Anne-Lise Boge

Saga Grzech pierworodny

Część 19

Kusiciel

Przełożyła Anna Marciniakówna

Copyright © 2007 Anne-Lise Boge

Wydarzenia przedstawione w serii powieściowej „Grzech pierworodny" rozgrywają się w

gospodarstwie należącym do rodziny mojej matki. Dwór, przyroda, postaci i tło kulturowe są
autentyczne. Chciałabym jednak zaznaczyć, że ani ludzie, ani cała historia opisana w serii nie
mają żadnego związku z rzeczywistością. To powstało w mojej wyobraźni.

Dla profesora Odda S. Lovolla z St. Olav College, w Minnesocie,

z podziękowaniami za nieocenioną pomoc przy pracy nad tą książką

Anne-Lise Boge

ROZDZIAŁ 1.

Mali budziła się wolno. Przez jakiś czas leżała, wczuwając się w rozkołysany, nieznany

przedtem ruch, który w ciągu ostatniego tygodnia nieustannie jej towarzyszył. Wsłuchiwała
się w dźwięki maszyn, tych maszyn, które sprawiały, że wielki statek posuwał się dzień i noc
przed siebie po bezkresnym morzu. Na początku hałasy z maszynowni godzinami nie dawały
jej zasnąć. Teraz pogrążała się we śnie, gdy tylko głowa dotknęła poduszki. Dźwięków z
maszynowni właściwie nie rejestrowała.

Pierwszej nocy prawie nie zmrużyła oka. Wszystko wydawało się obce i trochę

przerażające. Statek był wielki, imponujący, tak samo jak jej kajuta, która przypominała
niewielki apartament hotelowy. Na salonowym stoliku stał bukiet róż. „Szczęśliwej podróży.
Martin B." - napisano na bileciku. Mali długo siedziała z tym bilecikiem w ręce. Tak więc
kości zostały rzucone. Za późno, żeby zawrócić.

Pogoda była sztormowa i statek kołysał się gwałtownie na grzbietach wysokich fal. Ze

wspaniałego obiadu, jaki podano pierwszego wieczoru, Mali miała niewiele przyjemności.
Mdłości przez cały czas czaiły się w żołądku. Mali wcześnie poszła do łóżka, leżała, nie
śpiąc, przewracała się w pościeli, spocona i udręczona. W końcu jakoś udało jej się zasnąć.

Mali zrzuciła z siebie kołdrę. W kajucie było gorąco, powietrze zdawało się ciężkie.

Uniosła głowę i odgarnęła w tył włosy, poczuła, że na karku są mokre. Spojrzenie przesunęło
się w stronę szafy na ubrania, gdzie powiesiła sukienkę, którą miała na sobie wieczorem. Nie
chciała wkładać jej od razu z powrotem do walizki, wolała, żeby ubranie trochę się
przewietrzyło. Przesiąkło bowiem dymem papierosów i kosztownych cygar. Obok na
wieszaku wisiał lekki letni kostiumik, który zamierzała włożyć na siebie dzisiaj. Za kilka
godzin statek wpłynie do portu Nowy Jork. I Mali spotka Martina Bakkena.

Spojrzała na zegarek. Różnica czasu wyrównywała się niepostrzeżenie. Każdego dnia Mali

patrzyła na wielką mapę, którą wywieszano przed jednym z salonów. Znajdowała się na niej
pozycja statku i czas właściwy dla tego miejsca. Codziennie więc Mali przesuwała odrobinę

wskazówki zegarka i w ten sposób uniknęła przeżywania znacznej różnicy czasu między
Norwegią i Ameryką, wynoszącej aż sześć godzin. Mimo wszystko dziwnie było myśleć, że
kiedy ona wstaje z łóżka, w Stornes zbliża się pora podwieczorku! Kiedy przybędzie na farmę
Bakkena, i tak będzie musiała cofnąć zegarek jeszcze o godzinę. Ale tego pewnie nawet nie
zauważy. Godzina w tę czy w tę, to nie ma znaczenia.

Ludzie bywali w świecie, których poznała na pokładzie statku, twierdzili, że większe

znaczenie ma różnica czasu w odwrotną stronę - kiedy wraca się z USA do Norwegii. Ale
także i to można przeżyć bezboleśnie, zapewniali. Mali wejdzie w nowy czas w ciągu ośmiu
dni, bo tyle trwać będzie droga powrotna do domu.

Podróż wielkim parowcem była jak wejście w zupełnie nowy świat. Martin Bakken

zatroszczył się o bilet pierwszej klasy i o taki luksus, że Mali wciąż nie mogła się otrząsnąć ze
zdumienia. Owe wielkie, eleganckie salony, te ciężkie żyrandole z kryształu, te miękkie,
grube dywany i najrozmaitsze sklepy, w których można kupić wszystko, czego tylko dusza
zapragnie. I jako zwieńczenie wszystkiego ogromna, rozświetlona jadalnia pełna eleganckich,
na ciemno ubranych kelnerów.

Przez trzy pierwsze wieczory Mali siedziała przy stole kapitańskim. Domyślała się, że to

wielki zaszczyt i że nie każdego się tam zaprasza. Dostrzegała przeciągłe spojrzenia, jakie
przy posiłkach posyłali jej oficerowie statku.

Bezpiecznie było siedzieć przy tym stole, od razu spotkała ludzi, z którymi mogła

rozmawiać, zostali bowiem sobie przedstawieni zgodnie z obowiązującymi formami. Ona
sama nigdy nie nawiązałaby kontaktu z obcymi, do czegoś takiego nie przywykła.

Jedna z par ze szczególnym zaangażowaniem prezentowała Mali swoich przyjaciół.

Przekonali ją w końcu, by poszła z nimi do sali balowej, gdzie natychmiast została
poproszona do tańca przez eleganckiego pana z ciemnymi bokobrodami i gładko
przyczesanymi włosami. Właściwie chciała mu odmówić, ale nowi przyjaciele uśmiechali się
zachęcająco i popychali ją lekko na parkiet. Domyśliła się, że ten pan to jeden z ich
znajomych. Powinna się więc zgodzić.

Ten właśnie pan przedstawił jej swoje towarzystwo w tej podróży - trzy eleganckie damy

w głęboko wydekoltowanych sukniach z gładkiego jedwabiu, obwieszone błyszczącymi
ozdobami. Panie paliły papierosy w długich fifkach, uśmiechały się i wyciągały do Mali białe,
szczupłe ręce z krwistoczerwonymi paznokciami. Dwaj panowie siedzący przy stoliku wstali,
jeden przysunął Mali krzesło. Rozglądała się za parą, z którą tutaj przyszła, tamci jednak
rozmawiali już z kimś innym, usiadła więc obok nowych znajomych.

Najpierw czuła się kompletnie wyobcowana. Zamówiono dla niej jakiś drink, natychmiast

pojawił się kelner z czymś jasnoróżowym w wysokim, wąskim kieliszku. Mali wolno popijała
i powoli rozluźniała się coraz bardziej. Wystrojone damy okazały się życzliwymi i wesołymi
osobami. Pytały ją o podróż, skąd pochodzi i dokąd się wybiera. Kiedy wspomniała nazwisko
Martina Bakkena, wszystkie trzy zrobiły wielkie oczy.

- Ale to nie jest ten Bakken? - spytała jedna, wymachując papierosem. - Nie ten Martin

Bakken z St. Paul?

Kiedy dotarło do nich nareszcie, że to właśnie ten, ich zainteresowanie osobą Mali

znacznie wzrosło. Opowiadały jej jedna przez drugą, że są z nim zaprzyjaźnione, że były
właśnie z wizytą w „starym kraju", by odwiedzić rodzinę. Zawsze razem jeżdżą do Norwegii -
tłumaczyły. Dobrze jest mieć sympatyczne towarzystwo podczas długiej podróży. Jako
przyjaciółki Bakkena zostały już wcześniej zaproszone na wielkie otwarcie jego sklepu w St.
Paul.

