MIRON BIAŁOSZEWSKI (1922-1983)

Poeta, prozaik, dramatopisarz. Studia polonistyczne rozpoczął na tajnym UW,
kontynuował je po wojnie. Przeżył powstanie warszawskie i opisał je po upływie ćwierć
wieku w "Pamiętniku z powstania warszawskiego" (1970). Po upadku powstania został
wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Pracował dorywczo (na poczcie, jako
reporter, jako autor tekstów i piosenek dla dzieci), debiutował jako poeta dopiero w 1956 r.
tomikiem "Obroty rzeczy", który od razu przyniósł mu rozgłos. Kolejne tomiki to "Rachunek
zachciankowy" (1959), "Mylne wzruszenia" (1961), "Było i było" (1965), "Odczepić się"
(1978), "Oho" (1979) oraz tomy prozy: "Donosy rzeczywistości" (1973), "Szumy, zlepy,
ciągi" (1976), "Zawał" (1977).

Był współtwórcą eksperymentalnego Teatru na Tarczyńskiej (1955-1963), a swoje utwory
dramatyczne opublikował w 1973 r. pt. "Teatr Osobny". Tym epitetem nazwać by można
całą twórczość Białoszewskiego, jest ona "osobna", nie mieści się w żadnym nurcie
literatury współczesnej: jest lingwistyczna, metafizyczna i realistyczna