DIXIE BROWNING

TWARDY JAK KAMIEŃ

Harlequin Desire tom 197(8'95)

PROLOG

Złapał słuchawkę, kiedy dzwonek telefonu rozbrzmiewał już po raz piąty. Zdyszany i

zły, burknął:

- Słucham, tu McCloud!

- To ty, Johnie Stone?

Ciotka Alicja. Alicja Hardisson była jedyną osobą na tym świecie, która nazywała go

Johnem Stone.

- Jak się masz, ciociu?

- U mnie wszystko w porządku, dziękuję. Podobno byłeś w szpitalu. Mam nadzieję, że

już miewasz się lepiej. - Spokojny, starannie modulowany południowym akcentem głos

umilkł w uprzejmym oczekiwaniu.

Skąd ona się o tym dowiedziała, do diabła? Ich kontakty od lat były bardzo luźne:

spotkanie na jakimś rodzinnym pogrzebie, co roku gwiazdkowy koszyk z wytwornym

zestawem konfitur, i tyle.

Chyba że coś jednak znalazło się prasie czy radiu?

- Dużo lepiej, ciociu, założywszy, że człowiek karmiony przez tyle czasu szpitalnym

jedzeniem może się dobrze czuć. A co słychać u Liama? Czy nadal poluje na króliki, kiedy

dajesz mu wolny dzień? - Liam był kamerdynerem u Hardissonów; najważniejszym, jeśli nie

jedynym oparciem w czasach, kiedy mały Stone po śmierci rodziców znalazł się w starym

domu swojej rodziny.

- Liam jest już na emeryturze. W zeszłym roku umarła Mellie; pomyślałam, że lepiej

będzie, jeśli ostatnie lata pozwolę mu spędzić z wnukami.

Dla kogo lepiej, ciociu, pomyślał Stone, krzywiąc twarz w ironicznym uśmiechu.

Kobiety w rodzaju Alicji Hardisson obowiązywał pewien kanon moralny związany z jej

pozycją społeczną: noblesse oblige. Nie oznaczało to jednak, żeby angażowała się

kiedykolwiek w działania na czyjąkolwiek korzyść, poza własną. Własna korzyść oznaczała

oczywiście jeszcze interes jej jedynego dziecka.

Sprawa Stone'a była najlepszym przykładem. Jego matka i ciotka Alicja były

siostrami. Rodzice Stone'a zginęli w wypadku, potrąceni przez pijanego kierowcę. Miał wtedy

sześć i pół roku. Ciotka Alicja wzięła go do siebie. Noblesse oblige. Jej własny syn, Billy,

miał wtedy pięć lat.

Gdy ciotka udawała się na doroczne połowy łososia do Szkocji, na pokaz mody do

Paryża, czy „do wód” w Arizonie, zabierała czasem ze sobą Billy'ego i jego niańkę. Mały

Stone zawsze pozostawał wtedy w domu, w towarzystwie Liama i Mellie.

Noblesse oblige. Należy pomóc krewnym w potrzebie, zapewnić im dach nad głową i

przyzwoite utrzymanie. Wypada też raz czy dwa razy do roku zapytać uprzejmie, czy im

czego nie brakuje.

Ponadto istnieje coś takiego, jak szkoła z internatem.

- Czy jesteś w naszym mieście, ciociu? - spytał Stone, mając nadzieję, że ciotka

zaprzeczy.

- Nie, dzwonię od siebie, z Atlanty - wymawiała to zawsze po swojemu, z jakąś

wyrafinowaną, pewną siebie niedbałością: „Atlanna”.

- Jak się miewa Billy? - ciągnął. - Czy dalej chce kandydować do senatu?

- Właśnie w tej sprawie do ciebie dzwonię, Johnie Stone. Pewnie słyszałeś, że jakiś

czas temu Billy zadurzył się w pewnej okropnej kobiecie do tego stopnia, że się z nią ożenił.

Stone usiadł na kanapie, przytrzymując brodą słuchawkę.

- Chyba nawet dostałem zawiadomienie o ślubie - potwierdził.

- Poprosiłam Ellę Louise, żeby rozesłała je dla przyzwoitości, choć byłam pewna, że

to małżeństwo długo nie potrwa. Zrobiłam, co mogłam, w interesie własnego syna, ale ta

kobieta po prostu nie należała do naszej sfery.

Twarz Stone'a skrzywiła się w ponurym uśmiechu. Na palcach jednej ręki można było

policzyć ludzi, których ciotka Alice zaliczała do „naszej sfery”. On też nie mieścił się na

liście, mimo pokrewieństwa.

- Zajęłam się nią ze względu na Billy'ego. Była dzika jak bezpański kot. Gdybyś

widział jej włosy albo te tanie szmaty, w które się ubierała! Uczyłam ją podstawowych zasad

dobrego wychowania.

Alicja bała się, że żona Billy'ego skompromituje rodzinę Hardissonów, pomyślał

Stone, odpowiadając ciotce niewyraźnym pomrukiem. Ta kobieta musiała być teściową z

piekła rodem, nawet gdyby Billy poślubił wzór damskich cnót. Był skłonny współczuć tej

biednej dziewczynie, ale przecież sama napytała sobie biedy. Wychodzić za mąż za Billa

Hardissona! Doprawdy można mieć więcej oleju w głowie.

Ciotka ciągnęła swój monolog:

- Słyszałam jakieś obrzydliwe plotki. Dzięki Bogu, nic jeszcze nie trafiło do gazet...

Obawiam się, że ona będzie nas szkalować - westchnęła.

- A dlaczego Billy w ogóle się z nią ożenił? Czy była w ciąży?

- Wielkie nieba, nic z tych rzeczy! Billy miał jeszcze na tyle zdrowego rozsądku, żeby

się nie zaangażować do tego stopnia.

- Wspomniałaś, ciociu, że się z nią ożenił. Czy można się zaangażować jeszcze

bardziej?

- Billy jest zbyt urny i łatwowierny, by mu to wyszło na zdrowie. Biedaczek. Kiedy

taka wyzywająca przybłęda jak ta Dooley pływa w klubowym basenie goła jak ją pan Bóg

stworzył...

- To on spotkał ją w klubie?

- Chyba ci o tym mówiłam, czyż nie? Muszę przyznać, że reprezentuje ten dość

pospolity typ urody, który podoba się mężczyznom. W każdym razie mój biedny chłopiec dał

się na to złapać. Wystarczyło jednak sześć miesięcy od dnia ślubu, by pokazała swoją

prawdziwą twarz. Biedny Billy, prawie błagał ją, żeby zachowywała się przyzwoicie, ale

kiedy zaczęła flirtować z wszystkimi dookoła... no cóż, nie miał innego wyjścia. Musiał się z

nią rozstać.

- Rozumiem więc, że są rozwiedzeni. Na czym polega problem?

- Owszem, Bill się z nią rozwiódł, a ta kobieta miała na tyle przyzwoitości, że

wyniosła się z naszego miasta. Teraz jednak, kiedy mój syn zamierza kandydować do senatu,

obawiamy się kłopotów. Ona może wrócić...

- Po co?

- Po pieniądze, mój drogi, po pieniądze. Czegóż innego może chcieć osoba tego

pokroju?

- Chcesz mi powiedzieć, ciociu, że ci wszyscy prawnicy, których opłacacie, nie

zabezpieczyli Billa, zanim w ogóle pozwolili mu się z nią ożenić? Od czego są intercyzy?

- Byłam w tym czasie poza krajem, a ona omotała nieszczęsnego chłopaka do tego

stopnia, że ożenił się z nią, zanim ktokolwiek zdążył mrugnąć okiem. Bóg jeden wie, jakich

gróźb użyła w czasie rozwodu, ale skończyło się na tym, że Bill musiał jej płacić po dwieście

tysięcy dolarów przez trzy kolejne lata za to, żeby trzymała się z dala od granic Georgu.

Biedny Billy, ma zbyt miękkie serce.

Chyba mózg ma też za miękki, pomyślał Stone o kuzynie. Sześćset tysięcy dolarów to

kupa forsy!

- Bill już wypłacił jej wszystko; obawiamy się, że ta kobieta może mieć ochotę na

więcej. Może chcieć nagadać coś dziennikarzom. Jest zdolna do najbardziej perfidnych

kłamstw. Dobrze wie, że Bill chciałby znaleźć się w Waszyngtonie po jednej czy dwóch

kadencjach w Atlancie i nie zawaha się przed niczym. Widziałeś przecież te bezczelne

naciągaczki, które pokazują się w telewizji i grożą przyzwoitym ludziom na wysokich

stanowiskach?

- Owszem, zdarzają się takie historie, ale czemu akurat wy...

- Mówiłam ci; po mieście krążą już jakieś plotki. Przecież nie mogą pochodzić z

innego źródła; tu wszyscy kochają Billa. To taki dobry chłopiec!

Stone skrzywił się. Billy'ego kochają tylko dwie osoby: jego matka i on sam.

Natomiast reszta świata zna ' go takiego, jakim jest. Zepsuty, niedojrzały produkt

wychowawczych zaniedbań i klasowego uprzywilejowania. Nie po raz pierwszy Stone cieszył

się z tego, że już jako czternastolatek został oddany do szkoły wojskowej, a potem zawsze

pojawiały się jakieś „trudności”, które nie pozwalały na częstsze spotkania z rodziną.

- W czym mogę ci pomóc, ciociu? - zapytał.

Alicja Hardisson od razu przystąpiła do rzeczy.

- Rozumiem, że odniosłeś spore obrażenia i jeszcze trochę czasu powinieneś spędzić

w łóżku. Myślałam, że mógłbyś...

- Myślisz, że przyjadę do Atlanty i uwiodę tę damę, żeby wam nie przeszkadzała?

- Co? Nie bądź śmieszny, Johnie Stone. Jeśli chcesz ją uwieść, to twoja sprawa, choć

ostrzegam cię, ona nie należy do naszej sfery. Widzisz - tłumaczyła - zaaranżowałam jej

wakacje w miejscu, które nazywa się Coronoke. To maleńka wysepka przy brzegu Północnej

Karoliny. Zdaje się, że nie ma tam nawet linii telefonicznej, a już na pewno nie ma żadnych

dziennikarzy. Może zaprzyjaźni się z tobą, a ty będziesz miał na nią oko...

- Ależ, ciociu! Nawet nie znam jeszcze tej kobiety, a ty chcesz, żebym .zgodził się na

rolę więziennego dozorcy?

- Nie podnoś na mnie głosu, Johnie Stone. Niczego takiego nie powiedziałam.

Wszystko, o co cię proszę, to żebyś pojechał tam i rozgościł się w domku, który wynajęłam

na twoje nazwisko. Nie musisz jej mówić, kim jesteś - nawet lepiej, żebyś tego nie robił.

Możesz natomiast przekonać ją, żeby nie robiła kłopotów Billy'emu... przynajmniej do dnia

jego ślubu.

- Jego ślubu?!

- Och... czyżbym naprawdę zapomniała ci powiedzieć, że Bill chce się w sierpniu

ożenić po raz drugi? To śliczna dziewczyna... i jest wnuczką senatora Houghtona...

- Krótko mówiąc, chcesz, żebym zatrzymał tę kobietę na bezludnej wysepce, która

nazywa się...?

- Coronoke; i wcale nie jest bezludna.

- W porządku. Mam tej kobiety pilnować, nie dopuszczać do niej dziennikarzy, a jeśli

zrobi coś podejrzanego, nasłać na nią policję federalną, czy tak?

Zanim skończył mówić, ciotka delikatnie odłożyła słuchawkę na widełki. Czując się o

wiele gorzej niż zaraz po wyjściu ze szpitala, Stone wykręcił jej numer telefonu i po

wylewnych przeprosinach zgodził się na uwieńczenie swej rekonwalescencji pobytem na

Coronoke.

Obiecał przy tym, iż dołoży wszelkich starań, żeby chronić Billy'ego przed intrygami

sprytnej naciągaczki.

Miał wprawdzie nieco inne plany co do najbliższej przyszłości, ale...

- Robię to w znacznej mierze dla twego dobra, Johnie Stone - ciągnęła ciotka. - Zdaje

się, że nie masz teraz nawet przyzwoitego mieszkania. Jeśli przystaniesz na moją propozycję,

będziesz mógł leżeć sobie do góry brzuchem, aż poczujesz się lepiej. Na tyle lepiej, żebyś bez

przeszkód wrócił do tego, czym się teraz zajmujesz.

A więc ciotka wie, czym się teraz zajmuję, pomyślał Stone. Właśnie dlatego uważa, że

on poradzi sobie z tą sprawą i uratuje polityczną karierę jej syna. Sam Stone miał podstawy

przypuszczać, że stan Georgia miałby się lepiej bez senatora Billa Hardissona ale, z drugiej

strony, propozycja ciotki oznaczała ciekawe wakacje. Rozejrzał się po hotelowym pokoju, do

którego przeprowadził się po wyjściu ze szpitala. To, albo domek na wyspie... dookoła

prywatna plaża...

- Myślę, że mogę to zrobić - oznajmił ciotce, dodając jakieś podziękowania.

- Nie dziękuj mi, Johnie Stone. Cieszę się, że choć tyle mogę zrobić dla syna mojej

rodzonej siostry.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pierwszy dzień należał tylko do Stone'a i przyrzekł sobie, że nie zmarnuje ani jednej

przesyconej morską solą, ozłoconej słońcem minuty. Jutro ta Dooley pewnie już tu będzie.

Zaczną się obowiązki. Dziś jednak można jeszcze pływać beztrosko na materacu, mocząc

nogi w chłodnych falach cieśniny Pamlico. Różową bliznę na jego brzuchu przykrywała na

wpół jeszcze pełna butelka piwa.

Coronoke. To pewnie w jakimś języku powinno znaczyć raj. Nigdy nie słyszał o tym

miejscu. Nie było go nawet na mapie! Jeśli jednak odkrył teraz ten raj, zamierzał spędzić w

nim trochę czasu.

No, musi jeszcze pilnować tej Lucy Dooley, która zagraża psychicznej równowadze i

finansom ciotki Alicji. Gdyby chodziło tylko o Billa, Stone nie przejmowałby się tak bardzo,

ale kobiety z pokolenia ciotki są za mało odporne na to, co mogliby zrobić z szanowaną

rodziną wścibscy reporterzy. Nie przeżyłaby szargania nazwiska Hardissonów na łamach

jakiegoś brukowca albo w sensacjach lokalnej telewizji.

Sam był z zawodu dziennikarzem. Przez ostatnie dziewięć lat był związany z agencją

IPA, zajmując się ważnymi konfliktami międzynarodowymi i skutkami naturalnych

kataklizmów w różnych częściach kuli ziemskiej.

Towarzyszył konwojowi z pomocą humanitarną we wschodniej Afryce, kiedy

zbłąkana snajperska kula uderzyła w zbiornik paliwa pojazdu, w którym się właśnie

znajdował. Kolega fotoreporter zginął na miejscu podczas eksplozji. Kierowca, wyrzucony

siłą podmuchu, złamał tylko mały palec, natomiast Stone znalazł się w szpitalu z ciężkim

wstrząsem mózgu, połamanymi żebrami, rozerwanym płucem i całą kolekcją stalowych

odłamków w różnych częściach ciała.

I tak miał niewiarygodne szczęście. Wybuch mógł go rozerwać na strzępy. Zamiast

tego pławił się teraz w słońcu atlantyckiego wybrzeża, uzbrojony w tak mało groźne

przedmioty, jak lornetka i album ornitologiczny. Przelatujący nad jego głową sznur ptaków

składał się z pelikanów.

Przynajmniej jego zdaniem to były pelikany. Będzie musiał przyjrzeć się tutejszemu

ptasiemu królestwa, żeby jako tako mógł udawać ornitologa - amatora.

Umysł wracał do normy wolniej niż ciało. Tak niedawno otarł się o śmierć. Miał

podświadomą chęć zastanowić się nad swoim życiem.

Było puste. Żadnych więzów, żadnych przynależności, niczym nie mógł się pochwalić

w ciągu tych trzydziestu siedmiu lat poza paroma zeszytami pożółkłych wycinków prasowych

i kilkoma dyplomami leżącymi w szafie pod starą rakietą tenisową. Wiedziony impulsem,

wynikłym zapewne z tego stanu ducha, zadzwonił do faceta, z którym nie kontaktował się co

najmniej od roku. Reece był bratem dziewczyny, z którą Stone omal się kiedyś nie ożenił.

Dziewczyny, która okazała w końcu dość zdrowego rozsądku, żeby wyjść za mężczyznę

mającego normowane godziny pracy, mogącego zapewnić przyzwoity dom jej i przyszłym

potomkom.

Stone stracił kontakt z Shirley Stocks, ale od czasu do czasu jej brat jeszcze do niego

dzwonił. Dla tego chłopca Stone był bohaterem, który wyjeżdżał tam, gdzie działy się rzeczy

ważne i niebezpieczne.

Teraz Reece studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Północnej Karoliny.

Propozycja ciotki dotyczyła wyjazdu w tamte strony. Może się spotkają.

Jego pasją i celem pobytu na wyspie ma być obserwowanie ptaków. Pewnie ciotka

wspomniała o tym, wynajmując dom, bo dostał pocztą od agenta pakiet broszur o ptakach

ż

yjących na tej wyspie. Nadal miał trudności z odróżnieniem dzięcioła od kolibra i udawanie

ornitologa zaczynało go męczyć.

Na razie leniwie odpychał wodę rękami, kierując się w stronę brzegu. Plecy i ramiona

zaczynały go piec, co należało potraktować jako sygnał ostrzegawczy. Dawniej nie był tak

wrażliwy na słońce; cóż, parę miesięcy w szpitalu zrobiło swoje.

Domek na wyspie nie był szczytem luksusu, ale panowały tam całkiem znośne

warunki. Przede wszystkim spokój. Miał mieszkać w nim przez następne dwa miesiące.

Aż dziw, że w kuchni nie było żadnej haftowanej makatki: „Wszędzie dobrze, ale w

domu najlepiej”. Pasowałaby jak ulał. Poprzestawiał już niektóre meble. Myślał nawet o tym,

ż

eby przyciągnąć z tarasu cedrowy szezlong. Pachniał tak pięknie.

Wszędzie dobrze, ale w domu... Może właśnie tu i teraz nadszedł czas, żeby pomyśleć

o osiedleniu się gdzieś na stałe. O czymś więcej niż pokój hotelowy i skrytka na poczcie

zamiast adresu. Ostatni prawdziwy dom, jaki miał, był z pomalowanego na biało drzewa, z

werandą dookoła. Z tyłu rosły trzy pekanowe drzewa, w których mieszkała cała zgraja

wiewiórek.

Decatur, w Georgii. Przeprowadzili się tam, gdy ojciec dostał awans. Stone był wtedy

w pierwszej klasie. Nie minął nawet rok, kiedy tamten etap życia nagle się skończył.

Potem była rezydencja Hardissonów, Buckhead. Czuł się tam jak w domu tylko

wtedy, gdy ciotka wyjeżdżała i Mellie pozwalała mu jeść w kuchni ze służbą. Pamiętał, jak

sadzano go wtedy na odwróconej brytfannie położonej na krześle, żeby mógł dosięgnąć blatu

stołu, Zajadał ze smakiem brunszwicki gulasz i knedle z jagodami.

Boże drogi, kiedy ostatnio snuł takie wspomnienia?

Zrobił sobie kanapki, wziął butelkę zimnego piwa i wyszedł na osłonięty daszkiem

taras. Rozsiadł się wygodnie, ubrany tylko w kąpielówki, ugryzł potężny kęs kanapki i zaczął

rozmyślać nad swoim przedziwnym zadaniem. Pewnie był jeszcze w szpitalu, kiedy Bill

wygrał pierwszą turę wyborów. W innym przypadku pewnie by coś o tym słyszał. Billy

senatorem?

Aż się wzdrygnął na samą myśl. Ostatni raz widział swego kuzyna na pogrzebie

ciotecznego dziadka Chaunceya Stone'a w Calhoun, siedem lat temu. Billy miał czerwoną

twarz i pachniał burbonem o jedenastej przed południem. Odprowadził wprawdzie swoją

matkę do kościoła, ale w jego czerwonej, zaparkowanej na. uboczu corvetcie czekała jakaś

cizia.

Rodzina. To zabawne, w co się człowiek czasem wplątuje z powodu rodziny. Nigdy

nie przepadał za swoim kuzynem. Nie mógł też powiedzieć, czy kiedykolwiek kochał swoją

ciotkę, ale na pewno cenił siłę jej charakteru. Tę cechę nauczono go cenić. Siła charakteru.

Upór w dążeniu do celu. Ciotka miała jedno i drugie.

Sącząc powoli piwo, przebiegał myślami zdarzenia swego trzydziestosiedmioletniego

ż

ycia, aż butelka wyśliznęła mu się wreszcie z bezwładnych palców. Odgłos cichego

pochrapywania dołączył do wesołych krzyków mew, krakania wron i lekkich uderzeń fal o

płaski brzeg.

Lucy spojrzała na licznik nad kierownicą. Kolejna setka kilometrów. Zginała na

przemian zdrętwiałe ramiona, przechyliła do tyłu zmęczone plecy. Ciekawe, jak daleko

jeszcze do najbliższego parkingu? Jechała już osiem bitych godzin, zatrzymując się tylko po

paliwo i jakąś szybką przekąskę. Gdy dojechała do Kernersville, zaczęła się zastanawiać nad

sensem tego wszystkiego, ale na wahania było już za późno, nawet gdyby rzeczywiście

chciała zawrócić. W jej mieszkaniu odłączono już gaz na czas wyjazdu, odwołała też

przynoszenie poczty i gazet.

Alicja Hardisson nie miała w stosunku do niej żadnych zobowiązań. Lucy mogła

zdobyć się choć na odrobinę ambicji i odmówić, ale trudno jest dyskutować z Hardissonami.

Sprzeciwić się i postawić na swoim? Niemożliwe. Nauczyła się tylko przegrywać z jaką taką

godnością. Albo przynajmniej rozpoznawać takie sytuacje., kiedy sprzeciw nie ma sensu.

Tak jak tym razem; Alicja postawiła na swoim. Poddając się, Lucy przyrzekła sobie

cieszyć się każdą minutą tych nieoczekiwanych, darmowych wakacji, nawet jeśli ktoś uznają

za pasożyta. Proszę bardzo, zniesie to z uśmiechem na ustach. Nie pamiętała, kiedy w ogóle

była na jakichś wakacjach. Miodowy miesiąc z Billym się nie liczył. To nie. były wakacje, to

było odkrywanie prawdy.

Z pewnym poczuciem winy tęskniła do tego, co ją czekało u celu podróży. Cale lato

pływania i wysypiania się. Pozwoli sobie na czytanie po nocach tych wszystkich cudownych

książek, na które nie miała czasu w ciągu roku szkolnego. Żadnych kolacji z mrożonek.

Ż

egnaj, szkolny bufecie! Będzie sobie jadła konserwową wołowinę z cebulką i keczupem na

ś

niadanie albo kanapki ze smażonymi bananami na kolację. Wszystkie te kalorie zużyje bez

trudu podczas spacerów i pływania.

Będzie sobie grała na gitarze, ile dusza zapragnie. Może nawet dostać odcisków na

palcach, proszę bardzo, I będzie śpiewała przy tej gitarze, fałszując do upojenia. Zawsze

fałszuje, ale komu to będzie tym razem przeszkadzało?

Tego wieczoru, kiedy zadzwoniła Alicja, Lucy czuła się podle. Deszcz zawsze

doprowadzał ją do rozpaczy, a tym razem padało od tygodnia. Przeglądała ogłoszenia typu:

„potrzebna pomoc domowa” z myślą o okresie wakacyjnym. To również nie poprawiało jej

nastroju.

Zadzwonił telefon. Podniosła słuchawkę, spodziewając się usłyszeć znajomy głos

Franka. To była Alicja Hardisson. Zaskoczyło ją to do tego stopnia, że zakrztusiła się

kawałkiem prażonej kukurydzy. Upłynęło trochę czasu, zanim mogła wydobyć z siebie

względnie zrozumiałe dźwięki. Przyjaźniły się ze sobą w czasach, kiedy Lucy była żoną Billa,

jeśli w ogóle możliwa jest przyjaźń między kobietami z tak różnych środowisk i w tak

różnym wieku.

Alicja w głębi duszy nie znosiła żony Billa, ale dobrze to ukrywała. Była damą w

każdym calu i nie wypowiedziała w czasie ślubu ani jednego przykrego słowa. Poleciła swej

sekretarce wysłać odpowiednie zawiadomienia i nakłoniła Lucy do zakupienia stosownej

garderoby. Taktownie wstrzymała się od komentarzy na temat powiewnych bluzek i

obcisłych spodni, w których Lucy zwykła chadzać do tamtej pory.

Alicja zawsze ubierała się w suknie. Stopniowo Lucy zdała sobie sprawę, że stroje

teściowej zawsze wyglądały na nie całkiem nowe i nie najbardziej modne, ale jednocześnie

nie były niemodne. Ślepe podążanie za modą nie było w dobrym tonie, a ten styl

„niepodążania” kosztował niemałe pieniądze.

Wielu innych rzeczy nauczyła się jeszcze od pani Hardisson. Stopniowo czuła dla niej

coraz większy podziw: dla jej manier, ubierania się, nawet dla sposobu, w jaki się uśmiechała.

Szeroki uśmiech był wulgarny, głośny śmiech po prostu nie uchodził.

Lucy w tym czasie nie wiedziała nawet, co to znaczy „nie uchodzi”.

Zanim jednak nauczyła się okrywać swoje prawie metr osiemdziesiąt wzrostu

stosownymi, nie zanadto modnymi strojami, wkładać najskromniejsze, okrągłe kolczyki z

pereł zamiast długachnych, pozłacanych i dzwoniących świecidełek i pić do posiłków

mrożoną herbatę zamiast coli, jej małżeństwo zaczęło się rozpadać.

Billy zaczynał pić prawie od śniadania, a kiedy pił, robił się mało sympatyczny. Lucy

próbowała namówić go na jakąś kurację, ale wtedy robił się jeszcze mniej miły. Alicja w tym

czasie wyjeżdżała do Szkocji, potem ze Szkocji udawała się do Francji, potem z powrotem do

Szkocji, jakby celowo nie chciała wracać do domu. Jej pomoc na pewno przydałaby się wtedy

Lucy, szczególnie po utracie dziecka. To wszystko jednak ogromnie zmartwiłoby panią

Hardisson, a tego Lucy mimo wszystko nie chciała. Alicja pozostała u przyjaciół za granicą

aż do rozwodu syna.

Rozwód odbył się dość szybko. Bill zgodził się nawet na to, żeby ją utrzymywać w

czasie załatwiania wszelkich formalności. Potem Lucy sprzedała swój zaręczynowy

pierścionek i ślubną obrączkę oraz pierścionek z diamentem okolonym szafirami, który

dostała od męża na pierwsze po ślubie urodziny. Miało to wystarczyć na rozpoczęcie życia

gdzie indziej. Zamierzała wybrać Richmond, ale jadąc tam autostradą, przegapiła właściwy

zjazd i znalazła się na międzystanowej autostradzie nr 40, która biegła przez Winston - Salem.

Na krańcach miasta jej samochód odmówił posłuszeństwa. Kiedy wreszcie nadawał się

znowu do użytku, Lucy miała już tylko tyle pieniędzy, żeby wynająć tani pokój i rozejrzeć się

za pracą. Takie życie znała już z dawnych czasów. Jechać, gdzie oczy poniosą, zatrzymać się,

gdzie popadnie.

Praca okazała się całkiem niezła. Została kelnerką w restauracji. Skończyła

wieczorowe studium dla nauczycieli i teraz już drugi rok uczyła szóstoklasistów. Całkiem

nieźle, pomyślała z dumą.

- Lucy, kochanie - mówiła Alicja przez telefon dwa tygodnie temu. - Czemu ty nigdy

nie piszesz? Wiesz przecież, że chciałabym wiedzieć, co u ciebie słychać.

- Przykro mi, mamo. Przepraszam. - Tylko tyle była w stanie wydusić. Przykro mi,

myślała wtedy, że twój syn okazał się takim draniem, przykro mi, że pozbawił cię wnuka, i

przykro mi, że ty też nie możesz się z nim rozwieść. Byłoby ci dużo lżej, wierz mi.

- Ależ, moja droga - ciągnęła Alicja - to mnie jest przykro, że nie było mnie tutaj,

kiedy potrzebowałaś pomocy. Jestem pewna, że gdybym mogła porozmawiać z wami

obojgiem, jakoś doszlibyśmy do porozumienia. Obawiam się, że teraz jest już za późno.

Za późno było już wtedy, kiedy Billy pierwszy raz ją uderzył, myślała Lucy. Było za

późno wtedy, kiedy przyprowadził do domu jedną ze swych kochanek i Lucy zastała ich

razem w wannie, nagich, jak ich Pan Bóg stworzył.

Ich małżeństwo skończyło się wtedy, kiedy odkryła jego schowek w seledynowej

wazie na kominku. Wyrzuciła zawartość do muszli klozetowej i zagroziła, że powie o

wszystkim matce, jeśli Bill nie zmieni swego postępowania. W porywie wściekłości mąż

uderzył ją w głowę, zrzucając ze schodów. Kilka godzin później poroniła.

Lucy nie powiedziała o tym teściowej. Nie mówi się takich rzeczy kobiecie pokroju

Alicji Hardisson. Matka Billa zawsze była dla niej uprzejma, mimo że swego czasu przeżyła

szok, gdy jej ukochany syn ożenił się z kobietą, która w jej mniemaniu była zerem; gdzieś

tam studiowała, gdzieś pracowała jako ratowniczka, przybłąkała się znikąd jak bezdomny kot.

Alicja miała na tyle honoru, że nie oferowała Lucy pieniędzy za zniknięcie z życia jej

syna. Próbowała pomóc synowej stać się damą i Lucy będzie ją za to zawsze kochała. Własny

ojciec nie zostawił jej zbyt wiele - zniszczoną dwunastostrunną gitarę i mnóstwo cudownych

wspomnień. Zostawił jej również w spadku poczucie godności.

Kiedy po upływie trzech lat jej była teściowa zadzwoniła, opowiadając o letnim

domku, który wynajęła na wakacje dla swojej przyjaciółki, Elli Louise, Lucy miała ochotę

odłożyć słuchawkę.

Alicja mówiła dalej o tym, jak to Elia Louise potknęła się i złamała biodro.

- Oczywiście, w tym stanie biedaczka nie może tam jechać. Spędzi lato ze swoją

siostrą, gdzieś na Florydzie. Jeśli ty nie weźmiesz tego domku, pieniądze za wynajęcie

przepadną. Jest już za późno, żeby odwołać rezerwację.

- Ale dlaczego ja? Jestem pewna, że ktoś z twoich znajomych chętnie skorzystałby z

okazji.

- Moje drogie dziecko, pozwól mi choć trochę uspokoić własne sumienie tym

zaproszeniem na wakacje. Dotąd nie mogę sobie wybaczyć tego, że nie było mnie przy tobie,

kiedy mnie najbardziej potrzebowałaś.

W końcu Lucy dała się namówić. Dlaczego nie miała skorzystać z zaproszenia

przyjaznej sobie osoby? Alicję z pewnością było stać na taki prezent i chciała, aby Lucy go

przyjęła. Zadała sobie przecież trud znalezienia jej po tylu latach.

No właśnie, jak Alicja ją znalazła? Lucy była już zbyt zmęczona, żeby się teraz nad

tym zastanawiać. Było jej gorąco i czuła, że nie odklei się od siedzenia samochodu.

Dziś rano Frank specjalnie wstał bardzo wcześnie i przyszedł, żeby pomóc jej

spakować rzeczy. Obiecał podlewać kwiaty i wywietrzyć jej mieszkanie, kiedy deszcz

przestanie padać. Jeśli w ogóle przestanie. Lucy ucałowała obie jego córeczki, z których jedna

była jej uczennicą, po czym uściskała na pożegnanie również Franka. Starała się nie widzieć

niemego pytania w jego oczach.

Nie kochała Franka Beane'a. Naprawdę bardzo go lubiła, przepadała za jego dziećmi,

które zostały bez matki. Tęskniła za własnym domem, chciała mieć rodzinę, ale bała się

ryzykować. Miała, jak widać, szczęście do przyjaciół, ale fatalnego pecha w wyborze mężów.

Trzeba wyciągać jakieś wnioski z własnych błędów.

Zdjęła jedną rękę z kierownicy i poklepała pudło z gitarą taty. Umieściła je obok, na

siedzeniu pasażera, i przytroczyła pasem bezpieczeństwa. Tył samochodu zarzucony był

książkami, bielizną pościelową, ubraniami i zakupami.

Tatku kochany, rozmyślała, kiedyś zagram na twojej gitarze, siedząc na własnej

werandzie, a obok tej werandy będę mieć ogródek z warzywami. Może nawet w tym domu

będzie kilka kotów. Kiedyś...

Westchnęła. Po co o tym myśleć? Pewnie zapach soli w powietrzu wywołał tę

bezsensowną tęsknotę. Wiele lat temu było to wprawdzie inne wybrzeże, ale powietrze

pachniało tak samo.

Jej ojciec był niezłym zabijaką. Pracował na polach naftowych, przenosząc się z

miejsca na miejsce, ale nigdy zbyt daleko od Gulf Coast. Pamiętała starą przyczepę

kempingową, poobwijaną drutem i taśmą izolacyjną, nazywaną Dooley Trolley, w którą

pakowali z ojcem naprędce cały dobytek, żeby przenieść się znowu w inne miejsce, do innych

ludzi.

Lucy prawie nie pamiętała matki, ale przez jej życie przewinęło się wiele kobiet. Jej

ś

niady, przystojny tata, z ufarbowanymi na czarno włosami i szerokim uśmiechem działał na

kobiety jak magnes. Metaliczny sapach ropy, którym przesycone były jego ubrania,

zmieszany z zapachem potu, whisky albo rumu wcale im nie przeszkadzał. Wręcz przeciwnie.

Clarence Dooley miał jednak pewną słabość - nie lubił zbyt długo mieszkać w tym samym

miejscu ani z tą samą kobietą. Zbliżając się do długiego, pomalowanego w spiralne wzory

budynku latarni morskiej, gdzie autostrada skręcała na północ, Lucy zmrużyła oczy w blasku

popołudniowego słońca. Myślała o tacie i Ollie Mae, jednej z dam jego serca. Stanął jej przed

oczami obraz ojca siedzącego na tylnych schodkach, śpiewającego do wtóru swej gitary, i

Ollie Mae, grającej na skrzypkach. Zwiotczała skóra jej podniesionego ramienia trzęsła się

przy każdym pociągnięciu smyczka. Teraz ojciec nie żył już od osiemnastu lat, a Lucy na

długo przedtem straciła kontakt z Ollie Mae, z Lillian i resztą jego kochanek.

Przez krótką chwilę poczuła się bardzo samotna. Potem jednak wzruszyła ramionami,

mówiąc sobie, że to z powodu znalezienia się w obcym miejscu, pomiędzy obcymi ludźmi.

