01 Michaels Kasey Samotny wilk

KASEY MICHAELS

Samotny wilk

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tego dnia w San Francisco nic nie szło po jej myśli.

Nowy system telefoniczny, który - zdaniem szefa agen-

cji - wszystkim miał ułatwić życie, nie tylko go nie ułatwiał,

ale sam koszmarnie szwankował. Sophie Colton dwukrotnie

straciła z trudem uzyskane połączenia z klientem z Tokio,

a co za tym idzie, przypuszczalnie straciła również klienta.

Dziecięcy gwiazdor filmowy, z którym podpisała kon-

trakt na reklamę o ogólnokrajowym zasięgu, postanowił

akurat w tym tygodniu rozpocząć mutację. Z dnia na dzień

jego czysty, krystaliczny głosik zamienił się w piskliwy

skrzek. Należało od nowa przystąpić do szukania aktora.

Jakby tego było mało, w drodze na spotkanie z klien-

tern poleciało jej oczko w rajstopach, potem złapał ją

deszcz, o którym meteorolodzy zapomnieli wspomnieć,

a wieczorem pokłóciła się w restauracji ze swoim narze-

czonym od czterech miesięcy, Chetem Wallace'em.

W porządku, może nie była to kłótnia, może było to

nieporozumienie. Kłótnia to za mocne słowo. Nigdy się

z Chetem nie kłócili. Zazwyczaj Chet mówił, a ona słu-

chała. Czasem zastanawiała się, po jakie licho w ogóle

to robi.

Chet chciał, by zrezygnowali z intratnych posad

w agencji reklamowej i założyli własną firmę. Sophie nie

KASEY MICHAELS

była pewna, czy to dobry pomysł. Lubiła swoją pracę,

ciężko harowała, zanim otrzymała obecne stanowisko,

a w dzisiejszym bezlitosnym świecie, w którym panuje

tak ostra konkurencja, tworzenie nowej agencji, a jedno

cześnie budowanie nowej rodziny... hm, po prostu bała

się, że nie podołają.

Przynajmniej tak to sobie tłumaczyła, kiedy zezłości

wszy się na Cheta, zostawiła go w restauracji, żeby do

kończył deser i zapłacił za kolację, a sama mszyła na

piechotę do domu.

Najbardziej chyba zirytowała ją postawa narzeczone

go, to, że nie wybiegł za nią z restauracji, lecz został

przy stoliku, popijając kawę i jedząc krem czekoladowy.

Zgoda, mieszkała tylko cztery przecznice dalej, ale na

prawdę mógł się zachować inaczej. Nie musiał mówić:

„Dobrze, kochanie, idź do domu. Postaraj się ochłonąć.

Spotkamy się u ciebie za pół godziny". Nienawidziła,

kiedy był taki cholernie rozsądny. A on, psiakrew, dobrze

o tym wiedział.

Mniej więcej w połowie drogi stanęła na moment przy

krawężniku. W lewo odchodził wąski, ponury zaułek.

Wzdychając głośno, Sophie podniosła głowę, po czym

odgarnęła za ucho kosmyk ciemnoblond włosów. Zacis

nąwszy powieki, westchnęła po raz drugi, następnie ru

szyła przed siebie. Zanim jednak dziesięciocentymetrowy

obcas zetknął się z asfaltem, poczuła mocne szarpnięcie;

ktoś wciągał ją w zaułek.

- Puść mnie! - krzyknęła, usiłując się oswobodzić.

Nic więcej nie zdołała powiedzieć. Napastnik pchnął

ją z całej siły na wilgotny, ceglany mur. Zrobiło się jej

SAMOTNY WILK

ciemno przed oczami. Miała wrażenie, że to sen, jakaś

koszmarna surrealistyczna fantazja, która nie ma nic

wspólnego z rzeczywistością.

Niestety, wszystko działo się naprawdę. Starając się

wyrównać oddech, nie stracić przytomności i opanować

strach, który dławił ją za krtań, poczuła przytknięte do

szyi ostrze noża.

- Stój, suko! Jak tylko się ruszysz, poderżnę ci gardło!

Jasne? Jasne?

Bojąc się, że napastnik spełni groźbę, nie mogła skinąć

głową. Więc w odpowiedzi zamrugała powiekami. Tak,

jasne.

- Dobra, w porządku, dobra.
Mężczyzna był wyraźnie poruszony. Może znajdował

się pod wpływem narkotyków? Nie umiała poznać, Wi-

działa jedynie, że jest w stanie najwyższego podniecenia.

Mógł ją zabić w każdej sekundzie, choćby posłusznie

spełniała wszystkie jego rozkazy.

Powoli cofnął ostrze. W następnej chwili leżała na

brzuchu na twardym podjeździe, zaciskając zęby z bólu.

Zamknąwszy oczy, przełknęła ślinę.

- Czego... czego ode mnie chcesz? - spytała w końcu.

Nie mogła się ruszyć; napastnik przygniatał ją kolanerm do

ziemi. - W kieszeni płaszcza mam portfel, a w nim pie-

niądze i karty płatnicze. Jeżeli się odsuniesz, sięgnę...

- Głucha jesteś, ty durna suko? Co? - warknął jej

nad uchem. Tak bardzo śmierdziało mu z ust, że wzdryg-

nęła się z obrzydzeniem. - Mówiłem, że jak się ruszysz,

poderżnę ci gardło. Tak trudno to zrozumieć?

Nim zdołała odpowiedzieć, zaczął przesuwać ręce po

KASEY MICHAELS

jej ciele. Cienki płaszcz, który miała na sobie, niewiele

ją chronił. Opierając ciężar ciała na kolanie, którym przy

ciskał ofiarę do ziemi, mężczyzna niezdarnie usiłował ob

rócić ją do siebie. Potem na zmianę to ugniatał, to szczy

pał jej piersi, wreszcie mocno wbił zęby w jej ramię.

Wariat. Szaleniec. Sophie uświadomiła sobie, że fa

cetowi nie zależy na pieniądzach. Może weźmie portfel,

kiedy już ją zabije, ale na razie chodzi mu o coś całkiem

innego. O nią. Chce sprawić jej ból.

Choć od głównej ulicy dzieliło ją zaledwie siedem,

osiem metrów, była bezradna. W prawej ręce napastnik

trzymał nóż. Gdyby krzyknęła czy próbowała się wyrwać,

nie zawahałby się go użyć. Nagle przyszło jej do głowy,

że tak czy tak zginie. Facet nie panuje nad sobą. Diabli

wiedzą, co mu za chwilę strzeli do łba. Ogarnęła ją wście

kłość. Nie, nie będzie biernie czekać na śmierć! Nie um

rze bez walki!

Teraz była elegancką kobietą mieszkającą w mieście,

ale przecież dorastała na ranczo, biegała po lasach, łaziła

po drzewach, staczała walki ze starszymi braćmi, czasem

na niby, dla zabawy, a czasem na serio.

Bracia. Boże. Michael już nie żyje. Jego śmierć znisz

czyła rodziców, zniszczyła całą rodzinę. Jeżeli ona też zgi

nie... Nie! Nie może do tego dopuścić! Musi się bronić!

Mamusiu, tatusiu, nie umrę! Nie pozwolę, żeby jakiś

naćpany bydlak mnie zabił! Nie myśląc o przeraźliwym

bólu w prawym kolanie, które strzaskała sobie, upadając

na twarcy żwir, o ostrzu noża, które przylegało do jej

policzka, i o wstrętnej, brudnej łapie, która wcisnęła się

jej pod bluzkę, Sophie przystąpiła do obrony.

SAMOTNY WILK

Oparłszy się na łokciach, wierzgnęła kolanami niczym

dziki mustang usiłujący zrzucić z grzbietu jeźdźca. Strach

dodał jej sił. Największą rolę odegrał jednak element

zaskoczenia. Niczego nie spodziewający się napastnik

stracił równowagę i przechylił się na bok. Jeszcze jedno

wierzgnięcie i była wolna. Cofała się na czworakach

w stronę ulicy, usiłując zwiększyć dystans między sobą

a bandytą.

- Na pomoc! - krzyknęła na całe gardło. - Tu, w za-

ułku! Na pomoc! Błagam!

Nie przestając się wydzierać, zacisnęła ręce na wiel

kim plastikowym koszu na śmieci i z trudem dźwignęła

się na nogi. Prawa noga właściwie nie nadawała się

użytku. Nie zwracając na to uwagi, Sophie chwyciła po-

krywkę i cisnęła nią w napastnika, po czym zanurzyła

ręce w otwartym koszu i wyciągnęła pierwszą z brzegu

„broń" - był nią odcięty czubek ananasa.

Rany boskie! Tym ma się bronić? No ale zaułek leżał

na tyłach ekskluzywnych lokali, do których wchodziło

się od strony głównej ulicy, więc na co liczyła? Że w ko-

szu znajdzie nabity rewolwer?

Rzucała w mężczyznę czym się dało: ananasem, pustą

półkilogramową puszką po sosie pomidorowym, zgniłymi

warzywami. Nie przestawała krzyczeć. Po chwili poślizgnęła

się i upadając, przewróciła kilka mniejszych metalowych

koszy. Narobiła mnóstwo hałasu, a przy okazji sama się

ubrudziła - jako ofiara była coraz mniej atrakcyjna.

- Jestem w zaułku! Pomocy! Ratunku!

Przeklinając siarczyście pod nosem, napastnik: schylił

się, by nie dostać w głowę zwiędłą kapustą, po czym

10 KASEY MICHAELS

odwrócił się i uciekł. Sekundę później dwóch porządnie
ubranych mężczyzn usłyszało krzyk Sophie i przybiegło

jej na ratunek.

- Dzięki Bogu - szepnęła, opierając się o jednego ze

swych wybawców, podczas gdy drugi wrócił pędem na

ulicę, by wezwać karetkę i zawiadomić policję.

Prawe kolano tak bardzo ją bolało, że o niczym innym

nie myślała. Nie wiedziała, że napastnik rozciął jej po

liczek od brody po ucho ani że straciła mnóstwo krwi.

Nic nie wiedziała, bo po chwili popadła w stan błogiej

nieświadomości.

Tej nocy w Jackson w stanie Missisipi Louise Smith

poderwała się na łóżku. Oczy miała szeroko otwarte z prze

rażenia, ciało zlane potem. Coś jest nie tak. Czuła to.

Po chwili spuściła nogi na podłogę. Wstawszy, pode

szła do kontaktu w ścianie, włączyła światło, po czym

oparła dłonie o blat komody i popatrzyła na swoje od

bicie w lustrze. Zobaczyła kobietę, która nie wyglądała

na pięćdziesiąt dwa lata. Jedynie duże piwne oczy zdra

dzały bezmiar cierpienia, jakie przeżyła. Przeczesawszy

ręką falujące, ciemnoblond włosy, niemal całkiem pozba

wione siwizny, wzięła kilka głębokich oddechów, starając

się uwolnić od paniki, która ściskała ją za serce.

Widzisz? Nikogo nie ma. Jesteś sama. Nikt ci nie wy

rządzi krzywdy. Nikt nic nie wie. Nawet ty.

Miała sen. Często jej się coś śniło. Zawsze były to

dziwne, skomplikowane sny. Niektóre zaczynały się do

brze, niewinnie, ale wszystkie kończyły się źle. Pytania

pozostawały bez odpowiedzi, problemy bez rozwiązania.

SAMOTNY WILK 11

Tym razem było inaczej. Nie pamiętała snu, pamiętała

jedynie strach oraz pewność, że ktoś potrzebuje jej po

mocy.

Ktoś... Dziecko. Dziewczynka, która wołała do niej

„mamo". Gdzie ona jest? Gdzie?

Louise wyszła z sypialni i podreptała boso do kuchni

po szklankę wody. Wiedziała, że dziś już nie zaśnie.

Joe Colton wypadł z windy, zanim jeszcze drzwi się do

końca otworzyły, i pognał w stronę dyżurki pielęgniarek.

Towarzystwa dotrzymywał mu jego przybrany syn, River

James. Pół godziny po tym, jak policja zadzwoniła na ranczo

w Prosperino, aby zawiadomić rodzinę o wypadku Sophie,

obaj byli w samolocie i lecieli do San Francisco. Dotarli

na miejsce tuż przed świtem.

- Moja córka, Sophie Colton... - powiedział Joe do

pielęgniarki, która siedziała przy biurku, zajęta piłowa

niem paznokci. - W którym leży pokoju?

Młoda kobieta popatrzyła na niego tępym wzrokiem.
- Colton? Chyba nie mamy nikogo o takim nazwisku.

- Obróciwszy się na krześle, spojrzała pytająco na ko

leżankę po fachu, która właśnie weszła do dyżurki. - Ma

ry, czy mamy pacjentkę o nazwisku Colton?

Nowa podeszła do Joego.

- Czy mogę wiedzieć, kim pan jest?
- Jej ojcem, do diabła! - ryknął Joe, który w wieku

sześćdziesięciu lat był przystojnym, postawnym mężczy

zną o leldco szpakowatych włosach. Teraz, wściekły

i podminowany, bardziej przypominał rozjuszonego byka

niż kochającego tatusia.

KASEY MICHAELS

River zdjął z głowy sfatygowany kapelusz kowbojski,

po czym, zaciskając rękę na ramieniu swego przybranego

ojca, uśmiechnął się czarująco do pielęgniarek.

- Senator Colton jest trochę zdenerwowany, proszę

pani - oznajmił, kładąc nacisk na słowo „senator", mimo

iż urzędu senatora Joe nie piastował od lat. - Wczoraj

wieczorem napadnięto jego córkę. Sophie Colton.

Może zadziałała magia godności senatora, a może

przyjazny uśmiech Rivera, w każdym razie pielęgniarka

o imieniu Mary wyszła z dyżurki, informując mężczyzn,

że zaprowadzi ich na miejsce.

- Bardzo pana przepraszam, panie senatorze - tłuma

czyła, idąc korytarzem - ale w wypadku brutalnej napa

ści zawsze staramy się zachować ostrożność. Pańską cór

kę przywieziono z sali operacyjnej trochę ponad godzinę

temu, pewnie jeszcze śpi. Czy poinformowano pana o ra

nach, jakie odniosła?

- Boże, Boże...

Joe przyłożył rękę do ust, jakby chciał powstrzymać

jęk, i odwrócił się od pielęgniarki. Niepokój o Sophie,

męczący nocny lot oraz gniew na Meredith, matkę So

phie, która nie widziała najmniejszego powodu, aby to

warzyszyć mężowi do San Francisco - wszystko to od

cisnęło na nim piętno.

- Owszem, poinformowano - rzekł River, wyręczając

tego silnego mężczyznę, który jedno dziecko już pochował

- ale gdyby siostra mogła jeszcze raz nam opowiedzieć,
czego możemy

Oczywiście

Joego, ale domyślał się,

się spodziewać, bylibyśmy wdzięczni.

River nie potrafił

co ten przeżywa,

wczuć się w położenie

odkąd od ebrał

SAMOTNY WILK

telefon z policji w San Francisco. Na pewno przypomniał

mu się telefon sprzed wielu lat z wiadomością o wypad-

ku, jakiemu uległ Michael. Teraz strach o córkę mroził

mu krew w żyłach.

Z kolei on, River, bardziej odczuwał wściekłość niż lęk.

Lęk i przerażenie znikły, kiedy po telefonie od policji za-

dzwonił do szpitala, gdzie uzyskał wyczerpujące wiadomo-

ści o stanie zdrowia Sophie: okazało się, że odniosła wiele

ran, ale na szczęście nie zagrażały one jej życiu. Podczas

gdy Joe Colton zajął jeden z tylnych foteli małego odrzu-

towca, modląc się o córkę, River siedział za sterami, marząc

o tym, aby jak najszybciej znaleźć się w San Francisco i dać

w zęby Chetowi Wallace'owi. Potem podnieść go z ziemi

i znów mu przyłożyć. I jeszcze raz.

Po chwili Joe wziął się w garść i skinął do pielęg-

niarki głową.

- Pańska córka, senatorze, miała lekkie wstrząśnienie

mózgu - oznajmiła siostra Mary, zatrzymując się przed

pokojem numer 305. - Mówię o tym dlatego, że po prze-

budzeniu może być nieco zagubiona. Na twarzy i ciele

ma mnóstwo otarć i sińców. Rzecz jasna, wszystkie rany

zostały dokładnie oczyszczone. Ma również kilka głęb-

szych zadrapań na... na piersiach, które mogą ją trochę

pobolewać. Na wszelki wypadek doktor zaordynował ku-

rację antybiotykową. Nigdy dość ostrożności, gdy w grę

wchodzą ugryzienia.

Ugryzienia? To znaczy, że ten drań ją

River wcześniej nie wiedział. Joe pewnie

gardła dobył się stłumiony jęk. River zacisnął dłoń w

pięści.

pogryzł? Tego

też, bo z jego

KASEY M1CHAELS

- Ortopedzi naprawili pannie Colton kolano - konty

nuowała pielęgniarka. - Miała uszkodzoną łękotkę przy-

środkową. Zdarza się to dość często. Niestety, później pa

cjenci muszą nosić specjalną szynę, przez pięć lub sześć

tygodni poruszać się o kulach, a potem czeka ich jeszcze

intensywna rehabilitacja. - Siostra Mary westchnęła ciężko.

- Doktor Hardy, szef oddziału chirurgii plastycznej, osobi

ście zszył ranę ciętą na twarzy pańskiej córki. Pacjentka

będzie potrzebowała paru dalszych poprawek chirurgicz

nych, ale dopiero w przyszłości, kiedy wszystko się zagoi.

To cud, że ostrze nie przecięło jakiejś większej żyły czy

nerwu policzkowego. Zszycie rany, mimo że nie była stra

sznie głęboka, wymagało ponad stu szwów.

- O Boże! - szepnął Joe. - Moja kochana córeczka.

Moja śliczna, kochana córeczka.

River tak mocno zaciskał zęby, że rozbolała go szczęka.

Sophie. Piękna Sophie, wciągnięta w ślepą uliczkę. Posi

niaczona, poharatana, pocięta nożem, o mało nie zabita. Bez

powodu. Tylko dlatego, że znalazła się w niewłaściwym

miejscu o niewłaściwej porze i jakiś naćpany idiota posta

nowił się zabawić. Nie znała swojego napastnika, niczym

mu się nie naraziła. Teraz musi cierpieć.

- Dziękujemy, siostro - rzekł River do pielęgniarki,

która stała z ręką na klamce do pokoju Sophie. - Dalej

już sobie sami poradzimy.

- Oczywiście. - Mary skinęła ze zrozumieniem gło

wą, po czym wróciła do dyżurki.

- Gotów? - spytał River, patrząc na ojca.
- Nie - odparł Joe tak cicho, że niemal nie było go

słychać. - Rodzic nigdy nie jest gotów do spotkania ze

SAMOTNY WILK

swoim dzieckiem w szpitalu. - Wciągnął głęboko powie-

trze. - Ale trudno. Chodźmy.

River pchnął drzwi, przepuścił Joego przodem, po

czym sam wszedł do środka. Nic chciał widzieć Sophi

w takim stanie - poharatanej i bezradnej. Zawsze tryska-

ła energią. Odkąd pojawił się na ranczu, nie odstępowała

go na krok; nim się spostrzegł, wdarła się w jego serce.

Dzieląca ich różnica czterech lat wydawała się ogromna,

kiedy byli młodsi. Bo cóż mogli mieć wspólnego zamk-

nięty w sobie, młody buntownik i chuda nastolatka

z aparatem korekcyjnym na zębach, strupami na kolanach

i kucykami na głowie?

Chuda nastolatka patrzyła w niego jak w obrazek.

Swoim zachowaniem doprowadzała go do białej gorącz-

ki. Złościł się na nią, wściekał. Ale ona nie zniechęcała

się. I wreszcie pokochał tę smarkulę.

A potem smarkula dorosła. Z chudej nastolatki w ku-

cykach przeistoczyła się w ponętną młodą kobietę. Ub-

łagała go, aby towarzyszył jej na balu maturalnym. Tań-

czyli, rozmawiali o jej planach na przyszłość: nazajutrz

miała wyjechać do Dallas, aby przed rozpoczęciem stu-

diów przez kilka miesięcy popracować w należącej do

rodziny stacji radiowej.

W trakcie tańca pocałowała go, a on odwzajemnił po-

całunek. Potem znów się całowali. Trzymał ją w obję-

ciach, gryząc się w język, by nie zawołać: Nie, Sophie!

Nie wyjeżdżaj! Zostań ze mną! Kochaj mnie!

Przybrany syn Joego Coltona uważał, że nie w ten

sposób powinien się odwdzięczyć człowiekowi, który

przyjął go pod swój dach. Sophie Colton zasługuje na

KASEY MICHAELS

kogoś lepszego. Dlatego ją odtrącił, pozbył się jej ze

swych ramion i ze swojego życia. Był brutalny. On, pół

krwi Indianin, dziecko pijaka, powiedział ślicznej Sophie,

żeby zmądrzała, żeby trzeźwym okiem spojrzała na ota

czającą ją rzeczywistość.

Od prawie dziesięciu lat widywali się sporadycznie,

na zjazdach rodzinnych, na które przybywały tłumy go

ści. Witali się na odległość, czasem do siebie uśmiechali.

Zwykle jedno krążyło na jednym końcu sali, drugie na

drugim; od tamtego wieczoru, gdy tańczyli przytuleni,

ani razu nie byli sami.

Teraz też nie byli sami. Joe stał przy łóżku, ściskając

bezwładną dłoń córki. Łzy lały mu się strumieniami.

- Nic jej nie będzie, Joe. Zobaczysz, wkrótce Sophie

wyzdrowieje - powiedział River, usiłując pocieszyć ojca.

Ale jemu też serce wyło z bólu, gdy patrzył na wi

doczne pod bandażami rany i siniaki. Sophie wyglądała

tak, jakby wlókł ją po ziemi uciekający w popłochu koń;

skórę miała zdartą do krwi, miejscami była opuchnięta,

fioletowosina.

Największy opatrunek miała na lewym policzku. Na

tym rozciętym, który wymagał założenia ponad stu

szwów. O roztrzaskane kolano River się nie martwił. Go

tów był nosić Sophie na rękach, dopóki noga się jej nie

zagoi. Wiedział, że sińce i zadrapania znikną bez śladu.

Ale co z twarzą?

Sophie nie była próżna, nie spędzała godzin przed lu

strem, ale miała zaledwie dwadzieścia siedem lat. Jak

zareaguje na widok szramy na policzku? Na widok blizny,

która codziennie będzie jej przypominała o koszmarze?

SAMOTNY WILK

Napastnik zranił ją nie tylko fizycznie, lecz także psy

chicznie. Okaleczył w sposób niewidoczny na pierwszy

rzut oka. Zniszczył jej pewność siebie, pozbawił odwagi;

odtąd, idąc ulicą, zwłaszcza wieczorem, zawsze będzie

czuła strach.

River przeczesał ręką włosy, potarł kark. Łzy wezbrały

mu pod powiekami. Sophie poruszyła się nieznacznie

i jęknęła cicho. Próbowała otworzyć oczy. Po chwili uda

ło jej się. Ale potem znów je zamknęła.

- Zostawię was samych, Joe - szepnął River, kierując

się do drzwi. - Porozmawiaj z nią, a ja wezwę pielęgniarkę.

Wyszedłszy na korytarz, zamknął za sobą drzwi

i oparł się o ścianę. Prawą rękę wsunął do kieszeni dżin

sów, w lewej trzymał kapelusz, którym raz po raz uderzał

się o udo.

W dżinsowych spodniach, dżinsowej kurtce, w kow

bojskich butach i kowbojskim kapeluszu wyglądał jak

kowboj. I nim był. Był kowbojem zrodzonym z matki

Indianki i białego mężczyzny. Po matce odziedziczył gę

ste kruczoczarne włosy, po ojcu zielone oczy oraz gwał

towny temperament. Wysoki, szczupły, doskonale umięś

niony, ciężko doświadczony przez życie, w końcu trafił

pod opiekuńcze skrzydła Coltonów. Joe i Meredith Col-

tonowie przyjęli go pod swój dach i traktowali jak syna.

Dzięki nim się zmienił, uwierzył, że czeka go lepszy los.

Wcześniej był jak samotny wilk. Potem, gdy Sophie

zniknęła z jego życia, znów zamknął się w sobie i zaczął

chodzić własnymi ścieżkami. Nie potrzebował Sophie ani

nikogo innego. Był samowystarczalny. Przynajmniej tak

sobie wmawiał.

KASEY MICHAELS

Okłamywał się.

Już dawno River James nie czuł się tak bezsilny

i przybity. Bezsilności jednak towarzyszyła wściekłość.

Wybuchowy temperament był największym problemem

młodego Rivera, kiedy jako nastolatek zamieszkał na ran-

czu Coltonów. Z czasem nauczył się panować nad emo

cjami; właściwie tylko Sophie potrafiła go wytrącić

z równowagi.

Złościł się na nią, kiedy łaziła za nim krok w krok.

Był zły, kiedy zaczęła się przeistaczać w śliczną młodą

kobietę. Był zły, kiedy przestał myśleć o niej jak o sio

strze. Był zły, kiedy ją pocałował i kiedy okazało się,

że jej pragnie.

Był zły, kiedy wybrała jedyne słuszne rozwiązanie

i wyjechała do Dallas. I zły, że nie wróciła do domu.

Najbardziej zezłościła go, kiedy przywiozła z sobą na

ranczo Cheta Wallace'a, szczerzącego zęby kretyna

w trzyczęściowym garniturze, i oznajmiła, że wkrótce

zostanie jego żoną. Swoimi zaręczynami dała Riverowi

jasno do zrozumienia, że woli mężczyznę, który jest jego

całkowitym przeciwieństwem.

Teraz był na nią zły za to, że leży w szpitalu, taka

biedna, taka krucha i mimo sińców taka piękna. Za to,

że na jej widok znów obudziły się w nim dawne uczucia.

Kochał ją. Kochał przed laty, kochał teraz. I wiedział,

że nigdy nie przestanie.

ROZDZIAŁ DRUGI

Joe Colton pochylił się nad łóżkiem.

- Sophie? - Uścisnął dłoń córki. - Kwiatuszku, to ja.

Tata.

Sophie drgnęła, po czym skrzywiła się z bólu.

- Tatuś? - spytała, otwierając oczy.
Joe skinął głową. Nie mógł wydobyć głosu. Córka

od lat nie nazywała go „tatusiem". Czasem mówiła „oj

cze", najczęściej „tato", a kiedy była w żartobliwym na

stroju, zwracała się do niego per „senatorze". Bardzo ją

kochał. Kiedy zobaczył jej smutne oczy i spuchniętą war

gę, która leciutko drżała, zrozumiał, że zrobiłby wszystko,

aby tylko zmniejszyć jej cierpienie.

- Och, tatusiu, to... było straszne - powiedziała, za

ciskając powieki. - Ale walczyłam. Broniłam się. Nie

mogłam... Michael... nie mogłam pozwolić, aby ciebie

i mamę spotkała kolejna tragedia.

- Ciii, maleńka. - Delikatnie pogłaskał ją po wło

sach. - Już dobrze. Nic nie mów. Musisz teraz dużo od

poczywać.

Kiedy do pokoju weszła wezwana przez Rivera siostra

Mary, Joe cofnął się od łóżka. Pielęgniarka sprawdziła

pacjentce tętno, poprawiła kroplówkę.

- Zasnęła? - spytał River.

20 KASEY MICHAELS

- Chyba tak - odparł Joe. - Słuchaj, chłopcze. To by

ła długa, męcząca noc, a wiem, że musisz wrócić dziś

na ranczo. Po południu przyjeżdża nowy ogier, prawda?

Więc nie przejmuj się mną i ruszaj w drogę. Ja wynajmę

pokój w hotelu i zostanę tak długo, póki nie będę mógł

zabrać Sophie do domu.

- W porządku. - River też wolałby zostać dłużej, ale

domyślił się, że Joe pragnie pobyć z córką sam na sam.

- A co z Meredith? Myślisz, że będzie chciała tu przy

lecieć?

Starszy mężczyzna przycisnął palce do oczu i potrząs

nął głową.

- Nie wiem. Później do niej zadzwonię. Na razie chcę

posiedzieć przy łóżku Sophie.

- Oczywiście. - River poklepał ojca po ramieniu. -

Zejdę na dół, podzwonię po hotelach i zamówię dla ciebie

pokój. Odezwij się później, dobrze? Chciałbym... wszy

scy chcielibyśmy wiedzieć, jak się Sophie czuje.

Joe nie odpowiedział. Gdy tylko Mary wyszła z po

koju, ponownie skierował się do łóżka, ciągnąc za sobą

składane metalowe krzesełko, które postawił u wezgło

wia. Nie zamierzał się stąd ruszać, dopóki córka nie wy-

dobrzeje.

River bez słowa zamknął za sobą drzwi i skręcił

w stronę wind. Nie, nie czuł się odtrącony. Należał do

rodziny; Coltonowie zawsze traktowali go jak syna. Miał

jednak świadomość, że krew jest gęstsza od wody, a Joe-

go i Sophie łączą więzy krwi. Rozumiał to i potrafił usza

nować.

Drzwi windy rozsunęły się z cichym sykiem i ze śród-

SAMOTNY WILK 21

ka wyłonił się Chet Wallace, świeży i wypoczęty, jakby

nie miał żadnych trosk na świecie. Włosy miał uczesane,

policzki ogolone, krawat starannie dobrany do koszuli

i garnituru. Wyglądał tak, jakby szedł na spotkanie

z ważnym klientem, a nie z wizytą do ciężko pobitej na

rzeczonej.

Mijając Rivera, nawet nie skinął mu głową.

- Wallace! - warknął River; obróciwszy się, chwycił

Cheta za łokieć. - Gdzieś ty był? Na porannej naradzie

u swojego krawca?

- Słucham? - Narzeczony Sophie usiłował strącić rę

kę, która go przytrzymywała. Bezskutecznie. - Czy my

się znamy...? Ach, już wiem! Widzieliśmy się w Hacien-

da del Alegria, prawda? Pracujesz na ranczu Coltonów!

Tak, tak, przypominam sobie twoją twarz. Czy to znaczy,

że senator z żoną już dotarli? Ja po wczorajszej przygo

dzie wróciłem do domu i walnąłem się spać, a rano wy

kąpałem się, przebrałem...

- Właśnie widzę. - River cofnął rękę. - Senator jest

teraz u Sophie - dodał, ruchem głowy wskazując Wal-

lace'owi poczekalnię dla gości. - Przejdźmy tam i po

rozmawiajmy.

- Wolałbym porozmawiać z senatorem - oznajmił

Chet, ale widząc, jak River mruży oczy i mierzy go lo

dowatym wzrokiem, posłusznie ruszył we wskazanym

kierunku. - Słuchaj, ty...

- Nie, Wallace, to ty słuchaj! - przerwał mu River,

świadom, że utrzymanie nerwów na wodzy będzie wy

magało od niego nie lada wysiłku. To ten sukinsyn po

„wczorajszej przygodzie" poszedł do domu? Bo był zmę-

KASEY MICHAELS

czony? Bo musiał się przespać, wykąpać i przebrać? Co

za kreatura! - Nazywam się River James i jestem przy

branym synem Joego i Meredith. Nie muszę się ci z ni

czego tłumaczyć, ale mam jedno pytanie: Dlaczego po

zwoliłeś Sophie wracać samej po nocy do domu? A może

policja coś przekręciła? Może jednak jej towarzyszyłeś?

Chet popatrzył w milczeniu na Rivera, po czym po

ciągnął wystające spod marynarki mankiety koszuli. Po

dobnie jak River był wysoki, ale na tym kończyły się

ich podobieństwa. Miał urodę ładnego, zadbanego chłop-

tasia, który chodzi do ekskluzywnej siłowni i ćwiczy

w dresie od znanego projektanta. Gest z poprawieniem

mankietów miał świadczyć o tym, że on, Chet Wallace,

jest człowiekiem sukcesu, a człowiek sukcesu w garni

turze za sześćset dolarów nie daje się zastraszyć.

Nie daje? No to zobaczymy, pomyślał River, nie od

rywając oczu od twarzy rywala. Miał ochotę chwycić go

za klapy marynarki i przyłożyć mu w zęby.

Chet pierwszy odwrócił wzrok. Sztuczna opalenizna

na jego policzkach przybrała odcień różu. Wolno cofnął

się o krok, jakby uświadomił sobie, że River James jest

jak dzikie zwierzę szukające ofiary. W odruchu samoob

rony przystąpił do ataku.

- Słuchaj... James, powiadasz? Tak? Więc słuchaj,

Jamesie. Wszystko wyjaśniłem policji. Byliśmy wczoraj

z Sophie na kolacji. W pewnym momencie ona posta

nowiła wrócić do domu. Dom od lokalu dzielą zaledwie

cztery przecznice. Nie miała daleko. Ja zapłaciłem ra

chunek i wyszedłem chwilę później. Zobaczyłem stojącą

nieopodal karetkę i wozy policyjne. Ruszyłem w ich stro-

SAMOTNY WILK 23

nę, żeby sprawdzić, co się dzieje. Zobaczyłem nieprzy

tomną Sophie. To ja ją zidentyfikowałem.

- No brawo, możesz być z siebie dumny. Ale wyjaś

nij mi, proszę, dlaczego Sophie sama opuściła restaura

cję? Pokłóciliście się? Sprzeczka zakochanych?

Chet podniósł rękę do krawata i nerwowo poprawił

węzeł pod szyją.

- Tak, doszło między nami do małego nieporozumie

nia - przyznał. - Ale to nie twój interes.

- Nie rozumiesz, Wallace. Mnie nie interesuje, jak

się kłócicie: ładnie czy brzydko, cicho czy głośno. Inte

resuje mnie, dlaczego pozwoliłeś Sophie wracać samej

do domu.

Chet pokręcił z oburzeniem głową.

- Sugerujesz, że to moja wina? Że to przeze mnie

została napadnięta? O nie! Wypraszam sobie! To Sophie

uznała, że nie chce dłużej siedzieć ze mną w restauracji.

To Sophie postanowiła... No co? Co ci się znów nie po

doba?

Spoglądając w podłogę, River potarł skroń i roze

śmiał się pod nosem. Nie do wiary! A wydawało mu się,

że zdoła odbyć tę rozmowę na spokojnie, nie tracąc ner

wów. Jednakże z takim kretynem, do którego nic nie tra

fia, nie sposób spokojnie rozmawiać.

- Pytasz, Wallace, co mi się nie podoba?

River opuścił rękę i zmierzył narzeczonego Sophie

gniewnym wzrokiem. A potem, zapominając o tym, że

nie jest na Dzikim Zachodzie i że w cywilizowanym

świecie inaczej załatwia się porachunki, zwinął dłoń

w pięść i huknął Cheta prosto między oczy. Ten stracił

224 KASEY MICHAELS

równowagę i po chwili znalazł się na podłodze, trzymając

się za krwawiący nos.

River skinął z satysfakcją głową.

- Teraz, Wallace, wszystko mi się już podoba.

Naciągnąwszy na czoło kapelusz, skierował się do

windy. Wcale nie rozpierała go radość, ale na pewno czuł
się lepiej niż przed chwilą. Znacznie lepiej.

Cały kolejny tydzień Joe Colton spędził w szpitalu

przy łóżku córki. Nie ucierpiały na tym liczne firmy, któ

rymi zarządzał, głównie dlatego, że od pewnego czasu

i tak coraz mniej się nimi zajmował. Stopniowo wyco

fywał się z życia zawodowego, odsuwał od rodziny. Był

osowiały, na nic nie miał ochoty. Dopiero wypadek So-

phie podziałał na niego jak kubeł zimnej wody. Świado-

mość, że omal nie zginęła, otrzeźwiła go, sprawiła, że

postanowit się zmienić, naprawić wszystko, zanim będzie

za późno.

Zastanawiał się, kiedy życie straciło dla niego sens?

Kiedy zaczęło się tak źle dziać?

Westchnął głośno. Wiedział kiedy. Od śmierci Michae

l a . Przypomniał sobie pierwsze słowa, jakie Sophie wy

powiedziała po obudzeniu. Ktoś obcy mógłby pomyśleć,

że na skutek wstrząsu mózgu chora plecie coś bez sensu.

Ale Joe natychmiast zorientował się, co córka chce po

iedzieć, i aż przeszły go ciarki. Walcząc z napastni

kiem, biedna Sophie myślała o Michaelu. O ojcu i mat-

ce. O tym, że rodzina nie przetrzyma kolejnej tragedii.

W pewnym sensie Michael uratował Sophie życie. Tak

należy patrzeć na to, co się stało.

SAMOTNY WILK

Joe zdawał sobie jednak sprawę, że to nie wystarczy,

że musi dokonać pełniejszej, bardziej rzetelnej analizy.

Siedząc przy łóżku śpiącej córki i ściskając ją za rękę,

zrozumiał, jak strasznemu rozluźnieniu uległy więzy ro

dzinne Coltonów. Od kilku lat Sophie coraz rzadzięj po

jawiała się w domu. Zresztą nie tylko ona. Inne dzieci

też przyjeżdżały na ranczo od wielkiego święta, Unikały

rodziny, która właściwie rodziną już nie była.

A przynajmniej nie była taka jak dawniej. Nie taka,

jaką tworzyli przed laty. Kiedyś on z Meredith i piątką

własnych pociech, do których po śmierci Michaela do

łączyła siódemka przybranych dzieciaków, stanowili jed

ność, silną, zwartą grupę, gotową skoczyć za sobą

w ogień.

Kiedy to się zmieniło? Czy wszystko zaczęło się psuć

z chwilą śmierci Michaela?

Możliwe. Joe wrócił myślami do przeszłości. Mieli

z Meredith pięcioro cudownych dzieci. Najpierw urodził

się Rand. Dwa lata później bliźniaki, Drake i Michael.

Potem Sophie. Ostatnia przyszła na świat Amber. Wiedli

szczęśliwe życie. Niczego im nie brakowało. Joe dorobił

się sporego majątku na ropie i gazie; część pieniędzy za

inwestował w stację radiową i telewizyjną, część w akcje

wysokodochodowych spółek handlowych. Któregoś dnia

Meredith przekonała go, że nie warto poświęcać: życia

wyłącznie na pracę - czas najwyższy zrobić coś dla in

nych. Joe wystartował więc w wyborach do senatu

i przez kilka lat reprezentował w senacie Kalifornię.

Byli tacjy szczęśliwi. Los im nieustannie sprzyjał.
Ale niestety wszystko, co dobre, się kiedyś kończy.

KASEY MICHAELS

Bliźniacy Michael i Drake wyciągnęli rowery. Chcieli

pojeździć przed domem. Michaela potrącił pirat drogowy.

Jedenastoletni chłopiec zmarł na miejscu, podczas gdy

jego ojciec przebywał w Waszyngtonie. A powinien być

z rodziną! Powinien czuwać nad bezpieczeństwem swo

ich dzieci!

Z kieszeni na piersi Joe wyjął chustkę i przetarł czoło.

Ciało miał rozgrzane, mięśnie napięte, głowę nabitą

wspomnieniami, z których część była przyjemna, część

ponura.

Po śmierci syna zrezygnował z funkcji senatora, wró

cił na ranczo i zachował się jak skończony idiota. Nie

dostrzegał smutku Meredith. Nie widział rozpaczy Dra

, który stracił brata bliźniaka, ani cierpienia reszty

dzieci. Myślał tylko o własnym bólu i własnym poczuciu

winy. Kiedy Meredith powiedziała, że chętnie znów

zaszłaby w ciążę - nie, nie chciała zastąpić Michaela,

po prostu miała nadzieję, że nowe maleństwo pomoże

im zaleczyć rany - wtedy spadło na Joego kolejne nie

szczęście.

Okazało się, że jest bezpłodny. Zdumiał się: jak to

możliwe? Ale była to prawda. Zaraził się świnką od któ

regoś z maluchów na Hopechest Ranch, gdzie mieścił się

dom dla osieroconych dzieci. Często zaglądał tam z Me

redith. No i teraz nie mógł dać żonie dziecka.

Czy Meredith poczuła się zawiedziona? Czy miała do

niego pretensje? Czy wtedy zaczęła się od niego oddalać?

Absolutnie nie. Była cudowna. Kiedy on użalał się

nad sobą, ona starała się go wspierać i podtrzymywać

la duchu.

SAMOTNY WILK

To Meredith uzmysłowiła mu, że jest mnóstwo dzie

ciaków, które potrzebują domu i rodziny. Dzieciaków,

którym oni mogą pomóc i które im mogą przynieść uko

jenie.

Joe uśmiechnął się do swych wspomnień. Pamiętał,

jak ochoczo Meredith przyjmowała pod ich wspólny dach

kolejne pokrzywdzone przez los sieroty, dzieci trudne,

często zbuntowane. Pamiętał, jak obdarowywała je uczu

ciem - najpierw Chance'a, potem Trippa, Rebekę, Wyat-

ta. Po nich pojawili się Blake, River i Emily. A na końcu

Joe junior, niemowlę, które dosłownie zostawiono im na

wycieraczce pod drzwiami.

Emily. Na myśl o dawnych czasach, o żonie i dzie

ciach, Joe powoli odzyskiwał spokój ducha, teraz jednak

ponownie ogarnęła go rozpacz.

Dziewięć lat temu życie, jakie zbudowali z Meredith

po stracie ukochanego syna - na pewno nie lepsze, ale

inne, dające im obojgu mnóstwo radości i satysfakcji -

znów legło w gruzach. Nic nie zapowiadało nieszczęścia.

Wszystko toczyło się swoim normalnym rytmem. Pół ro

ku po tym, jak Joe junior zawitał w ich domu, Meredith

postanowiła zawieźć jedenastoletnią Emily do miasta, że

by dziewczynka mogła odwiedzić swoją biologiczną

babcię.

Tak, tego dnia zgasło światło w życiu Joego. W życiu

całej rodziny. Nastał ponury mrok.

Po drodze wydarzył się niegroźny wypadek samocho

dowy, choć jeśli chodzi o wypadki, na ogół wszystkie

są groźne. Rzadko jest tak, aby nikt nie odniósł obrażeń.

W tym konkretnym wypadku zginęła Merediti. Nie, nie

KASEY MICHAELS

umarła; ale uderzenie w głowę sprawiło, że zmieniła się

nie do poznania. Czuła, troskliwa Meredith zniknęła na

zawsze; jej miejsce zajęła zimna, obca kobieta.

Mała Emily na swój dziecięcy sposób wyjaśniła wszy

stkim, że „dobrą mamusię" zastąpiła „zła mamusia".

Tak naprawdę nie wiadomo, co się stało. Nawet lekarze

nie potrafili zrozumieć, dlaczego z pozoru niegroźna

stłuczka tak radykalnie wpłynęła na zmianę osobowości

Meredith.

Zresztą trudno to nazwać zmianą. To była całkowita

transformacja. Kochającą matkę i żonę zastąpiła bezdu

szna, pazerna egoistka. Oziębła, okrutna kobieta, która

darzyła miłością tylko Joego juniora; resztę dzieci trak

towała jak powietrze, natomiast do biednej Emily po pro

stu ziała nienawiścią. Kobieta, która rok po wypadku za

szła w ciążę i miała czelność twierdzić, że Joe jest ojcem

dziecka.

Mimo że od wielu miesięcy żyli w separacji, Joe

w końcu zmiękł: pozwolił Meredith wrócić do domu i na

wet uznał Teddy'ego za swego syna. Ale już nic nie było

takie jak dawniej. I nigdy nie będzie.

- Tato?

Joe pochylił się nad Sophie, która wpatrywała się

w niego ślicznymi piwnymi oczami. Identyczne oczy

miała Meredith.

- Co, maleńka?
Teraz, gdy już zdrowiała, zauważył, że przestała zwra

cać się do niego „tatusiu". Ale nie szkodzi. Wciąż była

jego ukochaną maleńką córeczką.

- Czy mama dzwoniła? Przyjedzie?

SAMOTNY WILK

Joego serce zakłuło.

- Nie, kwiatuszku. Musi zostać w domu. Nie może

zostawić Joego i Teddy'ego bez opieki.

- Aha. - Na twarzy Sophie pojawił się wyraz roz

czarowania. - Ale wkrótce przyjedzie, prawda, tato? Mi

nął już tydzień...

- Ciii, maleńka. Nie przemęczaj się. - Delikatnie po

głaskał córkę po głowie. - Musisz dużo spać i wypo

czywać. Niedługo wyzdrowiejesz i pojedziemy razem na

ranczo. Dobrze?

- Mama w ogóle nie zamierza mnie odwiedzić... -

Popatrzyła na ojca z wyrzutem w oczach. - Prawda,

tato?

- Kochanie, wiesz, jaka jest mamusia. Nie lubi roz

stawać się z Teddym nawet na kilka godzin...

Sophie podniosła rękę, oczami dając ojcu znać, aby

nie próbował matki usprawiedliwiać.

- Teddy, tato, ma osiem lat. Nie wymaga nieustannej

opieki. Gdyby mama chciała, śmiało mogłaby go zosta

wić na dzień lub dwa. Ktoś by się nim zajął. W końcu

na farmie mieszka pełno osób... Zresztą nieważne. Dla

czego cokolwiek miałoby się nagle zmienić? Boże, tato.

Czasem mam taką straszną ochotę zadzwonić do mamy,

do dawnej mamy, i poskarżyć się jej na tę dziwną osobę,

która żyje z tobą pod jednym dachem i nazywa mnie

swoją córką.

Joe nie wiedział, jak zareagować na te smutne słowa.

Z opresji wybawił go doktor Hardy, który przyszedł usu

nąć Sophie szwi z twarzy.

- Dzień dobry państwu. - Przystojny lekarz w zie-

KASEY MICHAELS

lonym fartuchu chirurgicznym wzbudzał szacunek. - No,

Sophie. Dziś ostatnia odsłona. Jesteś gotowa?

Sophie ścisnęła rękę ojca.

- Chyba tak - odparła cicho.

- To dobrze. - Od pielęgniarki, która chwilę po nim

weszła do pokoju, wziął opakowanie zawierające parę ste

rylnych rękawiczek, po czym ponownie utkwił wzrok

w Sophie. - Pamiętaj, proszę, że to, co teraz zobaczysz,

jest jeszcze dalekie od efektu końcowego. Wciąż będziesz

opuchnięta i posiniaczona. Cięcie nadal będzie bardzo

wyraźne. Czeka nas sporo pracy, zanim wszystko się ład

nie zagoi. Mniej więcej za pół roku umówimy się na

kolejną wizytę i wtedy pokażę ci, co potrafię. Bo nie

wiem, czy wiesz, ale jestem czarodziejem. Prawda, Alice?

- zwrócił się do pielęgniarki. - Czary to moja specjal

ność.

Alice podniosła oczy do nieba, po czym uśmiechnęła

się promiennie; najwyraźniej doktor Hardy cieszył się

ogromną sympatią personelu.

- Nie znam się na czarach, ale wiem, że panna Colton

nie musi się niczego obawiać. Ta blizna już teraz jest

prawie niewidoczna.

- Dziękuję, Alice. W tym tygodniu możesz liczyć na

drobną premię. - Mrugnąwszy porozumiewawczo do

Sophie, lekarz pochylił się nad łóżkiem. - Nie bój się,

kochanie - powiedział, widząc, że Sophie wciska głowę

w poduszkę. - To nie będzie bolało. Najpierw Alice de

likatnie usunie ci bandaże, a potem ja przystąpię do wy

ciągania szwów. Kiedy skończę, będziesz mogła wrócić

do domu, wprawdzie o kulach i z nogą w szynie, ale

SAMOTNY WILK 31

z czasem i tego się pozbędziesz. To co, Sophie? Zaczy
namy?

- Tato. - Z całej siły ścisnęła ojca za rękę. - Obie

całeś przynieść mi lusterko...

Joe skinął w milczeniu głową. Nie był w stanie wy

dobyć z siebie głosu. Bał się tego, jak córka zareaguje

na widok blizny szpecącej jej twarz. Jeden jedyny raz,

kiedy pozwoliła, żeby Chet odwiedził ją w szpitalu, trzy

mała głowę odwróconą w drugą stronę. Nawet nie za

uważyła plastra na jego nosie. Zanim Chet wyszedł, wy

musiła na nim obietnicę, że więcej nie będzie jej odwie

dzał. Poczeka, aż ona pierwsza się z nim skontaktuje.

Joe nie był pewien, z czego to wynika. Czy miała

pretensje do narzeczonego i w głębi duszy winiła go za

to, co się stało, czy też obawiała się, że widok jej po

haratanej twarzy wywoła w nim odruch obrzydzenia. Tak

czy owak, Joe wiedział swoje: mężczyzna, który nie od

wiedza ciężko pobitej narzeczonej, bo ona zabrania mu

przychodzić do szpitala... Po prostu ktoś taki nie zasłu

guje na Sophie!

Wrócił myślami do rzeczywistości, do niedużego po

koju o białych ścianach, i ze zdumieniem spostrzegł od

łożone na bok bandaże, które wcześniej zakrywały ranę

na policzku Sophie. Nie widział twarzy córki; zasłaniał

ją doktor Hardy, który stał pochylony nad łóżkiem, ze

skupieniemi usuwając szwy.

Po chwili było po wszystkim. Lekarz wyprostował się,

a Sophie drżącym ze zdenerwowania głosem poprosiła

o lusterko.

- Później, maleńka - powiedział Joe Może,..

KASEY MICHAELS

Ale lekarz nie dał mu dokończyć. Wziął lusterko od

Alice i wręczył pacjentce.

- Tylko się nie przyzwyczajaj do swojego wyglądu,

Sophie. Moim zdaniem, już teraz wyglądasz nieźle, ale

to się jeszcze zmieni. Jesteś młoda, cieszysz się dosko

nałym zdrowiem, blizna z dnia na dzień będzie stawała

się coraz mniejsza, aż niemal całkiem zniknie.

Trzymając przed sobą lusterko, Sophie uniosła rękę

do twarzy. Powiodła wolno palcem wzdłuż jaskrawoczer-

wonej szramy, która ciągnęła się od ucha do góry, przez

policzek, potem skręcała w dół, aż do brody.

- Ale zygzak - szepnęła, odkładając lusterko. - Zo

stanie mi na twarzy wielkie S. S jak Sophie. S jak Szpetna

- dodała, przygryzając wargę.

Zanim Joe zdążył zareagować, doktor Hardy ujął dłoń

swojej pacjentki.

- Sophie, popatrz na mnie. - Tym razem w jego gło

sie nie było śladu humoru. - Spójrz mi w oczy i posłu

chaj uważnie. To jest tylko blizna. Blizna, która z czasem

zblednie i o której wkrótce zapomnisz. Nie wolno ci się

z nią identyfikować. Ona nie jest częścią ciebie. Jeśli to

S cokolwiek symbolizuje, to raczej twoją niezwykłą Siłę

i Samodzielność. Rozumiesz?

Sophie skinęła głową. Po chwili doktor Hardy wraz

z siostrą Alice opuścili pokój.

- Kochanie? Pan doktor ma rację - oznajmił cicho

Joe. - Jesteś silna. Wyjdziesz z tego bez szwanku. Wy

nająłem ci do pomocy pielęgniarkę. Elędzie z tobą przez

pięć tygodni, a kiedy lekarze usuną ci szynę, zabiorę cię

z powrotem na ranczo. Za sześć miesięcy od dziś, kiedy

SAMOTNY WILK

doktor Hardy dokona swoich czarodziejskich sztuczek,

nie zostanie ci najmniejszy ślad po bliźnie. Będzie tak,

jakby napaść nigdy się nie zdarzyła.

