Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

Seminarium VI

01.04.2008

RAK PŁUC

(Carcinoma pulmonis)

Klasyfikacja zmian ICD-10:

C34

C34.0 oskrzele główne
C34.1 płat górny płuca lub oskrzele płatowe górne
C34.2 płat środkowy płuca lub oskrzele płatowe środkowe
C34.3 płat dolny płuca lub oskrzele płatowe dolne
C34.8 zmiany przekraczające granice oskrzela i płuca
C34.9 oskrzele lub płuco, nieokreślone

Rak płuca (inna, niekiedy stosowana nazwa rak oskrzela) - najczęstszy nowotwór złośliwy,
na który umiera rocznie na całym świecie 1,3 mln osób. Jest jednym z najgorzej rokujących
nowotworów. Stanowi najczęstszą przyczynę zgonów z powodu raka u mężczyzn i jest na 2.
miejscu pod tym względem u kobiet. Obecny stan wiedzy wskazuje na to, że największy
wpływ na ryzyko zachorowania na raka płuca ma długoterminowe narażenie na wdychane
karcynogeny, a zwłaszcza dym tytoniowy. Wydaje się, że w rzadkich przypadkach
zachorowań na raka płuca u osób, które nigdy nie paliły do zachorowania dochodzi
najczęściej przez połączenie czynników genetycznych oraz ekspozycji na bierne palenie. Poza
tym radonoraz zanieczyszczenie powietrza, także mają wpływ na powstawanie raka płuca.
Głównymi objawami choroby przy rozpoznaniu są: kaszel, duszność, ból w klatce piersiowej
i krwioplucie. Podstawą rozpoznania jest ocena histopatologiczna wycinków guza pobranych,
na przykład, podczas bronchoskopii. Leczenie i rokowanie zależy od typu histologicznego
raka oraz stopnia klinicznego zaawansowania i ogólnego stanu zdrowia pacjenta. W leczeniu
stosuje się przede wszystkim metody operacyjne (wybrane postacie raka płuc), radioterapię i
chemioterapię - co składa się na systemowe leczenie nowotworów. Efekty leczenia raka płuca
są niezadowalające i najważniejsze znaczenie w zmniejszeniu śmiertelności z jego powodu
ma zwalczanie nałogu palenia tytoniu i innych zagrożeń środowiskowych, w tym reżimu BHP
np. podczas utylizacji azbestu


Epidemiologia :
Jest najczęstszym nowotworem złośliwym w Polsce i na świecie.Według danych z 2002 roku
zachorowania na raka płuca stanowią 12,3% wszystkich nowych przypadków raka w ciągu
roku. Rak płuca występuje kilka razy częściej u mężczyzn niż u kobiet. W 2002 roku
podawano, że rak płuca jest pierwszym pod względem umieralności z powodu chorób
nowotworowych wśród mężczyzn i drugim wśród kobiet. Od połowy lat osiemdziesiątych
ubiegłego wieku obserwuje się zahamowanie zachorowalności wśród mężczyzn. Wśród
kobiet liczba zachorowań nadal rośnie. Najwięcej zachorowań na raka płuc występuje w
wieku około 60-70 lat.Kraje europejskie o największej zachorowalności na raka płuc wśród
mężczyzn i kobiet w 2000 roku (według: Lung Cancer In Europe, ENCR Cancer Fact Sheets,
vol.1, Marzec 2002):

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

Etiologia

Palenie tytoniu
Najbardziej znanym czynnikiem ryzyka zachorowania na raka płuc jest palenie tytoniu.
Uważa się, że ponad 90% przypadków tej choroby związanych jest z kancerogennym
działaniem dymu tytoniowego. Ryzyko zachorowania podnosi także palenie bierne. W dymie
tytoniowym występuje ponad 3000 rakotwórczych substancji, należą do nich chlorek winylu,
metan, chinolina, hydrazyna, alkaloidy, akroleina, węglowodory aromatyczne, metale ciężkie
(np. kadm, ołów, nikiel, polon) oraz szereg różnorodnych amin, fenoli, alkoholi, estrów,
eterów, aldehydów czy amidów. Ponadto w skład dymu wchodzą toksyczne gazy takie jak
tlenek węgla, cyjanowodór, formaldehyd, amoniak, dwutlenek azotu. Głównymi
kancerogenami są węglowodory aromatyczne (benzopiren, dibenzoantracen), które powodują
mutacje antyonkogenu p-53. Ryzyko wystąpienia raka płuca jest zależne od liczby
wypalanych papierosów w ciągu doby, a także od czasu trwania nałogu.