To minie. Wszystko przemija, i dobre, i złe.

- Na pewno polubisz Maudie i Richa - powiedział Jerry, chłopak z przystani, gdzie

Lucy musiała zostawić samochód i przeprawić się łodzią na Coronoke. - Maudie jest moją

kuzynką ze strony mamy. Chyba ze strony taty również. Maudie kiedyś zajmowała się

domkami na Coronoke, ale przyjechał ten facet i...

Lucy obydwiema rękami przyciskała do siebie gitarę, zastanawiając się, czy nie

zmoczy jej woda. Wzięła ze sobą płaszcz przeciwdeszczowy, po czym jak idiotka zostawiła

go w bagażniku samochodu.

Niepotrzebnie się przejmowała. Płynęli w takim tempie, że wpław dotarłaby na wyspę

szybciej. Chłopak, który nie miał chyba więcej niż szesnaście lat, przyglądał się jej badawczo.

Trochę się już do tego przyzwyczaiła. Górowała wzrostem nad większością otoczenia, a

mężczyźni aż nadto często robili jej nieprzyzwoite propozycje już na przedwstępnym etapie

znajomości. Przeklęty los, który towarzyszył jej od dwunastego roku życia, kiedy to nagle

urosła o kilkanaście centymetrów, a biust wyskoczył bez mała z bawełnianego, dziewczęcego

stanika.

- Nic już z tym nie zrobisz, moje złotko, chyba że zrobiłabyś się tłusta jak parówka -

mówiła inna przyjaciółka ojca, Lillian. - Zresztą to by i tak wiele nie pomogło. Dziewczyna,

która wygląda tak jak ty, ma zawsze ciężki los, a jeśli na dodatek jest wysoka, to wszystko

jeszcze lepiej widać.

Lillian była jedną z tych, które Lucy naprawdę lubiła. Ruda kobieta, która była na tyle

miła, by przejawiać coś w rodzaju macierzyńskiego zainteresowania dziewczynką w czasie,

gdy ciało i psychika nastolatki ulegały przerażającym dla niej przemianom.

- Nie pozwól chłopakom dotknąć cię nawet palcem, słyszysz? Będą ci wciskali

historyjki, jak to im coś strasznie dolega i że tylko ty masz na to lekarstwo. Wtedy masz im

powiedzieć, że dostałaś właśnie straszną ciotkę, i że tata posłał cię tu do sklepu po olej do

czyszczenia broni, bo akurat czyści swoją strzelbę. A jak to nie pomoże, masz użyć swojego

kolana i trafić tam, gdzie najbardziej zaboli, rozumiesz?

Lucy westchnęła. Wspomnienia. To na pewno przez ten słony zapach w powietrzu.

Zazwyczaj nie myślała o przeszłości.

- Przed nami wielkie przygody, serdeńko - mówił tata, kiedy ładowali w środku nocy

przyczepę i wyjeżdżali do nowego miasta, do nowej pracy. - Ta stara, dobra autostrada znów

rozwija się przed twoimi pięknymi, brązowymi oczami. A ty masz patrzeć prosto przed

siebie.

Wąski pas plaży mienił się koralowymi odbiciami słońca i lawendowymi cieniami,

gdy Jerry dobił do nabrzeża Coronoke. Potrząsnął zaśniedziałym dzwonkiem, umocowanym

na ścianie szopy. Po paru minutach z nadbrzeżnego lasku wybiegła jakaś kobieta.

- Cześć! Chyba mam przyjemność z panią Dooley. Jestem Maudie Keegan.

- Nie jestem panią Dooley. Byłam zamężna, ale wróciłam do swojego panieńskiego

nazwiska, więc...

- Już wiem. Ni pies, ni wydra

∗

. Ze mną też tak było, dopóki nie rozwiązałam

problemu, zostając panią Keegan.

Lucy wywnioskowała, że Maudie Keegan była już przedtem zamężna. Pewnie też

niezbyt fortunnie, skoro pozbywając się pierwszego męża, pozbyła się też jego nazwiska.

- Widzę, że zabrała pani ze sobą sporo puszek z jedzeniem. Bardzo rozsądnie. -

Maudie sięgnęła po pudło z żywnością, które Jerry wyciągnął z łodzi, po czym wszyscy troje

skierowali się przez pachnący, cienisty zagajnik do małego domku, stojącego o jakieś

trzydzieści metrów od brzegu cieśniny.

- Oto koniec podróży - stwierdziła Maudie. - Najbliższym sąsiadem jest pan McCloud,

który interesuje się ptakami. Będzie tu przez całe lato. W Blackbeard's Hole mieszka pewien

pisarz, ale nie sądzę, abyście się mieli często widywać. Przyjeżdża tu co rok, żeby pracować

nad dziełem swojego życia i prawie nie wyściubia nosa z kryjówki. Jutro przyjedzie tu

małżeństwo z Michigan, a w następny weekend dwie duże rodziny. Pewnie tak czy owak

natknie się pani na wszystkich po kolei, ale tu nie ma obowiązku nawiązywania stosunków

towarzyskich. Rich i ja mieszkamy w starej posiadłości po drugiej stronie wyspy.

Maudie gestykulowała swymi drobnymi dłońmi w czasie tych objaśnień. Lucy tylko

kiwała głową, trochę oszołomiona.

∗

W Stanach Zjednoczonych zwrotu „pani” (Mrs.) używa się wyłącznie w stosunku do mężatek, w

połączeniu z nazwiskiem męża. Do panny mówi się „miss”, oczywiście z nazwiskiem panieńskim. Inne
możliwości do niedawna nie istniały, czyli rozwódka powracająca do panieńskiego nazwiska to właśnie „ni pies,
ni wydra”. Od kilku lat coraz śmielej Amerykanie operują skrótem Ms., który oznacza „panią” bez określania
stanu cywilnego.

- Gdyby chciała pani wysłać coś pocztą - ciągnęła Maudie - prawie co dzień któreś z

nas będzie w pobliżu. Mamy też radio do kontaktowania się z lądem w nagłych wypadkach.

Łatwo do nas trafić. Jeśli pójdzie pani brzegiem wokół wyspy i natrafi na coś, co wygląda jak

miejsce zesłania, to będzie nasz dom.

Po chwili Lucy patrzyła za nią, biegnącą z powrotem pośród drzew. Odwracając się,

napotkała oczy Jerry'ego. Aż nadto dobrze znała takie spojrzenia. Widać, że chłopakowi

podobają się wysokie blondynki z brązowymi oczami, dużymi ustami i burzą włosów na

głowie.

Westchnęła, konstatując w myśli, że niedługo będzie musiała wyjaśnić mu to i owo.

Lepiej zawczasu uniknąć nieporozumień.

Lucy umiała pozostawać w harmonijnych stosunkach z ludźmi obu płci i w każdym

wieku. Mężczyźni jednak od początku otrzymywali subtelny sygnał: nie miała zastrzeżeń

przeciwko przyjaźni, ale lepiej, aby nie liczyli na nic więcej.

ROZDZIAŁ DRUGI

Stone znowu zapadł w drzemkę, unosząc się na materacu pośród fal. Obudził go

dźwięk głosów. Wyglądało na to, że Lucy Dooley wyszła ze swego domku. La Dooley,

nazywał ją w myślach. Eks - pani Williamowa Carruthersowa Hardisson. Obiekt, którego ma

pilnować.

Przyjechała wczoraj, dość późno. Ze swego osłoniętego tarasu słyszał odgłosy

dobijającej łodzi. Kilka minut później z zagajnika wyłoniła się Maudie Keegan w towa-

rzystwie chłopaka z przystani i wysokiej blondynki o rozwichrzonych włosach. Wszyscy

nieśli jakieś pudła, torby i inne bagaże.

Alicja mówiła mu, że jej była synowa reprezentuje dość pospolity typ urody, który

podoba się mężczyznom. Mówiła, że ta kobieta specjalnie czekała na jej wyjazd za granicę,

ż

eby zarzucić sieć na biednego Billa.

Biedny Bill! Zaczynam już używać jej słów, pomyślał.

Rozważał możliwość odwiedzenia swej sąsiadki w wieczór jej przyjazdu. W końcu

rozmyślił się. Przecież dopóki podopieczna zachowuje się rozsądnie, nie muszą się wcale

spotykać.

Dziś obserwował ją z bezpiecznego dystansu. Właśnie wrócił z miłego spaceru po

okolicy. W nastroju błogiego rozleniwienia zastanawiał się, co kobieta tego pokroju chce

zdziałać w takim odległym od cywilizacji miejscu, jak Coronoke. Gdyby rzeczywiście

planowała szantażowanie swego byłego męża, byłaby teraz w Atlancie, jak najbliżej miejsca

akcji. Wygląda na to, że jej zamysły są bardzo subtelnie wyreżyserowane.

A zresztą pies z nią tańcował! Dzięki ciotce Alicji znalazł wspaniałe miejsce do

rekonwalescencji i dopóki ta blond amazonka nie zwoła tu konferencji prasowej, można

zachować spokój. Wybrał więc jakąś książkę spośród mocno sfatygowanych egzemplarzy na

półce i czytał do upadłego, czyli do momentu, w którym głowa opadła mu na poduszkę sofy.

Zasnął.

Obudził się tuż przed świtem po to tylko, żeby przenieść się z sofy na łóżko i spać

dalej.

Co za spokój. To luksus, do którego tak szybko można się przyzwyczaić.

Po przebudzeniu się, o dziewiątej, zrobił sobie śniadanie. Na sąsiednim podwórku nie

widział żadnych oznak życia. Pewnie damulka lubi się wysypiać, pomyślał. Zszedł na plażę i

wszedł do wody.

Po pół godzinie po raz pierwszy zobaczył ją z bliska. Wiedział, że Bill lubi kobiety

„na pokaz”, więc w pewnym stopniu był przygotowany...

Cóż, była... wysoka. Szerokie ramiona, szczupła talia, bardzo kuszący biust, szerokie

biodra. Długie, wspaniałe nogi. Wygląda jak tancerka z Las Vegas, ale taka, którą naprawdę

widać. Jeszcze jak widać!

Jej fryzura, jeśli można to było nazwać fryzurą, składała się z potarganych jasnych

pasm w różnych odcieniach. Wyglądała tak, jakby nie widziała grzebienia od co najmniej pół

roku, choć równie dobrze jej uczesanie mogło być wynikiem ciężkiej pracy modnego fryzjera.

Jeżeli rzeczywiście naciągnęła Billa na te ponad pół miliona dolców, mogła latać do Paryża

na depilację nóg!

Widocznie przyjechała tu tylko po to, żeby nabrać sił przed czekającą ją batalią. Jej

strój nie był zbyt wytworny. Miała na sobie workowate szorty treningowe i przeciwsłoneczne

okulary. Gryzła jabłko. Zaśmiał się cicho. Co za zabawny symbol! Wciąż jeszcze uśmiechając

się, wyszedł na brzeg. I tak już za bardzo się spiekł. Po matce, siostrze Alicji Hardisson,

odziedziczył ciemne włosy i wysoki wzrost. Jego przodkowie po mieczu wywodzili się ze

szkockich górali. Po nich miał szare oczy, mocny kręgosłup, który niełatwo się zginał,

upodobanie do celtyckiej muzyki i jasną skórę, która bez odpowiedniego hartowania była

wrażliwa na ostre słońce.

Niegdyś był nieźle zahartowany, ale stracił odporność razem z paroma litrami krwi i

kilkoma kilogramami wagi. Teraz ma szansę wrócić do dawnej formy.

Przy okazji przyjrzał się swojej ofierze. Ta cała intryga niezbyt mu się podobała, ale

skoro Alicji udało się umieścić byłą synową w miejscu, gdzie nie ma telefonów, faksów ani

reporterów, on powinien bez problemów utrzymać swą podopieczną z dala od rynsztokowej

prasy.

Gdy dopłynął do brzegu, La Dooley gdzieś się podziała. Może robi obchód swego

terytorium albo poszła do Keeganów, żeby nawiązać radiową łączność ze światem. Jeśli jest

rzeczywiście taka sprytna, jak twierdzi ciotka, najpierw sprawdzi swoje możliwości, a dopiero

potem wykona jakiś ruch.

A może nic nie zrobi? Ciotka Alicja jest niezwykłą kobietą, ale ona może się mylić.

Lucy z ociąganiem zawróciła w kierunku domu. Mimo przeciwsłonecznych okularów

słońce prawie ją oślepiało. Przy drzwiach swego domku ziewnęła i przeciągnęła się z

lubością, wciąż od nowa napawając się faktem, że oto jest tutaj, zamiast siedzieć w swoim

nagrzanym mieszkaniu, przeglądać ogłoszenia prasowe i słuchać szumu cieknącej spłuczki w

łazience.

Napiła się mrożonej herbaty i poszła na werandę. Herbata i jabłko powinny

wystarczyć jako śniadanie. Jutro rano zje sobie konserwową wołowinę z cebulką i keczupem,

kiedyś ulubione danie taty. Takie jedzenie i bliska sercu muzyka dawały jej zawsze poczucie

bezpieczeństwa. Może potem napisze do Lillian albo do Ollie Mae.

Albo nie napisze. Będzie po prostu leżeć do góry brzuchem i cieszyć się swobodą, bo

to są jej wakacje. Nie wiadomo, kiedy trafią się następne.

Leżenie do góry brzuchem pozostało na razie w sferze życzeń. Czuła się zbyt

podniecona. Wzięła prysznic, wydobyła z walizki szorty i bawełnianą koszulkę i postanowiła

zbadać okolicę. Leśna ściółka z sosnowych igieł pieściła jej bose stopy jak surowy jedwab.

Na to, że sąsiednie domki są w ogóle zamieszkane, wskazywały tylko przeciągnięte

między drzewami sznurki z suszącymi się ręcznikami i kostiumami kąpielowymi. Słyszała też

odgłosy z przystani. Ktoś odpływał do Hatteras.

Lubiła takie miejsca. Miała spokój, choć nie czuła się samotna. Byli przecież

Keeganowie, był ten miłośnik ptaków w sąsiedztwie. Gdy znudzi się własnym towarzystwem,

przyjdzie pora na odwiedziny.

Na razie obeszła wokół całą wyspę, obserwując ptaki, łodzie rybackie w oddali i

jeszcze dalej na morzu paru amatorów windsurfingu. Potem studiowała ślady stóp na piasku;

były długie, raczej wąskie. Prawdopodobnie zostawił je mężczyzna. Czuła się jak Robinson

Crusoe.

Minęło już południe i żołądek upomniał się o swoje. Wciągnęła jeszcze raz z lubością

zapach ogrzanych słońcem cedrów i morskiej soli, po czym zawróciła. Rozmyślała znowu o

swoich niespodziewanych wakacjach. To dziwne, że spędza je tu dzięki pani Hardisson!

Czuła niechęć do Billa Hardissona, po części dlatego, że w ogóle był osobą nie

budzącą miłych wspomnień. Drugim powodem było to, że kiedyś swoim szarmanckim

traktowaniem i powierzchownym polorem sprawił, że poczuła się damą. Fałszywy drań!

Jego matka była damą. Billy był zerem udającym interesującego człowieka, choć

przez krótki czas dzięki niemu czuła się piękna, pożądana i akceptowana jako ktoś, kto oprócz

ciała ma jeszcze i duszę.

Oczywiście, wyczuwała również jego cielesne pożądanie, ale kiedy odmówiła pójścia

z nim do łóżka, nie zwymyślał jej od ostatnich, tylko zrobił się jeszcze | bardziej czarujący.

Aż jej skóra ścierpła, kiedy pomyślała o tym teraz.

Matka Billa była szlachetną osobą i Lucy prawie współczuła tej kobiecie. Łobuzowaty

tata Dooley uważał za damę kobietę, która podawała mu piwo w szklance. Od Alicji

Hardisson nauczyła się, że słowo „dama” oznacza znacznie więcej, może nawet więcej niż to,

ż

e kiedy wyjechała po cichu z miasta trzy lata temu, nie mówiła nikomu, w jakich

okolicznościach straciła swoje dziecko.

Kiedyś Bill złamie serce swej biednej matce, ale Lucy nie będzie miała z tym nic

wspólnego.

Ziewając, odsunęła od siebie przykre wspomnienia. W nocy czytała jakiś romans, ale

teraz, w słońcu, pośród śpiewu ptaków...

„Czas na nową przygodę, serdeńko”, jak mawiał jej tata. Nie było tu starej przyczepy

ani autostrady, ale była woda. Może wynająć łódkę? Jeśli się wygłupi, to przynajmniej nikt

tego nie zobaczy.

Zjadła kanapkę i zeszła do przystani. Przy sterze czerwonej motorówki siedział

wysoki mężczyzna o wyglądzie wojskowego. Pozdrowił ją i przedstawił się jako mąż Maudie

Keegan, Rich. Odpływał właśnie do Hatteras.

- Gdyby chciała pani popływać łódką, to zaraz się tym zajmę. Po to tu jestem -

powiedział. Przyciągnął jedną z mniejszych motorówek do swojej i zaczął udzielać jej

instrukcji.

Miał na sobie poplamione farbą szorty w kolorze khaki i nic więcej. Był

niezaprzeczalnie bardzo męski i Lucy zjeżyła się instynktownie. W jasnoniebieskich oczach

Richa nie zobaczyła jednak ani cienia natarczywości, z którą łowca spogląda na swoją

potencjalną zdobycz.

Odrzuciwszy obawy, skupiła się na jego instrukcjach. Kiedy Keegan upewnił się, że

uczennica opanowała rutynowe czynności związane z obsługą silnika, pokazał jej kołyszące

się w oddali oznakowania toru wodnego.

- Te czerwone boje powinna pani mieć z prawej burty w drodze do Hatteras, z lewej w

drodze powrotnej. Proszę uważać na podwodne skały i mielizny. Prąd jest teraz bardzo słaby,

ale za pół godziny się zmieni. Proszę nie odpływać daleko od lądu, jeśli pogoda zacznie się

pogarszać. Słyszałem, że ma pani licencję ratownika, proszę jednak zrobić mi tę uprzejmość i

włożyć to... - sięgnął poza jej plecy i Lucy gwałtownie się uchyliła. Łódka zakolebała się i

dziewczyna wypadłaby za burtę, gdyby jej Keegan nie przytrzymał.

- Och, przepraszam! - powiedziała zduszonym głosem, kiedy Rich puścił jej ramiona i

podał pomarańczową kamizelkę ratunkową. - Niezbyt pewnie się czuję na tym pokładzie.

- Niedługo się pani wszystkiego nauczy. Te aluminiowe łodzie są bardzo mocne, ale

mają okrągłe dno. Trzeba się przyzwyczaić. Na szczęście woda tu jest dość płytka. Pomimo to

proszę pływać w kamizelce, dobrze?

- Słowo harcerza - uśmiechnęła się Lucy i Rich odpowiedział jej uśmiechem. Teraz

była zadowolona, że zaczęła tę rozmowę. Rich Keegan ma szanse podreperować jej fatalne

mniemanie o mężczyznach.

Pomachała mu ręką na pożegnanie, po czym zaczęła głośno powtarzać instrukcje,

których udzielił jej Rich. Przypomniała sobie, jak tata uczył ją prowadzić samochód, gdy

miała dwanaście lat.

- Ten interes trzeba wysunąć do połowy - mruczała - potem ustawić to coś i nacisnąć

tamto. Na końcu wepchnąć tę wajchę z powrotem o jedną trzecią i modlić się. - Marszcząc

nos w największym skupieniu, powtórzyła to wszystko jak czarownik zaklęcia, wykonując

właściwe ruchy i, o dziwo, łódź ruszyła.

Odpływała od mola z prędkością trzech węzłów. Gdybyż widzieli ją teraz jej

uczniowie! Nieraz naśmiewali się niemiłosiernie ze starego gruchota, którym jeździła do

pracy. Odpowiadała z wyższością, że znacznie trudniej jest prowadzić prawdziwy samochód

niż któryś z tych zautomatyzowanych wynalazków, które roboty stworzyły dla robotów.

Po dwukrotnym okrążeniu wyspy była przekonana o swoich nadzwyczajnych

zdolnościach. Uznała, że pora skierować się na tor wodny biegnący wzdłuż cieśniny. Płynęła

skrajem rozległej mielizny wzdłuż południowo - zachodniego krańca wyspy Hatteras,

skupiona na obserwowaniu poziomu wody pod swoją łodzią. W pewnej chwili uświadomiła

sobie, że słońce nie piecze jej w kark, jak dotąd. Podniosła głowę. Jak może piec, skoro już

ledwie je widać! Kiedy uczyła się nawigacji, gruba warstwa czarnych chmur przykryła

ostatnie skrawki błękitu. Niespokojnie spoglądając w niebo, sterowała wzdłuż kanału,

podziwiając powiększone przez warstwę wody muszle skorupiaków. Uczepione dna

pogrzebki były wielkie jak talerze. Muszla ostrygi wyglądała tak, jakby miała co najmniej

trzydzieści centymetrów długości...

Wtedy zobaczyła piękną muszlę w kształcie konchy. Całkiem blisko, ogromną jak

piłka koszykowa. Zdawała sobie sprawę z iluzji powiększenia, ale pokusa była tak wielka...

Jeszcze tylko pół minuty i będzie mogła włączyć ją do szkolnej kolekcji.

Poczuła się w pełni usprawiedliwiona. Ustawiła zawór przepustnicy i zbliżyła się do

burty, pilnując, żeby przez cały czas motorówka znajdowała się na głębokiej wodzie. Kiedy

koncha znalazła się tuż obok łodzi, Lucy sięgnęła po wiosło. Zamierzała wetknąć je w

szczelinę między dwiema połówkami muszli. Ostrożnie wychyliła się za burtę swego

chybotliwego statku.

Niebo rozdarło światło błyskawicy. W chwilę później rozległ się łoskot grzmotu. Lucy

gwałtownie obejrzała się za siebie i aż krzyknęła, widząc grozę nadciągającej burzy. Potem

zdarzyło się wiele rzeczy naraz. Pióro wiosła zagłębiło się w wodzie i łódź skręciła w stronę

mielizny. Zanim Lucy zdążyła się odepchnąć, silnik zakaszlał i zgasł.

- O, nie! - krzyknęła, gwałtownie rzucając się do zaworu. Za późno. - A niech to

wszyscy diabli! - jęknęła. Następna błyskawica rozświetliła pociemniałe niebo.

Pierwsze krople deszczu spadły jej na kark i popłynęły strumykiem pod koszulę; pot

łaskotał ciało pod kamizelką ratunkową.

- Spokojnie, Lucindo - mruczała do siebie - opanuj się. Najpierw trzeba wyciągnąć ten

interes do połowy, potem nacisnąć to... O, szlag by to trafił!

Bliska paniki, kilka razy wyciągała ssanie, naciskając jednocześnie guzik zapłonu. Bez

skutku.

Znowu błysnęło. Grzmoty przetaczały się po niebie praktycznie bez przerwy.

Opalizująca poświata otoczyła ster łodzi. Lucy patrzyła na to wszystko z rezygnacją.

Pewnie zalała ten przeklęty silnik. Jeśli tak, musi długo poczekać, zanim w ogóle

będzie można go uruchomić. Co oznaczało, że będzie przemoczona do suchej nitki. Albo

nawet porazi ją piorun.

Oparła głowę na ramionach i powtarzała na głos najgorsze przekleństwa, jakie mogła

sobie przypomnieć. Pewnie istnieje coś takiego, jak gen zdrowego rozsądku, myślała.

Wygląda jednak na to, że w rodzinie Dooleyów nikt go nie posiada...

Stone widział przez lornetkę, jak jego sąsiadka poszła ścieżką w kierunku przystani.

Nogi miała całkiem niezłe. O takich nogach może sobie mężczyzna pomarzyć w środku nocy.

Długie, pokryte złotą, jedwabistą skórą, szczupłe w kostkach, o pięknie uformowanych

łydkach.

A jakie uda...

Powoli opuścił lornetkę i gwizdnął cicho. A więc tak wyglądała La Dooley. Jeżeli

reszta jej ciała była podobnej klasy jak nogi, to trudno się Billowi dziwić, że stracił dla niej

głowę. Owinęła sobie wokół palca i jego, i tych nieszczęsnych prawników. Gdyby Alice nie

siedziała bez przerwy za granicą, to by się pewnie nie zdarzyło. Myszy tańcują, kiedy kota nie

czują.

Teraz, jak twierdzi ciotka, ta kobieta chce im wykręcić jakiś numer i wyłudzić od

Hardissonów sporo forsy. Stąpając cicho w swoich znoszonych mokasynach, podążył za nią

w stronę przystani. Ciekawe, czego ona chce od Keegana?

Radziła sobie świetnie, nie można zaprzeczyć. Najpierw promienny uśmiech. Wól by

się przewrócił ze szczęścia. Musiała kiedyś długo ćwiczyć to podkurczanie dużych palców u

nóg w rozkosznym naśladowaniu bosego dziecka. Drapanie się po udzie miało z kolei

zwrócić uwagę na to, na co naprawdę warto było popatrzeć. W jej wykonaniu te sztuczki

mogły pozbawić człowieka przytomności.

Biedny Billy, od początku nie miał żadnych szans!

Teraz znów udaje, że straciła równowagę, żeby Keegan złapał ją za ramiona. Numer

stary jak świat, ale Keegan chyba nie miał nic przeciwko temu.

Stone czuł, jak wzbiera w nim złość. Znał w swoim życiu kobiety, które usidlały

mężczyzn bez problemów. On sam był za sprytny, żeby wpaść w podobną pułapkę, ale

niejednego z przyjaciół zniszczyła taka modliszka w ludzkiej skórze.

Miał kiedyś możliwość ułożenia sobie życia z porządną dziewczyną i sam tę szansę

zniszczył. Nie zamierza jednak biernie przypatrywać się, jak jakaś aferzystka usiłuje rozbić

taką przyzwoitą parę jak Maudie i Rich. Jeszcze jedna zagrywka w tym stylu, a powie tej

intrygantce parę słów do słuchu.

Prawie już tęsknił za taką okazją.

Motorówka Keegana odpłynęła pierwsza, kierując się na Hatteras. La Dooley ruszyła

po chwili, płynąc w zupełnie innym kierunku. Napięcie spadło. Nie mając nic lepszego do

roboty, Stone przyniósł z domku podręczny album ptaków i lornetkę, po czym położył się pod

rozłożystym dębem.

Dooley parę razy okrążyła wyspę; poznawał dźwięk silnika jej łodzi. Potem opłynęła

zarośnięty drzewami południowo - zachodni cypel wyspy i skierowała się do Zatoki Hatteras.

Słońce schowało się za chmury i upał nieco zelżał, choć wilgotność utrzymywała się wciąż w

granicach stu procent. Stone odłożył książkę i poszedł na chwilę do swego domku. Po chwili

wrócił ze schłodzonym piwem i kawałkiem sera.

W niewielkiej odległości od brzegu gromadka czarno - biało - pomarańczowych

ptaków dziobała zawzięcie coś, co musiało znajdować się tuż pod wodą. To łapacze ostryg,

orzekł Stone. Coś już przecież wiedział jako świeżo upieczony ornitolog - amator!

Definitywnie zbierało się na burzę. Gdy ołowiane niebo przecięła pierwsza

błyskawica, ruszył biegiem w kierunku przystani. Poprzez nienaturalnie gęstniejącą ciemność

ledwie już było widać aluminiowy kadłub łódki z samotną żeglarką. Znajdowała się w

odległości co najmniej jednej mili; motorówka trwała w bezruchu.

Czy ona zwariowała? Jak na samobójstwo, to dość wyrafinowana metoda... Być może

zostawienie Dooley na pastwę losu rozwiązałoby parę problemów rodziny Hardissonów...

Nie, uznał w końcu, chyba ciotką Alicja nie chciałaby mieć byłej synowej na sumieniu.

Lucy dorobiła się już drugiego bąbla na dłoni. Była przemoczona i zmarznięta na

kość. Nie pamiętała już, jak dawno temu posługiwała się w łodzi wiosłami. Tak czy owak,

wtedy była to porządna łódź z drewna, a nie ta przeklęta aluminiowa huśtawka!

Zdaje się, że metal jest najlepszym przewodnikiem elektryczności. O Boże...

Niebo jarzyło się ciągłym blaskiem błyskawic, deszcz lał jak z cebra. Może nawet nie

było aż tak zimno, ale Lucy nie przestawała dygotać. Ktokolwiek wynalazł ten model

kamizelki ratunkowej, powinien być skazany na odtańczenie w niej partii z „Jeziora

Łabędziego” Czajkowskiego! Lucy wcale nie bała się wpaść do wody; czuła natomiast, że

oplątana sznurkami udusi się zaraz na śmierć!

- Jasny piorun... Żeby przeżyć na tym padole trzydzieści cztery lata... i nie wiedzieć,

jak wygrzebać się z takiej...

Wsadzając wiosło między łokieć i kolano, odgarnęła spadające do oczu kosmyki.

Deszcz i słona woda sprawiły, że naturalnie kręcone włosy przypominały skupioną masę.

Nieraz próbowała zapuścić włosy na tyle, żeby móc je zaplatać czy upinać, osiągając w ten

sposób stan jakiej takiej schludności, ale niestety - jedyna rzecz, którą mogła zrobić dla

osiągnięcia wrażenia schludności, to ogolić głowę na zero!

Deszcz szumiał na powierzchni wody, uderzał z łoskotem o metalowe dno łódki. Lucy

nawet nie usłyszała silnika nadpływającej motorówki.

- Hej tam, na łodzi! Ahoj!

Znowu odgarnęła przesłaniającą oczy, przemoczoną gęstwinę. Mężczyzna schwycił

burtę jej łodzi.

- Pan mówi do mnie? - W spojrzeniu jego zimnych, szarych oczu na pewno nie było

pożądania. Lepiej nawet nie myśleć, co było. - Przepraszam, nie dosłyszałam.

- Nie dosłyszała pani również, jak podpływałem? No dobrze - nie był pewny, kto tu z

kogo żartuje - jeśli chce pani jeszcze trochę pożyć, proszę zostawić wiosła, przechylić łódź i

rzucić mi cumę.

W końcu sam musiał wszystko zrobić. Mózg tej kobiety zatrzymał się chyba na

jałowym biegu. Nogi miała pokryte gęsią skórką; z pewnym niesmakiem stwierdził, że nie

wyglądają z tego powodu dużo gorzej. Miał chęć złapać ją za tę splątaną, wielokolorową

grzywę i potrząsnąć. To czasem niezły sposób, żeby zmusić człowieka do myślenia. Od tej

kuszącej wizji oderwała go kolejna błyskawica i ogłuszający grzmot.

- Proszę przejść do mojej łodzi. Pani cuma jest za cienka i może nie wytrzymać. No,

rusz się, szanowna damo. Nie mam najmniejszego zamiaru dla pani ryzykować życia.

Wcale nie chciała się z nim kłócić i zmusiła swe oporne mięśnie do jeszcze jednego

wysiłku. Potem siedziała skulona w jego łodzi, dygocząc cały czas.

Deszcz lał bez przerwy.

Ż

adne z nich nie odzywało się. Nawet gdyby Stone przekrzyczał szum deszczu i hałas

silnika, jego towarzyszka nie byłaby zachwycona tym, co miał jej do powiedzenia. Gdyby

natomiast wystraszył ją na tyle, że wyjechałaby z wyspy, musiałby pojechać za nią.

Dobili do brzegu. Stone sprawnie zabezpieczył obie łodzie przy kei i wyciągnął rękę w

stronę Lucy. Krzyknęła cicho, czując uchwyt jego dłoni.

- Ma pani jakiś problem? - zapytał, mierząc ją lodowatym spojrzeniem swych szarych

oczu.

Potrząsnęła głową. Pewnie, że miała problemy, ale on nie wyglądał na chętnego

słuchacza.

- Nie. Dziękuję za pomoc. Obawiam się, że zalałam gaźnik.

Stone wygiął w dół kąciki swych szerokich ust. Po co mu jej podziękowania? Nie

chciał mieć z nią nic wspólnego, a w szczególności nie zamierzał litować się nad nią dlatego,

ż

e była przemoczona i zziębnięta. Wyglądała w tej chwili jak nadmiernie wyrośnięte dziecko,

patrzące na świat dużymi, jeszcze trochę przestraszonymi oczami; na pewno nie jak

pożeraczka męskich serc i majątków. Mimo przestróg ciotki, miał ochotę wziąć ją w ramiona

i trzymać tak długo, aż przestałaby dzwonić zębami.

Chyba podczas wypadku straciłem sporo szarych komórek, pomyślał.

- Proszę zdjąć te mokre rzeczy. Potem najlepiej będzie wziąć gorącą kąpiel i napić się

czegoś mocnego.

W milczeniu skinęła głową. W jej oczach wciąż malował się lęk. Stone lubił drobne

kobiety, miłe i uległe. Ta nie miała żadnej z tych cech. Teraz włosy znowu opadły jej na

twarz, wyglądała jak uosobienie nieszczęścia, ale Stone nie mógł przestać na nią patrzeć. Co

się z nim dzieje?

- No, jazda! - warknął. Odwróciła się i z trudem szła w górę, ku przystani, brodząc w

kałużach bosymi stopami. Jej stopy też go irytowały. Były inne, niż lubił. Damskie stopy

powinny być wypieszczone, kształtne, z polakierowanymi paznokciami. Jej były krótkie,

szerokie, o ruchliwych palcach. Widywał takie stopy u dzieci, które nie mają butów,

przeważnie również nie mają rodziców ani normalnego jedzenia.

Powtarzając pod nosem różne, niekoniecznie przyzwoite, wyrazy zabrał swój

przemoczony katalog ptaków, lornetkę, którą zapomniał włożyć do pokrowca, i ruszył pod

górę, coraz mniej zadowolony z zadania, które wyznaczyła mu ciotka Hardisson.

- A sioooo!

- O Jezu, kobieto! O co ci chodzi?

Lucy mrugała zaczerwienionymi oczami, patrząc na wychudłą postać, opartą o pień

dereniowego drzewa. Obudziła się z drapiącym gardłem, łzawiącymi oczami i jakimiś

zwałami żużlu w płucach, których nie dało się wykaszleć.

- To moje drzewo. Niech się pan idzie opierać o swoje - mruknęła ze złością. Wczoraj

ją uratował, ona mu podziękowała. Są kwita.

Kichnęła. Stone oderwał się od pnia, przy którym obserwował dużego ptaka

budującego sobie gniazdo.

- Spłoszyła pani mojego jastrzębia - powiedział oskarżycielskim tonem.

- Przepraszam, ale jeśli to moje drzewo, to był to mój jastrząb.

- Okropnie pani wygląda.

- Nie mogę stwierdzić, że jest pan uprzejmy - odcięła się, spoglądając na niego

wilkiem.

Stone nachmurzył się jeszcze bardziej. Problem polegał na tym, że ona wcale nie

wyglądała tak okropnie. Owszem, była rozczochrana i miała czerwony nos, takiego szlafroka

nie włożyłaby nawet zawodowa żebraczka, ale wyglądała... niezwykle podniecająco.

- A sio!

