TIGER SHIFTERS 01

ONCE UPON A TIGER

KAT SIMONS

Nieoficjalne tłumaczenie dla: TequilaTeam

Przekład: bdomelek

Korekta: malwina1916

ROZDZIAŁ 1

– Idioci.

Alexis Tarasowa wydała niskie, gardłowe warknięcie, wyczuwając zapach

pięciu … nie sześciu samców tygrysa, którzy wtargnęli na jej terytorium. Nie

mogła jeszcze stwierdzić kim byli, ale w jej obecnym stanie, ich obecność

uruchamiała jej głębokie instynkty.

Złe instynkty.

To była jej przestrzeń. Żaden samiec nie mógł się tu pojawić bez jej

zgody. A takiego pozwolenia nie dała. Miała gdzieś to, że była w rui, albo, że jej

ciało było jednym surowym kłębkiem potrzeby i pożądania. Nie brała udziału w

biegu i nikt jej do tego nie zmusi.

Jeśli będzie musiała pobić większość z nich na krwawą miazgę, aby

wyrazić w ten sposób swoje zdanie na ten temat, zrobi to.

Stała w swojej ludzkiej formie, na ganku swojego małego domku w

Catskills i ze skrzyżowanymi ramionami na piersi, wpatrywała się w drzewa.

Mimo, iż księżyc w pełni oświetlał polanę przed jej domem, las po drugiej

stronie był czarny jak smoła. Była otoczona przez pomarańczowe, złote i

czerwone liście, które czyniły ten obszar Nowego Jorku, pięknym o tej porze

roku, ale teraz widoczne były tylko odcienie szarości i czerń. Gdyby była

zwykłym człowiekiem, nie byłaby w stanie zobaczyć zbyt wiele pod drzewami.

W postaci tygrysa, w tej ciemności widziała wszystko dokładnie.

Jednakże, nie kłopotała się zdejmowaniem swoich luźnych dżinsów i

flanelowej koszuli, żeby ułatwić przemianę. Aby wyrazić swoje zdanie, zmierzy

się z nimi w swojej ludzkiej postaci. Po dwunastu latach pracy jako Tropiciel –

jedyny żeński Tropiciel – nie musiała być w postaci tygrysa, żeby stawić im

czoło. Była trenowana przez swojego wuja, żeby stać się najbardziej zabójczą,

pośród elitarnych stróżów Prawa Tygrysów. Poświęciła większość swojego

życia, by stać na straży praw swoich ludzi, polując na niebezpieczne tygrysy i w

razie potrzeby zabijając je. Nikt jej do niczego nie zmuszał – nawet do

Partnerskiego Biegu.

Samce zbliżały się szybko, ale ostrożnie. Już teraz mogła ich słyszeć. Nie

podejmowali żadnej próby ukrycia swojej obecności. Jej cichy pomruk

podryfował przez nieruchome powietrze.

Alexis w zasadzie, nie była przeciwna godowemu rytuałowi parowania.

Bieg ocalił jej lud przed autodestrukcją. Dwa wieki temu, liczba rodzących się

samic spadła tak znacząco, że pozostawiła ich na krawędzi wymarcia. Z

desperacji, samce zaczęły toczyć wiele walk, gwałcąc – czasami zabijając –

samice. Sytuacja wciąż się pogarszała, do czasu, aż starszyzna, przywódcy jej

ludu, wprowadzili nowe prawo.

Podczas rui, samica ucieka przed grupą samców, pozwalając się załapać

jednemu z nich i spędzić z nią ten okres. W ciągu tych trzech dni, para uprawia

tak dużo seksu, jak to tylko możliwe. Jeśli samica zajdzie w ciążę, dostają

pozwolenie na sparowanie – albo na zawarcie trwałego małżeństwa lub

pozostanie razem na tak długo, jak zechcą. Jeśli samica nie zajdzie w ciążę,

musi ponownie wziąć udział w Biegu. Tygrysica może być wybrana ponownie

przez tego samego lub innego samca, ale dopóki nie zajdzie w ciążę, musi ciągle

brać udział w Biegu.

Ten rytuał ocalił lud Alexis. Nie było więcej grupowych gwałtów i

wyzwań na śmierć i życie wśród samców. Wskaźnik urodzeń samic, był nadal

bardzo niski, a jej lud wciąż był na skraju wyginięcia i poszukiwano jakiegoś

sposobu na przetrwanie, ale przynajmniej sytuacja już się nie pogarszała.

Ale ona była Tropicielem. Egzekutorem praw jej ludu. Wymagała

pewnego poziomu lęku i szacunku ze strony innych tygrysów, aby mogła

wykonywać swoją pracę. A konieczność uruchomienia jednego z nich, stała w

sprzeczności z każdym instynktem, jaki posiadała, nawet jeśli mogła

zdecydować, kto ją złapie.

Nie uciekała. Walczyła. Nie była ścigana. To ona ruszała w pościg.

Starszyzna popierała jej decyzję o rezygnacji z parowania. Nie wiedziała,

dlaczego te samce myślały, że mogą unieważnić decyzję rady i zmusić ją do

tego. Tak naprawdę, nie dbała o to. Nie miała zamiaru poddać się ich presji.

Gdyby zaszła w ciążę, podczas tego całego Biegu Partnerów, zostałaby

zmuszona do rezygnacji z pracy. To nie było coś, co była gotowa zrobić i może

nigdy nie będzie, ponieważ jedynemu mężczyźnie, z którym chciałaby założyć

rodzinę, zakazano parowania.

Wypuściła miękki oddech i starała się nie myśleć o śmiesznej tęsknocie,

jaką czuła do Victora Romanova. Nie mogła go mieć. I nikt, poza nim, nawet

nie zbliżył się, do rozbudzenia jej zainteresowana. Pragnęła go od lat, ale nie

było im to pisane. To sprawiało, że rezygnacja z Biegu, była łatwa.

Zmusiła się do skupienia na swoim gniewie i tych głupich pieprzonych

prześladowcach na jej ziemi. Dekoncentracja teraz mogłaby spowodować jej

krzywdę. Chłodny jesienny wiatr przyniósł jej bogaty zapach otaczającego ją

lasu, wilgotnej ziemi, słodko ostrego poszycia lasu, ziemistą mieszankę buku i

klonu z odrobiną kory sosnowej, słaby zapach kilku małych ssaków, odważnych

na tyle, żeby odwiedzać jej terytorium … i ostry kęs piżma, samca tygrysa.

Skrzywiła się.

Kiedy wyczuła ich bliżej, pozwoliła swojemu rykowi rozprzestrzenić się

między drzewami, jako ostrzeżenie i wyzwanie. Dwa z pięciu tygrysów

odpowiedziało miękkimi sapiącymi odgłosami. Marszcząc brwi, badała

otaczającą ciemność. Pięciu. Ale była pewna, że było ich sześciu. Gdzie był

teraz szósty?

Pozwoliła swoim zmysłom rozprzestrzenić się, starając się odnaleźć tego

szóstego, ale pojawienie się pozostałych, podzieliło jej uwagę. Trzy tygrysy

syberyjskie oraz dwa bengalskie wyszły z lasu, tworząc półkole wokół przedniej

części domu. Zmrużyła oczy i pozwoliła, aby ich charakterystyczny zapach

dotarł do niej, starając się ich zidentyfikować. Każdy z nich posiadał unikalną

kombinację kociego piżma i skomplikowany splot feromonów, który był

niemożliwy do opisania w ludzkich słowach. Gdyby musiała, opisałaby je jako

rodzaj indywidualnej mieszanki przypraw, ale niektóre z tych „przypraw”

właściwie nigdy nie istniały.

Znała dwóch napastników.

Jeden Syberyjczyk, Nick Jameson, był jej kolegą, Tropicielem i do tej

chwili uważała go za pewien rodzaj przyjaciela. A przynajmniej, kolegę,

darzącego ją szacunkiem. Była bardziej niż tylko trochę zaskoczona, że był

częścią tego wszystkiego, jako że nigdy nie okazywał jej żadnego szczególnego

zainteresowania – nie więcej niż w stosunku do innych samic.

Drugi, Bengalczyk, który nazywał się Dev Gupta, to była całkiem inna

sprawa. Narzucał się jej przez ostatnie dwa lata. Pomimo jej upomnień,

kontynuował przystawianie się do niej, kiedyś zrobił się tak agresywny, że

musiała zwichnąć mu ramię, aby jasno postawić sprawę. Od tego czasu, nie

zbliżał się do niej, ale nie była zaskoczona widząc go tutaj.

Obserwowała pozostałe trzy tygrysy i sądziła, że rozpoznaje jeszcze

jednego z Syberyjczyków. Wydawał się dziwnie znajomy. Spotkała wiele

tygrysów w trakcie swojej pracy, szczególnie dla Amerykańskiego Związku

Starszyzny w Zachodniej Wirginii. Odkąd siedziba rządu jej ludu została

przeniesiona do Stanów, Związek obserwował stały przepływ tygrysów,

przybywających na spotkanie ze starszyzną albo miał do czynienia z

politycznymi i prawnymi kwestiami. Mogła spotkać go tam w pewnym

momencie, ale nie mogła przypomnieć sobie jego ludzkiej twarzy lub nazwiska.

Dwaj pozostali, byli dla niej obcy, więc upewniła się, żeby zapamiętać ich

niepowtarzalny zapach. Skierowała na każdego z nich swój wzrok, pozwalając

zobaczyć im swój gniew, irytację i kompletny brak strachu. Pozwoliła, aby

następny, delikatny warkot wypełnił powietrze.

Las zamilkł. Powietrze pozostało nieruchome i zimne. Alexis dopasowała

swój spokój do otoczenia – niebezpieczny drapieżnik w niej czekał, żeby jej

przeciwnicy zmienili się pierwsi.

Wreszcie, Nick, cofnął się do tyłu i przemienił się. Skupiała swoją uwagę

na grupie, kiedy czekała, aż skończy. Proces ten trwał tylko kilka minut, co było

oznaką silnego samca. Odnotowała ten fakt, spychając go w głąb umysłu, aby

użyć go w walce, która nadejdzie.

– Alex. – powiedział Nick, kiedy się wyprostował. Miał ponad metr

osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, kudłatą brązowe włosy i ciemne niebieskie

oczy. Był umięśnionym, wyszkolonym wojownikiem, tygrysem, którego nie

wolno było lekceważyć.

– Nick. Musisz się wytłumaczyć.

Tak szybko, jak wypowiedziała te słowa, jej dziecinna część chciała je

powtórzyć z silnym kubańskim akcentem, imitacją często powtarzanego tekstu

Desi Arnaz z serialu I Love Lucy, ale oparła się temu impulsowi. To nie był

właściwy moment, aby zaprezentować jej dziwne poczucie humoru.

– Wiesz, dlaczego tu jesteśmy. – powiedział Nick.

– Wiecie, że nie biorę udziału w biegu.

– Miałaś już swój mały bunt, Alex.

Uniosła brwi na jego protekcjonalny ton, ale poza tym, nie skomentowała

tego.

– Co sprawia, że jesteś zwolniona od tej zasady naszych ludzi? – zapytał.–

Nie ma wystarczającej ilości samic, abyś mogła mieć pozwolenie na rezygnację

z parowania.

– Ja. Nigdy. Nie biorę. Udziału. W Biegu.

Pomimo jej nacisku, jej hormony osiągnęły wysoki poziom, a jej skóra

była pełna energii od napływających wrażeń. Dreszcze nieproszonego pożądania

przetoczyły się wzdłuż jej nerwów, ostrzejsze niż jej złość. Obecność tak wielu

gotowych samców, pogarszało sytuację. Nie była niewolnikiem swojego cyklu

rozrodczego, ale zmieniał jej pragnienie w sposób, w który mogło być trudno go

kontrolować.

Potrzeba

partnera

pozostawiała

ją

zawsze

w

stanie

podenerwowania i pobudzenia. Zazwyczaj uciekała przed tą potrzebą przez

poderwanie ludzkiego mężczyzny i wzięcie go do łóżka na trzy dni. Ale kiedy

lata mijały, wszystko, czego teraz chciała, to tarzać się na swoim własnym

terytorium, sama, tak długo, aż ta desperacja przeminie.

– Żadna samica nie ma pozwolenia na uniknięcie Biegu. – powiedział

Nick, zbliżając się o dwa kroki do jej ganku. Tygrysy, stojące za nim

przemieniły się cicho, niskie pomruki i warczenie powitały jego komentarz.

Nastąpiło najeżenie futra i niewielka korekta postawy.

Alexis zwróciła baczną uwagę na zajęte przez nich pozycje i rozmiary,

automatyczne opracowując strategie, zarówno defensywne, jak i ofensywne.

Zimne powietrze otarło się o jej skórę, kiedy jej zmysły były w gotowości.

Rozplotła ramiona i pozwoliła im zwisać luźno po bokach, swobodnie i w

gotowości. Następnie utrzymując spojrzenie Nicka, powtórzyła bardzo dobitnie.

– Ja nie biorę udziału w Biegu.

Tygrysy ruszyły do przodu. Alexis przygotowała się do ataku, a potem

wyczuła szóstego tygrysa, tego, którego trop straciła, który zbliżał się z lewej

strony, z tyłu jej chaty. Przeklęła, odwróciła się częściowo w stronę nowego

zagrożenia, a szósty tygrys, niewyraźna plama pomarańczowego, białych i

czarnych pasów, wskoczył na polanę pomiędzy nią a pozostałe tygrysy.

Stawiając im czoła.

Wszyscy zamarli. Alexis zamrugała kilkakrotnie, kiedy zdała sobie

sprawę z faktu, że ten nowoprzybyły tygrys stanął pomiędzy nią i samcami.

Chwilę później złapała jego zapach.

Victor Romanov.

Jej puls przyspieszył. Mieszanka paniki, szoku i potrzeby owinęła się

ciasno wokół jej piersi, jak obręcz. Jedyny mężczyzna, na którego punkcie była

czuła, jedyny jakiego kiedykolwiek pragnęła …

Co on tu robił? Zwłaszcza teraz, kiedy potrzeba partnera wzywała i

krążyła w niej tak mocno, że ledwo mogła oprzeć się pokusie, aby wciągnąć go

ośrodka. Jak mogła się skupić, jak mogła walczyć z innymi, z Viktorem, jako

potężnym rozproszeniem?

Zacisnęła zęby i pracowała nad spowolnieniem pulsu. Zapyta go o to

później. W tej chwili musiała sobie poradzić z bardziej bezpośrednim

zagrożeniem.

Nick, nadal w ludzkiej formie, wpatrywał się w niego.

– Victor – powiedział cicho. – To nie jest twoja walka. Ona musi pobiec.

Starszyzna powiedziała, że ona nie może już dłużej unikać swojego obowiązku,

jaki ma względem swoich ludzi.

To była nowa wiadomość dla Alexis, ale wystarczyła, aby szok odciągnął

jej uwagę, od bliskości Victora.

– Co? Elizaveta nigdy by się na to nie zgodziła.

Elizaveta Chernikowa, jedyna samica w szeregach starszyzny, była

również jej sponsorem, jako Tropiciela. I najbliższa roli matki, odkąd zmarli jej

rodzice.

– Miała odmienne zdanie. – przyznał Nick. – Ale została przegłosowana.

Zbyt długo unikałaś Biegu. Nasi ludzie cię potrzebują.

– Służę naszym ludziom. Jako Tropiciel.

– Teraz potrzebujemy cię, żeby się rozmnażać.

– Nie jestem tylko chodzącą macicą. – warknęła, jej gniew sprawił, że

uniosły się jej włosy na karku i ramionach. Podeszła do krawędzi ganku.

– Są inne samice. Znajdźcie je i bądźcie szczęśliwi. Ja nie pobiegnę.

Czterej, wciąż w postaci tygrysa, zaczęło ponownie podchodzić do

przodu. Victor obniżył nieznacznie zad, przygotowując się do skoku. Jego

milczenie sprawiało niesamowite wrażenie pośród innych posapywań i niskich

warczeń. Zbliżające się tygrysy, zawahały się. Kiedy ich hormony czyniły ich

odważnymi względem niej, ich instynkty nie opuściły ich zupełnie, w obliczu

wyczerpującej psychicznie, ciszy Victora.

Uśmiechnęła się do Nicka.

– Mogłabym się rozprawić z wami wszystkimi. Wiesz o tym. Zasłużyłam

uczciwie na swoją reputację.

Spojrzała na Victora, a następnie z powrotem na Nicka.

– Ale czy naprawdę chcesz zmierzyć się z nami obojgiem?

– On jest uszkodzony, wadliwy. Nie wolno mu cię mieć. – prychnął Nick.

– Nie wolno mu brać udziału w Biegu.

– Jeśli chcecie walki, dostaniecie ją, ale nie zostanę zmuszona do

kopulacji. Nie ważne, co mówi starszyzna.

Popatrzyła na niego.

– Nie powinieneś tego ciągnąć, Nick. Jeśli kiedykolwiek zdecyduję, że

chcę partnera, nie będziesz nawet brany pod uwagę.

– Zobaczymy.

Posłał jej uśmiech, który mogłaby uznać za atrakcyjny, a nawet seksowny,

gdyby nie była tak rozwścieczona. Ale nie była zainteresowana Nickiem, więc

patrzyła po prostu na niego bez reakcji, czekając, aby zdecydował o swoim

losie.

Pewny siebie grymas jego ust, zmienił się w delikatne skrzywienie.

Zerknął na Victora ponownie, a następnie z powrotem na nią. W końcu, wydał

charczący dźwięk i odwrócił się w stronę lasu. Pozostałe tygrysy, zawahały się

ale po chwili dołączyły do niego, znikając w ciemności.

Czekała przez dłuższą chwilę, przysłuchując się ich wycofywaniu.

Odeszli na tyle daleko, że nie mogła już ich zobaczyć ani wyczuć zapachu. Ale

nie miała złudzeń, co do tego, że odeszli na dobre. To był dopiero pierwszy

dzień jej okresu rui. Miała jeszcze przed sobą kolejne dwa dni, które musiała

przetrwać. Jeśli Nick mówił prawdę i starszyzna naprawdę wydała pozwolenie

samcom na zmuszenie jej do Biegu, wiedziała, że te dwa dni nie przyniosą jej

spokojnego wypoczynku, na jaki liczyła.

– Pieprzony Bieg Partnerski. – mruknęła. Następnie spojrzała na Victora.

Odwrócił się do niej i usiadł, cierpliwie ją obserwując. Był pięknym

tygrysem, jego grube pomarańczowe futro i czarne paski, wyglądały pięknie w

blasku księżyca, a jego ciemne oczy były duże i poważne. Jako człowiek był

równie przystojny i przykuwający uwagę. Coś czego starała się nie brać pod

uwagę, ani o tym myśleć.

Nie udało jej się. Nie mogła przestać wyobrażać sobie, jak wyglądałby po

przemianie, kiedy byłby cudownie nagi i tak przepysznie blisko. To był dopiero

drugi raz, kiedy widziała go w postaci tygrysa, ale nigdy nie znalazła się w

pobliżu, kiedy zmieniał postać, więc nigdy nie miała przyjemności oglądać go

bez ubrania. Teraz, to było wszystko, o czym mogła myśleć. Jej ciało pulsowało

z potrzeby, a każda jej komórka była skupiona na nim. Tak długo opierała się

swojemu pociągowi do niego. Lata zaprzeczeń wróciły, żeby ugryźć ją w tyłek.

Jej obrona opadła, a jego obecność niepokoiła ją.

Jego cała uwaga była skupiona na niej, jego zainteresowanie wywoływało

w niej niewielkie dreszcze, których była świadoma. Jej żołądek zacisnął się,

kiedy gorąco przetoczyło się przez jej ciało. Zacisnęła mięśnie ud, usiłując

opanować rosnący ból pomiędzy nogami. Cholera. Był jedynym tygrysem, który

mógł wywrócić do góry nogami jej każdą obronę. Po co, do diabła on się tu

zjawił?

Przełknęła silne pragnienie i zmusiła się do myślenia.

Musieli porozmawiać. Mógł jej powiedzieć, czy starszyzna naprawdę

podjęła decyzję, żeby zmusić ją do wzięcia udziału w biegu. Pragnęła się

również dowiedzieć, dlaczego się tu pojawił, chociaż przebywanie blisko niej,

kiedy była w okresie rui, było potencjalnie niebezpieczne.

Jednak rozmowa z Victorem wymagała czegoś do pisania, dla niego. Był

niemy, ale nie głuchy. Kiedy miał cztery lata, miał miejsce jakiś atak, ale nigdy

nie rozmawiała z nim na temat szczegółów. Spośród wszystkich opowieści,

które krążyły na jego temat, nie była nawet pewna, które z nich były prawdziwe.

Wszystko, co wiedziała na ten temat, to że nie mówił od czasu ataku, więc

zawsze komunikował się z nią poprzez zapisywanie wiadomości.

Mogła użyć języka migowego, który ćwiczyła od lat w tajemnicy.

Widziała, jak on używa go w rozmowie ze swoją matką i raz z innym samcem.

Rzadko migał publicznie, ale świadomość, że może to robić, wystarczyła, żeby

rozpoczęła naukę tego języka. Jednak nigdy tak naprawdę, nie używała go w

rozmowie z kimkolwiek, więc nie była pewna, czy będzie mogła prowadzić

prawdziwą rozmowę z Victorem.

Co wywołało jej kolejne zmartwienie. Nie miała pojęcia, jak by się czuł,

gdyby zaczęła, w rozmowie z nim, używać języka migowego. Wydawało się, że

tak rzadko go używa. Czy uznałby to za inwazję na jego prywatność, a może za

zbyt osobiste, gdyby po prostu zaczęła z nim rozmawiać w języku migowym?

Przyznanie się do tego, że potrafi migać, mogło zdradzić jej obsesję na jego

punkcie. Pomysł ujawnienia tego, wywołał w niej uczucie nieśmiałości i

niepewności. Nie wiedziała, co Victor do niej czuje. Ujawniając swoje uczucia

teraz, kiedy jej ruja pozostawiała ją tak podatną …

Nie. Nie była gotowa na stopień intymności, który sugerowałoby użycie

języka migowego. Jeszcze nie teraz. Może nigdy.