- A więc to ty jesteś tą Mali, którą on opisuje w takich superlatywach - wtrącił jeden z

panów, przyglądając się Mali z zainteresowaniem. - Tak, no tak, rozumiem. Bakken wcale nie
przesadza - uśmiechnął się ciepło.

Mali zarumieniła się i głaskała palcem brzeg niemal już pustego kieliszka. Ktoś wezwał

kelnera i opróżniony kieliszek został zastąpiony kolejnym, pełnym.

- Cóż to za szczęśliwy traf, żeśmy cię spotkali - szczebiotała jedna z kobiet, gładząc swoją

krótką, elegancką fryzurę. Włosy miała kruczoczarne, ułożone w równe fale tuż przy głowie.
Jeden duży lok został opuszczony na czoło, wygląda jak przyklejony, pomyślała Mali.
Zdążyła się zorientować, że wiele kobiet tak się czesze, i zdała sobie sprawę, że to ostatni
krzyk mody.

- A zatem spotkamy się na wielkim otwarciu sklepu - szczebiotała dalej dama. - Spotkamy

się jako starzy znajomi. To będzie wspaniałe! Ale się Martin zdziwi!

Od tego wieczoru całe towarzystwo niemal nie odstępowało Mali. Zabierali ją ze sobą do

sali kinowej, gdzie wyświetlano filmy, na dodatek kolorowe! Mali była tym kompletnie
porażona, nie mogła wzroku oderwać od ekranu. Nigdy przedtem nie widziała filmu. Innego
wieczoru znowu przyjaciele zabrali ją na eleganckie show, z artystami, którzy tańczyli i
śpiewali, potem uparli się, żeby Mali siedziała z nimi przy posiłkach.

Jedzenie było po prostu wyjątkowe. Dania mięsne najrozmaitszych rodzajów i warzywa,

których Mali nie znała nawet z nazwy. Nie mówiąc już o deserach! Początkowo bardzo się
denerwowała, widząc, że przy karteczce z jej nazwiskiem leżą aż trzy komplety sztućców,
uważnie obserwowała jednak, co inni z tym robią, i po kilku dniach nie musiała się już
zastanawiać.

Nowi przyjaciele wieczorami zapraszali ją na drinki. Eleganccy, palący cygara panowie

prześcigali się w uprzejmościach i wciąż zapraszali ją do tańca, powtarzali, jaka jest piękna,
jaka wyjątkowa i jak bardzo różni się od innych kobiet. Jeden próbował nawet pocałować ją
w kark na parkiecie, pośpiesznie i jakby mimochodem. Wtedy jednak Mali zesztywniała i
cofnęła się zdecydowanie z pociemniałym wzrokiem. Pan uprzejmie przeprosił, błagał, by ten
incydent nie zniszczył ich przyjaźni, jak się wyraził. Mali w milczeniu skinęła głową. Potem
już nikt nigdy nie próbował się tak wobec niej zachować, wszyscy byli wyłącznie mili i
uprzejmi.

Przedpołudnia spędzali najczęściej na pokładzie, wygodnie ułożeni na leżakach, z nogami

otulonymi w miękkie pledy. Słońce grzało, kelnerzy w białych kurtkach i z czarnymi
muszkami biegali, podając zimne trunki w wysokich kieliszkach.

Mali domyślała się, że to wspaniale traktowanie nie jest udziałem wszystkich pasażerów,

zarezerwowane zostało jedynie dla gości pierwszej klasy. Pewnego dnia wyprawiła się na
dolny pokład, żeby zobaczyć, jak tam ludzie się mają. Odniosła wrażenie, że znalazła się w
zupełnie innym świecie. Czuła się bardzo nieprzyjemnie poruszona, przeciskając się między
grupami marnie ubranych pasażerów, siedzących wprost na drewnianym pokładzie.
Pośpiesznie wróciła na górę do swojej pierwszej klasy i z wdzięcznością myślała, że może
rozkoszować się luksusem, póki jest nim otoczona. Bo przecież i jej życie nie zawsze takie
będzie. Mimo wszystko nie dawało jej spokoju to, że między ludźmi istnieją aż takie różnice.
Nawet w jej własnym, małym wiejskim świecie tak jest. Tam też różnica między bogatymi i
biednymi jest bardzo wyraźna.

Ulubionym zajęciem Mali było stać przy relingu i wpatrywać się przed siebie w bezkresne

morze. Kiedy wielki parowiec pruł wysokie fale tak, że zostawały za nim wielkie połacie
piany, doznawała uczucia, że fruwa. Intensywnego, wszechogarniającego poczucia wolności.

Spacerowała po pokładzie często również wieczorami. Niekiedy razem z nowymi

przyjaciółmi, najczęściej jednak sama. To także było fantastyczne przeżycie. Tutaj, na
otwartym morzu niebo wydawało się nieskończenie wielkie. Nigdy nie widziała więcej
gwiazd. I nigdy też nie były one takie wielkie, nawet w marcowe wieczory w domu nad
fiordem, myślała, odchylając głowę w tyl i wpatrując się w roziskrzony nieboskłon. Na myśl
o domu w sercu pojawiała się tęsknota. Co też się teraz dzieje w Stornes? Z każdą mijającą

godziną oddalała się coraz bardziej od swoich bliskich. Ale czas minie szybko, pocieszała
sama siebie. Wkrótce znowu popłynie tą samą drogą, wtedy jednak w odwrotną stronę, do
domu, do Stornes, do swoich.

Z tego, co opowiadali przyjaciele, Mali domyślała się, że Martin Bakken musi być kimś

znacznie ważniejszym, niż przypuszczała. Oczywiście wiedziała, że to człowiek bogaty, teraz
jednak dowiedziała się więcej. Otóż Bakken jest właścicielem największej farmy w całym
stanie Minnesota. Jest zaprzyjaźniony z gubernatorem, sam został senatorem. Pełni tę funkcję
już dwa lata, a cała kadencja trwa cztery. Nikt nie wie, jak wielki jest jego majątek, domyślają
się tylko, że posiada miliony. Miliony dolarów - dodawali, wznosząc oczy ku niebu.

- I taki mężczyzna żyje samotnie - wtrąciła kobieta imieniem Henny i westchnęła głęboko.

- Po rozwodzie nigdy się już z nikim nie związał, choć Bóg świadkiem, że wiele pań
próbowało! - Uśmiechnęła się zaczepnie do Mali i poklepała ją po ręce. - Może ty jesteś
powodem - rzekła. - On tyle nam opowiadał o pięknej, utalentowanej artystce z Norwegii.

Mali poczuła się nieswojo.
- No, nie sądzę - odparła cierpko. - Ja przecież jestem mężatką.
Pozostałe trzy kobiety wybuchnęły śmiechem.
- Ale to przecież w każdej chwili można zmienić - śmiała się Henny nieskrępowana. -

Rany boskie, żadna z nas nie jest mężatką po raz pierwszy - dodała. - Jeśli trafia się
możliwość znalezienia męża z wyższej półki, to trzeba z niej korzystać, droga Mali. A Martin
zdecydowanie jest mężczyzną z najwyższej półki. Wkrótce się z pewnością o tym przekonasz.

- Ja nie przywykłam wybierać sobie mężów tak, jak się wybiera towar w sklepie -

odpowiedziała Mali.

Poczuła, że się rumieni, zrobiło jej się gorąco, kiedy wypowiadała te słowa. Wspomnienie

małżeństwa z Johanem stanęło teraz przed jej oczyma. Przecież to było to samo, chociaż nie
ona wybierała. No i nie ma mowy o najwyższej półce, co to, to nie, w każdym razie jeśli
chodzi o rangę i pieniądze, mimo wszystko była to jednak zwyczajna transakcja handlowa!
Niczego takiego już nigdy więcej nie popełni. Teraz zdawała sobie sprawę, że takie
małżeństwo to po prostu wstyd. I upokorzenie. Te kobiety jednak mówią o małżeńskim
handlu jak o sprawie całkowicie naturalnej. Jeśli trafia się okazja, to należy brać, na co się ma
ochotę. Najważniejsze są pieniądze i pozycja. Gdzie w tym wszystkim jest miejsce na miłość,
żadna nawet nie wspomniała.

