MEG CABOT

NAWIEDZONY

Dla Benjamina

Serdecznie dziękuję Jennifer Brown,

Laurze Langlie, Abigail McAden

i Ingrid van der Leeden

Mgła. To wszystko, co widzę. Tylko mgłę, jaka co rano napływa znad zatoki,

sącząc się przez okna mojej sypialni i ogarniając zimnymi mackami podłogę...

Tyle że tutaj nie ma okien, ani nawet podłogi. Jestem w korytarzu zrzędami

drzwi po bokach. Nad głową nie mam sufitu, tylko lśniące lodowato gwiazdy na

atramentowoczamym niebie. Długi korytarz zamkniętych drzwi wydaje się ciągnąć w

nieskończoność we wszystkie strony.

A teraz biegnę. Biegnę korytarzem, mgła czepia się moich nóg, drzwi po

bokach stają się rozmazaną plamą. Wiem, że otwieranie którychkolwiek z nich nie ma

sensu. Nie znajdę za nimi żadnej pomocy. Muszę się wydostać z tego miejsca, ale nie

jestem w stanie tego zrobić, ponieważ korytarz wciąż się wydłuża w ciemności,

spowity gęstą, białą mgłą...

Nagle już nie jestem sama we mgle .Jest ze mną Jesse, trzyma mnie za rękę.

Nie wiem, czy sprawia to ciepło jego palców, czy serdeczny uśmiech, ale strach znika

i jestem pewna, że wszystko będzie dobrze.

Przynajmniej do chwili, kiedy okazuje się, że Jesse jest tak samo zagubiony jak

ja. Teraz nawet to, że moja dłoń spoczywa w jego dłoni, nie tłumi narastającej we

mnie paniki.

Ale zaraz. Ktoś idzie w naszą stroną, wysoka postać, brodząca we mgle.

Gwałtowny rytm serca - jedyny dźwięk, jaki słyszę w martwej ciszy tego miejsca, z

wyjątkiem własnego oddechu - uspokaja się nieco. Pomoc. Nareszcie pomoc.

Kiedy mgła się rozstępuje i rozpoznaję twarz osoby przed nami, serce zaczyna

mi bić jeszcze szybciej niż przedtem. Ponieważ wiem, że on nam nie pomoże. Wiem, że

nie kiwnie dla nas palcem.

Śmieje się.

A potem znowu jestem sama, tylko tym razem znika podłoga pode mną.

Znikają drzwi, a ja chwieję się nad krawędzią przepaści tak głębokiej, że nie widzę jej

dna. Mgła wiruje wokół mnie, wlewając się do przepaści, jakby usiłując pociągnąć

mnie za sobą. Wymachuję rozpaczliwie rękami, żeby nie spaść, żeby się czegoś

chwycić.

Ale nie ma się czego chwycić. W następnej sekundzie popycha mnie jakaś

niewidzialna ręka.

Spadam.

1

- No, no, no - odezwał się wyraźnie męski głos za moimi plecami. - Czyż to

nie Susannah Simon? Dobrze, nie chcę nikogo oszukiwać. Kiedy odzywa się do mnie

przystojny chłopak - a taki miły głos musiał należeć do chłopaka, na którego

przyjemnie było patrzeć; wskazywała na to pewność siebie zawarta w tym „no, no,

no” oraz pieszczotliwy ton, jakim wymówił moje imię - robi to na mnie wrażenie. To

silniejsze ode mnie. W końcu jestem szesnastoletnią dziewczyną. Moje życie nie

może się obracać wyłącznie wokół najnowszych wzorów na strojach Lilly Pulitzer

oraz wynalazków Bobbi Brown w dziedzinie pomadek do ust.

No więc przyznaję, mimo że mam chłopaka - chociaż może to za wiele

powiedziane - spoglądając na przystojniaka, który mnie zaczepił, lekko potrząsnęłam

włosami. Dlaczego nie? W końcu biorąc pod uwagę wszystkie kosmetyki, które w nie

wtarłam dziś rano dla uczczenia pierwszego dnia trzeciej klasy, miałam świetną

fryzurę. I nieważne, że morska mgła była przyczyną artystycznego nieładu na mojej

głowie.

Potrząsnęłam kasztanowymi lokami, po czym odwróciłam się, by stwierdzić,

że przystojniaczek, który zawołał mnie po imieniu, nie był akurat osobą, którą

miałabym ochotę zobaczyć. W gruncie rzeczy bałam się go jak własnej śmierci.

Chyba wyczytał strach w moich oczach, starannie umalowanych za pomocą

nowiutkiego cienia do powiek o nazwie Mocha Mist, bo uśmiech na jego przystojnej

twarzy uległ lekkiemu skrzywieniu.

- Suze - odezwał się karcąco. Nawet mgła nie zdołała przyćmić blasku jego

niesfornie pokręconych ciemnych włosów. Zęby w zestawieniu z opalenizną tenisisty

lśniły bielą. - Oto ja, przestraszone dziecko pierwszy dzień w nowej szkole, a ty mi

nawet nie powiesz „cześć”? To tak się traktuje starego kumpla?

Gapiłam się na niego, niezdolna wykrztusić słowa. Nie da się nic powiedzieć,

kiedy usta wysychają... jak budynek z wypalanej cegły, przed którym właśnie

staliśmy.

Co on tutaj robił? Skąd się tu wziął?

Problem w tym, że nie mogłam pójść za pierwszym odruchem i uciec z

krzykiem. Widok nienagannie ubranej dziewczyny, takiej jak ja, uciekającej z

wrzaskiem przed siedemnastolatkiem wzbudziłby niewątpliwie zainteresowanie. Tak

długo udawało mi się ukrywać swój szczególny talent przed rówieśnikami, że nie

zamierzałam zdradzić go teraz, nawet jeśli byłam - a możecie mi wierzyć, że byłam -

śmiertelnie przerażona.

Nawet jeśli nie mogłam uciec z krzykiem, to z pewnością mogłam przejść

obok niego bez słowa, dumna i blada, mając nadzieję, że nie zorientuje się, co się za

tą dumą tak naprawdę kryje.

Nie wiem, czy wyczuł mój strach. Nie spodobało mu się jednak, że odgrywam

primadonnę. Uniósł rękę, kiedy usiłowałam go minąć, i w następnej chwili jego palce

trzymały moje ramię jak w imadle.

Mogłam, rzecz jasna, odwinąć się i go palnąć. Nie na darmo zyskałam w

poprzedniej szkole, w Brooklynie, tytuł Damskiego Łamignata.

Ten rok chciałam jednak zacząć jak należy - w Mocha Mist i w nowych

szortach z Klubu Monaco (w połączeniu z różowym bliźniakiem, który nabyłam za

grosze w Benettonie na Pacific Grove) - a nie od bójki. Co by pomyśleli moi szkolni

koledzy i koleżanki - a kręcili się wokół, rzucając od czasu do czasu „cześć, Suze”

oraz komplementy na temat mojego wyszukanego stroju - gdybym rzuciła się z

pięściami na nowego ucznia?

Poza tym nie mogłam pozbyć się myśli, że gdybym mu dołożyła, nie

omieszkałby mi oddać.

W jakiś sposób udało mi się odzyskać głos. Miałam tylko nadzieję, że nie

zauważy jego drżenia.

- Puść moją rękę - powiedziałam.

- Suze - odparł. Uśmiechał się nadal, ale wyraz jego twarzy i ton głosu

wskazywały na to, że domyślił się, co jest grane. - O co chodzi? Nie wydajesz się

specjalnie uszczęśliwiona moim widokiem.

- Nadal trzymasz moją rękę - przypomniałam mu. Przez jedwabny rękaw

czułam chłód jego palców, wydawał się nie tylko nienaturalnie silny, ale do tego

zimnokrwisty.

Odsunął rękę.

- Posłuchaj - powiedział. - Naprawdę mi przykro. Z powodu tego, jak się to

wszystko potoczyło przy naszym poprzednim spotkaniu.

Przy naszym poprzednim spotkaniu. W wyobraźni przeniosłam się

natychmiast do długiego korytarza - tego, który tak często widywałam w snach. Z

szeregiem drzwi po obu stronach - drzwi, które prowadziły donikąd - wyglądał jak

część hotelu czy budynku biurowego... tyle że ten korytarz nigdy nie należał do

żadnego hotelu czy biurowca, które by oglądały ludzkie oczy. W ogóle nie istniał w

naszym wymiarze.

A Paul stał tam, zdając sobie sprawę, że oboje z Jesse'em nie mamy pojęcia,

jak się stamtąd wydostać, i śmiał się. Śmiał się, jakby fakt, że jeśli nie wrócę wkrótce

do swojego świata, to umrę, a Jesse zostanie na zawsze uwięziony w tym korytarzu,

stanowił doskonały dowcip. Śmiech Paula nadal dźwięczał mi w uszach. Śmiał się

bez przerwy... aż do chwili, kiedy Jesse zdzielił go pięścią w twarz.

Nie mogłam uwierzyć, co się dzieje. Mieliśmy oto absolutnie zwyczajny

wrześniowy poranek w Carmelu, w Kalifornii - co oznaczało, naturalnie, gruby,

zakrywający wszystko płaszcz mgły, który jednak miał wkrótce zniknąć, ukazując

bezchmurne błękitne niebo i złote słońce - a ja stałam na dziedzińcu Akademii

Misyjnej imienia Junipero Serry twarzą w twarz z człowiekiem, który od tygodni

nawiedzał mnie w sennych koszmarach.

To jednak nie był senny koszmar. Nie śniłam. Wiedziałam, że nie śnię,

ponieważ nigdy nie przyśniliby mi się w podobnej sytuacji moi przyjaciele Cee Cee i

Adam, którzy właśnie przeszli obok, podczas gdy ja znalazłam się naprzeciw potwora

z przeszłości, pozdrawiającego mnie zwyczajnym „Cześć, Suze”, jakby to był... jakby

to był po prostu pierwszy dzień szkoły po letnich wakacjach.

- Chodzi ci o ten moment, kiedy próbowałeś mnie zabić? - wychrypiałam,

kiedy Cee Cee i Adam nie mogli mnie usłyszeć. Tym razem wiedziałam, że zauważył

drżenie mojego głosu. Wiedziałam, bo chyba się zmieszał, ale to może z powodu

oskarżenia. W każdym razie podniósł rękę i przeczesał włosy palcami silnej, opalonej

dłoni.

- Nigdy nie próbowałem cię zabić, Suze - powiedział, jakby lekko urażony.

Roześmiałam się. Nie zdołałam się powstrzymać. Serce podeszło mi do

gardła, ale i tak się śmiałam.

- Och - powiedziałam. - No rzeczywiście.

_ Mówię poważnie, Suze. To nie tak. Ja tylko... ja tylko nie bardzo potrafię

przegrywać.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Bez względu na to, co mówił, usiłował mnie

zabić. Co gorsza, robił, co mógł, żeby usunąć Jesse'a, i to stosując chwyty poniżej

pasa. A teraz twierdził, że po prostu nie wykazał się sportową postawą?

- Nie rozumiem - powiedziałam, kręcąc głową. - W czym przegrałeś? W

niczym nie przegrałeś.

- Nie, Suze? - Wbił we mnie wzrok. Ten jego głos ciągle słyszałam w snach,

jego śmiech, kiedy rozpaczliwie usiłowałam wydostać się z ciemnego, spowitego

mgłą korytarza, z którego spaść można było w nieprzeniknioną, przepastną nicość.

Chwiałam się nad nią niebezpiecznie, zanim się budziłam. W tym głosie coś się

kryło...

Nie potrafiłam jednak dojść, co takiego. Wiedziałam tylko, że ten chłopak

mnie przerażał.

- Suze - powiedział z uśmiechem. Z uśmiechem na twarzy, a zapewne również

wtedy, gdy się krzywił ze złości, wyglądał jak jeden z prezentujących bieliznę modeli

Calvina Kleina. Nie chodziło tylko o twarz. Widziałam go, ostatecznie, w spodenkach

kąpielowych. - Posłuchaj, nie zachowuj się tak - powiedział. - Zaczął się nowy rok

szkolny. Czy nie możemy zacząć wszystkiego od nowa?

- Nie - odparłam, zachwycona, że tym razem głos mi nie zadrżał. - Nie

możemy. W ogóle to radziłabym ci trzymać się ode mnie z daleka.

To go wyraźnie rozbawiło.

- Bo co? - zapytał z uśmiechem, ukazującym białe, równe zęby. Uśmiechem

polityka.

- Bo pożałujesz - stwierdziłam drżącym głosem.

- Och - zawołał, otwierając szeroko ciemne oczy w udanym przerażeniu. -

Naślesz na mnie swojego chłopaka?

Na jego miejscu nie dowcipkowałabym sobie na ten temat. Jesse mógł go

zabić - i prawdopodobnie zrobiłby to, gdyby odkrył, że Paul wrócił. Tyle że, ściśle

rzecz ujmując, nie byłam dziewczyną Jesse'a, nie musiał więc bronić mnie przed

podejrzanymi typami jak ten, który właśnie stał przede mną.

Z mojej twarzy musiał wyczytać, że między mną a Jesse'em nie wszystko

układało się najlepiej, bo zaśmiał się i powiedział:

- A więc to tak. Cóż, nigdy nie sądziłem tak naprawdę, że Jesse jest w twoim

typie. Potrzebujesz kogoś trochę mniej...

Nie zdążył dokończyć zdania, ponieważ w tym momencie Cee Cee, idąca za

Adamem w kierunku szafek - mimo że przysięgłyśmy sobie telefonicznie

poprzedniego wieczoru, że nie zaczniemy nowego roku szkolnego od uganiania się za

chłopakami - podeszła do nas ze wzrokiem utkwionym w stojącego bardzo blisko

mnie Paula.

- Suze - odezwała się uprzejmie.

W przeciwieństwie do mnie Cee Cee spędziła lato, pracując za darmo i nie

miała zbyt wiele pieniędzy, żeby przed powrotem do szkoły odświeżyć garderobę i

zadbać o makijaż. Cee Cee i tak nie wydałaby w życiu pieniędzy na coś tak

niepoważnego, jak kosmetyki. Dobrze się składało, ponieważ jako albinoska musiała

je specjalnie zamawiać, zamiast, jak wszyscy inni, podejść do kontuaru w MAC - u,

rzucając forsę na stół.

- Kim jest twój znajomy? - zapytała z ciekawością.

Nie miałam zamiaru bawić się w przedstawianie ich sobie. W gruncie rzeczy,

zastanawiałam się poważnie nad tym, czy nie udać się do sekretariatu i nie zapytać,

jakim prawem przyjęli kogoś takiego do szkoły, którą do tej pory uważałam za

względnie znośną.

On jednak zdążył już wyciągnąć silną, chłodną dłoń w stronę Cee Cee,

mówiąc z uśmiechem, który kiedyś mnie rozbrajał, a teraz mroził do kości:

- Cześć. Jestem Paul. Paul Slater. Miło mi cię poznać. Paul Slater. Takie imię

nie powinno budzić grozy w sercu młodej dziewczyny, co? To brzmiało całkiem

niewinnie: „Cześć, jestem Paul Slater”. Cee Cee w żaden sposób nie mogła domyślić

się prawdy: Paul Slater był zły, manipulował ludźmi i miał sopel lodu zamiast serca.

Nie, Cee Cee nie miała o tym pojęcia. Ponieważ oczywiście niczego jej nie

powiedziałam. Nikomu nie pisnęłam ani słowa.

Tym gorzej dla mnie.

Jeśli Cee Cee zaskoczył chłód palców Paula, nie dała tego po sobie poznać.

- Cee Cee Webb - powiedziała, ściskając jego rękę w typowym dla siebie

geście bizneswoman. - Musisz być nowy, bo nigdy cię tu nie widziałam.

Paul zamrugał oczami, kierując moją uwagę na swoje naprawdę długie, jak na

chłopaka, rzęsy. Wydawały się prawie równie ciężkie jak powieki, jakby uniesienie

ich wymagało wysiłku. U mojego przyrodniego brata Jake'a wyglądają podobnie,

tylko że on sprawia wrażenie zaspanego. Długie rzęsy u Paula wywołują skojarzenie

z seksowną gwiazdą rocka. Spojrzałam zaniepokojona na Cee Cee. Należała do

najwrażliwszych dziewczyn, jakie znałam, a która z nas jest tak naprawdę odporna na

typ seksownej gwiazdy rockowej?

- To mój pierwszy dzień tutaj - powiedział Paul, posyłając Cee Cee kolejny

uśmiech. - Szczęśliwie się złożyło, że mogłem poznać obecną tutaj pannę Simon.

- Co za zrządzenie losu. - Cee Cee, która jako redaktorka szkolnej gazety

lubiła wyszukane zwroty, uniosła lekko jasne brwi. - Czy chodziliście razem do

poprzedniej szkoły?

- Nie - wtrąciłam pośpiesznie. - Nie. Słuchaj, musimy iść do klasy, albo

będziemy miały kłopoty...

Paul jednak nie przejmował się ewentualnymi kłopotami. Może dlatego, że

zwykle to on je powodował.

- Suze i ja przeżyliśmy coś razem zeszłego lata - poinformował Cee Cee,

której fiołkowe oczy zaokrągliły się za szkłami okularów.

- Coś? - powtórzyła.

- Nic między nami nie zaszło - zapewniłam natychmiast. - Wierz mi. Nic w

ogóle.

Oczy Cee Cee zaokrągliły się jeszcze bardziej. Było jasne, że mi nie wierzy.

Ale dlaczego miałoby być inaczej? To prawda, byłam jej najlepszą przyjaciółką. Ale

czy choć raz byłam z nią całkowicie szczera? Nie. A ona doskonale zdawała sobie z

tego sprawę.

- Ach, a więc zerwaliście ze sobą? - zapytała z naciskiem.

- Nie, nie zerwaliśmy - odparł Paul z tym swoim tajemniczym, dwuznacznym

uśmieszkiem.

Ponieważ nigdy nie chodziliśmy ze sobą, miałam ochotę wrzasnąć. Myślisz,

że mogłabym z nim chodzić? Nie jest taki, jak ci się wydaje, Cee Cee. Wygląda na

człowieka, ale za tą atrakcyjną fasadą kryje się...

Cóż, w gruncie rzeczy nie wiedziałam, kim jest Paul.

Ale jakie to miało dla mnie znaczenie? Paul i ja mieliśmy więcej wspólnego,

niż miałam ochotę przyznać, nawet sama przed sobą.

Nawet gdybym zdobyła się na odwagę, żeby mu powiedzieć coś w tym stylu, i

tak nie miałabym okazji tego zrobić, ponieważ nagle rozległo się surowe:

- Panno Simon! Panno Webb! Czy nie macie przypadkiem lekcji, na którą

powinnyście się udać?

Siostra Ernestyna o ogromnym biuście ozdobionym równie wielkim krzyżem -

której trzymiesięczna nieobecność w moim życiu nie uwolniła mnie od strachu przed

nią - pruła wprost na nas. Obszerne rękawy czarnego habitu powiewały za nią jak

skrzydła.

- No dalej - burknęła, cmokając niecierpliwie i machając rękami w stronę

szafek wbudowanych w gliniane ściany pięknie utrzymanego wewnętrznego

dziedzińca misji. - Spóźnicie się na pierwszą lekcję.

Więc ruszyłyśmy się... niestety Paul podążył tuż za nami.

- Znamy się z Suze od dawna - wyjaśnił Cee Cee w drodze do szafek. -

Spotkaliśmy się w hotelu i kompleksie golfowym Pebble Beach.

Gapiłam się na niego bezsilnie, wstukując kod mojej szafki. Nie mogłam

uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Poważnie. Co Paul tu robił? Jak on

mógł zapisać się do mojej szkoły, zamieniając mój świat - z którego, jak sądziłam,

udało mi się go pozbyć na zawsze - w najprawdziwszy koszmar?

Nie chciałam tego wiedzieć. Bez względu na to, co nim kierowało, nie

chciałam wiedzieć. Chciałam jedynie odejść od niego, pójść na lekcje, dokądkolwiek,

gdziekolwiek w ogóle...

...byle dalej od niego.

- Cóż - odezwałam się, zatrzaskując drzwiczki szafki. Ledwie zdawałam sobie

sprawę z tego, co robię. Złapałam pierwsze książki, które mi wpadły w ręce. - Muszę

iść. Mam godzinę wychowawczą.

Popatrzył na książki, które ściskałam w ramionach niemal jak tarczę, jakby

miały mnie chronić przed tym czymś, co dla mnie szykował, co szykował dla nas - a

nie miałam wątpliwości, że to coś nastąpi.

- Nie znajdziesz ich tam - stwierdził Paul, kiwając zagadkowo głową w

kierunku książek, które dźwigałam.

Nie zrozumiałam, o co mu chodzi. Nie chciałam zrozumieć. Wiedziałam

tylko, że chcę się stąd wydostać, i to szybko. Cee Cee wciąż stała obok, przenosząc

zdumiony wzrok ze mnie na Paula. Zdawałam sobie sprawę, że lada moment zacznie

zadawać pytania, pytania, na które nie śmiałabym odpowiedzieć...

A jednak, mimo że nie chciałam, usłyszałam własne słowa, jakby mi je siłą

wyrwano z ust:

- Nie znajdę czego?

- Odpowiedzi, których szukasz. - Spojrzenie niebieskich oczu Paula

zintensywniało. - Dlaczego właśnie ciebie wybrano, ze wszystkich ludzi. I kim jesteś.

Tym razem nie musiałam pytać, co ma na myśli. Wiedziałam. Wiedziałam

równie dobrze, jakby powiedział to wprost. Mówił o darze, jaki posiadaliśmy oboje,

nad którym on, wydawało się, miał znacznie większą kontrolę ode mnie i o którym

najwyraźniej o wiele więcej wiedział.

Podczas gdy Cee Cee przyglądała się nam, jakbyśmy przeszli na obcy język,

Paul spokojnie ciągnął dalej:

- Kiedy będziesz gotowa, żeby usłyszeć prawdę o tym, kim naprawdę jesteś,

będziesz wiedziała, gdzie mnie znaleźć. Będę tutaj.

Po czym oddalił się, jak sądzę absolutnie nieświadomy kobiecych westchnień,

jakie jego widok wywoływał u moich szkolnych koleżanek, kiedy z wdziękiem

pantery przemierzał dziedziniec.

Cee Cee spojrzała na mnie ciekawie zza szkieł okularów swymi fiołkowymi

oczami, nadal okrągłymi jak spodki.

- O czym ten chłopak mówił? - zapytała. - I kto to taki ten Jesse?

2

Oczywiście nie mogłam jej powiedzieć. Nikomu nie mogłam powiedzieć o

Jessie, no bo kto by mi uwierzył? Znałam tylko jednego człowieka - w każdym razie

jednego żywego człowieka - który znał całą prawdę o ludziach takich jak ja i Paul, i

to tylko dlatego, że był jednym z nas. Siedząc nieco później przy jego mahoniowym

biurku, nie mogłam powstrzymać jęku.

- Jak mogło do tego dojść?

Ojciec Dominik, dyrektor Akademii Misyjnej im. Junipero Serry, siedział po

drugiej stronie ogromnego biurka. Na twarzy miał wyraz cierpliwości. Było mu z nim

dobrze; mówiono o nim, że z każdym rokiem dobry ojciec staje się przystojniejszy W

wieku blisko sześćdziesięciu pięciu lat był siwowłosym adonisem okularnikiem.

Wydawał się też bardzo skruszony.

- Susannah, tak mi przykro. Byłem tak zajęty przygotowaniami do nowego

roku szkolnego - nie wspomnę już o święcie ojca Serry w najbliższy weekend - że nie

oglądałem papierów dotyczących rekrutacji. - Pokręcił starannie przystrzyżoną siwą

głową. - Bardzo, bardzo mi przykro.

Skrzywiłam się. Było mu przykro. Jemu było przykro? A co ze mną? To nie

on musiał chodzić na lekcje z Paulem Slaterem. Ściśle mówiąc, na dwie lekcje:

wychowawczą i historii Stanów Zjednoczonych. Całe dwie godziny dziennie miałam

siedzieć w klasie i gapić się na człowieka, który próbował usunąć mojego chłopaka, a

mnie skazać na śmierć. A do tego dochodzą jeszcze apel poranny i przerwa na lunch.

Czyli kolejna godzina, proszę bardzo!

- Chociaż, tak uczciwie, to nie wiem, co mógłbym zrobić, żeby go nie przyjęto

- powiedział ojciec Dominik, przeglądając dokumenty Paula. - Wyniki testów,

stopnie, opinie nauczycieli... są znakomite. Z przykrością stwierdzam, że na papierze

Paul Slater wydaje się o wiele lepszym uczniem, niż ty byłaś w momencie, kiedy

starałaś się o przyjęcie do szkoły.

- Niewiele można powiedzieć - zauważyłam - o czyjejś moralności na

podstawie paru testów. - Do tego tematu podchodzę ostrożnie w związku z tym, że

moje własne wyniki były na tyle mierne, że Akademia Misyjna z pewnym trudem

przyjęła moje podanie osiem miesięcy temu, kiedy moja mama oznajmiła, że

przeprowadzamy się do Kalifornii, aby mogła poślubić Andy'ego Ackermana,

mężczyznę swojego życia, mojego obecnego ojczyma.

- Niewiele - przyznał ojciec Dominik, zdejmując powolnym ruchem okulary i

wycierając je o czarną sutannę. Miał, jak stwierdziłam, fioletowe cienie pod oczami. -

Niewiele można powiedzieć - dodał z westchnieniem, umieszczając z powrotem

okulary w drucianej oprawie na nienagannie zarysowanym orlim nosie. - Susannah,

czy jesteś pewna, że jego motywy nie są szlachetne? Może Paul pragnie, aby nim

pokierowano? Możliwe, że przy właściwej opiece, zrozumie swoje błędy...

- Taak, ojcze Dominiku - odparłam sarkastycznym tonem. - A mnie w tym

roku wybiorą królową Balu Absolwentów.

Ojciec Dominik przybrał minę pełną dezaprobaty. W przeciwieństwie do mnie

zawsze miał jak najlepszą opinię o ludziach, przynajmniej do momentu, kiedy ich

zachowanie nie dowiodło błędności założenia, że są dobrzy. Wydawałoby się, że w

przypadku Paula Slatera zobaczył dość, żeby wyrobić sobie zdanie na jego temat, ale

widocznie nie.

- Przyjmuję - powiedział ojciec D - dopóki nie przekonamy się naocznie, że

jest inaczej, że Paul przybył do Akademii Misyjnej, żeby się uczyć. I to nie tylko

normalnego programu jedenastej klasy, Susannah, ale również tego, czego my oboje

moglibyśmy go nauczyć. Miejmy nadzieję, że Paul żałuje swoich przeszłych

postępków i szczerze pragnie się poprawić. Wierzę, że Paul zjawił się u nas, żeby

rozpocząć wszystko od nowa, podobnie jak ty w zeszłym roku jeśli sobie

przypominasz. A naszą powinnością, jako zdolnych do wybaczania istot ludzkich, jest

mu w tym pomóc. Dopóki nie okaże się, że jest inaczej, powinniśmy w przypadku

Paula rozstrzygnąć wątpliwości na jego korzyść.

To był chyba najgorszy plan, o jakim słyszałam w życiu. Nie mogłam jednak

zaprzeczyć, że nie miałam żadnych dowodów na to, że Paul chciał nam sprawić

kłopoty. W każdym razie, jak dotąd.

- A teraz... - powiedział ojciec D, zamykając teczkę Paula i odchylając się do

tyłu na fotelu. - Nie widziałem cię przez parę tygodni. Jak się masz, Susannah? I jak

się ma Jesse?

Poczułam, że policzki mi płoną. Źle ze mną, skoro sama wzmianka o Jessie

powodowała, że się czerwieniłam, ale tak to było.

- Hm - mruknęłam, mając nadzieję, że ojciec D nie zauważy rumieńca. - W

porządku.

- Dobrze - odparł ojciec Dominik, przesuwając wyżej okulary na nosie i

spoglądając w roztargnieniu na półkę z książkami. - Wspominał, że chciałby

pożyczyć jedną książkę. Och, tak, oto ona. - Umieścił ogromne, oprawne w skórę

tomiszcze, ważyło chyba z pięć kilogramów, w moich rękach. - Teoria krytyczna od

czasów Platona - powiedział z uśmiechem. - To mu się spodoba.

Wcale w to nie wątpiłam. Jesse'owi podobało się parę najnudniejszych książek

na świecie. Możliwe, że to dlatego mu nie odpowiadałam. To znaczy, nie w ten

sposób, jakiego bym sobie życzyła. Bo nie byłam dostatecznie nudna.

- Bardzo dobrze - powiedział ojciec D, wyraźnie myśląc o czymś innym.

Wizyty arcybiskupa zawsze wprawiały go w stan najwyższego niepokoju, a ta

szczególna wizyta, z okazji święta ojca Serry, którego szereg instytucji usiłowało

bezskutecznie wypromować na świętego, obciążała jego system nerwowy wyjątkowo.

- Po prostu miejmy na oku naszego młodego przyjaciela, pana Slatera -

ciągnął ojciec D - i obserwujmy, jak się rzeczy mają. On może, Susannah, ustatkować

się w zorganizowanym środowisku o tak solidnym pedagogicznym zapleczu, jakie

oferujemy tutaj, w Akademii.

Parsknęłam. Nie mogłam się powstrzymać. Ojciec D naprawdę nie miał

pojęcia, z czym miał się zmierzyć.

- A jeśli nie? - zapytałam.

- Cóż - odparł ojciec Dominik. - Przejdziemy przez most, kiedy do niego

dojdziemy. A teraz biegnij. Nie chcesz przecież spędzić całej przerwy obiadowej w

moim towarzystwie.

Niechętnie opuściłam gabinet dyrektora, taszcząc zakurzone książczydło,

które mi powierzył. Poranna mgła rozproszyła się, jak zwykle, i w górze niebo lśniło

błękitem. Na dziedzińcu kolibry uwijały się pracowicie nad krzewem hibiskusa.

Hałaśliwie bulgotała woda w fontannie, otoczonej kilkoma turystami odzianymi w

bermudy - w misji mieściła się szkoła, ale stanowiła także zabytek historyczny, z

bazyliką i sklepem z pamiątkami, obowiązkowymi punktami w programie każdej

wycieczki autokarowej. Ciemnozielone korony palm chwiały się leniwie w lekkim

wietrzyku od morza. Był to kolejny cudowny dzień w Carmelu Nadmorskim.

Więc skąd u mnie takie parszywe samopoczucie?

Usiłowałam sobie wmówić, że przesadzam. Że ojciec Dominik ma rację - nie

wiemy, czym kierował się Paul, przychodząc tutaj. Może faktycznie rozpoczął nowy

rozdział.

Dlaczego więc nie mogłam się pozbyć z moich myśli tego obrazu z sennego

koszmaru? Długi ciemny korytarz, a w nim ja - biegnę, rozglądając się za jakimś

wyjściem i natykając się jedynie na mgłę. Ten sen, po którym nieodmiennie budziłam

się zlana potem, powtarzał się niemal każdej nocy.

Prawdę mówiąc, nie mogłam się zdecydować, co mnie przerażało bardziej:

nocne koszmary czy też to, co działo się teraz, na jawie. Co Paul tutaj robił? I co

jeszcze bardziej niepokojące, jak to się stało, że Paul wydawał się tak dużo wiedzieć

na temat daru, jaki oboje posiadaliśmy? Nie ma żadnej gazetki. Nie odbywają się

konferencje ani seminaria. Kiedy wprowadza się hasło „pośrednik” do wyszukiwarki,

otrzymuje się tylko informacje o prawnikach i doradcach rodzinnych. Obecnie jestem

praktycznie tak samo ciemna, jak wtedy, kiedy byłam mała i wiedziałam tylko, że

jakoś... cóż, różnię się od dzieci z sąsiedztwa.

Natomiast Paul zdaje się, uważa, że potrafi odpowiedzieć na różne pytania.

Ale co on może wiedzieć? Nawet ojciec Dominik nie twierdzi, że wie

dokładnie, kim my, pośrednicy - z braku lepszego określenia - jesteśmy i skąd się

wzięliśmy oraz jakie są, dokładnie, granice naszego talentu... a jest starszy od nas

obojga razem wziętych! Pewnie, możemy widzieć i mówić do - nawet całować i

grzmocić pięścią - zmarłych... albo raczej duchów tych, którzy odchodząc, zostawili

po sobie bałagan, o czym dowiedziałam się w wieku sześciu lat, kiedy mój tata,

zmarły na atak serca, wrócił na małą popogrzebową pogawędkę.

Ale czy na tym koniec? Czy pośrednicy potrafią tylko tyle? Zdaniem Paula

nie.

Wbrew zapewnieniom ojca Dominika, że Paul prawdopodobnie żywi jak

najlepsze intencje, nie mogłam się pozbyć wątpliwości. Tacy ludzie jak Paul nie robili

niczego bez istotnego powodu. No więc co on robił w Carmelu? Czy możliwe, żeby,

skoro odkrył ojca Dominika i mnie, po prostu zapragnął ciągnąć tę znajomość z

tęsknoty za istotami podobnymi do siebie?

Możliwe. Oczywiście, tak samo możliwe jest to, że Jesse naprawdę mnie

kocha, udając, że tak nie jest, ponieważ nasz związek nie byłby taki czysty...

Taak. A mnie może naprawdę obwołają królową Balu Absolwentów, o czym

tak marzyłam...

Starałam się o tym nie myśleć podczas lunchu - o Paulu, nie o Balu

Absolwentów - kiedy, ściśnięta pomiędzy Adamem i Cee Cee, otworzyłam puszkę z

niskokaloryczną colą, krztusząc się niemal przy pierwszym łyku, gdy z ust Cee Cee

padło:

- No, gadaj. Kim jest ten Jesse? Tym razem zechciej, proszę, odpowiedzieć.

Cola prysnęła na wszystkie strony, głównie z mojego nosa. Zmoczyła również

mój sweterek z Benettona. Cee Cee nie okazała śladu współczucia.

- Dietetyczna - stwierdziła - nie zostawi plam. No więc, jak to jest, że go dotąd

nie poznaliśmy?

- Właśnie - odezwał się Adam, opanowawszy wybuch śmiechu na widok coli

tryskającej mi z nosa. - I jak to jest, że ten cały Paul go zna, a my nie?

Wycierając się chusteczką, zerknęłam w stronę Paula. Siedział na ławce

niedaleko, w otoczeniu śmietanki naszej klasy z Kelly Prescott na czele. Wszyscy

ryczeli ze śmiechu z historyjki, którą im właśnie opowiedział.

- Jesse to taki chłopak - odparłam, czując, że nie zdołam się wywinąć od ich

pytań. Nie tym razem.

- Taki chłopak - powtórzyła Cee Cee. - Taki chłopak, z którym ty chodzisz,

jak twierdzi ten tam Paul.

- Cóż - odparłam niechętnie. - Taak, chyba tak. Coś w tym rodzaju. To

znaczy... to dość skomplikowane.

Skomplikowane? Wobec moich układów z Jesse'em Teoria krytyczna od

czasów Platona wydawała się równie ezoteryczna jak Rogaś z Doliny Roztoki.

- Więc - powiedziała Cee Cee, krzyżując nogi i gryząc z upodobaniem młode

marcheweczki, które trzymała w torbie na kolanach. - Mów. Gdzie się spotkaliście?

Nie mogłam uwierzyć, że siedzę tu i rozmawiam z przyjaciółmi o Jessie.

Przyjaciółmi, których tak bardzo starałam się trzymać w nieświadomości co do jego

istnienia.

- Mieszka, hm, w sąsiedztwie - powiedziałam. Nie było sensu mówić im całej

prawdy.

- Chodzi do RLS? - zapytał Adam, mając na myśli Liceum im. Roberta Louisa

Stevensona. Sięgnął po marchewkę z torby Cee Cee.

- Hm, niezupełnie - odparłam.

- Nie mów, że on chodzi do Liceum Carmelu. - Oczy Cee Cee rozszerzyły się.

- Nie chodzi już do szkoły średniej - powiedziałam, ponieważ znając naturę

Cee Cee, można się było domyślać, że nie spocznie, dopóki nie dowie się

wszystkiego. - Już, hm, ją skończył.

- Oho - zawołała Cee Cee. - Poważny mężczyzna. Cóż, nic dziwnego, że

trzymasz to w tajemnicy. No więc, co on robi? Jest w college'u?

- Właściwie nie - powiedziałam. - Zrobił sobie przerwę. Żeby... żeby się

odnaleźć.

- Hm. - Adam oparł się wygodnie na ławce, zamykając oczy i wystawiając

twarz na pieszczotę silnego, znajdującego się w zenicie, słońca. - Pasożyt. Możesz

znaleźć coś lepszego, Suze. Potrzebujesz faceta, który wyznaje solidną etykę pracy.

Faceta takiego, jak... Hej, wiem. Jak ja!

Cee Cee, która miała na Adama oko, odkąd ich poznałam, puściła jego uwagę

mimo uszu.

- Od jak dawna chodzicie ze sobą? - zapytała.

- Nie wiem - odparłam, okropnie w tej chwili nieszczęśliwa. - To jest dość

nowe. To znaczy, znam go od pewnego czasu, ale co do chodzenia ze sobą... to jest

nowe. I to nie jest tak naprawdę... Cóż, naprawdę nie lubię o tym mówić.

- Mówić o czym? - Jakiś cień zamajaczył przy naszej ławce. Zerknęłam z

ukosa i zobaczyłam najmłodszego z moich przyrodnich braci, Davida, którego rude

włosy płonęły w słońcu jak aureola.

- O niczym - powiedziałam szybko.

Ze wszystkich członków mojej rodziny - owszem, teraz już uznawałam

Ackermanów, ojczyma i jego synów, za część swojej najbliższej rodziny, do której po

śmierci ojca zaliczałam tylko siebie i mamę - trzynastoletni David wie na mój temat

najwięcej. To znaczy, że nie jestem jedynie trochę zwichrowaną nastolatką, otóż to.

Poza tym David wiedział o Jessie. Wiedział i nie wiedział. Z jednej strony, jak

reszta rodziny zwrócił uwagę na huśtawkę moich nastrojów i tajemnicze unikanie

wspólnego pokoju wieczorami, z drugiej jednak, nie miał nawet bladego pojęcia, co

się za tym kryło.

Stał przed naszą ławką - śmiałe posunięcie, jako że starsi uczniowie nie

traktowali życzliwie ósmoklasistów pojawiających się w tej części podwórza, którą

uważali za swoją - starając się wyglądać, jakby znalazł się na właściwym miejscu, co

wziąwszy pod uwagę jego wątłe ciało, aparat na zębach i odstające uszy, kompletnie

mu się nie udało.

- Widziałaś to? - zapytał, podsuwając mi pod nos jakiś papier. Wzięłam ten

papier do ręki. Okazało się, że to zaproszenie na party w łaźni przy ulicy Sosnowe

Wzgórze 99 na najbliższy piątek.

Gości zachęcano do przyniesienia kostiumów kąpielowych, jeśli mieli ochotę

na „gorącą i pienistą” rozrywkę. Gdyby zaś zdecydowali się wystąpić bez kostiumów,

to również będzie mile widziane, zwłaszcza w wypadku gości płci żeńskiej.

Na zaproszeniu zamieszczono głupi obrazek przedstawiający wstawioną

dziewczynę z wielkimi piersiami, wychylającą puszkę piwa.

- Nie, nie możesz pójść - powiedziałam z pogardą w głosie, oddając Davidowi

zaproszenie. - Jesteś za mały. Swoją drogą, ktoś powinien to pokazać szkolnemu

psychologowi. Uczniowie ósmej klasy nie powinni urządzać takich imprez.

Cee Cee, która odebrała Davidowi kartkę, mruknęła w tym momencie:

- Hm, Suze.

- Poważnie - ciągnęłam. - Zaskakujesz mnie, Davidzie. Myślałam, że jesteś

mądrzejszy. Z takich imprez nigdy nic dobrego nie wynika. Pewnie, parę osób będzie

się świetnie bawić. Ale pewne, jak w banku, że komuś zrobi się niedobrze albo ktoś

się utopi, rozbije sobie głowę, albo jeszcze coś. Zawsze jest zabawnie, dopóki komuś

nie stanie się krzywda.

- Suze. - Cee Cee trzymała zaproszenie tuż przed moim nosem. - Ulica

Sosnowe Wzgórze 99. To twój dom, prawda?

Wyrwałam jej kartkę, sapiąc ze zdumienia.

- Davidzie! Co ty sobie wyobrażasz?

- To nie ja - krzyknął David. Jego cienki głosik wzniósł się jeszcze o dwie czy

trzy oktawy. - Brad je rozdaje. Nawet parę dzieciaków z siódmej klasy je dostało...

Spojrzałam zmrużonymi oczami w kierunku mojego przyrodniego brata

Brada. Stał oparty niedbale o słup do koszykówki, usiłując wyglądać intrygująco,

dość trudne zadania dla faceta, którego korę mózgową, według moich spostrzeżeń,

okrywała dodatkowo taśma izolacyjna.

- Przepraszam - powiedziałam, podnosząc się z miejsca. - Muszę iść popełnić

morderstwo. - Następnie przemierzyłam boisko do koszykówki z

jaskrawopomarańczową kartką w ręce.

Brad widział, że się zbliżam. Zauważyłam wyraz dzikiej paniki, który pojawił

się przelotnie na jego twarzy, kiedy jego spojrzenie padło na to, co miałam w dłoni.

Wyprostował się i próbował ratować ucieczką, ale byłam szybsza od niego. Osa-

czyłam go przy fontannie, podnosząc zaproszenie do góry, żeby je dobrze widział.

- Czy ty naprawdę sądzisz - zapytałam spokojnie - że mama i Andy pozwolą ci

urządzić to... to... cokolwiek to jest?

Na przerażonej twarzy Brada pojawił się wyzywający grymas. Wysunął brodę

do przodu, mówiąc:

- Taak, cóż, czego się nie dowiedzą, to ich nie zaboli.

- Brad - powiedziałam. Czasami mi go żal. Naprawdę. To taki przygłup. -

Wydaje ci się, że niczego się nie domyśla, kiedy wyglądając przez okno sypialni,

zobaczą gromadę nagich dziewczyn w nowej łaźni?

- Nie - odparł Brad. - Nie będzie ich w domu w piątek wieczorem. Tata ma

gościnny wykład w San Francisco, a twoja mama z nim jedzie, zapomniałaś o tym?

Owszem, zapomniałam. W gruncie rzeczy, nie jestem pewna, czy ktoś mi w

ogóle o tym powiedział. Ostatnio spędzałam dużo czasu w swoim pokoju, to prawda,

ale czy aż tyle, żeby nie dotarło do mnie coś tak istotnego, jak wyjazd rodziców na

całą noc? Nie sądzę...

- Lepiej, żebyś im nic nie mówiła - powiedział Brad z niespodziewaną

zjadliwością - albo pożałujesz.

Spojrzałam na niego, jakby mu odbiło.

- Ja pożałuję? - zaśmiałam się. - Hm, wybacz Brad, ale jeśli twój ojciec dowie

się, że planujesz taką imprezę, to ty będziesz uziemiony w domu do końca życia, nie

ja.

- No, no - powiedział Brad. Wyzywający wyraz jego twarzy zmienił się teraz

na jeszcze mniej przyjemny wyraz śmiertelnej złości. - Bo jeśli chociaż pomyślisz,

żeby mu coś pisnąć na ten temat, powiem im o facecie, którego co noc przemycasz do

swojego pokoju.

3

Odsiadka. To jest to, co się dostaje, kiedy znokautujesz przyrodniego brata na

terenie Akademii Misyjnej im. Junipero Serry i jakiś nauczyciel przypadkiem to

zauważy.

- Nie rozumiem, co cię naszło, Suze - powiedziała pani Elkins, do której

obowiązków należało, poza nauczaniem biologii na poziomie dziewiątej i dziesiątej

klasy, zostawanie po lekcjach z młodocianymi przestępcami takimi jak ja. - W

dodatku pierwszego dnia szkoły. Czy tak właśnie chcesz rozpoczynać nowy rok?

Pani Elkins niczego jednak nie rozumiała. A ja niewiele mogłam jej

powiedzieć. To znaczy, jak mogłam jej wyjaśnić, że nagle to wszystko przekroczyło

granice mojej wytrzymałości? Odkrycie, że mój przyrodni brat wiedział o czymś, co

od miesięcy usiłowałam ukryć przed rodziną - w połączeniu z faktem, że potwór z

moich snów włóczył się obecnie korytarzami mojej własnej szkoły w przebraniu

przystojniaka w ciuchach firmy Abercrombie i Fitch - spowodowało, że rozmiękłam

wewnętrznie jak szminka Maybelline zostawiona na słońcu.

