Polakowa Tatiana

Pułapka na sponsora

Z rosyjskiego przełożyła Ewa Skórska
Tytuł oryginału: KAPKA NI SPONSORA

Kapkan na sponsora

Redaktor prowadzący
Agnieszka Jeż-Nurzyńska
Redakcja
Ewdokia Cydejko
Korekta
Bogusława Jędrasik, Kinga Karasiewicz

Warszawa 2010
Bauer-Weltbild Media Sp. z o.o., Sp. k.
Klub dla Ciebie
www.kdc.pl
Tysiąc czterysta sześćdziesiąta siódma publikacja Klubu dla Ciebie

Na pomysł napisania kryminału wpadła moja przyjaciółka Żeńka - i to właśnie ją należy
winić za wszystkie kłopoty, w które się wplątałam. Oczywiście Żeńka się z tym nie zgadza,
mało tego, bezczelnie twierdzi, że to ja jestem winna wszystkim nieszczęściom, sugeruje
nawet, że je przyciągam. Mówiąc to, zazwyczaj marszczy brwi, zerka na mnie spode łba i
chyba uważa mnie za czarownicę. I nie ma siły, która przekonałaby ją, że jest inaczej.
Wystarczy, że powiem: „To zwykły zbieg okoliczności", a Żeńka już zaczyna mrużyć oczy,
wykrzywiać się i kiwać głową, jakby chciała powiedzieć: „Powiedz o tym swojej babci!".
Początkowo mnie to złościło, próbowałam jej tłumaczyć, że o żadnym nadzwyczajnym
„darze" nie może być mowy - ale wszystkie rozmowy kończyły się awanturą, to znaczy
awanturowałam się ja, krzyczałam, nazywałam Żeńkę idiotką, pukałam się w czoło, a nawet
tupałam nogami. Moja przyjaciółka tylko kiwała głową, robiła minę niezależnej i mówiła:
„No i co się wściekasz? Wierzę ci, wierzę...". W końcu przestałam się tym przejmować,
machnęłam ręką, i teraz, gdy Żeńka zaczyna wspominać niedawną historię, pokornie zgadzam
się ze wszystkim, co plecie.
Co ciekawe, opowieść Żeńki o naszych przygodach z każdym dniem staje się coraz
barwniejsza i coraz bardziej niewiarygodna, choć nawet bez jej starań niedawne wydarzenia
przypominały zakręcony kryminał, w którym mnie i mojej przyjaciółce przydzielono rolę
śledczych.
A wszystko zaczęło się od tego, że pewnego dnia zapragnęłam usiąść przy biurku, wziąć
zeszyt i napisać coś
romantycznego: dżungla Amazonki, piękna kobieta w niewoli dzikiego plemienia, młody
zakochany mężczyzna, podejrzanie przypominający Tarzana i tak dalej w tym stylu... To
zamiłowanie do egzotyki można łatwo wyjaśnić: od kilku lat pracowałam w biurze podróży,
zdążyłam być tu i ówdzie i zobaczyć to i owo. Ale skąd ten nagły pociąg do grafomanii?
Zagadka! W pewnym sensie jest temu winna Żeńka, która pisała wiersze (powiedzmy sobie

szczerze, dość podłe) i krótkie opowiadania, w których głównymi bohaterami były psy, koty,
a raz nawet lemur.
Z lemurem było dużo zamieszania - Żeńka chyba nigdy nie widziała lemura na oczy i w ogóle
z trudem wyobrażała sobie, co to takiego, ale opowiadanie napisała. Wyszło wzruszające i
niepokojące jak wszystkie jej opowiadania: pod koniec historii pies albo kot, po przeżyciu
niewiarygodnej liczby przygód, kona na rękach kochającej pani. Krótko mówiąc, lemur
również zdechł. Gdy Żeńka mi to czytała, przełykając łzy, ja dosłownie wyłam, choć tak jak i
ona miałam dość blade pojęcie, jak taki lemur wygląda i jaki ludzkość ma z niego pożytek.
Opowiadania o zwierzętach Żeńka czytała mi co czwartek (w środę ma więcej wolnego czasu
i przeznacza go na tworzenie nowych dzieł), ja słuchałam, płakałam, potem obejmowałyśmy
się z Żeńką, która też płakała, wypijałyśmy ze trzy litry herbaty i szłyśmy gdzieś na kolację,
po drodze rozprawiając o tym, że świat jest podły i takie wrażliwe jednostki jak my nie mogą
w nim znaleźć miejsca.
Moja łzawość ma dość proste wyjaśnienie: właśnie zakończył się mój trwający ponad rok
romans. No cóż, musiałam w końcu uznać rzecz oczywistą: człowiek, którego kochałam przez
tak długi czas, zupełnie do mnie nie pasował - mimo wspólnych zainteresowań (był szefem
firmy, w której pracowałam), dostatku materialnego i wolności (co znaczy, że nie byliśmy
spętani więzami małżeństwa). Przez osiem miesięcy nasz romans rozwijał się i cieszył oko,
dziewięć miesięcy później zgłosiliśmy się do Urzędu Stanu Cywilnego i jako ludzie
o szerokich horyzontach, nie czekając na dopełnienie wszystkich formalności,
zamieszkaliśmy pod jednym dachem. I właśnie wtedy wyszło na jaw, że nie pasujemy do
siebie i nie możemy mieszkać razem. Denis uważał, że to moja wina, ja - że jego, ale szczerze
mówiąc, jego obecność w domu od pierwszego dnia działała mi na nerwy: dopiero gdy
uciekłam do swojej kawalerki, poczułam spokój - życzenie kochanemu człowiekowi kilka
razy w ciągu wieczoru „niech cię szlag!" jest mało przyjemne, a nawet niepokojące.
Jednym słowem, rozstaliśmy się, ale ponieważ nadal widywaliśmy się w pracy, w duszy
pozostał żal, dręczyły mnie smutek i niechęć do nawiązywania nowych znajomości. Wracając
po pracy do domu, pocieszałam się wymyślaniem historii miłosnych w ilościach hurtowych.
Psy, koty i jeden lemur mojej przyjaciółki w połączeniu z moim smutkiem i pragnieniem
prawdziwej miłości obudziły we mnie pragnienie napisania powieści, której akcja toczyłaby
się w Brazylii lub Egipcie (w Egipcie dzikie plemiona zastąpiliby koczownicy) i nieostrożnie
zdradziłam się z tym pomysłem Żeńce. Moja przyjaciółka była zachwycona.
- Masz bardzo dobry styl! - wołała, wymachując rękami
i biegając po pokoju jak z propellerem. - I wspaniałą znajomość materiału, mam na myśli tę
Amazonkę... A niedawno przeżyta tragedia przyda twojej historii niezbędnego odcienia
wiarygodności i...
Koniec końców uznałyśmy, że akcja może się toczyć zarówno w Brazylii, jak i Egipcie, na
przykład najpierw w Brazylii, potem w Egipcie, albo na odwrót. Bohaterka jest stewardesą,
jej samolot ulega katastrofie, rozbija się w dżungli, a ona jest jedyną osobą, która przeżyła. Na
poszukiwanie samolotu wyrusza brygada ratunkowa, na której czele stoi młody przystojniak...
I tutaj w naszym związku pisarskim pojawiły się pierwsze rysy: Żeńka chciała, żeby
przystojniak był blondynem o oczach niebieskich jak chabry, ja zaś, zgadzając się na kolor
oczu, obstawałam przy brunecie.
Od literatury przeszłyśmy do życia i trochę się pokłóciłyśmy: Żeńka wypomniała mi Denisa,
który był brunetem i dlatego właśnie okazał się nieodpowiedni, ja natomiast przypomniałam
jej pewnego blondyna, który okazał się poligamistą uchylającym się od płacenia alimentów na
czwórkę dzieci, a którego moja przyjaciółka Jewgienia pozbyła się niedawno z wielkim
trudem.
Godzinę później Żeńka opuściła moje mieszkanie w gniewie, wołając na pożegnanie:
- Albo blondyn, albo nikt!

Po północy zadzwonił telefon, odebrałam i usłyszałam głos Żeńki:
- Może mieć kasztanowe włosy - wypaliła bez żadnego wstępu. - Jasne, że to nie zupełny
blondyn, a raczej wcale nie blondyn, tak nazywa się wszystkich, którzy nie są brunetami.
- Idiotka! - warknęłam, bo właśnie zdążyłam się uspokoić i zasnąć.
- Ach tak! - rozgniewała się znowu Żeńka. - W takim razie rób sobie z nim, co chcesz, ale nie
przypuszczam, żeby coś ci z tego wyszło. Ja mam spore doświadczenie pisarskie, temu nie
możesz zaprzeczyć, i jako osoba z doświadczeniem powiadam ci: albo blondyn, albo w ogóle
nie masz żadnych szans.
- Będzie łysy - ucięłam i odłożyłam słuchawkę.
Przez tydzień kontynuowałyśmy negocjacje w tej sprawie, głównie przez telefon, i z czasem
zaczęłyśmy iść na pewne ustępstwa. Żeńka proponowała, żeby nazywać go „jasnowłosy",
dodając chmurnie: „Nie trzeba tu nic upraszczać, niech sobie każdy wyobrazi kolor jego
włosów jak chce", o kolorze oczu dyplomatycznie milczała.
Mijał drugi tydzień, nie napisałam jeszcze ani słowa, za to co najmniej trzy razy dziennie
kłóciłam się z Żeńką przez telefon. W niedzielę wieczorem przyjaciółka przyszła do mnie i od
progu oznajmiła:
- Romans jest nie na czasie. Napiszesz kryminał. No pomyśl tylko: zabójczy przystojniak
poznaje kobiety, zdobywa ich zaufanie, rozkochuje je w sobie, a potem zabija...
- Psychopata? - skrzywiłam się.
- Niekoniecznie. Może na przykład złodziej: wybiera bogate kobiety... albo szantażysta?...
Kryminał właśnie dlatego jest dobrym gatunkiem, że można nawymyślać, co się chce.
- Ale ja chciałam o Amazonce - powiedziałam z urazą. - Żeby była dżungla, dzikie
plemiona...
- Bardzo dobrze, niech w dzikim plemieniu kogoś zabiją, a twoja stewardesa zajmie się tym
zabójstwem. Albo ktoś w Egipcie gwizdnie Tutenchamona, to znaczy jego ciało...
- Mumię - poprawiłam odruchowo.
- Właśnie - skinęła głową Żeńka. - A stewardesa ją znajdzie. Pogoń na wielbłądach,
tajemnicze podziemia... No i jak, brzmi nieźle, co?
Przyznałam jej rację, ale pomysł napisania kryminału nie od razu przemówił do mojej
wyobraźni.
Przez następnych dziesięć dni Żeńka dzwoniła codziennie i pytała:
- No i co? Zaczęłaś?
- Nie - wzdychałam.
W maju gazeta, w której pracowała Żeńka, zaczęła mieć trudności finansowe, pracowników
wysłano na urlop, a moja przyjaciółka w ramach oszczędności wyjechała do rodziców do
sąsiedniego miasta obwodowego. Do Denisa dzwoniła kilka razy jakaś kobieta, po czym
znikał on na kilka godzin - oczywiście nie byłam zazdrosna, ale i tak było to mało przyjemne.
Ogólnie życie mnie nie rozpieszczało, na domiar złego przeziębiłam się i wylądowałam w
łóżku z gorączką. Leżenie szybko mi się znudziło, wychodzić z mieszkania nie chciałam w
obawie przed komplikacjami, nie wiedziałam, czym się zająć, w efekcie kilka godzin
spędziłam przed telewizorem, co nigdy nie było moją ulubioną formą rozrywki.
Tego wieczoru na wszystkich kanałach leciały kryminały, jeden nudniejszy od drugiego. Z
początku się krzywiłam, potem zaczęłam się złościć, w końcu wypiłam dwa duże kubki
herbaty z cytryną i poczułam wenę - opracowałam fabułę
kryminału, jak dla mnie dość oryginalną, a przede wszystkim
- ciekawą.
Mimo późnej godziny zadzwoniłam do Żeńki i podzieliłam się z nią wrażeniami.
- Genialne! - wykrzyknęła kilka minut później. - Powiem ci szczerze, że niczego podobnego
jeszcze w życiu nie czytałam. Siadaj zaraz i pisz! I żeby mi do mojego powrotu wszystko było
gotowe!

- A jak mi się nie uda? - wyraziłam wątpliwość.
- Też coś... masz talent, świetny styl, czuję to... W twoim biurze nikt lepiej od ciebie...
- To przecież zupełnie co innego - przerwałam.
- Wcale nie. Siadaj i pisz. Jak wrócę, to może zredaguję i... no, krótko mówiąc, pisz -
dokończyła Żeńka. Pożegnałyśmy się
- gadałyśmy przez telefon już dwadzieścia minut, z naszego zamiaru oszczędzania jak zwykle
nic nie wyszło.
Westchnęłam, wyciągnęłam dawno przygotowany zeszyt i z drżeniem napisałam pierwsze
zdanie: „Wieczór zapowiadał się nieciekawie". Bóg jeden wie, skąd mi to przyszło do głowy,
ale spodobało mi się, choć nie miało żadnego związku z fabułą. W ślad za pierwszym
zdaniem pojawiło się drugie i trzecie. Pisałam szybko jak pod dyktando, i cztery godziny
później, potrząsając zmęczoną ręką (od czasów studiów zdążyłam odwyknąć od takich
wyczynów), z pewnym zdumieniem zobaczyłam, że zapisałam już dziesięć stron drobnym
maczkiem. Przeczytałam to, co napisałam, pogratulowałam sobie dobrego początku i
postanowiłam kontynuować powieść.
Do powrotu Żeńki od rodziców dzieło było skończone. Po długich rozterkach wymyśliłam
tytuł, przepisałam rzecz całą na komputerze, wydrukowałam i wkładając kartki do teczki,
napisałam na niej wielkimi literami: ANFISA GLIŃSKA. MORDERSTWO W DOMU Z
KOLUMNAMI. Zastanowiłam się i dopisałam niżej: POWIEŚĆ KRYMINALNA.
Żeńka wróciła w środę; wparowała do mojego mieszkania z wielką torbą w kratę.
- Skończone? - spytała, zapominając się przywitać. Drżącą ręką podałam jej teczkę, Żeńka
klapnęła na fotel i zaczęła czytać.
Powieść nie była ani długa, ani krótka, Żeńka czytała kilka godzin. Ja przez ten czas snułam
się po mieszkaniu, co chwila rzucając przyjaciółce niepewne spojrzenia. W końcu przekręciła
ostatnią kartkę, podniosła na mnie oczy, w których niczym wielkie brylanty lśniły łzy, i
oznajmiła cicho, acz z uczuciem:
- Wstrząsające... Zawsze mówiłam, że masz talent. Miałam rację! Czyta się jednym tchem...
Ha, wszystkie te gwiazdy mogą się schować!
- Myślisz, że wydrukują? - wyraziłam wątpliwość.
- Wydrukują - zapewniła mnie Żeńka. - To już biorę na siebie. A ty myśl nad fabułą następnej
powieści.
Skinęłam głową, ale na razie niczego nie wymyślałam - najpierw chciałam zobaczyć, co
zdziała moja przyjaciółka.
Żeńka ruszyła do zadania z wielką energią, w efekcie zostałyśmy wciągnięte w taką historię...
Bez względu na wszystko moja przyjaciółka musi przyznać, że jest tak samo winna temu, co
się stało jak ja, a może nawet bardziej, zależy od punktu widzenia. Ja i Żeńka zawsze
patrzymy z różnych punktów widzenia, ale jedno jest pewne: gdyby nie ona, mój kryminał
nadal leżałby w biurku i... zresztą, nie uprzedzajmy wypadków; spróbuję opowiedzieć
wszystko po kolei.
.. .Żeńka zadzwoniła do mnie w środę koło drugiej - o tej porze byłam w pracy, ponieważ jak
wszyscy normalni ludzie w środy pracuję - Żeńka nie, ale ją mało kto uważa za normalną.
- Słucham - powiedziałam wdzięcznie do słuchawki, spodziewając się klienta, ale zamiast
pragnienia wyjechania na Wyspy Kanaryjskie usłyszałam głos Żeńki:
- O trzeciej czekam na ciebie przy Domu Twórczości. Wejście od podwórka, nie zapomnij. I
nie spóźnij się. Weź taksówkę, bo nie ma tam gdzie zaparkować. Aha, i włóż długą spódnicę.
- Do ziemi?
- Może nie do ziemi, ale koniecznie za kolana. Masz zbyt charakterystyczne nogi, żaden facet
nie uwierzy, że kobieta z takimi nogami może napisać coś sensownego... Na wszelki wypadek
na górę też włóż coś luźnego, workowatego, ta twoja Wierka powinna coś mieć. Biust też
masz zbyt charakterystyczny, lepiej go zasłoń. I pożycz okulary od Wierki...

- Zwariowałaś czy co? - zaniepokoiłam się w końcu.
- Wcale nie - odparła urażona. - Masz wyglądać jak prowincjonalna inteligentka: nie masz
pieniędzy ani gustu, tylko intelekt i ból za ojczyznę. A tu już bez okularów ani rusz.
- Wariatka - skonstatowałam z przekonaniem. - Jaka znowu inteligentka i po co w ogóle mam
lecieć do jakiegoś Domu Twórczości, skoro mam mnóstwo pracy?
- Zwariuję przez ciebie! - zawołała Żeńka. - Zapomniałaś, jaki dziś dzień? - Z niepokojem
zerknęłam na kalendarz, a Żeńka dodała: - Dziś pisarze mają nasiadówkę i między innymi
będą omawiać twoją powieść.
- O matko kochana! - zawołałam i poleciałam do Denisa.
Ostatnio czuł się wobec mnie trochę winny, dlatego z radością zwolnił mnie z pozostałej
części dnia pracy. Poleciałam do Wierki, siedzącej przy biurku naprzeciwko, zmusiłam ją do
pożyczenia mi worka, który uparcie nazywała swetrem, i spódnicy, wcisnęłam jej moje
własne ciuchy, włożyłam na nos jej okulary i wyciągnęłam rękę, żeby sprawdzić, czy coś
widzę. Nie zobaczyłam, ale nie zmartwiłam się tym zbytnio, w końcu przecież mogę je od
czasu do czasu zdejmować.
W tym momencie otworzyły się drzwi gabinetu Denisa, na progu stanął on sam. Z głupią
miną popatrzył na Wierkę, która w moich ciuchach wyglądała całkiem, całkiem, potem
spojrzał na mnie i zapytał z przestrachem:
- Co to?
- W sensie? - zaniepokoiłam się.
- Czemu tak głupio wyglądasz?
- Naprawdę? - Urażona zmarszczyłam brwi, wzruszyłam ramionami i oznajmiłam: - W
założeniu powinnam
wyglądać inteligentnie. A Żeńka uważa, że z moją figurą jest to niemożliwe.
- I dlatego włożyłaś worek?
- Sweter - poprawiła obrażona Wierka. - Chciałam powiedzieć, że kupiłam go w Kairze i
wcale nie był tani.
- Zwariować można - burknął Denis i zniknął w gabinecie, zapominając, po co właściwie
wyszedł.
- Czasem się tak zapomina - szepnęła Wierka, patrząc na drzwi gabinetu, za którymi zniknął
nasz szef. - Chyba znów się zakochał.
Wolałam nie rozwijać tego tematu.
- Nic mnie to nie obchodzi - zapewniłam, i wyszłam, łapiąc torebkę i plącząc się w spódnicy;
długa i wąska krępowała ruchy.
Wyszłam z budynku, w którym mieści się nasza firma, i zobaczyłam Żeńkę: wypadła z
taksówki, która stanęła właśnie przed wejściem. Mówię „wypadła", ponieważ z dużym
trudem trzymała się na nogach, a wszystkiemu winna była spódnica - równie długa i wąska
jak moja. Skąd Żeńka ją wytrzasnęła, nie mam pojęcia.
- Co ty masz na sobie? - zdumiałam się, gdy zastygłyśmy na chodniku, mierząc się
krytycznymi spojrzeniami.
- A co, nie widzisz? - odparła ponuro Żeńka.
- Nigdy przedtem nie widziałam cię w takim... stanie.
- Nic dziwnego, skoro nie chodzisz ze mną na kółko literackie, mimo że ze sto razy cię
zapraszałam.
- A co, to obowiązujący strój?
- Coś w tym rodzaju. Mówiłam ci: tam nie ma kobiet i mężczyzn, tam są literaci, dlatego
ubranie należy traktować... obojętnie. Żeby nie demonstrować różnic płci.
- Co za brednie... - westchnęłam. Według mnie różnice powinny być wyraźne, w dodatku
zasadnicze.
- Ludzie sztuki myślą innymi kategoriami - sparowała Żeńka. - I mają inne wartości.

- Ciekawe, jakie? - zaczynałam się złościć.
- Dobra, nie denerwuj się tak - mruknęła pojednawczo Żeńka. - Idziemy.
- Chciałam zauważyć, że ja pracuję.
- No i co? Myślałby kto. Ja też pracuję. Robota nie zając, nie ucieknie.
- Przestań bredzić - burknęłam, czując, że zaczynam się denerwować. - Powiedz lepiej, czego
mam się tam spodziewać.
- Szczerze powiedziawszy, niczego dobrego - oznajmiła Żeńka, chrząkając. - Jest ich tam
siedmiu i wszyscy jak jeden mąż geniusze. Moich piesków nie lubią i kryminał też ich nie
rzuci na kolana. Twoje zadanie polega na tym, żeby zrobić jak najlepsze wrażenie na
Ipatowie, nazywa się Jaków Siemionowicz, opowiadałam ci. Jeśli wypowie się pozytywnie,
pójdziemy do jego przyjaciela Apollońskiego, to dyrektor wydawnictwa. Oczywiście,
wydawnictwo jest takie sobie... to znaczy, zupełnie parszywe i absolutnie beznadziejne...
- No to po co do niego iść? - zdumiałam się.
- Żeby zrobić wrażenie, dobre, oczywiście. Z Apollońskiego może być pożytek, tylko że
raczej na ładne oczy nie wyda twojej powieści...
- Co to znaczy „na ładne oczy"? - przestraszyłam się, jako że byłam praworządną obywatelką.
- Masz na myśli łapówkę?
- Jaką, do licha, łapówkę? Mówię ci, oni są biedni jak myszy kościelne. Trzeba będzie szukać
sponsorów. Ale żeby znaleźć sponsora, musisz mieć wsparcie Ipatowa i Apollońskiego.
Rozumiesz?
- Rozumiem - sposępniałam. - To może nie warto się w to pakować? Bóg z nim, z tym
kryminałem.
- Warto, warto. Najważniejsze to zrobić dobre wrażenie. A jak zaczną gadać, to siedź
skromnie, spuść oczy, a potem podziękuj, że bardzo ci to pomogło.
- W czym? - zdenerwowałam się.
- Krytyka zawsze wychodzi autorowi na dobre. Aha, i jeszcze coś - wymyśliłam ci
pseudonim: Anna Asadowa. Jak ci się podoba?
- Po co mi pseudonim? - zdziwiłam się.
- Po to. No jak to brzmi: Anfisa Glińska? Wybacz, ale to w ogóle do niczego niepodobne. Od
razu przypominają się człowiekowi kreskówki.
- No wiesz... - obraziłam się.
Za dziesięć czwarta stałyśmy przed wejściem do Domu Twórczości, który wcale nie był
domem, w tym sensie, że zajmował jedynie niewielką część budynku zbudowanego na
początku dwudziestego wieku. Z lewej strony szerokie drzwi sklepu spożywczego, z prawej -
agencja ubezpieczeniowa Tarcza, a pośrodku wąskie i zniszczone drzwi z mnóstwem
tabliczek. Żeńka przeżegnała się, podeszła i zadzwoniła. Nie usłyszałyśmy dzwonka (Dom
Twórczości mieścił się na pierwszym piętrze), pociągnęłyśmy za klamkę, niestety, drzwi były
nadal zamknięte.
- Co u licha?... - Żeńka ściągnęła brwi, a ja wskazałam palcem kartkę papieru przyklejoną do
szyby na drzwiach. Szyba była dość brudna i ciężko było dojrzeć litery na strzępie papieru,
ale w końcu Żeńka przeczytała na głos: WEJŚCIE OD PODWÓRZA, westchnęła ciężko i
poszła, gdzie kazano, a ja za nią. Od podwórza znajdowały się drzwi prowadzące do
lombardu (z ogromnym szyldem: „Przyjdziemy wam z pomocą") i drzwiczki do sutereny, na
której przyklejono wyrwaną z zeszytu kartkę z napisem: „Dom Twórczości". Na szczęście
drzwi były otwarte. Zeszłyśmy pięć stopni niżej i znalazłyśmy się w niewielkim hallu, skąd
po spiralnych schodach weszłyśmy na pierwsze piętro.
Dom Twórczości umeblowany był skromnie i bardzo przypominał kancelarię: długi korytarz,
sześcioro drzwi po obu stronach. Przed pierwszymi Żeńka zatrzymała się, mrugnęła do mnie i
odważnie weszła. Przy ogromnym stole kompletnie sam siedział dziwny facio w
nieokreślonym wieku. Wyraźnie znudzony, obracał klucz w rękach. Palce miał grube, krótkie,

z nierównymi, jakby obgryzionymi paznokciami. Na nasz widok ożywił się, powiedział
głośno: „Dzień dobry!", potem: „Siadajcie", po czym wrócił do klucza, ale nie wyglądał już
na znudzonego, tylko pogrążonego w myślach. Zerknęłam
na Żeńkę, ale nie odważyłam się zapytać, co to za typ: pokój był bardzo mały i facet na
pewno usłyszałby moje nietaktowne pytanie.
Usiadłyśmy przy oknie na rozchybotanych krzesłach, Żeńka odchrząknęła i zagaiła
dyplomatycznie:
- Ładna dzisiaj pogoda...
Wujciowi znudziło się gapienie na zamknięte drzwi i postanowił podjąć rozmowę. Żeńka jęła
radośnie trajkotać, potem lekko trąciła mnie łokciem w bok i tonem bazarowej przekupki
zachwalającej swój towar oznajmiła:
- A to, Jakowie Siemionowiczu, moja przyjaciółka, Anna Asadowa...
- Aha - prychnął. - Autorka powieści kryminalnych.
- Na razie napisałam tylko jedną - oznajmiłam speszona, rozumiejąc, że facio jest właśnie tym
najważniejszym.
- Teraz wszyscy piszą - rzekł i zaśmiał się. My też się zaśmiałyśmy, uznając, że to miał być
żart i facio spodziewa się po nas odpowiedniej reakcji. - Cóż, posiedźcie chwilę, pójdę
zapalić...
Ipatow wstał, poszedł do drzwi, a ja zaatakowałam Żeńkę:
- To naprawdę on?
- Kto? - przestraszyła się.
- Ten twój Ipatow, a kto! Matko Boska, co on taki... dziwny?
- A skąd ja mam wiedzieć! To geniusz. Poza tym demokrata, pasjonuje się filozofią Wschodu
i czymś tam jeszcze. Mędrcy nie lubią się myć. A w ogóle to daj mi spokój, ja się denerwuję,
a ty mi tu o głupotach...
Drzwi się otworzyły i w pokoju zjawiła się malownicza para: dama o okrągłej, rumianej
twarzy i krępej posturze, obok wysoki, chudy mężczyzna, przypominający susła.
- Dzień dobry! - powiedziała śpiewnie kobieta, a suseł tylko skinął głową.
- To Olga i Sierioża - zatrajkotała Żeńka. - A to Anna Asadowa, o której wam mówiłam.
- Czytaliśmy, czytaliśmy... - oznajmił Sierioża babim głosem i mrugnął. Odpowiedziałam
swoim najlepszym uśmiechem.
Powoli w pokoju zaczęli gromadzić się ludzie - poza okrągłą Olgą, sami mężczyźni. Genialny
Ipatow wreszcie wrócił i teraz zabawiał kolegów? jakąś opowiastką. Z nieznanego mi powodu
stał tyłem do Olgi, ale jego plecy chyba również jej się podobały, bo wpatrywała się w kark
Ipatowa z uśmiechem błądzącym na ustach. Złożyła pulchne dłonie na piersi i wzdychała
rozdzierająco. Potem odwróciła się do mnie i głośnym szeptem oznajmiła:
- Geniusz genialny jest nawet w rzeczach małych.
Nie zrozumiałam sensu, spostrzegałam za to, jak drgnęły uszy geniusza. W końcu raczył się
odwrócić do pulchnej damy i dobrodusznie zapytał:
- Jak zdrowie? - Chociaż patrząc na rumianą twarz damy, tylko tępak mógłby się nie
domyślić, że Olga jest absolutnie zdrowa.
- Dziękuję - rozkwitła w uśmiechu Olga i szybko dodała: - Przeczytałam pańską powieść.
Jednym tchem... - w tym miejscu westchnęła spazmatycznie, odchyliła głowę i powtórzyła: -
Jednym tchem...
- No, no - skinął głową Ipatow i prostując ramiona, podszedł do swego miejsca przy stole.
Wszyscy usadowili się pospiesznie, z jakiegoś powodu nie patrząc w naszą - moją i Żeńki -
stronę, a nawet jakby udając, że nas tu w ogóle nie ma. To nieuprzejme i dziwne zachowanie
zdenerwowało mnie, uznałam je za zły znak.
- Jak wiecie - zaczął Ipatow uroczyście - będziemy dzisiaj omawiać... powieść Anny
Asadowej - skinął głową w moją stronę. - Powieść została napisana w konwencji kryminału -

przy słowie „kryminał" wszyscy się skrzywili, ja zaś wystraszyłam się jeszcze bardziej. -
Zapoznaliście się z rękopisem?
Trzech z siedmiu siedzących mężczyzn skinęło głowami, a mnie zrobiło się wstyd, że
poważni ludzie tracili czas na moją pisaninę.
- Ja również się zapoznałem - westchnął Ipatow, spojrzał na Żeńkę jak na wroga i od razu
odwrócił wzrok, unikając
spotkania z moją nieszczęsną fizjonomią. - A więc... kto chciałby się wypowiedzieć?
Wypowiedzieć chcieli się wszyscy, w tym również ci, którzy powieści nie czytali. Cóż... ich
krytykę można by określić jednym słowem „chamstwo", ponieważ jednak nie mam zwyczaju
źle myśleć o obcych ludziach, pozostałam przy określeniu „nieprzyjemna". Ipatow milczał,
jedynie od czasu do czasu zadowolony kiwał głową. Olga zaczęła kiwać się w takt, a potem
oznajmiła:
- Nudna rzecz - zaczęła; wszyscy przycichli i słuchali z uwagą, a kobieta dodała: - Mimo
usilnych starań zdołałam przeczytać zaledwie trzydzieści pięć stron...
Kilka minut później wyjaśniło się, że jej starania nie poszły na marne - mimo że zdołała
przeczytać powieść zaledwie do trzydziestej piątej strony, znała jej treść lepiej ode mnie, co
pozwalało podejrzewać ją o mijanie się z prawdą. Najbardziej jednak wstrząsnęła mną nie
pyzata Olga, lecz genialny Ipatow. Zabrał głos na zakończenie i przemawiał przez piętnaście
minut. Przez jakiś czas śledziłam tok jego myśli, ale był tak zagmatwany, że po dziesiątej
minucie Jaków Siemionowicz chyba sam się pogubił, zacmokał ustami, popatrzył zdumiony,
jakby próbował sobie przypomnieć, z jakiego powodu jego towarzysze zebrali się tu i siedzą,
marszcząc czoła. Raptem, ni z tego, ni z owego, przytoczył nową opowiastkę, której sensu
znów nie udało mi się pochwycić, zapewne ze zdenerwowania. Zresztą, chyba nie tylko mnie
- gdy Ipatow zamilkł, wszyscy czujnie zamarli, jakby czekając na dalszy ciąg; nie doczekali
się i z zemsty znowu rzucili się na mnie, i to z taką werwą, że pięć minut później nie miałam
już wątpliwości - lada moment zaproponują mi długotrwały wypoczynek... w domu wariatów.
Na szczęście burzliwe emocje wszystkich wyczerpały; egzekucja nie trwała na tyle długo,
żebym zdążyła spalić się ze wstydu za swój brak talentu i bezczelność. Siedziałam,
purpurowa na twarzy, zerkając na Żeńkę, która z kolei była bladozielona i wyraźnie
szykowała się do natarcia.
- Przepraszam - wymamrotałam. - Chcecie powiedzieć, że moja powieść do niczego się nie
nadaje?
- Ee... - chrząknął znacząco Ipatow i zapytał: - Kim pani jest z zawodu?
- Ekonomistką.
- No więc, moja droga, niech pani dalej robi to, co pani robiła, a literaturę zostawi w
spokoju... Niech każdy robi to, do czego został przeznaczony... czy coś w tym rodzaju.
- Przepraszam - powtórzyłam, wstałam i tyłem poszłam do drzwi, ciągnąc za sobą Żeńkę.
Ciężko było na nią patrzeć
- najwyraźniej miała wiele do powiedzenia każdemu z obecnych, ale się powstrzymywała. Na
szczęście szybko znalazłyśmy się na dworze, tu już Żeńka zdołała rozewrzeć zaciśnięte zęby i
głośno zaklęła. Nie patrząc na przyjaciółkę, szybkim krokiem poszłam do taksówki na
postoju, plącząc się w cudzej spódnicy.
- Anfisa! - Żeńka złapała mnie za łokieć. - Tylko nie bierz sobie tego do serca...
- Zamknij się! - warknęłam. - Wiedziałam, że nic dobrego z tego nie wyniknie! Ale nie,
poszłam, jak owca na rzeź... Boże, jaki wstyd, przecież o mało nie nazwali mnie idiotką...
- Też coś! - prychnęła pogardliwie Żeńka. - Jeśli chcesz wiedzieć, to wszystko przez zazdrość.
Kryminał wyszedł bardzo dobry, możesz mi wierzyć. Może sama piszę głupoty o psach i
kotach, ale, chwalić Boga, potrafię odróżnić dobrą książkę od złej. A ci tutaj to zbieranina
grafomanów. Niepotrzebnie cię tu zabrałam.
- O, to na pewno - przyznałam.

- No przecież chciałam dobrze - westchnęła żałośnie Żeńka.
- No, coś ty...
Ja też westchnęłam.
- Dobra, chodźmy się przejść. Zwolniłam się na resztę dnia.
- Słuchaj - przypomniała sobie nagle moja przyjaciółka. - Nie zabrałyśmy rękopisu.
Wracamy?
- O, co to, to nie!
- Dobra. Za parę dni wstąpię do Ipatowa i zabiorę. No pomyśl tylko, jaki drań, ja mu na
jubileusz piszę artykuł pochwalny, a on mi takie świństwo...
- Może powiedział prawdę?
- Aha, już się rozpędził - prychnęła pogardliwie Żeńka. - Nie znasz ich... Wszyscy uważają
się za geniuszy, a tak naprawdę to pismak na pismaku pismakiem pogania.
- W ogóle mnie to nie obchodzi - ucięłam.
Żeńka westchnęła, powiedziała „Aha" i dodała nie bez złośliwej radości:
- O, teraz to już nic nie wydrukują w mojej gazecie, ani linijki. Oo, tu mi kaktus wyrośnie...
- Daj spokój... - westchnęłam, wzięłam ją pod rękę i niespiesznie poszłyśmy w stronę
ulubionej kawiarni, żeby zadać kolejny cios swemu budżetowi i złamać obietnicę niejedzenia
słodyczy.
W kawiarni trochę się uspokoiłam i nawet zaczęłam dostrzegać w tym, co się stało,
pozytywne strony: na przykład, nie będzie żadnej bieganiny z rękopisem wątpliwej jakości i
życie znów potoczy się swoim trybem.
- Wyślę go do Moskwy - oznajmiła Żeńka przy trzecim ciastku.
- Tylko spróbuj! - oburzyłam się.
- A co? Tam nikt nie zacznie na ciebie wrzeszczeć. A nuż będziemy miały szczęście?
Zostaniesz sławna, a ja zatrudnię się jako twój agent literacki...
- Odczep się - powiedziałam i pogroziłam Żeńce pięścią. - Z literaturą koniec raz na zawsze.
Dopiero dużo później miałam okazję się przekonać, jaka mądrość przeze mnie wtedy
przemawiała. Było jasne, że przedsięwzięcie, które zaczęło się tak parszywie, nie wróży nic
dobrego, gdybym jednak wiedziała, jakie nieszczęścia spadną na nas z powodu tej idiotycznej
książki, spaliłabym ją własnoręcznie!
Żeńka zadzwoniła do mnie koło szóstej. Właśnie była sobota, usiadłam na balkonie z puszką
piwa i orzeszkami, i miałam zamiar popracować. O tej porze roku zawsze jest duży napływ
klientów, a ja wybierałam się na urlop i musiałam przed wyjazdem zdążyć z mnóstwem
rzeczy.
Żeńka oznajmiła tonem nieznoszącym sprzeciwu:
- Czekam na ciebie przed galerią obrazów, bądź za pół godziny. I ubierz się jakoś tak
wyzywająco... No, rozumiesz. Będzie tu Apolloński, musisz zrobić dobre wrażenie.
- Słuchaj - wyjęczałam - może nie warto się wygłupiać, wsadźmy tę powieść głęboko...
- Wiesz, co cię zgubi? Brak charakteru. Zawsze trzeba walczyć do końca! Jeszcze mi potem
podziękujesz! Jednym słowem, nie denerwuj mnie i przyjedź szybko. Czekam przy wejściu...
tylko wyzywająco, pamiętaj, wyzywająco.
- Właściwie to jestem tu w ramach obowiązków służbowych - oznajmiła moja przyjaciółka,
gdy zjawiłam się obok niej. - Dziś jest otwarcie wernisażu jednego malarza i muszę
przeprowadzić wywiad, ale jedno drugiemu nie przeszkadza, najważniejsze, że jest tu
Apolloński. - Żeńka obejrzała mnie krytycznie od stóp do głowy, skinęła bez większego
zachwytu i ruszyła do wejścia.
W ogromnej sali wzdłuż lewej ściany przy oknie stało kilkoro mężczyzn i kobiet. W środku
grupy znajdował się łysy młody mężczyzna o zdumiewająco kształtnym nosie, który właśnie
opowiadał coś, strasznie sepleniąc i wymachując rękami. Obejrzałam się, zmyliłam krok, a

Żeńka upuściła torebkę i zaklęła. Wypadło to wszystko bardzo głośno, zwrócono więc na nas
uwagę.
- A oto i prasa! - zawołał łysy i uśmiechnął się szeroko, a ja skonstatowałam z zakłopotaniem,
że brakuje mu co najmniej dziesięciu przednich zębów. Cud, że w ogóle wymawiał jakieś
głoski!
- Dobry wieczór! - huknęła Żeńka, jednocześnie kogoś wypatrując. Chyba go nie dostrzegła,
bo sposępniała.
Tymczasem łysy nadal mówił, wymachując rękami, Żeńka udawała, że słucha, a ja poszłam
obejrzeć obrazy. Mniej więcej dwadzieścia minut później Żeńka dołączyła do mnie.
- No i jak? - spytała z westchnieniem.
- To psychol - podsumowałam.
- Wałachów? No pewnie. A Gawrylenko - kompletny obłąkaniec.
- Kto to? - spytałam czujnie.
- Gość, który urządził tę wystawę, no, wyłożył kasę. Już nie miał komu dać, głupek... My
mamy taki rękopis, że Dashiell Hammet w grobie się przewraca z zazdrości, a on wyrzuca
kasę na jakieś bohomazy. A tyle razy mówiłam tym durniom: pomagać należy tym, którzy na
to zasługują...
- Ludzie mogą mieć w tej sprawie własny punkt widzenia.
- Tak, kretyn kretyna wypatrzy z daleka. Niedobrze mi od tego malarstwa. Idziemy do bufetu?
- Tak od razu? Jakoś niezręcznie...
- Coś ty, kto mądrzejszy, ten już dawno tam siedzi.
~ Jak wam się podobają moje obrazy? - zaseplenił ktoś z tyłu, odwróciłam się i zobaczyłam
łysego. - Tylko proszę szczerze, bez komplementów...
Wytrzeszczyłam oczy, próbując zorientować się, o czym on mówi. Żeńka za plecami łysego
dawała mi jakieś znaki, które można było zrozumieć tylko tak: poślij go do diabła i chodźmy
do bufetu.
Przestałam się wytrzeszczać i z czarującym uśmiechem oznajmiłam:
- Nic takiego.
- W sensie? - zapytał sepleniący.
- W sensie, bywało gorzej. Mam na myśli diagnozę.
- Właśnie, właśnie - wtrąciła się Żeńka. - Powiem ci coś, Arkasza. Maluj, chłopie, maluj, a
zobaczymy, co z tego będzie. Może nawet coś kupimy, nie do domu oczywiście, ale są takie
miejsca, w których twoje dzieła będą się prezentować znakomicie...
- W wariatkowie? - skrzywił się Arkasza.
- W wariatkowie, w wytrzeźwiałce... No więc maluj, kochany, nie przestawaj.
- Skrobniesz notkę do gazety? - spytał spokojnie, bynajmniej niezmartwiony diagnozą.
- No pewnie, a po co tu jestem?
- Tylko nie nazywaj mnie narkomanem. Gawrylenko wstąpił do partii, zapomniałem, do
jakiej... Jednym słowem, nie lubią tam gejów i narkomanów...
- A kto was lubi? - westchnęła Żeńka i dodała: - Napiszę dobrze, nie umiem źle pisać o
ludziach sztuki. Inna sprawa powiedzieć w oczy: Arkasza, maluj koty! Albo psy. Miłe
zwierzęta i większy z nich pożytek dla zdrowia psychicznego.
- Aha, koty... Komu potrzebne te twoje koty... Dobra, chodźmy się napić, zawsze szanowałem
cię za szczerość...
- Może niepotrzebnie my go tak? - zawstydziłam się kwadrans później, już siedząc w bufecie.
- Może to naprawdę talent?
- Akurat, raczej alkoholik... i psychopata. Ale lepiej niech rysuje gołe tyłki, nazywając je
wszechświatami, niż wyłazi z nożem nocą na ulice.
- No coś ty?

- Za dużo czerwieni. I te wnętrzności na półmisku... robią wrażenie. Przecież to wszystko
trzeba sobie wyobrazić, choćby na płótnie. Kto wie, co mu się tam roi w tej łysej pale...
- Pani też tutaj, Jewgienio Pietrowna? - szepnął ktoś. Odwróciłyśmy się i ujrzałyśmy
mężczyznę w nieokreślonym
wieku, z brzuszkiem i wąsami. Bujną grzywę ozdabiała szlachetna siwizna, oczy błyszczały
młodzieńczo, usta poruszały się nawet wtedy, gdy mężczyzna milczał.
- Andrieju Wasiljewiczu! - zagdakała Żeńka, przyciskając rękę do piersi i przewróciła
oczami, a następnie wypięła biust w głębokim wydechu i gwałtownie wypuściła powietrze.
Andriej Wasiljewicz jednym okiem obserwował falowanie biustu, drugim zerkał na mnie.
- Dawno się nie widzieliśmy - powiedział szeptem, całując rękę mojej przyjaciółki, a potem
rozciągnął usta w uśmiechu i skupił się na mnie, to znaczy złapał moją rękę i zapytał: - A to
zapewne piękna Anna?
- Tak właśnie - zatrajkotała Żeńka, która przy Andrieju Wasiljewiczu nie potrafiła normalnie
rozmawiać.
- Aha - powiedział i pocałował moją rękę.
- To Andriej Wasiljewicz Apolloński - powiedziała szybko Żeńka, uzupełniając gdakanie
mimiką i gestami (wyrażającymi burzliwą radość, graniczącą z zachwytem). - A to Anna
Asadowa. Tak się szczęśliwie składa, że mamy ze sobą rękopis, wiem, jak bardzo jest pan
zajęty, ale...
- Oczywiście, oczywiście... przejrzę. Nie mam zwyczaju odmawiać kobietom... - zaśmiali się
oboje, a ja uśmiechnęłam się, że niby również mi wesoło. - No i jak wystawa? - zapytał
Apolloński. - Według mnie to zupełne gówno.
- Kto wie, Anna mówi, że może jest geniuszem...
- No cóż, Aniu, pani jest po prostu daleka od malarstwa...
- Być może - zgodziłam się pokornie.
- Arkasza to nieszkodliwy dziwak, pijak i beztalencie, nic więcej... A pani, jak słyszałem,
zajmuje się literaturą? - uśmiechnął się.
- Napisałam kryminał, Jewgienii się spodobał, a pańskim przyjaciołom w kółku literackim
nie. Więc może ja również jestem beztalenciem, chociaż nie piję.
- A to niesłusznie... Niech się pani napije szampana i uśmiechnie, ma pani taki piękny
uśmiech. I niech pani pamięta: wydawca nie ma przyjaciół!
Właśnie miał zamiar znów się zaśmiać, gdy wtrąciła się Żeńka.
- Andrieju Wasiljewiczu, niech pan przeczyta kryminał, to naprawdę świetna rzecz.
- Bardzo możliwe - westchnął. - I cóż z tego? Pieniądze, moja droga, pieniądze...
- Przecież pan na nim zarobi!
Biedak skrzywił się tak, jakby go zęby rozbolały.
- Szukajcie sponsorów! - powiedział. - A wtedy wydrukuję wam wszystko, co chcecie:
niechby nawet powieść.
- Znajdziemy sponsora i co potem? Co zrobimy z książkami? Będziemy same sprzedawać w
pociągach?
- Czemu nie, wiele osób tak robi. Wydają za swoje pieniądze i sprzedają. Niektórzy mają
znajomych w kiosku czy sklepie... ale i pociągami nie gardzą. I to starsi ludzie, zasłużeni... A
tu taka piękna dziewczyna! W ciągu jednego dnia sprzedacie cały nakład! - zaśmiał się, a ja
posłałam Żeńce takie spojrzenie, że aż ją wykrzywiło, zaczęła grzebać w swojej torebce,
mamrocząc:
- Miałam tu gdzieś okulary...
- I o czym ten kryminał? - zapytał nagle Apolloński. - Morderstwo?
- Oczywiście - wzruszyłam ramionami.
- Kto kogo? Mąż żonę czy żona męża?
- Mąż żonę.

- Oryginalnie. I co?
- I nic. Złapali go i wsadzili do więzienia.
- Coś nowego!
- No i co się wygłupiasz? - spytała Żeńka, zapominając o okularach. - W całej literaturze jest
może z pięć oryginalnych fabuł kryminałów. No, zabił mąż żonę i co z tego? Tu wcale nie o
to chodzi, żeby wymyślić coś superoryginalnego, tylko żeby banalne rzeczy pokazać z
niespodziewanej strony! A tu jest ciekawa intryga, psychologizm, kobiece spojrzenie... Mąż
zamordował żonę, próbuje wprowadzić wszystkich w błąd i wyjeżdża z młodą dziewczyną na
wakacje, podając ją za zamordowaną. Tam inscenizuje nieszczęśliwy wypadek, dziewczyna
ginie, a on zostaje oficjalnym wdowcem - dwa tygodnie po śmierci prawdziwej żony. I
zyskuje żelazne alibi...
- A nieszczęsna małżonka spokojnie rozkłada się pod krzakiem róż...
- Dalii - poprawiłam.
- Jeszcze lepiej. Gdzieś już coś podobnego czytałem...
- No, to znowu przeczytasz! - warknęła Żeńka i przeszła na złowieszczy szept. - Kto ci kasę
daję? Gawrylenko? No tak, dlatego tu jesteś. A wiesz, że wypowiedział wojnę gejom? Nie
wiedziałeś? Wspomnę mu o materiale kompromitującym na ciebie... Nie, nie zamieszczę tej
informacji w gazecie, tak mu tylko szepnę, w cztery oczy...
- I kto ci uwierzy? - zaśmiał się Apolloński. - Przecież jestem znanym...
- Dziwkarzem? - dokończyła Żeńka. - Byłeś. Zestarzałeś się, przestałeś się sprawdzać, no to
przeszedłeś... na inne rozrywki...
- Kiepski żart - sposępniał Apolloński.
Chyba faktycznie się obraził, odstawiłam szybko kieliszek i pociągnęłam Żeńkę do wyjścia,
nim całkiem sobie zepsuje stosunki z wąsaczem.
- Zupełnie zwariowałaś? - spytałam z wyrzutem.
- O, wielkie mi co. Przeżyje.
- Za takie słowa... Przecież coś takiego nazywa się szantaż!
- Już ty mnie nie ucz, moja matka głupich dzieci nie rodziła. A najbardziej wkurza mnie to, że
ci dranie są zupełnie bez pojęcia. Przecież ja czuję, że wyszedł dobry kryminał, naprawdę
dobry... Nie dlatego, że jestem twoją przyjaciółka, a dlatego iż... no, sama rozumiesz... A jaki
styl! Agatha Christie, słowo daję! Dwa razy płakałam.
- To akurat żadna sztuka - westchnęłam.
- Płakałam ze szczęścia, że się taki talent się ujawnił. A ci dranie próbują go pogrzebać! I
wszystko z lenistwa i zawiści.
- Słuchaj, Żeńka, możemy dajmy sobie z tym spokój? - zaproponowałam nieśmiało. Kontakty
z elitą intelektualną zdążyły mnie już porządnie zmęczyć.
- Nawet o tym nie myśl! - Żeńka pogroziła mi palcem. - Będziemy szukać sponsorów.
Tym razem zadzwoniła do mnie przed pierwszą w nocy, akurat w chwili gdy płomienny
przystojniak właśnie proponował
mi uroczyście: „Zostań moją na zawsze". Nie zdążyłam mu odpowiedzieć (co go na pewno
zmartwiło), bo się obudziłam. Podniosłam słuchawkę i usłyszałam głos Żeńki:
- Ty tu sobie śpisz, a ja za ciebie działam.
- Może też powinnaś się przespać? - zasugerowałam, zerkając na zegarek i zastanawiając się,
jakby tu uprzejmie, acz stanowczo dać przyjaciółce do zrozumienia, że o tej porze zwyczajnie
nie jestem zdolna do dyskusji o interesach.
- Zaraz do ciebie przyjadę.
- Nie, nie - przestraszyłam się. - Jutro mam mnóstwo pracy, muszę się wyspać.
- Czyli co, nie chcesz usłyszeć nowiny?
- Dobrej czy złej? - spytałam czujnie.
- Złej - westchnęła Żeńka.

- No to chyba może poczekać do jutra? Nie ma pośpiechu?
- A pewnie - Żeńka znowu westchnęła. - Chociaż ciężko mi dusić to w sobie. Powiem krótko:
spotkałam się z Gawrylenką...
- Tym mecenasem?
- Tym palantem. Niech go... no dobrze, niech sobie żyje. Ponoć nawet ropuchy są potrzebne.
- To czemu dzwonisz tak późno? - już się rozbudziłam i mogłam chwilę pogawędzić.
- No, bo przecież jadłam z nim kolację, dopiero się pożegnaliśmy. Pieniędzy nie dał, za to
zaczął się do mnie kleić. No zobacz tylko, co za ludzie, ani wstydu, ani sumienia. Ledwie
udało mi się wypchnąć go za drzwi. Trzeba będzie popatrzeć, czy nie mamy na niego jakichś
kompromitujących materiałów... Żonę zdradza na pewno... Należałoby coś o nim
wydrukować, miałby nauczkę. Cały czas powatrzał: „Żenieczka, Żenieczka", a jak przyszło
co do czego, to znaczy do pieniędzy, od razu się wycofał.
- Może nie ma forsy? - podsunęłam.
- A już, nie ma. Ma, ma, nie bój się. Tylko że wspiera ruch patriotyczny. Okazuje się, że nasz
wspólny przyjaciel, kubista rzeźnik, jest właśnie patriotą, a my nie pasujemy do całokształtu.
Kryminały mu się nie odpowiadają! O, jakbyś napisała jakiegoś Horsta Vessela, oczywiście
na naszym, rodzimym materiale, wtedy to zupełne co innego.
- Czyli nic z tego - oznajmiłam z ulgą, a Żeńka się zdenerwowała:
- Chciałam zauważyć, że staram się dla ciebie...
- No to przestań wreszcie, przecież ci mówię, że nic z tego nie będzie.
- Nie chcę więcej słyszeć takich renegackich tekstów! Do diabła z Gawrylenką, znajdziemy
innego gościa z kasą. Trzeba tylko wykazać się stanowczością i mieć właściwe podejście do
ludzi.
- No to szukaj - ucieszyłam się - a ja pójdę spać.
Przez tydzień Żeńka prawie się nie zjawiała; spotkałyśmy się tylko raz, w czwartek,
czytałyśmy opowiadania Żeńki, płakałyśmy i piłyśmy herbatę, ale o kryminale nie
wspomniałyśmy ani słowem. A po tygodniu spokojnego życia moja przyjaciółka nagle
wparowała do naszego biura podróży. Wyglądała szalenie „wyzywająco": skórzane szorty,
koronkowy top i zjadliwie pomarańczowa peruka. Weszła i zawołała od progu:
- Koniec pracy!
Na szczęście w pokoju siedziałam tylko ja i Wiera, obie byłyśmy przyzwyczajone do Żeńki i
zareagowałyśmy spokojnie: zamiast wybiec na ulicę z okrzykiem „Pali się!", niewzruszenie
kontynuowałyśmy pracę. Wierka oderwała wzrok od papierów i spytała leniwie:
- Co się drzesz?
- Nie gorąco ci w tej peruce? - dorzuciłam od siebie.
- Nie zdążyłam dziś umyć głowy, a mamy ważne spotkanie. Zbieraj się, jedziemy!
- Dokąd? - westchnęłam.
- Do sponsora. Są jeszcze na świecie dobrzy ludzie.
- I kim jest ten dobry człowiek? - zdumiała się Wierka.
- To Jarosław Siergiejewicz Awerin, bardzo poważny biznesmen.
- Nigdy o takim nie słyszałam - odparłam.
- No to co? On o tobie też nie, akurat się poznacie.
- Awerin to ten z „Komputerowego Raju"? - Wierka oderwała się na chwilę od pracy. -
Solidna firma, duże pieniądze... Może rzeczywiście coś da? - Wierka została wtajemniczona
w nasze sprawy i choć nie czytała rękopisu, uważała powieść za wybitną i bardzo przeżywała
nasze starania.
- Może - wzruszyłam ramionami i zwróciłam się do Żeńki: - Skądżeś go wykopała?
- Jak ty się wyrażasz? On regularnie umieszcza reklamy w naszej gazecie, pomyślałam więc...
krótko mówiąc, Awerin czeka na nas o jedenastej. O jedenastej piętnaście ma już następne
spotkanie, więc lecimy, albo szczęście przechodzi nam koło nosa. I błagam cię, bądź miła,

powiedz człowiekowi coś serdecznego, załóż nogę na nogę... - W tym momencie Żeńka
przechyliła się przez moje biurko i mruknęła usatysfakcjonowana: - Dobrze, że masz krótką
spódnicę; to młody facet, nieżonaty, ty jesteś ładna, a o mnie to już w ogóle nie ma co mówić.
Jednym słowem, jeśli go nie złamiemy, to obie jesteśmy idiotkami, które powinny siedzieć w
domu i nie pokazywać się ludziom na oczy. Zbieraj się, Anfisa, nadszedł czas działania!
Chwilę później już jechałyśmy w stronę placu Puszkina, gdzie mieścił się „Komputerowy
Raj". Firma zajmowała parter dziewiętnastowiecznej willi.
Po drodze Żeńka zdążyła mnie oświecić: Awerin jest właścicielem sieci sklepów w mieście i
okolicy, człowiekiem bez wątpienia porządnym, w tym sensie, że nigdy o nic go nie
oskarżono, nawet nie krążą o nim żadne plotki, co mówi samo za siebie. Do polityki się nie
pcha, zarabia nieźle, jednym słowem, nasz człowiek i musimy zrobić na nim dobre wrażenie.
Weszłyśmy na wysoki ganek, Żeńka nacisnęła guzik dzwonka, drzwi się otworzyły z lekkim
pstryknięciem, przyjaciółka mrugnęła do mnie i wkroczyła do środka.
W biurze panowała cisza i tylko dzwonki telefonów dobiegające zza drzwi pokojów
wskazywały na to, że praca wre.
Szłyśmy korytarzem, gdy dogoniła nas dziewczyna w malinowym żakiecie:
- Panie do Jarosława Siergiejewicza?
- Tak - odparła Żeńka, na wszelki wypadek marszcząc brwi.
- Proszę, jest u siebie - dziewczyna zastukała i otworzyła drzwi, ale nie weszła z nami, tylko
zniknęła za sąsiednimi drzwiami z napisem KSIĘGOWOŚĆ. Najwyraźniej panowały tu
demokratyczne stosunki, co bardzo mnie ucieszyło.
Gabinet był przestronny i jasny, choć urządzony bez przepychu: w oknach żaluzje, duże,
wygodne biurko, na podłodze przetarty dywan, absolutne minimum wyposażenia. Mężczyzna
przy biurku przelotnie zerknął na zegarek (ja też spojrzałam: była punkt jedenasta) i może
dlatego, a może z jakiegoś innego powodu, uśmiechnął się szeroko, wstał i powiedział
półgłosem, ale z uczuciem:
- Bardzo mi miło.
- Poznajcie się państwo - moja przyjaciółka przybrała entuzjastyczny ton agenta
reklamowego. - To właśnie Anna Asadowa, o której panu opowiadałam, a to Jarosław
Siergiejewicz, który być może zechce nam pomóc.
- W miarę możliwości, oczywiście - skinął głową mężczyzna, ale czuło się, że faktycznie jest
gotów.
Pojawiła się dziewczyna z kawą i Awerin zwrócił się do mnie:
- Proszę mi powiedzieć, Anno... ee...
- Można po prostu Ania - powiedziałam szybko, nie wiedząc, czy mogę dać autorce moje
własne imię odojcowskie.
- Dziękuję... A więc, czemu właśnie kryminał, a nie na przykład romans?
Spytał tak, jakby go to naprawdę interesowało, spróbowałam więc wyjaśnić, jednocześnie
kontrolując wskazówki zegarka: cała rozmowa musiała zamknąć się w dwunastu minutach.
Nawet mi się udało, tylko już nie zdołałam się napić kawy.
- Nie ma pani nic przeciwko temu, że najpierw przeczytam pani rękopis, a dopiero potem dam
odpowiedź? - spytał nieśmiało.
- Oczywiście - odparłam ucieszona, nawet nie tyle z tego, że chciał nam pomóc, ile z tego, że
w ogóle miał zamiar przeczytać moje „dzieło".
Żeńka położyła teczkę na biurku, pożegnałyśmy się i nie wiadomo kiedy znalazłyśmy na
dworze.
- Uff! - odetchnęła moja przyjaciółka. - Masz papierosa?
- Przecież nie palę.
- Jak bym nie wiedziała. Ale mogłabyś nosić dla przyjaciółki.
- Przecież ty też nie palisz - przypomniałam.

- No i co o tym myślisz? Chyba wszystko w porządku, nie? Ty byłaś super, co to jednak
znaczy uroda... To zarazem plus i minus: z jednej strony uroda ma duże znaczenie, a z
drugiej, faceci są głęboko przekonam, że ładna dziewczyna do niczego się nie nadaje, w
sensie do żadnej pożytecznej działalności, to znaczy pożytecznej dla społeczeństwa.
- Nie ględź.
- No co, denerwuję się. Słuchaj, czy on powiedział, że to my mamy zadzwonić, czy że on
zadzwoni?
Zastanowiłam się i wzruszyłam ramionami:
- Nie pamiętam.
- A niech to... To co, może wrócić?
- Zwariowałaś? Poczekamy ze dwa tygodnie, jak nie zadzwoni, to my się odezwiemy. Musi
przecież znaleźć czas na przeczytanie rękopisu, a to zajęty człowiek.
- To tylko sto osiemdziesiąt stron i czyta się jednym tchem...
- Chodź na lody, muszę potem wracać do pracy...
- Myślisz, że ja nie muszę? Dobra, chodźmy. Przystojny facet, nie?
W tej kwestii nie mogłam się wypowiadać - ze zdenerwowania w ogóle nie zwróciłam uwagi
na wygląd Awerina. W pamięci utkwił mi tylko jasny garnitur, dość długie włosy, chyba
ciemne, i to wszystko.
- Nie przyjrzałam mu się... - wyznałam nieśmiało.
- Zresztą, nieważne. Jak nam pomoże, to znaczy, że porządny, a jak nie, to łobuz i tyle. Żeby
tylko nie przeciągał i zadzwonił szybko, można się wykończyć od samego czekania...
Nie musiałyśmy się długo męczyć, Awerin zadzwonił nazajutrz. To znaczy, najpierw
zadzwoniła Żeńka.
- Anfisa, dzwonił do mnie nasz biznesmen - zapomniałyśmy dać mu twój numer. Chciał
porozmawiać, to znaczy - płonął pragnieniem. Jego głos ociekał miodem... albo wpadłaś mu
w oko, albo jesteś genialną pisarką i machnęłaś arcydzieło. Jedno i drugie prawie równie
dobre. Masz pojęcie? Słuchaj, jak będzie cię chciał gdzieś zaprosić, to zgódź się oczywiście!
- Bez względu na to, gdzie?
- Nie sil się na dowcipy, nie umiesz... I ubierz się wyzywająco, wiesz, wszyscy twórcy są
trochę stuknięci, no ten, mają swoje dziwactwa...
- A może odłożysz wreszcie słuchawkę, żeby miał szansę się dodzwonić?
Żeńka rozłączyła się bez pożegnania, co mnie bardzo ucieszyło, a dosłownie pięć minut
później zadzwonił Awerin - głos faktycznie miał podejrzanie słodki.
- Dzień dobry, Anno, mówi Jarosław, nie przeszkadzam? -„No, no, Jarosław, w dodatku nie
przeszkadzam...", pomyślałam. - Czy moglibyśmy się spotkać, najlepiej dziś wieczorem, i
zjeść razem kolację?
- Oczywiście - wykrztusiłam, gubiąc się w domysłach. Czemu facet nagle postanowił zjeść ze
mną kolację? Dla naszej sprawy to dobrze czy źle?
- Czy moglibyśmy spotkać się o siódmej? - zapytał.
- Proszę bardzo.
- Gdzie mam po panią podjechać?
Wyjaśniłam, pożegnaliśmy się, a ja przez jakiś czas patrzyłam w otępieniu na telefon. Z
prostracji wyrwała mnie Żeńka, która znów zadzwoniła.
- No? - ryknęła.
- Słuchaj, on mnie zaprosił na kolację!
- A co powiedział?
- W sprawie książki nic. Po prostu zaprosił.
- I nic więcej nie dodał?
- No mówię ci, że nie. Co o tym myślisz?

- Co ja myślę? A co ja mogę myśleć, skoro to ty z nim rozmawiałaś? Nie mogłaś go zapytać:
a jak tam mój rękopis? Przeczytał go pan, drogi Jarosławie Siergiejewiczu, czy tylko struga
pan wariata?
- A czemu sama go nie spytałaś, moja ty bystra przyjaciółko, jak brał od ciebie mój numer
telefonu?
- Myślałam, że powie tobie...
- Może i powie, a jak nie, to zapytam. Wieczorem.
- O której się umówiliście?
- O siódmej. Podjedzie pod mój dom.
- Bardzo dobrze, ja też podjadę, żeby ocenić twój wygląd. Mój wygląd się Żeńce nie spodobał
- zjawiła się dwadzieścia
po szóstej i oznajmiła skrzywiona:
- No i coś się wypindrzyła jak sekretarka? Co on, do pracy cię będzie przyjmował?
- Spadaj - odparłam czule. - W końcu to spotkanie biznesowe, a nie randka. Słuchaj, a jak ten
Awerin w ogóle wygląda? Wcale ostatnio na niego nie patrzyłam z tych nerwów. A jak go nie
poznam?
- Odbiło ci? Podjedzie mercedesem, to co - nie poznasz? Masz na podwórku tyle merców?
Usiadłyśmy na kanapie, zerkając to na siebie, to na zegarek.
W końcu pod domem rozległ się klakson, wyjrzałam dyskretnie, kryjąc się za zasłonką i
rzeczywiście zobaczyłam mercedesa - dużego, białego i pewnie drogiego.
- No idź, dziecko - Żeńka pociągnęła nosem i zrobiła nade mną znak krzyża. - Nie szalej tam.
Trzymaj się i wytrząśnij z niego forsę. Jak zacznie się do ciebie kleić, to przypomnij
sobie złotą zasadę: pieniądze z rana, krzesła wieczorem...-. Idź z Bogiem.
- Dzięki, mamusiu - powiedziałam piskliwie i wyszłam. Żeńka postanowiła zostać i na mnie
zaczekać.
Jeśli chodzi o Jarosława Siergiejewicza, to największe wrażenie zrobił na mnie jego
mercedes. Sam Awerin wyglądał na trzydzieści lat z hakiem: ciemne włosy do ramion, gładko
zaczesane do tyłu, nieduże brązowe oczy, krótki nos, pulchne usta - twarz mało wyrazista,
taka, którą się szybko zapomina. Młody mężczyzna, jakich tysiące. Chociaż, coś w nim
musiało jednak być, może intelekt, może talent? Żeńka mówiła, że otworzył firmę w wieku
dwudziestu trzech lat i jak dotąd dobrze mu szło.
Przywitaliśmy się i usiadłam na siedzeniu obok Awerina, prowadził sam. Nie pytałam, dokąd
się wybieramy, a on się nie odzywał, jechaliśmy w milczeniu, od czasu do czasu wymieniając
się uśmiechami. Cóż, może z natury jest małomówny? Ja też nie muszę trajkotać.
- Do twarzy pani w białym kolorze - palnął nagle. Skinęłam głową i z głupią miną
powiedziałam:
- Tak? Dziękuję...
I wtedy zrozumiałam rzecz oczywistą: Jarosław Siergiejewicz się denerwował! Świadczył o
tym ton głosu, spojrzenie, niepewny uśmiech i lekko drżące dłonie. Może Żeńka ma rację i
rzeczywiście się zakochał? Ale żeby aż tak? No dobrze, ale przecież to nie rękopis tak na
niego podziałał! Pogrążona w rozmyślaniach nie od razu zrozumiałam, że samochód stoi od
dłuższej chwili. Awerin, patrząc na mnie z zakłopotaniem, powtórzył pytanie:
- Nie podoba się pani restauracja?
Odruchowo spojrzałam w okno i pospiesznie zapewniłam:
- Ależ skąd, bardzo mi się podoba.
Wysiedliśmy z samochodu i zaczęliśmy wchodzić po szerokich schodach, Jarosław
Siergiejewicz troskliwie ujął mnie pod rękę. „No nie, naprawdę się zakochał! - przestraszyłam
się. - I co ja teraz zrobię? Trzeba było wziąć ze sobą Żeńkę, posiedzielibyśmy we trójkę".
Sala była nieduża, na dziesięć stolików. Usiedliśmy przy oknie, złożyliśmy zamówienie i
spróbowaliśmy zacząć rozmowę. Okazało się to niełatwe, Jarosław Siergiejewicz nie tylko się

nie uspokoił, ale wręcz zdenerwował się jeszcze bardziej, rzucał mi dziwne, taksujące
spojrzenia. W końcu mnie to znudziło i postanowiłam przejąć inicjatywę.
- Przeczytał pan rękopis?
- Tak - skinął szybko głową i zamilkł.
- Nie podobało się? - podpowiedziałam.
- Nie, dlaczego... Jak dla mnie bardzo dobre... Ciekawe, dobre zakończenie, czyta się lekko...
Myślę, że powieść mogłaby odnieść sukces.
- Naprawdę? - nie uwierzyłam i teraz ja spojrzałam na niego podejrzliwie.
- Oczywiście. Wprawdzie nie jestem znawcą literatury, ale wydaje mi się... jestem pewien, że
wielu się spodoba.
- I pomoże nam pan?
- Co? A, tak. Oczywiście.
Na pijanego nie wyglądał, na wariata też nie, ale zachowywał się co najmniej dziwacznie.
- Gdyby zacząć od nakładu tysiąc egzemplarzy - zaczęłam - to potrzeba by około...
Awerin położył dłoń na mojej ręce i powiedział:
- Aniu...
- Tak? - spłoszyłam się.
Jarosław Siergiejewicz zmieszał się i nagle przemówił bardzo rzeczowo:
- Stronę techniczną naszej umowy omówimy później. Teraz chciałbym porozmawiać z panią
o... - zachichotał nagle, speszył
się i czym prędzej dokończył: - Jestem człowiekiem dość oddalonym od literatury i nurtuje
mnie pytanie: jak powstaje fabuła książki?
„O matko, to tylko głupek... a już się przestraszyłam...".
- Trudno to wyjaśnić... - zaczęłam i szczerze spróbowałam wytłumaczyć to, co
niewytłumaczalne. - Pewnego dnia oglądałam kryminał w telewizji, nie spodobał mi się,
leżałam i zastanawiałam się, co należałoby w nim zmienić, i wtedy przyszedł mi do głowy ten
właśnie pomysł. Zaczęłam pisać, potem trochę zmieniałam, poprawiałam...
- A więc wymyśliła pani to wszystko? - spytał z niedowierzaniem Jarosław Siergiejewicz.
- Oczywiście. Cóż, może to niezbyt oryginalne, to znaczy, zapewne można się spotkać z
podobną fabułą, ale wątpię, żeby komuś udało się wymyślić coś absolutnie nowego.
- I nie stoją za tym żadne realne wydarzenia? Może jakiś artykuł w gazecie albo czyjaś
opowieść? - dopytywał się Jarosław Siergiejewicz.
- Być może słyszałam o czymś podobnym albo czytałam... - odparłam stropiona, nie
rozumiejąc, do czego on zmierza - czyżby podejrzewał mnie o plagiat? - Ale sama napisałam
ten kryminał, to produkt mojej wyobraźni, a ewentualne podobieństwa są absolutnie
przypadkowe.
- Czyli jednak są? - zareagował czujnie.
Na chwilę opadła mi szczęka, ale szybko wzięłam się w garść, odchrząknęłam i rzekłam:
- Zapewne tak...
To go nie usatysfakcjonowało, przez jakiś czas przyglądał mi się badawczo i w końcu spytał:
- Do czego?
- Słucham? - matko jedyna, może ma problemy z głową, może to efekt przeciążenia pracą?
- Pytam, do czego podobieństwa? Bo przecież nie przypadkiem napisała pani ten kryminał?
- Chyba nie bardzo pana rozumiem - wykrztusiłam.
Awerin jakby się ocknął, przyjrzał mi się uważnie, znów ścisnął moją dłoń i powiedział:
- Przepraszam. Chciałem tylko, żeby pani wiedziała: jesteśmy przyjaciółmi.
- Dziękuję. To znaczy, bardzo mi miło.
Istny dom wariatów. Na szczęście przyniesiono nam zamówione dania i zajęliśmy się
jedzeniem. Awerin nie przestawał zachowywać się dziwnie, co chwila rzucał mi przenikliwe

spojrzenia, uśmiechał się niepewnie, jakby szukał słów... Teraz już nie wyglądał na
zakochanego i w ogóle nie wiedziałam, co mam
o tym wszystkim myśleć i jak się zachować. Jedno było jasne: trzeba zakończyć tę idiotyczną
rozmowę, zanim sama zacznę łapać go za ręce, patrzyć spode łba i mówić zagadkami.
No tak, ale dojść do takiego wniosku to jedno, a wstać i wyjść to zupełnie co innego...
Wyglądałoby to nieuprzejmie, no i skoro rękopis mu się spodobał...
- A dlaczego zwróciła się pani właśnie do mnie? - zapytał nagle.
- Szczerze powiedziawszy, nie tylko do pana. Gawrylenko odmówił, a w naszym mieście
właśnie on zajmuje się filantropią, to znaczy pomaga artystom...
Osoba Gawrylenki zupełnie nie interesowała Jarosława Siergiejewicza, nawet skrzywił się
odruchowo. Skończyłam swoją przemowę w pół zdania, odchrząknęłam i dodałam:
- Reklamuje się pan w gazecie, w której pracuje Jewgienia Pietrowna i dlatego
pomyślałyśmy...
Mogłabym przysiąc, że mi nie uwierzył. Pogładził moją dłoń
i spytał bardzo cicho:
- Znała pani Stellę?
- Kogo? - nie zrozumiałam.
Uśmiechnął się, cofnął rękę i pokiwał głową, jakby się z czymś zgadzał. Może powinnam
spytać, czy nic mu nie jest.
- Czyli to wszystko wymysł? - uśmiechnął się szeroko, potrząsnął głową, jakby uwalniał się
od natrętnych myśli i dosłownie pięć minut później zaczął się zachowywać jak normalny
człowiek, zaczął mówić sensownie, nawet konkretnie, a ja uspokoiłam się i zaczęłam nawet
czerpać przyjemność z tej kolacji.
Ale pod koniec spotkania znów wszystko zepsuł. Pożegnaliśmy się pod moim blokiem,
Jarosław Siergiejewicz wysiadł z samochodu razem ze mną, co muszę przyznać, zaniepokoiło
mnie, wziął mnie za rękę i zajrzał mi w oczy, milcząc znacząco. „Może chce się wprosić do
mieszkania?" - pomyślałam w panice, ale szybko przypomniałam sobie, że w domu czeka na
mnie Żeńka, i uspokoiłam się. Niech się wprasza, posiedzimy sobie we trójkę przy herbacie.
- Jestem pani przyjacielem - zapewnił mnie Awerin ni w pięć, ni w dziewięć i pospiesznie
wrócił do samochodu, a ja z westchnieniem ulgi poszłam do domu.
Drzwi otworzyły się, nim zdążyłam nacisnąć klamkę - na progu stała Żeńka i przyglądała mi
się ze ściągniętymi brwiami.
- I co? - spytała groźnie.
- Pstro - odparłam, weszłam do środka, zdjęłam pantofle i siadłam w fotelu.
- Długo będziesz mnie jeszcze dręczyć? - jęknęła Żeńka.
- U nas wszystko w porządku. A Awerinowi wyraźnie brakuje piątej klepki.
- Podrywał cię? - ucieszyła się Żeńka, również siadając w fotelu.
- A diabli go wiedzą. Może i podrywał, a ja nie zrozumiałam. Ale mnie się zdaje, że on ma
nie po kolei w głowie.
- Biznesmeni wszyscy tak mają, praca ciężka, dolce wysysają z mózgu wszystkie soki. A co
robił?
- Mówił dziwne rzeczy. Wypytywał, rzucał idiotyczne teksty. Wspominał o jakiejś Stelli...
- O kim?
- A skąd ja mogę wiedzieć? Ni z tego, ni z owego spytał: „Znała pani Stellę?".
- A ty?
- Co - ja?
- No, nie mogłaś powiedzieć, że znałaś? Takie trudne?
- Matko kochana, nie dość, że tamten zwariował, to jeszcze i ty... - rozzłościłam się i poszłam
nastawić wodę na herbatę.
Żeńka poszła za mną.