Wskazała na jego ogromne łapy.

– Równie dobrze możesz się przemienić, dzięki czemu będziemy mogli

porozmawiać. Nie możesz nimi pisać. Myślę, że mam w środku jakiś długopis i

notatnik.

Weszła do domu, dając mu chwilę prywatności na przemianę, a sobie

kilka minut, aby uspokoić przyspieszone bicie swojego serca.

ROZDZIAŁ 2

Ku zaskoczeniu Alexis, Victor stanął w wejściu, zaledwie kilka minut

później. Przełknęła i starała się na niego nie gapić. Był wspaniały, umięśniony i

szczupły, z odpowiednią ilością owłosienia, porastającego jego ludzkie ciało.

Ostro rzeźbione rysy twarzy, powinny nadawać mu surowy wygląd, ale jakimś

sposobem wyglądał przez to bardziej atrakcyjnie. Czarne oczy, krótko ścięte

ciemne włosy i seksowny półuśmiech, sprawiały, że jej mięśnie brzucha

zaciskały się, a wszystko to razem powodowało szybsze bicia jej serca.

Nigdy nie przebywała w pobliżu Victora w okresie swojej rui. W

rzeczywistości, pogodziła się ze świadomością, że jej obsesja na jego punkcie

nie miała przyszłości, starała się nigdy nie spędzać z nim czasu sam na sam. Był

szefem działu techników, odpowiedzialnych za bezpieczeństwo związku

starszyzny, dlatego ich drogi często się krzyżowały. Ale zawsze dbała o to, żeby

ktoś był wokół, aby powstrzymać ją przed zrobieniem czegoś głupiego.

Niestety, nie zawsze jej się to udawało.

Przywołała ostatnie wspomnienie, gdy dosłownie wpadła na niego w

korytarzu, w siedzibie związku, kiedy była zbyt głęboko pogrążona w myślach,

by zważać na swoje otoczenie. Przytrzymał ją za ramiona, kiedy próbowała

złapać równowagę. Ten kontakt wysłał dreszcz pożądania, przeszywający jej

ciało, zmuszając ją do cofnięcia się tak szybko, jak mogła, a następnie

wypowiedzenia przeprosin.

Wyjął notes z tylnej kieszeni dżinsów i napisał.

– Nic ci nie jest?

– Wszystko w porządku. Zadanie, które wykonuję ma na mnie …–

Wzruszyła ramionami. – Jest trudne.

– Chodzi o przyjaciela?

– Nie. Nic w tym stylu.

Popełniła błąd patrząc w górę, aby dokończyć zdanie i na chwilę złowiła,

w głębokiej ciemności, jego nieruchome spojrzenie. Jej żołądek zakołysał się w

zawrotnej przyjemności, nawet wtedy, gdy jej serce zacisnęło się. Przełykając

ślinę, powiedziała.

– Coś niedobrego dzieje się z tygrysem, którego ścigam. Zaczął

prześladować dzieci.

– Jako człowiek, czy tygrys?

– Człowiek.

– Stanowi zagrożenie.

– Dokładnie.

Zagrozi to ich ludowi, jeśli zostanie odkryty przez ludzi. Jako jej cel, dla

niej również stanowił on zagrożenie, istniało prawdopodobieństwo, że nie jest

przy zdrowych zmysłach, gdyby zaczął polować na dzieci.

– Czy już kogoś skrzywdził?

– Nie. Na całe szczęście. Chociaż dwukrotnie podszedł za blisko. Muszę

go szybko znaleźć.

– Potrzebujesz pomocy?

Wyprostowała się. Nikt nie proponował jej pomocy. Nie, odkąd złożyła

przysięgę Tropiciela. Ale wyglądało na to, że mówi poważnie. A pod

powierzchownością, którą zwykle prezentował, wyczuła silną intensywność,

której tylko ktoś głupi, rzuciłby wyzwanie. Jego milczenie było wystarczająco

zastraszające, ale po raz pierwszy, ujrzała w nim niebezpieczne ostrze.

A on oferował jej pomoc. Ten gest dotknął ją w sposób, którego się nie

spodziewała. Nagle, stała się świadoma tego, że byli sami i jak desperacko go

pragnęła.

– Dam sobie radę.

Nawet, kiedy to mówiła, jej puls przyspieszył i miała problemy z

mówieniem głośniejszym niż szept.

– Wiem. Ale gdybyś mnie potrzebowała, jestem tutaj.

Jej puls dudnił głośno w uszach, kiedy czytała. Czy mógł to usłyszeć?

Czy zdawał sobie sprawę jak bardzo go potrzebowała – nie tylko dla samego

polowania? Zorientowała się, że wpatruje się w jego usta. Ogarnęła ją chęć

pochylenia się i posmakowania go.

Alexis, zamrugała wracając do rzeczywistości i uświadomiła sobie, że po

raz kolejny wpatruje się w usta Victora. Tym razem, w pobliżu nie było nikogo,

żeby im przeszkodzić i powstrzymać ją od ulegnięcia wieloletniemu pragnieniu.

Podczas tego ostatniego spotkania, członek jego zespołu techników,

potrzebował jego uwagi, więc pospiesznie odszedł, pozostawiając ją bez tchu.

Wyprowadziła sprawiającego kłopoty tygrysa z trochę większą agresją, niż

zrobiłaby to normalnie. A potem wzięła wolne, by uciec w tutejsze góry, żeby

tarzać się z frustracji, z powodu konieczności oparcia się jedynemu mężczyźnie,

jakiego pragnęła.

A teraz Victor był tutaj. Pomiędzy nimi nie było nikogo. A jej hormony

jeszcze bardziej pogarszały sprawę.

Jego nagie ciało, również nie pomagało w utrzymaniu jej kontroli, która

wisiała na bardzo cienkiej nici.

Skinęła w stronę swojej sypialni.

– Jestem pewna, że mam coś wystarczająco dużego, co będzie na ciebie

pasować.

Zwykle trzymała pod ręką kilka zapasowych rzeczy dla braci Chernikov,

jedynych samców, którzy mieli pozwolenie na przebywanie na jej terytorium.

Victor zmieściłby się w ubrania najstarszego chłopca.

Skinął głową i przespacerował się swobodnie przez jej mały salon do

dużej sypialni, która usytuowana była po lewej stronie chaty.

Żeby powstrzymać się od gapienia na jego tyłek, odwróciła się w stronę

kominka i podsyciła płomienie. Nie potrzebowali ciepła. Nie było aż tak

chłodno – zwłaszcza dla ich rodzaju, z ich wysokim metabolizmem – ale nie

lubiła używać wieczorami generatora, jeśli nie było jej to potrzebne, więc ogień

był jedynym źródłem światła w pomieszczeniu. Każde światło było lepsze od

przebywania z Victorem w ciemności. Ciemność wybaczała błędy. W

ciemności, łatwo było udawać, że mogłaby go mieć. Gdyby pozwoliła sobie na

wybranie jakiegoś pomieszczenia do podjęcia działania, poszłaby za nim do

swojej sypialni i wykorzystała jego nagość.

Chociaż starszyzna zabroniła mu wzięcia partnerki. A ona była w okresie

rui. Gdyby się z nim teraz pieprzyła, ryzykowała zajście w ciążę – i

sprowadziłaby na nich oboje gniew starszyzny.

Wpatrywała się w otwarte drzwi swojej sypialni. Nie mogła mu tego

zrobić. Albo raczej, nie chciała mu tego robić. W tej chwili trudno jej było

myśleć o czymś innym, poza swoją potrzebą przespania się z nim.

Czemu, u diabła, był tutaj?

Wciągnęła głęboki oddech, starając się uspokoić szybkie bicie swojego

serca, tylko po to, by uderzył w nią jego wyraźny i pyszny zapach. Cholera, jak

on dobrze pachniał. Piżmem, samcem, śladową ilością czegoś ziemistego i

niemożliwą do opisania mieszanką feromonowych „przypraw”, które zostawiały

posmak na jej języku i przenikały jej zmysły.

Była teraz o wiele bardziej przewrażliwiona na jego punkcie.

Cholera. Dlaczego, dlaczego, dlaczego on tu był?

Jej bardzo czułe uszy wyłapały dźwięk materiału prześlizgującego się po

jego ciele, kiedy się ubierał. Och, to było zbyt wiele, żeby sobie z tym poradzić.

Podeszła do pobliskiego stolika, chwyciła długopis, po czym poszła poszukać

jakiegoś papieru. Wreszcie znalazła stary notatnik schowany między jej kolekcją

książek w miękkiej oprawie, stojących na regale, obok drzwi jej sypialni.

Victor wyszedł w chwili, gdy znalazła podkładkę, więc wepchnęła ją i

długopis w jego ręce i odwróciła się do niego plecami. Założył parę bojówek i

flanelową koszulę. Był najseksowniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek

widziała. Zaciskając szczękę, żeby powstrzymać się od rzucenia na niego,

pospieszyła do kuchni, która znajdowała się po drugiej stronie salonu.

– Chcesz się czegoś napić?

Skrzywiła się, kiedy uświadomiła sobie, że nie mógł jej odpowiedzieć,

jeśli nie będzie na niego patrzyła, więc obejrzała się przez ramię.

Uśmiechnął się i skinął głową.

– Piwa?

Pokręcił głową.

– Wody? Jedyne, co mam oprócz wody, to dietetyczna cola i herbata. Ale

musiałabym zagotować wodę w czajniku.

Otworzył notes, zapisał coś i podszedł pokazać jej swoją odpowiedź.

– Zatem, woda. – powiedziała. To było żenujące, sposób, jak szybko

odsunęła się od niego.

Zachowywała milczenie, kiedy przygotowywała mu napój, godząc się z

faktem, że będzie musiała siedzieć blisko niego, żeby mogli się ze sobą

porozumiewać. Jej wzrok był dobry, ale nie mogła odczytywać jego notatek,

stojąc po drugiej stronie pokoju, co byłoby zbyt krępujące. I zbyt oczywiste.

Wypuszczając oddech, odwróciła się do niego i gestem wskazała kanapę.

Usiadł i przyjął szklankę. Stała przez dłuższą chwilę, zanim w końcu usiadła

obok niego.

– No dobrze. Dlaczego tu jesteś?

Zadała mu pytanie, które ciągle chodziło jej po głowie.

– Jeśli to z powodu tego, że starszyzna powiedziała, że muszę wziąć

udział w Biegu ...

Przerwała, nie chcąc wypowiedzieć, ukrytej groźby, ponieważ nie mogła

się zmusić, żeby powiedzieć mu jawne kłamstwo – że nie uległaby również

jemu. Zrobiłaby to, gdyby naciskał. Ale w dalszym ciągu nie miała zamiaru,

brać udziału w Biegu, więc jej groźba nie była całkiem gołosłowna.

Uśmiechnął się leniwie i seksownie, po czym odstawił wodę na bok i

napisał.

– Nie wolno mi brać udziału w biegu.

Zmarszczyła brwi. Wiedziała o tym. To nie znaczyło, że nie będzie

czegoś próbował. I może by tak zrobił, gdyby był jakimś innym tygrysem. Ale

to był Victor. Opanowany, zamknięty w sobie, tajemniczy i tak trudno było mu

się oprzeć.

– Dobrze. Więc, dlaczego tu jesteś?

– Pomyślałem, że możesz potrzebować pomocy.

Ponownie oferował jej swoją pomoc. Wypełniło ją ciepłe i delikatne

uczucie.

– Wiedziałeś, że będą próbowali zmusić mnie do Biegu?

– Jak tylko starszyzna przekazała Nickowi, że nie możesz już dłużej go

unikać.

– A więc to prawda? Oni naprawdę powiedzieli, że muszę pobiec?

Pokiwał głową.

– Więc oni w zasadzie napuścili na mnie Nicka? Zamiast wysłać do mnie

kogoś, komu mogłabym zaufać, żeby dał mi znać, wysłali grupę samców, żeby

zmusić mnie do Biegu i nie byli na tyle łaskawi, żeby mnie ostrzec?

– Pomyśleli, że zaufasz Nickowi, bo jest Tropicielem. Odniosłem

wrażenie, iż obawiali się, że się ukryjesz i nawet nie dasz szansy Biegowi, jeśli

zostaniesz o tym uprzedzona przed swoją rują.

– Sukinsyny. Po tym wszystkim, co dla nich zrobiłam. Po tylu latach

służby. Jedyną rzeczą, o jaką kiedykolwiek prosiłam w zamian, było zwolnienie

mnie z Biegu.

Napotkała opanowany wzrok Victora.

– Myślisz, że jestem samolubna, unikając parowania?

– Nie jest moją rolą, żeby cię oceniać. Powinni ci pozwolić żyć tak, jak

chcesz.

Prychnęła, wydając dźwięk, który nie do końca przypominał śmiech.

– Powiedz to innym.

Decyzja starszyzny, dotycząca tego, że musi wziąć udział w Biegu

oznaczała, że skończy walcząc z tygrysami, z którymi, w innej sytuacji, dobrze

się dogadywała. Mogła nawet być zmuszona do zabicia niektórych z nich, aby

chronić samą siebie. Gdzie ją to wszystko doprowadzi?

Zamrugała i skoncentrowała się na Victorze. Wpatrywał się w nią tak,

jakby mógł zobaczyć jej myśli.

– Jeśli będę musiała zabić któregoś z nich, ponieważ starszyzna

stwierdziła, że muszę wziąć udział w Biegu, czy oznacza to, że stanę się

przestępcą?

Victor skinął głową.

Narastał w niej gniew, rozgrzewając jej skórę. Cholerna starszyzna.

Zapędzili ją w kozi róg. Musieli zdawać sobie sprawę z tego, że będzie walczyła

– nawet gdyby chciała związać się, z którymś z samców, których za nią posłali.

Dlaczego jej to robią?

Pochyliła głowę. Obecność Victora nabrała teraz zupełnie nowego

znaczenia.

– To dlatego tu jesteś? Żeby powstrzymać mnie od zabicia ich?

Uśmiechnął się i ponownie pochylił głowę.

Roześmiała się, w krótkim wybuchu emocji, z tej absurdalnej sytuacji.

– Założę się, że Nick nie wie o tym, że powinien ci podziękować.

Victor wzruszył ramionami.

– Ale nie zwróciłeś się przeciwko mnie, żeby powstrzymać przed

ruszeniem za nimi w pościg. Zwróciłeś się przeciwko nim.

– Bo to oni próbowali zacząć walkę.

– To prawda.

Cofnęła się do tyłu i oparła na podłokietniku.

– Więc, co teraz? Wiem, że nie odeszli. To nie może być takie proste.

– Zostanę. Żeby pomóc.

Starała się zdławić gwałtowny wzrost swojego pulsu, ale ze sposobu w

jaki jego nozdrza i oczy nieznacznie się zwęziły, wiedziała, że jej wysiłki były

bezcelowe. Mógł wyczuć jej narastające pożądanie. I nie było mowy o tym,

żeby byli w stanie pozostać tak blisko siebie bez wylądowania w łóżku. Zbyt

mocno i zbyt długo go pragnęła. Nawet poza okresem rui, ledwie była w stanie

mu się oprzeć. Będąc z nim sam na sam wiedziała, że jej ciało weźmie górę nad

rozumem.

Tylko ta jedna myśl skierowała jej spojrzenie w stronę sypialni. Kiedy

spojrzała ponownie na Victora, miał poważny wyraz twarzy, a jego wzrok był

skoncentrowany na jej ustach.

– To prawdopodobnie nie jest dobry pomysł. – mruknęła, nawet jeśli w

tym samym czasie pochyliła się nieco bliżej w jego stronę. – Nie, dopóki jestem

w okresie rui.

Czuła ciepło jego ciała, zapach jego pożądania. To połączenie

doprowadzało ją do szaleństwa. Każde włókno jej ciała wyprężyło się w jego

kierunku, chcąc zdjąć z niego te wszystkie pożyczone ubrania i zrobić każdy

rodzaj nieprzyzwoitych rzeczy jego pysznemu ciału. Kiedy zdała sobie sprawę,

jak blisko niego się znalazła, zerwała się i zatoczyła w stronę kuchni.

– Nie. – powiedziała, w momencie, gdy znalazła się w bezpiecznej

odległości. – Nie, twoje kręcenie się w pobliżu, nie jest dobrym pomysłem.

Zerwał kontakt wzrokowy, tylko na tyle długo, aby napisać notatkę, po

czym wstał powoli, a każdy jego ruch przyciągał jej uwagę. Był pełen gracji i

siły. Jak by to było czuć te duże dłonie na jej ciele? Jej ciało zadrżało na myśl o

tym. Zamknęła na chwilę oczy, żeby zapanować nad swoimi niesfornymi

myślami. Kiedy je otworzyła, stał przed nią, trzymając notes w górze, żeby

mogła przeczytać co napisał.

– Nie zostanę tutaj. Będę w lesie. Ale będę na tyle blisko, aby pomóc, jeśli

będziesz mnie potrzebowała.

Nie chciała, żeby wyszedł. Chciała żeby został, zaciągnął ją do łóżka i

pieprzył, jakby nie czekały ich z tego powodu żadne konsekwencje i reperkusje.

Ledwie mogła myśleć z powodu silnej potrzeby, przepływającej przez jej

rozgrzaną skórę, a ulgę mogły jej przynieść jedynie ramiona Victora.

Opuścił ręce wzdłuż swoich boków i podszedł o krok bliżej. Alexis była

tak przytłoczona jego obecnością, że przestała myśleć. Do diabła ze starszyzną i

ich cholernymi zasadami. Przysunęła się wystarczająco blisko, żeby ich ubrania

otarły się o siebie. Poczuła to zetknięcie w całym swoim ciele. Jej sutki

stwardniały, oddech przyspieszył, a wilgoć zmoczyła jej bieliznę.

Ich usta znalazły się w odległości oddechu, a wyczuwalne napięcie i

pożądanie, to było więcej niż mogła znieść.

W końcu mrugnęła, a jego już nie było.

Mimowolne westchnienie wyrwało się z jej drżących ust. Przez dłuższy

czas stała dokładnie w tym samym miejscu, koncentrując się na oddychaniu. W

końcu podeszła do wciąż otwartych drzwi frontowych. Nie było po nim śladu.

Ale jej wyostrzone zmysły wychwyciły jego zapach w odległości pół kilometra.

Wystarczająco daleko, żeby nie była już dłużej napędzana tym, by zaciągnąć go

do łóżka, ale wystarczająco blisko, żeby mógł dotrzeć do niej, gdyby go

potrzebowała.

Dotrzymał słowa, pomyślała. Honorowy, na domiar wszystkiego.

Nic więc dziwnego, że była w nim zakochana przez większą część

swojego dorosłego życia.

ROZDZIAŁ 3

Victor przemierzał las w swojej tygrysiej postaci, a jego zmysły były

wyostrzone więc wiedziałby, gdyby inne samce naruszyły ponownie terytorium

Alexis. Będąc tygrysem było mu trudniej oprzeć się pokusie pójścia do niej, ale

w tej formie był szybszy, silniejszy i bardziej zabójczy.

A to było dokładnie to, czego właśnie teraz potrzebowała.

Odwrócił się w kierunku jej chaty i zaczął węszyć w powietrzu.

Przywoływała go. Wiedział, że nie robiła tego celowo. Teraz, bardziej niż

kiedykolwiek, była jak latarnia morska dla jego pragnienia, jasnym światłem w

ciemności. Doprowadzała go do szaleństwa, nawet pomimo jego zwykłej obsesji

na jej punkcie. Był głupcem, jeśli myślał, że będzie w stanie trzymać się od niej

z daleka.

Nie mógł jeszcze jej zostawić, aby sama miała stawić czoło pozostałym.

Mimo iż była w stanie doskonale dać sobie radę sama. Zaledwie kilka miesięcy

temu, samodzielnie doprowadziła, niezrównoważonego tygrysa przed oblicze

sprawiedliwości starszyzny– tygrysa, którego obłęd stanowił dla niej o wiele

większe niebezpieczeństwo, niż obecne zagrożenie. Była skutecznym i

zabójczym Tropicielem.

Ale tym razem było inaczej. Starszyzna nawet nie uprzedziła Alexis, że

zmienili zdanie odnośnie jej udziału w Biegu. Teraz, gdy została zmuszona do

parowania, zabiłoby go to, jeśli coś by jej się stało w tym czasie, kiedy mógł jej

pomóc. Jego własna słaba wola i jego niezdolność do oparcia się jej, nie były

uzasadnionym powodem, by trzymać się od niej z daleka.

Więc kontynuował skradanie się pomiędzy drzewami, a gleba i zwiędłe

liście stanowiły stabilne podłoże pod jego łapami. W nocnym powietrzu

wyczuwało się rześką jesień. Starał się skoncentrować na zapachach i

wrażeniach jego ulubionej pory roku – sosny i klonu, ziemistym zapachu

zwiędłych liści i wilgotnej gleby. Ale pod tym wszystkim, drażnił go unoszący

się zapach Alexis – kobiece piżmo przeplecione z nutą cynamonu i ziela

angielskiego, połączone z tym wyjątkowym aromatem feromonów, których nie

opisywały ludzkie słowa. To było jej terytorium. Nie było takiego miejsca, w

które mógłby się udać by nie poczuć jej esencji.

Gdyby był mądrzejszy, odszedłby. Nie było wiadomo, jaką karę

wymierzy mu starszyzna, jeśli podda się swojemu pragnieniu Alexis. Zakazano

mu parowania się. „Niepełnosprawny” samiec nie mógł być dopuszczony do

rozmnażania się z niewielką ilością pozostałych samic i ryzykować spłodzenie

upośledzonego potomstwa. W każdym razie, takie było ich rozumowanie.

Mógłby walczyć z tym dekretem. Nie był niemy od urodzenia, czyli nie

była to wada psychiczna, tak jak obawiali się inni, ale był niemy z powodu

urazu fizycznego. W każdym razie, jedyna kobieta, jakiej do tej pory pragnął

odmówiła udziału w Biegu, więc nigdy nie dbał o to, że został z niego

wykluczony.