Nie mogłam jej tego powiedzieć. Przyjęłam karę w milczeniu, obserwując na

zegarze upływające nieznośnie wolno minuty. Ani ja, ani żaden z pozostałych

więźniów nie miał odzyskać wolności przed godziną szesnastą.

- Mam nadzieję, Suze - oznajmiła pani Elkins, kiedy ta godzina nareszcie

nadeszła - że dostałaś nauczkę. Nie sądzisz, że urządzanie bijatyk na szkolnym boisku

to nie jest dobry przykład dla młodszych dzieci?

Co? Ja nie dawałam dobrego przykładu? A co z Bradem? To właśnie Brad

zamierzał urządzić swoje prywatne Oktoberfest w salonie naszego domu. Ale to on

trzymał mnie tym razem w szachu. I zdawał sobie z tego sprawę.

- Owszem - stwierdził podczas przerwy na lunch, kiedy stałam, gapiąc się na

niego oniemiała, niezdolna przyjąć do wiadomości tego, co przed chwilą usłyszałam.

- Myślisz, że jesteś taka sprytna, wpuszczając faceta co noc do swojego pokoju, co? A

swoją drogą, jak on tam włazi? Przez to okno nad gankiem? No, wydał się twój mały

sekrecik, co? Więc siedź cicho, jeśli chodzi o moją imprezę, a ja będę siedział cicho,

jeśli chodzi o tego faceta Jesse'a.

Tak mnie poraził fakt, że Brad mógł usłyszeć - że słyszał - Jesse'a, że przez

parę minut nie potrafiłam wydobyć z siebie sensownej odpowiedzi. Brad w tym

czasie wymienił pozdrowienia z różnymi członkami swojej paczki, którzy

podchodzili, żeby „przybić piątkę”, mówiąc coś w rodzaju:

- Kurczę! Łaźnia. To coś dla mnie. W końcu udało mi się wykrztusić:

- Och, tak? Dobra, a co z Jakiem? Jake nie pozwoli, żebyś się zapił w domu z

gromadą kumpli.

Brad tylko spojrzał na mnie z politowaniem.

- Żartujesz? - zapytał. - A jak myślisz, kto dostarcza piwo? Jake zwędzi dla

mnie beczułkę piwa z pracy.

Zmrużyłam oczy.

- Jake? Jake wam załatwi piwo? Akurat. On by nigdy... - W tym momencie

spłynęło na mnie olśnienie. - Ile mu płacisz?

- Stówkę - odparł Brad. - Dokładnie połowę z tego, ile mu brakuje na to jego

camaro.

Wiedziałam, że Jake byłby zdolny niemal do wszystkiego, byle położyć łapę

na własnym camaro. Patrzyłam na niego oszołomiona.

- A co z Davidem? - odezwałam się w końcu. - David wszystko powie.

- Nie, nie powie - oznajmił Brad, pewny siebie. - Bo jeśli to zrobi, to kopnę go

w kościsty zadek tak mocno, że doleci do Anchorage. A ty lepiej nie próbuj go

bronić, bo inaczej uraczę twoją mamę smakowitą opowieścią o tym całym Jessie.

Wtedy oberwał. To było silniejsze ode mnie. Tak jakby moja pięść kierowała

się własnym rozumem. Wisiała sobie u mojego boku, a w następnej chwili wbijała się

w żołądek Brada.

Walka trwała sekundę. Nawet pół sekundy. Pan Gillarte, nowy wuefista,

rozdzielił nas, zanim Brad zdążył złapać powietrze.

- Odejdź - rozkazał, odpychając mnie i schylając się, żeby zająć się

rozpaczliwie dyszącym Bradem.

Więc sobie poszłam. Prosto do ojca D, który stał na dziedzińcu, nadzorując

zawieszanie światełek wokół pnia palmy.

- Cóż ci mogę powiedzieć, Susannah? - powiedział zdesperowany, kiedy

skończyłam wyjaśniać sytuację. - Niektórzy ludzie mają ostrzejszą percepcję.

- Tak, ale Brad? - Mówiłam szeptem ze względu na grupkę ogrodników

zatrudnionych przy dekorowaniu szkoły na święto ojca Serry w najbliższą sobotę,

dzień po bachanaliach urządzanych w łaźni przez Brada.

- Cóż, Susannah - powiedział ojciec D. - Nie mogłaś oczekiwać, że na zawsze

utrzymasz Jesse'a w tajemnicy. Twoja rodzina musiała to w końcu odkryć.

Może. Czego nie byłam w stanie zrozumieć, to tego, jakim cudem akurat Brad

odkrył jego istnienie, podczas gdy mądrzejsi od niego członkowie rodziny, na

przykład Andy czy moja mama, nie mieli o niczym pojęcia.

Z drugiej strony Maks, pies rodziny Ackermanów, wiedział o Jessie od

początku, i z tego powodu nie zbliżał się do mojego pokoju. A pod względem

intelektualnym Brad i Maks mieli ze sobą wiele wspólnego... chociaż Maks, rzecz

jasna, był od Brada bystrzejszy.

- Mam głęboką nadzieję - powiedziała pani Elkins, kiedy wreszcie uwolniła

mnie i moich współtowarzyszy niedoli - że w tym roku, Suze, już cię tutaj nie

zobaczę.

- Ja także, pani E - odparłam, zgarniając swoje rzeczy. Po czym wybiegłam,

jakby mnie ktoś gonił.

W północnej Kalifornii było jasne, gorące popołudnie, co oznaczało

oślepiające słońce, niebo tak niebieskie, że patrzenie na nie sprawiało ból, a w oddali

widok spienionych fal Pacyfiku obmywających plażę Carmelu. Przegapiłam wszelkie

możliwe okazje podwiezienia do domu - przez Adama, który nadal z ochotą zabierał

każdego i w każdym momencie na przejażdżkę swoim wystrzałowym zielonym

volkswagenem, no i oczywiście przez Brada, który po Jake'u, jeżdżącym obecnie

używaną hondą civic, ale jedynie do chwili, dopóki nie dostanie swojego

wymarzonego samochodu, odziedziczył land rovera - a od ulicy Sosnowe Wzgórze 99

dzieliły mnie niemal cztery kilometry. Głównie pod górę.

Zdążyłam dojść do szkolnej bramy, kiedy pojawił się rycerz w lśniącej zbroi.

Przynajmniej, jak sądzę, za takiego się uważał. Nie dosiadał jednak mlecznobiałego

rumaka. Jechał srebrnym kabrioletem bmw, z uchylonym, ze względu na pogodę, da-

chem. Bardzo wygodne.

- Daj spokój - powiedział, kiedy stanęłam przed budynkiem misji, czekając na

zmianę świateł, żeby móc przekroczyć ruchliwą jezdnię. - Wsiadaj. Podwiozę cię do

domu.

- Nie, dziękuję - powiedziałam niedbale. - Wolę się przejść.

- Suze. - Paul robił wrażenie znudzonego. - Wsiadaj do samochodu.

- Nie - powiedziałam. Widzicie, wyciągnęłam wnioski z nauczki, jaką

dostałam w związku z „wsiadaniem do samochodu z kimś, kto raz próbował mnie

zabić”. To się nie mogło powtórzyć. Zwłaszcza nie z Paulem, który nie tylko

próbował mnie zabić, ale też przeraził mnie tak skutecznie, że wciąż na nowo prze-

żywałam to wydarzenie w snach. - Mówiłam ci już. Przejdę się. Paul pokręcił głową,

śmiejąc się cicho.

- Z ciebie to naprawdę jest trudny przypadek - powiedział.

- Dziękuję.

Światło zmieniło się i ruszyłam przez skrzyżowanie. Znałam tę drogę bardzo

dobrze. Nie potrzebowałam eskorty.

Ale miałam ją, tak czy inaczej. Paul jechał obok mnie, rozwijając zawrotną

prędkość około czterech kilometrów na godzinę.

- Czy zamierzasz mi towarzyszyć aż do domu? - zapytałam, kiedy zaczęliśmy

zbliżać się do stromego wzniesienia, od którego Carmelowe Wzgórza wzięły swoją

nazwę. Dobrze się składało, że na tej szosie nie panował o czwartej po południu duży

ruch, bo inaczej Paul, jadąc w tym tempie, wprawiłby paru moich sąsiadów we

wściekłość, blokując jedyną drogę do cywilizacji.

- Tak - odparł Paul. - Chyba że przestaniesz się zachowywać jak rozpuszczony

bachor i wsiądziesz do samochodu.

- Nie, dziękuję.

Szłam dalej. Było upalnie. Pod swetrem moje ciało wilgotniało. Nie miałam

jednak cienia zamiaru wsiąść do jego auta. Wlokłam się poboczem, starannie omijając

wszelkie rośliny, które przypominały moich śmiertelnych wrogów - przynajmniej do

momentu pojawienia się Paula - sumaki jadowite, oraz przeklinając w duchu Teorią

krytyczną od czasów Platona, która z każdym krokiem jakby stawała się cięższa.

- Mylisz się, nie ufając mi - zauważył Paul, wślizgując się obok mnie na

wzgórze swoim wężowato srebrzystym autem. - Wiesz, ty i ja jesteśmy tacy sami.

- Mam szczerą nadzieję, że to nieprawda - powiedziałam. Wiele razy miałam

okazję stwierdzić, że na niektórych wrogów uprzejmość działa równie skutecznie,

odpychająco, jak pięść. Nie żartuję. Spróbujcie sami.

- Przykro mi cię rozczarować - odparł Paul - ale to prawda. A tak przy okazji,

co ci mówił ojciec Dominik? Mówił ci, żebyś nie spędzała czasu sama w moim

towarzystwie? Żebyś nie wierzyła w nic, cokolwiek ci powiem?

- Wcale nie - powiedziałam tym samym, obojętnym tonem. - Ojciec Dominik

uważa, że należy rozstrzygnąć wątpliwości na twoją korzyść.

Paul, z rękami na obitej skórą kierownicy, wyraźnie się zdziwił.

- Naprawdę? Tak powiedział?

- Och, tak - zapewniłam, zauważając piękną kępkę jaskrów przy drodze i

omijając ją szerokim łukiem na wypadek, gdyby kryły łodyżki sumaka jadowitego. -

Ojciec Dominik uważa, że jesteś tutaj, ponieważ chcesz nawiązać kontakt z jedynymi

pośrednikami, jakich znasz. Sądzi, że naszą powinnością, jako przepełnionych

miłosierdziem istot ludzkich, jest pozwolić ci zmazać swoje winy i pomóc w

podążaniu drogą dobra.

- Ale ty się z nim nie zgadzasz? - Paul wpatrywał się we mnie usilnie. No i co

z tego? Wziąwszy pod uwagę, jak wolno jechał, nie musiał cały czas obserwować

drogi, czy czegokolwiek.

- Posłuchaj - powiedziałam, żałując, że nie miałam spinki czy czegoś w tym

rodzaju, żeby spiąć włosy. Przyklejały mi się do karku. Szylkretowa spinka, z którą

wyruszałam rano, zniknęła w tajemniczych okolicznościach. - Ojciec Dominik to naj-

milszy człowiek, jakiego w życiu spotkałam. Żyje tylko po to, żeby pomagać innym.

Autentycznie wierzy, że ludzie są z natury dobrzy i że jeśli tak się ich będzie

traktować, to odpłacą tym samym.

- Ale ty - powiedział Paul - nie zgadzasz się z tym, jak rozumiem?

- Sądzę, że oboje wiemy, iż ojciec Dominik żyje w świecie wyobraźni. -

Wlokąc się pod górę, patrzyłam wprost przed siebie, mając nadzieję, że Paul nie

domyśli się, że mój przyśpieszony rytm serca nie ma nic wspólnego z wysiłkiem,

natomiast bardzo wiele z jego obecnością. - Ponieważ jednak nie chcę mu sprawić

przykrości, zachowam swoją opinię na twój temat, że jesteś psychopatą i

wykorzystujesz innych, wyłącznie dla siebie.

- Psychopatą? - Paul wydawał się zachwycony takim opisem własnej osoby...

kolejny dowód na to, że był dokładnie taki, jak myślałam. - To mi się podoba.

Nazywano mnie w przeróżny sposób, ale nigdy psychopatą.

- To nie był komplement - sprostowałam, ponieważ najwyraźniej tak to

odebrał.

- Wiem - powiedział. - Dlatego to jest takie zabawne. Ciekawa z ciebie

dziewczyna, wiesz?

- Wszystko jedno - burknęłam zirytowana. Nie byłam nawet w stanie

skutecznie faceta obrazić. - Powiedz mi tylko jedną rzecz.

- Co zechcesz.

- Tej nocy, kiedy na siebie wpadliśmy - wskazałam na niebo - wiesz, tam na

górze?

Skinął głową.

- Owszem. No i co?

- Jak się tam dostałeś? Nikt cię nie egzorcyzmował, prawda?

Paul uśmiechnął się szeroko. Ku swojemu przerażeniu zrozumiałam, że

zadałam pytanie, które najbardziej chciał usłyszeć.

- Nie, nikt mnie nie egzorcyzmował - oznajmił. - Ty też nie potrzebowałaś,

żeby cię ktoś egzorcyzmował.

Niemal osłupiałam. Zatrzymałam się raptownie.

- Czy chcesz mi wmówić, że kiedy tylko mi się spodoba, mogę sobie

pospacerować tam, na górze? - zapytałam, głęboko zdumiona.

- Jest mnóstwo rzeczy - powiedział Paul, nadal uśmiechając się leniwie - które

potrafiłabyś zrobić, a których jeszcze nie odkryłaś, Suze. Rzeczy, o których ci się nie

śniło. Rzeczy, które mogę ci pokazać.

Nie dałam się oszukać aksamitnemu tonowi jego głosu. Paul posiadał czar i

wdzięk, ale bywał też śmiertelnie niebezpieczny.

- Tak - powiedziałam, modląc się, żeby się nie domyślił, jak szaleńczo bije

moje serce pod różowym jedwabiem. - Wcale w to nie wątpię.

- Mówię poważnie, Suze. Ojciec Dominik to wspaniały człowiek. Nie przeczę.

Ale on jest tylko pośrednikiem. Ty jesteś czymś więcej.

- Rozumiem. - Wyprostowałam się i ruszyłam w dalszą drogę. W końcu

dotarliśmy na grzbiet wzgórza i znalazłam się w cieniu ogromnych sosen rosnących

szpalerem po obu stronach. Ulga, że wydostałam się z żaru, była ogromna. Żałowa-

łam tylko, że równie łatwo nie mogę się uwolnić od Paula. - Więc całe życie ludzie

mówią mi, że jestem tym a tym, a ni stąd, ni zowąd zjawiasz się ty, twierdzisz, że

jestem kimś zupełnie innym, i ja mam ci uwierzyć?

- Tak - odparł Paul.

- Bo jesteś osobą, której można zaufać z zamkniętymi oczami - zakpiłam. Mój

głos brzmiał dużo pewniej, niż się naprawdę czułam.

- Bo jestem wszystkim, co masz - sprostował.

- Cóż, to chyba nie jest tak strasznie dużo? - Spojrzałam na niego ze złością. -

Pozwolę sobie przypomnieć, że przy naszym ostatnim spotkaniu zostawiłeś mnie

zagubioną w piekle!

- To nie było piekło - oświadczył Paul, przewracając oczami, co należało do

jego specjalności. - Poza tym w końcu byś stamtąd wyszła.

- A co z Jesse'em? - zapytałam. Serce biło mi mocniej niż przedtem, ponieważ

to właśnie było w tym wszystkim najważniejsze, nie to, co zrobił czy też próbował

zrobić ze mną, ale to, co zrobił Jesse'owi... i co, jak się obawiałam, będzie próbował

powtórzyć.

- Powiedziałem, że mi przykro z tego powodu. - W głosie Paula brzmiała

irytacja. - Poza tym, wszystko dobrze się skończyło, prawda? Jest tak, jak ci

mówiłem, Suze. Posiadasz dużo większą moc, niż zdajesz sobie z tego sprawę.

Potrzebujesz tylko kogoś, kto ci pokaże twój prawdziwy potencjał. Potrzebujesz

nauczyciela - prawdziwego nauczyciela, a nie sześćdziesięcioletniego księdza, który

sądzi, że ojciec Junipero jakiś tam to początek i koniec świata.

- Jasne. A ty zapewne uważasz, że jesteś właśnie tym facetem, który odegra

rolę pana Miyagi dla mnie, czyli Karate Kida.

- Coś w tym rodzaju.

Mijaliśmy zakręt przed ulicą Sosnowe Wzgórze 99, gdzie mój dom górował

nad Doliną Carmelu. Z mojego pokoju, na froncie domu, rozciągał się widok na

ocean. W nocy napływała stamtąd mgła. Można było niemal zobaczyć, jak kładzie

swoje waciane macki na parapecie, kiedy zapomniałam zamknąć okna. To był ładny

dom, jeden z najstarszych w Carmelu, dawny zajazd z lat pięćdziesiątych XIX wieku.

Nawet nie mówiono o nim, że jest nawiedzony.

- No, to jak, Suze? - Paul przerzucił niedbale ramię przez oparcie pustego

fotela obok siebie. - Kolacja dziś wieczorem? Zapraszam cię. Opowiem ci takie

rzeczy o tobie samej, o tym, kim jesteś, jakich nie wie nikt inny na tej planecie.

- Dzięki - powiedziałam, wchodząc z ulicy na usłane sosnowymi igłami

podwórko i czując przy tym niewysłowioną ulgę. Czemu tu się dziwić? Przeżyłam

spotkanie z Paulem Slaterem, nie przenosząc się w inny wymiar egzystencji. To spory

sukces. - Ale nie, dziękuję. Do zobaczenia jutro w szkole.

Potem, brodząc w gęstym kobiercu igieł, dotarłam do podjazdu, podczas gdy

Paul wołał za moimi plecami:

- Suze! Suze, poczekaj!

Nie poczekałam. Ruszyłam podjazdem prosto do ganku, wspięłam się po

schodkach, otworzyłam drzwi i weszłam do środka.

Nie obejrzałam się za siebie. Nie obejrzałam się ani razu.

- Jestem w domu - zawołałam na wypadek, gdyby na dole był ktoś szczególnie

tym faktem zainteresowany. Był. Znalazłam się w ogniu pytań ojczyma, który

gotował obiad i chciał wiedzieć wszystko o tym, „co u mnie słychać”. Po udzieleniu

odpowiedzi i wyniesieniu z kuchni racji żywnościowej w postaci jabłka i

niskokalorycznej sody wdrapałam się na drugie piętro i otworzyłam drzwi swojego

pokoju.

Na parapecie siedział duch. Podniósł głowę, kiedy weszłam.

- Cześć - powiedział Jesse.

4

Nie powiedziałam Jesse'owi o Paulu. Pewnie powinnam. Było mnóstwo

rzeczy, które prawdopodobnie powinnam była powiedzieć Jesse'owi, tylko jakoś się

jeszcze do tego nie zabrałam.

Wiedziałam, co by z tego wynikło: Jesse zacząłby szukać zaczepki, a to by się

skończyło tak, że ktoś zostałby ponownie wyegzorcyzmowany... a konkretnie Jesse.

A ja naprawdę nie sądziłam, że mogłabym to znieść. Nie to. Nie po raz drugi.

Więc zatrzymałam dla siebie niespodziewane pojawienie się Paula w

Akademii Misyjnej. Między mną a Jesse'em panował dziwny układ, to prawda. Ale to

nie znaczyło, że miałabym ochotę go stracić.

- No więc, co tam w szkole? - zagadnął Jesse.

- W porządku. - Bałam się powiedzieć coś więcej. Po pierwsze, obawiałam

się, że zacznę paplać o Paulu. Po drugie, stwierdziłam, że im mniej do siebie

mówimy, tym lepiej. W przeciwnym wypadku dostaję nerwowego słowotoku.

Podczas gdy, na ogół, moja paplanina powstrzymywała Jesse'a przed dematerializacją

- co mu się obecnie zdarzało częściej, gdy tylko zapadała między nami niezręczna

cisza - to jednak nie wywoływała podobnego gadulstwa u niego. Jesse stał się niemal

nieznośnie małomówny, odkąd...

Cóż, odkąd się pocałowaliśmy.

Nie wiem, co się z chłopakami dzieje, że jednego dnia całują cię namiętnie, a

następnego zachowują się, jakbyś nie istniała. A takim właśnie traktowaniem

częstował mnie ostatnio Jesse. To znaczy, niecałe trzy tygodnie wcześniej wziął mnie

w ramiona i złożył na moich ustach pocałunek, który poczułam aż u nasady

kręgosłupa. Rozpłynęłam się w jego uścisku, myśląc, że wreszcie, nareszcie będę

mogła wyjawić mu swoje prawdziwe uczucia, skrywaną miłość, którą czułam od

momentu - no, prawie - kiedy po raz pierwszy weszłam do swojego nowego pokoju i

stwierdziłam, że jest już zajęty. Nie miało znaczenia, że osoba, która go zajmowała,

wydała ostatnie tchnienie przeszło półtora stulecia temu.

Powinnam, jak sądzę, mieć dość rozumu, żeby się nie zakochać w duchu. Ale

tak to już jest z nami, pośrednikami. Dla nas duchy są równie materialne jak żywi

ludzie. Jeśli nie liczyć kwestii nieśmiertelności, nie było żadnego sensownego

powodu, dla którego Jesse i ja, gdybyśmy chcieli, nie mielibyśmy przeżyć szalonej

miłości, o której marzyłam od czasu, gdy odmówił stanowczo zwracania się do mnie

inaczej niż pełnym imieniem, jakiego nie używał nikt z wyjątkiem ojca Dominika.

Tyle że żadna szalona miłość z tego nie wynikła. Po pierwszym pocałunku,

przerwanym przez mojego najmłodszego przyrodniego brata, nie nastąpiły kolejne.

Jesse, w istocie, wylewnie mnie przeprosił, a potem jakby celowo mnie unikał, cho-

ciaż dawałam mu usilnie do zrozumienia, że było mi dobrze... więcej niż dobrze... z

tym, co zaszło.

Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy nie byłam wobec niego zbyt swobodna.

Jesse pewnie myślał, że jestem łatwa, czy coś w tym stylu. Zapewne za jego życia

damy policzkowały panów, którzy pozwolili sobie na coś takiego jak on. Nawet

takich jak Jesse, o błyszczących czarnych oczach, gęstej ciemnej czuprynie,

mięśniach brzucha twardych jak deska i zniewalająco seksownym uśmiechu.

Nadal jest mi trudno uwierzyć, że ktoś mógł takiego człowieka nienawidzić

tak, żeby go zabić, ale właśnie w ten sposób Jesse został duchem nawiedzającym mój

pokój, pokój, w którym uduszono go przed stu pięćdziesięcioma laty.

Zważywszy na okoliczności, naprawdę nie widziałam sensu w opowiadaniu

Jesse'owi ze szczegółami, jak minął mi dzień. Wręczyłam mu po prostu Teorię

krytyczną od czasów Platona ze słowami:

- Pozdrowienia od ojca Dominika.

Jesse wydawał się zadowolony z książki. Takie już moje szczęście, że

zakochałam się w chłopaku, którego teoria krytyczna podnieca bardziej niż namiętne

pocałunki z moim udziałem.

Jesse przeglądał książkę, a ja wysypywałam zawartość plecaka na łóżko.

Szkoła dopiero się zaczęła, a już byłam przywalona pracą domową. Czułam, że

jedenasta klasa to sama radość i przygoda. W końcu, co może być bardziej

podniecającego niż Paul Slater i trygonometria?

Powinnam była wtedy wspomnieć Jesse'owi o Paulu. Powinnam była

powiedzieć coś w rodzaju: „Hej, wiesz co? Pamiętasz tego Paula, któremu

próbowałeś złamać nos? Taak, teraz chodzi do mojej szkoły”.

Może gdybym podeszła do tego bardziej swobodnie, nie wyszłaby z tego taka

wielka sprawa. To jest, owszem, Jesse nienawidził faceta, i miał za co. Mogłam

jednak pominąć kwestię, że Paul, być może, był pomiotem szatana. Facet obnosił się

z zegarkiem marki Fossil. Do jakiego stopnia ktoś taki może być niebezpieczny?

Akurat wtedy, kiedy zbierałam się na odwagę, żeby wystąpić z czymś w

rodzaju: „Och, zaraz, ten Paul Slater, pamiętasz go? Zjawił się rano u mnie na lekcji”,

Brad wrzasnął z dołu, że kolacja gotowa.

Ponieważ mój ojczym przywiązuje dużą wagę do rodzinnych posiłków i

łamania się chlebem przy stole, musiałam zostawić Jesse'a - nie to, żeby się wydawał

specjalnie zmartwiony - zejść na dół i nawiązać konwersację z członkami rodziny...

ogromne poświęcenie z mojej strony, wziąwszy pod uwagę, co mogłam robić zamiast

tego: trwać na stanowisku na wypadek, gdyby mężczyzna moich snów zapragnął

mnie znowu pocałować.

Dzisiejszego wieczoru jednak, podobnie jak w większość innych, nie zanosiło

się na wybuchy namiętności, toteż niechętnie wlokłam się po schodach. Andy

przygotował steki fajitas, jedno ze swoich najlepszych dań. Musiałam policzyć mamie

na korzyść, że znalazła faceta, który nie tylko potrafił zrobić wszystko w domu, ale

był do tego wyśmienitym kucharzem. Przed jej kolejnym małżeństwem żywiłyśmy

się obie głównie daniami na wynos, sytuacja zmieniła się zatem pod tym względem

na korzyść.

Ale drobny fakt, że pan Zrób - to - sam zjawił się w towarzystwie trzech

dorastających synów? Ta strona medalu wciąż napawała mnie wątpliwościami.

Brad czknął, kiedy weszłam do jadalni. Tylko on jeden opanował sztukę

czkania słowami. Słowo, które z siebie wyrzucił na mój widok, brzmiało:

- Nieudacznica.

- Kto to mówi - odparłam dowcipnie.

- Brad - odezwał się Andy surowym tonem. - Przynieś śmietanę.

Przewracając oczami, Brad ześlizgnął się z krzesła i poczłapał do kuchni.

- Jak się masz, Suzie - powiedziała mama, podchodząc do mnie i czułym

gestem targając mi włosy. - Jak tam pierwszy dzień w szkole?

Jedynie moja mama, spośród wszystkich istot ludzkich na planecie Ziemia, ma

prawo zwracać się do mnie „Suzie”. Szczęśliwie zdołałam to gruntownie

wytłumaczyć moim przyrodnim braciom, tak że nawet nie chichoczą, kiedy to robi.

Nie uważałam, żeby należało odpowiedzieć na to pytanie zgodnie z prawdą.

Ostatecznie mama nie jest świadoma faktu, że jej jedyne dziecko stanowi łącznik

pomiędzy światem żywych i umarłych. Nie miała też okazji poznać Paula, nie doszło

do jej wiadomości, że usiłował mnie zabić, jak również nie zdawała sobie sprawy z

istnienia Jesse'a. Mama sądzi, że wolno dojrzewam, że podpieram ściany, ale wkrótce

wyjdę na swoje i nie będę mogła się opędzić od chłopaków. Co jest zaskakująco na-

iwne jak na kobietę, dziennikarkę telewizyjną, nawet jeśli pracuje tylko w lokalnej

stacji.

Czasami mamie zazdroszczę. Przyjemnie musi się żyć w jej świecie.

- Wszystko w porządku - brzmiała moja odpowiedź na jej pytanie.

- Jutro nie będzie wszystko w porządku dla S - stwierdził Brad, wracając ze

śmietaną.

Mama zasiadła w końcu stołu, rozkładając serwetkę. Używamy tylko takich z

materiału. Kolejny Andyism. W ten sposób przyczyniamy się do ochrony środowiska,

a posiłki prezentują się znacznie lepiej.

- Naprawdę? - zapytała mama, unosząc równie ciemne, jak moje, brwi. - A

dlaczegóż to?

- Jutro zgłaszamy nominacje do samorządu uczniowskiego powiedział Brad,

sadowiąc się z powrotem na krześle. - Suze przepadnie jako wiceprzewodnicząca.

Wstrząsnęłam własną serwetką i ułożyłam ją delikatnie na kolanach, obok

potężnego pyska Maksa, który spędzał każdy posiłek, trzymając mordę na moim

udzie i czekając, aż jakiś kąsek spadnie z mojego widelca, do czego przyzwyczaiłam

się już tak bardzo, że właściwie nie zwracałam na to uwagi - po czym, w odpowiedzi

na pytający wzrok matki, odparłam:

- Nie mam pojęcia, o czym on mówi. Brad zrobił niewinną minkę.

- Kelly nie rozmawiała z tobą po szkole?

Nie miała szans, jako że dostałam odsiadkę, o czym Brad doskonale wiedział.

Najwyraźniej zamierzał znęcać się nade mną z tego powodu przez jakiś czas.

- Nie. Dlaczego?

- Cóż, Kel prosiła już kogoś innego, żeby w tym roku startował razem z nią.

Chodzi o tego nowego, Paula jak - mu - tam. - Brad wzruszył ramionami, z pomiędzy

których wyrastała jego gruba, zapaśnicza szyja, niczym pień drzewa spośród głazów.

- Toteż podejrzewam, że panowanie Suze jako wice jest finite.

Mama spojrzała na mnie z troską.

- Nie wiedziałaś o tym, Suzie?

Teraz z kolei ja wzruszyłam ramionami.

- Nie - powiedziałam. - Ale to fajnie. Nigdy nie uważałam, że się do tego

naprawdę nadaję.

To nie wywarło pożądanego skutku. Mama zacisnęła usta, a następnie

powiedziała:

- Cóż, nie podoba mi się to. Przychodzi jakiś nowy chłopak i zajmuje miejsce

Suzie. To nie w porządku.

- Może nie w porządku - zauważył David - ale taka jest naturalna kolej rzeczy.

Darwin udowodnił, że największe sukcesy odnoszą te okazy gatunku, które są

najsilniejsze i najlepiej przystosowane. A Paul Slater to wspaniały okaz fizyczny.

Każda osoba płci żeńskiej, jak zauważyłem, po wejściu z nim w kontakt zaczyna

wyraźnie przejawiać zachowania typowe dla okresu wabienia.

Ta ostatnia uwaga rozbawiła moją mamę.

- Mój Boże - powiedziała. - A co z tobą, Suzie? Czy Paul Slater wywołuje u

ciebie zachowanie typowe dla okresu wabienia?

- Nie bardzo - stwierdziłam.

Brad czknął ponownie. Tym razem wydał z siebie:

- Kłamczucha.

Posłałam mu wściekłe spojrzenie.

- Brad - powiedziałam. - Nie lubię Paula Slatera.

- Nie odniosłem takiego wrażenia - odparł Brad - kiedy dziś rano zobaczyłem

was oboje na dziedzińcu.

- Mylisz się - warknęłam. - I to bardzo się mylisz.

- Och, Suze, daj spokój - powiedział Brad. - Zdecydowanie go wabiłaś. Chyba

że nałożyłaś sobie tyle pianki na włosy, że nie mogłaś oderwać palców.

- Dość - wtrąciła mama, kiedy zaczerpnęłam oddechu, żeby zaprzeczyć. -

Dość, oboje.

- Nie lubię Paula Slatera - powtórzyłam na wypadek, gdyby Brad nie usłyszał

za pierwszym razem. - W porządku? W gruncie rzeczy, nienawidzę go.

To się mamie nie spodobało.

- Suzie - powiedziała. - Zaskakujesz mnie. Nie należy mówić o kimkolwiek,

że się go nienawidzi. I jakim sposobem możesz nienawidzić biedaka? Poznałaś go

dopiero dzisiaj.

- Znała go już wcześniej - sprostował życzliwie Brad. - Z wakacji w Pebble

Beach.

Posłałam mu kolejne mordercze spojrzenie.

- Skąd wiesz?

- Paul mi powiedział - stwierdził Brad, wzruszając ramionami.

Czując, jak ogarnia mnie przerażenie - to byłoby do Paula podobne, żeby

puścić farbę mojej rodzinie na temat tej całej sprawy z pośredniczeniem i narobić mi

kłopotów - zapytałam, starając się zachować obojętny ton głosu:

- Och, tak? Co jeszcze ci naopowiadał?

- Tylko tyle. - W jego głosie brzmiał teraz sarkazm. - Jakkolwiek jest to dla

ciebie dziwne, Suze, ludzie mają inne tematy do rozmowy niż twoja osoba.

- Brad - powiedział Andy ostrzegawczo, wyłaniając się z kuchni z tacą

skwierczących pasków wołowiny oraz drugą, pełną miękkich, parujących tortilli. -

Uważaj. - Potem, stawiając tace, skierował wzrok na puste krzesło obok mnie. -

Gdzie jest Jake?

Popatrzyliśmy na siebie zaskoczeni. Nie zauważyliśmy nawet, że go nie ma.

Nikt nie wiedział, gdzie się podział Jake. Wszyscy jednak zdawali sobie sprawę,

sądząc po tonie głosu Andy'ego, że kiedy pojawi się w domu, będzie miał

przechlapane.

- Może - odezwała się mama - zatrzymano go w szkole. Wiesz, Andy, że to

jego pierwszy tydzień w college'u. Może nie mieć jeszcze dopracowanego rozkładu

zajęć.

- Pytałem go dziś rano - powiedział Andy gniewnym głosem - czy będzie w

domu na kolację i zapewnił, że będzie. Gdyby miał się spóźnić, mógłby przynajmniej

zadzwonić.

- Może stoi w jakiejś kolejce do rejestracji - powiedziała mama uspokajająco.

- Daj spokój, Andy Przygotowałeś wspaniały posiłek. Szkoda by było nie usiąść i nie

zjeść go, zanim wystygnie.

Andy zajął miejsce przy stole, ale nie zabierał się do jedzenia.

- Chodzi tylko o to - zaczął przemówienie, którego słuchaliśmy już około

czterystu razy - że kiedy ktoś zadaje sobie trud przygotowania dobrego posiłku, to

uprzejmość wymaga, żeby przyjść na czas...

W tym właśnie momencie trzasnęły drzwi wejściowe i w holu odezwał się

glos Jake'a:

- Nie rwij włosów, jestem. Jake dobrze znał swojego ojca.

Mama rzuciła Andy'emu nad miskami szatkowanej sałaty i sera, które sobie

podawaliśmy, spojrzenie w rodzaju: „A nie mówiłam?”

- Cześć - powiedział Jake, wchodząc do pokoju typowym dla siebie,

niespecjalnie żwawym, krokiem. - Przepraszam za spóźnienie. Utknąłem w księgarni.

Kolejki były nieprawdopodobne.

Mina mamy: „A nie mówiłam?” stała się jeszcze wyraźniejsza. A Andy tylko

burknął:

- Masz szczęście. Tym razem. Siadaj i jedz. - A potem, zwracając się do

Brada, powiedział: - Podaj salsę.

Tyle że Jake nie usiadł i nie zajął się jedzeniem. Stał nadal, zjedna ręką w

przedniej kieszeni dżinsów, drugą potrząsając kluczykami od samochodu.

- Hm... - mruknął. - Słuchajcie...

Podnieśliśmy wzrok, spodziewając się czegoś ciekawego, na przykład, że Jake

oświadczy, iż w pizzerii znowu pochrzanili grafiki i w związku z tym nie może zostać

na kolacji. To zazwyczaj kończyło się rzucaniem gromów przez Andy'ego.

Zamiast tego jednak Jake powiedział:

- Przyprowadziłem kogoś ze sobą. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko.

Jako że mój ojczym pogodziłby się prędzej z tłumem ludzi przy stole niż z

nieobecnością któregokolwiek z nas, powiedział łaskawym tonem:

- Dobrze, dobrze. Starczy dla wszystkich. Weź z kuchni jeszcze jedno

nakrycie.

Tak więc Jake poszedł do kuchni po talerz i sztućce, podczas gdy „ktoś”

pojawił się w zasięgu naszego wzroku. Przedtem zabawił widocznie w salonie,

porażony obfitością zdjęć rodzinnych, którymi mama obwiesiła ściany.

Niestety ów „ktoś” nie okazał się dziewczyną, nie mogliśmy więc cieszyć się

na ewentualne docinki po wizycie. Neil Jankow, jak przedstawił go Jake, był jednak,

jakby ujął to David, interesującym okazem. Był bardzo zadbany, co wyróżniało go na

tle większości surfingujących kumpli Jake'a. Dżinsy nie zjeżdżały mu gdzieś do

połowy uda, ale trzymały się porządnie w pasie, co również stanowiło fakt niezwykły

jak na młodzieńca w tym wieku.

To wszystko nie czyniło z niego przystojnego chłopaka. Przystojny nie był

zdecydowanie. Odznaczał się niemal bolesną chudością i ziemistą cerą. Włosy miał

dość długie, jasne. Mojej mamie wyraźnie jednak przypadł do gustu, ponieważ

wydawał się nienagannie uprzejmy. Wyraził się na przykład w ten sposób: „Dziękuję

pani, że pozwoliła mi zostać na kolacji”, jakkolwiek zawarta w tym implikacja, że to

mama przygotowała posiłek, miała seksistowski charakter, bo to przecież Andy

zajmował się gotowaniem.

Nikt jednak nie poczuł się urażony i dla młodego pana Neila zrobiono miejsce

przy stole. Usiadł i za przykładem Jake'a zabrał się do jedzenia... niezbyt łapczywie,

ale z przyjemnością, która robiła wrażenie szczerej. Neil, jak się dowiedzieliśmy,

miał chodzić z Jakiem na seminarium poświęcone literaturze angielskiej. Podobnie

jak Jake Neil zaczynał właśnie pierwszy rok w NoCal (Nothern California State

College), co w lokalnym slangu oznacza Państwową Wyższą Szkołę Północnej

Kalifornii. Podobnie jak Jake Neil pochodził z tych okolic. Jego rodzina mieszkała w

dolinie. Ojciec był właścicielem kilku lokalnych restauracji, w tym jednej czy dwóch,

gdzie miałam okazję jeść. Podobnie jak Jake Neil nie był pewien, w czym chciałby

się specjalizować, ale również podobnie jak Jake spodziewał się, że w college'u

będzie mu przyjemniej niż w szkole średniej. Plan zajęć ułożył sobie w ten sposób, że

nie miał rano żadnych zajęć, mógł więc wysypiać się do woli, albo gdyby zdarzyło

mu się otworzyć oczy przed jedenastą, pobujać na falach przy Carmel Beach przed

udaniem się na uczelnię.

Pod koniec posiłku miałam mnóstwo pytań co do Neila. Szczególnie

interesowało mnie jedno. Coś, co, o czym jestem przekonana, nie niepokoiło nikogo

poza mną. A jednak uważałam, że należy mi się jakieś wyjaśnienie. Nie to, że

mogłabym o tym porozmawiać. Nie w obecności tylu ludzi.

To stanowiło część problemu. Za dużo ludzi. I nie chodzi mi tutaj wyłącznie o

ludzi zgromadzonych przy stole. Nie, był jeszcze chłopak, który stał przez całą

kolację za krzesłem Neila, przyglądając mu się w milczeniu z nienawiścią na twarzy.

Ten chłopak w przeciwieństwie do Neila odznaczał się urodą. Ciemnowłosy, o

zdecydowanym podbródku, dobrze zbudowany pod swoimi dockersami i czarną

koszulką polo... z pewnością ćwiczył długo i wytrwale, żeby rozwinąć takie tricepsy,

nie wspominając już o zabójczej, jak się domyślałam, rzeźbie brzucha.

To nie była jednak jedyna różnica pomiędzy nieznajomym a kolega Jake'a

Neilem. Pozostawał jeszcze ten drobiazg, że Neil, na tyle, na ile się orientowałam, był

niewątpliwie żywy, podczas gdy chłopak za jego plecami był, cóż...

Martwy.

5

Jakie to do Jake'a podobne: przyprowadzić do domu nawiedzonego gościa.

Nie to, żeby Neil zdawał sobie sprawę, że jest nawiedzony. Wydawał się absolutnie

nieświadomy obecności ducha za swoimi plecami, podobnie jak moja rodzina, nie

licząc Maksa. Jak tylko Neil zajął miejsce przy stole, Maks czmychnął do salonu z

żałosnym pomrukiem, na którego dźwięk Andy pokręcił głową, mówiąc:

- Ten pies z każdym dniem staje się coraz bardziej nerwowy.

Biedny Maks. Doskonale wiem, jak się czuł.

W przeciwieństwie do psa nie mogłam wymknąć się z jadalni i ukryć w innej

części domu, na co miałam ochotę. Naraziłabym się tylko na niepotrzebne pytania.

Poza tym, jestem pośredniczką. Kontakty z umarłymi są w moim wypadku

nieuniknione.

Jednak bywają momenty, kiedy marzę o tym, żeby się od tego uwolnić. Teraz

właśnie był taki moment.

Nic nie mogłam oczywiście na to poradzić. Tkwiłam przy stole, usiłując

przełknąć stek fajitas pod uporczywym spojrzeniem martwego chłopaka - cudowne

zakończenie niezbyt udanego dnia.

Martwy chłopak z kolei sprawiał wrażenie mocno zagniewanego. Cóż, co w

tym dziwnego? To znaczy, był nieżywy. Nie miałam pojęcia, w jaki sposób rozstał się

ze swoim ciałem, ale to musiało nastąpić nagle i niespodziewanie, ponieważ wyraźnie

nie zdążył się jeszcze przyzwyczaić. Kiedy ktoś przy stole prosił o podanie czegoś, co

znajdowało się blisko niego, wyciągał rękę... ale naczynie natychmiast wyślizgiwało

się spomiędzy jego niematerialnych palców, zabrane przez kogoś z żyjących. To go

wyraźnie męczyło. Jednak większość jego wrogości, jak zauważyłam, zarezerwowana

była dla Neila. Każdy kęs fajitas nowego znajomego Jake'a, każda frytka zanurzona w

guacamole wprawiały go w większą wściekłość. Mięśnie jego szczęk drgały, pięści

zaciskały się konwulsyjnie za każdym razem, kiedy Neil odpowiadał cicho: „Tak,

proszę pani” albo „Nie, proszę pani” na jedno z wielu pytań zadawanych przez moją

mamę.

W końcu nie mogłam już tego znieść, okropnie było siedzieć przy stole z

wściekłym duchem, którego tylko ja mogłam zobaczyć... a przecież jestem

przyzwyczajona, że duchy na mnie patrzą... więc podniosłam się i zaczęłam zbierać

puste talerze, chociaż tego dnia przypadała kolej Brada. Gapił się na mnie z otwartą

buzią, nic nie mówiąc, zapewniając wszystkim uroczy widok przeżutego steku, który

jeszcze miał w ustach. Podejrzewam, że obawiał się uświadomić mi, że się

pomyliłam, sądząc, że to moja kolej. Albo też uznał, że staram się zaskarbić sobie

jego łaski, aby nie wygadał się o „chłopaku”, którego podejmuję w nocy w swoim

pokoju.

W każdym razie fakt, że zajęłam się naczyniami, posłużył jako sygnał

zakończenia posiłku, ponieważ wszyscy pozostali również się podnieśli i wyszli na

taras, żeby rzucić okiem na nową łaźnię, którą Andy nadal z dumą prezentował

każdemu, kto przekroczył próg naszego domu, czy tego chciał, czy nie. Wtedy

właśnie, kiedy zostałam w kuchni, płucząc naczynia przed włożeniem ich do

zmywarki, znalazłam się sam na sam z wędrującym cieniem Neila. Stał dość blisko

mnie, patrząc na taras przez zasuwane szklane drzwi, tak że mogłam wyciągnąć

mokrą rękę i niezauważalnie dla nikogo pociągnąć go za koszulę.

Przestraszyłam go nieźle. Obrócił się, rozzłoszczony i zaskoczony

jednocześnie. Nie zdawał sobie sprawy, że go widzę.

- Hej - szepnęłam, podczas gdy towarzystwo gawędziło o placku z owocami,

który Andy przygotował na deser. - Powinniśmy porozmawiać.

Chłopak był w szoku.

- Ty... ty mnie widzisz? - wyjąkał.

- Oczywiście.

Zamrugał oczami, a potem zerknął na szklane drzwi.

- Ale oni... oni nie?

- Nie - powiedziałam.

- Dlaczego? - zapytał. - Dlaczego ty tak... a oni nie?

- Bo ja jestem pośredniczką - wyjaśniłam. Nic mu to nie mówiło.

- Kim?

- Poczekaj chwilę - powiedziałam, ponieważ zauważyłam, że mama idzie w

naszą stronę.

- Brr - odezwała się, zamykając za sobą drzwi tarasu. - Ale robi się zimno,

kiedy słońce zachodzi. Jak sobie radzisz, Suzie, z naczyniami? Trzeba ci pomóc?