- Pieniądze da? - Da.
- No to w porządku. A o czym tak długo gadaliście, no mów, bo mnie ciekawość zżera...
- Słuchaj, czy ten twój Awerin to czasem nie wdowiec? - doznałam olśnienia.
- Z jakiej racji?
- Z siakiej. Mówię ci, że zadawał głupie pytania, skąd wzięłam fabułę i takie tam, jakaś
Stella...
- Myślisz, że trzasnął Stellę w afekcie, a teraz przeżywa?
- Tak czy inaczej, fabułą się najwyraźniej przejął...
- Ja też się przejęłam, spłakałam się dwa razy.
- On się przejął inaczej - sposępniałam. - Na pewno nie był żonaty?
- Nie. Dowiadywałam się... w celach osobistych. Ale może miał jakąś kobietę, poderżnął jej
gardło, i buch ją w dalie, a tutaj ciebie diabli przynieśli z kryminałem, no to facet spanikował,
nie dziwota... Ho, ho, teraz to na pewno da forsę, zaprawdę, wielka jest siła sztuki! Niech cię
ucałuję, geniuszu! Talentu się nie ukryje, załatwiłyśmy biznesmena! - Żeńka rozwarła
objęcia, a ja przypadłam do jej ramienia i zaczęłyśmy się śmiać jak wariatki.
Przez dwa dni nic się nie działo, to znaczy Awerin nie dawał znaku życia, a i my
postanowiłyśmy go nie nękać, żeby się czasem nie rozmyślił w sprawie sponsoringu. W tym
czasie Żeńka zasięgnęła o nim języka i teraz już miałyśmy pewność, że Jarosław
Siergiejewicz nie miał ani żony, ani partnerki, nie miał też zamiaru się żenić, ponieważ jego
wielka i chyba płomienna miłość wyszła za mąż. To tyle, jeśli chodzi o fakty, dalej były już
tylko plotki: ta miłość to podobno żona jakiegoś bankiera czy może mafiosa, Jarosław mówił
o niej aluzjami,
a głównie milczał; nikt nie znał jej imienia. W towarzystwie widywano go z różnymi
kobietami, a która z nich była właśnie tą miłością, trudno stwierdzić, możliwe też, że Awerin
to wszystko zmyślił, żeby mu się baby nie narzucały i nie czyniły awansów.
Informacje szczerze mnie ucieszyły: po pierwsze, skoro nie jest wdowcem, to nie mógł zabić
małżonki, po drugie, jeśli już kogoś kocha, to mnie da spokój. Pomoc finansową obiecał,
Żeńka już się skontaktowała z Apollońskim, a ten zapewnił, że jak będą pieniądze, to będzie i
książka. Nie wiedziałam, czy już się cieszyć, czy jeszcze się wstrzymać, i wtedy, trzeciego
dnia wieczorem, zadzwonił Awerin.
- Anna? - zaczął. - Mówi Jarosław. Nie przeszkadzam? Nie dzwonię zbyt późno?
- Ależ skąd, oczywiście, że nie.
W moim głosie pojawiły się pochlebcze nutki, uśmiechnęłam się tak starannie, jakby Awerin
mógł mnie zobaczyć.
- Chciałbym się z panią spotkać. W interesach - dodał po chwili. - Czy mógłbym teraz do pani
przyjechać?
„Nie ma mowy" - pomyślałam, ale na głos zaczęłam mamrotać coś o remoncie i
przejściowych niedogodnościach.
- W takim razie może pani przyjedzie do mnie? - „Oho, już się rozpędziłam" - pomyślałam, a
on jakby się zorientował i dodał szybko: - Mam na myśli, do mnie do biura, jestem jeszcze w
pracy. Rozmowa zajmie nam dosłownie chwilę, a potem odwiozę panią do domu.
- A nie moglibyśmy porozmawiać przez telefon? - podsunęłam rozwiązanie, w moim
odczuciu idealne, lecz Awerin chyba był innego zdania.
- Myślę, że to nie jest rozmowa na telefon.
- Cóż, w takim razie przyjadę - zgodziłam się. Ze sponsorami trzeba się obchodzić jak z
jajkiem... - Będę za jakieś czterdzieści minut, odpowiada panu?
- Tak, tak - zapewnił szybko i dodał: - Jeszcze raz przepraszam...
„Grzeczny" - skonstatowałam, odłożyłam słuchawkę i zaczęłam się zbierać.
„Zbieranie się" zajęło mi dwadzieścia minut, kolejne dwadzieścia pięć zeszło na wezwanie
taksówki, telefon do Żeńki i drogę do biura Awerina. Zapłaciłam taksówkarzowi, weszłam na

wysoki ganek i nacisnęłam przycisk dzwonka. Charakterystyczne pstryknięcie nie nastąpiło,
wdusiłam przycisk jeszcze raz, z tym samym efektem, i dopiero wtedy spojrzałam w okna:
światło paliło się tylko w dwóch ostatnich, które, jeśli się nie myliłam, były oknami gabinetu
Jarosława Siergiejewicza.
Niepewnie nacisnęłam klamkę i drzwi otworzyły się bez problemu - to znaczy, nie tak
zupełnie bez problemu, w końcu były przecież ciężkie, stalowe. Wzruszyłam ramionami i
weszłam do słabo oświetlonego korytarza: paliła się tylko jedna lampa pośrodku. Wyglądało
na to, że pracownicy dawno poszli do domu, a Jarosław Siergiejewicz czeka na mnie w
swoim gabinecie.
Jak dla mnie zostawianie otwartych drzwi w pustym biurze było dość lekkomyślne, w końcu
we wszystkich pokojach stoją przecież komputery, ale ostatecznie to nie moja sprawa.
Dotarłam do gabinetu Awerina, zastukałam i pchnęłam drzwi.
Gabinet był pusty. Rozejrzałam się i upewniłam, że właściciela nie ma - no, chyba że schował
się pod biurkiem albo wszedł do szafy.
- Jarosławie Siergiejewiczu! - zawołałam półgłosem.
Mój własny głos w pustym gabinecie brzmiał dziwnie, przestraszona cofnęłam się na
korytarz, ale od razu się uspokoiłam: Awerin mógł wyjść do toalety, nie ma żadnego powodu
do paniki.
- Jarosławie Siergiejewiczu! - zawołałam znowu, tym razem głośniej, a potem zawołałam
jeszcze raz, już bardzo głośno. Zero efektu. Albo w ogóle nie ma go w biurze, albo nie ma
zamiaru reagować. No to po co w takim razie dzwonił? I dlaczego zostawił otwarte drzwi?
Niepojęte... No dobrze, w końcu to nie moja
sprawa. Jak będzie chciał się spotkać, zadzwoni jeszcze raz. Pewnie, że to świństwo z jego
strony, naraził mnie na koszty i w ogóle, ale... Pospiesznie ruszyłam do wyjścia, chciałam
opuścić biuro jak najprędzej i prawie mi się udało, jednak nieopodal drzwi wyjściowych coś
przykuło moją uwagę.
Rękaw marynarki, jasnoszary rękaw, wystający zza szafy. Szaf było tu kilka, dość dużych,
szczelnie zamkniętych, pewnie nawet na klucz. Między ostatnim meblem a ścianą znajdowała
się półmetrowa wnęka i właśnie zza niej wystawał rękaw marynarki. Zrobiłam krok do
przodu i zdezorientowana zajrzałam za szafę... a tam stał wyprostowany Jarosław
Siergiejewicz z odchyloną do tyłu głową. „Witajcie w domu wariatów" - pomyślałam.
Wychodziło na to, że moja diagnoza była słuszna i Jarosław Siergiejewicz kompletnie
zwariował - jaki mógł być inny powód ukrywania się za szafą? Westchnęłam i powiedziałam
z beznadzieją w głosie:
- Jarosławie Siergiejewiczu...
Nie odpowiedział, nawet się nie poruszył. „No nie, to zadanie dla lekarza specjalisty..." -
pomyślałam, ale z drugiej strony, nie mogłam go przecież tak zostawić!
- Jarosławie Siergiejewiczu, niechże pan stamtąd wyjdzie - poprosiłam i ujęłam go za łokieć.
Awerin nie utrzymał się na nogach i gruchnął na podłogę, jakby za szafą stał nie człowiek,
lecz manekin.
Krzyknęłam zaskoczona, przycisnęłam ręce do piersi i zamknęłam oczy. Już miałam
powiedzieć coś głupiego w rodzaju „No jak można być tak nieostrożnym!", ale wtedy
otworzyłam oczy i słowa nagle ugrzęzły mi w gardle. Z pleców Jarosława Siergiejewicza, pod
lewą łopatką, sterczała biała, kościana rękojeść noża.
- To niemożliwe - powiedziałam, ciągle mając nadzieję, że to tylko idiotyczny dowcip, a
potem szeroko otworzyłam usta w przerażeniu, chciałam wrzasnąć. Awerin wyglądał tak, że
od razu było wiadomo: facet nie żyje i na to, jak to mówią, nic się już nie poradzi. „Uciekać!"
- ryknęło coś w moim mózgu i już
miałam wprowadzić zamiar w czyn, ale niestety, od zbawczych drzwi oddzielało mnie leżące
na podłodze ciało, nie mogłam więc tak po prostu rzucić się do ucieczki, najpierw musiałam

przejść przez Awerina. Zacisnęłam zęby, wymamrotałam idiotycznie „przepraszam" i
przeszłam. Zahaczyłam przy tym o odrzuconą w bok rękę, wrzasnęłam i omal nie wpadłam
nosem na drzwi. Chwała Bogu, starczyło mi sił, żeby je otworzyć i wybiec na ulicę.
Właśnie skręciłam za róg, gdy z naprzeciwka wyjechał samochód milicyjny. Na widok
przedstawicieli władzy moja rozchwiana psychika zareagowała dość nietypowo: runęłam w
stronę parku i biegłam przed siebie co sił w nogach, a w końcu padłam na ławkę bez tchu i
prawie bez przytomności. Jakiś kwadrans później wyjęczałam „Boże..." i zaczęłam się
trwożnie rozglądać. Nikt mnie nie gonił. No i z jakiej racji przestraszyłam się milicji?
Przecież właśnie trzeba było do nich zadzwonić, i to jeszcze z biura! „Jestem nienormalna" -
pokręciłam głową, wstałam z ławki i jeszcze raz się obejrzałam.
- Trzeba tam wrócić - poinformowałam rozsądnie samą siebie, ale na powrót nie miałam
najmniejszej ochoty.
Pokręciłam się po parku, uspokoiłam i pomaszerowałam w stronę biura, mamrocząc pod
nosem: „Nie ma absolutnie żadnej potrzeby wchodzić do środka. Mogę zadzwonić z
pierwszej lepszej budki telefonicznej i potem poczekać na ganku, albo jeszcze lepiej na
chodniku, nie, nie, na przystanku...". To mnie trochę uspokoiło i zaczęłam iść szybciej.
Niestety, po drodze nie było ani jednej budki telefonicznej, a nienawistne biuro już wyłoniło
się zza rogu! „Przecież tam powinna już być milicja!" - ucieszyłam się. Może ktoś znalazł
ciało Awerina przede mną i wezwał gliny?
Ale samochodu milicji już nie było. No tak, skąd pomysł, że jechali właśnie tutaj? Mogli po
prostu przejeżdżać. Byłam trzy kroki od ganku, a wokół jak na złość ani żywego ducha - i ani
jednego telefonu. Mogłam wprawdzie spróbować poprosić o pomoc mieszkańców sąsiednich
domów, wyjaśnić... Ale w tej
części ulicy nie było ani jednego budynku przypominającego dom mieszkalny. „Może by tak
po prostu wrócić do domu?" - pomyślałam małodusznie i wtedy zza rogu wyłoniło się dwóch
młodych mężczyzn.
- Przepraszam!... - Rzuciłam się do nich i od razu ugryzłam w język. Jeśli powiem, że w
biurze leży trup, pomyślą, że zwariowałam. Albo jeszcze gorzej - że to ja go zabiłam!
- Jakiś problem? - warknął chłopak, pochylając się do mnie. Myśląc intensywnie, co by tu
powiedzieć, wypaliłam:
- Przypadkiem przechodziłam obok, pracuję tutaj, w biurze nie powinno nikogo być, a alarm
nie jest włączony...
- No i co? - nie zrozumiał.
- Nie mogliby panowie wejść razem ze mną? A nuż są tam złodzieje? Tylko zadzwonię do
szefa...
Mężczyźni wymienili spojrzenia. Czułam, że moja prośba nie przypadła im do gustu, ale
wpatrywałam się w nich tak błagalnie, że w końcu się zgodzili.
- Dobra, dzwoń, a my postoimy przy drzwiach. Tylko jakby co, to my nic...
Weszliśmy we trójkę na ganek, odetchnęłam głęboko, pchnęłam drzwi i zastygłam, usilnie
patrząc na chłopaków - a nie na podłogę w korytarzu. Staliśmy tak z minutę i w końcu jeden z
nich zapytał zdumiony:
- No to wchodzisz czy nie?
Czym prędzej przeniosłam wzrok na podłogę... Awerina tam nie było. Weszłam ostrożnie i
zerknęłam w stronę szaf, choć raczej nie należało się spodziewać, że trup wstał i znów się tam
schował. Nigdzie nie było żadnego trupa. Pobiegłam do gabinetu, zajrzałam przez otwarte
drzwi, weszłam zdecydowanie i sprawdziłam szafy. Trup był nieobecny. Drzwi do innych
pomieszczeń były zamknięte, nawet te od toalety.
- Zadzwoniłaś? - zawołał jeden z chłopaków.
- Tak! Zaraz przyjedzie. Dziękuję bardzo...
- Nie ma za co - burknęli młodzieńcy i pospiesznie opuścili ganek.

Poszłam za nimi, nie miałam najmniejszej ochoty zostawać w biurze ani chwili dłużej.
Zaczekałam, aż faceci znikną za rogiem i pobiegłam na postój taksówek.
Żeńka otworzyła mi drzwi ubrana w szlafrok.
- Dzwonię i dzwonię... - zaczęła zrzędliwie. Przerwałam jej ostro:
- Zamknij się i słuchaj. Nie, najpierw daj mi wody. Trzy szklanki... - Wypiłam co prawda
tylko dwie, ale za to jednym haustem, co jednak zrobiło wrażenie na mojej przyjaciółce.
- Zgwałcili się! - oznajmiła z przekonaniem. - O mój Boże...
- Nie przerywaj, siedź i słuchaj, bo czuję, że zaraz oszaleję...
- Już milczę. Nie denerwuj się tak, wyglądasz, jakbyś miała zemdleć. Co się stało? No
mówże!
- Milcz, nieszczęsna! - zawołałam, gdy wreszcie udało mi się wtrącić słowo i dorzuciłam: -
Awerin został zamordowany... być może.
- Jak to? - nie uwierzyła Żeńka.
- Nóż. Wystawał mu z pleców. - Co?
- No mówię, że nóż! Milcz i słuchaj. I nie przerywaj, bo i tak już mam zamęt w głowie.
Początkowo myślałam, że to Awerin zwariował, a teraz dochodzę do wniosku, że to ja.
- Anfisa, ale przecież ty go... nie tego? - Żeńka wyglądała, jakby miała się rozpłakać.
- Nie gadaj bzdur. Ja go tylko znalazłam...
Pół godziny później udało mi się w końcu opowiedzieć Żeńce, co się stało w biurze.
- Nie zrozumiałam - powiedziała żałośnie. - To w końcu był ten trup czy nie?
- Najpierw był, a potem nie.
- A to możliwe?
- Chyba możliwe, no bo jak inaczej? Stał za szafą, pociągnęłam go za rękaw, rąbnął o
podłogę, uciekłam, a jak wróciłam, to już go tam nie było.
- Byłaś zdenerwowana - podsunęła Żeńka. - Mogło ci się przywidzieć...
- Co ty takie głupoty opowiadasz, trup mi się przywidział? Przecież go macałam i widziałam
nóż, tak jak teraz widzę ciebie.
- Ale potem już nie widziałaś, prawda? A może była krew albo jeszcze coś innego?
- Nie. Wszędzie czysto i odniosłam wrażenie... Nie, nawet nie wiem, co o tym myśleć. Za
pierwszym razem też nigdzie nie było krwi, nawet na marynarce tylko trochę.
- Anfisa, a może Awerin zrobił ci kawał? Piszesz kryminały, no to on... Sama mówisz, że
brak mu piątej klepki, no to postanowił zażartować...
- Ładne mi żarty! Trzasnął łbem o podłogę, tak że aż echo poszło po całym biurze.
- Psychopaci mają mocną głowę - podsunęła Żeńka.
- On był martwy - oznajmiłam stanowczo. Postanowiłam nie dać się zwariować - chociaż to,
co się działo, z każdą chwilą coraz bardziej przypominało szaleństwo.
- Dobrze - zgodziła się szybko Żeńka. - Ale potem zniknął, tak? Jeśli był martwy, to nie mógł
sam wyjść, ale jeśli to kretyński dowcip, to całkiem możliwe, że...
- Był martwy.
- Dobrze, dobrze... Przecież nie mówię, że nie. Czyli ktoś mu pomógł opuścić biuro -
popatrzyłyśmy na siebie. - Jak długo cię nie było?
Zastanowiłam się.
- Pojęcia nie mam - wyznałam w końcu. - O której do ciebie przyjechałam?
Na drodze skomplikowanych wyliczeń udało nam się ustalić, że w biurze Awerina nie było
mnie dwadzieścia pięć minut.
- Ho, ho, w tym czasie można zdążyć niejedno zrobić - oznajmiła Żeńka z mądrą miną.
- Co masz na myśli?
- Ciało mogli wynieść, a ślady usunąć.
- Ale biuro było otwarte. Powinni byli je zamknąć...
- No nie wiem. Gdybyś wróciła i zastała zamknięte drzwi, to co byś zrobiła?

- Czy ja wiem, poszukałabym telefonu i zadzwoniła na milicję.
- Ano właśnie. A tak, to nigdzie nie dzwoniłaś. Ciała nie ma, to i dzwonić na milicję nie ma
po co.
- To co, widzieli, jak przyszłam?
- Kto? - nie zrozumiała Żeńka.
- Mordercy.
- Dlaczego zaraz mordercy?
- A kto inny? - Zaczęłam krążyć nerwowo po pokoju, mamrocząc pod nosem: - Wcisnęli
faceta za szafę, patrzą, a on leży na podłodze... To im się mogło nie spodobać... O Boże! -
jęknęłam. - I co ja mam teraz zrobić? Dzwonić na milicję?
- I co im powiesz? - zdenerwowała się Żeńka. - Że trup był i sobie poszedł? Jesteś moją
przyjaciółką i bardzo cię szanuję, ale nawet mnie niełatwo w to uwierzyć, a co dopiero
glinom, oni to w ogóle uznają, że masz fioła.
- No to co robić?
- Mnie się cały czas wydaje, że Awerin zrobił ci kawał... Wiesz co, jedźmy do niego do biura,
jeszcze raz wszystko dokładnie obejrzymy i jak by co, wezwiemy milicję. Jeśli nie będzie
żadnych śladów przestępstwa, to siedzimy cicho i czekamy do rana. Jutro w ciągu dnia
wszystko się wyjaśni...
To, co mówiła Żeńka, brzmiało dość sensownie, było jednak jedno „ale": ona nie widziała
Awerina za szafą - a ja widziałam i byłam absolutnie pewna, że był martwy i o żadnych
kawałach nie mogło być mowy.
- Dobrze, jedźmy do biura - zgodziłam się. Zamówiłyśmy taksówkę i po jakimś czasie znowu
znalazłam
się na wysokim ganku. Taksówkarz miał na nas czekać.
Od razu rzuciły nam się w oczy dwie rzeczy: w żadnym oknie nie paliło się światło, drzwi
były zamknięte, a alarm włączony. Zadzwoniłyśmy do drzwi, rzecz jasna, bez rezultatu, i
wróciłyśmy do taksówki.
- Nic nie rozumiem - wyznałam szczerze, a Żeńka zaczęła rzucać mi dziwne spojrzenia.
Wkurzyło mnie to i poprosiłam: - Odczep się, dobra?
- A co ja robię? - obraziła się przyjaciółka.
W taksówce uznałyśmy, że przenocuję u Żeńki: po pierwsze, sama w domu i tak nie zasnę, a
po drugie, Żeńka uznała, że woli mieć mnie na oku, bo jeszcze, nie daj Boże, znów coś
zobaczę.
Większość nocy spędziłyśmy, wymyślając najrozmaitsze wersje wydarzeń i zadręczając się
pytaniami, na które nie znałyśmy odpowiedzi. Rano doszłyśmy do wniosku, że nie pójdziemy
do pracy, póki nie dowiemy się, co z Awerinem. Żeńka zadzwoniła do redakcji, ja do Denisa,
potem wymieniłyśmy spojrzenia i drżącą ręką wybrałam numer biura Jarosława
Siergiejewicza. Telefon odebrała sekretarka.
- Czy mogę rozmawiać z Jarosławem Siergiejewiczem? - spytałam.
- Nie, będzie dopiero w piątek.
- A, przepraszam, gdzie jest teraz?
- A z kim mam przyjemność?
- Jestem znajomą pana Awerina. Byliśmy umówieni na spotkanie i...
- Jarosław Siergiejewicz pojechał do Moskwy w sprawach firmy, będzie dopiero w piątek
koło południa.
- A dzisiaj środa - westchnęła Żeńka, gdy odłożyłam słuchawkę. - Ale jeśli tam u nich jest
spokój i cisza, to może Awerin faktycznie żyje?
- To kogo widziałam za szafą? - spytałam ze złością. Wychodziło na to, że to ja zwariowałam,
a taka wersja wcale mi nie odpowiadała.

- Do piątku siedzimy cicho - pouczyła mnie Żeńka. - A jeśli w piątek Awerin się nie pojawi,
to znaczy, że trup faktycznie był. Wtedy poinformujemy o tym, kogo trzeba, bo tak to
zwyczajnie nas wyśmieją. Poza tym, jeśli Awerin wróci z Moskwy i dowie się, że go uznano
za nieboszczyka, to już na pewno nie da nam pieniędzy.
Posiedziałyśmy jeszcze chwilę, nie wymyśliłyśmy niczego mądrego i pojechałyśmy do pracy.
Wieczorem znów przyjechałam do Żeńki (przedtem wstąpiłam do domu, żeby się przebrać i
zabrać najpotrzebniejsze rzeczy) - dopóki Awerin się nie pojawi, nie zaznam spokoju, a we
dwie znacznie przyjemniej się denerwować.
Siedziałyśmy przed telewizorem i prawie nie rozmawiałyśmy - interesował nas tylko jeden
temat, który przemaglowałyśmy już wte i wewte. Zaczęły się lokalne wiadomości,
nadstawiłyśmy więc ucha: a nuż pojawi się nasz nieboszczyk? Nieboszczyków było owszem,
nawet trzech, ale żaden z nich nie był Awerinem. Za to pojawiła się inna wiadomość, która
nas zelektryzowała: minionej nocy nieznani sprawcy włamali się do sali kółka literackiego,
mieszczącego się w Domu Twórczości. Nie zdołano ustalić, w jakim celu to zrobili,
ponieważ, jak stwierdził Ipatow, nie zginęło absolutnie nic.
- A co tam można kraść? - skrzywiła się Żeńka. - Krzesła, stół? Nie ma nawet firanek w
oknach.
Z niewiadomego powodu ta wiadomość wzbudziła we mnie niepokój.
- Od razu jutro wstąpię do Ipatowa i odbiorę rękopis - oznajmiła Żeńka. - Żeby tylko się nie
okazało, że zaczęli go używać zamiast papieru toaletowego, to niebogaci ludzie, mogą mieć
problem z papierem...
- I po kiego grzyba złodziej pchał się do kółka literackiego? - zastanawiałam się na głos.
- Jeśli pytasz mnie, to nie wiem. Myślisz, że to jest jakoś powiązane?
- Co?
- No... to włamanie i potencjalna śmierć Awerina?
- W jaki sposób? - zdumiałam się.
- Pojęcia nie mam, dlatego pytam. Może ty masz jakiś pomysł?
- Ani jednego - wyznałam.
- I ja nie mam - westchnęła Żeńka.
W czwartek zadzwoniła do mnie do pracy koło piątej.
- Anfisa, weź głęboki oddech. Nie wiem, co się dzieje, ale coś się dzieje na pewno.
- Gdzie?
- W życiu. Twoim i moim. Właśnie byłam u Ipatowa. Rękopisu nie ma.
- Zgubił?
- Twierdzi, że rękopis leżał w szafie. Tam jest pełno papierów, twoja powieść leżała na
samym wierzchu - a teraz nie leży. Glinom powiedział, że nic nie zginęło, bo zupełnie
zapomniał o rękopisie, a teraz wychodzi na to, że zginął właśnie on. Chwytasz?
- Nie - odparłam szczerze. - Po co komu mój rękopis?
- Ja też jeszcze nie wiem, ale to wszystko bardzo mi się nie podoba.
- Na rękopisie był mój adres?
- Nie, chyba że go napisałaś.
- Ja w ogóle przekręcałam stronę tytułową, nie patrząc.
- Czyli powinien być tylko pseudonim „Anna Asadowa" i tytuł powieści.
- A to ważne? - zaniepokoiłam się.
- Jeśli Awerin się jutro pojawi, to chyba nie, ale jeśli się nie pojawi...
- Co tu ma do rzeczy Awerin?! - wrzasnęłam.
- Nie wiem - odparła Żeńka i odłożyła słuchawkę.
Chociaż sekretarka powiedziała, że Jarosław Siergiejewicz powinien być dopiero koło
południa, zadzwoniłyśmy już o dziesiątej, znowu zrywając się z pracy. Głos sekretarki

brzmiał bezbarwnie, powiedziałabym nawet: martwo, a słysząc imię swojego szefa,
sekretarka wybuchnęła płaczem.
- Jarosław Siergiejewicz zginął... - wykrztusiła w końcu. Mnie i Żeńce opadła szczęka i
dostałyśmy wytrzeszczu.
- Kiedy? - wyjąkała Żeńka.
- Dziś rano. Wracał z Moskwy, pod miastem doszło do wypadku. Zginął... - W tym miejscu
dziewczyna rozpłakała się w głos i Żeńka odłożyła słuchawkę.
- Co o tym myślisz? - spytała moja przyjaciółka.
Szczerze mówiąc, nic nie myślałam, no bo co tu można myśleć? Awerin był martwy już we
wtorek, wiedziałam o tym doskonale bez względu na to, co sobie myślała Żeńka, a to znaczy,
że nie mógł zginąć ponownie dzisiaj.
- To jakaś bzdura - powiedziałam beznadziejnie, a Żeńka przyznała mi rację.
- Czyli tak - zaczęła. - Jedź do pracy, ja pojadę do redakcji i spróbuję się czegoś dowiedzieć o
tym wypadku...
Cały ranek spędziłam w pracy, gapiąc się w ścianę naprzeciwko. Nawet Denis w końcu
zwrócił na to uwagę.
- Źle się czujesz? - zapytał.
- Tak... chyba jestem chora.
- To może jedź do domu?
- Nie, nie, wszystko w porządku, zaraz zbiorę siły i zacznę normalnie pracować...
Ale nie udało mi się zebrać sił, to znaczy musiałam wydatkować je na coś innego - po
południu zadzwoniła Żeńka, zwolniłam się u Denisa i pognałam do kawiarni „Milena", w
której moja przyjaciółka miała na mnie czekać.
Kawiarnia mieściła się w pobliżu biura Awerina, ale z okna, przy którym siedziałyśmy z
Żeńką, nie było go widać.
- No? - zapytałam, w myślach przygotowując się na najgorsze.
- Do wypadku doszło rano, mniej więcej o piątej dwadzieścia. Awerin jechał swoim
mercedesem bardzo szybko, przy obwodnicy nie wiadomo po co wjechał na most, który, jak
wiemy, jest nieukończony i z dużej wysokości spadł na betonowe płyty. Mercedes
eksplodował, a z Awerina zostały zwęglone szczątki. Świadków wypadku brak - wczesny
ranek, ruch niewielki... - Żeńka westchnęła i odwróciła wzrok: - Wypadki zdarzają się
każdego dnia i czasem kończą się tak parszywie...
- Nie kombinuj - pokręciłam głową. - Awerina zabili we wtorek, a dziś tylko zainscenizowali
wypadek.
- Czy ty chociaż sama wierzysz w to, co mówisz? - skrzywiła się Żeńka.
- Wierzę w to, co widziałam na własne oczy. Awerin leżał na podłodze z nożem w plecach.
Nie jestem wariatką, nie mam halucynacji i to na pewno nie był żart. A ten wyjątkowo
podejrzany wypadek tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że tak właśnie było.
- Myślisz, że zainscenizowali wypadek, żeby wprowadzić śledczych w błąd?
- Jakich śledczych? - uśmiechnęłam się krzywo. - Przecież do dziś nie powiadomiłam milicji.
- Zaczekaj - Żeńka ściągnęła brwi. - Jest wypadek i jest nieboszczyk. A tu nagle zjawiasz się
ty i mówisz, że nieboszczyk był nieboszczykiem już trzy dni temu. Co pomyślą o tobie gliny?
- Nie wiem, ale Awerin wcale się nie rozbił, tylko został zamordowany.
- No i co? - Żeńka przeszła na szept, pochylając się do mnie. - Może faktycznie go
zamordowali. To biznesmen i pewnie miał mnóstwo wrogów, a jeśli pójdziemy na gliniarnię,
to tylko będziemy miały nieprzyjemności.
- No, to co robić?
- Nic. Oczywiście, to świństwo z jego strony, że umarł przed spełnieniem obietnicy, ale
drugiego sponsora można znaleźć, a zdrowia raczej nie.

- O matko, nie chodzi mi o zdrowie, tylko o milicję! Awerin został zamordowany, a wszyscy
myślą, że zginął w wypadku, milicja o niczym nie wie i nie będzie szukać zabójcy...
- No i co nas to obchodzi? - zdenerwowała się Żeńka. - Mówię ci, że zdrowie najważniejsze.
Biznesmenów odstrzeliwują teraz jak kaczki, nie daj Boże, żeby się nami zainteresowali przy
okazji!
- Posłuchaj, myśl sobie o mnie, co chcesz, ale jak chcę wiedzieć... to znaczy... nie mogę
przestać myśleć o tej sprawie.
Trup z nożem w plecach, ten wypadek... Oszaleję, zastanawiając się nad tym!
- Rozumiem - westchnęła Żeńka. - Znam to. To tak, jak usłyszysz jakieś znajome nazwisko i
myślisz, i kombinujesz, i nie uspokoisz się, póki sobie nie przypomnisz, skąd je znasz. No
więc tak: gliny mogą zaczekać, a my przeprowadzimy dziennikarskie śledztwo. Jeśli Awerin
po prostu się rozbił, to znaczy, że trup ci się przywidział i idziesz do psychiatry, a jeśli nie...
to pomyślimy.
Propozycja spodobała mi się niespecjalnie, ale nie miałam innej, więc się zgodziłam.
Zapłaciłyśmy rachunek, wyszłyśmy z kawiarni i poszłyśmy do biura Awerina. Żeńka
przypięła do bluzki plakietkę korespondenta specjalnego „Komsomolskiej Prawdy", mnie
dała taką samą. Moja przyjaciółka faktycznie współpracowała z „Komsomolską Prawdą", nie
z moskiewską, tylko z tą, która wychodzi w naszym mieście z dodatkowymi stronami z
wiadomościami lokalnymi. Tak przygotowane weszłyśmy do biura, przywitałyśmy się i
wyjaśniłyśmy, czego chcemy.
Najwidoczniej śmierć Awerina nie zainteresowała ani prasy, ani milicji. Zadzwoniono do
biura, poinformowano o tragedii i na tym koniec. Roztrzęsieni pracownicy kręcili się po
korytarzach, wyglądali na zdezorientowanych i przybitych, chyba nie wiedzieli, co mają
robić. Najwyraźniej przyszłyśmy w odpowiedniej chwili.
Przede wszystkim poszłyśmy do sekretarki. Dziewczyna siedziała w pokoju obok gabinetu
Awerina i głośno płakała. Na nasz widok chyba nawet się ucieszyła. Żeńka zaparzyła kawę,
dała mnie i dziewczynie (która miała na imię Natasza) i zaczęła zadawać pytania, bardziej
pasujące do śledczego niż do reportera. Zwłaszcza pierwsze pytanie zabrzmiało bardzo
oryginalnie:
- Kiedy widziała pani swojego szefa po raz ostatni?
- We wtorek - odparła Natasza bez zastanowienia. - W środę wyjechał, miał wrócić dzisiaj.
- Nie przyjechał do biura w środę rano?
- Nie, jechał prosto z domu.
- O tym, że wyjeżdża, poinformował panią poprzedniego dnia?
- Tak... to znaczy nie... - Dziewczyna zmieszała się na chwilę, a potem z westchnieniem
powiedziała: - Szczerze mówiąc, nie pamiętam, czy we wtorek mówił coś o wyjeździe do
Moskwy... ale często tam jeździł.
- I zawsze na kilka dni?
- Nie, zwykle wracał tego samego dnia, ale czasem zdarzało mu się wyjeżdżać na dłużej.
- Ale chyba potrzebował jakichś dokumentów, więc powinien był panią uprzedzić...
- Jakie tam dokumenty - wzruszyła ramionami Natasza. - Wszystkie dokumenty są w
księgowości. Ja tu jestem tylko tak... jak trzeba coś wydrukować, odnieść czy zaparzyć kawę.
Zdarzało się, że przez cały dzień szef mnie nie wzywał, kontaktowaliśmy się przez telefon. Ja
tu jestem za centralę, jak ktoś dzwoni, to pytam, kto, i łączę albo mówię, że Jarosław
Siergiejewicz jest zajęty. I tyle.
- Rozumiem - skinęła głową Żeńka. - W takim razie komu Jarosław Siergiejewicz powiedział,
że jedzie do Moskwy?
- Uprzedził Paszę, to znaczy Pawła Wasiljewicza, on jest w sąsiednim gabinecie. Paweł
Wasiljewicz przyszedł rano i powiedział: „Awerina nie będzie, pojechał do Moskwy".
- Jarosław Siergiejewicz zawsze uprzedzał Paszę?

- No... - Dziewczyna zastanowiła się. - Zwykle wszyscy po prostu wiedzieli, że szef
wyjeżdża, nie krył się przecież, do Moskwy jeździł często...
- A jak się o tym dowiadywali? - drążyła Żeńka. Dziewczyna zmarszczyła brwi.
- Po prostu mówił i już...
- A we wtorek nic podobnego sobie pani nie przypomina? Natasza wzruszyła ramionami.
Żeńka westchnęła, zastanawiając się, o co by tu jeszcze zapytać, i zaczęła przymilnie:
- A we wtorek o której wyszedł z pracy?
- O szóstej. Nie, pięć po szóstej. Jeszcze tu byłam, on zajrzał i powiedział, „Do widzenia,
Nataszeńka" - i wyszedł.
- A pani?
- Ja też poszłam, zaraz potem. Późno, szefa nie ma, po co mam siedzieć?
- A nie planował wrócić?
- Po co?
- Skąd mogę wiedzieć - nie wytrzymała Żeńka. - Może wynikły jakieś pilne sprawy w biurze?
Natasza wzruszyła ramionami.
- Pojęcia nie mam. Wyszłam zaraz po nim.
- A gdyby na przykład chciał wrócić do biura późnym wieczorem, gdy wszyscy
współpracownicy już poszli do domu, czy mógłby wejść do środka?
- Oczywiście, przecież miał klucze.
- A kto włącza alarm w biurze?
- Nie wiem, pewnie ten, kto wychodzi ostatni, może ktoś z księgowości?... - Pytanie o alarm
zaniepokoiło Nataszę, popatrzyła podejrzliwie na Żeńkę, potem na mnie. Odpowiedziałam
najbardziej niewinnym spojrzeniem i swoim ulubionym uśmiechem: nieśmiałym i lekko
zakłopotanym. Uśmiech spodobał się Nataszy i dziewczyna się uspokoiła.
Żeńka zastanowiła się chwilę, ale chyba nie przychodziły jej do głowy żadne inne pytania,
więc poprosiła tylko:
- Czy mogłybyśmy porozmawiać z Pawłem Wasiljewiczem?
- Oczywiście, jeśli tylko nie jest zajęty. Chodźmy, zaprowadzę panie.
Paweł Wasiljewicz był przystojnym mężczyzną w wieku dwudziestu kilku lat. W dżinsach i
podkoszulku wyglądał bardzo demokratycznie, chociaż zasiadał we własnym gabinecie.
- Pawle Wasiljewiczu, przyszły panie z prasy, chciały porozmawiać... - zatrajkotała Natasza.
- Zapraszam - skinął głową na krzesła i spojrzał na nas zaciekawiony.
Wyglądało na to, że mu się spodobałyśmy: obdarzył nas szerokim uśmiechem. Raczej nie
wyglądał na pogrążonego w żałobie, chociaż może po prostu z natury był optymistą?
Natasza wyszła i Żeńka przystąpiła do przesłuchania. Mnie znowu przypadła rola milczącego
świadka, ale wcale mnie to nie zmartwiło. Nie umiem zadawać inteligentnych pytań i kiepski
ze mnie śledczy.
- Pawle Wasiljewiczu, czy jest pan pewien, że pański szef zginął w wyniku nieszczęśliwego
wypadku? - zagaiła moja przyjaciółka.
- A pani ma podstawy, by przypuszczać, że to zabójstwo? - spytał zaintrygowany.
- Nie mam - odparła Żeńka takim tonem, jakby ją to martwiło. - Ale pan Awerin był znaną
osobą, prowadził dużą firmę, zapewne więc miał jakichś wrogów?
- O ile mi wiadomo, szef nigdy nie miał żadnych poważnych problemów, chociaż pewnie
miał jakichś wrogów. Ale myślę, że to już musiałaby zbadać milicja, nie ja ani pani.
- Dziennikarze są bardzo ciekawscy - oznajmiła Żeńka z szerokim uśmiechem. - Można
powiedzieć, że żyjemy sensacjami.
- Cóż, nie mam w zanadrzu ani jednej - wzruszył ramionami Paweł.
- No to może po prostu odpowie pan na kilka pytań?
- Jeśli nie zajmie to dużo czasu...

- Nie zajmie - zapewniła Żeńka. - Proszę powiedzieć, jak się pan dowiedział, że Awerin
jedzie do Moskwy?
- Dostałem telefon - wzruszył ramionami Paweł.
- Od Awerina? - spytała czujnie Żeńka.
- Tak, to znaczy, nie od niego osobiście. Zadzwoniła jego dziewczyna.
- Kiedy?
- W środę rano, do biura. Powiedziała, że Jarosław pojechał do Moskwy.
- Nie zdziwiło to pana?
- W sensie?
- No... chyba nikt nie wiedział, że szef wybiera się do Moskwy?
- Ale on często jeździł, przynajmniej raz w tygodniu, czasem nie było go kilka dni.
- I za każdym razem dzwoniła dziewczyna?
- Nie - Paweł zaśmiał się, jakby to był dobry żart, chociaż Żeńka mówiła poważnie. - Zwykle
wiedzieliśmy o tym wcześniej.
- Czy szef nie miał telefonu komórkowego?
- Miał - skinął głową Paweł, ściągnął brwi i nagle popatrzył na nas bardzo poważnie.
- To czemu w takim razie sam nie zadzwonił?
- Nie wiem. Różnie mogło być.
- Zna pan tę dzwoniącą dziewczynę?
- Osobiście nie, tylko ze słyszenia. Znałem jej głos, zdarzało się już wcześniej, że dzwoniła.
- Przedstawiła się?
- Nie. Powiedziała tylko: „Panie Pawle, Jarosław prosił, żeby panu przekazać, że pojechał do
Moskwy, wróci w piątek koło południa".
- Widział pan szefa we wtorek wieczorem?
- Jarosława? Oczywiście. Zostałem dłużej, przyjechał do biura koło ósmej. Pracował w swoim
gabinecie. Skończyłem swoje sprawy, zajrzałem do niego, pożegnałem się i wyszedłem.
- Wyszedł pan, a Jarosław został w biurze sam? - Tak.
- A ochrona?
- Jaka ochrona? - uśmiechnął się Paweł. - Mamy sygnalizację alarmową. Nie trzymamy tu
pieniędzy, tylko dokumenty, każdy zamyka swój pokój...
- Czyli od wtorku wieczorem nikt go nie widział?
- W pracy? Nie.
- A w środę rano pańscy współpracownicy nie zauważyli w biurze nic dziwnego?
- Nie - odparł Paweł po zastanowieniu, po czym zadał swoje pytanie: - Jewgienio Pietrowna,
czy pani jest na pewno z gazety? Zadaje pani pytania jak śledczy.
- Z gazety, z gazety - westchnęła Żeńka i wstała. - A śledczy pewnie jeszcze się tu zjawi.
- A pani koleżanka zawsze taka milcząca? - spytał nagle i uśmiechnął się do mnie.
- Pracujemy razem - wyjaśniłam szybko.
- Dobrze być ładną laską - oznajmiła Żeńka, gdy już byłyśmy na dworze. - Faceci topnieją jak
lód. Weźmy na przykład tego, stuknęli mu szefa, a on nie odrywał od ciebie wzroku.
- Daj spokój głupstwom, powiedz lepiej, co o tym myślisz?
- A co tu można myśleć? Wszystko wskazuje na to, że jednak nie jesteś psychiczna i we
wtorek wieczorem trup rzeczywiście stał za szafą. A potem, gdy biegałaś po parku, ktoś go po
cichu sprzątnął, ukrył w jakimś spokojnym miejscu, a dziś zainscenizował wypadek.
- Po co? - zdumiałam się. - Mam na myśli, po co chować ciało, a potem inscenizować
wypadek?
- Żeby wprowadzić prowadzących śledztwo w błąd, moja droga. To przecież jasne - Żeńka
westchnęła. - Ktoś bardzo nie chciał, żeby gliny dowiedziały się, że Awerina stuknęli we
wtorek. Piątek bardziej im odpowiadał, no to dziewczyna zadzwoniła z informacją, żeby się
ludzie nie denerwowali... Zauważ, że w obu przypadkach zamieszana jest kobieta.

- No dobrze, dowiedziałyśmy się tego wszystkiego i co dalej?
- Pojedziemy na miejsce przestępstwa.
- Po co? - zdumiałam się szczerze.
- Bo śledztwo to sprawa delikatna i skoro już się nim zajmujemy, to trzeba przestrzegać
pewnych reguł.
- No to jedźmy - westchnęłam, nie bardzo rozumiejąc, co ma nam dać ta wyprawa.
- Masz pieniądze? - spytała Żeńka, zatrzymując taksówkę.
- Mam.
- A ja nie. Czyli dalsze eksperymenty śledcze przeprowadzamy na twój koszt.
Do miejsca wypadku było najwyżej dziesięć kilometrów. Zaczęto tu budowę obwodnicy,
nowym mostem miała jeździć większość samochodów, jadących od strony stolicy, ale jak na
razie wzniesiono tylko kilka przęseł. Spalony samochód Awerina odciągnięto na bok, ale
jeszcze go stamtąd nie zabrano. Podeszłyśmy, zajrzałyśmy do środka i wzdrygnęłyśmy się:
samochód był doszczętnie spalony, siedzący w nim człowiek nie miał żadnych szans.
- Jasne - pokiwała głową Żeńka po zakończeniu oględzin.
- I co tu jest dla ciebie takie jasne? - rozzłościłam się nie wiadomo dlaczego. - Ekspertyza i
tak wykaże, że Awerin zginął od ciosu zadanego nożem...
- No nie wiem, co tam wykaże ekspertyza, jeśli zamiast porządnego nieboszczyka ma do
dyspozycji zwęglone szczątki. Poza tym, gliny na pewno nie będą się wysilać: przecież
widać, że to wypadek drogowy - na cholerę im kolejne niewykryte zabójstwo?
- Ekspertyzę zrobią tak czy inaczej - zaprotestowałam. - Ponadto, już sam wypadek wygląda
podejrzanie: z jakiej racji Awerin pchał się na obwodnicę?
- Właśnie wręcz przeciwnie, wszystko wygląda logicznie. Droga się tu rozwidla, do wypadku
doszło wcześnie rano, odpowiedź jest prosta: człowiek przysnął i pojechał nie tam, gdzie
trzeba. Łapiesz?
- Łapię. Powiedz mi lepiej co innego: idziemy na milicję?
- Ech, trzeba było iść od razu we wtorek - westchnęła Żeńka. - A nie latać po parku.
Zadzwonić, póki nieboszczyk leżał u twoich stóp i nie miał szans się ulotnić...
- Łatwo ci mówić - obraziłam się. Przypomniałam sobie nóż z kościaną rączką i wzdrygnęłam
się. Taksówkarza puściłyśmy już wcześniej, teraz wlokłyśmy się wzdłuż drogi, czekając na
jakąś okazję.
- O, do licha! - Żeńka pokręciła głową.
- Co się stało?
- Zapomniałam spytać tę Nataszę, czy toaletę też zamykają na noc?
- Według mnie to byłoby głupie.
- Według mnie też, ale sama mówisz, że toaleta była zamknięta. A może ci się pomyliło?
- Nic mi się nie pomyliło, na pewno była zamknięta.
- No właśnie. Myślę, że właśnie tam ukrywał się zabójca. Zaczekał, aż się wyniesiesz i
gwizdnął ciało.
- Matko kochana! - zawołałam i aż się przeżegnałam.
- No i widzisz... teraz to już w ogóle nie możemy iść na milicję. Po pierwsze, to kupa
zawracania głowy, po drugie, bandyci mogliby sprzątnąć i nas. Tacy na pewno nie będą się
patyczkować.
- Myślisz, że Awerina zabił kiler, no, że to zabójstwo na zlecenie?
- A ty co myślisz? - prychnęła.
Zatrzymałam się, popatrzyłam na Żeńkę i zaczęłam nieufnie:
- Po pierwsze, nóż. Kilerzy zwykle używają broni palnej. Po drugie, całe to zamieszanie z
ciałem: po co kiler miałby je gdzieś przenosić? Po trzecie (możesz się śmiać, ile chcesz),
kradzież rękopisu z kółka literackiego jeszcze tej samej nocy.
- A to niby z której strony? - Żeńka wytrzeszczyła oczy.

- Z burej. Awerin bardzo zainteresował się moim rękopisem. Dopytywał się, skąd wzięłam
fabułę i czy nie znam jakiejś Stelli. Coś go naprawdę zaniepokoiło.
- Być może, chociaż wygląda na mocno naciągane. Jak to sobie w ogóle wyobrażasz?
- Bardzo prosto. Komuś o nim powiedział, może nawet kogoś zaszantażował i ten ktoś go
zabił.
- Genialne, ale za bardzo podjeżdża powieścią. Czekaj, zobaczmy, co powiedzą gliny, a raczej
ich ekspertyza. Może my tu sobie fantazjujemy, a człowiek rzeczywiście miał wypadek?
- A nieboszczyk mi się przywidział? - podsunęłam zjadliwie.
- Właśnie. Bo jeśli nie, to następne na liście nieboszczyków pojawimy się my.
To jednak prawda, co mówią: „Język mój - wróg mój". Mogłam siedzieć cicho, może
przeszłoby bokiem. Ale oczywiście Żeńka nie mogła nie chlapnąć czegoś takiego, trzymanie
języka za zębami absolutnie nie leży w jej naturze.
Następnego dnia, gdy spokojnie siedziałam sobie w pracy (czasem zdarza nam się pracować
również w sobotę), zadzwoniła Żeńka i oznajmiła radośnie:
- Mamy sponsora! Jest jednak Pan Bóg na niebie...
- I kto to jest?
Żeńka jakby przygasła.
- Diabli wiedzą, nie przedstawił się. Dzwoniła jego sekretarka, pytała, jak można
skontaktować się z Anną Asadową, no to dałam jej twój telefon do pracy. A ona do mnie:
„Siergiej Leonidowicz bardzo chciałby się spotkać z panią Anną..." - jakby cały świat
wiedział, kim jest Siergiej Leonidowicz.
- A skąd on się w ogóle wziął? - sposępniałam.
- Podobno od Gawrylenki. Przecież zaczepiałam każdego, kto ma kasę, nic dziwnego...
- Nic dziwnego, że sam proponuje sponsoring?
- A kto by ich tam zrozumiał, tych biznesmenów! Widocznie dopatrzyli się w tym jakiejś
korzyści... No więc, już wiesz, pewnie będą chcieli obejrzeć rękopis, no i zamienić parę słów.
Cała ta sprawa poważnie mnie zaniepokoiła: spadający z nieba sponsorzy wydawali się co
najmniej podejrzani. Dziesięć minut po telefonie Żeńki musiałam wyjść w interesach,
wróciłam do biura dopiero po piątej. Na moim biurka leżała kartka z informacją od Wierki, że
trzy razy ktoś do mnie dzwonił w sprawie rękopisu, ale namiarów nie zostawił. „Dziwne -
pomyślałam. - I co to za supertajna firma, która nie może podać swojego numeru telefonu?".
Moje ponure rozmyślania przerwał Denis.
- Jedziesz do domu? - spytał, wyłaniając się ze swojego gabinetu. - Podrzucę cię.
Poprosiłam, żeby podrzucił mnie do Żeńki do pracy, a potem razem z nią pojechałyśmy na
działkę do naszej wspólnej przyjaciółki Lenki, do domu wstępując tylko na chwilę, żeby
zabrać rzeczy.
Działka była nad brzegiem rzeki, w świetnym miejscu, pogoda dopisała. Lenka opowiadała o
swojej ostatniej miłości i obie z Żeńką przejęte historią miłosną wyrzuciłyśmy z pamięci
Awerina.
W niedzielę popołudniu, gdy właśnie zastanawiałyśmy się nad powrotem do domu, na działce
zjawili się goście - postanowiłyśmy więc zostać do rana, wieczór rezerwując na wódkę i
szaszłyki. W poniedziałek rano z miłymi wspomnieniami i bólem głowy rozjechaliśmy się
wszyscy do biura.
Źle się czułam, byłam niewyspana i zazdrościłam Żeńce, która rano zawsze czuje się jak
skowronek. Mnie było tak źle, że przysięgłam sobie nigdy więcej nie pić alkoholu w dniu
poprzedzającym pójście do pracy.
W ciągu dwóch następnych dni nie wydarzyło się nic ważnego, o Awerinie jakby wszyscy
zapomnieli, tylko w jednej gazecie, w rubryce „Na drogach" pojawiła się wzmianka o jego
śmierci. Pogrzeb miał się odbyć w środę, o czym Żeńka dowiedziała się, dzwoniąc do biura
Awerina. Milicja do biura nie zaglądała, co mogło oznaczać, że uznali śmierć Jarosława

Siergiejewicza za nieszczęśliwy wypadek. Nie wiedziałam tylko, czy powinnam się z tego
cieszyć, czy nie. Ciało widziałam, za wariatkę się nie uważałam - było oczywiste, że to
starannie zaplanowana i pomyślnie przeprowadzona akcja, ale nie miałam ochoty z własnej
woli lecieć na milicję, zwłaszcza że gliny na pewno nie ucieszą się z moich informacji, może
mnie nawet wyśmieją. Z drugiej jednak strony, jako osoba uczciwa (i ciekawska) nie mogłam
przestać myśleć o tym, że popełniono morderstwo, a mordercy powinni ponieść karę...
Na takich rozmyślaniach upłynęło mi przedpołudnie, a o dwunastej czterdzieści pięć
zadzwonił telefon. Tego dnia telefony dzwoniły niemal bez przerwy, nie spodziewałam się
więc akurat po tym żadnych rewelacji.
- Dzień dobry - usłyszałam słodki kobiecy głos. - Czy mogę rozmawiać z Anfisą Lwowną?
- Słucham - odpowiedziałam odruchowo.
- Jesteśmy zainteresowani pani rękopisem, chcielibyśmy go wydać. Bo chyba się nie mylę i to
właśnie pani jest Anną Asadową?
- To mój pseudonim. Przepraszam, czy mogłabym się dowiedzieć, kto konkretnie interesuje
się moim rękopisem?
- Agencja literacka „Parnas", a raczej jej filia, znajdująca się w Niżnym Nowogrodzie.
Dosłownie na dniach otwieramy przedstawicielstwo również w pani mieście, na ulicy III
Międzynarodówki, tam gdzie była przychodnia stomatologiczna. Niestety, remont się trochę
przeciągnął... Mimo to Siergiej Leonidowicz chciałby się z panią spotkać, jeśli pani sobie
życzy, nieoficjalnie.
- Przepraszam, że pytam, ale skąd państwo w ogóle o mnie wiecie?
- Polecał nam panią Gawrylenko. Chyba się państwo znacie? - W zasadzie tak... -
westchnęłam. Nie wiem, czemu, ale
ten telefon wcale mi się nie podobał, kobieta o słodkim głosie również.
- Kiedy moglibyśmy się spotkać? - zapytała kobieta, wyrywając mnie z zamyślenia.
- A kiedy państwu odpowiada? - odparłam.
- Najlepiej jak najszybciej. Ma pani przerwę obiadową?
- Owszem.
- Znakomicie. W takim razie spotkajmy się w kawiarni na Letnim bulwarze, powiedzmy za
pół godziny. Pozna mnie pani od razu: ogniście rude włosy i żółty kostium. Proszę wziąć ze
sobą rękopis.
Pożegnałyśmy się i odłożyłam słuchawkę.
- Sponsorzy? - spytała Wierka, podnosząc głowę znad dokumentów.
- Tak.
- No proszę, jest jednak sprawiedliwość na tym świecie. Nie na darmo Żeńka się starała...
- Tak, nie na darmo - wymruczałam, gapiąc się na telefon, po czym zdecydowanie
zadzwoniłam do Biura Numerów, a chwilę później do Gawrylenki. Niestety, jak się okazało,
nie było go dzisiaj w mieście, a sekretarka nie mogła mi pomóc. Westchnęłam i
zatelefonowałam do Ipatowa, na szczęście, był u siebie i mogliśmy porozmawiać. Mój telefon
raczej go nie ucieszył, Ipatow nawet nie próbował być uprzejmy: powiedział, że tak,
faktycznie pytał o mnie ktoś z agencji literackiej, ale on nie wnikał w szczegóły. Pytali, jak
się można ze mną rozmówić, więc Ipatow, który znał mnie jako Annę Asadową i nie miał
żadnych innych informacji, zaproponował, żeby skontaktowali się z Żeńką i dał im jej numer
telefonu. No tak, tutaj jest mniej więcej wszystko jasne. Gawrylenko również nic o mnie nie
wie, nic dziwnego, że musieli mnie szukać przez przyjaciółkę. Niby wszystko wyglądało
logicznie i nie powinno budzić żadnych podejrzeń, ale mimo to niepokój we mnie
zakiełkował i nie mogłam nic na to poradzić. Spadająca z nieba agencja literacka uparcie mi
się nie podobała, tak samo jak kobiecy głos. Nagle przypomniałam sobie, że z biurem
Awerina też połączyła się kobieta, informując, że pojechał do Moskwy, chociaż Jarosław
Siergiejewicz wybrał się w podróż znacznie dłuższą. Z drugiej strony, jeśli jestem po prostu

przewrażliwiona i zaczęłam cierpieć na manię prześladowczą, a agencja jest prawdziwa, to
mogę stracić jedyną szansę wydania swojej powieści. Żeńka by mnie udusiła... Posiedziałam,
zastanawiając się, nic ciekawego nie wymyśliłam, wyjęłam z biurka rękopis w czerwonej
teczce i poszłam na postój taksówek - do Letniego bulwaru były trzy przystanki trolejbusowe
i jeśli chciałam zdążyć na spotkanie, musiałam się pospieszyć.
Dziesięć minut później już wysiadałam z taksówki. Kawiarnia znajdowała się po drugiej
stronie bulwaru, żeby się tam
znaleźć, musiałam przejść przez jezdnię, co w środku dnia na Letnim bulwarze wcale nie jest
proste. Było tu wprawdzie przejście podziemne, ale zostało zamknięte i nikt nie wiedział,
kiedy znów je otworzą. Mogłam przejść na światłach, ale światła były daleko, a kawiarnia
dosłownie naprzeciwko miejsca, w którym stałam, więc jak zwykle postanowiłam
zaryzykować. Zastygłam na krawędzi chodnika, zaczekałam na odpowiedni moment i
odważnie wkroczyłam na jezdnię.
Gdy doszłam do środka jezdni, w polu mojego widzenia zjawił się nagle czarny dżip, który z
zawrotną prędkością jechał wprost na mnie. Skoczyłam w lewo, potem w prawo, już widząc,
że z powodu natężenia ruchu i własnej głupoty mam niewielkie szansę wyjść z tego cało, w
końcu zastygłam, zaciskając powieki i w myślach żegnając się z życiem. Wtedy za moimi
plecami, trąbiąc rozpaczliwie, zjawił się jeszcze jeden dżip. Minął mnie o kilka centymetrów i
wyskoczył na przeciwny pas ruchu, prosto na tego pierwszego, wielkiego czarnego grand
cherokee. Tamten zjechał w bok i kilka sekund później znikł z pola widzenia, a mój zbawca w
czerwonej toyocie płynnie wyhamował tuż przy chodniku. Zobaczyłam, jak biegnie do niego
inspektor z drogówki. Korzystając z ogólnego zamieszania, wróciłam na chodnik, to znaczy
na miejsce, z którego ruszyłam.
- Czy pani ma źle w głowie?! - ryknął na mnie jakiś męski głos. Drgnęłam, obejrzałam się i
zobaczyłam jeszcze jednego inspektora. Był tak wściekły, że naprawdę się przestraszyłam.
- Przepraszam - wystękałam.
- „Przepraszam"! - przedrzeźnił. - Ile pani ma lat? Do tej pory pani nie wie, w jakich
miejscach przechodzi się przez jezdnię?! Pójdzie pani ze mną.
- Dokąd? - wystraszyłam się jeszcze bardziej.
- Donikąd! Jak wlepię pani mandat, to będzie pani miała nauczkę na przyszłość! Kompletne
wariactwo - pokręcił głową. - Pchać się prosto pod koła...
Ponieważ inspektor ruchu wyraźnie złagodniał, odetchnęłam z ulgą i zaczęłam się
zastanawiać. Po pierwsze, żyję, po drugie,
żyję wyłącznie dzięki kierowcy toyoty, który teraz stoi przy swoim dżipie i wymachując
rękami, dyskutuje z inspektorem. Pospieszyłem w tę stronę i usłyszałam, jak mówi:
- No przecież widziałeś, dowódco, że ten palant leciał prosto na dziewczynę...
- Z palantem też załatwimy sprawę. A pan, Anatoliju Siergiejewiczu, powinien nauczyć się
zasad ruchu drogowego i przestrzegać ich. Widzi pan przecież, jakie tu zamieszanie, a pan co,
ciach i na przeciwny pas... - Wtedy zauważył mnie i dorzucił chmurnie: - A pani, obywatelko,
radzę iść do psychiatry! Czy pani chociaż rozumie, że omal pani nie zginęła? Dżip leciał z
dużą prędkością prosto na panią! I co by potem zostało z pani urody? Niech pani
przynajmniej podziękuje temu człowiekowi i swojemu aniołowi stróżowi oczywiście. Pani
zapali świeczkę aniołowi stróżowi, a ja temu piratowi wręczę mandat.
- Lepiej by pan zrobił, dając mandat tamtemu wariatowi z cherokee - zauważyłam nieśmiało.
- To na pewno, jego też złapiemy. Pewnie pijany w dym... - pokręcił głową i dodał: - Sami
kretyni na drogach...
- Zwrócę panu pieniądze - powiedziałam cicho do faceta, chcąc go pocieszyć. W końcu
naprawdę mnie uratował i nie zasługiwał na karę. Mężczyzna zaśmiał się nagle i popatrzył na
mnie z zainteresowaniem.
- Ma pani za dużo pieniędzy? - spytał wesoło.

- Nie - wzruszyłam ramionami. - Ale na mandat jeszcze mnie stać.
- Mnie chwała Bogu też - zaśmiał się znowu i wrócił do rozmowy z inspektorem.
Odeszłam na bok i przyjrzałam mu się uważnie.
Trzeba przyznać, że był przystojny: wysoki, postawny, ciemne włosy, smagła twarz, w której
lśniły niebieskie oczy. Żaden superprzystojniak, ale na pewno wyróżniał się z tłumu.
Sprawa mandatu została załatwiona, ale mężczyzna nie wsiadł do samochodu, tylko podszedł
do mnie.
- Dużo z pana zdarli? - spytałam.
- Tyle, ile trzeba. Pamiętaj, co mówili, przechodź przez jezdnię tam, gdzie wolno, na drogach
nie brakuje idiotów, którzy gotowi są przejechać człowieka jak paczkę papierosów. Wsiadaj -
skinął w kierunku dżipa - podwiozę cię do domu.
- Dziękuję - odparłam. - Mam tu spotkanie, w kawiarni naprzeciwko.
- Do ukochanego tak się spieszyłaś?
- Nie, to spotkanie biznesowe. Przepraszam za to wszystko... I dziękuję. Wychodzi na to, że
naprawdę uratował mi pan życie.
- No, jeśli uratowałem, to się poznajmy. Mam na imię Anatolij.
- Anfisa.
- Masz jakiś telefon?
- Mam - zaśmiałam się, podając mu wizytówkę. - Tu jest domowy i do pracy.
- Jesteś mi winna filiżankę kawy w intymnych okolicznościach, więc spodziewaj się telefonu.
Powiedziałam „do widzenia", pomachałam ręką i pospiesznie ruszyłam w stronę świateł, nie
miałam zamiaru znów ryzykować.
Na spotkanie spóźniłam się dziesięć minut, ale nie martwiłam się, dziesięć minut kobieta
mogła zaczekać, poza tym okna kawiarni wychodziły na jezdnię, mogła więc zobaczyć, co się
działo, i domyślić się, czemu się spóźniłam.
Wchodząc do kawiarni, rozejrzałam się, najpierw przelotnie, potem uważnie. Nie było żadnej
rudej damy, dziewoi czy choćby dziecka - była tylko staruszka, w dodatku siwa. Klientelę
stanowili solidnie wyglądający mężczyźni - w pobliżu są głównie banki i biura.
Skonsternowana usiadłam przy wolnym stoliku, złożyłam zamówienie i zaczęłam czekać,
zerkając na drzwi wejściowe. Zjadłam obiad, wypiłam kawę, potem jeszcze przez kwadrans
gapiłam się na drzwi. Ludzie zaczynali się powoli rozchodzić, sala pustoszała, a ruda lady w
żółtym kostiumie nadal się nie zjawiała. Może miała ważniejsze sprawy,
a może wcale nie wybierała się na to spotkanie?... Zapłaciłam i opuściłam kawiarnię,
złapałam okazję i pojechałam na ulicę III Międzynarodówki, która, notabene, znajdowała się
niedaleko Letniego bulwaru.
Znalezienie byłej przychodni dentystycznej nie było trudne - z dawnego budynku zostały
tylko ściany, prace budowlane szły pełną parą, zakrojone na wielką skalę, o czym świadczyły
lustrzane szyby okien, zagadkowo spoglądające na świat. Obejrzałam fasadę, zdecydowanie
obeszłam budynek, na podwórzu wpadłam na jednego z robotników.
- Przepraszam, szukam Siergieja Leonidowicza... - powiedziałam z miną słodkiej idiotki.
Mężczyzna, mniej więcej pięćdziesięcioletni, ściągnął brwi i zapytał:
- A kto to jest?
- Szef, powiedziano mi, że jest na terenie budowy. Siergiej Leonidowicz, z agencji „Pegaz".
- Nie, to nie tutaj - ucieszył się facet, nie wiadomo z czego. - My robimy kasyno, z
rozmachem, na pierwszym piętrze będzie restauracja. Żadnych szefów tu nie ma, jest tylko
nasz kierownik budowy, ale nawet on wyjechał.
- Przepraszam, powiedziano mi, że w dawnym budynku przychodni.
- No...
- A może jest tu jeszcze jakaś inna firma?

- Nie, dziewczyno. Coś ci się musiało pomylić. Szukaj innej przychodni, tu jest tylko jeden
szef.
I mężczyzna podszedł szybko do kamaza, wyjeżdżającego właśnie zza rogu, a ja
pospieszyłam na postój taksówek.
Czyli wszystko jasne. Telefon był oszustwem, nikt nie miał zamiaru się ze mną spotykać. Ale
komu mogło zależeć na tym, żeby wystawić mnie do wiatru - i w jakim celu? Droga Anfiso
Lwowna... spotkanie pani wyznaczyli, ale ponieważ nie przypuszczali, żeby zdołała się pani
na nie stawić, to się nie fatygowali. Chcieli panią zabić, moja droga, albo przynajmniej
okaleczyć. I grand cherokee nie pojawił się tam ot, tak sobie, a jego kierowca wcale nie był
pijany. W tym momencie jęknęłam głucho, strasząc jakąś przechodzącą staruszkę i jej
pekińczyka i pobiegłam do najbliższej budki telefonicznej.
W pracy Żeńki nie było, zadzwoniłam do jej mieszkania i z ulgą usłyszałam znajomy głos.
- Właśnie próbowano mnie zabić - oznajmiłam bez powitania.
- Też mi nowina! Mnie też - usłyszałam w odpowiedzi. - Właśnie cię szukam i szczękam
zębami. Bierz taksówkę i leć do mnie, ale wyłącznie korporacją, do prywatnego nie wsiadaj,
możliwe, że zawiózłby cię na cmentarz.
- Żeńka, zwariowałaś! - zdenerwowałam się.
- Chciałabym. Leć szybko, bo się tu trzęsę ze strachu i o ciebie, i o siebie.
Wezwałam taksówkę z budki telefonicznej, podając numer domu, pod którym stałam, i pół
godziny później znalazłam się przed drzwiami Żeńki. Otworzyła mi nie od razu, najpierw
zapytała: „Kto tam", a gdy odpowiedziałam „ja", zażądała podania pełnego imienia i
nazwiska.
- Glińska Anfisa Lwowna! - ryknęłam.
Żeńka w końcu otworzyła, mamrocząc pod nosem:
- Musiałam się upewnić, że to ty. Każdy może powiedzieć „ja"...
Zrozumiałam, że Żeńka sfiksowała. Weszłam do mieszkania, przyjrzałam się mojej
przyjaciółce i westchnęłam: Żeńka wyglądała źle - roztrzęsiona, rozbiegane oczy, twarz biała
jak kreda, jeszcze nigdy nie widziałam jej w takim stanie.
- Wchodź - powiedziała. - Napijemy się herbaty, bo jeść się boję. Opowiesz o zamachu na
ciebie, a ja opowiem ci o moim...
Najpierw opowiedziała Żeńka. Wyszła dziś wcześnie z pracy, chciała odespać weekend.
Przyszła do domu i od razu poczuła, że coś jest nie tak. Na podłodze leżała gazeta, drzwi
bieliźniarki były niedomknięte... Sprawdziła, czy wszystko
jest na swoim miejscu, okazało się, że tak. Uznała, że na kacu zwidują jej się rabusie,
zdrzemnęła się godzinkę, a potem zajęła różnymi sprawami. Najpilniejszą sprawą było
oczywiście schudnięcie. Żeńka była na jakieś obłąkanej diecie i piła roztwór wody morskiej z
octem jabłkowym. Butelka po occie z tą diabelską mieszanką stała na stole w kuchni, obok
wazonu. Jednak wbrew swoim zwyczajom Żeńka nie wypiła od razu całej szklanki - mimo
wszystko nie opuszczał jej niepokój. Zaczęła obwąchiwać napój, przyjrzała się płynowi w
butelce - i jak się okazało, dobrze zrobiła: w butelce zamiast roztworu była czysta esencja
octowa, po której pewnie od razu wyciągnęłaby nogi - nikt by jej nie ratował, mieszka sama, a
sąsiedzi są o tej porze w pracy.
- Jesteś pewna, że... - zaczęłam i zawstydziłam się. Żeńka była na diecie od dawna, wypiła
niejedną butelkę tego świństwa, ciężko byłoby uwierzyć, że nagle wzięła i nalała sobie samej
esencji.
- Wyobrażasz sobie, wygląda na to, że ktoś kręcił się po moim mieszkaniu! - podsumowała
wzburzona.
Teraz ja z kolei opowiedziałam swoją historię; grand cherokee zrobił na Żeńce duże wrażenie.
- To mafia! - zawołała Żeńka. - Dżipami rozbijają się tylko bandyci!

- A także trują ludzi octem - podsunęłam. - To dopiero słynny bandycki sposób. Zamiast
rąbnąć człowieka cegłą w głowę, podmieniają płyny w butelkach.
- No to co twoim zdaniem? - obraziła się Żeńka.
- Wszystko jest jasne jak słońce. Nasze kłopoty wiążą się z moim rękopisem.
- I z tą rewelacją chcesz iść do glin? - skrzywiła się.
- Do glin mogę iść z trupem.
- Po tygodniu, bagatela! Już ja znam gliny, zaczną wiercić dziurę w brzuchu: a dlaczego
wcześniej się pani nie zgłosiła, a co, a jak, jeszcze uznają, że jesteśmy w to zamieszane...
- No to co? Wolisz, żeby nas trzasnęli?
- Może nie trzasną - warknęła Żeńka. - Sama mówisz, że na bandytów to nie wygląda, a z
każdym innym jakoś sobie poradzimy. Przeprowadzimy dziennikarskie śledztwo.
- Już przeprowadziłyśmy - uśmiechnęłam się krzywo.
- Trzeba zająć się Awerinem. On jest kluczem do całej sprawy...
- Kluczem do całej sprawy jest rękopis - przerwałam. - Załóżmy, że zabójca zauważył mnie
we wtorek w biurze i postanowił sprzątnąć jako potencjalnego świadka, chociaż nie
widziałam nikogo poza nieboszczykiem... Ale co w takim razie ty robisz w tej historii? Co
innego, jeśli Awerina zabili z powodu rękopisu, wtedy wszystko pasuje: zamordowali
Jarosława Siergiejewicza i planują zabić nas, ponieważ ja napisałam powieść, a ty znasz jej
treść. Poza tym, jesteś dziennikarką, mogłaś zacząć coś podejrzewać... I proszę, byłyby trzy
nieszczęśliwe wypadki, zupełnie ze sobą niepowiązane: Awerin zginął w wypadku, mnie
potrącił samochód, a ty na wieść o tym wypiłaś esencję, bo nie wyobrażałaś sobie życia beze
mnie. A może byłaś nieszczęśliwie zakochana...
Żeńka słuchała, drapiąc się po karku.
- Brzmi nieźle - skrzywiła się. - Ale jakoś nie chce mi się wierzyć, żeby ktoś postanowił
załatwić tyle osób z powodu jakiegoś tam kryminału. Wolę myśleć, że Awerina załatwiła
konkurencja, ciebie sprzątnęli jako świadka, a mnie do towarzystwa, przecież mogłaś mi o
wszystkim opowiedzieć, a rękopis nie ma z tym wszystkim nic wspólnego.
- Ale jeden egzemplarz zniknął z kółka literackiego, a dzwoniąca do mnie kobieta prosiła,
żebym wzięła rękopis na spotkanie.
- Ipatow zwyczajnie zgubił rękopis, a potem zwalił winę na złodzieja. A dzisiaj prosili cię o
zabranie rękopisu dlatego, żeby wypadło bardziej wiarygodnie.
- Ale Awerin denerwował się i bardzo interesował rękopisem... Poza tym wszystkie trzy
wypadki zamieszana jest kobieta: to kobieta informuje o wyjeździe Awerina do Moskwy,
kobieta dzwoni do mnie, a i akcja z octem mogła przyjść do głowy tylko kobiecie. Facet w
ogóle nie zwróciłby w ogóle uwagi na jakąś tam butelkę octu jabłkowego. Stoi sobie na stole,
to stoi, może jadłaś pielmienie...
- Cherche la femme - prychnęła Żeńka. - Dobra, zobaczymy, która z nas ma rację. Pojedziemy
do biura Awerina i jeszcze popytamy. Może dowiemy się czegoś ciekawego?
- Jedźmy - westchnęłam z rezygnacją.
W firmie Awerina nie było mowy o pracy. Kilku mężczyzn ze smętnymi minami paliło
papierosy na ganku, na korytarzu tłoczyli się szepczący pracownicy, na nas nikt nie zwrócił
uwagi. Dotarłyśmy do gabinetu Pawła Wasiljewicza i wpadłyśmy na niego w drzwiach.
- Dzień dobry! - powiedziałam bardzo poważnie. Popatrzył na nas stropiony, potem
zdumiony, spoważniał
i odpowiedział:
- Dzień dobry!
- Znajdzie pan dla nas pięć minut? - spytałam.
- Zapraszam.
Weszłyśmy szybko do gabinetu, żeby się nie rozmyślił.
- Pojawiły się nowe pytania? - zainteresował się Paweł Wasiljewicz.