A teraz … Cóż, był inny powód, dla którego pojawił się, żeby jej strzec.

Chciał zobaczyć jej reakcję na przekazaną jej wiadomość, aby sprawdzić, czy

była gotowa na przyjęcie partnera. Gdyby tak było, musiałby pozbyć się złudzeń

co do tego, że pewnego dnia mogłaby należeć do niego. Nie mógł jej mieć, ale

tak długo jak nie pobiegła, mógł udawać, że jest inaczej.

Jego ulga, spowodowana jej reakcją na inne samce, była samolubna. Jej

opór i sposób, w jaki okazała swój brak zainteresowania, nawet w przypadku

Nicka, był dla niego bardziej niż tylko trochę satysfakcjonujący. Część niego,

jego tygrys, jak przypuszczał, uparcie twierdził, że należała do nich. Ta część

niego nie chciała słuchać logiki, przestrzegać reguł czy konwencji jego ludzkiej

samoświadomości. Tygrys pragnął tylko ją posiąść i uczynić swoją.

Zawracając ponownie w kierunku jej chaty, poczuł przez swoje

zmierzwione futro nadchodzący świt i zastanawiał się, co robiła.

Mniej niż pół godziny później, ujrzał jak pomiędzy drzewami, w jego

kierunku, zmierzał wspaniały tygrys syberyjski. Światło wschodzącego słońca

błyszczało na jej futrze. Właściwie przestał oddychać, kiedy obserwował, jak się

zbliża. Kiedy przypomniał sobie o oddychaniu, wciągnął jej zapach w swoje

usta, pokrywając jego język jej smakiem. Przełknął ten pyszny smak, a jego plus

przyspieszył. Jego pazury wbiły się w ziemię, a jego ogon przeciął gwałtownie

powietrze ze świstem. Nie mógł się nią nacieszyć. A zobaczenie jej w różowym

świetle poranka sprawiło, że zapomniał, z jakiego powodu się tu znalazł.

Szturchnęła jego kark nosem, wydając miękkie mruczące odgłosy, po

czym odbiegła na kilka kroków i stanęła, zwrócona w kierunku lasu. Stanął

nieruchomo. Nie chciałaby, żeby za nią gonił. Był całkowicie przekonany, że

nigdy nie uciekała przed żadnym samcem, nawet tak głęboko owładnięta przez

swoją ruję. Czego w takim razie oczekiwała?

Powtórzyła jeszcze raz swoje szturchnięcie w jego kark i odbiegnięcie od

niego na niewielką odległość, aż wreszcie zrozumiał. Chciała pobiec, ale nie

prosiła, żeby ruszył za nią w pościg.

Wystartowali razem, biegnąc szybciej niż mógłby to zrobić zwykły

tygrys, lawirując między drzewami, pozostawiając równinę za sobą. Ogarnęła

go radość z powodu uwolnionego napięcia. Bieganie u jej boku powodowało

jednocześnie pewnego rodzaju ból i rozkosz, które będą mu towarzyszyły przez

resztę jego życia. Musiał się postarać, żeby dotrzymać jej kroku, co tylko

bardziej go podekscytowało. Nie była przeciętna, to była jego Alexis, doskonała

i wspaniała.

Biegła u jego boku, zwinna w swojej eleganckiej postaci, ciemno

pomarańczowe i czarne paski jej futra połyskiwały w porannym świetle, a jej

mięśnie poruszały się ze zmysłową lekkością. Wypełnił go jej zapach, a jego

nozdrza rozszerzyły się, żeby wciągnąć go więcej. Jego ciało żądało, żeby się do

niej zbliżył, ocierał o nią, oznaczył ją i zatwierdził jako swoją. Schylił głowę i

przysunął się tak blisko, na ile się ośmielił, a odrobina niebezpieczeństwa dodała

mu energii i podekscytowania do dalszego biegu. Mogła zwrócić się przeciwko

niemu i zaatakować go, gdyby poczuła się zagrożona, więc był ostrożny, aby nie

zachować się wobec niej terytorialnie. Ale jego kot pragnął jej tak rozpaczliwie,

że zaryczałby, gdyby był w stanie to zrobić.

Biegli przez wczesnojesienne poszycie lasu, okrążając jej terytorium.

Kiedy to robili, odnotował obecność kilku innych samców, w odległości kilku

kilometrów poza granicą jej terytorium. Tak jak podejrzewał, nie opuścili tego

obszaru. Wiedział, że wrócą, ale w tej chwili, nie stanowili bezpośredniego

zagrożenia.

Pozwolił Alexis wybrać kierunek, w jakim zmierzali, podążając za nią bez

pościgu, jednak zaskoczyło go, kiedy poprowadziła go z powrotem do swojej

chaty. Słońce wisiało już wyżej na niebie. Dalsze przebywanie w postaci tygrysa

nie było już bezpiecznie, mimo iż jej chata położona była na bardziej

odizolowanym obszarze północnego Ulster Country. Szanse na to, że zostaną

spostrzeżeni przez przypadkowych turystów albo myśliwych, wzrastały w ciągu

dnia, więc większość tygrysów pozostawała w ludzkiej postaci.

Bez zatrzymywania się weszła cicho na ganek, a później do swojej chaty.

Victor pozostał na polanie nie mając pewności, czy jest mile widziany po tym,

do czego niemalże doszło między nimi ubiegłej nocy. On również musiał się

zmienić, a jego paczka z ubraniami – włączając również ubrania, które już od

niej pożyczył – znajdowała się ponad kilometr dalej. Powinien wrócić na swoje

miejsce biwakowania i zostawić ją w spokoju. Te poranne ćwiczenia musiały

wystarczyć. Ale kiedy odwrócił się, by odejść, wyszła z chaty w ludzkiej

postaci, w szlafroku, który zakrywał jej nagie ciało, co stanowiło niewielką

pociechę dla jego słabego serca. Chociażby z tego względu, że szlafrok nie mógł

powstrzymać jego wyobraźni. Nie mógł nic poradzić na to, że się na nią gapi.

Jej krótkie ciemne włosy były seksownym, potarganym bałaganem, a jej

niebieskie oczy błyszczały w świetle poranka, jej cała postać sprawiała wrażenie

zrelaksowanej, a wyraz twarzy był nieomal senny. Była wysoka i szczupła,

nawet w ludzkiej postaci, ale posiadała odpowiednią liczbę krągłości, która

skradła mu oddech. Jeszcze bardziej, niż zobaczyć następny wschód słońca,

pragnął zedrzeć z niej ten jedwabny materiał.

– Wejdź, Victor – powiedziała. – Zjedz ze mną śniadanie. Chciałabym

spróbować porozmawiać z tobą trochę dłużej.

Jej gorzki uśmiech szarpnął jego pożądaniem. Rozmowa. Racja. To

właśnie pragnął teraz robić. Sarkazm pojawił się na krawędzi jego

wewnętrznego głosu.

– Tak długo, jak będziemy mogli sobie z tym poradzić – powiedziała. – W

łazience są dla ciebie ubrania.

Wróciła do środka, podczas gdy on się wahał, ale nie mógł jej niczego

odmówić. Jeśli chciała rozmawiać, porozmawiają – w pewnym sensie.

Kiedy cicho przechodził przez jej mały salon do sypialni, zauważył notes

i długopis, których używał poprzedniej nocy, leżące już na stoliku do kawy.

Gest ten sprawił, że jego wąsy zaczęły drgać, dlatego odwrócił swoją głowę w

drugą stronę, żeby tego nie zauważyła.

Zmienił się tak szybko, jak to było bezpieczne i założył ubrania, które dla

niego przygotowała – koszulkę, dżinsy i dżinsową roboczą koszulę. Po czym

wyszedł boso z sypialni, aby do niej dołączyć.

Stała w kuchni, odwrócona do niego plecami, przygotowując śniadanie na

płycie kuchennej. Zapach bekonu, kiełbasek i jajek sprawił, że zaburczało mu w

brzuchu. Chwycił notes i zaczął pisać, kiedy do niej podchodził.

– Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko jajkom – powiedziała bez

odwracania się w jego stronę. – Wydaje mi się, że słyszałam, że je lubisz, ale

mam też mnóstwo kiełbasek i bekonu, jeśli tak nie jest.

Przekręcił kartkę na czystą stronę, aby odpowiedzieć na jej pytanie, po

czym przytrzymał przed nią notes, żeby mogła przeczytać jego odpowiedź.

– Świetnie. Zatem, wszystkiego po trochu.

Zaczęła wykładać jedzenie na talerze, nie patrząc bezpośrednio na niego.

– Zabawne, jak wiele tygrysów nie lubi jajek.

Podsunął jej ponownie notes , pokazując swoją poprzednią notatkę.

Przeczytała ją i skinęła głową, a lekki uśmiech wykrzywił jej piękne usta.

– Tak, ubrania należą do braci Chernikov. Odwiedzają mnie od czasu do

czasu.

Jego tygrys chciał ryknąć z zazdrości. To był jeden z tych momentów,

kiedy Victor naprawdę doceniał swoje milczenie – nie mógł przez nieuwagę

zawarczeć na wzmiankę o braciach Chernikov lub w inny wokalny sposób

ujawnić swoje zaborcze wyzwanie. Był zupełnie świadomy tego, że Alexis

myślała o tych trzech młodych mężczyznach jak o kuzynach, może nawet jak o

rodzeństwie, choć nawet nie byli biologicznie spokrewnieni.

Victor wiedział, że Alexis czuwała nad braćmi odkąd musiała

zaprowadzić ich ojca przed oblicze starszyzny za popełnienie jednej z

najgorszych zbrodni, jaką jej rodzaj mógł popełnić – zabicie człowieka, który

był w postaci tygrysa i ryzykowanie przyciągnięcia uwagi ludzkich władz.

Jedyną rzeczą, która uratował Ivana był fakt, że jego matka należała do

starszyzny. Ale ta zbrodnia przyniosła wiele reperkusji dla całej jego rodziny.

Na domiar wszystkiego, chłopcy musieli borykać się z wieloma problemami

przez zbrodnię swojego ojca. Alexis zawsze miała do nich słabość. To kolejna z

jej wspaniałych cech, pomyślał, kiedy kontynuowała wykładanie jedzenia na

dwa talerze.

– Weź je – powiedziała, wskazując na sztućce, kiedy wzięła talerze i

zaniosła je na stolik do kawy.

– Zwykle, po prostu jem siedząc na kanapie. Mam nadzieję, że to ci nie

przeszkadza. Nie potrzebuję stołu, ponieważ zazwyczaj jestem sama.

Skinął głową, podążając za nią. Usiedli na przeciwległych końcach

kanapy. Stworzyła pomiędzy nimi tak dużo przestrzeni, jak to tylko fizycznie

było możliwe, ale nadal ją czuł. To było jak ciepłe ciśnienie na jego skórze i

powodowało dużo większe trudności z jedzeniem niż powinno.

– Wyczułeś pozostałych? – spytała w końcu, przerywając napiętą

atmosferę.

Pokiwał głową.

– Myślę, że poczekają do zmroku, zanim wrócą. W lesie nadal są ludzie,

nie na moim terytorium, ale na tyle blisko, żeby stanowić ryzyko. Phoenicia nie

jest tak daleko. Nick i inni poczekają, aż będą mogli przyjść po mnie w swoich

zmienionych postaciach.

Zgodził się z nią kolejnym kiwnięciem głowy.

– Więc, to jest dobry moment, żeby porozmawiać, że tak powiem.

Zmarszczyła brwi i wreszcie spotkała jego spojrzenie.

– Przykro mi, że jestem tak niezdarna. Ja … nie wiem, jak to zrobić.

Uniósł brwi w niemym pytaniu.

– Jak się zachować, kiedy jesteś tutaj podczas mojej rui – mruknęła. – Jak

… oprzeć się instynktom.

To rozumiał. I znów, niezdolność do mówienia działała na jego korzyść.

Nie musiał ujawniać swoich własnych problemów związanych z tą sytuacją.

Przynajmniej nie werbalnie. Nie miał wątpliwości, że czuła jego pożądanie, ale

nie mógł pogorszyć sytuacji przez swoje przejęzyczenie.

– Więc, to co musimy omówić …

Wyksztusiła z ustami pełnymi jedzenia i zmarszczyła brwi. Wreszcie

westchnęła i spojrzała w górę na sufit.

– Czy będziesz miał problemy ze starszyzną z powodu tego, że tu jesteś?

Wiem, że jeśli będę musiała zabić, któregoś z tych tygrysów, to będzie miało dla

mnie przykre konsekwencje, ale jeśli ty to zrobisz…?

Posłał je półuśmiech, odłożył swój talerz i napisał swoją odpowiedź.

– Ponieważ jestem jedyną osobą, która zna cały system bezpieczeństwa w

związkach: amerykańskim i rosyjskim, przeżyję.

Prychnęła cicho.

– Poza tym, jeśli będę musiał zabić, to tylko z tego powodu, że złamali

zasady Partnerskiego Biegu. Nie będę miał przez to kłopotów.

Nie wyglądała na przekonaną.

– Elizaveta wie, że tu jestem. Poparła moją decyzję. Upewni się, że

cokolwiek się tutaj wydarzy, nie zniszczy mnie … bardziej niż już zniszczyło.

Uśmiechnął się, kiedy pokazał jej notatkę, traktując ostatnią linijkę jako

swego rodzaj żart, ale nie uśmiechnęła się.

Ok. Kiepski żart.

Spotkała jego spojrzenie, a jej wyraz twarzy był łagodny i zarazem

ciekawy.

– Nigdy nie spędziliśmy razem wystarczająco dużo czasu, żeby

porozmawiać o tym dlaczego … nie możesz mówić. Znam różne historie na ten

temat. Czy są prawdziwe?

– Zależy od historii.

ROZDZIAŁ 4

– Czy to był atak? – spytała łagodnym głosem.

Victor westchnął.

– Tak, to prawda – powiedział bezgłośnie.

Popełnił błąd. W wieku czterech lat był głupiutkim, żądnym przygód

tygrysiątkiem, które nie potrafi wyczuć zagrożenia. Udało mu się uciec przed

czujnym okiem matki, kiedy byli na wycieczce w Montanie. Pobiegł do lasu i

zmienił się w tygrysa bez zwracania uwagi na to, kto lub co było w pobliżu, a

potem poszedł pobiegać. Ta dziecinna eskapada doprowadziła go do tego, że

znalazł się w rękach kilku bardzo złych mężczyzn – nikczemnych mężczyzn z

nożami i pistoletami, których przepełniała nienawiść do dziecka, które zmieniło

się z człowieka w tygrysa.

– Twoja matka cię uratowała?

Przytaknął. Jego matka prawie umarła, ratując go.

– Została postrzelona i pchnięta kilkakrotnie nożem, mimo to udało jej się

rozszarpać tych trzech mężczyzn na kawałki i zabrać mnie do lekarza – napisał.

Umarłby, gdyby nie jego matka. Ona w dalszym ciągu kuleje po tym

wydarzeniu.

A ponieważ zabiła ludzi w postaci tygrysa, chociaż nie byli to mężczyźni,

za którymi ktokolwiek by tęsknił, znalazła się w zamknięciu na pięć lat – te

okoliczności łagodzące oraz fakt, że była samicą sprawiły, że starszyzna mogła

uniknąć wymierzenia jej ostatecznej kary śmierci.

Alexis przesunęła się i oparła o poduszki na kanapie, co spowodowało, że

jej szlafrok rozchylił się na jej nogach. Mignięcie bladej skóry przyciągnęło jego

uwagę, kierując jego umysł na inne, bardziej przyjemne myśli i oddalając jego

poczucie winy, które zawsze czuł, myśląc o swojej matce. Zachmurzył się,

kiedy zebrała razem poły szlafroka i wróciła do tematu ich rozmowy.

– Słyszałam, że lekarz był w stanie naprawić wszystkie uszkodzenia

twojego gardła. Jesteś w stanie dobrze oddychać i jeść.

Skinął głową.

– W takim razie, to twój wybór, że nie mówisz? Czy to kwestia

psychologiczna?

Pokręcił głową. Następnie napisał.

– Pod względem fizycznym, nie jestem w stanie mówić. Chirurg operował

mnie, gdy byłem w postaci tygrysa. Myślał, że tak będzie lepiej. Ale byłem młody

i przerażony. Zbyt szybko zmieniłem się z powrotem w człowieka. I od tego czasu

nie mogę już mówić.

– Czy próbowali przeprowadzić kolejne operacje? Co powiedziała twoja

matka?

– Przeprowadzili jeszcze jedną operację, kiedy byłem człowiekiem. Ale

moja matka obawiała się, że kolejne operacje doprowadzą do traumy w tak

młodym wieku. Lekarz się z nią zgodził. Próbował naprawić struny głosowe, ale

nie były już normalne. Nigdy nie widział czegoś takiego wcześniej i nie wiedział,

co robić. Zakładamy, że zmiana, której się poddałem po operacji, spowodowała

trwałe uszkodzenie.

Kiedy uniosła wzrok znad jego notatki, wzruszył ramionami. Wiedział o

tym, że wiele tygrysów myśli, że nie mówi ponieważ tak postanowił, że wybrał

uporczywe milczenie. Postrzegali to jako psychologiczną wadę, co napiętnowało

go jako słabego i okaleczonego. Nie zawracał sobie głowy tym, żeby starać się

zmienić ich sposób myślenia. Wiedział, że była to daremna walka.

– Potrafisz w ogóle wydawać jakiekolwiek dźwięki?

– Słabe, chrapliwe fuknięcia. Bardzo nikłe. Ale nie takie, jakie chciałbym,

żeby słyszały inne tygrysy.

– Och. Okej.

Uśmiechnął się, widząc, że zrozumiała.

– Czasami, siła tkwi w milczeniu.

– I jest to bardziej przerażające. Twoje milczenie jest bardzo

zastraszające.

– Dla tych, którzy zapominają, że jestem słabą ofiarą z psychologicznym

defektem?

– Nie. Nikt nie wie, o czym myślisz. Myślę, że oni wszyscy są

przestraszeni. Mogą jedynie oceniać, w jakim jesteś nastroju i o czym myślisz,

kierując się tylko twoim zapachem. W przeciwnym razie, nie wiedzą, jak

postąpisz.

Włożył wiele wysiłku, żeby podtrzymywać taką reputację, więc nie miał

zamiaru się z tym sprzeczać. Świat tygrysów mógł być bezlitosny i

niebezpieczny, pomimo, że ich prawa zamierzały utrzymywać wszystko na

cywilizowanym poziomie. Wszelkie oznaki słabości powodowały, że trudniej

było żyć. Więc, upewnił się, żeby inni wiedzieli, że mimo tego iż był

okaleczony, to nie był przez to istotnie słaby.

– Czy lata, które spędziłeś w zamknięciu ze swoją matką były ciężkie?

Zapytała tak cicho, że mógłby jej nie usłyszeć, gdyby jego słuch nie był

tak czuły.

Spędził te lata w zamknięciu ze swoją matką, ponieważ nie miał nikogo,

kto mógłby się nim zaopiekować. Zawłaszcza w okresie gdy potrzebował

wszelkiej fizycznej pomocy, kiedy się uzdrawiał. Jego ojciec porzucił ich, kiedy

jego matka urodziła chłopca i ta część jego rodziny nigdy nie uznała Victora.

Jego matka była ostatnia ze swojej linii. Byli tylko oni dwoje, ale zamknięcie

nie było najgorszą częścią jego dzieciństwa.

– Było łatwiejsze niż to, co się działo później. Mieliśmy siebie. Uczyłem

się, dużo czytałem. Mieliśmy czas, żeby biegać a nawet się bawić. Zrobiło się

trudniej, kiedy została uwolniona. Podjęcie próby, aby ponownie żyć pośród

naszych ludzi było nieprzyjemne.

Skinęła głową.

– Chłopcy Chernikov przez to przeszli … zamierzają to przetrwać.

W tej chwili czuł wiele empatii dla tych chłopców. Tygrysy nigdy nie

obchodziły się łagodnie z tymi, których uważali za bezbronnych. Został

ponownie wprowadzony w szerszy świat ich społeczności, jak tylko skończył

dziesięć lat i musiał stoczyć wiele walk, zanim pozostałe młode samce, dały mu

w końcu spokój.

Nawet teraz, niektórzy czasami próbowali rzucić mu wyzwanie, ale jego

pozycja szefa techników ochrony starszyzny, w dużym stopniu chroniła go

przed jawną agresją. To oraz fakt, że podczas walki był bezwzględnym

sukinsynem.

Alexis spojrzała w dół na swój pusty talerz.

– Och. Chyba byłam głodna.

– To przez bieg.

– Dzięki za to, nawiasem mówiąc. Musiałam rozprostować nogi.

– Pozostali mogą pomyśleć, że był to inny rodzaj biegu.

– Mam to gdzieś – powiedziała i zerwała się z kanapy, żeby odnieść swój

talerz do kuchni. Odwróciła się w jego kierunku, stając po drugiej stronie wyspy

i pochyliła do przodu, przyciskając ręce do blatu.

– Doprowadza mnie do szału obecność tych wszystkich samców tuż za

granicą mojego terytorium. Samice nie biorą udziału w Biegu na swoim

własnym terytorium.

Odepchnęła się od blatu i burknęła z irytacją.

– Przyparli mnie do muru. A zapędzenie w kozi róg sprawia tylko, że chcę

walczyć.

Napisał notatkę i podszedł, żeby ją jej pokazać.

– Moglibyśmy odejść. Pójść gdzieś, gdzie nie będziesz się czuła tak

oblężona.

Uniosła brwi i skinęła głową.

– Nawet o tym nie pomyślałam. To powinno być moje bezpieczne

miejsce, miejsce, w którym mogłabym spędzać czas i przetrwać, bez obawy o

to, że ktoś zakłóci mój spokój.