- Nie - odparłam wesoło. - Wszystko w porządku.

- Na pewno? Wydawało mi się, że to kolej Brada, żeby posprzątać ze stołu.

- Nic nie szkodzi - zapewniłam z uśmiechem, który, miałam nadzieję, nie

wyglądał na wymuszony.

Nie udało się.

- Suzie, kochanie - powiedziała mama. - Nie jesteś chyba przygnębiona, co? Z

powodu tego chłopca, o którym mówił Brad, że ma być nominowany na

wiceprzewodniczącego zamiast ciebie?

- Hm - mruknęłam, rzucając okiem na Ducha Chłopca, który wydawał się

zdenerwowany tym, że nam przeszkodzono. Nie mogłam mieć do niego pretensji.

Przypuszczam, że przerywanie mediacji sesją terapeutyczną poświęconą stosunkom

matki z córką było dość mało profesjonalnym posunięciem z mojej strony. - Nie,

naprawdę nie, mamo. Zupełnie mi to nie przeszkadza.

Wcale nie kłamałam. Nie uczestnicząc w pracach samorządu szkolnego w tym

roku, zyskałabym mnóstwo wolnego czasu. Czasu, z którym nie wiedziałabym, co

zrobić, bo jakoś nie zanosiło się na to, żebym miała go spędzać na romantycznych

uniesieniach z Jesse'em. Ale trzeba mieć nadzieję.

Mama nadal kręciła się w progu, ze zmartwionym wyrazem twarzy.

- Cóż, Suzie, kochanie - powiedziała - będziesz musiała to zastąpić jakimiś

innymi zajęciami pozalekcyjnymi. Szkoły wyższe zwracają uwagę na takie rzeczy u

kandydatów. Zostały ci niecałe dwa lata do zakończenia szkoły. Wkrótce nas

opuścisz.

Rany! Mama nawet nie zdawała sobie sprawy z istnienia Jesse'a, a i tak robiła

wszystko, żeby nas rozdzielić, nieświadoma, że Jesse starał się o to niezależnie od

niej.

- Świetnie, mamo - powiedziałam, patrząc zmieszana w stronę Ducha

Chłopca. Nie podobało mi się specjalnie, że on tego wszystkiego słucha. - Wstąpię do

drużyny pływackiej. Czy to ci wystarczy? Odwożenie mnie codziennie na trening na

piątą rano?

- To mało przekonujące, Suzie - stwierdziła mama oschle. - Wiem doskonale,

że nigdy nie wstąpisz do drużyny pływackiej. Masz obsesję na punkcie swoich

włosów i tego, jak woda w basenie mogłaby im zaszkodzić.

A potem przeszła do salonu, zostawiając mnie i Ducha Chłopca samych w

kuchni.

- No, dobrze - powiedziałam spokojnie. - O czym to mówiliśmy?

Chłopak tylko pokręcił głową.

- Ciągle nie mogę uwierzyć, że mnie widzisz - powiedział tonem głębokiego

zdumienia. - Ty nie wiesz... nie możesz wiedzieć, jak to jest. Wszędzie, gdzie jestem,

ludzie patrzą przeze mnie.

- Tak - powiedziałam, odrzucając ścierkę, którą wycierałam dłonie. - To

dlatego, że nie żyjesz. Pozostaje pytanie, w jaki sposób to się stało?

Duch Chłopca wydawał się zdumiony tonem mojego głosu. Pewnie

rzeczywiście to zabrzmiało trochę obcesowo. No, ale z drugiej strony, jak dla mnie,

dzień nie należał do najbardziej udanych.

- Czy ty... - Przyglądał mi się jakby z obawą. - Powiedziałaś, że kim jesteś?

- Nazywam się Suze. Jestem pośredniczką.

- Kim?

- Pośredniczką - powtórzyłam. - Moja praca polega na pomaganiu zmarłym w

przechodzeniu do innego świata... następnego życia, czy dokądś tam. A tak przy

okazji, jak ci na imię?

Duch Chłopca ponownie zamrugał oczami.

- Craig - powiedział.

- W porządku. Cóż, posłuchaj, Craig. Coś jest mocno nie tak, ponieważ

wątpię, żebyś według kosmicznego planu miał przez całą wieczność włóczyć się po

mojej kuchni. Musisz się przenieść dalej.

Craig ściągnął ciemne brwi.

- Przenieść się dokąd?

- Cóż, sam zobaczysz, kiedy się tam znajdziesz - powiedziałam. - W każdym

razie, zagadką jest nie to, dokąd się udasz, tylko dlaczego jeszcze tam nie trafiłeś.

- To znaczy... - Craig otworzył szeroko orzechowe oczy. - Chcesz powiedzieć,

że to nie jest... tutaj?

- Oczywiście, że nie - odparłam lekko rozbawiona. - Myślisz, że po śmierci

wszyscy wędrują na ulicę Sosnowe Wzgórze 99?

Craig wyprostował szerokie ramiona.

- Nie, przypuszczam, że nie. Tylko że... wiesz, kiedy się obudziłem, nie

wiedziałem, dokąd iść. Nikt mnie... no, wiesz.

Nikt mnie nie widział. To znaczy, wszedłem do salonu, a moja mama płakała

tak, jakby nigdy nie miała skończyć. To było straszne.

Nie żartował.

- W porządku - powiedziałam łagodniej niż poprzednio. - Czasami tak to

właśnie wygląda. To nie jest normalne. Większość ludzi przechodzi od razu do

następnego... cóż, kolejnego stanu świadomości. No, wiesz, innego życia albo stanu

wiecznego potępienia, jeśli nawalili w poprzednim życiu. Coś w tym rodzaju. - Jego

oczy zaokrągliły się jeszcze bardziej, kiedy wspomniałam o „wiecznym potępieniu”,

ale nie rozwodziłam się dłużej nad tym, ponieważ nie byłam pewna, czy coś takiego

rzeczywiście istnieje. - Musimy teraz ustalić powód, dla którego ty tego nie zrobiłeś.

To znaczy, nie przeniosłeś się od razu. Coś cię wyraźnie zatrzymuje. Musimy...

W tym jednak momencie zakończyło się oglądanie łaźni - ukochanej łaźni

Andy'ego, która za niecały tydzień miała się wypełnić wymiocinami i piwem, o ile

impreza Brada przebiegnie zgodnie z planem - i wszyscy wrócili do środka.

Nakazałam Craigowi gestem, żeby szedł za mną i ruszyłam po schodach w stronę

swojego pokoju gdzie jak sądziłam, moglibyśmy porozmawiać bez przeszkód.

Przynajmniej nie ze strony żywych. Jesse to zupełnie inna historia.

- Nombre de Dios - powiedział, odrywając się od Teorii krytycznej od czasów

Platona, kiedy wparowałam do pokoju w towarzystwie Craiga. Szatan, kot Jesse'a,

wygiął grzbiet, zanim stwierdził, że to tylko ja z kolejnym podejrzanym znajomkiem

nie z tego świata, po czym z powrotem ułożył się obok Jesse'a.

- Przepraszam - powiedziałam. Widząc, że wzrok Jesse'a przenosi się ze mnie

na ducha chłopca, przedstawiłam ich sobie:

- Jesse, to jest Craig. Craig, to Jesse. Powinniście się rozumieć. Jesse także nie

żyje.

Jednak widok Jesse'a - który jak zwykle, miał na sobie strój będący ostatnim

krzykiem mody w czasach, kiedy jeszcze żył, to jest około 1850 roku: czarne

skórzane buty do kolan, obcisłe czarne spodnie oraz obszerną białą koszulę,

rozchyloną pod szyją, dla Craiga okazał się zbyt silnym przeżyciem. Na tyle zbyt

silnym, że Craig opadł ciężko, tak ciężko w każdym razie, jak to jest możliwe w

przypadku kogoś niematerialnego, na brzeg mojego łóżka.

- Czy jesteś piratem? - zwrócił się do Jesse'a.

Jesse, w przeciwieństwie do mnie, nie uznał tego za zabawne.

- Nie - odparł bezbarwnym głosem. - Nie jestem.

- Craig - powiedziałam, usiłując bezskutecznie, mimo spojrzenia, jakim

uraczył mnie Jesse, zachować niewzruszony wyraz twarzy. - Naprawdę, musisz się

zastanowić. Musi być jakiś powód, dla którego nadal się tu błąkasz, zamiast odejść,

dokąd ci przeznaczone. Jak sądzisz, jaki to może być powód? Co cię zatrzymuje?

Craig w końcu oderwał oczy od Jesse'a.

- Nie wiem - stwierdził. - Może to, że nie powinienem był umrzeć?

- W porządku - odparłam, starając się nie tracić cierpliwości. Ponieważ tak już

jest, że wszyscy myślą tak samo. Że umarli zbyt młodo. Miałam już do czynienia z

takimi, którzy kopnęli w kalendarz, mając sto cztery lata, i skarżyli się, jakie to

niesprawiedliwe.

Staram się jednak postępować profesjonalnie. Pośredniczenie to w końcu moja

praca. Nie, żeby mi płacili czy coś, chyba że moja karma na tym zyskuje. Mam

nadzieję.

- Świetnie rozumiem, dlaczego tak to odbierasz - ciągnęłam. - Czy to było

nagłe? To znaczy, nie byłeś chory, tak?

Craig oburzył się.

- Chory? Żartujesz? Podnoszę sto dwadzieścia i codziennie przebiegam

dziesięć kilometrów. Nie wspominając o tym, że należałem do drużyny sportowej

NoCal. I trzy razy z rzędu wygrałem wyścigi na katamaranach Klubu Jachtowego

Pebble Beach.

- Och - mruknęłam. Nic dziwnego, że facet wydawał się zbudowany jak atleta

pod tą swoją koszulką. - A więc twoja śmierć nastąpiła na skutek wypadku, jak

rozumiem?

- Jasne, że na skutek wypadku - stwierdził Craig, dźgając palcem mój materac

dla większego efektu. - Ta burza pojawiła się znikąd. Wywróciła nas, zanim miałem

szansę poprawić żagiel. Uwięziło mnie pod spodem.

- Więc... - zawahałam się - utonąłeś.

Craig pokręcił głową... nie w odpowiedzi na moje pytanie, ale w wyrazie

rozżalenia.

- To się nie powinno zdarzyć - powiedział, wpatrując się niewidzącymi

oczami we własne buty... buty pokładowe, jakie uprawiający żeglugę jak on noszą

bez skarpetek. - To nie miałem być ja. W szkole średniej byłem w drużynie

pływackiej. Raz zdobyłem mistrzostwo w stylu dowolnym.

Nadal nie rozumiałam.

- Przykro mi - powiedziałam. - Wiem, że to się wydaje krzywdzące. Ale wierz

mi, będzie lepiej.

- Och, naprawdę? - Craig oderwał wzrok od butów, jego brązowe oczy

wydawały się przygważdżać mnie do ściany. - W jaki sposób? W jaki sposób może

być lepiej? Na wypadek gdybyś nie zauważyła, jestem martwy.

- Jej chodzi o to, że będzie lepiej, kiedy się przeniesiesz - pośpieszył mi z

pomocą Jesse. Doszedł, zdaje się, do siebie po tej uwadze o piratach.

- Och, będzie lepiej, oczywiście. - Craig zaśmiał się gorzko. - Tak samo, jak

tobie? Mam wrażenie, że już trochę czekasz na to przeniesienie. Co cię zatrzymuje?

Jesse nie odpowiedział. Nie mógł tego wyjaśnić. Nie wiedział, naturalnie,

dlaczego nie przeszedł jeszcze z jednego świata do innego. Ja też nie. Powód, dla

którego Jesse został uwięziony w tym czasie i miejscu, musiał być bardzo silny: tkwił

już tutaj przeszło półtora stulecia i zanosiło się na to, że ten stan utrzyma się - taką

miałam egoistyczną nadzieję - przez całe moje życie, jeśli nie wieczność.

I chociaż ojciec Dominik upierał się, że Jesse wkrótce odkryje, co go trzyma

na ziemi, i że nie powinnam się do niego przywiązywać, bo nadejdzie dzień, po

którym już go nigdy nie zobaczę, to jego życzliwe rady odnosiły taki skutek jak

uderzanie grochem o ścianę. Już się przywiązałam. Na dobre.

Nie walczyłam też, żeby się z tego przywiązania wyplątać.

- Sytuacja Jesse'a jest dość wyjątkowa - zwróciłam się do Craiga tonem, który

miał uspokoić zarówno jego, jak i Jesse'a. - Jestem pewna, że twoja nie jest aż tak

skomplikowana.

- Jasne - stwierdził Craig. - Bo nawet nie powinno mnie tutaj być.

- Zgadza się - przytaknęłam. - A ja zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci

pomóc przejść do następnego życia...

Craig zmarszczył brwi. Taką minę miał podczas obiadu, kiedy przyglądał się

koledze Jake'a, Neilowi.

- Nie. Nie to miałem na myśli. To znaczy, nie powinienem być tutaj. Nie

powinienem nie żyć.

Skinęłam głową. Słyszałam to już przedtem - niezliczoną ilość razy. Nikt nie

lubi budzić się, żeby stwierdzić, że nie żyje. Nikt.

- To jest trudne - powiedziałam. - Wiem o tym. Ale w końcu przyzwyczaisz

się do tego, obiecuję. Wszystko zmieni się na lepsze, kiedy dowiemy się, co takiego

cię zatrzymuje...

- Nie rozumiesz - oznajmił Craig, potrząsając ciemną czupryną. - To właśnie

usiłuję ci powiedzieć. Tym, co mnie zatrzymuje, jest fakt, że to nie ja powinienem był

umrzeć.

Zawahałam się.

- Cóż... być może. Ale nic nie mogę na to poradzić.

- Co masz na myśli? - Craig wstał, rozgniewany. - Co masz na myśli, mówiąc,

że nic nie możesz na to poradzić? No to co ja tutaj robię? Myślałem, że miałaś mi

pomóc. Myślałem, że mówiłaś, że jesteś pośredniczką.

- Jestem - zapewniłam, rzucając pośpieszne spojrzenie na Jesse'a, równie

zdumionego jak ja. - Ale nie decyduję, kto żyje, a kto umiera. To nie należy do mnie.

To nie jest moja praca.

Craig, z twarzą wyrażającą obecnie niesmak, burknął:

- Cóż, dzięki za nic. - Ruszył w stronę drzwi.

Nie chciałam go powstrzymywać. To znaczy, nie miałam ochoty mieć z nim

więcej do czynienia. Wydawał się dość chamski i do tego rozżalony na cały świat.

Jeśli nie życzył sobie mojej pomocy, dobra, jego sprawa.

To Jesse go zatrzymał.

- Masz ją przeprosić - odezwał się na tyle głębokim i rozkazującym tonem, że

Craig wrósł w podłogę. Powoli odwrócił głowę, kierując wzrok na Jesse'a.

- Chrzanię - oświadczył, wykazując się brakiem zdrowego rozsądku i

umiejętności przewidywania.

W sekundę później nie tylko nie wyszedł, ale nawet nie doszedł do drzwi.

Został w nie wbity. Jesse wykręcał mu rękę za plecami w sposób, jak przypuszczam,

raczej bolesny, jednocześnie ciężko się opierając o niego.

- Przeproś młodą damę - syknął. - Stara się wyświadczyć ci przysługę. Nie

traktuje się w ten sposób kogoś, kto próbuje ci pomóc.

Hola. Jak na faceta, którego podobno nie interesuję, Jesse bywa drażliwy na

punkcie tego, jak niektórzy ludzie mnie traktują.

- Przepraszam - wydusił z siebie Craig przyciśnięty do drewnianych drzwi. W

jego głosie brzmiał ból. To, że jest się martwym, wcale nie oznacza, że jest się

odpornym na urazy. Dusza pamięta, nawet jeśli ciało odeszło.

- Tak lepiej - powiedział Jesse, puszczając go.

Craig opadł na drzwi. Mimo że cham, było mi go żal. Miał jeszcze gorszy

dzień od mojego.

- Chodzi tylko o to - odezwał się Craig zbolałym głosem, pocierając ramię,

którego o mało nie złamał mu Jesse - że to niesprawiedliwe, rozumiecie? To nie

miałem być ja. Ja powinienem był przeżyć. Nie Neil.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

- Och? Neil był z tobą na tej łodzi?

- Na katamaranie - sprostował Craig. - Tak, oczywiście, że był.

- Był twoim kumplem od żeglowania?

Craig posłał mi spojrzenie pełne niechęci, które zamienił następnie,

zerknąwszy nerwowo w stronę Jesse'a, na wyraz uprzejmego politowania.

- Oczywiście, że nie - oznajmił. - Myślisz, że wywróciłoby nas, gdyby Neil

miał zielone pojęcie o tym, co robi? To on powinien umrzeć. Nie wiem, co mama z

tatą sobie myśleli. „Zabierz Neila ze sobą na katamaran”. Cóż, mam nadzieję, że są

teraz szczęśliwi. Zabrałem Neila ze sobą na katamaran. I spójrz, co mi to dało. Nie

żyję. A mój głupawy braciszek przeżył.

6

Cóż, teraz przynajmniej wiedziałam, dlaczego Neil był taki dziwnie cichy

podczas kolacji: niedawno stracił jedynego brata.

- Facet nie był w stanie przepłynąć basenu - ciągnął Craig - żeby nie dostać

ataku astmy. W jaki sposób zdołał przetrwać uczepiony katamaranu przez siedem

godzin, przy fali wysokości trzech metrów, zanim go wyciągnęli? No, w jaki sposób?

Nie potrafiłam tego wyjaśnić. Podobnie jak nie wyobrażałam sobie, jak

wytłumaczyć Craigowi, że to właśnie przekonanie o tym, że to brat powinien był

zginąć, zatrzymuje jego duszę na ziemi.

- Może - poddałam delikatnie - uderzyłeś się w głowę.

- A jeśli nawet, to co z tego? - Craig patrzył na mnie gniewnie, dając jasno do

zrozumienia, że popełniłam gafę. - Cholerny Neil, który nie umiał machnąć palcem,

żeby się uratować, zdołał się utrzymać. A ja, zdobywca tylu nagród pływackich? Tak,

to właśnie ja utonąłem. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. I dlatego ja jestem

tutaj, a Neil siedzi na dole, wcinając cholerne fajitas.

Jesse przybrał bardzo poważny wyraz twarzy.

- Czy zamierzasz zatem pomścić swoją śmierć, odbierając życie bratu tak, jak,

w twoim przekonaniu, odebrano twoje?

Skrzywiłam się. Po minie Craiga widziałam, że nic takiego nie przyszło mu

dotąd do głowy. Żałowałam, że Jesse to zasugerował.

- Wcale nie, człowieku - odparł Craig. Potem, zastanowiwszy się chwilę,

dodał: - A mógłbym coś takiego zrobić? To znaczy, zabić kogoś? Gdybym chciał?

- Nie - odezwałam się w tej samej chwili, w której Jesse powiedział:

- Tak, ale ryzykowałbyś zbawienie nieśmiertelnej duszy... Craig, oczywiście,

nie zwrócił na mnie uwagi. Słuchał tylko Jesse'a.

- Świetnie - mruknął, przyglądając się swoim rękom.

- Żadnego zabijania - oświadczyłam podniesionym głosem. - Żadnego

bratobójstwa. Nie, póki ja tu jestem.

Craig spojrzał na mnie zdziwiony.

- Nie zamierzam go zabijać - stwierdził. Pokręciłam głową.

- No więc? - zapytałam. - Co cię zatrzymuje? Czy coś... no, nie wiem. Czy

czegoś sobie nie zdążyliście powiedzieć? Czy chcesz, żebym mu to przekazała? Bez

względu na to, co to jest?

Craig popatrzył na mnie, jakbym spadła z księżyca.

- Neilowi? Żartujesz? Nie mam mu nic do powiedzenia. Facet jest bez

znaczenia. Tylko spójrz na niego - żeby się prowadzać z kimś takim, jak twój brat.

To, że ja sama nie mam specjalnie wysokiego zdania o swoich przyrodnich

braciach z wyjątkiem oczywiście Davida, wcale nie znaczy, że będę siedziała

bezczynnie, pozwalając, żeby ktoś mówił przy mnie coś złego na ich temat. W

każdym razie, nie wtedy, kiedy ktoś obsmarowuje Jake'a, którego w zasadzie uważam

za nieszkodliwego.

- Co jest nie tak z moim bratem? - zapytałam rozdrażniona. - To znaczy, moim

bratem przyrodnim?

- Nic, w sumie nic, naprawdę - odparł Craig. - Ale, wiesz... No, wiem, że Neil

jest na pierwszym roku, łatwo mu zaimponować i tak dalej, ale mówiłem mu, że jeśli

ma do czegoś dojść w NoCal, ma się trzymać z surfiarzami.

W tym momencie doszłam do kresu swoich możliwości, jeśli chodzi o

znoszenie towarzystwa Craiga Jankowa.

- W porządku - powiedziałam, podchodząc do drzwi. - Cóż, miło było cię

poznać, Craig. Będziemy w kontakcie. - Co do tego, nie miałam wątpliwości.

Wiedziałam, gdzie go szukać. Wystarczyło znaleźć Neila - pewne jak w banku, że

Craig go nie opuści.

Craig ożywił się.

- Chcesz powiedzieć, że postarasz się przywrócić mnie do życia?

- Nie - odparłam. - Chcę powiedzieć, że postaram się ustalić, dlaczego jesteś

tutaj, a nie tam, gdzie powinieneś być.

- Zgadza się - powiedział Craig. - Dlaczego nie jestem żywy.

- Sądzę, że chodzi jej o niebo - odezwał się Jesse. On nie jest takim entuzjastą

reinkarnacji jak ja. - Albo piekło.

Craig, który obserwował Jesse'a z nerwowym niepokojem od czasu incydentu

przy drzwiach, przestraszył się na dobre.

- Och - powiedział, unosząc ciemne brwi. - Och.

- Albo kolejne życie - stwierdziłam, patrząc na Jesse'a znacząco. - Tego, w

gruncie rzeczy, nie wiemy. Prawda, Jesse?

Jesse, który wstał, ponieważ ja wstałam - a Jesse przy damach zachowywał się

jak skończony dżentelmen - odezwał się z wahaniem w głosie:

- Nie. Nie wiemy.

Craig podszedł do drzwi, a potem obejrzał się jeszcze na nas.

- Cóż - powiedział. - No, to do zobaczenia. - Zerknął ponownie na Jesse'a,

dodając: - Eee, przepraszam za tę uwagę o piratach. Poważnie.

- W porządku - mruknął Jesse. Craig zniknął.

A Jesse'owi odbiło.

- Susannah, ten chłopak jest niebezpieczny. Musisz go przekazać ojcu

Dominikowi.

Opadłam z westchnieniem na parapet pod oknem, który Jesse właśnie zwolnił.

Szatan, jak zwykle, kiedy zbliżam się do niego, a Jesse jest obok, nasyczał na mnie,

żeby było jasne, do kogo należy... czyli że nie do mnie, chociaż to akurat ja płacę za

jego żarcie i żwirek.

- Nic złego się nie stanie, Jesse - powiedziałam. - Będziemy na niego uważać.

On tylko potrzebuje trochę czasu, to wszystko. W końcu dopiero co umarł.

Jesse pokręcił głową. Jego ciemne oczy lśniły.

- On chce zabić swojego brata - stwierdził.

- Tak, owszem - zgodziłam się. - Sam mu podsunąłeś ten pomysł.

- Musisz zadzwonić do ojca Dominika. - Jesse podszedł do telefonu i podniósł

słuchawkę. - Powiedz mu, że musi spotkać się z tym chłopcem, bratem, i ostrzec go.

- Hola - odparłam. - Wolnego, Jesse. Dam sobie radę bez wciągania w to ojca

Dominika.

Jesse spojrzał na mnie sceptycznie. Problem polega na tym, że nawet kiedy

robi taką minę, to i tak jest najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego w życiu

widziałam. To znaczy, nie wygląda jak chodząca doskonałość - prawą brew przecina

mu blizna, wyraźna, biała, jak narysowana kredą, a poza tym, co już wcześniej

zauważyłam, jest nieco staroświecki, jeśli chodzi o modę.

Jednak pod każdym innym względem ten chłopak, od czubka krótko

ostrzyżonej głowy po pirackie - to znaczy wysokie, przeznaczone do konnej jazdy -

buty wraz z metrem osiemdziesiąt absolutnie niekojarzących się z nieboszczykiem

mięśni pomiędzy nimi, to Mister Universum.

Tym bardziej szkoda, że jego zainteresowanie moją osobą wydaje się czysto

platoniczne. Może gdybym potrafiła lepiej całować... No, ale spójrzmy prawdzie w

oczy, nie miałam wielu okazji, żeby ćwiczyć. Chłopcy - zwykli chłopcy - nie zjawiają

się gromadnie pod moimi drzwiami. Nie, żebym była brzydka jak noc. Przeciwnie,

uważam, że wyglądam przyzwoicie - z makijażem i ułożonymi włosami. Tylko że

trudno jest prowadzić życie towarzyskie, kiedy umarli nieustannie domagają się od

ciebie pomocy.

- Uważam, że powinnaś do niego zadzwonić - powiedział Jesse, przesuwając

telefon w moją stronę. - Wierz mi, querida. Ten Craig jest niezupełnie taki, jak się

wydaje.

Zamrugałam oczami, ale nie z powodu tego, co Jesse powiedział o Craigu.

Nie, z powodu tego, jak mnie nazwał. Querida.

Nie nazwał mnie tak ani razu od dnia naszego pocałunku. Tak bardzo

chciałam usłyszeć to słowo z jego ust, odkąd sprawdziłam w hiszpańskim słowniku

Brada, co ono znaczy.

„Najdroższa”. Oto, co znaczy słowo querida. „Najdroższa” albo „kochana”.

Nie są to określenia, których się pospolicie używa w stosunku do kogoś, kogo

się tylko lubi.

Taką miałam nadzieję.

Nie zdradziłam się jednak z tym, że znam znaczenie tego słowa, ani też, że

zauważyłam, jak mu się wymknęło.

- Przesadzasz, Jesse - powiedziałam. - Craig nic bratu nie zrobi. Kocha go. Po

prostu jeszcze sobie tego nie uświadomił. A poza tym, nawet jeśliby tak było - jeśli

miałby wobec Neila mordercze zamiary - dlaczego nagle uznałeś, że sobie z tym nie

poradzę? Daj spokój, Jesse. Miałam w życiu do czynienia z krwiożerczymi duchami.

Jesse odłożył słuchawkę z takim hukiem, że zastanawiałam się, czy nie pękły

plastikowe widełki.

- To było przedtem - stwierdził krótko. Wybałuszyłam na niego oczy.

Ściemniło się na zewnątrz, a w moim pokoju paliła się tylko lampka na toaletce. W jej

złotawym świetle Jesse wyglądał jeszcze bardziej niż zwykle na istotę nie z tego

świata.

- Przed czym? - zapytałam.

Choć oczywiście wiedziałam. Jasne, że wiedziałam.

- Zanim on się pojawił - odparł Jesse z goryczą, akcentując silniej słowo „on”.

- Nie próbuj zaprzeczać, Susannah. Od tamtego czasu nie przespałaś spokojnie żadnej

nocy. Widziałem, jak się wiercisz i przewracasz z boku na bok. Czasami płaczesz we

śnie.

Nie musiałam pytać, o kogo mu chodzi. Wiedziałam doskonale. Oboje

wiedzieliśmy.

_ To nie ma znaczenia - oznajmiłam, mimo że, naturalnie, miało. Miało

znaczenie. Zdecydowanie tak. Tylko że inne, być może, niż sądził Jesse. - To znaczy,

nie mówię, że się nie bałam, kiedy myślałam, że zostaliśmy uwięzieni w tamtym...

miejscu. Owszem, czasami śnią mi się w związku z tym koszmary. Ale to mi

przejdzie, Jesse. Już mi przechodzi.

- Nie jesteś niewrażliwa, Susannah - powiedział Jesse, marszcząc brwi. - Choć

może ci się wydawać, że jest inaczej.

Byłam bardziej niż trochę zdumiona, że to zauważył. W gruncie rzeczy,

zaczynałam się zastanawiać, czy to może dlatego, że nie wykazałam wystarczająco

wrażliwości - albo jak kto woli, kobiecości - pocałował mnie tylko raz, a potem już

nigdy nie próbował tego powtórzyć.

Naturalnie jednak, kiedy wypomniał mi wrażliwość, natychmiast musiałam

temu zaprzeczyć.

- Nic mi nie jest - oświadczyłam. Nie było sensu przyznawać mu racji,

przekonując, że jest inaczej... że sam widok Paula Slatera omal nie przyprawił mnie o

atak serca. - Mówiłam ci. Już mi przeszło. A nawet jeśli niezupełnie, to i tak nie

przeszkodzi mi to w pomocy Craigowi. Czy też Neilowi.

Ale on chyba mnie nie słuchał.

- Pozwól ojcu Dominikowi zająć się tym - powiedział. Skinął głową w stronę

drzwi, przez które, dosłownie, przeszedł Craig. - Jeszcze nie jesteś gotowa. Za mało

czasu minęło.

Żałuję, że wtedy nie powiedziałam mu o Paulu... nie wspomniałam o nim od

niechcenia, jakby to było nic takiego, żeby mu udowodnić, że dla mnie to... nic

takiego.

Tyle że, oczywiście, byłoby to kłamstwo.

- Doceniam twoją troskę - powiedziałam z ironią, starając się ukryć

zmieszanie wywołane oszukiwaniem go, nie tylko na temat Paula, lecz także siebie

samej - ale uważam, że przesadzasz. Poradzę sobie, Jesse, z Craigiem Jankowem.

Skrzywił się znowu. Ale tym razem widać było, że rozgniewał się

rzeczywiście. Jeśli kiedykolwiek mielibyśmy ze sobą chodzić, musiałoby upłynąć

wiele programów Ophry, zanim Jesse przestałby być takim dziewiętnastowiecznym

macho.

- Sam pójdę - powiedział z groźbą w głosie, z oczami, w świetle lampki

czarnymi jak onyks - i osobiście powiem o wszystkim ojcu Dominikowi.

- W porządku - odpowiedziałam. - Baw się dobrze. Wcale nie chciałam tego

powiedzieć. Dlaczego? Dlaczego, Jesse, nie możemy być razem? Wiem, że chcesz.

Nawet nie usiłuj zaprzeczać. Czułam to, kiedy mnie pocałowałeś. Mogę nie mieć w

tej dziedzinie specjalnego doświadczenia, ale wiem, że się nie mylę. Podobam ci się,

przynajmniej trochę. Więc o co chodzi? Dlaczego trzymasz mnie na dystans?

Dlaczego?

Jakakolwiek była przyczyna, Jesse w tym momencie nie zamierzał mi jej

wyjawić. Zamiast tego zacisnął szczęki i burknął:

- Dobrze, zrobię to.

- Nie krępuj się - odparowałam.

W sekundę później już go nie było. Puf i tyle go widziałam. No, komu on był

właściwie potrzebny? Dobrze. Mnie. Przyznaję.

Próbowałam jednak wyrzucić go ze swoich myśli. Skupiłam się na pracy

domowej z trygonometrii.

Nadal nad nią pracowałam, kiedy następnego dnia nadeszła czwarta lekcja -

zajęcia komputerowe, jeśli o mnie chodzi. Mówię wam, nic dziewczynie nie

przeszkadza w nauce bardziej niż przystojny duch, który sobie wyobraża, że pozjadał

wszystkie rozumy.

Miałam, naturalnie, pracować nad pięćsetwyrazowym wypracowaniem na

temat wojny domowej, które nasz wychowawca, pan Walden, zadał za karę jedenastej

klasie - nie spodobało mu się zachowanie niektórych uczniów podczas porannych

nominacji do samorządu szkolnego.

Szczególnie nie zachwyciło go moje zachowanie, kiedy po przyjęciu

kandydatury Paula na wiceprzewodniczącego, wysuniętej przez Kelly, Cee Cee

podniosła rękę i zgłosiła także moją osobę.

- Au - krzyknęła, kiedy kopnęłam ją mocno pod ławką. - Co się z tobą dzieje?

- Nie chcę być wiceprzewodniczącą - syknęłam. - Opuść rękę.

To wywołało falę chichotów, która nie zamarła, dopóki pan Walden,

nauczyciel niegrzeszący cierpliwością, nie rzucił kredą w drzwi, mówiąc, że

powinniśmy odświeżyć swoją znajomość historii Ameryki, pisząc wypracowanie na

pięćset słów o bitwie pod Gettysburgiem.

Mój sprzeciw okazał się spóźniony. Moją kandydaturę poparł Adam. W

następnej chwili, pomimo moich protestów, została przyjęta. Startowałam w

wyborach na wiceprzewodniczącego trzeciej klasy - z Cee Cee jako menedżerem

tejże kampanii i Adamem, któremu dziadek zostawił sporą sumę w funduszu

powierniczym, jako głównym sponsorem finansowym - rywalizując z nowym

uczniem Paulem Slaterem, któremu nonszalancja i uroda dały absolutną większość

dziewczęcych głosów w klasie.

Nie to, żebym się martwiła. Tak czy inaczej, nie chciałam być wice. Miałam

dość zmartwień na głowie w związku z pośrednictwem, trygonometrią i nieżywym

niedoszłym chłopakiem. Nie potrzebowałam jeszcze na domiar wszystkiego

udowadniania, że jestem lepsza od politycznego rywala.

To nie było dobre przedpołudnie. Już nominacje były niezbyt przyjemne;

wypracowanie dla pana Waldena pogłębiło tylko wrażenie.

A do tego jeszcze był, oczywiście, Paul. Mrugnął do mnie znacząco w klasie,

jakby na znak powitania.

Nie dość na tym. Jak ta głupia włożyłam do szkoły nowiutkie buty od

Jimmy'ego Choo, które latem kupiłam za ułamek ich normalnej ceny. Były wspaniałe

i znakomicie pasowały do czarnej dżinsowej spódnicy od Calvina Kleina oraz

różowej bluzeczki wyciętej w łódkę pod szyją.

Ale, naturalnie, noszenie ich równało się samobójstwu. U nasady palców

zdążyły mi się już porobić bolesne bąble, a plastry, które dała mi pielęgniarka, żebym

mogło kuśtykać z jednej lekcji na drugą, nie załatwiały sprawy. Miałam wrażenie, że

stopy mi zaraz odpadną. Gdybym znała adres Jimmy'ego Choo, dowlokłabym się pod

jego drzwi i podbiła mu oko.

Siedziałam zatem w pracowni komputerowej, z butami pod stołem, zmagając

się z rwącym bólem palców stóp i pocąc się nad trygonometrią, podczas gdy

powinnam pisać wypracowanie. Wtedy właśnie nad moim uchem odezwał się

znienacka głos, który rozpoznałabym wszędzie: - Tęsknisz za mną, Suze?

7

- Zostaw mnie w spokoju - powiedziałam spokojniej, niż się czułam. - Ojej,

daj spokój, Simon - powiedział Paul, przysuwając stojące w pobliżu krzesło,

obracając je i siadając na nim okrakiem. - Sama przyznaj. Nie nienawidzisz mnie

nawet w połowie tak mocno, jak udajesz.

- Nie zakładałabym się na twoim miejscu - odparłam. Stukałam ołówkiem w

zeszyt. Miałam nadzieję, że Paul odbierze to jako irytację, choć w gruncie rzeczy była

to oznaka nerwowego napięcia. - Posłuchaj, Paul, mam mnóstwo roboty...

Zabrał mi zeszyt.

- Kto to jest Craig Jankow?

Zaskoczona, uświadomiłam sobie, że nabazgrałam to imię na marginesie

kartki.

- Nikt - stwierdziłam.

- Och, to dobrze - powiedział Paul. - Myślałem, że to może ktoś, kto zastąpił

mnie w twoim sercu. Czy Jesse o tym wie? To jest, o tym Craigu?

Spojrzałam na niego w nadziei, że mój strach odczyta jako gniew i odejdzie.

Nic nie wskazywało jednak na to, że zrozumiał komunikat. Pragnęłam też, żeby nie

zauważył, jak mój puls szaleje... a przynajmniej odebrał to opatrznie. Paul, niestety,

nie był nieświadomy swojego uroku. Miał na sobie czarne dżinsy, dopasowane w

odpowiednich miejscach, oraz oliwkowozieloną koszulkę polo. Świetnie podkreślała

jego słonecznozłotą opaleniznę. Widziałam, jak inne dziewczyny w pracowni - w tym

Debbie Mancuso - zerkają na niego w zamyśleniu, a potem szybko odwracają wzrok,

udając, że wcale go przed chwilą nie obserwowały.

Prawdopodobnie pękały z zazdrości, że Paul rozmawia właśnie ze mną -

jedyną dziewczyną w klasie, która nie stosuje się do poleceń Kelly Prescott i nie

uważa Brada Ackermana za przystojnego chłopaka.

Nie zdawały sobie sprawy, jak bardzo byłabym uszczęśliwiona, gdyby Paul

Slater nie zaszczycił mnie swoimi względami.

- Craig - szepnęłam, na wypadek, gdyby ktoś podsłuchiwał - przypadkiem nie

żyje.

- No to co? - Paul się uśmiechnął. - Myślałem, że tacy ci się podobają.

- Jesteś - usiłowałam wyrwać mu zeszyt, ale trzymał go poza moim zasięgiem

- nie do zniesienia.

Medytował nad czymś, wpatrując się w mój zeszyt.

- Mieć nieżywego chłopaka to niebanalna sprawa, jak sądzę - odezwał się,

zamyślony. - Ale, na przykład, nie musisz sobie zawracać głowy przedstawianiem go

rodzicom, skoro i tak nie mogą go zobaczyć...

- Craig nie jest moim chłopakiem - warknęłam, wściekła, że znalazłam się w

sytuacji, kiedy muszę się z czegoś tłumaczyć Paulowi. - Próbuję mu pomóc. Wczoraj

pojawił się w moim domu...

- O Boże. - Paul przewrócił swoimi wyrazistymi, niebieskimi oczami. - Tylko

nie kolejny akt miłosierdzia w wykonaniu twoim i poczciwego ojczulka.

- Pomaganie zagubionym duszom w odnalezieniu właściwej drogi to moja

praca - odparłam z oburzeniem.

- Kto tak twierdzi? - zapytał Paul. Zamrugałam oczami.

- No... po prostu... tak jest - wyjąkałam. - Co innego miałabym robić?

Paul chwycił leżący obok na ławce długopis i zaczął szybko rozwiązywać

zadania z mojej pracy domowej.

- Sam jestem ciekaw. Nie wydaje mi się uczciwe, że rodząc się, zostaliśmy

obdarowani tym całym pośredniczeniem, bez żadnego kontraktu czy wynagrodzenia.

To znaczy, ja nigdy nie prosiłem się o to, żeby zostać pośrednikiem. A ty?

- Oczywiście, że nie - powiedziałam, jakbym sama nie narzekała na to, niemal

w tych samych słowach, przy każdym spotkaniu z ojcem Dominikiem.

- Skąd wiesz, na czym polegają twoje obowiązki? - zapytał Paul. - Taak,

uważasz, że masz pomagać umarłym trafić do miejsca przeznaczenia, ponieważ tylko

wtedy zostawiają cię w spokoju i możesz zająć się własnymi sprawami. Chciałbym

cię jednak o coś zapytać. Kto ci powiedział, że masz to robić? Kto ci powiedział, jak

to robić?

Znowu zamrugałam oczami. Otóż nikt mi nie powiedział. No, mój ojciec, w

pewien sposób. A później pewne medium, do którego zabrała mnie moja najlepsza

przyjaciółka Gina. A potem, oczywiście, ojciec Dominik...

- No tak - powiedział Paul, widząc po wyrazie mojej twarzy, że nie potrafię

odpowiedzieć na to pytanie. - Nikt ci nie mówił. A jeśli ja wiem? Jeśli powiem ci, że

znalazłem coś, coś z czasów, kiedy pismo zaczęło dopiero wchodzić w użycie, a co

opisuje pośredników, chociaż wtedy tak ich nie nazywano, a także ich prawdziwe

powołanie, nie wspominając już o sprawach technicznych?

Gapiłam się na niego, mrugając oczami. To brzmiało tak... przekonująco. I

szczerze.

- Gdybyś rzeczywiście miał coś takiego - powiedziałam z wahaniem - to

pewnie poprosiłabym, żebyś... mi to pokazał.

- Świetnie - powiedział Paul, wyraźnie zadowolony. - Przyjdź do mnie dziś po

szkole, a zrobię to.

Podniosłam się z krzesła tak szybko, że omal go nie przewróciłam.

- Nie - powiedziałam, przyciskając do piersi książki, jakbym chciała

jednocześnie ukryć i ochronić szaleńczo bijące serce. - Nie ma mowy.

Paul patrzył na mnie ze swojego miejsca; nie wydawał się zaskoczony moją

reakcją.

- Hm - mruknął. - Tak myślałem. Chcesz wiedzieć, ale nie na tyle mocno,

żeby ryzykować swoją reputację.

- Nie martwię się o swoją reputację - oznajmiłam, starając się, aby zabrzmiało

to możliwie kwaśno. - Boję się o swoje życie. Już raz próbowałeś mnie zabić,

pamiętasz?

Powiedziałam to odrobinę za głośno, kilka osób spojrzało na mnie z

ciekawością znad komputerów.

Paul jednak przybrał jedynie znudzoną minę.

- Tylko nie to - powiedział. - Słuchaj, Suze, już ci mówiłem... Cóż, to chyba

nie ma znaczenia, co ci mówiłem. Uwierzysz w to, w co chcesz uwierzyć. Ale

poważnie, mogłaś się stamtąd wydostać w każdej chwili.

- Ale Jesse nie mógł - syknęłam. - Pamiętasz? Dzięki tobie.

- Cóż - odparł Paul niechętnie, wzruszając ramionami. - Nie. Jesse nie. Ale

naprawdę, Suze, nie sądzisz, że trochę przesadzasz? O co tyle krzyku? Facet już nie

żyje...

- Jesteś - powiedziałam drżącym głosem, w którym zabrzmiała niepewność -

zwykłą świnią.

Potem ruszyłam do drzwi. Ruszyłam, ale daleko nie zaszłam, bo zatrzymał

mnie spokojny głos Paula.

- Hm, Suze. Czy o czymś nie zapomniałaś? Odwróciłam głowę, patrząc na

niego z gniewem.

- Och, masz na myśli to, że zapomniałam ci powiedzieć, żebyś się więcej do

mnie nie odzywał? Tak.

- Nie - powiedział Paul z chytrym uśmieszkiem. - Czy to nie twoje buty tutaj,

pod ławką? - Wskazał na moje buty Jimmy Choo, bez których usiłowałam właśnie

wyjść z pracowni. Siostra Ernestyna dostałaby zawału, gdyby przyłapała mnie space-

rującą boso po terenie szkoły.

- Och - mruknęłam, wściekła, że zepsułam moje dramatyczne wyjście. - Taak.

- Wróciłam do ławki, żeby włożyć buty.

- Zanim odejdziesz, Kopciuszku - powiedział Paul, nadal się uśmiechając -

może zechcesz zabrać również i to. - Wyciągnął w moją stronę pracę domową z

trygonometrii.

Rzut oka wystarczył, żeby stwierdzić, że zrobił ją do końca, czyściutko i, jak

mogłam przypuszczać, poprawnie.

- Dzięki - powiedziałam, zabierając zeszyt i czując się z każdą chwilą coraz

bardziej głupio. Dlaczego właściwie przy tym facecie zawsze tracę panowanie nad

sobą? Owszem, próbował mnie kiedyś zabić, mnie oraz Jesse'a. W każdym razie tak

myślałam. Ale on wciąż powtarza, że się mylę. A jeśli rzeczywiście nie miałam racji?

A jeśli Paul nie był potworem, za jakiego go uważałam? A jeśli był...

Jeśli był dokładnie taki jak ja?

- A co do tego Craiga... - dodał Paul.

- Paul. - Opadłam na krzesło obok niego. Czułam na sobie świdrujące

spojrzenie pani Tarentino, nauczycielki opiekującej się pracownią komputerową.

Opuszczanie miejsca i wracanie na nie nie jest tolerowane, chyba że się krąży

pomiędzy komputerem a drukarką.

Nie był to jednak jedyny powód, dla którego ponownie usiadłam. Przyznaję.

Byłam ciekawa. Ciekawa tego, co jeszcze powie. A ciekawość niemal przewyższała

strach.

- Poważnie - powiedziałam. - Dziękuję. Ale nie potrzebuję twojej pomocy.

- Sądzę, że potrzebujesz - stwierdził Paul. - A tak nawiasem mówiąc, czego

ten Craig chce?

- Chce tego, czego chcą wszystkie duchy - powiedziałam zmęczonym głosem.

- Chce znowu żyć.

