Sharon Sala

Światło w ciemności

Rozdział 1

St. Louis, Missouri – 1977
Było już po północy; Margaret Cochrane otworzyła oczy i spojrzała na śpiącego męża.

Od siedmiu lat była jego żoną, od czterech matką Jade. Kiedyś ślepo, bezwarunkowo
kochała Sama, ale w ostatnim roku coś się zmieniło, była coraz bardziej niezadowolona z
siebie i swojego życia.

Nastały niedobre czasy, Stany od lat usiłowały spacyfikować daleki kraj, którego nazwę

ledwie potrafiła wymówić. Młodzi chłopcy uciekali do Kanady, do Europy, byle tylko
uniknąć mobilizacji. Ludzie w wieku Margaret palili flagi, organizowali protesty i marsze na
Waszyngton, a ona miała uczucie, że życie przecieka jej przez palce. Chciała coś robić,
działać, zmieniać świat, ale obowiązki żony i matki nie pozwalały na to. Ostatecznie
zapisała się na kurs samorealizacji w miejscowym college’u, przynajmniej tyle mogła dla
siebie zrobić.

Któregoś dnia, mniej więcej po dwóch tygodniach zajęć, kiedy szła przez uniwersytecki

campus na przystanek autobusowy, natknęła się na grupkę hippisów, w każdym razie w
pierwszej chwili właśnie tak ich określiła. Widywała często podobne grupy, ale zawsze z
daleka. Teraz znalazła się w samym środku jednej z nich: długowłosi młodzi ludzie,
niektórzy z kwiatami we włosach, inni z bukietami w dłoniach, ubrani bardzo barwnie,
niczym Cyganie z hollywoodzkiego filmu. Dziewczyny w długich do kostek spódnicach,
chłopcy w spodniach dzwonach i koszulach mieniących się psychodelicznymi kolorami.
Ktoś jej powiedział, że to Radośni, tak kazali siebie nazywać, i że przewodzi im niejaki
Solomon.

Margaret zatrzymała się zaintrygowana i zaczęła przysłuchiwać się bez specjalnego

przekonania, okrzykom: „make love, not war”, powtarzanym przez hippisów w całym kraju.

Pewnie odeszłaby, ale zanim zdążyła się ruszyć, dopadł do niej Solomon. Jedno jego

spojrzenie wystarczyło, żeby zamarła, znieruchomiała. A on uśmiechnął się, pogłaskał ją po
twarzy, dotknął jej włosów, a potem nachylił się i wetknął w nie kwiat. Ludzie wokół
przyjęli jego gest oklaskami, a Margaret poczuła dziwny ból. Ból duszy?

Dni mijały, pojawiała się w campusie niemal codziennie. Pewnego razu przyjechała z

Jade. Radośni przywitali jej córeczkę jak księżniczkę, zachwycali się urodą małej. Znów
były skandowane hasła...

Poczuła się, jakby urodziła wyjątkowe dziecko, prawdziwy dar niebios. Tak niewiele

czasu minęło, a ona miała wrażenie, że znalazła coś w rodzaju zastępczej rodziny. Kontakt z
Radosnymi wypełniał pustkę w jej sercu i tak oto zaczęło się pranie mózgu Margaret

Cochrane.

Pół roku później była gotowa odejść od człowieka, któremu kiedyś ślubowała wierność i

miłość po grób. Odejść, zniknąć, pozbawić go nie tylko swojej, wątpliwej już czułości czy też
opieki, ale i córki. Wiele razy chciała mu o tym powiedzieć, lecz nie potrafiła zdobyć się na
odwagę, zresztą Sam i tak nic by nie zrozumiał.

Wysunęła się ostrożnie z łóżka. Udało się jej nie obudzić Sama, spał spokojnie, nic nie

przeczuwając. Kochał ją, to pewne, ale nigdy nie miał dla niej czasu, w jakimś momencie
stracili kontakt. Margaret znalazła się na ostatnim miejscu jego listy priorytetów, w każdym
razie tak to odczuwała. Jeszcze chwila wahania, niepewności i zaczęła się ubierać. Wybrała
długą do kostek kwiecistą suknię, którą kupiła poprzedniego dnia. Na palcach wymknęła
się z sypialni i wślizgnęła do pokoju małej.

Jade spała jak aniołek; Margaret raz jeszcze pomyślała o tym, co chce zrobić, znowu się

zawahała. Sam... Ten cios go zniszczy. Uwielbiał córeczkę, byłoby zapewne lepiej, gdyby
zostawiła mu Jade, bez trudu przecież znalazłby dla niej opiekunkę, ale natychmiast
przypomniała sobie Radosnych i ich zachwyty nad cudownym dzieckiem. W pewnym
sensie chciała im ofiarować Jade, może nawet bez małej księżniczki nie mogłaby zaistnieć
wśród nowych przyjaciół?

Nachyliła się, dotknęła policzka Jade i szepnęła cicho:
– Obudź się, skarbie, musimy jechać. Jade przewróciła się na drugi bok.
– Spać – mruknęła zaspanym głosikiem. – Nie chcę jechać.
Margaret rozejrzała się nerwowo, jakby Sam lada chwila miał wejść do pokoju, po czym

wyjęła Jade z łóżeczka, zawinęła ją w kocyk.

– Pojedziesz. Jesteś córeczką mamusi, musisz ze mną jechać, mama cię nie zostawi. –

Margaret wyniosła małą z pokoju i zbiegła na dół. Po chwili była przy niebieskim
volkswagenie, który czekał pod domem. Drzwiczki vana otworzyły się natychmiast, małą
odebrał długowłosy, brodaty chłopak, drugi wyciągnął rękę do Margaret, pomagając jej
wsiąść.

I nagle Margaret ogarnęła panika. Jeden z chłopaków, ledwie tylko zasunął drzwiczki,

podał jej skręta. Czyżby chciał ją w ten sposób uspokoić?

– Machnij się, śliczna.
Przyjęła papierosa z marihuaną, zaciągnęła się głęboko, raz, drugi, i ogarnął ją błogi

spokój, swego rodzaju nieświadomość. Trawka miała zbawienne, kojące działanie,
pozwalała na chwilę zapomnieć o wyrzutach sumienia. Jeszcze dwa pociągnięcia i Margaret
nie miała najmniejszych wątpliwości, że podjęła właściwą decyzję.

Jade mruknęła, załkała cicho. Jeden z chłopaków przeniósł ją na tył vana, drugi wyjął

Margaret skręta z dłoni, zaciągnął się, przekręcił kluczyk w stacyjce; samochód ruszył.

Tymczasem Sam obrócił się na drugi bok i wyciągnął rękę. Pusto... Poderwał się

gwałtownie. Margaret często wstawała w nocy, żeby sprawdzić, co z małą, jej nieobecność
nie stanowiła jeszcze powodu do niepokoju, ale tym razem coś było inaczej, w domu
panowała dziwna, martwa cisza, cisza i pustka, wskazujące na brak kogokolwiek poza nim.

– Maggie? Żadnej odpowiedzi.
Poderwał się i ruszył do pokoju córeczki. Ciemno, drzwi szeroko otwarte, łóżeczko puste.

Serce zabiło mu gwałtownie, teraz już ryknął na cały głos imię żony:

– Maggie! Żadnej odpowiedzi.
Biegał po domu, włączając światła: piętro, poddasze, wreszcie parter. Tu dopiero, na

dole w holu zrozumiał, co się stało.

Zniknęły. Oczywiście coś mogło się stać, ale w głębi duszy doskonale wiedział, że Maggie

postanowiła odejść. Ciemne chmury od dawna zbierały się nad ich małżeństwem, ale on nie
chciał przyjąć do wiadomości zwiastunów nieszczęścia, spojrzeć prawdzie w oczy,
zrozumieć, że Maggie jest naprawdę bardzo, bardzo nieszczęśliwa i to on w dużej mierze
ponosi odpowiedzialność za taki stan rzeczy.

Widział paciorki na jej toaletce, widział, że zaczęła się inaczej ubierać, inaczej czesać.

Nie dalej jak przed tygodniem, wracając z pracy, zobaczył odjeżdżający spod domu van
należący wedle wszelkich oznak i wyglądu kierowcy do hippisów. Kiedy zapytał Maggie, co
to za jedni, wzruszyła ramionami i oznajmiła, że po prostu pytali o drogę. Nie uwierzył, ale
nie miał ochoty drążyć tematu.

A teraz było już za późno.
Wypadł z domu i zdążył jeszcze dojrzeć światła znikającego za zakrętem auta.
– Maggie! Wracaj! Wracaj! Na litość boską... Krzyczał, biegł za samochodem, jakby

wierzył, że to odniesie jakikolwiek skutek, ale jego wrzask zakłócał tylko nocną ciszę.
Odeszła i zabrała ze sobą dziecko.

1997
Sypialnię rozświetlały pulsujące rozbłyski zielonego neonu, wypełniając wnętrze trochę

upiorną atmosferą i nadając twarzom śpiących z lekka nieziemski wygląd.

Obok hotelu przemknął wóz policyjny na sygnale, kobieta jęknęła głośno, budząc przy

okazji mężczyznę.

Jade była w życiu Rafaela pierwszą i jedyną miłością. Uniósł się na łokciu, spojrzał na jej

twarz i walcząc z nudnościami, potarł drżącą dłonią policzek. Westchnął.

Znów dręczyły ją złe sny, widział to po jej rysach. Wracały koszmary dzieciństwa,

koszmary, które były udziałem obojga. Gdyby wierzył w Boga, modliłby się do Niego o to,
by obojgu zesłał pokój serca, ale Bóg był tylko mitem. Gdyby istniał, nie pozwoliłby, żeby

przeszli przez takie piekło. A skoro Pana nie ma, tylko on, Rafael, może odegnać nękające
Jade koszmary.

– Już dobrze, wszystko dobrze, skarbie. Jestem tu, nie pozwolę cię skrzywdzić – szeptał,

– przybliżając wargi do jej ucha. Przygarnął ją do siebie.

Do udręczonej świadomości Jade chyba dotarł głos Rafaela, bo dziewczyna westchnęła,

uspokoiła się.

– Tak, kochanie, jesteś bezpieczna. Przy mnie nic złego ci się nie stanie.
Jade pogrążyła się na powrót we śnie, ale Rafael nie mógł usnąć. Przecież sen jedynie

kradł mu drogi czas, którego chłopak nie chciał, nie mógł tracić. Czuł nieprzyjemny ucisk w
żołądku, ucisk który nie miał nic wspólnego z przypływem nudności. Te już dawno minęły,
pozostał tylko czysty, nagi strach.

Jade była całym jego życiem, jego światem i może dlatego podjęcie walki o uwolnienie

jej duszy od upiorów przeszłości, okaże się w rezultacie wielkim błędem. Tak bardzo
uzależniła się od niego, że nie był pewien, czy kiedykolwiek będzie potrafiła funkcjonować
samodzielnie. Nie chciał tego, ale stało się, w pewnym sensie ją okaleczył. Obróciła się we
śnie i przytuliła policzek do jego piersi. Jej ciepły oddech był niby pieszczota.

– Kocham cię, moja dziewczynko – szepnął i głaszcząc Jade po włosach, spojrzał w

okno, czekając na pierwszy brzask.

– Na pewno tego chcesz? – upewniał się, przytrzymując wielki obraz biodrem.
Jade wzruszyła ramionami.
– To tylko obraz, potrzebujemy pieniędzy. Rafael sposępniał.
– Zawsze potrzebujemy pieniędzy, a to jednak portret twojej matki.
Jade wyprostowała się, zmierzyła Rafaela chłodnym spojrzeniem.
– Nie matki, tylko Ivy – powiedziała z naciskiem.
– To przecież jedno i to samo.
– Nie to samo. Moja matka była... cholera, Rafie, ledwie ją pamiętam. Jakieś dalekie

wspomnienia. Moja matka przeistoczyła się w nawiedzoną ćpunkę, Ivy, a kiedy umarła,
trafiłam do piekła. Po co mi jej portret? Nie wiem w ogóle, dlaczego go namalowałam. Bierz
to i wychodzimy.

– Tak jest, proszę pani – prychnął Rafie. Sąsiad obiecał, że podrzuci ich swoją

furgonetką na bazar. Mieli kilka płócien do sprzedania. Niebo było czyste, bezchmurne,
zapowiadał się ładny dzień, przy odrobinie szczęścia mogli coś zarobić.

Jade uśmiechnęła się do Rafiego, już nie pamiętała o sprzeczce na temat portretu. Nigdy

nie potrafiła boczyć się na Rafaela dłużej niż kilka minut, nie mogła przecież wściekać się
na człowieka, który uratował jej życie. Był nie tylko jej najlepszym przyjacielem, był jej

drugą połową, jej sercem.

Przeznaczyła ich ostatnie pieniądze na opłacenie straganu na targu, ale postanowiła

zaryzykować. Często chodzili głodni, tułali się bez dachu nad głową, sprzedaż jakiegoś
obrazu mogła ich uratować, więc tym bardziej nie warto było rozczulać się nad portretem
Ivy. Jechali ulicami San Francisco, a Jade patrzyła na twarze przechodniów i myślała z
przerażeniem, że pewnego dnia przeszłość znowu dopadnie ich oboje. Co wtedy poczną?

Nie miała niemal żadnych wspomnień – z dzieciństwa, z czasów kiedy jej matka

postanowiła zmienić tożsamość, zrzucić starą skórę i stać się Ivy. Czasami pojawiał się tylko
obraz wysokiego, ciemnowłosego mężczyzny, który wsadzał ją do ogrodowego baseniku
albo kołysał do snu. Obraz bardzo niewyraźny, mglisty, prawie nieuchwytny.

W nocnych koszmarach najczęściej wracała fizjonomia Solomona. Solomon

uśmiechnięty Solomon pachnący orientalnymi olejkami i trawką. Solomon, który ją czesał,
głaskał po buzi, po czym, w dzień po śmierci Ivy, sprzedał ledwie sześcioletnią jakiemuś
pedofilowi. Potem było jeszcze wielu różnych mężczyzn gotowych płacić za jej ciało, stała
się, na kilka następnych lat, podobnie jak Rafael, towarem. Właśnie z takiego handlu żyli
Radośni Ludzie.

Od kiedy sięgała pamięcią, Rafael był częścią jej życia – śliczny, trzy lata od niej starszy

chłopiec, który nie znał ani swojej matki, ani ojca, nie wiedział nawet, jak się nazywa.
Urodził się w komunie, w tej samej, w której umarła Ivy, i praktycznie od razu stał się
własnością Solomona. To Solomon mu ojcował, decydował o jego życiu, to o uśmiech czy
serdeczny gest charyzmatycznego przywódcy zabiegał Rafael. Wypożyczany różnym
„wujkom”, którzy go wykorzystywali, nie wiedział nawet, że może istnieć inne życie.

Pewnego dnia coś pękło, pojawiła się szczelina, maleńki prześwit ku innemu życiu. Stało

się to wtedy, gdy zobaczył krzyczącą Jade, Jade owładniętą bezkresną rozpaczą. Chyba
wtedy po raz pierwszy sprzeciwiła się woli Solomona.

Krzyczała, że chce do mamy, na co Solomon z uśmiechem odparł, że mama odeszła i

nigdy nie wróci. Rafael pragnął powiedzieć malej, że wszystko będzie dobrze, że „wujkowie”
zostawiają w spokoju, zawsze zostawiają, kiedy już zaspokoją chuć, ale nie miał okazji
pocieszyć małej ofiary pedofilskich zabaw. Jeszcze nie wtedy...

Jakkolwiek żałosny i nieskuteczny był sprzeciw Jade, zasiał jednak w umyśle Rafaela

jakieś ziarenko, obietnicę innego świata. Dopiero słuchając krzyków Jade, zrozumiał, że
istnieje coś takiego jak sprzeciw i własne zdanie.

Zadzierzgnięta wtedy między dwojgiem dzieci więź z każdym rokiem stawała się coraz

silniejsza. Kiedy Rafael miał lat piętnaście, a Jade dwanaście, byli praktycznie nierozłączni.

A potem stało się coś niewyobrażalnego, Jade zaczęła dojrzewać. Przestała być

szczuplutką, bezwolną laleczką, stawała się kobietą, i jednego z „wujków” bardzo to
rozczarowało.

Frank Lawson zapłacił Solomonowi okrągłe pięćset dolarów za noc z Jade. Nie raz już ją

sobie wynajmował, ale nigdy na całą noc, no i znacznie wcześniej, rok, pół roku przed
zdarzeniem, o którym mowa.

Kiedy zobaczył, jak natura odmieniła ciało jego lalki, wpadł we wściekłość. Rozwijające

się piersi, zaokrąglone biodra – i jego pożądanie ulotniło się w jednej chwili. Wściekły,
rozczarowany próbował pomóc sobie odpowiednią dawką LSD. Ciało małej zaczęło się
lekko rozpływać przed oczami zamroczonego Franka Lawsona, zmieniało kształty,
przestraszona buzia nabrała demonicznego wyrazu, w uszach brzmiał mu śmiech
babilońskich wszetecznic.

Przerażony tym, co widzi i słyszy, zaczął okładać Jade pięściami, bo dla jego zmąconego

umysłu stała się symbolem wszelkiej lubieżności. W pewnym momencie zachwiał się,
chwycił butelkę z winem i zamierzył się na Jade – butelka przeleciała o centymetry od jej
głowy, roztrzaskała się o wezgłowie łóżka. Potłuczone szkło, rozlane wino zintensyfikowały
jeszcze omamy. Nagle szyjka butelki zamieniła się w sztylet i Lawson chwycił mordercze
narzędzie, pragnąc raz na zawsze uciszyć krzyczącą wszetecznicę.

Kiedy Jade padła na podłogę w kałuży krwi, oszalały Frank ujrzał w tym miejscu

bezgłowego węża.

– Tak – zawołał triumfalnie, wznosząc swój wyimaginowany sztylet.
Rafaela obudziły krzyki Jade. Jak na piętnastolatka był bardzo wysoki i wyjątkowo silny.

Wyskoczył ze swojego pokoju i po chwili był w sypialni Franka. Na widok leżącej we krwi
Jade chwycił przewrócone krzesło i zdzielił oszalałego Lawsona w głowę. Rozległ się niemiły
trzask i zaatakowany padł niczym powalony byk. Rafael zaczął wzywać pomocy, przyklęknął
przy Jade.

Pierwszy pojawił się Solomon, za nim dwóch jego famulusów. Zobaczyli krew,

bezwładne ciało.

– Zabiłeś go. – Oczywista konkluzja, Jade ich nie obchodziła.
– Zobaczcie, co zrobił! – krzyknął Rafael.
– Głupi sukinsynu, posprzątaj tu – warknął Solomon, wskazując na dziewczynę.
Rafael chwycił przyjaciółkę i wypadł z pokoju.
Jeśli jeszcze żyła, musiał ją ratować. Położył przyjaciółkę na pasażerskim siedzeniu vana

Solomona, po czym wrócił do domu, do pokoju Solomona, zgarnął wszystkie, co do grosza,
pieniądze, jakie znalazł w jego biurku, dopadł samochodu. Jade nie poruszała się, ale
słyszał jej jęki. Modląc się, przekręcił kluczyk w stacyjce – silnik zapalił dopiero za trzecim
czy czwartym razem.

Kiedy Solomon wybiegł z domu, Rafie już odjeżdżał. Nie miał pojęcia, dokąd jedzie, nie

wiedział, jak ciężko ranna jest Jade, rozumiał tylko, że musi jak najszybciej uciec ze starej
farmy Radosnych.

I tak uciekali już od dwunastu lat, zdając się na łut szczęścia, żyjąc z dnia na dzień.

Gdyby Rafaela schwytano, trafiłby do więzienia za morderstwo.

Jade triumfalnie wręczyła kolejnemu klientowi karykaturę, którą właśnie skończyła, i

zainkasowała kolejną dziesięciodolarówkę. Po pięćdziesiątym straciła rachubę, ale
oznaczało to, że zarobiła najmarniej pięćset dolarów za kilkadziesiąt kilkuminutowych sesji.
Jakby tego było mało, Rafael sprzedał dziewięć jej płócien – od pięćdziesięciu do stu
dolarów za obraz. W ciągu jednego dnia zarobili na dwa, trzy miesiące znośnej egzystencji,
a to więcej, niż mogli się spodziewać.

– Chcesz coś do picia? – zagadnął Rafael. Drżał, był blady.
Jade dotknęła jego policzka.
– Dobrze się czujesz?
– Oczywiście... Lemoniada?
Jade patrzyła za nim, jak idzie do budki z napojami. Po raz pierwszy od wielu miesięcy,

przyjrzała mu się uważnie i dopiero teraz zauważyła, jak wychudł. Westchnęła i przesunęła
dłonią po czole. Ona też zeszczuplała. Obydwoje wiecznie głodowali. Ale dzisiaj mieli
szczęśliwy dzień, dzisiaj się najedzą, może nawet uda się jej namówić Rafaela na stek.
Trochę mięsa dobrze by mu zrobiło.

Zamyślona, drgnęła, kiedy poczuła czyjąś dłoń na kolanie. Poderwała głowę i zobaczyła

przed sobą małego chłopca.

– Cześć, jak masz na imię? – zagadnęła.
– Kenny.
Nachyliła się do malca.
– Chcesz, żebym narysowała twój portret?
– Tak, prosimy – odezwała się młoda kobieta, najwyraźniej matka małego i z

uśmiechem wręczyła Jade banknot dziesięciodolarowy. Niemal w tej samej chwili obok
pojawił się mężczyzna.

– Zamówiłam u pani portret Kenny’ego – oznajmiła mama chłopca.
– Wspaniale. Tylko siedź bez ruchu, synu, i ładnie pozuj tej pięknej pani – rzucił tata i

mrugnął do Jade.

Ci ludzie robili wrażenie takich szczęśliwych, patrzyli na siebie rozkochanym wzrokiem,

wpatrywali się w syna z taką dumą, jakby nie mogli uwierzyć, że zdarzył im się cud w
postaci dziecka.

Portrecik po kilku minutach był gotowy. Jade zrolowała karton, przewiązała gumką i

wręczyła mamie malca.

– Świetny chłopak – powiedziała.
– Dziękuję – rozpromieniła się kobieta i cała trójka zniknęła.
Hmm. Jade posmutniała. Czy jej kiedykolwiek zdarzy się mieć kogoś, kto będzie ją

kochał bezwarunkowo, bez względu na wszystko?

Dawno już zarzuciła marzenia o tak zwanym normalnym życiu. Teraz cieszyła się, że

zarobili na kilka tygodni spokojnej egzystencji.

Wrócił Rafael z kubkiem lemoniady, pogłaskał Jade czule po głowie i ustawił się, jak

dobry sprzedawca, przy jej obrazach.

Na tymczasowej ekspozycji powstała luka po ostatnio sprzedanym płótnie, trzeba było ją

czymś wypełnić. Wzrok Rafiego padł na portret Ivy. Zawahał się i właśnie miał zapytać
Jade, czy naprawdę chce się go pozbyć, ale zobaczył, że przed jej sztalugami siedzi już
następny klient. Portret Ivy powędrował na puste miejsce.

Shelly i Paul Hudsonowie zawsze odwiedzali San Francisco w maju, od dwudziestu

siedmiu lat, to już był rytuał. Właśnie tutaj się poznali, w maju przed dwudziestu siedmiu
laty, tu też się pobrali. Wizyty w San Francisco w jakimś sensie umacniały ich małżeństwo i
pozwalały na podtrzymywanie starych przyjaźni. Jutro wrócą do St. Louis, ale dzisiaj
jeszcze mogą poświęcić czas temu miastu, dawnym miejscom, drogim sobie ludziom. I tak
Shelly i jej serdeczna przyjaciółka, Deb Carson, znalazły się na pchlim targu, tymczasem
Paul i Fred Carson wypłynęli na pełnomorski połów. Deb od kilku tygodni, ledwie od kilku,
pasjonowała się fotografią i teraz robiła zdjęcie za zdjęciem, ale wtem pozwoliła, żeby
aparat zawisł jej na szyi – coś przykuło jej uwagę na straganie z rozmaitymi gadżetami.

– Och, zobacz jaka śliczna latarnia morska, prawdziwy skarb. – Spojrzała na cenę i

skrzywiła się. – Rzeczywiście skarb, sto dwadzieścia dolarów.

Shelly parsknęła śmiechem, już odwróciła się od straganu, nagle śmiech zamarł jej na

ustach.

– Chryste Panie.
Zbladła, zaczęła się trząść. Deb widząc, co się dzieje, objęła przyjaciółkę, przytuliła.
– Źle się czujesz? Shelly pokręciła głową.
– Ta kobieta, tam na obrazie. Znam ją... Kiedyś znałam.
– Naprawdę?
– Była żoną najlepszego przyjaciela Paula, Sama.
– Była? – zachmurzyła się Deb. – Co się z nią stało?
– Zniknęła pewnej nocy, dwadzieścia lat temu, zabierając ze sobą córeczkę.

– Smutne – szepnęła Deb.
Smutne to niezbyt odpowiednie słowo, by opisać, co stało się z życiem Sama Cochrane’a.

Zniknięcie żony i córki omal go nie zabiło. Margaret przepadła bez śladu, a teraz ten
portret... Uwolniła się z uścisku przyjaciółki.

– Muszę porozmawiać z tym człowiekiem – oznajmiła i podeszła do straganu.
– Przepraszam pana, ile kosztuje ten obraz?
Rafael odwróci! się do pytającej. Kiedy zobaczył, który obraz wskazuje, zrobiło mu się

jakoś nieswojo.

– Właściwie nie wiem – bąknął.
– Ja... znam tę kobietę – ciągnęła Shelly. – W każdym razie znałam. Wie pan, co się z

nią dzieje?

Rafael zesztywniał. Uciekali już od tak dawna i nigdy dotąd nie spotkali nikogo z

Radosnych. Tej kobiety nie pamiętał, ale dwanaście lat to mnóstwo czasu, ludzie się
zmieniają, mogła być w komunie. Zanim cokolwiek zdołał powiedzieć, poczuł dłoń Jade na
ramieniu.

– Chce pani kupić ten obraz?
Shelly dopiero teraz pomyślała, że rzeczywiście powinna kupić obraz, jedyny ślad,

dowód. Sam na pewno chciałby go mieć.

– Tak... Tak. To... pani malowała? Jade skinęła głową.
– Ta kobieta...
– Ivy? Nie żyje od dawna.
W oczach Shelly pojawiły się łzy.
– Och, nie. – Dotknęła gładkiej powierzchni wizerunku. – Znałam ją pod innym

imieniem.

Teraz Jade zesztywniała.
– To znaczy?
– Dawno temu poznałam ją w St. Louis, tam mieszkała. Nazywała się... Margaret

Cochrane. Była...

Jade odwróciła się gwałtownie, nie chciała tego słuchać.
– Sprzedaj ten obraz, jeśli chce go kupić – rzuciła jeszcze w stronę Rafaela.
– Za ile? – zawołała Shelly.
– Pięćset dolarów. – Jade była pewna, że tak wysoka suma zniechęci nieznajomą, ale nie

doceniła Shelly.

– Przyjmie pan czek?
– Nie, tylko gotówka – Rafael był stanowczy. Shelly zajrzała do portfela.
– Mam wszystkiego trzysta czterdzieści dolarów.

– Pięćset. Albo pani bierze, albo nie mamy o czym mówić.
– Pożyczę ci sto sześćdziesiąt – zaofiarowała się Deb, która już zdążyła zrobić kilka

zdjęć.

Teraz Rafael nie miał już wyboru, musiał oddać Shelly obraz.
– Pan znał tę kobietę? – zainteresowała się Shelly.
– Dlaczego pani tak sądzi? Słyszała pani, zmarła dawno temu.
– Miałam nadzieję, że może coś pan wie. Ona uciekła z domu i...
– Rafael!
W głosie Jade zabrzmiała prawdziwa panika.
– Przepraszam, muszę zająć się czymś innym – powiedział, zostawiając Shelly bez

odpowiedzi.

– Zanieśmy to do samochodu i zadzwońmy do chłopców. Paul będzie zaskoczony, kiedy

zobaczy, co znalazłam.

Ledwie przyjaciółki odeszły ze swoją zdobyczą, Jade zaczęła pakować rzeczy.
– Znajdź taksówkę, zabieramy się stąd – rzuciła do Rafaela.
– Kochanie, ta kobieta mogła wiedzieć coś o twojej rodzinie.
– Równie dobrze mogła wiedzieć o Ivy i komunie Radosnych, o Solomonie. – Chwyciła

Rafiego za rękę. – On nie może nas znaleźć, rozumiesz? Nie może.

– Nie panikuj, proszę. Już dobrze, uspokój się. Solomona najpewniej od dawna nie ma

już na tym świecie.

Rozdział 2

Jade jeszcze długo po powrocie do domu nie mogła się uspokoić. Kobieta, która kupiła

portret Ivy, obudziła w niej przerażenie jak też poczucie bezpośredniego zagrożenia,
dlatego w jej głowie zrodziła się myśl o ucieczce. Przecież całe ich życie było ucieczką, od
wielu, wielu lat. Ze względu na komunę, na Solomona nie skończyli żadnej szkoły. Na
farmie Radosnych była eksnauczycielka, która rzuciła zawód i wybrała życie w sekcie.
Dzięki niej liznęli trochę literatury I historii, uczyła też matematyki, ale tak naprawdę
jedno, co Jade i Rafie potrafili, to walczyć o przeżycie. Nie mieli zawodu, kwalifikacji,
żadnych dyplomów ani podstaw, by ubiegać się o pracę, żyli, zdając się na los szczęścia.

Teraz Jade nie myślała zdawać się na przypadek, dlatego zaczęła energicznie pakować

rzeczy. Rafael widział, jak bardzo jest wstrząśnięta, sam też nie bardzo wiedział, co myśleć o
dziwnym spotkaniu na targu, jak je potraktować. Kobieta mogła co prawda znać Ivy, ale
mówiła wyraźnie o jej pierwszym wcieleniu, o Margaret Cochrane z St. Louis w Missouri.
Na pewno...

W pierwszym odruchu Rafie miał ochotę wdać się w rozmowę, pociągnąć nieznajomą za

język. Znała ojca Jade? To może coś o nim wiedziała... Może przez te wszystkie lata szukał
córki?

Na razie Jade była zbyt zdenerwowana, by mógł się z nią podzielić swoimi

domniemaniami. Raczej porozmawia z nią później, kiedy Jade się uspokoi. Pogrążony w
myślach siedział po prostu na skraju łóżka i patrzył, jak Jade miota się po pokoju, pakując
rzeczy.

– Może przynajmniej zaczekajmy do rana? – zapytał wreszcie.
Nuta ironii w jego głosie tylko zirytowała Jade.
– Powiedziałam, że mamy wyjeżdżać natychmiast? Nie, nic takiego. Chcę tylko

zapakować wszystko, żebyśmy mogli ruszyć o świcie.

Rafael chwycił Jade za rękę, przyciągnął do siebie.
– Kochanie, naprawdę nie przypuszczam, żeby ta kobieta mogła być dla nas

zagrożeniem.

Jade przytuliła się do Rafaela, objęła go za szyję.
– Przepraszam, nie chciałam na ciebie warczeć. Nie złość się na mnie, Rafie, nie

zniosłabym tego.

Rafael zaczął głaskać ją po plecach i kołysać jak dziecko.
– Nie złoszczę się, maleńka... martwię się tylko. Nie możemy uciekać przez całe życie.
W oczach Jade pojawił się znowu strach.

– Owszem, możemy. Musimy uciekać: Nigdy nie wróciłabym do tamtego życia, już wolę

umrzeć.

Biedna Jade. Wyrosła na cudowną kobietę, ale w głębi duszy ciągle była tym samym

przerażonym, torturowanym dzieckiem, co kiedyś.

– Nie wrócisz. Wiesz dlaczego?
– Dlaczego? – zapytała drżącym głosem.
– Bo już nie jesteś bezradną dziewczynką sprzed lat. Jesteś dorosła i silna, stać cię na

wszystko, nawet na samodzielność, na stanowienie o własnym bycie.

– Mam ciebie, to mi wystarczy. Rafael westchnął cicho.
– Tak, masz mnie, skarbie. Dokąd chciałabyś pojechać?
– Nigdy nie byliśmy w Nowym Orleanie. Chciałabym zobaczyć Dzielnicę Francuską, jeść

langusty, posłuchać tamtejszej muzyki. Poza tym to świetne miejsce do malowania. Co o
tym sądzisz?

Rafael ujął ją pod brodę, spojrzał w oczy.
– Gdzie ty, tam ja.
– Rafie?
– Tak?
– Czyja ci nie jestem ciężarem, zawadą? Czasami odnoszę wrażenie, że tak właśnie jest...
– Skąd przychodzą ci do głowy takie absurdalne myśli?
Jade wzruszyła ramionami.
– Jesteś piękny, widzę, jak kobiety patrzą na ciebie. Nawet ta, która robiła nam dzisiaj

zdjęcia, ta, która była z tą od portretu, powiedziała, że masz wspaniałą, fotogeniczną twarz.
Nigdy nie marzyłeś, by związać się z kimś innym?

Twarz Rafaela zastygła w wyrazie żalu i smutku.
Być może dziecięce przejścia odcisnęły na nim zbyt wielkie piętno, by mógł myśleć o

„normalnych” związkach.

– A ty, Jade, co czujesz, kiedy widzisz przystojnego faceta?
– Czasami podniecenie, zainteresowanie, ale zaraz przypominam sobie przeszłość.
– Na szczęście istnieją jeszcze na świecie ludzie, którzy wcale nie chcą ranić innych,

pamiętaj o tym, Jade.

– Ale jak ich rozpoznać? Skąd mam wiedzieć, kto jest dobry, a kto zły? – Jade łzy

napłynęły do oczu.

– Nie powiem ci, ale myślę, że tajemnica kryje się tutaj. – Rafie położył dłoń na sercu. –

W głębi serca będziesz wiedziała, kto jest kim.

– Ja ufam tylko tobie.
– I ja ci ufam, ale jesteś jak moja siostra, nie umiem inaczej o tobie myśleć.

– Ja miałam to samo na myśli. Chciałam tylko powiedzieć, że... – zaczęła tłumaczyć.
Rafie dał jej prztyczka w nos.
– Wiem, wiem. Droczę się z tobą! – Zamknął Jade w serdecznym uścisku. – Idź, weź

prysznic, wskakuj w koszulę nocną, a ja tymczasem spakuję swoje rzeczy i jutro bladym
świtem ruszymy w drogę.

Jade zeskoczyła z łóżka, otworzyła szafę i wydobyła z jej czeluści kartonowe pudełko.
– A to co takiego? – zapytał Rafie.
Na twarzy Jade znowu pojawił się wyraz dziecięcego zagubienia, smutku i bezradności.

Przycisnęła pudełko do piersi, odwróciła wzrok.

– Twarze. Nie mogę ich zapomnieć. – Jej glos drżał niebezpiecznie.
Rafael westchnął.
– Chyba powinnaś.
– A ty? Potrafisz? – odparowała.
– Staram się.
Teraz w oczach Jade pojawiła się nieskrywana, czysta nienawiść.
– Ja się nie staram! Nie chcę! Nigdy ich nie zapomnę! – Schowała pudełko do torby. –

Nie potrafię zapomnieć – wyrzuciła z siebie i pomaszerowała do łazienki.

Kiedy zamknęła za sobą drzwi, Rafie ukrył twarz w dłoniach. Chryste Panie, daj mi siłę i

spokój, żebym przez to wszystko nie zwariował, modlił się w duchu.

Podniósł się z łóżka z ciężkim westchnieniem, wyciągnął walizkę, wyjął pastylki, połknął

swoją porcję i zaczął się pakować. Jutro znowu będą w drodze. Wieczni uciekinierzy. Czy to
się kiedyś skończy?

Sam Cochrane, pan dobiegający sześćdziesiątki, prezentował się znakomicie:

szpakowaty, postawny, szczupły, pełen energii. Jeden z najbardziej szanowanych obywateli
St. Louis. Przez minionych dwadzieścia lat dzięki mądrym inwestycjom i błyskotliwej
karierze prawniczej, z której ubiegłego roku już zrezygnował, odchodząc na emeryturę,
zgromadził imponujący majątek. Chociaż dumny był z osiągniętych sukcesów, oddałby je
wszystkie, byle odzyskać żonę i córkę. Przez dziesięć lat po ich zniknięciu, nie szczędząc
środków, prowadził poszukiwania, wynajmował kolejnych detektywów, ale wszystko na
próżno. Zaprzestał poszukiwań i żył tylko nadzieją, że pewnego dnia to Jade go odnajdzie.
Dlatego, mimo zasobności i statusu, jaki zdobył, nadal mieszkał w tym samym miejscu, w
tym samym domu. Nie dopuszczał myśli, że jego żona i córka nie żyją.

I oto Paul i Shelly Hudsonowie wrócili z Kalifornii.

O trzeciej po południu w niedzielę odezwał się dzwonek u drzwi. Normalnie to Velma

Shaffer, gospodyni Sama przez ostatnich dziesięć lat, poszłaby otworzyć, ale w piątek
urodził się jej pierwszy wnuczek i na cały tydzień pojechała do córki, cieszyć się maluchem.

Sam nie oczekiwał nikogo. Zdziwiony odłożył książkę i wyszedł do holu. Ponieważ

biblioteka znajdowała się w głębi domu, dzwonek zdążył zabrzmieć jeszcze dwa razy, zanim
Sam wreszcie otworzył.

Ucieszył się szczerze, widząc na progu Shelly i Paula.
– Wchodźcie, wchodźcie, kochani. Myślałem, że jeszcze nie wróciliście z Kalifornii. Co

tam macie? – zaciekawił się, kiedy przyjaciele wciągnęli do środka pokaźny pakunek.

Shelly przygryzła wargę, szukając najwłaściwszych słów.
– Rozpakuj i po prostu mu pokaż – znalazł wyjście Paul.
Shelly wzięła głęboki oddech, zdjęła z obrazu folię ochronną i odwróciła go powoli

awersem do Sama.

Uśmiech zamarł na jego twarzy, zaparło mu dech, przed oczami pojawiły się kolorowe

kręgi.

– Chryste... Wielki Boże... Skąd to macie?
– Z targu w San Francisco.
– Mieszka tam? Widzieliście ją?
– Nie, Sam, Nadzieja, która obudziła się w mgnieniu sekundy, równie szybko zgasła, ale

wrażenie było piorunujące. Podszedł do portretu, przesunął dłonią po twarzy żony.

– Maggie... moja Maggie... – Uniósł wzrok i zobaczył łzy w oczach Shelly.
– Mów – zażądał zdławionym głosem. Paul położył mu rękę na ramieniu.
– Shelly zaniemówiła, kiedy zobaczyła ten portret. Kiedy już oprzytomniała, powiedziała

dziewczynie, chyba autorce tego dzieła, a właściwie to na pewno, bo na straganie były tylko
utrzymane w tym samym tonie obrazy, a ona pracowała obok nad szkicami węglem... no
więc powiedziała dziewczynie, że zna osobę z portretu, że to Margaret Cochrane, na co
dziewczyna odparła, że ta kobieta miała na imię Ivy.

– A więc to nie jest portret Margaret?
– Powtarzam ci tylko dokładnie, co usłyszała Shelly. Sam spojrzał na Shelly.
– Co jeszcze powiedziała ci ta dziewczyna? Shelly zawahała się.
– Mów. Skoro już kupiłaś ten obraz, skoro go przywiozłaś, to powtórz mi wszystko.
Shelly nie od razu przemówiła. Niełatwo być posłańcem przynoszącym najgorsze wieści,

tym bardziej kiedy chodzi o najbliższego przyjaciela.

– Przykro mi, Sam. Dziewczyna powiedziała, że kobieta z portretu od dawna nie żyje.
Sama jakby ktoś ugodził prosto w serce.
– Nie – wykrztusił, patrząc na młodą, uśmiechniętą twarz żony. – Tylko nie to... Nie

mówcie, że nie żyje.

– Tak powiedziała dziewczyna. Sam jeszcze czepiał się nadziei.
– A jeśli kłamała? Jeśli chciała ukryć informacje o Maggie? – Ponownie spojrzał na

obraz, szukając sygnatury, ale sygnatury nie było, tylko coś, co wyglądało jak odcisk palca,
umieszczony w dolnym lewym rogu.

– Dziewczyna nie wyglądała na kogoś, kto miałby cokolwiek do ukrycia – odparła Shelly.

– Jej odpowiedź brzmiała rzeczowo i obojętnie, takie w każdym razie zrobiła na mnie
wrażenie.

– Muszę z nią porozmawiać. Shelly, zmieszana, spuściła głowę.
– Wybacz, byłam tak oszołomiona, kiedy trafiłam na ten portret... wynikła do tego

kwestia pieniędzy, nie miałam dość gotówki, przyjaciółka mi pożyczała... zrobiło się
zamieszanie. W rezultacie zachowałam się jak skończona idiotka, nie rozumiem dlaczego o
nic więcej nie zapytałam, nie mogę sobie tego darować. Kiedy w końcu zapłaciłyśmy
chłopakowi, który był z dziewczyną, ona zdążyła już odejść, a wcześniej zbyła mnie krótką
informacją, jakby temat osoby z portretu był jej obojętny. Poza tym powiedziała, że Ivy
umarła dawno temu. Nie wiem, pomyślałam, że po prostu namalowała obraz z fotografii.
Nie wiem, co pomyślałam... Zupełnie zbiła mnie z tropu swoją obojętnością.

– Do diabła – wycedził Sam. – Nie mogę tego tak zostawić.
Shelly się rozpłakała.
– Przysporzyłam ci tylko bólu.
Sam natychmiast pożałował swej reakcji.
– Nie, Shelly. Przywiozłaś mi wspaniały dar, a ja zachowałem się popędliwie i okrutnie,

zareagowałem zbyt gwałtownie.

– Powinniśmy byli cię uprzedzić, przygotować, ale byliśmy tacy podnieceni... –

tłumaczyła się jeszcze Shelly.

– Rozumiem – przerwał jej Sam i otworzył ramiona, żeby uściskać przyjaciółkę i po

chwili cała trójka przeszła do salonu.

Kiedy Hudsonowie wreszcie się pożegnali, Sam zabrał portret Ivy do biblioteki i powiesił

go w miejscu pejzażu Wyetha. Usiadł w fotelu, w którym siedział przed wizytą przyjaciół,
wziął do ręki książkę, próbował wrócić do przerwanej lektury. Jednak litery rozmazywały
się przed oczami, w końcu książka wypadła z bezwładnej dłoni na podłogę, a on podniósł
wzrok na uśmiechniętą kobietę z portretu.

Długie rozpuszczone włosy, we włosach stokrotki, jedna stokrotka w dłoni, długa

cygańska suknia, bose stopy, w tle bluszcz. Kobieta wyglądała na szczęśliwą, jakby nie
zdawała sobie sprawy z tego, że zniszczyła mu życie, ukradła dziecko. Kiedy teraz, po tylu
latach patrzył na nią z tego punktu widzenia, czuł tylko smutek. Smutek i złość.

– A więc nie żyjesz, Margaret? Ivy?... jakie tam imię przybrałaś. Naprawdę nie żyjesz? –

Wzdrygnął się na te słowa. – Niech i tak będzie, moja ukochana. Pewnego dnia dołączę do
ciebie i wtedy może zechcesz mi wyjaśnić, dlaczego zrobiłaś to, co zrobiłaś.

Kobieta nadal się uśmiechała. Jej spokój, jej radość, czy też zadowolenie z siebie, mogły

doprowadzić do furii. Skąd to zadowolenie? Dlaczego jest taka radosna? Przecież go
zniszczyła. Zabrała mu małą Jade. Mała Jade... Jeśli żyje, jest teraz dorosłą kobietą.

Sam wstał, podszedł do obrazu.
– Gdzie ona jest? Co zrobiłaś z Jade?
Ale Margaret Cochrane milczała, nie chciała odpowiedzieć na żadne pytanie.
Sam podszedł jeszcze bliżej, spojrzał na znak w lewym dolnym rogu obrazu. Im dłużej

mu się przyglądał, tym większej nabierał pewności, że to rzeczywiście odcisk palca. Jeśli
tak, może ten ślad zawiedzie go do artystki i pozwoli znaleźć odpowiedzi, których tak
rozpaczliwie szukał, których tak potrzebował.

Przypomniał mu się Lucas Kelly. Jeśli ktoś mógłby mu pomóc, to właśnie Luke.

Podszedł do telefonu i dopiero teraz sobie przypomniał, że Luke wyjechał z miasta, miał
wrócić dopiero jutro. Pomimo wszystko podniósł słuchawkę, by chociaż zostawić
wiadomość. Głos mu drżał, kiedy przemawiał do automatycznej sekretarki. Spojrzał po raz
ostatni na portret i wyszedł z biblioteki, gasząc światło i pozostawiając wizerunek Margaret
w mroku. Tak jak ona pozostawiła jego przed laty.

Luke Kelly wrócił z kilkudniowej podróży, odstawił walizkę i ruszył prosto do telefonu,

żeby odsłuchać nagrane podczas jego nieobecności wiadomości. Ostatnia była od
Cochrane’a.

Uśmiechnął się na dźwięk głosu Sama. Znali się od dziesięciu lat i serdecznie przyjaźnili,

ale nigdy nie słyszał, by przyjaciel był tak bardzo poruszony. Natychmiast wystukał jego
numer. Sam odebrał po pierwszym dzwonku.

– Jestem już. Co się dzieje?
Sam odetchnął z ulgą. Jak to dobrze słyszeć Luke’a... Od razu zrobiło mu się trochę lżej

na duszy.

– Możesz do mnie przyjechać? Muszę z tobą koniecznie porozmawiać.
– Już jadę – odpowiedział Luke i rzucił słuchawkę. Nie przebrał się ani nie rozpakował,

nawet nie ogolił się po podróży.

Odkąd znał Sama, przyjaciel nigdy nie poprosił go o żadną przysługę. Skoro zwracał się

o nią teraz, sprawa musiała być naprawdę ważna. Chwycił kluczyki, przeczesał włosy
palcami i zatrzasnął drzwi mieszkania.

W dwadzieścia minut później był już pod domem Sama.
– Gdzie Velma? – zdziwił się, kiedy to Sam otworzył mu drzwi.

– Wzięła tydzień urlopu, jej córka właśnie urodziła synka.
– Rozumiem, że nie z tego powodu mnie wezwałeś? – zażartował Luke bez wielkiego

przekonania.

Sam dopiero teraz przyjrzał mu się uważniej.
– Wyglądasz okropnie.
– Bardzo ci dziękuję, stary. – Luke uśmiechnął się szeroko.
– Dobra, przepraszam. Po prostu nigdy cię nie widziałem takiego... hmm...

wyluzowanego.

– Każdy by tak wyglądał po pięciu dniach uganiania się za obwiesiami.
– Złapałeś ich chociaż? – zainteresował się Sam. Luke skinął głową.
– Świetnie, w takim razie masz czas na moje zlecenie.
Luke zrobił wielkie oczy.
– Nie mówisz poważnie.
– Najpoważniej. Chodź ze mną. – Sam zaprowadził przyjaciela do biblioteki i wskazał

portret.

– Co się stało z Wyethem? Ktoś go ukradł?
– Nie. Tymczasowo powędrował na strych.
– A to co za obraz? Dobry, nawet bardzo dobry. Czyjego autorstwa?
– Jakiejś dziewczyny, nie wiem nawet, jak się nazywa, ale chciałbym, żebyś ją dla mnie

odszukał.

– Dlaczego?
– Bo to portret mojej żony. Zniknęła przed dwudziestu laty i to pierwszy ślad, na jaki

natrafiłem.

Luke nie posiadał się ze zdumienia. Słyszał oczywiście o tamtej ponurej historii,

wiedział, jak bardzo Sam przeżył zniknięcie Margaret, słyszał nieraz o małej Jade, ale o jej
matce Sam niemal nie wspominał. Sprawa była zbyt bolesna.

– Jak natrafiłeś na ten portret?
– Shelly go zobaczyła na bazarze w San Francisco.
– Mój Boże... marne szanse – mruknął Luke, szukając na obrazie podpisu autora.

Znalazł to, co i Sam – ledwie widoczny odcisk palca umoczonego w czerwonej farbie,
umieszczony na samym dole, pod stopami postaci. – Rozumiem, że na odwrocie też nie ma
nazwiska?

– Nie ma – przyznał Sam. – To twoje zadanie. Podejmiesz się go?
– Oczywiście. Przede wszystkim muszę porozmawiać z Paulem i Shelly. Jeśli zacznę ich

męczyć pytaniami, może coś sobie przypomną, coś, co uznali za nieistotny szczegół, a co dla
nas może okazać się ważne.

Sam włożył ręce do kieszeni, stanął przy oknie.
– Jest coś, czego nie chcesz mi powiedzieć? – Luke podszedł do przyjaciela.
– Shelly mówi, że dziewczyna nazywała Margaret imieniem Ivy. Podobno moja... żona

już od dawna nie żyje.

Luke potrafił sobie wyobrazić, jak Sam przyjął tę wiadomość.
– Myślisz, że to prawda?
– Do diabła, Luke, sam już nie wiem, w co wierzyć, ale muszę dojść prawdy. Nawet jeśli

Margaret rzeczywiście nie żyje, może natrafię na jakiś trop, który zaprowadzi mnie do Jade.
– Sam mówił teraz cicho, bardziej do siebie niż do Luke’a. – Przez te wszystkie lata
powtarzałem sobie, że chociaż znikły, to przecież gdzieś tam żyją, pod tym samym niebem,
pod którym i ja codziennie się budzę i codziennie zasypiam.

Luke położył przyjacielowi dłoń na ramieniu.
– Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Chętnie poszukam odpowiedzi na twoje pytania.
– Dzięki. Znajdź moją rodzinę, zapłacę każdą cenę.
– Przyjaźń nie ma ceny. Po prostu pomódl się od czasu do czasu za moje zdrowie.

Zgoda?

Sam z trudem powstrzymywał Izy.
– Na pewno jakoś się dogadamy, a teraz jedź do domu i wyśpij się porządnie.
– Odezwę się jutro lub pojutrze. – Luke zawahał się jeszcze w drzwiach, spojrzał na

portret. – Pożyczysz mi go na kilka dni? – zapytał.

– Oczywiście, ale po co?
– Chodzi o odcisk palca. Uruchomię swoje kontakty, może w ten sposób trafimy na jakiś

ślad.

Rozdział 3

Ledwo Shelly Hudson zdążyła wejść do domu, odezwał się dzwonek telefonu.
– Witaj, Shelly, tu Luke Kelly.
– Luke! Miło cię słyszeć. Myślałam, że nie ma cię w mieście.
– Wczoraj wróciłem.
– My wróciliśmy dopiero przedwczoraj – zaśmiała się Shelly.
– Wiem, dlatego właśnie do was dzwonię. Sam pokazał mi portret.
Shelly głośno wciągnęła powietrze i zapytała z wahaniem:
– Jak on się czuje? Teraz zastanawiamy się z Paulem, czy aby dobrze zrobiliśmy. Może

nie powinniśmy przywozić mu tego obrazu...

– Jakoś sobie radzi, zlecił mi małe śledztwo. Chciałbym porozmawiać z wami o tej

malarce. Może usłyszeliście jednak nazwisko, ale wyleciało wam – z pamięci. Czasami
dopiero w rozmowie człowiek coś sobie przypomina.

– Paul nic ci nie powie, nie było go wtedy ze mną na bazarze. Wybrałam się tam z

przyjaciółką, mieszka w San Francisco. Chętnie się z tobą spotkam, ale wątpię, czy będziesz
miał ze mnie pożytek.

– Kiedy mógłbym zajrzeć?
Shelly zerknęła na zegar; dochodziło południe.
– Choćby teraz. Zapraszam cię na lunch. Przygotuję jakąś sałatkę, co ty na to?
– Świetnie. Będę za pół godziny.
– Zrobię wszystko, by ci pomóc. Tak mi przykro, że rozpętałam tę burzę...
– Nie przepraszaj – powiedział Luke. – Już do ciebie jadę.

Zjawił się u Shelly, jak obiecywał, w niecałe pół godziny. Lubiła bardzo Luke’a, lubiła z

nim rozmawiać, lubiła również na niego patrzeć. Chociaż dwadzieścia lat od niego starsza i
ciągle zakochana w mężu, potrafiła docenić męską urodę, a Luke był nie tylko inteligentny i
błyskotliwy, ale też wyjątkowo przystojny.

– Ładnie pachniesz – powiedział, całując ją serdecznie w policzek.
– Zapewne kurczakiem.
– Toteż mówię, że ładnie.
Shelly ze śmiechem wskazała mu miejsce przy stole kuchennym.
– Nie będzie ci przeszkadzało, że zjemy tutaj?
– Absolutnie. Mogę ci w czymś pomóc, Shelly?
– Wyjmij z lodówki mrożoną herbatę i schłodzone szklanki.

– Robi się.
Zjedli, rozmawiając o drobiazgach. Dopiero kiedy Shelly umieściła talerze w zmywarce i

podała kawę, Luke przeszedł do rzeczy.

– Opowiedz mi o tym bazarze.
– Była piękna pogoda, ostatni dzień naszej podróży. Moja przyjaciółka, Deb,

zaproponowała, żebyśmy się wybrały na targ. Strasznie długo się tam włóczyłyśmy, w
pewnym momencie dotarłyśmy do straganu z obrazami. Prawdę mówiąc, przeszłabym
pewnie obok bez zwracania uwagi, gdyby nie chłopak – przyznała Shelly ze śmiechem. –
Prawdziwy efeb. Śliczny.

– Myślałem, że chodzi o dziewczynę.
– Owszem, ale obrazami handlował on, nie ona.
– Shelly westchnęła na wspomnienie chłopca. – Ciemne włosy, błękitne oczy, po prostu

efeb – powtórzyła.

– Nazwiska czy imienia oczywiście nie znasz? Shelly spochmurniała.
– Skądże. Zobaczyłam portret i przeżyłam szok.
– Nie dziwię się – przytaknął Luke. – Sam wspominał, że dziewczyna jakoś inaczej

nazwała osobę na obrazie?

Shelly skinęła głową.
– Owszem, bardzo mnie to zaskoczyło, chociaż nie powinno. Gdybym zniknęła z domu,

też zmieniłabym tożsamość. I tak zapewne postąpiła Margaret. – Oparła łokcie na stole,
westchnęła i po chwili opowiadała dalej: – Pamiętaj, że wtedy były inne czasy, połowa lat
siedemdziesiątych. Sam uważa, że jego żona zadała się z jakąś sektą, by już nigdy nie wrócić
do dawnego życia.

– Tak, mnie też mówił, że tak właśnie mogło być.
– Był zrozpaczony, tyle lat prowadził desperackie poszukiwania, nie natrafił na

najmniejszy ślad i nagle ten portret... – Shelly wzdrygnęła się, przesunęła dłonią po czole,
jakby chciała zebrać myśli. – Musiałam go kupić i przywieźć Samowi. Powiedz, że
postąpiłam słusznie.

– Oczywiście – uspokoił ją Luke. – Najgorszą rzeczą jest niepewność, brak wiadomości o

najbliższych. Znam dziesiątki takich przypadków, niejedno widziałem w pracy. Idźmy dalej.
Dziewczyna powiedziała ci, że ta kobieta nie żyje, tak?

Shelly skinęła głową.
– Ponoć umarła dawno temu.
– Nie zapytałaś o córkę?
– Nie – Shelly westchnęła ciężko. – Zachowałam się jak idiotka, ale byłam tak

zdumiona, zszokowana, że nie przyszło mi do głowy pytać o coś więcej.

– Ja będę pytał – uspokoił ją Luke. – To moje zadanie, ty musisz mi tylko powiedzieć,

gdzie dokładnie jest ten bazar. Skoro ludzie wynajmują stragany, istnieją pewnie jakieś
księgi, wykazy.

– Nie pomyślałam o tym! – zawołała Shelly. Luke wyszczerzył zęby.
– Za to właśnie każę sobie słono płacić. A ty ślicznie pachniesz...
– Lepiej się czuję po rozmowie z tobą – przyznała Shelly. – Uspokoiłeś mnie, miałam

przez te ostatnie dni potworne wyrzuty sumienia.

– Przynajmniej tak ci się odwdzięczyłem za wspaniały lunch – zażartował Lukę. – Ale

mówiąc poważnie, postąpiłaś absolutnie słusznie i nie powinnaś się zadręczać.

– Musimy koniecznie umówić się na kolację. Strasznie dawno u nas nie byłeś.
– Z przyjemnością, zadzwoń, a ja natychmiast się stawię. – Luke podniósł się od stołu. –

Gdybyś coś sobie przypomniała, cokolwiek, daj mi znać. Zadzwoń do swojej przyjaciółki,
może ona coś zapamiętała, wypytaj ją.

– Dobry pomysł. Tak zrobię.
Luke od Hudsonów pojechał z portretem na policję. Zaprzyjaźniony detektyw policyjny

miał wobec niego dług wdzięczności i teraz umożliwił Luke’owi dostęp do policyjnych
laboratoriów. Odcisk palca mógł zaprowadzić prosto do autorki portretu. Co prawda było to
mało prawdopodobne, ale należało sprawdzić każdą ewentualność.

W autobusie do Nowego Orleanu Rafael usiadł od strony przejścia, starając się, jak

zawsze, osłaniać Jade przed światem. Spała skulona w fotelu, głowę oparła o szybę.
Nawietrznik klimatyzacji dmuchał jej prosto w plecy, więc Rafael okrył ją kurtką, żeby nie
zmarzła. A Jade znowu śniła koszmary z dzieciństwa.

Radośni mieszkali w San Fernando Valley, na starej farmie należącej do krewniaka

jednego z Ludzi, ale ten o tym nie wiedział; po brutalnym ciosie w głowę dożywał swoich
dni w szpitalu dla przewlekle chorych, pozbawiony czucia, świadomości, zredukowany
do stanu rośliny.

Pokoje dzieci znajdowały się w samym końcu ogromnego domu, w wydzielonej części

budynku, jakoby dla dobra kochanych maleństw, ale tak naprawdę dla wygody
„klientów”. Chodziło o to, by czuli się swobodnie, gdy przyjeżdżali wybierać towar.

Tej nocy Jade spała z pucołowatą, jasnowłosą dziewczynką nazywaną przez

wszystkich Promyczkiem. Śniły się jej słodkie maliny, które zbierała tego popołudnia, gdy
wtem jakieś ramiona uniosły ją z łóżka i przez sen usłyszała znajomy głos:

– Wszystko w porządku, kochanie. Będziesz spała gdzie indziej, bo mała znów się

zmoczyła.

Jade wiedziała doskonale, co to oznacza. Solomon zabierał ją do Purpurowego

Pokoju, a ona nie chciała tam iść. W Purpurowym Pokoju byli „wujkowie”.

– Nie! Nie pójdę do Purpurowego Pokoju – zaczęła krzyczeć. – Proszę, proszę – Nie

chcę, nie pójdę!

– Uspokój się, skarbie. Nic ci się nie stanie. Solomon nie pozwoli zrobić krzywdy

swojej małej dziewczynce.

– Nie! – błagała Jade, szarpiąc się gwałtownie, ale Solomon miał już w kieszeni sto

dolarów i nie zamierzał zwracać ich klientowi.

– Bądź cicho – upomniał Jade ostro. – Pobudzisz inne dzieci.
– Nie! – Krzyki przeszły w głośny szloch. – Weź sobie kogoś innego, nie mnie.
Jakby na potwierdzenie obaw Solomona otworzyły się jakieś drzwi i na korytarzu

pojawił się chłopiec – rezolutny dziesięcioletni Rafael. Solomon zmarszczył czoło na jego
widok.

– Wracaj natychmiast do łóżka – warknął.
Chłopiec nie miał zamiaru ustąpić. ~ Proszę, Solomon. Ona nie chce iść – wstawił się

za małą Jade.

– Chce czy nie, to nie ma najmniejszego znaczenia – zbył go Solomon.
Rafael pociągnął go za rękaw.
– Weź mnie zamiast niej.
– Ciebie nikt nie chce, w każdym razie nie dzisiaj. Wracaj do łóżka, bo pożałujesz. .
Jade zanosiła się histerycznym szlochem. Rafael usiłował wyrwać ją z uścisku

Solomona, ale ten chwycił go wolną ręką i wepchnął do pokoju, po czym zatrzasnął z
łoskotem drzwi.

– Nie próbuj nawet wychodzić, bo pożałujesz – zagroził ponownie.
Jade uspokoiła się niemal natychmiast. Wiedziała, że jeśli dalej będzie się opierać,

Rafie stanie ponownie w jej obronie i narazi się na wściekłość Solomona, a wściekły
Solomon stawał się nieobliczalny. Nie chciała, żeby przyjacielowi stała się krzywda.

– Grzeczna dziewczynka – pochwalił ją Solomon, a ona rozumiała tylko tyle, że mama

gdzieś znikła, zostawiając ją na łasce Solomona, wśród ludzi, którzy robili jej krzywdę.
Gdyby nadal płakała i krzyczała, skrzywdziliby również Rafaela, a ona go kochała.
Rafael był jej najlepszym przyjacielem.

Solomon nie wiedział, co się dzieje w małej główce. Nie wiedział i nie chciał wiedzieć,

niewiele go to obchodziło, dbał tylko o pieniądze.

Tuż przed wejściem do Purpurowego Pokoju Jade szepnęła jeszcze błagalnie:
– Weź kogoś innego.
– Nie mogą, moja maleńka – odpowiedział Solomon wyjątkowo łagodnie. – On chcę

ciebie. Wszyscy chcą ciebie. Jesteś wyjątkowa, wiesz?

– Nie chcę być wyjątkowa.
– Ale jesteś – powiedział Solomon i otworzył drzwi Purpurowego Pokoju.

Jade obudziła się z cichym okrzykiem. Drżała, na czole pojawiły się kropelki potu. Fotel

Rafaela był pusty. Wstała, wychyliła się ku przejściu, omal nie tracąc przy tym równowagi.

– Gdzie on jest? – zwróciła się do siedzącej z tyłu starszej pani, wskakując puste miejsce.
– Pytasz o swojego chłopca? W toalecie. Jade odetchnęła.
– Tak... jasne... Dziękuję. – Usiadła ponownie w fotelu.
Po chwili wrócił Rafael, blady, z wilgotną jeszcze od wody twarzą. Opadł ciężko na swoje

miejsce, zamknął oczy.

– Co się dzieje. Rafie? Źle się czujesz? – zaniepokoiła się Jade nie na żarty.
Rafael poklepał ją po dłoni.
– Wszystko w porządku kochanie. Zrobiło mi się trochę niedobrze. Choroba

lokomocyjna.

– Tak mi przykro. Nie pomyślałam o aviomarinie.
– Ja coś tam miałem, zażyłem w toalecie. Powinno pomóc.
Jade nie przypominała sobie, że mieli jakiekolwiek leki wśród swoich rzeczy.
– Co wziąłeś?
– Miałem coś tam w swojej kosmetyczce. Zaraz dojdę do siebie, muszę tylko chwilę

odetchnąć.

Jade była naprawdę zaniepokojona, ale ostatnie słowa Rafaela ucięły dalszą dyskusję.

Odchylił właśnie swój fotel i udawał, że zasypia. Jednak nie spał, złe myśli nie pozwoliły mu
zapaść w błogą drzemkę. Nie miał choroby lokomocyjnej i nie wiedział, jak długo jeszcze
uda mu się ukrywać przed Jade swoją chorobę.

Ta kobieta w San Francisco... rozpoznała osobę na portrecie, wiedziała, że Ivy to w

rzeczywistości Margaret Cochrane z St. Louis. Kiedy już urządzą się w Nowym Orleanie,
będzie musiał przeprowadzić małe dochodzenie. Jade ciągle powtarzała, że nie pamięta
absolutnie nic z najwcześniejszych lat, ale jeśli się postara, może coś jej zacznie świtać. Tym
bardziej że teraz mieli przynajmniej konkretne imię i nazwisko: Margaret Cochrane. Będzie
musiał zajrzeć do Internetu i sprawdzić, czy są jacyś Cochrane’owie w St. Louis. Jeśli Jade
rzeczywiście nazywała się Cochrane, może uda się odnaleźć jej rodzinę.

Wziął głęboki oddech, walcząc z kolejną falą nudności. Jeśli się postara, może zdarzy się

cud. Im szybciej, tym lepiej.

Portret od dwóch dni był w policyjnym laboratorium. Luke miał właśnie zadzwonić,

żeby zapytać o wyniki, gdy odezwała się jego komórka; dzwonił zaprzyjaźniony detektyw.

Mniej więcej o tej samej porze Shelly Hudson oglądała zdjęcia z wyprawy na bazar, które

właśnie dostała od Deb. Zadzwoniła do niej zaraz po rozmowie z Lukiem, ale Deb pamiętała
tyle co ona.

Shelly wcześniej nie mówiła o nich Luke’owi, bo nie wiedziała, czy na coś się przydadzą,

tymczasem okazały się rewelacyjne. Było wśród nich nawet zbliżenie twarzy malarki.

Shelly przyglądała się jej długo, uderzona urodą dziewczyny, kiedy w głębi domu

odezwał się cichy dzwonek sekundnika, znak że pora wyjąć muffinki z piekarnika.

Kiedy krzątała się po kuchni, Luke rozmawiał przez telefon.
– Kelly, mówi Marsh. Mamy coś, trafiliśmy w kartotekach na ślad.
– Czułem, że dziewczyna może być nocną ćmą. Co znaleźliście?
Zapadła cisza, Luke usłyszał szelest przekładanych papierów.
– Marsh?
– Gdzie ten obraz został kupiony?
– W San Francisco. Dlaczego?
– Moglibyśmy spotkać się u Sama Cochrane’a za pół godziny? – zapytał Marsh.
– Tak, ale po co? Sam zlecił mi odnalezienie autorki obrazu. To, co masz do powiedzenia

Samowi, możesz powiedzieć mnie. Przekażę mu informacje.

– Nie mogę, Kelly, ponieważ to my szukaliśmy jej pierwsi.
– Jak to?
– Tak to. Odcisk należy do córki Sama. Luke zesztywniał.
– O jasna... Jesteś pewien?
– Odciski palców nie kłamią.
– To masz niezłą niespodziankę dla Sama.
– I dlatego chciałem, żebyś był przy rozmowie. Wiem, że się przyjaźnicie.
– Już tam jadę.
Drżącą dłonią chwycił kluczyki i ruszył do drzwi. W głowie miał kompletny zamęt. Serce

mu waliło. Po tylu latach beznadziejnych poszukiwań... pierwszy trop... Zbyt wspaniałe,
żeby mogło być prawdziwe.

Zatrzymał się właśnie na światłach, kiedy znowu odezwała się jego komórka. Odebrał

natychmiast, sądząc że to ponownie Marsh.

– Luke, mam coś, co powinieneś zobaczyć – usłyszał w słuchawce głos Shelly.
– Mianowicie?
– Zdjęcia. Deb przysłała mi zdjęcia z bazaru, są na nich i dziewczyna, i chłopak.
No, no, coraz lepiej...
– Gdzie jesteś, Shelly?

– W domu.
– Jadę właśnie do Sama. Mogłabyś tam przyjechać? Postaraj się.
– Tak, ale...
– Przyjedź, proszę. Wsiadaj zaraz w samochód. Pospiesz się.
– Stało się coś złego?
Na twarzy Luke’a pojawił się szeroki uśmiech.
– Przeciwnie, Shelly. Stało się coś dobrego... bardzo dobrego.
Luke ruszył ze skrzyżowania z piskiem opon. Po kilku minutach był przed domem Sama.

Niemal w tej chwili pojawił się wóz Marsha.

Luke pomógł detektywowi wydobyć obraz tkwiący na tylnym siedzeniu.
– Niesamowite, co? – mruknął Marsh.
– Wprost nie mogę uwierzyć. – Luke zerknął w stronę domu. – Powinniśmy byli jednak

zadzwonić, nie wiadomo, czy zastaniemy Sama.

– Czeka na nas – powiedział Marsh.
– Nie powiedziałeś mu jeszcze?
– Nie, na pewno już wariuje z ciekawości.
– Wyobrażam sobie.
Luke właśnie nacisnął dzwonek, kiedy na podjeździe pojawił się samochód Shelly.

Niemal wyskoczyła z wozu i ruszyła ku wejściu, ściskając w dłoni kopertę.

Sam otworzył drzwi. Spodziewał się detektywa, nie wiedział że spotka się też z Lukiem i

Shelly.

– Co się stało?
– Nie wiem – sapnęła Shelly. – Luke prosił, żebym przyjechała.
– Wpuść nas w końcu, wszystko ci powiemy. Sam odebrał od Luke’a portret i cofnął się

w głąb holu.

– Kiedy wraca Velma? – zainteresowała się Shelly.
– Jutro – powiedział Sam, wieszając portret w rym samym miejscu, w którym umieścił

go kilka dni wcześniej. Odwrócił się do gości.

– Czy ktoś wreszcie powie, o co chodzi?
– Znaleźliśmy odcisk w naszych kartotekach – oznajmił Marsh.
– Świetnie, ale równie dobrze Luke mógł mi przekazać tę wiadomość. Nie powiedział

panu, że zleciłem mu odszukanie dziewczyny?

– Powiedział, proszę pana – przyznał Marsh – ale ten odcisk okazał się tropem, który

pozwoli nam wszcząć na nowo jedną z naszych nierozwiązanych spraw.

Sam skrzywił się.
– Chce mi pan powiedzieć, że ta malarka to jakaś kryminalistka?

– Nie, sir. Osoba zaginiona.
– Bardzo szczęśliwa okoliczność dla jakiejś rodziny. – Sam wzruszył ramionami. – O

kogo chodzi?

– O pańską córkę.
Twarz Sama zastygła. Zachwiał się, oparł o regał. Luke ujął go pod ramię.
– Siadaj, przyjacielu. Tylko spokojnie.
Shelly też przysiadła z wrażenia, położyła kopertę na kolanach i rozpłakała się.
– To znaczy, że rozmawiałam z samą Jade?
– Jeśli na portrecie jest jej odcisk, to tak – powiedział Marsh.
– Jaka ze mnie idiotka. Powinnam była zapytać ją o córkę Margaret. Nie rozumiem,

dlaczego nie powiedziała, że to portret jej matki... po prostu nazwalają Ivy...

– Osoby zaginione nie zawsze chętnie udzielają informacji – zaczął Luke ostrożnie. – Z

bardzo różnych powodów. Nie obwiniaj – się, Shelly. Jade była bardzo mała, kiedy
Margaret uciekła. To co mówiłaś, mogło nic dla niej nie znaczyć. Kilka pustych słów,
nieistotna informacja o jakiejś kobiecie bardzo podobnej do Ivy. Matka mogła opowiadać
coś zupełnie innego na temat jej korzeni. A może zdołała przekonać dziecko, że ojciec ich
nie kochał... porzucił je dla innej kobiety. Kto wie, jak było...

– Dobry Boże – westchnął Sam. – Co teraz? Historia się powtarza. Margaret nie dawała

przez lata znaku życia, teraz Jade miałaby czynić to samo?

– Odszukam ją – powiedział Luke i zwrócił się do Shelly. – Pokaż nam te zdjęcia.
Shelly wyłożyła na stolik kilka fotografii i spojrzenie Luke’a natychmiast padło na tę

jedną, przedstawiającą zbliżenie twarzy dziewczyny. Stało się z nim coś dziwnego.

Miał trzydzieści siedem lat, widział już w życiu wiele ładnych kobiet, ale ta była po

prostu piękna, najpiękniejsza, na jaką zdarzyło mu się kiedykolwiek patrzeć. Delikatne
rysy, czarne włosy, długie, gęste, opadające kaskadą na plecy... Oderwał wreszcie wzrok od
dziewczyny, przyjrzał się chłopakowi i poczuł absurdalne dźgnięcie zazdrości; na swój
sposób ten młody człowiek był ideałem męskiej urody.

Sam też z napięciem wpatrywał się w zdjęcia dwojga młodych ludzi.
– Nie mamy żadnej pewności, że dziewczyna na zdjęciu jest autorką portretu – ostrzegł

go Luke.

– Rysowała karykatury – wtrąciła Shelly. – A na jej bluzce widziałam plamy farby. –

Pamiętam, przyglądałam się jej i myślałam: przedstawicielka prawdziwej cyganerii.

Sam długo milczał, słuchając przyjaciół, jakby nie mógł dobyć słowa, wreszcie wykrztusił

zdławionym głosem:

– Ona... ona wygląda... jakby skórę ściągną! z mojej matki.
– Jest pan pewien? – zapytał Marsh. – Może chce pan tylko dostrzec podobieństwo?

Sam podniósł wzrok rozświetlony radością i wzruszeniem. Łzy spływały mu po

policzkach.

– Zaczekajcie. – Wyszedł pospiesznie z pokoju i wrócił po chwili z małym zdjęciem

oprawionym w ramkę.

– To zdjęcie ślubne moich rodziców. Oceńcie sami.
Marsh i Shelly od razu zwrócili uwagę na uderzające podobieństwo obu kobiet i zaczęli

wymieniać uwagi, tylko Luke milczał.

– Czemu nic nie mówisz? – zagadnął go Sam. – Co myślisz?
– Myślę, że masz piękną córkę. – Nachylił się nad stolikiem i wybrał dwa zdjęcia:

przedstawiające chłopca i dziewczynę i zbliżenie twarzy dziewczyny, które wprawiło go w
takie osłupienie. – Lecę do San Francisco.