- Ty rzeczywiście jesteś taka wyjątkowa, jak Martin mówi - uśmiechnęła się Henny

przypochlebnie. - Moim zdaniem to ty nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jaka jesteś
piękna, Mali! My wszystkie nie myślimy o niczym innym, jak tylko o najnowszej modzie i o
tym, co zrobić, by nas zauważono. Wyrzucamy mnóstwo pieniędzy na ubrania, fryzury i
klejnoty - przyznała szczerze, bawiąc się swoim naszyjnikiem z pereł. - I oto nagle pojawiasz
się ty, ubrana niemodnie - dodała bez złośliwości w głosie. Po prostu stwierdziła, że tak jest.
-I wszyscy mężczyźni oglądają się wyłącznie za tobą!

Uniosła swój kieliszek w stronę Mali.
- Jutro przypływamy do Nowego Jorku. Jako gość Martina będziesz miała mnóstwo

przeżyć i wrażeń, Mali. Dla mnie jesteś pięknym, trochę egzotycznym ptakiem, który
nareszcie wyrwał się z klatki i szybuje ku słońcu. Może skończy się tym, że zostaniesz w
naszym wielkim, cudownym kraju? Wydaje mi się, że znam kogoś, kto bardzo tego pragnie -
dodała wymownie. - Podczas tego tygodnia na statku wyjaśniło mi się sporo, wiele spraw
znalazło się nareszcie na swoim miejscu.

Mali również uniosła swój kieliszek. Na krótki moment zobaczyła przed sobą twarz

Havarda. Jego niebieskie oczy i jasną grzywę... Nagle zapragnęła, żeby nigdy nie wybierała
się w tę podróż. Żeby po prostu siedziała tam, gdzie jest jej dom.

- Ja jednak wrócę do domu - oznajmiła cicho. - Poza tym to jest tak, że jeśli ktoś wzniesie

się za blisko słońca, to się poparzy.

- Ech, Mali, Mali - westchnęła Henny lekko wzburzona. - Ty rzeczywiście jesteś

wyjątkową osobą. Mimo wszystko witaj w Ameryce!

Mali stała na najwyższym pokładzie. Wbiła palce w reling i wpatrywała się przed siebie.

Poranek był słoneczny i bardzo pogodny. Musiała rozpiąć żakiet, bo już robiło się nieznośnie
gorąco, w dodatku zupełnie inaczej, niż przywykła. Pot perlił się jej na czole, choć stała
zupełnie bez ruchu, czuła, jak krople potu spływają jej w dół po plecach. Tego rodzaju gorąco
w domu przeżywała jedynie podczas największych upałów, pracując przy sianokosach. Teraz
spływała potem, choć nawet ręką nie ruszyła, a w dodatku wiatr od morza chłodził jej głowę.
A jak to będzie, kiedy znajdę się na lądzie? - zastanawiała się niepewnie.

Wpatrywała się w miasto, które sprawiało wrażenie, że wyrasta wprost z morza. Widok

wydawał się Mali nierzeczywisty. Ogromne budowle sterczące wysoko w niebo. Przesunęła
wzrok w lewo. Tam, niedaleko od niej, znajdował się najbardziej znany posąg Nowego Jorku.
Na małej, zielonej wyspie otoczonej morzem stała Statua Wolności. Wykonano ją
najwyraźniej z lśniącego, zielonkawego granitu, koronę miała pozłacaną, pozłacana też była
pochodnia, którą kobieca postać trzyma w ręce. Mali patrzyła jak urzeczona, nie była w stanie
oddychać.

Tę postać widzieli wszyscy imigranci, kiedy po wielu dniach, może nawet tygodniach,

spędzonych na szerokim morzu nareszcie docierali do celu podróży. Co sobie wtedy myśleli
ci ludzie, którzy przybyli tutaj z małych wiosek nad wąskimi fiordami, gdzie górskie szczyty
mierzą prosto w niebo? Gdzie nie ma żadnych posągów ani wysokich domów? Porzucili za
sobą wszystko, co znali, i wyprawili się do tego ogromnego kraju, by zostać w nim na dobre i
na złe. Bo większość z nich nie mogła sobie pozwolić nawet na bilet powrotny, myślała Mali.

Nieco z boku za Statuą Wolności zobaczyła okolicę zabudowaną niskimi, żółtymi

budynkami. Domyśliła się, że to jest Ellis Island. W dawnych czasach to tam imigranci
musieli schodzić na ląd. Tam ich rejestrowano, wydawano odpowiednie dokumenty oraz
zezwolenia na osiedlenie się w ziemi obiecanej. Jeśli z jakiegoś powodu odmówiono im tego
prawa i bramy do krainy obfitości nie zostały przed nimi otwarte, musieli wracać.
Doświadczyło tego losu bardzo wielu. Teraz jednak Ellis Island straciła dawne znaczenie, tyle
Mali wiedziała. Teraz statki wchodzą wprost do portu Nowy Jork.

Mali wciąż stała na pokładzie i mrużąc oczy, patrzyła przed siebie, wchłaniała gorące,

wilgotne powietrze i obserwowała mrowie małych łodzi i żaglówek w porcie. Blask słońca
odbijał się od tysięcy okien w majestatycznych drapaczach chmur, Mali miała wrażenie, że to
po prostu fatamorgana. Widok przerastał wszystko, co była w stanie sobie wyobrazić, jakby
patrzyła na coś kompletnie nierzeczywistego. Spodziewała się, że widok, który powita ją na
amerykańskim brzegu, będzie oszałamiający, rzeczywistość przeszła jednak najśmielsze
oczekiwania.

- A więc tutaj jesteś, Mali - rozległo się nagle za jej plecami. - A myśmy się zastanawiali,

gdzie się ukryłaś.

To była Henny, w eleganckim kostiumie i małym, włożonym na bakier kapelusiku na

swoich starannie ufryzowanych włosach.

Mali w milczeniu skinęła głową. Rzeczywiście próbowała się ukryć przed wesołym

towarzystwem, tego ranka chciała w samotności przeżyć spotkanie z Nowym Jorkiem.

- Chcieliśmy ci tylko życzyć wszystkiego najlepszego - powiedziała Henny. - My zaraz

potem wsiądziemy na Grand Central Station do pociągu, moi przyjaciele są już gotowi. Ja
jednak musiałam się z tobą pożegnać i podziękować ci za wspólną podróż. Zobaczymy się
znowu na przyjęciu z okazji otwarcia sklepu.

- Ja też bardzo dziękuję - odparła Mali. - Pozdrów wszystkich. I podziękuj im ode mnie za

miłą podróż.

Na nabrzeżu aż się roiło od ludzi. Machali flagami, szalikami i chustkami do nosa,

wykrzykiwali coś w różnych językach. Szum miasta też był tutaj wyraźniejszy, Mali stała jak
ogłuszona i wpatrywała się w ludzkie mrowie. Było to bardzo zróżnicowane zbiorowisko.
Eleganccy państwo w modnych ubraniach, panie w najdziwniejszych kapeluszach. Będę sobie
i ja musiała kupić kapelusz, pomyślała Mali nieoczekiwanie. Była zafascynowana tymi
wspaniałymi kapeluszami, które widziała jeszcze na pokładzie statku. W tłumie jednak
znajdowało się też mnóstwo ludzi obdartych, w brudnych koszulach i spodniach
podtrzymywanych gumowymi szelkami lub po prostu przewiązanych w pasie sznurkiem.
Nagle wytrzeszczyła oczy, widząc grupę mężczyzn o kompletnie czarnej skórze. Zasłoniła
dłonią usta z przerażenia. Słyszała, oczywiście, o Murzynach, ale żeby miała zobaczyć
jakichś na własne oczy!