Zaczęła nerwowo przemierzać salon. Oparł się o wyspę w kuchni,

obserwując i czekając, aż przestanie bić się ze swoimi myślami. Kochał to, że

myślała na głos, więc nie musiał jej o nic pytać. A jeszcze bardziej uwielbiał

obserwowanie jej, kiedy poruszała się, a robiła to z taką gracją i siłą, że

przypominała pełen życia, iskrzący przewód elektryczny. Poły jej szlafroka

owijały się wokół jej nóg, dostarczając jego wyobraźni wiele pysznych

pomysłów, których większość zaczynała się od jej kolan i posuwała się w górę

na wnętrze jej ud i jeszcze wyżej.

– Gdzie moglibyśmy pójść? – zapytała.

Jej pytanie przywróciło go z powrotem do teraźniejszości, zmuszając go

do porzucenia cudownej fantazji, którą właśnie tworzył.

– Podążą za nami – kontynuowała. – Ale może jeśli ciągle będziemy w

drodze? Moglibyśmy udać się do miasta … Pokręciła głową. – Nie. Nie sądzę,

że można to zrobić w ten sposób. Jestem zbyt zdenerwowana. Nie chcę robić

sceny. Hmm...

Zatrzymała się i stanęła przed nim z opadniętymi ramionami.

– Chociaż, to nie ma znaczenia co zrobię, prawda? Nawet jeśli przetrwam

ten okres rui bez zabijania kogokolwiek, nadal mam przed sobą następny. I

kolejny.

Przecięła pięścią powietrze i ponownie zaczęła chodzić.

– Kurwa. Dopóki nie zajdę w ciążę, nadal będą przychodzić. Ale żeby

zajść w ciążę muszę pieprzyć … kogoś. A kiedy zajdę w ciążę, przestanę być

Tropicielem. Taka od początku była umowa, wiesz. Kiedy założę rodzinę, nie

będę już nigdzie posyłana w teren. Mogę jedynie szkolić innych Tropicieli, w

taki sam sposób, jak szkolił mnie mój wujek. Ale nie mogę być już jednym z

nich.

Znowu przerwała, ale tym razem, kiedy się do niego odwróciła

niespodziewana łza spłynęła po jej policzku. Na widok tej kropli wilgoci ciało

Victora ogarnęła panika. Alexis nigdy nie płakała. Nie przeżyje tego jeśli ona się

rozpłacze.

– Zostałam zwolniona.

Pociągnęła nosem i otarła łzę rozdrażnionym gestem.

– Nawet nie zapytali, czy jestem gotowa na założenie rodziny. Nawet nie

powiedzieli mi tego stojąc ze mną twarzą w twarz, że już dłużej nie potrzebują

moich usług. Sukinsyny.

Padając na kanapę, wciągnęła głęboko powietrze i wypuściła je z jękiem.

Jej zagubiony wyraz twarzy ranił mu duszę. Alexis nigdy nie wyglądała na tak

pokonaną. Była na to zbyt silna i zbyt pewna siebie. Bolało go serce, kiedy

widział ją w takim stanie, a fizyczny ból, który czuł popychał go do tego, żeby

złagodził jej smutek, korzystając z jakiegokolwiek sposobu.

– I co teraz, Victor? Co, do cholery, mam teraz zrobić? Byłam

Tropicielem od dziewiętnastego roku życia. To wszystko, co kiedykolwiek

chciałam robić po …

Z drugiego końca pomieszczenia zobaczył jak ciężko przełknęła ślinę. Jej

ból przyciągał go do niej i był odbiciem jego własnego i nie mógł już dłużej

trzymać się od niej z daleka.

Usiadł obok niej i przyciągnął ją do siebie, przytulając ją mocno.

Trzymanie jej w swoich ramionach było dla niego torturą, ale przyniosło mu

również zadowolenie. Czuła się przy nim dobrze, tak jak to sobie wyobrażał.

Pasowali do siebie.

Wyrwało się jej drżące westchnienie, ale ku jego uldze nie rozpłakała się.

Przycisnęła dłoń do jego klatki piersiowej i spojrzała w górę. Na chwilę,

zagubił się w ciemnoniebieskich głębinach jej oczu. Mógł tutaj żyć, w tym

miejscu i czasie, do końca swojego życia i umrzeć szczęśliwy.

– Dzięki. Przepraszam. To trochę mnie przerasta i nie spodziewałam się,

że będę musiała sobie z czymś takim poradzić. Nie opracowałam planu na życie,

po tym jak przestanę być Tropicielem.

Uśmiechnęła się, chociaż był to lekko drżący uśmiech.

– Chyba będzie lepiej jeśli zacznę to teraz robić, prawda?

Skinął głową, a ona się roześmiała. Ten dźwięk wywołał jego uśmiech.

Kiedy był pewien, że nie zamierza się rozkleić, podniósł ponownie swój notes.

– Chcesz zostać czy odejść? Wyjazd da ci czas na opracowanie planu.

– Ale wyjazd jest jak bieg. Taki rodzaj biegu, którego nigdy nie robię.

Wyprostowała się.

– Niech przyjdą po mnie tutaj. Jeśli zginą, to będzie ich własna cholerna

wina.

Wysuwając podbródek powiedziała.

– Będę po prostu bronić swojego terytorium.

– Możemy potraktować tę kwestię w ten sposób.

Prychnęła.

– My, co?

– Jestem tu, by ci pomóc. Tak długo jak będziesz mnie potrzebowała.

– A to stanowi kolejny problem – mruknęła.

Zmarszczył brwi w niemym pytaniu.

– Przede mną kolejne dwa dni rui. A jedyny mężczyzna jakiego pragnę

siedzi obok mnie na mojej kanapie.

ROZDZIAŁ 5

Alexis patrzyła jak ją obserwuje, czekając, aż powie lub zrobi coś więcej.

Pozostał w całkowitym bezruchu i wiedziała, że nie będzie jej naciskać. Nie

oczekiwał niczego, czego ona nie byłaby skłonna mu ofiarować.

Chociaż jemu, była skłonna ofiarować wiele. Ale tylko i wyłącznie, jemu.

I wciąż pozostawała kwestia, czy gdyby poszli do łóżka, a ona by zaszła

w ciążę, to czy pozwolono by im się sparować? Ona nie chciała pobiec. A jemu

nie wolno było wziąć udziału w Biegu. To powodowało jeszcze więcej

złamanych praw.

A co, jeśli ona weźmie udział w Biegu? Mogła po prostu przedłużać go do

czasu, aby to Victor mógł ją złapać … Nie. W dalszym ciągu pozostawał

problem, że jemu nie wolno było brać w nim udziału. Rozwiązanie tego nie było

takie proste.

Cholera, nie była nawet pewna, czy jest gotowa mieć dzieci, ale dla niej

jedynym wyjściem na to, żeby wykręcić się od Biegu, było zajście w ciążę i

sparowanie. Do tej pory unikała myślenia o założeniu rodziny i przyszłości. Dla

niej jako Tropiciela, alternatywą zawsze była śmierć. W przeszłości musiała

ścigać więcej niż jednego zdziczałego tygrysa. Szalony oznaczał nieobliczalny.

A nieobliczalność mogła oznaczać tylko śmierć.

Nigdy nie brała pod uwagę założenia rodziny, ponieważ szczerze mówiąc,

nie sądziła, że mogłaby ją stworzyć. Ale teraz musiała to rozważyć. Poważnie.

Pomyślała o braciach Chernikov, zwłaszcza o najmłodszym chłopcu, Mitchu,

który miał tylko sześć miesięcy, kiedy jego matka popełniła samobójstwo. Kilka

miesięcy później, Alexis została posłana za ich ojcem, ale kiedy zobaczyła

chłopców, obudził się w niej instynkt opiekuńczy. Przyjęła ich i adoptowała,

wprawdzie nieoficjalnie ale pomogła ich wychować. Kochała ich mocno.

O ileż bardziej będzie kochała własne dzieci?

Pomysł posiadania własnego dziecka rzeczywiście chwycił ją za serce i

ścisnął – mocno.

Cóż. Kto by pomyślał? Chciała mieć dzieci. Chciała mieć rodzinę, o czym

wcześniej nie pozwalała sobie marzyć. Nie była pewna, czy jest na to gotowa,

ale chciała tego, a to już było coś.

Ale jeśli zamierzała mieć dzieci, to chciała je mieć z Victorem. Nie

wyobrażała sobie, że mogłaby stworzyć rodzinę z kimś innym.

Uświadomienie sobie tego, przepłynęło przez nią jak wstrząs elektryczny.

To nie mogło się udać.

Nie obchodziło jej to.

Uda się, ponieważ było to jedyne rozwiązanie.

– Pieprzyć starszyznę – mruknęła. Po czym pochyliła się i pocałowała go.

Victor pozostawał w bezruchu przez kilka długich, dręczących sekund.

Czuła jego pożądanie mieszające się z jej zapachem. To połączenie sprawiło, że

zakręciło jej się w głowie. Potrzeba, którą starała się trzymać na dystans,

przejęła nad nią kontrolę. Popchnęła go do tyłu na kanapę i wczołgała się na

niego, przyciskając mocno swoje ciało do jego, równocześnie nakłoniła go do

otworzenia ust swoimi wargami.

W chwili, kiedy zetknęły się ich języki, opór Victora rozpadł się.

Otoczyły ją jego ramionami i przycisnął ją do siebie w miażdżącym uścisku.

Alexis jęknęła z przyjemności. Tak, tak, tak. To on. To zawsze był Victor.

Tylko Victor.

Zsunęła dżinsową koszulę z jego ramion, po czym rozerwała na pół jego

białą koszulkę, odsuwając materiał na boki, żeby mogła położyć dłonie na jego

skórze. Cała się naprężyła, jak sprężynka czekająca na wystrzelenie. Przejechała

paznokciami po jego klatce piersiowej, pozostawiając jasno czerwone ślady.

Wygiął się ku niej, a jego ręce zacisnęły się na jej ramionach.

Usłyszała jak pęka materiał jej szlafroka i uśmiechnęła się przy jego

ustach.

– Myślę, że to sprawiedliwy zwrot akcji – powiedziała – ale i tak wisisz

mi nowy szlafrok. – Po czym ponownie go pocałowała.

Odsunęła się tylko na tyle, żeby mógł zdjąć resztki koszuli bez

konieczności przerywania pocałunku. Potem ona wygięła się, żeby zdjąć

poszarpane strzępy swojego szlafroka i ułożyła się swoimi nagimi piersiami na

jego klatce piersiowej. Namiętność jaka wybuchła po kontakcie skóry ze skórą

sprawiła, że od razu naprężyła się i roztopiła. Więcej, więcej, więcej!

Jego szorstkie włosy na klatce piersiowej sprawiły, że jej twarde sutki

stały się naprężonymi, potrzebującymi koralikami. Szperała przy jego dżinsach,

odpinając guziki, starając się w tym samym czasie nie stracić elektryzującego

kontaktu z jego skórą. Ku jej frustracji, nie pomagał jej. Zamiast tego, głaskał jej

plecy, ramiona, boki, po czym ujął jej twarz. Jej każdy nerw obudził się do życia

i drżał. Jego dotyk w tym samym czasie, koił i pobudzał, bolał i sprawiał

przyjemność.

Obniżył swoje usta, żeby pocierać nimi jej szyję. Mimowolny jęk

wydostał się z głębi jej piersi. Wygięła się ku niemu, przyciskając mocno,

zaciskając uda na jego biodrach, aby złagodzić napięcie. Nie pomogło. Nie

wtedy, gdy jego usta doprowadzały ją do szaleństwa.

– Victor.

Z zapartym tchem, wymówiła jego imię, kiedy przesunął się niżej,

popychając ją, aż jej małe piersi zawisły nad nim. Wciągnął sutek w swoje usta,

ssąc mocno, pocierając jej wrażliwą skórę swoimi ostrymi zębami. Odrzuciła

głowę do tyłu i ścisnęła mocno poduszki. Wszystko było o wiele bardziej

intensywne, ostre i odurzające. Był dokładnie takim mężczyzną, jakiego zawsze

pragnęła. Posiadanie jego ust na sobie, pozbawiało ją logicznego myślenia.

Wiedziała, że musi go mieć.

Przenosił się z jednego sutka na drugi do czasu, aż jej ciało wibrowało z

napięcia. Potem, ku jej zaskoczeniu, usiadł, zabierając ją ze sobą. Chwilę

później byli już w jej sypialni. Boże, jego siła … Niezbyt często czuła się taka

krucha. Kruchość niezupełnie pasowała do jej pracy. Ale z Victorem, czuła się

bezpieczna. Mogła rozkoszować się, rezygnując z kontroli, pozwalając mu,

przytłoczyć się i owładnąć sobą.

Dotyk dżinsów pocierających jej skórę był nie do zniesienia. Nie mogła

znieść pomiędzy nimi żadnego materiału. Kiedy posadził ją na łóżku, nie traciła

czasu zdzierając ostatnie części jego ubrania, szarpiąc i rozdzierając, aż dostała

się do pysznej, gorącej skóry. Wypełnił ją jego zapach, ziemisty, pierwotny i

przytłaczający, przywołujący jej wewnętrzne zwierzę.

Osunęła się w dół jego ciała, wsuwając grubą długość jego kutasa między

swoje wargi, ssąc powoli. Gładziła dłońmi jego biodra, uda i płaskie mięśnie

jego brzucha, zaspokajając swoją potrzebę jego smaku, tej mocnej mieszanki

soli, piżma i jego unikalnej esencji tygrysa, która niemożliwa była do opisania

ludzkimi słowami.

Victor zacisnął dłonie w jej włosach, mocno, niemal boleśnie. Powitała

ból z przyjemnością. Kiedy na niego spojrzała, słońce przesączające się przez

zasłonięte zasłony, rzucało na niego jasno purpurowe światło, sprawiając

wrażenie jakby poruszali się poza czasem. Jakby poza tym pokojem nie istniał

czas. Zostali zawieszeni w tym małym kawałku czasu i przestrzeni, a on był

zdany na jej łaskę i mogła z nim zrobić to, co jej się żywnie podobało.

Jego uścisk zacieśnił się jeszcze bardziej, kiedy zsunęła swoje usta w dół

jego kutasa. Jego milczenie było dziwne i doskonałe. Bez rozpraszających jej

uwagę chrząknięć, pomruków, czy jęków. Całkowicie była skupiona na swoich

pozostałych zmysłach – smaku jego skóry, jego spoconych, gorących i

prężących się mięśniach, na drganiach i szarpnięciach jego ciała, kiedy zrobiła

coś, co mu się spodobało. A jego zapach … Ten aromat przypraw i piżma

obezwładniał ją, wypełniając ją nim, jego pożądaniem i czymś znacznie więcej.

Ich unikalne aromaty zmieszały się ze sobą, ciężkie i mocne, w tym

małym pomieszczeniu. Bazylia, cynamon i ziele angielskie połączyły się z tymi

elementami, których nie sposób było nazwać. Jakimś sposobem to wszystko

współgrało razem i idealnie do siebie pasowało. A wynik rywalizował z

najsmaczniejszymi posiłkami, czy najbardziej luksusowymi perfumami,

głębokim, mocnym zapachem lasu. To było doskonałe połączenie.

Jakby zostali stworzeni, aby połączyć się i stać się jednością.

Była tak skupiona na tym zmysłowym, namacalnym zapachu, że omal nie

zauważyła, jak jego ręce pociągnęły ją mocno za głowę. Wypuściła go ze

swoich ust i uniosła brwi. Dyszał, a jego piękne oczy były zwężone.

Uśmiechnęła się szeroko.

– Chcesz, żebym przestała?

Pokręcił głową, ale nadal ciągnął ją w górę materaca.

– Powinnam przerwać, to co robię?

Skinięcie głową. Po czym jego usta opadły na jej i oddała mu kontrolę,

pozwalając mu przewrócić ją na plecy, żeby teraz on mógł badać jej ciało

swoimi dłońmi i ustami. Zamknęła oczy, odcinając się od jednego ze zmysłów,

na którym polegała i całkowicie skupiła się na jego dotyku, zapachu i smaku,

który wciąż czuła w swoich ustach.

Ona, w przeciwieństwie do Victora, nie potrafiła być cicho. Jęknęła, kiedy

jego usta podążały w dół jej brzucha i westchnęła cicho, kiedy polizał skórę

między jej kością biodrową, a jej loczkami. Zasyczała i wygięła się na łóżku,

kiedy jego usta nakryły jej żar, a jego język wśliznął się do środka. Ruchy jego

języka i delikatny nacisk jego zębów, posłały ją w stronę pędzącego orgazmu, a

jej ciało drżało, kiedy powstrzymywał ją od oderwania się od materaca.

– Victor – westchnęła.

Otworzyła oczy, kiedy poczuła jak jego palce przeczesują jej włosy. Jego

oczy, w tym purpurowym świetle były ciemniejsze, bardziej zdumiewające i

piękniejsze, niż normalnie. Nie mogła oderwać od nich swojego wzroku. O

czym myślał? Nie uśmiechał się, ale otaczał go pewien rodzaj intensywności,

dający przez chwilę uczucie świętości.

Pomyślała o miłości, zanim poczuła się jak zauroczona dziewczynka,

mierząc się z uczuciem, które teraz gwałtownie w nią uderzyło. Wciągnęło ją to

jak spływ górską rzeką, o bystrym nurcie z wodospadami, wirującą i

podrzucającą ją dziko w powietrze. Nie było tam stałego lądu, równowagi,

niczego, aby się przytrzymać z wyjątkiem Victora. W tych spokojnych

chwilach, na zawsze zdobył jej lojalność i serce. Przepadła. Nigdy nie będzie dla

niej innego mężczyzny. Nie musiała zachodzić w ciążę, żeby czuć z całą

pewnością, że to Viktor był jej partnerem.

Nakryła jego dłonie, które ujmowały jej policzki, po czym uniosła się na

tyle, żeby go pocałować. Poszedł w jej ślady, utrzymując swoje usta złączone z

jej. Otworzyła się na niego, swoje usta, swoje ciało i swoje serce. Wśliznął się

do jej serca z taką samą łatwością, jak splótł razem ich dusze. Jego rytm był

ostry i wolny, głęboki i miarowy. Ślizgające i przesuwające się tarcie jego

kutasa wewnątrz niej, było potęgowane przez krążące w niej hormony i jej

następny orgazm budował się szybciej niż oczekiwała. Ugryzła go w ramię, aby

go powstrzymać, ale to w żaden sposób jej nie pomogło. Rozpadła się z

krzykiem, jej biodra szarpnęły przy jego.

Pocałował i zassał jej szyję, bez przerywania swojego rytmu, który wysłał

kolejną falę budującego się odczucia, które przez nią przepłynęło. Zacisnęła

swoje ręce na mięśniach jego poruszającego się tyłka, uniosła swoje biodra do

góry, napotykając uderzenie za uderzeniem, aż odchylił głowę do tyłu, zacisnął

mocno szczękę i doszedł. W milczeniu. To było doskonałe, piękne.

Próbowała obserwować to, jak przeżywa swój orgazm, ale jej własny się

zbliżał, strącając ją poza krawędź. Wychodziła ciągle naprzeciw ruchom jego

bioder, jego szorstkie owłosienie podrażniło jej łechtaczkę i pokonała ten ostatni

krok osiągając własną końcową rozkosz.

Jego ciężar, kiedy na nią opadł był cudownie ciężki, wciskając ją głębiej

w łóżko. Kiedy go obejmowała, gładząc jego plecy, wciągnęła ponownie

mieszankę ich zapachów i nakazała swojemu tygrysowi zapamiętać te przeróżne

składniki. Był to zapach, którego nigdy nie zapomni. Odcisnął na niej swoje

piętno i sprawił, że poczuła się spokojniejsza i czuła, że znów stanowi całość, w

większym stopniu, niż czuła to od momentu, kiedy zostali zamordowani jej

rodzice.

Teraz jej rodziną był Victor. Zabawne, jak to się stało. Tak nagle. Tak

całkowicie.

Ale tak szybko jak ta myśl się pojawiła, musiała stawić czoła temu, jak

oboje stali się teraz bezbronni. Nie można było tego cofnąć. I łamało to więcej

praw, niż chciała brać pod uwagę.

ROZDZIAŁ 6

Victor uniósł się na swoich ramionach, podparł się nad nią i uniósł brew

w pytaniu.

Alexis uśmiechnęła się lekko.

– Skąd wiedziałeś, że chciałem coś powiedzieć?

Przejechał dłonią po jej ramieniu, pocierając go lekko i zdała sobie

sprawę, że musiała się napiąć.

– Jesteś dobry w odczytywaniu mowy ciała.

Zachichotała, kiedy poruszył brwiami.

– Tak, tak, to było imponujące. Chociaż mamy teraz mały problem.

Jego ramiona uniosły się i opadły z westchnieniem, po czym przekręcił

się i przyciągnął ją do siebie, tak aby wygodnie się przy nim ułożyła. Pokazał jej

gestem ręki, że powinna kontynuować.

– Jeśli skończę zachodząc w ciążę, to myślę, że powinni zostawić nas w

spokoju. Nie pobiegliśmy, a w każdym razie, skoro tobie nie wolno tego zrobić,

to z technicznego punktu widzenia, nie mogą stwierdzić, że złamałeś prawo.

Posłał jej ciężkie spojrzenie i zacisnął usta.

– No dobrze. Mogą to zakwestionować, ale jeśli jestem w ciąży, będą

musieli pozwolić nam na jakąś swobodę działania. Każde nowe młode jest

ważne, nawet jeśli są to samce.

Spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami i potarł dłonią jej brzuch.

Wzruszyła ramionami.

– Tak wiem. Nie byłam jeszcze gotowa na ciążę. Chociaż z tobą, byłabym

skłonna mieć dzieci.

Zamrugał, po czym pochylił się i pocałował ją, powoli z czcią, co

sprawiło, że poczuła mocny uścisk wokół swojego serca. Przełknęła ciężko,

kiedy uniósł głowę. Ujęła w dłoń jego policzek, nie mając jeszcze pewności, czy

mogła powiedzieć mu, że go kocha, ale mogła mu to przynajmniej okazać przez

swoje zachowanie.