Sam zacisnął dłoń na jego ramieniu.
– Znajdź ją, znajdź koniecznie.
– Znajdę ją – przyrzekł i pomyślał, że jeśli mu się nie uda, jej twarz będzie go

prześladować do końca życia, ale tego już nie powiedział głośno.

Rozdział 4

Jade była już zmęczona podróżą, ale bała się zasnąć, bała się kolejnych koszmarnych

snów. Poza tym martwiła się o Rafaela. Niemal całą drogę męczyły go nudności, był
przeraźliwie blady. Dopiero teraz zwróciła uwagę, jaki jest wymizerowany. Przywykła, że to
on opiekuje się nią, dlatego nigdy nawet nie pomyślała, że jemu też może być potrzebna
kiedyś pomoc. Był jej opoką, tym silnym, który nigdy się na nic nie skarży. Przepełniona
wyrzutami sumienia dotknęła jego czoła. Nie miał temperatury, ale skóra na powiekach
przybrała błękitnawą barwę, była niemal przezroczysta. Jak tylko dojadą do Nowego
Orleanu, trzeba będzie zawieźć go prosto do szpitala.

Wyjrzała przez szybę: byli już na przedmieściach miasta.
Potrząsnęła lekko ramieniem Rafaela. – Rafie... obudź się. Dojeżdżamy. Rafael

wyprostował się z trudem w fotelu, przeczesał palcami włosy.

– Marzę o kąpieli i łóżku – mruknął. – A ty? Szczęśliwa, że słyszy nutę ożywienia w jego

głosie, zarzuciła mu ręce na szyję, zapominając o podjętym przed chwilą postanowieniu.

– Pada, Rafie...
– A deszcz zmywa wszystkie kłopoty – dokończył. Wkrótce znaleźli się na dworcu.

Odebrali swoje torby. Teraz mieli dwie możliwości – albo przeczekać deszcz w dworcowej
poczekalni, albo pozwolić sobie na rozrzutność i wziąć taksówkę. W trosce o Rafaela Jade
zaproponowała taksówkę. Zgodził się bez oporów, co zaniepokoiło ją jeszcze bardziej.

Pojechali do hotelu, który polecił im bagażowy na dworcu. Rafael nie zwracał uwagi, jak

i którędy jadą. Przyglądał się Jade, która patrzyła na ukrytych pod markizami sklepów i
parasolami ludzi. Rafael doskonale wiedział, co oznacza napięcie na jej twarzy. To nie była
ciekawość miasta, ale strach, że gdzieś, któregoś dnia staną twarzą w twarz z którymś z
dawnych „znajomych”. Szanse na takie spotkanie, a co ważniejsze – rozpoznanie, były
równe zeru, ale gdyby do tego doszło, Rafael nie wahałby się zabić.

– A wy? – zagadnął kierowca, chwytając spojrzenie Rafaela w lusterku wstecznym. –

Turyści czy na dłużej ?

– Jeśli wszystko dobrze się ułoży, to na dłużej – odparł Rafael.
Starszy pan podrapał się po głowie, zerknął na światła; nadal stali na czerwonym.
– Miło wyglądacie, synku, ty i twoja panienka. Przepraszam, że się wtrącam, ale

doradziłbym inny hotel.

Spłoszona Jade nachyliła się, kładąc dłoń na oparciu fotela.
– Coś nie tak?
Starszy pan odwrócił się teraz, spojrzał w twarz Jade i wyczytał w niej wiele uczuć, które

i jemu nie były obce.

– Niby nic, ale tak prawdę powiedziawszy, to nie wiem, czy wam się spodoba tamtejsze

towarzystwo, jeśli rozumiecie, co mam na myśli.

Rafael pogłaskał Jade po plecach, to wystarczyło, żeby ukoić jej niepokój.
– Dziękujemy za przestrogę. Co by pan doradził? – zapytał.
– Moja siostra Clarice ma całkiem przyzwoity pensjonat w Dzielnicy Francuskiej, nic

wielkiego, ale czysto tam i bezpiecznie.

– Bardzo dziękujemy – powiedział Rafael. – Jak panu na imię?
– Clarence. Clarence Deauxville. Clarice to moja bliźniaczka.
Rafael skinął głową.
– Ja jestem Rafie, a to Jade.
– Skorzystacie z mojej rady? – zapytał kierowca. Rafael spojrzał na Jade. Oczywiście, że

skorzystają.

– Tak.
Clarence uśmiechnął się jeszcze szerzej. Światła się zmieniły, ruszyli.
– Za kilka minut będziemy na miejscu – zapewnił. Rafael czuł narastające

zdenerwowanie Jade. Nikt nie nauczył jej ufać obcym, przeciwnie, miała wszelkie powody,
by nie ufać nikomu. Z drugiej strony była skonana po podróży i chciała wreszcie przytulić
gdzieś głowę.

– Wszystko będzie dobrze – szepnął. – W razie czego zawsze możemy się przenieść.
Kiedy zajechali na miejsce, trochę się uspokoiła. Piętrowy dom, wąski i długi, bliźniaczo

podobny do sąsiednich. Z zewnątrz wyglądał przyzwoicie, a okolica sprawiała miłe
wrażenie.

– Paskudna pogoda trafiła się wam na przywitanie – rzucił jeszcze Clarence, czekając, aż

Rafael odliczy należność za kurs. – Biegnijcie do wejścia, ja wniosę wasze bagaże.

Jade zawahała się i kierowca ponownie bez słów zrozumiał jej obawy.
– W porządku, panienko. Ja wam krzywdy nie zrobię. Panienka może na mnie liczyć.

Biegnijcie.

Na drzwiach wisiał napis „Witajcie”, wewnątrz dawny pokój recepcyjny został

przerobiony na współczesny hol, urządzony staroświeckimi drewnianymi meblami. W
powietrzu unosił się delikatny zapach olejku pomarańczowego, wokół wszystko aż lśniło
czystością.

Przywitała ich drobna ciemnoskóra kobieta, siostra Clarence’a, to nie ulegało

najmniejszej wątpliwości. Kordialny uśmiech na jej twarzy zamienił się w promienny, gdy
za plecami przybyłych dojrzała brata. Na widok tej rodzinnej serdeczności Jade spojrzała
na świat trochę ufniej.

Starsza pani zamieniła kilka słów z Clarence’em, po czym zwróciła się do gości:
– Witajcie w pensjonacie „Forsycja”. – Tu zmierzyła zdrożoną parę badawczym

spojrzeniem. – Rozgościcie się i zaraz schodźcie do jadalni. Zjecie trochę gorącego gumbo i
od razu poczujecie się o niebo lepiej.

– Brzmi zachęcająco, ale najpierw załatwmy interesy. – Rafael dotknął kieszeni, jakby

chciał się upewnić, czy pieniądze nadal są na swoim miejscu.

– Myślicie zostać dłużej? – zapytała Clarice. Jade skinęła głową.
– W takim razie co byście powiedzieli na dwieście dolarów tygodniowo, w tym śniadania

oraz pożywne i smaczne kolacje?

Dwojgu ludziom bez stałego zajęcia taka kwota mogła się wydać oszałamiająca, ale tak

naprawdę suma, której zażądała Clarice, była śmiesznie niska.

– Zgoda – powiedziała Jade. Clarice wręczyła im klucz.
– Mam pokoje na parterze, ale jeśli dalej będzie tak lało, obudzicie się w lodowatej

wodzie. Maszerujcie na piętro. Trzecie drzwi po lewej.

– Może nas zalać? – przestraszyła się Jade. Clarice wzruszyła ramionami.
– Skarbie, w mieście ogłoszono alarm przeciwpowodziowy. Dlaczego woda miałaby

oszczędzić akurat mój pensjonat? Poza tym nie martw się, przetrzymał wojnę secesyjną,
przetrzymał huragany, przetrzyma kolejny wylew Missisipi. Ulewy się skończą, bo kiedyś
muszą się skończyć, i znów wrócimy do normalnego życia. Biegnijcie teraz na górę i
wracajcie szybko na zupę.

Rafael chwycił torby, Clarence wielkie pudło z przyborami malarskimi i ruszyli po

schodach.

Pokój urządzony był takimi samymi staroświeckimi meblami, które widzieli już na dole,

w dodatku czyściutki i pachnący.

– Clarice was polubiła – powiedział Clarence.
– Co masz na myśli? – zainteresował się Rafael. Clarence wskazał na wielkie łoże z

baldachimem, dominujący element wystroju.

– Umieściła was w apartamencie dla nowożeńców. Nazywamy go apartamentem, bo ma

własną łazienkę. Będzie wam tu naprawdę wygodnie – tu Clarence mrugnął znacząco.

Ludzie zawsze tak reagowali, przyjmowali za oczywiste, że skoro dwoje młodych trzyma

się razem, to muszą być parą. Nie, nie byli parą, łączył ich związek, którego nikt chyba nie
potrafiłby do końca zrozumieć.

Jade odruchowo wyciągnęła banknot z kieszeni – Dziękuję.
Clarence uniósł dłoń w delikatnej odmowie.
– Twój chłopak już mi zapłacił za kurs i to wystarczy, panienko.
Wcisnęła pieniądze do kieszeni i skinęła tylko głową, nie bardzo wiedząc, co jeszcze

mogłaby powiedzieć lub zrobić.

Clarence ruszył do drzwi, nagle się odwrócił z dziwnym wyrazem twarzy, oczy zaszły mu

mgłą.

– Niedługo wrócisz do domu. Zaufaj wysokiemu mężczyźnie.
Jade poczuła ucisk w żołądku. Nigdy nie ufała nikomu poza Rafaelem.
– Jestem w domu – powiedziała Jade. – On jest moim domem.
Do pokoju weszła Clarice z czystymi ręcznikami, zmierzyła brata groźnym spojrzeniem.

Dobrze znała ten wyraz na jego twarzy, wiedziała, co tu zaszło.

– Znowu straszysz mi gości, ty stary ośle. Wynocha stąd. Wsiadaj do taksówki i szukaj

pasażerów, tylko się nie utop. Słyszysz?

– Co mówisz, siostrzyczko?
– Zabieraj się. Znowu zapuściłeś się w niebezpieczne rejony, ale na szczęście wróciłeś.

Mówiłam, żebyś uważał, bo się utopisz.

Clarence uśmiechnął się na słowa siostry, spojrzał jeszcze przed wyjściem na Jade.
– Niczego się nie bój.
Jade przeszedł dziwny dreszcz, odwróciła się i weszła za Clarice do łazienki.
– Proszę pani?
– Mów mi Clarice, skarbie.
– Tak, dobrze. Chodzi o pani... twojego brata. Co miałaś na myśli, mówiąc, że znowu

zawędrował w niebezpieczne rejony?

Clarice w obawie, że może stracić pierwszych od wielu tygodni gości, zbyła pytaniem

śmiechem.

– Ma się za jasnowidzącego, stary osioł.
– Słucham?
– Twierdzi, że ma wizje, ale nie traktuj tego poważnie. W rodzinie wszyscy się z niego

śmieją. Mama musiała upuścić go na głowę, kiedy był niemowlęciem. – Clarice wzruszyła
ramionami. – Schodźcie na kolację. Moje gumbo postawi was na nogi.

Wyszła, zostawiając Jade i Rafaela samych.
– Rafie, co Clarence mógł mieć na myśli?
– Nie wiem, skarbie, wiem natomiast, że z rozkoszą zjem talerz gorącej zupy. Później się

rozpakujemy, dobrze?

Jade nie zauważyła, że Rafael celowo zbył jej pytanie, jednak słowa kierowcy i wyraz

jego twarzy wryty się jej w pamięć.

Luke spędzał w San Francisco już drugi dzień. Odnalazł organizatorkę bazarów i

dowiedział się, że stragan, na którym Shelly Hudson kupiła portret, w ostatnią niedzielę

wynajmowała niejaka Rip Ann Flap. Zapłaciła gotówką. Parsknął śmiechem na tę
informację; córka Sama miała poczucie humoru, wymyśliła sobie slapstickowe nazwisko,
na domiar podała fikcyjny adres. Próbował dowiedzieć się czegoś od handlarzy z sąsiednich
straganów, ale ci nie potrafili mu udzielić żadnych konkretnych informacji. Minęły dwa dni,
a on nie posunął się naprzód nawet o centymetr. Ciężka sprawa...

Zadzwonił do Sama, ale odezwała się automatyczna sekretarka. Zostawił krótką

wiadomość, przywołał taksówkę i pojechał do hotelu.

Zrzucił buty, zrzucił ubranie i ruszył do łazienki. Był umówiony na kolację ze starym

kumplem z colleges. Po kilku minutach wyszedł odświeżony, ogolony. Ubierając się, od
czasu do czasu popatrywał na ekran telewizora, słuchał wiadomości. Przysiadł na łóżku,
żeby zawiązać buty. Nadawano najnowsze wiadomości z Luizjany, gdzie szalały gwałtowne
ulewy. Reporter komentował materiały nakręcone po południu w Nowym Orleanie, do
którego zbliżała się kolejna fala powodziowa. Luke podniósł wzrok i zastygł. Z jakiegoś
budynku wynoszono – właśnie do motorówki młodą kobietę.

To ona! Do cholery, co córka Sama porabia w Nowym Orleanie?
Luke rzucił but i zaczął szukać pilota, żeby wzmocnić fonię. Za późno, nic już nie usłyszał

na temat sytuacji w mieście, tym bardziej komentarza do prezentowanej sceny.

– Cholera, cholera. – Zaczął gorączkowo szukać komórki.
– Carson, tu Luke. Stary, nic z tego, będę ci winien kolację, Moja sprawa dość

nieoczekiwanie ruszyła z miejsca, muszę lecieć pierwszym samolotem do Luizjany.... Mnie
też jest przykro, ale to naprawdę ważne. Odezwę się do ciebie, jeszcze raz przepraszam.

Rozłączył się i na stacjonarnym telefonie wystukał numer recepcji.
– Luke Kelly, 1202. Zmieniłem plany, wyjeżdżam za chwilę, zwalniam pokój. Proszę mi

wezwać jak najszybciej taksówkę.

Rozdział 5

Lądowanie w ogarniętym ulewami Nowym Orleanie przypominało scenę z filmu

katastroficznego. Potem okazało się, że bagaż Luke’a poleciał zupełnie gdzie indziej.
Zdenerwowany Luke wypełnił przy stanowisku linii lotniczych zgłoszenie zaginięcia i wsiadł
do taksówki.

– Dokąd, sir?
Luke wahał się chwilę. Rozpocząć poszukiwania czy jechać do hotelu? Wątpliwe, by w

środku nocy, w zdezorganizowanym powodzią mieście cokolwiek zdziałał, zdecydował się
zatem jechać do hotelu.

– Dostaniemy się do „Marriotta”?
– Tak, sir, ale pokoju to już pan tam nie dostanie, chyba że ma pan rezerwację. Właśnie

mówili przez radio, że hotele dosłownie pękają w szwach.

– Co pan radzi?
– Proszę poczekać, sir. Podzwonię i zobaczymy, co da się zrobić. – Wrócił po kilku

minutach.

– Ma pan szczęście. Jest miły, mały pensjonat w suchej części miasta, mają jeszcze dwa

wolne pokoje. Zatrzymają jeden dla pana.

– Dziękuję panu bardzo.
– Bardzo proszę, sir. Będziemy tam, ani się pan obejrzy. Miłe miejsce i bezpieczne.

Właścicielem jest emerytowany policjant – poinformował kierowca.

Wysiadając z taksówki, Luke zerknął na zegarek; kwadrans po pierwszej.
Emerytowany policjant, hmm, myślał Luke. Może być przydatny. Zerknął na rozłożysty

parterowy dom tonący w zieleni i ruszył do wejścia. Na jasno oświetlonej werandzie czekał
już właściciel w piżamie i szlafroku, wysoki, łysiejący mężczyzna o sprężystej sylwetce.

– Armand Louiston – przedstawił się, wprowadzając gościa do środka. – Witam w

„Sleepy Hollow”.

– Zmarszczył czoło. – Nie ma pan bagażu?
– Jest teraz gdzieś nad stanem Iowa. Zadzwonię do linii lotniczych i podam im pański

adres.

– Ma pan numer? Proszę mi go dać, ja zadzwonię – powiedział Armand, wchodząc za

ladę recepcji.

– Wytłumaczę, jak tu dojechać. Trzeba kluczyć, bo większość ulic jest pod wodą.
– Dziękuję.
– Drobiazg. – Armand zdjął klucz z tablicy. – Daję panu Niebieski Pokój. Mam nadzieję,

że będzie się panu dobrze spało. Jeśli będzie pan czegoś potrzebował, w pokoju jest
interkom, po naciśnięciu zera odzywa się dzwonek w moim pokoju. Zaprowadzę pana, a
potem zadzwonię do linii lotniczych.

Luke miał wrażenie, że znalazł się w środku filmu o Egipcie, wyprodukowanego przez

wytwórnię Disneya. Błękitne ściany ozdobione były granatowym szlaczkiem w
geometryczny złoty wzór, brązowe popiersie Nefretete stało na cokole ze sztucznego
marmuru. Wielkie lustro, wielkie drewniane łóżko, na ścianach reprodukcje znanych
obrazów i oryginały nikomu nieznanych mistrzów.

Był tak zmęczony, że usnąłby w najdziwaczniej urządzonym wnętrzu. Rzucił płaszcz

deszczowy na krzesło i opadł ciężko na łóżko. Bolała go głowa, blizna po starym postrzale
również dawała o sobie znać. Pomyślał o swoich przyborach do golenia frunących teraz w
przestworzach nad Iowa i zaklął pod nosem. Gdyby nie to, że jutro będzie musiał chodzić w
tym samym ubraniu, pewnie by się nie rozebrał. Dokonawszy ostatniego wysiłku, wsunął
się pod kołdrę.

Poduszka pachniała lawendą. Czytał gdzieś, że lawenda ma działanie usypiające, ale

dzisiaj nie potrzebował żadnego wspomagania. Z głębokim westchnieniem zamknął oczy.

Mniej więcej o tej samej porze, w zupełnie innej części miasta w ogromnym

dormitorium starej YMCA próbował zasnąć tłum powodzian. Było już późno I większość
powinna dawno spać, ale salę wypełniały najróżniejsze odgłosy: szepty, chrząknięcia, płacz
niemowlaków, głośne chrapanie. Ci zbyt przygnębieni, żeby zasnąć, siedzieli na łóżkach
polowych i próbowali tłumaczyć swoim dzieciom, co się stało, albo myśleli o swoim
dobytku niesionym nurtem Missisipi ku zatoce.

Clarence przywiózł Jade i Rafaela do YMCA, siostra miała zamieszkać u niego.
Rafael nie mógł zasnąć, Jade, na łóżku pod ścianą, w samym końcu sali, zasnęła, o

dziwo, dość szybko, by równie szybko obudzić się z krzykiem z kolejnego koszmaru.

– Już, już, kochanie. To tylko zły sen – uspokajał ją Rafael, gdy ze szlochem wtuliła

twarz w jego szyję. Niemal w tej samej chwili poczuł na ramieniu czyjąś dłoń. Był to
wolontariusz z Czerwonego Krzyża, Charlie, jak wynikało z identyfikatora.

– Chora? – zapytał. Rafael pokręcił głową.
– Nie. Miała zły sen. Przepraszamy za hałas.
– Może ma gorączkę? – Charlie wyciągnął dłoń, na co Jade oderwała się gwałtownie od

Rafaela i skuliła w kącie.

– Ona nie lubi być dotykana – wyjaśnił Rafael.
– Rozumiem. – Charlie natychmiast cofnął dłoń. – Gdyby któreś z was potrzebowało

jakichś leków, dajcie mi znać. Przez całą noc będzie też dyżurował lekarz.

– Nic jej nie jest. Postaramy się nie zakłócać już spokoju.
– Żartujesz? – Charlie potoczył wzrokiem po sali. – Ilość decybeli na tej sali dawno

przekroczyła dopuszczalną przepisami normę. Pomimo to spróbujcie się przespać. Musicie
odpocząć.

Jade wzdrygnęła się, spojrzała na Rafaela.
– Przepraszam, nie chciałam robić scen. Ja...
– Ciii. – Rafael odgarnął jej kosmyk z czoła.
– Nieważne. Ważne, że nie leżymy teraz na dnie Missisipi.
– To przeze mnie. Ja cię namówiłam, żebyśmy przyjechali do Nowego Orleanu.
– Niczyja wina. Ja zresztą też chciałem tu przyjechać, zapomniałaś?
– Nie chciałeś. Po prostu mi ustąpiłeś. Przepraszam, Rafie. Przepraszam. Przysparzam

ci tylko kłopotów – głos się jej załamał. – Jestem dorosła, na Boga. Muszę to sobie wreszcie
uświadomić i zwalczyć stare koszmary. Dawno powinnam była się z tym uporać.

Rafael nachylił się tak, że teraz ich czoła się stykały.
– Spróbujesz zasnąć?
– Nie. Nie będę mogła.
– Śniłaś o jednym z nich, prawda? Jade powoli pokiwała głową.
– O tym, który kazał się nazywać Wujkiem Lizaczkiem. Boże...
– Masz go w swoim pudełku?
– Nie.
– To spróbuj z samego rana narysować jego twarz i umieść razem z innymi. Nie będziesz

już musiała nosić jej w pamięci.

Rysowanie twarzy z przeszłości było swego rodzaju ćwiczeniem terapeutycznym,

egzorcyzmem. Czasami ta metoda skutkowała, czasami nie.

Pięć po dziewiątej Luke podjechał wypożyczonym samochodem pod budynek starej

YMCA, kolejnego przytuliska dla powodzian, które odwiedzał tego ranka. Jedynym jak
dotąd sukcesem okazał się powrót fruwającej po całych Stanach walizki, która zjawiła się w
nocy i o świcie została zwróconą właścicielowi. Wreszcie Luke będzie mógł ogolić się własną
maszynką i przebrać w czyste ciuchy.

YMCA była trzecim miejscem, które odwiedzał i powoli ogarniała go panika. Według

faceta z obrony cywilnej, z którym rozmawiał, więcej schronień już nie było, zresztą ludzie
powoli zaczynali wracać do domów. Wyobrażał sobie, do czego wracali, i serdecznie im
współczuł.

Wszedł energicznym krokiem do budynku. Część ludzi leżała jeszcze na połówkach, inni

jedli śniadanie, które wydawali wolontariusze z Czerwonego Krzyża.

– W czym mogę pomóc? – Do Luke’a podeszła kobieta o zmęczonej twarzy.
– Szukam kogoś. Macie może listę nazwisk?
– Gdzieś powinna być. – Kobieta odwróciła się i weszła do niewielkiego pokoju, z

którego przed chwilą się wyłoniła. Trzy razy przerzuciła stos papierów, zanim wreszcie
znalazła właściwy.

– Kogo pan szuka?
– Jade Cochrane. Dwadzieścia kilka lat, piękna, długie, czarne włosy. Jest z nią...
Kobieta poderwała głowę.
– Wysoki chłopak o twarzy jak z obrazu Rafaela? Luke’owi serce zabiło szybciej.

Rzeczywiście, opis był całkiem trafny.

– Są tutaj?
– Są. W każdym razie powinni być – powiedziała kobieta. – Nikt jeszcze nie opuści!

budynku, ale panuje tu taki obłęd, że niczego nie jestem pewna.

– Muszę ją znaleźć.
– W takim razie będę zmuszona prosić o jakiś dowód tożsamości – odparła twardo

kobieta po chwili wahania.

Luke wyjął portfel.
– Oczywiście. Luke Kelly, prywatny detektyw. Pracuję dla pana Sama Cochrane’a, który

zlecił mi odnalezienie córki.

– Uciekła z domu? W takim razie to nie ta. Ta, o której myślę, jest już pełnoletnia, może

przebywać, gdzie chce i nie zabierze jej pan wbrew jej woli do domu.

– Nie uciekła – wyjaśnił Luke. – Za to jej mama uciekła z domu dwadzieścia lat temu,

zabierając dziecko ze sobą. Sam Cochrane od tego czasu nie widział córki.

– Mój Boże – wykrzyknęła kobieta. – Skąd pomysł, że miałaby być akurat tutaj?
– Bo widziałem jej twarz... wydaje mi się, że to była ona, we wczorajszym krajowym

wydaniu wiadomości, w materiale o powodzi.

– Tak, pełno tu ludzi z mediów. Zajmują tylko miejsce, które można by oddać

powodzianom, ale to inna historia. Niech pan jej szuka, tylko proszę nie wszczynać alarmu.

– Nie chcę sprawiać jej niepotrzebnego bólu. Zapewne niewiele pamięta z pierwszych

czterech lat życia.

– Ma się rozumieć. – Kobieta teatralnym gestem położyła dłoń na sercu. – To... takie

wzruszające.

– Absolutnie, madame – przytakną! Luke i wyszedł z pokoju.
Zaczął poszukiwania. Szedł między łóżkami. Dwa razy już myślał, że ją znalazł. Podniósł

motek wełny, który wypadł z dłoni zapłakanej staruszki.

– Widzisz, synu, to wszystko, co mi zostało. Nie skończę tego swetra. Nie wiem, co

począć, bo dotąd zawsze kończyłam, co zaczęłam.

Luke bardzo jej współczuł, ale miał co innego na głowie. Musiał odnaleźć Jade. Nie mógł

przecież wrócić do St. Louis z niczym. Wyjął dwa banknoty dwudziestodolarowe i wręczył je
starszej pani.

– Proszę dokupić za to kilka motków różowej wełny, dokończy pani sweter.
– Dokończę? – Starszej pani najwyraźniej takie rozwiązanie nie przyszło do głowy.
– Oczywiście.
– Rzeczywiście. – Zacisnęła mocno dłoń, w której trzymała banknoty. – Twoja matka

musi być z ciebie dumna, synu.

Matka Luke’a nie żyła, ale to akurat nie miało znaczenia, ważne, że starsza pani

najwyraźniej otrząsała się powoli z szoku.

Podniósł głowę i zobaczył, że w kącie sali zebrała się chmara dzieci. Podszedł bliżej.

Dzieci otaczały kołem ciemnowłosą kobietę.

Siedziała po turecku na podłodze, obok leżał komplet markerów, i rysowała na policzku

małej dziewczynki kolorowego motyla. Jakiś dumny posiadacz zielonego żółwia bieg!
zaprezentować swoje czoło rodzicom. Inny maluch podziwia! w lusterku swoją buzię
zamienioną w koci pyszczek.

Ktoś coś powiedział, kobieta podniosła głowę, zaśmiała się.
Tak, to była na pewno ona, dziewczyna z fotografii. Nie miał co do tego żadnych

wątpliwości.

Zrobił krok w jej stronę i zatrzymał się. Nie wiedział, jak dziewczyna zareaguje, nie

wiadomo przecież, czy miała ochotę poznawać swojego ojca. Stał i patrzył, jak wyczarowuje
magiczne obrazki na twarzach dzieci.

Rafael wyrzucił mokre papierowe ręczniki do kosza i wyszedł z łazienki, zerknął, co robi

Jade, upewnił się, czy kartka z numerem Clarence’a nadal tkwi w kieszeni, i ruszył w stronę
prowizorycznej kuchni po kawę. Kilka minut wcześniej usłyszał w wiadomościach
radiowych, że fala powodziowa powoli zaczyna opadać. Bardzo powoli. Miasto jeszcze
długo będzie wracało do normalnego życia, co oznaczało, że powinni ruszyć w dalszą drogę.
Obydwoje żyli głównie z turystów; zarabiali tam, gdzie gromadziły się tłumy, gdzie ludzie
szukali zabawy i wytchnienia. Nowy Orlean tuż po powodzi nie będzie raczej turystycznym
rajem, trzeba jechać dalej.

Przechodząc, zawołał do Jade, czy i ona ma ochotę na kawę. Pochłonięta rysowaniem

syrenki na ramieniu jakiejś dziewczynki pokręciła tylko głową, nie podnosząc wzroku. Na
widok młodego człowieka o długich ciemnych włosach, ostatnie wątpliwości Luke’a prysły.
Podszedł jeszcze bliżej.

Wychodząc z kuchni, Rafael natychmiast dostrzegł mężczyznę. Stal kilka kroków od

Jade i wpatrywał się w nią tak, jakby zobaczył ducha. Nie podobało mu się to, poczuł
niepokój. Odstawił byle gdzie nietkniętą kawę i podszedł szybkim krokiem do
nieznajomego.

– Ma pan do niej jakąś sprawę? – przemówił mu prosto w kark.
Luke odwrócił się gwałtownie, bardzo zaskoczony. Nie tak to sobie zaplanował, ale

trudno.

– Jestem Luke Kelly.
Chłopak nadal stał z zaciśniętymi pięściami, nie przyjął wyciągniętej na powitanie dłoni.

Luke wyjął portfel, pokazał swoją licencję.

– Nie mam złych zamiarów. Jestem prywatnym detektywem z St. Louis.
Rafaelowi serce zabiło żywiej. Kobieta, która kupiła portret Ivy, twierdziła, że też jest z

St. Louis. To nie mogła być przypadkowa zbieżność, ale jeszcze musiał się upewnić.

– Po co pan przyjechał?
– Sam Cochrane wynajął mnie, żebym odszukał jego córkę.
Mój Boże... czy to prawda? Nie przesłyszał się?
– Sam Cochrane?
– Czy ona ma na imię Jade?
Rafael skinął głową, powstrzymując napływające do oczu łzy.
– Kobieta na portrecie to jej matka?
– Tak.
– Co się z nią stało?
– Umarła, kiedy byliśmy dziećmi.
– Kim ty dla niej jesteś? – Luke wskazał na Jade.
– Jesteśmy rodziną. – Rafael chyba nawet nie zdawał sobie sprawy, ile miłości było w

jego głosie, kiedy wypowiadał te dwa krótkie słowa.

Dla Luke’a ta odpowiedź zabrzmiała zbyt enigmatycznie, ale czuł, że więcej w tej chwili

od chłopca nie wydobędzie.

– Jak ci na imię?
Rafael wysunął buńczucznie brodę.
– Rafael.
– Rafael. Masz jakieś nazwisko, Rafaelu?
– Nie.
– Słuchaj, nie zamierzam przysparzać wam żadnych kłopotów. Jeśli przed kimś czy

przed czymś uciekacie, nic mi do tego. Moim zadaniem jest tylko odnalezienie córki
przyjaciela.

– Nie uciekamy przed prawem, jeśli to pan sugeruje, a ja nie ukrywam mojej

tożsamości. Naprawdę nie wiem, kim byli moi rodzice. Od zawsze byłem u Radosnych, to
moje jedyne wspomnienia. To oni nazwali mnie Rafaelem.

– Radośni? Jesteście nadal... związani z nimi?
– Nie – powiedział Rafael krótko. – Najprawdopodobniej już dawno nie istnieją. –

Rafael nie panował nad sytuacją, ale jeśli ten człowiek mówił prawdę, jego modlitwy zostały
wysłuchane. – Sam Cochrane... to dobry człowiek?

Luke uśmiechnął się.
– Najlepszy w świecie.
– A więc to jest jego córka.
Dopiero teraz Jade, siedząca pośród grupy rozświergotanych dzieci zorientowała się, że

Rafael rozmawia z jakimś nieznajomym. Zmarszczyła czoło. Nie mieli zwyczaju wdawać się
w pogawędki z obcymi ludźmi, nigdy. Spojrzała pytająco na Rafaela.

A on wzruszył tylko z uśmiechem ramionami i dał znak dłonią, by podeszła.
– Masz chwilę? Podniosła się.
– Chodź tu, Jade. Chciałbym ci kogoś przedstawić. Kiedy zobaczyła wysokiego

mężczyznę stojącego obok Rafaela, szeroko otworzyła oczy, w uszach zabrzmiały jej słowa
Clarence’a: „Zaufaj wysokiemu mężczyźnie”. Nikomu nie ufała, nikomu poza...

– Rafaelu?
– Wszystko w porządku.
Jade nadal patrzyła podejrzliwie. Luke niemal fizycznie czuł jej nieufność, ale

powiedział, co musiało być powiedziane:

– Jade Cochrane? Jestem Luke Kelly. Dostałem zlecenie od twojego ojca, żeby cię

odszukać i sprowadzić do domu.

Rozdział 6

– Nie wierzę panu. – Spojrzała z wyrzutem na Rafaela. – Nic o nim nie wiesz, nie znamy

go, mógł go przysłać Solomon.

Lukę ponownie wyjął portfel i podsunął Jade pod nos licencję.
– Nie znam nikogo, kto nazywałby się Solomon. To moje dokumenty. Jestem eksgliną,

mam prywatne biuro detektywistyczne w St. Louis. Dwadzieścia lat temu niejaka Margaret
Cochrane zniknęła z domu. Zabrała ze sobą czteroletnią córkę. Mąż Margaret, Sam, przez
dziesięć lat prowadził poszukiwania, bez żadnego rezultatu. Sam Cochrane już nigdy z
nikim się nie związał. Jest bardzo samotny i z każdym rokiem coraz starszy. I nagle jego
serdeczna przyjaciółka przywozi mu portret, który kupiła na bazarze w San Francisco.

Jade pobladła.
– Obraz przedstawia żonę Sama, Margaret, artystka jednak nazywała ją Ivy. Rozumiesz

chyba, jak wstrząsnęło to Samem?

Stała jak wrośnięta w ziemię i słuchała słów nieznajomego z coraz większym

niedowierzaniem.

– Obudzona po tylu latach nadzieja zgasła w jednej chwili, kiedy Sam usłyszał, że

Margaret vel Ivy od dawna nie żyje. Odzyskał ją na jeden krótki moment, żeby zaraz
utracić.

– Och – szepnęła Jade. Nic więcej nie była w stanie z siebie wydobyć.
Drżała na całym ciele, sala zaczęła wirować jej przed oczami. Boże, niech to się skończy,

niech ten człowiek przestanie mówić i zniknie. Czuła się jak świadek wypadku, który widzi
coś strasznego, co nagle zakłóca zwyczajność otaczającego świata, lecz nadal patrzy, bo nie
jest w stanie odwrócić wzroku.

Luke zauważył, jak bardzo jest zdenerwowana i wstrząśnięta, ale Sam przeżył znacznie

większy, znacznie potężniejszy wstrząs, i właśnie to próbował uświadomić tej pięknej
dziewczynie.

– Początkowo przyjęliśmy, że moje poszukiwania zacznę od odnalezienia artystki, która

namalowała portret. Skoro znała Margaret, w każdym razie znała jej historię, mogła znać
też jej córkę. W najśmielszych fantazjach nie przyszło nam do głowy, że chodzi o jedną i tę
samą osobę.

– Jak na to wpadliście? – spytał Rafael.
– Zrobiliśmy zdjęcie odcisku, który znaleźliśmy na portrecie, poszukaliśmy w bazie i

okazało się, że to odcisk palca zaginionej córki Sama.

Jade zaczynała wierzyć nieznajomemu i było to chyba jeszcze bardziej przerażające niż

spotkanie oko w oko z ludźmi Solomona. Co teraz będzie? Miałaby wrócić do St. Louis i
zamieszkać w domu obcego jej człowieka? Nawet jeśli był jej biologicznym ojcem, nie czuła
z nim żadnej więzi.

– Boże drogi – mruknęła i chwyciła Rafaela za rękę.
– Rafie?
– Tak, skarbie?
– Co robimy?
– Mnie to nie dotyczy – powiedział łagodnie. – Nie pytaj.
Jade zamarła na chwilę, wodziła tylko wzrokiem od Rafaela do Luke’a, od Luke’a do

Rafaela, wreszcie chwyciła przyjaciela gwałtownie za bawełnianą koszulkę i zaczęła szarpać.

– Owszem, dotyczy! Jesteśmy rodziną. Ty i ja. Ja i ty. Tak zawsze było i nic tego nie

zmieni. Choćby upominało się o mnie i tuzin ojców, bez ciebie nigdzie się nie ruszę, nie
podejmę żadnej decyzji. Rozumiesz?

Luke rozumiał, i to świetnie. W głosie Jade tyle było histerii, że jej zamieszkanie w domu

Sama bez Rafaela należało uznać za wykluczone.

– Proszę, panno Cochrane... – zaczął szybko, by nie dopuścić do kolejnego wybuchu

paniki Jade. – Sam na pewno się zgodzi, mogę panią o tym zapewnić.

Jade mu nie wierzyła. Kiedy Luke zrobił krok w jej stronę, gwałtownie się cofnęła,

natrafiając na łóżko polowe. Natychmiast straciła równowagę i usiadła, a właściwie walnęła
w nie pupą i wyciągnęła przed siebie ręce w ostrzegawczym geście: ani kroku dalej.

Luke podszedł pomimo wszystko, usiadł obok niej.
– Panno Cochrane... Jade...
– Co?
– Od lat nie masz matki. To musiało być trudne. Ale masz ojca, który tęskni, czeka na

twój powrót do domu. Nie chcesz się z nim zobaczyć? Nie powiesz mi, że było ci łatwo, nie
uwierzę. Nadal zamierzasz żyć tak jak teraz? Wytłumacz mi, dlaczego?

– Nie pamiętam ojca. Nie pamiętam nic poza komuną Solomona.
– To z nim uciekła twoja matka?
– Tego nie wiem, ale to on...
Zamilkła. Rafael położył jej dłoń na ramieniu i ścisnął, jakby dawał jej jakiś sygnał. Na

twarzy Jade pojawiła się martwa maska.

Luke chciał ją poklepać, miał to być przyjacielski, przełamujący lody gest, ale Jade

szarpnęła się jak szalona i odchyliła w bok, nagle pobladła jak ściana. W jej oczach było
zwierzęce przerażenie, toteż Luke cofnął błyskawicznie dłoń i poderwał się z łóżka.

– Przepraszam, przepraszam. Nie miałem nic złego na myśli – bąknął.
Wiedziała, że w oczach Kelly’ego takie zachowanie czyni z niej wariatkę, ale jak miała

mu to wytłumaczyć? Poza tym była zbyt przerażona, żeby dobyć z siebie słowo.

Rafael śledził całą scenę z narastającą paniką. Na Boga... Żadne z tych dwojga nie

domyślało się, jak bardzo mu zależy, żeby Jade wróciła do domu. Musi doprowadzić do
porozumienia między nimi, nie zdradzając sekretów Jade. Musi. Położył dłoń na ramieniu
Kelly’ego.

– Nic się nie stało. Jade po prostu nie lubi być dotykana – wyjaśnił.
Jade uspokoiła się już, spróbowała się uśmiechnąć. Wiedziała, że ten człowiek nie miał

wobec niej złych zamiarów. Wykonał zwykły gest, jeden z wielu, jakie ludzie wymieniają
podczas normalnej rozmowy. Tyle że dla Jade żadna sytuacja nie była normalna. Jade była
naznaczona i straszliwie okaleczona. Gdyby Sam Cochrane wiedział, jak potwornie, na
pewno nie chciałby jej powrotu do domu. Tylko Rafael był w stanieją kochać, bo tylko on
mógł i umiał zrozumieć.

Luke nie spotkał jeszcze tak zamkniętej we własnej skorupie osoby, kogoś, kto na próbę

nawiązania kontaktu reaguje paniką, przerażeniem, histerią. Zachowanie Jade było
absolutnie patologiczne, ale nie zamierzał się zagłębiać w przyczyny, ten problem
pozostawiał Samowi. Wyglądało na to, że dziewczyna potrzebuje fachowej terapii.

– Sam Cochrane to dobry człowiek. Dobry i ciepły – przekonywał cierpliwie. – Daj mu

szansę. Jemu i sobie. – Przeczesał włosy palcami. – Sprawa zdawała się przegrana. Sam
nigdy nie zobaczy swojej córki.

– Dziewczyno... nie wiem już, jak do ciebie przemówić. Powinnaś wrócić do domu, do

ojca.

Rafael oczywiście zdawał sobie sprawę, że Jade nigdy nie podejmie takiej decyzji. W

ogóle nie była w stanie podejmować decyzji. Jedyne co potrafiła, to uciekać, uciekać od
wszystkiego.

– Jade pojedzie do domu – rozstrzygnął sprawę i poczuł, jak ramiona Jade sztywnieją. –

Obydwoje pojedziemy – dodał pospiesznie.

Luke odetchnął z ulgą.
– Muszę zabrać moje rzeczy, bez nich nie pojadę – zagroziła Jade. – Chyba nie zamokły.
– Zabierzemy twoje rzeczy, skarbie.
– Jeśli masz na myśli ubrania, kupimy nowe, to żaden problem – zapewnił Luke.
– Nie, to twarze. Nie mogę stracić moich twarzy.
Luke już miał zapytać, co to za twarze, ale pochwycił ostrzegawcze spojrzenie Rafaela i

ugryzł się w język.

– Możesz zabrać swoje rzeczy, cokolwiek to jest. Obiecuję ci.
Jade wpatrywała się w niego bez słowa. Luke nie wiedział, ile to razy mężczyźni

obiecywali jej różne wspaniałe rzeczy, ile razy ją krzywdzili, zadawali jej ból, sprawiali

zawód. Obiecał sobie natomiast, że zrobi wszystko, byle tylko zaskarbić sobie jej zaufanie i
zobaczyć na jej twarzy uśmiech.

– Z kim mam się skontaktować, żeby odzyskać twoje rzeczy?
Rafael wyjął z kieszeni kartkę z numerem telefonu Clarence’a.
– Zatrzymaliśmy się w pensjonacie „Forsycja”. Właścicielka ma na imię Clarice. Jest

teraz u brata, Clarence’a. To on zabrał nas z hotelu swoją motorówką. Jeśli woda nie
opadła, musisz go poprosić o pomoc.

– Skontaktuję się z nim, odzyskam twoje rzeczy. Dajcie mi numer pokoju i tę kartkę.
– Nie, my tam popłyniemy – oznajmiła Jade.
– Dlaczego? – zdziwił się Luke.
– Jak to dlaczego? Bo to nasze rzeczy, dlatego.
Luke podniósł ręce w geście kapitulacji. Powstrzymał się od komentarzy.
– Świetnie, pięknie, ale, wybaczcie, wyglądacie jak siedem nieszczęść po wczorajszych

przejściach, więc może jednak ja się tym zajmę? Jak ci ofiarują pomoc, najlepiej ją przyjąć.

Jade rozchyliła usta w zdumieniu, Rafael przeciwnie, przygryzł wargę, żeby nie

uśmiechnąć się szeroko.

– Nie zdołacie zabrać wszystkiego do łódki Clarence’a. Jest mała – upierała się bez

sensu Jade.

Luke westchnął i spróbował łagodniejszym tonem:
– Dla ciebie wszystko, moja pani. Poprosimy o pomoc Straż Przybrzeżną. Pozwól mi

tylko robić to, za co dostaję pieniądze.

– Dobrze – zgodziła się Jade.
– Alleluja – mruknął Luke. – Mogę prosić wreszcie o ten numer?
Rafael podał mu kartkę i Luke wystukał numer, po czym odszedł kilka kroków, żeby móc

spokojnie porozmawiać.

Jade natychmiast odwróciła się do Rafaela.
– Boję się. Nie chcę jechać. Rafael objął ją i przytulił.
– Wiem, że nie chcesz, skarbie – przemówił łagodnie – ale musisz. Pomyśl tylko, tam

jest twój ojciec, twój dom, ludzie, którzy na ciebie czekają i będą się o ciebie troszczyć. Ja na
twoim miejscu nie wahałbym się ani chwili.

Jade popatrzyła na niego tak, jakby ją zdradził. Zdradził i zawiódł.
– Nie możemy zostać tylko we dwoje?
– Kochanie, jesteś dla mnie wszystkim, ale rodzina to co innego. To ludzie, z którymi

łączą cię więzy krwi, te same geny. Kiedy odejdę, nikt nawet nie będzie pamiętał, że
chodziłem po tym świecie. Nie będzie moich zdjęć w żadnym albumie rodzinnym. Nikt nie
powie: „Mały Rafael jest bardzo podobny do pradziadka, ale ma oczy matki”. Nie wiem, kim

byli moi rodzice. Nikt nie wie. Kiedy umrę, będzie tak, jakbym nigdy nie istniał.

Jade rozpłakała się na te bolesne słowa.
– Nie mów o umieraniu; Nigdy! Ja cię kocham. Jesteś moim bratem i moim

przyjacielem, jedyną osobą, której bezgranicznie ufam. Będę cię pamiętała, zawsze.

Rafael wolał nie ciągnąć tego tematu. Teraz najważniejsza była sprawa powrotu Jade do

domu.

– Wiem, nie chciałem się użalać nad sobą. – Uśmiechnął się, choć miał ochotę płakać

razem z Jade. – Otarł jej łzy i uszczypnął ją w nos. – Nos masz cały czerwony.

– To twoja wina, przez ciebie się rozpłakałam.
– W takim razie przepraszam. Musisz wrócić do domu, do twojego ojca. Jeśli nie dla

siebie, to zrób to dla mnie.

Jade zrobiło się wstyd. Owszem, w głębi serca wiedziała, że właśnie tak powinna

postąpić, ale nie była pewna, czy ojciec ucieszy się z jej powrotu, kiedy pozna całą prawdę.

– Wrócę. Pojedziemy obydwoje, ale musisz mi obiecać, że nie zostaniemy tam, jeśli ten

Sam Cochrane nas nie polubi.

– Skarbie, ciebie nie sposób nie polubić. W oczach Jade zabłysła irytacja.
– Nie słuchasz. Powiedziałam „nas”. Jeśli nie polubi „nas”.
Nas. Dla Rafaela nie było już „nas” i nie wiedział, jak to zniesie.
– Wszystko będzie dobrze – powiedział. – Wraca Luke – dodał.
Jade nie podniosła wzroku, Rafael uniósł jej brodę, spojrzał w oczy.
– Daj mu szansę. Wygląda na faceta, któremu możemy zaufać.
– Ty mu zaufaj za nas oboje.
– Do diabła, Jade. – W głosie Rafaela, co zdarzało się nadzwyczaj rzadko, zabrzmiał

ostry ton. – Tak nie można, nie bądź taka zacięta. Nie każdy facet na tym świecie myśli
tylko o tym, jak cię skrzywdzić. Nie wszyscy są źli, a nawet gdyby byli, nie wszyscy
skierowaliby swą agresję akurat na nas. Ocknij się wreszcie.

Wybuchy złości u Rafaela zdarzały się tak sporadycznie, że teraz Jade na moment

zaniemówiła. Kiedy przeczesał włosy palcami i chciał odejść, chwyciła go za rękę.

– Rafael.
Zatrzymał się. Już ochłonął, zwiesił głowę.
– Przepraszam. Nie powinienem był...
– Zrobię tak, jak chcesz – zapewniła pospiesznie, nie pozwalając mu dokończyć. – Tylko

się już na mnie nie złość, Rafie. Nie mogę znieść, kiedy się wściekasz.

Miał ochotę zaszyć się w najciemniejszym kącie, zarzucić sobie na głowę koc i

przeczekać to wszystko, ale nie mógł. Musiał jeszcze załatwić kilka ważnych spraw, dopiero
potem skupi się na sobie.

– Nie wściekam się, maleńka. Nigdy nie jestem wściekły na ciebie, tylko na zaistniałą

sytuację. Rozumiem, co czujesz, ale musisz to przezwyciężyć. – Jade chciała coś powiedzieć,
ale podniósł rękę. – Daj mi dokończyć. Nie proszę, żebyś zapomniała o tym, przez co
przeszłaś... przez co oboje przeszliśmy... tłumaczę ci tylko, że musimy to wreszcie
przewalczyć. Jeśli tego nie zrobimy, będzie oznaczało, że ci dranie są górą. Rozumiesz?
Owszem, uciekliśmy od Solomona, ale to wcale nie znaczy, że odzyskaliśmy wolność.
Dopóki będziesz nosiła to piekło w sobie, ciągle będziesz więźniem Radosnych.

– Och, Rafie... czemu wcześniej tak nie rozmawialiśmy?
– Nie wiem. Może dlatego, że wcześniej nie mieliśmy żadnego wyboru.
– Dobrze, dobrze, pojedziemy do St. Louis. Jeśli Sam Cochrane okaże się dobrym

człowiekiem, zostaniemy. Zaczniemy nowe życie... dobre życie. Masz rację.

Rafael westchnął. Nie był pewien, czy Jade przypadkiem nie zgodziła się tylko dlatego,

żeby sprawić mu przyjemność. A może rzeczywiście dotarło do niej, co próbował jej
powiedzieć. W każdym razie zgodziła się i tylko to było ważne. Resztę załatwi czas.

– To dobrze, kochanie. Nie będziesz żałować. – Rafael odwrócił się do Luke’a.
– Rozmawiałem z jego siostrą, mówi, że Clarence sam pomyślał, żeby przywieźć twoje

rzeczy. Niezwykły przypadek, prawda?

– Znając Clarence’a, wątpię, żeby to był przypadek – mruknął Rafael pod nosem.
– Co powiedziałeś? – zainteresował się Luke.
– Rafael uważa, że stary jest jasnowidzem czy kimś w tym rodzaju. Jest trochę

pomylony... miły, ale pomylony.

Rafael dał Jade sójkę w nos, na co ona pociągnęła go za włosy.
Luke poczuł się zbędny, ale przyglądał się tej wymianie pieszczotliwych gestów i nie

mógł oderwać oczu od twarzy Jade – teraz otwartej i pogodnej. Kiedy się uśmiechała, nad
prawym kącikiem górnej wargi pojawiało się zagłębienie, trochę zbyt duże jak na dołeczek.
Pamiętając, jak zareagowała na jego dotyk, odwrócił wzrok. Nie chciał ponownie jej
przestraszyć.

– A oto i Clarence – zawołał Rafael.
Stary ciemnoskóry kierowca i jasnowidz w jednej osobie manewrował między rzędami

łóżek polowych, usiłując zgrabnie przenieść dwie duże torby podróżne.

– Clarence z naszymi rzeczami – zawołała Jade i rzuciła się ku staremu. Luke ruszył za

nią, ale Rafael go zatrzymał.

– Nie musisz im pomagać. Chcę zamienić z tobą kilka słów.
Luke wzruszył ramionami i usiadł na łóżku koło Rafaela.
– W porządku.
– Jestem chory. Luke spochmurniał.

– I dopiero teraz o tym mówisz? Przecież mają tu dyżurnego lekarza, sam go widziałem,

kiedy wchodziłem. Trzeba...

– Nie, nie jestem chory w tym sensie. Choruję od dawna.
Luke zasępił się jeszcze bardziej. Ze sposobu, w jaki Rafael zachowywał się wcześniej,

wnioskował, że Jade nic nie wie.

– Leczysz się?
Rafael uśmiechnął się krzywo.
– Od czasu do czasu, to tu, to tam. Ale przy naszym trybie życia, przy braku pieniędzy...

Nie.

Luke położył mu dłoń na kolanie w przyjacielskim geście otuchy, ale natychmiast

wyczuł, że Rafael nie lubi być dotykany prawie tak samo jak Jade. Cofnął rękę; musi zaraz
po przyjeździe uprzedzić Sama, by wystrzegał się wszelkich poufałości, dopóki młodzi nie
zrobią pierwszego kroku.

– Rachunkami za leczenie w ogóle się nie przejmuj – powiedział. – Ojciec Jade jest

bardzo bogatym człowiekiem. Opłaci najlepszych lekarzy.

Rafael wciągnął głęboko powietrze, starając się ocenić rozmówcę. Luke Kelly miał

szczerą, otwartą twarz. Musiał być człowiekiem o ustalonych poglądach, nie dającym sobą
manipulować. Z Jade obchodził się delikatnie, zachowywał spokojnie, do niczego nie
próbował jej zmuszać.

– Lekarze nic tu nie pomogą. Mam AIDS. Jakby tego było mało, mam też raka, który

powoli mnie zżera.

– Chryste ~ westchnął Luke i spojrzał w stronę Jade. – A ona nic nie wie, prawda?
– Nie, nie wie i byłbym ci bardzo wdzięczny, gdybyś...
– Oczywiście. Rozumiem. – W głowie Luke’a zrodził się kolejny domysł, znacznie gorszy

niż to, co dotąd usłyszał. – Uprawialiście bezpieczny seks? Czy ona... Jeśli zaraziłeś ją,
wiedząc o chorobie, to...

Rafael zrobił się szary na twarzy.
– Nie śpimy ze sobą. Nasz związek to coś zupełnie innego. Jade jest dla mnie jak

siostra... jest moim najlepszym przyjacielem. Poza tym nawet gdybym chciał, to nigdy... –
Zamilkł, pokręcił głową. Myśl, że w jakikolwiek sposób mógłby skrzywdzić Jade, nie
mieściła mu się w głowie.

Luke był zdumiony. Odnosili się do siebie tak ciepło, życzliwie i czule. Przysiągłby, że są

parą.

– Muszę jednak zapytać. Jak to się stało, że jesteście ze sobą tak blisko?
– Tak, jesteśmy sobie bliscy. Zawsze byliśmy, ale nie w ten sposób. Twoje pojawienie się

to jak odpowiedź na moje modlitwy. Byłem przerażony na myśl, co się z nią stanie, kiedy

umrę. Sam widzisz, jaka ona jest. Nie umie żyć w normalnym świecie, w każdym razie
jeszcze nie teraz. Potrzebuje pomocy, bardzo dużej pomocy. Próbowałem przez lata nauczyć
ją żyć z koszmarem, jakim było nasze dzieciństwo, ale niezbyt mi się udało. Muszę mieć
pewność, że będzie bezpieczna. Czy mogę zaufać człowiekowi, który twierdzi, że jest jej
ojcem? Czy mogę zaufać tobie?

Luke nie bardzo wiedział, co powiedzieć. Jak zapewnić umierającego człowieka, że obcy

dobrze się zaopiekują jego rodziną?

– Sam jest dobrym człowiekiem. Dawno już zaakceptował fakt, że życie jego córki mogło

być trudne. Dla niego najważniejsze jest to, żeby ją odzyskać, nie będzie rozliczał jej z tego,
co zrobiła w przeszłości. Jeśli o mnie chodzi, obiecuję, że uczynię wszystko, co w mojej
mocy, żeby Jade była bezpieczna i szczęśliwa.

Rafael westchnął. Zdążył zauważyć, jakie wrażenie wywarła Jade na Luke’u. Większość

mężczyzn reagowała podobnie. Luke powinien jednak wiedzieć, że jego uczucia być może
nigdy nie zostaną odwzajemnione. Tego Rafael nie mógł mu powiedzieć, bo zdradziłby w
jakiś sposób Jade, a tego nie umiał sobie nawet wyobrazić.

– W porządku. Zresztą sam się przekonam, tyle czasu jeszcze mi zostało.

– Cześć, panienko. – Clarence podał Jade jej torbę.
Jade zmierzyła go podejrzliwym wzrokiem, uklękła na podłodze, odpięła klapę.
– Jest wszystko. Pudło z przyborami malarskimi stoi koło wejścia.
Nie chodziło jej o pudło z przyborami. Nerwowo macała dłonią wśród ubrań i już

wzbierała w niej fala paniki, kiedy natrafiła na gładkie wieko starego kartonu po butach.
Odetchnęła i podniosła się. Zmierzyła Clarence’a pytającym spojrzeniem. Skąd się tu wziął?
Przecież nie zawiadamiała go o swoim wyjeździe.

– Jestem trochę zaskoczona, że cię widzę.
– Wyjeżdżasz, będą ci potrzebne twoje rzeczy.
– Skąd wiedziałeś?
– Ufaj wysokiemu – powiedział.
Przebiegło jakieś dziecko, potknęło się, przewróciło i zaniosło płaczem, nadbiegła matka.

Clarence zdążył się ocknąć.

.. – Clarice was pozdrawia, żałuje, że tak krótko u niej mieszkaliście.
Jade wiedziała, że nie uzyska już odpowiedzi na swoje pytanie. Clarence był trochę

dziwny, ale równie miły jak jego siostra.

– Tak mi przykro, że powódź zniszczyła pensjonat. To urocze miejsce.
– Wszystko da się naprawić. – Na twarzy Clarence’a znowu pojawił się ten dziwny

wyraz. – Twoje życie też.

Jade drgnęła.
– O czym ty mówisz?
– Złe rzeczy zdarzały się i będą się zdarzać. Zaufaj wysokiemu, on cię poprowadzi.
Jade przeszedł dreszcz. Odruchowo rozejrzała się po wypełnionej ludźmi sali. Nie

dostrzegała żadnego zagrożenia, chyba że w osobie Luke’a Kelly’ego.

– Dokąd mnie poprowadzi?
– Co ma być, to będzie.
Jade już chciała wykpić starego, ale nagle poczuła, jakby prześwietlił jej mózg, nie

osądzał, tylko patrzył. Zła, że wzbudził w niej lęk, niemal wysyczała:

– Jesteś pomylony. Zawsze mówisz zagadkami? Clarence znowu oprzytomniał i teraz

zupełnie nie rozumiał, o czym mówi Jade.

– Zagadkami? Nie. Nie znam żadnych zagadek. Jade pomyślała, że sama musiałaby być

pomylona, gdyby uwierzyła w banialuki Clarence’a, ale niepotrzebnie była agresywna, bo
przecież nie chciał jej skrzywdzić ani urazić.

– W każdym razie dzięki, że przywiozłeś nasze rzeczy – powiedziała.
– Bóg jest z tobą – powiedział cicho i odszedł.
– Nie ma Boga! – zawołała za nim i już miała podnieść torby, kiedy obok niej pojawił się

Luke’.

– Zostaw, ja je wezmę.
Jade cofnęła się o krok i dopiero teraz zobaczyła, że jest sam.
– Gdzie Rafael? – zaniepokoiła się.
– W tamtym kącie sali.
Jade odetchnęła z ulgą, dojrzawszy z daleka znajomą sylwetkę.
– Zaraz wracam.
Luke odchodził z ich rzeczami... Była rozdarta. Nie chciała spuszczać go z oka, z drugiej

strony nie mogła się przemóc, żeby pójść za nim bez Rafaela. Dopiero kiedy zobaczyła, że
Rafael macha do niej z daleka, pobiegła za Lukiem.

Jednak podjęła jakąś decyzję... Luke powściągnął uśmiech, słysząc szybkie kroki.

Niepewnie się czuła w jego towarzystwie, ale miała dość odwagi, żeby przypilnować swojego
dobytku. Kiedy pomyślał, że to wszystko, co posiadają, sytuacja wydała mu się mniej
śmieszna. Bo też wcale nie było to zabawne, raczej tragiczne. Bogu dzięki, znalazł ją. Jade
wróci do ojca i wszystko się zmieni.

Kiedy się z nim zrównała, posłał jej uśmiech.

Rozdział 7

Wszystko zmieściło się bez trudu do bagażnika, łącznie z pudłem przyborów malarskich.

Pożegnali się jeszcze z ludźmi, którzy udzielili im pomocy oraz dali schronienie, i mogli
ruszać w drogę. Rafael wybrał tylne siedzenie. Powiedział, że boli go głowa i chciałby się
przespać, co oznaczało, że Jade będzie musiała jechać obok Luke’a.

Chciała się sprzeczać, prosić Rafaela, by jednak zamienił się z nią miejscami, ale

widziała po jego ściągniętych rysach, że naprawdę jest cierpiący.

– Wziąłeś jakieś tabletki przeciwbólowe?
– Nie – mruknął i zwinął się na tylnym siedzeniu.
– Ja mam chyba coś w torbie. – Jade zwróciła się do Luke’a: – Czy byłby to wielki

kłopot... ?

– Skąd. – Luke szybko uniósł pokrywę bagażnika. Jade uśmiechnęła się w podzięce i

otworzyła torbę, długo przerzucała zawartość, wreszcie znalazła buteleczkę z środkami
przeciwbólowymi. Wyjęła dwie tabletki, wrzuciła buteleczkę do środka i podeszła do
tylnego siedzenia. Luke podał jej butelkę wody mineralnej.

– Jeśli Rafael nie brzydzi się pić po mnie...
– Gorsze rzeczy nam się zdarzały. – Jade podała Rafaelowi tabletki i butelkę. Połknął,

popił i opadł na siedzenie z cichym jęknięciem.

Okropne było widzieć go w takim stanie. Już drugi raz w ciągu ostatnich dni...
– Może się czymś zatruł... – Jade spojrzała na Luke’a, szukając u niego potwierdzenia.
Luke miał ochotę dobitnie zakląć. Ze też Rafael powiedział mu o zżerającej go chorobie.

Teraz będzie musiał cały czas okłamywać Jade, a naprawdę nie miał na to ochoty.

Odpowiedział wymijająco:
– Twój ojciec ma wspaniałych lekarzy. Zajmą się Rafaelem, jak tylko dotrzemy do St.

Louis.

Jade skinęła głową. Sama nie mogłaby zapewnić Rafaelowi takiej opieki. Chciała już

zamknąć drzwiczki, ale zobaczyła swoją kurtkę na podłodze. Zwinęła ją i podłożyła
Rafaelowi pod głowę.

– Spróbuj zasnąć – powiedziała i pocałowała go w policzek.
Zrobiła wszystko, co mogła. Teraz pozostawało tylko wsiąść do samochodu i

zaakceptować bliskość Luke’a Kelly’ego.

Luke przez chwilę obserwował, jak Jade czule zajmuje się Rafaelem, ale w końcu

odwrócił wzrok w obawie, że dziewczyna zbyt wiele wyczyta z jego miny. Z każdą chwilą
intrygowała go coraz bardziej.

Kiedy już usadowiła się wygodnie w fotelu, sięgnął po komórkę. Musieli załatwić jeszcze

jedną sprawę.

– Skoro już zapakowaliśmy wszystko do samochodu, to może pojedziemy do Missouri,

zamiast lecieć. To w końcu niedaleko, po co mamy się teraz przesiadać do samolotu?

– Dobry pomysł – zgodził się Rafael. – Nie zniósłbym chyba przesiadki i ryku silników.
– Nigdy nie leciałam samolotem, wolę jechać samochodem.
– Zatem ustalone – podsumował Luke, ale wciąż nie zapalał silnika. Chciał jeszcze coś

zrobić, nie wiedział tylko, czy nie spłoszy Jade.

Kiedy tak siedział zatopiony w myślach, Jade, oczywiście, zaczęła się denerwować,

podejrzewać jakieś niecne zamiary. Zerknęła do tyłu. Rafael chyba już zasnął. Jeśli ten
człowiek miał rzeczywiście niecne zamiary, Rafael nie zdoła go powstrzymać. Położyła dłoń
na klamce.

– Co się dzieje? – zagadnęła.
– Chcę jeszcze do kogoś zadzwonić, zanim ruszymy w drogę.
– Do kogo?
– Do twojego ojca. Chcę mu powiedzieć, że cię znalazłem i że wracamy do domu.
Zdjęła dłoń z klamki. Jednak nie zamierzał zrobić jej krzywdy.
– Do ojca... – Jade zbladła, zacisnęła bezwiednie palce. Ani nie zamierzał zrobić jej

krzywdy, ani nie zamierzał jej wystraszyć. Po prostu uważał, że przed ruszeniem w drogę
powinien zadzwonić do St. Louis.

– Zastanawiałem się, czy, jak już skończę rozmawiać, nie miałabyś ochoty zamienić z

nim kilku słów. Takie... przełamanie pierwszych lodów. Po prostu krótkie, „jak się masz”,
żebyście mogli usłyszeć swoje głosy. Ojciec stanie się dla ciebie kimś bardziej realnym. Co o
tym myślisz?

– Dobry pomysł – odezwał się Rafael. Jade rzuciła mu lodowate spojrzenie.
– Podobno miałeś spać. Sama potrafię podejmować decyzje. Dziękuję.
– Zatem podejmuj. – Rafael zamknął oczy, szczęśliwy, że ktoś inny zajmie się

przyszłością Jade, bo jemu coraz bardziej brakowało sił, no i miał coraz mniej czasu.

Jade dostrzegła cienie pod oczami Rafaela; nigdy wcześniej ich nie widziała. Miał

zapadnięte policzki, szarą, niezdrową cerę. Szczęście, że jechali w bezpiecznie miejsce, gdzie
zajmą się nim dobrzy lekarze.

Spojrzała na Luke’a i skinęła głową.
– Porozmawiam z nim.
Luke powoli wypuścił powietrze z płuc, napięcie minęło. Chciał poklepać ją po dłoni, ale

przypomniawszy sobie, jak zareagowała na jego gest poprzednio, ograniczył się do
mrugnięcia.

– Cieszę się. – Wybrał numer.

Po dwóch godzinach tkwienia na zebraniu rady nadzorczej Sam Cochrane miał

wszystkiego serdecznie dość. Owszem, poświęcał wiele czasu pracy, prowadził rozległe
interesy, zarządzał kilkoma firmami, ale w ostatnich latach powoli zaczynało go to męczyć.
Nie chodziło nawet o to, że wolałby robić coś innego. Nie ciągnęło go do podróży, nie miał
żadnego hobby, któremu chciałby się poświęcić, no może od czasu do czasu grał w golfa, to
wszystko. Właściwie całe życie spędził na salach rozpraw i salach konferencyjnych, takich
jak ta, w której właśnie siedział. Z ludźmi takimi, jak ci zebrani dzisiaj wokół długiego stołu,
dyskutującymi zawzięcie o sprawach, które tak naprawdę nie miały żadnego znaczenia.

– Co pan sądzi, panie Cochrane?
Zatopiony w myślach, zapatrzony w okno Sam uświadomił sobie nagle, że zupełnie nie

wie, o co go pytają.

– Słucham?
– Rozważamy, czy warto sprzedawać nieruchomości Loflin przed końcem roku. Co pan

sądzi?

Zanim Sam zdążył odpowiedzieć, odezwał się jego telefon komórkowy. Spojrzał na

identyfikator na wyświetlaczu i podniósł się z fotela.

– Przepraszam, mam pilny telefon.
Odszedł kilka kroków w stronę okna, tak by móc rozmawiać bez skrępowania.
– Słucham cię, Luke. Masz jakieś wiadomości?
– Mam więcej. Znalazłem ją.
Sam z wrażenia musiał się oprzeć o framugę okna.
– Wszystko z nią w porządku? Pamięta mnie?
– Wszystko z nią w porządku. Nie, nie pamięta, ale chciałaby zamienić z tobą kilka słów.
– Mój Boże, ja też. – Sam wstrzymał oddech. Na moment zaległa cisza. Sam pamiętał

małą dziewczynkę, teraz miał rozmawiać z zupełnie obcą, dorosłą kobietą, którą widział na
zdjęciach z San Francisco. Na pewno minie trochę czasu, zanim dotrze do niego, że to ta
sama osoba. Usłyszał nerwowe odkaszlnięcie. To ona. Po raz pierwszy od dwudziestu lat
miał rozmawiać ze swoją córką. Odwrócił się plecami do sali.

– Jade, to ty? – zapytał głosem nabrzmiałym od łez.
Głęboki, łagodny głos. Ledwie go usłyszała, wiedziała już, że wszystko będzie dobrze.

Powoli skinęła głową i dopiero po chwili uświadomiła sobie, że ojciec jej nie widzi.

– Tak, tak, to ja. Ty jesteś Sam?
Bezradna, trochę groteskowa wymiana zdań między dwojgiem najbliższych sobie

poprzez więzy krwi ludzi, którzy tak długo byli od siebie oddaleni.

Sam zapomniał, gdzie jest, odwrócił się odruchowo i zebrani ze zdumieniem zobaczyli,

że płacze. Sam nie widział zaskoczonych twarzy, nie słyszał cichych szeptów wymienianych
przy stole. Słyszał tylko głos po drugiej stronie.

– Tak, oczywiście, to ja. Pamiętasz mnie, kochanie? Jade?
Chwila milczenia, wahania.
– Nie. Tak żałuję, że nic nie pamiętam.
– Nieważne – powiedział Sam. – Mamy przed sobą wiele czasu, zdążymy się poznać –

Sam bardziej łkał niż mówił. – Przepraszam, przepraszam, to ze szczęścia. Już straciłem
nadzieję, że jeszcze cię kiedyś zobaczę.

– Ja nie wiedziałam...
Te trzy słowa wyjaśniły Samowi wszystko.
– Rozumiem, w porządku. Teraz już wiesz i tylko to się liczy. Nie mogę się doczekać,

żeby cię zobaczyć.

Jade zacisnęła kurczowo palce na aparacie. Czy ma prawo oczekiwać, że zostanie

zaakceptowana? Powinna wyznać, jak wyglądało jej życie, i spodziewać się miłości? Nie
chciała teraz wspominać, nie chciała też bać się przyszłości, dlatego szybko wróciła do
teraźniejszości:

– Mam przyjaciela, Rafaela. Jest tu z nami.
– Przyjmę go całym sercem, tak jak ciebie ~ powiedział Sam. – Obiecaj mi tylko jedno.
Jade zadrżała.
– Jeśli tylko mogę...
Sam usłyszał lęk w głosie córki i serce mu się ścisnęło.
– Nie bój się... mnie naprawdę nie musisz się bać. Przeszłość jest nieważna, liczy się

tylko przyszłość. Tam, gdzie jest miłość, wszystko jest możliwe. Nigdy o tym nie zapominaj,
dobrze?

– Tak – powiedziała Jade i oddała słuchawkę Luke’owi.
– Sam?
– Udało ci się, chłopcze. Udało ci się. Nigdy ci się nie zdołam odwdzięczyć za to, co dla

mnie zrobiłeś.

Luke słyszał, że Sam płacze.
– Nic mi nie jesteś winien. Odzyskaliście siebie nawzajem, to dla mnie wystarczająca

zapłata, rozumiesz, przyjacielu?

– Rozumiem. Kiedy będziecie w domu?
– Wynająłem samochód. Jesteśmy w drodze. Przenocujemy gdzieś i jutro po południu

powinniśmy być w St. Louis. Zadzwonię do ciebie, gdybyśmy mieli się spóźnić.

– Bezpiecznej drogi. Przyjeżdżajcie szybko. Luke się rozłączył i spojrzał na Jade.
– Wszystko w porządku? Skinęła głową.
– Ruszajmy zatem. Zapnij pas.
Sam wsunął telefon do kieszeni. Łzy spływały mu po twarzy, dłonie drżały.
– Wszystko w porządku, panie Cochrane? – Doris Smith, wieloletnia sekretarka Sama,

była mocno wystraszona stanem szefa.

Patrzył na nią przez chwilę, a potem objął i okręcił w dzikim, radosnym tańcu.
– Panie Cochrane, proszę mnie puścić.
Sam teraz się śmiał, zanosił się śmiechem, mógłby wirować bez końca, ale posłusznie

postawił Doris na podłodze.

Zaszokowana Doris wygładziła żakiet, poprawiła włosy.
– Jest pan chory?
– Nie, wszystko w porządku. Po raz pierwszy od wielu lat wszystko jest naprawdę w

porządku. Luke Kelly znalazł moją córkę. Jutro będą w domu!

Doris pracowała dla Sama od prawie dwudziestu lat. Znała wszystkich prywatnych

detektywów, którzy prowadzili poszukiwania, zawsze bezskuteczne, zawsze bezowocne. I
oto nastąpił przełom; w który już nikt nie wierzył.

– Cudownie, panie Cochrane!
Wszyscy zebrani zaczęli mówić równocześnie. Jedni wiedzieli, o co chodzi, inni nie mieli

pojęcia. Zebranie przerwano, przełożono na inny termin. Następnego dnia wszystkie
lokalne gazety na pierwszych stronach donosiły o odnalezieniu Jade Cochrane, a kiedy
informacja dotarła do Associated Press, poszła ona na cały kraj.

Już trzy godziny byli w drodze. Rafael pochrapywał cicho na tylnym siedzeniu. Jechali

objazdem, bo powódź w kilku miejscach zniszczyła autostradę. Luke podjeżdżał właśnie na
szczyt wzniesienia, gdy nagle nacisnął na hamulec i samochód stanął z piskiem opon.
Dwupasmowa szosa poniżej wzniesienia była zalana.

– Tu też doszła woda – szepnęła Jade.
– Właśnie – mruknął Luke.
Obudzony nagle Rafael usiadł i przetarł oczy.
– Coś się stało?
Luke pomyślał, że chłopak wygląda koszmarnie, a pewnie czuje się jeszcze bardziej

koszmarnie.

– Odcinek szosy pod wodą – powiedziała Jade, trochę zdziwiona, że Rafie nie

zorientował się od razu w sytuacji.

– Co robimy?

Głębokość rozlewiska pomiędzy dwoma wzniesieniami trudno było ocenić na oko.

Milczeli, nie bardzo wiedząc, co robić, gdy z naprzeciwka nadjechał pickup i bez problemu
pokonał przeszkodę, oblewając wszystko wokół strumieniami brunatnożółtej wody.

Pickup zatrzymał się, kierowca odkręcił szybę.
– Spokojnie przejedziecie – krzyknął do nich. – Ale za Little Bayou jest już znacznie

gorzej. Radziłbym przeczekać w motelu, dopóki poziom wody nie opadnie.

– Daleko to Little Bayou? Kierowca wskazał palcem za siebie.
– Z sześć kilometrów. Jest tam przyzwoity motel i niezła restauracja. Jutro drogi

powinny być już przejezdne.

– Dzięki – powiedział Luke. Kierowca uśmiechnął się i odjechał.
– Zatrzymujemy się? – zapytał Luke.
Jade spojrzała na Rafaela i skinęła potakująco głową.
– Byliście kiedyś w Little Bayou?
– Nie.
– Słyszeliście o Little Bayou?
– Nie.
Luke wyszczerzył zęby.
– Ja też nie. Razem będziemy eksplorować dziewicze tereny.

Motel w Little Baoyu okazał się dokładnie taki, jak można się było spodziewać.

Niewielkie, pozbawione wyrazu, prosto urządzone pokoje, mała restauracja oferująca kilka
podstawowych dań. Ze względu na powódź wszystkie pokoje były zajęte – wszystkie z
wyjątkiem jednego wyposażonego w dwa podwójne łóżka.