Procent raków płuca przypisywanych wpływowi palenia tytoniu w krajach rozwiniętych

35-69 lat

70 lat+

Wszyscy

Mężczyźni

93,9%

90,3%

92,5%

Kobiety

68,8%

68,9%

68,8%

Wszyscy

88,7%

84,3%

86,6%

Inne
Innym istotnym czynnikiem zwiększającym ryzyko zachorowania na raka płuca jest narażenie
zawodowe na szkodliwe substancje m.in.
azbest
chrom
arsen
krzemionkę
radon
węglowodory aromatyczne, a szczególnie wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne
promieniowanie jonizujące

Znaczenie mają ponadto:
zanieczyszczenie środowiska, a zwłaszcza powietrza
czynniki dziedziczne

Wirusy
Wirusy są znanymi czynnikami sprawczymi raka płuc u zwierząt, a niedawne badania
sugerują podobny potencjał u ludzkich wirusów. Do podejrzewanych wirusów należą: ludzki
wirus brodawczaka, wirus JC, simian virus 40 (SV40), wirus BK oraz cytomegalowirus


Patofizjologia

Podobnie jak w przypadku innych raków, rak płuca jest inicjowany przez aktywację
onkogenów lub inaktywację genów supresorowych.

Zobacz więcej w osobnym

artykule: Karcynogeneza.

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

Onkogeny to jedne z genów odpowiedzialnych za powstanie nowotworu. Protoonkogeny
przekształcają się w onkogeny w wyniku ekspozycji na określone karcynogeny. Mutacje
protoonkogenu K-ras są odpowiedzialne za 20-30% niedrobnokomórkowych raków płuca.

Uszkodzenia chromosomów mogą doprowadzić do utraty heterozygotyczności. To z kolei
może spowodować inaktywację genów supresorowych. Uszkodzone chromosomy 3p, 5q, 13q
i 17p są szczególnie powszechne w raku drobnokomórkowym płuca. Gen supresorowy TP53,
zlokalizowany na chromosomie 17p jest często nieprawidłowy (zmutowany).

Mutacje genów skutkują zmianami ekspresji białek takich jak: p53, Bcl-2 czy Bax, które to
zmiany według niektórych autorów mają wpływ na rokowanie u chorych na raka płuca.

Z rakiem płuca jest powiązanych kilka polimorfizmów genetycznych. Dotyczą one m.in. genu
kodującego interleukinę 1, cytochrom P450, promotory apoptozy, takie jak kaspaza-8. oraz
cząsteczki naprawiające DNA, jak XRCC1.. Ludzie posiadający pewne formy tych genów
mają zwiększone ryzyko wystąpienia raka płuca po wystąpieniu ekspozycji na karcynogeny.

Klasyfikacja

Podział histologiczny wg WHO
Częstość występowania nowotworów złośliwych płuca

Typ histologiczny

Częstość (%)

Niedrobnokomórkowy rak płuca

80,4

Drobnokomórkowy rak płuca

16,8

Rakowiak

0,8

Mięsak

0,1

Nieokreślony rak płuca

1,9

Podtypy niedrobnokomórkowego raka płuc

Podtyp histologiczny Częstość występowania pośród wszystkich nowotworów złośliwych
płuca (%)

Rak płaskonabłonkowy płuca

31,1

Gruczolakorak

Gruczolakorak (nieokreślony)