- Marsz do łóżka! - mruknął.

- A pan niech idzie do diabła! - fuknęła w odpowiedzi.

- Chodźmy razem - odpalił, obrzucając wzrokiem rozchylający się szlafrok. Chyba nie

miała niczego pod Spodem. Widział pod tkaniną kształt jej piersi i wystające sutki. Jego

lędźwie napięły się w odpowiedzi; zaklął w duchu.

Razem do łóżka czy do diabła, chciała zapytać Lucy, ale rozsądek ją przestrzegał

przed zadawaniem tego pytania. Odwróciła się bez słowa i weszła do swego domku.

Niech to szlag trafi! Zamierzała poleżeć trochę na plaży i wygrzać obolałe ciało, a

teraz, przez tego wścibskiego choleryka z fiołem na punkcie ptaków, nie może nawet

spokojnie wyjść z domu!

Poza tym podobno ci faceci od ptaków są w średnim wieku, noszą podkolanówki,

tropikalne hełmy i mają łagodne usposobienie, no nie? Kto to widział, żeby taki facet miał

obcisłe dżinsy, lodowate, szare oczy i szczupłą, zmysłową twarz?

Lucy wiedziała co nieco o mężczyznach. Walczyła z nimi od czasu swej dziewczęcej

dojrzałości, z różnym skutkiem. Lillian mówiła, że jeśli dziewczyna tak wygląda... Lucy nie

miała wrażenia, żeby wyglądała inaczej niż tysiące innych kobiet. Była tylko wyższa.

Naturalnie kręcone włosy składały się z różnokolorowych pasm, bo była. zawodową

ratowniczką i spędzała dużo czasu na słońcu.

Brwi i rzęsy miała prawie tak ciemne jak oczy. Na szczęście, bo była uczulona na

większość kosmetyków. Nie mogła używać tuszu, perfum ani kremów z filtrem. Jej skóra

bardzo łatwo przyjmowała opaleniznę i nie traciła jej do późnej jesieni.

Nawet nie ubierała się w sposób zwracający uwagę. Prawdę mówiąc, miała fatalny

gust do czasu, kiedy ciotka Alicja zaleciła jej zmienić rzucające się w oczy ubrania na stroje

skromne i klasyczne.

Billy zobaczył ją po raz pierwszy w starym, błękitnym kostiumie kąpielowym na

klubowym basenie. Od tego momentu nie odstępował jej na krok. Patrzył, jak uczyła dzieci

pływać, przynosił jej drinki, nacierał plecy olejkiem, który potem musiała cichcem spłukiwać

pod prysznicem.

Był zabawny; na pewno też był przystojny. Czuła się dowartościowana. Kiedy

dowiedział się, że chodzi do szkoły wieczorowej, zaczął przyjeżdżać po nią po zakończeniu

zajęć. Kupował jej kwiaty i słodycze, a potem złoty zegarek z brylancikami. Zegarka nie

przyjęła; Lillian mówiła jej, że prawdziwa dama nie przyjmuje biżuterii od mężczyzny, chyba

ż

e jest zdecydowana pójść z nim do łóżka.

Gdy oddała mu ten zegarek, próbując wyjaśnić, dlaczego nie będzie z nim sypiała,

Billy odkrył jej słabość. Tym, czego Lucy naprawdę chciała w życiu, był dom i rodzina. Nie

miała przesadnych wymagań: jakiś zwykły, mały domek z ogródkiem, a po jakimś czasie

dwoje czy troje maluchów.

Wtedy Billy zaoferował jej to, czemu nie mogła się oprzeć. Wzięli ślub i pojechali na

miodowy miesiąc do St.Thomas. Przez krótki czas myślała, że oto spełniają się jej marzenia.

Luksus domu, w którym się znalazła, zaskoczył ją, ale nie czuła się w nim dobrze. Był

urządzony bardziej na pokaz niż dla prawdziwej wygody domowników. Nie chciała urazić

męża, więc o tym nie mówiła. Zamiast podwórka i ogródka był przy domu basen, a także

klomby i trawniki. Miała nadzieję założyć tu kiedyś warzywnik. Była pełna nadziei...

Mężczyźni! Znowu kichnęła parę razy z rzędu i poszła do kuchni, żeby zaparzyć sobie

gorącej herbaty. Gdyby tu jeszcze był cynamon! Kiedy była mała, Ollie Mae łagodziła jej

letnie przeziębienia herbatą z cynamonem. To zawsze pomagało.

Chociaż być może najbardziej pomagało to, że Ollie Mae po prostu się o nią

troszczyła.

Stone czekał ponad godzinę, licząc, że Lucy wyjdzie z domu. Nie wyszła. Odczuł to

jak zesłany przez los czas wytchnienia. Chyba podopieczna nie nabroi nic do jutra. Wyglądała

okropnie, była przeziębiona.

Moment; poprawka: powinna wyglądać okropnie. Na jej obraz, który wciąż trwał w

jego pamięci, składała się para nóg, którymi można zachwycać się przez cały rok,

zniewalające zapowiedzi ukrytych skarbów, które czekały na odkrycie, duże, pełne usta oraz

sennie przymknięte powieki, które mówiły o seksie w każdym języku tego świata.

Do tej pory przypuszczał, że zgodził się na bezpłatne wakacje w zamian za drobną

przysługę. Teraz ta przysługa nie wydawała się ani drobna, ani łatwa.

ROZDZIAŁ TRZECI

Przez dwa dni po prostu spała. W łóżku, na tarasie albo na białym piasku plaży. Jadła

niewiele. Po pierwsze dlatego, że nie pamiętała zbyt dobrze, co jej kiedyś mówiono: głodzić

przeziębienie a żywić gorączkę, czy odwrotnie. Po drugie: bo nie chciało jej się niczego

pichcić.

Trzeciego dnia wyciągnęła się na werandowym szezlongu z rozstrojoną gitarą w ręku.

Sama też czuła się rozstrojona. Między innymi widokiem swego humorzastego

sąsiada, który tułał się w pobliżu z tym swoim idiotycznym ptasim katalogiem, kiedy tylko

próbowała wyjrzeć poza furtkę.

Czy, do pioruna, wszystkie ptaki pojawiają się obok jej domu? Musi się tu kręcić?

Czwartego dnia poczuła się prawie dobrze. Stała pod prysznicem, skłaniając głowę i

ramiona pod letni strumień czystej wody, która pochodziła z podziemnych źródeł. Potem

zjadła dwie kanapki z masłem kakaowym i upewniwszy się, że sąsiada nie ma w pobliżu,

pobiegła do posiadłości Keeganów.

- Dzień dobry! Czy ktoś jest w domu? - pytała, stukając w siatkowe drzwi.

Po chwili ukazała się Maudie z pędzlem w jednej ręce i brudną szmatą w drugiej.

- Stone mówił, że się przeziębiłaś. Miałam dziś zrobić rosół z kurczaka i zanieść ci, ale

zabrałam się do malowania i straciłam poczucie czasu.

- Otworzyłam sobie puszkę z zupą.

- Domowa jest smaczniejsza. Ale chyba lepiej się już czujesz?

- O wiele. Spanie zawsze dobrze mi robi - odparła Lucy. - Czy ten Stone naprawdę

zajmuje się ptakami? - zapytała. - Pewnie wam mówił, że przyholował mnie do brzegu w

czasie burzy. Zalałam silnik w mojej... to znaczy w waszej motorówce.

- Rich was widział - odparła Maudie. - Mówił, że byłaś całkiem przemoczona. No cóż,

pogoda tutaj bywa zmienna.

Poczęstowała Lucy mrożoną herbatą i pokazała swój ogródek. Pogrążyły się obie w

rozmowie o warzywach. Lucy wspomniała dawne czasy i ogród jednej z przyjaciółek ojca, co

skłoniło ją do dalszych opowieści. Miała wrażenie, że znalazła w Maudie bliską sercu osobę.

Gdy kierowały się z powrotem do domu, Maudie zwierzyła się, że jest w czwartym

miesiącu ciąży. Lucy poczuła, jakby za chwilę miała się rozpłakać. To pewnie dlatego, że

niedawno byłam chora, pomyślała.

- Mam nadzieję, że będzie to chłopak - mówiła mała kobietka. - Córkę już mam.

Spodziewa się pierwszego dziecka mniej więcej w rym samym czasie co ja.

Lucy spojrzała na nią zaskoczona. Maudie roześmiała się.

- Skończę czterdzieści lat, kiedy ono się urodzi. Rich pasie mnie witaminami i każe mi

się kłaść po obiedzie. Ciekawe, jaki będzie z niego tatuś? Pewnie rozpieści malucha. Żebyś

wiedziała, jak się zachowywał, kiedy się dowiedział, że zostanie ojcem. Zrobił się biały jak

kreda, ale potem skakał w górę i krzyczał z radości - uśmiechnęła się na to wspomnienie. -

Nadwerężył sobie kręgosłup i musiałam go niańczyć przez tydzień.

W drodze do domku Lucy znowu próbowała zrzucić swój dziwny nastrój na karb

przeziębienia, ale łzy w jej oczach pojawiały się razem z myślą o wysokim mężczyźnie o

wyglądzie wojskowego i jego słodkiej, małej Maudie, która miała mu dać syna. Pociągając

nosem i wycierając ręką mokre oczy, prawie wpadła na człowieka, który nagle wyłonił się zza

drzewa.

- Hop, hop, uwaga! - krzyknął.

- Czy to nie pan powinien uważać? - Cofnęła się i skrzyżowała ramiona na piersiach. -

Nie ma pan nic lepszego do roboty, tylko chować się za drzewami i straszyć ludzi?

- Czasami ratuję z topieli nierozsądne damulki, które nie widzą, że nadciąga burza.

- Kiedy wypływałam, jeszcze nie padało. Na niebie nie było nawet jednej chmurki.

- I nie grzmiało?

- Naprawdę, mógłby mi pan... - przerwała, potrząsając głową. - Po co ja w ogóle się

tłumaczę?

- No właśnie, po co? - powtórzył Stone w zadumie. Patrzył na nią, zastanawiając się

czy nie śni. Z bliska była zupełnie niezwykła. Przecież żadna naturalna blondynka nie ma tak

ciemnych brwi i rzęs. Jej usta były pełne, jakby spuchnięte. Podobno to się teraz robi za

pomocą silikonu. Ale kiedy ten silikon zaniknie, co stanie się z jej lekko wystającym

podbródkiem? Czy nadal będzie wyglądał tak pociągająco?

Przechodzili bez sensu z jednej strony ścieżki na drugą, zagradzając sobie drogę. W

końcu Stone desperackim gestem schwycił ją za różowy podkoszulek i pociągnął w

przeciwną stronę. Potem ukłonił się i patrzył, jak się oddala. Jej wspaniałe nogi błyskały w

słońcu złocistym refleksem opalonej skóry.

O Boże, co za kobieta!

Dopiero po chwili uświadomił sobie, że Lucy chyba płakała. Wzruszył ramionami.

Pewnie pośród poczty był wyciąg z banku, a w nim zawiadomienie o debecie. Cóż innego

mogłoby ją naprawdę obchodzić?

Przez następnie dwa dni unikali się wzajemnie. Lucy włóczyła się po okolicy,

szukając sensownego sposobu na spędzanie dnia. W ciągu roku szkolnego działała według

ustalonego schematu. Wstawała o szóstej rano: pranie, sprzątanie, praca w szkole przez cały

dzień, potem powrót do domu, poprawianie klasówek, przygotowanie się do lekcji na

następny dzień. W weekendy pracowała w restauracji. Co dzień szybko, co dzień w

pośpiechu. Teraz musiała się przestawić”.

Wolałaby pływać przed śniadaniem, ale wtedy właśnie właził do wody jej wścibski

sąsiad. Brodziła więc bez sensu po płyciźnie w pobliżu swego domu z głębokim

przeświadczeniem, że i tak jest obserwowana. Jej sąsiad nie rozstawał się z lornetką.

Chyba mam obsesję, konstatowała ponuro. Sąsiad obserwował ptaki, a one są

wszędzie. Nie mogła jednak przestać o nim myśleć, i to ją trochę niepokoiło. Nie był w końcu

aż taki przystojny, w każdym razie nie tak przystojny jak Billy z jego pięknymi zębami i

klasycznymi rysami, z tą równiutką opalenizną z solarium i włosami ułożonymi przez

fryzjera.

Stone McCloud nie dbał o wygląd. Jego garderoba musiała składać się wyłącznie ze

spranych dżinsów i tanich koszul w kolorze khaki albo nie zmieniał ubrania, odkąd tu

przyjechał. Przeważnie był nie ogolony, a manierami przypominał wodza Hunów. Na miłość

boską, nawet gdy był daleko, psuł jej humor. Ba, żeby tylko humor. W ogóle psuł jej wakacje

na tej wyspie.

Zaczęła obgryzać paznokcie. Normalnie nigdy tego nie robiła, chyba że coś naprawdę

dawało jej w kość. Ostatni raz wyglądały tak okropnie... trzy lata temu.

Dokładnie trzy lata temu.

Grała przez jakiś czas na gitarze, śpiewając przy tym swoim niskim, schrypniętym

głosem. W końcu postanowiła nie myśleć o przeszłości; przebrała się w kostium kąpielowy i

pobiegła poprzez wyspę tam, gdzie woda przy brzegu sięgała piersi i dno nie było kamieniste.

Nawet nie obejrzała się w stronę brzegu. Pewnie sąsiad znów obserwuje ją przez lornetkę.

Przepłynęła między rzędami ręcznie zrobionych boi, po czym wyszła na brzeg

zmęczona i gotowa stawić czoło przeciwnikowi. Niestety, a może raczej na szczęście w

drodze powrotnej nie spotkała żywej duszy.

Następnego dnia pływała znowu, po czym ułożyła się na plaży do drzemki. Jej skóra

stawała się coraz ciemniejsza. To źle. Opalenizna powoduje zmarszczki i inne przypadłości,

ale przecież nie mogła pływać w spodniach i słomkowym kapeluszu!

Jakiś czas później, po lekkim posiłku, Lucy wylegiwała się na tarasie z książką w

ręku. Nagle w drzwiach ukazał się McCloud.

- Zamierzam jechać do Hatteras. Nie potrzebuje pani czegoś?

- Czy czegoś nie potrzebuję?

- No, może potrzebuje pani prowiantu lub zechce wysłać list?

- Popłynie pan tam łodzią? - Było gorąco i umysł Lucy działał zbyt wolno.

- Nie, szanowna pani, chodzę po wodzie.

- A czy panu wolno opuszczać wyspę?

- O co pani chodzi? - zapytał podejrzliwie.

Lucy ziewnęła. Płynnym ruchem wstała, zbliżyła się do siatkowych drzwi i spojrzała

na szczupłą postać na progu.

- Bo może jest pan tu na wygnaniu... Chociaż wygnańcy też muszą coś jeść.

Stone bez słowa odwrócił się i odszedł. Patrzyła za nim, jak zbliżał się do przystani.

Potem pod wpływem niezrozumiałego impulsu schwyciła torebkę i ruszyła w tę samą stronę.

Odpłynął ledwie kilkanaście metrów od brzegu, gdy Lucy odcumowała drugą łódź i

włączyła silnik. Stone obejrzał się i obrzucił ją niechętnym spojrzeniem. Uśmiechnęła się

słodko. Płynęli w ten sposób, w odległości kilkunastu metrów od siebie, aż do przystani w

Hatteras. Gdy Stone dobił do brzegu i obserwował ją stamtąd wzrokiem polującego jastrzębia,

dopływała już do kei. Wyciągnął rękę, ale Lucy rzuciła mu tylko cumę, marząc w duchu, żeby

móc go nią udusić. Nie lubiła go, nie wierzyła mu - nie wierzyła zresztą żadnemu

mężczyźnie. To, że on traktował ją równie nieprzyjaźnie bez żadnej oczywistej przyczyny, za-

czynało działać jej na nerwy.

Jego samochód był jednym z tych agresywnie „męskich” modeli, który kosztował

więcej niż ona zarabiała przez rok. Oczywiście, musiał zaparkować tuż przy jej starym,

beżowym gruchocie na placyku przeznaczonym dla gości Coronoke.

- Podwieźć panią? - zapytał, gdy wyjęła już swoje kluczyki.

- Dziękuję, nie skorzystam - uśmiechnęła się z przesadną słodyczą, żywiąc cichą

nadzieję, że to jego cudo nie zapali.

Jedno za drugim, pojechali do delikatesów, a potem do dużego supermarketu. W obu

sklepach udawali, że się nie dostrzegają. Lucy wyszła pierwsza z supermarketu, dźwigając

dwie torby zakupów. Na głowie miała nowy słomkowy kapelusz w kolorze wściekłego różu.

Rondo otaczała pomarańczowo - zielona wstążka ozdobiona błękitnymi plastikowymi

rybkami.

Weszła do biura agencji nieruchomości, gdzie wydawano również pocztę. Wzięła

swoje listy i podeszła do automatu telefonicznego. Zamierzała zadzwonić do Franka, żeby

przypomnieć o nawozie do jej afrykańskich fiołków.

Szukała właśnie drobnych, gdy Stone zjawił się przy następnym aparacie.

- Ładny kapelusik - powiedział z ironicznym uśmieszkiem. Pochylił się w jej stronę i

wyszeptał wprost do ucha:

- Brakuje pani drobnych?

Od muśnięcia jego warg poczuła dreszcz na całym ciele. Szarpnęła się do tyłu i

wytarła ręką policzek.

- Nie potrzebuję pańskich drobnych. W ogóle niczego od pana nie potrzebuję poza

jednym: żeby mnie pan zostawił w spokoju!

- Mam na imię Stone.

- Co za niezwykle pasujące imię! - zadrwiła. Takie przekomarzania nie były w jej

stylu, ale uczyła się i tego.

Uniósł brwi. Jego uśmiech był coraz bardziej ironiczny.

- Zauważyłaś?

Zignorowała tę dwuznaczność. Czy wszyscy mężczyźni musieli być tacy napastliwi?

Czy tylko w stosunku do niej? Lillian miała chyba rację, ostrzegając dorastającą Lucy:

„Chłopakowi wystarczy raz na ciebie spojrzeć i będzie miał w głowie tylko jedno...”

- Lucy, co się stało? Czy dobrze się czujesz?

Zacisnęła usta, żeby nie drżały, i spojrzała na niego. Jej oczy były wielkie i

pociemniałe z urazy. Patrzył na nią, niczego nie rozumiejąc.

- Lucy? - powtórzył.

Odwróciła się do niego plecami.

Stał za nią przez długą chwilę, zastanawiając się, o co jej chodzi. Wyraźnie czuł, że ją

zranił. Dokuczał jej trochę, to prawda, no, może nawet więcej niż trochę... Pozwolił sobie na

dość dwuznaczną uwagę... Czy naprawdę miała się o co obrażać? Przecież kobieta jej pokroju

powinna być do tego przyzwyczajona.

Odszedł od telefonu. Niech sobie dzwoni, do kogo chce. Poszedł po swoją pocztę i

celowo spędził tam trochę czasu. Nie chciał się przyznać sam przed sobą, ale sumienie

dokuczało mu coraz bardziej. Może dostaję bzika, bo mam za dużo wolnego czasu, myślał.

Przez całe życie pędził tam, gdzie coś się działo lub miało się dziać, śpiąc w transportowym

samolocie, w schronie przeciwlotniczym, w namiocie czy hałaśliwym hotelu. To rajskie życie

na Coronoke w dziwny sposób dawało mu się we znaki i chyba miał już tego dość. Tych

cholernych ptaków też miał już po czubek głowy. Jedyny ptak, jakiego chciałby obserwować

w najbliższej przyszłości, to kurczak. Najlepiej upieczony.

Tej nocy usiadł przy maleńkiej lampce na tarasie i wsłuchiwał się w dźwięki nocy.

Pośród nich brzmiała cicho gitara. Gdyby pomyślał o zabraniu swojej drewnianej fujarki,

może stworzyliby duet. Grał nie lepiej niż ona, ale jeśli się chce po prostu grać... Kupił w

Hatteras trochę gazet. Przejrzał je pobieżnie. Najnowsze wieści z Bałkanów, kłopoty

członków kongresu i angielskiej rodziny królewskiej. Jak zwykle. Sięgnął po leżący obok

prasy list od Reece'a, który już raz przeczytał. Mógłby odwołać tę wizytę; trzeba by jechać z

powrotem do Hatteras albo udać się do Keeganów...Tylko dlaczego? Przez ostatni tydzień

miotał się sam bez sensu. Czemu chłopak nie miałby tu przyjechać? Biorąc pod uwagę swój

obecny nastrój, pragnął porozmawiać z kimś życzliwym.

Lucy widziała światło w domku sąsiada. Zatem już wrócił. Ciekawe, co ten facet teraz

robi? Tak bardzo chciała z kimś porozmawiać. Nawet z kimś takim jak ten zwariowany

ornitolog.

Chodziła tam i z powrotem po kilku pomieszczeniach swego domku. W końcu

rozsiadła się wygodnie na starym fotelu i gryząc czekoladowy batonik, zaczęła czytać

odnaleziony w domu romans. Jego bohaterka była silna, niezwykle inteligentna i miała dość

odwagi, żeby zdobyć ukochanego. Dzięki niej ów człowiek wzniósł się na wyżyny swych

możliwości, po czym oboje osiągnęli pełnię szczęścia. Tytuł powieści brzmiał „Cudowne

jutro”. Ba, pomyślała Lucy, pisząc o mnie, autor zatytułowałby ją: „Mizerne widoki”.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Jerry przywiózł nowych gości około piątej po południu. Lucy słyszała ich głosy,

zanim jeszcze znaleźli się na przystani. Dwoje dorosłych i czworo albo pięcioro dzieci, które

biegały tak szybko, że nie sposób było je policzyć. Potem pojawiła się Maudie, która

zaprowadziła przybyszów do ich domku i spędziła tam jakiś czas. Lucy czekała na nią na

swoim tarasie z mrożoną herbatą.

- Chyba ci to dobrze zrobi - powiedziała, podając Maudie chłodny napój.

- To zabawne - mówiła pani Keegan - nie przypominam sobie dzieci, które robiłyby

tyle hałasu. Moja Ann Mary była bardzo spokojna. Chociaż może jest to coś, o czym się

szybko zapomina, tak jak o bólach porodowych?

- Jako nauczycielka mogę cię zapewnić, że dzieci są przeważnie dość hałaśliwe. Ten,

kto powiedział, że one powinny być widziane, ale nie słyszane, najwidoczniej zapomniał

zmienić baterię w swoim aparacie słuchowym.

Roześmiały się, po czym umilkły. To była miła, kojąca cisza. Po dłuższej chwili

przerwała ją Maudie:

- Connerowie są jedyną rodziną z małymi dziećmi, która spędzi tu urlop przed końcem

lipca. To miejsce przyciąga raczej ludzi samotnych albo zakochane pary. Mam jednak

nadzieję, że nowi sąsiedzi nie będą ci przeszkadzali.

Następnego ranka Lucy spotkała Wielkiego Amerykańskiego Pisarza. Akurat wyszedł

ze swego ukrycia, aby poskarżyć się na hałas. Pewnie klan Connerów, udając się nad wodę,

przemaszerował koło jego domku.

- Czy pani też jest od nich? - indagował ją ostro.

Lucy przyjrzała mu się uważnie. Miał około sześćdziesiątki. Nie powinien jeszcze być

takim strasznym dziaduniem. Widocznie bardzo się o to starał.

- Przed chwilą jakiś chuligan z tej bandy przebiegł tędy z dzikim wrzaskiem - oznajmił

z pretensją w głosie.

- Coś podobnego! Mówi pan, że tu są chuligani! Na Coronoke? Wracam zaraz do

domu i zamykam wszystkie okna i drzwi. Myślałam, że tu jest spokojnie! - mówiła Lucy z

udawanym niepokojem.

- No, no, panienko, nie strugaj ze mnie wariata. Wiesz przecież, o kim mówię. Ta

banda wrzeszczących smarkaczy dopiero co harcowała pod moimi oknami!

- Ach, pewnie ma pan na myśli dzieci Connerów? - Lucy spróbowała się uśmiechnąć.

- Przyjechali tu wczoraj aż z Indiany. Malcy muszą wyładować gdzieś nadmiar energii. Ale

porozmawiam z rodzicami, jeśli pan tego chce...

Mężczyzna odwrócił się, trąc swą zmierzwioną brodę.

- Nie... to nie jest takie ważne. A kim pani jest?

- Nazywam się Lucy Dooley. Pochodzę z Winston - Salem. Jestem nauczycielką. A

pan?

Starszy pan chrząknął i uciekł znowu spojrzeniem gdzieś w bok.

- Jestem Seymore, z Filadelfii.

- Miło mi pana poznać, panie Seymore. Słyszałam, że jest pan pisarzem?

- Pisarzem? - Jej rozmówca zmarszczył brwi.

Pewnie jest po prostu nieśmiały, pomyślała Lucy.

- Pewnie się pomyliłam. Byłam taka zmęczona po przyjeździe. Jechałam tu cały dzień.

Stone przystanął gwałtownie na skraju lasku. Zamierzał właśnie wejść do wody, żeby

zdążyć trochę popływać, zanim La Dooley zacznie pławić się w zatoczce. Wyglądało na to, że

się jednak spóźnił.

Ten brodaty facet o wyglądzie Hemingwaya to pewnie pisarz, o którym wspominała

Maudie. La Dooley już się do niego przykleiła. A zaczynał mieć o niej trochę lepsze zdanie!

Lucy tymczasem, nie mając świadomości, że jest obserwowana, próbowała wyciągnąć

Seymore'a z jego skorupy. Wiedziała od Maudie, że kiedyś przyjeżdżał tu Z żoną, która

umarła trzy lata temu. Teraz wracał w to miejsce sam. Dla Lucy było to takie piękne i

romantyczne. Przyrzekła sobie, że zanim stąd odjedzie, wydobędzie z niego choć jeden

prawdziwy uśmiech. Ten człowiek był taki samotny!

Uśmiechnęła się do pisarza raz jeszcze i pobiegła w kierunku wody. Na miejscu

stwierdziła, że rzeczywiście lepiej by było, żeby mali Connerowie znaleźli sobie inne miejsce

do zabawy. O pływaniu nie było nawet mowy. Dookoła słychać było pluski, piski i śmiechy.

Zrezygnowana Lucy dołączyła do zabawy w piłkę, w czasie której poznała całą czwórkę:

jedenastoletnią Becky, dziesięcioletniego Steve'a, siedmioletnią Sarę i sześcioletnią Mary.

Państwo Connerowie przyszli na plażę jakiś czas później. Okazali się całkiem miłymi

ludźmi i Lucy spędziła z nimi i dziećmi resztę dnia na plaży. Uczyła je pływać i bawić się w

wodzie.

Często uświadamiała sobie, że rozgląda się za McCloudem. Zirytowana tym

odkryciem, śmiała się jeszcze głośniej, bawiła się jeszcze intensywniej i pozwalała dzieciom

wchodzić sobie na głowę, aż poczuła się zupełnie wyczerpana.

Ojciec gromadki, Paul, przyniósł kamerę wideo i filmował dzieci w wodzie i na plaży.

W końcu Lucy zarządziła ewakuację.

- Wychodzimy, kochani, bo jutro nikt nie będzie miał siły do zabawy.

Wybiegały po kolei z wody na ciepły piasek, śmiejąc się i przekrzykując. Tata z

uśmiechem filmował swoje pociechy.

- Byłaś wspaniała - powiedział do Lucy, podając jej ręcznik. - Tak świetnie radzisz

sobie z dziećmi. Powinnaś mieć kilkoro, inaczej ten naturalny talent się zmarnuje.

Lucy pochyliła się w dół, żeby wykręcić włosy. Na chwilę ukryła pod nimi twarz. Już

prawie nie czuła tamtego bólu, dojmującego uczucia straty, ale blizny zostały na całe życie.

Przez długi jeszcze czas po utracie dziecka patrzyła na każde niemowlę, myśląc, „To mogłoby

być moje”. Potem patrzyła tak na dzieci, które zaczynały chodzić. Nawet teraz, kiedy

zobaczyła malca mniej więcej trzyletniego, nie mogła przestać się zastanawiać...

Stone stał oparty o pokrzywiony pień grabu z lornetką w ręku. Patrzył na Lucy

przemykającą się między drzewami. Przyglądał się jej przez całe popołudnie i zastanawiał się,

co o tym wszystkim myśleć. Wiedział, że Paul Conner pracuje na dość wysokim stanowisku

w sztabie kongresmena z Indiany. Czy to ma coś wspólnego z planami Lucy? Billy przecież

dopiero zamierza kandydować w wyborach, i to w innym stanie. Do Waszyngtonu jeszcze

droga daleka, chociaż pewnie drogi kuzynek ma takie marzenia.

Patrzył dalej na Lucy, krzywiąc się z satysfakcją, kiedy nadepnęła na kłujący liść.

Była mokra, zmęczona i rozczochrana, miała oczy zaczerwienione od morskiej wody, ale

nawet w tym stanie mogła doprowadzić męskie zmysły do stanu wrzenia.

Do diabła, dlaczego nie muszę pilnować jakiejś grubej i pryszczatej baby, złorzeczył

w duchu. Odpowiedź była prosta, przyznał po chwili. Z grubą i pryszczatą Billy nie

zadawałby się w ogóle, nie mówiąc już o małżeństwie.

Gdy Lucy zbliżyła się do jego kryjówki, wyszedł nagle zza drzewa.

- Cześć. Jak tam trening pływacki?

Lucy drgnęła jak oparzona. Jedną rękę przytknęła w przestrachu do piersi.

- Stone! Przestraszyłeś mnie na śmierć! Wcale cię nie widziałam. Co tu robiłeś?

Oglądałeś ptaka?

- Tak, ale odleciał.

- Przepraszam, jeśli to ja go wystraszyłam. Jaki to ptak?

Stone szedł tuż obok niej.

- Nurek tabaczkowaty - odparł. - W tych stronach to rzadkość.

Lucy szła w milczeniu przez chwilę, uważnie stąpając pośród leżących na ściółce

szyszek. Rzuciła mu spod oka podejrzliwe spojrzenie.

- Jaki nurek?

- Na pewno i tak o nim nie słyszałaś. Przecież mieszkasz w mieście.

- Rzeczywiście, nie znam tego ptaka, ale za to słyszałam o bajarzu złośliwym. Nawet

przed chwilą dobiegł mnie skądś jego głos.

- Nie żartuj! Czyżby tokował? - spytał z humorem Stone, widząc iskierki śmiechu w

jej oczach.

- Raczej wyzywał inne samce na pojedynek. - W tej chwili zaburczało jej głośno w

brzuchu. - A takie odgłosy wydaje szczudłak żółtogrzywiasty, któremu chce się jeść - dodała

wybuchając śmiechem. Stone zawtórował jej głębokim barytonem. Zabrzmiało to całkiem

przyjaźnie.

Zbliżali się właśnie do domku pana Seymore'a i Lucy położyła palec na ustach. Kiedy

go minęli, Stone schwycił ją za ramię i uniósł pytająco brwi.

- On nie znosi hałasów - wyjaśniła. - Dzieci Connerów doprowadzają go do szału, ale

chyba nie jest aż taki okropny, za jakiego chce uchodzić. To raczej pancerz ochronny przed

ludźmi. Maudie mówi, że to jakiś pisarz. Jest wdowcem.

W rym może coś być, albo i nie, zastanawiał się Stone. Bardziej obchodził go Conner.

- Czy dobrze znasz Paula Connera? - zapytał, gdy znaleźli się przed jego domkiem.

Lucy szła dalej. Stone też.

- Niezbyt dobrze. - Lucy zerknęła pytająco na swego towarzysza. - Ma miłe dzieci.

- Wychodziłaś ze skóry, żeby się im przypodobać.

Lucy zatrzymała się.

- Żeby co?

- No, może źle to ująłem. Pozwoliłaś im chodzić sobie po głowie. Czy zawsze tak

robisz?

- Zmoczyć sobie głowę być może pozwalam. Chodzić po niej - nie.

Stone pomyślał, że czas już zmienić temat.

- Wiesz, zamówiłem sporo krewetek, kiedy Keegan jechał dziś rano na pocztę, i teraz

nie wiem, co się z tym robi. Czy można je jeść na surowo, jak ostrygi?

- Możesz jeść wszystko na surowo, jeśli lubisz, ale w dzisiejszych czasach raczej się

tego nie zaleca. Mogę ci podać bardzo łatwy przepis. Czy one są odgłowione?

- Jasny gwint, nie wiem. - Przesunął ręką po rozczochranych, prawie czarnych

włosach. Lucy poczuła, że chętnie pogłaskałaby go po głowie. Jego włosy wyglądały na

delikatne. Dość długo nie widziały fryzjera, ale Stone'owi było dobrze w takiej fryzurze. Ze

wszystkim było mu dobrze, nawet z tym świdrującym spojrzeniem.

- Wiesz, mogę się przebrać i rzucić na nie okiem - zaproponowała. - Jeżeli są

odgłowione, ugotuję ci je i przyprawię. Potem wystarczy je tylko obrać i zjeść.

Krewetki były odgłowione. Skończyło się na tym, że zabrali się do nich oboje.

Przygotowania zajęły prawie godzinę, a Lucy po pracowitym dniu na plaży była piekielnie

głodna. Włożyła krewetki do osolonego wrzątku z octem winnym, dodała czarny pieprz, dwa

goździki, plasterek cytryny i kilka listków mirtu, który rósł na skraju podwórka. Gotowała je

na małym ogniu, tak jak uczyła ją Lillian. W drugim garnku nastawiła ryż.

Stone własnoręcznie zrobił sałatkę. Były tam rzeczy, których kucharz będący przy

zdrowych zmysłach nie odważyłby się zmieszać ze sobą. Lucy na szczęście była zbyt głodna,

ż

eby protestować przeciwko połączeniu kiszonej kapusty z fasolką szparagową z puszki.

Obierali krewetki, śmiejąc się, bo resztki wywaru ciekły im po rękach. Lucy

zauważyła, że Stone patrzy na nią z mieszaniną sympatii i zdziwienia.

- O co chodzi? - spytała. - Czyżbym miała łuski na twarzy?

- Nie, dziwię się tylko... Czy te twoje włosy są prawdziwe?

- Skądże - odparła. - To wiórki drzewne; używano ich do pakowania różnych

delikatnych rzeczy, ale odkąd wynaleźli takie plastikowe albo styropianowe kuleczki, nie ma

co robić z wiórkami. Biznesmeni od wiórków wylansowali wiórkowe peruki. Ekstra, no nie?

- Prześliczne - powiedział Stone.

- Naprawdę myślałeś, że zgodziłabym się na takie włosy, gdybym miała na to jakiś

wpływ? - Jej brązowe oczy błyszczały wesołą przekorą, pełne usta rozchyliły się, ukazując

białe, niezupełnie równe zęby. Stone czuł, że niedługo może stracić głowę.