- Cóż, oczywiście - powiedział Paul. - A o co mu chodzi poza tym?

- Jeszcze nie wiem - odparłam, wzruszając ramionami. - On ma coś do

swojego młodszego brata... uważa, że to on powinien był umrzeć. Jesse sądzi... -

Przerwałam nagle, uświadamiając sobie, że Jesse jest ostatnią osobą, o której

chciałabym rozmawiać z Paulem.

Paul wykazał jednak zdawkowo uprzejme zainteresowanie:

- Co sądzi Jesse?

Było za późno, żeby wyłączyć temat Jesse'a z rozmowy. Powiedziałam z

westchnieniem:

- Jesse sądzi, że Craig zamierza zabić brata. Wiesz. Z zemsty.

- Co, naturalnie - powiedział Paul, nie wyglądając ani trochę na zdziwionego -

zaprowadzi go donikąd. Kiedy oni się tego nauczą? Gdyby chciał być swoim bratem,

to już by była zupełnie inna historia.

- Być swoim bratem? - Spojrzałam na niego zaintrygowana. - Co masz na

myśli?

- No wiesz. - Paul wzruszył ramionami. - Wędrówka dusz. Przejęcie ciała

brata.

Tego było odrobinę za dużo jak na wtorkowe przedpołudnie. Przez tego

człowieka miałam już zmarnowane noce. A teraz, usłyszałam z jego ust coś takiego...

cóż, powiedzmy, że nie byłam w najlepszej formie, więc trudno winić mnie za to, co

zdarzyło się później.

- Przejęcie ciała brata? - powtórzyłam. Upuściłam książki na kolana.

Chwyciłam poręcze krzesła, wbijając paznokcie w tanie, gąbczaste obicie. - O czym

ty mówisz?

Paul uniósł do góry ciemną brew.

- To nie brzmi znajomo, co? Ciekaw jestem, czego cię nauczył poczciwy

ojczulek? Nie za wiele, jak się wydaje.

- O czym ty mówisz? - nalegałam. - Jak można przejąć cudze ciało?

- Mówiłem ci - odparł Paul, opierając się wygodnie o oparcie krzesła i

zakładając ręce za głowę - że jest mnóstwo rzeczy na temat bycia pośrednikiem,

których nie wiesz. I jeszcze więcej takich rzeczy, których mogę cię nauczyć, jeśli mi

tylko na to pozwolisz.

Wytrzeszczyłam na niego oczy. Naprawdę nie rozumiałam, o co chodzi z tą

wymianą ciał. To brzmiało jak jakieś science fiction. Nie byłam pewna, czy Paul

mnie nie podpuszcza, żebym zrobiła to, co on chce.

A jeśli nie? A jeśli rzeczywiście istniał sposób, żeby... Chciałam wiedzieć.

Mój Boże, chciałam tego mocniej niż czegokolwiek innego w życiu.

- W porządku - powiedziałam, czując jak wilgotnieją mi dłonie zaciśnięte na

poręczach krzesła. Ale nie dbałam o to. Serce podeszło mi do gardła, ale było mi

wszystko jedno. - W porządku. Przyjdę do ciebie po szkole. Ale tylko pod

warunkiem, że opowiesz mi... opowiesz mi o tym.

W niebieskim oczach Paula pojawił się błysk. Słaby błysk, przez krótką

chwilę. Było to coś dziwnego, jakby zwierzęcego. Nie zdołałam tego rozszyfrować.

Stwierdziłam tylko, że w następnej chwili Paul uśmiecha się do mnie -

uśmiecha, a nie szczerzy złośliwie.

- Świetnie - powiedział. - Zabiorę cię sprzed głównej bramy o trzeciej. Przyjdź

punktualnie, bo odjadę bez ciebie.

8

Nie zamierzałam, rzecz jasna, spotkać się z nim naprawdę. Wbrew

wszystkiemu, co za tym przemawia, głupia nie jestem. W przeszłości zdarzało mi się

spotykać z różnymi ludźmi o ustalonych porach, a parę godzin później być więźniem

przywiązanym do krzesła, trafić do innego wymiaru, przebierać się pod przymusem w

jednoczęściowy kostium albo znosić inne, równie okrutne traktowanie. Nie miałam

zamiaru spotykać się z Paulem Slaterem po szkole. W żadnym wypadku. A jednak to

zrobiłam.

Cóż, a co innego mogłam zrobić? Pokusa była za silna. Udokumentowane

świadectwo na istnienie pośredników? Coś na temat możliwości przejmowania

cudzego ciała? Żadne koszmary z długimi, spowitymi mgłą korytarzami nie mogły

mnie powstrzymać przed odkryciem całej prawdy o tym, kim jestem i do czego

jestem zdolna. Zbyt wiele lat straciłam na zastanawianiu się nad tym, by przepuścić

podobną okazję. Nigdy nie potrafiłam, w przeciwieństwie do ojca Dominika,

pogodzić się z kartami, jakie przypadły mi w tej grze... Chciałam wiedzieć, dlaczego

je rozdano i w jaki sposób. Musiałam to wiedzieć.

A jeśli w tym celu miałam spotkać się z człowiekiem, który regularnie

nawiedzał mnie w koszmarnych snach, to trudno. Warto było ponieść tę ofiarę.

W każdym razie taką miałam nadzieję.

Adamowi i Cee Cee to się oczywiście nie spodobało. Po ostatniej lekcji

spotkaliśmy się na korytarzu - mocno kulałam, przez nowe buty, ale Cee Cee nie

zwróciła na to uwagi. Skupiła się na przeglądaniu listy, którą sporządziła na biologii.

- W porządku - powiedziała. - Musimy jechać do Safewaya po mazaki,

błyszczyk, klej i karton. Adam, czy twoja mama ma nadal te kołki w garażu, które

przywiozła z tej imprezy u Amishów, gdzie robili krzesła? Moglibyśmy ich użyć do

tablic GŁOSUJ NA SUZE.

- Eee - mruknęłam, kuśtykając obok nich. - Fajnie.

- Suze, czy możemy wszystko przewieźć do ciebie, żeby tam to poskładać? Do

mnie też by można, ale znasz moje siostry. Jeździłyby po tym na rolkach, albo coś.

- Słuchajcie - powiedziałam. - Doceniam to i w ogóle. Poważnie. Ale nie

mogę z wami jechać. Mam inne plany.

Adam i Cee Cee wymienili spojrzenia.

- Och? - powiedziała Cee Cee. - Spotkanie z tajemniczym Jesse'em, czy tak?

- Hm, niezupełnie...

W tym momencie minął nas Paul. Zauważył, że kuleję i powiedział:

- Przestawię samochód pod boczne wejście. Dzięki temu nie będziesz musiała

chodzić do głównej bramy.

Adam spojrzał na mnie zaszokowany.

- Bratasz się z wrogiem! - wykrzyknął. - Co za wstyd, moja panno!

Cee Cee wydawała się równie wstrząśnięta.

- To z nim chodzisz? - Pokręciła głową, tak że jej proste jak druty, białe włosy

zalśniły. - A co z Jesse'em?

- Nie chodzę z nim - powiedziałam niechętnie. - My tylko... robimy razem

jeden projekt.

- Co za projekt? - Oczy Cee Cee za szkłami okularów zamieniły się w wąskie

szparki. - Na jaką lekcję?

- To... - Przestępowałam z nogi na nogę, mając nadzieję, że to przyniesie ulgę

moim znękanym stopom, ale bezskutecznie. - To nie jest do szkoły. To raczej do... do

kościoła.

Już w chwili, gdy wymawiałam te słowa, zrozumiałam, że popełniłam błąd.

Cee Cee nie miałaby nic przeciwko temu, żeby zostać sam na sam z Adamem - w

gruncie rzeczy pewnie by jej to odpowiadało - ale nie pozwoliłaby mi się wykręcić

pod byle pretekstem.

- Kościoła? - Wściekła się. - Suze, jesteś żydówką, na wypadek, gdybym

musiała ci o tym przypomnieć.

- No, praktycznie biorąc, to nie - powiedziałam. - To znaczy, mój tata był

żydem, ale mama nie jest... - Klakson samochodu odezwał się za ozdobną furtką, przy

której staliśmy. - Ojej, to Paul. Muszę lecieć, przykro mi.

Poruszając się szybko jak na kogoś, kogo każdy krok oznaczał przeszywający

ból w stopach, uciekłam do kabrioletu Paula i wsunęłam się na siedzenie pasażera z

westchnieniem ulgi - nareszcie mogłam usiąść, no i wreszcie miałam się dowiedzieć

paru rzeczy o tym, kim - lub czym - tak naprawdę byłam...

Byłam jednak równie głęboko przeświadczona, że nie spodoba mi się to,

czego się dowiem. Gdzieś w zakamarkach umysłu pojawiła się myśl, że być może

popełniam najgorszy błąd w życiu.

Niewiele pomogło, że Paul - w ciemnych okularach, z uśmiechem na twarzy -

wyglądał jak gwiazda filmowa. Mój Boże, jak ten chłopak, chodzący ideał każdej

normalnej dziewczyny, mógł mnie prześladować w sennych koszmarach? Nie

umknęły mi pełne zazdrości spojrzenia, kierowane w naszą stronę z całego parkingu.

- Czy nie wspominałem przypadkiem - zapytał Paul, kiedy zapinałam pasy - że

moim zdaniem te buty to prawdziwe siedmiomilówki?

Przełknęłam. Nie bardzo wiedziałam, co ma na myśli, ale z tonu jego głosu

wywnioskowałam, że raczej coś dobrego.

Czy naprawdę tego chciałam? Czy było warto?

Odpowiedź przyszła szybko... tak szybko, że musiałam ją znać przez cały

czas: Tak. O, tak.

- Jedź - powiedziałam ochryple, usiłując ukryć zdenerwowanie.

Tak też uczynił.

Dom, do którego mnie zawiózł, okazał się imponującym, dwupiętrowym

gmachem, wbudowanym w strome zbocze tuż nad Carmel Beach. Zbudowano go

niemal wyłącznie ze szkła, tak aby mieszkańcy mogli bez przeszkód cieszyć się

widokiem oceanu i zachodami słońca.

Paul zauważył zapewne wrażenie, jakie wywarł na mnie dom, bo powiedział:

- To dom mojego dziadka. Chciał mieć na starość domek na plaży.

- Jasne - powiedziałam, przełykając z trudem ślinę. „Domek” dziadunia

Slatera musiał kosztować jakieś drobne pięć milionów czy coś koło tego. - I nie ma

nic przeciwko temu, że nagle zyskał współlokatora?

- Żartujesz? - Paul uśmiechnął się, zajmując jedno z czterech miejsc w garażu.

- Prawie do niego nie dociera, że tu jestem. Przeważnie odjeżdża po lekach.

- Paul - powiedziałam zmieszana.

- Co? - Paul zerknął na mnie zza swoich ray - bansów. - Po prostu stwierdzam

fakt. Dziadunio jest właściwie przywiązany do łóżka i powinien być w domu opieki,

ale strasznie się ciskał, kiedy próbowaliśmy go przenieść. Więc, kiedy zaproponowa-

łem, że się do niego wprowadzę, żeby mieć oko na wszystko, ojciec się zgodził.

Wszyscy na tym wygrali. Dziadunio mieszka w domu - pod opieką pielęgniarzy,

oczywiście - a ja mogę uczęszczać do szkoły swoich marzeń, Akademii Misyjnej.

Czułam, jak się czerwienię, ale starałam się mówić swobodnym tonem.

- Och, więc marzyłeś o tym, żeby chodzić do katolickiej szkoły? - zapytałam

ironicznie.

- O ile ty tam jesteś - odparł Paul równie lekko, ale bez ironii.

Moja twarz poczerwieniała jak wafelek zanurzony w syropie wiśniowym.

Odwracając ją w drugą stronę, tak żeby Paul nie zauważył, powiedziałam wyniośle:

- Wcale nie uważam, że to taki dobry pomysł.

- Wyluzuj się, Simon - powiedział przeciągle Paul. - Pielęgniarz jest na

miejscu, na wypadek gdybyś, no wiesz, żywiła jakieś obawy co do przebywania ze

mną sam na sam w domu.

Spojrzałam w kierunku, który wskazywał. Na końcu stromego, kolistego

podjazdu stała sfatygowana toyota celica. Nie odezwałam się, ale głównie pod

wpływem zdumienia, że Paul tak łatwo czyta w moich myślach. Siedziałam tam,

walcząc z myślami. Tak naprawdę, nigdy nie dyskutowaliśmy tej kwestii z mamą i

ojczymem, ale z pewnością nie wolno mi było odwiedzać chłopców w domu pod

nieobecność ich rodziców.

Z drugiej strony - jeśli nie zrobiłabym tego teraz, nigdy nie dowiedziałabym

się tego, czego - nie miałam już co do tego wątpliwości - naprawdę musiałam się

dowiedzieć.

Paul wysiadł, obszedł samochód i otworzył drzwi od mojej strony.

- Idziesz, Suze? - zapytał, kiedy siedziałam nadal bez ruchu.

- Ehe - mruknęłam, patrząc z przestrachem na wielki szklany dom. Pomimo

toyoty wydawał się niepokojąco pusty.

Paul znowu odczytał moje myśli.

- Uspokoisz się wreszcie, Suze? - powiedział, przewracając oczami. - Twojej

cnocie nie zagraża żadne niebezpieczeństwo z mojej strony. Przysięgam, że będę

trzymać ręce przy sobie. To są interesy. Później będzie mnóstwo czasu na zabawę.

Usiłowałam uśmiechnąć się chłodno, aby nie nabrał podejrzeń, że nie jestem

przyzwyczajona, żeby ludzie - dobra, chłopcy - mówili mi takie rzeczy na okrągło.

Ale faktycznie nie jestem. Denerwowało mnie też, że tak reaguję, kiedy Paul

zachowuje się w ten sposób. Ten chłopak nawet mi się nie podobał, ale za każdym

razem, kiedy powiedział coś takiego - co sugerowało, że jestem w jego oczach kimś,

sama nie wiem, niezwykłym - przebiegał mi dreszcz po plecach, i nie było to nie-

przyjemne uczucie.

Tak właśnie. To nie było nieprzyjemne uczucie. O co w tym wszystkim

chodziło? Przecież nawet nie lubię Paula. Kocham kogoś innego całym sercem. No,

tak, Jesse obecnie nie okazuje w żaden sposób, że odwzajemnia moje uczucia, ale to

nie znaczy, że zaraz zacznę chodzić z Paulem Slaterem... niezależnie od tego, jak mu

do twarzy w ray - bansach.

Wysiadłam z samochodu.

- Mądra decyzja - stwierdził Paul, zamykając za mną drzwiczki.

W dźwięku zatrzaskiwanych drzwi było coś ostatecznego. Starałam się nie

myśleć, w co się ewentualnie pakuję, wspinając się za Paulem po cementowych

schodach ku szerokim szklanym drzwiom domu jego dziadka. Szłam boso, w jednej

ręce trzymając buty od Jimmy'ego Choo, w drugiej - teczkę z książkami.

W domu Slaterów panowały chłód i cisza... taka cisza, że nie słyszało się

nawet szumu fal oceanu trzydzieści metrów poniżej. Osoba, która zajmowała się

wystrojem wnętrza, gustowała w nowoczesności, więc wszystko wydawało się

lśniące, nowe i niewygodne, wyobraziłam sobie, że rano, kiedy podnosiła się mgła, w

tym domu musiało być lodowato zimno, ponieważ wszystko w nim zrobiono ze szkła

i metalu. Paul poprowadził mnie krętymi, stalowymi schodami do wysoce

nowoczesnej kuchni, gdzie wszystkie urządzenia lśniły agresywnie.

- Koktajl? - zapytał, otwierając szklane drzwiczki szafki z trunkami.

- Bardzo zabawne - stwierdziłam. - Jedynie wodę, proszę. Gdzie jest twój

dziadek?

- Dalej korytarzem - odparł Paul, wyciągając z ogromnej lodówki dwie butelki

drogiej wody mineralnej. Zauważył widocznie moje nerwowe spojrzenie przez ramię,

bo dodał: - Idź i sama zobacz, jeśli mi nie wierzysz.

Poszłam sama zobaczyć. Nie chodzi o to, że mu nie ufałam... no dobrze,

właśnie o to. Chociaż byłby bezczelny, kłamiąc na temat czegoś, co mogłam tak

łatwo sprawdzić. A co bym zrobiła, gdyby się okazało, że dziadka nie ma? I tak nie

odeszłabym, nie dowiedziawszy się tego, czego chciałam się dowiedzieć.

Na szczęście jednak nie musiałam. Kierowałam się tam, skąd dochodziły słabe

dźwięki, aż dotarłam do pokoju z włączonym, szerokoekranowym telewizorem. Przed

telewizorem na supernowoczesnym fotelu inwalidzkim siedział starzec. Obok, na

niezbyt wygodnym na oko, nowoczesnym krześle, siedział dość młody pielęgniarz w

niebieskim stroju i czytał gazetę. Podniósł głowę, kiedy stanęłam w drzwiach i

uśmiechnął się.

- Cześć - powiedział.

- Cześć - odparłam, wchodząc nieśmiało do pokoju. Pokój był ładny, z

pięknym widokiem. Umeblowanie składało się ze szpitalnego łóżka, kroplówki ze

stojakiem oraz metalowych półek, na których stały szeregi fotografii. Były to biało -

czarne zdjęcia, sądząc po ubraniach ludzi na nich, zrobione w latach czterdziestych.

- Eee - zwróciłam się do starego człowieka na wózku. - Dzień dobry, panie

Slater. Jestem Susannah Simon.

Stary człowiek milczał. Nie odwrócił nawet wzroku od ekranu telewizora. Był

prawie łysy, pokryty plamami wątrobowymi, z ust ciekła mu ślina. Pielęgniarz

zauważył to i pochylił się, aby chusteczką wytrzeć starcowi usta.

- Panie Slater - powiedział pielęgniarz. - Miła młoda dziewczyna mówi panu

dzień dobry. Nie odpowie jej pan?

Pan Slater zachował jednak milczenie. Odezwał się za to Paul, który wszedł za

mną do pokoju:

- Jak się masz, dziadziu? Kolejny fascynujący dzień przed szklanym ekranem?

Stary Slater nie zwrócił uwagi również na Paula. Pielęgniarz powiedział:

- Mieliśmy udany dzień, nieprawdaż, panie Slater? Odbyliśmy przyjemny

spacerek wokół basenu i zerwaliśmy kilka cytryn.

- Wspaniale - odparł Paul z wymuszonym entuzjazmem. Po czym ujął mnie za

rękę i zaczął ciągnąć w stronę drzwi. Przyznaję, że nie musiał wkładać w to

specjalnego wysiłku. Byłam w lekkim szoku i wychodziłam bez oporu. Co wiele

mówi, biorąc pod uwagę, jakie uczucia we mnie budził Paul. To znaczy, niesamowite,

że ktoś mógł mnie przestraszyć bardziej niż on.

- Do widzenia, panie Slater - powiedziałam, nie oczekując odpowiedzi... i

dobrze się złożyło, bo jej nie dostałam.

Na korytarzu zapytałam cicho:

- Co z nim? Alzheimer?

- Niee - odpowiedział Paul, wręczając mi ciemnoniebieską butelkę z wodą. -

Dokładnie nie wiadomo. Jest całkiem przytomny, jeśli ma ochotę.

- Naprawdę? - Trudno było mi w to uwierzyć. Przytomni ludzie zazwyczaj

panują nad własną śliną. - Może jest po prostu... no wiesz. Stary.

- Taak - zgodził się Paul, chichocząc gorzko. Taki śmiech to jego specjalność.

- Tak, pewnie na tym to polega, tak jest. - Potem, nie rozwodząc się nad tym dalej,

otworzył drzwi po prawej stronie i powiedział:

- To jest to, co chciałem ci pokazać.

Weszłam za nim do pokoju, który najwyraźniej stanowił jego sypialnię. Była

mniej więcej pięć razy większa od mojej, podobnie jak jego łóżko. Tak jak w

pozostałej części domu, wszystko tam było obłe i nowoczesne, zrobione z metalu i

szkła. Znajdowało się tam nawet szklane - albo raczej pleksiglasowe - biurko z

najnowszym typem laptopa. Po pokoju, w przeciwieństwie do mojego, nie walały się

żadne osobiste rzeczy właściciela - jak czasopisma, brudne skarpetki, lakier do

paznokci czy niedojedzone herbatniczki Girl Scout. W pokoju Paula w ogóle nie było

niczego osobistego. Przypominał bardzo nowoczesny, zimny hotelowy pokój.

- To tutaj - powiedział Paul, siadając na brzegu wielkiego jak łódź łóżka.

- Taak - mruknęłam przerażona bardziej niż kiedykolwiek... i to nie tylko

dlatego, że Paul poklepywał miejsce obok siebie na materacu. Nie, również dlatego,

że w pokoju, jeśli nie liczyć naszych ubrań, panował wyłącznie jeden kolor - kolor

widocznego za ogromnym oknem błękitnego nieba i, poniżej, ciemnoniebieskiego

oceanu. - Tak, oczywiście.

- Mówię poważnie - powiedział Paul, przestając poklepywać materac, jakby

zachęcał mnie, żebym usiadła obok. Sięgnął za to pod łóżko i wyciągnął

przezroczyste, plastykowe pudło, typu takich, w których przechowuje się latem

wełniane swetry.

Postawił pudło obok siebie, zdejmując pokrywkę. Wewnątrz znajdowały się

kartki papieru, które wyglądały na starannie powycinane z gazet artykuły.

- Spójrz na to - powiedział Paul, rozkładając ostrożnie jakąś pożółkłą ze

starości kartkę i kładąc ją na grafitowej narzucie na łóżku. Artykuł pochodził z

londyńskiego „Timesa” i nosił datę: osiemnasty czerwca 1952 roku. Zdjęcie

przedstawiało mężczyznę stojącego zapewne przed pokrytą hieroglifami ścianą egip-

skiego grobowca. Nagłówek głosił: TEZA ZNANEGO ARCHEOLOGA

WYŚMIANA PRZEZ SCEPTYKÓW.

- Doktor Oliver Slaski - ten facet na zdjęciu - pracował przez lata nad

tłumaczeniem tekstu na ścianie grobowca faraona Tuta - wyjaśnił Paul. - Doszedł do

wniosku, że w starożytnym Egipcie istniała niewielka grupa szamanów, którzy

potrafili przemieszczać się do świata zmarłych i z powrotem, zostając przy życiu.

Nazywano ich, według możliwie wiernego tłumaczenia doktora Slaskiego,

zmiennikami. Mogli przechodzić z jednego wymiaru w drugi, a rodziny zmarłych

wynajmowały ich jako przewodników duchowych, którzy mieli zaprowadzić drogie

im dusze we właściwe miejsce, tak żeby nie błąkały się bez celu po ziemi.

Opadłam na łóżko, żeby lepiej przyjrzeć się zdjęciu. Wahałam się przedtem -

wcale nie miałam ochoty sadowić się tak blisko Paula, zwłaszcza że w grę wchodziło

łóżko.

Teraz jednak nasza bliskość nie robiła na mnie szczególnego wrażenia.

Pochyliłam się nad zdjęciem, aż moje włosy dotknęły pożółkłego i popękanego

papieru.

- Zmiennicy - powiedziałam przez dziwnie zziębnięte wargi. - Miał na myśli

pośredników.

- Nie sądzę - powiedział Paul.

- Nie - powiedziałam. Czułam się tak, jakby zaczynało mi brakować

powietrza. Cóż, to zrozumiałe u kogoś, kto całe życie zastanawiał się, dlaczego tak

bardzo różni się od innych ludzi i nagle znalazł odpowiedź. Albo przynajmniej wpadł

na ważny ślad. - To dokładnie to, Paul - wykrzyknęłam. - Dziewiąta karta w talii

tarota, Pustelnik, przedstawia starego człowieka z latarnią, takiego jak ten tutaj -

ciągnęłam, wskazując hieroglif na zdjęciu. - Zawsze się pojawia, kiedy mi wróżą z

kart. A Pustelnik to ktoś, kto ma zaprowadzić zmarłych do miejsca ostatecznego

przeznaczenia. Owszem, ten gość na hieroglifie nie jest stary, ale obaj robią to samo...

Na pewno chodziło mu o pośredników - powiedziałam z mocno bijącym sercem. To

było coś. Naprawdę coś. Fakt, że istniało pisemne świadectwo istnienia ludzi takich

jak ja... Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek w życiu zobaczę coś takiego. Nie

mogłam się doczekać, kiedy powiem o tym ojcu Dominikowi. - Musiał właśnie ich

mieć na myśli!

- Ale oni byli jeszcze czymś więcej, Suze - stwierdził Paul, wyciągając z pudła

kolejny plik kartek, również pożółkłych ze starości. - Zdaniem Slaskiego, który

napisał tę pracę, w starożytnym Egipcie były te twoje nudne media, albo jeśli wolisz,

pośrednicy. Ale oprócz nich byli także zmiennicy. Tym właśnie, Suze - powiedział

Paul, patrząc na mnie badawczo poprzez łóżko i to nie z dużej odległości, jako że

oddzielały nas jedynie kartki pracy doktora Slaskiego - jesteśmy oboje, ty i ja.

Jesteśmy zmiennikami.

Znowu poczułam chłód w całym ciele. Zimny dreszcz przebiegł mi wzdłuż

kręgosłupa i spowodował, że zjeżyły mi się włosy na rękach. Nie wiem, skąd to się

wzięło - czy sprawił to dźwięk słowa „zmiennicy”, czy też sposób, w jaki Paul je wy-

mówił. Ale wrażenie było silne... bardzo silne. Jakbym wsadziła palec w gniazdko

elektryczne. Pokręciłam głową.

- Nie - powiedziałam w panice. - To nie ja. Ja jestem tylko pośredniczką. To

znaczy, gdybym była zmienniczką, nie musiałabym się wtedy egzorcyzmować...

- Nie musiałaś - przerwał mi Paul. Jego głos w przeciwieństwie do mojego

pisku brzmiał głęboko i spokojnie. - Mogłaś dostać się tam i wrócić zupełnie

samodzielnie, po prostu wyobrażając sobie to miejsce. Mogłabyś to zrobić nawet w

tej chwili, gdybyś tylko miała na to ochotę.

Zamrugałam oczami. Oczy Paula były, jak zauważyłam ponad pogniecionymi

kartkami pracy naukowej doktora Slaskiego, bardzo jasne, wydawały się niemal

świecić jak u kota. Nie potrafiłam stwierdzić, czy mówi prawdę, czy też zwyczajnie

próbuje zamącić mi w głowie. Na tyle, na ile go znałam, możliwe było jedno i drugie.

Chyba czerpał przyjemność z gmatwania wszystkiego i obserwowania, jak ludzie - w

porządku, jak ja - na to reaguję.

- W żaden sposób. - Tak właśnie przyjęłam jego sugestię, że jestem kimś

innym, niż myślałam całe życie. Nawet jeśli powodem, dla którego znalazłam się w

jego sypialni, było to, że w głębi duszy wiedziałam, że ma rację.

- Sama spróbuj - powiedział Paul. - wyobraź sobie to miejsce. Teraz wiesz już,

jak ono wygląda.

A jakże. Dzięki Paulowi tkwiłam w nim jak w pułapce przez najdłuższych

piętnaście minut swojego życia. Wracałam do tej pułapki co noc, w koszmarnych

snach. Nawet teraz słyszałam, jak serce mi łomocze, kiedy biegnę tym długim

ciemnym korytarzem, a mgła wiruje i rozstępuje się pod moimi nogami. Czy Paul

naprawdę sądził, że chciałabym odwiedzić to miejsce choćby na pół chwili?

- Nie - powiedziałam. - Nie, dziękuję... Uśmiech Paula stał się nieco ironiczny.

- Nie chcesz chyba powiedzieć, że Suze Simon może się czegoś bać. - Oczy

świeciły mu jeszcze jaśniej niż przedtem. - Zachowujesz się zawsze tak, jakbyś

uodporniła się na strach, tak jak można uodpornić się na ospę wietrzną.

- Nie boję się - skłamałam z udanym oburzeniem. - Po prostu nie mam teraz

ochoty na... jak to się nazywa? A, tak, na tę zmianę akurat w tym momencie. Może

później. Teraz chcę cię zapytać o tę drugą rzecz, o której mówiłeś. O przejmowanie

cudzego ciała. Przechodzenie dusz.

Paul uśmiechnął się szerzej.

- Podejrzewałem, że to cię zainteresuje.

Wiedziałam, do czego pije, lub też o co może mnie podejrzewać. Czułam

gorąco na twarzy. Zignorowałam jednak płonący rumieniec i starając się nadać

głosowi ton lodowatej obojętności, powiedziałam:

- To wydaje się interesujące, i tyle. Czy to w ogóle możliwe? - Chwyciłam

sfatygowane kartki pracy doktora Slaskiego. - Czy doktor Slaski o tym wspomina?

- Może - odparł Paul, kładąc rękę na maszynopisie, tak żebym nie mogła go

podnieść.

- Paul - powiedziałam, szarpiąc kartki. - Jestem po prostu ciekawa. Zrobiłeś

kiedyś coś takiego? Czy to działa? Czy Craig naprawdę mógłby przejąć ciało brata?

Paul nie puścił jednak pracy doktora Slaskiego.

- Nie pytasz mnie o to z powodu Craiga, prawda? - Wbił we mnie spojrzenie

niebieskich oczu. Z jego twarzy zniknął wszelki ślad uśmiechu. - Suze, kiedy ty to

wreszcie zrozumiesz?

Wtedy dopiero zwróciłam uwagę, jak blisko siebie znajdowały się nasze

twarze. Tylko parę centymetrów. Zaczęłam się instynktownie odsuwać, ale palce,

które ściskały pracę doktora Slaskiego, chwyciły nagle mój nadgarstek. Spojrzałam

na rękę Paula. Jego opalona skóra sprawiała na tle mojej wrażenie bardzo ciemnej.

- Jesse nie żyje - powiedział Paul. - Ale to nie znaczy, że musisz się

zachowywać tak, jakbyś ty też nie żyła.

- Nie zachowuję się tak - zaprotestowałam. - Ja...

Nie zdołałam jednak dokończyć tego, co zamierzałam powiedzieć, ponieważ

Paul pochylił się niespodziewanie i mnie pocałował.

9

Nie będę was oszukiwać. To był świetny pocałunek. Poczułam go w całym

ciele, skończywszy na moich biednych, pokrytych bąblami stopach.

Co nie oznacza, że go odwzajemniłam. Zdecydowanie nie.

No, dobra. Może trochę.

Tylko że, no wiecie, Paul tak dobrze całował. A mnie nie całowano od tak

dawna. Miło było się przekonać, że jest ktoś, kto mnie pragnie. Nawet jeśli była to

akurat osoba, której nie znosiłam. A przynajmniej ktoś, o kim byłam przekonana, że

go nie znoszę.

Prawdę mówiąc, nie mogłam sobie przypomnieć, czy znoszę, czy też nie

znoszę Paula. Nie wtedy, kiedy mnie z takim zapałem całował. W końcu

niecodziennie - niestety - zdarza się, że całują mnie przystojni chłopcy. W gruncie

rzeczy coś takiego zdarzyło się, jak dotąd, zaledwie parę razy.

A kiedy zrobił to Paul Slater... cóż, ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałam,

było, że mi się to spodoba. To był przecież ten sam chłopak, który tak niedawno

usiłował mnie zabić...

Tylko że teraz twierdził, że to nieprawda, że w żadnej chwili nie groziło mi

niebezpieczeństwo.

Wiedziałam, że to kłamstwo. Groziło mi poważne niebezpieczeństwo - nie

utraty życia, ale utraty głowy dla chłopaka, który nie był dla mnie dobry pod żadnym

względem, a jeszcze gorszy dla tego, którego kochałam. Ponieważ tak właśnie po-

czułam się pod wpływem pocałunku Paula Slatera. Ze mogłabym zrobić wszystko -

wszystko - byleby mnie jeszcze całował.

A to nie było właściwe. Ponieważ nie kochałam Paula Slatera. Przyznaję, ten,

którego kochałam, był:

a. martwy, oraz

b. chyba niespecjalnie zainteresowany podtrzymywaniem romantycznego

związku ze mną.

Ale to nie oznaczało, że wolno mi się rzucać na pierwszego przystojniaka, jaki

się nadarzy. Dziewczyna musi kierować się jakimiś zasadami...

Jak taką, żeby zachować siebie dla chłopaka, który jej się naprawdę podoba,

nawet jeśli on przypadkiem jest za głupi, żeby zdać sobie sprawę, że są doskonałą

parą.

Tak więc, mimo że pocałunek Paula sprawił, że miałam ochotę zarzucić mu

wolną rękę na szyję i oddać pocałunek - co być może pod wpływem chwili faktycznie

już zrobiłam - była to rzecz niewłaściwa, stanowczo niewłaściwa. Niewłaściwa.

Więc próbowałam się odsunąć.

Ale ten uścisk na moim nadgarstku... To było jak imadło. Imadło.

Co gorsza, dzięki temu, że zachęciłam go, odwzajemniając nieznacznie

pocałunek, górna część jego ciała spoczęła na mojej, wgniatając mnie w łóżko i

zapewne gniotąc okropnie pracę doktora Slaskiego. Wiedziałam również, że moja

dżinsowa spódnica od Calvina Kleina też nie wyjdzie na tym najlepiej.

No więc leżało na mnie jakieś osiemdziesiąt kilogramów siedemnastoletniego

faceta, co, wiecie, wcale nie jest zabawne w sytuacji, kiedy to nie jest ten facet,

którego miałoby się ochotę mieć na sobie. A nawet jeśli to ten, to próbuje się

dochować wierności komuś innemu... komuś, kto, jak wszystko na to wskazuje, nawet

cię nie chce. Ale nieważne.

Zdołałam oderwać wargi od ust Paula na tyle długo, żeby z wysiłkiem -

zgniatał mi płuca - powiedzieć:

- Złaź ze mnie.

- Daj spokój, Suze - powiedział głosem, który z żalem stwierdzam, wydawał

się przepełniony... namiętnością. Czy czymś takim w każdym razie. Z jeszcze

większym żalem stwierdzam, że dźwięk jego głosu podrażnił każdy nerw w moim

ciele. Ta namiętność była przeznaczona dla mnie. Dla mnie, Suze Simon, wobec

której żaden chłopak nie czuł takiej namiętności. Na tyle, przynajmniej, na ile

wiedziałam. - Nie mów, że nie myślałaś o tym całe popołudnie.

- Otóż - powiedziałam uszczęśliwiona, że chociaż raz odpowiem zgodnie z

prawdą - naprawdę nie. A teraz złaź ze mnie.

Paul jednak nie przestawał mnie całować - nie w usta, bo odwróciłam głowę,

ale w szyję i, w pewnym momencie, w część ucha.

- Czy chodzi o ten samorząd uczniowski? - zapytał w przerwie między

pocałunkami. - Bo mnie nie zależy na zostaniu wiceprzewodniczącym tej głupiej

klasy. Jeśli złościsz się z tego powodu, powiedz słowo, a wycofam się z

kandydowania.

- Nie, to nie ma nic wspólnego z samorządem uczniowskim - powiedziałam,

usiłując nadal wyrwać rękę z jego uścisku oraz odsunąć szyję z zasięgu jego ust, które

wywierały niezwykły efekt na moją skórę. Miałam wrażenie, że się pali.

- O Boże. Nie chodzi chyba o Jesse'a? - Czułam, jak całe ciało Paula zadrżało.

- Daj sobie z tym spokój, Suze. Facet nie żyje.

- Nie powiedziałam, że to ma coś wspólnego z Jesse'em. - To nie brzmiało

przekonująco, ale było mi wszystko jedno. - Czy słyszałeś, żebym mówiła, że to ma

coś wspólnego z Jesse'em?

- Nie musiałaś - stwierdził Paul. - Masz to wypisane na twarzy, Suze.

Zastanów się. Do czego to cię może doprowadzić z tym facetem? No wiesz, ty się

zestarzejesz, a on pozostanie dokładnie w tym samym wieku co w chwili śmierci. No

i co, zabierze cię na bal absolwentów? A kino? Pójdziecie do kina? Kto prowadzi?

Kto płaci?

Teraz byłam na niego naprawdę wściekła. Głównie dlatego, że miał rację,

oczywiście. Również dlatego, że zakładał, że Jesse odwzajemniał moje uczucia, co ku

mojej rozpaczy mijało się z prawdą. W przeciwnym razie dlaczego unikałby mnie tak

starannie przez ostatnich parę tygodni?

Paul wepchnął głębiej nóż w ranę.

- Poza tym, jeśli rzeczywiście jesteście dla siebie stworzeni, to co ty tutaj

robisz? I całowałabyś mnie tak, jak przed minutą?

To wystarczyło. Byłam zła jak nigdy. Ponieważ miał rację. Oto chodzi. Miał

rację.

I to mi łamało serce. Bardziej niż Jesse.

- Jeśli ze mnie nie zleziesz - powiedziałam przez zaciśnięte zęby - wbiję ci

kciuk w oko.

Paul zachichotał. Zauważyłam jednak, że przestał chichotać, jak tylko mój

kciuk zetknął się z kącikiem jego oka.

- Au! - wrzasnął, zsuwając się ze mnie. - Co u...?

Zerwałam się z łóżka szybciej, niż dałoby się powiedzieć „paranormalny”.

Złapałam buty, torebkę, zebrałam resztkę godności i wypadłam z pokoju jak burza.

- Suze! - ryknął Paul z sypialni, - wracaj! Suze!

Nie zwróciłam na niego uwagi. Biegłam dalej. Minęłam w pędzie pokój

dziadzia Slatera - nadal oglądał stare odcinki Family Feud - po czym ruszyłam

kręconymi schodami w kierunku drzwi wejściowych.

Udałoby mi się, gdyby między mną a drzwiami nie zmaterializował się

niespodziewanie Anioł Piekieł.

Zgadza się. Droga stała przede mną otworem, a potem ni stąd, ni zowąd

pojawił się Aksamitna Rączka. Czy też raczej duch Aksamitnej Rączki.

- Hola - wykrzyknęłam, o mało nie wpadając na niego. Facet miał sumiaste

wąsika i pokryte tatuażem ręce, które skrzyżował na piersi. Był także, o czym nie

muszę chyba wspominać, całkiem, ale to całkiem nieżywy. - Skąd się tu wziąłeś?

- To nie ma znaczenia, panieneczko - powiedział. - Sądzę, że pan Slater ma

ochotę zamienić z tobą słowo.

Usłyszałam kroki na szczycie schodów i podniosłam głowę. Paul stał na

górze, zakrywając dłonią oko.

- Suze - powiedział. - Nie odchodź.

- Goryle? - zawołałam z niedowierzaniem. - Używasz goryli ze świata

duchów, żeby załatwiali twoje interesy? Kim ty jesteś?

- Mówiłem ci. Jestem zmiennikiem. Tak samo jak ty. Strasznie przesadnie

reagujesz na to wszystko. Czy nie możemy zwyczajnie porozmawiać, Suze?

Przysięgam, że będę trzymać ręce przy sobie.

- Gdzie ja to już słyszałam?

Potem, kiedy Aksamitna Rączka z groźną miną zrobił krok w moją stronę,

zachowałam się w jedyny, zważywszy na okoliczności, możliwy sposób. Podniosłam

do góry but od Jimmy'ego Choo i walnęłam go nim w głowę.

Jestem przekonana, że pan Choo nie przewidział takiego zastosowania dla

swoich wyrobów. Sprawiły się jednak zupełnie dobrze. Po wyeliminowaniu z gry

zaskoczonego pana Aksamitnej Rączki, wystarczyło otworzyć drzwi i rzucić się

pędem na dwór. Tak też, nie zwlekając, zrobiłam.

Gnałam po cementowych stopniach w stronę podjazdu, kiedy usłyszałam głos

Paula:

- Suze! Suze, uspokój się. Przepraszam za to, co powiedziałem o Jessie. Nie

miałem nic złego na myśli.

Już na podjeździe odwróciłam się w jego stronę i muszę z przykrością

wyznać, że w odpowiedzi na jego słowa wykonałam wulgarny gest przy użyciu

jednego palca.

- Suze. - Paul opuścił rękę i mogłam stwierdzić, że oko, ku mojemu

rozczarowaniu, nie zwisa z oczodołu. Było tylko czerwone. - Pozwól przynajmniej

odwieźć się do domu.

- Nie, dziękuję - zawołałam, zatrzymując się na chwilę, żeby włożyć buty od

Jimmy'ego Choo. - Wolę się przespacerować.

- Suze - powiedział Paul. - Do twojego domu jest stąd jakieś dziewięć

kilometrów.

- Nie odzywaj się do mnie więcej, bardzo proszę - odparłam i ruszyłam, mając

nadzieję, że nie pójdzie za mną. Ponieważ gdyby to zrobił i próbował mnie znowu

pocałować, to istniało duże prawdopodobieństwo, że oddawałabym mu pocałunki. Już

teraz o tym wiedziałam. Wiedziałam aż za dobrze.

Nie poszedł za mną. Przemaszerowałam podjazdem i wyszłam na szosę nad

oceanem - nazwaną z dużą dozą wyobraźni Drogą Widokową - starając się zachować

resztkę szacunku dla samej siebie. Dopiero kiedy zeszłam Paulowi z oczu, ściągnęłam

buty i powiedziałam to, co cisnęło mi się na usta cały czas, gdy oddalałam się

możliwie dumnym krokiem od jego domu, a mianowicie:

- Auć, auć, auć!

Głupie buty. Palce miałam w strzępach. W żaden sposób nie mogłam iść w

tych narzędziach tortur. Zastanawiałam się nad wrzuceniem ich do oceanu, co

przyszłoby mi łatwo, zważywszy na to, że ocean rozciągał się w dole pode mną.

Z drugiej strony, buty kosztowały sześćset dolców. Jasne, że nabyłam je za

ułamek tej sumy, ale jednak. Uzależniona od zakupów część mojej osobowości nie

dopuściłaby do tak gwałtownego posunięcia.

Tak więc, z butami w dłoni posuwałam się boso wzdłuż drogi, uważając pilnie

na odłamki szkła i sumaka jadowitego, który ewentualnie mógłby się gdzieś pojawić

z boku.

Paul miał rację co do jednego: miałam przed sobą dziewięć kilometrów

spaceru. Co gorsza, od domu Paula do pierwszego obiektu użyteczności publicznej,

gdzie mogłabym dobrać się do telefonu i zacząć obdzwaniać znajomych w nadziei, że

ktoś mnie podwiezie, dzieliły mnie prawie dwa kilometry. Mogłam, jak sądzę,

podejść do któregoś z ogromnych domostw należących do sąsiadów Paula, zadzwonić

i zapytać, czy mogę skorzystać z telefonu. Ale czułabym się zakłopotana. Nie,

wolałam automat. Tylko tego było mi trzeba. Miałam nadzieję jakiś wkrótce znaleźć.

W moim planie była tylko jedna rysa, a mianowicie pogoda. Och, nie

zrozumcie mnie źle. To był piękny wrześniowy dzień. Nad głową rozciągało się niebo

bez jednej chmurki.

Na tym polegał problem. Słońce bezlitośnie prażyło Drogę Widokową.

Musiało być ponad trzydzieści stopni - nawet jeśli chłodna bryza znad oceanu

łagodziła upał. Jednak chodnik pod moimi stopami nie poddawał się działaniu

wietrzyka. Droga, która po wyjściu z zimnego domu Paula wydawała się przyjemnie

ciepła pod stopami, okazała się okropnie gorąca. Straszliwie gorąca. Można by na niej

usmażyć jajecznicę.

Nie, oczywiście, nie mogłam nic na to poradzić. Nie mogłam włożyć butów.

Bąble bolały bardziej niż podeszwy stóp. Gdyby przejeżdżał jakiś samochód, może

próbowałabym go zatrzymać - ale pewnie nie. Sytuacja była dla mnie na tyle kło-

potliwa, że nie chciałam rozmawiać o tym z kimś zupełnie obcym. Poza tym, biorąc

pod uwagę moje szczęście, zatrzymałabym najprawdopodobniej seryjnego mordercę i

z rozgrzanej patelni - dosłownie - trafiłabym prosto w ogień.

Nie. Szłam dalej, przeklinając siebie i swoją głupotę. Jak mogłam być taką

idiotką, żeby zgodzić się pojechać do domu Paula Slatera? Prawda, to co mi pokazał

na temat zmienników było ciekawe. I ta sprawa z przemieszczaniem się dusz... jeśli

rzeczywiście coś takiego istniało. Nie chciałam nawet myśleć o tym, co by to mogło

oznaczać. Umieścić duszę w cudzym ciele.