W oknach po drugiej stronie magazynów zbudowanych na nabrzeżu ludzie stali gęsto obok

siebie.

- Mali! Mali!
Próbowała się zorientować, skąd dochodzi wołanie. Nagle w jednym z otwartych okien

magazynu dostrzegła Martina Bakkena. Machał do niej białą chusteczką. Wolno uniosła rękę
i także pomachała mu w odpowiedzi.

- Zostań tam! Zaraz przyjdę i cię zabiorę! - wołał Martin.
Mali skinęła głową. Ssanie w żołądku sprawiało, że o mało nie zemdlała. Oto przyjechała

do Ameryki! Nagle ogarnęło ją wielkie wzruszenie. Napięcie i oczekiwanie. Przygoda stała
się faktem. Stornes zniknęło we mgle nad ogromnym oceanem. Przed nią rozciągało się
wielkie miasto, czekały na nią przygody i... Martin Bakken.

ROZDZIAŁ 2.

- Mali! - Martin chwycił obie jej ręce i mocno ściskał. - Bogu dzięki, że nareszcie

przyjechałaś. Myślałem o tobie codziennie!

A on nic się nie zmienił, pomyślała Mali. Tak samo elegancki, szczupły i wyprostowany

jak wtedy, kiedy odwiedził ją w Stornes.

Niebieskie oczy Martina szukały jej wzroku, uśmiechał się promiennie, pokazując białe

zęby, które tak dobrze zapamiętała.

- Wciąż nie mogę tego pojąć - mówił z uśmiechem. - Jeszcze do mnie nie dotarło, że jesteś

w Nowym Jorku i że pojedziesz ze mną do domu w St. Paul. Jakże ja wyglądałem tego dnia
od chwili, kiedy podpisałem kontrakt, wcale się tego nie wypieram. A jak minęła podróż?
Dobrze?

Głos także pozostał ten sam, pomyślała Mali. Głęboki i ciepły. Znowu doznała uczucia, że

jest jedyną kobietą na świecie, która coś dla niego znaczy, że on się nią szczerze przejmuje, że
bardzo jest ciekaw, czy jej czegoś nie trzeba. Skrępowana cofnęła ręce i poprawiła żakiecik.
Przygładziła też nerwowo włosy. Serce biło jej mocno i szybko.

- Ta podróż to po prostu bajka - wyznała. - Muszę ci jak najserdeczniej podziękować za

wszystko, co z taką szczodrością mi ofiarowałeś. Nie miałam pojęcia, że istnieje taki luksus.
W każdym razie nie wiedziałam, że ja mogłabym to przeżyć - dodała, lekko zdyszana. - I
spotkałam na statku twoich przyjaciół, którzy bardzo się mną zajęli...

Martin roześmiał się. Znowu błysnęły białe zęby, niebieskie oczy promieniały.

- Owszem, zdążyłem już spotkać Henny i jej towarzystwo, kiedy szedłem po ciebie na

pokład - wyjaśnił. - Mam nadzieję, że za bardzo ci się nie naprzykrzali. Widzisz, oni mają
tendencję do...

Mali stanowczo potrząsnęła głową.
- Nie, wszyscy byli wyłącznie sympatyczni i uprzejmi - zapewniła. - Wyjaśniali mi

wszelkie sprawy, o których nie miałam pojęcia. Opowiadali mi też o tobie - dodała, nie
patrząc na niego.

- Zdaje mi się, że za twoimi słowami ukrywa się Henny - stwierdził. Grymas lekkiej

irytacji przemknął po jego opalonej twarzy. - Nie powinnaś wierzyć we wszystko, co słyszysz
- dodał. - W każdym razie nie we wszystko, co mówią ludzie z tego towarzystwa. Ale
najważniejsze, że na razie miałaś dobrą podróż, i skoro oni się do tego przyczynili, to
naturalnie serdecznie im za to podziękuję. Będą naszymi gośćmi na przyjęciu z okazji
otwarcia sklepu.

- Tak, mówili o tym - odparła Mali. - Zapewniali, że bardzo się z tego cieszą.
- W to akurat wierzę - powiedział Martin cierpko. - Tutaj o takich jak oni mówimy

„bankietowe towarzystwo". To ludzie, którzy lubią być wszędzie, gdzie się coś dzieje i gdzie
mogą się pokazać. Ale nic złego nie chciałbym o nich powiedzieć, co to, to nie - dodał,
ucinając rozmowę zdecydowanym ruchem ręki. - Teraz wyniesiemy twój bagaż na ląd, a
potem taksówką pojedziemy do hotelu. Spędzimy w Nowym Jorku tylko jeden dzień, mam
więc nadzieję, że chętnie odbędziesz wycieczkę po mieście przy tej pięknej letniej pogodzie.
Jest tyle rzeczy, które chciałbym ci pokazać!

Mali skinęła głową i popatrzyła w stronę miasta.
- To po prostu niewiarygodne, kiedy człowiek tak tu stoi i obserwuje, jak statek wpływa

do portu - powiedziała. - Statua Wolności i wszystkie te ogromne domy niemal sięgające
nieba. Trudno mi uwierzyć, że to wszystko prawda. Pamiętaj, że ja przywykłam do Stornes.

- Wielu z tych, którzy mieszkają w mieście, też z trudem by wierzyło własnym oczom,

gdyby przyjechali do Stornes - odpowiedział Martin. - Twoja wioska to fantastyczne miejsce,
o jakim mało kto w Nowym Jorku może marzyć. Oni po prostu nie wiedzą, że na świecie
istnieją równie piękne okolice.

Mali odwróciła się ku niemu, napotkała spojrzenie jego niebieskich oczu.
- Mało brakowało, a byłabym nie przyjechała - wyznała cicho.
- Havard? - spytał Martin pośpiesznie.
Mali wolno potrząsnęła głową. Do oczu napłynęły jej łzy, otarła je wierzchem dłoni i

odwróciła twarz.

- Co się stało, Mali? - Martin opiekuńczym gestem położył jej rękę na ramieniu.
- Bo widzisz... tu chodzi o Ruth - wyszeptała Mali na pół z płaczem. - Ruth nie żyje.
Przez dłuższą chwilę żadne się nie odzywało. Mali słyszała, że stojący obok niej

mężczyzna głęboko wciąga powietrze.

- To bardzo długa historia - mówiła dalej Mali cicho. - Ale Ruth... ona nie była w stanie

dłużej żyć i po prostu skoczyła do fiordu.

- Rany boskie - jęknął Martin cicho. - Kiedy to się stało?
- W marcu.
Znowu zaległo między nimi milczenie.
- Chciałam, żebyś o tym wiedział - powiedziała Mali z napięciem w głosie. - Nie będę o

tym często wspominać. Długo myślałam, że nie powinnam wyjeżdżać z domu, skoro Ruth...
ale wszystko się jakoś ułożyło i... - Znowu otarła ręką twarz. - Wciąż żyjemy w żałobie, ból
jest nadal tak samo dotkliwy - mówiła cicho. - Ale przecież życie toczy się dalej, pomyślałam
więc, że...

Wyprostowała się i popatrzyła mu prosto w oczy.

- No więc doszłam do wniosku, że powinnam przyjechać mimo wszystko - oznajmiła

spokojnie. - Po prostu czułam, że muszę wyjechać, że muszę zaczerpnąć świeżego powietrza -
dodała. - Jeśli możesz zrozumieć...

Otoczył ją ramionami i przytulił do siebie, trzymał ją tak przez chwilę. Głaskał po plecach.

Mali stała bez ruchu, nie protestowała. Wiedziała, że to tylko troskliwość i współczucie, nic
więcej.

- Nie chciałbym znowu o tym wspominać - powiedział Martin cicho. - Ale jeśli mimo

wszystko poczujesz potrzebę, żeby porozmawiać, kiedy tutaj jesteś, to wiedz, że ja będę...
będę w pobliżu.

