CZĘŚĆ DRUGA

Urlopowe tułaczki

Smok — to nie tylko cenna skóra, ale i dwa-trzy

pudy wysokiej jakości kłów!

Metodyka po ziółkach

Topielec płynnie unosił się na maleńkich falach, osiadłszy na drewnie

dryfował na płyciźnie, znajdującej się dziesięć sążni od brzegu.

— Trza wyciągać, — któryś już raz niepewnie powtórzył Gdyń, drapiąc się

po płowowłosym czubku głowy.

W kolczudze było bardzo gorąco, ale emerytowany setnik uparcie nosił ją

nawet w nużące, letnie południe, ażeby ludzie pochodzący z tej samej wsi, nie

zapomnieli, kto u nich jest głównym wojakiem. Ci i nie zapominali, ale

cichaczem się podśmiewali.

— Ano trza, — jak echo powtórzył starosta, wysoki, kościsty mężczyzna,

mimo poważnego wieku z czarnymi jak węgiel włosami i brodą. Gdyń z

przyzwyczajenia słuchał jednym uchem, rzucając trafne repliki, żeby tylko ten

się odczepił.

— I to jak najszybciej, — zmierzał do swego Gdyń, przestępując z nogi

na nogę — lepiej na obciosane drewienko, zastępujące lewą goleń. — Wiatr się

zerwie, wtenczas fala go od brzegu odpędzi i fiuuu!

— No i niechaj sobie robi fiuuuu, — cynicznie powiedział basem barczysty

dryblas w czerwonej koszuli i powalanych przez obornik spodniach. — Jemu to

już bez różnicy, nam on także na nic się nie zda, gdziekolwiek by nie przybił, to

tam miejscowi zakopią.

— A ty skąd możesz wiedzieć, że się nie nada? — aż podskoczył setnik,

wyszukując wzrokiem aroganta. — Sam myśl co chcesz, a za wszystkich nie

mów!

— A oto i ona, łódeczka, na brzegu, — kąśliwie zauważył dryblas. —

Siadaj i wiosłuj, mogę Cię i odepchnąć, żebyś prędzej odpłynął!

Gdyń umilkł niechętnie, obawiając się, żeby mu rzeczywiście nie

powierzyli tej społecznie pożytecznej pracy.

Dziewięć par oczu kontynuowało pochmurnie zachwycanie się niedostępną

płycizną.

— Nie, nie odpędzi, — autorytatywnie oświadczył kowal, opuszczając

obśliniony palec i wycierając go o połę koszuli. — Przeciwnie, jeszcze dalej na

drewnie dryftowym zniesie. A dziś dzionek upalny, na wieczór zapaszek się

rozejdzie... i wiatr jest w stronę wsi...

Prawdę mówiąc, jakaś podejrzana woń miała miejsce już teraz. Niestety,

wyciąganie topielców z naturalnych zbiorników wodnych nie wchodziło w

poczet ulubionych zajęć żadnego z obecnych. Tym bardziej z tego konkretnego

zbiornika wody — szerokiej rzeki o prozaicznej nazwie Pstrąg. Na brzegach o

łagodnym spadku, płynnie przechodzących w zalewane łąki, kołysała się

wypłowiała od słońca trawa, gdzieniegdzie zieleniły się niskie szuwary, po

płyciźnie, stadkami śmigał narybek, a w górze krążyły meszki. Ale ani jednego

kąpiącego się, praczki, rybaka albo przynajmniej chlapiących się przy brzegu

gęsi.

Niestety, nawet dziewięciu patrzących osób nie zastąpi tej jednej, co by

wyciągnęła trupa. Topielec kontynuował beztroskie opalanie się na płyciźnie i

ani myślał wiosłować na spotkanie komitetu, nader zmartwionego tą

okolicznością.

— А oto wiedźma traktem jedzie, — zauważył ktoś. — Może ją poprosić?

Idea wyciągania trupa cudzymi rękami przypadła wszystkim do gustu.

Poszeptawszy między sobą, na pertraktacje posłali starostę w parze z Gdyniem.

Pierwszego — właściwie do rozmowy, drugiego — żeby chociaż na krótko się

od niego uwolnić (według oficjalnej wersji — dla moralnego wsparcia).

Czarna kobyłka wlokła się noga za nogą i wieśniacy zdążyli wyskoczyć na

trakt przed samą jej mordą. Wzajemnej radości ze spotkania nie było: oburzony

koń zgrzytnął kłami nie gorzej od wilka, ledwo nie obciachawszy nosa staroście.

Drzemiąca w siodle wiedźma natychmiast się ocknęła i ze zdumieniem

powiodła szarymi, zaspanymi oczyma po mężczyznach.

„Zupełnie młodziutka, — ze zdziwieniem zaznaczył Gdyń. — Pewnie i

trzeciego tuzina nie zaczęła. Chociaż kto je, wiedźmy, pojmie — może ziółek

swoich się nałykała i od razu o połowę odmłodniała. Ubrana przeciętnie, jak to

w podróży, miecz, sądząc po rękojeści, całkiem prosty. Długie, rude włosy

niedbale spływały na ramiona, grzywka zapleciona w dwa cienkie warkoczyki,

założone za uszy.”

— A to dziś wypadł miły dzionek, Pani wiedźmo, — od pochlebstwa

zaczął starosta. — Prawdziwa łaska, czego i Pani z całej duszy życzę. Pani nam

z utopielczykiem nie pomoże?

— Kogo topić? — spokojnie zainteresowała się dziewczyna.

Gdyń na wszelki wypadek się cofnął, ale starosta dostrzegł, jak leciutko

drżą w uśmiechu kąciki ust, umalowane srebrzystą elfią szminką i już śmielej

kontynuował:

— Akurat już jednego mamy, może raczycie go do brzegu podpędzić?

Wiedźmuszka przymrużyła oczy, przypatrując się zgromadzonym nad

rzeką ludziom i obiektowi ich ogólnego zainteresowania. Ze zdziwieniem, ale

zgodnie wzruszyła ramionami i w milczeniu ruszyła cuglami.

Kobyłka nie spiesząc się, pobiegła truchtem do brzegu. W odróżnieniu od

wiejskich szkap nienawykłych załatwiać formalności na płyciźnie, jej

bynajmniej to nie peszyło — wręcz przeciwnie, powąchała, oblizała się i

pochyliwszy głowę, łapczywie przypadła do wody.

Właścicielka kobyłki pogłaskała ją po kłębie i z niej zsiadła.

— А na co wam on , szanowny?

— Zgodzicie się, — uparcie powtórzył Gdyń, tak jak poprzednio trzymając

się w oddaleniu - tak od wiedźmy, jak i od wody.

* * *

W butach driad można było śmiało wejść do wody po kolana, ale nie

bezpodstawnie obawiałam się, że zrobiwszy jeszcze jeden krok, wpadnę tam

razem z głową. Pstrąg — to płytka, ale zdradliwa rzeka, obfitująca w wiry.

Jeden z nich jak raz stykał się z samym brzegiem, rozmyta ciemna plama ostro

wyróżniała się na tle ogólnego przejrzystego błękitu i tu i ówdzie

prześwitującymi przez wodę pniakami.

Umościwszy się dogodnie nogami na samym skraju brzegu, wyciągnęłam

rękę i zrobiłam kolisty ruch dłonią, jakbym nawijała na nią sznur. Trup poruszył

się i zaczął powoli spływać z płycizny. Tłum z zachwytu zasapał. Ciekawe co

oni z nim będą robić?! Zepchnęli by w bystrzynę — no i skończona sprawa. Czy

też się boją, że sąsiedzi mieszkający w dole rzeki, odbiorą spławionego do nich

trupa jako osobistą obrazę?

Tymczasem wyżej wymieniony majestatycznie dryfował do brzegu.

Opuściłam rękę, usiadłam w kucki i za drugim podejściem, zaczepiałam głowę

za brzeżek lewego rogu. Podciągnęłam bliżej, złapałam za prawy i

przygotowałam się do końcowego szarpnięcia, ale wtedy woda wzburzyła się i

topielec prawie całkowicie — z wyjątkiem łba — zniknął w zębatej paszczy,

płynnie przechodzącej w czarny śliski tułów. Maleńkie, czerwone, głęboko

osadzone oczka wwiercały się we mnie nieczułym spojrzeniem.

Okazało się, że od niespodzianki ludzie nie tylko drętwieją, ale i

rozzuchwalają się. Tym bardziej, że paszcza u potwora była zajęta, a łap czy też

macek wcale nie dawało się zauważyć.

— Poszła precz, gadzino jedna! — ryknęłam złowieszczo, zapierając się

obcasami w piasku.

Potwór zasapał z oburzeniem i mocniej ścisnął szczęki, przegryzłszy cienką

szyję u zdobyczy. Po czym, zadowolony zniknął pod wodą, a ja z głową w

objęciach, koziołkując, potoczyłam się po ziemi. Plusnąwszy mściwie ogonem,

ochlapał mnie wodą aż po czubek głowy, na którym malowniczo zawisło pasmo

czarnych, poplątanych wodorostów.

— Co to takiego było?! — oszołomiona wypuściłam powietrze, patrząc na

rozchodzące się po wodzie kręgi.

To dziwne, ale wieśniacy ani myśleli oddawać się panice. Na widok

stworzenia cofnęli się zaledwie o kilka kroków od wody, żeby nie zostać

ochlapanymi razem ze mną i teraz skręcali się ze śmiechu, przyglądając się

przemoczonej na wskroś wiedźmie i jej zdobytemu w boju trofeum.

— A tak, żyje w tej zatoce jakieś, — filozoficznie zauważył starosta.

Pomyślał i dodał: — Mocno nie napastliwe, tylko nerwowe troszeczkę i czarów

nie lubi. Rozmyślnie pewnie spałaszowało, żeby Pani nie przypadło w udziale.

Tak więc, ono padliny nie żre i tak w ogóle, to większymi ptakami się trudni...

Straciłam oddech z oburzenia:

— Co, uprzedzić trudno było?!

— А na co tam uprzedzać? — z opóźnieniem zdobył się na odwagę,

płowowłosy mężczyzna w kolczudze. — Za dnia ono w wirze przy brzegu

siedzi, nikogo nie rusza, jednakże łodzi nie lubi, a wpław — rozbierać się nie

ma ochoty, pijawek tu niezliczona ilość. А kozioł był znamienity, zdrowiuteńki,

szkoda było zostawiać. Patrzysz na niego i myślisz, że może przydał by się…

— Przydał się, mówisz? — podniósłszy się jakoś, z rozdrażnieniem

wepchnęłam mu w objęcia czarny, rogaty łeb. — Tak zabieraj sobie na

zapasowy! W niczym nie będzie gorszy!

Zawróciwszy się, ostro szarpnęłam za cugle złośliwie szczerzącą zęby

kobyłkę i powlekłam ją w zarośla z wikliny. W ślad za mną poleciały zdławione

śmiechy.

* * *

— Nie odjechała, — tajemniczo zawiadomił Gdyń, bez pozwolenia

chwytając za uszko drugiego kufla, obficie ociekającego pianą. — W krzaki

poszła odzienie wyżymać, a kobyłka, paskudztwo jakieś, stanęła w poprzek

drogi — ani przejść, ani przejechać!

— Która to droga — na Pad czy na Krjukowiec? — naiwnie uściślił

karczmarz, nie zapominając zresztą kliknąć kostkami liczydeł.

— W krzaki! — Gdyń nabrał z miski garść solonych sucharków i zaczął po

jednym wrzucać do ust, jak ziarenka. Czujny karczmarz jeszcze raz kliknął w

liczydła. — Powiadają, że każda wiedźma ma z tyłu ma-a-achający się ogonek,

ot, popatrzyło by się.

— Tylko kobyłka jego samego za tyłek capnęła, — chichocząc dodał

starosta, przypadając do swojego kufelka. Karczmarz tylko westchnął —

starostę w wsi szanowano i trochę się go bano. Zresztą, ten nie nadużywał

swojej pozycji i chociaż zachodził codziennie, na drugi kufelek nigdy się nie

skusił. — Nie ugryzła, raczej, przytrzymała odrobinkę. Żebyś sam się z

krzykiem nie wyrwał, może i ocaliłbyś spodnie...

— А potem wyszła — tak my i usiedli z wrażenia! — kontynuował nieco

zmieszany Gdyń, starając się trzymać prosto plecy. — Odzienie suchutkie, jak

gdyby z godzinę na słońcu wisiało, długie włosy nastroszone, ona sama ponura,

jak teściowa co o trzeciej godzinie nad ranem, z żeliwnym uchwytem do patelni

zięcia ukochanego na progu czeka. „Gdzie tu, — pyta, — karczma jest?” Tak

więc my jej na „Smocze legowisko” i skinęli głową. Jeszcze i o twojej karczmie

słóweczko szepnęli... chociaż i nie należało, — zasępiwszy się, dodał były

setnik, po bezwzględnym kliknięciu cofając rękę od trzeciego kufelka.

Karczmarz flegmatyczne przesunął kosteczkę z powrotem. W „Rybaku i

Piwku” i bez wiedźmy interes nieźle się kręcił. Prawda, duszny kołosieński1

upał nieco zmniejszył apetyt bywalcom, za to wzmógł pragnienie. Аżeby

drogocenny płyn nie wyparował z kufelków jeszcze w czasie drogi na stoły, dwa

tygodnie temu karczmarz zaradnie przeniósł swój interes na dół, do przestronnej

piwnicy. I chociaż tam czuć było mocno kiszonymi ogórkami, to panował

upragniony chłód, a piwo można było nalewać prosto z ogromnej beczki, w

której leżakowało od wiosny. Tak, że wdzięczni klienci pili i jednocześnie

zawąchiwali się, doskonale obchodząc się bez zakąski.

Po stromych stopniach ktoś pewnie stąpał w butach driad. Miejscowe

modnisie celowo umieszczały na nich głośne stalowe podkówki, ale gospodyni

tej pary wolała nie ściągać na siebie zbytniej uwagi. Ona i tak nie mogła

narzekać na jej brak.

— Na lekkie wspomnienie, — wtykając nos w swój kufel, półgłosem

stwierdził wcześniej milczący dryblas w czerwonej koszuli.

1 Kołosień — drugi letni miesiąc (biełorsk . )

— Też mi wiedźma! — z rozczarowaniem chrząknął karczmarz, oglądając

delikatną kobiecą figurę, prześlizgującą się wzdłuż ścianki do odległego stolika.

Gdyń, skorzystawszy z chwili nieuwagi, chwycił jeszcze parę sucharków i

szybko wepchnął do gęby. — Zdejmuje urok, wiesza za uszy! Co będzie to

będzie, pójdę obsłużę.

Karczmarz, ku wielkiemu niezadowoleniu Gdynia, zebrał na tacę

wszystkie napełnione kufle, w środek wetknął sucharki i bez pośpiechu poszedł

do nowej klientki, po drodze obchodząc i częstując starych.

* * *

Tak więc dlaczego nie mogę mieć urlopu, jak wszyscy normalni ludzie i

nieludzie?! Oczywiście, nikt nie zmusza mnie do pracy od świtu do nocy, ale

czy nie warto by było się zbuntować i upatrzywszy sobie jakieś sympatyczne

miejsce, z zapałem przystąpić do odpoczynku, jak od razu zaczyna się: „Oj, pani

wiedźmo, jak już w nasze progi zawitaliście, czy nie posiedzicie nocki w tym

wąwozie? Ojej, do tego tam lecznicze powietrze — lepsze, niż na

uzdrawiających Okmieńskich Bagnach, jednocześnie i tamtejsze upiory po

pokrzywie poganiacie, a to już trzech ludzi zagryźli na śmierć, bezecniki jedne”!

I ja, nie uchylająca się od pracy, bezapelacyjna idiotka, uzdrawiam się - to

pokrzywą, to mułem, to najświeższym grobem pośrodku żalnika2...

Ponuro podparłam policzek dłonią, oczekując na zamówiony chłodnik na

zakwasie3 — przy takim upale nic innego przez gardło nie przechodziło. Udać

się do pustelni, czy co? Tylko i tam nie ma pewności, że nie dotrze do mnie

jakiś zaradny wieśniak, przypochlebnie ugadując „z wilkołakiem odrobinkę

pomóc, tutaj całkiem obok, tuż tuż, i dwudziestu wiorst nie będzie”... A może

powinnam pogodzić się z myślą, że nieosiągalność mojego urlopu konkuruje

tylko z takimi anomaliami jak niewidzialność uszu czy niegryzący łokieć, i

znowu ruszać na trakt, a wtedy pracodawców jakby wiatr zdmuchnął! Jeszcze i

podśmiewają się zza płotu: a wiedźma to nie ma innych zajęć niż podróżowanie

w taki upał?

Podając na stół, karczmarz nie wytrzymał i pochyliwszy się do mnie,

szepnął dławiąc się ze śmiechu:

— Powiadają, że Pani dzisiaj miała znakomity połów?

Tylko pogardliwie prychnęłam. Zapamiętajcie: bezinteresowne czynienie

dobrych uczynków jest szkodliwe dla zdrowia. I twierdzę to zupełnie nie

2 żalnik – po staropolsku cmentarz

3 Chłodnika na bazie kwasu chlebowego

dlatego, że jestem taka chciwa i zła, a po prostu dlatego, że z doświadczenia

wiem — bezpłatnych przysług ludzie nie cenią. Otóż, jeśli bym zażądała za tego

ghyrowego kozła chociaż by jedną srebrną monetę, oni by trzy razy pomyśleli,

czy potrzebny on im czy też nie!

— Rzeczywiście, — odpowiedziałam powoli i patrząc na chłopa z wiele

znaczącym przymrużeniem oka, dodałam: — Mam dzisiaj po prostu

zadziwiające szczęście do kozłów!

Ten migiem starł z twarzy złośliwy uśmiech i kaszlnąwszy ze

zmieszaniem, pośpiesznie wrócił za bar.

Ale spokojnie zjeść mi jednak nie dali. Nie zdążyłam rozmieszać wysepki

śmietany, samotnie dryfującej wśród szczypiorku, pietruszki i desperacko

pluskającej się muchy, jak kątem oka uchwyciłam w połowie pustej karczmie

jakieś ożywienie i podniosłam głowę.

W kierunku mojego stołu posuwała się znajoma trójca z grona amatorów

zdechłych kozłów: opanowany starosta, kędzierzawy chłop typu „barczysty

kawał durnia” o kaczkowatym chodzie i z rękami w kieszeniach, i jednonogi

płowowłosy facet w kolczudze setnika, ale bez legionowej blaszki. Doszli,

ustawili się w rządku i poszturchawszy się nawzajem łokciami, pozostawili

rozmowę staroście.

— Pani wiedźmo! — Chłop zastanowił się i ściągnął czapkę. — My tego...

dziękujemy Pani chcieli powiedzieć. Nie każdy swojak nam by tak chętnie i

bezinteresownie pomógł, a Pani, człowiek obcy, nie wzgardziła. A to przy tym,

sama do tego blada, chuda i mizerna, że proste serce żal ściska!

Wyłowiona mucha znowu chlapnęła do miski razem z łyżką. Utkwiłam

wzrok w staroście, nie wierząc własnym uszom. Co do bladej i chudej,

oczywiście, można się było pospierać, gdyż bez przerwy świecące od

traworoda4 słońce sumiennie zamalowało wszystkie narażone na nie miejsca, a

ze swej figury byłam bardziej niż nawet zadowolona. Ale dyskutować z nim w

żadnym wypadku nie zamierzałam, zadowolona z schlebiającego współczucia

w głosie rozmówcy.

— Otóż my i chcieli Pani zaproponować, — starosta, natchniony moim

przychylnym pochrząkiwaniem, ponownie naciągnął czapkę i przysiadł się na

sąsiednie krzesło, — pożylibyście u nas we wsi z tydzień, odprężyli się: do lasu

na jagody pochodzili, poopalali się, na połów ryb popłynęli — ja jak raz

łódeczkę na nowo uszczelnił, korzystajcie kiedy chcecie, mnie nie szkoda. А

stołować się możecie tu, ja karczmarzowi słóweczko szepnę, żeby Pani jak

bywalcowi liczył.