- Owszem - westchnęłam.
- Rozumiem. A u nas była rano milicja. Również zadawali pytania.
Ja i Żeńka wymieniłyśmy spojrzenia.
- A co, mają powody, żeby zadawać pytania? - zarzuciła wędkę Żeńka.
- Zapewne - Paweł wzruszył ramionami.
- Kto konkretnie przychodził i jak wytłumaczył swoją wizytę?
- No... z milicji, ale skąd dokładnie, to nie pamiętam. Szczerze powiedziawszy, nie
spojrzałem na legitymację. Facet nazywał się Jarcew, zapamiętałam, bo to panieńskie
nazwisko mojej
żony, nawet spytałem, czy nie są rodziną. Na imię miał Siergiej i powiedział, że w sprawie
wypadku.
- To dziwne, że w sprawie wypadku wypytuje się współpracowników zmarłego...
- Pytał, czy Jarosław nie miał przy sobie dużej sumy pieniędzy, po co pojechał do Moskwy,
czy dzwonił stamtąd, no i jeszcze o wtorek, kto i kiedy go widział po raz ostatni.
- Dziwne - rzuciła Żeńka, a ja dyskretnie pogroziłam jej pięścią.
- Dlaczego? - uniósł brwi Paweł.
- Dlatego że to raczej nie miało nic wspólnego z wypadkiem.
- Milicja wie, co robi - wzruszył ramionami. Postanowiłam przejąć inicjatywę.
- Pawle Wasiljewiczu, prowadzimy to dziennikarskie śledztwo, ponieważ jesteśmy
przekonane, że pański szef został zamordowany.
- Chce pani powiedzieć, że ktoś specjalnie spowodował wypadek? Już mówiłem, że nie widzę
żadnych powodów, dla których ktoś miałby zabić Jarosława. Naprawdę.
- A może jakieś osobiste powody?
Paweł zamyślił się, w końcu wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Proszę mnie zrozumieć, nie przyjaźniłem się z Awerinem i nic nie wiem o jego
sprawach osobistych. Byliśmy w dobrych stosunkach, ale nasze kontakty ograniczały się do
spraw zawodowych.
- Czy Awerin miał jakichś przyjaciół?
- Zapewne, ale ja nic o nich nie wiem. Nie znam jego przyjaciół, kobiet ani problemów
osobistych. I mogę zapewnić, że tu nikt nic o nich nie wie. Jarosław był człowiekiem
zamkniętym i dla nas wszystkich wyłącznie szefem.
- A sekretarka? - wtrąciła Żeńka.
- Nie, nic z tych rzeczy. Zresztą... to dość prosta dziewczyna, oczywiście bardzo miła, ale
zupełnie nie pasowałaby do Jarosława.
- Doskonale - skinęłam głową, wstając. - A teraz niech pan powie szczerze - jest pan pewny,
że Jarosław był w Moskwie w interesach? A raczej, że w ogóle tam był? Przecież można to
łatwo sprawdzić.
Patrzyłam na niego z lekką kpiną, a w moim głosie dźwięczał sarkazm. O dziwo, to
zadziałało. Paweł Wasiljewicz nagle odwrócił wzrok, potarł nerwowo podbródek, a potem
spytał niepewnie:
- Skąd pani wie?
- To nasz zawód - rozłożyła ręce Żeńka. Paweł skinął głową i powiedział:
- Jeśli nawet Jarosław pojechał do Moskwy, to nie w sprawach zawodowych. Dzwoniłem do
niego w czwartek, należało pilnie podjąć decyzję w jednej sprawie... i nigdzie nie mogłem go
znaleźć.
- Jak to - nie mógł pan? - zdumiałam się. - A komórka?
- Jarosław nie lubił, gdy ktoś niepotrzebnie zawracał mu głowę, uważał, że każdy odpowiada
za swoją pracę i za to mu płacą...
- Czyli nie odebrał telefonu? - podsunęłam. - I nie zdziwiło to pana?

- Odebrała dziewczyna - odpowiedział pospiesznie Paweł. - Powiedziała, że Jarosław jest w
łazience i prosi, żeby mu nie przeszkadzać...
- I więcej już mu pan nie przeszkadzał...
- Jestem jego podwładnym, nie przyjacielem. Sytuacja wyglądała zupełnie jasno: człowiek
wyjechał na kilka dni do Moskwy, żeby odpocząć, i chce mieć święty spokój.
- Po co w takim razie zabrał komórkę?
- Oprócz nas mógł dzwonić jeszcze ktoś, czyj telefon Jarosław na pewno by odebrał.
Podobna logika mną wstrząsnęła.
- Przecież żeby się dowiedzieć, kto dzwoni, musiałby najpierw odebrać...
- Być może ma pani rację - uśmiechnął się Paweł i spojrzał znacząco na zegarek.
- Dziękuję - odparłam pospiesznie. - Nie ma pan nic przeciwko temu, że zadamy jeszcze kilka
pytań Nataszy?
- Proszę bardzo - wzruszył ramionami Paweł i z lekką urazą dodał: - Nikt z nas niczego nie
ukrywa.
- Przepraszam - powiedziałam już w drzwiach - czy na noc toaleta jest zamykana?
- Toaleta? - zdumiał się. - Pojęcia nie mam.
Natasza siedziała przy biurku i zgnębiona patrzyła w okno.
- A my znowu do pani! - uszczęśliwiłam ją.
- Tak? - powiedziała, jakby zdziwiona.
- Przychodzili do was dzisiaj z milicji? - zapytałam, uśmiechając się szeroko i promiennie,
jakby wizyta milicji była powodem do szalonej radości.
- Przychodzili - skinęła głową dziewczyna. - Młody mężczyzna, Siergiej Witaljewicz, zdaje
się.
- Zamęczał pytaniami?
- Nie za bardzo. Interesowało go, co się mówi w biurze o wypadku. A co tu można mówić?
No i nie wiadomo, co teraz będzie, może w ogóle zostanę bez pracy? - powiedziała Natasza i
znów posmutniała.
- Milicja ma swoje pytania, a my swoje - rzekłam szybko, obawiając się, że jeszcze chwila i
własne zmartwienia pochłoną ją do tego stopnia, że nie będzie miała głowy do rozmowy z
nami. - Nataszo, niech pani sobie spróbuje przypomnieć, czy szef nie zachowywał się w
ostatnim tygodniu jakoś dziwnie?
Zastanowiła się rzetelnie, najwyraźniej była osobą odpowiedzialną i uczciwie próbowała
sobie przypomnieć.
- Nie, jak zwykle.
- A może prosił, żeby wysłała pani jakąś paczkę lub teczkę?
W jej oczach mignęło przypomnienie, potem zapłonęło ożywienie, a ja znieruchomiałam,
czując, że tym razem szczęście się do nas uśmiechnęło.
- Dał mi rękopis powieści. Och, zapomniałam, jaki miała tytuł... Napisała go Anna... Anna
jakaś tam. O zabójstwie tam było... Zdążyłam przeczytać kilka stron, jak kserowałam.
- Jarosław Siergiejewicz prosił, żeby zrobiła pani kopię?
- Tak, w dwóch egzemplarzach. Zdziwiłam się, po co mu to, a on powiedział: „Trzeba pomóc
krajanom" - widocznie ta Anna jest z naszego miasta...
- I wie pani może, co zrobił z tymi kopiami?
- Włożył do kopert i wysłał przez Andriuszę.
- Kto to jest Andriusza? - spytała Żeńka, usiłując zgasić blask w oczach.
- Nasz kierowca. Jeździ w różnych sprawach, obiad przywozi, pocztę... ciągle w rozjazdach.
Oddałam mu koperty, tak jak kazał Jarosław Siergiejewicz. Jeszcze powiedział, że to pilne.
- Pamięta pani może, kiedy to było?
- W poniedziałek. Dokładnie tak, po południu. I Andriej od razu je zabrał.
- A dokąd?

- Tego nie wiem. Szef sam napisał adresy na kopertach, nie zapamiętałam, zwróciłam tylko
uwagę, że naszego adresu, to znaczy adresu zwrotnego nie ma - a przecież powinien być,
prawda? Jarosław Siergiejewicz zawsze to podkreślał, nawet mamy taką specjalną pieczątkę...
- A czy mogłybyśmy porozmawiać z tym Andriejem? - zapytałam.
- Oczywiście, jeśli tylko jest na miejscu. W środę pogrzeb, dużo spraw do załatwienia, mogli
go gdzieś wysłać...
Natasza wyszła z gabinetu razem z nami i wyjrzała na ganek. Nieopodal stała czerwona łada,
ale w środku nie było nikogo.
- Gdzie Andriej? - zapytała Natasza palących obok mężczyzn.
- Zaraz wróci - odparł jeden z nich.
- Poczekacie? - zwróciła się do nas Natasza, a gdy skinęłyśmy głowami, dorzuciła: - To ja już
pójdę, dobrze?
Andriej zjawił się kwadrans później. Młody sympatyczny chłopak w dresie zauważył nas przy
samochodzie, popatrzył zdumiony i powiedział:
- Dzień dobry!
- Dzień dobry! - odpowiedziałyśmy. - Gazeta się wami interesuje, młody człowieku -
zaśmiała się Żeńka. - „Komsomolska Prawda".
- A co mi szkodzi, niech się interesuje... - odrzekł tym samym tonem chłopak.
- Jedno krótkie pytanie. W poniedziałek zawoził pan dwie duże koperty. Nie pamięta pan,
dokąd?
- A po co to pani? - uśmiechnął się.
- My, dziennikarze, jesteśmy bardzo ciekawscy. No co, skarży się pan na pamięć?
- Nie skarżę się. Grochowa numer trzydzieści. Wrzuciłem do skrzynki na listy na ogrodzeniu.
- A co tam jest na tej Grochowej trzydzieści? - zapytała Żeńka z uśmiechem.
- Jeźdźcie i zobaczcie - zaśmiał się Andriej i wsiadł do samochodu.
Popatrzyłyśmy na siebie.
- Co tam może być? - zastanowiła się Żeńka.
- Ja nawet nie wiem, gdzie jest ta Grochowa... Hej!... - przytrzymałam drzwiczki, żeby
Andriej nie odjechał. - A drugi adres?
- Woroszyłowa, były komitet rejonowy. - Chłopak bez pośpiechu ruszył z miejsca, a my
znowu popatrzyłyśmy na siebie.
- Słuchaj, zapomniałyśmy spytać, kiedy przychodzi sprzątaczka, no i trzeba koniecznie
upewnić się w kwestii toalety - olśniło mnie.
- Dobra, ty wezwij taksówkę, a ja spróbuję się dowiedzieć... - zadysponowała Żeńka.
Weszłyśmy do biura i rozdzieliłyśmy się, ja poszłam do Nataszy zadzwonić po taksówkę,
Żeńka skręciła do księgowości.
Spotkałyśmy się już na dworze.
- No więc, kobieta nazywa się Maria Iwanowna i sprząta rano biuro, mam adres. Odwiedzimy
ją?
- A daleko to?
- Trzy kroki stąd.
- To po co nam taksówka?
- A wiesz, gdzie jest ulica Grochowa? - Nie.
- No właśnie, ja też nie. Rozmowa ze sprzątaczką nie zajmie dużo czasu, a pieniądze masz... -
już miałam coś odpowiedzieć, ale Żeńka nie dopuściła mnie do głosu: - Masz, masz. I nie ma
co skąpić, zobacz, jaka fabuła nam się rozwija, Agatha Christie wysiada.
- Otóż to - skinęłam z dezaprobatą głową. Zupełnie nie podzielałam zachwytu przyjaciółki:
może ona zdążyła zapomnieć, że omal nie wypiła szklanki esencji, ale ja świetnie pamiętałam
pędzącego na mnie wielkiego czarnego dżipa...

Maria Iwanowna mieszkała pięć przecznic od biura Awerina w niewielkim dwupiętrowym
bloku. Zadzwoniłyśmy do drzwi, podreptałyśmy, nie doczekałyśmy się żadnej reakcji i już
miałyśmy wyjść z bloku, gdy na klatce pojawiła się kobieta z dużą torbą w ręku i podeszła do
interesującego nas mieszkania. Mogła mieć z sześćdziesiąt lat, wysoka, krzepka, z siwymi
włosami i rumianą twarzą. Popatrzyła na nas z dezaprobatą, pomyślałam, że ożywione
spojrzenie Żeńki jest tym razem nie na miejscu.
Byłam prawie pewna, że odejdziemy z kwitkiem, ale okazało się, że plakietki
korespondentów specjalnych „Komsomołki" mają magiczny wpływ.
- Czytam waszą gazetę od czasów Gorbaczowa, chociaż nie jestem komsomołką - zaśmiała
się Maria Iwanowna i zaprowadziła nas do kuchni. - Do tej pory w ogóle żadnych gazet nie
czytałam prócz „Pracy", a i to tylko ostatnią stronę, ale wasza gazeta jest ciekawa.
Było oczywiste, że Maria Iwanowna pomyliła nas z moskiewskimi kolegami, nie dostrzegając
dopisku na plakietce, ale nie wyprowadzałyśmy jej z błędu. Początkowo odmówiłyśmy
herbaty, ale potem zmieniłyśmy zdanie - kobieta była wyjątkowo rozmowna, a jak wiadomo,
sprzątaczki dostrzegają to, na co zwykli ludzie nie zwracają uwagi. Wyskoczyłam na ulicę i
zwolniłam taksówkę, a po powrocie zastałam Żeńkę i Marię Iwanowną przy stole.
Dołączyłam do nich i przez piętnaście minut piłam herbatę, przysłuchując się rozmowie,
dotyczącej głównie artykułów w „Komsomołce" sprzed dziesięciu lat. Żeńka kiwała głową, a
ja siedziałam cicho, nie mogąc sobie niczego przypomnieć, zapewne dlatego, że dziesięć lat
temu byłam na to zbyt młoda.
- Dobra gazeta - podsumowała Maria Iwanowa, a my odetchnęłyśmy z ulgą. Żeńka nigdy nie
cierpiała na nadmiar patriotyzmu lokalnego, traktując swoją pracę jak zło konieczne, mające
co prawda pewne jasne strony, na przykład tę, że można gdzieś zadzwonić, a potem zerwać
się z pracy, a ja w ogóle nie czytałam gazet.
- Dziękuję - powiedziała moja przyjaciółka entuzjastycznie. - Skoro ma pani taki pozytywny
stosunek do naszej gazety, to chyba nie odmówi nam pani pomocy w naszym dziennikarskim
śledztwie? Chodzi o pani szefa, a raczej jego śmierć.
- A, w tym to ja wam, dziewczęta, niewiele pomogę... - Maria Iwanowną wyglądała na
zmartwioną. - Widziałam Jarosława Siergiejewicza z pięć razy i nic o nim nie wiem.
- A kiedy pani tam sprząta? - spytałam, ucieszona, że rozmowa przeszła w końcu na
interesujący mnie temat.
- Przychodzę o piątej rano, zimą trochę później. Wieczorem nie da się sprzątać, zawsze ktoś
siedzi do późna, niby wszyscy młodzi, a na punkcie pracy dostają bzika. Kiedyś to o
siedemnastej piętnaście w pracy nie było żywego ducha, sprzątaj sobie, człowieku, na
zdrowie...
- A jak pani wchodzi do biura? Jest dozorca?
- Nie, mają alarm. Przychodzę, sama otwieram drzwi i zaczynam sprzątać. Nataszka,
sekretarka, przychodzi w pół do dziewiątej, wtedy wychodzę. Ludzie zaczynają ściągać koło
dziewiątej, Jarosław też tak przychodził. Czasem przyjeżdżał wcześniej, ale rzadko.

- I co, nigdy nie zdarzyło się włamanie do biura?
- No przecież tam są stalowe drzwi, kraty w oknach, poza tym, to w samym centrum, milicja
jeździ tam i z powrotem... Drobni złodziejaszkowie nie wejdą, a poważniejsi bandyci nam
niestraszni - Maria Iwanowna zniżyła głos i dodała: - Swój swego nie okradnie...
- Chce pani powiedzieć, że Awerin miał potężnego opiekuna?
- Mówię, co myślę. Chłopak miał dwadzieścia siedem lat, a obracał milionami. Skąd takie
pieniądze? I nagle się rozbił samochodem - niby z jakiej racji? A tutaj wszędzie dookoła
mafia. Może najpierw się przyjaźnili, a potem przestali?...
- A w środę rano, kiedy przyszła pani sprzątać, nie zauważyła pani nic podejrzanego?
- W środę? Nie.

- A w nocy milicja nie przyjeżdżała? Może alarm zadziałał? Nikt nic nie mówił?
- A kto miałby coś mówić? Przyszłam, otworzyłam swoim kluczem, weszłam, zamknęłam
drzwi i poszłam sprzątać. Zawsze zaczynam od gabinetu szefa.
- Ma pani klucze do wszystkich gabinetów?
- Tak - odparła z godnością Maria Iwanowna. - Jak tylko nastałam, to sprzątałam wieczorami.
Po pół roku poszłam do Jarosława Siergiejewicza i mówię: niewygodnie tak, ani mnie, ani
ludziom, ustalmy, żebym mogła przychodzić rano. I wtedy powierzył mi klucze. Zresztą, co
tu można kraść, dokumenty albo komputery? A na co mi one?
- Czy zwykle zamyka się na noc toaletę?
- Toaletę? - zdziwiła się Maria Iwanowna. - Nie, nic takiego sobie nie przypominam. A
czemu pani pyta o środę, przecież wypadek był w piątek?
- Próbujemy ustalić, co pan Awerin robił przed wypadkiem.
- Co robił? Denerwował się... Może czuł, że go zabiją? - W słowach Marii Iwanowej
pobrzmiewała wyraźna antypatia do Awerina. Wydało mi się to dość zaskakujące: kobieta
widziała go zaledwie kilka razy, a cieszyła się niemal bezgranicznym zaufaniem.
- Dlaczego pani myśli, że się denerwował? - spytałam, odchrząkując.
- A po co by chodził do tego psycho... zapomniałam, jak to się mówi, do tego, co to jak u
Amerykanów, rozmawia z chorymi i uspokaja, i bierze za to kupę forsy. Jarosław
Siergiejewicz nie wyglądał na chorego, pewnie bał się czegoś gorszego od chorób... A może
taka u nich moda, żeby z nudów po lekarzach chodzić...
- A skąd pani wie, że Awerin zwracał się do psychoanalityka?
- A bo chodził tam dwa razy w tygodniu i w kalendarzu zapisywał, żeby nie zapomnieć. Na
biurku nigdy nie trzymał żadnych papierów, wszystkie szuflady pozamykane, ale kalendarza
nie chował.
Ja i Żeńka wymieniłyśmy spojrzenia i z zachwytem popatrzyłyśmy na naszą rozmówczynię.
Następnym razem (co nie daj Boże!) trzeba zaczynać od sprzątaczki!
Nazwiska lekarza Awerin w kalendarzu nie zapisał, ale chodził zawsze o tej samej porze, o
dziesiątej trzydzieści. Posiedziałyśmy jeszcze z pięć minut i w końcu zaczęłyśmy się zbierać
do wyjścia.
- Dziewczęta, a program „Piąty Kąt" kiedy dają, we wtorki czy w środy? - spytała nagle
Maria Iwanowna, gdy już stałyśmy w drzwiach.
- We wtorek - odparłam, zastanawiając się, w czym rzecz.
- W takim razie to na pewno było w środę.
- Co? - spytałyśmy z Żeńką jednocześnie.
- Chodźcie no tutaj - zaciągnęła nas z powrotem do mieszkania i tragicznym szeptem
oznajmiła: - Krew była.
- Jaka krew? - wykrztusiłam, a Żeńka wytrzeszczyła oczy i zastygła, wyglądając jak
zdumiony posąg.
- Zwyczajna - wzruszyłam ramionami kobieta i dodała już normalnym tonem: - Pytałyście,
czy nie było czegoś dziwnego w środę, no to wam mówię: krew była. Nie wiem, czy dla was
to dziwne, czy nie, ale ja się zdumiałam. Jakby ktoś ręką przejechał.
- A gdzie była ta krew? - Żeńka już doszła do siebie.
- Na szafie. Przy drzwiach wyjściowych stoją szafy, krew była na tej z brzegu.
- I co pani zrobiła?
- Z krwią? Wytarłam oczywiście. Zresztą, było jej bardzo mało. Potem wszystko starannie
obejrzałam, ale nic więcej nie znalazłam. Była tylko w tym jednym miejscu, tam pada światło
z okna, to było widać. Jeszcze pomyślałam, że może ktoś się skaleczył i zawadził ręką.
- Czy komuś pani o tym mówiła?
- A komu miałam mówić? Nataszce? Ona ma pamięć jak sito, wszystko przelatuje.
- W którym miejscu była ta krew, z przodu czy z boku?

- Z boku. Myłam podłogi, a w tym kącie zawsze się kurz zbiera, no to zajrzałam.
- I wysoko? - Co?
- Ten ślad, wysoko był?
- A, gdzieś tak - kobieta pokazała na ścianie na wysokości swojego ramienia. - A co, to
ważne? Może milicji trzeba powiedzieć?
- Jeśli chodzi o milicję, to nie wiem, ale my dziękujemy bardzo - powiedziała Żeńka,
przykładając rękę do piersi.
- A za co tu dziękować? - zdziwiła się kobieta, ale my już wyszłyśmy na klatkę schodową.
- No i co?! - zaszeptałam wzburzona, gdy już znalazłyśmy się na dworze. - Trup był! I stał
między szafą i ścianą!
- A czy ktoś w to wątpił? - uśmiechnęła się Żeńka. - Faceta zabili w biurze i nie wyjmowali
mu noża z pleców, żeby krew nie chlustała, bo wtedy nie doszorowaliby biura do rana.
Podczas gdy ty latałaś po parku, oni zabrali ciało, a kilka dni później zainscenizowali
wypadek.
- Wszystko świetnie, ale musieliby być idiotami, żeby zapomnieć o autopsji - przypomniałam.
- To najsłabszy punkt naszej wersji.
- Nie zgadzam się - oznajmiła Żeńka. - Ciało było zwęglone, a gliniarze są leniwi. A co
najważniejsze, Anfiso Lwowna, w kwestii tej kobiety trafiłaś w dziesiątkę: to nie są
zawodowcy, tylko amatorzy - grali tak, jak im karta padła. Bierzemy taksówkę i lecimy na
Grochową, strasznie jestem ciekawa, do kogo trafił twój rękopis...
- Może złapiemy okazję?
- Nie, tylko taksówki i na wszelki wypadek nie chodzimy brzegiem chodnika. Nie należy
zapominać, że nadepnęłyśmy komuś na odcisk. Przy okazji, masz broń?
- Jaką? - wytrzeszczyłam oczy.
- No przecież nie granat! Ja na przykład mam gaz, a ty czemu nie masz?
- A po co mi to?
- Jak dostaniesz po łbie, to się dowiesz, po co.
- Może niech lepiej dadzą po łbie tobie - zdenerwowałam się. - Przestaniesz krakać.
Prawiąc sobie złośliwości i życząc wszystkiego najlepszego, zaczekałyśmy na taksówkę i
pojechałyśmy na Grochową.
Okazało się, że Grochowa była niedaleko, przy rzece. Nie rozpoznałyśmy jej po nazwie
dlatego, że otrzymała ją niedawno - przedtem nazywała się Dzierżyńskiego, może dlatego, że
mieścił się tu zarząd spraw wewnętrznych. Jednak moda na rewolucyjność minęła, w stolicy
usunęli pomnik, a u nas, żeby nie zostać w tyle, przemianowali ulicę i teraz Dzierżyńskiego
znów nazywała się tak jak za króla Ćwieczka: Grochowa.
Z prospektu Lenina skręciłyśmy w prawo, minęłyśmy administrację, bank, restaurację
„Wschód" i kilka bloków. Ulica schodziła ku rzece, a dalej była zabudowa z początku wieku,
głównie biura, sklepy i kawiarnie - dzielnica elitarna, a więc droga.
Dom pod numerem dwadziestym piątym mieścił sklep o jakże sympatycznej nazwie „Świat
komputerów", teraz zamkniętym z przyczyn technicznych, o czym informowała przyklejona
do drzwi kartka.
- No i jak ci się to podoba? - zapytała Żeńka, gdy wysiadłyśmy z taksówki i w milczeniu
gapiłyśmy się na zamknięte drzwi. - Tylko mi nie mów, że to zbieg okoliczności.
- Szukamy domu numer trzydzieści, a nie dwadzieścia pięć - przypomniałam, ignorując
przyspieszone bicie serca.
- No to co? Podałam kierowcy adres, wysiadamy i widzimy sklep Awerina. To fatum. Na
świecie nic nie dzieje się ot, tak sobie.
- Może się przymkniesz i pójdziemy obejrzeć właściwy dom?
- zaproponowałam zrzędliwie.

A było na co popatrzeć: dwupiętrowa willa w stylu „russian modern", ale zbudowana
niedawno. Wokół budynku mur, brama, furtka i skrzynka na listy. A dokładniej, szczelina
skrzynki
- sama skrzynka wisiała po tamtej stronie muru, niedostępna dla zwykłych śmiertelników.
Wszystko razem robiło spore wrażenie, do tego stopnia, że nie zaryzykowałyśmy nawet
przejścia przez ulicę, żeby się lepiej przyjrzeć.
- Myślisz, że co to jest? - spytała Żeńka.
- Komitet Bezpieczeństwa - odparłam bez zastanowienia.
- Pudło. Komitet jest na prospekcie Lenina.
- No to rezydencja prezydenta.
- Znowu pudło. Odwiedza ją rzadko, po co ma tracić forsę.
- No to własność prywatna.
- Brawo. Czyja?
- Robotnika z fabryki „Czerwony Proletariat". Żonie kupił buty, a sobie willę. Też bym
kupiła, ale nie miałam szczęścia, nie przyjęli mnie do „Czerwonego Proletariatu".
- To miał być żart? - zapytała z niesmakiem Żeńka. - Mamy przed sobą dom człowieka,
którego Awerin chciał zainteresować rękopisem - żeby umożliwić autorowi wycieczkę do
Cannes, w ramach wypoczynku i rekonwalescencji.
- A ów człowiek wziął i go stuknął.
- Co nie zostało dowiedzione - sparowała złośliwie Żeńka.
- Słuchaj, a może Awerinowi faktycznie chodziło o to, że gość włożył pieniądze na wydanie
twojej powieści?
- Przestań się wygłupiać - rozzłościłam się. - Jak sądzisz, czyj to dom?
- Pojęcia nie mam.
- A czemu się boisz podejść?
- Ja się boję? Skąd ci to przyszło do głowy? - Żeńka odwróciła się na pięcie, chcąc
zademonstrować swoją odwagę, ale złapałam ją za łokieć.
- Uważaj, żeby z bazooki nie łupnęli...
- Też coś! Jeśli masz rację, to po jaką cholerę Awerin posłał tu rękopis? Żeby zostać
nieboszczykiem?
- Przecież nie podał adresu zwrotnego. Skrzynka duża, pewnie przychodzi dużo
korespondencji. Poza tym, on wysłał rękopis. Rękopis! Czujesz różnicę?
- Ja czuję, a ktoś jednak nie - skoro Awerin został nieboszczykiem, a my cudem uniknęłyśmy
śmierci. Chodźmy do domu, głodna jestem i nogi mnie bolą.
- Wytrzymasz - ściągnęłam brwi.
- Będziemy się trzymać razem - oznajmiła moje przyjaciółka po zastanowieniu - i mieszkać u
ciebie: od ciebie bliżej do pracy. Przy okazji, najwyższa pora na podsumowanie. A więc, co
my tu mamy?
- Mamy jeszcze jeden adres, który też trzeba sprawdzić - przypomniałam.
- Coś mi się po tym pierwszym odechciało...
- Idziemy, idziemy! - popchnęłam lekko Żeńkę. - Ulica Woroszyłowa jest niedaleko.
Dotarłyśmy tam dziesięć minut później. Budynek, którego szukałyśmy, był dość duży,
trzypiętrowy, zbudowany w latach pięćdziesiątych. Stosunkowo niedawno mieścił się w nim
komitet rejonowy partii, teraz fasada upstrzona była tabliczkami: od kancelarii adwokackiej
po salon fryzjerski - do wyboru.
- Masz jakiś pomysł? - prychnęła Żeńka, patrząc na tę cieszącą oko pstrokaciznę.
- Owszem - skinęłam głową. - Bo nie ma skrzynki na listy.
- Grunt to dedukcja - skomentowała złośliwie moja przyjaciółka i weszła za mną do budynku.

Dosłownie naprzeciwko wejścia stało w hallu wielkie biurko, za którym zasiadała staruszka w
fartuchu. Nie wiem, kim ona tu była, może dozorczynią, ale było jasne, że pracuje tu od
dawna i nie prześliźnie się niepostrzeżenie obok niej nawet mysz.
Spojrzała na nas spode łba, jak dzielnicowy na chuliganów, a ja podeszłam bliżej ze swoim
najładniejszym uśmiechem.
- Dzień dobry! - powiedziałam radośnie, a staruszka bez słowa skinęła głową, czekając, co
będzie dalej. Za jej plecami stała wielka szafa z przegródkami, w trzech z nich leżały listy i
gazety.
- Przepraszam - zaczęłam - jesteśmy z firmy „Komputerowy Raj". W zeszły wtorek nasz
kierowca dostarczył tu teczkę, a ja przez pomyłkę wysłałam niewłaściwe dokumenty -
wiedziałam, że plotę głupstwa i babcia pewnie też to zrozumiała. Westchnęłam z
determinacją i dodałam: - Pamięta pani może, taka duża, gruba koperta, z adresem napisanym
długopisem?
- Pamiętam - powiedziała surowo.
- Komu ją pani oddała?
- A do kogo ją pani wysłała?
- Zapamiętałam tylko adres, a nazwy firmy już nie. Teraz wszyscy potrzebują komputerów,
wysyłam po dwadzieścia listów dziennie. Czy to można pamiętać?
- A trzeba, skoro pani za to płacą.
- Może mogłaby mi pani pomóc? - zapytałam żałośnie, niespecjalnie na to licząc: babcia nie
robiła wrażenia dobrej samarytanki. Czekałam, co zrobi, zastanawiając się jednocześnie, co
jej powiem, gdy mnie zaraz odprawi z kwitkiem.
- Nie wysłała pani listu do firmy - oznajmiła babka, kręcąc głową. - Tylko do kancelarii
adwokackiej, tu, na parterze. A koperta była podarta, omal kartki nie powypadały. Ten wasz
chłopak rzucił ją na biurko i zwiał, a koperta spadła i rozwaliła się. Zupełnie bez pojęcia.
- Powiem szefowi, na pewno go ukarze - oznajmiłam. - A czy ta kancelaria jest jeszcze
czynna?
- Tylko sekretarka została, wszyscy już poszli do domu.
- A mogłybyśmy wejść? - wtrąciła się Żeńka. Najwyraźniej już jej się znudziło milczenie, a
wtedy koniecznie musi coś powiedzieć, nawet głupstwo.
- Możecie - babka skinęła głową z ważną miną, a my przemknęłyśmy na korytarz, który
bardzo szybko skończył się szerokimi dwuskrzydłowymi drzwiami, z brązową tabliczką,
zawiadamiającą obywateli o tym, dokąd się właśnie udają.
Nieśmiało otworzyłam drzwi i weszłam. Typowa kancelaria, ściany obite panelami
drewnopodobnymi, ciemnawy korytarz, z którego wychodzi czworo drzwi... Zza jednych
słychać stukot maszyny do pisania, pozostałe są zamknięte. Żeńka błyskawicznie zanotowała
nazwiska właścicieli gabinetów. Na korytarzu pojawiła się kobieta w wieku około trzydziestu
pięciu lat. Przywitałam się i już miałam zacząć coś o kopercie, gdy wtrąciła się Żeńka, dając
mi znak, żebym była cicho:
- Woropajew jeszcze dziś będzie?
- Nie - pokręciła głową kobieta. - Jutro od dziewiątej.
- Dziękuję - ucieszyła się Żeńka i pociągnęła mnie do wyjścia.
- Mogłyśmy spytać! - warknęłam.
- A jeśli to on chciał nas zabić? - Kto?
- Jeden z tych prawników!
- A już, prawnik morderca! Nie rozśmieszaj mnie.
- Chcesz, to ci opowiem o prokuratorze mordercy? W końcu Awerin nie bez powodu przysłał
tu twój rękopis.
- Może chciał poznać opinię specjalisty, w sensie wiarygodności i takich tam...

- Aha - Żeńka popukała się w czoło, a potem wzięła mnie za rękę. - Chodźmy, Pinkertonie,
wstąpimy do sklepu po pielmienie, strasznie jestem głodna. Zjemy coś, ja wykonam kilka
telefonów, a ty będziesz dedukować.
- Przecież wszystko jest jakby jasne - przemawiałam, idąc w stronę swojego domu. - Trzeba
ustalić adresatów Awerina, dowiedzieć się, co ich łączy i zabójcę mamy w kieszeni.
- Nie zmieści ci się w kieszeni - zaśmiała się Żeńka - zwłaszcza jeśli mieszka w tym
interesującym domu. A w ogóle... trochę już wiemy. Po pierwsze, w sprawie zabójstwa
Awerina: zabili go nie w piątek, lecz we wtorek, potem ukryli zwłoki i zainscenizowali
wypadek. Paweł twierdził, że nie było powodów, by zabijać jego szefa, a ja nie mam
powodów, żeby mu nie wierzyć. W przeddzień śmierci Awerin wysłał twój rękopis dwóm
nieznanym osobom, a następnie wykitował. Rękopis bardzo go interesował, dostrzegł w nim
wydarzenia, które faktycznie miały miejsce, i chciał, żeby inni też to zobaczyli. Ktoś
rzeczywiście dojrzał i zadźgał Awerina, a potem się wystraszył i odegrał komedię z
wypadkiem.
- Przepraszam, że się wtrącam, ale po pierwsze, ciało przeleżało gdzieś dwie doby, po drugie,
wypadek zainscenizowali całkiem nieźle, a po trzecie, zwłoki wywozili z biura, które jest
przecież w centrum miasta. Nie wiem, jaki ty wniosek z tego wyciągasz, ale ja następujący: ci
faceci to niezłe cwaniaki.
- Dlaczego faceci?
- A co, naprawdę myślisz, że jeden człowiek byłby w stanie to wszystko zorganizować? Poza
tym, nie możemy zapominać o kobiecie, specjalistki od tajemniczych telefonów. Mało
prawdopodobne, żeby dama wyniosła ciało na własnych plecach, a więc przestępców musi
być co najmniej dwóch.
- Zgadzam się. Jednak Awerina zabito nożem, ciało najpierw schowano za szafę, a dopiero
potem gdzieś zawieziono, z czego można wyciągnąć wniosek, że zabójstwo nie zostało
zaplanowane, to znaczy, że mordercy improwizowali. Nie ma co, zabójca zdrowo ryzykował.
Łapiesz?
- Łapię. Nie sądzisz, że najwyższa pora zgłosić się na milicję?
- No co ty z tą milicją, jak słowo daję! - zdenerwowała się Żeńka.
- Martwię się o swoje życie, o twoje zresztą też!
- Aha, a milicja już leci, żeby cię chronić dwadzieścia cztery godziny na dobę tylko dlatego,
że widziałaś nieboszczyka, który następnie ożył, żeby dwa dni później zginąć w wypadku.
- Coś muszą zrobić - warknęłam.
- A pewnie, czy ja mówię, że nie? Wyśmieją nas. Jedna omal nie wpadła pod samochód,
druga chciała wypić ocet. Mnie poradzą, żebym się przerzuciła na herbatę, a tobie każą
przechodzić przez jezdnię w wyznaczonych miejscach.
- Już wszystko rozumiem - zatrzymałam się i zmusiłam Żeńkę do wyhamowania. - Nie chcesz
iść na milicję, bo jesteś idiotką i awanturniczką! Ale pamiętaj, że jeśli nas mimo wszystko
dopadną, to będzie to twoja wina.
- Żeby ci pypeć wyskoczył na języku! - obraziła się przyjaciółka. - Mamy dwa wyjścia z tej
nieprzyjemnej sytuacji. Wariant pierwszy: siedzimy cicho, w nic się nie pakujemy, morderca,
widząc, że mu nie zagrażamy, uspokaja się i daje nam żyć. Wariant drugi: znajdujemy go,
zanim zdąży nas załatwić, i wtedy idziemy na milicję. W nagrodę dostaniemy zegarek i
znaczek „Przyjaciel milicji".
- Miotłę nam dadzą - westchnęłam. Właśnie weszłyśmy do mojego bloku, zaczęłam myśleć o
pielmieniach i rozmowa przestała mnie interesować.
W moim mieszkaniu Żeńka od razu poszła do kuchni, włączyła magnetofon i ekspres do
kawy, a ja poszłam się przebrać do łazienki. Butelka z szamponem leżała w umywalce,
podniosłam ją, popatrzyłam i zawołałam Żeńkę.
- No co jest? - spytała niezadowolona, pojawiając się na progu.

- Szampon leżał w umywalce.
- A gdzie powinien być?
- Stać na półce, nie? - zdenerwowałam się.
- Aha. Wiesz co, przejdź się po lokalu, może jeszcze coś zauważysz? U mnie byli goście,
czemu ciebie mieliby pominąć?
Wizja lokalna nie przyniosła spodziewanych efektów. Albo wydawało mi się, że wszystkie
rzeczy leżą na swoich miejscach, albo że leżą czy stoją zupełnie inaczej, ale nie byłam pewna
ani jednego, ani drugiego, co mnie zdenerwowało - wolałabym mieć pewność!
- Szampon mógł spaść - zasugerowała Żeńka.
- Jasne, stał, stał i w końcu spadł - powiedziałam złośliwie. - No właśnie, stał, zmęczył się i
położył... - Żeńka potarła
nos i zapytała smętnie: - Jak myślisz, możemy się napić kawy?
- A czemu nie?
- A jeśli jest zatruta?
Przyznam, że nie przyszło mi to do głowy, ale teraz, gdy Żeńka o tym powiedziała, musiałam
przyznać, że coś w tym jest.
- I jak tu teraz żyć? - westchnęłam.
- Zjemy pielmienie - pocieszyła mnie Żeńka. - Przyniosłyśmy je ze sobą. A zamiast kawy
napijemy się wrzątku, nic nam nie będzie. W sumie możemy się żywić na mieście, ty masz
pieniądze, jakoś mnie utrzymasz.
Taka perspektywa niespecjalnie mi odpowiadała, ale co było robić. Wzięłyśmy się za
pielmienie, a ja spróbowałam się wreszcie zastanowić.
- Nie sądzę, żeby chcieli nas otruć arszenikiem - powiedziałam w końcu. - Przecież nie
podsunęli ci trucizny, tylko podmienili roztwór, a to znaczy, że chcieli, żeby twoja śmierć
wyglądała na nieszczęśliwy wypadek.
- No... - skinęła Żeńka głową z pełnymi ustami.
- No? - skrzywiłam się. - To znaczy, że spokojnie możemy się napić kawy.
- Pij - zgodziła się Żeńka. - Ja teraz nie mam ochoty, może później.
Wypiłam kawę, wsłuchując się w swój organizm, Żeńka przyglądała mi się z ciekawością, w
końcu nie wytrzymała i też zrobiła sobie kawę. Ja poszłam wziąć prysznic, ona zaś zaczęła
dzwonić do różnych ludzi, usadowiona wygodnie w moim fotelu.
Wróciłam z łazienki i zastałam Żeńkę pogrążoną w zadumie z wyrazem przygnębienia na
twarzy.
- Dowiedziałaś się czegoś ciekawego? - zapytałam i, chcąc oderwać ją od niewesołych
rozmyślań, zaproponowałam energicznie: - No, raz-dwa, zastanówmy się, może stworzymy
jakąś wersję...
- Wszystkie wersje lecą w diabły - oznajmiła stanowczo moja przyjaciółka. - Możesz uznać,
że to koniec naszych działań. Siedzimy cicho, o milicji nawet nie myślimy i codziennie
chodzimy do cerkwi, może Pan Bóg nam pomoże, w końcu nie jesteśmy takimi strasznymi
grzesznicami i na pewno mamy jakieś zalety.
Przyjrzałam jej się uważniej i spytałam:
- To kto tam mieszka na tej Grochowej trzydzieści?
- Wspaniały człowiek, duma i chluba naszego miasta...
- Gubernator - podsunęłam.
- Nie rozśmieszaj mnie - prychnęła pogardliwie Żeńka. - Nasz gubernator nie odgradza się od
swoich wyborców murami, to człowiek demokratyczny i mieszka w jednym bloku ze swoim
narodem. A na Grochowej trzydzieści mieszka Nikołaj Pietrowicz Kozyriew, którego
nazywają Kozyrnoj. Słyszałaś o takim?
- Nie - pokręciłam głową. - Ale domyślam się, że to człowiek ze wszech miar czarujący.

- Dokładnie tak, powiem nawet więcej: to człowiek o wyjątkowych przymiotach charakteru.
Na przykład, forsy ma tyle, że biedak nie wie, co z nią robić. Dlatego rozdaje na prawo i
lewo, i w mieście, i w obwodzie, podobno już nawet w stolicy rozdaje, do tego dużo i z
korzyścią.
- Jasne - westchnęłam, w myślach współczując samej sobie. - A czym dokładnie zajmuje się
ten twój Kozyrnoj?
- Wszystkim - pocieszała mnie Żeńka. - Od narkotyków po rolnictwo. Na przykład, produkuje
kiełbasę... Przerobi nas na farsz...
Żeńka była naprawdę zgnębiona. Mnie też pojawienie się w całej tej sprawie jakiegoś mafiosa
poważnie zaniepokoiło, ale
ponieważ któraś z nas musiała się trzymać, postanowiłam nie poddawać się histerii.
- No przecież zdecydowałyśmy już, że morderca nie jest zawodowcem. Bandyci by się tak nie
wysilali, zaczekaliby na nas pod blokiem, stuknęli w łeb i po krzyku. A ci przenosili ciało
Awerina z miejsca na miejsce, co nie jest niczym przyjemnym - a dlaczego? Dlatego że nie
mieli alibi na wtorek! W związku z tym nieboszczyk musiał umrzeć jeszcze raz - w piątek.
Bandyci by nigdy w życiu na coś takiego nie wpadli.
- To po co Awerin wysłał rękopis do Kozyriewa? - zapytała złośliwie Żeńka.
- Sama mówisz, że facet nie wie, co robić z pieniędzmi, może chciał wydać moją powieść w
safianowej oprawie, z tłoczonymi złotymi napisami - wymyśliłam na poczekaniu.
- Głupia jesteś, a ja też nie lepsza. Możemy mieć tylko nadzieję, że głupi faktycznie ma
szczęście...
Siedziałyśmy jeszcze ze dwie godziny, przelewając z pustego w próżne. Nie potrafiłyśmy
przestać myśleć o tej sprawie, ale nie wpadłyśmy też na żadne genialne rozwiązanie. Żeńka
wykonała jeszcze kilka telefonów, nie dowiedziałyśmy się niczego nowego i w końcu
łyknęłyśmy walerianę, sprawdziłyśmy zamki w drzwiach i położyłyśmy się spać.
- Cisza na morzu, cisza w kościele, kto się odezwie, ten będzie cielę - wyrecytowała Żeńka i
odwróciła się plecami.
Było mi to bardzo na rękę: chciałam spać, zamiast snuć prowadzące donikąd domysły.
Udało mi się zasnąć dość szybko, spałam mocno, bez snów, za to w środku nocy wyrwało
mnie ze snu obłąkańcze zawodzenie. Zerwałam się z krzykiem, włączyłam lampkę nocną, ale
w pokoju zobaczyłam tylko Żeńkę. Siedziała nago na łóżku (zawsze śpi nago), z
wytrzeszczonymi oczami i oszalałą miną i wyła, jej krótkie, ciemne włosy sterczały na
wszystkie strony.
Chwyciłam poduszkę, rzuciłam nią w Żeńkę, a potem jeszcze docisnęłam, żeby przestała się
drzeć albo robiła to ciszej. Jeszcze
chwila i obudzi cały blok, ludzie pomyślą, że to pożar - wycie Żeńki bardzo przypominało
syrenę straży pożarnej.
Przyjaciółka nadal wybałuszała oczy, ale przestała krzyczeć.
- Co z tobą? - warknęłam, choć obawiałam się, że i tak nic do niej nie dociera.
Żeńka wystękała coś, czego nie zrozumiałam, zastanowiłam się i uniosłam poduszkę.
- O Boże... - jęknęła.
- Zwariowałaś zupełnie? Czemuś się tak darła? Żeńka usiadła, przewracając oczami i jęcząc
cicho.
- Mistyka... - oznajmiła nagle.
- Że co? - warknęłam. Jeszcze mi tylko mistyki brakowało!
- Anfisa, jesteś ochrzczona?
- Słuchaj, jak zaraz wyleję na ciebie garnek zimnej wody, to w końcu oprzytomniejesz -
zdenerwowałam się.
Żeńka znała mnie dobrze i wiedziała, że groźba jest bardzo realna.

- Anfisa - powiedziała z westchnieniem. - Ktoś się z nami bawi: wciela w życie to, co opisałaś
w swoim kryminale.
Próbowałam zrozumieć to, co właśnie usłyszałam, a Żeńka usiadła wygodniej i odginając
drżące palce, zaczęła wyliczać:
- Jak się zaczyna twoja powieść? Dziewczyna poznaje mężczyznę. Tak?
- Tak - wzruszyłam ramionami.
- I spostrzega, że on się dość dziwnie zachowuje. Tak?
- Co ty mi moją powieść opowiadasz? - zezłościłam się. - Jeszcze nie mam sklerozy.
- Dobrze. Twoja bohaterka jedzie do niego i znajduje jego ciało? Tak?
- Tak - skinęłam głową.
- A ty znalazłaś w biurze ciało A werina, który przedtem zachowywał się dość dziwnie. A co
było dalej w twoim kryminale?
Przypomniałam sobie i powiedziałam niespokojnie.
- Próbowano zabić bohaterkę i jej przyjaciółkę...
- Otóż to, przy czym jedną z nich usiłowano otruć.
No tak, nie da się ukryć... Popatrzyłam na Żeńkę ponuro, a ona wyliczała dalej:
- Jedną z kobiet ratuje czysty przypadek - tak jak mnie, a drugą młody człowiek, który zjawia
się w ostatniej chwili.
- Facet w dżipie! - zawołałam.
- Właśnie. Zgodnie z fabułą jest jednym z zabójców, zdobywa twoje zaufanie...
- Czekaj, czekaj, to wszystko jest bardzo naciągane. Przypominam, że główną bohaterkę
zaczepili chuligani, a ciebie, to znaczy jej przyjaciółkę, chcieli otruć grzybami.
- No to co? Nie chodzi o szczegóły, lecz o ogólny sens. Potem zjawia się mafioso, którego
żona zginęła w zagadkowych okolicznościach i która była kochanką zamordowanego
biznesmena, tego, co się tak dziwnie zachowywał. Jeśli jutro dowiem się, że Kozyriew jest
wdowcem...
- Daj spokój, teraz mafia występuje w każdym kryminale - mruknęłam, usiłując nie wpadać w
panikę.
- No właśnie. A mafioso w twojej powieści morduje żonę i przeprowadza skomplikowaną
kombinację, żeby nikt go nie zaczął podejrzewać, a potem przy pomocy swoich pomagierów
zaczyna usuwać świadków tego przestępstwa - pierwszą ofiarą staje się kochanek żony,
ponieważ on wiedział
o zamianie...
- Matko kochana! - zawołałam, mirno wszystko wpadając w panikę.
Po doprowadzeniu mnie do stanu bliskiego histerii Żeńka wyraźnie się uspokoiła i teraz
siedziała ze ściągniętymi brwiami, myśląc o czymś intensywnie.
- I co się potem wydarzy? - spytała szybko.
- Pojawią się nowe postacie: zbawca, to znaczy tak naprawdę jeden z podwładnych mafiosa, i
milicjant prowadzący sprawę zabójstwa biznesmena.
- Właśnie. Milicjant zakochuje się w przyjaciółce, to znaczy we mnie, a zbawca z całych sił
udaje wielką miłość do głównej bohaterki i ona mu wierzy. A on? Co robi?
- Morduje przyjaciółkę - jęknęłam. - Bo znalazła kompromitujące go dokumenty...
- No właśnie! - zawołała Żeńka z bólem w głosie. - Jak mogłaś mnie tak potraktować? Co ja
ci złego zrobiłam?
- Przypominam, że to był twój pomysł - odparłam z urazą. - Kto się domagał, żeby było
więcej dramatyzmu? Załatw przyjaciółkę, będzie więcej trupów, czytelnicy to lubią...
- Nie miałam racji - westchnęła Żeńka. - Zabijanie jej było idiotycznym pomysłem... No, a
potem ty i gliniarz tworzycie wspólny front - on, zrozpaczony po mojej przedwczesnej
śmierci, robi co może, żeby znaleźć zabójców, i w efekcie sprawiedliwość triumfuje - ale

mnie już nie ma... A ty się jeszcze dziwisz, że ja się drę. Przyśnił mi się ten twój głupi
kryminał i zrozumiałam, że ktoś postanowił wprowadzić go w życie.
- I niby komu mogłoby zależeć na czymś takim? - zapytałam, usiłując się wykazać zdrowym
rozsądkiem.
- Na świecie pełno jest psychopatów, wariatów i innych kretynów.
- Ale żeby wprowadzić kryminał w życie, trzeba znać jego treść.
- No i co, przecież kilka osób już zna.
- Czyli należy szukać wśród tych, którzy go przeczytali? - ucieszyłam się, nie wiadomo z
czego.
- Czego szukać?
- Nie czego, tylko kogo: zabójcy oczywiście. Jeśli go szybko znajdziemy, to nie zdąży cię
zabić, to znaczy, chciałam powiedzieć...
- Przypominam, że zabił mnie ten pomocnik mafiosa, twój wybawca.
- Na razie jeszcze się nie objawił - pocieszyłam ją. - Poza tym zawsze możemy pójść na
milicję.
- I co, opowiedzieć te wszystkie brednie? - skrzywiła się Żeńka. - Przyjdziemy i oznajmimy,
że głównym zbrodniarzem jest Kozyriew Nikołaj Pietrowicz. Zamordował żonę, zakopał
ją w ogródku, a potem wyjechał z ukochaną na wakacje, podając ją za swoją żonę. Na miejscu
zainscenizował nieszczęśliwy wypadek, kochanka zginęła, jej zwłoki, które wszyscy uważali
za zwłoki żony, spalono, a więc nie ma żadnych śladów. Przestępca nie przewidział tylko
jednego: że kochanek żony wyjechał do kurortu za nimi, wykrył zamianę, w efekcie stając się
następną ofiarą bandyty. Jak ci się podoba? Opowiemy o tym na milicji, Kozyriewa wsadzą
do więzienia, a nas - do psychia tryka...
- Poczekaj, jeszcze nie wiemy, czy Kozyrnoj w ogóle miał żonę. Może niepotrzebnie się
denerwujemy, może to wszystko to tylko zbieg okoliczności, to znaczy to, co już się stało, to
zbieg okoliczności, a cała reszta w ogóle nie miała miejsca...
- A może przypadkiem udało ci się opisać to, co wydarzyło się naprawdę? - Żeńka westchnęła
i popatrzyła na mnie z miną cierpiętnicy. - No, powiedz mi, jak na to wszystko wpadłaś?...
Albo ktoś zwariował i postanowił się z nami zabawić...
- Dobrze - skinęłam głową, czując, że powoli tracę rozum. - Zastanówmy się, kto to może
być?
- Każdy, kto przeczytał rękopis - westchnęła moja przyjaciółka.
- Nie jest ich tak znowu wielu. Ciebie i mnie wykluczamy, nie jesteśmy psychopatkami.
Ipatow i członkowie kółka literackiego...
- To prawda, że Ipatow nie ma wszystkich klepek i uważa się za geniusza, ale żeby aż tak
sfiksować...
- A co, to całkiem możliwe! - ożywiłam się. - Od piętnastu lat nie wydają żadnych jego dzieł,
a on jest święcie przekonany o własnej genialności. Rodziny nie ma, pieniędzy pewnie też
nie, siedzi w tym idiotycznym kółku literackim, ma sześćdziesiąt lat i nic się nie dzieje. Jako
ambitny ekscentryk uważa się za nadczłowieka. Idealny kandydat.
- Aha - przyznała kwaśno Żeńka. - I tylko jedna zagwozdka: jak zdołał to wszystko zrobić?
Na przykład, wywieźć ciało
Awerina z biura? Nawet nie ma samochodu! To co, wezwał taksówkę?
- Wyniósł na własnym grzbiecie, jest krzepkim facetem...
- A kobieta?
- To Olga. Ma fioła na jego punkcie, a zakochana kobieta jest zdolna do niejednego.
- Idiotyzm. A jak Ipatow wiąże się według ciebie z Kozyriewem?
- A tego to już nie wiem - wzruszyłam ramionami.
- Wiesz co, na początek zajmijmy się psychoanalitykiem - pokiwała głową Żeńka.
- Jakim cudem, skoro nawet nie wiemy, kto to jest?

- To akurat drobiazg - machnęła rękę przyjaciółka. - Praktykujących psychoanalityków jest w
mieście niewielu, Awerin to człowiek bogaty, więc wybrał najlepszego. A teraz skup się i
przypomnij sobie, gdzie pracuje nasza Anka?
- O, cholera! Jak mogłam zapomnieć! Zadzwonimy do niej? - ucieszyłam się.
- Zwariowałaś - pokręciła głową moja przyjaciółka. - O trzeciej w nocy?! Tym zajmiemy się
jutro. Musimy znaleźć zabójcę, zanim on dobierze się do mnie.
- Do nas - poprawiłam urażona.
- Do mnie - powtórzyła surowo Żeńka. - Ty na końcu powieści jesteś cała i zdrowa, i w
dodatku wychodzisz za mąż. Za mojego gliniarza, że przypomnę.
- A może by tak opowiedzieć wszystko temu gliniarzowi? - spłoszyłam się. - Gliniarzowi
można zaufać...
- Jakiemu gliniarzowi, do licha?! - ryknęła Żeńka. - Błagam cię: żadnych genialnych
pomysłów. Tu chodzi o moje życie, więc to ja decyduję. Nie próbuj nawet lecieć do glin.
Pożytku z tego za grosz, za to duże szansę wylądowania w domu wariatów. Ale jak już
będziemy miały dowody...
- A jak nie będziemy miały? - wyraziłam wątpliwość.
- Będziemy - zapewniła Żeńka. - Daj no jeszcze tej waleriany, trzeba się przespać, jutro ciężki
dzień.
- To może lepiej koniaku? - zasugerowałam.
- Nie. Przez cały czas trwania operacji ani kropli alkoholu. I jeszcze jedno, musisz mi dać
swój samochód... Gdzie on w ogóle jest, przy okazji?
- U Paszki, robi sprzęgło...
- To odbierzesz jutro.
- Nie ma mowy - ucięłam, zbierając całą siłę woli, a Żeńka z wyrzutem pokręciła głową.
- I nie wstyd ci tak skąpić, gdy w grę wchodzi moje życie? I to się nazywa przyjaciółka...
- Dobra, bierz - westchnęłam. - Ale jak go rozbijesz...
- Uważaj, bo jeszcze wykraczesz.
Ugryzłam się w język i przyniosłam krople walerianowe.
Jednak albo krople nie zadziałały, albo to myśl o samochodzie, który miałabym powierzyć
Żeńce, tak mnie zdenerwowała, w każdym razie zasnęłam dopiero nad ranem. Śniły mi się
trupy, paradujące z nożami w plecach, toteż nawet się ucieszyłam, gdy zadzwonił budzik.
Potrząsnęłam głową, odetchnęłam i poszłam do łazienki.
Żeńka piła kawę w kuchni.
- Zwolnij się dziś z pracy! - zawołała za mną. Wyjrzałam zza drzwi i oznajmiłam:
- Zapomnij o tych wczorajszych bzdurach, a zwłaszcza o tej części, w której była mowa o
moim samochodzie. To zwyczajne bredzenie w malignie.
Wypiłam kawę, ubrałam się starannie, nie reagując na próby Żeńki powrócenia do
wczorajszego tematu i już miałam wyjść z mieszkania, gdy zadzwonił telefon. Podniosłam
słuchawkę i usłyszałam miły męski głos:
- Dzień dobry, czy mogę rozmawiać z Anfisą Lwowną?
- Słucham - odparłam i nagle poczułam, że serce zaczęło mocniej być, a głos drgnął
zdradziecko.
- Nazywam się Jarcew. Czy mogłaby pani podjechać... - ogłuszona niewiele usłyszałam,
zwłaszcza że Żeńka przykleiła się do słuchawki i wyszeptała złowieszczo:
- Oho, pojawił się gliniarz!
Wszystkie pięć zmysłów odmówiło mi posłuszeństwa. Co prawda, zdołałam wykrztusić: „A o
co chodzi?", ale odpowiedzi już nie usłyszałam, dopiero gdy Żeńka mnie szturchnęła,
odparłam automatycznie:
- Dobrze, przyjadę... O której?
Żeńka odłożyła za mnie słuchawkę, a ja stałam jak porażona, wytrzeszczając na nią oczy.

- No i co sterczysz jak pień? - oburzyła się przyjaciółka, biorąc się pod boki. - Rusz się!
Dojazd zajmie ci z pół godziny, a on czeka na ciebie o dziesiątej.
- Kto?
- Gliniarz. Jak myślisz, kto do ciebie dzwonił? Przecież to właśnie on bada okoliczności
śmierci Awerina!
- Czyli oni wiedzą, że został zamordowany? - ucieszyłam się.
- Akurat ci gliny powiedzą, co wiedzą, już pędzą... Aha, i nie waż się wspominać o
nieboszczyku w biurze!
- Jak to?
- Tak to. Ja nie chcę na tamten świat. Tobie to dobrze, wyjdziesz sobie za mąż, a ja? Krótko
mówiąc, ani słowa, nic nie widziałaś, nic nie słyszałaś. Kłam blisko prawdy, to znaczy
opowiedz wszystko tak jak było - minus trup. No, idź.
- Nie mogę - wyznałam uczciwie.
- Iść czy kłamać?
- Jedno i drugie. Daj mi waleriany; jak wezmę taksówkę, to zdążę, ostatecznie trochę się
spóźnię. Kobiety zawsze się spóźniają, nikt się nie spodziewa, że będę punktualnie. Muszę
dojść do siebie...
Niestety, to mi się nie udało. Na sztywnych nogach wyszłam z mieszkania, wsiadłam do
taksówki i pojechałam pod adres, który Żeńka przezornie zapisała mi na kartce. Wsunęłam
kartkę kierowcy, przymknęłam oczy i próbowałam nie zemdleć. A jeśli Żeńka ma rację i to
wszystko faktycznie urządził jakiś świr?
Weszłam do hallu, pomalowanego na zjadliwie zielony kolor i zastygłam na środku, usiłując
zorientować się, w którą stronę powinnam iść.
- Kogo pani szuka? - usłyszałam głos dyżurnego. Podeszłam do jego biurka i powiedziałam z
miną skazańca:
- Szukam... - i podałam kartkę z zapiskami Żeńki.
- Aaa, to na pierwszym piętrze, gabinet numer dziewiętnaście. Od schodów na lewo.
- Dziękuję. - Już zrobiłam krok w stronę schodów, gdy odwróciłam się i spytałam: - Czy on
jest młody?
- Kto? - nie zrozumiał dyżurny.
- No... ten Jarcew...
Mężczyzna popatrzył na mnie zaskoczony, potem uśmiechnął się od ucha do ucha i oznajmił
takim tonem, jakby dawał mi prezent:
- Młody i nieżonaty.
Westchnęłam ciężko i zaczęłam wchodzić po schodach. Gdyby ten Jarcew nie był facetem w
moim wieku, posłałabym do diabła wszystkie obawy Żeńki i może nawet się uspokoiła - no
bo niby z jakiej racji mam wychodzić za mąż za starca? Wystarczy, że jest gliniarzem - na
pewno kiepsko zarabia, a ja jestem wyrachowana. No więc, nie dość, że bez forsy, to jeszcze
starzec - nie, to stanowczo nie partia dla mnie. To by oznaczało, że Jarcew nie zostanie moim
mężem, a więc wszystkie moje i Żeńki fantazje funta kłaków nie są warte i... Zastukałam do
drzwi z numerem dziewiętnastym, usłyszałam „proszę" i weszłam.
Młody mężczyzna, siedzący przy biurku, podniósł głowę znad papierów, popatrzył na mnie i
rzekł:
- Dzień dobry! Pani Anfisa Lwowna? Proszę, niech pani siada.
Skinęłam głową i przyjrzałam mu się uważnie. W końcu według idiotycznej teorii Żeńki mam
wyjść za niego za mąż.
Jarcew nie miał w sobie nic szczególnie odpychającego, ale z drugiej strony nie miał też nic
rzucającego na kolana. A co
najważniejsze - był blondynem, a blondyni podobają się Żeńce, nie mnie. W tej samej chwili
przypomniałam sobie, że na początku ten typ zakocha się w Żeńce, dopiero potem, gdy jej już

nie będzie... tfu, tfu, na psa urok! W tym momencie przypomniałam sobie coś jeszcze i omal
nie spadłam z krzesła. Wysoki, barczysty, jasne włosy, orli nos, gęste brwi, dołek w
podbródku, pełne usta... Wypisz-wymaluj bohater z mojego kryminału! Wprawdzie Jarcew
siedział i nie mogłam ocenić wzrostu, ale nie •wyglądał ani na kurdupla, ani na olbrzyma. . -
Jak się pan nazywa? - burknęłam niezbyt uprzejmie.
- Siergiej Witaljewicz - odparł szybko. Odetchnęłam z ulgą - mój bohater nazywał się Sasza.
- A jaki ma pan stopień? - spytałam.
- Kapitan.
Temu mojemu w ogóle nie dałam żadnego stopnia, nie orientuję się w takich subtelnościach i
wolałam zostawić pewne niedomówienie.
- To wysoki stopień? - indagowałam uparcie, pamiętając, że mam do czynienia z przyszłym
mężem.
- Jak by to powiedzieć... - wzruszył ramionami i chyba chciał coś dodać, ale ja znów
wyskoczyłam jak filip z konopii.
- A ile pan zarabia?
- Anfiso Lwowna, czy pani się dobrze czuje? - zapytał niespokojnie, a do mnie dotarło
wreszcie, że spotkaliśmy się na posterunku milicji, a nie w kawiarni na randce w ciemno.
- Przepraszam - zaczerwieniłam się jak burak, omal nie płacząc z zażenowania. - Po prostu...
zresztą, to nieważne... A ma pan żonę? - palnęłam znowu, nie mogąc się powstrzymać.
- Nie mam - odpowiedział cierpliwie. - Jak również dzieci, w chwili obecnej nie mam nawet
narzeczonej. Mieszkanie jednopokojowe, za to w centrum. To chyba wszystko... Ach tak,
wykształcenie wyższe, pochodzę z Tweru, tam mieszkają moi rodzice. Jeśli ma pani jeszcze
jakieś pytania, proszę się nie krępować.
- Nie, nie... - wystraszyłam się.
- Doskonale, w takim razie, jeśli nie ma pani nic przeciwko, ja zadam swoje.
- Oczywiście - odchrząknęłam, przyglądając mu się uważnie. No cóż, blondyni też coś w
sobie mają... Ubiera się całkiem porządnie, no i to mieszkanie w centrum... dwa
jednopokojowe można by zamienić na jedno trzypokojowe... - Przepraszam, co pan
powiedział? - zapytałam. Pogrążona w matrymonialnych rozmyślaniach nie zauważyłam, że
milicjant już zadał swoje pytanie.
- Może wody? - zapytał Jarcew, patrząc na mnie z lekkim niepokojem.
- Nie, dziękuję. Rzeczywiście, nie czuję się najlepiej, przepraszam. .. To o co pan pytał?
- Czy znała pani Jarosława Siergiejewicza Awerina?
- Tak. Poznała nas moja przyjaciółka, Awerin obiecał zasponsorować wydanie mojej książki.
Widzieliśmy się trzy razy, to znaczy dwa - poprawiłam się szybko, przecież podczas trzeciego
spotkania Awerin był już martwy.
- A kiedy widziała go pani po raz ostatni?
- W zeszłą sobotę. Zaprosił mnie do restauracji na kolację i wtedy właśnie obiecał pomóc w
sprawie wydania książki.
- Czy po tym spotkaniu jeszcze do pani dzwonił?
- Dzwonił.
- Kiedy?
- We wtorek wieczorem. - I co?
- W sensie? - ściągnęłam brwi.
- Po co dzwonił? Proponował spotkanie czy życzył pani dobrej nocy?
- Zaproponował spotkanie - odparłam, przypominając sobie, że przyjaciółka kazała mi w
miarę możliwości mówić prawdę.
- I jak się umówiliście?
- Awerin poprosił, żebym przyjechała do jego biura. - I pojechała pani?
- Tak. Ale Jarosława Siergiejewicza tam nie zastałam.

- I nie wydało się to pani dziwne? - W jasnych oczach Jarcewa zapaliły się drwiące iskierki.
Nie spodobało mi się to, ściągnęłam brwi i zapytałam surowo:
- O co właściwie panu chodzi?
- Zapewne słyszała pani, że pan Awerin zginął?
- Słyszałam. Rozbił się samochodem, w pobliżu miasta, spadł z mostu. Ale to było w piątek,
więc dlaczego tak pana interesuje wtorek?
- Dlatego, że najwyraźniej jest pani ostatnią osobą, z którą Awerin rozmawiał.
- On to panu powiedział?
- W jego telefonie jest ślad, że dzwonił do pani, zanim opuścił biuro, to całkiem naturalne, że
nas to zainteresowało.
- Nie wydaje mi się to naturalne - pokręciłam głową. - Awerin wyjeżdżał do Moskwy, na
pewno z kimś się tam spotykał, co oznacza, że wcale nie jestem ostatnią osobą, z którą się
kontaktował. Poza tym zginął w wypadku samochodowym, co tu mają do rzeczy jakieś
rozmowy telefoniczne? I dlaczego milicja w ogóle zajmuje się tą sprawą? Macie jakieś
wątpliwości?
- A pani? - sparował Jarcew.
- Co ja?
- Czy ma pani jakieś wątpliwości?
- Proszę posłuchać, zachowuje się pan dziwnie, nie chce pan nic wyjaśnić...
- Anfiso Lwowna, zadałem pani pytanie. Bardzo proszę, niech pani z łaski swojej na nie
odpowie.
Co za wredny typ. I nudziarz. I wcale nie jest przystojny.
- Czego pan właściwie ode mnie chce? - zapytałam ponuro.
- Chcę, żeby pani szczegółowo opowiedziała o waszej wtorkowej rozmowie telefonicznej i o
tym, co wydarzyło się później.
- Bardzo proszę - uśmiechnęłam się wzgardliwie i jeszcze raz przyjrzałam milicjantowi. O,
nigdy w życiu nie wyjdę za niego za mąż! - Jarosław Siergiejewicz zadzwonił do mnie i
powiedział, że chciałby się spotkać, zaproponował, że
przyjedzie do mnie, ale ja uznałam, że mi to nie odpowiada i umówiliśmy się, że ja przyjadę
do jego biura. Przyjechałam, biuro było otwarte, w gabinecie Awerina paliło się światło, ale
jego samego tam nie było. Zaczekałam chwilę, nawet go zawołałam, ale on się nie pojawił,
więc wyszłam, przeszłam się do parku i z powrotem. Pomyślałam, że skoro biuro jest otwarte,
to znaczy, że Awerin powinien tam być, tym bardziej że się umówiliśmy, poza tym raczej nie
zostawia się na noc otwartego biura. Wróciłam, znowu zajrzałam do jego gabinetu i znowu
wyszłam na ulicę. Wydało mi się to wszystko bardzo dziwne, zaczepiłam dwóch młodych
mężczyzn i poprosiłam, żeby mi pomogli, ale oni nie chcieli wejść do biura i czekali na
progu. Sprawdziłam gabinety - wszystkie, prócz gabinetu Awerina, były zamknięte, on sam
nadal się nie pojawił. To mnie już poważnie rozeźliło i pojechałam do domu. Uznałam, że
jeśli Jarosław Siergiejewicz będzie chciał, to zadzwoni i wyjaśni powód swojej nieobecności.
- Sprawdzała pani tylko gabinety? - zapytał nagle Jarcew i tak na mnie popatrzył, że
poczułam strach, choć tak właściwie, czego miałabym się bać? A może Żeńka ma rację, może
on uzna, że to ja zabiłam Awerina? Po takim wszystkiego się można spodziewać.. . I co on tak
na mnie patrzy!
- Co pan ma na myśli? - zapytałam z wyższością.
- Pana Awerina nie było w gabinecie i próbowała go pani znaleźć, tak?
- Za pierwszym czy za drugim razem? - uściśliłam. Ten typ zasługiwał na to, żeby
wyprowadzić go z równowagi.
- Za pierwszym - odparł z uśmiechem.
- Za pierwszym zajrzałam do gabinetu, postałam przy drzwiach, zawołałam Jarosława
Siergiejewicza dwa razy i wyszłam z biura.

- A za drugim?
- Już panu mówiłam: dwaj młodzi ludzie stali na progu, a ja poszłam do gabinetu, upewniłam
się, że jest pusty, a po drodze sprawdziłam drzwi innych gabinetów.
- Naciskała pani wszystkie klamki?
- Bardzo możliwe. Ale nie jestem pewna, może jakąś pominęłam.
- I nie chciała się pani dowiedzieć, co się dzieje? Albo wezwać milicji? Przecież sytuacja była
dość niezwykła, nie sądzi pani?
- Sądzę, że to nie moja sprawa. Jarosław Siergiejewicz to dla mnie ani brat, ani swat, i to, co
robi w swoim biurze, to jego sprawa.
- I mimo to jakiś czas później postanowiła pani tam wrócić?
Oho!... I skąd on o tym wie? Uniosłam brwi, a Jarcew dosłownie wbił we mnie spojrzenie.
Może blefuje, a może faktycznie wie?... Cholera, jeszcze mi tylko brakuje zarzutu o składanie
fałszywych zeznań!
- Co pan ma na myśli? - spytałam czujnie.
- Nic ponad to, co powiedziałem - Jarcew uśmiechnął się szeroko.
I za kogoś takiego miałabym wyjść za mąż? Nigdy!
- Ma pan dziwny zwyczaj mówienia zagadkami - powiedziałam złośliwie.
- Chce pani przez to powiedzieć, że później nie wchodziła już pani do biura? - zapytał
podchwytliwie Jarcew.
Czyżby ktoś mnie tam widział? Ja nikogo nie zauważyłam, ale mógł nas zobaczyć ktoś z
domu naprzeciwko albo z przejeżdżającego samochodu...
- Tamtego wieczoru spotkałam się jeszcze z przyjaciółką i pojechałyśmy do niej do domu.
Ponieważ biuro Awerina było po drodze, wstąpiłyśmy - tym razem drzwi były zamknięte, a
wszystkie światła zgaszone. Pan Awerin więcej nie zadzwonił, a w piątek dowiedziałam się,
że zginął. A teraz, jeśli pan pozwoli, pojadę do pracy. Pracuję w prywatnej firmie i panuje
tam dość surowa dyscyplina... - I, nie czekając na reakcję Jarcewa, wstałam i poszłam do
drzwi.
Jarcew rzucił za mną zjadliwie:
- Bardzo pani dziękuję, Anfiso Lwowna i do widzenia.
- Wszystkiego dobrego - uśmiechnęłam się krzywo i czym prędzej wyszłam z gabinetu.
Ale zamiast pojechać do pracy, pojechałam do domu, przez całą drogę rozmyślając o
rozmowie z Jarcewem i jego dziwnym zachowaniu. Stojąc pod drzwiami własnego
mieszkania, zadzwoniłam w umówiony sposób: trzy długie dzwonki, jeden krótki i jeden
bardzo długi - wtedy dopiero Żeńka otworzyła mi drzwi.
- No? - spytała zdenerwowana.
- Nie umrzesz - oznajmiłam od progu. - Ten typek wcale mi się nie podoba i za żadne skarby
nie wyjdę za niego za mąż.
- Blondyn? - skonstatowała ponuro Żeńka. Wcale nie miałam ochoty odpowiadać, lecz pod jej
surowym wzrokiem nie odważyłam się skłamać i skinęłam głową. - Patrz, co się wyrabia -
zachichotała Żeńka. - Normalnie fatum... Chcesz herbaty?
- Chcę jeść - oznajmiłam, wchodząc do kuchni.
- Słusznie, wzmocnij się - zgodziła się Żeńka. - Mam takie nowiny, których nie należy
słuchać na pusty żołądek.
- Co to znowu za nowiny? - zapytałam, przygotowana na najgorsze. Żołądek przestał mi się
ściskać z głodu, za to poczułam kłucie w sercu.
- Wyobraź sobie, moja droga, że nasz mafioso to wdowiec. Małżonka utonęła w jednym z
południowych kurortów, można powiedzieć: na oczach wstrząśniętych świadków. Jej ciało
poddano kremacji i w postaci urny wróciła do domu.
- Nie rozśmieszaj mnie - mruknęłam.