23,2

Rak oskrzelikowo-pęcherzykowy

3,0

Rak gruczołowo-płaskonabłonkowy

1,2

Gruczolakorak brodawkowaty

0,7

Rak mukoepidermoidny

0,1

Rak gruczołowy, torbielowaty

0,04

Inne określone gruczolakoraki

1,1

Rak wielkokomórkowy

10,7

Rak olbrzymio- i wrzecionowatokomórkowy

0,4

Inny/nieokreślony niedrobnokomórkowy rak płuca

8,9

Rak gruczołowy
zrazikowy
brodawkowy
oskrzelikowo-pęcherzykowy
lity, z produkcją śluzu
mieszany + warianty:

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

wysokozróżnicowany płodowy
ś

luzowy

torbielowaty śluzowy
z komórek sygnetowatych
z komórek jasnych
Rak anaplastyczny wielokomórkowy + warianty:
neuroendokrynny
bazaloidny
typu lymphoepithelioma
z komórek jasnych
rabdoidny
Rak mieszany (gruczołowo-płaskonabłonkowy)
Rakowiak (typowy i atypowy)
Raki gruczołów oskrzelowych (śluzowo-naskórkowy, gruczołowo-torbielowaty i inne)
Inne typy

Podział kliniczny
Klinicznie wyróżniamy dwa typy pierwotnych nowotworów złośliwych płuc:
Rak drobnokomórkowy (SCLC) - nienadający się do leczenia operacyjnego, nieco lepiej
poddający się leczeniu chemicznemu i (lub) napromieniowaniu (około 17% - 25%).
Charakteryzuje się ponadto szybkim wzrostem i wczesnym tworzeniem przerzutów.
Rak niedrobnokomórkowy (NSCLC) - oporny na chemioterapię, natomiast nadający się do
leczenia operacyjnego (około 75% - 80%) i radioterapii.
Rak płaskonabłonkowy (SCC) (około 31% - 40%, wg Harrisona 29% )
Gruczolakorak (AC) (około 25% - 29%), w tym rak pęcherzykowokomórkowy oskrzeli
Rak wielkokomórkowy (LCC) (około 10%)

Przerzuty
Płuca są miejscem, gdzie często przerzutują nowotwory z innych części ciała. Można określić
miejsce ich pochodzenia i dlatego przerzut raka sutka do płuca jest dalej nazywany rakiem
sutka. Posiadają one charakterystyczny okrągły kształt na zdjęciach rentgenowskich.

Pierwotne nowotwory płuca najczęściej przerzutują do nadnerczy, wątroby, mózgu i kości.

Ocena zaawansowania choroby

Klasyfikacja TNM w raku niedrobnokomórkowym płuca

W ocenie stopnia zaawansowania raka niedrobnokomórkowego płuca stosuje się
międzynarodową klasyfikację TNM, w której bierze się pod uwagę cechy guza pierwotnego
w płucu, obecność przerzutów w węzłach chłonnych oraz obecność przerzutów odległych.

GUZ PIERWOTNY
(cecha T)
Tx

guz stwierdzony na podstawie wykazania obecności komórek nowotworowych w

popłuczynach oskrzelowych, ale nie uwidoczniony w badaniu bronchoskopowym bądź
radiologicznym
T0

brak cech guza pierwotnego

Tis

rak przedinwazyjny (in situ)

T1

guz o największym wymiarze ≤ 3 cm, otoczony tkanką płuc lub opłucną trzewną, w

bronchoskopii nie nacieka oskrzeli głównych
T2

guz posiadający jedną z cech:

−

największy wymiar > 3 cm

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

−

naciekający oskrzele główne w odległości ≥ 2 cm od ostrogi tchawicy

−

naciekający opłucną trzewną

−

powodujący niedodmę lub zapalenie płuca wywołane przez obturację oskrzela
i sięgające do wnęki płuca, lecz nie obejmujące go całego

T3

gdy występuje jedna z cech:

−

guz każdej wielkości naciekający ścianę klatki piersiowej (w tym guz
Pancoasta), przeponę, opłucną przylegającą do śródpiersia, osierdzie

−

guz oskrzela głównego leżący w odległości < 2 cm od ostrogi tchawicy, ale jej
nienaciekający

−

guz, któremu towarzyszy niedodma lub zapalenie całego płuca wywołane
obturacją oskrzela

T4

gdy występuje jedna z cech:

−

guz każdej wielkości naciekający śródpiersie, serce, duże naczynia, tchawicę i
jej ostrogę, przełyk, trzon kręgu

−

guz z wysiękiem nowotworowym w jamie opłucnej

−

guz z obecnością innych odrębnych ognisk raka w tym samym płacie płuca

PRZERZUTY DO OKOLICZNYCH WĘZŁÓW CHŁONNYCH
(cecha N)
Nx

ocena regionalnych węzłów chłonnych jest niemożliwa

N0

nie stwierdza się przerzutów do okolicznych węzłów chłonnych

N1

przerzuty do węzłów przyoskrzelowych lub wnękowych po tej samej stronie co guz

lub ich naciekanie
N2

przerzuty do węzłów śródpiersiowych po stronie guza i węzłów pod ostrogą tchawicy

N3

gdy spełniona jest jedna z cech:

−

przerzuty do węzłów wnękowych lub śródpiersiowych po stronie przeciwnej
niż guz

−

przerzuty do węzłów nadobojczykowych

PRZERZUTY ODLEGŁE
(cecha M)
Mx

ocena obecności przerzutów odległych niemożliwa

M0

nie stwierdza się przerzutów odległych

M1

przerzuty odległe obecne (w tym obecne odrębne ognisko lub ogniska raka w innym

płacie płuca)

Stopień zaawansowania klinicznego raka niedrobnokomórkowego płuca

Stopień zaawansowania klinicznego (ang. staging) zależy od stopnia poszczególnych cech w
klasyfikacji TNM i ma znaczenie w wyborze metody leczenia choroby, a szczególnie w
kwalifikacji pacjenta do leczenia operacyjnego.stopień

T

N

M

rak utajony

x

0

0

0

is

0

0

IA

1

0

0

IB

2

0

0

IIA

1

1

0

IIB

2

1

0

3

0

0

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

IIIA

1

2

0

2

2

0

3

1

0

3

2

0

IIIB

każdy 3

0

4

każdy 0

IV

każdy każdy 1

Histologiczne stopnie złośliwości raka niedrobnokomórkowego płuca (ang. grading)

GX - nie można ocenić stopnia zróżnicowania
G1 - rak dobrze zróżnicowany
G2 - rak średnio zróżnicowany
G3 - rak słabo zróżnicowany
G4 - rak niezróżnicowany

Stopnie zaawansowania klinicznego raka drobnokomórkowego płuca

W ocenie stopnia zaawansowania raka drobnokomórkowego nie stosuje się klasyfikacji
TNM. Ze względu na szybki wzrost tego typu nowotworu, skłonność do prawie
natychmiastowego powstawania przerzutów i wpływ tych faktów na przebieg terapii
wyróżnia się jedynie dwa stopnie zaawansowania:
LD (postać ograniczona) - nowotwór nie przekracza połowy klatki piersiowej, może
zajmować węzły chłonne wnękowe po stronie zmiany oraz węzły śródpiersiowe i
nadobojczykowe po obu stronach, chorobie może towarzyszyć wysięk w opłucnej po stronie
guza
ED (postać rozsiana) - wszelkie inne lokalizacje ognisk choroby nowotworowej

Objawy

Objawy podmiotowe

Objawy raka płuca pojawiają się często dopiero w zaawansowanym stadium choroby; w
większosci przypadków są to objawy niecharakterystyczne.
Objawy związane z naciekaniem oskrzeli, tkanki płucnej i innych struktur klatki piersiowej
przewlekły kaszel (najczęstszy objaw)

−

duszność

−

ból w klatce piersiowej

−

krwioplucie

−

powtarzające się zapalenie płuc

−

zespół żyły głównej górnej

−

zespół Hornera (przy guzie Pancoasta)

−

zaburzenia rytmu serca (świadczą o naciekaniu serca)

−

chrypka (związana z naciekaniem nerwu krtaniowego wstecznego)

−

Objawy przerzutów odległych

−

objawy przerzutów do kości - ból kości, złamania patologiczne

−

objawy przerzutów do mózgu - ból głowy, drgawki, zaburzenia równowagi,
zaburzenia czucia, niedowłady, zaburzenia osobowości