4 [Traworod — maj.]

„А dlaczego by i nie? — przyszło mi do głowy, że to podniosłoby mnie

na duchu. Okolica tu malownicza, pogoda doskonała, a łowić ryby od

dzieciństwa lubię. I ludzie tacy mili, serdeczni — że też troszczą się o

całkowicie nieznajomą kobietę, i do tego jeszcze wiedźmę!”

— U nas tutaj i wyspa pośrodku rzeki jest, — nie przestawał kusić starosta,

— a na niej ruiny pustelni. Powiadają, wcześniej żyli tam dajnowie, którzy

odseparowali się w pustelni od doczesnych spraw. Kto na zawsze, a kto tak, na

tydzień odetchnąć i z nowymi siłami w tę marność ponownie się zanurzyć.

Modlili się po trochu, rybkę łowili, ogródek swój uprawiali, bojowe sztuki

studiowali, żeby, znaczy się, nie tylko kadzidłem na biesa nasienie pomachać,

ale i rękami-nogami słuszność podkreślić. Tak więc i dla miejscowych ludzi,

jeśli zaszła potrzeba, odprawiali tam nabożeństwa nad trumną, udzielali ślubów

czy to spowiadali. Z chorób położeniem rąk leczyli, a patrząc w oczy — i od

niepłodności... Wszystko było by dobrze, gdyby nie zalągł się w Wąwozie

Mariny — pustkowiu porytym wądołami, pięć wiorst na północ — smok, a na

wyspę do wodopoju latać się przyzwyczaił. Rudy, potężny, całe podwórze

cieniem nakrywał, no i prowadził się przepisowo: wypiłeś — przekąś! To w

jednej wsi owcę połknął, to w drugiej krowie skrzydła przyprawił. Chłopi już i

pałki na niego przygotowali i wszyscy w żaden sposób do tego Wąwozu wybrać

się nie mogli: to sianie, to żniwa, to strach. Ociągali się i ociągali, dopóki smok

kozą dajnów się nie pożywił i nad ichnią świątynię przelatując, z góry nie

napaskudził. Wtedy już pustelnicy się za niego wzięli; żal tylko, że nie znaleźli

wolnej chwili, żeby się nas poradzić, my by im żywo wyjaśnili, dlaczego

właśnie na pustkowie maszerować trzeba, a nie czekać, dopóki on do nich

przyjść raczy. Tak więc z początku oni pomodlili się za smoka, zażyczyli mu

różnych chorób, wewnętrznych i zewnętrznych, ale gad z całej listy tylko

kichnął na nich, znalazłszy wolną chwilę. Zobaczyli dajny, że nie pokona smoka

święte słowo i dawaj go z łuków zawstydzać! Ten najpierw we wstydzie się

upierał, nad wyspą krążył i ogniem pluł, a potem doznał skruchy, jednak zdechł

i prosto na pustelnię runął. Czego wcześniej nie spalił, to połamał i swoim

odkarmionym ciałem rozgniótł na amen. Tak więc pustelnicy zdecydowali, że

im łatwiej nową pustelnię wybudować, niż tą spod smoka wydobywać. Tym

bardziej, że on nieco większy od kozła był, w ciągu pół godziny go nie

zakopiesz, a te lato przykładnie gorące było. Zgarnęli, znaczy dajny, dobytek

swój prosty, rozsiedli się po łódeczkach, pobłogosławili wszystkich w pośpiechu

z tego brzegu i na wiosła szybciej naparli, dlatego jak nasi chłopacy taką sprawę

zobaczyli, również dulkami5 zaskrzypieli. Do Rusałkowego Nurtu odprowadzili,

5 dulka - metalowe oparcie dla wiosła. Rodzaj przegubu umieszczonego w nadburciu.

słowami wszelakimi chcieli pożegnać, a i tak i nie dogonili. Nie na próżno

widać, pustelnicy codziennie z rana naokoło pustelni biegali i po kamieniu

dziesięciofuntowym każdą ręką wyciskali... No a smok, wiadoma sprawa, na

świeżym powietrzu długo przechowywać się nie chciał i dawaj na znak protestu

najbardziej powietrze psuć. Długo, z miesiąc... od tamtej pory naszą wieś

Zaduchowieje wołają, wcześniej to ją Wędziskiem nazywano... Tak więc ta

sprawa to przeszłość, a dziś tam raj nie do opisania! Cisza, nikt nie niepokoi,

ptaszki śpiewają, ryby biorą przy brzegu jak wściekłe, jednocześnie i smoczych

kłów na swój napój nawyrywać będziecie mogli. No to jak? Zostajecie?

Przybrałam taki wyraz twarzy, jakbym się zastanawiała, chociaż

najbardziej chciałam z radosnym piskiem rzucić się staroście na szyję i

zamaszyście wycałować go w oba policzki. Zdarza się, takie szczęście!

Upragniona pustelnia i jeszcze na wyspie, z osobliwością w rodzaju smoka!

Z trudem wytrzymawszy chwilkę dla przyzwoitości, uśmiechnęłam się i

kiwnęłam:

— Cóż, dziękuję za propozycję — przyjmuję z wdzięcznością!

— Doskonale! — rozpromienił się starosta. — Jednocześnie i sprawdzicie,

co tam po nocach tak wyje i huczy, że aż spokoju uczciwym ludziom nie daje!

Jęknęłam i złapałam się rękoma za głowę.

* * *

— Stchórzyła, pewnie, wiedźma, — po długim milczeniu powiedział

basem kawał chłopa, z obawą obmacując czubek głowy. Czub już się nie dymił,

ale spalenizną jeszcze zalatywało.

— А mleć jęzorem po próżnicy było po co — Starosta podniósł z ziemi z

opóźnieniem wyrzuconą z karczmy czapkę. Powoli i dokładnie otrzepał ja z

kurzu używając do tego łokcia. — No powiedziałem jej, że w takim razie, to ona

nie nadaje się na wiedźmę, ale jednym słowem... a pokazywania, co ona jeszcze,

oprócz wyciągania kozła umie, nie prosiłem!

— Baba, jak z niej kpisz... — smutno przytaknął Gdyń, opierając się

łokciami o płot. Na wszelki wypadek — stając po przeciwnej stronie karczmy,

żeby móc szybciutko się za nim ukryć przed rozgniewaną wiedźmą.

Przyjaciele postali jeszcze troszeczkę, poplotkowali, z obawą zezując na

otwarte szeroko drzwi, ale wrócić do karczmy tak się i nie zdecydowali. Jak

zresztą i rozejść się do domów...

* * *

Przekąsiwszy i ochłonąwszy w zimnym półmroku piwnicy, uspokoiłam się

i nawet zachichotałam nad pechowymi „współczującymi ludźmi”. Ot cholerniki!

Nie można by uczciwie powiedzieć: niby że tak i tak, na środku pobliskiego

jezioro ma miejsce jakaś dźwiękowa anomalia, od której chcielibyśmy się

uwolnić przy pomocy wynajętego mistrza praktycznej magii, z późniejszą

wypłatą mu uzgodnionej sumy. Bo ja nie mam niedobrego zwyczaju „za jednym

zamachem” przetrząsać wyjące po nocach wyspy. А mając w pamięci żałosne

doświadczenie z wyciągania kozła — tym bardziej. Może tam ktoś po nocach

bimber pędzi, a starosta dla żartu zdecydował się napuścić mnie na miejscowych

pijaków, żeby wyrzekli się nadużywania napitku?

А przyroda tutaj rzeczywiście wspaniała — naprzeciwko wsi Pstrąg

rozlewa się do rozmiarów niedużego jeziora, prawda, płytkiego i mulistego, ale

dość okazałego. Na tym brzegu ciemnieje świerkowy bór, zaraz za nim gęste

zarośla osławionej wyspy. We wsi jest parę sklepików i jeżeli zatrzymam się w

Zaduchowiejach na trzy-cztery dzionki, miejscowy krawiec zdąży uszyć mi

nową kurtkę. W taki upał, prawda, nawet myśleć o niej jest wstrętnie, ale trzeba.

Niedawno obejrzałam starą kurtkę pod światło i, zobaczywszy obficie

prześwitujące się przez nią światło, ponownie już nie włożyłam, ofiarowawszy

ją dołowi kloaczemu (żebracy oceniliby podobną jałmużnę jak szyderstwo).

Lato zaś bywa w Belorii bardzo zdradliwe — teraz upał, a za pół godziny

deszcz, tak że bez kurtki w żaden sposób nie można się obejść.

A i ziółka pokończyły się, trzeba popytać, czy nie ma w okolicy zielarza i

dokonać zakupów. Niektórych eliksirów nie można długo przechowywać, a

kosztują sporo, dlatego robi się je tylko na zamówienie i niekiedy zabiera to nie

mniej czasu, niż uszycie kurtki. Oczywiście, jakiś napój mogę sporządzić i

sama, ale za skutek, uczciwie przyznaję się, nie ręczę. Jak i zielarz nie zaręczy

za wynik starcia z upiorem, chociaż oboje dumnie zwiemy się dyplomowanymi

magami.

Póki co, moje rzeczy znajdowały się w jednym z pokoików „Smoczego

legowiska”, a koń konsekwentnie pałaszował owies w stajni tej wątpliwej

instytucji i w rzeczywistości bardziej przypominającą legowisko, niż karczmę

— przy czym niedźwiedzia, gdyż za nocleg tam obdzierali ze skóry. Dobrze by

było znaleźć tańsze miejsce, czystsze i bardziej zaciszne — powiedzmy, chatkę

jakiejś samotnej babki, koniecznie na uboczu i przy samej rzece, żeby bez

przeszkód opalać się i kąpać, a do tego i łódkę u kogo wynająć. Ale na wyspę na

złość nie popłynę! Znaleźli durnia…

Rozliczywszy się z karczmarzem (który życzliwie mrugnął do mnie

porozumiewawczo: widocznie, żulikowate towarzystwo i u niego stało kością w

gardle), z niechęcią pogrążyłam się w jeszcze większym upale. Słońce stało w

zenicie, wydawało się, że jeżeli zatrzymam się na jednym miejscu, to koszula

zacznie dymić. Poprawiwszy kołnierz i z trudem powstrzymawszy się od

pokusy rozwiązania sznurowania jeszcze bardziej, powlokłam się wzdłuż ulicy,

bezskutecznie wypatrując cienia. Nawet psy nie miały siły mnie obszczekiwać:

one z takim zdychającym wyglądem rozłożyły się w pyle koło bramy, że trzeba

było je omijać albo przez nie przechodzić. Nieliczni przechodnie krzywili się na

mnie jak na nienormalną — sądząc po połyskującym po wierzchu krzyżaku,

klindze w pochwie za plecami, która powinna była rozżarzyć się do białości, ale

na razie przyjemnie chłodziła łopatki.

Ulica ściśle odtwarzała brzegową linię Pstrąga, płynnie wyginając się to w

prawo, to w lewo. Po jednej stronie drogi stały domy, po drugiej — dochodzące

do samej wody ogrody warzywne. Niskie grzywki fal atrakcyjnie iskrzyły się w

słońcu. Nieprawdopodobną siłą woli zmusiłam się do oderwania spojrzenia od

upragnionej rzeki i zaczęłam wypatrywać krawieckiego sklepiku, przelotnie

zobaczonego przy wjeździe do wsi. Najpierw uporam się z bieżącymi sprawami,

a potem będę mogła się już i wykąpać. I woda nagrzeje się do tej pory.

Znużony upałem krawiec nawet nie zaczął się targować i tylko niemrawo

machnął ręką, kiedy zaproponowałam o parę kładni mniej. O wiele więcej czasu

zajęło zdjęcie miary (nawet niejeden raz wydawało mi się, że krawiec nieraz

zasnął z miarką w rękach, pochyliwszy się w celu zmierzenia mojej tali i

oparłszy głowę o plecy). Fason wybrałam jak najbardziej prosty, obcisły, z

kapturem, poprosiwszy mistrza by rozmieścił srebrne nity na kołnierzu pod

szyją, łokciach i na trzech pasach prowadzących od nich do dłoni, żeby chroniły

od zbyt blisko podkradających się stworów. Nie wszystkie stwory obawiały się

srebra, ale uderzenie w oko łokciem nabitym kolcami zepsuje apetyt

komukolwiek bądź. Krawiec obiecał uporać się z robotą za pięć dni, tak że

zapłaciłam zadatek i udałam się szukać sobie bardziej godnego mieszkania.

Niestety, samotne babki z wolną powierzchnią mieszkaniową w żaden

sposób się nie trafiały. Doszłam prawie do krańca wsi, dalej droga stromo

schodziła w dół, zwężając się do rozbitej przez owcze kopyta dróżki i zanikając

w gęstych zaroślach trzciny, za którymi daleko było widać błękit wody. Ostatni

dom okazał się chatką zielarza, o czym informował narysowany na drzwiach

znak — liść paproci z kwiatem w środku o spiczastych płatkach.

W taki upał wspinać się na wysoki ganek było ponad moje siły (a jeśli

gospodarza nie ma w domu, potem jeszcze trzeba i schodzić?! To wprost nie…).

Podeszłam do niego z boku, przecisnęłam rękę i delikatnie zapukałam do drzwi.

— Won stąd, — złowrogo i nieuprzejmie odezwał się młody, kobiecy głos.

— Sto razy mówiłam — miłosnymi napojami nie handluję!

Trochę się speszyłam, tym nie mniej powtórzyłam próbę nawiązania

znajomości. Wewnątrz rozległ się stłumiony ryk i drzwi otworzyły się tak

gwałtownie, że gdybym stała na ganku, a nie obok, po prostu zmiotłoby mnie z

niego. Zresztą, na progu pojawiło się coś na tyle strasznego, że sama poczuwszy

nadzwyczajny przypływ rześkości, z krzykiem odskoczyłam na dobry sążeń,

potknęłam się i klapnęłam na tyłek, nie czując się na siłach oderwać spojrzenia

od zaduchowiejskiej zielarki.

А popatrzeć było na co! Niewysoki wzrost miejscowej specjalistki z

powodzeniem kompensowały stojące dęba włosy, bardziej przypominające

ulepione z brudu sople. Połowę pozbawionej brwi, pokrytej purpurowymi

guzami twarzy i upstrzonej kropkami zajmowały ogromne jasno-zielone oczy z

ciemną obwódką. Nogi szkarady lśniąco mieniły się sinymi smugami, a pokryte

strupami ręce ściskały ogromny, zachlapany krwią nóż. Z ubrania na zielarce

był tylko stareńki, połatany letni szlafroczek, w talii przepasany paskiem innego

koloru.

Zaczęłam po cichutku odpełzać w tył, mając nadzieję stoczyć się z góreczki

i zawieruszyć się w trzcinie.

Tymczasem gospodyni chatki ze zmieszaniem zakasłała, wymacała oczy,

odlepiła je, wsunęła do ust i zaczęła chrupać.

— Oj, panienka, wybaczcie, myślałam, że to znowu ci łajdacy... Wolha?!

Z opóźnieniem dotarło do mnie, że to zaledwie plasterki ogórka z

wyciętymi w środku dziurkami. Zebrałam w sobie resztki męstwa i wpatrzyłam

się w ukazujące się pod warzywami oczy intensywnego piwnego koloru.

— Welka?! O bogowie, co ci się przydarzyło?!

— A niech to leszy, całkiem zapomniałam... Wchodź szybciej, póki jeszcze

ktoś nie zobaczył! — zaczęła się śpieszyć zielarka, bojaźliwie rozglądając się

wokoło. — Upał, klientów nie ma, tak więc i postanowiłam trochę się

odmłodzić. Żadnej alchemii, wszystko wyłącznie naturalne — maseczka z

ogórków i malin, białko z jajka, krem z borówki bagiennej... nie chcesz

spróbować?

— A walerianki nie masz? — Jakoś utrzymałam się na drżących nogach i

poszłam z powrotem na ganek. Welka szczerze spróbowała się zaczerwienieć,

ale to już nie miało sensu.

— Po prostu, tak przez pół godziny, wysmarowanej, nudno stać, więc,

myślę, za ten czas barszcz ugotuję, — ze zmieszaniem wyjaśniła, rzucając nóż

na stół obok przekrojonych na pół buraków. — Zapaliłam się do pomysłu, a tu

ty stukasz... poczekaj, ja zaraz to wszystko zmyję i przebiorę się!

Welka złapała wiadro z wodą i schowała się za zasłoną. Było słychać, jak

w pośpiechu chlapie się i prycha. Tymczasem ja rozglądałam się po niedużej,

ale bardzo przytulnej kuchence, na wskroś przesiąkniętej szczypiącym w nos

dymem, znajomym mi jeszcze z zajęć praktycznych z zielarstwa. Wzdłuż ścian

ciągnęły się liczne półki z rządami różnokalibrowych flakonów, butelek,

drewnianych dzbanów i koszałek6 z brzozowej kory z gotowymi ziółkami i

oddzielnymi ich składnikami. W centrum, na okrągłej kamiennej płycie, stał

konieczny trójnóg z niedużym kociołkiem u góry. Z sufitu, wyłącznie w celach

reklamowych, zwisał wypchany nietoperz z rozczapierzonymi skrzydłami.

Odmyta i odmłodzona Welka wreszcie wyszła zza zasłony, w biegu

zaplatając warkocz. Zaklęcie błyskawicznego suszenia włosów zawsze

wychodziło jej o wiele lepiej niż mi, jak i inna życiowa magia. Już nie wspomnę

o nazwach tysięcy roślin, bez wysiłku przez nią zapamiętywanych, a także o ich

podstawowych cechach i sposobach wykorzystania, które ja z powodzeniem

zapomniałam w ciągu roku od zakończenia Szkoły Magów. Zresztą, każdy

swoje — Welka z takim samym szacunkiem spojrzała z ukosa na mój miecz.

Nie widziałyśmy się około dwóch lat, ale moja dawna koleżanka z roku

prawie się nie zmieniła — te same gęste kasztanowe kędziory, energiczny

uśmiech, pulchniutka figurka mimo wszystkich dietetycznych sztuczek i

zdumiewająco równa opalenizna, w której Welka paradowała od wczesnej

wiosny do późnej jesieni.

Zielarka przyglądała mi się z nie mniejszym zainteresowaniem i

zachwytem:

— Wolha, pięknie wyglądasz! I włosy jakie długie zapuściłaś, tobie dobrze

idzie... Jak tu się znalazłaś?

— Zbieram materiał do dysertacji7. А ty co w Zaduchowiejach robisz? Nie

przydzielili Cię przypadkiem do głównej starmińskiej lecznicy?

— А Ciebie — do królewskiego pałacu, — odburknęła Welka. — Nie

mniej prestiżowa i nie bardziej jakościowa instytucja jak się okazało. Prawda,

utrzymałam się nie dłużej niż — całe trzy tygodnie. Potem sprzykrzyło mi się

wydawać podrabianą wodę jako eliksir na schudnięcie i nakapałam tam środka

na przeczyszczenie... efektywność napoju znacznie wzrosła, ale klienci z

jakiegoś powodu nie byli zadowoleni i dali mi odprawę. Gdzie się zatrzymałaś?

W „Smoczym legowisku”?! No co ty, tam w zeszłym roku, jakiś mag będąc

gościem, egzorcyzm na pluskwy przeczytał, tak pluskwy kolumną o długości

6 Koszałka to wyraz z gwary może oznaczać koszyczek, kobiałka

7

http://pl.wikipedia.org/wiki/Dysertacja

trzech sążni wzdłuż ulicy do lasu maszerowały, a kiedy wyjechał — z powrotem

wróciły! Natychmiast przeprowadzaj się do mnie!

Z przeogromną przyjemnością przyznałam Welce stanowisko

nieuchwytnej samotnej babki i udałam się po rzeczy i konia.