- Ale zdarzyła się, tato. - Po twarzy Sophie popły

nęła wielka łza. - Co noc, kiedy zamykam oczy, prze

żywam wszystko na nowo. A teraz, gdy nie mam już

bandaży, ta paskudna szrama będzie mi przypominała

o tamtym koszmarze. - Z serdecznego palca lewej ręki

ściągnęła pierścionek z pięknym dużym brylantem. -

Weź to - poprosiła, wciskając ojcu swój pierścionek za

ręczynowy. - Powiedz Chetowi, że odezwę się do niego

nie wcześniej niż za pół roku.

- Och, nie, kochanie. Nie rób tego - sprzeciwił się

Joe, choć w głębi duszy odetchnął z ulgą. - Chet na pew

no zacznie dobijać się do twoich drzwi. Przecież nie po

zwoli ci cierpieć w samotności.

- Tak jak dobijał się przez cały ten tydzień, prawda?

- Sophie uśmiechnęła się smutno. - Nie, tato. To nie ma

sensu. Chcę wrócić do własnego mieszkania, poczekać

tam do czasu, aż lekarze zdejmą mi szynę, a potem przy

jechać do ciebie na ranczo. Mogę?

- Czy możesz? Co za pytanie! - Joe pochwycił córkę

w ramiona. - O niczym bardziej nie marzę.

ROZDZIAŁ TRZECI

Dom. Jeszcze nigdy nie czuła się tak szczęśliwa na

jego widok.

Siedziała obok ojca na przednim siedzeniu. Prywatna

droga ciągnęła się wzdłuż różnych zabudowań gospodar

czych i kończyła dużym kolistym podjazdem, przy któ

rym stała Hacienda del Alegria - Dom Radości.

Uśmiechnęła się pod nosem na wspomnienie rozmowy

z Riverem; kiedyś, przed wieloma laty, opowiedział jej

o innym Domu Radości gdzieś w Newadzie, który w la

tach swojej świetności uchodził za raj dla poszukiwaczy

przygód i rozkoszy. Sophie oburzyła się; oznajmiła sta

nowczym tonem, że rodzice na pewno nie mieli o tym

pojęcia. Dziesięć minut później opowiedziała o wszyst

kim Randowi, swemu najstarszemu bratu, chichocząc do

rozpuku, gdy ten wybałuszył oczy, zdumiony informa

cjami, jakie posiada jego mała siostrzyczka.

Riverowi nie uszło to na sucho; miał dużo nieprzy

jemności. I słusznie, pomyślała Sophie, której Rand zro

bił długi wykład na temat tego, o czym panienka z do

brego domu nie powinna mówić. Nigdy i pod żadnym

pozorem.

Podniosła rękę, zasłaniając oczy przed jaskrawym bla

skiem opadającego za horyzont słońca. Samochód wje-

SAMOTNY WILK

chał na kolisty podjazd przed domem. Od czasu jej ostat

niej wizyty na ranczu nic się nie zmieniło. Hacienda del

Alegria wciąż porażała swym pięknem i doskonałością.

Wschodzące słońce oświetlało ją od frontu, zachodzące

- od tyłu. Właśnie tam fale Pacyfiku rozbijały się o po

łożone w dole skały.

Główna część domu składała się z parteru i piętra; po

obu jego stronach znajdowały się parterowe skrzydła. Ze

wszystkich okien rozciągały się wspaniałe widoki: na oce

an, na ukwiecony ogród, na porośnięty drzewami trawnik,

na dziedziniec, basen i fontannę.

Na przestrzeni lat mnóstwo osób przewinęło się przez

tę rezydencję. Joe i Meredith zajmowali kilka pokoi

w południowym skrzydle; tam też mieściły się sypialnie

ich córek. W skrzydle północnym zamieszkiwali chfopcy,

to znaczy bracia Sophie, Rand i Drake, oraz jej przybrane

rodzeństwo.

Dawniej dom tętnił życiem. Zawsze było w nim gwar

no i wesoło. Ale to się skończyło.

- Na szczęście nie musisz wspinać się nigdzie po

schodach - powiedział Joe, zatrzymując samochód i ga

sząc silnik. - Wprawdzie szynę już ci zdjęto, ale z laską

też łatwiej chodzić po równym. Aha, maleńka, nie gnie

waj się na braci, jeśli będą za tobą wołać kuternoga czy

jakoś tak. Chłopcy często nie potrafią wyrażać swoich

uczuć, ale oni bardzo cię kochają i strasznie się o ciebie

martwili.

Sophie zrobiła wielkie oczy.

- Och, senatorze, senatorze, nie przestajesz mnie za

dziwiać - rzekła ze śmiechem. - Wciąż traktujesz nas

KASEYMICHAELS

jak dzieci. Nie zauważyłeś, że myśmy wszyscy dawno

dorośli?

- Dla mnie zawsze pozostaniecie dziećmi.
Joe wyciągnął rękę, chcąc dać córce prztyczka w nos.

Odwróciła głowę, po czym przysunęła dłoń do blizny na

lewym policzku.

- Maleńka...

- Nie, tato. - W jej głosie słychać było napięcie.

Przez ostatnie trzydzieści kilometrów wierciła się nerwo

wo na siedzeniu. Bała się powrotu na ranczo, tego, jak

ją rodzina powita i jak zareaguje na widok jej pociętej

twarzy. - Chodźmy do środka, dobrze?

Zostawiwszy walizkę w bagażniku, Joe obszedł po

śpiesznie maskę i otworzył drzwiczki od strony pasażera.

Pomógł Sophie wysiąść, po czym wolno ruszyli przed

siebie.

Na werandzie przed domem stała gosposia Inez Ra-

mirez; na jej szerokiej, sympatycznej twarzy gościł wiel

ki, przyjazny uśmiech.

- Witamy w domu, panno Sophie.
Gosposia rozpostarła ramiona i niemal zmiażdżyła

Sophie w uścisku. Po chwili Sophie przeszła do ogrom

nego, urządzonego ze smakiem salonu, w którym zwykle

zbierała się rodzina.

Był pusty.

- Tato?

Popatrzyła niepewnie na ojca, który ruchem głowy

wskazał drzwi balkonowe prowadzące na wewnętrzny

dziedziniec. Obejrzawszy się za siebie, Sophie zobaczyła

swoją matkę. Meredith Colton opalała się nad basenem,

SAMOTNY WILK 37

ubrana w obcisły staniczek i krótką wzorzystą spódnicz

kę; ciemne okulary przeciwsłoneczne zasłaniały jej oczy.

- Pójdę po nią - powiedział Joe, ale Sophie powstrzy

mała ojca i sama skierowała się ku drzwiom. - Kochanie,

mama nie wiedziała, o której przyjedziemy! - zawołał

za córką.

Przeklinając pod nosem, odwrócił się tyłem do wy

ciągniętej na leżaku żony. Nie chciał obserwować przy

krej sceny, do której - jak podejrzewał - musi dojść.

Sophie, kuśtykając, zeszła po schodkach i minęła fon

tannę. Nie zwracała uwagi na urokliwy dziedziniec pełen

kwiatów i krzewów, na śpiew ptaków, na cudowny za

pach pąków. Wpatrywała się w matkę, z którą rozma

wiała tylko raz w trakcie ostatnich sześciu tygodni i która

nie miała ani czasu, ani ochoty, aby odwiedzić ją w San

Francisco.

Przystanąwszy obok leżaka, w milczeniu spoglądała

na kobietę, która nauczyła ją wiązać sznurowadła; która

śmiała się wesoło, kiedy ona, Sophie, przymierzała spe

cjalnie usztywniony stanik przeznaczony dla dziewcząt

uprawiających sporty; i która upięła córce włosy w fan

tazyjny kok, kiedy ta wybierała się na bal maturalny. Na

kobietę, która całowała jej skaleczenia, mówiąc, że od

pocałunków rpy szybciej się goją; która na święto Hal-

loween uszyła jej strój księżniczki Lei z „Gwiezdnych

wojen" i która ocierała córce łzy, gdy ta szlochała, nie

pocieszona, że River James jest takim podłym, wstrętnym

chłopaczyskiem.

Kim jesteś? - spytała w duchu Sophie, nie odrywając

oczu od wysmarowanej kremem kobiety o czerwonych

38 KASEY M1CHAELS

paznokciach i idealnie przystrzyżonej fryzurze. Na sto

liku obok stała szklanka z martini. Kim jesteś? - powtó

rzyła. Bo na pewno nie moją matką. Nie możesz nią być.

Ona była zupełnie inna.

- Dzień dobry, mamo - powiedziała na głos, gdy Me-

redith Colton nie zareagowała na jej obecność. - Wró

ciłam do domu.

Meredith podsunęła okulary wyżej, nad czoło, po

czym spuściła nogi na ziemię i wstała. Oczy miała iden

tyczne jak córka: duże, piwne.

- Istotnie - rzekła, mierząc Sophie wzrokiem. Po

chwili wskazała na laskę, którą ta się podpierała. - Długo

będziesz tego używała? Nie mogłaś znaleźć jakiejś ład

niejszej? Ta jest strasznie... toporna.

- Tak, mamo, ja też się cieszę, że w końcu cię widzę.

Sophie usiadła na sąsiednim leżaku. Nie miała siły

robić dobrej miny do złej gry. Pochyliła głowę, tak by

włosy zasłaniały jej lewy policzek.

- Och, nie bądź dzieckiem! - fuknęła Meredith. Wy

ciągnęła się z powrotem na leżaku i sięgnęła po martini.

- Czyżbyś zapomniała, że masz dwadzieścia siedem lat?

Byłaś dostatecznie dorosła, żeby wyjechać do San Fran

cisco i rozpocząć samodzielne życie. Chciałaś być wolna,

niezależna, chciałaś decydować o własnym losie. Oka

zuje się jednak, że ta niezależność jest na pokaz. Wy

starczy, że jakiś bandzior staje ci na drodze, a ty wpadasz

w panikę, wołasz na pomoc swojego kochanego tatusia

i traktujesz go jak niańkę.

Sophie, zszokowana słowami matki, podniosła głowę.

Nagle z przerażeniem spostrzegła, jak ta wytrzeszcza

SAMOTNY WILK

oczy. Czym prędzej przytknęła rękę do rozciętego po

liczka, ale było za późno. Matka zdążyła przyjrzeć się

bliźnie.

- Nie jest najgorzej? Blizna ładnie się zrasta? - Mat

ka skrzywiła się z niesmakiem. - Boże, twój ojciec chyba

zwariował! Gdzie on ma oczy? Moje biedne dziecko. Jak

ty sobie poradzisz w życiu, tak strasznie oszpecona? Oj

ciec wspomniał, że zerwałaś z Chetem. To niezbyt roz

sądne posunięcie, bo z tak szkaradną twarzą niełatwo ci

będzie znaleźć męża. Uważam, że powinnaś czym prę

dzej... Co robisz? Przecież mówię do ciebie! Jak śmiesz

odchodzić? Jestem twoją matką! Należy mi się szacunek!

Ale Sophie nie słuchała. Poderwawszy się z leżaka,

kuśtykała do domu, zastanawiając się, co też jej strzeliło

do głowy, aby przyjeżdżać na ranczo. Ktoś kiedyś po

wiedział, że udane powroty w rodzinne strony są niemo

żliwe. Przekonała się o tym na własnej skórze.

Hacienda del Alegria. Dom Radości?

Nie. Wiedziała, że radości tu już nie zazna.

River udał się do stajni. Chwilę wcześniej widział ja

dący drogą samochód, a w nim siedzącą obok Joego So

phie Colton.

A zatem wróciła - podleczona, lecz jeszcze nie cał

kiem zdrowa. Wróciła, aby na ranczu, w ciszy i spokoju,

wylizać się z ran, bardziej psychicznych niż fizycznych.

Na serdecznym palcu jej lewej ręki już nie połyskiwał

wspaniały brylant.

Zerwane zaręczymy cieszyły go, ale oczywiście nie

zamierzał nic w tej sprawie czynić. Zresztą może to było

KASEYMICHAELS

chwilowe zerwanie, nie przemyślana decyzja podjęta pod

wpływem strachu i szoku. Joe mówił mu, jak bardzo So

phie jest przewrażliwiona na punkcie blizny: nie dostrze

ga, że z każdym dniem szrama staje się coraz mniej wi

doczna.

Gdyby nikt się nie krzywił, nie wspominał o szramie

na policzku, przypuszczalnie przestałaby się jej wstydzić.

Zaczęłaby myśleć o przyszłości, o dniu, w którym do

ktor Hardy zlikwiduje wszelkie ślady przypominające jej

o tamtym koszmarnym wydarzeniu. Tym bardziej, że ko

lano miała już całkiem sprawne. Niby trochę jeszcze kuś

tykała, ale nie musiała chodzić o kulach; wystarczyła

zwykła laska.

W San Francisco od samego początku była poddawana

rehabilitacji. Teraz po zdjęciu szyny musiała kontynuo

wać ćwiczenia, aby odbudować mięśnie, które zanikły

z braku ruchu.

Najważniejsze, powtarzał w duchu River, że Sophie

żyje. Że wraca do zdrowia. Z każdym dniem będzie się

czuła coraz lepiej. Rodzina się nią zaopiekuję. Zrobi

wszystko, aby niczego jej nie brakowało. Wkrótce znów

będzie taka jak dawniej: ufna, wesoła, roześmiana.

Wynajdował sobie najróżniejsze zajęcia, żeby jak naj

dłużej nie opuszczać stajni. Nie chciał iść do domu. Bał

się. Korciło go, aby zjeść kolację z pracownikami zamiast

z rodziną. Nikt by się nie zdziwił, bo często tak robił.

- Tchórz - mruknął pod nosem, odwieszając na miej

sce uzdę. - Czego się, stary, obawiasz? Że nakrzyczy na

ciebie? - Pokręcił głową i westchnął głośno. - Czy że

cię nie zauważy?

SAMOTNY WILK,

Tak, właśnie tego. Że Sophie nie zwróci na niego uwa

gi, albo jeszcze gorzej: że potraktuje go tak samo jak

swoje rodzeństwo. Że będzie miła, uprzejma, szczęśliwa,

że go widzi, ale nic poza tym.

A przecież tak wiele ich łączyło. Byli sobie tacy bliscy.

Przed laty nie poradziłby sobie bez niej. Nie przetrwałby.

Doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

Przybył na ranczo jako zbuntowany nastolatek; jed

nego dnia był porywczy, zapalczywy, innego smutny

i przygnębiony. Nienawiść, złość, rozpacz - popadał

z jednego stanu w drugi. Wściekał się na każdego, kto

próbował wyciągnąć do niego rękę. Dopiero wiele lat

później zrozumiał, że kierował nim strach. Otaczał się

murem; nikogo do siebie nie dopuszczał z obawy, że

znów zostanie porzucony.

Z dzieciństwa pamiętał miłość matki oraz jawną nie

chęć ojca. Matka opuściła go, kiedy miał sześć lat; zmarła

podczas porodu. Jego małą siostrzyczką, Cheyenne, za

opiekowała się mieszkająca na terenie rezerwatu babka.

W rezerwacie pozostał również starszy brat i obrońca Ri-

vera, Rafe, z którym ojciec nie potrafił sobie radzić. Ale

z Riverem potrafił. Sześcioletniego chłopca można było

zagonić do pracy, można było mu rozkazywać. Rafe na

tomiast buntował się, odszczekiwał, więc ojciec porzucił

go jak psa.

Z chwilą, gdy matka umarła, a Rafe'a i Cheyenne oj

ciec oddał do rezerwatu, w życiu Rivera zgasło światło.

Nikt go nie kochał. Śmiech matki zastąpiły klapsy wy

mierzane przez pijartego ojca. Do szkoły River chodził

wtedy, gdy ojciec spał pijany na kanapie i nie mógł go

42 KASEYMICHAELS

powstrzymać. W tejże szkole, kiedy miał dziewięć lat,

jeden z nauczycieli zauważył sińce znaczące jego chude

ciało.

Pozbawiono ojca praw rodzicielskich i odebrano mu

syna. River trafił do Hopechest Ranch, wielkiego domu

na wielkim ranczu, gdzie sieroty i dzieci z rozbitych ro

dzin znajdowały bezpieczną przystań.

Nie cierpiał tego miejsca. Nienawidził, kiedy okazy

wano mu dobroć, kiedy troszczono się o niego, kiedy

zapewniano go, że niczego nie musi się lękać. Co oni

wiedzieli, ci jego szlachetni wybawcy i dobroczyńcy?

Był sam; nie miał nikogo na całym świecie. Mama nie

żyła, dziadkowie mieszkający na terenie rezerwatu nie

chcieli go do siebie przyjąć, ojciec większość czasu leżał

nieprzytomny.

Clhłopiec najchętniej przebywał wśród koni. Na po

mysł wykorzystania koni do pomocy nieszczęśliwym

dzieciom wpadł Joe Colton. Uważał, że opiekując się

zwierrzętami, dzieci uczą się odpowiedzialności, a także

mają na kogo przelać uczucia.

Tak to się zaczęło. Poznali się w stajni: River James,

zbunttowany nastolatek będący półkrwi Indianinem, oraz

senator Joseph Colton, człowiek bogaty, uparty, pomija

jący imilczeniem okazywaną mu wrogość, który w końcu

przełaamał nieufność chłopaka i zaproponował mu pokój

w swoim domu.

Oboje, i Joe, i Meredith, starali się. jak mogli. Podob

nie jak reszta Coltonów. Ale River trzymał się na uboczu;

nie reagował na wyrazy sympatii, chadzał własnymi dro

gami,, opuszczał lekcje w szkole, a większość czasu spę-

SAMOTNY WILK

dzał w stajni. Mieszkańcy Hacienda del Alegria nie żyli

z pracy na roli, ale Joe Colton hodował konie i to Ri-

verowi wystarczało do szczęścia.

Największy problem miał z Sophie Colton. Smarkula

uczepiła się go jak rzep psiego ogona; wszędzie za nim

łaziła. Robił, co mógł, by się jej pozbyć; chował się przed

nią, ignorował ją, wyzywał. Dawał jej do zrozumienia,

że nie życzy sobie jej towarzystwa. Nie odnosiło to żad

nego skutku.

W owym czasie Sophie była niezbyt atrakcyjną dziew

czynką. Chuda jak patyk, ze srebrnym aparatem na zę

bach, uczesana w kucyki. W dodatku wszystko ją inte

resowało. Do szału doprowadzała go swoimi pytaniami:

Kiedy? Dlaczego? Jak to zrobiłeś? Mogę się teraz prze

jechać, co?

Miał ochotę ją udusić. Denerwował go jej upór i nie

ustępliwość. Ale w końcu zrozumiał, że Sophie jest wy

jątkowa. Wszyscy Coltonowie byli wyjątkowymi ludźmi,

lecz Sophie odstawała od rodziny. Dotychczas nie spotkał

nikogo o tak wielkim i pojemnym sercu. Nie zważając

na jego fochy, gniew czy pretensje, cierpliwie drążyła

tunel w murze, którym się osaczał. Kiedy wreszcie się

przebiła, zostali przyjaciółmi. Więcej, stali się nieroz

łączni.

A potem ta głupia smarkula weszła w okres dojrze

wania i wszystko musiała zepsuć! Zaczęła patrzeć na nie

go nie jak na przyjaciela, lecz jak na chłopaka. Wmówiła

sobie, że jest jej pierwszą miłością. Nie było mu łatwo,

zwłaszcza że w nim też kiełkowało uczucie; pragnął tulić

Sophie do siebie, wraz z nią poznawać rozkosze miłości.

KASEY MICHAELS

Postąpił jak kretyn, kiedy zgodził się towarzyszyć jej

na bal maturalny; jak kretyn do potęgi, kiedy ją poca

łował.

Po maturze Sophie wyjechała. Pamiętał jej wielkie

piwne oczy, które wypełniły się łzami, kiedy powiedział

jej, żeby dorosła i dała mu święty spokój.

Powinien był wtedy spakować manatki, pożegnać się

z Coltonami i też opuścić ranczo. Był już pełnoletni. Nic

go nie trzymało w Hacienda del Alegria; mógł decydo

wać o swoim losie. Ale wtedy wydarzyła się ta sprawa

z Meredith, a niedługo później małżonkowie postanowili

żyć w separacji. Joe popadł w depresję, która trwała już

ponad dziewięć lat.

River nie mógł porzucić człowieka, któremu tak wiele

zawdzięczał. Został więc i zajął się rozbudowywaniem

stadniny. Wieść szybko się rozniosła. Słysząc o jego zdol

nościach, farmerzy z odległych stron, z Kolorado, z Tek

sasu, oferowali mu pracę. Nie był zainteresowany.

Mieszkał z Joem i czekał na powrót Sophie, choć do

brze wiedział, że dziewczyna nie wróci w rodzinne stro

ny. Po pierwsze, miała w San Francisco świetną pracę.

Po drugie, na jej palcu połyskiwał pierścionek zaręczy

nowy. Po trzecie, nie kusiła jej duszna, ponura atmosfera,

jaka panowała w domu, w którym przeżyła najszczęśli

wsze lata swojego życia.

- River? Jesteś tu?
Wyłonił się z siodłami i ruszył w stronę ojca, który

stał na środku stajni, przybity i jakiś zagubiony.

- Senatorze? Czy wszystko w porządku? Widziałem,

jak podjeżdżacie z Sophie pod dom...

SAMOTNY WILK

Z niedużej lodówki wydobył dwie puszki napoju ga-

zowanego. Wręczywszy jedną Joemu, skinął na drzwi.

Na lewo od wyjścia stała wąska drewniana ławka, na

której usiedli.

- Joe? Mówiłeś, że Sophie czuje się dobrze. Że...

Joe machnął ręką.

- Nie, nie w tym problem. Sophie rzeczywiście szyb

ko wraca do zdrowia. Lekarze pieją z zachwytu, wszyscy

co do jednego. Cieszą się też, że trzy razy w tygodniu

będziesz ją woził do Prosperino na fizykoterapię. Więc...

- Chodzi o Meredith, tak? - spytał River. - Powiedz.

Co znów zrobiła?

Nie mogąc usiedzieć w miejscu, Joe wstał i zaczął

wydeptywać ścieżkę przed ławką.

- Nic - odparł. - Dosłownie nic, czym sprawiła So

phie ogromną przykrość. A kiedy w końcu zareagowała

na jej powrót, sprawiła jej jeszcze większą przykrość.

Teraz biedna Sophie siedzi w swoim pokoju, wypłakując

oczy.

- Sophie płacze? Dlaczego?

River zgniótł puszkę, zapominając o tym, że nie jest

jeszcze pusta, po czym cisnął ją do stojącego nieopodal

kosza.

Joe ponownie usiadł, zgarbił ramiona, zacisnął ręce.
- Meredith nie wypatrywała naszego powrotu; nawet

nie pofatygowała się do pokoju, kiedy przyjechaliśmy.

Gdy Sophie wyszła na patio, żeby przywitać się z matką,

Inez powiedziała mi, że zawiadomiła Meredith o naszym

przybyciu. Meredith nie raczyła podnieść się z leżaka.

Na dzień dobry poinformowała córkę, że ma ohydną laskę

KASEYMICHAELS

i paskudną bliznę na twarzy. Potem dodała, że... że za

chowała się głupio, zrywając zaręczyny z Chetem. Bo

z taką twarzą na pewno nie znajdzie sobie męża.

River zaklął pod nosem, po czym westchnął głęboko.

To było w stylu Meredith. Zawsze mówiła to, co jej ślina

przyniosła na język. Nikim się nie przejmowała. Myślała

wyłącznie o sobie, o Joem juniorze i o Teddym. Reszta

rodziny służyła temu, by miała na kim ostrzyć pazury.

- I co teraz?

Joe Colton wzruszył ramionami.

- Nie wiem, synu. Sophie i tak była przeczulona na

punkcie tej blizny. Miałem nadzieję, że tu zapomni o ko

szmarze, który przeżyła, i odzyska spokój. Nigdy nie

przypuszczałem, że Meredith... że jej własna matka...

Szlag by to trafił. Powiedz, River, co się z nami dzieje?

Kiedyś byliśmy tacy szczęśliwi. Dlaczego los się od nas

odwrócił?

ROZDZIAŁ CZWARTY

Sophie uciekła od matki i pobiegła, a raczej pokuś

tykała, do swojego dawnego pokoju. Tam rzuciła się na

łóżko i wybuchnęła płaczem. Gwałtowny szloch wstrzą

sał jej ciałem. Ostatni raz wylała tyle łez jakieś dziesięć

lat temu.

A dokładnie tego wieczoru, kiedy River ją odtrącił.

Nie potrafiła zrozumieć zachowania matki. Zimna,

nieczuła postawa Meredith zabolała ją bardziej niż rany,

które napastnik zadał jej nożem. Tym razem Sophie za

łamała się. Wcześniej robiła dobrą minę do złej gry. Od

kąd przestała dostawać środki znieczulające i miała nad

sobą większą kontrolę, starała się nie okazywać słabości.

Nie chciała, aby ojciec widział, jak bardzo się boi, jaka

czuje się brudna i upodlona.

Próbowała ojca chronić. Wiedziała, w jak kiepskim,

stanie psychicznym znajduje się Joe. Siedząc przy jej

łóżku i słuchając, jak ona, Sophie, odpowiada na szcze

gółowe pytania policji, stale czynił sobie wyrzuty, że swo

jej ukochanej córce nie zdołał zapewnić bezpieczeństwa.

Przez dwa tygodnie nie odstępował jej na krok. Pierw

szy tydzień spędził z nią w szpitalu, drugi w jej małym

mieszkanku. Skakał wokół niej, spełniał wszystkie jej

KASEY MICHAELS

życzenia, sprzątał, gotował, troszczył się o nią, sło

wem był najwspanialszym ojcem, a zarazem najczulszą

matką.

W San Francisco Sophie dzielnie się trzymała. Nie

zalała się łzami nawet wtedy, gdy uzmysłowiła sobie, że

Chet poważnie potraktował to, co powiedziała, miano

wicie, aby nie pokazywał się przez pół roku. I faktycznie,

ani razu nie zadzwonił, ani razu nie zastukał do drzwi,

żądając, by go wpuściła. Owszem, przysłał kartkę z ży

czeniami powrotu do zdrowia; do kartki dołączył list,

w którym napisał, że ją kocha i czeka, aż „odzyska ro

zum".

Zabolały ją te słowa. Aż odzyska rozum? Czyli co?

Czy Chet uważa, że go postradała? Czy naprawdę nic

nie rozumie? Czy nikt niczego nie zrozumiał?

Straciła znacznie więcej. Odwagę. Pewność siebie.
Kiedy ojciec wszedł do pokoju i zgarnął ją w ramio

na, powiedziała mu, co mówiła Meredith. Niepotrzebnie.

Powinna była zachować to dla siebie; ojciec miał dość

własnych zmartwień. Ale słowa matki tak bardzo nią

wstrząsnęły, że nie potrafiła przejść nad nimi do porządku

dziennego.

Rodzona matka patrzyła na nią ze wstrętem! W córce

widziała tylko szpetną kreaturę, człowieka przegranego,

bez szans.

- Posłuchaj, maleńka. - W głosie ojca pobrzmiewał

smutek. - Mama jest chora od czasu tamtego wypadku.

Coś się wtedy musiało stać. Coś dziwnego, co ją zupełnie

odmieniło. Staraj się pamiętać ją taką, jaką była dawniej,

dobrze? Ona nas kiedyś bardzo kochała.

SAMOTNY WILK

Po tych słowach Sophie wzięła się w garść. Nie mogła

znieść tonu porażki w głosie ojca, tonu głębokiego smut

ku, który niszczył go od dziewięciu lat.

Przytuliwszy się do Joego, pocałowała go w policzek

i obiecała pozbyć się złych wspomnień, a pamiętać tylko

najlepsze. Potem długo rozmawiali na temat ćwiczeń

i fizykoterapii, którą miała rozpocząć za kilka dni w Pro-

sperino, a także o czekającej ją za pięć miesięcy operacji,

która zlikwiduje pozostałości blizny.

Sophie kiwała głową, potakiwała, zapewniała ojca, że

czuje się doskonale; tak, ćwiczenia pomogą, a blizna cał

kiem zniknie. Potem Joe wstał z łóżka i powłócząc no

gami, ruszył do drzwi.

Obserwując tego wielkiego, silnego mężczyznę, który

coraz bardziej pogrążał się w rozpaczy, Sophie zawsty

dziła się swojej powziętej pod wpływem impulsu decyzji,

aby wrócić do San Francisco. Jakżeby mogła opuścić oj

ca? Jak mogła przez tyle czasu żyć własnym życiem,

z dala od bliskich? Co ją powstrzymywało przed powro

tem do domu? Czyżby niechęć do Meredith? Niewyklu

czone.

Wiedziała jednak, że jest również inny powód.

River.
Szedł teraz w jej stronę, trzymając ręce w kieszeniach

spodni, z nisko pochyloną głową, z twarzą przysłoniętą

beżowym kapeluszem, z którym rzadko się rozstawał.

Czubkiem kowbojskiego buta kopnął leżący na drodze

kamyk.

Był jak samotny wilk, który wyrusza nocą na łowy.
Przyglądając mu się, Sophie czuła dziwny ucisk w żo-

50 KASEYMICHAELS

łądku. River nie widzi jej, to dobrze. Nie spuszczała z nie

go oczu. Był wysoki, umięśniony, szeroki w ramionach,

szczupły w biodrach, długonogi, w jasnych dżinsach.

Ruchy miał sprężyste, pełne zwierzęcego wdzięku.

Gdy była nastolatką, zachwycały ją jego włosy, długie

do ramion, proste, czarne jak noc, śniada twarz o nieco

posępnym spojrzeniu, lśniące zielone oczy oraz tajemni

cze bruzdy, które przecinały mu policzki, kiedy się uśmie

chał. Choć musiała przyznać, że uśmiech rzadko gościł

na jego ustach.

W owym czasie River ciągle pojawiał się w jej snach.

Nieokiełznany egzotyczny buntownik zrodzony z matki

Indianki i ojca pijaka, który - na szczęście bezskutecznie

- próbował go sobie podporządkować i zniszczyć. Dzi

kus, samotnik. Jedyny człowiek na ranczu, który nie po

kochał jej od pierwszego wejrzenia, który nie uważał,

że ona jest pępkiem świata, i który nie zamierzał stawać

na głowie, by tylko sprawić jej przyjemność.

Sophie, która uwielbiała słońce, jasność i pogodę, by

ła zafascynowana jego mroczną tajemniczością. River

rozmawiał z końmi; szeptał do nich czule, a one go słu

chały. Zawsze miał własne zdanie, przy którym twardo

obstawał; jako jedyny spośród całej rodziny potrafił

sprzeciwić się Joemu.

Nie bał się nikogo i niczego.
Był wspaniały - dziki i nieustraszony. Wtedy, przed

laty, dałaby wszystko za jeden jego uśmiech, za słowo

pochwały, za to, by River ją dostrzegł, by z nią poroz

mawiał, by się przed nią nie zamykał.

Tak, Sophie wiedziała, że nie tylko dziwne przeobra-

SAMOTNY WILK

żenie, jakiemu podczas jej pobytu na studiach uległa Me-

redith, oraz wiążące się z tym zmiany w życiu całej ro

dziny powstrzymywały ją przed powrotem na ranczo.

Prawdopodobnie najważniejszy wpływ na jej decyzję

o wyjeździe z domu i pozostaniu w San Francisco miało

to, że River ją odtrącił.

We wszystkim, co robiła od tamtego wieczoru, przy

świecał jej jeden cel: zemścić się na Riverze, sprawić

mu ból. Dlatego wybrała taką, a nie inną karierę. I dla

tego przyjęła oświadczyny Cheta Wallace'a, który stano

wił całkowite przeciwieństwo Rivera Jamesa. River

i Chet różnili się nie tylko charakterem, ale nawet stro

jem. Chet nosił eleganckie trzyczęściowe garnitury, ko

szule, krawaty; zupełnie nie wyobrażała go sobie w dżin

sach, skórzanej kurtce i nasuniętym na czoło starym ka

peluszu.

River okazał się człowiekiem silnym psychicznie. Po

zostając na ranczu, przeżył wiele szczęśliwych chwil.

Udało mu się wyzwolić od ponurej przeszłości. Nigdy

nie krył, że pragnie odwdzięczyć się Coltonom za ich

dobroć, za to, że przyjęli go pod swoje opiekuńcze

skrzydła i wyprowadzili na ludzi.

Nagle uniósł głowę i zauważył Sophie siedzącą na

ławce. Zaskoczony, na moment przystanął, po czym

uśmiechając się, swobodnym, leniwym krokiem podszedł

bliżej. Przesunęła się w lewo, robiąc mu miejsce po pra

wej stronie, tak by nie widział blizny na jej lewym po

liczku. Oczywiście w panującym na zewnątrz półmroku

niczego nie zdołałby dojrzeć, ale czuła się lepiej, wiedząc,

że blizna jest poza zasięgiem jego wzroku.

- Witaj w domu, Sophie - powiedział, siadając.

Głos miał niski i niezwykle kojący. Właśnie takim

głosem, cichym i spokojnym, przemawiał do wystraszo

nych koni. I takim przed laty opowiadał jej wspaniałe

historie o Indianach i życiu, jakie wiedli, zanim na za

mieszkanych przez nich ziemiach pojawili się biali ludzie.

Odpowiedziała mu skinieniem głowy. Nie była w sta

nie wydobyć z siebie słowa. W ustach jej zaschło. Rap

tem w nozdrza uderzył ją zapach mydła, zapach kremu

do golenia i jeszcze czegoś, czego nie potrafiła rozpo

znać.

- Wszyscy czekali na ciebie z kolacją - oznajmił.

Oparł się o ścianę stajni i wyciągnął przed siebie nogi.
- Uprzedziłam ojca, że nie przyjdę - wyjaśniła. -

I prosiłam Inez, żeby zostawiła mi coś na później w lo

dówce. Na wypadek, gdybym poczuła się głodna. Po

wiedz, Riv, dlaczego mnie wtedy odtrąciłeś? Dlaczego

kazałeś mi wyjechać?

Dopiero gdy wypowiedziała te słowa, przeraziła się,

ale było już za późno. Boże, co też jej strzeliło do gło

wy? Chyba zwariowała! Dlaczego nie ugryzła się w ję

zyk?

Nie oburzył się ani nie zdziwił. Popatrzył na nią tak,

jakby od dawna spodziewał się tego pytania, jakby czekał

na nie od dziesięciu lat.

- Bo nadszedł odpowiedni czas - odparł. Zdjął ka

pelusz i położył go obok na ławce. - Nadszedł czas, abyś

dorosła, abyś poznała świat, abyś przekonała się, jaka na

prawdę jest Sophie Colton i co chce w życiu osiągnąć.

SAMOTNY WILK

- Przyjrzał się jej w ciemnościach. - I co? Udało ci się

poznać siebie? Poznać i polubić?

- Wiesz, to dość skomplikowane - przyznała. - Lu

biłam się, póki ziałam nienawiścią do ciebie.

Roześmiał się cicho.

- Cała Sophie! Zawsze chciałaś być górą.
- To prawda. Pamiętasz? Pragnęłam zawojować cały

świat.

- Zawojować? Raczej chciałaś rządzić światem - po

prawił ją River. - Na brak ambicji nie mogłaś narzekać.

Chciałaś rządzić światem, odbyć podróż na Marsa,

wynaleźć lekarstwo na raka, opracować recepturę kremu,

który skutecznie likwidowałby trądzik, no i oczywiście

otrzymać nagrodę Pulitzera. Tak, tak, pamiętam. Miałaś

wspaniałe, dalekosiężne marzenia.

- Byłam dzieckiem. Cóż mogłam wiedzieć o życiu?
- Właśnie w tym problem, niewiele. A ja uważałem,

że powinnaś je poznać, zanim podejmiesz jakiekolwiek

decyzje. Że powinnaś dać sobie szansę i odkryć, jaki jest

prawdziwy świat.

Pociągnęła nosem.

- I odkryłam, River. Pisałam łzawe, sentymentalne

teksty dla firm ubezpieczeniowych, które nie chcą klien

tom wypłacać odszkodowań, wymyślałam reklamy za

chwalające właściwości cudownych kremów, które wcale

trądziku nie leczą. Codziennie odkrywałam prawdziwy

świat. Codziennie przekonywałam się, jaki jest wielki

i okrutny. - Głos się jej załamał. - Byłam przerażona,

Riv. Przerażona i nieszczęśliwa.

- Więc wróciłaś do domu i upajasz się szczęściem?

54 KASEY MICHAELS

Wbiła w niego gniewny wzrok.

- Cholera jasna, River! Jakim prawem...

Jakim prawem ją denerwował? Miał ku temu wyjąt

kowy dryg!

River wyciągnął rękę z kieszeni i leniwym gestem

podrapał się po brodzie.

- Nie tak to sobie wyobrażałaś, prawda, mała? Joe

mówił mi, co się stało. O tym, jak cię powitała Meredith.

To do niej bardzo podobne.

- Nie zamierzam się tym przejmować - oznajmiła

Sophie, z całej siły starając się w to uwierzyć i zigno

rować ból, który wciąż ściskał jej serce. - Tata twierdzi,

że mama jest chora. Pewnie ma rację. Ten wypadek

sprzed lat bardzo ją zmienił. Musiała uderzyć się w gło

wę, doznać wstrząsu mózgu... A może... może przecho

dzi akurat taki okres. No wiesz, niektóre kobiiety w czasie

menopauzy miewają zmienne nastroje, stają się kłótliwe,

przestają liczyć się z mężem, dziećmi...

- Czyżbyś pisała w tej swojej firmie reklamę zachę

cającą czterdziesto- i pięćdziesięcioletnie kobiety do sto

sowania hormonalnej terapii zastępczej? - spytał, uśmie

chając się szeroko. - Przyznaj się, Sophie, chyba nie wie

rzysz w te wszystkie slogany reklamowe? Oczywiście

miło by było, gdyby tak łatwo dawało się rozwiązać różne

problemy. Masz łupież? Umyj głowę szanponem X.

Chcesz, aby na świecie zapanował pokój? Głosuj na partię

Y. Powiedz, czy kampanie polityczne też obmyślasz?

Piękne hasła, obietnice wyborcze... Ciekawe,, czy to wy

maga specjalnych talentów, czy ja bym też tak potrafił?

Zacisnęła dłonie w pięści.

SAMOTNY WILK

• 55

- Jeśli skończyłeś wyśmiewać się z tego, czym się

zajmuję...

- Wcale nie skończyłem! Mam jeszcze mnóstwo

uwag, ale zachowam je na kiedy indziej. Na razie do

piąłem swego. Chciałem, żebyś odwróciła się do mnie

przodem i przestała ukrywać bliznę. I udało mi się.

Podniosła rękę do policzka i szybko pochyliła głowę.

- Lubisz takie nieuczciwe zagrywki, prawda, Riv? -

spytała, próbując przełknąć łzy. - Nie... nie zdawałam

sobie sprawy, że mój wybór pracy w agencji reklamowej

tak bardzo cię rozczarował.

- Bo spodziewałem się czegoś innego. Miałaś odbyć

staż w stacji radiowej Joego w Teksasie, potem rozpo

cząć studia dziennikarskie. Sądziłem, że po dyplomie za

trudnisz się w telewizji albo zostaniesz reporterem i bę

dziesz pisać do jednej z należących do Coltonów gazet.

Że pójdziesz w ślady swojego ojca, jednego z niewielu

ludzi, którzy pełniąc urząd publiczny, naprawdę starali

się pomóc potrzebującym. Nagle jednak okazało się, że

wymyślasz reklamę pasty, która usuwa kamień nazębny,

zarabiasz krocie, a dawne ideały i marzenia poszły w od

stawkę. Sprzedałaś się, mała.

- Nic nie rozumiesz! - zdenerwowała się Sophie,

znów zapominając o bliźnie na policzku. - To były ma

rzenia młodej, naiwnej dziewczyny. Marzenia, a nie kon

kretne plany!

- A więc znajdujesz przyjemność w tym, co robisz?
- Oczywiście, że tak! - Chwyciła laskę i poderwała

się z ławk . - Uwielbiam moją pracę!

- To dziwne, bo Rand mówił mi coś całkiem innego.

56 KASEYMICHAELS

Ponownie usiadła.

- Rand? Nie rozumiem.

- Naprawdę? Oj, Sophie, Sophie, nigdy mnie dotąd

nie okłamywałaś.

Przygryzła dolną wargę.

- A co ci Rand powiedział?
- Że zadzwoniłaś do niego wkrótce po zaręczynach

z Wallace'em. Skarżyłaś się, że Wallace chce, abyście

odeszli z agencji i założyli własną. Nie byłaś z tego po

wodu najszczęśliwsza, częściowo dlatego, że do nowej

agencji Wallace miał wnieść doświadczenie, ty natomiast

kapitał. A częściowo dlatego, że już wcześniej myślałaś

o wycofaniu się z tego interesu...

- Po to, żeby wrócić na ranczo i zasiąść do pisania

książki - dokończyła za niego Sophie, zła, że brat ujawnił

Riverowi jej najskrytsze marzenia.

- Serio? Chcesz napisać książkę? O tym akurat Rand

mi nie wspomniał.

- O niczym nie powinien był mówić - warknęła So

phie. Psiakość, sama się wygadała! - Radziłam się go

jako prawnika, a nie jako brata.

- Nie miej do niego żalu. Gdyby mi na tobie nie za

leżało, Rand trzymałby język za zębami.

- Gdyby ci na mnie nie zależało? Nie gmatwaj wszy

stkiego, Riv. - W jej głosie pobrzmiewała gorycz. - Gdy

by ci na mnie zależało, nigdy byś nie pozwolił, abym...

Do diabła!

- Wracamy do punktu wyjścia, tak? - spytał cicho

River, głaszcząc Sophie lekko po dłoni.

- No właśnie. Wyjechałam, bo mnie odtrąciłeś. Teraz

SAMOTNY WILK

wróciłam i co robię? Znów ci się narzucam. Minęło dzie

sięć lat, a ja niczego się, cholera, nie nauczyłam.

Przez dłuższą chwilę milczał. Sophie powoli zaczęła

się odprężać. Przypomniały się jej dawne czasy: często

siadywali obok siebie bez słowa, wpatrując się w roz

gwieżdżone niebo. Czuła się wtedy taka szczęśliwa.

- Meredith wygaduje bzdury - odezwał się w końcu,

przerywając ciszę. - Jesteś piękna, Soph. Byłaś piękna

w szpitalu, mimo bandażu na pół twarzy, mimo sińców

i zadrapań. I jesteś piękna teraz. Jesteś najpiękniejszą ko

bietą, jaką kiedykolwiek spotkałem.

Zacisnęła powieki. Przez kilka sekund w skupieniu

usiłowała przetrawić jego słowa.

- Widziałeś mnie? - spytała cicho. - Kiedy leżałam

w szpitalu?

- Owszem. Godzinę po tym, jak otrzymaliśmy od po

licji wiadomość o napaści, byliśmy z senatorem w dro

dze do San Francisco. Joe prosił, żebym prowadził sa

molot. Sam był za bardzo zdenerwowany. Więc tak, wi

działem cię, zanim jeszcze odzyskałaś przytomność,

a potem z wściekłości, że pozwolił ci samej wracać po

ciemku do domu, rozkwasiłem twojemu chłoptasiowi

nos. Nie mówił ci o tym?

- Nie... nie pamiętam - rzekła.
Wtedy, w szpitalu, była tak przejęta własnym wyglą

dem i tak zła na Cheta, że nie zwróciła uwagi na jego

nos. Pamiętała jedynie, że był jak zwykle elegancko ubra

ny, koszulę miał świeżo wyprasowaną, krawat idealnie

dobrany. Hm, plaster na nosie? Może rzeczywiście.

KASEY MICHAELS

- Uderzyłeś Cheta? Naprawdę huknąłeś go pięścią

w twarz?

- Wiem, wiem. - River potrząsnął głową. - Czło

wiek dorosły tak nie postępuje. Ale po prostu musia

łem się na kimś wyładować, a on akurat nawinął się pod

rękę.

- To nie była wina Cheta - zaoponowała Sophie, ale

nagle pomyślała sobie, że może w głębi duszy faktycznie

obarcza go winą za to, co się stało. Może dlatego nie

chciała się z nim widzieć i może dlatego on nie próbował

jej więcej odwiedzać. - To ja postanowiłam wyjść z re

stauracji.

- Ale to on cię puścił.
- Owszem, puścił. Lecz nie on pierwszy pozwolił mi

odejść. Nie mówmy o tym, dobrze? - Potarła dłońmi ra

miona. Albo wieczór zrobił się chłodniejszy i zaczęła

marznąć, albo wspomnienia przejęły ją dreszczem. -

Chcę jak najszybciej zapomnieć o tamtym koszmarnym

wieczorze.

- W porządku. - River podniósł się, włożył kapelusz

z powrotem na głowę, po czym wyciągnął do Sophia rę

kę. - Przejdźmy się - zaproponował. - Chętnie usłyszę

coś o tej książce, którą masz zamiar napisać.

- Może kiedy indziej - rzekła, przyjmując jego po

moc przy wstawaniu z ławki. - Na razie to nic konkret

nego. Wolałabym o niej jeszcze nie opowiadać.

- Dawniej o wszystkim mi mówiłaś, nawet o spra

wach, o których żaden nastoletni chłopak nie ma ochoty

słuchać. Pamiętasz, jaka byłaś dumna ze swojego pierw

szego stanika? Jak strasznie chciałaś się nim pochwalić?

SAMOTNY WILK

Myślałem, że będę musiał wdrapać się na drzewo, żeby

uciec przed pokazem.

Roześmiała się wesoło.

- Tak, byłam potwornie namolna! Chodziłam za tobą

jak cielę za krową. Ale nie obawiaj się, wydoroślałam.

Nie będę ci się narzucać.

River ujął ją delikatnie za brodę i zmusił, by popa

trzyła mu w oczy.

- Szkoda. Lubiłem mojego cielaczka. I bardzo się za

nim stęskniłem. A ty faktycznie wydoroślałaś. Z chudzielca

w kucykach przeistoczyłaś się w piękną młodą kobietę.

Odwróciła głowę, tak by nie widział blizny, po czym

cofnęła się o krok.

- Przestań, Riv - poprosiła błagalnym tonem. - Nie

okłamuj mnie. Zawsze dotąd byłeś ze mną szczery...

Chwycił ją za ramiona.

- Sophie, o czym ty, do diabła, mówisz?
- Jak to o czym? O mojej twarzy! Nie jestem tą samą

osobą, którą znałeś przed laty, Riv. Nie jestem tym dur

nym podlotkiem, który wodził za tobą rozmiłowanym

wzrokiem. Nie jestem zaradną kobietą interesów ani uko

chaną córką Meredith Colton. Zmieniłam się. Sama nie

wiem, kim jestem, ale na pewno nie jestem piękna. Boję

się własnego cienia, Riv. Z wszystkiego, w co kiedykol

wiek wierzyłam i czego pragnęłam, odarto mnie w tam

tym mrocznym zaułku.

- Och, Sophie. - Mimo jej protestów przytulił ją do

siebie. - Nie mów tak. Nie wolno się poddawać Nie

można pozwolić, żeby łajdacy mieli nad nami władzę.

60 KASEY MICHAELS

- Meredith? Czy mogę wejść?

Joe Colton stał w drzwiach sypialni żony. Przesadnie

kobiecy sposób urządzenia wnętrza nieustannie go za

dziwiał. Stylowe białe mebelki, koronki, falbanki, mnó

stwo dekoracji i bibelotów. Dawna Meredith kazałaby to

wszystko wyrzucić.

Ale dawna Meredith dzieliła z nim życie i łoże. Za

wsze zasypiała w jego ramionach, w pokoju, który w ni

czym nie przypominał obecnej sypialni. Przed laty wspól

nie się kupowało meble. Najbardziej odpowiadał im styl

kolonialny. Uwielbiali leżące na podłodze wspaniałe dy

wany wyplatane przez amerykańskich Indian. Każda naj

drobniejsza rzecz przywodziła na myśl wspomnienia; ko

jarzyła się z daleką podróżą, z ładnym widokiem, z sym

patyczną osobą, ze śmieszną sytuacją.

Teraz Joe sypiał w pokoju na końcu holu i za każdym

razem pytał o pozwolenie, kiedy chciał wejść do sypialni

żony.

- Joe! Jak to miło, że do mnie zajrzałeś! - zawołała

Meredith, ruszając mu naprzeciw. Szczupła, zgrabna, dłu

gonoga, miała na sobie biały jedwabny szlafrok. - Właś

nie o tobie myślałam.

Nie wróżyło to nic dobrego.
- Naprawdę, kochanie?

- Tak, naprawdę! - warknęła, po czym uśmiechnęła

się. Widać było, że z całej siły próbuje zapanować nad

irytacją. - Jeśli chcesz wiedzieć, to myślałam o przyję

ciu, które szykuję z okazji twoich sześćdziesiątych uro

dzin. Zobaczysz, będzie to wydarzenie, które wszystkim

na długo pozostanie w pamięci.

SAMOTNY WILK

- Co roku wydajemy przyjęcie, które na długo po

zostaje wszystkim w pamięci.

Meredith wzniosła oczy do nieba.

- Zawsze dotąd był prosiak z rusztu, plastikowe

sztućce i papierowe talerze. Tym razem będzie inaczej.

Sześćdziesiąte urodziny senatora Joego Coltona uczcimy

hucznie, lecz elegancko. - Z sekretarzyka o gładkim

marmurowym blacie wyjęła kilka arkuszy papieru ozdo

bionych fantazyjnym monogramem. - Spójrz na listę go

ści. Członkowie kongresu, dawni i obecni, gubernator

Kalifornii, przedstawiciele świata biznesu, znane osobi

stości z kręgów filmowych, słowem sama śmietanka.

Oczywiście stroje wieczorowe. Ty wystąpisz w smokin

gu, a ja w nowej sukni od Versacego i w nowej fryzurze.

Frank od miesięcy prosi, abym pozwoliła mu...

- Czyś ty oszalała? - wymknęło się Joemu, zanim

zdołał ugryźć się w język.

Meredith zacisnęła gniewnie usta.
- Nie mów tak! Nigdy tak do mnie nie mów! Jestem

matką twoich dzieci. Czyżbyś zapomniał?

- Owszem, jesteś matką moich dzieci - przyznał Joe.

Na myśl o małym Teddym przeszył go ból. Meredith po

stąpiła okrutnie, dając synowi imię po ojcu Joego, po

człowieku, którego Joe najchętniej wymazałby ze swojej

pamięci. - Ale również i nie moich.

Meredith wyrzuciła ramiona do góry, po czym usiadła

na taborecie przed toaletką.

- Musisz do jego wracać? Popełniłam jeden mały

błąd. Czy na zawsze mam być z tego powodu przeklęta?

KASEY MICHAELS

Uważasz, że jesteś bez winy? Nie dotknąłeś mnie ani

razu od czasu...

- A pragniesz być dotykana? Powiedz, Meredith.

Chcesz, żebym cię pieścił, dotykał?

Był wściekły na siebie za to, że wciąż kocha tę ko

bietę. Choć przez ostatnie dziesięć lat niewiele zaznał

radości, cieszył się, że przynajmniej zostały mu szczę

śliwe wspomnienia. Były coraz bardziej zakurzone, ale

gdy czuł się źle, potrafił czerpać z nich otuchę.

- Zobacz, co dostałam od Joego juniora - powiedzia

ła Meredith, zmieniając temat. - Sam to zrobił. - Pod

niosła z toaletki niepozorne gliniane naczynie pomalo

wane w żółte stokrotki. - Oczywiście nie będę tego tu

trzymać...

Joe przeczesał palcami swoje szpakowate włosy.
- Bardzo ładny wazonik. Słuchaj, jeśli chodzi o to

przyjęcie...

