziała:

- No, dobrze. Zobaczymy Jak to będzie, przez dzień albo dwa.
Dalej potoczyło się wszystko gładko. Livvy przygotowała

ś

niadanie i zostawiła Corbina z Henrym nad grzankami i dżemem, a

sama poszła zanieść na górę tacę z poranną herbatą dla cioci Maysie.

Koty powitały ją w saloniku Maybelle.
- Aż boję wam się powiedzieć kim jest nasz nowy lokator. W

każdym razie jest większy od was obu razem.

Maybelle czekała siedząc w łóżku, zupełnie rozbudzona.
- Co to za lokator, moja droga? - zainteresowała się.
- Miałam na myśli psa. Należy do kogoś, kogo proteguje Henry,

bo chciałby mieć drugiego mężczyznę w domu.

Postawiła parującą herbatę na szafce nocnej, zanim dorzuciła

swobodnym tonem:

- To ten pisarz, Corbin Radbrook.
Ale Maybelle sięgnęła po filiżanką pewną ręką.
- Wygląda więc na to, że trzeba bodzie z nim porozmawiać.
- Nie musisz, jeśli nie masz ochoty.
- Nie bardzo wiem, co bym mu mogła powiedzieć, ale chętnie z

nim porozmawiam.

- Jak uważasz - zakończyła Livvy. - Wobec tego zaprosimy go

któregoś dnia na górę.

Sonia i Henry byli zachwyceni. Miesiące zimowe stanowiły

nudny okres, widzieli więc w Corbinie Radbrooku kogoś, kto pomoże
trochę zapełnić pusty dom i puste dni. Wczoraj wieczorem Corbin
poinformował Henry'ego, że być może przyjedzie jeszcze parę osób z
telewizji i Henry był za otwarciem dla nich pensjonatu. Z pewnością
Livvy nie odprawi z kwitkiem takich klientów?

- I nie martw się zbytnio o Maybelle - powiedział Henry. -

Będzie w swoim żywiole wspominając dawne czasy.

Livvy nie mogła mu zdradzić, że nie zapowiada się to bynajmniej

dla Maybelle na miłą przechadzkę po krainie wspomnień. Patrząc na

ich uszczęśliwione twarze, myślała: Gdybyście wiedzieli, w jaką mnie
wciągnęliście pułapkę.

Nie może tego nikomu zdradzić. A już najmniej Corbinowi. I

powinna się mieć bezustannie na baczności przed magnetyzmem ciał,
który ją do niego ciągnie, gotów jej zaćmić zdrowy rozsądek.

siedziała przy swoim biurku w kancelarii, potwierdzając

rezerwacje na lato, która wpłynęła tego dnia, kiedy weszła Sonia ze
słowami:

- Mogłabyś mu urządzić tutaj miejsce do pracy. To przecież coś

w rodzaju gabinetu, prawda? No, i jest tu ciepło.

Większość pokoi na górze trzymano nie ogrzewaną, kiedy

pensjonat był zamknięty dla gości. Kancelaria stanowiłaby
rzeczywiście dobre miejsce do pracy dla pisarza. Jej okno wychodziło
na patio z małą oranżerię i ogrodem w głębi. Corbin mógłby tu także
mieć przy sobie psa.

- Nie skacz koło niego za bardzo - powiedziała Livvy. - Nie chcą,

ż

eby tu osiadł na dobre.

Sonia uśmiechnęła się porozumiewawczo.
- Myślisz, że Andy byłby niezadowolony?
- A co przeciw temu może mieć Andy? Pamiętaj, że to nie ja

nalegałam na przyjęcie Corbina.

- Ale się zgodziłaś - odparła Sonia.
Wszyscy czekali na jego przyjazd. Po lunchu Henry zasiadł w

swoim wykuszu okiennym, z lunetą skierowaną na drogę, którą miał
nadjechać Corbin.

- Jedzie! - zawołał ze szczytu schodów.
Livvy wróciła po lunchu do kancelarii. Słyszała kroki Soni

biegnącej przez hall, ale nie przerwała swego zajęcia. Opróżniła w
biurku parę szuflad, przekładając ich zawartość do innych .
Udostępnienie mu kancelarii nie było wcale złym pomysłem.
Znaczyło, że ona będzie miała dostęp do jego papierów.

Wszedł w towarzystwie Henry'ego, Soni i Daisy.
- Zgadzasz się, prawda, Livvy? - powiedziała Sonia. - -Corbin

będzie mógł pracować w tym pokoju?

- Ewentualnie - orzekła Livvy, a kiedy zaczął jej dziękować,

dorzuciła: - To był pomysł Soni.

Posłał Soni uśmiech, od którego się rozpromieniła.

- To będzie idealne rozwiązanie - powiedział. - Dziękuję, że pani

o tym pomyślała.

Livvy słyszała, jak ich czaruje przy wnoszeniu rzeczy.

Umiejętność zjednywania sobie ludzi należy oczywiście do jego
zawodu, ale nie ulega wątpliwości, że wkrótce będzie miał trójkę
oddanych wielbicieli. Sonia chciała go karmić, chociaż jadł już lunch.
Henry był zachwycony męskim zrozumieniem. Daisy zapytała:

- Pan naprawdę pisze książki?
- Naprawdę - odrzekł. - Umiem także opowiadać wspaniałe

historie.

Wkrótce jego rzeczy znalazły się na górze. Do kancelarii trafiła

maszyna do pisania, magnetofon i walizeczka pełna tekturowych
teczek i papierów. Kiedy zostali sami, Livvy otworzyła dwie szuflady
w biurku i powiedziała:

- Opróżniłam je dla pana. Aha, i jeśli chce pan tu trzymać Luke'a,

to niech pan zamyka drzwi.

Zamknął je teraz i Livvy czuła, że chce ją wziąć w ramiona. Jęła

się usuwać, starając się pozostać poza zasięgiem jego rąk. W końcu
się zatrzymał i ona też. Byli oddzieleni od siebie połową szerokości
pokoju.

- Jeżeli ma pan tutaj mieszkać - powiedziała - to niech pan

pamięta o wczorajszej umowie.

- Pamiętam, ale co w tym złego, jeśli się zbliżę.
Ich wzajemny pociąg był tak silny, że każdy nerw w ciele Livvy

zdawał się napięty i obolały od wysiłku trzymania się z dala od niego.
Jej głos zabrzmiał ostro i przenikliwie.

- Nie tutaj. Sonia może wejść w każdej chwili z talerzem jakiejś

pożywnej zupy. Już i tak nie wie, co myśleć. Uważa, że z pana szybki
Bill, ale ma nadzieję, że ja się opieram.

- Zgadza się. I jedno, i drugie.
- I tak niech zostanie. Corbin się roześmiał.
- Dobrze więc. Bierzmy się do pracy. - Włożył większą część

papierów i teczek do górnej szuflady wyjaśniając: - To Madeleine.
Pracuję nad nią zawsze do południa. - A to Laurence - powiedział
kładąc znacznie cieńszą teczkę na biurku. - Jemu poświęcam resztę
dnia.

Nie zebrał jeszcze zbyt wiele, ale przyjechał tu przecież po to,

ż

eby wypełnić tę teczkę.

- Będę mogła w tym uczestniczyć? - zapytała skwapliwie. -

Pozwoli mi pan pomagać?

- Może pani ze mną robić, co pani tylko zechce, z moim

całkowitym przyzwoleniem. - Zerknął na nią spod oka roześmiał się,
po czym wyciągnął z teczki arkusz zapisany pismem maszynowym. -
Zacznijmy na przykład od tego. Kiedy będę mógł porozmawiać z
panną Murrin?

Przed dwiema godzinami, kiedy Livvy zaniosła jej tacę z

lunchem, ciocia Maysie powiedziała:

- Jeśli ten młody człowiek przyjedzie po południu, to mogłabym

z nim porozmawiać, żeby mieć to za sobą.

- A co, gdybym pana poprosiła - powiedziała teraz Livvy - żeby

pan ją ze względu na mnie zostawił w spokoju?

- Czemu?
Jego oczy nabrały znowu tej badawczości. Żadnego ciepła, tylko

szybka, chłodna przenikliwość. Livvy się domyślała, że Henry musiał
z nim wczoraj rozmawiać o Maybelle i pewno mu powiedział, że ma
ona umysł jasny jak słońce. Im rozpaczliwiej Livvy będzie się
upierała, tym bardziej podejrzliwy będzie się stawał Corbin.

Wykręcała nerwowo palce, ale zdołała nadać głosowi takie

brzmienie, jakby przyznawała, że jej zachowanie jest niemądre.

- Może przesadzam, ale mam poczucie, że jestem tu za wszystko

odpowiedzialna i musze się wszystkimi opiekować. A ciocia Maysie
jest stara i drżę o nią.

- To mogę zrozumieć - powiedział cicho. - Ale kto się opiekuje

panią? Andy?

- Chętnie by to robił. - Oczywiście, że chętnie. - Tylko że ja nie

potrzebuje opieki. Opiekuje się sama sobą. Pójdę teraz na górę
zobaczyć, czy ciocia nie śpi. Jeśli nie, spytam, czy pana przyjmie. Ale
błagam, niech pan jej zbytnio nie meczy.

- Obiecuję - powiedział. - Zresztą pani będzie czuwała, z

pazurkami gotowymi, żeby mi wydrapać w razie czego oczy.

Zamierzyła się niby na niego, z palcami zakrzywionymi jak kocie

pazury, po czym wyszła z uśmiechem z kancelarii.

W jego towarzystwie uśmiechała się przez większą część czasu, a

jednak nigdy w życiu nie była taka przerażona. Może tylko kiedy
myślała że Maybelle umiera, ale wtedy nikt się nie silił na uśmiechy.

Teraz pod uśmiechem kryła taki strach, że mogła zacząć coś mówić z
chichotem, a skończyć z płaczem.

Może niedługo będzie to miała za sobą. Dość żeby Maybelle

powiedziała: owszem, mieszkałam tutaj, kiedy Laurence Charles i
jego przyjaciele założyli tę swoją komunę, ale tego, co pamiętam, nie
wystarczy na pięć minut opowiadania. A Livvy będzie czuwała przy
Corbinie, żeby usuwać wszystko, co mogłoby wskazywać na związek
Maybelle z Laurencem. Największym niebezpieczeństwem jest sama
Maybelle. To, co stanowiło przez tyle lat jej wyłączną tajemnicę,
powinno być teraz nie do odtworzenia, jeśli tylko ona zachowa zimną
krew i nie załamie się pod naciskiem.

Nikt by się nie domyślił tego wszystkiego kiedy Maybelle,

siedząc na szezlongu, powitała Corbina czarującym uśmiechem.
Jeszcze teraz była uderzająco piękną kobietą, tak że Corbin zatrzymał
się, nie dowierzając własnym oczom. Mimo dzielących ich
pięćdziesięciu lat jej kokieteria nie miała w sobie nic groteskowego,
przeciwnie, była zniewalająca.

- Livvy mnie uprzedziła, że chce ze mną rozmawiać młody

człowiek, ale mi nie powiedziała, że jest taki przystojny. Natomiast od
Henry'ego wiem, że sławny.

- Henry mi pochlebia.
- To cały Henry.
Henry był zwykle obcesowo szczery, uśmiechnęła się więc wraz z

Corbinem z tego żartu.

- Ale niech pan siada.
Usiadł w fotelu naprzeciwko niej, a Livvy usadowiła się na

samym brzeżku szezlonga, z założonymi rękami i dłońmi zaciśniętymi
na łokciach, siląc się, żeby nie wyglądać na wystraszoną.

- Przyjechał pan tu, żeby napisać o...
Maybelle zatrzepotała dłonią w powietrzu, jakby usiłowała

schwytać ulatujące nazwisko.

- ...o Laurence Charlesie - podpowiedział Corbin.
- Tak, oczywiście.
Livvy wiedziała, że jest to nazwisko, którego Maybelle nigdy nie

zapomni, i zastanawiała się, od jak dawna nie wypowiedziała go.
Teraz nie chciało jej przejść przez gardło.

- Mój Boże, jak to było dawno. Byłam wtedy młodsza od ciebie.

- Popatrzyła z czułością na Livvy.

- Pamięta go pani w ogóle? - zapytał Corbin.
- Wiem, że go widziałam.
- Na garden party? - podpowiedział znowu.
Livvy uprzedziła Maybelle, że Corbin ma zdjęcie z gazety.
- A tak, wtedy go widziałam. O ile mnie pamięć nie myli, był

przystojnym młodym człowiekiem. I śmiał się dużo. No, wszyscyśmy
się dużo śmiali. Może to tylko moja wyobraźnia, ale zdaje mi się, że
ś

wieciło słońce i był piękny dzień.

- Rozmawiała pani z nim?
- Zamieniliśmy parę słów. Artyści i wyspiarze nie mieli sobie

nawzajem wiele do powiedzenia. Ale przypominam sobie, że garden
party urządzono na jakiś cel charytatywny. Coś związanego z
kościołem. - Maybelle pochyliła się do przodu, uśmiechnięta, jakby to
była zabawa towarzyska. - Co by pan chciał, żebym panu
powiedziała?

- Mogłaby go pani opisać?
- O ile sobie przypominam, był wysoki, o jasnych włosach,

przystojny, mówiłam już. Ale skoro pan o nim pisze, pewno wie pan o
nim więcej niż ja. Czego pan się dowiedział?

- Niewiele - odparł Corbin. - To, co wówczas pisały gazety. Jego

rodzice jeszcze żyli w tym czasie. Innej rodziny nie miał. Znalezienie
po sześćdziesięciu latach ludzi, którzy go znali, to trudne zadanie, a ja
dopiero zacząłem. Dałem ogłoszenia. W jutrzejszym wydaniu
„Wiadomości Środka Tygodnia" ukaże się mój apel o jakiekolwiek
informacje. Chciałbym także odszukać jakieś jego prace. Widziała je
pani kiedyś?

- Nie - powiedziała Maybelle.
- Przygotowywał się do wystawy. W domku zgromadził dużo

obrazów, więc coś się może znajdzie. Oczywiście nie portret Czarnej
Damy. Ten został zniszczony. Zdaje się, że nikt nigdy nie pomyślał o
sfotografowaniu tego, co z niego zostało.

Livvy pragnęła objąć ramieniem kruche stare ciało cioci Maysie.
- Po jego śmierci musiało się dużo mówić o Czarnej Damie.

Pamięta pani to? - spytał Corbin.

- Nie, bo mnie tu wtedy już nie było - odrzekła Maybelle

pogodnie. - Wyjechałam do Ameryki. Wyszłam w tamtym roku za
mąż.

Laurence Charles zginął w nocy, Maybelle Murrin odpłynęła

następnego dnia. Livvy znała daty, Corbin nie. I nie ma powodu ich
sprawdzać. Nie przypuszcza, że Maybelle potrzebuje alibi.

- Byłbym wdzięczny, gdyby mi pani pomogła odtworzyć

wydarzenia owego roku. Wszystko, co się tu działo. Jak się toczyło
tutejsze życie. Może ma pani jakieś fotografie. Zrobiłaby to pani dla
mnie?

- Oczywiście. To był mój ostami rok w Anglii na prawie

czterdzieści lat. Poczują się znowu młoda.

- Pan Corbin przyjął mnie na asystentkę - wtrąciła Livvy z

nienaturalną wesołością. - Możesz opowiedzieć mnie. Przeprowadzę z
tobą wywiad.

- Z tobą mogę rozmawiać codziennie - odparła Maybelle takim

tonem Jakby się świetnie bawiła. - Ale nieczęsto chcą mnie słuchać
przystojni mężczyźni.

Myśli, że go zwiedzie pochlebstwami. Może i tak, jeśli Corbin się

nie połapie, że Maybelle ma coś do ukrycia. Ale jego niefrasobliwy
sposób bycia to tylko zewnętrzna powłoka, pod którą kryje się umysł
zimny jak stal. Niewielu jest ludzi tak twardych jak on.

Maybelle zaczęła opowiadać, jak wyglądało życie za jej

dziewczęcych lat, a Livvy siedziała i przyglądała się Jak Corbin
słucha uważnie. Po pewnym czasie przerwał:

- Zobowiązałem się nie męczyć pani za długo. Będę mógł panią

jeszcze odwiedzić?

- Nie będę się mogła doczekać - odrzekła Maybelle. Livvy

odprowadziła go na podest schodów.

- Dziękuję, że pan jej dłużej nie trzymał.
- Wystarczająco długo. Opowiadałaby dalej, ale zaczęła się robić

zmęczona.

- Tak pan uważa?
Maybelle była wesoła i ożywiona, gdy wspominała lata swojej

młodości, lata, kiedy słońce zdawało się nigdy nie zachodzić. Livvy
uważała, że spisała się bez zarzutu, ale Corbin rzekł:

- Czułem, że to dla niej wysiłek psychiczny. Nie wiem, dlaczego.
Kurcz strachu ścisnął Livvy za gardło.
- Już panu mówiłam. Bo jest stara i chora na serce. Sprowadzę

pana na dół i powinnam chyba do niej wrócić.

Ten Corbin! Ma jakiś dar wyczuwania więcej, niż ludzie mu

zdradzają. Niech Bóg ją chroni, jeśli się kiedyś zwróci przeciwko niej.
Zerwie z niej warstwę pozorów i Livvy stanie przed nim obnażona
jako pospolita oszustka.

- Co za uroczy człowiek - powiedziała Maybelle, kiedy Livvy

wróciła do jej pokoju.

- Bardzo uroczy - odparła Livvy chłodno. - Nie w moim typie,

ale ma swoich wielbicieli. Sonia się nad nim rozpływa. Henry też.
Nawet Daisy o nim mówi.

- Ale ty go nie lubisz? Maybelle wydawała się zdziwiona.
- Sprzedałby własną babkę, żeby zdobyć dobrą historie do

opisania.

Maybelle uniosła brwi.
- Dużo o nim wiesz.
- Dowiaduje się - odparła Livvy. - Korzystając, że tu jest, próbuje

mnie uwieść w wolnych chwilach.

Faktycznie próbuje, a ona go nie zniechęca. Ale jeśli Maybelle

pomyśli, że Corbin ją napastuje, nie będzie tym zachwycona. Istotnie
zrobiła zatroskaną minę.

- Czy to nie bezczelność? - ciągnęła Livvy. - Powiedziałam mu o

Andym, ale on należy do takich, których by nie powstrzymała nawet
obrączka na moim palcu. Wiesz, poznawszy go, tym bardziej cenie
Andy'ego.

Okropne, jakie ona wygaduje kłamstwa. Corbin wyparł Andy'ego

z jej myśli do tego stopnia, że nawet w tej chwili, mówiąc o nim,
zastanawiała się, czy będzie w stanie wrócić do Andy'ego, kiedy to
wszystko dobiegnie końca i Corbin sobie pojedzie. Kłamstwo jest tym
gorsze, że wcale nie tego pragnie.

- Dlaczego mi to wszystko mówisz? - spytała cicho Maybelle. -

Znam zalety Andy'ego.

- No, dlatego że Corbin niewiele ich posiada - odrzekła Livvy. -

Ale czy nie powinnaś trochę odpocząć? Czy też przysłać na górę
Henry'ego, żeby ci wyłuszczył, dlaczego mnie zmusił do przyjęcia
lokatora, kiedy już zamknęłam pensjonat na zimę?

Wszystko to musiało wytrącić Maybelle z równowagi. Livvy nie

bardzo chciała zostawiać ją teraz samą. Henry może nie stanąć na
wysokości zadania, jeśli Maybelle będzie nagle potrzebowała swoich
proszków. Jednakże Maybelle powiedziała:

- Och, przyślij na górę Henry'ego. Nie czuje się wcale zmęczona.

- A kiedy Livvy się odwróciła do wyjścia, dorzuciła: - Co do tych
starych fotografii, o które on pytał. Ja chyba nie mam nic takiego.

- Tak przypuszczałam - powiedziała Livvy. W tym momencie

stanął w drzwiach Henry.

- Mogę wejść?
Corbina zastała w oranżerii, na którą wychodziły okna kancelarii.
- Wszystko w porządku? - zapytał nie odwracając się. Livvy była

znowu boso, weszła prawie bezszelestnie.

- Skąd pan wie, że to ja?
- Och, ja panią zawsze poznam.
Nie mogła się oprzeć, podeszła i stanęła koło niego.
- Miał pan rację, poczuła się zmęczona.
Patrzyła na deszcz, dopóki Corbin nie ujął jej za ramiona i nie

obrócił do siebie.

- Musiała być do pani bardzo podobna. Kiedy ją zobaczyłem, od

razu pomyślałem, sześćdziesiąt lat temu była taka jak Livvy.

Akurat przyda jej się to przypomnienie, żeby się w nim nie

zadurzyć tak, jak Maybelle w Laurence.

- Och, pewnie jest jakieś podobieństwo rodzinne - powiedziała

lekkim tonem. - Maybelle uważa, że z pana wielki czaruś, widać więc
i myślimy czasem podobnie.

Tego dnia wprowadził ją we wszystkie materiały dotyczące

Laurence Charlesa. Livvy przeczytała odbitki wycinków ze starych
gazet, kopie korespondencji z właścicielami Willi Halkjon, z
miejscowymi gazetami i bibliotekami. Pokazał jej także listę
kontaktów nawiązanych w celu odnalezienia jego obrazów. Po
jutrzejszym apelu w gazecie może się ponadto zgłosić ktoś kto będzie
im mógł powiedzieć coś więcej.

siedzieli obok siebie przy biurku z drzewa różanego i Corbin

bynajmniej nie starał się trzymać rąk z dala od niej. Uśmiechał się do
niej, odgarniał jej włosy opadające na czoło, splatał z nią palce. A ona
z nim flirtowała, na ile miała odwagę.

Przyprowadził

z

auta

Luke'a,

który

był

wytrawnym

podróżnikiem, nawykłym do nowych miejsc. Obwąchał pokój,
warknął cicho na Livvy, po czym się ułożył.

- Czuje w pani kotkę - powiedział Corbin. - Ja to

zaakceptowałem, ale on będzie potrzebował więcej czasu.

Na dworze padało przez cały dzień, lecz w domu wszystko

wydawało się ładnie pięknie. Maybelle z pewnością się denerwowała,
ale nikt by tego po niej nie poznał.

Livvy zamknęła koty w jej mieszkaniu i zeszła na dół. Kiedy

wychodziła z saloniku, żeby zobaczyć, co z ciocią, Corbin zaczynał
opowiadać Daisy historyjką o jej ukochanej zabawce, wełnianej
sowie. Dziewczynka słuchała jak urzeczona, gdy opisywał, jak Daisy
wzlatuje do jednej z gwiazd uczepiona rozpostartych skrzydeł sowy, i
Livvy pomyślała, jaka to ironia, że Corbin wymyśla bajki, podczas
gdy ona robi wszystko, żeby przed nim ukryć prawdziwą tragedię.

Kiedy wróciła, scena w saloniku zmieniła się o tyle, że na kanapie

obok Corbina zamiast Daisy siedziała wniebowzięta Sonia, słuchając
go z takim samym wyrazem zachwytu na twarzy jak jej mała
córeczka.

- Chyba to już nie bajka o Sówce Wełnówce? - zapytała Livvy,

nie wiedzieć czemu poirytowana.

Sonia zachichotała.
- Wyobraź sobie, że Corbin zna wszystkich! Zna... Jęła

recytować listę nazwisk znanych z telewizji i prasy.

Okazało się, że go zapytała, czy rozmawiał kiedyś z Terry'm

Woganem i Corbin zaczął jej opowiadać różne zakulisowe ploteczki,
za którymi przepadała.

Livvy nie pamiętała, kiedy Sonia była taka ożywiona. Dobrze,

niech się trochę rozerwie, ale nie można dopuścić, żeby się zadurzyła
w Corbinie. Nie dlatego, że Corbin interesuje się Livvy, bo z tego na
dłuższą metą nic nie wyniknie, lecz dlatego że pasują do siebie jak
pięść do nosa.

Rozległ się dzwonek u drzwi i Luke jął szczekać.
- Któż to znowu?... - zaczęła Livvy i zaraz sobie przypomniała.
Andy, całując ją w niedzielę na dobranoc, powiedział: To do

wtorku, ale Livvy miała od tego czasu głową tak nabitą ważniejszymi
sprawami, że na śmierć zapomniała. Zerwała się teraz na nogi
mówiąc:

- Ja otworze. To na pewno Andy. Wciągnęła go z deszczu

papląc:

- Czy to nie okropne? Nie wyjdziemy chyba nigdzie w taką

pogodę, prawda? Zresztą mamy gościa, którego musisz poznać.

Ujęła go za rękę, tak jak spacerowali całymi milami przez ostatnie

lata, i od razu wiedziała, że odczuwa do niego jedynie sympatie, bo
nie było w tym dotknięciu tej elektryczności, co w dotknięciu
Corbina. Kiedy weszli do saloniku, trzymając się ciągle za ręce,
Corbin podniósł głowę i omiótł ich spojrzeniem. Był znacznie wyższy
od Andy'ego. Czy też tylko tak jej się wydawało dlatego, że jest
dominującą osobowością?

- Andrew Becker - przedstawiła Livvy. - Mówiłam panu o nim.
- I owszem, mówiła pani - mruknął Corbin.
- A to Corbin Radbrook. Pracuje nad scenariuszem dla telewizji.

Zatrzymał się u nas na parę dni.

Andy był najpierw zaskoczony, następnie zaintrygowany, gdy

Corbin zaczął opowiadać o swojej pracy. siedzieli rozmawiając, z
początku o Laurence Charlesie, potem o innych sprawach, o zajęciu
Andy'ego, o nieruchomościach na wyspie Wight, o wszystkim i o
niczym. Corbin pozostawał wciąż jednakowo uprzejmy, jednakowo
czarujący, tak że Sonia była jak urzeczona, Andy zaś zapomniał
zupełnie, że przyjechał w nadziei spędzenia wieczoru sam na sam z
Livvy.

Andy polecił Corbinowi restaurację po czym zwrócił się do

Livvy:

- Moglibyśmy się tam wybrać. Co byś powiedziała na niedzielę

wieczór?

- Moglibyśmy się wybrać wszyscy czworo - zaproponował

Corbin. - Muszę wyskoczyć w piątek do Londynu, ale w niedziele
wrócę. Wybralibyśmy się wszyscy razem.

- To by było bombowo - przytaknęła entuzjastycznie Sonia. -

Henry by został z Daisy.

Ż

egnając się z Livvy w hallu przy wyjściu, Andy skwitował to

mówiąc z uśmiechem:

- Jeszcze się nie zdarzyło, żeby Sonia chciała tak gorliwie

zostawiać Daisy z Henry'm. Nie mogła oderwać oczu od tego Corbina.
Wygląda, że tego właśnie jej potrzeba.

- Albo wręcz przeciwnie - ucięła Livvy. - Mogłaby się zdrowo

sparzyć, bo on jest bez skrupułów, mimo że ma wytworne maniery,
kiedy mu to na rękę.

Idąc z powrotem przez hall, zobaczyła u szczytu schodów

Corbina. Powiedzieli już sobie wszyscy dobranoc i Sonia poszła do

swego pokoju, a Corbin zaprowadził do swojego Luke'a. Teraz stał w
mroku na górze, czekając, aż odjedzie Andy. No, nie musiał długo
czekać.

- Czy Luke jest unieszkodliwiony? - zapytała. - Bo musze

wypuścić na parą minut koty.

- Zamknąłem go w pokoju.
- Na co pan czeka? Zaczęła wchodzić po schodach.
- Żeby pani powiedzieć dobranoc bez świadków.
- Jak pan nie lubi świadków, to po co pan aranżował tę wspólną

wyprawą w niedzielą?

Doszła na podest, gdzie stał oparty o ścianą, z założonymi rękami.
- Nie chciałem pani puścić samej z Andym - wycedził.
Nie ruszył się, kiedy zaczęła wchodzić wyżej, do mieszkania na

górze. Maybelle spała, koty wyszły za Livvy, gdy szepnęła ich
imiona. Corbin przyłączył się do małej procesji, którą Livvy
poprowadziła do kuchni. Otworzyła tylne drzwi na dwór.

- Andy uważa, że pan jest tym, czego potrzeba Soni -

poinformowała go, nalewając mleka na dwa spodeczki.

- Co to, to nie! - odrzucił natychmiast. - Jestem tym, czego

potrzeba pani. I vice versa. Z przyjemnością zauważyłem, że pani
zapomniała o wizycie Andy'ego.

- Wcale nie zapomniałam - burknęła.
Livvy ustawiła na ziemi spodeczki dla kotów, które wyszły na

dwór, a stwierdziwszy, że pada, wróciły czym prędzej.

- Andy to przyzwyczajenie - ciągnął tymczasem nie zrażony

Corbin. - Coś takiego jak mycie zębów. Jak dawno pani go zna?

- Od zawsze. - To prawda. Lubi go, jest do niego przywiązana. -

Dał mi śliczną nakręcaną kaczuszkę na piąte urodziny - powiedziała
wesoło.

Corbin uśmiechnął się szeroko.
- A co pani dał na ostatnie? Kluczyk do nakręcania kaczuszki?
- Bardzo dowcipne. Koty chłeptały mleko.
- Może panu też coś zrobić? - zakpiła. - Filiżankę kakao?
- Z pani rąk bym je przyjął. Coś takiego mógł powiedzieć

kochanek Madeleine, kiedy mu je podała ze słowami: „Wierz mi" .

Ż

artował, ale Livvy zrobiło się nagle głupio. Nie powinien jej

ufać. Jak to możliwe, że będąc takim przenikliwym w stosunku do

innych, nie widzi tego? Musi patrzeć na nią przez różowe okulary.
Mogła się tylko modlić, żeby jej nie przejrzał.

- Nie chce pan kakao? - rzuciła wesoło. - Wyście skończyły? -

Koty wychłeptały już mleko. - Chodźmy więc.

Szła ostatnia, gasząc po drodze światła. U stóp schodów na drugie

piętro powiedziała:

- To dobranoc, - Po czym dorzuciła: - Pan naprawdę nie używa

piżamy? - Corbin pokręcił głową.

- Niech więc pan będzie tak dobry i zawija się ręcznikiem,

chodząc do łazienki, bo tu mieszkają kobiety. Mam na myśli Sonie i
Daisy.

- Niech pani się nie obawia. Trzymam w pogotowiu szlafrok na

wypadek pożaru. Ale dziś nie będzie pożaru, prawda?

Sięgnął po jej rękę i przesunął koniuszkiem palca po błękitnych

ż

yłkach nad jej nadgarstkiem. Było to jak płomyk, który mógłby

buchnąć nie kontrolowanym płomieniem, gdyby nie oswobodziła ręki.
Pobiegła na górę, rzucając przez ramię.

- Nie będzie żadnych pożarów! I wypraszam sobie chodzenie po

korytarzu, w szlafroku czy bez szlafroka!

Kiedy dobiegła do górnego podestu i obejrzała się na niego,

zawołał cicho:

- Dobranoc, piękna panienko.
- Dobranoc, kochany - usłyszała swoją odpowiedź. Została przez

jakiś czas w mieszkaniu Maybelle, skulona i cicha w głębokim fotelu.
To jedynie chemia ciał! Czuje do niego nieodparty pociąg, jest nim
szaleńczo zauroczona. Ale to nie jest, to nie może być miłość!

ROZDZIAŁ PIĄTY

Następnego dnia Henry wziął z hallu gazety idąc na śniadanie i

wkroczył do kuchni czytając podpis pod zdjęciem Corbina na stronie
tytułowej, „Corbin Radbrook, znany reporter kryminalny, który
przybył na wyspę w nadziei rozwiązania starej zagadki. Patrz strona
trzecia."