Uśmiech znikał powoli z jej twarzy. Westchnęła. Co się z tym człowiekiem dzieje,

zastanawiała się. Najpierw żartuje razem z nią, a po chwili staje się pochmurny. Zebrała

gazety, na które odrzucali krewetkowe resztki, i rozglądała się za kubłem na śmieci. Stone

wyjął jej zawiniątko z ręki.

- Ja się tym zajmę. Tędy do łazienki, jeśli chcesz się umyć - powiedział, wskazując

ruchem głowy właściwe drzwi.

- Wygląda na to, że najbliższe trzy dni powinnam spędzić w wannie - zauważyła Lucy,

zdejmując z ramienia przyklejoną skorupkę.

- Serdecznie zapraszam.

Jego oczy jednak znów przypominały bryłki lodu. Lucy pokręciła przecząco głową.

- Tym razem dziękuję, ale będę o tym pamiętała.

Umyła ręce powyżej łokci. Na szczęście Stone nie używał perfumowanego mydła.

Potem ochlapała twarz i przygładziła mokrymi dłońmi włosy. Tak, określenie: „wiórki do

pakowania” pasowało do nich jak ulał. Jak tylko znajdzie się z powrotem w domu, obetnie

włosy tuż przy skórze.

Wróciła do pokoju jeszcze trochę mokra. Bił od niej zapach świeżości i zdrowia;

Stone wdychał go, dziwnie poruszony. Przed chwilą przyprawił sałatkę i właśnie nalewał

wino. Zauważył, że policzki Lucy były mocno zarumienione.

- Chyba za długo byłaś na słońcu - zauważył.

- Przez całe życie byłam na słońcu. Jeśli skóra mi się zaczerwieni, to znaczy, że mam

gorączkę.

- Czy powiedziałem coś takiego, bo...

- Może - odparła głębokim, wibrującym głosem, w którym drżała jeszcze nuta

ś

miechu.

Dodała do wywaru trochę masła i włożyła tam z powrotem obrane krewetki, żeby się

odgrzały. Potem polała tym gęstym, różowym specjałem parujący na półmisku ryż. Na chwilę

uniosła wzrok.

- Jeśli kogoś słońce za bardzo spiekło, to raczej ciebie. Nie powiesz chyba, że masz

takie rumieńce, bo mieszałeś sałatkę?

Pewnie, że nie. Kiedy patrzył na cienką bawełnianą spódnicę opinającą ciasno jej

kształtny tyłeczek, ręce same wyciągały się w tę stronę.

Posiłek był prosty, ale niezwykle smaczny. Zaspokajanie zwykłego głodu usunęło na

dalszy plan napięcie, które pojawiło się między nimi, napięcie, które oznaczało inny, również

bardzo silny głód.

Ż

artobliwie przekomarzali się nad ostatnią krewetką; w końcu podzielili ją na pół.

Stone otworzył następną butelkę wina.

- Ja już dziękuję - protestowała Lucy. - Nigdy nie piję alkoholu. - Do tej pory wypiła

już dwie lampki.

- Ale to jest specjalna okazja - powiedział Stone, napełniając kieliszki.

- Jaka okazja? - pytała czując, że kręci jej się w głowie. Pocieszała się, że do stanu

określanego jako „podchmielenie” jest jeszcze wystarczająco daleko. Mówią, że ryż wchłania

każdy nadmiar alkoholu...

- Pijemy za zawieszenie broni - odparł Stone aksamitnym barytonem, który brzmiał

bardzo podejrzanie.

- Czyje zawieszenie broni? - zapytała. Ta mgła w jej mózgu też była nieco podejrzana.

- Nasze. Trzy i pół godziny bez żadnej kłótni.

No cóż, nie mogła odmówić spełnienia takiego toastu. Trącając swym kieliszkiem o

jego kieliszek, z wysiłkiem podtrzymywała opadające powieki. Od wina zawsze robiły się

takie ciężkie.

W domku nie było zmywarki do naczyń. Stone zapewnił Lucy, że sam pozmywa. Nie

sprzeciwiała się. Nie czuła się na siłach, żeby sprzeciwiać się temu mężczyźnie w

jakiejkolwiek sprawie. Stone zaprowadził ją na swój taras; nagle zaczęli rozmawiać o

alergiach. Lucy poskarżyła się na swoje problemy z płynami do mycia naczyń i pochwaliła

jego bezzapachowe mydło w łazience.

- Dlaczego poruszyliśmy ten temat? - zapytała, zastanawiając się, czy jakakolwiek

kobieta przy zdrowych zmysłach, znalazłszy się sam na sam z atrakcyjnym mężczyzną,

omawia z nim problem swędzącej wysypki.

Stone obserwował ją uważnie; teraz pewnie rozpoczną się prawdziwe podchody.

Ciotka Alicja twierdziła, że dla tej kobiety każdy obiekt w spodniach jest dobry.

- Może powinniśmy rozmawiać o srebrzystym świetle księżyca? Albo o tym, jak

pierwszy raz... - zaproponował.

- Pierwszy raz? - Lucy z roztargnieniem drapała się w udo; te komary wszędzie włażą,

myślała. Na dodatek przez materiał spódnicy to drapanie wcale nie pomaga. Uniosła ją nieco,

ż

eby dostać się do coraz bardziej swędzącego miejsca.

- A pamiętasz, jak miałeś wietrzną ospę? - zapytała.

- Wietrzną ospę?

- Każdy chorował w dzieciństwie na wietrzną ospę. Te ślady ukąszeń komarów

swędzą tak samo jak wysypka, którą powoduje choroba.

Patrzcie państwo, dziwił się Stone. Albo ta kobieta zna tak wyrafinowane sposoby

uwodzenia, albo kazali mi pilnować kogoś innego. Ale przecież nie może być drugiej Lucy

Dooley, i to na Coronoke!

- A odra? - podjął.

Lucy potrząsnęła głową.

- Nie, odra jest całkiem inna. Jeśli ktoś w życiu miał odrę, to o tym wie. Wszystko cię

albo swędzi, albo boli. Czujesz się naprawdę podle.

Stone miał odrę. Właśnie tamtego roku, kiedy poszedł do szkoły wojskowej. W Boże

Narodzenie. Leżał w izolatce sam jak palec, jeśli nie liczyć wizyt pielęgniarki o skwaszonej

twarzy, która musiała się nim zajmować. Myślał wtedy, że nic gorszego nie może się

człowiekowi przydarzyć. Mylił się.

- Miałem odrę - potwierdził. - A co powiesz o śwince? Miałaś kiedyś świnkę?

- Jak miałam cztery i pół roku. A ty?

- Ja miałem pięć lat. Na szczęście tylko pięć. A szkarlatynę?

- Nie wydaje mi się. Poczekaj... Mieszkaliśmy z Lillian, kiedy miałam odrę. Świnkę

miałam wtedy, gdy wynajmowaliśmy pokój w Pascaguola. Sąsiadka doglądała mnie w ciągu

dnia. Byliśmy z Ollie Mae w Galveston, kiedy wycinali mi migdałki. Nie przypominam sobie,

ż

ebym na coś chorowała, kiedy mieszkała z nami Geneva... Chyba jednak nie miałam

szkarlatyny.

- Czy mogę spytać, kim były Lillian, Ollie Mae i Geneva? Wygląda na to, że często

się przeprowadzaliście.

- To były niektóre z tatusia... przyjaciółek. Rzeczywiście, często się

przeprowadzaliśmy.

Stone wypił wino i ostrożnie postawił kieliszek na poręczy tarasu. Na wieczornym

niebie wschodził już księżyc, choć na zachodzie schowane pod horyzontem słońce rozsiewało

jeszcze cynobrowy blask. W pobliskim zagajniku pogwizdywał nocny ptak, od strony morza

dobiegł cichy plusk fal.

Czuł, jak jego ciało i umysł napełnia poczucie spokoju i zadowolenia. Westchnął i

zamknął oczy. Jak to możliwe, że odczuwa to wszystko w towarzystwie kobiety, która była

wrogiem jego rodziny? To nie jest w porządku. Nie powinien pozwalać jej tak się rozbroić.

- Pójdę włożyć naczynia do zlewu - powiedział. Mężczyzna, pożal się Boże, dokuczał

sam sobie, wykręca się myciem naczyń, bo pokusa jest zbyt silna!

Gdyby tu jednak został, czułby się dalej tak dobrze, tak błogo... Zbyt błogo. Urok tej

kobiety działał na niego jak magiczny czar. Za chwilę może być za późno.

W umyśle powracały słowa Alicji Hardisson: „Okropna kobieta... Bez żadnych zasad,

jak bezdomny kot... Taka przybłęda, jak Lucy Dooley...”

To wszystko mieszało mu się z opowieściami o Lillian i Ollie Mae, o tatunciu i odrze,

przypominało dziecinny śmiech na plaży.

Kim naprawdę była Lucy Dooley?

Co robiła na tej wyspie?

I co, do diabła, on powinien o niej myśleć?

ROZDZIAŁ PIĄTY

Mali Connerowie odwiedzili Lucy, zanim jeszcze zdążyła zjeść śniadanie. Włączyła

gaz i odstawiła patelnię, na której odgrzewała gulasz wołowy z puszki.

- Mama prosiła, żebyśmy pani nie przeszkadzali - zaczęła z wahaniem Becky - ale

zjedliśmy śniadanie już dwie godziny temu. Co pani odgrzewała na te} patelni?

- Wcale mi nie przeszkadzacie - zapewniła Lucy. - Późno się obudziłam. Chciałam

skończyć książkę i czytałam ją do późna. - Naprawdę czytała nie dłużej niż przez godzinę, ale

potem śniło jej się... Te sny były bardziej żywe, bardziej wyraziste niż cokolwiek, o czym

dotąd śniła. Leżała potem rozbudzona przez wiele godzin; sen przyszedł dopiero przed

ś

witem. - A to coś na patelni to ulubione danie mojego tatusia. Jedliśmy je na śniadanie, kiedy

byłam małą dziewczynką.

Może nawet i dobrze, że te dzieci zajmą mi czas, myślała. To lepsze antidotum na te

szalone sny niż wspominanie ich w samotności.

- Słyszałem dziś w nocy krzyk jakiegoś ptaka - opowiadał Steve, spoglądając z

zaciekawieniem na stojącą w kącie gitarę. - Czy to mógł być drozd?

- Myślę, że nie - odparła Lucy. - Drozdy chyba w nocy śpią.

W tym momencie ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Potem zabrzmiał lekko schrypnięty

głos, który tej nocy słyszała we śnie.

- Mogę ci pożyczyć książkę o ptakach, synku, jeśli cię to interesuje. Dzień dobry, pani

Dooley.

- Ona nie nazywa się pani Dooley - wtrąciła cienkim głosikiem Sara. - To jest Lucy.

Powiedziała, że możemy ją tak nazywać, prawda, Lucy?

Ton głosu Sary dawał do zrozumienia, że Lucy należy przede wszystkim do nich.

Stone uniósł brwi rozbawiony, po czym pociągnął nosem.

- Coś tu ładnie pachnie - zauważył.

- To moje śniadanie - odparła gospodyni.

- Czyżby grzanka z cynamonem?

Cały dom przesiąknięty był zapachem cebuli; Lucy uznała, że nie warto podejmować

dyskusji. Schowała przykrytą patelnię do lodówki, po czym włożyła bawełnianą spódnicę.

Pod nią miała tylko kostium kąpielowy, który wciągnęła na siebie od razu po wyjściu spod

prysznica. Zgarnęła do torby ręcznik, przeciwsłoneczne okulary i jabłko. Potem nalała do

kubka mocnej, ciemnej kawy. Wołowina może poczekać.

- No dobrze, kto się chce uczyć pływać?

Odpowiedział jej chór dziecięcych głosów. Skierowała całą grupkę do drzwi. Stone

ruszył za nimi, uśmiechając się coraz szerzej i coś tara mrucząc o piskołach pstrokatych.

Gdyby wiedział o tym, co robił w moich snach, myślała Lucy, byłby pewnie mniej

sympatyczny, a może nawet płynąłby już do Hatteras. Jeśli choć trochę się na tym znała,

Stone McCloud był typem, który jest bohaterem romansów lub powieści przygodowych o

twardych facetach - samotnikach.

A jeśli rzeczywiście tak jest, to lepiej, żeby więcej nie śniła o nim tak jak tej nocy,

kiedy serce tłukło się w piersi jak szalone, całe ciało ogarniała jakaś słabość i bezwład, a

ramiona otwierały się tęsknie, pragnąc objąć coś bardziej cielesnego i twardego niż puchowa

poduszka.

Pływali aż do południa, kiedy Lucy wreszcie zaprotestowała, mówiąc, że musi posłać

sobie łóżko i odgrzać gulasz na lunch. Stone był z nimi nie więcej niż godzinę, zatrzymując

się jeszcze chwilę na plaży, żeby pogadać z Paulem Connerem. Dzieci zjadły swoje kanapki

w rekordowym tempie i znalazły się pod drzwiami domku Lucy, zanim skończyła jeść lunch.

Przyjęła to ze stoickim spokojem. Zawsze lubiła takie towarzystwo; tylko ojcowie

odwiedzających ją dzieci komplikowali czasami sytuację. Paul na razie zachowywał się

zupełnie przyzwoicie, ale dotychczasowe doświadczenia sprawiały, że nie ufała żadnemu

mężczyźnie.

Wracała do domu późnym popołudniem, zmęczona po całym dniu swawoli z małymi

Connerami. Starszy pan Seymore pozdrowił ją ze swego tarasu. W jego głosie brzmiały

jeszcze resztki nieufności; Lucy odpowiedziała mu szerokim, przyjaznym uśmiechem,

informując go o możliwej zmianie pogody. Sąsiad burknął coś niewyraźnie i zniknął w

drzwiach swego domku. Wzruszyła ramionami; cóż, nie od razu Rzym zbudowano.

Stone'a prawie nie widywała. Minął jeden dzień, potem następny. Próbowała nie

przyznawać się, przede wszystkim sama przed sobą, że jej go brakuje.

Zaprzeczanie rzeczom oczywistym jednak niczego nie załatwia. Tęskniła za nim.

Stone McCloud był wspaniałym kompanem, jeśli tylko tego chciał. Od czasu do czasu

zachowywał się, niestety, jak źle wytresowany buldog i trudno było przewidzieć, w jakim

nastroju obecnie się znajduje. Jeśli miałabym choć trochę rozumu, perswadowała sobie Lucy,

powinnam zostawić go jego ukochanym ptakom.

Maudie wpadła na chwilę, żeby przekazać Lucy list od Franka. Jego obie córeczki

również napisały do niej parę zdań. Frank pamiętał o jej fiołkach. Deszcz wreszcie przestał

padać, więc wietrzyli jej mieszkanie już kilka razy, ale wypaczone szuflady w kuchni wciąż

nie chciały się zamknąć. Amy będzie grała mazurki Szopena na klasowym recitalu, a Muffy

wypadł ostami mleczny ząb.

Nawet nie zauważyła, kiedy listy zsunęły się na podłogę. Tak bardzo za nimi

tęskniła...

Czy rzeczywiście?

Tak, na pewno lubiła Franka i jego dzieci. Byli jej przyjaciółmi, sąsiadami. Przez

krótki czas myślała, że staną się kimś więcej, ale teraz wiedziała, że to nie będzie możliwe.

Frank był cudownym człowiekiem, dziewczynki urocze, ale nie mogła wiązać z nimi planów

na przyszłość. Była już raz zamężna, kilka razy przymierzała się do innych związków z

bardzo złym skutkiem. Następne zaangażowanie uczuciowe mogło kosztować ją zbyt wiele.

Poza tym, dlaczego kobiety nie może uszczęśliwić ciekawa praca, wygodny dom i

kilku naprawdę dobrych przyjaciół? Być może słowo „uszczęśliwić” należałoby w tym

przypadku zastąpić słowem „zadowolić” i ten „wygodny dom” to też chyba za dużo

powiedziane, niemniej jednak...

Łatwo zyskiwała nowych przyjaciół. Nauczyła się tego w wędrownym życiu swego

dzieciństwa i wczesnej młodości. Niestety, do tych ważniejszych i poważniejszych uczuć nie

miała takiego szczęścia.

Pan Seymore i Connerowie mieli opuścić wyspę w niedzielę rano. Lucy postarała się,

aby znaleźć się w tym czasie na przystani. Były serdeczne pożegnania, uściski i całusy od

dzieci, gorące podziękowania od Paula i Edith za te wszystkie godziny, które poświęciła ich

pociechom.

Pan Seymore przemknął obok i wsiadł do czerwonej motorówki Keeganów. W rękach

ś

ciskał kurczowo małą walizkę i teczkę. Lucy wciąż chciała zobaczyć jego prawdziwy

uśmiech. Podeszła bliżej.

- Panie Seymore, jest mi pan coś winien za trzymanie z dala od pana domku tych

okropnych chuliganów.

- Ja? Nic ci nie jestem winien, moja panno - fuknął starszy pan.

- Chuliganów? - dopytywał się Steve. - Nie widziałem żadnych chuliganów na

Coronoke. Dlaczego nigdy mi o niczym nie mówicie!

- Lucy mówiła o cheliganach... To takie duże ptaki, które mogą schować rybę w

dziobie - oznajmiła Mary, bardzo z siebie zadowolona.

W zbiegowisku na przystani brakowało tylko Stone'a. Kiedy pojawił się wreszcie,

ż

eby zobaczyć, dlaczego panuje tu taki harmider, na kei nie zmieściłby się nawet kot.

- To pelikan, głupia - sprostowała pogardliwie Becky. - On jest w atłasie

ornitologicznym, prawda, panie McCloud? I nie ma w ogóle takiego ptaka, który nazywa się

cheligan, prawda?

Wtedy spełniło się życzenie Lucy. Pan Seymore wreszcie się uśmiechnął. Trochę

nieśmiało, ale to był prawdziwy uśmiech.

- Chuligan - mruknął. - Nie ma takiego ptaka.

Potem była kolejna runda uścisków. Lucy uklękła na skraju pomostu i zwróciła się do

siwobrodego samotnika:

- Panie Seymore, pan o czymś zapomniał.

Starszy pan popatrzył na nią nieufnie, ale wstał i pochylił się w jej stronę. Lucy

szybko zarzuciła mu ramiona na szyję.

- Zapomniał pan uściskać mnie na pożegnanie ~ wyszeptała.

Mogłaby przysiąc, że się zaczerwienił. Maudie uśmiechnęła się wesoło. Inni nie

zwrócili na to uwagi. Stone widział i teraz mierzył ją swoim typowym spojrzeniem, pełnym

chłodnej dezaprobaty. No i co z tego, pomyślała, niech się gapi. Najważniejsze, że starszy pan

jednak się uśmiechnął.

Rich puścił ster i ujął żonę za ramiona. Nawet w starych, poplamionych farbą szortach

i wypłowiałej koszulce wyglądał jak oficer marynarki.

- Pójdziesz teraz do domu i zdrzemniesz się trochę, słyszysz? Postaw choć jedną nogę

na drabinie, a złapię cię za skórę na grzbiecie i przybiję do drzwi hangaru.

- Cóż za zachęcająca perspektywa, kochany. Spać nie pójdę, ale za to przyrzekam ci,

nie wejdę drabinę.

Rich mruknął coś na temat niesubordynacji.

- No, dobrze, to połóż się chociaż i poczytaj książkę. Albo nawet dwie książki. Albo,

na miłość boską, popatrz sobie na wodę i skaczące ryby. Masz tylko nie robić tego, czego nie

powinnaś, kiedy mnie tu nie będzie, rozumiesz?

Lucy miała ochotę rozpłakać się, widząc tę nieświadomą demonstrację nieco

despotycznej czułości. Dlaczego ten świat jest tak głupio urządzony, myślała. Każda kobieta

powinna być szczęśliwa z takim mężczyzną!

Spojrzała na Stone'a, opartego o burtę łodzi. Myślała o tym, jak by się czuła jako żona

mężczyzny, który z krótkiego rozstania robi życiowy problem.

Tej nocy Rich Keegan przyszedł do domku Lucy, kiedy leżała już w łóżku. Czytała

przy nocnej lampce. Pomyślała najpierw, że to może być Stone. Czekała na jego wizytę w

ciągu dnia. Widocznie jednak miał coś ciekawszego do roboty.

- Lucy - zaczął pośpiesznie Rich - przepraszam, że cię niepokoję, ale Maudie ma

jakieś skurcze. Rozmawiałem już z lekarzem; zabiorę go z przystani za pół godziny. Nie chcę

zostawiać Maudie samej. Czy mogłabyś do nas przyjść?

Lucy szybko włożyła spódnicę. W bawełnianej koszulce położyła się do łóżka. Och,

Boże, niech to wszystko dobrze się skończy, myślała. Boże, nie pozwól, żeby Maudie

również straciła swoje dziecko!

- Czy ona już wcześniej miała jakieś kłopoty? - zapytała.

Rich mówił wprawdzie, że nie, ale widać było, że się naprawdę boi. Trudno mu się

dziwić. Lucy też się martwiła. Niepokoiłaby się o każdą kobietę w tej sytuacji, a Maudie

zdążyła polubić bardziej, niż mogłaby się spodziewać.

- Oczywiście, chętnie z nią zostanę, ale co zrobię, jeśli...

Niebieskie oczy Richa pociemniały z lęku. Lucy zdała sobie sprawę, że ktoś tu musi

zachować spokój.

- Bóle mogą mieć całkiem niewinną przyczynę... - mówiła. - Może to być

niestrawność. Co Maudie jadła na kolację?

Rich schwycił ją mocno za rękę.

- Na kolację? Och... no... pieczoną flądrę, jakąś zieleninę, kukurydziany chleb i sporo

figowej konfitury. Ona bardzo lubi figi.

- To mogą być gazy - pocieszała go Lucy, modląc się w duchu, żeby tak. było

naprawdę. Tych dwoje nie zasłużyło na takie nieszczęście. Nikt na świecie nie zasługuje na

utratę dziecka. - Wasz pan doktor udaje się na „wyspowe wizyty” zamiast „domowych” -

dodała, pragnąc, aby Rich choć trochę się rozluźnił. On jednak ściskał jej palce aż do bólu,

prowadząc przez leśną gęstwinę. Żadne z nich nie zauważyło człowieka stojącego w

milczeniu w drzwiach mijanego domku. Stone patrzył na dwie postacie, które trzymając się za

ręce, zniknęły w otaczającym mroku. Zaklął cicho, zaciskając mocno pięści.

Maudie była bledsza niż zwykle, a wesoły ton jej głosu był tym razem wymuszony.

- Mówiłam mu, że nie potrzebuję niańki - powiedziała na powitanie.

- Ale ja potrzebuję jakiegoś zajęcia. Stado małych Connerów się wyniosło... - odparła

w podobnym tonie Lucy.

Rich przerwał tę pogawędkę.

- Siedź i nie wstawaj, chyba że nastąpi trzęsienie ziemi - zakomenderował. - A Lucy

ma rozkaz cię pilnować.

- Rozkaz? - mruknęła cicho Lucy.

- Tak jest, to rozkaz - odpowiedział ostrym tonem pułkownik lotnictwa w stanie

spoczynku.

Kiedy wyszedł, Lucy zaparzyła mocną herbatę i zaczęły rozmawiać. O mężczyznach,

o mężach, o swoim dzieciństwie. Obie, choć z różnych przyczyn, omijały temat ciąży.

Stone usłyszał odpływającą z przystani motorówkę. Jego nastrój stał się bardziej

ponury niż myśli. Dlaczego musiała wybrać akurat Keegana? Zadaje się z żonatym, choć

mogłaby zdecydować się na kogoś wolnego! Miał dotąd lepsze zdanie o samym Keeganie.

Za jakieś trzy kwadranse motorówka wróciła. Widać nie odpływali daleko. W końcu

tu nie trzeba się aż tak bardzo oddalać, żeby urządzić sobie miłe sam na sam, myślał z

narastającą wściekłością.

Otworzył puszkę piwa, po czym zostawił ją nietkniętą na poręczy tarasu. Wcześniej

nalał sobie lampkę wina, która też gdzieś tam jeszcze stoi. Tak naprawdę potrzebowałby teraz

whisky; im mocniejsza, tym lepsza.

Lucy wróciła do domu sama. Ten łobuz nie miał dość klasy, żeby ją odprowadzić,

myślał Stone. Widać jedno jest warte drugiego. Czekał na tarasie jej domku. Wolałby mieć

przed sobą ich oboje i powiedzieć Keeganowi parę słów o facetach, którzy chcą mieć więcej,

niż im się należy.

- Dobrze było? - zapytał jedwabistym głosem; furia odbierała mu wszelki rozsądek.

Lucy zaskoczona wypuściła z rąk buty, z których właśnie chciała wysypać piasek i

igliwie.

- Stone? A cóż ty tu robisz? Naprawdę mnie przestraszyłeś!

- A czemuż to jesteś taka lękliwa? Pewnie sumienie daje ci się we znaki.

- Sumienie? Nie rozumiem.

- Pewnie, że nie rozumiesz. Takie kobiety jak ty nawet nie wiedzą, co to słowo

znaczy. I lepiej nie wiedzieć, jak się prowadzi takie życie...

- Ty chyba piłeś, prawda? - Lucy wiedziała co nieco o alkoholu i zachowaniu pijanych

mężczyzn. Jej tatko upijał się na wesoło. Stawiał wtedy drinki każdemu, kto chciał się z nim

napić, i kupował prezenty swoim kochankom, nawet kiedy nie mieli już grosza. Rzadko

wdawał się w bójki, i dobrze, bo zawsze nieźle obrywał.

Billy robił się podły jak wąż; kiedy wypił za dużo, nie dało się przewidzieć, co zrobi.

Lubił zaczepki, ale tylko wtedy, kiedy był pewny, że przeciwnik jest od niego słabszy.

Wyglądało na to, że Stone należał do mężczyzn, którzy upijają się „na podejrzliwie”.

- Wyobraź sobie, że jestem trzeźwy. Jestem trzeźwy jak świnia, choć może to nie ma

ż

adnego znaczenia - powiedział.

Lucy kierowała się chyłkiem do drzwi, mając irracjonalną nadzieję, że to kolejny

szalony sen. Była już trzecia w nocy. Lekarz orzekł, że skurcze Maudie nie są niebezpieczne;

Lucy zaproponowała, że zostanie przy pacjentce w czasie, kiedy Rich będzie odwoził pana

doktora do Hatteras. Okazało się, że zanim skończyli nad tym dyskutować, Maudie zasnęła w

swoim łóżku. Poszli więc we trójkę w kierunku przystani, po czym Lucy pożegnała się na

rozwidleniu ścieżek i przeszła sama ten niewielki dystans do swego domku. Oczywiście, nie

spodziewała się, że u drzwi będzie na nią czekał ten dziwak bez piątej klepki.

- Chyba będzie lepiej, jeśli sobie pójdziesz - powiedziała, usiłując zachować resztki

spokoju.

- O, czyżbyś była już zbyt zmęczona, żeby umilić życie jeszcze jednemu mężczyźnie

tej nocy?

Nie rozumiała, o czym ten facet mówi, ale rozpoznała wystarczająco dobrze jego

obraźliwy ton.

- Posłuchaj, Stone, nie wiem, co masz na myśli, ale lepiej będzie, jeśli odłożymy tę

dyskusję do rana. Jestem zmęczona, a i ty nie jesteś chyba w najlepszej formie.

- Zmęczona? Taka rozrywkowa dziewczyna jak ty? Miałem nadzieję, że właśnie

łapiesz drugi oddech.

W tej chwili dał się słyszeć stłumiony dźwięk motorówki Keegana. Stone obrócił

głowę w tamtą stronę. Lucy prawie prześliznęła się do drzwi, ale w ostatnim momencie Stone

złapał ją mocno za ramię.

- Co tu się dzieje, do cholery! - krzyknął głosem ochrypłym ze złości.

- Proszę cię, puść mnie - odpowiedziała bardzo spokojnie Lucy.

- Pytałem cię...

- A ja cię o coś prosiłam!

- Do diabła, kobieto, uważaj! - Sapał ją za nadgarstki. Zanim mogła się cofnąć, objął

ją ramionami, przyciskając do siebie z brutalną siłą. Mężczyzna, który wsunął jej palce we

włosy, odchylając przemocą głowę do tyłu, nie przypominał ani trochę tego chłodnego

Stone'a McClouda, który interesował się tylko ptakami.

Jego usta były aż nadto gorące, kiedy zgniatały jej wargi namiętnym pocałunkiem. Był

zadziwiająco silny. Lucy nie można było nazwać „słabą kobietą”, lata pływania zrobiły swoje,

ale mężczyźnie, który trzymał ją w swych ramionach jak w żelaznej obręczy, na pewno nie

dałaby rady.

Po pierwszym szoku, który ją obezwładnił, próbowała jednak wyrwać się, i wtedy

jego uścisk zelżał. Ręka Stone'a objęła jej głowę delikatniejszym ruchem.

- Lucy - wyszeptał z wargami na jej wargach. - Lucy... - Teraz mogłaby już wysunąć

się z jego ramion, ale nie zrobiła tego. Stała sztywno w tym objęciu, czując, jakby jej serce

rozpadało się na tysiąc kawałków.

Puścił ją wreszcie. Jedną dłonią przesuwał powoli wzdłuż jej ciała. Palcem drugiej

ręki dotknął pieszczotliwie policzka. Blask księżyca oświetlał z boku jego twarz, podkreślając

nieregularność rysów. Jej wyrazu nie mogła jednak zobaczyć.

- Czy tylko o to ci chodziło? - zapytała drżącym głosem, unosząc głowę. - Czy teraz

mogę już iść do siebie?

Ramiona Stone'a opadły bezwładnie wzdłuż boków. Cofnął się, burknął coś pod

nosem i ruszył w kierunku swego domu. Lucy stała bezradnie, nie wiedząc, czy powinna

płakać, czy rzucić za nim butem.

Nie miała już na nic sił. Weszła do domu i upadła na łóżko. Płakać może do woli jutro,

a jeśli to nie pomoże, może zdemolować werandę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Mimo tego, co się zdarzyło, Lucy spała zadziwiająco dobrze. Obudziło ją słońce

ś

wiecące prosto w oczy. Jęknęła i naciągnęła sobie poduszkę na głowę. W sypialni było

okropnie gorąco; na Coronoke nie instalowano takich wynalazków, jak klimatyzacja. Nie

miała jednak o to do nikogo pretensji. W dzieciństwie i później spędziła wiele upalnych,

miłych dni bez klimatyzacji.

Jęknęła po raz drugi i usiadła na łóżku. Najpierw prysznic, postanowiła, potem trzeba

jakoś się uczesać i zrobić sobie coś na śniadanie. Jeszcze potem musi znaleźć jakieś zajęcie aż

do wieczora, by nie zastanawiać się nad tym, co zdarzyło się ubiegłego wieczoru. Albo

dlaczego się zdarzyło.

Wiedziała wystarczająco dużo o feromonach; kiedyś studiowała również biologię.

Poza tym była zamężna, na swoje nieszczęście, a jeszcze wcześniej widziała, jak tata Dooley

działał na kobiety - i jak kobiety działały na niego.

Jej dawny nauczyciel antropologii ujął to w skrócie następująco: od niepamiętnych

czasów pewne kobiety mniej lub bardziej świadomie roztaczały zmysłową aurę, nazywaną

czasami zewem płci. Pewni mężczyźni reagowali na to jak kot na spyrkę. Hormony robiły

swoje i działo się to, co sobie przyroda zaprogramowała. Testosteron działał i mężczyzna

stawał się natrętny. Kobieta ulegała. Potem mężczyzna z powrotem opasywał swe lędźwie i

odchodził. Kobiecie pozostawało ponieść konsekwencje tamtych upojnych chwil.

Tysiące lat później wszystko wygląda mniej więcej tak samo, tylko kobiety zrobiły się

sprytniejsze.

Chwileczkę, poprawka: niektóre kobiety zrobiły się sprytniejsze. Jeżeli więc wysyłam

nieświadomie jakieś wabiące sygnały w stronę Stone'a, myślała Lucy - czemu na sto procent

zaprzeczyć nie mogę - to przynajmniej powinnam pamiętać o wspomnianych

konsekwencjach.

Czy Stone jest tego wart?

Jak zwykle w takich przypadkach, zdrowy rozsądek mówił jedno, a instynkt drugie. W

roztargnieniu gryzła złamany niedawno paznokieć. W skórzanym etui, zawierającym komplet

do manicure, mieściły się przeróżne narzędzia, których przeznaczenia do dziś nie miała okazji

poznać. Dostała je od mamy Hardisson na gwiazdkę. Były tam na przykład: nożyczki z

zakrzywionymi ostrzami, proste z tępymi końcami i proste z ostrzami na co najmniej pięć

centymetrów.

Dwadzieścia minut później Lucy stała przed lustrem w łazience, podziwiając dzieło

własnych rąk. Zasadniczą korzyścią z posiadania naturalnie kręconych włosów jest to, że są

dość tolerancyjne na zabiegi fryzjera - amatora. Z prostymi sprawa wyglądałaby dużo gorzej.

Na razie zaoszczędziła jakieś dwadzieścia dolarów, a skutek był imponujący! Poza tym

wreszcie widać było trochę twarzy, chociaż nie była pewna, czy nie powinna jej zakryć.

Jakiś czas potem siedziała na werandzie, próbując gitarowych chwytów do starej

melodii Kahunów, gdy od strony plaży nadszedł Stone. Jej palce ześliznęły się po strunach i

rozległ się jakiś dysonansowy dźwięk.

- Czego chcesz? - zapytała z wyzwaniem w głosie przez siatkowe drzwi.

Ubrany był w dżinsy spłowiałe aż do białości. Stara koszula w kolorze khaki, rozpięta

z przodu, ukazywała pas zaróżowionej skóry pod gęstwą ciemnych, kręconych włosów.

- Czy mogę wejść? - zapytał.

- Myślę, że raczej nie. Jestem zajęta.

Spojrzał na obdrapaną gitarę.

- Widzę. Słyszałem, jak grasz.

- I co z tego? Nie biorę forsy za wstęp.

- To dobrze. Nie wyżyłabyś z tego.

- O, czyżbyś był krytykiem muzycznym? Wyglądałeś od początku na znawcę, ale nie

byłam pewna, w jakiej specjalności - powiedziała z przesadną słodyczą.

- Nie jestem krytykiem muzycznym, ale mam jakieś resztki słuchu.

- No dobrze, punkt dla ciebie - ucięła, marząc Q wymyśleniu naprawdę ciętej

odpowiedzi. Albo choć trochę bardziej inteligentnej. Niestety, jej mózg przeważnie nie

nadążał za językiem.

- Słuchaj, nie przyszedłem rozmawiać o muzyce. Chciałem...

- To dobrze. Nie zamierzam cię zatrzymywać.

- Przyszedłem cię przeprosić.

Lucy wyprostowała się i uniosła podbródek.

- Za co? Nie przypominam sobie, żebyś zrobił mi jakąś krzywdę.

Stone otworzył siatkowe drzwi jednym szarpnięciem i wszedł do środka. Był

wściekły, sfrustrowany i pełen jakiejś wewnętrznej energii, która sprawiała, że Lucy bała się

odetchnąć.