* * *

W asortyment świadczonych przez „Smocze legowisko” usług wchodziły

nie tylko pluskwy, ale i „darmowa” kromka chleba (wliczona w koszt

zawyżonego potrójnie noclegu), a także właściwy nocleg w jednoosobowym

pokoiku zamykającym się od środka, i do tego z rozklekotanymi drzwiami, w

które pukać należało ze skrajną ostrożnością. Biedniejsi goście zadowalali się

wspólnym pokojem, pokotem układając się na podłodze. Zimą palił się w nim

kominek a program rozrywkowy zapewniali przejezdni gęślarze i bajarze,

dzieląc się honorarium z gospodarzem.

Teraz ludzi w karczmie było mało — przy takiej pogodzie, nawet w polu

pod krzakiem nie zamarzniesz... jeżeli, oczywiście, boisz się tylko mrozu. Za

Wąwozem Mariny zaczynały się oficjalne ziemie orków — Wilcze Stepy. Bieda

w tym, że same orki o tym nie wiedziały i regularnie przecinały istniejące tylko

na mapie granice, bynajmniej nie w turystycznych celach. Sukcesem było,

jeżeli z dobroci serca zostawiali ofierze swojego kryminalnie karalnego czynu

przynajmniej majtki. Lekkonogie, stepowe wilki, srebrzysto-piaszczystego

koloru także okazywały zwiększone zainteresowanie oszczędnym podróżnikom,

którzy zaryzykowali obejście się krzakami. „А żeby ci w Wąwozie Mariny

przyszło zanocować!” — w złości mówili miejscowi mieszkańcy i idąc tam paść

krowy, śpieszyli się wrócić przed nastaniem ciemności. А co się już działo za

samym Padem...

Właściciel karczmy, bardziej dla pozoru szurając po podłodze startą do

samego kija miotłą, jednym uchem przysłuchiwał się rozmowie gnoma

nieokreślonego wieku i zawodu, obdartego staruszka-pielgrzyma, mieszkańca

wsi Krjukowiec, co ze wschodnim brzegiem Wąwozu Marina sąsiaduje,

ubogiego handlarza rybą, żującego „darmową” kromkę chleba i jasnowłosego

chłopaka, strojącego lutnię. Grubej przekupki z głupkowatą twarzą, na zmianę

wydającej ochy „o bogowie!” i „o wszyscy święci!” można było nie liczyć.

Wiedźma, która dopiero co rozliczyła się z karczmarzem, z zainteresowaniem

zatrzymała się na progu, położywszy na podłodze torby.

—... a jeszcze powiadają, — tym samym tajemniczym tonem kontynuował

mieszkaniec wsi, — niby podczas pełni księżyca wyłazi jedna baba ze swojego

grobowca i włóczy się po okolicy i jeśli ktoś się jej napatoczy z naprzeciwka —

ręce rozstawi... — chłop poglądowo zademonstrował szeroką rozpiętość ramion

umarlaka, zmusiwszy sąsiadów do uchylenia się, —... obejmie i dawaj środek

wygryzać, dopóki jedne buty nie zostaną!

Pokaz był bardzo sugestywny. Całkiem przypadkowo dostała się w niego

nie brana pod uwagę przekupka, która zaczęła tak przenikliwie piszczeć i

wyrywać się, jak gdyby ją naprawdę próbowali zużytkować jako pożywienie.

—... gryzła jej rączki, gryzła jej nóżki... — barytonem dobrze zaintonował

chłopak, akompaniując sobie na lutni.

Przesunąwszy się, opowiadacz pośpiesznie wypuścił „ofiarę”, ale od

policzka uchylić się nie zdążył.

— А-а... — Gnom pogardliwie machnął ręką. — babskie gadanie. Po co po

ciemnicy po pustkowiu się szwędać, a obrotną babę o dużych rękach i bliżej

znaleźć można, chociażby w domu na piecu...

Towarzystwo roześmiało się głośno.

— Nie odzywaj się, młodzieńcze. — Staruszek statecznie splótł ręce na

szczycie kostura. Brodaty gnom ze zdziwieniem spojrzał na pielgrzyma, ale ten,

widoczne, był ślepawy i pomyłki tak i nie dostrzegł. — Przyszedłem z południa

i tam mi także opowiadali bajdy o niejakim — niech wybaczą mi damy

(staruszek wykonał ceremonialny gest w stronę długowłosego lutnisty) —

cmentarnym ghyriszczu, które jakoby zaciągało tych wędrowców, którzy tam

zamarudzili, do swojego grobu i ogryzało do czysta, tak że nikt ich już nigdy

więcej nie widział...

Pielgrzym mówił cicho i z wielką powagą, dlatego jego opowiadanie

zrobiło większe wrażenie na słuchaczach, niż namacalny pokaz

krukjowiczjanina. Zapadła ciężka cisza. Handlarz ugrzązł zębami w chlebie,

baba szybko się przeżegnała, gnom sceptycznie prychnął, a chłopak,

zastanowiwszy się, wycisnął z lutni niski, wyjący dźwięk, zmuszający

wszystkich do otrząśnięcia się i rzucenia się z wymysłami na młody talent.

Wiedźma złapała torby i wyszła. Gospodarz pogardliwie splunął na tylko co

„zamiecioną” podłogę. Czego to ludzie nie wymyślą, jęzorami młócąc po

próżnicy. Śmiechu kupa. Chwała niech będzie bogom, że tutaj, w

Zaduchowiejach, całkowity spokój... no prawie.

* * *

Podchodząc do stajni, z przyzwyczajenia nasłuchiwałam, ale wszędzie było

cicho. Czy to Smółka tym razem zdecydowała się pobyć spokojnym konikiem i

nie uganiała się za pochopnie włażącym do jej boksu stajennym, dopóki ten nie

usiadł okrakiem na belce pod dachem i siedział już tam, bojąc się nie tylko

poruszyć, ale i zawołać. Różnił się od pozostałych mieszańców tym, że na nim

nie było widać skutków upału — pysk był szczelnie zamknięty, a boki, zdaje

się, w ogóle się nie poruszały. Dla żartu zagwizdałam. Pies podniósł tępy pysk z

uniesionymi do góry uszami i spojrzał na mnie żółtymi, niemrugającymi

ślepiami. Wrogości ani życzliwości w nich nie było, ale z jakiegoś powodu

zrobiło mi się dziwnie.

— Ejże, kochanieńki, czyj to pies? — zawołałam jakiegoś tam chłopka,

drzemiącego na siedząco w wąskim pasku cienia pod ścianą stajni.

— Który? — Wieśniak leniwie uniósł nasunięty na oczy kapelusz.

— A ten... — ponownie skierowałam wzrok na próg i drgnęłam. Pies

zniknął. Na zakurzonej ziemi zostało kilka dużych śladów łap i kilka kłaków

krótkiej sierści. — Leszy, gdzież on się podział? Tylko co tu był! No to ładnie,

wybaczcie, że przeszkodziłam...

— Nie ma za co, od upału i nie takie rzeczy mogą się przywidzieć, —

dobrodusznie zauważył chłop, ponownie skrywając się pod rozległym rondem

słomianego kapelusza. — Niedawno widziałem jak krowa po niebie latała! Leżę

sobie na polu, co z północnej strony wsi się znajduje, dlatego, że nie dam już

rady więcej sikać — u szwagra na pogrzebie winem domowym za jego zdrowie

wypiwszy, uraczyłem się, no i ono mnie odrobinkę rozebrało. Słyszę — muczy

nie wiadomo skąd. Spoglądam w niebo — leci krasula! Nogami przebiera, jak

gdyby naprawdę w powietrzu skakała, a ogonem tego, kierunek wskazuje… I

dlaczego to tak, a? Może, omen jakiś?

— Aha, zakąsić trzeba było, — półgłosem mruknęłam wchodząc do stajni.

* * *

Zanim pozbierałam rzeczy i przywiązywałam kobyłkę na polance za

domem (Smółka z wykrzywioną złośliwie mordą obserwowała w tym czasie

skazane na niepowodzenie przedsięwzięcie), Welka zdążyła rozpuścić w kotle

jakieś ziółka i teraz w skupieniu mieszała je dębową łopatką, bez przerwy

patrząc na wypływające z dna pęcherzyki. Specyfik migotał blado, na skutek

czego twarz pochylającej się nad nim zielarki wydawała się trupio-zielona.

Odrywanie przyjaciółki od tego odpowiedzialnego zajęcia było bardzo

niewskazane, żeby nie przytrafiło się tak, jak na ósmym roku studentom, którzy

z bojowym zawołaniem „Ratuj się, kto może!” wypadali z gęsto zadymionej sali

wykładowej, pod sufitem której ryczało i głośno biło skrzydłami coś

niezaplanowanego.

Tak, że nałożyłam lekkie, z brzozowej kory klapki i wyjęłam z torby

ręcznik.

— Wel, na razie schodzę się wykąpać.

— Aha, — nie odwracając się, z roztargnieniem przytaknęła przyjaciółka,

— tam w trzcinie są położone deski do samego pomostu, ale tuż za nimi dno się

urywa, i prawie nie ma płycizny.

— Cudownie. — Dobrze pływam i lubię czuć pod sobą głębokość. — Tutaj

wirników lub jeziornic się nie spotyka?

— Nie... chociaż w wirze naprzeciwko placu mieszka jakieś stworzenie, ale

ono ludzi nie atakuje i daleko od wiru się nie oddala. Tam źródła z dna tryskają,

woda jest zimniejsza i czystsza; z pewnością, to je i przyciąga.

— Widziałam co je przyciąga, — chrząknęłam, zarzucając ręcznik na

ramię.

Kładkę znalazłam prawie od razu — kilka skośnie połączonych desek,

przybitych do na wpół zatopionych szczątków łodzi. W trzcinie zajeżdżało

wilgocią i zgnilizną, nogi ślizgały się na deskach, a życzliwie bzyczące bąki

zdradzały zamiar degustacji mojego apetycznie spoconego ciała (ciało

kategorycznie się sprzeciwiało, przeklinając i opędzając się).

Rozklekotana kładka przechodziła w szeroki pomost i słońce znowu runęło

na mnie z mocą smoczego oddechu. Stąd Pstrąg jeszcze bardziej przypominał

jezioro — z lewej i z prawej strony koryto znikało w trzcinach, a do

przeciwległego brzegu było nie mniej niż wiorsta. Przez zielonkawą, ale

przejrzystą wodę prześwitywały wszystkie kamyczki z głębokiego dna. Przy

powierzchni śmigał ławicą narybek, z daleka wydając się jedną ogromną

srebrzystą rybą.

Nie miałam więcej sił, żeby się dłużej powstrzymywać, w biegu

odrzuciłam ręcznik i dodając sobie odwagi okrzykiem, skoczyłam z brzegu

pomostu, wywołując chmurę bryzgów wody.

Dno okazało się być niespodziewanie głęboko — głową poszłam pod wodę

i dopiero wtedy dotknęłam go nogami. Odbiwszy się od dna i wynurzywszy się

prychając, odrzuciłam włosy z twarzy i popłynęłam naprzód. Pierwsze odczucie

chłodu szybko minęło, zmieniając się w upajającą świeżość i zdumiewającą

lekkość w całym ciele.

Przez pół godziny, nasiąkając wodą do woli i doszedłszy do wniosku, że

życie bezghyrowe jest dobre, przewróciłam się na plecy, rozstawiłam ręce i

zaczęłam bezwładnie dryfować z prądem w dół rzeki, rozkoszując się cichym

szelestem trzciny i płynnym kołysaniem fal.

Nie zdążyłam przepłynąć tym sposobem, pięćdziesięciu sążni, kiedy w

otaczającą mnie harmonię wdarł się jakiś podejrzany plusk. Refleks wiedźmy w

mgnieniu oka sprawił, że znalazłam się w pionowej pozycji; usilnie pracując

rękami i nogami, szybko rozejrzałam się na wszystkie strony i mój błogostan

migiem wyparował.

W moją stronę posuwała się łódź. Dokładniej, próbowała. Trzech

wioślarzy, nie wiadomo jakim sposobem zmieściwszy się na jednej ławie,

bezskutecznie starało się okiełznać dwa wyszczerbione wiosła, to rwące się dać

nurka na dno, to unieść łódź w niebiosa.

Lewym posługiwał się Gdyń, prawym — milczący dryblas, a w środku,

objąwszy kumpli za ramiona, w takt pieśni podobnej do krzyków w duchu „Nie

chodźcie, dziewki, za mąż!” kołysał się starosta. Za rufą ciągnęła się sieć, a za

nią — długi ogon z wodorostów, które zaplątały się oczkach sieci.

W łodzi jedynym zauważalnym wynikiem burzliwej, rybackiej działalności

była tylko ogromna butla samogonu, z chlupiącymi na dnie resztkami, zatkana

nadgryzionym małosolnym ogórkiem. Butla stała na dziobie łodzi i

prawdopodobnie służyła wioślarzom jako przewodnia latarnia morska, gdyż

inne nieistotne punkty orientacyjne, w rodzaju brzegu wzgardliwie ignorowali.

W sumie i bez tego, nie bardzo wytrzymały stateczek wypisywał po wodnej tafli

zawiłego precla, posuwając się do przodu wszystkimi stronami na przemian.

Ogólny kierunek wyznaczał słaby prąd Pstrąga, który powoli, ale nieustannie

porywał łódź z sobą.

— Pa-a-ani wie-e-edźma!!! — Gdyń, nie namyślając się, rzucił wiosło i

wstał. Łódka zaskrzypiała i niebezpiecznie przechyliła się na lewy bok, a

ponieważ dryblas nadal wiosłował, majestatycznie zakręciła się dookoła własnej

osi. — Oj, gdzież ona? Niemożliwe, utopiła się?! (Łódź zrobiła jeszcze jeden

obrót.) А! Jak woda?

— Wspaniale, — wycedziłam przez zęby, przechodząc z rozluźniającego

pluskania się, na nastawiony na osiągnięcie wytyczonego celu styl pływacki

„elfie ostrze”. Naturalnie, skierowałam się bynajmniej nie do łodzi.

— Dokąd to Pani? — z rozczarowaniem zaczął przeraźliwie lamentować w

ślad za mną starosta. — Stąd do wyspy całkiem blisko zostało i stu sążni nie

będzie! А tam za pięć-sześć godzin i ściemniać się zacznie!

Ale już wymacałam nogami dno i nie oglądając się za siebie, skryłam się w

trzcinie. Kładka została daleko z boku, tak, że na brzeg wydostałam się cała

podrapana, pogryziona przez meszki i po pas wymazana śmierdzącym mułem.

Ogólne mniemanie o życiu i wyjątkowym charakterze pewnych jednostek

zmieniło się z „bezghyrowego” na „ghyrowe”.

Jakoś się opłukawszy we wpadającym w jezioro strumyku, krzaczkami,

żeby nie przyciągać niezdrowej uwagi mieszkańców wsi, przedostałam się do

domu Welki... i ze zdumienia stanęłam jak wryta koło furtki.

Przed gankiem siedział czarno-rudy pies. Na mój widok z pogardą wypluł

na ziemię zapomniany przeze mnie na pomoście ręcznik, wstał i pobiegł

truchtem w trzciny, zastępujące czwartą stronę płotu. Niezdecydowanie

zagwizdałam, ale bestia nawet uszami nie poruszyła, jak gdyby rozpłynęła się w

szeleszczących łodygach.

— Co? — wyjrzała prze okno Welka.

— A nic. — Pochyliłam się i podniosłam ręcznik. — Może wiesz, do kogo

należy taka potężna, podpalana psina z obciętym u nasady ogonem? Jakby

rasowa, ale nigdy takiej rasy nie widziałam.

— Nie wiem. Może należy do kogoś z przyjezdnych? — obojętnym głosem

wysunęła przypuszczenie przyjaciółka. — Słuchaj, Wolha, wpadłam na

wspaniały pomysł: urządźmy wieczór panieński z okazji naszego spotkania!

Znam niedaleko położone cudowne miejsce: ciche, malownicze, chłodnawe, z

jeziorem dookoła. Rozpalimy ognisko, upieczemy ziemniaki, pogadamy, no i

jednocześnie...

— Welka!!!

Przyjaciółka zacięła się i z konsternacją skupiła na mnie swoją uwagę.

— Powiedź mi, że nie masz na myśli wyspy! — zaczęłam błagać.

— Tak więc... ogólnie to...

— I ty też tam się pchasz? Co wy wszyscy się zmówiliście?! — z

oburzeniem krzyknęłam, zraniona w samo serce taką zdradą. — Niczego

„jednocześnie” nie będę robić!

— O co Ci chodzi — teraz z kolei obraziła się Welka, nie rozumiejąc,

dlaczego tak się wściekam. — Chciałam powiedzieć, że jednocześnie jakiegoś

ziółka tam nazbieram... na twoje napoje, między innym!

— Wybacz, — zmieszałam się szczerze. — Miałam dziś ciężki dzień,

jestem bardzo zmęczona i nie chcę płynąć na żadną wyspę.

— Niech Ci będzie, — zmiękła przyjaciółka, — urządzimy wieczór

panieński w najbliższym lasku, a jutro sama tam pojadę. Chociaż wiosłowanie

nie idzie mi najlepiej, a i łódź nie bardzo...

— Poproś kogoś z rybaków, — zaproponowałam. — Słyszałam, że koło

wyspy ryby dobrze biorą, znaczy, tam na pewno stawiają i sieci. Rano wysadzą

cię na brzeg, a wieczorem przypłyną po połów i zabiorą.

— Miejscowi do wyspy i na pięćdziesiąt sążni się nie zbliżą, — ponuro

mruknęła zielarka. — Oni uważają, że wyspa jest przeklęta i po nocach tam

jakoby wyje nie mogąca zaznać spokoju dusza smoka...

— А co, rzeczywiście wyje? — zainteresowałam się, źle wspominając

skierowane do mnie słowa starosty z „nieopisanym rajem”. Zresztą, w jednym

nie skłamał — tam by mi już naprawdę nikt nie przeszkadzał!

— A i owszem, zawyje czasem, — wzruszyła ramionami Welka. — Ale

osobiście uważam, że to czyjeś głupie żarty. Po pierwsze, sądząc po głosie, do

smoczego ryku nie podobny ani odrobinę. Po drugie, nikt tego widma nigdy nie

widział. А co to za widmo, jeżeli ono ani razy nie zatruło spokoju komuś z

miejscowych? Ono przecież bez pożywki w postaci emocji, za parę miesięcy

samo zdestabilizuje się i rozwieje!

— А do czego to podobne? — nie wytrzymałam, chociaż przysięgłam

sobie nawet palcem nie ruszyć dla spokojnego snu starosty.

— Jakiś dziwny łoskot... czy to szloch, czy to plusk, jak gdyby batem po

wodzie smagano. Na wyspie, być może, zachowały się pieczary pustelni, a po

jeziorze dźwięk daleko się niesie, rezonuje i bardzo silnie się zniekształca.

— Czyż w okolicy nie ma ani jednego rozgarniętego maga-praktyka? —

zauważyłam, wyrażając niezadowolenie. — Za takiego się im podałam?

Welka niespodziewanie roześmiała się:

— А, oto chodzi! Starosta z pomocnikami już i do ciebie podchodził? To

dlatego ty taka nerwowa... Widzisz, tu taka historia: tutejsi mieszkańcy do wycia

mniej więcej się przyzwyczaili, ale krowy — ani jak nie mogą: nerwowe, chude,

mało mleka dają. Dlatego wieśniacy postanowili wreszcie zrzucić się na maga.