Odstawiwszy wazonik, Meredith odwróciła głowę

w stronę męża.

- O nic się nie martw. Przyjęcie będzie wspaniałe.

Naturalnie pojawią się na nim dziennikarze nie tylko z na

szych gazet, ale też z konkurencyjnych pism. Wszystko

dokładnie zaplanowałam. Zaprosiłam nawet tę straszną

Sybil. Nie cierpię jej, ale informacja o tym, że niektórzy

goście przybyli z Paryża, na pewno wywrze odpowiednie

wrażenie.

- Tak bardzo zależy ci na tym przyjęciu? - spytał

Joe.

Od wielu lat był zbyt przybity i zmęczony, aby sprze-

SAMOTNY WILK

ciwić się żonie. Nie tylko nie potrafił postawić na swoim,

ale nawet nie umiał zmusić jej do wysłuchania jego racji.

- Tak, Joe, zależy mi. - Oczy lśniły jej lodowatym

blaskiem, w głosie wyczuwało się chłód. - Zjadą się

wszystkie nasze pociechy. Zobaczysz, to będą niezapo

mniane urodziny. - Wstała od toaletki i podszedłszy do

męża, zarzuciła mu ręce na szyję. - Nawet sobie nie wy

obrażasz, kochanie, co dla ciebie zaplanowałam.

Miał wrażenie, że tkwi obok sopla lodu. Kiedy nad

stawiła twarz do pocałunku, posłusznie cmoknął ją w po

liczek, po czym uwolnił się z jej objęć.

- Wiem, że jest późno - rzekł, cofając się parę kro

ków - ale chciałem z tobą porozmawiać o Sophie.

- O Sophie? - zdziwiła się. - Bidula jedna!
- Sophie nie jest żadną bidulą! To nasza córka, Me-

redith. Jak mogłaś jej powiedzieć, że została oszpecona?

Że z taką twarzą nigdy nie znajdzie męża?

Meredith ponownie spojrzała w sufit.
- Przecież nie powiedziałam nic, czego by sama nie

wiedziała. Dlaczego się mnie czepiasz? Nie pomyślałeś

o tym, że muszę wyjaśnić Joemu juniorowi i Teddy'emu,

co się stało? I to tak, żeby ich nie wystraszyć? Wyob

rażasz sobie, jaki to dla nich będzie szok? Odejdź, Joe.

Jestem zmęczoną.

- Trzymaj się od Sophie z daleka, Meredith. Jeśli nie

potrafisz jej wesprzeć, to przynajmniej jej nie dobijaj.

Wzruszywszy ramionami, Meredith skierowała się do

garderoby. Joe bez słowa opuścił sypialnię żopy. Kiedyś

był najszczęśliwszym człowiekienl na ziemi; teraz prawie

nie mógł uwierzyć, że w tym pokoju poczęte zostały

64 KASEY MICHAELS

wszystkie jego dzieci; że w tym pokoju przeżył tyle cu

downych chwil.

Mógł wystąpić o rozwód; myślał o tym, kiedy Me-

redith pojawiła się w ciąży i w dodatku twierdziła, że to

jego dziecko. Ale to by niczego nie rozwiązało. Była jego

żoną; kobietą, którą kochał przed laty, i którą nadal ko

chał. Wiedział, że wypadek ją zmienił, że jest chora, nie

zrównoważona psychicznie. Najgorsze było jednak to, że

nie chciała przyjąć niczyjej pomocy. Co miał robić? Siłą

zmusić ją do leczenia? Oddać do domu wariatów?

Pokręcił głową. Nie, to nie wchodzi w rachubę. Za

łamałaby się. Lepiej zostawić sprawy swojemu biegowi.

Kiedyś na pewno wydobrzeje. Może obecność Sophie

wpłynie na poprawę jej zdrowia? Tak, niech szykuje przy

jęcie urodzinowe, niech ustala listę gości, niech obmyśla

menu.

A jeżeli to nie poskutkuje? - zapytał sam siebie. Jeżeli

przyjęcie urodzinowe niczego nie zmieni? Jeżeli potem

będzie tak samo jak teraz? Albo jeszcze gorzej? Jak długo

jesteś gotów znosić jej zachowanie? Kiedy wreszcie uz

nasz, że miarka się przebrała? I co wtedy zrobisz?

- Zrobię, co będę musiał - odparł głośno. Głos

wyraźnie mu zadrżał. - Ale błagam, jeszcze nie teraz.

To moja żona. Matka moich dzieci. Nie mogę się poddać.

Może kiedyś wyzdrowieje? Nie chcę tracić nadziei.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Nie wiedział, co robić z rękami. Trzymał Sophie w ra

mionach, pozwalając się jej wypłakać. Od czasu do czasu

głaskał ją po głowie, poklepywał lekko po plecach.

Laska upadła na ziemię, Sophie oparła się o Rivera

całym ciałem. Rozdzierający szloch, który nią wstrząsał,

powoli ustępował. Po chwili już tylko pociągała nosem.

River szeptał jej do ucha jakieś słowa otuchy, śmieszne

i banalne, których nie słyszała, a których on sam pewnie

rano by się wstydził.

Kiedy ostatni raz wypłakiwała mu się w ramionach?

Nawet nie musiał wysilać pamięci. Sophie nie lubiła się

nad sobą roztkliwiać. Rzadko to robiła. Była najdziel

niejszą osóbką na świecie. Ilekroć miała kłopoty czy coś

jej doskwierało, zaciskała mocno zęby i starała się nie

okazywać smutku.

A ostatni raz - ba! jedyny raz - kiedy wypłakiwała

mu się w ramionach, to było w wieczór jej balu matu

ralnego.

Na własny bal nie poszedł, bo i po co? W szkole z ni

kim się nie przyjaźnił, od wszystkich trzymał się na dys

tans, balami się nie interesował. Na rozdanie świadectw

maturalnych też by nie poszedł, gdyby nie Joe i Meredith,

KASEY MICHAELS

którzy bardzo chcieli uczestniczyć w tak ważnym wy

darzeniu z życia ich przybranego syna.

Co innego Sophie. Sophie zależało na balu, a on zgo

dził się jej towarzyszyć. Wystroił się w jakiś idiotyczny

smoking, włosy związał w kucyk i zgodnie ze zwycza

jem kupił swojej partnerce piękną orchideę, która miała

zdobić jej nadgarstek. Był nieszczęśliwy. Narzekał w du

chu...

Narzekał, dopóki w salonie nie pojawiła się Sophie.

Zobaczył jej lśniące oczy, złociste włosy upięte w fan

tazyjny kok, gładkie ramiona, ciało opięte prostą, białą

suknią podkreślającą krągłości, o których tak usilnie sta

rał się zapomnieć. Zobaczył - i nagle bardzo zapragnął

iść na bal.

- Zaopiekujesz się nią, prawda, synu? - powiedział

Joe.

Była to prośba, a zarazem rozkaz. River przyrzekł,

że nie spuści Sophie z oka, i doitrzymał słowa.

Ale sytuacja go przerosła. Sophie sama była sobie

winna. Z podlotka, który łaził za nim krok w krok, prze

istoczyła się w piękną kusicielkę. Nęciły go jej loczki

wdzięcznie opadające na kark, nęcił dekolt i ukryte pod

suknią piersi, nęcił upajający zapach perfum, który budził

w nim instynkty dalekie od opiekuńczych, Nęciły oczy

i powabny uśmiech.

Tańczyli przytuleni; on obejmował ją w pasie, ona

opierała głowę na jego ramieniu. Większość czasu spo

glądała na niego ufnie. Niekiedy zalotnie.

Przywarł ustami do jej warg. Czy mógł jej nie poca

łować? Czy mógł pozwolić, aby rano wyjechała, najpierw

SAMOTNY WILK

do pracy w Teksasie, a stamtąd prosto na studia, i choć

raz jej nie pocałować?

Rozpłakała się.

Błagała go, aby sprzeciwił się jej wyjazdowi, aby ka

zał jej zostać, aby powiedział jej, że kocha ją tak mocno,

jak ona kochała jego.

Boże! Pamiętał tamten wieczór. Gotów był spełnić

każde jej życzenie, powiedzieć wszystko, co tylko chciała

usłyszeć.

A teraz? Co pragnęła usłyszeć? Że ją kocha? Że nigdy

nie przestał jej kochać?

Bał się, że mu nie uwierzy. Tamtej nocy, gdy wracała

sama z restauracji, napastnik nie tylko poharatał jej twarz,

ale pozbawił ją pewności siebie. Odniosła rany zarówno

na ciele, jak i na duszy. Odwracała wzrok, starała się za

słaniać włosami policzek. Czuła się brzydka, słaba, prze

grana. Gdyby powiedział, że ją kocha, znienawidziłaby

go. I wcale by się jej nie dziwił.

- Przepraszam. - Schyliwszy się, Sophie podniosła

z ziemi laskę, po czym wzięła od Rivera złożoną nie-

biesko-białą chusteczkę i wytarła oczy i nos. - Wiesz,

rzadko się mazgaję. Właściwie nigdy tego nie robię,

a dziś... sama nie wiem... beczę od rana.

- Nie sposób wszystkiego w sobie tłumić, Sophie.

Czasem trzeba rozładować emocje - powiedział, starając

się ją pocieszyć.

Popatrzyła mu w oczy.

- Dlaczego, Riv? Powiedz, dlaczego?

Pokręcił bezradnie głową.
- Bo trzeba - odparł. - Bo nie można żyć w stanie

68 KASEY MICHAELS

ciągłego napięcia. Zostałaś napadnięta i pobita. Leżałaś

w szpitalu, potem zerwałaś zaręczyny...

Pomachała ręką, jakby nie chciała tego słuchać.

- Nie, Riv. To wszystko wiem. Nie pytam, co się sta

ło. Pytam, dlaczego to się stało. Dlaczego akurat mnie

się przydarzyła taka przygoda.

Tego pytania się nie spodziewał.
- A dlaczego miała ci się nie przydarzyć? - spytał.

W dzieciństwie zaznał tyle smutku i cierpienia, że żadna

podłość już go nie dziwiła. Wiedział, że życie rzadko

toczy się tak sielankowo jak w serialach telewizyjnych.

- Myślisz, że nieszczęścia tylko innym się przytrafiają?

Że ciebie powinny omijać szerokim łukiem? Niby dla

czego? Nie ma szczepionek przeciwko złu. Gdyby były,

pół świata ustawiłoby się w kolejce do lekarza.

Sophie zmarszczyła czoło, jakby dumała nad jego sło

wami, po czym westchnęła głośno.

- Jak ty to robisz, Riv? Potrafisz wszystko tak prosto

wytłumaczyć. A ja? Wyszłam na płaczliwą, użalającą się

nad sobą idiotkę. Biedna mała Sophie...

- Nie jesteś żadną idiotką - powiedział, ściskając ją

mocno za ramię. - Zostałaś napadnięta i poturbowana.

Na razie nie wolno ci się przemęczać. Musisz przede

wszystkim odpocząć, odzyskać zdrowie, zregenerować si

ły. Zobaczysz, nim się spostrzeżesz, znów będziesz go

towa stawić światu czoła.

- Oj, nie wiem. Chyba uszła ze mnie cała wola walki.

Czuję się taka bezużyteczna, taka... brzydka, nieatrakcyj

na. Nawet moja własna matka twierdzi, że. .

- Do diabła, Sophie! - zezłościł się River. Wiedział,

SAMOTNY WILK

że musi wyrwać ją z marazmu i rozpaczy. - Czy pra

gnąłbym cię, gdybyś była brzydka i nieatrakcyjna?

Zacisnął ręce na jej ramionach, żeby przypadkiem mu

nie uciekła, po czym przywarł ustami do jej ust.

Opierała się, ale tylko przez sekundę. Potem laska

upadła z hukiem na ziemię. River całował ją namiętnie,

jakby z furią, z pożądaniem, które tłumił od lat, z żarem,

który rozpalał całe jego ciało. Niech inni ją pocieszają.

Niech ojciec dodaje jej otuchy, niech lekarze zapewniają,

że blizna zniknie. On chciał, by zapomniała o tym, co

widzi, gdy patrzy do lustra, a także o tym, co usłyszała

od matki. W jeden sposób mógł to osiągnąć: pokazując,

jak bardzo jej pragnie. Udowadniając, że w jego oczach

jest najponętniejszą kobietą na świecie.

Nie starał się być delikatny. Instynktownie wyczuwał,

że Sophie chce być traktowana normalnie, jak kobieta

z krwi i kości, jak kobieta wzbudzająca pożądanie.

Każdy kolejny pocałunek był coraz dłuższy i gorętszy.

Riverowi huczało w uszach, kręciło się w głowie. Nie

liczyły się ani lata rozłąki, ani dzieląca ich przepaść. Li

czyli się tylko oni. Nie odrywając warg od jej szyi, schylił

się i wziął Sophie na ręce, po czym wszedł do pogrążonej

w półmroku stajni. Minął prychające; cicho konie, a po

chwili dotarł do boksu wyłożonego świeżym pachnącym

sianem. Właśnie tu, za dzień lub dwa, jedna z najlepszych

w stadninie klaczy miała się oźrebić.

Położył Sophie na łożu z siana, sam uklęknął obok.

Wyciągnęła do niego ramiona. Oczy miała zamknięte, od

dech szybki i urywany. Zaczął obsypywać jej twarz po

całunkami. Nie chciał sobie ani jej dać czasu do namysłu.

70 KASEY MICHAELS

A nuż by się opamiętali, uznali, że to, co robią, nie ma

sensu?

A przecież to miało sens. Tak długo oboje powstrzy

mywali żądzę, oszukiwali się, starali żyć z dala od siebie.

Ściągali ubranie, każde z siebie i z drugiego. Spie

szyli się, dyszeli, jęczeli cicho. Nie mogli doczekać się

chwili, na którą tyle lat czekali. Pieścili się, całowali,

nie mieli żadnych zahamowań. Trawiła ich żądza, jakiej

nigdy dotąd nie zaznali. Dzika, zmysłowa, nieokiełznana.

Nagle River coś sobie przypomniał i znieruchomiał.

- Psiakrew! - syknął prosto do ucha Sophie. - Niech

to szlag trafi!

Sophie wciąż go pieściła, poznawała różne zakamarki

jego ciała. Dopiero po chwili zorientowała się, że River

zesztywniał, że powoli zaczął się odsuwać.

- O co chodzi? - spytała, siadając w ciemnościach

i wyciągając do niego ręce. - Co się stało?

Potarł dłońmi brodę.

- Nie jestem... no wiesz, przygotowany.
Nastała cisza. Zdziwiony brakiem reakcji, River usi

łował dojrzeć wyraz twarzy Sophie, ale było za ciemno.

Wtem ciszę przerwał jej uradowany głos.

- Och, Riv! To wspaniale!

Wytrzeszczył oczy.
- Wspaniale? Nie rozumiem. Dlaczego...

Ukląkłszy, przytuliła policzek do jego pleców.
- No, pomyśl tylko. Jak bym się czuła, gdybyś wszę

dzie chodził z kieszenią pełną prezerwatyw? Byłoby to

bardzo podejrzane.

Pokręcił głową.

SAMOTNY WILK

- Jesteś wyjątkowa, Sophie. Nie wyobrażam sobie,

aby jakakolwiek inna kobieta zareagowała tak jak ty. Ale

nie powinienem był cię tu przyprowadzać...

Usiadłszy prosto, uderzyła go lekko w plecy.

- Nie? A to dlaczego, Riv? Bo ja jestem ukochaną,

rozpieszczoną córunią Joego, a ty wziętą z przytułku pół-

sierotą? Q to ci chodzi? Jeśli tak, to słyszałam tę śpiewkę

dziesiątki razy i już mi bokiem wychodzi.

- Nigdy nie mówiłem... - zaczął.

- Nie, nie mówiłeś - przerwała mu w pół słowa, po

czym obróciła go twarzą do siebie. - Ale ja zawsze wie

działam. Zawsze. Mogłeś się ze mną przespać wiele lat

temu, mogłeś być moim pierwszym chłopakiem. Pierw

szym i jedynym. Teraz, jak para nastolatków, leżymy na

sianie, a ty znów wymyślasz powód, dlaczego nie mo

żemy się kochać. Nie przyszło ci do głowy, że może tak

naprawdę nigdy mnie nie pragnąłeś? Że byłam tym za

kazanym owocem, o którym się marzy, ale którego wcale

nie chce się skosztować? Owszem, wyjechałam z domu,

uciekłam, ale to ty się ukrywałeś. Cały czas się przede

mną chowałeś, a teraz po prostu zrobiło ci się mnie żal.

Ale wiesz co? Nie chcę twojego współczucia, nie chcę

twojej litości i nie chcę ciebie!

Sięgnęła za siebie po stanik i bluzkę. Z jej gardła wy

rwał się zduszony szloch. River wyciągnął ręce, jakby

czegoś szukał. Odpowiedzi, sensu, logiki, czegokolwiek.

- Ja cię nie żałuję, Soph - oznajmił wreszcie. - Ja

cię pragnę. Do bólu.

- Tak? Dziwnie to okazujesz, Riv, bo jeszcze nigdy

w życiu nie czułam się mniej pożądana.

72 KASEYMICHAELS

Albo słowa, albo ton, jakim je wypowiedziała, nie

oczekiwanie dodały mu motywacji. Chwycił Sophie za

ramiona, zanim zdążyła włożyć stanik.

- Pragnę cię, Sophie. Pragnę z całego serca!

- Więc udowodnij mi to, Riv. Masz okazję. Zapomnij

o wszelkich uwarunkowaniach, o konsekwencjach,

o tym, co powinieneś, a czego nie powinieneś robić. -

Przysunęła się bliżej i przywarła do niego ustami. - Za

trać się ze mną w rozkoszy. Kochaj mnie. Nie pozwól

mi odejść.

Zwolnił uścisk na jej ramionach i porwał ją w objęcia.

Po chwili opadli z powrotem na pachnące siano.

W Jackson w stanie Missisipi doktor Martha Wilkes

oparła się wygodnie w fotelu i wyjrzawszy przez okno,

przez chwilę wpatrywała się w ładne, schludne domki

ciągnące się wzdłuż ładnej, schludnej ulicy.

Nie powinna tu być, a może raczej nie powinna wy

stępować tu w roli psychologa specjalizującego się w za

burzeniach pamięci. Powinna siedzieć teraz w swoim

bezosobowym gabinecie w centrum miasta; tam przyj

mowała pacjentów, tam starała się przebić przez mur, ja

kim się zazwyczaj otaczali, tam próbowała skłonić ich

do rozmowy, delikatnie poprowadzić we właściwym kie

runku, przedrzeć się przez nagromadzony bagaż doświad

czeń życiowych i dotrzeć do sedna problemu - do

prawdy.

Siedziała jednak nie w gabinecie, lecz w salonie swe

go domu. O siódmej rano, ubrana starannie, choć z pew

nością nie wyjściowo, piła pierwszą filiżankę kawy i ob-

SAMOTNY WILK

serwowała Louise Smith, która chodziła tam i z powro

tem po tureckim dywanie.

Louise była atrakcyjną kobietą o twarzy, na której nie

odciskały się gnębiące ją od dawna problemy. To, że ta

kowe w ogóle miała, można było dostrzec jedynie w jej

dużych, piwnych oczach. Czasem z tymi problemami nie

umiała sobie poradzić. Tak jak dziś rano, kiedy zadzwo

niła do doktor Wilkes, błagając ją o natychmiastowe spot

kanie.

- Martho, ktoś mnie potrzebuje - oznajmiła, zwraca

jąc się do lekarki. - Czuję to. Wiem, że gdzieś komuś

jestem bardzo potrzebna.

Martha Wilkes westchnęła głośno. Nie powinna tego

robić. To znaczy wzdychać. Nie w obecności pacjenta.

Z drugiej strony Louise nie była zwykłą pacjentką; była

przyjaciółką. W ciągu tych wszystkich lat ich wzajemne

relacje przekształciły się w coś znacznie głębszego. Zna

jomość, która z początku rozwijała się na płaszczyźnie

zawodowej, przeniosła się z czasem na płaszczyznę oso

bistą.

Tak też być nie powinno. Lekarka wiedziała, że po

pełniła błąd. Przekroczyła pewną dozwoloną granicę, za

częła za bardzo przejmować się problemami Louise. Mo

że wreszcie nadszedł dzień, aby wycofać się z roli przy

jaciółki, wcielić ponownie w rolę psychologa i odtąd su

miennie przestrzegać reguł gry.

- Usiądź, Louise - powiedziała, wskazując nieduży

fotel stojący w drugim końcu salonu.

Louise przeczesała ręką swoje krótko obcięte, ciem-

noblond włosy, po czym wygładziła bawełnianą sukienkę

74 KASEY MICHAELS

opinającą szczupłe ciało. Ani z twarzy, ani z figury nie

wyglądała na kobietę pięćdziesięciodwuletnią.

- Zacznijmy od początku, dobrze? - Lekarka sięg

nęła po teczkę z notatkami, które znała niemal na pamięć.

- Chciałabym podsumować to, co wiemy.

Louise skinęła głową.
- Oczywiście. Jeśli sądzisz, że to pomoże. - Siedziała

sztywno wyprostowana, z dłońmi spoczywającymi na ko

lanach, z nogami skrzyżowanymi w kostkach. Dama

w każdym calu. - Jeszcze raz bardzo przepraszam za to

moje najście, ale od kilku dni miewam tak niepokojące

sny...

- Wiem, już mi o tym wspominałaś. - Lekarka po

łożyła teczkę na biurku i zajrzała do notatek. - No do

brze. Urodziłaś się w Kalifornii pięćdziesiąt dwa lata te

mu jako Patricia Portman.

- Chyba tak. Przynajmniej tak mi się wydaje. To

dziwne, prawda? Ze przez te wszystkie lata nie dotarły

śmy do mojego aktu urodzenia?

- Wcale nie dziwne, Louise. Raczej irytujące. Nie pa

miętasz? Nie zgodziłaś się, kiedy chciałam zebrać o tobie

więcej informacji. Pozwoliłaś mi jedynie zapoznać się

z dokumentacją medyczną, którą otrzymałaś przy wypisie

z St. James Clinic

- Przy obu wypisach - poprawiła ją Louise.
Tak, Louise Smith faktycznie dwa razy przebywała

w St. James. Kiedyś ni stąd, ni zowąd przybyła do Jack

son, potem znikła bez słowa, aby po paru latach znów

się niespodziewanie pojawić. Każdy jej przyjazd poprze

dzał pobyt w klinice St. James w Kalifornii. Doktor Wil-

SAMOTNY WILK 75

kes dość dobrze znała ostatnie trzydzieści lat życia swojej
pacjentki, ale nic nie wiedziała o okresie jej dzieciństwa
i wczesnej młodości ani o latach, jakie spędziła w wię
zieniu.

Louise nie chciała, by lekarka zgłębiała tamten okres

jej życia, przeszłość, której nie pamiętała.

- Dlaczego, Louise? Dlaczego się upierasz? Dlaczego

nie pozwalasz mi spróbować? Może udałoby nam się

odnaleźć twoich rodziców, rodzeństwo, krewnych? Ko

goś, kto pomógłby nam zrozumieć...

Louise uniosła brodę.
- Kogoś, kto by nam pomógł? Dobre sobie! Oglądałaś

moją dokumentację medyczną. W zakładzie dla obłąka

nych tkwiłam całymi latami. Ani razu nikt mnie nie od

wiedził, ani razu nikt o mnie nie pytał, nie dostałam ani

jednego listu. Jeżeli kiedykolwiek miałam krewnych, to

albo nie żyją, albo wykreślili mnie ze swojego życia. Są

przekonani, że zabiłam Ellisa Mayfaira.

Doktor Wilkes potarła palcem nasadę nosa.
- Bo zabiłaś go, Louise. Trafiłaś do więzienia właśnie

za to. Potem ze względu na twój stan psychiczny prze

niesiono cię do St. James. Po kilku latach uznano, że

jesteś zdrowa i zwolniono cię do domu. Przyjechałaś do

Jackson. Parę lat później wróciłaś do St. James, ranna,

półprzytomna, całkiem zdezorientowana. Jak tam dotar

łaś, do dziś pozostaje zagadką.

Louise zamknęła oczy i potrząsnęła głową.

Nie, to nie tak było. Popełniono błąd. Ja nikogo

nie zabiłam. Nie znałam żadnego Ellisa Mayfaira.

Lekarka zadumała się. Czy powinna naciskać na Lou-

76 KASEY MICHAELS

ise? I jak mocno, żeby jej nie przestraszyć, żeby nie wtrą

cić jej z powrotem w ciemną otchłań, której się tak bar

dzo bała, odkąd dziewięć lat temu po raz drugi wypu

szczono ją z St. James i odkąd pięć lat temu trafiła do

niej na leczenie.

- Louise, posłuchaj. Z Ellisem Mayfairem zaszłaś

w ciążę. Rozwiązanie nastąpiło w przydrożnym motelu.

Kiedy spałaś zmęczona połogiem, Ellis ukradł ci dziecko.

Sprzedał je, może udusił i porzucił. Nigdy nie poznamy

prawdy. Kiedy obudziłaś się i zobaczyłaś, że dziecka nie

ma, a Ellis siedzi obok jak gdyby nigdy nic, wpadłaś

w szał i zabiłaś go.

Louise zwiesiła nisko głowę, twarz zakryła rękami.
- O Boże. Boże, pomóż mi! Moje biedne maleństwo.

Nie pamiętam. Nie pamiętam...

Zaciskając usta, doktor Wilkes rozejrzała się po salo

nie. Zatrzymała wzrok na drewnianej afrykańskiej rzeźbie

przedstawiającej matkę z niemowlęciem przy piersi. Sa

ma nie miała dzieci, macierzyństwo nigdy jej nie kusiło,

ale widziała wyraz miłości na twarzy afrykańskiej ko

biety, a w głosie Louise słyszała rozpacz matki, którą

pozbawiono dziecka.

- Kiedy zadzwoniłaś, Louise, wspomniałaś o jakimś

dziecku. Że cię potrzebuje.

Z kieszeni na piersi Louise wyciągnęła śnieżnobiałą

chusteczkę do nosa i delikatnie wytarła oczy.

Lekarka uśmiechnęła się nieznacznie. Tak, Louise

Smith jest damą w każdym calu. Zawsze elegancka, za

dbana, poruszała się z wdziękiem, nigdy się nie garbiła.

Doktor Wilkes zwracała uwagę na takie rzeczy. Wie-

SAMOTNY WILK

działa, że elegancję i kulturę można odziedziczyć w ge

nach, jak również nabyć. Czego najlepszym przykładem

była ona sama. W jej wypadku elegancja stanowiła jakby

pewien pancerz, osłonę. Niełatwo bowiem kobiecie od

nosić sukcesy w dziedzinie psychologii, a tym bardziej

kobiecie czarnoskórej.

Na swój sposób czuła pokrewieństwo duchowe

z Louise Smith; mimo że się różniły i pochodziły

z dwóch różnych światów, to jednak miały sporo wspól

nych cech. Louise ciągle szukała pomocy, toczyła walkę

z samą sobą; starała się odnaleźć i zrozumieć. Z kolei

ona, Martha Wilkes, po wielu trudach znalazła dla siebie

miejsce w życiu, i strzegła tego miejsca jak oka w gło

wie.

Obie żyły w niepewności i bardziej lub mniej skry

wanym lęku. Obie miały wiele do stracenia i obie usi

łowały chronić to, co już zdobyły. Obu nieustannie to

warzyszył strach.

- Louise... - Lekarka popatrzyła na swą pacjentkę.

- Czy mówiłam ci już, jak bardzo cię podziwiam?

Louise złożyła chusteczkę i schowała ją z powrotem

do kieszeni.

- Ty? Mnie? - zdumiała się. - Jak można podziwiać

zabójczynię?

- Odbyłaś karę. Częściowo w więzieniu, częściowo

w zakładzie dla obłąkanych. Po kolejnym pobycie w kli

nice St. James wróciłaś do Jackson, sama, wystraszona,

zagubiona. Postanowiłaś zacząć życie od nowa, podjęłaś

pracę, zdobyłaś szacunek ludzi, zajmujesz odpowiedzial

ne stanowisko na uniwersytecie, masz własny dom. Od-

78 KASEY MICHAEI-S

niosłaś sukces. Myślę, że wiele osób tak uważa i ci za

zdrości.

- Nie wiedzą, jakie śnią mi się po nocach koszmary.

- Louise zacisnęła dłonie w pięści. - Martho, całym cia

łem, wszystkimi zmysłami czuję... nie wiem, jak to okre

ślić... przeraźliwe wołanie o pomoc. Ktoś mnie potrze

buje, on...

- On? Sądziłam, że przyszłaś do mnie, aby poroz

mawiać o dziecku? Mówiłaś, że urodziłaś dziewczynkę.

Córkę.

- Tak, to na pewno była córka. Ale było też więcej

dzieci. Może... może pracowałam przed laty jako na

uczycielka? Albo przedszkolanka? Bo skąd się wziął ten

tłumek maluchów? Dlaczego czuję, że jestem potrzebna

tak -wieYu dzieciom']

- Bo w głębi duszy wciąż cierpisz. Gromadką dzieci

usiłujesz sobie wynagrodzić stratę zarówno maleństwa,

którego pozbawił cię Mayfair, jak i tych wszystkich sy

nów i córek, których nie zdołałaś już urodzić. Byłabyś

wspaniałą matką, Louise. Tęsknisz za potomstwem, któ

rego nie masz i którego nie możesz tulić do piersi. Tę

sknisz tak bardzo, że stale o nim śnisz.

- A mężczyzna, Martho? Bo śni mi się również męż

czyzna. Pielę w ogródku grządki, słuchając szemrzącej

nieopodal fontanny. Słońce przygrzewa, woda cichutko

pluszcze, w powietrzu unosi się zapach morza. Nagle sły

szę kroki. Odwracam się, przysłaniając oczy przed bla

skiem promieni. Za mną stoi mężczyzna, silny, wysoki.

Ale słońce mnie oślepia i nie widzę jego twarzy. Nie po

trafię go rozpoznać. Mężczyzna przygląda mi się w mil-

SAMOTNY WILK 79

czeniu, po czym odchodzi. Wołam do niego. Poczekaj!

Błagam, nie odchodź! - Przycisnęła rękę do ust, jakby

chciała powstrzymać krzyk. - A potem się budzę. Nie

ma ogrodu, nie ma mężczyzny. Serce wali mi młotem.

Moje biedne zbolałe serce...

Lekarka wstała, nalała z dzbanka dwie szklanki wody,

jedną podała Louise, drugą zatrzymała dla siebie.

- Hipnoza, Louise. Nie wiem, dlaczego od lat tak

uparcie się jej sprzeciwiasz, ale powoli kończą się nam

opcje. Zrozum, chciałabym się przekonać, kto jeszcze

w tobie mieszka. Bo to, że ktoś mieszka, nie ulega naj

mniejszej wątpliwości. Obie doskonale zdajemy sobie

z tego sprawę. Zmieniłaś imię i nazwisko, lecz wciąż je

steś Patrycją Portman. Louise Smith musi poznać Patry

cję, stawić jej czoło, a potem się od niej oswobodzić,

bo inaczej nigdy nie będzie wolna. Zmiana nazwiska nie

wystarczy. Zresztą może poza Patrycją tkwi w tobie wię

cej osobowości?

Louise odstawiła szklankę i poderwawszy się z fotela,

znów zaczęła krążyć po pokoju.

- Nie wierzę. Naprawdę nie wierzę, że cierpię na roz

szczepienie osobowości, że jest we mnie kilka różnych

istot, które kolejno się ujawniają.

- Posłuchaj, Louise. - Lekarka westchnęła. - Twier

dzisz, że nie zabiłaś Ellisa Mayfaira. Przysięgasz, że nie

jesteś zdolna skrzywdzić muchy, a jednak z akt sądo

wych, które przesłano do kliniki St. James i z którymi

miałam okazję się zapoznać, wynika coś całkiem innego.

To twoje odciski palców znaleziono na lampie, którą

Mayfair dostał w głowę, oraz na nożycach, które tkwiły

80 KASEY MICHAELS

w jego klatce piersiowej. A kiedy zgarnęła cię policja,

krew Mayfaira znaczyła twoje dłonie.

- Nie, nie moje. To nie byłam ja.

- W takim razie kto, Louise? Kto jeszcze w tobie

tkwi? Kto ci wyrządził taką krzywdę? Przez kogo sie

działaś w więzieniu, przez kogo trafiłaś do domu waria

tów, i to nie raz, ale dwa razy? Przyjechałaś do Jackson,

a potem nagle znikłaś. Gdzie się podziewałaś w tym cza

sie? Skąd się wzięłaś w Kalifornii? Dlaczego znów wy

lądowałaś w St. James? Odpowiedz mi na te pytania,

Louise. Nie ukrywaj niczego przede mną.

Louise usiadła z powrotem w fotelu.
- Ale ja nic nie wiem. Nie wiem nawet, kim jestem.

Wiem tylko to, co ty mi mówisz. A także to, co wyczy

tałam ze swoich akt więziennych i z historii choroby. Je

śli tkwi we mnie okrutna morderczyni, nie chcę, żeby

wydostała się na zewnątrz. Nie pozwolę, aby jakaś zła,

bezduszna istota stała się częścią mojej teraźniejszości

i przyszłości. Przykro mi, Martho. Nie zgadzam się. Nie

chcę hipnozy, nie chcę odkrywania mrocznych tajemnic.

- Bez tego nie uzyskasz żadnych odpowiedzi. - Le

karka westchnęła zrezygnowana. - Te koszmary, które

budzą cię po nocy, i dotkliwe bóle głowy, które nie po

zwalają ci normalnie funkcjonować, same nie miną.

A z tego, co mówisz, wynika, że pojawiają się coraz czę

ściej i są coraz ostrzejsze. Trzeba temu zaradzić, Louise.

Owszem, hipnoza jest dość drastycznym środkiem, ale

chyba mi ufasz? Wiesz, że nigdy bym cię nie skrzywdziła.

Louise utkwiła wzrok w Marcie Wilkes, która pyła

zarówno jej lekarzem, jak i przyjaciółką.

SAMOTNY WILK

- Och, dlaczego ta druga część mnie nie może być

wspaniałą, serdeczną kobietą? Wtedy chętnie bym ją po
znała.

- Wystarczy, że ty taka jesteś, Louise. Wspaniała

i serdeczna. - Lekarka położyła dłoń na ramieniu swej

pacjentki. - Pokonałaś w sobie tę nieszczęśliwą, zagu

bioną istotę, która usiłowała cię zniszczyć. Tak, pokonałaś

ją. Jesteś już całkiem zdrowa. Ale dopóki nie zdołasz

stawić czoła przeszłości, dopóki się z nią nie zmierzysz,

koszmary będą wracać. Proszę cię, rozważ możliwość

poddania się hipnozie. Przemyśl to sobie, dobrze?

Czubkiem języka Louise zwilżyła wargi.

- Dobrze. Przemyślę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Obudziła się z błogim uśmiechem na twarzy, po czym

naciągnęła kołdrę na nos, usiłując z powrotem zasnąć.
Miała fantastyczny sen. Śniło jej się, że jest piękna, ko
chana, pociągająca, a obok niej leży River, cudowny,
wspaniały River, którego kochała jako dziewczyna i ko

cha jako kobieta.

Trzymał ją w ramionach, pieścił, całował. Potem

wspólnie odbyli podróż do krainy szczęścia i rozkoszy,

zwiedzali różne zakątki, doliny, pagórki i wzniesienia, aż

wreszcie dotarli na szczyt. A wtedy nastąpiła eksplozja,

jakiej jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła. Zadrżała

ziemia, zadrżały zmysły. To było jak olśnienie, jak lot

na księżyc.

Marzyła o tym, by sen trwał więcznie, by samotny wilk

codziennie ją odwiedzał, codziennie się z nią kochał...

Wtem otworzyła oczy i usiadłszy na łóżku, przecze

sała ręką włosy.

To wcale nie był sen. Naprawdę kochała się z Riverem.

- Boże, co ja najlepszego zrobiłam? -jęknęła, opadając

z powrotem na poduszkę. - Riv, cośmy, u diabła, zrobili?

Przycisnęła ręce do piersi, jakby chciała powstrzymać

łomot serca. Usiłowała się skupić, podejść racjonalnie do

irracjonalnej sytuacji. Jak to się stało? Jak do tego doszło?

SAMOTNY WILK

Wiedziała, że wina leży po jej stronie. Sprowokowała

Rivera.

- Ależ ze mnie kretynka - skarciła się ochrypłym

szeptem. - O czym ja myślałam?

W tym tkwił cały problem. W ogóle nie myślała; nie

chciała myśleć. Przeżyła brutalną napaść, została pobita,

zraniona fizycznie i emocjonalnie. Miała ohydną szramę

na policzku i chciała znów się czuć atrakcyjna. Chciała,

aby ktoś ją obejmował, mówił, że jest piękna; słowem,

pragnęła choć przez chwilę zapomnieć o strachu i cie

szyć się życiem.

Tłumaczyła sobie, że poszła na spacer do stajni, żeby

uciec od rodziny i w samotności popatrzeć na konie.

Okłamywała się.

Poszła do stajni, by odszukać Rivera, poskarżyć mu

się na los, opowiedzieć o swych lękach, wyładować fru

strację i gniew. Dawniej zawsze tak robiła: biegła do nie

go, mówiła, co jej dolega i czekała, aż on zaradzi jej

smutkom.

Posłużyła się nim. Tak, tuliła się do niego, prowoko

wała go, kupiła, przywoływała wspomnienia, a wszystko

po to, aby osuszył jej łzy, zaleczył jej ból, pomógł za

pomnieć o przeżytym koszmarze.

Jakże musi ją za to dziś nienawidzić! Jaki musi mieć

do niej żal. Sama się dziś nie lubiła.

- Coraz częściej ci się to zdarza. - Potrząsnęła głową.

- Od dłuższego czasu jesteś swoim najgorszym wrogiem,

prawda, Sophie? Oj, biedna, głupia Sophie!

Pukanie do drzwi przerwało jej monolog. Podskoczy

wszy na łóżku, obejrzała się przez ramię. Nagle ogarnęła

84 KASEY MICHAELS

ją panika. Boże, kto to może być? River? Meredith? Nie

chciała rozmawiać ani z jednym, ani z drugim.

- Kto tam?! - zawołała.

Drzwi uchyliły się, a po chwili do pokoju wsunęła

się kasztanoworuda głowa Emily Blair Colton.

- Mogę wejść? Nie chciałam cię wcześniej budzić,

ale zbliża się już dwunasta, więc...

- Późno wczoraj wróciłam - wyjaśniła Sophie, patrząc,

jak siostra wchodzi do pokoju i zamyka za sobą drzwi.

Emily była od niej osiem lat młodsza. Joe i Meredith

Coltonowie zaadoptowali ją, zanim skończyła rok. Uro

cza dziewczynka o rudych lokach i uśmiechniętej buzi

z miejsca podbiła serce rodziny. To właśnie ona w wieku

jedenastu lat jechała z Meredith, gdy nastąpił ten wypa

dek samochodowy. I ona najbardziej w nim ucierpiała.

Nie tyle fizycznie, bo rany, jakie odniosła, nie były

groźne, lecz psychicznie. Tamtego dnia na szosie wyda

rzyło się coś, co miało ogromny wpływ zarówno na mat

kę, jak i na córkę.

Coś, co z biegiem tygodni, miesięcy i lat zmieniło życie

wszystkich Coltonów. Meredith przeistoczyła się w dziwną,

ponurą, zamkniętą w sobie kobietę. Hacienda del Alegria,

wbrew swej nazwie, nie była już domem radości.

Życie na ranczu straciło urok.
Od czasu wypadku minęła kupa lat. Emily dorosła,

jej gęste, ognistorude loki przybrały ciemniejszy, kaszta

nowy odcień, ale wciąż miała wielkie niebieskie oczy,

sympatyczną buzię i urocze dołeczki w policzkach.

- Wiem - rzekła, siadając w nogach łóżka. - Dwu

krotnie do ciebie pukałam i dwukrotnie odpowiedziała

SAMOTNY WILK

mi cisza. Szkoda, że nie przyszłaś na kolację. Wszystkim

nam cię brakowało.

- Wszystkim? To chyba przejęzyczenie, prawda, Em?

Bo jakoś nie wierzę, żeby wszyscy się za mną stęsknili.

- Masz na myśli mamę, co?

Emily zwiesiła nisko głowę.

- Brawo. Przeszła pani zwycięsko pierwszy etap i do

tarła do półfinału. A teraz czy chciałaby pani zobaczyć,

co znajduje się za bramką numer dwa? - zapytała Sophie.

Specjalnie uniosła twarz i odgarnęła włosy za ucho,

aby Emily widziała jej lewy policzek.

Po wypadku Emily szybko dorosła, ale wciąż była

młoda, miała zaledwie dziewiętnaście lat, i nigdy nie

owijała prawdy w bawełnę.

- O rany! Ale cię poharatał!

Sophie pozwoliła włosom opaść z powrotem na po

liczek. Żałowała, że nie są dłuższe, do ramion; wtedy

mogłaby nimi zasłonić pół twarzy.

- Tak, Em. Poharatał mnie.
- Ojej, Sophie, przepraszam - stropiła się siostra. -

Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Ta blizna wcale

nie jest... no wiesz, tak bardzo widoczna. A kiedy pod

dasz się operacji plastycznej, pewnie całkiem zniknie. Po

prostu nie spodziewałam się, że będzie taka długa. Cho

lera, ten łajdak mógł cię zabić. Wyobrażam sobie, jaka

musiałaś być przerażona.

- Prawdę mówiąc, byłam zbyt wściekła, żeby się bać.

Dopiero później, kiedy już nic mi nie groziło, ogarnął

mnie potworny strach. Długo nie byłam w stanie się po

zbierać.

86 KASEY MICHAELS

- Wcale się nie dziwię... - Emily westchnęła głośno.

- Słyszałam, że zerwałaś zaręczyny i że wzięłaś paromie

sięczny urlop. Przynajmniej tyle dobrego z tego wyszło.

Sophie uśmiechnęła się smutno.

- Cieszysz się, że zerwałam z Chetem?

Emily zawsze była jedną z najbardziej prawdomów

nych osób, jakie Sophie znała. Teraz też nie uciekła się

do kłamstwa czy wykrętów i nie próbowała zmienić te

matu.

- Bardzo - przyznała. - Z Riverem znacznie lepiej

do siebie pasujecie. Wszyscy to wiedzą.

No tak, pomyślała Sophie. Emily nie przestała być pra

wdomówna, ale zaskoczyła ją treścią swojej wypowiedzi.

- Pasujemy? Z Riverem? - zdumiała się. - I wszy

scy to wiedzą?

- No jasne. - Emily skinęła energicznie głową. - Że

byś widziała, jak on przeżywał wiadomość o waszych

zaręczynach! Ogłosiliście to podczas świąt Bożego Na

rodzenia. Po waszym wyjeździe River chodził jak struty.

Raz czy drugi wyjechał na tydzień w góry, nikomu nie

mówiąc, dokąd się wybiera, kiedy wróci i czy w ogóle

wróci. Inez zdradziła mi, że tak samo się zachowywał,

kiedy wyjechałaś na studia. Że warczał na wszystkich,

a kiedy ktoś go pytał, co mu jest, odpowiadał: „Nie twój

zasrany interes!"

Sophie usiadła po turecku i zacisnęła dłonie na kostkach.

- River nie znosi przegrywać - stwierdziła. - Sprawiało

mu przyjemność, kiedy wpatrywałam się w niego jak w ob

razek i wszędzie za nim łaziłam. Łechtało to jego próżność,

ale naprawdę nie miało nic wspólnego z miłością.

SAMOTNY WILK

- Skoro tak mówisz... - Emily wzruszyła ramionami,

po czym zmieniła temat. - Słyszałaś o przyjęciu, jakie

mama postanowiła wydać z okazji sześćdziesiątych uro

dzin ojca? Tata chodzi nieszczęśliwy, kwęka, narzeka, że

w smokingu zamierzał wystąpić dopiero na ślubie któ

regoś ze swoich dzieci, na pewno nie wcześniej, ale mama

jest w swoim żywiole. Ustala menu, wymyśla dekoracje,

zamawia kwiaty, zespoły muzyczne, no i w ogóle.

- Biedny tata. Ciekawe, jak dał się przekonać do tego

pomysłu? Nie, nie mów. Już wiem! Pewnie uznał, że ła

twiej ulec, niż walczyć.

- On ulega od prawie dziesięciu lat.
- Swojej żonie, a naszej mamie - oznajmiła cicho

Sophie. - Dobra mamusia kontra niedobra mamusia, pra

wda, wróbelku?

- Jeśli chodzi o ścisłość, to dobra kontra zła. Wiesz,

żałuję, że to wtedy powiedziałam, ale miałam jedenaście

lat. Kiedy otworzyłam oczy i zobaczyłam dwie mamy...

po prostu zbzikowatam. Nie chciałam, żeby wchodziła

do mnie do pokoju, żeby mnie dotykała. W środku nocy

budziłam się z krzykiem. Masz rację, dawniej mama na

zywała mnie swoim wróbelkiem, ale wróbelek przemienił

się w rozhisteryzowaną hienę. Dalej miewam koszmarne

sny. Teraz nawet częściej niż od razu po wypadku. I ona

o tym wie.

- Dalej, Em? Moja ty bidulko. - Sophie przysunęła

się bliżej siostry i położyła rękę na jej ramieniu. - Mimo

wszystko mama nie powinna była się od ciebie odwracać.

Ani wtedy, ani teraz. To nie ty ją odepchnęłaś. Sama się

odsunęła, od nas wszystkich. Kiedy przyjechałam do do-

88 KASEY MICHAELS

mu po pierwszym semestrze, miałam wrażenie, że po

myliłam adres. Ojciec snuł się z kąta w kąt, tak jak po

śmierci Michaela. Matka gdzieś ganiała, coś załatwiała,

szalała po sklepach, wydawała przyjęcia. Reszta domow

ników niby zachowywała się tak jak dawniej, ale jakoś

nikt się nie cieszył, nikt do niczego nie miał zapału. Zro

zumiałam, ile mama dla nas znaczy dopiero wtedy, kiedy

nas opuściła.

- To prawda - przytaknęła Emily, po czym otrząsnęła

się z ponurych wspomnień. - Ale nie po to przyszłam,

że mi się zebrało na wspominki. Przyszłam, bo Inez przy

gotowuje na patio zimny bufet i oczekuje wszystkich

za... - spojrzała na zegarek - mniej więcej za kwadrans.

Więc wyskakuj z łóżka i ubieraj się, bo jeśli się nie po

jawisz, możesz być pewna, że zaciągniemy cię siłą. A jest

nas całkiem dużo...

- No dobra, przekonałaś mnie - powiedziała ze śmie

chem Sophie. Lekko kuśtykając, podeszła do komody,

skąd wydobyła czystą bieliznę. - Kto będzie na lunchu?

Emily podniosła rękę i zaczęła wyliczać, zginając palce.
- Po pierwsze Drake, który korzysta z okazji, kiedy

jest w domu na przepustce, żeby poflirtować z córką

Inez, Maya. Myśli, że nikt niczego nie widzi, ale Inez

nie jest ślepa. I wcale jej się to nie podoba, nie dlatego,

żeby miała coś przeciwko Drake'owi; po prostu wolałaby

zięcia urzędnika czy farmera, a nie komandosa. Po drugie

Rand, który przybył z teczką wypchaną dokumentami,

żeby tata je podpisał. Po trzecie... nie, Amber wybyła

z samego rana do Hopechest Ranch. Kiedyś matka tam

pomagała, a teraz zajęta jest wydawaniem pieniędzy taty,

SAMOTNY WILK

więc Amber czasem ją zastępuje. Z kolei River pojechał

o świcie obejrzeć nową klacz. Więc... Aha, jest jeszcze

Liza. Postanowiła nas odwiedzić przed wyruszeniem

w kolejną trasę, na którą wcale nie ma ochoty. Ale jak

się ma taki głos jak ona, byłoby grzechem śpiewać je

dynie pod prysznicem. Po południu wybieramy się do

Prosperino do fryzjera. Może chcesz z nami pojechać?

Pewnie udałoby się ciebie też ostrzyc.

- Dzięki, Em, ale zapuszczam włosy. - Wyjęła z sza

fy zieloną spódnicę i bluzkę. - Czyli wcale nie ma nas

tak dużo. Powiedz: Liza sama przyjechała, czy ze stryjem

Grahamem i ciotką Cynthią?

- Widać, że rzadko bywasz w domu, Soph. Stryj Gra

ham i ciocia Cynthia omijają się szerokim łukiem. I o ile

przedtem oboje ignorowali Lizę i Jacksona, teraz jest od

wrotnie, przynajmniej w wypadku Lizy. To ona unika ich

jak zarazy. Od matki trzyma się z daleka, bo ta koniecznie

chce zarządzać jej karierą. Od ojca, bo... nie wiem, wy

daje mi się, że ma do niego jakieś pretensje. Jakby się

na nim zawiodła. Oczywiście to są moje przypuszczenia,

bo nie rozmawiałyśmy na ten temat.

- Stryj nigdy nie był przystępnym, otwartym czło

wiekiem. A szkoda. Nie dość, że nasza rodzina się roz

pada, to jeszcze stryjostwo... No trudno. Dobrze, że ty

i Liza możecie na siebie liczyć.

- Oj, dobrze. - Emily zeskoczyła z łóżka i cmoknęła

siostrę w policzek. - Ona jest dla mnie jak starsza siostra,

o której zawsze marzyłam.

- Och, ty potworze! - Sophie pacnęła siostrę bluzką,

którą wyjęła z szafy. - A ja to co? Naturalnie, że starałam

KASEYMICHAELS

się ciebie ignorować, bo któraż starsza siostra lubi, jak jakaś

smarkula wszędzie za nią łazi? Ale myślisz, że zapomnia

łam, jak podkradałaś mi kosmetyki? Albo jak czytałaś mój

pamiętnik? Któregoś dnia zdradziłaś Riverowi, że chyba

z pięćdziesiąt razy napisałam „Pani Sophie James".

Emily wybuchnęła dźwięcznym śmiechem, po czym

przyłożyła rękę do ucha i zaczęła udawać, że intensywnie

nasłuchuje.

- Słyszałaś? To Inez. Burczy pod nosem, że nie gotuje

z nudów ani dla przyjemności, tylko po to, żebyśmy mieli

co jeść. Lecę, a ty się szykuj.

- Zaraz będę gotowa.

Sophie skierowała się do łazienki. Wszedłszy do ka

biny prysznicowej, odkręciła kran, po czym odchyliła

w bok głowę, aby gorący strumień nie uderzał jej

w twarz. Zamknęła oczy. Woda omywała jej ciało, które

parę godzin temu River dotykał, pieścił, całował.

Czuła się rześka, rozbudzona, a zarazem martwa.

Sięgnęła po gąbkę. Namydliwszy ją, zaczęła się myć; ro

biła to szybko, mechanicznie, próbując zapomnieć o Ri-

verze, o tym, że zostawił na niej swe piętno, że zmienił

ją na zawsze.

Pociągnął lekko za wodze i skierował konia wąską

ścieżką w dół aż do samej plaży. Tam zeskoczył na zie

mię i wsunął wodze pod kamień, żeby koń nigdzie nie

powędrował. Następnie ruszył w stronę fal, które od po

czątku świata rozbijały się w tym miejscu o przybrzeżne

skały, tworząc nad nimi białą kurtynę mgły.

Usiadł na dużym głazie, który upatrzył sobie przed

SAMOTNY WILK

wieloma laty, jeszcze jako nastolatek. Lubił tu przychodzić,

kiedy miał jakiś problem albo przeżywał rozterki. Zwrócony

tyłem do brzegu, z ręką wspartą na kolanie, spoglądał

w bezkres wody, jakby szukał w niej odpowiedzi.