- Lepiej nie zadzieraj tak nosa, moja droga. Dobrze wiesz, o co... Co się stało z twoją

głową? - wysunął oskarżycielsko palec w jej kierunku.

- Z głową czy z włosami? Nie jestem pewna, czy cię to w ogóle powinno obchodzić,

ale skoro pytasz, to ci odpowiadam: ostrzygłam się. Wydawało mi się, że to można zauważyć.

Tobie też by się przydała wizyta u fryzjera. Niedługo będziesz mógł pleść sobie warkocze.

- Do diabła, nie mówimy teraz o mnie, tylko o tobie! Co cię napadło?

Stał tak blisko, że miękki materiał dżinsów dotykał jej kolana. Czuła się zagrożona,

nie mogąc sobie uświadomić, dlaczego. Nie po raz pierwszy mężczyzna naruszał jej

prywatność w sensie fizycznym, choć tym razem nie czuła, aby ten mężczyzna mógł zrobić

jej krzywdę. Na pewno nie był taki jak Billy, który pod zewnętrzną fasadą nienagannych

manier ukrywał bezmiar perwersyjnej złośliwości... Po pierwsze, daleko mu było do

nienagannych manier.

Za każdym razem, kiedy Stone był blisko, kiedy jej dotykał, czuła, jakby jej nerwy

pozbawione były wszelkiej osłony, bezbronne i aż nadto wrażliwe.

Wstała gwałtownie i wsunęła się za stoi, trzymając przed sobą gitarę.

- Posłuchaj - mówiła niskim, nieco schrypniętym głosem - nie wiem, dlaczego chcesz

się usprawiedliwiać, nie wiem, co cię wczoraj napadło, ale ja nie mam zwyczaju robić

problemów z byle głupstwa. Jeśli tylko o tym chciałeś rozmawiać, to uznajmy tę sprawę za

zamkniętą.

Była od niego tylko o kilka centymetrów niższa, więc patrzyła mu prosto w oczy,

zastanawiając się, dlaczego uważała kiedyś, że szare oczy są zimne. Przełknęła ślinę.

- A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, mam parę naczyń do pozmywania.

Stone patrzył w bezradnym gniewie, jak odwróciła się i zniknęła we wnętrzu domku.

Nie zamknęła drzwi. Mógłby pójść za nią, ale to może pogorszyłoby sprawę. Dalej nie był

pewien, co zdarzyło się między nią a Keeganem ubiegłej nocy. Wiedział tylko, że budząc się

dziś rano po ciężkim i krótkim śnie, czuł się co najmniej nieswojo.

Już dawno temu życie nauczyło go, że mało co na tym świecie jest czarne albo białe.

Prawie wszystko ma taki czy inny odcień szarości i niełatwo jest ferować wyroki. Na razie

uznał, że powinien był ją przeprosić, i nie będzie jej pochopnie oceniał, zanim jego osąd

zostanie potwierdzony lub zmieniony.

Przez kilka następnych dni Stone wyszukiwał kolejne preteksty, żeby być bliska Lucy.

Siedział w cieniu drzew, kiedy odbywała swój trening pływacki, i mógł jej towarzyszyć,

kiedy wracała do domu. Szła obok niego powolnym krokiem, wyglądając jak dziewczyna z

reklamy letnich wakacji, wysoka, dobrze zbudowana. Jej ciało było złote i gładkie jak jedwab,

a głowa otoczona złotymi i jedwabistymi lokami.

Nie zaprosiła go do siebie, za to on zaprosił ją na kolejną wycieczkę do Hatteras.

Odmówiła z chłodnym półuśmiechem, który wyprowadził go z równowagi.

Niech to szlag trafi. Gdzie się podział jego profesjonalny obiektywizm?! De razy

sądził, że już ma o Lucy jakieś zdanie, ona zmieniała front i Stone znajdował się w punkcie

wyjścia. Czy była tą chciwą wiedźmą, o której opowiadała mu Alicja Hardisson? Czy umiała

aż tak dobrze grać?

Stone nie znał dotąd takich kobiet jak Lucy Dooley. Zaczynał mieć wrażenie, że z tym

wszystkim, czym jest i nie jest, jest jedyna na świecie.

Zdrowy rozsądek Lucy i jej osobiste doświadczenia z mężczyznami jakby przestały

się ostatnio liczyć. Była zbyt zaintrygowana swym dziwnie zachowującym się sąsiadem,

który podobno miał być obserwatorem ptaków. Coś jej tu nie pasowało, choć, prawdę

mówiąc, niewiele wiedziała o obserwatorach ptaków. Dotychczasowych przyjaciół Lucy nie

było stać na takie fanaberie.

Po pierwsze, jego wiedza o ptakach była raczej niepełna. Nawet Lucy od dawna

wiedziała, że siewki nie wiją gniazd na drzewach. Podejrzewała, że Stone coś ukrywa. Może

ma kłopoty z urzędem podatkowym? Albo ściga go ziejąca furią żona?

Nie, nie żona. Była prawie pewna, że Stone McCloud nie jest żonaty. Przypominał jej

pewnego bezpańskiego psa, którego widziała na postoju dla ciężarówek, gdzieś między

Galveston i Mobile. Wygłodniałe, na pół dzikie stworzenie rozpaczliwie pragnęło zbliżyć się

do niej, ale strach był silniejszy. Z daleka obwąchiwał jej wyciągniętą z wozu rękę, aż tata

kazał jej zamknąć okno. Do dziś pamięta to niepewne spojrzenie, jednocześnie pełne obawy i

nadziei.

Uśmiechnęła się na to wspomnienie, ale po chwili uśmiech zniknął z jej twarzy.

Tamten pies mógł ją polubić. Stone jej nie lubił. Pociągała go fizycznie, owszem, znała

dobrze ten sposób patrzenia. Spoglądało tak na nią wielu mężczyzn. Gorsze było to, że Stone

również ją pociągał. Napięcie, które zawsze towarzyszyło ich bliskości, mogłoby pewnie

zastąpić wszystkie generatory na wyspie. Lucy jednak odczuwała coś więcej niż tylko

fizyczne pożądanie.

To było najbardziej niebezpieczne.

Nad wyspą zapadał zmierzch, kiedy Stone pojawił się przed jej domkiem z

zapakowaną w piknikowe pojemniczki kolacją z delikatesów w Hatteras. Czekał za drzwiami;

widziała jego sylwetkę na tle wieczornej zorzy - szczupłą, o szerokich ramionach.

Rozczochrane włosy były chyba jeszcze mokre po prysznicu. Próbowała oprzeć się temu

obezwładniającemu pragnieniu, które owładnęło jej ciałem. Szaleństwo! Czyżby niczego nie

nauczyła się od czasu, kiedy jako bujająca w obłokach nastolatka straciła głowę, serce i

prawie swoje dziewictwo dla chłopaka z twarzą Elvisa Presleya, z dużą, wspaniałą rodziną,

ale głupiego jak kapuściany głąb.

- Miałem nadzieję, że nie zabrałaś się jeszcze do kolacji - powiedział przez siatkowe

drzwi. - Zamówiłem małą porcję na wynos, a oni napakowali do tych pudeł tyle jedzenia, że

można by nakarmić pluton wojska. Mam tu bułki z masłem chrzanowym, wędliny i jakieś

mięso na zimno, trzy rodzaje sałatki, jajka faszerowane na ostro. Trzeba to zjeść, bo w

lodówce szybko się zepsuje.

Lucy wolałaby spędzić ten wieczór samotnie, ale zwykła przyzwoitość kazała jej

zaprosić Stone'a do środka. Miała jeszcze zrobiony dziś własnoręcznie deser: nic

nadzwyczajnego, piernik z torebki z lukrem cytrynowym, ale lukier był wyłącznie jej

dziełem. Prosząc Stone'a do stołu, zaproponowała, żeby zaczęli posiłek właśnie od deseru.

- Wiesz, nie jadłem piernika chyba od dzieciństwa - zwierzył się Stone.

- Ja też nie - odparła Lucy - przeważnie jadałam na deser lody.

Nakryli do kolacji na tarasie. Nastrój letniego wieczoru idealnie pasował do cichego

brzęku sztućców, delikatnego stukania szkła o szkło i cichej, spokojnej rozmowy. Słychać

było kumkanie drzewnych żab, płaczliwy krzyk siewki i od czasu do czasu chrapliwe

krakanie nocnej czapli, brodzącej po pobliskich rozlewiskach.

Lucy próbowała utrzymać dystans, ale to od początku było niemożliwe.

- Nie powinnam była pić tej ostatniej lampki wina - usprawiedliwiała się. - Ale

smakowało tak wspaniale z tymi... Jak je nazywałeś?... Eskalopkami seviche. Niebo w ustach.

Ciekawe, czy anioły też coś jedzą i kto im gotuje; miałam taki problem jako dziecko.

Stone roześmiał się cicho i ponownie napełnił kieliszki. Lucy znów wypiła łyk wina i

westchnęła. Lawendowy poblask przygasał powoli, ale ciemność rozjaśniało już tysiące

gwiazd. Dla Stone'a taka noc, bez blasku miejskich świateł, była przypomnieniem innej nocy,

na drugim końcu świata. Tam zamiast kumkania żab i kląskania nocnych ptaków słychać było

ś

wist snajperskich kul i ostrzał artyleryjski. Dzisiejsza noc też nie była bezpieczna, ale w inny

sposób niż tamta.

- Pływasz jak ryba - powiedział po paru minutach fiszy. - Czy wychowywałaś się nad

wodą?

Lucy opowiedziała mu o wesołym włóczędze, który nazywał się Clarence Dooley, o

domu na kółkach, o tym, jak stary Dooley Trolley odwiedzał miasteczka, gdzie Wszyscy

zajmowali się wydobywaniem ropy, i o tym, że wygodniejsze życie wiedli tylko wtedy, gdy

gościli u którejś z licznych kochanek jej ojca.

- Tata nie lubił przebywać zbyt długo w jednym miejscu. Mówił, że jeśli żyłby w

dawnych czasach, byłby podróżnikiem - odkrywcą.

Stone dowiedział się jeszcze o tym, jak to nieraz Dooleyowie próbowali dotrzeć do

innego miasta na paru litrach benzyny i kompletnie łysych oponach i jak Lucy modliła się,

ż

eby jeszcze ten raz się to udało. Dowiedział się też o strasznej awanturze, z wrzaskami i

wyrywaniem włosów, kiedy jedna z tatusiowych przyjaciółek postanowiła ich odwiedzić, ale

znalazła pana Dooleya z inną kobietą.

- Myślę, że kobiety lubiły twego ojca - powiedział Stone.

- Wszyscy go lubili - odrzekła Lucy. - Mój tata miał serce jak wrota do nieba; potrafił

oddać komuś wszystkie pieniądze, nawet jeśli sam je pożyczył. Miał wiele wad, ale był

bardzo kochany.

Niezły gagatek, myślał sobie Stone. Pijak, włóczęga i kobieciarz. Jego córka patrzy na

to po swojemu, ale widać, że nie miała łatwego życia. W porównaniu z tym jego dzieciństwo

było usłane różami.

Nie umiał jednak wybaczyć jej tego, co zrobiła rodzinie . Haidissonów, ani tego, co

zamierzała zrobić.

Nazajutrz odwiedził domostwo Keeganów, chcąc zapytać o wędkowanie. Maudie była

w domu sama; malowała kolejną latarnię morską. Obok, oparte o ścianę, stały jeszcze cztery

podobne obrazy, nieco inne w kolorycie i różnej wielkości.

- Maluję to dla turystów - objaśniła gospodyni. - Może kiedyś dostanę zaćmy i będę

malować jak Picasso - śmiała się - i może stanę się sławna.

- Niech pani nie czeka na żadną zaćmę. Mnie się bardzo podobają te obrazy. A jeśli

chce pani koniecznie niedowidzieć, to radziłbym raczej impresjonizm.

- Czyżby studiował pan historię sztuki?

- W szkole wojskowej? Kogoś się tu żarty trzymają!

Ś

miejąc się, Maudie pokazała mu mały plik listów na stole koło drzwi.

- Rich odebrał je wczoraj, ale musiał zmienić łożyska w silniku motorówki i nie

zdążył rozwieźć poczty. Przepraszamy. Jeśli zaś chciałby pan dostać sprzęt do wędkowania,

proszę poszukać męża na przystani.

Stone zerknął na swoją korespondencję. Był tam krótki list z biura i kartka od Reece'a

z zawiadomieniem, że niedługo przyjedzie na wyspę.

Schodził w kierunku przystani, kiedy Maudie zawołała jeszcze:

- Mam nadzieję, że nasze nocne marsze nie zakłóciły pana spokoju. Rich uparł się, że

nie może zostawić mnie samej nawet na pięć minut. Przyprowadził Lucy i kazał jej

zaopiekować się mną, bo musiał jechać po lekarza. - Kiedy Stone zmarszczył brwi, nie

rozumiejąc jeszcze wszystkiego, dodała: - Miałam problemy z żołądkiem, bo Zjadłam za dużo

figowej konfitury... ale teraz już wszystko dobrze.

Stone patrzył na nią dalej z dziwnym wyrazem twarzy. Maudie machnęła niecierpliwie

pędzlem, wyjaśniając:

- Jestem w ciąży. To jest tak zwany stan odmienny, ale przecież nie żadna poważna

choroba. Ciekawe, co Rich będzie wyprawiał, kiedy to stanie się widoczne.

Stone wybąkał parę słów, które od biedy mogły służyć za odpowiedź. Miał nadzieję,

ż

e Maudie nigdy się nie dowie, jak wygłupił się z wczorajszymi podejrzeniami. Keegan był

przejęty, czemu trudno się dziwić w podobnych okolicznościach. Ciągnął Lucy przez las,

ż

eby została przy żonie, zanim sprowadzi doktora. Potem Lucy sama wróciła do domu, a

Stone zrobił z siebie piramidalnego idiotę.

Powinien ją przeprosić co najmniej po raz drugi.

Szarpiąc się z myślami, postanowił w końcu popłynąć łódką na ryby. Musiał spędzić

trochę czasu samotnie i uporządkować myśli.

Wędkowanie niewiele pomogło. Złapał wprawdzie sporo ryb, ale w panującym upale

dorobił się bólu głowy i oparzeń słonecznych czwartego stopnia. Do rozwiązania zagadki

Lucy Dooley nie zbliżył się ani na krok. Miał za to coraz większe wątpliwości co do

opowieści swej ciotki.

Skoro bowiem Lucy naciągnęła Billy'ego na pół miliona dolarów, to co z nimi zrobiła?

Nie sprawiała wrażenia osoby rozrzutnej. Jeśli zaś złożyła je w banku jako zabezpieczenie na

cięższe czasy, to o co chodzi? Gdy ludzie się rozwodzą i jedna strona ma dużo pieniędzy, a

druga nie, takie rekompensaty są na porządku dziennym. Czy Lucy byłaby zdolna do

wylewania swoich żalów przed kamerami telewizji albo opowiadania pikantnych szcze-

gólików o swoim mężu reporterowi jakiegoś brukowca?

Alicja mówiła, że tak. Jego instynkt i zdrowy rozsądek zaprzecza temu kategorycznie!

Dopłynął do przystani i poszedł do domu Keeganów, żeby zaoferować im ryby na

obiad. Rich podziękował dość stanowczo.

- Proszę ich nawet nie pokazywać mojej żonie. Ostatnio nie jada ryb ani figowych

konfitur. Robi sobie jakieś papki z bananów i czekoladowe koktajle. Ale może powinien pan

zanieść te ryby Lucy. Opuściła plażę jakieś pół godziny temu. Człowieku, ale się pan spiekł!

- Rzeczywiście, chyba przesadziłem - potwierdził markotnie Stone. Wkładanie ubrania

było prawdziwą torturą. Cała skóra piekła go żywym ogniem. Ostatnią rzeczą, na którą miał

ochotę, było pokazywanie się teraz Lucy. Niestety, miał ze sobą te przeklęte ryby i nie będzie

ich przecież wpuszczał z powrotem do wody!

Kiedy parę minut później stukał do jej drzwi, czuł przyspieszone bicie serca. To nie

jest normalna rzecz, prawda?

Lucy miała na sobie coś kolorowego i luźnego, co okrywało ją od stóp do głów.

Wyglądała jak cherubin. Mimo doskwierającej poparzeniami skóry Stone poczuł, że poniżej

pasa dzieje się z nim coś szczególnego.

- Może weźmiesz te ryby? - zapytał z nadzieją.

- No, no, jakie ładne. Gratulacje.

- Chcesz je?

- A ty ich nie chcesz?

- Lucy, ja chciałbym teraz położyć się w jakiejś przytulnej zaspie śnieżnej. Jeżeli ich

nie weźmiesz, męczyć mnie będzie poczucie winy, że je w ogóle złapałem. Już i tak mam

wiele na sumieniu.

Lucy przytrzymała uchylone drzwi, wpuszczając go do środka.

- Na Boga, Stone, czy ty nie słyszałeś o olejkach z filtrem?

- Nie znoszę mazać się więcej niż jednym smarowidłem na raz. Wcześniej musiałem

posmarować się środkiem przeciwko ukąszeniom komarów.

- No dobrze, ale mogłeś przecież przynajmniej zapiąć koszulę i wziąć jakiś kapelusz.

Boże, jakie ty masz stopy! Człowieku, jesteś po prostu bezmyślny... W taką pogodę

wybierając się na ryby, trzeba włożyć skarpetki! Chodź tutaj i daj mi te... - Krzątając się jak

kura koło słabowitego kurczęcia wzięła od niego ryby, wrzuciła je do zlewu i zaczęła

otwierać drzwiczki kuchennych szafek.

- Przecież gdzieś tu miałam herbatę w torebkach...

- Jeśli nie masz nic przeciwko temu, na herbatę wpadłbym raczej jutro - wtrącił

zbolałym głosem Stone.

- Jutro będzie futro! Idź umyć ręce. Muszę zaparzyć herbatę... A, tu jest. Pełne

pudełko; powinno wystarczyć. Zaraz się do tego zabiorę.

Głowa bolała go coraz bardziej.

- Naprawdę dziękuję, Lucy, ale lepiej pójdę do siebie.

W ogóle go nie słuchała. Zagotowała duży garnek wody i włożyła do wrzątku

wszystkie torebki z herbatą.

- A teraz zdejmuj te ciuchy - zakomenderowała. - Jeśli reszta twojej skóry wygląda

tak, jak to, co na razie widzę, sam nie dasz sobie rady.

Rzeczywiście Stone poczuł, że coś złego dzieje mu się również w żołądku. Był tak

słaby, że przestał oponować, przestał myśleć o czymś takim jak zakłopotanie, czy wstyd.

Lucy przypomniała sobie chwile, kiedy sama była chora i potrzebowała pomocy. Jak

dobrze jej było wtedy z poczuciem, że nic już nie musi robić, o niczym myśleć, bo ktoś się o

nią troszczy.

To tylko to, upewniała się. Tylko dlatego to robię. Na pewno nie dlatego, że jestem w

nim zakochana.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Siedział w letniej, jasnobrązowej wodzie zanurzony po pierś i wreszcie było mu

dobrze. Na pewno lepiej niż w zaspie. Zaciekawiony rozejrzał się dookoła. Za drzwiami

wisiał żółty bawełniany szlafrok. Pólka na przybory toaletowe była prawie pusta.

La Dooley różniła się zasadniczo od kobiet, które Stone poznał bliżej w ciągu wielu

ubiegłych lat. Łazienka każdej z nich stanowiła wyrafinowaną pułapkę na przebywającego

tam gościnnie osobnika płci męskiej. Osobnik taki, jeśli miał mniej więcej normalne

rozmiary, nie miał prawa wykonać ruchu bez strącenia tuzina buteleczek i słoiczków albo

zaplątania się w wiszące rajstopy.

No, może nie mógł powiedzieć jeszcze o Lucy, że zna ją bliżej. Na pewno nie tak

blisko, jak chciałby ją znać.

Zanurzył się głębiej w herbacianej kąpieli i zamknął oczy. Przyszedł tutaj,

spodziewając się czegoś zupełnie innego. Co tu kryć, Lucy zaskakiwała go coraz bardziej. Po

pierwsze, dawała się lubić. Lubić - to nawet za mało powiedziane. Można się było do niej

niebezpiecznie przyzwyczaić. Dzięki niej umilkło wreszcie to stado wściekłych dzięciołów,

które jeszcze niedawno rozkuwało od środka jego czaszkę. Aspiryna na pewno zrobiła swoje,

ale ta nucona cicho melodia, którą słychać było zza drzwi, była też niezwykle kojąca.

Uśmiechnął się, choć skóra napięła mu się boleśnie na twarzy. Tak, Lucy miała zupełnie miły

głos. Raczej niski, z leciutką chrypką, naprawdę przyjemny dla ucha. Fałszowała co prawda,

ale kobiety miewają większe wady. Zresztą, gdyby śpiewała jak Callas, to byłby doprawdy

zbytek szczęścia.

- Jeszcze pięć minut - zawołała do niego przez drzwi. - I trzymaj tę ścierkę na twarzy.

Posłusznie zanurzył ścierkę w herbacianym roztworze i owinął ją wokół twarzy.

- Przygotowałam jeszcze rozpuszczoną sodę, żebyś obmył się nią po kąpieli - ciągnęła

Lucy. - Teraz zamknij oczy, bo wchodzę.

To ja mam zamknąć oczy, zdziwił się Stone.

Lucy wsunęła ramię do środka i postawiła na brzegu sedesu miskę z roztworem sody.

Zobaczył to ramię. Nigdy w życiu nie pomyślałby, że widok damskiego ramienia może

wprawić mężczyznę w stan tak ogromnego podniecenia, gdyby nie to, że sam tego

doświadczył. Przed kilkunastoma minutami ten mężczyzna ledwie zipał. A teraz...

Spuszczając oczy w dół stwierdził, że bardziej przydałby mu się zimny prysznic niż ta letnia

kąpiel.

- Musisz się tym posmarować i zostawić do wyschnięcia - wyjaśniła jego niezwykła

pielęgniarka. - Przyniosłam z twojego domku trochę rzeczy, choć myślę, że na razie

wygodniej ci będzie w moim szlafroku. Zrób, jak uważasz.

Miała teraz przed oczami obraz ze swego dzieciństwa, słyszała łagodny i miękki głos,

który mówił jej, żeby wysmarowała się sodą, zanim włoży nocną koszulę.

Lillian była przy niej, kiedy poparzyła się trującym bluszczem, pielęgnowała ją w

czasie dziecinnych chorób i pocieszała jej złamane serce, gdy jako jedyna dziewczynka w

klasie nie była zaproszona na urodziny do Violet Marie Beauchamp. A tak długo oszczędzała,

ż

eby kupić koleżance prezent.

Wróciła do kuchni. W piecyku piekły się ryby. Musi przestać myśleć o tym

mężczyźnie w jej wannie, bo spali je na wiór!

Stone wyszedł z łazienki. Jego skóra miała kolor dobrze ugotowanego raka, może

tylko odcień był nieco ciemniejszy. Do tego rumieńca dołożył się pewien problem, który

wprawiał go w zakłopotanie.

- Szanowna damo, czy znalazłaś dla mnie jakieś majtki?

- Owszem, ale nie wiem, czy powinieneś je wkładać. Może potem, jak skóra na

nogach będzie cię mniej piekła.

- Mniejsza o moją skórę! Gdzie one są?

- Na oparciu krzesła - odparła, zajęta obieraniem kartofli. - Dzięki mnie.

Stone zamarł z jedną nogą w spodenkach.

- Co? Dzięki tobie, bo nie zrzuciłaś ich na podłogę?

- Nie. Dzięki mnie skóra będzie cię mniej piekła.

Wyjęła z szafki dwa talerze, po czym otwarła szufladę ze sztućcami. Każdy ruch

powodował, że miękka tkanina luźnej sukni opływała jej ciało jak woda. Na pewno nie ma nic

pod spodem, myślał. Byłoby widać!

- Czego się napijesz? Jest kawa, cola, woda i mleko. Herbatę zużyłam na

przygotowanie kąpieli.

- A nie masz piwa?

- Nie mam, ale jeśli ty masz, mogę pobiec do twego domku i je przynieść.

- Nie ma sprawy, sam to zrobię. I tak powinienem już wracać. Dziękuję ci za

wszystko... Za kąpiel i za tę sodę.

Zdał sobie sprawę, że od czasu kiedy wyszedł z łazienki, Lucy ani razu na niego nie

spojrzała. Dotąd zawsze patrzyła mu prosto w oczy. Czyżby się wstydziła mężczyzny w

bieliźnie? Bez przesady, to i owo przecież w życiu widziała.

- Wyścieliłam ci krzesło na tarasie. W tym stanie nie możesz siedzieć na czymś

twardym. Czy wciąż jesteś obolały?

Mój Boże, po co mi taka czuła mamuśka? myślał Stone. Nie tego teraz chciałbym od

Lucy Dooley!

- Dziękuję - odparł mrukliwie. - Chyba nie jest tak źle.

- Kiedyś w dzieciństwie wylałam na siebie garnek Wrzątku i pewna kobieta obłożyła

mi rękę mokrymi torebkami herbaty, a potem roztworem sody. Nawet nie miałam bąbli.

Kolacja będzie za dziesięć minut - zapowiedziała. Stone skapitulował. Ta kobieta była po

części kucharką, pielęgniarką, kapralem, ale w pozostałych dziewięćdziesięciu siedmiu była

zmysłową pokusą.

Co oznacza dziewięćdziesiąt siedem części kłopotu, dodał w myśli z ciężkim

westchnieniem.

Jakieś trzy kwadranse później odsunął od siebie tacę z resztkami kolacji, sącząc drugie

piwo, które mu jednak Przyniosła.

- Dlaczego udajesz taką samarytankę, Lucy? - zapytał, specjalnie nadając głosowi

sceptyczny ton. Chciał wreszcie wyprowadzić ją z równowagi.

- Co to znaczy „udaję samarytankę”? - odparła zdziwiona; naprawdę zdziwiona. Stone

poczuł się dość Podle, mając świadomość swoich myśli i zamiarów. Tak bardzo chciałby,

ż

eby ciotka Alicja myliła się co do Lucy Dooley.

Pierwszy odwrócił wzrok, nawet nie z powodu poczucia winy. W każdym razie nie

wyłącznie z tego Powodu. Cóż było takiego w jej oczach, co kazało mu myśleć o

przysłoniętych oknach sypialni, pomiętych prześcieradłach i ciężkim, słodkim zapachu seksu.

Oczy Lucy były duże. Ciemne. Połowa ludzi na świecie ma duże, ciemne oczy. I co z tego?

Może to ten niezwykły zestaw, ciemne oczy i blond włosy. Wielkie, brązowe oczy o

sennym wyrazie i wypłowiałe włosy koloru słomy i miodu, obcięte krótko jak u ulicznego

urwisa. Długonoga, opalona, poruszała się z leniwą gracją, kołysząc biodrami. Ten widok

przyprawiał go o zawrót głowy. I nie tylko...

Spokojnie, mój mały, prosił pewnego uparciucha, czując, że sytuacja robi się

kłopotliwa. Nie powinien był odsuwać tacy; przynajmniej trochę go zasłaniała. Byle tylko nie

wstawać!

- Może napijemy się kawy? - zasugerował z nadzieją.

Lucy też jakby z ulgą przyjęła okazję wyjścia na jakiś czas do kuchni. Słysząc w

chwilę potem odgłos lejącej się wody i brzęk talerzy, Stone zastanawiał się, czy ona wie, jakie

wrażenie robi na mężczyznach. A na nim w szczególności.

Musiała wiedzieć. Nie była przecież niewiniątkiem. Była już zamężna i przedtem na

pewno też miała już jakieś doświadczenia. Inaczej jak mogłaby tak szybko usidlić Billa? Jego

kuzynek znał się na kobietach co najmniej tak samo jak na trunkach, i miał wysokie

wymagania.

Lucy tymczasem powtarzała sobie nad zlewem od dawna wyuczoną lekcję - żadnego

zaangażowania, żadnych niemądrych uczuć, koniec z ryzykiem. To potem tylko boli. Teraz

napiją się kawy, a później odeśle pana McClouda do jego domu. Musi przecież przeczytać

książkę, którą dostała od Franka na gwiazdkę. Sześćset trzydzieści cztery strony plus

przypisy; powinno wystarczyć na jakiś czas.

- Mmmm, jaka dobra kawa - pochwalił Stone, obejmując dłońmi gorący kubek. Przez

czas, kiedy Lucy nie było w pobliżu, zdołał przemyśleć to i owo i nabrać do sprawy

niezbędnego dystansu. - Jest takie miejsce w Atlancie - dodał - gdzie można zamówić sobie

mieszankę różnych gatunków kawy. - To miał być tak zwany atak z flanki.

- Możesz zrobić to samo w każdym większym supermarkecie - odparła Lucy.

- Zapewne. Czy byłaś tam kiedyś?

- W Atlancie? Nawet tam mieszkałam, ale sklepu, o którym mówisz, nie pamiętam.

Nie rozwijała tematu. Stone musiał użyć specjalnych metod podpytywania.

- Atlanta nie jest podobna do większości wielkich miast - mówiła Lucy, naprowadzona

wreszcie na właściwy tor. - Mieszkałam tam, kiedy byłam zamężna - wyjaśniła, spuszczając

wzrok na swe bose stopy. Przesuwała nimi powoli po wypolerowanej podłodze werandy,

jakby rozkoszując się dotykiem gładkiego drewna. Stone odczuwał to razem z nią, własnymi

stopami. Wibrujące wrażenie przenosiło się dalej, w głąb ciała.

Ciepła, łagodna bryza przepływała podmuchami przez wyspę, przynosząc zapach

morskich rozlewisk, nagrzanych słońcem cedrów, żywiczne tchnienie sosen i coś jeszcze. Coś

bardzo subtelnego, co było tylko i wyłącznie nią... Lucy. Próbował oprzeć się temu

narkotycznemu działaniu. Ze zmarszczonymi brwiami patrzył na ciemną ścianę najbliższych

drzew, na migotliwe światło gwiazd nad cieśniną Pamlico, która błyszczała pod nimi jak

srebro.

Cienka warstwa potu na plecach sprawiła, że bawełniana koszulka przywarła do

poparzonej skóry. Zaklął cicho.

Lucy mruknęła coś ze współczuciem. Stone rozzłościł się jeszcze bardziej, choć starał

się tego nie okazywać. Na diabła mi jej współczucie, myślał. Najbardziej chciałbym, żeby

naga leżała teraz pode mną. Albo żebym ją miał na sobie, jeśli to lubi. Pragnął jej w każdy

sposób, w jaki mógłby posiąść jej cudowne ciało... Ale nie po to tu przecież przyjechał. Do

rzeczy, człowieku, powtarzał sobie, do rzeczy.

- To ty byłaś żoną Billa Hardissona, prawda? Zdawało mi się, że skądś cię znam.

Chyba wasze zdjęcie zamieściła kronika towarzyska „Constitution” parę lat temu?

Lucy przymknęła oczy.

- Nie wiem, możliwe. - Starała się nie okazywać tego, co czuła. Przez tyle dni łudziła

się, że tu, na Coronoke, będzie wreszcie bezpieczna, zapomni swojej przeszłości.

- No, patrzcie państwo - mówił Stone. - Spotkałem żonę Billa Hardissona. Jak myślisz,

twój mąż ma jakieś szanse w listopadowych wyborach?

- Nie wiem - odparła zmęczonym głosem. - To mnie nie interesuje. Stone, powinieneś

teraz dużo spać. Mam nadzieję, że kawa ci w tym nie przeszkodzi. Czy masz w domu

aspirynę? Dam ci całe opakowanie, zabierzesz je ze sobą. Weź dwie tabletki przed snem.

Widać było, że nie chce rozmawiać o byłym mężu. Gdyby nie ciotka, Stone dałby jej

spokój. Ale przecież obiecał...

- A jego matka, Alicja Hardisson - ciągnął - dała ci chyba w kość jako teściowa?

Lucy popatrzyła na niego, jakby powiedział coś niezwykłego. No cóż, to nie było

łagodne stwierdzenie. Prowadził dochodzenie zbyt szybko i zapomniał o delikatności.

- Pani Hardisson była dla mnie wspaniała. Myślę, że miała już upatrzoną inną

kandydatkę na synową, ale... - wzruszyła ramionami.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Tak się złożyło, że pani Hardisson była za granicą, kiedy wyjechaliśmy po kryjomu i

wzięliśmy ślub. Widziałam, jaka była wstrząśnięta, kiedy się o tym dowiedziała.

- Była wściekła na ciebie, prawda?

Lucy bawiła się kubkiem, obracając go dookoła.

- Nie, nigdy nie zrobiła mi nic złego. Prawdę mówiąc, była dla mnie kimś w rodzaju

matki. Bardzo się zaprzyjaźniłyśmy. Nawet teraz, kiedy nie ma już względem mnie żadnych

zobowiązań, jest dla mnie bardzo dobra. Zawsze będę wdzięczna losowi, że ją spotkałam na

swojej drodze.

O, Boże, myślał Stone, nie mogę tego słuchać. Gdyby Lucy zmieszała z błotem całą

rodzinę Hardissonów, naprawdę czułby się lepiej robiąc to, co robił.

- Słyszałem, że ta baba strasznie zadziera nosa - nie ustępował.

- To źle słyszałeś. Alicja Hardisson to jedna z najbardziej uprzejmych, serdecznych i

wyrozumiałych kobiet, jakie w życiu spotkałam. Nawet kiedy miała pełne prawo być

wściekła, nie dawała tego po sobie poznać. Na pewno była mną rozczarowana; nie dała

jednak mi tego odczuć. Była naprawdę cudowna, przynajmniej dla mnie. Nie wiem, co

powiedziała Billy'emu, ale ja nigdy nie czułam się przy niej jak ktoś spoza ich kręgu. A

przecież, Boże mój, wyglądałam wtedy i zachowywałam się katastrofalnie. Nie umiałam się

nawet przyzwoicie ubrać. Alicja nauczyła mnie wszystkiego.

- Nauczyła cię, jak dama powinna wydawać pieniądze?

Siedziała na skraju ogrodowego szezlongu; jej kolana prawie stykały się z jego

kolanami.

- Pieniądze? Pieniądze nie mają nic wspólnego z tym, czy się jest damą, czy nie. Być

damą to znaczy... - patrzyła przed siebie, w ciemność - ...to znaczy zachowywać się w ten

sposób, żeby ludzie dobrze się z tobą czuli. Widzisz, to chyba jest tak, że jeśli jesteś naprawdę

pewien swojej wartości, nie musisz jej podbudowywać poprzez deptanie innych. Być damą to

znaczy wiele, wiele więcej... - rozłożyła ręce bezradnym gestem - ale nie umiem ci tego lepiej

wyjaśnić. Mogę powiedzieć tylko tyle, że cokolwiek się działo między Billem a mną, zawsze

będę wdzięczna losowi za to, że poznałam panią Hardisson.