Wypuszczając drżący oddech, skupiła się ponownie na sednie ich

rozmowy.

– Oznacza to, że jeśli nie zajdę w ciążę pod koniec tego okresu rui,

starszyzna może nakazać jakiś rodzaj kary. Nie jestem pewna jaki, w moim

przypadku. Najprawdopodobniej po prostu spróbują zmusić mnie do kolejnego

Biegu. Chociaż w twoim przypadku, mogą nałożyć karę więzienia.

Alexis obawiała się, że za coś takiego mogli nałożyć karę długiego

wyroku. Może nawet kilku lat. W głębi duszy, nienawidziła tego, że mogła stać

się przyczyną tego, że jeszcze raz stanie on w obliczu takiego doświadczenia.

Tylko tym razem, nie otrzymałby żadnego specjalnego traktowania, ani żadnej

swobody.

Pocałował ją w czubek nosa przed stoczeniem się z łóżka. Pochyliła się do

przodu więc mogła obserwować jak opuszcza pokój, podziwiając teraz

swobodnie jego nagie ciało. Nie było już odwrotu i nie było sensu udawać, że

jest inaczej. Kiedy wszedł z powrotem do sypialni, oblizała swoje usta.

Potrząsnął głową, ale nie mógł ukryć lekkiego uśmiechu oraz faktu, że jego

kutas ponownie robił się twardy.

Ten rozpraszający widok i mgła pożądania przepłynęły przez jej krew.

Musieli porozmawiać, ale w tej chwili nie pragnęła niczego więcej jak tylko

wciągnąć go pod siebie i pieprzyć go, aż byliby oboje wyczerpani. Rozproszył ją

unosząc notes i długopis.

Usiadła i oparła się o drewniany zagłówek, czekając aż pokaże jej, co

napisał.

– Znałem ryzyko, jakie się z tym wiąże, kiedy pojawiłem się, żeby ci

pomóc. Nie martwię się zamknięciem. Byłem tam i przetrwałem.

Prychnęła, machając ręką na jego nonszalancję.

– Ale ja tak. Nie chcę, żebyś został ukarany przeze mnie.

Zacisnęła usta i uderzyła w kartkę z notesu.

– I nie ma nikogo innego poza tobą, kogo chcę jako partnera. Jeśli

zostaniesz zamknięty, będę zmuszona spędzić cały okres twojego zamknięcia,

odpierając ataki innych samców w czasie mojej rui. Skończy się to tym, że

kogoś w końcu zabiję.

Spojrzała na podkładkę, którą przed nią uniósł.

– Wtedy skończysz w zamknięciu ze mną. Mogło być gorzej.

To sprawiło, że zachichotała.

– To prawda. Nie mogą mnie zmusić do Biegu, jeśli będę w więzieniu.

Hmm. To jest coś, co warto rozważyć.

Uniósł jej podbródek i pokręcił głową. Po czym napisał.

– Nie próbuj znaleźć się w zamknięciu. Jesteś samicą. Nie możesz być

pewna, jaką decyzję oni podejmą. Nie chcesz, żeby przytrafiło ci się coś

gorszego.

– Gorszego? Jak bycie zmuszoną do Partnerskiego Biegu?

– Jak bycie zmuszoną do partnerstwa z samcem, którego wybiorą. Bez

Biegu. Poprzez zaaranżowane małżeństwo.

Zadrżała.

– O nie. Nie zniosę tego. Ucieknę i zaszyję się na odludziu, zanim

pozwolę im, żeby mi to zrobili.

– Wiem. Dlatego nie ryzykuj tego. Będę w stanie cię odnaleźć, kiedy

zostanę zwolniony z więzienia.

– Wiesz, że moglibyśmy to zrobić, ty i ja. Moglibyśmy po prostu zniknąć.

– Poślą za nami Tropicieli.

– Wiem, jak działają Tropiciele. Moglibyśmy ich unikać.

– A co zrobimy jeśli będziemy mieli dzieci? Dziewczynkę?

Jęknęła i uderzyła w materac. Gdyby mieli dziewczynkę, Alexis nie

mogłaby z czystym sumieniem trzymać jej z dala od ich ludzi. Każda samica

była bardziej wartościowa niż wszystkie pieniądze, jakie były w posiadaniu

tygrysów. Samice oznaczały przetrwanie, a ona chciała, aby jej ludzie

przetrwali. Chciała sama wybrać swojego własnego partnera i żeby każda córka

miała takie samo prawo.

– Nie pomagasz – powiedziała z pomrukiem.

Ujął jej policzek, zmuszając, by na niego spojrzała, po czym ponownie ją

pocałował. Odsunął się i napisał kolejną notatkę. ponownie ją pocałował.

Odsunął się i napisał kolejną notatkę.

– Wymyślimy coś. Najpierw musimy przetrwać ten okres twojej rui.

Powstrzymując innych od zmuszenia cię do parowania. Później stawimy czoła

starszyźnie.

Miał rację. Nadal mieli przed sobą dwa dni, które musieli przetrwać, żeby

powstrzymać innych samców przed zmuszeniem jej do walki.

Pozwoliła, aby jej spojrzenie pobiegło w dół na jego kutasa, który był w

częściowej erekcji, potem wyciągnęła rękę i pogłaskała go. Mieli jeszcze przed

sobą dwa dni na zaspokojenie swoich pragnień, wykorzystując jej cykl. Teraz,

kiedy już przekroczyli linię, nie chciała tracić ani minuty.

– Zwróciłeś uwagę na sposób w jaki połączyły się nasze zapachy? –

wyszeptała.

Spojrzała w górę na czas, by zobaczyć, jak skinął głową, ale jego uwaga

była skupiona na jej dłoni, która wciąż poruszała się powoli w górę i w dół jego

kutasa.

– Idealnie.

Ponownie skiną głową. Ścisnęła go delikatnie i wciągnął głęboki oddech.

Ach, kochała sposób w jaki reagował, taki twardy, gorący i zdany na jej

łaskę. Kolejne dwa dni będą przyjemne.

Popchnęła jego ramie i położył się na plecach. Jego dłonie opadły na jej

biodra, kiedy siadała na nim okrakiem i opuściła się na jego kutasa, biorąc go w

siebie powoli, tak żeby mogła rozkoszować się rozciąganiem i tarciem. Zamknął

oczy, zaciskając zęby, aż przyjęła w siebie ostatni centymetr, potem wypuścił

oddech i spojrzał na nią. Uśmiechnęła się.

– Idealnie – powtórzyła i zaczęła się poruszać. Ujeżdżała go w takim

samym stałym rytmie, którego on użył wcześniej, żeby kontrolować jej ciało.

Chłodne powietrze z otwartego okna owiewało jej skórę, przynosząc ze sobą

zapach lasu, bogatej gleby, ziemistej kory i liści. Pozwoliła, aby te wszystkie

rzeczy wypełniły jej ciało i umysł, napełniając ją słusznością, jakiej nigdy

wcześniej nie znała.

Kiedy palce Victora odnalazły jej łechtaczkę, sapnęła i zwiększyła tempo,

uderzając mocno, spadając w przepaść swojego orgazmu, gdy tylko do niej

dołączył. Czucie go, pulsującego wewnątrz niej, widok jego zaciśniętej i

napiętej twarzy, było jak sen. Zapamiętywała to wszystko, żyjąc tą chwilą.

Przynajmniej na razie, należał do niej, a ona do niego i nie liczyło się nic innego

poza jutrem.

ROZDZIAŁ 7

Kiedy noc skąpała jej sypialnię w ciemności, Alexis w końcu wstała z

łóżka. Założyła flanelową koszulę i parę spodni dresowych i stanęła na ganku,

pozwalając, aby wiatr przyniósł jej zapachy nocy – suchej gleby, sosny, buku i

klonu, kuszącą woń jelenia, przemykającego poza granica jej terytorium, rześkie

połączenie ryby i wilgotnej skały znad rzeki i ukryte pod tym wszystkim słabe

piżmo tygrysa. To była jej ziemia.

Victor stanął za nią, opierając dłonie na jej biodrach. Odchyliła się w jego

stronę, uśmiechając się na jego nieprzerwaną nagość. Naprawdę nie chciała,

żeby się ponownie ubierał, do czasu aż będą musieli opuścić to miejsce i stanąć

twarzą w twarz ze starszyzną.

Na pewno dojdzie też do konfrontacji. Alexis spędziła każda wolną

chwilę w ciągu dnia, rozważając, jak najlepiej sobie z nimi poradzić i doszła do

prostego wniosku. Nigdy nie uciekała i nie będzie uciekać, również przed

starszyzną. W rzeczywistości, po dwunastu latach wiernej służby, byli jej coś

winni. Zasłużyła na prawo do wybrania swojego partnera, poza obowiązującym

zwyczajem Partnerskiego Biegu. Nie pozwoli im traktować się w ten sposób.

Jej życie. Jej zasady. Żyła w ten sposób odkąd jej rodzice zostali zabici i

nie miała zamiaru się zmieniać.

W każdym razie, powinni wiedzieć lepiej. Nie mogła zrozumieć, co do

cholery oni sobie myśleli, kiedy przysłali tu Nicka i innych. Oparła głowę o

ramię Victora i spojrzała na niebo usłane gwiazdami.

– Nie sądzę, by chcieli, żebym zabiła Nicka lub jednego z pozostałych,

prawda?

Z ręką na jej brodzie, Victor odwrócił jej twarz w swoją stronę i

zmarszczył brwi.

– Tak tylko myślałam. Starszyzna mnie zna. Wiedzą, do czego jestem

zdolna. Wykorzystywali moje umiejętności od lat. Muszą wiedzieć o tym, że

zmuszanie mnie do czegoś, doprowadziłoby do walki. Czy uważasz, że chcą

abym kogoś zabiła?

Nadal marszcząc brwi, potrząsnął głową i w tym samym czasie wzruszył

ramionami.

– Jeśli tak było, mogliby po prostu powiedzieć.

Musiała wcześniej zabijać. To zawsze było ostatecznością, ale po to

właśnie byli Tropiciele: do polowania, chwytania i zabijania, jeśli i kiedy, było

to konieczne. O czasu kiedy z nim zamieszkała, jej wuj wpajał jej zasady jakie

wiązały się z tym stanowiskiem. Zabijanie nie przychodziło jej łatwo, ale

zabijała. Gdyby chcieli widzieć kogoś martwego, dlaczego ją po prostu za nim

nie posłali? Po co to udawanie pozorów?

– Chyba, że tygrys, którego chcą widzieć martwego, z technicznego

punktu widzenia, nie złamał żadnych praw – powiedziała. – Jeśli nie otrzymał

wyroku śmieci, nie będę go ścigać. Nie zrobią tego również inni Tropiciele.

Wpatrywała się w drzewa. Potrafiła wyczuć innych, ledwie, ale na samym

skraju swojego terytorium, między odległą autostradą i pojedynczą polną drogą

wijącą się przez tą część gór. Podkradli się bliżej, kiedy zaszło słońce, ale

jeszcze zdecydowanie nie zaczęli zbliżać się do jej chaty. Czy z tej odległości

mogli poczuć zmianę? Jak tylko zbliżą się wystarczająco blisko, będą wiedzieli,

że była z Victorem. Czy to sprawi, że sytuacja się pogorszy, czy polepszy?

Victor wziął ja za rękę i zaprowadził z powrotem do środka. Wskazał

gestem na kanapę, po czym udał się do kuchni i przygotował im po kubku

herbaty. Uwielbiała herbatę więc szeroko się uśmiechnęła, kiedy podał jej

kubek.

– Dobry wybór.

Uśmiechnął się, odstawił swój kubek na stolik i zniknął w sypialni,

wracając ze swoim notatnikiem.

– Dlaczego myślisz, że chcieliby, abyś zabiła któregoś z nich?

– Dlaczego w takim razie by ich tutaj przysyłali, nie informując mnie o

tym z wyprzedzeniem, wiedząc, że będę wściekła z tego powodu?

– A czy brałaś pod uwagę to, że ktoś ze starszyzny chce twojej śmierci?

Nie. Taka myśl nigdy nie przyszła jej do głowy. Była samicą w wieku

rozrodczym i była zbyt cenna, żeby ją zabić. Pozwolenie jej na wykonywanie

niebezpiecznej pracy Tropiciela, było świadectwem ich tolerancji. Nalegali, aby

została przeszkolona gruntowniej niż jacykolwiek inni Tropiciele. Była teraz

najlepsza, z powodu ich zapobiegawczości.

Może to był problem. Czy martwiło ich to, że nie mogli jej kontrolować?

Czy stała się obciążeniem, nie zdając sobie z tego sprawy? Czy była bardziej

niebezpieczna niż cenna, jako samica? Biorąc pod uwagę stan ich gatunku,

stwierdziła, że bardzo trudno w to uwierzyć. Potrzebowali każdej samicy do

sparowania.

Jęknęła. Ona po prostu kręciła się w kółko, a to było dokładnie to, co

chciała osiągnąć starszyzna. Potrzebowali jej do reprodukcji. Więc to nie miało

sensu, aby ktokolwiek z nich zaplanował jej śmierć.

– Gdyby Elizaveta myślała, że ktokolwiek ze starszyzny chce mojej

śmierci, zrobiłaby z tego większą aferę.

Victor wzruszył ramionami na znak zgody.

– Może jest dokładnie tak, jak się wydaje.

Wydął lekko usta, wahając się, po czym pokiwał do siebie głową i

napisał.

– Dlaczego pozwolili ci zostać Tropicielem? Dlaczego chciałaś zostać

jednym z nich?

Ach. To.

– Wiesz, że moi rodzice zostali zabici?

– Wypadek.

– Nie. Zostali zamordowani. To było utrzymywane w tajemnicy. Inny

tygrys, który kochał moją matkę i był zazdrosny o jej związek z moim ojcem,

przeciął przewód hamulcowy w ich samochodzie. Nie mieli szans.

– Ryzykował, że zabije również ciebie!

Jego ręka drżała, kiedy podsuwał jej swoją notatkę, a wściekłość

malowała się na jego zazwyczaj kontrolowanym wyrazie twarzy.

Uścisnęła jego palce jedną ręką i pokręciła głową.

– Zaaranżował ten „wypadek”, kiedy wiedział, że mnie z nimi nie będzie.

Nie był szalony. Tylko zazdrosny.

Puściła jego rękę i popijała swoją herbatę, starając się uspokoić nagły

skok jej tętna. Silny węzeł niepokoju ścisnął jej żołądek. Nie rozmawiała o tym

– nigdy. Nie robiła tego odkąd była dzieckiem. Ale chciała, żeby Victor znał

prawdę.

– Mój wuj, brat matki, był Tropicielem. Poprosił o zgodę, aby ścigać

mordercę i pozwolono mu to zrobić, w drodze większościowego głosowania.

Dziesięciu starszych głosowało za, na dwa głosy przeciwko. Podczas gdy on

polował, Elizaveta wzięła mnie do siebie, na wypadek, gdyby nie wrócił.

Zgodnie z naszymi prawami, zaadoptowała mnie więc byłam chroniona.

Technicznie rzecz biorąc, nadal jestem jej córką, choć traktuje mnie bardziej jak

wnuczkę.

Victor uśmiechnął się i wziął łyk swojej herbaty.

– Mój wujek złapał mordercę, sprowadził go przed oblicze starszyzny i

otrzymał zgodę na jego egzekucję. Potem przeszedł na emeryturę, żeby mnie

wychowywać. Był moim jedynym żyjącym krewnym. Mój ojciec stracił swoich

dwóch braci, zanim się urodziłam – przez kłusowników w Rosji. Moja mama

miała tylko jednego brata. Nie miałam dziadków. Byliśmy tylko we dwoje.

– Szkolił cię?

– Tak.

– Ile miałaś lat?

– Kiedy umarli moi rodzice? Dziesięć. Miałam czternaście lat, kiedy w

końcu zgodził się rozpocząć moje szkolenie. Błagałam go o to. Pragnęłam być

takim tygrysem, jak on, takim, który mógł chronić tych, których kochałam i

zemścić się, kiedy nie mogłam zapewnić moim ukochanym bezpieczeństwa.

– Elizaveta się na to zgodziła?

Alexis zachichotała.

– Zachęcała mnie do tego. Nadal nie wiem dlaczego. Walczyła z innymi

starszymi o to, żeby pozwolili mi pracować jako Tropiciel.

Wpatrywała się w swój kubek.

– Zajęło jej to kilka lat. W międzyczasie, trenowałam. Musiałam

zademonstrować swoje umiejętności zanim pozwolili mi złożyć przysięgę.

Victor przesunął swój notes na jej peryferyjne widzenie. Spojrzała na jego

pytanie.

– W jaki sposób zademonstrować?

– Kazali mi walczyć – powiedziała. – Z czterema innym Tropicielami, z

których żaden nie był po mojej stronie, co zagwarantowało, że nie potraktują

mnie łagodnie.

– Co się stało?

– Jestem teraz Tropicielem, prawda? Wygrałam.

Uniósł brwi, a ona przewróciła oczami.

– No dobrze, pobiłam ich dotkliwie. Czterech samców w sile wieku, a ja

skopałam im tyłki.

Jej szeroki uśmiech, pełen dumy powinien ją zawstydzić, ale to był Victor

i wiedział, że była dumna ze swoich umiejętności, nawet jeśli starała się tego nie

okazywać.

– Starsi, którzy wcześniej mieli odmienne zdanie, po tym pokazie nie

mieli żadnych argumentów. Pozwolono mi złożyć przysięgę.

– Miałaś tylko dziewiętnaście lat.

Skinęła głową. Jej wiek był częścią legendy, która narosła wokół niej.

Większość nie przechodziła szkolenia i nie składali przysięgi, przed

ukończeniem dwudziestu lat. Ale z drugiej strony, większość Tropicieli miało

mniej powodów do tego, aby podjąć się tej pracy, tak wcześnie jak ona.

Przełknęła ostatni łyk herbaty i odstawiła kubek na bok.

– Jak się okazało, moje pierwsze zadanie polegało na doprowadzeniu

przed oblicze starszyzny syna Elizavety. Ivan …

Pokręciła głową i wstała. Kiedy Ivan stracił swoją partnerkę, oszalał. Ta

stara historia wciąż łamała jej serce. Jego trzej mali synowie, zaraz po tym, jak

stracili swoją matkę przez jej samobójstwo, stracili również swojego ojca, który

został zamknięty na osiem lat. Gdyby Ivan nie był synem Elizavety, gdyby w

oczywisty sposób nie oszalał po śmierci swojej partnerki, zostałby stracony. Po

dwunastu latach, to wciąż było najtrudniejsze zadanie jakie musiała

kiedykolwiek wykonać. Ponieważ rozumiała ból Ivana, a serce bolało ją z

powodu jego chłopców.

Potrzebując zrobić coś ze swoimi rękoma, wróciła do kuchni i ponownie

nastawiła czajnik z wodą. Nie była już spragniona, ale czuła potrzebę wypicia

drugiego kubka herbaty. Spojrzała na Victora.

– Napijesz się jeszcze?

Potrząsnął głową.

Zajęła się wrzuceniem świeżej torebki herbaty do kubka. W końcu,

musiała przerwać panującą ciszę.

– Więc, to jest moja historia. Mnóstwo śmierci i złamane serce

doprowadziło mnie do tego miejsca.

Wstał i podszedł do niej z niewzruszonym spojrzeniem. Gdy wziął ją w

ramiona, poczuła się komfortowo i wygodnie, ale nie było w tym litości.

Pokochała go przez to jeszcze bardziej. Nie mogłaby znieść tego, gdyby było

mu jej żal. Zwłaszcza biorąc pod uwagę przez co sam przeszedł. Nie chciała

jego litości. Stała się tym, kim była z powodu swojej historii. Chociaż wolałaby,

żeby wychowali ją rodzice, to nie żałowała życia, jakie miała, ani tego jaką

osobą się stała. Nie było potrzeby, aby ktokolwiek jej żałował.

Chciała, żeby poznał prawdę o jej przeszłości, aby zrozumiał, a ponieważ

to był Victor, tak właśnie się stało.

Kiedy skończyła przygotowywać dla siebie kolejny kubek herbaty,

powiedziała: – Usiądźmy na ganku. Jest miły wieczór. Równie dobrze możemy

poczekać na nich na zewnątrz.

Pozostałe samce krążyły coraz bliżej, poruszając się bardzo powoli.

Pokonają drogę do tego miejsca zanim noc dobiegnie końca. Nie miała zamiaru

czekać na nich, kryjąc się w środku..

Victor zniknął w sypialni, aby założyć jakieś dżinsy, po czym dołączył do

niej na ganku, siadając obok niej, na jednym z dwóch drewnianych, bujanych

fotelach. Rozmyślała o tym jak seksownie wyglądał tylko w samych dżinsach,

bez koszuli. Chociaż cały ten czas spędzili w łóżku, znów go pragnęła. Ciepło

zwinęło się w jej brzuchu, a jej mięśnie napięły się z rozkosznym mrowieniem.

Jego zapach dryfował wokół niej, mieszając się z jej własną esencją, było to

doskonałe połączenie szumiące w jej ciele.

Pokręciła głową, rozluźniając mięśnie szyi i skoncentrowała się na lesie

zamiast na Victorze. Wiedział dokładnie o czym myślała, ale w tym momencie

nie mogli się poddać chemii, która istniała między nimi. Musiała trzymać ręce

przy sobie. Gapienie się na niego mogło tylko wszystko utrudnić.

ROZDZIAŁ 8

Noc mijała bez żadnych poczynań ze strony pozostałych samców. Jakiś

czas po tym jak zegar obwieścił, że minęła pierwsza w nocy, Alexis zebrała się

na odwagę, żeby poruszyć temat, którego była niezwykle ciekawa.

– Mogłabym cię o coś zapytać?

Victor odwrócił głowę na oparciu fotela i uniósł brwi.

– Chodzi o to … biorąc pod uwagę twoją przeszłość i to, co ci ludzcy

mężczyźni ci zrobili … czy ty nienawidzisz ludzi?

Potrząsnął przecząco głową, jego usta były łagodne i rozluźnione.