- A czy wyglądam, jakbym chciała? - westchnęła Żeńka. - Według mnie wyglądało to tak:
Awerin wysłał rękopis Kozyriewowi bez adresu zwrotnego, ponieważ był przekonany, że
mafioso zabił żonę, i w taki aluzyjny sposób dał mu do zrozumienia, że są tacy, co wiedzą o
jego sprawkach. A drugi egzemplarz wysłał do nieznanego nam adwokata. No, powiedz mi,
na litość boską, co adwokat ma z tym wspólnego?
- A skąd ja mam wiedzieć? Skoro wysłał mu rękopis, to znaczy, że adwokat powinien coś
zrozumieć. Albo jest w zmowie
z Kozyriewem, albo ma coś wspólnego z jego nieboszczką żoną.
- No dobrze - westchnęłam. - Teraz już chyba mamy wystarczająco dużo danych, żeby pójść
na milicję.
- Czyżby? - prychnęła Żeńka. - I co im opowiesz? Trzeba zdobyć dowody. Bez dowodów w
ogóle nie ma co się wyrywać.
Od razu przypomniałam sobie Jarcewa, sposępniałam i przyznałam przyjaciółce rację.
- Wobec tego potrzebny nam będzie plan - westchnęłam. - Nie możemy tak sobie siedzieć i
czekać, aż nas zabiją. Według mnie Kozyriew wygląda bardzo podejrzanie: żona mu utonęła,
jej ciało poddał kremacji - czy to nie są najlepsze dowody winy? Najchętniej weszłabym do
jego ogrodu i poszperała w daliach, bardzo możliwe, że ciało nieboszczki spoczywa właśnie
tam.
- Nie przypuszczam, żebyśmy mogły tam poszperać - spochmurniała Żeńka. - Tam jest
ochrona, alarm i diabli wiedzą co jeszcze. A nikt nie wystawi nakazu rewizji na podstawie
naszych domysłów, poza tym, ładnie byśmy wyglądały, gdyby się okazało, że ciała w daliach
nie ma... albo że nie ma samych dalii. Mógł utopić małżonkę nad Morzem Czarnym, nie
musiał zabijać jej tutaj.
- Mógł - przyznałam. W końcu życie to nie moja powieść i mogła być cała masa wariantów. -
A jeśli Awerin faktycznie dopatrzył się podobieństwa do rzeczywistych wydarzeń...
- Dopatrzył się - skinęła głową Żeńka. - Żona Kozyriewa miała na imię Stelia.
Nie powiem, żebym była zaskoczona. Westchnęłam tylko i powiedziałam:
- Jeśli mamy rację, to znaczy, że gdzieś powinno być ciało tej Stelli, poza tym musiała być też
kobieta, która udawała ją po jej śmierci.
- Pod warunkiem że wszystko było tak jak w twojej powieści
- przypomniała Żeńka.
- Tego jestem już prawie pewna. Nie na darmo zabili Awerina i chcieli rozprawić się z nami.
Ale skoro jakaś dziewczyna udawała żonę Kozyriewa i pod jej nazwiskiem została spalona
po śmierci, to gdzieś powinno jej brakować! - Wypadło to niezbyt składnie, ale Żeńka
zrozumiała.
- Powinna figurować jako zaginiona?
- Właśnie. Poza tym powinna być mniej więcej w tym samym wieku co Stella i być do niej
podobna. No i przede wszystkim musiała gdzieś i kiedyś poznać Kozyriewa.
- Doskonale - skinęła głową Żeńka. - Zajmę się zaginionymi bez wieści. Wiemy, kiedy Stella
utonęła, czyli należy szukać mniej więcej od tamtego czasu.
- Potem, adwokaci - kontynuowałam. - Który z nich? Musimy się zdecydować, czy idziemy
do kancelarii.
- Nie - odparła stanowczo Żeńka. - To zbyt niebezpieczne. Jeśli facet nie jest po naszej
stronie, to długo nie pożyjemy. I tak poważnie ryzykujemy, zwłaszcza ja, ten twój wybawca
powinien mi skręcić kark lada chwila. Tak przy okazji, to dziwne, że do tej pory się nie
odezwał.
- Może się już nie odezwie? - rozmarzyłam się. - W końcu ty i gliniarz nie spotkaliście się i
nie zakochaliście w sobie.
- Cicho bądź! - Żeńka rozgniewała się niespodziewanie. - Dobrze ci się śmiać! Tobie nic nie
grozi, a ja tu chodzę po polu minowym! Spróbuję się czegoś dowiedzieć o wszystkich trzech

adwokatach, może wyłoni się coś ciekawego? Byłoby dobrze, gdyby adwokat był bohaterem
pozytywnym, musimy się na kimś oprzeć, a prawnik byłby idealny. Aha, i najważniejsze,
dzwoń do Anki i spróbuj się dowiedzieć, do którego z psychoanalityków chodził Awerin.
Zadzwoniłam, usłyszałam głos Anki i bez zbędnych wstępów zapytałam:
- Do kogo w naszym mieście mógłby się zwrócić bogaty świr, gdyby chciał otworzyć przed
kimś duszę?
- Do nas - oznajmiła z przekonaniem Anka.
- W takim razie sprawdź, czy nie odwiedzał was niedawno niejaki Awerin Jarosław
Siergiejewicz?
- Zaraz spojrzę... - powiedziała Anka i po chwili oznajmiła: - Odwiedzał. Ale niepotrzebnie
zawracasz sobie nim głowę,
jeśli się nie mylę, zginął niedawno w wypadku samochodowym. Szef coś o tym wspominał,
dokładnie nie pamiętam. On generalnie dużo mówi, ja jednym uchem wpuszczam, drugim
wypuszczam.
- Słuchaj, a można by porozmawiać z twoim szefem?
- Można. O czym?
- O Awerinie.
- A słyszałaś o etyce lekarskiej?
- No i co?
- Pstro. Możesz sobie z nim pogadać, ale o pogodzie. Chętnie podtrzyma rozmowę,
poprzednim razem zrobiłaś na nim takie wrażenie, że przez dwa dni się ślinił. Mówiłam ci, że
to straszny dziwkarz. Jak chcesz, to przyjedź koło trzeciej, akurat będzie miał przerwę, na
pewno z mety zaprosi cię na obiad. Restauracja jest niedaleko, całkiem porządna...
- Czyli co, nie odpowie na pytania dotyczące pacjentów? - przerwałam jej.
- Skąd mogę wiedzieć? Jeśli nie chce stracić klientów, to nie powinien, ale pewności nie ma,
to zależy od tego, czy się rozgada, czy nie. A po co ci ten Awerin?
- Potem ci powiem... - obiecałam, odłożyłam słuchawkę i popatrzyłam na Żeńkę, która przez
całą moją rozmowę marszczyła brwi, wyraźnie nad czymś myśląc.
- Będę musiała pojechać - westchnęłam. - Spróbuję wyciągnąć coś z tego typa.
- Dużo ci z tego przyjdzie - prychnęła wzgardliwie przyjaciółka. - Tak po prostu nic ci nie
powie, a ty masz zasady.
- Co masz na myśli? - zdenerwowałam się.
- Tylko to, co mówię. Faceta trzeba umiejętnie podprowadzić do tematu, i to tak, żeby sam
zapragnął o wszystkim opowiedzieć. Zauważ: umiejętnie! Przecież to psycholog i wszystkie
sztuczki przejrzy na wylot. Ty sobie z tym nie poradzisz.
Zacisnęłam usta, przyjrzałam się Żeńce i spytałam:
- To co, sama pojedziesz?
- Oczywiście, przecież w grę wchodzi moje życie. Poza tym, dojrzałam już do nowej miłości.
- A co z gliniarzem?
- Nie wspominaj mi o nim. Tylko mi gliniarza brakowało! Wtedy to mnie już na pewno
zabiją!
Pomyślałam, że w mojej powieści nie było żadnego psychoanalityka i Żeńka rezygnuje z
gliniarza, a zaczyna romans z psychoanalitykiem, bo ma nadzieję, że w ten sposób zmieni
fabułę. Jeśli jej się to uda, to może nie tylko przeżyje, ale nawet wyjdzie za mąż, chociaż ja
osobiście nie rwałabym się do tego zamążpójścia. Po pierwsze, szef Anki przekroczył już
chyba pięćdziesiątkę, po drugie, miał trzy żony, po trzecie, wygląda tak, że powinien
pracować nie jako psychiatra, lecz dzwonnik w Notre Damę. Ale to już sprawa Żeńki, w
końcu chodzi o jej życie, pewnie ja na jej miejscu też usiłowałabym zmienić fabułę. A może
tak ją zmieni, że na końcu zabiją mnie? Westchnęłam ciężko, próbując odpędzić od siebie tę
myśl.

- Coś tak nagle oklapła? - zainteresowała się Żeńka.
- Ty będziesz zajmować się psychoanalitykiem, zaginionymi kobietami i różnymi tam
adwokatami, a ja co mam robić?
- Idź do pracy. Jak będą jakieś nowiny, to zadzwonię. Aha, i zostaw mi klucze do mieszkania
i kluczyki do samochodu.
To ostatnie nieszczególnie mi się spodobało.
- Jak mam ci zostawić kluczyki do samochodu, skoro razem z samochodem są u Paszy?
- No to odbierz wózek...
- Zobaczymy - skinęłam głową i poszłam do pracy.
Przez cały dzień wszystko leciało mi z rąk, tak że nawet Wierka zaproponowała:
- Może pójdziesz do domu?
Ale nie chciałam jechać do domu. Co miałabym tam robić, siedzieć w czterech ścianach i
myśleć w kółko o tym samym? Żeńce łatwiej, ona nie siedzi z założonymi rękami...
Przyjaciółka zadzwoniła koło drugiej.
- A więc tak, na tych adwokatów nic nie ma, zwyczajni ludzie, pracują sobie spokojnie,
zajmują się głównie sprawami cywilnymi. Dwóch żonatych, jeden kawaler, młody,
dwadzieścia siedem lat. Wygląda interesująco, intuicja podpowiada mi, że jest nasz. Jak
uważasz?
- Nijak. Moja intuicja nic nie mówi. Chcesz, to pojadę do nich do kancelarii, dowiem się, do
kogo adresowany był rękopis i co ten ktoś o nim myśli.
- Ani mi się waż! - zdenerwowała się Żeńka. - W ogóle to dzwonię w innej sprawie. Zaraz
jadę do tego twojego psychoanalityka, powinnam wyglądać zabójczo... może założę ten twój
kostium ze spodniami, morelowy?
- Załóż - zgodziłam się.
- Ale wiesz, spodnie są za długie, trzeba by je skrócić...
- Tylko spróbuj!
- Tak właściwie to już je skróciłam - przyznała się Żeńka, a ja rzuciłam słuchawką. Cholera
jasna!
Wierka zerknęła na mnie ze współczuciem i właśnie miała powiedzieć coś krzepiącego, gdy
w pokoju zjawił się Denis.
- Chyba najwyższy czas na obiad! - rzekł z podejrzanym ożywieniem, patrząc na mnie. -
Odkryłem tu taką jedną restauracyjkę...
Wierka zerknęła na niego, potem mrugnęła do mnie. Dotarło do mnie, o co chodzi, i
zdumiona spytałam:
- Zapraszasz mnie na obiad?
- Chyba nie masz nic przeciwko?... - stropił się.
Nie miałam i poszliśmy do restauracji jak za starych dobrych czasów, kiedy myśleliśmy, że
się kochamy i powinniśmy mieszkać razem.
- Chyba się ożenię - palnął ni w pięć, ni w dziewięć Denis, gdy już złożyliśmy zamówienie.
Kiedy indziej spadłabym z krzesła, słysząc taką nowinę, ale teraz nawet brew mi nie drgnęła.
- Nie masz nic przeciwko temu? - spytał nieśmiało mój były ukochany i odchrząknął.
- Oczywiście, że nie - odparłam. - Słuchaj, znasz typa o nazwisku Kozyriew? Nikołaj
Pietrowicz, zdaje się...
- Słyszałem o nim, tak samo jak każdy człowiek w naszym mieście. - Denis zmarszczył brwi.
- A skąd to nagłe zainteresowanie?
- A tak jakoś... Spacerowałyśmy z Żeńką, zobaczyłyśmy jego dom...
- Dom? - Denis prychnął. - To nie dom, tylko Pałac Zimowy. Trzydzieści pokojów, sauny i
dwa baseny. Powiedz, po co mu to wszystko? Czyste wariactwo.
- Może bogactwo sprawia mu przyjemność?
- Żenię się, słyszałaś?

- Oczywiście. A ten Kozyriew jest żonaty?
- Był. Teraz jest wdowcem, a z tą jego żoną jest jakaś niejasna historia.
- Czemu niejasna? - zainteresowałam się.
- Pojęcia nie mam. Krążyły różne plotki...
- Jakie na przykład?
- A czy to ważne? Ja się żenię, a ciebie w ogóle to nie obchodzi!?
- A powinno? - zdumiałam się.
Denis cisnął serwetkę na stół i zrobił urażoną minę. Oho, chyba czekała nas kolejna kłótnia,
chociaż, skoro się żeni, to z jakiej racji miałby się kłócić ze mną? Denis zapewne sam nie
wiedział, ale siłą rozpędu zaczął mi wyrzucać:
- Nigdy nie interesowałaś się moimi problemami, nic dziwnego, że nie udało nam się ułożyć
razem życia.
- Za to teraz masz okazję ułożyć sobie życie ze swoją wybranką - podsunęłam.
- Nawet nie spytałaś, kto to jest.
- Bo wierzę, że dokonałeś właściwego wyboru.
- A co, ty nawiązałaś znajomość z Kozyriewem? - rozzłościł się.
- Nie pleć głupstw.
- Po tobie można się wszystkiego spodziewać. Bierz pod uwagę, że to najprawdziwszy
bandyta, własną żonę doprowadził do choroby umysłowej. Bardzo możliwe, że popełniła
samobójstwo.
- Doprowadził do choroby umysłowej? - powtórzyłam, zaintrygowana. - I co, leczyła się
gdzieś?
- Skąd mogę wiedzieć? Po prostu wszyscy, którzy mieli z nią styczność, zgodnie twierdzili, że
to wariatka.
- Interesujące... - powiedziałam i spytałam szybko: - Masz przy sobie telefon? Muszę
zadzwonić...
Zadzwoniłam i usłyszałam słodki głos Anki:
- Tak, słucham? - zaświergotała, ale gdy zorientowała się, że to tylko ja, a nie pacjent,
przestała się wysilać: - Siemasz. Żeńka ma na sobie twój kostium?
- Tak.
- A powiedziała, że kupiła w Moskwie, ludzie nie mogą nie zełgać. Przekaż jej ode mnie, że
ty wyglądasz w nim dużo lepiej.
- A gdzie ona w ogóle jest?
- Wybyła dokądś z szefem. Wszystko poszło jak po maśle: weszła, popatrzyła i podbiła. Ten
stary cap poleciałby na każdą.
- Czy ty przypadkiem nie jesteś zazdrosna?
- Wypraszam sobie. Słuchaj, nie powiedziałaś mi, po co wam to wszystko? Jestem strasznie
ciekawa...
- Potem ci powiem.
- Nie potem, tylko dzisiaj. Wieczorem do was przyjadę.
- Dobra, przyjedź. A do wieczora dowiedz się jednej rzeczy: czy leczyła się u was żona
Kozyriewa, Stella, nie znam imienia odojcowskiego...
- Potrzebne mi jej imię odojcowskie! - prychnęła Anka. - Suka... miała o sobie takie
mniemanie, że można by pomyśleć, iż świat istnieje tylko po to, żeby ona mogła po nim
chodzić i robić ludziom świństwa.
- Czyli przychodziła do was?
- No pewnie! Trzy razy. Nie spodobało jej się, pewnie szef nie zrobił na niej wrażenia.
Kręciło się wokół niej pełno młodych chłopaków, chociaż, może to tylko plotki, jej mąż to
psychopata, przy takim to sobie za bardzo nie pohulasz.
- Jak to psychopata? On też się u was leczył?

- Zwariowałaś? - obraziła się Anka. - Ktoś taki jak on powinien się leczyć w więzieniu.
- Wiesz coś o śmierci tej Stelli?
- Tyle co wszyscy, że utonęła. A co?
- Nic - powiedziałam szybko, spostrzegając, że Denis świdruje mnie wzrokiem i ledwie się
hamuje, żeby nie wybuchnąć. - Przepraszam - wymamrotałam, oddając mu telefon. - To na
czym skończyliśmy?
- Żenię się - wyskandował.
- Gratuluję - odparłam z roztargnieniem, myśląc o nieznanej mi Stelli.
Jednym słowem, obiad nam się nie udał. Potem już rozmowa się nie kleiła; do biura
wracaliśmy piechotą, Denis był zły, ja myślałam o swoich sprawach i kilka razy
odpowiedziałam coś bez sensu, Denis się obraził i ostatecznie zamilkł.
- Co on taki nie w sosie? - szepnęła Wierka, gdy schował się w swoim gabinecie.
- Podobno się żeni.
- A to ci numer! Z kim?
- Nie wiem.
- A ty jak?
- Dałam mu swoje błogosławieństwo.
Wierka długo milczała, świdrując mnie wzrokiem, potem westchnęła i rzuciła jakby
mimochodem:
- Ty to dopiero jesteś dziwna.
- Odczep się, dobrze? - poprosiłam. - Słuchaj, muszę wyjść dzisiaj wcześniej...
- A idź - wzruszyła ramionami, a ja oddaliłam się pospiesznie, dopóki się nie rozmyśliła. U
Denisa nie musiałam się zwalniać - wybył na pięć minut przed moim wyjściem,
rzucając półgębkiem „na razie" i nawet nie patrząc w moją stronę.
Po powrocie do domu zadzwoniłam do Żeńki, ale w pracy jej nie zastałam. Za to zjawiła się u
mnie po ósmej, z walizą w ręku.
- Masz jakieś nowiny? - spytałam, ignorując walizkę.
- Mam - skinęłam głową. - Będę na razie u ciebie mieszkać, zrób mi miejsce w szafie.
Zrobiłam, przyjaciółka zaczęła wypakowywać swoje rzeczy, a ja siedziałam w fotelu i
słuchałam jej opowieści.
- Szef Anki je mi z ręki, zakochany tak, że moglibyśmy brać ślub choćby jutro.
- Pytałaś go o Awerina?
- Zwariowałaś? - obraziła się Żeńka. - Takie rzeczy wymagają przygotowania. Najpierw
muszę faceta pozytywnie do siebie nastawić, zdobyć jego zaufanie, a potem delikatnie
naprowadzić rozmowę na odpowiedni temat. Na to potrzeba czasu.
- Którego nie mamy - przypomniałam.
- Mamy - oznajmiła Żeńka z podejrzanym optymizmem. - To tylko w powieściach każdego
dnia coś się dzieje, w życiu wydarzenia rozwijają się niespiesznie.
- Skoro tak mówisz... - wzruszyłam ramionami nieprzekonana.
Żeńka tymczasem skończyła układać swoje ubrania w szafie, poszła do przedpokoju i wróciła
z grubą teczką.
- Wypożyczyłam z redakcji - oznajmiła rzeczowo. - Wycinki z wiadomościami o ludziach,
którzy zaginęli w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Przy odrobinie szczęścia kobieta, której
szukamy, będzie tutaj, ale równie dobrze mogli nie zgłaszać jej zaginięcia.
- Aż tylu ludzi zaginęło? - nie uwierzyłam, zerkając na teczkę.
- Tu są jeszcze materiały o Kozyriewie, wszystko, co o nim wiadomo. Wroga trzeba poznać.
Materiałów było dużo, ale nie miałam pojęcia, jak można by je wykorzystać. Jedno było
pewne: narażanie się Kozyriewowi byłoby wyjątkową głupotą, żeby nie powiedzieć,
samobójstwem.
- Masakra - westchnęłam, odkładając papiery na bok.

- Nie taki diabeł straszny, jak go malują - przypomniała Żeńka, ale również wyglądała na
zgnębioną. - Dobra, patrzmy dalej.
Miałyśmy szczęście: wśród wycinków znajdowało się zdjęcie żony Kozyriewa, Stelli. Zdjęcie
było kiepskiej jakości, ale lepsze takie niż żadne. Zrobiono je na jakimś bankiecie: kobieta w
sukni wieczorowej z imponującą fryzurą trzymała pod rękę wysokiego mężczyznę w
garniturze i z muchą. Wczesna łysina, toporne rysy twarzy, kwadratowa szczęka, kłujące
spojrzenie - jednym słowem, wyjątkowo nieprzyjemny typ.
- No proszę, szczęśliwa parka - powiedziała Żeńka, podając mi wycinek. - Kozyrnoj z
małżonką. Przyznaję, że on coś w sobie ma...
- Owszem - przyznałam chętnie. - Wredny charakter.
- Nie gadaj. Bije z niego siła. Facet nie jest taki zwyczajny... A jak ci się podoba ta damulka?
- Czy ja wiem, nie wygląda na wariatkę...
- A dlaczego miałaby wyglądać? - nie zrozumiała Żeńka, a ja uświadomiłam sobie, że nie
wspomniałam jej o rewelacjach od Anki. Szybko nadrobiłam niedopatrzenie.
- No wiesz! - przyjaciółka pokręciła głową. - Przecież to bezcenne informacje! Wychodzi na
to, że chodzili do tego samego psychoanalityka, może tam się właśnie poznali?
- Przyjdzie Anka, to zapytamy.
- Opowiedziałaś jej coś?
- Nie. Przecież nie udzieliłaś zezwolenia...
Nim zdążyłam dokończyć, ktoś zadzwonił do drzwi.
- To pewnie Anka...
- Otworzę - skinęła głową przyjaciółka, a ja wszelki wypadek zebrałam papiery i wcisnęłam
je do szafy.
Po chwili w pokoju zjawiła się Żeńka i patrząc na mnie z konsternacją wyszeptała:
- To jakiś facet... Chyba przyszedł się oświadczyć.
- Co za facet? - przestraszyłam się.
- A skąd ja mam wiedzieć? Stoi z kwiatami, tortem i szampanem. Na pewno chce się żenić! Z
kim ty tu romansujesz, co? I jeszcze łże w żywe oczy - nie ma nikogo prócz Denisa...
- Odczep się, głupia - opędziłam się i poszłam do przedpokoju.
Przy drzwiach wejściowych, przestępując z nogi na nogę, stał mój niedawny wybawca,
uśmiechał się i faktycznie trzymał w ręku bukiet róż, wielki tort, a pod pachą butelkę
szampana.
- Przepraszam, powinienem był najpierw zadzwonić...
- wymamrotał.
- Proszę, niech pan wejdzie...
- Ma pani gości...
- To moja przyjaciółka, mieszka u mnie chwilowo, u niej w domu jest remont - plotłam, nie
bardzo wiedząc, co teraz zrobić.
- To dla pani - Anatolij podał mi róże.
- Dziękuję - uśmiechnęłam się. - Zapraszam... - wzięłam od niego tort, butelkę postawił na
szafce, zdjął buty, włożył kapcie, w których nie tak dawno chodził Denis, i w końcu
weszliśmy do pokoju. - Poznajcie się - powiedziałam, biorąc wazon.
- To moja przyjaciółka Jewgienia, a to Anatolij, człowiek, który uratował mi życie, gdy jakiś
wariat próbował mnie przejechać. Opowiadałam ci...
- Tak - skinęła głową Żeńka. Wyglądała jakby była w szoku, zmieniła się na twarzy, a ja
dopiero teraz uświadomiłam sobie, że właśnie poznaję Żeńkę z jej potencjalnym mordercą -
jeśli wierzyć mojemu kryminałowi, to nie kto inny, tylko właśnie Tolik miał załatwić moją
przyjaciółkę.
- Wstawię kwiaty do wody - bąknęłam i razem z wazonem poszłam do kuchni. Po powrocie
zastałam tę samą scenę: Żeńka

stoi na środku pokoju z wytrzeszczonymi oczami, nieopodal Tolik, nieco zaskoczony,
przygląda się efektowi, jaki wywarł.
- Przepraszam - powiedział, wyraźnie ucieszony, że wróciłam. - Głupio wyszło... Mam na
myśli moją niezapowiedzianą wizytę...
- Ależ skąd, bardzo miło, że pan przyszedł - zapewniłam. - Zaraz napijemy się herbaty... - W
końcu wstawiłam kwiaty do wody, wzięłam Tolika za rękę i poprosiłam:
- Pomoże mi pan?
- Oczywiście - otrząsnął się z zamyślenia i we dwójkę poszliśmy do kuchni.
Po drodze szturchnęłam Żeńkę i warknęłam:
- Ocknij się, do diabła!
Żeńka jęknęła, spojrzała na mnie żałośnie, nadal tkwiąc na środku pokoju jak pień na polanie.
- Jaką herbatę pan woli? - trajkotałam, żeby zatrzeć wrażenie, jakie Żeńka zrobiła na moim
gościu. - Zieloną, czarną?
- Co? Ach, tak... Czarną... Zresztą, jeśli pani woli zieloną... Wcisnęłam mu w rękę czajniczek,
żeby się czymś zajął.
- Głupio wyszło - westchnął, gdy herbata już została zaparzona, a stół nakryty.
- Ma pan na myśli herbatę? - zapytała uprzejmie.
Tolik roześmiał się i zaczął przypominać tego chłopaka, który nie tak dawno uratował mi
życie.
- Nie, skądże... mówię o mojej wizycie. Chciałem wywrzeć wrażenie niespodziewaną wizytą,
a wyszło idiotycznie.
- Myślę, że pan przesadza - wzruszyłam ramionami. - A może zgodnie z planem powinnam
była rzucić się na szyję mojemu wybawcy?
- Szczerze powiedziawszy, nie miałbym nic przeciwko temu. No bo w końcu, czemu nie?
- Rzeczywiście - czemu nie...
- Dopiero gdy cały scenariusz diabli wzięli, poniewczasie uświadomiłem sobie, że przecież
ma pani swoje życie, w którym być może nie ma dla mnie miejsca.
- Cóż, to nawet dość rozsądna myśl, mogło się na przykład okazać, że jestem mężatką...
- Wiem, że nie jest pani mężatką - pocieszył mnie Tolik. - Wiem też, że chwilowo z nikim się
pani nie spotyka.
„Ładne rzeczy! - pomyślałam. - Może nie na darmo Żeńka stoi tam jak słup?".
- I co jeszcze pan o mnie wie? - spytałam.
- No... - Tolik uśmiechnął się szeroko. - Myślę, że wszystko. Gdzie pani pracuje, gdzie
wypoczywa, wiem nawet, jakiego szampana pani lubi.
- Naprawdę? - zdumiałam się szczerze. - A wie pan, że ja nie mam pojęcia? I skąd te
wszystkie informacje?
- Mam pewne możliwości... - oznajmił i od razu przestał mi się podobać. Nie ma co,
podejrzany typ, nie zdziwiłabym się, gdyby naprawdę chciał zabić Żeńkę.
Przypomniałam sobie o przyjaciółce i poszłam po nią do pokoju. Trzeba przyznać, że Żeńka
zdołała wziąć się w garść
- w każdym razie nie sterczała już na środku pokoju, tylko siedziała w fotelu i znękana
wpatrywała się w dywan.
- Chodź na herbatę.
- Nie będę piła herbaty z tym maniakiem - warknęła.
- Przestań natychmiast i w ogóle, mów ciszej, jeszcze cię usłyszy!
- No i dobrze, niech sobie nie myśli, żeśmy go nie rozgryzły...
- Nie pleć! - rozzłościłam się. - Człowiek przyszedł w gości i nic więcej! Poza tym, co nam
przeszkadza zmienić fabułę - zgodnie z powieścią, powinnam mieć z nim romans, tak?
- Tak - skinęła głową Żeńka.
- No to ty się w nim zakochaj i wtedy wszystko się zmieni

- westchnęłam ciężko, czując, że plotę bzdury. - On zakocha się w tobie, ty w nim i fabułę
diabli wezmą, pobierzecie się i będziecie żyli długo i szczęśliwie.
- Nie - pokręciła głową moja przyjaciółka. - Ja mam romans z gliniarzem.
- Zapomnij o nim. Nawet go nie widziałaś.
- Poza tym jest jeszcze psychoanalityk, prawie się w nim zakochałam.
- W takim razie niech cię cholera - zdenerwowałam się. - Jak chcesz, to siedź tu sobie sama,
ja idę na herbatę, nie wypada, żeby gość siedział sam tyle czasu.
Tolik czekał cierpliwie, patrząc w okno i mieszając herbatę łyżeczką.
- Żenieczka nie ma ochoty na herbatę - wyjaśniłam i w tym momencie wspomniana
„Żenieczka" zjawiła się kuchni, klapnęła na krzesło, popatrzyła mrocznie na Tolika i
oznajmiła:
- Mam na imię Jewgienia.
- Bardzo mi miło, a ja Anatolij.
- A więc to pan uratował życie Anfisie? - spytała podejrzliwie Żeńka.
- W zasadzie można by tak to ująć.
- Całkiem nieźle panu wyszło - uśmiechnęła się krzywo Żeńka. - Znalazł się pan we
właściwym miejscu o właściwym czasie.. . Pracuje pan w cyrku?
- Dlaczego? - zdumiał się.
- No cóż, to mi wygląda na cyrkowy trick.
- Naprawdę? - Tolik spojrzał na Żeńkę, chyba urażony, potem na mnie i powiedział: - Nie
rozumiem, skąd taka reakcja na moją wizytę? Jestem pani niemiły? Jeśli jest człowiek,
którego interesów pani broni, to...
- Bronię własnych interesów - palnęła Żeńka. Tolik wytrzeszczył oczy, a ja wtrąciłam się
szybko:
- Żenią miała na myśli zupełnie co innego, to znaczy, chciałam powiedzieć, iż naprawdę
cieszę się, że pan przyszedł. I jestem panu bardzo wdzięczna za uratowanie mi życia... A ty -
syknęłam do Żeńki - jeśli nie przestaniesz się tak zachowywać, to wrócisz do siebie.
- O, więc to tak... - obraziła się Żeńka i ze zgryzoty zaatakowała tort.
Ja również zabrałam się do jedzenia, tort był bardzo smaczny. Tolik jadł niewiele, patrzył
jakoś dziwnie i wyraźnie myślał o czymś niewesołym. Gdy tort został zjedzony, a herbata
wypita, wstał i zaczął się żegnać.
- Dziękuję za herbatę...
- Już pan wychodzi? - ucieszyła się Żeńka.
- Tak, czas na mnie...
- No cóż... - rozłożyłam ręce i poszłam go odprowadzić. Ubrał się szybko, odstawił kapcie na
miejsce i powiedział
z uśmiechem:
- Jeszcze raz dziękuję.
- To ja dziękuję - rzuciłam szybko.
- Wszystkiego dobrego - skinął głową i zniknął za drzwiami.
Przekręciłam zamek, odetchnęłam z ulgą i wróciłam do kuchni.
- Zachowałaś się jak ostatnia idiotka - powiedziałam z wyrzutem.
- O, pewnie - prychnęła moja przyjaciółka. - Może powinnam rzucić mu się na szyję z
radości, że mnie zabije?
- Kto cię zabije, kretynko? - nie wytrzymałam. - Pleciesz jak Piekarski na mękach. Przez
ciebie nie zdołałam się niczego dowiedzieć. Kim on jest? Skąd tyle o mnie wie? Od kogo?
- Bo to bandyta! - zawołała Żeńka. - Jasne jak słońce! Rozbija się dżipem, zachowuje
bezczelnie i wygląda jak typowy mafioso.
- Przestań gadać takie rzeczy! Dżipami jeżdżą nie tylko bandyci, Denis, na przykład też ma
dżipa... Poza tym Tolik wygląda inteligentnie i wcale nie zachowywał się bezczelnie, a

przeciwnie, bardzo grzecznie. Wierz mi, potrafię odróżnić porządnego człowieka od bandyty.
Bardzo możliwe, że przez twoje idiotyczne zachowanie straciłyśmy człowieka, który mógłby
nam pomóc. Skoro tyle się o mnie dowiedział, to znaczy, że ma kontakty, a to by nam się
bardzo przydało.
Żeńka siedziała chwilę zamyślona, a potem spytała:
- Pamiętasz, jak wyglądał tamten typ w twoim kryminale?
- Nie wygłupiaj się - obruszyłam się, ale wątpliwość już zakradła się w moją duszę i zaczęłam
przypominać sobie opis powieściowego zabójcy Żeńki. Cóż, faktycznie pasował do Tolika -
tamten koleś też był przystojny i mniej więcej w podobnym wieku, na szczęście była jedna
różnica: zabójca z kryminału był wysoki, natomiast Tolik jest średniego wzrostu.
- O, wcale że nie, wzrost to rzecz względna - zaprotestowała Żeńka. - Jak ktoś sam jest
kurduplem, to dla niego Tolik może być wysoki. No, przecież nie jest niski?
- Poza tym tamten w powieści ratuje bohaterkę przed chuliganami, a mnie Tolik uratował
przed dżipem - wypomniałam, usiłując nie poddawać się psychozie.
- A co za różnica? - zapytała ze wzgardą Żeńka. - Na jedno wychodzi, tu wybawca i tu
wybawca... łobuz cholerny... Niech go diabli, teraz pewnie nie zasnę. Kiedy właściwie miałby
mnie zabić?
- Dość tego - nie wytrzymałam. - Daj spokój tym bzdurom, przypominam, że mamy robotę:
znaleźć kobietę, która udawała żonę Kozyriewa, jeśli oczywiście nie zwariowałyśmy i to
wszystko naprawdę się zdarzyło.
Żeńka westchnęła ciężko, ale poszła za mną do pokoju.
Usiadłyśmy przy stole, podzieliłyśmy wycinki mniej więcej na połowę i na początek
wyodrębniłyśmy te kobiety, które zaginęły mniej więcej wtedy, kiedy zginęła Stella
Kozyriewa. Było ich dokładnie trzydzieści - taka liczba zaginionych bez wieści kobiet była
dla mnie szokiem. Dwanaście z nich mogłyśmy śmiało odrzucić: były po czterdziestce i nie
przypuszczam, żeby Kozyriew którąś z nich podawał za swoją żonę. Pozostałych osiemnaście
podzieliłyśmy na dwie nierówne grupy: czternaście kobiet było zupełnie niepodobnych do
zmarłej - po trzydziestce i nie pasowały na żonę bogatego człowieka. Zostały nam cztery. Nie
wyglądały na sobowtóry Stelli, dwie w ogóle były blondynkami, ale kolor włosów łatwo
zmienić, a na zdjęciu człowiek rzadko kiedy jest do siebie
podobny. Jednym słowem, właśnie tymi czterema kobietami należało się zająć.
- Jak to zrobimy? - spytałam.
- Powiem, że chcę napisać artykuł o zaginionych bez wieści... Ale nie to jest najważniejsze...
Przecież tej kobiety w ogóle może tu nie być, no, może jej nie być w tej teczce. Kozyrnoj nie
jest głupi, mógł wziąć jakąś dziewczynę z innego miasta, ale na tyle samotną, że nikt by jej
nawet nie szukał.
- Właśnie - uśmiechnęłam się. - Poza tym bardzo możliwe, że Stella naprawdę utonęła, a
Awerin dostał obłędu, dokładnie tak samo jak my teraz.
- Aha i z powodu tegoż obłędu Kozyrnoj go załatwił?
- Skąd wiesz, że to Kozyrnoj? Przecież już ustaliłyśmy, że to nie wygląda na zabójstwo na
zlecenie.
- Wygląda, nie wygląda... - wkurzyła się Żeńka. - Co za różnica, skoro go zabili? I nie
denerwuj mnie! Po prostu zajmijmy się tymi kobietami... o, jutro przejdziemy się po tych
adresach, pogadamy z krewnymi, może się czegoś dowiemy.
Tego wieczoru Anka jednak nie przyszła, ja i Żeńka jeszcze trochę porozmysiałyśmy i w
końcu poszłyśmy spać. Mnie się nic nie śniło, Żeńka też spała spokojnie; noc minęła bez
zakłóceń, rano pojechałyśmy każda do swojej pracy. Wychodząc, Żeńka przypomniała mi,
żebym koniecznie odebrała dziś samochód, ponieważ głupio jeździć komunikacją miejską,
kiedy się ma własny wóz, zwłaszcza gdy polują na ciebie różni psychopaci i zajmujesz się
poważnym śledztwem.

- Wyobrażasz sobie detektywa, który jeździ trolejbusami? - skrzywiła się Żeńka, wysuwając
ostatni argument.
- Panna Marple - przypomniałam.
- Ona jeździła taksówkami. - Żeńka uśmiechnęła się szeroko i dorzuciła złośliwie: - Masz na
to pieniądze?
- Na nowy samochód też nie mam - zapewniłam i poczłapałam na przystanek trolejbusu.
Przystanek Żeńki był po drugiej stronie ulicy, ale jakoś mnie to nie zmartwiło.
Początek dnia był spokojny, moja przyjaciółka nie zadzwoniła ani razu, nawet zaczęłam
myśleć, że może to wszystko nam się tylko przywidziało i teraz życie wróci do normy. Jednak
wkrótce potem życie przyniosło kolejną niespodziankę... Ale po kolei.
Ranek minął bez emocji, koło godziny pierwszej drzwi do naszego pokoju otworzyły się i
stanął w nich Tolik.
- Dzień dobry! - powiedział i uśmiechnął się szeroko. Wierka podniosła głowę i też się
uśmiechnęła, myśląc, że
ma przed sobą potencjalnego klienta, ale ja rozwiałam jej nadzieje.
- Pan do mnie?
- Oczywiście - skinął głową. - Ma pani może przerwę obiadową?
- Mam. I właśnie chciałam wyjść.
- Może zjemy obiad razem? - zaproponował.
- Może? - uśmiechnęłam się czarująco. Tolik poczuł się pewniej:
- W takim razie poczekam w dżipie, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu.
Wyszedł, Wierka popatrzyła na mnie, a potem podbiegła do okna i spytała podejrzliwie:
- Kto to, amant?
- Niewykluczone.
- Superbryka! I w ogóle, od razu widać, że ma furę pieniędzy. Ech, niektórzy umieją się
urządzić...
Zauważyłyśmy poniewczasie, że Denis jest w pokoju, wygląda przez okno i przysłuchuje się
naszej rozmowie.
- Na mnie już pora - oznajmiłam, wkładając papiery do szuflady.
- Kto to? - spytał Denis, wyraźnie niezadowolony. - Kto?
- Ten typ w toyocie.
- Znajomy. Wybacz, ale teraz jest przerwa obiadowa i czekają na mnie - powiedziałam i
pospiesznie wyszłam z pokoju.
Już na dworze mogłam się przekonać, że Denis ciągle stoi w oknie, obserwując, jak wsiadam
do toyoty. Wsiadanie wypadło bardzo efektownie. Tolik, niczym prawdziwy dżentelmen,
wyskoczył z samochodu, ulokował mnie na przednim siedzeniu, zawadiacko zamknął drzwi i
szybko wrócił na swoje miejsce. I - Ile ma pani czasu? - spytał z uśmiechem. Był
przeszczęśliwy, co od razu wzbudziło moje podejrzenia.
- Nieco ponad godzinę.
» - W takim razie nie będziemy go marnować i pojedziemy do t,Starej Wenecji". To
niedaleko...
- Wiem, gdzie to jest - odparłam z promiennym uśmiechem, mając nadzieję, że nie wygląda
to zbyt sztucznie.
Dziesięć minut później parkowaliśmy przed restauracją o poetyckiej nazwie „Stara Wenecja".
Nie mam pojęcia, czyj to był pomysł, żeby tak nazwać ten zakład! Z Włochami restauracja
nie miała nic wspólnego, co prawda serwowano tu pizzę, ale było to akurat jedyne niejadalne
danie i nikt go nie zamawiał. Wszystko inne było nawet smaczne, lubiłam tę restaurację.
Okrągłe stoliki z kraciastymi serwetami, małe lampki z zielonymi abażurami i przytulne
światło stwarzało przyjemną atmosferę. Weszliśmy i usiedliśmy pośrodku sali, zostaliśmy

obsłużeni bardzo szybko - w ciągu dnia ludzi było niewielu, restauracja słynęła z wysokich
cen.
Ja skupiłam się na jedzeniu, Tolik nieszczególnie interesował się posiłkiem. Przyglądał mi się
z lekkim uśmiechem i wyraźnie miał zamiar coś powiedzieć.
- Nie przeszkadza pani, że przyjechałem do pani do pracy? - zapytał w końcu.
- Nie robię tajemnicy ze swoich znajomości - wzruszyłam ramionami.
- A dużo ma pani znajomych? - zaśmiał się.
Nie podjęłam żartobliwego tonu i spytałam poważnie:
- W jakim sensie?
- Szczerze? - Tolik spoważniał również.
- Oczywiście.
- Chodziło mi o to, czy kogoś pani ma, to znaczy...
- Już zrozumiałam... - przyszłam mu z pomocą, widząc, że się speszył i zaczerwienił, co do
razu nastawiło mnie do niego pozytywnie. - Nie mam nikogo. Niedawno rozstałam się z
człowiekiem, za którego miałam wyjść za mąż. To nie było łatwe i teraz potrzebuję czasu,
żeby dojść do siebie i zacząć znów interesować się męską połową ludzkości. Ale miło mi, że
zaprosił mnie pan do restauracji, dziękuję.
- Doskonale! - zaśmiał się Tolik. - Wprawdzie zamiast wdzięczności wolałbym coś bardziej
konkretnego, na przykład miłość od pierwszego wejrzenia, ale wdzięczność też może być na
początek. Jak to mówią, lepszy rydz niż nic, zacznijmy od wdzięczności... Proszę posłuchać,
Anfiso, co pani na to, żebyśmy przeszli na ty? Oczywiście, jeśli nie ma pani nic przeciwko...
- Nie mam - roześmiałam się. - Zwłaszcza że w pierwszych chwilach naszej znajomości już
zwracał się pan do mnie na ty, zapominając poprosić o pozwolenie.
- Naprawdę? - zdumiał się szczerze. - To pewnie z wrażenia. Poważnie się wtedy
zdenerwowałem, oczywiście, nie rozmową z inspektorem, tylko wcześniej, gdy zobaczyłem,
jak stoi pani pośrodku drogi, a tamten wariat pędzi prosto na panią...
- Uratowałeś mi życie - uśmiechnęłam się.
- Powiem szczerze, że to wyszło jakoś tak samo z siebie, nie ma w tym żadnej mojej zasługi.
A jak już ochłonąłem, ucieszyłem się, że uratowałem ładną dziewczynę i postanowiłem
wykorzystać sytuację...
- Uprzednio zasięgając o mnie informacji - podpowiedziałam.
- Zgadza się. Nie lubię rozczarowań - a nuż okazałoby się, że jest pani zamężna?
- Nie przeszliśmy na ty?
- Przeszliśmy - zaśmiał się Tolik. - Tylko czuję się niezbyt pewnie, sam nie wiem, dlaczego.
- To pewnie z powodu wczorajszej wizyty - uśmiechnęłam się. - Przy okazji, jeśli to nie
tajemnica, kogo o mnie pytałeś?
Spodziewałam się, że się speszy albo stropi, ale on odpowiedział ochoczo:
- Lenę Dunajewą. Znacie się przecież, prawda?
- Oczywiście - teraz z kolei ja się zdziwiłam. - A jakim cudem?...
- Wizytówka - zaśmiał się Tolik - wizytówka, którą mi dałaś. Lena to moja sąsiadka,
przyjaźnię się z jej mężem. Ona również pracuje w biurze turystycznym, więc pomyślałem, że
może się znacie. Zadzwoniłem na chybił trafił i okazało się, że jesteście dawnymi znajomymi.
- Tak - skinęłam głową, myśląc o tym, jak małe jest nasze miasto, na każdym kroku człowiek
spotyka jakichś wspólnych znajomych. - A gdzie mieszkasz? - Znałam sąsiadów Lenki i
żadnych Tolików wśród nich nie było.
- Pod numerem czterdziestym, obok. Ja i Paweł chodziliśmy razem do szkoły. Widujemy się
rzadko, ale utrzymujemy kontakt, czasem on wpada na kawalerskie imprezy. W odróżnieniu
od niego ja nie jestem żonaty.
Spodziewałam się tego, ale i tak się ucieszyłam.

- Wczoraj zachowałem się jak idiota... Chciałem zjawić się znienacka jak książę z bajki, a
wyszedłem na ostatniego kretyna.
- Nic podobnego - zapewniłam. - To wszystko wina Żeńki, ubzdurała sobie, że powinnam
wyjść za Denisa i koniec. Och, przepraszam cię... - zasłoniłam sobie dłonią usta, w nadziei że
wypadło to naturalnie. - A jak wyjaśniłeś Lenie to nagłe zainteresowanie moją osobą?
- Powiedziałem, że poznaliśmy się przypadkiem i zakochałem się od pierwszego wejrzenia.
- Czyli należysz to kategorii ludzi, którzy kłamią bez mrugnięcia okiem? - zaśmiałam się i
dodałam: - Trzeba z tobą uważać.
- A może powiedziałem prawdę? Nie wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia?
- Wierzę nawet w duchy - pocieszyłam go, zerkając na zegarek.
- Już czas? - spytał Tolik, wyraźnie zmartwiony.
- Niestety. Wszystko, co dobre, szybko się kończy.
- Moglibyśmy spotkać się wieczorem. Po ósmej będę wolny.
- A ja, niestety, jestem dziś zajęta.
- A jutro?
- Jutro być może będę wolna. Dużo pracy, środek sezonu... Po prostu zadzwoń, dobrze?
- Oczywiście.
Tolik przywołał kelnera, ja zaś spróbowałam zapłacić za siebie. Tolik uprzejmie, acz
stanowczo zaprotestował, na co chętnie przystałam - skoro to facet wpadł na pomysł
zaproszenia mnie do restauracji, to niech płaci. Koniec końców, oboje byliśmy zadowoleni.
Wracając do biura, przede wszystkim zadzwoniłam do Lenki do pracy. I tu czekała mnie
niespodzianka: nieznany kobiecy głos odpowiedział, że Lenka wyjechała do Hiszpanii, nagły
wyjazd służbowy.
- Razem z mężem? - sprecyzowałam. - Tak.
Zastanowiłam się. Z jednej strony nie było nic dziwnego w niespodziewanej podróży Lenki,
nigdy nie miała z tym problemów, z drugiej słowa Tolika znowu wydały mi się podejrzane. A
jeśli Żeńka miała rację i Tolik zjawił się tu nie bez powodu; może podczepił Lenkę tylko po
to, żeby opowieść brzmiała bardziej wiarygodnie, a tak naprawdę wcale jej nie zna? Fakt, że
wyjechała z Paszką do Hiszpanii, jest mu bardzo na rękę: nie zdołam sprawdzić jego słów.
Rany boskie! A jeśli on ma takie możliwości, że może przygotować zamach na moje życie,
uratować mnie, dowiedzieć się o mnie różnych rzeczy, to kim on, u licha, jest? To wszystko
tak mnie zdenerwowało, że od razu zaczęłam sobie wmawiać, że Tolik powiedział prawdę.
Ludziom trzeba wierzyć...
Właśnie usiłowałam zaprowadzić porządek w chaosie myśli i skupić się na pracy, gdy
zadzwoniła Anka.
- Co słychać? - spytała wesoło.
- W porządku.
- Żeńka osiodłała mojego szefa?
- No pewnie.
- No, to nic dziwnego, że dzisiaj fruwa jak motyl, jeśli tylko bywają motyle wagi ciężkiej. A
po obiedzie w ogóle się zmył. Po co Żeńce ten parszywiec?
- Ją zapytaj. Czemuś wczoraj nie przyjechała, czekałyśmy?...
- Julka się rozchorowała, musiałam zabrać ją od babci. Jak przyjechaliśmy do domu, raptem
ozdrowiała. Teraz siedzi z Wadimem, ale on pewnie długo tego nie wytrzyma, więc i ja się
zaraz zmywam. Przyjedź po pracy, napijemy się herbaty...
- Przyjadę - zapewniłam i znów spróbowałam skupić się na pracy. Nawet mi się to udało i do
szóstej pracowałam gorliwie, Wierka poszła do domu, potem wyszedł Denis, a ja nadal
demonstrowałam swój zapał pustym ścianom. Bardzo szybko doszłam do wniosku, że to bez
sensu, i zadzwoniłam do Żeńki, najpierw do pracy, potem do domu, nie zastałam jej nigdzie i

poinformowałam automatyczną sekretarkę, że jadę odwiedzić Ankę i w końcu wyszłam z
biura.
Anka mieszkała w nowej dzielnicy, to znaczy na końcu świata i musiałam wziąć taksówkę.
Po drodze wstąpiłam do sklepu, kupiłam pudełko czekoladek, a trzyletniej Julce
czekoladowego misia, zadając niejaki cios swojemu budżetowi, który już dawno wyrwał się
spod kontroli i jak na razie nic nie wróżyło zmiany.
- Trzeba zacząć żyć oszczędniej - wyrzucałam sobie, siedząc w taksówce. - Może wtedy
uskładam na nowy samochód...
Samochód dostałam od rodziców, to znaczy od mamy. W wieku pięćdziesięciu lat zakochała
się nagle i całkowicie zmieniła swoje życie, to znaczy wyszła za mąż za ukochanego i
wyjechała z nim do Moskwy. On był jakimś deputowanym albo po prostu zręcznym
aferzystą, tak czy inaczej w stolicy urządził się z wielkim szykiem: mieszkanie niemal w
centrum, mercedes i paczka dolarów w kieszeni. Ściągnąwszy mnie do Moskwy, świeżo
upieczony ojczym zabrał mnie do sklepu i kupił futro ze srebrnego lisa, a mama, nie chcąc
zostać w tyle, podarowała swój samochód, czerwonego opla, którego zresztą wcześniej kupił
jej małżonek. Ruch w Moskwie przerażał mamę, cieszyła się, że ma okazję pozbyć się
samochodu. Opel miał siedem lat, wyglądał całkiem porządnie i jeszcze nigdy mnie nie
zawiódł. Mąż Lenki, Paszka, kilka dni temu postanowił zająć się sprzęgłem, dlatego
zostawiłam opla w jego warsztacie. Ponieważ Paszka wyjechał do Hiszpanii, samochód był
chwilowo bezpieczny przed zakusami Żeńki, co bardzo mnie cieszyło - powierzanie jej
czegokolwiek droższego od pomarańczy było czystym szaleństwem.
Taksówka zajechała przed blok, Anka stała na balkonie i widząc mnie, pomachała ręką i coś
zawołała. Rozłożyłam ręce, pokazując, że nie słyszę i weszłam do klatki schodowej.
Anka czekała na mnie w drzwiach. Ucałowałyśmy się (Żeńka nas tego nauczyła, ona strasznie
lubi wymieniać pocałunki, a jak wiadomo, zły przykład jest bardzo zaraźliwy), wręczyłam
przyjaciółce pudełko czekoladek, jej córce misia i kilka minut później piłyśmy już herbatę.
- No, mów szybko, coście tam wymyśliły - przypomniała niecierpliwie Anka.
Pokrótce wyłożyłam jej, dlaczego interesujemy się Awerinem, opowiedziałam o jego śmierci
i późniejszych wydarzeniach, nie wspomniałam tylko o jednym: znalezieniu ciała w biurze.
Wystarczyło, że Żeńka o tym wiedziała, nikt więcej nie musiał. Anka jest sympatyczna, ale
straszna z niej papla... Z drugiej strony liczyłam, że to mi się teraz przyda i nie zawiodłam się.
- Pamiętam tego waszego Awerina - skinęła głową. - Całkiem porządny facet, tylko wyraźnie
miał za dużo pieniędzy.
- Jak to?
- Nasi pacjenci dzielą się na dwie kategorie: jedni to ci, którzy już dawno powinni znaleźć się
w wariatkowie, czyli świry, którym nie pomoże żaden psychoanalityk, a drudzy tacy, jak twój
Awerin, którzy przychodzą z nudów. No dobrze, może
nie z nudów, a dlatego że nie mają pojęcia, czym, oprócz pracy, mogliby się zająć. W
Ameryce każdy średniozamożny biznesmen ma swojego psychoanalityka, do nas też dotarła
ta moda. Wprawdzie my mamy swój sposób, prostszy i tańszy: siadasz z porządnym
człowiekiem, wypijasz pół litra i gadasz o życiu - po co ci jakaś psychoterapia? Ale coś
takiego to dobre dla klasy pracującej, twojemu Awerinowi nie wypadało przyjść do spelunki i
pytać jakiegoś pijaka: „Szanujesz mnie?". Dlatego przyszedł do naszego Kołobka.
- Wiesz, o czym rozmawiali?
- Oczywiście, że nie, to tajemnica.
- A dawno zaczął przychodzić?
- Na dwa tygodnie przed śmiercią. A co? Myślicie, że ktoś go zabił?
- Nie wiem. Wszystko, co wiedziałam, już ci opowiedziałam. - Tak naprawdę opowiedziałam
niewiele, głównie zmyślając, w dodatku straszne bzdury, ale Anka nie jest zbyt wymagająca i
czuła się usatysfakcjonowana. - Odnoszę wrażenie, że ktoś postanowił wprowadzić moją

powieść w życie, z podziałem na role. Wygląda to podejrzanie, dlatego próbujemy się
zorientować, co i jak. Opowiedz mi o tej Stelli.
- Nie ma o czym. Zwykła suka, która każdego wpędziłaby do grobu. Wpadała do nas jak
furia, nie miała zamiaru czekać ani chwili i na wszystkich patrzyła jak na pluskwy. Słowo
daję, powyrywałabym jej te kudły, ale z klientami tak nie wolno... - Anka westchnęła ciężko,
najwyraźniej tym zmartwiona.
Moja przyjaciółka była z zawodu pielęgniarką, kilka lat temu poznała w kurorcie na Krymie
wypoczywającego tam Kołobka, który naprawdę nazywał się Artiom Nikołajewicz
Nowodworcew. W tamtym czasie Artiom Nikołajewicz właśnie rozwiódł się po raz kolejny, z
jednej strony cierpiał, z drugiej rozglądał się za nową pasją i w końcu wypatrzył Ankę. Była
niezamężna, po raz pierwszy nad morzem i słodkie słówka Kołobka w połączeniu z
romantyką Krymu zrobiły swoje: Anka zakochała się, i to tak, że szekspirowska Julia
może się schować. Z południa wrócili już razem i tak się zaczął ich związek. Ance starczyło
sił i zapału na rok. Przez cały ten czas utrzymywała mało pracującego, za to dużo pijącego
konkubenta, odwoływała się do jego sumienia i prosiła, żeby nie marnował jej życia. Kołobok
nie słuchał, pił dużo i długo, w efekcie został zwolniony ze szpitala, gdzie przepracował
dwadzieścia trzy lata i jak dotąd był powszechnie szanowany. Po tym zdarzeniu rzecz jasna
znowu się upił, tym razem z rozpaczy, i spędził noc pod płotem. Anka szukała go wszędzie,
ale płotu nie wzięła pod uwagę, nad ranem znalazł go tam dzielnicowy i dostarczył do domu.
Widok nieogolonego, brudnego i pijanego w dym Kołobka przepełnił czarę - Anka trzasnęła
go wycieraczką, spakowała swoje rzeczy i wyjechała do rodziców, kończąc niefortunny
związek raz na zawsze. Może cios wycieraczką nastąpił bardzo w porę, a może to noc pod
płotem miała tak zbawienny wpływ, w każdym razie dosłownie następnego dnia Artiom
Nikołajewicz wpadł na pomysł zajęcia się prywatną praktyką na niwie psychoanalizy.
Początkowo dużo było z tym trudności, które przezwyciężał z zaskakującym zapałem, za to
rok później stanął przed Anką w całym blasku nowej sytuacji życiowej; jednak do tego czasu
Anka zdążyła już wyjść za mąż i odrzuciła propozycje Kołobka. Rok później zaczęła
zastanawiać się nad zmianą pracy na lepiej płatną i przypomniała sobie o Kołobku - trzeba
przyznać, że zachował się bardzo przyzwoicie i przyjął ją z otwartymi ramionami. Anka miała
stanowisko pielęgniarki, zarabiała całkiem nieźle, a swojego szefa traktowała jak dziecko:
ochrzaniała, prychała, ale nie pozwoliłaby skrzywdzić. To, że teraz obrabiała go Żeńka, wcale
jej nie martwiło: uważała, że Kołobok znalazł się w dobrych rękach i ten wątpliwy związek w
niczym mu nie zaszkodzi.
- A przecież ostatnio omal się nie ożenił! - powiedziała, zerkając na drzwi, za którymi mąż z
córką oglądali telewizję. - Mam na myśli Kołobka. Wybrał sobie taką... dobrze, że się Żeńka
nawinęła, może trochę zmądrzeje. Jak myślisz?
- Już nie mam o czym myśleć, tylko o twoim Kołobku - prychnęłam. - Powiedz lepiej, nie
zauważyłaś czasem, że Awerin i Stella się znali?
- Nie wiem. Chyba nie. Przyprowadził ją do nas jakiś malarz. Początkowo to on chodził, a
ona za niego płaciła, potem
i sama zaczęła latać na te seanse, widocznie i jej się zaczęło coś zwidy wać... A może z
nudów? Gdy Kołobek wpadnie w trans, rozmowa z nim to sama przyjemność, Stella nie była
jakimś - potworem, na pewno tam przed nią stawał na rzęsach. A twój . Awerin pojawił się,
dopiero jak ona utonęła, to pamiętam na pewno, więc jeśli gdzieś się spotkali, to nie u nas.
Poza tym Awerin wyglądał na porządnego faceta, zupełnie by do siebie nie pasowali.
Chociaż, czy to wiadomo... - Anka ściągnęła brwi, może pomyślała o Kołobku?
Westchnęłam, zastanawiając się, o co by ją jeszcze spytać, bo jak na razie nie dowiedziałam
się niczego ciekawego. - Słuchaj! - ucieszyła się nagle Anka. - Na śmierć zapomniałam:
przychodził do nas gliniarz i też pytał o Stellę, nie mnie, oczywiście, tylko szefa. Któregoś
dnia patrzę, a z jego gabinetu wychodzi facet, wyraźnie nie nasz klient, ubrany zwyczajnie, no

i w ogóle... Zdziwiłam się i pytam Kołobka, kto to? A on na to, że z milicji. Zaczęłam się
interesować, czego mogą chcieć od nas gliniarze, a on mówi: „Pytali o klientkę, o jej zdrowie
psychiczne, czy na przykład nie byłaby w stanie popełnić morderstwa". Kołobok posłał
gliniarza do diabła, ale wyglądał na zaniepokojonego. A gdy ta Stella utonęła, to jakby się
ucieszył, ręce zacierał - zrozumiałam, że gliniarz pytał właśnie o nią.
- Nie pamiętasz nazwiska gliniarza?
- Nie. Skąd miałabym znać jego nazwisko, nawet z nim nie rozmawiałam.
- A jak wyglądał?
- Zwyczajnie - Anka wzruszyła ramionami. Nie ustępowałam i próbowałam drążyć temat, ale
szybko zrozumiałam, że Anka i tak sobie nie przypomni, najwyżej zacznie zmyślać. Potem w
kuchni zjawił się jej mąż (Julka już spała) i zmieniłyśmy
temat. Po dziesiątej w końcu pojechałam do domu, Anka odprowadziła mnie do wyjścia.
W ramach oszczędzania postanowiłam pojechać do domu trolejbusem, a ponieważ Anka
mieszkała w nowej dzielnicy, podróż miała potrwać czterdzieści minut. Na szczęście ludzi nie
było dużo, ale tylko na początku - pod Pałacem Kultury do trolejbusu wpadła horda młodych
ludzi, głośnych i, delikatnie mówiąc, nietrzeźwych. Jeden z nich usiadł na miejscu obok mnie
i z punktu zaczął próbować nawiązać ze mną znajomość. Odwróciłam się do okna i
usiłowałam nie zwracać na niego uwagi, ale i tak się zdenerwowałam. Gdy koleś położył rękę
na oparciu siedzenia, zdecydowałam wysiąść z trolejbusu na najbliższym przystanku i tak też
zrobiłam, ale za mną wyskoczyło trzech typków. Zanim zdążyłam się wystraszyć - oprócz nas
na przystanku nie było nikogo - z bramy najbliższego domu wyłonił się patrol milicji, co
trochę ostudziło zapał chłopaczków. Odetchnęłam z ulgą, podjechał następny trolejbus i
wskoczyłam do niego, nie patrząc na numer. Pasażerów było dużo, kolesie z przystanku
zdążyli wskoczyć do środka tylnymi drzwiami. Wprawdzie nie mogli się do mnie przepchnąć,
ale ich obecność i tak mnie denerwowała. Od przystanku do mojego domu idzie się kilka
minut, i to przez zarośnięty, ciemny skwer. Perspektywa spotkania się z nimi w takim miejscu
nie bardzo mnie bawiła, pozostawało mieć nadzieję, że chłopaki zdążą sobie znaleźć inną
rozrywkę albo że jakiś znajomy będzie na skwerze spacerował z psem.
Pochłonięta niewesołymi myślami wyglądałam przez okno, usiłując w miarę możliwości zlać
się z otoczeniem. Chłopaki nadal stali z tyłu, liczyłam, że uda mi się ich zmylić, wyskakując
w ostatniej chwili. Zastygłam przy drzwiach w napięciu, wzywając na pomoc swój fart i
wtedy ktoś zahuczał tuż nad moim uchem:
- Wychodzi pani na następnym?
Wzdrygnęłam się, odwróciłam i powiedziałam słabo:
- Tak...
Za mną stał zupełnie niewiarygodny typ. Mógł mieć trzydzieści kilka lat, choć tak na oko
ciężko było określić jego wiek, miał ogoloną głowę, na policzkach niebieskawą szczecinę i bił
od niego mocny zapach przetrawionego alkoholu. Cała reszta również robiła wrażenie: facet
był wielki i potężny, ubrany w spodnie moro i podkoszulek, jeszcze tydzień temu biały, w
rękach trzymał kurtkę. Na lewym ramieniu widniał jakiś tatuaż, któremu nie zdążyłam się
przyjrzeć, zresztą teraz i tak nie miałam do tego głowy. Typ nachylił się jeszcze bardziej,
wyszczerzył zęby w uśmiechu i ni z tego, ni z owego mrugnął. Omal nie zemdlałam ze
strachu, przez głowę przemknęła mi myśl, że on tu jest nie przypadkiem, przecież już raz
próbowali mnie zabić... Byłam bliska utraty przytomności, ale wtedy trolejbus się zatrzymał,
drzwi się otworzyły i na sztywnych nogach wyszłam na chodnik. Potencjalny zabójca wysiadł
za mną i rzucił mi wesołe spojrzenie.
- Idziemy w tę samą stronę? - spytał żartobliwie.
Na chwilę przymknęłam oczy, próbując opanować panikę, i odparłam surowo:
- Nie, w przeciwną... - A potem poleciałam do budki telefonicznej, licząc, że Żeńka jest już w
moim domu i przyjdzie mi z pomocą: zaczeka przy skwerze albo chociaż poradzi, co mam

robić. Niestety, automatyczna sekretarka poinformowała mnie, że nie ma mnie w domu -
domyślałam się tego, nie byłam więc zaskoczona, jednak nieobecność przyjaciółki zrobiła na
mnie przygnębiające wrażenie. Musiałam sama, bez żadnego wsparcia, przejść przez ciemny
skwer.
Odwiesiłam słuchawkę, rozejrzałam się, czy w okolicy nie ma faceta w podkoszulku. Nie
było go nigdzie widać, ale wolałam się na razie nie cieszyć, może się gdzieś schował?
Przeżegnałam się w duchu i ruszyłam w stronę domu, szepcząc pod nosem:
- Nie ma go, nie ma go...
I bardzo możliwe, że naprawdę go nie było - za to byli podchmieleni kolesie z trolejbusu, o
czym przekonałam się, gdy tylko weszłam na skwer. Od drzewa z prawej strony
oderwał się jeden cień, krzyknęłam cicho, spodziewając się, że zobaczę draba w podkoszulku,
ale w świetle samotnej latarni ujrzałam jednego z trolejbusowej trójki. Zajęta drabem,
zupełnie o nich zapomniałam i teraz najpierw się zdziwiłam, a potem nawet ucieszyłam:
chłopak był sam, postury ogólnie cherlawej, niewiele wyższy ode mnie, może uda mi się po
prostu uciec.
- Przepraszam, która godzina? - zapytał przez nos, robiąc głupią minę.
Zerknęłam na zegarek i siląc się na spokój, odpowiedziałam:
- Za dwadzieścia dwunasta.
- Taka późna pora, a samotna dziewczyna spaceruje sama?
- usłyszałam i z lewej strony pojawił się drugi typ; po szmerze z tyłu zorientowałam się, że
jest również i trzeci.
- Zdarza się - przyznałam. - Ale czekają na mnie... - Usiłując nie panikować, ujęłam mocniej
torebkę i zaczęłam nasłuchiwać: gdzie, do cholery, podziali się ludzie z psami? - Mogę
przejść?
- spytałam groźnie i nawet zrobiłam krok do przodu, ale jeden z kolesi złapał mnie za ramię.
- Nie chcesz odpocząć? - spytał ten z tyłu.
- Nie. Spieszę się do domu.
- Do tatusia i mamusi?
- Zabierz rękę - zażądałam. - I pozwól mi przejść.
- A kto ci broni?
Zwyczajni chuligani, w dodatku podpici. O matko, co za dzień...
Gwałtownie skoczyłam w bok, zrzucając rękę typa ze swojego ramienia i rzuciłam się do
ucieczki, ale stojący w cieniu chłopak wystawił nogę, potknęłam się i poleciałam na asfalt,
upuszczając torebkę i omal nie ryjąc nosem w ścieżce.
- Chyba za dużo wypiłaś - odezwał się jeden, a pozostali zarżeli zgodnie.
Zerwałam się i wtedy któryś złapał mnie za ręce i wykręcił je do tyłu, kopnęłam go, ale bez
efektu.
- Chcesz się bić? - warknął i szarpnął mi łokcie do góry.
Wrzasnęłam i wtedy z ciemności wyskoczyło coś wielkiego i groźnego, dwaj moi wrogowie z
głośnym stukiem zderzyli się głowami i usiedli na ziemi. Ten, który mnie trzymał, jęknął i
rzucił się do ucieczki, ale zdążył zrobić tylko kilka kroków, a potem wzleciał w powietrze i
spadł płasko na asfalt, wydając ciężki jęk.
- No, co tam? - zahuczało w ciemności.
Wzięłam głęboki wdech i zobaczyłam draba w podkoszulku. Właśnie podnosił kurtkę z ziemi
i uśmiechał się do mnie.
- Dzień dobry - palnęłam, nieszczególnie zdziwiona.
- Cześć - odparł. - Ładna dziewczyna, o tej porze, w takim miejscu... niedobrze. Czyżby nie
miał kto odprowadzić?
- Tak wyszło - odparłam, nie wiadomo dlaczego usprawiedliwiając się.
- Gdzie mieszkasz? - spytał mój wybawca.

Pokazałam ręką w nieokreślonym kierunku i powiedziałam:
- Tam.
- No to chodźmy, odprowadzę cię. - Zaczął iść alejką, odwrócił się, spostrzegł, że stoję jak
wmurowana i dodał wesoło: - Chodźmy, chodźmy, nie jestem taki straszny.
- To się panu tylko tak wydaje - mruknęłam, ale poszłam.
Innej drogi do domu i tak nie było, poza tym jeden z pokonanych wrogów zaczął się ruszać.
Trzymałam się nieopodal mojego niespodziewanego obrońcy, starając się do niego za bardzo
nie zbliżać. Gdy wyszliśmy wreszcie ze skweru, odetchnęłam z ulgą - stąd do mojego domu
było już tylko kilka kroków, w niektórych oknach jeszcze paliło się światło, można więc było
mieć nadzieję, że jak zacznę wrzeszczeć „Ratunku!", to ktoś zareaguje i wezwie milicję.
Typ w podkoszulku zatrzymał się, popatrzył na mnie i spytał:
- Numer domu?
- Ósmy - odparłam, zerkając na niego podejrzliwie.
- Poważnie? A ja mieszkam pod dwunastym. Czyli jesteśmy sąsiadami!
- Niby tak - skinęłam głową. Absolutnie mu nie wierzyłam, było jasne, że to jakiś podejrzany
koleś i zjawił się tu nieprzypadkowo... Wtedy on nagle spojrzał na swoją pięść i zaklął. - Co
się stało? - zainteresowałam się.
- Obtarłem sobie palce o jednego kretyna, leci krew... I jeszcze podkoszulek ubrudziłem.
Nie mam pojęcia, jak mógł jeszcze bardziej ubrudzić podkoszulek i tak już brudny do
niemożliwości. Ale nie wytykałam mu braku higieny, w końcu, cokolwiek by mówić,
uratował mnie i należało okazać wdzięczność.
- Boli? - spytałam, nadal usiłując się do niego nie zbliżać. - Głupstwo... - pogrzebał w
kieszeniach, zaklął jeszcze raz
i wyjaśnił: - Zgubiłem klucze do mieszkania, no coś takiego...
- Gdzie? Na skwerku?
- Tak. Jak jechałem trolejbusem, pokazywałem legitymację kontrolerce i pamiętam dokładnie,
że wtedy jeszcze brzęczały w kieszeni.
- Wrócimy? - zaproponowałam niepewnie. Nie miałam najmniejszej chęci wracać na
skwerek, ale z drugiej strony człowiek stracił klucze przeze mnie, a to zobowiązywało.
- A, do licha z nimi... - machnął ręką drab. - U sąsiadów są zapasowe. Wyjaśnię, o co chodzi,
może zrozumieją, dlaczego ich budzę w środku nocy...
Odetchnęłam z ulgą i poszliśmy dalej. Facet wyglądał niesamowicie, to znaczy zupełnie nie
wyglądał na dżentelmena, no, ale uratował mnie i coś tam mówił o jakiejś legitymacji -
bandyci pewnie nie mają legitymacji... Niby wygląda na bandytę, w dodatku skacowanego -
nawet tutaj, na świeżym powietrzu waliło od niego jak z beczki po winie. Dziwne typy pętają
się z legitymacjami po naszych trolejbusach... Z drugiej strony gdyby nie on... aż strach
pomyśleć, co by się mogło stać.
- Dziękuję panu bardzo - powiedziałam już śmielej, gdy znalazłam się na rogu własnego
bloku. Od wejścia do klatki dzieliło mnie piętnaście metrów, a w słabym świetle żarówki
zauważyłam swojego sąsiada z parteru w towarzystwie kilku kumpli... Co prawda, z tamtą
trójką drab poradził sobie w pięć minut, ale mój sąsiad trenował karate.
- Jak masz na imię? - spytał nagle. Wzdrygnęłam się zaskoczona i odparłam:
- Anfisa. - Jak?
- Tak jak słyszałeś - zdenerwowałam się.
- Rzadkie imię - powiedział przepraszającym tonem. - Ja mam na imię Roman. Roman
Andriejewicz Gromów. Poznajmy się.
- Już się poznaliśmy - odparłam chmurnie.
- Posłuchaj, Anfiso - drab przeszedł na szept. - Mógłbym do ciebie wstąpić, dosłownie na
chwilę?... Ręce mam we krwi, podkoszulek uświniony, nie wypada w takim stanie wdzierać

się do sąsiadów. Tylko się umyję i od razu wychodzę, możesz nawet nie zamykać drzwi i
zaczekać na progu.
- Co za głupstwa - wzruszyłam ramionami. - W końcu ucierpiał pan przeze mnie. Chodźmy.
Pojęcia nie mam, co mnie podkusiło! Wpuszczanie takiego osiłka do własnego mieszkania w
środku nocy było czystym szaleństwem, ale co robić... Westchnęłam i poszłam do klatki,
Roman szedł obok mnie. Mężczyźni rozstąpili się i przywitali.
- Witam - miauknęłam i szybko zanurkowałam do klatki. Ktoś z tyłu przeciągle gwizdnął, a
sąsiad zapiszczał cienkim głosem:
- Anfisa, weź lepiej mnie, tamten to bardzo duży chłopiec...
- Idiota - pokręciłam głową i zerknęłam na Romana: faktycznie duży z niego „chłopiec"...
- Dziecinada - wzruszył obojętnie ramionami.
- Zgadza się - skinęłam głową. Stanęłam przed własnymi drzwiami i zadzwoniłam.
Odpowiedzią była cisza, nikt mi nie otworzył, najwyraźniej Żeńki wciąż nie było.
- A kto czeka w domu? - zainteresował się Roman.
- Nikt - odparłam ponuro i wyjęłam klucze. Otworzyłam, zapaliłam światło w przedpokoju i
zaproponowałam bez entuzjazmu: - Zapraszam.
Roman wszedł, rozejrzał się i zapytał:
- A gdzie łazienka?
- Pierwsze drzwi na lewo - skinęłam głową. Zamknęłam drzwi wejściowe i poszłam do
kuchni, gdzie
na stole stał telefon i odsłuchałam automatyczną sekretarkę. Dzwoniono pięć razy, ale nikt nie
zechciał zostawić wiadomości, na samym końcu usłyszałam własny głos, mówiący głośno:
„Cholera!". Zerknęłam na lodówkę i zobaczyłam przyciśnięty magnesem list, a raczej cały
elaborat. Anfisa - pisała Żeńka - mój romans intensywnie sie rozwija. Poświęcając się dla
dobra ogółu, nie będę nocować u ciebie; może zadzwonię, jak znajdę chwilę czasu. Zjedz
bliny ze śmietaną i nie martw się. Na wszelki wypadek zostawiam numer telefonu... Na razie.
- Na razie - warknęłam i zajrzałam do lodówki, gdzie stało mleko i śmietana, a na patelni
faktycznie były bliny.
Usłyszałam kroki i w mojej małej kuchni, gdzie nawet ja i Żeńka z trudem się mieścimy,
zjawił się mój zbawca. Umyty, zerkał teraz z miną winowajcy, starając się nie oddychać w
moją stronę.
- Strasznie przepraszam... - zaczął niepewnie - ale czy mógłbym dostać kawy? Potwornie boli
mnie głowa.
- Nic dziwnego - rzuciłam ostro. - Sądząc z pańskiego wyglądu, pije pan drugi tydzień.
- Zaledwie trzy dni - odparł z urazą Roman. - To znaczy, dzisiaj czwarty.
- Trzeba dbać o zdrowie - palnęłam i niespodziewanie dla samej siebie zaproponowałam: -
Zje pan bliny? Ze śmietaną?
- Bardzo chętnie! - ucieszył się mój gość. - Z zakąską zawsze są problemy, a ja mam wilczy
apetyt.
Spróbował wcisnąć się za mój stół, co skutecznie uniemożliwiła mu szafka, nawet ja z trudem
się tam mieszczę.
- Proszę siąść tutaj - wskazałam na jedyne wygodne miejsce, które na prawach gospodyni
zwykle zajmowałam sama, i zaczęłam odgrzewać bliny.
- A gdzie pani mąż? - zainteresował się Roman, odchrząkując.
- I po co pan takie bzdury opowiada? - spytałam zgryźliwie. - Czy wpuszczałabym pana do
domu, gdybym miała męża?
- No tak - skinął głową. - Mężowi by się to pewnie nie spodo•bało. Mnie na przykład nie
spodobałoby się na pewno... A dlaczego taka ładna dziewczyna nie ma męża?
- Dlatego - warknęłam. - Co się pan uparł gadać takie bzdury? A pan? Jest pan żonaty?
- Nie - odparł szybko.