Stone pochylił się do przodu, opierając łokcie na udach. Patrzył w dół, na swoje

zaciśnięte dłonie. Alicja Hardisson nazwała tę kobietę chciwą, perfidną kłamczucha,

przybłędą bez żadnych zasad moralnych.

Nagle zrobiło mu się niedobrze.

- Wiesz, chyba pójdę do domu... - wyjąkał. - Dziękuję ci za kolację, kąpiel, w ogóle za

wszystko. To mi bardzo pomogło. Czuję się o wiele lepiej.

Naprawdę czuł się o wiele gorzej, ale to nie miało nic wspólnego z jego poparzoną

skórą.

Wstali jednocześnie. Byli tak blisko siebie. Za blisko. Lucy cofnęła się gwałtownie i

trafiła na krawędź krzesła. Stone wyciągnął rękę, żeby ją podtrzymać. W zmysłowym

napięciu, które narastało między nimi od dawna, to jedno dotknięcie wystarczyło.

Ciepło jej gładkiego, sprężystego ciała rozpaliło w nim płomień, który próbował

tłumić przez cały wieczór. Objął silniej jej plecy. Stłumione światło, które oświetlało taras z

otwartych drzwi domku, odbijało się w jej błyszczących oczach. Rozchyliła usta, jakby

chciała coś powiedzieć... Nie powiedziała. Stone patrzył głodnym wzrokiem na jej wilgotne,

nie tknięte szminką wargi. W końcu pochylił się i wziął to, co już na niego czekało.

Na ucieczkę miała jeszcze czas, mnóstwo czasu, ale wiedziała, że nawet nie spróbuje.

Wiedziała, że ma aż za wiele powodów, dla których nie powinna tego robić. Nie chciała o

nich pamiętać.

To było nieuniknione, tak samo jak ból w sercu, który przyjdzie potem.

Jego ciepłe ciało pachniało herbatą. Zapach ten łączył się ze świeżym zapachem jej

mydła i czymś nieuchwytnie, oszałamiająco męskim. Pierwsze muśnięcie jego ust było tak

delikatne, że poczuła je bardziej jak lekkie tchnienie ciepła niż fizyczny dotyk. Jego wargi

potem dotykały jej znowu, usuwały się i znowu znajdowały jej usta w krótkich, jakby

przelotnych, ale zniewalających pocałunkach. Dłonie zsunęły się w dół, wzdłuż jej pleców i

otoczyły ją w pasie, przyciskając mocno do podnieconego ciała Stone'a. Usta ogarnęły teraz

jej usta zachłannie, z rosnącym pożądaniem. Usłyszała stłumiony jęk. Poparzona słońcem

skóra? To przecież boli, on nie powinien...

Oboje nie powinni!

Zanim zdążyła jakoś zareagować, jego pocałunek pogłębił się jeszcze, a potem było

już za późno, żeby się zatrzymać. Lucy mogła tylko napawać się smakiem jego ust, czuć

narastający ogień wspólnej namiętności. Jego język odszukiwał najwrażliwsze miejsca jej ust,

penetrował je głęboko, potem cofał się znowu, splatał się z jej językiem w cudownej

pieszczocie, która rozpalała w niej coraz dziksze pragnienia.

Coś jeszcze próbowało ją ostrzec: Będziesz tego żałować!

Nie chciała nawet o tym myśleć.

To zawsze przynosi potem cierpienie i ból!

Nie, sprzeciwiała się natrętnej myśli, Stone nigdy nie zrobi mi krzywdy! On nie musi

nic robić. Wystarczy, że odejdzie.

Odejdzie. Ja właśnie powinnam to teraz zrobić, pomyślała Lucy. Ostatkiem woli

uchyliła głowę. Usta Stone'a ześliznęły się po jej policzku. Odsunął się od niej. Tak bardzo

chciała objąć go ramionami i trzymać przez resztę swego życia.

- Chyba zapomnieliśmy się oboje - wyszeptała drżącym głosem.

- Chyba tak - odpowiedział, z trudem łapiąc oddech.

Jej też brakowało tchu.

- Mam nadzieję, że cię nie uraziłam, Stone... Chodzi mi o twoje plecy.

Roześmiał się. Zabrzmiało to tak chrapliwie i twardo, że ledwie przypominało śmiech.

Odwrócił się i oparł dłonie o poręcz werandy. Jej ręka wyciągnęła się w jego stronę w pełnym

wyrazu geście. Chciała go dotknąć. Po chwili dłoń opadła. Nie powinnam go dotykać, mówiła

sobie. Nigdzie.

Na tę myśl znowu poczuła opływającą ją falę gorąca. Niezgrabnie zbierała ze stołu

nakrycia. Musiała się czymś zająć, zanim zrobi głupstwo. Głupstwo nie do naprawienia.

- Nie powiem ci, że żałuję tego, co się stało, bo bym skłamał - powiedział Stone. Stał

odwrócony, z pochylonymi ramionami. Białe dżinsy opinały nisko jego wąskie biodra.

Przypomniała sobie, jak wkładał nogi w nogawki, wreszcie wciągnął swój płaski

brzuch, żeby je zapiąć. Zrobiła się półprzytomna. Próbowała przestać patrzeć na to miejsce

między jego nogami i nawet jej się to udało. Przecież nie reagowała tak nigdy, nawet w

szalonych latach wczesnej młodości. Nie pozwalała sobie na to, bo Lillian i Ollie Mae aż

nazbyt często ją ostrzegały: kobieta, której spodoba się ciało mężczyzny, jest stracona.

Przy Billu nigdy nie czuła takiego podniecenia; jej krew nie wrzała, nie miękła cała

jak wosk z pragnienia. Pod nienagannie skrojonymi garniturami ciało Billa było białe i

nieprzyjemnie miękkie, zupełnie gładkie.

Stone był mocno owłosiony. Ciemne, kręte włosy pokrywały jego pierś, ręce i nogi. O

tej wieczornej godzinie na twarzy miał wyraźny cień zarostu. Kiedy patrzyła ukradkiem na

ciemne zakątki jego pach, czuła, jak nogi uginają się pod nią z wrażenia. O Boże...

- Tak - mruknęła w odpowiedzi. - To znaczy, nie... Chciałam powiedzieć, że wszystko

w porządku. To się zdarzyło, i już. To nie ma żadnego...

Znaczenia, dokończyła w myśli. Nagle zapragnęła, żeby tak nie było. Chciała, żeby to,

co się stało, znaczyło dla Stone'a tak wiele, jak wiele znaczyło dla niej.

Następnego ranka motorówka Keegana przywiozła pocztę i jednego pasażera. Stone

jeszcze spał, przede wszystkim dlatego, że całą noc nie mógł zmrużyć oka.

- Hej, chłopie, jesteś tam? - usłyszał czyjś głos. - Stone, czy możesz mnie wpuścić?

ROZDZIAŁ ÓSMY

Prawie dziesięć lat temu Stone zakochał się bez pamięci w ślicznej młodej

dziewczynie z Hamilton, w stanie Massachusetts. Shirley Stocks była córką znanego chirurga.

Kiedy się poznali, świeżo upieczona maturzystka nieśmiało przyznała się, że była już raz

zaręczona.

Później dowiedział się od jej brata, Reece'a, że przed ukończeniem dziewiętnastu lat

siostra była już zaręczona dwa razy, ale dla Stone'a nie miało to wtedy żadnego znaczenia.

Shirley reprezentowała ten sam typ ciemnej szatynki o fiołkowych oczach, który w

postaci Elizabeth Taylor uosabiał najpiękniejszą kobietę świata. Jej wygląd wystarczał więc

już, żeby odebrać mężczyźnie zdolność jasnego myślenia. Shirley na dodatek była słodką

istotką, wystarczająco inteligentną jak na męskie wymagania. Przyzwoicie traktowała swoich

rodziców i okazywała wiele tolerancji wobec młodszego brata, który w tym czasie był w dość

trudnym wieku.

Przyjaciele Stone'a mówili, że wygrał los na loterii. Napawał się ich zazdrością.

Do dziś nie może zrozumieć, dlaczego ten związek nie wytrzymał próby czasu, ale tak

się stało. To prawda, że niewiele łączyło go z Shirley w sensie psychicznym. W tamtych

dniach wyobrażał sobie, że udane współżycie seksualne stanowi najlepszy początek, a reszta

sama przyjdzie. Shirley chciała mieć dom i rodzinę, ponieważ tak została wychowana. Stone

też tego chciał, ponieważ nie miał w swym życiu ani domu, ani prawdziwej rodziny.

Widocznie nie pragnął tego dość mocno.

W czasach swego związku z Shirley był świeżo akredytowanym reporterem,

obsługującym kilka dzienników. W każdej chwili dnia i nocy gotów był ruszyć w

poszukiwaniu tematu reportażu, który sprawiłby, że on, Stone, zostałby zaliczony do grona

najlepszych dziennikarzy.

Ileż to razy Shirley planowała wspólny wyjazd, a potem czuła gorycz rozczarowania.

Stone wyjeżdżał w ostatnim momencie, bo gdzieś tam, w kolejnym zakątku Nowej Anglii

działo się coś ważnego. Stara kobieta z parasolem przyczyniała się do schwytania groźnego

bandyty, huragan pustoszył wyspy Karoliny albo łódź pełna uciekinierów z Kuby, ludzi

pozbawionych przez wiele dni wody i żywności, z trzema rodzącymi kobietami na pokładzie,

próbowała umknąć statkom straży przybrzeżnej.

Zawsze gdzieś tam działo się coś ważnego i zawsze on musiał tam jechać, zostawiając

Shirley samą na przyjęciu, na koncercie, na tańcach. Potem przyjeżdżał z powrotem, z

kwiatami, słodyczami i jakimiś beznadziejnymi przeprosinami. Przez parę dni ona wciąż

płakała, a Stone czołgał się u jej stóp. Trwało to ponad rok, aż wreszcie któregoś dnia Shirley

oddała mu pierścionek i kazała wynosić się do diabła. Może tylko wypowiedziała to innymi

słowami.

Nawet sam przed sobą nie przyznawał się, że przyjął to z ulgą. Kilka lat potem spotkał

Shirley na lotnisku. Miała na ręku pierścionek z diamentem co najmniej trzy razy większym

od tego, który Stone podarował jej na zaręczyny. Odlatywała do Nowego Jorku, aby kupić

wyprawę ślubną. Stone, wówczas pracujący dla IPA, jechał do Bejrutu.

Na lotnisku towarzyszyli Shirley ojciec i brat, w tym czasie już czternastoletni.

Chłopiec zasypał Stone'a pytaniami na temat sytuacji w Libanie, kto tam do kogo strzela i

dlaczego. Stone zdał sobie sprawę, że ten dociekliwy nastolatek jest mu bliższy niż

kiedykolwiek była jego siostra. Gdy ogłoszono jego lot, ucałował na pożegnanie swoją byłą

narzeczoną i złożył jej życzenia szczęścia na nowej drodze życia. Doktor Stocks zignorował

jego wyciągniętą rękę. Stone poczuł się wówczas jak niewdzięczny łajdak. Kiedy jednak

ż

egnał się z Reece'em gestem: „przebij piątkę”, ogarnęło go wzruszenie.

Fakt, że byli ze sobą w kontakcie przez następne lata, należało zawdzięczać głównie

jego młodemu przyjacielowi, ale naprawdę lubił te ich rzadkie spotkania czy telefony. Być

może dzieciak przypominał mu jego samego z młodych lat. Miał ten sam wewnętrzny

niepokój i tyle idealizmu, że nie było to ani modne, ani praktyczne.

Pisywali do siebie co jakiś czas. W jednym z dawniejszych listów Reece przesłał mu

zestaw wycinków o ślubie swojej siostry z bostońskim doradcą giełdowym. Stone przyglądał

się niewyraźnym zdjęciom oszałamiającej panny młodej i jej przystojnego partnera, próbując

przekonać samego siebie, że chciałby być na jego miejscu.

Nie przekonał. Miał jedynie jakieś poczucie winy. I ulgi... No, co tu kryć, ogromnej

ulgi.

Często zastanawiał się nad sobą. Myślał o tym swoim egoizmie, bo jakże inaczej to

nazwać, egoizmie, który kazał mu przełożyć swoje ambicje nad potrzeby ukochanej kobiety.

Nie doświadczył potrzeby dawania czegoś z siebie. Byłby złym mężem. Teraz przynajmniej

Shirley jest szczęśliwa i w gruncie rzeczy jemu to zawdzięcza. Podobno ma z tym swoim, jak

mu tam, troje dzieci i pracują pewnie nad czwartym.

A co on osiągnął w tym czasie?

Kilka dziennikarskich nagród, jakieś tam uznanie w środowisku i nie tylko, niezły

status materialny i nieco satysfakcji. Oprócz tego czterdziestoprocentową utratę słuchu w

jednym uchu i interesujący zestaw blizn na całym ciele.

Natomiast teraz ma w domu gościa, który studiuje dziennikarstwo i dla którego jest

wzorem i bohaterem.

Nigdy nie czuł się bohaterem, szczególnie w tej chwili.

- Człowieku, wyglądasz jak przypalony diabeł - zauważył ze śmiechem Reece. W

ciągu paru godzin swojego pobytu zdążył skonsumować pół torby chipsów, trzy czerstwe

bułki z cynamonem, ostatek salami i wypić pół litra mleka. Teraz przeszukiwał lodówkę w

nadziei, że znajdzie coś jeszcze.

Stone spojrzał na niego, łagodnie mówiąc, bez entuzjazmu. Po pierwsze, nie był w

stanie się nawet ogolić. Schodząca z twarzy skóra swędziała go pod niemniej swędzącym

trzydniowym zarostem i doprawdy nie był w nastroju do wysłuchiwania komentarzy faceta,

który wyglądał jak męska gwiazda popularnego serialu.

- Szukasz czegoś do jedzenia? Przecież dopiero minęła jedenasta.

- Jechałem przez całą noc. Wszystko po drodze było pozamykane - pożalił się

zgłodniały gość.

Stone postanowił zapomnieć na jakiś czas o swoich problemach. Jest spora szansa, że

Reece, z natury ciekawski i gaduła, nie da mu czasu na niepotrzebne rozmyślania.

- Jeżeli jesteś głodny, to odsuń się od tej lodówki - zamruczał. - Masz szczęście;

umiem robić wspaniałe kanapki z sardynkami i kiszoną kapustą. Cebulę dodaję na życzenie

gości.

- Mówisz poważnie?

- Chcesz coś zjeść czy nie? Nie jesteś w swoim domu w mieście, gdzie podnosisz

słuchawkę i przywożą ci, co chcesz.

Reece nie był wybredny. Jedzenie to jedzenie. Usiedli do posiłku przyrządzonego

naprędce z tego, co jeszcze zostało, i rozmawiali o studiach Reece'a, o sytuacji na Bałkanach i

politycznych planach niektórych jego nauczycieli.

Stone wysunął problem dziennikarskiego obiektywizmu. Wdali się w gorącą dyskusję

o uprzedzeniach, nastawieniach, subiektywnych sądach i ich roli w polityce. Nie doszli do

ż

adnych konstruktywnych rozwiązań, ale w tym czasie zjedli wszystko, co nadawało się do

spożycia i opróżnili ostatnie sześć puszek piwa. Stone poczuł się znacznie lepiej. Było mu

dobrze do chwili, kiedy Reece wyprostował się na krześle, gwizdnął cicho i zakomunikował:

- Chyba rzucę okiem na plażę. Zobaczymy się później, dobrze?

Stone wiedział aż nadto dobrze, na co Reece chce rzucić okiem. Z pewnością nie

chodziło mu o krajobraz.

- Proszę bardzo. Chyba nie będziesz miał nic przeciwko temu, jeśli zostanę w domu?

- Jasne, człowieku! Z taką skórą nie wychodziłbym na słońce do końca tygodnia.

Już to widzę, pomyślał Stone z goryczą.

- Idź tą ścieżką aż do dużego, wyschniętego cedru tuż przy plaży - objaśnił. - Wtedy z

prawej strony zobaczysz na wodzie boje, znajdujące się o jakieś trzydzieści metrów od

brzegu. Ten fragment zatoki jest bezpieczny i wystarczająco głęboki, żeby sobie popływać. -

Miał spore wątpliwości, czy Reece zamierzał rzeczywiście pływać.

Widział z tarasu, jak chłopak biegnie piaszczystą ścieżką z ręcznikiem owiniętym

wokół muskularnej szyi, w opiętych czerwonych kąpielówkach wielkości damskiej chustki do

nosa. Po chwili Stone zamknął oczy i próbował się zdrzemnąć, ale organizm, mimo zmęcze-

nia, nie chciał się podporządkować jego woli. leszcze później, już w łóżku, kręcił się i

przewracał tyle razy, aż poparzona skóra sprzeciwiła się dalszym kontaktom z pościelą.

Wyszedł znowu na taras i siedział tam do świtu, patrząc na sąsiedni domek. Myślał o

kobiecie, która tam teraz spała z rozrzuconymi długimi nogami. Zastanawiał się, po co

przywołał w wyobraźni ten obraz. Co on by tam robił? Wiedział dokładnie, co chciałby robić.

Lucy oddaliła się od brzegu na tyle, że woda sięgnęła jej do bioder. Wtedy

zanurkowała i płynęła tak długo, aż brakło jej powietrza. Potem zaczęła pływać tam i z po-

wrotem, ostro i metodycznie, aż jej nogi i ramiona stały się jak z ołowiu, aż ich uderzenia

ledwie muskały wodę.

To na nic, pomyślała. Mogłabym popłynąć na Bermudy i z powrotem i to by nic nie

pomogło. Tak, kochana, niczego się nie nauczyłaś, karciła samą siebie. Podobno od dawna

wiedziałaś, co to znaczy zapragnąć czegoś, czego nigdy nie będzie można mieć; co to znaczy

brać złudzenia za rzeczywistość. Przerabiałaś ten temat tyle razy i co? Groch o ścianę.

- Hej, jaka tam jest woda? - usłyszała od brzegu.

Ręka zamarła w kolejnym ruchu, stopy zanurzyły się pod wodę. Musiała zrobić kilka

szerokich ruchów ramionami, żeby utrzymać się na powierzchni. Mrugając zalanymi słoną

wodą oczami, spojrzała w kierunku brzegu. Zobaczyła męską sylwetkę, płynącą w jej stronę, i

jej serce załomotało z całą siłą w piersi.

Po chwili uspokoiło się. To nie mógł być Stone. A jeśli to nie jest Stone, to może sobie

być, kim chce. Co ją to obchodzi?

Mężczyzna był już całkiem blisko. Młody i piekielnie przystojny. Świetnie

zbudowany; dziewczyny mówią o takim pośród stłumionych śmieszków i porozumiewaw-

czych spojrzeń: „Kaaawał chłopa”.

- Można popływać - objaśniła. - Cztery razy tam i z powrotem między bojkami to

prawie kilometr.

- Tak mi się wydawało - odparł Reece, który wcale nie zauważył bojek. Podziwiał

właśnie imponujący obiekt, który z tarasu Stone'a widział tylko z tyłu i z boku. Od przodu

widok był jeszcze bardziej fascynujący.

Dziewczyna była nieco starsza, niż się spodziewał, ale od jakiegoś czasu był

wyznawcą teorii, że najlepsze kobiety są jak szlachetne wina, z wiekiem nabierają

prawdziwej klasy.

Mieli już za sobą towarzyskie wstępy. Kiedy Lucy stwierdziła, że jest zmęczona, i

skierowała się do brzegu, Reece podążał za nią jak wierny spaniel.

Cóż miała robić? Nie krył swojego zachwytu, ale też nie stawał się napastliwy. Był po

prostu miły. Lucy uznała, że właśnie teraz przydałby się jej przyjaciel, nawet o dziesięć lat

młodszy.

- W którym domku mieszkasz? - zapytał.

Wskazała mu dach wyłaniający się zza drzew. Jeśli w jakimś momencie ten chłopiec

zrobi się natrętny, zawsze może zamknąć na haczyk zewnętrzne drzwi.

- Jestem gościem Stone'a McClouda - ciągnął. - Pewnie już go znasz. To mój

przyjaciel z dawnych czasów. Tak naprawdę dzięki niemu studiuję teraz dziennikarstwo.

Lucy nie chciała rozmawiać o McCloudzie. Nie chciała nawet o nim myśleć. Reece

powiedział jej, w jaki sposób Stone zarabia na życie, bo jednak o to spytała. Potem zmienili

temat.

- Skąd jesteś? - zapytała. Reece z zapałem suszył na słońcu swoje ciemnoblond włosy,

przeczesując je palcami i napinając przy tym mięśnie ramion.

- Z Massachusetts. A ty?

- Z różnych miejsc. - Nie chciała mówić o sobie. Chyba wcale nie miała ochoty na

rozmowę, ale lepsze to, niż znowu bić się z tamtymi myślami. Zapytała go, czy ma jakieś

rodzeństwo.

To, niestety, znowu sprawiło, że zaczęli mówić o McCloudzie.

- Mam siostrę, Shirley. Dzięki niej poznałem Stone'a. Byłem wtedy małym

dzieciakiem. Shirley jest ode mnie dużo starsza. Była zaręczona ze Stone'em. Moja siostra

ciągle się z kimś zaręczała. Tak jak ciągle bawiła się lalkami. Mówiła, że wypruje mi

wątrobę, jeśli ich dotknę. Cały czas opowiadała o tym, że będzie miała własny dom z

pokojówką, kucharką i tak dalej. Nie umiała myśleć o niczym innym poza tym, że kiedyś

będzie żoną i matką. Wyobrażasz sobie, że teraz jakaś dziewczyna mogłaby być tak głupia,

ż

eby się do tego przyznawać, nawet gdyby też tylko o tym myślała?

Lucy roześmiała się. Owszem, zna taką dziewczynę. Wbrew temu, co głoszą

feministki, niektóre kobiety mają silny pociąg do budowania własnego gniazda. Czyż ona

sarna nie woziła od Luizjany do Teksasu, od Teksasu do Georgii, a potem od Georgii do

Północnej Karoliny tych przerośniętych roślin w doniczkach, starych fotografii w

zniszczonych ramkach, wiklinowego koszyka, do którego tatuś wrzucał skarpetki i koszule do

zacerowania, choć kobiety, które to robiły, ciągle się zmieniały. Woziła też ze sobą obdrapaną

gitarę, która musiała stać w kącie każdego kolejnego miejsca nazywanego domem.

Już dawno stała się niezależna, zarabiała na siebie i nie potrzebowała niczyjej pomocy.

Umiała jednak współczuć kobiecie, która kiedyś marzyła o stworzeniu domu i urodzeniu

dzieci pewnemu szczupłemu, ciemnowłosemu mężczyźnie o szarych oczach, mężczyźnie,

którego zmarszczone brwi sprawiały, że słońce zachodziło za chmury, a uśmiech rozjaśniał

wszystko dodatkowym blaskiem.

Chciała wiedzieć, które z nich zerwało zaręczyny, ale właśnie dlatego, że chciała

dowiedzieć się tak bardzo, nie zapytała. Reece zaczął już mówić o szansach drużyny Heelsów

na zdobycie pucharu w przyszłym roku po tym, jak utracili trzech najlepszych zawodników.

Nawet nie zauważył, że Lucy odpowiada trochę nie na temat. Mówił dalej o sporcie, kiedy

zapadła w drzemkę.

Miły chłopak, myślała sobie, leżąc na brzuchu, podczas gdy późnopopołudniowe

słońce ogrzewało przyjemnie jej ciało. Sympatyczny i niekłopotliwy towarzysz. To chyba

właśnie to, czego jej teraz trzeba. Samotni mają za dużo czasu na myślenie.

- Może usmażylibyśmy dziś sznycle po wiedeńsku? - zaproponował. - Ale muszę

najpierw pojechać po zakupy. Ogołociłem lodówkę Stone'a ze wszystkich zapasów, a po tej

kąpieli jestem wściekle głodny. Wybierzesz się ze mną?

Stone czekał już pod jej domem, kiedy wróciła z plaży. W niektórych miejscach zeszła

mu skóra. Na kim innym może wyglądałoby to nieciekawie, ale na nim nie. Wręcz

przeciwnie. Może dlatego, że jakakolwiek oznaka ludzkiej słabości u tego aż nazbyt

odpornego mężczyzny robiła tak rozbrajające wrażenie...

- Wyglądasz, jakbyś niedawno nieźle się bawiła - stwierdził, gdy Lucy weszła na

werandę i rzuciła na oparcie krzesła unurzany w piasku ręcznik.

- A ty wyglądasz, jakbyś się teraz dobrze bawił - odpaliła.

Wcale na takiego nie wyglądał. Może był już bledszy, leżał wygodnie na jej

ogrodowym szezlongu, ale było w nim coś takiego - może w pochyleniu ramion, może w

wyrazie szarych oczu, co mówiło, że nie czuje się dobrze.

- Wyobrażam sobie, że spotkałaś już mojego gościa?

- Reece'a? Tak, spotkałam. Czy chciałeś czegoś ode mnie? - zapytała, akcentując

ostatnie zdanie. - Umówiłam się z Reece'em na przystani. Muszę tylko wziąć prysznic i

zmienić ubranie, więc...

- Jest trochę za młody dla ciebie, prawda?

Lucy uniosła brwi.

- Doprawdy? To może go zaadoptuję.

- Jego rodzice nie zgodzą się na to.

- Ma także siostrę, prawda? Shirley...

- Co on ci mówił o... Zresztą to nie ma znaczenia. Zapomnijmy o tym. Po prostu

zapomnijmy, dobrze? - uniósł się nieco na szezlongu.

- Już to zrobiłam.

Stone stanął teraz w drzwiach. Wyglądało to tak, jakby nie zamierzał się stamtąd

ruszyć. Lucy musiała przecisnąć się tuż koło niego.

- Lucy? - Był tak blisko, że czuła lekko miętowy zapach jego pasty do zębów. Miał na

sobie te same wypłowiałe dżinsy i spraną koszulę. - Czy moglibyśmy porozmawiać?

- Chyba nie, Stone. Mówiłam ci, że mam się spotkać...

- Wiem, z Reece'em. Macie zamiar popływać w blasku księżyca. Księżyc wzejdzie

jednak dopiero za osiem godzin, więc poświęć mi parę minut, dobrze?

Widziała, że niedawno się golił. Jego wilgotne włosy nosiły ślady grzebienia. Dopiero

co wyszedł spod prysznica, a ona nadal lepiła się od morskiej soli i piasku.

- Stone, naprawdę nie wiem, o czym mielibyśmy rozmawiać. - Próbowała wejść do

domku, ale Stone wyciągnął dłoń i dotknął jej policzka w powolnej, zamierzonej pieszczocie.

Potem jego ręka opadła na ramię Lucy. Spojrzała na niego z nagłym smutkiem w oczach.

- Proszę cię - wyszeptała. - Nie rób tego.

- To nie bądź taka uparta. - Sięgnął druga ręką, żeby przymknąć drzwi, po czym

przyciągnął ją do siebie. Nie opierała się. Powietrze wokół nich dwojga nagle wypełniło się

ż

arem. Lucy próbowała złapać oddech, chciała oprzeć się temu, czego tak pragnęła.

- Stone, ja nie wiem, czego ty możesz chcieć ode mnie.

- Owszem, wiesz - odpowiedział cicho. Jego ręce otoczyły talię, po czym ześliznęły

się niżej, obejmując krągłość bioder. - Tak, moja pani, wiesz aż za dobrze, czego chcę,

ponieważ sama chcesz tego tak samo jak ja. A ja pragnę tego tak bardzo, że muszę

spróbować...

- Ale przecież my się nawet nie lubimy - kłamała. - To nie ma sensu!

- Udowodnij mi, że się nie lubimy... - westchnął, przyciskając głowę Lucy do swego

ramienia. Jej wilgotny, pełen piasku kostium kąpielowy przywarł ciasno do jego suchego,

ciepłego ciała. Mocny, zdrowy zapach kobiety owionął go gorącą falą. Był podniecony i zły.

Jego podniecenie pobudziło zmysły Lucy; gniew tylko wzmocnił ten efekt. Lucy nie

wiedziała, dlaczego Stone jest zły, ale to nie miało znaczenia. Nic już nie miało znaczenia

oprócz pragnienia, które przyciągnęło ich do siebie, jak magnes przyciąga stal.

- Doprowadzasz mnie do szaleństwa - mówił Stone gardłowym szeptem, chowając

twarz w zagłębieniu jej szyi. - Zamiast spad, wyobrażam sobie, jak by to było położyć cię pod

sobą i...

- Nie - prosiła Lucy. - Nie mów o tym!

Jego język pieścił skórę dziewczyny małymi, kolistymi ruchami.

- Nie muszę tego mówić. Ty i tak myślisz o tym samym, co ja.

- Nie, wcale nie!

Krok po kroku, Stone popychał ją do wnętrza domku, podpierając ramionami,

wsuwając swe muskularne uda między jej nogi w sposób, który wzmagał pożądanie Lucy do

utraty zmysłów.

W samych drzwiach chwycił zębami czubek jej podbródka. Krzyknęła cicho. Zanim

zdołała się odwrócić, objął ustami jej wargi i wtedy było już za późno.

- Nawet nie zamknęliśmy drzwi na haczyk - wyszeptała po długiej chwili. Stała i

czekała na niego, kiedy ruszył w kierunku wyjścia.

- Teraz już są zamknięte - powiedział, podejmując przerwane działania w tym samym

miejscu.

W końcu znaleźli się w sypialni, chociaż jeszcze nie w łóżku. Stone oparł się o

krawędź komody i powoli zsuwał ramiączka niebieskiego kostiumu Lucy.

Przyciśnięta do nabrzmiałego miejsca między jego nogami, Lucy czuła ten żar, tę

fizyczną gotowość; jej ciało odpowiadało na to tak gwałtownie, że, drżąc, nie mogła już ustać

na nogach.

- Będziemy tego żałować - powiedziała, próbując po raz ostatni się opanować.

- Bardziej żałowalibyśmy, gdybyśmy tego nie zrobili. - Stone znowu objął wargami jej

usta w natarczywym żądaniu, któremu tak chętnie się poddawała.

Nie chciał jej ponaglać. Wyobrażał sobie tę chwilę, odkąd pierwszy raz zobaczył

Lucy. Nie zastanawiał się wtedy, czy to będzie w porządku, czy nie, nie myślał nawet, że

mogą tego potem żałować. Zniósłby ten żal, gdyby trzeba było. Teraz myślał już tylko o tym,

ż

eby trzymać ją w ramionach, kochać się z nią do chwili, gdy oboje zostawią za sobą

wszystkie myśli... a potem robić to znowu i znowu.

Być może potem mógłby się zastanowić, czy to, co jest między nimi, ma sens, czy nie.

Bo to coś istniało aż nadto realnie. Miał tylko nadzieję, że jest to jedynie pociąg fizyczny.

Ż

ycie nauczyło go, że nie powinien myśleć o niczym więcej.

Jej usta były jak chłodny jedwab, ich wnętrze również przypominało jedwab, ale jakże

gorący. Całował je, czując na swych wargach sól, słodycz, wreszcie jakąś esencję smaków,

których nie sposób opisać. Lucy była bardziej oszałamiająca niż jakakolwiek kobieta, którą

kiedykolwiek znał, z którą się kiedykolwiek kochał.

Rozpięła jego koszulę, odpięła górne zatrzaski dżinsów. Stone jęknął.

- Kochanie, nawet mnie tam nie dotykaj. Czekałem na to za długo...

Lucy zmusiła swe dłonie, żeby przesunęły się wyżej, pomiędzy pasek spodni Stone'a i

gęstwinę włosów na piersi. Poczuła pod palcami nieregularną linię blizny; zatrzymała się tu

przez chwilę, ale po chwili przestała o niej myśleć.

Stone był taki cudowny; tak bardzo go pragnęła. Nigdy w życiu nie odczuwała tego w

ten sposób - dziki, naglący głód dotykania, smakowania, doświadczania mężczyzny

wszelkimi zmysłami, stawania się częścią jego ciała, jego doznań, wszystkiego, co nim jest.

Ukrył twarz pomiędzy jej piersi, zbliżając je do siebie dłońmi, pieszcząc kciukami ich

napięte, twarde koniuszki. Dreszcz wstrząsnął jej ciałem, uda napięły się j rozluźniły.

Myślała, że za chwilę zemdleje w uścisku jego ramion.

- Na łóżko... - westchnęła cicho. - Nogi mam jak z waty...

- Ja też... wszystko... poza jednym... - odparł Stone, śmiejąc się chrapliwie.

Gdzieś pomiędzy komodą a łóżkiem Stone pozbył się reszty ubrania. Kostium Lucy

zsunięty był już do bioder; dziewczyna zsunęła go niżej, aż spadł na podłogę. Na udach i

pośladkach pozostały grudki grubego piasku, ale jakież to mogło mieć znaczenie.

Stone przez długą chwilę stał jeszcze obok łóżka i patrzył na kobietę, leżącą w

poprzek posłania. Była jego spełnionym marzeniem i czymś więcej, o czym nawet nie potrafił

marzyć. Bledszy odcień ciała, gdzie nie tknęło jej słonce, podkreślał tylko małe, brązowe

sutki i wąski pasek złotych włosów, który krył się pod jej płaskim brzuchem.

Była wspaniała. Była niewiarygodna. To była... Lucy.

- Stone, gdzie to zarobiłeś? - zapytała po chwili, dotykając trzech małych, okrągłych

blizn na wewnętrznej części lewego uda.

- Jakieś pięćset kilometrów na południe od Bagdadu.

- A to? - dotknęła blizny na jego brzuchu.

- W Somalii.

- Kiedy mówiłeś, że jesteś dziennikarzem, nie wyobrażałam sobie... To znaczy,

myślałam... A to?

Ale Stone nie chciał rozmawiać o swoich bliznach. Nie miał ochoty rozmawiać o tym,

co robił. Przez tyle lat przemierzał kulę ziemską, bojąc się zatrzymać gdziekolwiek,

odrzucając myśl o związaniu się z kimkolwiek. Bał się, że te więzy mogą zostać brutalnie

zerwane, a to, co zdarzy się potem, może być ponad jego siły.

Lucy też miała dość słów. Stłumione pragnienia odezwały się z tak bolesną siłą, że

chciała doświadczyć wszystkiego, natychmiast.

Kiedyś wszystko się skończy. Może jutro czy za tydzień. Stone odejdzie.

Czy będzie za nim tęskniła? Pewnie tak.

Czy jednak ta świadomość może powstrzymać ją teraz? Nigdy w życiu!

Pierwszy wspólny orgazm był jak eksplozja. Wystarczył tylko jeszcze jeden głęboki,

ż

arliwy pocałunek, wystarczyło, żeby jego ręka posunęła się w dół jej brzucha, a ręka Lucy

dotknęła jego napiętej pożądaniem męskości.

Ze stłumionym okrzykiem sięgnął do kieszeni dżinsów i rozdarł foliową paczuszkę.

Po chwili przewrócił Lucy na plecy i wsunął się między jej uda.

- A mówiłem, żebyś nie igrała z ogniem - powiedział, zaciskając zęby.