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

−

objawy przerzutów do wątroby - ból brzucha, nudności, spadek masy ciała,
ż

ółtaczka

−

Zespoły paraneoplastyczne (paranowotworowe)

−

zespół Cushinga

−

SIADH

−

hiperkalcemia

−

ginekomastia

−

wzrost stężenia kalcytoniny we krwi

−

zwiększone stężenie LSH i FH

−

hipoglikemia

−

nadczynność tarczycy

−

zespół rakowiaka

−

zapalenie wielomięśniowe i skórnomięśniowe

−

toczeń rumieniowaty układowy

−

twardzina układowa

−

encefalopatia

−

zespół Lamberta-Eatona

−

osteodystrofia przerostowa (osteoartropatia przerostowa)

−

palce pałeczkowate

−

objaw Trousseau

−

DIC

−

niedokrwistość

−

kłębuszkowe zapalenie nerek

−

zespół nerczycowy

Objawy w badaniu przedmiotowym
osłuchowe i opukowe cechy niedodmy, nacieku, płynu w jamie opłucnowej
powiększenie węzłów chłonnych
powiększenie wątroby
nieprawidłowości w badaniu neurologicznym
palce pałeczkowate
cechy wyniszczenia

Badania dodatkowe
W rozpoznawaniu i monitorowaniu przebiegu raka płuca wykorzystuje się następujące
badania obrazowe:

Badanie RTG klatki piersiowej

Zmiany radiologiczne w raku płuca:
cień okrągły w miąższu płuca
niedodma
powiększenie węzłów chłonnych wnęk lub śródpiersia
obecność płynu w jamie opłucnowej
przerzuty do kości i zmiany związane z bezpośrednim nacieczeniem kości przez guz
uniesienie kopuły przepony po stronie guza związane z porażeniem nerwu przeponowego

Należy pamiętać, że prawidłowy obraz RTG klatki piersiowej nie wyklucza raka płuca!

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

Tomografia komputerowa klatki piersiowej
spiralna tomografia komputerowa
tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości (HRCT) - badanie wykorzystywane tylko
w ocenie miąższu płuc
wielorzędowa tomografia komputerowa

Pozytonowa tomografia emisyjna (PET i PET-CT)

Badanie szczególnie przydatne w:
ocenie przerzutów do węzłów chłonnych śródpiersia,
ocenie zasięgu nowotworu w ognisku niedodmy,
poszukiwaniu przerzutów poza klatką piersiową,
w kwalifikacji do leczenia operacyjnego,
w określaniu obszaru napromieniania guza

Dostępność tego badania w Polsce jest niewielka (aparaty do PET znajdują się w Bydgoszczy,
Gliwicach, Warszawie i we Wrocławiu).

Bronchoskopia

Badanie bronchoskopowe umożliwia m.in.:
ocenę zasięgu guza na ekranie monitora
pobranie wycinków do badań histopatologicznych
pobranie popłuczyn oskrzelowych do badania cytologicznego
wykonanie wewnątrzoskrzelowego badania ultrasonograficznego z biopsją
okołooskrzelowych węzłów chłonnych

Badania morfologiczne

Badania te służą wykrywaniu komórek nowotworowych w różnego typu materiale
tkankowym:

−

plwocina

−

płyn z jamy opłucnej

−

materiał uzyskany z biopsji przezskórnej płuca

−

materiał uzyskany z biopsji wykonanych podczas badań endoskopowych
(bronchoskopia, mediastinoskopia, wideotorakoskopia)

−

materiał z biopsji obwodowych węzłów chłonnych

Wykorzystanie badań morfologicznych ma też znaczenie w opracowaniu metod wczesnego
wykrywania raka płuca. Prowadzone były między innymi badania, na podstawie których
uznano, że wykazana metodami immunohistochemicznymi nadekspresja białka p-53 w
ogniskach dysplazji, w materiale pobranym z nabłonka oskrzela w trakcie bronchoskopii,
może być wykorzystywanym klinicznie markerem wczesnego raka.