Rozpostarł gazetę na stole i zaraz podbiegła Sonia piszcząc:

Pokaż i mnie.

Tajemnica Wąwozu Czarnej Skały - głosił tytuł. - Jak zginął

Laurence Charles? Pod spodem widniała fotografia wąwozu w lecie.
Następowała kilka akapitów o Corbinie, o jego dorobku telewizyjnym,
oraz wiadomość, że p. Radbrook zbiera na miejscu materiały do
programu telewizyjnego. Znajdowała się również dosyć wyczerpująca
relacja wydarzeń sprzed sześćdziesięciu lat zatytułowana „Kim była
Czarna Dama?"

Livvy stała z tyłu, przysłuchując się, jak Henry i Sonia z uciechą

odczytują urywki artykułu. Henry żałował, że wkroczył na scenę
tragicznych wydarzeń czterdzieści lat za późno.

Maybelle poprosiła o gazetę, kiedy Livvy zaniosła jej poranną

herbatę. Przeczytała artykuł, podczas gdy Livvy krzątała się po
pokoju. Maybelle była blada, wyglądała na zmęczoną, więc Livvy
zapytała:

- Jak spałaś?
- Nie za dobrze,
I nie zaprotestowała na propozycję Livvy: - To zjedz śniadanie w

łóżku. Wstaniesz jak się poczujesz lepiej.

Na dole Livvy zakomunikowała:
- Jest dzisiaj zmęczona. Koniec z wywiadami na jakiś czas.
Livvy mogła powrócić do tego, co robiła, nim Corbin wtargnął w

jej życie: do zrywania tapet w jednym z pokoi gościnnych.

Corbin pracował w kancelarii, do której bezustannie wpadała

Daisy, dopóki Sonia nie narzuciła jej wreszcie twardej reguły: drzwi
muszą pozostać zamknięte, bo jak Luke się wydostanie do hallu, może
pogryźć koty.

Sonia nie stosowała jednak tej reguły do siebie. Pokój, który

Livvy odnawiała, znajdował się niedaleko podestu pierwszego pietra.
Livvy miała otwarte drzwi, słyszała więc, ilekroć Sonia szła przez
hall, a potem pukała i mówiła:

- Kawy?
Przy śniadaniu Corbin powiedział, że wypija morze kawy, kiedy

pracuje. Sonia uznała widać, że oznacza to nową filiżankę co pół
godziny, stwierdziła wreszcie Livvy. Zeszła na dół i przygotowała mu
sama termos.

Sonia siedziała przy stole kuchennym, z jakimś magazynem

otwartym na stronie z modnymi fryzurami. Nie podnosząc oczu,
spytała:

- Jak myślisz, dobrze by mi było w takim uczesaniu? Normalnie

Livvy by się ucieszyła widząc, że Sonia zaczyna

się znowu interesować swoim wyglądem. Ale teraz chodzi o

Corbina, a to diablo niebezpieczne.

- Ładne - przyznała Livvy. - Byłoby ci w tym dobrze.
Sonia zobaczyła termos.
- Dla kogo to?
- Dla Corbina. Powinno mu tego starczyć do lunchu.
- Uczesze się tak na niedziele - postanowiła.
Livvy wyszła do ogrodu koło oranżerii i patio, gdyż chciała

łyknąć trochę świeżego powietrza. Trzęsła się ze złości. Jakby jeszcze
nie dość było jednego kłopotu, Sonia musiała się na dodatek zakochać
w Corbinie!

W nocy przestało padać i temperatura spadła. Zmarznięta trawa

chrzęściła pod bosymi stopami Livvy. Chłód przeniknął ją tak szybko,
ż

e rada weszła do oranżerii. Luke, leżący koło Corbina, warknął.

- Zdaje się, że on nie tyle czuje w pani kotkę - powiedział Corbin

- co jest po prostu zazdrosny.

W kuchni Livvy miała ochotę warczeć i fukać na Sonię.
Czy to znaczy, że i ona robi się zaborcza wobec Corbina?
- Bzdura - powiedziała, zła na siebie. - Kawa, pełen termos. Przy

tym ciągłym przerywaniu nigdy pan nie skończy.

Postawiła termos na biurku, obok maszyny do pisania i

poprzedniej półpełnej filiżanki i pochyliła się, żeby popatrzeć na
fotokopię jakiegoś listu.

- Madeleine? - spytała.
- Tak. Oczywiście kopia. Oryginały stanowiły materiał

dowodowy, a kiedy je wydobyto po stu latach z archiwum jeszcze
pachniały jej perfumami.

Stanowiło to z pewnością nie lada zaskoczenie dla tego kto

otworzył pudełko z listami. Livvy wciągnęła powietrze.

- To musiały być mocne perfumy!
- O tak, Madeleine przepadała za mocnymi efektami. - Corbin

posłał Livvy szeroki uśmiech, po czym dmuchnął delikatnie w jej
włosy. - A propos zapachów, zmieniła pani dzisiaj perfumy.

Nie używała dzisiaj w ogóle perfum Jej włosy i skóra pachniały

tylko czystością i odrobiną makijażu. Natomiast ręce się lepiły, a na
dżinsach miała plamy. Usiadła na brzegu biurka i zamachała długą
nogą.

- Te perfumy to płyn do usuwania tapet i stary klej - powiedziała.
- Ciekawe. Natomiast Daisy pachnie pani perfumami. A więc

Daisy dobrała się znowu do jej toalety. Livvy wywróciła oczy ku
niebu.

- Daisy jest psotna jak małpka. Nie wchodzi do pokoi

gościnnych. Natomiast gospodaruje bez przerwy w moim pokoju.

Corbin odchylił się w fotelu, obserwując jej rozhuśtaną nogę.
- Wolałbym, żeby pani chodziła w pantoflach.
- A to dlaczego? Co panu przeszkadzają moje nogi? - Przybrała

minę udanego zatroskania. - Jest pan fetyszystą? Obsesja na punkcie
stóp?

- Tylko pani stóp.
- Przepraszam. Nie miałam najmniejszego zamiaru burzyć

pańskiego spokoju. Już je zabieram.

- Niech pani uważa chodząc - ostrzegł. - Ma pani piękne stopy,

nie chciałbym, żeby pani im zrobiła krzywdę.

Livvy wolałaby znaleźć się w objęciu jego opiekuńczych ramion

zamiast wciąż błaznować.

- No, czas wracać do mojego striptizu - powiedziała. - Mam do

zdjęcia trzy warstwy tapety. - A otwierając drzwi do hallu, dorzuciła:

- Ciekawam, co wyniknie z tego artykułu w „Wiadomościach".
Ona modliła się, żeby nic nie wynikło, i jej życzenie nieomal się

spełniło. Do piątku redakcja otrzymała kilka starych fotografii, żadnej
Laurence Charlesa, oraz zgłoszenia czworga wiekowych osób, które
twierdziły, że go znały. Dwoje z nich, teraz po siedemdziesiątce, było
w owym Czesię nastolatkami.

Livvy pojechała z Corbinem na wywiady i była świadkiem, jak

umiejętnie nawiązuje kontakt z rozmówcami, pozyskując stopniowo

ich zaufanie i sympatię. Pozwalał im swobodnie dywagować, ale
niewiele z tego wynikło. Ich całe wspomnienia sprowadzały się do
tego, że byli tu za czasów komuny, przypuszczalnie spotykali
Laurence Charlesa i pamiętają poruszenie oraz pogłoski wywołane
jego nagłą śmiercią.

Czarna

Dama

była

cygańską

tancerką,

twierdziła

dziewięćdziesięciolatka upajając się rolą gwiazdy domu starców,
udzielającej wywiadu panu z telewizji. Wracając do Słodkich Sadów,
Corbin powiedział w aucie do Livvy:

- Dałbym wiele za to, żeby znaleźć kogoś, kto faktycznie widział

ten cholerny portret przed zniszczeniem.

Maybelle go widziała. Ale portret został namalowany w

tajemnicy, nikt się nie znalazł wówczas, więc tym mniej
prawdopodobne, żeby się znalazł teraz.

- Może panu się poszczęści - powiedziała Livvy zdawkowo, a

Corbin zdjął na chwilę rękę z kierownicy i położył na jej dłoni.

- Już mi się poszczęściło - powiedział. - Ty jesteś moim

szczęściem i moją miłością. Te dwie rzeczy rzadko chodzą w parze,
ale jak się czasami zejdą, są nie do pokonania.

Nie jest ani jego szczęściem, ani miłością, a kłamstwem jest

nawet uśmiech, którym mu odpowiada. I jej słowa:

- Ta-ak, jestem tym wszystkim, a w dodatku umiem pisać na

maszynie. I przepisze panu te wywiady, jak pana nie będzie.

Wywiady zostały nagrane na taśmę, a ona może równie dobrze

postukać przez weekend na maszynie, jak nalepiać tapety.

Corbin odwiózł ją do domu i odjechał niemal zaraz do Yarmouth,

skąd przyjaciele mieli go zabrać jachtem do Anglii. Livvy stała przy
aucie, przyglądając się, jak wkłada do bagażnika mniejszą ze swoich
walizek i jak Luke wskakuje na siedzenie.

- Do widzenia - zawołała. - Do zobaczenia w niedziele.
- Do zobaczenia. Na pewno.
Pocałował ją, a ze schodków przed domem Sonia i Daisy

zawołały chórem: „Pa, pa!, machając entuzjastycznie rękami.

Odjeżdżając Corbin krzyknął „Do widzenia" - i Livvy została z

rekami w kieszeniach, wciąż jeszcze czując na ramionach jego dłonie
a na wargach zmysłowe dotkniecie jego ust. Chciała mu odkrzyknąć:
„Nie jedź!" Miała takie wrażenie, jakby to była próba generalna
chwili, gdy będzie odjeżdżał na zawsze.

Sonia czekała na nią przy drzwiach wejściowych.
- Kim są ci przyjaciele, z którymi się spotyka? - zapytała.
- Nie wiem.
- Po co on właściwie pojechał do tej Anglii?
- Też nie wiem.
- W ogóle niewiele wiesz. - Kto wie, czy nie pojechał do

przyjaciółki. Albo do żony.

- Nie przypuszczam - odparła Livvy idąc z Sonią przez hall.
- Jest sławny, prawda? - podjęła Sonia. - Gdyby miał żonę,

tobyśmy o tym wiedziały. Ale pewnie niewiele jest kobiet, które by
mu powiedziały „nie".

Wściekłość zawrzała w Livvy, tak że o mało się nie rzuciła na

Sonię jak lwica. Zagryzła miękką wewnętrzną powierzchnię wargi, by
powstrzymać gniewne słowa.

- Tak czy inaczej - zakończyła Sonia - nudno tu będzie bez niego.
Rzeczywiście, chociaż wyjechał tylko na dwa dni, różnica dawała

się odrzuć. Dom robił wrażenie cichego bez klekotu maszyny do
pisania, dziwnie było zostawiać otwarte drzwi bez sprawdzenia, gdzie
są koty i czy się nie natkną na Luke'a. Nawet Daisy marudziła więcej
niż zwykle i chociaż Sonia czytała jej przed snem, historyjki nie
mogły konkurować z opowieściami Corbina, w których główne role
grały zabawki Daisy.

Livvy spodziewała się, że będzie jej łatwiej pod nieobecność

Corbina, ale nie mogła przestać o nim myśleć i przez większość czasu
nawet się nie wysilała. Słuchała stale jego głosu z taśm i zdarzało się,
ż

e przegrywała je po kilka razy, bo słuchanie Corbina przywodziło na

jej wargi uśmiech.

Roboty miała pod dostatkiem, ale godziny wlokły się. Zawsze

dotąd lubiła miesiące zimowe, kiedy pensjonat przemieniał się w
zwykły dom rodzinny. Teraz, bez Corbina, wszystko jakby się
rozmyło, utraciło swoją ważność i atrakcyjność.

Skończyła przepisywanie i robiła ostatnie poprawki na

maszynopisie, gdy Sonia i Daisy wróciły od fryzjera. Sonia miała
skrócone włosy i nową fryzurę, Daisy była jej kopią w miniaturze.
Wpadły obie do kancelarii, jakby wykonywały numer kabaretowy i
Livvy jęła je szczerze oklaskiwać, bo Sonia była odmieniona nie do
poznania, a Daisy wyglądała jak laleczka.

- A to będzie sensacja - wykrzyknęła. - Wyglądacie obie

cudownie.

Stolik został zarezerwowany na siódmą w niedzielę, ale o szóstej

nie było jeszcze śladu Corbina. Sonia przygotowywała się już od kilku
godzin. Kupiła sobie sukienkę luźno dopasowaną, ale jaśniejszą, niż
zwykle nosiła, z wielobarwnego dżerseju. Umalowała się również po
raz pierwszy od lat.

Daisy się dąsała. Nie chciała zostawać sama, podczas gdy

mamusia wychodzi z Livvy i będą ją mogli zapakować do łóżka,
kiedy im się spodoba.

Chociaż Sonia wyszła z wprawy, malowanie się sprawiało jej

przyjemność. Po pierwszej próbie musiała zdjąć nieudany makijaż, ale
za drugim razem poczuła się wystarczająco pewnie, żeby zapukać do
pokoju Livvy.

- Jak wyglądam?
- Jak dawna Sonia - odparła Livvy, co było niemal prawdą.
Kiedy nadjechał Andy Jej pewność siebie zyskała dodatkową

podbudowę, bo nie proszony oznajmił, że Sonia wygląda
oszałamiająco.

- Zrobiłaś coś z włosami, tak?
Sonia i Livvy wymieniły porozumiewawcze spojrzenia.
- Och, nic wielkiego - powiedziała Livvy.
- Corbin wrócił? - spytał Andy. - Czy też będę sam z dwiema

szampańskimi dziewczynami?

Sonia zrobiła nieszczęśliwą miną.
- Nie ma go jeszcze. Byłoby straszne, gdyby nie przyjechał.
- Na pewno przyjedzie - powiedziała Livvy z przekonaniem.
- Skąd wiesz? - zapytał Andy. - Jakoś się nie śpieszy.
- Powiedział, że przyjedzie, to przyjedzie.
Jej pewność go zdziwiła. Miała na sobie czarną aksamitną

spódniczką, czarne rajstopy, lakierki na niskim obcasie i czarny
moherowy sweter z naszytymi drobnymi perełkami, które
przypominały płatki śniegu lub łzy. Jej popielate włosy opadały luźno,
gładkie i lśniące. Oczy promieniały, lekki rumieniec barwił wysokie
kości policzkowe. Wyglądała tak ślicznie, że porwałby ją w ramiona,
gdyby nie przyglądał i się wszyscy, Sonia, Daisy i Henry, porwałby
choćby po to, żeby jej przypomnieć, a siebie upewnić, że należy do
niego.

Nie minęło kilka minut, gdy usłyszeli nadjeżdżające auto i po

chwili głos Corbina przebiegającego przez hall na górą:

- Zaraz będę gotów.
- Nie byłam taka pewna jak ty, że przyjedzie - zaszczebiotała

Sonia. - Mogła mu się trafić jakaś lepsza okazja. Albo mógł mieć
wypadek.

Wiedziałabym to, pomyślała Livvy. Wiedziałabym tak samo, jak

teraz wiem, że to będzie cudowny wieczór.

Uczyła się odsuwać na bok obawy o przyszłość i cieszyć się tym,

co jest teraz. To nie będzie trwało, nie może trwać, to kradzione
chwile. Ale tak się cieszyła, że go znowu zobaczy.

Pojechali samochodem Andy'ego. Livvy siedziała z przodu koło

niego, Corbin z Sonią z tyłu, lecz mimo to Livvy odczuwała tak
przemożnie obecność Corbina, jakby byli sami we dwoje.

Spędził te dni z przyjaciółmi, załatwili parę interesów. Pochwalił

uczesanie Soni. Sonia się wdała w rozwlekłą relacje o tym, jak Daisy
wybierała u fryzjera uczesanie dla nich obu. Andy mówił o
nieruchomościach. Zwykle Livvy słuchała z zainteresowaniem. Lecz
tego wieczora ich głosy przepływały nad nią. Wyglądała przez okno,
potem odwróciła głowę i spojrzała przez ramie do tylu.

Corbin posłał jej uśmiech. Ich ręce spotkały się z boku siedzenia,

niewidzialne dla innych. Zwinęła palce w jego dłoni i wydała ciche
westchnienie satysfakcji. Siedziała rozluźniona, prawie się nie
odzywając. Corbin też rzucał tylko z rzadka jakąś uwagę, która
zachęcała tamtych dwoje do mówienia.

Livvy i Corbin porozumiewali się dotykiem. Szybkie uściski,

które mówiły: „Jesteś tu. I ja tu jestem. Teraz już wszystko w
porządku". Dłoń ocierała się o dłoń, palce splatały z palcami. W ciągu
dwudziestu minut przebiegli cały arsenał sygnałów dotykowych, od
ż

artobliwych do namiętnych. Dopiero gdy auto się zatrzymało, Livvy

niechętnie cofnęła rękę.

Tak przebiegł cały wieczór, pod wieloma względami jakże różny

od tego, czym się wydawał na pozór. Sonia i Andy byli w świetnych
humorach, w znacznej mierze dzięki Corbinowi. Corbin śmiał się z
ich dowcipów, zadawał im pytania, na które potrafili odpowiedzieć.
Dbał, żeby się dobrze bawili. Ale szampan pienił się tylko na
powierzchni. Pod spodem płynął inny, głębszy nurt.

Livvy i Corbin zachowywali się, jakby byli kochankami, każde

słowo, które wymieniali, było pieszczotą. Livvy nie pojmował, jak
Andy i Sonia mogą nie widzieć tego, co się rozgrywa na ich oczach.
Lecz wszyscy inni, zdawali się egzystować w innym wymiarze, być
nastrojeni na inną długość fal, bawiąc się i nic nie podejrzewając.

W lokalu był dansing. W lecie przygrywała tu orkiestra, teraz

zastępowała ją muzyka z taśma, ale większość gości wychodziła
pokręcić się na parkiecie. Niektórzy tańczyli przytuleni, inni wirowali
osobno. Livvy zatańczyła z Andy'm, Corbin z Sonią.

Andy był wytrawnym tancerzem i Livvy zawsze lubiła z nim

tańczyć. Lecz gdy zamieniły z Sonią partnerów i znalazła się w
ramionach Corbina, wydało jej się, że nie tańczy, lecz płynie.
Wszyscy inni rozwiali się jak cienie, pozostał tylko ten jeden
mężczyzna, z przystojną orlą twarzą i pięknymi płomiennymi oczami.

- Przez cały wieczór - powiedziała marzycielsko - mam

przedziwne uczucie, jakbyśmy byli zupełnie sami.

- Bo jesteśmy - odrzekł. - Nie ma nikogo poza nami. Livvy

pragnęła, żeby ten taniec trwał wiecznie. Ale się

skończył, skończył się cały wieczór.
Kiedy jadąc z powrotem, zobaczyli z daleka dom, prawie

wszystkie okna były oświetlone i Sonia wydała zduszony okrzyk:

- Pożar!
Jasność była nieruchoma, nie falująca, i nie koloru ognia, wiec

Corbin sprostował szybko:

- To tylko światła!
- Jakoś dużo tych świateł - powiedziała Livvy i gardło jej się

ś

cisnęło, bo coś się musiało stać.

Andy dodał gazu, skręcił na podjazd z piskiem opon i zatrzymał

wóz przed schodkami ze zgrzytem hamulców.

Niemal zanim stanęli, Sonia wyskoczyła z tylnego siedzenia,

Livvy z przedniego. Dobiegli do drzwi wszyscy czworo jednocześnie i
Livvy jęła szukać w torebce kluczy. Ale drzwi były otwarte i Sonia
wpadła do hallu z okrzykiem:

- Moje dziecko? Gdzie moje dziecko?
W domu panowała cisza, tylko z kuchni dochodziło szczekanie

Luke'a. Na ziemi leżały resztki połamanej żardiniery oraz kupa
potłuczonych doniczek i rozsypanej ziemi. W pierwszej chwili Livvy
się przeraziła, że coś się stało Maybelle, ale to wyglądało bardziej na

włamanie, na robotą wandali. Nie wiedząc, co myśleć, pobiegła ku
schodom. Sonia, wciąż wołając, biegła za nią.

Na podeście ukazał się Henry, z purpurową twarzą, z nastroszoną

siwą brodą i potarganymi skąpymi włosami.

- Co tu się stało? - zawołała Livvy.
- Gdzie moje dziecko? - pisnęła Sonia. - Twoje dziecko - huknął

Henry - jest pod łóżkiem!

W jakiś sposób Corbin minął je obydwie i stanął przy Henry'm,

który go powitał jak kawalerię przybywającą w krytycznej chwili z
odsieczą.

- Dzięki Bogu, jesteś z powrotem, mój chłopcze. Smarkula

schowała się pod łóżko Livvy. Może matce uda się ją wyciągnąć,
mnie się nie udało.

- Co ona robi pod łóżkiem? - natarła Sonia.
Henry wciągnął dech, żeby trochę ochłonąć, po czym prychnął:
- Nabroiła i schowała się. Dom jest jednym wielkim

pobojowiskiem.

W hallu panował większy chaos, niż Livvy zauważyła w

pierwszym przelotnym momencie. Wszystkie rzeczy zostały
zmiecione ze stołu, krzesło przewrócone.

Widać Daisy urządziła horrendalną awanturę. Chociaż dla

Henry'ego stanowiło to niewątpliwie ciężkie przejście, Livvy chciało
się śmiać. Przede wszystkim z ulgi, że nic się nie stało Maybelle, ale
także dlatego, że wyobrażenie Henry'ego uganiającego się za Daisy,
która ucieka wywracając wszystko po drodze i w końcu chowa się pod
łóżko miało swoją zabawną stronę.

- Chcesz powiedzieć, że to Daisy tak narozrabiała? - spytała

Livvy dostrzegając kątem oka, że Corbin tłumi śmieszek.

Henry, wciąż trzęsąc się z gniewu, poprowadził ich do pokoju

Livvy.

- Daisy wypuściła psa - jął opowiadać. - Wiedziała, że jest

zamknięty w kuchni, wie również o kotach. Zabroniliśmy jej schodzić
na dół, wymknęła się cicho jak myszka. Koty były w hallu, a ona
wypuściła psa.

- A gdzie są koty? - zaniepokoiła się znowu Livvy. Sądząc po

jego szczekaniu, Luke był w swoim żywiole, ale co z kotami?

- Są w mieszkaniu Maybelle - odparł Henry. - Nie zdołał ich

dopaść, ale zrobiło się piekło. Gonił je po całym domu, z dołu do góry
i z powrotem, przewracając wszystko po drodze.

Henry zrobił przerwą. Z ową chwilą kryzys został zażegnany,

reszta była operacją porządkową.

- Maybelle siedziała w swoim saloniku - wskazał ruchem głowy

górny podest - więc ją zapakowałem do łóżka i nalałem kieliszek
brandy. Koty przybiegły na jej wołanie. Potem zamknąłem Luke'a z
powrotem w kuchni i nalałem sobie kieliszek rumu. Potem zacząłem
szukać Daisy.

Wyglądał i sapał tak, jakby miał za chwilę dostać apopleksji.
- Skąd wiesz, że to Daisy wypuściła psa? - spytała Sonia

defensywnie, chociaż Livvy nie miała co do tego najmniejszej
wątpliwości.

- Bo była na dole - parsknął Henry. Mogło się wydawać, że z

uszu buchnie mu zaraz para. - Bo kiedy ją znalazłem, powiedziała:
„Mamusia nie powinna wychodzić i zostawiać mnie samej. Teraz
pożałuje". Gdyby mi się udało wyciągnąć ją spod tego łóżka - warknął
Henry - to sama by pożałowała.

Sonia zbladła. Najgorsze, co mogło było spotkać Daisy, to

gromka bura i szybkie zapakowanie z powrotem do łóżka, ale Daisy
wolała nie ryzykować i Livvy jej się nie dziwiła. Mała dobrze
wiedziała, że posunęła się za daleko.

- Nie proś mnie, żebym kiedykolwiek więcej z nią został.

Następnym razem gotowa podpalić dom!

Z tym poczłapał sapiąc do swego pokoju.
- Na mnie też już czas - oznajmił Andy. - Biedny Henry! -

Uśmiechnął się szeroko. - Mam nadzieje, że ją wydostaniecie spod
tego łóżka.

- Jest wystraszona - powiedziała Sonia. - To tylko dziecko. -

Uklękła koło łóżka Livvy i zagruchała: - Daisy, mamusia tu jest. Bądź
teraz grzeczną dziewczynką i wyjdź. - Nie otrzymawszy odpowiedzi,
wyszeptała chrapliwie: - Chyba się nie udusiła?

- Oczywiście, że nie - odparła Livvy. - Powietrza tam nie brak.
- Będę ją musiała wyciągnąć. - Sonia wsunęła głową i ramiona

pod łóżko, po czym utknęła. Wydostała się po chwili szamotania. -
Nie dam rady. Może ty, Livvy?

Łóżko stało przysunięte do ściany, a Daisy zwinęła się w kąciku

jak kotka. Wielki palec miała wsunięty w usta i zdawała się głęboko
uśpiona. Livvy wywlokła ją delikatnie.

- Śpi maleńka - rozczuliła się Sonia, chociaż powieki Daisy

wyraźnie drgały. - Położę ją do łóżka.

Zaniosła ją do swojego pokoju i ułożyła w łóżeczku. Buzia Daisy,

przypominająca małego aniołka, odbijała różowo od bieli poduszki.

- Nie powinnam jej była pewno zostawiać - powiedziała Sonia.
- Nie mów przy niej takich rzeczy - doradził Corbin od drzwi.
Byli teraz ze sobą wszyscy na ty.
- Nie słyszy mnie, śpi - odparła Sonia.
- Mylisz się grubo - stwierdził wesoło. - Wiedziała doskonale, że

jak będzie miała zamknięte oczy, zostanie po prostu położona do
łóżka. A liczy, że do rana wszyscy zapomną o tej historii. Nawet
Henry.

- Choć teraz jest na nią wściekły. - Livvy się roześmiała. - No,

muszę zajrzeć do cioci Maysie. I do kotów.

- A ja do Luke'a. Spotkamy się potem na dole?
- Dobrze.
Minęło trochę czasu, nim mogła do niego zejść. Wprawdzie

zastała Maybelle w łóżku, ale światła w sypialni paliły się i starsza
pani czekała na nią, żeby się dowiedzieć, jak przebiegł wieczór, i
porozmawiać o Daisy. Cała historia nie była wcale zabawna. Maybelle
stała trzymając się balustrady najwyższego piętra i przyglądając
bezradnie, jak biedny Henry ugania się za rozpędzoną kocio-psią
menażerią. Szczęśliwie nikomu nie stała się krzywda. Koty siedziały z
zadowolonymi minami na swoich poduszkach, Luke nie zdołał ich
dopaść, więc wyszedł bez draśnięcia. Ale stylowa żardiniera poszła w
drzazgi, a Henry'emu z pewnością skoczyło niebezpiecznie ciśnienie.
Ktoś musi się rozmówić z Sonią i z Daisy.

- Zrobię to rano - przyrzekła Livvy. Usiadła koło łóżka Maybelle

i zaczęła opowiadać. - Bawiliśmy się cudownie. - Wyszczególniła
menu, opisała lokal. - W stylu statecznej rezydencji. Boazerie na
ś

cianach, olejne obrazy, galeria ze stolikami dookoła, pośrodku

parkiet do tańca

- Andy pojechał do domu? - spytała Maybelle.
- Oczywiście.
- A gdzie Corbin?

- Na dole.
- Czeka na ciebie?
- Mam zejść na chwilę, tak. - A gdy Maybelle skwitowała to

uśmiechem, Livvy spytała: - Coś ci jeszcze trzeba?

- Zgaś światło wychodząc.
Większa część świateł w domu była już pogaszona, hall

wejściowy posprzątany. Potłuczone doniczki zostały wyrzucone,
ziemia wymieciona, reszta poustawiana. Drzwi do saloniku stały
otworem, więc Livvy tam się skierowała. Corbin siedział przy
kominku.

- Ty to posprzątałeś? - zapytała. Wiedziała, że on, bo nikt inny

nie schodził na dół.

- Przepraszam za szkody - powiedział. - Pokryje je.
- Mogły je równie dobrze spowodować koty.
- Nie, to Luke miażdży wszystko jak czołg. Oświetlenie saloniku

- boczne lampki i blask kominka - było łagodne. Livvy utkwiła
zdumione oczy w człapiącą ku niej dziecinną zabawkę, szeroko
uśmiechniętego, nakręcanego, białego pieska w czarne cętki.

- Co to?
- Prezent na twoje piąty urodziny.
- Co takiego?
- Andy dał ci wtedy kaczuszkę, ja ci dałem pieska. Byłem tutaj.

Przychodziłem, jak daleko możesz sięgnąć pamięcią.

Usiadła na dywanie koło kominka, z nogami podwiniętymi pod

siebie. Zabawka posuwała się urywanymi ruchami, dopóki nie
natrafiła na ścianę, po czym się przewróciła i leżała turkocząc.

- Tak - powiedziała Livvy.
- Moi rodzice mieli domek w Zatoce Słodkiej Wody.

Przyjeżdżaliśmy tu zawsze na wakacje. Twoje urodziny są
dwudziestego lipca.

- Kto ci to powiedział?
Każdy mógł mu powiedzieć. On tymczasem powtórzył:

„Przychodziłem tu, przychodziłem stale" i Livvy zrobiło się żal, że go
nie znała przez całe życie, choć miała takie uczucie, jakby znała.

Wciągał dalsze prezenty z torby przy fotelu. Lalka o drewnianych

przegubach na jej szóste urodziny. Baryłka marmoladek o kształcie
małych ludzików na siódme.

- Był z ciebie wtedy okropny łasuch.

- Do dzisiaj lubię łasuchować.
- Wiem - odrzekł, jak gdyby wiedział o niej wszystko. Dalej

szczotka, grzebień i lusterko, dziecięcy komplet z wymalowanymi na
nim niebieskimi ptaszkami.

- Bo włosy ci się okropnie plątały, kiedy spacerowaliśmy po

plaży. Chodziłaś boso, włosy powiewały za tobą na wietrze.

- Więc chodziliśmy po plaży?
- Nie sami. Zawsze większą grupą. Ja miałem wtedy szesnaście

lat, ty byłaś jeszcze maluchem. Ale włóczyłaś się za nami, byłaś
okropnie ciekawska. Rozgarnięta jak na swój wiek, ale za młoda dla
mnie.

Prawie go widziała, wyższego o głowę od wszystkich

rówieśników, od wszystkich inteligentniejszego. Przeczesała włosy
dziecięcą szczotką i powiedziała:

- Nie mogłam się doczekać wakacji i twojego przyjazdu. Lubiłam

najbardziej lato, kiedy można się było kąpać i drapać po skałach.

Zakrawało to na nieprawdopodobieństwo, ale przeżywali jakby

rzeczywiste wspomnienia w miarę, jak z torby wyłaniały się coraz to
nowe prezenty, po jednym na każdy rok. Prezent na siedemnaste
urodziny zaparł Livvy dech w piersiach. Wszystkie prezenty były
odtąd piękne i drogie.

- Zaczynało mi świtać - mówił Corbin - że nie jesteś zwykłą

dziewczyną. Byliśmy tylko bliskimi przyjaciółmi, ale lubiłem tu
przyjeżdżać, spotykać się z tobą, rozmawiać. O niektórych rzeczach,
potrafiłem opowiadać tylko tobie.

Livvy ukryła twarz w kaszmirowym swetrze niebieskiej barwy jej

oczu.