– Jak możesz nie czuć nienawiści? W jaki sposób powstrzymujesz się od

bycia zgorzkniałym? Ja nadal nienawidzę tego człowieka, który zabił moich

rodziców, chociaż on nie żyje już od lat.

– Czy nienawidzisz wszystkich tygrysów z powodu tego, co zrobił jeden z

nich?

– Oczywiście, że nie. Ale … ta brutalność tego ataku na ciebie i twoją

matkę, jak odpuściłeś to sobie, bez nienawidzenia? Czy też wciąż nienawidzisz

tych ludzi?

Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w las, zanim w końcu zaczął pisać.

– Nie nienawidzę wszystkich ludzi. Ci trzej mężczyźni byli źli. Zło istnieje

– w ludziach i tygrysach – więc nie mogę obwiniać całego gatunku za podłość

niektórych z nich. Nie jestem zgorzkniały ponieważ nie mam powodu aby być.

Żyję. Moja matka żyje. Mam dobrą pracę, kilku dobrych przyjaciół. I spędziłem

ten dzień w łóżku ze zjawiskową kobietą. Moje życie jest dobre.

Wygięła usta w półuśmiechu, na część o „zjawiskowej kobiecie”.

– Czy tak łatwo było odpuścić?

Potrząsnął przecząco głową.

– Przez jakiś czas byłem zgorzkniały, ale dorosłem. Zdałem sobie sprawę,

że w moim życiu było zbyt wiele dobrych rzeczy, aby pozwolić jątrzyć się

nienawiści. Jedyną osobą, którą to krzywdziło byłem ja sam. Ci mężczyźni

wyrządzili wystarczająco dużo szkód. Nie mogłem pozwolić na to, aby wyrządzili

ich więcej.

– To jest zdecydowanie zbyt zdrowe podejście – powiedziała.

Uśmiechnął się szeroko, a jego ramiona zadrżały w cichym śmiechu.

Cieszyła się widokiem jego radości, po czym zapytała:

– Jak się czujesz w związku z badaniami Elizavety? Nie nienawidzisz

ludzi, ale czy mógłbyś związać się z jakimś?

Tygrysy mogły się rozmnażać tylko z innym tygrysami. To był jeden z ich

największych problemów. Przynajmniej tak powszechnie sądzono. Istniała

jednak wśród nich legenda, o parze żyjącej w pradawnych czasach – ludzkiej

kobiecie i samcu tygrysa – którym nie tylko udało się rozmnożyć, ale mieli

kilkoro dzieci zarówno tygrysów i ludzi. Większość jej ludzi wierzyło, że ten

mit był tylko starą romantyczną opowieścią nie opartą na faktach. Kryzys

populacji w obliczu, którego obecnie stanęli, skłonił co niektórych do

rozważenia, że być może ten mit zawierał ziarenko prawdy. Może ich ratunkiem

było odnalezienie ludzi zdolnych do rozmnażania się z tygrysami.

Emocje związane z tym tematem były silne po obu stronach – zajadłych

zwolenników i równie zaciekłych przeciwników. Niektórzy z tych

przeciwników uważali, że obrzydliwością było nawet rozważanie rozmnażania

się z ludźmi. Inni po prostu sądzili, że to osłabiłoby ich gatunek i pozostawiło

jeszcze słabszych niż byli dotychczas.

Elizaveta sądziła, że ich jedyną długoterminową nadzieją było

odnalezienie genetycznych potomków tej pradawnej pary. Wydała znaczną

część swojej fortuny na genetyczne i genealogiczne badania.

Alexis nie była do końca pewna swojego stanowiska odnośnie tego

zagadnienia, ale ona z kolei nie odniosła w swoim życiu nieodwracalnej szkody

spowodowanej przez ludzi. Ale co o tym sądził Victor?

– Myślę, że nie możemy sobie pozwolić na zlekceważenie czegoś, co

mogłoby pomóc nam przetrwać. Chociaż martwię się, że Elizaveta walczy z

wiatrakami i nawet jeśli ma rację, będzie zbyt wiele sprzeczności między

jakimkolwiek tygrysioludzkim parowaniem.

Przewrócił stronę w notatniku, aby pisać dalej, więc milczała, żeby mógł

skończyć to, co miał do powiedzenia.

– I nie, nie sparowałbym się z człowiekiem. Ponieważ jesteś jedyną

kobietą, jakiej kiedykolwiek pragnąłem.

Alexis zassała głęboki oddech. Zamrugała szybko. To nie była

odpowiedź, jakiej się spodziewała, ale napełniło ją to tak wieloma emocjami, że

nie wiedziała jak nazwać którąkolwiek z nich.

– Pieprzyć ich – powiedziała.

Victor wyprostował się, a jego oczy rozszerzyły się.

Machnęła ręką w bliżej nieokreślonym geście.

– Nie wiem, co zamierzała uzyskać starszyzna przez wysłanie tutaj innych

tygrysów. Nie obchodzi mnie to. Byłam lojalnym Tropicielem przez dwanaście

lat. Jedyną rzeczą o jaką kiedykolwiek prosiłam było zwolnienie mnie z

Partnerskiego Biegu. Złamali dane mi słowo. Jeśli oni nie potrafią dotrzymać tej

obietnicy, nie muszę już dłużej być im wierna.

Brwi Victora uniosły się wyżej i wykonał gest oznaczający – Kontynuuj!

– machnięciem swojej ręki.

– Wybieram swojego cholernego partnera poza Partnerskim Biegiem.

Mogą mnie ugryźć jeśli im się to nie podoba.

Jedna strona jego ust drgnęła, ale nadal na nią patrzył.

Przewróciła oczami i ponownie spojrzała w głąb lasu.

– Tak, to ty jesteś partnerem, którego wybieram. To tak na wypadek,

gdybyś się zastanawiał.

Kątem oka dostrzegła jego lekki uśmiech, a potem on także ponownie

zwrócił się w stronę drzew.

– Nie bądź taki zadowolony z siebie.

Uniósł dłonie w górę w geście poddania.

– I nie udawaj, że nie poczułeś zadowolenia z siebie.

Posłała mu spojrzenie spod zwężonych oczu.

Kontynuował wpatrywanie się w drzewa, a to bardzo lekkie wygięcie ust

ku górze nadawało mu bardzo zadowolony wygląd. Musiała przyznać, że miała

mu więcej do powiedzenia, ale chciała tego spróbować poprzez użycie języka

migowego. Dreszcz niepokoju ścisnął jej żołądek. Zrobienie tego kroku było jak

obnażenie przed nim swojej duszy, chociaż nie miała pewności, dlaczego z tego

powodu była tak niespokojna. Właśnie mu powiedziała, że zamierza go

zatrzymać. Przyznanie się, że nauczyła się dla niego języka migowego nie

powinno być tak przerażające.

Zassała oddech. Nie była tchórzem. Był teraz jej partnerem. Mogła to

zrobić.

Trąciła go w ramie, a kiedy staną przed nią w pełni, zaczęła bardzo

powoli używać języka migowego.

– Rzecz w tym … poczułam coś do ciebie kiedy skończyłam szesnaście lat.

Przechylił głowę na bok i zmarszczył brwi, mrugając kilkakrotnie jakby

nie był pewny, czy wierzył w to, co zobaczył.

– Czy źle użyłam języka migowego i powiedziałam coś idiotycznego? –

spytała głośno.

Była całkiem pewna, że tego nie zrobiła, ale miganie do siebie w lustrze

różniło się od migania bezpośrednio do Victora.

Potrząsnął przecząco głową, ale nie doczekała się poza tym innej reakcji.

Skinęła głową i wróciła do migania.

– W wieku szesnastu lat to było dziewczęce zauroczenie. Ale kiedy

skończyłam dwadzieścia, wiedziałam, że jesteś jedynym, z którym mogłabym

kiedykolwiek się sparować.

Przerwała i oderwała luźną drzazgę na swoim podłokietniku, po czym

spojrzała w górę i dokończyła.

– Jesteś jedynym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek pragnęłam, Victor.

Nigdy nie pozwoliłam sobie na nadzieję, że to się wydarzy, ale teraz, kiedy już

mnie do tego popchnąłeś, zamierzam cię zatrzymać.

Poruszyła palcami, miganie sprawiło, że zaczęły ją lekko boleć, ponieważ

tak naprawdę nie robiła tego dość często. Po czym powiedziała na głos,

ponieważ nie znała jeszcze wszystkich odpowiednich znaków.

– I nie ma żadnej cholernej rzeczy, jaką w tej sprawie, którykolwiek z

tych drani może zrobić.

Kilka minut upłynęło w ciszy, kiedy się w nią wpatrywał, kartki w jego

notesie powiewały na lekkim wietrze. Uniosła wzrok, chociaż kosztowało ją to

całą siłę woli, żeby powstrzymać się przed odwróceniem spojrzenia.

W końcu, odłożył notatnik na bok i zaczął miganie. Alexis próbowała za

nim nadążyć, ale po kilku gestach stało się jasne, że miganie w prawdziwym

życiu nie było tym samym, co oglądanie taśm wideo z nauką języka migowego.

Uniosła dłoń, żeby go zatrzymać.

– Przepraszam – powiedziała – to dla mnie zbyt szybko. Nigdy wcześniej

nie rozmawiałam z nikim w języku migowym. Nie mogę nadążyć.

– Potrafisz używać języka migowego?

Jej policzki zarumieniły się, ale odpowiedziała w języku migowym.

– Zaczęłam uczyć się kilka lat temu.

– Dlaczego?

– Dla ciebie.

Na to stwierdzenie, jego usta lekko się rozchyliły, co było znakiem,

którego nie była pewna jak ma zinterpretować. Nie była w stanie odczytać

niczego z jego wyrazu twarzy, oprócz zaskoczenia.

– Czy powinnam najpierw zapytać zanim użyłam w rozmowie z tobą

języka migowego? Obraziłam cię albo … coś?

Pokręcił przecząco głową, po czym napotkał i podtrzymał jej spojrzenie i

powoli zamigał.

– Zwróciłem na ciebie uwagę, kiedy miałaś siedemnaście lat. W dniu,

kiedy skończyłaś osiemnaście pozwoliłem sobie przyznać do tego, że cię

pragnąłem. A minutę po tym, pogodziłem się z tym, że nigdy nie będę w stanie

cię mieć.

Przerwał i jego spojrzenie zwęziło się, ale jego usta uniosły się w

oszołomionym uśmiechu.

– Nauczyłaś się dla mnie języka migowego.

Jego gest, kiedy wskazał na siebie był ostry.

Następnie zaskoczenie widoczne w jego wyrazie twarzy zniknęło,

zastąpione przez poważną intensywność, która spowodowała, że ciężko

przełknęła. Żar i pasja rosły, wyraźna i mocna mieszanka zapachu i uczucia

przepłynęła przez nią, przemykając lekko po jej skórze, wypełniając jej nos.

Wciągnęła głęboko powietrze, żeby rozkoszować się wszystkim co

przekazywali sobie bez słów.

Pochylił się bliżej.

– Jeśli jesteś gotowa stanąć przed starszyzną, będę u twego boku. Zawsze.

Wypuściła drżący oddech, ale nie zawahała się, kiedy powiedziała:

– Jestem.

Ujął w dłoń jej policzek, pochylając się ponad dwoma podłokietnikami i

pocałował ją. Delikatny kontakt, tak sprzeczny z pasją wyczuwaną w powietrzu,

a jednocześnie tak doskonale właściwy, wypełnił jej duszę. Chciała wybuchnąć

radością, wiedząc, że stanie u jej boku. Każda jej część ożyła, iskrząc energią i

nadzieją.

Chwyciła go za nadgarstek i z łatwością mogła się znów uśmiechać.

– Jesteś teraz mój, wiesz.

Skinął głową, a jego spojrzenie było otwarte i poważne. Dotknął jej klatki

piersiowej, dokładnie między jej piersiami, a potem poklepał własną pierś.

Uśmiechnęła się.

Unosząc głowę, otwarła wszystkie swoje zmysły, ustalając położenie

pozostałych samców. Znajdowali się na granicy w dalekiej odległości od jej

chaty, wprawdzie wciąż na jej terytorium, ale w wystarczającej odległości od

nich.

Wstała, ściągnęła koszulkę przez głowę i chwiejąc się wyskoczyła ze

swoich spodni dresowych.

– Pobiegnij ze mną.

Jego wzrok przesunął się po niej, a jej ciało spięło się i zamrowiło w

reakcji na jego spojrzenie. Następnie zmarszczył brwi i skinął głową w kierunku

innych samców, nawet gdy wstał i zdjął swoje dżinsy.

– Pobiegniemy w przeciwną stronę – zamigała, gdyż stało się dla niej

jasne, że potrzebowała tego zwyczaju. Kiedy znalazła się na polanie, Victor

podążał za nią krok za krokiem, rozejrzała się i szeroko uśmiechnęła.

– Goń mnie.

Nadal w ludzkiej postaci, ruszyła pomiędzy drzewa.

Nie słyszała go za sobą prawie przez całą minutę i wiedziała, że to nie

dlatego, że daje jej fory. Roześmiała się, wiedząc, że on to usłyszy i pobiegła

przed siebie po nierównym terenie. Nawet na dwóch nogach, była szybsza niż

ludzka kobieta. Jej podeszwy stóp były grubsze niż u człowieka, więc mogła

biec boso po twardej ziemi tak samo zwinnie jak tygrys. To było jej terytorium.

Znała jego każdy centymetr. Więc oddaliła się na przyzwoitą odległość, kiedy

Victor podążył za nią.

Zatrzymała się na tyle długo, aby wyłapać jego trasę, po czym skręciła w

nowym kierunku. Dreszcz podniecenia na obrzeżach, którego pojawił się lekki

niepokój przepłynął wraz z jej krwią. Pobiegła między drzewami, prowadząc go

na strome wzgórze, a następnie w dół, w kierunku rzeki z wolnym nurtem. Nie

zatrzymała się nawet w wodzie, ale przedostała się przez nią na przeciwległy

brzeg.

Kiedy biegła nasłuchiwała jego pościgu, obliczając dzielący ich dystans,

kiedy rzucił się do wody. Cholera, szybki był. Dogonił ją o wiele szybciej niż

się spodziewała.

Kochała to.

Z pulsującą w niej adrenaliną, w końcu zrozumiała przyczynę

atrakcyjności Partnerskiego Biegu i dlaczego tak wiele samic było jego

zwolennikiem. To było ekscytujące i seksowne, kiedy sprawiało się, że

mężczyzna, którego pragnęłaś próbował cię złapać. Zwłaszcza, kiedy się

wiedziało, ile miałaś z tego zabawy, jak już to zrobił.

Nie ułatwiła mu tego. Więc była zaskoczona, kiedy złapał ją wcześniej niż

planowała. Pisnęła z entuzjastycznym przerażeniem, kiedy chwycił ją i obrócił

twarzą do siebie. Chichotała i dyszała, i była bardziej niż gotowa żeby się z nim

pieprzyć, gdy ją pocałował.

Owijając nogi wokół jego pasa, zanurzyła się w pocałunku, czując się

wolna i szczęśliwa. I tak bardzo właściwie.

Wycałowała ścieżkę w dół jego szyi, ssąc i gryząc, aż zadrżał. Złapał ją za

tyłek i ścisnął, jego mięśnie były napięte i twarde wszędzie tam gdzie go

ścisnęła. Był taki gorący i smakował tak pysznie, że musiała mieć go w sobie.

Kręcąc się, aby ustawić jego kutasa w odpowiedniej pozycji, osunęła się na

niego w dół, przyjmując go w sobie jednym gładkim ruchem idealnego nacisku.

Podtrzymywał ją, kiedy się poruszała, coraz mocniej, szybciej, a emocje

spowodowane pogonią pozostawiły ją tak bardzo gotową, że doszła w ciągu

kilku minut.

Chwilę po tym jak jej orgazm zaczął się wyciszać, Victor obrócił się aby

oprzeć jedną dłoń na drzewie, podczas gdy nadal podtrzymywał ją drugą. Pchnął

jeszcze dwa razy, następnie wygiął głowę do tyłu i doszedł, a jego szczęka

zacisnęła się mocno. Rozkoszowała się jego widokiem, kiedy miał zamknięte

oczy, pot spływał po bokach jego twarzy, jego ciemne włosy stały się wilgotne i

błagały o jej dotyk, a jego mięśnie napięły się.

Kiedy ponownie pochylił głowę do przodu i otworzył oczy, spojrzał

prosto na nią. Nie musiał nic mówić. Widziała intensywność jego uczuć.

Wypełnił ją rodzaj desperackiej zaborczości, sprawiając, że przylgnęła do niego

jeszcze mocniej.

– Jesteś mój – stwierdziła ponownie.

Skinął głową.

– Ja jestem twoja.

Kolejne skinięcie.

– Od tej chwili. Możesz na mnie liczyć.

Jego usta wykrzywiły się powoli w leniwy, seksowny sposób, a jego oczy

pokryły się opadającymi powiekami. Pogładził jej plecy i pocałował ją w

niemym porozumieniu.

Przytuliła go, układając twarz w zagłębieniu jego szyi, aby mogła

wchłonąć jego esencję, od teraz trwałą część jej samej. Była tak bardzo

zadowolona, tak idealnie szczęśliwa, że zajęło jej kilka chwil, aby uświadomić

sobie, że pozostałe samce kolejno wkroczyły na jej ziemię.

Jej głowa poderwała się pospiesznie. Te bękarty znalazły się obok jej

chaty i zbliżali się do miejsca, w którym znajdowali się z Victorem.

– Kurwa mać.

Rozluźniła nogi i ześliznęła się, żeby stanąć na własnych stopach.

Victor objął ją ramionami i również uniósł w górę głowę. Następnie

skinął głową i odsunął się, tak aby miała swobodę poruszania się. Rozważyła

jakie mieli opcje.

– Kurwa. Zmierzymy się z nimi w postaci tygrysa. Nadszedł czas, aby

opuścili moje terytorium.

Ostatnie słowa stały się niskim pomrukiem, kiedy zaczęła przemianę.

ROZDZIAŁ 9

W postaci tygrysów, Alexis i Victor pobiegli w kierunku zbliżających się

samców, które zmieniły kierunek i zmierzały prosto w ich stronę. Spotkali się na

terenie, na którym rosły blisko siebie drzewa i niewielkie zarośla. Zapach

ciemnej ziemi, sosny, klonu, suchych liści i tygrysa, otoczył Alexis i wydała

terytorialny ryk. Pięciu samców, będących tu intruzami, rozeszło się, ustawiając

się w półkolu, każdy z nich przemieszczał się nieznacznie tam i z powrotem,

oceniając ją i Victora.

Ponieważ w tej postaci miała wyostrzone zmysły, z miejsca ustaliła

położenie Nicka. Poruszał się do przodu i do tyłu, nie inicjując otwartego ataku,

ale zachęcając ją, aby go zaatakowała. Szybko oceniła pozostałych czterech.

Dev warczał i sapał, jego ruchy były bardziej nerwowe niż u pozostałych,

poruszał ogonem w krótkich, mocnych machnięciach. Myślała, że może znać

tego Syberyjczyka, ale nie mogła go dokładnie zlokalizować w swojej pamięci,

trzymał się nieco na uboczu. W sposób nie rzucający się w oczy, nie pchał się

do przodu, tak jak inni. Dwa kolejne obce tygrysy podkradały się z napiętą

gracją, wydając sporadycznie odgłosy warczenia, kiedy ją obserwowały.

Przykucnęła, gotowa do skoku, gdyby któryś z nich rzucił się na nią i

przyjrzała się im wszystkich, każdemu po kolei. Miękkie dźwięki zagrożenia i

wyzwania wypełniły przestrzeń między drzewami. Jedynie Victor milczał, jego

milczenie było ciężkie, a jego obecność przy jej boku symbolizowała

zagrożenie.

Po kilku chwilach takiego popisywania się, Nick w końcu rzucił się na

nią. Niemal natychmiast znalazła się na nim, lądując na jego plecach, z zębami

zaciśniętymi na jego karku, zanim to on zyskał nad nią przewagę. Utoczyła

krwi, po czym odskoczyła. Kiedy odwrócił się w jej stronę, skoczyła ponownie,

wpadając na niego tak, że został gwałtownie wytrącony z równowagi i

odrzucony na drzewo.

Kiedy leżał, ponownie ugryzła go w kark, nie na tyle mocno, by zabić, ale

na tyle, aby jeszcze raz polała się krew, sprawiając, że zagrożenie stało się

bardzie realne. Nick ryknął i zamachnął się, a jego ostre pazury rozcięły jej bok.

Warknęła bardziej z irytacji niż z bólu i odskoczyła z dala od niego. Nick był

wyszkolonym Tropicielem i nie był frajerem, ale i tak była poirytowana tym, że

był w stanie ją zranić.

Odwróciła się, aby z powrotem rzucić się na Nicka, ale Victor skoczył

pierwszy. Chwycił Nicka i przewracali się z boku na bok, aż obaj uderzyli w

kolejne drzewo. Nick skończył na plecach z Victorem na górze, który

przeciągnął pazurami swojej przedniej łapy po pysku Nicka. Nick ryknął

ponownie i zamachnął się, ale Victor miał go przyszpilonego pod sobą.

Alexis nie miała czasu, aby cieszyć się widokiem walki toczonej przez

Victora. Obróciła się, żeby stawić czoła trzem z pozostałych czterech tygrysów,

które się do niej zbliżały. Rzuciła się gwałtownie, obróciła i zamachnęła na nich,

trzymając ich na dystans, kiedy odzyskiwała równowagę. Ten tak jakby

znajomy Syberyjczyk trzymał się z dala od walki, czekając. Ale nie mogła go

zlekceważyć, kiedy w tym samym czasie była zajęta udzielaniem lekcji tym

trzem tygrysom zbliżającym się do niej.