Zebrali się w karczmie, puścili czapkę w koło i rezultat — dwadzieścia trzy

kładnie — uroczyście powierzyli staroście. Ten uczciwie doszedł do wniosku,

że trzy kładnie wiosny nie uczynią i zaproponował przepić je za powodzenie

zbliżającego się przedsięwzięcia. Ludzie chętnie się zgodzili, wszystkim

przypadło w udziale po kufelku, a staroście, jak autorowi genialnego pomysłu,

— dwa, po których zaczął przechwalać się: powiada, nie potrzebny nam żaden

mag, ja sam tego widma gołymi rękami się pozbędę! Tak więc ludzie i za to

wypili. Pięć razy, żeby na pewno. Krótko mówiąc, na ranem w czapce nic nie

zostało, oprócz chrapiącego na niej starosty. Kiedy go obudzili i powiadomili o

czekającym wyczynie, z jakiegoś powodu nie pobiegł takowego dokonywać i w

ogóle pośpiesznie zmienił temat. Tak ta sprawa dotychczas się i przeciąga. Pili

przecież wszyscy, a staroście teraz z własnej kieszeni płacić nie mają zamiaru,

tak i niesolidnie — obiecywał przecież! Więc on teraz chodzi i szuka

ochotników-zapaleńców, ale jakoś nieskutecznie. Tutejsi magowie już się przed

nim chowają, a przejezdni otwartym tekstem zawiadamiają, z jakiego miejsca

starosta powinien zacząć znajomość ze smokiem...

Zielarka przypadkowo spojrzała na moją prawą rękę i aż się zachłysnęła:

— Wolha!!! Ty co, tego?!

— Nie, to zaręczynowy. Ślub jesienią, a ty będziesz moją starszą druhną i

tylko nie waż się odmówić! Ale, wydaje się, ja rzeczywiście tego...

Welka, gotowa już z przepojonym zachwytem piskiem rzucić się do

wypytywania, gratulowania i omawiania przyszłego przedsięwzięcia,

odskoczyła i ze zdziwieniem spojrzała na mnie.

— O co chodzi?

— Ślub! Zgroza! Koszmar! — Zerwałam się z miejsca i nerwowo

przeszłam się po pokoju. — Mnie i od jednego słowa robi się słabo... To

przecież już na zawsze, aż po grób!

— Ale za to jaki! — rozważnie zauważyła Welka.

— Ale ja jeszcze chcę użyć życia!

— Nie zrozumiem, czym się tak przejmujesz? — wzruszyła ramionami

przyjaciółka. — Zwróć mu pierścień, powiedz, że się rozmyśliłaś i w ogóle że

on ci się nigdy nie podobał!

— Ale on mi się podoba!

— No to wychodź za niego za mąż!

— Nie chcę!

— Dlaczego?

— Boję się. — Przygryzłam wargę i odwróciłam się w stronę okna.

— Czego?

— Tego, że my się zanadto od siebie różnimy. On — wampir, Władca

Dogewy, a ja — zwyczajna ludzka wiedźma w podartej kurtce. On widzi mnie

na wskroś, a mi pozostaje tylko zgadywać co on myśli. I w ogóle, za

pięćdziesiąt lat zestarzeję się i on mnie przestanie kochać!

— О bogowie... — zajęczała Welka. — Wolha, ty dopiero jesienią

skończysz dwadzieścia dwa lata! Jak możesz zgadywać, co zdarzy się za pół

wieku? Może ty i tyle nie pożyjesz!

— Wielkie dzięki, aleś mnie i pocieszyła! А moja praca? Od pierwszego

roku marzyłam żeby zostać arcymagiem, jak Profesor!

— To nim zostań, kto ci przeszkadza? — nie zrozumiała zielarka.

— Gdzie widziałaś męża, który pozwoli żonie jeździć po traktach, w

towarzystwie nieznajomych upiorów?!

— No, na razie przecież pozwala, — słusznie zauważyła przyjaciółka.

— Otóż właśnie, na razie! А potem on mnie nakryje pokrywką i

zadowolony, usiądzie na niej z góry!

— А może, ułoży się obok? — chytrze przymrużyła oczy zielarka. —

Wolha, w małżeństwie są i jasne strony! Lepiej pomyśl, jak efektownie będziesz

wyglądać w ślubnej sukni...

— Pogrzebowy całun!

— А weselna uczta?

— Stypa!!

— E-e-e... Pierwsza noc poślubna?

— Uroczyste wniesienie trumny do grobowca i wstęp do eksploatacji!

Zamiast okazać współczucie dla umierającej przyjaciółki, Welka spojrzała

na moją męczeńską twarz i zatoczyła się ze śmiechu. Z urazą zacisnęłam wargi.

Propozycję „grobu” otrzymałam jeszcze w zeszłym roku, po powrocie z

Arlissa, ale na szybki ślub on z jakiegoś powodu nie nalegał. Także nie

napomykałam, woląc obchodzić ten temat z daleka i dopóki Kella nie zapytała

prosto z mostu, co my sobie myślimy, sprawa tak i nie ruszyłaby się z martwego

punktu. Jakoś niepewnie wymieniliśmy się spojrzeniami i powiedzieliśmy, że

nam w ogóle to wszystko jedno. I w taki to sposób zostaliśmy postawieni przed

faktem jesiennego ślubu.

Przez tydzień podle uciekałam z Dogewy pod pretekstem zbierania

materiałów do dysertacji8. Jedna sprawa — dumnie manifestować znajomym

złoty pierścień z zawiłą pieczęcią i w niedbały sposób nazywać Lena

narzeczonym, a całkiem inaczej — tak naprawdę dostać go za męża. Ten

przeklęty ślub wyrósł między nami jak mur i jeżeli wcześniej swobodnie

wylegiwaliśmy się na jednym łóżku, omawiając sprawy na jutro albo głośno

śmiejąc się z czyjegoś żartu, to teraz jakoś dziwnie z ukosa patrzyliśmy na siebie

nawzajem, bojąc się spojrzeć sobie w oczy! А cóż to będzie dalej?!

— Wolha, uspokój się. To normalnie, — skończywszy się śmiać,

spróbowała pocieszyć mnie przyjaciółka. — Wszystkie panny młode denerwują

się przed ślubem. Przede wszystkim, zdecyduj sama — ten to czy nie ten

człowiek... tfu, wampir, u boku którego chcesz zgodnie iść przez resztę swojego

życia? Czy też już za pół roku będziesz gotowa udusić go poduszką za głośne

chrapanie z uchem?

Tylko westchnęłam. Len nie chrapał. А pewne wredne przyzwyczajenia w

rodzaju rzucanej gdzie popadnie kurtki, jedzenie w łóżku i uchylanie się od

służbowych obowiązków (obecność Władcy i Najwyższej Wiedźmy na

cotygodniowych naradach było tylko symboliczna, Starsi Rodu doskonale

radzili sobie z bieżącymi sprawami, a o poważnych problemach

dowiadywaliśmy się i bez nudnego trzygodzinnego sprawozdania), gorąco

8

http://pl.wikipedia.org/wiki/Dysertacja

popierałam i podzielałam, ku sprawiedliwemu oburzeniu Kelly. Ale mąż... brr!

Na wiedźmę się kształciłam, żeby uniknąć tej żałosnej doli! Kto mógł wiedzieć,

że na mnie wszyscy jednakowo polecą?!

— Niech Ci będzie, — zmieniła temat Welka. — Wchodź i przebieraj się, a

ja tymczasem nazbieram koszyk wisienek. Dobrze się złożyło, że akurat mam

zrobioną wiśniową nalewkę, my ciebie szybko z chandry wyleczymy!

* * *

Batem po wodzie?! Podskoczyłam na łóżku tak, że aż deski się wygięły.

Przez parę sekund w oszołomieniu wpatrywałam się w nieprzeniknioną

ciemność, próbując zorientować się, na jakim jestem świecie, potem

koziołkując, stoczyłam się na podłogę i chwyciwszy leżący pod ręką miecz,

rzuciłam się do okna.

To było niepodobne w ogóle do niczego — przenikliwy krzyk,

przechodzący w bulgoczące uderzenie, jak gdyby ktoś uniósł jezioro i rzucił z

powrotem. I — cichnący, oddalający się świst.

Dźwięczne odgłosy niosły się po rzece i gubiły w szeleście trzciny.

Powtarzały się na zmianę ale nie były od tego bardziej zrozumiałe, wręcz

przeciwnie, tylko tak samo złowieszcze.

Welka, beztrosko przesypiała zwykły zaduchowiejski fenomen, obudził ją

dopiero brzęk flakonu, niechcący zaczepionego przez mnie łokciem.

— Wolha, co tam robisz?

— Psy, Wel. — Stałam z boku uchylonego okna, żeby na wszelki wypadek

móc na odlew dźgnąć nieproszonego gościa, który zlekceważył drzwi. —

Słyszysz? W całej wsi psy wyją.

— No i co z tego? — sennie mruknęła zielarka. — One często hałas

podnoszą, ledwo gdzieś coś stuknie — nakrywaj głowę poduszką...

— Na zwykłe stukanie po prostu by ujadały. Psy wyją na stwory, Welka.

Przyjaciółka podeszła do okna, troszeczkę posłuchała i ziewnąwszy, sennie

oparła się o moje ramię.

— Wolha, masz skrzywienie zawodowe. Idź spać, tu nie ma żadnego

stwora. Dzisiaj pełnia księżyca, psy po prostu skorzystały z okazji, żeby

potrenować gardła.

Nie odpowiedziałam. Psie głosy brzmiały ochryple i były przytłumione, jak

gdyby wyły ze środka swoich bud, albo spod ganków, skąd nie mogły patrzeć z

upodobaniem na księżyc. Ostrożnie wyciągnąwszy miecz z pochwy,

popchnęłam okienne skrzydło ostrym koniuszkiem. Te chętnie zakołysało się w

przód i w tył, i przez chwilę przywidziały mi się żółte, niemrugające oczy w

trzcinie, wyglądającej jak czarna, grzywiasta ściana kołysząca się naprzeciw

chatki. Ten pies nie wył. W ogóle dotąd nie słyszałam, aby wydał z siebie choć

jeden dźwięk.

— Co robisz? Oj... — Welka otworzyła oczy i zobaczyła przed swoim

nosem blado połyskujące ostrze.

— Stawiam ochronny krąg. — Podniósłszy miecz ostrzem go góry, wolną

ręką nakreśliła parę znaków.

— Nie wygłupiaj się idiotko! — Przyjaciółka spróbowała chwycić mnie za

łokieć i odciągnąć od okna, ale wyrwałam się z rozdrażnieniem.

— Wel, przecież ja nie pluję do twoich ziółek? Więc i ty mi nie

przeszkadzaj pracować!

Przyjaciółka machnęła ręką i wróciła do łóżka. Psy także stopniowo się

uspokajały. Co by tam nie było, obeszło wieś bokiem, w przeciwnym razie w

jednym jej końcu byłaby martwa cisza, a w drugim — zespołowy atak psiej

histerii. W odróżnieniu od wilków, psy panicznie bały się nocnych stworzeń i

wyły na nie już z daleka.

Cichutko uchyliwszy drzwi, wyszłam na podwórze i przysiadłam na

ganeczku, położywszy miecz na kolanach. Bardziej dla oczyszczania sumienia

puściłam parę zwiadowczych impulsów i ze zmieszaniem zakaszlałam,

dowiedziawszy się, że w sąsiedzkim sadzie, niektórzy wyśmienicie obchodzą się

bez Welkowych miłosnych napojów.

Niech będzie, posiedzę, pooddycham świeżym powietrzem. Urlop bądź co

bądź.

I doczekałam się — przed samym świtem wszystko się powtórzyło, ale w

odwrotnej kolejności. Najpierw, niewiadomo od czego, podniosły lament psy,

potem znowu ryknęło i huknęło, puściwszy echo po wodzie. Miecz rozgrzał się

odczuwalnie, a znak cechowy u nasady ostrza zamigotał i powoli zgasł.

Na miejscu starosty nie oszczędzałabym na magach.

* * *

Zasnąć byłam w stanie dopiero o wschodzie słońca, kiedy w

zaduchowiejskich kurnikach po kolei zaczęły piać koguty, zerwało się na

codzienne oblatywanie krzykliwe stado gawronów, a na ulicy zaskrzypiały koła

od wozu. I już za dwie godziny obudził mnie aktywowany krąg ochronny i

bardzo barwne wypowiedzi Welki z jego powodu (wydaje się, że przesadziłam

w swej gorliwości — zrobiłam go dwustronnym i na dodatek zamknęłam na

sobie, tak że zielarka trochę dymiła i paliła pragnieniem zemsty).

Bitwa dwóch magów, będących mniej więcej na tym samym poziomie —

to atrakcyjne widowisko, i kiedy my, wyczerpawszy rezerwę, zremisowałyśmy,

rozłożywszy jedna drugą na trawie, zza płotu rozległy się burzliwe oklaski i

nawet rzucono na podwórze parę drobnych, srebrnych monet. Zawstydzona

Welka ukryła się w domu, a ja spokojnie pozbierałam monety. Gdyby zielarka

była śmielsza, mogła by żądać takiej ceny, jakiej żądają magowie-praktycy —

często razem trenowałyśmy, a czasem po prostu upuszczałyśmy pary, z siłą

jednej czwartej mocy zarzucając serdeczną przeciwniczkę bojowymi zaklęciami.

Niestety, po jednym spojrzeniu na coś zębatego i pazurzastego — sięgającego

Welce tylko do kolana i wydającego ostatnie tchnienie, — wszystkie jej

praktyczne nawyki wyparowywały w nieznanym kierunku, zostawały tylko te

piszczące i uciekające.

Wśród gapiów znaleźli się klienci Welki, dziewczyna przyjęła parę

zamówień i znowu zajęła się gotowaniem ziół. Gryzący smród wypędził mnie z

domu i spędziłam dzień, wylegując się na trawce przy rzece, popijając kwas

chlebowy, delektując się zakupionym na rynku wędzonym linem i

doprowadzając do porządku swoje zapiski, na daną chwilę bardziej wyglądające

na zbiór humorystycznych bajd, niż na rozprawę naukową. Kiedy słoneczne

promienie przybrały przyjemny, pomarańczowy odcień i upał zaczął się

zmniejszać, odszukała mnie Welka.

— Oto. — Przyjaciółka wygodniej ułożyła na ramieniu dwa długie wiosła i

oswobodziwszy prawą rękę, nakreśliła w powietrzu świecący, szybko

zanikający znak. — Podstawowa runa na zaklęcie wejściowych drzwi. Za parę

godzin wrócę, przygotuj sobie sama coś na kolację, dobrze? Dla mnie możesz

nie zostawiać, ja po wczorajszym jestem na diecie.

Osobiście ja „po wczorajszym” po kryjomu zjadłam długo przeleżaną bez

użytku w torbie przylepkę, dlatego, że pięć pieczonych ziemniaków na dwie

osoby, nawet z dodatkiem w postaci trzech listków sałaty, mój żołądek ocenił

jako kpinę i żałośnie podniósł krzyk o przedłużenie bankietu. Ale dyskutowanie

na ten temat z Welką było bez sensu.

— Zgoda. А ty dokąd?

— Na wyspę.

— Poczekaj. — Zaczęłam w pośpiechu wpychać pergaminy do torby. —

Płynę z tobą.

— Cóż starosta się ucieszy! — uszczypliwie przypomniała zielarka.

— Nie doczeka się, nawet z łodzi wysiadać nie będę. Po prostu popilnuję,

żeby ci się nic nie przytrafiło.

— Wo-o-olha... — z wyrzutem wypuściła powietrze z płuc przyjaciółka. —

Ty znowu swoje? Myślisz, jeżeli tu żyłoby coś niebezpiecznego, to już dawno

ludzie by tego nie zauważyli? Kilkakrotnie już tam jeździłam!

— Kilkakrotnie? — Podejrzliwie spojrzałam na zielarkę. — I co?

— I nic. Chodziłam wzdłuż brzegu, wypchałam torbę ziołami i

odpłynęłam. I teraz zamierzam zrobić tak samo. Ty jesteś przecież na urlopie,

nie zawracaj sobie głowę, opalaj się dalej.

— Poopalam się w łodzi. — Na jedno ramię zarzuciłam pasek od torby, na

drugie — pas od pochwy.

Sądząc po zadowolonej fizjonomii przyjaciółki, odradzała mi po prostu

dla przyzwoitości, potajemnie mając nadzieję, że dotrzymam jej towarzystwa. I

bardziej ryzykować, odwodząc mnie — nie zamierzała.

* * *

Łódź Welki tkwiła w trzcinach koło starej kładki. Nic dziwnego, że

wczoraj jej nie zauważyłam — można się było w niej kapać, a nie opalać się. W

połowie wypełniona wodą, praktycznie leżała na dnie. Łańcuch z wiszącym

zamkiem bardziej nie dawał jej ostatecznie utonąć, niż chronił przed

uprowadzeniem. Zresztą, dno wydawało się całe i zanim moja przyjaciółka

uporała się z kluczami, położyłam swoje manatki na pomoście, podwinęłam

rękawy i skoncentrowałam się na formule szybkiego osuszenia.

— Wolha, nie! — przypadkowo obejrzawszy się, tak rozdzierająco zaczęła

krzyczeć Welka, że straciłam równowagę i nader wiarygodnie przedstawiwszy

rękami wiatrak, runęłam na płask z pomostu. — Nie waż się czarować koło

łodzi! Zamówiłam ją, ale zaklęcie jest bardzo niestabilne i rozsypuje się od

najmniejszego muśnięcia obcej magii. Weź ten czerpak spod ławki i zacznij

wylewać wodę.

— Ty byś jeszcze w trąbę nad moim uchem zadęła, — zaburczałam,

włażąc do podwodnego statku. Oczywiście, dodatkowe mycie przy takiej

spiekocie nie zaszkodzi, ale nie zaszkodziłoby wcześniej chociażby zdjąć buty.

Po dziesięciu minutach połączonych wysiłków, łódź wynurzyła się i z

jawną niechęcią wyraziła chęć do startu, z własnej inicjatywy ustawiwszy się

przodem do otwartej wody. Za wiosła wypadło zabrać się mi — wynik

wysiłków Welki mało różnił się od zygzakowatego dryfu niezapomnianej trójki.

— A od czego ją zamówiłaś, jeżeli to nie tajemnica?

Zielarka ze zmieszaniem podrapała się w nos:

— Od przeciekania. Gdybyś ją widziała wcześniej!

Zabrakło mi słów.

* * *

W czasie drogi Welce czasem wypadało zabierać się do za czerpak, ale

ogólnie, wszystko okazało się nie takie całkiem złe. Łódeczka, mimo że

rozpadająca się, czujnie i chętnie słuchała się wioseł. Słaby wiatr wiał ku

wyspie, pomagając wiosłować. Mokra koszula przylepiła się do ciała,

przyjemnie chłodząc, rozrzucone buty schły na rufie. Do brzegu pozostawało nie

więcej niż pięćdziesiąt sążni, kiedy postanowiłam zrobić przerwę i umieściwszy

wiosła na burtach łodzi, z rozkoszą przeciągnęłam się do tyłu, masując krzyż.

— Wel, a dlaczego z rana nie popłynęłaś? Przecież do karczmy chciałyśmy

pójść, tam wieczorem jakiś minstrel zamierzał występować. Jeśli wczorajszy

lutnista — będzie wesoło!

Welka powykrzywiała się na tej części swojego ciała, którą mężczyźni

jednomyślnie uznawali za najbardziej pociągającą, a sama zielarka — za

najbardziej potrzebująca diety. Żywo pokazałam, jak Welka, ku niezadowoleniu

karczmarza, cały wieczór będzie smutno więdnąć nad pęczkiem przyniesionej ze

sobą pietruszki.

— Jeszcze zdążymy. Potrzebne mi jest rzadko spotykane zioło, które

należy zrywać blisko zachodu słońca.

W zasadzie nie było już potrzeby wiosłować — prąd i wiatr powoli

popychały łódź we właściwym kierunku, ale chciałam szybciej uporać się z

robotą i wrócić na tamten brzeg. Oszczędny starosta osiągnął bezpośrednio

przeciwny efekt: jeśli wcześniej z czystej ciekawości zanocowałabym na

wyspie, to teraz na złość nie zamierzałam tego robić. Nie chce płacić — niech

śpi pod poduszką, jego problem!

— Przecież nie będziesz się tam grzebać aż do zmroku, prawda?

— Uporam się w pół godziny! — pod przysięgą obiecała zielarka, biorąc

zawczasu przygotowaną żelazną szufelkę właśnie do grzebania w ziemi.