Każdego dnia ocean zmieniał się. Raz potrafił być sza

ry, groźny, wzburzony, o potężnych, zwieńczonych grzy

wą falach, które z furią uderzały o brzeg. Innym razem

- spokojny, łagodny, kojący. Ale niezależnie od pogody,

niezależnie od pory roku, zawsze był. Był, szumiał, pienił

się, falował, posłuszny jedynie fazom księżyca.

River podniósł głowę i popatrzył na niebo, błękitne,

niemal bezchmurne, z wielką pomarańczową kulą leni

wie opadającą nad horyzontem. Minęła czwarta po po

łudniu; dzień powoli dobiegał końca.

Zawsze przychodził tu sam, nigdy nikogo z sobą nie

przyprowadzał. Nawet Sophie, a zwłaszcza Sophie. Ska

liste nabrzeże było jego bezpieczną przystanią. Przed laty

tylko tu mógł się skryć przed nieustającym szczebiotem

upartej nastolatki, która stopniowo zaczęła się przeobra

żać w atrakcyjną kobietę. Tylko tu mógł w samotności

rozmyślać o tej śmiesznej małej istotce, która wodziła

za nim rozmarzonym wzrokiem, i o miłości, jaką ją da

rzył, z początku niewinnej, braterskiej, potem coraz bar

dziej gorącej.

W powietrzu krążyły mewy, głośnym piskiem wy

śmiewając się z niego. Bezpieczna przystań? Dobre so

bie! Bezpieczeństwo to spokój wewnętrzny. A tego mu

brakowało.

Kochał Sophie Colton. Kochał, ubóstwiał, uwielbiał.

Pragnął jej, potrzebował bardziej niż powietrza, bardziej

KASEY MICHAELS

niż jedzenia. Kochał od dawna i od dawna nie przyjmo

wał tego faktu do świadomości, ale dłużej nie mógł cho

wać głowy w piasek.

Wczoraj kochali się. Spędzili razem namiętną noc.

- Za nami szalona noc - powiedział cicho, jakby

chciał poskarżyć się falom. - A przed nami? Nic. Wi

działeś wczoraj twarz Sophie, kiedy opuszczała stajnię.

Jej zaciśnięte usta, przestraszony wzrok. Podpierając się

laską, wyszła na dwór; nawet nie spojrzała za siebie. A ty

co? Powiedziałeś cokolwiek? Próbowałeś ją zatrzymać?

Nie. Nie ma co, stary. Pięknie się spisałeś.

Zmęczona drogą, jaką musiała pokonać od szosy, Sophie

stała na szczycie skalistego wzgórza i wsparta na lasce spo

glądała w dół na ocean. Nie powinna prowadzić samocho

du; prawe kolano nie było na tyle sprawne, by mogła swo

bodnie naciskać na hamulec i pedał gazu. Pomagając sobie

lewą nogą, o mało nie spowodowała wypadku.

Ale musiała przyjechać i się przekonać. Tak, miała

rację. River siedział na głazie, tuż nad wodą, szukając

odpowiedzi na pytania, których nie potrafił zadać na głos.

Zwrócony tyłem do świata, wpatrzony nieruchomo przed

siebie, wyglądał jak żywa rzeźba.

Sophie doskonale znała to miejsce, wielokrotnie śle

dziła Rivera, gdy przychodził tu przed laty, nigdy jednak

nie schodziła za nim na dół i nie zakłócała mu spokoju.

Właściwie sama nie wiedziała dlaczego, bo odkąd przybył

na ranczo, towarzyszyła mu zawsze i wszędzie, czy tego

chciał, czy nie. Ale to miejsce na skałach było szczególne;

tu pozwalała Riverowi cieszyć się samotnością.

SAMOTNY WILK 93

O czym teraz dumał? Jakie pytania zadawał sobie,

słońcu i wodzie? Czy chciał porzucić ranczo, wyjechać,

aby być od niej jak najdalej? Czy żałował tego, co się

wczoraj wydarzyło? Czy winił sam siebie?

A może uważa, że to ona jest winna?

Podczas lunchu ojciec poinformował ją, że załatwił

jej fizykoterapię trzy razy w tygodniu w Prosperino i że

na zajęcia będzie ją woził River. Pierwsze miały się odbyć

już nazajutrz. Sprzeciwiła się. Oznajmiła, że nikt jej nie

musi wozić; potrafi sama zawieźć się na miejsce i wrócić.

Jej protesty na nic się nie zdały.

Czy dlatego wkrótce po lunchu usiadła za kierownicą?

Nie. Gdyby chciała udowodnić, że prowadzenie samo

chodu nie sprawia jej trudności, pojechałaby gdziekol

wiek, a tymczasem wybrała się nad skaliste wybrzeże,

przeczuwając, że właśnie tu znajdzie pogrążonego w my

ślach Rivera.

- Nie zostawiaj rancza, Riv - szepnęła do niego, wie

dząc, że jej nie usłyszy. - Chciałam wyjechać, uciec, ale

nie mogę. Tym razem muszę zostać. Ze względu na mat

kę, na ojca, na Emily. I na nas, nawet jeśli mnie nie

chcesz, jeśli żałujesz wczorajszej nocy. Muszę zostać i ty

też. Musimy się przekonać, co dalej. Co z nami będzie?

Czy mamy jakąś szansę?

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Rand Colton chwycił nieduży plik dokumentów, po-

stukał nim o stół, aby wyrównać brzegi, po czym schował

do teczki.

- No dobra, to by było wszystko. Nie wiem, jak mogłem

o nich wczoraj zapomnieć. Swoją drogą, przerażające są

te ilości papieru, jakie zużywamy. Zauważyłeś, tato? Niby

żyjemy w epoce komputerów, a czasem mam wrażenie, że

ta cała elektronika służy temu, by można było więcej i szyb

ciej drukować... Tato? Tato, dobrze się czujesz?

Joe Colton podniósł głowę i popatrzył na swojego naj

starszego syna.

- Co? A tak, tak. Dobrze... Powiedz mi, Rand, wie

działeś, że Drake spotyka się z Maya? Inez jest dość za

niepokojona.

- Drake i Maya? Naprawdę?
- Naprawdę. Teoretycznie nikt o niczym nie wie,

a praktycznie wszyscy wiedzą, lecz nic nie mówią.

- Typowe. To jak z krostą na nosie. Wszyscy ją wi

dzą, lecz nikt jej nie komentuje. - Rand zamknął teczkę,

po czym postawił ją na podłodze obok krzesła. - Ale

W czym problem? Sądziłem, że Inez lubi mojego młod

szego braciszka.

Joe pociągnął łyk zimnej lemoniady.

SAMOTNY WILK

- Owszem, lubi. Marco też go lubi, ale oboje martwią

się o córkę. Chcą jej oszczędzić cierpień. Bądź co bądź,

komandos nie siedzi za biurkiem od dziewiątej do piątej.

Wykonuje znacznie bardziej niebezpieczną pracę niż na

przykład lekarz czy prawnik.

- No, bez przesady. - Rand pokazał w uśmiechu zęby.

- Na prawnika czyha mnóstwo niebezpieczeństw. Może się

dźgnąć w palec długopisem, ubrudzić atramentem...

Joe pokręcił z rozbawieniem głową.

- Dobra, dobra. Ale mówiąc poważnie, myślisz, że

powinienem porozmawiać z Drakiem?

- A co mama uwa... Zresztą mniejsza z tym. Czy

powinieneś porozmawiać z Drakiem? Chyba nie, tato.

Drake i Maya są dorośli i mogą robić, co im się żywnie

podoba. Nie muszą nikogo pytać o zgodę.

Joe odstawił szklankę na stół, po czym odchylił się

w krześle.

- Ja też tak sądzę. A teraz druga sprawa. Rozmawia

łeś z Sophie?

- Tak. Wczoraj na lunchu - odparł Rand. - I muszę

przyznać, że trochę mnie wystraszyła. Nie przywykłem

widzieć jej bez uśmiechu. Ale ona wydobrzeje, prawda,

tato?

- Podobno czas leczy wszystkie rany.

Rand skinął głową.

- Podobno. Aha, dostałem dziś rano raport policji

na temat tego napastnika. Pomyślałem sobie, że wspo

mnę ci o tym, zanim cokolwiek powiem Sophie. Otóż

rysopis się zgadza, właściwie wszystko się zgadza,

oprócz jednej rzeczy. Facet nie żyje. Przedawkował

96 KASEYMICHAELS

narkotyki. Znaleziono go kilka przecznic od miejsca,

gdzie napadnięto Sophie, ale policja nie od razu skoja

rzyła jedno z drugim.

- Psiakrew. - Joe zmarszczył czoło. - Prawdę mó

wiąc, nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Może Sophie

wolałaby, żeby stanął przed sądem...

- Wątpię, tato. Chyba tak jest najlepiej. Sophie szyb

ciej zapomni o tym paskudnym wydarzeniu i z trochę

mniejszym lękiem będzie patrzeć w przyszłość. A skoro

mowa o jej przyszłości, jak się miewa River? Sądzisz,

że tym razem im się uda?

- Mam nadzieję, synu. Poprosiłem go, aby trzy razy

w tygodniu woził ją na fizykoterapię do Prosperino. Nie

odmówił. Właśnie teraz tam są. Jeżeli to nie przyniesie

efektu, może zaniknę ich na kilka dni w jednym pokoju

i nie otworzę drzwi, dopóki nie uświadomią sobie tego,

co my wszyscy wiemy od dawna. Chryste! Jak mogła

przyjąć oświadczyny takiego bubka jak Chet Wallace?

Ale coś mi się wydaje, że straciła do niego serce na długo

przed... przed tym zajściem w alejce.

- Jestem o tym absolutnie przekonany - rzekł Rand,

lecz nie wyjaśnił, skąd to wie. - No dobrze. - Wstał od

stołu. - Zajrzę jeszcze do mamy. Nie pojawiła się wczoraj

na lunchu, a ponieważ wkrótce czeka mnie wyjazd...

Pójdę się pożegnać.

Joe również wstał od stołu.

- Idź, idź, mama na pewno się ucieszy. Ostatnio ca

łymi dniami planuje moje przyjęcie urodzinowe.

- Zapowiada się huczne wydarzenie. A ty nie bardzo

za czymś takim przepadasz, co?

SAMOTNY WILK 97

- To prawda, ale skoro mama jest szczęśliwa...

W innej części domu Meredith Colton zamknęła okno

i z uśmiechem na twarzy podeszła do toaletki.

Wszystko toczy się po jej myśli. Przyjęcie zostało do

kładnie zaplanowane. Joe jest zbyt stary i zbyt zmęczony,

aby się jej sprzeciwić w jakiejkolwiek sprawie. Przynaj

mniej dotąd się nie sprzeciwiał.

Jednakże ostatnio coraz mniej chętnie dawał się wo

dzić za nos. Od czasu napadu na Sophie zaczął przejawiać

niezadowolenie, tak jakby ból córki uświadomił mu, że

on też cierpi i pragnie zmienić coś w swoim życiu. Me

redith poczuła lekki strach. A nuż zechce się jej pozbyć?

Każe jej się wynieść z domu tak jak wtedy, gdy powie

działa mu o Teddym?

Tamtego wieczoru, kiedy stwierdził, że ona jest matką

jego dzieci, z których nie wszystkie on spłodził, zacho

wał się dość paskudnie. Ale kiedy oznajmij, że oszalała...

Nie, tego było już za wiele! Jakim prawem kwestionował

jej poczytalność? O ile wcześniej miała jeszcze pewne

wahania, to teraz znikły. Podjęła decyzję. Musi chronić

siebie i synów.

Nagle pomyślała sobie, że coś z najnowszej kolekcji

Donny Karan świetnie się nada na strój żałobny dla zroz

paczonej wdowy.

- Wciąż nie rozumiem, dlaczego musiało wypaść na

ciebie - rzekła Sophie, opierając się o drzwi samochodu,

którym River wiózł ją do Prosperino.

- Nie wiem. może dlatego, że mnie lubisz?

98 KASEY MICHAELS _____

Odwróciwszy głowę, wbiła w niego gniewne spojrze

nie. Były to pierwsze słowa, jakie usłyszała z jego ust,

odkąd rozstali się w stajni. Specjalnie chciał ją zdener

wować i wiedział, jak najlepiej osiągnąć cel.

- Psiakrew, nie to miałam na myśli.

- Wiem, Soph, ale kiedyś musimy o tym pogadać.

Chyba że chcesz, abym nabawił się amnezji i wyrzucił

wszystko z pamięci?

- To nie byłoby głupie - burknęła, osuwając się niżej

na siedzeniu. Piękny krajobraz, który mijali po drodze,

nie wzbudzał jej zachwytu. - Popracuj nad tym, nad tą

amnezją, bo to, co się stało, więcej się nie powtórzy.

- Och, mowy nie ma! Jeśli chcesz wiedzieć, złożyłem

ślub czystości, więc byłbym wdzięczny, gdybyś przestała

się wiercić na siedzeniu. Wyglądasz zbyt seksownie.

Sophie otworzyła szeroko oczy.

- Ja? Seksownie? Ubrana w dres? Wiesz, Riv, zaczy

nam podejrzewać, że masz jakieś zaburzenia wzrokowe,

które zakłócają twoją zdolność oceny. Może powinieneś

się leczyć.

- Może powinienem cię wziąć przez kolano i spuścić

ci lanie, tak jak wtedy, gdy miałaś piętnaście lat i przy

łapałem cię na szperaniu w moich rzeczach.

Uśmiechnęła się pod nosem.

- Po pierwsze, nie szperałam. Chciałam sprawdzić,

jaki nosisz rozmiar koszuli, żebym mogła kupić ci nową

na urodziny. A po drugie, lanie wcale nie bolało.

Szczerząc zęby, zerknął na nią spod oka.

- Musiało boleć. Miałaś taki chudy tyłeczek. Nie to

co teraz.

SAMOTNY WILK

- Insynuujesz, że teraz jestem przy kości? Tak? To

kup sobie okulary. Mojej figurze niczego nie można...

Zresztą mniejsza o to! Nie mam ochoty na dyskusję.

Pokręcił z rozbawieniem głową.

Resztę drogi odbyli w milczeniu. Parę minut później

dojechali na miejsce.

- Ile czasu, Sophie? - spytał, gasząc silnik.

- Ile czasu potrwają zajęcia? Pewnie około godziny.

- W porządku, ale nie o to pytałem. Ile musi minąć

czasu, zanim będzie wiadomo?

Zniżyła wzrok i przygryzła wargę.

- Bo ja wiem? Jakieś dwa tygodnie. Chociaż... Ro

biliśmy kiedyś reklamę jednego z tych nowych testów

ciążowych. Podobno już w pierwszych dniach sprawdza

ją się w dziewięćdziesięciu pięciu procentach. - Podnios

ła oczy i popatrzyła mu prosto w twarz. - Ale nie oba

wiaj się. Na pewno nie jestem w ciąży.

Pchnęła drzwi i czym prędzej skierowała się do bu

dynku, w którym mieścił się ośrodek rehabilitacji.

Na pewno nie jestem w ciąży. Tak powiedziała. Czy

brzmiała dość przekonująco? Czy uwierzy! jej? Skoro do

piero za dwa tygodnie ma być cokolwiek wiadomo, oz

nacza to, że kiedy się kochali, Sophie znajdowała się

w samym grodku cyklu, w fazie owulacyjnej. A właśnie

wtedy najłatwiej o ciążę.

Gdyby sypiała z Chetem, stosowałaby pigułkę anty

koncepcyjną i teraz nic by jej nie groziło. W sumie jej

życie erotyczne było bardzo ubogie. Swoich kochanków

mogłaby policzyć na palcach jednej ręki. W czasie stu

diów przespała się z chłopakiem, z którym straciła dzie-

100 KASEYMICHAEL-S

wictwo. Potem, trzy lata temu, przeżyła trwający tydzień

romans z facetem, którego uśmiech przywodził jej na

myśl Rivera.

Chet nie nalegał na seks. Wystarczały mu pocałunki

i pieszczoty. Trochę ją to dziwiło, ale nie protestowała.

Prawdę mówiąc, była całkiem z tego zadowolona.

Przedwczoraj zaś zachowała się w sposób wyjątkowo

nieodpowiedzialny. Kochała się w Środku cyklu, nie uży

wając żadnego zabezpieczenia, z mężczyzną, który siłą

zaciągnie ją do ołtarza, jeżeli okaże się, że zaszła w ciążę.

Nic go nie powstrzyma, żadne prośby czy argumenty.

Przystanąwszy przy dużych szklanych drzwiach, obej

rzała się przez ramię. Zobaczyła, jak: River wyjeżdża z par

kingu. Obiecał załatwić dla Inez parę sprawunków, potem

wrócić pod ośrodek i czekać, aż Sophie skończy zajęcia.

Westchnęła głośno. Dlaczego życie jest tak skompli

kowane? Starając się nie myśleć o Riverze, pchnęła

drzwi, weszła do środka, a po godzinie wyszła bez laski,

zmęczona, obolała, ze stosem instrukcji tłumaczących, ja

kie ćwiczenia powinna wykonywać samodzielnie w do

mu. Kolano miała zdrowe; już w San Francisco jej to

powiedziano. Ale ponieważ tyle czasu chodziła z nogą

w szynie, a potem podpierała się laską, mięśnie miała

w zaniku. Nadeszła pora, aby je wzmocnić.

W sali ćwiczeń poddano ją torturom. Najpierw spacer

po automatycznej bieżni, po nim pięć minut na steperze,

następnie pół godziny na macie z rehabilitantem Johnem,

który wyczyniał najróżniejsze rzeczy z jej nogą: pchał

ją, ciągał, wykręcał, podnosił, przyciskał do klatki pier

siowej, aż Sophie ociekała potem.

SAMOTNY WILK

101

Była skonana, ledwo mogła ustać. Wszystkie mięśnie

ją bolały. Marzyła o tym, aby wsiąść do samochodu, wró

cić na ranczo i zrobić sobie kąpiel. Ale Rivera nie było

widać.

- Psiakrew, Riv. Mówiłam, że to potrwa godzinę. Tak

trudno ci spojrzeć na zegarek?

Rozglądała się w prawo i w lewo, obserwując samo

chody wjeżdżające na parking. Dla wygody klientów nie

zmotoryzowanych korzystających z komunikacji miej

skiej ośrodek rehabilitacji przylegał do dużego centrum

handlowego, pod którym stawały autobusy.

Niestety, żaden nie kursował w stronę rancza. Zresztą,

pomyślała, to by było idiotyczne, gdyby jeździły tam,

gdzie prawie nikt nie mieszka. Nagle uświadomiła sobie

coś znacznie bardziej idiotycznego, mianowicie, że tak

mocno naciska plecami ścianę, jakby chciała się w nią

wtopić, a na spacerujących ludzi patrzy podejrzliwie, jak

by każdy był potencjalnym Kubą Rozpruwaczem.

- To głupie - szepnęła, zbierając się na odwagę, żeby

przejść parę kroków.

I nagle podskoczyła przerażona, kiedy obok przebieg

ło trzech chudych, wysokich nastolatków ubranych w ob

szerne koszule i dżinsy, które prawdopodobnie były szyte

z myślą o klownach cyrkowych.

Jeden z nich, krostowaty młodzian z rzadką, żałośnie

wyglądającą bródką, obejrzał się przez ramię i mrugnął

do Sophie.

- Niezła cizia.

Przygryzła wargę, żeby powstrzymać krzyk. Miała

ochotę wrócić pędem do ośrodka i błagać o pomoc. Pot

102 KASEY MICHAELS

spływał jej strugami po plecach, ręce miała wilgotne, ser

ce waliło młotem, łzy piekły w oczach.

Była zaskoczona swoją reakcją. Owszem, po raz

pierwszy od czasu napaści znajdowała się sama, bez opie

ki, w miejscu publicznym, ale to jeszcze nie powód, żeby

na niewinną zaczepkę reagować takim zdenerwowaniem.

Istna paranoja! W końcu jest środek dnia, trzecia po po

łudniu, wokół kręci się mnóstwo ludzi. Nic jej nie grozi.

Zacisnęła zęby. Nie, nigdzie nie będzie uciekać z krzy

kiem.

Podejmując świadomą decyzję, odsunęła się od ściany

i wolnym krokiem przeszła w poprzek szerokiego chod

nika do słupa przy krawężniku. Korciło ją, by uchwycić

się go z całej siły; powstrzymała ten odruch i jedynie

oparta się o niego ramieniem. Stała tak, obserwując matki

z dziećmi, młodzież, starców, którzy znikali w odległym

o jakieś siedemdziesiąt metrów wejściu do centrum hand

lowego.

Nic jej nie grozi. Ci ludzie zajęci są własnymi spra

wami.

Kiedy jednak poczuła czyjąś ciepłą dłoń na ramieniu,

podskoczyła z krzykiem.

- Spokojnie, Soph - powiedział River, tuląc ją do sie

bie. - Nie chciałem cię wystraszyć.

Oswobodziła się z jego objęć i zacisnąwszy dłonie

w pięść, uderzyła go w klatkę piersiową.

- Nigdy więcej się tak nie skradaj! Gdzie byłeś? Stoję

tu co najmniej od godziny!

Spojrzał na zegarek.

- Siedem minut, panno Colton. Tyle się spóźniłem.

SAMOTNY WILK

I najmocniej panią przepraszam. - Podsunął wyżej k

pelusz i wbił w nią swoje zielone oczy. - Sophie, co s

stało? Cała się trzęsiesz. Jesteś blada, przerażona... Dl

czego? Czy...

- Nic się nie stało. Wszystko w porządku - odparł

szukając na parkingu samochodu z napisem Hacienda d

Alegria na drzwiach. Spostrzegłszy go, ruszyła w jej

kierunku. - Zapomnij, co widziałeś, dobrze?

- Nie, niedobrze - rzekł, kiedy zajęli miejsca na prz

dnim siedzeniu. - Soph, o mało nie zemdlałaś z przer

żenia. Dlaczego? Przecież musiałaś już wcześniej wycho

dzić z domu. W San Francisco też jeździłaś na fizyk

terapię...

Nagle łzy podeszły jej do oczu. Przez chwilę walczy

z pasem bezpieczeństwa, którego nie była w stanie z

piąć.

- Owszem, ale nie jeździłam sama. Tata wynajął pi

lęgniarkę. Towarzyszyła mi w dzień i w nocy.

- Pielęgniarkę? Czy raczej kobietę ochroniarza?

No, wreszcie! Zapięła się.

- Pielęgniarkę - odparła, wpatrując się prosto prz<

siebie. - Przestań wiercić mi dziurę w brzuchu.

- Nie wiercę. Po prostu zaskoczyła mnie twoja reai

cja. Przyznaj się, Sophie. Boisz się, prawda? Boisz s

powrotu do normalnego życia. Czy Joe o tym wie? Mo;

warto, żebyś z kimś o tym porozmawiała?

Posłała mu mordercze spojrzenie. Każdy inny zrozu

miałby, że nie ma ochoty ciągnąć dalej tematu, ale n

River. Kiedy nie chciał czegoś zauważyć, potrafił by

wyjątkowo mało spostrzegawczy.

104

KASEY MICHAELS

- Nie ma takiej potrzeby - oznajmiła. - A teraz bądź

łaskaw włączyć silnik i ruszajmy w drogę powrotną.

- Tak, panno Colton. Twe życzenie jest mym roz

kazem.

Posłusznie przekręcił kluczyk w stacyjce, wycofał się

na wstecznym biegu, po czym włączył się w ruch. Sophie

nastawiła radio; kręciła gałką, szukając muzyki, która wy

pełniłaby ciszę w samochodzie i uniemożliwiła prowa

dzenie rozmowy.

- I przestań nazywać mnie panną Colton - powie

działa po kilku minutach, bo nawet stare przeboje nie

potrafiły zagłuszyć głosu Rivera, który wciąż rozbrzmie

wał w jej głowie. - Irytuje mnie to.

- Dobrze, panno... Oj, pardon! - Wyszczerzył

w uśmiechu zęby. - Wiesz, mam problem. Nie bardzo

się orientuję, jakie łączą nas relacje. Nie jestem już twoim

starszym bratem ani obiektem twoich dziewczęcych wes

tchnień. Jako twój kierowca też nie za bardzo ci odpo

wiadam. Więc co nam zostaje, Sophie? Poza czekaniem

i liczeniem dni?

- Nie wiem - odparła, zbyt przygnębiona, aby dłużej

czynić mu wyrzuty. - Naprawdę nie wiem. A ty masz

jakiś pomysł?

Ruchem głowy wskazał za siebie, na tylne siedzenie.

- Spóźniłem się, bo nie mogłem zdecydować, który

jest najlepszy. W końcu kupiłem wszystkie, jakie stały

na półce.

Sophie zatrzymała wzrok na białej plastikowej torbie

z nazwą apteki wydrukowaną dużymi czerwonymi lite

rami.

SAMOTNY WILK 1

- O czym ty... Cholera jasna! Nie wierzę!

- A co? Wolałabyś sama wybrać się na zakupy i sama

dokonać wyboru? To nie takie proste, jakby się wyda-

wało. W dodatku kasjerka zachowywała się tak, jakby

miała dwanaście lat. Chichotała, rumieniła się...

Sophie zacisnęła dłonie na skroniach.
- Przeholowałeś, Riv. Kochaliśmy się tylko jeden raz

Żeby zajść w ciążę, trzeba się trochę bardziej postarać.

Zresztą ty niczemu nie jesteś winien. Do jasnej cholery,

to ja cię sprowokowałam, zmusiłam do...

- O tak - przerwał jej. - Zmusiłaś. Przyłożyłaś mi

pistolet do skroni.

Słyszała drwinę w jego głosie, ale również ostrzeże-

nie; powoli zaczynał tracić cierpliwość.

- Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, Soph

ale często przeklinasz. A może w świecie reklamy cho-

lera, psiakrew i tym podobne słówka mają jakiś głębszy

sens, którego ja nie pojmuję?

- Nie. Cholera to cholera i już! Kiedy rozmawiam

z tobą, po prostu ciśnie mi się na język. - Ponownie rzu-

ciła okiem na torbę z apteki. - Psiakrew!

- Psiakrew to, cholera tamto. Tak, Sophie?

Zjechawszy na lewy pas, wyprzedził otwartą cięża-

rówkę wypełnioną trzodą chlewną.

- Żałuję tamtego wieczoru, Riv. Naprawdę żałuję -

powiedziała cicho Sophie, wykręcając nerwowo palce

u rąk.

- A ja nie. - Zbliżając się do niewielkiego wzniesie-

nia, za którym znajdował się zakręt prowadzący na ran-

czo, River zdjął nogę z pedału gazu. - I mam nadzieję,

106

KASEY MICHAELS

że zaszłaś w ciążę, bo bardzo chciałbym się z tobą oże

nić.

- Wiesz co? - Odwróciła głowę i zamknęła oczy. -

Idź do diabła i daj mi święty spokój.

Siedziała na leżaku, na patio przy basenie, z zimnym

kompresem na prawym kolanie, obserwując, jak zapada

mrok i na niebie pojawiają się gwiazdy. Żadne hałasy

nie zakłócały ciszy. Pogrążona w zadumie, nie zdawała

sobie sprawy, że z oczu płyną jej łzy.

Małżeństwo z Riverem? Co za bezczelny typ! Jak

śmiał jej coś takiego proponować?

Najbardziej bała się litości i współczucia. Sądziła, że

to najgorsze, co ją może spotkać ze strony Rivera. Ale

myliła się. Oświadczyny, jakie usłyszała w samochodzie,

były o wiele gorsze. Chciał się z nią ożenić - chciał?

dobre sobie! - bo spędzili noc na sianie i podejrzewał,

że zaszła w ciążę.

Był człowiekiem honoru. Zawsze należycie wypełniał

swe obowiązki. Psiakrew! Ani słowem nie wspomniał

o miłości. Zresztą może to i lepiej, bo i tak by mu nie

uwierzyła. Przynajmniej zachował odrobinę rozsądku.

Korciło ją, och, jak strasznie korciło, by przyjąć jego

propozycję. Przymknąć oczy na ponurą rzeczywistość,

starać się nie myśleć o tym, że jest obiektem współczucia.

Dwukrotnie się jej oświadczano. Najpierw Chet, którego

kusiły pieniądze jej rodziny, a teraz River, któremu było

jej żal - kulawej, oszpeconej, może ciężarnej.

- No i co ja biedna mam zrobić? - szepnęła pod no

sem, unosząc z kolana worek z topniejącym lodem.

SAMOTNY WILK

107

- Sophie? Mówiłaś coś? Mogę się do ciebie przy-

siąść?

- Rebeka? - Sophie zsunęła nogi z leżaka i wstała,

rozpościerając ramiona. - Jak miło cię widzieć!

Rebeka Powell była jednym z wielu skrzywdzonych

przez los dzieci, które Coltonowie wzięli pod swoje

skrzydła. Mimo że skończyła już trzydzieści trzy lata i od

dawna żyła na własnym garnuszku, wciąż mieszkała bli

sko swych przybranych rodziców. Pracowała w szkole,

zajmując się głównie dziećmi z dysleksją.

Wysoka, szczupła, o figurze baletnicy, miała niebie-

skoszare oczy, z których biła sama dobroć, oraz długie

kasztanowe włosy, które czasem zaplatała w warkocz,

a czasem upinała w kok. Jeśli wierzyć plotkom, była naj

starszą dziewicą w całej Kalifornii.

Siostry uściskały się serdecznie, po czym usiadły na

leżakach. Przez chwilę trzymały się za ręce, przyglądając

się sobie w milczeniu.

- I co? - spytała Sophie, uśmiechając się przyjaźnie.

- Trochę tu ciemno, ale co sądzisz?

- Co sądzę? Że jestem od ciebie o sześć lat starsza.

Czy wciąż będziesz się ze mną tak radośnie witać, kiedy

posiwieję? A może moja siwizna wpłynie na twój sto

sunek do mnie?

- Kochana jesteś, Rebeko. - Sophie wyraźnie się od

prężyła. - Powinnam przestać testować ludzi, ale nie mo

gę się powstrzymać. Mam wewnętrzną potrzebę spraw

dzenia, jak ktoś zareaguje na moją bliznę. Bez tego nie

potrafię się zrelaksować. Ale ciebie mogłam właściwie

być pewna.

108

KASEYMKHAELS

- To prawda. Wiesz... mam żal do samej siebie. Po

winnam była wcześniej się zorientować, że możesz po

trzebować pomocy. Chciałam cię za to przeprosić.

Sophie zmarszczyła z namysłem czoło.

- Na miłość boską, Rebeko, o czym ty mówisz?

Rebeka wzruszyła ramionami.

- Zamierzałam wpaść dopiero jutro, żeby cię powitać.

Chciałam ci dać parę dni na aklimatyzację. Wiedziałam,

że i tak będzie tu kupa ludzi, więc po co robić jeszcze

większe zamieszanie?

- Ale?
- Ale w porze lunchu zajrzał do mnie River. Zdradził

mi, że chyba masz pewien problem...

Sophie przycisnęła ręce do skroni, jakby chciała zdu

sić w zarodku ból.

- Nie miał prawa!
- Powiedz, Sophie, Potrafisz wyjść pomiędzy ludzi?

Nie oglądasz się przez ramię? Nie zastanawiasz się, kto

ma nóż albo inną broń i chce cię zaatakować? Nie od

czuwasz strachu? Nie boisz się obcych? Potrafisz im

ufać? Wierzysz, że ludzie w gruncie rzeczy są dobrzy,

a tylko nieliczni źli?

Wierzchem dłoni Sophie przetarła zwilgotniałe oczy.

- Ty wiesz, jak to jest, prawda, Rebeko? - Westchnę

ła głęboko. - Też przez to przechodziłaś.

- Tak, dokładnie wiem, co czujesz. Rany szybko się

goją, ale blizny pozostają. Mimo pomocy najlepszych le

karzy, do jakich posyłali mnie Joe i Meredith, wciąż nie

jestem całkiem wyleczona. Oczywiście nie ma porówna

nia z tym, co było. W najśmielszych marzeniach nie są-

SAMOTNY WILK

109

dziłam, że będę potrafiła tak dobrze funkcjonować. Wy

chodzę z domu, pracuję, nie przeraża mnie zimny, okrut

ny świat, który czasem nawet wydaje mi się ciepły i przy

jazny. Uwierz mi, kochanie, nie można całe życie pod

skakiwać nerwowo ani bać się własnego cienia. Trzeba

pokonać swoje lęki; musisz chodzić z dumnie uniesioną

głową i nie pozwolić, aby jakiś naćpany kretyn rządził

twoim zachowaniem.

Sophie przyznała siostrze rację.

- Właśnie to mi najbardziej przeszkadza. Że jakiś bez

duszny typ ograbił mnie z pewności siebie, zmienił mój

sposób patrzenia na świat. Nikt nie powinien mieć nad

nami takiej władzy. Nikt!

- Jesteś wściekła? To dobrze. Najgorsza jest apatia,

bezradność i bezsilność. Musisz wściekać się, złościć,

krzyczeć, walczyć. Musisz odzyskać swoje poczucie war

tości, swoją niezależność. Masz prawo chodzić po ulicy

bez strachu, żyć godnie bez towarzyszącego ci na każdym

kroku niepokoju. Nie pozwól, żeby jeden człowiek swoim

głupim brutalnym czynem pozbawił cię swobody i wol

ności. Owszem, musisz być bardziej ostrożna, ale nie mo

żesz żyć w ustawicznym stresie. Wypłacz się, wykrzycz,

a potem staraj się o wszystkim zapomnieć.

- On nie żyje, wiesz? - Sophie pociągnęła nosem,

po czym ponownie wytarła oczy. - Dziś po kolacji tata

mi o tym powiedział. Mniej więcej tydzień po napaści

na mnie zmarł na skutek przedawkowania narkotyków.

Policja nie od razu skojarzyła, że to ten sam człowiek.

Jego już nie ma, Rebeko. Już więcej nie może mnie

skrzywdzić.

110 KASEYMICHAELS

Rebeka pochyliła się do przodu i uścisnęła Sophie za

rękę. Nagle za ich plecami rozległ się głos:

- O, tu jesteście!

Odwróciwszy się, siostry ujrzały dwie zbliżające się

postaci: Emily oraz Lizę, która niosła plastikową torbę

z miejscowej wypożyczalni wideo.

- Szukamy towarzystwa osób, które potrafią się maz

gaj - oznajmiła córka stryja Grahama. - Wypożyczy

łyśmy trzy łzawe filmy, w nagrodę dano nam darmowy

popcorn... To co? Macie ochotę?

Rebeka popatrzyła na Sophie, która po chwili wahania

skinęła głową.

- Czemu nie? - powiedziała, wstając z leżaka. -

W końcu płacz to coś, co mi lekarz zaordynował. Prawda,

Rebeko?

- Zgadza się - przyznała Rebeka.

Ruszyły do domu, gotowe spędzić cały wieczór i pół

nocy przed telewizorem, oglądając filmy, rozmawiając,
zalewając się łzami i może od czasu do czasu śmiejąc
się do rozpuku.

Tak jak kazał lekarz. A raczej lekarka.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Grubym flamastrem River wykreślił kolejny dzień

w kalendarzu wiszącym na ścianie w stajni, tuż przy wej

ściu do pomieszczenia, w którym urządził sobie gabinet.

Dziesięć dni. To było dziesięć najdłuższych dni i naj

bardziej samotnych nocy, jakie w życiu spędził.

Każdego wieczoru widywał Sophie podczas kolacji, ale

rozmowa w cztery oczy przy stole pełnym Coltonow była

czymś równie mało wykonalnym jak plucie pod wiatr

w czasie wichury. W dodatku Sophie pojawiała się jako jed

na z ostatnich, zawsze po gongu, a gdy tylko kończył się

posiłek, natychmiast udawała się do swojego pokoju.

Nie, bynajmniej nie przesiadywała godzinami w sa

motności, nie zamieniała się w odludka. Przeciwnie, ca

łymi dniami przebywała poza domem. Czasem wpadała

po nią Rebeka i jechały razem do Hppechest Ranch, cza

sem Amber lub Ernily wiozły ją do Prosperino na zakupy,

do biblioteki, na fizykoterapię.

Od Rivera odseparowała się. Wyrzuciła go ze swojego

życia. Traktowała uprzejmie, lecz chłodno, jak kogoś

obcego.

Wiedział, dlaczego to robi. Nie siedział jedynie, dla

czego on jej na to pozwala.

112

KASEY MICHAELS

Sophie wyszła na dwór i stanęła jak wryta, zaskoczona

widokiem matki w dresie, który zawsze wkładała do prac

ogrodowych. Matka klęczała, wyrywając z ziemi chwasty.

Właśnie taką matkę Sophie pamiętała z dawnych lat:

kobietę uwielbiającą dotykać rękami żyznej gleby, która

odgarnia z oczu niesforny kosmyk włosów i nie przej

muje się tym, że przy okazji brudzi sobie twarz. Kobietę,

która śpiewa kwiatom i przemawia do nich równie czule,

jak do swoich dzieci.

Sophie zadumała się. Kiedy to ostatni raz widziała

matkę usuwającą martwe gałązki z krzemów oraz sadzącą

nowe odmiany kwiatów, które zamawiała z katalogów

poświęconych ogrodnictwu? Z katalogów, które docierały

na ranczo z taką regularnością, że kiedyś Joe spytał żonę,

czy zamierza wytapetować nimi cały dom.

Lata temu. Tak, całe lata temu.

Nie chcąc przeszkadzać, Sophie stała bez ruchu, pa

trząc, jak Meredith pochyla się nad jedną z miedzianych

tabliczek, które tkwiły w ziemi przed każdym krzakiem,

drzewem i kwiatem.

Sama wpadła na pomysł tych tabliczek. Miała na

dzieję, że dzięki nim wszystkie dzieci nauczą się rozpo

znawać rośliny, a przynajmniej jedno lub dwoje z nich

autentycznie pokocha ogrodnictwo. Tak jak ona, która

godzinami mogła nie wychodzić z ogrodu. Troskliwie

pielęgnowała swoje róże herbaciane, których miała kilka

odmian, begonie, niebieską lobelię, zawciąg nadmorski,

goździki, petunię.

Najbardziej zaskoczyło rodzinę] kiedy po wyjpadku zu

pełnie straciła zainteresowanie ogrodem; zachowywała

SAMOTNY WILK 113

się tak, jakby kwiaty i rośliny, które wcześniej otaczała

taką troską, nigdy nie miały dla niej żadnego znaczenia.

Podobnie straciła zainteresowanie mężem, dziećmi,

które wydała na świat, oraz tymi, które wraz z Joem przy

jęli pod swój dach, zapewniając im miłość i opiekę.

O ile Sophie się orientowała, dla Meredith liczyła się

tylko dwójka: Joe junior, niemowlę, które podrzucono

pod drzwi Coltonów jakieś pół roku przed wypadkiem,

oraz Teddy, który urodził się rok później.

Reszta dzieci przestała dla niej istnieć, pozbyła się

ich ze swoich myśli i swojego serca; traktowała je jak

powietrze. Jedynie do Emily odnosiła się inaczej: ziała

do niej nienawiścią. Może dlatego, że winiła ją za wy

padek? Może uważała, że gdyby nie Emily, która chciała

odwiedzić mieszkającą w Prosperino babkę, nie doszłoby

do zderzenia?

To wszystko nie miało sensu. Ostatnie dziewięć lat

nie miało sensu. Nie mogąc znieść zmian, jakie nastały

w domu, Sophie uciekła: wyjechała na studia, podczas

przerw semestralnych odwiedzała przyjaciół, a na ranczo

wracała jedynie na święta Bożego Narodzenia. Ten zwy

czaj kontynuowała również i po studiach, kiedy znalazła

pracę w San Francisco. Nie chciała widywać Rivera, któ

ry przed laty ją odtrącił, ani narażać się na obojętność

matki, która, nie odwiedzając córki w szpitalu, jeszcze

raz udowodniła jej, jak mało dla niej znaczy.

Mimo to Sophie kochała matkę. Jakżeby mogła jej

nie kochać? Teraz patrząc, jak Meredith ubrana w stare

ciuchy pieli grządki, nie bacząc na to, że zniszczy sobie

manicure, poczuła w sercu dziwny ucisk.

114

KASEY MICHAELS

- Cześć, mamo - powiedziała, podchodząc bliżej.

Meredith, która klęczała przy miedzianej tabliczce we

tkniętej w ziemię przed krzewem oleandrowym, właśnie

wyciągała rękę, by obciąć sekatorem gałązkę.

- Co... co? - Podskoczyła nerwowo, upuszczając se

kator, i wbiła w córkę rozgniewany wzrok. - To ty? Ja

kim prawem mnie nachodzisz? Jakim prawem się zakra

dasz?

- Ja... wcale się nie zakradam, mamo - rzekła So

phie. Czuła się tak, jakby gradowe chmury przysłoniły

słońce. - Przepraszam, jeśli cię przestraszyłam.

- Powinnaś była zatrzymać laskę - warknęła Mere

dith i otrzepując ręce, dźwignęła się z ziemi. - Przynaj

mniej wtedy człowiek słyszał to twoje stuk-stuk-stuk. No

dobrze, czego chcesz? Bo chyba nie przyszłaś po to, żeby

napędzić mi stracha? A może się mylę, co?

Miłe wspomnienia prysły jak bańka mydlana.

- Nie, mamo, nie przyszłam, żeby napędzić ci stracha.

Pomyślałam, że mogłabym ci pomóc. Dzięki tobie po

trafię odróżniać kwiaty od chwastów...

Meredith rzuciła okiem na stos wyrwanych z korze

niami roślin leżących obok na kamiennej posadzce.

- A, o to ci chodzi? Już skończyłam. - Schyliwszy

się, podniosła kilka gałązek, które obcięła z krzewu ole

androwego, i wepchnęła je do kieszeni spodni. - Co za

brudna, nieprzyjemna robota. Muszę się wykąpać.

Nawet nie racząc skinąć na pożegnanie głową, ruszyła

w stronę drzwi balkonowych, prowadzących do sypialni.

Sophie uklękła, by zebrać pozostawione przez matkę

chwasty, i nagle zastygła bez ruchu. Na stosie zwiędłych

SAMOTNY WILK 115

roślin ujrzała dwie petunie, jedną begonię, dwa... tak,

była pewna, że to zawciągi. Meredith wcale nie wyrywała

chwastów; wyrywała młode rośliny, kwiaty o nie rozwi

niętych pąkach.

Dlaczego? Po co robiła coś takiego? Zachowywała się

tak, jakby nie rozróżniała kwiatów od chwastów, jakby

rwała z ziemi co popadnie, chcąc, by inni sądzili, że cięż

ko pracuje.

Nie. To jakiś absurd, pomyślała Sophie, spoglądając

na krzew oleandrowy. Meredith ucięła kilka kwiatów, lecz

zostawiła je na stosie, a gałązkę oleandra wzięła ze sobą.

Nie miało to najmniejszego sensu.
- Sophie?

Podniosła się z klęczek i spojrzała na matkę, która

wróciła do ogrodu.

- Słucham, mamo? Właśnie... chciałam wyrzucić

te... chwasty.

Meredith machnęła lekceważąco ręką.
- Zostaw. Nie warto. To brudna i nudna robota. Zre

sztą mamy ogrodnika; nie po to mu płacimy, żeby snuł

się z kąta w kąt.

Czyżby matka miała na myśli Marca? Inez i Marco

pracowali na ranczu od niepamiętnych czasów; wszyscy

bardziej traktowali ich jak członków rodziny niż jak słu

żących. Sophie pamiętała, jak przed laty Meredith ciągle

przekomarzała się z Markiem, do kogo tak naprawdę na

leży ogród: do niej czy do niego. Marco kochał kwiaty,

rośliny, uwielbiał sadzić, pielić, przycinać, podlewać.

Wracając ze szkoły, dzieci często widywaiy dwie pochy

lone sylwetki pracujące obok siebie. Sophie nie mogła

116

KASEY MICHAELS

uwierzyć, że matka tak chłodnym, lekceważącym tonem

mówi o kimś, kogo kiedyś darzyła autentyczną sympatią.

- Ojej. - Meredith przyjrzała się swoim dłoniom. -

Zobacz, zniszczyłam sobie paznokcie! Ale nie szkodzi;

właśnie jadę do miasta, więc wstąpię do kosmetyczki

i zrobię sobie nowe tipsy. Przed wyjazdem chciałam ci

jednak przekazać pewną miłą wiadomość. Może wreszcie

na twym ponurym obliczu zagości uśmiech.

Sophie oblizała spierzchnięte wargi.

- Jaką wiadomość, mamo?

Twarz Meredith dosłownie pojaśniała radością.
- Zrobiłam coś, co powinnam była zrobić na samym

początku, zaraz po twoim powrocie. Zadzwoniłam do Cheta

Wallace'a i zaprosiłam go do nas na weekend. Oczywiście,

jeśli zechce, może zostać dłużej. Przyjedzie tuż przed ko

lacją, więc proponuję, abyś... zajęła się sobą. Wykąp się,

wyperfumuj, włóż coś ładnego, no i koniecznie przypudruj

bliznę, żeby jak najmniej rzucała się w oczy.

Sophie dosłownie oniemiała ze zdziwienia. Zanim

przełknęła ślinę i zdołała na tyle wziąć się w garść, aby

jakoś zareagować, Meredith odwróciła się na pięcie i po

nownie skierowała ku drzwiom.

- O Boże - szepnęła Sophie.

Chwiejnym krokiem podeszła do stojącego nieopodal

krzesła i usiadła. Chet? Zaproszony na weekend? I przy

jedzie już dziś? Nie miała ochoty się z nim widzieć. I nie

chciała, żeby River go tu widział.

River!
Skoczyła na nogi, zapominając o wyrwanych rośli

nach, i szybkim krokiem ruszyła w stronę stajni.

SAMOTNY WILK 117

Wylądowawszy na ziemi, River podparł się na łokciu

i popatrzył gniewnie na deresza. Koń stał dwa metry da

lej, ze zwisającymi wodzami i miną równie niewinną jak

u sześciotygodniowego kotka. Po chwili wyszczerzył

wielkie żółte zębiska, jakby się uśmiechał, i podnosząc

łeb, zarżał głośno.

- Co, durna szkapo? Myślisz, że udał ci się ten kawał?

- spytał River. Wstał z ziemi i starym kowbojskim ka

peluszem otrzepał kurz ze spodni. - Po prostu nie wiesz,

kto tu rządzi.

- A właśnie, że wie! - zawołał Drake Colton, który

obserwował całe zajście z górnej żerdzi ogrodzenia. -

I coś ci zdradzę, Riv. Tym kimś nie jesteś ty!

- Mądrala! - Z trudem tłumiąc wesołość, River zerk

nął na swego brata komandosa, który był w domu na

przepustce. - Co ty tu robisz? Nie powinieneś być

w szkole? Uczyć się czytania, pisania i dobrych manier?

Drake, który miał identyczny uśmiech jak Sophie,

parsknął śmiechem.

- Mówiłem ci, Riv, że potrafię gołymi rękami na szes

naście sposobów uśmiercić wroga?

- Też mi coś! A potrafisz jednocześnie skakać na jed

nej nodze i żuć gumę?

- Za dużo wymagasz! - oburzył się Drake. - Ja umiem

łatwiejsze rzeczy, jak przedzieranie się przez parną dżunglę

albo podkładanie pod wodą ładunków wybuchowych.

- W porządku. - Wolnym krokiem River zbliżał się

do deresza, który udając, że tego nie widzi, cofał się,

gotów w każdej chwili rzucić się do ucieczki. - A teraz

zamknij się i podziwiaj mistrza.

118

KASEYMICHAELS

- Klękam u twych stóp, mistrzu, i czekam na cuda,

których masz zamiar dokonać. Ale... może lepiej, żebym

przyniósł ci maść na potłuczenia?

Ignorując przytyk, River wyciągnął rękę do konia.

Przemawiał cichym, kojącym tonem, w narzeczu swojej

babki Indianki, mówiąc mu, jakim jest wspaniałym zwie

rzęciem, pięknym, dumnym i odważnym, i jak bardzo

on, prosty, skromny człowiek, marzy o tym, by móc go

dosiąść. Gnaliby razem po lasach i polach, jeździec i ru

mak, wolni, swobodni, szczęśliwi; ścigaliby się z wia

trem, wokół panowałaby cisza, przerywana jedynie ryt

micznym tętentem kopyt.

Nie chodziło o słowa, bo przecież deresz nie rozumiał

ludzkiej mowy. Chodziło o brzmienie głosu, o intonację,

o wyraz oczu, o stanowczy, a zarazem delikatny dotyk

dłoni na kłębie i szyi. Chodziło o intuicyjną więź Rivera

ze wszystkimi stworzeniami, więź, którą koń wyczuwał.

Zwierzę wiedziało, że nie ma powodu do strachu; że

ten człowiek nie wyrządzi mu krzywdy.

Nie przerywając monologu, River odpiął popręg i po

zwolił, żeby siodło zsunęło się na ziemię. Następnie wyjął

koniowi z pyska wędzidło i zdjął uzdę.

- To nam do niczego niepotrzebne, prawda, mój

śliczny? Poradzimy sobie bez tego, zgoda? Tylko ty i ja.

Od strony odgrodzenia, na którym siedział Drakę, do

biegł jakiś szmer. Zerknąwszy przez ramię, River ujrzał

Sophie, która stała na dolnej żerdzi, rękami przytrzymując

się górnej. Nie odzywała się, wiedziała bowiem, że kiedy

River próbuje uspokoić narowistego konia, nie wolno mu

przeszkadzać. Po chwili oderwał od niej spojrzenie; bał

SAMOTNY WILK

119

się, że straci koncentrację, a tym samym zburzy poro

zumienie, jakie powoli nawiązywał z dereszem.

- Nie zwracaj, mój drogi, uwagi na tę piękną kobietę

przy ogrodzeniu. Ona nic ci nie zrobi, obiecuję - powie

dział do konia, gładząc go po szorstkiej grzywie. - Wi

dzisz? Zdjąłem ci siodło, zdjąłem uprząż. Przejedziemy

się, co? Tylko ty i ja. Zrobimy sobie małą rundkę tu po

zagrodzie. Dobrze? Oczywiście jeśli pozwolisz mi się do

siąść. Pozwolisz, co, maleńki? Zaufasz mi?

Wziął głęboki oddech, po czym wolno wypuścił po

wietrze. Chwycił się grzywy i mocno odbił od ziemi;

w następnej sekundzie siedział na końskim grzbiecie.

Tylko on i koń. Żadnej uprzęży, żadnego siodła czy

wędzidła. Jeśli deresz wytnie ten sam numer co poprzed

nim razem, on, River, znów wyląduje na ziemi.

Przez chwilę siedział sztywno, czekając na decyzję ko

nia: czy go zaakceptuje, czy jednak zrzuci. Potem, nie

zdejmując ręki z grzywy, wolno pochylił się do przodu;

zbliżywszy usta do końskiego ucha, kontynuował swój

monolog. Chwalił deresza, mówił mu, że jest naj

wspanialszym koniem na świecie i na pewno nic złego

go nie spotka, a jednocześnie lekko naciskał kolanami

jego boki.

Zwierzę, które parę minut temu skakało i kopało, teraz

chodziło wkoło po zagrodzie, spokojnie, ostrożnie, jakby

wiozło na grzbiecie cenny ładunek.

Objechawszy zagrodę trzy razy, River zeskoczył na

ziemię. Powierzył konia swojemu pomocnikowi, który

nałożył zwierzęciu kantar i odprowadził go do stajni.