Lucy przylgnęła do niego całym ciałem. Patrząc mu prosto w oczy, szepnęła:

- Nigdy nie słuchałam dobrych rad. To moja jedyna wada...

Nie rozmawiali dłużej. Stone wszedł w nią, a Lucy otoczyła go swymi długimi nogami

i zagryzła wargi. Jej twarz, oblał ciemny rumieniec namiętności.

- Jesteś taka piękna... zbyt piękna... nie wytrzymam dłużej...

Znowu to stało się za szybko, ale żadne z nich nie mogło czekać. Stone osunął się na

Lucy pogrążony w kojącym półśnie spełnienia, a ona objęła czule jego ciężkie ciało, dopóki

nie ułożył się obok niej.

Potem wziął ją znowu. Tym razem uniósł Lucy do góry i posadził na swoich biodrach,

napawając się jej pięknością, siłą, szczerą, naturalną radością, która opromieniała jej twarz.

Miała w sobie siłę, szczerość, jakąś wewnętrzną niewinność, ani śladu przewrotności

czy zła... To była prawdziwa Lucy, nawet jeśli...

Ale ona zaczęła się poruszać i nie było już czasu na jakąkolwiek myśl, jakiekolwiek

wątpliwości, na nic więcej poza tą dziką, niewiarygodną rozkoszą, która niweczyła wszelki

rozsądek. Położył dłonie na jej biodrach i wsunął się w nią. Jego ruchy stawały się coraz

gwałtowniejsze. Ich głośne, nierówne oddechy wdzierały się w ciszę późnego popołudnia

wraz ze strzępami słów albo cichymi, stłumionymi okrzykami. Wreszcie wszystko

zakończyło się głośnym, urywanym jękiem, po którym zapadła cisza.

Teraz Lucy osunęła się na Stone'a, a on przytulił ją do siebie. Otaczał ich zapach seksu

i świeżej pościeli. Delikatny powiew morskiej bryzy wśliznął się przez otwarte okno,

chłodząc wilgotne ciała. Stone głaskał leciutko gładkie plecy Lucy, po czym z czułością

zsunął dłonie na krągłość pośladków, napawając się twardością jej zdrowego ciała.

O Boże, jaka była wspaniała! Nawet teraz, półżywy ze zmęczenia, pragnął jej znowu.

Znał w swoim życiu wiele kobiet, choć był dość wybredny. Nigdy jednak nie spotkał

takiej jak ona, nie odczuwał tego, co odczuwał teraz. Zawodziły wszelkie próby porównań,

ale obawiał się, że kochanie się z Lucy może dotyczyć nie tylko jego fizycznych doznań.

Do diabła, to może okazać się niebezpieczne.

Przyglądał się jej przez długi czas. Spała spokojnie jak dziecko. Nie - może raczej jak

kotka, ułożona tak, jakby nie miała kości. Nawet mruczała jak kotka; cichy, delikatny dźwięk,

który dobiegał gdzieś z głębi jej gardła.

Myślał o jej małżeństwie; zastanawiał się, co Lucy dostrzegła w kuzynie Billu. Jasne

bowiem było, co on w niej zobaczył. To samo, co zobaczyłby każdy mężczyzna.

Każdy mężczyzna, również Reece, pomyślał Stone, złorzecząc pod nosem; ktoś

bowiem zaczął dobijać się do drzwi.

- Hej, Lucy, jesteś tam? - potem przerwa i znowu: - Jest tam kto? - Drzwi łomotały o

drewnianą framugę. - Stone? Czy jest z tobą Lucy?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Jego umysł zaczął sprawnie analizować sytuację. Nie spieszył się mimo tego, że obok

leżała śpiąca Lucy, a Reece był o parę metrów dalej i dobijał się do drzwi. Już nie mógł

udawać obiektywnego obserwatora; sytuacja nie dawała mu takiej możliwości. Tym razem

wskoczył do studni, nie sprawdzając, jak jest głęboka. Działał pod wpływem impulsu, choć

zwykle J.Stone McCloud, akredytowany korespondent IPA, człowiek z ogromnym

doświadczeniem i świetnymi perspektywami, nie miał w sobie żadnych skłonności do

impulsywnego działania. Ani w sprawach zawodowych, ani też w życiu osobistym.

Dlaczego więc to zrobił?

Odpowiedział sobie natychmiast: gdzie tu w ogóle jest problem? Chciał ją mieć, a ona

nie stawiała oporu, prawda?

- Nieprawda - zaprotestował na głos. W obecnych czasach mężczyzna, który choć

trochę myśli, nie postępuje tak nieodpowiedzialnie.

Zaklął cicho. Idioto, wymyślał sobie w duchu, wyobrażałeś sobie, że panujesz nad

sytuacją! Dumny byłeś z tego, że umiesz patrzeć z boku i oddzielić prawdę od plew. Cholerny

idioto!

Lucy poruszyła się we śnie i jej pośladki dotknęły jego brzucha. Poniżej poruszyło się

coś, co już nie należało do Lucy. Zaklął znowu, odsunął się i niechętnie spuścił stopy na

podłogę. Wykrzywił usta w pełnym goryczy uśmiechu. Wystarczyło tylko, że zobaczył ją z

innym mężczyzną - młodszym, silniejszym - by zaczął zachowywać się jak dziki ogier, który

chce mieć tylko dla siebie ulubioną klacz. Lucy przekręciła się na drugi bok i nie czuł już

dotyku jej ciała. Odruchowo, jakby mu czegoś zabrakło, wyciągnął rękę w jej stronę.

- Cześć, jak się masz - zamruczała sennie Lucy, jeszcze nie otwierając oczu. - Chyba

zasnęłam, prawda?

Stone pochylił się nad nią; jego uśmiech był dziwnie gorzki.

- Oboje zasnęliśmy.

Lucy mrugała powiekami, oślepiona blaskiem przedwieczornego słońca. Patrzyła na

niego. Przez krótką chwilę zobaczył w jej oczach coś, co sprawiło, że na chwilę przestał

oddychać. Wtedy jednak rozległo się znowu łomotanie Reece'a. Wołał coś o kolacji na plaży.

Stone uznał, że twarz Lucy wyraża tylko zakłopotanie.

Może też zastanawiała się, co robić. Była między młotem a kowadłem...

- Czy mam się go pozbyć?

- Nie...

Stone nie mógł opanować gonitwy myśli. Potrzebował czasu, spokoju. Tymczasem o

parę kroków stąd awanturował się ten smarkacz i robił wrażenie, jakby miał za chwilę

wyrwać drzwi z zawiasów.

- Pójdę do niego. - Lucy zsunęła się z łóżka i powolnym ruchem sięgnęła po sukienkę.

- Poczekaj. Ja pójdę - odparł Stone. Włożył szybko dżinsy, chwycił koszulę i

przygładził potargane włosy. Próbował za wszelką cenę nie wyglądać na człowieka, który

przed chwilą wstał z pościeli. Poszedł powoli w stronę drzwi.

- Stone? Co się dzieje? Przecież to domek Lucy!

- Ona jest... no... w łazience. Przepraszam za te drzwi; musiałem je zamknąć z

przyzwyczajenia. Przyszedłem pożyczyć od niej książkę.

- W porządku, nie ma sprawy. Poobijałem sobie tylko palce. - Widać było, że Reece

aż się gotuje z ciekawości, ale ma dość rozumu, żeby nie nalegać. Udawał zainteresowanie

meblami na tarasie, choć były prawie takie same, jak w domku obok.

Stone z ociąganiem usunął się wreszcie z przejścia, wpuszczając Reece'a do środka.

- Lucy zaraz wyjdzie - mówił. - Musiała tylko...

- W porządku, człowieku, poczekam. - Reece rozejrzał się po pokoju z pewnym

zakłopotaniem. Potem spojrzał wprost na Stone'a. Odetchnął głęboko i powiedział : - Słuchaj,

stary, jeśli wam przeszkadzam, to mi powiedz. Zabieram się i idę. Jeżeli macie jakieś plany...

- Dama decyduje za siebie. Zapytaj ją.

- Już to zrobiłem. To znaczy pytałem ją, czy chciałaby zjeść dzisiaj kolację na plaży.

Myślałem, że wszystko już załatwione, ale jeśli...

- Jak załatwione, to załatwione - powiedział Stone, wzruszając ramionami. Znaczy to

chyba, że ma się wynosić.

Został jednak. Tymczasem Reece buszował po pokoju. Wziął ze stolika grubą,

prowizorycznie obłożoną książkę. Popatrzył na tytuł, po czym odłożył na leżący obok stos

innych książek. Stos zachwiał się i wszystko rozsypało się po gładkiej, drewnianej

powierzchni. Potem podszedł do pudła z gitarą. Otworzył je, przebiegł palcem po strunach i

odstawił do kąta.

Stone podszedł szybko, żeby podtrzymać pudło, zanim osunie się na podłogę. Potem

podszedł do stolika i ułożył książki od nowa. Zdawał sobie sprawę, że zachowuje się dziwnie,

ale w końcu niedawno wyszedł ze szpitala.

Reece przyglądał mu się uważnie. W końcu wzruszył ramionami.

- Posłuchaj, przecież możesz do nas dołączyć. Miałem pojechać z Lucy do Hatteras,

kupić sznycle i trochę piwa, a potem wrócić i spędzić noc na plaży, patrząc na gwiazdy i

księżyc. Wydaje mi się, że i tak byłem ci winien kolację. Co najmniej.

- Co najmniej - potwierdził bez uśmiechu Stone. Czuł chęć, żeby przyjąć zaproszenie.

Zobaczył jednak chmurną minę Reece'a i poddał się.

- Nie, chyba jednak wcześniej się dziś położę. Bawcie się dobrze, dzieciaki.

Reece nawet nie próbował ukryć uczucia ulgi.

Dzieciaki, psiakrew, myślał Stone w chwilę potem, wracając do swego domu. Reece

może jest jeszcze na tyle smarkaty, żeby nie wiedzieć, co robi, ale Lucy, na miłość Boga, już

dość dawno skończyła osiemnaście lat!

Niedługo, już z własnego tarasu, usłyszał warkot uruchamianej motorówki. Odgłos

pracującego silnika przez chwilę brzmiał całkiem blisko, po czym zaczął się oddalać. Stone

nasłuchiwał jeszcze, po czym pogratulował sobie, jaki to okazał się wyrozumiały i

wspaniałomyślny.

Po raz pierwszy, odkąd przyjechał na wyspę, wyciągnął walkmana i włożył kasetę

Redpath. Fatalny wybór. Zamiast rozweselić, ta muzyka przywołała dawno wygasłe

marzenia. Naprawdę nie potrzebował dziś smutnych piosenek o starych ludziach,

opuszczonych domach i tej ściskającej serce atmosfery samotności, która wytrąca człowieka z

równowagi i dławi poczuciem beznadziejności.

Z trzaskiem wyłączył magnetofon. Naprawdę, wolałby mieć teraz pod ręką coś

mocniejszego niż piwo. Są chwile w życiu, kiedy mężczyzna tego potrzebuje. No dobrze,

kochali się ze sobą. Nie udawali nawet, że było w tym coś więcej niż seks. Było im dobrze,

tak - do diabła, było im wspaniale - ale to był tylko seks.

Dużo później patrzył na płonące w oddali ognisko. Zatęsknił za rytualnymi tańcami

różnych plemion, które umiały przywołać deszcz. Niestety, na rozgwieżdżonym niebie nie

było ani jednej chmurki. Wstał wreszcie, wypił po drodze do sypialni kubek mleka, po czym

położył się spać. Jeśli oni zamierzali tam zostać całą noc, nie musiał o tym wiedzieć.

Niestety, jego walka z myślami nie skończyła się w łóżku.

Nie, ona tego nie zrobi, mówił sobie, nie mogąc zasnąć w środku nocy. Nie po tym, co

było dzisiaj. Nawet jeśli była taka, jak opisywała ją Alicja - a czuł w głębi serca, że nie była -

nie zrobiłaby tego. On by się przecież dowiedział, a Lucy, jeśli nawet nie miała zasad, to

musiała mieć przynajmniej dość ambicji, żeby nie stawiać się w takim świetle.

Poza tym Reece to smarkacz.

O nie, do diabła, Reece nie jest już smarkaczem. Jest mężczyzną! Jeśli chociaż połowa

tego, co pisał w listach, jest prawdą, niezły z niego ogier. W porównaniu z nim Stone w

starszych latach college'u był niewiniątkiem. Na dodatek z przeczytanych artykułów pamiętał,

ż

e mężczyźni i kobiety osiągają szczyt seksualnych możliwości w różnym wieku.

Ci dwoje mogli pasować do siebie idealnie. Stone nie jest młodzieńcem. Seksualna

sprawność mężczyzn pod czterdziestkę zaczyna się zmniejszać.

- Niech to jasna cholera! - mruknął ze złością, przewracając się na plecy. Leżał i

patrzył na wolno obracające się pod sufitem skrzydła chłodzącego wiatraka.

Lucy próbowała wytłumaczyć sobie, że nic się nie stało. To była tylko chwila słabości,

której oboje ulegli. W dzisiejszych czasach seks traktowany jest po prostu jak jeszcze jedno

pragnienie, które można zaspokoić. Pamiętała, że jej ojciec zmieniał kobiety, kiedy tylko

chciał, i nikt nie miał mu tego za złe.

Oczywiście Lillian zawsze jeżyła się, kiedy ktoś wspominał Ollie Mae, a Ollie Mae

zaklinała się na wszystkie świętości, że rude włosy Lillian były po prostu farbowane, ale te

dwie kobiety nigdy się nie spotkały. Kiedy mieszkali w Mobile, była z nimi Coralee. Biedna

istota, zazdrosna o każdą kobietę w życiu Clarence'a Dooley, ale Coralee nie była z nimi

długo. Tatko zwykł był mawiać, że wiatr może drzewo zgiąć albo złamać. On wolał się

naginać. Prawdę mówiąc, naginał też do swych potrzeb prawie każde boże przykazanie. Był

jednak z tym wszystkim szczęśliwszy niż jakikolwiek człowiek, którego w życiu spotkała.

Jeden jedyny raz Lucy próbowała się nie ugiąć; wyciągnęła rękę po ślubną obrączkę,

bo chciała mieć dom i dzieci, które nie wychowywałyby się jak Cyganiątka. Ta próba omal jej

nie złamała.

Może to miało ją czegoś nauczyć, myślała, ale są nauczki, z których nie trzeba

korzystać.

W niedzielę wieczór Keeganowie zaprosili swoich gości na kolację. Upiekli ryby na

grillu. Jakaś para z Fort Wayne miała zamieszkać w byłej rezydencji Seymore'a, dalej

położony domek wynajęła pięcioosobowa rodzina.

Lucy była zadowolona z tych odwiedzin. Reece był zabawny, ale zaczynał ją uwodzić.

To zdarzało jej się nie pierwszy raz i nauczyła się radzić sobie z tym problemem łagodnie, ale

stanowczo, unikając otwartych konfliktów i nie raniąc męskiej ambicji podrywacza. Tym

razem jednak wolałaby nie mieć takiego kłopotu.

Stone jej unikał. Następnego dnia po tamtej historii ona unikała go również.

Potrzebowała czasu do namysłu. Rano wyjechała wcześnie do Hatteras i spędziła tam dzień,

chodząc po sklepach, a potem zwiedzając muzeum. Poszła też do fryzjera i przez jakiś czas

przyglądała się amatorom windsurfingu przy Canadian Hole.

Wizyta u fryzjera była wymyśloną naprędce wymówką. W drodze na przystań

spotkała Reece'a, który chciał jej towarzyszyć. Wykręciła się tym właśnie, a potem musiała w

Hatteras znaleźć fryzjera, który zechciałby ją przyjąć bez zamówienia. Nie czułaby się

dobrze, gdyby Reece odgadł, że ta wymówka była kłamstwem.

Gdy wróciła, dowiedziała się, że Reece i Stone wypłynęli razem na ryby. Następnego

dnia Stone popłynął na ryby sam. Z wytyczonego kąpieliska Lucy widziała, jak rzucił kotwicę

o kilkaset metrów od wystającego cypla, na skraju kanału. Miał na sobie koszulę, chyba

nawet zapiętą, zauważyła z zadowoleniem. Głowę przykrywał mu australijski kapelusz

pasterski, który wyglądał tak, jakby przecwałowało po nim stado kangurów. Widać

poparzenia były niezłą nauczką.

A zresztą, co mnie to obchodzi, myślała. Niech sobie chodzi po słońcu całkiem goły i

spiecze się jak skwarka.

Gdzieś głęboko czuła jednak cichy, nieustanny ból. Czy to miało sens, czy nie, nie

mogła przestać o nim myśleć. Nie był dla niej nikim bliskim, aby miała powód o niego dbać, i

nigdy nie będzie, tłumaczyła sobie, ale jej serce tego nie rozumiało. Myślała o nim i

troszczyła się o niego. A mówią, że człowiek uczy się czegoś na własnych błędach...

- Hej, popływamy razem przed tą kolacją u Keeganów? - zapytał Reece. Uprawiał

biegi wokół wyspy, mając na sobie tylko mocno wycięte kąpielówki i ręcznik wokół szyi.

Oddychał ciężko, a warstewka potu na jego przystojnej twarzy uwydatniała regularność

rysów.

Lucy leniwie kreśliła patykiem wzory na piasku, bujając myślami gdzieś daleko. No,

może nie aż tak daleko; jakieś kilkaset metrów stąd.

- Obiecałam Maudie, że zrobię sałatkę, a jeszcze nawet nie przygotowałam

produktów.

- Masz dużo czasu. Stone nadal łowi ryby. Wypływa tam teraz co dzień. Moim

zdaniem dawno powinien mieć tego dość; przecież to nudne zajęcie.

- Czy on zamierza być na tej kolacji?

Reece wzruszył swymi potężnymi ramionami.

- Nie mam pojęcia. Z jednej strony dają tam jedzonko za darmo, ale Stone nigdy nie

był specjalnie towarzyski.

- Długo go znasz?

- Dość długo. Mówiłem ci, że miał zostać moim szwagrem, ale się wycofał. Wydaje

mi się, że on zawsze był typem samotnika. Może zresztą dlatego jest taki dobry w swoim

fachu - nikt z zewnątrz nie jest w stanie wpłynąć na tok jego myślenia.

Lucy westchnęła, słysząc słowa Reece'a. Od początku uważała, że ten człowiek

zachowuje się jak stary borsuk: samotny, zgryźliwy, zachowujący dystans. Reece tylko

potwierdził jej opinię.

- Czujesz te zapachy dolatujące od Keeganów?! Jeśli zaraz nie dostanę czegoś do

jedzenia, to chyba padnę.

- Czy ty potrafisz myśleć tylko o jedzeniu?

- Może szanowna pani nie jest tego świadoma, ale ja jeszcze tu i ówdzie rosnę.

Lucy roześmiała się i usiadła obok niego na piasku. Znów czuli się ze sobą dobrze;

widocznie Reece zrozumiał, że liczyć może tylko na jej przyjazd, i pogodził się z tym.

- Wyobraź sobie, że mam oczy i widzę - powiedziała z uśmiechem. - Jak zobaczysz

się następnym razem z mamusią, to powiedz jej, że twoje ubranka znowu zrobiły się za małe -

spojrzała wymownie na jego skąpe odzienie.

Odpowiedział jej spojrzeniem, które pewnie już nieraz roztapiało jak wosk dziewczęce

serduszka.

- Zauważyłaś, no nie? Wiesz co, Lu, tu na wyspie przydałby się supermarket i jakieś

miejsce z jedzonkiem na wynos.

- Czyżbyś planował przeprowadzić się tutaj i założyć własną firmę? Wydawało mi się,

ż

e studiujesz dziennikarstwo?

- Owszem, studiuję, ale mam też zmysł do robienia dobrych interesów.

- Daj spokój. Tu jest za mało miejsca. Zresztą to zniszczyłoby atmosferę tej wyspy.

- Ale ja się nie najem atmosferą - westchnął Reece. Trzepnął Lucy po plecach końcem

ręcznika i dodał: - Idź zrobić tę sałatkę. Ja tymczasem przebiorę się w strój oficjalny i

pozwolę sobie towarzyszyć szanownej pani do Keeganów.

Stone przybył na kolację dość późno. Lucy serwowała kolejne porcje, Maudie

kursowała tam i z powrotem pomiędzy grillem i zaimprowizowanym stołem, rozstawionym

na największej werandzie. Rich obsługiwał grill. Lekki wiatr odgonił komary i na tle

monotonnego odgłosu uderzających o brzeg fal słychać było narastający i cichnący na zmianę

szum rozmów. Niebo miało czysty odcień przedwieczornej szarości z pasmami jaskrawszych

kolorów na horyzoncie. Nad ciemnymi sylwetkami drzew świeciła wschodząca Wenus.

Lucy właśnie rozdała ostatnie porcje pieczonych na grillu filetów i czekała z tacą na

następne, kiedy Stone wszedł na werandę. Przez chwilę, która dla nich trwała całą wieczność,

patrzyli na siebie. Choć nie trwało to dłużej niż parę sekund, Lucy poczuła, jak jej serce

zaczęło bić jak oszalałe. Małe kropelki potu pokryły ciało, widelec wypadł z ręki z głośnym

brzękiem.

Wyobraziłam sobie to jego spojrzenie, myślała. Patrzyła za nim; skierował się ku

grupie mężczyzn zgromadzonych w rogu werandy. Nadeszła Maudie z następną tacą

pieczonego tuńczyka. Reece pomachał ręką do Stone'a, zapraszając go do rozmowy i

przekrzykując innych pytaniami o jakiś polityczny skandal. Lucy nadal chodziła pomiędzy

gośćmi z tacą, nakładając małe porcje na dziecinne talerze i odpowiadając na niecierpliwe

pytania o lukrowane ciasto, które stało nie opodal na zaimprowizowanym kredensie.

- Na miłość boską, nie mówcie moim dzieciom, że to ciasto z marchwi. One nie jedzą

niczego, co choć z nazwy przypomina warzywo - mówiła Micki Branscomb.

- Nie powiesz mi chyba, że beta - karoten przetrwałby godzinę w gorącym piekarniku?

- zakpiła Maudie. Przysiadła na chwilę na krześle i zaplotła dłonie na swym wciąż jeszcze

płaskim brzuchu.

- Chciałabym, żeby moje dzieci jadły coś zdrowego, choć źle nie wyglądają. Mają tyle

energii, że chyba zacznę ich używać do ładowania baterii. Przynajmniej będzie z nich jakiś

pożytek!

Wszyscy wybuchnęli śmiechem: Lucy, Micki, trzydziestoparoletnia sekretarka w

biurze prawniczym, matka trójki dzieci, oraz Maudie, czterdziestoletnia świeżo upieczona

mężatka, od bardzo niedawna w ciąży. Śmiała się też Cassie Miranda, będąca już babcią,

której zaręczynowe pierścionki i ślubna obrączka kosztowały zapewne więcej niż roczne

dochody Lucy.

Lucy zawsze lubiła towarzystwo kobiet. Dzięki lekcjom Alicji czuła się zupełnie

swobodnie w otoczeniu pań w każdym wieku, bogatych i niezbyt zamożnych. Kiedy

dowiedziały się, że Lucy jest nauczycielką, zaczęły rozmawiać o dzieciach. A kiedy z kolei

Maudie ujawniła swój błogosławiony stan, rozgorzała dyskusja o problemach ciąży, porodzie

i opiece nad niemowlęciem.

Lucy przeprosiła panie na chwilkę i wymknęła się do łazienki. Temat był dla niej zbyt

bolesny.

Nie chcąc wracać zbyt wcześnie, przechadzała się po salonie Keeganów, przyglądając

się z roztargnieniem kolekcji książek Richa. Niektóre były nowe, inne widocznie dość stare,

bo tłoczone tytuły ledwie dały się odczytać na skórzanych okładkach. Pochyliła się nad jedną

z nich. „Wiedza i mądrość naszego świata”, przeczytała.

- No tak - mruknęła - ale mam szczęście. Dlaczego nie znalazłam tego wcześniej,

kiedy wiedza i mądrość tego świata były mi tak bardzo potrzebne?

Trzymała książkę w ręku, gdy do pokoju zajrzał Stone.

- Czy wszystko w porządku? - zapytał.

- Tak, ze mną na pewno... a co u ciebie? Po oparzeniach już nie ma siadu, jak widzę.

Jak tam ryby, dobrze dziś brały?

Stone patrzył jej uważnie w oczy. Na miłość Boga, łajała samą siebie, po co on ma

wiedzieć, że go obserwowałam?

- Reece mówił mi, że pojechałeś na ryby - tłumaczyła się.

- Moje ryby nie miały na co brać. Zasnąłem i zapomniałem założyć przynętę.

Stał zbyt blisko. Na pewno zbliżył się do niej celowo. Nie wyglądał na człowieka,

który robi cokolwiek nieświadomie.

- Nie widywałem cię prawie wcale przez ostatnie dni.

- Byłam zajęta.

- Zauważyłem.

Powietrze w dużym, przestronnym pokoju stało się nagle naładowane elektrycznością.

Było bardzo ciepło, jak zwykle na tej wyspie w lipcowy wieczór, ale Lucy poczuła na ciele

gęsią skórkę.

- Czy ty... no... Dobre były te ryby z grilla, prawda? Wiesz, że Keegan był kiedyś

oficerem lotnictwa? On pochodzi z małego miasteczka w...

- Lucy, przecież mnie zupełnie nie obchodzi to, skąd pochodzi Rich; ciebie też nie. Co

się z tobą dzieje? Czy dobrze się czujesz?

Zrobiła się bardzo blada; to jakby dodało jej lat, ale też sprawiło, że wyglądała tak

delikatnie, bezradnie.

- Pytasz może, czy jestem w ciąży? Na miłość Boga, Stone, to było zaledwie parę dni

temu!

- Wiem, do pioruna, kiedy to było! Ale wiem również, że dla kobiety są takie dni w

miesiącu, kiedy poczęcie jest możliwe. Nie używaliśmy żadnych zabezpieczeń ostatnim

razem. Teraz chcę wiedzieć, czy te dni nie były dla ciebie... właśnie takie. Czy bierzesz

pigułki?

W jej oczach błysnął gniew; na twarz wypłynął ciemny rumieniec.

- To nie twój interes, czy coś biorę, czy nie!

- To mój interes, jeżeli mogę być ojcem! Chyba że nie byłabyś w stanie ustalić, kto

może zostać ojcem dziecka? - zapytał złośliwie.

Lucy z rozmachem uniosła rękę, ale Stone schwycił ją za nadgarstek i trzymał mocno

w powietrzu. Lucy była bardzo silna, ale nie mogła się równać mężczyzną.

Patrzyła na niego, drżąc z gniewu, całą siłą woli wstrzymując łzy, pragnąc wytrzymać

jego spojrzenie, nie ustąpić.

Pasowali się ze sobą w milczeniu...

- Puść mnie, Stone - powiedziała bardzo spokojnie.

Puścił. Masowała obolały nadgarstek, ale nie usunęła się nawet na krok. Nie mogła

dać mu tej satysfakcji, nie chciała, żeby widział, jak ucieka...

- Proszę tylko, żebyś odpowiedziała na moje pytanie. I chodzi mi o coś więcej...

- Naprawdę? - zapytała spokojnym głosem, choć w jej duszy było wszystko oprócz

spokoju. - A o co więcej może tu chodzić? Zapewniam cię, że...

- Posłuchaj mnie, do diabła. Gdybym wszystko wiedział, to bym cię nie pytał! Wiem

tylko tyle, że to, co zdarzyło się miedzy nami, to nie był jedynie seks! Ty też o tym wiesz, ale

jesteś za bardzo uparta, żeby się do tego przyznać!

Serce Lucy uderzało tak mocno, że prawie je słyszała. Czy ma prawo pozwolić sobie

na nadzieję, że on też czuł to, co ona? Czy może pozwolić sobie na ryzyko, żeby nie wyjść

mu naprzeciw, jeśli jednak jest choćby cień szansy, że on...

- Stone, czy próbujesz mi w ten sposób powiedzieć, że mnie kochasz? - wyszeptała.

- Niczego nie próbuję ci powiedzieć! Ja... - urwał i zaklął; jego twarz poczerwieniała

bardziej niż tamtej nocy, kiedy siedział w herbacianej kąpieli.

Ja też nic nie powiedziałam, myślała Lucy z rozpaczą. Nie mogłam mu tego

powiedzieć! Zamknęła oczy; czuła, że zawalił jej się cały świat. Stała w tym samym miejscu,

ale gdyby mogła, wczołgałaby się pod najbliższy mebel.

Głos Stone'a zabrzmiał teraz nisko, chrapliwie:

- Lucy, jest coś, czego jeszcze nie wiesz.

Ostry, urywany dźwięk, który usłyszał w odpowiedzi, miał być jej śmiechem.

- Jesteś żonaty, czy tak? I obawiasz się teraz, że ja...

- Nie, do pioruna, nie jestem żonaty! To w ogóle nie o to chodzi; powinienem ci tylko

powiedzieć, że...

- Nic mi nie musisz mówić, Stone. - Skrzyżowała ramiona na piersi, próbując jeszcze

dotrzymać mu pola, choć marzyła już tylko o tym, żeby uciec. - Wiem, co chcesz mi

powiedzieć, Stone, i wierz mi, że jestem w stanie cię zrozumieć.

- Niczego nie rozumiesz! Nie potrafiłabyś nawet tego zrozumieć...

Nie pozwoliła mu skończyć. Czuła, że musi powiedzieć to, co powinna, zanim

wybuchnie płaczem.

- Stone, posłuchaj mnie. Przecież nie jestem dzieckiem. Wiem... ja naprawdę wiem, że

to się zdarza. Ludzie poddają się czemuś takiemu, zanim przekonają się, że ten ogień spalił

tylko garstkę słomy. - Próbowała się roześmiać, ale jej głos załamał się nagle. Przełknęła ślinę

i zebrała wszystkie siły. Jeśli nie powie tego teraz, nie zrobi tego już nigdy.

- Chciałabym tylko, żebyś wiedział - wyszeptała drżącym głosem - że cokolwiek się

stało, ja tego nie żałuję i nie oczekuję od ciebie...

W tym momencie drzwi do pokoju otwarły się na oścież.

- Hej, Stone, chodź do nas na chwilkę. Branscomb opowiada o tym Hardissonie, który

zamierza kandydować w wyborach do senatu. Podobno w ostatnich wiadomościach mówili

coś o takim skandalu, który może zrujnować mu karierę. Branscomb nie dosłyszał szczegó-

łów. Mówiłem mu, że wy oboje jesteście związani z Hardissonami i może wiecie coś więcej...

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Stone i Hardissonowie?

Lucy przetrwała jakoś przez resztę wieczoru. Zajęła się wyłącznie trójką dzieci;

zaczęła im opowiadać niezwykle skomplikowaną bajkę o piratach, potwornych sowach i

odważnych dzieciach, które akurat były bardzo podobne do trojga małych Branscombów.

Dzięki temu prawie nic nie słyszała o Billym, skandalu i o związku Stone'a z Hardissonami.

Stone i Billy?

To niemożliwe. Taki zbieg okoliczności był zbyt nieprawdopodobny nawet dla niej,

wiernej czytelniczki gazetowych horoskopów, wierzącej, że ręka losu może zrobić wszystko.

Stone pozostał na przyjęciu prawie do dziesiątej. Aż nazbyt często czuła na sobie jego

spojrzenie, ale on był cały czas w męskim kręgu, a ona w towarzystwie kobiet i dzieci. To

przyjęcie miało taki charakter.

Branscombowie wyszli pierwsi, żeby położyć do łóżek swoje pociechy. Lucy

nalegała, żeby jej pozostawić sprzątanie; Maudie czuła - nawet jeśli nie w pełni to rozumiała -

ż

e Lucy chce być zajęta, i nie oponowała.

Niech go diabli porwą, myślała, dlaczego on nie idzie wreszcie do domu! Wiedziała,

ż

e czeka na nią, a kiedy tylko wyjdzie za drzwi Keeganów, on znajdzie się u jej boku.

Nie czuła się na siłach, żeby z nim teraz rozmawiać. Nie chciała dowiadywać się o

jego związkach z Billym.

Trzy kwadranse później poddała się. Rodzina Mirandów pożegnała się niedługo po

Branscombach, Reece wyszedł jeszcze wcześniej, a Maudie zaczęła wymownie ziewać.

- Chyba już pójdę do siebie - powiedziała Lucy z ociąganiem.

- Może pożyczyć ci latarkę?

- Dziękuję, księżyc świeci tak jasno...

- Ja ją odprowadzę - wtrącił Stone, który bezszelestnie znalazł się tuż obok. Nie mogła

zaprotestować. Keeganowie byliby tym zdziwieni. Z zaciśniętymi ustami poszła do kuchni po

swoją miskę po sałatce, po czym pożegnała się z Keeganami, dziękując za uroczy wieczór.

Wreszcie rzucając Stone'owi nieprzyjazne spojrzenie, skierowała się do drzwi.

Na zewnątrz wszystko oblewał perłowy blask księżyca, pogłębiając cienie pomiędzy

drzewami. Ciszę przerywał chór drzewnych żab i brzmiący mroczną nutą śpiew nocnych

ptaków. Lucy zatrzymała się na krótką chwilę, żeby odszukać ścieżkę, po czym ruszyła nią

szybkim krokiem.

- Nie musisz uciekać - powiedział Stone z nieszczerą nutą rozbawienia w głosie. - Nie

zamierzam cię napastować.

- Nawet o tym nie pomyślałam - rzuciła Lucy przez ramię.

- To dlaczego unikałaś mnie przez cały wieczór?

- Ja cię unikałam? - Mój Boże, zastanawiała się w duchu, czy to naprawdę ja mówię

tym trzęsącym się głosem?

- Daj spokój, Lucy. Przecież prędzej czy później musimy o tym porozmawiać.

Idąc o trzy kroki z przodu, nagle zatrzymała się i odwróciła w jego stronę.

- Dobrze, więc o czym życzysz sobie porozmawiać? Może na przykład o tobie i

Billym? Chyba mi wreszcie powiesz, kim naprawdę jesteś i co tu robisz, bo nie jestem aż tak

głupia, żeby wierzyć, że jesteś ornitologiem! Nie odróżniłbyś mewy od sardynki, nawet

gdyby ci przykładali nóż do gardła!

Stone chwycił ją za ramię i pociągnął w kierunku wyłaniających się z mroku domków.

- Posłuchaj - powiedział ponuro - nie chcę rozstawać się z tobą w ten sposób.

- No to ja się z tobą rozstanę. Mnie to nie przeszkadza.

Stone czuł, że Lucy też już nad sobą nie panuje. Jej głos załamywał się dziwnie;

normalnie był głęboki i łagodny. Owszem, potrafiła przecież mówić ostrym tonem; potrafiła

komenderować ludźmi jak sierżant, ale teraz jej głos brzmiał zupełnie inaczej. Ona...

Boże kochany, jak mogłem być tak ślepy?

- Lucy, posłuchaj...

- Nie chcę niczego słuchać. Cokolwiek chcesz mi powiedzieć, już mnie to nie

obchodzi. Okłamałeś mnie i...