Zmiennicy, powiedziałam sobie. Skupić się na zmiennikach. Już lepiej na tym

niż na tej wędrówce dusz... albo, jeszcze gorzej, na drażliwej sprawie oszołomienia z

powodu pocałunków chłopaka, którego wcale nie kocham.

A może po odrzuceniu przez Jesse'a odczułam w gruncie rzeczy prawdziwą

ulgę, stwierdziwszy, że jestem dla kogoś atrakcyjna... nawet dla kogoś, za kim

specjalnie nie przepadałam? Bo nie lubiłam Paula Slatera. O nie. Przypuszczam, że

koszmarne sny, jakie dręczyły mnie przez ostatnich parę tygodni, dowodzą tego w

dostatecznym stopniu... bez względu na to, jak szybko biło moje zdradzieckie serce,

kiedy jego wargi dotknęły moich.

Miło było, wędrując przed siebie, skupić się właśnie na tym, a nie na moich

tragicznie obolałych stopach. Szło mi się wolno Drogą Widokową - bez żadnego

zabezpieczenia przed ostrymi kamykami, z rozgrzanym chodnikiem pod bosymi

stopami. Oczywiście, uznałam, że w pewnym sensie ból stanowi karę za naganne

zachowanie. Prawda, Paul zwabił mnie do swojego domu, obiecując udostępnić

informacje, na których strasznie mi zależało. Nie należało jednak przyjmować

zaproszenia, wiedząc, że ktoś taki jak Paul Slater musi mieć jakieś ukryte zamiary.

I że te zamiary będą najprawdopodobniej dotyczyły moich ust.

Co mnie złościło najbardziej, to fakt, że przez jakąś minutę czy dwie nie

miałam nic przeciwko temu. Naprawdę. Nawet mi się to podobało. Niedobra Suze.

Bardzo niedobra Suze.

O Boże. Wpadłam w tarapaty.

W końcu po półgodzinie bolesnego, powolnego marszu ujrzałam

najpiękniejszy widok na świecie: nadbrzeżną kawiarnię. Pośpieszyłam w jej kierunku

- tak szybko, jak się dało na nogach, które sprawiały taki ból, jakby obcięto mi stopy

w kostkach - robiąc w myślach przegląd osób, do których mogłam bezpiecznie

zadzwonić, kiedy tam dotrę. Do mamy? Nigdy. Zadawałaby zbyt dużo pytań, a i tak

pewnie by mnie zabiła za to, że poszłam do chłopaka, którego jej nie przedstawiłam.

Jake? Nie. Też za dużo pytań. Brad? Z przyjemnością zostawiłby mnie tutaj,

ponieważ serdecznie mnie nie znosił. Adam?

Wypadło na Adama. To była jedyna znana mi osoba, która przyjechałaby po

mnie z radością, rozkoszując się rolą zbawcy... i z równą przyjemnością

wysłuchałaby opowiadania o tym, jak Paul napastował mnie seksualnie, nie pragnąc

przy tym przerobić go na krwawą miazgę. Adam miał dość rozumu, żeby zdawać

sobie sprawę z tego, że Paul Slater może skopać mu tyłek w dowolny dzień tygodnia.

Naturalnie nie zamierzałam wspominać Adamowi o tym, że w pewnym momencie

odwzajemniłam seksualną napaść Paula.

Cafe Morska Mgła - tak nazywała się restauracja, w której stronę kuśtykałam -

była luksusowym lokalem z miejscami na zewnątrz i obsługą parkingową. Było za

późno na lunch i za wcześnie na kolację, więc lokal świecił pustkami, jeśli nie liczyć

kelnerów przygotowujących się do wieczornego najazdu gości. Kiedy dowlokłam się,

kulejąc, do drzwi, kelner właśnie wypisywał na tablicy obok specjały dnia.

- Dzień dobry - zawołałam możliwie radosnym, możliwie najmniej spójrz - na

- mnie - jestem - ofiarą głosem.

Kelner zerknął w moją stronę. Jeśli zauważył moją rozczochraną fryzurę i

brak obuwia, to nie dał tego po sobie poznać. Odwrócił się z powrotem do tablicy.

- Sadzamy gości do kolacji dopiero od szóstej - powiedział.

- Hm. - Stwierdziłam, że to będzie trudniejsze, niż się spodziewałam. - W

porządku. Chciałam tylko skorzystać z telefonu, jeśli jest tutaj.

- W środku - powiedział kelner z westchnieniem. Potem, spojrzawszy na mnie

krytycznym wzrokiem, dodał: - Bez butów nie obsługujemy.

- Mam buty - powiedziałam, podnosząc moje Jimmy Choo. - Widzi pan?

Przewrócił oczami i wrócił do swojej tablicy.

Nie rozumiem, dlaczego świat zamieszkuje tak wielu niesympatycznych ludzi.

Naprawdę nie rozumiem. Potrzeba wysiłku, żeby zachowywać się niegrzecznie. Ilość

energii, jaką ludzie wkładają w swoje chamstwo, czasami mnie zdumiewa.

Wewnątrz Morskiej Mgły było chłodno i cieniście. Przekuśtykałam obok baru

w stronę tabliczki, którą dostrzegłam, jak tylko moje oczy przyzwyczaiły się do

przytłumionego - w porównaniu z palącym słońcem na zewnątrz - światła, a która

głosiła: TELEFON/TOALETY. Jak dla dziewczyny z rozległymi, jak sądzę,

oparzeniami trzeciego stopnia na podeszwach stóp, był to długi spacer. W połowie

drogi usłyszałam chłopięcy głos wołający mnie po imieniu.

Byłam pewna, że to Paul. No, bo któż inny? Widocznie podążał za mną, chcąc

mnie przeprosić.

No i pewnie całować się jeszcze ze mną.

Cóż, jeśli sądził, że mu przebaczę - nie mówiąc już o całowaniu się - to coś

mu się pomieszało. No, może z tym całowaniem...

Nie. Nie.

Odwróciłam się powoli.

- Mówiłam ci - powiedziałam, z dużym wysiłkiem panując nad głosem. - Nie

chcę już nigdy z tobą rozmawiać...

Głos mi zamarł. To nie Paul Slater stał za mną. To był kolega Jake'a z

college'u, Neil Jankow. Neil Jankow, brat Craiga, który stal przy barze z notatnikiem.

Wydawał się jakby chudszy... a także, teraz, kiedy wiedziałam przez co przeszedł,

także smutniejszy.

- Susan? - zapytał z wahaniem. - Och, to ty. Nie byłem pewien.

Zamrugałam oczami. I do tego ten notatnik. I barman obok, również z

notatnikiem. Przypomniałam sobie, jak Neil mówił, że jego tata jest właścicielem

kilku restauracji w Carmelu. Uświadomiłam sobie, że ojciec Neila i Craiga ma

widocznie w swoim posiadaniu także Morską Mgłę.

- Neil - odparłam. - Cześć. Tak, to ja, Suze. Jak... eee jak się masz?

- W porządku - powiedział Neil, kierując spojrzenie na moje przeraźliwie

brudne stopy. - Czy nic... czy nic ci nie jest?

Nie miałam wątpliwości, że troska w jego głosie nie jest udawana. Neil

Jankow martwił się o mnie. O mnie, dziewczynę, którą spotkał zaledwie raz,

poprzedniego wieczoru. Której imienia nawet dobrze nie zapamiętał. Fakt, że tak się

mną przejął, podczas gdy inne osoby - jak Paul Slater oraz, tak, byłam w stanie to

teraz przyznać sama przed sobą, Jesse - mogły zachowywać się tak podle, wzruszył

mnie do łez.

- Czuję się dobrze - zapewniłam.

A potem, zanim zdołałam się powstrzymać, wyrzuciłam z siebie całą tę

historię. Nie wspominając, naturalnie, o duchach ani o mediacji. Ale o reszcie tak;

zupełnie nie wiem, co mnie naszło. Stałam na środku kawiarni należącej do ojca

Neila, mówiąc:

- A potem rzucił się na mnie, a ja mu powiedziałam, żeby zlazł, bo wbiję mu

kciuk w oko, a potem uciekłam, a buty mnie okropnie uwierały i musiałam je zdjąć, i

nie mam komórki, więc nie mogłam do nikogo zadzwonić, a to jest pierwsze miejsce,

gdzie jest telefon...

Zanim skończyłam, Neil podszedł do mnie, a potem zaprowadził do baru i

posadził na stołku.

- Dobrze. Dobrze, już jest wszystko w porządku - powiedział zdenerwowanym

tonem. Widać było, że nie ma dużego doświadczenia z dziewczynami w stanie

histerii. Poklepywał mnie po ramieniu, proponując różne rzeczy, na przykład lemo-

niadę czy tiramisu.

- Napiję się... lemoniady - powiedziałam w końcu, wykończona potokiem

skarg.

- Pewnie - powiedział Neil. - Oczywiście. Jorge, nalej jej lemoniady, dobrze?

Barman pośpiesznie nalał mi lemoniady z dzbanka, który trzymał w małej

lodówce za barem. Postawił szklankę na ladzie, zerkając na mnie z niepokojem,

jakbym była jakąś nawiedzoną istotą, która w każdej chwili może zacząć wypluwać z

siebie poezję New Age. Pokrzepiające przekonać się, że takie właśnie wywieram na

ludziach pierwsze wrażenie. Po prostu cudownie.

Napiłam się trochę lemoniady. Była chłodna i cierpka. Po paru łykach

odstawiłam szklankę, zwracając się do Neila przyglądającego mi się z troską:

- Dzięki. Czuję się już lepiej. To miło z twojej strony. Neil wydawał się

zmieszany.

- Eee, dziękuję. Posłuchaj, mam komórkę. Chcesz ją pożyczyć? Możesz do

kogoś zadzwonić. Może, na przykład, do Jake'a?

Jake? Och, Boże, nie. Szeroko otwierając oczy, pokręciłam głową.

- Nie - powiedziałam. - Nie do Jake'a. On... on by nie zrozumiał.

Neila zaczynała ogarniać panika. Widać było, że marzy tylko o tym, żeby się

mnie pozbyć. Jak można było mieć do niego pretensję?

- Och, dobrze. A twoja mama? Może ona? Ponownie pokręciłam głową.

- Nie, nie. Ja nie... to znaczy, nie chcę, żeby się dowiedzieli, jaka byłam

głupia.

W tym momencie odezwał się barman Jorge:

- Wiesz, jesteśmy już praktycznie gotowi, Neil. Możesz jechać, jeśli chcesz...

„I zabrać ją ze sobą”. Tego nie powiedział, ale ton głosu wskazywał, że o to

mu właśnie chodzi. Było jasne, że Jorge chce, żeby stuknięta dziewczyna z obolałymi

stopami poszła sobie z baru, i to szybko... zanim zaczną napływać pierwsi wieczorni

goście.

Neil wyraźnie cierpiał. Sama radość dowiedzieć się, że mój odstręczający w

tym momencie wygląd zniechęca chłopców z college'u do podwożenia mnie

własnymi samochodami. Doprawdy, nie potrafię wyrazić, jak bardzo zachwyciła

mnie świadomość tego faktu. Nie dość, że nieletnia, to jeszcze nieletnia z

pokrwawionymi stopami i paskudnie pokręconymi od słonego powietrza włosami.

Neil, który wcześniej wyjął komórkę, zamknął ją teraz i wsadził z powrotem

do kieszeni spodni.

- Hm - powiedział. - Wiesz, chyba mógłbym cię sam odwieźć do domu. Jeśli

chcesz.

Sposób, w jaki to powiedział, nie był może do końca przekonujący, ale gdyby

oznajmił, na przykład, że zna miejsce, gdzie można kupić wyroby Prądy po cenach

hurtowych, nie czułabym większej wdzięczności.

- To wspaniale - zawołałam radośnie.

Moja radość była chyba zbyt gwałtowna, bo twarz Neila stała się równie

czerwona jak moje bąble. Pośpiesznie odszedł, mamrocząc, że musi jeszcze skończyć

parę rzeczy. Nie przejęłam się tym. Do domu! Zawiozą mnie do domu! Obejdzie się

bez krępujących rozmów telefonicznych, bez dalszego łażenia... Och, dzięki Bogu,

dość łażenia. Nie sądzę, żebym była w stanie utrzymać się na nogach przez kolejną

minutę. Sam widok własnych stóp przyprawiał mnie o lekki zawrót głowy. Były

niemal czarne od brudu, z częściowo poodrywanymi plastrami. Z ran sączyła się

wydzielina. Nie miałam nawet ochoty oglądać podeszew. Wiedziałam tylko, że ich w

ogóle nie czuję. Były kompletnie odrętwiałe.

- To - odezwał się jakiś głos tuż obok mnie - jest zupełnie nieudany pedikiur.

Powinnaś się domagać zwrotu pieniędzy.

10

Nie musiałam odwracać głowy, żeby stwierdzić, kto to taki. - Cześć, Craig -

mruknęłam kącikiem ust. Neil i Jorge i tak byli za bardzo pochłonięci dyskusją na

temat listy napojów, żeby zwracać na mnie uwagę.

- Więc - Craig usadowił się na stołku obok mnie - więc to w taki sposób

pracują państwo pośrednicy? Doprowadzacie sobie stopy do żałosnego stanu, a potem

wymuszacie na rodzeństwie zmarłych podwiezienie?

- Zazwyczaj nie - wymamrotałam dyskretnie.

- Och. - Craig bawił się pudełkiem zapałek, leżącym na barze. - Bo już miałem

powiedzieć. Wiesz. Wspaniałe metody. Kosmiczne przyspieszenie, jeśli chodzi o

moją sprawę, nieprawdaż?

Westchnęłam. Doprawdy, po tym, co przeszłam, nie potrzebowałam jeszcze

nieżywego faceta i jego kąśliwych uwag. Pewnie jednak na nie zasłużyłam.

- Jak się masz? - zapytałam, starając się mówić lekkim tonem. - No, wiesz, w

związku z tym byciem nieżywym?

- Och, czysta rozkosz - odparł Craig. - Cieszę się każdą chwilą.

- Przyzwyczaisz się - zapewniłam, myśląc o Jessie.

- Och, jestem tego pewien. - Craig patrzył na Neila. Powinnam, oczywiście, w

tym momencie załapać. Ale tak się nie stało. Byłam zbyt zajęta własnymi sprawami...

nie wspominając już o stopach.

Neil wręczył swój notatnik Jorgemu, uścisnął mu dłoń i odwrócił się w moją

stronę.

- Jesteś gotowa, Susan? - zapytał.

Nie zaprzątałam sobie głowy poprawianiem go, jeśli chodzi o formę imienia.

Skinęłam głową i ześlizgnęłam się ze stołka. Musiałam spojrzeć w dół, żeby się

upewnić, czy moje stopy dosięgły podłogi, bo nic nie czułam. To znaczy podłogi.

Skóra na podeszwach moich stóp zupełnie straciła wrażliwość.

- Naprawdę nieźle się urządziłaś - skomentował to Craig. W przeciwieństwie

jednak do brata otoczył mnie ramieniem w pasie i poprowadził do drzwi, gdzie czekał

Neil z kluczykami od samochodu w ręce.

Widocznie wyglądałam dość niezwykle - opierałam się częściowo na Craigu,

którego Neil naturalnie nie widział - ponieważ powiedział:

- Eee... Susan, czy na pewno chcesz jechać prosto do domu? Może byśmy tak

zajrzeli po drodze do szpitala...?

- Nie, nie - powiedziałam lekkim tonem. - Nic mi nie jest.

- Pewnie - zachichotał mi Craig do ucha.

Z jego pomocą udało mi się dowlec do samochodu. Podobnie jak Paul Neil

jeździł kabrioletem bmw. Inaczej niż w wypadku Paula, jego samochód był raczej

używany.

- Hej! - wrzasnął Craig na widok auta. - To mój samochód!

To była zupełnie normalna reakcja u faceta, który stwierdza, że jego

samochód znajduje się w posiadaniu innego. Jake zachowałby się z pewnością tak

samo.

Craig zdołał zapanować nad oburzeniem na tyle, żeby mnie doprowadzić do

przedniego siedzenia. Już miałam posłać mu pełen wdzięczności uśmiech, kiedy

odwrócił się i wskoczył na tylne siedzenie. Nawet wtedy, rzecz jasna, nie

skapowałam, o co chodzi. Uznałam po prostu, że Craig chce się przejechać. Czemu

nie? O ile wiedziałam, nie miał nic lepszego do roboty.

Neil zapuścił silnik, a z odtwarzacza CD popłynęły piosenki Kylie Minogue.

- Nie mogę uwierzyć, że on słucha tego gówna w moim aucie - odezwał się

pełnym obrzydzenia głosem Craig z tylnego siedzenia.

- Lubię ją - powiedziałam pojednawczo. Neil spojrzał na mnie.

- Mówiłaś coś?

Uświadomiwszy sobie, co zrobiłam, pośpiesznie zaprzeczyłam.

- Och.

Już bez słowa - nie był chyba specjalnie biegły w prowadzeniu konwersacji -

Neil wyprowadził samochód z parkingu przy Cafe Morska Mgła, kierując się Drogą

Widokową do centrum Carmelu, przez które musieliśmy przejechać, żeby się dostać

do mojego domu. Przejeżdżanie przez centrum miasta nigdy nie należało do

przyjemności, ponieważ zwykle roiło się tam od turystów, a turyści zazwyczaj nie

wiedzieli, jak się tam poruszać ze względu na brak nazw ulic czy też... świateł

ulicznych.

Poruszanie się po centrum Carmelu staje się jednak szczególnie

niebezpieczne, kiedy na tylnym siedzeniu samochodu siedzi owładnięty morderczymi

skłonnościami duch.

Naturalnie, z początku nie zdawałam sobie z tego sprawy. Usiłowałam, no

wiecie, zająć się pośredniczeniem. Uznałam, że skoro obaj bracia są przypadkiem

razem, to może uda mi się jakoś ich pogodzić. Nie miałam, oczywiście, pojęcia, w jak

silnym stopniu ich związek uległ dezintegracji.

- A więc, Neil - odezwałam się swobodnym tonem, kiedy w szybkim tempie

pokonywaliśmy Drogę Widokową. Morski wietrzyk targał mi włosy, dając cudowne,

w porównaniu z koszmarnym upałem, którego doświadczyłam poprzednio, uczucie

chłodu. - Słyszałam o twoim bracie. Bardzo mi przykro.

Neil nie spuścił wzroku z szosy. Zauważyłam jednak, że zacisnął palce na

kierownicy.

- Dziękuję - szepnął tylko.

Wtrącanie się w cudze sprawy, zwłaszcza w osobiste tragedie innych ludzi - i

to w sytuacji, kiedy to nie ofiary tych tragedii zaczynają o tym mówić - uważa się za

chamstwo, dla pośrednika jednak grubiaństwo to część zawodu.

- Musiało być okropnie, tam, na tej łodzi - powiedziałam.

- Na katamaranie - poprawili mnie jednocześnie Craig i Neil, Craig kpiąco,

Neil uprzejmie.

- Tak, na katamaranie - powiedziałam. - Jak długo na nim wisiałeś? Osiem

godzin, czy coś koło tego?

- Siedem - odparł Neil cichym głosem.

- Siedem godzin. To długo. Woda musiała być potwornie zimna.

- Była. - Neil zdecydowanie nie należał do gadatliwych. Nie pozwoliłam

jednak, aby to mnie zniechęciło do wypełnienia misji.

- A twój brat, jak słyszałam - ciągnęłam - był, zdaje się, mistrzem pływackim?

- Zgadza się, do cholery - odezwał się Craig z tylnego siedzenia. - W

zawodach stanowych...

Podniosłam rękę, żeby go uciszyć. W tej chwili nie interesowało mnie, co

Craig ma do powiedzenia.

- Mistrz pływacki - powiedział Neil głosem, którego niemal nie zagłuszył

szum silnika. - Mistrz żeglarski. Wymień, co chcesz, Craig we wszystkim był

najlepszy.

- Widzisz? - Craig pochylił się naprzód. - Widzisz? To on powinien umrzeć.

Nie ja. Sam to nawet przyznaje!

- Szsz - zwróciłam się do Craiga. Do Neila zaś powiedziałam:

- To musiało być niezłe zaskoczenie dla wszystkich. To znaczy fakt, że tobie

udało się wyjść cało z wypadku, a Craigowi nie.

- Raczej rozczarowanie - mruknął Neil. Usłyszałam go jednak.

Podobnie jak Craig.

Rozparł się na siedzeniu, z wyrazem triumfu na twarzy.

- Mówiłem ci.

- Twoi rodzice z pewnością rozpaczają po stracie Craiga - ciągnęłam, nie

zwracając uwagi na ducha. - Będziesz musiał dać im trochę czasu. Muszą być jednak

szczęśliwi, że nie stracili ciebie, Neil. Wiesz, że tak jest.

- Nie są - odparł Neil chłodno, jakby stwierdzał, że niebo jest niebieskie. -

Woleli Craiga. Wszyscy go woleli. Wiem, co sobie myślą. Co wszyscy myślą. Że to

powinienem być ja. To ja powinienem umrzeć. Nie Craig.

Craig znowu pochylił się do przodu.

- Widzisz? - powiedział. - Nawet Neil to przyznaje. To on powinien tu

siedzieć, nie ja.

Teraz jednak bardziej troszczyłam się o żyjącego brata niż o tego, który umarł.

- Neil, nie wolno ci tak myśleć.

- Dlaczego nie? - Neil wzruszył ramionami. - To prawda.

- To nie jest prawda - oznajmiłam. - Jest jakiś powód, dla którego ty przeżyłeś,

a Craig nie.

- Tak - stwierdził sarkastycznie Craig. - Komuś się popieprzyło. I to nieźle.

- Nie - powiedziałam, kręcąc głową. - To nie tak. Craig rąbnął się w głowę.

Zwyczajnie i po prostu. To był wypadek, Neil. Wypadek, który nie wynikł z twojej

winy.

Neil przez chwilę miał taki wyraz twarzy, jak ktoś, komu po długich

miesiącach ulewy zaświeciło słońce... jakby nie śmiał w to uwierzyć.

- Naprawdę tak myślisz? - zapytał ożywiony.

- Absolutnie - oświadczyłam. - I to jest wszystko, co się da o tym powiedzieć.

Ale podczas gdy to stwierdzenie najwyraźniej uszczęśliwiło Neila, u Craiga

wywołało grymas niechęci.

- Co jest grane? - zapytał. - On powinien umrzeć! Nie ja!

- Chyba jednak nie - powiedziałam tak cicho, żeby tylko Craig mnie usłyszał.

Odpowiedź okazała się jednak niewłaściwa. Nie dlatego, że nie była zgodna z

prawdą - była - ale dlatego, że nie spodobała się Craigowi. Nie spodobała mu się ani

trochę.

- Jeśli ja mam być martwy - stwierdził - to on też powinien. Mówiąc to,

gwałtownie pochylił się do przodu, chwytając za kierownicę.

Neil jechał jedną z ciekawszych ulic miasta - ocienioną drzewami i pełną

turystów. Po obu stronach znajdowały się galerie sztuki i sklepy pościelowe - takie,

które uwielbia moja mama, a ja omijam jak zarazę. Posuwaliśmy się w ślimaczym

tempie, ponieważ przed nami jechało auto z przyczepą kempingową, a przed nim

autokar turystyczny.

Kiedy Craig chwycił za kierownicę, tył przyczepy stał się nagle ogromny w

naszym polu widzenia. A to dlatego, że Craig przerzucił także nogę przez oparcie

fotela i wparł stopę w pedał gazu, czego brat nie mógł poczuć. Neil wiedział tylko, że

nie nacisnął na pedał gazu. Gdyby nie zareagował, naciskając na hamulec, a ja nie

wmieszałabym się, szarpiąc kierownicę w drugą stronę, wpakowalibyśmy się w tył

auta przed nami - albo, co gorsza, w tłum turystów na chodniku - zabijając się i

pociągając za sobą paru niewinnych przechodniów.

- Co z tobą? - wrzasnęłam na Craiga. Ale to Neil odpowiedział drżącym

głosem:

- To nie ja, przysięgam. Kierownica obróciła się zupełnie bez mojego

udziału...

Nie słuchałam go. Wrzeszczałam na Craiga, który wydawał się równie

zdumiony tym, co zaszło, jak Neil. Wpatrywał się w swoje ręce, jakby żyły własnym

życiem.

- Nie waż się - krzyczałam na niego - czegoś podobnego zrobić. Nigdy!

Zrozumiałeś?

- Przykro mi! - krzyknął Neil. - Ale to nie była moja wina, przysięgam!

Craig z żałosnym jękiem zamigotał nagle i zniknął. Ot tak. Zdematerializował

się, zostawiając mnie i Neila z bałaganem, którego narobił.

Na szczęście nie było aż tak źle. Mnóstwo ludzi gapiło się na nas, ponieważ

zatrzymaliśmy się na środku ulicy i narobiliśmy wrzasku. Żadne z nas nie odniosło

obrażeń - ani też, co wspaniałe - nikt inny. Nawet nie stuknęliśmy tej przyczepy. W

sekundę później ruszyła, a my za nią, czując, jak serce podchodzi nam do gardła.

- Powinienem zabrać ten samochód na przegląd - powiedział Neil, ściskając

kierownicę pobielałymi palcami. - Może trzeba wymienić olej albo coś.

- Albo coś - powiedziałam. Serce waliło mi jak młotem. - To dobry pomysł.

Może powinieneś pojeździć trochę autobusem. - Dopóki nie zastanowię się, co zrobić

z twoim bratem, dodałam w myślach.

- Tak - odparł Neil ledwo słyszalnie. - Autobus byłby niezły.

Nie wiem jak Neil, ale ja nadal byłam wstrząśnięta, kiedy podjechał pod mój

dom. Sporo przeżyłam tego dnia. Nie tak często zdarzało mi się w odstępie zaledwie

paru godzin być całowaną, a następnie omal nie paść ofiarą morderstwa.

Mimo to, chociaż sama nie czułam się najlepiej, chciałam powiedzieć Neilowi

parę słów, coś, co pomogłoby mu pogodzić się z tym, że to on był tym bratem, który

przeżył... jak również obudziło jego czujność wobec niebezpieczeństwa, jakie groziło

mu ze strony Creiga, który znikając przed paroma minutami, wydawał się wyjątkowo

rozzłoszczony.

Wszystko jednak, co zdołałam z siebie wydusić, to było żałosne: „Cóż.

Dziękuję za podwiezienie”.

Naprawdę. Tylko tyle. „Dziękuję za podwiezienie”. Nic dziwnego, że

zebrałam tyle wyróżnień za osiągnięcia w dziedzinie pośredniczenia. Na opak.

Neil niespecjalnie zwracał uwagę na to, co mówię. Zdaje się, że chciał się

mnie po prostu pozbyć. Dlaczego nie? Jaki chłopak z college'u ma ochotę znosić przy

sobie porąbaną licealistkę z gigantycznymi bąblami na stopach? Żaden, jakiego znam.

Jak tylko wysiadłam, wyrwał naszym zacienionym, wysadzanym sosnami

podjazdem, jakby zupełnie nie pamiętając o wypadku, jaki miał miejsce tak

niedawno.

A może tak się ucieszył, że ma mnie z głowy, że nie dbał o to, co mu się

przytrafiło.

Wiedziałam tylko, że zostałam sama, mając przed sobą długą, długą drogę do

drzwi frontowych.

Nie mam pojęcia, jak ją przebyłam. Naprawdę nie wiem. Posuwając się

powolutku - tak wolno jak stuletnia babuleńka - wdrapałam się na ganek i do środka.

- Wróciłam! - wrzasnęłam na wypadek, gdyby to kogoś obchodziło. Jedynie

Maks wybiegł mi na powitanie, obwąchując mnie w nadziei, że mam jakieś jedzenie

ukryte po kieszeniach. Nic nie znalazł, więc zostawił mnie, pozwalając w spokoju

wdrapać się po schodach do mojego pokoju.

Dokonałam tego, stopień po przeraźliwie męczącym stopniu. Zajęło mi to, no

nie wiem, jakieś dziesięć minut. Normalnie w górę i w dół biegam po dwa stopnie

naraz. Ale nie dzisiaj.

Wiedziałam, że będę musiała gęsto się tłumaczyć, kiedy wpadnę na kogoś

poza Maksem. Byłam pewna, że pierwszą osobą, na którą się natknę, będzie ta, z

którą najmniej w tej chwili miałam ochotę stanąć twarzą w twarz: Jesse. Jesse, który

po pierwsze i najważniejsze nie zrozumie, co robiłam w domu Paula Slatera. Jesse,

przed którym, jak sądziłam, trudno będzie ukryć fakt, że się całowałam z poślizgiem z

innym chłopakiem.

I że całkiem mi się to podobało.

To była, uznałam, stojąc z ręką na klamce, wina Jesse'a. Ze mi odbiło i

całowałam się z kimś innym. Bo gdyby Jesse okazywał mi choćby najdrobniejszy

ślad uczucia przez ostatnich kilka tygodni, nigdy nie wzięłabym pod uwagę

odwzajemnienia pocałunków Paula Slatera. Nawet przez milion lat.

Tak, właśnie tak. To wszystko wina Jesse'a.

Nie miałam oczywiście cienia zamiaru mówić mu o tym. Przeciwnie, gdyby

mi się tylko udało, wolałabym w ogóle nawet nie wymieniać imienia Paula. Musiałam

wymyślić jakąś historyjkę - jakakolwiek byłaby lepsza od prawdy - żeby wyjaśnić, co

się stało z moimi biednymi, ciężko poszkodowanymi stopami...

...nie mówiąc już o obolałych ustach.

Ku mojej radości, kiedy otworzyłam drzwi, okazało się, że Jesse'a nie ma w

pokoju. Szatan, owszem, siedział na parapecie, zajęty toaletą. Pana nie było. Tym

razem.

Alleluja.

Zrzuciłam plecak oraz buty i skierowałam się do łazienki. Myślałam tylko o

jednej, jedynej rzeczy, a mianowicie o umyciu stóp. Może to było właśnie to, czego

im trzeba. Może po wymoczeniu w ciepłej wodzie z mydłem odzyskają, choćby czę-

ściowo, czucie...

Odkręciłam wodę, włożyłam korek do wanny, usiadłam na jej brzegu i z

trudem przerzuciłam stopy do wody.

Przez sekundę czy dwie wszystko było dobrze. Poczułam ogromną ulgę.

A potem woda dosięgła moich bąbli i omal nie skręciłam się z bólu. Nigdy

więcej, przysięgłam sobie, trzymając się kurczowo brzegu wanny, żeby nie upaść.

Nigdy więcej modnych butów. Od tej chwili istnieją dla mnie wyłącznie aerosole. Nie

obchodzi mnie, jak brzydko mogą wyglądać. Ładny wygląd nie był tego wart.

Ból zmalał na tyle, żeby podjąć próbę użycia mydła i gąbki. Dopiero po około

pięciu minutach delikatnego szorowania udało mi się przedrzeć przez ostatnią

warstwę brudu i stwierdzić, dlaczego straciłam zdolność czucia w stopach. Okazały

się pokryte - dosłownie pokryte - ogromnymi czerwonymi bąblami, które rosły w

oczach z każdą chwilą. Niektóre z nich wypełniała krew. Uświadomiłam sobie z

przerażeniem, że upłyną dni - a może nawet tydzień - zanim bąble zmniejszą się na

tyle, że będę w stanie chodzić, nie mówiąc już o włożeniu butów.

Siedziałam tam, przeklinając z całej duszy Paula Slatera - do spółki z Jimmym

Choo - kiedy usłyszałam przekleństwo w wykonaniu Jesse'a, które chociaż

wypowiedziane po hiszpańsku, poraziło moje uszy.

11

Querida, coś ty ze sobą zrobiła?

Jesse stał obok wanny, wpatrując się w moje stopy. Wylałam brudną wodę i

nalałam nowej, żeby je spłukać. W czystej wodzie wszystko było widać wyraźnie, aż

po gniewne krwawe bąble.

- Nowe buty - odparłam. To było jedyne wyjaśnienie, jakie mi chwilowo

przyszło do głowy. Nie uznałam za stosowne wyjaśniać w tym momencie, że

uciekałam boso przed seksualnym prześladowcą. Nie chciałam, aby z mojego powodu

doszło do pojedynku czy czegoś w tym stylu.

Tak, tak, wiem: marzenie ściętej głowy.

A jednak znowu nazwał mnie querida. Nie mógł tego powiedzieć ot tak sobie,

prawda?

Tyle że Jesse pewnie zwracał się w ten sposób do swoich sióstr.

Prawdopodobnie nawet do matki.

- Zrobiłaś to sobie specjalnie? - Gapił się na moje stopy z głębokim

niedowierzaniem.

- Cóż, niezupełnie. - I zamiast opowiadać mu o Paulu i naszych potajemnych

pocałunkach na grafitowej narzucie na łóżku, powiedziałam, wyrzucając z siebie

dziesięć tysięcy słów na minutę: - To były nowe buty i zrobiły mi się bąble, a potem...

nie załapałam się na powrót samochodem do domu i musiałam iść pieszo, a buty tak

mnie uwierały, że je zdjęłam, a chodnik strasznie się nagrzał, widocznie od słońca, bo

poparzyłam sobie stopy...

Jesse patrzył na mnie ponuro. Usiadł obok mnie na wannie, mówiąc:

- Pokaż.

Nie chciałam chłopakowi, w którym zakochałam się po uszy od chwili, kiedy

go zobaczyłam po raz pierwszy, pokazywać swoich paskudnie zmasakrowanych stóp.

Tym bardziej że poparzyłam je, uciekając przed chłopakiem, w którego towarzystwie

w ogóle nie powinnam była się znaleźć.

Z drugiej strony, dlaczego nie można odwiedzać chłopców w domu bez

narażania się na pocałunki, które chce się odwzajemnić? To wszystko jest takie

skomplikowane, nawet jak dla mnie, a jestem nowoczesną młodą kobietą, dzieckiem

XXI wieku. Bóg wie, co by z tego zrozumiał ranczer z połowy XIX wieku.

Z wyrazu twarzy Jesse'a jasno wynikało, że nie zostawi mnie w spokoju,

dopóki nie pokażę mu swoich głupich stóp. Powiedziałam więc, przewracając

oczami:

- Chcesz je zobaczyć? Patrz i podziwiaj.

No i wyciągnęłam z wody prawą stopę, kierując ją w jego stronę.

Spodziewałam się co najmniej grymasu niechęci. A następnie kazania na

temat mojej głupoty - jakbym się już dostatecznie głupio nie czuła.

Ku mojemu zdumieniu Jesse ani nie wygłosił kazania, ani nie okazał

obrzydzenia. Ograniczył się do starannego obejrzenia mojej stopy z, jak by to

określić, medyczną obojętnością. Kiedy skończył się przyglądać prawej stopie,

powiedział:

- Pokaż drugą.

Więc wsadziłam prawą z powrotem do wody i wydobyłam lewą.

Znowu brak obrzydzenia czy okrzyków w rodzaju: „Suze, jak mogłaś być taka

głupia!” Co nie zaskoczyło mnie aż tak, gdyż Jesse nigdy nie zwraca się do mnie:

„Suze”. Zamiast tego przyjrzał się mojej lewej stopie równie uważnie jak prawej.

Kiedy skończył, wyprostował się, stwierdzając:

- Widziałem gorsze... ale niewiele. To mną wstrząsnęło.

- Widziałeś stopy w gorszym stanie niż moje? - wykrzyknęłam. - U kogo?

- Miałem siostry, nie pamiętasz? - powiedział. W jego ciemnych oczach

pojawił się błysk, chyba nie rozbawienia, bo rzecz jasna, stan moich stóp nie skłaniał

do śmiechu. Jesse nie odważyłby się stroić z nich żartów... nieprawdaż? - Od czasu do

czasu miewały nowe buty, z podobnymi skutkami.

- Już nigdy nie będę chodzić, prawda? - zapytałam, patrząc z rozpaczą na

swoje straszliwie zmaltretowane stopy.

- Będziesz - stwierdził Jesse. - Ale nie przez jakiś dzień czy dwa. Te oparzenia

wyglądają na bardzo bolesne. Potrzebne ci masło.

- Masło? - Zmarszczyłam nos.

- Najlepszym lekarstwem na takie oparzenia jest masło - oznajmił Jesse.

- Hm - mruknęłam. - Może w 1850 roku. Teraz polegamy raczej na

uzdrawiających właściwościach neosporinu. Tubka jest za tobą w szafce na lekarstwa.

Tak więc Jesse zaaplikował neosporin na moje rany. Kiedy skończył

bandażować moje stopy - które, muszę przyznać, wyglądały nadzwyczaj atrakcyjnie z

około sześćdziesięcioma ośmioma kawałkami plastra przylepionymi w różnych miej-

scach - próbowałam się podnieść.

Nie na długo. Właściwie nie bolało. Tylko że czułam się tak dziwnie, jakbym

deptała grzyby...

Grzyby wyrastające z podeszew moich stóp.

- Wystarczy - powiedział Jesse. A zaraz potem uniósł mnie w powietrze.

Zamiast jednak zanieść mnie na łóżko i złożyć tam w romantycznym geście,

no wiecie, jak mężczyźni na filmach, po prostu mnie na nie rzucił, aż podskoczyłam, i

spadłabym na podłogę, gdybym nie złapała za materac.

- Dzięki - powiedziałam, z trudem ukrywając ironię.

Jesse raczej się tym nie przejął.

- Nie ma sprawy - powiedział. - Chciałabyś jakąś książkę? Pracę domową? A

może poczytam ci to...

Podniósł Teorią krytyczną od czasów Platona.

- Nie - odparłam pośpiesznie. - Praca domowa może być. Podaj mi, proszę,

mój plecak.

Zajęłam się wypracowaniem poświęconym wojnie domowej - w każdym razie

takie chciałam robić wrażenie. Naprawdę zajmowałam się usilnymi próbami

niemyślenia o Jessie, który czytał, siedząc na parapecie pod oknem. Zastanawiałam

się, jakby to było, gdyby pocałował mnie parę razy tak jak Paul. Jak się tak bliżej

zastanowić, znajdowałam się w naprawdę interesującej sytuacji, zwłaszcza że nie

mogłam chodzić. Ilu facetów chciałoby mieć dziewczynę praktycznie uwięzioną w

sypialni? Mnóstwo. Z wyjątkiem, rzecz jasna, Jesse'a. W końcu Andy zawołał mnie

na kolację.

Nie miałam zamiaru się ruszać. Nie dlatego, że wolałam posiedzieć w pokoju,

przyglądając się, jak Jesse czyta, ale dlatego, że naprawdę nie byłam w stanie

utrzymać się na nogach. W końcu David przyszedł na górę, żeby sprawdzić, co mnie

tak długo zatrzymuje. Jak tylko zobaczył bandaże, pobiegł z powrotem na dół, po

mamę.

Czy mogę jedynie wspomnieć, że mama okazała mi o wiele mniej

współczucia niż Jesse? Powiedziała, że zasłużyłam na każdy bąbel, skoro byłam aż

tak oślo głupia, żeby pójść do szkoły w nowych butach, nie rozchodziwszy ich

wcześniej. Potem pomiotała się jeszcze po pokoju, poprawiając to i owo (chociaż od

czasu jak zyskałam współlokatora w postaci diabelsko przystojnego Latynosa,

zaczęłam bardzo zwracać uwagę na porządek. To znaczy, nie chcę, żeby Jesse oglądał

moje walające się wokoło staniki. Poza tym, tak naprawdę, to właśnie on bałaganił,

zostawiając wszędzie stosy książek i otwarte pudełka po CD. No i do tego jeszcze

dochodził Szatan).

- Poważnie, Suzie - powiedziała mama, marszcząc nos na widok wielkiego

kota pręgowanego koloru pomarańczy, rozwalonego na parapecie. - Ale kot...

Jesse, które zdematerializował się przez uprzejmość, kiedy weszła mama, żeby

zapewnić mi jakąś namiastkę prywatności, byłby poruszony, słysząc, z jaką pogardą

mama wyraża się o jego kocie.

- Jak się miewa pacjentka? - zapytał Andy, pojawiając się w drzwiach z tacą,

na której znajdowały się grilowany łosoś z koperkiem i śmietaną, zimna zupa

ogórkowa i świeżo upieczona bułka obiadowa. Wiecie, nawet gdybym była

nieszczęśliwa w związku z perspektywą drugiego małżeństwa mamy i przeprowadzki

na drugi koniec kraju, gdzie czekało na mnie trzech przyrodnich braci, to jedzenie

okazało się warte tego wszystkiego.

Cóż, jedzenie i Jesse. Przynajmniej do niedawna.

- Z całą pewnością nie będzie mogła pójść jutro do szkoły - powiedziała

mama, potrząsając ze smutkiem głową. - Tylko popatrz, Andy. Czy myślisz, że

powinniśmy ją zabrać do... czy ja wiem... gdzieś do lekarza?

Andy pochylił się i przyjrzał moim stopom.

- Nie sądzę, żeby byli w stanie zrobić coś więcej - powiedział, podziwiając

wspaniały opatrunek założony przez Jesse'a. - Wygląda na to, że sama świetnie dała

sobie z tym radę.

- Wiecie chyba, czego mi potrzeba - powiedziałam - jakichś czasopism,

sześciopaku coli light i dużego batona crunch.

- Nie przesadzaj, młoda damo - odezwała się surowym tonem mama. - Nie

będziesz się wylegiwała cały dzień w łóżku jak kontuzjowana balerina. Dzisiaj

wieczorem zadzwonię do pana Waldena i poproszę, żeby przysłał ci pracę domową.

Muszę także powiedzieć, Suzie, że bardzo mnie rozczarowałaś. Jesteś za duża na

takie głupstwa. Powinnaś była do mnie zadzwonić. Przyjechałabym po ciebie.

Hm, tak. A wtedy odkryłaby, że wracałam pieszo nie ze szkoły, jak

wmawiałam wszystkim po kolei, ale z domu chłopaka, który trzymał w charakterze

goryla martwego Anioła Piekieł i który próbował się do mnie dobrać przy śliniącym

się dziadku w drugim pokoju. Które to dobieranie się do pewnego stopnia

odwzajemniłam.

Nie, dzięki.

Kiedy oboje wyszli z pokoju, usłyszałam, jak Andy mówi szeptem do mamy:

- Czy nie sądzisz, że byłaś dla niej odrobinę za surowa? Wydaje mi się, że

dostała nauczkę.

Mama nie odpowiedziała po cichu. Nie, chciała, żebym usłyszała, co mówi:

- Nie, nie sądzę, żebym była dla niej za surowa. Za dwa lata pojedzie do

college'u, Andy, i będzie mieszkać samodzielnie. Jeśli to jest przykład decyzji, jakie

może podejmować, to drżę na myśl, co nas jeszcze czeka. Wydaje mi się, niestety, że

powinniśmy odwołać nasz piątkowy wyjazd.

- Nigdy w życiu - usłyszałam już z dołu, jak odpowiada z naciskiem Andy.

- Ale...

- Żadnych ale - powiedział. - Jedziemy. A potem już przestałam ich słyszeć.

Jesse, który znowu się zmaterializował pod koniec rozmowy, uśmiechał się

leciutko, dowód, że słuchał, o czym mówiliśmy.

- To nie jest śmieszne - stwierdziłam kwaśno.

- To jest trochę śmieszne - sprzeciwił się.

- Nie - powiedziałam. - Nie jest.

- Myślę - powiedział Jesse, otwierając z trzaskiem książkę pożyczoną od ojca

Dominika - że pora na odrobinę głośnej lektury.

- Nie - jęknęłam. - Tylko nie Teoria krytyczna od czasów Platona. Proszę,

błagam. To nie w porządku, nawet nie mogę uciec.

- Wiem - powiedział Jesse z błyskiem w oczach. - W końcu mam cię, gdzie

chciałem...

Przyznaję, dech mi zaparło, kiedy to powiedział.

Ale oczywiście nie miał na myśli tego, co ja chciałam, żeby miał na myśli.

Chodziło mu po prostu o to, że teraz mógł mi poczytać tę głupią książkę, ponieważ

nie miałam żadnych szans na ucieczkę.

- Cha, cha - powiedziałam kpiąco, żeby ukryć to drobne nieporozumienie.

Jesse wyjął egzemplarz „Cosmo” schowany między kartkami Teorii krytycznej

od czasów Platona. Na moje oniemiałe ze zdumienia spojrzenie odpowiedział:

- Pożyczyłem z pokoju twojej mamy. Nie będzie jej przez jakiś czas

potrzebny.

Potem cisnął czasopismo na moje łóżko.