Obejrzałam się [Kto nie obeznany z tematem — wioślarz w łodzi siedzi

plecami do kierunku jazdy.], wypatrując dogodnego miejsca do zacumowania i

jak tylko przymierzyłam się do sprzyjającego miejsca wśród sitowia, to nagle

przed samym czubem łodzi wynurzyło się i z tryumfującym wyglądem czujnego

stróża, walącego w dziurę w płocie na widok dwóch złodziejaszków, zawisło

nad nami znajome czarne stworzenie.

Przeklęty refleks!!! Nie mogłabym, jak wszyscy normalni ludzie,

zapiszczeć i zdzielić go wiosłem!

A tak, łódź nie dopłynęła — ona po prostu rozleciała się na części, i to tak

efektownie, jak gdyby pod jej dnem wybuchł bojowy pulsar. Rzeczy, na

przemian z deskami, wiosłami i pasażerami poleciały w różne strony, buty,

całkiem jak jaskółki wzbiły się w niebo, jak gdyby przywołało je do sobie jakieś

bóstwo o niszczycielskiej mocy.

Stworzenie (sądząc po jego zaskoczonej mordzie, nie spodziewającej się po

nas takiej samo likwidatorskiej nikczemności) rzuciło się w bok i trochę dalej ze

wstydu skryło się pod wodą.

— Wolhaа, nie umiem pły... — tragicznie zabulgotała zielarka.

„Widzę”, — posępnie pomyślałam, nurkując jej śladem. Coś namacawszy

(mając wielką nadzieję, że nie stworzenie albo jakiegoś obcego topielca),

rozpaczliwym szarpnięciem wyrwałam to w górę na powietrze, sama idąc głową

pod wodę. Zgadłam. Welka rozkasłała się i tak kurczowo uczepiła się mojej

szyi, jakbym była boją, a ona próbowała usiąść na niej okrakiem). Woda

szczypała w oczy i zalewała usta, ledwie zdążałam ją wypluwać, nie mówiąc już

o wyraźnej deklamacji zaklęć. Najsłuszniej, na pewno, byłoby strząsnąć z siebie

przyjaciółkę i wyrównawszy oddech, nałożyć na nią czar niezatapialności, ale

nie mogłam zagwarantować, że zdążę to zrobić wcześniej, zanim ona zniknie

pod wodą. I że będę w stanie ponownie ją tam namacać. I dlatego, bohatersko

zaciskając zęby, tonęłam w imię przyjaźni. Na razie zielarka (widocznie,

zainspirowana moim przykładem poświęcenia się), nie otwierała zaciśniętej

ręki.

Taki obrót sprawy całkiem mi nie odpowiadał. Zbyt pochopnie zmieniłam

pozycję i... wetknęłam nos w sprzączkę od paska Welki.

— Wydaje mi się, że już nie tonę... — ze zmieszaniem oznajmiła

przyjaciółka, przecierając oczy. Tak wspaniałe sukcesy w pływaniu wstrząsnęły

mną do głębi, od takiej niespodzianki przestałam się szamotać w wodzie i...

usiadłam na dnie. Okazało się, że łódź rozpadła się przy samym brzegu wiru,

skąd wyciągnęłam Welkę i wystarczyło parę zamachów wiosłem, żeby

wydostać się na płyciznę. Zamiast tego, na długości pięciu sążni, odważnie

walczyłyśmy o życie nad odmętem o głębokości półtora arszyna.

— Pięknie, — mruknęłam i nie mając siły żeby się podnieść, na

czworakach zaczęłam pełznąć do brzegu. Przyjaciółka, potykając się, poszła za

moim przykładem.

Zwaliwszy się na trawę, dwadzieścia minut przeleżałyśmy plackiem, tępo

patrząc na zachodzące szybko słońce, potem Welka ze skruchą pociągnęła

nosem:

— Wolha, przecież ja także zachowałam się nieodpowiedzialnie używając

na łódce zaklęcia Arwaden, a tak naprawdę to dopiero zaczynałam je splatać…

Roześmiałam się i usiadłam. Zachód słońca, nawiasem mówiąc, był

niesamowicie piękny — szczególnie, jeżeli uwzględnić, że mógł stać się dla nas

ostatnim. Woda, naśladując niebo, zabarwiła się wszystkimi odcieniami złotego

i miedzianego koloru, do których już zaczęły dołączać się szkarłatny, malinowy

i purpurowy. Nieprzemakalne buty znajdowały się gdzieś na dnie wiru, a

miejscowe płotki z zainteresowaniem zapoznawały się z moją rozprawą

naukową. Natomiast miecz jak dawniej wisiał w pochwie za plecami.

Namacawszy rękojeść, z niesamowitą ulgą wzniosłam oczy do nieba, ażeby

podziękować świętemu Fedjulianowi, ale przypomniałam sobie jego złośliwą

minę i się powstrzymałam.

Welka wyszła z katastrofy z jeszcze mniejszym uszczerbkiem — nie

rozbierała się, a torbę na zioła, w której na wszelki wypadek walało się kilka

flakonów z lekami, jeszcze na pomoście przypięła do pasa. Wysuszyć się było

sprawą paru sekund.

— I cóż nam teraz robić? — żałośnie zapytała zielarka. — Łódka się

rozpadła, a rybaków w pobliżu nie widać... oczywiście mam wątpliwości, czy

oni tutaj dobrowolnie by podpłynęli, ale dla takiej sprawy można i przymusowo.

— Będziemy musiały tu zanocować, — z westchnieniem zadecydowałam.

— Rano pewnie będę w stanie dopłynąć do tamtego brzegu i wypożyczyć łódź,

ale teraz chyba nie jestem zdolna do takiego wyczynu. A i fale coś się rozhulały.

— Nocować? Tutaj?! — wpadła w przerażenie Welka. W szkole nie można

jej było nawet zawlec na dwudniową wyprawę, uroki szałasów w zestawie z

komarami całkowicie nie inspirowały mojej przyjaciółki.

— No, nie dokładnie w tym miejscu. Możemy pójść i poszukać ruin

pustelni, dopóki jest jasno. Będzie przynajmniej dach nad głową. Jednocześnie...

— Wolha!!!

— Niech będzie, już milczę. — Wstałam i wyciągnęłam do Welki rękę. —

Miejmy nadzieję, że ono nie zacznie dzisiaj wyć.

* * *

Jeśli bym na własne uszy (a co tam uszy, do szpiku kości przeszyło!) nie

usłyszała, co się tu nocami wyprawia, lepszego miejsca na odpoczynek nie

mogłabym sobie wymarzyć ani zapragnąć. Przy końcu łagodnie opadającego

brzegu, idealnie nadającego się do rozpalenia ogniska, pieczenia szaszłyków i

towarzyszącej im zabawy, zaczynała się luźno rosnąca brzezina, przechodząca w

gęsty, świerkowy las. Dopóki Welka, wypatrzywszy jakąś bujnie rosnącą florę,

w upojeniu wykopywała ją z ziemi, przespacerowałam się po lasku, żeby zbadać

sytuację. Tak, żeby przyjaciółka nie widziała, rozesłałam kilka impulsów,

splotłam standardowe zaklęcie wołania, prowokujące nieżywych do zawarcia

bliższej znajomość z bezczelną wiedźmą, ale je oburzająco zignorowali. Zresztą,

to jeszcze nic nie znaczyło — stworzenie mogło drzemać w podziemnym

legowisku albo w ogóle posiadać odporność na zwiadowczą magię. Ale

przynajmniej, zwyczajnych upiorów, czy też harpii, jak i wilków z

niedźwiedziami, można się było nie obawiać.

W zamyśleniu przeszłam się wzdłuż choinek, szukając między nimi

jakiegoś prześwitu, ale skutek był marny. Drzewa tak szczelnie posplatały się

kłującymi gałązkami, że nawet zającowi nie udało by się przemknąć. Czyżby

cały środek wyspy tak beznadziejnie zarósł?

Zwiadowczy impuls stwierdził inaczej. Solidny płot ze świerków, gruby na

trzy sążnie, a dalej pustka. Wyglądało na to, że dajny siali nie tylko „ziarna

prawdziwej wiary”, ale i banalne szyszki. Ale w jaki sposób sami się przez nie

przedostawali!

Przyłączyła się do mnie zadowolona ze swojej zdobyczy Welka.

Przyjrzałam się i z oburzenia aż jęknęłam:

— To jest to twoje rzadkie zioło?!

— Aha. — Zielarka z błogim wyrazem twarzy, jak u młodej matki, tuliła

do piersi ogromny krzak łopianu, z długim wykopanym korzeniem.

— Wel, a na pustkowiu za wsią jego całe połacie rosną, ze Smółką ledwie

się przedarłyśmy! Potem przez pół godziny spodnie z rzepów czyściłam!

— Tak? — nieco zmieszała się przyjaciółka. — Że też i nie wiedziałam... Z

mojej strony wsi on nie rośnie. Tylko spójrz, jaki wspaniały!

Potulnie pozachwycałam się unikatowym egzemplarzem, uczynnie

podsuniętym pod sam nos.

— A choinki nie potrzebujesz?

— No, żywicę i nasiona wykorzystuje się do sporządzenia pewnych

napojów... — na poważnie zamyśliła się zielarka.

— Tak, wykop kilka sztuk, jednocześnie i drogę oczyścisz.

Welka znacząco pogroziła mi pięścią, mimochodem badając wzrokiem

nieprzystępny świerkowy las.

— А może zaklęciem rozsunąć?

— Nie rozsunie się, zbyt ściśle się splótł. I pnie jakieś grube, złamią się.

Trzeba szukać przełazu9.

— Może, lepiej w brzeźniaczku zanocujemy? — nieśmiało zaproponowała

przyjaciółka. — Nie podobają mi się te choinki....

9 Przełaz - miejsce umożliwiające pokonanie jakiejś przeszkody w trudnym terenie

— Mi także. Dlatego trzeba popatrzeć, cóż takiego jest za nimi... dopóki

stworzenie nie wylazło na nas popatrzeć.

Welka tęsknie spojrzała nad jezioro. Niestety, odważnych rybaków, na

wyścigi śpieszących do nas z pomocą, widać tam nie było, a fale w stanowczy

sposób atakowały brzeg. Zielarce nie pozostawało nic innego, jak dogonić mnie

i iść przy mnie, wzdrygając się na dźwięk każdego szmeru.

Czy dzisiejsze pasmo niepowodzeń wreszcie się skończyło, czy też wręcz

przeciwnie, zaczęło nabierać rozmachu, a my się jeszcze tego nie domyśliłyśmy,

ale po jakichś sto krokach natknęłam się na przejście — o wysokości około

łokcia i dziesięciu werszek10 szerokości. Tuż nad samą ziemią, prawie

równiusieńko z nią, jakby z rozpędu przebiła go kula z roziskrzonym wnętrzem.

Na amen szczepione gałązki nie dały przewrócić się ściętym pniom, a igły

uschły przyciągając uwagę.

Dziwna dziura spodobała się nam jeszcze mniej, niż ogrodzenie.

— Pewna jesteś, że to główne dajnowskie wejście? — roztrzęsionym

głosem spróbowała zażartować Welka.

— Czyżby w celu przejrzenia słynnego świątynnego wina. —

Przeciągnęłam po gałązce palcem, i w mgnieniu oka wyłysiała. — Wejście nie

ma więcej niż rok, w przeciwnym razie igły osypałyby się same, a pień zaczął

gnić. Ale i nie mniej niż miesiąc.

— А wyć zaczęło mniej więcej pół roku w tył — zorientowała się Welka.

— Myślisz, że to jest ze sobą powiązane?

Lubię opierać się na faktach a nie na czczych domysłach. Tak więc

przywłaszczyłam sobie wątpliwy zaszczyt pierwszego podróżnika, dokładniej,

pierwszego przełaza, na wszelki wypadek wystawiwszy przed siebie miecz.

Po tamtej stronie miecz znowu wrócił do pochwy. Za choinkami

znajdowała się ogromna polana, zarośnięta po kolana burzanem11, jak to bywa z

porzuconymi ogrodami. Prawdopodobnie, niegdyś jej środek zajmował

niewysoki pagórek, ale pustelnicy pracowicie obgryźli go w koło, zrywszy

zbocze o łagodnym spadku aż do pionowych ścian, wysokich na półtora wzrostu

człowieka i wzmocniwszy je murem z granitu. Pomiędzy dużymi kamieniami

były wmurowane drobniejsze odłamki, układające się w oryginalne desenie —

szczególnie wokoło niskich, na wzrost gnoma, otworów. W jednym miejscu

zachowały się nawet drzwi, a na wprost przed nami — przystawione do dachu

schody, o wyglądzie dębowej kłody z nacięciami.

10 Werszek – stara rosyjska miara długości 1 werszek = 4,4 cm

11 Burzan –

(ukr.

Бур'ян – burján) – wysokie, bujne zarośla roślin zielonych złożone przede

wszystkim z chwastów: ostów i łopianów, występujące dawniej na stepach ukraińskich. Dziś w
wielu miejscach Polski używa

się jeszcze słowa burjan

http://pl.wikipedia.org/wiki/Burzan

Smok wcale tu aż tak nie napaskudził, pustelnia zawaliła się zaledwie w

dwóch albo trzech miejscach. Widocznie, najbardziej ze wszystkiego

przygnębiła dajnów zagłada świątyni, zbudowana ciężką pracą, dającą się

wyczuć w malowniczej stercie zwęglonych kłód, porośniętych trawą i krzakami.

Sprawdziwszy impulsem jeden z otworów, pochyliłam się i czmychnęłam

do środka. Korytarzyk o długości jednego sążnia doprowadził mnie do

niedużego, dosyć przytulnego pokoiku z kominkiem, resztkami zbutwiałego

dywanika na glinianej podłodze, szerokim stołem, zapomnianym na nim

lichtarzem i z drewnianym łóżkiem z jednolitej kłody, z góry do dołu

obrośniętej wyblakłymi, niejadalnymi grzybami, na cienkich, krzywych

nóżkach. Całkowicie nadające się na nocleg miejsce.

Przy wyjściu zderzyłam się z Welką.

— No i jak?

— Na razie nie znalazłam niczego co by się nadawało na nocleg.

— I dlatego nie mogłaś ograniczyć się do dwóch słów? — westchnęła

przyjaciółka. Tylko się uśmiechnęłam i balansując rękami, lekko wbiegłam po

drabinie zbudowanej z okrągłych kłód.

— Oho! Welka, chodź tu szybko!

Zielarka, nie rozstając się ze swoim ukochanym łopianem, podeszła do

ściany, zamknęła oczy i powoli uniosła się w górę.

— Przelot — powiedziałam uszczypliwie, zachwycając się jej piętami.

Welka szybko skorygowała zaklęcie i opuściła się na trawę tuż za mną.

Wzgórze nie miało wierzchołka. Wewnętrzne zbocza płynnie schodziły w

dół, do idealnie okrągłego jeziorka po środku. Niedużego, o średnicy pięciu

sążni, ale wyglądającego na niezgłębione, a za sprawą zachodzącego słońca —

jakby wypełnione gryczanym miodem, ciemnym, lepkim i nieruchomym.

Między brzegiem i zboczami pozostawał pasek równej ziemi, porośniętej

brzozami.

— Jak pięknie... — Welka jak oczarowana poszła dookoła jeziorka, nie

odrywając od niego wzroku.

W tym czasem odkryłam jeszcze coś ciekawego. Opadłam na kolana,

obmacując ziemię świerzbiącymi koniuszki palców. Jest! W dole brzucha

poczułam znajomą, słodkawą i jednocześnie bolesną falę. Zresztą, nic

niezwykłego — dajny celowo wybierają podobne miejsca na świątynie. Tutaj,

zarówno ich modlitwy, jak i nasze zaklęcia, osiągają pomyślniejsze cele.

— Wel, tu jest energetyczny punkt. I jaka potężna moc!

— Tu też! — ze zdziwieniem odezwała się Welka. — Akurat na nim stoję!

Podniosłam głowę, oceniłam odległość i szybko zamachałam przyjaciółce

ręką, pragnąc jak najszybciej potwierdzić swój domysł.

— Podejdź jeszcze troszkę do przodu i policz kroki!

— Dlaczego? Oj, jeszcze jeden... Siedemnaście, ale jak to odkryłaś?!

— Domyśliłam się. А teraz — do mnie.

— Siedemnaście i pół. — Welka zatrzymała się tuż koło mnie, i z

opóźnieniem do niej dotarło: — Naturalny trójkąt! Marzenie każdego maga —

trzy symetryczne źródła mocy, nie trzeba czerpać z siebie, stawaj po środku i

czaruj!

— I jak ty to sobie wyobrażasz? — Z niezadowoleniem spojrzałam z ukosa

na ciemną wodę. — Obcej magii w centrum trójkąta, jak i koło twojej łodzi, nie

należy używać, a tratwa, nawet na dwóch kotwicach, zacznie się kołysać i

zaklęcie się zdestabilizuje albo wymknie się spod kontroli.

— No, jezioro można by osuszyć.

Welka podsunęła mi wspaniałą myśl:

— А można i wykopać. Popatrz jak gwałtownie urywa się dno. Albo ktoś

tu już czarował i trochę przesadził w gorliwości, albo jezioro stworzono celowo,

żeby nikt nie mógł skorzystać z trójkąta.

— Dajny?

— Możliwe. Pustelnia to nie świątynia, gdzie kapłani rozmyślają o

duchowym życiu, ale wolą materialny, to znaczy sakiewki ufnych wiernych. Tu

na pewno przebywali doświadczeni dajnowie i naprawdę obdarzeni

czarodziejsk... boską siłą. Sami chyba nie byliby w stanie przeprowadzać

magicznego rytuału, ale przeczytać dziesiątki modlitw i rozpalić „biesą próbę”

dalej od grzechu — to całkowicie zgodne z ich duchem. Żeby konkurentom, to

znaczy nam, nie przypadło w udziale.

Zmartwiona Welka pokręciła się nad brzegiem i machnęła ręką:

— Może to i lepiej. Mało prawdopodobne, że ktoś natrafi na magiczny

trójkąt, durniów wśród magów nie brakuje.

Zresztą, korzyść ze źródeł mimo wszystko była: szybko odnowiłyśmy

magiczną rezerwę i wróciłyśmy na polanę, gdzie od razu poczułyśmy się

bardziej pewne swoich sił.

Zanim zapadła ciemność zdążyłyśmy obejrzeć całą pustelnię — dokładniej,

— ja po kolei łaziłam od celi do celi, a Welka stała przy wejściu, co jakiś czas

interesując się, czy mnie już ktoś zjadł czy też nie. Niestety, niezmiennie ją

rozczarowywałam, a kiedy dla żartu zaczęłam wyć, w odpowiedzi, przy wyjściu

dostałam łopianem po karku. Wewnątrz wszystkie cele wyglądały jednakowo,

różniąc się tylko ilością kurzu i pleśni. Najlepiej zachował się pokoik z

drzwiami, więc go zajęłyśmy, naznosiwszy do środka świerkowych gałązek.

Przez cały dzień powietrze, ziemia i woda tak się nagrzały, że nawet

zmierzch nie przyniósł chłodu. Zanim zbudowałam leżak, koszula przesiąkła

potem, bose nogi poparzyły pokrzywy, a za kołnierz nasypały się świerkowe

igły. Na szczęcie, na brak wody nie mogłyśmy narzekać, wręcz przeciwnie. Ale

nie chciało mi się wracać na brzeg wyspy — daleko, a do tego nie chciało mi się

znowu przechodzić przez dziurę, a potem szukać jej w ciemności. Będzie

szybciej i wygodniej wykąpać się w położonym pośrodku wyspy jeziorku.

Welka poszła razem ze mną, nie chcą narazić na pokusę nieraczącego

podejść do nas stwora, jeśli ten jednak namyśliłby się porzucić swoje zaciszne

legowisko i z zachwytem znalazł na polanie dobrze odżywioną zielarkę.