- To mi wystarczy - westchnęła Mali słabym głosem. - Czułam, że powinnam ci

powiedzieć. Żałobę muszę nieść sama, ale przecież mimo wszystko żyję. Zresztą to nie
pierwsze cierpienie w moim życiu - dodała wolno. - Zdarzało mi się to już przedtem.
Wszyscy musimy przecierpieć swoje.

Martin stał przez chwilę w milczeniu. Jego dłoń spoczywała na relingu tuż obok dłoni

Mali.

- Kiedy byłem w Stornes, Ruth oczekiwała dziecka - rzekł niespodziewanie i popatrzył na

Mali pytająco.

- Tak, urodziła córeczkę - skinęła Mali głową, a po jej twarzy przemknął pośpieszny

uśmiech. - Mała ma na imię Marilena, na chrzcie dostała dwa imiona: Maria Magdalena. Ty
wiesz, misjonarz... ale dziecku jest dobrze. Sivert z rodziną przeprowadził się do Stornes. Tak
więc utraciłam Ruth, ale odzyskałam Siverta, Tordhild i Johannesa. A oni przyjęli Marilenę
jako swoją.

- No a pozostałe dzieci, Oja i Dorbert?
- Oja ożenił się z Herborg i też urodziła im się śliczna dziewczynka, która zresztą ma na

imię Mali. A teraz, w maju, Dorbet wyszła za mąż za Olę. Więc jest też mnóstwo rzeczy, z
których możemy się cieszyć - dodała Mali wolno. - Ale strata dziecka... i to w taki sposób...

Martin znowu położył rękę na jej ramieniu i uścisnął, jakby chciał ją pocieszyć.
- No a Havard?
Mali nie od razu odpowiedziała. Stała po prostu przez jakiś czas i patrzyła w stronę miasta.
- No cóż, on najbardziej by chciał, żebym została w domu - przyznała w końcu. - Bardzo

przeżył nieszczęście z Ruth, on również. Oboje mamy wrażenie, żeśmy ją w jakiś sposób
zawiedli. Że powinniśmy byli już dawno zrobić coś, żeby ona...

Mali westchnęła.
- To bardzo bolesne uczucie. No i zresztą Havard się bał, że ja... że ja mogłabym nie

wrócić do domu, jeśli już raz wyjadę - dodała cicho. - Zapewniłam go jednak, że wiem, gdzie
jest moje miejsce.

Bakken nic na to nie odpowiedział. Wziął Mali pod rękę i poprowadził przez pokład.
- Teraz załatwimy sprawę z twoim bagażem, a potem będziesz mogła się rozejrzeć po

Nowym Jorku - zaproponował. - Jeśli starczy ci sił?

Mali skinęła głową.
- Oczywiście, że mi starczy - zapewniła i znowu przeniknęła ją fala miłego oczekiwania. -

A co będziemy robić?

Roześmiał się tym swoim głębokim, zaraźliwym śmiechem. Kiedy pochylił się ku niej,

poczuła zapach kosztownej wody po goleniu. Szary letni garnitur leżał na nim jak ulany, a
koszula była taka biała, że aż raziła w oczy.

- Najpierw pojedziemy do hotelu. Nazywa się Waldorf Astoria, to jest najlepszy hotel, jaki

Nowy Jork ma do zaoferowania. Z pewnością zobaczysz tam aktorów i inne znane osoby,
jeśli to ma dla ciebie jakieś znaczenie - dodał. - Myślałem, że rozejrzymy się po prostu trochę
po mieście. Czy widzisz tę wieżę, górującą nad innymi? To jest Empire State Building,
najwyższy budynek na świecie. Trzysta trzydzieści metrów wysokości. Rozciąga się stamtąd

fantastyczny widok na miasto, więc musimy tam pojechać. Nie możesz być w Nowym Jorku i
nie wjechać na szczyt Empire State Building.

- Nie wiem, czy starczy mi odwagi - jęknęła Mali, spoglądając w górę ku wysokiemu

budynkowi.

- Jestem przy tobie - uśmiechnął się Martin. - Spodoba ci się, Mali, jestem tego pewien.

Pomyślałem sobie też, że może chciałabyś przejść się po sklepach. Tutaj możesz kupić
wszystko, absolutnie wszystko. I chyba nie jesteś inna niż większość kobiet, jeśli chodzi o
chodzenie po sklepach?

- Mam wszystko, czego potrzebuję - zapewniła Mali. - Chociaż może nie jestem ubrana

wedle najnowszej mody, jak twoje przyjaciółki. Ale ja to ja. Wystarczy to, co mam.

Niebieskie oczy przyglądały się jej badawczo.
- To więcej niż dobrze - zapewnił Martin. - Ale zobaczymy, może jednak znajdziesz coś,

czego nie będziesz mogła sobie odmówić. Albo spodoba ci się coś, co chciałabyś kupić
swojej czarującej córce Dorbet. Chociaż jeśli chodzi o prezenty, to będziesz je mogła kupić
również w St. Paul - dodał. - Tam też nie brakuje najrozmaitszych sklepów.

Szli przez pokład. Kiedy znaleźli się przy trapie, prowadzącym na ląd, Martin puścił ramię

Mali.

- Gdybyś chciała zaczekać tutaj, to ja załatwię, żeby twój bagaż odesłano do hotelu -

powiedział. - Widzę, że torebkę masz przy sobie, więc nie musisz wracać do kajuty, prawda?

- Nie, jeśli wszystko, co tam stało, zostało wyniesione, to nie muszę - odparła Mali.
- Wszystko zabrano - zapewnił Martin. - Zaczekaj chwileczkę, Mali.
Wrócił bardzo szybko, uśmiechnął się do niej i znowu ujął ją pod rękę.
- No to teraz czeka nas Nowy Jork - oznajmił i sprowadził Mali po trapie na ląd.
Kiedy poczuła pod stopami ziemię, odniosła wrażenie, że kręci jej się w głowie, jakby

nadal znajdowała się na pokładzie kołyszącego statku. Podniosła wzrok i wpatrywała się w
niebywałej wysokości budynki. Wchłaniała otaczającą ją obcą atmosferę. Znowu poczuła coś
w rodzaju słodkiego oczekiwania. Oto znalazła się w krainie baśni.

- O rany boskie - szepnęła Mali zdyszana, spoglądając przed siebie.
Znajdowali się na szczycie Empire State Building. Pod nimi rozciągało się we wszystkich

kierunkach największe miasto świata. Mali po prostu kręciło się w głowie i musiała mocno
trzymać się poręczy balustrady otaczającej taras widokowy. Znajdowali się niewyobrażalnie
daleko od ziemi! Mali nie miała pojęcia, że budynek jest tak strasznie wysoki, dopóki nie
znalazła się na balkonie widokowym, choć przecież długo stała w holu na dole i patrzyła w
górę. Winda przewiozła ich bardzo szybko przez wszystkie piętra. Mali trochę się obawiała
tej pierwszej w życiu podróży windą, nigdy przedtem czegoś takiego nie robiła. Miała
wrażenie, że to nienaturalne i przerażające godzić się z własnej woli na coś takiego. Winda
przecież może spaść w dół! Wszystko jednak poszło znakomicie, znaleźli się na górze, zanim
Mali zdążyła cokolwiek powiedzieć.

Nieoczekiwanie pojawił się przed nią niewielki gęsty obłok, który ją otoczył, przez chwilę

znajdowała się w czymś zwiewnym i białym. Potem obłok popłynął dalej, ponad dachy
miasta. Tak musi się czuć ptak, pomyślała Mali oszołomiona. Miała wrażenie, jakby to ona
sama szybowała nad ogromnym miastem, rozciągającym się w dole, jakby już nigdy nie miała
nawiązać bezpośredniego kontaktu z ziemią.