Badania laboratoryjne

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

Znaczenie tych badań w diagnostyce raka płuca jest niewielkie. Wykonuje się:
podstawowe badania laboratoryjne takie jak: morfologia krwi z rozmazem, badanie
aktywności transaminaz, badanie wydolności nerek, parametry stanu zapalnego np. CRP
markery nowotworowe (korzyści z tego badania są ograniczone)
CEA
NSE (w raku drobnokomórkowym)
SCC (w raku płaskonabłonkowym)
CYFRA21.1 (w raku płaskonabłonkowym)

Leczenie

Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca

Metoda leczenia zależy od:
stopnia zaawansowania
stopień I i II - leczenie operacyjne i chemioterapia po operacji
stopień IIIA - leczenie operacyjne oraz ewentualnie chemioterapia i/lub radioterapia przed
operacją
stopień IIIB - radioterapia ewentualnie połączona z chemioterapią
stopień IV - chemioterapia paliatywna lub leczenie objawowe
wydolności narządów organizmu człowieka
ogólnego stanu pacjenta

Leczenie operacyjne
Jest to podstawowa metoda terapii w stopniu I i II zaawansowania oraz w niektórych
przypadkach stopnia IIIA (stopień ten stanowi tzw. granicę operacyjności, uważa się, że
bardziej zaawansowane stadia choroby w zdecydowanej większości przypadków nie
kwalifikują się już do leczenia chirurgicznego). Zabieg operacyjny polega na doszczętnej
resekcji guza wraz z otaczającym miąższem płucnym. Wyróżnia się zabiegi operacyjne o
różnym zakresie:
lobektomia - usunięcie płata płuca (najczęstszy zabieg)
pneumonektomia - usunięcie całego płuca
segmentektomia - usunięcie segmentu płuca (wykonywana najrzadziej, głównie u chorych z
guzem w stopniu T1 lub T2 i jednocześnie N0)

Ocena stopnia doszczętności resekcji:
R0 - doszczętność makroskopowa oraz mikroskopowa
R1 - brak doszczętności w badaniu mikroskopowym
R2 - brak doszczętności w badaniu makroskopowym

Doszczętność makroskopowa oznacza pewność co do usunięcia całego guza na podstawie
oceny dokonanej za pomocą wzroku. Oceny tej dokonuje chirurg w czasie operacji i/lub
patomorfolog podczas wstępnego oglądania materiału operacyjnego. Natomiast doszczętność
mikroskopowa oznacza brak stwierdzenia komórek nowotworowych w badaniu
histopatologicznym w linii wycięcia usuniętej tkanki z zachowaniem odpowiedniego
marginesu tkanki zdrowej między nowotworem a linią cięcia.


Radioterapia

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

Metoda leczenia u chorych niezakwalifikowanych z różnych względów do operacji. Stosuje
się radioterapię radykalną, której celem jest całkowite zniszczenie komórek nowotworowych
oraz radioterapię paliatywną służącą zmniejszeniu wymiarów guza, a przez to poprawie
komfortu życia pacjenta przez zmniejszenie nasilenia dolegliwości.
Zastosowanie w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca mają następujące typy
radioterapii radykalnej:
teleradioterapia z zastosowaniem dodatkowych metod
radioterapia konformalna - polega na dopasowaniu za pomocą specjalnych programów
komputerowych obszaru napromieniania do kształtu i położenia guza
hiperfrakcjonowanie - podawanie kilku dawek promieniowania w ciągu doby
brachyterapia

Chemioterapia
Starsze leki stosowane w monoterapii lub leczeniu skojarzonym raka płuca to między innymi:
cisplatyna, karboplatyna, mitomycyna, ifosfamid, winblastyna, erlotynib.
Chemioterapeutyki nowej generacji stosowane w leczeniu niedrobnokomórkowego raka płuca
to taksany (paklitaksel oraz docetaksel), winorelbina i gemcytabina. Stosowane nawet w
monoterapii wykazują większą siłę działania niż leki starsze podawane w skojarzonych
schematach leczenia. Winorelbina oraz gemcytabina są ponadto lepiej tolerowane przez
pacjentów. Uważa się, że wzrost skuteczności nowoczesnych leków może wiązać się nie
tylko z ich właściwościami, ale również z możliwością indywidualnego doboru programu
leczenia w zależności od oceny czynników molekularnych, lepszą niż w przeszłości
diagnostyką, dobrym leczeniem wspomagającym.