Księżyc skrył się za kosmatymi chmurami, w słabym świetle gwiazd

jezioro wydawało się czarną, bezdenną wyrwą. Od niego wionęło źródlanym

chłodem, że przez chwilę rozważałam wykąpanie się w wannie ale

postanowiłam ograniczyć się do szybciusieńkiego opłukania. Gdy tylko

zaczęłam ściągać koszulę przez głowę, Welka krzyknęła:

— Wolha, tylko spojrzyj na to!

Koszula z pośpiechem wróciła na miejsce, a i kąpać mi się w jednej chwili

odechciało: przez wodę przeświecały się na wpół przejrzyste kości smoka, blado

promieniejąc od wewnątrz. Pomimo ogromnej głębokości, był widoczny każdy

kręg — od długiej szyi do kolczastego ogona, owiniętego wokół ciała, —

starannie złożone po bokach skrzydła i długa morda, opierająca się na przednich

łapach.

— Zobacz, jak dziwnie — szepnęła Welka. — Zwinął się w kłębuszek,

jakby drzemał...

— А powinien był leżeć na pustelni. — Też z jakiegoś powodu obniżyłam

głos. — Prawda jest taka, że już dawno temu powinien się rozpaść na

pojedyncze kosteczki. Sprawia jednak takie wrażenie, jakby zdechł pod wodą

sam z siebie.

— Może, dajny mimo wszystko okazały wsi uprzejmość i zepchnęli ciało

smoka do jeziora?

— Wtedy wieś do tej pory nosiła by nazwę Wędzisko. A spróbuj ruszyć tę

machinę, tu jedne kości przyszłoby się cały dzień ciągać!

— No, mag poradziłby sobie w parę godzin. Spójrz, nawet wszystkie kły

ocalały! А ja, jak raz, na dniach ostatni kawałeczek zużyłam...

Smocze kły, a także kości, pazury i grzebień wchodziły w skład mnóstwa

napojów, były wykorzystywane do hartowania mieczów i jako podstawa dla

amuletów. Popyt na nie znacznie przewyższał oferty, gdyż żywe smoki odnosiły

się do idei konfiskaty kłów nader negatywnie i magowie musieli zadowalać się

powypadanymi, zdobycznymi albo takimi, które utknęły w wyplutej zbroi, nie

cieszącymi się takim wzięciem smoczymi siekaczami. I dlatego kosztowały one

dość drogo — uderzając każdego zielarza mocno po kieszeni.

— Spróbuję sięgnąć po kilka, — zdecydowała się Welka, podwijając rękaw

i trochę szerzej rozstawiając nogi. Nachmurzywszy czoło, zielarka uważnie

utkwiła wzrok w wodzie, dla dodania splendoru wyciągnąwszy do niej rękę ze

zgiętymi palcami. Po upływie kilka sekund dłoń zaczęła leciutko drżeć,

obniżając się coraz niżej i niżej, dopóki bezładnie nie obwisła.

— Nie poddaje się, — zielarka wypuściła z płuc wstrzymywane dotąd

powietrze, wycierając kropelki potu z czoła. — Trzeba chyba razem ze szczęką,

ale sama jedna takiej wagi nie pociągnę. Pomożesz?

— Oczywiście.

W wodzie zaklęcie ulegało dużemu rozproszeniu (woda w ogóle dobrze

pochłania magiczną energię, aczkolwiek razem lżej było ową szczękę z niej

wydobyć), ale mi jakoś udało się „zaczepić” smoka za górny oczny kieł.

— Raz, dwa — ciągnij!!!

Kły nadal siedziały martwym bykiem; widocznie, smok za życia zwracał

się do cyrulików tylko w celu gastronomicznym. Nasze połączone siły zmusiły

czaszkę do tego, że zaledwie nieco się uniosła i natychmiast plasnęła z

powrotem, wzbiwszy mętny obłoczek mułu.

— Zaraza... — Potrząsnęłam dymiącą się dłonią. Czarować po takiej

spiekocie było trudniej, niż nosić worki z ziemniakami.

— Nie rozumiem, co go trzyma? — Welka, uchwyciwszy się pnia brzozy,

ryzykownie zwiesiła się nad wodą, próbując trochę lepiej przyjrzeć się

upragnionym składnikom.

Za dobrze znałam to zachłanne spojrzenie — dokładnie z takim samym

Kella, panicznie bojąca się wysokości, wchodziła za jakąś rzadko spotykaną

jemiołę, na szczyt dziesięcio-sążniowego dębu, (ściągać ją wypadło nam z

Lenem — on przez pół godziny namawiał ją do zeskoczenia na rozciągniętą pod

drzewem narzutę, a ja w tym czasie podstępnie nadłamywałam przy pomocy

magii oblepioną przez zielarkę gałąź. А Welka tylko patrzeć jak zanurkuje!

— Może, jeszcze raz spróbujemy? Wzmocnimy przez zrównanie Szess,

mamy dwie stałe, a wektor można na oko określić...

— Po co się rozdrabniać, lepiej zaraz osuszmy jezioro — zażartowałam. —

Dostaniesz swojego smoka w pełnym komplecie!

Aż tu w pustych oczodołach zapaliły się zielone światełka, szkielet

poruszył się, gwałtownie machnął skrzydłami i nabierając prędkości, rzucił się

ku powierzchni.

* * *

Ledwie zdążyłyśmy się cofnąć, jak woda wystąpiła z brzegów jeziora,

utworzyła falę o wysokości dwa razy wyższą ode mnie i zwaliła się na nasze

głowy, ogłuszając, odrzucając i wciskając nas w ziemię.

„Pełny komplet” z wyciem wzbił się w niebo, zakreślił łuk, złożył skrzydła

za plecami i ze zdwojoną prędkością pomknął wprost w kierunku ziemi, w locie

rozdziawiając paszczę.

Jako pierwsza zorientowałam się, że on z powrotem nurkować do jeziora

nie ma zamiaru.

— Welka, uważaj!!!

Język bezbarwnego, falującego ognistego mirażu przeszedł między

naszymi ciałami i ledwie zdążyłyśmy potoczyć się w różne strony. Woda

zagotowała się a wszystko zasnuła para.

Smok w ostatniej sekundzie wyprostował skrzydła i koszącym lotem

przeleciał nad pagórkiem. Wypluśnięta woda skierowała się z powrotem do

jeziora, porywając mnie ze sobą. Wykręciłam się i spróbowałam uczepić się

rzadkich kępek trawy, pomagając sobie kolanami, ale napór był za wielki.

Lodowata woda nakryła mnie z głową i na arszyn wcisnąwszy w jezioro,

zaczęła powoli wypychać z powrotem.

Rozwarłam pełne trawy pięści i w zharmonizowany sposób machając

rękami i nogami, rzuciłam się w górę do srebrzystego lustra powierzchni. W

swobodnym nabraniu powietrza i rozejrzeniu się przeszkodził mi przenikliwy

krzyk Welki:

— Wolha, nurkuj!!!

Nie pozostawiłam przyjacielskiej rady bez odzewu i już przez wodę

zobaczyłam, jak wyłaniająca się trawa zaczyna się palić, jak gdyby była sucha.

Poczułam jakby ktoś chlusnął mi wrzątkiem po plecach, które szybko ugasił

źródlany chłód jeziora. Woda stała się jeszcze przyjemniejsza, ale zabierać się

za mycie całkowicie mi się odechciało. Za Drugim razem poszczęściło mi się

lepiej: smok spróbował odejść na następny krąg, ale, nie zdążywszy nabrać

wysokość, po ptasiemu zaczął skakać na krótkich, krzywych łapach, hamując

łopoczącymi skrzydłami. Przepłynąwszy odległość kilku zamachów wiosłem,

dotarłam do brzegu, złapałam za wyciągniętą nogę Welki (rękami zielarka na

amen przylepiła się do brzozy; rozewrzeć połączone palce mógł tylko sprawić

widok nawracającego w naszą stronę smoka) i wygramoliłam się na stały grunt.

Brzozowe gałęzie sczerniały i skurczyły się, drzewo jak gdyby zaczęło się

nadtapiać, ale w ostatniej chwili rozmyśliło się i buchnęło płomieniem, od

korzeni po wierzchołek. Na polanie zrobiło się jaśniej. Wreszcie zdołałyśmy

przynajmniej dostrzec atakujące nas stworzenie i dopiero wtedy nam

rzeczywiście zrobiło się niedobrze. Smok był większy od naszego Lewarka

półtora razu (prawda, wychudły i tyczkowaty, jak kot śmietnikowy) i składał się

bynajmniej nie z jednych kości. W powietrzu kości przestały się świecić, prawie

zanikając za przezroczystym jak górski kryształ ciałem, rzucającym mglisty

cień.

Spróbowałam zastosować zaklęcie nocnego wzroku — i zaklęłam. Smok

całkiem zniknął. Pośpieszna deaktywacja zaklęcia przyniosła jeszcze większe

rozczarowanie, gdyż gad nie tracił na darmo czasu i już radośnie rozdziawiał

paszczę w odległości o jakiś sążeń ode mnie, proponując do wyboru dwa rządy

wartościowych składników. Nie namyślając się długo, chytrze wyrzuciłam do

przodu rękę, wkładając w cios czystą, nieuformowaną w zaklęcie siłę. Zębata

morda odskoczyła, jakby od wymierzonego policzka. Stworzenie zakrztusiło się

płomieniem i rozkaszlało kłębami czarnego dymu. Nachyliłam się i dałam nurka

między jego łapami. Przemknąwszy pod brzuchem, zaczęłam wdrapywać się na

górę po zboczu... gdy nagle zauważyłam Welkę, z wielkim powodzeniem

udającą posąg z bladozielonego marmuru, wkopaną przy brzegu jeziora.

Nabrawszy tchu, smok gniewnie zaryczał i przestawił się na bardziej

zgodną zdobycz. Zielarka z zimną krwią czekała, aż obróci w jej stronę głowę, a

wtedy celnie chlusnęła mu w oko z jakiegoś flakoniku, po czym z poczuciem

dobrze wykonanego obowiązku zaczęła osuwać się w omdleniu na ziemię.

Przeszkodziłam pomyślnemu zakończeniu tej sprawy, wyrwawszy przyjaciółkę

za kołnierz spod nowego strumienia płomienia — na szczęście puszczonego na

oślep. Parę wymierzonych Welce policzków żywo pomogło jej się otrząsnąć i

nie czując pod sobą nóg, ręka w rękę pomknąć ze mną na szczyt wzgórza. W

ślad za nami leciało straszne wycie, łopotały skrzydła i smagał po ziemi ogon,

pozostawiając odczuwalne drżenie pod naszymi nogami; zdaje się, że radykalne

metody uzdrowicielstwa Welki nie wprawiły smoka w zachwyt. Oczywiście, na

honorarium również nie miała co liczyć. Osiągnąwszy skraj pustelni, nie

namyślając się długo, zeskoczyłyśmy w dół. Rzuciłam się do swojego miecza,

nieopatrznie wetkniętego w ziemię koło pustelni, a Welka (widocznie, po

inercji) — do leżącego obok łopianu. Zresztą, atakować smoka jednoręcznym

mieczem odważyłby się tylko jakiś dureń, naczytawszy się bajek, tak że szanse

zabicia gada posiadanymi na podorędziu środkami były u nas (mnie i zielarki)

mniej więcej równe.

Smok nadleciał szybciej, niż mieliśmy nadzieję. Z lekkim wiaterkiem

przeleciawszy nad naszymi głowami, dźwięcznie grzmotnął o ziemię i widząc,

że zdobycz lada chwila zniknie w wąskiej dziurze pustelni, rzucił się naszym

śladem, z pośpiechu przebierając łapami w miejscu.

Na progu przyhamowałam, wyrwałam Welce leczniczy łopian,

zamachnęłam się i rzuciłam naręczem w rozdziawianą do kolejnego

płomiennego wybuchu paszczę. Zielarka żałośnie jęknęła, smok odruchowo

zamknął szczęki i natychmiast zaczął rozpaczliwie pluć. Popchnęłam osłupiałą

Welkę w plecy, zapędzając do wejścia i dałam nurka jej śladem.

Gdy tylko przemknęłyśmy korytarzem i oparłyśmy się o ściany znajdujące

się po obu stronach otworu, za nami wdarł się falujący ognisty miraż, docierając

prawie do środka celi. Nasze boki oblało gorąco, leżaki zapłonęły wysokim,

trzaskającym płomieniem, wyraźnie oświetliwszy celę.

— W ostatniej chwili… —Welka wypuściła z płuc długo wstrzymywane

powietrze i trzymając się ściany, powoli usiadła na podłodze.

— Aha. Cofam wypowiedziane przez mnie słowa, wyjątkowe zioło i

naprawdę zasługujące na najwyższą pochwałę!

Zielarka ponuro spojrzała na mnie z ukosa, ale nic nie powiedziała. Na

zewnątrz wściekle zaryczał smok, także obrażony w swych uczuciach.

— Może wytłumaczysz mi, Mistrzu praktycznej magii, co to za

paskudztwo?

Także usiadłam, objąwszy rękami kolana:

— Oceniając po wszystkim, cmentarne ghyriszcze w parze z zachłannym

umarlakiem.

— Co?

Uspokoiwszy się, doprowadziłam myśli do porządku i spróbowałam

wytłumaczyć bardziej zrozumiale:

— Po wsi chodzą słuchy, że w okolicy dzieje się coś niedobrego — ludzie

giną bez śladu, samopas ulatuje domowe bydło... i ja mam takie złe przeczucie,

że te niewinne psoty obciążają sumienie tej miłej jaszczurki na zewnątrz,

bawiącej się przy pustelni. Za dnia siedzi ona w głębinie, a nocami przyprawia

skrzydła krowom, a też i pechowym przechodnim. Poluje daleko od swojego

legowiska, żeby nikt niczego nie podejrzewał, a zauważyć go w locie jest

praktycznie niemożliwe...

Zacięłam się, dając wypowiedzieć się trzeciemu uczestnikowi „czułej”

rozmowy. Po ściankach korytarza skrobnęła pazurzasta łapa, potem dało się

słyszeć wyraźne sapanie, i nad podłogą zakłębił się wzbity kurz. Ku wielkiemu

zmartwieniu smoka, na tym jego możliwości się wyczerpały. Pluć grudkami

płomieni, od zderzenia z przeszkodą rozchodzącymi się we wszystkie strony,

widocznie, nie umiał, a tak w ogóle szczególnym rozumem się nie odznaczał —

nasz Lewarek nie zniżyłby się do wydłubywania ludzi z podejrzanych dziur i już

tym bardziej nie zaczął by się tak szczerze wściekać ze złości. Smok — istota

chytra, zdradziecka i cierpliwa, znajdzie tysiąc innych sposobów na zepsucie

wam życia.

— Tu by tego starostę, — w gniewie rzuciła Welka. Zielarka wiedziała, że

smoki praktycznie są odporne na zaklęcia, a warstwę łusek przebija tylko ciężki,

dwuręczny miecz albo harpun balisty12. Przy używaniu strzał i zwykłych mieczy

istnieje niewielka szansa na osiągnięcie celu — w dolną szczęką, w podstawę

skrzydeł i łap, których smok, oczywiście, woli nie demonstrować agresywnie

usposobionym do niego rycerzom i magom. — Niech by on tego gada

„jednocześnie” zdechnąć agitował... Słuchaj, załatwmy temu stworzeniu

niestrawność ze skutkiem śmiertelnym? Mam w torbie klika przeterminowanych

eliksirów, jeżeli je zmieszamy i wzmocnimy kilkoma zaklęciami...

— Mamy jeszcze jeden problem, Wel, — przerwałam z westchnieniem.

— Jaki?

— On i tak zdechły.

* * *

— А mówiliście — nie przyda się! — Gdyń triumfująco odczepił od koziej

głowy kolejnego raka i wrzucił go do łodzi.

Starosta tylko westchnął. Tą frazę setnik powtarzał po wyciągnięciu

każdego kolejnego trofeum, przepuściwszy tylko jeden raz, kiedy któryś rak

wymyślił sposób wywinięcia się — capnąć rybaka za palec i zdezerterować z

powrotem do wody. Zresztą, wtedy Gdyń także nie zmilczał...

Będący w pełni księżyc wyraźnie posrebrzył taflę wody, która do północy

zdążyła się uspokoić. Dookoła płycizny w kształcie klina, zawalonej

naniesionymi przez prąd rupieciami — kłującymi ścięgnami wodorostów,

gałązkami, sitowiem i dumnie sterczącym w centrum pniem — mieniły się

maleńkie fale. Na pniu, z wyrazem męczeńskiej boleści na twarzy, siedział

dryblas w czerwonej koszuli, zastanawiając się, czy dwie dziesiątki raków

zdołają zbawiennie wpłynąć na nastrój małżonki, która pewnie już z godzinę

temu wróciła z gościny i odkryła, że mężowska krzątanina w domu ograniczyła

się do poszukiwań i późniejszej kradzieży dokładnie schowanej przez nią butli

samogonu.

— А mówiliście!

12 http://pl.wikipedia.org/wiki/Balista

Na dnie łodzi zaczął się ruszać jeszcze jeden rak. Starosta podkulił nogi i

spojrzał z ukosa na wyspę, która z dala wydawała się czarną, zębatą skałą, u

góry oblaną srebrzysto-zielonym fosforem. Do brzegu, na którym leżała wieś

było jeszcze dalej, ale wcale nie wyglądał przytulniej — wysypisko sączących

się przez okna światełek i ognisko na przystani robiące za latarnię morską,

specjalnie dla amatorów nocnego łowienia ryb.

Pomału wszystkie raki, które skusiło wiedźmie trofeum, przeniosły się na

łódź i Gdyń zatęsknił za następnymi.

— Może, zmienimy miejsce? — zaproponował, łapiąc za wędkę i

krytycznie badając z lekka poskubaną przynętę. — O tam, na płyciźnie, także

dobrze biorą, jeśli od zawietrznej strony by się zatrzymać...

Dryblas w milczeniu przelazł na wioślarską ławę, Gdyń wygodnie urządził

się na rufie, udając, że nie wie nawet do czego służą wiosła, a już na pewno, że

nie umie z nich korzystać. Starosta zaczął wyciągać kotwicę — brukowiec na

krzyż obwiązany sznurem.

Ale nie zdążył ani razu przesunąć rękami po mokrej linie, gdyż jej drugi

koniec, który był przywiązany do wbitego z przodu łodzi kółka, jak raz zadrżał

w krzywce i wężykiem pomknął z powrotem.

W następnej chwili łódź dotknęła dziobem tafli wody, jednocześnie

wierzgnąwszy rufą nie gorzej niż kobyłka wiedźmy i strząsnąwszy „jeźdźców”

na swoje dno, rzuciła się do przodu, to wyskakując z wody, to przeorując ją

głęboką bruzdą, od której rozchodziły się bałwany piany.

Naprężony sznur wibrował jak struna. Jeśli któryś z bogów i słyszał

wezwania pod swoim adresem, to jakoś nie śpieszył się na nie reagować, jawnie

nie wierząc podejrzanie hojnym obietnicom, składanym w zamian za pomoc,

takim jak: rzucenie picia i szlajania się za dziewkami, naprawienie żonie

wszystkich beczułek i wypłacenie pierwszemu spotkanemu magowi nie

dwudziestu, a całych stu kładni.