Po powrocie z recepcji Luke usprawiedliwiał się i przepraszał, że nie zdobył nic lepszego,

ale Rafael tylko wzruszył ramionami.

– Sypialiśmy już znacznie gorzej, prawda, Jade? Poza tym nie chrapiesz chyba głośniej

niż Jade.

Jade cały czas obserwowała Luke’a spod oka, usiłując dojść, co takiego właściwie

odróżnia go od innych mężczyzn. Bo Luke z całą pewnością był inny. Tyle potrafiła
powiedzieć. Gotów ją odnaleźć i zwrócić ojcu. Mężczyźni, z którymi dotąd się stykała, nawet
nie wiedzieli, co znaczy słowo honor, nie mówiąc już o istocie samego pojęcia. Nie potrafiła
więc powiedzieć, co odróżnia Luke’a od innych, ale z całą pewnością już się go nie bała.

– Mamy dziesiątkę – powiedział, wręczając jej klucz. – Otwórzcie, a ja wyjmę bagaże.
Wystrój pokoju nie mógł być już bardziej banalny i pozbawiony wszelkiego wyrazu, ale

przynajmniej było czysto.

Luke wniósł bagaże, rozejrzał się.

– Wybierajcie, które łóżko.
– Od strony łazienki – zadecydowała Jade. Rafael pogłaskał ją po policzku, spojrzał na

Luke’a i wzruszył ramionami.

– Nie lubi ciemności. W pokoju zawsze musi być trochę światła.
Luke przysiadł na drugim łóżku.
– W porządku. Czy ktoś poza mną jest głodny?
Rafael, uwielbiający dobrze zjeść i mówić o jedzeniu, w ostatnich tygodniach stracił

zainteresowanie dla tej sfery życia.

– Ja chętnie coś zjem – powiedział jednak, żeby nie niepokoić Jade.
Jade uśmiechnęła się.
– Jakoś mnie to nie dziwi.
– Świetnie. Ocenimy tutejszą kuchnię czy wybierzemy się do centrum wielkiego Little

Bayou w poszukiwaniu innej oferty gastronomicznej?

– Zjedzmy tutaj – zaproponował Rafael. Im bliżej łóżka, tym dla mnie lepiej, pomyślał

ze smutkiem.

Minęła północ, a Luke w dalszym ciągu nie mógł usnąć i to wcale nie dlatego, że Rafael

pochrapywał. Myślał o dziewczynie śpiącej w ramionach Rafaela.

Nie mógł widzieć jej twarzy, zaledwie rysujące się w mroku długie, czarne włosy

spływające z ramienia Rafaela. Musiała śnić o czymś, bo poruszyła się kilka razy
niespokojnie.

Wyobrażał sobie, przez jakie piekło przeszła, żyjąc przez tyle lat bez dachu nad głową,

bez pieniędzy, bez najmniejszego poczucia bezpieczeństwa, wiecznie w drodze. Z jednej
strony pragnął poznać prawdę, bo chciał wiedzieć wszystko o Jade, chciał jej pomóc
wydobyć się z przeszłości. Jednak z drugiej strony bał się tego poznania, bo mogło się
przecież okazać, że przeszłość już na zawsze odcisnęła piętno na duszy dziewczyny.

Nagle za ścianą rozległ się głuchy łoskot, głośny śmiech kobiety i przekleństwo

mężczyzny. Jade zaczęła krzyczeć, wyrzuciła ręce w górę, jakby broniła się przed
niewidzialnym wrogiem.

– Światło – zawołał Rafael. – Zapal światło. Pokój zalał łagodny złocisty blask.
– Jade, kochanie, obudź się. To sen, tylko sen. To tylko sen.
Otworzyła oczy i wygięte w łuk ciało bezwładnie osunęło się w ramiona Rafaela.
Przygarnął ją czule do piersi, łzy spływały mu po policzkach.
– Rafie... te sny... Kiedy one się skończą?
– Może kiedy narysujesz już wszystkie twarze? Chcesz narysować jego twarz?
Przez chwilę trwała w bezruchu, wreszcie skinęła głową i wstała. Nie patrząc na Luke’a,

otworzyła wielkie pudło z przyborami, wyjęła szkicownik i pudełko z węglem.

– Mam iść spać czy posiedzieć z tobą? – zapytał Rafael. Podniosła głowę i chyba wtedy

po raz pierwszy coś ją tknęło. Przycisnęła szkicownik do piersi, zrobiła krok w kierunku
łóżka.

– Rafie?
– Co, dziecino?
Mój Boże, przecież już w autobusie do Nowego Orleanu uznała, że Rafael powinien pójść

do lekarza i zrobić badania. Już wtedy coś przeczuwała. Kiedy to było? Przedwczoraj? Tak,
zaledwie przedwczoraj, a jakby minęły całe wieki. Coś złego dzieje się z Rafaelem. Bała się
pytać, bała się odpowiedzi, ale musiała zadać to pytanie.

– Co się z tobą dzieje, Rafie?
Luke wstrzymał oddech, podobnie jak Jade. Ale Rafael tylko pokręcił głową i wskazał na

szkicownik.

– Rysuj twarz, maleńka. Narysuj go i kolejny upiór zniknie.
Zamierzała jeszcze protestować, domagać się odpowiedzi, ale nagle uznała, że nie będzie

dalej naciskać. Może czasami lepiej jest nie znać prawdy?

Próbowała przywołać twarz, którą nawiedziła ją we śnie. Usiadła na krześle, otworzyła

szkicownik i drżącą jeszcze ręką nakreśliła pierwszą kreskę na białej kartce. W tej samej
chwili pokój motelowy zniknął, została sam na sam ze swoim rysunkiem, z twarzą
dręczyciela, którą musiała teraz odtworzyć w bolesnym wysiłku.

Luke ze swojego łóżka obserwował jej pracę, mimikę twarzy, gniewne poruszenia dłoni

przenoszącej z pamięci na nieskazitelnie biały karton jakiś koszmarny wizerunek.

W pewnym momencie zmęczona dłoń zastygła, szkicownik powędrował na podłogę,

jakby jego plugawa zawartość nie zasługiwała na godniejsze miejsce.

– Rafael?
Podniósł błyskawicznie głowę z poduszki, jakby czekał na wezwanie, odchylił kołdrę.
Jade niepewnym krokiem przeszła koło Luke’a i osunęła się w ramiona Rafaela.
Luke długo leżał bez ruchu, drżał – czy to z emocji, czy dlatego, że zimne powietrze z

nawiewu klimatyzatora ziębiło mu stopy. Chciał zasnąć, ale nie mógł. Przypomniał sobie
pozostawiony na podłodze szkicownik. Zmagał się ze sobą, bo przecież nie miał prawa
oglądać efektów jej pracy, ale musiał, musiał zobaczyć, co za straszną twarz ujrzała we śnie.

Wstał z łóżka, nie patrząc na Jade i Rafaela. Ich platoniczny związek był tak silny, tak

niezwykły... Luke nigdy nie spotkał pary, którą łączyłaby miłość pozbawiona seksu. Myślał,
że podobne uczucie jest niemożliwe. Mylił się.

Podszedł cicho do krzesła, na którym wcześniej siedziała Jade, podniósł szkicownik i

przeszedł z nim do łazienki, ale światło było zbyt słabe, żeby cokolwiek mógł zobaczyć.

Zamknął drzwi i zapalił górne oświetlenie.

Pierwsza rzecz, która go uderzyła, to talent i umiejętności techniczne Jade. Miało się

wrażenie, że wizerunek za moment ożyje, stanie się najprawdziwszą ludzką twarzą z krwi i
kości, jakich setki widzimy codziennie na ulicach. Bo też mężczyzna przedstawiony przez
Jade był jednym z tych, których mijamy w pośpiechu, nie poświęcając im większej uwagi.
Przeciętny, niczym się nie wyróżniający Smith czy Brown, ze wszystkimi przywarami i
zaletami. Ani specjalnie dobry, ani rażąco zły. A jednak Luke czuł, że gdzieś pod
powierzchnią tej zwyczajności kryje się dusza do głębi przeżarta złem.

– Co jej zrobiłeś, że krzyczy przez sen? Z jakich szczelin piekła wypełzłeś? – szepnął.
Tej nocy Luke nie dostał żadnej odpowiedzi, mnożyły się tylko pytania.
Zgasił światło, odłożył szkicownik tam, skąd go wziął, i opadł na łóżko. Zamykając

powieki, był pewien, że nie zaśnie, ale kiedy je otworzył, słońce stało wysoko na niebie.

– Nie, nie, maleńka... nie tak. Musisz się bardziej do niego przysunąć. Pochyl się lekko

do przodu, w prawo... jeszcze trochę. Doskonale. A ty, Mario, klęknij, obejmij jej biodra
dłońmi. – Otis Jacks odwrócił się i skinął na makijażystę. – Ving! Spryskaj ich! Mają
wyglądać tak, jakby się pieprzyli dziesięć godzin.

Mały Azjata zaczął przy pomocy atomizera wypełnionego wodą i oliwą zwilżać ciała

aktorów.

Otis zmrużył oczy, cofnął się o kilka kroków, żeby lepiej objąć kadr, potem ten sam kadr

obejrzał jeszcze przez obiektyw kamery. Widać aranżacja zyskała jego uznanie, bo
uśmiechnął się szeroko.

– Tak jest dobrze – pochwalił. – Do roboty, moi drodzy! Zbliżamy się do końca. Akcja! .
Kamera poszła w ruch, naga para zaczęła się wić i jęczeć.
Otis tymczasem nalał sobie świeżego drinka, wrzucił kilka kostek lodu, usiadł na krześle

reżysera i z lubością popijając alkohol, kontrolował przebieg ujęcia.

– Dobrze, gotowe! Cięcie – zawołał w kulminacyjnym momencie. Na dzisiaj dosyć. Za

pół godziny mam spotkanie.

Aktorka włożyła szlafrok, wyjęła z kieszeni komórkę i zaczęła wystukiwać numer.

Podobnie jak Otis miała swoje plany na wieczór.

Otis zatrzymał się jeszcze w drzwiach i krzyknął do kierownika planu:
– Tiny, pozamykaj wszystko dokładnie.
Miał sześćdziesiąt trzy lata i przeżywa! trzecią wiosnę życia. Urodzi! się w Concord, w

New Hampshire, i naprawdę nazywał się Nigel Bates: pod tym nazwiskiem przeżył
pierwszych trzydzieści lat swojego życia. I pewnie żyłby tak sobie dalej, gdyby podczas mszy
w Wielką Niedzielę nie doznał swoistej iluminacji. Otóż nie trzeba egzystować, sprzedając

telewizory w zapyziałym sklepiku w Detroit. Pierwszego ranka po Wielkiej Nocy ucałował
żonę, dwoje dziatek i wyszedł do pracy jak zwykle. Niezwykłe w tym najzwyczajniejszym ze
zwykłych dni było to, że Nigel Bates nie wrócił już do domu.

Wyczyścił swoje konto bankowe, nie myśląc, co stanie się z żoną i dziećmi, zatankował

do pełna bak volkswagena i ruszył do San Francisco. Pół roku później miał sięgające ramion
włosy, nosił kolorowe koszule, koraliki i był już Solomonem. Był nim długo, zniszczył życie
bardzo wielu ludziom, wreszcie zrobił się trochę nerwowy. Ktoś doniósł do opieki
społecznej stanu Iowa, że u Radosnych mieszkają dzieci, które nigdy nie siedziały w ławce
szkolnej. W pewien deszczowy poniedziałek, około dziesiątej wieczorem, spakował walizki i
tyle go widzieli jego kochani bracia. Sentymenty nigdy nie były szczególnie mocną stroną
Otisa.

Znowu ruszył na zachód. Do Hollywood przyjechał z gotowym planem i pieniędzmi na

jego realizację. Ściął włosy, kupił kilka dobrych garniturów, vana wymienił na czarną
corvette, wynajął dom na wzgórzach nad Los Angeles i tak przeistoczył się w Otisa Jacksa.

Nie minęły trzy miesiące, a miał już gotowy pierwszy film pornograficzny i zaczynał

następny. Po siedmiu latach w branży był tu jednym z ważniejszych ludzi.

Nic dziwnego, że schodząc z planu zdjęciowego, miał zaprzątnięte myśli spotkaniem ze

swoim dystrybutorem. Załatwią interesy, zamówią homara i butelkę dobrego wina...

Wsunął się zgrabnie za kierownicę samochodu.
– Cholera – syknął. Rozgrzana skóra siedzenia parzyła w uda.
Zapalił silnik, włączył klimatyzację na pełen regulator, potem włączył radio. Didżej był

marną kopią Howarda Sterna, posługiwał się wyjątkowo sprośnym językiem, jaki trudno
usłyszeć na antenie. Coś w sam raz dla Otisa. Komentował właśnie najnowszy news: jakiś
facio odnalazł zaginioną przed dwudziestu laty córkę, znaczy powinien jej wypłacić zaległe
kieszonkowe za te wszystkie lata, plus to, co na niej oszczędził. Ludzie w studio radiowym
zanosili się śmiechem i dorzucali swoje trzy grosze, widząc czarno przyszłość szczęśliwego
tatusia.

Otis prychnął z niesmakiem i wrzucił bieg. Przez głowę nie przemknął mu nawet cień

myśli, co też porabiają dzisiaj jego dzieci. Przejeżdżał właśnie przez bramę studia, kiedy
didżej rzucił nazwisko obśmiewanego obywatela.

Sam Cochrane z St. Louis w stanie Missouri.
Nazwisko zabrzmiało znajomo, ale Otis specjalnie się nad tym nie zastanawiał. W swoim

życiu spotkał tysiące ludzi, przemierzył niemal całe Stany Zjednoczone. Didżej wymienił
imię dziewczyny: Jade. Z takim imieniem mogła być nawet striptizerką, rechotał obleśnie.

I wtedy Otis sobie przypomniał. Zimny pot wystąpił mu na czoło, Otis nacisnął na

hamulce. Samochód zatańczył na szosie, zatrzymał się na poboczu, centymetry od krawędzi

kanionu.

Miał przed oczami śliczną, czarnowłosą dziewczynkę. Słyszał, jak mała błaga go, żeby

zaniósł ją z powrotem do łóżka. Zasłonił uszy dłońmi, ale ciągle słyszał jej krzyki, ścigały go
jeszcze na korytarzu, kiedy zostawił ją z klientem w pokoju. I potem noc, kiedy widział ją po
raz ostami. Był pewien, że nie żyje. Wtedy nieoczekiwanie Frank Lawson rzucił się na małą,
pociął ją... Otis zamknął oczy. Tamta noc... Dla niego był to początek końca Radosnych.

Frank Lawson pojawił się bardzo późno. Solomon chciał odprawić go z kwitkiem, ale

Frank należał do stałych bywalców i zawsze dobrze płacił.

– Daj spokój, Solomon, pół roku u was nie byłem, miej trochę zrozumienia dla

człowieka.

– Lawson, jest prawie druga.
Lawson uśmiechnął się, wyjął z kieszeni zwitek studolarówek i zaczął odliczać banknoty.

Solomon skapitulował, pazerność wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem.

– Chcę tę ładniutką czarnulkę.
Solomon trochę się zasępił. Przez minione pół roku Jade bardzo się zmieniła, przestała

być dzieckiem, wątpliwe, by Franka to ucieszyło. Pomimo to Solomon, najwyraźniej
ogłupiony pieniędzmi, które miał w kieszeni, wyciągnął dziewczynkę z łóżka.

Opierała się, protestowała, przekonywała, że nie czuje się dobrze, ale znał jej wszystkie

wymówki na pamięć. Zaprowadził ją do Purpurowego Pokoju, grożąc po drodze, że gorzko
pożałuje, jeśli nie będzie posłuszna.

Lawson, a najwyraźniej zdążył już wziąć działkę, skrzywił się na widok Jade.
– Co tu do cholery jest grane? Kogo ty mi wciskasz? Nie dam się oszukać!
– Prosiłeś o Jade, prawda? – sarknął Solomon. Lawson wpatrywał się w Jade, na próżno

szukając w niej dziecka, które widział za ostatnim pobytem na farmie. Urosła, zmieniła się;
stawała się kobietą, a on nie lubił kobiet, unikał ich, bał się ich. Przy kobietach czuł się
bezwartościowym zerem.

– Daj spokój, przecież to ona, twój mały skarb. Nie pamiętasz jej?
Solomon wyszedł, zanim Lawson zdołał cokolwiek powiedzieć. Zostawił go sam na sam z

Jade, pocieszając się, że wszystko będzie w porządku. Nie minęło dziesięć minut, kiedy
doszedł go pierwszy krzyk – krzyk bólu i przerażenia, jakiego nigdy nie słyszał. Pierwszy,
następne... Wyskoczył pospiesznie ze swojego pokoju, ale Rafael go uprzedził, był szybszy,
pierwszy zjawił się na miejscu. W całym domu zapanowało poruszenie.

– On nie żyje – wołał ktoś. – Rafael go zabił.
– Zabierz ją stąd – Solomon tyle tylko miał do powiedzenia, kiedy zobaczył skrwawione

ciało Jade.

Bardziej obchodził go Lawson. Przyklęknął przy nim, szukając pulsu. Był przerażony, bo

śmierć Lawsona oznaczałaby poważne kłopoty. Na szczęście Lawson żył.

W efekcie Solomon stracił dwójkę najlepszych dzieci i vana, ale po zastanowieniu

doszedł do wniosku, że niewielka to strata. Jade dojrzewała, a Rafael stawał się
niebezpieczny. W gruncie rzeczy dobrze, że się od nich uwolnił.

Zbierało mu się na mdłości. Dawno zapomniał o tej dwójce. Jade Cochrane... Mało

prawdopodobne, żeby była to tylko zbieżność nazwisk. Jade żyje. Jade, jedyna osoba, która
mu się sprzeciwiała. Musiała go głęboko nienawidzić za to, co jej uczynił. Mogła stanowić
poważne zagrożenie.

Wyjął chusteczkę i otarł pot z czoła. Zakładał, że ta mała nie żyje, tymczasem na jego

nieszczęście stało się inaczej. A Rafael? Zbuntowany, gotów do walki Rafael? Czy tych
dwoje zacznie go szukać? A może od dawna szukają? Ogarnął go paranoiczny strach,
przestawał myśleć racjonalnie. Rozważywszy rzecz na zimno, mało prawdopodobne, by
zdołali natrafić na jego trop, ale Otis był zbyt przerażony, by rozważać rzecz na zimno.

Ponownie zapalił silnik. Tym razem zmiana nazwiska może nie wystarczyć.
Miał tylko jedno wyjście.

Rozdział 8

Frank Lawson stał przy oknie i podziwiał billboard po drugiej stronie ulicy.
Billboard z jego zdjęciem i ogromnym napisem: WYBIERZ PRAWO.
Miał pewne zastrzeżenia do hasła – ludzie organizujący jego kampanię mogli wymyślić

coś lepszego, bardziej chwytliwego, ale zdjęcie – bardzo dobre.

Zręczna obróbka komputerowa przydała gęstości przerzedzonym włosom, zniknął

również podwójny podbródek.

Frank uśmiechnął się. Według ostatnich sondaży miał wszelkie szanse zostać nowym

gubernatorem stanu Tennessee, ale i bez sondaży czuł, że wygra. Długo czekał na swoją
szansę, w końcu się udało. Tak, musi wygrać, będzie gubernatorem, wejdzie wreszcie do
świata wielkiej polityki.

Rozległo się energiczne pukanie i do gabinetu weszła sekretarka z poranną pocztą.
– Przejrzałam wszystko i posegregowałam, jak zwykle. Nie ma nic ważnego –

powiedziała, kładąc plik listów na biurku.

– Dziękuję, Lydio. – Frank uśmiechnął się i uniósł wysoko filiżankę.
– Świetna kawa.
Lydia skinęła głową. Oczywiście, że świetna. W końcu Lydia zna się na tej robocie, jest

perfekcjonistką, czyż nie? We wszystkim doskonała, kawę też robiła idealną. Była naprawdę
z siebie dumna.

– Dziękuję, panie Lawson. Za dwadzieścia minut ma pan spotkanie z szefem pańskiej

kampanii, o pierwszej lunch z burmistrzem.

– Dziękuję, Lydio. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił.
Lydia też nie wiedziała, co by bez niej zrobił. Bo Lydia była niezastąpiona, tak

przynajmniej uważali jej dotychczasowi pracodawcy.

– Ma pan jakieś polecenia?
– Nie, dziękuję.
Wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Frank został sam, ze swoją doskonałą kawą i

poranną pocztą.

Upił łyk, usiadł za biurkiem, wziął do ręki gazetę, przebiegł oczami tytuły na pierwszej

stronie. Nic specjalnego.

Otworzył dziennik.
Kolumna ciekawostek. Zwykle ją pomijał, ale dostrzegł kątem oka coś, co go zaciekawiło.
„Po dwudziestu latach ojciec odnajduje zaginioną córkę”.
Zamknął oczy. Gdzie był przed dwudziestu laty?

Haight-Ashbury [dzielnica San Francisco, ośrodek subkultury hippisowskiej w latach

60.] Kwiaty we włosach, miłość, narkotyki... Mój Boże, narkotyki. W przeciwieństwie do
prezydenta Clintona Frank Lawson zaciągał się pełną piersią i nigdy tego nie ukrywał.

Wszystko zmieniło się dziesięć lat temu za sprawą ustawy o zapobieganiu przemocy.

Frank stał się wtedy bohaterem narodowym.

Przyjechał na kilka dni do Kalifornii, szukał inwestorów, którzy wyłożyliby pieniądze na

budowę centrum handlowego, jego najnowszego projektu. Bez powodzenia. Zatrzymał się
W hotelu w Los Angeles. O drugiej w nocy obudziły go strzały. W pierwszej chwili myślał, że
to z ulicy, dopiero po chwili zorientował się, że ktoś strzelał w sąsiednim pokoju. Wyskoczył
z łóżka i dopadł drzwi. Myślał raczej o ucieczce od strzelaniny niż o kreowaniu się na
bohatera.

Zrządzenie losu uczyniło z niego bohatera.
Znalazł się na korytarzu w tej samej chwili co umykający z sąsiedniego pokoju

napastnik. Za chwilę mógł zginąć. Albo działać. Wielki Frank nigdy nie tchórzył.
Decydowały ułamki sekund. Frank był szybszy i znacznie potężniejszy od przeciwnika –
wyższy, mocniej zbudowany. Obezwładnił zaskoczonego napastnika, powalił go na podłogę,
wyrwał mu pistolet z ręki i przyłożył facetowi w głowę, skutecznie ogłuszając.

Kiedy podniósł się chwiejnie, usłyszał jęki dochodzące z pokoju. Znalazł tam kobietę i

trójkę dzieci, broczące krwią ofiary psychopaty. Chwyci! za słuchawkę, wezwał pogotowie,
policję, po czym usiadł na podłodze w korytarzu z pistoletem wymierzonym w nadal
nieprzytomnego mężczyznę. Policja zjawiła się niemal natychmiast, zaraz potem
przyjechało pogotowie i ludzie z mediów. Bo media, jak wiadomo, mają swoje układy z
policją. Rano Frank Lawson był już gwiazdą w mieście, w którym gwiazdami handluje się
na pęczki. Kobieta – żona, która próbowała uciec od katującego ją męża – przeżyła, dzieci
również. Kiedy zniknęła z domu, mąż jakimś cudem ją namierzył i wynajął specjalistę od
mokrej roboty. Zanim proces dobiegł końca, wszyscy już znali nazwisko Wielkiego Franka
Lawsona. Pojawiał się w najpopularniejszych programach, mówiono o nim na kanałach
informacyjnych, pisano w gazetach. Jednym słowem media zachłysnęły się Frankiem
Lawsonem. I Frank już nie miał kłopotów ze znalezieniem inwestorów, zgłaszali się sami, a
Frank stał się nie tylko sławny, ale i bogaty.

Teraz zaczynał nowy rozdział w swoim życiu – sięgał po to, czego zawsze pragnął

najbardziej.

Ubiegał się o stanowisko gubernatora swojego rodzinnego stanu, Tennessee.
Frank ocknął się z zamyślenia, za chwilę miał spotkanie. Ponownie spojrzał na notkę w

rubryce ciekawostek, jego wzrok przyciągnęło nazwisko Jade Cochrane. Znajome nazwisko,
jeszcze bardziej znajome imię, ale skąd? Nie potrafił go umiejscowić, z niczym skojarzyć.

Jade? Jade?
Przebiegi wzrokiem notatkę do końca, wyłapując fragmenty zdań: porwana przez matkę,

cztery latka, sekta Radosnych Ludzi.

Oczywiście.
Delikatna, siedmioletnia dziewczynka z długimi czarnymi włosami. Oczy jak węgielki,

różane usteczka. Biała skóra o perłowym odcieniu, drobne ciałko. Poderwał się zza biurka,
gazeta wypadła mu z rąk i wylądowała na podłodze. Nogi się pod nim ugięły.

– Cholera, cholera.
Nic dziwnego, że imię brzmiało znajomo. Słodka Jade... jego zabaweczka na sobotnie

noce.

Odwrócił się gwałtownie do okna i spojrzał raz jeszcze na billboard po drugiej stronie

ulicy.

Wybierz prawo...
Tu tkwił problem. Zdarzyło mu się w życiu łamać różne prawa, popełniać różne

wykroczenia, ale w momencie, kiedy został bohaterem, wszystko się zmieniło, jego grzechy
łatwiej było wybaczyć – wszystkie, z wyjątkiem tego jednego.

Tej jednej słabości świat na pewno by mu nie wybaczył. Nawet teraz, kiedy myślał o

drobnym ciałku i jedwabistej skórze, odczuwał podniecenie. Zamknąwszy oczy,
przypominał sobie, czego ją uczył. Czuł jeszcze dotknięcie jej małych dłoni, jej ust.

Jak przez mgłę widział, jak leży skrwawiona, bez ruchu, na podłodze u jego stóp.
– Panie Lawson, spóźni się pan na spotkanie. Frank obrócił się gwałtownie. W drzwiach

stała Lydia. Wciągnął powietrze, usiłował się skupić, wrócić do teraźniejszości.

Nie myśl o tym. Nie myśl o tym. Masz zbyt wiele do stracenia, powtarza! niczym mantrę.
– Powiedz im, że zaraz przyjdę. Muszę wykonać pilny telefon.
Lydia skinęła głową i wyszła.
Kiedy tylko zamknęły się za nią drzwi, sięgnął po słuchawkę. To nie jego kłopot, tak to w

każdym razie widział. Płacił temu sukinsynowi Solomonowi wystarczająco dużo, żeby nikt
się nie dowiedział o jego preferencjach seksualnych. Co prawda wtedy, w latach
siedemdziesiątych, był nikim na drodze donikąd. Skąd mógł wiedzieć, że stanie się
cholernym bohaterem, ulubieńcem mediów? Nawet gdyby jakimś cudem wiedział, to, jeśli
miał być szczery wobec siebie, nie zmieniłby się, nie prowadziłby innego trybu życia, nie
wyparłby się swoich upodobań.

Pamiętał, że facet, który kazał się nazywać Solomonem, porzucił sektę Radosnych i

zaczął działać w pornobiznesie.

Musi go znaleźć.
Chyba pamiętał nazwę wytwórni „filmów erotycznych” (cóż za eufemizm!), którą tamten

założył. To już jakiś punkt zaczepienia. Właśnie w tym punkcie należy rozpocząć
poszukiwania.

Wystukał numer informacji.
– Los Angeles, Kalifornia – rzucił, kiedy zgłosił się operator.
– Tak, słucham.
– Macie numer Shooting Star Productions?
– Chwileczkę.
W kilka sekund później już zapisywał w notesie numer. Potem wyrwał kartkę i wcisnął

do kieszeni. Przygładził włosy dłońmi, uniósł brodę i ruszył ku drzwiom.

Zwykle biblioteka była dla Sama zacisznym schronieniem i miejscem wytchnienia. Nie

dzisiaj. Dzisiaj nigdzie nie mógł sobie znaleźć miejsca. Przemierzał niespokojnym krokiem
pokoje, próbował spojrzeć na wnętrza świeżym okiem, zastanawiał się, czy w ścianach
starego domu jest coś, co pomoże Jade odzyskać wspomnienia. Luke przestrzegł go
delikatnie, by nie oczekiwał zbyt wiele, w każdym razie nie na początku. Rozumiał to. Była
taka mała, kiedy Margaret wywiozła ją z domu. To byłby cud, gdyby cokolwiek pamiętała,
gdyby pamiętała ojca.

Media, oczywiście, o wszystkim już wiedziały. Zadręczano go telefonami, prośbami o

wywiady. Znalazł się nawet pomysłowy reżyser, który koniecznie chciał sfilmować
spotkanie ojca z córką i potem wokół tej centralnej sceny osnuć długi film dokumentalny.

Sam wszystkim odmawiał, ale w gazetach pomimo to pojawiały się sensacyjne notki, a

dziennikarze nie przestawali wydzwaniać.

Usiłował nie myśleć o całym tym zamieszaniu i skupić się wyłącznie na Jade. Musiał

przygotować się psychicznie na jej przyjazd, Velma tymczasem sprzątała jak szalona i
chroniła swego chlebodawcę przed światem zewnętrznym.

– Wysprzątałam pokój gościnny, jak pan prosił.
Przed chwilą przynieśli zamówione kwiaty, świeże bukiety będą w jadalni, w salonie, na

górze, tak jak pan sobie życzył. Mam zrobić coś jeszcze, zanim przyjadą?

– Nie, Velmo... to już chyba wszystko. Dziękuję ci bardzo.
Velma przyglądała mu się z troską. Od rana taki nieprzytomny, błądził myślami gdzieś

daleko stąd. Początkowo myślała, że to niepokój wywołany przyjazdem córki, ale to było coś
więcej. Sama gnębiło coś jeszcze, choć nie chciał o tym rozmawiać.

Już miała wrócić do swoich zajęć, ale zatrzymała się jeszcze w drzwiach.
– Dobrze się pan czuje, panie Cochrane?
Sam westchnął. Kiedy przychodziło do tropienia prawdy, Velma była niczym pies

myśliwski.

– Owszem, dobrze się czuję. Nic mi nie dolega, ale wyjrzyj przez okno. Nie zauważyłaś

tych koczujących tam ekip telewizyjnych, tych fotoreporterów oblegających dom?
Rozłożyliby się na stopniach wejściowych, gdyby prawo na to zezwalało. Boję się, że
wystraszą Jade, zanim zdąży się ze mną przywitać.

Velma pokiwała głową. Istotnie, niepotrzebnie pytała. Ich cicha uliczka zamieniła się w

ostatnich godzinach w prawdziwy dom wariatów.

– To szybko minie, jak każda sensacja. Dzień, dwa i stracą zainteresowanie. Poza tym,

jeśli pańska córka dawała sobie radę przez tyle lat sama i jakoś przeżyła, przetrwa i to.

Sam znowu westchnął. Nie myślał o tym w taki sposób. Przywykł panować nad

wszystkim, tymczasem teraz sytuacja wymykała się spod kontroli.

– Masz rację. – Objął drobniutką Velmę. – Dzięki za troskę.
– Pewnie, że mam rację – potwierdziła z mocą. – Będę w kuchni, gdyby pan czegoś

potrzebował.

Sam uśmiechnął się. Jak każda kobieta, Velma musiała mieć ostatnie słowo, no i zawsze

była przekonana o słuszności swych poglądów. Odezwał się telefon i uśmiech natychmiast
zniknął z twarzy Sama. Dzwonek nie ustawał, a gospodyni wciąż nie odbierała. Sam obszedł
biurko i podniósł słuchawkę.

– Rezydencja Cochrane’ów.
Na szczęście nie był to żaden kolejny natrętny dziennikarz, tylko Luke.
– Co się tam dzieje, do diabła?
– Gdzie jesteście, Luke?
– Dwie przecznice od domu. Wszędzie pełno reporterów. O co chodzi? – zapytał Luke,

wykazując się przenikliwością oraz inteligencją.

Sam znowu westchnął.
– Co za pytanie, Luke. O was chodzi, to oczywiste. Nie czytaliście gazet? Nie oglądaliście

telewizji?

Luke zerknął na Jade, uśmiechnął się do niej krzepiąco, taką w każdym razie miał

intencję. Po tym, co widział ostatniej nocy w hotelu, nie chciał jej narażać na kolejne stresy.
Nie odwzajemniła uśmiechu, ale przynajmniej nie miała już tej swojej przerażonej miny,
już się go nie bała. Dobry znak. Teraz powinien tylko dbać, by nie zerwać przez
nieostrożność wątłej nici porozumienia. Znów spojrzał na ulicę i wrócił do rozmowy.

– Niewiele czytaliśmy w ciągu ostatnich dwóch dni.
– Musisz się jakoś dostać do domu, oszczędzając Jade niepotrzebnych emocji.
Luke zmełł w ustach przekleństwo.
– Jasne. Żaden problem. – Luke był bystry i nigdy się nie poddawał. Zaświtał mu

pewien pomysł.

– Sam, dalej kładą kable w alei za twoim domem?
– Nie, skończyli jakiś tydzień temu. Dlaczego pytasz?
– Podjedziemy od strony tylnego wejścia. Oczywiście. Proste.
– Otworzę bramę – rzucił Sam i nagle się zawahał. – A jeśli samochód nie przejedzie?
Luke skręcił gwałtownie w prawo.
– Zmusimy go – mruknął i dotknął dłoni Jade.
– Trzymaj się, skarbie. Jesteśmy na miejscu. Sam usłyszał jeszcze odgłos ocierających

się o krawężnik opon, rzucił słuchawkę i pobiegł do bramy.

Jade nie rozumiała, co się dzieje, ale na pytania było już za późno.
Kiedy samochód skręcił gwałtownie, Rafael podniósł głowę i usiadł. Był pewien, że

właśnie o włos uniknęli wypadku. Dotknął ramienia Jade.

– Wszystko w porządku – uspokoiła go. Samochód wpadł w koleinę, podskoczył kilka

razy i dotarł szczęśliwie do wąskiej, niebrukowanej alejki.

– Przepraszam – mruknął Luke i zerknął w lusterko. Przy wjeździe w alejkę pojawił się

biały van i teraz zbliżał się szybko.

– Cholera, namierzyli nas.
– Kto nas namierzył? – zapytał Rafael.
Jade serce podeszło do gardła. Nie wiedziała, co się dzieje ani po co te dziwne manewry,

ale była pewna, że Lukę Kelly bezpiecznie dowiezie ich do domu.

Luke nigdy jeszcze nie jechał z tak dużą prędkością wąską i w dodatku pozbawioną

nawierzchni alejką. Był zbyt pochłonięty prowadzeniem, żeby odpowiadać na pytania
Rafaela; W dodatku trochę się martwił, czy nie zabłądzili, bo zza wysokiego, ceglanego
muru biegnącego po prawej stronie alejki nie widać było żadnych zabudowań. Coś sobie
jednak przypomniał.

– Wypatrujcie dużej niebieskiej bramy – zakomenderował.
Jade nachyliła się do przodu. Rzeczywiście, po chwili dojrzała plamę błękitu. Zanim

zdążyła się zorientować, brama została w tyle.

– Tam, z tyłu – zawołała. – Ktoś otwierał. Luke uśmiechnął się szeroko.
– Dobra robota. – Zahamował i wrzucił wsteczny bieg. Jeszcze raz minął bramę i ruszył

powoli do przodu na jedynce, skręcając kierownicę w prawo. Kilka razy musiał powtórzyć
manewr, aż samochód znalazł się bezpiecznie na terenie posesji. Tu Luke wyłączył silnik i
wyskoczył z wozu.

Jade natomiast, mimo podniecenia, nie była w stanie się ruszyć. Patrzyła z

niedowierzaniem na zadbany, rozległy ogród, na piękny, stary dom z kamienia i cegły.
Wreszcie się ocknęła i obróciła w fotelu. Luke i wysoki, starszy pan zamykali bramę. Kiedy

opadła poprzeczna sztaba, Jade poczuła się jak uwięziona w murach jakiegoś zamczyska.

– Co to, do diabła, było? – zapytał Rafael.
– Nie mam pojęcia, ale wygląda na to, że jesteśmy na miejscu – powiedziała cicho, po

czym odpięła pas i wysiadła z samochodu.

Poczuła ciepłe promienie słońca na twarzy, łagodny wiatr szeleścił w koronach wysokich

drzew, gdzieś świergotał ptak, odpowiedział mu inny. Spojrzała na Luke’a, potem na
mężczyznę, który stał obok, i nagle przeszedł ją dreszcz. Sam był wysoki, miał gęstą,
szpakowatą czuprynę i niewymowny ból wymalowany na twarzy.

Instynktownie cofnęła się o krok, poczuła na ramieniu dłoń Rafaela.
– W porządku, kochanie. Przywitaj się.
– Nie mogę, Rafie... Boję się.
– Nie bądź dzieckiem. On nie zrobi ci nic złego.
– Skąd wiesz?
– Spójrz na jego twarz, jest w niej sama miłość. Miłość i cierpienie.
Jade westchnęła i podniosła wzrok.
Sam wstrzymał oddech, bał się, że Jade stchórzy, ale widać zobaczyła w jego twarzy coś,

co ją uspokoiło. Zrobiła pierwszy krok, następny, wreszcie dotarła tak blisko, że mógł
słyszeć jej płytki, przyspieszony oddech. Była wystraszona, to prawda. Sam chyba rozumiał,
co w tej chwili przeżywała. Sam drżał tak bardzo, że z trudem mógł ustać na nogach.

Jaka ona piękna, jaka piękna.
Po tylu latach... to prawdziwy cud, że stali teraz naprzeciwko siebie.
Zaczął mówić i głos uwiązł mu w gardle, dławiły go łzy. Wyciągnął ręce, chciał wziąć

córkę w ramiona.

– Jade... kochanie.
Natychmiast cofnęła się o krok.
– Powoli, Sam – powiedział Luke miękko. – Pozwól jej zrobić pierwszy gest.
Sam skinął głową, znów wziął głęboki oddech i zaczął od początku, próbując opanować

emocje.

– Chyba powinienem powiedzieć: „witaj w domu córeczko”.
– Dziękuję. – Jade popchnęła Rafaela do przodu. – To jest Rafael.
Sam uśmiechnął się i wyciągnął rękę.
– Miło mi cię poznać, Rafaelu.
Rafael był zaskoczony, nie oczekiwał serdeczności od człowieka o statusie Sama, nie

nawykł do takiego traktowania.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odpowiedział, objął Jade i łagodnie przysunął ją

w stronę człowieka, który, bądź co bądź, dał jej życie. Szepnął jej do ucha: – Spójrz w jego

oczy, skarbie, i zaufaj temu, co w nich zobaczysz.

Chwila była aż naładowana emocjami i Luke poczuł się niezręcznie, niczym intruz, ale

zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że dopóki cała trójka nie znajdzie się we wnętrzu domu,
nie będą naprawdę bezpieczni. Tu, chociaż stali za murem, cały czas czuli wszędobylską
obecność wścibskich paparazzi.

– Wejdźmy do środka – zaproponował.
Sam obrócił się w stronę bramy, jakby oczekiwał, że lada moment sforsują ją reporterzy.

W pierwszym odruchu chciał przede wszystkim chronić Jade.

– Luke ma rację – zgodził się Sam. – Chodźmy, zanim zaczną wspinać się po murze.
Jade szeroko otworzyła oczy.
– Kto? Przed kim właściwie uciekaliśmy? Sam westchnął.
– Obawiam się, że to po części moja wina. Byłem akurat na zebraniu rady nadzorczej,

kiedy zadzwonił Luke z wiadomością o twoim odnalezieniu. Powiedziałem, co się stało,
głośno, przy wszystkich. Nie myślałem, co robię, nie zastanawiałem się, jakie to może mieć
konsekwencje. Nie mam pojęcia, kto przekazał informację mediom, ale twój powrót to dla
nich prawdziwy news, czy nam się to podoba, czy nie. W końcu nie codziennie rodzice
odnajdują zaginione przed dwudziestu laty dzieci.

Jade spojrzała na bramę.
– Chcesz powiedzieć, że wszyscy ci ludzi zjechali tutaj z mojego powodu?
Sam skinął głową.
– Wszystko będzie dobrze, nie martw się. Poradzimy sobie z nimi. Nie musisz mówić ani

robić nic wbrew sobie. Będę cię chronił, obiecuję.

Jade spojrzała Samowi w oczy. Był szczery, mówił prawdę, a jednak gdzieś, w jakimś

zakamarku duszy wyrzucała sobie, że tamtej niedzieli wzięła portret Ivy na bazar. Gdyby
tego nie zrobiła, nie byłoby tego całego zamieszania. Jednak powinna też pomyśleć o
Rafael, o jego zdrowiu i przyszłości.

– Co tam paru facetów i facetek z mikrofonami. – Jade machnęła lekceważąco ręką. –

To jeszcze nie jest najgorsza rzecz na świecie, prawda, Rafael?

– Nie, kochanie, to jeszcze nie jest najgorsza rzecz na świecie – przytaknął. – Popatrz

tylko, gdzie jesteś. Już nigdy nie zaznasz strachu.

– Chodźmy zatem – powtórzył Sam i ruszył pierwszy w kierunku domu. Za nim szli Jade

i Rafael, Luke zabezpieczał tyły.

Rozdział 9

Weszli do domu przez bibliotekę i od razu, naturalnie, przywitał ich dzwonek telefonu.
– Niech dzwoni – powiedział Sam, zamykając drzwi.
Luke uśmiechnął się.
– Tak ci dokuczył?
– Nawet sobie nie wyobrażasz – mruknął Sam, wyraźnie zdegustowany. – Byłem

naiwny, nie przewidziałem tego medialnego szumu wokół odnalezienia Jade. Myślałem
tylko o nas, o naszym spotkaniu, o odnowieniu więzów, w ogóle nie brałem pod uwagę
faktu, że to świetna historia na pierwsze strony. – Dopiero teraz zauważył, że Jade rozgląda
się po pokoju z pełnym niedowierzania zdumieniem. Dom zbudował ojciec Sama w latach
dwudziestych i Sam przeżył tu całe życie. Tu przywiózł Margaret po powrocie z podróży
poślubnej, tu, w kilka lat później, pojawiła się kołyska ich córeczki.

– Było tu wygodnie i swojsko, tak swojsko, że nie zauważał już, jak zamożnie żyje,

przypomniała mu o tym dopiero zdumiona twarz Jadę. Zdjął go gniew, bo gdyby nie
Margaret, Jade nie czułaby się obca we własnym domu.

Luke widział, że Sama coś dręczy, że jest zmartwiony, ale nie potrafił temu zaradzić.

Znalazł Jade. Co będzie dalej, zależy już wyłącznie od tych dwojga.

– Wypakuję bagaże z samochodu i znikam. Macie mnóstwo do nadrobienia.
Jade odwróciła się gwałtownie na słowa Luke’a. Uświadomiła sobie raptem, że wcale nie

jest pewna, czy chce, żeby odjechał. Czyżby zaczynała widzieć w nim kogoś, na kogo może
liczyć, na kim może polegać? Nie, co za bzdura. Musiał zadziałać pradawny mechanizm
psychologiczny: lepszy diabeł znajomy, niż obcy. A Sam Cochrane nadal był dla niej obcym
człowiekiem.

Zerknęła na niego niepewnie, potem spojrzała na Rafaela. Usiadł w fotelu pod obrazem,

tym samym, który w ciągu kilku dni przewrócił jej świat do góry nogami.

Sam obserwował uważnie jej twarz, usiłował odgadnąć, o czym teraz myśli jego córka.

Podniosła wzrok na portret i spochmurniała. Uznał, że pora zrobić pierwszy krok.

Stanął przy Jade, wskazał głową obraz.
– Dziękuję ci.
– Za co? – zdziwiła się szczerze.
– Za to, że ofiarowałaś mi, a właściwie zwróciłaś cząstkę Margaret.
A więc Sam naprawdę kochał żonę. Zaczynała rozumieć, jak bardzo musiał przeżyć jej

odejście.

– Bardzo ją kochałeś?

– Bardziej niż życie.
– Dlaczego więc cię opuściła? Uśmiechnął się smutno.
– Myślałem, że może ty mi to powiesz.
– Ledwie ją pamiętam. Wiem tylko, że umierając, zostawiła mnie w piekle.
Sama zdumiał ładunek gniewu zawarty w słowach Jade.
– Tak mi przykro, że cię nie odnalazłem – powiedział cicho. – Bóg mi świadkiem, że

bardzo się starałem. Szukałem długo i uparcie, ale nie natrafiłem na wasz ślad.

Jade wzruszyła ramionami i obróciła się twarzą do człowieka, który chciał nazywać się

jej ojcem. Żeby uzyskać takie prawo, musiał zaakceptować tę, którą się stała, nie tę, którą
była.

– Nie mogłeś nas znaleźć, bo twoja mała córeczka też Umarła.
Sam poczuł, że podłoga usuwa mu się spod stóp.
– Co to znaczy? Chcesz powiedzieć, że nie jesteś Jade?
– Jestem córką Ivy, tylko tyle wiem. Nic więcej nie pamiętam. Twojej małej córeczki już

nie ma, a to, co z niej zostało, może ci się nie spodobać.

Sam drgnął, po czym wyprostował ramiona i spojrzał Jade prosto w twarz.
– Musimy coś sobie wyjaśnić, teraz od razu i raz na zawsze. Nie obchodzi mnie twoja

przeszłość, to znaczy obchodzi, ale nie zamierzam jej osądzać ani do niej wracać. Cokolwiek
robiłaś, robiłaś, żeby przetrwać. Udało ci się i tylko to się liczy. Czy ci się to podoba, czy nie,
jesteś częścią mnie, tak samo jak byłaś częścią Margaret. Pragnę tej cząstki, która została z
mojej małej córeczki, tak samo jak pragnę poznać osobę, którą jesteś teraz. Słyszysz,
dziewczyno?

– Słyszę.
– I bardzo dobrze – mruknął Sam. – Skoro już załatwiliśmy sprawę przeszłości, czy

mogę cię objąć, czy też proszę o zbyt wiele? Chcę cię wziąć w ramiona, tylko na moment,
muszę upewnić się, że to nie jest sen.

Akurat w chwili kiedy Sam wypowiadał te słowa, Luke wrócił do biblioteki.

Znieruchomiał w progu, wstrzymał oddech i czekał na reakcję Jade. A ona zerknęła na
Rafaela, potem znowu na Sama. Milczała długo, wreszcie wyprostowała ramiona, zupełnie
jak Sam przed chwilą, i odpowiedziała:

– Nie prosisz o zbyt wiele. Nie obejmuj mnie tylko za mocno – dodała cichym,

spokojnym głosem, zanim Sam otworzył ramiona. – Nie lubię być dotykana.

Sam wolał nie zastanawiać się nad przyczynami tej niechęci. Nie w tym momencie.

Teraz wystarczyło mu, że pozwoliła się objąć.

Kiedy otoczył ją ramionami, kiedy poczuł bicie jej serca, pomyślał, że jednak jest Bóg na

wysokościach, skoro tu, na dole, zdarzają się cuda.

Luke powoli wypuścił powietrze z płuc. Nie będzie łatwo, pomyślał, ale jeśli dobrze

zinterpretował to, co przed chwilą zobaczył, tym dwojgu powinno się udać.

Spojrzał na Rafaela. Chłopak uśmiechał się, ale była w tym uśmiechu również gorycz.

Luke chyba rozumiał, skąd się brała. Przed Jade otwierało się nowe życie, sytuacja Rafaela
wyglądała zupełnie inaczej. Z jednej strony na pewno odczuwał ulgę, bo Jade była wreszcie
bezpieczna, nie musiał się już o nią martwić. Z drugiej... Co za ironia losu, że nie zobaczy,
jak potoczy się dalej to nowe, bezpieczne życie Jade.

Sam odzyskał córkę, która go nie pamiętała. Jedyne wspomnienia, jakie miała,

przyprawiały ją o nocne koszmary. Jade bezgranicznie kochała Rafaela, ale ten najbliższy
jej człowiek niedługo miał odejść. W pewnym sensie Rafael był tu jedyną osobą, która
zrealizowała swój cel – nie musiał już szukać bezpiecznego schronienia dla Jade, nie musiał
się zadręczać pytaniem, jak będzie żyła po jego odejściu. Jego marzenie się spełniło, tyle że
w tragicznych dla niego okolicznościach.

Luke zdał sobie sprawę, że Jade przygląda mu się sponad ramienia Sama. Kiedy ich

spojrzenia się spotkały, szybko odwróciła wzrok, uwolniła się z objęć Sama, ale było już za
późno. Przyłapał ją na gorącym uczynku. A zatem zerkała na niego ukradkiem... Należał do
zupełnie innego świata, do świata, do którego ona być może nigdy nie znajdzie drogi.
Spojrzała na Rafaela i zapomniała o swoich problemach. Z Rafaelem działo się coś złego.
Czuła to, po prostu czuła.

– Sir... – zwróciła się do Sama. Sam uśmiechnął się.
– Może spróbuj mówić mi po imieniu?
Skinęła głową.
– Niech będzie. Chcę cię prosić o przysługę. Sam uśmiechnął się jeszcze szerzej.
– Proś, o co tylko zechcesz.
– Rafael źle się czuje. Powinien zbadać go lekarz. Nie poprzedzona żadnym wstępem

prośba Jade tak zaskoczyła i zirytowała Rafaela, że poderwał się na równe nogi. Ledwie
przyjechali, ledwie przekroczyli próg domu Sama, Jade żąda, żeby ojciec, praktycznie obcy
człowiek, zajmował się jej chorym przyjacielem. Jakimś przybłędą, którego przyciągnęła ze
sobą pod ojcowski dach i teraz zrzuca troskę o niego na ojcowskie barki. Ładny początek.

– Nie ma potrzeby – zapewnił pospiesznie. – Ja tylko...
– Uważam, że to dobry pomysł – Luke poparł prośbę Jade.
Jade odwróciła się, zmrużyła oczy, rzuciła gniewne spojrzenie Rafaelowi i dostrzegła coś,

czego dotąd nie widziała – Rafael nie był z nią do końca szczery, a Luke najwyraźniej znał
jego sekret.

Zareagowała natychmiast.
– Rafael?

W odpowiedzi otoczył ją ramieniem.
– Wszystko w porządku, skarbie.
Sam widział, że coś tu jest nie tak, ale nie miał głowy do rozwiązywania zagadek, chciał

przede wszystkim spełnić prośbę Jade.

– Oczywiście, zapewnimy mu opiekę medyczną. Wybacz, nie zauważyłem, że źle się

czujesz – zaczął się usprawiedliwiać. – Pokażę wam wasze pokoje, potem zadzwonię do
swojego lekarza. Zważywszy okoliczności, na pewno chętnie przyjedzie.

Rafael westchnął. Wiedział, że się nie wykręci, wiedział też, że dłużej nie uda mu się

uciekać przed chorobą. Bóle brzucha nasilały się z każdym dniem, coraz częściej męczyły go
nudności. Przez ostatnie dwa miesiące miał tylko jedno marzenie: spać, spać jak najdłużej.
Teraz, kiedy Jade była już bezpieczna, uszła z niego cała energia i wola życia. Już nie był jej
potrzebny, nie musiał walczyć. Będzie ciężko, wiedział, ale musi wytłumaczyć Jade, żeby
pozwoliła mu odejść, musi jej pokazać, jak powinno wyglądać ich rozstanie.

– Dziękuję, panie Cochrane.
– Proszę, mów mi Sam. A teraz chodźcie ze mną. Pokażę wam wasze pokoje.
– Ja wezmę bagaże – zaofiarował się Luke. Jade nie chciała już na niego patrzyć, nie

chciała oglądać współczucia na jego twarzy i zgadywać, skąd się ono bierze.

Luke szedł za nią po schodach, widział, że Jade stara się nie rozglądać, że broni się przed

wrażeniem, jakie musiała na niej wywrzeć otaczająca ją elegancja. Zapewne nie
uświadomiła sobie jeszcze, że jest dziedziczką domu, który wzbudził jej podziw, a przy tym
onieśmielał. Dziedziczką rezydencji i wielomilionowego majątku... Gdyby spokój ducha
zależał od pieniędzy, Jade mogłaby uważać się za wyjątkową szczęściarę.

Sam zatrzymał się w połowie korytarza.
– To tutaj – powiedział, otwierając drzwi. – Pokój przestronny, z własną łazienką.

Gdybyś czegoś potrzebowała, zwróć się do Velmy. Ten biały telefon na szafce nocnej to
interkom. W każdej chwili możesz się z nią porozumieć.

– Kto to jest Velma? – zapytała Jade. Sam uśmiechnął się.
– Mówi, że jest moją gospodynią, ale ja bym powiedział, że bardziej kapitanem statku.

Gdyby nie ona, dawno temu poszedłbym na dno. – Otworzył kolejne drzwi. – Te pokoje są
połączone. Nie wiedziałem, jak się mają sprawy między wami, w każdym razie każde z was
będzie dysponowało własną przestrzenią, na wypadek gdyby któreś potrzebowało chwili
samotności.

Jade zajrzała do drugiego pokoju, gdzie królowało wielkie łoże.
– Tutaj się urządzimy – zdecydowała.
– Proszę bardzo. – Sam zwrócił się teraz do Luke’a: – W takim razie wnieś tutaj ich

bagaże, jeśli łaska.

– Zrobione. – Luke postawił torby pod ścianą. – Rozgośćcie się, ja tymczasem

zadzwonię do Michaela Tesslera.

– Kto to taki? – zapytała Jade.
– Lekarz twojego ojca – powiedział Luke i wyszedł z pokoju. Jak na złość Jade wyszła za

nim. Niech to.

– Luke. – Nie chciał z nią rozmawiać, nie teraz, ale co miał zrobić? Udać, że nie słyszy?

Uciec na dół? Zatrzymał się.

– Tak? – Odwrócił się do niej ze sztucznym uśmiechem na twarzy.
– Co się dzieje?
– Przepraszam, ale nie rozumiem, o co ci chodzi. Jade podeszła bliżej, zacisnęła dłonie,

w jej oczach pojawił się błysk gniewu.

– Kłamiesz – powiedziała oskarżycielskim tonem.
– Jesteś taki sam jak inni.
Kłamał, owszem, kłamał, ale jakie miał wyjście? Dał przecież Rafaelowi słowo. A teraz z

tego powodu tracił ledwie budzące się, wątłe, niepewne zaufanie Jade. Paskudna,
nieznośna sytuacja.

– Jacy inni?
– Mężczyźni. – Jade wypluła to słowo niby obelgę.
– Wszyscy mężczyźni kłamią. Niczym się nie różnisz od innych.
Nie mógł pozwolić, żeby miała ostatnie słowo. Akurat nie w tej kwestii.
– Nie zrobiłem ci nic złego i nigdy nie zrobię – powiedział cicho. – Nie okłamuję cię.
Odwrócił się i odszedł, zostawiając ją samą na środku korytarza.
Jade wróciła do sypialni. Miała wrażenie, że zaczyna gubić się we własnych odczuciach.

Skoro nie uzyskała od Luke’a Kelly’ego odpowiedzi na ważne pytania, pozostawało jej
spytać Rafaela, ale Rafael leżał na łóżku i miał zamknięte oczy. Wiedziała, że nie śpi, ale
wiedziała też, że nie będzie chciał rozmawiać – dawał to jasno do zrozumienia.

– Jesteś głodna? – zagadnął Sam.
– Trochę. – Spojrzała niepewnie na Rafaela. – Zjadłbyś coś, Rafie?
– Nie, ale ty idź coś zjeść, a ja zdrzemnę się trochę przed przyjściem doktora.
Sam dotknął ramienia Jade i szybko cofnął dłoń. Drgnęła tak gwałtownie, że aż się

przestraszył. Znowu popełnił błąd, niewybaczalny błąd.

– Zostawię cię. Odśwież się i zejdź na dół. Skręcisz w lewo, na końcu korytarza w prawo,

tam jest jadalnia.

– Dobrze. – Marzyła, by Sam już sobie poszedł i zostawił ją sam na sam z Rafaelem.
Zatrzymał się jeszcze w progu.
– Jade?

– Tak?
– Bardzo się cieszę, że wróciłaś do domu. Westchnęła i po raz pierwszy od chwili, kiedy

weszła do tego domu, dała upust swoim odczuciom.

– Ja też, Sam... bardzo się cieszę.
Kiedy Sam zamknął za sobą drzwi, usiadła na brzegu łóżka koło Rafaela, położyła mu

dłoń na czole. Było nieprzyjemnie zimne i jakieś... lepkie. Skroń przyjaciela zdawała się
pulsować, jakby walczył z bólem.

– Rafie?
– Tak?
– Jesteś chory, prawda?
Jade mówiła głosem bezradnego dziecka, a przecież właśnie teraz powinna być silna.

Musi być silna.

– Tak, maleńka, jestem chory.
Położyła się obok niego, przytuliła do jego pleców i objęła go w pasie.
– Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?
Ujął jej dłoń i położył sobie na sercu. Nie potrafił wyrazić ogromu swej miłości, ale

wierzył, że Jade i tak zdaje sobie sprawę z głębi jego uczuć.

– Nie było potrzeby.
Milczała przez chwilę. Bała się. Potwornie się bała. Mogła się domyślać, co jest

Rafaelowi, ale nie dopuszczała do siebie tej strasznej myśli. Nigdy nie brali narkotyków, nie
wstrzykiwali sobie kompotu, ale zważywszy, do czego zmuszał ich Solomon... W piekle, w
którym żyli, nietrudno było się zarazić.

Wsunęła mu dłoń pod koszulę i wyczuła wystające żebra. Miała ochotę krzyczeć z

rozpaczy.

Tylko nie Rafael. Nie mój Rafael, proszę!
Musi się uspokoić. On opiekował się nią przez wiele lat, teraz ona zaopiekuje się nim.

Przynajmniej tyle jest mu winna, bo nic więcej nie będzie w stanie zrobić. Zaczęła
delikatnie masować mu plecy.

– Wszystko będzie dobrze, Rafie. Przyjedzie doktor, zajmie się tobą, od razu lepiej się

poczujesz ~ przemawiała jak do dziecka.

Czekała, aż Rafael przytaknie, zapewni ją, że wszystko będzie dobrze. Czekała i czekała...

wreszcie zaczęła płakać.

Rafael czuł, jak jej ciałem wstrząsa głuche łkanie, sam walczył z napływającymi do oczu

łzami. Gdyby miał dość sił, przeklinałby Boga, że zgotował mu taki los. Nie miał dość sił,
poza tym nic już nie miało znaczenia, pomstowanie na Boga nie na wiele by się zdało. Los
każdego człowieka jest przesądzony w chwili narodzin. Śmieszny fatalizm doczesności.

– Będziesz bezpieczna – powiedział cicho.
– Nie o siebie się martwię, tylko o ciebie.
Rafael zamknął oczy, znowu zbierało mu się na mdłości.
– Zejdź na dół, poznaj Velmę... zjedz coś. Wracając, przynieś mi coś zimnego do picia.
Jade podniosła się z łóżka. Tak, zejdzie na dół, przyniesie mu coś do picia.
– Zjem coś szybko i zaraz wracam. Może Velma ma jakąś zupę. Zjadłbyś trochę zupy,

Rafie?

– Tak, chemie.
Kiedy usłyszał odgłos zamykanych drzwi, wstał i pobiegł do łazienki.

Wielki Frank wjechał do podziemnego garażu pod apartamentowcem, w którym

mieszkał. Zaparkował, wygramolił się nie bez trudu zza kierownicy i ruszył do windy, po
drodze pozdrawiając kordialnie parkingowego. Nigdy nie zawadzi być miłym dla ludzi, bo
to przecież potencjalni wyborcy.

Przy windach spotkał małżeństwo, które mieszkało piętro wyżej. Z konieczności wdał się

z nimi w uprzejmą rozmowę, chociaż wszystko się w nim gotowało. Miał ochotę przylać
komuś porządnie, tymczasem musiał wymieniać uśmiechy i głębokie uwagi o pogodzie.
Wysiadając na swoim piętrze, pożyczył jeszcze sąsiadom miłego wieczoru, po czy wpadł jak
burza do mieszkania. Rzucił teczkę, wyciągnął z kieszeni kartkę z numerem i dopadł
telefonu w sypialni. W mieszkaniu były inne aparaty, ale sypialnia wydała mu się z jakichś
powodów najbardziej odpowiednim miejscem dla przeprowadzenia bądź co bądź bardzo
prywatnej rozmowy.

Po drodze zrzucił jeszcze marynarkę, rozluźnił krawat, po czym chwycił słuchawkę.

Zerknął na zegarek; szósta wieczór, co oznaczało, że w Los Angeles jest czwarta. Wziął
głęboki oddech i wystukał numer. Po dwóch sygnałach usłyszał Świergotliwy kobiecy głos:

– Shooting Star Productions, w czym mogę pomóc?
– Szukam pana Otisa Jacksa. Zastałem go może?
– Niestety, pan Otis już wyszedł. Chce pan zostawić wiadomość?
Znalazł jednak sukinsyna. To już coś.
– Muszę skontaktować się z nim natychmiast. To niezwykle pilna sprawa. Może mi pani

podać numer jego telefonu komórkowego?

Recepcjonistka zawahała się. Pracowała zaledwie od kilku tygodni i nie była pewna, czy

może podawać numer telefonu komórkowego szefa. W końcu wzruszyła ramionami. Numer
komórki to w końcu tylko numer komórki, co innego, gdyby chodziło o numer domowy
albo adres. Podała numer.

– Dziękuję – mruknął Frank, rozłączył się i wystukał podany numer.

Po pięciu sygnałach był prawie pewien, że za chwilę odezwie się poczta głosowa, ale

nie...

– Słucham, tu Jacks – usłyszał w słuchawce.
– Kiedyś Solomon. A jak się nazywałeś wcześniej, Otis?
Otis zamarł. Dotąd nikt go nie odnalazł, nikt nie kojarzył Jacksa z Solomonem. Mógł

przewidzieć, że w końcu coś takiego nastąpi.

– Kto mówi?
– Powiedzmy, że jeden z twoich klientów. To musi ci wystarczyć.
– Słuchaj, sukinsynu, nie mam czasu bawić się z tobą w ciuciubabkę. Mów, o co ci

chodzi.

– Czytasz gazety? Słyszałeś o niejakiej... Jade? Tak ją chyba nazywałeś?
Otis wydał jakiś nieartykułowany pomruk. A więc nie tylko jego wprawiła w popłoch

informacja o odnalezieniu Jade.

– Słyszałem.
– Co zamierzasz zrobić?
– Nic – powiedział Otis. – Nie zamierzam nic robić i tobie radzę to samo, kimkolwiek,

do cholery, jesteś.

Wielki Frank zaczął głośno sapać. Nikt tak do niego nie mówił i nikt nie miał prawa tak

mówić. Nie tym tonem.

– Widać niewiele masz do stracenia. Ja wręcz przeciwnie.
– To już twój problem. Zapnij rozporek i siedź cicho, nie wychylaj się. A jak nie, to zrób

sobie operację plastyczną i przenieś się na Bahamy. Nie moja wina, że lubisz małe
dziewczynki.

Frank był siny z wściekłości, ale niewiele mógł zrobić. Nie sposób cokolwiek osiągnąć,

nie ujawniając własnej tożsamości. Cały czas wisiała nad nim groźba, że lada chwila ktoś
odkryje jego brudne sekrety. Nie mógł jednak odmówić sobie kilku słów na zakończenie.

– Wiem o tobie więcej, niż myślisz – syknął. – Kradłeś dzieci, pozwalałeś, żeby tacy

zboczeńcy juk ja zabawiali się z nimi, zarabiałeś na tym. I jak teraz wyglądasz?

Rozłączył się. Powinien był wiedzieć, że rozmowa z tym sukinsynem nic mu nie da,

musiał jednak spróbować. Na szczęście Otis nie rozpoznał jego głosu. Teraz tylko
pozostawało sprawdzić, czy chłopak, z którym była Jade, kiedy ją odnaleziono, to Rafael.
Jeśli tak, trzeba będzie zacząć działać.

Rozejrzał się po pokoju, zatrzymał wzrok na obrazie. Tania reprodukcja Van Gogha, ale

Frank ją lubił, lubił nienaturalne, paranoiczne kolory, pełną niepokoju kompozycję,
świadectwo cierpienia, jakie było udziałem malarza. Wyciągnął się na łóżku i zamknął oczy,
przeklinając swoją słabość. Dlaczego nie podniecały go zmysłowe kobiety, dlaczego musiał

szukać zaspokojenia u małych dziewczynek? Dlaczego?

Leżał długo bez ruchu, rozważając sytuację. Może po prostu powinien zignorować

informację o odnalezieniu Jade, jak radził mu ten łajdak Jacks. Usiadł z westchnieniem.
Nie, za dużo miał do stracenia, żeby zapomnieć o całej sprawie.

Kiedy podnosił słuchawkę, wiedział już, co zrobi.

Otis Jacks już o ósmej rano pojawił się w gabinecie jednego z najlepszych chirurgów

plastycznych w Los Angeles. Pan doktor był nie tylko wziętym i utalentowanym specjalistą,
miał jeszcze jedną niezwykle pożądaną zaletę, mianowicie potrafił, za odpowiednią sumę,
wymazywać z pamięci nazwiska niektórych pacjentów. Mówiono nawet, że tworzy nowe
twarze, w ogóle nie pytając o nazwisko. Właśnie kogoś takiego Otis szukał.

Zmieni twarz. Zacznie od nosa, potem implanty pod kościami policzkowymi, zmiana

kształtu oczu, przy okazji być może niewielki lifting, który usunie ślady intensywnego trybu
życia. Znalazł już kogoś, kto chciał kupić jego wytwórnię filmową, acz nawet bez tego nie
narzekał na brak pieniędzy. Mógłby zniknąć z dnia na dzień, nie troszcząc się o wytwórnię, i
nadal byłby całkiem zamożnym człowiekiem. Niech szlag trafi dzieciaki, które nie chcą
przebaczyć i zapomnieć, niech szlag trafi spietranego palanta, który do niego zadzwonił.
Ruszy w drogę, gdy tylko lekarz mu na to pozwoli.

Michael Tessler był od lat lekarzem Sama Cochrane’a, ale jeszcze nigdy nie wzywano go

na wizytę domową. Był co najmniej zdziwiony, ale zgodził się natychmiast. Jak wszyscy w
St. Louis słyszał już o odnalezieniu córki Sama i szczerze się cieszył szczęściem Cochrane’a.
Wjechawszy w tłum dziennikarzy kłębiący się przed domem, zrozumiał, skąd wzięła się
propozycja – i konieczność – wizyty domowej. Nie sposób było wydostać się z domu, nie
wzbudzając sensacji. Cochrane i jego córka znaleźli się w oblężeniu. Kiedy reporterzy
zobaczyli, że ktoś podjeżdża pod dom, włączyli kamery. Kryjąc twarz, przeszedł szybko do
drzwi. Velma otworzyła mu, zanim zdążył zapukać.

– Proszę wchodzić, doktorze Tessler, zaprowadzę pana na górę.
Tessler zaczął wchodzić po schodach, gdy na podeście pierwszego piętra pojawił się

Sam.

– Michael... Bardzo dziękuję, że znalazłeś dla mnie czas.
– Nie masz za co dziękować, w końcu jestem twoim lekarzem, prawda? I gratuluję,

cieszę się razem z tobą, że odnalazłeś córkę. To ją mam zbadać?

– Cud prawdziwy, że ją odzyskałem, ale to nie ona będzie twoją pacjentką. Chodź ze

mną.

Sam otworzył drzwi.

Rafael leżał, Jade siedziała w fotelu koło łóżka. Samowi ścisnęło się serce, kiedy zobaczył

jej pełną napięcia twarz, ale jak miał ją pocieszyć, skoro nie dopuszczała go do siebie?
Nadal zachowywała nieufny dystans, traktowała go jak obcego człowieka.

– Jade, to doktor Tessler, wspaniały lekarz i stary przyjaciel. Zajmie się Rafaelem.
Jade podniosła się z fotela.
– On śpi – powiedziała.
– Już nie – odezwał się Rafael i usiadł na łóżku. – Dzień dobry, doktorze Tessler,

nazywam się Rafael. Dziękuję, że się pan fatygował.

Micheal Tessler miał za sobą wieloletnią praktykę i widział wielu pacjentów, więcej, niż

mógłby zliczyć. Pacjenci mają już to do siebie, że marnie wyglądają, ale ten tutaj wyglądał
naprawdę wyjątkowo kiepsko.

– Jeśli tylko będę mógł panu pomóc... – Doktor odstawił torbę, zdjął sportową kurtkę.

Uśmiechnął się do Jade i Sama.

– Zostawcie nas teraz samych, muszę zbadać pacjenta.
Jade próbowała protestować:
– Nie... Ja chyba powinnam...
– Wyjdź, Jade – poprosił Rafael. – Później porozmawiamy. Nie rozumiesz, że nie

możesz być przy badaniu?

– Nie chcę cię zostawiać.
– Wiem, mimo to musisz wyjść.
Jade wyszła ze spuszczoną głową, połykając łzy. Kiedy drzwi się zamknęły, doktor

Tessler zwrócił się do Rafaela:

– Co panu dolega, młody człowieku?
– Mam AIDS i raka wątroby. Umieram.

Rozdział 10

Doktor już wyszedł, ale Jade ciągle jeszcze była na dole. Widziała, jak przed wyjściem

rozmawia z Samem, słyszała, że doradza hospitalizację. Z kuchni wyłoniła się Velma z tacą,
na której stał talerz zupy i woda mineralna. Poszła do Rafaela. Jade też powinna do niego
zajrzeć, sprawdzić, czy Rafael niczego nie potrzebuje, ale nadal nie mogła się ruszyć. Bała
się, że jeśli wstanie z fotela, nogi odmówią jej posłuszeństwa. Siedziała tak bez ruchu,
dłonie złożyła na podołku i czekała, aż wrócą jej siły.

Ocknęła się z odrętwienia, dopiero kiedy stanął przed nią Luke.
– Myślałam, że już pojechałeś.
– Nigdzie się nie spieszę. Chciałem się dowiedzieć, co powiedział doktor Tessler.
– Ty wiesz, co się dzieje z Rafaelem, prawda?
– Nie pytaj mnie, Jade. Nie zadawaj pytań, na które nie mogę odpowiedzieć.
Zdjęta gniewem zerwała się z fotela. Odzyskała energię, teraz napędzała ją złość.
– Nienawidzę cię – zaczęła oskarżycielskim tonem. – Nienawidzę cię za to, że stajesz

między mną i Rafaelem – głos jej drżał.

Pchnięcie nożem nie zabolałoby chyba bardziej niż te ostre, porywcze słowa.
– Nikt nie może stanąć między tobą i Rafaelem i ty dobrze o tym wiesz.
Jade uspokoiła się natychmiast, jakby uszło z niej powietrze.
– Więc dlaczego? Dlaczego ci się zwierzył, a mnie nic nie chciał powiedzieć?
– Może dlatego, że jestem mu obojętny. Czasami łatwiej przekazać złe nowiny komuś

obcemu niż ukochanej osobie.

Złe nowiny? Jade zrobiło się ciemno przed oczami. Kiedy pierwszy szok minął,

podniosła wzrok na Luke’a.

– Nie wydobrzeje, tak?
Luke miał ochotę wziąć ją w ramiona, odgarnąć kruczoczarne włosy z twarzy,

powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale nie mógł jej okłamywać. Nie mógł też
powiedzieć prawdy.

– Rozmawiasz z niewłaściwą osobą.
Jade zdławiła wzbierające w piersi łkanie, cofnęła się o krok, w jej oczach pojawiły się

łzy.

– Niech cię diabli, Kelly. Niech cię wszyscy diabli wezmą. Było nam dobrze, dopóki ty się

nie pojawiłeś i nie popsułeś wszystkiego.

– Dobrze, tak? – odparował Luke. – Było wam dobrze? I co ja takiego dobrego

popsułem? Może mi łaskawie powiesz? Dobrze było ratować się z zalanego hotelu?

Nocować w walącym się budynku YMCA? To musiała być prawdziwa przyjemność.
Przepraszam, że wam popsułem zabawę. Wiem, co ci się podobało... Żyć z dnia na dzień,
nie mieć co włożyć do ust, nie wiedzieć, co czeka was jutro... Rzeczywiście, dobre życie. Tak
dobre, że twój przyjaciel bał się powiedzieć ci, co się z nim dzieje. Czy byłoby was stać na
jego leczenie? Cholera, twój ojciec zupełnie nie ma wyczucia, przerwać taką idyllę...

Zamilkł. Jade miała tak osłupiały wyraz twarzy, że zrobiło mu się nieswojo. Stracił

panowanie nad sobą, to prawda, żałował teraz swojego wybuchu, ale ta dziewczyna
powinna wreszcie spojrzeć prawdzie w oczy.

– Przepraszam, Jade. Poniosło mnie. Cholernie mi przykro, że Rafael jest chory, a

jeszcze bardziej mi przykro, że obwiniasz mnie o coś, za co nie ponoszę winy. Rzeczywiście
musisz nienawidzić mężczyzn, skoro tak reagujesz.

Jade nie odezwała się ani słowem. Luke trafił w sedno, ale nie miała dość odwagi, by

przyznać to głośno. Było jej wstyd, że Luke musiał wykrzyczeć tak oczywiste rzeczy, z
których sama powinna zdawać sobie sprawę. Niezręczne milczenie przerwało dopiero
wołanie Rafaela:

– Jade, przeproś go i przyjdź tutaj. Chcę z tobą porozmawiać.
Jade i Luke gwałtownie poderwali głowy; Rafael stał na podeście u szczytu schodów.
– Nie należą mi się przeprosiny, Rafaelu – powiedział Luke i skinął głową na

pożegnanie. – Jeśli będziesz mnie potrzebował, zadzwoń – dodał jeszcze i zniknął.