- Tak o niego dbałam - wyznała. - Prałam go z nieskończoną

pieczołowitością, bo chciałam, żeby trwał wiecznie.

Dalej były staromodne kolczyki, ametysty w filigranowej złotej

oprawie, i na następne urodziny bransoletka do kompletu. Potem tom
„Poezyj" Johna Donne'a oprawny w skórę, o których Corbin
powiedział:

- Z początku nie miałaś do niego zbytnio serca, dopiero jak ci

przeczytałem kilka moich ulubionych wierszy, zaczęłaś go cenić.

Książka była piękna, w wytłaczanej skórzanej oprawie i z

pergaminowymi stronicami o złoconych brzegach. Rozkosz sprawiało
Livvy samo patrzenie na nią, dotykanie jej. Dalej szła miniaturka

kotki syjamskiej, która przypominała Szulę, perfumy w kryształowej
buteleczce, jedwabna bielizna, oprawna w srebro szczotka do włosów
wraz z grzebieniem.

Wymyślali dla każdego prezentu odpowiednią historię, mając

cały czas uczucie, jakby wspominali dawne dzieje. Aż doszli do
ostatnich urodzin. Livvy, nigdy dotąd nie rozpieszczana, siedziała na
dywanie, otoczona górą prezentów, czesząc znowu włosy, tym razem
szczotką w srebrnej oprawie.

- Chciałem ci kupić pierścionek. W końcu znamy się tak długo.

Wiemy, że jest nam dobrze razem. Ja wiem, że cię kocham. - Serce
podskoczyło jej na te słowa, lecz on już ciągnął dalej: - Ale
postanowiłem poczekać do twoich następnych urodzin, nim się
poproszę, żebyś została moją żoną. Tymczasem przywiozłem ci to.

Ż

eby została jego żoną! Livvy z wrażenia przestała czesać włosy,

zatrzepotała powiekami. Wyprostowana spojrzała najpierw na niego,
potem na obraz, który wyciągnął jak prestidigitator zza fotela. Oparł
go o fotel naprzeciw niej, jakby to było ukoronowanie gry, którą
prowadzili.

- I co ty na to? Autentyczny Laurence Charles. Nagły mróz

przeniknął ją do szpiku kości Jakby jakaś ręka

wywlokła ją z tego ciepłego pokoju w chłód zimowej nocy.

Wpatrywała się w obraz, niezdolna wykrztusić słowa.

- Nie za dobry, co? - odezwał się w końcu Corbin. Siedziała jak

zahipnotyzowana, nie mogła oderwać wzroku.

Obraz miał żywe kolory, wyglądał jak nowy. Widok morza, ze

słońcem połyskującym złoto na piasku, a srebrno na wodzie, z
wysokim jachtem o wydętych żaglach.

- Gdzie go znalazłeś? - wyszeptała.
- Przyjaciele szukają dla mnie. I trafili na ten obraz. Należał do

kogoś, kto był członkiem komuny w czasie, gdy Charles tu przebywał.

Koniuszkiem języka oblizała suche wargi.
- Czy ten ktoś jeszcze żyje?
- Niestety nie. Dotarli do syna. Jego ojciec miał w młodości

ciągoty artystyczne, ale ostatecznie wylądował w firmie rodzinnej.
Hurtowy handel owocami. Firma prosperuje do dziś dnia, więc może
słusznie zrobił. Ale to nie wszystko.

Corbin myśli, że ona jest taka podekscytowana odkryciem,

którym się z nią dzieli.

- Listy. Paczka listów do narzeczonej, rodzaj dziennika z

rysunkami na marginesach. Pobrali się, kiedy wrócił, i żona
przechowała jego listy. Jeszcze ich nie czytałem. Przestudiujemy je
jutro razem.

Zasadzka minionego czasu. Obraz, który wygląda jak nowy, i

głos dochodzący z przeszłości. Ktoś, kto prowadził dziennik, musiał w
nim wymieniać nazwiska, a jeśli choć raz wspomniał Maybelle
Murrin, obudzi to czujność Corbina.

- Gdzie masz te listy? - zapytała.
- W kancelarii.
Ona musi je przeczytać pierwsza. Nie może ryzykować

zniszczenia ich, nawet jeśli jest w nich coś niebezpiecznego, ale
będzie przynajmniej przygotowana. I uprzedzi Maybelle. Na miłość
Boską, Maybelle ma przeszło osiemdziesiąt lat. Wystarczy, żeby
pokręciła głową i westchnęła: „Nie pamiętam".

- Późno się zrobiło - powiedział Corbin. - Jesteś zmęczona.
Widać po niej napięcie, a Corbin czyta w niej jak w otwartej

księdze, jeśli chodzi o wszystko prócz tej jednej sprawy.

- Dzień był emocjonujący - odrzekła wesoło. - Obraz, listy,

prezenty.

Popatrzyła na stos podarków koło siebie. Miały taką magiczną

moc! Aż do ostatniego, po którym cały czar prysł.

- Oddaj Daisy rzeczy, z których wyrosłaś.
- Pomyśli, że Gwiazdka nadeszła wcześniej w tym roku. Corbin

spakował prezenty z powrotem do torby i pomógł Livvy zanieść je na
górę.

Wszystkie prócz obrazu. Ten zaniósł do kancelarii. Livvy

przyglądał się, jak go ustawia na biurku obok paczki pożółkłych
kopert, przewiązanych spłowiałą błękitną wstążeczką.

Kiedy wszyscy zasną, zejdzie na dół, weźmie listy i przeczyta je

w swoim pokoju. Jutro będzie musiała powtórzyć tę lekturę z
Corbinem. Modliła się rozpaczliwie, żeby została jej oszczędzona
chwila, gdy trzeba będzie odegrać scenę zdumienia, jakby nie mogła
uwierzyć własnym oczom, że widzi imię Maybelle.

W jej pokoju Corbin postawił torbę, ona zaś położyła na toaletce

część prezentów, którą niosła, po czym zapytała:

- A co ja ci dawałam przez te wszystkie lata, kiedy ty mnie

obsypywałeś prezentami?

Wziął ją na chwilę w ramiona, popatrzył z góry na jej bladą

twarz.

- Więcej niż ktokolwiek - odparł.
Pocałował ją delikatnie, powiedział: „Dobranoc" - i wyszedł

zamykając za sobą cicho drzwi.

Livvy

musiała

odczekać

co

najmniej

godzinę,

więc

przyszykowała się do snu i położyła na chwilę, żeby się trochę
odprężyć. Ale nic z tego nie wyszło, mózg pracował jej jak szalony.
Wiedziała, że prędzej czy później coś takiego się zdarzy. I tak miała
szczęście, że Corbin czekał z przeczytaniem listów na nią. Mógł
równie dobrze zaskoczyć ją po powrocie pytaniem: „Dlaczego
Maybelle twierdzi, że nic nie wie o komunie artystów? Bywała tam
częstym gościem. Znała dobrze Laurence Charlesa".

Nie zapaliła światła. Oczy miała nawykłe do ciemności, a dość

blasku wpadało przez okna, żeby dojrzeć poręcz i schody. Skradała się
jak myszka - tak Henry wyraził się o Daisy - i kiedy skrzypnęły
schody, zaklęła w duchu. I natychmiast zaszczekał Luke.

Sklęła go także, chociaż zaraz umilkł, a ona zsunęła się na

palcach z reszty schodów i przemknęła przez hall. Zasłony w
kancelarii były zasunięte, więc podeszła do okna wychodzącego na
patio i wpuściła odrobinę poświaty, żeby widzieć, gdzie leżą listy.

Miała je w reku, kiedy z hallu wpadła smuga zapalanego światła.

Szybko, instynktownie odłożyła listy, zapaliła w kancelarii lampę i
podeszła do drzwi. Wiedziała, że to będzie Corbin.

- Cieszę się, że nie zapomniałeś nałożyć szlafroka - powiedziała.
Miał na sobie krótki granatowy szlafrok frotowy, spod którego

wyglądały gołe łydki. Na bosych stopach zdawał się sunąć
bezszelestnie przez hall.

- Też nie mogłeś spać czy też zawsze przeprowadzasz inspekcję,

kiedy Luke zaszczeka?

- Nie spałem i pomyślałem, że to może ty. Co tu robisz?
- Chciałam jeszcze raz popatrzeć na obraz. - Obeszła biurko i

stanęła z założonymi rękami, twarzą do obrazu. - To prawdziwe
odkrycie. Leżałam i myślałam o nim. Zeszłam, żeby jeszcze raz na
niego rzucić okiem i żeby sobie zrobić coś do picia.

- Mogę ci dotrzymać towarzystwa?
- Tutaj?
Pokazał wszystkie zęby.

- Gdybym miał wybór, powiedziałbym, w twoim albo w moim

pokoju.

Livvy potrząsnęła głową.
- Ale ponieważ nie mam, to może w saloniku? Dorzucimy do

kominka. - Wziął z biurka listy. - I oddamy się lekturze.

Tak wymykała się Livvy szansa przeczytania listów przed nim.

Nawet gdyby powiedziała: Myślę, że na górze byłoby zabawniej,
czego oczywiście nie może zrobić, i tak byłby to tylko manewr
opóźniający. Corbin już zsunął wstążeczkę i wyciągał z koperty
pierwszy list.

- A więc zapoznajmy się z kolegami Laurence Charlesa -

powiedział. - Może natkniemy się na Czarną Damę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Wśród popiołów na kominku żarzyły się jeszcze resztki drzewa.

W saloniku nie było zimno, ale ona zeszła w szlafroku narzuconym na
piżamę, a Corbin prawdopodobnie nie miał pod szlafrokiem nic. A
jeśli się okaże, że w listach wspomniana jest Maybelle, krew zetnie jej
się w żyłach na lód. Przyglądała się chwile, jak na drewno wypełzają
małe płomyczki. Chętnie by cisnęła całą te paczkę listów do ognia.

Corbin siedział na kanapce, czytając pierwszą stronę.
- Listy są ułożone w porządku chronologicznym - poinformował.

- Facet przyjechał tutaj w maju. Nazywał się Wallace Witts, miał
dwadzieścia jeden lat.

Wysunął rękę i pociągnął ją koło siebie na kanapkę.
- Był tu od maja do początku listopada. Szkoda, że nie posiedział

miesiąc dłużej.

Sam widok daty u góry pierwszej kartki przyprawił Livvy o

mdłości, ale rozumiała, czemu przyszła pani Witts zachowała listy.
Warto było choćby dla rysunków na marginesach. Wallace opuścił
komunę na wyspie i wrócił do miasta, żeby poślubić swoją
dziewczynę i sprzedawać przez resztę życia owoce, ale kiedy
prowadził dla niej ten dziennik, był artystą.

Część rysunków miała charakter scenek rodzajowych. Wallace

mieszkał w opuszczonym domu na farmie i równolegle z opisem
szkicował niektóre miejsca i ludzi. Livvy musiała się powstrzymywać,
ż

eby nie wyrwać Corbinowi z ręki listów, które po wyjęciu z kopert

trzymał tak, że mogła czytać z równą łatwością co on.

- Laurence Charles!
Corbin stuknął palcem w kartkę. Laurence przygotowuje

wystawę. Laurence ma własny domek. Szczęśliwie Wallace nie
naszkicował ani jego, ani domku.

Był, pewnego dnia na garden party.
„Kościół jest drewniany, toczony przez korniki, a za otarcie się o

miejscowych notabli musimy zapłacić po szylingu od głowy. Uważają
nas za próżniaków i nicponiów, ale pójdziemy, bo zapowiada się
wyżerka jak się patrzy".

- A to dobre - skomentował Corbin.
Livvy sięgnęła mu przez rękę po następny list. Wyglądało, że

jedzenie spełniło oczekiwanie braci artystycznej, a o Maybelle nie
było wzmianki.

- Ciekawym, czy jest na tej fotografii - zastanowił się Corbin. -

Musimy spytać, może syn będzie wiedział.

Listów było w sumie dwadzieścia pięć i Livvy oddychała szybko,

ś

ciśniętą z emocji piersią, dopóki Corbin nie odłożył ostatniego.

Dopiero gdy się upewniła, że nie ma w nich nic, co by wiązało
Maybelle z Laurence zdała sobie sprawę jak ją pieką oczy. Do tej
chwili pożerała stronę za stroną, ledwie ważąc się mrugnąć powieką i
teraz pokój rozpłynął jej się przed oczami.

Przesłoniła je dłonią, a Corbin objął ją ramieniem i przyciągnął do

siebie. Zaczął ją głaskać po włosach, a ona, wtulona w niego, czuła
ciepło jego nagiej skóry pod szlafrokiem.

Sama była jakby naga pod nikłą osłoną, jaką jej dawał cienki

materiał. Ręce wyrywały jej się mimo woli, by się złączyć na jego
szyi lub przyciągnąć go jeszcze bliżej. Aż nagle palce jej zesztywniały
i położyła mu rozpostarte dłonie na piersi, odpychając go od siebie.
Wyślizgnęła się z jego objęć. Oczy miała pociemniałe i nieszczęśliwe.

- Dlaczego mi się nie pozwalasz kochać? - spytał. - Czego się

boisz? Przecież nie mnie. Wiesz dobrze, że prędzej bym zrobił
krzywdę sobie niż tobie. Skrzywdzenie ciebie byłoby największą
krzywdą dla mnie samego.

Nie mogła wykrztusić słowa.
- To nie z powodu Andy'ego - ciągnął Corbin. - Czy był ktoś

inny?

- Dlaczego o to pytasz? - wykrztusiła wreszcie.
- Bo kryjesz w sobie jakieś cierpienie. Albo lęk.
Był to lęk przed samą sobą. Pragnęła przestać się bronić. Nie

wiedziała dotąd, co to żądza, doznanie mroczące umysł.

Nigdy przedtem nie czuła się pusta, jak człowiek wygłodzony,

jęczący w duszy z łaknienia. Lecz skądś wzięła siłę, by się oprzeć, gdy
położył dłonie na jej odpychających go rękach i chciał je odsunąć.

Oczywiście byłby w stanie to zrobić. Mógłby unieść jej dłonie do

góry i zostawić ją nie osłoniętą i bezbronną, ale załkała: „Nie!", a on
zapytał jeszcze raz: „Dlaczego?"

Nie może się z nim mocować. Już jest winna prowokacji nad

miarę, żąda od niego samokontroli, jakiej nie ma prawa oczekiwać
ż

adna kobieta.

Gdyby nie te nieszczęsne listy, nigdy by tu nie zeszła w takim

stroju. Obawa, co mogą ujawnić, uczyniła ją ślepą na większe

niebezpieczeństwo. Posunęła się już o wiele za daleko. Musi
natychmiast zacząć mówić, dziękując swojej gwieździe, że Corbin
jeszcze chce z nią rozmawiać.

- Może to Andy - wyjąkała. - On myśli... utrzymywałam go w

przekonaniu...

To prawda, lecz Andy nie odgrywa w tym żadnej roli i Corbin to

dobrze wie.

- Nie - powiedział teraz.
- A może Sonia. Jej historia jest przestrogą.
- Co to ma wspólnego z nami?
Oczywiście nic. Uchwyciła się bezsensownych wymówek, byleby

ją puścił. Wszystko lepsze niż prawda.

Uścisk jego dłoni na jej przegubach zelżał i Livvy oswobodziła

ręce, a Corbin wyprostował się na siedzeniu.

- Koty to nieufne stworzenia - spróbowała zażartować, lecz nie

zdołała przy wołać uśmiechu na wargi.

Pod ścianą wciąż leżał nakręcany piesek, o którym zapomnieli

zbierając prezenty, więc Livvy spróbowała jeszcze raz, chwytając się
rozpaczliwie uprzedniej fikcji.

- Wiem, znamy się od wielu lat, ale powiedziałeś, że poczekasz

do moich następnych urodzin. Byliśmy zawsze dotąd tylko bliskimi
przyjaciółmi, więc proszę cię, nie ponaglaj mnie teraz.

- Mogę się przenieść do domku.
- Do domku Laurenca? Nie byłoby ci tam zbyt przyjemnie.
Powiedziała pierwszą rzecz, jaka jej przyszła na myśl, lecz

zabrzmiało to, jakby nie chciała, żeby się wyprowadzał.

- Tu też nie jest bynajmniej przyjemnie w nocy - powiedział

sucho. - Spać pod tym samym dachem co ty i tak bardzo cię pragnąć.

Zerwała się w popłochu, rzucając panicznie:
- Proszę cię!
Uśmiechnął się teraz z przekąsem, może wobec niej, a może

wobec samego siebie.

- Już dobrze. Wracaj do łóżka. Ja uporządkuje listy.
- Przepraszam - rzuciła załamującym się wciąż głosem, a on

posłał jej jeden ze swoich ironicznych uśmieszków.

- Może by mi się lepiej powiodło, gdybym zapomniał nałożyć

szlafroka.

Tym razem się uśmiechnęła.

- Znowu się przechwalasz - rzekła i uciekła na górę. Zamknęła

się na zasuwkę chociaż wiedziała, że Corbin nie przyjdzie do jej
pokoju. Może się bała, że ona sama wstanie w lunatycznym śnie, bo
przez ostatnie noce miała rojenia pełne żądz.

To, do czego omal nie doszło na dole, było najkrytyczniejszym

momentem jej życia. Corbin mógłby tak łatwo zrobić z nią wszystko,
gdyby jej tylko zamknął usta. Słowa stanowiły jedyną obronę w
chwili, gdy każdy nerw ciała rwał się do niego.

Cudownie byłoby się z nim kochać, lecz nic by to nie zmieniło.

Rano musiałaby go nadal tak samo oszukiwać z powodu człowieka,
który zginął czterdzieści lat przedtem, nim się urodziła.

Rano Daisy zjawiła się w kuchni przygaszona, prowadzona przez

Sonię za rękę. Zeszły nieco później niż zwykle. Corbin, Henry i Livvy
pili przy stole pierwszą filiżankę kawy. Wzrok Daisy pobiegł ku
Henry'emu, który na nią łypnął spod oka.

- Daisy bardzo żałuje, że narobiła wczoraj takiego zamieszania -

przeprosiła za nią Sonia. - Zeszła na dół napić się mleka i pies się
wymknął, kiedy otworzyła drzwi.

Daisy kiwała gorliwie głową. Akurat prawdopodobna historia,

pomyślała Livvy.

- Hmm - mruknął Henry. Ochłonął trochę po przespanej nocy, a

Daisy miała rzeczywiście skruszoną minę. - No, poprzestaniemy na
tym wytłumaczeniu - powiedział. - Tym razem - dorzucił.

- Daisy przeprosi także ciocie Maysie. - Sonia nie zapomniała, że

Henry musiał zaaplikować Maybelle brandy po awanturze. - Czuje się
już dobrze, mam nadzieję?

- Czuła się lepiej już wczoraj - odrzekła Livvy. - Gniewała się

bardzo na Daisy, ale jakoś przyszła do siebie. Właśnie niosę jej na
górę herbatę. Daisy może pójść ze mną.

Weszła pierwsza, zostawiając Daisy na podeście schodów i

delikatnie obudziła Maybelle. Dopiero kiedy Maybelle popijała
herbatę, wprowadziła Daisy, która szepnęła: „Przepraszam" bardzo
niepewnym głosikiem.

- Słyszę, że zeszłaś się napić mleka? - powiedziała Maybelle.
Daisy zaszurała nóżkami.
- Więc był to nieszczęśliwy wypadek, a wypadki się zdarzają -

ciągnęła Maybelle. - Ale gdybym myślała, że wypuściłaś psa

naumyślnie, żeby zrobić psotę, to bardzo bym się na ciebie gniewała.
Rozumiesz, prawda?

Daisy kiwnęła głową i jęła się cofać tyłem od łóżka.
- No, to zmykaj - powiedziała Maybelle i Daisy puściła się

biegiem, jak szybko mogły ją unieść nogi.

Livvy uśmiechnęła się.
- Myślisz, że wyciągnie z tego naukę?
- Jeśli wyciągnie - odrzekła sucho Maybelle - to najpewniej

naukę, że dorośli są łatwowierni. Jak tam dzisiaj Henry? Wczoraj był
czerwony, jakby miał zaraz dostać apopleksji.

- Dzisiaj ma już normalniejszą cerę. Zwolnił Daisy warunkowo

od kary. Ale jeszcze jeden taki psikus, a zakuje ją w dyby.

Kiedy Livvy zeszła na dół, Daisy czekała w hallu, przy drzwiach

do saloniku. Drzwi niebyły zamknięte, Daisy zajrzała do środka i
zobaczyła nakręcanego pieska. Ściskając go teraz, spytała Livvy:

- Czyj ten piesek?
- Przywiózł go wczoraj Corbin - wyjaśniła Livvy. - Przywiózł

mnóstwo różnych rzeczy. - Musiała teraz posłać Corbinowi uśmiech. -
Miedzy innymi kilka zabawek. Daisy znalazła jedną z nich. Co na to
Henry?

Henry zastanawiał się chwilę. Daisy nie spuszczała tymczasem

rozmarzonego wzroku z zabawki, nie śmiejąc jej dotknąć. Kiedy
wreszcie burknął: „No, dobrze", złapała pieska i ukryła się z nim za
krzesłem w kącie, żeby jak najmniej zwracać na siebie uwagę, bo a
nuż dorośli zmienią zdanie.

- Czy mogę powiedzieć o obrazie i listach? - spytała teraz Livvy.
Była to naturalna rzecz, jaką powinna zrobić.
- Oczywiście - odparł, więc podjęła:
- Mamy obraz Laurence Charlesa i rodzaj dziennika jednego z

artystów, którzy tu przebywali w owym czasie.

Sformułowała to tak, żeby odkrycie wyglądało na wspólny

sukces.

Zresztą tamci tak to odbierali, bo była to ich historia, rzecz, która

się rozgrywała na ich podwórku. Musieli natychmiast obejrzeć obraz i
przeczytać dziennik. Pobiegli do saloniku, kiedy Corbin im
powiedział, gdzie mają szukać, i przyglądali się malowidłu, jakby to
było bezcenne arcydzieło. Sonia wypatrzyła inicjały „LC", a Henry
skomentował:

- Autentyczny Laurence Charles. Wygląda jak nowy.
- Został oczyszczony - wyjaśnił Corbin. - Marszand, który go dla

mnie znalazł, usunął warstwę brudu.

- Jest jak wczoraj malowany - dorzucił Henry. - Możemy go

pokazać Maybelle?

Nie było sposobu powstrzymania ich. Kiedy Livvy poszła na górę

ze śniadaniem, Henry szedł za nią z obrazem. Maybelle siedziała już
przy swoim zwykłym stoliku.

- Corbin odnalazł obraz Laurence Charlesa - oznajmiła Livvy od

progu, starając się przygotować Maybelle na rewelację.

Stanęła między nią a Henrym, ale Maybelle nie zareagowała. Dla

Livvy było to, jakby się rozmyślnie ukryła za zasłoną nieuwagi,
natomiast Henry uznał, że Maybelle nie dosłyszała.

- Obraz Laurence Charlesa - powtórzył. - Tego malarza z

Wąwozu Czarnej Skały.

- A, oczywiście. - Maybelle zmrużyła oczy. - Bardzo ładny.
- Corbin przywiózł także dziennik - ciągnął Henry - który jeden z

tych malarzy prowadził dla narzeczonej.

- Przeczytałam to wczoraj - wtrąciła szybko Livvy. - Laurence

jest tam wspomniany tylko raz.

- Wygląda jak wczoraj malowany, prawda? - zagadnął Henry. -

Wiedziałem, że będziesz go chciała zobaczyć.

Livvy zabrała obraz i wyszła zostawiając ich pogrążonych w

rozmowie o Daisy.

Maybelle jak dotąd się trzyma, ale ten obraz musiał na niej zrobić

wrażenie. Niespokojna, Livvy przez całe przedpołudnie wynajdywała
preteksty, żeby wpadać do niej na górą i sprawdzić czy wszystko w
porządku. Wyglądało, że tak. Maybelle była pogodna i ożywiona,
zjadła z apetytem lunch, po czym położyła się na popołudniową
drzemkę.

Corbin pojechał zrobić fotokopie listów, które wczoraj przywiózł,

a Livvy zabrała się z powrotem do malowania. Kiedy po jakimś czasie
poszła na górę zobaczyć, czy Maybelle dobrze się czuje, zastała drzwi
zamknięte na klucz. Jęła stukać i kołatać klamką, a kiedy Maybelle
wreszcie uchyliła drzwi, Livvy wtargnęła niemal do środka.

- Dlaczego się zamknęłaś? - zapytała z pretensją. - Dobrze się

czujesz?

- Czułabym się lepiej, gdyby mnie zostawiono w spokoju.

Maybelle, oparta na lasce, mierzyła ją złym wzrokiem. Paliła

papiery w małym kominku. Cedrowa skrzynia stała otwarta, na
podłodze leżały rozrzucone listy i papiery. Maybelle musiała siedzieć
przycupnięta niewygodnie na stołeczku koło kominka. Nie powinna
była rozpalać ognia!

- Możesz spowodować pożar, ten komin nie był czyszczony od

lat - powiedziała Livvy. - Co byś zrobiła za zamkniętymi drzwiami,
gdyby coś wypadło z kominka i dywan się zajął?

Jak na komendę z kominka wyfrunął poczerniały strzęp papieru i

opadł na dywan. Patrzyły obie, ale dywan się nie zajął.

- Corbin pytał, czy nie mam jakichś starych fotografii, więc

postanowiłam poszukać - wyjaśniła Maybelle. - Uzbierało się tu
mnóstwo szpargałów, palę je.

Nie szuka wcale fotografii dla Corbina. Chce zniszczyć ostatnie

ogniwo łączące ją z Laurence Charlesem. Skrzynia jest pusta,
Maybelle dokopała się do dna, a to nie było bynajmniej łatwe dla
kaleki takiej jak ona.

Przy kominku leżało kilka kupek papierów, fotografii, listów, a

obok, oddzielona od innych, liliowa koperta. A więc jeszcze jej nie
spaliła! Siedziała widać rzucając na stos ofiarny całą resztę i zbierając
się na odwagę, by wrzucić w płomienie tę jedyną rzecz, która się
liczy.

- Jeżeli się zdecydowałaś na to całopalenie, to pozwól, że ci

pomogę.

Livvy uklękła koło kominka, a Maybelle, krzywiąc się z bólu,

przycupnęła niezdarnie na stołeczku. Przyciągnęła laską poukładane
kupki, zakrywając przy tym liliową kopertę.

- Pośpiesz się więc - zakomenderowała ostro. - Dym zaczyna

mnie dusić.

- Mogę je spalić na dole.
- Nie, chcę być przy tym. Jestem sentymentalną idiotką, żegnam

się ze swoją przeszłością. Stare śmiecie, spal je! - powiedziała. -
Dobra z ciebie dziewczyna.

Livvy wrzucała papiery w płomienie, jak najszybciej się dało.

Dym się zwiększał i kiedy wzięła w rękę liliową kopertę, Maybelle
zakaszlała i odwróciła głowę. Livvy położyła resztę papierów na
palenisku. Buchnął płomień, do góry poszły iskry. Kiedy wszystko
obróciło się w popiół, spojrzała na Maybelle.

Blask, który zdawał się czynić Maybelle młodą, jakby się wypalił,

więc Livvy się poderwała i wzięła ją w ramiona.

- Nic mi nie jest, zmęczyłam się tylko - szepnęła Maybelle. - Nie

odpoczywałam dzisiaj. Teraz odpocznę.

Livvy położyła ją do łóżka, podała jej proszki, które Maybelle

miała zażywać w razie nagłej słabości i zeszła prosto do telefonu,
wezwać doktora Asletta. Zastała go w domu. Przyszedł przed
wieczornymi przyjęciami.

- Co ty tu robisz, Clifford? - zapytała Maybelle.
- Ja wezwałam doktora - wyjaśniła Livvy.
- Budzisz mnie, bo wezwałaś doktora? Powiedz jej, Clifford, że

stare kobiety łatwo się męczą.

Doktor Aslett uśmiechnął się wraz z nią. Zbadał jej puls i serce,

pogawędził chwile. Sonia i Henry czekali wystraszeni, kiedy zszedł z
Livvy na dół. Jego diagnoza była względnie pocieszająca. Serce bije
nieregularnie jak zawsze, ale Maybelle jest w dobrym nastroju.

- Opiekuj się nią tylko jak dotąd, moja droga. - Poklepał Livvy

po ręce. - Wiem, jak się o nią troszczysz.

Ale Livvy się bała. Wiedziała, że dzisiejsze przejścia nie miną

bez echa.

Corbin wrócił wkrótce po odjeździe lekarza. Zawołał jej imię

wchodząc do domu i spytał, ledwo się ukazała:

- Stało się coś?
Starała się przybrać pogodną minę, ale Corbin był niespokojny,

więc musiała mu wyjaśnić.

- Nie podobał mi się wygląd cioci Maysie, ale doktor twierdzi, że

nie ma powodu do paniki.

- Najmniejszego - oświadczył zdecydowanie Henry. - Straciłaś

głowę i zrobiłaś niepotrzebny alarm, co, Livvy?

Corbin się uśmiechnął.
- Wolne żarty - powiedział. - Livvy nie traci głowy. Ty umiesz

zachować zimną krew, prawda, śliczna panienko?

Objął ją ramieniem, a ona odpowiedziała mu uśmiechem.
- Skoro tak twierdzisz.
Ale drogo ją kosztowało zachowanie zimnej krwi. I w stosunkach

z Corbinem, które nie mogą się posunąć dalej, i w chwili, kiedy
zdecydowała się schować do kieszeni liliową kopertę.

Nie mogła jej spalić, byłoby to świętokradztwo. Leży teraz

schowana w szufladzie jej toaletki. Nawet gdyby Maybelle nie
odwróciła się wtedy, Livvy nie zdobyłaby się na wrzucenie do ognia
tego posłania miłosnego Laurence.

Musi zachować zimną krew, nie może stracić głowy, chociaż nie

będzie to łatwe.

Jednakże przez następne kilka dni nie okazało się i zbytnio

trudne. Rankami Corbin pracował wykańczając scenariusz odcinka o
Madeleine Smith, Livvy zaś zajmowała się sprawami domowymi.
Popołudniami analizował i porządkował dane, jakie miał o Laurence
Charlesie, a Livvy mu asystowała i przepisywała na maszynie.
Czasami chodzili na spacery z Luke'em. Wieczorami siedzieli w
domu.

Z Corbinem nie miała przez cały tydzień kłopotów poza kłopotem

ze swymi własnymi reakcjami, bo wszystko się w niej wyrywało do
niego. On natomiast, po owej nocy, której ją próbował zdobyć, a ona
go odepchnęła, zdawał się uważać, iż następny ruch należy do niej.
Wiedziała, że jest pewny, iż koniec końców sama do niego przyjdzie.

Odnosili się do siebie przez ten tydzień jak serdeczni przyjaciele.

Dobrze było mieć Corbina w domu, kiedy wieczorami zaciągali
zasłony i zasiadali w cieple kominka. Sonia zrobiła się pogodniejsza
od jego przyjazdu, prawie już nie wzdychała, a Henry zwracała się do
niego per „Mój chłopcze" jak do odzyskanego syna.

Corbin nie próbował więcej wypytywać Maybelle o Laurence

Charlesa, uznawszy widać, że powiedziała mu wszystko, co wie, ona
zaś przepadała za jego towarzystwem i kokietowała go nadal. Daisy
sprawowała się tak grzecznie, że gdyby Livvy się nie domyślała, iż
chce zasłużyć na resztę zabawek, które przywiózł Corbin, toby się
zastanawiała, co takiego knuje.