- No i co ty na to? - spytał Bakken zaciekawiony tuż obok niej.
- Wprost trudno w to wszystko uwierzyć - westchnęła Mali przejęta. - Myślałam, że

dzisiaj widziałam już bardzo dużo, ale to...

Położył rękę na jej dłoni, która wciąż mocno trzymała się poręczy, i roześmiał się.
- Nie bój się, na pewno nie spadniesz na dół - uspokajał. - Ale tak się człowiek czuje,

kiedy nieoczekiwanie znajdzie się tak wysoko. Kiedy przyjechałem tutaj po raz pierwszy, też

miałem takie wrażenie. Zresztą wielu próbowało wykorzystać to miejsce widokowe, by
pożegnać się z życiem. Wjeżdżają tutaj na górę, wspinają się na balustradę i skaczą. Myślę, że
to niezbyt przyjemne dla tych, którzy potem muszą zbierać resztki.

Mali zadrżała i spojrzała w dół. Nieskończenie daleko pod nią majaczyła ulica i chodnik.

Samochody były niczym zabawki, a ludzie mali jak mrówki, inne wysokie budynki sprawiały
wrażenie klocków ustawionych daleko pod nimi.

- To dlatego umieszczono teraz tutaj tę wysoką kratę - tłumaczył Bakken. - By

powstrzymać ewentualnych samobójców. - Wskazał przed siebie. - Tam widzisz Statuę
Wolności, obok której przepływałaś dziś rano. Jeśli obejdziemy cały budynek w kółko,
będziesz mogła zobaczyć Nowy Jork i wszystkie podmiejskie okolice.

Lekki wiatr przemknął przez taras widokowy i Mali przytrzymała ręką swój nowy

kapelusz. To Martin ją namówił, by go sobie kupiła.

- Kiedy przyjedziemy do St. Paul, poproszę moją siostrę, by ci towarzyszyła do sklepów -

obiecał. - Ona uwielbia zakupy, doradzi ci znakomicie we wszystkim, czego tylko będziesz
potrzebować.

- Nie możesz podróżować po USA bez kapelusza, Mali - kusił, kiedy stali w sklepie

modystki w jednym z wielkich domów towarowych. - Uważam, że powinnaś natychmiast
jakiś sobie kupić - dodał. - Bo jeśli dłużej pochodzisz w tym palącym słońcu, poparzysz sobie
twarz i kark. A poza tym będzie cię bolała głowa.

Mali przyglądała mu się z wahaniem. On sam miał na sobie jasny letni garnitur, a na

głowie elegancki słomkowy kapelusz. Dotknęła ręką karku i poczuła, jaka obolała, spocona i
gorąca jest tam jej skóra.

- No cóż...
- Tylko jeden prosty kapelusik - namawiał z przekonaniem. - Bardzo ci się przyda również

w St. Paul, gdzie jest co najmniej tak samo gorąco. Tylko że u nas jest dużo przyjemniej, bo
powietrze w St. Paul nie jest takie wilgotne.

Mali zastanawiała się, dlaczego ubranie lepi jej się do ciała, chociaż chodzi powoli i

spokojnie. Teraz domyśliła się, że wszystkiemu winna jest wysoka wilgotność powietrza. Z
wahaniem pozwoliła poprowadzić się w stronę wyłożonych na ladzie kapeluszy. Bakken
proponował i oceniał, Mali tymczasem stała przed wielkim lustrem i mierzyła kapelusze,
jeden bardziej niezwykły od drugiego.

- Ja bym chciała coś prostego - wyszeptała w końcu.
Bakken skinął głową, że się zgadza, i wskazał na jasny kapelusz z szerokim rondem,

ozdobiony pęczkiem kwiatów. Ekspedientka włożyła go na głowę Mali, cofnęła się o krok i z
uznaniem kiwała głową.

- Wonderful, madame! - wykrzyknęła z entuzjazmem. - Just wonderful!
No i kupili właśnie ten. Mali nie przywykła jeszcze, by chodzić nieustannie w kapeluszu

na głowie, musiała jednak przyznać, że on znakomicie chroni przed palącym słońcem. Kiedy
poszli dalej, dyskretnie spoglądała w wielkie okna wystawowe, żeby zobaczyć samą siebie po
raz pierwszy w kapeluszu. Teraz powinni mnie zobaczyć domownicy, pomyślała. Nie
uwierzyliby własnym oczom. Bo prawdę mówiąc, Mali była bardzo zadowolona ze swojego
kapelusza, czuła się teraz naprawdę elegancka. Martin zresztą nie ukrywał, że również jego
zdaniem jest jej w tym nakryciu głowy bardzo do twarzy, to również Mali cieszyło.

W windzie, która wiozła ich na dół z Empire State Building, Martin uznał, że czas

najwyższy pomyśleć o jedzeniu. Zbliżała się siódma wieczorem.

- Miałem zamiar zabrać cię do mojej ulubionej restauracji - powiedział i ujął ją pod rękę,

kiedy wydostali się nareszcie z tłumu ludzi. - To wspaniale miejsce, a jedzenie naprawdę
wyszukane. Mam nadzieję, że ci się tam spodoba.

- A czy mogłabym się przebrać? - spytała Mali. - Po pierwsze jestem spocona, a po drugie

pewnie nieodpowiednio ubrana jak na elegancką restaurację.

- Jesteś wystarczająco piękna - powiedział, posyłając jej pełne podziwu spojrzenie. - Jeśli

jednak chcesz, to możemy wrócić najpierw do hotelu. Pomyślałem też, że może byś chciała
wysłać telegram do Havarda. On się pewnie zastanawia, czy dotarłaś na miejsce.

- Och tak, naprawdę bym mogła?
- Zaraz wszystko załatwimy - obiecał Bakken. - Zresztą możesz też zatelefonować, tylko

że między nami i Norwegią jest wiele godzin różnicy czasu, więc pewnie oni teraz śpią, sześć
godzin różnicy oznacza, że w Stornes panuje noc. Zatelefonujesz, kiedy przyjedziemy do
mnie do domu.

- I to jest pewnie straszliwie drogie?
- Nie aż tak, żebyśmy nie mogli sobie na to pozwolić - odparł Bakken swobodnie. -

Rzeczywiście telefonowanie z Norwegii sporo kosztuje. Z Ameryki jest znacznie taniej. Poza
tym teraz akurat dolar stoi niezbyt wysoko po krachu giełdowym. Oczywiście, że będziesz
mogła zatelefonować - uśmiechnął się ciepło. - To z pewnością dobrze zrobi Havardowi. I
tobie też, przynajmniej mam taką nadzieję - dodał, przywołując gestem taksówkę.

Mali uspokoiła się, słysząc, że Bakken myśli o Havardzie. W ogóle okazał się człowiekiem

niebywale troskliwym. Choć zauważała, że istnieje między nimi pewne napięcie, to on w
żaden sposób jej się nie narzucał. Zrozumiał widocznie, że dla niej liczy się przede wszystkim
Havard i Stornes. A to ważne dla obojga.

Obiad był bardzo miły, upływał w nadzwyczajnej atmosferze. Mali nie chciała nic pić

przed jedzeniem, ale w czasie obiadu jej kieliszek do wina był wciąż na nowo napełniany.
Poczuła się dziwnie lekko, trochę szumiało jej w głowie. Dzień był długi, pełen wrażeń, upał
też dawał się we znaki. W końcu Mali całkowicie się rozluźniła. Słyszała własny głos, kiedy
opowiadała coś z ożywieniem, a nawet od czasu do czasu wybuchała śmiechem. Mój Boże,
ile to już czasu minęło, od kiedy byłam taka zadowolona, pomyślała nieco zdziwiona,
ocierając wargi białą, nakrochmaloną serwetką. Czuła się przy tym stole lekka i wolna. I to
uczucie pogłębiało się w miarę upływu czasu. Mali rozkoszowała się nastrojem, miłym
towarzystwem i wspaniałym jedzeniem. Stornes, Havard, żałoba i zmartwienia zniknęły, a jej
pozostało lekkie oszołomienie.