Jade doskonale zdawała sobie sprawę, że była niesprawiedliwa wobec Luke’a. W

porywie złości oskarżyła go o rzeczy niezawinione i naprawdę chciała go przeprosić, ale nie
dał jej szansy. Miała biec za nim i próbować coś wyjaśniać, skoro czekał na nią Rafael?

Nie pamiętała, by kiedykolwiek o coś się modliła. Nie wierzyła, że jej prośby zostaną

wysłuchane. Tym razem też nie próbowała się modlić. Zaczęła wchodzić po schodach.

Luke stanął w progu biblioteki, gdzie przed chwilą się schronił, i nasłuchiwał kroków

Jade. Szła na górę powoli, z wahaniem. Współczuł jej serdecznie. Nigdy by nie
przypuszczał, że ta dziewczyna tak szybko stanie mu się bliska. Zdążył się już przekonać, jak
bardzo jest krucha, delikatna, słaba. Właściwie powinno go to odstraszyć, tymczasem
przeciwnie, miał ochotę zamknąć ją w ramionach i chronić przed całym złem świata.

Dziwnie na niego działała. On, człowiek dojrzały, doświadczony, czuł się w jej obecności

jak czternastoletni głupek, który traci oddech na widok każdej ładnej dziewczyny. Wiedział
o niej już na tyle dużo, by zrozumieć, że jeśli Jade się do niego zrazi, to już raz na zawsze.
Mimo wszystko nie potrafił trzymać się od niej z daleka. Teraz też, zamiast cofnąć się do
biblioteki, stanął u podnóża schodów i czekał w napięciu. Patrzył, jak oto wali się w gruzy
maleńki, wypełniony obecnością Rafaela świat Jade.

Z piętra nie dochodziły żadne odgłosy, w domu panowała martwa cisza, Luke nie słyszał

nic poza biciem własnego serca.

Nagle doszedł go przerażający, przyprawiający o ciarki bolesny ni to krzyk, ni to szloch.

Luke zamknął oczy.

A więc Jade już wie. Boże miłosierny, już wie.
Odwrócił się i ruszył ciężkim krokiem z powrotem do biblioteki. Potrzebował chwili

czasu, żeby ochłonąć, dojść do siebie, bo w tym stanie nie mógłby prowadzić.

– Luke?
W holu pojawił się Sam.
– Jeśli pozwolisz, chciałbym wezwać taksówkę – powiedział Luke.
– Odwiozę cię. Luke pokręcił głową.
– Nie. Słyszałem krzyk Jade, wyobrażam sobie, co teraz czuje. Musisz z nią zostać.
Sam westchnął.
– Ona nie chce mojej pomocy.
– Ona jeszcze nie wie, czego chce. Zajmij się nią, musi się przekonać, czego była

pozbawiona przez te wszystkie lata.

– Luke... – Sam postarzał się nagle, wyglądał teraz na swoje sześćdziesiąt lat. – Bóg mi

świadkiem, że chciałbym, ale nie wiem, jak mam tego dokonać. Niech to diabli, nie wiem
nawet, co się dzieje.

– Powiem ci, co się dzieje. Twoja córka traci najlepszego, jedynego przyjaciela. Rafael

umiera. Teraz wejdź po schodach, idź do ich pokoju i postaraj się pomóc obojgu. Oni muszą
uporać się z tą tragedią. Jade w ogóle cię nie pamięta, Rafael nie wie nawet, kim byli jego
rodzice. Oboje nie mają pojęcia, co to znaczy mieć ojca. Idź do nich, bądź im ojcem, póki
jeszcze czas.

– Boże dopomóż – szepnął Sam.
– Na pewno dopomoże. Idź już.
Sam wyprostował się i ruszył ku schodom, zostawiając Luke’a samego.

Jade leżała skulona koło Rafaela i obejmowała go mocno. Zwykle to on ją obejmował i

tulił w ramionach, teraz przyszła jej kolej. Spał niespokojnie, dręczony nieznośnym bólem.
Miał AIDS i zżerał go rak. Zdaniem doktora jedna choroba była następstwem drugiej. Jade
nie rozumiała, co to dokładnie znaczy z medycznego punktu widzenia i niewiele ją to
obchodziło, w głowie huczała natrętnie tylko jedna myśl: Rafael umiera.

Od roku wiedział, co mu dolega i ukrywał przed nią swój stan. Do czasu wyjazdu z San

Francisco dostawał za darmo leki przeciwbólowe w przychodni pomocy społecznej. Mój
Boże, co czuł, kiedy oznajmiła, że muszą stamtąd wyjechać? Czy ogarnął go lęk? Wiedział,
że to początek końca? Gdyby wtedy jej powiedział... Najgorsza była świadomość, że nic już

nie mogło pomóc, absolutnie nic i nikt.

Jade objęła go mocniej, wsłuchiwała się w jego nierówny oddech. Następnego dnia

Rafael miał zostać przyjęty do szpitala, na oddział dla pacjentów z HIV. „Dla pacjentów z
HIV”... To sformułowanie doprowadzało ją do furii. Co za krzycząca niesprawiedliwość.
Nawet w obliczu śmierci miał być odseparowany od reszty społeczeństwa, tak jak miało to
miejsce niemal od dnia jego narodzin.

Jęknął cicho. Jade uniosła się na łokciu, chciała sprawdzić, czy się obudził, czy może

powinna podać mu leki. Spał. To dobrze, niech śpi. Otuliła ich szczelniej kołdrą, wdychając
zapach świeżej, czystej pościeli.

Leżała tak w ciemnościach, rozmyślała i dopiero teraz gotowa była przyznać, że

pojawienie się w ich życiu Luke’a Kelly’ego, było prawdziwym błogosławieństwem. Gdyby
nie jego upór, tkwiliby nadal w zniszczonej powodzią Luizjanie, zdani na łaskę Czerwonego
Krzyża. Rafael cierpiałby katusze, pozbawiony pomocy. Zdławiła podchodzący do gardła
szloch. Nie chciała, żeby cierpiał. Nie chciała, żeby umierał. Niestety, jej pragnienia nie
miały się spełnić.

Dziwne, ale Rafael wydawał się zupełnie spokojny, pogodzony z losem. Kiedy wyznał jej

wreszcie prawdę, poczuł wielką ulgę. Powtarzał wciąż, jakie to szczęście, że Sam ich
odnalazł i jaki to dobry człowiek. Zbeształ ją, że napadła na Luke’a Kelly’ego, przestrzegał,
by nie robiła sobie wroga z człowieka, który chciał być jej przyjacielem.

Jade słuchała tego wszystkiego w milczeniu, ale nie zamierzała tak łatwo ustąpić. Sam i

Luke muszą najpierw dowieść, że zasługują na zaufanie. Zamknęła oczy, tylko na chwilę,
żeby odpoczęły. I zapadła w sen.

Luke leżał z rękoma pod głową i przebiegał w myślach wydarzenia ostatnich dni. Kiedy

zobaczył po raz pierwszy Jade Cochrane, coś się z nim stało, ziemia zadrżała, grunt usunął
mu się spod stóp, nie był już tym samym człowiekiem. To idiotyczne, że stracił głowę dla
dziewczyny, która najwyraźniej darzyła go jedynie nienawiścią. A przecież powinna być mu
obojętna... Znał siebie wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że nie zapanuje nad uczuciami,
które wymknęły się spod kontroli. Zakochał się w dziewczynie, która śmiertelnie bała się
mężczyzn. Nie dostrzegał już nawet ironii całej sytuacji. Z głuchym jękiem obrócił się na
brzuch, kilka razy uderzył pięścią w poduszkę, potem przesunął się na drugi koniec łóżka.
Chciał zasnąć i zapomnieć, ale sen nie przychodził.

Frank Lawson przez całą noc układał plan i rano przystąpił do działania. Znał pewnego

człowieka, kompletnego nieudacznika, który gotów byłby zabić rodzoną matkę, żeby
zobaczyć, jak broczy krwią. Szaleniec, chory sukinsyn z psychopatyczną skłonnością do

okrucieństwa. Za pieniądze gotów był zrobić wszystko. Nazywał się Johnny Newton i był już
w drodze do St. Louis. Miał sprawdzić, czy chłopak towarzyszący Jade Cochrane to na
pewno Rafael. Jeśli tak, dostał polecenie, by zabić oboje.

Dobry plan. Frank był pewien, że musi się udać. Nikt nie podejrzewał, że życiu Jade i

Rafaela zagraża niebezpieczeństwo, nikt z pewnością ich nie strzegł. Johnny Newton
panicznie bał się trafić do więzienia. Ten psychopata prędzej odbierze sobie życie, niż
pozwoli ponownie zamknąć się za kratkami. Frankowi pozostawało tylko oglądać
wiadomości i czekać na informacje o wstrząsającej zbrodni.

Uśmiechnął się do siebie, kończąc golenie. Niech to diabli, całkiem sprytny z niego facet.

Chemie pochwaliłby się tym genialnym planem przed całym światem, niechby ludzie
zobaczyli, jaki z niego artysta. Unicestwi swoją przeszłość i będzie mógł skupić się na
kampanii wyborczej, na walce o upragniony fotel gubernatora.

Nachylił się nad umywalką i przyjrzał uważnie odbiciu w zaparowanym lustrze. Starł z

policzka maleńką kropelkę krwi.

– I tak oto sam dokonałem skromnego rozlewu krwi – mruknął, zaśmiał się z własnego

dowcipu i wklepał w twarz płyn po goleniu.

Ojciec Johnny’ego Newtona zawsze mu powtarzał, że jest nic nie wart i do niczego w

życiu nie dojdzie. Johnny przypomniał o tym staruszkowi, kiedy zakładał mu pętlę na szyję.
Wszyscy w miasteczku uznali oczywiście, że Arnold Newton popełnił samobójstwo w
obliczu nieuchronnego bankructwa. Johnny przez pewien czas jeszcze odgrywał rolę
rozpaczającego syna, po czym prysnął do Waszyngtonu. Po pół roku miał już ustaloną
reputację człowieka, który za pieniądze zrobi wszystko.

Minęło piętnaście lat, stawki Johnny’ego wzrosły w sposób znaczący, ale „praca” dawała

mu coraz mniej przyjemności. Każde nowe zlecenie zdawało się powtórką i echem
poprzedniego. Tęsknił za odmianą, za zleceniem wyjątkowym, przełomowym, z wykonania
którego mógłby być naprawdę dumny.

Bawił akurat w Denver, kiedy wreszcie dostał zlecenie, na jakie czekał. Wkrótce, zgodnie

z umową, sto tysięcy wpłynęło na jedno z jego specjalnych kont i Johnny zaczął się
pakować. W samolocie powtórzył sobie wszystkie posiadane informacje. Znał nazwisko
obiektu, znał miejsce jego pobytu. Celem był niejaki Rafael, związany z kimś w rodzaju
córki marnotrawnej, o której trąbili niedawno we wszystkich mediach. A to oznaczało, że
kiedy już Johnny zrobi porządek z chłopakiem, a potem z dziewczyną, w mediach znowu
zahuczy. W takiej sytuacji należało oczywiście precyzyjnie przygotować drogę odwrotu.
Pierwsze dwa dni zamierzał poświęcić na rozpoznanie terenu, obmyślenie najbardziej
skutecznej metody działania. Jak zawsze powinien mieć w zanadrzu również plan B, na

wypadek gdyby plan A okazał się niewykonalny.

Za pół godziny wyląduje w St. Louis. Weźmie taksówkę, wynajmie pokój w jakimś

motelu na uboczu, zapłaci gotówką, a potem niech policja sobie szuka wiatru w polu.

– Panie i panowie, jesteśmy nad St. Louis, za chwilę podchodzimy do lądowania. Proszę

wyłączyć sprzęt elektroniczny, ustawić fotele w pozycji pionowej i zapiąć pasy.

Johnny wyjrzał przez okno. Uważajcie, wy tam na dole, w St. Louis... Johnny Newton

przybywa do miasta...

Rafael od dwóch dni leżał w szpitalu. Jade nie odchodziła od jego łóżka poza krótkimi

przerwami, kiedy Sam zabierał ją do domu, żeby wzięła prysznic i przebrała się.

Shelly Hudson od razu pierwszego ranka przywiozła podręczną torbę z rzeczami dla

Jade: bielizną, ubraniami, przyborami toaletowymi, jednym słowem wszystkim, co mogło
się jej przydać.

Jade natychmiast rozpoznała w niej kobietę, która kupiła portret Ivy. W pierwszej chwili

poczuła skrępowanie, ale Shelly otworzyła ramiona i serdecznie uściskała Jade.

– Mam nadzieję, że nie chowasz do mnie urazy – powiedziała. – Traktuj mnie jak

przyjaciółkę, bardzo proszę.

Jade nie miała nic przeciwko temu. Propozycja Shelly brzmiała szczerze, a ona żyła

przez ostatnie dni w potwornym lęku, była zmęczona i przygnębiona.

– Teraz bardziej niż kiedykolwiek będę potrzebowała przyjaciół – przyznała.
– Możesz zatem uważać Paula i mnie za przyjaciół. – Shelly ucałowała Jade i wyszła.

Jade karmiła Rafaela, goliła go, pomagała przy codziennej toalecie. Sypiała w fotelu przy

łóżku. O dziwo, w tych dniach pełnych napięcia przestały dręczyć ją senne koszmary, tak
jakby jej umysł zamknął się na wszystko poza chorobą Rafaela. Gdyby nie troska i czujność
Sama, padłaby ze zmęczenia. Czuwała wytrwale przy łóżku Rafaela i nie chciała przyjąć do
wiadomości, że jej przyjaciel umiera. Jego piękna niegdyś twarz zapadła się i poszarzała,
wychudł straszliwie, zmiany zachodziły błyskawicznie. Już nie ukrywał swojego stanu,
nawet gdyby chciał, nie potrafiłby zapanować nad bólem. Świadomość, że Jade jest
bezpieczna, pozbawiła go woli walki. O ile do tej pory musiał się trzymać, teraz poddał się
pustoszącej organizm chorobie. Środki przeciwbólowe sprawiały, że cały czas trwał w stanie
oszołomienia, zbliżonym do śpiączki.

Jęknął i zakasłał. Jade zerwała się z fotela, przetarła Rafaelowi twarz wilgotnym

ręcznikiem, dotknęła dłonią czoła. Rozgrzane. Wróciła gorączka.

Sam opłacił pielęgniarkę, zadbał, żeby Rafael miał własny pokój w klinice. Kiedy

pielęgniarka wróciła z nową porcją kroplówki, Jade powiedziała jej, co się dzieje.

– Temperatura znowu się podniosła. Pielęgniarka naciągnęła maseczkę na twarz.
– Obejrzę go. Niech pani wyjdzie na kilka minut, z łaski swojej. Czy pani coś dzisiaj

jadła?

Jade wzruszyła ramionami.
– Nie pamiętam.
Pielęgniarka poklepała ją po ramieniu i pchnęła delikatnie w stronę drzwi.
– Jedzenie w naszej kafeterii nie jest takie złe, jak się wszystkim wydaje. Proszę sobie

zamówić rosół z kury, jest naprawdę dobry.

Jade chciała coś powiedzieć, ale po namyśle zrezygnowała. Pierwszego dnia pobytu

Rafaela w szpitalu próbowała postawić na swoim i poniosła sromotną klęskę. Teraz doszła
już do porozumienia z pielęgniarką, jasno sobie powiedziały, jakie obowiązki każda z nich
spełnia przy łóżku chorego. W tej chwili Rafael nie potrzebował Jade, powinna się nim
zająć pielęgniarka.

– Może rzeczywiście pójdę coś zjeść – bąknęła, otwierając drzwi. – W razie czego zawoła

mnie pani?

– Oczywiście.
– Będę w kafeterii. Gdyby coś się działo, proszę mnie wywołać, ma pani numer mojego

pagera.

– Idź już, dziecko – przynagliła ją pielęgniarka. – Stan jest stabilny.
Stabilny... W tej chwili może tak... na razie. Jade zdjęła jednorazowy fartuch, rękawiczki

i maseczkę, wrzuciła wszystko do pojemnika na korytarzu. Mrużąc oczy przed promieniami
słońca, ruszyła powoli w stronę wind. Chłodne powietrze z klimatyzatorów owiewało jej
twarz, mijała obojętnie zabiegane pielęgniarki, przeszła obok sali dla odwiedzających, skąd
dochodził przytłumiony gwar rozmów.

Poczuła irracjonalną złość. Jak ci ludzie mogą zachowywać się tak normalnie, jakby nic

się nie działo? Czy oni nie wiedzą? Nie rozumieją? Nic ich nie obchodzi? Rafael umiera. Jej
świat się rozpada, a tu ktoś beztrosko paple o makaronie z serem.

Minęła windy, szła dalej, w stronę schodów. Nie chciała wsiadać do windy, stykać się z

ludźmi, słuchać idiotycznych rozmów o niczym.

Na pustej klatce schodowej panowała absolutna cisza. Jade zaczęła powoli schodzić,

coraz bardziej rozdrażniona, poirytowana. Rozpłakała się, potknęła, w porę odzyskała
równowagę. Prawie nic nie widziała poprzez łzy. Osunęła się bez sił na stopień, odwróciła
twarz do ściany.

Szlochała spazmatycznie, nie mogła chwycić powietrza i nie mogła się uspokoić.
Nagle poczuła, że obejmują ją czyjeś ramiona, ktoś ją podnosi, stawia na nogi.

Próbowała odepchnąć intruza, czuła, że to mężczyzna, ale ten ktoś trzymał ją mocno,

przytulił jej głowę do swojej piersi, nie pozwolił się odepchnąć. Zanim zdążyła wpaść w
panikę, usłyszała głos Luke’a:

– Jade, Jade, tak mi przykro.
Pokręciła głową, jakby otrząsała się ze złego snu, podniosła wzrok.
– Zawsze masz odpowiedź na wszystko, może coś mi powiesz, Kelly. Rafael nigdy w

życiu nie zrobił nikomu nic złego, nikogo nie skrzywdził. Dlaczego akurat jego musiało to
spotkać? Dlaczego?

– Nie twierdzę, że znam odpowiedzi na wszystkie pytania. – Luke podał jej chusteczkę.

– Uczono mnie zawsze, że Bóg zsyła na nas tyle, ile jesteśmy w stanie udźwignąć, nigdy
więcej. Musiał widać uznać, że jesteś wyjątkowo silna.

Jade otarła łzy i wcisnęła Luke’owi chusteczkę do ręki.
– Nie ma Boga.
– Jest.
Zaśmiała się gorzko, chrapliwie. Nie był to przyjemny dźwięk.
– W takim razie musi mnie nienawidzić, skoro zamienił moje życie w piekło.
– Piekło zgotowali ci ludzie, a Bogu zawdzięczasz, że nadal żyjesz. Może spojrzyj na to w

ten sposób.

Jade szeroko otworzyła oczy, rozchyliła usta, przez moment jej twarz nic nie wyrażała;

usiłowała zmierzyć się z tym, co powiedział Luke.

– Jade. – Niepewnym gestem pogłaskał ją po policzku.
Drgnęła, zamrugała gwałtownie.
– Co?
Wiedział od Sama, że Jade niemal nic nie je, prawie nie śpi. Dlatego między innymi

zdecydował się przyjechać do szpitala.

– Pójdziemy coś zjeść?
– Właśnie szłam do kafeterii. Luke wyciągnął rękę.
– Mogę iść z tobą? Nie odpowiedziała.
– Ja stawiam – dodał.
Na twarzy Jade pojawiło się coś, co od biedy mogło przypominać blady uśmiech.
– W takim razie chodźmy. – Przeczesała włosy palcami i ruszyła pierwsza, Luke za nią.

Rozdział 11

Kilka dni później Rafael obudził się akurat w momencie, kiedy pielęgniarka miała

napełnić zbiornik kroplówki. Jeszcze na wpół przytomny wyciągnął rękę w jej stronę, jakby
chciał ją powstrzymać.

– Co... co pani robi?
– Podaję lekarstwo, żeby panu ulżyć. ~ Nie. Już nie.
Pielęgniarka spojrzała na niego niepewnie. Nie bardzo rozumiała, o co mu chodzi.
– Jeśli nie podam lekarstwa, bóle się nasilą.
– Nie chcę już leków. Śpię po nich cały czas, nie mogę myśleć.
Dotknęła lekko ramienia Rafaela i odłożyła strzykawkę. Zgodnie z poleceniem miała

podać środek przeciwbólowy, ale nie chciała robić tego wbrew życzeniu pacjenta. Będzie
musiała skonsultować się z lekarzem prowadzącym, niech on zdecyduje.

– Już dobrze, proszę pana – uspokoiła Rafaela. – Wrócę za chwilę.
– Odstawcie środki przeciwbólowe – powtórzył Rafael z wysiłkiem. – Przynajmniej na

jakiś czas.

Kiedy siostra wyszła, zamknął oczy. Próbował myśleć o Jade, ale nie mógł się skupić. To

te przeklęte leki. Chciał mieć jasny umysł. Musiał mieć jasny umysł. Czekała go długa
rozmowa z Jade i jej ojcem. Powinien też porozmawiać z Lukiem Kellym. Jeśli nie
zrozumieją, jaka jest Jade, nie będą w stanie jej pomóc, a ona potrzebowała pomocy, nade
wszystko jednak potrzebowała miłości i poczucia bezpieczeństwa.

Ból rzeczywiście zaczął się wzmagać. Rafael położył dłonie na brzuchu, jakby chciał w

ten sposób okiełznać siły niszczące jego organizm. Potrzebował jeszcze trochę czasu, żeby
uporządkować sprawy Jade, i bał się, że mu tego czasu zabraknie.

Usłyszał, że ktoś wchodzi, otworzył oczy. Siostra. Skrzywił się. Oczywiście musiała

wezwać posiłki. W pokoju pojawił się doktor Tessler, za nim weszła Jade.

– Rozumiem, że nie chcesz już środków przeciwbólowych. – Tessler poklepał go po

udzie.

Rafael powoli skinął głową.
– Od lat sam o sobie decyduję i bardzo to sobie chwalę. Nie widzę powodów, by coś teraz

zmieniać.

Jade stanęła koło Rafaela, wzięła go za rękę. Ma taką ciepłą, pełną życia dłoń, pomyślał

smutno.

– Jak tam u ciebie, skarbie? – zapytał.
– Dobrze – szepnęła, połykając łzy. Rafael mrugnął do niej.

– Moja dziewczynka. Jesteś silniejsza, niż przypuszczasz, wiesz?
– Skoro tak mówisz...
Michael Tessler studiował kartę Rafaela.
– Nie radziłbym rezygnować ze środków przeciwbólowych.
– Nie pytałem pana o radę, doktorze – powiedział Rafael z mocą. – Informuję pana, to

wszystko. Nie chcę przespać tego czasu, który mi pozostał.

Jade nie mogła tego słuchać. Tak spokojnie mówił o własnej śmierci.
– Rafie, proszę...
– Nie, Jade, to moja sprawa.
Jade zwiesiła głowę, odeszła od łóżka i stanęła przy oknie.
Rafael i doktor Tessler rozmawiali o dalszym leczeniu, ale nie chciała tego słuchać.

Miała wrażenie, że Rafael wbija gwóźdź do własnej trumny. Nie rozumiała jego
postępowania, nie potrafiła zaakceptować.

– Jade.
Odwróciła się. Doktor i pielęgniarka wyszli już z pokoju. Rzadko się zdarzało, by mogła

być z Rafaelem sam na sam. Szybko podeszła do łóżka.

– Potrzebujesz czegoś? – Chwyciła stojący na szafce kubek. – Chce ci się pić? Nalać ci

wody?

Rafael westchnął.
– Odstaw ten kubek, skarbie, i siądź przy mnie. Przysiadła posłusznie na brzegu łóżka.
– Nie myślałem, że to pójdzie tak szybko – zaczaj Rafael.
– Nie mówmy o tym, Rafie, proszę. Ja nie chcę...
– Nie ma najmniejszego znaczenia, czego chcesz – przerwał jej ostro. – Chodzi o mnie,

nie o ciebie, więc nie rób mi przykrości i wysłuchaj, co mam ci do powiedzenia.

– Dobrze.
Jade z trudem powstrzymywała łzy, głos jej drżał, ale Rafael już podjął decyzję. Były

rzeczy, o których musiał z nią porozmawiać, nawet jeśli ta rozmowa przyniesie obojgu ból.
Nie zdążył otworzyć jeszcze ust, kiedy do pokoju wszedł Luke Kelly.

Wszedł i natychmiast się zorientował, że przychodzi nie w porę.
– Wpadłem tylko zapytać, jak się masz. Chciałem sprawdzić, czy czegoś ci nie trzeba.

Zajrzę innym razem.

– Nie – zatrzymał go Rafael. – Ty też powinieneś usłyszeć, co mam do powiedzenia.
– Nie mieszaj go do tego – szepnęła Jade.
– Do diabła, Jade. – Rafael był coraz bardziej zniecierpliwiony. – Nie słuchasz, co do

ciebie mówię. Nic nie rozumiesz. Luke ma z tym wiele wspólnego, jest częścią twojej
przyszłości. Ja należę już do przeszłości.

Jade uderzyła pięścią w materac.
– Przestań tak mówić. Nie chcę więcej słyszeć podobnych słów.
– Przyrzekłaś, że mnie wysłuchasz.
Jade zamknęła usta, ale wyraz jej twarzy świadczył, że wcale nie ma ochoty na

zasadniczą rozmowę.

– Okay – mruknął Rafael i skinął na Luke’a, żeby podszedł bliżej. – Jest kilka rzeczy,

które muszą zostać powiedziane.

– Słucham. – Luke stanął przy łóżku. Jade nie odezwała się, czekała.
– Musicie zdać sobie sprawę, że nic mi już nie pomoże. Lekarze mogą wychodzić ze

skóry, ale to na nic. Nie wińcie ich. Jeśli ktoś ponosi tu jakąś winę, to tylko Solomon.

– O czym ty mówisz? – zapytał Luke. Jade zesztywniała.
– Rafael... proszę.
– O tym właśnie chcę mówić. Nigdy nie będziesz normalnie żyć, normalnie

funkcjonować, jeśli nie przestaniesz użalać się nad swoją przeszłością.

– Dobrze, dobrze – szepnęła Jade.
Luke był na siebie naprawdę wściekły. Co go podkusiło, żeby przyjechać do szpitala?

Zżymał się, a jednak dla Jade był gotów uczynić wszystko, nawet uczestniczyć w
dramatycznej rozmowie, skoro los tak zrządził.

– Na czym to ja stanąłem? – Rafael zgubił wątek.
– Mówiłeś o winie Solomona – mruknęła Jade. Rafael uśmiechnął się.
– Moja dziewczynka. Zawsze powtarzam, że trzeba umieć znaleźć winnego. To zdrowy

odruch. – Spojrzał na Luke’a. – Muszę mieć pewność, że Jade będzie bezpieczna.
Przyrzeknij mi, że będziesz zawsze jej przyjacielem.

Luke wsunął ręce do kieszeni.
– Będę dla Jade wszystkim, czym tylko zechce. Jade zaszokowała ta deklaracja. Nie była

w stanie spojrzeć na Luke’a. Czuła się jak eksponat wystawiony na aukcji dobroczynnej.

– Chryste, Rafie... czy ty w ogóle słyszysz, co mówisz?
Luke, choć doskonale wiedział, jak bardzo Jade wzdraga się przed każdym dotknięciem,

położył jej dłoń na ramieniu.

– A ty słyszałaś, co ja powiedziałem?
Teraz podniosła wzrok, spojrzała w twarz, która z każdym dniem stawała się jej coraz

bliższa.

– Wiem, że czujesz się przy mnie nieswojo. Przykro mi. Przykro mi, że przeszłaś przez

piekło. Przykro mi jak wszyscy diabli, że matka pozbawiła cię normalnego domu.
Współczuję ci, ale wiem jedno – lubię cię, Jade Cochrane. Jesteś piękna i silna. Przykro mi,
że wszystko tak właśnie się ułożyło.

Rafael nie był zdziwiony. Luke stracił głowę dla Jade, to jasne. Powinien się cieszyć, i tak

też było, ale odczuwał również zazdrość, piekącą, bolesną, która go zdumiała. Nie sądził, że
jest do czegoś takiego zdolny. Jade była najpierw jego przyjaciółką, potem jego jedyną
miłością. Kochał ją, ale ona traktowała go trochę jak brata, trochę jak najbliższego,
najserdeczniejszego przyjaciela. Tak, kochał ją. Patrzył, jak z maltretowanego dziecka
przeobraża się w zachwycającą kobietę i wiedział doskonale, że nigdy nie będzie naprawdę i
do końca jego.

– Luke powiedział dokładnie to, co chciałem usłyszeć. Teraz twoja kolej, skarbie.
– Zrobię wszystko... wszystko...
– Zaczniesz chodzić do psychiatry?
Gdyby ją uderzył, przeżyłaby chyba mniejszy szok niż teraz. Spojrzała na Luke’a, jakby

chciała, żeby zniknął, rozpłynął się w powietrzu. Niech to diabli, dlaczego Rafael zaczyna
taką rozmowę w obecności kogoś trzeciego?

– Psychiatrzy nie odmienia mojej przeszłości.
– Nie, ale mogą cię nauczyć, jak sobie z nią radzić.
– Ja cały czas sobie z nią radzę. Rafael zacisnął dłoń w pięść.
– A jakże, radzisz sobie. Wpadając w panikę, kiedy ktoś cię dotknie. Uciekając z miasta

do miasta Bóg wie przed czym. Żyjąc w ciągłym poczuciu zagrożenia. Kiedy to się skończy,
maleńka? Powiedz mi, kiedy?

Jade powoli wciągnęła powietrze, ukryła twarz w dłoniach.
– Przestań, Rafie... nie złość się na mnie. Rafael cicho westchnął.
– Nie złoszczę się na ciebie, maleńka, tylko się martwię. Poza mną nigdy nie miałaś

żadnych przyjaciół, nadal uciekasz przed ludźmi, nie pozwalasz sobie pomóc. Nie chcesz
przyznać, nie chcesz zrozumieć, że źle się dzieje, że coś z tobą jest nie tak. Ciągle
uciekaliśmy, ciągle się przemieszczaliśmy, już straciłem rachubę, a ty nigdzie nie potrafiłaś
zagrzać miejsca. Oboje wiemy, że to chore, prawda?

Jade dławiło łkanie.
– Przestań płakać i odpowiedz mi.
– Pójdę do psychiatry – wykrztusiła Jade. Rafael zwrócił się do Luke’a:
– Słyszałeś, co powiedziała. Jesteś jej przyjacielem, masz dopilnować, żeby dotrzymała

obietnicy. Zobowiązuję cię do tego.

– Zawlokę ją tam choćby siłą – obiecał Luke. Rafael westchnął i zamknął oczy.
– To dobrze. Idźcie już. I nie wojujcie ze sobą, zawrzyjcie pokój. Jestem zmęczony,

powinienem się przespać.

– Przede wszystkim powinieneś się ogolić i ostrzyc – bąknęła Jade, wyjęła garść

chusteczek z pudełka stojącego na szafce i głośno wydmuchała nos.

Rafael uśmiechnął się łagodnie.
– Chcesz powiedzieć, że znowu wyglądam jak Jezus?
Jade raz jeszcze wydmuchała nos i spojrzała na Rafaela.
Przed kilku laty, kiedy wiodło się im gorzej niż zazwyczaj i liczyli każdy grosz, Rafael dla

oszczędności zapuścił włosy i brodę. Jakiś żebrak w Oklahoma City na jego widok padł na
kolana. Był przekonany, że czas się dopełnił i oto jest świadkiem ponownego przyjścia
Chrystusa.

Zdumieni nie rozumieli, co się dzieje, kiedy żebrak dotknął nieśmiało brzegu koszuli

Rafaela, prosząc o uwolnienie od grzechu opilstwa. Jeszcze długą chwilę wsłuchiwali się w
bełkotliwe słowa starego, zanim pojęli, że ten człowiek ujrzał w Rafaelu Zbawiciela.

– Nie pochlebiaj sobie. – Jade wyrzuciła chusteczki do kosza i ucałowała Rafaela. – Do

zobaczenia.

Chwycił ją za rękę.
– Dokąd idziesz?
– Wychodzę, żebyś mógł odpocząć.
– To nie jest odpowiedź.
Miała ochotę odpysknąć mu, ale nie potrafiła.
– Zamierzam zająć się swoim nowym przyjacielem. Zadowolony?
Rafael uśmiechnął się szeroko.
– Tak właśnie myślałem.
– A więc jestem twoim nowym przyjacielem, Jade? – zapytał Luke.
Rafael wstrzymał oddech, czekał.
– Nie wiem. Może – odpowiedziała z wahaniem. Luke wyciągnął rękę.
– Przyjmuję to jako odpowiedź twierdzącą. Chcesz się przekonać, czy łączy nas coś poza

pragnieniem, żeby stał się cud i Rafael odzyskał zdrowie?

– Tak – powiedziała Jade. Rzeczywiście chciała. Poklepała dłoń Rafaela. – Wrócę za

kilka minut. Nie zaczynaj zabawy beze mnie.

Rafael uśmiechnął się i dał znak ręką, żeby znikali. Ledwie drzwi się zamknęły, jęknął.

Chryste, co za koszmarny ból. Kiedyś bał się śmierci, teraz upatrywał w niej
błogosławieństwa. Kiedy walczył z bólem, powstrzymując krzyk, drzwi się otworzyły. Już
myślał, że Jade wróciła i chciał ją zbesztać, ale okazało się, że to pielęgniarka.

Uśmiechnęła się i podniosła strzykawkę ze środkiem przeciwbólowym.
– Nadal się pan upiera?
Ból rozrywał wnętrzności, był nie do zniesienia.
– No dobrze, ale proszę zmniejszyć dawkę. Nie chcę znowu zapaść w śpiączkę.
– Doktor Tessler zmienił leki. Ten środek jest słabszy od poprzedniego.

– Proszę mu podziękować w moim imieniu. Zamknął oczy i czekał, aż zawartość

strzykawki znajdzie się w dozowniku kroplówki i farmaceutyk zacznie działać.

Luke i Jade szli tymczasem w stronę wind.
– Co powiesz na lunch? Jakoś nie otruliśmy się rosołem, może znowu zaryzykujemy?
Jade wzruszyła ramionami.
– Możemy zaryzykować, ale zjedzmy tu na miejscu, w kafeterii. Nie chcę wychodzić ze

szpitala.

– W porządku.
Zapadło głuche milczenie. Luke zdążył już zrozumieć, że jeśli chce nawiązać kontakt z

Jade, musi liczyć wyłącznie na siebie i na własną inicjatywę, bo ona nie zrobi żadnego
kroku, nie wykona żadnego gestu.

– Wiem, że to dla ciebie trudna sytuacja, Jade, ale musisz zrozumieć, że chociaż znamy

się krótko, stałaś się dla mnie bardzo ważną osobą. Podziwiam cię.

– Podziwiasz mnie? – Jade nie ukrywała zdumienia. – W moim życiu nie ma nic

godnego podziwu.

– Pozwolisz, że nie podzielę tej opinii. Nie znam szczegółów, choć domyślam się, że

miałaś koszmarne dzieciństwo, a jednak nie tylko przetrwałaś najgorsze, ale udało ci się
uciec i odzyskać wolność.

– Dzięki Rafaelowi.
Luke chciał odgarnąć jej kosmyk włosów z czoła, ale w porę się pohamował.
– Ej, skarbie... Dzięki Rafaelowi? Może. W każdym razie uratowałaś się. W sytuacji, w

jakiej się znaleźliście, bez dachu nad głową, bez stałego zajęcia, bez pieniędzy, to naprawdę
wielka sztuka.

Wsiedli do windy. Luke mówił trochę od rzeczy, zaś Jade nie miała siły czegokolwiek

wyjaśniać. A jednak jeśli chciała rozpocząć nowe życie i jeśli miało być ono udane, powinno
opierać się na prawdzie, nie na przemilczeniach. Spojrzała na Luke’a; obserwował ją
bacznie.

– Przed chwilą powiedziałeś Rafaelowi, że będziesz dla mnie, kim zechcę!
– Tak. Podtrzymuję, co powiedziałem.
– Nie wiesz o nas wszystkiego, nie wiesz, co robiliśmy, do czego zmuszał nas Solomon.
Luke zrozumiał, że wreszcie się dowie, dlaczego Jade krzyczy po nocach, dlaczego dręczą

ją koszmary. Czekał w napięciu.

Winda zatrzymała się, ktoś wsiadł i Jade zamilkła, musiała poczekać ze swoim

wyznaniem, raz jeszcze zebrać całą odwagę, raz jeszcze zacząć od początku. Bała się, czy
podoła, czy w ostatniej chwili nie stchórzy.

W kafeterii wybrała pierwsze lepsze danie. Nie była głodna, nie miała apetytu, było jej

wszystko jedno, po prostu wiedziała, że musi jeść, jeśli chce zachować trochę sił. Pociągnęła
Luke’a do stolika w kącie sali, gdzie mogła w miarę spokojnie podjąć na nowo swoją
opowieść.

Ledwie usiedli, odezwała się komórka Luke’a. Zerknął na wyświetlacz i wyłączył telefon.
– Później oddzwonię – powiedział.
Jade zrobiło się głupio. Ten człowiek ma przecież swoje życie, a ona zabiera mu czas.
– Nie chcę cię zatrzymywać, na pewno masz mnóstwo spraw do załatwienia – zaczęła się

sumitować, wyraźnie zakłopotana.

– Nic pilnego. Gdyby było inaczej, powiedziałbym ci, że nie mam czasu. Mogę robić, co

chcę i kiedy chcę, to jedna z zalet bycia szefem.

Wzięła do ręki widelec, już chciała zacząć jeść, kiedy przypomniała sobie o serwetce.

Rozwinęła ją i położyła na kolanach.

– Przepraszam, moje maniery pozostawiają wiele do życzenia, ale niewiele miałam

okazji, żeby je szlifować.

Luke wyszczerzył zęby.
– Jade, skarbie, czymże są maniery oraz serwetki wobec fundamentalnych problemów

natury egzystencjalnej? – zakpił łagodnie.

Jade westchnęła.
– Znowu zaczynam się wycofywać, prawda? Wbiła wzrok w talerz, milczała chwilę, w

końcu podniosła głowę.

– Do diabła, Luke, czy ty naprawdę nic nie widzisz? Luke zmarszczył czoło.
– Co mam widzieć?
– Jaka jestem plugawa.
– Czy ktoś ci kiedyś powiedział, że nie ma ludzi doskonałych?
– Nie żartuj, ja mówię serio.
– Wyjaśnij mi w takim razie, co masz na myśli – poprosił.
– To wstrętne – rzuciła drżącym głosem. – Sam będzie się mnie wstydził, a ty nie

będziesz już chciał być moim przyjacielem.

– To niemożliwe, Jade.
– Nic nie wiesz.
– Więc mi powiedz – poprosił.
Położył dłoń na jej dłoni, niemal pewien, że Jade, jak zwykle, spłoszy się, schowa w

swojej skorupie. O dziwo, nie cofnęła ręki.

Obejrzała się, sprawdziła, czy nadal nikt nie siedzi w pobliżu, wzięła głęboki oddech.
– Moja matka umarła, kiedy miałam sześć lat. Prawie jej nie pamiętam.
– Nawet nie próbuję sobie wyobrazić, jakie to musiało być dla ciebie straszne.

Palce jej drżały. Zacisnęła dłonie, żeby Luke nie widział, jak bardzo jest zdenerwowana.
– W drodze do St. Louis spałeś z nami w jednym pokoju...
– Tak?
– . Słyszałeś... Nic nie mówiłeś, ale słyszałeś mnie, prawda?
Nie wiedział, co odpowiedzieć. Jade wzruszyła ramionami.
– Nieważne. W każdym razie koszmary dotyczą tego, o czym zamierzam ci powiedzieć.

Nie pamiętam ani matki, ani ojca, a to, co pamiętam, uczyniło mnie taką, jaką jestem.

– Jeśli nie chcesz, nie musisz o tym mówić – zastrzegł Luke.
Jade westchnęła, spojrzała mu prosto w oczy.
– Niestety, muszę.
– Zatem słucham.
– Zaraz po śmierci matki Solomon – był przywódcą sekty Radosnych – sprzedał mnie

po raz pierwszy jakiemuś mężczyźnie.

Luke drgnął.
– Jak to sprzedał?
– Sprzedał na jedną noc.
Luke poczuł się tak, jakby ktoś wymierzył mu cios między oczy.
– Sprzedał cię. Na jedną noc – powtórzył głuchym głosem.
Jade skinęła głową.
– Chodziło o seks?
Zaśmiała się i zabrzmiało to jak szloch.
– Tak.
Luke odwrócił wzrok. Ściana za plecami Jade przybierała najróżniejsze odcienie, jak w

kalejdoskopie. Poczuł, że ma wilgotne oczy. Płakał, dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę.

Jego reakcja zaszokowała, potem przeraziła Jade.
– Przepraszam – rzuciła spłoszonym głosem. W oczach Luke’a błysnął gniew.
– Nie.
– Co nie?
– Nigdy nie przepraszaj, gdy nie zrobiłaś nic złego. Boże drogi, byłaś dzieckiem, Jade.

Ktoś powinien był się tobą opiekować, a nie sprzedawać cię zboczeńcom.

– Był ktoś taki.
Luke nie musiał nawet zgadywać, kogo Jade ma na myśli.
– Rafael.
– Tak, Rafael. Był tylko trzy lata starszy ode mnie, niewiele mógł zrobić, nie bardzo mógł

mi pomóc. Solomon ze wszystkimi dziećmi postępował tak samo. To wtedy Rafael musiał
się zarazić... Nigdy nie braliśmy narkotyków. Kiedy uciekliśmy od Solomona, nigdy... nie

mogliśmy... – Jade wzdrygnęła się. – Woleliśmy głodować, niż oddawać się za pieniądze.

Luke próbował się skupić, zastanowić nad właściwymi pytaniami. Chciał jakoś ułatwić

Jade wyznanie, ale nie potrafił. Miał ochotę rąbnąć pięścią w stół, rozbić coś. Najchętniej
skręciłby kark temu sukinsynowi, o którym mówiła Jade, temu łotrowi, który zmuszał
dzieci do plugawych praktyk.

– Jak udało się wam uciec?
– Nie wiem. Rafael nie chciał o tym mówić, raz tylko wspomniał o naszej ucieczce,

potem już nigdy nie rozmawialiśmy na ten temat.

– Powtarzam, jeśli nie chcesz mówić, nie musisz – powiedział Luke.
– Chcę mówić, chcę, żebyś usłyszał moją historię. Uciekliśmy jakoś pod koniec lipca.

Pamiętam, że było bardzo gorąco. Dzieci spały w swoich pokojach. Było kilka wspólnych,
dużych sypialni, przypominających dormitoria. Ja sypiałam na zmianę z kilkoma
dziewczynkami, mniej więcej w moim wieku albo trochę młodszymi. Chłopcy spali
oddzielnie, w sali w drugim końcu korytarza. Kiedy Solomon obudził mnie i wyciągnął z
łóżka, wiedziałam, że znowu przyjechał któryś z wujków.

– Wujków?
– Tak nazywał klientów, którzy płacili mu za seks z dziećmi.
Twarz Jade była pozbawiona wyrazu, głos wyprany z wszelkich emocji. Siedziała

sztywno wyprostowana, dłonie położyła na kolanach, puste oczy spoglądały gdzieś w
przestrzeń.

– Znałam tego człowieka. Bywał już wcześniej na farmie. Nazywał mnie swoją maleńką,

a do siebie kazał się zwracać per „wujek Frank”. Tej nocy przyjechał po dłuższej
nieobecności. Od jego poprzedniej wizyty musiało minąć przynajmniej pół roku. Solomon
miał zwyczaj urządzać huczne powitanie Nowego Roku. Podczas naszego ostatniego
sylwestra na farmie ktoś mi powiedział, że jestem już z Radosnymi osiem lat, co by
znaczyło, że miałam wtedy dwanaście lat. W każdym razie moje ciało zaczęło się zmieniać.
Przestałam być małą dziewczynką. Kiedy „wujek” mnie rozebrał, wściekł się. Zaczęłam coś
mówić, że to nie moja wina, ale uderzył mnie i kazał mi się zamknąć, więc zamilkłam.

Jade nie zdawała sobie sprawy, że w trakcie opowiadania zaczęła się kołysać miarowo w

przód i w tył. Luke zetknął się już z ludźmi, którzy zachowywali się podobnie, wiedział, co
się dzieje.

Ocknęła się i spojrzała na Luke’a, jakby chciała wyczytać z jego twarzy, co o tym

wszystkim sądzi. Był poruszony, po policzkach spływały mu łzy, ale co myślał, jak ją
oceniał? Tego nie potrafiła powiedzieć.

– No więc, zamilkłam, a on nie mógł... no, już go nie podniecałam. Poczuł się

upokorzony i wyładował całą wściekłość i frustrację na mnie. Pamiętam jeszcze ból

przecinanej skóry, kiedy rzucił się na mnie ze stłuczoną butelką, potem już nic. Rafael
usłyszał moje krzyki, podobno wrzask niósł się po całym domu. Rafael miał piętnaście lat,
był wysoki i silny jak na swój wiek. Oczywiście przybiegł mi na pomoc. Omal nie zabił tego
człowieka. Chwilę później pojawił się Solomon, kazał Rafaelowi posprzątać, zabrać mnie
gdzieś... Rafael ukradł vana należącego do jednego z Radosnych. Od tamtego czasu cały
czas byliśmy w drodze.

Jade zamilkła, znowu spojrzała na Luke’a, znowu próbowała zgadnąć, o czym on teraz

myśli.

– Teraz już wiesz... Nadal chcesz być moim przyjacielem?
Głos jej drżał, kiedy wypowiadała to przejmujące, zaprawione bolesnym sarkazmem

pytanie. Luke nachylił się do niej, wyciągnął otwartą dłoń.

– Powiedziałem ci już wcześniej, będę dla ciebie, kimkolwiek zechcesz.
Jade patrzyła na niego długą chwilę, potem spojrzała na otwartą dłoń naznaczoną

ledwie widoczną szramą u nasady kciuka. Duża, mocna dłoń, zaciśnięta w pięść mogła być
groźna. Powinna odczuć lęk, a jednak Jade się nie bała. Coś jej mówiło, że nie ma powodów
do lęku.

Położyła swoją dłoń na jego dłoni i poczuła, jak palce Luke’a zamykają się w serdecznym

uścisku.

– Chcę mieć kogoś, komu będę mogła ufać – powiedziała tak cicho, że musiał nachylić

się jeszcze bardziej, żeby cokolwiek usłyszeć.

– Mnie możesz zaufać.
Skinęła powoli głową.
– Powiesz Samowi?
– A chcesz, żebym powiedział?
– Nie wiem. Muszę się zastanowić.
– Decyzja należy do ciebie, ale pamiętaj o jednym. Twój ojciec nie posiada się ze

szczęścia, że cię odnalazł, reszta się nie liczy.

– Rozumiem. Luke, chcę cię o coś zapytać. Przyrzekasz, że odpowiesz szczerze?
– Tak.
– Teraz, kiedy już ci powiedziałam... co myślisz?
– Myślę, że gdybym dopadł tego sukinsyna, skręciłbym mu kark.
O dziwo, ta porywcza, gwałtowna odpowiedź sprawiła Jade satysfakcję. W skrytości

ducha od lat pragnęła odpłacić Solomonowi za całe zło, które wyrządził jej i Rafaelowi i
pozostałym dzieciom. To, że Luke chciał tego samego, jeszcze ich do siebie zbliżyło. Nie
spodziewała się takiej reakcji.

– Jedzenie nam stygnie – powiedziała, wracając do rzeczywistości.

Luke zaczął przeżuwać zimnego już kurczaka, po chwili przerwał jedzenie, zdjął

odrobinę bitej śmietany ze swojej szarlotki i umazał Jade koniuszek nosa.

– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała z lekko osłupiałą miną.
Luke uśmiechnął się szeroko.
– Dzielę się jedzeniem z moją przyjaciółką.
I stało się, w murze, który wokół siebie zbudowała, pojawiły się pierwsze szczeliny.

Rozdział 12

Po przylocie do St. Louis Johnny Newton wy pożyczył nie rzucającego się w oczy szarego

sedana. Pojechał obejrzeć rezydencję Cochrane’a, trochę krążył po okolicy, w końcu
zaparkował po drugiej stronie ulicy, przed domem wzniesionym około 1900 roku. Obecna
właścicielka, siedemdzięciosiedmioletnia bogata wdowa, pani Mabel Tyler, mieszkała tutaj
od czterdziestu lat. Wedle przeprowadzonego przez Johnny’ego wywiadu od śmierci męża
prowadziła samotnicze życie. Nie miała dzieci, żadnych krewnych ani też stałego rozkładu
dnia i nie interesowało jej, co dzieje się wokół. Sprzątaczka przychodziła raz w tygodniu, w
poniedziałki, a że dzisiaj był wtorek, Johnny miał cały tydzień na prowadzenie obserwacji.
Dom Mabel znakomicie się do tego nadawał.

Johnny uruchomił silnik i przejechał na tyły domu, gdzie znajdowały się wolno stojące

garaże. Wysiadł, wyjął z bagażnika walizkę i ruszył do drzwi kuchennych. W ciągu minuty
uporał się z zamkiem.

Kiedy już znalazł się w środku, chwilę stał bez ruchu, zbierając energię. W powietrzu

unosił się jeszcze zapach świeżo parzonej kawy, koło tostera zostały okruszki po grzankach.
Cóż, spóźnił się, nie zje śniadania z Mabel. Trudno. Mogła okazać się interesującą kobietą,
ale Johnny nie miał czasu na pogawędki. Chwycił walizkę i zaniósł na górę. Do wyboru miał
mnóstwo pokoi, ale najpierw musiał przywitać się z gospodynią.

– Mabel! Gdzie jesteś?
W korytarzu pojawiła się niemal natychmiast starsza pani z poduszką w jednej ręce i

powłoczką w drugiej.

– Widzę, że zmieniasz pościel – zagadnął Johnny beztroskim tonem i zrobił kilka

kroków w jej stronę.

Mabel przycisnęła poduszkę do piersi.
– Kim pan jest? Jak się pan dostał do mojego domu?
Johnny uśmiechnął się.
– To proste. Otworzyłem zamek w drzwiach kuchennych. Jestem Johnny Newton.
Mabel jęknęła, upuściła poduszkę i wycofała się w popłochu do sypialni. Zanim zdążyła

dojść do telefonu, Johnny chwycił ją od tyłu i jednym mocnym ruchem skręcił jej kark.
Przerzucił sobie ciało przez ramię i rozejrzał się jeszcze po pokoju.

– A niech cię, Mabel... ładnie tu. Zważywszy na panujące upały, powinien ukryć zwłoki w

starannie wybranym miejscu. Stare domy zwykle mają pełne zakamarków, głębokie
piwnice. Tak, to jest to...

Drzwi do piwnicy znajdowały się taż obok pralni, w części domu przeznaczonej niegdyś

dla służby. Zapalił światło i zniósł ciało na dół. Stary piec węglowy został zastąpiony
nowocześniejszym, gazowym. Wokół głównego pomieszczenia znajdowało się mnóstwo
małych komórek. Wybrał położoną najdalej od schodów, rzucił Mabel na ziemię, tuż koło
pudła z napisem „Ozdoby choinkowe” i zadowolony z siebie, pogwizdując, wrócił na górę.

Miał już doskonałą bazę i punkt obserwacyjny w jednym, mógł się odprężyć. Poszperał w

lodówce, znalazł trochę smakołyków, nalał sobie szklankę mleka i przeszedł ze śniadaniem
do saloniku, skąd mógł obserwować dom po drugiej stronie ulicy.

Postawił mleko i talerzyk na stoliku, nogi położył na ławie i zaczął jeść kanapkę ze

znakomitym wędzonym indykiem, chrupiącą sałatą i kilkoma plasterkami pomidora.
Wolałby musztardę zamiast majonezu, ale Mabel miała widać inne upodobania. Nie
zdenerwowało go to jednak, bo dzień zaczął się naprawdę dobrze. Skończył kanapkę,
obserwując kłębiących się przed domem Cochrane’a dziennikarzy i dopracowując w
myślach swój plan. Zamieszanie było mu bardzo na rękę, zamierzał je wykorzystać.

Nieświadom losu sąsiadki, Sam układał własne plany. Od przyjazdu Jade Velma

porządkowała dwa obszerne pokoje na drugim piętrze. Jade praktycznie nie wychodziła ze
szpitala, Sam mógł więc spokojnie przygotowywać niespodziankę dla córki.

Mniej więcej przed godziną dostarczono materiały malarskie, które zamówił

poprzedniego dnia. Velma zdjęła firanki i zasłony, żeby do wnętrza wpadało więcej światła.
Starannie wysprzątała każdy kąt, wypolerowała nawet mosiężne klamki. Sam usunął
wszystkie meble poza kilkoma fotelami, podręcznymi stolikami i dużym stołem, robiąc
miejsce dla szaf na przechowywanie rysunków, sztalug i blejtramów.

Michael Tessler uprzedził go, że dni Rafaela są policzone, a jego śmierć będzie dla Jade

szokiem i wzbudzi w niej irracjonalne poczucie winy. Sam serdecznie współczuł córce,
spędzał z nią wiele godzin przy łóżku Rafaela, chciał, by odczuła, że jest z nią w tych
trudnych chwilach, wspiera ją.

Ona kiwała głową, uśmiechała się we właściwych momentach, dziękowała mu za

wszystko, co robił dla niej i dla Rafaela, ale oboje czuli, że brak między nimi głębszej więzi
emocjonalnej. Wtedy Sam wpadł na pomysł, by urządzić Jade pracownię. Miał nadzieję, że
gdy córka ponownie zacznie malować, jej ból szybciej osłabnie.

Pracownia była gotowa. Sam wyposażył ją we wszystkie potrzebne akcesoria i materiały.

Przestawił jeszcze blejtramy z jednego kąta w drugi, zatrzymał się w progu, ogarnął wnętrze
pełnym satysfakcji spojrzeniem i zaraz posmutniał. Kiedy Jade tu wejdzie, Rafaela nie
będzie już między żywymi. A jednak wysiłki Sama miały sens, bo tylko praca mogła ukoić
żal Jade, tylko dzięki niej mogła przetrwać najgorsze.

Operacja Otisa Jacksa miała się odbyć w środę, tymczasem w poniedziałek rozbolał go

ząb. Poszedł do dentysty, który poinformował go, że bolący ząb mądrości nadaje się już
tylko do usunięcia, ale najpierw Otis powinien wziąć serię antybiotyków, by zlikwidować
stan zapalny. W efekcie termin operacji plastycznej uległ przesunięciu.

Otis leżał teraz na łóżku, z okładem z lodu na szczęce, z pilotem do nowego plazmowego

telewizora w dłoni i zabijał czas, napawając się myślą o rychłej ucieczce od przeszłości.

W jego sytuacji zwłoka nie była rzeczą pożądaną ani bezpieczną, tkwiąc nadal w Los

Angeles, wiele ryzykował.

– Cholerny ząb – zaklął pod nosem, po czym wyłączył telewizor i sięgnął po fiolkę ze

środkami przeciwbólowymi leżącą na szafce nocnej. Włożył dwie pastylki do ust, popił
solidnym haustem wody. Miał ochotę na szklaneczkę whisky, ale dopóki brał antybiotyki i
kodeinę, mógł tylko pomarzyć o czymś mocniejszym. W minionym roku stracił w ten
sposób jedną ze swoich najlepszych aktorek, bo dziewczyna pomieszała kodeinę z
alkoholem i zakończyła wędrówkę po ziemskim padole. Nie miał zamiaru pójść w jej ślady.

A przydałby mu się łyk czegoś mocniejszego na uspokojenie. Był rozdygotany i wiedział,

że to się nie zmieni, dopóki nie wyjedzie z kraju.

Leżał, czekał, aż środki przeciwbólowe zaczną działać i przeklinał w duchu swojego

pecha oraz Jade Cochrane.

Od chwili kiedy Wielki Frank wysłał Johnny’ego Newtona do St. Louis, minęły trzy dni.

Trzy długie dni bez żadnej wiadomości. Frank codziennie przeglądał gazety, oglądał
wszystkie dzienniki w telewizji i cały czas miał nadzieję, że sprawa córki Cochrane’a lada
chwila przebrzmi, media przestaną się nią interesować. Niestety, jak na złość było wprost
przeciwnie. Oglądał krótkie materiały pokazujące piękną, czarnowłosą kobietę wchodzącą
do szpitala lub z niego wychodzącą. Snuto najprzeróżniejsze domysły co do przyczyn jej
regularnych wizyt w tym miejscu, jednak większość dziennikarzy skłaniała się ku
najbardziej prawdopodobnemu wyjaśnieniu, którym była ciężka choroba przyjaciela i
wiernego towarzysza panny Cochrane. Chociaż nigdzie ani razu nie padło nazwisko owego
człowieka, Frank był niemal pewien, że chodzi o Rafaela. Osobiście życzył tym dwojgu
rychłej śmierci. Sprawy nie układały się po jego myśli, co go niepomiernie złościło. Sięgnął
po telefon komórkowy. W końcu wynajął zawodowca, który miał wszystko załatwić,
prawda? Frank nie tolerował partactwa i opieszałości. Johnny Newton miał go informować
na bieżąco o sytuacji. Do tej pory nie raczył się odezwać, a Frank musiał z nim
porozmawiać. Najlepiej natychmiast.

Stan Rafaela był stabilny i Samowi udało się zabrać Jade na kilka godzin do domu.

Kiedy wyszli ze szpitala, zaskoczona spojrzała na bezchmurne, błękitne niebo, zmrużyła
oczy oślepiona słonecznym blaskiem. Była tak pochłonięta chorobą Rafaela, że zapomniała,
jak wygląda zwykły, normalny świat.

Sam ujął ją pod łokieć i poprowadził w stronę parkingu. Kiedy poczuła dotknięcie jego

dłoni, posłała mu uśmiech. Z każdym dniem czuła się przy nim swobodniej. Od chwili
powrotu kilka razy zdarzyło się jej coś, co można by nazwać przebłyskami pamięci.
Pierwszy raz miała takie odczucie, kiedy weszła do kuchni. Zobaczyła na blacie kuchennym
rozświetlony promieniem słońca błękitny kubek i poczuła ledwie uchwytny zapach
cynamonu. Nieoczekiwanie pojawiło się wspomnienie – matka wkłada ojcu do ust
cynamonową bułeczkę i zanosi się śmiechem, za nią, na blacie kuchennym stoi błękitny
kubek.

Innym razem gdy szła po schodach, miała wrażenie, że wystarczy, by się odwróciła, a

zobaczy idącego tuż za nią ojca z różowym kocykiem w ręku. Nie powiedziała mu o tych
wynurzających się z najgłębszych pokładów pamięci obrazach, ale nie mogła przestać o nich
myśleć. Jeśli przepełnione ciepłem wspomnienia miały rzeczywiście coś wspólnego z
odległą przeszłością, to znaczyłoby, że ojciec ją kochał, kochał je obie.

Spojrzała na siedzącego za kierownicą Sama. Przystojny starszy pan z gęstą, szpakowatą

czupryną, odpowiedzialny, pełen spokoju, przygotowany na pokonanie każdej trudności.
Czuła się przy nim bezpieczna. Irracjonalne uczucie, bo praktycznie rzecz biorąc był obcym
człowiekiem, którego poznała zaledwie kilka dni wcześniej. Nie powinna mu ufać, jednak
działo się inaczej.

– Mogę cię o coś zapytać, Sam? – zagadnęła.
Jade z własnej inicjatywy zaczyna rozmowę... Sam z trudem ukrył radość.
– Oczywiście – powiedział, zatrzymując się na czerwonym świetle.
– Coś... chyba coś mi się przypomniało... Sam szeroko otworzył oczy.
– Naprawdę? Co takiego? Wzruszyła ramionami.
– Jakieś pojedyncze, oderwane obrazy, coś, co nagle staje ci przed oczami i zaraz znika,

bardziej błysk przypomnienia niż konkretne wspomnienie. Zastanawiam się, czy to tylko
gra wyobraźni, czy rzeczywiście moja pamięć ożywa.

Światło zmieniło się na zielone i Sam przejechał skrzyżowanie.
– Opowiedz, co to było – poprosił.
– Jesteśmy wszyscy troje w kuchni. Mama śmieje się i wpycha ci do ust bułkę

cynamonową. Masz cynamon i cukier puder na brodzie, próbujesz odwdzięczyć się jej
pięknym za nadobne, też bierzesz bułkę do ręki, ale mama robi unik.

Sam wciągnął głęboko powietrze, skręcił w boczną uliczkę i zatrzymał samochód. Miał

łzy w oczach.

– Nie wymyśliłaś tego, skarbie, tak rzeczywiście było. Często żartowaliśmy, dużo się

śmialiśmy. Dlatego długo nie mogłem zrozumieć, co skłoniło Margaret do ucieczki. Nie
miałem pojęcia, że była aż taka nieszczęśliwa.

– Chyba nie była nieszczęśliwa – powiedziała Jade. – Raczej samolubna, zajęta

wyłącznie sobą. Gdyby choć trochę pomyślała o mnie, nigdy nie zbliżyłaby się do
Radosnych, uciekałaby jak najdalej od tych ludzi.

W glosie Jade zabrzmiał gniew i żal. Sam dotychczas nie zdawał sobie sprawy, chociaż

powinien, jak bardzo Jade obwinia matkę za to, co przeszła w dzieciństwie.

– Tak mi przykro – szepnął. – Nie wiem, co sobie myślała, kiedy zabierała cię ze sobą,

ale sądzę, że zbyt cię kochała, żeby zostawić.

Jade zaśmiała się gorzko.
– Taka miłość może zabić. – Zrobiła taki gest, jakby chciała odegnać myśli o matce i

ciągnęła:

– Pamiętasz, jak wczoraj przywiozłeś mnie ze szpitala, żebym wzięła prysznic i przebrała

się?

– Tak?
– Szłam po schodach i miałam takie wrażenie, że wspinałam się po nich już wiele, wiele

razy. Wydawało mi się, że idziesz za mną, trzymasz dłoń na moim ramieniu. A w drugiej
masz... różowy kocyk. Chyba mój.

Sam wstrzymał oddech. Jade mówiła o codziennym wieczornym rytuale, kiedy kładł ją

spać.

– Zgadza się – powiedział zdławionym głosem.
– Po powrocie do domu coś ci pokażę. – Zapalił ponownie silnik i ruszył.
Kilka minut później podjechali pod dom. Na ulicy stało jeszcze kilka vanów lokalnych

stacji, ale ekipy pracujące dla wiadomości ogólnokrajowych już znikły, uznawszy temat
córki marnotrawnej za wyczerpany. Najbardziej wytrwali reporterzy, którzy wciąż trwali na
posterunku, nie wkraczali na teren wokół domu. Z obawy przed ewentualnymi
konsekwencjami prawnymi trzymali się na bezpieczną odległość. Właściwie można było
udawać, że ich wcale nie ma, i Jade udawała, choć zapewne w wieczornych wiadomościach
znowu zobaczy siebie i znowu wytrąci ją to z równowagi. Pokażą, jak wchodzi do szpitala,
potem z niego wychodzi, wsiada do samochodu, potem wysiada... Eksploatowana przez
lokalne media sensacja stawała się rozpaczliwie monotonna. I denerwująca.

W największym dzienniku St. Louis pojawił się wielki artykuł na pierwszej stronie,

opatrzony dwoma zdjęciami Jade – z dzieciństwa i aktualnym. W napięciu i zamęcie, w
jakich teraz żyła, nie pomyślała jakoś o tym, że wiadomość o jej odnalezieniu obiegła cały
kraj, a nawet jeśli przemknęło jej to przez głowę, bo widziała przecież przed domem wozy

największych stacji amerykańskich, nie zastanawiała się nad ewentualnymi
konsekwencjami medialnego szumu. Gdyby zaczęła o tym myśleć, wpadłaby w panikę. A
gdyby Solomon dowiedział się, co się z nią dzieje, gdzie jest... Nawet teraz, po tylu latach,
lękała się go.

Sam wziął ją za rękę i pociągnął w stronę drzwi, nieświadomy, że ktoś ich obserwuje z

okna domu naprzeciwko. Jade coś jednak wyczuła, po plecach przebiegł jej zimny dreszcz.
Odwróciła się gwałtownie, pewna, że zobaczy wycelowaną w nią kamerę. Nie dostrzegła nic,
co powinno wzbudzić jej niepokój.

– Co się dzieje? – zapytał Sam.
– Nie wiem. Mam wrażenie, że ktoś nas obserwuje. Sam prychnął gniewnie.
– Bo tak właśnie jest. Przeklęci reporterzy. Posługują się coraz bardziej wymyślnym

sprzętem.

Teleobiektywy, superczułe mikrofony kierunkowe, Bóg wie co jeszcze. Chodź, kochanie.

Nie zwracaj na nich uwagi.

Jade szybko weszła do domu. Kiedy drzwi się zamknęły, odcinając ich od natrętów,

niemiłe uczucie znikło. Sam miał rację, reporterzy obserwowali ją cały czas i należało ich
ignorować.

– Co takiego chciałeś mi pokazać? – przypomniała sobie obietnicę ojca.
Sam znowu ujął ją za rękę.
– Chodź na górę.
Kiedy weszli na górę, Sam poprowadził ją do skrzydła domu, w którym jeszcze nie była.
– Co tu jest?
– Między innymi moja sypialnia. To część rodzinna. A to był twój pokój. – Sam pchnął

uchylone drzwi.

Jade wstrzymała oddech.
– Dlaczego nie pokazałeś mi go wcześniej?
– Byłaś taka zalękniona... Nie zamierzałem cię do niczego zmuszać. Nie chciałem, byś

uznała, że próbuję na siłę obudzić w tobie wspomnienia.

– Wybacz – bąknęła Jade. – Mogę wejść?
– Po to cię tu przyprowadziłem. – Sam odsunął się na bok.
Jade weszła... i poczuła się jak w muzeum. Meble przeznaczone dla małej dziewczynki,

łóżko z biało-różowym baldachimem, na ścianach ilustracje z Kubusia Puchatka,
szmaciana lalka na poduszce.

Wzięła lalkę do ręki, dotknęła włosów z wełny i przytuliła zabawkę do policzka.

Pachniała lawendą, świeżą pościelą... i starością.

– Nic tu nie zmieniłeś, prawda? Wszystko zostawiłeś, jak było.

– Tak.
– Dlaczego? Minęło dwadzieścia lat. Na co czekałeś? Sam westchnął, musnął włosy

Jade.

– Nie wiem, chyba na cud. Ale nie chodziło mi o pokój, chciałem ci pokazać coś innego.

– Podszedł do stojącej pod oknem cedrowej skrzyni, uniósł wieko I wyjął coś różowego.

– To twój kocyk. Kocyk bezpieczeństwa. Nigdy nie zasypiałaś bez niego.
Jade wzięła kocyk do ręki. Był miękki, pachniał cedrem.
– Dawniej pachniał różami. Dlaczego?
Sam przysiadł na łóżku, nogi nagle odmówiły mu posłuszeństwa.
– Dobry Boże. Pamiętasz. – Spojrzał na córkę.
– Pachniał różami, bo ulubione perfumy twojej matki miały różany zapach. Ciągle

prosiłaś ją, żeby pokropiła nimi twojego ciepluszka. – Wskazał na kocyk.

– Tak o nim mówiłaś: mój ciepluszek.
Ciepluszek... Jade usiadła obok Sama. Chyba pierwszy raz w życiu czuła taki spokój.

Przez tyle, tyle lat nie miała swojego miejsca na ziemi, nie wiedziała, co znaczy dom,
rodzina. Był tylko Rafael, on musiał jej wystarczyć za wszystko. Powrót do St. Louis
wywołał reakcję łańcuchową, jedne po drugich wracały wspomnienia, które uświadamiały
jej, że nie jest dziewczyną znikąd. Miała dom... i Sama.

Westchnęła, przytuliła kocyk do piersi i. oparła głowę o ramię ojca.
Niewielki, pełen wahania gest, ale dość, by przekonać Sama, że cud się ziścił.
– Co powiesz na śniadanie? Poproszę Velmę, żeby coś nam przygotowała, a ty

tymczasem weź prysznic. Aha, w szafie masz trochę nowych ubrań. Jeśli nie będą pasowały
albo nie będą ci się podobały, powiedz mi, zwrócimy je i kupimy coś innego.

Jade podniosła wzrok. Sam był taki troskliwy. Taki dobry. Gdyby mogła w jakiś sposób

oszczędzić mu wiedzy o swojej przeszłości. Gdyby mogła jakoś zataić przed nim, przez co
przeszła.

– Dziękuję ci za wszystko – szepnęła. Sam objął ją i uściskał.
– Jesteś moją córką. Gdybym mógł, dałbym ci gwiazdkę z nieba, przywrócił zdrowie

Rafaelowi.

Uśmiechnęła się smutno.
– Jedno i drugie jest niemożliwe, niestety.
– Wiem, kochanie, i bardzo mi przykro.
Ale Sam był silny i Jade już zaczynała rozumieć, że może się na nim wesprzeć.
– Nigdy nie będę w stanie odwdzięczyć ci się za to, co robisz dla Rafaela.
– Chcę od ciebie tylko jednego. Kiedy to sobie przypomnisz, oboje będziemy szczęśliwi.
Jade zmarszczyła czoło.

– Co mam sobie przypomnieć?
– Jak bardzo cię kochałem i jak ty mnie kochałaś.
– Wstał raptownie, nie dając jej czasu na odpowiedź.
– Co zjesz na śniadanie? Coś specjalnego?
Jade pokręciła głową.
– Może omlet. Velma robi bardzo dobry omlet.
Sam uśmiechnął się.
– Z truskawkami, prawda?
Jade pomyślała, że jemu jest łatwiej, miał wspomnienia, do których mógł się odwołać,

pamiętał ją, gdy była dzieckiem, a ona dopiero szukała łączących ich więzi.

– Co jeszcze lubiłam?
– Zwykle chciałaś jeść to samo co ja – powiedział Sam ze śmiechem. – Wdrapywałaś mi

się na kolana i wyjadałaś truskawki z mojego omleta, kiedy już skończyłaś swój.

~ Jestem trochę za duża, żeby siadać ci na kolanach, ale ciągle mogę podkradać ci

truskawki.

– Będę uważał. Weź teraz prysznic. Nie musisz się spieszyć. Muszę cię trochę

porozpieszczać.

Wyszedł, zanim zdążyła odpowiedzieć. Została sama w swoim dawnym pokoju. Już

miała zamiar podnieść się z łóżka, gdy nagle, wiedziona jakimś impulsem, położyła się,
skuliła, podciągnęła kolana pod brodę, przygarnęła kocyk do piersi.

Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że słyszy kroki matki na korytarzu. Naciągnęła kocyk

na głowę, jak tamtej nocy, kiedy Margaret przyszła po nią, żeby zabrać w długą, bardzo
długą podróż. W pośpiechu zostawiła kocyk. Dlaczego nie zostawiła również córki?
Dlaczego?

Od chwili kiedy dziewczyna wysiadła z samochodu, Johnny Newton miał ją na muszce.

Wystarczyło, żeby nacisnął spust i byłoby po wszystkim, ale Johnny nie lubił takich
prostych czy raczej prostackich rozwiązań. Nie, nie tak likwidował ludzi. Chciał, żeby ofiara
zobaczyła jego twarz, chciał na moment przed egzekucją spojrzeć jej w oczy, dojrzeć
malujące się w nich przerażenie. Powinna wiedzieć, że to już koniec. Tak więc kulka w
głowę, z ukrycia, nie była dla Johnny’ego satysfakcjonującym rozwiązaniem. Jade Cochrane
musi zginąć inaczej. Poza tym najpierw trzeba sprzątnąć chłopka. Wczoraj pojechał za
Cochrane’ami do szpitala. Bez trudu dowiedział się, na jakim oddziale leży Rafael, ale wejść
tam nie zdołał. Będzie musiał zmodyfikować swój plan, choć prawdę mówiąc, nie bardzo
rozumiał, po co ma likwidować szczeniaka. Wystarczyło, żeby Wielki Frank trochę
poczekał, chłopak i tak był skazany, mógł umrzeć lada dzień, lada tydzień. Johnny nie brał

jednak pieniędzy za dzielenie się z pracodawcami swoimi opiniami, tylko za określoną
robotę.

Obserwował Jade przez teleskop karabinku. Kiedy zniknęła w domu i drzwi się

zamknęły, odezwał się telefon komórkowy.

Wielki Frank oczekiwał jakiegoś „słucham” czy „halo”, tymczasem usłyszał

nieartykułowany pomruk.

– Halo? Newton, jesteś tam?
Johnny, który myślami był jeszcze zupełnie gdzie indziej, odłożył wreszcie karabinek i

spojrzał na wyświetlacz. Tak jak przypuszczał, dzwonił Lawson.

– Odezwij się, Newton, do cholery – klął Frank. – Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś?

Miałeś mnie na bieżąco informować, co się dzieje. Za co ja, ci właściwie płacę, u licha?

Johnny nie lubi! być strofowany. Rodzice wiecznie na niego wrzeszczeli, innych form

wychowawczych poza krzykiem nie znali. Nie podobało mu się to już wtedy. I tak mu
zostało.