W postaci tygrysa, walczyła przeważnie tak, jak walczyłby normalny

tygrys, ale dzięki szkoleniu Tropiciela, posiadała umiejętności logistyczne i

planowania, a także używała nieoczekiwanych ruchów, aby wykiwać trzy samce

krążące wokół niej. W przeciwieństwie do Nicka, żaden z nich nie był szkolony

do walki, co oznaczało, że nie mieli pojęcia, jak razem walczyć. Odrzuciła

jednego na drzewo, gdzie spadł i leżał nieruchomo, kiedy odebrało mu oddech.

Kolejnemu udało jej się, podciąć ścięgna w kolanie, tak że odchodził kulejąc,

wykluczony z walki.

Dev był bardziej agresywny i bardziej zdesperowany niż pozostali. Ciągle

się do niej zbliżał bez względu na to ile razy go odrzuciła i sprawiła, że krwawił.

Stało się oczywiste, że nie wyciągnął żadnej nauczki, nawet kiedy zwichnęła mu

ramię. Nie doceniła jego determinacji.

Złapał ją, zadając jej drugą ranę na jej boku i kolejną głęboką na jej

biodrze. Zdała sobie sprawę, że ustępuje mu pola z powodu jego desperackiego

ataku. Nie chciała go zabić. Mogła go nie chcieć i była bardzo zirytowana jego

niezdolnością do zrozumienia aluzji, ale nie był złym człowiekiem. Zabicie go

byłoby

marnotrawstwem. Chociaż jego

instynkty, zmuszały go w

przeciwieństwie do pozostałych, do wykazania się większą przemocą. Jeśli

będzie naciskał, nie pozostawi jej wyboru i będzie musiała odebrać mu życie.

Rozejrzała się wokół, próbując znaleźć jakiś sposób, aby zakończyć to

bez zabijania. Victor i Nick byli nadal unieruchomieni w swojej walce. Ze

swoich szybko rzucanych spojrzeń, nie była w stanie wskazać, kto wygrywał.

Nigdzie nie było widać tygrysa, który trzymał się z dala od walki. Cholera,

jeszcze jedna rzecz, o którą trzeba się martwić. Przerzuciła Deva nad głową i

rzuciła na drzewo, po czym odwróciła się, żeby zmierzyć się z jego kolejnym

atakiem, który nadszedł szybciej niż oczekiwała.

Ponownie rozejrzała się za brakującym tygrysem, a uwaga, którą

odwróciła od Deva trwała o ułamek sekundy za długo. Jej rozproszenie uwagi

ośmieliło go. Pomknął na oślep w jej kierunku, obejmując ją przednimi łapami

w taki sposób, że nie mogła dosięgnąć go swoimi pazurami. Ryczała i sapała,

wyginając się i rzucając na boki, aby go z siebie zrzucić. Drań był silny i

trzymał ją, zmuszając do opadnięcia na plecy. Kiedy zacisnął zęby na jej szyi, w

myślach syczała każde przekleństwo jakie znała.

Rozluźniła się tylko odrobinę, tak aby instynkt rzeczywiście nie pobudził

go do rozerwania jej gardła, a następnie szybko rozważyła swoje opcje. Nie

miała zbyt wiele możliwości, nie z jego zębami zaciśniętymi na gęstym futrze

pokrywającym jej kark, docierając do jej skóry. Gdyby zareagowała zbyt

agresywnie, mógł ją poważnie zranić, a nawet zabić. A niech to cholera.

Psiakrew. Jak, do diabła, skończyła w takiej pozycji? Starając się nie zabić tego

idioty, wystawiła się na ryzyko zabicia. Błąd, którego nigdy więcej nie popełni.

Powoli, próbowała poruszyć głową, ale jego szczęka zadrżała z napięcia,

ostrzegając ją, aby przestała. Znieruchomiała, walcząc z własnym instynktem,

by zaatakować. Gdyby pomyślał, że się poddała, uniósłby głowę i mogłaby go z

siebie zrzucić. Ale sekundy mijały, a jego kły wciąż się na niej zaciskały, jej

oddech brzmiał ciężko w jej własnych wrażliwych uszach.

Jej cierpliwość wyczerpywała się, ponieważ zdolność do pozostawania

bierną, nigdy nie była jej mocną stroną i wtedy poczuła jak jego szczęki

zaczynają się rozluźniać. Trzymała się mocno w gotowości, aż do chwili, kiedy

uniósł swoją paszczę z jej gardła. Zanim mogła zareagować, inny tygrys uderzył

w bok Deva, odrzucając ich obu z dala od niej.

Przewróciła się, żeby stanąć na nogi, zakładając, że jej pomocnikiem był

Victor, dopóki nie usłyszała ryku tego tygrysa. Zanim całkowicie otrząsnęła się

z szoku z powodu tego dźwięku i pomocy ze strony tego czwartego tygrysa,

milczący Victor przeleciał obok niej i dołączył do pozostałych. On i ten dziwnie

znajomy Syberyjczyk, poruszali się tak jakby już wcześnie razem walczyli. Ich

atak by skoordynowany i bezbłędny, piękny na swój sposób. Zmusili Deva do

wycofania się, który niechętnie cofał się centymetr po centymetrze. Bengalczyk

próbował ich minąć, by wrócić do walki, ale nie był wyszkolony i nie mógł się z

nimi równać.

Alexis odwróciła swoją uwagę od tej walki, żeby stanąć naprzeciw

pozostałych trzech samców. Dwóch, których pokonała oddalali się powoli,

wybierając najszybszą trasę, by znaleźć się poza jej terytorium. Nick został, ale

usiadł z boku, w swobodnej pozycji, wyrażając w ten sposób koniec swojej

agresji. Trzymała go w polu swojego widzenia, tak na wszelki wypadek i

odwróciła się w stronę walki toczonej przez Victora, Syberyjczyka i Deva.

Odgłosy ich walki niosły się echem między drzewami, a ich ryki mogłyby

przerazić każdego człowieka przebywającego w tej okolicy. Cieszyła się, że

właśnie tego ranka, ona i Victor zrobili obchód jej ziem. W pobliżu nie było

żadnych ludzi, a szanse na wkroczenie na jej terytorium w ciągu dnia bez jej

wiedzy, były niewielkie. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowali, było niefortunne

zgłoszenie przez jakiegoś obozowicza odgłosów dużych, walczących kotów.

Dev był bardzo waleczny i trudno było go zniechęcić. Pomimo tego, że

był bezlitośnie powalany, ciągle atakował, rycząc w odpowiedzi na każde

wokalne wyzwanie Syberyjczyka. W jakiś sposób milczenie Victora brzmiało

równie głośno w tym hałasie i było zbyt oczywiste, by je zignorować. Dev

cofnął się przed skoordynowanymi ruchami obu tygrysów, ale odmówił

opuszczenia tego miejsca.

Wtedy Victor uderzył w jego bok, poruszając się tak szybko, jak żaden

inny tygrys jakiego, kiedykolwiek widziała. W jednej chwili, on i Syberyjczyk

współpracowali razem, a w następnej, Victor stał się milczącym dzikusem,

rozszarpując boki Deva i oskrzydlając go z obu stron. Ryk Bengalczyka zmienił

się z agresywnego w przepełniony bólem, a chwilę później, zniknął w lesie. W

przeciwieństwie do pozostałych, nie oddalał się chyłkiem. Pognał w kierunku

najbliższego wyjścia z jej terytorium. Alexis wyczuła ostry, intensywny zapach

jego krwi, jaki się za nim ciągnął. Nie wystarczający, aby go zabić, ale

wystarczający, aby był osłabiony, przez kilka najbliższych dni.

Najwyraźniej, Victor nie czuł takiej samej potrzeby, aby walić prosto z

mostu, tak jak ona.

Uśmiechnęła się, jej wąsy drgały, a ogon poruszał się gwałtownie z

nerwową, nierozładowaną energią.

Nikt się nie poruszył, do czasu aż uciekający Dev nie opuścił jej ziem. Po

czym wszyscy zbliżyli się do siebie na środku pola walki. Victor szedł obok

tego drugiego Syberyjczyka. Dołączyła do nich, stając bliżej Victora niż

pozostałych. Nick w końcu wstał i podszedł do nich, zatrzymując się w

odległości jednego skoku.

Ciąg dalszy tej sytuacji wymagałby rozmowy. Zmieniając się w miejscu,

gdzie stała, pozwoliła, aby przemiana przepłynęła przez jej ciało i rozciągnęła

je, a odgłosy pękających z trzaskiem mięśni i kości oraz niewielki ból, który

zawsze pojawiał się wraz z przemianą, był niemal pocieszający w swojej

swojskości. Rany na jej ciele pojawiły się również po przybraniu ludzkiej

postaci, ale przemiana przyspieszyła ich gojenie. Żadne z jej obrażeń nie było na

tyle poważne, aby uniemożliwić jej szczęśliwy powrót do ludzkiej postaci,

chociaż przemiana bolała bardziej, kiedy była ranna.

Kiedy skończyła przemianę, zamrugała kilka razy, aby dostosować się do

postrzegania świata przez swoje ludzkie oczy i otrząsnęła się, pozbywając się

resztek mrowiącego uczucia, jakie pojawiało się podczas przemiany. Następnie

rozejrzała się wokół siebie. Nick i Victor właśnie kończyli swoją przemianę.

Stojący obok Syberyjczyk czekał, aż Victor skończy przemianę i skinął w jego

kierunku, po czym rozpoczął swoją własną przemianę.

Interesujące. Obserwowała tego samca, który był najwidoczniej dobrze

znany Victorowi. Kim on był? Wstyd jej było przyznać się do tego, ale nie miała

pojęcia kim byli przyjaciele Victora. Jak mogła czuć z nim taką bliskość, a

jednocześnie tak mało wiedzieć o jego codziennym życiu? Przeoczenie, które

zamierzała naprawić. Teraz był jej partnerem. Chciała wiedzieć o nim wszystko.

Czekali w milczeniu, aż Syberyjczyk zakończy przemianę, a chłodne

nocne powietrze szybko osuszało ich pot. Wykorzystała ten czas aby sprawdzić

Victora pod kątem jego urazów. Miał kilka czerwonych zadrapań, które już

znikały. Ku jej zadowoleniu, Nick miał rozcięcie biegnące wzdłuż jego klatki

piersiowej, wystarczająco głębokie, aby nadal sączyła się z niego krew. Nic

więc dziwnego, że wycofał się z walki, z Victorem. Rzuciła szybkie spojrzenie

na własne rany. Ta głęboka na jej biodrze zamknęła się, ale wciąż wyglądała na

zaognioną i obrzękniętą. Większość jej pozostałych ran była prawie wyleczona.

Po tym jak Syberyjczyk był już w ludzkiej postaci, Alexis w końcu go

rozpoznała. Był wysoki i szeroki w ramionach, i miał ciemnobrązowe oczy.

Jego ciemne włosy zostały obcięte bardzo krótko. Nie mogła sobie przypomnieć

jego imienia – tak naprawdę, to nigdy nie zostali sobie przedstawieni – ale

widziała go już wcześniej w związku starszyzny Zachodniej Virginii. Pracował

jako technik od spraw bezpieczeństwa, w zespole, na którego czele stał Victor.

Poczuła się głupio nie zdając sobie wcześniej sprawy, że ci dwaj byli dla

siebie kimś więcej niż tylko kolegami z pracy. To był ten mężczyzna, którego

kiedyś widziała, jak używa języka migowego w rozmowie z Victorem.

Mężczyzna uśmiechnął się do niej, po czym zaczął migać do Victora,

który odpowiedział w ten sam sposób. Obserwowała ich przez chwilę, starając

się nadążyć, ale robili to zbyt szybko. Najwyraźniej robili to często. Tak, z całą

pewnością musiała poćwiczyć z prawdziwymi ludźmi. To tyle jeśli chodzi o

płynność, którą jak sądziła rozwinęła.

– Jestem Joseph – przedstawił się, jednocześnie w dalszym ciągu migając

z Victorem. – To przyjemność wreszcie cię poznać, Alexis.

Skinęła głową w kierunku jego dłoni.

– Victor cię słyszy. Dlaczego wciąż używasz języka migowego?

Wzruszył ramionami.

– Nawyk. Od czasu do czasu tłumaczę dla niego w pracy, w trakcie

niektórych spotkań, więc nie musi zapisywać wszystkiego, co chce powiedzieć.

Wykonał serię gwałtownych gestów skierowanych do Victora, który w

odpowiedzi spojrzał gniewnie na to, co Joseph powiedział. Po czym głośno i z

lekkim uśmieszkiem, dodał:

– Elizaveta przesyła swoje pozdrowienia.

– Wysłała cię na pomoc?

– Aby upewnić się, że nikt nie zginie.

Warczenie uformowało się w głębi jej piersi. Starsi wiedzieli o tym, że

ktoś mógł zginąć, do tego stopnia, że Elizaveta poczuła potrzebę wysłania

Josepha, nawet po tym jak Victor powiedział jej, że pojawił się by pomóc, więc

czemu u diabła zaczęli to wszystko? Irytacja sprawiła, że warknęła ponownie, a

Victor w odpowiedzi uniósł brwi. Potrząsnęła przecząco głową na jego milczące

pytanie. Prawie zamigała „później”, ale powstrzymała się, świadoma tego, że

Nick obserwuje tą wymianę. W dalszym ciągu nie chciała, aby ktoś poza

Victorem wiedział, że nauczyła się języka migowego. To nie był niczyj cholerny

interes.

Nick wybrał ten moment, aby podejść bliżej.

– Elizaveta ingeruje w to, co starsi zadeklarowali jako właściwe. Alexis

musi pobiec.

– O ile mogę stwierdzić, to już to zrobiła – powiedział Joseph, a jego

dłonie nadal poruszały się w tłumaczeniu. – I podczas tego okresu rui, wybrała

Victora na swojego partnera.

– Nie. On nie może pobiec.

– Będziesz musiał wyjaśnić to ze starszyzną. To nie moja sprawa. Chociaż

Elizaveta nie omieszkała oznajmić, że nic w tym rozporządzeniu nie ma

żadnego stwierdzenia o tym, że Victor nie może się związać. On tylko nie może

brać udziału w Biegu. Nigdzie nie jest powiedziane, że Alexis nie może go

wybrać, kiedy on stoi nieruchomo w miejscu.

Joseph zamigał coś do Victora, który mu odpowiedział, ale większość

uwagi Victora skupiona była na Nicku. Alexis odłożyła na później rozważenie

tego, co powiedział Joseph. Nie zdawała sobie sprawy, że istniała luka w

wykluczeniu Victora z Partnerskiego Biegu. Elizaveta wiedziała o tym, ale

nigdy o tym nie wspomniała, ponieważ nie był to temat, jaki Alexis zamierzała

poruszać ze swoją przybraną matką.

Chociaż nie mogła być zbytnio zła z tego powodu na starszą kobietę.

Alexis nigdy się nie ujawniła i nie przyznała się nikomu, że pragnie Victora.

Tak naprawdę, to starała się ukryć swoje uczucia do niego, ponieważ wiedziała,

że nie mogła się z nim związać. Ale poradzi sobie z tym później. Teraz, skupiła

się na Nicku.

– Dlaczego wywierasz nacisk w tej sprawie? – spytała go. – Byliśmy

tylko kolegami z pracy.

– Jesteś wyjątkowa, Alexis. Zasługujesz na kogoś lepszego, niż ktoś kto

jest upośledzony.

– Decyzja w tej sprawie nie należy do ciebie.

– Nie powinnaś marnować swojego czasu na tygrysa, który jest słaby

psychicznie. – Rzucił szybkie spojrzenie na Victora. – Starszyzna chce żebyś

związała się z kimś silnym.

– Nie widzę w pobliżu żadnych słabych psychicznie tygrysów. I powtórzę

jeszcze raz, decyzja w tej sprawie nie należy już do starszyzny, ani do ciebie.

Victor zaczął szybko migać i Joseph przetłumaczył.

– Skończyliśmy tutaj, Nick. Zagrałeś w swoją grę i przegrałeś. Idź i

powiedz starszyźnie, że to zostało zakończone. Ona wybrała. Jeśli mają problem

z jej wyborem, mogą zwrócić się do nas obojga w sprawie wyjaśnienia.

– Popełniasz błąd, Alexis – powiedział Nick. – To będzie miało wpływ na

twoje dzieci. Czy naprawdę chcesz im to zrobić? Ryzykujesz, że będą chore

psychicznie, tylko po to, żeby z nim być. – Kiwnął głową w kierunku Victora,

nie patrząc na niego.

– Czas odejść, Nick – warknęła, wściekłość wzmocniła jej głos.

Nie zamierzała przekonywać go, że Victor nie był upośledzony, ale była

tak wściekła z powodu jego postawy i świadomej ignorancji, że jeszcze jedno

słowo, a zaatakowałaby go ponownie.

Skinął głową, odwrócił się plecami do Victora i Josepha, dając tym

wyraźny znak, że się ich nie boi i odszedł nie zmieniając się z powrotem w

tygrysa.

ROZDZIAŁ 10

Alexis czekała do chwili, aż miała pewność, że Nick naprawdę odszedł,

po czym odwróciła się na czas w kierunku Josepha, żeby zobaczyć, jak on i

Victor wymieniają jeszcze kilka słów w języku migowym, z których nic nie

załapała.

– Co starszyzna sobie myślała? – zażądała odpowiedzi.

Joseph spojrzał na Victora, a następnie z powrotem na nią.

– Nie jestem wtajemniczony w ich logikę. Będziesz musiała ich o to

zapytać.

Victor zamigał coś, na co Joseph odpowiedział bez słowa. Victor zaczął

wściekle migać, poruszając dłońmi w ostrych, wzburzonych ruchach.

Joseph uniósł ręce do góry.

– Hej, jestem tutaj, aby pomóc. Nie krzycz na posłańca.

Joseph zamigał do Victora i tym razem Alexis udało się zrozumieć całe

zdanie.

– Spadam stąd.

Głośno powiedział.

– Moje zadanie wykonane. A wy dwoje bawcie się dobrze.

Pomachał na pożegnanie i powędrował z powrotem do lasu, zmierzając w

tym samym kierunku, co pozostali, ale w znacznie wolniejszym tempie.

Przez dłuższą chwilę Alexis wpatrywała się w Victora. Słońce zabarwiło

niebo na różowy kolor, wydłużając cienie pod drzewami. Wkrótce musieli

wracać do domu, ale nie poruszyła się od razu.

W końcu Victor skinął głową w kierunku chaty.

– Zaczekaj. Czekaj. Ja …

Przerwała, po czym zamigała.

– Przepraszam. Zapobiegłabym temu wszystkiemu, gdybym wiedziała.

– To nie twoja wina. Dlaczego przepraszasz?

– Nie wiem. Czuję się tak, jakbym powinna się tego spodziewać … czy

coś.

Poruszyła swoimi palcami i skrzywiła się.

Victor uśmiechnął się.

– Potrzebujesz więcej ćwiczeń tak, by twoje palce nie bolały. To wymaga

czasu.

– Myślałam, że nieźle mi idzie, nawet kiedy potrzebowałam, abyś robił to

powoli, a potem zobaczyłam ciebie i Josepha.

Pokręciła głową i parsknęła, wyginając usta w półuśmiechu.

– Potrzebuję więcej ćwiczeń.

– Mówiłaś, że uczyłaś się już od wielu lat, ale nigdy wcześniej nie

używałaś języka migowego w rozmowie z kimś innym. Dlaczego?

Czuła jak rumienią się jej policzki i odwróciła wzrok, kiedy przyznała:

– Nie chciałam, aby ktokolwiek wiedział, że się uczyłam języka

migowego. Bałam się, że inni domyślą się, że robiłam to z twojego powodu, że

zobaczą, co czuję. Bałam się …

Przełknęła ciężko ślinę i podjęła wysiłek, aby zamigać resztę odpowiedzi.

– Obawiałam się, że któryś z samców mógłby uznać cię za zagrożenie i

zabić. Sama nie wiem. Śmieszne, prawda?

– To wcale nie jest śmieszne. Wszystkie samce tygrysa są zazdrosne o inne

samce i zaborcze w stosunku do samic. Straciłaś swoich rodziców z powodu

zazdrości samca.

Nigdy nie myślała o tym w ten sposób. Ona po prostu nie chciała, aby

ktokolwiek dowiedział się, co robi. Miał rację. Sposób w jaki straciła swoich

rodziców sprawił, że była bardziej wyczulona na to, w jaki sposób samce

reagowały na inne, których uważały za rywali. Nie chciała, aby ktoś postrzegał

Victora jako kogoś, kto musi zostać wyeliminowany.

– Bałaś się o mnie?

Skinęła głowa.

– Dlaczego?

Jego pytanie sprawiło, że zamrugała.

– To głupie pytanie.

Zbliżyła się do niego, pozostawiając między nimi tylko tyle miejsca, aby

mogła zamigać.

– Kocham cię, Victor. Od lat. Jak możesz o tym nie wiedzieć?

Victor gapił się na nią tak, jakby właśnie dostał obuchem w łeb.

– Co się dzieje? O co chodzi?

Nie poruszył się. Jego wyraz twarzy był poważny, ale poza tym nie

można było ocenić emocji zawartych w jego spojrzeniu. Węzeł w jej żołądku

zacisnął się mocniej, kiedy ta chwila przeciągała się. Do czasu, kiedy przyszedł

jej z pomocą, naprawdę nie sądziła, aby Victor czuł do niej coś specjalnego. W

ciągu dwóch ostatnich dni, uwierzyła, że odwzajemnia jej uczucia. Może jej nie

kochał, ale zależało mu na niej. Nie postępowałby w ten sposób, gdyby tak nie

było.

Prawda?

Victor jej pragnął, ale pożądanie to nie miłość.

Przełknęła, tworzącą się bryłę w gardle i odwróciła się.

– Lepiej wracajmy. Wkrótce będzie zbyt ciemno. Jestem zbyt zmęczona,

aby się teraz przemienić.

Fizycznie nie była zmęczona. Z łatwością mogła ponownie stać się

tygrysem. Ale psychicznie … psychicznie była zbyt wyczerpana.

Pospieszyła z dala od niego, tylko częściowo nasłuchując, czy za nią

podąża. Potem jego dłoń znalazła się na jej ramieniu, zatrzymując ją. Stanięcie

przed nim twarzą w twarz bolało. Nie chciała tego, ale nie mógł z nią

porozmawiać, dopóki tego nie zrobiła.