Martin wesoło i barwnie opowiadał o tym, co czekają w St. Paul. O sklepie, o

towarzystwie, które zamierzał jej przedstawić.

Mali bawiła się kieliszkiem i czuła, że ogarniają radosne oczekiwanie. Wszystko to, co ją

tu spotyka, to po prostu sen.

- Tak się cieszę, że przyjechałaś - oświadczył w pewnym momencie Bakken, unosząc ku

niej swój kieliszek.

- I ja się cieszę, że przyjechałam - odparła, uśmiechając się do niego. Czuła, że naprawdę

tak uważa.

- A to dopiero początek, moja droga - uśmiechnął się, stukając się z nią kieliszkiem. -

Mam w odniesieniu do ciebie wiele różnych planów.

Przez chwilę Mali zastanawiała się, co on konkretnie może mieć na myśli, ale głowę miała

taką lekką, że nie znajdowała w niej miejsca na najmniejsze choćby zmartwienie. Zresztą
czym miałaby się martwić? Wszystko jest po prostu bardzo miłe. Miłe i nadzwyczajne.

Kręciło jej się lekko w głowie, kiedy próbowała włożyć klucz do zamka hotelowych drzwi.

Nie wiedziała, czy to skutek długiej podróży statkiem, czy też może wina, które wypiła tego
wieczoru.

Bakken za jej plecami roześmiał się cicho, wziął od niej klucz i otworzył drzwi.

- Dobranoc, Mali. Dziękuję za fantastyczny dzień - mówił z uśmiechem. - Śpij dobrze.

Jutro czeka nas bardzo długa podróż.

- To przecież ja powinnam dziękować - odparła Mali cicho. - Nigdy nie zapomnę tego

dnia.

- Mam nadzieję, że nie zapomnisz - odparł Bakken, pochylił się w przód i musnął leciutko

jej policzek wargami.

Mali nie bardzo rozumiała, co się stało, dopóki Bakken się od niej nie odsunął.
- Śpij dobrze - powtórzył.
Mali weszła do pokoju, zamknęła za sobą drzwi i przez chwilę stała, opierając się o nie.

Dotknęła dłonią miejsca, które Bakken pocałował. Było bardzo gorące. Wolno zdjęła
kapelusz z głowy i usiadła na szerokim łóżku. Nie powinien był tego robić, pomyślała, kładąc
się na poduszkach i wpatrując w sufit. Pozwolił sobie na coś, do czego nie miał prawa. Ona
jednak nie zaprotestowała, nie odepchnęła go od siebie. Rozgrzana i rozpromieniona, musiała
przyznać przed samą sobą, że tak naprawdę to nic przeciwko jego zachowaniu nie ma. Poza
tym to tylko przyjacielski gest, broniła się w duchu. Pewnie w tym kraju tak właśnie się
dziękuje za miły wieczór i życzy dobrej nocy. W każdym razie chciała wierzyć, że tak jest,
choć w jej duszy pojawiło się coś jakby wyrzut sumienia.

To nie może się nigdy więcej powtórzyć.

ROZDZIAŁ 3.

Havard odstawił kosę, oparł ją o pień drzewa i otarł rękawem koszuli pot z czoła.

Przykucnął nad brzegiem strumyka i łapczywie pił lodowatą wodę. Potem nabrał wody w
ręce, ochlapał sobie twarz i przemył szyję oraz kark.

Wąska górska ścieżka wiła się przez halę w gęstwinie bujnej letniej roślinności. W

powietrzu unosił się zapach upalnego lata i schnącego bagna, w żlebie pod nim huczała
potężna rzeka, a ptaki prześcigały się w sławieniu śpiewem cudownego dnia. Havard usiadł
na suchym pniu drzewa, które wiatr w zimie przewrócił. Mali powinna tutaj być, pomyślał
nagle i poczuł bolesne ukłucie w piersi. To już tydzień, odkąd wyjechała. Wydawało mu się
jednak, że minęło dużo więcej czasu. Był bardzo zmęczony - po wyjeździe Mali rzucił się w
wir pracy, by mieć jak najmniej czasu na myślenie.

Tej soboty, kiedy wyjeżdżała, cały dzień zszedł im na przygotowywaniu wyprawy na

górskie pastwiska. Sanie, które kobyła miała ciągnąć przez bagna, były wypełnione po brzegi
narzędziami i zapasami jedzenia. Trzeba czasu, żeby przygotować całe wyposażenie, Havard
pomagał też przejrzeć drewniane naczynia i beczułki, w których dziewczęta na letnim
pastwisku będą przechowywać mleko, serową masę i masło. Drewniane naczynia źle znoszą
letnie upały po długiej i bardzo mroźnej zimie, są nieszczelne, mleko z nich wycieka, poza
tym pachną zbutwiałym drewnem. I tak jest każdego roku. Trzeba więc gotować wywar z
gałązek i jagód jałowca, wypełniać szarozielonym wrzącym płynem naczynia i czekać. Kiedy
wywar wystygnie i zostanie wylany, naczynia są jak nowe. I bardzo szczelne.

Havard poczuł, że nad halą unosi się zapach świeżo wyszorowanego kociołka i smakowity

zapach kawy. W ciągu ostatnich lat to Ragnhild, córka Ane i Aslaka, była główną gospodynią
na pastwiskach należących do Stornes. Od wczesnego dzieciństwa uwielbiała życie na hali i
wiele lat spędziła tutaj z matką. Teraz skończyła właśnie dwadzieścia jeden lat, wyrosła na
urodziwą, bardzo miłą dziewczynę, chodziła do ostatniej klasy szkoły dla pielęgniarek w
Trondheim. Długie letnie wakacje spędzała zwykle na pastwisku i była tu naprawdę
znakomitą gospodynią. Hivard sądził, że może Ane i Aslak woleliby mieć córkę przy sobie w

domu, oni jednak nie protestowali, odwiedzali ją zwykle w niedziele, a w pogodne letnie dni
często spędzali z nią całe popołudnia aż do późnego wieczora.

Tego lata Ragnhild zapowiedziała, że będzie mieć wizytę w górach. Zaręczyła się z

młodym lekarzem, który miał przyjechać do Stornes na początku sierpnia. Promieniała
szczęściem, kiedy tym razem wyruszała w góry razem z dziewczętami z trzech innych
dworów.

- Jak myślisz, czy twojemu doktorowi spodoba się tutaj w górach? - spytał Havard.
Siedzieli oboje pod nasłonecznioną ścianą i pili kawę, słuchając zbliżających się do hal

zwierząt. - On chyba nie jest przyzwyczajony do czegoś takiego?

- Będzie znakomicie - uśmiechnęła się Ragnhild. - Co ty myślisz, Havardzie, że ja bym

sobie znalazła jakiegoś miejskiego chłystka, który nie lubi życia w górach i natury? Nic
dobrego by z takiego związku nie wynikło. Nie, mój Magnus będzie się tutaj czuł znakomicie.
Przez ostatni miesiąc o niczym innym nie rozmawialiśmy.

- Ma szczęście ten twój Magnus - powiedział Havard, spoglądając na dziewczynę. -

Lepszej kandydatki na żonę nie mógł znaleźć. Mam nadzieję, że on zdaje sobie z tego sprawę.

Ragnhild zarumieniła się. Podniosła z ziemi jakieś źdźbło i zaczęła je skubać, nie patrząc

na Havarda.

- W takim razie oboje mieliśmy szczęście - powiedziała w końcu. - Niewielu jest takich

jak Magnus, zapewniam cię.

- A co zamierzacie robić po ślubie? Zostaniecie w Trondheim?
- Tego jeszcze nie wiem. Rozmawialiśmy o tym, że może z czasem Magnus znalazłby

sobie posadę lekarza okręgowego w Surna. Oboje chcielibyśmy tutaj zamieszkać, tak żeby
nasze dzieci mogły dorastać w otoczeniu wspaniałej przyrody. Życie w mieście mnie
specjalnie nie pociąga - uśmiechnęła się pośpiesznie, spoglądając na Havarda. - W każdym
razie nie to, które zdążyłam poznać. Istnieje na świecie tylko jedno miejsce takie jak Inndalen,
wiesz.