- No tak - uśmiechnęłam się ironicznie. - Jak człowiek pije cztery dni z rzędu, to nie ma
głowy do żeniaczki.
- Mam ciężką pracę - odparł gość, chyba urażony. - I muszę się czasem odstresować. Trzy dni
temu wróciliśmy z jednego parszywego miejsca, chwała Bogu, cali i zdrowi, no to chcieliśmy
to uczcić. Właśnie dlatego wypiłem z przyjaciółmi, zamiast siedzieć w domu i czytać klasykę
- w głębi ducha jestem domatorem.
Zerknęłam na niego podejrzliwie, a on odpowiedział mi poczciwym spojrzeniem i niewinnym
uśmiechem.
- A co najbardziej lubi pan z klasyki? - zapytałam złośliwie.
- Lwa Tołstoja - odparł Roman bez mrugnięcia okiem. - Wojnę i pokój. Bardzo aktualna
powieść. Tyle razy czytałem i za każdym razem płakałem w niektórych miejscach, no nie
uwierzysz, jak mnie to rusza...
Rzuciłam mu kosę spojrzenie: rzeczywiście, ciężko mi było uwierzyć, żeby takiego typa w
ogóle coś mogło ruszyć. Postawiłam na stole odgrzane bliny i zaczęłam szykować kawę.
Zniknęły, nim zdążyłam zmielić kawę, co zrobiło na mnie wrażenie: zarówno liczba
pochłoniętych blinów (Żeńka nie umie gotować w małych ilościach, ma szeroki gest), jak i
szybkość. Zamrugałam stropiona, a Roman się zaczerwienił.
- Ee... - zająknął się. - Chyba za bardzo się rozpędziłem...
- To nic - pospieszyłam z zapewnieniem. Drab wyglądał na zadowolonego i teraz zaczął
zerkać na kuchenkę gazową z patelnią i rondlami. No nie, trzeba stąd usunąć tego obżartucha!
- pomyślałam i zaproponowałam: - Może zaczeka pan na mnie w pokoju? Kawa będzie
gotowa za dziesięć minut.
- A nie moglibyśmy w tym czasie porozmawiać? - spytał przymilnie.
- O czym? - zareagowałam czujnie.
- O czymkolwiek - wzruszył ramionami.
- A kim pan w ogóle jest? - zapytałam, postanawiając przestać się z nimi ceregielić.
- W jakim sensie? - spłoszył się mój gość.
- Dosłownym. Opowiada pan o jakichś podróżach służbowych, wygląda pan... co najmniej
dziwnie, pije cztery dni z rzędu...
- Aaa! - zrozumiał i nawet jakby się ucieszył. - To ja najlepiej pokażę dokumenty... - wstał
zza stołu i poczłapał do przedpokoju, wrócił z dowodem i legitymacją.
Z legitymacji niewiele zrozumiałam, imię i nazwisko jeszcze tak, ale co tam było dalej, to już
czarna magia.
- I co to w ogóle jest? - zdenerwowałam się. Roman zamrugał długimi rzęsami i wyjaśnił z
urazą:
- Specnaz. To znaczy, że jestem absolutnie niegroźny - dla kobiet i dzieci.
Uparcie nie chciałam w to uwierzyć i wzięłam dowód. Gromów Roman Andriejewicz był
zameldowany na ulicy Wołodarskiego dwanaście, mieszkania osiem. To znaczy, że naprawdę
był moim sąsiadem i bardzo możliwe, że po prostu wracał do siebie po czterech dnia
pijaństwa, a nasze spotkanie było czystym przypadkiem. No tak, dla takiego draba, w dodatku
specnazowca, pobicie trzech chuliganów to bułka z masłem...
- Przepraszam, a gdzie pan właściwie zniknął? - spytałam nagle.
- Kiedy? - stropił się.
- Wysiedliśmy razem z trolejbusu, a potem gdzieś pan nagle zniknął.
- Aa... Zauważyłem, że zrobiłem nie najlepsze wrażenie, no to nie szedłem za tobą, tylko
drogą wzdłuż skweru, żebyś się nie denerwowała. A tu ci dranie... no to musiałem się wtrącić.
Czy to już koniec przesłuchania?
- Jakiego przesłuchania? Po prostu... No dobrze, niech pan idzie do pokoju, a ja się zajmę
kawą.

Roman wyszedł, spróbowałam więc pomyśleć logicznie. Uratował mnie przed trzema
pijanymi kretynami... Matko kochana, zupełnie jak w moim idiotycznym kryminale! Potem
mój bohater zakochał się w głównej postaci żeńskiej, to znaczy udawał, że się zakochał i
jakoby zaczął jej pomagać, a tak naprawdę robił jej świństwa, a potem zabił przyjaciółkę. Co
prawda, typ w powieści był biznesmenem, a ten jest specnazowcem... Z jakiej racji
specnazowiec miałby zabijać Żeńkę? Wprawdzie teraz takie czasy, że nikomu nie można
wierzyć, ale żeby specnazowiec?... To już byłaby przesada. Za to wzrost pasuje... Tolik też
mnie uratował, ale on jest średniego wzrostu, a ten w powieści jest wysoki... no tak, ale
specnazowiec nie jest zwyczajnie wysoki, on jest ogromny! W dodatku to imię - czysta
mistyka! Roman! Z tymi myślami poszłam do pokoju, niosąc dwie filiżanki kawy. Roman
Andriejewicz leżał na mojej kanapie, z trudem się na niej mieszcząc i słodko spał, nawet
pochrapywał. Podeszłam ostrożnie, obserwując go. Powieki mu nie drżały, oddychał
spokojnie i nawet jakby cmokał pulchnymi ustami. Ładny mi zabójca! Najadł się blinów i śpi.
I co ja mam teraz z nim zrobić? Spojrzałam na zegarek - wpół do pierwszej. Do sąsiadów o tej
porze już nie wypada, klucze zgubił przeze mnie i ogólnie jest moim wybawcą... oczywiście
jeśli to wszystko nie zostało specjalnie zaplanowane. Z drugiej strony to przecież
wykluczone, żeby tu spał! Gdzie w takim razie ja mam się położyć, na podłodze?!
Zdecydowanie
podeszłam do kanapy, złapałam Romana za ramię i próbowałam go obudzić.
- Mmm - zamruczał tylko i przekręcił się na drugi bok, wtulając nos w oparcie kanapy.
- O, bardzo przepraszam! - zawołałam oburzona. - Proszę natychmiast wstać. Co to za
wylegiwanie się na mojej kanapie?
- Czep się, draniu! - warknął, a ja zastygłam z otwartymi ustami. I to niby ja mam być
draniem? No nie!
- Proszę w tej chwili zwolnić kanapę! - ryknęłam i znów złapałam go za ramię.
Poruszył się, zrzucając moją dłoń i wymruczał:
- Odczep się, mówię, bo cię wsadzę do piwnicy...
W jednej chwili wymiotło mnie z pokoju. Dopiero w kuchni ochłonęłam: do jakiej piwnicy,
cholera, skoro mieszkam na pierwszym piętrze w bloku, gdzie nie ma nawet garażu?! Ale nie
chciałam już wracać do pokoju i próbować budzić tego typa. Niech to szlag, gdzie ta Żeńka?
Dlaczego mam się sama tu męczyć? Złapałam jej list i przysunęłam sobie telefon. Pięć minut
później odpowiedział mi niezadowolony męski głos, pewnie Kołobka.
- Przepraszam - zaczęłam z drżeniem w głosie - muszę koniecznie porozmawiać z Jewgienią
Pietrowną, powiedziała mi, że zastanę ją pod tym numerem...
- Tak? - spytał tępo Kołobok, który wyrwany ze snu chyba nie bardzo rozumiał, co mówię.
- Przepraszam - nie ustępowałam - czy mogłabym z nią porozmawiać?
- Mogłabyś - usłyszałam głos Żeńki, a potem słodkie ziewnięcie.
No nie, to ja tu się męczę, a ona sobie smacznie śpi!
- Żeńka, pojawił się jeszcze jeden ratownik - zaszeptałam. - Jak wracałam od Anki, na
skwerze zaczepiło mnie trzech kretynów, a ten mnie uratował.
- Matko, no co to się dzieje? - pisnęła żałośnie Żeńka, a ja od razu poczułam się raźniej.
- No właśnie!
- A wzrost, wzrost pasuje?
- Nie do końca. W powieści on jest wysoki, a ten... no, sama zobaczysz.
- Ale ja wcale nie chcę go oglądać! - spłoszyła się Żeńka. - Po co mam go oglądać? Jeszcze
mnie naprawdę ukatrupi!
- Nic z tego, będziesz musiała się z nim zobaczyć - pocieszyłam ją. - Śpi na mojej kanapie, a
ja się tu sama boję. Przyjedź szybko!
- A skąd on się wziął na twojej kanapie?

- Wprosił się w gości - odpowiedziałam z niechęcią, a moja przyjaciółka omal nie zatchnęła
się ze złości.
- Ściągnęłaś do domu mojego zabójcę? I to ma być przyjaciółka! Myślisz, że Tolik mi nie
wystarczy?
- Przestań jęczeć - oburzyłam się. - On śpi w pokoju, a ja siedzę w kuchni, mów, co mam
zrobić, póki jeszcze nie zwariowałam ze strachu.
- Zaraz przyjadę - pocieszyła mnie Żeńka i odłożyła słuchawkę.
Pół godziny później faktycznie przyjechała - usłyszałam, jak pod blokiem zatrzymuje się
samochód, podbiegłam do okna - nie wiem, kogo spodziewałam się tam zobaczyć, ale na
pewno nie samotną postać Żeńki, wysiadającą z taksówki w słabym świetle latarni.
- Co ona, zwariowała? - wymruczałam i poszłam otworzyć drzwi. - Czemu jesteś sama? -
zapytałam złowieszczym szeptem, jak tylko Żeńka znalazła się w przedpokoju.
- A z kim według ciebie powinnam przyjechać?
- Skąd mam wiedzieć, mogłaś zabrać tego swojego Kołobka.
- A co by nam to dało? Tylko musiałabym mu wszystko niepotrzebnie tłumaczyć. Pokaż no
tego drania.
- Jest w pokoju, na kanapie - powiedziałam płaczliwie. Żeńka dziarsko wkroczyła do pokoju,
ja za nią; przed kanapą
zastygłyśmy i zaczęłyśmy przyglądać się wrogowi.
- Śpi jak niemowlę - zauważyłam nieśmiało.
- Taa - skrzywiła się Żeńka. - Tylko trochę za duży jak na niemowlę.
- I co o nim myślisz?
- Myślę, że śpi.
- Żarty sobie robisz czy co? Ja pytam, czy to on, czy nie on, i czego można się po nim
spodziewać!
- Pojęcia nie mam - westchnęła ciężko Żeńka. - Mamy już dwóch moich zabójców i obu
ściągasz do domu. Nie wstyd ci traktować w ten sposób najlepszą przyjaciółkę?
- Przestań się zgrywać, to wcale nie jest śmieszne. Ja muszę iść jutro do pracy i chcę spać. To
gdzie się położymy, na podłodze?
- A nie próbowałaś go obudzić?
- Próbowałam. Groził, że wsadzi mnie do piwnicy.
- Co za bzdury! - zdenerwowała się Żeńka, podeszła do Romana Andriejewicza i waląc go w
plecy, powiedziała: - Obywatelu, czy pan mnie słyszy?
- Spadaj - odpowiedział Roman po piątej próbie Żeńki.
- A to łajdak! - oburzyła się moja przyjaciółka i nagle spytała: - A czemu ma takie spodnie w
plamki?
- Bo to specnazowiec. Pokazywał mi dokumenty. Mówi, że wrócił z wyprawy.
- Aaa... - ucieszyła się Żeńka. - To dlatego jedzie od niego wódką na kilometr...
Specnazowiec, mówisz? - zmrużyła oczy, a potem pochyliła się do ucha Romana
Andriejewicza i huknęła tak, że zakołysał się żyrandol. - Pobudka!
Roman Andriejewicz zerwał się, stanął na baczność, wytrzeszczył oczy, potem sposępniał,
zwalił się na kanapę, tak że ściany zadrżały, i leniwie wymruczał, natychmiast zasypiając
ponownie:
- Za takie żarty dam w łeb...
- No nie! - zawołała Żeńka, klaszcząc w dłonie.
- No właśnie - pokiwałam głową z uśmieszkiem i zaproponowałam: - A może by go polać
wodą?
- A kanapa? Jak potem chcesz spać na mokrej? - Żeńka popatrzyła na gościa z
powątpiewaniem i oznajmiła: - No przecież kiedyś się obudzi...
- Co proponujesz? - spytałam czujnie.

- Wezwij taksówkę - oznajmiła przyjaciółka. - Pojedziemy do mnie.
- A co z nim?
- Niech sobie tu śpi.
- I co, mam go tak zostawić, samego, w moim mieszkaniu?
- A co chcesz zrobić? Napisz mu list i zostaw klucze.
- A moje rzeczy? Może to bandyta!
- No wiesz co! - oburzyła się Żeńka. - Ja nie jęczę, chociaż w grę wchodzi moje życie, a ty się
przejmujesz barachłem!
Zrobiło mi się wstyd i czym prędzej napisałam na skrawku papieru: „Romanie Andriejewiczu,
niech pan z łaski swojej, wychodząc z mieszkania, zamknie drzwi i wrzuci klucze do skrzynki
na listy". Położyłam klucze na kartce, zaczekałyśmy na taksówkę i wyszłyśmy z mieszkania.
Rano oczywiście zaspałam do pracy, znowu musiałam wezwać taksówkę, wyrzucając
pieniądze w błoto. W pracy właśnie piłyśmy z Wierką kawę, gdy zadzwoniła Żeńka.
- Czy kiedyś w końcu zobaczę twój samochód? - zaczęła nieuprzejmie.
- Tak sądzę - odparłam spokojnie i dodałam z satysfakcją: - Ale nieprędko. Paszka jest w
Hiszpanii, kiedy wróci, nie wiadomo, a nie mogę odebrać samochodu bez niego.
- Oszaleć można - warknęła moja przyjaciółka i odłożyła słuchawkę, a ja odetchnęłam z ulgą,
choć, jak się okazało, przedwcześnie.
Żeńka zjawiła się w porze obiadowej i zaciągnęła mnie do kawiarni, ale za obiad płaciłam ja -
że niby to ja ją zaprosiłam. Usiadłyśmy przy stole, złożyłyśmy zamówienie i moja
przyjaciółka oznajmiła:
- Musimy wreszcie ustalić, który z tych dwóch typów mnie zabije.
Wytrzeszczyłam oczy i odparłam:
- Nie mam pojęcia. Może niepotrzebnie dramatyzujesz i nikt nie zamierza cię zabijać?
- A te typy zjawiły się bez powodu? Zwłaszcza ten, który śpi na twojej kanapie?
Przypomniałam sobie o moim biednym mieszkaniu, porzuconym na pastwę nieznajomego...
Pociągnęłam nosem i spojrzałam w okno: no jak można być taką idiotką, jeszcze zostawiłam
mu klucze...
- Hej! - zawołała Żeńka. - Słyszysz, co mówię?
- Pewnie. Ten w plamiastych spodniach to idealny morderca. I złodziej. Co tu robić...
- A ja uważam, że Tolik jest bardziej podejrzany. Cicha woda brzegi rwie. Plamiasty pokazał
dokumenty, a ten nie powiedział o sobie ani słowa. Na przykład, gdzie mieszka ani co robi. I
gdzie znowu przepadł?
- Nie przepadł - wstawiłam się za Tolika. - Wczoraj jedliśmy razem obiad. Zostawił numer
telefonu, prosił, żeby zadzwonić. Tolik jest przystojny i wcale nie wygląda na zabójcę.
- A plamiasty specnazowiec może się przydać, tylko musimy się dowiedzieć, czy to zabójca,
czy nie.
Westchnęłam ciężko, nasza rozmowa przypominała mi przelewanie z pustego w próżne.
- A jak tam ten twój Kołobok? - zmieniłam temat.
- W porządku - skinęła głową Żeńka, ściągnęła brwi i dodała: - Może nawet wyjdę za niego
za mąż.
- No coś ty?
- W sumie to porządny facet, no i takie wydarzenie zmieni fabułę.
- W mojej powieści w ogóle nie było żadnych psychoanalityków - przypomniałam.
- No właśnie, jego nie ma, żony też nie, więc nikt mnie nie zabije.
Zabrzmiało to niewiarygodnie, ale nie spierałam się: cokolwiek by mówić, Żeńka ma gorzej
niż ja, nawet jeśli mnie ograbią, to zabić nie powinni...
- Dobrze - zgodziłam się. - Wychodź sobie za mąż, nie mam nic przeciwko temu.
Dowiedziałaś się czegoś o Awerinie?

- Dowiedziałam. Kołobok uważa, że facet miał obsesję: twierdził, że jego kochanka została
zamordowana...
- Jaka kochanka?
- No pewnie ta Stella. Przyszedł do Kołobka i opowiedział, że miał ukochaną kobietę, która
niedawno wyjechała z mężem do Soczi na wakacje i tam utonęła. Niby nic nie wskazywało,
że to może być coś więcej niż tylko nieszczęśliwy wypadek, ale Awerin uznał, że to
morderstwo. Kołobok mądrze z nim rozmawiał, że niby nadmiar emocji, że trzeba głęboko
oddychać i takie tam... A potem nagle Awerin oznajmił mu, że to wcale nie jego ukochana
utonęła, tylko obca kobieta! Kołobok już zaczął myśleć, że jego pacjent sfiksował, ale
ponieważ poza tym zachowywał się normalnie, kontynuował spotkania. W efekcie Awerin
wyznał, że chciał jechać do Soczi razem z ukochaną - nie wiem, na co liczył, może sądził, że
jej mąż będzie bardzo zajęty, a może po prostu nie wyobrażał sobie bez niej życia - jednym
słowem, chciał jechać i zatrzymać się w tym samym hotelu. Jednak w przeddzień wyjazdu
ukochana nagle do niego zadzwoniła i powiedziała, że z powodów rodzinnych nigdzie nie
wyjeżdża. Awerin został w mieście, w końcu południe bez ukochanej kobiety nie jest lepsze
od północy, ale ukochana nie przyszła na spotkanie i jakby zniknęła. Awerin zaniepokoił się,
zaczął jej szukać i dowiedział się, że jednak wyjechała do Soczi. Wtedy zadzwonił do hotelu i
zorientował się - uważaj - że dama podająca się za jego kochankę wcale nią nie była,
rozmawiał z zupełnie obcą kobietą, która z jakiegoś powodu udawała jego ukochaną.
Wyobrażasz sobie?
- No pewnie - westchnęłam, opowieść Żeńki bardzo przypominała mój kryminał.
- A potem lipna kochanka ginie w wypadku, a Awerin zaczyna wariować. Idzie do
psychoanalityka, któremu opowiada, że kobietę zabił jej własny mąż, ciało ukrył, a potem
wyjechał do Soczi z nieznaną obywatelką, podając ją za swoją żonę i w ten sprytny sposób
uniknął podejrzeń o zabójstwo.
- I wtedy zjawiamy się my - podsunęłam - z idiotycznym kryminałem, w którym cała ta
historia została szczegółowo opisana, ze wskazaniem miejsca ukrycia zwłok...
- Właśnie. Awerin wysłał rękopis ludziom, których ta historia mogłaby zainteresować, wysłał
incognito, ale coś musiał zrobić źle i został usunięty. A potem mordercy postanowili uciszyć
również i nas...
- Ale po nieudanej próbie zarzucili ten pomysł - dorzuciłam szybko. Żeńka popatrzyła na
mnie ze złością, a ja splunęłam przez lewe ramię.
- No więc właśnie - westchnęła moja przyjaciółka. - Wszystko się zgadza. I jeden z tych
adresatów jest mordercą. Kozyriew pasuje idealnie: mógł zwyczajnie zamordować żonę, ale
jak już zauważyłyśmy, jego sposób pozbywania się ludzi jest nie bandycki, chociaż on sam
jest najprawdziwszym bandytą...
- Może się maskuje - podsunęłam oryginalny pomysł.
- Może. Ale jest również drugi adresat, o którym nic nie wiemy.
- Słuchaj, a może Awerin rzeczywiście zwariował, a my razem z nim? Może nie było żadnego
morderstwa i żona Kozyriewa naprawdę utonęła?
- Należałoby to sprawdzić... - zaczęła Żeńka. Czekałam, aż rozwinie myśl, nie doczekałam się
i spytałam: - Jak?
- Mamy zdjęcie Stelli, a skoro utonęła niedawno, w hotelu powinni ją pamiętać...
- W Soczi? - wytrzeszczyłam oczy.
- Oczywiście - wzruszyła ramionami Żeńka. - Ale zanim tam polecimy, rozejrzymy się na
miejscu, poszukamy wśród zaginionych bez wieści, może dowiemy się czegoś ciekawego?
Nie miałam pojęcia, co takiego sensownego miałybyśmy odkryć i jaki będzie z tego pożytek,
ale dyplomatycznie zmilczałam.
- Co jeszcze mówił Kołobok?
- A co, mało ci? I tak niełatwo było skłonić go do zwierzeń!

- A może się mylimy i Stella Kozyriewa wcale nie była kochanką Awerina?
- Na pewno ona, wszystko pasuje. Pod warunkiem oczywiście, że nie pomyliłaś imienia.
• - Na pewno nie - obraziłam się. - Pytałaś o nią Kołobka?
- Nie. Zacząłby coś podejrzewać, tu trzeba działać stopniowo.
- Anka twierdzi, że do Kołobka przyprowadził ją jakiś malarz. Awerina poznała pewnie nie u
psychoanalityka, tylko znacznie później, a Kołobka Awerin wybrał właśnie dlatego, że
chodziła do niego ukochana kobieta.
Skinęłam głową i spojrzałam na zegarek: moja przerwa obiadowa dobiegała końca, ja i Żeńka
do niczego nie doszłyśmy, a moje mieszkanie ciągle było zdane na łaskę obcego człowieka...
- Muszę wracać do pracy - zauważyłam.
- Ja też. Dzisiaj nie jadę do Kołobka, muszę go na chwilę odstawić, żeby zatęsknił i był
bardziej spolegliwy, więc od razu po pracy przyjadę do ciebie. Nie siedź długo w biurze,
musimy sprawdzić dziś kilka adresów, mam na myśli te zaginione kobiety.
- Może lepiej... - zaczęłam.
- Musimy sprawdzić - powtórzyła surowo Żeńka. Wstała od stołu i poszła do wyjścia,
zapominając mi podziękować za obiad.
Pokręciłam głową, wstrząśnięta takim brakiem wychowania i zapłaciłam rachunek.
Perspektywa zmarnowanego wieczoru martwiła mnie, latanie po mieście w poszukiwaniu nie
wiadomo czego wydało mi się idiotycznie i nie budziło entuzjazmu.
Ale plany planami, a życie życiem i wieczór wyglądał zupełnie inaczej...
Właśnie szłam z przystanku w stronę domu, gdy zauważyłam Żeńkę: przebiegła przez ulicę
na czerwonym świetle, kierowcy trąbili rozpaczliwie, a moja przyjaciółka pokazywała im
język.
- Zwariowałaś! - zawołałam, gdy Żeńka znalazła się obok mnie.
- Bałam się, że cię przegapię - wysapała, łapiąc oddech.
- Przecież idę do domu, i ty chyba też?
Dla Żeńki to oczywiście nie był żaden argument, ale nie kłóciłam się - im bardziej zbliżałam
się do swojego mieszkania, tym bardziej się denerwowałam. Co do tego, że zostałam
ograbiona i z mojego mieszkania wyniesiono wszystko, co tylko dało się wynieść, nie miałam
najmniejszych wątpliwości. Odruchowo przyspieszyłyśmy kroku i kilka minut później
byłyśmy już pod blokiem. Spojrzałam na swoje okna i z wrażenia aż czknęłam. Żeńka zmyliła
krok i popatrzyła na mnie zdumiona.
- No co ty?
Zabrakło mi słów, żeby odpowiedzieć. Niezależnie od tego, czy zostałam dziś ograbiona, czy
nie, wyglądało na to, że coś zyskałam - a raczej nie ja, tylko mój balkon. Na czterech
sznurkach wisiały ubrania - co jeszcze nie byłoby takie dziwne, gdyby nie fakt, że były to
męskie ubrania! Rozpoznałam wczorajszy podkoszulek i plamiaste spodnie, oprócz nich
suszyły się jeszcze różne inne rzeczy, wszystkie sznurki były zajęte.
- No nie, to jakiś koszmar! - powiedziałam głośno. Żeńka wytrzeszczyła oczy, a ja spytałam
podejrzliwie: - Przecież to mój balkon?
- Twój - przyznała moja przyjaciółka i biegiem rzuciłyśmy się do klatki.
Już pod drzwiami zamarłyśmy na chwilę, przygotowane na najgorsze i wtedy Żeńka
zasugerowała: - A może przyjechała twoja mama?
- Jasne! - zdenerwowałam się. - I przywiozła ze sobą gacie ojczyma? Tylko coś nie mogę
uwierzyć, żeby on chodził w spodniach moro.
- No to już nie wiem, co o tym myśleć - wyszeptała wystraszona przyjaciółka.
Otworzyłyśmy ostrożnie drzwi kluczem, który miała Żeńka, i po cichu weszłyśmy do
mieszkania.
Pierwsze, co rzucało się w oczy: ktoś zrobił porządek - i to nie w tym sensie, że wyniósł
wszystkie cenne rzeczy, lecz dosłownie: poodkurzał, nawet umył podłogi (od tygodnia

zbierałam się, żeby to zrobić, ale ciągle nie było kiedy), na kanapie leżał stosik wyprasowanej
bielizny, na stole w dużym wazonie stały róże (dziewięć sztuk, za to kwiaty przyniesione
przez Tolika gdzieś zniknęły), a na podłodze przy otwartych drzwiach balkonowych,
zajmując niemal całą wolną przestrzeń, leżał Roman Andriejewicz w szortach i podkoszulku
(tym razem czystym) i, obejmując ściągniętą z kanapy poduszkę, spał mocno.
Żeńka poszła do kuchni i zawołała mnie półgłosem:
- Anfiso...
Z trudem hamując wybuch, poszłam do kuchni. Na stole stał jeszcze jeden bukiet, tym razem
chryzantem, i tort w okrągłym pudełku. Żeńka, tknięta impulsem, otworzyła lodówkę i aż
gwizdnęła, ja też zajrzałam i też omal nie gwizdnęłam.
- Na oko z pięćset rubli - Żeńka oceniła szybko zawartość lodówki. W końcu zamknęła
drzwiczki i patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami, powiedziała: - Co to wszystko ma
znaczyć?
- Zaraz się dowiemy - warknęłam i wróciłam do pokoju. Roman Andriejewicz zdążył już
otworzyć oczy i nawet uniósł
się na łokciu, rozciągając usta w uśmiechu. Chyba ktoś mu powiedział, że z uśmiechem mu
do twarzy, robiąc mu tym dużą krzywdę.
- Co to ma być?! - ryknęłam.
- Co? - przestraszony, przestał się uśmiechać.
- To wszystko - zatoczyłam ręką koło, ponieważ zabrakło mi słów.
- Aa, to... - odetchnął z ulgą, spostrzegł Żeńkę i powiedział: - Dzień dobry!
- Dzień dobry! - odparła ze śmiechem.
- A kim pani jest? - spytał bez ogródek Roman Andriejewicz.
Przyjaciółka znowu zachichotała i palnęła:
- Jestem Żeńka. - I poprawiła się szybko: - To znaczy Jewgienia Pietrowna.
- Bardzo mi miło. A do mnie można mówić po prostu Roma.
- No i co, będzie pan tu teraz mieszkać? - spytałam, kompletnie skołowana.
- Jeśli nie miałabyś nic przeciwko... - oznajmił absolutnie poważnie Roman Andriejewicz. - Ja
mam mieszkanie dwupokojowe, ale żadnych mebli, tylko połówka, ale jakoś się na niej nie
mieszczę... - Wstał, przeciągnął się z chrupnięciem i zerkając na mnie filuternie, powiedział z
lekkim wyrzutem: - Czemu nie zostawiłaś telefonu do pracy? Wyszedłbym po ciebie,
przespacerowalibyśmy się... Cały dzień robiłem tu różne rzeczy, potem położyłem się i
zasnąłem.
- Jakim prawem... - zaczęłam, urwałam nagle, wytrzeszczyłam oczy, zamarłam z otwartymi
ustami, potem jęknęłam głucho i spróbowałam jeszcze raz: - Jak pan... Co tu się dzieje?
- No... - Roman Andriejewicz zerknął z obawą na Żeńkę, spojrzał na mnie i zaczął wyjaśniać:
- Nazbierało mi się trochę rzeczy, to uprałem - nie gniewasz się? Nie mam pralki, a twoją
szybko rozpracowałem... - zamilkł na chwilę, przyglądając mi się, a potem szybko dorzucił: -
Anfiso, masz ochotę na smażone ziemniaki? Zawinąłem w prześcieradło, żeby były ciepłe. A
może pielmieni ugotować? Co?
Padłam bez sił na kanapę, Żeńka usiadła obok mnie i zadysponowała słabym głosem:
- Dawaj pielmienie.
Roman Andriejewicz zniknął w kuchni, dobiegł stamtąd brzęk naczyń i pogwizdywanie.
Siedziałam, wpatrywałam się w dywan i zastanawiałam się, jak powinnam się zachować w tej
kompletnie idiotycznej sytuacji.
W pewnym momencie gość zajrzał do pokoju i spytał Żeńkę:
- A pani kim jest dla Anfisy?
- Ja? Przyjaciółką. A pan?
- Jakby to powiedzieć... - podrapał się po karku i popatrzył na mnie.

- Roman mnie uratował - wyjaśniłam, odzyskując dar wymowy. - A teraz tu, jak widzisz,
mieszka. Robi pranie i gotuje pielmienie.
- Ubrałem się i poszedłem na zakupy - wyjaśnił zadowolony Roman. - Jestem domatorem.
- Sama widzisz. I właśnie wyszedł z ciągu.
- No coś ty, Anfisa? Przecież ci wyjaśniłem - mieliśmy powód. I co to za ciąg, trzy dni? -
Znów zniknął w kuchni i wkrótce zawołał nas na pielmienie.
- A pan tu tak na długo? - spróbowałam wybadać sytuację.
- Na całe życie - oznajmił poważnie. - W najbliższym czasie nie spodziewam się wyjazdów
służbowych, jestem na urlopie, no, jednym słowem, odpoczywam.
- W moim mieszkaniu? - uniosłam brwi.
- Jeśli chcesz gdzieś pojechać, to tylko powiedz. Masz jeszcze urlop? Może byśmy skoczyli
nad morze? Możemy nawet samochodem, mam ładę, kupiłem rok temu i prawie nią nie
jeździłem. A może wolisz samolotem?
- To wariat... - zawyrokowałam ucieszona, a Żeńka, również ucieszona, skinęła głową.
- Dlaczego wariat? - obraził się Roman Andriejewicz. - Co w tym dziwnego? Gdybym zimą
zapraszał cię na południe, to co innego...
- Bardzo dobre pielmienie - wtrąciła Żeńka i zamilkliśmy.
Z chaosu myśli szalejących w mojej głowie nagle wybiła się jedna: jak zdołał zapamiętać
moje imię, skoro był pijany w dym?...
Żeńka skończyła swoją porcję i poszła do łazienki; odprowadzając ją spojrzeniem, Roman
szepnął:
- Nie gniewaj się, dobrze? Chciałem jak najlepiej. Wczoraj po pijaku się wygłupiłem, to
znaczy zasnąłem. Bądźmy przyjaciółmi, co?
Zaczęło mnie trząść ze złości.
- Zwariowałeś? Po co mi jesteś potrzebny?
- Jestem dobry - odparł absolutnie poważnie. - Wiesz co, najpierw się uspokój, a potem
przyjrzyj mi się lepiej, a sama zobaczysz...
Wtedy zadzwonił telefon. Podniosłam słuchawkę i usłyszałam nietrzeźwy męski głos.
- Dźbry! Co robi piękna kobieta?
- A co to pana obchodzi? - odwarknęłam. Mężczyzna odchrząknął i spytał przymilnie:
- Jest u pani nasz major?
- A siedzi tu jakiś wielki wariat.
- Jak wielki, to na pewno nasz - ucieszył się mój rozmówca.
- Chce pan z nim rozmawiać?
- Nie, nie, zapowiedział, żeby nie dzwonić... Niech mu pani tylko przekaże, że w razie czego
niech jedzie do sauny na Mogilewskiego, opijamy gwiazdkę Paszy.
Rąbnęłam słuchawką i wykrzywiłam się złośliwie do Romana Andriejewicza, który czujnie
zastrzygł uszami:
- Niech pan leci do sauny, macie opijać gwiazdkę Paszy.
- Oho, już pędzę - uśmiechnął się. - Paszka opija ją drugi tydzień.
- Anfisa! - krzyknęła Żeńka z łazienki, a ja zerwałam się przestraszona i pobiegłam do niej.
- Czego się drzesz? - zasyczałam, zaglądając do łazienki.
- Jak ten typ ma na nazwisko?
- Gromów. Po kiego grzyba ci jego nazwisko?
Żeńka popatrzyła w sufit, a potem oznajmiła znienacka:
- Wiesz co, pójdę zaraz odwiedzić twoją sąsiadkę, dawno się nie widziałyśmy...
- Słowo daję dom wariatów - westchnęłam, wróciłam do kuchni i z rozpaczy zjadłam cały
talerz pielmieni.
- Anfiso, może poszlibyśmy do kina? - zaproponował Roman Andriejewicz.

- Odbiło ci? - warknęłam i już miałam ze złości zjeść jeszcze jedną porcję, ale w porę się
opamiętałam: co sobie człowiek o mnie pomyśli?
Żeńka wróciła dwadzieścia minut później, rozpromieniona. Popatrzyłam na nią
zdezorientowana, ponieważ osobiście nie widziałam żadnych powodów do radości.
- Anfiso - zaśpiewała czule - mogę cię prosić na minutkę? A Roman Andriejewicz może
tymczasem pozmywać...
- Z przyjemnością - zareagował od razu Roman, a ja poczłapałam do pokoju.
Żeńka przymknęła drzwi i głosem wibrującym radością oznajmiła:
- Zadzwoniłam do Nikodimowa!
- I co? - spytałam obojętnie, usiłując sobie przypomnieć, co to za Nikodimow.
- Ten Roman to major, prawda? - No i?
- Nikodimow powiedział, że wkrótce dostanie podpułkownika.
- I co mi z tego?! - wrzasnęłam. Żeńka przycisnęła dłoń do moich ust i ryk wyszedł niezbyt
głośny, za to złowieszczy.
- To, że on jest prawdziwy. I pasuje do opisu - Nikodimow powiedział: „Romki nie można z
nikim pomylić". Co prawda, to prawda. .. Trzy dni temu wrócił z podróży służbowej.
Rozumiesz?
- Nie - odparłam szczerze.
- No coś ty taka tępa? Chodzi o to, że skoro go nie było, to nie może być w to wszystko
zamieszany! A to znaczy, że nie jest zabójcą!
- Cieszę się. No i co?
- Anfisa, wiesz co? - Żeńka przeszła na szept. - Zostawmy go, dobra?
- Gdzie?
- No, w mieszkaniu. Zobacz, pielmienie robi i taki wielki - z takim nie ma się czego bać! Poza
tym jest prawie podpułkownikiem, a w tej sprawie zupełnie czysty.
- Opanuj się, przecież to nie jest pies! - zdenerwowałam się. - Co to znaczy - zostawmy?
- Niech trochę pomieszka, no, Anfisa...
- Może pomieszka w twoim mieszkaniu? - odgryzłam się.
- Ale ty jesteś!... Ale rozumiem, to nie ciebie mają zabić, moje życie nie jest dla ciebie nic
warte...
W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Ja i Żeńka wzdrygnęłyśmy się, przestraszone
i znieruchomiałyśmy, gapiąc się na siebie. Za to Roman Andriejewicz, tupiąc jak słoń,
poszedł otworzyć drzwi. W tym momencie ochłonęłam, pobiegłam za nim, ale było już za
późno: na progu stał Tolik z kolejnym bukietem kwiatów i z niejakim lękiem spoglądał na
mojego nowego lokatora. Lokator, nadal w szortach, podkoszulku i z tatuażem, spytał
surowo:
- O co chodzi?
- Ee... - zaczął Tolik, a wtedy ja wysunęłam się do przodu i powiedziałam:
- Dobry wieczór!
- Przejeżdżałem obok - wyjaśnił speszony Tolik. - Powinienem był wcześniej zadzwonić,
przepraszam...
- To dla Anfisy? - spytał Roman Andriejewicz, pokazując palcem bukiet.
- Tak - odparł Tolik, kompletnie zbity z pantałyku.
- No to daj - skinął głową mój nowy lokator, wziął kwiaty i poszedł do kuchni.
- Wejdź - zaproponowałam niepewnie.
- Poznajcie się! - zawołała szybko Żeńka, złapała przechodzącego obok niej Romana za rękę i
przedstawiła: - To Romka,
przyjaciel, Anfisy oczywiście, ja takich przyjaciół nigdy nie miałam. Właśnie wrócił z
delegacji, teraz tu mieszka.

- Bardzo mi miło - skinął głową Tolik, nie wyciągając ręki i wrócił za próg. - To ja
przepraszam.
- Zajrzyj jeszcze kiedyś - zahuczał Roman Andriejewicz. - I dzięki za kwiatki.
Drzwi się zamknęły, a ja omal nie wybuchnęłam płaczem. Roman Andriejewicz z wazonem i
bukietem w ręku dyplomatycznie zniknął w pokoju.
- No, co stoisz jak słup soli? - parsknęła Źeńka. - Chwała Bogu, pozbyłyśmy się tego
mordercy. Niech wie, że mamy ochronę.
- On mi się podobał! I uratował mnie!
- Podobał, podobał... a o mnie pomyślałaś? Jeśli nasz major nie jest mordercą, to Tolik musi
nim być! A Romka też cię uratował. I w ogóle, to porządny gość. Trochę duży, ale można się
przyzwyczaić. Grunt, że pozbyłyśmy się tego drania.
- Jednego się pozbyłyśmy - warknęłam - a drugi będzie mi siedział na karku...
- I bardzo dobrze. Chcesz waleriany? Coś ty taka zdenerwowana? - Romka! - wrzasnęła
Żeńka. - Wstaw wodę, Anfisa życzy sobie herbaty!
Resztę wieczoru spędziliśmy przed telewizorem, a o jedenastej położyliśmy się spać. Ja i
Żeńka spałyśmy na kanapie, Roman Andriejewicz na podłodze, gdzie Żeńka przygotowała
mu dość wygodne legowisko. Nasz dzielny major pięć minut później spał jak zabity, a ja
kręciłam się, nie rozumiejąc, jak mogłam dopuścić do czegoś takiego.
- Nie wierć się - powiedziała sennie Żeńka. - Tolik i tak do ciebie nie pasuje.
- A kto do mnie pasuje? Ten goblin?
- To obrońca ojczyzny i, jak się tak przyjrzeć, to nawet przystojny. Prawie. Wiesz jak to jest,
facet musi być tylko trochę ładniejszy od diabła... czy coś w tym rodzaju. A Tolik to bandyta,
chociaż z wyglądu faktycznie niczego sobie.
- Tolik to inteligentny młody człowiek!
- I mój zabójca - prychnęła Żeńka.
Zerwałam się z łóżka i zawołałam tragicznie, załamując ręce:
- To jest nie do zniesienia! I jeszcze chrapie! Co ten drab robi w moim mieszkaniu?
- Zamknij się - sposępniała Żeńka.
Już miałam jej powiedzieć, co myślę o takim zachowaniu i przypomnieć, że jesteśmy w moim
mieszkaniu, gdy Żeńka nagle szepnęła:
- Słyszysz?
Znieruchomiałam i zaczęłam nasłuchiwać. Od strony przedpokoju dobiegł podejrzany szmer,
jakby ktoś próbował włożyć klucz do zamka i nie mógł trafić.
- O Boże - jęknęłam, przyłożyłam rękę do piersi, a potem padłam na kolana przy legowisku
Romana Andriejewicza. - Romka. .. - zaszeptałam dramatycznie. Na szczęście na trzeźwo sen
miał bardziej czujny, otworzył oczy, zobaczył mnie i uśmiechnął się. - Roma, masz pistolet? -
wyszeptałam.
- Tutaj? - spytał, lekko osłupiały. - Po co?
- Ktoś próbuje się tu dostać, to znaczy, próbuje otworzyć drzwi.
- Aa... - Roman Andriejewicz ziewnął, ale od razu zmarszczył brwi i zaczął nasłuchiwać. -
Spodziewasz się kogoś? - spytał, wkładając szybko spodnie.
- No właśnie nie. Roma, weź chociaż wazon, jest ciężki... Tymczasem nasz współlokator
wyskoczył bezszelestnie do
przedpokoju. Ja wlazłam na kanapę, złapałyśmy się z Żeńką za ręce i przygotowałyśmy do
tego, żeby paść trupem na miejscu. Szczęknął zamek, drzwi otworzyły się ze skrzypieniem -
w tej samej chwili trzasnęły te od wyjścia z bloku. Tupot nóg pod oknem, odgłos ruszającego
samochodu... i cisza. Minutę później zamek znowu szczęknął i zjawił się Roman.
- Uciekł, łajdak - oznajmił z goryczą w głosie. - Na rogu czekała na niego bryka, w dodatku
bez tablicy rejestracyjnej - W tym momencie Roman rozejrzał się po pokoju i z pewnym
zdumieniem spytał: - Czego mogli tu chcieć?

- Tydzień temu okradli sąsiadów - powiedziała szybko Żeńka. - A teraz nas...
- Drugi raz pewnie nie spróbują - oznajmił Roman Andriejewicz, zastanowił się i dorzucił
chmurnie: - Dziwni jacyś złodzieje...
Popatrzyłyśmy na siebie z Żeńką i poszłyśmy do kuchni łyknąć sobie waleriany.
- A nie mówiłam? - zaszeptała gorączkowo Żeńka. - Całe szczęście, że Romka jest z nami.
Trzeba by mu powiedzieć, żeby przyniósł pistolet. Albo automat.
- A jeszcze lepiej: działo - podsunęłam.
- To wcale nie jest śmieszne... A mówiłaś, że nie będą więcej próbowali... Wy krakałaś!
- Może to naprawdę złodzieje? - rozmarzyłam się.
- Akurat! Idźmy spać, jutro zaczniemy szukać tych zaginionych bez wieści dziewczyn.
Musimy szybko wsadzić tych drani do więzienia, bo nas naprawdę zabiją.
Wróciłyśmy do pokoju. Roman Andriejewicz już ulokował się na swoim legowisku i
kontemplował sufit.
- Romka, wygodnie ci tak na podłodze? - spytałam.
- Bardzo.
- A nie ciągnie od balkonu?
- Nie, w porządku.
- Wiesz, co sobie pomyślałam? Może przeniesiemy tu twoją połówkę? Wtedy mogłaby na
niej spać Żeńka, ja na zsuniętych fotelach, a ty na kanapie. Nie podoba mi się, że śpisz na
podłodze...
- Ja też mam połówkę - poinformowała nas Żeńka. - Nie musisz zsuwać foteli, dwie połówki
zmieszczą się tutaj spokojnie.
Roman podniósł głowę, popatrzył na nas i skinął głową:
- Jutro wezmę samochód i przewieziemy.
- No i dobrze - westchnęłam, położyłam się na plecach, złożyłam ręce na piersiach i
pomyślałam: „No to co, że wygląda jak goblin, za to trzech chuliganów załatwił w pięć
sekund i do tego ma broń... Z takim nie zginiemy".
Jak wiadomo, w dzień znacznie trudniej człowieka przestraszyć niż w nocy, dlatego siedząc
nazajutrz w pracy, znów pomyślałam o Toliku i posmutniałam. Taki miły młody człowiek,
poza tym również mój wybawca... Numer jego telefonu miałam zapisany w notesie i teraz
zerkałam na niego pożądliwie, w końcu zdecydowałam się i zadzwoniłam. No co, jedynie
przeprowadzam eksperyment: jeśli faktycznie jest zabójcą Żeńki, to znaczy, że mimo tego, co
stało się wczoraj, ucieszy się z mojego telefonu, a jeśli pośle mnie do diabła, to znaczy, że
Żeńka jest głupia...
- Chciałabym rozmawiać z Anatolijem Siergiejewiczem - powiedziałam i omal nie
zemdlałam, słysząc jego głos. Serce waliło mi jak młot, a ręce drżały. - Przepraszam cię,
mówi Anfisa, chciałam tylko... - Zabrakło mi słów, zwymyślałam się w duchu od idiotek i
zbierając siły, chlapnęłam: - To zupełnie nie to, co mogłeś pomyśleć...
- Tak? - spytał czujnie Tolik.
- Tak... to znaczy, Roman faktycznie jest moim przyjacielem. Wrócił z podróży służbowej, w
jego mieszkaniu jest remont i nie ma się gdzie podziać, dlatego mieszkamy wszyscy razem, to
znaczy we trójkę, to znaczy z przyjaciółką i tym moim znajomym, bo ona też ma problemy z
mieszkaniem... - „Skończona kretynka" - pomyślałam po zakończeniu przemowy,
wykrztusiłam „przepraszam" i już miałam odłożyć słuchawkę, gdy Tolik powiedział:
- Cieszę się, że dzwonisz. Szczerze mówiąc, nie mogłem sobie znaleźć miejsca. Aż sam
byłem zdumiony... Bardzo mi miło... A... czy moglibyśmy się spotkać?
- Oczywiście - ucieszyłam się i ugryzłam w język: po pracy ja i goblin, to znaczy Romka,
mieliśmy jechać po połówkę. - A kiedy? - dodałam szybko.
- Może teraz?
- Doskonale - odetchnęłam.

- Przyjadę po ciebie za kwadrans. Dobrze?
- Dobrze.
Wierka uśmiechnęła się szeroko.
- Zmywasz się?
- Tak, póki nie ma Denisa. Jeśli wróci przede mną, wymyśl coś, dobrze?
- Rozumie się. Masz romans? Ten sam koleś, co poprzednio? Skąd on się w ogóle wziął? I co,
planujesz wyjść za mąż?
- Oczywiście, a ty będziesz moją świadkową - zapewniłam i czym prędzej wyszłam z biura.
Spodziewałam się, że Tolik podjedzie za kilka minut, ale wychodząc na ulicę, ze zdumieniem
ujrzałam jego samochód
- a sam Tolik od razu pojawił się obok mnie. Na jego twarzy malowało się takie szczęście, że
od razu wydało mi się to podejrzane: cokolwiek by rzec, to potencjalny zabójca Żeńki. Gdy
otwierał mi drzwi toyoty, jego ręce zauważalnie drżały. Ja również byłam wzburzona, ale nie
do tego stopnia... Wychodziło na to, że moja przyjaciółka miała rację, Tolik nie jest taki
prosty i jego pojawienie się... A jeśli to on próbował w nocy dostać się do mojego
mieszkania?
- Jak ci się spało? - palnęłam. - To znaczy, chciałam powiedzieć... - No nie, zupełnie rzuca mi
się na mózg.
Zajęta obrzucaniem się w myślach obelgami, nie zauważyłam, że samochód niespodziewanie
stanął. Zaskoczona spojrzałam w okno i spostrzegłam, że jesteśmy na podwórku
dziewięciopiętrowego domu z wieżyczką pośrodku - budynek wyglądał bardzo solidnie.
Zdenerwowany Tolik oznajmił niepewnie:
- Tu mieszkam... Pierwsza klatka, pierwsze piętro. Cztery okna i loggia wychodzą na tę
stronę... - Skinęłam głową, nie wiedząc, co odpowiedzieć, a Tolik oblizał wyschnięte wargi i
zaproponował: - Może wstąpimy na chwilę? Mam ciastka i... oczywiście możemy pojechać
do restauracji, ale pomyślałem...
- Zaplątał się zupełnie, a ja poczułam coś na kształt współczucia, uśmiechnęłam się krzepiąco
i wysiadłam z samochodu.
Pięć minut później już staliśmy w ogromnym hallu i rozglądaliśmy się. Oboje byliśmy
zdenerwowani - ja dlatego, że po
swojej kawalerce bałam się takich przestrzeni, a Tolik z nieznanego mi powodu.
- Chcesz obejrzeć mieszkanie? - zaproponował.
- Z przyjemnością.
Mieszkanie było czteropokojowe i tak na oko (przecież nie będę pytać o metraż!) miało ze
dwieście metrów. W ogromnej kuchni ginęły orzechowe meble, w salonie w ogóle nie było
mebli, zaglądanie do sypialni uznałam za niestosowne, choć Tolik nie miał nic przeciwko
temu, czwarte zaś pomieszczenie było gabinetem, nawet dość przytulnym.
- Przeprowadziłem się miesiąc temu - wyjaśnił Tolik. - Należałoby jakoś je urządzić, kupić
meble... ale na nic nie mam czasu.
- Piękne mieszkanie - zauważyłam, siadając w fotelu w gabinecie.
- Na razie trochę za duże i drogie w utrzymaniu, ale trzeba myśleć przyszłościowo... - W tym
miejscu spojrzał na mnie jakoś dziwnie, a ja na wszelki wypadek skinęłam głową. -
Przepraszam cię na chwilę - powiedział nagle. - Zaraz wracam... - I poszedł do kuchni,
zostawiając drzwi otwarte.
Kuchni nie mogłam stąd zobaczyć, najwyżej przedpokój. Tolik czymś tam hałasował i mówił
głośno, w pustym mieszkaniu jego głos brzmiał jak huk gromu. Od czasu do czasu
odwrzaskiwałam coś w odpowiedzi, ale głównie monosylabami, nie lubię się tak wysilać.
Z nudów zaczęłam oglądać przedmioty stojące na biurku. Standardowy zestaw biurowy,
długopis parker w futerale z napisem Dla Anatolija od mamy z okazji 25. urodzin, plik
papierów po prawej stronie... Jednocześnie zastanawiałam się, co właściwie Tolik robi, nie w

tej chwili oczywiście, tylko ogólnie, w życiu. Najłatwiej byłoby o to spytać i planowałam
zrobić to za chwilę, ale na razie mogłam pogimnastykować mózg.
Zajrzałam do papierów na stole, dotyczyły jakiegoś nieznanej mi firmy, kilka kołonotatników
i... nie potrafię opisać, co przeżyłam, gdy zobaczyłam, CO jeszcze leży na biurku. Dosłownie
osłupiałam, potem omal nie walnęłam czołem o lśniący blat - ujrzałam przed sobą wielką
kopertę z adresem kancelarii adwokackiej, a w kopercie mój rękopis. Mogłam sobie obejrzeć
kartę tytułową: Anna Asadowa. Zabójstwo w domu z kolumnami. Powieść kryminalna.
Wychodziło na to, że Żeńka miała rację i zjawienie się Tolika nie było dziełem przypadku.
Jest naszym wrogiem i bardzo możliwe, że chce zabić moją przyjaciółkę. A jeśli i mnie
zabije? Przywiózł mnie do mieszkania, które wygląda na niezamieszkane, walnie mnie w
głowę czymś ciężkim i moje nieszczęsne zwłoki będą tu leżały do skończenia świata. Albo
jeszcze gorzej: potnie mnie na kawałki i rozrzuci po wszystkich śmietnikach. W tym miejscu
już miałam zemdleć, gdy w gabinecie pojawił się Tolik, pchając przed sobą zastawiony stolik;
uświadomiłam sobie, że przeklęta koperta wciąż widnieje przede mną. Tolik uśmiechnął się
mile, przysunął stolik do kanapy i powiedział wesoło:
- Zapraszam.
Mnie było nie do śmiechu, miałam straszną chęć zawołać: „Ratunku!" I uciec stąd, ile sił w
nogach, przewracając po drodze wszystkie stoliki i Tolików.
- Mam wspaniałą herbatę - mówił dalej główny podejrzany. - Jestem pewien, że będzie ci
smakowała - wtedy spojrzenie Tolika padło na kopertę, ale na jego twarzy nie zaszły jakieś
straszne zmiany, zupełnie jakby nie zwrócił uwagi na rękopis, uśmiechnął się niepewnie i
powiedział: - Myślę, że na kanapie będzie nam wygodniej.
Na wszelki wypadek obróciłam kopertę w ręku, żeby się upewnić, że Tolik ją widzi, ale on
chyba myślał wyłącznie o kanapie. Uśmiechnęłam się i przesiadłam. Mnie również kanapa
odpowiadała znacznie bardziej niż fotel: stała tuż przy ścianie i potencjalny zabójca nie
mógłby zaatakować mnie od tyłu.
- Jesteś agentem literackim? - przywołałam na twarz jeden ze swoich najlepszych uśmiechów.
Tolik zmieszał się na chwilę, potem odpowiedział:
- Nie. Jestem prawnikiem. Mamy kancelarię na Woroszyłowa.
- W byłym komitecie rejonowym partii?
- Tak - ucieszył się.
No tak... Rusanow Anatolij Siergiejewicz był właśnie tym adwokatem, któremu Awerin
wysłał rękopis. Mogłam się tego sama domyślić albo przynajmniej zapytać swego wybawcę o
nazwisko. Teraz wyglądał na zupełnie spokojnego... zapewne jest dobrym aktorem, a może
postanowił mnie zabić i teraz już mu wszystko jedno, czy ja się domyśliłam, czy nie.
Zerknęłam na niego podejrzliwie, on uśmiechnął się, a ja spytałam bez ogródek:
- A co to za rękopis na stole? Chyba kryminał... przepraszam, że zaglądałam do twoich
papierów, idiotyczny zwyczaj pchania się...
- Ale proszę cię bardzo - zaśmiał się. - Nie ma tu żadnej tajemnicy. Rękopis przyszedł pocztą
do kancelarii na moje nazwisko. Dziwne, nie uważasz? Adresu zwrotnego nie ma, w ogóle nie
ma nic, co pozwalałoby skontaktować się z autorem. Próbowałem znaleźć tę Annę Asadową
w książce telefonicznej, ale to chyba pseudonim, w każdym razie żadna z kobiet, do których
dzwoniłem, nie przyznała się do tego rękopisu.
- Czytałeś go? - spytałam od niechcenia.
- Szczerze powiedziawszy, nie, nie znoszę kryminałów. Poza tym nie rozumiem, kto i w
jakim celu przysłał mi tę powieść? Nie załączono żadnego listu, żadnej notatki... jednym
słowem, jakaś bzdura. Zresztą, możliwe, że autor jednak się pojawi i zdołam się dowiedzieć,
o co chodzi.
- A może chodzi o to, żebyś przeczytał, i wtedy wszystko stanie się jasne?
Tolik zmarszczył twarz.

- Nie mam czasu na takie głupstwa.
Nie ciągnęłam tej rozmowy, uspokoiłam się trochę, na tyle, żeby zjeść dwa ciastka i wypić
herbatę, ale nie traciłam czujności. Bardzo możliwe, że po prostu mydlił mi oczy.
Mimo niespokojnych myśli podwieczorek był całkiem sympatyczny. W końcu zaczęłam
demonstracyjnie zerkać na zegarek i Tolik wreszcie zwrócił na to uwagę.
- Musisz już iść? - spytał z nieukrywanym (a może specjalnie demonstrowanym, diabli
wiedzą) żalem. Teraz już mu nie zaufam.
- Tak - uśmiechnęłam się. - Praca.
Tolik wstał z kanapy, a ja spytałam niespodziewanie dla samej siebie.
- Czy mogłabym pożyczyć ten rękopis? Uwielbiam kryminały.
- Oczywiście - wzruszył ramionami Tolik. - Czytaj sobie na zdrowie.
„Szczwany lis" - pomyślałam i całą drogę do samochodu usiłowałam iść za nim i nawet
próbowałam wymyślić pretekst, który pozwoliłby mi pojechać taksówką, nie znalazłam
jednak, wsiadłam do jego dżipa i od razu ogarnęła mnie panika. Na szczęście do naszego
biura było ledwie kilka minut jazdy i wkrótce się pożegnaliśmy.
- Zadzwonię - zapewniłam szybko i czym prędzej skryłam się w biurze.
Na korytarzu wpadłam na Wierkę, która szła szybko z czajnikiem w ręku.
- Denis jest? - spytałam szeptem.
- Nie i nie było go, za to ty masz gości. Już dziesięć minut czekają, postanowiłam w końcu
dać im herbaty.
- Kto czeka? - wystraszona oczami wyobraźni zobaczyłam Romkę, czyli Romana
Andriejewicza, i spanikowałam - nie powinno go tu być! Ale Wierka użyła liczby mnogiej:
może przyleciał z jakimś przyjacielem, na przykład z Paszką z sauny, który drugi tydzień
opija swoją gwiazdkę? Drżącą ręką otworzyłam drzwi gabinetu i odetchnęłam z ulgą: przy
moim biurku siedziała moja dawna przyjaciółka Irka Owczinnikowa z zupełnie nieznaną mi
kobietą. Irka rok temu szczęśliwie wyszła za mąż i teraz wyglądała zabójczo.
- Cześć! - zawołałam radośnie i objęłam Irkę. - Wspaniale wyglądasz.
- Ty również - skinęła głową. - Co tam z Denisem? Rozstaliście się ostatecznie?
- Tak.
- I bardzo dobrze, znajdziesz sobie lepszego. Poznajcie się, to Wika. Tak właściwie to
przyjechałyśmy do ciebie w interesach. Wika wybiera się na urlop i szuka czegoś takiego...
niezwykłego.
- A najważniejsze, żeby mnie nie oszukali - wtrąciła się do rozmowy sama zainteresowana.
Głos miała niski, a spojrzenie jak milicjant. - Oszustów nie brakuje, zedrą z człowieka kupę
forsy, a potem siedź na końcu świata! Dlatego chciałam przez znajomą, wie pani, tak
bezpieczniej.
- Oczywiście - uśmiechnęłam się odruchowo. - Mamy bardzo ciekawe propozycje...
- Tylko nie do Egiptu - przerwała Wika. - Siostra była miesiąc temu, całą twarz sobie spaliła,
aż strach patrzeć...
- Do Afryki najlepiej jechać jesienią lub zimą - wtrąciłam się. - To może Hiszpania?
- Byłam w Hiszpanii w zeszłym roku z przyjaciółką. Omal tam nie utonęła, wyobraża pani
sobie? Spadła z tego... zapomniałam, jak się to nazywa... a, do diabła z nim! Co za granda, nie
uważa pani? Żeby coś takiego za ciężkie pieniądze! Oczywiście uratowali ją, ale i tak utonęła
w tym roku, mogli się nie męczyć... - Ja i Irka zamrugałyśmy oczami, a Wika, zwracając się
do przyjaciółki, wyjaśniła: - Znasz ją, to Stelka!
- Aa! - skinęła głową Irina. - Kozyriewa?
- Właśnie! Utonęła w Soczi.
Poczułam, że kręci mi się w głowie. Matko kochana, co się dzieje?! Same podejrzane zbiegi
okoliczności... Może ta Wika znalazła się tu nie przypadkiem? Wierka wróciła w końcu,
zrobiłam szybko herbatę i spytałam z niedowierzaniem:

- Jak ona utonęła?
- Kto wie... - Wika pochyliła się do nas i zaszeptała tajemniczo: - Może ją mąż tego... to
mafioso, na pewno pani o nim słyszała.
- I myśli pani, że ją utopił? - odszeptałam dramatycznie.
- Ja nic nie myślę - machnęła ręką Wika. - A jeśli ją nawet utopił, to dobrze zrobił. Stelka była
wyjątkowo stuknięta. Nawet do psychiatry chodziła, żeby się podleczyć, wydając na to
straszne pieniądze... Kola, jej mąż, to całkiem porządny facet, cokolwiek by tam o nim
mówić, ona stała mu kością w gardle... Chociaż, może sama utonęła? - powiedziała w
zadumie Wika i nagle znów zaszeptała: - Przecież mogli ją wsadzić!
- Jak to wsadzić? - wytrzeszczyła oczy Irina.
- Tak to. Była taka jedna sprawa... Pamiętacie, jak zabili syna naszego mera? Dwanaście ran
od noża, nie w kij dmuchał. A Stelka się z nim prowadzała, to wiem na pewno, dwa razy u
mnie byli. Mój wyjechał wtedy do Moskwy, miałam wolną chatę, to ich zaprosiłam.
- I myślisz, że ona jego... - powiedziała Irka, omal nie spadając z krzesła. - A czegoś
wcześniej nic nie mówiła?
- Mój powiedział, że jak komuś o tym wspomnę, to mi urwie głowę. I ty też nie kłap jęzorem,
bo jeszcze naprawdę mi się dostanie. A mojemu prokurator powiedział, że wszystko wskazuje
na to, iż ona była w domu ofiary w czasie zabójstwa. Oczywiście nikt jej od razu nie
aresztował - wprawdzie chłopak był synem mera, ale Stella - żoną Kozyrnego. Śledztwo się
toczyło, a Stelka z mężem machnęła na południe i tam utonęła - Wika przez chwilę
rozkoszowała się efektem, jaki wywołały jej słowa, i dodała: - Ale tam, w Soczi, wszystko
było tip-top. Nic podejrzanego, wszystko inteligentnie, nie było się do czego przyczepić. A
teraz to już w ogóle - jej ciało spalili, został tylko popiół w urnie.
- Taaak... - powiedziała przeciągle Irina, a ja siedziałam z otwartymi ustami. Pewne rzeczy
należało jeszcze sprawdzić, ale na razie wszystko pasowało.
Popatrzyłyśmy na siebie i od razu sobie przypomniałyśmy, z jakiego powodu się tu w ogóle
zebrałyśmy - powiedzmy szczerze, że ja o swoich obowiązkach służbowych nie powinnam
była zapominać.
- Czyli do Hiszpanii pani nie chce? - spytałam, odchrząkując.
Z trudem dotrwałam do końca dnia pracy, a po wyjściu z biura ujrzałam stojącą nieopodal
fioletową ładę, w której siedział Roman Andriejewicz, a obok niego Żeńka. Widok
przyjaciółki ucieszył mnie: można było pomyśleć, że to jej kawaler, a ja nie mam z tym nic
wspólnego. Żeńka wyskoczyła z samochodu i z punktu zaczęła się usprawiedliwiać:
- I tak by przyjechał! Przyczepił się jak rzep, gdzie pracujesz i gdzie pracujesz, no to
pomyślałam...
- Nieważne - machnęłam ręką. - Słuchaj, przypadkiem dowiedziałam się takich rzeczy...
- Jakich? - spytała czujnie, ale ja przypomniałam sobie o Romanie Andriejewiczu,
powiedziałam „potem" i podeszłam do samochodu.
- Cześć! - uśmiechnął się mój współlokator, a teraz jeszcze kierowca, złapał bukiet z tylnego
siedzenia i wręczył mi.
Do kwiatów zawsze miałam stosunek obojętny, a ostatnio zaczęły mnie nawet drażnić, ale
mimo to uśmiechnęłam się szeroko, wsadziłam nos w chryzantemy i wygłosiłam dyżurne
zdanie:
- Jakie piękne...
Roman Andriejewicz wyglądał na zadowolonego, ja i Żeńka usiadłyśmy z tyłu i zerkałyśmy
na siebie zniecierpliwione. Obie miałyśmy sobie dużo do powiedzenia, a obecność Romana
nie pozwalała na swobodną wymianę informacji.
- Ee... - zaczęła Żeńka. - Wiesz co, wysadź nas na Sadowej, mamy tam sprawę do załatwienia.
- Dobrze, podaj adres - Roman Andriejewicz skinął głową.
- Nie znam dokładnego adresu, po prostu wysadź nas na przystanku, dojdziemy.

- No jak to? - zdumiał się. - Zawiozę was na miejsce, poczekam i odstawię do domu. Po co w
końcu wziąłem samochód?
- A, mieliśmy przecież zabrać połówki - ucieszyłam się. - Więc ty w tym czasie możesz...
- Już zabraliśmy - przerwała mi ponuro Żeńka. - Romaszka, jedź do domu, kochany. Zrób
kolację, przecież jesteś domatorem, a my tu coś załatwimy...
- Wszystko jest gotowe - uśmiechnął się Roman, mrużąc oczy. - To znaczy, kolacja. A jeśli
tam ktoś na was gdzieś czeka, tym gorzej dla niego, nogi mu powyrywam.
- Komu? - przestraszyłam się.
- Temu z bukietem.
- Tolikowi? - ucieszyła się Żeńka. - I dobrze zrobisz. To nie jest partia dla Żeńki, bandyta
jeden...
Nie wytrzymałam i obwieściłam triumfalnie:
- Jest prawnikiem i nazywa się Anatolij Siergiejewicz Rusanow.
- Myślałby kto, prawnikiem... - Wtedy do mojej przyjaciółki dotarło, co powiedziałam,
zamrugała oczami, a potem powiedziała złośliwie: - A nie mówiłam? Ale jakim cudem...
Musiałam jej przekazać zdobyte informacje szeptem na ucho. Na szczęście Roman
Andriejewicz musiał się skupić na prowadzeniu samochodu: wyjechaliśmy na prospekt, gdzie
jest duży ruch, chociaż i tak próbował coś usłyszeć i marszczył się niezadowolony, gdy mu
się nie udawało. Za to Żeńka wszystko zrozumiała i przez jakiś czas siedziała znieruchomiała.
Minęliśmy przystanek na Sadowej i Roman spytał surowo:
- To gdzie?
- Ulica Miczurina pięć, mieszkania trzy. - zameldowała moja przyjaciółka. - I nie przejmuj
się, idziemy tam pogadać, chcę napisać artykuł o zaginionych bez wieści, a Anfisa obiecała
mi pomóc.
Nasz kierowca nie uwierzył w te wyjaśnienia, ale nic nie powiedział i kilka minut później
zatrzymał się pod domem numer pięć.
- Będę tu czekał - oznajmił.
- Czekaj, kochany, czekaj - skinęła głowa Żeńka i poszła do wejścia do bloku, a ja za nią.
Dopiero w klatce dałyśmy upust emocjom.
- No i co nam wychodzi? - gorączkowała się Żeńka. - Że Stella zabiła swojego kochanka,
wróciła do męża, a on zabił ją, żeby nie hańbiła rodziny? Potem zabrał zakochaną idiotkę do
Soczi, utopił biedaczkę i zapewnił sobie alibi, jednocześnie zmywając hańbę z uczciwego
nazwiska.
- To wszystko należy jeszcze sprawdzić - przypomniałam.
- Musimy ją znaleźć - wyszeptała Żeńka z błyskiem w oku.
- Kogo?
- Tę zaginioną dziewczynę, która udawała Stellę w Soczi. A jak już będziemy miały dowody,
machnę taki artykuł, że Kozyriewa zatchnie z wrażenia, a prokurator nie będzie miał innego
wyjścia, jak tylko wsadzić go do więzienia. A my odetchniemy z ulgą i będziemy żyć długo i
szczęśliwie.
Osobiście bardzo w to wszystko wątpiłam, ale dyplomatycznie zmilczałam i dopiero po kilku
chwilach, gdy Żeńka naciskała już guzik dzwonka mieszkania numer trzy, spytałam:
- Czyje to mieszkanie?
- Pierwszej zaginionej dziewczyny z mojej listy. Zdobyłam wszystkie adresy, nie ma siły,
żebyśmy nie znalazły tej naszej.
Wzruszyłam ramionami, drzwi otworzyły się i ujrzałyśmy faceta pod pięćdziesiątkę,
ponurego i wyraźnie skacowanego.
- Czy mieszka tu Galina Pawłowna Kowrigina? - spytała zdecydowanie Żeńka.
- Mieszkała, jeszcze miesiąc temu, a teraz nie mieszka.
- A gdzie mieszka teraz?

- A diabli wiedzą... Zaginęła.
- A kim ona jest dla pana? - wtrąciłam się.
- Nikim. To córka mojej kobity. Zaczęła uciekać z domu, jak miała czternaście lat, za grosz
rozumu. A wy z milicji czy co?
- Nie, z gazety. To pan dawał ogłoszenie o zaginięciu?
- Kobita dawała i po co to? Dzwonili kilka razy, potem siostra z Permu dzwoniła, że niby
Gałka się u niej pojawiła, moja tam
pojechała, a tamta już poleciała dalej... Tylko wyrzuciła pieniądze w błoto, bilety teraz
drogie... I po co ją szukać?! - rozzłościł się nagle. - Jak zima przyjdzie, sama wróci. Mówię,
że rozumu za grosz.
- A czy pańska małżonka jest w domu? - zapytałam.
- Nie, w pracy, ma dyżur. Przyjdźcie jutro, jakby co.
- A kiedy była w Permie? - spytała jeszcze Żeńka.
- W środę wróciła... W sobotę dzwoniła do niej siostra, w niedzielę pojechała, w środę była z
powrotem.
Zrozumiałyśmy, że bezrozumna Galina, która jeszcze w sobotę była cała i zdrowa, nie jest
naszą zaginioną. Pożegnałyśmy się szybko i opuściłyśmy mieszkanie.
- W ten sposób to nigdy jej nie znajdziemy - sposępniałam.
- Trzeba być dobrej myśli. Nie przejmuj się drobiazgami, dziennikarstwo to ciężki kawałek
chleba.
Roman Andriejewicz czekał cierpliwie w samochodzie, czytając czasopismo.
- Już? - zdumiał się.
- Chciałbyś - prychnęła Żeńka. - Mamy jeszcze trzy adresy. Nająłeś się, to woź.
- Ja z przyjemnością... - prychnął Roman Andriejewicz, odkładając pismo.
- Pojedziemy do Tatiany Matwiejewnej Pirogowej - zadysponowała Żeńka, pokazując mi jej
zdjęcie i zaraz potem zdjęcie Stelli. Od razu rzucało się w oczy, że są w podobnym wieku,
mają ten sam kolor i tę samą długość włosów.
- Jedźmy - powiedziałam ożywiona, Żeńka podała adres, a Roman zawadiacko ruszył z
miejsca.
Moja przyjaciółka płonęła entuzjazmem i jak się okazało, nie bez powodu. Ale po kolei.
Podjechałyśmy do typowego czteropiętrowego bloku, znalazłyśmy właściwą klatkę,
wjechałyśmy na drugie piętro i zadzwoniłyśmy. Patrzyłam na zniszczone drzwi i usiłowałam
sobie wyobrazić, co nas tu czeka. Drzwi się otworzyły i ujrzałyśmy dziewczynę w wieku
mniej więcej dwudziestu siedmiu lat, ubraną w różową podomkę. Wystarczył rzut oka, by
stwierdzić, że mamy przed sobą zaginioną Tatianę Pirogową. Ja się stropiłam, a Żeńka
podsunęła dziewczynie legitymację pod nos i wpakowała się do mieszkania. Głupio mi było
sterczeć na progu, więc również weszłam.
- To pani jest Pirogowa Tatiana Matwiejewna? - zapytała surowo Żeńka.
- Ja - odparła wystraszona dziewczyna. - A co się stało?
- Musimy porozmawiać. Jest pani sama? - Tak...
- Możemy wejść?
- Proszę... - powiedziała oszołomiona dziewczyna i zaprowadziła nas do niewielkiego,
najwyżej jedenastometrowego pokoiku, za to dość przytulnego. Usiadłyśmy wygodnie na
kanapie, dziewczyna przycupnęła na fotelu, nadal zerkając na nas z przestrachem. - Coś się
stało? - spytała płaczliwie.
- Miesiąc temu pojawiło się w prasie ogłoszenie o pani zaginięciu.
- No i co?
- Chcielibyśmy się dowiedzieć, jak się pani zalazła.
- Ja się nie zgubiłam. - Dziewczyna wyraźnie się uspokoiła, wyjęła paczkę papierosów i
spytała: - Zapalą panie?