W piątek wieczorem Daisy, w swojej flanelowej koszulce nocnej,

siedziała w saloniku chłonąc wieczorną bajkę Corbina. Od obejrzenia
rysunków na marginesach listów Corbin zaczął również ilustrować
historie, które wymyślał dla Daisy.

Okazało się, że ma talent. Narysował Daisy, którą wszyscy

rozpoznali, oraz jej zabawki i fantastyczne twory, jakie owe zabawki
napotykały

w

swych

wędrówkach.

Poprzedniego

wieczora

sportretował mamusię Daisy, bezwstydnie upiększając zarumienioną
Sonię, oraz Henry'ego żeglującego po siedmiu morzach jako pirata

pod flagą z trupią czaszką i piszczelami. Dzisiaj przyszła kolej na
Livvy. Rysował ją jako królową zamku pełnego syjamskich kotów, a
Daisy piszczała z uciechy, śledząc błądzący po papierze ołówek. Gdy
Corbin się zatrzymał, spytała:

- To trudno, narysować Livvy?
- Bardzo trudno.
Daisy zsunęła się z kanapki.
- Ja wiem, gdzie jest zdjęcie Livvy. Wyszli we dwoje z pokoju.
- Ciekawym, co mu pokaże - zachichotała Sonia. Livvy nie

przerywała swojej roboty, reperowania rozklejającego się aksamitnego
passe-partout.

- Za chwilą się dowiemy - powiedziała. - Pewno wybierze

najpodlejszą fotkę. - W domu było pełno jej amatorskich zdjęć, a
Maybelle miała jej fotografię portretową. - Zależy, gdzie ostatnio
grzebała.

Wcisnęła trochę kleju i przydusiła materiał do tektury, gdy nagle

echo własnych słów uruchomiło dzwonek alarmowy w mózgu. Daisy
szpera po szufladach i wyciąga różne rzeczy.

Ta myśl uderzyła ją jak cios w twarz i Livvy porwała się równe

nogi. Wybiegła do hallu. Zawołała: „Daisy! - i jęła wbiegać po dwa
stopnie na górę. Drzwi do jej pokoju stały szeroko otwarte, w środku
paliło się światło. Corbin stał nad wysuniętą szufladą toaletki, z
kartonikiem w ręku. Nie odwracając się do Livvy, polecił:

- Wracaj na dół, Daisy.
Daisy się nie opierała. Dała nura obok zastygłej Livvy i wybiegła

z pokoju, a Livvy usłyszała głos, który był niewątpliwie jej własnym
głosem.

- Chcesz pewnie wiedzieć, dlaczego?
- Nie fatyguj się. Sam do tego dojdę.
Powiedział to tak, jakby mu zaoferowała pomoc przy

rozwiązywaniu krzyżówki.

- A więc tak wyglądał.
Livvy wsunęła się bokiem do pokoju. Corbin miał szerokie bary,

które przesłaniały światło lampki, i chociaż pokój był jasno
oświetlony, Livvy wydał się teraz spowity mrokiem.

- Był kobieciarzem - powiedział - a Maybelle jedną z

uwiedzionych. Nic wielkiego, po tylu latach, więc nie rozumiem,
dlaczego tak rozpaczliwie to przede mną ukrywałyście.

Uważa, że jesteśmy przeciw niemu w zmowie, pomyślała Livvy.
- Maybelle nie wie, że to mam - wyznała zdruzgotana. Na

schodach rozległy się szybkie kroki i w drzwiach stanęła Sonia z
czerwoną twarzą.

- Znowu szperała w twoich rzeczach? Szukała pewnie tych

zabawek. Och, tak mi przykro!

- Powiedz jej, że na dzisiaj koniec bajek - polecił Corbin.
- Oczywiście. - Sonia obróciła się do Livvy, na której

skamieniałej twarzy malowała się gorycz, i uczyniła bezradny ruch
ręką. - Jest taka niesforna. Nie zrobi tego nigdy więcej.

Corbin zamknął drzwi, gdy Sonia wyszła, a po chwili zasunął

również rygiel. Livvy zrozumiała, jak musi się czuć przesłuchiwany
więzień w obliczu śledczego.

- To przesądza sprawę - powiedział. - Koniec bajek. Zacznijmy

teraz od początku. Chcę znać prawdę. Kiedy to znalazłaś?

- Parę lat temu.
Ledwo wymówiła te słowa, zorientowała się, że powinna była

powiedzieć: „W zeszłym tygodniu". Ale umysł miała jak wyprany,
opuściły ją wszystkie siły.

- Więc przez cały ten czas wiedziałaś, że Maybelle i Laurence

byli kochankami?

- Te rzeczy wyglądały inaczej w owych czasach - zaryzykowała.

- Mogli wcale nie być tym co my dzisiaj nazywamy kochankami.

- A ty jesteś specjalistką, jeśli chodzi o nie skonsumowane

związki. - W jego głosie brzmiała paląca drwina. - W każdym razie
mieli coś, co byśmy nazwali romansem?

Dowodził tego rysunek, a majaczenia Maybelle w gorączce

ś

wiadczyły, że wiązała ich namiętność, która zerwała wszystkie tamy.

Bez słowa kiwnęła głową, a on stwierdził cicho:

- Skąd mogłabyś być tego taka pewna, gdyby Maybelle ci nie

powiedziała?

- Maybelle nic mi nie mówiła, znalazłam to w jej papierach.

Maybelle jest stara i chora i nie pozwolę, żebyś ją brał na spytki.

- Kto jeszcze o tym wie? Henry? Sonia? Andy?
- Nie.
- Nikt? Z nikim o tym nie rozmawiałaś?
- Nie!
- Ukrywasz wiec romans sprzed sześćdziesięciu lat?

Znalazła się w pułapce. Corbin mówił powoli, z rozmysłem,

wiedziała, że ich zniszczy. Nienawidziła go za to. Nawet jeśli ona
odmówi powiedzenia jednego słowa więcej, on i tak dojdzie prawdy.
Nie spuści z niej oka i odpowie sobie sam na wszystkie pytania.
Zapędził ją w ślepą uliczkę. Przygląda jej się jak sep, za chwile zatopi
szpony w jej sercu.

- Nikt nigdy nie połączył jej imienia z imieniem Laurence

Charlesa. W prasie było do licha i trochę wywiadów dotyczących
sprawy, ale w żadnym nie wypłynęło nazwisko Maybelle. Romans
pozostał ich słodką tajemnicą. Nie chciała wówczas, żeby się wydał,
to zrozumiale, skoro była zaręczona z Edwardem Cramerem. Ale teraz
to już nie ma znaczenia. Maybelle może nie chce o tym mówić, ale ty
powinnaś to widzieć we właściwych proporcjach. Z perspektywy tylu
lat nie masz nawet powodu być zgorszona. Wiec dlaczego
sztywniejesz ze strachu na każdą wzmiankę o tym?

Krew odpływała jej coraz bardziej z twarzy w miarą, jak mówił.

Pewnie jest teraz biała jak kreda.

- Co takiego jeszcze wiesz? Kiedy Maybelle stąd wyjechała?
- N-nie wiem - wyszeptała zdrętwiałymi wargami. - Wiesz

dobrze - powiedział cicho. - A ja się także dowiem.

Przy swoich reporterskich sposobach wykryje z łatwością, kiedy

Maybelle odpłynęła do Ameryki. Powiedziała mu, że jej tu niebyło,
kiedy zginął Laurence, ale to nieprawda. Livvy miała ochotę rzucić się
z pazurami na jego nieprzejednaną twarz.

- Zdobędziesz sensacyjną historie, ale nie będzie to zbyt pięknie

wyglądało, jeśli wpędzisz do grobu starą kobietę. - O mało się nie
dławiła własnymi słowami. - Czy ty nie masz żadnej etyki, krztyny
sumienia? Bo oczywiście nie obchodzi cię to, że ja cię znienawidzę na
resztę życia.

- Oj, znienawidzisz - powiedział.
Schował kartonik do kieszeni, a Livvy przemknęła przez głowę

szaleńcza myśl, żeby spróbować mu go w jakiś sposób odebrać.
Sięgnął do jej ramion. Uścisk jego palców był miażdżący, wyrwałaby
się, gdyby mogła, lecz trzymał ją blisko i wysoko, jak szmacianą
lalkę.

- Już teraz mnie nienawidzisz - powiedział i uśmiechnął się do jej

przerażonej twarzy. - Tym razem nie udajesz, co, śliczna panienko?
To naga prawda, płynąca prosto z serca.

Livvy zamarła z przerażenia. Nie zdarzyło jej się jeszcze nigdy

spojrzeć w czyjeś oczy i zobaczyć w nich diabła. Corbin zadawał jej
ból, lecz nie na tym koniec krzywdy, jaką jej może zrobić. W oczach
miał czerwone błyski, chociaż przemawiał do niej jak kochanek.

- Byłem głupcem. Oszukiwałaś mnie od pierwszej minuty.

Dzieliłem się z tobą natychmiast wszystkim, czego się dowiedziałem,
i gdybym znalazł ten portret gdziekolwiek indziej, wierzyłbym do tej
chwili, że nic o nim nie wiedziałaś. - Manipulowałaś mną, jak
chciałaś. Zostawiłbym starszą panią w spokoju, gdyby się zaczęło
robić gorąco. Ze względu na ciebie. Ze względu na ciebie. - Posłał jej
szyderczy uśmiech. - Nie wyglądasz teraz zbyt ponętnie. Szkoda, że
przestałaś grać. Gdybym się chciał dowiedzieć, gdzie Maybelle była
owej nocy, kiedy ciemność zapadła dla Laurence'a, jakbyś mnie
powstrzymała od zapytania? Czy tak?

Przyciągnął ją ramieniem, ujął rękę za tył głowy i pocałował.

Złapała głośno powietrze, kiedy puścił jej głowę.

- Nie udawaj czystej lilii! - warknął. - Wypróbowałaś na mnie

wszystkie sztuczki. Całe to certowanie służyło tylko temu, by mnie
rozpalić. Mogłem cię mieć w każdej chwili.

Nie podda mu się tak łatwo. Jęknęła: „To podłość!" - i poleciała

na łóżko, rzucona pod samą ścianę.

- Zabiorę jutro rzeczy - powiedział. - Nie byłabyś bezpieczna,

gdybym został na noc w tym domu. Nie dlatego żebym się chciał
wmeldować do twego łóżka. Znacznie większą satysfakcję sprawiłoby
mi spuszczenie ci solidnego lania.

- Ty kłamliwa mała dziwko! - rzucił cicho i wyszedł. Po chwili

usłyszała jego odjeżdżające auto.

Musi wstać, pójść do łazienki, obmyć się pod prysznicem. Musi

się obmyć nie po tym, co z nią zrobił, lecz po tym Jak na nią patrzył.

Nie powinna była nigdy próbować go oszukiwać. Udawać

zakochaną, zwodzić go, łudzić obietnicami. Czy zdaje pani sobie
sprawę., ilu na świecie jest oszustów i krętaczy? - zapytał wówczas.
Teraz wie, że go okłamywała od samego początku. Ośmieszyła go
jako mężczyznę i jako dziennikarza.

Historia Laurence Charlesa trafi teraz na pierwsze strony gazet

nawet, jeśli Livvy uda się nie dopuścić Corbina więcej do Maybelle.
Doktor Aslett może ją poprze Jeżeli mu wyjawi powód. Ona sama

będzie warowała przy drzwiach i przy telefonie. Jednakże Corbin ma
rysunek i dojdzie, że Maybelle tu była w chwili śmierci Laurence'a.

Krew pulsowała, łomotała jej w głowie, bolało ją całe ciało, gdy

się poruszyła. Usiadła na łóżku, z twarzą ukrytą w dłoniach. Pragnęła
zaszyć się gdzieś i umrzeć.

- Gdzie pojechał Corbin? - spytała Sonia i zmarła zobaczywszy z

bliska Livvy. - O, mój Boże! - Jej usta uformowały bezgłośne słowa,
po czym Sonia wydała zdławiony okrzyk: - Co on ci zrobił?

Wyrwało to Livvy z szoku i o mało nie przyprawiło jej o histerię.

Ubranie miała w nieładzie, włosy potargane. Zdjęła koszulę,
naciągnęła sweter i usiadła na taborecie przed toaletką. Sięgnęła po
szczotkę w srebrnej oprawie, którą dostała od Corbina, lecz
wstrząsnęła się dotknąwszy jej. Odłożyła ją i przygładziła włosy
rękami.

Ramiona jej drżały, w piersi wzbierał straszny śmiech. Co Corbin

jej zrobił? Mniej więcej to samo, co ona jemu. Ugodził w jej dumę.
Czuje się teraz okropnie, wygląda okropnie. A on prowadzi auto w
furii, która może sprawić, że spadnie z urwiska. No, wówczas byłoby
po problemie.

Usłyszała własne jęknięcie i pokręciła głową do swego odbicia w

lustrze. O nie, Corbin nad sobą panował i będzie tak samo panował
nad autem. Dojedzie bezpiecznie, dokąd zmierza. To ona jest tutaj w
wielkim niebezpieczeństwie. Pragnęła jednak, żeby dojechał
bezpiecznie.

- P-posprzeczaliśmy się z Corbinem - wykrztusiła Livvy i omal

nie zachichotała.

Byłby to histeryczny śmiech. Nie mogła tego wytłumaczyć Soni.

Pragnęła teraz tylko zostać sama, zebrać myśli i zdecydować, ile i
komu powie.

- Nic mi nie jest - powiedział. - Nie zostałam zgwałcona, jeśli o

tym myślisz - oświadczyła Livvy prosto z mostu.

- Oczywiście, że nie - odparła Sonia, chociaż nie była tego wcale

taka pewna.

- Ale doszło do szamotaniny - dodała Livvy.
- Ale cię nie...?
- Nie.
- No, to chyba w porządku - powiedziała Sonia. - Sama wiesz

najlepiej, czego chcesz. I czego nie chcesz - dodała nie bez

dezaprobaty. - Ale musze przyznać, że zachodziłam w głowę.
Myślałam, że ze sobą śpicie.

Pół godziny później Livvy zeszła na dół. Była już opanowana,

blada, lecz nie drżąca, chociaż co się działo w jej duszy, to inna
sprawa. Sonia na nią czekała. Położyła Daisy do łóżka i we dwoje z
Henrym siedzieli przy telewizji, żadne jednak nie patrzyło na ekran, a
gdy Livvy weszła, Sonia wstała i zgasiła telewizor. Henry
odchrząknął.

- Hmm, ja mam jeszcze coś do zrobienia na górze - powiedział. -

To do jutra.

Był wyraźnie zakłopotany. Livvy patrzyła, jak się kieruje ku

schodom, zostawiając je same.

- Corbin wróci, prawda? - spytała Sonia.
- Przyjedzie zabrać rzeczy.
- Wobec tego musze z tobą porozmawiać. - Sonia poczekała, aż

Livvy usiądzie, nim podjęła. - Zawsze możesz powiedzieć, żebym
pilnowała swego nosa, ale jesteśmy przecież przyjaciółkami i byłaś
dla mnie zawsze taka dobra... Nie rozumiem, dlaczego ty traktujesz
Corbina w ten sposób.

Blady uśmieszek wykrzywił wargi Livvy.
- Uważasz teraz, że powinnam była z nim pójść do łóżka? Parę

dni temu ostrzegałaś mnie przed tym. Wydawało mi się, że sama masz
na niego chętkę.

Lepiej pozwolić jej powiedzieć, co ma do powiedzenia. Gdyby

odmówiła wysłuchania jej, Sonia gotowa za nią chodzić i węszyć, a
Livvy chciała mieć zapewnioną absolutną dyskrecje, kiedy pójdzie
porozmawiać z Henrym.

- Oczywiście, żebym miała - odrzekła Sonia, niemal wyłamując

ręce dla jak najdobitniejszego podkreślenia swego punktu widzenia -
gdybym się łudziła, że kiedykolwiek na mnie spojrzy. Podoba mi się
naturalnie, ale wiem, że nie spojrzałby na mnie na bezludnej wyspie.
Ale wy dwoje przez ostatni tydzień! On nie mógł utrzymać rąk z dala
od ciebie, a ty się do niego wprost lepiłaś.

- Nic podobnego - powiedziała Livvy.
Był to okres dobrego koleżeństwa, ale ich bliskość opierała się na

fałszu i teraz się rozwiała.

- Lepiłaś się, lepiłaś - pisnęła Sonia. - Andy dzwonił, ale nie

chciałaś z nim nigdzie pójść.

Andy dzwonił rzeczywiście kilka razy, ale Livvy zdawało się, że

ma istotne powody do odmowy. Była naprawdę zajęta.

- Jeżeli Corbin posunął się dalej, niż sobie życzyłaś -

oświadczyła zdecydowanie Sonia - to wyłącznie twoja wina. Posyłałaś
mu niedwuznaczne sygnały i nie możesz mieć teraz do niego pretensji.
Uważam, że powinnaś go poprosić, żeby wrócił.

- Tak po prostu?
- Możesz to zrobić. Szaleje na twoim punkcie. Szaleje to

właściwe słowo. Livvy jeszcze czuła uścisk jego

dłoni na ramionach, a wspomnienie to nie przypominało niczym

dreszczu, który jeszcze nie tak dawno przenikał jej wszystkie nerwy
za każdym jego dotknięciem. To była kara, uścisk, który miał sprawić
ból. Kiedy Corbin wróci, będzie to gorzka konfrontacja, nie czułe
pojednanie. Livvy nie mogła tu dłużej siedzieć dla spacyfikowania
Soni, która nie ma zielonego pojęcia, co się wydarzyło i co się jeszcze
wydarzy.

Na kanapce leżały wciąż rysunki Corbina, z nie dokończonym

szkicem

Livvy

jako

królowej

krainy

syjamskich

kotów,

przymocowanym do deszczułki.

- Możemy to głęboko schować - powiedziała Livvy. - Corbin nie

będzie już tu opowiadał bajek.

- Na pewno będzie - odparła Sonia. - Nigdy nie wypuścisz

takiego mężczyzny jak Corbin.

Sonia pragnęła, żeby jej przyjaciółka była szczęśliwa, a

właściwym mężczyzną dla niej jest Corbin, nie Andy. Oczywiście
Andy pozostałby na lodzie, a jest miłym chłopcem. Sonia od początku
wiedziała, że Corbin znajduje się daleko poza zasięgiem jej
możliwości, ale gdyby Livvy rzuciła Andy'ego, niewykluczone, że ten
by się zainteresował Sonią.

Henry był w swoim pokoju. Siedział z książką w ręku i

szklaneczką na stoliku obok; Słyszał nadchodzącą Livvy. Sonia,
zbiegłszy z góry po rozmowie z Livvy i położywszy prędko Daisy do
łóżka, przyszła go poinformować, że Livvy i Corbin się pokłócili i że
Corbin odjechał. Sprzeczka zakochanych, ale Livvy jest załamana i
nieszczęśliwa. Sonia już z nią porozmawiała, bo uważa, że Livvy
postępuje niemądrze.

Henry, który wiedział, że Livvy dwukrotnie przewyższa Sonie

inteligencją, uznał, że lepiej się usunąć. Słysząc teraz Livvy

zmierzającą w stronę jego pokoju, ciekaw był, czy ją zobaczy
zirytowaną, czy ubawioną. Przypuszczał jednak, że Livvy go upewni,
iż rzekoma sprzeczka to wiele hałasu o nic i razem się pośmieją z Soni
w roli pocieszycielki.

Jeden rzut oka na twarz Livvy przekonał go, że sprawa nie jest do

ś

miechu. Zerwał się tak szybko, że upuścił książkę. Podbiegł do

Livvy.

- Chodź, siadaj, moja droga - zatroszczył się. - Jest aż tak źle?
Livvy usiadła. Henry zamknął drzwi i zabrał się do robienia jej

cocktailu.

- Daj mi czystej whisky - zażądała.
To się jeszcze nie zdarzyło. Henry nie widział także nigdy, żeby

Livvy łyknęła alkohol duszkiem i potem siedziała krztusząc się i
łapiąc powietrze.

- Jest gorzej, niż przypuszczasz - powiedziała Livvy. - Lepiej

usiądź.

Henry osunął się na swój fotel, nie spuszczając oka z Livvy.
- Niech Bóg ma nas w swojej opiece - wymamrotał.
- Święte słowa - potwierdziła Livvy. - Potrzebuję twojej pomocy.

Chodzi o sprawę, która tu sprowadziła Corbina. O scenariusz, który
pisze. Kiedy Maybelle była taka chora, potem jak złamała nogę,
majaczyła pewnej nocy w gorączce. Czuwałam przy niej sama, więc
nikt inny tego nie słyszał, ale fakt, że mówiła o Laurence Charlesie.

- Jakieś wspomnienie z czasów, kiedy była młodą panienką? -

spróbował wtrącić Henry.

- Była w moim wieku i miała z nim romans - wyjaśniła Livvy. -

Przeżywała na nowo smutny finał, szalała z zazdrości. Wszystko to jej
wróciło w gorączce, jakby się działo w tej chwili. O mało mi serce nie
pękło.

- Biedne dziecko - mruknął Henry, nie wiadomo, mając na myśli

Livvy czy Maybelle. Na jego ogorzałej twarzy malowało się
współczucie. - Ale żyła potem tyle lat szczęśliwie z Edwardem, więc
co to ma teraz za znaczenie?

- Odpłynęła do Ameryki w dzień po śmierci Laurence'a -

wyjaśniła z ciężkim sercem Livvy. - Była tu owej nocy. Mogli się
wtedy pokłócić.

- Mogli, ale nie musieli - powiedział Henry.

- W każdym razie Corbin wie, że kłamała. Zacznie się

dopytywać. Ma szkic, na którym Laurence narysował siebie i
Maybelle uśmiechających się do siebie. Jest to tak wymowne, jakby
ich narysował w objęciach. W dodatku na rysunku są podpisy, jej jako
Maybelle Charles. Przechowywała szkic przez wszystkie te lata, nikt o
nim nie wiedział. Chciała go spalić w zeszłym tygodniu, jest
przekonana, że spaliła, ale ja go schowałam. I teraz wpadł w ręce
Corbina.

Zamilkła, żeby Henry miał czas to trochę przetrawić. Zmarszczki

na jego twarzy się pogłębiły.

- O toście się pokłócili? - spytał wreszcie.
- Tak.
- Jak Corbin wróci, utniemy sobie we troje małą pogawędkę,

poprosimy go, żeby zostawił Maybelle w spokoju. Ma wystarczająco
sensacyjną historię bez wyciągania jej nazwiska.

Henry nie dopuszcza myśli, że Maybelle była zamieszana w

ś

mierć kochanka, i wyobraża sobie, że Corbin Radbrook okaże się

równie ufny. Jednakże Corbin więcej niż podejrzewa, on wie.
Reporterski instynkt powrócił mu w momencie, gdy Daisy wygrzebała
rysunek. Do tamtej chwili przesłaniało mu wzrok zauroczenie osobą
Livvy.

Wiara Henry'ego, że przyjacielska pogawędka wpłynie na

Corbina, jest naiwnością. Henry nie dostrzega faktów bijących w
oczy. Nawet gdyby Livvy mu zdradziła, co Maybelle powiedziała w
gorączce, Henry jeszcze by się upierał, że Livvy się przesłyszała.

A więc Livvy będzie musiała ostrzec Maybelle. Oznacza to

konieczność wyjaśnienia jej, w jaki sposób rysunek wpadł w ręce
Corbina i skąd Livvy wiedziała. Oczywiście Livvy nie musi jej
zdradzać, że słyszała owo: „Zabiłam Lauriego". I może się tylko
modlić, żeby Maybelle starczyło sił na niepowtórzenie tego nigdy
więcej.

- Nie będziemy nic mówili Maybelle, dopóki nie porozmawiamy

z Corbinem - powiedział Henry.

Nie rozumie, że ta rozmowa nic nie zmieni. Ale robi się późno,

niech Maybelle ma względnie spokojną przynajmniej tę noc. Zresztą
Henry też. Pewnie będzie się trochę przewracał na łóżku nie mogąc
zasnąć, lecz nie ma potrzeby ostrzegać go teraz, że dzięki głupocie
Livvy zrobili sobie śmiertelnego wroga.

- Nie mów także Soni - dorzucił Henry. - Nie powiedziałaś jej

jeszcze, mam nadzieję? - Pokiwał z aprobatą głową, gdy Livvy zrobiła
przeczący ruch. - Słusznie, to nie jej sprawa. Maybelle by sobie tego
nie życzyła.

Ale Sonia i tak się dowie prędzej czy później, wszyscy się

dowiedzą. A Maybelle Murrin będzie podejrzana, może nawet
oskarżona, o coś znacznie gorszego niż potajemny romans.

- Poczekajmy do jutra - powiedziała Livvy. - Dziękuję ci.
Wychodząc pochyliła się i pocałowała Henry'ego w policzek, bo

go kochała, a nadchodziły ciężkie chwile. Henry odwzajemnił jej się
uśmiechem.

- Nie susz sobie tym pięknej główki.
Wchodziła powoli po schodach do mieszkania Maybelle. Corbin

nie nazwie jej już nigdy swoją śliczną panienką. „Nie wyglądasz teraz
zbyt ponętnie" - powiedział i Livvy mogła sobie wyobrazić, jaką ją
musi po tym wszystkim widzieć. Odrażającą do szpiku kości. I taka
się czuła.

Koty wybiegły jej na spotkanie, gdy weszła do saloniku. Ciocia

Maysie leżała już w łóżku, wcześniej niż zwykle. Na pytanie Livvy
odparła, że nic nie potrzebuje, więc Livvy powiedziała jej dobranoc i
zamknęła drzwi nie pozwalając Szuli zbiec za sobą na dół.

Sonia czekała na Livvy na podeście pierwszego piętra.
- Rozejrzałam się w pokoju Corbina - oznajmiła. - Zabrał ze sobą

większość papierów, ale nie zabrał rzeczy. Nie znalazłam jedynie
przyborów do golenia i piżamy. Może pojechał tylko na noc, bo
zostawił wszystkie ubrania w szafie.

- Nie używa piżamy - powiedziała Livvy.
- Skąd wiesz?
Livvy wzruszyła ramionami i przeszła obok Soni kierując się do

swojego pokoju. Sonia podreptała za nią.

- Livvy, kiedy wróci, pogodzisz się z nim, prawda? To nie była

aż taka kłótnia?

- Wojny wybuchały z błahszych powodów - odrzekła cierpko

Livvy.

- Nie wygaduj głupstw! - wybuchnęła Sonia. - Wystarczy

zobaczyć, jak na siebie patrzycie, żeby wiedzieć, co do siebie
czujecie.

Livvy otworzyła drzwi do swego pokoju.

- Właśnie, sprawdziło się to dzisiaj. Ja na niego patrzyłam jak na

mężczyznę, od którego bym uciekała, gdzie pieprz rośnie, a on na
mnie jak na szmatę, o którą by nie wytarł nóg.

Zostawiwszy osłupiałą Sonię na korytarzu, oparła się o zamknięte

drzwi w ciemnym pokoju, przytłoczoną poczuciem straszliwej
samotności. Jakby to był koniec świata. Faktycznie, biorąc pod uwagę
perspektywy na przyszłość, był to koniec jej świata.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Następnego dnia w kuchni Sonia, spostrzegłszy sińce pod oczami

Li wy, powiedziała:

- O, ktoś nie spał w nocy.
Livvy, która nie zmrużyła oka, nic nie odpowiedziała. Była

jedyną osobą w tym domu, która nie chciała więcej widzieć Corbina.
Wiedziała, że Corbin zburzy ich przytulny mały świat i żal jej było
tych dwojga. Kiedy Livvy przygotowała poranną herbatę do
zaniesienia na górę, Henry szepnął: Ani słówka Maybelle. Zdaje mu
się, że jest rycerzem w błyszczącej zbroi. Nie rozumie, że ma
przeciwko sobie przeciwnika groźnego jak odbezpieczony granat

Kiedy Livvy wkroczyła z herbatą i Maybelle mogła jej się

przyjrzeć z bliska, nawet jej stare oczy dostrzegły, że coś jest bardzo
nie w porządku.

- Stało się coś? - zapytała z niepokojem. - Źle się czujesz?
- Pokłóciłam się wczoraj z Corbinem.
- O, nie! Och, Livvy, wy dwoje nie powinniście się ze sobą

kłócić. O co poszło?

Do pokoju wkroczył Henry. Livvy wiedziała, że nie dowierza jej

zdolności panowania nad sobą. Wychodząc usłyszała jeszcze
płaczliwy głos Maybelle:

- Livvy mówi, że się pokłóciła z Corbinem. Henry zarechotał.
- Wiesz, jacy są ci młodzi. To na pewno nic poważnego.
Corbin powiedział, że wróci po rzeczy, ale z kancelarii zabrał

wszystko, co do niego należało. Nic nie zostało na biurku ani w
szufladach. Nie było obrazu ani listów. Żadnego śladu, że tu
kiedykolwiek pracował, z Livvy siedzącą u jego boku i Luke'em
wyciągniętym na dywanie.

Livvy odruchowo poukładała swoje rzeczy z powrotem w pustych

szufladach. Nadeszło już kilka życzeń świątecznych, wiec wyjęła
prywatną książeczkę adresową i zabrała się do podpisywania kartek i
adresowania kopert. Ale nie bardzo jej to szło. Przez większą część
czasu siedziała patrząc w przestrzeń i czekając.

Wiedziała, kiedy przyjechał Corbin, bo Sonia otworzyła z

impetem drzwi i syknęła:

- Już jest. Nie wyjdziesz?
Henry i tak go tu przyprowadzi, więc Livvy nie miała po co

wychodzić. Zresztą nie była pewna, czy nogi nie odmówiłyby jej

posłuszeństwa. W głowie jej się kręciło z bezsenności i niejedzenia. Z
tego i z nagiego strachu przed stawieniem mu ponownie czoła.
Pokręciła głową.

- Jesteś uparta i taka głupia! - rzuciła Sonia i trzasnęła drzwiami.
Minęło parę minut. Livvy zaadresowała jeszcze jedną kopertę

trzęsącym się pismem, które z ledwością sama poznawała. Corbin
przyjechał po rzeczy, pakuje teraz walizki w pokoju na górze. Ale
Henry zrobi wszystko, żeby go tu ściągnąć przed odjazdem, więc nic
jej nie pomoże dalsze krycie się za zamkniętymi drzwiami.

Oparła dłonie na poręczach fotela, próbując się podnieść, i w tym

momencie Henry wprowadził Corbina. Livvy opadła z powrotem na
siedzenie. Widziała walizki stojące w hallu i Henry'ego, ale w
pierwszej chwili nie była w stanie spojrzeć na Corbina, chociaż czuła
jakby padający na nią jego cień.

Domyślała się słów, jakimi się posłużył Henry: „Masz chwilę

czasu, chłopcze? Chcielibyśmy zamienić z tobą parę zdań, Livvy i ja".

- Nie mamy ze sobą o czym mówić, prawda? - zapytała.
- My dwoje, nie - odparł, spojrzał jednak pytająco na Henry'ego,

który rzekł:

- Livvy mi powiedziała, że Maybelle coś bredziła o tym malarzu,

kiedy leżała w gorączce po złamaniu nogi. Podobno byli ze sobą
blisko w pewnym okresie.

- Podobno - odrzekł Corbin.
Henry, zniżywszy głos do poufnego szeptu, podjął z miną

człowieka, który zamierza poprosić o drobną przysługę:

- Maybelle utrzymywała to w tajemnicy przez to wszystkie lata.

Nie ma pojęcia, że Livvy o tym wie, nie wspominając już o mnie.
Wprawiłoby ją to w wielkie zakłopotanie, gdyby rzecz się rozeszła,
stała tematem powszechnych plotek. Była wówczas młodą panienką.
Nie lepiej by było o tym zapomnieć?