Leczenie skojarzone
Łączy się chemioterapię z radioterapią co wydłuża przeżycie, ale zwiększa toksyczność
leczenia. Chemioterapię i/lub radioterapię można również łączyć z leczeniem operacyjnym
(systemowe leczenie nowotworów).

Inne metody terapii
laseroterapia
krioterapia
fototerapia

Leczenie przerzutów
przerzuty do kości - napromienianie okolicy guza przerzutowego
przerzuty do mózgu - naświetlanie lub leczenie neurochirurgiczne
zespół żyły głównej górnej - radioterapia
rozsiew nowotworu do wielu narządów drogą krwi - chemioterapia

W każdym przypadku należy pamiętać o stosowaniu leków przeciwbólowych zgodnie z
zasadami leczenia bólu nowotworowego!



Leczenie drobnokomórkowego raka płuca

Podstawą leczenia tej najbardziej agresywnej postaci raka płuca jest chemioterapia.
Najczęściej stosuje się następujące, silnie działające cytostatyki: cisplatyna, etopozyd,
cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna. Ważną rolę odgrywa lek pomocniczy -

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

ondansetron który hamując odruchy wymiotne poprawia komfort chorego. W wielu
przypadkach konieczne jest podanie czynnika wzrostu granulocytów, celem zwalczenia
neutropenii. Chemioterapeutyki zwykle podaje się w skojarzeniu przez kilka miesięcy.
Pomimo dobrej odpowiedzi na leczenie rokowanie jest poważne. Wiąże się to ze znacznym
stopniem złośliwości nowotworu i działaniem ubocznym cytostatyków, szczególnie ich
mielotoksyczności.

Istnieją hipotezy o możliwym, korzystnym wpływie heparyny drobnocząsteczkoweju chorych
na drobnokomórkowego raka płuca, przyjmujące taką biologiczną przesłankę, że te leki mogą
mieć większą skuteczność przeciwnowotworową w zakresie hamowania angiogenezy i
szerzenia się nowotworu na wcześniejszych etapach choroby.


Oceny skuteczności chemioterapii dokonuje się za pomocą systemu RECIST wyróżniając
remisję całkowitą, częściową, stabilizację lub progresję choroby:
remisja całkowita - ustąpienie wszystkich zmian nowotworowych
remisja częściowa - zmniejszenie wymiarów wszystkich zmian nowotworowych o ≥ 30%
przez ≥ niż 4 tygodnie
progresja - powiększenie się przynajmniej jednej zmiany o > 20% lub pojawienie się nowej
zmiany
stabilizacja - wszystkie pozostałe przypadki

Leczenie postaci ograniczonej
chemioterapia
napromienianie ogniska pierwotnego nowotworu wraz z regionalnymi węzłami chłonnymi
leczenie skojarzone: chemioterapia i radioterapia
profilaktyczne napromienianie mózgu w przypadku remisji całkowitej

Leczenie postaci rozsianej

Stosuje się chemioterapię paliatywną, o ile nie ma przeciwwskazań.

Rokowanie

Rak płuca jest nowotworem rokującym źle. Wynika to głównie z powodu wykrycia choroby
w zaawansowanym stadium i dużej złośliwości samego nowotworu. Odsetek przeżyć 5-
letnich jest niższy niż 10%. W przypadku raka niedrobnokomórkowego za jedyną, dającą
szansę na całkowite wyleczenie metodę terapii, uznaje się prawidłowo przeprowadzony
zabieg operacyjny. W stopniu I odsetek 5-letnich przeżyć wśród pacjentów operowanych
sięga 70%, ale chorzy z tak niskim stopniem zaawansowania choroby stanowią mniejszość.
W stopniu IIIA (granica operacyjności) wspomniany odsetek wynosi maksymalnie 30%. W
stopniu IV przeżycia 5-letnie się nie zdarzają. Rak drobnokomórkowy od samego początku
rokuje bardzo źle, 5 lat przeżywa około 2% chorych. Nawet w przypadku pomyślnego
rokowania skutkiem agresywnego leczenia jest poważne upośledzenie wydolności organizmu,
co rodzi niepełnosprawność i niezdolność do pracy.