Dryblas gorliwie udawał monotonny myśliwski róg, przerywając tylko dla

nabrania oddechu, setnik nie porzucił nadziei namówienia kapryśnego bóstwa

(widocznie, jeszcze nie wiedzącego, że łatwiej spełnić prośbę Gdynia, niż się od

niego uwolnić), starosta cichuteńko leżał na samym dnie łodzi, wśród mściwie

szczypiących raków i z zimną krwią (gdyż wyżej wymieniony płyn stygł w

żyłach wszystkich trzech) zastanawiał się nad sytuacją. Rusałki, jeśli i wpływały

do Pstrąga, ograniczały się do handlowych kontaktów z miejscowymi kupcami i

na podobne wyskoki sobie nie pozwalały. Wodnik, nędzny stwór z gębą jak

kępa trawy, czasami wypełzający na płyciznę i żebrzący u rybaków o ćwiartkę13,

13 ćwiartka – jakby ktoś miał wątpliwości to inaczej pół litra alkoholu

nie dałby rady pociągnąć łodzi z trzema wielkimi chłopami. Wir miejscowego

kozojedcy został wiorstę dalej, a podobnych grzeszków nie należało się po nim

spodziewać. Co innego dla zwykłego kaprysu wywrócić łódź, a potem złośliwie

poryczeć na nieboraków poddanych przymusowej kąpieli, żeby rękami i nogami

przebierali wesoło — owszem, zdarzały się takie sprawy. W takim razie co to

może być? Starosta co prawda słyszał, że w morzu za Elgarem żyje straszna

ryba-zwierzę z tysiącem kłów, ale jest z rodzaju tych, co woli połykać rybaków

żywcem, niż z wietrzykiem pchać ich po rzece. Czyż może jakiś niedobry sum

skusił się na kamień wiszący na sznurze?! Być może poszarpie się, poszarpie i

zdechnie. Jednocześnie i ogromną rybę zdobędą, do domu przywloką, nasolą,

owędzą... Starosta aż się oblizał, mocniej uchwycił się burty i przymrużył oczy.

Z takiego powodu, chyba i warto pocierpieć!

Cierpieć, właściwie, przyszło się całkiem krótko. Dno łodzi ciężko

zaskrzypiało po kamienistym dnie, a potem sunąc, z całej siły wyrżnęło w coś

twardego i zadrżawszy z trzaskiem zatrzymało się. Wokalny akompaniament

migiem ucichł, chłopi, którzy w pierwszej chwili przygotowywali się do odbycia

wycieczki do nieba, teraz gorączkowo zastanawiali się — zabiorą ich tam mimo

wszystko czy też nie.

W końcu Gdyń z lękiem uniósł głowę znad burty i czknął ze zdziwienia.

Łódka tkwiła na ziemi, w odległości pięciu sążni od brzegu. Rolę hamulca

odegrał przysadzisty dąb. Ciągnący łódź „sum” z rozpędem... przeskoczył przez

pień, zostawiwszy w nim ogromną dziurę, w którą łódź się jednak nie

wpasowała, na szczapy zdruzgotawszy dziób. Po tej stronie poniewierał się

wypadnięty ze sznurowego wiązania kamień, z czterema wyraźnymi

wgnieceniami, od których wiły się pęknięcia.

А właściwie to dąb rósł na brzegu wyspy.

* * *

— Oto dlaczego — zajęczała zielarka, — nie poszłam na maga-praktyka!

Wy w sytuacji „gorzej już być nie może” zdolni jesteście tylko radośnie

zapewnić, że często nawet bywa jeszcze gorzej, a co więcej, że teraz właśnie

będzie gorzej! I jeszcze niechętnie wytłumaczycie, jak ty to właśnie teraz

zrobiłaś!

Rzeczywiście nie znosiłam dzielić się swoimi domysłami:

— Przypomnij sobie systematykę: plugastwo bywa warunkowo żywe — te,

które zdolne jest do rozmnażania się, ma ważne dla życia organy i mniej więcej

typowy metabolizm — upiorne i właściwie martwe są: zombi i umarlaki. Do

zjawy, zgodzisz się, nie podobny, lecz zaklęcie nocnego wzroku, oparte na aurze

żywych komórek, nie podziałało na niego!

Co jak co, ale na pamięć Welka nie narzekała:

— А aksjomat Oleszera? Umarlaki takiego dużego rozmiaru są niestabilnie

i oprócz pożywienia do utrzymania realnego kształtu, potrzebują stałej

magicznej pożywki. I jeszcze żadnemu magowi nie udawało się ulepić zombi ze

smoka!

— Ponieważ oni nie mieli trójkąta — szybko zaprotestowałam, bojąc się

zgubić myśl. — Magiczny środek przypada jak raz na centrum jeziorka, a co

jeszcze jest potrzebne umarlakowi do szczęścia?!

— Parę dziewczyn na deser — westchnęła zielarka i nagle się

zaniepokoiwszy, zauważyła: — Jakoś zanadto cicho!

Smok w rzeczy samej przestał, jak wyraziłby się jeden znajomy troll,

„uwijać się nad klientem”. Na zewnątrz zapanowała niezwykła i dlatego

złowieszcza cisza. Leżak przepalił się do słabo żarzących się węgielków, w

gardle drapało od dymu, powoli cofającego się w czarną dziurę wejścia.

Dostrzec, co dzieje się na zewnątrz było niemożliwe.

— Jak myślisz, on tam jeszcze jest? — Welka oczami pokazała na otwór.

Sapanie ucichło, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło — smok nie

potrzebował powietrza, korzystał z systemu oddechowego tylko do wytrysku

płomienia, węszenia albo przedstawienia zwinnej zdobyczy swojej uczciwej,

bezstronnej opinii.

Niezdecydowanie wzruszyłam ramionami: Z jednej strony, stwór odznacza

się bezgraniczną tępotą, z drugiej — rzadkim uporem i tak po prostu ze

zdobyczy nie zrezygnuje — czy też nie przestawi się na inną. А w połączeniu ze

smoczą zawziętością...

Zielarka, zdecydowawszy się, głęboko westchnęła, zmrużyła oczy i

przebiegła na moją stronę celi.

Żadne sprzeciwy ze strony smoka nie nastąpiły. Czy on naprawdę wyniósł

się do siebie, czy też wyczekiwał bardziej sprzyjającego i lepszego momentu,

żeby potraktować nas ogniem. Smoczy płomień nie da się strząsnąć nawet z

żelaznej zbroi, nie mówiąc już o odzieży. Welka bardzo ryzykowała, ale

szczękać zębami w pojedynkę było jeszcze straszniej.

— Mamy dwa wyjścia — stanowczo oznajmiłam, podnosząc na duchu

przyjaciółkę, a jednocześnie (żeby tego starostę leszy wziął!) i siebie. —

Pierwsze — poczekać do rana. Może promienie słoneczne zapędzą go z

powrotem pod wodę.

— Może?

— Nie gwarantuję. Nie wszystkie nocne stworzenia boją się światła.

Daleko nie szukając: strzyga, zatraciwszy się, może kontynuować pościg i za

dnia, a upiór wraz z nastaniem świtu oślepnie i pozostanie w tyle.

— А drugie wyjście?

— Wyjść i natłuc smoka po mordzie, żeby mu się raz na zawsze

odechciało.

— Bardzo śmieszne — mruknęła Welka.

— Nie żartuję. Gdybym miała masywny miecz i ogniotrwałą zbroję, można

byłoby zaryzykować.

— W torbie mam maść przeciwko oparzeniom — przypomniała sobie

zielarka. — Wczoraj z jej pomocą ziemniaki z węgla wyjmowałam,

jednocześnie i... tfu, mnie od tego słowa już trzęsie! Ogólnie, maść daje

niewielki odmładzający efekt.

— „Salamandra”? Wspaniale, dawaj ją tu. Teraz ten gad zatańczy tak, jak

my mu zagramy!

— Ty tak na poważnie! — przeraziła się Welka.

— Nie, po prostu idę na zwiad — uspokoiłam przyjaciółkę, otwierając

szczelnie przytwierdzoną pokrywkę. Do spalenizny dołączył ostry zapach mięty.

— Jakby co, ona wytrzyma jeden smoczy oddech. Sprawdzaliśmy to razem z

Lewarkiem, nie mając nic lepszego do roboty. Potem przez dwa tygodnie

perłówkę14 po lekcjach przebierałam, gdyż wpadłam na pomysł, żeby

przeprowadzić ten efektowny eksperyment przy ścianie szaletu, na skutek czego

cała Szkoła przez kilka dni wstydliwie korzystała z okolicznych krzaczków...

Od tamtej pory nie mogę patrzeć na tę kaszę!

Szczodrze posmarowawszy twarz i włosy szczypiącym skórę śluzem,

rozejrzałam się w poszukiwaniu jakiejś półeczki albo występu — żeby umieścić

na nim słoiczek, póki będę nacierać ręce. I utkwiłam spojrzeniem w ścianie celi,

dopiero teraz zwróciwszy uwagę na ozdabiającą ją płaskorzeźbę. Nic

szczególnego, gruba, gliniana sztukateria, wypłowiała i obłupana. Taka, jakie

widziałam w innych pokojach. W rogach — symboliczne oznaczenia czterech

bogów: klonowa gałąź, wyskakująca z wody ryba, mocno rozgałęziona

błyskawica i ptak z rozpostartymi skrzydłami. Na środku, w miejscu kolejnej

pouczającej sceny z żywota świętych, przyciągał wzrok szczegółowy plan

pustelni.

Jednocześnie pstryknęłyśmy palcami. Po bokach płaskorzeźby zapaliły się

dwa pulsary — złocisty i zielonkawy.

— Spójrz tylko, wcześniej żadnych choinek tu nie było — prosta palisada z

14 perłówka – kasza perłowa in. pęcak, pęczak

bramą — zauważyłam w zdumieniu.

— А jezioro zaznaczone, przy czym razem ze źródłami! — Pulsar Welki

przesunął się do samej ściany. — Zaczekaj, a to co?

— Podobne do runy. — Pośliniłam palec i potarłam podejrzany skrawek w

centrum płaskorzeźby. — Tylko jakiej?

— „Łowy”? — założyła Welka, zaglądając przez moje ramię.

— Chyba nie, o tu, zdaje się, była kreseczka — trochę niższej punkt po niej

został. „Tchnienie”?

— Bardzo specyficzne, trzeba zauważyć, — chrząknęła przyjaciółka. —

Stój, a jeśli to nie łuk lecz kółko i do tego jeszcze przekreślone? Wtedy

wychodzi...

— „Odźwierny”, — uprzedziłam. — А to już bardziej prawdopodobne! O

ile dobrze pamiętam z kursu teologii, najcenniejsze relikwie dajnowie

pieczętowali zaklęciem... tfu, modlitwą do Odźwiernego, ducha — stróża

czterech niebiańskich tablic. W większości przypadków to zaledwie

widowiskowy obrzęd, ale, jeśli zuchwali pustelnicy uznali, że zasługują na

zaszczyt aby zapalić pentagram, dla pewności wezwać prawdziwego demona i

zainstalować go w smoczych kościach?

— Odźwiernego, — odruchowo poprawiła Welka. — Ale na co był im

potrzebny taki wściekły smok? On przecież w ogóle nikogo do jeziora nie

dopuszcza! Coś oni przealchemiczyli ze swoimi modlitwami...

W zamyśleniu zadrapałam paznokciem brzeżek płaskorzeźby.

— Popatrz, ile warstw farby. Ona ma ze trzydzieści lat, nie mniej. А „wyć i

huczeć” zaczęło całkiem niedawno.

— Odchodząc, pustelnicy mogli nałożyć na Odźwiernego powstrzymujące

zaklęcie — zaoponowała Welka, — które z czasem osłabło albo w ogóle

przestało działać.

— Może. Ale tak aktywnie czuwający stwór nie może długo obchodzić się

bez jedzenia, w przeciwnym razie jego ciało zacznie się rozpadać. Chyba, że

dajnowie codziennie rzucali w jezioro po krowie albo ochotniku, a śpiący

twardo jak kamień na dnie Odźwierny do niczego nie był im potrzebny. I tym

samym zdechły smok, jak raz stał się przyczyną ich... hm... pośpiesznego

odjazdu.

Pustelnia zadrżała z takim hukiem, jakby przeszło po niej, niewidziane w

tych stronach przez całe życie, trzęsienie ziemi. Kawałek obitego deskami sufitu

runął w to miejsce, gdzie jeszcze minutę temu stała Welka i natychmiast zniknął

pod wysoką górką ziemi. Płaskorzeźba w mgnieniu oka pokryła się rysami i z

cichym szelestem obsypała się na podłogę, drobnymi, glinianymi okruszkami.

Z przerażeniem wymieniłyśmy spojrzenia.

Czy też smok przypomniał sobie doświadczenia jakie miał za życia w

kontaktach ze zdradzieckimi pustelnikami, czy też od nowa domyślił się, że

załamać wierzchołek pustelni o wiele lżej, niż rozdzierać umocnione

kamieniami i belkami wejście.

* * *

Starosta i dryblas ponuro obserwowali, jak Gdyń, sapiąc, stara się wyjąć

zaklinowane wiosło z dulki. Na cóż mu ono miało się przydać, setnik i sam nie

mógł wytłumaczyć, ale zasada „przyda się” jeszcze nigdy go nie zawiodła.

Łódka w ogóle to należała do starosty, ale ten pochopnie powiedział, że, niby to

jego oczy, większego koryta jak te nie widziały i przegapić takiej możliwości

chciwy setnik w żaden sposób nie mógł.

— Byleby wiosła były, to łódź się naprawi! — triumfująco sapnął Gdyń,

zarzucając na ramię inwentarz, który w końcu się poddał. — No, idziemy, o co

chodzi?

— Dokąd? — ponuro mruknął dryblas. — Musimy tutaj do świtu

koczować, dopóki rybacy na połów nie ruszą! Po ciemku to nawet nie ma co

nawoływać, nikt nie podpłynie. Dobrze będzie, jeśli za dnia jakiegoś chłopaka,

który zechce się wykazać brawurą, nakłonimy.

— To przynajmniej w tym lasku chrustu nazbieramy i ognisko rozpalimy,

odzież wysuszymy. — Gdyń niedbale machnął wiosłem na brzezinę i go

zatkało.

Między lasem a chłopami, pojawiwszy się dosłownie z znikąd, jak

gospodarz rozstawiwszy rude, muskularne łapy, stał, ogromny czarny pies nie

mrugający oczami.

— D-d-dobry piesek — z krzywym uśmieszkiem wydusił Gdyń, oglądając

się w poszukiwaniu wsparcia, ale koledzy tchórzliwie schowali się za jego

plecami, uczciwie zakładając, że psina rzuci się na najbliższego burzyciela

spokoju i to być może, nim się nasyci.

Bestia pożądliwie wyszczerzyła się, pokazując wszystkie trzy setki kłów

(być może, starosta i pomylił się o dwa tuziny, jednak na ogólne wrażenie to nie

wpłynęło), a następnie nie wydając żadnego dźwięku zerwała się z miejsca, ale

nie na wprost przed siebie, a po łuku, zachodząc chłopów z boku.

Zranieni w samo serce taką perfidią, zgodnie zaczęli przeraźliwie krzyczeć

i doznawszy zupełnie słusznej chęci znalezienia się gdzieś dalej, natychmiast i

nader energicznie przystąpili do jej realizacji.

Pies rzucał się to w prawo, to w lewo i chociaż już ze sto razy mógł

ciapnąć kogo bądź za kostkę, nie dostarczył sobie tej kulturalnej przyjemności,

ukierunkowanie zaganiając mężczyzn do dziury w choinkach. А kiedy wreszcie

szczęśliwie do niej trafili, gwałtownie zahamował i usiadłszy na kusym ogonie,

westchnął z ulgą, zupełnie jak człowiek.

* * *

Smok, po szturmowaniu skokami wzgórza, zrobił przerwę i znowu zaczaił

się naprzeciwko wejścia, jak kot przy mysiej norze, z rozdrażnienia kręcąc

ogonem i od czasu do czasu, profilaktycznie ziejąc w korytarz płomieniem.

Wierzchołek wzgórza przeobraził się w czarne wgłębienie, ale przeklęte

człowieczki schowały się w ocalały zakamarek, obok samego przejścia,

gwałtownie kaszląc, jednakże nie pragnąc wychodzić na świeże powietrze, co

doprowadzało smoka do jeszcze większej wściekłości.

Obudzony przez ludzi, zew natury u smoka robił się coraz to głośniejszy i

natarczywszy i nakazywał mu w pierwszej kolejności zniszczyć nieproszonych

gości. Wiedźmy znalazły się w nieodpowiednim miejscu, o nieodpowiedniej

porze i powinny za to zapłacić najwyższą cenę.

Smok rozpostarł szeroko skrzydła, jak bocian wygiął szyję, odrzuciwszy

głowę w tył do samych pleców, zaniósł się bezdźwięcznym wizgiem,

poruszającym liście. Ale usłyszał go tylko ten, komu był on przeznaczony.

I w tym momencie, w wypięty smoczy tył z rozpędem wyrżnęło trzech

rozdzierająco wrzeszczących mężczyzn.

Nie od razu zorientowawszy się o co chodzi, uczestnicy zderzenia tępo

spojrzeli na siebie nawzajem, po czym zdumiony taką bezczelnością smok, jak

jaskółka podfrunął do w połowie zrujnowanej pustelni, (tak jak szlachetnie

urodzona panna na widok trzech myszek wskakuje na krzesło), a krzyki Gdynia

wzniosły się na ultradźwiękową tonacją.

Zrozumiawszy, że na świętość targnęli się raptem kolejni łajdacy,

stworzenie wyrażając niezadowolenie zazgrzytało zębami i zjadliwie, sycząco

zionęło na sprawców obrazy. Niestety (zależy, z której patrząc strony,

oczywiście), nerwowy wstrząs przeszkodził mu dobrze wycelować i płomień

przeszedł górą, osiadłszy na łopacie pionowo zadartego wiosła. Przez parę chwil

Gdyń z kolegami z powodzeniem przedstawiali słynny, złotem tkany gobelin

„Święty Knarij i jego dwaj uczniowie przynoszą ludziom boski ogień”,

ozdabiający główną starmińską świątynię, ale potem „święty” z trzaskiem

zawalił misję dostarczania płomienia wdzięcznej ludzkości, upuściwszy wiosło i

razem z „uczniami” rzuciwszy się tam gdzie oczy poniosą.

Na szczęście, oczy mężczyzn kierowały się w różne strony i na razie smok

gorączkowo zastanawiał się, kogo by wyróżnić. Z pustelni, chwiejąc się,

wyskoczyły na wpół uduszone od dymu, powalane ziemią i spalenizną

dziewczyny. Ruda, gwałtownie kaszląc w rękaw, mieczem wskazała

przyjaciółce na przejście w ogrodzeniu. Innego wyjścia istotnie nie było, ale

zielarki ono nie natchnęło — między nim a dziewczynami szalał smok, kręcąc

się jak bąk we wszystkie strony. To tu, to tam, ciemność rozcinały wysokie

języki płomieni, ale mężczyźni biegali znacznie lepiej niż wiosłowali, tak że

cierpiało głównie świerkowe ogrodzenie, które płonęło już w kilku miejscach.

Wreszcie ciemnowłosa zdecydowała się i pochyliwszy się, na palcach

zaczęła obchodzić pochłoniętego polem ostrzału smoka. Ruda z napięciem

obserwowała, z jakiegoś powodu nie śpieszyła się aby podążyć za jej

przykładem i niebezpiecznie wysunęła się na otwartą przestrzeń.

Do wyjścia pozostawało nie więcej niż pięć sążni, gdy nagle smok, jak

gdyby go ktoś potrącił w bok, obrócił do zielarki wąską, wyciągniętą mordę, i

do tego z takim złośliwym uśmiechem, jakby cały ten zamęt był wszczęty tylko

w jedynym celu — wywabić dziewczyny z pustelni.

Zielarka cofnęła się i potknąwszy się, z krótkim okrzykiem upadła na

ziemię.

Gad, triumfująco klasnąwszy skrzydłami, rzucił się do niej i... przenikliwie

ryknąwszy przebiegł obok. Wiedźma z zakłopotaniem opuściła rękę, świecące

niebieskawo strzępy wsiąknęły z powrotem w jej cienkie palce.

Za smokiem, zapierając się wszystkimi czterema łapami, co jednak nie

przynosiło żadnego efektu, ciągnął się czarno-rudy pies, zaciskając kły na

cienkiej części ogona, między łuskowatym koniuszkiem, a jego kolczastą,

górną częścią. Sądząc po patrzących z beznadziejnością zmrużonych psich

oczach i wytrzeszczonych smoczych, ani gryząca, ani gryziona strona nie

odczuwała z tego procesu najmniejszej przyjemności.