Na próżno się wysila apelując do Corbina. Nie wskórałby nic

proponując mu nawet łapówkę wartości królewskiego okupu. Livvy
wiedziała, że nic nie powstrzyma Corbina od opisania owej końcowej
sceny. Corbin jest nieprzystępny i cyniczny. Wygląda teraz na więcej
niż te jego trzydzieści dwa lata i nikt nie jest mu już przyjacielem w
tym domu. Biedny stary Henry nie może liczyć na żadne uprzejmości.
Nic mu nie da, że przybrał teraz taki ton, jakby wpadł na idealne
rozwiązanie.

- Jeszcze lepiej by było, gdybyś rzucił w diabły ten cały pomysł.
Nawet Corbina zaskoczył jego tupet.
- To znaczy, gdybym wyrzucił do kosza scenariusz? Henry się

rozpromienił.

- Co to dla takiego błyskotliwego dziennikarza jak ty? Znalazłbyś

sobie szybko inny temat.

- To nie takie proste. Zobowiązałem się do napisania tego

scenariusza. Jest to zawarowane w moim kontrakcie.

Livvy wiedziała, że Corbin bawi się z nimi w kotka i myszkę.

Lecz Henry przyjął jego uśmiech za dobrą monetę, a kiedy Corbin
rzekł: Ale zobaczę, co się da zrobić, Henry chwycił jego dłoń i
potrząsnął nią energicznie.

- O nic innego nie prosimy. Zostawiamy sprawę w twoich

rękach. I wiedz, że zawsze tu będziesz mile widziany.

- Nie traćmy więcej czasu - wtrąciła się ostro Livvy.
- Dziękuję, ale za dużo rzeczy rozpraszało mnie tutaj w pracy.
Henry uznał, że chodzi o Luke'a i koty. I o Livvy.
- Zrozumiałe - powiedział. - Dokąd się przenosisz?
- Do Willi Halkjon.
- Ale jeszcze cię zobaczymy?
- Tego możecie być pewni.
Popatrzył chwile, na Livvy, a ona wytrzymała jego wzrok. Livvy

nie da mu jeszcze satysfakcji zobaczenia, że się kuli pod jego
spojrzeniem. Kiedy się schylił po swoje walizki, Henry zamachał do
niej: Idź, pożegnaj się z nim.

W hallu wskoczyła na nią Sonia:
- Czy on odjeżdża? Chyba nie?
Livvy musiała się od nich uwolnić, zanim zacznie krzyczeć. W

domu nie ma ucieczki. Stało się to najgorsze i ona musi teraz stawić
czoło Corbinowi bez oparcia w nikim. Ale już się nie bała. Postąpiła
ź

le, ale on także jest nie bez winy. To, co zrobił wczoraj, jest

niewybaczalne.

Corbin włożył największą walizkę i obrócił się do niej.

Oczekiwała, że Luke zacznie warczeć, lecz wielkie kosmate psisko
pozostało tym razem cicho. Corbin czekał, aż ona się odezwie.
Wczoraj zostawił ją szlochającą na łóżku, ale Livvy już nigdy więcej
nie będzie się przed nim kulić.

- Nie muszę ci wyjaśniać - powiedziała - że zaproszenie cię przez

Henry'ego to była jego własna inicjatywa. Henry jest dżentelmenem
starej daty i tkwi w mylnym przekonaniu, że ty też jesteś
dżentelmenem.

- Nie tylko dżentelmenem, lecz także idiotą - odrzekł Corbin. -

Łatwo było o takie mylne przekonanie sądząc po moim
dotychczasowym zachowaniu. Możesz mu ode mnie powiedzieć, że
nie jestem ani jednym, ani drugim.

Livvy spojrzała odruchowo na silne palce, które tak boleśnie

ś

ciskały jej wczoraj ramiona. Corbin pobiegł za jej wzrokiem, po

czym uniósł prawą rękę. Livvy zesztywniała, ale sięgnął tylko do
klamki samochodu.

- Nie wpadaj w panikę - powiedział. Usiadł za kierownicą,

drzwiczki zostawił otwarte. - Dzisiaj nie mam ochoty ani cię sprać, ani
zerżnąć.

Zatrzasnął drzwiczki, uruchomił silnik i zostawił ją w lodowatym

podmuchu wiatru przed domem. Obróciła się na pięcie i
pomaszerowała z powrotem do domu. Jeśli się nie zmusi do zjedzenia
czegoś, gotowa jest zemdleć.

Obok niej wyrosła Sonia pytając, jakby już nie pierwszy raz:
- Co, wszystko w porządku?
- Nie, bardzo nie w porządku - odparła Livvy i pomaszerowała

dalej w stronę kuchni.

Zdążyła otworzyć spiżarnię, kiedy wpadł Henry zacierając ręce.
- No, kochana, sprawa załatwiona?
- Co-o?
Livvy zamrugała, lecz zadowolenie nie opuściło Henry 'ego.
- Rozegraliśmy to pierwsza klasa. Myślę, że nie zrobi już

krzywdy Maybelle. Ani tobie. Ma do ciebie słabość.

Promieniał, oczy mu błyszczały. Poczciwy Henry, nie mylił się

tak bardzo jeszcze nigdy w życiu.

- Mój drogi - powiedziała zmęczonym głosem Livvy - Corbin nie

ma żadnej słabości, do nikogo ani do niczego. Mo-że nam zrobić
ś

miertelną krzywdę. Jest urodzonym myśliwym, zabójcą.

Wstrząsnęło to Henry'm do głębi.
W tym momencie rozległ się w kuchni dzwonek alarmowy, który

przez wszystkie te lata zadźwięczał tu tylko raz. Gdy go
wypróbowywali.

Livvy rzuciła się do drzwi. W hallu dźwięczał drugi z dzwonków

zainstalowanych na parterze. Gapiąca się na niego Sonia zapytała:

- Czy to ciocia Maysie?
Oczywiście, że ciocia Maysie. Dzwonek alarmowy z jej

mieszkania. Livvy ominęła Sonię i puściła się biegiem po schodach.
Za nią sapał Henry. O mało się nie przewróciła o Miszę, który
wyskoczył na podest, gdy tylko otworzyła drzwi. Kiedy wpadła do
sypialni, dzwonek ucichł.

Maybelle, siedząc w fotelu, trzymała koniec laski na przycisku

dzwonka. Chciała, żeby ktoś się natychmiast zjawił, ale nie wyglądała
bynajmniej na chorą.

- Dlaczego dzwoniłaś? - wysapała Livvy. Maybelle łypnęła

okiem za plecy Livvy i Henry'ego, na Sonię, która się ukazała w
drzwiach.

- Nic mi nie jest, moja droga - rzuciła odprawiając Sonię ruchem

laski. A kiedy Henry zamknął za nią drzwi, natarła na Livvy: - Corbin
znowu odjechał.

Wyglądała widać przez okno.
- Jak ty go mogłaś puścić? Jesteście z Corbinem...
- Nie - zaprotestowała Livvy.
- Nie opowiadaj mi tu tylko o Andrew! - zgromiła ją Maybelle. -

Andrew nie dorasta Corbinowi do pięt i nie zmieni tego żadna kłótnia.

Maybelle irytuje się z niewłaściwego powodu. Najwyższy czas jej

uświadomić, co im grozi ze strony Corbina Radbrooka.

- Wobec tego muszę ci powiedzieć, o co się pokłóciliśmy. Tylko

proszę cię, staraj się zachować spokój.

- Jeżeli zaczniesz mi znowu bajdurzyć, że cię chce uwieść -

Maybelle wywróciła w zniecierpliwieniu oczy - to zachowujesz się jak
głupia pensjonarka i bardzo ci się dziwię.

- Zapomnij o tym - odparła Livvy. - Corbin nie był nigdy

uwodzicielem, to nie jego styl. Mamy kłopot z nim jako
dziennikarzem.

- Chodzi o tego malarza - dorzucił Henry. Maybelle czekała, co

powie Livvy.

- Mówiłaś o nim, kiedy leżałaś nieprzytomna w gorączce. Nie

pamiętasz?

- Nie.
- Nikt inny nie słyszał. Tylko ja.

- Livvy powiedziała mi dopiero wczoraj - wtrącił Henry. -

Dlaczego nam nigdy o tym nie opowiedziałaś?

- To było tak dawno. - Maybelle oparła laskę o fotel. - I o to

pokłóciłaś się z Corbinem?

- Ja nie spaliłam tego rysunku - wyznała Livvy, na co Maybelle

drgnęła. - Daisy go znalazła. Myślała, że to mój portret i pokazała go
Corbinowi.

- I Corbin teraz uważa - powiedziała Maybelle - że ukrywałaś...

jak to się nazywa... dowód rzeczowy?

- Coś w tym rodzaju.
- Wie, że ja tam byłam?
Maybelle ma niewątpliwie na myśli noc, której zginął Laurence

Charles.

- Tak - powiedziała Livvy.
- Wobec tego muszę z nim pomówić. Sprowadzać go tutaj.

Wiesz, gdzie go szukać?

- Chyba wiem.
Livvy sięgnęła po dłoń Maybelle i objęła palcami jej przegub,

szukając pulsu. Starsza pani, zorientowawszy się, o co chodzi,
znieruchomiała, z iskierką przekory w oku.

- Nienajgorszy - oświadczyła Livvy.
Tak było istotnie. Teraz Maybelle zaczęła uspokajać Livvy.
- Och, nic mi nie będzie.
- Oczywiście, że nie - przytaknęła Livvy. U stóp schodów

czekała Sonia.

- O co jej chodziło?
- Chce, żeby sprowadzić Corbina - odparła Livvy.
- Czyż nie pragniemy tego wszyscy? - spytała Sonia. - I co?
- Jadę po niego - rzuciła Livvy wchodząc do swego pokoju i

zostawiając na podeście Sonię, która pomyślała melancholijnie, że
chciałaby też móc jechać po takiego mężczyznę jak Corbin, kiedy jej
przyjdzie ochota.

Lecz Livvy bynajmniej nie pragnęła ściągać z powrotem Corbina.

Nałożyła sweter od Arona, dopasowane spodnie narciarskie, wzięła
kurtkę z kapturem, rękawiczki na kożuszku. Na nogi naciągnęła
wełniane

skarpety

i

najstarsze

buty,

gdyż

były

zarazem

najsolidniejsze.

O tej porze roku zmrok zapadał wcześnie, ołowiane niebo już

zdawało się wisieć niżej. Wiał ostry wiatr, pachnący zapowiedzią
ś

niegu. Livvy zawahała się przez chwilę, jednakże obejrzawszy się na

dom, zobaczyła w oknach twarze i wiedziała, że wszyscy zaczną ją
molestować, jeśli teraz zawróci.

Wsiadając do auta powiedziała na głos: Jestem taka zmęczona!

Prowadziła nieustającą batalię, odkąd zjawił się tu Corbin Radbrook.
Nic dziwnego, że teraz, kiedy przegrała wszystko, o co walczyła,
czuje się wyczerpana i przybita.

Może wcale nie pójdzie do willi Halkjon. Może podjedzie na jakiś

odludny punkt widokowy, popatrzeć, jak zimne fale rozbijają się o
brzeg. Albo odwiedzi jakichś znajomych. Lecz dziesięć minut później
znalazła się na pustym polu, koło przełazu prowadzącego do ścieżki w
górę.

Na polu pustym Jeśli nie liczyć auta Corbina. A więc przyjechał

wprost tutaj. W powietrzu wirowały drobne płatki śni-egu, kiedy
parkowała obok jego kombi. Wysiadła i zajrzała do stojącego
samochodu. Walizek nie było w środku. Corbin musiał się wspinać z
nielichym ładunkiem, ale wyjechał na długo przed nią.

Mogłaby mu zostawić kartkę pod wycieraczką, gdyby miała coś

do pisania. Zaczęła grzebać w schowku koło tablicy rozdzielczej, ale
znalazła tylko kredkę do brwi. Zaczęła nią pisać na odwrocie koperty:
„Zadzwoń do Słodkich Sadów", ale kredka się rozkruszyła po
pierwszym słowie. Livvy zrezygnowała, schowała kopertę do
kieszeni.

Zdąży wejść na górę, zostawić wiadomość i wrócić, nim śnieg się

rozpada na dobre. Musi się zdobyć na stawienie mu czoła. Wtykanie
kartki pod wycieraczkę to niegodny wybieg. Ruszyła zdecydowanie
do przełazu.

Nie będzie sobie przypominała, jak Corbin podał jej rękę

poprzednim razem i jak ją grzała jego dłoń, chociaż wiał zimny wiatr.
Wiatr, który wiał teraz, ciskał jej w twarz płatki śniegu i przenikał ją
do szpiku kości. Naciągnęła kaptur, pochyliła głowę i zaczęła się
wspinać krętą ścieżką, zmuszając się do szybkiego marszu, dopóki nie
zabrakło jej tchu. Zatrzymała się dla wytchnienia, łapiąc powietrze,
odwrócona plecami do wiatru. Okazało się to gorsze od marszu, stojąc
można było zamarznąć. Ale przecież nie musi się wcale trzymać

prowadzącej zakosami ścieżki, może iść na przełaj przez zwiędłe
orlice i jałowce, jeśli weźmie sensowne tempo.

Widać była jednak w diablo podłej formie, bo wspinanie stawało

się zabójczo trudne. Buty ciążące jak z ołowiu plątały się w krzewy,
gruba kurtka przytłaczała jak stukilowe brzemię. Z Corbinem
wydawało się, że to krótki spacerek. Tak samo dawniej, kiedy
chodziła tędy bez niego. Teraz zaczynało jej się kręcić w głowie i na
chwilę ogarnęła ją wątpliwość, czy w ogóle dojdzie.

Zdławiła czym prędzej uczucie paniki. W końcu to tylko górka,

nie jakiś wierch, pierwszy śnieg, nie zamieć. A na szczycie widać już
palące się światełko. Musi przestać się potykać i dyszeć, lecz wspinać
się wytrwale, nie spuszczając oka z lampy w oknie, coraz bliższej za
każdym krokiem.

Wpatrywanie się w tę lampę dodało jej sił. Nie dla niej została

zapalona, lecz pali się tam, dokąd ona zmierza. A kiedy wreszcie
wyłonił się zarys domu, zatrzymała się i odetchnęła głęboko, wiedząc,
ż

e gdyby nie ten wiatr, słyszalne byłoby jej wołanie.

Lodowate powietrze zakłuło ją w płuca jak pchnięcie noża, o

mało jej nie udławiło, tak że kasłała jeszcze, gdy zdjęła rękawicę,
ż

eby zastukać w drzwi.

W środku zaczął szczekać Luke i drzwi otworzyły się niemal

natychmiast. Corbin ją poznał, chociaż kaptur zasłaniał jej większą
część twarzy.

- Czego, u diabła, chcesz?
Ze środka płynęło ciepłe powietrze.
- Wejść.
- Nie!
Livvy wyjaśniła z godną podziwu cierpliwością:
- Przemarzłam.
- Biedactwo.
- Mam dla ciebie wiadomość.
- Nie przekroczysz tych drzwi, choćbyś miała nie wiem co.
Ś

nieg ją oblepiał przemieniając błękit jej kurtki i spodni w

połyskliwą szarość. Zamrugała oczami, żeby strząsnąć płatki, które jej
zalepiały powieki, tak że wszystko dokoła zdawało się odpływać. Aż i
ona, z lekkim tylko uczuciem zdziwienia, odpłynęła zanurzając się w
ciemność...

Otworzyła oczy i zobaczyła Luke'a. Bez poruszania głową

widziała także kanapę, na której leży, i pokój, w którym się znajduje.
Skądś z tyłu doszedł ją głos Corbina:

- Nie spytaj tylko: Gdzie ja jestem?, bo cię zabiję. Wiedziała,

gdzie jest i co się stało. Dziwiło ją to, bo nie zemdlała dotąd nigdy w
ż

yciu.

- Nie radzę - powiedziała. - Ludzie wiedzą, dokąd poszłam.
- To był zręczny numer. Zauważyłem, że kiedy zemdlałaś - nadał

temu słowu powątpiewającą intonację - upadłaś do wewnątrz, nie na
zewnątrz.

- To znaczy - zapytała z niedowierzaniem - że gdybym upadła na

zewnątrz, zostawiłbyś mnie na dworze?

- Jakbyś zgadła. Byłby do tego zdolny.
- Nie wierzysz, że zemdlałam?
Nic nie jadła od blisko doby, nie zmrużyła oka ostatniej nocy, do

tego doszło napięcie i wspinaczka tutaj. Miała prawo zemdleć, ale nie
może liczyć na jakiekolwiek współczucie z jego strony.

- Nie uwierzę ci nawet, jak powiesz, że pada śnieg. Okiennice są

nie zamknięte, w jednym oknie pali się lampa,

za drugim widać wirujące płatki. A ona musi wyjść w te ciemność

i wrócić do auta.

- Przyniosłam wiadomość od Maybelle. Wie, że masz ten

rysunek, i chce z tobą pomówić.

- Zrobiłyście próbę tego, co mi powie?
- Nie!
- No, to się zapowiada bombowo. Przyjadę jutro.
- Świetnie - odparła.
Corbin przeszedł do wnęki kuchennej, a ona podniosła się powoli

z kanapy. Wraca szybko do siebie. Może stać i chodzić. Omdlenie nie
trwało widać długo, bo śnieg na jej kurtce nie roztopił się jeszcze w
cieple pokoju. Są na niej ciągle zaskorupiałe miejsca. Podniosła z
podłogi rękawiczką, którą musiała upuścić, naciągnęła ją i
powiedziała:

- Do widzenia.
W nozdrza ukłuł ją smakowity zapach. Nie jest głodna, ale jednak

zemdlała. Gdyby to się stało na dworze, mogłoby z nią być źle. Nie
wiadomo, czyby w porę odzyskałaby przytomność albo ktoś ją

znalazł. Może jej się to przytrafić ponownie. Zaczynała z niej kapać
woda.

- Mogę wysuszyć kurtkę? - zapytała.
Od gazowej kuchenki rozchodziło się miłe ciepło.
- A susz - zgodził się Corbin, ale kiedy zaczęła mu dziękować,

przerwał: - Nie kuś szczęścia, już raz cię zawiodło.

- Czy ja tego nie wiem! - mruknęła ponuro. - Pierwsza

prawdziwa zawieja tej zimy, a ja tutaj na tej górze.

Corbin zamknął okiennice i wirujący śnieg jakby przestał istnieć.

Livvy rozwiesiła kurtkę, na krześle, możliwie najbliżej ognia i
wkrótce zaczęła się z niej unosić para. Ściągnęła zabłocone buty,
zostając w grubych czerwonych skarpetach. Chętnie zdjęłaby również
wilgotne spodnie narciarskie. Wprawdzie miała sweter tak długi, że
mógłby uchodzić za minisukienkę, ale wzdrygnęła się na myśl, że a
nuż Corbin uznałby to za prowokację.

Dowodziło to, że niezupełnie wróciła jej jeszcze trzeźwość

umysłu. Corbin wie dobrze, że nigdy więcej nie będzie próbowała z
nim żadnych sztuczek. Zresztą nie wyglądałaby wcale prowokacyjnie,
tylko idiotycznie.

Corbin karmił w kuchence Luke'a, a Livvy usiadła przy piecu.

Kiedy zapytał, czyby zjadła trochę zupy, odparła skwapliwie:

- O tak, proszę! - I zaraz wyjaśniła: - Nie jadłam lunchu.
Ani kolacji, ani śniadania, ale tego już nie dodała. Przyjęła z

wdzięcznością parującą miseczkę i łyżkę, które Corbin jej podał. W
miseczce była gęsta zupa jarzynowa. Corbin nie potrzebował jej
ostrzegać, że zupa jest gorąca, bo przez grube naczynie poczuła
palcami ciepło. Zresztą i tak by jej nie ostrzegł, bo więcej się do niej
nie odzywał. Przestał ją w ogóle zauważać. Usiadł przy stole i zabrał
się do jedzenia, czytając przy tym książkę.

Livvy łykała powoli zupę, czując jak w miarę jedzenia powracają

jej siły. Ale nawet kiedy odstawiając miseczkę powiedziała Dziękuję,
Corbin tylko kiwnął głową, nie podnosząc oczu znad książki, ani się
nie odzywając. Zostawiła miseczkę i łyżkę w zlewie, i podeszła do
drzwi.

- Bardzo by ci przeszkadzało, gdybym przeczekała?
- Nie przeszkadzałoby mi nawet, gdybyś spadła z urwiska -

odrzucił. - Tylko siedź cicho, jeśli chcesz zostać.

Tym razem mu nie podziękowała. Nie ma wobec niego żadnych

długów wdzięczności. To jego wina, że jest tu uwięziona. Czyż nie
mógł pojechać do motelu? Gdyby nie zastała jego auta na dole, nie
ryzykowałaby wspinaczki na górę przy takiej pogodzie i wszyscy nie
martwiliby się teraz w domu, dlaczego nie wraca. Ale nic na to nie
poradzi. A tu Corbin zabiera się jeszcze do pisania na maszynie, bębni
jej tym cholernym stukotem po skroniach.

Kurtka prawie już wyschła, więc ją nałożyła z powrotem i usiadła

na kanapie, naciągnąwszy kaptur na uszy i większą część twarzy,
odgradzając się ostentacyjnie od tego pokoju i wszystkiego, co ją
otacza. Zamknąwszy oczy, mogła sobie wyobrażać, że jest w domu,
we własnym łóżku. Poczuła się straszliwie znużona.

Wtuliła się głębiej w kanapę i zapadła w spokojny sen. Aż do

momentu, kiedy się obróciła w bok i omal nie zsunęła na podłogę.
Corbin poderwał się od maszyny. Musiało to wyglądać, jak znowu
zemdlała.

- Przepraszam, zasnęłam - rzuciła z irytacją.
- Jak to przyjemnie mieć czyste sumienie - wycedził.
- Jestem zmęczona.
- Więc połóż się i śpij. Wstań.
Gestem przynaglił ją do podniesienia się, po czym rozłożył

kanapę do spania. Z wyciągniętymi poduszkami i pledem podróżnym
kanapa wyglądała nader ponętnie. Livvy wiedziała, że to zbędne
pytanie, a jednak zapytała:

- A ty gdzie będziesz spał?
- Na pewno nie z tobą - odparł. - Na górze jest dosyć łóżek.
- Dziękuję bardzo - wyszeptała niepewnym głosem.
- Nie spodziewasz się chyba, że powiem: Cała przyjemność po

mojej stronie.

- Niczego się po tobie nie spodziewam.
- Na to za bardzo nie licz. Możesz się spodziewać wielu rzeczy.
Posłała mu wściekle spojrzenie. Minę miał ponurą.
- Zdecyduj się, czego chcesz. Kłócić się czy żebym siedziała

cicho?

- Idź lepiej spać.
- To jest łazienka?
Na dole były tylko jedne drzwi wewnętrzne. Livvy skierowała się

ku nim, zanim zdążył potwierdzić.

Łazienka okazała się mała i klinicznie czysta. Mydło, ręcznik i

neseser stanowiły jedyną oznakę, że ktoś jej używa, ale z kranu
pociekła gorąca woda. Przyjemnie byłoby się wykąpać. Musiałaby tu
tkwić parę godzin, nimby zapukał i zapytał, czy nic jej nie jest. Z
pewnością wyrzucił ją z myśli tak dokumentnie, że zapomina o jej
istnieniu, ledwo mu zniknie z oczu. Mogłaby się utopić, a on by nie
pamiętał, że tu jest, dopóki by sam nie potrzebował łazienki.

Nic nie stało na przeszkodzie, żeby się rozebrała i zanurzyła w

ciepłej wodzie, prócz tego, że nie czułaby się bezpieczna nago nawet
za zamkniętymi drzwiami. Nie tknąłby jej, nie spojrzałby na nią. W jej
rozumowaniu nie ma cienia sensu. A jednak nie wykąpałaby się tu za
ż

adne skarby. Zresztą jest tak zmęczona, że mogłaby się naprawdę

utopić.

Więc umyła tylko ręce i twarz, myśląc, że jej podbite oczy rano

były szczytem urody w porównaniu z tym, jak teraz wygląda. Ciemne
sińce i blada maska nieszczęsnego arlekina!

Małe okienko łazienki nie miało okiennicy i śnieg układał się w

ruchome wzory na matowej szybie. Livvy zauważyła, że zamek przy
futrynie jest wyłamany i zastanowiła się mimo woli, czy okno dałoby
się wyważyć z zewnątrz. Jeśli tak, to mogłaby tu kiedyś wrócić i
wykraść rysunek. Tylko, że prawdopodobnie albo by utkwiła w
okienku, albo by się okazało, że rysunku nie ma w domu.

Corbin nie podniósł głowy, kiedy weszła z powrotem do pokoju.

Skuliła się na kanapie, pewna, że natychmiast zaśnie. Kiedy przedtem
siedziała, oczy same jej się zamykały. Teraz była nie mniej zmęczona,
ale sen jakoś nie przychodził. Trudniej było też sobie wyobrazić, że
się znajduje gdzie indziej.

Słyszała maszynę do pisania i cichą muzykę. Kiedy stukot

maszyny milknie, Corbin pewnie myśli albo słucha muzyki. Nie
mogła odgonić sprzed oczu jego obrazu. Widziała go tak wyraźnie jak
gdyby uniosła głowę i obserwowała go nad oparciem kanapy. Mimo
kaptura naciągniętego na uszy słyszała muzykę. To jazz, myślała, tak,
to jazz. A więc taką muzykę lubi. Dobrze przynajmniej, że nastawił ją
cicho.

Stukot maszyny i muzyka irytowały ją z początku, lecz po trochu

się rozluźniła, zrobiła senna. Przez krótką chwilę, gdy balansowała na
krawędzi snu, dźwięki napełniły ją nawet pewną otuchą. Prawie tak,
jakby wszystko było w porządku.

Zasnęła twardo i coś jej się śniło. Kiedy się przewróciła na

kanapie, w pokoju panowała ciemność. Tylko jedno pasemko
płomyków w piecyku gazowym, utrzymujące ciepło w pokoju, jarzyło
się lekkim blaskiem. Na pól uśpiona, zdała sobie sprawą z równego,
głębokiego oddechu kolo siebie. Zapytała szeptem: „Corbin?" - i
wyciągnęła rękę.

Namacawszy sierść, zerwała się na kanapie. Zerwał się również

Luke warcząc i szczerząc zęby. Gdy Livvy wydala okrzyk, pies zaczął
szczekać.

U szczytu schodów ukazał się Corbin, a ona krzyczała:
- O mało nie umarłam ze strachu przez tego psa! Zabierz go z

mojego łóżka!

- Z czyjego łóżka?
Wymotała się z pledu i zsunęła na podłogę.
- Nie powinno mnie tu być.
- Co do tego jesteśmy zgodni.
Luke, niepewny, gdzie się czai niebezpieczeństwo, biegał tam i z

powrotem po pokoju, szczekając.

- Ci-icho! - syknęła Livvy.
- Sama bądź cicho - odburknął Corbin. - To ty go doprowadzasz

do furii. Nie jest przyzwyczajony do kobiecych histerii w środku
nocy.

- A to mi nowina! Przy tobie powinien chyba być!
Wiedziała, że palnęła głupstwo, ale była zupełnie wytrącona z

równowagi. Uchyliła drzwi wyjściowe, wyjrzała i oznajmiła:

- Przestało padać.
Wiatr nie wył już, tylko chwilami jakby zawodził. Na czarnym

niebie nie widać było śladu księżyca ani gwiazd, lecz okrywająca
wszystko biel żyła własną niesamowitą poświatą.

- Idę - oznajmiła Livvy.
Naciągnęła buty i zaczęła szukać rękawic. Spała w całej reszcie

ubrania, co nie było zapewne zbyt mądre. Corbin zamknął drzwi, a
gdy się do niego obróciła, oświadczył:

- Pójdziesz, jak się rozwidni.
Zszedł z góry boso, w tym samym krótkim granatowym szlafroku

frotowym. Livvy, opatulona po oczy, natarła na niego wojowniczo:

- Nie zatrzymasz mnie. Znam dobrze drogę.

- Tak, na głowę w dół - odparł. - Powiedziałem, że możesz sobie

spaść z urwiska, ale to już raz było. Nie skończyłem jeszcze z jedną
sprawą i niepotrzebna mi następna zagadka pod tytułem: „Spadła czy
została zepchnięta".

Przekręcił klucz w zamku i schował go do kieszeni. Livvy nie

wzięła mu tego za złe, schodzenie nocą byłoby ryzykowne, ale czuła
się w obowiązku zaprotestować:

- Nie masz prawa mnie tu trzymać!
- Dobranoc - odrzekł. - Choć niewiele już tej nocy zostało.
Zaczął wchodzić po drewnianych schodach, a pies za nim.
- Mogłabym wyjść przez okienko w łazience - zawołała za nim. -

Zamek jest zepsuty.

- Musiałabyś się rozebrać do naga i nasmarować tłuszczem -

odkrzyknął. - Nie zauważyłaś Jakich ono jest rozmiarów? Ale jeżeli
jesteś taka zdecydowana, to proszę bardzo, w lodówce znajdziesz
masło.

Zamknął za sobą drzwi, a Livvy rzuciła z przekąsem: Dziękuję

pięknie, choć nie mógł tego już słyszeć. Zdrowy rozum kazał
poczekać do rana, nim zacznie schodzić, ale zrobi to, gdy tylko się
rozwidni. Nie pamiętała, co jej się śniło, ale wiedziała, że spodziewała
się znaleźć go koło siebie, gdy się przebudzi, a takie sny mogą ją
zgubić.

Wszystko przez to, że została tu uwięziona w jednym domu z

kimś, kto powinien być dla niej partnerem, lecz nie jest. Teraz
otrzeźwiała już zupełnie i potrafi się bronić. Corbin Radbrook jest
ostatnim mężczyzną, koło którego chciałaby się budzić, a ona jest
ostatnią kobietą, którą on chciałby mieć u swego boku.

Odkręciła jeszcze jedno pasemko płomyków w piecu gazowym,

zapaliła lampę w oknie. Otworzyła okiennice w drugim oknie, żeby
widzieć, kiedy niebo zacznie się rozjaśniać. Potem przeszła do wnęki
kuchennej, gdzie na stole stała maszyna do pisania. Obok nie było
ż

adnych teczek ani papierów; oczywiście, nie zostawił nic.

Rozbolała ją trochę głowa, więc otworzyła apteczkę w łazience,

ale nie znalazła nawet aspiryny. Corbin nie miewa boli głowy, nie
potrzebna mu aspiryna. Gdyby zapukała do jego drzwi i zapytała, czy
ma coś na sen, poszczułby ją pewnie psem. W końcu wyciągnęła się
na kanapie i widać zdrzemnęła, bo nagle usłyszała Corbina
schodzącego po schodach. Niebo za oknem zrobiło się szare.

Wypuścił psa, po czym wszedł do łazienki, z której się wyłonił

ogolony i ubrany.

- Zostaniesz na śniadanie? - zapytał.
Nie spadło więcej śniegu. Ścieżka była zasypana, ale Livvy

wiedziała, że przy odrobinie ostrożności zejdzie na dół.

- Nie, dziękuję. Co mam powiedzieć cioci Maysie? O której

może się ciebie spodziewać?

- Przyjadę zaraz po tobie. Nie napijesz się nawet kawy? Stała

przy oknie patrząc, jak Luke gania tam i z powrotem.

- No, może trochę.
Nie ruszyła się z miejsca, dopóki nie zawołał:
- Proszę.
Podeszła i wziąwszy kawę ze stołu kuchennego, wróciła do okna.