- Nie, dziękuję - odpowiedziałyśmy chórem. Prowadziłyśmy zdrowy tryb życia i już trzeci rok
planowałyśmy zacząć biegać co rano.
- A ja zapalę... Trochę spanikowałam, jak was zobaczyłam. Myślałam, że to mojego chłopaka
żona z przyjaciółką, od dawna grożą, że mi kudły powyrywają... - Tatiana zaśmiała się i
zerknęła na nas wesoło.
- Proszę opowiedzieć o swoim zaginięciu - przypomniała Żeńka.
- To wszystko przez moją sąsiadkę, Ninkę, to ona narobiła szumu... Wynajmujemy to
mieszkanie na spółkę, ona ma duży pokój, ja ten. Ninka studiuje i dorabia sobie w Pasażu
jako hostessa, jest hop do przodu i strasznie mądra. No i się wyrwała
jak filip z konopi... - Tatiana zakasłała, zgasiła papierosa i ciągnęła dalej: - Mój facet jest
starszy ode mnie siedem lat, oczywiście żonaty, jeździ na tirach. Któregoś dnia przyjechał do
mnie do pracy i mówi: „Jadę na tydzień do Odessy, wyskoczysz ze mną?". Nigdy nie byłam
nad morzem, a tu przejazd i pobyt za darmo, no i najważniejsze - cały tydzień razem i on nie
będzie się spieszył do żony. No to poszłam, tak jak stałam, żeby się nie rozmyślił, jak się
zacznę pakować. Pracowałam wtedy jako opiekunka w przedszkolu i miałam tę robotę... w
poważaniu. Wyszłam więc z przedszkola, tak jak stałam, nic nikomu nie mówiąc - nie miałam
głowy do takich głupot... Ninka zaniepokoiła się, że nie nocuję w domu i zaczęła mnie
szukać. Wszystkie moje rzeczy były na miejscu, zadzwoniła do przedszkola, a tam mówią, że
jak wyszłam trzy dni temu wpół do szóstej, to do tej pory nie wróciłam. No to poleciała na
milicję, a potem do gazety. Ale mi się przysłużyła... Dobrze, że rodzice zawału nie dostali!
Pochodzę z Kurganu, jak zobaczyli to ogłoszenie, to spanikowali i jechali tu taki kawał
drogi... - Tatiana pokręciła głową i westchnęła, widocznie spotkanie z rodzicami nie należało
do najprzyjemniejszych. - Ale nie ma tego złego... Z tej radości, że jestem cała i zdrowa,
rodzice kupili mi futro, a mój mnie zatrudnił u siebie jako dyspozytorkę, zawsze to lepiej niż
opiekunka.
- Czyli pani sąsiadka niepotrzebnie narobiła takiego szumu? - podsumowałam.
- Właśnie. Kto ją prosił, żeby się martwiła? A najśmieszniejsze jest to, że sama przepadła dwa
dni po moim powrocie.
Ja i Żeńka popatrzyłyśmy na siebie zaintrygowane.
- A dawno to było?
- Zaraz powiem... czwartego lipca, na pewno.
- A poinformowała pani kogoś?
- A co ja, głupia jestem, żeby ludziom niepotrzebnie głowę zawracać? Jasna sprawa, że
wyjechała gdzieś z tym swoim facetem. Raz go widziałam, mafia jak nic i na pewno żonaty,
tacy zawsze są żonaci. Wysoki, łysy, chociaż to teraz modne,
supergarnitur, stał przy mercedesie, Sierioża powiedział, że to „sześćsetka". Właśnie
przejeżdżaliśmy z Siergiejem obok Pasażu, tam na tyłach jest taka cicha uliczka. Jedziemy i
widzimy, Ninka leci cała w skowronkach do tego mercedesa, a z bryki wysiada facet i czeka.
Pewnie, że Ninka jest atrakcyjna, ale zawsze to przykro...
- Nie ma jej prawie miesiąc i nikt się nie zainteresował?
- W szkole nie ma zajęć, bo wakacje, w Pasażu nie ma teraz pracy, ona sama jest z Workuty,
jej matka chyba wyszła za mąż i nie ma głowy do Ninki. Ale mogę się założyć, że wyjechała
z tym łysym, bo nie ma jej walizki i najlepszych ciuchów. Żadna z nas nie zamyka przecież
pokoju, jak się zaniepokoiłam, że jej tak długo nie ma, to sprawdziłam rzeczy, okazało się, że
brak stroju kąpielowego i szlafroka. Pewnie się opala gdzieś na południu, może nawet za
granicą, miała paszport... Takie wypasy, jak wróci, to pewnie opowie...
- I nikt w tym czasie o nią nie pytał?
- Pytał - skinęła głową Tatiana. - Dwa tygodnie temu przyszedł taki jeden, powiedział, że ze
szkoły, chociaż gęba niewyględna, pytał o Ninkę, no to mu mówię, że wyjechała, a gdzie, to
już nie wiem. A on do mnie, że Ninka ma książkę, która mu jest potrzebna, że niby to z

biblioteki - chociaż nie wyglądał na takiego, co by książki czytał. Zamęczył mnie i w końcu
powiedziałam, żeby wszedł i sobie sam poszukał tej książki.
- Była pani w pokoju Niny, gdy on szukał?
- Nie, byłam w kuchni, mój właśnie przyszedł, jedliśmy kolację. Ale jak wychodził, to
wyjrzałam sprawdzić, czy czegoś nie gwizdnął. Ale nie, wychodził na pusto, miał na sobie
dżinsy i podkoszulek, nie byłoby gdzie schować. Ze złota Ninka ma tylko kolczyki, zawsze na
sobie, a telewizora w kieszeni nie wyniesie... Ale tej książki też nie znalazł.
- Aha. - Ja i Żeńka wymieniłyśmy spojrzenia. - A jak nazwisko pani sąsiadki?
- Głagoliewa, Nina, ale imienia odojcowskiego nie znam...
- A nie zapamiętała pani czasem numerów tego mercedesa?
- Zapamiętałam. Miejski i trzy szóstki. Właśnie dlatego zapamiętałam, że to liczba diabelska.
Pamięta pani film Omen? Uwielbiam mistykę.
- Czy komuś pani o tym wspominała? - zapytałam z obawą. - Na przykład chłopakowi, który
przychodził po książkę?
- No pewnie, że nie! A nuż to jakiś jej absztyfikant?
Pięć minut później wyszłyśmy na ulicę z wyłudzonym od Tatiany zdjęciem Niny. Zdjęcie
trzeba było wyjąć z ramki, co Tatianę zaniepokoiło, ale Żeńka zdołała ją przekonać.
- Ale się dzieje! - zawołała Żeńka z zachwytem, gdy już byłyśmy na dworze. - Najpierw
mercedes i łysy typ, potem koleś o wyglądzie wyrokowca. Ha, na pewno przyszedł sprawdzić,
czy w rzeczach Niny nie ma niczego podejrzanego, co mogłoby wskazywać na jego szefa:
pamiętnika, zdjęcia, listu... Innych adresów możemy nie sprawdzać, jesteśmy na dobrym
tropie.
- Chyba tak... Sprawdzimy jeszcze numery samochodu Kozyriewa i spróbujemy zebrać
wszystkie informacje do kupy.
- Ale najpierw zajrzymy w jedno miejsce...
Właściwie zajrzałyśmy nawet do trzech miejsc, z ostatniego Żeńka wyłoniła się z grubą paką
gazet i malującym się na twarzy pragnieniem wsadzenia za kratki wszystkich przestępców w
naszym mieście. Gdy Żeńka latała, załatwiając niewiadome sprawy, Roman Andriejewicz
próbował wyciągnąć ode mnie, czym tak właściwie się zajmujemy, ale ja twardo milczałam,
wpatrując się w okno.
Po powrocie do domu ja i Żeńka, obłożone gazetami i kartkami papieru do robienia notatek,
usiadłyśmy przy stole i dopiero wtedy przypomniałyśmy sobie o naszym lokatorze vel
ochroniarzu, który rozparty w fotelu przyglądał się naszym poczynaniom z ogromnym
zainteresowaniem. Żeńka zaczęła mi dawać znaki, więc odchrząknęłam i spytałam, patrząc
niewinnie na Romana Andriejewicza:
- Romka, nie musisz gdzieś pójść?
- Nie - uśmiechnął się szeroko.
- Ee... - Próbowałam się zastanowić, jakby tu dać człowiekowi do zrozumienia, że jego
obecność w tym pokoju nie jest w tej chwili niezbędna, ale Roman mnie uprzedził:
- I co to za aluzje? Przecież już przewieźliśmy łóżka polowe, więc jakby tu mieszkam.
- No tak - przyznałam, mając w pamięci nocną próbę włamania - ale nie mógłbyś trochę
posiedzieć w kuchni?
- A co, macie jakieś tajemnice?
- Tak. Kobiece sprawy. I niezręcznie nam je roztrząsać przy tobie.
- W takim razie dobrze, pójdę, poczytam Tołstoja...
Wziął z półki Annę Kareninę i faktycznie poszedł do kuchni, a ja i Żeńka rzuciłyśmy się na
gazety.
Jak się okazało, syn naszego mera został zamordowany we własnym domu trzeciego lipca, a
na jego ciele stwierdzono dwanaście ran zadanych nożem. Wszystkie gazety zgodnie
zauważyły, że z domu zniknęły pieniądze (sumy nie podano) i cenne rzeczy (jakie konkretnie,

nie wiadomo). Po prostu złodzieje (albo złodziej) włamali się do domu w celu grabieży i
przypadkiem natknęli na właściciela. Dwanaście ran kłutych słabo pasowało do tej wersji: no,
chyba że złodzieje byli psychopatami lub narkomanami. Do zabójstwa doszło między godziną
siedemnastą dwadzieścia a osiemnastą piętnaście, chłopak był w domu sam - jego żona (byli
małżeństwem niecały rok) akurat wyjechała do rodziców. Milicjanci unikali dziennikarzy,
mer milczał, jednym słowem, same niedomówienia i niezgodności. Jeśli Wika, przyjaciółka
Stelli, ma rację, to wszystko jest proste aż do bólu: syn mera pod nieobecność żony zaprosił
kochankę (albo kochanka przyjechała bez zaproszenia). To tłumaczyłoby całą otoczkę
tajemnicy: takie rzeczy w życiu osobistym syna mera, jak na przykład związek z żoną
znanego mafiosa, nie powinny przeniknąć do prasy, zwłaszcza w przeddzień wyborów.
Ponieważ główna podejrzana wkrótce potem zginęła, sprawę wyciszono.
Osobiście ciężko mi było uwierzyć w to, że dwanaście ran nożem zadała kochankowi kobieta
- w tym miejscu należałoby
sobie przypomnieć, kim był jej mąż. Mógł śledzić Stellę, zabić ją i jej kochanka, sfabrykować
dowody przeciwko niej, a ciało wywieźć i schować (niewykluczone, że w klombie z
kwiatami). Oczywiście, Kozyriew sporo ryzykował, zabójstwo to zabójstwo, poza tym jedną z
ofiar był syn mera... Ciało chłopaka znaleziono dopiero następnego dnia, gdy młoda żona
wróciła do domu; tego samego dnia Kozyriew i Nina Głagoliewa wyjechali do Soczi.
Współlokatorka Niny raczej się nie myliła i dziewczyna faktycznie zaginęła czwartego lipca -
a ósmego utonęła. Fakt, » że było to morderstwo, nie ulegał wątpliwości, ale Kozyriew tak to
zainscenizował, że utonięcie uznano za nieszczęśliwy wypadek, a pogrążony w żalu wdowiec
dostał nawet zgodę na spalenie ciała. Kozyriew nie wziął pod uwagę tylko jednego - że jego
żona miała adoratora, który planował potajemnie towarzyszyć jej w Soczi. Co prawda, w
efekcie tam nie pojechał, za to zadzwonił i nie poznał głosu ukochanej - co akurat nie było
dziwne. Złamane serce i straszne podejrzenia popchnęły Awerina do wizyty u
psychoanalityka, a tu na domiar złego zjawiamy się my z kryminałem, w którym cała ta
historia została szczegółowo opisana. Awerin nie wytrzymał i wysłał rękopis do Kozyriewa i
adwokata Rusinowa, tylko na razie jeszcze nie wiadomo po co, może adwokat był w zmowie
z mafioso i Awerin jakimś cudem się o tym dowiedział?
Żeńka, wysuwając język z przejęcia, kreśliła na kawałku papieru schemat zrozumiały
wyłącznie dla niej samej i wyglądała na strasznie zadowoloną.
- Teraz musimy się już tylko dowiedzieć, czy nasz mafioso ma mercedesa z wiadomym
numerem i śledztwo możemy uznać za skończone.
- Numer tego mercedesa to trzy szóstki? - Usłyszałyśmy nad sobą znajomy głos,
podniosłyśmy głowy i ujrzałyśmy niezadowoloną minę Romana Andriejewicza.
- Tak... - odparła niechętnie Żeńka, a ja zaczęłam się zastanawiać, od jak dawna nasz
współlokator stoi w pokoju i co zdążył usłyszeć.
- W takim razie śledztwo zostało zakończone - oznajmił i zgarnął ze stołu nasze kartki z
gryzmołami.
- Hej! - rozzłościła się moja przyjaciółka. - Co robisz?
- Przecież widzisz - wzruszył ramionami Romka. - Skoro śledztwo jest zakończone, papiery
są wam niepotrzebne.
- Bezczelny! - rzuciłam wrogo, a Romka zaczął prawić nam morały:
- Właściciel mercedesa o takich numerach jest w mieście powszechnie znany. Lubię was i
dlatego właśnie cała sprawa ląduje w archiwum. Skargi przyjmujemy w poniedziałki, a
ponieważ dzisiaj jest piątek, chodźmy zjeść kolację.
- Zaczekaj - Żeńka złapała Romana Andriejewicza za łokieć.
- Jesteś absolutnie pewien, że to samochód Kozyriewa?

- Oczywiście. W tym mieście zna go każdy pies, mam na myśli stróżów porządku i prawa,
więc ja również. Wiem też, że Kozyrnoj to facet bardzo surowy i ci, którzy wściubiają nos w
jego sprawy, mogą po prostu stracić ten nos.
- Dobrze - skinęła głową zamyślona Żeńka.
- A co w tym dobrego? - zdumiałam się.
- To, że wszystko pasuje i nasze domysły zgadzają się w stu procentach.
- Nic podobnego - pokręcił głową Roman. - Kozyrnoj nie mógł zabić żony w domu syna
mera, ponieważ to ona dzwoniła później do waszego Awerina i uprzedziła, że nie pojedzie na
południe. - Ja i Żeńka spojrzałyśmy na siebie, pewnie myśląc to samo: Roman Andriejewicz
ma stanowczo zbyt dobry słuch, a my za bardzo się rozgadałyśmy. - Zadzwonić mogła tylko
sama Stella, przecież Awerin na pewno poznałby obcy głos - gdy dzwonił do Soczi, właśnie
ten nieznajomy głos podsunął mu myśl, że w hotelu przebywa inna kobieta, podająca się za
jego ukochaną.
- A jeśli to Kozyriew kazał jej zadzwonić do Awerina?
- podsunęłam.
- Bardzo wątpię. Wychodziłoby na to, że Kozyrnoj wiedział o tym, iż kochanek żony planuje
towarzyszyć im na południu.
Nie wyobrażam sobie, żeby Stella mu o tym sama powiedziała, zwłaszcza że według waszej
wersji zabił ją z zazdrości. Znając temperament swojego męża, a także rodzaj jego
działalności, na pewno zachowywała daleko posuniętą ostrożność i nie wspominała o swoich
namiętnościach.
- Jest jeszcze jedna możliwość - nie poddawałam się. - Stella najpierw zadzwoniła do
Awerina, a potem została zamordowana. Nie wiemy przecież, o której dzwoniła.
- Wiemy, Kołobok mówił, że wieczorem - wtrąciła się Żeńka. - A w lecie ciężko uznać piątą
po południu za wieczór... Poza tym, z jakiej racji miałaby okłamywać kochanka i najpierw
mówić mu, że nigdzie nie jedzie, a potem ni z tego, ni z owego lecieć na południe?
- Na pewno dzwoniła ona. Rzecz jasna, Kozyriew nie wiedział o tym telefonie i następnego
dnia rano z fałszywą żoną pojechał do Soczi. Powiem wprost - oznajmił Roman Andriejewicz
- żonę Kozyriewa widziała sąsiadka syna mera i dokładnie ją opisała - rzecz jasna dlatego, że
nie miała pojęcia, czyja to żona. Jak już się dowiedziała, odwołała wszystkie zeznania, co
dowodzi zdrowego rozsądku i instynktu samozachowawczego. Nie zmienia to jednak faktu,
że w czasie pierwszego przesłuchania czy też rozmowy dokładnie podała czas - osiemnastą
piętnaście. Właśnie wtedy pani Kozyriewa wyszła z domu i wsiadła do swojego dżipa.
- A skąd ty o tym wiesz? - spytałyśmy podejrzliwie.
- W ciągu ostatnich trzech dni los zetknął nas z jednym dobrym człowiekiem, zajmował się
tym zabójstwem i po pijaku mi się żalił. Na jego miejscu też bym się żalił: pełno dowodów, a
sprawa nie do rozwiązania. Z mafią nie zadrzesz, Kozyrnoj należy do takich, którzy nawet
naszemu merowi mogą zasunąć niezłego kopniaka. Dlatego wasze śledztwo właśnie dobiegło
końca, sprawa została przekazana do archiwum, a wy możecie spokojnie jechać na urlop.
Skoczymy na południe, Anfisa? W telewizji mówili, że tam jest trzydzieści stopni i żadnych
opadów. Żyć nie umierać.
- Nie wstyd ci bać się bandytów? - ściągnęła brwi Żeńka. - W końcu jesteś majorem!
- Z natury nie jestem strachliwy - uśmiechnął się Roman Andriejewicz - ale nie przepadam za
nieboszczykami, to znaczy nie lubię pogrzebów - i nic na to nie poradzę. A w waszych
pogrzebach zupełnie nie mam ochoty brać udziału. Jednym słowem, sprawa Kozyriewa
została zdjęta z planu dnia. Chodźmy na kolację - zauważcie, że zapraszam was już po raz
drugi.
- Jest jeszcze coś - westchnęłam z żalem. Czułam, że Roman Andriejewicz ma rację, co mi się
z oczywistych względów nie podobało. - Widzisz, napisałam kryminał, w którym fabuła
opowiada tę właśnie historię, a mój rękopis trafił do Kozyriewa, rzecz jasna, bez mojej

wiedzy. Wysłał go Awerin i zginął tego samego dnia, a potem próbowano zabić mnie i Żeńkę.
Jedyne, co możemy zrobić, żeby skończyć z tym wszystkim, to wsadzić zabójcę za kratki.
Roman Andriejewicz zamrugał powiekami i ściągnął brwi. Potem usiadł w fotelu, popatrzył
na mnie i burknął.
- Opowiadaj.
Opowiedziałam. Roman słuchał uważnie, od czasu do czasu kiwając głową albo zadając
pytania. W końcu zażądał kryminału, dostał rękopis, poszedł do kuchni i siedział tam do
pierwszej w nocy, czytając i pijąc herbatę z mojej ulubionej filiżanki, która, jak się okazało,
stała się również jego ulubioną filiżanką - cóż, jako gospodyni postanowiłam nie być
małostkowa. Przez cały ten czas ja i Żeńka siedziałyśmy w pokoju cicho jak myszy pod
miotłą, nie rozmawiałyśmy, tylko wymieniałyśmy spojrzenia i od czasu do czasu
zaglądałyśmy do kuchni. Wreszcie Roman Andriejewicz skończył czytać, wszedł do pokoju,
gdzie ja i Żeńka już ulokowałyśmy się na połówkach i oznajmił:
- Podoba mi się.
- Co? - spytałyśmy stropione.
- Kryminał. Ciekawie napisane i lekko się czyta. Naprawdę sama go napisałaś?
- Oczywiście - mruknęłam.
- Masz talent - pokiwał głową.
- Lepiej powiedz nam coś w związku ze sprawą - nie wytrzymała Żeńka. - O tym, że Anfisa
jest genialna, wiem od dawna.
- Może być w związku ze sprawą - skinął głową. - No więc tak. Pojęcia nie mam, kto zabił
waszego Awerina, ale Kozyrnoj raczej nie ma z tym nic wspólnego. Już wyjaśniam: Anfisa
przekazała Awerinowi swój rękopis, a potem znalazła ciało - z punktu widzenia Kozyrnego to
wystarczający powód, żeby wysłać ją na tamten świat - a jednak ona, chwalić Boga, jeszcze
żyje. Wprawdzie próbowano was zabić, ale zamachy na wasze życie były tak idiotyczne, że
nawet głupi by zrozumiał: bandyci nie mają z tym nic wspólnego.
- No to kto zabił Awerina? - stropiłam się.
- Będziemy szukać. - Roman rozłożył ręce. - Kto wie, może nadepnął komuś na odcisk i ten
ktoś uznał, że jedyne wyjście to nóż w plecy? Zauważcie, że do kogoś w swoim biurze
odwrócił się plecami.
- A może to ten adwokat, Rusanow? - olśniło Żeńkę. - Do twojego Tolika pchnięcie kogoś
nożem bardzo by pasowało.
- On wcale nie jest mój - zapewniłam szybko, zerkając na Romkę, który przy słowach Żeńki
zmarszczył brwi. - Spotykałam się z nim wyłącznie dla dobra śledztwa. Poza tym to, co
mówisz, jest strasznie naciągane i na razie nic nie wskazuje, żeby Tolik był we wtorek w
biurze Awerina.
- To on, na pewno - zasyczała Żeńka. - Czuję to. No przecież widać, że to on, łobuz.
- Dowiemy się - zapewnił Roman Andriejewicz.
- A ja jestem pewna, że to Kozyriew zamordował żonę
- oznajmiłam.
- Możliwe, nie musiał przecież robić tego w domu syna mera
- przytaknęła Żeńka. - Mógł gdzie indziej, na przykład, w swojej willi.
- To też sprawdzimy - skinął głową nasz przyjaciel i obrońca.
- Ale od razu się umawiamy: bez mojego nadzoru ani kroku.
- Dobrze - zgodziłyśmy się, zadowolone, że część problemów udało nam się zwalić na cudze
barki.
Dziesięć minut później położyliśmy się spać, ale obie z Żeńką nie mogłyśmy zasnąć. Tym
razem nikt nie włamywał się do drzwi, co nie mogło nie cieszyć, podobnie jak obecność
mężczyzny w mieszkaniu. Żeńka spytała Romana Andriejewicza, czy mu wygodnie na
kanapie, postanowiłam nie zostawać w tyle i wystąpiłam z propozycją oddania kołdry z

wielbłądziej wełny, pod którą właśnie leżałam. Roman grzecznie odmówił przyjęcia kołdry i
poradził nam spróbować zasnąć. Westchnęłyśmy, gapiąc się w sufit, słuchając dobiegającego
z kanapy sennego sapania i w końcu też zasnęłyśmy.
Rano Żeńka przypomniała sobie, że ma randkę z Kołobkiem - planowała dowiedzieć się
czegoś więcej o Stelli. W końcu ludzie nie wydają pieniędzy na psychoanalityka bez powodu,
a jeśli poznamy ten powód, to może wpadniemy na jakieś nowe pomysły. Roman
Andriejewicz wyraził zgodę na to spotkanie i zasugerował Żeńce, żeby została u
psychoanalityka na noc, ponieważ nad ranem mężczyźni są szczególnie gadatliwi i
wyciąganie informacji może być bardziej owocne. Żeńka potraktowała tę radę bardzo
poważnie, ja zaś zaczęłam coś podejrzewać, o czym nie omieszkałam poinformować naszego
lokatora w drodze do pracy. Obraził się i przysiągł, że o „niczym takim" nawet nie myślał, co
wcale mnie nie przekonało.
W pracy czekała mnie niespodzianka. Nie zdążyłyśmy wypić z Wierką porannej filiżanki
kawy, gdy w naszym pokoju zjawiła się kobieta w nieokreślonym wieku, o krótkich włosach
rozjaśnionych wodą utlenioną. Miała na sobie fioletową sukienkę i buty na platformie, w
których chodziła, uginając kolana, przez co przypominała krowę na lodzie. Podeszła do
mojego biurka i patrząc na mnie wrogo, spytała:
- To pani jest Anfisa?
- Dla pani Anfisa Lwowna - odparłam spokojnie.
- A ja jestem Irina - oznajmiła i spojrzała na mnie tak, jakby spodziewała się, że spadnę z
krzesła. Przez chwilę panowała cisza, po czym farbowana wściekła się niespodziewanie i
piskliwym głosem zawołała: - Od dziś może pani zacząć szukać nowej pracy! - A potem
wpadła jak furia do gabinetu szefa, zapominając zapukać do drzwi.
- To ona! - wykrzyknęłyśmy z Wierką i jak się okazało, miałyśmy rację.
Kwadrans później farbowana pojawiła się znowu. Rozogniona wypadła z biura, a za nią
wybiegł Denis i nie wracał ponad godzinę. Przez cały ten czas ja i Wierka zastanawiałyśmy
się, jak taka potwora zdołała go złapać w swoje sieci. Potem wreszcie Denis wrócił i nie
patrząc nam w oczy, rozmawiał z nami kilka minut o różnych głupstwach, a potem
powiedział nagle, wpatrując się w ścianę za moimi plecami:
- Anfisa, zdaje się, że wybierałaś się na urlop?
- Rozmyśliłam się - oznajmiłam twardo.
- Czemu tak nagle? - sposępniał mój szef. - Wybierz sobie jakąś wycieczkę i wyjedź na
miesiąc.
- Zwalniasz mnie? - spytałam osłupiała.
Drgnął, przeniósł wzrok ze ściany na podłogę i powiedział burkliwie:
- Co ty opowiadasz? Po prostu... po prostu powinnaś trochę odpocząć - i zniknął za drzwiami.
- Ale się porobiło... - powiedziała przeciągle Wierka. Gwałtownym ruchem zgarnęłam swoje
papiery z biurka, wepchnęłam je do szuflady, złapałam torebkę i poszłam do drzwi.
- Może jedź do Włoch? - zaproponowała niepewnie Wierka. Wyleciałam z biura jak oparzona
i z pewnym zdumieniem
zauważyłam w pobliżu fioletową ładę i Romana Andriejewicza za kierownicą.
- Co ty tu robisz? - zaatakowałam go. Musiałam na kimś wyładować przepełniające mnie
emocje.
- Ja? - wytrzeszczył oczy, rozejrzał się dookoła, jakby szukał natchnienia i w końcu
odpowiedział: - Ochraniam cię.
- Przed kim?
- Przed różnymi przestępcami. Już raz próbowali cię zabić, jesteś mi zbyt droga, żebym miał
tak ryzykować.
- A Żeńka jest ci droga?

- Nie bardzo, w sensie, lubię ją oczywiście, ale jest znacznie mniej zamieszana w tę sprawę
niż ty i ją chcieli zabić raczej do towarzystwa. To ty napisałaś powieść, więc ty jesteś winna
tych wszystkich cholernych zbiegów okoliczności - mniej więcej tak powinni myśleć źli
ludzie. Słuchaj, może wsiądziesz do samochodu? Wszyscy się na nas gapią.
- Nie wsiądę - pokręciłam głową. - Muszę się przejść.
- Dobrze - zgodził się mój obrońca i minutę później szliśmy już w stronę parku.
Zdenerwowana ciągle podkręcałam tempo i w końcu niemal biegłam po alejce. Roman
Andriejewicz dotrzymywał mi kroku bez najmniejszego wysiłku - na dwa moje kroki
wypadał jeden jego - ale zerkał na mnie zaskoczony i w końcu spytał:
- Stało się coś?
- Zwolnili mnie z pracy! - pożaliłam się. - Wyobrażasz sobie? I żebyś wiedział, przez co, to
znaczy, przez kogo... - A potem chaotycznie, acz dobitnie opowiedziałam o wizycie
farbowanej. Ponieważ wizytę należało wytłumaczyć, musiałam opowiedzieć o moich
stosunkach z Denisem. Z tego wszystkiego Romana Andriejewicza zainteresował wyłącznie
Denis.
- Zdenerwowałaś się dlatego, że on się żeni?
- Z jakiej racji miałabym się denerwować jego małżeństwem? Nic nas nie łączy, poza pracą
oczywiście.
- Naprawdę? - spytał czujnie mój tworzysz.
- Naprawdę! - odparłam ze złością; cudza nieufność zawsze rani boleśnie.
- To dobrze - skinął zadowolony głową.
- I co w tym dobrego? - rozzłościłam się jeszcze bardziej. - Wyrzucili mnie z pracy i...
- Chcesz, to mu mordę obiję? - zaproponował wesoło Roman.
- Komu?
- Twojemu Denisowi.
- Nie gadaj głupstw. Ja mam nieprzyjemności, a ty...
- Myślałby kto. W życiu kobiety nie praca jest najważniejsza. A jeśli martwisz się o
pieniądze, to niepotrzebnie. Damy radę. Ciotka zostawiła mi spadek, nie żeby zaraz ogromny,
ale wystarczy. Mieszkanie jest, nawet dwa, samochód ma rok, a na szmatki dla ciebie jakoś
zarobię.
- Zwariowałeś? - zapytałam, wstrząśnięta tymi deklaracjami.
- Dlaczego „zwariowałeś"? - obraził się Roman Andriejewicz. - Powtarzam, praca nie jest
najważniejsza, najważniejsza rzecz dla człowieka to szczęście rodzinne, możesz mi wierzyć.
Poza tym, jak wyjdziesz za mąż, tamta zostawi cię w spokoju i będziesz mogła pracować w
swoim biurze podróży, jeśli ci na tym zależy.
Zaczęłam podejrzewać, że Roman Andriejewicz urządza sobie kpiny, złapałam go za łokieć i
spytałam ze złością:
- Co ty pleciesz?
- Nie plotę - sposępniał i spróbował uwolnić łokieć, ale bez specjalnego wysiłku. - Proszę cię
o rękę, a ty zamiast powiedzieć: „Kochany, jestem taka szczęśliwa!", to mnie atakujesz. Masz
problem z manierami, powinnaś czytać więcej klasyki, tam kobiety zawsze zachowują się
przyzwoicie...
- Przymknij się - przerwałam wkurzona. - Twoje żarty są zupełnie nie na miejscu. Straciłam
pracę, a zamiast przyjacielskiego wsparcia, na które, jak myślałam, mam prawo liczyć, ty...
- Wyznaję ci miłość - palnął.
- Że co? - spytałam podejrzliwie i ścisnęłam jego łokieć jeszcze mocniej.
- No to już nie wiem, co mam jeszcze powiedzieć, żebyś zrozumiała! Proszę cię o rękę, czy to
mało?
- Aha, nie masz gdzie mieszkać - domyśliłam się.

- Mam mieszkanie dwupokojowe; Żeńka widziała i mieszkanie, i dokumenty, specjalnie
kazałem jej sprawdzić, żeby nie było jakichś podejrzeń. Przecież zabieraliśmy stamtąd
połówkę, nie pamiętasz?
- Połówkę pamiętam.
- No właśnie. Twoje aluzje są dla mnie krzywdzące, kocham cię i twoja nieufność bardzo
mnie rani. Kłamać nie umiem i innym też nie radzę, i nie cierpię, jak ktoś niesłusznie mnie
oskarża.
- Bądź cicho! - zażądałam.
- Proszę bardzo - burknął.
- Ile dni się znamy?
- A co to za różnica? - obruszył się Roman Andriejewicz, jednak wyszarpując łokieć. -
Kocham cię, a ty też byś mnie pokochała, gdybyś zamiast się wygłupiać, przyjrzała mi się
uważniej. A ty masz głowę zajętą różnymi głupstwami i w ogóle nie zwracasz na mnie uwagi.
To przykre.
- Znamy się trzy dni - oznajmiłam radośnie, gdy w końcu udało mi się policzyć. - Wieczorem
minie dokładnie trzy dni, odkąd się poznaliśmy.
- No i co? Mówię ci, że masz luki w wykształceniu, weźmy choćby tę nieufność... Romeo
tylko zobaczył Julię - i już, i razem umarli, a tobie trzech dni mało. Zdumiewasz mnie.
- Powiedz uczciwie, o co ci właściwie chodzi? - poprosiłam żałośnie. - Powiedz, żebym nie
musiała się zastanawiać.
- Co ci jeszcze mam powiedzieć? - oburzył się Roman Andriejewicz. - Już dwa razy w ciągu
dziesięciu minut wyznaję ci miłość! Mogłabyś chociaż dla przyzwoitości odpowiedzieć, że
nie jestem w twoim typie albo w ostateczności uśmiechnąć się. Jak tylko zobaczyłem cię w
trolejbusie, od razu zrozumiałem: koniec, to ona.
- Bo właśnie miałeś białą gorączkę - skinęłam głową.
- Nic podobnego. Skąd miałbym mieć białą gorączkę, skoro wypiliśmy niewiele... nie chcę
nic mówić, ale w ciągu ostatniego miesiąca dwa razy omal mnie nie zabili. Raz zagwizdało
mi tuż przy uchu - Roman Andriejewicz pochylił się i pokazał lewe ucho, niczym nieróżniące
się od prawego - a za drugim razem... o drugim razie nawet nie chce się pamiętać. Nawet
pomyślałem wtedy: to koniec, nie wrócę już do domu. Do ostatniej chwili
tak myślałem... Załadowaliśmy się do autobusu i dosłownie dwadzieścia minut później nas
ostrzelali. Jedziemy dalej, a tu nagle autobus się zepsuł i musieliśmy go pchać aż do następnej
wsi. Tam przesiedzieliśmy dobę, a ja ciągle czekałem, co będzie dalej. A jak zobaczyliśmy
Wołgę, to poczuliśmy taką ulgę, że aż wypiliśmy. Kto by nie wypił?
- Jesteś alkoholikiem! - ucieszyłam się.
- Nie, nie - przestraszył się Roman Andriejewicz. - Ja jestem mało pijący - wiadro wypiję i
ciągle mi mało. I nie przerywaj mi, opowiadam ci o swoim życiu. Wróciliśmy i piliśmy
jeszcze dwa dni, a potem w nocy przyśnił mi się sen... Nie będę go opowiadał, bo jest trochę
nieprzyzwoity. Obudziłem się pod wrażeniem, a w ciągu dnia siostra Paszy, u którego
byliśmy na daczy, zaczęła nam wróżyć i wywróżyła mi, że jeszcze tego samego dnia spotkam
swoje przeznaczenie. A jak tu spotkać przeznaczenie na daczy, gdzie jest dziewięć domów i
osiem staruszek? No to wróciłem do miasta, a tam jak na złość spotkałem znajomych i
zasiedzieliśmy się. Jechałem do domu późno wieczorem i tak mi się przykro zrobiło: za kilka
minut będzie następny dzień, a ja nie spotkałem swojego przeznaczenia. A tu nagle ty... Stoisz
sobie, jak gdyby nigdy nic. Byłbym przysiągł, że to właśnie ty śniłaś mi się tamtej nocy! Na
początku osłupiałem, a potem postanowiłem iść za tobą i dowiedzieć się, gdzie mieszkasz,
żeby następnego dnia przyjść w pełnej gali. A wyszło jeszcze lepiej, ci chuligani i to, że
wpuściłaś mnie do domu...
- Niepotrzebnie - prychnęłam.

- Jasna sprawa - westchnął Roman Andriejewicz. - Nie wierzysz mi. Każdy człowiek
postrzega innych przez pryzmat samego siebie - nie jesteś w stanie pokochać mnie od
pierwszego wejrzenia i dlatego mi nie wierzysz.
- A mogę pokochać cię od drugiego wejrzenia? - uśmiechnęłam się, wzięłam Romana
Andriejewicza pod rękę i nawet się przysunęłam. - Do diabła z Denisem i jego farbowaną
wydrą - powiedziałam pięć minut później. - Co to, pracy sobie nie znajdę?
- To samo mówię! - ucieszył się Roman Andriejewicz i poszliśmy do kawiarni świętować
moje zwolnienie.
Na Żeńce ta nowina nie zrobiła żadnego wrażenia, to znaczy zrobiła, ale nie takie, jak się
spodziewałam.
- Zwolnili cię? - ucieszyła się - Doskonale. Pojedziesz do Soczi!
- Ja chciałam do Hiszpanii...
- Zwariowałaś? Co tu ma do rzeczy Hiszpania? Bierz zdjęcie zaginionej Niny i wal do Soczi.
- Ale jak to? - stropiłam się.
- Najlepiej samolotem. Musisz się dowiedzieć, czyje zwłoki poddali kremacji. Jeśli Niny, to
musimy tylko znaleźć ciało Stelli i sprawa załatwiona. Kozyriew znajdzie się za kratkami, a
my będziemy mogły żyć spokojnie.
- A dlaczego to ja mam jechać do Soczi? - spanikowałam.
- Dlatego że ciebie zwolnili, a mnie jeszcze nie. No, dzwoń do kas lotniczych, dowiedz się o
bilet i leć.
W tym momencie z kuchni wyłonił się Roman Andriejewicz w fartuchu kuchennym, z nożem
w jednej ręce i ziemniakiem w drugiej.
- Gdzie ty ją wysyłasz? - spytał groźnie.
- Do Soczi. Trzeba przeprowadzić śledztwo na miejscu.
- A czy ona sobie poradzi? - zapytał i oboje popatrzyli na mnie z powątpiewaniem. - Chyba ja
będę musiał pojechać - pokiwał głową nasz major, a ja już miałam odetchnąć z ulgą, gdy
dodał: - Razem z nią. A ty tymczasem będziesz musiała pomieszkać u innej przyjaciółki.
- Pomieszkam u Kołobka - ucieszyła się Żeńka. - W ciągu trzech dni powinniście załatwić
sprawę.
- No, to zależy od pogody - odparł wymijająco Roman.
- Chcecie, żebym tu umarła?! - zawołała Żeńka. - Trzy dni i ani minuty dłużej, bo potem będę
was nawiedzać jako duch, nie dam wam spokoju!
Moja przyjaciółka piekliła się jeszcze przez jakiś czas, a nazajutrz ja i Roman polecieliśmy do
Soczi.
- Nie wierzę - powiedziałam, patrząc w iluminator.
- Boisz się latać? - spytał współczująco Roman Andriejewicz, obejmując mnie ramieniem.
- Niczego się boję, po prostu usiłuję zrozumieć, po co ja to robię? Przecież spokojnie mógłbyś
załatwić to sam. A może sądzisz, że będzie lepiej, jeśli to kobieta zacznie wypytywać
personel hotelu?
- Sądzę, że powinniśmy poznać się bliżej, a w jednopokojowym mieszkaniu, w którym w
dodatku mieszka twoja przyjaciółka, to absolutnie niemożliwe. W końcu należałoby również
pomyśleć o moim zdrowiu psychicznym.
- Świnia - podsumowałam, zamknęłam oczy i nie odezwałam się ani słowem aż do końca
lotu.
W Soczi słupek rtęci zastygł przy dwudziestu ośmiu stopniach Celsjusza, słońce paliło, a
morze błękitniało. Uzmysłowiłam sobie, że ostatni raz byłam tu ze trzy lata temu i
postanowiłam na razie cieszyć się życiem.
Hotel, w którym miesiąc temu mieszkał Kozyriew z żoną, robił spore wrażenie - zwłaszcza
ceny. Rzuciłam dzielnemu majorowi mściwe spojrzenie, ale temu nawet brew nie drgnęła,
wziął ode mnie paszport i poradził przejść się po hallu. Dziesięć minut później zrozumiałam,

w czym rzecz: wziął pokój dwuosobowy. Gdy wjeżdżaliśmy windą, obruszony dowodził, że
to z oszczędności - jeden dwuosobowy jest tańszy niż dwa jednoosobowe.
- Duży ten spadek dostałeś? - spytałam po zastanowieniu, ale w tym momencie winda się
zatrzymała i Roman Andriejewicz nie zdążył odpowiedzieć.
- Za takie pieniądze warunki mogłyby być lepsze - burknął, wchodząc do pokoju.
A mnie w tej chwili interesowała nie cena czy wyposażenie, lecz łóżko - było tylko jedno,
chociaż bardzo szerokie.
- Co to ma być? - spochmurniałam i żeby nie było wątpliwości, o czym mówię, wskazałam
ręką łóżko.
- To? - zaniepokoił się, usiadł, podskoczył na nim i odpowiedział zadowolony: - Wszystko w
porządku.
- Skoro postanowiłeś oszczędzać - uśmiechnęłam się - to będziesz spał na kanapie.
- Moglibyśmy... - zaczął.
- Nie - przerwałam surowo. - I w ogóle, mamy do wykonania zadanie. I wychodzimy na
dwór, w końcu jesteśmy na południu.
- Nie rozumiem - zrobił nieszczęśliwą minę. - To mamy zadanie czy idziemy na dwór?
- A więc robimy tak - zaczęłam, usiłując się nie denerwować. - Rzeczywiście mamy ważne
zadanie. Ja rozpakuję rzeczy, a ty możesz się na razie zastanowić, jak będziemy szukać
świadków śmierci Stelli, to znaczy, od czego zaczniemy. Jak już wymyślisz, pójdziemy ich
szukać. Jeśli mój plan ci się nie podoba, możesz wracać do domu najbliższym samolotem.
- Podoba mi się - skinął głową, położył się na łóżku i zaczął wpatrywać w sufit, zaciekle
marszcząc brwi, co miało pewnie oznaczać wysiłek umysłowy.
Z rozpakowaniem rzeczy uporałam się raz-dwa, włożyłam szorty i spróbowałam zwrócić na
siebie uwagę Romana Andriejewicza - bezskutecznie, zdążył już zasnąć. No nie, a ja
włożyłam swoje ulubione szorty i bluzkę, w której tak mi do twarzy! W tym momencie
Roman Andriejewicz otworzył jedno oko, potem drugie, powiedział: „Świetnie wyglądasz" i
wstał, ale zamiast iść do łazienki, żeby się przebrać, próbował mnie pocałować. Spanikowana
przypomniałam sobie, po co on tu, wedle własnych słów, przyjechał - tylko że ja w zupełnie
innym celu.
- Puść mnie natychmiast - zażądałam, nie pozwalając mu wprowadzić zmiany w naszych
stosunkach. - Nie wiem,
co ci się przyśniło, ale nie mam zamiaru wprowadzać tego w życie.
- A to już z twojej strony świństwo - zauważył, ale mnie puścił. Nabzdyczony poszedł się
przebrać i wziąć prysznic, a potem wyszliśmy z pokoju.
- Dokąd idziemy? - zapytałam, ignorując jego ponurą minę.
- Do restauracji. Jestem głodny, a nie umiem wykonywać odpowiedzialnych zadań z pustym
żołądkiem.
W restauracji Roman był milczący, wpatrywał się w swój talerz i nie zwracał na mnie uwagi.
Wprawdzie chciałam, żeby mnie zostawił w spokoju, ale przecież nie do tego stopnia!
- Co zrobimy potem? - spytałam, gdy już się najadł.
- Pójdziemy na plażę.
- A zadanie? - sposępniałam.
- Muszę opracować plan operacji, plaża będzie najbardziej odpowiednim miejscem.
Nie wiem, co on tam opracowywał, moim zdaniem po prostu spał. Ale generalnie spędziłam
czas bardzo przyjemnie, przydałoby się tylko bardziej rozmowne towarzystwo. Po plaży znów
poszliśmy do restauracji - na kolację. O swoich planach Roman Andriejewicz nawet nie
wspomniał, a gdy właśnie miałam o nie spytać, zaproponował, żeby przejść się po nabrzeżu,
argumentując, że w czasie spaceru lepiej mu się myśli. Myślał tak do północy, w końcu nie
wytrzymałam i zaproponowałam, żeby wrócić do pokoju. Roman Andriejewicz ochoczo się
zgodził. Gdy wyszłam z łazienki z zamiarem pójścia spać, zobaczyłam na stole butelkę

szampana, kawior i kilka świec. Drzwi na balkon były otwarte na oścież, delikatnymi
zasłonami kołysał wiatr, księżyc świecił, morze szumiało.
- Skandal - pokręciłam głową, ujrzawszy te wszystkie przygotowania. - Idę do administracji...
Roman zgasił świece, wstawił szampana do lodówki, a kawior pożarł. Potem wziął poduszkę i
narzutę, i poszedł na kanapę.
- Po co tu właściwie przyjechaliśmy? - zapytałam głośno.
Drzwi do sypialni były otwarte i Roman musiał mnie słyszeć, ale nie odpowiedział. Teraz z
kolei ja się obraziłam i postanowiłam po prostu pójść spać. Nic z tego nie wyszło: przez
godzinę przewracałam się z boku na bok, w końcu wstałam i podeszłam do drzwi. Równy
oddech dobiegający z kanapy wyraźnie wskazywał na to, że Roman Andriejewicz śpi sobie w
najlepsze. No nie, on tu chrapie, a ja nie mogę zmrużyć oka! Oburzona, ostrożnie wyszłam na
balkon, popatrzyłam na morze, na niebo, gdzie świecił księżyc i najjaśniejsze gwiazdy na
świecie, westchnęłam i usiadłam, opierając się plecami o balustradę. Im dłużej patrzyłam na
gwiazdy, tym głośniej wzdychałam. W końcu na balkonie pojawił się wąż-kusiciel pod
postacią Romana Andriejewicza z szampanem, dwoma kieliszkami i pudełkiem cukierków
pod pachą. W milczeniu usiedliśmy obok siebie, on otworzył butelkę, korek pomknął wysoko
w górę, opryskało nas bryzgami, zaśmialiśmy się, potem napiliśmy szampana, potem
pocałowaliśmy, a potem znowu się zaśmialiśmy i dopiliśmy szampana. Następnie Roman
Andriejewicz wyznał mi miłość i z bezwzględnością jezuity wyciągnął analogiczne wyznanie
ode mnie, chociaż z całych sił próbowałam zachować zdrowy rozsądek i utrzymać nasze
stosunki w poprzednich ramach. Nie było łatwo, ale się starałam: na przykład zdecydowanie
odmówiłam opuszczenia balkonu. Jak się wkrótce okazało, niewiele na tym wygrałam i w
końcu i tak musieliśmy się stamtąd wynieść - na sąsiednim balkonie pojawił się jakiś
nieprzyjemny typek i zaczął na nas zerkać, chociaż miał przed sobą morze i gwiazdy, i mógł
oglądać pejzaże.
- Musimy stąd wyjść - szepnęłam, ale w tym momencie absolutnie nie dało się tego zrobić.
Zeszliśmy z balkonu dopiero po dłuższej chwili, w czasie której nasz sąsiad stał jak
wmurowany i gapił się na nas już otwarcie.
- Ludzie są dziwni - pożaliłam się już w sypialni.
- Chcesz, to mu mordę obiję? - zaproponował Roman Andriejewicz, dla którego najwyraźniej
był to uniwersalny sposób rozwiązywania wszystkich problemów.
Żeńka zadzwoniła w południe. Roman Andriejewicz zaklął, podniósł słuchawkę po piątym
sygnale i burknął:
- Tak? - a potem zasłonił mikrofon dłonią i powiedział: - To Żeńka.
Ze wstydu schowałam się pod kołdrą. Moja przyjaciółka na pewno chciałaby wiedzieć, jak
posunęły się nasze sprawy, a co ja jej powiem? Nasza sprawa posunęła się nawet bardzo, już
dwunasta, a my jeszcze nie wyszliśmy z pokoju... i pewnie nie wyjdziemy. Wstyd jak diabli...
- Anfisy nie ma - zameldował dziarsko Roman. - Rozmawia z pokojówkami, udaje nową
pracowniczkę. A coś ty myślała? Jak ja się za coś biorę, to wszystko jest na najwyższym
poziomie. Czekam właśnie na telefon, próbuję skontaktować się z patologiem, który
przeprowadzał sekcję... Tak, są pewne punkty zaczepienia... Na razie brak rezultatów, ale pod
koniec tygodnia będą na pewno... Tobie również.
Roman odłożył słuchawkę, wsunął się pod kołdrę i powiedział:
- Są rezultaty, są...
Nie mogę powiedzieć, że nie gryzło mnie sumienie - gryzło, i to jeszcze jak... Ja tu sobie leżę
na plaży, piję szampana, zajmuję się... No, miło spędzam czas, a tymczasem Żeńka się
denerwuje, liczy na nas i bardzo możliwe, że nawet naraża życie. Kilka razy próbowałam
porozmawiać z Romanem, ale zawsze wybierałam nieodpowiednie miejsce do rozmowy. Na
plaży ciężko poruszać poważne tematy, w restauracji niezręcznie, a w pokoju... Jednym

słowem, wstydziłam się, klęłam i codziennie próbowałam zacząć nowe życie, to znaczy wziąć
się za wykonanie powierzonego nam zadania.
Piątego dnia Żeńka zadzwoniła ponownie i chociaż Roman wysłał mnie na kolejne ważne
zadanie i nie rozmawiałam z przyjaciółką, wyrzuty sumienia przekroczyły dopuszczalne
granice, zaczęłam popłakiwać i skarżyć się:
- Roma, tak dalej być nie może. Trzeba coś zrobić.
- A co byś chciała? - ożywił się i przysunął do mnie.
- Przestań, proszę - obraziłam się i naprawdę rozpłakałam. - Naprawdę nie rozumiesz?...
- Wszystko rozumiem - zapewnił, patrząc mi z oddaniem w oczy. - Powiedz, czego chcesz?
Gwiazdki z nieba nie obiecuję, ale całą resztę - w każdej chwili. Chcesz, to pójdziemy do
sklepu? Kupimy ci jeszcze jeden kostium kąpielowy albo od razu trzy, albo tę niebieską
sukienkę...
- Kpisz sobie ze mnie, tak? I co my tu najlepszego robimy?
- No... - przewrócił oczami.
- A chciałam zauważyć, że to cios dla mojego poczucia przyzwoitości...
- Ożenię się z tobą - zapewnił pospiesznie, a ja walnęłam go poduszką.
- Idioto, chodzi o Żeńkę!
- Z nią się nie ożenię. Po pierwsze, nie jest w moim typie, po drugie, jestem stały w
uczuciach, po trzecie, jestem zagorzałym monogamistą, a na kilka żon nie wystarczyłoby
żadnego spadku...
- Czy mam przyłożyć ci krzesłem, żebyś przestał się wygłupiać?
- Nie trzeba! - udał przestrach. Przymknęłam oczy i wygłosiłam tragicznie:
- Wcale mnie nie kochasz.
- Kocham.
- Gdybyś mnie kochał, wymyśliłbyś, jak wykonać zadanie. No przecież nie mogę zaczepiać
ludzi i podsuwać im pod nos zdjęcia tej Niny!
- Tak, to robota dla zawodowca - przyznał mój wybranek. - Na nasze szczęście, jest taki jeden
i to akurat w Soczi.
- Nabierasz mnie?! - zdenerwowałam się.
Roman zapewnił, że nie, ale i tak mu nie uwierzyłam; jak się okazało, niesłusznie.
Cały wieczór marudziłam i jęczałam, martwiąc się o nasze zadanie, ukochany mnie pocieszał,
a następnego dnia,
gdy tylko wróciliśmy z plaży, zadzwonił telefon. Myśląc, że to Żeńka, schowałam się w
łazience i podsłuchiwałam. Kilka sekund później stało się jasne, że to nie ona, wyszłam ze
swojej kryjówki i przystawiłam ucho do słuchawki, ale głos był męski.
- Kto to? - spytałam, gdy Roman skończył rozmowę.
- Zaraz zobaczysz - obiecał Roman Andriejewicz.
Dwadzieścia minut później ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam i znieruchomiałam
zaskoczona: na progu stał młody mężczyzna w szortach i podkoszulku, ale było w nim coś
takiego, co nieomylnie zdradzało przynależność do organów ścigania.
- Pani Anfisa? - zapytał, promieniejąc szczęściem. Skinęłam głową, wystraszona. Niby
niczego nie przeskrobałam, ale zawsze na widok milicjanta czuję dziwny niepokój.
- A ja jestem Leonid - oznajmił, złapał moją rękę i potrząsnął nią tak, że omal nie wyrwał ze
stawu.
Wtedy z pokoju wyłonił się Roman Andriejewicz, mężczyźni objęli się, ucałowali i ze
dwadzieścia razy poklepali po plecach - co zapewne miało oznaczać radość ze spotkania.
Uśmiechając się ze zrozumieniem, czekałam, aż wreszcie skończą.
- Czyli to ona? - Leonid odwrócił się do mnie, gdy proces powitania został zakończony.
- Tak jest - skinął głową Roman.
- Gratuluję - gość znowu złapał moją rękę i znów spróbował mi ją urwać.

- Dziękuję - odpowiedziałam, choć nie miałam bladego pojęcia, o co mu właściwie chodzi.
- Cieszę się - powiedział Leonid do Romana Andriejewicza, mrugnął i dodał: - Ładna.
- Dziękuję - powtórzyłam, domyślając się, że właśnie usłyszałam komplement.
Jeszcze przez kilka minut sterczeliśmy przy drzwiach, w końcu weszliśmy dalej i usiedliśmy,
ja w fotelu, mężczyźni na kanapie. Leonid zerkał wesoło to na mnie, to na Romana,
powiedział jeszcze raz: „Strasznie się cieszę", a potem niespodziewanie
posmutniał. Zrobiłam się czujna, a mój ukochany machnął ręką i oznajmił:
- Mów przy niej.
Gość wyjął z kieszeni zdjęcie - ze zdumieniem skonstatowałam, że widnieje na nim zaginiona
Nina Głagoliewa.
- Zwracam... Pokojówka, administrator i dwóch kelnerów rozpoznało ją jako Stellę
Siergiejewną Kozyriewą. A teraz w sprawie jej śmierci... Tu już sprawa wygląda bardziej
skomplikowanie. Utonęła na oczach setki ludzi i zupełnie nie wyglądało to na zabójstwo.
Człowiek, który robił sekcję... No, krótko mówiąc, ręczę głową, że w ekspertyzie była czysta
prawda. Wczoraj do niego zajrzałem i przypomniałem mu tę kobietę, powiedział, że
zwyczajnie utonęła, sama z siebie, i nikt jej w tym nie pomagał. Żadnych siniaków, zadrapań,
żadnych śladów walki. Niewielka zawartość alkoholu we krwi, to wszystko. Dziewczyna
wypłynęła za boje, widocznie przeliczyła się z siłami i nie mogła wrócić, zaczęła krzyczeć,
ludzie ją usłyszeli i rzucili się na pomoc, ale było już za późno. Sam Kozyriew w tym czasie
upijał się w barze piwnym. Alibi ma żelazne i raczej nie zdołacie go przycisnąć. Nikt z
personelu nie będzie świadczył w sądzie, no chyba że przekonalibyśmy ich, że to absolutnie
bezpieczne, a nie przekonamy. Obawiam się, że niewiele zdołałem pomóc...
- Przeciwnie, bardzo nam pomogłeś - zapewnił Roman Andriejewicz. Mężczyźni znowu
zaczęli klepać się po plecach, a potem poszli do baru.
Gdy Roman Andriejewicz wrócił, bilety na samolot były już zamówione, a rzeczy spakowane.
Mimo jego nalegań oznajmiłam stanowczo, że wracam do domu - być może Żeńka jest w
niebezpieczeństwie, a my się tu zajmujemy diabli wiedzą czym! To że Kozyriew zabił żonę,
którą później udawała Nina Głagoliewa, stało się faktem. Dla mnie faktem było również i to,
że zabił Ninę, a raczej: że zorganizował jej zabójstwo. Przecież nie musiał topić jej sam, a
fakt, że siedział w barze i widziało go mnóstwo ludzi, tylko świadczył przeciwko niemu -
wyglądało
to na zawczasu przygotowane alibi. A że dziewczyna się nie broniła... nie wiem, co wymyślili
ci dranie, ale bez wątpienia im się udało. Nina zginęła i świadkowie potwierdzili, że był to
nieszczęśliwy wypadek. Przeciwko Kozyriewowi świadczy również fakt, że podawał
dziewczynę za swoją żonę, która z kolei zniknęła bez śladu. Jednak dobrzy adwokaci (a
Kozyriew na pewno znajdzie najlepszych) będą mogli wszystko poprzekręcać i dowiodą, że
nie było w tym nic złego. W tej sytuacji jedyne, co pozwoliłoby nam przyprzeć mafiosa do
muru, to zwłoki jego żony, dopiero wtedy jego potworny plan stanie się oczywisty.
Myślałam o tym całą drogę powrotną. O czym myślał Roman Andriejewicz, nie wiem,
ponieważ prosiłam go, żeby mnie nie niepokoił - toteż milczał, trzymając moją dłoń, i dopiero
pod koniec lotu spytał ponuro:
- A czemu Żeńka nie przeniesie się do Kołobka? Przecież chyba jej się podoba? Mogliby
wziąć ślub i żyć razem długo i szczęśliwie.
- Nic z tego - machnęłam ręką. - Kołobok był już żonaty z pięć razy, więc nie sądzę, żeby to
„szczęśliwie" było możliwe, nie mówiąc już o „długo". Żeńka po prostu wykonuje zadanie...
- Będzie miała znacznie większe pole do popisu, jeśli zamieszka u Kołobka...
- Ale o co ci chodzi?
- Po prostu twoje mieszkanie jest nieduże i trzem osobom jest w nim ciasno. Poza tym Żeńka
ma przecież swoje mieszkanie.
- Ty też masz - przypomniałam.

- Dobrze, przenieśmy się do mnie! - ucieszył się.
- Z Żeńką? - zapytałam z szerokim uśmiechem.
- Chyba jej nie adoptowałaś? - spanikował Roman Andriejewicz.
- Nie. Ale dopóki zabójca jest na wolności, Żeńka mieszka u mnie.
- Trzeba będzie szybko go złapać - sposępniał Roman. - Nie wytrzymam długo tej ascezy.
Uśmiechnęłam się z wyższością i nagle przypomniałam sobie, że miałam spytać o jedną
sprawę:
- Słuchaj, a jakim cudem zdjęcie Niny znalazło się u Leonida? Przecież spotkaliście się
dopiero wczoraj?
- Przesłałem mu przed wyjazdem do Soczi, żeby miał czas przeprowadzić zwiad.
- Pracuje w milicji?
- W prokuraturze.
Nim ucieszyłam się ze swojej domyślności, wpadła mi do głowy jeszcze jedna myśl:
- To po co w takim razie lecieliśmy do Soczi?
Roman Andriejewicz wytrzeszczył oczy, zamrugał i odwrócił się urażony, a gdy pociągnęłam
go za rękaw, wymruczał:
- Twoje mieszkanie zupełnie się nie nadaje...
„Wszyscy faceci to świnie - pomyślałam w duchu. Ale z drugiej strony krótki urlop na
południu to samo zdrowie, tylko przed Żeńką głupio... Chociaż, możemy przecież nie
wspominać o Leonidzie i wtedy nasza podróż będzie miała sens...
Żeńka powitała nas pielmieniami i butelką szampana. Wysłuchała raportu (składał go Roman
Andriejewicz, krótko, po wojskowemu, nie wspominając, jakim to chytrym sposobem
zdobyliśmy informacje), Żeńka była zadowolona, a ja odetchnęłam z ulgą.
- Brawo! - pochwaliła nas moja przyjaciółka. - Ja też nie traciłam tu czasu i wyciągnęłam co
nieco z Kołobka. Stella miała prawdziwe problemy, nerwy w strzępach. Kołobok mówił
zawile, ale zdołałam uchwycić istotę sprawy: potrzebowała nie tyle psychoanalityka, ile
odizolowania w pokoju o miękkich ścianach. Ja myślę, że to mąż doprowadził ją do takiego
stanu. Przyznacie sami, że życie z takim typem nie jest łatwe.
- A pewnie - skinęłam głową i od razu sposępniałam, rozumiejąc, do czego ona zmierza. -
Sądzisz, że mogła zadźgać syna mera?
Widocznie coś takiego nie przyszło Żeńce do głowy, bo zagapiła się na mnie z szeroko
otwartymi ustami. Roman Andriejewicz jadł pielmienie, ale przejął się powagą chwili i
zastygł z uniesionym widelcem.
- Czemu nie? - Moja przyjaciółka w końcu ochłonęła. - Przypomnij sobie, co mówiła Anka,
że u Kołobka był gliniarz i pytał o Stellę. Psychopaci mogą mieć niesamowitą siłę, bardzo
możliwe, że mogłaby... Może powiedział jej coś nieprzyjemnego? Wtedy późniejsze
wydarzenia stawałyby się jasne: po zamordowaniu kochanka Stella popędziła do domu,
zadzwoniła do Awerina, oznajmiła, że wyjazd na południe jest odwołany - gdzie tu myśleć o
wyjeździe, skoro właśnie zamordowała człowieka i możliwe, że znajdzie się w więzieniu? Tu
trzeba myśleć o adwokacie! Ponieważ sama nie była w stanie udźwignąć takiej sprawy,
wyznała wszystko mężowi. Kozyriewowi to wyznanie kolidowało z najbliższymi planami, no
to tego... wziął ją i... no, zakopał w daliach. Zamordował ją w afekcie, a potem, jak już
ochłonął, uznał, że trzeba zatroszczyć się o alibi i przypomniał sobie o Ninie: dziewczyna
mieszka sama i nikt nie zwróci uwagi na jej zniknięcie, zabrał biedaczkę i utopił, a teraz
spokojnie rozkoszuje się życiem.
- Wątpię, żeby spokojnie - zauważyłam sceptycznie. - Wówczas nie zabijałby Awerina. A
jeśli Stella zabiła syna naszego mera... w mojej powieści nie było czegoś takiego.
- Nie denerwuj mnie. W twojej powieści ja już jestem nieboszczką, więc pewne odstępstwa
od tekstu są mile widziane. Ale idziesz dobrą drogą: jeśli Stella zabiła kochanka, na pewno
potrzebowała adwokata - na przykład Anatolija Rusanowa. To wyjaśniałoby, czemu Awerin

wysłał rękopis właśnie jemu. Tolik na pewno wiedział o tej tragedii, bardzo możliwe, że był
też świadkiem zabójstwa Stelli i wie, gdzie są zwłoki.
- Nie zapędzaj się - upomniałam ją. - Ale to jasne, że Tolik nie jest postacią przypadkową i
trzeba będzie się z nim spotkać.
Roman Andriejewicz, który zdążył już rozprawić się z pielmieniami, sposępniał i oznajmił
surowo:
- Jeszcze czego!
- W interesach śledztwa - wtrąciła się Żeńka. - I przestań ją deprymować. Mamy zadanie, a ty
się w ogóle nie przejmujesz. Myślisz, że dla mnie utrzymywanie stosunków z Kołobkiem to
taka radość? A jednak poświęcam się dla dobra ogółu. Potrafiłbyś tak?
- Spać z Kołobkiem? - przeraził się Roman Andriejewicz. - Nigdy!
- A to drań! - zdenerwowała się Żeńka i zamachnęła się na niego łyżką.
- Nawet mnie nie proś i tak nic z tego nie będzie! - zawołał z udawanym przestrachem.
Zaśmiałam się, Żeńka również.
- Dobrze, znajdziemy ci inne zadanie. Anfisa, dzwoń jeszcze dziś do Tolika i bądź dla niego
miła, no wiesz... trzeba wziąć byka za rogi.
- Miła, miła... - przedrzeźniał Roman Andriejewicz. - Już ja tego waszego Tolika wezmę za
rogi - i za nogi! Mogę wyciągnąć z niego informacje i bez Anfisy!
Żeńka popatrzyła na Romana, potem na mnie i spytała podejrzliwie:
- Co wyście tam robili na tym południu?
- A co się tak głupio pytasz? - zdenerwowałam się, zgromiłam Romana Andriejewicza
wzrokiem i oznajmiłam: - Z Tolikiem muszę się spotkać tak czy inaczej, muszę mu oddać
rękopis, który wzięłam do przeczytania i zadać kilka pytań. Zobaczymy, co odpowie.
- Doskonale - skinęła głową Żeńka. - Poza tym przypominam, że potrzebujemy zwłok. Bez
nich całe śledztwo jest funta kłaków niewarte.

Zwłoki zjawiły się jak na zamówienie - chociaż zupełnie nie te, na które liczyliśmy. Żeńka
poszła spotkać się z Kołobkiem - wyciągnęła z niego wszystko, co chciała i teraz przestał być
dla niej interesujący, zastanawiała się, jak go spławić i na początek postanowiła zaciągnąć go
do restauracji. Uznała, że duże
wydatki spowodują, że Kołobok zaczynie patrzeć na nią krytycznie i w konsekwencji dojdzie
do ochłodzenia stosunków. Jako osoba wrażliwa, Żeńka nie chciała zadawać Kołobkowi
dotkliwego ciosu, rzucając go, wolała doprowadzić do tego, żeby sam chciał zakończyć tę
znajomość.
Moja przyjaciółka pojechała do restauracji, nakazując mi zadzwonić do Tolika i, jeśli to
możliwe, jeszcze dziś zjeść z nim kolację. Niestety, z powodu przewrotności Romana
Andriejewicza nie udało mi się wprowadzić zamiaru w czyn. Gdy tylko za Żeńką zamknęły
się drzwi, zachował się szalenie nieprzyzwoicie, a ja... no, jednym słowem, nigdzie nie
zadzwoniłam.
Dwadzieścia po jedenastej usłyszeliśmy odgłosy zatrzymującego się pod oknami samochodu,
potem na asfalcie zastukały obcasy, trzasnęły drzwi wejściowe i chwilę później rozległ się
dzwonek do drzwi. Przeniosłam się na swoją połówkę, a dzielny major poszedł otworzyć.
Żeńka weszła, usiadła na swojej połówce i nagle oznajmiła:
- Może naprawdę wyjdę za niego za mąż? W końcu teraz nie pije i całkiem nieźle zarabia...
- Boże, co za upadek obyczajów - wzniosłam oczy ku górze, a potem zerknęłam na Romana
Andriejewicza: chyba rozumie, że ja nie mam tak wyrachowanego podejścia do życia...
- Bardzo rozsądny pomysł, Jewgienio Pietrowna - wtrącił się major. - Wybranek pani serca
posiada mieszkanie oraz duże doświadczenie życia rodzinnego...
- Patrz no, Anfisa, on mnie wymeldowuje z twojego mieszkania! - ucieszyła się Żeńka. -
Zmienił się nasz major w tym Soczi nie do poznania!

- Może się jednak rozbierzesz i położysz spać? - Ziewnęłam szeroko.
- Za chwilę. Kołobok miał zadzwonić i życzyć mi dobrej nocy.
Ale Kołobok nie zadzwonił. Żeńkę początkowo to zdziwiło, potem rozgniewało:
- No i co on sobie myśli, łobuz jeden, miał zadzwonić i co? Czy on sobie wyobraża, że
ścierpię podobne traktowanie?
Odczekała czterdzieści minut, zadręczając nas podobnymi okrzykami i w końcu podeszła do
telefonu, wybrała numer i utkwiła wzrok w suficie, widocznie zbierając myśli. Kołobok nie
odbierał telefonu. Żeńka zadzwoniła jeszcze raz, z tym samym efektem.
- Ożeż ty! - powiedziała głośno.
- Co, twój Kołobok gdzieś się szlaja? - uśmiechnęłam się. - Widzisz? A ty chciałaś wyjść za
niego za mąż. To zupełnie nieodpowiedzialny gość, oszust matrymonialny...
- Nieprawda, on jest na swój sposób porządny - wstawiła się za ukochanym Żeńka i
zaniepokojona wyjaśniła: - Dzwonię do niego na komórkę i nic! A on tak lubi ten swój
telefon, żebyście widzieli, jak wyjmuje go z kieszeni, jak się rozgląda wyczekująco... Ma go
od tygodnia, jeszcze się nie nabawił...
- Zadzwoń jeszcze raz - mruknęłam obojętnie.
Żeńka znów podeszła do telefonu, a ja zamknęłam oczy, próbując zasnąć. Nic z tego - Żeńka
siadła na mojej połówce i zawołała trwożnie:
- Anfisa!
- No?... - mruknęłam, nie otwierając oczu i dając do zrozumienia, że zasypiam.
- Nie zadzwonił i nie odbiera telefonów.
- Pewnie gdzieś baluje...
- Co ty opowiadasz! Kompletnie zwariował z miłości, wydzwania do mnie do pracy pięć razy
dziennie, do znudzenia. A tu ani dudu...
- No i co? - westchnęłam, niespecjalnie zainteresowana tą kwestią.
W tym momencie do rozmowy włączył się Roman Andriejewicz.
- Wiesz co, skoczymy do tego twojego Kołobka. Mnie też się nie podoba to jego milczenie.
Senność minęła mi jak ręką odjął, uniosłam się na łokciu, popatrzyłam na Żeńkę, potem na
Romana i zaczęłam niepewnie:
- Myślicie?...
- Coś się stało - Żeńka przygryzła dolną wargę. - Na pewno nie milczy bez powodu. Podobno
znowu przychodzili do niego z milicji, skarżył się dzisiaj. Komuś mogło się to nie spodobać.
- Komu? - spytałam tępo - z powodu późnej pory wolno kojarzyłam.
- Zabójcy - westchnęła Żeńka. Wyraźnie przygasła i w ogóle zachowywała się tak, jakby już
była na pogrzebie ukochanego.
W tym czasie Roman Andriejewicz włożył spodnie, wciągnął podkoszulek, ja również
ubrałam się szybko i kilka minut później już siedzieliśmy w stojącej na podwórku ładzie.
Pomknęliśmy do Kołobka.
Już wkrótce miałam okazję się przekonać, że przeczucie nie omyliło Żeńki. Zaparkowaliśmy
przed domem, w którym mieszkał Kołobok, i od razu zrozumieliśmy, że coś się stało. Światło
paliło się we wszystkich oknach i mimo później pory na podwórku zebrał się tłum gapiów;
nieco z przodu stał samochód milicyjny.
- Spóźniliśmy się! - zawołała Żeńka i zaczęła przeciskać się przez tłum.
Stanęłam wśród tłumu ciekawskich, a Roman Andriejewicz podszedł do milicjanta, chcąc
dowiedzieć się, co się stało, a pięć minut później opowiedział o makabrycznych
wydarzeniach, od których włos się jeżył. Otóż mieszkaniec tego bloku z mieszkania numer
pięćdziesiąt dwa wracał późno z pracy. Drzwi do klatki nie chciały się otworzyć, co go
zdenerwowało i zaintrygowało. Otworzył drugie drzwi, zobaczył siedzącego na podłodze
mężczyznę i ze zdumieniem rozpoznał w nim swojego sąsiada, Nowodworcewa Artioma
Nikołajewicza, to znaczy naszego Kołobka. Znając Nowodworcewa nie od dziś, uznał, że ten

wrócił do zgubnych nawyków, czyli mówiąc wprost, jest pijany w sztok, postanowił pomóc
mu wstać i przetransportować do domu. Podnosząc go, zwrócił uwagę, że głowa Kołobka
jest cała we krwi, a on sam nie daje znaków życia. Mężczyzna zaalarmował całą klatkę
schodową, wezwał pogotowie i milicję. Pogotowie przyjechało tylko po to, żeby stwierdzić
zgon, a milicja wzięła się do dzieła i zaczęła przesłuchiwać mieszkańców, szukając jakichś
świadków tego dramatycznego wydarzenia.
Świadkiem koronnym była najprawdopodobniej Żeńka, ale nie miała ochoty tego zgłaszać,
przepchnęła się z powrotem przez tłum, złapała mnie za rękę i pociągnęła do łady.
- No coś ty, nic im nie opowiesz? - zdumiałam się.
- Oczywiście, że nie - skrzywiła się Żeńka. - Kołobkowi w niczym to nie pomoże, a całe to
zawracanie głowy nie jest mi do niczego potrzebne. Zaczną mnie wypytywać, a kto, a co, a ja
mam długi język, jeszcze coś chlapnę niepotrzebnie... I tak jasne, że jestem następna w
kolejce.
- Nie mów głupstw - próbowałam ją pocieszyć. - W powieści nie było żadnego
psychoanalityka, więc to, czy Kołobek żyje, czy nie, nie ma żadnego wpływu na wydarzenia.
- Też mi pociecha! - prychnęła Żeńka. - Pragnę zauważyć, że mówimy o człowieku, z którym
jeszcze dwie godziny temu piłam szampana i rozmawiałam o miłości!
W tym momencie zjawił się Roman Andriejewicz, usiadł za kierownicą i odwrócił się do nas.
- Zrobione pod napad rabunkowy - oznajmił ponuro, chyba to wszystko zupełnie mu się nie
podobało. - Kieszenie wywrócone, zabrali wszystko, nawet klucze. Ktoś podszedł z tyłu i
kilka razy stuknął go w głowę, pewnie czekał na klatce. Między drzwiami jest ciemno,
nietrudno się tam schować, Kołobok pewno nawet niczego nie podejrzewał, szedł sobie
spokojnie i nawet się nie odwrócił.
- Straszne - zauważyła Żeńka. - Ech, żeby tak znaleźć tego łajdaka...
- Jeśli to rabunek, to pewnie znajdą. Ale jeśli wiąże się to jakoś z waszą sprawą...
- Na pewno się wiąże - Żeńka skinęła głową z beznadziejną miną i od razu zaatakowała mnie:
- Zaraz rano zadzwoń do
Tolika, musimy się pospieszyć, w przeciwnym razie mnie też załatwią. Rób sobie, co chcesz,
ale wywróć tego typa na drugą stronę. Coś mi mówi, że ten twój Tolik wie, gdzie szukać
zwłok.
- Czyich zwłok? - przestraszyłam się, pogrążona w rozmyślaniach o Kołobku, słuchałam
niedokładnie.
- Stelli! - wrzasnęła Żeńka i chyba się obraziła.
Do Tolika do pracy zadzwoniłam koło południa - chyba się ucieszył. Właśnie miałam coś
skłamać o swojej tygodniowej nieobecności, gdy powiedział:
- Dzwoniłem do ciebie i dowiedziałem się, że wyjechałaś służbowo do Soczi.
- Zgadza się - odparłam, zachwycona przezornością Żeńki.
- I jaka pogoda na południu?
- Rewelacyjna. Udało mi się nawet trochę opalić.
- To wspaniale, gdy można połączyć przyjemne z pożytecznym - zaśmiał się Tolik i zupełnie
innym tonem zapytał: - Zobaczymy się?
- Z przyjemnością - odpowiedziałam, usilnie wpatrując się w blat stołu. Z jednej strony
siedziała Żeńka i syczała: „Czulej!", a z drugiej tkwił Roman Andriejewicz, który co prawda
nie syczał, za to robił mordercze miny.
- Dziś wieczorem? - uściślił Tolik.
- Jeśli ci odpowiada...
- Jak najbardziej - zapewnił. - Przyjadę do ciebie o siódmej. Może być?
- Może - przytaknęłam. Z ulgą odłożyłam słuchawkę i oznajmiłam w przestrzeń: - To
spotkanie w interesach, więc w ogóle nie ma o czym mówić.
- Tak jest, to po prostu akcja - skinęła głową Żeńka. - Od jej powodzenia zależy moje życie.