Zaciskając mocno powieki, policzyła do dziesięciu, po czym odetchnęła,

otworzyła oczy i odwróciła się.

Ujął w dłoń jej policzek, gestem, który był bardziej bolesny niż powinien

być jakikolwiek delikatny dotyk i pocałował ją – jego wargi były miękkie i

stanowcze przy jej ustach. Pozwoliła na ten kontakt, ale nie odwzajemniła

pocałunku.

Kiedy się cofnął, zacisnęła usta i czekała, aż zrobi coś jeszcze, ale nie

potrafiła na niego spojrzeć.

Uniósł jej podbródek, aż jej twarz uniosła się wystarczająco, aby spojrzeć

mu w oczy albo musiałaby zrobić jakieś ekstremalne wygibasy, żeby uniknąć

kontaktu wzrokowego.

Wtedy zamigał.

– Ja też cię kocham. Głupiutka kobieto. Czy już ci tego nie powiedziałem?

Odkąd skończyłaś osiemnaście lat. Dlaczego nagle w to wątpisz?

– Nie powiedziałeś, że mnie kochałeś. Powiedziałeś, że mnie pragnąłeś. A

potem, przed chwilą, nie odwzajemniłeś mi się tym samym, kiedy to

powiedziałam. Patrzyłeś na mnie jakbym zwariowała. Sama nie wiem.

Skrzywiła się i wyrzuciła ręce w górę.

– Nigdy wcześniej nie powiedziałam nikomu, że go kocham.

Spodziewałam się innej odpowiedzi.

Ujął jej podbródek i bezgłośnie wymówił, kocham cię. Potem wrócił do

migania.

– Kocham cię. Chcę założyć z tobą rodzinę. Nigdy nie sądziłem, że będę w

stanie to zrobić, ale teraz nie mam zamiaru pozwolić ci odejść.

Jej uśmiech pojawił się powoli, nieśmiało. Kochał ją. Jej serce rosło, gdy

na niego patrzyła. Chociaż wciąż mieli do pokonania jedną znaczącą

przeszkodę.

– W dalszym ciągu musimy poradzić sobie jakoś ze starszyzną.

Skinął głową.

– Poradzimy.

Alexis wzięła jego twarz w swoje dłonie i pocałowała go mocno, i

pewnie. Jej potrzeba rosła, kiedy przyciskała się do niego, a jej naga skóra była

wrażliwa i ciepła wszędzie tam gdzie się stykali. Jego ręce na jej plecach

pozostawiły ślad mrowiącego gorąca. Była mokra i gotowa na niego, tak szybko

i tak łatwo.

Z chichotem zapierającym dech w piersiach, wysunęła się z jego ramion.

– Chodźmy do chaty – powiedziała. – Tu jest zbyt jasno.

Skinął głową, chwycił ją za rękę i ruszył biegiem. Pisnęła w szoku,

potknąwszy się po zrobieniu pierwszego kroku, po czym odzyskała równowagę

i podążyła za nim, śmiejąc się, kiedy ścigali się w drodze do domu.

Dom. Teraz zawsze był mile widziany na jej terytorium. Ta myśl

napełniła ją spokojem.

ROZDZIAŁ 11

Victor nie zatrzymał się , kiedy dotarli do frontowych drzwi. Zaciągnął ją

do środka, prosto do jej sypialni.

Kochała go.

Ta myśl była w dalszym ciągu tak przytłaczająca, że nie mógł uwierzyć,

że naprawdę widział, jak migała te słowa.

Mając ją już w purpurowej ciemności jej sypialni, przyciągnął ją do siebie

i pocałował, a wszystkie emocje, które tłumił przez lata, wylały się.

Kochała go.

Zamierzał jej pokazać, jak bardzo odwzajemnia jej miłość. Jej

wątpliwości w dalszym ciągu, były niemal tak samo niewiarygodne, jak jej

miłość.

Wycałował ścieżkę przez jej szczękę, w dół jej szyi i rozkoszował się

dreszczami, które nią wstrząsały, kiedy delikatnie muskał ją zębami wzdłuż

obojczyka. Zignorował nacisk swojego kutasa i położył ją na łóżku, czując

potrzebę wielbienia jej bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Leżała pod

nim, patrząc na niego swoimi pięknymi, seksownymi niebieskimi oczami, które

w połowie były zakryte powiekami. Jej krótkie włosy były potargane po walce,

jej skóra była zarumieniona, a jej sutki wyprężone. Nigdy nie widział czegoś

bardziej erotycznego.

Pochylił się i pocałował ją, splatając jej język ze swoim, smakując i

rozkoszując się nią. Następnie skierował się w dół, przez jej brodę, wylizując

mokrą ścieżkę przez jej wrażliwą skórę na szyi. Myśl, że ten Bengalczyk miał

wcześniej swoje zęby na jej gardle, posłała ryk wściekłości przez jego krew.

Gdyby ten samiec wyrządził jej jakąś poważną krzywdę, Victor rozszarpałby go

na drobne kawałki. Aby zastąpić te wspomnienia, nie spieszył się, całując i liżąc

jej gardło, aby ją podniecić i jednocześnie ukoić swoją własną duszę. Nie została

ranna. Przynajmniej nie w sposób szczególnie trwały.

Należała do niego.

Kontynuował swoją powolną eksplorację w dół do samego centrum jej

klatki piersiowej, wylizując ścieżkę pomiędzy jej piersiami. Kiedy przeniósł się

niżej, bez wzięcia chociażby jednej do swoich ust, Alexis chwyciła go za włosy

i próbowała pociągnąć go do góry. Oparł się temu z szerokim uśmiechem, a

kiedy rozluźniła swój chwyt, kontynuował schodzenie w dół, utrzymując swoją

uwagę skupioną na wymyślonej linii. Jej brzuch zadrżał pod jego wargami.

Odgłosy jej dyszenia i jęki wypełniły duży pokój. Boże, kochał te dźwięki.

Nigdy nie był bardziej wdzięczny za dar swojego słuchu, niż w tym momencie,

gdy rozkoszował się jej reakcją na niego. Zatrzymał się przy jej pępku, aby

odrobinę ją potorturować, zataczając językiem mokre koła wokół tego

wgłębienia, a następnie dmuchając chłodnym powietrzem na jej skórę. Sapnęła i

szarpnęła się w górę. Więc zrobił to jeszcze raz zanim podążył niżej, całując jej

skórę powyżej loczków, zanim ponownie się zatrzymał. Frustracja, która

zabrzmiała w jej jęku, napełniła go satysfakcją. Torturowanie jej było

najbardziej wyśmienitym, zabawnym antidotum na strach, którego doświadczył

podczas walki, widząc jak upada pod Bengalczykiem.

Uniósł się tuż nad nią i zajęło mu kilka chwil, zbadanie pozostałości jej

ran wzdłuż jej talii i bioder. Uzdrawiała się szybko, tak jak to robił ich rodzaj.

Rana na jej biodrze była najgorsza, ale wszystko co teraz po niej pozostało to

gruba czerwona linia. Był wdzięczny za to, że nie została bardziej ranna i bardzo

wdzięczny za to, że była silna i potrafiła się sama obronić.

Będzie na zawsze wdzięczny Elizavecie, że nie powstrzymała go przed

przybyciem tutaj, aby pomóc, kiedy Alexis go potrzebowała. To dzięki niej

mógł być z kobietą, którą kochał, żywą, zdrową i całą jego.

Najprawdopodobniej zajmie to tygodnie, zanim prawdziwość tego dotrze do

jego świadomości. Kiedy wdychał jej cynamonowy zapach, wymieszany z

aromatem ziela angielskiego, a także to w jak idealny sposób mieszały się one z

jego zapachem, cieszył się przypominając sobie raz za razem, że Alexis

naprawdę była jego partnerką.

Odurzyło go przyciąganie jakie do niej czuł i nie mógł się jej dłużej

opierać. Pocałował ją nad kością biodrową, po czym ułożył się między jej udami

i polizał jej żar, drażniąc jej wejście swoim językiem i palcami. Sapała i wiła

się, kiedy trzymał ją w miejscu, sprawiając, że czuła każde ostatnie okrążenie

jego języka, przy swojej bardzo wrażliwej skórze. Następnie zwrócił swoją

uwagę na jej łechtaczkę i stopniowo spychał ją w stronę orgazmu, który

spowodował jej krzyk. Napełniło go to pierwotnym poczuciem słuszności.

Zanim całkowicie doszła do siebie, wsunął się w nią, przytłoczony przez

ciasny gorący kanał otaczający jego kutasa. Tak cholernie dobrze. Już nigdy nie

czułby się całkowicie kompletny, bez niej u swego boku.

Jego partnerka.

Doszedł w stanie bezmyślnej rozkoszy, a jego duszę wypełniła miłość,

którą do niego czuła.

Kilka minut później, tuląc ją w swoich ramionach, jego mózg znów zaczął

funkcjonować, kiedy rozmyślał o ich przyszłości. Włączając w to informacje,

które przekazał mu Joseph. To było coś, o czym Alexis powinna się dowiedzieć.

Chociaż najpierw, pragnął jej przypomnieć, że mogła mu ufać.

– Kocham cię – zamigał.

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się, jej wyraz twarzy był łagodny i

rozluźniony.

– Ja też cię kocham. Chciałabym to zamigać, odkąd wiem, że potrzebuję

ćwiczeń, ale podoba mi się to, gdzie w tej chwili znajdują się moje dłonie .

Jedną miała przytuloną do jego boku, a druga zataczała delikatne kręgi,

nisko na jego brzuchu. A ponieważ jemu również podobało się to, gdzie

znajdowały się jej dłonie, nie miał zamiaru się temu sprzeciwiać.

– Nie masz nic przeciwko?

Potrząsnął przecząco głową. Jak mógłby mieć coś przeciwko? Kochał jej

dotyk.

– Nadal jestem zdumiony tym, że uczyłaś się języka migowego. I że

trzymałaś to wszystko w tajemnicy przez te wszystkie lata. Radzisz sobie dobrze

jak na kogoś, kto nie migał z innymi ludźmi.

– Dzięki. Ale to dość oczywiste, że potrzebuję więcej ćwiczeń z drugą

osobą.

– Będę szczęśliwy pomagając ci w tym.

– Ja też.

Uśmiechnęła się, a potem zacisnęła wargi.

– Czy mogę zapytać …? Ty i Joseph. Wiem, że razem pracujecie, ale nie

jesteście tylko kolegami z pracy, prawda?

– Nie. Joseph jest moim najstarszym przyjacielem. Prawdopodobnie moim

jedynym, prawdziwym przyjacielem.

– Oprócz mnie – powiedziała, wysuwając dolną wargę z lekko nadąsaną

miną.

– Teraz, oprócz ciebie. Ale my dopiero zostaliśmy przyjaciółmi.

Usiadł nieco wyżej, opierając się o wezgłowie.

– Czy jesteś w stanie nadążać za moim miganiem?

Skinęła głową.

– Robisz to wystarczająco wolno.

– Dobrze. Jeśli chodzi o Josepha, znam go od, kiedy skończyłem dziesięć

lat. Pomógł mi, kiedy niektóre z pozostałych młodych samców, próbowały mnie

zaatakować. Walczyliśmy z nimi razem i od tej pory jesteśmy przyjaciółmi.

– Cieszę się – wyszeptała, unosząc się odrobinę i całując go. – Każdy

potrzebuje przyjaciela.

– A ty? Kim są twoi przyjaciele?

– No cóż, bracia Chernikovi Elizaveta …

– Oni są bardziej jak rodzina. Czy masz dobrego przyjaciela?

– Jestem zaprzyjaźniona z niektórymi Tropicielami, ale sądzę, że

utrzymuję dystans. – Wzruszyła ramionami. – Zawsze utrzymywałam dystans w

stosunku do innych na wypadek, gdybym pewnego dnia byłabym zmuszona ich

ścigać.

To wyznanie łamało mu serce.

– Nie musisz zachowywać dystansu pomiędzy nami. Już nigdy więcej.

– Ja też cię kocham.

Przerwał, aby zastanowić się nad tym, co musiał jej powiedzieć. W końcu,

zamigał.

– Jak wiele zrozumiałaś z tego, co Joseph i ja powiedzieliśmy po walce?

– Migaliście zbyt szybko. Wyłapałam jedynie kilka słów. Zrozumiałam

starszych, swoje imię i może jeszcze kilka innych słów, ale nie na tyle, aby

nadążać za rozmową? Dlaczego pytasz?

– Więc nie zrozumiałaś, kiedy powiedział, że masz ładny tyłek?

Zmieniła pozycję, tak, żeby jednocześnie mogła migać i mówić na głos.

– To bardzo słodkie. Powiedz mu, że dziękuję.

Victor spiorunował ją wzrokiem.

– No co? Spodziewałeś się, że będę obrażona?

Jej szeroki uśmiech sprawił, że posłał jej jeszcze bardziej gniewne

spojrzenie.

– Nie spodziewałem się, że będziesz z tego zadowolona.

Roześmiała się.

– To dlatego jestem. Co jeszcze powiedział – oprócz skomplementowania

mojego tyłka?

Otrząsnął się ze swojego niejasnego poczucia zazdrości i powiedział:

– Elizaveta nie tylko pozwoliła mi, tobie pomóc. A Josepha wysłała nie

tylko po to, aby nam pomógł. Ona …– przerwał niepewny, jak jej to powiedzieć.

W końcu, powiedział to w sposób, w jaki chciałaby to usłyszeć – otwarcie

i bez ceregieli.

– To Elizaveta wszystko zorganizowała. Upewniła się co do tego, że

pozostali starsi podejmą decyzję, że przyszedł czas, abyś pobiegła. To ona

podjęła dyskusję, która doprowadziła ich, do wysłania tutaj Nicka i pozostałych.

Zaplanowała to wszystko.

– Czekaj – powiedziała, siadając prosto twarzą do niego. – Nick

powiedział, że była temu przeciwna. Teraz, ty mówisz mi, że to wszystko

wydarzyło się przez nią – to, że zostałam zwolniona, zmuszona do Biegu … to

wszystko przez nią?

– Uznała, że jesteśmy stworzonymi dla siebie partnerami. Ale

najwyraźniej, mówiąc jej słowami, zmęczyło ją to, jak krążymy wokół siebie.

– Doprowadziła do tego, że zostałam zwolniona bez ostrzeżenia i wysłała

tutaj tych wszystkich samców bez ostrzeżenia mnie. Ryzykowała twoje życie, a

ja złamałam wszelkie zasady, na straży, których stałam przez ostatnie dwanaście

lat. Co do kurwy nędzy, Elizaveta?

Wyskoczyła z łóżka, żeby chodzić po pokoju.

– Zaryzykowała tym, że będę zmuszona zabić niewinnych mężczyzn,

którzy tylko robili to, na co ich zdaniem, dostali pozwolenie. Zaryzykowała tym,

że zginiesz w walce. Zaryzykowała tym, że zostanę ranna, ponieważ raczej

wolałabym walczyć niż pobiec. I zrobiła to wszystko w nadziei, że zostaniemy

partnerami?

Victor pozwolił jej na wygłoszenie tej tyrady. Sam również nie był do

końca pewien, jak się czuje w związku z manipulacjami Elizavety. Był

szczęśliwy, że w końcu jest z Alexis. Oszołomiony możliwością kochania jej

bez ograniczeń. Chociaż biorąc pod uwagę to, co mogło się zdarzyć jego

wdzięczność dla starszyzny została nieco złagodzona.

Z drugiej strony nie miał pewności co do tego, jak się czuje w związku z

gniewem Alexis. Wydawać by się mogło, iż zapomniała, że to dzięki Elizavecie

byli razem. Czy teraz żałowała tego, że jest z nim? Czuła się urażona z tego

powodu?

Nadal mieli problem związany z jej przyszłymi okresami rui. Z

technicznego punktu widzenia, nie mogli związać się na stałe, dopóki ona nie

zajdzie w ciążę. Jeśli dzisiaj nie zajdzie w ciążę, przez to, co zrobiła Elizaveta,

Alexis będzie zmuszona, aby pobiec ponownie. I ponownie walczyć. Tygrysice

nie zachodziły szybko w ciążę. Po jej zapachu mógł stwierdzić, że jeszcze nie

była w ciąży. Gdyby poczęła, w jej trudnym do zdefiniowania zapachu

feromonów, pojawiłaby się charakterystyczna zmiana, słodki, ziemisty aromat,

jako dodatek do jej zwykłej esencji.

Więc, dokąd ich to wszystko prowadziło?

Czy kochała go na tyle, aby wybierać go podczas każdego cyklu, nawet

mimo tego, co starszyzna jej uczyniła?

Alexis przerwała swoją tyradę, żeby zapatrzyć się w okno na jasny

poranek. Cholerna Elizaveta. Niech ją cholera weźmie za wywołanie tego

wszystkiego, nawet jej o tym nie ostrzegając! Manipulowała, organizowała i

ryzykowała życie innych ludzi. I po co to wszystko?

Dla Alexis, żeby mogła być z mężczyzną, którego kochała.

Cholera, cholera, cholera. Alexis nie mogła nawet znienawidzić Elizavety

za jej ingerencję, ponieważ teraz mogła być z Victorem.

Zmrużyła oczy. Tak długo jak starszyzna była zainteresowana tym, że

jeśli Alexis nie zajdzie w ciążę do końca tego okresu rui, będzie zmuszona

pobiec jeszcze raz. I jeszcze raz. Będą wysyłać do niej Nicka w nadziei, że

zrezygnuje z Victora, który nie mógł wziąć udziału w Biegu, ale najwyraźniej

mógł tam stać i zostać wybrany. Prychnęła na to. Luki. Znalezienie tak

absurdalnej i skutecznej luki zostaw Elizavecie.

Luki …

Jeśli Elizaveta znalazła sposób, aby Alexis i Victor zostali partnerami

podczas tego okresu rui, to z pewnością znalazłaby lukę, pozwalającą im być

razem już na zawsze. Musiała zdawać sobie sprawę z tego, że Alexis nie będzie

więcej tolerować takich cyklów jak ten. Czy istniał jakiś sposób, aby mogli być

razem bez zachodzenia w ciążę? A może ona po prostu miała nadzieję, że Alexis

zajdzie w ciążę i sprawi, że te rozważania staną się czysto hipotetyczne?

Potarła ręce nad głową, po czym wsunęła palce we włosy, rozważając

swoje opcje. Doszła do jednego wniosku.

– Pieprzyć ich wszystkich.

Stanęła twarzą do Victora, tak żeby mogła zobaczyć jego reakcję, kiedy

mówiła dalej:

– Pobierzmy się. Jutro. Jedźmy do Vegas i weźmy ślub.

– Nawet jeśli nie jesteś w ciąży?

– Elizaveta chciała żebyśmy przestali krążyć wokół siebie, prawda?

Chciała, żebyśmy byli razem. Zadała sobie wiele trudu, aby znaleźć lukę w tym

rozporządzeniu, które zakazywało ci udziału w Biegu. Równie dobrze może

wymyślić jakiś sposób, żeby nasze małżeństwo zostało uznane za prawomocne.

Nawet jeśli jeszcze tego nie zrobiła, może coś wymyśli. Po tym wszystkim, co

się stało jest naszą dłużniczką.

Podeszła do łóżka i usiadła obok niego, migając tym razem.

– Kocham cię. Czy będziemy mieli dzieci, czy nie, jesteś moim partnerem.

Następnie już na głos dodała:

– Starszyzna będzie musiała sobie z tym poradzić. Ja zawsze wybiorę

walkę zamiast Biegu. Zawsze wybiorę ciebie, bez względu na to, kogo do mnie

wyślą. To, co jest między nami już się stało. Elizaveta jest tak dobra w

manipulowaniu wszystkimi, że może robi to nawet teraz.

Z parsknięciem, dodała:

– Założę się, że ma już przygotowany jakiś plan. Zbyt dobrze mnie zna.

– Odgadłaby to, że mi się oświadczysz?

Alexis uśmiechnęła się szeroko.

– Tak. Spotkamy ją najprawdopodobniej w Vegas. Jedź ze mną. Ożeń się

ze mną.

Pocałowała go, krótkim muśnięciem jego ust.

– A jeśli będziemy mieli wystarczająco dużo szczęścia, miej ze mną

dzieci.

Victor ujął jej policzki w dłonie i spojrzał jej głęboko w oczy, obserwując

ją bardzo uważnie z bliska, że wiłaby się w jego uścisku, gdyby na jego miejscu

był ktoś inny. Przy nim mogła się otworzyć. Przy nim nie musiała niczego

ukrywać. I przez to kochała go jeszcze bardziej.

Odchylił się i zamigał.

– Jesteś pewna? Nie będziesz tego żałować?

– Och, Victor.

Zamigała.

– Kocham cię. Kochałam cię przez całe swoje dorosłe życie. Nigdy nie

mogłabym tego żałować – nas.

I głośno dodała:

– Co powiesz?

– Założę smoking, kiedy dotrzemy na miejsce.

Uśmiechnęła się, a potem głośno roześmiała. Następnie go pocałowała.

Kiedy upadli z powrotem na łóżko, Alexis pławiła się w jego miłości. Będą

mieli razem dzieci. Wspólne życie. Będzie go kochać do ostatniego tchu.

Zamierzała bronić tej miłości z taką samą determinacją, z jaką broniła praw

swoich ludzi. Co z tego, że złamała te prawa, aby go mieć. To właśnie wtrącanie

się starszyzny było temu winne –tak jak znalezienie luk prawnych i upewnienie

się, że Alexis dostanie swoje długo i szczęśliwie. Czy się to innym podoba czy

nie.

Ponieważ Alexis się to się podobało i Victorowi, bardzo.

– Kocham cię – powiedziała przy jego ustach i chociaż jego ręce były

zbyt zajęte, aby odwzajemnić się podobnym stwierdzeniem, czuła jego miłość w

każdym jego ruchu. Milczącą, potężną, doskonałą miłość.