Poczułam dławienie w gardle. To była najmilsza - najmilsza - rzecz, jaką ktoś

dla mnie zrobił od strasznie dawna. A fakt, że zrobił to Jesse - Jesse, który jak

uznałam ostatnio, mnie nie znosi - zupełnie mnie powalił. Czy to możliwe, że mnie

nie nienawidził? Czy to możliwe, że w gruncie rzeczy trochę mnie lubił? To znaczy,

wiem, że Jesse mnie lubi. Jakże by inaczej zawsze ratował mi życie i w ogóle? Ale

czy to możliwe, żeby lubił mnie w taki specjalny sposób? A może starał się być miły

tylko dlatego, że byłam cierpiąca?

To nie miało znaczenia. W każdym razie, nie wtedy. Fakt, że Jesse dla

odmiany mnie nie ignoruje - bez względu na motywy - liczył się w tym wypadku

najbardziej.

Uszczęśliwiona, zaczęłam czytać artykuł na temat siedmiu sposobów, żeby się

podobać mężczyźnie i wcale mi tak bardzo nie przeszkadzało w tym momencie, że

żadnego nie mam - żadnego mężczyzny dla siebie, oczywiście. Ponieważ, jak się

wydawało, to dziwaczne napięcie między mną a Jesse'em, które pojawiło się od dnia

tamtego pocałunku - tego zbyt krótkiego, porażającego zmysły pocałunku - zaczynało

wreszcie znikać.

Może teraz wszystko wróci do normy. Może teraz uświadomi sobie, jaki był

głupi. Może teraz do niego dotrze, że jestem mu potrzebna. Bardziej niż potrzebna.

Ze mnie pragnie.

Tak samo jak Paul Slater - o czym miałam się okazję przekonać.

Hej, dziewczyna ma prawo marzyć, prawda?

Temu się właśnie oddałam. Przez osiemnaście najsłodszych godzin marzyłam

o życiu, w którym kochany chłopak odwzajemnia to uczucie. Wyrzuciłam z głowy

wszelkie myśli o pośredniczeniu - przemieszczaniu się między niebem a ziemią,

wędrówce dusz, Paulu Slaterze, ojcu Dominiku, Craigu i Neilu Jankowie. To ostatnie

nie stanowiło problemu - poprosiłam Jesse'a, żeby miał oko na Craiga, na co przystał

z ochotą.

Nie będę nikogo oszukiwać: to było wspaniałe. Żadnych koszmarów na temat

uciekania długim, spowitym mgłą korytarzem w stronę bezdennej przepaści.

Owszem, to nie było tak jak w dawnych, przedpocałunkowych dniach, ale prawie.

Coś w tym rodzaju. Aż do następnego dnia, kiedy zadzwonił telefon.

Odebrałam - po drugiej stronie Cee Cee wrzasnęła na mnie tak głośno, że

musiałam odsunąć słuchawkę od ucha:

- Nie do wiary, że postanowiłaś się rozchorować - krzyczała. - I to akurat

dzisiaj! Jak mogłaś, Suze? Jesteśmy w toku kampanii!

Potrzebowałam paru sekund, żeby uświadomić sobie, o czym mówi.

- Ach, masz na myśli wybory? Cee Cee, posłuchaj, ja...

- Wiesz, powinnaś zobaczyć, co robi Kelly. Rozdaje batoniki, batoniki z

napisem „Głosujcie na Prescott/Slatera! „ Rozumiesz? A ty co robisz? Och,

przewracasz się na łóżku, bo cię stopki bolą, o ile twój brat mówi prawdę.

- Przyrodni brat - sprostowałam.

- Wszystko jedno, Suze, nie możesz mi tego zrobić. Nic mnie nie obchodzi,

włóż jakieś śmieszne, włochate kapcie, jeśli musisz, tylko przyjdź i zacznij roztaczać

swój wrodzony czar.

- Cee Cee - powiedziałam. Ciężko było mi się skupić, ponieważ Jesse

znajdował się w pobliżu. Nie tylko w pobliżu, ale całkiem obok. W porządku,

nakładał mi tylko dodatkowy opatrunek, ale i tak moja uwaga była bardzo

rozproszona. - Posłuchaj . Jestem pewna, że nie mam wcale ochoty być

wiceprzewodniczącą.

Cee Cee nie chciała o tym słyszeć.

- Suze - ryknęła w komórkę Adama. Wiedziałam, że korzysta z jego komórki i

że ma przerwę na lunch, ponieważ słyszałam skrzek mew, które zlatują się na szkolne

podwórze w porze lunchu, mając nadzieję na parę frytek, oraz głos Adama, wspo-

magającego Cee Cee. - Zupełnie wystarczy, że Kelly Pianka - dla - Mózgu Prescott

zostaje co roku wybrana na przewodniczącą. Ale przynajmniej kiedy ty byłaś w

zeszłym roku wiceprzewodniczącą, to stanowisko zyskało jakiś pozór godności. Jeśli

wybiorą tego niebieskookiego, bogatego chłopczyka, będzie tylko marionetką Kelly.

Nic go nie obchodzi. Zrobi, co Kelly mu powie.

Cee Cee miała rację co do jednego: Paulowi było wszystko jedno. W każdym

razie, jeśli chodzi o trzecią klasę w Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry. Nie

byłam pewna, co dokładnie Paula obchodziło - bo nie rodzina czy pośredniczenie. Ale

czego z pewnością nie zamierzał robić, to potraktować poważnie funkcji

wiceprzewodniczącego.

- Posłuchaj , Cee Cee - powiedziałam. - Bardzo mi przykro. Ale naprawdę

poraniłam sobie stopy i nie mogę chodzić. Może jutro.

- Jutro? - pisnęła Cee Cee. - Wybory są w piątek! Mamy tylko jeden dzień na

kampanię!

- Więc - powiedziałam - może powinnaś się zastanowić nad kandydowaniem

zamiast mnie.

- Ja ? - W głosie Cee Cee brzmiało oburzenie. - Po pierwsze, nie zostałam

nominowana. A po drugie, nigdy nie wygram z chłopakiem. Spójrzmy prawdzie w

oczy, Suze. Ty masz wygląd i inteligencję. Jesteś jak Reese Witherspoon naszej

klasy. Ja jestem bardziej jak... Dick Cheney.

- Cee Cee - powiedziałam - stanowczo siebie nie doceniasz. Jesteś. . .

- Wiesz co? - powiedziała Cee Cee z goryczą. - Zapomnij o tym. Mam to

gdzieś. Nie obchodzi mnie, co się stanie. Niech Paul Popatrz - na - Moje - bmw Slater

zostanie wiceprzewodniczącym. Poddaję się.

W tym momencie z pewnością odłożyłaby z trzaskiem słuchawkę, gdyby

korzystała ze zwykłego telefonu. Atak mogła się tylko rozłączyć. Powiedziałam parę

razy „halo”, na wszelki wypadek, ale nie uzyskałam odpowiedzi, więc sprawa była

jasna.

- Cóż - powiedziałam, odkładając słuchawkę - jest wściekła.

- Na to wygląda - zgodził się Jesse. - Kim jest ta nowa osoba, która z tobą

kandyduje i której zwycięstwa Cee Cee tak się obawia?

No i padł o. Pytanie wprost. Pytanie wprost, na które należało odpowiedzieć:

„Paul Slater”. Gdybym w ten sposób nie odpowiedziała - nie odparła: „Paul Slater” -

byłoby to najzwyklejsze, ordynarne kłamstwo. Wszystko, co ostatnio naopowiadałam

Jesse'owi, to były półprawdy albo niewinne kłamstwa.

Ale teraz to konkretne kłamstwo mogło, gdyby odkrył prawdę, narobić mi w

przyszłości kłopotów.

Nie wiedziałam wówczas, naturalnie, że ta przyszłość nastąpi za trzy godziny.

Przyjęłam, że przyszłość to będzie, w najgorszym wypadku, przyszły tydzień. Może

nawet przyszły miesiąc. A do tego momentu wymyślę stosowne rozwiązanie

problemu Paula Slatera.

Ponieważ jednak sądziłam, że mam mnóstwo czasu, zanim Jesse coś

wywącha, na jego pytanie odparłam:

- Och, taki nowy chłopak.

Co by załatwiło sprawę, gdyby nie to, że w parę godzin później David zapukał

do drzwi mojego pokoju, wołając:

- Suze? Przyszło coś dla ciebie.

- Och, właź do środka.

Drzwi otworzyły się, ale nie zobaczyłam Davida. Wszystko, co zobaczyłam z

łóżka, to ogromny bukiet czerwonych róż. Musiały ich być co najmniej dwa tuziny.

- Hola - zawołałam, siadając błyskawicznie. Bo nawet wtedy nie miałam

pojęcia, w czym rzecz. Myślałam, że Andy je przysłał.

- Tak - powiedział David. Wciąż nie widziałam jego twarzy za tymi

wszystkimi kwiatami. - Gdzie mam je postawić?

- Och - powiedziałam, zerkając na Jesse'a, który wpatrywał się w kwiaty

niemal równie zdumiony jak ja. - Na parapecie pod oknem będzie w porządku.

David ostrożnie postawił kwiaty - które przysłano wraz z wazonem - we

wskazanym miejscu, odsuwając najpierw na bok parę poduszeczek. Potem, kiedy

wazon stanął pewnie, wyprostował się i, wydobywając biały bilecik spomiędzy

zielonych liści, powiedział:

- Tu jest kartka.

- Dzięki - powiedziałam, rozrywając maleńką kopertkę.

Wracaj szybko do zdrowia! Ucałowania od Andy'ego

- tyle spodziewałam się

przeczytać.

Albo:

Tęsknimy za Tobą. Trzecia klasa Akademii Misyjnej imienia Junipero Serry.

Albo nawet:

Szalona z Ciebie dziewczyna, ojciec Dominik.

Napis na kartce kompletnie mnie zaskoczył. Tym bardziej że Jesse stał,

oczywiście, tuż obok, tak że mógł mi czytać przez ramię. Nawet David, który stał

nieco dalej, z pewnością był w stanie dostrzec czarne, wyraźne pismo:

Wybacz, Suze. Z wyrazami miłości, Paul.

12

No więc, w zasadzie, byłam załatwiona na cacy. Zwłaszcza kiedy David, który

nie zdawał sobie naturalnie sprawy z obecności Jesse'a - ani tym bardziej z tego, że to

jego właśnie darzę uczuciem pełnym pasji i namiętności... w każdym razie wtedy,

kiedy akurat nie całuję się z Paulem Slaterem - odezwał się:

- To od tego Paula? Tak myślałem. Wypytywał mnie dzisiaj w szkole,

dlaczego cię nie ma.

Nie zdobyłam się nawet na to, żeby spojrzeć na Jesse'a, taka byłam

nieszczęśliwa.

- Eee - mruknęłam. - Tak.

- Co masz mu przebaczyć? - zapytał David. - Tę historię z wyborami na

wiceprzewodniczącego?

- Hm - mruknęłam. - Nie wiem.

- Bo wiesz, twoja kampania nie idzie najlepiej - ciągnął David. - Nie obraź się,

ale Kelly rozdaje batoniki. Powinnaś szybko wymyślić coś naprawdę fajnego albo

przegrasz wybory.

- Dzięki, Davidzie - powiedziałam. - No to na razie. David patrzył na mnie

dziwnie przez chwilę, jakby nie był pewien, dlaczego pozbywam się go tak szybko.

Potem rozejrzał się po pokoju, uświadamiając sobie, że być może nie jesteśmy sami,

zaczerwienił się jak burak, mruknął: „Dobrze, cześć” i wypadł z pokoju jak burza.

Zebrawszy całą odwagę, na jaką mnie było stać, odwróciłam się do Jesse'a,

mówiąc:

- Posłuchaj, to nie jest to, co ty...

Głos mi zamarł, ponieważ na twarzy Jesse'a widniała chęć mordu. Poważnie,

wyglądał, jakby chciał kogoś zamordować.

Nie warto było bawić się w zgadywanie, kogo, bo w tym momencie, jak

podejrzewam, stanowiłam chyba równie dobrą kandydaturę na potencjalną ofiarę co

Paul.

- Susannah - odezwał się Jesse głosem, jakiego jeszcze u niego nie słyszałam.

- Co to jest?

W gruncie rzeczy Jesse nie miał prawa o nic się wściekać. Żadnego prawa.

Przecież dostał swoją szansę, prawda? Dostał i odrzucił. Miał po prostu szczęście, że

należę do dziewcząt, które nie poddają się łatwo.

- Jesse - powiedziałam. - Posłuchaj. Miałam zamiar ci powiedzieć. Po prostu

zapomniałam...

- Powiedzieć mi o czym? - Niewielka blizna przecinająca prawą brew Jesse'a,

nie, jak sobie zawsze romantycznie wyobrażałam, pamiątka po walce na noże z

jakimś bandito, ale ślad psich zębów, mocno pobielała, pewny sygnał, że Jesse jest

bardzo, ale to bardzo zły. Jakbym tego nie słyszała w jego głosie. - Paul Slater wrócił

do Carmelu, a ty mi nic nie mówisz?

- Nie będzie próbował znowu cię wyegzorcyzmować, Jesse - powiedziałam

pośpiesznie. - Wie, że nie uszłoby mu to na sucho, nie, kiedy ja tu jestem...

- To mnie nie obchodzi - oznajmił Jesse gniewnie. - To ciebie zostawił na

pewną śmierć, nie pamiętasz? I ten człowiek chodzi teraz do twojej szkoły? Co ojciec

Dominik ma do powiedzenia na ten temat?

Wzięłam głęboki oddech.

- Ojciec Dominik uważa, że powinniśmy dać mu jeszcze jedną szansę. On...

Jesse nie pozwolił mi skończyć. Zeskoczył z łóżka i zaczął chodzić po pokoju,

mrucząc coś pod nosem po hiszpańsku. Nie miałam pojęcia, co mówi, ale brzmiało to

nieprzyjemnie.

- Posłuchaj, Jesse - odezwałam się. - Właśnie dlatego ci nie powiedziałam.

Wiedziałam, że się wściekniesz...

- Wścieknę? - Jesse rzucił mi niedowierzające spojrzenie. - Susannah, on

próbował cię zabić!

Pokręciłam głową. To mnie sporo kosztowało, ale zdobyłam się na to.

- On twierdzi, że nie, Jesse. Mówi... Paul mówi, że sama znalazłabym wyjście.

Twierdzi, że są tacy ludzie, nazywa ich zmiennikami i ja jestem podobno jednym z

nich. Mówi, że różnią się od pośredników, że nie tylko są zdolni, no wiesz, widzieć

umarłych i rozmawiać z nimi, ale potrafią się swobodnie poruszać w świecie

umarłych...

Na Jessie te rewelacje nie wywarły raczej szczególnego wrażenia, rozzłościły

go tylko jeszcze bardziej.

- Wygląda na to, że ostatnio dużo ze sobą rozmawialiście - powiedział.

Gdybym nie wiedziała, że jest inaczej, mogłabym pomyśleć, że Jesse mówi,

jakby był... cóż, zazdrosny. Zdawałam sobie jednak doskonale sprawę - dał mi to

bardzo jasno do zrozumienia - że nie czuje do mnie tego, co ja czuję do niego, więc

tylko wzruszyłam ramionami.

- Co mam robić, Jesse? On chodzi do tej samej szkoły. Nie mogę go po prostu

ignorować. - Nie musiałam, oczywiście, jeździć także do jego domu i całować się z

nim. Ale tego nie chciałam zdradzić Jesse'owi za żadną cenę. - Poza tym, on wydaje

się dużo wiedzieć. Na temat pośredniczenia. Rzeczy, których nie wie ojciec Dominik,

o których, być może, nawet mu się nie śniło...

- Och, jestem pewien, że Slater jest zachwycony, mogąc dzielić się z tobą

swoją wiedzą - stwierdził Jesse ironicznie.

- No, oczywiście, że tak, Jesse - powiedziałam. - Ostatecznie, oboje

posiadamy ten niezwykły dar...

- A on zawsze chętnie dzielił się wiedzą na temat tego daru z innymi

pośrednikami, których znał.

Przełknęłam ślinę. Tu mnie miał. Dlaczego Paulowi tak zależało, żeby mnie

uczyć? Po tym, jak na mnie skoczył w swojej sypialni, miałam na ten temat pewne

wyobrażenie. A jednak trudno było przyjąć, że kierowała nim jedynie żądza. Do Aka-

demii Misyjnej chodziło wiele dużo ładniejszych dziewcząt, z którymi nie miałby tyle

kłopotu.

Żadna z nich jednak nie posiadała tego szczególnego daru, jaki mieliśmy my.

- Posłuchaj - powiedziałam. - Przesadzasz. Paul jest draniem i nie ufam mu za

grosz. Ale nie uważam, żeby chciał mnie dopaść. Albo ciebie.

Jesse zaśmiał się, ale nie wyglądało na to, żeby sytuacja go rzeczywiście

bawiła.

- Och, nie sądzę, querida, żeby chodziło mu o mnie. To nie mnie posyła róże.

Spojrzałam na kwiaty.

- Cóż - powiedziałam, czując, że się czerwienię. - Tak. Rozumiem, co masz na

myśli. Myślę jednak, że przysłał je tylko dlatego, że czuje się winny z powodu tego,

co zrobił. - Nie wspomniałam, ma się rozumieć, o ostatnim uchybieniu Paula wobec

mojej osoby. Pozwoliłam Jesse'owi myśleć, że chodzi o wydarzenia zeszłego lata. -

On nikogo nie ma - ciągnęłam. - Naprawdę nie ma. - Pomyślałam o wielkim,

szklanym domu, w którym mieszkał Paul, o niepotrzebnych, niewygodnych meblach

w pustych pokojach. - Myślę... Jesse, ja naprawdę myślę, że jakaś część problemu z

Paulem polega na tym, że on jest ogromnie, ogromnie samotny. I nie potrafi sobie z

tym poradzić, bo nikt nigdy, no wiesz, nie nauczył go, jak postępuje normalna ludzka

istota.

Do Jesse'a to jednak zupełnie nie trafiło. Mogłam współczuć Paulowi, ile

dusza zapragnie - a rzeczywiście część mnie naprawdę mu współczuła, i to nawet nie

ta, która uważała, że świetnie całuje - ale dla Jesse'a facet był, jest i zawsze będzie, no

cóż, karmą dla psów.

- Cóż, jak na kogoś, kto nie wie, jak się zachowuje normalna ludzka istota -

powiedział, podchodząc do róż i pstrykając w jeden ze szkarłatnych, grubych pąków -

świetnie sobie radzi z naśladownictwem. Znakomicie naśladuje zakochanego.

Poczułam, że moje policzki robią się równie czerwone jak róże, obok których

stał Jesse.

- Paul nie jest we mnie zakochany - powiedziałam. - Wierz mi. - Zakochani

chłopcy nie posyłają goryli, żeby zatrzymać dziewczynę w domu. Prawda? - A nawet

jeśli był, to z pewnością już nie jest...

- Och, naprawdę? - Jesse skinął głową w stronę kartki, którą trzymałam w

ręce. - Sądzę, że użycie zwrotu „z wyrazami miłości”, zamiast „serdecznie

pozdrawiam”, „życzę zdrowia” czy czegoś podobnego, wskazuje na to, że jest

inaczej... I co masz na myśli, mówiąc, że jeśli nawet był, to teraz nie jest? -

Spojrzenie jego ciemnych oczu stało się jeszcze bardziej badawcze. - Susannah, czy

coś... zdarzyło się między wami? Coś, o czym nie chcesz mi powiedzieć?

Cholera! Schyliłam głowę, tak że włosy zakryły mi częściowo twarz... i

głęboki rumieniec.

- Nie - zwróciłam się do narzuty na tapczanie. - Oczywiście, że nie.

- Susannah.

Kiedy podniosłam głowę, nie stał już przy różach. Stał obok mojego łóżka.

Ujął moją rękę, patrząc na mnie ciemnymi, nieprzeniknionymi oczami.

- Susannah - powtórzył. Nie mówił teraz wściekłym tonem. Jego głos brzmiał

łagodnie, tak łagodnie, jak jego dotyk. - Posłuchaj. Nie gniewam się. Nie na ciebie.

Jeśli jest coś... cokolwiek... co chcesz mi powiedzieć, możesz to zrobić.

Pokręciłam głową tak mocno, że włosy uderzyły mnie w policzki.

- Nie - powiedziałam. - Mówiłam ci. Nic się nie stało. Nic zupełnie.

Jesse nie puszczał mojej ręki. Zaczął za to gładzić jej grzbiet szorstkim

kciukiem.

Wstrzymałam oddech. Czyżby to było to? Czy to możliwe, że po tygodniach

unikania mnie Jesse zamierzał wreszcie - wreszcie - wyznać mi swoje prawdziwe

uczucia?

A co, pomyślałam z szaleńczo bijącym sercem, jeśli to nie są uczucia, o które

mi chodzi? A jeśli mnie jednak nie kocha? Jeśli ten pocałunek był tylko... nie wiem.

Jakimś doświadczeniem? Testem, którego nie zdałam? Co jeśli Jesse zdecydował, że

chce się ze mną jedynie przyjaźnić?

Umarłabym i tyle. Położyłabym się i umarła.

Nie, powiedziałam sobie. Nikt nie bierze dziewczyny za rękę w ten sposób, w

jaki robi to Jesse, żeby jej oznajmić, że jej nie kocha. To wykluczone. Niemożliwe.

Jesse mnie kocha. Nie może być inaczej. Tylko coś - albo ktoś - powstrzymuje go od

powiedzenia mi tego...

Usiłowałam zachęcić go do wyznania, które tak bardzo pragnęłam usłyszeć.

- Wiesz, Jesse - powiedziałam, nie mając odwagi spojrzeć mu w oczy, ale

wpatrując się w palce przytrzymujące moje. - Jeśli jest coś, co chcesz mi powiedzieć,

mów. Nie krępuj się.

Przysięgam, że chciał coś powiedzieć. Przysięgam. W końcu zdołałam

podnieść na niego wzrok i wierzcie mi, że kiedy nasze oczy się spotkały, coś

zaiskrzyło między nami. Nie wiem co, ale coś. Jesse rozchylił usta i już miał

powiedzieć - kto to może wiedzieć co - kiedy otworzyły się drzwi do mojego pokoju.

Cee Cee, a zaraz za nią Adam, zła i obładowana kartonem, wkroczyła do środka.

- Dobra, Simon - warknęła Cee Cee. - Dość obijania się. Musimy zabrać się do

roboty i to właśnie teraz. Kelly i Paul depczą nam po piętach. Trzeba wymyślić

slogan do naszej kampanii i trzeba to zrobić natychmiast. Został tylko jeden dzień

przed wyborami.

Zamrugałam oczami ze zdumieniem, podobnie jak Jesse. Puścił moją rękę,

jakby płonęła.

- Hej, cześć, Cee Cee - wykrztusiłam. - Cześć, Adamie. Miło, że wpadliście.

Słyszeliście kiedyś o czymś takim jak pukanie do drzwi?

- Och, proszę - powiedziała Cee Cee. - Dlaczego? Bo moglibyśmy

przeszkodzić tobie i twojemu drogiemu Jesse'owi?

Jesse, słysząc to, uniósł brwi. Wysoko w górę. Czerwieniąc się jak piwonia -

nie chciałam, żeby wiedział, że rozmawiałam o nim z przyjaciółmi - burknęłam:

- Cee Cee, zamknij się.

Na to Cee Cee, która rzuciła karton na podłogę, a teraz rozrzucała dookoła

magiczne markery:

- Wiedzieliśmy, że go nie ma. Na podjeździe nie ma żadnego samochodu.

Poza tym Brad powiedział, żeby wejść na górę.

Jasne, że tak.

Adam gwizdnął na widok róż.

- To od niego? - zapytał. - To znaczy od Jesse'a? Facet ma klasę, kimkolwiek

jest.

Nie mam pojęcia, jak Jesse na to zareagował, bo nie odważyłam się na niego

spojrzeć.

- Tak - powiedziałam, chcąc uniknąć skomplikowanych wyjaśnień. -

Posłuchajcie, to naprawdę nie jest najlepszy...

- Fuj! - Cee Cee usiadła na podłodze przy kartonie i dopiero teraz zwróciła

uwagę na moje stopy. - Okropne! Wyglądają jak stopy ludzi, których ściągnięto z

Mount Everest...

- To były odmrożenia - stwierdził Adam, schylając się, żeby zerknąć na moje

podeszwy. - Mieli czarne stopy. Suze ma problem, jak widzę, całkiem innego rodzaju.

To bąble od poparzenia.

- Owszem - zgodziłam się. - Naprawdę bolą. No, więc jeśli nie macie nic

przeciwko temu...

- O, nie - zaprotestowała Cee Cee. - Tak łatwo się nas nie pozbędziesz, Simon.

Musimy wymyślić jakiś slogan. Jeśli mam już, jako redaktor szkolnej gazety, nadużyć

swoich przywilejów przy powielaniu materiałów, żeby wyprodukować ulotki, nie

martw się, parę koleżanek mojej siostry z piątej klasy zgodziło się już je

rozprowadzać w porze lunchu, to chcę, żeby przynajmniej zawierały jakiś sensowny

tekst. No więc, co to może być za tekst?

Siedziałam jak kukła, myśląc tylko i wyłącznie o jednym: o Jessie.

- Mówię wam - odezwał się Adam, zdejmując nakładkę markera i wciągając

głęboko zapach nasączonej tuszem końcówki. - Nasz slogan powinien brzmieć:

„Głosujcie na Suze. Ona nie bajeruje”.

- Kelly - stwierdziła Cee Cee z nutą pogardy w głosie - wstąpi na ścieżkę

wojenną, kiedy to zobaczy. Ani się obejrzymy, a pozwie nas za zniesławienie.

Wiecie, jej tata jest prawnikiem.

Adam, nawąchawszy się markera, powiedział:

- A co wy na: „Suze rządzi”?

- To się nie rymuje - zauważyła Cee Cee. - Ponadto sugeruje, że samorząd

studencki działa na zasadzie monarchii, a tak, oczywiście, nie jest.

Zaryzykowałam spojrzenie w stronę Jesse'a, żeby sprawdzić, jak odbiera to

wszystko. Raczej nie zwracał uwagi na to, co się działo w pokoju. Wpatrywał się w

róże od Paula.

Boże, pomyślałam. Kiedy wrócę do szkoły, zabiję tego faceta.

- A co powiecie na - odezwałam się, chcąc nadać sprawom tempo, tak aby

znowu zostać sam na sam ze swoim, jak miałam nadzieję, potencjalnym chłopakiem -

„Simon mówi głosujcie na Suze”



.

Cee Cee, klęcząca obok stosu papieru na podłodze, odwróciła głowę w moją

stronę. Ukośne promienie słońca wpadające przez moje wychodzące na zachód okna

nadawały jej białoblond włosom kolor intensywnie żółty.

- „Simon mówi głosujcie na Suze” - powtórzyła powoli. - Tak, tak. To mi się

podoba. To dobre, Simon.

Pochyliła się, żeby zacząć malować hasło na kawałkach kartonu. Było jasne,

że ani ona, ani Adam nie zamierzają wynieść się prędko.

Spojrzałam w stronę Jesse'a, mając nadzieję dać mu możliwie delikatnie do

zrozumienia, jak przykro mi z powodu tego najścia.

Jesse jednak ku mojemu rozczarowaniu zniknął.

Czy to nie typowo męskie? To znaczy, udaje ci się wreszcie doprowadzić go

do tego, żeby wygłosił najważniejsze wyznanie - co by to nie miało być - i wtedy

puff. Ulatnia się.

Gorzej jeszcze kiedy facet jest nieżywy. Nie można go odnaleźć po dowodzie

rejestracyjnym czy czymś takim.

Nie to, że miałam do niego pretensję. Ja pewnie też nie miałabym ochoty

przebywać w pokoju - który teraz wyraźnie pachniał tuszem - z gromadą ludzi, którzy

nie mogli mnie zobaczyć.

Mimo to nie mogłam przestać się zastanawiać, dokąd go poniosło. Miałam

nadzieję, że tam, gdzie przebywał Neil Jankow, żeby chronić go przed towarzystwem

innego ducha - jego brata Craiga. Zastanawiałam się też, kiedy wróci.

Dopiero kiedy spojrzałam na róże, dotarło do mnie coś okropnego. Nie

należało wcale pytać „kiedy”. Pytanie brzmiało: „czy?” No, bo czy rzeczywiście

uzna, że ma po co wracać?

Powiedziałam Cee Cee i Adamowi, że nie płaczę. Powiedziałam im, że oczy

mi łzawią od tuszu. Chyba mi uwierzyli.

Fatalnie, że jedyną osobą, której nie udało mi się oszukać, byłam ja sama.

13

Odkrycie, dokąd udał się Jesse, nie zajęło mi dużo czasu. To znaczy, biorąc

pod uwagę dłuższą perspektywę. Ściśle rzecz ujmując, zajęło mi to półtora dnia. Tyle

trwało, zanim opuchlizna w stopach ustąpiła, tak że byłam w stanie wcisnąć na nogi

parę klapek od Steve'a Maddena i pójść do szkoły.

Gdzie prawie natychmiast wezwano mnie do gabinetu dyrektora.

Poważnie. W trakcie porannych ogłoszeń ojca Dominika przez radiowęzeł

rozległ się jego głos:

- Niech wszyscy, proszę, pamiętają, żeby przypomnieć rodzicom o święcie ojca

Serry, które rozpocznie się w szkole jutro o godzinie dziesiątej . Będzie poczęstunek, gry i

zabawy przy muzyce. Susannah Simon proszona jest o zgłoszenie się do gabinetu dyrektora

po apelu.

Tak po prostu.

Uznałam, że ojciec Dominik chce się dowiedzieć, co u mnie słychać. Nie było

mnie w szkole całe dwa dni - przez stopy. Miła osoba zainteresowałaby się,

naturalnie, stanem mojego zdrowia. Miłą osobę zainteresowałoby, czy ze mną

wszystko w porządku.

Jak się okazało, ojciec D żywo interesował się tym, czy u mnie wszystko w

porządku. Ale raczej w dziedzinie ducha niż ciała.

- Susannah - powiedział, kiedy weszłam, no, „weszłam” to może niezupełnie

adekwatne określenie tego, w jaki sposób się poruszałam. Ciągle kuśtykałam. Na

szczęście klapki były mocno wyściełane, a szerokie czarne pasy, które trzymały je na

stopach, ukrywały większość opatrunku.

Nadal miałam wrażenie, jakbym chodziła po grzybach. Niektóre bąble na

podeszwach stwardniały jak kamienie.

- Kiedy - odezwał się ojciec Dominik - zamierzałaś mi powiedzieć o sobie i

Jessie?

Zatrzepotałam powiekami. Siedziałam na krześle przy biurku, gdzie zawsze

siadam, kiedy ucinamy sobie te nasze pogawędki. Jak zwykle wyciągnęłam zabawkę

z dolnej szuflady biurka, gdzie ojciec chowa różne różności skonfiskowane młodszym

uczniom przez nauczycieli podczas lekcji. Dzisiaj też znalazłam jakiś poręczny

drobiazg.

- Co o mnie i Jessie? - zapytałam beznamiętnie, bo naprawdę nie miałam

pojęcia, o czym mówi. To znaczy, czy mogłam się spodziewać, że ojciec Dominik

wie coś o mnie i Jessie... prawdę o mnie i Jessie? I kto miałby mu o tym powiedzieć?

- Ze wy... że wy oboje... - Ojciec Dominik miał wyraźny problem z doborem

słów.

Dzięki temu zrozumiałam, o co mu chodzi, zanim zdołał dokończyć zdanie.

- Że ty i Jesse jesteście... że tworzycie parę - wydusił w końcu.

Moja twarz stała się natychmiast równie czerwona jak szaty biskupa, który

lada moment miał się zjawić w naszej szkole.

- My... nie jesteśmy - wyjąkałam. - Nie tworzymy... pary. Nic bardziej

fałszywego. Nie wiem, skąd...

Wtedy, w przebłysku intuicji, zrozumiałam. Zrozumiałam, bez cienia

wątpliwości, skąd ojciec Dominik czerpał informacje. W każdym razie tak mi się

wydawało.

- Czy Paul ojcu powiedział? - zapytałam. - Naprawdę dziwi mnie, jak ojciec

może słuchać kogoś takiego. Wie ksiądz, że on jest przynajmniej w części

odpowiedzialny za moje bąble? To znaczy, on się na mnie rzucił... - Nie uznałam za

stosowne dodawać w tych okolicznościach, że nie stawiałam oporu. Wcale. - A kiedy

usiłowałam wyjść, nasłał na mnie Anioła Piekieł...

Ojciec Dominik przerwał mi. A ojciec Dominik nie robi tego często.

- Jesse mi o tym powiedział. A o co chodzi z tym Paulem? Za bardzo mną

wstrząsnęło to, co powiedział, żeby jeszcze zwrócić uwagę na to pytanie.

- Co? - krzyknęłam. - Jesse księdzu powiedział. Poczułam się tak, jakby nagle

znany mi świat przewrócił się do góry nogami, stanął na głowie i wywrócił na lewą

stronę. Jesse powiedział ojcu Dominikowi, że chodzimy ze sobą? Ze on żywi do mnie

jakieś głębsze uczucia? Zanim w ogóle pofatygował się, żeby mnie o tym

powiedzieć? To nie mogło się zdarzyć. Nie mnie. Ponieważ tak nieprawdopodobnie

cudowne rzeczy nigdy mi się nie zdarzają. Nigdy.

- Co dokładnie - zapytałam ostrożnie, ponieważ chciałam poznać fakty, zanim

narobię sobie nadziei - powiedział ojcu Jesse?

- Że się całowaliście. - Ojciec Dominik wymówił to słowo, męcząc się tak

wyraźnie, jakby siedział na pinezkach. - Muszę stwierdzić, Susannah, że niepokoi

mnie fakt, że nie wspomniałaś mi o tym ani słowem, kiedy wcześniej rozmawialiśmy

na ten temat. Nigdy dotąd nie czułem się taki rozczarowany twoim zachowaniem.

Zastanawiam się, co jeszcze możesz przede mną ukrywać...

- Nie powiedziałam ojcu - odezwałam się - bo to był tylko jeden,

przypadkowy pocałunek. I zdarzył się całe tygodnie temu. A od tamtego czasu nic.

Poważnie, ojcze D. - Zastanawiałam się, czy usłyszy żal w moim głosie i

stwierdziłam, że właściwie nic mnie to nie obchodzi. - Nie to, że nic. Zero, wielkie

nic.

- Sądziłem, że ufasz mi na tyle, żeby podzielić się ze mną czymś tak

niezwykle ważnym - powiedział ponuro ojciec Dominik.

- Niezwykle ważnym? - powtórzyłam, zgniatając zabawkę w dłoni. - Ojcze

Dominiku, czym ważnym? Nic się nie stało, jasne? - Ku mojemu nieustającemu

rozczarowaniu. - To znaczy nic takiego, co sobie ksiądz wyobraża.

- Zdaję sobie z tego sprawę - oznajmił poważnym tonem ojciec Dominik. -

Jesse jest młodzieńcem o tak wysokim poczuciu honoru, że nie wykorzystałby

sytuacji. Musisz być jednak świadoma tego, Susannah, że nie mogę z czystym sumie-

niem pozwolić, aby ta sytuacja się utrzymywała...

- Żeby co się utrzymywało, ojcze D? - Nie mogłam uwierzyć, że podobna

rozmowa w ogóle się odbywa. To było prawie tak, jakbym się obudziła po Drugiej

Stronie Lustra. - Powiedziałam, nic...

- Jestem winien twoim rodzicom - ciągnął ojciec Dominik, jakby mnie wcale

nie usłyszał - opiekę duchową nad tobą, jak również troskę o twoje fizyczne dobro.

Mam także obowiązki wobec Jesse'a jako jego spowiednik...

- Jako kto? - wrzasnęłam, mając wrażenie, że zaraz zlecę z krzesła.

- Nie ma potrzeby krzyczeć, Susannah. Sądzę, że usłyszałaś doskonale. -

Ojciec Dominik wyglądał na równie nieszczęśliwego, jak ja zaczynałam się czuć. -

Faktem jest, że wobec... cóż, zaistniałej sytuacji, poradziłem Jesse'owi, żeby się

przeprowadził do misji.

Teraz zleciałam z krzesła. No, dokładnie rzecz ujmując, nie zleciałam.

Wystrzeliłam w górę jak po wybuchu. Próbowałam skoczyć, ale moje stopy były za

bardzo obolałe. Wobec tego rzuciłam się na ojca Dominika. Tyle że dzieliło nas to

ogromne biurko, więc nie mogłam złapać go za poły sutanny i ryknąć mu w twarz

„Dlaczego? Dlaczego?” Zamiast tego chwyciłam kurczowo brzeg biurka, wrzeszcząc

wysokim, piskliwym głosem, którego nienawidzę, ale nad którym nie potrafię

zapanować:

- Do misji? Do misji?

- Tak, do misji - odparł ojciec Dominik pojednawczym tonem. - Będzie mu

tam bardzo dobrze, Susannah. Wiem, że będzie mu trudno nauczyć się spędzać czas

gdzie indziej niż, cóż, w miejscu, w którym umarł. Ale w misji żyjemy bardzo skrom-

nie. Pod wieloma względami w taki sposób, do którego Jesse przywykł za życia...

Naprawdę z trudem docierało do mnie to, co usłyszałam.

- A Jesse się na to zgodził? - usłyszałam, jak pytam tym samym, piskliwym

głosem. Co to był za głos. Z pewnością nie mój własny. - Jesse powiedział, że to

zrobi?

Ojciec Dominik spojrzał na mnie w sposób, który mogę określić jedynie jako

pełen współczucia.

- Tak - powiedział, - I jest mi niewymownie przykro, że dowiadujesz się tego

teraz i ode mnie. Jesse być może sądził... a muszę przyznać, że się z tym zgadzam...

że taka scena... cóż, że dziewczyna o twoim temperamencie mogłaby... Cóż, to mo-

głoby być dla ciebie trudne...

A potem, ni stąd, ni zowąd, pojawiły się łzy. Ostrzegło mnie o tym jedynie

ostre swędzenie w nosie. W chwilę później usiłowałam stłumić łkanie.

Ponieważ wiedziałam, co ojciec Dominik próbuje mi powiedzieć. To było

obrzydliwie wyraźne jak czarne na białym. Jesse mnie nie kochał. Nigdy mnie nie

kochał. Ten pocałunek - ten pocałunek był jednak tylko jakimś tam doświadczeniem.

A nawet czymś gorszym niż doświadczenie. Był błędem. Okropnym, żałosnym

błędem.

Teraz Jesse wiedział również, że oszukałam go na temat Paula - wiedział, że

nakłamałam, co gorsza, pewnie domyślił się, dlaczego to zrobiłam... ponieważ go

kocham, zawsze go kochałam i nie chciałam go stracić - i wolał się wyprowadzić,

zamiast powiedzieć mi wprost, że nie odwzajemnia moich uczuć. Wyprowadzić się!

Wolał się wynieść, niż spędzić ze mną jeszcze jeden dzień! Jaka ze mnie żałosna

nieudacznica!

Opadłam, szlochając, z powrotem na krzesło przy biurku ojca Dominika. Nie

obchodziło mnie, co myśli ojciec Dominik - wiecie, o tym, że płaczę z powodu

chłopaka. Nie mogłam przecież przestać go kochać ot, tak, nawet jeśli wiedziałam - a

teraz już nie miałam wątpliwości - że w drugą stronę to nie działa.

- N - nie rozumiem - wydusiłam z twarzą w dłoniach. - Co... co takiego

zrobiłam źle?

W głosie ojca Dominika brzmiała leciutka nutka przygnębienia.

- Nic, Susannah. Niczego źle nie zrobiłaś. Tak będzie po prostu lepiej. Z

pewnością sama to rozumiesz.

Ojciec Dominik naprawdę nie za dobrze sobie radzi w roli pocieszyciela ofiar

miłosnych zawodów. Duchy, owszem. Dziewczęta, którym pękło serce? Nie bardzo.

A jednak zrobił, co mógł. Wstał zza biurka, obszedł je i jedną dłonią, wyraźnie

zmieszany, zaczął poklepywać mnie po ramieniu.

To mnie zdumiało. Ojciec Dominik nie należał do osób, którym łatwo

przychodzi tego rodzaju kontakt.

- Spokojnie, Susannah - powiedział. - No, cicho, cicho. Wszystko będzie

dobrze.

Akurat będzie. Nigdy nie będzie dobrze. Ojciec Dominik jeszcze nie skończył.

- Nie możecie tego dalej ciągnąć w ten sposób. Jesse musi odejść. To jedyne

wyjście.

Zaśmiałam się gorzko, wbrew woli.

- Jedyne wyjście? Musi opuścić dom? - zapytałam, gniewnym gestem

wycierając oczy skrajem zamszowego rękawa kurtki. A wiadomo, jak słona woda

działa na zamsz. Oto, do jakiego stanu mnie to wszystko doprowadziło. - Nie sądzę.

- To nie jest jego dom, Susannah - powiedział łagodnie ojciec D. - To twój

dom. To nigdy nie był dom Jesse'a. To tylko karczma, w której go zamordowano.

Z przykrością stwierdzam, że na dźwięk słowa „zamordowano” rozpłakałam

się jeszcze bardziej. Ojciec D ponownie poklepał mnie po ramieniu.

- Uspokój się - powiedział. - Musisz to przyjąć dojrzale, Susannah.

Wymamrotałam coś niezrozumiałego. Sama nie wiedziałam, co to było.

- Nie mam wątpliwości, że sobie z tym poradzisz, Susannah - stwierdził ojciec

Dominik - tak jak radziłaś sobie dotąd ze wszystkim innym... cóż, jeśli nie z

przekonania, to siłą woli. A teraz lepiej już idź. Pierwsza lekcja już się prawie

skończyła.

Nie poszłam. Siedziałam tam, od czasu do czasu żałośnie pociągając nosem,

podczas gdy łzy ciekły mi strumieniem po twarzy. Dobrze, że użyłam dzisiaj

wodoodpornej mascary.

Ojciec D, zamiast okazać litość, jak przystało na duchownego, popatrzył na

mnie podejrzliwie.

- Susannah - powiedział - mam nadzieję... chyba nie muszę... cóż, czuję się

zobowiązany ostrzec cię... Jesteś bardzo upartą dziewczyną, ale mam szczerą

nadzieję, że pamiętasz, co ci kiedyś powiedziałem. Nie wolno ci próbować usidlić

Jesse'a swoimi kobiecymi wdziękami. Mówię poważnie, tak jak ci mówiłem

wcześniej. Jeśli musisz się wypłakać z tego powodu, zrób to teraz, w gabinecie. Ale

nie płacz przy Jessie. Nie utrudniaj mu tej sytuacji bardziej, niż już to się stało.

Rozumiesz?

Tupnęłam nogą, ale czując gwałtowny ból promieniujący na całą nogę,

natychmiast tego pożałowałam.

- Boże - powiedziałam niezbyt grzecznie. - Za kogo ksiądz mnie ma? Myśli

ksiądz, że będę go błagać, żeby został, czy co? Jeśli chce odejść, to w porządku.

Bardziej niż w porządku. Cieszę się, że odchodzi. - Z gardła wydarł mi się kolejny,

zdradziecki szloch. - Chcę tylko, żeby ksiądz wiedział, że to niesprawiedliwe.

- Mało jest w życiu sprawiedliwości, Susannah - powiedział ojciec Dominik ze

współczuciem. - Ale nie muszę ci chyba przypominać, że otrzymałaś w życiu dużo,

dużo więcej łaski niż inni ludzie. Masz wyjątkowe szczęście.

- Szczęście - parsknęłam szyderczo. - Tak, rzeczywiście.

- Chyba już ci trochę przeszło, Susannah - powiedział ojciec Dominik, patrząc

na mnie. - Więc może teraz nie miałabyś nic przeciwko temu, żeby pobiec na lekcję.

Mam mnóstwo pracy w związku z jutrzejszym świętem...

Pomyślałam, ilu rzeczy mu, w gruncie rzeczy, nie powiedziałam. To znaczy o

Craigu i Neilu Jankowie, nie wspominając już o Paulu, doktorze Slaskim i

zmiennikach.

Należało mu powiedzieć o Paulu. Przynajmniej coś na temat jego teorii

zaczynania wszystkiego od początku. A może i nie. Paul zdecydowanie nie był

skruszonym barankiem, o czym mogły zaświadczyć moje obolałe stopy.

Przyznaję, ojciec Dominik trochę mnie zdenerwował. Spodziewałam się z

jego strony większego zrozumienia. Ostatecznie, złamał mi serce. Gorzej, zrobił to na

polecenie Jesse'a. Jesse nie ma nawet dość odwagi, żeby powiedzieć mi w twarz, że

mnie nie kocha. Nie, użył do tego swojego „spowiednika”. No ładnie. Naprawdę

żałuję, że tyle straciłam, nie żyjąc w XIX wieku. To musiało być cudowne - księża

odwalali za wszystkich brudną robotę.