Łatwiej było, gdy wyglądała przez okno, nie musiała wówczas patrzeć
na Corbina. Nie ma sensu pogarszać sprawy przez odgryzanie mu się.
Ilekroć się do niej odzywa, to chłodno i uszczypliwie, a ona przybiera
ten sam ton, chociaż jakaś jej cząstka rwie się, by zawołać: Nie
odpychaj mnie, bo ja cię nigdy nie zdołam zapomnieć.

W najlepszym wypadku by ją wyśmiał nie ustępując ani na cal; w

najgorszym, gotów by powiedzieć: Faktycznie, nie zapomnisz mnie
do śmierci, jak się z tobą porachuję. Więc stała tyłem do pokoju,
łykając gorącą kawę i tłumiąc przemożną ochotę, żeby mu spojrzeć w
oczy, cokolwiek by powiedział, i przekonać się, czy nie ma w nich nic
prócz pogardy dla niej.

Wyszli równocześnie i brnęli aż do parkingu właściwie razem, nie

rozmawiając jednak ani się nie dotykając, lecz przemierzając szlak w
jednakowym tempie. Pogoda była wciąż mroźna, ale kiedy zaczęli
schodzić z płaskowyżu nad urwiskiem, warstwa śniegu stała się
cieńsza. Livvy stąpała ostrożnie, za nic w świecie nie chciała się
poślizgnąć. Corbin nie wierzy, że wczoraj zemdlała, i upokarzające by
było zbierać się z ziemi pod jego ironicznym spojrzeniem.

Nie miałaby jednak nic przeciwko temu, żeby Corbin się

przewrócił. Przerwałoby to przynajmniej ciszę.. Śnieg tłumił
wszystko, nawet węszenie Luke'a, który człapał z nosem przy ziemi.
Livvy czuła się jak na zimnej, bezludnej planecie.

Oczywiście Corbin się nie przewrócił. Livvy była również

przekonana, że nie przeszkadza mu milczenie, które jej tak działało na
nerwy, że o mało nie wydała okrzyku radości na widok oszronionych

aut. Zabrała się do czyszczenia swojego. Chuchała na kluczyki na
zamek, dopóki nie udało jej się otworzyć drzwiczek, potem oskrobała
szyby, wreszcie zapaliła nie bez trudu silnik. Kiedy wyjeżdżała z
parkingu, auto Corbina ruszyło za nią.

- Będę jechał za tobą - oznajmił.
Dostrzegła go w lusterku, po czym już nie spuszczała wzroku z

drogi przed sobą. Sama nie potrzebowała się przeglądać, żeby
wiedzieć, że wygląda jak upiór.

W domu dowie się pewno, że ktoś już wyruszył na jej

poszukiwanie. Muszą być o nią niespokojni przy takiej pogodzie.
Zresztą nie bez racji, goniła naprawdę resztkami sił, gdy dotarła do
Willi Halkjon.

Wbiegła po schodkach, otworzyła drzwi z klucza i zostawiając je

uchylone dla Corbina, skierowała się prosto do kuchni. Jest jeszcze
wcześnie, tam prawdopodobnie wszystkich zastanie. Rzeczywiście, i
Henry, i Sonia, i Daisy siedzieli przy śniadaniu.

Jeżeli się o nią martwili, to jakoś nie popsuło im to apetytu. Mają

wszyscy pogodne miny. Nawet Daisy się uśmiechnęła, kiedy tuż za
Livvy wkroczył do kuchni Corbin.

- Dzień dobry - powiedział Henry.
Sonia mu zawtórowała, z domyślnym uśmieszkiem na twarzy.
- Zanim dotarłam na górę, zrobiła się zawieja - oznajmiła Livvy.
- Tak też myśleliśmy - odrzekł Henry. - Ale wiedzieliśmy, że nic

ci nie grozi pod opieką Corbina.

Wyobrażają sobie, że w małym domku nad urwiskiem doszło do

upojnego pogodzenia, podczas gdy na dworze szalała zawierucha.

- Nie przyszło wam do głowy, że mogłam utknąć w połowie

drogi? Rozpadało się, ledwo zaczęłam wchodzić na górę. Henry
zarechotał.

- Ty jakbyś sobie postanowiła, tobyś się wdrapała nawet na

Everest.

Pewnie powinna być rada, że się o nią nie martwili, ale stanowczo

za bardzo wierzą w jej krzepę. Nie jest nadczłowiekiem.

- Czułam się, jakbym zdobywała Everest - mruknęła. Henry

wskazał wolne krzesło przy stole.

- Siadaj z nami, chłopcze. Livvy będzie pewno chciała zajrzeć do

Maybelle.

Livvy wyszła z kuchni, przesuwając się koło Corbina, nie patrząc

jednak na niego. Zdążyła osuszyć łzy gniewu, nim pokonała dwie
kondygnacje schodów. Nie ma powodów do złości, ale to takie
deprymujące, kiedy wszyscy ją uważają za silną, a ona jest samotna i
nieszczęśliwa. Everest? - myślała otwierając drzwi, zza których
wyskoczyły zaraz koty. - Czuję się w tej chwili tak, żebym nie weszła
na byle górkę!

- Przywiozłaś Corbina? - zawołała z sypialni ciocia Maysie.
- Tak - odparła Livvy. - W co się dzisiaj ubierzesz? Wyjęła

wskazane przez Maybelle rzeczy, po czym uciekła

do swojego pokoju ze słowami:
- Muszę się sama umyć i przebrać.
Chciała sobie nadać ludzki wygląd przed czekającą ją przeprawą.

Okazało się to trudniejsze niż zwykle. Potrzebowała całej sztuki, żeby
zatuszować sińce pod oczami i zrobić makijaż, za którym będzie się
mogła ukryć. Kiedy wreszcie wstała od toaletki, miała zaróżowione
wargi i policzki, srebrnawe cienie na powiekach, a jej oczy, dyskretnie
podkreślone, zdawały się równie niebieskie jak Szuli.

Kotka, która za nią przyszła do pokoju, przyglądała się jak Livvy

nakłada miękki kremowy sweter polo, brązowe spodnie i brązowe
zamszowe pantofle. Tak samo ubrana wyszła pierwszy raz z
Corbinem. Może próbuje w ten sposób odwrócić czas? Na toaletce
stały perfumy, które przywiózł jej Corbin. Do wyboru miała jedynie
tamte resztki, które zlała w jedną buteleczkę, więc sięgnęła po jego
prezent. Dlaczego miałaby się odżegnywać od jego perfum? Używała
ich już w zeszłym tygodniu, przecież ich teraz nie zwróci.

Corbin był w pokoju Henry'ego. Zostawili otwarte drzwi,

dochodził głos Henry'ego. Stali w prostokątnym wykuszu przy oknie,
z lunetą zwróconą na morze, Corbin patrzył przez nią, a Henry go
informował, że statek na horyzoncie to „Queen Elizabeth II".

- O, jest Livvy - oznajmił Henry.
Corbin nie przestał wyglądać na morze nawet, kiedy do nich

podeszła.

- Królewska piękność - co? - podjął Henry mając na myśli statek.
- Patrzyłam na ciebie stąd przez lunetę, kiedy pierwszy raz tu

przyjechałeś - poinformowała Livvy. - Zatrzymałeś auto nad brzegiem
i przyglądałeś się naszemu domowi. Zachodziłam w głowę, o czym
myślisz. Teraz wiem.

- Ta-ak?
- Tam mieszka Maybelle Murrin. Jak ją pociągnąć za język i co

mi ma do powiedzenia?

- A co mi ma do powiedzenia?
- Czeka na ciebie - oznajmiła Livvy. - Ale ostrzegam cię:

obchodź się z nią delikatnie.

- Widzę, że jesteś znów pod bronią.
- Jak już ginąć, to z rozwiniętymi sztandarami - odparła.
Maybelle siedziała na szezlongu, ze swoim czarującym

uśmiechem na twarzy. Powitała Corbina, jakby był jej ulubionym
gościem, i wskazała mu miejsce na końcu kanapy.

Corbin, wysoki, długonogi i zabójczo przystojny, usadowił się na

wskazanym miejscu, uśmiechnięty i rozluźniony. Henry usiadł
sztywno w swoim zwykłym fotelu z bocznymi oparciami, Livvy zaś
przycupnęła jak poprzednim razem na brzegu szezlonga i zaczęła
głaskać Szulę, która jej wskoczyła na kolana.

Corbin przeniósł wzrok z Maybelle na Livvy. Ta partia należała

do niego, Livvy musiała grać kartami, które on będzie rozdawał.
Stajesz przeciwko mnie, sygnalizowała mu. Ogarnął spojrzeniem jej
twarz, potem kotkę. Obie wpatrywały się w niego nieruchomymi
niebieskimi oczami.

- Wezwała mnie pani - zwrócił się Corbin do Maybelle.
- Gdybym tego nie uczyniła, pan by się postarał o widzenie ze

mną.

- Oczywiście.
- Wziął pan ten rysunek. Ma go pan ze sobą?
Livvy mogła za niego odpowiedzieć, że nie. Gdyby go przyniósł,

Maybelle by zażądała zwrotu, a to jego największy atut. Nie odezwała
się, a gdy Corbin rzekł: Niestety, nie, Maybelle podjęła:

- Laurence wyglądał tak, jak na rysunku. Chciał pan to wiedzieć,

prawda? Chce się pan o nim wszystkiego dowiedzieć. Powiem panu,
ale po trochu i swoimi własnymi słowami.

Corbin kiwnął głową, a Livvy pomyślała, na pytania przyjdzie

czas później. Jest za dobrym reporterem, żeby nie umieć milczeć, gdy
okoliczności tego wymagają.

- Był równie wysoki jak pan i chyba jeszcze przystojniejszy -

ciągnęła Maybelle. - Miał szare oczy i umiał się tak uśmiechać, że

tylko ja to wiedziałam. Miał jasne włosy, ja wówczas też, tego samego
koloru co Livvy.

Popatrzyła na Livvy, ale jej spojrzenie zdawało się nieobecne.
- Spotkaliśmy się pierwszy raz wówczas na garden party, z której

pan ma to zdjęcie. Ja przyszłam w swoim towarzystwie, on w swoim,
ale poczułam na sobie jego wzrok. Obróciłam się - odwróciła od nich
na chwilę głowę - stał dość daleko i rozdzielało nas sporo osób, ale
rozpoznaliśmy się tak, jakbyśmy się znali całe życie. Ja miałam pod
koniec roku płynąć do Nowego Jorku, żeby poślubić Edwarda. Byłam
zaręczona od dwudziestego roku życia. Kończyłam dwadzieścia trzy
lata, wówczas kiedy zobaczyłam Lauriego i od razu się w nim
zakochałam. A on we mnie. Prawie ze sobą nie rozmawialiśmy, ale
patrzyliśmy na siebie przez cale popołudnie, co było lepsze od
rozmowy, bo nikt nas nie mógł podsłuchać.

Mówiła jakby do siebie. Jej wzrok błądził gdzieś za nimi, na

twarzy miała tajemny uśmiech dziewczyny z rysunku.

- I nikt nas nigdy nie podsłuchał, bo wiedziałam, że gdyby nasza

miłość się wydała, ludzie by ją zbrukali. Przeżyliśmy cudowne lato.

Twarz jej teraz promieniała.
- Laurie flirtował z innymi dziewczętami, nie miało to jednak

ż

adnego znaczenia. Próbował obudzić we mnie zazdrość, ale kończyło

się zawsze na śmiechu, taka byłam jego pewna. A on był wtedy
pewien mnie. Spotykaliśmy się przeważnie nocą. Na wydmach albo
na plaży. Niekiedy on przychodził tutaj, niekiedy ja chodziłam do
domku na górze. Laurie przygotowywał wówczas wystawę, to płótno,
które pan odnalazł, nie należało do jego najlepszych. Pamiętam je
wszystkie, mogłabym opisać każde po kolei. Jego domek też. -
Zauważyła teraz z powrotem Corbina. - Pewnie się zupełnie zmienił?

Corbin przytaknął głową.
- Mogę panu dokładnie powiedzieć, jak wyglądało wnętrze.
Maybelle musiała wobec tego widzieć również portret Czarnej

Damy. Livvy czekała, kiedy Corbin o to zapyta, ale nie uczynił tego.
Nagle Maybelle oświadczyła:

- Byłam tam tej nocy, kiedy zginął Laurie.
Livvy poderwała się na siedzeniu, z ostrzeżeniem na wargach,

lecz Corbin pohamował ją gniewnym gestem i Maybelle podjęła
opowiadanie, spokojnie, jakby snuła jakąś smutną starą historię.

- Miałam odpłynąć następnego dnia, ale Laurie nie chciał przyjąć

do wiadomości, że mogłabym poślubić kogoś innego. Myślał, że
przychodzę, żeby z nim zostać. Nasza miłość powinna była
wystarczyć, bo nic porównywalnego nie wydarzyło się nigdy w moim
ż

yciu, ale wtedy co innego wydawało mi się ważne. Obowiązek,

obietnica dana człowiekowi, który na mnie czekał od lat. Teraz wiem,
ż

e było to zwykłe tchórzostwo. Edward reprezentował bezpieczeństwo

na resztę życia. Z Lauriem przeżyliśmy letnie szaleństwo. Bałam się.
Więc powiedziałam Lauriemu, że jadę do Edwarda, i tak to się
skończyło.

Oczy miała teraz jak niebieskoszare kamienie. Powiedziała, że tak

to się skończyło, lecz historia nie została zakończona.

Kiedy Maybelle przemówiła znowu, jej głos brzmiał martwo i

głucho.

- Laurie pił, zanim nadeszłam. Nie widziałam go dotąd pijanego,

zresztą nie był pijany, ale musiał coś przeczuwać, wychylił pół
szklanki whisky, kiedy mu próbowałam tłumaczyć.

Livvy słyszała już strzępy wspomnień tego bolesnego spotkania,

lecz teraz się okazuje, że z zazdrości szalał Laurence, nie Maybelle.
On pałał gniewem, rzucał oskarżenia.

- Zaczął biegać po pokoju - podjęła Maybelle - i zbierać do torby

wszystko, co mu kiedykolwiek dałam. Były to same drobiazgi.
Wyciągał szuflady, otwierał szafki i palił listy. Portret zrzucił ze
szczytu schodów.

Teraz Corbin odezwał się po raz pierwszy:
- Portret Czarnej Damy?
- Więc pan wie - potwierdziła Maybelle.
- To była pani? - zapytał, a Livvy głośno wciągnęła powietrze.
- Byłam Czarną Damą jego nocy - powiedziała Maybelle. -

Cygańską królową. Wylał na portret coś takiego, że wyglądałam jak
twór rodem z piekła. Nie mogłam na to patrzeć, uciekłam. Przez cały
dzień padało, teraz rozpętała się burza. Mogłam spaść z urwiska tak
jak Laurie. Ale dotarłam bezpiecznie do domu, ściskając wciąż tę
torbę, i nikt nie zauważył, że wychodziłam. Odjechałam następnego
dnia rano i pobraliśmy się z Edwardem. Kiedy wróciliśmy z podróży
poślubnej, czekały na nas listy. Z domu napisano mi, że Laurie nie
ż

yje.

- Czy Edward wiedział? - spytał Corbin.

- Nie był na tyle domyślny - odparła Maybelle - a ja nie chciałam

mu zakłócać spokoju.

- Dałam mu szczęście - powiedziała cicho Maybelle. - Nie

okazało się to takie trudne, bo go kochałam tak, jak on mnie kochał
przez te wszystkie lata. Ale była to inna miłość niż z Lauriem. Przy
Lauriem stałabym się inną kobietą. W pewnym sensie moje życie
zakończyło się także owej nocy. Zabiłam samą siebie, zabijając jego.
Bo zginął z mojej winy. Błąkał się pewnie nad urwiskiem i nie wiem,
czy spadł przypadkiem, czy rzucił się naumyślnie. Ale przeze mnie
tam się znajdował i przeze mnie zginął.

W ciszy, która zaległa, Livvy wyszeptała:
- Wiec to miałaś na myśli. Wszyscy obrócili na nią oczy.
- W gorączce powiedziałaś - wyjąkała Livvy - Zabiłam Lauriego.

Myślałam, że to ty szalałaś z zazdrości. Myślałam, że mogło dojść do
szamotaniny nad urwiskiem. Myślałam...

Zrobiła bezradny gest. Henry potrząsnął z niedowierzaniem

głową.

- Myślałaś - wybuchnął - że Maybelle zabiła człowieka? Na

ludziach to ty się nie znasz, Livvy!

- Nie znam się, tak? Szkoda, że mi tego nie powiedziałeś

wcześniej.

- Była to sprawa, którą nie miałam ochoty się chwalić - przyznała

cicho Maybelle. - Jak tam teraz jest w tym domku?

Skierowała pytanie do Corbina, a gdy ten zaczął jej opisywać

wnętrze, Livvy wstała i wymknęła się z pokoju.

Maybelle czuje się z pewnością dotknięta. To jedna rzecz być

moralnie odpowiedzialnym za czyjąś śmierć, a inna, gdy ktoś
przyjmuje, żeśmy go zabili własnymi rękami. Henrym wstrząsnęło to
do głębi. Nikt nie zrozumie, czym było słuchanie Maybelle w
gorączce. Wśród powodzi niezrozumiałych majaczeń tylko te dwa
krótkie zdania wymówiła wyraźnie: Nie opuszczaj mnie i Zabiłam
Lauriego.

Livvy wzięła ze swego pokoju kurtkę, a kiedy schodziła do hallu,

wybiegła jej naprzeciw Sonia.

- Co się dzieje? Gdzie ty idziesz?
- Nie pytaj mnie - odparła Livvy.

Ominęła Sonię i wyszła na podjazd, gdzie stały oba auta. Nie

zamierzała nigdzie iść, ale prędzej czy później wyjdzie z domu
Corbin.

Nie miała pojęcia, co mu powie, ale słowa przyjdą jej same w

krytycznej chwili. Myliła się i zachowywała głupio, lecz teraz, gdy
nieporozumienie się wyjaśniło, miała nadzieję, że będą mogli znów
zostać przyjaciółmi.

Panowało przejmujące zimno. Drżąc spacerowała tam i z

powrotem, a kiedy Luke zaszczekał w aucie, podeszła i wypuściła go.

- Moglibyśmy żyć ze sobą w zgodzie - powiedziała - ty i ja.

Musiałbyś się tylko trzymać z dala od kotów.

Pies zamachał ogonem i skierował się do drzwi.
- Nie mogę cię wpuścić, piesku, ale twój pan niedługo wyjdzie.

Chodź, pobiegamy tymczasem.

Corbin wyszedł z domu sam, co upraszczało sprawę. Żałowała, że

nie może do niego podbiec tak jak Luke. Oczywiście nie podskokach,
ale podbiec zamiast stać jak zaklęta w miejscu, przy czerwonym
ceglanym murze, skąd otwiera się widok na ogród.

Zobaczył ją, ale nie pokazał po sobie, czy go to zaskoczyło. Z

jego zachowania nic nie mogła wywnioskować. Tyle że spojrzał i
zobaczył ją. Ruszył do swojego kombi, zaparkowanego w pobliżu, a
gdy się zbliżył, Livvy zapytała:

- I co, rozmowa była bombowa?
- Owszem.
- Dla mnie to taka ulga - wyrzuciła jednym tchem. - Maybelle

powiedziała wtedy w gorączce, że go zabiła, a ja to wzięłam
dosłownie. Dlatego tak drżałam, żeby się nie przyznała przed tobą.

- Do romansu?
- Myślałam, że go zabiła. Bałam się, że może nie przeżyć, jeśli to

się wyda.

- Nie jestem lekarzem, ale wydaje mi się, że jej to ulżyło
- odparł Corbin, a Livvy zdobyła się na uśmieszek.
- Na pewno ulżyło mnie.
Wielki strach powinien był odpłynąć, lecz Livvy bała się nadal,

gdyż Corbin nie przestawał być taki daleki.

- Musiałaś dobrze nakręcić głową, odkąd się tu zjawiłem
- powiedział sucho.

Wpuścił Luke'a do auta, zaraz wsiądzie i odjedzie, a ona z nim

wcale nie porozmawiała. Musi działać. Przeszła na drugą stronę
samochodu i położyła mu dłoń na ręce.

- Nie moglibyśmy pozostać przyjaciółmi? - zapytała. Wzmogła

uścisk, lecz Corbin uczynił ruch, żeby zamknąć

drzwiczki za Luke'em, i w ten sposób się wyswobodził.
- Nadszedł, zdaje się, czas na wyznania - oznajmił. Oddalił się o

parę kroków, pod czerwony mur, i stanął patrząc na ogród pokryty
płatami śniegu. Livvy stanęła obok niego i powtórzyła unosząc brwi,
nie wiedzieć czemu wylękniona:

- Wyznania?
- Wspomniałem ci sprawę, która mnie pchnęła na drogę

reporterską.

Skinęła głową, ale Corbin na nią nie patrzył.
- Byłem w nią osobiście zaangażowany, ale nie jako adwokat,

tylko dlatego, że chodziło o mojego najbliższego przyjaciela. W jego
ż

ycie wkroczyła kobieta, która się wydawała dla niego idealną

partnerką. Okazało się, że kłamie, że go oszukuje, i w rezultacie
doprowadziła go do ruiny. On się zorientował poniewczasie, dla mnie
była to jednak lekcja, którą zapamiętałem na całe życie. Nie biorę
odtąd za dobrą monetę żadnych pięknych słówek i wydawało mi się,
ż

e potrafię rozszyfrować każdego oszusta.

To nie zimne powietrze paliło Livvy w twarz tak, że się

zaróżowiła po korzonki włosów, lecz Corbin tego też nie widział.

- Przyglądałaś się przez lunetę, kiedy się wówczas po pierwszej

wizycie zatrzymałem i patrzyłem na dom - ciągnął. - Nie myślałem
wcale o Maybelle, tylko o tobie. O tym, co mi się wtedy wydało
cudem znalezienia ciebie.

O mało go znowu nie ujęła za rękę, żeby go zmusić do spojrzenia

na siebie, jednakże nie odważyła się na dotknięcie widząc jego profil
nieruchomy jak z brązu.

- Od dziesięciu lat miewam przyjaciółki i kochanki, ale dla

ż

adnej nigdy nie straciłem głowy. Dopiero dla ciebie pierwszej.

Byłem tobą zauroczony, jakbym cię znał i ufał ci przez całe życie, a ty
mnie od początku wodziłaś za nos.

Teraz się do niej obrócił, a nawet uśmiechnął, lecz Livvy nie

dodało to otuchy.

- Nie mam do ciebie pretensji. Maybelle jest twoją jedyną

rodziną i troska o nią przynosi ci chlubę. Tylko, że jesteś za dobrą
aktorką, śliczna panienko. Jeśli sobie życzysz, możemy pozostać
przyjaciółmi, masz pewnie wielu przyjaciół. Ale nie umieszczaj mnie
za wysoko na liście. Nie licz na mnie i nie dzwoń do mnie.

- Chcesz, żeby tak było?
- Tak.
Powiedział, że poznanie jej wydawało mu się od pierwszej chwili

cudem i chociaż jego analityczny umysł ją teraz odrzuca, pociąg
fizyczny musi nadal działać. Ona ilekroć dotknie Corbina, cała płonie,
a on z pewnością odczuwa to samo. Zbyt przemożna jest siła
przyciągania miedzy nimi. Zbliżyła się tuż do niego, przechyliła
twarz.

- Pocałuj mnie na pożegnanie - powiedziała. Spojrzał na nią z

góry i Livvy wytężyła całą siłę woli, żeby

zmusić tę jego stężałą twarz do rozluźnienia się. Żeby chociaż

niechętny uśmieszek zaigrał w kąciku jego warg, żeby uniosła się
brew. Jakakolwiek szczelina w tym jego pancerzu dałaby jej odrobinę
nadziei. Lecz w jego głosie nie zabrzmiała najlżejsza nutka czułości,
gdy powiedział:

- Nie bądź śmieszna.
Wyraz jego twarzy nie zmienił się ani trochę. Nie malował się na

niej nawet gniew, tylko nieprzystępność, która jej uświadomiła, że to
naprawdę rozstanie i że w jego życiu nigdy już nie będzie dla niej
miejsca.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Patrząc na odjeżdżające auto Livvy pomyślała, czy tak samo się.

czuła Maybelle: jakby odchodziła od niej wszelka nadzieja szczęścia.
Czy za sześćdziesiąt lat Livvy tak samo powie: Byłabym inną kobietą,
miałabym inne życie?

Tyle że przed nią nie stoi żadna inna ewentualność. W jej życiu

nie będzie żadnego Edwarda. Nie będzie także Andy'ego. Nie liczy się
nikt prócz Corbina, musi więc go w jakiś sposób odzyskać, bo bez
niego nie ma dla niej życia. Panika o mało nie popchnęła jej do
pobiegnięcia za autem i drapania się ponownie do domku nad
urwiskiem. Byłoby to jednak szaleństwo.

Musi wierzyć, że prędzej czy później jakoś się to uładzi, bo

inaczej zaczęłaby krzyczeć na głos i nigdy nie przestała. Lecz w głębi
serca wiedziała, że uśmierciła wszystko, co Corbin do niej czuł.

Ruszyła szybkimi, długimi krokami jak najdalej od domu,

nadmorską drogą prowadzącą do miasteczka, w odwrotnym kierunku
od wąwozu i Willi Halkjon. Droga była pusta, tylko z rzadka mijało ją
jakieś auto.

Po raz pierwszy w życiu kocham - myślała - kocham człowieka,

którego oszukiwałam. On ma uraz do oszustów, więc co mam teraz
począć? Co robić, żeby mi zaufał i żeby mnie kochał tak, by nie chciał
nigdy innej kobiety.

- To beznadziejna sprawa - powiedziała na głos - prawdziwe

zdobywanie Everestu.

I z piersi wyrwał jej się szloch. Lecz płacz jest równie bezcelowy

jak krzyk. Musi się opanować i wrócić do domu. Stanęła na chwilę,
próbując wziąć się w garść. Była bliska histerii. Po ciele rozchodził jej
się chłód płynący od serca, aż się poczuła cała drętwa i martwa.
Zawróciła ku domowi.

W hallu czekała na nią Sonia.
- Gdzie byłaś - zapytała.
- Chodziłam - odparła Livvy w sposób, który nic nie wyjaśniał,

lecz Sonia była zbyt podekscytowana, żeby na to zwracać uwagę.

- Coś podobnego! Ciocia Maysie z Laurencem Charlesem! Byli

przyjaciółmi, mówi Henry, i podobno ona ma opowiedzieć Corbinowi
wszystko o nim i opisać Jak wyglądał domek. Czy byli bardzo
bliskimi przyjaciółmi?

- Bardzo - odparła Livvy, a Sonia uśmiechnęła się i westchnęła.

- Czy to nie romantyczna historia? Ty o tym wiedziałaś?
- Tak.
- Aleś ty tajemnicza! I ukrywałaś to przed Corbinem?
- Nie długo mi się to udawało. Teraz już wie.
- Oczywiście, on się wszystkiego dowie - stwierdziła Sonia. -

Trudno coś ukryć przed takim człowiekiem.

- Trudno - przyznała Livvy i zaczęła wchodzić po schodach, by

stawić na piętrze czoło Henry'emu.

On widać także na nią czekał, ale bez uśmiechu. W oczach

Henry'ego Livvy uchodziła dotąd za osobę niezdolną do niczego
złego. Odezwał się z wyrzutem i ze smutkiem:

- Nie mieści mi się w głowie, jak mogłaś pomyśleć coś takiego o

Maybelle.

- Wzięłam dosłownie jej majaczenia - odrzekła Livvy. - Jak ona

się ma?

- Jest zadziwiająco spokojna, biorąc wszystko pod uwagę. -

Henry łypnął na nią wzrokiem mówiącym, że to nie zasługa Livvy. -
Zdumiewająca kobieta!

- Tak, zawsze to powtarzasz.
Livvy zapukała do mieszkania Maybelle.
- Mogę wejść? - zawołała.
- Oczywiście - odkrzyknęła Maybelle. - Dlaczego pytasz?
Livvy zawsze dotąd wchodziła do Maybelle bez pukania. Teraz

oznajmiła:

- Do Henry 'ego nie będę wpadała przez jakiś czas bez

pozwolenia. Patrzy na mnie teraz tak jak na Daisy po tej historii z
psem.

Maybelle się roześmiała i natychmiast znowu spoważniała.
- Co ja takiego mówiłam?
Ma oczywiście na myśli to, co mówiła w gorączce. Livvy

podeszła i usiadła przy niej na szezlongu. Odezwała się cichym
głosem:

- Powiedziałaś: Nie opuszczaj mnie, Laurie. Ale to ty go

opuściłaś.

- Nie tak definitywnie jak on mnie - odrzekła Maybelle. - Ja

pozostałam na tym świecie. Biedna Livvy - dorzuciła po chwili. -
Bardzo cię przeraziłam?

- Bałam się, że umierasz. Byłaś w malignie, roiły ci się jakieś

dawne przeżycia, a kiedy powiedziałaś: Zabiłam Lauriego,
dziękowałam Bogu, że nikt więcej tego nie słyszał. Gdyby ktoś przy
tym był, przeraziłoby mnie to naprawdę. Nie wiedziałam, kim był
Laurie, i mało mnie to obchodziło. Modliłam się tylko, żebyś nie
umarła. Dopiero później znalazłam w twojej skrzyni rysunek i
fotografię, i dowiedziałam się, że chodziło o Laurence Charlesa. Nikt
więcej by się o tym nie dowiedział, gdybym spaliła ten rysunek. To
był mój błąd. Gdyby Corbin go nie zobaczył, nie doszłoby do tego
wszystkiego.

- Cieszę się, że go nie spaliłaś - powiedziała cicho Maybelle -

chociaż nie chciałam, żebyś o tym wiedziała. Nie dlatego, żebym się
wstydziła miłości do Lauriego, tylko dlatego, że się okazałam tak
słaba pod koniec. Miał wspaniałą przyszłość przed sobą i wszystko to
poszło na marne.

- To był wypadek - zapewniła Livvy, o czym była przekonana. -

Tragiczny wypadek.

- Corbin mówi to samo. Przez tyle lat nigdy z nikim nie

rozmawiałam o Lauriem, a teraz jestem zmuszona.

Okazywało się, że Corbin miał rację. Ciężar tajemnicy został

zdjęty z Maybelle i Livvy widziała, że wcale jej to nie zaszkodziło.
Przeciwnie, wstąpiły w nią jakby nowe siły.

- I co dalej? - spytała Livvy.
- Corbin ma jutro wrócić. - Głos Maybelle zabrzmiał tak, jakby

oczekiwała tego z radością. - Cieszysz się, że wróci, prawda?

Livvy wzruszyła ramionami.
- Nie unoś się honorem - powiedziała Maybelle błagalnie. - Nie

wolno ci go utracić. Od razu tego pierwszego dnia poznałam po
sposobie, w jaki na ciebie patrzył, że istnieje między wami specjalna
więź.

Istniała, ale już nie istnieje. Teraz na dworze Corbin patrzył na

nią, jakby była powietrzem.

- Jesteśmy przyjaciółmi - odparła Livvy.
Nawet to było nieprawdą, lecz jakoś zadowoliło Maybelle. Nim

Livvy wyszła, Maybelle usadowiła się przy swoim biurku, by zacząć
spisywać swoje wspomnienia.

W hallu czekał na Livvy Henry.

- Co do tych ludzi z telewizji, o których wspominał Corbin. Ma

się z nimi skontaktować i ściągnąć ich tutaj, kilkoro przyjaciół.
Umieścimy ich u nas?