- Zawsze lubiłeś się popisywać, no nie, stary? - po-

120 KASEYMICHAELS

wiedział Drake, kiedy River podszedł do ogrodzenia. -

Gratulacje. Jesteś mistrzem.

River zignorował słowa brata; wpatrywał się w Sophie.

Ponieważ komandosami nie zostają ludzie mało rozgarnięci,

Drake natychmiast się zorientował, że powinien zostawić

ich samych. Mówiąc, że ma jakąś pilną robotę do wykonania

w domu, zeskoczył na ziemię i szybko się oddalił.

- Dawno cię nie widziałam w tej roli - oznajmiła

Sophie, kiedy River przeszedł przez ogrodzenie i usiadł

naprzeciwko niej. - Byłeś świetny.

- Byłem głupi. Powinienem najpierw zdobyć jego za

ufanie, a dopiero potem pakować mu do pyska wędzidło.

Ale teraz już wszystko w porządku. Myślę, że właściciel

będzie zadowolony, kiedy go odbierze.

Sophie uniosła brwi.

- To on nie jest nasz?

- Nie. Należy do ranczera mieszkającego za Prospe-

rino, któremu wyświadczam przysługę. Coś mi się zdaje,

że poprzedni właściciel nadużywał szpicruty i miał zbyt

nerwowe ruchy. Kiedy Erik kupił konia, zresztą za bez

cen, niby był już ujeżdżony, ale tylko w teorii. Teraz,

kiedy zwierzę mi zaufało, muszę je przekonać, aby za

ufało również Erikowi. Erik na pewno będzie zadowo

lony. To świetny ogier.

- Jesteś niesamowity, Riv. - Sophie zeszła z ogrodzenia

i ruszyła przed siebie. - Nie wiem, jak to robisz, że tak

łatwo dogadujesz się z końmi. Masz jakiś wyjątkowy dar.

- Sophie... - Przyjrzał się jej uważnie. - Co się dzie

je? Dlaczego tu przyszłaś? Oczywiście czuję się zaszczy

cony, ale w ostatnim czasie unikałaś mnie jak zarazy. Sta-

SAMOTNY WILK 121

rałem się dostosować do twoich życzeń, nie narzucać ci

swojego towarzystwa, lecz nie wiem, jak długo jeszcze

wytrzymam. A więc? Czy,..

Pochyliła nisko głowę.

- Na razie nic nie wiem - burknęła, po czym wzdryg

nęła się, jakby nagle przejął ją chłód. - Boże, Riv, dzi

wisz się, że trzymam się od ciebie na dystans? Tymi py

taniami doprowadzasz mnie do szału. Czy już wiesz?

A kiedy będziesz wiedziała? Cholera jasna, to nie twoja

zakichana sprawa!

- Aha! Znów przeklinasz. Upodobałaś sobie pewne

słówka, cholerę, do licha i tym podobne. Ale wracając

do meritum... Naprawdę uważasz, że to nie moja zaki

chana sprawa? Sama jedna wszystkiego dokonałaś? Nie

sądzę, Sophie. Ale wiesz co? To nie ma najmniejszego

znaczenia. Pragnę cię. A ty pragniesz mnie. To jasne jak

słońce.

Sophie przystanęła i popatrzyła mu w oczy.

- No proszę, co za skromność! Skąd wiesz, że cię

pragnę? Kto ci to powiedział?

Zsunął niżej kapelusz.
- Kto? Nikt. Ale powiedz mi jedno. Gdybym wziął

cię teraz w ramiona, zaczął pieścić, całować, co byś zro

biła? Wymierzyła mi policzek? Czy przytuliła się i za

częła odwzajemniać pieszczoty, jęcząc cichutko z rozko

szy tak jak wtedy, kiedy...

Nie dokończył. Ręka Sophie wylądowała na jego le

wym policzku. River cofnął się o krok i przyłożywszy

dłoń do piekącej twarzy, uśmiechnął się niemrawo.

- Nie ma to jak odrobina bólu - rzekł, obserwując, jak

122 KASEY MICHAELS

Sophie kipi ze złości. - No dobrze, więc powiesz mi,

co cię tu sprowadza? Czy chcesz mnie jeszcze raz ude

rzyć?

Oblała się rumieńcem, po czym nagle zbladła, jakby

cała krew odpłynęła jej z twarzy. River przeraził się, pe

wien, że Sophie zaraz zemdleje. Nie zemdlała, ale jej

słowa sprawiły, że znieruchomiał.

- Chodzi o Cheta. Mama zaprosiła go na weekend.

Przyjedzie dziś, pewnie przed kolacją.

Tym razem to on zaklął siarczyście, po czym wbił

w Sophie wzrok.

- Meredith zaprosiła Cheta? Nie pytając cię o zgodę?

Dlaczego?

Sophie wzruszyła ramionami.

- A dlaczego robi różne inne rzeczy, z nikim się nie

konsultując? Gdybyśmy wiedzieli, co nią kieruje, byłoby

nam wszystkim łatwiej żyć.

Meredith pochyliła się nad pokrytym kafelkami blatem

w łazience i wlała do marmurowego moździerza kilka

kropli ciepłej wody; po chwili podniosła biały ceramiczny

tłuczek i ponownie zaczęła rozcierać liście, starając się

zrobić z nich miazgę.

Chodziło jej o to, aby roślina puściła trujący sok. Mo

czyła kwiaty w gorącej wodzie, cięła liście na drobne

kawałeczki, tak by można było posypać nimi sałatkę lub

inne danie. Zastanawiała się, czy ich nie zasuszyć, bo

wtedy zapach szybciej by wywietrzał.

Spojrzała w dół na zieloną maź i skrzywiła się. Nie,

to się nigdy nie uda, pomyślała. W żaden sposób nie zdo-

SAMOTNY WILK 123

ła ukryć mazi w jedzeniu ani dodać do napoju, tak by

nie wzbudzić niczyich podejrzeń.

Klnąc w żywy kamień, chwyciła moździerz i tłuczek,

po czym z furią cisnęła je w ścianę. Nieduże marmurowe

naczynie spadło na podłogę, pękając na pół, a zmiaż

dżone liście zostawiły na ścianie długie zielone smugi.

- No trudno, zostało jeszcze trochę czasu - pocieszy

ła się.

Bałaganem się nie przejęła. Każe wszystko posprzątać

jednej z tych ponurych bab, które Joe Colton zatrudnia

do robienia porządków; zawsze posłusznie wykonywały

swe obowiązki i na szczęście nigdy o nic nie pytały.

Zabrała z łazienki książkę, którą skrzętnie przed

wszystkimi ukrywała. Idąc, powoli kartkowała strony.

Była to piękna książka, bardzo przydatna, zawierająca

alfabetyczny wykaz różnych trucizn.

W przylegającym do sypialni saloniku Meredith usiadła

na szezlongu, podniosła ze stolika szklankę z martini

i uśmiechnęła się na widok kremowych kopert z kartecz

kami, potwierdzającymi przyjęcie przez nadawcę zaprosze

nia na przyjęcie z okazji sześćdziesiątych urodzin Joego

Coltona.

- Hmm... - Meredith ponownie zaczęła studiować

księgę. - A może by tak grzybki?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

W ciągu ostatnich dziesięciu dni nigdy nie było wia

domo, czy River przyjdzie na kolację czy nie, tego wie

czoru jednak zjawił się punktualnie. Ubrany w kowboj

skie buty, świeżo wyprane dżinsy, zapinaną na metalowe

zatrzaski białą koszulę z długimi rękawami i starą skó

rzaną kamizelkę, stał w niedbałej pozie przed komin

kiem, opierając się ręką o umieszczoną nad nim półkę.

Kapelusz powiesił na wieszaku w korytarzu.

W piątkowe wieczory u Coltonów zazwyczaj zbierało

się przy stole więcej osób niż w pozostałe dni tygodnia.

W innych domach taka liczba biesiadników zdarzała się

podczas proszonych kolacji. Tu goście często wpadali bez

zapowiedzi.

Przybyła Rebeka, a także młodszy brat Joego Graham

z żoną Cynthią i córką Lizą. Jackson Colton, starszy brat

Lizy, nie pojawił się, ale tego właściwie należało się spo

dziewać. Jackson wiele czasu spędzał z ojcem w firmie

prawniczej, z którą Colton Enterprises było związane, i to

mu w zupełności wystarczało.

Amber, najmłodsza pociecha Joego i Meredith, wy

jechała na weekend z przyjaciółmi, za to Emmett Fallon,

przyjaciel Joego z czasów wojska, a obecnie jedna z naj

ważniejszych postaci w Colton Enterprises, wpadł na

SAMOTNY WILK 125

drinka razem ze swoją czwartą żoną Doris. River nigdy

za Emmettem nie przepadał, nie umiał jednak powiedzieć

dlaczego. Z początku mu to przeszkadzało, potem uznał,

że może go nie lubić i już - nie musi mieć powodu.

Emmett z Grahamem stali przy barku, nalewając sobie

drinki. Rozmawiali z ożywieniem, jakby dawno się nie

widzieli, a przecież codziennie spotykali się w pracy.

Jedno ich różniło: o ile Graham na siłę chciał pozostać

blondynem, w czym niewątpliwie pomocna mu była far

ba do włosów, o tyle Emmett, starszy od niego o ładnych

kilka lat, dumnie obnosił siwą czuprynę, choć wcale nie

było mu w niej do twarzy.

Obaj mieli około metr siedemdziesiąt pięć wzrostu

i byli szczupłej, drobnej budowy - w przeciwieństwie do

Joego, który wchodząc do pokoju, zdawał się natychmiast

wypełniać go swą osobą. Obserwując mężczyzn przy ba

rze, jeszcze jedno rzucało się w oczy: Graham Colton

bez przerwy się uśmiechał, Emmett zaś wyglądał tak, jak

by mu matka umarła. Gdyby pracowali w cyrku, Graham

byłby wesołym klownem robiącym wszystkim kawały,

a Emmett klownem smutnym i zafrasowanym.

River zdziwił się, widząc ich pogrążonych w rozmo

wie, albowiem było powszechnie wiadomo, że obaj od

dawna rywalizują ze sobą o względy Joego.

W swym dążeniu do tego, by być prawą ręką szefa,

nie pamiętali o tym, by ukryć niechęć, jaką obaj do niego

czuli. Nienawidzili go za to, że odniósł sukces; że po

wiodło mu się w życiu. Rzecz jasna, Joe nie miał o tym

zielonego pojęcia. River też nie miał stuprocentowej pew

ności, ale domyślał się prawdy; niemal widział, jak ema-

126 KASEYMICHAELS

nuje z nich zazdrość i wrogość. Zawsze z uwagą obser

wował ich poczynania, zastanawiając się, kiedy Joe przej

rzy na oczy i zobaczy, że ceną, jaką przyszło mu płacić

za sukces, jest utrata przyjaźni dwóch osób, starego kum

pla i jedynego brata. Jego dobroć i szczodrość, to, że

wciągnął ich do interesu i powierzył odpowiedzialne za

dania, sprawiły, że zamiast wdzięczności, obaj mężczyźni

odczuwali wobec niego zazdrość.

A mimo to cały czas mu się podlizywali.

Rivera bardziej niepokoiłaby sytuacja, gdyby Graham

i Emmett darzyli się choć odrobiną sympatii; wówczas

mogliby połączyć siły i narobić Joemu wielu kłopotów.

Oni jednak ziali nienawiścią nie tylko do Joego, ale i do

siebie; nie byli w stanie zaufać jeden drugiemu, a bez

wzajemnego zaufania zniszczenie wspólnego wroga nie

zakończyłoby się powodzeniem. Na wszelki wypadek Ri-

ver nie spuszczał ich z oczu. Gdyby wystąpili przeciwko

Joemu, gotów byłby powybijać im zęby.

Uśmiechnął się, bo nagle Graham powiedział coś pod

niesionym głosem, a Emmett spłonął rumieńcem. Znów

się kłócili; byli jak dwa starzejące się koguty, które nie

mogą przebywać w jednym pomieszczeniu dłużej niż

pięć minut, bo zaraz zaczynają się dziobać.

Kiedy Sophie weszła do salonu, River z miejsca stra

cił zainteresowanie swarliwą parą przy barze.

Sophie miała na sobie różową bluzkę z dekoltem

w serek, sięgającą do ziemi kwiecistą spódnicę oraz buty

na płaskim obcasie; z powodu chorego kolana nie mogła

nosić szpilek. Na szyi połyskiwał jej gruby złoty łańcuch.

Widać było, że nie najlepiej czuje się w tym stroju. Smut-

SAMOTNY WILK 127

na, przeraźliwie blada, o mocno zaciśniętych ustach, wy

glądała jak uczennica wezwana na rozmowę do dyrektora.

Riverowi zrobiło się jej żal. Podejrzewał, że prędzej

by się ucieszyła z muchy w zupie niż z zaproszenia, któ

re Meredith wystosowała do Cheta. Podszedł do niej.

- Masz wystraszoną minę - powiedział z uśmie

chem, choć marzył o tym, aby pochwycić ją w ramiona

i szepnąć, by się nie bała, bo on ją ochroni.

- Zostaw mnie - syknęła.

- Naprawdę? Wolisz stać sama, wykręcać ręce i cze

kać, aż rozlegnie się dzwonek do drzwi? Jak dasz mi

dolara, powiem Chetowi, że przeniosłaś się na stałe do

Australii.

Wbiła w niego gniewne spojrzenie.
- Skąd wiesz, że nie marzę o tym, by się z nim zo

baczyć?

Podrapał się za uchem.
- Istotnie. W takim razie zmykam. Zajmę z powro

tem miejsce przy kominku. Stamtąd jest najlepszy widok

na wszystko, co się dzieje w salonie.

- Nienawidzę cię! Jesteś wstrętny! Co mi odbiło, żeby

mówić ci o wizycie Cheta? - spytała przez zęby, po

chwili jednak spokorniała. - Jeśli odejdziesz, jeśli zosta

wisz mnie z nim sam na sam, nigdy ci tego nie wybaczę.

Roześmiał się cicho.

- Wiesz, Soph, potrafię dogadać się z końmi. Potrafię

z niemal każdym zwierzęciem, choć wolałbym nie pró

bować z rozjuszonym niedźwiedziem. Ale, jak Boga ko

cham, chyba nigdy nie zrozumiem kobiet. Jeśli zostanę,

to źle, jeśli odejdę, to jeszcze gorzej. Więc co mam robić?

128

KASEY MICHAELS

- Nic - burknęła.

Nagle, słysząc dzwonek, z całej siły chwyciła Rivera

za ramię. Inez swoim zwyczajem wyłoniła się jak spod

ziemi i skierowała ku drzwiom.

- Nie ruszaj się - szepnęła nerwowo Sophie. - Stój

przy mnie... Ale grzecznie; masz nie bić Cheta.

- A mogę podciąć mu nogę?
- Nie, nie możesz!

Wtem do salonu weszła Meredith wystrojona w szma

ragdową suknię z jedwabiu; zostawiając za sobą inten

sywny zapach drogich perfum, bez słowa minęła córkę

i przybranego syna. Sophie westchnęła ciężko.

- I dokąd ona tak frunie?

- Przypuszczam, że powitać swojego gościa - odparł

River.

W tej samej sekundzie w drzwiach salonu pojawił się

Chet Wallace, który wyglądał jak z reklamy. Meredith

wyciągnęła ramiona, uścisnęła go, po czym cmoknęła

w oba policzki.

- Coś mi się zdaje, że matka nie myje uszu - zażar

tował River. - Wita się z Chetem jak z najukochańszym

zięciem. Nie wie, że zerwałaś zaręczyny? A może to ja

czegoś nie wiem?

Sophie posłała mu lodowate spojrzenie.

- Nie utrudniaj mi tego, Riv. O Boże, idzie w naszą

stronę. Zachowuj się, błagam!

Nie było to łatwe, ale River spełnił prośbę Sophie.

Nie zostawił jej samej, nie przyłożył Chetowi, ale grze

cznie stanął z boku, pozwalając, aby wyelegantowany

goguś w trzyczęściowym garniturze, o zębach bielszych

SAMOTNY WILK 129

niż dziewiczy śnieg i fryzurze prosto od fryzjera, wziął

Sophie w ramiona i pocałował ją w czoło.

- Witaj, kochanie.

Nie opuszczając ręki, cofnął się pół kroku i z zacie

kawieniem wbił wzrok w jej twarz. Widząc jego litościwe

spojrzenie, Riverowi przemknęło przez myśl, że zaraz

Sophie go wyręczy i sama wymierzy Chetowi cios mię

dzy oczy.

- Powiedz, jak się czujesz?
River pokręcił z niedowierzaniem głową. Co za idio

tyczne pytanie! Ślepy jest? Czuje się spięta i niezado

wolona z jego wizyty, ot co! Trzeba być zadufanym kre

tynem, żeby tego nie widzieć.

- Dobrze, Chet - odparła Sophie.

Słysząc to, River jęknął w duchu.

- Doskonale wyglądasz - dodała cicho.

- Doskonale? - Meredith stała obok, obejmując Che-

ta w pasie. - Nie wiem, jak to robisz, mój drogi, ale za

każdym razem, kiedy tu przyjeżdżasz, jesteś jeszcze bar

dziej przystojny. Sophie to prawdziwa szczęściara.

- Dziękuję, pani Colton. - Chet uśmiechnął się z za

dowoleniem.

Nie peszyła go ani wylewność i komplementy Mere

dith, ani zachowanie Sophie, która zapewne bardziej by

się ucieszyła na widok śmierdzącej ryby niż byłego na

rzeczonego.

River postanowił się zabawić.

- Wallace! - zawołał, podchodząc pół kroku bliżej

i tak energicznie wyciągając na powitanie rękę, że Chet

odskoczył, jakby przypominiał sobie ich ostatnie spotka-

130

KASEY MICHAELS

nie na szpitalnym korytarzu. - To miło, że zdołałeś się

oderwać od tych swoich reklam i nas odwiedziłeś. Nie

pożałujesz, to będzie wspaniały weekend. Mamy już

wszystko dokładnie zaplanowane. Jeździsz konno, pra

wda? Akurat parę dni temu znajomy zostawił pod moją

opieką wspaniałego ogiera. Rumak w sam raz dla ciebie.

To co? Będziesz gotów jutro o szóstej? Sophie i ja za

wsze wyruszamy na przejażdżkę skoro świt.

- Na przejażdżkę? Ale ja... - Chet usiłował oswo

bodzić rękę, ale River wciąż nią potrząsał. - Ja nie jeżdżę

konno.

- Serio? Och, jaka szkoda! Liczyłem na to, że zoba

czę, jak galopujesz na dereszu...

Puścił dłoń Cheta, który - ku jego zaskoczeniu - na

wet najmniejszym grymasem nie zdradził, że żelazny

uścisk sprawia mu ból. Sam z trudem powstrzymał

śmiech, kiedy poczuł, jak Sophie kopie go w łydkę.

Do salonu wkroczył Joe Colton, który po krótkiej

chwili wahania skierował kroki w stronę narzeczonego

córki. Przyglądając mu się, River pomyślał sobie, że po

raz pierwszy w życiu Joe wygląda i zachowuje się jak

robot; sztuczny uśmiech i fałszywa radość pobrzmiewa

jąca w jego głosie („Co za miła niespodzianka, Chet!

Dawno cię nie widziałem.") zupełnie do niego nie paso

wały. Najwyraźniej pomysł zaproszenia Cheta nie wy

szedł od Joego, co wcale Rivera nie zdziwiło. Meredith

zaś nie wtajemniczyła męża w swoje plany; w dodatku

cieszyła się nie tylko z obecności Cheta, ale również z za

kłopotania malującego się na twarzy córki.

- Właśnie chciałam zaproponować, żeby Sophie

SAMOTNY WILK

z Chetem przeszli się po ogrodzie, zanim usiądziemy do

kolacji. - Meredith uśmiechnęła się do męża. - Myślę

że mają sobie wiele do powiedzenia.

- Tak sądzisz? - Joe zmierzył żonę chłodnym spojrze-

niem, po czym pocałował Sophie w policzek. - Jak się czu-

jesz, aniołku? Sprawiasz wrażenie trochę zmęczonej. Była

dziś na fizykoterapii, prawda? Nie dają tam człowiekowi

chwili wytchnienia Może powinnaś odpocząć, nie nadwe-

rężać kolana? Oprzyj się o mnie, odprowadzę cię do kanapy

Było to sprytne posunięcie; Chet nie mógł nalegać

na spacer po ogrodzie. Kiedy Joe z córką poszli na drugi

koniec pokoju, River wyszczerzył w uśmiechu zęby.

- Meredith? - zwrócił się do swej przybranej matki

- A może, zanim się ściemni, sama byś pokazała Chetowi

ogród? - zaproponował.

Oczy Meredith zwęziły się w szparki.
- Obawiam się, że to niemożliwe - odparła. - Muszę

sprawdzić, czy Teddy i Joe junior leżą już w łóżkach

- Na jej policzkach zakwitły dwa rumieńce. Nie ulegało

wątpliwości, kto zwyciężył w tym pojedynku. - Przepra

szam was na moment. - Odwróciwszy się na pięcie, ru

szyła w stronę drzwi.

- No cóż, zostaliśmy sami - oznajmił wesoło River

- Hm, mógłbym cię przedstawić wszystkim gościom

i domownikom... ale pewnie poznałeś ich podczas swojej

poprzedniej wizyty na Boże Narodzenie, więc mam inny

pomysł. Może byśmy udali się na mały spacerek i trochę

lepiej się poznali?

- Po co? - sprzeciwił się Chet. - To, co o tobie

wiem, w zupełności mi wystarcza.

132

KASEY MICHAELS

Ale River nie słuchał. Chwyciwszy Cheta za łokieć, pro

wadził go w kierunku tarasu, za którym rozciągał się ogród.

- Czy to naprawdę konieczne? - oburzył się były na

rzeczony Sophie, ale głos mu zaskrzeczał. Pytanie, które

miało zabrzmieć groźnie, zabrzmiało płaczliwie. - Po

tym incydencie w szpitalu powinienem był cię oskarżyć

o napaść.

- Dobra, dobra. - River otworzył drzwi balkonowe

i „pomógł" Chetowi wyjść na zewnątrz. - No, ruszaj,

Wallace. Na koniec tarasu, za fontannę. Tak, żeby nikt

nas nie widział.

Chet posłusznie wykonał polecenie. Albo nie miał

w zwyczaju awanturować się w miejscach publicznych,

albo najzwyczajniej w świecie nie miał ikry. River nie

zastanawiał się, która z tych dwóch możliwości jest pra

wdziwa; ważne było to, że Chet nie stawia oporu.

Zatrzymawszy się za fontanną, Chet obrócił się twarzą

do swojego adwersarza.

- Słuchaj, kolego. Wiem, że mnie nie lubisz. Dość

jasno dałeś mi to do zrozumienia. Ale Sophie mnie kocha,

a ja kocham ją i twoja niechęć niczego nie zmieni. Przy

jechałem tu na zaproszenie Sophie i nie wyjadę, dopóki

ona tego nie zażąda.

River przez chwilę wpatrywał się w Cheta w milcze

niu; mierzył go od stóp do głów, jakby chciał przejrzeć

na wylot.

- Na zaproszenie Sophie, powiadasz? To znaczy, że

ona cię zaprosiła? - spytał w końcu.

Chet pierwszy przerwał kontakt wzrokowy.

- Tak. Wprawdzie nie bezpośrednio, ale... Pani Col-

SAMOTNY WILK 133

ton zapewniła mnie, że Sophie czuje się nieszczęśliwa,

że bardzo za mną tęskni i pragnie mojej obecności.

River roześmiał się pod nosem i pokręcił głową.

- Ależ z ciebie grzeczny chłoptaś, Wallace. Sophie

mówi, że nie chce cię widzieć, więc nie pokazujesz się

jej na oczy. Potem mamuśka zaprasza cię na ranczo, a ty

przybiegasz, merdając ogonkiem niczym dobrze wytre

sowany piesek. Muszę przyznać, że całkiem nieźle leży

na tobie garnitur, zważywszy, że brak ci kręgosłupa.

Ku zaskoczeniu Rivera Chet postąpił krok do przodu,

zaciskając dłonie w pięści.

- Wiesz, co ci powiem, James? Zaczynasz mnie nu

dzić. - Poruszył ramionami, jakby chciał rozluźnić spięte

mięśnie. - Raz przywaliłeś mi w nos, ale drugi raz tego

nie zrobisz. Uprzedzam cię, że w college'u ćwiczyłem

boks. Oczywiście nie zamierzam wdawać się z tobą

w bójkę, bo przemoc niczego nie rozwiązuje. Przyjecha

łem tu, bo kocham Sophie. A ty, kolego, idź do diabła.

Powiedziawszy to, skierował się w stronę otwartych

drzwi balkonowych. River odprowadził go wzrokiem.

- No proszę - mruknął na głos, kiedy Chet znikł

w salonie. - Już myślałem, że Sophie straciła gust.

Jednak facet ma trochę ikry. Wiele mu to nie pomoże,

ale przynajmniej udowodnił, że stać go na bunt.

Zdejmował koszulę w swym pokoju nad stajnią, kiedy

drzwi otworzyły się z hukiem.

- Jak mogłeś? - spytała Sophie; weszła do pokoju,

zatrzaskując za sobą drzwi. - Do jasnej cholery, River

James! Jak mogłeś?

134 KASEY MICHAELS

- Dobry wieczór, złotko. Nie za późno wypuściłaś się

na spacer? Czy Chet poszedł już spać? Pewnie biedaka

zmęczyła długa jazda samochodem?

Dokończył rozpinać guziki, po czym ściągnąwszy ko

szulę, cisnął ją na stojące obok krzesło.

Sophie zignorowała pytania; nie przyszła na pogaduszki.
- Nie miałeś prawa, River! Żadnego prawa!

- W porządku, Soph. Skoro tak twierdzisz - rzekł

spokojnie. Przysunął rękę do klamerki paska, po czym

uznał, że lepiej się wstrzymać. - Ale żeby nie było żad

nych wątpliwości, może byś mi wyjaśniła, co dokładnie

masz na myśli.

Podeszła bliżej i dźgnęła go palcem w klatkę piersio

wą. Jej duże brązowe oczy o ciepłym zazwyczaj spoj

rzeniu i przepastnej głębi zwęziły się w szparki.

- Do diabła, River! Dobrze wiesz, o co mi chodzi!

Wyganiasz Cheta na taras, grozisz mu, zachowujesz się

jak nieokrzesany wieśniak... Boże! - Pokręciwszy z iry

tacją głową, opuściła rękę wzdłuż ciała. - Psiakrew, włóż

koszulę!

River wybrał kompromis. Sięgnął po zawieszoną na

oparciu krzesła czarną skórzaną kamizelkę.

- Lepiej? - spytał, po czym zdławił uśmiech na wi

dok Sophie, która odwróciła wzrok. - Co, tak też nie

dobrze?

Wbiła w niego gniewne spojrzenie.

- Jesteś nieznośny, wiesz? Och, przestań! Nie rób miny

niewiniątka! Ty to uwielbiasz, prawda? Zawsze wiesz, co

powiedzieć i jak się zachować, żeby mnie zdenerwować.

- Mylisz się. Gdybym wiedział, że kamizelka wywrze

SAMOTNY WILK 135

na tobie takie wrażenie, częściej bym ją wkładał. Podoba

ci się czarna skóra na gołym torsie, co?

Jego słowa podziałały na nią jak płachta na byka.

- Nienawidzę cię, kiedy to robisz! Od pierwszej chwi

li, odkąd tylko przybyłeś na ranczo, drażnisz się ze mną,

wyśmiewasz mnie, doprowadzasz do białej gorączki. Za

wsze tak było! Traktowałeś mnie jak śmiecia, odpędzałeś

od siebie, a ponieważ byłam uparta, w końcu uznałeś,

że nie masz wyjścia i musisz mnie tolerować. A teraz...

teraz zachowujesz się tak, jakbym była twoją własnością.

Uśmiech znikł z jego twarzy.
- To nieprawda, Soph, i dobrze o tym wiesz. To ty mnie

doprowadzałaś do gorączki. Łaziłaś za mną krok w krok,

ignorowałaś moje protesty, nie pozwalałaś mi być zamknię

tym w sobie, obrażonym na świat buntownikiem. Konie

cznie chciałaś udowodnić, że komuś na mnie zależy...

- No tak. - Na moment zamilkła. - To było dawno

temu. - Potrząsnęła głową. - Stare dzieje. Teraz wszy

stko się zmieniło. Nie jestem już dzieckiem i nie życzę

sobie, abyś wtrącał się do moich spraw. Nie musisz przy

biegać mi na ratunek, wybawiać mnie od Cheta arii od

nikogo. Rozumiesz?

- Tak, złotko, rozumiem - powiedział cicho River,

patrząc w pustkę, bo Sophie odwróciła się i wyszła.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Wsunęła ręce pod czarną skórzaną kamizelkę, po

czym zaczęła pieścić palcami goły tors. Ciało miał ciepłe,

mięśnie mu drżały. Zbliżyła wargi do jego piersi, koniu

szkiem języka polizała skórę, następnie przytuliwszy się

mocno, przesunęła dłoń niżej. Po chwili zatrzymała się

na srebrnej klamerce u paska. Ciągle natykała się na ja

kieś przeszkody.

Mrucząc cicho, trochę niezdarnie zaczęła ją rozpinać.

Szło jej opornie. Frustracji towarzyszyła jednak narasta

jąca namiętność. Pieszczoty, pocałunki...

I nagle ciszę rozdarł przeraźliwy terkot.
Sophie otworzyła oczy i poderwała się na łóżku. Serce

waliło jej młotem, w gardle miała sucho, nie była w sta

nie przełknąć śliny. Rozejrzała się po pokoju. Dostrzeg

łszy budzik, czym prędzej zacisnęła na nim rękę. Dopiero

gdy udało się jej przerwać natarczywe brzęczenie, opadła

z powrotem na poduszkę.

- Cholera - szepnęła. Przyłożywszy do czoła drżącą

dłoń, wpatrywała się w sufit pocięty promieniami słońca,

które wpadały do środka przez drewniane okiennice. -

Cholera, cholera, cholera!

Zawsze w weekendy, kiedy jej pomocnica Nora Hick-

SAMOTNY WILK 137

man miała wolne, Inez - zamiast każdemu oddzielnie po

dawać śniadanie - przygotowywała szwedzki stół, by

wszyscy sami mogli się obsłużyć. Gdy Sophie weszła do

jadalni, pierwszą osobą, jaką ujrzała, był Chet. Miał na

talerzu trzy cienkie plastry melona oraz dwie wielkie tru

skawki i właśnie nalewał sobie jogurt do miseczki. Bułka

posmarowana niemal przezroczystą warstwą serka o ob

niżonej zawartości tłuszczu stanowiła dopełnienie jego

śniadania.

- Dzień dobry, kochanie - rzekł, jakby wszystko mię

dzy nimi było po staremu.

- Dzień dobry, Chet - odparła. Nałożyła na talerz kil

ka plastrów wędliny, dwie duże łyżki jajecznicy, sporą

porcję frytek. Nie tylko Chet potrafi się zdrowo odżywiać,

pomyślała, dorzucając sobie kawałek melona. - Mam

nadzieję, że dobrze spałeś.

Chet postawił talerz na stole, po czym odsunął krzesło,

czekając, aż Sophie usiądzie.

- Prawdę mówiąc, nie bardzo - odparł. - Strasznie

tu cicho. Nikt nie krzyczy po nocy, nie trąbi. Następnym

razem będę musiał przywieźć z sobą nagrany na taśmę

hałas uliczny.

Uśmiechnęła się, tak jak tego po niej oczekiwał,

i sięgnęła po dzbanek świeżo zaparzonej kawy.

- Jak zjemy, może byśmy wybrali się na przejażdżkę,

co? Chciałabym z tobą porozmawiać.

Zacisnął rękę na jej dłoni.

- Ja z tobą również, kochanie. Zresztą mam coś, co

należy do ciebie.

Zastanawiała się, jak zareagować, wiedziała bowiem,

138

KASEY MICHAELS

że Chet pragnie ponownie wsunąć jej na palec pierścio

nek zaręczynowy, ale w tym momencie do jadalni wszedł

Joe. Uśmiechając się do ojca, Sophie nadstawiła policzek

do pocałunku.

- Piękny dzionek - oznajmił Joe, po czym na widok

Inez, która wyrosła jak spod ziemi i zaczęła mu nakładać

jedzenie na talerz, pokręcił z rezygnacją głową. - Ależ,

Inez, wcale nie zamierzałem oszukiwać.

Gosposia uniosła pokrywkę znad niedużej srebrnej mi

ski, z której wyjęła dwa pozbawione cholesterolu jajka,

obok położyła trzy plasterki mające imitować bekon oraz

dwa kawałki pszennej bułki posmarowanej masłem diete

tycznym.

- A kto tam pana wie - rzekła. - Jak pan skończy,

proszę krzyknąć, to przyniosę z kuchni owsiankę. Aha,

kawa bezkofeinowa jest, jak zawsze, w żółtym dzbanku.

Joe popatrzył żałośnie na talerz, po czym przeniósł

wzrok na córkę.

- Ta kobieta dobija mnie swoją dobrocią - stwierdził,

dziurawiąc widelcem nienaturalnie jaskrawe żółtko. -

Cały tydzień marzę o niedzieli. Tylko w niedzielę wolno

mi jeść to, na co mam ochotę: prawdziwe jedzenie.

- Niech pan spróbuje polubić jogurt - powiedział Chet.

Sophie aż się wzdrygnęła, słysząc jego lekko protekcjonalny

ton. - Jest zdrowy, ma mnóstwo wartości odżywczych,

a w dodatku świetnie robi na linię. Odkąd go spożywam,

cholesterol mam w normie. Wynik oscyluje w granicach od

stu osiemdziesięciu czterech, do stu osiemdziesięciu sześciu.

- Przypnij se do klapy medal - mruknął pod nosem

Joe, kiedy Chet, przeprosiwszy swoich współbiesiadni-

SAMOTNY WILK 139

ków, wstał od stołu, żeby przynieść z kuchni kolejnego

melona. - Wprost nie mogę uwierzyć, że go tu zaprosiłaś

- dodał szeptem, patrząc z wyrzutem na córkę.

Sophie pochyliła się w stronę ojca.

- Wcale nie zaprosiłam. Chet, tatusiu, przyjechał na

zaproszenie mamy. Uprzedziła mnie o jego wizycie zbyt

późno, abym mogła cokolwiek odkręcić.

- Meredith zaprosiła Cheta? - Joe zmarszczył gniew

nie czoło. - Po jakie licho?

- O to musisz spytać ją - rzekła Sophie, przesuwając

jajecznicę z jednego końca talerza na drugi. - Nie wiem,

co mam robić, tatku.

Joe przyjrzał się jej uważnie.
- Nie rozumiem, aniołku. Zależy ci na Checie?

Chcesz do niego wrócić?

Potrząsnęła przecząco głową, a kiedy z kuchni wyło

nił się Chet z talerzem pełnym soczystych kawałków żół

tego melona, ponownie skupiła się na jedzeniu.

- Pańska gosposia to prawdziwy skarb, panie Colton

- oznajmił gość, zajmując miejsce przy stole. - W do

datku bardzo się o pana troszczy. Sophie, kochanie, ty

też powinnaś bardziej uważać na to, co jesz. Lepiej późno

niż wcale. Naprawdę warto zdrowo się odżywiać.

Sophie ugryzła się w język. Tylko po to, aby zoba

czyć, jak Chet zareaguje, miała ochotę powiedzieć mu,

że od jutra zaczyna palić. Zastanawiała się, czy zawsze

był takim nudziarzem, czy może wina leży po jej stronie.

Może czuje do niego tak silną niechęć, że wszystko ją

w nim drażni.

Przyglądała się, jak nożem i widelcem starannie kroi

140

KASEY MICHAELS

melona na małe cząstki. Miał na sobie typowy strój

weekendowy: jedwabny golf oraz bawełniane spodnie

z eleganckim paskiem od Gucciego. Był wysokim, szczu

płym mężczyzną, może niezbyt umięśnionym, ale bez

grama zbędnego tłuszczu. Buty mu lśniły, jakby ciągle

je pastował, włosy nigdy nie sterczały. Na lewym nad

garstku nosił złoty zegarek z czarną tarczą i brylantem

w miejscu godziny dwunastej. Paznokcie miał krótkie,

lekko zaokrąglone, o połyskującej płytce, twarz świeżo

ogoloną; zawsze pachniał wodą kolońską Aramis.

Usiłowała sobie wyobrazić, jak by wyglądał w starych

kowbojskich butach, w spranych dżinsach z paskiem Le-

vi Straussa i w czarnej skórzanej kamizelce zarzuconej

niedbale na nagi tors.

Nie. Zupełnie nie ten styl. Chet nie był stworzony do

dżinsów i skórzanych kamizelek, chyba żeby szedł na

bal przebierańców. W dżinsach i skórze czułby się nie

swojo i wyglądałby jak w kostiumie. W przeciwieństwie

do Rivera, który tak ubrany sprawiał wrażenie człowieka

zadowolonego, pewnego siebie, wiedzącego, czego chce

od życia i jak osiągnąć upragniony cel.

Zamknęła oczy i ujrzała przed sobą Rivera. W kami

zelce, dżinsach, kowbojskich butach. Długie czarne włosy

wystawały mu spod kapelusza, kciuki wsunął w szlufki.

Po jego twarzy błąkał się ciepły, wabiący uśmiech.

- Sophie? Sophie, słuchasz, co do ciebie mówię?
- Co takiego? - Ocknęła się. Uświadomiła sobie, że

była tysiące mil od śniadaniowego stołu i marzyła o rze

czach, o jakich nie miała prawa marzyć. - Przepraszam,

Chet. Zdaje się, że jeszcze nie do końca się obudziłam.

SAMOTNY WILK 141

Co po części było prawdą. Bo myśli, jakim się od

dawała, stanowiły kontynuację snu, który śnił jej się nad

ranem i z którego - niestety! - wyrwał ją głośny terkot

budzika.

- Nie gniewam się, najmilsza.

Sophie przygryzła wargę, żeby nie parsknąć śmie

chem, kiedy po słowach Cheta Joe burknął coś pod nosem

i szurając krzesłem, wstał od stołu. Powłócząc nogami,

udał się do kuchni, by zamienić pusty talerz na miskę

owsianki.

- Może byśmy pojechali do Prosperino, co, kochanie?

- ciągnął Chet. - Połazilibyśmy po sklepach, potem

wstąpili gdzieś na lunch? Co ty na to?

Pomyślała sobie, że wolałaby całe popołudnie patrzeć,

jak mucha lata, obijając się o szybę, ale skinęła głową

i odparła, że dobrze, chętnie. Nie miała najmniejszej

ochoty na towarzystwo Cheta, ale wiedziała, że czeka

ich poważna rozmowa. Pocieszała się, że przynajmniej

w Prosperino nie będą sami i kiedy podczas lunchu po

wie Chetowi, że nie chce go więcej widzieć, nie urządzi

jej awantury. Nie należał do ludzi, którzy w miejscach

publicznych dają upust emocjom.

Louise Smith przysiadła na piętach, z przyjemnością

oglądając swój najnowszy nabytek: hortensję o niezwy

kłych błękitnych kwiatach.

Uwielbiała zieleń. Niemal cały teren za domem prze

mieniła w ogród. Z początku nie wiedziała, jakim rośli

nom najlepiej służy duszny, gorący klimat Missisipi, ale

zupełnie się tym nie przejmowała. Zaglądała do fachowej

142 KASEY MICHAELS

literatury, zamawiała katalogi, wypożyczała książki

z miejscowej biblioteki, aż zdobyła potrzebną wiedzę,

W zeszłym roku zebrała się nawet na odwagę i zapisała

do lokalnego klubu ogrodniczego.

Podniósłszy się z klęczek, czarną od ziemi ręką od

garnęła z twarzy kosmyk włosów, przy okazji brudząc

sobie policzek. Przez chwilę rozglądała się z satysfakcją

po swoim królestwie, wreszcie zatrzymała wzrok na du

żym pudle ustawionym na środku murowanego patio, któ

re sama zbudowała rok temu.

- Boże, po co mi to było? - spytała, obchodząc pudło

ze wszystkich stron. - Wiesz, Wróbelku, tym razem chy

ba jednak przedobrzyłam - zwróciła się do perskiej kotki,

która wygrzewała się w słońcu na białym krześle.

Kocica uniosła łebek, zaćwierkała w odpowiedzi, po

czym grubą futrzaną łapką zaczęła myć pyszczek. Louise

często prowadziła z Wróbelkiem rozmowy; kotka, za

miast miauczeć jak jej pobratymcy, wydawała z siebie

dźwięki bardziej przypominające szczebiot czy ćwierka

nie. Stąd jej nietypowe imię - Wróbelek. Przynajmniej

tak to tłumaczyła Louise, kiedy ktoś o nie pytał. Prawda

zaś była taka, że imię Wróbelek po prostu przyśniło się

jej którejś nocy. Z oczywistych powodów wolała o tym

nikomu nie mówić.

O swoim życiu też wolała za dużo nie opowiadać,

zresztą niewiele o nim wiedziała. Sięgała pamięcią za

ledwie dziewięć lat wstecz; z wcześniejszego okresu nic

nie pamiętała, ale może to i lepiej, jeśli sądzić po do

kumentach z więzienia oraz zapiskach lekarzy.

- No dobra, bierzemy się do roboty - oznajmiła na głos.

SAMOTNY WILK 143

Grubym śrubokrętem rozerwała taśmę, którą oklejone

było pudło. Potem, czując, jak słońce piecze ją w kark,

zaczęła odciągać na bok tekturowe wieczko. Po chwili

jej oczom ukazała się fontanna, którą zamówiła w lokal

nym sklepie ogrodniczym.

Teraz należało ją tylko złożyć. W tym celu musiała

przeczytać napisane hieroglifami instrukcje i stosując się

do nich, wykonać z sześć tysięcy prostych czynności, na

pełnić urządzenie wodą i podłączyć do prądu.

- Jak się z tym uporam, będę miała fach w ręku. W na

stępnej kolejności zbuduję prom kosmiczny - mruknęła pod

nosem, kartkując opasłą księgę pełną instrukcji.

- Puk, puk! Jest tam kto?
Louise zerknęła przez ramię i uśmiechnęła się na wi

dok doktor Marthy Wilkes, która stała na chodniku, trzy

mając przed sobą nieduży kosz piknikowy.

- Co za miła niespodzianka! Zapraszam! Może zdo

łasz mi pomóc...

Doktor Wilkes weszła do ogrodu, zamknęła za sobą

furtkę, po czym postawiła kosz na niskim stoliku. Ubrana

była w beżowe szorty i bluzkę w tygrysie cętki; włosy

miała schowane pod jaskrawopomarańczową chustką.

- O rany! To ta fontanna? - spytała, okrążając pudło.

- Pomyślałam sobie, że wpadnę do ciebie, może się na

coś przydam, w końcu co dwie głowy, to nie jedna, ale

widzę, że przydałoby się znacznie więcej głów. Mam na

dzieję, że dobra jesteś w rozwiązywaniu układanek?

- Powinnam była zamówić dostawę z montażem, pra

wda? - Louise spojrzała w niebo. - Ale ja uwielbiam

wyzwania!

144

KASEY MICHAELS

- Naprawdę? - Lekarka uśmiechnęła się ciepło do

swojej przyjaciółki, a zarazem pacjentki. - Ja też. To co?

Spróbujemy?

River patrzył, jak Erik Tapler, szczerząc z zadowole

niem zęby, jeździ na dereszu wokół zagrody. Po trzech

godzinach przełamywania wzajemnej nieufności koń

i jeździec wreszcie zdołali się zaprzyjaźnić. Cieszyło Ri-

vera, że miał w tym swój udział.

Zresztą wolał przyglądać się, jak między człowiekiem

a zwierzęciem stopniowo nawiązuje się nić porozumie

nia, niż chodzić niespokojnie po stajni i mrucząc z wście

kłości, czekać, aż na drodze prowadzącej do domu pojawi

się lśniące BMW Cheta Wallace'a.

- Wprost nie do wiary - rzekł Erik. Zsiadłszy z ko

nia, poklepał go po szyi. - Nigdy nie sądziłem, że... Po

prostu jesteś cudotwórcą, River. Ile ci jestem winien?

River zeskoczył z ogrodzenia i pogłaskał deresza po

pysku. Zwierzę miało sierść miękką jak aksamit.

- Jedna usługa rozpłodowa i będziemy kwita.
- Jedna usługa, powiadasz? Dla ciebie czy Coltona?

- spytał Erik.

Zdjąwszy siodło, podał je jednemu ze stajennych, po

czym skierował deresza w stronę stojącej za bramą przy

czepy.

- Dla mnie - odparł River, odprowadzając przyjacie

la. - Skąd wiedziałeś?

- Doszły mnie słuchy, że Joe Colton podarował ci ka

wałek ziemi. Podobno chcesz zajmować się nie tylko jego

hodowlą koni, ale założyć własną stadninę. Zgadza się?

SAMOTNY WILK 145

- Nie całkiem. - Zdumiało Rivera, jak szybko roz

chodzą się plotki. - Nie dostałem ziemi od Joego. Ku

piłem ją. Buduję na niej dom, a w przyszłości rzeczy

wiście chcę założyć stadninę. Na razie jestem zadłużony

po uszy, ale Joe wie, że spłacę wszystko co do grosza.

- To się rozumie... Cholera, Riv! Kierowanie wielką

stadniną Coltona, tworzenie własnej... Będziesz zapra

cowanym człowiekiem.

- To prawda - przyznał River, spoglądając na pustą

szosę. - Ale czas najwyższy, żebym zaczął rozkręcać ja

kiś interes. Trudno żyć wśród Coltonów i nie brać z nich

przykładu.

Koń bez protestu dał się wprowadzić do przyczepy.

Widząc to, Erik pokręcił z niedowierzaniem głową.

- Niesamowite. Żeby go przywieźć do ciebie, pięciu

ludzi porządnie się zmachało. Mówię ci, Riv, z twoim

talentem do koni w ciągu tygodnia zostaniesz milione

rem. - Wyciągnął na pożegnanie dłoń. - Trzymaj się, sta

ry. Nawet nie muszę życzyć ci szczęścia. Wiem, że ci

się uda.

- Dzięki.
River stał na środku żwirowej drogi, patrząc, jak sa

mochód z przyczepą maleje w oddali. Po chwili, wzdy

chając głęboko, ruszył z powrotem do stajni, pewien, że

BMW zajedzie pod dom nie wcześniej niż kilka godzin

po zachodzie słońca.

W interesach istotnie nie potrzebował szczęścia, wystar

czyła praca i wiedza. Ale w życiu osobistym... Nie miałby

nic przeciwko temu, by los się do niego uśmiechnął.

146 KASEY MICHAELS

Chet potrafił być całkiem miłym i zabawnym kom

panem. Sophie uświadomiła to sobie ze zdumieniem, kie

dy spacerowali po Prosperino, od czasu do czasu zaglą

dając do sklepów, jedząc lody albo siedząc na ławce

w parku i obserwując toczące się przed nimi życie.

Był inteligentnym człowiekiem, obdarzonym poczu

ciem humoru, w dodatku znał dziesiątki, ba, setki śmie

sznych anegdot o ludziach, głównie swoich klientach,

i świecie.

Z drugiej strony na tym polegała jego praca; osoby

zajmujące się reklamą muszą umieć zaskarbić sobie sym

patię innych, inaczej nie sprzedadzą produktu. Chet

najwyraźniej potrafił ładnie zaprezentować nie tylko' re

klamowany towar, ale również samego siebie.

Dawniej Sophie dawała się nabrać na jego urok, teraz

jednak wiedziała, że to wszystko jest szalenie powierz

chowne. Owszem, Chet był przystojny, miał nienaganne

maniery, ubierał się elegancko, znał mnóstwo ciekawo

stek, sypał anegdotami, szczerzył zęby w powabnym

uśmiechu.

Gdyby chciała sprzedać pastę do zębów, bez wahania

zatrudniłaby Cheta, by zaplanował całą kampanię rekla

mową. Z czystym sumieniem powierzyłaby mu swój pro

dukt.

Ale siebie nie chciała mu powierzać. Nie chciała wy

chodzić za niego za mąż.

Powinna była wcześniej przejrzeć na oczy, ale wcześ

niej była ślepa. Chet zdołał umiejętnie zareklamować jej

samego siebie oraz ich wspólną przyszłość. Oczywiście

nie wziął pod uwagę jej zdania ani pragnień, po prostu

SAMOTNY WILK 147

przedstawił jej gotowy, pięknie opakowany produkt.

Uczynił to tak zręcznie, że nawet nie wiedziała, iż pod

opakowaniem niewiele się kryje.

Teraz, gdy siedzieli przy stoliku w małej restauracji

pogrążonej w romantycznym półmroku, znów to robił.

Sprzedawał siebie.

- Nawet sobie nie wyobrażasz, Soph, jak bardzo mi

przykro, że tamtego wieczoru nie odprowadziłem cię do

domu. Że pozwoliłem ci samej wyjść z restauracji. - Za

cisnął rękę na jej dłoni. - Codziennie gnębią mnie wy

rzuty sumienia.

- To nie była twoja wina, Chet - oznajmiła, z ulgą

zabierając dłoń, kiedy do stolika podszedł kelner z sa

łatką krewetkową dla Cheta i zupą dla niej. - Pokłóci

liśmy się. Byłam zła, więc wybiegłam na dwór. Nie zwra

całam uwagi na otoczenie. Sama jestem sobie winna. Pro

szę cię, nie mówmy już o tym.

Chet nie dawał za wygraną.
- Ale chciałbym ci to jakoś wynagrodzić. - Wsunął

rękę do kieszeni spodni, skąd wyciągnął złożoną kartkę

papieru. - Zobacz - powiedział, prostując ją. - Obmy

śliłem nowe logo.

Sophie zmrużyła lekko oczy.

- Nowe logo? - zdziwiła się. - Jakie? Po co?

- Każda firma ma własne logo - wyjaśnił. - Zasta

nawiałem się, jakie by najlepiej pasowało do naszej agen

cji. Uznałem, że z rynkowego punktu widzenia dobrze

by było, abyś zachowała swoje panieńskie nazwisko. Lu

dzie je kojarzą. Dla nich Colton oznacza wiarygodność,

zaufanie, niezawodność. Więc zamiast „Wallace i Wal-

148 KASEY MICHAELS

lace" proponuję nadać spółce nazwę „Colton i Wallace".

Czyli C&W. Zobacz. - Wygładził kartkę papieru. - Wi

dzisz, jak ładnie splotłem z sobą litery? Podoba ci się? Co?

Sophie odniosła wrażenie, że świat wiruje jej przed

oczami.

- Chet... - Szukała słów, by powiedzieć Chetowi to,

co musiała, jednocześnie nie sprawiając mu bólu. -

Chet... z tego nic nie będzie.

Zmarszczywszy czoło, obrócił kartkę w swoją stronę.
- Naprawdę? Nie podoba ci się nowoczesne liternic

two? W porządku, możemy zrobić coś w stylu bardziej

tradycyjnym.

- Nie, Chet. Nie w tym problem. - Odsunęła na bok

nietknięty talerz zupy. - Mnie to już nie interesuje. Wy

cofuję się. Właśnie to ci usiłowałam powiedzieć tamtego

wieczoru. Tyle że wtedy miałam jeszcze wątpliwości,

a teraz nie mam żadnych. Te kilka tygodni przerwy po

zwoliły mi wszystko dokładnie przemyśleć. Nie chcę dłu

żej zajmować się reklamą. Nie to chcę w życiu robić.

Chybabym już nie potrafiła wrócić do tamtego świata.