– Nie dzwoń do mnie – wycedził przez zęby. – Dowiesz się, czego masz się dowiedzieć,

kiedy będzie po wszystkim, nie wcześniej.

Wyłączył telefon i dopiero teraz uświadomił sobie, że jeśli przypadkiem zginie, nikt nie

będzie wiedział, na czyje zlecenie działał. A Johnny, taki już był, wolał, żeby winę ponosił
ktoś inny, nie on. Podniósł się ociężale z fotela i zaczął szukać pióra i papieru. Kiedy znalazł
jedno i drugie, zapisał nazwisko Wielkiego Franka i numer jego telefonu komórkowego, po
czym schował kartkę do portfela.

Jade zabawiła w swoim dawnym pokoju dłużej, niż zamierzała, potem wzięła szybki

prysznic. Niepokoiła się o Rafaela, powinna zaraz wracać do szpitala. Wytarła się
energicznie, wyszczotkowała włosy i spięła je szylkretową klamrą. W szafie znalazła całą
kolekcję nowych strojów, więcej niż miała łącznie w całym swoim dotychczasowym życiu,
ale nie potrafiła się nimi cieszyć.

Wybrała niebieską bluzkę bez rękawów, białe spodnie i złote sandałki. W drzwiach

przypomniała sobie, że zostawiła torebkę na łóżku i cofnęła się po nią. Sam kupił jej kilka
nowych, ale ona pozostała przy starej, wyszywanej koralikami, którą przed laty dostała w
prezencie od Rafaela. Miała jej przypominać, kim jest, skąd przychodzi i przez co przeszła.

Sam siedział przy stole w jadalni i przeglądał poranną gazetę. Na widok Jade

uśmiechnął się z uznaniem.

– Ślicznie wyglądasz, kochanie. Obyś tylko miała apetyt.
Jade spojrzała w stronę pomocnika, gdzie na podgrzewaczu czekało jedzenie i, o dziwo,

poczuła się naprawdę głodna.

– Chętnie coś zjem.
– Nałóż sobie, na co masz ochotę. Muszę przyznać, że ja też już zgłodniałem.
Akurat kiedy Jade sięgała po swój ulubiony omlet z truskawkami, odezwał się dzwonek

przy drzwiach. Sam, trochę zdziwiony, zerknął na zegarek. Ósma trzydzieści, trochę za
wcześnie na wizyty. W chwilę później w jadalni pojawił się Luke. Już chciał przepraszać,
gdy dostrzegł Jade.

– Och, nie przypuszczałem, że zastanę cię w domu.
– Przyjechałam wziąć prysznic i zmienić ubranie. Luke skinął głową, gorączkowo

szukając tematu do podtrzymania rozmowy. Na szczęście Sam wybawił go z kłopotu,
zapraszając do stołu.

– Jadłeś już śniadanie, Luke?
– Tak, dziękuję.
– Napij się w takim razie kawy, dotrzymasz nam towarzystwa.
Luke posłusznie nalał sobie kawy. Sam siedział u szczytu stołu, Jade po jego lewej

stronie. Luke usiadł naprzeciwko niej, po prawej ręce Sama. Była taka śliczna, że mógłby na
nią patrzyć bez końca i nigdy nie nasyciłby się jej widokiem, tak to w każdym razie
odczuwał.

Sam doskonale widział, co dzieje się z Lukiem, jak bardzo zależy mu na Jade i z

najwyższym trudem krył radość. Zabrał się do jedzenia i czekał, aż Luke powie, co go
sprowadza tak wcześnie rano.

Jade czuła się nieswojo, niezręcznie. Nabiła kawałek omleta na widelec, niemal pewna,

że nie doniesie go do ust. Zrobi jakiś niezręczny gest i jedzenie wyląduje na serwetce
rozłożonej na kolanach. Zbyt dobrze pamiętała ostatnie spotkanie z Lukiem, swoje
zwierzenia, opowieść o przeszłości. Z jednej strony czuła ulgę, że wyznała mu wszystko, z
drugiej było to upokarzające. Teraz znał prawdę, wiedział o niej wszystko.

Luke nie mógł nie zauważyć jej zmieszania. Westchnął bezradnie. To on powinien czuć

się zakłopotany z powodu myśli, które chodziły mu po głowie.

Wreszcie ocknął się i wyjawił powód swojej tak wczesnej wizyty.
– Sam, miałeś rację co do Dawson Company. Dawson Company produkowała zawory.

Kiedy Sam kupował firmę, przynosiła straty, była na skraju bankructwa. W ciągu
dziewięciu miesięcy udało mu się wyprowadzić zakłady na prostą, zaczęły przynosić
dochód, ale Sam nie ufał dyrektorowi generalnemu.

– Chodzi o Kilmera, tak? Luke skinął głową.
– Tak. Bierze łapówki. Przez niego nie dostałeś dwóch ostatnich zamówień z NASA, ktoś

go podkupił i Kilmer celowo zawyżył ofertę i przegrał przetarg.

– Skurwysyn – mruknął Sam i przypomniał sobie, że Jade siedzi przy stole. –

Przepraszam, kochanie, nie powinienem używać przy tobie takich stów.

Jade omal nie wybuchnęła śmiechem. Gdyby wiedział, jakie plugastwa słyszała, jakie

obrzydliwości musiała oglądać, nie usiadłby z nią do stołu.

– Wierz mi, słyszałam już gorsze rzeczy – rzuciła z pozoru lekkim tonem.
Sam posłał jej zdziwione spojrzenie, ale pokiwał tylko głową.
– Zapewne, co nie oznacza, że masz wysłuchiwać przekleństw we własnym domu.

Wybacz mi, dobrze?

– Dobrze.
Sam zerknął na zegarek.
– Na Wschodnim Wybrzeżu jest teraz dziesiąta, Kilmer powinien być już w biurze. – Tu

zwrócił się do Jade: – Przepraszam cię, kochanie, ale muszę do niego zadzwonić, bo
przegramy kolejny przetarg.

– Oczywiście. Załatw tę sprawę. Mną się nie przejmuj, mogę wrócić do szpitala

taksówką.

– Jadę do biura, chętnie cię podrzucę, to po drodze – zaproponował Luke.
Sam wstał od stołu, z żalem patrząc na niedokończone śniadanie.
– Wygląda na to, że jednak wyjesz truskawki z mojego omletu – powiedział i wyszedł

szybkim krokiem, gotów rozprawić się z Kilmerem.

Jade pomachała mu ręką na pożegnanie i wbiła wzrok w talerz. Wizyta Luke’a wprawiła

ją w taką konsternację, że prawie nie tknęła jedzenia.

– Wygląda pysznie. Nie jesteś głodna? – zaciekawił się.
– Byłam. Luke westchnął.
– Proszę, nie rób tego.
– Czego?
– Nie buduj dodatkowych murów między nami. Przyjaciele nie powinni przełazić przez

płoty, żeby powiedzieć sobie „cześć”.

– Nie wiem, co to znaczy mieć przyjaciół, nie wiem, jak być przyjacielem.
– Wczoraj wiedziałaś. Szło ci całkiem dobrze. Podniosła wzrok, niepewna, czy Luke kpi,

czy mówi serio. Mówił serio.

– Wczoraj było wczoraj. Luke wzruszył ramionami.
– A dzisiaj jest dzisiaj. Ten omlet naprawdę wygląda smacznie. Nie jesteś głodna? –

powtórzył cicho pytanie.

– Szczerze mówiąc, jestem.
– To jedz – zachęcił.
Jade odkroiła kawałek omletu i włożyła do ust.

– Mmm – mruknęła i oblizała pobrudzone cukrem pudrem wargi.
Luke chwycił kubek i upił haust kawy. Musiał się czymś zająć, inaczej pewnie rzuciłby

się na Jade.

Rozdział 13

Jade kończyła śniadanie, kiedy coś sobie przypomniała.
– Po drodze do szpitala mijamy centrum handlowe, prawda?
Luke skinął głową.
– Mógłbyś się tam zatrzymać? Chciałam kupić Rafaelowi ciepłe skarpety. Wiecznie

marzną mu stopy.

– Oczywiście, podjedziemy do centrum – zgodził się Luke.
W jadalni pojawił się Sam.
– Dzwoniła Shelly Hudson. Prosiła, bym przekazał, że myśli o tobie i że masz do niej

dzwonić, gdybyś potrzebowała pomocy w dowolnej sprawie.

~ To bardzo miła osoba – powiedziała Jade z uśmiechem.
– Bardzo miła i serdeczna – przytaknął Sam. – Czasami zajmowała się tobą, kiedy

chcieliśmy z Margaret wyjść gdzieś wieczorem.

– Zajmowała się mną?
– Owszem, od niemowlęcia aż do czasu kiedy mama cię wywiozła.
Jade zrobiła wielkie oczy.
– O rany... zmieniała mi pieluchy.
Obaj panowie wybuchli śmiechem na widok czerwonej jak burak Jade.
– Zaczekaj – zatrzymał córkę Sam. – Nie wychodź jeszcze. Mam coś dla ciebie – dodał i

wybiegł z pokoju. Wrócił po chwili z książeczką czekową i kartą kredytową.

– Proszę, kochanie. Już kilka dni temu miałem ci to dać i ciągle zapominałem.
– Co to jest? – zapytała Jade niezbyt roztropnie.
– Otworzyłem ci konto, możesz z niego korzystać, płacąc czekami, a karta pozwoli ci”

brać też pieniądze z mojego konta. Używaj jej, dopóki nie przyślą ci twojej. Co miesiąc będę
ci przekazywał pięć tysięcy dolarów. Nie musisz się martwić o pieniądze.

Jade oniemiała. Pięć tysięcy? Co miesiąc? Nigdy nie miała takich pieniędzy, nawet

podliczając zarobki z całego roku. Spoglądała to na książeczkę, to na Sama, w końcu
pokręciła głową z niedowierzaniem.

– Nie wiem, co powiedzieć. Mam jeszcze trochę pieniędzy ze sprzedaży moich obrazów.

Nie spodziewałam się...

Sam uśmiechnął się.
– Niech cię Bóg błogosławi, dziecko. Wiem, że nie musiałem tego robić, ale bardzo

chciałem, rozumiesz?

Jade spojrzała na Luke’a; pochłaniał ostatni omlet, który został na podgrzewaczu.

– Na ciebie nie mam co liczyć – mruknęła. Luke podniósł wzrok i wyszczerzył radośnie

zęby.

– A co ja mam do tego? To nie moja sprawa, chyba że Sam mnie adoptuje.
Kąciki ust miał umazane sokiem z truskawek. Jade przez chwilę wpatrywała się w

czerwone plamki, aż Luke’owi zrobiło się gorąco.

Głupek, kompletny głupek. Żadnej pomocy. Sama musi poradzić sobie z problemem.
– Nigdy, przez całe życie od nikogo nie przyjmowałam wsparcia – oznajmiła twardo.
Sam spochmurniał.
– To nie wsparcie, kochanie. Nie wolno ci tak tego traktować. Jesteś moją córką i mój

majątek należy tak samo do ciebie, jak do mnie.

Jade otworzyła powoli książeczkę czekową.
– Nigdy dotąd nie wypisywałam czeku. – Westchnęła. – Prawdę powiedziawszy, nigdy

nie miałam tyle pieniędzy, żeby otworzyć konto. Ciągle byliśmy w drodze, bez pracy, bez
stałego adresu...

Dopiero teraz do Sama dotarło coś, co powinien był przewidzieć.
– Przepraszam, nie pomyślałem. Straszny dureń ze mnie. Rozumiem, że nie masz prawa

jazdy, żadnego dowodu tożsamości, kompletnie nic, żadnej legitymacji szkolnej...

– Prawo jazdy? Nie umiem prowadzić, Sam. Nigdy nie siedziałam za kierownicą, bo niby

jakim cudem? A co do legitymacji szkolnej, nigdy nie chodziłam do żadnej szkoły, w
każdym razie nie do prawdziwej szkoły, jak inne dzieci.

– Nigdy? – zdumiał się Luke. – To jak nauczyłaś się czytać, liczyć...
– Na farmie Radosnych była pewna eksnauczycielka. Uczyła dzieci. Lekcje obywały się

nieregularnie, wszystko zależało od tego, w jakim stanie jest akurat nasza „pani”, ale czegoś
tam zdołała nas jednak nauczyć. Kiedy uciekliśmy, uzupełnialiśmy w miarę możliwości
wykształcenie. Rafael jest bardzo bystry, pojętny. On mnie uczył. Wiele się od niego
dowiedziałam. On... on wie wszystko.

Ogarnęły ją wyrzuty sumienia, że tkwi w domu i rozmawia o pieniądzach, o nauce,

zamiast czuwać przy łóżku Rafaela.

Na twarzy Luke’a malowało się coś pomiędzy wściekłością i przerażeniem. Gdyby tak

mógł dostać tego łotra Solomona w swoje ręce...

– Nie martw się – Samowi zrobiło się przykro, ale próbował zbagatelizować sprawę. –

Czekami zajmiemy się później, a na razie korzystaj z karty. Aha, zapomniałbym o PIN-ie...
Bardzo prosty: 7373. Luke, podjedziesz z Jade do bankomatu i pokażesz jej, jak się wybiera
gotówkę?

– Oczywiście.
Jade kręciło się w głowie. Posiadanie pieniędzy było bardziej skomplikowane, niż mogła

przypuszczać. PIN... PIN...

– 7373 – powtórzyła na głos. – A jeśli zapomnę? Sam uśmiechnął się.
– Nie zapomnisz. To data twoich urodzin.
– Ale ja urodziłam się w lipcu – bąknęła Jade. Nic już nie rozumiała.
Dla Luke’a była to ostatnia kropla, która przepełniła kielich goryczy.
– Sukinsyn – warknął i wyszedł z pokoju. Teraz Sam osłupiał.
– Nie znasz daty własnych urodzin?
– Może znałam, kiedy mama żyła. Po jej śmierci musiałam zapomnieć.
– Co roku urządzaliśmy wspaniałe przyjęcie. I znowu będziemy urządzać. – Sam uderzył

dłonią w stół. – Idź już, dziecko. Luke pewnie czeka na ciebie w samochodzie.

Jade włożyła do torebki książeczkę czekową, kartę, wstała od stołu. Sam odprowadził ją

do drzwi. Przed wyjściem odwróciła się jeszcze, uściskała go serdecznie i wybiegła, zanim
zdążył cokolwiek powiedzieć.

Luke siedział na stopniach przed wejściem do domu. Wstał na widok Jade, wyciągnął do

niej rękę. Ku swemu zdziwieniu Jade przyjęła jego dłoń i pozwoliła zaprowadzić się do
samochodu.

– Zapnij pas – przypomniał jej, otwierając drzwiczki, po czym przeszedł na drugą stronę

i usadowił się za kierownicą. Mimo że mógł już ruszać, siedział jeszcze przez chwilę
nieruchomo, zapatrzony w przestrzeń.

– Luke?
Drgnął, jakby budził się z transu, zapalił silnik, ale nie wrzucił biegu, nie nacisnął na gaz.
– Jade, czasami, kiedy cię słucham, kiedy cię obserwuję, serce mi się kraje. Mam

nadzieję, że któregoś dnia przestaniesz się bronić i pozwolisz, by ktoś cię pokochał, bo
zasługujesz na to, żeby być kochaną.

Bała się na niego spojrzeć, nie chciała, by dostrzegł w jej oczach, jak bardzo pragnęła

tego, o czym mówił.

– A jeśli nie będę w stanie odwzajemnić miłości? – Musiała to powiedzieć, musiała

wyrazić swoje lęki.

– Masz w sobie mnóstwo miłości, kochanie, musisz tylko dać jej ujście, nie bronić się,

nie zamykać w sobie.

– A jeśli miłość nigdy nie przyjdzie?
– Przyjdzie, kiedy będziesz gotowa – powiedział Luke i wrzucił bieg.

Johnny Newton siedział w wynajętym sedanie. Ustawił samochód tak, że sam nie będąc

widzianym, mógł obserwować, kto wchodzi do domu Cochrane’a i kto stamtąd wychodzi.
Dojrzał młodego mężczyznę i Jade Cochrane wsiadających do ciemnoczerwonego

sportowego wozu. Nie odjechali od razu, chwilę rozmawiali. Przyglądał się przez lornetkę
ich pełnym ekspresji, wyrażającym zmienne emocje twarzom.

– Wygląda na to, że ten facet chce cię przelecieć, dziecino – mruknął, trochę zły na

siebie, że dotąd nie nauczył się czytać z ruchu warg. Skierował teraz lornetkę na Jade i
gwizdnął cicho. – Warta jesteś zachodu, nie powiem.

Kiedy czerwony kabriolet ruszył, Johnny rzucił lornetkę na siedzenie, odliczył do trzech i

ruszył za nim, akurat w samą porę, by dojrzeć, gdzie skręcili. Jechał za kabrioletem,
starając się zachować bezpieczny dystans, tak by pozostać niezauważonym. Dzisiaj Jade
Cochrane była jeszcze bezpieczna, postanowił na razie jej nie tykać, ale wiedział już, jak
sprzątnąć Rafaela. Kłopot w tym, że chłopak nigdy nie był sam. Cały czas ktoś czuwał przy
jego łóżku, a Johnny, co zrozumiałe, nie potrzebował świadków. Wyczekiwanie zaczęło go
już nudzić. Liczył na łut szczęścia. Musi przecież nadarzyć się odpowiedni moment. Reszta
to kwestia umiejętnego wykorzystania okazji.

A jeśli chodzi o Jade... Był ciekaw, na ile może się do niej zbliżyć, nie wzbudzając

podejrzeń. Im dłużej rozmyślał o swoim zadaniu, tym bardziej był podekscytowany. Użyje
noża. Tak, nóż był doskonały. Stalowe ostrze zagłębia się miękko w ciało... dziewczyna
osuwa się na ziemię. Gdyby wiedział, że towarzyszący jej facet to eksgliniarz, obecnie
właściciel agencji detektywistycznej, zastanowiłby się dwa razy, zanim wymyśliłby taki
plan. Nie wiedział. Uwielbiał ryzyko, a to bywa zgubne.

Refleks światła słonecznego błysnął w lusterku wstecznym. Luke odruchowo podniósł

wzrok; za nimi jechał szary sedan, to od jego przedniej szyby odbijały się promienie. Luke
już z nawyku sprawdzał, czy ktoś nie siedzi mu na ogonie, ale nie przejął się specjalnie
wozem z tyłu. Zerknął na Jade, przeliczała dwudziestodolarowe banknoty, które przed
chwilą wybrała z bankomatu. Żałował, że nie ma kamery i nie może utrwalić oszołomienia i
radości Jade. Kilka puknięć w przyciski i oto była o trzysta dolarów bogatsza niż przed
chwilą. Nigdy wcześniej nie miała okazji korzystać z bankomatu i możliwości maszyny
najwyraźniej ją zafascynowały.

– Dojeżdżamy do centrum handlowego – powiedział Luke.
– Och! Świetnie. – Jade schowała pieniądze do torebki.
Luke wjechał na parking centrum, kierowca szarego sedana zrobił to samo, ale nie on

jeden. Na parking zjeżdżało chyba pięć czy sześć innych samochodów, więc Luke uznał, że
nie ma się czym przejmować.

– Chcesz kupić skarpety, tak?
Jade skinęła głową i przycisnęła torebkę z pieniędzmi do piersi.
Luke dwa razy okrążył parking, zanim wreszcie znalazł wolne miejsce w pobliżu

JCPenny’s. Tutaj Jade mogła kupić skarpety.

– Mamy miejsce! – zawołał radośnie na widok wyjeżdżającego właśnie samochodu.
Jade uśmiechnęła się.
– Niewiele trzeba, żeby cię zadowolić. Luke podniósł brew, niby to urażony.
– Ranisz mnie, kobieto. Sugerujesz, że jestem taki płytki i nieskomplikowany?
Jade parsknęła Śmiechem i Luke wzdrygnął się. Nagle poczuł się nagi, jakby wesoły

śmiech Jade go obnażał.

– Chodźmy po te skarpety – burknął.
Jade wysiadła z samochodu, mocno ściskając w dłoni torebkę.

Johnny Newton nie spuszczał oka ze śledzonej pary, widział, jak najpierw krążą w

poszukiwaniu miejsca, wysiadają i znikają w centrum. Domyślał się, był prawie pewien, że z
centrum pojadą do szpitala. Musi ich jakoś zatrzymać, zyskać trochę czasu. Musi dopaść
Rafaela, zanim zjawią się przy jego łóżku. Zaparkował na pierwszym wolnym miejscu,
wskoczył z samochodu, dopadł czerwonego kabrioletu. Rozejrzał się, czy nikt go nie
obserwuje, wyjął nóż z kieszeni, położył się na betonie i wsunął się najdalej, jak mógł pod
auto Luke’a.

Czuł przez ubranie gorąco bijące z nagrzanych płyt. Ostry zapach oleju i gumy

nieprzyjemnie drażnił nozdrza. Johnny znalazł linkę hamulcową. Kiedy ją przecinał,
usłyszał jakieś głosy w pobliżu, czyjś śmiech. Na stalowe ostrze kapnęło kilka kropel płynu
hamulcowego. Szybko zamknął nóż i wysunął się spod samochodu tak gwałtownie, że
wystraszył dwie pannice, które wracały z zakupami do swojego auta.

Dziewczyny pisnęły zgodnym chórem i przyspieszyły kroku.
– Buu! – zawołał niby zły czarodziej, zrywając się na równe nogi.
Panny rzuciły się biegiem przed siebie, a Johnny wybuchnął śmiechem. Zadowolony z

siebie ruszył z powrotem w stronę sedana. Wyjechał z parkingu, zanim wystraszone panny
dotarły do swojego samochodu. Teraz jak najszybciej powinien dotrzeć do szpitala i zakraść
się do pokoju Rafaela.

Jade co chwilę popatrywała na zegarek. Była niespokojna, denerwowała się, chciała jak

najszybciej wracać do Rafaela.

– Która godzina? – zapytała, kiedy wychodzili z centrum, jakby nie dowierzała swojemu

zegarkowi.

– Dochodzi dziesiąta.
– O Boże, to już trzy... prawie cztery godziny, jak zostawiłam Rafaela. A jeśli... „
– Z Rafaelem nie dzieje się nic złego – uspokoił ją Luke.

– Skąd wiesz?
– Gdyby się działo, zadzwoniliby ze szpitala do Sama, a Sam zadzwoniłby do mnie na

komórkę. A że Sam nie dzwoni, możemy spokojnie przyjąć, że nie dzieje się nic złego.
Proste.

– Och.
Wyjaśnienie Luke’a brzmiało sensownie, było zresztą tak oczywiste, że tylko

spanikowany umysł mógł nie wziąć go pod uwagę.

– Przepraszam – powiedziała cicho – ale każda chwila, kiedy jestem z dala od niego, to

czas bezpowrotnie stracony.

Głos się jej załamał, odwróciła głowę. I wtedy zobaczyła dziewczynkę stojącą przed

wejściem do centrum. Mała była najwyraźniej przerażona.

Zanim Jade zdążyła cokolwiek powiedzieć, Luke też dostrzegł dziewczynkę.
– Spójrz, Jade. Wygląda na to, że ten dzieciak się zgubił. Nie widzę przy niej nikogo

dorosłego.

– Ja też nie – przytaknęła Jade, rozejrzawszy się niespokojnie.
– No właśnie. – Luke podszedł do małej, przykucnął.
– Co się stało, maleńka? Potrzebujesz pomocy? – Dziewczynka, mogła mieć najwyżej

cztery lata, spojrzała na obcego mężczyznę i zasłoniła buzię rączkami.

– Mam na imię Luke – przedstawił się i dał znak Jade, żeby podeszła bliżej. – A to jest

moja przyjaciółka Jade. Zgubiłaś się?

Mała pociągnęła kilka razy nosem, opuściła rączki i przyjrzała się uważnie Luke’owi.

Widać uznała go za osobnika godnego zaufania, bo przemówiła.

– Nie. Mama się zgubiła – oznajmiła z powagą.
– Rozumiem... Jak się nazywasz?
– Melissa Joan Carter, ale tatuś nazywa mnie księżniczką.
Luke wyciągnął chusteczkę i wytarł łzy spływające po policzkach księżniczki.
– Może poszukamy jakiegoś miłego policjanta, który pomoże nam odnaleźć mamę? Co

na to powiesz, Melisso Joan Carter?

– Aha – przytaknęła mała i znowu pociągnęła nosem.
Całą trójką podeszli do ławki.
– Jak twoja mama ma na imię? – zagadnęła Jade.
– Mama.
Jade spróbowała inaczej sformułować pytanie:
– A jak tata mówi do mamy?
– Cukiereczku, a babcia mówi Faith.
– To już coś – mruknął Luke i zwrócił się do Melissy: – Znajdziemy mamę, ale najpierw

musimy znaleźć policjanta i powiedzieć mu, że się zgubiłaś, dobrze?

– Dobrze – przytaknęła dziewczynka i zanim Luke zdążył się zorientować, co się dzieje,

już siedziała mu na kolanach.

Wiedziony jakimś impulsem odgarnął jej włosy z czoła i pocałował w policzek.
– Nie płacz już, maleńka. Wszystko będzie dobrze.
– Zwrócił się do Jade: – Idź do centrum, skarbie, i poproś w informacji, żeby wezwali

kogoś z ochrony, a ja poczekam tu z małą, może jej mama się tu pokaże.

Luke widział, jak Jade wchodzi do centrum i podchodzi do informacji. Kiedy dziewczyna

z informacji spojrzała w jego stronę, pomachał jej. Dziewczyna odmachała i sięgnęła po
słuchawkę.

Jade wróciła na ławkę.
– Powiedziała, żebyśmy tu czekali.
– Zaczekamy, prawda, Melisso? Mała skinęła główką.
– Chcesz do mnie na kolana? – zapytała Jade, przekonana, że dziewczynka może trochę

bać się Luke’a i będzie czuła się pewniej w ramionach kobiety.

– Nie – oznajmiła mała zdecydowanym tonem.
– Ja go lubię.
Jade uśmiechnęła się. Chyba rzeczywiście od razu polubiła Luke’a, skoro z własnej

inicjatywy wdrapała mu się na kolana.

– Lubisz go?
– Aha.
– A dlaczego? – dociekała Jade.
– Bo jest większy niż ty i ładnie pachnie... jak mój tata.
Luke mrugnął do Jade, dumny jak paw, że zdobył zaufanie księżniczki.
– Widzisz, jestem wyższy od ciebie – powiedział chełpliwie.
– I pachniesz. Uuu... – dodała Jade.
Od kiedy ją poznał, chyba po raz pierwszy zdobyła się na żart.
– Ładnie pachnę, tak powiedziała Melissa. Nie przekręcaj jej stów – obruszył się.
– Przepraszam, nie dosłyszałam.
– Patrzcie – Luke wskazał w stronę wejścia do centrum. – Oto i policjant. Na pewno

pomoże nam odszukać twoją mamę, Melisso.

Mała z powagą pokiwała główką, jakby słowa Luke’a były wyrocznią. Była taka niewinna,

że Jade krajało się serce. Dzieci w tym wieku są jeszcze bardzo naiwne i ufne. Nie chciała
nawet myśleć, co mogłoby się stać, gdyby Melissę zaczepił jakiś łajdak. Miała dużo
szczęścia, że trafiła na uczciwych, przyzwoitych ludzi.

Ochroniarz zbliżył się do ławki.

– Reyes. Kogo tu mamy? Luke mignął swoja licencją.
– Luke Kelly z Kelly Securities.
– Co za zbieg okoliczności! Mój szwagier, Mel Holmes, pracuje u pana.
Luke pokiwał głową.
– Owszem, w księgowości – przytaknął i zwrócił się do małej: – Powiedz panu

policjantowi, jak się nazywasz, skarbie. On pomoże nam znaleźć twoją mamę.

Onieśmielona obecnością kolejnego obcego człowieka, Melissa wtuliła buzię w ramię

Luke’a.

Ten spojrzał na ochroniarza i wzruszył bezradnie ramionami.
– Powiedziała nam przed chwilą, że nazywa się Melissa Joan Carter, ale tata nazywa ją

księżniczką.

Ochroniarz uśmiechnął się.
– To jak będzie, księżniczko? Pójdziemy poszukać mamy?
Melissa objęła Luke’a za szyję i pokręciła energicznie główką.
Jade położyła dłoń na plecach małej i poczuła, że dziewczynka drży. Serce się jej

ścisnęło. Serdecznie współczuła Melissie, wiedziała doskonale, co to znaczy, kiedy nagle
małemu człowieczkowi zabraknie matczynej opieki. Różnica polegała na tym, że matka
Jade odeszła na zawsze.

– Może pójdziemy wszyscy, w czwórkę? – zwróciła się do ochroniarza. – Jej matka

pewnie umiera z niepokoju.

– Zapewne – powiedział Luke. – Aha, jej matka ma na imię Faith. Prawdopodobnie też

Carter, ale w dzisiejszych czasach nic nie wiadomo.

– Chodźmy zatem. – Reyes ruszył pierwszy, wskazując drogę do biura ochrony.
Ledwie uszli kilka kroków, odezwała się krótkofalówka Reyesa.
– Słucham, tu Dwight.
– Mamy kobietę, która szuka dziecka. Chciałem sprawdzić, czy to przypadkiem nie ta

twoja mała.

~ Jak się nazywa matka?
– Faith Carter.
Ochroniarz uśmiechnął się szeroko do Luke’a i uniósł kciuk.
– Powiedz jej, że znaleźliśmy córkę. Już ją prowadzę. Luke odetchnął z ulgą i mrugnął

do Jade.

– Widzisz, cuda jednak się zdarzają. Pokiwała głową w zamyśleniu. Jak też potoczyłoby

się jej życie, gdyby Sam znalazł ją równie łatwo jak Faith znalazła Melissę? Nie mogła
przestać o tym myśleć.

Zanim dotarli do biura ochrony, mała zdążyła się zaprzyjaźnić z Lukiem. Obejmowała go

za szyję i opowiadała z przejęciem o swojej rybce, która nazywała się Harry.

Z biura wypadła młoda kobieta i porwała dziewczynkę z ramion Luke’a.
– Maleńka... moja maleńka... wystraszyłaś mamę okropnie. – Spojrzała na Jade, na

Luke’a i rozpłakała się. – Nie wiem, jak wam dziękować, że się nią zaopiekowaliście.
Odwróciłam się na sekundę i już jej nie było. – Zamknęła oczy i przytuliła główkę córki do
policzka. – Boże, Boże, byłam taka przerażona. Myślałam... Bałam się, że... Nie wiem, co
bym zrobiła...

Jade dotknęła ramienia kobiety.
– Miała pani dużo szczęścia. Znalazł ją przyzwoity, dobry człowiek, ale nie zawsze tak się

zdarza, proszę mi wierzyć. Coś o tym wiem.

Kobieta przyjrzała się Jade uważnie.
– To pani, prawda? Widziałam pani zdjęcia w gazetach. Pani jest tą małą dziewczynką,

która zaginęła przed laty. – I znowu się rozpłakała. – Och, mój Boże, przez co też musiała
pani przejść. – Trzymając córkę na jednym ramieniu, wolną ręką objęła serdecznie Jade. –
Witaj w domu, kochanie. Witaj w domu.

W drodze do samochodu Jade nie mogła wykrztusić słowa. Dopiero po chwili

zorientowała się, że Luke trzymają za rękę. Nie próbowała się uwolnić, przeciwnie, mocno
zacisnęła palce wokół palców Luke’a.

Luke obserwował ją cały czas uważnie, pełen lęku, czy incydent z Melissą nie obudzi w

niej złych wspomnień. Wziął ją za rękę, bo objąć z pewnością by się nie pozwoliła. Był
zresztą niemal pewien, że nawet ten gest spotka się ze sprzeciwem. Kiedy Jade nie wyrwała
dłoni, poczuł, że chyba wie, co dzieje się teraz w jej głowie.

– Trzymaj się mnie, skarbie, a ja obiecuję, że już nigdy się nie zgubisz. Będę cię

pilnował.

Jade wzięła głęboki oddech, mocniej ścisnęła torbę z zakupami, uniosła brodę. Luke

miał rację, nie musiała już się bać. Jedyna zła rzecz, która ją czekała, jedyny cios, na
przyjęcie którego musiała się przygotować, to utrata Rafaela. Tak, musiała się przygotować,
ale nie chciała myśleć o tej nieuchronnej tragedii.

Johnny uwielbiał ten aspekt swojej pracy. Zastanawiał się, czy kiedyś, w którymś z

poprzednich wcieleń, nie był przypadkiem aktorem. Lubił kostiumy i maskarady, często
korzystał z przebrania, by łatwiej dosięgnąć ofiary. Teraz miał na sobie fartuch lekarski,
rękawiczki chirurgiczne i maseczkę. Ponieważ szedł na oddział zakaźny, założył nawet
jednorazowe pokrowce na buty. Tak przebrany znalazł się na szpitalnym korytarzu i bez
trudu wmieszał się w tłum zabieganego personelu medycznego.

Zastanawiał się, dlaczego położyli Rafaela na oddziale zakaźnym, skoro chłopak umierał

na raka wątroby i powinien leżeć na onkologii. W końcu doszedł do wniosku, że chodziło
zapewne o dobro pacjenta. Skoro stan był krytyczny, czyjeś kichnięcie mogło wywołać
zapalenie płuc, którego wycieńczony organizm już by nie zwalczył.

Wszedł na oddział pewien, że za chwilę będzie po wszystkim. Wykona zlecenie, ale

potrzyma jeszcze Lawsona w niepewności dzień, może dwa. Nie zamierzał zawiadamiać go
natychmiast, niech Wielki Frank potrzęsie się trochę ze strachu.

Dotarł do pokoju Rafaela, naciągnął maseczkę, wyprostował się, pchnął energicznie

drzwi i wkroczył do środka niczym lekarz. W pierwszej chwili trochę zbiła go z pantałyku
obecność pielęgniarki, ale po krótkim namyśle doszedł do wniosku, że może to i lepiej.

Siostra podniosła wzrok, wyraźnie zdziwiona.
– Słucham?
Johnny wskazał na kroplówkę, po czym wyjął pustą strzykawkę z kieszeni.
– Albo sama zrobi mu pani zastrzyk, albo się stąd usunie i pozwoli mi zająć się

chłopakiem.

Przerażona pielęgniarka rzuciła się do telefonu, żeby wezwać ochronę, ale Johnny był

szybszy. Skręcił jej kark równie błyskawicznie i łatwo, jak uśmiercił Mabel Tyler. Bezwładne
ciało osunęło się na podłogę.

– Bardzo dobrze – mruknął Johnny pod nosem. – Zaaplikujemy ci trochę powietrza w

żyłę i już po tobie, facet.

Rafael, choć oszołomiony środkami przeciwbólowymi, słyszał głos obcego, rozumiał

groźnie brzmiące słowa. Na wpół przytomny usiłował znaleźć przycisk z boku łóżka i
wezwać pielęgniarkę. Mężczyzna ujął jego rękę, wyrwał rurkę kroplówki z wenflonu i
próbował teraz umieścić w tym miejscu igłę pustej strzykawki.

Rafael czul, że dzieje się coś strasznego. Przeklinał swoją chorobę, niemoc, środki

przeciwbólowe. Był zupełnie bezradny, bezbronny.

– Kim jesteś? Czego chcesz?
Mężczyzna zaśmiał się i Rafaelowi na dźwięk tego śmiechu przeszły ciarki po grzbiecie.
– Nie bierz tego do siebie. To tylko zlecenie, mam robotę do wykonania.
Rafael oprzytomniał na tyle, by dojrzeć, jak mężczyzna wkłada igłę strzykawki do

wenflonu. Pusta strzykawka, wypełniona wyłącznie powietrzem. Kiedy to zobaczył, wiedział
już, że to koniec.

Ktoś kazał go zabić. Ale dlaczego? Pomyślał o artykułach w prasie, informacjach w

telewizji, o szumie wokół odnalezienia Jade, wywołanym przez media. To musiał być ktoś z
ich przeszłości. Ktoś, kto bał się, że zaczną mówić. Skoro ten ktoś chciał zabić jego, zapewne
zamierzał zabić również Jade.

Musiał ją uratować. Rozpaczliwie pragnął ją uchronić od śmierci i wiedział, że to

niemożliwe. Nie podda się tak łatwo, zgotuje mordercy prawdziwe piekło. To była ostatnia
myśl, jaka przemknęła mu przez głowę. Wyrwał wenflon z żyły, bluznęła krew – na pościel,
na podłogę, na Johnny’ego.

Johnny zaklął głośno. Na nic zdało się powietrze, które usiłował wpompować w

szczeniaka. Skąd mógł przypuszczać, że ten dogorywający sukinsyn będzie się bronił?

– Ty durniu – wycharczał, wyszarpnął z nosa Rafaela rurkę doprowadzającą tlen, i

zaczął go dusić.

Rafael wbił paznokcie w jego dłonie, rwał rękawiczki, drapał. Krew tryskała z otwartej

żyły, zalewała ich obu.

Johnny pomimo bólu coraz mocniej zaciskał dłonie na szyi Rafaela. Chłopak nagle

przestał walczyć, na jego twarzy pojawił się uśmiech. Wytrąciło to zupełnie Johnny’ego z
równowagi, bardziej niż gdyby ktoś wycelował mu pistolet między oczy, ale nie przestawał
dusić. Ściskał gardło Rafaela z całej siły, opętany żądzą mordu, nieprzytomny z wściekłości.

Jeszcze chwila i twarz szczeniaka stężała.
Było po wszystkim.
Johnny cofnął się o kilka kroków, omiótł pokój szybkim spojrzeniem, popatrzył po

sobie. Dopiero teraz dojrzał, że jest cały zbryzgany krwią.

Zaklął pod nosem.
Nie mógł tak wyjść, skrwawiony od stóp do głów. Musiał zrzucić przebranie i liczyć na

cud.

Zdjął fartuch, rękawiczki, maseczkę i wrzucił do pojemnika przy drzwiach. Spojrzał

jeszcze raz na chłopaka. Nie mógł zapomnieć jego uśmiechu. Czemu ten żałosny sukinsyn
się uśmiechał? Co go tak cieszyło, do diabła ciężkiego?

Rozdział 14

Luke i Jade dojeżdżali do ruchliwego skrzyżowania o kilka minut drogi od szpitala. Luke

nacisnął na hamulce, nic. Nacisnął kilka razy, mocno, do końca. Samochód nie zareagował.

– Cholera.
– Co się dzieje?
– Nawaliły hamulce – mruknął. – Trzymaj się. Jade nie zdążyła nawet się przestraszyć,

za to Luke był przerażony za nich oboje. Oparła dłonie o deskę rozdzielczą i zamknęła oczy.

Luke o centymetry minął samochód, który zatrzymał się na światłach, prześlizgnął się

między dwoma innymi, które zwalniały, i z rozmysłem uderzył bokiem w krawężnik.
Samochód sunął jeszcze przez chwilę, coraz wolniej, stanął, dopiero kiedy Luke zaciągnął
hamulec ręczny.

Po przeraźliwych chrzęstach i zgrzytach, po pisku trącej o asfalt gumy zaległa błoga

cisza. Jeszcze przed chwilą nie mieli żadnej gwarancji, że wyjdą cało z opresji. Teraz
siedzieli bez ruchu, wsłuchując się w przyspieszone bicie swoich serc, i patrzyli
niewidzącym wzrokiem na dym unoszący się spod maski.

Samochód otoczyła gromada łudzi, zaglądali przez szyby, pukali, krzyczeli jedno przez

drugie:

– Nic wam się nie stało? Nic się nie stało? Wszystko w porządku?
Luke chwycił Jade za ramię.
– Kochanie... Nic ci nie jest? Proszę, powiedz, że nic ci nie jest.
Jade oparła się o zagłówek fotela, wzięła głęboki oddech. Nie czuła bólu, nie krwawiła.

Chyba wszystko w porządku.

– Nic mi nie jest... Tak mi się wydaje. Co się stało?
– Nie wiem, ale zaraz się dowiem. Nie ruszaj się. Pomogę ci wysiąść.
Wysiadł i szybko obszedł samochód. Spod maski wydobywał się dym. Luke bał się, że

lada chwila może nastąpić eksplozja.

– Wezwałem już policję i karetkę – powiedział jakiś mężczyzna.
Luke skinął głową w podziękowaniu, jednym szarpnięciem otworzył drzwi od strony

pasażera, wyciągnął oszołomioną Jade, wziął ją na ręce i odszedł na bezpieczną odległość
od dymiącego samochodu.

– Potrafię chodzić – obruszyła się.
– Żartuj sobie, żartuj – sarknął, sadzając ją na trawie. – Nie ruszaj się, dopóki lekarz cię

nie obejrzy – nakazał.

Jade chwyciła go za rękę.

– Lukę, nie panikuj – próbowała przemawiać jak do dziecka. – Naprawdę nic mi nie

jest.

Luke zatrzyma! się, popatrzył na Jade, a kiedy się uśmiechnęła, odetchnął.
– Widzisz, jestem cała. Mam obie ręce, obie nogi, mówię, kręcę głową, mogę poruszać

palcami – pokpiwała.

Nachylił się nad nią bez słowa i pocałował w usta. Nie zdążyła ochłonąć z wrażenia,

kiedy odezwał się telefon komórkowy Luke’a.

Była zaszokowana jego gestem, ale chyba rozumiała, dlaczego tak się zachował.

Szczęśliwy, że nic się jej nie stało, wyraził to pocałunkiem. Nie było w tym nic z erotyzmu,
wyłącznie radość i ulga. A jednak nie mogła się powstrzymać, żeby nie dotknąć warg, jakby
oczekiwała, że przeszły jakąś metamorfozę.

Wargi jak wargi. Takie jak zawsze...
Jednak w psychice Jade zaszła przełomowa zmiana. Po raz pierwszy w życiu mężczyzna

nie budził w niej lęku i wstrętu. Nigdy nie była zadurzona, nigdy nie przeżyła szczenięcej
miłości i teraz nie wiedziała, jak określić to, co czuła.

Przeczesała drżącymi palcami włosy, oparła się o pień drzewa, próbując odzyskać

równowagę ducha.

Ktoś ją rozpoznał, ludzie najpierw zaczęli szeptać, potem rzucać głośne uwagi, cisnęli się

wokół niej zaciekawieni. Luke gdzieś zniknął, nie widziała go. Ogarnęła ją panika.

– Luke! Luke! – zawołała bezradnie.
Pojawił się natychmiast, nie wiadomo skąd, odpychając gapiów.
– Cofnąć się! Proszę odejść! – krzyczał, dopadł Jade i otoczył ją ramionami. – Co się z

wami dzieje, ludzie? Odejdźcie, do diabła!

Nadjechał radiowóz, zaraz potem karetka. Jeden z policjantów rozpoznał Luke’a i

szybko uporał się z gromadą ciekawskich.

– To twój wóz, Kelly?
– Owszem. Mam do was wielką prośbę. Zaholujcie go do siebie i niech ludzie z waszego

laboratorium sprawdzą, czy ktoś przy nim nie majstrował.

Policjant spochmurniał. – Poważnie?
– Najpoważniej w świecie – mruknął Luke. – Zadzwonię do ciebie później.
Na słowo „zadzwonię” Jade przypomniała sobie, że Luke przed chwilą odebrał telefon.

Musiała się dowiedzieć, czy nie chodziło o Rafaela, chciała się upewnić, czy nie stało się nic
złego...

– Luke?
Pośród hałasu, zamieszania wyraźnie usłyszał swoje imię. Jade nie była tępa, czuła, że

poza ich wypadkiem coś jeszcze się wydarzyło.

– Tak. skarbie?
– Co się dzieje?
– Nie teraz. – Pociągnął ją do jednego z kilku stojących przy wraku wozów policyjnych i

niemal wepchnął do środka. Wóz zawrócił i ruszył tą samą drogą, którą kilka minut
wcześniej nadjechali.

– Luke! Musimy do szpitala. On jedzie w złym kierunku.
Luke’owi zbierało się na mdłości. Nie wiedział, co się dzieje, ale wszystko wskazywało na

to, że życie Jade jest w niebezpieczeństwie.

– Skarbie, nie możemy teraz jechać do szpitala. O ile Jade jeszcze przed chwilą była

tylko zdezorientowana, teraz się zaniepokoiła.

– Możemy. Musimy tam jechać! Muszę zobaczyć Rafaela. Muszę dać mu skarpety. –

Przypomniała sobie, że skarpety zostały w samochodzie Luke’a. – Musimy po nie wrócić,
zostawiłam je w samochodzie. Mówiłam ci, że Rafael ciągle ma zimne stopy.

– Coś się stało. Musimy jechać do domu. – Tyle zdołał powiedzieć.
Jade zaczęła się trząść.
– Kłamiesz. Obiecywałeś, że nigdy mnie nie okłamiesz. Pamiętasz?
Luke objął ją. Dlaczego przeklęty los tak okrutnie doświadcza tę dziewczynę?
– Nie kłamię. Powiedziałem tylko, że nie możemy jechać do szpitala i to prawda. Nie

możemy tam jechać.

Jade odsunęła się od Luke’a, wcisnęła się w kąt siedzenia, miała łzy w oczach.
– Dlaczego? Powiedz, do cholery, dlaczego nie możemy tam jechać, Kelly?
Luke wzdrygnął się. W uszach dźwięczały mu słowa Sama, słowa, w które ciągle nie był

w stanie uwierzyć.

– Słyszałaś, że zadzwonił mój telefon? Jade skinęła głową.
– To był Sam.
Jade drżała na całym ciele, nie była w stanie oddychać, ale musiała wysłuchać tego, co

Luke miał do powiedzenia.

Luke jeszcze się wahał. Kiedy powtórzy, co usłyszał od Sama, słowa staną się

rzeczywistością, już nie będzie mógł ich cofnąć.

– Dzwonili ze szpitala.
Twarz Jade poszarzała. Przez chwilę dziewczyna siedziała bez ruchu, zmartwiała, a

potem zaczęła się kołysać w przód i w tył, jak wtedy, kiedy opowiadała Luke’owi o swoim
dzieciństwie. Tak bardzo chciał, żeby był z nimi teraz Michael Tessler. Nie wiedział, jak
zareaguje Jade, kiedy powie jej, co usłyszał od Sama.

– On nie żyje... tak? Umarł, a mnie przy nim nie było.
Luke westchnął.

– Tak, Jade, Rafael nie żyje. Jade nie odezwała się ani słowem.
– To nie wszystko – ciągnął Luke zdławionym głosem.
– Jak to, nie wszystko? Rafael umarł. Koniec. Może być coś jeszcze?
– Rafael zginął. Został zamordowany.
Jade głowa odskoczyła do tyłu, jakby ktoś zdzielił ją między oczy.
– To jakaś pomyłka. Na pewno nie chodzi o Rafaela. Musimy jechać do szpitala i

sprawdzić – powiedziała stanowczym tonem.

– Nic nie będziemy sprawdzać. Nie ma mowy o pomyłce. Ktoś zakradł się do jego

pokoju, zabił pielęgniarkę, potem Rafaela. Rafael się bronił, stawiał opór, próbował
walczyć. Policja nie zna szczegółów, ale mają nagranie z kamer monitorujących. Po
obejrzeniu kasety będą wiedzieli coś więcej.

Jade pokręciła głową i zasłoniła uszy dłońmi.
– Nie słyszę cię – powiedziała. – Nie chcę cię słuchać.
– Tak mi przykro, Jade. Tak bardzo przykro. Zaczęła łkać, zawodziła. Z jej gardła

wydobywał się przerażający, monotonny, wwiercający się w mózg dźwięk.

Luke przesunął się i wziął ją w ramiona. Szarpała się przez chwilę, w końcu osłabła,

uszła z niej resztka energii. Kiedy jej głowa opadła na ramię Luke’a, pomyślał, że zemdlała.
Nie, nie zemdlała, zaczęła mówić:

– Artykuły... zdjęcia w gazetach. Tyle lat ukrywaliśmy się, cały czas uciekaliśmy,

przenosiliśmy się z miejsca na miejsce. A kiedy wreszcie znaleźliśmy dom, schronienie...

Luke zmarszczył czoło.
– Myślisz, że to zrobił ten człowiek, o którym mi opowiadałaś? Solomon?
– Nie wiem, może, nie powinnam była zostawiać Rafaela ani na chwilę samego. Gdybym

przy nim była, żyłby teraz.

– Nie, Jade. Nie powstrzymałabyś mordercy, skoro pielęgniarka go nie powstrzymała.

Broniła Rafaela i zginęła. Zabiłby i ciebie. Chyba nawet próbował. Rano hamulce w moim
samochodzie były sprawne. Nigdy nie miałem z nimi żadnych kłopotów. Aż do dzisiejszego
dnia. Po tym, co się stało z Rafaelem, nie uwierzę, że to przypadek.

Jade zasłoniła usta dłonią, tłumiąc wzbierający w piersi krzyk.
– Mam przyjaciół w policji – mówił Luke. – Obejrzą dokładnie moje auto. Podejrzewam,

że ktoś celowo uszkodził przewód hamulcowy, chciał spowodować wypadek.

Zanim radiowóz zatrzymał się przed domem Cochrane’a, Jade zemdlała. Sam musiał

czekać przy oknie, bo natychmiast otworzył drzwi i Luke wniósł ją do środka.

– Wezwij Tesslera – zwrócił się do Sama i ruszył z Jade na rękach na górę, do jej pokoju.

Sam poszedł za nim, pomógł ułożyć nieprzytomną córkę w łóżku.

– Nie mogę wezwać Tesslera ~ powiedział. – Jest w szpitalu, razem z policją. Był im tam

potrzebny. Zadzwoniłem do Antonii DiMatto. Obiecała przyjechać tak szybko, jak to
możliwe.

Luke, który właśnie zdejmował Jade buty, podniósł głowę.
– Kto to?
– Psychiatra. I przyjaciółka.
Luke odgarnął Jade włosy z twarzy i okrył ją pledem. Ciągle brzmiały mu w uszach jej

słowa. Dopóki uciekali, byli w stanie uniknąć niebezpieczeństwa. Niedobrze robiło mu się
na myśl, że mogła mieć rację. Przysiadł na brzegu łóżka i podniósł wzrok na Sama.

– Dobry Boże, co my zrobiliśmy najlepszego?
– Jak to?
– Kiedy Jade usłyszała o Rafaelu, zupełnie się rozsypała. Uważa, że Rafaela zabił ktoś w

taki czy inny sposób związany niegdyś z Radosnymi.

– Absurd.
Luke pokręcił głową.
– Niekoniecznie. Zastanów się. Oboje przeszli przez piekło. Oglądali rzeczy, których nikt

nie powinien oglądać, nawet człowiek dorosły, o mocnej psychice, a oni oboje byli jeszcze
dziećmi.

– O czym ty mówisz? – zaniepokoił się Sam.
Kiedy Jade pytała Luke’a, czy powtórzy jej wyznanie Samowi, nie był pewien, jak

postąpi. Teraz nie miał już wątpliwości. Ze względu na bezpieczeństwo Jade Sam powinien
poznać jej przeszłość.

– Wyjdźmy na korytarz – poprosił Luke. – Muszę ci coś powiedzieć.
Sam wyszedł bez dalszych pytań.
Kiedy Luke skończył mówić, Sam był blady jak ściana, ręce mu się trzęsły. Stał przez

chwilę bez ruchu, po czym odwrócił się i zszedł na dół.

– Sam? Dokąd idziesz, co chcesz zrobić? – zawołał za rum Luke.
Sam nie odpowiedział.
Luke zawahał się. Iść za Samem czy zostać z Jade? Zajrzał do pokoju. Leżała na łóżku

bez ruchu, z zamkniętymi oczami. Pełen lęku o Sama zbiegł na parter. Znalazł przyjaciela w
bibliotece, gdzie Sam zdejmował ze ściany portret Ivy.

– Co ty robisz?
– Ta kobieta nie zasługuje na pamięć – wycedził Sam. – Nie chcę więcej widzieć jej

twarzy. Z całym rozmysłem wystawiła naszą córkę na najgorsze rzeczy, skazała ją na
koszmar. Skoro dusiła się w domu, nie mogła tu wytrzymać, wolała zadać się z otępiałymi
od narkotyków idiotami, którzy nie odróżniali rzeczywistości od zwidów, trudno, jej
sprawa. Ale powinna mieć na tyle kobiecej wrażliwości, na Boga, nie... powinna mieć na

tyle matczynego instynktu, by nie zabierać ze sobą dziecka.

Głos mu się załamał, opuścił głowę i zaczął łkać.
– Chryste, Luke... Gdybym mógł dostać tych łajdaków, zabiłbym ich wszystkich, jednego

po drugim, gołymi rękoma.

– Wiem, Sam. Ja czuję to samo, ale nie zmienimy przeszłości. Co się stało, to się nie

odstanie. Jedno, co możemy uczynić, to zapewnić Jade bezpieczną, szczęśliwą przyszłość.

Sam przesunął dłonią po twarzy, próbował się uspokoić, opanować, choć nie było to

łatwe.

– Tak, tak – przytaknął – ale nie mogę się pogodzić z tym, co mi powiedziałeś. Była

przecież dzieckiem... tylko dzieckiem. Jak dorosły człowiek może wyrządzić dziecku taką
krzywdę?

– Nie wiem. Niech Bóg przebaczy tym łajdakom, boja nie potrafię. Jeśli kiedyś spotkam

któregoś z tych sukinsynów, pożałuje, że się w ogóle urodził.

Rozległ się dzwonek przy drzwiach. Oby to była wezwana przez Sama pani doktor,

pomyślał Luke z nadzieją. Jeśli to ona, Velma ją wprowadzi. Jade naprawdę potrzebowała
pomocy.

– Pójdę otworzyć. – Sam nie chciał czekać, aż Velma przyjmie gościa. – Ty idź do Jade –

dodał. – Nie chcę się jej pokazywać w takim stanie. Gotowa jeszcze pomyśleć, że mam do
niej żal, a to przecież nieprawda.

– Już idę – powiedział Luke, ruszając ku schodom.

Głębokie zadrapania na dłoniach Johnny’ego Newtona wreszcie przestały krwawić, ale

nadał czuł piekący ból. Jak tylko wróci do domu Mabel, opatrzy poranione ręce. Na pewno
znajdzie coś do przemycia ran, jakieś plastry, opatrunki. Starsze panie lubią mieć dobrze
zaopatrzoną apteczkę.

Jadąc ulicami St. Louis, odtwarzał w myślach to, co się stało. Nie był zadowolony,

wszystko miało odbyć się sprawniej, inaczej rzecz planował, chociaż z pielęgniarką, trzeba
przyznać, poszło mu gładko. Nie spodziewał się, że zastanie kogoś w pokoju Rafaela. Jedna
ofiara więcej była dla Johnny’ego czymś w rodzaju nieoczekiwanej premii, miłej
niespodzianki. Zadawanie śmierci wprawiało go w euforię, kochał to.

Rafael, niestety, popsuł mu przyjemność. Szczeniak mało że się opierał, to jeszcze

obryzgał go krwią. Johnny lubił przelewać czyjąś krew, owszem, ale nie znosił się w niej
babrać. Tak czy inaczej już po wszystkim. Mały sukinsyn wiedział, że przyszedł jego koniec,
zawsze to jakaś satysfakcja. Ciągle miał przed oczami uśmiechniętą twarz Rafaela. Skąd ten
uśmiech, do diabła? Johnny doszedł w końcu do wniosku, że skracając mu cierpienie, zrobił
szczeniakowi przysługę. Zamiast zdychać powoli na raka, Rafael zginął szybką śmiercią.

Po kilku minutach skręcił na podjazd domu, wstawił wóz do garażu i skierował się do

drzwi kuchennych, gdy usłyszał za plecami czyjś głos.

– Proszę pana! Zamarł.
– Proszę pana! Proszę pana!
Odwrócił się powoli, dłoń wsunął pod marynarkę, gdzie tkwił pistolet. Na widok

rozebranego do pasa, opartego o kosiarkę nastolatka odetchnął. Dopiero teraz poczuł
zapach świeżo skoszonej trawy, wcześniej nie zwrócił na niego uwagi.

– Przepraszam – bąknął. – Do mnie mówiłeś? Chłopiec skinął głową.
– Jestem Kevin. Skończyłem kosić trawnik, dzwoniłem do drzwi, pukałem, ale pani

Tyler nie otworzyła. Powinna mi zapłacić za robotę.

– Oczywiście, oczywiście – zgodził się Johnny. – Zaraz zobaczę, co się dzieje z ciocią

Mabel. Ostatnio słuch bardzo się jej pogorszył. Pewnie nie słyszała twojego pukania.

– Nie ma sprawy, zaczekam. – Chłopiec usiadł na ławce w cieniu drzewa.
W tejże chwili Johnny uświadomił sobie, że raczej nie porozmawia z Mabel i nie dowie

się, ile ma zapłacić chłopcu.

– Ile ci się należy, mały?
– Czterdzieści papierów. Johnny wyciągnął portfel.
– Wiesz co, ja ci zapłacę i nie będę ciotce zawracał głowy. Jeśli ucięła sobie drzemkę,

wolałbym jej nie budzić.

– W porządku – zgodził się Kevin. – Rany, co się panu stało? – zawołał, odbierając

pieniądze z rąk Johnny’ego.

– O czym mówisz?
Kevin wskazał na koszulę Johnny’ego.
– Jest pan cały we krwi.
– Ach, to głupstwo. Mały krwotok z nosa. – Johnny machnął lekceważąco dłonią. –

Często mi się to zdarza. Skutek złych nawyków z przeszłości.

– To znaczy?
– Za bardzo lubiłem białą damę.
Chłopiec kiwnął głową, ale najwyraźniej nie rozumiał, o co chodzi.
– Wiesz, hera, te rzeczy – wyjaśnił Johnny. – Pamiętaj, nigdy nie wąchaj tego świństwa.

Rozwala nie tylko nos, ale i mózg.

– Aha – bąknął Kevin, wsunął pieniądze do kieszeni i podszedł do kosiarki.
Johnny odczekał, aż dzieciak i jego kosiarka znikną z pola widzenia, dopiero wtedy

wszedł do domu. Zamknął drzwi na zamek i zaczął kląć jak szewc. Zawsze przywiązywał
ogromną wagę do detali, powinien był przewidzieć, że taka osoba jak Mabel Tyler, zamożna
i wiekowa, nie będzie sama kosiła trawy. Przestraszył się, że być może przeoczył coś jeszcze.

Jeśli tak, powinien jak najszybciej zlikwidować Jade Cochrane i znikać. Nie mógł bez końca
tkwić w domu Mabel i wystawiać się na ryzyko.

Szybko zrzucił ubranie i wszedł pod prysznic. Podrażnione mydłem zadrapania piekły

niemiłosiernie. Nie przestając przeklinać, umył się, zakręcił wodę, wytarł do sucha, włożył
czyste rzeczy, poszedł do kuchni przygotować sobie coś niewielkiego do jedzenia. Potem z
talerzem w jednej ręce, lornetką w drugiej oraz puszką pod pachą zajął stanowisko
obserwacyjne przy oknie w saloniku. Talerz z wędliną i krakersami postawił na stoliku obok
fotela, otworzył colę i upił solidny łyk.

Beknął głośno, kiedy bąbelki spłynęły do żołądka, i podniósł lornetkę do oczu. Akurat

zdążył wyregulować ostrość, gdy pod dom Sama Cochrane’a podjechały dwa radiowozy.
Uniósł brew, po omacku sięgnął po plasterek wędliny i zaczął przeżuwać z zamkniętymi, a
jakże, ustami, jak uczyła go mamusia; nieładnie jest mlaskać przy jedzeniu.

Na podjeździe Cochrane’a pojawił się kolejny, trzeci już samochód i Johnny skierował

lornetkę na tablicę rejestracyjną.

HE A DDR.
Dobrą chwilę zastanawiał się, co to może znaczyć, wreszcie odcyfrował litery: „DR” –

lekarz, „HEAD” – głowa. A więc auto należało do psychiatry. Uśmiechnął się szeroko,
odłożył lornetkę i wymiótł do czysta, co miał na talerzu.

– Wygląda na to, że ktoś wpadł w histerię na wiadomość o nagłej śmierci drogiego

chłopaczka. Smutna sprawa.

Dokończył colę, zgniótł puszkę i rzucił ją do ozdobnego kosza stojącego w kącie.
– Dwa punkty – ryknął radośnie, kiedy puszka zgrabnie wylądowała w koszu, po czym

wstał i zaniósł pusty talerz do kuchni.

Kiedy go umył, ruszył do łazienki w poszukiwaniu jakiegoś antyseptyku i plastrów.

Przemyt zadrapania, opatrzył je i od razu poczuł się lepiej. Był najedzony, rany już nie
bolały, połowę zlecenia wykonał, świat wydawał się piękny.

Wieczorem spróbuje dostać się do domu Cochrane’a. Poczuł miły dreszcz podniecenia

na myśl o ryzyku, jakie miał podjąć za kilka godzin. Ryzyko. Tego mu brakowało w
ostatnich latach. Był za dobry w swoim fachu, zabijanie stało się śmiesznie łatwe, tak łatwe,
że przestało sprawiać mu satysfakcję. Co to za przyjemność zastrzelić Jade Cochrane z
ukrycia, przy użyciu karabinka z lunetą? Banał. Nuda. Pszenna bułka o smaku waty. Co
innego dostać się do jej domu. Wejść po tych samych schodach, po których ona wchodziła.
Dotykać rzeczy, których dotykała. Oddychać tym samym powietrzem, którym ona
oddychała. A potem zabić ją w jej własnym łóżku, wiedząc, że gdzieś tuż obok śpi jej ojciec.
Tak, to się Johnny’emu podobało, to go kręciło. Tu robota zaczynała mu sprawiać wielką
przyjemność.

Nie mógł się doczekać, kiedy przystąpi do realizacji swojego planu.

Gdy Jade Cochrane zniknęła, Earl Walters był zwykłym krawężnikiem. Po trzydziestu

latach sumiennej pracy dosłużył się stanowiska szefa policji St. Louis, zaskarbił sobie też
przyjaźń Sama Cochrane’a. Jak wszyscy mieszkańcy miasta, którzy pamiętali rozpacz
młodego ojca bezskutecznie usiłującego odnaleźć żonę i córkę, cieszył się z powrotu Jade
pod rodzinny dach. Nie wiedział nic o chłopcu, który zjawił się razem z nią, ale nie miało to
żadnego znaczenia. Ważne, że mała dziewczynka sprzed lat, teraz dorosła kobieta, w końcu
wróciła do domu.

Ogłuszyła go wiadomość o podwójnym morderstwie w szpitalu. Jakiś łajdak wchodzi na

oddział zamknięty, popełnia wstrętną zbrodnię i umyka przez nikogo nie zauważony. Nie,
tego Earl nie zamierzał puścić płazem. Burmistrz naciskał, domagał się stanowczej i
skutecznej akcji ze strony policji. Od chwili kiedy odkryto ciała, telefony na biurku Earla nie
przestawały dzwonić. Jakby tego było mało, wiadomość błyskawicznie przedostała się do
mediów, które tylko czekały na kolejną sensację. Snuto rozmaite domysły, kto i dlaczego
zabił przyjaciela panny Cochrane. Od razu zrodziły się plotki. Jaką przeszłość musiała mieć
ta dwójka, jakie grzechy na sumieniu, jakie tajemnice, skoro doszło do morderstwa?

Earl dobrze znał Sama i rozumiał, z jak bolesną, a zarazem delikatną sprawą ma do

czynienia. Dlatego postanowił osobiście pokierować dochodzeniem.

Velma była wykończona. Nie reagowała już na dzwonki, przestała otwierać drzwi i

schroniła się w kuchni. Luke zadzwonił do swojego biura i pół godziny później obu wejść do
domu Sama strzegło dwóch potężnych i groźnych ochroniarzy, dwóch innych zajęło
strategiczne pozycje – jeden przy bramie na tyłach ogrodu, drugi na podjeździe przed
domem. Teraz nikt niepożądany nie mógł przedostać się do rezydencji. Zamknięci niczym
w warownej twierdzy Sam i Luke nie odbierali nawet telefonów, siłą rzeczy także tych z
policji. Dlatego pod dom podjechały w końcu dwa radiowozy.

Earl cierpliwie naciskał dzwonek. Drzwi wreszcie się otworzyły i zwalisty osiłek poprosił

go uprzejmie, żeby spadał. Tu Earl zmuszony był mignąć blachą i równie uprzejmie
poinformować bysia, że musi widzieć się z Samem.

Łaskawie został wpuszczony do holu i polecono mu czekać.
Nie zdążył się zdenerwować, bo już po chwili Sam pojawił się u szczytu schodów.
– Earl! Spodziewałem się kogoś z od was, ale nie przypuszczałem, że pojawisz się

osobiście. Już myślałem, że przyrosłeś do swojego fotela.

Earl uśmiechnął się szeroko. Zdążył się już przez lata przyzwyczaić do kpin Sama.

– Niestety, nie mogę powiedzieć, że przychodzę z wizytą towarzyską. Muszę z tobą

porozmawiać.

– Rozumiem. Przejdziemy do biblioteki?
– Mógłbyś poprosić córkę, żeby do nas dołączyła? Sam spochmurniał.
– Moja córka właśnie się zastanawia, czy ma ochotę nadal chodzić po tym świecie i

uczestniczyć w zwykłych zajęciach rodzaju ludzkiego.

– A niech to. Przepraszam – zmitygował się Earl. – Ale to naprawdę ważne. Pozwolisz

mi zamienić z nią kilka słów?

Sam wzruszył ramionami.
– Jest u niej teraz lekarka. Jeśli pozwoli ci porozmawiać z Jade, spróbuj.
– Dzięki – powiedział Earl. – Prowadź.
Kiedy weszli na piętro, Earl usłyszał płacz. Poczuł się trochę niewyraźnie i pomyślał, że

postąpił słusznie, rezygnując z czynnej służby i wybierając pracę za biurkiem. Nie ma nic
gorszego niż patrzeć na rozpacz bliskich ofiary.

Przesunął dłonią po twarzy, jakby chciał dodać sobie odwagi. Włożył do ust dwie

miętówki i zaczął szukać po kieszeniach chusteczki, żeby wytrzeć pot z czoła, ale jej nie
znalazł. Zaklął w duchu. Czuł się coraz bardziej nieswojo, okropnie, jak intruz, bezduszny
natręt rozdrapujący cudze rany.

– To tutaj – powiedział Sam, właściwie niepotrzebnie, bo łkanie dochodzące z pokoju

wskazywało w dojmujący sposób, że stanęli przed drzwiami Jade. – Luke z nią jest.

Earl uniósł brwi.
– Luke Kelly z Kelly Securities?
– Ten sam.
– To jego wynająłeś, żeby odnalazł Jade?
– Można tak powiedzieć.
– Ciągle korzystasz z jego usług, jak widzę. Ci faceci, którzy obstawiają dom... Przed

czym chronią twoją córkę?

Sam odwrócił się, wyraźnie zirytowany.
– Przed dziennikarzami, ekipami telewizyjnymi, przed całą tą bandą, która nie rozumie,

co to dobre wychowanie. Nie możemy pokazać się na ulicy, żeby od razu nie wzbudzić
sensacji.

Earl poczerwieniał. Właściwie mógł, powinien był spodziewać się takiej właśnie reakcji.

Doskonale rozumiał złość i gorycz Sama.

– Wybacz, ale musimy dojść powodu tych morderstw. Jade może nam bardzo pomóc.
– Jesteś pewien, że mordercy chodziło o Rafaela, nie o pielęgniarkę? Może chłopiec był

tylko świadkiem i dlatego musiał zginąć. Braliście pod uwagę taką ewentualność?

Earl spochmurniał jeszcze bardziej.
– Owszem, braliśmy, i zaręczam ci, że chodziło jednak o chłopca.
– Skąd wiesz?
– Bo kobieta zginęła szybko, cicho, chyba nawet nie cierpiała. Rafael był oszołomiony

środkami przeciwbólowymi. Gdyby morderca uciekł, nie wiedziałby nawet, że została
zabita. Nie, ten człowiek chciał pozbyć się Rafaela. Zadał mu brutalną śmierć. Chłopak
próbował się bronić. Drapał. Znaleźliśmy naskórek tamtego pod jego paznokciami, krwawe
wylewy podskórne. Został uduszony. Musiał się bardzo męczyć. To on był celem.

– Boże wielki – szepnął Sam, kładąc płasko dłoń na drzwiach, jakby chciał powstrzymać

demony mogące zagrażać Jade. Spojrzał na Earla. – Nie mów jej tego. Nie powinna znać
szczegółów. Nie teraz. Może nigdy nie powinna się dowiedzieć, jak umarł Rafael.

Earl skinął głową i kiedy Sam otworzył drzwi, ujrzał szczupłą, czarnowłosą dziewczynę

zwiniętą na łóżku w pozycji embrionalnej. Przy oknie stał mężczyzna, ciemna sylwetka w
prostokącie światła. Mężczyzna zrobił kilka kroków i Earl rozpoznał Luke’a Kelly’ego.

– Co on tu robi? – zwróci! się Lukę do Sama, ignorując nieproszonego gościa.
– Chce porozmawiać z Jade.
– Oszaleliście obaj? – syknął Luke. – Ona nie jest w stanie z nikim rozmawiać.
– Posłuchaj, Kelly, im szybciej z nią porozmawiam, tym lepiej dla wszystkich –

próbował tłumaczyć Earl. – W tej chwili błądzimy po omacku. Wiemy tylko tyle, że na
oddział zamknięty wszedł nikomu nieznany facet w kitlu lekarskim.

Luke pokręcił głową.
– Będziecie wiedzieć więcej, jak sprawdzicie odciski palców na przewodach

hamulcowych w moim samochodzie.

– Co masz na myśli?
~ Zdarzył się wypadek. Dokładnie w tym samym czasie, kiedy morderca wkradł się na

oddział – wyjaśnił Sam.

– Co ma jedno do drugiego? – zdziwił się Earl.
– Moim zdaniem ktoś celowo uszkodził hamulce w moim wozie. Nie wiem, czy chciał

nam tylko uniemożliwić dojazd do szpitala, czy zamierzał zabić Jade.

Earl wyjął z kieszeni pastylki miętowe, włożył jedną do ust. W tej chwili najchętniej

zamiast miętusa połknąłby cyjanek.

– Nie wiedziałem o wypadku, ale zajmę się tą sprawą. W tej sytuacji tym bardziej muszę

porozmawiać z Jade. Gdzie lekarka?

W tej samej chwili otworzyły się drzwi od łazienki i w progu pojawiła się pani doktor z

ręcznikiem w dłoni: niska, ciemnowłosa, krótko ostrzyżona kobieta z nieskazitelnym
makijażem, w doskonale skrojonym, oliwkowym kostiumie. Earl Walters rozpoznał ją i

skinął głową.

– Witaj, Antonio.
Pani doktor spojrzała z troską na leżącą nieruchomo Jade.
– Wybrałeś nie najlepszy czas – stwierdziła bez ogródek.
Earl nie lubił jej od czasu, kiedy powiedziała mu, że powinien się leczyć, bo z jego głową

jest coś nie w porządku. Obraził się i odtąd miał z Antonią na pieńku.

– Nie ma dobrego czasu na rozmowy z bliskimi ofiary – powiedział z silnym

postanowieniem, że nie pozwoli się zbyć.

Jade obróciła się, podniosła i usiadła na brzegu łóżka. Miała zapuchnięte oczy, twarz

wilgotną od łez.

Luke usiadł obok niej, pochylił się i szepnął jej coś do ucha. Co, tego Earl oczywiście nie

słyszał, w każdym razie posłała natrętowi takie spojrzenie, że teraz najchętniej by się
wycofał i oddał sprawę chłopcom z wydziału zabójstw.

– Proszę przyjąć wyrazy współczucia, panno Cochrane – wykrztusił.
Jade wzięła głęboki oddech i po chwili wahania ukryła twarz w dłoniach.
Earl pomyślał, że jeśli dziewczyna znowu zacznie płakać, przeprosi ją i pójdzie sobie w

diabły. Ku jego zaskoczeniu Jade nie miała zamiaru płakać, zbierała siły do rozmowy.

– Dziękuję – powiedziała cicho.
Antonia DiMatto usiadła po drugiej stronie Jade i podała jej przyniesiony z łazienki

zwilżony ręcznik.

– Wytrzyj twarz, moja droga. Od razu lepiej się poczujesz.
– Gdyby ręcznik mógł pomóc...
– A jednak zrób to.
Jade przetarła mokrą od łez twarz. Rzeczywiście, poczuła się trochę lepiej.
Earl usiadł w fotelu, pochylił się, oparł łokcie na kolanach.
– Chciałbym zadać pani kilka pytań – zaczął. Na twarzy Jade odmalowało się

przerażenie.

– Jest pan dziennikarzem?
– Nie, Boże uchowaj! – zawołał Earl i dopiero teraz się zreflektował.
– Przepraszam. Powinienem był się przedstawić. – Wyjął swoją odznakę. – Earl

Walters, szef policji St. Louis i przyjaciel pani ojca.

Jade zerknęła na Sama, szukając u niego potwierdzenia. Sam skinął głową.
– Nie wiem, kto zabił Rafiego – powiedziała i głos uwiązł jej w gardle.
Earl przysunął się z fotelem bliżej łóżka.
– Czy jakieś zdarzenia z waszej przeszłości mogły sprowokować kogoś do zbrodni? Jest

ktoś, komu mogło zależeć na śmierci was obojga?

– Tak.
Takiej odpowiedzi Earl zupełnie się nie spodziewał. Wyjął notes i długopis. ~ Poda mi

pani nazwisko?