Na Romanie Andriejewiczu nasze tłumaczenia nie zrobiły większego wrażenia, siedział
ponury, aż do chwili gdy Żeńka pojechała do pracy. Gdy zostaliśmy sam na sam, najpierw się
ożywił, potem poweselał, ale pod wieczór znów zaczął wpadać w melancholię. Po powrocie z
pracy Żeńka nadzorowała moje przygotowania do wyjścia, każąc mi się ubrać bardziej
wyzywająco, a Roman Andriejewicz po długim milczeniu wygłosił przemowę, z której
wynikało, że będzie mi towarzyszył na tym spotkaniu, ponieważ Tolik jest typem
niebezpiecznym, a po śmierci Kołobka należy zachować wszelkie środki ostrożności.
- Co ty pleciesz? - oburzyła się Żeńka i znów na mnie naskoczyła: - Mów mi zaraz, coście
robili w Soczi? Co się z tym majorem stało!
- Chociaż ty mnie nie męcz - poprosiłam ze łzami w głosie, demonstracyjnie złapałam
chusteczkę i patrząc żałośnie na Romana Andriejewicza, próbowałam odwołać się do jego
rozumu: - Przecież Tolik cię widział, to jak chcesz mi, na litość boską, towarzyszyć, nie
budząc przy tym podejrzeń? A Tolik to nasza jedyna nadzieja dotarcia do prawdy! Dlatego
siedź w domu i czekaj na mój powrót.
- Już ja znam te kolacje przy świecach! - zagrzmiał Roman Andriejewicz i to tak, że moja
przyjaciółka najpierw przeżegnała się wystraszona, a potem powiedziała z zadowoleniem:
- Roman, ani chybi będziesz generałem.
W końcu stanęło na tym, że Roman Andriejewicz będzie mi towarzyszył potajemnie -
pojedzie za nami swoją ładą i będzie czekał w samochodzie na zakończenie spotkania.
- W miejscu publicznym - wtrącił od razu. - Jego mieszkanie z góry odpada.
Żeńka skinęła szybko głową:
- Właśnie, Anfisa, jedź z Tolikiem do restauracji, nie denerwuj niepotrzebnie majora. W
restauracji nietrudno będzie skłonić go do rozmowy, no wiesz, szampan, taniec, te rzeczy...
- Rozumiem - skinęłam głową i na tym stanęło.
Zegar pokazał siódmą i zorientowaliśmy się, że Tolik już chyba dochodzi do mojego
mieszkania i jeśli się nie ruszę, to znowu wpadnie na Romana Andriejewicza, a po czymś
takim raczej
nie będziemy mogły liczyć na jego szczerość. Złapałam torebkę i wybiegłam z domu, na
piętrze wpadając na potencjalnego przeciwnika. Tolik od razu wręczył mi bukiet róż, wzięłam
je, nie mając pojęcia, co z nimi teraz zrobić. Do mieszkania nie wrócę: z Tolikiem nie mogę,
samej niezręcznie... W końcu z promiennym uśmiechem i bukietem w rękach skierowałam się
do wyjścia - skoro Tolik przytachał ten wiecheć, to niech się teraz o niego martwi.
» Nie wiem, jakie miał plany na ten wieczór, ale ja dałam jasno . do zrozumienia, że chcę
pojechać do restauracji. Tolik szybko skinął głową, spytał, do jakiej konkretnie, a ja
postanowiłam nie przesadzać i pozwoliłam jemu dokonać wyboru.
Wyszliśmy z bloku i okazało się, że Tolik przyjechał taksówką - podobno rozbił reflektor w
swoim dżipie, wyjeżdżając z garażu. Wyjaśnienie zabrzmiało niewiarygodnie: żeby zrobić
coś takiego, trzeba się nieźle postarać. Nawet Żeńka nie mogłaby pochwalić się podobnym
wyczynem, a Tolika uważałam za dobrego kierowcę (w końcu uratował mi życie!), objawów
kaca u niego teraz nie zauważyłam, jedynym słowem, ten reflektor to najwyraźniej pretekst.
Tak czy inaczej, pojechaliśmy taksówką. Może ze wzburzenia, a może z jakiegoś innego
powodu Tolik kazał taksówkarzowi jechać do najdroższej restauracji. Zdążyliśmy wyjechać
na prospekt, gdy dołączyła do nas łada, zobaczyłam ją w lusterku i odetchnęłam z ulgą. Moje
myśli błądziły bardzo daleko, rozmówca był ze mnie do bani. Tolik w końcu zwrócił na to
uwagę i spytał łagodnie:
- Masz jakieś kłopoty?
- Co? - oprzytomniałam. - Nie, nie, wszystko w porządku... - „Muszę wziąć się w garść -
pomyślałam - bo inaczej zawalę odpowiedzialne zadanie!". Uśmiechnęłam się szeroko i nagle
wyznałam: - Zabili przyjaciela mojej znajomej, to znaczy, mieli się pobrać...

Najwyraźniej zaczęłam mieć poważne problemy z językiem rosyjskim, ale Tolik zrozumiał
mnie od razu, zrobił współczującą minę i spytał:
- Napad?
„Trafiłeś w dziesiątkę, stary - pomyślałam. - Może to ty go napadłeś?".
- Na to wygląda - westchnęłam, zerkając podejrzliwie na Tolika. - Zabili go w jego własnym
bloku, na klatce schodowej, co za koszmar...
- To straszne - przyznał Tolik i ścisnął moją dłoń, pewnie chcąc w ten sposób wyrazić
współczucie.
W tym momencie zorientowałam się, że nie jest to temat do rozmowy na randce,
uśmiechnęłam się, spróbowałam spojrzeć czule na Tolika i na początek uścisnęłam jego rękę
obiema dłońmi. Przez chwilę wyglądał na zaniepokojonego, ale szybko ochłonął i uśmiechnął
się, a ja niespodziewanie pomyślałam, że może on również wykonuje jakieś zadanie.
Odruchowo odsunęłam się trochę i ucieszyłam, że Roman Andriejewicz jedzie z tyłu.
Taksówka zatrzymała się tuż przy wejściu do restauracji, Tolik szybko wyskoczył i pomógł
mi wysiąść. Z nieprzyzwyczajenia i zdenerwowania zaplątałam się w długiej sukni. Nigdy
wcześniej nie byłam w tej restauracji, za to wiele o niej słyszałam i teraz obawiałam się, że
źle wypadnę. Złapałam Tolika za łokieć, panicznie się bojąc, że przydepnę sobie sukienkę i
wyrżnę na ziemię jak długa. Dzięki męskiemu ramieniu bezpiecznie dotarłam do stolika, co
tak mnie ucieszyło, że zaczęłam radośnie szczebiotać (to znaczy, mnie się tak wydawało, nie
wiem, co o moim szczebiocie myślał Tolik, może porównywał je z krakaniem wrony?).
Złożyliśmy zamówienie, a ja, zmyślając na bieżąco, opowiedziałam o swoim pobycie w
Soczi. Tolik wyglądał na zadowolonego, przystąpiłam więc do wydobywania z niego cennych
informacji.
- Przeczytałam twój kryminał - powiedziałam takim tonem, jakby wyznawała mu miłość.
Tolik uniósł brwi, uchylił usta i również skinął głową, najwyraźniej ucieszony, że
przypomniał sobie, o co chodzi.
- Ach, mówisz o tym... No i jak?
- No cóż, wprawdzie nie jestem specjalistą, to znaczy... no, rozumiesz... no więc, specjalistą
nie jestem, ale wydaje mi się, że czyta się nieźle. I co, dowiedziałeś się, kto przysłał ci
rękopis?
- Szczerze powiem, że w ogóle nie miałem na to czasu. Poza tym, nadal nie mam pojęcia, po
co mi go w ogóle przysłali!
- Może powinieneś przeczytać i wtedy zrozumiesz?...
- Jak to? - Tolik zdumiał się szczerze.
- No... może w powieści jest coś takiego, co posłuży za podpowiedź? Może napisała to jakaś
twoja znajoma, a może są tam jakieś sugestie, bohaterowie lub sytuacje...
- Jeśli napisała to moja znajoma, to czemu po prostu nie zadzwoniła i nie powiedziała:
„Napisałam kryminał, może przeczytałbyś i ocenił?".
- Może jest bardzo nieśmiała? - Widać było, że rozmowa o rękopisie zupełnie Tolika nie
interesuje, ale nie traciłam nadziei i brnęłam dalej: - Fabuła jest bardzo ciekawa.
- I o co tam chodzi? - spytał Tolik, chyba tylko po to, żeby podtrzymać rozmowę.
- Młodą kobietę zabija mąż. Ukrywa jej ciało w bezpiecznym miejscu i kilka godzin później
wyjeżdża do kurortu ze swoją ukochaną, podając ją za swoją żonę. Tam inscenizuje
nieszczęśliwy wypadek, dziewczyna ginie i wtedy mężczyzna zostaje wdowcem już
oficjalnie. Bardzo możliwe, że przestępstwo nigdy nie wyszłoby na jaw, gdyby nie fakt, że
nieżyjąca już żona miała kochanka, który chciał towarzyszyć jej na wakacjach, rzecz jasna,
potajemnie i przypadkiem dowiedział się o zamianie. Czym prędzej wrócił do swojego
miasta, a na wieść o tragedii w kurorcie zaczął podejrzewać swojego rywala o podwójne
zabójstwo...

- Oczywiście sam również został zamordowany? - spytał Tolik bardzo poważnie, bez cienia
drwiny.
- Tak - skinęłam głową. - Właśnie od tego zaczyna się powieść.
Tolik skinął głową, z pół minuty wpatrywał się w talerz i nagle, jakby się ocknął i oznajmił:
- Rozumiem. Ale zupełnie z niczym mi się to nie kojarzy.
Szybko spuścił wzrok i zrozumiałam, że kłamie. Jakby podejrzewając, że został przejrzany,
Tolik pospiesznie zmienił temat i zaczął mówić o swoich sprawach, głównie o rozbitym
reflektorze. Jednak jego ożywienie było sztuczne i chwilowe, już wkrótce spojrzenie stało się
nieobecne, a odpowiedzi mętne, jakby nie bardzo wiedział, o czym jest mowa. Zaczęłam
zyskiwać pewność, że w moim życiu zjawił się nie przypadkiem i w sprawie morderstwa
Awerina ugrzązł po uszy - w przeciwnym razie nie denerwowałby się aż tak.

- Rękopis oddam ci jutro - obiecałam nagle, ni z gruszki, ni z pietruszki.
- Oczywiście - skinął głową, marszcząc brwi.
Milczenie przeciągało się, Tolik nadal wpatrywał się w talerz, a ja bez efektu przywoływałam
na pomoc swoją inteligencję. Nie wiem, jak by się to skończyło, gdybym przy naszym stole
nie pojawił się nagle mężczyzna.
- Dobry wieczór, krewniaku - powiedział wesoło.
Tolik zerwał się i z niepewnym uśmiechem uścisnął mężczyźnie dłoń. Przybyły popatrzył na
mnie z zainteresowaniem, ja na niego... i omal nie zemdlałam. Przede mną stał nie kto inny,
tylko Kozyriew we własnej osobie, zabójca Stelli, Awerina i pewnie również Kołobka.
- Poznajcie się - zmieszany Tolik jednak przypomniał sobie o dobrych manierach. - To Anfisa
Lwowna, a to Nikołaj Pietrowicz, mąż mojej siostry... to znaczy, były...
O niech mnie szlag! No, Żeńka! Szukała nie wiadomo czego, a nie wpadła na to, żeby
sprawdzić nazwisko panieńskie Stelli! Przez moją głowę przemknął tabun myśli, rozbolał
mnie kark. W jednej chwili dotarło do mnie, że przez cały czas niesłusznie podejrzewałyśmy
Tolika! Skoro jest bratem ofiary, to nic dziwnego, że Awerin wysłał mu egzemplarz rękopisu.
Problem w tym, że Tolik nie zadał sobie trudu, żeby go przeczytać i dopiero teraz, po mojej
opowieści, zaczął co nieco kojarzyć...
Gdy ja myślałam intensywnie, Kozyriew dosiadł się do nas, przywołał kelnera i złożył
zamówienie, w ten sposób dając nam niedomyślnym do zrozumienia, że ma zamiar siedzieć
tu długo i nie bez przyjemności. Pomyślałam, że Kozyriew zjawił się tu w konkretnym celu i
nie bez powodu posyła mi czułe spojrzenia, spanikowałam i zaczęłam ich podejrzewać o
zmowę. Tolik, jakby na potwierdzenie moich podejrzeń, dziwnie ucichł, pozwalając
Kozyriewowi grać pierwsze skrzypce. Nikołaj Pietrowicz nie omieszkał skorzystać z okazji -
czuło się, że lubi przemawiać, zwłaszcza gdy ktoś go słucha.
Przez pierwsze pół godziny faktycznie słuchałam uważnie, a potem, gdy już doszłam do
siebie po szoku wywołanym spotkaniem, poczułam urazę do ludzi, którzy zaplanowali cały
ten spektakl (o swoich własnych planach w tej chwili nie myślałam). Jednym słowem,
odzyskałam przytomność umysłu na tyle, że postanowiłam skorzystać z okazji i
zdemaskować podłego zabójcę.
- Przed pana przyjściem ja i Anatolij rozmawialiśmy o kryminale - oznajmiłam, gdy udało mi
się wreszcie wtrącić słowo. - Autor, ukrywający się pod pseudonimem, przysłał mu do biura
rękopis, w kopercie bez adresu zwrotnego... - zamilkłam, patrząc wyzywająco w oczy
Kozyriewa. A ten uśmiechał się tak czarująco, że chyba się zaczerwieniłam - czułam, że jego
uśmiech i spojrzenie nie mają nic wspólnego z kryminałem i odnoszą się wyłącznie do mojej
skromnej osoby, która najwyraźniej wzbudziła jego zachwyt. Może rzeczywiście jestem
pięknością? Przecież mówili mi o tym Denis i Żeńka, a Roman Andriejewicz, wedle jego
własnych słów, na mój widok dosłownie osłupiał. No cóż, to bardzo miła myśl, jednak należy
dodać, że Roman Andriejewicz był wtedy mocno wstawiony, Denis żeni się z inną, a Żeńka

jest po prostu głupia i nie należy ufać jej opiniom. A już Kozyrnemu nie zaufałabym nigdy w
życiu! Było zupełnie jasne, że jest w zmowie z Tolikiem, chociaż on sam może o niczym nie
wie, może po prostu niechcący wspomniał, że będzie tu ze mną... tak czy inaczej, Kozyriew
ani chybi zjawił się tu po moją duszę i dlatego patrzy na mnie jak zakochany Romeo. Poza
tym jest przecież wdowcem! „Dobra, tak łatwo mnie nie weźmiecie" - postanowiłam i po raz
drugi tego wieczoru zaczęłam opowiadać treść kryminału. Tolik zrobił się jeszcze bardziej
zamyślony, a Kozyriew, korzystając z tego, że mój towarzysz usunął się w cień, stał się
jeszcze bardziej bezczelny, patrzył na mnie nieprzyzwoicie, a jego ręka jakby od niechcenia
spoczęła na mojej dłoni. Uwolniłam dłoń i zaatakowałam sałatkę z krewetkami, ale nawet
wtedy Nikołaj Pietrowicz nie przestał zabawiać mnie rozmową, co chwila, niby niechcący,
dotykając mojej ręki, dłoni, nawet małego palca. Gdy moja opowieść doszła do zwłok w
daliach, wpiłam się wzrokiem w Kozyriewa, a on nadal patrzył na moje usta i uśmiechał się
tak plugawo, w sensie pożądliwie, że nawet Tolik zwrócił na to uwagę, ocknął się i włączył
do rozmowy. Było jasne, że dalie nie wzruszyły Kozyriewa: albo zakopał zwłoki w innym
miejscu, albo był świetnym aktorem, z którym nie miałam szans.
W tym momencie czyjeś kolano bezczelnie dotknęło mojego, poruszyłam się niespokojnie i
po kolei spojrzałam na siedzących przy stoliku mężczyzn: Tolik wyglądał na oklapłego i
jakby nieobecnego, a Kozyriew uśmiechał się szeroko, patrząc na mnie z krystaliczną
niewinnością w oczach. Najpierw się speszyłam, potem zdenerwowałam, a w końcu
zajrzałam pod stół - kolano należało do Kozyriewa. Ściągnęłam brwi, on się zaśmiał, a Tolik
nic nie zauważył.
Czas płynął, przy stole nie zachodziły większe zmiany: Kozyriew rwał mnie nachalnie, Tolik
był głęboko zamyślony, a ja zastanawiałam się, jak się to wszystko skończy.
Godzinę później stało się jasne: zawaliłam powierzone mi zadanie i dalsze przesiadywanie w
restauracji nie ma sensu. Po kilku znaczących spojrzeniach na zegarek (z pięć razy w ciągu
minuty) Tolik znów ożył i zapytał uprzejmie:
- Spieszysz się gdzieś?
- Jestem trochę zmęczona - odparłam.
- Przyjechałeś samochodem? - Kozyriew zwrócił się do krewniaka, ten pokręcił głową, a
Nikołaj Pietrowicz oznajmił: - Jeśli nie masz nic przeciwko, odwiozę was.
Tolik wzruszył ramionami, a ja, chociaż nikt nie pytał o moje zdanie, oznajmiłam:
- Mogę pojechać taksówką.
- Po co? - zdumiał się Kozyriew. - Samochód stoi przed wejściem!
Samochód faktycznie stał - słynny mercedes z trzema szóstkami w numerze. Razem z nami
wyszło z restauracji dwóch mężczyzn o wyglądzie zbirów, jeden siadł za kierownicą, drugi na
siedzeniu obok niego; my mieliśmy zająć miejsca z tyłu. Od razu spanikowałam: czterech
typów, których podejrzewam o najgorsze rzeczy, a ja jedna, w dodatku bezbronna...
Odszukałam wzrokiem znajomą ładę i spróbowałam się uspokoić. Roman Andriejewicz nie
pozwoli mnie skrzywdzić, już on tych drani załatwi... Wprawdzie bardzo możliwe, że
„dranie" mieli przy sobie broń, ale za to dzielny major ma wygląd mołojca, co również nie
jest bez znaczenia. W końcu wsiadłam do mercedesa i znalazłam się pomiędzy mężczyznami
- skończona idiotka! Zamiast usiąść przy oknie, w ostateczności wyskoczyłabym w biegu...
Od tej perspektywy zrobiło mi się słabo, a jednocześnie przyszło mi do głowy, że lada to nie
mercedes i już miałam wrzasnąć „Ratunku!", póki nie było za późno i ktoś mógł mnie
usłyszeć, ale wtedy samochód płynnie ruszył z miejsca, więc tylko zacisnęłam usta, wrzaski
odkładając na później.
- Gdzie mieszka piękna kobieta o tajemniczym imieniu Anfisa? - powiedział czule Kozyriew,
ale nie zdołałam odpowiedzieć - zakrztusiłam się z wrażenia. Tolik przyszedł mi z pomocą,
wyjaśnił, dokąd jechać.

Przez pierwsze dziesięć minut byłam zupełnie nieprzytomna i myślałam, że zaraz umrę z
przerażenia i rozpaczy, ale gdy skręciliśmy z prospektu na ulicę Północną, zrozumiałam, że
jedziemy w stronę mojej dzielnicy, w dodatku najkrótszą drogą. Odetchnęłam z ulgą. Może
nie jest tak źle, może naprawdę
zawiozą mnie do domu? Miałam straszną ochotę obejrzeć się i sprawdzić, gdzie jest łada, ale
wolałam nie ryzykować - moi wrogowie od razu zrozumieliby, w czym rzecz i Roman nie
miałby żadnych szans.
Byliśmy coraz bliżej mojego domu i wtedy nagle pomyślałam, że Żeńka nie da mi spokoju,
jak się dowie, że miałam okazję poznać bliżej Kozyriewa i nie skorzystałam z tego. Aż mnie
dreszcz przeszedł na myśl o takiej rozmowie i postanowiłam dać sobie szansę ponownego
rozegrania sytuacji - poprawiając włosy, zdjęłam kolczyk (jak sądziłam, niepostrzeżenie) i
wsunęłam go za plecy na siedzenie. Kolczyk był drogi i zrobiło mi się go strasznie żal, ale za
to będę miała czym pochwalić się Żeńce - swoją zręcznością i bystrością umysłu.
W końcu wjechaliśmy na moje podwórko i męka dobiegła końca. Kozyriew i Tolik wysiedli z
samochodu i jednocześnie wyciągnęli do mnie rękę - wybrałam dłoń Tolika, a do Kozyriewa
uśmiechnęłam się ujmująco - z radości, że nadal żyję i w końcu uwolnię się od jego
towarzystwa.
- Dziękuję ci - zwrócił się Tolik do Kozyriewa. - Jedźcie, ja tu jeszcze chwilę zostanę.
Jego „krewniak" jakby się stropił, popatrzył na nas przeciągle, chyba chciał coś powiedzieć,
ale wyszło mu tylko „eee...", po czym pożegnał się i odjechał.
Ja i Tolik staliśmy nieruchomo na chodniku, gapiąc się na siebie; kątem oka pochwyciłam, że
przed sąsiednim blokiem zatrzymała się łada i dopiero wtedy uspokoiłam się naprawdę. Tolik
popatrzył na moje okna i powiedział w zadumie:
- Światło się pali.
- Przyjaciółka na mnie czeka, w jej mieszkaniu jest remont...
- Tak, wspominałaś...
- Dlatego wybacz, że nie zapraszam cię do środka... - wzruszyłam ramionami, uprzedzając
ewentualną prośbę.
- Wszystko rozumiem - zapewnił mnie Tolik.
- Do widzenia - powiedziałam z westchnieniem i już miałam odejść, ale mnie zatrzymał.
- Anfiso...
- Słucham? - zaniepokoiłam się znowu i na wszelki wypadek cofnęłam o krok.
- Chciałem cię przeprosić... miałem ciężki dzień i nie byłem zbyt interesującym rozmówcą...
- Wszystko było super - przerwałam mu.
- Naprawdę? - spojrzał na mnie zdumiony. Poczułam się jak idiotka i rzuciłam od niechcenia:
- Twój szwagier jest nieco dziwny...
- Jest bezczelnym sukinsynem - oznajmił twardo Tolik. - I powinienem był go posłać do
diabła, ale... ale byłem wstrząśnięty... Ten kryminał, o którym opowiadałaś... widzisz, moja
siostra miesiąc temu utonęła w Soczi i pomyślałem, że może człowiek, który przysłał mi
rękopis, miał na myśli... No przecież miał coś na myśli, prawda?
- Chcesz powiedzieć, że Nikołaj Pietrowicz utopił twoją siostrę? - nie wytrzymałam. Tak
bardzo chciałam, żeby Tolik z wroga stał się sprzymierzeńcem!
W Tolika jakby piorun strzelił.
- No coś ty? Oczywiście, że nie! Jest strasznie pewny siebie i niewiarygodnie bezczelny, ale
żeby zabić Stellę?... Każdego innego... - zaczął, ale szybko się poprawił: - Nie. Nikołaj nie
jest zdolny do czegoś takiego - „Jeszcze jak jest! - pomyślałam wrednie. - Przekop jego
ogródek...". - Ale ten rękopis mnie niepokoi. Wybacz, nie chciałem wciągać cię w moje
problemy osobiste... zepsułem ci wieczór.
- Nic podobnego - zapewniłam. - Chociaż rozumiem, że faktycznie masz nad czym myśleć -
jeśli uchwyciłeś jakieś podobieństwo między tym kryminałem i prawdziwymi wydarzeniami.

- Nie o to chodzi... - skrzywił się Tolik, uścisnął moją dłoń i powiedział: - Przepraszam.
Pozostawało mi już tylko jedno: oddalić się, co też zrobiłam. Żeńka czekała na mnie w
drzwiach.
- No? - spytała, podrygując nerwowo, chyba nawet obgryzała paznokcie.
- Opowiem, jak przyjdzie Roman, nie będę powtarzać.
Gdy Roman wrócił do domu, zaczęłam snuć szczegółową opowieść, na początek naskakując
na Żeńkę:
- I co, dziennikarko za dychę, nie wpadłaś na to, żeby zainteresować się panieńskim
nazwiskiem Stelli? To siostra Tolika!
Żeńka padła na fotel, przycisnęła ręce do piersi, wywróciła oczami i jęknęła:
- Matko kochana... teraz wszystko jasne... Tolik jest krystalicznie czysty?...
- Nie wiem, początkowo wydawało mi się, że Kozyrnoj zjawił się w restauracji
nieprzypadkowo, a potem... jednym słowem, nie jestem pewna...
Pojawienie się Kozyrnego zaintrygowało Żeńkę i rozgniewało Romana Andriejewicza.
- Puściłem cię na spotkanie z Tolikiem, a nie z tym podejrzanym typem. Mówiłem wyraźnie:
trzymajcie się od niego z daleka.
- A co miała zrobić, skoro los się do niej uśmiechnął? - wstawiła się za mną Żeńka.
- Ja wam zaraz pokażę uśmiech losu! - huknął Roman Andriejewicz i na wszelki wypadek
przycichłyśmy.
Rzecz jasna, po takim wstępie nie wspomniałam nawet o kolczyku. Posiedzieliśmy jeszcze
trochę, łamiąc sobie głowy, wygłosiliśmy jakieś sugestie, w końcu postanowiliśmy pójść spać
i w tym momencie zadzwonił telefon. Żeńka odebrała, powiedziała: „Tak?" i oddała
słuchawkę mnie. Początkowo nie poznałam głosu, a potem się stropiłam - dzwonił Kozyriew.
- Anfiso Lwowna - powiedział bardzo grzecznie, nawet oficjalnie. - Przepraszam, że dzwonię
tak późno, ale myślę, że powinienem panią przeprosić. Chyba zachowałem się... ee... -„Jak
świnia?" - podsunęłam w myślach. - Właśnie zadzwonił do mnie Anatolij i pomyślałem, że
muszę się wytłumaczyć. Pojęcia nie miałem, że pani... z nim... - „Matko, jak będzie tak
bełkotał, to mu się zejdzie do rana!" - Krótko mówiąc, przepraszam. Po
prostu zazwyczaj Anatolij przychodził do restauracji ze znajomymi z pracy, dlatego
pomyślałem, że jest pani wolna i nie ma wobec niego żadnych zobowiązań...
„No, stary, aleś zasunął!" - miałam ochotę palnąć, ale w porę przypomniałam sobie, że jako
kobieta inteligentna powinnam cierpliwie zaczekać, aż się wygada. Ponieważ jednak pewne
kwestie musiały zostać wyjaśnione, odpowiedziałam spokojnie, ale twardo:
- Myli się pan, a może to Anatolij wprowadził pana w błąd? Nie mam wobec niego żadnych
zobowiązań, bo chyba o to panu chodziło? Mimo to pańska nadmierna uwaga nieco mnie
zaskoczyła. Tak czy inaczej, przeprosiny zostały przejęte i wszystko jest w porządku.

- Dziękuję - odpowiedział i pożegnaliśmy się. Westchnęłam i nawet otarłam pot z czoła.
Roman Andriejewicz i Żeńka, do tej pory wstrzymujący oddech, teraz nabrali powietrza, a
moja przyjaciółka spytała szeptem:
- Za co cię przepraszał?
- Zachowywał się nieodpowiednio, przecież słyszałaś.
- I co, podrywał cię tak przy Toliku? A to łajdak! - zaśmiała się Żeńka, której zachowanie
Kozyriewa wcale nie wydało się karygodne, wręcz przeciwnie. - W starym piecu diabeł pali,
żonę w dalie, a sam ku nowej miłości...
- Jakiej znowu miłości? - zdenerwował się Roman Andriejewicz.
- Nie czepiaj się słów - obraziła się Żeńka i żeby niepotrzebnie nie nakręcać atmosfery,
szybko poszliśmy spać.

Ranek był znacznie ciekawszy od wieczoru - zaczęły się dziać takie rzeczy, że aż człowiek
zaczynał myśleć: i po co mi jakaś tam Amazonka, skoro u nas przygoda goni przygodę, i to
codziennie, już od rana.
O szóstej rano ktoś zadzwonił do drzwi. Każde z nas udało, że jeszcze śpi i otworzyć
powinien ktoś inny, stojący za drzwiami załomotał pięścią, więc szybko wstałam - w końcu
drzwi były
moje i jako gospodyni powinnam się o nie zatroszczyć. W biegu przetarłam oczy, uczesałam
się i zarzuciłam szlafrok, otworzyłam i omal nie padłam trupem. Na progu stało trzech
drabów w moro. Pierwszą moją myślą było: „Zabiją!", drugą: „Aresztują!", a trzecią:
„Pogłupieli czy co?". Na tej myśli poprzestałam i zapytałam serdecznie:
- Pogłupieliście? Jest szósta rano!
Wszyscy trzej wyraźnie się stropili, a ten, który stał najbliżej mnie, spuścił oczy i zapytał:
- Jest u pani nasz major?
- Nie wytrzymam! - wrzasnęłam, rąbnęłam drzwiami i poszłam do pokoju. - Panie majorze,
przyszli towarzysze broni, pewnie znów wybierają się do łaźni!
- Zgłupieli? - warknął Roman Andriejewicz i nie ubierając się, w samych slipkach podszedł
do drzwi.
Dalej było nawet zabawnie. Przybyli gruchali jak trzy gołąbki, tłumacząc coś majorowi, ten
grzmiał na cały blok, aż wreszcie się wtrąciłam:
- Czy mógłby pan prowadzić te dyskusje w miejscu zameldowania?
Gruchanie zmieniło się w szept, a gromowy głos Romana Andriejewicza obniżył o całą
oktawę. Dziesięć minut później, trzykrotnie używając niecenzuralnego słowa i pięć razy jego
pochodnego, major wszedł do pokoju z nieszczęśliwą miną.
- Paszka stracił gwiazdkę? - zagadnęłam zgryźliwie.
- Wcale nie - obraził się Roman. - Ale ściągają mnie z urlopu. Mówią, że tylko na trzy dni, ale
łżą jak psy... przepraszam... Krótko mówiąc, już po urlopie.
- Jakoś to przeżyjesz. Na czas odbywania służby bądź tak dobry i przenieś się do swojego
mieszkania. Moi sąsiedzi nie przywykli do takich ryków, następnym razem mogą wezwać
milicję.
- Anfiso... - westchnął major. - Może byś... tego... odprowadziła mnie...
- Daleko? - podniosłam głowę z poduszki.
- Do drzwi.
- Do drzwi sam trafisz. I powiedz swoim drabom, żeby więcej nie ważyli się tu przychodzić.
Przerazili mnie na śmierć.
- Odprowadzisz mnie?
- Pomacham ci z balkonu.
Ale ostatecznie nie wyszłam nawet na balkon. I odszedł - wichrem smagany, słońcem spalony
- bez mojego błogosławieństwa i pożegnalnego machania niebieską chusteczką.
- Srodzy jesteście, Anfisa Lwowna, nie ma co - zauważyła Żeńka, wysuwając nos spod
kołdry.
- Żeby porzucić nas w takiej sytuacji! - zasyczałam. - Dookoła sami mordercy!... A jeszcze
przysięgał miłość! Niech leci do tej swojej pracy, jeśli jest mu droższa niż moje życie.
- Tego aspektu nie wzięłam pod uwagę - spochmurniała Żeńka, wpatrując się we własne nogi.
- Myślałam, że wściekasz się z powodu sąsiadów... Słuchaj, Anfisa, sytuacja jest nieciekawa...
- Wiem. Ale chcę spać i nie przeszkadzaj mi.
Żeńka umilkła, za to godzinę później zadzwonił telefon. Roman Andriejewicz czułym głosem
oznajmił, że wyjeżdża na trzy dni, nie dłużej, a potem głosem słodkim jak miód
zaproponował:
- Przyślę do was jednego chłopaka...

- Żeby spał na mojej kanapie?! - warknęłam, rzuciłam słuchawkę i włączyłam automatyczną
sekretarkę.
Roman Andriejewicz nie zdołał zmieścić swojej wypowiedzi w jednej minucie, dlatego
dzwonił dwadzieścia pięć razy, w końcu wygłosił przemowę do końca i pewnie wyjechał w tę
swoją delegację. A ja, płonąc słusznym gniewem, latałam po mieszkaniu jak furia, życząc mu
wszystkiego najgorszego. W samym środku tego miotania gromów pomyślałam, że wyjazd
Romana Andriejewicza może wiązać się z ryzykiem, przestraszyłam się i poprosiłam: „Panie
Boże, nie traktuj moich słów poważnie, dopomóż temu idiocie".
Zjadłyśmy śniadanie w spokoju, Żeńka pojechała do pracy „pokazać się", a ja usiadłam na
kanapie i wkrótce skonstatowałam, że doskwiera mi samotność.
O dziesiątej czterdzieści pięć zadzwonił telefon, odczekałam chwilę i podniosłam słuchawkę,
spodziewając się usłyszeć głos Romana Andriejewicza. Okazało się jednak, że dzwonił
Kozyriew i najwyraźniej był w świetnym humorze.
- Dzień dobry, Anfiso Lwowna - zaczął.
- Dzień dobry, Nikołaju Pietrowiczu - odpowiedziałam uprzejmie na wszelki wypadek.
- Nie obudziłem pani?
- Ależ skąd, wstaję wcześnie.
- Czyli z natury jest pani rannym ptaszkiem?... - I tu nastąpił wykład o tym, kto jest kim z
natury. Pomyślałam, że jeśli zaraz przejdzie do horoskopów, to poślę go do diabła,
zapominając o dobrych manierach, ale jakby czytając w moich myślach, Kozyriew
wyhamował i zainteresował się figlarnie: - Anfiso Lwowna, czy przypadkiem nie zgubiła pani
czegoś?
- Ja? Nie. - odparłam bez przekonania.
- A ja mam wrażenie, że zostawiła pani coś w moim samochodzie.
- Nie, torebkę mam... w samochodzie jej nie otwierałam, a nic innego w rękach nie miałam.
- Zgubiła pani kolczyk - zaśmiał się Nikołaj Pietrowicz. - Jest z brylantem i pomyślałem, że
może się pani martwi.
- O Boże! - udałam szok, odruchowo łapiąc się za ucho. - Rzeczywiście... zupełnie nie
zauważyłam. To pan go znalazł?
- Kierowca. Mył rano samochód.
- Proszę mu ode mnie serdecznie podziękować.
- Zrobię to na pewno. Zapewne chciałaby pani szybko odzyskać kolczyk?
- Nie, nie - zapewniłam pospiesznie. - To nic pilnego. Może kierowca podrzuci kiedyś przy
okazji?
- A teraz jest pani zajęta?
- Nie - odparłam po chwili wahania. - Siedzę i czytam...
- Taka piękna dziewczyna nie powinna psuć sobie wzroku. Wie pani, co zrobimy? Przyślę po
panią samochód, przyjedzie pani do mnie i odbierze swój kolczyk. Samochód będzie za
kwadrans.
I rozłączył się, nim zdążyłam wybełkotać odpowiedź. I po jaką cholerę mam do niego jechać,
skoro kolczyk mógłby przywieźć kierowca? Nie, w tym coś jest... Kurczę, powinnam była
odmówić... Ale przecież nie po to ryzykowałam utratę brylantu (który był tak maleńki, że aż
dziw, że kierowca w ogóle go dojrzał), żeby teraz wykręcać się od spotkania! Zerwałam się z
fotela i szybko przygotowałam do spotkania z głównym złoczyńcą, podeszłam do lustra, żeby
się pokrzepić własnym odbiciem, i pomyślałam: „Jak będzie chciał mnie zabić, to drgnie mu
ręka".
Do drzwi ktoś delikatnie zadzwonił, otworzyłam i zobaczyłam wczorajszego typa o
podejrzanej fizjonomii i opuściłam mieszkanie w jego towarzystwie. Zanim wyszłam,
zostawiłam Żeńce list w lodówce - nie zdołałam się do niej dodzwonić i uprzedzić o mojej
eskapadzie. Jeśli mafiosowi jednak nie drgnie ręka i zostanę zamordowana, to niech Żeńka

wie, gdzie umarłam. A cwany Kozyriew na pewno wyśle któregoś ze swoich chłopaków,
żeby sprawdzić, czy nie zostawiłam listu pożegnalnego, jednak żaden z jego ludzi nie
powinien wpaść na to, żeby go szukać w lodówce, a Żeńka rzuci się do lodówki od razu po
przyjściu. List leżał pod kartonem mleka i moja przyjaciółka na pewno go nie przegapi.
Wszystkie te rozważania wyraźnie świadczą o tym, że dostawałam paranoi...
Siedzące na podwórku staruszki obserwowały, jak wsiadam do mercedesa, co również mnie
ucieszyło: mam trzech świadków, a ciocia Masza na pewno poda dokładny czas, ponieważ ze
swoim pudlem Toszą wychodzi na spacer w przerwie między serialami. Krótko mówiąc, bez
walki się nie poddani.
Do ulicy Grochowej dojechaliśmy w dziesięć minut, brama się otworzyła, wjechaliśmy na
podwórko z sympatycznymi
klombami po bokach. Kozyriew stał na tarasie we własnej osobie i uśmiechał się do mnie
radośnie. Nawet zszedł po schodkach i osobiście otworzył mi drzwi samochodu. Oho, czegoś
ode mnie chce i to czegoś niebagatelnego.
- Cieszę się, że mogę panią gościć - oznajmił.
- Wpadłam tylko na chwilę - wymamrotałam, czując, że ze zdenerwowania zaczynam się
trząść. Kozyriew wziął mnie pod rękę i z tym samym szczęśliwym uśmiechem wprowadził do
środka.
Dom wewnątrz sprawiał dziwne wrażenie: meble pokryte pokrowcami, zaciągnięte zasłony,
jakby tu nikt nie mieszkał. Długim korytarzem doszliśmy do pokoju, wyglądającego jak
gabinet, jednak stolik był zastawiony, a Nikołaj Pietrowicz powiedział:
- Zapraszam... Chyba mi pani nie odmówi i zje ze mną śniadanie?
- Dziękuję, już jadłam. Ustaliliśmy przecież, że z natury jestem rannym ptaszkiem.
- Ale mam nadzieję, że kawy pani nie odmówi?
Napiliśmy się kawy, pochwaliłam smak i aromat i w charakterze nagrody otrzymałam
kolczyk. Chciałam się pożegnać, lecz Kozyriew spytał ze śmiechem:
- Dokąd się pani tak spieszy? Wzruszyłam ramionami.
- Nie chcę panu zabierać czasu i tak mam wyrzuty sumienia, że sprawiłam tyle kłopotu...
- Żartuje pani? Jestem szczęśliwy, że mogę panią gościć. „Niby z jakiej racji?" - pomyślałam
złośliwie, ale zrobiłam
poważną minę i powiedziałam, starannie dobierając słowa:
- Nikołaju Pietrowiczu, był pan żonaty z siostrą Anatolija, wiem, że doszło do tragicznego
wypadku i... widzi pan, pańskie zachowanie wydaje mi się nieco dziwne.
- Rozumiem, co pani ma na myśli - westchnął Kozyriew. - Miesiąc temu pochowałem żonę, a
zamiast pogrążać się w żałobie, czynię awanse kobiecie, której prawie nie znam?
Niech panią to nie dziwi - od pięciu lat byliśmy z żoną w separacji. Ona mieszkała w tym
domu, ja pod miastem. Byliśmy dla siebie obcymi ludźmi, którzy zachowują pozory
małżeństwa.
- Czemu wobec tego nie rozwiedliście się? - spytałam.
- Każdy człowiek, ja również, ma pewne tajemnice, o których inni nie powinni wiedzieć.
Żona przypominała mi o tym przy każdej okazji.
- To znaczy - szantażowała pana?
- Nie tak otwarcie. Po prostu wiedziałem, że w razie rozwodu wyleje na mnie wiadro pomyj.
Żyłem swoim życiem, żona nie miała nic przeciwko temu, nie pojawiła się żadna kobieta, z
którą chciałbym związać życie, jednym słowem, sytuacja urządzała nas oboje. Śmierć Stelli
sprawiła mi ból - jak śmierć każdego znajomego człowieka - ale wybaczy pani, nie będę
udawał, że jestem zrozpaczonym wdowcem.
- Ale przecież byliście razem na południu - przypomniałam. - Może przesadza pan z tą
obcością i coś was jednak łączyło?

- Ten wspólny urlop był jej pomysłem... Pojęcia nie mam, co ją nagle napadło. Pewnie
postanowiła działać mi na nerwy - już dawno rozgryzłem jej taktykę, gdy zaczynała swoje
sztuczki, przeczekiwałem, wkrótce zaczynało ją to nudzić i zostawiała mnie w spokoju. Nie
wiem, czy Anatolij wspominał o tym, ale jego siostra była niezrównoważona psychicznie.
Gdy poznaliśmy się osiem lat temu, myślałem, że jest osobą bez uprzedzeń, wolną, mającą
własne zdanie na każdy temat i to mi się podobało. Potem okazało się, że jest zwyczajnie
stuknięta... przepraszam... Zresztą, Bóg z nią - machnął ręką. - Cieszę się, że nie ma jej już
przy mnie. I proszę, zmieńmy temat, bo jeszcze pani pomyśli, że się skarżę.
- Wcale tak nie myślałam - wzruszyłam ramionami.
- Zresztą, co tam, skarżę się. Obawiam się, że pomyśli pani, że jestem człowiekiem
nieczułym, a bardzo bym tego nie chciał. Dziś w nocy położyłem się późno i długo myślałem
o pani, a gdy rano dowiedziałem się o kolczyku,
ucieszyłem się, że mam pretekst, żeby do pani zadzwonić. Chociaż zadzwoniłbym i bez
pretekstu - zaśmiał się, zadowolony z siebie.
Postanowiłam odpowiednio go ustawić.
- Nikołaju Pietrowiczu, jest pan interesującym człowiekiem i bardzo miłym, ale... jakby to
powiedzieć... każde z nas żyje w innym świecie i nigdy się nie spotkamy. Nie sądzę, żeby
pociągało mnie pańskie życie, a pana zainteresowało moje. Od czasów studiów jestem osobą
samodzielną, lubię liczyć tylko na siebie, a rola pieska w wielkim domu zupełnie mi nie
odpowiada. Ogromne pieniądze jedynie budzą we mnie niepokój, bo nie wyobrażam sobie, co
można by było z nimi robić; rozmowy o sprawach, na których się nie znam, działają mi na
nerwy, a mieszkać w takim domu, zwyczajnie bym nie potrafiła, czułabym się tak, jakbym
nocowała na dworcu. Wolę swoje mieszkanie, tam jest przytulniej. Jak pan widzi, prezentuję
psychologię małego człowieczka, ale wcale nie mam ochoty rosnąć. Nie ukrywam, że pańskie
zainteresowanie bardzo mi schlebia - ale nic więcej. Za kawę bardzo dziękuję, za kolczyk
również...
Chciałam wstać, ale Nikołaj Pietrowicz leciutko przytrzymał moją rękę. Patrzył wesoło,
uśmiechał się sympatycznie - i pomyślałam, że chyba zwabił mnie do tych komnat nie w celu
ukatrupienia i bardzo możliwe, że jednak wyjdę stąd żywa.
- Cieszę się, że nie pomyliłem się co do pani - oznajmił.
- Nie bardzo rozumiem, co pan ma na myśli - odpowiedziałam szczerze.
- Ja również nie znoszę tego domu. Nie mieszkałem tu ani jednego dnia. Tu nawet nie ma
żadnej ochrony, był pies, ale nie uwierzy pani, zdechł. Pewnie z tęsknoty.
- To niech pan sprzeda... Mam na myśli dom.
- Nie mogę. To jakby moja wizytówka. Duży człowiek powinien mieć dużą czapkę... Choć
czasem chciałbym, żeby ten dom spłonął do diabła. Tam, gdzie mieszkam, jest zupełnie
inaczej, może kiedyś odwiedzi mnie pani i zrozumie.
- Być może - zgodziłam się. - A teraz naprawdę muszę już iść. I proszę, niech pan wezwie
taksówkę, wolałabym nie zajeżdżać znowu na swoje podwórko pańskim samochodem -
muszę liczyć się z opinią sąsiadów.
Nikołaj Pietrowicz zaśmiał się i zaczął dzwonić, a ja podeszłam do otwartego okna. Okno
wychodziło na ogród. Równe rzędy drzew, fontanna i... o, cholera! Pośrodku ogromny klomb
dalii: purpurowych, czerwonych, szkarłatnych, różowych, malinowych - takiej feerii barw nie
widziałam chyba jeszcze nigdy. Kozyriew podszedł do mnie z tyłu, a ja przełknęłam ślinę i
powiedziałam:
- Jakie piękne kwiaty.
- Chciałaby się pani przejść po ogrodzie? - zaproponował.
- Nie, nie - wycofałam się szybko. - Innym razem.
Zadzwoniłam do Żeńki i moja przyjaciółka natychmiast przyleciała z pracy.
- I co? - zapytała od progu, wytrzeszczając oczy.

- Ma w ogrodzie wielki klomb dalii.
- No i co? - nie załapała Żeńka.
- O matko... - wyjęczałam i przewróciłam oczami, a przyjaciółka aż pozieleniała i klasnęła w
dłonie.
- Sądzisz, że ona... tam jest?
- Żebyś je zobaczyła - zaszeptałam złowieszczo. - Ogromne i wszystkie w odcieniach
czerwieni...
- Ale przecież to... no... no nie z powodu tego, że tam... Czy coś takiego w ogóle jest
możliwe?
- Co? - nie rozumiałam.
- Żeby dalie zmieniały kolor z powodu zwłok?
- Głupia jesteś! - żachnęłam się, a moja przyjaciółka sposępniała.
Przez telefon zdążyłam jej pokrótce opowiedzieć o spotkaniu z Kozyriewem, ale teraz chciała
usłyszeć wszystko jeszcze raz. Opowiedziałam, wypiłyśmy dwa litry herbaty i popatrzyłyśmy
na siebie.
- No? - zapytała w końcu Żeńka.
- Co - no?
- Zastanówmy się logicznie. To, że dalie mają różne odcienie czerwieni, to jeszcze nie dowód,
że zakopano pod nimi zwłoki.
- Być może. Mało tego, to raczej dowód, że ciała tam nie ma. Dalie kwitną jak szalone, a
przecież, chcąc ukryć pod nimi zwłoki, należałoby je najpierw wykopać, a nawet przy
najtroskliwszym traktowaniu...
- Bzdura - przerwała Żeńka. - Gdy zakopywano ciało, jeszcze nie kwitły, potem je podlewali i
kwiaty doszły do siebie. Poza tym nie chciałam o tym mówić, ale... możliwe, że powodem
bujnego kwitnienia jest właśnie rozkładające się ciało... mikroelementy i takie tam...
- Zamknij się - poprosiłam.
- I jeszcze jedno - westchnęła Żeńka. - Każdy człowiek od razu pomyślałby tak jak ty: kwiatki
wyglądają zupełnie normalnie, to znaczy, że nikt ich nie naruszał. Dodaj do tego fakt, że
Stella szantażowała męża. Miał poważny powód, żeby się jej pozbyć, i w dodatku sam się do
tego przyznał. I skąd ta dziwna wrogość do takiego pięknego domu? Kozyriew siedzi pod
miastem i marzy o tym, żeby się spalił - a dlaczego? Powiem ci: bo się go boi!
- Duch żony łazi nocą po klombach? - prychnęłam.
- Bardzo możliwe - skinęła głową Żeńka. - Dom spłonie, a on na tym terenie zbuduje parking,
zaleje wszystko asfaltem - i pozamiatane. A gdyby sprzedał dom, nowi właściciele mogą
chcieć przekopać ogród i wtedy klops - przyjaciółka rozłożyła ręce.
- Gdy w restauracji wspomniałam o klombie, nawet mu brew nie drgnęła.
- Przecież to bandyta, nerwy ma ze stali. No więc tak... nadal potrzebujemy zwłok... I ja
myślę, że ciało jest w daliach.
- Niekoniecznie - zaprotestowałam. - Mógł zakopać zwłoki gdziekolwiek, a także spalić je,
utopić albo diabli wiedzą, co z nimi zrobić.
- A co ci podpowiada intuicja? No właśnie. Sama mówisz, że jak zobaczyłaś te dalie, to mróz
ci przeszedł po kościach. Poza tym od śmierci Stelli nie minęło jeszcze czterdzieści dni.
- A co to ma do rzeczy?
- Do czterdziestu dni dusza błąka się po ziemi, odwiedza krewnych i bliskich oraz miejsce
własnego pochówku. Wyczytałam o tym w twoim kalendarzu, chcesz, to ci pokażę.
- Wolę nie - mruknęłam, przygryzłam wargi i w końcu spytałam niepewnie: - Myślisz, że
należałoby zadzwonić na milicję?
Żeńka zareagowała tak, jakbym powiedziała, że za jej plecami stoi błąkająca się dusza -
wykrzywiła się strasznie i już wiedziałam, że pomysł jej się nie spodobał.

- Zupełnie ci... tego? - spytała Żeńka i popukała się w czoło. - Jaka milicja? Kto uwierzy w
naszą opowiastkę o intuicji i kwiatach?
- Według mnie jest wystarczająco dużo faktów... - upierałam się.
- Żeby narobić sobie kłopotów, a nam chodzi o wsadzenie Kozyriewa do więzienia. Czujesz
różnicę? Jednym słowem, potrzebne nam zwłoki.
- Już to mówiłaś. I doszłyśmy do wniosku, że ciało jest w daliach.
- Dokładnie. A teraz trzeba to sprawdzić. Tym razem to mnie wykrzywiło.
- Jak to?
- Nie udawaj głupiej! - zdenerwowała się Żeńka. - Upewniamy się, że ciało jest w klombie,
szybko dzwonimy na milicję i Kozyriewa zabierają - zwłoki to zwłoki, zwłaszcza własnej
żony. Składamy zeznania, spełniamy obywatelski obowiązek, drań odpowie za cztery
zabójstwa.
- Dlaczego cztery? - stropiłam się.
- No policz sobie: żona, kochanka, Awerin i Kołobok.
O Kołobku zapomniałam i poczułam wyrzuty sumienia.
- I jeszcze nas chciał załatwić! - przypomniała Żeńka.
- A ta kobieta? No, ta, co dzwoniła, co to za jedna?
- Mało to bab na świecie? - wzruszyła ramionami Żeńka. - Jakaś jego flama. Sama mówisz, że
to interesujący facet, pewnie baby na niego lecą.
Nie znalazłam żadnych innych argumentów i sposępniałam. Znałam Żeńkę od dawna i
wiedziałam, do czego zmierza. Przyjaciółka milczała, ale świdrowała mnie wzrokiem i
wyglądała jak znany plakat: „Ojczyzna wzywa". No, a jeżeli ojczyzna wzywa... Wtedy
wiadomo, co.
- Chyba nie chcesz powiedzieć, że będziemy to sprawdzać? - zapytałam żałośnie.
- Chcę - ucięła Żeńka, wypięła pierś, a w jej oczach zapłonął ogień.
Żeńka lubiła takie tanie gesty, wystarczyło, że poczuła smagnięcie batem, a już zaczynała
sobie wyobrażać, że jest agentem 007. Musiałam ją ściągnąć na ziemię.
- I jak my to mamy zrobić? - zapytałam z szerokim uśmiechem.
- Bardzo prosto. Bierzemy łopaty i przekopujemy klomb.
- Aha. A jak wejdziemy do ogrodu?
- Popraw mnie, jeśli coś źle zrozumiałam - prychnęła Żeńka i zaczęła wyliczać: - Kozyriew
powiedział, że nie mieszka w tym w domu, ochrony tam nie ma, wspomniał nawet, że nie ma
alarmu. Więc jeśli furtka jest zamknięta, a myślę, że tak, bo nawet Kozyriew nie otwierałby
jej na oścież, przełazimy przez płot, uprzednio przerzucając łopaty i przekopujemy klomb.
- Za dnia? - uściśliłam.
- Za dnia się nie da - zmartwiła się Żeńka. - Mimo wszystko willa jest w centrum miasta, jakiś
czujny obywatel na pewno zwróciłby na nas uwagę.
- A jak chcesz to zrobić nocą?
- Weźmiemy latarkę. Masz latarkę?
- Mam.
- No widzisz!
Skończyły mi się argumenty i popatrzyłam z rozpaczą na Żeńkę, obserwując, jak na jej
twarzy rozkwita szczęśliwy uśmiech.
- I kiedy chcesz tam iść? - westchnęłam.
- Jeszcze dziś. Po co to odkładać?
Przez resztę dnia szykowałyśmy się do ekspedycji... a może naszą wyprawę należałoby
nazwać desantem? To znaczy, ja osobiście nazwałabym ją odpowiednio, ale ponieważ cisną
mi się na język same niecenzuralne słowa, nie powiem nic.
O wpół do jedenastej na wszelki wypadek dwa razy zadzwoniłyśmy do Kozyriewa na telefon
domowy - nie odebrał. Wyszłyśmy z mojego mieszkania w ciemnych dresach i adidasach, ja

niosłam dwie łopaty w pokrowcach (kupiłyśmy je w sklepie „Ogrodnik" i umocowałyśmy na
trzonkach nabytych w tym samym miejscu), Żeńka niosła złożoną drabinkę i latarkę.
Drabinka była wprawdzie niewielka, ale ciężka i niewygodna, a do willi Kozyriewa był
kawałek drogi. Po jakimś czasie moja przyjaciółka zaczęła jęczeć i zaproponowała zamianę.
Zgodziłam się tylko na latarkę i po pięciu minutach kłótni postanowiłyśmy pojechać
trolejbusem. Oczywiście zwracałyśmy na siebie uwagę, co mnie średnio cieszyło, jakiś typ
zaproponował nawet pomoc. Wyszedł razem z nami z trolejbusu, ale Żeńka powiedziała mu
kilka słów na ucho i facet uciekł jak oparzony.
- Nieźle! - powiedziałam z uznaniem.
- Trzeba znać swój naród - moja przyjaciółka wypięła pierś i poszłyśmy na ulicę Grochową,
od przystanku było kilka minut spacerkiem.
Ze zrozumiałych względów zupełnie mi się nie spieszyło i gdy podeszłyśmy do domu
Kozyriewa, zrobiło się zupełnie ciemno. Naprzeciwko paliły się dwie latarnie, czym prędzej
wyszłyśmy z kręgu światła w cień.
- Co dalej? - zaszeptałam, opierając się o mur.
- Stój tutaj, a ja oblecę dom dookoła i sprawdzę. Sprawdzanie zajęło jej kwadrans, wróciła
ożywiona, można
nawet powiedzieć, szczęśliwa.
- Znalazłam świetne miejsce! Z jednej strony tylna ściana garażu, z drugiej nasze ogrodzenie.
Idealnie.
Od kiedy to ogrodzenie jest „nasze", wolałam nie pytać, znając upierdliwość Żeńki.
Dotarłyśmy do właściwego miejsca, przystawiłyśmy drabinkę do muru i wtedy przez mój
mózg przemknął ostatni rozbłysk zdrowego rozsądku.
- Nawet jeśli znajdziemy ciało, to zanim zadzwonimy na milicję i zanim oni się zbiorą,
Kozyriew zdąży przenieść je w inne miejsce. Nie ma siły, żeby nie zauważył rozkopywania
klombu!
- Nie zdąży - zapewniła mnie Żeńka.
- A jeśli przyjedzie nagle i zaskoczy nas w czasie kopania?
- A po co miałby tu łazić po nocy? - machnęła ręką przyjaciółka i pierwsza weszła na mur.
Chciałabym mieć taką pewność...
Żeńka weszła, podałam jej łopaty i sama wdrapałam się na ogrodzenie. Leżąc na brzuchu, z
trudem podciągnęłyśmy drabinkę i przerzuciłyśmy ją na drugą stronę, zeszłyśmy, postałyśmy
chwilę, wsłuchując się w odgłosy nocy.
- Gdzie ten klomb? - wyszeptała Żeńka.
- Za domem... Słuchaj, a jeśli ktoś tutaj jest?
- Przestań, przecież widzisz, że dom wygląda na wymarły.
Dom rzeczywiście sprawiał wrażenie opuszczonego. Poczułam się odrobinę raźniej i
poprowadziłam przyjaciółkę do klombu.
- Roboty na całą noc - oznajmiła złowieszczo Żeńka, wyjmując łopaty z pokrowców. Latarka
nie była nam potrzebna, docierało tu światło latarni ulicznej, słabe, ale wystarczające, żeby
dojrzeć zarysy przedmiotów.
- Jednak jesteś stuknięta - westchnęłam.
- Ty za to nie - ucieszyła się Żeńka. - Od której strony zaczniemy? Właściwie powinni
zakopać zwłoki pośrodku klombu.
- Nie sądzę — zaprotestowałam. - Wtedy musieliby niszczyć cały klomb. Po co Kozyriewowi
dodatkowe problemy? Nie, kopali gdzieś z brzegu.
- To może jeszcze powiesz, z którego? - zapytała złośliwie Żeńka.
- Zapytaj swoją intuicję - odcięłam się.
- Dobra, nie ma co zgadywać, zaczniemy stąd.
- Szkoda kwiatów... - powiedziałam jeszcze i zaczęłyśmy.

Przez godzinę szaleńczo ryłyśmy w klombie, kwiaty odkładając na bok, coraz bardziej
pogłębiałyśmy dół, stopniowo go również poszerzając.
- A może naprawdę ją znajdziemy? - powiedziałam i aż mi mróz przeszedł po kościach. Do
tej chwili przejmowałam się wyłącznie kwestią naszego bezpieczeństwa, a tu nagle
.wyobraziłam sobie... Tak, rola hieny cmentarnej jest bardzo niewdzięczna!
- Nie strasz mnie - warknęła Żeńka - I tak jestem przerażona... - i pewnie żeby się mniej bać,
zaczęła gadać: - Nie będziemy jej zupełnie wykopywać, musimy tylko znaleźć... no,
cokolwiek... Pantofel, sukienkę...
- Zamknij się! - ryknęłam i zastygłyśmy przerażone, potem rozejrzałyśmy się i odetchnęłyśmy
głębiej.
- Co za okropne miejsce! - poskarżyła się Żeńka - A cisza taka, jakbyśmy były na cmentarzu,
a nie w środku miasta.
- Zamkniesz się wreszcie czy nie?! - Już miałam przywalić Żeńce łopatą, ale w ostatniej
chwili pomyślałam, że jak zostanę sama na tym kretyńskim klombie, to będę się jeszcze
bardziej bała.
- Miałyśmy szczęście - oznajmiła nagle Żeńka. - Wyobraź sobie, co by było, gdyby tu mieli
jakiś system alarmowy? A tak, możemy sobie spokojnie kopać i niczym się nie przejmować.
- Pewnie - przyznałam i niespodziewanie dla samej siebie dodałam: - Chociaż o tym, że nie
ma alarmu, wiemy od Kozyriewa...
- No właśnie - skinęła głową przyjaciółka. - I ogród nie jest chroniony, i on tu nie mieszka, i
pies zdechł...
Wyprostowałam się, czując, jak moja dusza powoli, acz nieuchronnie ucieka w pięty.
- Co ci się stało? - spytała Żeńka, opierając się o łopatę.
- Nie wydaje ci się, że to wszystko wygląda na pułapkę? Nim zdążyłam dokończyć, całą
przestrzeń ogrodu zalało
oślepiające światło z czterech reflektorów na murze. Odruchowo zamknęłyśmy oczy, potem
otworzyłyśmy i zobaczyłyśmy trzech mężczyzn. Jednym z nich był niewątpliwie Kozyriew,
dwóch pozostałych to jego draby.
- I czemu ta cenna myśl nie przyszła ci do głowy wcześniej?
- wymruczała Żeńka.
- A tobie? - odcięłam się i postanowiłam, że umrę z godnością, w miarę możności oczywiście.
Trzy z czterech reflektorów zgasły, ostatni nie tyle nas oślepiał, ile po prostu oświetlał teren.
Teraz mogłam się przyjrzeć Kozyriewowi - na jego twarzy malowały się zakłopotanie i
niepokój, zupełnie nie wyglądał na zadowolonego z siebie kota, który schwytał mysz przy
kawałeczku sera.
- Anfiso - powiedział z bólem w głosie. - Co ty tu robisz?
- Oszołomiony najwyraźniej zapomniał, że nie przeszliśmy na „ty", ale nie zwróciłam mu
uwagi, kandydat na nieboszczyka powinien wykazać się wyrozumiałością.
- Szukam ciała pańskiej żony - odparłam szczerze. - Spokojnie, Anfiso, spokojnie... -
zaszemrała Żeńka. - Odnoszę niejasne wrażenie, że facet jest w porządku.
- Ciała mojej żony? - Kozyriew wytrzeszczył oczy, ale szybko opanował się i oznajmił: -
Przecież ciało mojej żony poddano kremacji miesiąc temu.
- Jeśli mówi pan o zwłokach w Soczi, to wie pan doskonale...
W tym momencie Kozyriew dał mi znak, żebym zamilkła, zerknął na swoich chłopaków i
zaproponował szybko:
- Wejdźmy do domu. Napijemy się czegoś i spokojnie porozmawiamy. Nie ma sensu sterczeć
przy klombie o pierwszej w nocy.
Cóż, była to jedna z propozycji nie do odrzucenia. Osobiście wolałabym rozmawiać w
ogrodzie: gdybym na przykład wrzasnęła, byłaby szansa, że ktoś mnie usłyszy. A w domu na
pewno

jest piwnica albo jeszcze co gorszego... Ale walczenie z trzema potężnymi facetami, nawet z
łopatą w rękach, wydało mi się beznadziejne. Dlatego odrzuciłam na bok narzędzie pracy i
poszłam w stronę domu. Żeńka podreptała za mną, za nami kroczył Kozyriew i dwóch typów.
Ku mojemu zdumieniu nie zaprowadzono nas do lochu, znalazłyśmy się w pokoju, w którym
rano piłam kawę. Kozyriew nalał martini do trzech kieliszków i zapytał:
- Wyjaśnijcie mi, proszę, co was napadło, żeby przekopywać mój klomb?
Dwóch drabów zostało za drzwiami, poczułam się nieco raźniej - w końcu jeden to nie trzech,
nasze szansę odrobinę wzrosły... Kozyriew czekał na odpowiedź, Żeńka siedziała z miną
lunatyczki, wyraźnie dając do zrozumienia, że to ja będę musiała wszystko wyjaśnić, a ja
zastanawiałam się, jak tu najdobitniej, a jednocześnie najszybciej wytłumaczyć całą sytuację
Nikołajowi Pietrowiczowi i w końcu oznajmiłam:
- To ja jestem Anna Asadowa.
- Słucham? - nie zrozumiał. - W jakim sensie?
- Dosłownym. Anna Asadowa to mój pseudonim - to ja napisałam ten kryminał.
- Jaki kryminał? - Widać było, że Kozyriew się zaniepokoił, ale nie o arcydzieło literatury
detektywistycznej, lecz o moje zdrowie psychiczne.
Ta jawna hipokryzja wyprowadziła mnie z równowagi.
- Chce pan powiedzieć, że nie dostał pan rękopisu? Kryminał nosił tytuł Morderstwo w domu
z kolumnami.
- Nic takiego nie dostałem.
- Duża koperta? Trzy tygodnie temu? Przysłał go panu Awerin?
- Jaki znowu Awerin?
- Jarosław Siergiejewicz.
- Z „Komputerowego Raju"? - skojarzył Kozyriew. - Ale przecież on zginął!
- No właśnie - zginął po tym, jak wysłał panu kopertę.
- Sugeruje pani, że to ja go zabiłem? - Nikołaj Pietrowicz popatrzył na mnie z
niedowierzaniem.
- Sugeruję - skinęłam głową.
- Anfiso, wybaczy pani, ale to czysty obłęd! Po co miałbym zabijać Awerina? Nasze interesy
nie przecinały się w żadnym punkcie.
- Zabił go pan z powodu rękopisu - przypomniałam.
- No nie! Jakiego rękopisu? - zdenerwował się, wyjrzał za drzwi i krzyknął: - Igor, poszukaj
dużej koperty, w środku powinien być rękopis... kryminał... - Kozyriew zachowywał się tak
autentycznie, że nawet sam Stanisławski zakrzyknąłby z przekonaniem: „Wierzę!" - Anfiso -
zwrócił się do mnie Kozyriew, wyrywając mnie z zamyślenia - wyjaśnij mi, co było w tym
kryminale? Dlaczego uznałaś, że to ja zabiłem Awerina i zakopałem zwłoki żony w klombie?
Ponieważ znów mówił mi na ty, nie pozostałam mu dłużna i spytałam:
- Naprawdę go nie czytałeś?
- Nie widziałem go na oczy. Dlaczego Awerin miałby wysłać mi twój rękopis?
- Dlatego że jest w nim opisane, jak popełniłeś zbrodnię i uniknąłeś kary.
- Ja? - żachnął się.
- Nie kręć - zniecierpliwiłam się. - Wiem o Ninie Głagoliewej.
- Jaasne - westchnął Kozyriew, potarł palcami nos i popatrzył na mnie - uważnie, ale bez
groźby. - Anfiso, porozmawiajmy szczerze. Odpowiem na wszystkie twoje pytania, ale na
początek wyjaśnij mi, co było w twojej powieści?
- Opowiadałam ci w restauracji fabułę kryminału. Pewien biznesmen - to znaczy ty,
zamordował żonę, zakopał jej zwłoki na klombie i wyjechał na wakacje z kochanką. Tam
zainscenizował nieszczęśliwy wypadek i oficjalnie został wdowcem.
- Kto ci naopowiadał takich głupot? - spytał wstrząśnięty.

- Naopowiadał? - zdumiałam się. - Ja to wszystko wymyśliłam i jak się okazało, trafiłam w
dziesiątkę. Awerin po przeczytaniu rękopisu uznał, że znałam Stellę, że jakimś cudem
odgadłam twój plan i opisałam go w kryminale i że specjalnie przekazałam mu ten rękopis.
- - Nie rozumiem, co Awerin ma z tym wspólnego.
- Był kochankiem twojej żony - wyjaśniłam.
- Ach tak, to wiele tłumaczy... To on dzwonił do Soczi? » - Tak. I został zamordowany.
- - Anfiso, bardzo cię proszę, nie mów głupstw. Nie miałem pojęcia ani o rękopisie, ani o
Awerinie i nikogo nie zabijałem.
- To dlaczego podawałeś Ninę za swoją żonę?
- Wszystko jest bardzo proste - westchnął Kozyriew, dolewając sobie martini. - Nina mi się
podobała, bardzo miła dziewczyna, ale spotykaliśmy się rzadko, od przypadku do przypadku.
A tu nagle Stella wymyśliła sobie ten wyjazd do Soczi. Pojęcia nie mam, po co jej to było, ale
postanowiliśmy pojechać, a tu nagle, w przeddzień wyjazdu, o piątej po południu dzwoni do
mnie i oznajmia, że nie jedzie do Soczi, tylko nad jezioro Seliger - mamy tam domek w
zacisznym miejscu
- i wróci za trzy tygodnie. Znając ją, nie protestowałem, pomyślałem tylko: pokój w hotelu
zamówiony, paszport Stelli jest u mnie, wylot nazajutrz, no i zadzwoniłem do Niny i
pojechaliśmy na południe. Było nam wspaniale we dwoje, dopóki... Nie mam pojęcia, jak to
się mogło stać... Lekarz powiedział, że mogła się czegoś przestraszyć i poszła na dno jak
kamień. Przeżyłem straszny szok, przez pierwsze godziny w ogóle nie wiedziałem, co się ze
mną dzieje. Dopiero później pomyślałem, że to wszystko wygląda bardzo podejrzanie i
postanowiłem niczego nie zmieniać - i Ninę poddano kremacji pod nazwiskiem mojej żony.
- Ale jeśli twoja żona w tym czasie była cała i zdrowa, to jak chciałeś wybrnąć z tej sytuacji?
Kozyriew zaśmiał się niespodziewanie, ale oczy miał zimne jak stal.
- Pomyślałem, że to świetna okazja, żeby ją posłać do diabła - a skoro mam w ręku
świadectwo jej zgonu, to nie muszę się ceregielić. Dam jej pieniądze, nowy paszport i niech
się wynosi. Zadzwoniłem z Soczi i kazałem moim chłopakom skoczyć nad Seliger i
porozmawiać z moją małżonką. Jednak okazało się, że nad Seligerem jej nie było - w ogóle
tam nie przyjeżdżała.
- No, to gdzie ona jest? - spytałam głupio.
- Pojęcia nie mam. Od czasu tamtego telefonu przed wyjazdem do Soczi nie miałem od niej
żadnych wiadomości.
- I nie zaniepokoiło cię to?
- Oczywiście, że zaniepokoiło. Nie mogłem pozwolić, żeby się gdzieś szwendała, skoro kilka
dni temu oficjalnie zginęła, dlatego przeprowadziłem śledztwo. Pamiętasz zabójstwo
Ganiczewa?
- Syna naszego mera? Oczywiście.
- No więc właśnie. Zabójstw było tak naprawdę dwa: zginął on i moja żona.
- A gdzie ciało? - spytałam, usiłując zrozumieć, czy Kozyriew mydli mi oczy, czy mówi
prawdę.
- Nie wiem. Morderstwo popełniło trzech narkomanów, świry z dużym stażem. Jeden z nich,
przytomniejąc, rozpoznał moją żonę. Chłopaki spanikowali, uznając, że to jeszcze gorzej niż
syn mera, ukryli ciało i dali drapaka. W domu była znaczna suma pieniędzy.
- Jak się o tym dowiedziałeś?
- Mam swoje źródła.
- No to gdzie jest ciało?
- Mówię ci, że nie wiem. Mogę mieć tylko nadzieję, że się nie znajdzie, w przeciwnym razie
znajdę się w bardzo nieprzyjemnej sytuacji. To wszystko.
- A co z Awerinem? I Kołobkiem? - Kim?
- Psychoanalitykiem, do którego chodziła twoja żona.