- Dobrze. Rozumiem, kochanie. - Na jego twarzy

odmalowało się zaskoczenie, zatroskanie, a także współ

czucie. Wziął głęboki oddech, po czym westchnął głośno.

- Chodzi o bliznę, prawda? Muszę przyznać, że jest dość

paskudna. Ale przecież możemy się jakoś umówić, po

dzielić obowiązkami. Ja mogę spotykać się z klientami,

a ty... Właściwie to dobry pomysł. Dopóki nie zrobisz

sobie operacji plastycznej albo nie nauczysz się tuszować

szramy odpowiednimi kosmetykami, lepiej aby rozmowy

z klientami były na mojej głowie.

SAMOTNY WILK

149

Sophie oparła się o łokciami o stół. Nie odezwała się.

Jej milczenie w niczym jednak nie przeszkodziło Che-

towi, który ponownie sięgnął do kieszeni i wyciągnął ma

łe pudełeczko obite czarnym aksamitem. Sophie z miej

sca je rozpoznała.

- Chet... nie - powiedziała cicho, lecz stanowczo.

Zrozumiał. Wreszcie zrozumiał, że Sophie wcale nie

zależy na tym, aby wszystko wróciło do poprzedniego

stanu. Nie ucieszyła się ani na myśl o wspólnej agencji,

ani na widok pierścionka zaręczynowego.

- Sophie? - Przyjrzał się jej uważnie. - Co ci jest?

Twoja mama mówiła...

- No właśnie. Moja mama. - Sophie pokręciła smut

no głową. - Zdradź mi, Chet, co dokładnie powiedziała

moja mama?

Doktor Wilkes siedziała wygodnie rozparta w fotelu,

patrząc z uśmiechem, jak Louise wkłada wtyczkę do kon

taktu, po czym wciska przycisk.

- Brawo! Pięknie! W dodatku zajęło nam to zale

dwie... - spojrzała na zegarek - pół roku.

Louise podniosła się z kolan i przycisnąwszy ręce do

kręgosłupa, przeciągnęła się.

- Faktycznie, trochę nam to zajęło - przyznała. - Ale

wygląda ładnie, prawda?

Lekarka skinęła głową.

- Wygląda wspaniale. I cudownie szumi.

Louise wpatrywała się w fontannę bez słowa. Stała

jak zahipnotyzowana, w dziwnej, nienaturalnej pozie;

twarz miała trupiobladą, warga jej drżała.

150 KASEY MICHAELS

- Louise, co ci jest? - Martha Wilkes wstała z fotela

i objęła ramieniem przyjaciółkę. - Źle się czujesz?

- Ja... ja... - Louise potrząsnęła głową, jakby usi

łowała wyrwać się z transu, po czym przycisnęła rękę

do ust. Wciągnęła głęboko powietrze i zamrugała kilka

razy, starając się powstrzymać łzy. - Nie wiem. Po raz

pierwszy słyszę ten szmer, a mam wrażenie, jakby mi

stale towarzyszył. - Przytknęła ręce do uszu. - Martho,

wyłącz to! Błagam! Wyłącz fontannę!

Lekarka wyjęła sznur z kontaktu, po czym szybko

wróciła do swojej pacjentki. Zacisnąwszy ręce na dło

niach Louise - ze zdumieniem stwierdziła, że są lodo

wate - delikatnie odciągnęła je od jej uszu.

- Louise, spójrz na mnie - poprosiła. - Powiedz mi,

co pamiętasz. Powiedz, co czujesz.

Louise zwilżyła spierzchnięte wargi i wolno potrząs

nęła głową. Wprawdzie patrzyła na lekarkę, ale myślami

była daleko.

- Pamiętam kwiaty. Mnóstwo kwiatów. I zapach oce

anu. A nad głową bezkres nieba. Gdzieniegdzie kilka pie

rzastych chmurek. Widzisz mnie? Co? Bo ja tam jestem.

Klęczę na trawie i wtykam coś w ziemię. Patyk czy prę

cik. Tak, mały metalowy pręt zakończony tabliczką, na

której widnieje jakiś napis. - Na moment zacisnęła po

wieki. - Oleander. To oleander. Nerium oleander. Ma

piękne liście. To roślina zimozielona o wspaniałych kwia

tach. Bywają czerwone, białe. Ja najbardziej lubię różo

we, ale nie pozwalam dzieciom się do nich zbliżać. Ole

ander zawiera trującą substancję. Wszędzie. W liściach,

w kwiatach, nawet w łodygach. - Uśmiechnęła się; jej

SAMOTNY WILK 151

twarz promieniała szczęściem i miłością. - Ale, jak mu

powiedziałam, dzieci nie są takie głupie, żeby żuć gałęzie

oleandra.

Doktor Martha Wilkes przełknęła łzy. Nagle spo

strzegła, jak z twarzy Louise odpływa krew, a z oczu wy

ziera strach.

- Kochanie? Co ci jest?
- Nie wiem. Boję się - odparła szeptem Louise i za

cisnęła mocno powieki. - Boże! Martho, ja chyba wa

riuję! Pogrążam się w szaleństwie!

- Nie wariujesz, Louise - zapewniła ją lekarka. -

Wierz mi, nie wariujesz.

- Więc co się ze mną dzieje? Co się dzieje z moją

głową?

Martha Wilkes podprowadziła Louise do fotela. Ta

usiadła posłusznie; była całkiem bezwolna, jak lalka,

z którą wszystko można zrobić.

- Nie jestem pewna - oznajmiła cicho lekarka - ale

wkrótce się dowiemy. Obiecuję ci to.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Sophie stała na podjeździe przed domem, patrząc, jak

światła BMW znikają w ciemnościach.

To był długi, męczący dzień. Może powinna była się

uprzeć, aby Chet przenocował na ranczu i dopiero na

zajutrz wrócił do San Francisco, ale prawdę mówiąc, ucie

szyła się, kiedy stwierdził, że to nie ma sensu: jeżeli po

czuje się senny, zatrzyma się po drodze w jakimś motelu.

Wierzyła, że tak zrobi. Chet nie lubił ryzyka; zawsze tro

szczył się o bezpieczeństwo, zwłaszcza swoje.

- No tak, jego poziom cholesterolu oscyluje w gra

nicach stu osiemdziesięciu czterech, stu osiemdziesięciu

sześciu - powiedziała do siebie, uśmiechając się na wspo

mnienie rozmowy, jaką Chet z Joem odbyli przy śnia

daniu.

Uśmiech znikł z jej twarzy, kiedy wolnym krokiem

ruszyła z powrotem do domu. Czy matka położyła się

już spać? Co robić? Czekać z rozmową do rana? Jeśli

tak postąpi, czy zdoła w nocy zmrużyć oko?

Nie. Będzie rozmyślała, wierciła się z boku na bok...

Zebrawszy się na odwagę, skręciła w stronę matczynej

sypialni. Nie była pewna, czy cieszyć się, czy smucić,

kiedy w szparze pod drzwiami ujrzała światło.

Zastukała cicho, po czym pchnęła drzwi i weszła do

SAMOTNY WILK

153

środka. Łóżko było posłane, róg kołdry odrzucony na

bok, ale nikt pod nią nie leżał. Sophie zerknęła w kie

runku przyległego do sypialni saloniku.

- Mamo? Mamusiu? Jesteś tam?

Dziwne. Gdzie się podziewała, skoro nie leżała w łóż-

ku ani nie siedziała na szezlongu w saloniku? Sophie po

patrzyła w bok; drzwi łazienki były uchylone, ale we

wnątrz nie paliło się światło.

Postąpiła parę kroków w głąb sypialni.

- Mamo... To ja, Sophie.

Nagle stanęła jak wryta; z sąsiedniego pomieszczenia

dobiegł ją cichy, płaczliwy jęk. Wcześniej rzuciła jedynie

okiem na szybę w drzwiach oddzielających salonik od

sypialni; teraz podeszła bliżej i nacisnęła klamkę.

- Mamo? - powtórzyła.
Weszła niepewnie do pokoju, który wyglądał tak, jak

by był żywcem przeniesiony z miesięcznika poświęco

nego domom i ogrodom, po czym włączyła stojącą nie

opodal drzwi lampę.

- Mamo!
Meredith siedziała skulona w kącie za drzwiami, obej

mując ramionami kolana. Na widok córki uniosła ręce

do oczu i ponownie zaskomlała.

Sophie, ogarnięta trwogą, kucnęła obok matki.

- O Boże, mamo! Co się stało? Jesteś chora? Źle się

czujesz? Upadłaś?

- Odejdź. Zostaw mnie - załkała Meredith, zakrywa

jąc dłońmi twarz. - Nienawidzisz mnie. Wiem, że ranie

nienawidzisz. Odejdź.

Sophie pokręciła bezradnie głową; nie miała pojęcia,

154 KASEY MICHAELS

co powiedzieć ani co zrobić. Matka, jej matka, siedzi po

ciemku w kącie jak przerażone dziecko? To do niej zu

pełnie nie pasuje.

- Ależ mamo, co za bzdury wygadujesz! Wcale cię

nie nienawidzę. Poczekaj, pójdę po tatę.

Usiłowała wstać, ale Meredith z całej siły zacisnęła

rękę na jej nadgarstku.

- Nie! Nie odchodź, Sophie. Nie zostawiaj mnie sa

mej ! Boże, dlaczego nic mi się nie udaje? Czemu wszyst

ko partaczę? Z myślą o tobie sprowadziłam Cheta, a ty

go zaraz odprawiłaś. Tak, Sophie. Rozmawiałam z nim.

I wiesz, co mi powiedział? Żebym pilnowała własnego

nosa. On też mnie nienawidzi. Wszyscy mnie nienawidzą.

Nic mi nigdy nie wychodzi, więc nie dziw się, że siedzę

tu w ciemnościach i płaczę! O Boże, Boże!

Sophie nie mogła ochłonąć ze zdumienia. Rozpacz

matki wydawała się jej niewspółmierna do sytuacji.

- Ciii, mamusiu. Nie przejmuj się mną i Chetem. Już

od jakiegoś czasu coraz bardziej się od siebie oddalaliśmy.

Oboje czuliśmy, że nic z tego nie będzie. Ale mimo zer

wanych zaręczyn pozostaliśmy w przyjaźni. Chet zakłada

nową agencję, a ja będę jego cichym wspólnikiem. Na

pewno odniesie sukces, bo jest świetnym fachowcem. -

Na moment zamilkła. - Jak widzisz, naprawdę nie masz

powodu do zmartwień.

Meredith zmrużyła oczy. Z jej spojrzenia wyzierała

wściekłość.

- Przyznaj się! Wziął od ciebie pieniądze? Cholera,

oni wszyscy są tacy! Wszyscy są tacy sami! Tylko by

wyciągali łapy i brali. Daj, daj, daj! To moje, to też, tamto

SAMOTNY WILK

155

również! Zabrali mi Jewel, mój maleńki skarb. Zabrali

moje życie. Wszystko zabrali...

Urwała i wolno dźwignęła się z podłogi. Wtem, przy-

deptując swój długi jedwabny kaftan, omal się nie prze

wróciła. Odzyskawszy równowagę, odepchnęła na bok

córkę i skierowała się do łazienki.

Sophie pobiegła za matką. Stojąc w drzwiach, patrzy

ła, jak ta wyciąga szufladę, z której wyjmuje małą pla

stikową buteleczkę. Przechyliła buteleczkę nad rozwartą

dłonią. Ze środka wypadły dwie niebieskie tabletki, które

szybko wrzuciła sobie do ust i przełknęła bez popijania

czymkolwiek. Po chwili, oparłszy się o blat szafki,

uśmiechnęła się do swojego odbicia w lustrze.

- No, tak jest znacznie lepiej.
Sophie podeszła bliżej i nadstawiła rękę.
- Mamo, pokaż mi tę buteleczkę. Co to za lekarstwo?

Kto ci je przepisał?

Meredith przeniosła spojrzenie na córkę. Jej nastrój

wyraźnie uległ zmianie.

- Lekarz, u którego się leczę w Prosperino. Twierdzi,

że te tabletki mi pomogą. Po prostu od czasu... od czasu

wypadku system nerwowy mam trochę rozchwiany. No

bo wiesz, najpierw wypadek, potem separacja z twoim

ojcem, potem urodzenie dziecka, a od paru lat menopau-

za. Nie jest mi łatwo, Sophie. Ani mnie, ani wam. To

był trudny okres dla nas wszystkich, dla Joego, dla ciebie,

dla twoich braci i sióstr. Tak mi przykro, kochanie. Tak

bardzo mi przykro.

- Wiem, mamusiu - rzekła kojącym tonem Sophie.

- Wiem.

156

KASEY MICHAELS

Współczuła matce, bo widziała jej cierpienie, a jed

nocześnie przepełniała ją radość, że matka wreszcie po

stanowiła się otworzyć, nie tłumić bólu i złości.

- Już całkiem dobrze sobie radziłam, dopóki ciebie

nie napadnięto. Wtedy znów straciłam grunt pod nogami.

Dlatego cię nie odwiedziłam, wiesz? Nie przyjechałam

do San Francisco, bo sama czułam się paskudnie. Rozu

miesz, prawda, kochanie? Więc nie mów o tym, że pła

kałam, twojemu ojcu, dobrze? Zwłaszcza że teraz, kiedy

wróciłaś do domu, mój stan znacznie się poprawił. Joe...

Po co go niepokoić? Biedak od tak dawna cierpi na de

presję. Niech to będzie nasza mała tajemnica, dobrze?

Obiecaj mi, Sophie. Proszę cię.

- Mamo...
- Naprawdę. Czuję się już świetnie. - Faktycznie, po

niedawnych łzach nie było śladu. - Chcę urządzić przy

jęcie, Sophie. Wielkie, wspaniałe przyjęcie z okazji

sześćdziesiątych urodzin twojego ojca. A potem popły

niemy w rejs. Och, tylko nikomu ani słowa na ten temat!

To ma być niespodzianka, mój prezent urodzinowy dla

Joego. Lekarz uważa, że taki rejs obojgu nam wyjdzie

na korzyść. - Wzięła głęboki oddech, po czym wolno

wypuściła z płuc powietrze. - Więc proszę cię, kochanie,

nie wspominaj ojcu o... no wiesz o czym. Naprawdę czu

ję się dobrze, coraz lepiej. A dzisiaj... to był po prostu

chwilowy kryzys.

Pochyliwszy się, pocałowała córkę w policzek i przy

tuliła do siebie.

- Moja kochana córeczka. Przepraszam cię, żabko. Nie

powinnam była na ciebie krzyczeć. Wybaczysz mamusi?

SAMOTNY WILK 157

Nawet nie pamiętała, kiedy ostatni raz matka ją do

siebie tuliła. Musiało to być bardzo dawno temu. Sophie

oparła głowę na matczynym ramieniu. Gotowa była pu

ścić w niepamięć wszystkie ostre słowa i nieprzyjemne

incydenty, byleby tylko matka czasem ją objęła, pogła

dziła czule po twarzy i włosach - byleby ją kochała.

Przez chwilę stała tak, łkając cichutko i wdychając

zapach matczynych perfum.

- Dobrze, mamo - rzekła wreszcie. - To będzie nasza

tajemnica. Nic ojcu nie powiem.

Zauważywszy postać rysującą się na tle ciemnego nie

ba, River poderwał się na nogi.

Kiedy godzinę temu zobaczył, jak sportowe BMW

Cheta opuszcza ranczo, usiadł na ławce przed stajnią i za

patrzył przed siebie z szerokim uśmiechem na twarzy.

Życie wydawało mu się piękne.
Może jest podły, ciesząc się z niespodziewanie wczes

nego wyjazdu Cheta, ale co tam! Nie zamierza przejmo

wać się jakimś bubkiem.

Nagle, trochę poniewczasie, zaczął się zastanawiać,

jak Sophie zareagowała na wyjazd Cheta. Czy poczuła

ulgę? Radość? Wyrzuty sumienia?

Mimo ciemności z daleka rozpoznał jej lekko utyka

jącą sylwetkę. Czekał, aż podejdzie bliżej.

- Tu jestem. - Wyszedł z cienia i stanął w żółtawym

świetle lampy. - Nie musiałaś wędrować taki kawał po

ciemku. Mogłaś zadzwonić. Natychmiast bym... Hej, co

do licha...?

Pokonawszy ostatnie metry biegiem, Sophie rzuciła

158 KASEY MICHAELS

mu się w ramiona. Przywarła ciałem do jego ciała i wy-

buchnęła niepohamowanym płaczem.

- Soph, słoneczko, uspokój się - powiedział, tuląc ją

do piersi. Delikatnie pocierał jej kark. Szloch, który nią

wstrząsał, rozdzierał mu serce. - Co się stało? Czy ten

drań wyrządził ci jakąś przykrość?

Na myśl o tym chwycił ją za ramiona i odsunął od

siebie, aby spojrzeć jej w oczy.

- Sophie, na miłość boską! Odpowiedz mi! Co on ci

zrobił?

Potrząsnęła gwałtownie głową, po czym znów do nie

go przywarła.

- Obejmij mnie, Riv. Mocno.
Spełnił jej życzenie. Zresztą niewiele więcej mógł zro

bić, niż czekać, aż burza minie. Kiedy wreszcie Sophie

zaczęła się uspokajać, wydobył z kieszeni złożoną chu

steczkę w niebiesko-białe paski. Sophie przyjęła ją

z wdzięcznością; wytarła oczy, wydmuchała nos.

- Możesz ją sobie zatrzymać - powiedział, siląc się

na żart, aby choć trochę rozładować napięcie. - Właści

wie, jak tak ciągle będziesz beczeć, kupię ci z pół tony

chustek pod choinkę.

Roześmiała się zawstydzona, po czym pogładziła Ri-

vera po policzku.

- Przepraszam, Riv. Boże, faktycznie muszę wziąć się

w garść. Nie mogę tak ciągle wypłakiwać ci się na ra

mieniu. Ale... miałam naprawdę ciężki dzień.

- Z powodu Wallace'a?
Popatrzyła na niego zdziwiona, jakby pierwszy raz

w życiu słyszała to nazwisko.

SAMOTNY WILK 159

- Cheta? Och, nie. Chet niczym mi się nie naraził.

Całkiem szczęśliwy wyjechał z moimi pieniędzmi.

Odchyliwszy rondo kapelusza, River wbił w Sophie

karcące spojrzenie.

- Z twoimi pieniędzmi? Co, musiałaś mu zapłacić,

żeby się od ciebie odczepił?

Wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

- Nie, głuptasie. Po prostu zrozumiał, że większy po

żytek będzie miał ze mnie jako partnerki w interesach

niż partnerki w życiu. Obiecałam zostać jego cichym

wspólnikiem, co mnie samej też bardzo odpowiada. Zna

jąc Cheta, pewnie już obmyśla strategię działania firmy,

oblicza w głowie straty i zyski, projektuje logo, wizy

tówki, hasła...

- Logo? Hasła? Rany boskie, dziewczyno, o czym ty

mówisz?

Uśmiech znikł z jej twarzy; zadrżała, jakby przeniknął

ją podmuch lodowatego wiatru.

- Możemy porozmawiać? - spytała po chwili. - Pro

szę cię...

W jej lśniących od łez, piwnych oczach dojrzał bła

galny wyraz.

Skierował się do ławki pod ścianą, ale po chwili zmie

nił zdanie. Wziąwszy Sophie za rękę, ruszył w stronę

zewnętrznych schodów prowadzących do niedużego mie

szkanka, które zajmował nad stajnią. Wolał mieszkać tu,

w pobliżu koni, niż w rezydencji z rodziną. Tam jego

pokój stał pusty.

Kiedy Sophie siedziała wygodnie na kanapie, nalał

sobie szklankę piwa, a jej kieliszek białego wina.

160 KASEY MICHAELS

Pociągnęła kilka drobnych łyków, po czym odstawiła

kieliszek na stół.

- Dzięki. To mi było potrzebne.

Usiadł obok na kanapie.

- Wiem - oznajmił. - Tylko wciąż nie wiem dlaczego.

Wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić. Nie przery

wał jej; siedział bez ruchu, nie spuszczając z niej wzroku.

- Powinnaś była zawierzyć swoim instynktom i wez

wać ojca - rzekł, kiedy skończyła. Oczy ponownie zaszły

jej łzami. - Trzeba go zawiadomić, Soph. My się na tym

nie znamy, a ta sprawa dotyczy nie tylko matki, ale rów

nież jego.

Potrząsnęła głową.

- Nie, Riv. Obiecałam mamie. Przyrzekłam jej, że to

będzie nasza tajemnica.

- A potem przybiegłaś tu i mnie ją zdradziłaś...

Piwo miało nieprzyjemną goryczkę. Odeszła mu ocho

ta na drugą butelkę.

- Istotnie - przyznała zdziwiona. - Ale dałam słowo.

Teraz ciebie ono też obowiązuje. Nie powiesz nic ojcu,

prawda?

Uważał, że Sophie źle postępuje, ale obiecał.

- Dobrze, nie powiem. Zresztą myślę, że on wie. O le

kach, które Meredith bierze, o jej dziwnym zachowaniu...

Sophie przygryzła dolną wargę.

- Chyba masz rację. Mama... to nie jest normalne.

Ona naprawdę ma poważne problemy. Te zmiany nastro

jów, w jednej chwili radość, potem smutek, a zaraz

wściekłość. Była jak kameleon, który na moich oczach

zmieniał barwę. Kocha tatę, jestem tego pewna, ale cza-

SAMOTNY WILK

161

sem mam wrażenie, że go nienawidzi. Że nas wszystkich

nienawidzi. I że odczuwa strach, przed nim, przed nami.

przeszkadzamy jej, zagracamy jej życie, stawiamy żąda

nia, którym nie jest w stanie sprostać. Marzy o spokoju,

o tym, żeby być sama, tylko z Joe juniorem i Teddym.

My się dla niej nie liczymy. Wprawdzie zamierza urządzić

dla ojca wielkie przyjęcie urodzinowe, ale moim zdaniem

robi to wyłącznie z poczucia obowiązku.

River uniósł pytająco brwi.
- Tak sądzisz? Chyba się mylisz, Soph. Meredith

uwielbia przyjęcia, im większe i bardziej wystawne, tym

jest szczęśliwsza. Przecież sama wiesz.

Sophie pociągnęła kolejny łyk wina.

- Fakt. Całkiem sporo ich wydała w ciągu ostatnich

paru lat. A ja na żadnym dobrze się nie bawiłam.

- Może ty nie, ale ona tak. Ma gruby zeszyt, do któ

rego wkleja wszystkie zdjęcia i artykuły, jakie ukazują

się na temat Coltonów w miejscowej prasie. Zostawiła

go kiedyś na wierzchu, więc zajrzałem. Każdą wzmiankę

o sobie podkreśla kolorowym flamastrem, przy swoich

zdjęciach rysuje serduszka lub gwiazdki...

- Nie miałam o tym pojęcia - powiedziała cicho

Sophie. - To chore, nie? No, może nie chore, ale na pew

no świadczy o jakiejś niedojrzałości psychicznej. Psia-

kość, River, dlaczego ona się tak zachowuje? Kiedy otwo

rzyła się przede mną, kiedy przytuliła mnie do piersi...

Boże, nawet nie wiesz, jak cudownie się poczułam. Ale

teraz, kiedy jestem z dala od niej, ciągle myślę o tym,

co widziałam. Ta rozpacz, potem strach, na końcu radość.

River wyjął jej z ręki kieliszek i postawił na stole.

162 KASEY MICHAELS

- Sophie, zakończmy na dziś ten temat. Tylko się nie

potrzebnie denerwujesz...

- Dziwi cię to? - spytała gniewnie. Poderwawszy się

z kanapy, zaczęła przemierzać pokój. - Ty byś się nie

denerwował? Moja matka wariuje, mój ojciec chodzi z ta

ką miną, jakby stracił ostatniego przyjaciela. Nic go nie

cieszy, nic nie interesuje. Nawet praca. Rand mówił mi,

że Peter McGrath i kuzyn Jackson prowadzą cały interes.

W dodatku muszą nieustannie mieć na oku stryja Gra

hama i Emmetta Fallona, którzy okradliby ojca do nitki,

gdyby tylko mogli. Cholera, jego własny brat i najlepszy

przyjaciel! Podli niewdzięcznicy! Są jak sępy, tylko czy

hają na jego potknięcie.

- Wszyscy mamy ich na oku, Sophie. Nie obawiaj

się, nie zrobią Joemu krzywdy.

- Może, ale nie o to chodzi. Po prostu nie powinno

tak być. Kiedyś tworzyliśmy rodzinę, a teraz? Amber sta

ra się jak najrzadziej bywać w domu, Emily wciąż wini

się za tamten wypadek, od którego wszystko zaczęło się

psuć, Drake jest mniej spięty... to jego słowa... umie

szczając ładunek wybuchowy na dnie wraku, niż siedząc

z nami przy stole. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz spot

kaliśmy się wszyscy bez okazji, po prostu dla przyje

mności bycia z sobą. Rand, Drake, Amber, Chance,

Tripp, Rebeka, Emily, Wyatt, Blake. Dawniej stale wpa

daliśmy do domu, teraz jesteśmy rozrzuceni po całym

kraju. Owszem, dorośliśmy, rozpoczęliśmy samodzielne

życie, ale nie w tym problem. Tu nas nic nie trzyma.

Nie cieszy nas dom, rodzina. Dlaczego, Riv? Co się stało?

Jak możemy temu zaradzić?

SAMOTNY WILK

163

_ W tym cały kłopot, Sophie. Nie możemy. Joe ciągle

powtarza, że życie nie składa się z samych przyjemności.

To prawda, ale nie może się składać jedynie z cierpienia

i bólu. Musimy uzbroić się w cierpliwość, dopóki ojciec

sam nie przejrzy na oczy. Dopóki nie zrozumie, że ko

bieta, którą pokochał i poślubił, znikła bezpowrotnie,

a jej miejsce zajęła osoba, której nikt z nas nie potrafi

nawet polubić.

Sophie stanęła w pół kroku.
- To okrutne, co mówisz, Riv. - Pokręciła głową. - Ona

naprawdę nie miała łatwego życia. Całymi latami sama mu

siała się nami zajmować. Tata był w Waszyngtonie, a ona

z nami tu, na ranczu. Śmierć Michaela zupełnie ją dobiła.

A potem ten wypadek, kiedy jechała z Emily do miasta.

I separacja z ojcem parę miesięcy przed narodzinami Ted-

dy'ego. Tego było dla niej za wiele.

- Więc nie powiesz ojcu o dzisiejszym incydencie?

- spytał River. Obszedł stół i położył ręce na jej ramio

nach. - Sądzisz, że wyświadczysz mamie przysługę, jeśli

zachowasz wszystko w tajemnicy?

- Nie wiem, Riv. Nie mam zielonego pojęcia - rzekła

Sophie, przyciskając policzek do jego piersi. - Wiem tyl

ko jedno: że nie chcę wracać dziś do domu. Do tej wiel

kiej, ponurej chałupy.

- Nie musisz - szepnął jej do ucha. - Możesz zostać.

Tu, ze mną.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Nie powinni, och, nie powinni, ale z drugiej strony...

Poczuła, jak River bierze ją na ręce. Nie zaprotestowała.

Trudno protestować, kiedy usta przywierają do ust, kiedy

dłonie są splecione, a ciała ciasno do siebie przylegają.

Powoli, delikatnie ułożył ją na miękkiej narzucie za

krywającej łóżko. Z całej siły trzymała go za szyję; ani

na moment nie chciała go puścić.

To nie była miłość. To była potrzeba ukojenia nerwów,

złagodzenia napięcia; szalona ucieczka przed stresem, cu

downe uśmierzenie bólu psychicznego. Sophie pragnęła

być dotykana, tulona; chciała czuć się atrakcyjna i po

ciągająca, chciała, aby znikły wszystkie dręczące ją ko

szmary. O tym marzyła, tego potrzebowała. A River od

gadywał jej pragnienia, chronił ją swym dotykiem, leczył

pocałunkiem, pobudzał do życia.

Przepełniała ją żądza, wielka, nieokiełznana, jakiej je

szcze nigdy dotąd nie doświadczyła. Po chwili ubranie

leżało na podłodze, tu i ówdzie podarte, ale to nie miało

znaczenia. Ubranie stanowiło barierę, przeszkodę w dą

żeniu do celu. Gdyby od niej zależało, przez następnych

pięćdziesiąt lat oboje żyliby nago. No, może nie pięć

dziesiąt, ale na pewno nago, na pewno spleceni w mi

łosnym uścisku.

SAMOTNY WILK 165

Jęknęła niezadowolona, kiedy River oderwał usta od

jej ust, ale potem znów westchnęła błogo. Nie odszedł

daleko, nie zostawił jej samej. Pieścił ją, całował...

- Och, tak, cudownie, tak... - szeptała.

Powieki miała zaciśnięte, jakby bała się, że z chwilą

otwarcia oczu ten piękny sen się skończy i do jej świa
domości ponownie wtargnie brutalna rzeczywistość.

Była uległa, gotowa spełnić każde jego życzenie, by

leby tylko nie przerywał. Byleby tylko ją całował, pieścił,
kochał.

Powoli pogrążała się w innym świecie. Świecie zmy

słów i fantazji.

Spraw, abym zapomniała, błagała w myślach Rivera.

Spraw, abym nie odczuwała bólu i więcej się już nie bała.

Pomóż mi, River. Pomóż mi zapomnieć. Kochaj mnie.

Kochaj z całych sił.

Obudziwszy się, jęknął z bólu. Czuł się tak, jakby spę

dził tydzień w siodle: był obolały, zmęczony, ale nie

ludzko szczęśliwy. Pamiętał, że zasypiając, trzymał So

phie w ramionach. Jej ciało emanowało żarem. Wciąż ją

obejmował, jedną ręką w pasie, drugą wokół szyi.

Przesunął się nieznacznie i zanurzył twarz w jej gęs

tych lśniących włosach. Pachniała bosko, polnymi kwia

tami. Była jak nimfa leśna, jak bogini. Kochała się na

miętnie, radośnie, bez zahamowań.

Ale i bez słowa o miłości.

Wysunął ramię spod jej głowy, niepewny, co dalej z tego

wyniknie. Podejrzewał, że nic. Że wczorajszy wieczór i noc

o niczym nie świadczyły. A raczej świadczyły o jednym:

166 KASEY MICHAELS

że on i Sophie są dwojgiem ludzi z krwi i kości, którzy

postanowili zaspokoić swoje żądze. To wszystko.

Niestety obawiał się, że kiedy Sophie się obudzi, kiedy

zetrze z oczu pajęczynę snu i uświadomi sobie, co zro

biła, znienawidzi go. Dlaczego?

Bo cierpiała. Bo szukała u niego pociechy i ukojenia,

a on wykorzystał jej ból, jej kruchość i słabość. Zamiast

ją przytulić, zamiast wysłuchać i porozmawiać, zaciągnął

ją do łóżka. Wybuch namiętności zaskoczył ich oboje.

Kiedy uzmysłowiła sobie, co się stało, była przerażona.

Próbowała wstać, ponownie od niego uciec, ale jej nie

pozwolił.

Już raz go zostawiła. Nie chciał, by znów wyjechała,

znikła z jego życia.

Zaczął ją uspokajać. Gładził ją po włosach, szeptał

cicho, czule. Postępował jak z rannym, spanikowanym

zwierzątkiem. Stopniowo przełamywał jej strach, poko

nywał nieufność. Potem znów się kochali, niespiesznie,

delikatnie. Wreszcie zasnęła w jego ramionach; znalazła

w nich nie tylko radość i spełnienie, lecz i azyl, poczucie

bezpieczeństwa.

Podejrzewał jednak, że rano na jego widok wpadnie

w złość, znielubi go za to, że widział ją bezbronną, za

łamaną. Przyszła do niego, szukając pomocy. Miała na

dzieję, że jej pomoże, że rozwiąże jej problemy, a on...

Nieprawda. Wiedziała, że nie będzie w stanie im za

radzić. Nie miał czarodziejskiej różdżki, którą mógłby

pomachać i zamienić Meredith w osobę, jaką była przed

laty. Nie znał magicznych zaklęć, które przywróciłyby

radość miejscu zwanemu Domem Radości. Nie posiadał

SAMOTNY WILK 167

zdolności gojenia ran, odpędzania smutków i koszmarów

nocnych, wskazywania drogi, którą należy podążać, aby

nad głową nieustannie świeciło słońce.

Wsparty na łokciu, odgarnął jej z policzka kosmyk

włosów, tym samym odsłaniając bliznę, która dla niego

nic nie znaczyła, a ją tak dręczyła. Zastanawiał się, czy

kiedykolwiek nadejdzie taki dzień, gdy Sophie zrozumie,

że ważniejsze jest piękno wewnętrzne. Dopiero gdy sama

przestanie ukrywać bliznę, inni przestaną ją zauważać.

Niepotrzebnie starała się ją przysłaniać włosami albo

przechylać w bok głowę, kiedy z kimś rozmawiała.

Nie mógł jej powiedzieć, że jest najwspanialszą ko

bietą na świecie i że kocha ją do szaleństwa. Nie uwie

rzyłaby. Zresztą dlaczego miałaby mu wierzyć? Czy pró

bował ją zatrzymać, kiedy postanowiła opuścić ranczo?

Czy wyjechał za nią do miasta? Czy powiedział choć

jedno słowo, kiedy pojawiła się na święta Bożego Naro

dzenia z pierścionkiem zaręczynowym na palcu?

Nie, nie i jeszcze raz nie. Pozwolił jej zniknąć ze swo

jego życia, ponieważ nie miał jej nic do zaofiarowania.

Nic prócz swej miłości i marzeń. Wychowany w domu

dziecka, bez grosza przy duszy, był zbyt dumny, by prosić

o rękę córkę ludzi, którzy go zaadoptowali, dziewczynę

przyzwyczajoną do luksusu.

Przez lata walczył z kompleksami, z koszmarami,

które prześladowały go zwłaszcza po nocach. Z poczu

ciem obcości, odrzucenia przez tych, których kochał, ze

świadomością tego, że nikomu nie jest potrzebny. Prze

trwał dzięki złości, która pchała go naprzód, dawała siłę

do działania, nie pozwalała się załamać.

168 KASEY MICHAELS

Tłumił w sobie uczucie do Sophie. Był pół-Indiani-

nem, przybranym synem Joego i Meredith Coltonów,

którym zawdzięczał wszystko. Miał im się odwdzięczyć,

uwodząc ich córkę?

Sophie od początku nie dawała mu spokoju. Najpierw

zadręczała go swoją szczenięcą miłością, potem kusiła

swym pięknem - pięknem ciała i duszy, bo wyrosła na

jedną z najszlachetniejszych i najbardziej urodziwych

istot, jakie kiedykolwiek zdarzyło mu się spotkać.

Poświęcił się. Wymagało to od niego ogromnego wy

siłku, ale odepchnął ją od siebie. Zmusił ją, aby wyjechała

z rancza, podjęła studia, rozpoczęła samodzielne życie.

Nigdy jednak nie przyszło mu do głowy, że kiedyś

Sophie wróci do domu, zaręczona z innym mężczyzną.

Właśnie wtedy udał się do Joego z książeczką czeko

wą w ręku i poprosił, by ten sprzedał mu dwadzieścia

hektarów ziemi. Wyjaśnił, że chciałby się trochę unieza

leżnić, zbudować dom i założyć stadninę. Potrzebował

coś, co mógłby zaofiarować Sophie, ale tego już nie tłu

maczył Joemu. Wiedział, że musi dorosnąć, z beztroskie

go, miotanego furią chłopca przeobrazić się w odpowie

dzialnego mężczyznę, który ukochanej kobiecie zawsze

będzie umiał zapewnić dobrobyt i bezpieczeństwo.

Uśmiechając się pod nosem, pogładził ją po szczu

płym, gołym ramieniu. Ciekawe, jak by zareagowała,

gdyby pokazał jej swoje królestwo: żyzną ziemię, dom,

który jest w trakcie budowy, stajnie, które są już gotowe

i tylko czekają, aby wprowadził do nich konie.

Na pewno byłaby z niego dumna. Cieszyłaby się jego

szczęściem. Czy uwierzyłaby jednak, że zrobił wszystko

SAMOTNY WILK 169

z myślą o niej? Że kiedy zamyka wieczorem oczy, widzi

ją w ich wspólnym domu? Czasem dosiadają koni i jadą

razem na przejażdżkę po okolicy. Kiedy indziej Sophie

buja się na huśtawce, która wkrótce zawiśnie na weran

dzie, albo z błogim wyrazem twarzy spogląda na dziecko,

które za parę lat na pewno spłodzą.

Oszołomiony, pokręcił głową i zarechotał cicho. Aku

rat! Takim optymistą to on nie był. Żeby w coś wierzyć,

trzeba mieć ku temu najmniejsze choćby podstawy,

a Sophie nie miała żadnych. Nigdy się nie zdradził ze

swoimi uczuciami. Bardzo umiejętnie je skrywał i teraz

to się na nim mściło.

Poruszyła się, przeciągnęła sennie, po czym otworzyła

oczy. Nagle rozwarła je z przerażeniem i zesztywniała.

- O Boże - jęknęła, chowając twarz w poduszkę. -

Sophie, ty głupia kretynko! Jeden raz ci nie wystarczyło?

Nie mogłaś się powstrzymać?

Najwyraźniej nie zauważyła Rivera; sądziła, że jest

sama w pokoju.

- Dzień dobry, słonko.
Kolejny jęk. Wcisnęła twarz jeszcze głębiej w podu

szkę.

- Dobrze spałaś?

- Idź do diabła - mruknęła, zakrywając poduszką

głowę. Po chwili wierzgnęła nogą, żeby odsunąć od siebie

nogi Rivera. Lewą piętą musnęła jego prawą łydkę. -

Odejdź. Zostaw mnie samą.

River przybrał marsową minę. Kiedy indziej Sophie

parsknęłaby śmiechem, bo mina była zabawna, ale teraz

nie miała ochoty do śmiechu.

170 KASEY MICHAELS

- Wiedziałem - rzekł smętnie. Usiadłszy na brzegu łóż

ka, sięgnął po leżące na podłodze dżinsy. - Wyrzuty su

mienia, prawda? Nie będziesz mogła spojrzeć sobie

w oczy? Boże, Sophie, mogłem się tego spodziewać. Gdy

byś zareagowała inaczej, chyba poczułbym się urażony.

Spod poduszki dobiegł go jej przytłumiony głos:

- Guzik mnie obchodzi, jak się czujesz. Po prostu

wyjdź i zamknij za sobą drzwi.

- Dobrze. Zaparzyć ci kawy? A może zrobić jajecz

nicę na bekonie?

- Nie! Spadaj!

- W porządku. W takim razie zajrzę do stajni. Może

wybiorę się na przejażdżkę?

- Doskonały pomysł! - warknęła przez ramię.

Podszedł do drzwi, otworzył je, zamknął, ale pozostał

w środku. Wstrzymał oddech. Po chwili Sophie zerwała

się z łóżka, owijając się prześcieradłem.

Skierowała się w stronę łazienki i nagle znierucho

miała. Powoli odwróciła się i wbiła w Rivera gniewne

spojrzenie.

- Jesteś podły!

- A ty jesteś piękna - odparł. - Ciepła, rozkosznie

potargana, zaróżowiona od snu. Nie miałabyś przypad

kiem ochoty...?

- Zgadłeś. Nie miałabym - rzekła, uśmiechając się

wbrew sobie.

Podniosła rękę do twarzy i raptem uśmiech zgasł. Bez

słowa znikła w łazience. Odgłos przekręcanego w zamku

klucza zabrzmiał jak wystrzał z pistoletu.

SAMOTNY WILK

171

- Nie znalazł się nikt chętny? - spytał River, otwie

rając drzwi samochodu.

Sophie minęła go z wysoko uniesioną głową i usiadła

na miejscu dla pasażera.

- Niestety - mruknęła pod nosem. Nie patrzyła na

niego; patrzyła prosto przed siebie. - Chociaż wszystkich

błagałam.

Zatrzasnął drzwi i zajął miejsce za kierownicą.

Było poniedziałkowe popołudnie. Sophie od samego

rana szukała kogoś, kto by ją zawiózł do Prosperino na

zajęcia z fizykoterapii.

Nie mogła uwierzyć, że wszyscy są tak strasznie za

pracowani. Każdy podawał dziesiątki powodów, dlaczego

nie może poświęcić jej dwóch godzin czasu.

- Wiem, że woziłam cię przez cały poprzedni tydzień

- powiedziała Emily i wymachując kluczykami, skiero

wała się do drzwi frontowych. - Ale teraz naprawdę mu

szę wstąpić do Hopechest. Obiecałam pomóc Rebece.

Zresztą wydawało mi się, że River jedzie do miasta...?

Z kolei Amber siedziała przy toaletce w sypialni,

z powtykanymi we włosy kawałkami folii.

- Przykro mi, siostrzyczko - rzekła wzruszając ra

mionami - ale próbuję zrobić sobie pasemka. Sama ro

zumiesz, że w takim stanie nie mogę się nikomu pokazać

na oczy. Wyszłoby na jaw, że moje jasne jak len włosy

mają ten naturalnie złocisty odcień dzięki pomocy farby.

Zresztą sądziłam, że River ma cię podrzucić?

Następnie Sophie udała się do ojca. Joe, który od daw

na nie interesował się swoimi sprawami zawodowymi,

przeprosił ją, tłumacząc, że musi czekać na bardzo ważny

172 KASEY MICHAELS

telefon z zagranicy. Kiedy jednak dodał: „Myślałem, że

River obiecał cię zawieźć", coś ją tknęło.

Rodzina się zmówiła. To spisek!
Zacisnęła z wściekłością zęby. Trudno. Nie zamierza

ła się skarżyć. W ogóle nie zamierzała się odzywać do

Rivera. Nawet gdyby zajęła się ogniem, a on byłby je

dynym człowiekiem z wiadrem wody w promieniu dwu

dziestu kilometrów, nie poprosiłaby go o pomoc.

Wsiadła do samochodu z twardym postanowieniem,

że drogę do Prosperino odbędą w milczeniu. I milczała...

przez cały kwadrans. Dłużej nie wytrzymała.

- Przyznaj się, to twoja sprawka! Kazałeś wszystkim

wynaleźć sobie jakieś zajęcia, abyś sam mógł mnie

odwieźć do miasta - rzekła oskarżycielskim tonem, spo

glądając na niego ze złością. - Zgadłam, prawda?

Uniósł brew i poruszał nią zabawnie.

- Jest pani wyjątkowo domyślna, panno Sophie. A ja

wyjątkowo prawdomówny. Nie uznaję kłamstw ani ob

łudy...

- Bardzo ci się to chwali, ale mam nadzieję, że oprócz

mówienia prawdy potrafisz również uszanować czyjeś ży

czenia. A ja nie życzę sobie być przez ciebie wożona.

Wolałabym chodzić na fizykoterapię pieszo, niż jeździć

z tobą samochodem.

- Gdybyś, kochanie, umiała pokonywać takie odle

głości pieszo, fizykoterapia nie byłaby ci do niczego po

trzebna - zauważył River. Zwolniwszy, zjechał na pobo

cze. - Jeżeli jednak masz ochotę spróbować swoich sił...

- Nie waż się stawać! - krzyknęła, po czym oparła

głowę o zagłówek. - W porządku, poddaję się. Po jaką

SAMOTNY WILK 173

cholerę mam z tobą walczyć? To bez sensu. Tym bardziej,

że grasz nie fair.

_ Gram tak, żeby wygrać - oznajmił, skręcając z po

wrotem na asfalt. - Ty natomiast w ogóle nie grasz.

- Życie to nie gra.
- Masz rację, kochanie - przyznał, wjeżdżając na

parking przed ośrodkiem, do którego Sophie uczęszczała

na ćwiczenia. - I oboje doskonale zdajemy sobie z tego

sprawę. Ale życie jest po to, aby się nim cieszyć. Od

życia nie powinno się uciekać.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała wbrew

sobie.

- To, że się go boisz, że go unikasz. Z powodu blizny

chowasz się przed ludźmi. Ten bandyta nie tylko pokie

reszował cię fizycznie, ale i psychicznie. Nikomu nie

ufasz. Odczuwasz lęk przed każdym, i obcym, i rodziną,

kto próbuje się do ciebie zbliżyć. Postanowiłaś zachować

incydent z Meredith w tajemnicy przed ojcem nie dla

tego, że ona cię o to prosiła, ale dlatego, że lękasz się

spojrzeć prawdzie w oczy, a prawda jest taka, że Mere

dith pogrąża się w szaleństwie. I jeszcze jedno, Sophie.

My. Ty i ja. Coś nas łączy, ale ty chowasz głowę w pia

sek. Kiedyś jednak zrozumiesz, że ucieczka nie ma sensu.

No, wysiadaj. Idź na zajęcia. Wrócę po ciebie za godzinę.

Przełykając łzy, które podchodziły jej do oczu i prze

słaniały mgłą wzrok, pociągnęła za klamkę.

- Kiepski z ciebie psycholog, wiesz, River? Ale zamiast

analizować innych, lepiej byś pomógł samemu sobie.

Pchnęła drzwi, ale powstrzymał ją, zanim zdołała wy

siąść.

174

KASEY MICHAELS

- Poczekaj! Nie można powiedzieć czegoś takiego jak

ty przed chwilą, a potem wysiąść jak gdyby nigdy nic.

Uważasz, że nie radzę sobie ze swoim życiem?

Przyjrzała mu się bacznie, po czym wyszczerzyła zęby

w drwiącym uśmiechu.

- A ty uważasz, że sobie radzisz?

- Sophie...
- No dobrze. Jesteś jak samotny wilk. Zresztą tak cię

często w myślach nazywałam, wiesz? Samotnym wil

kiem. Powiedz mi, River, kiedy ostatni raz dopuściłeś

kogoś do siebie? Pomijając swoją siostrę Cheyenne. No,

kiedy? Mówisz, że ja nikomu nie ufam. Mylisz się, Riv,

to ty nikomu nie ufasz. Wierzysz, że prędzej czy później

każdy cię opuści. A kiedy tak się nie dzieje, sam wszy

stkich od siebie odpychasz. Twoja matka umarła; poczu

łeś się opuszczony. Babka zabrała do siebie Rafę'a i Che

yenne. Ty zostałeś z ojcem. Ojciec cię bił. Odebrano mu

ciebie. Trafiłeś do domu dziecka. Nigdy po ciebie nie

przyszedł, nie próbował naprawić wyrządzonej ci krzyw

dy. Pewnie skakał do góry z radości, że pozbył się kło

potu. Prawda? Tak to sobie wyobrażałeś?

- Sophie, nie rób tego...
- Chcesz, żebym przestała? A dlaczego? Ty możesz

mi mówić, jakie mam problemy i skąd one wynikają,

a ja nie mogę zrewanżować ci się tym samym? Kiedy

przybyłeś na ranczo, byłeś spiętym, zbuntowanym, łatwo

wpadającym w złość młodzieńcem. Wszyscy chodzili

wokół ciebie na palcach, żeby tylko cię nie rozdrażnić.

Biedny River. Trzeba na niego chuchać i dmuchać. Bied

ny chłopiec. Bądźcie dla niego mili. Lubiłam cię, pró-

SAMOTNY WILK 175

bowałam się do ciebie zbliżyć, a ty mnie w końcu od
trąciłeś.

- Musiałem. Żebyś mogła studiować, poznawać ży

cie, zdobywać doświadczenie. Miałaś mnóstwo marzeń...

- A ty nie? Nigdy nie marzyłeś o mnie? Nigdy mnie

nie pragnąłeś?

- Pragnąłem. Dobrze o tym wiesz. I nadal pragnę.

Obruszyła się.

- Siebie możesz okłamywać, Riv, ale nie mnie. Byłeś

zamkniętym w sobie nastoletnim buntownikiem; wyro

słeś na zimnego twardziela, który umiejętnie skrywa emo

cje. Od najmłodszych lat pilnowałeś, aby nikt się do cie

bie nie zbliżył. Tak było dawniej i tak jest dziś, tyle że

dawniej robiłeś to w sposób jawny, a dziś w sposób za-

woalowany. Masz trzydzieści jeden lat, Riv. Kiedy wre

szcie zrozumiesz, że są ludzie, którzy cię kochają i nie

zamierzają cię porzucić? I kiedy wreszcie przestaniesz się

mnie bać? Tylko mi nie mów o miłości, Riv. Nie kochasz

mnie. Nikogo nie kochasz. Jest to uczucie całkowicie ci

obce.

River cofnął dłoń, którą zaciskał na jej ramieniu. Przez

długą chwilę Sophie przyglądała mu się w milczeniu. W je

go twarzy malował się ból, którego ona była sprawcą.

- Nie wracaj po mnie. Jestem już dużą dziewczynką.

Potrafię wezwać taksówkę - powiedziała.

Biorąc głęboki oddech, wysiadła pośpiesznie i za

trzasnęła za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

- Dziękuję, Inez - rzuciła przez ramię Meredith, kie

dy gosposia była już prawie za drzwiami.

Jakoś ciągle zapominała o zwrotach grzecznościo

wych, takich jak „proszę" i „dziękuję". Bądź co bądź

Inez Ramirez wykonywała swoje obowiązki. To, co do

niej należało i za co pobierała pensję.

Ramirezowie mieszkali na ranczu Coltonów; chodzili

syci, mieli dach nad głową oraz pracę, o jakiej inni mogą

tylko marzyć. Ale oczywiście to im nie wystarczało. Ich

ambicje sięgały dalej. Jedna z córek Inez, Maya, upodo

bała sobie Drake'a; pewnie liczyła, że przypadnie jej

w udziale cześć rodzinnej fortuny.

- Po moim trupie - poprzysięgła Meredith, sięgając

po stos listów, jakie Inez przyniosła jej do salonu. - Nie

dość, że ten mieszaniec ugania się za Sophie? Takie są

skutki, kiedy do domu sprowadza się bezpańskie kundle.

Ty stary głupcze! - zwróciła się do nieobecnego męża.

- Masz dwóch synów godnych fortuny Coltonów. Tylko

dwóch. Ale ty tego nie widzisz! Jesteś stary, głupi i ślepy!

Wzięła głęboki oddech, starając się uspokoić. Po co

psuć sobie nerwy? Powtarzała w duchu, że niedługo

wszystko się zmieni. Na lepsze.

Przejrzała korespondencję. Dwa tygodnie temu roze-

SAMOTNY WILK

177

słała zaproszenia na przyjęcie urodzinowe Joego. Teraz

nadchodziły odpowiedzi. Z uśmiechem na twarzy popa

czyła na adresy nadawców, po czym zaczęła kolejno roz

rywać koperty. Same potwierdzenia. Tak jak przypusz

czała, nie było ani jednej odmowy.

No proszę, jakie znakomitości! Senator Howard, kon-

gresman Blakely, wdowa po Reginaldzie Walkerze III na

leżąca do najwyższych sfer w San Francisco. Nagle Me

redith skrzywiła się na widok francuskiego znaczka; oho,

więc wścibska cioteczka Sybil zamierza zaszczycić bra

tanka swoją obecnością? No trudno; Meredith za nią nie

przepadała, ale przynajmniej będzie mogła pochwalić się

gościem z dalekiego Paryża.

Zostały jeszcze trzy tygodnie. Trzy tygodnie, a potem

już nic nie będzie takie samo.

Sięgnęła po resztę korespondencji. Boże! Niewiele

brakowało, aby przeoczyła najważniejszy list ze wszyst

kich, list w białej kopercie, bez adresu zwrotnego, za to

z wielkim stemplem: „Do rąk własnych"!

Miała ochotę jak najszybciej rozerwać kopertę; po

wściągając odruch, ostrożnie przecięła ją srebrnym no

żykiem i wyjęła złożoną wpół kartkę.