- Wcale cię nie okłamałem!

- Naprawdę? - zapytała zimnym głosem i skrzyżowała ramiona na piersi tak mocno,

jakby była to zimna noc styczniowa, a nie wilgotny, upalny wieczór.

- No dobrze, może masz rację, chyba nie byłem z tobą zupełnie szczery, ale gdybyś

pozwoliła mi wytłumaczyć...

- Nie musisz mi niczego tłumaczyć. Jeśli przyjechałeś tu, żeby pobawić się tym, co

zostało po Billu, to ci się udało. Uśmiejecie się pewnie obaj. Ale numer, prawda? Wybaczcie

mi jednak, że mam na ten temat inne zdanie.

Zanim zdołała się odwrócić, Stone wyciągnął ręce i przycisnął ją do siebie.

Wystawiała przed siebie łokcie i broniła się przed jego uściskiem. Kiedy próbował ją

pocałować, z całej siły nadepnęła mu na nogę. Jego usta zsunęły się po jej policzku. Dopiero

jednak wtedy, kiedy Lucy uciekła do swego domu, zatrzasnęła drzwi i zamknęła je na haczyk,

uświadomił sobie, że ma mokrą twarz.

Mokrą od jej łez. Ona płakała. Jego silna, piękna, słodka Lucy - twarda jak kamień,

miękka jak wosk...

Lucy, która uważała Alicję Hardisson za miłą, serdeczną i hojną kobietę, przyjaciółkę,

która życzyła jej jak najlepiej.

Klnąc pod nosem, Stone pokonał te kilkaset metrów pokrytej ciepłym piaskiem ścieżki

i dobrnął do własnego domu. Już na ganku usłyszał ogłuszające dźwięki muzyki. Heavy

metal. Pewnie Reece przytargał to wrzaskliwe pudło ze swojego samochodu, kiedy pojechał

po zakupy. Prawie fizycznie odczuwał ten hałas. Dokładnie tego mi teraz trzeba, pomyślał.

Gdy obudził się następnego ranka, Lucy już nie było. Sprawdził najpierw u

Keeganów; od rana jej nie widzieli. Nie pływała też tam, gdzie zwykle. Przy pomoście

przystani kołysał się komplet łodzi.

Na wypadek gdyby jednak zamknęła się przed nim w domku, tłukł przez jakiś czas w

jedne i drugie drzwi, a potem nawoływał pod oknami. Nie miał złudzeń co do tego, że Lucy

zaprosiłaby go uprzejmie do środka, miał jednak nadzieję, że dobry sen zrobi swoje. Może

jednak zechce z nim porozmawiać. Czyż nie była ciekawa, jakie są jego związki z

Hardissonami albo co on naprawdę robi na Coronoke?

Chciał jej o tym powiedzieć. Musiał jej o tym powiedzieć! Jeśli jednak ona woli bawić

się w chowanego, będzie musiała bawić się dalej sama. On miał jeszcze parę spraw do

załatwienia.

Po pierwsze, ciotka Alicja. Ta kobieta była mu winna kilka słów wyjaśnienia i

zamierzał z nią pomówić. Kiedy skończy z ciotką, zabierze się za Billy'ego, bo ten wydawał

się być powodem wszystkich problemów.

Najpierw jednak Alicja i to twarzą w twarz, bo ciocia miała uroczy zwyczaj

wykładania przez telefon swoich racji i odkładania słuchawki, zanim jej rozmówca miał

szansę powiedzieć choć jedno słowo.

Załatwił z facetem o nazwisku Dwight, że ten poleci z nim do Norfolk z lotniska w

Hatteras. Potem zadzwonił do biura Norfolk International i zarezerwował miejsce w

pierwszym samolocie do Atlanty. Wreszcie polecił Reece'owi zamknąć domek, gdyby

zanosiło się na deszcz.

- Przepraszam cię, chłopie, ale muszę wyjechać. Wiesz, jak to jest w naszym fachu.

- Oczywiście, nie ma sprawy. Może mam coś przekazać Lucy, na przykład jak długo

cię nie będzie albo dokąd jedziesz? - Reece patrzył na Stone'a wyczekująco, na jego

przystojnej twarzy malowało się autentyczne zainteresowanie. Może ta umiejętność kiedyś

mu się przyda, myślał Stone, może Reece nakłoni w ten sposób rozmówcę do zwierzeń,

robiąc takie dobre wrażenie.

Ale nie z profesjonalistą takie numery.

- Lepiej trzymać karty przy sobie, synu. Masz wtedy większe szanse, o ile gra jest

uczciwa. - Powiódł oczami po stalowej tafli spokojnej jeszcze wody pod burzowymi

chmurami. - Powiedz jej, że chcę poznać odpowiedzi na pytania, które powinna była mi zadać

i których nie zadała.

- Co?

- Po prostu tyle jej powiedz, dobrze?

- Jak sobie życzysz. Aha, Stone... czy mogę zjeść resztę sałatki ziemniaczanej, czy

zostawić ci ją na kolację?

- Możesz zjeść wszystko, co jest w lodówce. Jutro przywiozę nowe zapasy. I słuchaj,

Reece... uważaj na Lucy. Zrób to dla mnie, dobrze?

Odpowiedział mu szeroki uśmiech i uniesione w górę kciuki.

Pisały o tym wszystkie gazety. Stone kupił kilka na lotnisku w Norfolk, czekając na

ogłoszenie swojego lotu.

W „Ledger - Dispatch” ta historia była na drugiej stronie, w „News and Observer” na

trzeciej. Dwie godziny później, kiedy już w Hartsfield wziął do ręki „Constitution”, nie

musiał jej nawet otwierać. Wielkie litery wołały z pierwszej strony: „Kandydat do senatu

oskarżony o napaść seksualną”. Pod spodem zamieszczono informację o tym, że kilka

kobiecych stowarzyszeń domaga się głowy winowajcy.

Na razie nic, o czym by już nie wiedział.

Ruszył wynajętym samochodem przez zatłoczone ulice. Czuł w powietrzu gorący

zapach kurzu, spalin i przypalonej gumy. Klął, pocił się i klął jeszcze bardziej.

Pomyślał o małej, spokojnej wysepce, pachnącej słonym oparem przybrzeżnych

rozlewisk i porastającym wydmy lasem. Marzył o tym, żeby znowu pływać na materacu pod

czystym, jasnym niebem. Myślał też ustach uśmiech zakwitał tak powoli, której słowa płynęły

też niespiesznie, z jakimś leniwym wdziękiem.

- Pani Hardisson nie ma w domu - powiedziała pokojówka. Zaczęła już zamykać

drzwi, kiedy przyjrzała mu się uważniej.

- Czy pan nie jest przypadkiem...

- Jej siostrzeńcem? Owszem, jestem. A pani jest Rosalie?

Niemłoda już kobieta w czarno - białym uniformie rozpromieniła się.

- Nie mogę uwierzyć, że pamięta mnie pan po tylu latach, paniczu Johnie. Proszę

wejść. Myślę sobie, że skoro panicz jest z rodziny, pani Alicja będzie chciała pana zobaczyć.

Proszę iść do słonecznego salonu, a ja już jej powiem, że pan tam czeka. Nasza pani ostatnio

słabuje; takie tu były awantury, takie kłopoty. Mówię panu, przez parę dni nie szło przestąpić

przez próg, żeby człowiek nie natknął się na kogo z gazety albo z telewizora. Gorsi niż

robactwo!

Stone spędził z ciotką ponad godzinę. Przyjechał tutaj z zamiarem przygwożdżenia jej

zarzutami, ale W końcu zostawił ją w spokoju. Wyglądała jak półtora nieszczęścia.

Dowiedział się od niej o niektórych szczegółach całej sprawy, resztę usłyszał w lokalnych

wiadomościach i od starego Liama, którego odnalazł przy pomocy Rosalie.

- Nie mogę panu dużo powiedzieć, paniczu Johnie, bo za bardzo lubię swoją pracę -

mówiła dawna pokojówka, teraz już gospodyni domu Hardissonów. - Tyle powiem, że Pan

Bóg ciężko doświadczył panią Alicję. Robiła, co umiała, żeby tego chłopaka wyprowadzić na

ludzi, ale nic z tego nie wyszło. Za dobra była dla niego, mówię panu. Powinna była tupnąć

nogą od pierwszego razu, kiedy jej się postawił. Gdyby to był mój dzieciak, już ja bym kija na

niego znalazła, ale pani Alicja nigdy nawet nie podniosła głosu. Nigdy, proszę pana, i to

bardzo źle.

- Myśli pani, że dlatego zrobił to, o czym piszą w gazetach?

- O tych wszystkich kobietach, którym robił takie straszne rzeczy? Jak się tak

człowiek zastanowi, paniczu Johnie, to wiele sobie przypomni. Pamiętam, co robił małemu

pieskowi naszej pani Alicji, kiedy ona tego nie widziała.

Stone też to pamiętał. Przypomniał sobie dzień, kiedy znalazł to nieszczęsne

stworzenie bez życia i zakopał je w ogrodzie, mówiąc ciotce, że pies wybiegł na ulicę i wpadł

pod samochód.

- Znała pani jego żonę? - zapytał.

- Panią Lucy? A jakżeby nie? Billy nie zasługiwał nawet na to, żeby jej czyścić buty.

Opowiadał różne paskudne historie po tym, jak uciekła, ale ja ją dobrze znałam, i dobrze

znałam jego. Myślę, że wiem, co się między nimi stało, choć on o tym nie mówi. Proszę iść

do Liama; on panu opowie, ile razy ta biedna dziewczyna wstydziła się wyjść z domu, bo

miała całą twarz w sińcach. Niech panu Liam opowie, jak ją raz zabrali na pogotowie, kiedy

pani Alicja była za granicą. Pani Lucy próbowała to ukryć, żeby nie martwić pani Alicji, ale

moja kuzynka pracuje w szpitalu, tam gdzie mają te wszystkie karty. Opowiedziała mi takie

rzeczy, że mało mi serce nie pękło. Nie powtórzyłam tego pani Alicji, ani słowa. To by ją

zabiło, jak Boga jedynego kocham.

Stone poczuł, że robi mu się zimno.

- Dziękuję ci, Rosalie. Opiekuj się ciocią Alicją, dobrze? Ona teraz potrzebuje

wsparcia.

Zdążył na ostatni lot z Hartsfield. Wcześniej zamówił już samolot czarterowy z

Norfolk do Hatteras. Ta podróż na południe zdawała się nie mieć końca, ostatni etap drogi

przez cieśninę na Coronoke był z kolei za krótki. Potrzebował jeszcze czasu, żeby przetrawić

wszystko, co usłyszał, żeby postanowić, ile z tego może powiedzieć Lucy.

Jeżeli ona jeszcze jest na wyspie. Powinien był powiedzieć Reece'owi, żeby pilnował

jej przez cały czas, żeby nie pozwolił jej wyjechać. I dziwić się, że ta dziewczyna tak się

wszystkiego bała! Najpierw ten jej tatuńcio, który woził ją z miejsca na miejsce, zostawiając

dziecko na łasce przypadkowych kobiet, swoich kolejnych kochanek.

Potem miała takie parszywe szczęście, żeby wpaść w łapy Billa Hardissona, którego

ś

wiat składał się z alkoholu, narkotyków i zmuszanych do uległości kobiet. Faceta, któremu

zdradliwa zewnętrzna powłoka, rodzinne układy i pieniądze pozwoliły wykręcić się nawet od

zarzutu morderstwa!

Bo to było prawie morderstwo.

Ale to się wreszcie skończyło. Na dwa tygodnie przed ślubem Billa z córką znanego i

cenionego duchownego jedna z byłych ofiar sprzedała opowieść o plugawych upodobaniach

przyszłego senatora któremuś z lokalnych brukowców i tama się przerwała. Ujawniły się trzy

następne kobiety. Nie pomogły już układy ani pieniądze. Może kiedyś jeszcze Bill Hardisson

znów pojawi się na politycznej scenie; charakter nie ma dziś już takiej ceny jak dawniej.

Ciotka Alicja może jednak tego nie przeżyć. Stone współczuł jej w głębi serca mimo tego, co

próbowała zrobić Lucy.

Lucy. Musi jej o tym powiedzieć - lecz nie wszystko.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Miał wrażenie, jakby podczas tej podróży przeżył swoje życie jeszcze raz. Miasto

Atlanta zmieniło się nie do poznania od czasu, kiedy wyjechał stamtąd jako czternastoletni

chłopak, choć Stone nie czuł się w nim obco.

Odnalazł swoje kontakty w komendzie policji, w okręgowym archiwum, nie mówiąc

już o paru dobrych znajomych w lokalnej prasie. Zrobił z tego odpowiedni użytek.

Odszukał też Liama. Staruszek zgarbił się mocno, a resztki włosów były już całkiem

białe. Tylko jego zgrzytliwy śmiech pozostał taki sam; ta sama też została mądrość i gołębie

serce człowieka, który kiedyś był dla Stone'a oparciem w najtrudniejszych chwilach.

Była też Rosalie, całe sto kilogramów pogodnej życzliwości płynącej z dobrego serca;

niezwykle lojalna, choć gaduła.

Szybko przeprawił się przez cieśninę i wysiadł na pomoście, mając ze sobą bagaż.

Znajomy, piaszczysty brzeg. Zatrzymał się, żeby spojrzeć w górę niewielkiej pochyłości, za

którą rozciągała się rzeźbiona morskim wiatrem ściana lasu. Z jej ciemnego tła wyłaniała się

jasna, widmowa sylwetka uschniętego cedru, trzymającego samotną wartę nad wdzierającą

się w ląd zatoką.

Wieczorną ciszę rozdarł chrapliwy krzyk - żaby czy może czapli. Nieważne. Jest znów

na wyspie; wrócił na Coronoke, gdzie nic naprawdę się nie zmieniało poza pogodą i porami

roku. Ludzie wyjeżdżali, ale przecież wracali tu znowu.

Lucy musi tu być. Ona musi tu być na pewno, bo jeśliby jej nie było, poczułby to

każdą cząstką swego ciała, kiedy tylko znalazł się na brzegu. A jeśli takie myśli oznaczały, że

dawny Stone - samotnik już nie istnieje, to niech i tak będzie.

Właśnie dlatego nie mógł utracić Lucy.

Lucy pomagała Maudie oprawiać jej skończone płótna, przybijając do ram plecioną,

pomalowaną na biało taśmę.

- No, to prawie gotowe. Czy możesz mi podać obcinak? - Maudie mocowała do ram

małe śrubki i drut do wieszania obrazu. - Jak ci się podoba żółta łódka na de rozlewiska w

zatoce?

- Podoba mi się, czemu nie. Ale dlaczego nie może być czerwona, jak wasza? Teraz

sobie uświadomiłam, że chyba nigdy nie widziałam żółtej łodzi wiosłowej.

- Nie szkodzi. Żółta się lepiej komponuje z tłem. Fantazja to domena nie tylko poetów.

Lucy uśmiechnęła się. Parę dni temu może roześmiałaby się na cały głos, ale teraz

jakoś nic nie wydawało jej się zabawne.

- On tu wróci, zobaczysz - powiedziała łagodnie Maudie. Było zupełnie jasne, o kim

mówi.

Lucy wzruszyła ramionami i odłożyła młotek, żeby oprzeć oprawiony obraz o ścianę.

- Czy miałaś już kiedyś indywidualną wystawę? - zapytała.

- Parę razy. Mimo to nie znoszę patrzeć na ludzi, którzy oglądają moje prace. Czuję

się tak, jakbym stała przed nimi naga jak nowo narodzone dziecko i czekała, aż zaczną mnie

obrzucać kamieniami. Poza tym to tylko takie pacykowanie dla turystów.

- No wiesz! - Lucy aż pokręciła głową na tę przesadną skromność. Ujęła korbkę

starego gramofonu i pomajstrowała przy nim przez chwilę. Z głośnika popłynęły dźwięki

starej, szybkoobrotowej płyty Jimmie Rodgersa. Kiedy umilkła ostatnia piosenka, Maudie

przechyliła głowę.

- Chyba słyszałam warkot jakiegoś samolotu.

- To był tylko pociąg - odparła cicho Lucy.

- Z tamtej strony nie słychać pociągów. Czy nie mówiłam ci, że na poczcie spotkałam

Dwighta? Mówił, że ma zamówiony lot z Norfolk. Zgadnij, kto ma z nim lecieć?

Lucy poczuła, że jej twarz zapłonęła ciemnym rumieńcem. Rozzłościła się sama na

siebie.

- I co z tego? - mruknęła niechętnie.

Maudie spojrzała na nią z przewrotnym błyskiem w oczach.

- To z tego, że nie wiem, na co jeszcze czekasz? Idź do domu i pakuj się do wanny.

Zeskrob tę farbę z rąk, skrop się perfumami i przystrój w najbardziej seksowny ciuch, jaki

znajdziesz w szafie.

- Nie mam żadnych seksownych ciuchów, a jeśli użyję czegokolwiek poza dziecinnym

mydłem, to będę miała skórę jak gotowany rak. Zresztą...

- Nie wymądrzaj się, moja droga. Biegnij do domu!

Poszła. Siedziała jeszcze w wannie, kiedy usłyszała warkot motorówki. To nie był

Stone - to nie mógł być Stone - a nawet jeśli był, to niby dlaczego miałby przyjeżdżać do niej.

Reece wprawdzie mówił...

Nie wierzyła, że wyjechał z jej powodu i że dla niej miałby tu wrócić. Gdyby

uwierzyła, potem serce bolałoby ją jeszcze bardziej. Czuła ten ból tyle razy w życiu. Już

nigdy, przyrzekała sobie. Nigdy więcej...

- Lucy! - Ktoś łomotał siatkowymi drzwiami o futrynę. Zamarła z jedną nogą w

poplamionej rdzą wannie, drugą na żółtej macie kąpielowej.

- Lucy, nie bądź uparta, wiem, że tam jesteś! Otwórz!

- Nie ma mnie w domu - zawołała, przyciskając ręcznik do ciała. Dość skąpy ubiór,

jak na przyjmowanie gości...

- Posłuchaj, jestem za bardzo zmęczony na takie zabawy. Otwórz drzwi, dobrze?

Zaległą ciszę przerywało tylko popiskiwanie brodzącego gdzieś ptaka.

- Lucy, ostrzegam cię...

- Nie jestem dziś w dobrym nastroju, Stone. Jeżeli masz mi coś do powiedzenia, to

porozmawiamy jutro.

- Jasny gwint, to twoje drzwi i sama zapłacisz za naprawę!

W chwilę później stał w wejściu do łazienki, blady i nie ogolony, wyraźnie zmęczony.

- Przepraszam, nie chciałem dostawać się tu w ten sposób.

- Oczywiście, zupełnie przypadkowo wyłamałeś moje drzwi i wszedłeś tu bez

zaproszenia... - Lucy trzęsła się z wściekłości.

Może jej głos drżał jeszcze z innego powodu.

- Odwróć się - powiedziała stanowczym tonem. Stone posłusznie odwrócił się

plecami, ale nie ruszył się z łazienki.

- Na Boga, włóż coś na siebie! - zawołał.

- Wynoś się!

- Lucy, musimy wreszcie to wszystko wyjaśnić!

- Nie będziemy niczego wyjaśniać.

- Czy musisz zawsze być tak cholernie uparta? - nalegał Stone.

Patrzyła na jego pochylone ramiona, na wciśnięte do kieszeni pięści. Patrzyła na

spłowiałe dżinsy, które opinały jego wąskie biodra i muskularne łydki, na rozwichrzone

ciemne włosy, które dotykały prawie kołnierza spranej koszuli. Całym wysiłkiem woli

próbowała nie wyciągnąć ręki w jego stronę.

- Posłuchaj. Ja będę mówił, a ty tylko słuchaj - ciągnął. - Widziałem się z Alicją.

Rozmawiałem też z Liamem i Rosalie. Kazali cię serdecznie pozdrowić, to znaczy, prosili o

to.

Lucy wiedziała, kiedy trzeba się poddać.

- Idź do salonu, Stone. Zaraz tam przyjdę - powiedziała spokojnie. Cokolwiek chciał

jej powiedzieć, uparł się, żeby to zrobić, i nie ma na to rady. Może potem będzie wreszcie

mogła zamknąć ten krótki rozdział swojego życia.

Dziesięć minut później wyszła z sypialni. Na kanapie w salonie zobaczyła Stone'a

rozciągniętego na poduszkach. Chrapał. Lucy wydała cichy okrzyk dezaprobaty i podeszła

bliżej, tak blisko, że czuła ciepło jego ciała, widziała kurze łapki w kącikach zamkniętych

oczu. Pod brodą zobaczyła cienką, jasną linię, której wcześniej nie widziała.

Następna blizna. Oboje je mieli, widzialne i niewidzialne. Pewnie każdy takie ma.

Ż

ycie zawsze kiedyś wystawi swoje pazury, jeśli człowiek chce gościć na tym świecie przez

jakiś czas.

Stone otworzył oczy. Parę chwil pozostał bez ruchu, oddychając głęboko i równo, po

czym nagle stał się podobny do zaskoczonego zwierzęcia w dżungli, które obserwuje

przeciwnika. Jakby czekał na atak.

Atak Lucy miał spokojny charakter.

- Może miałbyś ochotę coś zjeść? Zrobiłam podwójną porcję spaghetti; myślałam, że

poczęstuję nim Reece'a, ale on wyjechał dziś rano. Podobno ma jakąś dziewczynę w

Carrboro.

Zjedli zimne spaghetti posypane tartym serem. Stone twierdził, że woli zimne. Jedli

prawie w milczeniu. Nie można jednak jeść w nieskończoność.

- Ty zmyj naczynia, a ja je powycieram - zaproponował, żeby w ogóle coś powiedzieć.

W końcu zostawili te naczynia w spokoju. Za dużo pytań chcieli sobie zadać. Pytań,

które wymagały odpowiedzi. Poszli na werandę. Stone usiadł, potem oparł dłonie o uda i jakiś

czas patrzył na wytarte deski podłogi. Wreszcie odchylił się do tyłu z głębokim

westchnieniem.

- Czy wiesz, że byłem w Atlancie?

- Reece mówił, że załatwiłeś tam jakąś służbową sprawę. Ale to było co innego,

prawda?

- To nie było służbowe zadanie, ale jednak zadanie. Dotyczyło ciebie i Billa. I Alicji.

Ona jest moją ciotką, choć nigdy nie byliśmy sobie bliscy. Jej syn jest moim kuzynem w

pierwszej linii.

Nagle dla Lucy noc przestała być ciepła, przestała być taka bezpieczna.

- Nie rozumiem - powiedziała ze spokojną godnością, która rozdzierała Stone'owi

serce.

- Wiem, że muszę się wytłumaczyć, Lucy... i przeprosić cię. Pozwól mi w końcu to

zrobić, postaraj się mi nie przerywać. Potem ty będziesz mówiła.

Choć był cenionym dziennikarzem, Stone miał spore problemy ze znalezieniem

właściwych słów. Parę razy zaczął całkiem bez sensu. Lucy trwała nieporuszona jak królowa,

która udziela posłuchania żebrakowi. W końcu wydusił to z siebie od początku do końca,

przedstawiając zarówno to, czego dowiedział się od rodziny, jak i to, co zawdzięczał

specjalnym źródłom. Znowu robiło mu się niedobrze na myśl, co ta biedna dziewczyna

musiała przecierpieć i co jego krewni zrobili potem. Jakie kłamstwa rozpuszczał Billy i jego

matka, żeby wyrobić Lucy opinię bezwzględnej, chciwej naciągaczki.

Skończył. Na parę minut zaległa cisza. Wreszcie Lucy zaczęła, powoli wymawiając

słowa:

- Zatem cały czas próbowałeś wmanewrować mnie...

- Nie, do diabła, w nic cię nie próbowałem wmanewrować!

- No dobrze, ale obiecałeś ciotce pilnować mnie, żebym nie robiła im kłopotów. Ta

przyjaciółka Alicji ze złamanym biodrem w ogóle nie istniała. I twoje zainteresowanie

ptakami to bajka. A mama... to jest pani Hardisson...

Jej głos łamał się. Stone złorzeczył w duchu. Gdzieś tam w powrotnej drodze z

oporem przebaczył swojej ciotce, że broniła jak lwica swego syna. Matki bywają aż tak ślepe.

Nigdy jednak nie wybaczył jej bezwzględności, z jaką obeszła się z Lucy, która mimo tego

wszystkiego uważała, że jej teściowa jest prawie święta.

- Lucy, posłuchaj... Ja wiem, że to wszystko tak źle się zaczęło, ale mamy to już za

sobą. Dlaczego mielibyśmy zniszczyć również to, co znaleźliśmy tylko dla siebie?

Stała nad nim, przez co wydawała się jeszcze wyższa. Księżyc, wschodzący właśnie

nad szczytami drzew, otaczał błyszczącą poświatą jej jasne, kręcone włosy i połyskiwał na

czymś mokrym na policzku.

Stone czuł, jak twarda pięść zaciska mu się wokół serca. Nie był w stanie niczego

wypowiedzieć, zresztą nie słowa się teraz liczyły. Zanim zdążyła zaprotestować, był przy

niej, tuląc w ramionach jej coraz bardziej uległe ciało.

- Ja ci to wynagrodzę, Lucy... Nawet jeśli to miałoby mi zająć całe życie, wynagrodzę

ci to, co oni ci zrobili... Co ja zrobiłem.

W przerwach między słowami pokrywał jej twarz krótkimi pocałunkami. Chciał jej

obiecać to wszystko... Nie był pewien, czy rozumiała, co chce powiedzieć.

Przyciskał ją do siebie coraz mocniej. Lucy nie opierała się już, ale i nie reagowała na

pieszczoty.

- To już nie ma znaczenia - powiedziała martwym głosem. - To już przeszłość. - Jutro,

myślała, albo może pojutrze, spakuje się i wyjedzie.

Stone potrząsnął nią delikatnie, jakby chciał ją obudzić.

- A co z przyszłością?

Czuła się taka zmęczona. Na moment oparła głowę na jego ramieniu. Przyszłość?

- Przecież nic się nie zmieniło - odparła, choć wewnątrz jakiś głos krzyczał, że

zmieniło się wszystko. - Mam swoją pracę, dom, przyjaciół i moje...

Marzenia?

Jej twarz ściągnęła się. Z gardła wydobył się cichy szloch. Wyszeptała, że jest straszną

beksą; Stone w odpowiedzi mruczał beznadziejnie sentymentalne głupstwa, których

normalnie by się wstydził. Nie dbał o to.

- Chodź, kiciu, umyję ci twarz - pocieszał ją nieporadnie, prowadząc do łazienki. - No,

masz chusteczkę, wytrzyj sobie nos.

Na wpół płacząc, na wpół się śmiejąc, Lucy wzięła podaną chusteczkę. Była zbyt

zmęczona, musiała się poddać. Pochylona nad umywalką ochlapała twarz zimną wodą, mając

nadzieję, że znikną też zaczerwienienia wokół oczu.

- Pochlapałaś sobie wodą tę śliczną różową koszulkę - mówił z czułością Stone,

pokazując jej mokre plamy. - Jeszcze tego brakowało, żebyś się teraz rozchorowała na grypę.

- Grypę powodują wirusy, a nie mokra bluzka - odparła z łamiącym się, urywanym

ś

miechem. - Ale wirusy atakują ludzi o obniżonej odporności. Stone, czemu nie wracasz do

siebie? Powiedziałeś, co miałeś do powiedzenia, więc...

- Tak się składa - przerwał - że wiem jeszcze to i owo na temat obniżonej odporności.

Na przykład to, że położenie się do łóżka znakomicie pomaga zebrać siły do walki z

wirusami.

- Na miłość Boga, guzik mnie obchodzą wirusy, ja...

- Ale czymś się martwisz, Lucy?

- Dziękuję ci za troskę; jest już za późno. Gdybyś czas jakiś temu nie posłuchał Alicji,

gdybym ja pamiętała, że darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby i umówiłabym się na

weekend z Frankiem i dziećmi, zamiast tu pakować się prosto w pułapkę...

- Kto to jest Frank? Co to za dzieci?

- To teraz nie ma znaczenia.

- Lucy? - Stone ujął ją palcem pod brodę i podniósł jej twarz ku górze. Patrzył

badawczo w jej oczy, nie bacząc na ich oskarżycielski wyraz, na zaczerwienione jeszcze

powieki. - Lucy, nie pozwalasz mi skończyć. Nie wiem, czy to ma znaczenie, czy nie, ale

jakoś nie miałem okazji, żeby ci powiedzieć, że... że cię kocham.

Lucy zbladła.

- Nie rób mi tego, Stone.

- Dlaczego nie? Ty mi tez to zrobiłaś.

- Nic ci nie zrobiłam. Tamtej nocy było tylko...

- Tak sobie? Nie wmawiaj mi tego, moja pani, bo ja wiem lepiej.

- Nie możesz wiedzieć...

- Naprawdę? - Jego ręce otoczyły jej ramiona żelaznym uściskiem. W milczeniu

patrzył na nią tak, że z trudem wytrzymała jego wzrok.

Lucy nigdy nie cofała się przed wyzwaniem. Uważała to za swoją słabą stronę. Jedną

z wielu słabych stron. Podniosła wzrok tylko odrobinę i to był ten pierwszy błąd. Drugi

polegał na tym, że patrząc w te jego przejrzyste, szare oczy próbowała wmówić sobie, że jej

ciało nie pragnie go aż do bólu. Że myśl, iż nigdy go już nie zobaczy, że nigdy nie będzie się

z nim kochała - nie rozdziera jej serca w kawałki.

- Ty też mnie kochasz - powiedział tonem niewiele głośniejszym niż szept. Jego oczy

zapłonęły wewnętrznym blaskiem. - Tak, kochasz mnie - powiedział z triumfem. - Powiedz

mi to Lucy, powiedz wreszcie! Muszę to od ciebie usłyszeć.

- Po co? Żebyś potem spotkał się z Billem i porównywał wrażenia?

Pożałowała tych słów, zanim jeszcze skończyła mówić.

- Stone, to kto inny mówił, nie ja... Ja nie mogłabym w ten sposób myśleć... nie

mogłabym czegoś takiego powiedzieć!

Widziała ból w jego oczach. Ból, który ją zabijał.

- Stone, przepraszam cię... Powiedz coś!

Jego głos był zduszony i chrapliwy.

- Billy powiedział, że poślubił cię, bo to był jedyny sposób, żeby cię mieć. Mój kuzyn

zawsze najbardziej chciał tego, czego nie mógł mieć.

Chciała coś powiedzieć, ale Stone położył palec na jej ustach.

- Wysłuchaj mnie, Lucy. Kocham cię. Znaczysz dla mnie więcej niż jakakolwiek

istota na tej ziemi, i to w taki sposób, że nie potrafiłbym ci nawet tego opisać. Jeśli miałbym

wybrać między byciem przy tobie na zawsze a przespaniem się z tobą teraz, wybrałbym to

pierwsze. Czy rozumiesz, co mówię?

Czuła, jak serce tłucze się w jej piersi jak oszalałe. Uwolniła się z objęcia Stone'a i

cofnęła się. Potem poprowadziła go do sypialni. Nie wypowiedziała ani słowa aż do chwili,

kiedy zatrzymała się obok łóżka. Odwróciła się twarzą do Stone'a i powiedziała:

- Jest jeszcze trzecia możliwość.

Stone patrzył, jak zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Prawie bał się oddychać.

Gdy zabrała się potem za spodnie, odpinając klamrę paska, rozsuwając zamek, Stone

nie mógł złapać tchu. Najbliższą możliwością była spontaniczna eksplozja.

- Lucy - wyszeptał ochrypłym głosem - jeśli to ma być twoja skomplikowana zemsta,

to uznaj, że już się zemściłaś...

Lucy rozpinała teraz swoją wilgotną jeszcze bluzkę.

- Stone, mówiłam ci już, że nigdy nie znałam się na gierkach. Jeśli chcesz się ze mną

kochać i jeśli... jeśli nadal chcesz, żebym została twoją żoną, to ja też tego pragnę.

Ręce Stone'a zadrżały tak, że nie mógł poradzić sobie z zamkiem spodni. Lucy

musiała mu pomóc. Ledwie to wytrzymał. Pośpiesznie zrzucił z siebie resztę ubrania. Lucy

pozbyła się swojego, rozrzucając je po podłodze. Stanęła przed nim naga. Ufała mu. Pragnęła

go. Kochała go. To było takie proste.

Nawet gdyby ta noc trwała przez wieczność, i tak nie byłaby dość długa dla Lucy. W

jego ramionach jej ciało rozstępowało się w cudownych eksplozjach znowu i znowu i unosiło

się w niezwykłe światy, których nigdy nie widziała. „Dotknij mnie tu... i dotknij mnie tam”

zmieniło się w „Pocałuj mnie tam... i jeszcze tam”.

Całował ją w podeszwy stóp, łaskocząc ich wygięty łuk, biorąc do ust palce; potem

przemierzał wargami całą jedwabistą długość jej nóg. Opowiadał jej, co myślał, kiedy ją

pierwszy raz zobaczył, co robił z nią już w swoich marzeniach.

I robił to teraz.

Lucy, uwolniona wreszcie od smutnych uprzedzeń i ostrzeżeń Lillian, od okrutnych

uwag i porównań Billa, szybowała do nieba. Oddawała się cała i brała Stone'a całego,

opromieniała go światłem swojego szczęścia.

- Przecież ty powinieneś być zmęczony - mówiła, łaskocząc włosami bliznę na jego

podbrzuszu. - Byłeś w podróży przez dwa dni.

Stone zamarł, kiedy jej usta musnęły jego męskość. Jej dłonie czyniły już cuda, ale

wargi...

- Byłem... och, jedyna moja... tak... - jęknął i próbował mówić dalej: - Podróżowałem

przez tyle lat i nawet nie wiedziałem, po co. Teraz, kiedy cię znalazłem, muszę wymyślić

sposób na pozostawanie w domu, bo...

- Przecież ja mogę jeździć z tobą. Jestem doświadczoną podróżniczką - uniosła się nad

nim, opierając na łokciach i kolanach, i uważnie popatrzyła mu w oczy.

Stone miał wrażenie, że gdyby kazała mu spędzić w grobie najbliższe tysiąc lat,

pewnie zaraz poszedłby po łopatę.

- Wiesz, myślałem sobie, że moglibyśmy znaleźć jakieś niezbyt duże miasto i

próbować zapuścić korzenie. Miałem już coś takiego na oku... Człowiek nie może wiecznie

ż

yć na pełnych obrotach. Lucy parsknęła śmiechem.

- No, nie wiem... Jak na człowieka w twoim wieku, radziłeś sobie całkiem nieźle.

W jednej chwili leżała na plecach. Stone pochylał się nad nią z niebezpiecznym

błyskiem w oczach.

- Pogadamy, jak radzi sobie człowiek w moim wieku, kiedy będę miał pięćdziesiątkę.

Wrócimy do tematu, kiedy stuknie mi sześćdziesiąt, i tak dalej... co dziesięć lat. A na razie...