Zakreśliwszy dwa pełne koła dookoła pustelni, smok wreszcie wpadł na

myśl, by zmienić taktykę i zatrzymawszy się, gwałtownie smagnął ogonem po

najbliższej brzozie. Pień rozleciał się na pół, hojnie trysnąwszy drzazgami.

Liściasty czubek zwodniczo, powoli przechylił się na bok i z szelestem osunął

się na ziemię. Pies, który wydawało by się, powinien stać się rozgniecioną na

miazgę malowniczą plamą, jakimś cudem utrzymał się na smoczym ogonie, ale

po kolejnym machnięciu zdecydował, że tego dobra na razie wystarczy.

Otworzywszy szczęki, psina z kocią zręcznością wylądowała na wszystkich

czterech łapach, z niezadowoleniem machnęła łbem i podkuliwszy pozostałość

ogona, czmychnęła do jednej z cel pustelni.

Chwilę później wpadła tam nieszczęsna trójca, która z przestrachu nie

potrafiła znaleźć dziury w choinkach i pomiotawszy się po polanie, znowu zbiła

się w jedną kupę.

Smok szczęknął zębami w ślad za nimi i wydaje się, że nie chybił —

rozległ się trzask, rozdzierający duszę krzyk i całe towarzystwo kupą zwaliło się

na podłogę.

— Moja noga! — jęczał Gdyń, znalazłszy się na górze. — Ten gad odgryzł

mi nogę! I to jaką! Sam ciosałem, miała tylko dziesięć lat, wcale nie była

znoszona!

— Niech by on się nią udławił... — marzycielsko powiedział starosta,

próbując wyleźć spod dryblasa.

Drewienko istotnie nie przypadło smokowi do gustu — rycząc z oburzenia

kręcił się w miejscu i drapał mordę łapami, wydłubując z zębów drzazgi.

Podczas gdy Gdyń zawodząc badał wyrządzoną mu szkodę, dryblas ustalił, że

ich straty nie ograniczyły się tylko do nogi — razem z małokaloryczną

kończyną w smoczym żołądku zakończyła swoją ziemską drogę tak niezbędna

w gospodarce kozia głowa. Z worka, w którym zwisała przy pasie u setnika,

została tylko nierówno odgryziona gardziel. Powiedzieć o tym Gdyniowi

dryblas się nie odważył, słusznie obawiając się, że w przeciwnym razie setnik w

ogóle nie da im żyć swoim biadoleniem. Zresztą, teraz bardziej niepokoił go

czarny pies, który zastygł przy wejściu niby milczący posąg. Ale ten, chwała

bogom, jakby zapomniał o nieproszonych gościach, skierowawszy nie

mrugające oczy w ciemne wyjście.

Ciemnowłosa jakoś się podniosła i potykając się, szczęśliwie dokuśtykała

do ogrodzenia i zniknęła w dziurze.

А ruda stanowczo się wyprostowała i wysunąwszy rękę z mieczem,

poszła naprzeciw smoka.

* * *

Jeszcze jedna i to najistotniejsza różnica między zielarzem a praktykiem —

ten drugi nie tylko posługuje się magiczną siłę, ale i bezbłędnie wyczuwa każdy

jej przejaw... nad swoją głowę.

Kiedy tępy stwór, do tej pory stosujący wobec przeciwników ordynarną

siłę, promieniuje potężną mocą, nikt nie zgadnie na co skieruje magiczne

pluśnięcie, to po prostu zmusza do zastanowienia się. To zmusza do myślenia o

czymś niedobrym!

O Welkę można się już było nie niepokoić, ale nierozłączna trójca (jaki

leszy ją tu przyniósł?! Czyżby starosta zawstydził się i postanowił wreszcie

odpracować przepite kładnie? Nie na długo jednak wystarczyło mu entuzjazmu

do pracy... trójca ukryła się w pustelni. Mogłam pójść za ich przykładem, ale,

niestety, na pierwszym planie „kto kogo przeczeka” stał smok. Jedna sprawa —

wzmocnić zaklęciem sufit i złośliwie po podśmiewać się troszkę z na próżno

skaczącego po wzgórzu smoka, a całkiem co innego — co sekundę spodziewać

się od niego rewanżu w postaci magicznej podłości. Już lepiej dostać ich hurtem

i raz i na zawsze ustalić, kto na tej wyspie rządzi. Albo przynajmniej określić, co

ten rządzący dopiero co zrobił.

Smok z jawnym wysiłkiem coś przełknął, odwrócił się do mnie i zamarł w

zdumieniu, oczekując jakiegoś podstępu.

Zbliżałam się. Bezdźwięcznym, płynnym, powolnym krokiem, jakiego bez

powodzenia próbował nauczyć mnie Len. Nieskutecznie dla wampira, rozumie

się. Ludzie jeżeli i poddawali mnie krytyce, to tylko w tych momentach życia,

kiedy niespodziewanie pojawiałam się przed samym ich nosem.

Trzydzieści kroków.

Miecz zaczął mi odczuwalnie ciążyć w prawej ręce, ale przerzucenie go do

drugiej oznaczało natychmiastowe przerwanie kruchej, prawie nierealnej,

pajęczej ciszy w samym sercu burzy. Jakbym słyszała, jak napinają się jedna za

drugą jej nici, wydając kryształowo czysty dźwięk, bo nie dają już rady

powstrzymać ciągle narastającego nacisku.

Dwadzieścia.

Zresztą, szybciej upuściła bym miecz. Lewą rękę musiałam mieć wolną.

Melodyjne słowa układały się w formułę, a ta obrastała realnym kształtem

zaklęcia, wciągając ściśle wyliczoną moc. W ten sposób łucznik wykonuje

strzałę — struga drzewce, umieszcza i przytrzymuje wyszczerbioną nasadkę,

dokładnie napina pośladki ... i spuszcza cięciwę.

Dziesięć.

On chyba nie zrozumiał, tego co właśnie zrobiłam, ale nawet martwy smok

miał wystarczające zdolności, aby wyczuć skierowaną przeciwko niemu magię.

No i oczywiście, to się mu nie spodobało.

Stworzenie przywarło do ziemi, rozdziawiło paszczę i zobaczyłam, jak w

jej wilgotnej głębi zaczyna się gotować i rozrastać naprzeciwko mnie kłębiąca

się grudka mirażu.

Ale chwilę wcześniej strzała znalazła cel. Raczej, cel przyciągnął strzałę,

na chwilę błysnąwszy szmaragdowym płomykiem z tyłu smoczej głowy.

Opuściłam głowę i nabrawszy trochę więcej powietrza, rzuciłam się

naprzód. Wokół ciała, purpurowym kokonem wybuchł wywołany od zetknięcia

się z celem płomień.

Jeśli on zdąży zrobić drugi wydech, nic już nie zdążę zrobić.

Nie mogłam dostrzec, gdzie kończy się ten nieprzenikniony potok i

zaczyna się właściwie smok, pozostało więc tylko liczyć stawiane na oko kroki,

żeby z rozpędu całkiem nie minąć gada.

W ostatniej chwili ostro szarpnęłam się w bok i obiema rękami uczepiwszy

się rogowych narośli po obu stronach smoczych szczęk, jednym rozpaczliwym

zrywem siadłam okrakiem na łuskowatej szyi. „Salamandra” przeobraziła się w

dymiący się kopeć, równą warstwą pokrywając mnie od stóp do głów.

Siedzenie, dziwne ale, okazało się całkiem wygodnie, nawet przytulnie —

jednej z płyt grzebienia nie było, dwie sąsiednie spełniały rolę przedniego i

tylnego łęku, a pod nogami znalazły się nastroszone łuski, w zupełności

nadające się na strzemiona. Od stworzenia niósł się ledwie wyczuwalny

zapaszek rozkładu, jemu już dawno należało coś przekąsić albo wrócić do

jeziora i nasiąknąć magiczną mocą.

Zdumiony smok utkwił wzrok w martwym punkcie przed swoją mordą, na

wszelki wypadek nawet uderzył go przednią łapą. Potem poczuł coś niedobrego,

wykręcił szyję i podskoczył z oburzenia.

Przejawiając czarny humor, pomachałam mu ręką.

Nie można powiedzieć, żeby smok ucieszył się z okazanej mu ten sposób

uwagi. Podskoczywszy na sążeń, gad zaczął wywijać po polanie, jak mysz na

rozgrzanej patelni. Zdrapać mnie łapami nie mógł, ogonem także nie mógł

dosięgnąć, a ogniem pod takim kątem nie mógł we mnie plunąć. Ale kto

powiedział, że nie próbował?!

Kurczowo trzymając się rękami, rozbieganym wzrokiem wodziłam po jego

potylicy. Niewiadomo gdzie, może, trochę wyżej i bardziej na lewo.. Aha!

Cztery samorodne kryształy, rozmiaru małego palca, zebrane razem na

podobieństwo kwiatu z jednym wypadniętym płatkiem. Prawie zlewające się

barwą z łuską, ale z rzadka dyskretnie pulsujące niebieskawym światłem.

Szafiru? Turkusu?

Uniósłszy się w „strzemionach”, prawie mogłam dosięgnąć do nich ręką. I

niemal mi się udało, gdy nagle smok chlasnął skrzydłami i wzbił się w

powietrze.

Nie mogłam powiedzieć, żeby to okazało się dla mnie takim wielkim

wstrząsem. Kilka razy toczyłam się na smokach — prawda jest jednak taka, że

wtedy właściwie mnie wożono, a nie próbowano strząsnąć. Jadąc wierzchem na

tak dużej istocie, czujesz się bardziej bezpieczna, aniżeli na takiej miotle, gdyż

ona nie może manewrować z szybkością wrony. Nawet zaczynało mniej trząść a

rozmyte skrzydła i ciemność ukrywały przede mną oddalającą się szybko

ziemię.

Moja ręka zamarła w odległości jednej piędzi15 od celu. Leszy tylko wie, co

to za amulet! A jeśli na amulet jakiś mądrala, taki jak ja, położył ochronne

zaklęcie? Albo, jeszcze gorzej, amulet nie daje smokowi w spokoju spoczywać

na dnie jeziora w zgodzie z aksjomatem Oleszera? Bez niego gad natychmiast

skorzystałby z okazji bultnąć do jeziora nie wiadomo z jakiej wysokości?

Amulet ponownie zapulsował. Ale w odwrotnym kierunku, nadchodzący

skądś z zewnątrz. Zewnętrzne końce kamieni wyraźnie rozbłysły, smużki

płomyków zbiegły się do jednego punktu i jak gdyby wsiąkły w środek amuletu.

Smok zadrżał. Drżenie ustało, stworzenie wyrównało lot i zawisło w

powietrzu, miarowo podnosząc i opuszczając skrzydła. Powoli obróciło w moją

stronę głowę, zimno i pogardliwie zmrużyło rozumne, żyjące oczy.

„To znowu ty, wiedźmo! Strasznie mi się już sprzykrzyłaś…”

Nie zdążyłam się zdziwić, gdy poczułam, że między nami zaczyna gęstnieć

już nie płomień, lecz magia. Silna, mroczna i zła, współzawodniczyć w której z

wyraźnie zabezpieczonym przed zranieniem smokiem, było jeszcze mniej

efektywne, niż z krzykiem „sio!” machać na niego ręką.

Długo się nie namyślając, wczepiłam się w amulet i z całych sił

pociągnęłam.

Wyszedł niespodziewanie lekko, od pierwszego szarpnięcia — cienki drut

z czarnego metalu, o długości dwóch piędzi. Palił dłoń, a w następnej sekundzie

stał się zimniejszy od lodu.

Zapach rozkładu nasilił się gwałtownie.

Cudzy rozum z nienawiścią i rozpaczą zaczął miotać się w martwym ciele,

ale utrzymać go samą siłą woli nie był w stanie.

Oczy zgasły. Smok konwulsyjnie wygiął się, ledwo nie złożywszy się

wpół, potem zwiotczał i runął w dół, jednocześnie spadając na plecy. Nie

życzyłam sobie stworzyć z nim kompani, przedkładając indywidualny pomnik

od niejasnego określenia: „А tutaj oto, u nas smok wiedźmę na placek rozgniótł,

tak i nie odkopali!” I, zaparłszy się nogami, z całych sił odepchnęłam się i

skoczyłam gdzieś w bok.

Cios przyszedł w lewą skroń. Przyniosła go ziemia, a nie woda,

zagadnienie wesela rozwiązało by się samo. А tak mi zrobiło się „zaledwie”

ciemno przed oczami, chrupnęło w szyi i z przerażeniem poczułam, że tracę

15 Piędź – dawna jednostka miary

http://pl.wikipedia.org/wiki/Pi%C4%99d%C5%BA

świadomość...

... Nie pamiętam, jak wynurzyłam się i dotarłam do brzegu, ale ostatecznie

oprzytomniałam już na nim. Obok, przygarbiwszy się, siedział czarny, krępy

pies. Z jego brody i oklapniętych koniuszków uszu kapała woda. Pochwyciwszy

moje stosunkowo przytomne spojrzenie, niespodziewanie otworzył szeroko

paszczę i w uśmiechu wywalił jęzor, zerwał się i z poczuciem dobrze

spełnionego obowiązku, pobiegł truchtem do wody. Zatrzymał się na skraju

jeziorka, westchnął z poczuciem szczęścia, zanurzył mordę w wodzie i... zaczął

bezdźwięcznie ściekać w nią, przeobrażając się w czarne, śliskie stworzenie.

Odźwierny wrócił na swoje legalne miejsce.

Podniosłam do oczu rękę, w której przez cały czas trzymałam zaciśnięty w

pięści amulet, przyjrzałam się i z nerwowym chichotem znowu ją opuściłam.

Brakowało jednego kamienia, w oprawie zostało puste gniazdo z rozgiętymi

zębami, i mogłam przysiąc, że właśnie ten jeden odpowiadał za bezgłośny wylot

smoka z jeziora. Magowi dobrze poszczęściło się z tutejszymi materialistami,

inaczej już dawno temu ujawnili by oni jego stworzenie i zniszczyli.

— Z tobą wszystko w porządku?! — Welka z rozmachem rzuciła się na

kolana, obok mojego, z dużym prawdopodobieństwem żywego ciała.

— T-tak, — niepewnie potwierdziłam, nie śpiesząc się wykonać

jakiegokolwiek ruchu, żeby potem nie przekonać się z powrotnym, że jednak nie

wszystko ze mną w porządku. Smok nie trafił w jezioro, rozciągnąwszy się na

grzebieniu wzgórza — jedno skrzydło było przygniecione bokiem, drugie

bezwładnie zwisało z brzegu pustelni. — Wel, obiecaj mi jedną rzecz...

— Jaką? — uczynnie zareagowała zielarka, pomagając mi usiąść.

— Kiedy następnym razem zamyślisz kopać swoje łopiany, udamy się po

nie na głuchy, bezludny, aż rojący się od upiorów cmentarz... tak się stęskniłam

za lekką i spokojną pracą!

* * *

Starosta statecznie, jak gospodarz obszedł naokoło smoka. Rzeczowo

kopnął nogą w zwiotczały bok, najpierw przekonawszy się, że między nim a

łbem smoka są inni kandydaci do podsmażania — zielarka z potężnym

otoczakiem w ręce, która przysiadła na kolanach obok uchylonej paszczy i ruda

wiedźma, przy świetle czarodziejskiego płomyka badająca jakąś bierkę z

kamyczkami. „Pewnie ze smoczych zasieków capnęła, — z zawiścią pomyślał

starosta — trzeba by je spławić stąd jak najszybciej, dopóki jeszcze czegoś nie

świsnęły. Smok, oczywiście, strasznie pazerny, jednakże wiedźmy jeszcze

bardziej chciwe!”

Zielarka odłożyła kamień, wyprostowała się i z wysiłkiem zarzuciła na

ramię mocno wypchaną torbę.

— Cóż, Wolha, z nawiązką odpracowałaś swoje dwadzieścia kładnii!

Prawda, starosto?

— Jakie kładnie? — sztucznie zdziwił się chłop. — Rzeczywiście, a do

czego tu wiedźma? A owszem, pomogła troszeczkę... wspólnie. Prawda, dzieci?

Gdyń z dryblasem pokiwali głowami, ale każdy inaczej, po czym z

aprobatą chrząknęli.

Zielarka straciła oddech z oburzenia:

— A wy co zrobiliście, a?

— Wszelako smok, on przecież tego... — Starosta w skupieniu wytężył

umysł i rozpromienił się: — Połknął kozi łeb, a on mu rogami w poprzek gardła

stanął, w ten sposób gada i śmierć dosięgła!

— А mówiliście — nie przyda się... — nieśmiało odezwał się Gdyń.

Zielarka spojrzała na niego w tak „czuły” sposób, że setnik, podskakując na

jednej nodze, pośpieszył schować się za szerokimi plecami dryblasa.

— Ach wy, złodziejaszki! Tak ja wam...

Ale wiedźma spokojnie wsunęła błyszczące cacko do kieszeni, pociągnęła

przyjaciółkę za rękaw i z wyrzutem pokiwała głową:

— Przestań, Wel, niezbyt mi i chciało się, za nieszczęsne dwadzieścia

kładni... Otóż za sześćdziesiąt to bym jeszcze i zastanowiła się!

Zielarka i chłopi tak samo się zmieszali. „Naprawdę, niespełna rozumu”,

— z lękiem i jednocześnie z ulgą pomyślał starosta.

— Tak więc my... tego... tratwę pójdziemy wziąć, — spróbował

rozładować sytuację Gdyń. — Jak raz do świtu zdążymy... — I przypochlebnie

dodał: — Zwłaszcza, jeśli Pani wiedźma z życzliwości poczarować raczy...

— Nie ma problemu. — Wiedźma wzruszyła ramionami.

Zielarka nadal patrzyła na nią z otwartymi ustami.

— Może. Trzeba było jej chociaż paę monet dać, a? — niepewnie

zaburczał pod nosem pełny skrupułów dryblas, bokiem przełażąc przez

przepaloną przez smoka dziurę w ogrodzeniu. — Łeb to ona zdobyła i to ją

smok przypiekł — kto nie da, czystym kołtunem będzie!

— Może i damy, — łaskawie zgodził się starosta. — Wy we wsi to

języków szybko nie rozpuszczajcie, jutro z rana my tutaj wrócimy i

„szukaczami” w jeziorze poszperamy — zobaczysz, jeszcze i smocze

dziedzictwo wyłowimy. A wtedy wiedźmie szczodrze jakiegoś srebrnika i

odżałujemy!

Woda w jeziorku poruszyła się, grzywkami fal połaskotała brzegi. Ale, jak

zawsze, przemilczała.

* * *

— Wolha, co ci się stało?! — naskoczyła na mnie Welka, kiedy trójca

znikła z widoku.

W zamyśleniu przyglądałam się swoim krwawiącym, obtartym smoczą

łuską dłoniom. Szyja bolała, w uderzonej skroni pulsowała krew, rozlewając się

siniakiem na całym policzku.

— Wel, możesz to zaleczyć? Po prostu strasznie boli mnie głowa, w żaden

sposób nie mogę się skoncentrować...

— Oczywiście — zreflektowała się zielarka, pociągając za torbą. — Ale...

Wolha, czy ty naprawdę puścisz im to płazem?! A oni przecież teraz cały rok po

wsi będą chodzić jak bohaterowie, wszystkim opowiadać, jak smoka gołymi

rękami pokonali i wiedźmę na dudka wystrychnęli!

— Welka. — Wreszcie podniosłam na przyjaciółke wzrok i rozpłynęłam

się w szerokim, z wysiłkiem powstrzymywanym przez ostatnie pięć minut

uśmiechu. — Dwadzieścia kładni nie jest warte tego, żeby brać na siebie

odpowiedzialność za przemianowanie nazwy wsi na Duże Zaduchowieje. A

sześćdziesiąt to on nam sam jutrzejszego wieczoru przyniesie, jakiem

Najwyższa Wiedźma Dogewy! Gwarantuję — że takiego „sprzyjającego” wiatru

i pachnącego smoka ta wieś jeszcze nie widziała ani i nie wąchała...

* * *