Jade wbiła wzrok w dywan, milczała przez chwilę, po czym wzięła głęboki oddech, jakby

podjęła ważną decyzję, podniosła głowę i spojrzała na Luke’a.

– W dolnej szufladzie komody jest pudełko, podaj mi je, proszę.
– Oczywiście, skarbie.
Odebrała je od Luke’a i położyła sobie na kolanach. Jego zawartość ciążyła jej nieznośnie

na duszy, przyprawiała o stan chorobliwego odrętwienia. Gdyby zdecydowała się zachować
tajemnicę, morderca Rafaela z całą pewnością uszedłby bezkarnie, za to Sam o niczym by
się nie dowiedział. Jeśli Jade wyzna prawdę, ojciec z pewnością ją odtrąci. Będzie musiała
wrócić do dawnego życia, znowu będzie tułała się z miasta do miasta, bez pieniędzy, bez
dachu nad głową. Jak da sobie radę bez Rafaela?

Nieważne.
Rafael próbował ją ochronić, była tego absolutnie pewna. Wyzna całą prawdę, jeśli ma to

pomóc w ujęciu mordercy, przynajmniej tyle może uczynić dla Rafaela.

Ręce jej drżały, kiedy podawała pudełko Earlowi.
Wszystkiego się spodziewał, ale nie tego, że zobaczy plik rysunków. Zaczął je przeglądać

z niejakim roztargnieniem, podziwiał doskonałą kreskę, ale nie miał pojęcia, o co chodzi.

– Świetne – powiedział uprzejmie. – To pani prace?
Jade zmarszczyła brwi.
– Słucham?
– Pytam, czy to pani rysunki. Jest pani artystką?
Spojrzała na Sama i szybko odwróciła wzrok.
– Tak, ale jestem też ofiarą.
Earl nastawił uszu. Wreszcie czegoś się dowie. „Ofiara”, tak, to słowo rozumiał.
– To znaczy?
– To twarze... wujków. Niektórych, nie wszystkich. Twarze tych, których zapamiętałam.

– Drżącym palcem wskazała rysunki. – Uśmiechali się. Przymilali. I zadawali ból. Lubili
zadawać ból.

Antonia DiMatto była najwyraźniej w stanie szoku. Teraz zaczynała rozumieć, co dzieje

się z Jade Cochrane, wiedziała już, dlaczego dziewczyna jest taka nieufna, dlaczego nie
sposób nawiązać z nią kontaktu.

Earl popatrzył na rysunki, potem na Jade.
– Tak, słucham. Jade westchnęła.
– Trudno mi o tym mówić.

– Mów – zachęcała Antonia. – Powinnaś o wszystkim powiedzieć, jeśli chcesz odzyskać

równowagę.

Sam usiadł za plecami córki. Teraz była otoczona ze wszystkich stron: Luke po jednej

stronie, pani doktor po drugiej, Sam z tyłu, Earl na wprost. Jade powinna poczuć się
osaczona, tymczasem czuła się bezpieczna. Sam dotknął jej ramienia.

– Spójrz na mnie, kochanie.
– Nie mogę – szepnęła.
– Ja wiem – powiedział.
Jade spojrzała na Luke’a z wyrzutem, niczym na zdrajcę.
– Powiedziałem mu, dopiero kiedy usłyszałem o śmierci Rafaela. Musiałem mu

powiedzieć, a ty byłaś w takim stanie, że nie mogłem cię pytać o pozwolenie.

Odwróciła się powoli, pełna lęku, co zobaczy w oczach Sama.
A Sam ujął jej dłonie i uniósł do ust.
– Nigdy nie bój się mówić mi o sobie. Kocham cię I nic tego nie zmieni.
Jade poczuła niewysłowioną ulgę.
– Próbowałam się opierać. Błagałam, krzyczałam, kopałam, ale to nie pomagało. Oni na

nic nie zwracali uwagi.

– Wiem, kochanie, wiem. Rozumiem. Nie ponosisz żadnej winy za to, co cię spotkało.
Earl odchrząknął.
– Ejże, moi drodzy. Jestem tutaj i chciałbym wiedzieć, o czym, u diabła, mówicie.
– Powiedz mu, kochanie – poprosił Luke. – Im więcej będziesz o tym mówić, tym łatwiej

pozbędziesz się ciężaru.

– Wszyscy się dowiedzą – szepnęła Jade.
– Niech cię to nie obchodzi – przekonywał Luke. – Ci, którzy cię znają... którzy cię

kochają, na pewno nie będą cię osądzać. Rozumiesz?

Westchnęła, skinęła głową i zaczęła mówić:
– Kiedy matka uciekła z domu, zamieszkałyśmy na farmie Radosnych. Ich przywódcą

był niejaki Solomon. Matka umarła dwa lata później, ja byłam z Radosnymi do dwunastego
roku życia. Nie wiem dokładnie, ile miałam lat, kiedy zaczął się koszmar, chyba sześć.
Dziecko gubi się w rachubie czasu.

Earl skinął głową, słuchał w skupieniu.
– W tydzień po zniknięciu mamy... Nie wiedziałam, że nie żyje, nikt mi nic nie

powiedział. Myślałam, że znowu uciekła, tym razem zostawiając mnie, tak jak kiedyś
zostawiła Sama. Musiało minąć kilka lat, zanim usłyszałam, że umarła. Jakaś kobieta, jedna
z Radosnych, wygadała się niechcący. W każdym razie mniej więcej w tydzień po śmierci
mamy pewnej nocy Solomon obudził mnie, zaniósł do Purpurowego Pokoju i położył na

łóżku. Światło było zgaszone, paliły się tylko świece. Pomyślałam, że mam tam spać i
powiedziałam, że chcę wrócić do swojej sypialni, bo w tym nowym miejscu dziwnie
pachnie.

Earl zacisnął dłonie i to była jedyna widoma oznaka uczuć, które w nim wzbierały.

Antonia natomiast czekała, że Jade lada chwila przerwie swoją opowieść, załamie się, nie
wytrzyma. Myliła się. Jade znalazła w sobie dość siły, by powiedzieć wszystko.

Do końca.

Rozdział 15

Kiedy wreszcie zamilkła, miała uczucie, że zrzuciła ogromny ciężar z serca. Wiedziała, że

zaczną się plotki, że media zrobią z jej historii kolejną sensację, ale było jej wszystko jedno.
Sam nie wyrzucił jej z domu, nie zapałał świętym oburzeniem. Luke, który poznał prawdę
najwcześniej, też nie odwrócił się do niej plecami. Uwolniła się od plugawej tajemnicy,
teraz pozostawało jej tylko przygotować się na to, co mogło nadejść nie wiadomo kiedy, nie
wiadomo skąd.

Zdarzyło się coś jeszcze. Kiedy Earl Walters zabrał rysunki – mogły być pomocne w

trakcie dochodzenia, Jade pozbyła się poczucia winy. Nie musiała już pamiętać o swoich
dręczycielach. Sprawą zajmie się policja, a Earl obiecał dopilnować, by sprawiedliwości
stało się zadość.

Niech Rafael spoczywa w spokoju; w tej chwili Jade tylko to wydawało się ważne.
Antonia DiMatto nie miała nic do roboty w domu Sama, przynajmniej w tej chwili.

Chciała oczywiście porozmawiać z Jade, powinna to zrobić, ale miała świadomość, że musi
poczekać na bardziej sprzyjającą chwilę. Kiedy minie pierwszy szok wywołany tragiczną
śmiercią Rafaela, przyjdzie czas na zajęcie się bolesną przeszłością Jade.

– Wychodzisz? – zapytał Sam, widząc, że Antonia szuka swojej torby.
Pani doktor zerknęła na Jade i skinęła głową.
– Tak. Przyjdę, kiedy twoja córka będzie gotowa na rozmowę. Tak, Jade?
Jade westchnęła. Ta uparta kobieta nie zamierzała zostawić jej w spokoju. W jednym

miała rację – spotkają się, kiedy będzie gotowa. Teraz musiała uporać się z myślą, że Rafael
odszedł na zawsze.

– Dam pani znać, pani doktor – powiedziała. Antonia uśmiechnęła się.
– Jest taka sama jak ty, Cochrane. Wszystko w swoim czasie.
Sam spojrzał na Jade, po czym ujął Antonię pod łokieć.
– Odprowadzę cię do drzwi.
– Będę czekała na telefon od ciebie, Jade. – Antonia pomachała jeszcze na do widzenia i

wyszła z Samem.

Ledwie zamknęły się za nią drzwi, Jade zwróciła się do Luke’a:
– Zawieziesz mnie do szpitala? Chciałam pożegnać się z Rafaelem.
Luke spodziewał się takiej prośby i szczerze mówiąc, wolałby zostać skopany w ciemnym

zaułku, niż ją spełnić, ale nie mógł przecież odmówić.

– Musimy najpierw skontaktować się z policją, zapytać, czy...
– Muszę go zobaczyć.

Miała łzy w oczach, wargi jej drżały, ale była zdecydowana. Za każdym razem, kiedy

wydawało mu się, że jest w stanie poradzić sobie z Jade, obezwładniała go jednym
spojrzeniem, jednym krótkim, stanowczym zdaniem.

– Pójdę zadzwonić.
– Dziękuję, Luke.
Chciała usiąść, ale zawahała się, przesunęła dłonią po twarzy, jak ślepiec próbujący

wyczuć kształty dotykiem.

– Co się stało?
– Czuję się... zagubiona. Jakbym znalazła się w stanie nieważkości. Rafael był moją

opoką, moim wsparciem. Chciałabym płakać, ale nie mogę. Jestem pusta, jakby wydrążona
w środku. Nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Jeszcze w zeszłym tygodniu wydawało mi
się, że wszystko jest w porządku. Niczego się nie domyślałam, o niczym nie wiedziałam. To
nieprawdopodobne, że chorował od tak dawna i nie powiedział ani słowa.

– Bał się o ciebie, Jade. O ciebie i o siebie. Gdyby głośno przyznał, że jest chory, nie

poradziłby sobie z twoim bólem i z własnym strachem. Bał się, że tego nie zniesie. Dopóki
nie wiedziałaś, mógł jakoś funkcjonować.

Jade długo milczała, wreszcie skinęła głową.
– Chyba masz rację.
– Pójdę zadzwonić – powtórzył Luke.
– Zaczekaj!
– Tak?
– Myślisz, że naprawdę grozi mi jakieś niebezpieczeństwo?
– Nie wiem, ale przypuszczam, że tak. Grozi ci niebezpieczeństwo.
– Może powinnam wyjechać, żeby nie narażać ciebie i Sama?
Luke złapał ją za ramiona, potrząsnął nią.
– Nawet o tym nie myśl. To absurd. Masz mi obiecać, że nigdzie nie wyjedziesz.
– Obietnice... Puste słowa. Ja wierzę tylko w czyny – oznajmiła Jade twardo, uwalniając

się z uścisku Luke’a.

Luke raz jeszcze położył jej dłonie na ramionach, niezbyt pewien, czy zrozumiała do

końca to, co przed chwilą powiedziała.

– Spójrz na mnie! Ten, kto zabił Rafaela, jeszcze nie skończył swojego zadania. Chcesz

zmierzyć się z nim twarzą w twarz, samotnie?

– Nie chcę i czuję się przez to jak ostatni tchórz. Pozwalałam, żeby Rafael chronił mnie

przed światem. Nie chciałam, nie potrafiłam spojrzeć w twarz przeszłości, zmierzyć się z
moimi demonami. Mówiłam sobie, że zostawiłam przeszłość daleko za sobą, że tamto
minęło. Nieprawda. Okłamywałam się. Dręczyły mnie koszmary, w snach powracali

wujkowie z Purpurowego Pokoju. Ja nie żyłam. Wegetowałam w swojej skorupie, trzęsłam
się ze strachu. Za każdym razem, kiedy coś mnie przeraziło, uciekaliśmy. Rafael próbował
mi tłumaczyć, że tak nie można, ale nie słuchałam go. Ty tego nie zrozumiesz, ale czuję się
tak, jakbym to ja go zabiła. Jeśli coś złego przydarzyłoby się tobie albo Samowi, nie
zniosłabym tego.

– Nie jesteś w najmniejszym stopniu winna śmierci Rafaela. Gdybyście tkwili w jednym

miejscu, nie zmieniłoby to jego losu. Wyrok zapadł w momencie, kiedy zaraził go jakiś
chory pedofil. To cud, że nie spotkało cię to samo. Pomyślałaś o tym?

– Skąd mogę wiedzieć, czy nie spotkało? Nie robiłam testów.
– Zatem od razu dzisiaj je zrobisz, dobrze? Jade siedziała z opuszczoną głową i

wpatrywała się w dywan. W końcu podniosła wzrok.

– Sam widzisz, jakie to jest wstrętne.
– Co jest wstrętne?
– To że muszę się przebadać, zanim...
Przerwała, ale Luke doskonale wiedział, co zamierzała powiedzieć. Nie mogła się

pogodzić z tym, że musi zrobić testy, zanim odważy się na coś w jej pojęciu niepojętego i w
najwyższym stopniu niebezpiecznego – miłość.

– Żaden mężczyzna nigdy nie zechce kogoś takiego jak ja.
– Bzdury opowiadasz – mruknął Luke i szybko zmienił temat. – Śmierć Rafaela to rzecz

straszna. Nie wiem, co czuł, ale gdybym był na jego miejscu, wolałbym umrzeć, wałcząc, niż
dogorywać w potwornych męczarniach.

Jade milczała, próbowała ogarnąć myślą to, co usłyszała. Luke pewnie miał rację, ale

świadomość, że ktoś pragnął śmierci Rafaela i chciał prawdopodobnie zabić również ją,
zupełnie ją obezwładniała.

Gdzieś w głębi domu zadzwonił telefon i Jade pomyślała, że zapewne upłynie wiele

czasu, zanim ten dźwięk przestanie się jej kojarzyć z nieszczęściem.

– Boję się – szepnęła zdławionym głosem.
– Wiem.
– Nie, to nie to, o czym myślisz. – Odwróciła wzrok zakłopotana.
– Czego zatem się boisz?
– Boję się sięgać po to, czego pragnę. Luke spochmurniał.
– A czego takiego pragniesz, że nie śmiesz po to sięgnąć?
– Chciałabym, żeby ktoś mnie pokochał. – Jej głos się załamał. – Pokochał na dobre i na

złe. Na całe życie. Chcę być szczęśliwa. Nigdy się już nie bać. Jestem zmęczona lękiem,
który wciąż we mnie tkwi. Chcę mieć dzieci i nie wiem, czy potrafiłabym być dobrą matką.
Nie wiem nawet, co to znaczy być dobrą matką.

– Bzdura – burknął Luke. – Będziesz najlepszą matką na świecie. A wiesz dlaczego? Bo

przeszłaś przez najgorsze. Dało ci to bolesną wiedzę, ale dzięki tej wiedzy zdołasz uchronić
swoje dzieci przed wszystkim, co złe.

Serce waliło mu jak oszalałe. Chciał jej powiedzieć, że jest ktoś, kto już ją pokochał, ale

czuł, że za wcześnie na takie wyznania. Jade nie była jeszcze gotowa, a Luke bał się
odrzucenia. Nie powie jej. Jeszcze nie. Może nigdy.

– Ty i Rafael... – zaczął. – Nie myśleliście o tym, żeby wziąć ślub, mieć dzieci, założyć

rodzinę?

Jade zmarszczyła czoło.
– My?
– Tak, wy.
– Nie... Nigdy. Rafael był dla mnie bratem... najlepszym, najbliższym przyjacielem, ale

nie moglibyśmy zostać kochankami. Zbyt wiele wspólnie przecierpieliśmy. – Jade wzięła
głęboki oddech. – Chcę go zobaczyć. Chcę się upewnić, że dla niego cierpienie się
skończyło. Potrafisz to zrozumieć?

Luke pokiwał głową.
– Pomożesz mi?
– Tak – powiedział.
– Przebiorę się tylko. Idź, zadzwoń, gdzie masz zadzwonić, a potem pojedziemy

zobaczyć Rafaela, dobrze?

Luke nie wiedział, jak tego dokonać. Nie miał pojęcia, czy uzyska zgodę, ale postanowił

uczynić wszystko, co w jego mocy, by spełnić prośbę Jade.

– Za chwilę przyjdę po ciebie.
– Czekam.

Wielki Frank siedział właśnie na fotelu u fryzjera, kiedy w telewizji przerwano

transmisję z zawodów wędkarskich, by nadać wiadomość z ostatniej chwili. Na ekranie
pojawiła się reporterka nadająca na żywo sprzed szpitala w St. Louis.

St. Louis, Missouri?
Tam przecież mieszkała cudownie odnaleziona Jade Cochrane. Frankowi zakręciło się w

głowie.

Chciał usłyszeć, co mówi reporterka, ale odczuwał też ogromny strach. Wskazał na

telewizor.

– Sonny, możesz trochę podkręcić dźwięk?
Fryzjer spełnił prośbę i wrócił do strzyżenia Franka.
Jak się dowiadujemy, nastąpił nieoczekiwany zwrot w historii Sama Cochrane’a i jego

córki marnotrawnej, Jade Cochrane. Niecałą godzinę temu w tym oto szpitalu został
zamordowany przyjaciel panny Cochrane, z którym spędziła ostatnie lata swojej
tułaczki. Zginęła też prywatna pielęgniarka wynajęta przez pana Cochrane do opieki nad
chorym.

Policja w dalszym ciągu nie potrafi wskazać sprawcy. Ze źródeł nieoficjalnych

otrzymaliśmy informację, Że na razie policja nie dysponuje też żadnym tropem, który
mógłby do niego doprowadzić.

Rzecznik szpitala i personel medyczny nie odpowiadają na żadne pytania dotyczące

choroby zamordowanego, który przebywał, co warte odnotowania, na oddziale
zamkniętym. I znowu ze źródeł nieoficjalnych dowiadujemy się, że ofiara cierpiała na
raka i znajdowała się w fazie terminalnej, co nie tłumaczy jednak, dlaczego przebywała
na oddziale zamkniętym.

Będziemy państwa informować na bieżąco o postępach w dochodzeniu. W tej chwili

możemy tylko modlić się za wszystkie rodziny, które straciły najbliższych i wierzyć, że
policja znajdzie mordercę.

Mówiła Laura...
Frank wpadł w taką euforię, że nie słyszał już ostatnich słów relacji. A więc Newton

wywiązał się z pierwszej części zadania! Pozbył się jednej z dwóch osób, które mogły
zniszczyć karierę Wielkiego Lawsona, przekreślić jego szanse na objęcie stanowiska
gubernatora. Zamknął oczy i poddał się zabiegom Sonny’ego. Kiedy fryzjer kończył
strzyżenie, Frankowi przyszła do głowy straszna myśl: popełnił oczywisty błąd. Likwidacja
Rafaela i Jade niewiele mu dała. Dopóki nie pozbędzie się Otisa Jacksa, nie będzie
bezpieczny.

– Skończyłeś? – zniecierpliwił się.
Sonny po raz ostatni przeczesał włosy Franka grzebieniem, machnął kilka razy miotełką,

usuwając włosy z pelerynki i cofnął się o krok.

– Gotowe, panie Lawson. Świetnie pan wygląda... dobrze panu w tej fryzurze.
– Dziękuję, Sonny. Pamiętaj, na kogo masz głosować jesienią.
Fryzjer ukłonił się z uśmiechem, Frank rzucił na blat pod lustrem dwie

dwudziestodolarówki i wyszedł z salonu.

W drodze do samochodu obmyślał kolejny krok. Zadzwoni do Newtona i zapyta, ile

będzie kosztować dodanie jeszcze jednego nazwiska do listy ofiar.

Johnny też oglądał wiadomości z ostatniej chwili, na tym samym kanale co Frank. Był

już prawie gotów przystąpić do drugiej części zadania. Zdążył założyć tłumik na lufę
pistoletu, uzbroił się w nóż. Nie wiedział, której broni użyje. Niech to, może obu...

Nie widział, jak Jade i Luke wsiadali do samochodu Sama, zdążył tylko dojrzeć, że spod

domu Cochrane’a rusza czarny lexus z dwoma osobami w środku. Rozpoznał Jade i chciał
już biec do swojego wozu, ale w porę się zreflektował. Śledzić dziewczynę po raz drugi tego
samego dnia byłoby co najmniej lekkomyślnością. Ten, z kim pojechała, z pewnością
odwiezie ją potem do domu.

Luke właśnie zaparkował, kiedy odezwał się jego telefon komórkowy. Jade,

zdenerwowana perspektywą wizyty w kostnicy, drgnęła na dźwięk dzwonka.

– Spokojnie – szepnął Luke.
Ba, żeby to było takie proste, jak mu się wydaje, pomyślała smutno. Nic nie było proste,

bo rzeczywistość zmieniła się w koszmar. Jak przez mgłę docierały do niej słowa Luke’a.

– Powiadasz, że zidentyfikowałeś odciski? Dobrze. Trzy razy? To niemal znajomy. Masz

jego DNA? Świetnie. Teraz trzeba tylko porównać próbkę DNA z kartoteki z tym, co
znaleźliście pod paznokciami Rafaela, i już się nam ten łajdak nie wymknie. Tak... Dzięki.

Luke skończył rozmowę. Jade słyszała, co mówił, ale nie to, co odpowiadał jego

rozmówca, a powinna i chciała wiedzieć wszystko.

– Miałem rację, ktoś majstrował przy hamulcach. Policja wie, kto to taki. Zdjęli odciski z

przewodów hamulcowych. Mają tego faceta w kartotece. Notowany. Odsiedział trzy wyroki.
Skazany za rozboje, usiłowanie zabójstwa...

– I jest na wolności? Luke skrzywił się.
– Od 94. roku. Gratulacje dla wymiaru sprawiedliwości. Federalni, tak twierdzi Earl, są

niemal pewni, że facet od lat pracuje na zlecenia, jest płatnym mordercą, ale nie mogą mu
nic udowodnić.

– Teraz chyba już mogą?
– Na razie wiemy tylko, że uszkodził hamulce w moim samochodzie. Innych zarzutów

nie mogą mu postawić, w każdym razie nie w tej chwili.

– O czym ty mówisz?
– Nie denerwuj się. Na szczęście mają jego DNA. Zbadają naskórek znaleziony pod

paznokciami Rafaela. Jeśli DNA okaże się identyczne, będzie wiadomo, że ten facet jest
mordercą.

– Jak długo to może potrwać? Luke wzruszył ramionami.
– Czasami nawet i kilka miesięcy. Laboratoria są przeciążone, trzeba czekać w kolejce.

Znając Sama, wiem, że gotów zlecić badania prywatnej firmie, o ile policja się zgodzi. W
takim przypadku już wkrótce będziemy wiedzieli, czy rzeczywiście ten sam człowiek
uszkodził hamulce i zabił Rafaela.

– Jak on się nazywa?

– Johnny Newton. – Luke przyglądał się uważnie Jade, ciekaw, czy nazwisko wywoła

jakieś skojarzenia.

– Nigdy o nim nie słyszałam... Zresztą skąd? Nie znałam przecież nazwisk tych ludzi.

Może gdybym go zobaczyła...

– Jak tylko wyjdziemy ze szpitala, postaram się o kopie zdjęć z kartoteki policyjnej.
– W porządku.
– W porządku – powtórzył Luke, wysiadł z samochodu i podszedł do drzwiczek od

strony pasażera. Otworzył je i wyciągnął rękę.

– Chodź, kochanie. Czas pożegnać się z Rafaelem. Jade chwyciła mocno jego dłoń i już

nie puściła.

Nie wiedziała, jakie Rafael odniósł obrażenia, broniąc się przed mordercą, powiedziano

jej tylko, że został uduszony i teraz wyobrażała sobie najgorsze. Co zobaczy? Czy zniesie ten
widok? Jak bardzo okrutna śmierć odmieniła doskonale piękną twarz Rafaela? W idealnym
świecie taka śmierć byłaby nie do pomyślenia, ale świat, w którym żyła, daleki był od
ideału. Luke nachylił się ku niej.

– Boisz się? – zapytał, odgadując, co dzieje się w jej głowie.
Przytaknęła w milczeniu.
– Nie bój się. Rafael odszedł. To, co zobaczysz, to tylko powłoka pozostała po człowieku,

którego znałaś. Nie wiem, co myślisz o życiu pozagrobowym, ale ja wierzę, że gdziekolwiek
teraz przebywa Rafael, ma znowu piękne ciało. Jest u naszego Ojca Wiekuistego i niczego
mu nie brakuje.

Jade przez lata uparcie powtarzała, że nie wierzy w Boga, a teraz Luke przekonywał ją,

że Bóg istnieje i Rafael przeniósł się w krainę szczęścia, niepoznawalną rozumem. Nie
umiała sobie tego nawet wyobrazić, a zresztą chwilowo wolała o tym nie myśleć.

Mniejsza o kwestie tak fundamentalne jak wiara i życie wieczne, sama myśl o tym, że

Rafael to coś więcej niż szczątki po okrutnym bycie doczesnym dawała pociechę.

– Nigdy nie miał ojca.
– Teraz już ma, kochanie. I tak powinnaś myśleć, a wtedy łatwiej się pogodzisz z jego

odejściem.

Wysunęła dłoń z dłoni Luke’a.
– Dzisiaj nic nie jest łatwe.
Luke westchnął. Nie było sensu przekonywać Jade. Znowu schroniła się za swoim

murem, zamknęła w bólu, który niepodzielnie nią zawładnął. Rozumiał to. Na jej miejscu
zareagowałby zapewne tak samo.

– Tędy – powiedział i poprowadził ją do wejścia. W holu czekał już na nich lekarz

anatomopatolog.

– Proszę za mną – rzucił, wskazując drogę w labiryncie korytarzy. – Zaczekają państwo

przy szybie, a ja...

– Proszę... Nie tak... – Jade zasłoniła dłonią usta, tłumiąc krzyk. – Chcę z nim

porozmawiać. Powiedzieć mu, że już wszystko dobrze.

Lekarz zmarszczył czoło, spojrzał na Luke’a.
– Nie wolno nam...
Kiedy Jade usłyszała to suche, urzędowe „nie wolno”, wybuchła.
– Nie wolno? Nie wolno mi do niego podejść, bo takie macie przepisy? O nie! To panu

nie powinno być wolno go dotykać. Ja spędziłam z nim całe życie. Spałam z nim. Śmiałam
się z nim. – Głos się jej załamał. – Płakałam z nim. I mam prawo się z nim pożegnać. Wasze
cholerne dochodzenie z pewnością z tego powodu nie ucierpi.

– Proszę ją wpuścić – odezwał się Luke. – Co konkretnie ma pan przeciwko temu?
Lekarz wzruszył ramionami, otworzył drzwi i odsunął się na bok.
Luke chciał wejść z Jade, ale osadziła go w miejscu jednym spojrzeniem.
– Zaczekaj tutaj. – Jej słowa zabrzmiały niemal jak rozkaz.
– Jesteś pewna?
– Nie, ale wiem, że tak musi być. Nie możesz mi pomóc.
Luke skinął głową, wsunął dłonie do kieszeni i patrzył, jak Jade znika za drzwiami.
Chwilę później do Luke’a dołączył lekarz.
– Kazała mi wyjść – oznajmił bezradnie.
– To dla niej bardzo trudna chwila – powiedział Luke.
– Jak dla każdego. Wszyscy prędzej czy później żegnamy najbliższych.
– Tak, ale zwykle mamy rodzinę, która nas wspiera. Dzielimy ból z bliskimi. Jeszcze do

niedawna ten człowiek był jedyną rodziną panny Cochrane. Był dla niej wszystkim. Jego
śmierć to koniec świata, który stworzyli na własny użytek.

Lekarz gwizdnął cicho.
– Ciężka sprawa.
– To chyba nie najlepsze określenie – mruknął Luke. Nie mógł pogodzić się z tym, że

Jade go odepchnęła, że nie chciała jego wsparcia.

Jade stała chwilę przy zwłokach, w końcu położyła dłoń na głowie Rafaela.
– Och, Rafie... dlaczego musiało się tak stać? Rafael nie odpowiedział. Będzie musiała

pogodzić się z tym, że Rafie nigdy już nie odpowie na żadne z jej pytań, że nigdy już nie
będzie jej dane usłyszeć jego głosu. Mimo że nie odpowiadał, miała mu wiele do
powiedzenia podczas tej ostatniej rozmowy. Wygładziła fałdę na okrywającym ciało
prześcieradle, dotknęła ramienia Rafaela.

– Miałeś rację. Będę chodziła na terapię. Dzisiaj poznałam moją lekarkę. Nazywa się

Antonia DiMatto. Polubiłbyś ją. – Zdławiła szloch. – Och, Rafie... nigdy ci nie mówiłam, ile
dla mnie znaczysz. Nigdy nie wypowiedziałam słów, które nosiłam w sercu, teraz je
wypowiem głośno i wyraźnie. Mam nadzieję, że mnie słyszysz. Ratowałeś mi życie, cały
czas, od początku, byłeś moją nadzieją i nigdy nie prosiłeś o nic dla siebie. Zanim zaczęłam
malować, zanim odkryłam, że mam talent i potrafię rysować, nakładać farby na płótno, ani
razu nie zapytałam cię, skąd bierzesz pieniądze na nasze utrzymanie, na jedzenie, na dach
nad głową w zimie. Nie pytałam, bo nie chciałam wiedzieć. Mówiłam sobie, że nie robisz
tego... ale ty robiłeś, prawda? Robiłeś, i to cię zabiło. – Jade spuściła głowę. – Ty zawsze
byłeś tym silniejszym, zawsze potrafiłeś trzeźwo myśleć. Nie wiem, jak dam sobie radę bez
ciebie, ale spróbuję żyć dalej..

Powoli, bardzo powoli zaczęła zsuwać prześcieradło, aż ukazała się twarz Rafaela.
Nachyliła się i złożyła na jego czole ostatni, pożegnalny pocałunek.

Rozdział 16

Sam co chwile zerkał w okno, wyglądając powrotu Jade i Luke’a, gdy nagle jego wzrok

padł na dom po drugiej stronie ulicy. Podszedł do okna. Coś się tam zmieniło, ale nie
potrafił powiedzieć co. Świeżo przystrzyżony trawnik. Kwitnące kwiaty w donicach na
ganku. Mabel miała rękę do roślin. Dopiero teraz uświadomił sobie, że nie widział jej od
kilku dni. Był tak pochłonięty własnymi sprawami, że nie zwracał uwagi na otoczenie. Tak,
to by wyjaśniało sprawę. Poza tym Mabel była odludkiem, strzegła swojej prywatności i
była szalenie dyskretna. Na pewno wiedziała o powrocie Jade i nie chciała się narzucać. W
każdym razie postanowił zadzwonić do niej nazajutrz, kiedy minie pierwszy szok wywołany
wiadomością o śmierci Rafaela. Lubił Mabel, tak jak lubił jej nieżyjącego już męża, byli
miłymi ludźmi, dobrymi sąsiadami i od momentu kiedy Edwarda zabrakło, Sam czuł się w
pewnym sensie odpowiedzialny za jego żonę.

Zza zakrętu wyłonił się wreszcie czarny lexus. Jade i Luke. Sam z westchnieniem ulgi

ruszył ku drzwiom.

Ktoś poinformował media, że Jade była w kostnicy i znowu pod domem Sama kłębili się

reporterzy.

– Sępy wróciły – mruknął Luke na ich widok. Jade zdawała się nie dostrzegać ekip

czyhających na jej powrót. Dopiero gdy ktoś wycelował w nią obiektyw kamery, drgnęła
gwałtownie, jakby zobaczyła skierowaną w swoją stronę lufę pistoletu.

– Kochanie, wszystko w porządku? – zaniepokoił się Luke.
– Nie.
Luke zachmurzył się.
– Przepraszam. Głupie pytanie.
Jade spojrzała na swoje dłonie, rozświetlone promieniami słońca.
– Mówił, że jest w nich magia.
– W czym jest magia?
Jade zamrugała, jak człowiek obudzony ze snu.
– O co pytałeś?
– Powiedziałaś: jest w nich magia, a ja zapytałem, w czym jest magia.
– Nie zdawałam sobie sprawy, że to powiedziałam. – Jade oparła się o zagłówek fotela i

zamknęła oczy. Milczała przez chwilę, wreszcie przemówiła: – Moje dłonie. Rafael zawsze
mówił, że jest w nich magia. Cieszył się, że umiem malować.

– To wielki dar – przytaknął Luke. Jade wzruszyła lekceważąco ramionami.

– Tylko umiejętność, która pozwalała nam przeżyć.
– Nie tylko. Dzięki twojej sztuce Sam wreszcie cię odnalazł.
– Dzięki mojemu malowaniu doszło do zbrodni. Za co tu być wdzięcznym? –

powiedziała z goryczą.

– Boże uchowaj.
Jade zmarszczyła czoło.
– Boże uchowaj? Co chcesz przez to powiedzieć?
– Nie jesteś w żadnej mierze odpowiedzialna za śmierć Rafaela i tej kobiety.
– Owszem, jestem. Rafael nie żyje. Nie żyje pielęgniarka, która się nim opiekowała.

Oboje zginęli przeze mnie.

– Chyba że to ty wynajęłaś zabójcę, wtedy owszem, jesteś odpowiedzialna za ich śmierć.
– Gdybyś nas nie znalazł, to...
– Aha, więc okazuje się, że koniec końców to moja wina. Niby dlaczego? Bo cię

odnalazłem i przekonałem do powrotu do St. Louis? Nie. Już wiem. Jesteś naznaczona
przez los, przynosisz wszystkim wokół pecha, przywołujesz katastrofy życiowe, siejesz
spustoszenie.

– Mówisz bzdury – prychnęła Jade.
– Owszem, ale właśnie w taki sposób rozumujesz. Dlaczego za wszystko zawsze

obwiniasz właśnie siebie, nawet za to, na co nie masz wpływu?

– Nie za wszystko i nie zawsze.
– Akurat.
Jade posłała mu wściekłe spojrzenie. Luke udał, że nie widzi.
– Jesteśmy na miejscu – mruknął, zatrzymując się na podjeździe przed domem Sama.

Podszedł do drzwiczek od strony pasażera, ale Jade nie czekała, aż pomoże jej wysiąść.
Wiedział doskonale, że doprowadził ją do furii. Trudno. Musiał jej powiedzieć, co myśli. Nie
mógł już patrzyć, jak tak dziewczyna katuje samą siebie. Zachowywała się w sposób bardzo
typowy dla osób długo krzywdzonych, ofiar długotrwałej przemocy.

Ruszyła niepewnym krokiem w stronę domu, nie oglądając się na Luke’a. Cierpiała, ból

ją powoli zabijał, a mimo to Luke wściekał się na nią, uczył, co ma myśleć i jak się
zachowywać. Gdyby miała w tej chwili pod ręką jakiś ciężki przedmiot, cisnęłaby nim w
tego zarozumialca. Jak śmiał umniejszać jej winę? Jak w ogóle śmiał się odzywać, udzielać
rad?

Ledwie położyła dłoń na klamce, drzwi się otworzyły i w progu stanął Sam.
– Dobrze, że jesteś już w domu – przywitał ją. – Tak mi przykro, że musisz przechodzić

przez ten koszmar. Jak się czujesz?

Jade znieruchomiała. W domu? Jak się czuje? Spojrzała na Sama. To współczucie

malujące się na jego twarzy... Miała dość. Miała dość wszystkiego. Za chwilę albo
wybuchnie, albo wpadnie w histerię.

– W czym ci mogę pomóc? – ciągnął Sam. – Powinniśmy porozmawiać o ceremonii

pogrzebowej...

Podniosła dłoń, nakazując mu, by zamilkł.
– Nie będzie żadnych ceremonii pogrzebowych. Żeby te sępy miały znowu na czym

żerować? Nie. Popatrz na nich. Tkwią tu z kamerami gotowymi do strzału. Filmują ból
ludzi, których nie znają, którzy nic ich nie obchodzą. Potem serwują te obrazki widzom, a ci
oglądają je podczas kolacji. Nie będę dostarczać ludziom sensacji! I nie pozwolę zamknąć
Rafaela w trumnie i pochować w ziemi: Zawsze bal się zamkniętych przestrzeni.

Luke do tej pory przysłuchiwał się w milczeniu monologowi Jade, teraz doszedł do

wniosku, że pora się włączyć.

– Hej.
Odwróciła się gwałtownie do niego. Miała łzy w oczach.
– Jesteś wściekła na mnie, ale to nie znaczy, że musisz wyładowywać swoją złość na

ojcu. Proponował ci pomoc. Powiedz po prostu, jak mógłby ci ulżyć w cierpieniu.

~ Ty wiesz wszystko, może sam mu powiesz, jak ma mi pomóc. Proszę, czego twoim

zdaniem najbardziej potrzebuję, panie Kelly?

Luke milczał przez chwilę, próbował się opanować, nie chciał kłócić się z Jade. Widział

przerażenie na jej twarzy. Nagi, nieskrywany lęk. Nie mógł jej pomóc, skoro tego nie
chciała, nie mógł nic zrobić.

Westchnął ciężko i odłożył kluczyki od wozu na stolik pod ścianą.
– Dzięki za samochód. Zadzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebował.
– Jak się dostaniesz do domu? – zapytał Sam.
– To już mój kłopot. Ty masz swój – wskazał na Jade. Wyszedł, trzaskając drzwiami.
Jade oprzytomniała, acz trochę za późno, by przeprosić Luke’a. Przeprosi go później,

teraz powinna udobruchać jakoś ojca.

– Wybacz, Sam. Luke miał rację.
– W czym?
– Nie wiem, co się ze mną dzieje. Nie wiem, dlaczego odrzucam waszą pomoc, zamykam

się w sobie.

Sam pokręcił głową.
– Nie musisz przepraszać, kochanie. Wiem, że cierpisz. Jeśli tylko będziesz czegoś

potrzebowała, powiedz.

Jade skinęła głową i uścisnęła Sama. Kiedy ją objął, panika gdzieś zniknęła. Teraz

znacznie spokojniejsza, mogła już mówić.

– Przed kilku laty trafiliśmy z Rafaelem do Los Angeles. Nie mieliśmy pieniędzy,

mieszkaliśmy pod gołym niebem, na wzgórzach nad kanionem. Był koniec lata, gorąco,
sucho. Nawet nie zauważyliśmy, kiedy zaczął się pożar. Poczułam dym, podbiegłam do
skalnej krawędzi, spojrzałam w dół. Ogień trawił zarośla w dolinie. Przeraziłam się, byłam
pewna, że zginiemy w płomieniach. Dopiero Rafael mnie uspokoił, wytłumaczył, że pożoga
nas nie dosięgnie. Patrzyliśmy na szalejący żywioł, na zniszczenie, które siał. W moich
oczach był to niemal koniec świata, kataklizm, ale Rafael wyjaśnił mi, że ogień czasami jest
potrzebny, bo oczyszcza dziką przyrodę.

Jade odsunęła się i spojrzała na Sama, jakby chciała się upewnić, czy zrozumiał, co

miała na myśli.

Czy rozumiał? Rozumiał, że gniew jest dla Jade rodzajem tarczy ochronnej, za którą

kryła się ze swoim bólem. Rozumiał też, co chciała powiedzieć.

– Tak, ogień może nieść ze sobą oczyszczenie. Myślisz o kremacji, prawda?
Jade zamknęła oczy, przez chwilę oswajała się z ta. myślą, wreszcie skinęła głową.
– Zatem będzie miał kremację – powiedział Sam.
– Chcę zostać sama.
– Rozumiem.
Ruszyła ku schodom, u ich podnóża jeszcze^ się zatrzymała, odwróciła.
– Sam?
– Tak?
– Dziękuję.
– Nie dziękuj.
Kiedy była w połowie schodów, odezwał się z kolei Sam:
– Jade?
– Tak?
– Będę w domu, nigdzie nie wychodzę. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, przyjdź.
Powieki ciążyły jej okropnie, w uszach szumiało, nie rozróżniała już dźwięków,

kształtów, nie była w stanie wypowiedzieć choćby jednego słowa. Skinęła tylko głową i
resztkami sił powlokła się do swojego pokoju. Chciała się rozebrać, powinna wziąć prysznic,
zmyć z siebie woń kostnicy. Może wtedy udałoby się jej zapomnieć, gdzie zostawiła Rafaela
i udawać przed sobą, że koszmar w ogóle nie miał miejsca.

Zzuła tylko buty i z jękiem osunęła się na kolana. Miała cały czas przed oczami twarz

Rafaela.

To on namawiał ją, by utrwalała na papierze twarze ze snów i tym sposobem uwalniała

się od nich. Teraz działo się coś odwrotnego: bała się, że z upływem czasu rysy przyjaciela
zatrą się w jej pamięci.

– Nie... nie... Tego bym nie zniosła.
Nieznośny, straszliwy ból rozrywał jej pierś. Powoli docierało do niej, co powinna zrobić.
Narysuj go. Narysuj, żeby nie zapomnieć.
Przeczołgała się do stołu, ściągnęła z niego szkicownik i węgiel, po czym usiadła na

podłodze.

Po kilku minutach kreski zaczęły układać się w rozpoznawalny kształt, wyłonił się zarys

znajomej twarzy, ale nie takiej, jaką widziała w kostnicy. Nie, pragnęła utrwalić na papierze
rysy pełne życia: błysk w oku, lekkie wygięcie warg, minę, która oznaczała, że znowu w
mniemaniu przyjaciela popełniła jakieś głupstwo. Takim chciała go zapamiętać.

Johnny Newton przechodził z pokoju do pokoju, zapalając po drodze światła. Zbliżała

się dziewiąta, pora kolacji. W pierwszym odruchu miał ochotę wsiąść do samochodu i
pojechać do dobrej restauracji, ale instynkt podpowiadał mu, że lepiej i bezpieczniej będzie
zostać w domu.

Ciągle w euforii po porannym sukcesie zaczął myszkować w lodówce Mabel w

poszukiwaniu czegoś słodkiego. I znalazł. Pojemnik lodów Chunky Monkey. Zaopatrzył się
jeszcze w łyżeczkę i ponownie przeszedł przez parter domu, gasząc światła, które przed
chwilą zapalał.

W pokoju, w którym się rozgościł, zasiadł przed telewizorem, otworzył pojemnik z

lodami i nabrał na łyżeczkę trochę zmrożonej masy.

Pojadał lody, jednocześnie skacząc po kanałach w poszukiwaniu czegoś ciekawego, w

końcu wybrał stację z powtórkami starych teleturniejów i zanucił pod nosem:

– To były piękne dni, po prostu piękne dni. Nie zna już dziś kalendarz takich dat...
Kończył już lody, kiedy odezwał się telefon komórkowy. Spojrzał na wyświetlacz. Tak jak

przypuszczał, dzwonił Frank Lawson. Niech go diabli. Nie oglądał wiadomości? Telefon
dzwonił uparcie i Johnny w końcu skapitulował.

– Czego, do ciężkiej cholery?
Wielkiego Franka zatkało. Przez chwilę nie wiedział, co powiedzieć.
– Gadajże, zanim stracę cierpliwość – warknął Johnny.
Po tym miłym wstępie Frank też jakby stracił cierpliwość.
– Słuchaj, dupku, zaczynam podejrzewać, że ktoś musiał wyciąć ci jaja. Nie wiem kto,

ale na pewno nie byłem to ja.

– Telewizji nie oglądasz? – To, co wydobywało się z gardła Johnny’ego, bardziej

przypominało szczekanie niż ludzką mowę. – Sprzątnąłem gościa... Tak, jak chciałeś.

– Owszem, oglądam telewizję i wiem, że go sprzątnąłeś. Dzwonię w innej sprawie.
– Jutro usłyszysz, że dziewczyna też się przeniosła do świata umarłych. Kończę i

zmywam się stąd.

– Bardzo dobrze. Dzwonię, bo chcę wiedzieć, ile kosztowałoby dodanie jeszcze jednego

nazwiska do listy.

Johnny wyprostował się, odstawił pusty pojemnik po lodach.
– Kto i gdzie?
– Facet mieszka w Los Angeles. Niejaki Otis Jacks, takiego nazwiska w każdym razie

używa. Ma wytwórnię filmową, robi w pornobiznesie. Będę zobowiązany, jeśli wyprawisz go
na tamten świat.

Johnny uśmiechnął się.
– To będzie kosztować.
– Ile?
– Sto tysięcy.
– W porządku.
Johnny zaklął w duchu. Mógł zażądać więcej i Lawson by zapłacił, najwyraźniej grunt

palił mu się pod nogami. Ale suma i tak była nie do pogardzenia... Całkiem nieźle jak za
jedną kulkę.

– Masz jego adres?
Chwilę później odłożył telefon, zaniósł pojemnik po lodach do kuchni i wrzucił do kosza.
Czekała go pracowita noc, dlatego postanowił się zdrzemnąć.

Luke na próżno czekał na telefon od Cochrane’ów. Mijały godziny, a Jade się nie

odzywała. Wyrzucał sobie, że rozstał się z nią w gniewie, ale musiał powiedzieć kilka słów
prawdy. Dla jej własnego dobra.

Pojedzie do niej. Miał ku temu dobry pretekst. Właśnie zadzwonił do niego Earl Walters

z wiadomością, że może odebrać kopie zdjęć Johnny’ego Newtona zrobionych podczas
ostatniego aresztowania. Tak, pojedzie. Pokaże Jade fotografie.

Podniósł słuchawkę i wystukał numer Sama. Kiedy usłyszał głos przyjaciela, wiedział

już, że stało się coś złego.

– Luke... Bogu dzięki. Chciałem zadzwonić do ciebie, ale głupio mi obciążać cię ciągle

naszymi problemami.

Luke zacisnął nerwowo palce na słuchawce.
– O co chodzi?
– O Jade. Nie wychodzi ze swojego pokoju. Ilekroć podchodzę pod drzwi, słyszę jej

kroki. Krąży cały czas w tę i z powrotem... mówi do siebie. Jakieś dwie godziny temu Velma
chciała jej zanieść coś do jedzenia, ale Jade jej nie wpuściła. W ogóle nie zareagowała na
pukanie. Nie wiem, kiedy ostatnio jadła, nie wiem, kiedy spała. Boję się o nią.

– Dzwoniłeś do Antonii DiMatto?
– Tak. Mówi, że Jade musi przetrwać czas żałoby i nikt nie powinien ingerować w jej

cierpienie. A ja się o nią boję – powtórzył Sam.

– Boisz się, że zrobi sobie coś złego? To chciałeś powiedzieć?
Pełne wahania milczenie Sama było dla Luke’a wystarczającą odpowiedzią.
– Posłuchaj, Sam – zaczął. – Krótko znam twoją córkę, ale jedno wiem na pewno: jest

silna. Przeszła przez piekło i przetrwała. Miej trochę wiary we własne dziecko. Ona opłakuje
Rafaela, nie układa planów, jak ze sobą skończyć.

– Podświadomie chyba zdaję sobie z tego sprawę, ale chciałem, żeby ktoś powiedział to

głośno. Przepraszam, że obciążam cię naszymi problemami. Z czym dzwonisz?

– Nie przepraszaj. Jade obchodzi mnie bardziej, niż powinna. – Tu Luke westchnął, ale

brnął dalej:

– Stało się coś, przed czym Rafael mnie ostrzegał.
– Mianowicie?
– Zakochałem się w twojej córce. Sam nie rozumiał.
– Jak to, ostrzegał? Dlaczego? Ja jestem szczęśliwy. On też powinien się cieszyć.
– Rafael wiedział, jak ciężko jest zdobyć jej zaufanie. Tak ciężko, że wydaje się to prawie

niemożliwe. Bał się, że Jade nigdy nie pozwoli zbliżyć się do siebie żadnemu mężczyźnie.
Ale bał się też, że ktoś może ją skrzywdzić. Ja jej nie skrzywdzę i nie pozwolę, by zrobił to
ktokolwiek inny.

– Dziękuję ci za szczerość – powiedział Sam.
– Czuję się niepewnie w roli ojca i nie chcę się wtrącać w tak intymne sprawy.
– Wszyscy stąpamy po grząskim gruncie. A już w najtrudniejszej sytuacji jest Jade. Jej

świat się rozsypał. Pomóżmy jej stworzyć nowy. Pytałeś, z czym dzwonię – Luke zmienił
temat. – Mam zdjęcia Johnny’ego Newtona. Jade prawdopodobnie nie będzie chciała ze
mną rozmawiać, a Earl musi wiedzieć, czy ona zna tego człowieka. Obiecałem mu, że
spróbuję coś z niej wydobyć.

– Przyjeżdżaj. – W głosie Sama nie było śladu wahania.
Kiedy Cochrane odkładał słuchawkę, do pokoju weszła Velma.
– Przyszedł Kevin, chłopak, który strzyże trawniki.
Pyta, czy są jakieś specjalne polecenia, czy też ma robić to co zwykle?
– Niech skosi tylko trawę. Żywopłotu nie będziemy na razie przycinać.
– Tak jest, sir. – Velma zatrzymała się jeszcze w progu. – Chodzi o pana córkę...
– Tak?
– Zostawiłam tacę z jedzeniem pod jej drzwiami, ale nie zabrała jej do pokoju, niczego

nie tknęła. Co robić?

– Nic, Velmo. Nie będziemy przecież karmić jej siłą. Zje, jak zgłodnieje. Zaraz przyjedzie

Luke – dodał Sam. – Spróbuje z nią porozmawiać.

Luke, mimo że uspokajał Sama, też bał się o Jade. Zaniknęła się w swoim pokoju,

odgrodziła od ludzi, nikogo nie chciała widzieć. Wyobrażał sobie, z jak strasznymi
demonami musiała toczyć walkę.

Zaparkował przed domem Sama, chwycił zdjęcia, pozdrowił swoich ochroniarzy i

nacisnął dzwonek.

Drzwi otworzyła Velma.
– Pan Cochrane jest w bibliotece, ma pilny telefon. Wyjdzie do pana, gdy tylko skończy

rozmowę.

– Dziękuję. Pójdę teraz na górę. – Zdjęcia położył na stoliku. Nie chciał pokazywać ich

Jade, zanim z nią nie porozmawia.

Velma pokiwała smętnie głową.
– Oby miał pan więcej szczęścia niż my.
– Tu potrzebna jest wytrwałość, nie szczęście – stwierdził sentencjonalnie i ruszył w

stronę schodów.

– Zostawcie mnie w spokoju! – zawołała Jade, kiedy nie wiadomo po raz już który tego

popołudnia rozległo się pukanie do drzwi.

– Wykluczone. – Luke oparł głowę o ścianę, zamknął oczy. Przepełniony bólem głos

Jade był nie do zniesienia, niemal ponad ludzkie siły.

Jade przystanęła. To Luke.
Po co przyjechał? Nie miał czego szukać w jej pokoju. Jej i Rafaela.
– Wpuść mnie, Jade.
Chwyciła figurkę stojącą na półce i rzuciła nią w drzwi. Porcelana rozbiła się na drobne

kawałki.

– Powiedziałam, żebyś zostawił mnie w spokoju. Luke poruszył klamką; zamknięte na

klucz, tak jak przypuszczał.

– Otwórz, zanim wyważę te cholerne drzwi – zagroził.
Przez chwilę nie odzywała się, wreszcie usłyszał jej głos gdzieś bardzo blisko. Widać

podeszła do drzwi.

– Nie odważysz się.
– Przekonasz się.
– Nic tu po tobie.
– Nie odejdę, dopóki cię nie zobaczę.
Bał się, że będą ciągnąć ten prowadzący donikąd dialog w nieskończoność.

Jade ukryła twarz w dłoniach. Zobaczyć ją? Nie mogła patrzyć na swoje odbicie.

Dlaczego akurat Luke miałby znieść jej widok?

– Otwórz – nalegał – bo użyję siły.
– Nie! Wynoś się!
Rozległ się głuchy łoskot, drzwi zadrżały w zawiasach. Luke nie żartował, naprawdę

gotów był wedrzeć się do pokoju przemocą.

– Poczekaj! – krzyknęła. – Uspokój się! Usłyszał szczęk zamka, klamka się poruszyła.
Kiedy zobaczył Jade, cała złość natychmiast z niego opadła. Był przerażony jej wyglądem

– to samo ubranie, w którym była w kostnicy, potargane włosy. I ten nieprzytomny wyraz
twarzy... Mówiący o całkowitym zagubieniu, pełen rozpaczy, bezradności, zupełnie jak u
dziewczynki, którą tego ranka znaleźli w centrum handlowym.

Gotując się na trudną rozmowę, wszedł do pokoju, zamknął drzwi. Podłogę zaścielały

portrety Rafaela. Spoglądał na Luke’a, gdziekolwiek ten skierował spojrzenie. Rafael
uśmiechał się na wszystkich rysunkach. Kilkanaście uśmiechniętych podobizn... Jak
podobizny „wujków”, które zabrał Earl. To bez sensu, pomyślał Luke smętnie. Nic nie
rozumiał.

– Skarbie, Rafael nie chciał sprawić ci bólu. Widzisz, tak to już jest, każdy umiera w

samotności. Nawet gdybyś przy nim była, nawet gdyby umarł śmiercią naturalną, twój ból
byłby taki sam. Nie mogłabyś towarzyszyć mu w jego ostatniej drodze.

Jade odwróciła się gwałtownie.
– Nie wiem, jak sobie poradzę sama, jak będę żyła. Myślałam, że wiem, że potrafię. Ale

nie...

– To proste – powiedział Luke, dotykając jej policzka. – Wdech, wydech...
Jade zachwiała się. Wziął ją na ręce, położył na łóżku, okrył pledem. Sam usiadł w fotelu.
– Spróbuj zasnąć – poprosił.
– Nie mogę.
– Musisz – nalegał.
– A jeśli znowu przyśnią mi się koszmary?
– Będę przy tobie.
– Boże – westchnęła.
– Myślałem, że nie wierzysz w Boga.
– Nie wierzę, ale jeśli jednak jest, nie chciałabym, żeby o mnie zapomniał.
– Pamiętasz, jak mówiłaś pacierz, kiedy byłaś mała?
– Nie.
– To pomaga. Chcesz spróbować? Wzruszyła ramionami, łzy napłynęły jej do oczu.
– Nie umiem się modlić.

– Będę ci podpowiadał. – Luke uklęknął koło łóżka. – Leż, nie musisz wstawać. Zamknij

oczy i powtarzaj za mną.

– Dobrze.
– Pan jest pasterzem moim...
– Pan jest pasterzem moim...
– Nie brak mi niczego...
– Nie brak mi niczego...
Jade posłusznie powtórzyła za Lukiem cały psalm.
– Amen – zakończył Luke.
– Amen.
Jade otworzyła oczy i spojrzała na niego.
– Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę – powtórzyła. – Wierzysz w to?
Skinął głową.
– Ja też spróbuję – szepnęła Jade z westchnieniem i kiedy Luke chciał się podnieść z

klęczek, chwyciła go za rękę.

– Pamiętasz, jak obiecałeś być moim przyjacielem?
– Tak.
– Jeśli cię poproszę jak przyjaciela, zrobisz coś dla mnie?
Luke czuł, że spełnienie prośby Jade nie będzie rzeczą łatwą, ale zgodził się.
– Położysz się obok mnie? Nigdy, nigdy nie spałam sama. Jestem taka zmęczona.

Gdybyś mógł...

Zzuł buty, zanim skończyła mówić, położył się za nią i objął ją w pasie. Jade

zesztywniała.

– Nie jestem Rafaelem – westchnął Luke.
– Czuję.
– Jeśli się boisz, odsunę się.
Czy się bała? Nie, chyba jednak nie.
– Nie ruszaj się – poprosiła.
Luke oparł brodę na głowie Jade i szepnął jej ucha:
– Jade, przysięgam przed Bogiem, że nigdy nie zrobię nic, co mogłoby cię zranić albo

wystraszyć... nigdy, w żadnej sytuacji. Możesz mi zaufać.

Nie odpowiedziała, ale umościła się wygodniej, już nie uciekała od Luke’a.
A on leżał bez ruchu, starając się panować nad własnym ciałem i emocjami. Zapomniał o

wszystkim, nawet o zdjęciach, które zostawił na stoliku w holu.

Rozdział 17

Wychodząc z biblioteki, Sam natkną! się na Velmę; stawiała właśnie wazon ze świeżymi

kwiatami na stoliku w holu.

– Luke na górze? – zapytał.
– Tak. Najpierw oboje coś krzyczeli, potem słyszałam głośny łomot, jakby kopnął z

całych sił w drzwi, a potem się uspokoiło.

Sam spojrzał w stronę schodów i pokręcił głową.
– Nigdy nie czułem się tak bezradny jak teraz. To przecież moja córka, a jakby ktoś obcy.
– Bo też jest obca – przytaknęła Velma. – Co pan o niej wie? Cztery lata była z panem, a

potem dwadzieścia na poniewierce. Minie sporo czasu, zanim się do siebie zbliżycie.

– Niby to wiem. No cóż, z racjonalnego punktu widzenia...
– Brak panu cierpliwości. Zawsze pan taki był, popędliwy – stwierdziła Velma z mocą i

poderwała – głowę na dźwięk dzwonka. – Pewnie chłopak od trawników. Przyszedł po
zapłatę.

– Ja otworzę. – Sam ruszył ku drzwiom. – Może chciałabyś iść już do domu, Velmo? –

rzucił przez ramię. – Damy sobie radę.

– Na pewno?
– Na pewno.
Tak jak powiedziała, w progu stał Kevin. Skończył pracę i przyszedł po pieniądze.
– Dzień dobry, panie Cochrane. Upał dziś, nie?
– Owszem. Wejdź, w domu zawsze trochę chłodniej. Zaraz wypiszę ci czek.
Gdy Sam zniknął w bibliotece, Kevin przysiadł na krześle i zaczaj się ciekawie rozglądać.

Dom pana Cochrane’a zawsze wzbudzał w nim podziw, tyle tu było pięknych rzeczy. I tyle
kwiatów. Jego wzrok padł na zdjęcia leżące koło wazonu. Wpatrywał się w nie jeszcze, kiedy
wrócił Sam z czekiem.

– Skąd ma pan zdjęcie kuzyna pani Tyler? – zapytał zaciekawiony.
– Słucham? – zdziwił się Sam. – Nie wiem, o czym mówisz.
Kevin podał mu zdjęcie.
– Mówię o tym facecie. To kuzyn pani Tyler. Niezły numerant. To przecież policyjna

fotka.

Oczywiście. Fotografia, którą Luke przyniósł, żeby pokazać Jade.
– Skąd ci przyszło do głowy, że ten człowiek jest kuzynem pani Tyler? – W głosie Sama

zabrzmiało niedowierzanie, ale i nuta niepokoju.

– Wczoraj strzygłem u niej trawnik i on mi zapłacił. Najpierw zapytał, ile się należy, a

potem powiedział, że ciotka śpi i nie będzie jej budził. Mówił „ciocia Mabel”, znaczy się albo
to jej siostrzeniec, albo bratanek, nie? Dziwny gościu. Cały był zakrwawiony, koszulę miał
we krwi i w ogóle... Powiedział, że miał krwotok z nosa, bo za dużo wąchał w młodości. Były
narkoman. I ta fotka z aresztu... Pomyślałby pan, że pani Tyler ma takie ziółko w swojej
rodzinie?

Krew? Kuzyn? – zastanawiał się Sam gorączkowo. Podszedł do okna, spojrzał na dom po

drugiej stronie ulicy. Ten sam widok co zawsze. Ten sam trawnik, klomb, ta sama...

Wydał zdławiony, nieartykułowany okrzyk.
– Skrzynka.
– Proszę pana? – zaniepokoił się Kevin.
– Skrzynka na listy. Pełna. Nawet stąd widać. Kevin stanął kolo Sama.
– Aha – przytaknął. – Pójdę, wyjmę pocztę i zaniosę pani Tyler. Pewnie znowu

artretyzm jej dokucza, skoro nie opróżniła skrzynki.

Sam podał chłopcu czek i niemal pchnął go z powrotem na krzesło.
– Nigdzie nie pójdziesz, Kevin. Zabraniam ci. Siedź tu i nie ruszaj się na krok – rzucił

ostro. – Zaraz wracam.

– Aleja mam jeszcze trzy domy... Jestem poumawiany.
– Nie! – Sam ze zdjęciem w dłoni pobiegł ha górę, wpadł do pokoju Jade, budząc ją ze

snu.

Luke poderwał się z przekleństwem na ustach.
– Co jest, do cholery? Już zasypiała.
– Przepraszam – sapnął Sam. – Musisz zejść na dół, Luke. Pamiętasz Kevina? To ten

chłopiec, który strzyże trawniki na naszej ulicy.

– Owszem, pamiętam. A dlaczego pytasz?
– Chodzi o zdjęcia, które zostawiłeś w holu. Jade, kochanie, znasz tego człowieka?

Widziałaś go kiedyś?

Jade pokręciła głową.
– Nie.
– Otóż Kevin twierdzi – ciągnął Sam – że Newton mieszka w domu Mabel. Powiedział

Kevinowi, że jest jej kuzynem.

Luke nie słuchał już dalej.
– Dzwoń do Earla – zakomenderował.
– Kevin czeka na dole. Powinieneś z nim porozmawiać.
– Powiedz mu, że już schodzę. Jade podniosła się z łóżka.
– Co się dzieje?
– Niewykluczone, że człowiek, który zabił Rafaela, ulokował się w domu po drugiej

stronie ulicy.

W oczach Jade odmalowało się przerażenie.
– Chcesz powiedzieć... – zaczęła drżącym głosem – że on nas obserwuje? Ze przez cały

czas... ?

Luke gwałtownie chwycił ją za ramiona i potrząsnął energicznie.
– Jade, błagam. Musisz się trzymać. Nie załam mi się teraz.
– Idź. Pozbieram się jakoś. Jeśli to rzeczywiście on zabił Rafiego, nie pozwólcie mu

uciec.

– Nie pozwolimy, ale musisz mi coś obiecać.
– Czego tylko zażądasz.
Miał ochotę objąć ją, przytulić, więc na wszelki wypadek wcisnął dłonie do kieszeni.
– Przyrzeknij, że się stąd nie ruszysz. Masz siedzieć w domu. Nie wychodź nawet z

pokoju. Sam będzie cały czas przy tobie. Nie podchodź do okien, bo staniesz się dla tego
faceta łatwym celem.

Łatwym celem...
Jade nie myślała o sobie. Bała się o Luke’a. Rozumiała, na jakie niebezpieczeństwo się

wystawia. Jego też miałaby stracić? Nie!

– Będę ostrożna, ale co z tobą? Uważaj na siebie, błagam.
Tyle było ciepła, troski w jej głosie. Pragnął od niej tak wiele, tak wiele oczekiwał, ale był

w stanie zadowolić się choćby jednym pocałunkiem.

– Wybacz mi, Jade...
– Co mam ci wybaczyć?
– To.
Nachylił usta do jej warg. I pocałował. Jade szarpnęła się, wydała cichy okrzyk.
– Boże... Przepraszam. Nie bój się. Nie chciałem cię przestraszyć – tłumaczył się. – Ja

tylko...

– Nie przestraszyłeś mnie.
– Naprawdę?
– To było... przyjemne.
Z dołu rozległo się wołanie Sama.
– Muszę iść.
Jade nie potrafiła wyrazić, co czuje, nie potrafiła nazwać emocji, które budził w niej

Luke, ale wiedziała jedno – nie chciała, by szedł na spotkanie niebezpieczeństwa, wystawiał
się na ryzyko.

– Wróć – szepnęła. – Proszę, wróć.
– Wrócę, możesz być tego pewna – obiecał i wyszedł w pośpiechu.

Jade wyjrzała za nim na korytarz i przypomniawszy sobie daną mu obietnicę, cofnęła się

zaraz do pokoju, zamknęła drzwi na klucz. Tym razem nie odgradzała się od Luke’a, od
świata, lecz odcinała drogę mordercy.

– Potrafisz prowadzić? – zapytał Luke, kiedy Kevin powtórzył mu to, co już opowiedział

Samowi.

Chłopiec skinął głową.
– Weź mój wóz – polecił Luke, wręczając mu kluczyki. – Jedź prosto do domu.

Zamknijcie się na cztery spusty, pozamykajcie wszystkie okna. Nikogo nie wpuszczajcie.
Powiedz mamie, że ja kazałem. Spiesz się. Za chwilę będzie tu pełno policji.

– Dlaczego? Co się stało?
– Ten człowiek z naprzeciwka nie jest kuzynem pani Tyler. To płatny morderca. Może

dojść do strzelaniny. Nie chcę, żeby coś ci się stało.

– Rany – sapnął Kevin. – A co z panią Tyler? – zapytał przerażony.
Luke pokręcił głową.
– Nie wiem, ale nie jest to typ, który miałby w zwyczaju brać zakładników czy kogoś

więzić.

Kevinowi łzy napłynęły do oczu.
– Przykro mi, synu. – Luke położył mu dłoń na ramieniu. – Teraz rozumiesz, że sytuacja

jest naprawdę poważna. Posłuchaj mnie i jedź do domu.

Kiedy za chłopcem zamknęły się drzwi, do holu wpadł Sam.
– Gdzie Kevin?
– Dałem mu kluczyki od wozu, który pożyczyłem, kiedy mój trafił do warsztatu, i

kazałem jechać do domu. Rozmawiałeś z Earlem?

– Policja zaraz tu będzie. – Sam gorączkowo potarł czoło. – Czułem, że w domu Mabel

dzieje się coś złego, ale to zignorowałem. Myślisz, że ona nie żyje?

– zapytał z trwogą.
– Tak myślę – przytaknął Luke z ociąganiem.
– Mabel jest już pod boską opieką, a ty musisz zaopiekować się Jade. Nie spuszczaj z

niej oka.

– A ty dokąd?
– Muszę powiedzieć moim ludziom, co się dzieje. Newton nie wie, że odkryliśmy jego

obecność, bo i skąd? Dopóki nie zobaczy wozów policyjnych, jesteśmy względnie
bezpieczni. Sam, masz pistolet? Swój zostawiłem w domu. Do rozmowy z Jade nie był mi
potrzebny – Luke’owi zebrało się na wisielczy humor.

– Mam. Zaraz ci go przyniosę.

Sam wrócił po chwili z bronią i pudełkiem naboi. Luke załadował magazynek, wsunął

pistolet za pasek spodni i ruszył ku drzwiom.

Kiedy zniknął, Sam zaczął wchodzić po schodach.
– Margaret, Margaret – westchnął cicho. – Gdybyś wiedziała, co zrobiłaś.

Otis Jacks wziął ostatnią dawkę antybiotyku i mrugnął do swojego odbicia w lustrze. Za

pół godziny miał umówioną wizytę u dentysty. W takich przypadkach wolał raczej się
spóźnić niż czekać pod gabinetem, nienawidził tego. Usunie ząb i wreszcie będzie mógł
poddać się operacji plastycznej. Nim upłynie tydzień, będzie miał nową twarz. Wyjedzie za
granicę, osiądzie w jakimś kraju, który nie ma podpisanej ze Stanami umowy o ekstradycji.

Włączył telewizor i odruchowo zaczaj przełączać kanały. Na CNN u dołu ekranu

przesuwał się pasek z najnowszym doniesieniem:

Policja podejrzewa, że podwójne morderstwo w szpitalu w St. Louis może mieć

związek z przeszłością uprowadzonej przed laty i niedawno odnalezionej córki magnata
finansowego, Sama Cochrane’a.

Otis zerwał się z kanapy. Ktoś, prawdopodobnie patałach, który do niego dzwonił,

wszystko schrzanił.

W tej sytuacji zmiana twarzy nie wydawała się już tak palącą potrzebą jak jeszcze przed

chwilą. Musi wyjechać, póki jeszcze może. Podniósł słuchawkę i wystukał numer.

– Leonardo, tu Jacks. Moje papiery gotowe?
– Jeszcze nie. Mówiłeś...
– Zmiana planów. Muszę mieć je jutro rano – rzucił tonem nie znoszącym sprzeciwu. –

Skończ je. Dobrze zapłacę.

Zadrapania nie chciały się goić, były czerwone, spuchnięte, od jednego biegła czerwona

krecha aż do nadgarstka. Chociaż Johnny przemywał i opatrywał rany, musiała wdać się
jakaś infekcja.

Zużył już antyseptyki, które znalazł w apteczce Mabel, została tylko resztka spirytusu.

Zużył ją, pustą buteleczkę wyrzucił do kosza.

Miał jeszcze mnóstwo czasu. Do domu Cochrane’ów będzie mógł wślizgnąć się dopiero

w nocy. Zerknął przez okno i skrzywił się. Ochroniarze ciągle pilnowali posesji. Żałował, że
nie sprzątnął dziewczyny wcześniej, z ukrycia. Chłopaka pozbyłby się w drugiej kolejności i
teraz już nie miałby nic do roboty w St. Louis.

Trudno, stało się, musi sobie jakoś poradzić. Złoży krótką wizytę Jade, a potem wsiądzie

w samolot do Los Angeles, zlikwiduje niejakiego Jacksa i zainkasuje dodatkowe sto tysięcy.
Nie. Pieniądze zainkasuje wcześniej. Najpierw upewni się, że wpłynęły na jego konto, wtedy

wykona zlecenie.

Zaczął krążyć po pokojach, zaglądał do szafek i komódek, bardziej z nudów niż z

chciwości, kiedy usłyszał odgłos ruszającego samochodu. Chwycił lornetkę i podbiegł do
okna. Za kierownicą siedział szczeniak od trawników. Minę miał dziwną, jakby go sam
diabeł gonił.

– Co jest, do cholery? – mruknął Johnny i przesunął lornetkę trochę w lewo. –

Kosiarka? Dlaczego zostawił kosiarkę?

W chwilę później z domu wyszedł wysoki, ciemnowłosy mężczyzna. Szybkim, nerwowym

krokiem podszedł do jednego z ochroniarzy, zamienił z nim kilka słów.

Coś się stało?
Mężczyzna na powrót zniknął w domu, a Johnny po namyśle uznał, że to, co właśnie

zobaczył, nie ma żadnego znaczenia. Odłożył lornetkę i zszedł do kuchni coś przekąsić.

Luke dałby głowę, że Johnny Newton obserwuje go z okna naprzeciwko. W tej chwili

wolał nie myśleć, co stało się z biedną Mabel. Szybko wyjaśnił ochroniarzowi, że za chwilę
pojawi się policja i że obaj jego chłopcy nie powinni wkraczać do akcji. Zostali wynajęci
wyłącznie do pilnowania bezpieczeństwa Cochrane’ów, kropka.

Kiedy już załatwił tę sprawę, przeszedł szybko przez ogród i dotarł do alejki na tyłach

posesji. Chciał, też od strony ogrodu, przekraść się niepostrzeżenie do domu Mabel jeszcze
przed przyjazdem ludzi Earla i odciąć Newtonowi drogę ewentualnej ucieczki, gdyby ten
zwietrzył, co mu grozi.

Sam zapukał do Jade.
– Ta ja, skarbie. Mogę wejść?
Drzwi otworzyły się niemal natychmiast.
– Tak się boję.
– Ja też – przyznał Sam. – Nie będziesz miała nic przeciwko temu, że posiedzę tu z

tobą?

– Przeciwnie, będę czuła się pewniej.
– Może spróbowałabyś się przespać? Idę o zakład, że w nocy nie zmrużyłaś oka. Połóż

się – nalegał Sam, ale Jade pokręciła głową.

– Nie usnę, dopóki nie będę pewna, że Luke’owi nic nie grozi.
– Lubisz go trochę, prawda?
– Kogo? – Jade wydawała się zaskoczona. – Luke’a? – Szybko odwróciła wzrok. –

Oczywiście, że go lubię. Jest dla mnie taki dobry...

– Więc to, co do niego czujesz, to wdzięczność? Jade wzruszyła ramionami.

– Nie wiem.
Sam usiadł obok córki, ujął ją za rękę.
– Coś zawsze dzieje się po raz pierwszy, a nas los pozbawił tylu tych pierwszych razów:

pierwszy dzień w szkole, pierwsza jazda na wrotkach, pierwszy rower, twoja pierwsza
randka... – W oczach Sama zalśniły łzy. – Tak mi przykro, że nie odnalazłem cię wcześniej
– ciągnął. – Czuję, że jestem winny wszystkiemu, przez co musiałaś przejść. Wyrzucam
sobie, że nie widziałem, jak bardzo Margaret jest nieszczęśliwa. Mogłem szukać was
bardziej intensywnie, dłużej, nie wiem... Powinienem był coś zrobić, cokolwiek, żeby
uchronić cię od koszmaru.

– To już przeszłość. Wszystko, co mnie spotkało, zostawiłam dawno za sobą.
Sam uniósł głowę.
– Jesteś pewna?
– Próbuję tak właśnie myśleć, ale doprawdy nie wiem, czy potrafiłabym stworzyć z kimś

normalny, zdrowy związek.

– Chciałabyś?
Jade nie odpowiedziała.
– Myślisz, że mogę podejść do okna i spojrzeć, co się dzieje po drugiej stronie ulicy?
– Chodzi o Luke’a, prawda? – Sam prawidłowo odczytał sens pytania. – Pewnie

pomyślisz, że wtrącam się w twoje sprawy, ale skoro nie mogłem być dla ciebie ojcem,
chciałbym być przynajmniej prawdziwym przyjacielem.

– Przyjacielem może być każdy – powiedziała Jade. – Wolę widzieć w tobie ojca. Mogę

mówić do ciebie tato?

Oczy Sama znowu zaszły łzami.
– Czy możesz? Skarbie... – Objął ją i przygarnął do siebie. – Będę szczęśliwy, jeśli

będziesz mnie tak nazywała.