- „Droga pani Colton..."
Droga? Meredith prychnęła pogardliwie. Co za po

ufałość! Powinno raczej widnieć: Szanowna pani Colton.

Droga pani Colton, z przykrością muszą panią zawia

domić, że trop, którym podążałem w zeszłym miesiącu,
niestety, okazał się fałszywy. Wbrew naszym oczekiwa
niom, ani tu, ani w Newadzie nie udało mi się trafić na

178 KASEY MICHAELS *

ślad pani Patrycji Portman. „Patty Portmann" teorety
cznie pasuje do opisu. Jest białą kobietą rasy kaukaskiej,
o brązowych oczach, ciemnoblond włosach, średniego
wzrostu i średniej budowy. Ma pięćdziesiąt dwa lata. Jed
nakże od urodzenia mieszka w Las Vegas, a jej panień
skie nazwisko brzmi Schłenker. Potwierdzili to ku mojej
satysfakcji jej krewni oraz sąsiedzi-

To już piąty trop, który zaprowadził nas donikąd. Po

raz piąty nasze nadzieje spełzły na niczym. Nie śmiem
sugerować dalszych poszukiwań. Wiem, jakie są kosztow
ne, a przecież gwarancji, że odnajdziemy pani siostrą,
nie ma żadnych.

- Zaraz dojedziemy do „Ale..." - mruknęła pod no

sem Meredith i faktycznie, nie pomyliła się.

Ale, gdyby pani się zgodziła, chciałbym sprawdzić

ostatni trop, jaki nam pozostał. Mam na myśli ten adres
w Missisipi, który przekazała mi pani przed miesiącem.
Oczywiście decyzja należy do pani.

W każdym razie stawka byłaby taka sama jak dotąd.

Siedemdziesiąt dolarów za godzinę, do tego bilety lotnicze
oraz pokrycie kosztów utrzymania na miejscu.

Wypisała w myślach kolejny czek na sumę pięciocy-

frową, zastanawiając się, ile ich jeszcze zdoła wypisać,
zanim Joe zainteresuje się raptownie malejącym stanem

jej konta.

Całymi latami tkwił pogrążony w apatii, na nic nie

zwracając uwagi. Ale ostatnio jakby się otrząsnął; powoli

SAMOTNY WILK 179

wychodził z przygnębienia i przejawiał coraz większe

zaciekawienie światem.

To było niebezpieczne. Bardzo niebezpieczne. Dlate

go, niechętnie i z dużym ociąganiem, zdradziła detekty

wowi adres w Missisipi. Co innego odnaleźć siostrę, a co

innego zdemaskować samą siebie. Wolałaby, żeby dete

ktyw sam odkrył adres w Missisipi. Wtedy przynajmniej

mogłaby do końca udawać niewiniątko.

Tak czy inaczej, był to jeszcze jeden powód, dlaczego

postanowiła urządzić Joemu wspaniałe, huczne przyjęcie

urodzinowe. Męczyło ją bowiem ciągle napięcie, poczu

cie zagrożenia, strach przed ujawnieniem prawdy.

Wróciła do lektury listu.

Jeśli chodzi o tę drugą sprawę, z przykrością muszę

donieść, że nie mam najlepszych informacji. Owszem,
w tygodniu, który panią interesuje, oddano niemowlę do
adopcji. Ale nie jedno, lecz troje. W sumie w promieniu
mniej więcej stu pięćdziesięciu kilometrów, czyli na wska
zanym przez panią obszarze, adoptowano trzy dziewczyn
ki w wieku od kilku dni do dwóch miesięcy.

Z kolei w ciągu dwóch miesięcy od daty, którą pani

podała, i w promieniu trzystu kilometrów od miejsca zda

rzenia do adopcji

- lub do rodzin zastępczych - trafiło

piętnaście niemowląt płci żeńskiej rasy kaukaskiej.

Sprawdziłem też wszystkie zgony dziewczynek rasy kau
kaskiej, jakie odnotowano w tym czasie. Nie było wśród

nich dziecka, którego pani szuka. Obawiam się, że to je
dyna dobra wiadomość, jaką mogę pani przekazać.

Czas jest naszym wrogiem. Docieranie do informacji

180 KASEY MICHAELS

sprzed ponad trzydziestu lat nie należy do łatwych zadań
a sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że wiele dokumen
tów adopcyjnych pozostaje utajnionych. Wprawdzie po

jawiły się nowe regulacje prawne, ale adopcyjni rodzice

i adoptowane dzieci nadal mają ostateczny głos: ujaw
nienie adopcji zależy wyłącznie od ich zgody.

Wiem, że pragnie pani, abym kontynuował poszuki

wania. Tak jak dotąd, raz w miesiącu - częściej, jeśli zaj
dzie potrzeba - będę przysyłał pani sprawozdanie. Za
łączam rachunek za dotychczasowe usługi.

Meredith spojrzała na rachunek, po czym zmięła go

w dłoni i cisnęła przez pokój.

- Idiota! Zajmuje się tym od roku! Sami idioci! Boże,

iluż to ich musiałam wywalić! Własnego nosa nie umie

liby znaleźć, nawet gdyby im z niego ciekło!

Zesztywniała i zniechęcona, dźwignęła się wolno

z fotela. Musi odnaleźć Patsy! Musi odnaleźć Jewel!

Najpierw jednak musi pozbyć się Joego Coltona i jego

stada zawszonych kundli. Nie może mieć związanych rąk.

Podniosła z podłogi pomięty rachunek i rozprostowa

ła go. Detektyw otrzyma należne pieniądze. Tak, zapłaci

mu. Uczyni wszystko, absolutnie wszystko, żeby odna

leźć Jewel. Żeby odnaleźć Jewel i zniszczyć Patsy.

Żeby wreszcie nie wisiał nad nią żaden topór.
Bądź co bądź, to ona jest Meredith Colton. Tylko ona.

nikt inny. Wszyscy to wiedzą.

Błogi uśmiech zagościł na jej ustach, kiedy weszła

do łazienki i wyjęła z szafki małą brązową buteleczkę.

Nie może odstawić tabletek; musi je łykać, przynajmniej

SAMOTNY WILK

181

na razie, żeby się nie denerwować i niczym nie zdradzić,
potem wrzuci je do muszli klozetowej. Tam było ich miej-
sce - leków i tego konowała, który tak chętnie je prze

pisywał.

Wcale nie była szalona. Była najzdrowszą na umyśle

osobą, jaką znała. To świat oszalał, nie ona. Jak można

mścić się na kobiecie, która zabiła wrednego sukinsyna?

Jak można karać matkę za to, że chciała się dowiedzieć,

gdzie ten okrutny padalec ukrył jej nowo narodzone

dziecko? Jak można zamknąć ją na wiele lat za kratkami,

twierdząc, że jest chora i potrzebuje pomocy?

Pomocy? Owszem, potrzebowała pomocy. Ale nie ta

kiej, o jakiej myśleli szarlatani w białych fartuchach!

Wróciwszy do salonu, wyciągnęła z kieszeni niewiel

ki kluczyk i otworzyła szufladę biurka. Wyjęła z niej ma

łą, złożoną kartkę papieru z nazwiskiem oraz numerem

telefonu nędznego hoteliku.

Zdobycie tych informacji drogo ją kosztowało. Mu

siała pojechać do dzielnicy slumsów w Los Angeles. Tam

wskazano jej kogoś, kto - jeśli tylko zajdzie taka po

trzeba - skontaktuje ją z człowiekiem, który za odpo

wiednim wynagrodzeniem, nie zadając żadnych pytań,

zrobi wszystko, o co się go poprosi.

Meredith potarła ręką skroń. Czy zdobędzie się na od

wagę? Na tak ryzykowny krok? Ale czy ma inne wyjście?

Może wreszcie nadszedł czas, aby wezwać na pomoc fa

chowca, który w przeciwieństwie do prywatnych dete

ktywów będzie się kierował jedynie względami material

nymi, nie zaś względami moralno-etycznymi?

Miała nazwisko jednego człowieka, bez trudu może

182

KASEY MICHAELS

otrzymać nazwisko drugiego. Wystarczy zebrać się na od

wagę, stanąć twarzą w twarz z potencjalnym mordercą.

W porządku. Po przyjęciu urodzinowym. Zgłosi się

do faceta, kiedy wszyscy domownicy będą pogrążeni

w szoku i żałobie. Po co dwukrotnie narażać ich na cier

pienie? Po co mają osuszać łzy, a potem zaczynać szloch

od nowa? Lepiej raz, a dobrze. Najpierw Joe, parę dni

później Emily. Dwa trupy, dwa pogrzeby.

Emily. Płaczliwa, zadająca zbyt wiele pytań, powta

rzająca w kółko: „Widziałam dwie mamusie". Szlag by

ją trafił!

Tak. Kolejno, jedno po drugim, pozbędzie się wrogów.
- Sroczka kaszkę warzyła. Temu dała miseczkę, temu

dała łyżeczkę, temu Coltonowi łeb urwała i frrr odleciała.
Potem wróciła, kolejnego Coltona się pozbyła...

Roześmiała się wesoło, po czym przycisnęła ręce do

ust, żeby nikt jej nie usłyszał. Musi być ostrożna. Bardzo

ostrożna.

Wkrótce wytrzebi to całe tałatajstwo. Zostanie tylko

dwóch Coltonów. Jej synowie.

Oraz... jeśli tylko ten cholerny detektyw weźmie się

do roboty - Jewel.

- Wyglądasz tak, jakbyś przed chwilą zsiadł z konia

po trwającym tydzień galopie - powiedział Joe Colton.
wchodząc do małego mieszkanka nad stajnią.

River mruknął coś pod nosem, po czym podniósł do

ust butelkę piwa i pociągnął łyk.

Joe zestawił na podłogę dwie butelki, które jego przy

brany syn zdążył opróżnić.

SAMOTNY WILK 183

- Nie sądzisz, że masz już dość?

River popatrzył na ojca spode łba.

- Co, Kemo Sabe? Ognista woda białego człowieka nie

dobra dla jego czerwonoskórych braci? - spytał. Słysząc

własny sarkastyczny ton, wzdrygnął się z niesmakiem. -

Przepraszam, Joe. To było całkiem nie na miejscu.

- Masz rację. Nie wiem tylko, komu chciałeś na

ubliżać: sobie, mnie czy Indianom? - Starszy mężczyzna

usiadł na fotelu na wprost kanapy. - Chcesz o tym po

gadać?

- Nieszczególnie. - River uśmiechnął się speszony.

- Przyjechała już? Czy może postanowiła uciec z powro

tem do San Francisco, żeby być jak najdalej ode mnie?

- Przyjechała. Jakieś dwie godziny temu. Spytałem,

dlaczego wraca sama taksówką, a ona na to, że wolałaby

przez całą drogę skakać na jednej nodze, niż wsiąść z to

bą do samochodu. Domyślam się, że mieliście drobną

sprzeczkę?

- Sprzeczkę? Myśmy stoczyli wojnę. Atomową. Nie

widziałeś dymu w kształcie grzyba unoszącego się w po

wietrzu?

- Bardzo ją kochasz, prawda?

River potarł ręką brodę.
- Owszem, bardzo. Ale to beznadziejna sprawa.

Wzdychając ciężko, Joe splótł dłonie na kolanach.
- Pamiętam, kiedy pierwszy raz zobaczyłem Mere-

dith. - Pokręcił z niedowierzaniem głową. - Boże, to

było tyle lat temu, a czasem mi się wydaje, jakby minę

ło zaledwie parę miesięcy. Opowiadałem ci o naszym

pierwszym spotkaniu?

184

KASEY MICHAELS

Owszem, River znał tę historię, ale postanowił skła

mać. Niech staruszek opowie ją jeszcze raz, pomyślał;

niech sobie przypomni dobre stare dzieje.

- Nie - odparł. - I chętnie usłyszę. Najpierw jednak

zaparzę nam kawy.

Kiedy wrócił po kilku minutach, Joe siedział zasępio

ny, z nisko zwieszoną głową.

- Trzymaj. Czarna, a ponieważ Inez nie widzi, wrzu

ciłem ci dwie kostki prawdziwego cukru.

Joe przyjął z wdzięcznością filiżankę.
- Co ja się mam z tą kobietą! Myślałby kto, że do

ciągam do dziewięćdziesiątki. Jeszcze co najmniej przez

dziesięć lat mogłaby mi pozwolić jeść słodko, smacznie

i tłusto.

- Całe szczęście, że Inez się o ciebie troszczy. Twoje

ostatnie wyniki badań bardzo nas wszystkich zaniepo

koiły. Zbyt wysoki poziom cholesterolu, nadwaga, zmę

czenie i ospałość...

- Daruj sobie tę wyliczankę - oznajmił gniewnie Joe,

po chwili jednak spokorniał. - Zapomniałeś o chronicz

nym przygnębieniu. Psiakość, każdy na moim miejscu

byłby przygnębiony. Meredith...

- No właśnie - przerwał mu River. - Miałeś mi opo

wiedzieć, jak się poznaliście.

Joe potrząsnął głową.
- Brawo, River. Dobry w tym jesteś, wiesz? Aż dziw,

że rozmawiając z Sophie, nie umiesz zapobiec wybu

chom atomowym.

- Niestety, takich zdolności nie mam. - River uśmie

chnął się cierpko. - Ale może od ciebie się czegoś na-

SAMOTNY WILK 185

uczę? No, mów. Jak zdobyłeś serce pięknej nieznajomej?
Nie bardzo do siebie pasowaliście. Ty, wielkie niezdarne
chłopisko i ona, śliczna, dobrze wychowana młoda da
ma...

Joe wypił łyk kawy, po czym odstawił filiżankę na

stół.

- Rzeczywiście była śliczna i dobrze wychowana. No

i zdecydowanie była damą. - Popatrzył na Rivera, który

zajął swoje poprzednie miejsce na kanapie. - Samochód

odmówił jej posłuszeństwa. Jechaliśmy z Grahamem na

jakieś przyjęcie organizowane przez naszą firmę. Tuż za

Sacramento zobaczyliśmy na poboczu auto z uniesioną

maską. Zdaje się, że stare, zniszczone chevy. Meredith

stała obok, bezradna, z zagubionym wyrazem twarzy.

I piękna. Boże, ależ ona była piękna! W tamtych czasach

dziewczyny nosiły mini. Ona też. Miała na sobie krótką

niebieską spódniczkę w jakieś wzory, chyba kwiaty, ale

nie pamiętam, bo głównie wpatrywałem się w jej nogi.

Długie, zgrabne, opalone. O mało zębów sobie nie wy

biłem, usiłując pierwszy do niej dotrzeć, ale Graham mnie

przegonił.

- No tak, twój brat zawsze był od ciebie mniejszy,

więc pewnie i zwinniej szy - powiedział River.

Starszy mężczyzna umilkł zamyślony. Na moment

wrócił pamięcią do tamtego dnia, gdy po raz pierwszy

ujrzał Meredith. Przypuszczalnie na jej widok zaparło mu

dech, tak jak wiele lat później na widok Sophie zaparło

dech Riverowi. To niesamowite, przemknęło Riverowi

przez myśl, ale już wtedy wiedział, od samego początku

wiedział. No cóż, może wystarczy jeden rzut oka na taką

186

KASEY M1CHAELS

kobietę jak Meredith lub Sophie, aby mężczyzna zakochał

się na śmierć i życie.

- To prawda, mój mały braciszek jest nie tylko bar

dziej zwinny, ale i znacznie sprytniejszy ode mnie - pod

jął po chwili Joe. - Zanim się połapałem, co i jak, stałem

pochylony nad silnikiem, a ten skurczybyk notował sobie

jej numer telefonu. Umówili się na wieczór. Dasz wiarę?

- O, psiakość! - River doskonale znał całą historię,

ale zawsze słuchał jej z przyjemnością. - I co? Rozkwa

siłeś mu nos?

- Nie, chociaż miałem wielką ochotę. Do dziś pa

miętam wyraz zaskoczenia na twarzy Meredith, kiedy

Graham poprosił ją o numer telefonu. Patrzyła na mnie

wyraźnie zawiedziona, jakby wolała, abym to ja był na

miejscu Grahama. Na szczęście mój braciszek nawalił...

- Joe pociągnął kolejny łyk kawy, aby zwilżyć spierz

chnięte wargi. - Poprosił o numer Meredith odruchowo,

kierując się instynktem. Taki już był: pies na baby. Koło

pięknej dziewczyny nie potrafił przejść obojętnie. W każ

dym razie umówił się z nią na wieczór, mimo że o szóstej

miał spotkanie z jakąś sekretarką, prawdziwą seksbombą,

to jego słowa, którą poznał podczas swojej poprzedniej

bytności w Sacramento. No więc pobiegł na randkę z se

kretarką, mówiąc mi, że wróci przed dziewiątą, kiedy to

miał się spotkać z Meredith w holu naszego hotelu.

- Taki był z niego lowelas? - spytał żartem River.

- Czy lowelas to nie wiem, ale lekkoduch to na pew

no. W owym czasie słabo go znałem. Kiedy nasi rodzice

umarli, Grahamem zaopiekowali się dziadek z babcią,

a mną McGrathowie, kolega z wojska mojego ojca i jego

SAMOTNY WILK 187

żona. Nasze ścieżki zeszły się ponownie zaledwie kilka

miesięcy wcześniej, kiedy zaproponowałem bratu udział

w moim biznesie.

River pokiwał w milczeniu głową. Wiedział, że dziad

kowie odwrócili się od Joego. Wierzyli, że pijaństwo zię

cia przyczyniło się do wypadku samochodowego, w któ

rym zginął nie tylko on, ale również ich ukochana córka.

Ponieważ Joe przypominał z wyglądu ojca, nie chcieli

przyjąć go pod swój dach. Chętnie natomiast zaopieko

wali się jego młodszym bratem, Grahamem, który szczu

płą budowę, kolor oczu, włosów i rysy twarzy odziedzi

czył po matce. Graham wychowywał się w luksusie. Kie

dy dziadkowie popadli w niedostatek, przypomniał sobie,

że ma starszego brata, któremu całkiem nieźle się powo

dzi. River uwielbiał Joego; oboje byli dziećmi niechcia

nymi i odrzuconymi. Joe opowiedział mu o sobie, kiedy

River mieszkał w sierocińcu na ranczu w Hopechest.

Swoją opowieścią zdobył zaufanie chłopca, a więzi, jaka

się między nimi wytworzyła, nic nie mogło zerwać.

Z kolei za Grahamem River nie przepadał. Uważał,

że facet jest przebiegłym obibokiem, sprytnym oportu-

nistą, którego zżera zazdrość.

Dokończywszy kawę, Joe kontynuował opowieść.

- Nadeszła dziewiąta. Graham się nie pojawił. Kwa

drans po dziewiątej Meredith zadzwoniła na górę, żeby

spytać, co się dzieje. Postanowiłem skorzystać z okazji.

Zostawiwszy Grahamowi kartkę w recepcji, zaprosiłem

Meredith na kolację. - Zamknął oczy, uśmiechając się

błogo. - Rozmawialiśmy przez wiele godzin. O jej za

miarze podjęcia studiów, o tym, że chce zostać nauczy-

188 KASEY MICHAELS

cielką, o tym, jak kocha dzieci. Siedziałem zasłuchany,

ale pewnie słyszałem co trzecie słowo. Fascynował mnie

jej uśmiech, taki szczery i promienny, jej wielkie brązowe

oczy...

- Wiem - wtrącił River. - Sophie ma identyczne.

Wszystko w nich widać, radość, marzenia...

- Kiedy wreszcie zjawił się Graham, przepraszając za

spóźnienie, Meredith i ja zdążyliśmy się już umówić na

następny dzień. Z początku byłem kłębkiem nerwów.

Miałem dwadzieścia siedem lat i nigdy dotąd nie zabie

gałem o żadną kobietę. Ale Meredith potrafiła zadawać

pytania i potrafiła słuchać. Nim się spostrzegłem, opo

wiedziałem jej o sobie, o mojej rodzinie, o planach i dą

żeniach. Kiedy tamtego pierwszego wieczoru dołączył do

nas Graham, byliśmy tak pochłonięci sobą, że prawie

w ogóle nie zwracaliśmy na niego uwagi. Obraził się na

nas, potem jednak mu przeszło i rok później został świad

kiem na naszym ślubie.

River oparł łokcie na kolanach.

- Zastanawiałeś się kiedykolwiek, jak by się potoczy

ły wasze losy, gdyby Graham przybył punktualnie na

randkę? Myślisz, że on się nad tym zastanawia?

Joe potrząsnął przecząco głową.

- Wątpię. Czasem sobie żartuje, że złamaliśmy mu

serce. Kiedy indziej mi wytyka, że dopiero kiedy pozna

łem Meredith, zacząłem odnosić sukcesy w interesach,

więc gdyby to on ją poślubił, może on, nie ja, byłby

teraz właścicielem Colton Enterprises. Ale to tylko żarty.

Przecież nie mówi tego serio.

- Oczywiście, że nie - poparł go River, po czym

SAMOTNY WILK

189

zmienił temat. - Powiedz mi, Joe, jak udało ci się prze

konać Meredith, że ją kochasz?

- Hm... - Starszy mężczyzna potarł z namysłem

kark. - Nie mam pojęcia. Po prostu od początku coś mię

dzy nami zaskoczyło. Co nie znaczy, że się nie kłóciliśmy.

Zdarzały nam się sprzeczki i nieporozumienia, ale zawsze

wiedzieliśmy, że możemy na sobie polegać. Że bez

względu na to, co się stanie, nasza miłość przetrwa. Sta

ram się o tym pamiętać, Riv. Powtarzam sobie, że nie

wolno mi się poddać.

Po wyjściu Joego River sprzątnął ze stolika puste bu

telki po piwie oraz filiżanki po kawie i ruszył do łazienki.

Zamierzał wejść pod prysznic, odkręcić potężny strumień

gorącej wody, spłukać z siebie brud, oczyścić głowę

z ponurych myśli.

Rozebrał się do slipek, kiedy nagle coś spostrzegł.

Znikła biała plastikowa torebka z testami ciążowymi,

które kupił w aptece i za które Sophie go ofukała, mó

wiąc, żeby się nie wtrącał.

Był pewien, że położył torebkę na półce.
Zerknął do szafki pod umywalką, potem do szafki na

ręczniki. Przeszukał całe mieszkanie; sprawdził szafki ku

chenne, nawet zajrzał do pojemnika na śmieci, który stał

na dole przy schodach.

Torebki nigdzie nie było.
Wyparowała.

Wczoraj rano, kiedy Sophie wyrzuciła go z jego włas

nego łóżka, na pewno korzystała z łazienki. Czyżby to ona

wzięła torebkę? Po co, skoro wcześniej jej nie chciała?

190 KASEY MICHAELS

Zamknąwszy oczy, potarł ręką kark. Czy to dobry

znak, czy zły? Jeżeli okaże się, że Sophie nie jest w ciąży,

czy łatwiej mu będzie ją przekonać o swojej miłości?

Jeśli jednak okaże się, że jest w ciąży, wtedy... wtedy

nigdy mu nie uwierzy, że ją kocha i pragnie poślubić.

- Z seksem nie ma żartów - mruknął pod nosem,

ściągając slipki. Po chwili puścił strumień wody. - Trzeba

się zabezpieczać. A w ciążę zachodzić w sposób świa

domy.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Sophie wędrowała ścieżką w stronę stajni, powtarza

jąc w myślach wszystkie powody, dlaczego Rivera Ja

mesa należałoby przywiązać do słupa i porządnie wy-

chłostać.

Po pierwsze, sześć dni temu wrócił na ranczo, zosta

wiając ją samą w Prosperino. Owszem, sama kazała mu

wracać, ale przecież mógł zlekceważyć jej polecenie.

Po drugie, nie odzywał się do niej, odkąd niepotrzeb

nie nagadała mu do słuchu. Może część jej pretensji i za

rzutów była słuszna, ale oboje dobrze wiedzieli, że chodzi

o coś całkiem innego, że przystąpiła do ataku po to, aby

sprawić mu ból.

Po trzecie, i to ją najbardziej złościło, nie pozwolił,

by go przeprosiła. We wtorek rano wyjechał na jakiś po

kaz ujeżdżania i wrócił dopiero w czwartek wieczorem.

W czwartek wystroiła się na kolację. Czekała z niecierp

liwością, a on się nie pojawił. Ani razu nie zajrzał do

domu, odkąd wrócił z pokazu. Co za bezczelny typ!

Wcale nie chciała iść do niego do stajni. Zmusił ją.

Wiedział, że będzie miała wyrzuty sumienia i w końcu

nie wytrzyma.

Po czwarte... nie mogła sobie przypomnieć. Ale mu

siał być czwarty powód. I dziewiąty, dwunasty oraz czter-

192 KASEY MICHAELS

dziesty siódmy. Miała dziesiątki powodów, żeby być na

niego wściekła.

I setki powodów, żeby być zła na siebie. Wolała jednak

o nich nie myśleć. Gdyby zaczęła się zastanawiać, stra

ciłaby odwagę i zawróciła pędem do domu, a tam zamk

nęła się w sypialni, przykryła głowę poduszką i głośno

rozpłakała.

- Cześć, Drake - powiedziała do brata, który masze

rował ścieżką w przeciwną stronę niż ona. - Byłeś

w stajni? Jest tam River?

Drakę pokręcił głową.

- Nie, Soph. Chyba wybrał się do domu.
- Tam go na pewno nie ma - oznajmiła stanowczo.

- Właśnie stamtąd idę...

- Tak? No i co? Jak ci się podoba? Trochę mniejsza

wersja naszej hacjendy, nie? Ale tak to River zaplanował.

Skromną jednopiętrową budowlę, do której kiedyś

w przyszłości będzie można dobudować skrzydła.

Sophie wybałuszyła oczy.

- Na miłość boską, o czym ty mówisz? - spytała

zdziwiona.

- O domu Rivera - odparł Drake. Nagle uświadomi

wszy sobie, że Sophie nie ma o niczym pojęcia, uśmie

chnął się łobuzersko. - Mój Boże, ty nic nie wiesz!

Pokręciła przecząco głową; nie była w stanie wydo

być głosu.

- Ciekawe, dlaczego słowem się nie... Zresztą to nie

moja sprawa, no nie? Ależ z niego tajemniczy gość...

Po chwili opowiedział siostrze o ziemi, którą River

kupił od Joego, o domu, jaki budował, o stajni, która była

SAMOTNY WILK

193

już skończona, o hodowli koni, jaką zamierzał założyć

za miesiąc lub dwa.

- Naprawdę nic ci o tym nie wspomniał?

- Nic a nic. - Sophie przełknęła łzy. - Może to miała

być niespodzianka? Diabli wiedzą. Ale dzięki za infor

macje, Drake. Nienawidzę niespodzianek.

Minęła brata, kierując się w stronę stajni.
_ Dokąd to, Soph?! - zawołał za nią. - Przecież mó

wiłem, że Rivera tam nie ma.

- Na przejażdżkę - odparła, w tym momencie podej

mując decyzję. - Mój terapeuta powiedział, że mogę,

więc... - Wzruszyła ramionami.

- Jesteś pewna?
- Jasne. - Pomachawszy bratu na pożegnanie, ruszyła

przed siebie. - Absolutnie pewna.

Po czwarte: nie musiała wynajdywać kolejnych po

wodów. Krew ją zalewała na samą myśl o Riverze Ja

mesie!

Chociaż siedziała w ulubionym fotelu, sprawiała wra

żenie, jakby znajdowała się nad krawędzią przepaści. Sto

pami wpijała się w ziemię, kolana miała złączone, ręce

zaciśnięte na oparciu. Oddychała szybko i nerwowo.

- Louise, uspokój się - powiedziała doktor Wilkes,

siadając na składanym krzesełku naprzeciwko swojej pa

cjentki. - Nie poddam cię zbyt głębokiej hipnozie. Obie

cuję.

- Wiem. - Louise popatrzyła smętnie na fontannę. -

A jeśli nagle obudzi się moja wredna połowa? A jeśli

nie będzie chciała z powrotem zniknąć?

194 KASEY MICHAELS

Doktor Martha Wilkes pokiwała głową, jakby spodzie

wała się takiego pytania, po czym starannie dobierając

słowa, odparła:

- Zrozum, kochanie, wcale nie jesteśmy pewne, czy

cierpisz na rozszczepienie osobowości. Niektóre objawy

się zgadzają, ale nie wszystkie. Stąd pomysł poddania

cię hipnozie. Może po prostu masz amnezję? Zdarza się,

że podczas wypadku albo jakiegoś traumatycznego prze

życia człowiek traci pamięć.

- Już to mówiłaś. Ale... amnezja? Zawsze sądziłam,

że to coś, co przytrafia się bohaterom filmów i książek.

- Zgadzam się, że jest to rzadka dolegliwość, równie

rzadka jak rozszczepienie osobowości, ale nikt jej sobie

nie wyssał z palca. Ona naprawdę istnieje. Posłuchaj,

Louise. Od lat staram się ci pomóc, zyskać twoje zaufa

nie. Próbowałyśmy już wszystkiego. Owszem, czynimy

postępy, ale w sumie niewielkie. Bo z jednej strony szu

kasz u mnie pomocy, a z drugiej wzbraniasz się, kiedy

chcę ci ją ofiarować. Znalazłyśmy się w impasie i sama

o tym wiesz. Pozostała nam tylko hipnoza. Zanim do niej

przystąpimy, muszę zadać ci jedno pytanie. Czy ufasz

mi, Louise?

Koniuszkiem języka Louise oblizała wargi.

- Przecież wiesz, że tak. - Na jej ustach pojawił się

wymuszony uśmiech. - No dobrze, spróbujmy. Włącz

fontannę. Od tygodnia nie mam odwagi się do niej zbli

żyć...

Martha Wilkes wcisnęła przycisk, starając się zacho

wać neutralny wyraz twarzy, kiedy Louise zesztywniała

na widok i dźwięk spływającej kaskadą wody.

SAMOTNY WILK 195

- W porządku, kochanie. Spójrz na wodę. Słyszysz

jej kojący szum? Prawda, jak ładnie szemrze?

- Tak. Bardzo ładnie - przyznała Louise, rozluźniając

ręce zaciśnięte na poręczy fotela. Po chwili położyła je

na kolanach.

- No właśnie - ciągnęła lekarka. - Ładnie i kojąco.

Stajesz się coraz bardziej odprężona. Czujesz, jak napię

cie cię opuszcza. Znikają wszystkie twoje troski i zmar

twienia. Odpływają daleko. Słyszysz tylko cichutki szum.

Łagodny jak plusk deszczu w wiosenny poranek, kiedy

leżysz senna w łóżku. Czy jesteś senna, Louise? Powieki

ci opadają, są takie ciężkie. Zamknij oczy, Louise. O tak,

dobrze. Zamknij oczy i wsłuchuj się w szum wody.

W szum wody i w mój głos. Niczego więcej nie słyszysz.

Tylko woda i mój głos...

Louise zamrugała powiekami i posłusznie zamknęła

oczy.

Doktor Martha Wilkes również. Na moment przyło

żyła palce do powiek, usiłując się skupić, zebrać myśli.

Od tygodnia ćwiczyła z Louise techniki relaksacyjne,

więc nawet się nie zdziwiła, że tak łatwo udało się jej

wprowadzić ją w trans.

- No dobrze, Louise - podjęła po chwili monolog.

- A teraz cofniemy się. Do tamtego ogrodu i tamtej fon

tanny. Widzisz je? Tamten ogród i fontannę?

Louise skinęła głową.
- Tak - odparła szeptem. - Widzę.

- Jesteś tam, Louise? Czy jesteś w tamtym ogrodzie?

Czy widzisz samą siebie?

- Tak.

196 KASEY MICHAELS

- Doskonale. Powiedz mi: co robisz, Louise? Co ro

bisz w tym ogrodzie?

- Śpiewam. - Wargi jej zadrżały. - Obie śpiewamy.

- Oczy wciąż miała zamknięte, lecz szeroki uśmiech

opromieniał jej twarz. - „Stary niedźwiedź mocno śpi,

stary niedźwiedź mocno śpi..."

- Ślicznie, Louise. A kto obok ciebie stoi? Jakieś

dziecko?

Louise zmarszczyła czoło i jeszcze mocniej zacisnęła

powieki.

- Tak. Dziewczynka. Ojej, jaka podobna do mnie...

- Głos się jej załamał, a na twarzy pojawił się wyraz

bezbrzeżnego smutku. - Wygląda zupełnie jak ja.

- Ale nie jest tobą, prawda, Louise? Jest małą dziew

czynką. Jak ma na imię? Możesz ją spytać?

Louise przechyliła głowę na bok, jakby się w coś

wsłuchiwała.

- Nie słyszę, co mówi... Ona wciąż śpiewa: „My się

go boimy, na palcach chodzimy. Jak się zbudzi, to nas

zje! Jak się zbudzi, to nas zje!" Obie strasznie chicho

czemy...

Przez kilka sekund lekarka w milczeniu obserwowała

błogi uśmiech rozjaśniający oblicze pacjentki.

- Louise, czy dziewczynka już skończyła? Czy skoń

czyła śpiewać?

- Powiedz, maleńka, jak ci na imię? - spytała Louise.

zwracając się do dziecka, które widziała oczami

wyobraźni. - Dlaczego jesteś taka podobna do mnie?

Dlaczego wspólnie śpiewamy piosenkę o starym

niedźwiedziu?

SAMOTNY WILK 197

Pacjentka przejęła inicjatywę; sama zadawała pytania.

Martha Wilkes wstrzymała oddech. Nie chciała jej prze

szkadzać, wiedząc, że to może wszystko zepsuć. Czekała.

Louise ponownie skinęła głową.

- Jakie ładne imię. Moja babcia miała identyczne.

Doktor Wilkes uniosła brwi. No proszę! Louise po

znała nie tylko imię dziecka, ale skojarzyła je z imieniem

swojej babki. To spory postęp. Można bezpiecznie zlecić

jej kolejne zadanie.

- Louise, czy mogłabyś spytać dziewczynkę, kim

jest? Co robi w ogrodzie? Dlaczego razem śpiewacie?

Louise zesztywniała, a lekarka natychmiast zrozumia

ła swój błąd. Za szybko! Zbyt wiele chciała osiągnąć

naraz. Dlaczego się tak niecierpliwiła?

- Nie, Louise! Lepiej nie. O nic nie pytaj. Po prostu

bądź w ogrodzie, śpiewaj z dziewczynką. Dobrze? Wróć

do ogrodu, ciesz się słońcem...

Louise otworzyła oczy. Wyzierał z nich strach.
- Co się stało? Gdzie się podziała dziewczynka? Co

ty tu robisz? To nie twój ogród! To mój ogród. Idź sobie!

Nie chcę, żebyś tu była.

- Louise! - oznajmiła głośno lekarka, usiłując zapa

nować nad pacjentką. - Pora wrócić. Pora opuścić ogród.

- Mama mówiła, żebym z nikim o tobie nie rozma

wiała - kontynuowała Louise, zagubiona we własnym

świecie. - Mówiła, że jesteś chora, że nie możemy się

z tobą widzieć. Że najlepiej, byśmy o tobie zapomnieli.

Nie chciałam, ale wytłumaczono mi, że tak trzeba. Że

takie jest twoje życzenie. Zamierzałam mu powiedzieć,

lecz jakoś nigdy nie było okazji. A teraz jest już za późno.

198

KASEY MICHAELS

Nie żyjesz. Mam list z tego zakładu, do którego cię wy

słano. Tak w nim napisali. I tak mi powiedzieli. Ze nie

żyjesz. Boże, dlaczego jesteśmy jak dwie krople wody?

Nienawidzę naszego podobieństwa! Odezwij się, Patsy.

Nie stój jak niemowa. Powiedz, Patsy, co robisz w moim

ogrodzie?!

- Louise! Louise! - Martha Wilkes wyłączyła fon

tannę. - Wystarczy! Skup się! Słyszysz tylko mój głos.

Powoli zaczynasz się budzić, wracać do rzeczywistości...

Lekarka zapanowała nad sytuacją. Przemawiając ko

jąco do pacjentki, mówiąc jej, by się odprężyła, obiecując,

że kiedy się obudzi, będzie się czuła spokojna i wypo

częta, ostrożnie wyprowadziła ją z transu.

Odetchnęła z ulgą, kiedy Louise otworzyła oczy

i spytała:

- Co się stało? Powiedziałam coś?
- Niewiele - odparła Martha Wilkes, uznając, że kie

dy indziej omówi z pacjentką to, co wydarzyło się pod

czas hipnozy. - Byłaś w ogrodzie. Nie możemy się spie

szyć, Louise. Musimy posuwać się wolno, krok po kroku.

Skinąwszy ze zrozumieniem głową, Louise podniosła

się z fotela i podeszła do stołu, na którym stał dzban le

moniady.

- Louise, jak miała na imię twoja babka? - Z tonu

lekarki można by sądzić, że pyta o pogodę: czy do wie

czora się przejaśni, czy bardziej zachmurzy?

Louise przechyliła dzban nad szklanką.

- Moja babka? Sophie. Dlaczego pytasz?

- Bez powodu - odparła Martha.

Czekała.

SAMOTNY WILK

199

Długo nie musiała czekać. Louise poderwała głowę.

Szklanka przewróciła się; lemoniada wylała się na stół,

zaczęła skapywać na ziemię.

Louise wbiła oczy w lekarkę.

- Martho! Skąd ja to wiem? Wcześniej tego nie pa

miętałam. Nic nie byłam w stanie powiedzieć o mojej

rodzinie.

Doktor Wilkes wzruszyła ramionami.

- Zdarza się, że czasem po sesji człowiek nagle sobie

coś przypomina. Jakiś nieistotny szczegół. Pomyślałam,

że warto spróbować. Ale nie przejmuj się. Potrzebujesz

pomocy?

Pomocy? Louise zmarszczyła czoło, po czym widząc

skierowane na stół spojrzenie, opuściła wzrok.

- Ojej! Nawet nie zauważyłam! Przyniosę papierowe

ręczniki.

Martha Wilkes pokiwała głową. Sama nie ruszyła się

z miejsca. Usiłowała przetrawić to, co usłyszała.

Sophie. Dziewczynka w ogrodzie miała na imię So

phie. A nazwisko? Po raz kolejny przewinęła się też po

stać jakiegoś mężczyzny. „Zamierzałam mu powiedzieć".

Mężczyzny, który musiał wiele dla Louise znaczyć, który

odegrał dużą rolę w jej życiu. Kim był?

No i najważniejsza rzecz: skąd się Patsy wzięła

w ogrodzie? W dodatku - jeśli ona, Martha, dobrze zin

terpretowała słowa Louise - dorosła Patsy. Patsy - tak

miała na imię Louise. Patsy to Louise. Dorosła Patsy,

kobieta bliźniaczo podobna do Louise, to właśnie Louise.

Tyle że nie powinna przebywać w ogrodzie.

Według Louise, Patsy umarła. Stwierdziła wręcz, że

200 KASEY MICHAELS

dostała list - skąd? z St. James? - w którym informo

wano ją o śmierci Patsy. Ale czy na pewno o śmierci

czy może o odejściu? Co takiego Louise otrzymała?

Świadectwo zdrowia czy akt zgonu?

Lekarka wsparła brodę na łokciu i pogrążyła się w za

dumie. Kogo Louise zobaczyła w ogrodzie? Siebie? Tę

drugą, okrutną Louise, o której starała się zapomnieć?

Czy to była amnezja czy rozszczepienie osobowości? Do

ktor Wilkes bardziej była skłonna przychylić się do amne

zji, ale nie miała stuprocentowej pewności.

Tak czy inaczej coś wreszcie drgnęło. Wkrótce poznają

odpowiedź. Bez względu na to, kogo lub co Louise uj

rzała, powoli zbliżały się do kresu. Po latach terapii ko

niec był w zasięgu wzroku. Dawno temu Martha Wilkes

obiecała zarówno sobie, jak i Louise, że nie podda się.

dopóki nie rozwikła wszystkich wątpliwości.

River chodził od jednego pokoju do drugiego, nie do

wierzając własnym oczom. Postęp był niesamowity.

Nie zaglądał tu od dwóch tygodni, bo nie wiedział,

co go czeka. Sophie dawała mu nieźle w kość. Nie po

trafił podjąć decyzji, czy powiedzieć jej o domu, czy nie.

Czy wiadomość ją uraduje, czy doprowadzi do jeszcze

większej furii.

Źle to sobie wszystko wykalkulował. Dlaczego tak

długo zwlekał? Gdyby w zeszłym roku pogadał z Joem.

poprosił go o pożyczkę, po czym zakręcił się wokół So

phie, może byliby już małżeństwem? Może nawet jakieś

maleństwo byłoby w drodze?

Zamiast tego Sophie zaręczyła się z Chetem, została

SAMOTNY WILK 201

napadnięta w ciemnej alejce i o mało nie straciła życia.

Zaręczyny zerwała. Potem w jego, Rivera, ramionach

szukała pocieszenia. Niewykluczone, że po rozkoszach

wspólnie spędzonej nocy zaszła w ciążę. I teraz go nie

nawidzi.

Pokonując po dwa stopnie naraz, zmierzał ku mał

żeńskiej sypialni. Małżeńskiej? W każdym razie sypialni,

w dodatku największej z trzech, jakie znajdowały się na

piętrze, a do tego jedynej z własną łazienką. Wannę

i prysznic wstawiono przed paroma tygodniami, teraz

jednak wszystko już było gotowe: białe kafelki, biała te

rakota, dwie sąsiadujące ze sobą umywalki połączone jas

nozielonym blatem, białe szafki, błyszczące mosiężne

krany. Wszystko nowe, lśniące, czekające na użytkow

ników.

Wyglądało to nieźle, lepiej niż się spodziewał. Z po

czątku nie był pewien ręcznie malowanych kafelków nad

wanną, które miały się układać w bukiet polnych kwia

tów, ale glazurnik go przekonał. Kobiety to uwielbiają,

powtarzał.

Oczami wyobraźni River zobaczył Sophie kąpiącą się

w owalnej wannie. Zanurzona w pianie, opowiada mu

coś ze śmiechem, podczas gdy on stoi przed lustrem, go

ląc całodzienny zarost. Miała tak miękką, tak delikatną

skórę, że nie chciał jej podrapać.

Potrząsnął głową, usiłując wyrwać się z zadumy. Po

chwili wrócił na dół. W przyszłym tygodniu ściany zo

staną pomalowane, drewniane podłogi polakierowane.

Kuchnia jest już gotowa. No, prawie. Jeszcze nie dotarł

zamówiony przed tygodniem piec.

202

KASEY MICHAELS

Wkrótce mógłby się wyprowadzić ze swojego małego

mieszkanka nad stajnią i tu zamieszkać. Zwiększyłby od

ległość między sobą a Sophie o jakieś trzy, cztery kilo

metry; już by nie przylatywała do niego w środku nocy,

żeby zrobić mu awanturę, wypłakać mu się na ramieniu,

ogrzać jego puste łóżko lub uradować jego stęsknione

serce.

- Podoba mi się.
Podskoczył gwałtownie, upuszczając klucz, który wyj

mował z zamka.

- Sophie?
Odwrócił się. Stała w cieniu, na szerokiej werandzie,

wsparta o jeden z filarów podtrzymujących dach.

- Skąd... Jakim cudem...?
- Wystarczyło zapytać - odparła. - Wbrew temu, co

sądzisz, żyją na tym świecie otwarci, prawdomówni lu

dzie, którzy nie czynią ze wszystkiego tajemnicy.

- Już wiem! Drake! Cholera, jak na faceta, który

uczestniczy w tajnych misjach i zna sprawy, o jakich re

szta społeczeństwa nie jest informowana, twój kochany

braciszek ma wyjątkowo długi język.

Sophie spoważniała.

- Masz szczęście, że po drodze złość ze mnie wy

parowała. Dlaczego nic mi nie powiedziałeś, że budujesz

dom? W ogóle nie zamierzałeś?

W milczeniu schylił się po klucz i otworzył drzwi.
- Oprowadzić cię?

- Pewnie. Stajnię już obejrzałam. Zresztą w jednym

z boksów zostawiłam konia. Nie jest tak duża jak ta na

ranczu, ale w zupełności wystarczy. Całkiem mi się podoba.

SAMOTNY WILK 203

- To miło.

Miał wrażenie, że rozmawiają z sobą jak para znajo

mych, których niewiele łączy - uprzejmie, lecz chłodno

i obojętnie. A przecież...

- Przyjechałaś konno? - zdumiał się nagle. - Kto ci

pozwolił dosiadać konia?

Minąwszy go, weszła do środka.
- Mój terapeuta. Po środowych zajęciach. O czym

byś wiedział, gdybyś pojawił się na lunchu czy kolacji.

Prawdopodobnie za dwa tygodnie w ogóle pożegnam się

z ośrodkiem. Mamy w domu automatyczną bieżnię, mo

gę dalej sama ćwiczyć. Żeby to uczcić, w czwartek Inez

upiekła moje ulubione ciasto bananowe. Ale tego dnia

też nie raczyłeś pojawić się na kolacji.

- To już wszystkie pretensje czy jeszcze masz jakieś?

- spytał River, wędrując za Sophie od salonu przez ja

dalnię do dużej kuchni urządzonej w stylu rustykalnym.
- Przepraszam, że ominęły mnie twoje sukcesy.

- W porządku - mruknęła Sophie i wyjrzała przez

okno nad zlewem. - W moim mieszkaniu w San Fran

cisco też mam okno nad zlewem, tyle że z widokiem na

mur. Wścieka mnie to, ilekroć myję naczynia. Hm, ładna

podłoga. - Potarła o nią czubkiem buta. - Prawdziwa

cegła?

- Niezupełnie. Jest to coś, nazwy nie pamiętam, co

z wyglądu przypomina cegłę, ale jest od niej bardziej

trwałe, bardziej odporne na zarysowania i łatwiejsze do

utrzymania w czystości. Co stanowi niewątpliwą zaletę,

zważywszy na ilości brudu, jakie zawsze wnoszę na bu

tach. Żadne wycieraczki nie pomagają.

204 KASEY MICHAELS

- No tak, a prawdziwy kowboj w skarpetach czy

kapciach nie chodzi. - Przesunęła palcem po kranie, p

blacie, po drzwiach lodówki. Kiedy wreszcie zabrakło

powierzchni do dotykania, odwróciła się i oparła plecami

o szafkę. Spojrzała na Rivera, po czym zwilżyła wargi

i wbiła wzrok w podłogę. - A co jest na górze?

- Ty, Sophie - odparł cicho. - Tylko ty. Szkoda że

jedynie w mojej wyobraźni.

Zamknęła oczy i westchnęła głęboko.
- No tak. Górę zwiedzę innym razem. Obiecałam Re

bece i Emily, że... że wybiorę się z nimi do kina. Więc..

sam rozumiesz. - Uśmiechnęła się promiennie, ale nic

był to naturalny uśmiech.

Kiedy postąpiła krok naprzód, River ujął ją za łokieć

- Powinniśmy porozmawiać, Soph. Nie możemy

tkwić w takim zawieszeniu.

Pochyliła głowę; unikała jego spojrzenia.

- Tak. Ale najpierw chcę wiedzieć, na czym stoję.

- Robiłaś sobie test?
- Nie, nie robiłam żadnych testów! - Spojrzała w su

fit. - Tylko dlatego, że okres mi się...

- Że okres ci się spóźnia? To chciałaś powiedzieć?

Szarpnęła rękę, oswobadzając się z jego uścisku.

- Takie opóźnienie o niczym nie świadczy! Napad

nięto mnie, przeżyłam silny wstrząs psychiczny. W ciągu

ostatnich kilku tygodni w moim życiu zaszły ogromne

zmiany. Zerwane zaręczyny, tamta noc z tobą, incydent

z mamą... W stresowych sytuacjach trudno wymagać,

aby organizm funkcjonował sprawnie.

Starał się zachować rozsądek.

SAMOTNY WILK

205

- To prawda, ale równie dobrze możesz być w ciąży.

- Nie, nie mogę!

- Możesz, Sophie. Nie zaprzeczaj, tylko zrób sobie

test. Wtedy będziemy mieli jasność...

Zarumieniła się po czubki uszu.
- Jaką jasność, Riv? O jakiej jasności mówisz? Gdy

by faktycznie okazało się, że jestem w ciąży, skąd mo

głabym wiedzieć, czy ty... Czy naprawdę... Do diabła

z tym wszystkim! Zostaw mnie, River! Daj mi święty

spokój!

- Wyjdź za mnie, Sophie. Nie odmawiaj. Wyjdź za

mnie. Proszę cię. Nie rób żadnych testów. Co ma być,

to będzie. Razem będziemy czekać, razem się niecierpli

wić, cieszyć lub smucić...

Potrząsnęła głową i cofnęła się o krok.
- Nie mogę, Riv. Nie mogę.

Odwróciła się, a on pozwolił jej odejść. Znów po

zwolił jej odejść. Ale wiedział, że nie będzie to długie

rozstanie; wkrótce ją zdobędzie.

Tak, tym razem wszystko rozegra inaczej.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Obserwując przygotowania czynione w Hacienda del

Alegria, ktoś mógłby pomyśleć, że rodzina Coltonów szy

kuje się do wesela. Cały jeden pokój na parterze prze

znaczony był na upominki. Wzdłuż ścian stały stoły, na

których układano nadchodzące od paru dni prezenty.

Nie były to jednak prezenty, jakie zwykle otrzymują

nowożeńcy - tostery, czajniki, noże elektryczne. Nie.

wśród wyeksponowanych na stole podarków znajdowały

się rzeczy odpowiednie dla senatora Josepha Coltona: sre

brną taca, zegar z wahadłem, elegancki zestaw składając

się ze złotego pióra i pozłacanego ołówka.

Przechodząc obok przykrytych obrusami stołów, So

phie rzuciła okiem na srebrną łyżkę do butów z wygra

werowanym monogramem solenizanta. Pokręciła z nie

dowierzaniem głową. Ależ ludzie miewają pomysły!

Siodło, które dostarczono wczoraj od pracowników

należącej do Coltonów stacji radiowo-telewizyjnej w Te

ksasie, sprawiło Joemu ogromną przyjemność. „Z życze

niami, by pan przecierał coraz to nowsze szlaki" widniał

napis na doczepionej do siodła białej karteczce. Sophie

uśmiechnęła się na wspomnienie ojca, który przeczytał

kartkę, po czym odłożył ją na bok z udanym oburzeniem

„Boże kochany, co oni myślą? Ja wcale nie przechodzę

SAMOTNY WILK 207

na emeryturę! Po prostu kończę sześćdziesiąt lat. Co by

najmniej nie napawa mnie radością".

Sophie przejęła na siebie obowiązek rozpakowywania

upominków i ustawiania ich tak, by jak najpiękniej się

prezentowały. W specjalnym zeszyciku starannie zapisy

wała, kto co przysłał, aby po przyjęciu ojciec mógł wy

słać listy z podziękowaniami.

Bawiło ją to zajęcie. Pochłonięta upominkami, fizy

koterapią, na którą trzy razy w tygodniu jeździła do Pro-

sperino, i ćwiczeniami, które sumiennie, rano i wieczo

rem, wykonywała w domu, nie miała czasu biegać do

stajni.

River nie narzucał się jej i była mu za to wdzięczna.

Nie narzucał się, ale i nie pozwalał o sobie zapo

mnieć. Codziennie przysyłał jej jakiś drobiazg. A to bu

kiet kwiatów związanych ładną niebieską wstążką, a to

pachnące mydełka w małym wiklinowym koszyczku.

Raz była to książka o kulturze Indian zamieszkujących

kontynent amerykański, innym razem lizak zapakowany

do brązowej torby z nazwą sklepu mieszczącego się mię

dzy ranczem a Prosperino, sklepu, do którego jeździli ca

łymi latami właśnie po te lizaki.