- I Corbina też? - spytała.
- Nie, Corbin zostanie w domku. Zastanowiła się.
- Oznaczałoby to wyszykowanie pokoi i gotowanie, a zbliża się

Boże Narodzenie. Oni by przyjechali przed Świętami?

- Jeżeli pogoda się nie popsuje. Dwa pokoje na dwa dni. Henry

chciał ich tu mieć. Uśmiechnął się, gdy powiedziała:

No, dobrze. Był jeszcze zgorszony, że Livvy mogła tak źle

pomyśleć o Maybelle, ale nie potrafił się na nią długo gniewać.

- To powinni być interesujący ludzie - oświadczył.

Przygotowania na ich przyjęcie dostarczą Livvy roboty, to dobrze.
Ostatnia rzecz, jakiej sobie życzyła, to nadmiar czasu na rozmyślania.
Tak się złożyło, że przez resztę dnia miała zajęcie, gdyż Sonia
zapytała:

- Czy nie powinnyśmy pomyśleć o dekoracjach świątecznych,

skoro się spodziewamy gości?

Zwykle w tym czasie przystępowały do dekoracji. Ubierały mały

salonik na uroczystości „rodzinne", a hall i duży salon na przyjęcia
gwiazdkowe.

Tak więc Livvy wyprawiła się na strych, skąd podawała w dół

tekturowe pudła z błyszczącymi bombkami i girlandami. Większość z
nich używano od lat, lecz wyglądały nadal tak świeżo i lśniąco, że
Daisy nie posiadała się z uciechy, zupełnie jakby jej roztaczano przed
oczami baśniowe skarby.

Ś

ciągnięto z góry Maybelle, która wraz z Henrym nadzorowała

ubieranie, przypominając, gdzie każda ozdoba ma swoje miejsce, od
chińskich lampionów poczynając, na żłobku z rzeźbionymi
drewnianymi figurkami kończąc.

- Nie, moja droga, ten srebrny sznur nie tutaj. Nad oknem zawsze

wisi złoty.

Livvy i Sonia wymieniły uśmiechy na szczycie drabin.
- Co by się stało, gdybyśmy zmieniły układ? - szepnęła Sonia.
- Maysie ściągnęłaby sznur swoją laską - odszepnęła Livvy.
Honorowe miejsce w hallu zajmowała srebrna choinka przeszło

dwumetrowej wysokości. Dawniej przywożono, co roku prawdziwą
jodłę, dopóki jodłowa szpilka nie wbiła się w łapkę jednego z kotów i

nie wywiązało się zakażenie. Maysie kupiła wówczas srebrne
drzewko, które obwieszono bombkami i lampkami od pięciu lat i pod
którym układano zawsze stos prezentów.

- Ściąć trochę ostrokrzewu i jemioły? - upewniła się Sonia.
Corbin przyjechał po południu, kiedy na drzwiach wejściowych

wisiał już wianek z ostrokrzewu, ostrokrzew stał w brązowym
wazonie na stoliku w hallu, a w górze nad pierwszym schodkiem
wisiał pęk jemioły.

Sonia otworzyła mu akurat, gdy Livvy wchodziła do hallu. Corbin

rozejrzał się i oznajmił:

- To mi się podoba.
- Ożywiło trochę stary dom - zauważyła Livvy.
- Gdzie będziesz na Boże Narodzenie? - zapytała go Sonia.
- U przyjaciół. Sonia się nadąsała.
- A czyż my nie jesteśmy twoimi przyjaciółmi?
- Oczywiście, że jesteście - odparł prędko, po czym podniósł

głowę w górę, na choinkę i jemiołę. - Jemioła?

- Chyba wiesz, do czego służy jemioła? - Sonia uśmiechnęła się

kokieteryjnie.

- Nieczęsto ją się już widuje.
- Przecież to tradycja.
- Oczywiście.
Podniósł Daisy, która zapiszczała z uciechy i pocałował ją w nos.

Kiedy ją postawił z powrotem na podłodze, przyskoczyła Sonia.
Zarzuciła mu ramiona na szyje, gdy ją całował, aż Livvy pomyślała:
Nie zjedz go tylko.

Przeszła koło nich ku schodom. Na górze czeka na niego ciocia

Maysie, do niej tu przyjechał, czemu wiec tu sterczy? Kiedy puścił
Sonie, weszła jeszcze schodek wyżej, zaśmiała się i powiedziała:

- Ze mną to nie przed Gwiazdką.
- Wtedy mnie tu nie będzie.
- Ach! - wykrzyknęła z przesadnym żalem. - No, może to

przeżyje.

- Nie wątpię w to - odrzekł.
Kiedy wchodził za nią po schodach, podjęła:
- Słyszę, że mają tu zjechać twoi telewizyjni koledzy?
- Tak, dwie osoby z produkcji, jeśli znajdziesz dla nich miejsce.
- Kiedy?

- W przyszły wtorek.
- Jakoś się to zrobi Jeśli nie trzeba będzie koło nich za bardzo

chodzić.

- To ma być sesja robocza. Chcą się trochę rozejrzeć po okolicy.
- I poznać Maybelle?
- Ona będzie gwiazdą ostatniego odcinka.
Kiedy zaczęli wchodzić na drugą kondygnacje, Livvy była wciąż

o parę stopni przed Corbinem. Nie odwracając się, żeby na niego
spojrzeć, powiedziała:

- Miałeś racje. Teraz, kiedy nie zostało już nic do ukrywania,

Maybelle się rwie, żeby mówić o Laurence.

Nim Livvy otworzyła drzwi, Corbin znalazł się nagle przy niej i

położył pierwszy dłoń na klamce.

- Wolałbym z nią porozmawiać sam. Przy tobie mogłaby się czuć

skrępowana.

- Co-o?
- Krepowała się ciebie przez lata.
- Czy to ma być dowcip? - zapytała ostro Livvy.
- Przy tobie bynajmniej mi nie do śmiechu - odparł.
- Całe szczęście. I bez tego zakrawa to wszystko na kiepski żart.

Jak mówi Henry: na ludziach to ja się nie znam.

- Ja też się nie popisałem inteligencją. Byliśmy obydwoje ślepi

jak krety.

- Chociaż to jedno nas łączyło.
- I cholerne mnóstwo innych rzeczy.
- Święta racja - powiedziała. - Jeśli nie liczyć tej jednej drobnej

pomyłki, ty zawsze masz rację. To musi być przyjemnie, zawsze mieć
rację, co?

Corbin otworzył drzwi, zawołał: Czy można?, a na zaproszenie

Maybelle zamknął Livvy drzwi przed nosem.

O mało nie wkroczyła za nim. Jak on śmie zamykać jej przed

nosem drzwi w jej własnym domu? Jeszcze trochę, a znienawidzi go
naprawdę. Bezczelny typ! Dobrze, że się w nim nie zadurzyła na tyle,
ż

eby tego nie widzieć.

Na dole czekała na nią Sonia z błyszczącymi oczami.
- Pocałował mnie!
- Jest w tym dobry - odrzuciła Livvy.
- Dlaczego ty mu się nie pozwoliłaś pocałować?

- Bo jest w tym za dobry. Nie chcę stracić głowy.
- Żartujesz sobie?
- Oczywiście, że żartuję.
Kiedy dom ucichł wieczorem i wszyscy pozasypiali, Livvy

zebrała w swoim pokoju prezenty otrzymane od Corbina i wyprawiła
się z nimi na strych. Porozdaje je ludziom, ale dopiero, gdy Corbin
odjedzie z Wyspy. Tymczasem umieściła je w starej farmerskiej
skrzyni w ciemnym kącie pod okapem, z daleka od dyndającej,
zakurzonej żarówki. Tak będzie najrozsądniej.

Po owej chwili paniki, kiedy Corbin odjechał, postanowiła być

rozsądna. Trzeba się pogodzić z tym, na co nie ma rady. Co się stało,
to się nie odstanie. Musi jakoś żyć dalej, a żeby żyć, musi się zająć
pracą.

W ciągu następnych dni nabrały tempa przygotowania do Świąt.

Livvy zajęła się sprawami, które byłaby załatwiła wcześniej, gdyby
Corbin nie zajmował jej tak wiele czasu - wysyłaniem życzeń,
kupowaniem prezentów.

Daisy dyktowała matce listy próśb do Świętego Mikołaja, które

się wydłużały z każdym dniem, wprawiając w coraz większy popłoch
Sonię. Henry wybaczył Livvy Jakkolwiek w dalszym ciągu nie
pojmował, jak mogła być taka niemądra. A Maybelle kwitła.

Od lat nie wyglądała tak zdrowo, zupełnie jakby wspominanie

młodości nie tylko wydobywało z zapomnienia fakty, lecz także
wygładzało jej skórę i nadawało blask oczom.

Corbin przywiózł magnetofon, na który nagrywali swoje

rozmowy. Czasami go zostawiał i Livvy zauważyła, że Maybelle
przesłuchuje taśmy i czasami sama coś nagrywa. Postanowiła, że po
Bożym Narodzeniu Jak trochę się uciszy, zapyta ją: Pozwolisz mi
przesłuchać te nagrania?

Najchętniej by przeczytała skończony scenariusz, ale to

oznaczałoby poproszenie Corbina o zgodę. Nie ma przecież prawa nic
cenzurować. Kiedy zjadą ludzie z telewizji, Livvy skorzysta z okazji,
ż

eby z nimi pomówić. Co do Corbina, to nigdy teraz nie życzył sobie

jej obecności przy rozmowach z Maybelle. Zresztą Livvy miała
zawsze mnóstwo innych rzeczy do roboty.

Jak daleko mogła sięgnąć pamięcią, Słodkie Sady zawsze w

Wigilię stały otworem dla gości. Od południa do wczesnego wieczoru
schodzili się co roku sąsiedzi i chociaż Livvy i Sonia przywykły do

prowadzenia kuchni dla pensjonariuszy, przygotowanie zimnego
bufetu wymagało sporego zachodu.

Corbin nie chciał zostać na Boże Narodzenie, chociaż Maybelle,

Henry i Sonia wielokrotnie go zapraszali. Livvy tego nie robiła.
Wiedziała, że to strata czasu, jakkolwiek przyjeżdżał prawie
codziennie. Nikt z domowników nie zauważał zmiany w jego
zachowaniu, bo też nie zmienił się w stosunku do nich. Jedna Livvy
wiedziała, że nic z tego naprawdę go nie obchodzi.

Rozwiał się zaczarowany krąg, który otaczał ją i Corbina, a wraz

z tym uleciała cała bliskość i całe ciepło, które mogłyby ją utrzymać
wiecznie młodą. Stała się jak wszyscy inni osobą postronną.

Czuje do niej całkowitą obojętność, choć czasami w spojrzeniach,

jakimi ją obrzuca, Livvy dostrzegała coś na kształt goryczy. Tak jakby
za to, że pozwolił jej się zwieść, winił w równej mierze siebie, co ją.

Byłoby lepiej, gdyby się od niego odżegnała, ale za żadne skarby

nie potrafiła się na to zdobyć. Musiała koło niego krążyć jak ćma koło
ś

wiatła. Trzymała się zwykle z dala, kiedy rozmawiał z Maybelle, lecz

natykali się na siebie zawsze na dole.

Któregoś dnia sprawdzała listę gości, gdy pochylił się nad jej

ramieniem.

- Tylu masz przyjaciół! - I dalej, z błyskiem chłodnego

rozbawienia w oczach: - Nie znam nikogo, kto by bardziej od ciebie
zasługiwał na przyjaźń. Widzę, że Andy znajduje się na jednym z
czołowych miejsc.

Livvy uniosła szeroko otwarte oczy.
- Czołowe miejsca zajmują ci, na których mogę liczyć.
- Touche - powiedział i przesunął koniuszkiem palca lekko po

policzku ruchem, który mógłby być pieszczotą, lecz był jak trafienie
szpadą.

Coraz mniej go lubiła. Terapia przez awersje. Będzie sobie

powtarzać: Lubię go z każdym dniem mniej. Kiedy nie będzie go już
mogła znieść, przestanie z pewnością wyciągać do niego rękę we śnie.

Za dnia nie przedstawiało to trudności, gdyż Corbin nie okazywał

jej sympatii, lecz gdy zostawała sama w swoim pokoju i kładła się do
łóżka, zbyt zmęczona, by się bronić, wkraczał w jej rojenia,
pokonywał jej opory. We snach był królem, który ją ubóstwia, a więc
potrzebowała czasu, żeby się wyleczyć.

Tymczasem nadszedł dzień przyjazdu jego współpracowników.

Wiadomo było, że przylecą helikopterem i Corbin ich przywiezie do
Słodkich Sadów, lecz w rezultacie zjawili się, nim Livvy zdążyła
wrócić do domu.

Widząc auto Corbina na podjeździe, zaparkowała swoje w

pośpiechu, wpadła do kuchni i po chwili wkroczyła do salonu, skąd
przez otwarte drzwi dochodziły głosy.

Zebrali się tu na powitanie gości wszyscy domownicy. Ciocia

Maysie prezydowała w fotelu z podnóżkiem. Henry stał przed
kominkiem. Daisy ostrożnie roznosiła filiżanki, do których Sonia
nalewała herbatę, ze srebrnego imbryczka.

Ośrodek zainteresowania stanowili mężczyzna i kobieta: on

krepy, łysiejący, z wąsami i jowialnym sposobem bycia; ona ładna,
drobna, srebrnowłosa. Obecność kobiety zaskoczyła nieco Livvy,
która się spodziewała dwóch mężczyzn, chociaż nie wynikało to
wyraźnie z wypowiedzi Corbina.

- Przepraszam za spóźnienie - powiedziała. - Jestem Livvy

Murrin.

- Poczekaj, oko ci zbieleje! - mruknęła do niej Sonia kącikiem ust
Corbina nie było w salonie. Henry wysunął się do przodu i

przystąpił do prezentacji:

- To pan Hedley Higgins, kierownik produkcji, dobrze mówię? A

to pani Higgins.

- Proszę mi mówić Valerie - odezwała się srebrnowłosa kobieta.
- Pani jest producentką? - zapytała Livvy. Na policzkach Valerie

pojawiły się dołeczki.

- Skądże znowu! Zabrałam się w ostatniej chwili, na przyczepkę.

Takie małe wakacje. Producentką serialu jest Anne-Marie, która
wyszła na chwilę z Corbinem. Anne-Marie Benoit

- Anne-Marie to szałowa kobieta - zauważyła melancholijnie

Sonia.

Livvy poczuła się jakby dostała obuchem w głowę. Jakoś udało

jej się opanować na tyle, żeby prowadzić sensowną rozmowę. Miała
kilkuletnią praktykę w przyjmowaniu nieznajomych gości, więc
spytała nowoprzybyłych, czy to ich pierwsza wizyta na Wyspie Wight
(pierwsza) i gdzie zwykle jeżdżą na urlopy (na południe po słońce).
Ale przez cały czas cisnęło jej się na usta jedno jedyne pytanie: Gdzie
jest Corbin z tą szałową Anne-Marie i co robią?

Minęło najwyżej parę minut, choć Livvy wydawało się, że

znacznie więcej, nim do salonu wkroczył Corbin z dziewczyną. Kiedy
się pojawili w drzwiach, tylko Livvy nie spojrzała od razu w ich
stronę. Musiała oczywiście podnieść w końcu głowę, choć wolałaby
patrzeć nadal w filiżankę, bo od pierwszego rzutu oka wiedziała, że
przybyła jest kobietą, która powinna stać przed kamerą, a nie za nią.
Była wyższa od Livvy, z figurą modelki, złotą opalenizną i burzą
płomiennych włosów. Trzymała Corbina pod ramię.

- Więc to pani jest Livvy - rzekła i błysnęła wspaniałymi zębami.
Corbin widać o niej opowiadał. Livvy czuła, że jej własna twarz

jest jak wyszczerzona w uśmiechu maska.

- A pani jest Anne-Marie. Miło mi panią powitać. Wstała i

podeszła do nich. W rzeczywistości nie było jej

nigdy mniej miło kogokolwiek powitać.
- Przygotowała mi pani bardzo ładny pokój - mówiła tymczasem

Anne-Marie - ale obawiam się, że z niego nie skorzystam. Corbin
uważa, że powinnam zamieszkać w tym domku na górze. Będziemy
tam filmować, więc chciałabym się trochę rozejrzeć, wczuć w
atmosferę.

Higginsowie wymienili ubawione spojrzenia.
- Oczywiście, powinnaś się bezwzględnie wczuć w atmosferę -

powiedział Hedley. - Jest tam dosyć miejsca na dwie osoby?

- Domek może pomieścić sześć osób - odparł Corbin. Hedley

uśmiechnął się szeroko.

- Wybaczycie, że wam nie dotrzymamy towarzystwa. Sądzimy,

ż

e tu nam będzie wygodniej.

- Oczywiście, wybaczymy - powiedział Corbin, a Hedley

zarechotał.

- Tak myślałem!
Pili herbatę, rozmawiali i żartowali dalej, przy czym Livvy była

równie ożywiona jak wszyscy, chociaż czuła się jak nakręcana lalka.
Wątpiła, czy rozbawione towarzystwo w ogóle zauważyło, gdy
mruknęła: Przepraszam na chwilę, muszę zajrzeć do kuchni - i
wymknęła się z salonu. Anne-Marie siedziała z Corbinem na kanapie,
oparta na jego ramieniu.

Livvy przeszła przez hall do kancelarii i usiadła przy biurku.

Ukryła pulsującą głowę w dłoniach. Targała nią zazdrość. A jednak
mogłam się nie mylić co do cioci Maysie - myślała nieszczęśliwa. -

Maybelle mogła zabić mężczyznę, którego kochała. Nienawidzę tej
kobiety. Nienawidzę Corbina. Mogłabym go zamordować! Albo
popełnić samobójstwo. Jak przeżyję tę noc wiedząc, że śpią tam
razem? A nawet te dni, kiedy będą razem pracowali?

Poderwała głowę, bo do kancelarii weszła Sonia.
- Dobrze się czujesz?
- To dopiero niespodzianka - usłyszała Livvy swój głos.

Niespodzianka? Piorun, który ją obrócił w popiół. Sonia podeszła do
biurka, przejętą współczuciem. - Przyjechał tutaj sam, ale przecież
musiały być jakieś kobiety w jego życiu. Zawsze to wiedziałyśmy.

- Tak, zawsze wiedziałyśmy.
Wystarczyło, żeby mężczyzna o magnetyzmie Corbina pojawił

się w jakimkolwiek liczniejszym towarzystwie, a już mógł mieć każdą
kobietę, gdyby tylko zapragnął. Lecz Livvy nie widziała go nigdy
dotąd z kobietą, której by pragnął. Bywała zazdrosna nawet o Sonie, a
tutaj się zjawia ta Anne-Marie, która jest jawnie jego kochanką. Ta
ś

wiadomość kłuła jak ostrze wwiercające się w serce.

- To niesprawiedliwe! - użaliła się Sonia. - Ta kobieta ma

wszystko. Ty przy niej wyglądasz jak kopciuszek, a co dopiero ja.

- Nie wyszłaś przynajmniej na taką idiotkę jak ja - odrzekła

Livvy.

- Chciałaś go, prawda?
- Tak.
Bardziej, niż potrafiłaby to wyrazić.
- Ta kobieta ma wszystko! - jęknęła powtórnie Sonia. - Stanowią

rzeczywiście idealną parę. - Nie była to szpileczka od adresem Livvy,
Sonia powiedziała jedynie prawdę. - I co ty teraz zrobisz? - zapytała.

- Będę im schodziła z drogi.
Nie może się równać z Anne-Marie ani urodą, ani inteligencją,

przynajmniej w zakresie pracy, która ją tu przywiodła. Anne-Marie
nie będzie odstępowała Corbina jak długo zostanie na wyspie. Livvy
to wiedziała i wiedziała, że nie zniesie tego widoku.

- Gdyby ktoś o mnie pytał, to jestem w kuchni, zajmuje się

obiadem.

Trzeba było przygotować obiad, parę. zwykłych dań a la carte,

które pichciła z Sonią tyle razy, że mogłaby to teraz zrobić z
zawiązanymi oczami.

Kręciła krem z awokado do sałatki, kiedy ponownie zjawiła się

Sonia z oznajmieniem:

- Valerie jest wegetarianką.
- Nie powinno być z tym problemów - odrzekła Livvy.
- I dwie osoby mniej do stołu. - Sonia powiedziała to tonem

osoby przynoszącej hiobową wieść. - Corbin i Anne-Marie wychodzą,
chcą dotrzeć na górę, zanim się ściemni.

- Dwie osoby mniej - powtórzyła Livvy.
- To kawałek drogi, a jest ślisko, bierze mróz. Choć Corbin

zawsze ją podtrzyma. - Sonia zagryzła wargi i wyjąkała. -
Przepraszam, nie chciałam tego powiedzieć.

Livvy zmusiła się do uśmiechu.
- Oczywiście, że ją podtrzyma. Już w salonie się o niego opierała,

jakby nie mogła usiedzieć o własnych siłach.

Sonia zachichotała.
- Taka silna, dorodna dziewczyna, a potrzebuje oparcia. Nie było

w tym nic śmiesznego, ale obie się zaśmiały.

- Cieszę się, że się śmiejesz - powiedziała Sonia.
- Jak człowiek przegrywa - odparła Livvy - to niech chociaż

przegrywa z uśmiechem na ustach.

- To rozumiem - przytaknęła gorliwie Sonia i poszła z powrotem

do salonu.

Livvy wlała krem z awokado do sosjerki. Wcale nie umiała

przegrywać z uśmiechem na ustach, przegrywała ze łzami w oczach,
nie chciała tylko wciągać domowników w otchłań swojej rozpaczy.

Zasiadła do obiadu z Sonią, Henry'm, Maybelle i państwem

Higginsami i odegrała rolę wesołej, uroczej gospodyni. Higginsowie
orzekli, że jedzenie jest wyśmienite, a po obiedzie zgodzili się zagrać
z Henry'm i Maybelle partyjkę brydża.

Livvy pogadała trochę przez telefon, po czym zabrała się do

pakowania prezentów, które kupiła przed południem w miasteczku i
do wypisywania na nie nalepek.

Czuła się jak w półśnie, udawało jej się jednak wykonywać

rzeczy, które miała do zrobienia, i znajdować właściwie słowa, kiedy
musiała się odezwać. Natomiast prawdziwą przeprawę stanowiło
pożegnanie z Maybelle, które należało do codziennego wieczornego
rytuału, gdyż Maybelle widziała jak sprawy się mają między
Corbinem a Anne-Marie. Livvy zdawała się niezbyt tym przejęta,

zdawała się w dobrym nastroju. Jednakże kiedy weszła do pokoju
Maybelle, ta czekała na nią.

- Wszystko w porządku, moja droga? - zapytała.
- W porządku - odparła Livvy. - Ładna z nich para, prawda?
- Higginsowie mówią, w każdym razie Valerie twierdzi, że

Anne-Marie zagięła od dawna parol na Corbina. Nie przepuściłaby
takiej okazji, powiedziała Valerie.

- Daj jej Boże.
- Miałam nadzieje, że wy dwoje... - zaczęła Maybelle.
Livvy się uśmiechnęła. Wcale nietrudno było się uśmiechać.

Wystarczyło rozciągnąć wargi i uważać, żeby glos się nie załamał.

- Jesteśmy przyjaciółmi - powiedziała lekkim tonem. - Nic więcej

między nami nie było. Pocałowała Maybelle w policzek.

- Skoro tak twierdzisz... - odrzekła Maybelle, a ponieważ bardzo

nie chciała, żeby Livvy krwawiło serce, pewno w to uwierzyła.

Natomiast Szula wiedziała. Pobiegła za Livvy do jej pokoju i

zwinęła się w kłębek na puchowej kołdrze. Livvy leżała w ciemności,
głaszcząc kotkę. Była pewna, że wybuchnie niepohamowana płaczem,
gdy tylko się odpręży w łóżku, tymczasem oczy miała suche, a ból
przejawiał się tępą pustką.

Tej nocy po raz pierwszy nie śnił jej się Corbin. Była tego pewna,

chociaż nie wiedziała, czy śniło jej się w ogóle cokolwiek.
Obudziwszy się przypomniała sobie Anne-Marie i natychmiast, jak po
narkozie, ogarnęło ją otępienie.

Na dole okazywała wszystkim, najpierw domownikom, potem

Higginsom, wesołość, po której nie widać było sztuczności. Nie
wyszła, kiedy Corbin i Anne-Marie przyjechali po Hedleya i Valerie.
Przez cały dzień wraz z Sonią, a nawet z pewną pomocą Daisy
przygotowywała potrawy na jutrzejsze przyjęcie, wykładała
porcelanę, sztućce i szkło.

Po południu doszło do przykrego spięcia, gdy Hedley, Anne-

Marie i Corbin zaczęli się zastanawiać nad obsadą ostatniego odcinka
serialu. Nie było ich przez cały dzień, ponadto Corbin z Anne-Marie
mieli wyjść za chwilę gdzieś indziej na kolację, lecz teraz siedzieli
wszyscy w salonie, a Livvy i Sonia nalewały im kawę i sherry.
Hedley, który wychylił właśnie duże sherry, powiedział nagle:

- To wstyd, że nie możemy pani zaproponować roli młodej

Maybelle, Livvy.

- C-co?
Livvy o mało się nie oparzyła strumieniem kawy, która się polała

z ekpresu na spodeczek.

- Musi pani być bardzo podobna do młodej panny Murrin. Nie

grała pani nigdy zawodowo?

- Nie grałam w ogóle nigdy - odparła Livvy.
- Nie wierzę w to - odezwał się Corbin. - Masz wrodzony talent,

byłabyś wspaniałą aktorką.

- Na jakiej podstawie tak sądzisz? - zapytała Anne-Marie.
Zlustrowała Livvy od stóp do głów krytycznym wzrokiem jak

aktoreczkę pretendującą do głównej roli.

- Instynkt mi mówi - odparł Corbin.
- W każdym razie to niemożliwe - ucięła Anne-Marie. - Związek

Aktorów by się na to nigdy nie zgodził.

- Ja też nie - powiedziała Livvy.
Wiedziała, że Corbin śmieje się z niej w duchu i zastanawiała się,

czy się wieczorem podzieli dowcipem z Anne-Marie.

Następnego dnia przypadała Wigilia i od południa spodziewano

się gości. Niestety Hedley i Valerie, Anne-Marie i Corbin nie mogli
zostać dłużnej i wziąć udziału w przyjęciu. Po śniadaniu miał
przylecieć helikopter i zabrać pierwszych troje z powrotem do Anglii,
gdzie byli poumawiani na Święta. Corbin zaś, po odwiezieniu ich na
lądowisko, miał jechać autem dalej, do Cowes, gdzie na niego czekali
przyjaciele. Livvy do ostatniej chwili unikała spotkania z nim i z
Anne-Marie.

Higginsowie zjedli śniadanie i czekali spakowani. Byli

wprawdzie krótko, ale rekonesans wypadł znakomicie, oświadczył
Hedley; wie teraz doskonale, jak się zabrać do filmowania tutaj.
Wizyta okazała się wielkim sukcesem i wraz z Valerie bezwzględnie
wpiszą Słodkie Sady na swoją listę urlopową.

Kiedy nadjechał Corbin, Livvy rozmawiała z Valerie, nie mogła

wiec w żaden sposób uciec bez zwracania uwagi. Corbin i Anne-
Marie weszli do hallu. Corbin niósł kilka paczek, które położył na
stercie pod choinką.

- Przygotowałyśmy z Daisy coś dla ciebie - oznajmiła Sonia.
Był to krawat opakowany wzloty papier. Sonia pokazała go

wcześniej Livvy, która orzekła: „Śliczny", wiedząc dobrze, że Corbin
nigdy nie wybrałby go.

Livvy nie przygotowała dla niego nic. Rzuciła okiem na paczki.

Jedna miała niewątpliwy wygląd obrazu, zapewne dla Maybelle, może
coś Laurence Charlesa; druga była w kształcie kanciastej butelki,
pewnie ten obrzydliwy rum dla Henry'ego. Dla Daisy jest z pewnością
to wielkie pudlo, a dla Soni i dla niej dwa identyczne płaskie
pakieciki.

- Mam nadzieje, że paniom się spodobają - powiedziała Anne-

Marie. - Kupiłam to wczoraj specjalnie dla was.

- Dziękujemy - odparły chórem.
- No, to na pożegnanie - zawołała Anne-Marie wskazując jemiołę

nad schodami.

Zaczęło się ogólne całowanie i życzenia dobrej drogi, ale Corbin

nie pocałował Livvy, zresztą ona trzymała się z tyłu, żeby do tego nie
dopuścić. W końcu wszyscy wyszli do auta.

- Do zobaczenia po świętach - rzekł Corbin biorąc walizkę

Valerie.

Anne-Marie zatrzymała się, żeby rzucić ostatnie spojrzenie na

choinkę, tak że została na chwile w hallu sam na sam z Livvy.

- Naprawdę wspaniale się tutaj czuję - oznajmiła.
- Cieszę się - skłamała Livvy z uśmiechem. Anne-Marie się

rozpromieniła.

- Ten domek na górze jest taki przyjemny, że wprost nie mogę

się z nim rozstać. Postanowiliśmy tam wrócić, jak odwieziemy
Hedleya i Valerie.

Livvy nie wiedziała, czemu zawdzięcza te. nieoczekiwaną

informację, dopóki Anne-Marie nie dorzuciła bardzo cicho:

- Będziemy sami we dwoje przez całe Boże Narodzenie. Czyż

można sobie wyobrazić coś rozkoszniejszego?

Wyszła szybko do auta, nim Livvy miała czas cokolwiek

odpowiedzieć. Zresztą cóż by jej mogła powiedzieć? Anne-Marie
widać, wie, jak Livvy się czuje. Może się domyśliła, może Corbinowi
wyrwało się coś, co nasunęło jej podejrzenia. W każdym razie Anne-
Marie zależało, żeby Livvy się dowiedziała, jak sprawy stoją między
nią a Corbinem.

Wiedziałam i bez tego - myślała. - Zaraz zaczną się schodzić

goście, nie będę więc miała czasu o tym myśleć.

Od tej chwili wszystko się działo w biegu. Gotując, podając

ś

niadanie i wykonując różne prace domowe, Livvy miała długi kitel

na świątecznym stroju, złożonym ze srebrnej bluzki koszulowej i
bufiastej czarnej szyfonowej spódnicy. Zdjęła teraz kitel i poświęciła
parę minut na poprawienie makijażu, nie żałując różu dla pokrycia
swojej bladości.

Od południa cały dół był pełen. Dopisali wszyscy zaproszeni i

większość pozostała na dłużej. Zimny bufet, poncz owocowy i wina
musujące były równie dobre jak co roku, a wszyscy się znali,
znajdowali się wśród swoich i mieli sobie nawzajem mnóstwo do
powiedzenia.

Wszyscy całowali Livvy pod jemiołą i wszyscy jej mówi-li, jak

ładnie wygląda, gdy przechodziła od grupki do grupki, by się
upewnić, czy nikomu nic nie brakuje. Kiedy ją pytano o Corbina,
odpowiadała: Och, wróci po Bożym Narodzeniu.

Wszyscy się rozpytywali o wizytę ludzi z telewizji i o film, który

mają tu kręcić, lecz Maybelle mówiła tylko: Sądzę, że będzie parę
sensacji - i nie pozwalała się wyciągnąć na dalsze zwierzenia. Henry i
Sonia też powtarzali wszystkim tylko, żeby poczekali, to zobaczą.
Upajali się swoją tajemnicą, natomiast Livvy uciekała, ilekroć
posłyszała imię Corbina.