Profilaktyka pierwotna

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

Profilaktyka pierwotna polega na wszelkich działaniach, które zapobiegają rozwojowi raka
płuca. Zwalczanie raka płuca na szeroką skalę przez politykę zdrowotną państw i organizacji
o zasięgu ponadnarodowym polega przede wszystkim na zwalczaniu palenia tytoniu i
narażania na działanie dymu tytoniowego (palenie bierne) w środowisku pracy i w miejscach
publicznych. Jedną z metod walki z nikotynizmem jest ograniczenie, bądź też zakaz reklamy
wyrobów tytoniowych obowiązujący między innymi w Unii Europejskiej. Zakaz reklamy
oraz obowiązek umieszczania napisów ostrzegawczych na opakowaniach wyrobów
tytoniowych reguluje również obowiązująca od 27 lutego 2005 roku Ramowa Konwencja o
Ograniczaniu Zdrowotnych Następstw Palenia Tytoniu (ang. Framework Convention on
Tobacco Control - FCTC) przygotowana przez Światową Organizację Zdrowia. Niektóre
kraje, w tym i kraje UE wprowadzają coraz bardziej ostre restrykcje związane z paleniem w
miejscach publicznych (np. puby i restauracje)

Do działań mających na celu ograniczenie liczby zachorowań na nowotwory płuc należy
również zakaz produkcji wyrobów z azbestu oraz usuwanie ze środowiska wytworzonych w
przeszłości. W Polsce działania takie prowadzone są na podstawie ustawy z dnia 19 czerwca
1997 roku o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest oraz rozporządzenia Ministra
Gospodarki z dnia 14 sierpnia 1998 w sprawie sposobów bezpiecznego użytkowania oraz
warunków usuwania wyrobów zawierających azbest

Profilaktyka wtórna, screening

Są to wszelkie działania polegające na wykrywaniu wczesnych stadiów nowotworu u osób
zdrowych, bez objawów:
okresowe badania rtg klatki piersiowej
okresowe badania TK klatki piersiowej
cytologiczne badanie plwociny

W badaniu naukowym z 2006 r. przeprowadzonym przez Presbyterian Hospital i Weill
Medical College z Cornell University w Nowym Jorku wykazano przydatność wykonywania
przesiewowych badań profilaktycznych za pomocą spiralnej tomografii komputerowej o
niskiej dawce promieniowania. Badanie to wykazało, że wykonywanie tego typu badań
screeningowych jest tak samo lub bardziej uzasadnione jak wykonywanie mammografii piersi
w celu wykrywania raka sutka.

Historia

Rak płuca był bardzo rzadki przed pojawieniem się palenia papierosów. W 1878 raki płuc
stanowiły 1% wszystkich nowotworów złośliwych, jakie spotykano w sekcji zwłok, ale
procent ten wzrósł do 10-15% na początku XX wieku. Liczba przypadków znanych w
literaturze medycznej w 1912 wyniosła tylko 374 przypadki na całym świecie. Badanie wśród
brytyjskich lekarzy przeprowadzone w latach 1950. jako pierwsze dostarczyło dobry dowód
na związek pomiędzy paleniem a rakiem płuca

Radon powiązano z rakiem płuca po raz pierwszy w związku z przypadkami wśród górników
z Rudaw niedaleko Schneebergu w Saksonii. Wydobywano tam srebro od 1470, jednakże
złoża są bogate w uran oraz towarzyszące gazy: rad i radon. U górników rozwijała się
nieproporcjonalna liczba chorób płuc, które zostały ostatecznie rozpoznane jako rak w latach

Copyright by Joanna Sikora

Wydz. Nauk o Zdrowiu

I Ratownictwo Medyczne 2007/2008

_________________________________________________________________________________________________________________

1870. Około 75% górników zmarło z powodu raka płuc. Pomimo odkrycia kontynuowano
wydobycie do lat 1950. z powodu zapotrzebowania ZSRR na uran