Prezenciki zawsze znajdowała w swoim pokoju na

łóżku. Usiłowała przyłapać Rivera na tym, jak je wnosi,

ale ani razu się jej nie udało; widocznie robił to o różnych

porach dnia.

Może czekał, aż ona zmięknie i przyjdzie do niego?

Chociaż nie. Raczej podejrzewała, że sam do niej przyj

dzie. W swoim czasie, gdy uzna, że jest gotów.

Nie była pewna, jak zareaguje, zwłaszcza odkąd wie-

208

KASEY MICHAELS

działa. Tamtego dnia, kiedy poprosił ją o rękę, zrobiła

wreszcie test ciążowy. Następnego dnia zrobiła drugi. Po

tem trzeci i czwarty. I tak codziennie, dopóki wszystkich

nie zużyła.

Podeszła do stołu przy drzwiach, na którym stały do

starczone rano i wciąż nie rozpakowane przesyłki. Jedna

z nich - przekonała się, biorąc ją do ręki i lekko potrzą

sając - była w wielu drobnych kawałkach. Ją pierwszą

Sophie rozpakowała.

I rzeczywiście. Z trudem domyśliła się, że potłuczone

szkło tworzyło kiedyś kryształową karafkę. W jednym

kawałku przetrwał tylko korek. Wsunęła pudło pod stół

i zasłoniła obrusem. Później się tym zajmie.

Otworzyła następne cztery pakunki. Z pierwszego wy

jęła kolejną srebrną tacę; z drugiego oprawione i podpi

sane zdjęcie Joego Montany, który należał do ulubionych

sportowców jej ojca; z trzeciego ładny komplet kielisz

ków do wina o różnokolorowych nóżkach i podstaw

kach; z czwartego zaś złoty zegarek kieszonkowy, który

miał taką masę tarcz i wskazówek, że oprócz faz księżyca

zapewne pokazywał również czas na Marsie.

Cztery wspaniałe, starannie dobrane prezenty. Sophie

uśmiechnęła się. Jej ojciec był powszechnie lubianym

i szanowanym człowiekiem. Może te materialne oznaki

sympatii od przyjaciół i współpracowników zdołają

choćby w minimalnym stopniu wynagrodzić mu smutki

i kłopoty, jakie towarzyszą mu na co dzień.

Szósty pakunek był mały, lecz stosunkowo ciężki. Na

widok znajomego charakteru pisma Sophie nie potrafiła

ukryć zdziwienia.

SAMOTNY WILK 209

- Chet przysłał ojcu prezent?

Z wahaniem otworzyła pudełko. Jej oczom ukazał się

szklany przycisk z zatopioną w środku złotą dwudzie-

stodolarową monetą wybitą w roku narodzin Joego. Ład

ne i pomysłowe, pomyślała, lecz w stylu Cheta: na po

kaz. Na dnie pudełka leżała kartka: „Sto lat, senatorze!

Żałuję, że nie mogę osobiście złożyć panu życzeń, ale

jestem pewien, że pańskie przyjęcie urodzinowe okaże

się wydarzeniem roku!"

Podpisał kartkę imieniem i nazwiskiem. Wyżej wid

niała nazwa firmy: Wallace Enterprises.

- Jeszcze nie wysechł atrament na czeku, który mu

wystawiłam - mruknęła Sophie, ustawiając przycisk na

jednym z udekorowanych stołów - a on już kupuje pre

zenty na koszt firmy.

Skarciła się w myślach za swoją podejrzliwość. Ale

w głębi duszy wiedziała, że ma rację. Chet jak kot zawsze

spadał na cztery łapy.

Skończywszy układać prezenty, wsunęła pudła jedno

w drugie, a wstążki i opakowania wepchnęła do plasti

kowej torby. Teraz należy wziąć wszystko pod pachę i za

nieść do pojemników na śmieci. Potem może się skupić

na codziennej porcji ćwiczeń.

Ponieważ najkrótsza trasa wiodła przez patio, Sophie

skierowała się w stronę drzwi balkonowych. Wyszedłszy

na zewnątrz, postawiła pudła na ziemi i obróciła się, aby

zamknąć za sobą balkon. Nagle usłyszała głosy. Ktoś

wszedł do pokoju, który przed chwilą opuściła.

Pokój należał do najbardziej nasłonecznionych w ca

łym domu. Żeby się za bardzo nie nagrzewał, Meredith

210 KASEY MICHAELS

zarządziła, aby w oknach zawieszono żaluzje. Żaluzje

były zaciągnięte, toteż Sophie nic nie widziała. I nikt jej

nie widział.

To dobrze. Nie miała ochoty z nikim rozmawiać, a już

zwłaszcza z matką. Zmienne nastroje matki, która w cią

gu dosłownie paru sekund z euforii potrafiła popaść

w skrajną rozpacz, działały na nią przygnębiająco.

Zamierzała zamknąć cicho drzwi, tak by nikt się nie

zorientował, że za nimi stoi, i wycofać się pośpiesznie

na taras, ale nagle, słysząc głos stryja Grahama, zamarła

z ręką na klamce.

- Zrozum, jeżeli prawda kiedykolwiek wyjdzie na

jaw, on nas zabije. Dobrze o tym wiesz.

- Co mam zrobić? Rozciąć sobie żyłę i własną krwią

podpisać oświadczenie? - spytała gniewnie Meredith. -

Mówię ci, że Joe niczego się nie dowie. Przynajmniej

nie ode mnie. To ty nie potrafisz trzymać języka za zę

bami.

- W porządku, może faktycznie za bardzo się dener

wuję. Ale znów zaczął przychodzić do firmy, przejawiać

zainteresowanie pracą. Wolę, jak tkwi pogrążony w apa

tii. Wtedy robię, co chcę, a on do niczego się nie wtrąca.

- Za brak apatii możesz winić jego ukochaną córunię

- oznajmiła Meredith, podchodząc do okna.

Z obawy, by matka jej nie zobaczyła, Sophie szybko

cofnęła się w kąt.

- Uparła się, żeby wracać do domu sama na piechotę.

Nic dziwnego, że ją napadnięto. A w Joego wstąpiła fu

ria. Jeździł do San Francisco, nie odstępował Sophie na

krok, jakby jego obecność mogła cokolwiek zmienić. Po

SAMOTNY WILK 211

prostu otrząsnął się z letargu. I teraz znów go wszystko

interesuje. Dzieci, praca...

- No właśnie. Jest zupełnie innym człowiekiem. Nie

byłem pewien, co spowodowało tę zmianę, ale twoje wy

jaśnienie brzmi sensownie. Po śmierci Michaela Joe osza

lał z rozpaczy. Winił się za śmierć syna, wycofał z in

teresów, popadł w przygnębienie. To były najszczęśli

wsze lata mojego życia. Problemy Sophie sprawiły, że

jakoś się ocknął, nabrał chęci do działania. Wcale mi się

to nie podoba. Nie chcę, żeby patrzył mi przez ramię,

kontrolował wszystkie moje poczynania. Ale nie tego się

boję. Przeraża mnie myśl, co będzie, jeżeli kiedykolwiek

odkryje...

- Boże, Graham, przestań krakać! - przerwała mu

Meredith i westchnęła głośno. - W drodze do Prosperino

stoi przy szosie podwójna tablica reklamowa. Wielka,

oświetlona, doskonale widoczna. Skoro cię język świerz

bi, wynajmij ją sobie, po jednej stronie daj napis „Ja to

zrobiłem!", a po drugiej wyjaśnienie, co dokładnie zro

biłeś. Niech się świat dowie.

- Już dobrze, nie złość się na mnie. - Na moment

Graham Colton zamilkł. - Zmieńmy temat, co? - Po paru

sekundach ponownie się odezwał: - Tylko spójrz na te

stoły! Aż się uginają! Psiakrew, każdy chce być najlepszy,

ofiarować najpiękniejszy prezent. Co za lizusy! No cóż,

będę musiał wydać fortunę, żeby przebić jego kochanych

przyjaciół.

- Oj, Graham, ależ ty jesteś naiwny! Joego tak łatwo

można zadowolić. - Głos Meredith ociekał sarkazmem.

- Po prostu prześlij czek do Hopechest Ranch. Znasz

212

KASEY MICHAELS

swojego brata. Wiesz, jak przejmuje się losem tych wszy

stkich bękartów i wykolejeńców. Wzruszy się do łez.

- Świetny pomysł - ucieszył się Graham. - W do

datku suma nie gra roli, prawda? Bo tego typu instytucje

nie udzielają informacji o wsparciu, jakie otrzymują od

prywatnych ludzi?

Meredith parsknęła śmiechem.
- Nie byłabym tego taka pewna, mój drogi. Raczej

nastaw się na pięć tysięcy minimum. Aha, i spóźniasz

się z czekiem dla mnie. Człowiek, który boi się wykrycia,

powinien punktualnie opłacać swoje rachunki.

Głosy oddalały się, stawały coraz bardziej ciche. Kie

dy Sophie wychyliła głowę zza drzwi i zerknęła do po

koju, zobaczyła, jak jej stryj wręcza matce podłużny ka

wałek papieru.

- Słyszałeś to stare powiedzenie, Graham? - spytała

Meredith, chowając czek do kieszeni. - Tajemnica znana

dwóm osobom jest bezpieczna tylko wtedy, gdy jedna

z tych osób nie żyje.

- Myślałem o tym, ale postanowiłem cię nie ukatru

piać.

Meredith odrzuciła głowę do tyłu i ryknęła histerycz

nym śmiechem.

- Oj, Graham, Graham. Nie miałbyś odwagi. Tobie

zawsze brakowało jaj.

Po chwili wyszli do holu, zamykając za sobą drzwi.

Sophie wróciła do pokoju i usiadła na najbliższym krze

śle. Nogi miała jak z waty.

Potrząsnęła głową. Ta wstrętna, chciwa, przebiegła ko

bieta jest jej matką? A towarzyszący jej mężczyzna stry-

SAMOTNY WILK 213

jem Grahamem? O co chodziło? O czym rozmawiali? Ja

kąż to mają tajemnicę? Za co stryj płacił matce?

Co, do diabła, się dzieje?

Nerwowo zastanawiała się, co zrobić. Pójść do ojca?

Nie, bez sensu. Najwyżej mogłaby mu powtórzyć to, co

słyszała. A rozmowa matki ze stryjem nie trzymała się
kupy-

Pójść do Rivera? Też bez sensu. Po pierwsze, River

i tak nie przepada za Grahamem, a po drugie, nie chciała

mu znów opowiadać o dziwnym zachowaniu matki.

A zatem? Ma puścić wszystko w niepamięć? Udawać,

że nic się nie stało?

- Nie. Tak też niedobrze - szepnęła, podnosząc się

z krzesła. Wyszła na zewnątrz, gdzie zostawiła puste opa

kowania po prezentach. Podniósłszy je, skierowała się do

pojemników na śmieci. - Po przyjęciu. To tylko kilka

dni. Po przyjęciu naradzę się z Riverem, może z Randem

i Drakiem. Porozmawiamy z ojcem; może zdołamy go

przekonać, że mama musi się leczyć. Że potrzebuje fa

chowej pomocy...

River siedział na ławce przed stajnią, wpatrzony

w swoje ręce. Był tak skoncentrowany na tym, co robił,

że nie słyszał zbliżających się kroków. Podniósł głowę

dopiero, kiedy Rand się odezwał.

- To łabędź? Rzeźbisz łabędzia? - spytał najstarszy

syn Coltonów, wskazując na kostkę mydła, którą River

strugał nożem. - Niesamowite. Masz talent, braciszku.

- Dzięki.

River ostrożnie przeciągnął nożem po delikatnie wy-

214

KASEY MICHAELS

giętej szyi ptaka, po czym odłożył kostkę na bok. Wolał

nie ryzykować. Szyja była najtrudniejszym elementem, wy-

magała maksimum skupienia. Miał nadzieję, że Rand nie

wpadł na dłuższą pogawędkę, chciał bowiem skończyć

rzeźbę przed kolacją i zostawić ją Sophie na poduszce.

- Często ostatnio bywasz w domu. Od poprzedniej

wizyty minęło zaledwie parę tygodni...

- Wiem, niby siedzibę mam w Waszyngtonie, ale

większość interesów załatwiam w Kalifornii. Najpierw

pomagałem ojcu, potem dostałem zlecenie od klienta

z Los Angeles. Ledwo skończyłem, wezwał mnie drugi

klient z Sacramento. Wczoraj ze wszystkim się uporałem

i od dziś jestem wolnym człowiekiem. Uznałem, że nie

warto tracić czasu na przelot do Waszyngtonu, skoro uro

dziny ojca obchodzimy hucznie już za parę dni. A co

u ciebie? Jak posuwa się budowa?

- Świetnie. - River wstał. Zamknąwszy scyzoryk,

schował go do kieszeni dżinsów. - Wybierasz się na prze

jażdżkę?

Pytanie było o tyle uzasadnione, że Rand miał na so

bie sprane dżinsy, flanelową koszulę i znoszone buty

kowbojskie.

- A co? Bo jestem odpowiednio ubrany? - Randa ogar

nęła wesołość. - Nie, stary. Sprzątałem biuro, które wynaj

muję w Prosperino, a potem pomyślałem, że nie ma sensu

się przebierać, skoro wybieram się na ranczo. Niby korzy

stam z usług profesjonalnych sprzątaczek, ale mówię ci, nic

tak nie zbiera kurzu jak książki prawnicze. A panie sprzą

taczki myją podłogi, lecz książek nie ruszają.

River wyszczerzył w uśmiechu zęby.

SAMOTNY WILK 215

- Dobrze nas wychowano, no nie, Rand? Żeby sprzą

tać po sobie i nie wymagać od innych czegoś, co sami

możemy zrobić.

- To prawda. - Rand wzruszył ramionami.
Był silnym, dobrze zbudowanym mężczyzną liczącym

ponad metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, o czarnych wło

sach i niebieskich oczach, bardzo podobnym do Joego

sprzed trzydziestu lat. Może właśnie to podobieństwo

sprawiło, że River czuł do niego instynktowną sympatię.

Cieszył się, że są nie tylko braćmi, ale i przyjaciółmi.

- Chociaż szkoda - dodał po chwili Rand. - Z tym

niewymaganiem od innych...

- Tak? - River skierował się w stronę niewielkiej lo

dówki stojącej tuż za drzwiami stajni. - Chciałeś wymóc

coś na mnie?

- Owszem. - Rand uśmiechnął się lekko zażenowany.

- Żebyś powiedział Sophie, że ją kochasz. Ten łabądek jest

dla niej, prawda? A wcześniej były kwiatki, książka, lizak.

Inez, stary, nie potrafi trzymać języka za zębami. Zwierza

się córce, Maya zwierza się Drake'owi i sam rozumiesz...

Mamy w tym domu doskonały system wczesnego ostrze

gania. Wieści wędrują z prędkością światła. Gdybym pole

ciał teraz do Waszyngtonu, pewnie zastałbym stos faksów

od Drake'a. To co, powiesz Sophie?

- Że ją kocham? - River wyjął z lodówki dwie bu

telki wody mineralnej. Jedną podał swemu przybranemu

bratu, drugą zatrzymał dla siebie. - Ona wie, ale mi nie

wierzy. Chcę jej dać czas, żeby oswoiła się z tą myślą.

Przez całe lata odtrącałem ją od siebie. O mało jej nie

straciłem, kiedy zaręczyła się z Chetem.

216

KASEY MICHAELS

- Nie straciłeś. Ona go nigdy nie kochała. Wiem, co

mówię, bo specjalnie przyleciała do Waszyngtonu, żeby

ze mną pogadać. Z Chetem to był układ czysto zawo

dowy. Może poprzez zaręczyny chciała ci coś przekazać,

zmusić cię, abyś wreszcie przejrzał na oczy. Nie wiem.

Podejrzewam, że Sophie też nie do końca to wie. W każ

dym razie gotowa była zerwać z Chetem, rzucić pracę

w agencji i wrócić do domu. Oczywiście fakt, że ty tu

mieszkasz, miał niewielkie znaczenie. Może w dziewięć

dziesięciu dziewięciu procentach wpływał na jej decyzję.

River potarł ręką szyję, po czym pchnął kapelusz głę

biej na oczy.

- Tak myślisz?
- Nie myślę, lecz wiem - odparł ze śmiechem Rand.

- Hej, ty jesteś River czy jego sobowtór? Bo River, z któ

rym się wychowywałem, już dawno przemówiłby Sophie

do rozumu. Zabrałby ją na spacer i tak długo tłumaczył,

że powinni być razem, aż by mu przyznała rację. A ty jej

rzeźbisz łabędzie? Trzeba być brutalem, nie romantykiem.

- Największy playboy na świecie udziela mi rad?

Dzięki, przyjacielu. Nie potrzebuję pomocy.

Rand uniósł ręce w geście rezygnacji.
- W porządku, stary, przepraszam. Ale nie mogłem

się powstrzymać. To moja siostra. Muszę dokuczać jej

absztyfikantom. To mój braterski obowiązek.

- Daj spokój, twoja uparta siostra świetnie sobie radzi

bez ciebie. Ale wkrótce ulegnie mojemu czarowi. Nawet

powiem ci, kiedy to nastąpi. Zanim wzniesiemy kieliszki,

aby życzyć Joemu sto lat, będzie po wszystkim. Do tego

czasu zgodzi się zostać moją żoną.

SAMOTNY WILK 217

- Świetnie. Wasze zdrowie. - Rand podniósł butelkę

do ust, zanim jednak pociągnął łyk, kątem oka spostrzegł

skręcające w podjazd auto. - Co on tu robi?

River spojrzał na samochód, po czym przeniósł wzrok

na Randa, który stał blady jak trup, zaciskając gniewnie

usta.

- Emmett Fallon? Nie mam pojęcia. Może przyjechał

omówić z Joem jakieś sprawy zawodowe? A co?

- Nic. Wiesz, niby nie mam powodu, żeby mu nie

ufać. Na żadnych kłamstwach czy oszustwach go nie

przyłapałem, a jednak nie lubię tego faceta. Im dłużej

go znam i im częściej widuję, tym mniej mu ufam. Za

zdrości ojcu, uważa, że powinien mieć większy udział

w zyskach. Jest niesamowicie pazerny. Gdyby mógł, ob

darłby ojca ze skóry.

- Czyli Emmett nie należy do twoich faworytów...

- Wiedząc, że Rand zamierza wyjechać tuż po przyjęciu

urodzinowym Joego, River postanowił nie tracić czasu.

- Nie, ani ten stary podrywacz, ani jego żonka. Jak

ona ma na imię? Jeannie? Nie. Sarah? Nie. Beth Ann?

Nie. Już wiem! Doris! Chyba Doris, prawda?

- O to chodzi? Że ty uwodzisz, ale się nie żenisz,

a on poślubia każdą kobietę, z którą idzie do łóżka? -

River przytknął do ust butelkę i pociągnął łyk wody. -

Nie wierzę. Musiał ci się jeszcze czymś narazić.

- Niczym konkretnym, stary. Ale znam się na lu

dziach. Emmett Fallon podlizuje się ojcu, prawi mu kom

plementy, udaje lojalnego przyjaciela i współpracownika,

a w głębi duszy zieje do niego nienawiścią. Podobnie

jak stryj Graham. W dzieciństwie ojciec przez pewien

218

KASEY MICHAELS

czas mieszkał w Waszyngtonie. Postanowiłem zabawić

się w detektywa. Rozmawiałem z różnymi ludźmi, za

dawałem pytania. Dowiedziałem się co nieco o jego ro

dzicach i naszym kochanym Grahamku.

- Serio? - River usiadł z powrotem na ławce i nad

stawił uszu. Ciekaw był wszystkiego, co Rand ma do

powiedzenia zarówno na temat Fallona, jak i Grahama

Coltona.

- Tak, serio - odparł z uśmiechem Rand. - To co,

mówić dalej?

- Jak chcesz. - River wzruszył ramionami.
- Dobra, ale nie będę się wdawał w szczegóły. Ojciec

Joego, Teddy Colton, był prawnikiem w Waszyngtonie.

Wcale nie najlepszym, ale uwielbiał życie towarzyskie,

więc miał mnóstwo przyjaciół. Ożenił się z kobietą

o imieniu Kay, która pochodziła z rodziny bogatej, choć

stojącej znacznie niżej w hierarchii społecznej. To dziad

kowi nie przeszkadzało. Chciał mieć pieniądze, żeby móc

żyć tak, jak - jego zdaniem - na to zasługiwał.

- Każdy by tak chciał.
- No pewnie. W każdym razie Teddy'emu i Kay uro

dził się syn Joe, a pięć lat później drugi syn Graham.

Powinni byli poprzestać na jednym, ale... Któregoś dnia

Teddy, który lubił sobie wypić, zabrał Kay, która również

lubiła wypić, na przyjęcie. W drodze powrotnej rozbili

się na drzewie. Osieroceni chłopcy trafili do domu swoich

bogatych dziadków, rodziców zmarłej mamusi. Ale dziad

kowie nie chcieli, żeby Joe z nimi mieszkał, bo z wy

glądu za bardzo przypominał im zięcia, który po pijanemu

wjechał na drzewo i zabił ich córkę. Więc zostawili sobie

SAMOTNY WILK 219

młodszego Grahama, a Joego odesłali do Kalifornii. Do

kumpla Teddy'ego z wojska, Jacka McGratha.

River uniósł rękę, przerywając Randowi monolog.

- Tę część historii znam. Joe poczuł się odrzucony,

lecz pobyt u McGrathów okazał się najlepszą rzeczą, jaka

go w życiu spotkała. Jack i Maureen przyjęli go pod swój

dach i otoczyli opieką, mimo że mieli gromadkę włas

nych dzieci, a do bogatych nie należeli. Dzięki nim wy

rósł na porządnego człowieka. A ja dzięki nim trafiłem

do waszej rodziny. Bo Joe postanowił odwdzięczyć się

za ich dobroć, ofiarując dom innym sierotom. Nie znam

jednak historii Grahama.

Rand wypił do końca wodę, zgniótł butelkę i cisnął

do kosza.

- Biedny Graham. I biedni jego dziadkowie. Wzięli

nie tego wnuka, co trzeba. Graham był rzeczywiście po

dobny do ich córki, ale charakterek miał swojego ojca.

To po pierwsze, a po drugie, po paru latach staruszkowie

stracili majątek, zostali bez grosza. Co wtedy zrobił ich

kochany wnuk? Porzucił ich. Przypomniał sobie o star

szym bracie, z którym wcześniej nie utrzymywał kon

taktu, a który właśnie zaczął świetnie prosperować.

- I Joe przyjął go z otwartymi ramionami - dokoń

czył River. - W myśl zasady: co moje, to i twoje. Zgad

łem?

- Zgadłeś. - Rand wykrzywił się z niesmakiem. -

Podobnie sprawa wygląda z Emmettem Fallonem. Kiedyś

przed laty współpracowali przy wydobywaniu ropy. Teraz

Emmett uważa, że należy mu się udział we wszystkich

spółkach wchodzących w skład Colton Enterprises.

220 KASEY MICHAELS

W kopalniach, w mediach, we wszystkim. Nasz ojciec

Riv, ma jedną podstawową wadę. Jest zbyt porządnym,

zbyt dobrym i stanowczo zbyt ufnym człowiekiem.

- Staram się mieć go na oku - powiedział River, rów

nież rzucając pustą butelkę do kosza na śmieci. - Wszy

scy tu pilnujemy, aby nie stała mu się żadna krzywda.

- Wiem, przyjacielu. - Rand objął brata ramieniem

i uściskał serdecznie. - Dlatego chciałem z tobą pogadać

i dlatego trzymam kciuki, aby Sophie przyjęła twoje

oświadczyny. Nie poddawaj się, słyszysz?

- Nie mam zamiaru - odparł River, siadając z po

wrotem na ławce.

Po chwili podniósł łabędzia, który wymagał kilku

drobnych poprawek. Rand pożegnał się, mówiąc, że musi

zajrzeć do Joego, sprawdzić, czy Emmett przypadkiem

nie usiłuje czegoś od niego wyłudzić.

River skinął głową: tak, ostrożność nie zawadzi. Wyjął

z kieszeni scyzoryk, wyciągnął ostrze i zaczął skrobać

cienkie mydlane wiórki. Wiedział, że łabędź będzie pięk

ny, że Sophie ucieszy się, tak jak z innych podarków.

A potem, już niedługo, nadejdzie wielki dzień.
Dzień, w którym zjadą się goście zaproszeni na przy

jęcie z okazji sześćdziesiątych urodzin Joego. Dzień,

w którym on i Sophie rozpoczną nowe szczęśliwe życie.

Dzień, który na zawsze pozostanie w ich pamięci.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Od rana świeciło słońce, więc wszyscy odetchnęli z ul

gą, choć prawdę mówiąc, nikomu nawet nie przyszło do

głowy, że w dniu urodzin Joego Coltona mógłby padać

deszcz. Po pierwsze, w Kalifornii w ogóle rzadko pada,

a po drugie, było nie do pomyślenia, żeby przyjęcie od

bywało się w strugach deszczu!

Inez i jej pomocnica Nora Hickman pracowały bez

chwili wytchnienia. Owszem, przyrządzały posiłki dla do

mowników, ale od kilku dni przeganiały z kuchni każ

dego, kto odważył się tam zajrzeć.

Na dziecińcu i w ogrodzie ustawiono trzy wielkie na

mioty. Fontanna lśniła, migotały zawieszone na drzewach

światełka, w powietrzu unosił się zapach kwiatów.

W ogromnym salonie wzniesiono specjalne podwyż

szenie dla orkiestry; drugie podwyższenie - dla drugiej

orkiestry oraz dla mówców, którzy będą chcieli wygłosić

przemówienie do jubilata - zbudowano na dziedzińcu.

Poprzedniego dnia przyleciała z Paryża ciotka Joego,

cudownie ekscentryczna, osiemdziesięcioośmioletnia Sy-

bil, która natychmiast zażądała, aby w całym domu roz

stawiono popielniczki. Albo rodzina pozwoli jej palić,

albo wsiada w następny samolot i wraca do Francji.

- Gdyby nie seks i papierosy, nie miałabym w życiu

222 KASEY MICHAELS

żadnych przyjemności - oznajmiła staruszka, mrugając

porozumiewawczo do Sophie.

Sophie znalazła kilka popielniczek. Potem odszukała

ogrodnika Marca i poprosiła go, żeby do wszystkich po

koi dostarczył wazony z kwiatami; Meredith bowiem za

rządziła, by kwiaty stały wyłącznie w jej pokoju. W koń

cu ustaliła z Inez, aby przygotowano poczęstunek dla

dziennikarzy i fotografików obsługujących przyjęcie -

pamiętała ze wstydem, że poprzednim razem Meredith

po macoszemu potraktowała przedstawicieli mediów.

Wreszcie wszystko było gotowe. Inez upiekła gigan

tyczny tort na trzysta osób, ludzie z firmy cateringowej krą

żyli po domu i ogrodzie, rozstawiając stoły i krzesła. So

lenizant narzekał, że musi włożyć smoking, a żona soleni

zanta od trzech godzin siedziała zamknięta w swoim pokoju

z fryzjerem oraz przywiezioną przez niego wizażystką.

Jeszcze dwie godziny i zjadą się wszyscy zaproszeni

goście. Po sześciu lub siedmiu godzinach zaczną się żeg

nać i rozjeżdżać do domów. Tyle pracy, tyle przygoto

wań, kilka godzin zabawy, a potem...

No właśnie, co potem? Rand wróci do Waszyngtonu,

Drake wyjedzie gdzieś z jakąś tajemniczą misją. Amber

już ogłosiła, że nazajutrz rano wybiera się z przyjaciółmi

w tygodniową podróż. Emily oczywiście zostanie, Re

beka będzie od czasu do czasu wpadać z wizytą. A przy

brane rodzeństwo? Chance, który zajmował się sprzedażą

sprzętu rolniczego, znów ruszy w objazd stanu. Tripp,

wzięty pediatra, podejmie na nowo praktykę. Wyatt razem

z Randem poleci do Waszyngtonu - obaj pracowali w tej

samej firmie prawniczej. A syn Emmetta, Blake Fallon.

" SAMOTNY WILK 223

który przed wieloma laty uciekł z domu i zamieszkał na

ranczu Coltonow, pewnie będzie zaglądał raz na tydzień,

nie częściej, bo prowadzenie sierocińca w Hopechest wy

pełniało mu każdą wolną chwilę.

Czyli poza rodzicami i Emily w Hacienda del Alegria

zostanie tylko River James.

Może wkrótce przeprowadzi się do własnego domu,

ale ten dom znajdował się zaledwie o rzut kamieniem

od siedziby Coltonów i od niej, Sophie, która też nigdzie

nie wyjeżdża.

Chociaż... mogłaby skorzystać z zaproszenia ciotki

Sybil i przez kilka miesięcy pomieszkać w Paryżu. Była

to kusząca propozycja. Zamierzała napisać książkę po

święconą Hopechest; może we Francji, z dala od rodziny,

łatwiej byłoby jej zacząć?

Ciekawe, jak by się River zachował? Czy próbowałby

ją powstrzymać? Czy prosiłby, by została? Przedtem nig

dy nie protestował, gdy znikała z jego życia.

- Kwiaty, Sophie - rzekła Maya Ramirez, wchodząc

do pokoju. Była prawie niewidoczna za ogromnym bu

kietem składającym się co najmniej z trzech tuzinów dłu

gich czerwonych róż.

- O rany! - zawołała Sophie, biorąc od Mayi ciężki

wazon. - Jakie piękne! Twój ojciec je wyhodował?

W ciemnych oczach Mayi rozbłysły wesołe iskierki.
- Bez przesady. Tata zna się na kwiatach, ale aż tak

dobry to nie jest. Poza tym, gdyby wyhodował tak wspa

niałe róże, nikomu nie pozwoliłby ich ściąć. Gdzieś tu

jest karteczka... - Wskazała małą białą kopertę ukrytą

między pąkami. - Muszę lecieć. Mama przeżywa zała-

224

KASEY MICHAELS

manie nerwowe, co znaczy, że wszystko jest zapięte na

ostatni guzik i nie ma czym się zająć. Nie zapomnij,

Soph, że o szóstej, zanim przybędzie reszta gości, prze

widziana jest uroczysta kolacja dla najbliższych. Przyje

chał już senator Howard; razem z jubilatem właśnie na

poczęli pudełko cygar od kongresmana Blakely'ego. Ma

ma oczywiście narzeka, że zasmrodzą cały dom...

Sophie postawiła wazon na toaletce i sięgnęła po biały

kartonik. Na kopercie widniało tylko jej imię; w środku

na podłużnym kartoniku niewiele więcej: „Pytałaś, co jest

na górze. Przyjdź i zobacz".

- Dziś? - spytała na głos. - Krąży jak widmo, zasy

pując mnie prezentami, i nagle wyskakuje z zaproszeniem?

Kąciki warg jej zadrżały, po chwili rozciągnęła usta

w szerokim uśmiechu. Czemu nie? Zdąży obrócić. Ko

lano miała na tyle sprawne, że mogła normalnie prowa

dzić samochód. Prysznic już wzięła, musi się tylko ubrać.

Inez nie potrzebuje jej pomocy. Hmm. Korciło ją...

- Szlag by cię trafił, River!
Wciągnęła przez głowę prostą czarną sukienkę, po

czym poprawiła ręką fryzurę, usiłując nadać jej poprzedni

kształt. Następnie pociągnęła usta szminką i krytycznym

okiem przyjrzała się bliźnie na lewym policzku. Należy

ją starannie przypudrować...

- E tam! - mruknęła, uśmiechając się do swojego od

bicia. - Kto by się przejmował? Nie ja! - I rzeczywiście;

było jej zupełnie wszystko jedno, czy blizna jest wi

doczna czy nie. - Jak się komuś nie podoba, to niech

nie patrzy.

- Sophie! - zawołała Emily, zauważywszy, jak siostra

SAMOTNY WILK

225

biegnie przez salon. - Ciocia Sybil mówi, że brakuje na

zewnątrz popielniczek. Co mam zrobić?

- Powiedz, żeby zaczęła żuć tytoń! Wtedy wystarczy

splunąć byle gdzie! - rzuciła przez ramię Sophie. Z ha

czyka przy drzwiach chwyciła kluczyki samochodowe.

- Splunąć...? Ależ...

Emily obejrzała się za siebie, lecz Sophie już nie było.

Wytężyła słuch. Przez moment słyszała odgłos kroków na

żwirowym podjeździe, a potem charakterystyczny pisk opon.

- Stoimy w miejscu, prawda, Martho? - spytała Louise

Smith. - Wiemy, że moja babka miała na imię Sophie. Wie

my, że widziałam siebie w ogrodzie. A właściwie, że wi

działam dwie Louise. Od pewnego czasu nie posunęłyśmy

się naprzód... Dlaczego chcesz zrezygnować z hipnozy?

Martha Wilkes odłożyła notes, w którym zapisywała

swoje spostrzeżenia, i popatrzyła Louise prosto w oczy.

- Dobrze wiesz dlaczego - odparła. - Z powodu bó

lów głowy. Tych strasznych migren, na które cierpisz.

- Bóle głowy dawniej też miewałam.
- Codziennie? Chyba nie. Posłuchaj, Louise. Dobrze,

że internista przepisał ci coś, co skutkuje, ale to są bardzo

silne leki. Nie chcę, żebyś się nimi truła. Jesteś coraz

chudsza, śnią ci się w nocy koszmary. To naprawdę nie

ma sensu. Hipnoza za bardzo cię stresuje. Jako psycholog

i jako twoja przyjaciółka uważam, że trzeba przystopo

wać. Przynajmniej dopóki migreny nie ustaną.

Louise z trudem powstrzymała łzy.

- Tak bardzo chciałam znów zobaczyć tę dziewczyn

kę, ale Patsy... ona mnie odpycha, przysłania mi obraz.

226 . KASEY MICHAELS

To dziwne uczucie. Mam wrażenie, jakbym siedziała

w kinie i oglądała siebie na ekranie. Jakbym jednocześ

nie była aktorem i widzem. - Potrząsnęła głową. - Boże,

jak strasznie tęsknię za tą małą.

Z okna sypialni River dojrzał nadjeżdżający samo

chód. Wolnym krokiem ruszył na dół po schodach, wma

wiając sobie, że wcale się nie denerwuje, że serce mu

nie łomocze, a pot nie spływa po plecach.

Podniósł rękę do czarnej jedwabnej muszki, z którą mę

czył się przez dwadzieścia minut, zanim udało mu sieją prosto

zawiązać. Ostatni raz występował w smokingu, kiedy towa

rzyszył Sophie na balu maturalnym. W pożyczonym smo

kingu, pożyczonej krawatce pod szyją i pożyczonych skó

rzanych butach, które skrzypiały przy każdym kroku.

Teraz był właścicielem smokingu, właścicielem czar

nych onyksowych spinek i właścicielem lśniących skórza

nych butów, które - zważywszy na cenę - nie miały prawa

skrzypieć. Całkiem nieskromnie uważał, że śnieżnobiała ko

szula niezgorzej się prezentuje na tle jego opalonej skóry.

Przez moment wahał się, co zrobić z włosami; po namyśle

związał je cienkim czarnym rzemykiem.

Choć elegancko ubrany, w niczym nie przypominał

Cheta Wallace'a. Zresztą, ku jego zdziwieniu, strój wcale

mu tak bardzo nie przeszkadzał; zresztą trudno, aby co

dziennie, niezależnie od okazji, paradował w spranych

dżinsach i zakurzonych kowbojskich butach.

Usłyszał, jak samochód zatrzymuje się przed domem.

Policzywszy w myślach do dziesięciu, otworzył drzwi,

akurat gdy Sophie zbliżała się do werandy.

SAMOTNY WILK

227

- Wyglądasz przepięknie - rzekł, patrząc, jak ostroż

nie podciąga suknię, aby jej nie przydeptać.

- Wyglądam tak, jakbym wystroiła się w dwie mi

nuty. I mniej więcej tyle mi to zajęło. - Podniosła wzrok;

na jej twarzy pojawił się wyraz oszołomienia. - Boże...

- szepnęła. - Nie wierzę... nie wierzę własnym oczom.

- Co? Aż tak źle?

Potrząsnęła głową, po czym z trudem przełknęła ślinę.
- Przeciwnie, wyglądasz bosko, jakbyś miał zamiar

zdeprawować połowę żeńskiej populacji. - Uśmiechnęła

się promiennie. - Wiesz, najbardziej podobał mi się

łabędź. Może dlatego, że sam go wyrzeźbiłeś.

Wyciągnął do niej rękę.

- Chodź, Sophie. Chodź ze mną na górę.
- Bałam się, że nigdy mnie nie zaprosisz - powie

działa cicho i mijając go, weszła do środka.

Meredith przekręciła głowę w lewo, w prawo, potem

w lusterku, które Frank trzymał, obejrzała misternie upię
ty kok pełen fantazyjnych pukli i loków.

- Idealnie. Po prostu idealnie, Frank - pochwaliła mi

strza grzebienia. - Jesteś geniuszem.

- Nie bez znaczenia jest osoba, którą czeszę - rzekł

fryzjer, chowając lusterko do bocznej kieszeni płóciennej

torby. - O loki może się pani nie martwić. Ten lakier

jest świetny. Mocno trzyma, ale nie skleja włosów. Zre

sztą zostawię go pani. - Postawił pojemnik na toaletce.

- Przekona się pani, jakie to cudo.

- Dziękuję, Frank.

Meredith wstała z fotela i zsunęła jedwabną pelerynę

228 KASEY MICHAELS

w lamparcie wzory, którą Frank na czas pracy okrył jej

ramiona. Pod spodem miała na sobie różową suknię w ja

skrawozielone pasy sięgającą ziemi, rozciętą od dołu do

połowy uda, a od góry niemal po pępek. Długie rękawy

jakby jeszcze bardziej podkreślały głębokość dekoltu.

Podniosła z toaletki złoty naszyjnik wysadzany bry

lantami, który Joe podarował żonie z okazji dwudziestej

rocznicy ślubu, i bez słowa podała go Frankowi, nasta

wiając szyję. Następnie wsunęła do uszu jednokaratowe

brylantowe kolczyki.

- Jak wyglądam? - Obróciła się wokół własnej osi.

Frank pociągnął długi, luźno skręcony lok opadający

wzdłuż jej policzka.

- Jak marzenie. Nic dodać, nic ująć.

- A ja bym dodała. Po kolejnym karaciku! - oznajmiła

ze śmiechem Meredith, po czym wyjęła z szuflady kilka

studolarowych banknotów. Ocierając się o Franka, wsunęła

mu pieniądze do kieszeni koszuli. - A teraz zmykaj. Muszę

wypić kilka martini, bo inaczej nie wysiedzę przy stole.

Tak jak tego po nim oczekiwano, Frank błysnął zę

bami w uśmiechu i zaczął pośpiesznie zbierać grzebie

nie. Po chwili, skinąwszy głową na wizażystkę, która nie

mając nic do roboty, piłowała sobie paznokcie, ruszył

w stronę drzwi.

Meredith została sama. Nareszcie! Ponownie wyciąg

nęła szufladę. Tym razem wydobyła cienką szklaną fiol

kę. W środku był przezroczysty płyn.

- Cholerna sukienka - mruknęła, poklepując się po

biodrach. - Gdzie ja, do diabła, mam to wsadzić? - Po

patrzyła na swoje odbicie w lustrze. - Nie tam, gdzie

SAMOTNY WILK 229

zazwyczaj chowa się drobiazgi, bo tego, w co się je cho

wa, nie mam na sobie.

Marzyła o drinku, ale wiedziała, że najpierw - na

trzeźwo! - musi rozwiązać problem fiolki.

- Do torebki? Bez sensu - ciągnęła monolog. - We

własnym domu, na własnym przyjęciu, gospodyni nie

chadza z torebką w ręku. Zostawić w szufladzie? Zbyt

ryzykowne. Mogę nie mieć czasu, żeby zajrzeć tu przed

toastem. Psiakość!

Nagle utkwiła spojrzenie w pojemniku z lakierem do

włosów. Hm, może się uda! Frank powiedział, że nic nie

zburzy jej fryzury, ani prawdziwych loków, ani tych do

czepionych. Usiadłszy przed lustrem, sięgnęła po leżące

na toaletce spinki. Uniosła skręcony kosmyk, owinęła

nim fiolkę, po czym zabezpieczyła ją trzema prawie nie

widocznymi spinkami.

Ponownie spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Do

skonale, ale ostrożności nigdy nie za wiele. Na wszelki

wypadek spryskała włosy lakierem, odczekała chwilę

i potrząsnęła głową.

- Masz rację, Frank. Ten lakier rzeczywiście jest świetny.

- Naprawdę sam to wszystko zrobiłeś? - spytała So

phie, rozglądając się dookoła.

Leżała na środku ogromnego łóżka. River leżał obok,

wsparty na łokciu, i też rozglądał się po pokoju. Drew

niane podłogi, seledynowa tapeta na ścianach, w oknach

białe muślinowe zasłony. No i meble: dziewiętnastowie

czna toaletka z drewna wiśniowego, którą wypatrzył

w Prosperino, komoda, którą sam zbudował, sekretarzyk

230 KASEY MICHAELS

z miedzianymi okuciami, który - jak podejrzewał -

przypadnie Sophie do gustu, i oczywiście wielkie mał

żeńskie łoże z białą narzutą w polne kwiaty.

- Podoba ci się?
- Co, takie ohydztwo? - spytała, trącając go żartob

liwie w bok. - Nie bądź śmieszny! Jestem oczarowana.

A nie przyszło ci do głowy, że tylko dlatego się z tobą

kochałam? Bo tak bardzo zachwycił mnie ten pokój?

- E tam! Nie dałabyś się przekupić. - Pogładził ją

czule po ramieniu. - Zresztą przyjechałaś tu nie z po

wodu pokoju, ale dlatego, że wzruszył cię łabądek.

- To prawda. - Przekręciwszy się na bok, ujęła go

za rękę. - Powiedz: kochasz mnie?

- Kochasz mnie? - powtórzył i bojąc się, że go za

atakuje, szybko przygniótł ją swoim ciałem. - Kochasz

mnie, a ja kocham ciebie. I będę kochał przez następny

milion lat.

Pogłaskała go po policzku.

- Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Tyle straconego

czasu...

- Przez ciebie, złotko. - Pocałował ją w czubek nosa.

- Bo ja jestem... jak to powiedziałaś? Najwspanialszy?

- Och, bez przesady. Tak mi się tylko wypsnęło. -

Uśmiechnęła się. - Ale wiem, do czego zmierzasz. Chcesz,

żebyśmy przeszłość puścili w niepamięć i skoncentrowali

się na przyszłości. Zgadłam?

- Nie chcę nic puszczać w niepamięć, Sophie - sze

pnął. - Oczywiście, że wolę pamiętać rzeczy dobre niż

złe, ale wszystko złożyło się na to, że jesteśmy tu teraz

razem. I radości, i smutki.

SAMOTNY WILK 231

- Jesteś niesamowity, wiesz?

- Znów ci się wypsnęło?

Parsknęła śmiechem; po chwili spoważniała.

- Nie spytasz, River?

- O co? - Delikatnie kąsał ją w szyję.

Zamknęła oczy, rozkoszując się dotykiem jego warg.
- O test. Czy sobie zrobiłam. Nie jesteś ciekaw?
- Nie. - Podniósł głowę. - A wiesz dlaczego? Bo

wynik nie ma znaczenia. Kocham cię i pragnę cię po

ślubić. Jutro, dziś, jak najszybciej. Dziecko nie wpłynie

na moją decyzję. Liczysz się tylko ty.

- Och, Riv. - Zamrugała oczami, usiłując pozbyć się

łez. - Ja też cię kocham. I dlatego ci powiem. Zrobiłam

test i wyszło, że...

Przyłożył palec do jej ust.
- Później - szepnął.

Dopiero kiedy skinęła głową, cofnął dłoń, a na miej

sce palca przytknął wargi.

Nie dotarli na zaplanowaną przed przyjęciem uroczy

stą kolację dla rodziny. Najpierw znów się kochali, potem

przez kwadrans chodzili na czworakach, szukając ony

ksowych spinek do mankietów.

- Spóźniliście się - powiedział Rand, kiedy w końcu

dojrzał Rivera przy barze w ogrodzie. - Założyłem się

z Drakiem o pięć dolców, że ogłosicie dziś z Sophie

swoje zaręczyny. I co, wygram?

- Trzeba było założyć się o dziesięć - odparł River,

uśmiechając się od ucha do ucha.

W jednej ręce trzymał szklankę piwa, w drugiej szklan-

232 KASEY MICHAELS

kę oranżady - nie liczył, że w barze znajdzie mleko. Zresztą

Sophie nikomu nie chciała na razie mówić o ciąży. Obiecał

jej, że zachowa tę radosną nowinę w tajemnicy, podejrzewał

jednak, że długo nie podoła, bo rozpierało go szczęście.

On, którego wszyscy uważali za samotnika, przestanie nim

być. Wkrótce będzie miał rodzinę...

- Poczekamy, aż skończą się toasty i dopiero wtedy

ogłosimy, że zamierzamy się pobrać.

- Świetnie, stary. - Rand silnie klepnął Rivera w ple

cy. - Wiedziałem, że można na ciebie liczyć. Gratulacje.

Sophie stała koło syna Grahama, Jacksona, i obser

wowała krzątaninę przed ustawioną w ogrodzie sceną.
Gwiazdy lśniły na niebie, powietrze pachniało kwiatami,
a po dziedzińcu krążyli elegancko ubrani goście.

- W tym jaskrawym stroju wyróżnia się pośród tłumu,

prawda? - Jackson wskazał kieliszkiem w stronę Meredith.

- Zdecydowanie - przyznała Sophie.
Nagle zauważyła, jak matka nerwowym ruchem pod

nosi rękę do czoła i przygładza loki. Czyżby rozbolała

ją głowa? Może powinna do niej podejść, spytać, czy

wszystko w porządku? Ale zanim wykonała krok, zoba

czyła przy swoim boku Cheyenne James.

- Mój braciszek wygląda dziś wyjątkowo urodziwie -

oznajmiła Cheyenne, mrugając do Jacksona. - I promienieje

radością. Trochę jak Sophie. Nie sądzisz, Jackson?

Jackson zmarszczył zdezorientowany czoło.

- Czyżby mnie coś ominęło? - spytał.

Obie kobiety wybuchnęły śmiechem. Po chwili dołą

czył do nich River.

SAMOTNY WILK 233

- Cześć, siostrzyczko - powiedział, cmokając Che-

yenne w policzek. - Co was tak cieszy?

- Ty - odparła Cheyenne. - I niech ci się nie zdaje,

że coś przede mną ukryjesz, bo czytam w twoich my

ślach. - Przeniosła spojrzenie na Jacksona. - Kotku, mo

że byśmy się czegoś napili, co? O, jest Rebeka! Muszę

z nią pogadać. Jackson, bądź tak miły i skombinuj mi

coś zimnego. Będę tam, z Rebeką.

- Dlaczego pozwalam, żeby one wodziły mnie za

nos? - spytał Jackson, odprowadzając Cheyenne wzro

kiem. Jej długie, kruczoczarne włosy kołysały się zmy

słowo przy każdym kroku. - Sympatyczna dziewczyna.

Dlaczego nikt mi jej wcześniej nie przedstawił?

- Dlatego, że pracujesz dwadzieścia sześć godzin na

dobę, dbając o interesy Coltonów - odparła Sophie. -

A Cheyenne potrafi czytać w myślach, prawda, Riv?

- Prawda. Ma duże zdolności telepatyczne.

Jackson obejrzał się przez ramię, ale Cheyenne znik

nęła w tłumie.

- Jeśli jest, jak twierdzicie, będzie wiedziała, że po

szedłem spełnić jej życzenie. Chyba lepiej, żebym sko

rzystał z barku w gabinecie Joego? Bo tu w ogrodzie

trudno będzie dopchać się do lady, a zaraz zaczną się

przemówienia...

River wziął Sophie za rękę i podeszli bliżej sceny.

- Twoja mama wygląda rewelacyjnie.

Sophie wspięła się na palce, usiłując dojrzeć matkę,

ale ni stąd, ni zowąd widok zasłonił jej Emmett Fallon.

- Przepraszam, nie zauważyłem cię, Soph. Muszę na

pełnić kieliszek. Zaraz zaczną się toasty...

234 KASEY MICHAELS

Oddalił się pośpiesznie w stronę drzwi, za którymi

zniknął Jackson.

- Kretyn - mruknął pod nosem River. - Jak się czu

jesz, mamuśku?

- Dobrze - odparła Sophie. - Ale jak jeszcze raz na

zwiesz mnie mamuśką, to pożałujesz. - Cmoknęła go

w policzek. - Boże, istny dom wariatów. Mama zapro

siła... Spójrz, Riv! Tata wchodzi na scenę. Razem z ma

mą. Myślisz, że będzie przemawiał?

- Chyba tak. Meredith trzyma dwa kieliszki szampa

na. Podejdźmy bliżej.

Meredith, oświetlona blaskiem reflektorów, wyglądała

przepięknie. W pewnej chwili podała mężowi kieliszek

złocistego płynu, potem podniosła rękę do włosów i przy

gładziła je, uśmiechając się promiennie.

- Czekamy, solenizancie! - zawołał ktoś z tłumu.

Wszyscy zaczęli klaskać.
- Starczy, kochani, starczy - uciszył zebranych Joe.

Sophie słuchała ojca ze wzruszeniem. A to zażarto

wał, a to zadrwił z samego siebie, to znów mówił po

ważnie. Na koniec podziękował gościom za przybycie.

- Kto wie, może w tej sytuacji dożyję sześćdziesią

tych piątych urodzin?

- Sto sześćdziesiątych piątych!

Sophie odwróciła się. Rand puścił do niej oko.

- Słyszysz, tato? Sto sześćdziesiątych piątych!

Joe wybuchnął śmiechem i wzniósł toast.
- W porządku. Niech i tak będzie.

Sophie przysunęła szklankę do ust i popatrzyła na Ri-

vera, kiedy nagle powietrzem wstrząsnął huk. Odruchowo

SAMOTNY WILK 235

spojrzała na scenę i zobaczyła, jak Joe osuwa się na zie
mię, jedną ręką obejmując Meredith.

- Tato! - wrzasnęła Sophie i trzymając Rivera za rękę,

przeciskała się przez zdezorientowany tłum. - Tatusiu!

W małej, ciemnej sypialni w Missisipi Louise Smith

poderwała się na łóżku, przycisnęła ręce do policzków

i zaczęła rozdzierająco krzyczeć.

Jej krzyk niósł się echem po całym domu.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Michaels Kasey Samotny wilk 1
Michaels Kasey Ród Coltonów 01 Samotny wilk
Drozd Wołodymyr Samotny wilk
35 Samotny wilk
Michaels Kasey Pieniądze to nie wszystko
Michaels Kasey Eskapada
Michaels Kasey Flirt z panną młodą
Sandemo Margit Opowieści5 Samotny Wilk (Mandragora76)
Sandemo Margit Opowieści 35 Samotny wilk
ebook Margit Sandemo 35 Samotny Wilk
(Opowieści 35) Samotny wilk Margit Sandemo
R192 Michaels Kasey Flirt z panną młodą
Michaels Kasey A potem ślub
Sandemo Margit OpowieÅ›ci 35 Samotny wilk
Cameron, Angela Blood and Sex Volume 01 Michael
Michaels Kasey Savannah
Michaels Kasey Flirt z panną młodą
Michaels Kasey London Friends 03 A potem ślub

więcej podobnych podstron