Istotną cześć zabawy stanowiły prezenty. W stosie pod choinką

znajdowały się drobiazgi dla wszystkich zaproszonych, których
większość przyniosła także symboliczne prezenciki dla mieszkańców
Słodkich Sadów. Prezenty „rodzinne" miały czekać do pierwszego
dnia świąt, lecz Sonia podeszła do Livvy i Andy'ego z dwoma
pakiecikami zostawionymi dla nich przez Corbina.

- Nie mogą wytrzymać - oznajmiła. - Muszę zobaczyć, co nam

kupiła Anne-Marie. - Odpakowując swój prezent, zachęciła Livvy: -
Zobacz, czy ty dostałaś to samo.

Okazało się, że są to podkoszulki zimowe z długimi rękawami.
- Też coś! - skrzywiła się Sonia.
- Mogła chociaż wybrać te z koronkami - powiedziała Livvy. -

Wyobraża sobie, że my tu żyjemy w arktycznych mrozach.

- Coś mi się zdaje, że Anne-Marie ma rację - wtrącił się Andy. -

Dziś po raz pierwszy czułem się, jakbym całował bryłę lodu.

Andy pocałował Livvy dwukrotnie, kiedy przechodzili pod

jemiołą. Livvy, która ledwo poczuła jego wargi na swoich,
zażartowała teraz:

- A czego ty się spodziewałeś całując mnie na oczach wszystkich

sąsiadów?

Lecz w jej spojrzeniu Andy dostrzegał coś, co go niepokoiło.
- Nie zapomniałaś chyba, że mamy jechać do Roba Wilsona? -

zapytał.

Jeden ze współpracowników Andy'ego wydawał wieczorem

przyjęcie, na które byli zaproszeni od dawien dawna. Livvy
zapomniała o tym na śmierć, powiedziała jednak szybko:

- Oczywiście, że nie. O której powinniśmy wyruszyć. Było po

szóstej, a goście rozchodzili się zwykle koło siódmej.

- Już - odrzekł Andy. - Przypominałem ci wczoraj. - W jego

głosie brzmiał sarkazm. - Nie pamiętasz, że wczoraj dzwoniłem?

- Oczywiście, że pamiętam. - Teraz sobie przypomniała. -

Poradzisz sobie sama? - zwróciła się do Soni. - Zostaw pobojowisko
do mojego powrotu.

Sonia pokiwała głową.
Wyszli przez kuchnie. Po drodze Livvy wzięła z wieszaka

wiatrówkę i małą, płaską latarkę kieszonkową, którą zawsze trzymano
pod ręką w szufladzie.

Niebo było tego wieczora rozgwieżdżone, świecił księżyc.

Panowało zimno i cisza, świat jakby zastygł w oczekiwaniu. Andy
ruszył przodem do swojego samochodu, zaparkowanego przed
domem. Wychodzili akurat jacyś goście, lecz Livvy szła tuż za
Andy'm i wskoczyła do auta, nim ją zauważyli.

Andy włączył ogrzewanie, gdy tylko ruszyli, ale jeszcze było

zimno i szyby się zapociły, więc Livvy otworzyła i zamknęła parę
razy okno po swojej stronie i przetarła szyby bibułką. Potem oparła się
na siedzeniu i patrzyła na przesuwający się krajobraz. Nie widziała
jednak nic, tak samo jak nie słyszała pełnego goryczy głosu Andy'ego.

Do jego kolegi jechało się drogą prowadzącą w kierunku domku

na górze, gdzie Corbin i Anne-Marie spędzają sam na sam Boże
Narodzenie. Więc co ja tutaj robię? - pomyślała nagle Livvy jak
wyrwana z głębokiego snu. - Nie wiem, co począć, ale wiem, gdzie
chcę teraz być.

Obróciła się na siedzeniu i spojrzała na Andy 'ego jak na obcego

człowieka. Na pewno nie tutaj, na pewno nie z nim.

- Nie słuchasz mnie - powiedział Andy z wyrzutem. - Ostatnio w

ogóle nie słyszysz, co mówię. Nie widzisz mnie nawet.

Zobaczyła go teraz Jego przyjemna, otwarta twarz była napięta,

stężała.

- Przepraszam - odrzekła.
- Chcesz tam ze mną w ogóle jechać? Miała na to tylko jedną

odpowiedź:

- Nie!
Andy nacisnął hamulec tak, że polecieli do przodu na pasach.
- Chcesz, żeby cię odwieźć do domu? Chcesz wysiąść? Livvy

odpięła pas.

- Wysiadam.
- Co się z tobą właściwie dzieje?
Nie przypuszczał, że Livvy naprawdę wyskoczy z auta. - Nic nie

poradzisz na to, co się ze mną dzieje - zawołała.

Puściła się biegiem po łagodnym zboczu, tak żeby jej nie mógł

zatrzymać. Zawsze szybko biegała. Zresztą nawet gdyby ją dogonił, to
co by powiedział? Szalona dziewczyna ta Livvy! Prawdę mówiąc, to
cześć jej uroku. Pragnął ją złapać i zatrzymać, ale zanim zdążył
wysiąść, rozejrzeć się i zastanowić, co u licha, robić, rozpłynęła się w
mroku. Biegła nie oglądając się. Nie słyszałaby go, gdyby zawołał jej
imię.

Prowadziła tędy druga droga do domku, dłuższa niż z łąki, ale

łatwiejsza niż poprzednia wspinaczka, bo nie było wiatru ani śniegu.
Livvy otuliła się wiatrówką. Pantofle miała lekkie, lecz na płaskim
obcasie. Świecił księżyc, w ciemniejszych miejscach przyświecała
sobie latarką.

Corbin jest w domku i musi ją wysłuchać. Przyniosłam ci prezent

gwiazdkowy - powie mu. - Dałeś mi tyle prezentów przez te wszystkie
lata, a ja ci nigdy nic nie dałam. Bo znamy się przecież od lat,
prawda? Nie wiedziała pani tego, Anne-Marie?

Zatrzymała się widząc światło. Są tam, wiedziała to. I wie, że

będzie musiała stawić czoło im obojgu. I że to może okazać się
największym upokorzeniem jej życia. Ale nie zawróci za nic w
ś

wiecie.

Nie unoś się honorem - ostrzegała ją Maybelle. Punktem jej

honoru jest teraz nie pozwolić Corbinowi odejść bez uświadomienia
mu straty. Ich spotkanie zakrawało na cud, powiedział, więc musi
zrozumieć, co chce odrzucić. Musi ją wysłuchać. Musi wiedzieć.

Zastukała do drzwi i wstrzymała dech. Nikt nie odpowiedział,

chociaż paliła się lampa. Kiedy zajrzała do środka, w pokoju nie
zobaczyła nikogo. Może są na górze. Livvy skuliła się na tę myśl.
Lecz jeśli są na górze, to już ona ich ściągnie.

Zaczęła walić w drzwi, ale nadal nikt nie odpowiedział. Luke by

już na pewno szczekał na cały dom, narobiła przecież hałasu, który by
obudził umarłego. A więc nie ma ich, może poszli gdzieś na kolację.
Ale wrócą. Livvy mogłaby albo zejść na dół, gdzie zaparkują auto,
albo usiąść na schodkach i zamarznąć na śmierć. Albo wybić okno!

Otwór okazał się malutki, ale ona jest szczupła i gibka. Jak się

pozbędzie wierzchniej odzieży, może się jakoś przeciśnie. Zdjęła
wiatrówkę, położyła ją na ziemi, na nią bufiastą spódnice. Podciągnęła
się do framugi i wsunęła głowę w otwór.

Okienko było bardzo ciasne. Musiała się skręcać jak w tańcu

brzucha, wić i obracać, zaczepiła koszulę, podrapała skórę. Przez parę
panicznych sekund myślała, że utknęła, ale oswobodziła się
szarpnięciem i wpadła do wanny. Leżała dysząc przez następne kilka
sekund.

Musi odzyskać przynajmniej spódnicę. Weszła do pokoju. Było tu

dość ciepło, paliła się lampa i jedno pasemko płomyków w piecyku
gazowym. Ale Corbina i Anne-Marie nie ma w domu, bo drzwi są
zamknięte na klucz, nie na zasuwę, a klucza nie widać. Nie wyjdzie
przez drzwi, musi więc jakoś wciągnąć ubranie do środka. W szafce
kuchennej znalazła miotłę, która powinna się do tego nadać.

Nie było to najlepsze narzędzie. Udawało jej się chwycić ubranie

na miotłę, ale nie udawało podciągnąć. Raz już miała spódnicę pod
samym oknem, jednakże w ostatniej chwili zsunęła się ona z miotły i
wylądowała jak na złość dalej niż przedtem. Wiatrówka zaś okazała
się za ciężka, żeby nią manewrować. Była to zabawa głupiego.
Mogłaby się przecisnąć na dwór, wrzucić rzeczy i powtórzyć całą
procedurę wkręcania się do środka. Jednakże była tak zdyszana i
drżąca, że wątpiła, czyby jej się udało powtórnie to dokonać.

W końcu zarówno spódnica Jak wiatrówka ześlizgnęły się poza

zasięg miotły, więc Livvy zamknęła okienko i usiadła na brzegu
wanny, żeby odsapnąć.

Nagle usłyszała szczekanie Luke'a. Spojrzała w popłochu na

okienko, ale nie było czasu na ucieczkę. Usłyszała teraz głos Corbina.

Sięgnęła do zasuwki, chcąc się zamknąć w łazience, lecz uprzedził ją
Luke, który wpadł do środka, otwierając na oścież drzwi.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Na widok Livvy pies przestał szczekać i zamachał ogonem.

Cieszy się, wszystko więc będzie dobrze, pomyślała niemądrze.
Corbinowi drgały wargi, kiedy na niego podniosła wzrok.

- Jej Książęca Mość, o ile się nie mylę - powiedział chrapliwym

głosem.

W poszarpanej srebrnej bluzce i srebrnych siatkowych rajstopach,

rozdartych na kolanie wyglądała bardziej na księcia żebraka z
inscenizacji w podrzędnym teatrzyku, ale dziękowała niebiosom, że
Corbin zachował przynajmniej poczucie humoru. Uśmiecha się, to
dobrze.

- Weszłam przez okienko - oznajmiła.
- Bez pomocy masła?
- Jakoś się udało.
Wyszła z łazienki, rozglądając się trwożnie po pokoju.
- Pozwolisz, że skoczę po spódnicę? - Doszedłszy do drzwi,

zapytała: - Nie zamkniesz chyba przede mną drzwi na klucz.

- Co by mi z tego przyszło. I tak wejdziesz przez okno? Anne-

Marie nie było ani w pokoju, ani na dworze przed

wejściem. Biegnąc na tyły domku Livvy dziękowała w duchu

swojej szczęśliwej gwieździe. Zebrała swoje rzeczy i naciągnęła z
powrotem spódnicę, gdy tylko wróciła do domku.

- No, teraz lepiej - powiedziała.
- Gdzie Anne-Marie? - spytała. - Mówiła mi, że spędzacie tutaj

razem Boże Narodzenie, więc gdzie jest?

- Ze znajomymi.
- Czeka na ciebie?
- Wróciłem po prezent, którego zapomniałem.
Stół w kuchence jest nakryty na dwie osoby, więc mieli tu wrócić,

ale Corbin wrócił sam. To może jej ostatnia szans, a więc powinna
być skupiona i ostrożna. Zaczęła się powoli przechadzać po pokoju,
patrząc wszędzie, tylko nie na niego.

- Przyniosłam ci prezent - oznajmiła. - Tyle prezentów mi dałeś

przez te wszystkie lata, a ja ci nigdy nie dałam nic. Więc ci
przyniosłam prezent. Siebie.

Spojrzała na niego i zaraz odwróciła wzrok, bo milczał.
- Uważasz, że jestem dobrą aktorką, ale ja wcale nie grałam.

Zadurzyłam się w tobie, a jeśli w to nie wierzysz, przyjrzyj mi się

teraz. Nie gram, po co bym miała grać? Kocham cię i ty mnie
powinieneś kochać, bo Anne-Marie nie może ci dać nic w porównaniu
z tym, co my możemy sobie dać nawzajem. Czy to, że mężczyzna,
który był twoim przyjacielem, został oszukany przez kobietę,
powinno...

- To był mój ojciec - powiedział, czym zamknął Livvy usta. - Ten

mężczyzna to był mój ojciec, a kobieta to była moja matka.
Wiedziałem od dłuższego czasu, że go zdradza, i on chyba też, ale
kiedy go rzuciła, dostał zawału i umarł.

- Przykro mi - wykrztusiła zdławionym głosem.
- Jej też było przykro. Nigdy nie chciała nikogo skrzywdzić, po

prostu trafiła jej się lepsza oferta. Ale on był dla mnie nie tylko ojcem,
lecz także najlepszym przyjacielem i ta historia odmieniła moje życie.

- Nie pozwól, żeby to zmarnowało nasze życie - powiedziała

cicho. - Proszę cię, nie idź jeszcze.

Położyła dłoń na jego policzku dotknięciem, które nie prosiło o

nic prócz możności pocieszenia go.

- Może będę miała szczęście i zacznie się zadymka.
- Napijesz się wina? - zapytał.
- Chętnie.
Usiadła na kanapie i przyglądała się, jak Corbin ustawia na tacy

butelkę i kieliszki.

- Zjesz coś? - zapytał. - Czy też jadłaś przez cały dzień?
- Głównie podawałam. Chętnie coś zjem. Ser, owoce, cokolwiek

masz pod ręką. Jakoś wrócił mi nagle apetyt.

Roześmiał się. Gniew gdzieś uleciał, znowu się przekomarzają.

Siedzą na kanapie i popijają wino w przyjacielskim milczeniu. Jest jak
przedtem, nim Daisy pokazała mu ten rysunek.

Może Livvy robi sobie za wielkie nadzieje, ale jest tak dobrze, że

Anne-Marie nie wydaje się większym zagrożeniem niż Andy.
Rozpłynęli się jak cienie.

Jedząc jabłko i popijając wino, zaczęła mu opowiadać.
- Wiesz, co zrobiłam z tymi wszystkimi prezentami, które mi

dałeś?

- Spaliłaś je albo oddałaś na loterie fantową?
- Nie. Schowałam je w starym kufrze na strychu. Myślałam, że je

tam zagrzebuję na zawsze, ale schowałam je tylko w bezpiecznym

miejscu. Zniosę je teraz z powrotem na dół. Czy prezent, który
przyniosłeś dla cioci Maysie, to obraz Laurence'a Charlesa?

- Tak.
- Drugi? Pokiwał głową.
- Ucieszy się. A dla Henry'ego rum?
- Musiałem się rozpytać wśród jego znajomych, żeby odkryć,

gdzie kupuje ten rum. Nie dziwię się, że go nie ma w powszechnej
sprzedaży.

Livvy się roześmiała.
- Powinna być na nim nalepka ostrzegawcza.
- Miała być jeszcze żardiniera od Luke'a - podjął Corbin - ale

facetowi, który jej szuka, nie udało się dotąd znaleźć takiej samej.

- Dziękuję, Luke. Jesteś bardzo miły.
Pies, który leżał wyciągnięty obok kanapy, zastukał ogonem na

dźwięk swojego imienia.

- Prezent dla mnie i dla Soni kupowała Anne-Marie?
- Sama się ofiarowała, tak. Uważałem, że to bardzo ładnie z jej

strony.

Livvy uniosła brwi, a Corbinowi w odpowiedzi zadrżały wargi.

Motywy Anne-Marie nie były zupełnie bezinteresowne.

- Ciepłe koszulki.
- Ta-ak?
- Sam rozumiesz.
- Nie znam się za bardzo na damskiej bieliźnie.
- Są koszulki i koszulki.
Wyciągnęła rękę, żeby podać Luke'owi resztę biskwita.
- Mogłabym ci zademonstrować różnice, gdybym miała na sobie

coś takiego.

Zaczęła rozpinać bluzkę. Oddała mu się już w słowach, lecz teraz

ręce jej drżały tak, że nie mogła sobie poradzić z guzikami. Serce
kołatało jej w piersi aż do bólu.

Z twarzą płonącą rumieńcem, zsunęła z ramion bluzkę i odpięła

ładny koronkowy stanik. Skórę miała gładką, aksamitną, piersi jędrne.
Czyż Corbin nie widział jej już nagiej? Ale nigdy tak.

- Masz chyba najpiękniejsze ciało świata - powiedział chrapliwie.
Wcale tak nie jest, lecz on może sprawić, że tak będzie. Przy nim

Livvy może się stać najpiękniejszą kobietą świata.

Ogarnęło ją raptem onieśmielenie, tak że się odwróciła do niego

tyłem. Dotknął jej pleców.

- Co to?
Zapiekło ją, wiec sobie przypomniała.
- Zadrapałam się wchodząc przez okno.
Poczuła lekkie dotkniecie jego warg przesuwających się po jej

krzyżu. Opuściła głowę, zamknęła oczy.

- Nie wiem, kto to wymyślił, że nie potrzebujesz opieki.

Zemdlałaś, jak tu przyszłaś poprzednim razem. Teraz się podrapałaś.
Coś za szybko wykorzystujesz te swoje kocie dziewięć żywotów.

- Martwi cię to? - zamruczała. Obrócił jej twarz do siebie.
- Nie mogę dopuścić, żebyś tak szafowała żywotami. Może to już

dziewiąty. Muszę zadbać, żeby był dobry i długi.

- Nie mam nic przeciwko temu - szepnęła. Osunęła się w jego

ramionach na futrzak przed piecykiem.

Jeśli posłanie, na którym leżeli, było twarde, to Livvy tego nie

czuła. Patrzyła w górę na jego twarz, śledziła na niej grę świateł i
cieni, i czuła, jak jego dłonie błądzą po jej ciele delikatnie, lecz
pewnie. Przesunęła koniuszkami palców po jego wargach. Sycili się
sobą, dotykali i smakowali siebie nawzajem, wymieniali czułe
pieszczoty, jakby chcieli rozkoszować się tym przez cale życie.

Potem nadeszła chwila, gdy znieruchomieli leżąc i patrząc sobie

w oczy, a Livvy czuła, jak ze wzmagającą się, przerażającą
intensywnością narasta w niej żądza, tak że nie wystarczają już
delikatne dotknięcia. Chciała go mieć jeszcze bliżej, w sobie, jako
cząstkę siebie.

- Kochaj mnie - jęknęła przez zaciśnięte zęby, a gdy to uczynił,

wszystkie nerwy zawibrowały w niej nowym życiem.

Nie miała liczącego się doświadczenia ani umiejętności,

pozwalała jemu wprawiać się w cierpienie i rozkosz. Chwilami nie
wiedziała, które to z tych dwojga doznań, ale wszystko było cudowne,
a ilekroć jej się wydawało, że nie może nastąpić już nic więcej,
wznosiła się na nowe wyżyny uniesienia, aż szybowała chyba wyżej
gwiazd. Aż w końcu kosmos eksplodował i poczuła się jak ostatnia
gwiazda, opadająca milionem świetlistych odłamków.

Leżała wyczerpana, zbyt zmęczona, by otworzyć oczy, lecz

szczęśliwsza ponad wszelkie wyobrażenie. Potem, bardzo powoli,
uniosła ręce i wyciągnęła ramiona nad głową, napawając się dziwem

swego kobiecego ciała. Jest cudowne, a mężczyzna, który się okazał
taki bezbłędny pod każdym względem, to najwspanialszy mężczyzna
pod słońcem.

Powieki miała ciężkie. Czuła ciężar rzęs, kiedy je uniosła, żeby na

niego spojrzeć.

- Dziękuję - powiedział i uśmiechnął się. - Za prezent

gwiazdkowy.

Livvy odwzajemniła się uśmiechem.
- Bardzo proszę.
Jej ubranie leżało nieopodal. Naciągnęła figi, a gdy sięgała po

stanik, przyszedł jej do głowy szelmowski pomysł. Trzepocząc
rzęsami, poruszając rękami i ramionami, kręcąc biodrami, rozpoczęła
groteskowy striptiz a rebours, ubierając się zamiast rozbierać, aż
skończyła boso, ale kompletnie ubrana, obrotem bufiastej spódnicy.

- No, jak ci się podobało? - zapytała opadając na kanapę.
- Salome przy tobie wysiada - zaśmiał się Corbin. - Nie wpadła

na pomysł owijania się siedmioma woalami zamiast rozwijania z nich.
To znacznie bardziej podniecające.

- Och, lubię być oryginalna. - Czuła się idiotycznie z tym swoim

szczęściem. - Mam dla ciebie jeszcze wiele niespodzianek.

Naprawdę zaskakiwała samą siebie.
- Zawsze wiedziałem, że jesteś utalentowana - odparł. - Ale nie

wiedziałem, że masz zadatki na wielką tancerkę. Nie oczekujesz
chyba, że będę także kręcił biodrami ubierając się?

Parsknęła śmiechem, a on zaczął się szybko ubierać.
Zadziwiasz mnie - myślała. - Nigdy nie przypuszczałam, że

kochanie się może być tak niewiarygodne, bo nigdy dotąd nie
kochałam. Chcesz mnie, zawsze więc pozostanie to takie
zdumiewające.

- Jesteśmy znowu przyjaciółmi? - spytała, gdy przy niej usiadł.
- Nigdy nie przestaliśmy nimi być. Mogłaś na mnie liczyć,

byłbym przyszedł.

- Cieszę się, że tu przyszłam. - Skuliła się w objęciu jego ręki, z

głową na jego ramieniu. - Żyłam jak we śnie. Dopiero wieczorem,
jadąc z Andy'm, przebudziłam się nagle i pomyślałam: To nie tale.
Rozumiesz?

- Powinienem, bo ze mną było podobnie. Czułem się półżywy

bez ciebie. Scenariusz posuwa się naprzód, Hedley jest pełen

entuzjazmu, od waliliśmy kawał roboty, ale nie sprawiało mi to żadnej
przyjemności.

Nie powinna być teraz zazdrosna, nie mogła się jednak

powstrzymać od zapytania:

- Nie sprawiało ci przyjemności przebywanie z Anne-Marie.
- Niespecjalną.
Kiedy podniosła głowę, popatrzył na nią z gorzkim uśmieszkiem.
- Zgodzisz się pozować do portretu Czarnej Damy? - zapytał-. -

Będziemy go potrzebowali do filmu.

- Czemu akurat ja?
- Bo Maybelle wyglądała wówczas jak ty. Gdy tylko się

dowiedziałem, że była kochanką Laurence'a, od razu się domyśliłem,
ż

e nie było żadnej innej kobiety.

Livvy przetrawiała przez chwilę tę wiadomość z jej wszystkimi

implikacjami.

- Mądry jesteś - powiedziała.
- Mam szczęście.
- Ja też. - Bałaby się takiego szczęścia, gdyby nie było jej pisane,

aby sprawiedliwości stało się zadość. - Maybelle nie miała szczęścia.
Laurence także.

- Bo był niemądry - odrzekł Corbin. - Nie powinno się to było tak

zakończyć.

- A co mógł zrobić? Maybelle wybrała innego, miała bilet na

statek. Co ty byś zrobił na jego miejscu?

Obróciła się, żeby słuchając widzieć Corbina.
- Nie szalałbym jak on, nie upiłbym się. A następnego dnia

wsiadłbym na ten sam statek i nie odstępowałbym jej przez całą drogę
do Ameryki. I byłbym przy niej, kiedy Edward wyszedł po nią do
portu.

Tak, Corbin by nie dał za wygraną.
- To by mogło odwrócić bieg wydarzeń - przyznała Livvy. -

Maybelle mogła była wyjść za Laurence'a.

- Mogła. A ty za mnie wyjdziesz?
- Bardzo chętnie.
Myśl o poślubieniu Corbina napełniła ją jeszcze większym

szczęściem.

- Dzięki Bogu! - powiedział skwapliwie, jakby się obawiał, że

Livvy może się wahać. - Kiedy?

- Jak najprędzej.
Obrączki będą zewnętrznym znakiem, że są ze sobą związani

duszą i ciałem, co już oboje wiedzą. Jutro podzielą się swoim
sekretem, powiedzą wszystkim. Ten wieczór jest jednak nazbyt cenny,
bo tutaj się znajdują naprawdę sami.

- Zostaniemy tu na noc?
- Zostańmy koniecznie.
Mają teraz przed sobą długie godziny na kochanie się i rozmowę.

Corbin patrzy na nią jakby uważał, że wszystko jest w niej cudowne.
Lecz Livvy czuła się brudna i potargana.

- Pozwolisz mi się odświeżyć? - zapytała.
- Oczywiście. Pokażę ci resztę domu.
Nie doszła nigdy dalej niż na szczyt schodów. Na górze musi być

pokój, w którym Corbin spał z Anne-Marie. Livvy nie chciała tam
wchodzić.

W łazience zobaczyła, że po tych wszystkich emocjach jej

makijaż zupełnie się rozmazał. Umyła ręce i twarz, a wytarłszy się
stwierdziła, że szczęście rozpromieniło jej oczy i zaróżowiło skórę,
tak że właściwie nie potrzebuje makijażu. I dobrze, bo nie wzięła nic
ze sobą.

Odkręciła kurki, żeby napuścić trochę wody do wanny. Siedziała

na krawędzi przebierają nogami w wodzie, z uśmiechem na ustach,
kiedy sobie przypomniała, że na dole czekają na niego jacyś znajomi.
Wyciągnęła ramię, żeby uchylić drzwi, i zawołała:

- Corbin?
- Tak?
- Jeśli nie wrócisz, czy ci znajomi nie przyjdą cię tu szukać?
Oczywiście, wcale nie pragnęła, żeby przychodzili, ale nie

wyobrażała sobie, żeby Anne-Marie czekała potulnie całą noc tam,
gdzie ją zostawił.

- Nikt mnie nie przyjdzie szukać - odkrzyknął z kuchenki. - Nikt

na mnie nie czeka.

Wyjęła nogi z wanny i poczłapała mokrymi stopami do pokoju.

W kuchence Luke podniósł na chwilę łeb znad swojej miski, a Corbin
nie przerwał osadzania świecy w czerwonym emaliowanym lichtarzu
pośrodku stołu.

- Czyż Anne-Marie nie jest u twoich znajomych? - zapytała

Livvy.

- Jest prawdopodobnie u ludzi, którym znam. Ale nie tutaj, nie na

Wyspie.

Zapalił świecę. Jedli przy świecach tamtego pierwszego wieczoru

i Livvy wiedziała, że będzie zawsze lubiła ich światło.

Corbin wydawał się zadowolony z nakrycia stołu. Usiadł przy

nim w ten swój swobodny sposób, który tak dobrze znała.

- Odleciała helikopterem. Nie wiedziałem, że zmieniła plany, aż

do momentu, kiedy zaparkowaliśmy na lądowisku i Anne-Marie
powiedziała: Wyjmij moje rzeczy. Valerie i Hedley dyskretnie się
usunęli, a ona mi oświadczyła: Coś cię odmieniło na tej wyspie. Ale
raczej ktoś. Trudno mi było zaprzeczyć po dwóch nocach spędzonych
z nią w celibacie.

Livvy przyjęła to z zachwytem. Powstrzymując okrzyk tryumfu,

zapytała niepewnie:

- Nie było to chyba łatwe.
- Było niezręczne. Szczęśliwie mam opinię zimnej ryby.
- Najfałszywszą w świecie. Nie mogła się nie roześmiać.
- Może taką fałszywą tylko przy tobie. W każdym razie Anne-

Marie postawiła mi ultimatum. Zostanie Jeśli zacznę ją zauważać.

Nie słuchasz mnie, nie widzisz mnie nawet - skarżył się Andy.

Oboje są osobami postronnymi.

- Pojechała i koniec - powiedział Corbin. Livvy usiadła

naprzeciw niego przy stole.

- I co?
- Nie łączyło nas nigdy nic prócz sympatii, czasami łóżka,

wspólnych zainteresowań i znajomych.

- Niektórzy nazywają to miłością. Małżeństwa, które łączy

jeszcze mniej, utrzymują się przez

całe życie, ale dla prawdziwych szczęśliwców istnieje

nieskończenie więcej.

- Kiedyś może bym to nazwał miłością - odparł Corbin - ale

nigdy nie nazwałbym tego przeznaczeniem.

Livvy zamgliły się oczy.
- I co jej powiedziałeś?
- Do widzenia, a ona odrzekła: To pewnie ta Livvy. Znasz mój

numer telefonu.

To nie ultimatum, Anne-Marie liczy, że na jej drodze stanął tylko

przelotny romans. Lecz Livvy czuła się wystarczająco bezpieczna, by
się nad nią litować.

- Odleciała z Valerie i Hedleyem, a ja wróciłem tutaj, nakryłem

stół na dwie osoby i czekałem, aż przyjęcie w Słodkich Sadach
dobiegnie końca. Po czym pojechałem po ciebie,

- Po mnie? - powtórzyła.
- Liczyłem, że będziesz oczekiwała przeprosin, może wyjaśnień,

ale że przyjdziesz. Tylko, że ty pojechałaś z Andym na jakieś inne
przyjęcie. Kiedy tam dotarłem, Andy zalewa! robaka. Nie robił
wrażenia zbytnio szczęśliwego, a ty, powiedział mi, dostałaś bólu
głowy i nie przyszłaś. Zajęło mi ze dwie minuty, żeby z niego
wydobyć, że kazałaś mu po drodze zatrzymać auto i zniknęłaś biegnąc
w górę po zboczu.

- Ejże, hola! - zawołała Livvy. Zerwała się od stołu. - Pojechałeś

po mnie, ale pozwoliłeś mi wierzyć, że jecie sobie z dzióbków z
Anne-Marie! - Pogroziła mu palcem. - Naraziłeś mnie na to całe
proszenie, błaganie! Mało brakowało, a byłabym padła na kolana!

- Bzdura!
- No, może nie tak mało. - Ale ją nabrał! - Powiedziałeś, że na

ciebie czeka! - Oczywiście, że czeka. Tak samo jak Andy na nią.

- Przepraszam, ale nie mogłem sobie odmówić przyjemności

wysłuchania, jak będziesz recytowała swoją lekcję. Ale to ja ci się
oświadczyłem. Zrobiłem to pierwszy raz w życiu i miałem duszę na
ramieniu, że zaczniesz wysuwać jakieś obiekcje.

Livvy odskoczyła od stołu.
- Pewnie, żebym to zrobiła, gdybym wiedziała. Kazałabym ci

trochę pocierpieć. A tak przyjęłam czym prędzej twoje oświadczyny.
Gdybyś mi się nie oświadczył, sama bym ci się oświadczyła jeszcze
dziś wieczór.

Corbin wstał, podszedł dokoła stołu. - Żałuję, że na to nie

poczekałem. Powiedziałabyś, że nie jesteś mnie warta?

- Na pewno nie!
Łypnęła na niego groźnie, potrząsnęła głową, aż włosy opadły jej

na twarz. Corbin zamarł w miejscu.

- Zez twoich syjamów! Czy to z napięcia, czy z miłości? - Tyle z

napięcia. - Pokazała kciukiem i palcem wskazującym, jak mało. - A
tyle z miłości.

Rozpostarła ramiona, a Corbin podszedł i porwał ją na ręce.

Livvy spojrzała na szczyt schodów.

- Zgaś świecę - powiedziała.

Corbin Radbrook jest prawnikiem i dziennikarzem, który zajmuje

się poszukiwaniem sprawców tajemniczych zbrodni. Gdyby wkroczył
w życie Livvy w innych okolicznościach, na pewno byliby ze sobą
szczęśliwi. Ale ona nie chce ulec tej miłości. Nie może pozwolić, by
własna słabość doprowadziła do zdradzenia sekretu, który zniszczy jej
rodzinę.