- A, ten... Jego też zamordowali?
- Tak, na klatce schodowej, fingując napad rabunkowy.
- No to może faktycznie był napad?
- A Jarosław Siergiejewicz?
- No przecież on miał wypadek samochodowy, takie rzeczy się zdarzają.
Nie oświecałam Kozyriewa, że Awerin miał wypadek po trzech dniach od własnej śmierci -
mafioso i tak miał powody, żeby nas zlikwidować, a dodatkowa wiedza stałaby się jedynie
dodatkowym powodem. Zastanawiałam się nad tym wszystkim, wpatrując się w dywan pod
swoimi nogami, Kozyriew również milczał, w końcu westchnął i spytał - takim tonem, jakby
od moich słów zależało jego życie:
- Wierzysz mi?
- Oczywiście, że wierzy - odezwała się nagle Żeńka, do tej pory przebywająca w letargu.
Jednak Nikołaj Pietrowicz nie zareagował na jej słowa, nadal wpatrując się we mnie.
- Nie wiem - powiedziałam szczerze. - Chciałabym wierzyć, ale... to wszystko jest bardzo
dziwne.
W tym momencie zastukano do drzwi i do pokoju zajrzał jeden z typów.
- Nikołaju Pietrowiczu - odchrząknął - nie ma żadnego rękopisu, przekopaliśmy cały dom.
- Czy mogłabym sama zerknąć? - spytała moja przyjaciółka. - Może panowie po prostu nie
wiedzą, czego sztikać?
- Proszę - uśmiechnął się krzywo Kozyriew. Żeńka szybko wstała i wyszła, a my zostaliśmy
sami. Gdyby nie zabójstwo Awerina, zapewne nie wątpiłabym
w szczerość Nikołaja Pietrowicza. Znów pomyślałam o poprzednich wątpliwościach:
zabójstwo Awerina i Kołobka nie wyglądało na dzieło kilera, może faktycznie Nikołaj
Pietrowicz nie miał z tym nic wspólnego? Z drugiej strony, na pewno nie wbijał sam noży w
plecy, nie ciął na kawałki żony i jej kochanka, nie walił Kołobka w głowę! Taki typ nie
brudziłby sobie rąk... Jednak jego dziwne postępowanie w Soczi dawało do myślenia. To, że
podawał kochankę za swoją żonę, to jeszcze jak cię mogę,
ale żeby potem robić nieboszczkę z żyjącej kobiety?... Krótko mówiąc, nie doszłam do żadnej
konkluzji...
- Dlaczego szukałyście zwłok właśnie w klombie? - zapytał nagle Kozyriew, przypominając
sobie o daliach.
Zrobiło mi się głupio. Co innego wygłaszać błyskotliwe teorie własnej przyjaciółce we
własnej kuchni, co innego tłumaczyć całą sprawę rozsądnemu człowiekowi...
- W powieści ciało zostało ukryte właśnie tam, no to pomyślałyśmy - skoro wszystko tak
pasuje, to może i to się zgodzi?
Kozyriew patrzył na mnie w milczeniu, jakby na coś czekał, w końcu zrozumiał, że to już
wszystko i skinął głową:
- Aha.
Wtedy wróciła Żeńka i potwierdziła, że wśród licznych papierów rękopisu nie ma.
- Przecież mówiłem - wzruszył ramionami Kozyriew.
- Ale dostarczono go właśnie tutaj - powiedziałam z powątpiewaniem. - Kto mógł go wziąć?
- Pojęcia nie ma. Wiem jedno - ja go nie widziałem na oczy.
Ja i Żeńka popatrzyłyśmy na siebie - sądząc po wysiłku umysłowym, jaki odbił się na twarzy
mojej przyjaciółki, ona również, podobnie jak ja, zastanawiała się, co teraz będzie.
- Puścisz nas? - spytałam wprost, nie mając siły dręczyć się oczekiwaniem na rozstrzygnięcie
naszego losu.
- Oczywiście - zdumiał się Kozyriew. - Ale mam nadzieję, że to, o czym rozmawialiśmy,
zostanie między nami...
- Rozumie się - skinęła głową Żeńka i nagle palnęła coś takiego, że mróz mi przeszedł po
kościach. - A może pan zapomniał i zwłoki mimo wszystko są w daliach?

Kozyriew zamrugał, uchylił usta, zakasłał i zaproponował:
- Jeśli tak wam na tym zależy, możecie kopać w moim ogrodzie aż do zimy. Zamieszkacie w
domu, a narzędzia i prowiant wam dostarczę...
- Nie, nie, dziękujemy - odpowiedziałyśmy chórem i dziesięć minut później mknęłyśmy
„sześćsetką" przez uśpione miasto. Z bagażnika wystawała drabinka, a dwie łopaty i latarka
spoczywały na tylnym siedzeniu. Całą drogę trzymałyśmy się z Żeńką za ręce, w myślach
modliłyśmy się do wszystkich znanych nam świętych i Boga, a gdy znalazłyśmy się na moim
podwórku, omal nie zemdlałyśmy z wrażenia. Nieprawdopodobne, a jednak prawdziwe:
mafioso puścił nas wolno.
Rano Żeńka długo piła kawę, a potem leniwie spytała:
- No i co teraz?
- W jakim sensie? - zainteresowałam się.
- W sensie śledztwa. Dajemy sobie spokój czy nadal próbujemy je rozwikłać?
- Nie wiem - odpowiedziałam uczciwie. - Zabójcy jakby się od nas odczepili, może lepiej nie
zwracać na siebie ich uwagi.
- Przypomniałam sobie Awerina z rękojeścią noża w plecach i westchnęłam ciężko. -
Łapaniem morderców powinna się zająć milicja, ale ty pewnie się z tym nie zgodzisz?
- Oczywiście, że nie - odpowiedziała szczerze Żeńka. - Kozyriew nas wypuścił, ponieważ
świetnie wie, że nie możemy mu nic udowodnić. Ale jeśli polecimy na milicję, może uznać,
że lepiej nas na wszelki wypadek uciszyć. Trzeba by go tak przycisnąć, żeby...
- Myślisz, że wczoraj kłamał?
- Mówił składnie - westchnęła Żeńka. - Ale nie mieści mi się w głowie, żeby zmarłą Ninę
nadal podawał za swoją żonę
- przecież Stella wtedy żyła! To idiotyczne! Chociaż... może Nikołaj Pietrowicz po prostu nie
powiedział nam wszystkiego? Swojego człowieka mógł wysłać nad Selinger w jednym celu:
żeby zlikwidować Stellę, jednak ona okazała się mądrzejsza i dała nogę.
- To znaczy, że najpierw zapewnił sobie alibi, a potem zabił żonę?
- Czemu nie? Tak czy siak, wciąż potrzebne są nam zwłoki Stelli. Wtedy i gliny się ruszą, i w
bajki tego typa nikt nie uwierzy.
- I niby gdzie chcesz szukać tych zwłok?
- Jeszcze nie wiem, musimy się zastanowić. Na początek musisz się spotkać z Tolikiem,
przeciągnąć go na naszą stronę. Skoro Stella to jego siostra, nie powinno być problemu...
W pracy Tolika nie było, damski głos poinformował mnie, że Anatolij źle się czuje i dziś nie
będzie go w pracy. Zadzwoniłam do niego na numer domowy, ale mogłam porozmawiać
jedynie z automatyczną sekretarką.
- Może sam się pojawi? - pocieszyła mnie Żeńka.
I na tym stanęło. Nie bardzo wiedziałyśmy, czym miałybyśmy się teraz zająć... Była środa,
Żeńki nikt się w pracy nie spodziewał, ale i tak kategorycznie odmówiła napisania kolejnego
opowiadania z życia zwierząt - nie miała do tego głowy. Żeby nadać jakiś sens swojej
egzystencji, postanowiłam zrobić sałatkę owocową, jednak nie udało mi się wprowadzić tego
pomysłu w życie. Ktoś zadzwonił do drzwi, krzyknęłam Żeńce „Otwórz!" i wkrótce
usłyszałam podejrzane szczebiotanie w przedpokoju. Głosem słodkiej idiotki Żeńka zaczyna
mówić, gdy spotyka kolejnego blondyna swego życia. Zaintrygowana, poszłam do
przedpokoju i z wrażenia wytrzeszczyłam oczy. Na dwóch metrach kwadratowych, między
wieszakiem i drzwiami od łazienki, dreptał Jarcew, upierdliwy gliniarz. Żeńka uśmiechała się
do niego czarująco i plotła coś w rodzaju: „Niech pan wejdzie", „Niech się pan czuje jak u
siebie w domu". Postanowiłam nieco ostudzić jej entuzjazm, przywitałam się chłodno z
milicjantem i zwróciłam do Żeńki:
- Poznajcie się, to Jewgienia Pietrowna, a to Jarcew, Siergiej Witaljewicz, jeśli się nie mylę?
- Nie myli się pani - skinął głową.

- Czemu zawdzięczam pańską wizytę? - spytałam obojętnie.
- Właściwie niczemu. Przechodziłem i pomyślałem sobie, że wstąpię i przeproszę.
- Za co?
- Wydawało mi się, że uraziłem panią w czasie naszego poprzedniego spotkania.
No proszę, jacy to teraz gliniarze! Wydawało mu się i przyleciał z samego rana... Zajęci
rozmową, nie od razu zwróciliśmy uwagę na Żeńkę, a tymczasem nastrój mojej przyjaciółki
zmienił się radykalnie. Przestała się uśmiechać i szczebiotać, oparła o ścianę i stała tak z
wywróconymi oczami. Zaniepokoiliśmy się
o jej zdrowie, ale Żeńka niespodziewanie odżyła, popatrzyła na Siergieja Witaljewicza z
bezdenną rozpaczą i spytała:
- Niech pan powie szczerze, po prostu przechodził pan i nagle poczuł, że musi tu zajrzeć?
Jarcew zaczerwienił się niespodziewanie i wyjąkał:
- Mniej więcej.
- To przeznaczenie - wyjęczała Żeńka, a po chwili ożywiła się jeszcze bardziej i huknęła,
patrząc na mnie, ale wskazując ręką Jarcewa: - Wyrzuć go stąd w tej chwili, czy ty chcesz
mojej śmierci?
Gościowi opadła szczęka, a Żeńka uciekła do pokoju, trzaskając drzwiami z takim impetem,
że aż echo poszło.
- Przepraszam - powiedziałam, rozkładając ręce. - Moja przyjaciółka wczoraj była u wróżki,
która wywróżyła jej, że pierwszy napotkany blondyn na zawsze złamie jej serce. Po prostu
przyszedł pan nie w porę.
Jarcew próbował umieścić opadłą szczękę na właściwym miejscu i prawie mu się to udało, a
ja uśmiechnęłam się mile
i otworzyłam drzwi wejściowe.
- Wszystkiego dobrego - rzuciłam na pożegnanie.
- Wszystkiego... - zaczął osłupiały i zniknął mi z oczu, ponieważ zamknęłam drzwi.
Cóż, reakcja Żeńki była zrozumiała i nawet całkiem rozsądna: po pierwsze, gliniarz
zasługiwał na nauczkę za złośliwość i nudziarstwo, po drugie, przyjaciółka faktycznie bała się
o siebie, a po trzecie, ja nie miałam zamiaru wychodzić za Jarcewa za mąż. Zaczęłam
nasłuchiwać, czy nie zadzwoni do drzwi jeszcze raz, ale usłyszałam tylko kroki oddalające się
w dużym pośpiechu. Zadowolona, zajrzałam do pokoju: Żeńka siedziała na kanapie i
chmurnie wpatrywała się w jeden punkt.
- Wyszedł - oznajmiłam, chociaż Żeńka na pewno się tego domyśliła.
- Boże, co tu się dzieje... - pokręciła głową.
- Myślisz, że zjawił się tu, żeby powęszyć?
- Nie, Anfisa. Serce mi mówi, że to wszystko nie jest takie proste. Siedzę tu właśnie i myślę:
Kozyriew może i kręci, ale w tej idiotycznej historii to nie on jest główną postacią.
- A kto jest?
- Nie wiem. Ale jest tuż obok i to on pociąga za sznurki.
- Czyli proponujesz wrócić do wersji pierwotnej: ktoś zręcznie bawi się z nami w mój
kryminał?
- Bardzo możliwe.
- W takim razie powinnyśmy szukać wśród psychopatów - oznajmiłam z przekonaniem.
Jednego z nich spotkałam dosłownie godzinę później. Poszłam do sklepu po zakupy i przy
kiosku wpadłam na jakiegoś mężczyznę.
- Anfisa Lwowna! - ucieszył się żywiołowo, wymawiając moje nazwisko jak „Anfifa Fofna".
Po bezzębnym uśmiechu bezbłędnie rozpoznałam malarza, Arkadija Wałachowa
- to właśnie na jego wystawie ja i Żeńka dyskutowałyśmy z Apollońskim.
- Dzień dobry! - skinęłam głową. - Jak tam twórczość?
- W porządku, a nawet jeszcze lepiej! Sprzedałem cztery obrazy...

Właściwie bardziej domyślałam się, niż słyszałam to, co mówi
- używał bardzo ograniczonej liczby głosek, wśród których na pierwsze miejsce wysuwało się
„i".
- Czemu nie wstawi pan sobie zębów? - nie wytrzymałam. - Młody mężczyzna, a mówi jak
Baba-Jaga z kreskówki.
- Boję się - zamrugał powiekami Wałachów i zmarkotniał. Jego cielęce oczy patrzyły z
głębokim smutkiem.
Zrobiło mi się wstyd, odchrząknęłam i palnęłam:
- To przecież wcale nie boli! Zrobią panu zastrzyk...
- Wstawiała pani? - spytał nieśmiało. - Nie.
- I dlatego tak pani mówi! A ja wstawiałem. Już wolałbym sobie obciąć ucho, jak van Gogh.
„Nie wolałbyś - pomyślałam. - Zresztą, nawet jakbyś sobie obciął dwoje uszu, to i tak nie
zostaniesz van Goghiem".
- A kto kupił pańskie obrazy? - zmieniłam temat.
- Jeden wziął Gawrylenko. Pamięta pani Martwą naturę? - Pamiętałam, wnętrzności na tacy
ciężko zapomnieć. Trzeba by spytać Ankę, czy Gawrylenko nie jest czasem ich pacjentem... -
Dwa obrazy kupiła firma „Swietocz", a jeden Kozyriew, może pani o nim słyszała?
- Kozyriew kupił pana obraz? - zdumiałam się.
- Kupił - Wałachów wyprostował się z dumą. - Obnażoną.
Boże miłosierny... Obnażona była zaiste jedyna w swoim rodzaju. Widniała na niej kobieta,
tyłem do widza, ręce splecione nad głową (nie wiadomo, czy związane, czy załamane w
geście rozpaczy), na całym ciele krwawiące rany, a pod nogami kałuża krwi. Przy czym rany
namalowane ze szczególną starannością, cała reszta niedbale, jakby nagą kobietę rysował
drugoklasista na murze. Kto połasiłby się na coś takiego? No właśnie - wyłącznie psychopata.
- I co on zrobił z tym obrazem? - zapytałam nieufnie.
- Nie wiem - wzruszył ramionami Wałachów. - Pewnie gdzieś go powiesił.
- No to gratuluję - skinęłam głową, zastanawiając się, jakby go spławić.
- Dokąd się pani wybiera? - spytał nagle.
- Po chleb - skinęłam głową w stronę sklepu.
- Jaka szkoda! A ja właśnie szedłem do pani!
- Tak? A po co? - wyrwało mi się nieuprzejmie.
- Jewgienia Pietrowna napisała notatkę o mojej wystawie. Chciałem jej podziękować, byłem u
niej, nie zastałem, a sąsiadka powiedziała, że chwilowo mieszka u pani i dała mi adres.
Dlatego przyjechałem tutaj...
Dopiero teraz zauważyłam, że trzyma w rękach tort i butelkę czerwonego wina, chyba
kinzmarauli.
- Pamiętam, że Jewgienia Pietrowna lubi słodycze - oznajmił, wskazując tort.
Pomyślałam, że ani ja, ani Żeńka nie jesteśmy w nastroju do przyjmowania gości i z całą
stanowczością, na jaką było mnie stać, odpowiedziałam:
- Jewgienia Pietrowna źle się czuje i właśnie się położyła, a ja zaczęłam generalne porządki w
kuchni... To nie najlepszy dzień na odwiedziny...
- Szkoda - westchnął Wałachów i chyba naprawdę zrobiło mu się przykro, w każdym razie
jego cielęce oczy patrzyły z takim żalem, że poczułam się niezręcznie i już miałam machnąć
ręką na wszystko i zaciągnąć go do domu, gdy nagle zaproponował: - Może w takim razie
uczcicie to same? Po skończeniu porządków napijecie się herbaty i zjecie kawałek toru albo
napijecie wina... Specjalnie wybrałem gruzińskie, kobiety zwykle lubią czerwone...
- Proszę dać - skinęłam głową. - Wypijemy za pański sukces.
Ucieszył się jak nie wiem co, włożył butelkę do mojej torby, tort wzięłam sama, a potem
wreszcie się pożegnaliśmy. „Dziwak" - pomyślałam i poszłam po chleb.
Żeńkę rozbawiło moje spotkanie z Wałachowem.

- Naprawdę ktoś kupił aż cztery jego obrazy? Ludzie kompletnie powariowali.
- Dokładnie. A jeden kupił Kozyriew: Obnażoną. Żeńka ściągnęła brwi, pomilczała chwilę i
spytała:
- I co o tym myślisz?
- Nic nie myślę, mózg mi się zmęczył - wzruszyłam ramionami.
Siedziałyśmy, gapiąc się na siebie, na stole zaś stała butelka kinzmarauli i tort. I wtedy Żeńka
zrobiła coś absolutnie niespodziewanego: postawiła pudełko z tortem na podłodze,
a potem dwa razy na niego skoczyła. Następnie wzięła zmasakrowane pudełko z podłogi i
butelkę ze stołu i poszła do drzwi wejściowych.
- Gdzie to zanosisz? - zawołałam za nią, jak tylko odzyskałam dar wymowy.
- Na śmietnik - odparła i faktycznie wyniosła dary na śmietnik (tort i tak się do niczego
innego nie nadawał), a po powrocie oznajmiła: - Butelkę na wszelki wypadek rozbiłam.
- Ale nie zwariowałaś? - spytałam nieśmiało.
- Nie. Po prostu nie podoba mi się jego malarstwo.
No i w efekcie nie udało mi się wypić za sukces Wałachowa.
Po dziewiątej wieczorem odezwał się telefon, podniosłam słuchawkę, powiedziałam
„słucham", ale nikt nie odpowiedział. Piętnaście minut później znów ktoś zadzwonił, tym
razem podnosząc słuchawkę, nie odezwałam się, ale ten po drugiej stronie też nic nie
powiedział. I tak trzy razy z rzędu - to znaczy, tajemniczy ktoś usiłował połączyć się jeszcze
dwa razy i intrygująco milczał.
- Co to? Jak sądzisz? - spytałam Żeńkę.
- Nie wiem - zmarszczyła brwi. - Ale wiesz co, chodźmy na wszelki wypadek do Anki w
gości, zasiedzimy się tam z butelką i przenocujemy...
- Dlaczego? - zaczęłam, ale od razu urwałam i zaczęłam się szybko zbierać.
Cały następny dzień straciłam na telefoniczne poszukiwania Tolika, dzwoniłam co i rusz i
nagrywałam się na automatyczną sekretarkę. Tolik nie oddzwonił.
- Albo się przed tobą ukrywa - powiedziała w zadumie Żeńka, do której zadzwoniłam, żeby
się pożalić - albo...
- Albo co? - zapytałam i wtedy moje komórki wreszcie zaczęły działać szybciej. - Myślisz? -
wyszeptałam bez tchu.
- Kołobka walnęli w głowę, a Tolik co, lepszy?
- O, cholera! - Rzuciłam słuchawką i pędem wybiegłam z mieszkania.
Po drodze zastanawiałam się gorączkowo, co zrobię, jeśli Tolik nie otworzy mi drzwi. „Pójdę
na milicję - postanowiłam twardo. - Nie zniosę kolejnego nieboszczyka".
Ale drzwi otworzył mi Tolik we własnej osobie, ubrany w niebieski szlafrok, boso, z
wyraźnymi śladami kaca na twarzy. Nie potrafię wyrazić, jak strasznie się ucieszyłam -
oczywiście nie z powodu jego poalkoholowego cierpienia, tylko dlatego, że wyjaśniła się jego
niechęć do kontaktów ze światem. Jednak moja radość powoli się ulatniała - Tolik patrzył
chmurnie i było widać, że mój widok nie budzi w nim entuzjazmu.
- Cześć! - burknął.
- Mogę wejść? - zapytałam nieśmiało. Wzruszył ramionami i cofnął się o krok, pozwalając mi
przejść. - Coś się stało? - zainteresowałam się, a on znowu wzruszył ramionami.
- Nic. Po prostu jestem w podłym nastroju.
- I często tak? - Co?
- Czy często masz podły humor.
- Czasem się zdarza. Wybacz, nie jestem w formie i...
- Chcesz, żebym sobie poszła?
- Szczerze mówiąc, tak - odpowiedział po chwili i odwrócił wzrok.
- Nic z tego - westchnęłam ze szczerym współczuciem. - Musimy porozmawiać. Chodzi o to,
że Anna Asadowa to ja.

Skrzywił się.
- Wiem. To ty przysłałaś rękopis?
- Nie, to Awerin. Znałeś go?
- Słyszałem o nim.
- Od Stelli?
- Tak. Zawsze mi się wydawało, że ten Awerin miał nie po kolei w głowie, a historia z
rękopisem tylko to potwierdza.
- W jakim sensie?
- W każdym. Tylko kompletny czubek mógł się związać z moją siostrzyczką. Nawet rodzice
trzy lata temu zerwali
kontakt z własną córką. Koli powinno się postawić pomnik, że tyle lat z nią wytrzymał.
- Chcesz powiedzieć, że śmierć twojej siostry zupełnie cię nie wzrusza? - stropiłam się.
- A co to ma do rzeczy? - Tolik oblizał wargi, potem nagle chwycił mnie za rękę, posadził na
kanapie i spojrzał mi w oczy z męką i bólem. - Anfiso, bardzo cię proszę, nie mieszaj się do
tej sprawy... i poproś o to samo przyjaciółkę.
- Do jakiej sprawy? - nie wytrzymałam. - Czy do ciebie w ogóle dociera, że zamordowano
twoją siostrę, a po niej zginęły jeszcze trzy osoby: młoda dziewczyna, zmuszona do grania
roli twojej siostry i dwóch facetów?
- Poczekaj - przerwał mi. - Jeśli sądzisz, że to sprawka Nikołaja, to się mylisz. On nigdy by
się nie odważył... Widzisz, Stella była człowiekiem bardzo praktycznym, a Nikołaj ma swoje
tajemnice... Rozumiesz?
- Wiem, że go szantażowała. Czy to nie wystarczający powód, żeby ją zlikwidować?
- Nie rozumiesz - powiedział z rozpaczą. - Uprzedziła męża, że zgromadziła pewne materiały,
które w razie jej nagłej śmierci trafią do prokuratury.
- I trafiły? - spytałam mrocznie, zbita z pantałyku. - A może ten podejrzany nieszczęśliwy
wypadek w Soczi nie podpada pod nagłą śmierć?
- Wydaje mi się - westchnął Tolik - że z jej strony to był po prostu blef - to wariatka,
uwielbiała straszyć ludzi. Ale Nikołaj nie mógł mieć pewności, że to blef i nie ryzykowałby.
- To kto według ciebie zabił Stellę?
- Nie wiem. Zadzwoniła do mnie z domu swojego kochanka...
- Mówisz o Ganiczewie?
- Tak - Tolik skrzywił się. - Chciała wyjechać z nim, na zawsze - mówię ci, że była stuknięta.
- I naprawdę uważasz, że wyjechała? - zdumiałam się. Albo nie wie, co mówi, albo ma mnie
za idiotkę.
- Przecież wiesz, co się stało synowi mera? - Tolik wstał gwałtownie, nalał sobie kieliszek
wódki z karafki, zaproponował mi, odmówiłam, on wypił, a potem powiedział: - Myślę, iż
była świadkiem morderstwa i możliwe, że teraz się gdzieś ukrywa. Nie potrafię sobie nawet
wyobrazić, jak się to odbiło na jej psychice, może sfiksowała na amen i gdzieś uciekła.
Ludzie Nikołaja próbują ją odnaleźć... Jeśli żyje, powinna trafić do domu wariatów.
- Myślę, że do tego nie dojdzie - oznajmiłam, wstając. - Twój Nikołaj próbował mnie
przekonać, że jego żonę zabili razem z Ganiczewem, więc jeśli jego ludzie szukają Stelli, to
chyba wyłącznie w jednym celu - żeby ją zabić. Zwłaszcza że jutro minie czterdzieści dni,
odkąd oficjalnie jest wdowcem. Nie znam Stelli, może rzeczywiście jest stuknięta - chociaż
jedynym dowodem jej wariactwa są wasze słowa - jednak przypominam ci, że to twoja
siostra, której grozi niebezpieczeństwo. Chodźmy na milicję, mamy wystarczająco dużo
danych, żeby przycisnąć Kozyriewa!
W oczach Tolika rozbłysnął nie tyle strach, ile śmiertelne przerażenie. Szłam w stronę drzwi,
a on się zerwał i zagrodził mi drogę:

- Anfiso, proszę cię, daj sobie spokój z tą historią. Proszę... Posłuchaj, może gdzieś
wyjedziemy? Odpoczniemy... Zabierzesz swoją przyjaciółkę, tę... Żenię, tak? Będziemy się
świetnie bawić we trójkę.
- A po powrocie dowiemy się, że Kozyriew pozbył się twojej siostry i już mu nigdy niczego
nie udowodnimy.
- Anfiso... - powiedział słabo, a ja się przestraszyłam, że zaraz zemdleje.
- Boisz się? - spytałam łagodnie
- Oczywiście - uśmiechnął się krzywo. - Ale nie o siebie. Anfiso, wyjedźmy gdzieś,
naprawdę. Chciałaś do Hiszpanii...
- Tak wspaniale wyskoczyłeś wtedy, zajeżdżając drogę temu cheeroke... - powiedziałam
powoli. - To był przygotowany numer?
- Oszalałaś? - zdumiał się szczerze. - Aż do wczoraj nie miałem pojęcia, że masz coś
wspólnego z tą historią! Dopiero
wczoraj przyszło mi to do głowy, zadzwoniłem do wydziału kultury, a potem do Ipatowa,
opowiedział mi o rękopisie i o tym, że autorem jest Anna Asadowa, którą przyprowadziła do
Domu Twórczości Jewgienia Pietrowna Rodina. Dalej już nietrudno było się domyślić.
Anfiso, proszę, zapomnij o tym kryminale, to zwykły zbieg okoliczności, w rzeczywistości
wszystko było inaczej. Proszę, nie myśl o tym, bo zwariujesz jak moja siostra!
- Dzięki za radę - powiedziałam i w końcu wyszłam, chociaż nadal próbował mnie zatrzymać
i jeszcze chwilę rozmawialiśmy w tym samym duchu, stojąc przy drzwiach wyjściowych.
W domu czekała mnie niespodzianka - Żeńka siedziała w kuchni i w towarzystwie Romana
Andriejewicza (który zjawił się nie wiadomo skąd) piła wódkę.
- Siadaj - zaproponowała z westchnieniem. - Widzę z twojej miny, że setka wódki ci nie
zaszkodzi.
- Nie zaszkodzi - przyznałam, wypiłam, zakąsiłam grzybkami i spytałam, wskazując na
Romana Andriejewicza: - A skąd on się tu wziął?
- Mówi, że wrócił już na zawsze.
- Nic z tego - sposępniałam. - Niech pan zabiera swoją połówkę, panie szanowny i jedzie na
miejsce zameldowania. - Roman Andriejewicz napił się spokojnie i zagryzł ogórkiem. - Nie
żartuję, majorze - wyjaśniłam na wszelki wypadek.
- Prawie pułkowniku - poprawił niewzruszenie, ignorując resztę mojej wypowiedzi.
- Anfisa Lwowna gniewa się na pana, że porzucił nas pan w trudnej chwili. Tak właśnie
powiedziała: „Jakaś tam głupia praca jest dla niego ważniejsza niż moje życie" - poparła mnie
Żeńka.
- Nie ma w tym ani grama prawdy - odparł Roman bardzo poważnie. - I nigdy nie
zostawiłbym ukochanej kobiety bez odpowiedniej ochrony. Dwóch moich ludzi, którym ufam
absolutnie, cały czas was pilnowało.
- Poważnie? - prychnęłam.
- Oczywiście - skinął głową i wskazał ręką okno.
Zaciekawiona wyjrzałam i zobaczyłam białą ósemkę, przytuloną do garaży. Roman
Andriejewicz wstał, podszedł do okna i pomachał ręką - chwilę później „ósemka" porzuciła
swój przytulny zakątek i pojechała w nieznanym kierunku.
- To ochrona? - spytałam nieufnie, podejrzewając go o oszustwo.
- Oczywiście - odparł urażony. - Dostałem wiadomość o waszej wycieczce do ogrodu
Kozyrnego, właśnie dlatego szybciej wróciłem z wyjazdu. - Ja i Żeńka popatrzyłyśmy na
siebie i zakasłałyśmy. - Możecie przystąpić do szczegółowej opowieści o swoich przygodach
- dodał Roman Andriejewicz, patrząc na nas, nie żeby nieprzyjaźnie, ale bez szczególnej
euforii.
- Opowiadaj - skinęła na mnie Żeńka.
- Nie, ty opowiadaj - odparłam. - A ja potem opowiem o wizycie u Tolika.

- A co, żyje? - zainteresowała się Żeńka.
- Żyje, żyje, tylko pożytku z niego tyle, co nic.
Na szczegółowe opowieści i odpowiadanie na pytania straciliśmy godzinę. Niespodziewanie
dla nas Roman Andriejewicz zainteresował się Jarcewem i musiałam jeszcze raz opowiedzieć
o pierwszym spotkaniu na milicji i jego wczorajszej wizycie.
- Doskonale - prychnął Roman Andriejewicz. - Jesteś pewna, że w dniu zamordowania
Awerina widziałaś tam milicyjny samochód?
- Oczywiście - obraziłam się. - Nie było jeszcze ciemno, poza tym, wprawdzie byłam
przestraszona, ale jednak w pełni władz umysłowych.
Roman przysunął sobie telefon, wybrał numer i rzucił szybko:
- Pasza, dowiedz się, kto włączał alarm w biurze „Komputerowego Raju" we wtorek
dwudziestego szóstego.
Na coś tak prostego ja i Żeńka nigdy byśmy nie wpadły, co to jednak znaczą nawyki... No
dobrze, za to wpadłyśmy na co
innego, na przykład przekopałyśmy klomb... Wzdychając, czekałyśmy, czego dowie się
Roman Andriejewicz.
A dowiedział się rzeczy następującej: we wtorek alarm w biurze włączał Awerin! Temu dość
przeciętnemu wydarzeniu towarzyszył kuriozalny przypadek. O dwudziestej pierwszej
dwadzieścia samochód patrolowy przejeżdżał obok biura i milicjanci zauważyli na ganku
podejrzanego osobnika. Okazało się, że był to Awerin Jarosław Siergiejewicz, który wyjaśnił,
że ma problemy z zamkiem. Milicjantom udało się pokonać opór zamka i na tym incydent się
skończył.
Byłam w szoku - co to miało niby znaczyć? Martwy Awerin ożył, poprosił milicjantów o
pomoc, a potem objawił się w piątek, żeby zginąć w wypadku na obwodnicy? Żeńka
pomyślała chyba o tym samym, bo spytała:
- Anfiso, naprawdę widziałaś Awerina? Może to był ktoś inny? Zacisnęłam usta, dając do
zrozumienia, że nie będę odpowiadać na głupie pytanie, a moja przyjaciółka oznajmiła
żałośnie:
- Nic nie rozumiem.
- Ja również - przyznałam.
Za to Romana Andriejewicza otrzymana wiadomość najwyraźniej wprawiła w dobry humor.
- Bardzo ciekawe... - mruknął, uśmiechając się pod nosem.
- Co jest takie ciekawe? - zdenerwowała się Żeńka.
- Alibi. Pomyśl, Pietrowna: co najmniej dwaj gliniarze mogą potwierdzić, że o dwudziestej
pierwszej dwadzieścia Awerin był cały i zdrowy, wsiadł do swojego mercedesa i odjechał.
Anfisa Lwowna zauważyła samochód milicyjny, w chwili gdy leciała do parku.
- No i? - mruknęła moja przyjaciółka i popatrzyła na mnie, jakby spodziewała się, że zaraz jej
wszystko wyjaśnię - a ja kompletnie nie miałam pojęcia, dlaczego Roman Andriejewicz jest
taki zadowolony.
- Jak brzmi kluczowe słowo w powyższej wypowiedzi? - mrugnął do nas i odpowiedział: -
Zgadza się - milicjant! - I zakomenderował: - Jedziemy!
Dwadzieścia minut później już parkowaliśmy nieopodal pracy Jarcewa i obserwowaliśmy
dwa wejścia: główne (ja i Żeńka) i boczne, które wziął na siebie Roman Andriejewicz,
przenosząc się z samochodu w krzaki. Uprzednio zadzwonił do tego przybytku i upewnił się,
że Jarcew jest na miejscu. Zadzwoniłam do Tolika i oznajmiłam jego sekretarce
automatycznej, że idę na milicję, żeby zaprowadzić w kraju porządek, ponieważ moje
sumienie obywatelskie nie pozwala mi spokojnie spać.
O wpół do szóstej z głównego wyjścia wyłonił się Jarcew, dałam znak Romanowi
Andriejewiczowi, siedzącemu w krzakach, on niespiesznie wrócił do samochodu i wkrótce
pojechał w ślad za Jarcewem, który w swoim niebieskim żyguli skierował się do centrum

miasta. Zatrzymał się przy sklepie „Pelikan" i zniknął w nim na całe pół godziny (robił
zakupy), a następnie zawiózł je na ulicę Lebiediewa-Polanskiego sześć, gdzie, jak się okazało,
mieszkał. Siedział w swoim mieszkaniu do dwudziestej czterdzieści pięć, kiedy to znów
pojawił się na podwórku i wsiadł do zamówionej taksówki. Gdy taksówka wyjechała z
podwórka, ruszyliśmy za nią, utrzymując spory dystans. Gdy taksówka skręciła na Grochową,
ja i Żeńka wymierałyśmy stropione spojrzenia, a potem jęknęłyśmy: samochód zatrzymał się
naprzeciwko willi Kozyriewa.
- Co tu się dzieje! - oburzyła się przyjaciółka. - Przecież miał się z tobą żenić!
- Kto? - spytał czujnie Roman Andriejewicz.
- No ten drań... Nic ważnego, najpierw miał romans ze mną, a jak mnie stuknęli, to uderzył do
Anfisy, ale to wszystko było w kryminale, nie, naprawdę, możesz się nie przejmować.
Roman Andriejewicz popatrzył na Żeńkę tak, jakby ostatecznie zyskał pewność, że ona nie
jest normalna. Szczerze powiedziawszy, nie miałam co do tego żadnych wątpliwości, o swoje
zdrowie również byłam niespokojna - praktycznie przestałam rozgraniczać, gdzie kończą się
nasze fantazje, a gdzie zaczyna surowa prawda życia. Przejechaliśmy trzysta metrów i
skręciliśmy w zaułek, zatrzymując się pod ogrodzeniem. Interesująca
nas część ulicy była stąd świetnie widoczna, więc jeśli Jarcew wychodząc, skorzysta z
głównego wejścia, zauważymy go na pewno. Jednak w tak długim ogrodzeniu mogła być
jeszcze jedna furtka, a nawet więcej niż jedna... Ale jeśli Jarcew wszedł przez tę główną, to
niby dlaczego miałby wyjść inną? Nim zdążyłam się nad tym porządnie zastanowić, furtka się
otworzyła; Roman Andriejewicz uruchomił silnik, a Żeńka spytała ponuro:
- A ten tu czego szuka?
Wyciągnęłam szyję i zobaczyłam Wałachowa, szedł w kierunku przystanku trolejbusowego,
niosąc pod pachą jakąś paczkę.
- Kto to? - zapytał Roman Andriejewicz, przekręcił kluczyk i wyłączył silnik.
- To malarz psychopata. Co on tu robi? A raczej - czemu w ogóle go tu wpuścili?
- Kozyriew kupił jego obraz - przypomniałam. - Obnażoną.
- O matko, nie przypominaj mi tego obrzydlistwa.
- Kozyriew ma na temat tego obrazu inne zdanie. Może ośmielony Wałachów postanowił
sprzedać mu jeszcze coś? Poprzednim razem Nikołaj Pietrowicz kłamał jak najęty - jak widać
w nielubianym domu pojawia się aż nazbyt często. Nie uważasz?
- Uważam. Łgał, łobuz, od początku do końca. Żonę ukatrupił, aż dziw, że my jeszcze
żyjemy, tfu, tfu... - Żeńka splunęła przez ramię i zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu czegoś
drewnianego.
- Popukaj się w głowę - poradziłam zdenerwowana, paplanina Żeńki wydała mi się zupełnie
nie na miejscu...
Musiałyśmy przerwać tę cenną dyskusję - z willi wyszedł Jarcew. Był u Kozyriewa najwyżej
dwadzieścia minut i teraz bardzo się spieszył. Poszedł w stronę przystanku, zamachał ręką i
wsiadł do zielonej „kopiejki"-. Pojechaliśmy za nim. Kwadrans później „kopiejka" wjechała
na podwórko nowego budynku tak zwanej indywidualnej zabudowy: na dole garaże,
mieszkania dwupoziomowe plus mansarda, plastikowe okna, dębowe drzwi, oddzielne
wejście z ulicy. Oczywiście słyszałam o takich
domach, ale nie miałam okazji w nich bywać. A co tu robił gliniarz Jarcew? Chociaż po
wizycie u Kozyriewa właściwie już nic nie powinno mnie dziwić.
Jarcew zwolnił „kopiejkę" i poszedł do trzecich drzwi z prawej strony, wyjął klucz, otworzył
drzwi jak swoje i wszedł.
- Czyżby miał tu mieszkanie? - zaniepokoiła się Żeńka. - To przecież straszne pieniądze, skąd
gliniarz, nawet na wskroś przeżarty korupcją, wziąłby taką kasę?
- To mieszkanie Awerina - prychnął Roman Andriejewicz.

- Skąd wiesz? - zainteresowała się Żeńka, umilkła pod jego ciężkim spojrzeniem, ale nie
wytrzymała i dorzuciła: - No to po co Jarcew tu przylazł?
- Zaraz się dowiemy - pocieszył nas Roman Andriejewicz i skinął na mnie. - Anfisa, siądź za
kierownicą.
Przesiadłam się, a Roman Andriejewicz poszedł w gęste krzaki bzu, rosnące po drugiej
stronie ulicy.
- Jak sądzisz, po co tam poszedł? - spytała Żeńka nie wiadomo dlaczego szeptem.
- Słyszałaś, zaraz się dowiemy.
- A jak się dowiemy? - zniecierpliwiła się.
- Trzeba było spytać Romana, teraz on tu jest szefem. - Anfisa, ale przecież on go nie tego...?
Przecież Jarcew to
gliniarz, nawet jeśli jest skorumpowany. Za gliniarza podobno dużo dają.
- Czego? - nie załapałam.
- Lat - zdenerwowała się. - Odsiadki.
- Nie pleć, jaka odsiadka, skoro on sam jest prawie podpułkownikiem? Roman Andriejewicz
lepiej wie, jak postępować ze skorumpowanymi gliniarzami.
- A może Jarcew wcale nie jest skorumpowany? Może był u Kozyriewa służbowo? Może go
na przykład przesłuchiwał? A do mieszkania Awerina przyjechał w celu zebrania informacji
do śledztwa?
- Nie ma żadnego śledztwa - przypomniałam. - Awerin zginął w wypadku samochodowym.
Nie wiem, jaką kasę wyłożył
Kozyriew, ale gliny uznały, że śmierć Jarosława Siergiejewicz nastąpiła w wyniku
nieszczęśliwego wypadku. A na przesłuchanie się do podejrzanego nie jeździ, wzywa się go
na posterunek.
- Aha, już widzę, jak wysyłają Kozyriewowi wezwanie... - w tym momencie Żeńka zamilkła,
ponieważ zjawił się Jarcew. - Żeby tak w biały dzień latać po cudzych mieszkaniach! -
zgorszyła się, znowu przechodząc na szept. - Żadnego wstydu!...
Jarcew szedł w naszą stronę spokojnie i pewnie. Z krzaków wyłonił się Roman Andriejewicz,
zrównał się z gliniarzem, objął go serdecznie ramieniem i zaczął prowadzić do samochodu.
Osłupiałe ze zdumienia nie od razu zrozumiałyśmy, że nogi gliniarza nie dotykają asfaltu, że
Jarcew jakby wisi w powietrzu, oczy ma zamknięte, a usta nieco uchylone. Roman posadził
go na tylnym siedzeniu, a sam usiadł z boku, nadal obejmując nieprzytomnego milicjanta.
- Jedź prosto - polecił mi. - Niedaleko jest budowa, bardzo dobre miejsce.
Budowa faktycznie była: otoczony przekrzywionym płotem czteropiętrowy blok. Okna
wstawione, ale szyby wybite, drzwi wejściowe zerwane z zawiasów, na jednej loggii wyrosła
brzózka, smukła i wzruszająca. Zamiast bramy była dziura, wjechaliśmy przez nią na teren
budowy. Zatrzymałam się przed klatką i spojrzałam pytająco na Romana, który zdążył już
skuć ręce Jarcewa kajdankami, a na głowę założyć mu wełnianą czapkę, naciągając ją aż do
podbródka - nawet gdyby Jarcew otworzył oczy, to i tak nic nie zobaczy. Roman dał nam
znak, żebyśmy się nie odzywały i polecił szybko:
- Czekajcie przy poczcie głównej - a sam wysiadł, wyciągnął swoją ofiarę, zarzucił ją sobie na
ramię i wszedł do bloku.
Odjechałam stamtąd czym prędzej i pięć minut później parkowałam przed budynkiem poczty
głównej.
- Anfisa - odezwała się żałośnie Żeńka. - Roman ma pistolet, widziałam na własne oczy...
- Bo musi.
- I tak w biały dzień paraduje z pistoletem?
- Już się zmierzcha.
- Ale chyba go nie zabije?

- Martw się lepiej o siebie. Roman Andriejewicz wie, co robi, a ja już mam po dziurki w nosie
całej tej historii, chcę wyjechać na urlop i zacząć wreszcie spokojnie żyć. Rozumiesz?
Dlatego nie denerwuj mnie głupotami.
Czekałyśmy bardzo długo. To znaczy, gdybyśmy siedziały rozwalone u mnie na kanapie, czas
płynąłby szybko, ale tu wykonywałyśmy odpowiedzialne zadanie i każda minuta liczyła się za
dziesięć. W końcu udręczone czekaniem prawie nie rozmawiałyśmy, patrzyłyśmy w okno i
tylko pytałyśmy się nawzajem:
- A może coś się stało?
Gdy już dojrzałyśmy do tego, żeby złamać rozkaz, wyjść z samochodu, polecieć na budowę i
przeprowadzić zwiad, ku naszej nieopisanej radości pojawił się Roman Andriejewicz.
Wybiegłam mu na spotkanie, pytając z niepokojem:
- Wszystko w porządku?
Zostałam nagrodzona objęciami i szybkim skinieniem głowy, a potem Roman usiadł za
kierownicą, ja na tylnym siedzeniu, a Żeńka powiedziała martwym głosem:
- Ukatrupiłeś go.
- Już nie miałbym co robić - obraził się Roman Andriejewicz. - Jedynie zamieniłem z nim
kilka słów. Chłopak jest cały i zdrowy i jutro pójdzie do pracy, jeśli oczywiście zdoła
wydostać się z budowy z czapką na oczach i skutymi rękami... Osobiście myślę, że
wydostanie się na pewno, trochę się poobija, ale to mu tylko wyjdzie na zdrowie.
Jechaliśmy w stronę mojego domu. Teraz już mogłam się odprężyć - ufałam Romanowi, więc
jeśli on twierdzi, że gliniarz żyje, to z jakiej racji miałabym w to wątpić?
- No i czego się dowiedziałeś? - nie wytrzymała Żeńka.
- Zwłoki Awerina wywiózł z biura Jarcew. Pamiętasz samochód milicyjny? Kozyriew
zadzwonił do niego i kazał mu
szybko rozwiązać ten problem, dlatego nasz gliniarz pojechał z dwoma zaufanymi ludźmi.
Widzieli, jak zbiegłaś z ganku i to ich zaniepokoiło. Szybko zabrali ciało, przewieźli do
garażu Jarcewa i wrócili. W międzyczasie przyszłaś znowu, pokręciłaś się po biurze, nie
znalazłaś ofiary i wyszłaś, a oni wrócili i spokojnie włączyli w biurze alarm. Jarcew wziął z
kieszeni Awerina klucze do samochodu i pojechał mercedesem do tego samego garażu, a w
piątek o świcie zorganizowali wypadek i poczekali, aż mercedes się spali i z ciała zostaną
zwęglone szczątki. Kozyriew i gliniarze rozumieli, że tamtego dnia Awerin czekał na kogoś w
biurze, ostatni telefon wykonał do ciebie i dlatego znalazłaś się w kręgu zainteresowania.
Ponieważ jednak nie miałaś Jarcewowi zbyt wiele do powiedzenia, zostawili cię w spokoju,
uznając, że nic nie wiesz.
- Czyli wychodzi na to, że zabójcą jest Kozyriew? - spłoszyła się Żeńka.
Roman Andriejewicz zdumiał się szczerze:
- A co on, głupi?
Popatrzyłyśmy na siebie, zasępiłyśmy się i zaatakowałyśmy Romana we dwie.
- No to kto go zabił?
- Nie wiem, ale się domyślam.
- A co ci Jarcew powiedział? - rozzłościłam się.
- Wszystko, co wiedział, a wiedział niewiele: były zwłoki, które Kozyriew kazał na jakiś czas
ukryć, a potem zainscenizować zabójstwo.
- A co to za kobieta pomagała Jarcewowi?
- Nie zna żadnej kobiety.
- A czego dzisiaj szukał w mieszkaniu Awerina?
- Dziennika. Okazuje się, że nasz biznesmen lubił przelewać myśli na papier, dzisiaj
Kozyriew wezwał gliniarza i kazał mu odszukać dziennik. Oto i on - Roman podał mi zwykły
terminarz w czerwonej okładce.

- A dlaczego Kozyriew zainteresował się dziennikiem właśnie teraz, a nie zaraz po
zabójstwie? - spytała chmurnie Żeńka.
- Za wiele ode mnie wymagasz - skarcił ją Roman Andriejewicz. - Najpierw trzeba by
przeczytać te wynurzenia...
Otworzyłam dziennik. Pierwszy zapis był z datą dwudziestego czwartego lutego - jak się
okazało, właśnie tego dnia Jarosław Siergiejewicz spotkał Stellę Kozyriewą. Przyjechał do
swojego sklepu niedaleko jej domu, wysiadł z samochodu i wtedy zjawiła się ona... Jak się
okazało, Awerin był w duszy poetą i Stella miała szczęście, aż jej zazdrościłam: gdyby ktoś
napisał tak o mnie... Zerknęłam na dzielnego majora, próbując wyobrazić go sobie z
długopisem w ręku, w zadumie zasiadającego za biurkiem... Cóż, moja wyobraźnia tak daleko
nie sięgała...
- No, przekręć kartkę! - szturchnęła mnie Żeńka, która również usiłowała czytać, klękając na
przednim siedzeniu i wyciągając szyję - moja przyjaciółka jest zdolna nie do takich rzeczy.
Całą drogę do domu czytałyśmy dziennik, potem czytałyśmy go dalej w mieszkaniu,
pozwalając Romanowi Andriejewiczowi zająć się posiłkiem. Niektóre strony czytałyśmy na
głos, żeby był w temacie, ale major niespecjalnie interesował się dziennikiem. Łoskotał
garnkami, pogwizdywał i nie zwracał uwagi na cudze cierpienia - a cierpień było aż nadto. Im
dłużej czytałyśmy, tym bardziej byłyśmy wzburzone: wydarzenia opisane w dzienniku bardzo
przypominały film Dziewięć i pół tygodnia. Trawiący ogień namiętności, fantazja i wyraźna
skłonność do sadomasochizmu. Sympatyczny, zrównoważony i poważny z pozoru Jarosław
Siergiejewicz uwielbiał, żeby go dręczyć i nim pomiatać. A Stella robiła to po mistrzowsku i
z fantazją.
- Teraz jasne, dlaczego ciągnęła go za sobą do Soczi - prychnęła Żeńka. - Ona bawiłaby się z
mężem, a chodziłby za nimi jak zbity pies, płakał, gryzł poduszkę i się tym podniecał.
Słuchaj, Anfisa, czy są jeszcze na świecie jacyś normalni ludzie?
- Oczywiście - skinęłam głową, zerkając w stronę naszego dzielnego majora, który właśnie
zajrzał do pokoju, żeby zawołać nas na kolację.
W dzienniku Awerina pojawiła się wzmianka o pewnym przyjacielu Stelli, którego Jarosław
Siergiejewicz nazywał „złym
geniuszem" - bardzo poetycko, ale szalenie niekonkretnie. Od czasu do czasu Awerinowi
przychodziła do głowy trzeźwa myśl, że Stella jest, mówiąc delikatnie, nieco stuknięta i
wtedy od razu przypominał sobie o złym geniuszu, który, jak uważał, miał fatalny wpływ na
obiekt jego miłości. Oczywiście oskarżał również Kozyriewa, ale te oskarżenia były bardzo
enigmatyczne i sprowadzały się do stwierdzenia: „Zgubił ją". Na ostatnich stronach dziennika
ten temat rozbrzmiewał ze szczególną mocą. Na wieść, że Stella utonęła, Awerin od razu
zaczął podejrzewać, że coś jest nie w porządku - a telefon do Soczi upewnił go, że to wcale
nie Stella towarzyszyła Kozyriewowi w tej podróży. Zapisał osiem stron, gubiąc się w
domysłach, chciał pójść na milicję, ale ostatecznie nie poszedł: zbyt wiele rzeczy trzeba
byłoby tłumaczyć.
Muszę przyznać, że dziennik wywarł na mnie dziwne wrażenie - te zapiski zupełnie nie
pasowały do człowieka, z którym miałam okazję dwukrotnie rozmawiać. No naprawdę: zjesz
beczkę soli... Ostatnią notatkę Awerin napisał w niedzielę, na dwa dni przed własną śmiercią -
rozmyślał o mojej roli w tej sprawie. Nie wątpił, że w jego biurze zjawiłam się nie
przypadkiem, a rękopis dosłownie nim wstrząsnął - Jarosław Siergiejewicz ujrzał w nim
realne wydarzenia, a to, że - jak sądził - nie chciałam powiedzieć mu prawdy, niepokoiło go i
przerażało.
Obie z Żeńką przejrzałyśmy dziennik jeszcze raz, wpadłyśmy w przygnębienie, a potem
zaczęłyśmy dręczyć Romana Andriejewicza pytaniami.
- No i co o tym myślisz?
- Nic - wzruszył ramionami.

- No jak to - nic? - oburzyłam się. - Przecież Kozyriew polecił wykraść dziennik nie bez
powodu.
- No właśnie - i to jest najciekawsze. Skąd Kozyriew wiedział, że taki dziennik w ogóle
istnieje? Awerin mu się zwierzał? Na pewno nie mówił nikomu o dzienniku, bo gdyby miał z
kim serdecznie porozmawiać, na przykład przy butelce wódki, to nie pisałby tego
wszystkiego. Ileż to czasu i sił!... A Kozyriew mógł
chcieć znaleźć ten dziennik z jednego powodu: bał się, że są tu informacje wskazujące
zabójcę.
- A są? - zaniepokoiła się Żeńka.
- Nie, ale Kozyriew o tym nie wiedział i wolał mieć dziennik w ręku. Chociaż, z drugiej
strony, czemu po prostu nie kazał Jarcewowi go zniszczyć - spalić albo podrzeć i spuścić w
klozecie?
- No i czemu? - spytałam ostrożnie.
- Co, czemu? - nie zrozumiał Roman Andriejewicz.
- Jak myślisz, dlaczego nie kazał zniszczyć?
- Pojęcia nie mam. Jak będę znał odpowiedź na te pytania, będę znał również mordercę.
- Mordercą jest Kozyriew - wygłosiłam z przekonaniem, a nasz dzielny major tylko prychnął i
pokręcił głową.
- Nie sądzę. To wszystko jest tak idiotyczne, że w ogóle do niczego nie pasuje.
- A ten zły geniusz? - wtrąciła się Żeńka. - Kto to może być?
- Poproszę o inny zestaw pytań...
Dziennik nie tylko nam niczego nie wyjaśnił, ale jeszcze bardziej wszystko zaciemnił. Rano
wstaliśmy późno, ponieważ był dzień wolny, pomysłów nie mieliśmy żadnych i nigdzie się
nie spieszyliśmy. Napiliśmy się kawy, zjedliśmy śniadanie i nawet zaczęliśmy się zastawiać,
czyby nie pojechać za miasto. Pogoda była wspaniała i pewnie faktycznie byśmy pojechali,
ale...
Najpierw zadzwonił Kozyriew. Poznałam jego głos i zaniepokoiłam się, a potem niepokój
przerodził się w panikę: z jakiej racji on do mnie dzwoni? Kozyriew pytał, jak się czuję i
sprawiał wrażenie, jak by sam nie wiedział, po co właściwie wybrał mój numer.
- Anatolij wspomniał, że masz urlop - zagaił. - Tak.
- To czemu siedzisz w mieście? Czyżby w biurze podróży nie znalazła się żadna ciekawa
propozycja?
- Zaczęłam potężny remont w mieszkaniu - odparłam, zastanawiając się, do czego on zmierza.
- Remont może poczekać. Otóż mój przyjaciel ma domek myśliwski, osiemdziesiąt
kilometrów od miasta, piękne miejsce, jezioro, las... - „Chce mnie utopić!" - przemknęło mi
przez głowę. - Mogę uprzedzić go telefonicznie, pojedziesz sobie z przyjaciółmi,
odpoczniesz... taka piękna pogoda...
- Dziękuję bardzo, zastanowię się - odparłam i postanowiłam zepsuć mu humor. - Na dniach
spotkałam Wałachowa, powiedział, że kupiłeś Obnażaną?
- Wałachów? - powtórzył Kozyriew, jakby nie zrozumiał. - A tak, kupiłem... Straszny knot
moim zdaniem. Znasz tego typa?
- Trochę. Skoro straszny, to po co kupiłeś?
- Kupiłem i wyrzuciłem, a kupiłem dlatego, żeby czasem nie wpadło w oczy dzieciom. Trzeba
się troszczyć o młode pokolenie, a na widok takiego obrzydlistwa dzieci mogłyby dostać
rozstroju nerwowego. Kupiłbym wszystkie jego obrazy, a potem spalił, ale on jest strasznie
płodny i pewnie namalowałby nowe, a potem jeszcze by się okazało, że przeze mnie stał się
modny. Dlatego kupiłem tylko ten najgorszy i od razu się go pozbyłem.
Na pożegnanie Kozyriew radził mi skorzystać z jego propozycji i pojechać nad jezioro.

- Bezczelny! - obruszyła się Żeńka, która stała obok mnie i słyszała całą rozmowę. - Trzeba
go oddać w ręce milicji - przecież on mówi otwarcie: przyjeżdżajcie nad leśne jezioro, a tam
was ukatrupię.
- Nie jest wykluczone, że Kozyriew ma rację - powiedział Roman Andriejewicz w zadumie.
- W temacie ukatrupienia?
- W temacie odpoczynku w spokojnym miejscu, z daleka od różnych świrów.
Ja i Żeńka popatrzyłyśmy na siebie i zaczęłyśmy zgadywać, co mogła oznaczać ta propozycja
Kozyriewa. Mniej więcej godzinę później znowu zadzwonił telefon, tym razem słuchawkę
podniósł Roman Andriejewicz i oddał mi z niezadowoloną miną. Powód niezadowolenia
wyjaśnił się od razu: dzwonił Tolik.
- Anfisa? Mogłabyś przyjechać? Mam pewną sprawę...
- A co się stało? - spytałam wystraszona, Tolik miał taki głos, jakby leżał na łożu śmierci i
miał zaraz oddać Bogu ducha.
- Jeszcze nic, ale obawiam się, że może się stać. Przyjedź, będę czekać.
- Teraz?
- Tak. I weź ze sobą przyjaciółkę, jej to również dotyczy.
- Jewgienię?
- Tak - Tolik westchnął i dodał: - Czekam.
- Jedziemy - zakomenderowałam.
- Dobrze - skinął głową Roman Andriejewicz.
- A ty tam po co? - Żeńka zmarszczyła brwi. - Tolik cię nie lubi i pewnie nic przy tobie nie
powie. A ja strasznie chcę poznać rozwiązanie tej historii.
- Poznasz - mruknęłam i zabrzmiało to tak złowieszczo, że aż się sama przestraszyłam.
- Nie muszę wchodzić do mieszkania - rzekł dyplomatycznie Roman Andriejewicz. -
Odjedziemy kawałek od jego bloku, wysiądziecie i pójdziecie do niego na piechotę. A co
dalej, zobaczymy.
Propozycja wydała mi się rozsądna, wprawdzie nie spodziewałam się po Toliku żadnych
paskudnych niespodzianek, ale kto wie...
Pojechaliśmy. Roman Andriejewicz zaparkował na sąsiednim podwórku i został w
samochodzie, a my z Żeńką poszłyśmy na piechotę, snując przypuszczenia. Może Tolik
dowiedział się czegoś ciekawego, przecież nie ścigałby nas bez powodu, poza tym był taki
zdenerwowany... a może wiedział o wszystkim od początku i teraz postanowił podzielić się z
nami tą wiedzą?
Zadzwoniłam, drzwi się otworzyły i ujrzałyśmy Tolika. Wyglądał okropnie - nie zdziwiłabym
się, gdyby okazało się, że pił dwa dni z rzędu (czyli od naszego ostatniego spotkania), teraz
też wyglądał, jakby był pod wpływem alkoholu. Miał na sobie ten sam szlafrok i nadal był
boso, włosy zmierzwione, pod oczami ciemne kręgi.
- Wejdźcie - powiedział z westchnieniem i odsunął się, wpuszczając nas do środka.
Weszłam pierwsza i już otworzyłam usta, żeby spytać, co się stało, gdy coś uderzyło mnie w
kark z taką siłą, że ujrzałam gwiazdy, a potem zapadła ciemność. W ostatnim przebłysku
świadomości, zanim upadłam na podłogę, pomyślałam jeszcze: ale ze mnie idiotka.
Dziwny dźwięk świdrował mi uszy. Odgłos się nasilił, sprawiając mi straszny ból - moja
głowa nie była głową, lecz dzwonem i ktoś walił w niego uparcie: raz, dwa, raz, dwa, trzy. O,
do licha... Krzywiąc się z bólu, poruszyłam się i nawet udało mi się odetchnąć, a chwilę
potem rozjaśniło mi się w głowie na tyle, że zrozumiałam: ktoś stoi obok mnie i coś mówi,
nawet zaczęłam rozróżniać słowa... Głos należał do Tolika.
- Nie zrobisz tego... - powtarzał monotonnie. - Proszę cię. Posłuchaj mnie... Wyjedziesz
jeszcze dziś. Wszystko będzie dobrze, pomogę ci. Zrobię wszystko, co zechcesz, tylko, na
Boga, opamiętaj się...

Uniosłam powiekę i zobaczyłam Żeńkę. Siedziała na podłodze naprzeciwko mnie, oparta o
ścianę, nogi miała wyprostowane, oczy wytrzeszczone, usta uchylone, przez co wyglądała na
obłąkaną, ale poza tym prezentowała się całkiem nieźle, to znaczy na pewno była żywa. Tak
mnie to ucieszyło, że nie uchwyciłam, co Tolik mówił dalej - a szkoda, bo mówił o mnie.
- Żeby nie ta suka! - zawołał ktoś piskliwie. Głos należał do kobiety, ale nie mogłam
zobaczyć właścicielki, stała po prawej stronie ode mnie, a na razie nie byłam w stanie kręcić
głową. - Wraca jej przytomność! - powiedział ze złością ten sam głos, pewnie chodziło o
mnie.
Może nie należało się tak spieszyć z odzyskiwaniem przytomności? Usłyszałam czyjeś kroki i
krzyk Tolika:
- Odejdź od niej!
Wystraszona, otworzyłam drugie oko, skoncentrowałam wzrok i zobaczyłam... nogi. A raczej
zamszowe buty,
wyraźnie męskie, w kretyńskim żółtym kolorze. Wszystko już było jasne: leżę na podłodze na
prawym boku i właśnie dlatego mam problemy z patrzeniem, ponieważ wtulam się
policzkiem w wykładzinę - lewe oko widzi dobrze, a prawe nieszczególnie.
- Ocknęła się - oznajmił męski głos. Głos był tak znajomy, że z wrażenia aż podniosłam
głowę.
Kucając obok, przyglądał mi się z łagodnym uśmiechem bezzębnych dziąseł „kubista
rzeźnik", a teraz dodatkowo „zły geniusz" Arkadij Wałachów! Jak mogłam być aż tak tępa i
nie wpaść na to wcześniej! Przecież Anka mówiła, że do psychoanalityka Stellę
przyprowadził malarz, a i potem... O, cholera! Jakie to wszystko proste... Podniosłam się
jeszcze odrobinę i nawet pokręciłam głową: trzy metry dalej w fotelu siedział Tolik ze
związanymi rękami i nogami, a obok niego stała kobieta - ostrzygła się i przefarbowała na
blond, ale i tak bym ją poznała, dzięki podobieństwu do brata. Przede mną stał trup z dalii,
nieboszczka Stella Kozyriewa - aczkolwiek absolutnie żywa i chyba zdrowa, jeśli nie liczyć
błysku szaleństwa w oczach. Nietrudno wyobrazić sobie, co poczułam... Przede wszystkim
pomyślałam, że nigdy w życiu nie wybaczę sobie tej głupoty... Oto, co robi z człowiekiem
literatura: zamiast się chwilę zastanowić i dodać dwa do dwóch, szłam na smyczy swojej
fantazji i to mnie zgubiło.
Rzecz jasna, Kozyriew nie zabił żony, ale bynajmniej nie z pobudek etycznych, lecz z bardzo
banalnego powodu: Stella szantażowała go. Trzymała gdzieś, bezpiecznie ukryte, materiały
kompromitujące, które w razie jej gwałtownej śmierci miały się znaleźć w odpowiednim
miejscu. Właśnie ta okoliczność zmusiła Kozyriewa do tego, by pomóc żonie po zabójstwie
jej kochanka, syna naszego mera. Zabójstwo było wyjątkowo okropne, a ofiara źle wybrana,
Stella poleciała więc do męża i zażądała pomocy. W efekcie Kozyriew wyjeżdża do Soczi, a
Stella mu jakoby towarzyszy, a w rzeczywistości ukrywa się w ich wielkim domu i czeka na
rozwój wydarzeń.
Madame Kozyriewa była przekonana, że mąż mafioso i brat adwokat pomogą jej uniknąć
rozprawy sądowej, ale mimo wszystko nie odważyła się pojechać na południe, wolała na jakiś
czas zniknąć. Kozyriew wyjechał z kochanką i miał niesamowite szczęście (a może trochę
temu szczęściu pomógł?): dziewczyna utonęła i w jego rękach znalazło się świadectwo zgonu
żony. W ten sposób pomógł Stelli uniknąć zasłużonej kary (martwych nie wsadza się do
więzienia) i jednocześnie miał szansę raz na zawsze się od niej uwolnić. I wszystko byłoby
dobrze, gdyby nie to, że Awerin zadzwonił do Soczi i zaczął podejrzewać coś niedobrego - a
tu się jeszcze pojawia mój rękopis! Kopertę wysłaną przez Awerina dostała Stella (nadal
mieszkała w willi - może czekała na rozwój wydarzeń, a może po prostu grała mężowi na
nerwach), rozpoznała charakter pisma i pojechała do Jarosława Siergiejewicza. Co się
wydarzyło w biurze, nie wiadomo - może Awerin w końcu zrozumiał, kim jest jego ukochana,
poradził, żeby zaczęła się leczyć, i wtedy stał się niewygodnym świadkiem, a może „zły

geniusz" postanowił rozprawić się z rywalem, jedno jest pewne: Awerin dostał nożem w
plecy. Myślę, że zabił go Wałachów i dlatego wypłynęła kwestia alibi. Stella po raz kolejny
zmusiła męża do pomocy, a potem... Co było potem, jest mniej więcej jasne: ukradli rękopis z
kółka literackiego, a ponieważ nie było tam mojego adresu, Wałachów przypomniał sobie
nasze pamiętne spotkanie i rozmowę z Apollońskim i poprzez Żeńkę dotarli do mnie. Próba
zamordowania nas spełzła na niczym (jak się później okazało, cherokee należał do Stelli, a za
kierownicą siedział „zły geniusz"). Następnie kochankowie mordercy postanowili odetchnąć,
ale wtedy podły los zetknął mnie i Tolika, a nasze zainteresowanie psychoanalitykiem
ostatecznie wyprowadziło ich z równowagi. W tym wypadku Stella niepokoiła się nie o siebie
(w końcu od miesiąca była nieboszczką) - bała się, że wypłynie nazwisko Wałachowa, a
wtedy do rozwiązania całej sprawy był już krok. Tej nocy, gdy przekopywałyśmy klomb,
Stella była w domu, na szczęście sama; natychmiast wezwała
męża, w pośpiechu opuszczając swoją kryjówkę. Jednak Kozyriew zamiast zakopać nas w
świeżo przygotowanym dole, puścił nas wolno, co bardzo zdenerwowało jego małżonkę.
Kozyriewowi wszystkie te zabójstwa były niepotrzebne, chciał się po prostu pozbyć żony i
dlatego wywalił straszne pieniądze za obraz Wałachowa - w sensie: zapłacił odstępne. Ale
Stella nie miała ochoty wynieść się z miasta, na domiar złego Tolik, po odsłuchaniu
wiadomości, którą zostawiłam na jego automatycznej sekretarce, uświadomił siostrę, że jej
tajemnica wyszła na jaw, a ona sama niedługo zasiądzie na ławie oskarżonych. Stella odebrała
jego słowa po swojemu i postanowiła skończyć z nami raz na zawsze. I właśnie dlatego ja i
Żeńka znalazłyśmy się na podłodze w mieszkaniu Tolika.
Rzecz jasna, wszystkie te informacje nie objawiły mi się w nagłym przebłysku olśnienia na
podłodze w mieszkaniu Tolika, wielu rzeczy dowiedziałam się znacznie później, ale sedno
sprawy odgadłam prawidłowo: mam przed sobą dwoje psychopatów, którzy postanowili nas
zamordować.
Właśnie zdążyłam o tym pomyśleć, gdy rozległ się straszliwy huk, drzwi otwarły się z
trzaskiem i do pokoju wpadł nasz dzielny major. Potem wydarzenia rozwinęły się w
niesamowitym tempie: w rękach Stelli pojawił się pistolet, nacisnęła spust, jednak Roman nie
na darmo służył w specnazie - błyskawicznie zasłonił się Wałachowem, który jakże w porę
znalazł się pod ręką, a następnie postąpił zupełnie nie jak dżentelmen - kopnął piękną kobietę
dzierżącą pistolet, zapewniając jej chwilową przerwę w życiorysie.
Gdy przyjechała milicja, madame nadal była nieprzytomna. Z Wałachowem było jeszcze
gorzej: leżał w kałuży krwi. Wezwane pogotowie przewiozło go do szpitala, gdzie zmarł
następnego dnia, nie odzyskując przytomności.
I tak skończyła się nasza historia. Stella została uznana za osobę niepoczytalną i odesłana na
leczenie (z jej pieniędzmi ma szansę wyleczyć się bardzo szybko); gliniarz Jarcew wydostał
się, zgodnie z przewidywaniami Romana, z budowy, ponabijał
sobie trochę guzów, ale doszedł do siebie i wrócił do pracy. Nawet z Kozyriewem jest w
wszystko w porządku - wprawdzie to, że zrobił szacher-macher ze śmiercią żony, nie
wszystkim się podobało, ale w końcu Nina Głagoliewa po prostu utonęła. Nikołaj Pietrowicz
miał pewne problemy, ale rozwiązał je i podobno nawet planuje kandydować w przyszłych
wyborach. Najgorsze przypadło w udziale Wałachowowi: zamordował syna naszego mera,
Awerina, Kołobka, próbował zabić mnie i Żeńkę... ale ponieważ nieboszczykom jest i tak już
wszystko jedno, więc myślę, że obciążenie go tym wszystkim nie bardzo go zmartwiło.
Jeśli chodzi o mnie, byłam całkowicie usatysfakcjonowana - cokolwiek by rzec, nasz
kryminał w końcu dobrze się skończył, moja przyjaciółka jest cała i zdrowa i co czwartek
czyta mi swoje opowiadania.
Ja i Żeńka siedziałyśmy w kuchni i piłyśmy herbatę. Rano zadzwonił Denis i spytał jak gdyby
nigdy nic:
- Nie pojechałaś do Hiszpanii?

- Przecież wiesz, że nie - odburknęłam.
- Wiem. No to, skoro nie wyjechałaś, to może wrócisz do pracy w poniedziałek? - I dorzucił
niepewnie: - Tamto już skończone...
- Wrócę - zgodziłam się lekko, jednocześnie myśląc, że powinnam rozejrzeć się za nową
pracą: jak będzie się tak żenił co kwartał, to nie wyrobię, biorąc co chwila urlop...
Właśnie ten temat wałkowałyśmy z Żeńką, gdy zadzwonił telefon. Podniosłam słuchawkę z
pewnym niepokojem i usłyszałam głos Paszy:
- Anfiso, czemu nie odebrałaś samochodu? - zapytał, jak zwykle zapominając się przywitać.
- Przecież wyjechałeś do Hiszpanii...
- No to co? Ale uprzedziłem chłopaków. Nawet miałem do ciebie dzwonić, tylko w całym
tym zamieszaniu zupełnie zapomniałem. Twój wózek jest gotowy.
Słysząc to, Żeńka pokręciła głową oburzona, a ja ucieszyłam się, że mój samochód jednak nie
wpadł w jej ręce. Wtedy do rozmowy wtrąciła się Nataszka i od razu zaczęła opowiadać o
Hiszpanii. Ja i Żeńka zaczęłyśmy jej zazdrościć, popatrzyłyśmy na siebie i powiedziałyśmy
jednocześnie:
- Może jednak pojedziemy?
- Hej, a co u ciebie słychać? - zapytała znienacka Natasza. Już miałam jej powiedzieć, ale w
porę się rozmyśliłam - jak teraz zacznę opowiadać, co u mnie, to do rana nie skończymy. - A
jak Tolik? - nie poddawała się Nataszka.
- Jaki Tolik? - prychnęłam.
- No jak to jaki? - stropiła się Natasza. - Tolik Rusanow, wypytywał o ciebie w przeddzień
naszego wyjazdu...
- Aa... Tolik... Wiesz, okazało się, że nie pasujemy do siebie.
- Szkoda. Fajny facet...
- A jaką ma rodzinę! Pozazdrościć! - rzuciła zgryźliwie Żeńka.
Nataszka w końcu się pożegnała, a Żeńka zaczęła zbierać się do wyjścia.
Poszłam ją odprowadzić, zeszłyśmy na półpiętro i Żeńka zauważyła:
- Masz coś w skrzynce pocztowej.
- Rzeczywiście...
Otworzyłam skrzynkę i wyjęłam list. Wyglądał na oficjalny, na kopercie wydrukowany adres
nadawcy: Moskwa, a dalej... dalej nazwa dobrze mi znanego wydawnictwa - nie dalej jak
wczoraj kupiłam wydany przez nich sympatyczny kryminał, do poczytania przed snem.
- Co to? - zainteresowała się Żeńka.
- Wydawnictwo... - wyjąkałam. - Moskiewskie...
- O, matko!... Z tego wszystkiego na śmierć zapomniałam ci powiedzieć: przecież wysłałam
do nich twój rękopis!
- Dawno?
- Dawno, zaraz po tym, jak nas Ipatow odpalił. Otwórz wreszcie, strasznie jestem ciekawa...
Otworzyłam: Szanowna Pani Anfiso Lwowna... Litery skakały mi przed oczami, gdy
czytałam na głos, a Żeńka podpowiadała mi, zaglądając przez ramię i wytrzeszczając zielone
oczyska.
- A nie mówiłam?! - wykrzyknęła w końcu. - Spodobało się! A ten pętak jeszcze nosem
kręcił... - Żeńka splunęła z pogardą, a potem zawołała: - No, teraz im pokażemy! Wiedziałam!
Miałam rację, że w ciebie wierzyłam! Czułam, czułam! Wiesz co, chyba do ciebie wrócę,
napijemy się jeszcze herbaty... Tutaj jest numer telefonu, widzisz? Dzwoń od razu, po co
zwlekać?
Mnie również herbata wydała się niezbędna, ożywione i podekscytowane wróciłyśmy do
kuchni, wstawiłyśmy wodę i przekrzykując się, zaczęłyśmy snuć plany... Pokrótce wyłożyłam
jej fabułę następnej powieści, przyjaciółka zaakceptowała ją, a po trzeciej filiżance herbaty
nagle posmutniała, potem zupełnie oklapła, siedziała i ciężko wzdychała.

- Co z tobą? - spytałam niespokojnie.
- Wiesz, o czym sobie pomyślałam? - zaczęła żałośnie Żeńka, patrząc na mnie jak sierota po
faszystach. - Kryminały są passę - napisz romans. Pomyśl tylko! Dwie przyjaciółki
wyjeżdżają na wakacje do Hiszpanii i spotykają tam miłość swojego życia. Ja - księcia
Monako, a ty - bruneta, magnata naftowego z Teksasu. Słyszysz, Anfisa? Napisz, co?
W tym momencie usłyszałam, jak pod blok podjechał samochód, wyjrzałam przez okno - z
łady wysiadł Roman Andriejewicz z bukietem kwiatów pod pachą, podniósł głowę i mrugnął
do mnie wesoło.
- Słyszysz, Anfisa? - nie poddawała się Żeńka.
- Do diabła z magnatami - odpowiedziałam z mocą. - Wystarczy mi podpułkownik...

KONIEC