– Ja też będę szczęśliwa. – Zamilkła na moment. – A jeśli chodzi o Luke’a... Boję się o

niego. Straciłam Rafaela, nie wyobrażam sobie, że mogłabym stracić i jego.

Sam uśmiechnął się do siebie.

Gdyby Luke słyszał rozmowę Jade i Sama, być może zawahałby się, czy powinien iść do

domu Mabel. Nie słyszał i nie mógł dopuścić do siebie myśli, że Johnny Newton miałby
wymknąć się policji.

Na posesję Mabel dostał się tak, jak planował, od strony ogrodu. Przemknął do garażu i

zaczął od tego, że spuścił powietrze w oponach samochodu. Newton nigdzie już nie ucieknie
tym autem, pomyślał z satysfakcją, słysząc miły dla ucha syk.

Spojrzał w stronę domu, miał już ruszyć ku drzwiom kuchennym, kiedy na podjeździe

pojawił się pierwszy wóz policyjny, zaraz potem następne, w sumie sześć.

Newton zapewne też je już dostrzegł. Miał trzy możliwości: powiedzieć, że wziął Mabel

jako zakładniczkę i negocjować, uciekać albo wdać się w strzelaninę. Luke nie zamierzał
czekać, aż Johnny dokona wyboru, szybko przemknął do drzwi kuchennych.

Nie zdziwiło go, że są zamknięte na klucz. Pozostawało mu sprawdzić, czy któreś z okien

od piwnicy da się otworzyć, i tą drogą dostać się do domu.

Johnny zobaczył pierwszy radiowóz, drugi... W panice rzucił się do drzwi kuchennych,

ale zanim je otworzył, dostrzegł uzbrojonego mężczyznę w kominiarce znikającego za
węgłem garażu. Snajper. To koniec.

– Nie – mruknął do siebie. – To nie koniec. Byłeś już w gorszych opresjach i wychodziłeś

cało. Rusz głową, chłopie. Musi być jakiś sposób.

Owszem. Dom jest stary, pełno w nim zakamarków, gdzieś się ukryje. Policja musi tylko

uwierzyć, że zdążył zniknąć przed ich przybyciem. Pobiegł na piętro, do pokoju, w którym
się rozlokował, i zaczął wrzucać swoje rzeczy do walizki. Sprawdzą strych, to pewne, potem
piwnicę, a kiedy znajdą ciało Mabel, a muszą je znaleźć, nikomu nie przyjdzie do głowy
szukać zabójcy w pobliżu zwłok.

Kiedy Luke wylądował na podłodze piwnicy, miał pewność, że Mabel nie żyje; tak silny

był fetor rozkładu. Walcząc z mdłościami, zasłonił nos chustką. W tej samej chwili drzwi na
górze otworzyły się. Luke wyciągnął pistolet i zamarł gotów do strzału, ale, o dziwo, Newton
nie schodził, z jakiegoś powodu zatrzymał się, dając Luke’owi czas na zajęcie dogodnej
pozycji za załomem ściany.

– Cholera jasna – mrukną! Johnny, kiedy stanął wreszcie u podnóża piwnicznych

schodów. Musiał teraz znaleźć jakiś zakamarek. W starych piwnicach jest ich pełno...

– Newton! Rzuć broń i nie ruszaj się!
Johnny wydał jakiś nieartykułowany ni to pisk, ni to okrzyk i rzucił walizkę. Obrócił się

gwałtownie: nic, ciemność, nawet zarysu postaci.

– Ki diabeł? – Wreszcie odzyskał głos. Ogłupiały, zaszokowany uniósł pistolet i zaczął

cofać się krok po kroku.

Luke, w przeciwieństwie do Newtona, coś widział. Widział wystarczająco dobrze, by

dostrzec pistolet tamtego. Przypadł płasko do ziemi i czekał.

Kiedy Newton stanął w świetle sączącym się z okienka, Luke wymierzył lufę tak, by trafić

drania mniej więcej na wysokości kolan, i strzelił dwukrotnie.

Przeraźliwy ból niemal pozbawił Johnny’ego przytomności. Na oślep, nie wiedząc, co

robi, gdzie strzela, opróżnił cały magazynek. Ktoś krzyczał rozdzierająco. Nie miał pojęcia,

że z jego gardła wydobywa się ogłuszający ryk, nie zdawał sobie sprawy, że strzelał w sufit.
Chciał się poderwać, uciekać, ale nie mógł się ruszyć. Zaczął walić kolbą pistoletu o
betonową posadzkę i wzywać pomocy. Dojrzał jakiś cień nad sobą.

Luke słyszał już kroki gdzieś na parterze, właściwie bardziej tupot niż kroki. Tamci z

kolei musieli słyszeć strzelaninę. Za chwilę ktoś powinien pojawić się w piwnicy.

Pochylił się nad Newtonem, spojrzał mu w twarz.
– Na zdjęciach policyjnych wyglądasz ładniej niż w rzeczywistości – wycedził z kpiną w

głosie.

– Coś ty zrobił, skurwysynu? Coś ty zrobił? Lekarza! Wykrwawię się na śmierć! –

wrzeszczał Johnny. – Jesteś gliną, nie możesz mnie tak zostawić. Musisz wezwać lekarza.

– Sęk w tym, że nie jestem gliną – poinformował Luke Newtona. – Jestem przyjacielem

Jade Cochrane. Zabiłeś kogoś, kogo kochała. Kto cię wynajął?

– Nie powiem! – wrzasnął Johnny i w tej samej chwili otworzyły się drzwi na górze.
– To ja, Kelly – odezwał się Luke. – Zapalcie światło. Newton znowu zaklął, tym razem

na widok zbiegających po schodach policjantów.

– On mnie postrzelił! Lekarza! Ja krwawię! – rozdarł się na nowo.
Luke wyprostował się, powiódł wzrokiem po twarzach otaczających go mężczyzn.
– To jest pan Newton – dokonał prezentacji, wskazując na Johnny’ego. – Uśmiercił

właścicielkę tego domu, co chyba czujecie. To on dokonał podwójnego morderstwa w
szpitalu. Wystarczy porównać jego DNA z próbkami pobranymi spod paznokci ofiary...

– Zamknij się! – wrzasnął Johnny. – Potrzebuję pomocy lekarskiej!
Jeden z policjantów wezwał przez krótkofalówkę pielęgniarzy czekających przed

domem, reszta rozeszła się w poszukiwaniu ciała Mabel, dwóch zostało przy Newtonie.

Luke nie skończył jeszcze rozpoczętej konwersacji. Nachylił się ponownie nad rannym.
– Rafael dobrał ci się do skóry, co? – zapytał, wskazując na zadrapania na dłoniach

Johnny’ego, i w tym wypadku nie była to metafora.

– Milcz, draniu. Ja krwawię.
– Nie, ty umierasz – sprostował Luke. – I to nie od kulek z mojego pistoletu. Z tego cię

wyciągną. Może amputują ci nogi, ale uratują ci życie. Tylko po to, żebyś umarł trochę
później.

Pojawili się sanitariusze, zabrali się za ratowanie mocno uszkodzonego Newtona.
– Każcie mu się zamknąć. – Johnny już nie krzyczał, teraz jęczał i skamlał. – Nie wiem,

o czym on mówi.

– Myślałem, że jasno się wyraziłem – powiedział Luke. – Rafael cię podrapał, prawda?

On też krwawił, jak ty teraz, może bardziej. Jego krew musiała dostać się do ran na twoich
dłoniach. Nie wiesz o jednej istotnej rzeczy, Johnny – ciągnął Luke. – Rafael był chory na

AIDS.

Słowa Luke’a wywołały tak silny szok, że Johnny na moment zapomniał o bólu. Teraz

rozumiał, dlaczego Rafael się uśmiechał.

Zamknął oczy i wydał z siebie rozpaczliwy krzyk.

Rozdział 18

Jade, chociaż twierdziła, że nie zaśnie, zapadła w drzemkę. Oparła głowę na ramieniu

Sama i przysnęła. Właśnie przemyśliwał, czy zdoła ułożyć ją na łóżku, nie budząc przy tym,
kiedy usłyszał odgłosy brzmiące jak z zepsutego tłumika na rurze wydechowej. Doskonale
wiedział, że to żaden zepsuty tłumik, żadna rura wydechowa.

Jade w jednej sekundzie była na nogach.
– Słyszałeś? – wykrztusiła. – To strzały. Luke... – rzuciła jeszcze i wybiegła z pokoju.
Sam dogonił ją na korytarzu.
– Masz czekać. Obiecałaś nie wychodzić z pokoju. Nie możesz się narażać. Tu jesteśmy w

miarę bezpieczni. Policja na pewno już przyjechała. Widzisz – dodał, kiedy wrócili do
pokoju i uchylili zasłony. – Są. Luke’owi nic nie grozi, ma wsparcie.

– Dzięki Bogu. – Jade odeszła od okna i znowu wyszła na korytarz, usiadła na

najwyższym schodku.

– Prosiłem, zamknij się u siebie – nalegał Sam.
– Nie. Tu będę czekała na Luke’a. Muszę widzieć, jak wchodzi do domu.
Sam doszedł do wniosku, że nie przekona Jade, więc usiadł obok niej. Chyba nawet nie

zdawała sobie sprawy, jak bardzo ważną osobą stał się dla niej Luke.

Sanitariusze wynieśli wreszcie drącego się i klnącego Newtona, kilku policjantów w

dalszym ciągu przeszukiwało piwnicę w poszukiwaniu zwłok Mabel, a do Luke’a podszedł
Tom Haley, stary znajomy, z czasów kiedy Luke pracował jeszcze w policji.

– Niech mnie, Kelly. Dorwałeś drania.
– Powinienem był go zabić – mruknął Luke.
– Całe szczęście, żeś tego nie zrobił. Sukinsyn działał na zlecenie. Wyciągniemy od

niego, na czyje. Szef wysłał już kopie rysunków Jade Cochrane do FBI. Dzielna dziewczyna,
wykonała kawał dobrej roboty. Te jej portrety są tak realistyczne jak zdjęcia. Problem w
tym, że minęło wiele lat, ci ludzie zdążyli się zmienić. Niektórzy już pewnie nie żyją, inni
wyłysieli, jeszcze inni się roztyli, sam wiesz.

– Niektórzy być może siedzą, jest szansa, że znajdziecie ich zdjęcia w policyjnych bazach

danych ~ powiedział Luke.

– Miejmy nadzieję – przytaknął Haley. – Co za dziewczyna – dodał z podziwem. – Miała

dość siły, żeby o wszystkim powiedzieć...

Haley chciał coś jeszcze dodać, ale z głębi piwnicy rozległo się wołanie jednego z jego

kolegów:

– Tutaj! Znalazłem ją!
Lukę wolał nie oglądać biednej Mabel. Zaklął pod nosem i szybko ruszył na górę,

wybiegł na ulicę. Zaraz zobaczy Jade i Sama, zda im relację.

I niech piekło pochłonie Johnny’ego Newtona.

Kiedy Luke stanął w progu, Jade rzuciła się ku niemu, dotykała jego ramion, piersi,

twarzy, jakby chciała się upewnić, że jest cały i zdrowy, że nic mu się nie stało.

– Słyszeliśmy strzały – szepnęła. – Co z nim?
– Żyje. Zabrali go do szpitala.
Odetchnęła z ulgą i przytuliła się do Luke’a. Był tak zaskoczony, że w pierwszej chwili

zamarł, by jej nie spłoszyć. Minęła chwila, zanim ośmielił się ją objąć.

– A Mabel? – zapytał Sam, podnosząc się ze stopnia, na którym siedział.
– Mabel nie żyje. Prawdopodobnie zabił ją zaraz potem, jak dostał się do domu.
– Biedna, droga Mabel – westchnął Sam. – Taka straszna śmierć. Zadzwonię do jej

prawnika, on wszystkim się zajmie.

Kiedy Sam zniknął, Luke pocałował Jade w policzek, pogładził ją po włosach.
– Muszę ci coś wyznać – zaczął. – Tam, w domu Mabel... chciałem go zabić. Nigdy dotąd

nikomu nie życzyłem śmierci, nigdy nie zdarzyło mi się coś podobnego.

– Ale go nie zabiłeś.
– Nie. Może teraz dowiemy się, kto go wynajął. Jeśli ten łajdak puści farbę, policja da

nam znać.

– A jeśli Newton będzie milczał? Ten ktoś zorientuje się, że jego człowiek wpadł i przyśle

kogoś innego.

– Będę cię strzegł, Jade.
– Sam ci płaci za ochronę? – zapytała Jade.
– Chciał, kiedy poprosił, żebym cię odnalazł, ale nie zamierzam wziąć od niego

pieniędzy. Za nic. – Luke zacisnął palce na nadgarstku Jade; miała nieregularne,
przyspieszone tętno. – Kochanie, jesteś wykończona. Musisz się przespać. – Nie czekając
na odpowiedź, wziął Jade na ręce i zaniósł do sypialni.

– Luke? – szepnęła, kiedy okrywał ją pledem.
– Tak?
– Zostaniesz ze mną, dopóki nie zasnę?
– Tak.
Jade zamknęła oczy i niemal natychmiast zapadła w sen.

Kiedy otworzyła oczy, była sama w pokoju.

– Luke? Luke!
– Tak? – dobiegło z sąsiedniej sypialni. Dopiero teraz go zobaczyła. Siedział na łóżku, ze

spuszczoną głową i nie zamierzał się ruszyć.

– Luke, do diabła – podniosła głos. – Wołałam cię, powinieneś już tu być.
Luke stanął w drzwiach.
– Coś ty powiedziała? – zapytał z rosnącym niedowierzaniem.
– Ze cię wołałam. – Jade uderzyła pięścią w materac. – Nie wiem, jak to wyrazić. Musisz

mi pomóc.

W jednej chwili znalazł się przy niej, usiadł na brzegu łóżka.
– Przepraszam, skarbie. Chyba otępiałem ze zmęczenia i niewyspania, ale nie wiem, o co

ci chodzi. Pomogę ci, oczywiście, tylko zechciej mi łaskawie wyjaśnić, w czym.

– Na pewno mi pomożesz?
– Oczywiście. Mów wreszcie, o co chodzi.
– Ja nigdy wcześniej tego nie robiłam, w każdym razie nie w dorosłym życiu. Nigdy

jeszcze nie byłam zakochana, nie wiem, co człowiek wtedy czuje, ale myślę, że to jest
właśnie to... zakochałam się.

Luke osłupiał. Nie wierzył własnym uszom. Otworzył usta, ale dobył się z nich jedynie

jakiś nieartykułowany dźwięk.

Jade posłała mu chmurne spojrzenie.
– Chyba powinieneś w tym miejscu wygłosić jakąś odpowiednią kwestię. Na przykład:

dziękuję uprzejmie, nie jestem zainteresowany. Albo: kochanie, nie wiem, co powiedzieć.

– Chryste, dopomóż – wybełkotał, niezbyt pewien, czy wezwał Boga w duchu, czy

wypowiedział Jego imię na głos.

Musi coś powiedzieć, natychmiast, nawet jeśli zabrzmi to idiotycznie i będzie

pozbawione sensu.

– Chyba śnię. Na pewno. – Chwycił dłoń Jade i ucałował. – Skoro to sen, będę śnił dalej.

Pokochałem cię od pierwszej chwili, kiedy zobaczyłem cię w Nowym Orleanie. Marzyłem,
żeby cię dotknąć, wziąć w ramiona, kochać się z tobą. Wiem, jak reagujesz na mężczyzn i
byłem gotów czekać, choćby i całe życie.

– To nie sen – powiedziała Jade. – Chcę się z tobą kochać... chcę spróbować. Jeśli się

nam nie uda, – trudno. Nie wiem jak zareaguję, może odezwą się koszmary z przeszłości.
Jeśli się nie uda, wiedz, że nie będzie to z twojej winy. Powiedzmy, że potraktujemy to jako
swoisty test – ciągnęła. – Nic nie ryzykujemy, najwyżej stracimy kilka minut. Luke wziął
głęboki oddech.

– Jeśli mówisz poważnie, a modlę się, by tak było, muszę cię o czymś uprzedzić.
– Tak? – W głosie Jade zabrzmiał niepokój.

– To nie będzie kilka minut, zajmie nam to znacznie więcej czasu. I na pewno nie będzie

to czas stracony.

Rozdział 19

Earl Walters był żywotnie zainteresowany tym, by doprowadzić sprawę Jade Cochrane

do końca. Miał już mordercę, ale ten był tylko narzędziem w czyichś rękach i teraz należało
dojść w czyich. Kto dał zlecenie? Komu zależało na śmierci Rafaela i Jade?

Podniósł słuchawkę i połączył się z szefem wydziału zabójstw.
– Charlie... tu Earl. Masz nowe wiadomości na temat Newtona?
Charlie Black otworzył stosowną teczkę.
– Wczoraj miał operację. Trwała trzy godziny, skończyła się o jedenastej w nocy. Rano

odzyskał przytomność. Jest w ciężkim stanie, ale przeżyje. Cały czas mówi o AIDS, jest
przerażony, że został zarażony. Robi pod siebie ze strachu, a przy tym zachowuje się jak
ostatni kretyn. Pieni się, że jego podstawowe prawa zostały naruszone, wyobrażasz sobie?
Uważa, że ktoś powinien był mu „powiedzieć”, że Rafael jest chory. Cudnie. Powinien
wstąpić do związku zawodowego morderców albo wykupić jakąś polisę. W końcu zabijanie
to praca w trudnych warunkach, o wysokim stopniu ryzyka, nie? Earl zachichotał.

– Owszem. Powinien wystąpić o odszkodowanie.
– W jego rzeczach nie znaleźliśmy nic, co mogłoby nas naprowadzić na trop

zleceniodawcy. Dzisiaj na porannej odprawie jeden z chłopców przytomnie zauważył, że
trzeba przeszukać ubranie, w którym został zabrany z domu Mabel Tyler. Myers, on będzie
teraz prowadził sprawę, pojechał właśnie do szpitala.

– Daj mi znać, jak coś znajdziecie – poprosił Earl. – Jeszcze jedno... Co z rysunkami

panny Cochrane?

– Porównują je ze zdjęciami skazanych pedofilów, które są w centralnej bazie danych

FBI, ale nie spodziewam się wiele. Cochrane rysowała ich tak* jak wyglądali... ile?...
piętnaście, dwadzieścia lat temu? Nawet gdyby udało się dopasować zdjęcia do podobizn z
rysunków, potrzebni są świadkowie. Poza tym w różnych stanach obowiązują różne prawa,
w wielu przypadkach nie można by już wnieść oskarżenia z powodu przedawnienia.

– Tak – przytaknął Earl. – Media mają kolejną sensację. Wieczne przecieki, zawsze

wszystko wiedzą. Skóra mi cierpnie na myśl, co by było, gdyby rysunki Cochrane wpadły w
niepowołane ręce. – My możemy nigdy nie zidentyfikować tych ludzi, ale ktoś, gdzieś zna
przecież czy znał każdego z nich. Każdy z nich miał rodzinę, przyjaciół. Wielu z nich
dochowało się dzieci, są szanowanymi obywatelami, zajmują jakieś stanowiska, porobili
kariery. Nie byliby zbyt zadowoleni, gdyby ktoś dowiedział się o ich specyficznych
skłonnościach.

Charlie uśmiechnął się pod nosem.

– Pewnie nie byliby zbyt zadowoleni – przytaknął. – Te zdjęcia nie mogą dostać się do

mediów. Dopóki nie mamy dowodów, to tak jakby w ogóle nie istniały.

– Otóż to. Daj znać, czy Myers coś znalazł.
– Odezwę się – obiecał Charlie.

Larry Myers od ośmiu lat był detektywem policyjnym, wcześniej patrolował ulice i

zdążył się naoglądać dziecięcych nieszczęść, ale z czymś tak plugawym jak to, co musiała
przecierpieć Jade Cochrane, nie spotkał się nigdy.

Raz widział tę dziewczynę, w kostnicy. Mój Boże, w kostnicy. Wierzył, że w życiu

każdego człowieka przychodzi taki moment, kiedy czara goryczy się przepełnia i potem
nastaje spokój. Jeśli ktoś zasługiwał na spokój, na odrobinę szczęścia, to właśnie Jade
Cochrane.

Larry był gotów uczynić wszystko, by znaleźć człowieka, który przysłał Newtona do St.

Louis. W drodze do szpitala modlił się, by znaleźć wreszcie trop. Jeśli przeszukiwanie
ubrania nic nie da, może Newton zacznie mówić. Może ujawni nazwisko człowieka, który go
wynajął. Może tak, może nie...

Pielęgniarka położyła przed nim plastikowy worek, który zawierał: skrwawione ubranie,

buty, zegarek, telefon komórkowy. Larry założył gumowe rękawiczki i sięgnął po telefon. W
pamięci aparatu zapewne znajdzie jakieś numery, ale to potem. Zaczął opróżniać kieszenie
marynarki, w wewnętrznej znalazł portfel, w nim kilkaset dolarów, żadnych kart
kredytowych. Było prawo jazdy na fałszywe nazwisko, ale nic, co zdradzałoby prawdziwą
tożsamość Johnny’ego, choć to akurat było bez znaczenia; wiedzieli przecież, kim on jest.

– Bradley, sprawdź kieszenie spodni i kieszonkę koszuli – rzucił do swojego partnera. –

Co tam masz?

– niecierpliwił się.
– Wykałaczka, nieużywana, w opakowaniu, guma do żucia, paragon ze stacji

benzynowej – wyliczał.

– Portfelik na karty kredytowe, ale bez kart. Czekaj, coś tu jest. – Wyciągnął z

przegródki starannie złożoną kartkę. – Jakieś nazwisko i numer telefonu. Frank Lawson...
Słyszałeś o takim?

Myers chwilę szukał w pamięci, w końcu pokręcił głową.
– Nie, chyba nie. A numer? Bradley wyrecytował numer.
– To kierunkowy Tennessee – stwierdził Myers.
– A ty skąd wiesz takie rzeczy?
– Mój wuj mieszka pod Nashville, ma ten sam kierunkowy.

– Cholera, ciekawe co to takiego? – mruknął Bradley do siebie.
– Muszę zadzwonić.
– Do kogo?
– Na przykład do szefa policji w Nashville – poinformował partnera Myers.
Po chwili już z nim rozmawiał.
– Szef policji Randall? Tu Larry Myers z wydziału zabójstw policji w St. Louis.
– Witam, Myers. Staruszek Earl ciągle urzęduje?
– Tak, sir.
– W czym ci mogę pomóc, chłopcze? Myers w skrócie wyjaśnił, o co chodzi.
– Odwaliliście kawał dobrej roboty – powiedział Randall z uznaniem. – Słyszałem o tej

sprawie w wiadomościach. Paskudna historia.

– W rzeczach faceta, który wczoraj został zatrzymany, znaleźliśmy numer telefonu

należący do abonenta w Tennessee. Facet nazywa się Frank Lawson. Mówi to panu coś?

Rozrzewniony uśmiech natychmiast zniknął z twarzy Randalla. Szef policji w Nashville

zerwał się z fotela.

– Wielki Frank? Myers zmarszczył czoło.
– Nie wiem, czy wielki, czy mały. Mam numer telefonu i nazwisko, to wszystko.
– Jasne, że znam tego człowieka – huknął Randall. – Ubiega się o fotel gubernatora.
– Co takiego?
– To bardzo popularna postać. Stanowisko ma praktycznie w kieszeni. We wszystkich

sondażach uzyskuje najwyższe notowania.

– Co pan wie na temat jego przeszłości? – zapytał Myers.
– Mówi się, że lubił zaszaleć, ale teraz jest szanowanym obywatelem i lokalną sławą.

Kilka lat temu – sam jeden, gołymi rękami obezwładnił uzbrojonego mordercę, ratując w
ten sposób życie kobiecie i trójce dzieci. Bohater.

– Mój nos mi mówi, że wasz bohater może mieć brzydkie plamy na życiorysie. Wie pan,

gdzie jest Lawson?

– W tej chwili?
– Tak jest, sir, w tej chwili.
– Jeśli nie w domu, to zapewne na spotkaniu z wyborcami albo w swoim biurze.
– Wyświadczy mi pan przysługę?
– Z chęcią. Od tego jestem, żeby pomagać kolegom policjantom w dochodzeniach.
– Dziękuję.
– Nie dziękuj, chłopcze. Najpierw powiedz, o co chodzi.
– Chcę zadzwonić do pana Lawsona, ale dopiero gdy zorganizujecie obstawę na

wypadek, gdyby mój telefon natchnął go myślą o ucieczce.

– Daj mi pół godziny. Dowiem się, gdzie jest Lawson i zobaczę, co mogę zrobić.
– Dziękuję, sir. – Myers podał jeszcze Randallowi numer swojej komórki i rozłączył się.
– Bradley, wracamy do biura – rzucił do partnera. Po kilku minutach zameldował się u

kapitana.

– Sir, wpadliśmy chyba na pewien trop. Charlie Black nie mógł usłyszeć lepszej nowiny.
– Mów.
– Znaleźliśmy w rzeczach Newtona kartkę z nazwiskiem i numerem telefonu w

Nashville, jak się okazuje. Zadzwoniłem do szefa tamtejszej policji, spytałem o gościa i
zdaje się, że omal nie przyprawiłem biedaka o udar mózgu.

– Co to za jeden, jakaś gwiazda country? – zakpił Charlie.
– Lepiej. Przyszły gubernator stanu Tennessee. Niejaki Frank Lawson.
– Wielki Frank?
– Zna go pan?
– Nie znam, ale słyszałem o nim – sprostował Charlie. – Myślisz, że to on przysłał

Newtona, żeby zabił Rafaela i Jade Cochrane?

– Nie wiem. Chcę z nim zamienić parę słów, ale najpierw muszą go obstawić chłopcy z

Nashville. Randall obiecał pomóc. Ma do mnie oddzwonić. Powie mi gdzie, jest Lawson,
wtedy sobie porozmawiam z panem przyszłym gubernatorem.

Randall oddzwonił kilka minut później.
– Jest w domu. Posłałem tam trzy nasze wozy. Gdyby chciał udać się na niespodziewane

wakacje, z pewnością zatrzymamy go i zadamy mu kilka pytań. Zadowolony?

– Bardzo panu dziękuję, sir. Jeszcze jedno. Jeśli Frank zacznie się denerwować w czasie

rozmowy, mój kapitan pana zawiadomi, a pan uprzedzi chłopców z radiowozów, żeby
uważali. Jeszcze raz dzięki. Do widzenia.

Myers przez chusteczkę wziął do ręki komórkę Newtona.
– Do dzieła – powiedział. – Ciekawe, co nam powie Lawson, kiedy zobaczy numer

Johnny’ego na wyświetlaczu. O ile jego telefon stacjonarny ma funkcję identyfikacji
rozmów przychodzących. W każdym razie nagramy sobie tę pogawędkę.

Frank wychodził właśnie spod prysznica, kiedy odezwał się telefon w sypialni. Za

godzinę miał wywiad w telewizji, spieszył się, ale kiedy zobaczył, kto dzwoni, podniósł
słuchawkę.

– Wreszcie – burknął. – Skończyłeś robotę? Tylko nie mów mi, że nie. Czas ucieka, a

masz jeszcze Jacksa na liście.

Myers uśmiechał się od ucha do ucha. Namierzyli zleceniodawcę.
– Pan Lawson?

Wielki Frank zaniemówił, ale jego mózg pracował w przyspieszonym tempie. Wiedział,

że wpadł, jednak próbował się ratować.

– Franka nie ma w domu.
– W takim razie kim jesteś i co robisz w domu Franka?
– Kto mówi?
– Detektyw Myers z wydziału zabójstw policji w St. Louis. Zatrzymaliśmy człowieka,

który jest podejrzany o dokonanie trzech morderstw. Znaleźliśmy przy nim pańskie
nazwisko i numer telefonu.

Usłyszawszy „trzy morderstwa”, Frank automatycznie uznał, że trzecią ofiarą jest Jade

Cochrane. Pogratulował sobie w duchu, myśląc jednocześnie, że będzie musiał wynająć
kogoś nowego, kto zlikwiduje Otisa. Teraz jednak najważniejsze było wykaraskanie się z
fatalnej sytuacji.

– Mówiłem już, że Franka nie ma w domu. Pojechał na wywiad do telewizji.
– Zatem nie wie pan, dlaczego zatrzymany przez nas człowiek miał przy sobie jego

numer?

– Nie, nie wiem.
– W takim razie może mi pan powie, z kim rozmawiam i co pan robi w mieszkaniu

Franka?

Zaległa cisza, po czym Myers usłyszał trzask odkładanej słuchawki.
Myers podniósł wzrok. Uśmiechał się szeroko.
– Kapitanie, niech pan dzwoni do Randalla. Lawson rzucił słuchawkę.

Frank ubrał się, spakował najpotrzebniejsze rzeczy, opróżnił sejf w sypialni. Jego świat

walił się gruzy i trzeba było uciekać. Natychmiast.

Pobiegł do garażu, otworzył drzwi, wskoczył do samochodu, ale wyjechać już nie zdołał,

bo drogę odwrotu zablokował wóz policyjny.

– Nie – jęknął. To nie może się tak skończyć. Nie teraz, kiedy tak wiele osiągnął.

Przeklęty Newton. Przeklęty Jacks. Przeklęta mała suka Cochrane.

Wysiadł z samochodu i uśmiechnął się swoim uśmiechem z plakatów wyborczych.
– Co się dzieje, chłopcy? Coś mi grozi?
Przed domem pojawiły się dwa kolejne radiowozy. Frank, niepoprawny optymista,

zamienił jowialny uśmiech na minę urażonej niewinności, wyciągnął telefon z kieszeni i
wystukał numer policji.

– Tu Wielki Frank Lawson. Muszę mówić z Martym Randallem.
Został przełączony niemal natychmiast.
– Witaj, Frank? Z czym dzwonisz?

Frank prychnął, parsknął, fuknął i przemówił:
– Może mi powiesz, dlaczego trzy twoje wozy blokują wyjazd z mojego garażu? Mam

ważne spotkanie! Spóźnię się!

– Blokują, bo po to je wysłałem – oznajmił Randall lakonicznie.
– Ty? Dlaczego?
– To ja chciałbym zadać ci kilka pytań, zanim odpowiem na twoje. Jak to się stało, że

płatny morderca ujęty w St, Louis miał przy sobie kartkę z twoim nazwiskiem i numerem
telefonu?

– Nie wiem, o czym mówisz.
– Myślę, że wiesz doskonale. Bądź miły i wsiądź do radiowozu. Chłopcy przywiozą cię

tutaj, porozmawiamy sobie.

– Nie będę z nikim rozmawiał, zanim nie zobaczę się z moim adwokatem! – ryknął

Frank.

– Bardzo proszę, ale i tak tu przyjedziesz. I Randall odłożył słuchawkę.

Rozdział 20

Jade budziła się powoli, niejako na raty. Leżała bez ruchu, z zamkniętymi oczami,

wsłuchując się w bicie własnego serca. Czuła jeszcze na skórze dłonie Luke’a, jego usta.
Przesunęła językiem po dolnej wardze, chcąc odnaleźć smak pocałunku.

Zadrżała.
Tej nocy runął potężny mur, którym dotąd się otaczała. Zburzył go Luke – swoją

miłością i cierpliwością. Szeptał jej do ucha, kiedy zasypiała, a ona rozkoszowała się
dźwiękiem jego głosu, mniejszą wagę przywiązując do zaklęć, które wypowiadał. Pierwszy
raz odkąd sięgała pamięcią, przespała noc spokojnym snem, bez koszmarów. Obróciła się
na brzuch i wtuliła twarz w poduszkę.

Ledwie się ułożyła w nowej pozycji, poczuła dłoń Luke’a na plecach.
– Jade?
Ponownie obróciła się na plecy. Nie miała pojęcia, jak podniecająco wygląda, kiedy

potargane włosy rozsypują się na poduszce, a oczy zasnuwa lekka mgiełka. Gdyby
wiedziała, zapewne by to wykorzystała, ale że nie znała miłosnych rytuałów, pozostawiła
inicjatywę Luke’owi.

Uśmiechnął się i odgarnął jej kosmyk włosów z policzka.
– Dobrze się czujesz? Skinęła w odpowiedzi głową.
– Ja też. Bardzo dobrze.
Był taki czuły, taki serdeczny. Czuła się przy nim pewnie i swobodnie. Dotknęła jego

twarzy, przesunęła kciukiem po nocnym zaroście. Zwykły gest, a ile w nim intymności.
Najdziwniejsze, że był dla niej czymś najnaturalniejszym w świecie, nie zastanawiała się,
nie wahała.

Raptem wróciła pamięć o wydarzeniach minionego dnia i cała radość prysła. Jej życie

nadał było w niebezpieczeństwie. Dopóki policja nie znajdzie tego, kto wynajął Newtona,
należało być przygotowaną na najgorsze. Usiadła w pościeli i ukryła twarz w drżących
dłoniach.

Luke też się podniósł, objął ją i przytulił.
– Płacz, kochanie. Wypłacz wszystko. Płacz, dopóki nie uwolnisz się od bólu. A kiedy ból

już odejdzie, zaczniemy wszystko od początku.

Opuściła dłonie i spojrzała na Luke’a.
– Co zaczniemy od początku?
– Gromadzić wspomnienia. Tylko że tym razem będą to dobre wspomnienia, dobre i

szczęśliwe.

– Och, Luke.
– Widzisz, ile masz do powiedzenia – zakpił. Jade zrobiła obrażoną minę.
– To przez ciebie odbiera mi mowę.
– Taki byłem dobry?
Oczy się jej rozszerzyły ze zdumienia, rozchyliła usta i połapała się, dopiero kiedy

zobaczyła wesołe chochliki w oczach Luke’a.

– Żarty sobie ze mnie stroisz – mruknęła niby to z urazą.
– Stroję. I co z tym poczniesz?
Zarzuciła mu ręce na szyję i przygniotła go do materaca.
Luke wybuchnął śmiechem. Śmiał się tak, że w końcu zostawiła go w spokoju.
– Poddajesz się? – zapytała.
Natychmiast spoważniał, chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie.
– Tak, poddaję się. Tobie zawsze i we wszystkim – oznajmił uroczyście.
Jade ułożyła się wygodnie, brodę oparła na jego piersi. Czuła się kochana, chroniona,

pławiła się w tych zupełnie nowych dla siebie doznaniach.

Pomyślała o Rafaelu i zamknęła oczy. Jak to możliwe? ~ pytała samą siebie. Jak mogła

cieszyć się, śmiać, jak mogło przepełniać ją szczęście, skoro on odszedł z jej życia na
zawsze?

Dopóki będziesz pamiętała moje imię...
Głos Rafaela. Słyszała go tak wyraźnie, jakby przyjaciel stał tuż obok. Przeszedł ją

dreszcz, ale zaraz się uspokoiła. Rafael miał rację. Dopóki ktoś będzie pamiętał jego imię,
nie cały przeminie.

– Luke?
– Słucham, skarbie?
– Rozmawiałam z Samem.
– Tak? O czym?
– O różnych rzeczach, przede wszystkim o Rafaelu. Nie będzie pogrzebu. Żadnej trumny

sześć stóp pod ziemią. Rozsypię jego prochy w jakimś pięknym miejscu. Na pewno tego by
sobie życzył.

Luke ujął jej dłoń i zaczął całować każdy palec po kolei.
– Jesteś wyjątkową kobietą, Jade Cochrane. Rafael miał szczęście, że znalazł taką

przyjaciółkę.

– Mogę to samo powiedzieć o sobie. Miałam szczęście, że znalazłam takiego przyjaciela.

– Jade zamilkła, wbiła wzrok w ścianę. – Co będzie? – zapytała po chwili.

Luke spochmurniał.
– Pytasz co będzie z nami czy... ?

– Pytam o tego człowieka, zabójcę. Policja wie już, kto go wynajął? Myślisz, że mogę już

czuć się bezpieczna?

Luke pomyślał o Mabel Tyler i zatopił palce we włosach Jade. Nie zamierzał jej

okłamywać.

– Bardzo chciałbym powiedzieć, że nic ci już nie grozi, ale nie mogę. Naprawdę spokojni

będziemy dopiero wtedy, kiedy policja znajdzie zleceniodawcę Newtona. Póki się to nie
stanie, musimy uważać.

– Tak, będziemy uważać – powtórzyła Jade. Luke zerknął na zegar, ucałował Jade i

odrzucił kołdrę.

– Najchętniej w ogóle bym nie wstawał, ale biedna Velma dostałaby zawału, gdyby mnie

zobaczyła w twoim łóżku. Zadzwonię do Waltersa, dowiem się, czy mają coś nowego w
naszej sprawie.

Na dźwięk imienia gospodyni Jade zerwała się z łóżka i pobiegła do łazienki. Zanim

wyszła spod prysznica, Luke zdążył się ubrać i zejść na dół.

Trochę zdezorientowana rozejrzała się po pokoju, dostrzegła kartkę na poduszce:
„Sam czeka na nas w pokoju śniadaniowym. Jestem w bibliotece, załatwiam telefony”.
Dobrze. To znaczy, że Luke jednak nie uciekł. Ubrała się szybko, uczesała, zrobiła

staranny makijaż i zbiegła na dół, tak spieszno jej było zobaczyć swojego mężczyznę. Jej
mężczyzna? Niezwykłe.

Luke najpierw zadzwonił do swojego biura, omówił plan dnia ze swoim zastępcą i

poprosił, by tamten kontaktował się z nim, gdyby pojawiło się coś pilnego. Kiedy już
wszystko ustalili, wystukał numer Earla Waltersa.

– Mówi Luke Kelly. Chyba domyśla się pan, dlaczego dzwonię.
Earl odsunął na bok plik porannej poczty, nachylił się nad biurkiem.
– Chyba się domyślam. Właśnie zamierzałem dzwonić do Sama. Niech podejdzie do

drugiego aparatu, żebyście obydwaj mogli usłyszeć, co mam do powiedzenia.

Luke wybiegł z biblioteki, wołając Sama. Sam właśnie nalewał sobie kawę w pokoju

śniadaniowym. Kiedy usłyszał nawoływania Luke’a, odstawił filiżankę i w jednej sekundzie
pojawił się w holu.

– Rozmawiam z Waltersem. Podnieś słuchawkę, Earl ma dla nas jakąś wiadomość.
Sam wrócił do pokoju śniadaniowego, dopadł do aparatu.
– Earl? Jestem. Co się dzieje?
– Luke? Słyszysz mnie?
– Tak.
– No to słuchajcie. Detektyw, który prowadzi dochodzenie w sprawie Rafaela, pojechał

dzisiaj do szpitala, przeszukał rzeczy Newtona. Znalazł telefon komórkowy i kartkę z jakimś
nazwiskiem i adresem. Mówiąc krótko, poprosił szefa policji w Nashville, żeby jego chłopcy
mieli oko na faceta i zadzwonił do niego z komórki Newtona. Gość, niejaki Frank Lawson,
zobaczył na wyświetlaczu swojego telefonu numer Johnny’ego i zaczaj śpiewać, zanim się
zorientował, że rozmawia z detektywem policyjnym.

– Frank? Powiedział pan Frank? – upewniał się Luke.
Earl uniósł brwi.
– Owszem. Znasz go?
– Nie. Jade mówiła mi, że kiedyś pociął ją szkłem niejaki „wujek Frank”. Chciał ją zabić.

Cudem przeżyła. Do tej pory ma bliznę.

Sam nic nie wiedział o żadnej bliźnie, a Luke owszem, co dowodziło, że relacje miedzy

młodymi weszły w nowy etap. Ucieszyło go to i jednocześnie zrobiło mu się niedobrze na
myśl, że jego dziecko mogło zginąć z ręki jakiegoś szaleńca.

– Jezu – szepnął Earl.
– Proszę, niech mi pan powie, że policja z Nashville zatrzymała tego sukinsyna –

odezwał się Luke.

– Owszem – przytaknął Earl z satysfakcją. – Wybierał się w podróż, ale szybko

zrozumiał, że za późno wpadł na ten pomysł.

Luke podjął błyskawiczną decyzję.
– Jadę do Nashville.
– To bez sensu, Kelly. Nic tam nie zdziałasz. Sprawa jest w rękach policji.
Żadne argumenty nie były w stanie odwieść Luke’a od wyjazdu.
– Muszę jechać – rzucił do słuchawki stanowczym tonem. – Obiecałem Jade, że będę ją

chronił. – Będę wdzięczny, jeśli uprzedzi pan szefa policji w Nashville, że się tam zjawię.

– Uprzedzę, ale najpierw musisz mi coś obiecać, chłopcze.
– Co takiego?
– Że nie zrobisz żadnego głupstwa. Na przykład, nie będziesz próbował udusić pana

Lawsona w czasie widzenia w areszcie.

Luke nie odpowiedział od razu, najwyraźniej biorąc koszmarny żart na serio. Sam

zareagował podobnie, bo oznajmił:

~ Nikt bardziej niż ja – zaczął z powagą – nie pragnie, by ludzi, którzy skrzywdzili Jade,

spotkała zasłużona kara, ale nie zamierzamy z tego powodu obaj trafić do więzienia i znowu
skazać Jade na samotność i poniewierkę.

Luke zaklął pod nosem.
– Obiecuję, że nie dotknę tego sukinsyna – zapewni! Earla i Sama.
– W porządku – powiedział Earl. – Zadzwonię do Nashville. O cholera, byłbym

zapomniał. Mam dla was coś jeszcze.

– Mianowicie? – zapytał Luke.
– Frank Lawson jest, a właściwie powinienem powiedzieć, był kandydatem na

gubernatora. Prowadził w sondażach i miał duże szanse na wygraną.

– Kandydował na gubernatora? – zdumiał się Sam.
– Trudno mi w to uwierzyć.
Luke pokręcił głową, jego ta wiadomość zaskoczyła nie mniej niż Sama.
– To by tłumaczyło, dlaczego wynajął zabójcę. Bał się, że dawne grzechy zrujnują mu

karierę.

Earl uśmiechnął się.
– Szybko myślisz, Kelly. To mi przypomina, że byłeś naprawdę dobrym gliną.
– Co wiemy o przeszłości Lawsona? – zapytał Luke, pomijając komplement milczeniem.
– Niewiele – powiedział Earl – ale dopilnuję, żeby moi chłopcy się tym zajęli. Diabli

wiedzą, na co jeszcze wpadniemy, co wyjdzie na jaw.

– Jak się nazywa szef policji w Nashville?
– Randall. Zaraz do niego zadzwonię.
– Proszę mu powiedzieć, że najdalej po południu już tam będę.
– A jeśli nie dostaniesz biletu na samolot?
– Poleci samolotem mojej firmy – wtrącił Sam.
– Odezwij się, Earl, jeśli tylko będziesz miał coś nowego, dobrze?
– Na pewno dam ci znać. Powtórzę, co już powiedziałem moim chłopcom. Jestem

osobiście zainteresowany zakończeniem sprawy Jade. To ciągnie się zbyt długo. Aha, Sam,
jeszcze jedno, zanim zapomnę. Przygotuj córkę na to, że niestety znowu zacznie się szum w
mediach.

– Tak?
– Chodzi o te rysunki, które nam dała.
– Tak.
– Otóż media jakimś sposobem, swoimi kanałami, dowiedziały się o ich istnieniu. Jeśli

ujawnią informację, wśród braci pedofilów wybuchnie histeria.

Luke milczał przez chwilę, wreszcie zrozumiał, w czym rzecz.
– Nie było innej, zgodnej z prawem, możliwości ich opublikowania?
– Zawsze pozostają... pewne opcje.
– Zaczynam się pana bać, naprawdę – zaśmiał się Luke.
Kiedy się rozłączyli, Luke dołączył do Sama czekającego w pokoju śniadaniowym.
– Nie rozumiem, o co chodzi z tymi rysunkami – poskarżył się Sam.
– Pamiętasz, jak Jade mu je wręczała? Powiedziała wtedy, że media mogą zrobić z tego

sensację, ale dla niej to bez znaczenia, jeśli tylko uda się w ten sposób uchronić choćby
jedno dziecko przed nieszczęściem. Policja zapewne nie była w stanie zidentyfikować
sportretowanych. Nie mają ich nazwisk, nie wiedzą, gdzie ci ludzie mieszkają. Poza tym w
każdym stanie obowiązuje inne prawo. Niektórzy winni nie mogliby nawet być postawieni
w stan oskarżenia ze względu na przedawnienie. Jeśli jednak sprawę podchwycą media,
ktoś na przykład sprzeda zdjęcia rysunków jakiemuś brukowcowi, to...

Sam wreszcie zrozumiał.
– Policja być może nie będzie w stanie zidentyfikować sprawców, ale to nie znaczy, że

czytelnicy ich nie rozpoznają. Znajdą się ludzie, którzy znali ich przed laty.

– Otóż właśnie.
– Wspaniale. Wyobrażam sobie, jak się wystraszą – mruknął Sam.
Luke poklepał go po ramieniu.
– Idę powiedzieć Jade, czego się dowiedzieliśmy.
– Czego się dowiedzieliście? – zapytała. Luke aż podskoczył.
– Nie zauważyłem, kiedy weszłaś – stwierdził inteligentnie.
– Ano nie zauważyłeś – zgodziła się Jade. – Powiedz, czego się dowiedzieliście?
– Policja zatrzymała człowieka, który najprawdopodobniej wynajął Newtona.
Jade aż klasnęła w dłonie. Co za ulga, wreszcie będzie mogła odetchnąć, czuć się

bezpieczna.

– Żartujesz! Tak szybko? To znaczy, że niebezpieczeństwo minęło! Kto to taki?
– Frank... – Luke utkwił pełne napięcia spojrzenie w twarzy Jade. – Frank Lawson.

Kandydat na gubernatora stanu Tennessee.

Jade usłyszała imię, reszta dotarła do niej jak przez mgłę. Pokój zawirował. Wyciągnęła

rękę, chciała przytrzymać się Luke’a. Nie zdążyła. Wszystko spowiła atramentowa czerń.
Nie czuła, że Luke ją chwycił, zanim osunęła się na podłogę.

– Tu ją połóż. – Sam był już w salonie, zrzucił poduchy z kanapy. – Może powinniśmy

wezwać lekarza?

Luke położył Jade na kanapie, odgarnął jej włosy z twarzy. Jeszcze przed chwilą cieszyła

się dobrą wiadomością, teraz leżała tu bez czucia. Miał wrażenie, że wrócili do punktu
wyjścia.

– Nie trzeba. Po prostu zemdlała. Wystarczy zwilżony ręcznik.
Sam wybiegł z pokoju, wołając Velmę.
Jade tymczasem powoli odzyskiwała przytomność. Poczuła czyjeś dłonie na twarzy i

zaczęła je gwałtownie odpychać.

– Nie, nie, zostaw mnie. Luke natychmiast się odsunął.
– Spokojnie, kochanie. To ja, Luke. Oddychaj głęboko. Zemdlałaś, ale już wszystko

dobrze, zaraz dojdziesz do siebie.

Jade podniosła się do pozycji siedzącej.
– Co się stało?
– Wymieniłem nazwisko Franka Lawsona. Wtedy zemdlałaś.
– Boże. – Zaczęła drżeć na całym ciele.
– Myślisz, że to ten sam człowiek, o którym mi opowiadałaś?
– Nie wiem. Musiałabym go zobaczyć.
~ Czy jego portret jest wśród tych, które dałaś Earlowi?
– Tak. Podpisałam go „Wujek Frank”.
– Poproszę, żeby Earl przefaksował mi ten rysunek do domu. Zabiorę go ze sobą do

Nashville i przywiozę ci zdjęcie człowieka, którego aresztowała tamtejsza policja.

– Może powinnam jechać z tobą?
– Wykluczone. Dopiero media miałyby temat.
– Luke westchnął. Musiał przekazać Jade drugą wiadomość i trochę się tego obawiał. –

Jest coś jeszcze. Earl dał nam do zrozumienia, że nastąpił przeciek i dziennikarze wiedzą
już o twoich rysunkach. Nie zdziw się, jeśli opublikuje je jakiś brukowiec.

– Nie szkodzi. Te twarze prześladowały mnie przez lata. Niech teraz inni trochę się

pomęczą.

Luke uśmiechnął się.
– Tak trzymaj!
– O czym mówisz?
Ujął jej twarz w dłonie i pocałował.
– Po bólu przychodzi gniew. To znak, że rany się goją. Wracasz do zdrowia. Masz

wszelkie prawo czuć wściekłość.

– Tak uważasz?
W salonie pojawił się Sam, zaraz za nim kroczyła Velma z wilgotnymi ściereczkami i

dużym frotowym ręcznikiem.

– Lepiej się już czujesz, kochanie? – zapytał Sam, siadając obok córki.
– Tak, lepiej. Przepraszam, że was zdenerwowałam, ale wiadomość była taka

niespodziewana, to imię...

– Rozumiem, że już nie trzeba cię reanimować – zauważył Sam niezbyt może roztropnie.
– Nie trzeba. Trzeba mi sprawiedliwości. Chcę usłyszeć, że winni zostali ukarani i wiem,

że ty i Luke uczynicie wszystko, by tak się stało.

– Skoro ty nie potrzebujesz, przyda się mnie.
– Sam chwycił zimny okład z rąk Velmy i przyłożył sobie do czoła.
Cała trójka spojrzała na niego i wszyscy parsknęli śmiechem.

Mniej więcej godzinę później Luke był gotowy do drogi. Jade stała przy oknie i machała

mu na pożegnanie. Kiedy samochód zniknął za zakrętem, spojrzała na dom naprzeciwko.
Na myśl o biednej Mabel Tyler przeszedł ją zimny dreszcz. Co za straszny koniec
spokojnego, szczęśliwego życia.

Gdzieś w głębi domu rozdzwonił się telefon.
– Jade, skarbie, masz chwilę czasu? – Sam stał na podeście schodów.
Wzruszyła ramionami.
– Na brak czasu akurat nie mogę narzekać. Mam go w nadmiarze. I zawsze jestem do

twojej dyspozycji – dodała z uśmiechem.

Sam wyciągnął rękę.
– Chodź ze mną. Chcę ci coś pokazać.
– Co takiego?
– Zaraz sama zobaczysz. – Poprowadził ją koło jej starej sypialni do wąskich schodów,

którymi wspięli się na drugie piętro.

– Myślałam, że tu już nic nie ma poza strychem – wysapała Jade zadyszana po

wspinaczce.

– Kiedy mój dziadek był jeszcze małym chłopcem, urządzono tu pomieszczenia dla

służby. Twoja matka i ja zaraz po ślubie planowaliśmy, że będziemy mieć całą gromadkę
dzieci. – Na twarzy Sama odmalował się smutek. – Z naszych planów nic nie wyszło...
Dawniej prowadziłem dom otwarty i czasami nocowali tu moi goście, ale dzisiaj nie mam
już sił i ochoty na takie towarzyskie imprezy. Pokoje stoją puste, nikt z nich nie korzysta.

– Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś?
– Zaraz zobaczysz. Zamknij oczy.
Zanim Jade posłuchała, jej oczy zdążyły rozszerzyć się zdumieniem.
– Niespodzianka?
Sam zachichotał jak ktoś, komu udał się dobry figiel.
– Tak, niespodzianka. Zamknij oczy, już. – Otworzył drzwi, wziął ją za rękę i ostrożnie

przeprowadził przez próg.

– Tylko nie podglądaj. Jeszcze chwila. Już, teraz możesz spojrzeć. , Jade otworzyła oczy i

zabrakło jej tchu. Cofnęła się o krok, wyraźnie oszołomiona.

– Och, nie! – Przytknęła dłonie do ust. – Nie wierzę! To dla mnie? Ty to wszystko

przygotowałeś?.

– Nie podoba ci się? Jesteś taką znakomitą artystką. Pomyślałem, że...
– Nie podoba? Tato, to jakaś bajka. Sen. Zawsze marzyłam... Mówiłam sobie, że

pewnego dnia...

Jade zabrakło słów. Ukryła twarz w dłoniach I rozpłakała się.
Sam uśmiechnął się. Czuł ulgę. Kobiecy płacz wytrącał go z równowagi, zbijał z tropu,

nigdy nie wiedział, jak się zachować w takiej sytuacji, ale łzy szczęścia mógł znieść. Uściskał
Jade, wcisnął jej do ręki swoją chusteczkę, potem pociągnął w głąb pracowni.

– Spójrz na te okna. Będziesz tu miała dobre światło. Kupiłem zapas blejtramów, są

farby, pędzle. Nie wiedziałem, jakie chciałabyś sztalugi, więc zamówiłem na wszelki
wypadek kilka różnych.

Jade dotykała każdej rzeczy, wszystkim się zachwycała, wszystko ją cieszyło. W końcu

ocknęła się, przypomniała sobie o obecności Sama.

– To najcudowniejszy prezent, jaki mogłeś mi sprawić. Nie wiem, jak dziękować.
– Namaluj mi piękny obraz.
Jade wybuchnęła śmiechem, zarzuciła Samowi ręce na szyję i wycisnęła na jego policzku

gorącego całusa.

– Och, Sam, tato, dziękuję, po tysiąckroć dziękuję. Sam znieruchomiał. Raz już

powiedziała do niego tato, ale bał się, że to się nigdy więcej nie powtórzy. Teraz z kolei on
zalał się łzami.

– Jade, kochanie, to była dla mnie wielka radość, że mogłem ci urządzić pracownię. Nie

wiesz, jak bardzo cię kocham.

– Chyba dopiero zaczynam rozumieć, co to jest miłość.
– Zostawię cię samą. Teraz to twoje królestwo i nikt ci tu nie powinien przeszkadzać.
– Gdzie będziesz?
– Nie martw się o mnie. Siedzę w domu. Nigdzie nie wychodzę. Jeśli będziesz mnie

potrzebowała, wystarczy, że zawołasz, a zaraz przybiegnę.

– Nie, nie ma takiej potrzeby. Tak tylko pytałam.
– Rozumiem. Czujesz się jeszcze niepewnie. Nie miałaś czasu, by oswoić się z nową

rzeczywistością. Tyle złego na nas spadło. Minie trochę czasu i znowu poczujesz się tutaj jak
u siebie. Jak kiedyś.

Jade słuchała ojca i czuła, że jego słowa nie spełnią się, dopóki ona nie upora się ze

swoją przeszłością. Nie wiedziała tylko, czy kiedykolwiek to nastąpi.

– Tato?
– Tak?
– Ta lekarka... DiMatto?
– Antonia.
– Antonia. Myślisz, że mogłabym zacząć do niej chodzić na terapię?
– Myślę, że to bardzo dobry pomysł. Chcesz, żebym do niej zadzwonił?
– Rafael ciągle powtarzał, że powinnam zacząć chodzić do psychiatry, ale ja go nie

słuchałam. Tak bardzo chciałabym mu powiedzieć, że zrozumiałam i już wiem, że sama, bez
fachowej pomocy, nie dam sobie rady. Miał rację, tylko ja nie chciałam go słuchać.

– On wciąż jest przy tobie, Jade, o wszystkim wie.
– Oby.
– Idę zadzwonić.
– Dobrze. Gdyby odezwał się Luke, zawołasz mnie?
– Zawołam na pewno.

Rozdział 21

Samolot należący do Sama wylądował w Nashville kilka minut po drugiej. Luke prosto z

lotniska pojechał do Randalla.

Szef policji przyjął go prawie natychmiast.
– Rozumiem, że chciałbyś porozmawiać z Lawsonem? – zapytał bez zbędnych wstępów.

– Wielki Frank Lawson. Gdyby ktoś dwa dni temu powiedział mi, że aresztuję Franka,
uznałbym, że mam do czynienia z wariatem, tymczasem... – Rozłożył bezradnie ręce.

– To bardzo ważne – zaznaczył Luke.
Na te słowa z twarzy Randalla zniknęła jowialna mina.
– Dla mnie też, synu. Jak wszystko, co dotyczy porządku publicznego w tym mieście.

Rozumiem jednak, że jesteś osobiście zainteresowany sprawą?

Luke skinął głową.
– Wie pan, o co dokładnie chodzi?
Teraz Randall przytaknął.
– Wszyscy wiedzą. Wystarczy włączyć telewizor. Znam dobrze Earla Waltersa,

przyjaźnimy się. Zaręczył za ciebie. Mam nadzieję, że nie przyniesiesz mu wstydu.

– Nie, sir. Wszystkim nam jednakowo leży na sercu dobro Jade Cochrane. Ktoś polecił

zabić jej najbliższego przyjaciela, Rafaela, ten sam człowiek prawdopodobnie chciał też
pozbyć się Jade. Ktoś również uszkodził hamulce w moim samochodzie. Jechałem wtedy z
panną Cochrane, cudem uniknęliśmy śmierci. Policja w St. Louis ujęła płatnego zabójcę,
niejakiego Johnny’ego Newtona. To on zabił Rafaela, pielęgniarkę opiekującą się Rafaelem
i starszą panią, sąsiadkę Cochrane’ów, w której domu następnie się ulokował. W jego
rzeczach znaleziono kartkę z nazwiskiem i telefonem Franka Lawsona. Detektyw
prowadzący dochodzenie zadzwonił do Lawsona z komórki Newtona i Wielki Frank zaczął z
nim rozmawiać jak z Newtonem. Potwierdził nasze podejrzenia, praktycznie zdemaskował
się... – Luke przerwał. – Ale pan przecież to wszystko wie, prawda?

– Owszem – przytaknął Randall. – Spodziewasz się, że wyciągniesz od Lawsona coś,

czego nam nie udało się z niego wydobyć?

– Tak – powiedział Luke z przekonaniem. – Po to tu przyjechałem.
– Dlaczego tak się angażujesz w tę sprawę?
– Bo kocham Jade Cochrane. Bo chcę się dowiedzieć, czy to on jest tym „wujkiem

Frankiem”, który omal nie pozbawił jej życia przed wielu laty.

Randall nie próbował nawet ukrywać, że ostatnie słowa mocno go zaszokowały.
– Chcesz powiedzieć, że Frank Lawson jest pedofilem i molestuje dzieci?

Luke wyjął kserokopię rysunku i położył na biurku.
– Czy to jest Lawson?
Randall wziął rysunek do ręki, przyglądał mu się przez chwilę. Pomimo upływu lat twarz

pozostawała rozpoznawalna. Tak, to była twarz Franka Lawsona.

– Chryste, pomyśleć, że mało brakowało, a wybralibyśmy go na gubernatora!
– Teraz pozwoli mi pan z nim porozmawiać?
– Pod warunkiem, że przy rozmowie będzie dwóch moich detektywów.
– Proszę bardzo. Jeśli o mnie chodzi, może ją pan nagrać i puścić w eter.
– Załatwione. Masz tę rozmowę, synu. – Randall podniósł słuchawkę telefonu.

– Pasażerowie podróżujący do Nowego Jorku i dalej do Lizbony proszeni są do wyjścia

numer...

Otis zaklął pod nosem. Od prawie dwóch godzin czekał, żeby wreszcie wsiąść do

samolotu do Genewy, tymczasem start opóźniał się w nieskończoność. Tyle razy pytał już
personel naziemny o przypuszczalny czas odlotu, że na sam jego widok dziewczyny
dostawały drgawek z obrzydzenia.

Poruszył się niespokojnie w fotelu, omiótł wzrokiem salę odlotów i jego wzrok padł na

zawieszony na ścianie telewizor. Otis znieruchomiał, bo z ekranu spoglądała na niego twarz
Franka Lawsona. Nastawił uszu. Jeśli miał wierzyć temu, co mówiła prezenterka
wiadomości, Frank tego ranka został zatrzymany i osadzony w areszcie. Policja w Nashville
nie wydała żadnego oficjalnego komunikatu, ale według nieoficjalnych źródeł Frank miał
być zamieszany w morderstwa, których w ostatnich dniach dokonano, najwyraźniej na
czyjeś zlecenie, w St. Louis.

Otis jęknął. Skoro policja zdołała powiązać nazwisko Lawsona z morderstwami, dojdzie i

do tego, dlaczego Lawson wynajął płatnego zabójcę. Po nitce do kłębka dotrą do
niegdysiejszego Solomona, stręczyciela zakazanych uciech.

Zaprawdę, czyżby dni Otisa były policzone? Nie, o ile ten cholerny samolot do Genewy w

końcu wystartuje.

Spokojnie, nakazał sobie w duchu. Niepotrzebnie się denerwuje. Mogą szukać Solomona

i Otisa Jacksa do końca świata. Nigdy ich nie znajdą. Pierwszy zapadł się pod ziemię wiele
lat temu. Natomiast Otis zniknął równie nagle, jak się pojawił. Teraz jego miejsce zajął
Myron Handleman. Właściciel domu w Szwajcarii oraz konta w banku szwajcarskim. Na to
samo nazwisko wystawiony był bilet do Genewy. To nazwisko widniało w paszporcie,
prawie jazdy, na kartach kredytowych. O wszystkim pomyślał, nie zdążył tylko zmienić
twarzy. Z tym musiał zaczekać, aż dotrze do Genewy.

Jak na człowieka, który w ostatnich miesiącach nie robił nic innego, tylko wygłaszał

przemówienia, Frank Lawson był wyjątkowo milczący. Kiedy mu powiedziano, że chce się z
nim widzieć ktoś, kto specjalnie w tym celu przyleciał z St. Louis, zażądał, by przy rozmowie
obecny był jego adwokat.

Kiedy wprowadzono go do rozmównicy, zobaczył dwóch znanych już sobie policjantów i

obcego mężczyznę. Nieznajomy stał w rogu pokoju, wyprostowany, z rękami założonymi na
piersi i przyglądał się Frankowi z wyraźną antypatią.

– Niech pan siada, panie Lawson.
Frank dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że to do niego skierowane są te słowa i że

padły z ust jednego z detektywów.

– Gdzie mój adwokat? – Chciał, żeby pytanie zabrzmiało ostro, ale efekt był żałosny. –

Gdzie jest Gorman?

– Jestem, jestem. – W progu rozmównicy stanął pan mecenas. – Przepraszam za

spóźnienie. Utknąłem w korku.

Frank od razu nabrał pewności siebie.
– O co chodzi? – zagadnął, siadając na krześle. Spojrzał na Luke’a. – Pan Kelly, jak

rozumiem? My się chyba nie znamy.

– Jade Cochrane przesyła pozdrowienia. Frankowi krew odpłynęła z twarzy. Wiedział, że

powinien jakoś zareagować, coś powiedzieć, ale nie mógł wykrztusić słowa, miał absolutną
pustkę w głowie.

– Chyba ją pamiętasz? Śliczna mała dziewczynka – ciągnął Luke. – Ciemne włosy,

niebieskie oczy. Błagała, żebyś zostawił ją w spokoju. Ale nie, ty nie słuchałeś. Podobały ci
się bezbronne dzieci. Drobne, kruche. To cię kręciło, prawda?

Każde słowo wypowiedziane przez tego człowieka z St. Louis było jak cios w splot

słoneczny. Do tej pory w czasie przesłuchań Frank dzielnie odpierał zarzuty. Morderstwa?
Płatny zabójca? Bzdura. Teraz słuchał, jak Kelly bezlitośnie obnaża jego plugawe tajemnice
i miał wrażenie, że ziemia osuwa mu się spod nóg. Spadał w czarną otchłań, na samo dno.

– Zamknij się – wybełkotał. – Nie wiesz, co mówisz.
Luke, który dotąd stał nieruchomo niczym posąg, zrobił krok do przodu. Zaledwie jeden

krok, ale to wystarczyło, by Frank wpadł w panikę.

– Nie pozwólcie mu się do mnie zbliżać – zaskowyczał.
– Powiedziałem Jade, że jeśli znajdę tego, kto ją zranił, zabiję bez litości.
Obydwaj detektywi przyskoczyli do Luke’a.
– Potem doszedłem do wniosku, że jest kara lepsza od śmierci.
Detektywi odetchnęli. Frank nie.
– Gorman, zrób coś! Każ mu zamilknąć.

W Gormanie pazerność, a Lawson płacił mu niebagatelne honoraria, walczyła o lepsze z

sumieniem. Nie raz, nie dwa reprezentował w sądzie ludzi oskarżanych o morderstwo,
zdarzało się, że winnych zarzucanego im czynu. Ale Gorman miał trzy córki: dwunasto-
siedmio – i sześcioletnią. Nic dziwnego, że oskarżenia pod adresem klienta dosłownie go
poraziły.

– Lawson! – warknął Luke.
– Zostaw mnie w spokoju! Nie jesteś gliną. Nie muszę z tobą rozmawiać.
– Mam cię zostawić w spokoju? – Luke uśmiechnął się. – Powinieneś nauczyć się tej

frazy na pamięć, bo tam, gdzie trafisz, będziesz jej używa! nadzwyczaj często.

– O czym ty mówisz? – Frank wbrew własnym intencjom wda! się w rozmowę.
– Wiesz, kogo goście pod celą nienawidzą jeszcze bardziej niż tych, którzy ich

zapuszkowali? Zboczeńców. Pedofilów. Nie muszę sobie plamić rąk twoją krwią i usuwać
cię z tego świata. Ktoś zrobi to za mnie. Z fantazją, na jaką ja bym się zapewne nie zdobył.

Z gardła Franka dobyło się coś pomiędzy charczeniem i skowytem, wreszcie po chwili

zdołał wykrztusić:

– Chcę zawrzeć układ.
– Nie masz żadnej karty przetargowej.
– Owszem, mam. Znam przywódcę Radosnych Solomona. Wiem, gdzie jest.
Luke jeszcze mu nie dowierzał.
– Coś podobnego...
– Wiem! Przysięgam! – wydarł się Frank. – Powiedz im, Gorman! Powiedz, że chcę

układu. Jeśli zapomną, co ten typ powiedział o mnie przed chwilą, dostaną Solomona.

Luke zacisnął palce na krtani Lawsona, zanim detektywi zdążyli zareagować.
– Powiesz mi, gdzie jest Solomon albo nie dożyjesz procesu.
– Układ! Chcę układu! – wy rzęził Lawson. Policjanci odciągnęli od niego Luke’a.
– Wiem, gdzie jest Solomon – Frank mówił już w miarę normalnie. Luke nie był na tyle

szalony, by wyrządzić mu fizyczną krzywdę, w dodatku w areszcie, na oczach prawnika i
dwóch policjantów. – Wiem, gdzie jest Solomon – powtórzył Frank – i jakiego używa teraz
nazwiska.

Luke’a zdejmowało obrzydzenie na myśl, że ma wchodzić w układy z Lawsonem, ale

wiedział, że będzie musiał to zrobić, jeśli chce pomóc w doprowadzeniu sprawy do końca.

– Mów, gdzie jest Solomon?
Frank potoczył dzikim wzrokiem po obecnych. Luke nie reprezentował władzy, a on

oczekiwał gwarancji ze strony policji.

– Zawarliśmy układ? – chciał wiedzieć.
– Mów – powtórzył za Lukiem jeden z detektywów, Brewster.

Teraz Frank gotów był powiedzieć wszystko.
– Mieszka w Los Angeles – zaczął recytować. – Ma wytwórnię filmów porno. Używa

nazwiska Otis Jacks. Wiem, że planował zwiać z kraju, ale dokąd, tego nie udało mi się
ustalić.

Luke jęknął. Oby nie było za późno. Odwrócił się na pięcie i wyszedł z rozmównicy bez

jednego słowa, nie zaszczyciwszy Lawsona spojrzeniem.

– 323-555-2390 – krzyczał za nim Frank. – To numer komórki Otisa. Nie chcę zgnić w

więzieniu! Nie chcę siedzieć z...

W korytarzu dogonili Luke’a detektywi.
– Słuchaj, Kelly. Cochrane była przetrzymywana przez Solomona, zmuszana do czynów

nierządnych. Sprawę przejmą federalni, a ty się w to nie mieszaj.

Luke nie reagował.
– Dokąd idziesz?
– Nie wasz interes – warknął Luke.
Kiedy wyszedł z budynku, wyjął z kieszeni telefon i wybrał numer komórki pilota, z

którym przyleciał do Nashville. Jeśli wszystko pójdzie – dobrze, jeszcze przed zmrokiem
powinni lądować na lotnisku w L. A.

Z samolotu zadzwonił do Earla Waltersa, zreferował mu przebieg rozmowy z Frankiem,

po czym został przełączony do Myersa.

– Detektywie, będzie mi potrzebna pomoc. Jeśli Lawson mówi prawdę, Otis albo już

wyjechał z kraju, albo zniknie lada chwila.

– Co pan proponuje, Kelly?
– Lecę do L. A. Niech się pan skontaktuje z tamtejszą policją, wprowadzi ich w sprawę.

Proszę przefaksować im portret Solomona vel Jacksa narysowany przez Cochrane. Facet
jest właścicielem jakiejś wytwórni specjalizującej się w filmach porno, Shooting Star, jeśli
dobrze pamiętam... Niech go szukają w studiu albo w domu. Czekam na informacje i z góry
dziękuję.

– Odezwę się, jak tylko będę coś wiedział. Powodzenia, Kelly.
– A, jeszcze jedno. Jak tam Newton? – zapytał Luke.
– Żyje.
– Wielka szkoda – wycedził Luke.
Myers uśmiechnął się. Normalnie byłby wkurzony, że ktoś z zewnątrz miesza się w

sprawy należące do policji. Ale Kelly był kiedyś gliniarzem, poza tym z osobistych powodów
zależało mu na tym, by sprawcy zostali ujęci i ukarani.

– Szkoda – powtórzył Myers.

Luke rozłączył się i zadzwonił do Jade.

Jade cały dzień spędziła w pracowni. Ze swojego pokoju przyniosła szkic wykonany

poprzedniego wieczoru i zabrała się za malowanie portretu Luke’a. Dopiero kiedy zaczęło
zmierzchać, oderwała się od pracy.

Schodziła powoli na dół, gdy usłyszała wołanie Sama:
– Kochanie, dzwoni Luke. Chce z tobą rozmawiać.
– Odbiorę w swoim pokoju – odkrzyknęła i pobiegła do siebie.
Serce biło jej gwałtownie, kiedy podnosiła słuchawkę telefonu.
– Tak?
Luke uśmiechną! się na dźwięk jej głosu.
– Witaj, kochanie. Tęsknię za tobą.
– Ja też tęsknię. Co u ciebie? Wracasz do domu?
– Bardzo bym chciał, ale jeszcze nie wracam. Jestem w drodze do L. A.
– Nie byłeś w Nashville?
– Byłem.
Jade na moment zaniemówiła, zabrakło jej tchu w piersiach.
– Widziałeś... tego człowieka? – zapytała wreszcie. – Widziałeś Lawsona?
– Tak.
– Czy... on... ?
– Tak.
– Boże. Przez tyle lat żyłam w niepewności. Baliśmy się, że Rafael zabił go tamtej nocy.

Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale prześladował nas ten sam lęk. Czy to on wynajął
zabójcę?

– Tak, kochanie. Siedzi w areszcie, nikomu już nie wyrządzi krzywdy.
– Jesteś pewien?
– Absolutnie.
Odetchnęła. Luke nigdy dotąd jej nie okłamał, nie miała powodu nie wierzyć jego

słowom.

– Dlaczego nie wracasz do domu? Po co lecisz do Los Angeles?
– Sprawa się skomplikowała. Frank Lawson zaczął gadać.
– Czego się dowiedziałeś?
– Twierdzi, że wie, gdzie jest Solomon. W aparacie zaległa głucha cisza.
– Jade? Jesteś tam?
– Jestem – szepnęła zdławionym głosem – ale czuję się jak w koszmarnym śnie.
– Wiem. Tak mi przykro, że nie mogę być teraz z tobą. Muszę lecieć do L. A. Solomon

podobno zamierzał wyjechać z kraju, po twoim odnalezieniu grunt zaczaj mu się palić pod
nogami. Może jeszcze nie zdążył zniknąć, może uda mi się go zatrzymać. Muszę próbować.

– Chciałabym, żebyś już wrócił do domu.
– Ja też bym chciał, kochanie. Mamy sobie tyle do powiedzenia...
– Dzisiaj cały dzień malowałam. Poprosiłam ojca, żeby zadzwonił do doktor DiMatto.

Pomyślałam, że powinnam... no wiesz...

Luke westchnął. Zdawał sobie doskonale sprawę, że decyzja o poddaniu się terapii nie

przyszła Jade łatwo. Czekał ją bolesny, mozolny i długotrwały proces dochodzenia do
równowagi psychicznej.

– Jestem z ciebie dumny.
– Chcę zacząć normalnie funkcjonować, uwolnić się od koszmarów.
– Uda ci się. Musi się udać. Powiedz Samowi, że odezwę się, jak tylko będę wiedział coś

więcej.

– Dobrze.
– Jade?
– Tak?
– Kocham cię.
Jade zamknęła oczy. Słowa Luke’a ogrzewały jej zziębnięte serce.
– Ja też cię kocham – powiedziała cicho.

Rozdział 22

Otis w osłupieniu wpatrywał się w wielką tablicę. Przy wszystkich odlotach w miejsce

godziny pojawiał się komunikat bijący w oczy czerwonym blaskiem: Odwołany, odwołany,
odwołany.

Zerwał się z fotela.
– Nie – jęknął i rzucił się w kierunku stanowiska odpraw. – Co się dzieje? Nie możecie

odwołać lotów! Muszę dzisiaj lecieć do Szwajcarii!

Chłopak za ladą wskazał na ekran telewizora.
– Nie ogląda pan wiadomości?
Otis przecisnął się w pobliże telewizora, tak by słyszeć głos prezenterki, która właśnie

spokojnie oznajmiała:

– Nad południową Kalifornię nadciąga silny front burzowy. Lotnisko w Los Angeles

zostało zamknięte dla ruchu powietrznego aż do odwołania.