Nie byłam, rzecz jasna, w stanie pobiec - jak sugerował ojciec Dominik.

Praktycznie biorąc, w ogóle nigdzie nie mogłam „pobiec”. Wyszłam z gabinetu,

utykając i użalając się nad sobą ogromnie. Ciągle płakałam - tak, że sekretarka ojca D

na mój widok zawołała z matczyną troską:

- Och, kochanie. Źle się czujesz? Proszę, weź chusteczkę.

To mnie pocieszyło w dużo większym stopniu niż wszystko, co zrobił dla

mnie ojciec D w ciągu ostatniej półgodziny.

Wzięłam chusteczkę i wydmuchałam nos, a potem zabrałam jeszcze kilka na

drogę. Miałam wrażenie, że nie opanuję łez co najmniej do trzeciej lekcji.

Kiedy weszłam na galerię wokół dziedzińca, podjęłam wysiłek, żeby wziąć się

w garść. Dobrze. No więc nie podobałam się chłopakowi. Mnóstwo było takich,

którym się kiedyś nie podobałam i nigdy tego tak nie żałowałam. W porządku, teraz

chodziło o Jesse'a, chłopaka, którego kochałam najbardziej na świecie. Ale skoro on

mnie nie chciał, niech tak będzie. Wiecie co? Jego strata, ot co.

No więc dlaczego nie mogłam przestać płakać?

Co ja zrobię bez niego? Przyzwyczaiłam się niesamowicie do tego, że jest

obok. A co z jego kotem? Czy Szatan też miał się przenieść na probostwo? Chyba

będzie musiał. Ten paskudny kocur kochał Jesse'a równie mocno jak ja. Szczęściarz z

tego kota, będzie mieszkał z Jesse'em.

Spacerowałam wzdłuż galerii, patrząc niewidzącymi oczami na zalany

słońcem dziedziniec. Może, myślałam, ojciec D ma rację. Może tak będzie lepiej. To

znaczy, przypuśćmy przez chwilę, że Jesse czuje do mnie to samo, co ja do niego. Ze

mnie kocha. Co by z tego wynikło? Byłoby tak, jak powiedział Paul. Co byśmy

robili? Umawiali się na randki? Chodzili do kina? Musiałabym płacić i to za jeden

bilet. A jakby mnie ktoś zobaczył, siedzącą, wszystko by na to wskazywało,

samotnie, wyszłabym na największą idiotkę świata. Jakie to żałosne.

Czego było mi trzeba, jak sobie uświadomiłam, to prawdziwego chłopaka. Nie

tylko takiego, którego inni ludzie mogliby zobaczyć, ale również takiego, którego

bym lubiła i który by mnie lubił. Tego właśnie potrzebowałam. Dokładnie tego.

Bo kiedy Jesse dowiedziałby się o tym, może by zrozumiał, jaki kolosalny

popełnił błąd.

Śmieszne, że kiedy akurat o tym myślałam, zza kolumny wyskoczył Paul

Slater, wołając:

- Cześć!

14

- Zjeżdżaj - powiedziałam. Ponieważ tak się składało, że nadal płakałam, a

Paul Slater był ostatnią osobą na świecie, którą pragnęłam mieć za świadka swoich

łez. Marzyłam o tym, żeby nic nie zauważył. Nic z tego.

- Co to, przerwało zaporę? - zapytał.

- Nic takiego - powiedziałam, ocierając oczy rękawem. Zużyłam już wszystkie

chusteczki, jakie dostałam od sekretarki ojca Dominika. - To tylko alergia.

Paul odsunął moją rękę.

- Proszę, weź to.

Podał mi, o dziwo, białą chusteczkę, którą wyciągnął z kieszeni.

Zabawne, że jedyną rzeczą, na której byłam w stanie skupić uwagę, był

kwadrat białego materiału.

- Nosisz chusteczkę? - zapytałam łamiącym się głosem. Paul wzruszył

ramionami.

- Nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba będzie kogoś zakneblować.

Ta odpowiedź tak mnie zaskoczyła, że nie mogłam się powstrzymać od

śmiechu. To znaczy Paul mnie trochę przerażał... no, dobrze, nawet bardzo. Ale

bywał zabawny.

Wytarłam łzy chusteczką, bardziej, niż bym chciała, przejęta bliskością jej

właściciela. Paul wyglądał tego dnia szczególnie uroczo - w szarym kaszmirowym

swetrze i czekoladowobrązowej skórzanej marynarce. Nie mogłam się powstrzymać,

żeby nie spojrzeć na jego usta i nie przypomnieć sobie, jak smakowały. A było

przyjemnie. Bardziej niż przyjemnie.

Potem moje spojrzenie powędrowało w stronę oka, tego, w które wbiłam

kciuk. Żadnego śladu. Niełatwo było go zranić.

Żałowałam, że nie można tego samego powiedzieć o mnie. Albo w każdym

razie o moim sercu.

Nie wiem, czy Paul zauważył, czemu się przyglądam - podejrzewam, że było

oczywiste, że patrzę na jego usta. Nagle podniósł obie ręce i umieścił je na szerokiej

na blisko metr kolumnie, o którą się opierałam - jednej z kolumn, na których

spoczywa zadaszenie galerii - więżąc mnie między nimi.

- A więc, Suze - odezwał się przyjaźnie. - Dlaczego ojciec Dominik chciał się

z tobą zobaczyć?

Mimo że akurat rozglądałam się za chłopakiem, nie byłam pewna, czy Paul by

mi odpowiadał w tym charakterze. Owszem, był przystojny i w ogóle. Do tego

dochodziła jeszcze sprawa z pośrednictwem.

Ale ten człowiek próbował mnie zabić. Dość trudno byłoby coś takiego puścić

w niepamięć.

Tak więc, uwięziona między jego ramionami, czułam się rozdarta

wewnętrznie. Z jednej strony, nie miałabym nic przeciwko temu, żeby wyciągnąć

ręce, ująć nimi jego twarz i pocałować go mocno w usta.

Z drugiej strony, porządny kopniak w krocze wydawał mi się równie

pociągający, biorąc pod uwagę, na co mnie naraził tamtego dnia, włączając w to

rozpalony chodnik i Anioła Piekieł.

Nie zrobiłam ani jednego, ani drugiego. Stałam tylko, z mocno bijącym

sercem. Ten chłopak, ostatecznie, występował w moich koszmarnych snach przez

dobrych parę tygodni. Tego się tak łatwo nie zapomina, nawet jeśli ten sam chłopak

pakuje ci przypadkiem język w usta, a tobie się to przypadkiem nawet podoba.

- Nie martw się - powiedziałam głosem, który w ogóle nie brzmiał jak mój

własny, tak był zachrypnięty od płaczu. Odchrząknęłam i dokończyłam: - Nie

mówiłam ojcu Dominikowi niczego na twój temat, jeśli to cię akurat niepokoi.

Paul odprężył się wyraźnie, kiedy dotarły do niego moje słowa. Zdjął nawet

jedną rękę z kolumny i zaczął bawić się kosmykiem moich włosów.

- Z takimi włosami ci lepiej - powiedział aprobująco. - Powinnaś zawsze nosić

je rozpuszczone.

Poczułam gwałtowne przyśpieszenie rytmu serca pod wpływem jego dotyku i

żeby je ukryć przed Paulem, usiłowałam się schylić pod jednym z więżących mnie

ramion.

- A dokąd to się wybierasz? - zapytał, osaczając mnie ponownie. Tym razem

przysunął się do mnie o krok, teraz nasze twarze dzieliła odległość zaledwie kilku

centymetrów. W jego oddechu, jak stwierdziłam, nadal czuło się zapach pasty do zę-

bów, jakiej używał rano.

Oddech Jesse'a nigdy, rzecz jasna, niczym nie pachnie, ponieważ Jesse nie jest

żywą osobą.

- Paul - powiedziałam, starając się zachować opanowany, obojętny ton głosu. -

Doprawdy. Nie tutaj, dobrze?

- Świetnie. - Nie odsunął się jednak. - Gdzie zatem?

- O Boże, Paul. - Podniosłam dłoń do czoła. Było gorące. Wiedziałam, że to

nie gorączka. Dlaczego było mi tak gorąco? W galerii panował chłód. Czy to przez

Paula? Czy to Paul powodował, że czułam się tak, a nie inaczej? - Nie wiem, w po-

rządku? Posłuchaj, jest... jest mnóstwo rzeczy, nad którymi muszę się teraz

zastanowić. Czy mógłbyś... czy mógłbyś mnie zostawić samą, żebym mogła

spokojnie pomyśleć?

- Pewnie - odparł. - Dostałaś kwiaty?

- Dostałam - powiedziałam. Cokolwiek to było, co wywoływało u mnie tę

dziwną gorączkę, zmusiło mnie także, choć wcale nie zamierzałam tego mówić,

marząc jedynie o ucieczce i ukryciu się w damskiej toalecie, gdzie doczekałabym do

przerwy, do dodania: - Ale jeśli sądzisz, że zapomnę, coś mi zrobił, tylko dlatego, że

przysłałeś mi bukiet głupich kwiatów...

- Przeprosiłem cię, Suze - powiedział Paul. - I jest mi ogromnie przykro z

powodu twoich stóp. Powinnaś była pozwolić mi odwieźć się do domu. Niczego bym

nie próbował. Przysięgam.

- Och, tak? - Popatrzyłam mu w oczy. Był ode mnie wyższy o głowę, ale jego

usta znajdowały się wciąż w odległości paru centymetrów od moich. Mogłam ich

dotknąć wargami bez problemu. Nie to, żebym chciała to zrobić. Wcale nie. - A teraz

to niby co robisz?

- Suze - powiedział, bawiąc się znowu moimi włosami. Jego oddech łaskotał

mnie w policzek. - Jak inaczej mam cię zmusić, żebyś ze mną porozmawiała? Masz o

mnie zupełnie mylne wyobrażenie. Bierzesz mnie za jakiś czarny charakter. A ja nie

jestem taki. Naprawdę nie. Jestem... cóż, jestem bardzo do ciebie podobny.

- Jakoś śmiem w to wątpić - powiedziałam. Jego bliskość utrudniała mi

formułowanie zdań. I to wcale nie dlatego, że mnie przerażał. Nadal się go bałam, ale

już inaczej.

- To prawda - stwierdził. - Uważam, że mamy wiele wspólnego. Nie tylko to

pośredniczenie. Myślę, że mamy taką samą filozofię życiową. Cóż, pomijając to, że ty

chcesz pomagać innym. Ale to tylko z poczucia winy. Pod każdym innym względem

jesteśmy identyczni. To znaczy, oboje jesteśmy cyniczni i nieufni w stosunku do

ludzi. Można by nas niemal uznać za mizantropów. Jesteśmy pokrewnymi duszami,

Suze. Oboje wiele widzieliśmy. Nic nas nie zaskoczy, nic nie wywrze wrażenia.

Przynajmniej... - wbił swoje lodowobłękitne oczy w moje - ...nic, aż do tej chwili. W

każdym razie, jeśli o mnie chodzi.

- Być może jest tak, jak mówisz, Paul - powiedziałam, starając się nadać

głosowi ton wyższości, co mi się chyba specjalnie nie udało, ponieważ jego bliskość

sprawiała, że z trudem łapałam oddech. - Problem polega na tym, że osoba, której

ufam najmniej na świecie, to...? No, chyba ty.

- Nie rozumiem dlaczego - powiedział Paul. - Jesteśmy w oczywisty sposób

dla siebie stworzeni. Tylko dlatego, że spotkałaś Jesse'a najpierw...

- Nie. - To było jak wybuch. Nie mogłam tego znieść. Nie mogłam znieść,

żeby te usta... wymawiały jego imię. - Paul, ostrzegam cię...

Paul położył palec na moich ustach.

- Szsz - powiedział. - Nie mów rzeczy, których później będziesz żałować.

- Nie będę tego żałować - wymówiłam mimo jego palca. - Ty...

- Wcale tak nie myślisz - stwierdził Paul pewnym siebie tonem, przesuwając

palec z moich ust po brodzie, aż na szyję. - Jesteś tylko przestraszona. Boisz się

przyznać do swoich prawdziwych uczuć. Boisz się przyznać, że mogę wiedzieć parę

rzeczy, o których ty i mądry stary Gandalf, zwany również ojcem Dominikiem,

możecie nie mieć pojęcia. Boisz się przyznać, że mogę mieć rację i że może nie jesteś

aż tak oddana swojemu ukochanemu Jesse'owi, jak byś chciała. No, dalej, przyznaj

się. Czułaś coś, kiedy cię wtedy pocałowałem. Nie wypieraj się tego.

Czułam coś wtedy? Teraz coś czułam, a on tylko przesuwał koniuszkiem palca

po mojej szyi. To nie było w porządku, że ten chłopak, którego nienawidziłam - a

nienawidziłam go, tak jest - wywoływał we mnie podobne uczucia...

...podczas gdy chłopak, którego kochałam, sprawiał, że czułam się jak

kompletna...

Paul pochylał się nade mną tak nisko, że dotykał piersią mojego swetra.

- Chcesz znowu spróbować? - zapytał. Jego usta przysunęły się do moich

bardzo blisko. - Drobne doświadczenie?

Nie wiem, dlaczego na to nie pozwoliłam. To znaczy pocałować się.

Chciałam, żeby to zrobił. Nie było włókienka w moim ciele, które by tego nie chciało.

Po tak przykrej rozmowie, jak ta w gabinecie ojca Dominika, byłoby miło przekonać

się, że ktoś - ktokolwiek - mnie pragnął. Nawet chłopak, którego kiedyś bałam się

śmiertelnie.

Być może jakaś część mnie nadal się go bała. Albo tego, co mógł mi zrobić.

Może dlatego moje serce biło tak szybko.

Bez względu na wszystko, nie pozwoliłam się pocałować. Nie mogłam. Nie

wtedy. I nie w tym miejscu. Odwróciłam głowę, starając się trzymać usta poza jego

zasięgiem.

- Nie - powiedziałam pełna napięcia. - Mam bardzo zły dzień, Paul. Byłabym

wdzięczna, gdybyś zechciał się odsunąć...

Mówiąc „odsunąć” położyłam mu ręce na piersi i odepchnęłam go ze

wszystkich sił.

Paul, nie spodziewając się tego, zatoczył się do tyłu.

- Hola - powiedział, kiedy odzyskał równowagę i panowanie nad sobą. - Co

się z tobą dzieje?

- Nic - odparłam, skręcając w palcach jego chusteczkę. - Właśnie... właśnie

dostałam złą wiadomość, i to wszystko.

- Ach, tak? - To nie była właściwa odpowiedź, jeśli chodzi o Paula, bo teraz

wyglądał na naprawdę zaintrygowanego, a to oznaczało, że nigdy się go nie pozbędę.

- Co to za wiadomość? Słodki Rico dał ci kosza?

Dźwięk, jaki się ze mnie wydobył po tych słowach, stanowił skrzyżowanie

szlochu z westchnieniem. Nie wiem, skąd się wziął. Jakby jakaś nieznana siła

wyrwała go z mojej piersi. Przestraszył Paula niemal tak samo, jak mnie.

- Hej - powiedział, tym razem innym tonem. - Przepraszam. Ja... Czy on? Czy

on naprawdę?

Pokręciłam głową, nie ufając własnemu głosowi. Pragnęłam, żeby Paul sobie

poszedł, zamknął się i poszedł. Nie wydawał się jednak skłonny ani do jednego, ani

do drugiego.

- Tak sobie myślałem - odezwał się - że w raju jest jakieś zamieszanie, skoro

nie pokazał się, żeby mi skopać tyłek po tym, co zaszło w moim domu.

Zdołałam odzyskać głos. Brzmiał ochryple, ale przynajmniej byłam w stanie

mówić.

- Nie potrzebuję Jesse'a - oznajmiłam - żeby się za mnie bił.

- To znaczy, że nie powiedziałaś mu - stwierdził Paul. - O nas.

Kiedy odwróciłam wzrok, dodał:

- To musi być to. Nie powiedziałaś mu. Chyba że mu powiedziałaś, a on ma to

gdzieś. Czy o to chodzi, Suze?

- Muszę iść na lekcję - powiedziałam, odwracając się pośpiesznie.

Zatrzymał mnie głos Paula.

- Pozostaje pytanie, dlaczego mu nie powiedziałaś? Czy może dlatego, że w

głębi duszy boisz się? Bo może w głębi duszy poczułaś coś... coś, do czego nie chcesz

się przyznać, nawet przed sobą?

Wykonałam gwałtowny zwrot.

- A może - powiedziałam - w głębi duszy nie chcę być odpowiedzialna za

morderstwo. Pomyślałeś o tym, Paul? Bo Jesse i tak już raczej nie przepada za tobą.

Gdybym mu powiedziała, co mi zrobiłeś, w każdym razie próbowałeś zrobić, zabiłby

cię.

To był, wiedziałam doskonale, tylko wymysł. Ale Paul nie musiał o tym

wiedzieć.

Nie przyjął tego tak, jak się spodziewałam.

- Widzisz - powiedział z szerokim uśmiechem. - Chyba mnie trochę lubisz, bo

inaczej pozwoliłabyś mu na to.

Bez sensu było mu odpowiadać, więc ponownie odwróciłam się, żeby odejść.

Tym razem pootwierały się drzwi klas dookoła i uczniowie zaczęli wypływać

na galerię. W Akademii Misyjnej nie ma dzwonków - członkowie zarządu nie życzą

sobie zakłócać spokoju dziedzińca czy bazyliki hałaśliwymi dźwiękami co godzina -

więc zmieniamy klasy za każdym razem, kiedy duża wskazówka jest na dwunastce.

Pierwsza lekcja, co uświadomiłam sobie, kiedy wokół mnie zaczął się kłębić tłum,

właśnie się skończyła.

- No to jak, Suze? - zapytał Paul, nie ruszając się z miejsca, mimo morza

ludzi, które nas zalało. - Czy to o to chodzi? Nie chcesz, żebym umarł. Chcesz, żebym

był przy tobie. Bo ci się podobam. Przyznaj.

Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Oczywiste, że z tym chłopakiem nie

było sensu dyskutować. Był zbyt zarozumiały, żeby przyjąć do wiadomości czyjś

punkt widzenia.

A poza tym, oczywiście, głupia sprawa, ale rzeczywiście miał rację.

- Och, Paul, tu jesteś. - Kelly Prescott podeszła do niego, potrząsając

miodowymi blond włosami. - Wszędzie cię szukałam. Posłuchaj, zastanawiałam się,

no wiesz, nad wyborami, w porze lunchu. Może byśmy się przespacerowali po

dziedzińcu, rozdając batoniki. Wiesz, żeby ludziom przypomnieć. O głosowaniu,

oczywiście.

Paul nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Jego lodowobłękitne oczy były

nadal utkwione we mnie.

- No, Suze? - zawołał, przekrzykując dźwięk otwieranych szafek i szum

rozmów, mimo że mieliśmy zachowywać ciszę na przerwach, żeby nie przeszkadzać

turystom. - Przyznasz to czy nie?

- To, czego ci potrzeba - powiedziałam, potrząsając głową - to intensywna

psychoterapia.

Ruszyłam przez tłum.

- Paul. - Kelly ciągnęła Paula za rękaw skórzanej marynarki, rzucając przez

cały czas nerwowe spojrzenia w moją stronę. - Paul. Halo. Ziemia do Paula. Wybory.

Pamiętasz? Wybory? Dzisiaj po południu?

Wtedy Paul zrobił coś, co jak sobie zaraz potem uświadomiłam, przeszło na

zawsze do annałów Akademii Misyjnej, i to nie tylko dlatego, że Cee Cee była

świadkiem tego wydarzenia i opisała je później w „Mission Bell”. Nie, Paul zrobił

coś, czego nikt, no może poza mną, nie zrobił przez całych jedenaście lat

uczęszczania Kelly do szkoły.

Olał ją.

- Dlaczego - powiedział, wydzierając rękaw z jej palców - nie możesz

zostawić mnie w spokoju na pięć cholernych minut?

Kelly, oszołomiona, jakby dał jej w twarz, wyjąkała:

- C - co?

- Słyszałaś - odparł Paul. Chociaż nie zdawał sobie z tego sprawy, tłum w

galerii zamarł, czekając na jego następne posunięcie. - Chce mi się rzygać od ciebie,

tych głupich wyborów i tej głupiej szkoły. Kapujesz? A teraz zejdź mi z oczu, zanim

powiem coś, czego będę później żałować.

Kelly zamrugała, jakby wypadły jej szkła kontaktowe.

- Paul! - zawołała, wciągając powietrze. - Ale... ale... wybory... batoniki...

Paul ledwo na nią spojrzał.

- Możesz wziąć swoje batoniki - powiedział - i wsadzić je sobie w...

- Panie Slater! - Jedna z nowicjuszek, wyznaczonych do patrolowania podczas

przerw galerii w celu zmniejszenia hałasu, rzuciła się w stronę Paula. - Proszę

natychmiast do gabinetu dyrektora!

Paul zasugerował nowicjuszce coś, co z pewnością warte było co najmniej

odsiadki, jeśli nie usunięcia ze szkoły. To było tak brutalne, że nawet ja się

zaczerwieniłam, a mam trzech przyrodnich braci, którzy używają tego rodzaju języka

regularnie, kiedy ich ojca nie ma w pobliżu.

Nowicjuszka wybuchnęła płaczem i pobiegła po ojca Dominika. Paul

popatrzył za uciekającą drobną figurką w czarnym stroju, potem spojrzał na Kelly,

która także płakała. A potem spojrzał na mnie.

To spojrzenie wyrażało bardzo wiele. Gniew, niecierpliwość, niechęć.

Ale przede wszystkim - nie sądzę, żebym się co do tego pomyliła - głęboką

przykrość. Poważnie, moje słowa go zraniły.

Nigdy mi nie przyszło do głowy, że Paula można zranić.

Może to, co powiedziałam Jesse'owi na temat Paula - o tym, że jest samotny -

było rzeczywiście prawdą. Może on faktycznie potrzebował po prostu kogoś

bliskiego.

W Akademii Misyjnej nie znalazł z pewnością zbyt wielu przyjaciół.

W chwilę później przestał na mnie patrzeć, odwrócił się i odszedł. Wkrótce

potem usłyszałam odgłos silnika jego kabrioletu oraz pisk opon na asfalcie na

parkingu.

Paul odjechał.

- Cóż - odezwała się Cee Cee z wcale niemałym zadowoleniem, podchodząc

do mnie. - To chyba załatwia sprawę wyborów, czyż nie?

Podniosła moją rękę do góry, jak sędzia podnosi rękę zwycięzcy na ringu.

- Niech żyje wiceprzewodnicząca!

15

Paul nie wrócił tego dnia do szkoły. Nie to, żeby ktoś się tego spodziewał. W

jedenastej klasie rozeszła się informacja w rodzaju mówionego listu gończego, o tym,

że w razie powrotu Paul zostanie ukarany tygodniowym zawieszeniem. Debbie

Mancuso dowiedziała się tego od sześcioklasistki, która dowiedziała się tego od

sekretarki w gabinecie ojca Dominika, kiedy poszła tam oddać usprawiedliwienie

spóźnienia.

Wydawało się, że najlepiej będzie, jeśli Paul zniknie z oczu, dopóki atmosfera

się trochę nie uspokoi. Nowicjuszka, którą sklął, wpadła podobno w histerię i musiała

się położyć w gabinecie pielęgniarki z chłodnym kompresem na czole. Widziałam,

jak ojciec Dominik spaceruje z ponurą miną przed gabinetem. Aż miałam ochotę

podejść do niego i powiedzieć: „Anie mówiłam?!”

To by jednak wyglądało na kopanie leżącego, więc powstrzymałam się.

Poza tym nadal miałam do niego żal o tę historię z Jesse'em. Im więcej o tym

myślałam, w tym większą wpadałam złość. To było tak, jakby obaj spiskowali

przeciwko mnie. Jakbym była jakąś głupią, zakochaną szesnastolatką, z którą musieli

sobie jakoś dać radę. Głupi Jesse bał się nawet powiedzieć mi w oczy, że mu się nie

podobam. Myślał, że co ja takiego zrobię? Dam mu w twarz? Zdecydowanie miałam

na to ochotę.

Na przemian z chęcią, żeby się gdzieś zwinąć w kłębek i umrzeć.

Chyba nie byłam jedyną, która się tak czuła. Kelly Prescott też wyglądała na

straszliwie przygnębioną. Jednak lepiej znosiła swoje nieszczęście ode mnie.

Dramatycznym gestem oddarła część papierka z napisem SLATER ze wszystkich

batoników, jakie jej pozostały. Wewnątrz opakowania napisała markerem SIMON.

Wyszło na to, że startujemy ramię w ramię.

Wygrałam wybory na wiceprzewodniczącą trzeciej klasy Akademii Misyjnej

imienia Junipero Serry jednogłośnie, jeśli nie liczyć jednego głosu na Brada

Ackermana. Nikt specjalnie nie wątpił w to, kto głosował na Brada. Nie usiłował

nawet zmienić swojego charakteru pisma.

Nikt nie miał jednak, w związku z przyjęciem, jakie urządzał tego wieczoru,

do niego pretensji. Gości poinstruowano, żeby przychodzili dopiero po dziesiątej,

kiedy to Jake, kończąc zmianę w Peninsula Pizza, miał przybyć z beczułką piwa i

pizzami. Andy i mama zostawili rano na lodówce kartkę z numerem telefonu, gdzie

można ich złapać, oraz formalnym zakazem przyjmowania gości w czasie ich

nieobecności. Brad uznał to ostatnie za szczególnie zabawne.

Co do mnie, miałam poważniejsze zmartwienia niż jakieś głupie przyjęcie.

Tylko że Cee Cee i Adam chcieli pójść gdzieś po szkole, żeby uczcić moje

zwycięstwo - które w zasadzie okazało się wątpliwym zwycięstwem, skoro mój

przeciwnik został usunięty ze szkoły. Adam zaopatrzył się jednak w butelkę

musującego jabłecznika na tę okazję i wobec tego nie mogłam, oczywiście, odmówić.

Razem z Cee Cee tak ciężko pracował nad moją kampanią wyborczą, do której ja w

ogóle nie przyłożyłam ręki - no, z wyjątkiem jednego sloganu. Czułam się na tyle

winna, że pojechałam z nimi na plażę i zostałam na tyle długo, żeby wznieść toast o

zachodzie słońca. To zwyczaj z czasów, kiedy po raz pierwszy wygrałam szkolne

wybory - po przeprowadzce do Carmelu, osiem miesięcy wcześniej.

Po powrocie do domu stwierdziłam kilka rzeczy. Po pierwsze, niektórzy z

gości zjawili się wcześniej, wśród nich Debbie Mancuso, która zawsze kochała się w

Bradzie, od tamtej nocy, kiedy przyłapałam ich, jak się całowali przy basenie na party

u Kelly Prescott. Po drugie, wiedziała wszystko o Jessie.

Albo przynajmniej myślała, że wie.

- No , to co to za chłopak, z którym się widujesz, jak twierdzi Brad? -

zapytała, stojąc przy stole w kuchni i układając artystycznie plastykowe kubki, w

ramach przygotowań przed pojawieniem się beczułki. Brad był na zewnątrz z grupką

swoich kumpli, obficie zlewając łaźnię chlorem, bez wątpienia w oczekiwaniu na

tłum bakterii, które miały ją zapełnić, gdy kilku jego mniej apetycznych przyjaciół

zechce z niej skorzystać.

Debbie była w stroju galowo - przyjęciowym, obejmującym odsłaniającą

plecy bluzkę do pępka oraz bufiaste „haremowe” spodnie, które jak sądzę, miały z

założenia ukrywać rozmiary jej niemałego tyłka, ale dawały efekt dokładnie

odwrotny. Nie lubię wyrażać się źle o przedstawicielkach mojej własnej płci, ale z

Debbie Mancuso był kawał pasożyta. Latami wysysała Kelly do cna. Miałam tylko

nadzieję, że nie zwróci swoich ssawek do mnie.

- Po prostu chłopak - powiedziałam chłodno, przechodząc obok niej, żeby

wyjąć niskokaloryczną colę z lodówki. Zdawałam sobie sprawę, że potrzebuję silnego

kofeinowego szumku, żeby wzmocnić się przed wieczorem - na spotkanie z Jesse'em i

w związku z przyjęciem.

- Czy on chodzi do RLS? - zapytała Debbie.

- Nie - powiedziałam, otwierając colę z trzaskiem. Brad, jak zauważyłam,

usunął kartkę od Andy'ego i mamy. Cóż, była trochę krępująca. - Nie chodzi do

szkoły średniej.

Debbie otworzyła szeroko oczy. To zrobiło na niej wrażenie.

- Naprawdę? Więc chodzi do college'u, tak? Jake go zna?

- Nie - odparłam.

Ponieważ nie ciągnęłam tematu, Debbie odezwała się:

- To było dziwne, to dzisiaj, co? Ta historia z Paulem.

- Tak - powiedziałam. Ciekawa byłam, czy Jesse siedzi na górze, czekając na

mnie, czy też zamierza zniknąć bez słowa pożegnania. Sądząc po tym, co się ostatnio

działo, stawiałam na to drugie.

- Ja... To znaczy, niektóre dziewczyny mówiły, że... - Debbie, nigdy

nienależąca do złotoustych, teraz plątała się jeszcze bardziej niż zwykle. - Ze ten Paul

chyba... że cię lubi.

- Naprawdę? - uśmiechnęłam się bez przekonania. - Cóż, przynajmniej ktoś

mnie lubi.

A potem powlokłam się schodami do swojego pokoju.

Po drodze spotkałam Davida, który akurat schodził. Niósł śpiwór, plecak oraz

laptopa, którego wygrał na obozie komputerowym za wymyślenie najlepszej gry

wideo. Maks lazł za nim na smyczy.

- Dokąd idziesz? - zapytałam.

- Do Todda - powiedział. Todd był najlepszym przyjacielem Davida. -

Powiedział, że możemy z Maksem zostać na noc. Nie sądzę, żeby tutaj dało się w

ogóle spać dzisiejszej nocy.

- Mądra decyzja - powiedziałam z aprobatą.

- Powinnaś zrobić to samo - stwierdził David. - Zostań u Cee Cee.

- Zrobiłabym to - powiedziałam, salutując mu puszką sody. - Ale mam pewną

drobną sprawę do załatwienia.

David wzruszył ramionami.

- W porządku. Ale nie mów, że cię nie ostrzegałem. Ruszył dalej po schodach.

Nie zaskoczyło mnie odkrycie, że Jesse'a nie ma w pokoju. Tchórz. Zrzuciłam

klapki, weszłam do łazienki i zamknęłam drzwi na klucz. Dla duchów, oczywiście, to

żadna różnica. A na pojawienie się Jesse'a i tak nie było co liczyć. Tak czułam się po

prostu bezpieczniej.

Odkręciłam wodę, rozebrałam się i wsunęłam do wanny, pozwalając ciepłej

wodzie pieścić moje obolałe stopy i zmęczone ciało. Szkoda, że nie było sposobu,

żeby pocieszyć zranione serce. Czekolada może by i pomogła, ale przypadkiem

czekolady akurat nie miałam w łazience.

Najgorsze w tym wszystkim było to, że w głębi duszy wiedziałam, że ojciec

Dominik ma rację co do przeprowadzki Jesse'a. Tak było lepiej. To znaczy, jak mogło

być inaczej? Zostałby tutaj, a ja cierpiałabym dalej z jego powodu? Nieodwzajemnio-

na miłość to wdzięczny temat dla powieści i temu podobnych, ale w życiu to coś

koszmarnego.

Tylko że - i to mnie bolało najbardziej - mogłabym przysiąc, że wtedy, całe

tygodnie temu, kiedy mnie pocałował, coś do mnie czuł. Naprawdę. A nie mówię o

tym, co ja czułam w stosunku do Paula, a co było, nie owijając w bawełnę, zwykłym

pożądaniem. Podoba mi się jego ciało, przyznaję. Ale go nie kocham.

Byłam taka pewna, tak bardzo pewna, że Jesse mnie kocha.

Oczywiste jednak, że się pomyliłam. Cóż, na ogół się myliłam. Co w tym

nowego?

Wymoczyłam się trochę i wyszłam z wanny. Zabandażowałam ponownie

stopy i włożyłam najwygodniejsze, pełne dziur dżinsy, te, których mama nie pozwala

mi nosić publicznie. Zawsze grozi, że je wyrzuci, razem z wyblakłą, czarną jedwabną

bluzką.

W pokoju zastałam Jesse'a, siedzącego na swoim zwykłym miejscu na

parapecie pod oknem z Szatanem na kolanach.

Wiedział. Jeden rzut oka wystarczył, żeby przekonać się, że wiedział o mojej

rozmowie z ojcem Dominikiem i że jedynie czekał - z pewnym niepokojem - żeby

sprawdzić moją reakcję.

Nie chcąc go rozczarować, odezwałam się niezwykle uprzejmie:

- Och, jeszcze tu jesteś? Myślałam, że zdążyłeś się już przeprowadzić do

Misji.

- Susannah - powiedział. Jego głos był tak głęboki, jak Szatana, kiedy warczał

na Maksa przez drzwi mojego pokoju.

- Nie chcę cię zatrzymywać - powiedziałam. - Słyszałam, że wieczorem w

Misji będzie się mnóstwo działo. Wiesz, w związku z jutrzejszym świętem. Trzeba

wypchać mnóstwo piñatas. Będziesz się świetnie bawił.

Słyszałam słowa wydobywające się z moich ust, ale przysięgam, nie wiem,

skąd się brały. W wannie powiedziałam sobie, że zachowam się dojrzale i rozsądnie.

A zachowywałam się jak nadąsane dziecko i to ledwo zaczęliśmy rozmawiać.

- Susannah - powiedział Jesse, wstając. - Musisz zrozumieć, że tak będzie

lepiej.

- Och - powiedziałam, wzruszając ramionami, żeby dać mu do zrozumienia,

jak mało mnie obchodzi cała ta sprawa. - Pewnie. Pozdrów ode mnie siostrę

Ernestynę.

Stał, patrząc na mnie. Nie byłam w stanie odczytać wyrazu jego twarzy.

Gdybym to potrafiła, nie dopuściłabym do tego, żeby się w nim zakochać. No wiecie,

ze względu na brak wzajemności z jego strony. Miał ciemne oczy - tak bardzo

ciemne, jak Paul bardzo jasne - i zupełnie nieprzeniknione.

- A więc to wszystko - skwitował. Z powodów, których nie umiałam sobie

wyobrazić, wydawał się zagniewany. - To wszystko, co masz mi do powiedzenia?

Nie mogłam w to uwierzyć. Ale czelność! Wyobraźcie sobie, on zły na mnie!

- Tak - odparłam. Potem przypomniałam sobie coś. - Och, nie, poczekaj.

Ciemne oczy rozbłysły.

- Tak?

- Craig. Zapomniałam o Craigu. Co u niego słychać?

Ciemne oczy znowu przybrały nieodgadniony wyraz. Jesse sprawiał wrażenie

niemal rozczarowanego. Jakby on miał jakiś powód do rozczarowania! To moje serce

zostało rozbite na kawałki.

- Ciągle to samo - powiedział. - Nieszczęśliwy z powodu swojej śmierci. Jeśli

chcesz, poproszę ojca Dominika...

- Och - powiedziałam. - Myślę, że ty i ojciec Dominik zrobiliście dość. Sama,

jak sądzę, dam sobie radę z Craigiem.

- Świetnie - stwierdził Jesse krótko.

- Świetnie - powiedziałam.

- Cóż... - Ciemne oczy wpatrzyły się w moje. - Do widzenia, Susannah.

- Tak - odparłam. - No, to na razie.

Jesse nie poruszył się. Za to zrobił coś, czego się zupełnie nie spodziewałam.

Wyciągnął rękę, dotykając mojej twarzy.

- Susannah - powiedział. W utkwionych we mnie ciemnych oczach odbijało

się światło sypialni w postaci białych gwiazdek. - Susannah, ja...

Nigdy nie dowiedziałam się, co Jesse miał mi do powiedzenia, ponieważ

drzwi pokoju nagle otworzyły się.

- Przepraszam, że przerywam - powiedział Paul Slater.

16

Paul. Zupełnie o nim zapomniałam. Zapomniałam o nim i o tym, co się

między nami działo w ciągu paru ostatnich dni. A było tego sporo i w dodatku nie

zależało mi na tym, żeby Jesse się o tym dowiedział.

- Krowa drzwi zjadła w domu? - zapytałam Paula, mając nadzieję, że nie

zauważy paniki w moim głosie, kiedy odsunęliśmy się od siebie z Jesse'em.

- Cóż - powiedział Paul, który jak na chłopaka zawieszonego w prawach

ucznia tego właśnie dnia, był w całkiem niezłej formie. - Usłyszałem odgłosy zabawy

i domyśliłem się, że masz gości. Nie zdawałem sobie, naturalnie, sprawy, że

podejmujesz pana de Silvę.

Jesse na sardoniczne spojrzenie Paula odpowiedział spojrzeniem pełnym

nienawiści.

- Slater - odezwał się niezbyt przyjaznym tonem.

- Jesse - odparł Paul swobodnie. - Jak się miewasz?

- Miałem się lepiej, zanim przyszedłeś.

Paul uniósł do góry ciemne brwi, jakby zdziwiony tą odpowiedzią.

- Naprawdę? Suze nic ci zatem nie powiedziała?

- Co tak... - zaczął Jesse, ale przerwałam mu szybko.

- O zmiennikach? - Stanęłam przed Jesse'em, jakbym w ten sposób chciała go

zasłonić przed tym, co Paul, jak przeczuwałam, miał zamiar zrobić. - I o tym

przechodzeniu dusz? Nie, nie miałam jeszcze okazji mu o tym powiedzieć. Ale zrobię

to. Dzięki, że wpadłeś.

Paul uśmiechnął się tylko radośnie. Coś w tym uśmiechu sprawiło, że serce

zaczęło mi bić jak szalone...

I to wcale nie dlatego, że ktoś próbował mnie pocałować.

- Nie dlatego przyszedłem - oznajmił Paul, ukazując wszystkie niezwykle

białe zęby.

Poczułam, jak Jesse drętwieje obok mnie. I on, i Szatan wykazywali

wyjątkową wrogość wobec Paula. Szatan wskoczył na parapet, nastroszył futro,

warcząc głośno na Paula.

Jesse nie okazywał wrogości w sposób tak otwarty, ale uznałam, że to tylko

kwestia czasu.

- No, jeśli przyszedłeś na imprezę do Brada - powiedziałam szybko - to chyba

się trochę zgubiłeś. Impreza jest na dole, nie tutaj.

- Nie przyszedłem na imprezę - powiedział Paul. - Przyszedłem, żeby ci to

oddać. - Sięgnął do kieszeni dżinsów i wyciągnął jakiś mały, ciemny przedmiot. -

Zostawiłaś to w mojej sypialni.

Spojrzałam na jego wyciągniętą dłoń. Leżała na niej szylkretowa spinka do

włosów, ta, którą zgubiłam. Ale nie u Paula. Zgubiłam ją w poniedziałek rano, w

pierwszy dzień szkoły. Widocznie mi spadła, a Paul ją znalazł i podniósł.

Podniósł i trzymał przez cały tydzień, żeby móc rzucić ją Jesse'owi w twarz,

tak jak teraz.

I zniszczyć moje życie. Oto, kim był Paul. Nie pośrednikiem. Nie

zmiennikiem. Niszczycielem.

Szybkie spojrzenie na Jesse'a przekonało mnie, że te niedbale wypowiedziane

słowa - „Zostawiłaś to w mojej sypialni” - odniosły spodziewany skutek. Jesse

wyglądał, jakby dostał pięścią w brzuch.

Wiedziałam, jak się czuje. Paul tak działał na ludzi.

- Dzięki - powiedziałam, wyrywając spinkę z jego ręki. - Zgubiłam ją w

szkole, a nie u ciebie.

- Jesteś pewna? - Paul się uśmiechnął. Zdumiewające, jakie potrafił grać

niewiniątko, kiedy tylko miał na to ochotę. - Mógłbym przysiąc, że zostawiłaś ją na

moim łóżku.

Pięść pojawiła się znikąd. Przysięgam, nie zauważyłam, co się szykuje.

Stałam, zastanawiając się, jak zdołam się wytłumaczyć Jesse'owi, kiedy jego pięść

trafiła w twarz Paula.

Paul też niczego nie zauważył. Inaczej by się uchylił. Kompletnie zaskoczony,

runął w stronę mojej toaletki. Perfumy i lakier do paznokci wylały się na niego, kiedy

zderzył się z nakrytym falbaniastą serwetą stolikiem.

- W porządku - powiedziałam, stając pośpiesznie pomiędzy nimi. - Dobrze.

Dosyć. Jesse, on cię próbuje wyprowadzić z równowagi. Nic się nie zdarzyło, jasne?

Poszłam do niego, bo powiedział, że wie coś o czymś, co nazywa się transferencją

dusz. Myślałam, że to może coś, co by ci pomogło. Przysięgam, że to wszystko. Do

niczego nie doszło.

- Do niczego nie doszło - odezwał się Paul rozbawionym tonem, gramoląc się

na nogi. Krew kapała mu z nosa na koszulę, ale raczej nie zwracał na to uwagi. -

Powiedz mi coś, Jesse. Czy ona też wzdycha, kiedy tyją całujesz?

Teraz sama chciałam go zabić. Jak on mógł? Jak mógł?

Właściwe pytanie, rzecz jasna, brzmiało: jak ja mogłam? Jak mogłam być taka

głupia, żeby pozwolić się całować w ten sposób? Bo pozwoliłam mu na to - nawet

oddawałam mu pocałunki. Nie doszłoby do tego, gdybym więcej uwagi poświęcała

ćwiczeniu wstrzemięźliwości.

Czułam się skrzywdzona, byłam zła i byłam, mówiąc wprost, samotna.

Tak samo jak Paul.

Nigdy jednak nie starałam się celowo nikogo zranić.

Tym razem pięść Jesse'a posłała Paula pod okno, gdzie Szatan, ogólnie

niezadowolony z przebiegu wypadków, wydał wściekły syk, po czym wyskoczył

przez okno na dach nad gankiem. Paul wylądował twarzą w poduszkach. Kiedy

podniósł głowę, zauważyłam krew na atłasie.

- Wystarczy - krzyknęłam, chwytając Jesse'a za ramię, kiedy szykował się do

następnego ciosu. - Boże, Jesse, nie widzisz, co on robi? Próbuje cię rozwścieczyć.

Nie dawaj mu satysfakcji.

- Nie o to mi chodzi - odezwał się Paul z parapetu. Oparł głowę na

zakrwawionej poduszce, ściskając nos palcami, żeby zatamować strumień krwi. -

Próbuję wykazać obecnemu tutaj Jesse'owi, że potrzebujesz prawdziwego chłopaka.

To znaczy, no, dajcie spokój. Jak długo, wydaje wam się, że to potrwa? Suze, nie

powiedziałem ci tego wcześniej, ale teraz ci powiem, bo wiem, o czym myślałaś.

Przemieszczanie się dusz działa tylko wtedy, kiedy wyrzucisz duszę obecnie

zajmującą ciało i wprowadzisz inną duszę na jej miejsce. Innymi słowy, to morder-

stwo. Przykro mi, ale nie robisz na mnie wrażenia morderczyni. Twój Jesse będzie

musiał któregoś dnia przenieść się dalej. Ty go tylko zatrzymujesz...

Czułam, jak ramię Jesse'a porusza się konwulsyjnie, uwiesiłam się na nim

całym ciężarem ciała.

- Zamknij się, Paul - powiedziałam.

- A co z tobą, Jesse? To jest, co ty, do diabła, możesz jej dać? - Paul śmiał się,

mimo krwi cieknącej mu po twarzy. - Nie możesz jej nawet postawić filiżanki głupiej

kawy...

Jesse eksplodował, wyrywając się z mojego uścisku. Tylko w ten sposób

potrafię to opisać. W jednej chwili stał obok mnie, w następnej leżał na Paulu; obaj

złapali się nawzajem rękami za szyje. Sturlali się na podłogę z hukiem, który mógłby

postawić na nogi cały dom.

Nic sądziłam jednak, żeby ktokolwiek ich usłyszał. Brad włączył na dole

stereo i ściany wibrowały od muzyki. Hip hopu - ulubionej muzyki Brada. Nie

miałam wątpliwości, że sąsiedzi będą zachwyceni tą słodką kołysanką.

Jesse i Paul tarzali się po podłodze. Zastanawiałam się nad stłuczeniem czegoś

nad ich głowami. Problem polegał na tym, że przy ich zacietrzewieniu to by pewnie

nic nie dało. Przemawianie im do rozumu nie poskutkowało. Musiałam coś zrobić.