Otis nie wierzył własnym uszom. Potrząsnął głową, zaczął kląć na całe gardło, uderzał

pięścią w udo, w końcu cisnął na podłogę torbę podręczną. Ciągle jeszcze się pienił,
podrygiwał niczym w ataku pląsawicy i wykrzykiwał przekleństwa, kiedy podeszło do niego
dwóch ludzi z ochrony lotniska.

– Sir – odezwał się jeden z nich. – Pozwoli pan z nami.
Otis szarpnął się do tyłu.
– Nie. Nie mogę. Czekam na samolot.
– Nigdzie pan nie poleci. Nie w tej chwili.
Kiedy ociągając się, ruszył z ochroniarzami w stronę ich biura, przypomniał sobie o

pozostawionej na podłodze torbie.

– Mój bagaż! Mój bagaż podręczny!
– Mamy pański bagaż – powiedział jeden z ochroniarzy i pokazał Otisowi jego torbę.
– Przepraszam, chłopcy. Jestem trochę zdenerwowany. Właśnie odwołali mój lot.

Wiecie, jak to jest. Przestałem panować nad nerwami – próbował załagodzić sytuację. –
Każdemu zdarza się zły dzień...

Ochroniarze nie reagowali. Otis coś mruczał przez całą drogę, a kiedy dotarli do biura,

pojął, że jest w poważnych opałach.

– Chcę zadzwonić do mojego prawnika. Nie możecie tak traktować ludzi.
– Owszem, możemy. Zakłócał pan spokój, siał pan swoim zachowaniem panikę wśród

pasażerów. Mamy wszelkie podstawy podejrzewać, że jest pan niezrównoważony i może
stanowić zagrożenie dla innych.

Tu wtrącił się drugi strażnik, który w międzyczasie sprawdzał przez telefon dane Otisa:
– Jest pewien problem z pana tożsamością. Musimy pana zatrzymać, dopóki nie pojawią

się agenci federalni. Wszystko wskazuje na to, panie Handleman, że od sześciu lat pan nie
żyje.

Otis już wiedział, że to koniec.
Usiadł na taborecie, oparł głowę o ścianę i wybuchnął histerycznym śmiechem. Tylko to

mu pozostało – śmiać się albo skończyć ze sobą, przy czym to drugie, zważywszy
okoliczności, było raczej niewykonalne. Zresztą nawet gdyby było inaczej, to i tak Otis miał
zbyt mocno rozwinięty instynkt samozachowawczy, by targnąć się na własne życie.

– Kapitanie Warren, telefon do pana. Dzwoni kapitan Myers z departamentu policji w

St. Louis.

– Odbiorę w swoim gabinecie – rzucił Warren, wchodząc do pokoju. Rzucił na biurko

plik papierów i podniósł słuchawkę. – Witam, Myers, tu Warren. W czym mogę pomóc?

– Będę się streszczał, bo sprawa jest nagląca, wszystko wskazuje na to, że mamy bardzo

mało czasu. Otrzymaliśmy informację, że niejaki Otis Jacks, zamieszkały w Los Angeles,
zamieszany jest w sprawę, którą właśnie prowadzimy. Chodzi o potrójne morderstwo i
stręczenie dzieci pedofilom.

– O Jezu – mruknął Warren ponuro. – To już wszystko?
– Niekoniecznie – odparł tym samym tonem Myers. – Nasze informacje są dość

wyrywkowe, ale mamy wszelkie podstawy przypuszczać, że człowiek, o którym mowa,
spróbuje opuścić kraj, o ile już tego nie zrobił. Jest właścicielem wytwórni filmów porno,
która nazywa się... chyba Shooting Star. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych stal
na czele sekty Radosnych. To właśnie wtedy uprawiał swój proceder. Słyszał pan może o
sprawie Jade Cochrane?

– Chodzi o zaginioną dziewczynkę, która odnalazła się po dwudziestu latach?
– Owszem. Od szóstego do dwunastego roku życia Cochrane była przetrzymywana przez

tego człowieka. Wtedy nazywał siebie Solomonem. Policja w Nashville aresztowała dzisiaj
wczesnym rankiem mężczyznę, który kiedyś korzystał z usług oferowanych przez
Solomona. Ten facet nie zamierzał dopuścić, by jego... preferencje seksualne ujrzały światło
dzienne, więc zlecił płatnemu zabójcy za zlikwidowanie Cochrane i jej przyjaciela. Nie
uwierzy pan, ale sukinsyn ubiegał się o fotel gubernatora Tennessee. Zabójca, niejaki
Johnny Newton, zamordował przyjaciela Cochrane, jego pielęgniarkę i jeszcze jedną osobę.

– Co my możemy zrobić w tej sprawie?
– W drodze do Los Angeles jest Luke Kelly, prywatny detektyw z St. Louis.

Współpracuje z nami. Mniej więcej za godzinę jego samolot powinien wylądować w L. A.

Wy tymczasem spróbujcie znaleźć Otisa Jacksa. Jeśli wam się to uda, zaoszczędzicie nam
mnóstwo czasu i nerwów.

– Dam wam do pomocy moich najlepszych ludzi – obiecał Warren. – Niech mi pan

przefaksuje wszystko, co macie na temat Jacksa.

– Już przefaksowałem jego portret pamięciowy. Wygląda na nim tak, jak przed

dwudziestu laty, ale tylko tym dysponujemy.

– Będziemy w kontakcie. – Warren odwiesił słuchawkę, wyszedł z gabinetu i skinął na

swoich dwóch najlepszych ludzi.

– Ruiz, Drury, mam coś dla was.
Amelia Ruiz i Fred Drury poderwali się zza biurek i już po kilku minutach, zaopatrzeni

w kopię rysunku Jade, wyjeżdżali na poszukiwanie Solomona.

Amelia, szczupła, drobna Latynoska, zanim przeniesiono ją do wydziału zabójstw,

pracowała w obyczajówce. Zetknęła się wtedy z nazwiskiem Jacks, wiedziała, gdzie znajduje
się jego wytwórnia. Właśnie tam pojechali najpierw detektywi.

Drury wiecznie pokpiwał z Amelii. Docinał jej, że za czasów obyczajówki często gęsto

ruszała w miasto, udając prostytutkę. Amelia puszczała mimo uszu te docinki, podobnie jak
żarty na temat jej figury. Niełatwo być wzbudzającą respekt policjantką, kiedy natura
obdarzyła człowieka filigranową posturą.

– Widziałaś kiedyś tego Otisa? – zagadnął Drury.
– Nie.
– Ten portret pokazuje go takim, jak wyglądał przed dwudziestu laty. Kupa czasu, facet

mógł się zmienić nie do poznania.

– Mamy pewność, że Otis Jacks i Solomon to jedna i ta sama osoba?
– Tak twierdzi gość, którego posadzili w związku z ostatnimi morderstwami w St. Louis.

Chciał wytargować układ i zaczął mówić.

W kilkanaście minut później podjechali przed bramę wytwórni Shooting Star. Fred

nacisnął przycisk interkomu.

– Shooting Star – odezwał się kobiecy głos. – Państwo mają umówione spotkanie?
Fred wysunął przez okno odznakę i pomachał nią do kamery monitorującej bramę.
– Policja. Chcemy rozmawiać z Otisem Jacksem.
– Pan Jacks trzy dni temu wystawił wytwórnię na sprzedaż. Tu go nie zastaniecie. Nie

wiem, gdzie się podziewa.

– Ma pani jego adres domowy i numer telefonu?
– Coś się stało?
– Od zadawania pytań jesteśmy my. Poproszę o ten adres albo postaram się o nakaz i

przeszukamy biuro.

Dziewczyna spokorniała.
– Mieszka w Encino. 15582 Canyon Drive.
– Numer telefonu?
Podała go jednym tchem i rozłączyła się.
Drury spojrzał na partnerkę i wzruszył ramionami.
– Miejmy nadzieję, że nie zadzwoni tam i nie uprzedzi go o naszej wizycie. Możemy

zawiadomić policję w Encino i poprosić, żeby podjechali na Canyon Drive i sprawdzili, czy
facet jest w domu.

– Zadzwońmy. Ten drań nie powinien nam się wymknąć.
Ruiz połączyła się z posterunkiem w Encino, Drury tymczasem zadzwonił z telefonu

komórkowego do centrali, podyktował numer Otisa i poprosił o przygotowanie wykazu
połączeń z ostatnich tygodni.

W drodze do Encino dostali wiadomość, że Jacksa nie ma w domu.
Ruiz w pierwszym odruchu zadzwoniła na lotnisko.
Kiedy próbowała się dowiedzieć, czy na którejś liście pasażerów figuruje nazwisko Otis

Jacks, usłyszała, że wszystkie loty wstrzymano do odwołania.

– Jeśli Jacks rzeczywiście ma zamiar opuścić nasz piękny kraj, będzie musiał poczekać –

powiedziała, uśmiechając się szeroko do Freda. – My tymczasem zajmiemy się czymś
innym.

– Czym mianowicie?
– Nazwiska Jacksa nie ma na żadnej liście, ale ten człowiek lubi zmieniać tożsamość.

Może mieć podrobione papiery.

– Znasz speców od lewych paszportów?
– Jednego czy dwóch. Przejrzymy wykaz połączeń Jacksa i zobaczymy, czy nie dzwonił

ostatnio do któregoś z tych magików.

Drury i Ruiz wrócili do biura.

Idąc korytarzem, Sam zauważył, że drzwi od dawnego pokoju Jade są uchylone. Zajrzał

tam; Jade siedziała na łóżku i ściskała kurczowo w dłoniach swój stary różowy kocyk
bezpieczeństwa.

– Dobrze się czujesz? – zagadnął.
– Sama nie wiem..
– Mogę ci dotrzymać towarzystwa?
Jade skinęła głową i Sam przysiadł na brzegu łóżka.
– Luke dzwonił do ciebie, prawda? Mówił ci o Solomonie i Franku? – zapytał.

– Tak.
– Tym się martwisz?
Odłożyła kocyk i oparła łokcie na kolanach.
– Przytłacza mnie to wszystko. Całe życie uciekałam, a tu nagle duchy z przeszłości

osaczyły mnie wszystkie równocześnie.

– Mogę się tylko domyślać, co, czujesz.
Jade zaczęła machinalnie wodzić palcem po wypukłym wzorze na narzucie.
– Kiedyś byłaś mała, też tak robiłaś. Podniosła głowę.
– Co robiłam?
– Sprawdzałaś dotykiem każdą fakturę, każdy kształt. Twoja matka miała szlafrok z

błękitnej satyny. Bardzo go lubiłaś. Kiedy kładła cię spać, wodziłaś po nim rączką.

Jade uśmiechnęła się. Nic nie pamiętała, ale myśl, że coś ją jednak łączy z ojcem, że

mają wspólne wspomnienia, dawała siłę i pokrzepienie. Wyprostowała się, przez chwilę
wpatrywała się w Sama z natężeniem.

– Wiesz co, tato? Jesteś bardzo przystojny.
– Dziękuję, kochanie – odparł, lekko zaskoczony nieoczekiwanym komplementem.
– Musiałeś mieć powodzenie u kobiet. Dlaczego się nie ożeniłeś powtórnie?
Sam uśmiechnął się smutno i ujął dłoń Jade.
– Myślę, że chyba nigdy nie przestałem kochać twojej matki.
– Nadal ją kochasz?
Zastanawiał się przez moment, zanim odpowiedział.
– Kocham wspomnienia chwil, które spędziliśmy razem, ale od twojego powrotu moje

uczucia wobec niej bardzo się zmieniły. Swoją lekkomyślnością i niewiarygodnym
egoizmem wyrządziła ci ogromną krzywdę. Nie rozumiem jej postępowania. Nie potrafię
wybaczyć. – Pogładził córkę po policzku. – Tyle przez nią wycierpiałaś, a jednak wyrosłaś
na wspaniałą kobietę. Byłaby na pewno z ciebie dumna, tak jak ja jestem.

– Och, tato. Gdybym tylko ja sama potrafiła być z siebie dumna.
– Będziesz.
Oboje pogrążyli się w milczeniu. Pierwszy przerwał je Sam.
– Kiedy odkryłaś, że masz talent?
– Dawno. Jeszcze u Radosnych. Był tam facet, który kazał nazywać się Biedronką.

Uwierzysz? Pokrywał swoimi psychodelicznymi malunkami karoserie wszystkich
samochodów na farmie. Któregoś dnia przyłapał mnie na paćkaniu zderzaka naszej
furgonetki. Zamiast mnie zrugać, zaczął zachęcać, żebym malowała. Powiedział, że to co
nasmarowałam, jest całkiem ładne. I tak to się zaczęło. Biedronka uczył mnie, poprawiał
błędy, tłumaczył różne techniczne zawiłości, dawał mi kredki, farby, węgiel.

– Niezwykłe.
– Niezwykłe było to, że dzięki moim umiejętnościom mogliśmy przeżyć po ucieczce od

Radosnych.

Słońce już zachodziło, kiedy Fred Drury i Amelia Ruiz podjechali pod niewielki budynek

na Sunset Strip. Wyblakły napis nad wejściem był jedyną pozostałością po mieszczącym się
tu kiedyś zakładzie krawieckim. Obecnie mieścił się tu tani, nędzny pensjonat.

Wykaz połączeń Otisa zawierał interesujące informacje. Otóż okazało się, że pan Jacks

kilka razy rozmawiał z niejakim Leonardem Da Vinci, który naprawdę nazywał się Truman
Hollowell i trudnił się fałszowaniem dokumentów. Noszący buńczuczną ksywę Truman
mieszkał, jak się okazało, w rzeczonym pensjonacie.

Ruiz i Drury wspięli się na drugie piętro i zapukali do drzwi.
– Kto tam? – rozległo się pytanie. Ruiz zmieniła głos i akcent.
– Señor... pan wpuści. Potrzeba papiery. Inspektory... oni mnie łapią.
Truman, mężczyzna monstrualnie gruby i nadzwyczaj ociężały, podniósł się powoli z

fotela i powlókł do drzwi. Nie spodziewał się zobaczyć policyjnych odznak na powitanie.

– Porozmawiamy sobie chwilę. – Drury bez zaproszenia wszedł do środka.
– Macie nakaz rewizji? – zainteresował się Truman vel Leonardo.
– Po co? – zdziwiła się Ruiz. – Nie przyszliśmy na przeszukanie. Chcemy tylko zadać ci

kilka pytań.

– Nie rozmawiam z glinami – oznajmił Truman z godnością.
– Albo porozmawiasz z nami tutaj, albo wylądujesz na posterunku. Wybieraj –

powiedział Drury.

Truman zaklął szpetnie. Nie pamiętał, kiedy ostatnio wychodził z mieszkania. Nie był

nawet pewien, czy zmieściłby się w drzwiach.

– Czego chcecie? – warknął.
– Znasz niejakiego Otisa Jacksa?
– Nie.
– Dziwne. Z wykazu jego połączeń wynika, że dzwonił do ciebie aż trzy razy w ubiegłym

tygodniu.

– Może omyłkowo.
– Posłuchaj, Da Vinci, powiedz nam, co chcemy wiedzieć, i zapomnimy, że tu byliśmy.

Nie kręć, bo postaramy się o ten cholerny nakaz i następnych kilka lat spędzisz w celi.

Truman rzucił Amelii wściekłe spojrzenie. Nie lubił wygadanych kobiet, a ta tutaj, na

jego nieszczęście, mówiła całkiem dorzecznie.

– Powiedzmy, że znam Jacksa, no i co? Drury nachylił się ku Trumanowi.

– Zlecił ci robotę. Chcemy się dowiedzieć, na jakie nazwisko były te nowe papiery.
– Co będę z tego miał, jeśli powiem?
– Będziesz miał spokój – poinformowała Ruiz Trumana uprzejmie.
– Słowo?
Ruiz wzruszyła ramionami.
– Słowo, jeśli powiesz, jak brzmi nowe nazwisko Jacksa.
Truman odwrócił się, przerzucił papiery na stole, znalazł kartkę, której szukał.
– Myron Handleman. Karty kredytowe, prawo jazdy, paszport – wyliczył.
– Nie chciał legitymacji ubezpieczeniowej? – zapytał Drury.
– Tam, gdzie się wybierał, nie będzie mu potrzebna – wyjaśnił Truman.
Ruiz, usłyszawszy nowe nazwisko Otisa, wyjęła telefon i połączyła się z lotniskiem.

Niemal natychmiast uzyskała potrzebne informacje i podniosła triumfalnie kciuk.

– Obiecaliście mi coś – przypomniał na wszelki wypadek Truman.
– Idziemy, Drury – ponagliła partnera Ruiz. Drury wstał, wyjął z pojemnika pióra,

których Truman używał do pracy i rzucił je na podłogę. Nie mógł sobie odmówić tego
złośliwego gestu.

Kiedy zamykali za sobą drzwi, żegnały ich głośne przekleństwa Trumana. Drury

uśmiechał się od ucha do ucha, zupełnie jak psotny chłopak. W istocie był z siebie
niezwykłe zadowolony. Grubas będzie się teraz Bóg wie jak męczył, zanim pozbiera
rozsypane przybory.

– Musiałeś to robić? – napadła na kolegę Ruiz.
– Ma szczęście, że go nie aresztowaliśmy.
– To my mamy szczęście – sprostowała Ruiz. – Nie przepchnęlibyśmy go przez drzwi.
Drury szeroko otworzył oczy. O dziwo, zrozumiał.
– Cholera – ucieszył się. – Nie pomyślałem o tym.
– Dlatego jestem twoją partnerką. Odwalam za nas dwoje robotę umysłową.
– Dokąd teraz? – zainteresował się Drury, sadowiąc się za kierownicą.
– Na lotnisko. Nie zgadniesz – dodała pełnym satysfakcji tonem. – Nasz Jacks vel

Handleman został zatrzymany przez ochronę lotniska i teraz czeka na przyjazd federalnych.

– Co się stało?
– Urządził burdę, kiedy się dowiedział, że wszystkie loty zostały odwołane. Panowie z

ochrony zabrali go do swojego biura, gdzie stwierdzili, że awanturnik ma fałszywe
dokumenty.

– Aresztowali go? – Drury znowu popisał się niebywałą inteligencją.
– Ochrona nie aresztuje ludzi, tylko ich zatrzymuje, jeśli widzi ku temu powody –

wyjaśniła cierpliwie Ruiz.

– Prawda – zgodził się Drury. – Zadzwoń do kapitana Warrena.
Ruiz wyjęła telefon komórkowy.
– Kapitanie, mówi Ruiz. Wiemy, gdzie jest Otis Jacks.
– Wspaniale. Przywieziecie go tutaj?
– Chyba raczej nie. Jest na lotnisku. Został zatrzymany przez ochronę i czeka na

przesłuchanie. Mają się nim zająć federalni.

– Dlaczego?
– Trochę się uniósł, kiedy usłyszał, że wszystkie loty zostały odwołane. Ochrona

poprosiła grzecznie, by okazał dokumenty. Posłuchał. Były fałszywe.

Warren parsknął śmiechem.
– Jedźcie na lotnisko. Pilnujcie go. Niedługo powinien wylądować Luke Kelly. Niech

ludzie z ochrony odbiorą go z samolotu i przyprowadzą do biura. Kelly’ego też pilnujcie. Ma
powody, żeby bardzo nie lubić Jacksa, a też się potrafi unieść. Szkoda, żeby chłopak
odpowiadał za uszkodzenie takiego ścierwa.

– Tak jest, sir – przytaknęła Ruiz służbiście. – A co z federalnymi?
– Zadzwonię do nich.
– Tak jest, sir. – Ruiz się rozłączyła.
– I co? – chciał wiedzieć Drury.
– I nic – burknęła Ruiz. – Uważaj na drogę. Mamy – się spotkać na lotnisku z Lukiem

Kellym, a Warren obiecał przystopować federalnych. Drury skinął głową i nacisnął na gaz.

Trzeba było wielu zabiegów, rozmów i tak doświadczonego pilota jak zasiadający za

sterami samolotu Sama Bob Carter, by wieża kontrolna w Los Angeles, pomimo
pogarszającej się z kwadransa na kwadrans pogody, dała im w końcu pozwolenie na
lądowanie.

Ledwie koła dotknęły ziemi, odezwał się telefon Luke’a.
– Mówi kapitan Warren. Gdzie jesteście, Kelly?
– Już w Los Angeles.
– Macie szczęście. Udało mi się przekonać kontrolę lotów, żeby dali wam zgodę na

lądowanie. A teraz dobra wiadomość. Ochrona lotniska zatrzymała Otisa Jacksa.

Luke nie mógł uwierzyć, że okazało się to takie łatwe.
– Jak? Dlaczego?
– Wyszedł z siebie, by tak rzec, kiedy się dowiedział, że wszystkie loty zostały odwołane

ze względu na złe warunki atmosferyczne. Mają go przesłuchać federalni, ale wysłałem tam
też swoich ludzi. Ruiz i Drury będą na pana czekać w biurze ochrony.

– Bardzo panu dziękuję za wszystko, kapitanie.

– Drobiazg. Cała przyjemność po naszej stronie.

Rozdział 23

Luke zatrzymał się w drzwiach i przez chwilę wpatrywał się w mężczyznę siedzącego na

taborecie pod ścianą. Starszy o dwadzieścia łat niż na portrecie narysowanym przez Jade,
był bez wątpienia tym samym Solomonem, który do tej pory prześladował ją w snach.

Luke nie przypuszczał, że można na kogoś patrzyć z taką nienawiścią, z jaką on

spoglądał teraz na Jacksa. Byłby zdolny zabić tego człowieka, tutaj, teraz, i nie mrugnąłby
nawet okiem.

Ruiz i Drury, którzy zdążyli już zamienić kilka słów z Lukiem przed wejściem do biura

ochrony, mignęli odznakami i rozsiedli się przy stole.

– Ciężko się z tobą zobaczyć, Otis – zaczęła Ruiz.
– Jesteś ostatnio nieuchwytny.
– Przepraszam, ale nazywam się Myron Handleman. – Otis postanowił trzymać się

swojej wersji.

– Bierzecie mnie za kogoś innego. To jakaś pomyłka.
– Po rozmowie z Trumanem pozwolimy sobie wątpić w szczerość pana slow.
Otis zdziwił się.
– Z kim?
– Przepraszam, z Leonardo. Świetny fachowiec w swojej branży.
Otis już się nie dziwił, wyraźnie pobladł. Leonardo go sypnął...
– Ciągle nie wiem...
– Daruj sobie – przerwał mu Luke i położył na stole kserokopię rysunku Jade.
Tym razem Otis nie zdziwił się, nie pobladł, tylko dosłownie osłupiał.
– Skąd to macie?
– Od autorki.
– Nigdy nie zamawiałem u nikogo żadnego portretu.
– Zatem przyznajesz, że to ty – uściśliła Ruiz i było to stwierdzenie, nie pytanie.
Cholera, zaklął w duchu Otis, wściekły, że dał się tak łatwo podejść.
– Ja...
– Dość tego, Jacks. Jesteś w poważnych tarapatach i kłamstwa mogą ci tylko zaszkodzić,

w każdym razie na pewno nie pomogą.

Otisa przeszedł dreszcz. Nagle poczuł potworny nacisk na pęcherz moczowy.
– Muszę do toalety.
– Poczekasz – warknął. – Teraz ty poczekasz.
– Nie rozumiem.

– Pamiętasz małą dziewczynkę, która miała na imię Jade?
Czy pamiętał? Czarne włosy, błękitne oczy, drobne, kruche ciałko.
– Nigdy nie słyszałem.
– A to dziwne – wycedził Luke – bo ona pamięta cię bardzo dobrze; Tak dobrze, że

narysowała ten portret. Tak właśnie wyglądałeś, kiedy przewodziłeś Radosnym, prawda?

Otis nie wiedział, co gorsze – potrzeba natychmiastowego ulżenia pęcherzowi czy

podchodzące do gardła mdłości.

– Nie wiem, o czym mówisz, człowieku – wymamrotał. – Muszę iść do toalety.

Natychmiast.

– Ile razy Jade i inne dzieci błagały cię o litość? Jak często powtarzały, żebyś nie zabierał

ich do Purpurowego Pokoju?

Otis jęknął. Nikt nie wiedział o Purpurowym Pokoju, absolutnie nikt poza klientami i

dziećmi. Próbował wstać, ale Luke pchnął go z powrotem na taboret.

– Nie ruszaj się – rzucił ostrym tonem. – Nie śmiej drgnąć, bo zabiję.
Otisa ogarnęła panika. Spojrzał nieprzytomnym wzrokiem na Ruiz, na Drury’ego, znowu

na Ruiz.

– Chrońcie mnie przed tym człowiekiem. Jesteście z policji, musicie mnie chronić. Ten

człowiek oszalał, on mnie naprawdę zabije! – Podniósł głos, prawie krzyczał. – Znam swoje
prawa. Mam prawo do adwokata, do procesu, o ile proces okaże się konieczny. Ja...

Luke nachylił się, oparł dłonie płasko o blat stołu, przysunął twarz do twarzy Otisa, tak,

że dzieliły ich teraz zaledwie centymetry.

– Oni nie mogą ci nic zrobić. Ja mogę, nie jestem z policji.
Otis poczuł najpierw ciepło, potem wilgoć w nogawce. Zrobił coś niewybaczalnego.

Zmoczył się. Jak zaburzone dziecko. Albo jak śmiertelnie przerażony człowiek, który
przestał panować nad własną fizjologią.

– Niech cię wszyscy diabli – wrzasnął. ~ Mówiłem, że chce mi się sikać. Zobacz, do czego

doprowadziłeś, sukinsynu!

Ruiz skrzywiła się z obrzydzeniem, wstała od stołu i odeszła w kąt.
– Cholera jasna! – Drury skoczył ku drzwiom i krzyknął do stojących na zewnątrz

ochroniarzy: – Niech no któryś szybko przyniesie szmatę! Ten żałosny palant nasikał w
portki.

Luke widział, do jakiego stanu doprowadził Otisa, ale nie zamierzał zostawić go w

spokoju. O nie, jeszcze z nim nie skończył. Teraz, kiedy zrobiło się zamieszanie i nikt nie
mógł słyszeć jego słów, zadał dawnemu Solomonowi ostami cios.

– Powiem ci to samo, co powiedziałem Frankowi Lawsonowi. Trafisz do więzienia. Do

więzienia federalnego, żeby nie było żadnych wątpliwości. Nie pomogą ci twoje pieniądze,

nie pomoże ci dar wymowy. Gdziekolwiek będziesz siedział, zadbam, żeby twoi
współtowarzysze dowiedzieli się, z kim mają do czynienia.

Otis uniósł ręce, jakby chciał się osłonić przed słowami Luke’a.
– Zabierzcie go ode mnie!
– Słuchaj, co ci powiem – szepnął Luke. – Jeśli wierzysz w Boga, módl się. Jeśli masz

kogoś bliskiego na tym świecie, spisz testament, bo za kratkami nie nacieszysz się długo
życiem, już ja się o to postaram.

Wyprostował się i podał Ruiz rysunek.
– Może się wam przydać. Nie wiadomo, co jeszcze ta kreatura ma na sumieniu. Kiedy

pojawią się tu federalni, powiedzcie im, jeśli jeszcze nie wiedzą, żeby zadzwonili do
kapitana Myersa z departamentu policji w St. Louis. On im wyjaśni, jakie zarzuty wysuwają
przeciwko Jacksowi.

Otis usłyszał dość, by zrozumieć, że może się żegnać z wolnością, kto wie, czy nie z

życiem, jeśli ten obłąkany Kelly spełni wszystkie groźby. Ale nie byłby sobą, gdyby do końca
nie próbował ratować własnej skóry.

– Słuchajcie mnie, wy troje! Mam miliony ulokowane na kontach w Szwajcarii. Jeśli

mnie puścicie, są wasze. Nikt o niczym się nie dowie.

– Eee – Drury machnął ręką. – Departament policji L. A. ma całkiem niezły program

emerytalny. Mnie twoja propozycja, Jacks, specjalnie nie interesuje. A ty, Ruiz, jak
uważasz? – zwrócił się do partnerki.

Amelia spojrzała na Jacksa, poruszyła nozdrzami i zrobiła pełną obrzydzenia minę.
– Śmierdzący szczur, śmierdząca kasa. Ja na to nie idę. Kelly?
Luke włożył ręce do kieszeni, żeby, Boże uchowaj, nie zacisnąć ich z rozpędu na szyi

Otisa. Ten wpatrywał się w Luke’a z żałosną desperacją.

– Nie gap się tak na mnie – syknął Luke. – Nie próbuj nawet wymawiać mojego imienia.

Obyś zdechł. Nie, źle mówię. Obyś się nigdy nie narodził. Otis wybałuszył oczy.

– Czterdzieści trzy miliony. Nie chcecie czterdziestu trzech milionów? Nie popełniłem

żadnej zbrodni. To były tylko dzieciaki. Zapomniały dawno o wszystkim, co przeszły.

Zanim Luke zdążył pomyśleć, co robi, jego pięść wylądowała na szczęce Otisa, Z

plugawych ust polała się krew, głowa uderzyła w ścianę i odbiła się jak piłka.

Ruiz przyskoczyła do Luke’a, ale on zdążył się cofnąć odruchowo, jakby jego ręka

zetknęła się nie z ludzkim ciałem, lecz z workiem nieczystości. Trząsł się jeszcze z
wściekłości, kiedy zwrócił się do Ruiz:

– Te dzieci nie zapomniały. Nadal cierpią, każdego dnia, każdej nocy. Te, które przeżyły.

Inne umarły, zarażone przez zboczeńców, którym je stręczył. Nic go nie obchodził ich los,
liczyły się tylko pieniądze. Rafael został zamordowany. Zupełnie niepotrzebnie. Gdyby

Lawson tak się nie trząsł o swoją karierę, nic by się nie stało. Jade nie chciała wracać do
przeszłości, nie chciała rozdrapywać starych ran, a Rafael umierał na AIDS. Ale cóż, Frank
nie umiał zachować zimnej krwi. Oto co znaczy strach i do czego nas popycha. Ironia losu,
prawda?

Otis na dźwięk nazwiska Franka wyrzucił z siebie stek przekleństw.
Gdyby ten kretyn nie wpadł w panikę, dawne grzechy uszłyby im obu płazem.
Bluźnierstwa Otisa przerwało wejście dwóch mężczyzn w ciemnych garniturach. Jęknął

cicho na ich widok i zamknął oczy.

Pojawili się federalni. To już ostateczny koniec. Klamka zapadła.
Luke kiwnął im głową i ruszył do wyjścia.
– A pan kto? – zapytał jeden z agentów.
– Samotny strzelec – rzucił Luke. – Powodzenia.
– Co tu się dzieje, do diabła? – zawołał agent, ale Luke nie obejrzawszy się za siebie,

zniknął już za drzwiami.

Ruiz wyciągnęła odznakę.
– Detektyw Ruiz z departamentu policji L. A. To mój partner, detektyw Drury.

Zostawcie tego człowieka w spokoju – powiedziała, patrząc za Lukiem. – On już załatwił, co
miał do załatwienia. Reszta należy do nas.

Agenta to wyjaśnienie nie usatysfakcjonowało. Wyjrzał na korytarz, ale nie dojrzał

Luke’a, który zdążył się wmieszać w tłum pasażerów. Agent postanowił wyładować całą
złość na Ruiz.

– Co to za facet i co tu robił? – spytał groźnie. Ruiz westchnęła.
– Szukał zemsty, ale ostatecznie uznał wyższość wymiaru sprawiedliwości. Coś wam

powiem, chłopcy, nie schrzańcie tego dochodzenia, zbierzcie porządny materiał dowodowy
przeciwko temu sukinsynowi. Nie wolno wam go puścić wolno. Niech ma proces, niech
zostanie osądzony, niech pójdzie siedzieć. Dopilnujcie, żeby poniósł karę. Jak znam
więzienny kodeks, długo nie pożyje za kratkami. Aha, miałam was spytać, czy
rozmawialiście z kapitanem Myersem z departamentu policji St. Louis.

Pierwszy agent przetrawiał jeszcze słowa Ruiz, gdy drugi wszedł jej niemal w słowo.
– Mamy nakaz aresztowania wystawiony na nazwisko Otisa Jacksa alias Solomona.

Porwania, stręczenie nieletnich pedofilom... zebrało się sporo paskudnych zarzutów.

Ruiz skinęła głową.
– Dobrze. Nic tu po nas. Drury, idziemy. Chłopcy zajmą się tym ścierwem, a my

znajdziemy sobie milsze zajęcie.

Otis słyszał, jak Ruiz i Drury wychodzą, ale nie był w stanie unieść powiek. Powtarzał

sobie, że dopóki ma zamknięte oczy, może trwać w przeświadczeniu, że to tylko zły sen.

Lada chwila się obudzi i koszmar zniknie.

Ale koszmar nie chciał zniknąć.

Luke zamierzał wracać natychmiast do St. Louis, ale kiedy zadzwonił do pilota, usłyszał,

że warunki pogodowe pogorszyły się, jak zresztą zapowiadano, i mowy nie ma, by dostali
pozwolenie na start. Tym razem nie pomogłaby nawet interwencja samego szefa policji.

Zerknął na zegarek; za kwadrans dziewiąta, w St. Louis za kwadrans jedenasta. Trochę

za późno, żeby dzwonić. Nie było innego wyjścia jak wynająć pokój w hotelu i mieć
nadzieję, że rano pogoda się poprawi.

– Co z bagażem? – zapytał Bob Carter, kiedy mieli już kończyć rozmowę.
– Idę właśnie do samolotu. Za kilka minut będę, wezmę bagaż i złapię taksówkę.
– Wypożyczyłem samochód. Podrzucę pana, dokąd pan zechce – zaproponował Bob.
– Dzięki serdeczne.

– Luke dzwonił? – zapytała Jade Sama, kiedy kończyli kolację.
– Nie. Po tym jak rozmawiał z tobą, już się nie odzywał.
– Może coś się stało?
– Na pewno wszystko jest w porządku – uspokoił córkę Sam. – Luke poradzi sobie w

każdej sytuacji. Nie martw się o niego. Lubisz go, prawda?

Jade poczuła, że oblewa się rumieńcem, ale nie zamierzała kłamać.
– Tak.
– On cię nigdy nie skrzywdzi.
– Wiem – przytaknęła z westchnieniem. – Teraz już wiem. Czuję się taka... – długo

szukała właściwego słowa i nie znalazła. – Zbrukana – powiedziała w końcu.

– Tylko we własnych wyobrażeniach. Głupstwa opowiadasz, moja droga – zbeształ ją

Sam. – Co to znaczy zbrukana? Co to za określenie? A poza wszystkim, czy jesteś winna
temu, że twoje życie potoczyło się właśnie tak, a nie inaczej? Doznałaś zbyt wielu cierpień,
oto co ci dolega.

Milczała przez chwilę i chyba nie zdawała sobie sprawy, ile bezradności i lęku maluje się

na jej twarzy.

– Myślisz, że mogłabym spać w swoim dawnym pokoju? – zapytała niepewnie. – Tylko

dzisiaj. Byłabym blisko ciebie. Czułabym się...

– Oczywiście – odparł Sam.
– Wiem, to bardzo dziecinne, ale nigdy nie spałam sama, od...
– Nie tłumacz się – przerwał jej Sam. – Nie przepraszaj. Nigdy nie przepraszaj, a już z

całą pewnością nie za to.

Skinęła głową, potem nachyliła się i pocałowała ojca w policzek.
– Dziękuję, tatku. Może w końcu, pewnego dnia, stanę się dorosłym człowiekiem, może

w końcu dojrzeję. Na razie boję się sama spać... Wariactwo, prawda?

Sam chciał coś powiedzieć, bodaj uśmiechnąć się, ale nie mógł. Czuł bolesny ucisk w

gardle, bał się, że jeśli tylko otworzy usta albo wykona najdrobniejszy gest, zacznie płakać.

Jade nie domyślała się nawet, jak bardzo cierpiał, ilekroć pomyślał, przez co musiała

przejść. Modlił się, by nigdy się nie dowiedziała. Pokręcił tylko głową, to było wszystko, na
co potrafił się zdobyć.

Resztę wieczoru spędzili w bibliotece. Niby to oglądali telewizję, ale Jade, wychowanej

bez telewizora, wpatrywanie się w ekran nie sprawiało przyjemności, prawdę
powiedziawszy, chyba ją wręcz nużyło. Mniej więcej po kwadransie podniosła się z kanapy i
podeszła do półek z książkami. Chociaż nie odebrała solidnego, regularnego wykształcenia,
uwielbiała czytać. Znalazła powieść ulubionego autora, usiadła w głębokim klubowym
fotelu przy lampie Tiffany’ego i zagłębiła się w lekturze, Sam dopiero w przerwie na
reklamy zorientował się, że Jade przestała oglądać program i zajęła się książką.

– Co czytasz? – zagadnął – „Dzieci z wagonu”. To książka dla dzieci, ale bardzo ją lubię.
Sam zmarszczył czoło. Usiłował przypomnieć sobie, o czym traktuje ulubiona powieść

Jade, ale miał pustkę w głowie.

– O czym to jest?
– O dzieciach, które nie mają domu i mieszkają w starym wagonie towarowym. Śliczna,

choć trochę smutna historia.

, – Muszę to w takim razie przeczytać – powiedział i pogładził ją po włosach, kiedy

przechodził obok. – Chcesz coś zimnego do picia?

– Nie, dziękuję – mruknęła nieobecnym głosem.
Sam uśmiechnął się. Na powrót zatopiła się w lekturze, zapominając o bożym świecie.

Obserwował, jak przewracała kartki, właściwie dopiero teraz miał okazję zauważyć, jak
szybko Jade czyta. To prawdziwy cud, bo przecież nie spędziła ani jednego dnia w szkolnej
ławce.

Stojący w kącie zegar dziadka zaczął wybijać jedenastą, kiedy zadzwonił telefon.
– Luke! Czekaliśmy na jakąś wiadomość od ciebie. Mów, co w Los Angeles?
Luke westchnął.
– Udało się zatrzymać Jacksa. Opowiem wam wszystko dokładnie po powrocie do

domu, teraz nie mam siły. Jade już śpi?

Sam uśmiechnął się i oddał słuchawkę córce.
– Luke?

Już sam dźwięk głosu Jade działał na niego kojąco. Zapomniał na moment o wściekłości,

która w nim kipiała, zapomniał o wszystkich złych odczuciach.

– Witaj, kochanie. Chciałem ci powiedzieć, że już po wszystkim. Jesteś bezpieczna, nie

masz się czego lękać. Nigdy więcej nie będziesz musiała zmagać się ze strachem. Wrócę
najszybciej, jak tylko będę mógł. – Zamilkł na chwilę, po czym dodał: – Kocham cię.

– Ja też cię kocham.
Odłożyła słuchawkę, wstała z fotela, przeciągnęła się. Po rozmowie z Lukiem, po tym, co

jej powiedział, napięcie wreszcie ustąpiło. Rzeczywiście mogła czuć się bezpieczna. Po raz
pierwszy w życiu.

– Położę się już – powiedziała. – Mogę wziąć tę książkę na górę?
– Kochanie, w tym domu możesz robić wszystko, na co masz ochotę. Jesteś tu panią, to

wszystko jest twoje, o nic nie musisz pytać.

Jade podziękowała Samowi uśmiechem za te serdeczne zapewnienia i ruszyła ku

drzwiom.

– Niedługo i ja pójdę na górę. Muszę jeszcze wykonać kilka telefonów do kontrahentów

w Tokio. Mogę potem zajrzeć do ciebie?

– Będzie mi miło. – Wzięła książkę, posłała ojcu całusa i wyszła.
Rozmowy z Japonią zajęły Samowi więcej czasu, niż zakładał. Dopiero po północy zgasił

światło w bibliotece. Był zmęczony, ale serce przepełniała mu radość. Upłynie jeszcze wiele
czasu, zanim wszystko wróci do normy, ale dzisiejszy dzień dla całej ich trójki stał się
punktem zwrotnym. Jade i Luke bardzo zbliżyli się do siebie, połączyło ich uczucie, oby na
tyle mocne, żeby pomyśleć o wspólnym życiu. Obojgu szczerze życzył szczęścia.

Również między nim i Jade coś się zmieniło. Dzisiaj kilka razy nazwała go tatą. Ucieszył

się, zupełnie jak w czasach, kiedy maleńka Jade z trudem wypowiadała pierwsze słowa.

Na górze zatrzymał się przed jej pokojem. Drzwi były zamknięte, ale obiecał, że do niej

zajrzy i chciał dotrzymać słowa.

Wszedł po cichutku.
Książka, którą zabrała z biblioteki, leżała na szafce nocnej. Jade spała na boku,

zwrócona twarzą do drzwi, skulona, z kolanami podciągniętymi niemal pod brodę. Nawet
we śnie przyjmowała pozycję obronną. , Kołdra zsunęła się jej z ramion. Na zewnątrz było
duszno i parno, ale klimatyzacja w domu działała bez zarzutu.

Sam postąpił kilka kroków i ostrożnie, bardzo ostrożnie, by nie obudzić śpiącej, otulił ją

kołdrą. Dopiero teraz dostrzegł, że Jade kurczowo ściska coś w dłoniach.

Różowy kocyk.
Kocyk bezpieczeństwa jego małej córeczki, którego Margaret nie zabrała, uciekając

tamtej strasznej nocy z domu.

Moja maleńka, moja najdroższa maleńka... Zajmie ci to trochę czasu, sprawi sporo bólu,

będziesz musiała przełamać wiele barier, ale w końcu zrozumiesz, że dojrzałość nie jest
wcale taka przerażająca, jak ci się w tej chwili wydaje.

Odwrócił się i wyszedł na palcach z pokoju.

Jade nad ranem zaczęła śnić. Zaczęło się jak zwykle, w sypialni pojawił się Solomon,

obudził ją i zabrał do Purpurowego Pokoju.

Szarpała się, błagała, ale on nie ustępował. Nagle gdzieś zniknął i teraz to Rafael trzymał

ją mocno za rękę.

Serce się uspokoiło, nie waliło już jak oszalałe, panika ustąpiła, ale Jade czuła, że nadal

coś jest nie tak.

Zwykle Rafael, gdy jeszcze żył, znacznie później wybawiał ją z koszmaru, gdy zdążyła już

zaznać we śnie bezmiaru cierpienia. Teraz uratował ją niemal natychmiast. Nachylił się ku
niej z uśmiechem, pocałował ją w policzek i pociągnął ze sobą.

Powiedziała sobie, że skoro Rafael jest przy niej, skoro się uśmiecha, to na pewno

wszystko będzie dobrze.

Ruszyła za nim, ale obejrzała się jeszcze, spojrzała za siebie i oto drzwi do Purpurowego

Pokoju rozpłynęły się na jej oczach, znikły bez śladu.

Odwróciła znowu głowę, by sprawdzić, dokąd prowadzi ją Rafael. Przed nią ciągnął się

długi korytarz, na końcu którego dostrzegła jasne światło.

– Rafie, dokąd mnie zabierasz? Rafael znowu się uśmiechnął.
t Do domu.
~ Przecież jesteśmy w domu.
– Jeszcze nie, ale niedługo będziemy.
Korytarz nagle się skończył i wkroczyli w świetlistą przestrzeń. Zanim zdążyła zapytać

Rafaela, gdzie są, stanął przed nimi Luke.

Na jego widok ogarnęła ją niewysłowiona radość, przypomniała sobie ich wspólnie

spędzoną noc. Tak cudownie było się z nim kochać...

Odwróciła się do Rafaela.
– To już koniec, prawda, Rafie? Teraz wszyscy będziemy szczęśliwi.
Rafael nie odpowiedział, pokręcił tylko głową i ku rozpaczy Jade zaczął znikać.
– Nie, nie wszyscy – odezwał się wreszcie – ale ty tak. Ty obędziesz szczęśliwa... z

Lukiem. On cię kocha, skarbie. Ufaj mu, kochaj go tak mocno, jak on ciebie. Odwzajemnij
jego miłość.

Rafael był już tylko mgiełką, na wpół przezroczystą zjawą, jakby ektoplazmą, o której

opowiadają spirytyści. Przeraziła się, struchlała.

– Nie, Rafie, nie! Proszę, nie odchodź!
Ale Rafaela już nie było. Słyszała jeszcze jego głos, lecz nie została po nim nawet ta

leciutka mgiełka, jeszcze przed chwilą tak dobrze widoczna.

– Żyj odważnie, Jade Cochrane. Nie bój się żyć pełnią życia. Żyj dla siebie i dla mnie.
Poczuła dłoń Luke’a na ramieniu, ciepłe tchnienie jego oddechu na policzku.
– Kochanie, czas iść. Jesteś gotowa?
Czuła się rozdarta. W jej wnętrzu walczyły dwa światy: świat przeszłości i świat

przyszłości. Miała zdradzić Rafaela, posłuchać głosu serca i pójść za Lukiem?

Kiedy na niego spojrzała, ujrzała w jego oczach miłość i prawdę, ale ciągle nie była w

stanie zrobić kroku.

Kiedy tak stała, nie wiedząc, co czynić, ktoś ją popchnął delikatnie. Łzy popłynęły jej z

oczu, bo wiedziała, że to Rafael wskazuje kierunek, w którym powinna pójść – z Lukiem, w
przyszłość.

Ujęła jego dłoń, a on powiódł ją ku światłu. Chciała się jeszcze odwrócić, sprawdzić, czy

Rafael odszedł na dobre, ale jakiś wewnętrzny głos mówił jej, że nie powinna oglądać się za
siebie.

Wciągnęła głęboko powietrze i otworzyła oczy.
Było rano.

Warunki atmosferyczne nie poprawiły się i samolot Sama w dalszym ciągu nie mógł

wystartować. Luke z samego rana zadzwonił do Jade.

– Rezydencja Cochrane’ów.
– Witaj, Velmo, tu Luke. Mógłbym rozmawiać z Jade?
– Tak. Zaraz dam jej znać przez interkom, że pan dzwoni. Jest chyba w pracowni, a ja

już nie mam sił drapać się na drugie piętro po tych stromych schodach.

– Pracownia? Na drugim piętrze? Co się tam u was dzieje? Rewolucja?
– Och, pan Cochrane przygotowywał niespodziankę dla Jade. W dwóch największych

pokojach na samej górze urządził dla niej pracownię. Ucieszyła się, jak nie wiem co. Ma
dziewczyna dryg do tego malowania, oj ma. Człowiek patrzy na jej malunki i aż oczy się do
nich śmieją.

– Racja, Velmo.
– Niech pan chwilkę poczeka, zaraz podejdzie do telefonu.
Rzeczywiście po minucie usłyszał w słuchawce ukochany głos.
– Luke?
Uśmiechnął się szeroko.
– Witaj, kochanie. Co u ciebie?

– Dziękuję, całkiem nieźle. Mam dzisiaj pierwsze spotkanie z doktor DiMatto, a w nocy

przyśnił mi się dziwny sen, dobry sen – przerwała, po czym dodała: – Ty w nim byłeś.

Luke uśmiechnął się jeszcze szerzej.
– Naprawdę?
– Tak. Przyszedłeś i wyprowadziłeś mnie z ciemności. Ku światłu.
Oczy mu zwilgotniały, kiedy to usłyszał. Szczęście, że Jade nie mogła go teraz widzieć, bo

pewnie miałaby niezły ubaw.

~ Jade, najdroższa...
– Nic nie mów – rzuciła pospiesznie. – Opowiedz mi – lepiej jeszcze raz, co się

wydarzyło wczoraj. Wieczorem rozmawialiśmy tak krótko. To był naprawdę Solomon?

Luke wiedział, że musi zdać Jade szczegółową relację, bo ona nie przestanie pytać,

dopóki nie usłyszy wszystkiego.

– Tak. To był on. Próbował zaprzeczać, wykręcał się, ale w końcu sam się pogrążył.
– Co z nim będzie? Oskarżą go? Osądzą? Czy w ogóle dojdzie do procesu? – Jade

zasypywała Luke’a pytaniami. – Tyle czasu minęło...

– Został aresztowany przez FBI. Postawili mu cały szereg zarzutów. Na pewno dojdzie

do procesu. Osądzą go i do końca życia nie wyjdzie z więzienia.

– Był jakoś powiązany z tym płatnym zabójcą, którego nasłał Lawson?
– Nie przypuszczam. Dochodzenie jest co prawda w toku, ale moim zdaniem Solomon

nie miał nic wspólnego z morderstwami. – Luke zmienił temat, pozostawiając dalszą
rozmowę o sprawie Jacksa i Lawsona na potem. – Tu w dalszym ciągu mamy front
burzowy. Wszystkie loty odwołane, lotnisko zamknięte. Zamiast tkwić w L. A. wynająłem
samochód, ale będę w domu najwcześniej w niedzielę. Nic nie poradzę. Wytrzymasz jakoś?

Luke martwił się, że pod jego przedłużającą się nieobecność Jade będzie musiała sypiać

sama.

– Ostatniej nocy spałam w swojej dawnej sypialni. Zaraz obok jest pokój taty. Na

szczęście nie męczyły mnie koszmary, ale było mi raźniej ze świadomością, że Sam jest za
ścianą. Nie martw się o mnie. Wszystko będzie dobrze. Już jest lepiej, ale jeszcze sporo
czasu upłynie, zanim zacznę żyć normalnie.

– Jestem przy tobie w każdej sekundzie, kochanie. Wiesz o tym, prawda?
– Tak.
– Naprawdę? Mówisz szczerze? Czujesz w głębi serca, głęboko, bardzo głęboko, że

zawsze już będę z tobą?

– Tak, Luke.
– Kiedy wrócę do domu, musimy porozmawiać o nas, dobrze?
Porozmawiać o nas... Jak to cudownie brzmiało, niczym najsłodsza muzyka.

– Tak, porozmawiamy o nas, Luke. Na pewno.
– Powiedz Samowi, że dzwoniłem. Powiedz, że pogoda nas zatrzymała. Zadzwonię do

ciebie wieczorem z motelu – obiecał.

– Tak bym chciała, żebyś był tutaj.
– Ja też bym chciał, jeszcze bardziej niż ty. – Zerknął na zegarek. – Muszę kończyć.

Komu w drogę, temu czas, jak mawiał mój dziadek. Całuję cię.

– I ja cię całuję – powiedziała trochę smutno i odłożyła słuchawkę.

Luke uparcie dążył na wschód. Godziny upływały nieznośnie powoli. Monotonię

podróży przerywały tylko telefony do Jade. Dzwonił do niej ze stacji benzynowych, z
przydrożnych restauracji, z moteli. W Denver przesiadł się na samolot. W Oklahoma City
znowu zatrzymała go zła pogoda. Odetchnął, dopiero kiedy usiadł w fotelu pierwszej klasy i
zapiął pasy.

Wieczorem będzie w St. Louis. Podróż, dobiegała końca. Zobaczy Jade.
Jade w tym czasie miała dwa spotkania z doktor DiMatto, skończyła portret Luke’a,

zaczęła przygotowywać się do eksternistycznych testów dla dorosłych, obejmujących zakres
materiału ze szkoły średniej. Miała trzy ważne życiowe cele: edukacja, zdrowie, Luke, choć
niekoniecznie w tej kolejności.

Tak jak przepowiedział Earl Walters, jej rysunki znalazły się w brukowcach i wtedy

zaczęło się prawdziwe trzęsienie ziemi – żony rozpoznawały mężów, siostry braci, rodzice
synów.

Niektórzy spośród sportretowanych przez Jade już nie żyli, inni odsiadywali wyroki za

molestowanie dzieci, ale byli i tacy, jak Frank Lawson, którym rysunki zrujnowały kariery.

Jade wreszcie miała poczucie, że sprawiedliwości stało się zadość. Nie odczuwała litości

dla tych ludzi, żal jej było tylko ich bliskich i dzieci, które skrzywdzili.

Luke dzwonił z drogi co najmniej dwa razy dziennie. Dzisiaj wreszcie miał dotrzeć do

domu.

Nie potrafiła wyrazić słowami tego, co czuła, ale wiedziała jedno – pragnęła, by Luke był

już przy niej na zawsze. Tęskniła niewypowiedzianie za widokiem jego twarzy. Chciała
spojrzeć mu w oczy i raz jeszcze się upewnić, że ją akceptuje w stu procentach i kocha, choć
poznał najbardziej mroczne epizody z jej życia.

Podczas nieobecności Luke’a zdarzyła się jeszcze jedna, bardzo ważna rzecz, Jade

przekroczyła kolejną barierę.

Po nocy, którą spędziła w swoim dawnym pokoju, przestały dręczyć ją. koszmary.
Rafael też już nie wrócił, nie pojawiał się w jej snach, nie słyszała jego głosu, ale nosiła

pamięć o nim w sercu.

Teraz jej życie wypełniła obecność Luke’a. To jego głos płynął do niej z oddali, kiedy

podnosiła słuchawkę telefonu. To Luke prowokował ją do śmiechu, żartował z nią, pokpiwał
z niej czasami.

Trzy dni, niby krótki czas, ale dla kogoś, kto rodzi się na nowo, to cala epoka.
Chociaż czuła wsparcie Sama, potrzebowała również bliskości człowieka, którego

pokochała całą duszą i sercem.

Rozdział 24

Luke wiele zdążył przemyśleć w czasie przymusowej rozłąki z Jade. Wiedział, że

najpierw powinna uwierzyć w siebie, w swoją siłę. Nie zamierzał chronić jej przed całym
światem, jak robił to Rafael, bo teraz Jade była zupełnie kimś innym.

Musiała się wiele nauczyć i nikt nie mógł jej w tym pomóc. Każdy musi przejść tę drogę

samotnie, jeśli ma okrzepnąć, uzyskać tyle sił i dystansu, by pomyślnie przetrwać wszystkie
życiowe burze.

Ledwie wysiadł z samochodu, Jade pojawiła się na progu i rzuciła ku niemu

rozpromieniona.

Kiedy do niego przypadła, chwycił ją i okręcił.
Poczuł jej wargi na swoich wargach.
Był w domu.

Został u Jade i Sama na kolacji.
Pojawili się też Hudsonowie. Wszyscy oczywiście zasypywali Luke’a pytaniami, więc

musiał jeszcze raz, niemal minuta po minucie opowiadać, co zdarzyło się w Nashville i w
Los Angeles.

Od przyjaciół dowiedział się natomiast, że podczas jego nieobecności brukowce w całym

kraju opublikowały rysunki Jade.

– Jak się z tym czujesz? – zapytał ją.
– Cóż – odparła po dłuższym zastanowieniu – zdaję sobie sprawę, że dochodzenie

sprawiedliwości na drodze prawnej jest z różnych powodów prawie niemożliwe, ale myślę,
że wstyd, hańba, wyrzuty sumienia, z którymi ci ludzie będą musieli teraz żyć, to też jakaś
forma zadośćuczynienia. Jak myślisz, tato? – zwróciła się do ojca.

Sam z każdym dniem był coraz bardziej dumny z córki. Co prawda każdego, kto dotknął

jego dziecka, chętnie widziałby ukrzyżowanego, ale gotów był zadowolić się karą, jaka
czekała Solomona i Lawsona, dwóch ludzi, którzy najbardziej skrzywdzili Jade.

– Masz rację, kochanie – odparł krótko.
Reszta kolacji upłynęła już w znacznie pogodniejszej atmosferze, wśród śmiechów i

żartów. Kiedy Hudsonowie pożegnali się, kiedy Velma poszła do domu, a Sam zamknął się
w bibliotece, żeby trochę poczytać, Luke i Jade mieli wreszcie czas dla siebie.

Luke wiedział, że mógłby zostać na noc, ale wiedział też, że nie powinien. Jade czekało

trudne zadanie, musiała nauczyć się samodzielnie kierować własnym życiem i jeśli dobrze

jej życzył, jeśli naprawdę ją kochał, nie mógł wciąż prowadzić jej za rękę. Nie miał jednak
pojęcia, jak to powiedzieć Jade.

O dziwo, sama mu w tym pomogła.
– Chcę ci coś pokazać – powiedziała, prowadząc go do swojej pracowni.
Kiedy weszli, wskazała obraz stojący na sztalugach. Jego portret. Ze szkiców zrobionych

tej nocy, kiedy się kochali. Zanim się kochali. Portret człowieka znużonego, ale wiernie
trwającego przy zwiniętej w kłębek na łóżku kobiecie.

Odwrócił się powoli.
– Jade?
– Tak?
– Spójrz na mnie. Spojrzała.
– Tak właśnie mnie widzisz? Skinęła głową.
Wziął ją w ramiona i przytulił. W oczach Jade zabłysły łzy, ale powstrzymała się od

płaczu.

– Nawet nie wiesz, ile ten portret dla mnie znaczy – powiedział. – Czuję się...

uhonorowany, zaszczycony. Sam nie wiem, jak to wyrazić.

– Czuwałeś przy mnie, tak jak robił to wcześniej Rafael. – Wyraz twarzy Jade zmienił się

raptownie.

– Ale Rafael okłamał mnie. Ty nigdy...
Jade uciekała przed bólem w gniew. Niedobrze, nie powinna. Luke westchnął.
– Rafael nie okłamał cię.
– Nie ufał mi na tyle, by powiedzieć prawdę.
– Może tak bardzo cię chronił, że nie pozwolił ci dorosnąć, dojrzeć. To nieprawda, że ci

nie ufał. Ufał, ale lękał się, czy znajdzie u ciebie wsparcie, czy udźwigniesz ciężar jego
choroby. To on zawsze cię wspierał, on był tym silnym.

– Zatem wina leży po mojej stronie, nie po jego. Byłam słaba, musiał się mną

opiekować. Każdej nocy odpędzał koszmary, które mnie prześladowały. Tak, ja jestem
winna, bo szukałam oparcia w nim, zamiast w swoim wnętrzu.

– Co dalej?
– Dalej? Muszę uwierzyć we własne siły i stanąć na własnych nogach.
– Co oznacza, że na mnie pora – podsumował Luke cicho.
– Ale ja nie to miałam na myśli, ja nie chciałam...
– Owszem, to właśnie miałaś na myśli, tego chciałaś, Jade. Nie opuszczam cię.

Wystarczy, że zadzwonisz, a natychmiast usłyszysz mój głos. Za kilka dni wybierzemy się na
wspólną kolację. Będziemy się spotykać, będziemy o wszystkim rozmawiać, jak ludzie,
którzy się kochają.

Teraz już po policzkach Jade popłynęły łzy.
– Powiedz, że nie jesteś na mnie zły.
– Boże uchowaj. – Luke wziął ją w ramiona. – Kocham cię tak bardzo, że ta miłość aż

boli. Chcę się z tobą ożenić, chcę z tobą spędzać każdą noc, do końca moich dni. Chcę mieć
z tobą dzieci, wnuki, ciepły, wypełniony radością dom. – Starł kciukiem samotną łzę z
policzka Jade. – Będą i łzy, jak teraz. Bo życie składa się z radości i łez. Będziemy razem się
śmiali i razem płakali. Razem przejdziemy przez życie. Ale to nastąpi dopiero wtedy, kiedy
uznasz, że jesteś gotowa.

– Skąd będę wiedziała, że nadszedł już czas?
– Będziesz wiedziała. Po prostu. To się czuje. Nikt nie będzie musiał ci tego mówić.

Teraz musisz nauczyć się ufać sobie. Kiedy już się nauczysz, zaufasz i mnie.

Luke dotknął swojego portretu. Portretu namalowanego sercem – Jest mój?
– Tak. – Jade uśmiechnęła się i ukryła twarz na jego piersi.
– Kocham cię, Kelly.
– Ja też cię kocham, najdroższa. Słodkich snów. Zdjął obraz ze sztalug i ruszył do drzwi.

Październik, St. Louis W nocy obudził Jade odgłos deszczu. Podniosła się z łóżka i nie

zapalając światła, podeszła do okna, zaciągnęła zasłony, rzuciła na kołdrę dodatkowy koc i
ponownie umościła się w pościeli.

Niemal słyszała Rafaela, jak mówi, że deszcz zmywa wszystkie kłopoty. Ale Rafaela nie

było przy niej, a i jego ulubione powiedzenie nie brzmiało prawdziwie.

Od tygodnia nie zamieniła z Lukiem słowa i był to chyba najdłuższy tydzień w jej życiu.

W ciągu minionych dwóch miesięcy spotykali się co kilka dni, jadali razem kolacje, śmiali
się, żartowali, opowiadali o bieżących zdarzeniach, po czym Luke odwoził ją do domu,
całował na dobranoc i znikał.

Tydzień temu zadzwonił z wiadomością, że wyjeżdża na Alaskę, wróci dopiero w

następny weekend i że będzie często dzwonił. Od tego czasu nie rozmawiali. Po części z jej
winy.

Kiedy zadzwonił po raz pierwszy, była akurat u doktor DiMatto i miała wyłączony

telefon. Próbowała później oddzwonić, okazało się, że z kolei telefon Luke’a jest wyłączony.
I tak się mijali.

Pod jego nieobecność upewniła się ostatecznie, że nie wyobraża sobie życia bez niego.

Antonia jeszcze utwierdziła ją w tym przekonaniu.

Tak, Jade już nie wyobrażała sobie życia bez Luke’a, ale przez ostatnie miesiące nauczyła

się polegać na sobie. Czasami dręczył ją niepokój, wtedy przypominała sobie, przez co
przeszła i dzięki temu uzyskiwała pewność, że potrafi stawić czoło najtrudniejszym

sytuacjom.

Nie wiedziała, która jest teraz godzina na Alasce, ale na pewno znacznie wcześniejsza niż

w Missouri. Może Luke nie poszedł jeszcze spać.

Zadzwoni do niego.

Samolot miał poważne spóźnienie i w St. Louis wylądowali dopiero o drugiej w nocy.

Luke jechał przez puste, zalane deszczem ulice i dopiero w pobliżu domu Sama zorientował
się, gdzie dotarł. Zgasił silnik.

Widać zamyślił się i podświadomy impuls przywiódł go tutaj, a przecież miał jechać do

domu. Był śmiertelnie zmęczony, marzył o odpoczynku. Nie wiedział, kiedy powieki same
mu opadły.

Ze snu wytrącił go dzwonek telefonu. Wyciągnął aparat z kieszeni i nacisnął zielony

przycisk, nie patrząc na wyświetlacz.

– Słucham?
– Kochanie... Wyprostował się w fotelu.
– Jade, to ty?
– Pamiętasz, jak mi powiedziałeś, że sama będę wiedziała, kiedy okrzepnę? Prosiłeś,

żebym dała ci znać...

Luke wstrzymał oddech. W głębi duszy obawiał się, że przyjdzie mu czekać całe życie.
– Dzwonię, bo już jestem gotowa. Tęsknię za tobą, Kelly, kocham cię i chociaż potrafię

już radzić sobie doskonale sama i mogę nawet sama sypiać, wcale mi się to nie podoba.

– Jeśli otworzysz drzwi, porozmawiamy o tym w bardziej suchym środowisku.
Jade zamilkła, po czym wydała radosny pisk.
– Jesteś na dole? Pod domem? Nie na Alasce?
– Nie na Alasce. Rozmowy pomiędzy Alaską i St. Louis jakoś nam nie wychodziły. Aha, i

chciałem cię poinformować, że już nigdy nigdzie nie wyjadę bez ciebie. Właśnie mnie
obudziłaś swoim telefonem. Zasnąłem w samochodzie pod twoim domem, jeśli więc
posiedzę tu jeszcze trochę, możesz powiedzieć rano Velmie, żeby przygotowała dodatkową
porcję jajek na bekonie, bo zjem u was śniadanie.

– Chwileczkę! – rozległo się w telefonie, po czym zapadła głucha cisza. W chwilę potem

otworzyły się drzwi i wybiegła z nich Jade, boso, w rozwianym szlafroku.

– Szalona kobieto – zaśmiał się Luke, chwytając ją w ramiona. – Leje jak z cebra, cała

przemokniesz. Przeziębisz się.

– To nie deszcz, to łzy aniołów – uświadomiła go Jade i wciągnęła do domu.

Kiedy leżeli w łóżku, szczęśliwi, nasyceni miłością, spleceni ze sobą, Luke uznał, że

przyszła pora zabrać głos w sprawach najwyższej wagi.

– Chcę się z tobą ożenić – raczej wymamrotał niż przemówił.
– Tak.
Serce zabiło mu szybciej, a zaraz potem wyszczerzył zęby.
– Powiedziałem, że chcę się z tobą ożenić, nie poprosiłem cię jeszcze o rękę.
– Po prostu oszczędziłam ci czasu i długich wstępów – oznajmiła Jade i okryła ich

kołdrą. W tak podniosłej chwili nie wypadało świecić golizną.

– Jade?
– Uhm?
– Kiedy do mnie wybiegłaś, powiedziałaś, że deszcz to łzy aniołów.
– Uhmm.
– Dlaczego anioły miałyby płakać? W niebie nikt nie powinien płakać.
Jade westchnęła i uniosła się na łokciu.
– Posłuchaj... Nie myślę, żeby anioły naprawdę płakały. To tylko taka figura stylistyczna.

I wina mojej artystycznej natury. We wszystkim dostrzegam temat na dobry obraz. Kiedy
pada, widzę łzy aniołów.

– A jednak twoje anioły płaczą, sama przyznajesz. Dlaczego?
– Płaczą za te dzieci, które nie potrafią płakać same.
– Ja płakałem za ciebie.
Jade dotknęła jego policzka, potem położyła dłoń na sercu Luke’a.
– Wiem, kochanie. Słyszałam twój płacz i on mnie uzdrowił.

Epilog

Sam Cochrane na swoją fortunę pracował prawie całe życie, Jade Cochrane stała się

osobą majętną w ciągu zaledwie pięciu lat. Jej obrazy zdobyły ogromne uznanie na rynku
sztuki i kolekcjonerzy gotowi byli płacić zawrotne sumy za płótna sygnowane
charakterystycznym odciskiem kciuka.

Jade wróciła do domu latem, a już pół roku później, W czasie świąt Bożego Narodzenia

odbył się jej ślub z Lukiem. Młodzi, za namową Sama, zamieszkali w rodzinnym gnieździe
Cochrane’ów. Dom jest ogromny, przekonywał Sam, poza tym pewnego dnia i tak będzie
należał do Jade. Przyznawał, że kieruje się egoistycznymi pobudkami, zapewniał przy tym
córkę i zięcia, już bez cienia egoizmu, że nie będzie miał żalu, jeśli odrzucą jego propozycję.

Nie odrzucili, ku zadowoleniu całej trójki. Dziesięć miesięcy po ślubie Jade urodziła

córeczkę Amy Ann. Maleńka była dobrym dzieckiem, starała się nie sprawiać kłopotu
rodzicom i spokojnie przesypiała całe noce, ale Jade, jak to każda mama, i tak wstawała do
niej o najróżniejszych dziwnych porach, żeby się upewnić, czyjej skarbowi nie dzieje się
jakaś krzywda. Wkrótce przekonała się, że nie ona jedna czuwa nad Amy.

Obudziła się około drugiej i cichutko, by nie obudzić Luke’a, przemknęła do pokoju

dziecinnego. Natychmiast dostrzegła, a może tylko wyczuła, jakieś poruszenie przy kołysce,
niematerialny byt, który nie był nawet światłem.

Wiedziała, że to Rafael.
W myślach pojawiło się natychmiast jego imię i zaraz potem przyszła bezgłośna

odpowiedź:

Tak, kochanie, to ja. Ona jest śliczna. Tak śliczna, jak ty.
– Czuwaj nad nią, Rafie – szepnęła. Zawsze.
Z lekkim sercem wróciła do łóżka i długo jeszcze nie mogła usnąć, rozmyślając o

magicznym spotkaniu nad kołyską córeczki. Następnego dnia, kiedy Amy zasnęła po
karmieniu, Jade wzięła radionianię i zamknęła się w pracowni. Była tak poruszona tym, co
wydarzyło się w nocy, że chciała koniecznie swoje doznanie utrwalić na płótnie, oblec je w
formę.

Zaczął powstawać wizerunek, bo nie portret przecież, Rafaela. Świetlisty, ledwie

rozmazany kontur, ledwie zarysowany kształt, anioł pochylający się nad kołyską. Tak też
nazwała swój niezwykły obraz: „Anioł Stróż”.

W ciągu kilku miesięcy powstało siedem kolejnych, cały cykl. Ten sam anioł pochylający

się za każdym razem nad innym dzieckiem, nad inną kołyską, strzegący bezbronnych

istnień.

Kiedy po roku cykl rozrósł się do dwunastu płócien, Jade zdecydowała się go pokazać w

profesjonalnej galerii. Tak oto doczekała się swojej pierwszej wystawy.

Ku jej zdumieniu i zachwytowi Luke’a, obrazy natychmiast znalazły nabywców. Już w

kilka dni po otwarciu wystawy wszystkie były sprzedane. Oczywiście wisiały jeszcze w
galerii przez miesiąc, do końca pokazu, po czym trafiły do prywatnych kolekcji.

Wzbudziły taki zachwyt, że zewsząd zaczęły napływać zamówienia na kolejne. I tak w

pięć lat po debiucie Jade była już uznaną malarką o światowej renomie.

Furda sława, kiedy w życiu dzieją się sprawy o wiele ważniejsze. Bo czy nie jest

ważniejsze, że pewna pięcioletnia panna idzie właśnie do zerówki?

– Mamusiu, tatusiu, jestem już gotowa.
Otóż to. Jest gotowa.
Po raz pierwszy wyfrunie z rodzinnego gniazda. Zrobi pierwszy krok w samodzielność.
Dumni i trochę zdenerwowani rodzice spojrzeli na swoje pisklę. A pisklę ciągnęło za

sobą plecaczek. Kucyk starannie związany przez Jade na głowie Amy, jakimś sposobem
zdołał przesunąć się na bok.

Jade, jak na troskliwą matkę przystało, zrobiła minę pełną zgrozy.
– Podobna wprawdzie do mamy, ale poza tym to cały ojciec – ucieszył się Luke.
– Jak ty wyglądasz, Amy. – Jade załamała ręce.
– Muszę cię uczesać.
– Przecież już mnie czesałaś – zaprotestowało pisklę.
– Ale zdążyłaś się potargać. – Jade zabrała się za poprawianie kucyka, Luke tymczasem

poszedł po samochód.

– Możemy już iść? – niecierpliwiła się Amy.
– Teraz możemy. – Jade odłożyła grzebień, przyjrzała się córce, po czym wyciągnęła do

niej dłoń i obie zbiegły na parter.

– Pa, pa, dziadku!
Na okrzyk Amy Sam wynurzył się natychmiast ze swojego gabinetu i ucałował wnuczkę.
– Ślicznie wyglądasz. Miłego dnia ~ powiedział.
– Teraz jesteś już dużą panną i musisz się zachowywać jak na dużą pannę przystało. –

Amy w ostatnich dniach trochę marudziła, przestraszona perspektywą rozstania z mamą.

– Pewnie – przytaknęła, wydymając policzki.
– Wcale się już nie boję. Nie będę sama.
Jade zmarszczyła brwi.
– Ja odprowadzę cię tylko do drzwi klasy – wyjaśniła córce.

– Wiem – powiedziała Amy, ani trochę nie zmartwiona tą perspektywą. – Nie mówiłam

o tobie.

– A o kim?
– Mój przyjaciel będzie ze mną.
W tej samej chwili rozległ się dźwięk klaksonu; Luke czekał już na podjeździe.
– To tatuś! Szybko, mamo, bo się spóźnimy! Jade uśmiechnęła się do ojca i ruszyła do

wyjścia.

Mój przyjaciel... W uszach brzmiały jej jeszcze słowa Amy.

Kiedy we trójkę stanęli pod drzwiami klasy, Amy Ann wyrwała się matce i popędziła do

sali.

– Amy Ann! Zaczekaj!
– Daj jej spokój – pohamował żonę Luke. – Niech biegnie. Ciesz się, że nie beczy jak on

– wskazał na zapłakanego malca, trzymającego się kurczowo matczynej spódnicy.

– Masz rację – przyznała Jade z uśmiechem. – Muszę się oduczyć niańczenia Amy.
– Kelly! – rozległ się jakiś głos. ~ Kto by pomyślał, że spotkamy się akurat tutaj!
Luk& odwrócił się. Rozradowany głos należał do jednego z jego klientów.
– Kochanie, przepraszam cię na chwilę. Przywitam się z nim i zaraz wracam.
– Naturalnie.
Jade, chociaż wiedziała, że jej córce nie dzieje się krzywda, musiała upewnić się o tym

naocznie.

Podeszła do drzwi i zajrzała do sali. Amy usadowiła się przy stoliku w głębi i wdała się w

ożywioną rozmowę z dwiema przyszłymi koleżankami klasowymi. Jak każdej pewnie
matce, Jade było trochę smutno, że ta pierwsza rozłąka okazała się dla Amy zupełnie
bezbolesna, ale Luke miał rację. Najwyższy czas, by ich córka zaczęła uczyć się
samodzielności.

Nauczycielka podniosła głowę, uśmiechnęła się i mrugnęła do Jade na znak, że rodzice

powinni już wyjść.

Jade właśnie miała ruszyć do drzwi, gdy dostrzegła go w kącie sali. Rafael.
Kiedy pomyślała jego imię, spojrzał w jej kierunku, pomachał dłonią i rozpłynął się w

powietrzu.

Wtedy zrozumiała, że to on jest przyjacielem, o którym wspomniała Amy. Czuwał nad

małą od dnia jej narodzin i ona o tym wiedziała, wyczuwała jego obecność. Jade wyszła z
sali. Miała łzy w oczach.

Na korytarzu czekał już Luke. Objął żonę serdecznie i zaczął pocieszać:
– Nie płacz, kochanie. Nasze pisklę na pewno da sobie radę.

Jade podniosła wzrok na męża.
– Wiem – szepnęła. Teraz już wiem.