Zamierzali się pozabijać i to z mojej winy. Z mojej własnej, cholernej winy.

Nie wiem, skąd mi przyszedł do głowy pomysł z gaśnicą. Patrzyłam z

przerażeniem, jak Jesse pchnął Paula z całej siły na półkę z książkami, kiedy nagle

pomyślałam: Ojej, gaśnica. Zakręciłam się na pięcie i wypadłam z pokoju. Pognałam

po schodach - muzyka była coraz głośniejsza, a odgłosy bójki w moim pokoju cichły

z każdym stopniem.

Na dole impreza Brada rozkręcała się w najlepsze. Dziesiątki skąpo

odzianych, wirujących w rytm muzyki ciał zapełniało salon. Połowy nie byłam nawet

w stanie rozpoznać. Potem zdałam sobie sprawę, że to pewnie koledzy Jake'a z

college'u. W przelocie zobaczyłam Neila Jankowa trzymającego jeden z niebieskich

plastykowych kubków, które Debbie Mancuso tak starannie ustawiła na stole w

kuchni. Rozlał piwo dookoła, kiedy przemknęłam obok niego.

A więc Jake, jak z tego wynikało, zjawił się już z beczką.

Musiałam się rozpłaszczyć na ścianie, żeby przecisnąć się obok ludzi na

korytarzu przed kuchnią. Kiedy przedarłam się do środka, stwierdziłam, że tam też

jest pełno nieznanych mi osób. Rzut oka przez rozsuwane szklane drzwi pozwolił mi

zorientować się, że w łaźni, mogącej z założenia pomieścić do ośmiu osób, siedziało

teraz około trzydziestu, w większości jedni na drugich. Tak, jakby mój dom stał się

nagle jakąś meliną „Playboya”. Nie wierzyłam własnym oczom.

Gaśnicę znalazłam pod zlewem, gdzie Andy trzymał ją na wypadek, gdyby

zapalił się tłuszcz na kuchni. Krzyczałam „przepraszam” do ochrypnięcia, zanim

zdołałam ponownie wydostać się na korytarz. Usłyszałam wówczas ze zdumieniem,

że ktoś wykrzykuje moje imię. Za mną stali Cee Cee i Adam.

- Co wy tu robicie? - wrzasnęłam w odpowiedzi.

- Zostaliśmy zaproszeni - odkrzyknęła Cee Cee - trochę, jak zauważyłam,

niepewnie. Domyśliłam się, że budzili wśród pozostałych gości lekkie zdziwienie.

Nie należą do tego samego kręgu co Brad. Co to, to nie.

- Spójrz - powiedział Adam, podnosząc do góry zaproszenie od Brada. -

Jesteśmy legalnie.

- No, to świetnie - powiedziałam. - Bawcie się dobrze. Posłuchajcie, u mnie na

górze coś się dzieje...

- Pójdziemy z tobą - krzyknęła Cee Cee. - Tu na dole jest za dużo hałasu.

U mnie na górze, z czego zdawałam sobie sprawę, wcale nie było spokojniej.

A na dodatek trwała tam jeszcze bijatyka pomiędzy Paulem Slaterem a moim

niedoszłym chłopakiem.

- Zostańcie tutaj - zawołałam. - Wrócę za minutkę. Adam jednak zauważył

gaśnicę i ze słowami „Super! Efekty specjalne!” ruszył za mną.

Nic nie mogłam na to poradzić. Musiałam wrócić na górę, jeśli miałam

powstrzymać Paula i Jesse'a przed pozabijaniem się nawzajem - czy też przynajmniej

Jesse'a przed zabiciem Paula, bo Jesse oczywiście był już martwy. Cee Cee i Adama

czekały trudne chwile w związku z tym, co mieli zobaczyć na górze.

Miałam nadzieję pozbyć się ich na schodach. Wszelkie nadzieje rozwiały się

jednak, kiedy dotarłszy wreszcie do schodów, zobaczyłam Paula i Jesse'a

staczających się w dół.

To znaczy, zobaczyłam ja. Zwarci w śmiertelnej walce, turlali się po schodach

jeden przez drugiego, trzymając się nawzajem za ubrania.

Cee Cee i Adam - jak również wszyscy, którzy przypadkiem spojrzeli w tym

kierunku - zobaczyli jednak coś innego. Ujrzeli mianowicie Paula Slatera,

posiniaczonego i zakrwawionego, który spadał ze schodów, zadając ciosy pięściami -

no cóż, pozornie samemu sobie.

- O mój Boże! - krzyknęła Cee Cee, kiedy Paul, Jesse'a oczywiście nie

widziała, upadł ciężko u jej stóp. - Suze! Co się dzieje?

Jesse pierwszy doszedł do siebie. Podniósł się na nogi, schylił, złapał Paula za

ramiona i podniósł do góry, żeby móc mu znowu dołożyć.

Ale nie to zobaczyli Cee Cee, Adam i pozostali świadkowie. Widzieli, jak

jakaś tajemnicza siła podrzuciła Paula do góry, a potem cisnęła przez pokój.

Tańce praktycznie ustały, chociaż muzyczny łomot trwał dalej. Wszyscy

gapili się na Paula.

- O mój Boże - krzyknęła Cee Cee. - Czy on jest naćpany? Adam pokręcił

głową.

- To by wiele wyjaśniało, jeśli chodzi o tego faceta - powiedział.

W tym czasie Jake, widocznie zawiadomiony przez kogoś, przedarł się do

salonu, spojrzał na Paula wijącego się na podłodze - z rękami Jesse'a zaciśniętymi na

szyi, co jedynie ja mogłam zobaczyć - i mruknął:

- O Jezu.

Widząc gaśnicę w moich rękach, podszedł do mnie zdecydowanym krokiem,

zabrał mi ją i posłał strumień białej piany w kierunku Paula.

Sytuacja nie zmieniła się dzięki temu na lepsze, o nie. Dwaj zapaśnicy

przetoczyli się tylko do jadalni - goście w popłochu uskakiwali im z drogi - i rąbnęli

w szafkę z porcelaną mojej mamy, która naturalnie zachwiała się i przewróciła, przy

czym wszystkie talerze rozbiły się w drobny mak.

Jake był oszołomiony.

- Co jest, do cholery, z tym facetem? Upił się, czy co? Stojący w pobliżu Neil

Jankow, nadal z kubkiem piwa w ręce, powiedział:

- Może ma atak. Lepiej wezwać karetkę. Jake zaniepokoił się.

- Nie! - krzyknął. - Nie, tylko nie karetkę i nie gliny! Niech nikt nie wzywa

policji!

W każdym razie tyle powiedział, zanim Jesse wyrzucił Paula przez szklane

drzwi na taras.

Prysznic szklanych odłamków uświadomił ludziom zażywającym kąpieli w

łaźni, że w domu toczy się śmiertelna walka. Usiłowali z wrzaskiem uciec przed

miotającym się na wszystkie strony ciałem Paula, natykając się po drodze na ostre

kawałki szkła. Ponieważ jednak byli boso, nie mieli dokąd uciec, podczas gdy Paul i

Jesse tłukli się na tarasie.

Brad, także uwięziony w łaźni - z Debbie Mancuso uwieszoną na nim jak

przypadkowa ryba - wpatrywał się z niedowierzaniem w ziejącą dziurę, gdzie

przedtem znajdowały się rozsuwane drzwi.

- Slater! Zapłacisz za nowe drzwi, ty czubku! - ryknął.

Na Paulu to nie zrobiło w tym momencie żadnego wrażenia. Szarpał się, żeby

złapać oddech. Jesse trzymał go za szyję, nad krawędzią basenu z wodą.

- Zostawisz ją w spokoju? - zapytał Jesse, podczas gdy światła na dnie jacuzzi

spowiły ich niesamowitym błękitnym blaskiem.

- Ani mi się śni - wychrypiał Paul.

Jesse zanurzył jego głowę w basenie, przytrzymując ją pod wodą.

Neil, który wyszedł za Jakiem na taras, zawołał:

- Teraz próbuje się utopić! Ackerman, zrób coś, i to szybko!

- Jesse - krzyknęłam. - Puść go. Nie wolno tak. Cee Cee rozejrzała się.

- Jesse? - powtórzyła zdezorientowana. - On jest tutaj? Odwróciłam uwagę

Jesse'a na tyle, że zwolnił uchwyt i Jake, z pomocą Neila, zdołał wyciągnąć Paula,

który dyszał ciężko. Koszulę miał mokrą od krwi i chlorowanej wody. Nie mogłam

dłużej tego znieść.

- Macie przestać natychmiast - zwróciłam się do Jesse'a i Paula. - Dość tego.

Zrujnowaliście mój dom. Zrobiliście sobie nawzajem krzywdę. A ponadto - dodałam,

widząc wokoło na pół ciekawe, na pół przerażone spojrzenia skierowane w moją

stronę - myślę, że zniszczyliście resztki mojej reputacji.

Zanim któryś z nich zdążył odpowiedzieć, odezwał się nowy głos:

- Nie do wiary - powiedział Craig Jankow, materializując się na lewo od brata

- że urządziliście, taką imprezę i nikt mnie nie zaprosił. Poważnie - ciągnął Craig,

kiedy popatrzyłam na niego z niedowierzaniem - wygląda na to, że świetnie się bawi-

cie. Wy, pośrednicy, wiecie, jak się urządza imprezy.

Jesse nie zwracał uwagi na przybysza. Zwracając się do Paula, powiedział:

- Nie zbliżaj się do niej. Rozumiesz?

- Ugryź się... - zasugerował Paul.

Z pluskiem wylądował ponownie z głową w basenie. Jesse wyrwał go z rąk

Jake'a.

Ku zaskoczeniu wszystkich tym razem Neil towarzyszył Paulowi pod wodą. A

to dlatego, że Craig, bystry uczeń, postanowił pójść za ciosem i załatwić sprawę:

skoro - ja - nie - żyję - to - mój - brat - też - nie - powinien.

- Neil! - wrzasnął Jake, usiłując wyciągnąć zarówno Paula, jak i swojego

przyjaciela, który na jego oczach, z niewytłumaczalnych powodów zanurzył się w

basenie z gorącą wodą. Nie wiedział, rzecz jasna, że obaj znajdują się w mocy

duchów.

Ja jednak byłam tego świadoma. Wiedziałam także, że żadne z nas nie jest w

stanie nic zrobić. Duchy mają nadludzką siłę. Nie było sposobu, żeby wyrwać ofiary z

ich rąk. Nie, dopóki nie będą tak samo martwe, jak... cóż, jak sami zabójcy.

Dlatego też musiałam zrobić coś, czego nie chciałam zrobić. Po prostu nie

widziałam innego wyjścia. Groźby nie podziałały. Siła nie podziałała. Zostało jedno

wyjście.

Naprawdę, naprawdę nie miałam ochoty tego robić. Robiło mi się duszno ze

strachu. Z trudem oddychałam, tak się bałam. Ostatnim razem, kiedy odwiedziłam to

miejsce, o mało nie umarłam. I nie miałam jak sprawdzić, czy Paul mnie nie oszukał.

A jeśli zrobię, jak powiedział i trafię w jeszcze gorsze miejsce niż poprzednim razem?

Chociaż trudno byłoby sobie wyobrazić gorsze miejsce.

Jaki jednak miałam wybór? Żadnego.

Strasznie, okropnie nie chciałam tego zrobić.

Ale nie zawsze robimy to, co rzeczywiście chcemy.

Z sercem w gardle zanurzyłam ręce we wzburzonej, gorącej wodzie i

chwyciłam za koszulę. Nie wiedziałam nawet, czyje ubrania złapałam. Wiedziałam

tylko, że to jedyny dostępny dla mnie sposób, żeby zapobiec morderstwu.

Potem zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie miejsce, w którym miałam

nadzieję nigdy już się nie znaleźć.

A kiedy otworzyłam oczy, byłam właśnie tam.

17

Nie byłam sama. Paul był ze mną. Craig Jankow też. - Co...? - Craig rozglądał

się po długim, ciemnym korytarzu, równie niesamowicie cichym jak impreza Brada

głośna. - Gdzie my u diabła jesteśmy?

- Tam, dokąd już dawno temu powinieneś się udać - odparł Paul, starannie

otrzepując koszulę z kurzu, chociaż jako że przenieśliśmy się w inny wymiar, gdzie

była tylko jego świadomość, a nie ciało, żaden kurz nie brudził koszuli. Zwracając się

do mnie, Paul powiedział z uśmiechem: - Dobra robota, Suze. I to przy pierwszej

próbie.

- Zamknij się. - Nie byłam w nastroju do wymiany uprzejmości. Znajdowałam

się w miejscu, w którym naprawdę nie chciałam przebywać... w miejscu, do którego

wracałam w koszmarnych snach, budząc się z uczuciem kompletnego fizycznego i

emocjonalnego wyczerpania, miejscu które wysysało ze mnie życie... nie

wspominając o odwadze. - Nie jestem specjalnie zachwycona tym faktem.

- Rozumiem. - Paul wyciągnął rękę, dotykając swojego nosa. Ponieważ

byliśmy w świecie duchów, a nie w tym prawdziwym, jego nos nie krwawił. Ubranie

także nie było mokre. - Wiesz, to, że jesteśmy tutaj, oznacza, że nasze ciała zostały na

dole.

- Wiem - powiedziałam, zerkając nerwowo w głąb spowitego mgłą korytarza.

Tak jak we śnie, nie widziałam, co jest na jego końcach. Widziałam tylko szereg

drzwi, które wydawały się ciągnąć w nieskończoność.

- Cóż - powiedział Paul - to powinno zwrócić uwagę Jesse'a. To znaczy, że

nagle zapadłaś w śpiączkę.

- Zamknij się - powtórzyłam. Miałam ochotę się rozpłakać. Naprawdę. A

nienawidzę płakać. Może bardziej nawet niż wpadać w przepaść bez dna. - To

wszystko twoja wina. Nie trzeba było robić sobie z niego wroga.

- A ty - odparł Paul w odruchu gniewu - nie powinnaś się całować...

- Przepraszam - przerwał Craig. - Ale czy ktoś mógłby może wyjaśnić mi

dokładnie...

- Zamknij się! - krzyknęliśmy jednocześnie z Paulem.

- Słuchaj - powiedziałam przerywanym głosem do Paula. - Przykro mi z

powodu tego, co zaszło w twoim domu. W porządku? Straciłam głowę. Ale to nie

znaczy, że coś się między nami dzieje.

- Straciłaś głowę - powtórzył Paul bezbarwnym tonem.

- Zgadza się - powiedziałam. Włoski na karku zjeżyły mi się. Nie lubiłam tego

miejsca. Nie podobały mi się macki mgły opasujące moje nogi. Nie podobały mi się

grobowy bezruch i cisza. Nie podobało mi się to, że widziałam cokolwiek w

odległości zaledwie metra. Kto wie, w którym miejscu mogła zniknąć podłoga?

- A co, jeśli ja chcę, żeby coś się działo między nami? - zapytał.

- Przykro mi.

Zerknął na Craiga, który szedł korytarzem, przyglądając się z

zainteresowaniem zamkniętym drzwiom po obu stronach.

- A co z przemieszczaniem się tam i z powrotem? - zapytał Paul.

- Co z tym?

- Powiedziałem ci, jak to zrobić, prawda? Cóż, są też inne rzeczy, które mogę

ci pokazać. Rzeczy, o których ci się nawet nie śniło.

Zamrugałam oczami. Pomyślałam o tym, co mówił tamtego popołudnia w

swoim pokoju na temat przechodzenia dusz. Jakaś część mnie bardzo chciała się

dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. Bardzo, bardzo chciała się dowiedzieć.

Jakaś część mnie z kolei nie chciała mieć nic do czynienia z Paulem Slaterem.

- Daj spokój, Suze - ciągnął Paul. - Sama wiesz, że umierasz z ciekawości.

Całe życie zastanawiałaś się, kim, czy też czym, naprawdę jesteś. A ja ci mówię, że

znam odpowiedź. Znam ją. I podzielę się z tobą swoją wiedzą, jeśli tylko mi na to

pozwolisz.

Spojrzałam na niego zmrużonymi oczami.

- A co ty będziesz miał ze swojej wspaniałomyślnej oferty? - zapytałam.

- Przyjemność przebywania w twoim towarzystwie - odparł z uśmiechem.

Powiedział to niedbałym tonem, ale wiedziałam, że nie można tego

lekceważyć w żaden sposób. Dlatego właśnie, mimo palącej ciekawości, nie

śpieszyłam się z przyjęciem jego propozycji. Ze względu na ten haczyk. Haczyk

polegający na tym, że będę musiała spędzać czas w towarzystwie Paula Slatera.

Może było warto. Prawie. I to nie dlatego, że wreszcie dowiedziałabym się

czegoś z pierwszej ręki o prawdziwej naturze tak zwanego daru, ale dlatego że

byłabym w stanie zapewnić bezpieczeństwo Jesse'owi... przynajmniej ze strony Paula.

- W porządku - powiedziałam.

Określić reakcję Paula jako zaskoczenie byłoby nieporozumieniem na skalę

stulecia. Zanim zdążył się odezwać, dodałam opryskliwie:

- Ale Jesse jest poza twoim zasięgiem. Mówię poważnie. Żadnych obelg.

Żadnego mordobicia. Żadnych egzorcyzmów.

Paul uniósł jedną brew do góry.

- A więc to tak - powiedział wolno.

- Tak - odparłam. - Właśnie tak.

Nie odzywał się tak długo, że stwierdziłam, że chce uznać całą sprawę za

niebyłą. Co by mi całkiem odpowiadało. Do pewnego stopnia. Pomijając część

dotyczącą Jesse'a.

Potem jednak Paul wzruszył ramionami, mówiąc:

- W porządku, jeśli o mnie chodzi.

Wytrzeszczyłam na niego oczy, nie wierząc własnym uszom. Czyżbym w tej

chwili uzyskała - kosztem, trzeba przyznać, ogromnego osobistego poświęcenia -

odroczenie wyroku na Jesse'a?

Nonszalancja Paula przekonała mnie, że się nie myliłam. A szczególnie zaś

odpowiedź, jakiej udzielił Craigowi, kiedy ten ostatni chwycił za klamkę przy

jednych z drzwi, wołając:

- Hej, co jest za tymi drzwiami?!

- To, na co zasłużyłeś - powiedział Paul z krzywym uśmiechem.

Craig obejrzał się na niego przez ramię.

- Naprawdę? To, na co zasłużyłem?

- Pewnie - potwierdził Paul.

- Nie słuchaj go, Craig - powiedziałam. - On nie wie, co jest za tymi drzwiami.

Tam może być nagroda za dobre uczynki. Może być jakieś inne życie. Nikt tego nie

wie. Nikt nigdy nie wyszedł tymi drzwiami. Możesz tylko przejść w jedną stronę.

Craig przyglądał się drzwiom z namysłem.

- Inne życie, tak? - powiedział.

- Albo zbawienie wieczne - odezwał się Paul. - Albo, w zależności od tego,

czy byłeś zły, wieczne potępienie. No, dalej. Otwórz je i przekonaj się, czy byłeś

dobrym człowiekiem, czy nie.

Craig wzruszył ramionami, ale nie odwrócił wzroku od drzwi.

- Cóż - powiedział. - To lepsze niż tkwić tutaj. Przekażcie Neilowi, że mi

przykro, że zachowałem się jak taki... no, wiecie. Chodzi tylko o to, że to naprawdę

nie było w porządku.

Położył rękę na klamce i nacisnął ją leciutko. Drzwi otworzyły się na ułamek

centymetra...

I Craig zniknął w błysku światła tak oślepiającego, że musiałam zakryć oczy

rękami.

- No - usłyszałam głos Paula parę sekund później - teraz, kiedy mamy go z

głowy...

Opuściłam ręce. Craiga nie było. Miejsce, gdzie stał, ziało pustką. Nawet mgła

nie była wzburzona.

- Czy możemy się stąd zabrać? - Paul zadrżał lekko. - To miejsce wywołuje u

mnie gęsią skórkę.

Usiłowałam ukryć zdumienie, że Paul czuje to samo co ja. Ciekawa byłam,

czy też miewał z tego powodu koszmary. Jakoś nie wydawało mi się.

Ale też nie sądziłam, żeby mnie miały prześladować w przyszłości.

- Dobrze - powiedziałam. - Tylko... tylko, jak my wrócimy?

- Tak samo - odparł Paul, zamykając oczy - Po prostu przywołaj w myślach

odpowiedni obraz.

Zamknęłam oczy, czując ciepły dotyk palców Paula na ramieniu i chłód mgły

na nogach...

W sekundę później upiorną ciszę zastąpiła głośna muzyka. I krzyki. I wycie

syren.

Otworzyłam oczy.

Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, była twarz Jesse'a tuż nad moją. Wydawała

się blada na tle czerwono - białych świateł karetki, która zatrzymała się przy tarasie.

Obok Jesse'a byli Cee Cee i Jake.

Cee Cee odezwała się pierwsza:

- Ocknęła się! O mój Boże, Suze! Ocknęłaś się! Dobrze się czujesz?

Usiadłam półprzytomna. Nie czułam się za dobrze. W gruncie rzeczy czułam

się trochę tak, jakby ktoś mi porządnie przyłożył w głowę. Naprawdę mocno.

Ścisnęłam skronie. Ból głowy. Pulsujący ból. Ból wywołujący mdłości.

- Susannah. - Jesse objął mnie ramieniem. W jego głosie brzmiał niepokój. -

Susannah, co się stało? Czy wszystko w porządku? Dokąd... dokąd odeszłaś? Gdzie

jest Craig?

- Tam gdzie jego miejsce - odparłam, krzywiąc się, ponieważ światła

ambulansu wzmogły tysiąckrotnie ból pod czaszką. - Czy Neilowi... Czy Neilowi nic

się nie stało?

- Nic mu nie jest, Susannah. - Jesse wyglądał na równie rozbitego, jak ja się

czułam... a to znaczy, że bardzo. Nie sądzę, żeby ostatnich parę minut było dla niego

przyjemnych. Ostatecznie straciłam nagle przytomność, bez żadnej widocznej

przyczyny. Dżinsy zamoczyły mi się od wody w basenie. Mogłam sobie tylko

wyobrazić, jak wyglądały moje włosy. Bałam się stanąć przed lustrem.

- Susannah. - Jesse ściskał mnie serdecznym, opiekuńczym gestem. Cudowne

uczucie. - Co się stało?

- Kto to jest Neil? - zapytała Cee Cee. Zerknęła zaniepokojona na Adama. -

Och, mój Boże. Ona majaczy.

- Później ci powiem - powiedziałam, spoglądając w stronę Cee Cee. Nieco

dalej dostrzegłam Paula, który również siedział. W przeciwieństwie do Neila, który

padł w miejscu, które kiedyś zajmowały szklane drzwi, był w stanie to zrobić bez

pomocy sanitariusza. Ale, podobnie jak Neil, wypluwał z siebie mnóstwo

chlorowanej wody. Nie tylko spodnie miał mokre. Przemókł od stóp do głów. A nos

krwawił mu obficie.

- Co my tutaj mamy? - Obok mnie uklękła sanitariuszka i, chwytając mnie za

nadgarstek, zaczęła mierzyć puls.

- Zemdlała nagle - oznajmiła Cee Cee rzeczowo. - Nie, niczego nie piła.

- Dużo tu tego było - stwierdziła sanitariuszka. Sprawdziła moje źrenice. -

Uderzyłaś się także w głowę?

- Nic o tym nie wiem - powiedziałam, mrużąc oczy w świetle jej małej latarki

punktowej.

- Mogła to zrobić - odezwała się Cee Cee - kiedy straciła przytomność.

Sanitariuszka popatrzyła z dezaprobatą.

- Kiedy wy się, dzieciaki, tego nauczycie? Nie wolno - mówiła surowo -

mieszać alkoholu i łaźni.

Nie chciało mi się jej przekonywać, że nie piłam. Ani też, skoro już o tym

mowa, nie siedziałam w łaźni. Ostatecznie byłam całkowicie ubrana. Wystarczyło, że

sanitariuszka pozwoliła mi odejść po upewnieniu się, że nic mi się nie stało, zalecając

pić dużo wody i położyć się spać. Neil, jak się okazało, też wyszedł z tej przygody

bez szwanku. Zobaczyłam go w parę minut później, jak zamawiał taksówkę przez

telefon komórkowy. Podeszłam do niego i powiedziałam, że teraz może już bezpiecz-

nie jeździć swoim samochodem. Tylko na mnie spojrzał, jakbym zwariowała.

Paul nie miał tyle szczęścia co Neil i ja. Jego nos okazał się złamany, więc

zabrano go do szpitala. Widziałam go na chwilę, zanim go zabrano i nie sprawiał

wrażenia szczęśliwego. Patrzył na mnie zza opatrunku, jaki mu nałożono na twarz.

- Głowa boli? - zapytał zachrypniętym głosem.

- Koszmarnie - odpowiedziałam.

- Zapomniałem cię ostrzec. Zawsze tak jest po powrocie stamtąd.

Skrzywił się. Uświadomiłam sobie, że próbuje się uśmiechnąć.

- Wrócę - powiedział, naśladując Terminatora, co wypadło smutno. Potem

sanitariusze zabrali go do karetki.

Rozejrzałam się za Jesse'em. Nie miałam pojęcia, co mu powiem... może coś o

tym, że nie musi się już obawiać Paula?

To się okazało bez znaczenia, ponieważ nigdzie go nie było. Zobaczyłam za to

zasapanego Brada, który zmierzał w moją stronę.

- Suze! - krzyknął. - Chodź. Jakiś idiota wezwał gliny. Musimy ukryć beczkę,

zanim przyjadą.

Zamrugałam oczami.

- Ani mi się śni - burknęłam tylko.

- Suze. - Brad wyraźnie panikował. - Daj spokój! Oni ją skonfiskują! Albo

wszystkich aresztują.

Rozejrzałam się i zauważyłam Cee Cee obok samochodu Adama.

- Hej, Cee - zawołałam. - Czy mogę z wami jechać i przenocować u ciebie?

- Pewnie. O ile powiesz mi wszystko o tym Jessie - zawołała Cee Cee w

odpowiedzi.

- Nie ma o czym mówić - stwierdziłam. Bo naprawdę nie było. Jesse odszedł.

Wiedziałam doskonale dokąd.

, I nie mogłam nic na to poradzić.

18

- Spójrz prawdzie w oczy, Suze - powiedziała Cee Cee, pożerając następnego

dnia podczas święta ojca Serry swoją połowę porcji cannoli. - Mężczyźni są

koszmarni.

- Ty mi to mówisz.

- Mówię poważnie. Albo ty ich pragniesz, a oni ciebie nie chcą, albo oni chcą

ciebie, a ty ich nie chcesz...

- Witaj w moim świecie - mruknęłam ponuro.

- Och, daj spokój - powiedziała, zaskoczona moim tonem. - Nie może być aż

tak źle.

Nie byłam w nastroju, żeby z nią dyskutować. Po pierwsze, dopiero niedawno,

po około dwunastu godzinach, pozbyłam się okropnego bólu głowy, związanego ze

zmianą wymiaru. Po drugie, chodziło o Jesse'a. Nie miałam ochoty rozmawiać z nią o

najnowszych zawirowaniach w historii naszego związku.

To nie tak, że nie miałam dość kłopotów. W postaci na przykład mamy i

ojczyma. Nie wpadli w zbyt morderczy nastrój, kiedy po powrocie z San Francisco

zastali ruinę, która kiedyś była ich domem... nie wspominając o wezwaniach na

policję. Brad otrzymał jedynie dożywotni zakaz wychodzenia z domu po południu, a

Jake za współudział w organizowaniu imprezy - nie mówiąc już o dostarczeniu

alkoholu - został pozbawiony wszelkich funduszy przeznaczonych na zakup camaro.

Pieniądze poszły na zapłacenie rozmaitych kar. Jedynie fakt, że David spędził

bezpiecznie noc w domu Todda powstrzymał Andy'ego przed zamordowaniem

któregoś ze starszych synów. Widać jednak było, że myśli o tym... zwłaszcza kiedy

mama zobaczyła, co się stało z porcelaną.

To nie znaczy, że Andy czy mama byli specjalnie zadowoleni ze mnie - nie

dlatego, żeby wiedzieli, iż porcelana potłukła się z mojej winy, ale dlatego że nie

doniosłam na braci. Mogłam wydać Brada i powołać się na próbę szantażu wobec

mojej osoby, ale wtedy dowiedzieliby się, że Brad ma na mnie coś, co rzeczywiście

jest warte szantażu.

Więc trzymałam buzię na kłódkę, szczęśliwa, że po raz pierwszy jestem

prawie czysta w jakiejś sprawie. Cóż, jeśli nie liczyć porcelany - chociaż ku mojej

radości nikt poza mną nie był tego świadomy. Wiedziałam jednak, że moja wina jest

niezaprzeczalna. I zdawałam sobie sprawę, na co pójdą moje przyszłe zarobki z tytułu

opieki nad dziećmi.

Jestem pewna, że rozważali areszt domowy również jako karę dla mnie. Nie

mogli mi jednak zabronić uczestniczyć w święcie ojca Serry, gdyż jako członkini

samorządu szkolnego zostałam wyznaczona przez siostrę Ernestynę do obsługi

jednego ze stoisk.

Dzięki temu właśnie znalazłam się w towarzystwie Cee Cee przy stoisku z

cannoli. Cee Cee, jako wydawca szkolnej gazetki, także musiała się pokazać. Po

zajęciach poprzedniego wieczoru - wiecie, po bójce, podróży do innego świata, a

potem całonocnych pogaduchach przy ogromnych ilościach popcornu i czekolady -

żadna z nas nie była w najlepszej formie. Zaskakująca jednak liczba gości, którzy

wybulili dolca na cannoli, wydawała się nie zauważać worów pod naszymi oczami...

może dlatego, że obie miałyśmy okulary przeciwsłoneczne.

- W porządku - powiedziała Cee Cee. To była głupota ze strony siostry

Ernestyny powierzyć nam stoisko ze słodyczami, ponieważ większość pyszności,

które miałyśmy sprzedawać, trafiała do naszych żołądków. Po takiej nocy jak ostatnia

czułyśmy głód cukru. - Paul Slater.

- Co z nim?

- Podobasz mu się.

- Chyba tak - powiedziałam.

- Tylko tyle? Chyba?

- Powiedziałam ci. Podoba mi się kto inny.

- Zgadza się - powiedziała Cee Cee. - Jesse.

- Zgadza się. Jesse.

- Któremu ty się nie podobasz?

- No... tak.

Siedziałyśmy w milczeniu przez jakąś minutę. Wokół nas rozbrzmiewała

muzyka mariachi. Dalej przy fontannie dzieciaki próbowały rozbić piñatas. Posąg

Junipero Serry ozdobiono kwiatami. Obok stoiska z taco znajdowało się stoisko z

wędlinami i papryką. W społeczności przykościelnej było tylu Włochów co

Latynosów.

Cee Cee, patrząc na mnie zza ciemnych szkieł okularów, odezwała się nagle:

- Jesse jest duchem, prawda?

Zakrztusiłam się cannoli, które właśnie przełykałam.

- C - co? - zapytałam, dusząc się.

- Jest duchem - powiedziała Cee Cee. - Daruj sobie zaprzeczenia. Byłam tam

zeszłej nocy, Suze. Widziałam... cóż, widziałam rzeczy, które nie dadzą się

wytłumaczyć w żaden inny sposób. Mówiłaś do niego, choć nikogo tam nie było. A

poza tym, ktoś trzymał głowę Paula pod wodą.

Czując, że czerwienię się jak burak, stwierdziłam:

- Zwariowałaś.

- Nie - odparła Cee Cee. - Nie zwariowałam. Wolałabym, żeby tak było.

Wiesz, że nienawidzę takich rzeczy. Rzeczy, których nie da się wyjaśnić naukowo. I

te głupole w telewizji, które twierdzą, że są w stanie rozmawiać z umarłymi. Ale... -

Podszedł do nas turysta, pijany od jaskrawego słońca, świeżego powietrza i

słabiutkiego piwa, serwowanego przy stoisku niemieckim. Położył dolara. Cee Cee

wręczyła mu cannoli. Poprosił o serwetkę. Stwierdziłyśmy, że pojemnik z serwetkami

jest pusty. Cee Cee przeprosiła. Turysta roześmiał się dobrodusznie, wziął cannoli i

odszedł.

- Ale co? - zapytałam nerwowo.

- Ale jeśli o ciebie chodzi, to chcę wierzyć. Któregoś dnia - dodała, biorąc

pusty pojemnik na serwetki - wyjaśnisz mi to wszystko.

- Cee Cee - powiedziałam, czując, jak serce znowu zaczyna mi bić normalnym

rytmem. - Wierz mi. Lepiej, żebyś nie wiedziała.

- Nie. - Cee Cee pokręciła głową. - Nie lepiej. Nie znoszę nie wiedzieć. -

Potrząsnęła pojemnikiem. - Pójdę po nowy zapas. Poczekasz minutkę?

Skinęłam głową i Cee Cee odeszła. Nie wiem, czy zdawała sobie sprawę, jak

byłam wstrząśnięta. Siedziałam, zastanawiając się, co powinnam zrobić. Moją

tajemnicę znała tylko jedna żyjąca osoba - poza ojcem Dominikiem i Paulem, rzecz

jasna - a nawet ona, Gina, moja najlepsza przyjaciółka z Brooklynu, nie wiedziała

wszystkiego. Nigdy nikomu więcej o tym nie mówiłam, bo... cóż, bo kto by mi

uwierzył?

Ale Cee Cee uwierzyła. Cee Cee sama to odkryła i przyjęła do wiadomości.

Może, pomyślałam. Może to nie takie zwariowane, jak mi się zawsze wydawało.

Trzęsłam się, mimo że było ponad dwadzieścia stopni i pełne słońce. Tak

głęboko pochłonęły mnie własne myśli, że nie usłyszałam głosu wołającego mnie z

drugiego końca stoiska, dopóki nie wymówiono mojego imienia - czy też imienia

podobnego do mojego - trzy razy.

Podniosłam głowę i zobaczyłam uśmiechającego się młodego człowieka w

jasnoniebieskim uniformie.

- Susan, zgadza się? - powiedział.

Przeniosłam wzrok na twarz starego człowieka na wózku. Dziadek Paula

Slatera z opiekunem. Podniosłam się z miejsca.

- Hm - mruknęłam. - Cześć. - Powiedzieć, że czułam się zmieszana byłoby

poważnym niedomówieniem. - Co tutaj... Co tu robicie? Myślałam... Myślałam...

- Myślałaś, że jest uwiązany w domu? - zapytał pielęgniarz z uśmiechem. -

Niezupełnie. Nie, pan Slater lubi wychodzić. Nieprawdaż, panie Slater? W gruncie

rzeczy nalegał, żeby tu dzisiaj przyjść. Nie sądziłem, żeby to było właściwe, biorąc

pod uwagę przygody jego wnuczka zeszłej nocy, ale Paul jest w domu, szybko wraca

do siebie, a pan S. był niewzruszony Nieprawdaż, panie S.?

Dziadek Paula zrobił coś, co mnie zaskoczyło. Spojrzał na pielęgniarza i

powiedział całkowicie przytomnym głosem:

- Idź i przynieś mi piwo. Pielęgniarz zmarszczył brwi.

- Ależ panie S. - powiedział. - Wie pan, że lekarz mówi... - Zrób to -

powiedział Slater.

Pielęgniarz rzucił mi rozbawione spojrzenie, jakby mówiące „No, co mam

robić?” i poszedł w stronę stoiska z piwem, zostawiając mnie samą z dziadkiem

Paula.

Przyglądałam mu się ciekawie. Ostatnim razem, kiedy go widziałam, ślina

ciekła mu po brodzie. Teraz nic nie spływało mu po brodzie. Jego niebieskie oczy

były zamglone, to prawda. Miałam jednak wrażenie, że widzą o wiele więcej niż

powtórki starych seriali.

Moje przypuszczenia potwierdziły się, kiedy powiedział:

- Posłuchaj mnie. Nie mamy dużo czasu. Miałem nadzieję, że tu będziesz.

Mówił szybko i po cichu. Musiałam się nawet nachylić nad porcjami cannoli,

żeby go słyszeć. Mimo że głos miał cichy, każde słowo brzmiało krystalicznie czysto.

- Jesteś jedną z nich - powiedział. - Zmienniczką. Wierz mi, wiem, co mówię.

Ja też do nich należę.

Zamrugałam oczami.

- Pan... jest?

- Tak - odparł. - A nazywam się Slaski, nie Slater. Mój głupi syn zmienił

nazwisko. Nie chciał, żeby ludzie wiedzieli, że jest spokrewniony ze starym

dziwakiem, który bajdurzy o wędrówkach do świata umarłych.

Gapiłam się na niego z rozdziawionymi ustami. Nie wiedziałam, co

powiedzieć. Co mogłam powiedzieć? Byłam bardziej zaskoczona niż po wyznaniu

Cee Cee.

- Wiem, co ci mówił mój wnuczek - ciągnął pan Slater, doktor Slaski. - Nie

słuchaj go. On to wszystko źle zrozumiał. Pewnie, posiadasz tę zdolność. Ale to cię

zabije. Może nie od razu, ale po jakimś czasie. - Patrzył na mnie oczami tkwiącymi w

szarej, pokrytej brązowymi plamami, pomarszczonej masce. - Wiem, o czym mówię.

Tak samo jak mój niemądry wnuk, myślałem, że jestem jak Bóg. Nie, myślałem, że

jestem Bogiem.

Zamrugałam oczami.

- Ale...

Dziadek Paula zauważył zbliżającego się pielęgniarza i szybko zapadł w swój

zwykły stan półśpiączki, milknąc na dobre.

- Proszę bardzo, panie Slater - powiedział pielęgniarz, przystawiając

plastykowy kubek do ust starca. - Przyjemne, chłodne piwo.

Ku mojemu zdumieniu doktor Slaski pozwolił, aby piwo spłynęło z jego ust

po brodzie, plamiąc koszulę.

- Ojej - powiedział opiekun. - Przykro mi. Cóż, lepiej będzie, jak się umyjemy.

- Mrugnął do mnie okiem. - Miło było cię spotkać, Susan. Do zobaczenia.

Poprowadził wózek doktora Slaskiego dalej, w stronę strzelnicy.

Jeśli chodzi o mnie, na tym się skończyło. Musiałam odejść. Nie mogłam

znieść siedzenia przy stoisku z cannoli ani minuty dłużej. Nie miałam pojęcia, gdzie

się podziała Cee Cee, ale uznałam, że będzie musiała sobie poradzić sama ze

sprzedażą słodyczy. Potrzebowałam chwili spokoju.

Wymknęłam się z budki i przepchnęłam przez tłum zalegający dziedziniec,

wypadając następnie przez pierwsze otwarte drzwi, jakie napotkałam.

Znalazłam się na cmentarzu misji. Nie zawróciłam z drogi. Cmentarze nie

przerażają mnie. To znaczy, choć to może się wydawać dziwne, duchy rzadko włóczą

się po cmentarzach. W pobliżu swoich grobów. Dążą raczej do miejsc, w których

przebywały za życia. Dla pośrednika cmentarze mogą stanowić miejsce wypoczynku.

Albo dla zmiennika. Czy też dla kogoś tam innego, kim jestem według Paula

Slatera.

Paula Slatera, który jak zaczynałam sobie uświadamiać, nie był jedynie

skłonnym do manipulacji jedenastoklasistą, któremu przypadkiem wpadłam w oko.

Nie, zdaniem jego własnego dziadka, Paul Slater był... cóż, diabłem.

A ja właśnie sprzedałam mu swoją duszę.

To nie było coś, nad czym mogłam łatwo przejść do porządku. Potrzebowałam

czasu do namysłu, żeby się zastanowić, co dalej robić.

Weszłam na chłodne, ocienione cmentarzysko i ruszyłam wąską ścieżką, którą

zdążyłam już dobrze poznać. Wiele razy nią chodziłam. Tak naprawdę czasami, kiedy

brałam przepustkę na korytarz pod pretekstem, że muszę się udać do toalety podczas

lekcji, przychodziłam właśnie tutaj, na cmentarz, tą ścieżką. Ponieważ na jej końcu

znajdowało się coś dla mnie niezwykle ważnego. Coś, co szczególnie mnie

obchodziło.

Tym razem, kiedy dotarłam na koniec wąskiej, kamienistej dróżki,

stwierdziłam, że nie jestem sama. Jesse stał przy grobie, patrząc na kamień nagrobny.

Słowa, które czytał, znałam na pamięć, ponieważ to ja byłam tą osobą, która

wraz z ojcem Dominikiem nadzorowała ich wykuwanie.

TUTAJ SPOCZYWA HEKTOR JESSE DE SILVA, 1830 - 1850, UKOCHA-

NY BRAT, SYN I PRZYJACIEL

Jesse podniósł głowę, kiedy stanęłam obok niego. Bez słowa wyciągnął rękę

ponad kamieniem. Wsunęłam w nią swoją dłoń.

- Przykro mi z powodu tego wszystkiego - powiedział, patrząc ciemnymi,

nieprzeniknionymi, jak zwykle, oczami.

Wzruszyłam ramionami, nie odrywając wzroku od ziemi otaczającej grób,

czarnej jak jego oczy.

- Chyba rozumiem. - Mimo że nie rozumiałam. - To znaczy, nie możesz nic na

to poradzić, że... cóż, że nie czujesz do mnie tego samego, co ja do ciebie.

Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby to powiedzieć. W chwili kiedy te słowa

wydobyły się z moich ust, zapragnęłam, żeby grób pod nami otworzył się i mnie

pochłonął.

Można więc sobie wyobrazić moje zdumienie, kiedy Jesse, głosem

zmienionym przez skrywane emocje, zapytał:

- Czy tak właśnie myślisz? Że ja chciałem odejść?

- A nie chciałeś? - Wpatrywałam się w niego, kompletnie ogłupiała. Bardzo

się starałam zachować dystans, ostatecznie zdeptano moją dumę. A jednak moje

serce, które, mogłabym przysiąc, skurczyło się i pękło jakieś dwa dni temu, nagle

ożyło znowu, choć bardzo mi zależało, by pozostało niewzruszone.

- Jak mogłem zostać? Po tym, co zaszło między nami, Susannah, jak mogłem

zostać?

Zupełnie nie wiedziałam, o czym on mówi.

- Co zaszło między nami? Co masz na myśli?

- Ten pocałunek.

Puścił moją rękę tak gwałtownie, że aż się zatoczyłam.

Nie przejęłam się tym, nie przejęłam się tym wcale, bo zaczęło do mnie

docierać, że dzieje się coś cudownego. Coś wspaniałego. To wrażenie wzmocniło się

jeszcze, kiedy Jesse podniósł rękę do góry, żeby przeczesać włosy palcami, i

zobaczyłam, jak drżą. To znaczy jego palce. Dlaczego tak drżały?

- Jak mogłem zostać? - mówił Jesse. - Ojciec Dominik miał rację. Musisz być

z kimś, kogo twoja rodzina i przyjaciele będą w stanie zobaczyć. Z kimś, kto się z

tobą zestarzeje. Musisz być z kimś żywym.

Nagle wszystko zaczęło nabierać sensu. Tygodnie niezręcznego milczenia.

Jego dystans do mnie. To nie wynikało z tego, że mnie nie kochał. To wcale nie

wynikało z tego, że mnie nie kochał.

Pokręciłam głową. Krew, która jak zaczynałam już podejrzewać, zamarzła mi

w żyłach, nagle jakby znowu zaczęła krążyć. Miałam nadzieję, że nie popełniam

kolejnego błędu. Miałam nadzieję, że to nie sen, z którego wkrótce się obudzę.

- Jesse - powiedziałam, oszołomiona ze szczęścia. - To wszystko nic mnie nie

obchodzi. Ten pocałunek... ten pocałunek to była najlepsza rzecz, jaka mi się zdarzyła

w życiu.

Stwierdzałam po prostu fakt. To wszystko. Fakt, który jak sądziłam, był mu

znany.

Chyba jednak go zaskoczyłam, ponieważ przyciągnął mnie do siebie w

następnej chwili i zaczął całować.

To było tak, jakby świat, który przez ostatnich parę tygodni zleciał z własnej

osi, nagle wrócił do normy. Jesse trzymał mnie w ramionach i wszystko było w

porządku. Bardziej niż w porządku. Doskonale. Ponieważ on mnie kochał.

I owszem, może to znaczyło, że musiał się wyprowadzić... i owszem, była ta

sprawa z Paulem. Nadal nie bardzo wiedziałam, co z tym począć.

Ale jakie to miało znaczenie? Kochał mnie!

I tym razem nikt nie przerwał naszych pocałunków.