- No to się twoi rodzice ucieszą - wtrącił Havard. - Mam nadzieję, że ty i Magnus również

sprowadzicie się do domu, tak jak to zrobił Sivert i jego rodzina.

- No właśnie, mama mi mówiła - rzekła Ragnhild. - Bardzo się z tego ucieszyłam, bo

wiem, że bardzo wam ich brakowało. No i teraz do Stornes wróciło prawdziwe życie -
uśmiechnęła się. - Johannes to naprawdę wyjątkowe dziecko. Cieszycie się pewnie, mając ich
przy sobie, zwłaszcza teraz, kiedy Ruth...

Havard bez słowa skinął głową. Dolał sobie kawy, Ragnhild zaś zajęła się swoją pracą.

Wkrótce orszak ludzi i zwierząt wkroczył na pastwisko i ciche dotychczas hale wypełniły się
krzykiem i śmiechami.

Havard był bardzo zmęczony i spocony, kiedy wczesnym wieczorem wrócił do Stornes.

Zanim więc usiadł do stołu, zszedł na dół do szopy na łodzie, rozebrał się i wskoczył do
fiordu. Potem długo jeszcze siedział oparty o ścianę szopy i rozmyślał. Tyle spraw wciąż go
dręczyło. Również dlatego, że Mali wyjechała. Wciąż żył z odrobiną nadziei w sercu, że ona
się w ostatniej chwili wycofa, że oświadczy, iż zostaje w domu, skoro Ruth nie żyje. Ale ona
tak nie zrobiła. Pojechała mimo wszystko. I Havard nic nie mógł na to poradzić. Teraz
pozostawało tylko wierzyć i mieć nadzieję, że Mali wróci. I że czas rozłąki minie szybko.

Havard wstał i przeciągnął się, strząsnął ze spodni jakieś okruchy kory i kilka mrówek.

Dobrze było chwilę odpocząć, ale teraz czas pracować dalej. Było jeszcze wcześnie, kiedy
rano wyruszył w drogę na górskie pastwisko.

Dzisiaj będzie tu mnóstwo ludzi, pomyślał. Kiedy odbywają się sianokosy w górach,

chodzi o to, żeby za jednym razem ściąć całą trawę, zrobić wszystko w ciągu jednego dnia. Z
reguły nie stanowiło to żadnego problemu, bo przychodziło tylu chętnych do pomocy, że raz
dwa się ze wszystkim uwijali. Grabienie siana i układanie go na stojakach do suszenia

odbędzie się dopiero za kilka dni, to zależy od pogody i od tego, jak szybko trawa będzie
schła. Najważniejsze, żeby wszystko skosić w ciągu tego jednego dnia, myślał Havard. Wziął
kosę i poszedł dalej. Z pewnością w tym roku też im się uda zrobić, co trzeba, w jeden dzień,
a i tak jeszcze zostanie dużo czasu na poczęstunek, na kaszę ze śmietaną, ciasto, a
najważniejsze to gry i zabawy na pastwisku. To należy do tradycji: i dzieci, i dorośli
przychodzą świętować na halach górskie sianokosy.

Mieli też przyjść Oja i Herborg. Oja to pewnie wkrótce ukaże się na ścieżce, pomyślał

Havard. Musiał zająć się chorą krową przed wyjściem, dlatego Havard wyruszył jako
pierwszy. Herborg przyjdzie razem z Tordhild i Johannesem. Ingeborg z radością zgodziła się
zostać w domu i przypilnować Małej Mali, Herborg przygotowała jej kilka butelek z własnym
pokarmem, schłodzone czekają w piwnicy. Herborg nigdzie właściwie nie wychodziła po
urodzeniu dziecka, a Oja upierał się, żeby poszła ze wszystkimi na pastwisko. Nietrudno mu
było przekonać żonę, chociaż zazwyczaj jest bardzo opiekuńczą matką. Ingeborg zapewniła
ją, że Małej Mali nie stanie się żadna krzywda, a nadzieja na miły dzień i trochę rozrywki
wśród przyjaciół oraz sąsiadów też zrobiły swoje. Herborg jest przecież młodą dziewczyną,
myślał Havard. Niezależnie od tego, że przejęła już rolę młodej gospodyni. Ona też
potrzebuje trochę odmiany.

Wieczorem poprzedniego dnia przed wyjściem w góry odwiedził ich mały Ola Havard.

Był razem z Laurą w Oppstad i chciał zapytać, czy może razem z Johannesem pójść na
pastwisko. Obaj malcy natychmiast wybiegli z domu, pogrążeni w niezwykle żywej
rozmowie na temat tego co będą robić następnego dnia.

Havard bardzo się cieszył, widząc, jak dobrze jest Johannesowi w Stornes. Obawiał się

trochę, czy chłopiec nie będzie tęsknił za miejskim życiem i tamtejszymi przyjaciółmi, kiedy
po kilku tygodniach dotrze do niego nareszcie, że ma w tej wsi zostać na dłużej. Wyglądało
jednak na to, że nic takiego im nie grozi. Johannes był zajęty całymi dniami, zadowolony i
rozpromieniony niczym słońce. Wciąż pełen najrozmaitszych pomysłów, ciągle pytał o coś,
co dotyczyło prowadzenia gospodarstwa. Pod tym względem nie jest podobny do ojca, myślał
Havard. Mali opowiadała mu, jak mało Sivert interesował się gospodarstwem, kiedy był
mały. Zajmował się jedynie zwierzętami. Johannes zresztą także, ale wciąż deptał Havardowi
po piętach, gdzie tylko ten się ruszył, wciąż pytał o małe i wielkie sprawy, nieustannie chciał
pomagać. Czasami bywało to po prostu męczące.

Havard cieszył się też, że Johannes i Tordhild są teraz we dworze. To łagodziło trochę

tęsknotę za Mali. Wieczory jednak i noce były bardzo ciężkie. Co chwila wyciągał rękę i
natrafiał na puste miejsce na poduszce obok siebie. Zamykał oczy, żeby przypomnieć sobie
jej twarz. Lęk, że mógłby ją utracić, nie opuszczał go ani na chwilę, chociaż Havard nikomu o
tym nie wspominał. Z tą sprawą musiał radzić sobie sam.

Dzień należał do tych niewiarygodnych chwil lata, jakie nieczęsto się zdarzają w tej części

kraju. Słońce piekło na bezchmurnym niebie, gdzieś w górach nawoływała kukułka, wokół
pełno było życia i śmiechów. Dym z palenisk unosił się prosto ku niebu, pachniało świeżym
ciastem i pysznym jedzeniem.

Wielu mężczyzn przyszło w góry wcześnie rano i uporali się z koszeniem w rekordowym

tempie. Kiedy kobiety zawołały, że jedzenie gotowe, większość prac została już wykonana.
Ciemnozielona, soczysta górska trawa leżała w rzędach i przypiekała się w słońcu. Jeśli
utrzyma się taka pogoda, to w ciągu dwóch, trzech dni będzie można zacząć grabić, myślał
Havard zadowolony. Wziął ze sobą przepoconą koszulę i zszedł na dół, by przed jedzeniem
umyć się w strumyku.

- Halo! To się tutaj ukrywasz?

Havard wyprostował ociekający wodą, opalony tors i odwrócił się. Tuż za nim stała Laura.

Rozpięła bluzkę pod szyją tak bardzo, że widać było krągłe piersi. Włosy zaczesała do tyłu i
spięła je dużą klamrą. Pokrywały jej plecy niemal do pasa. Przez moment Havard pomyślał,
że Laura jest piękna. Zresztą zawsze była, przemknęło mu przez głowę.

- Halo - odparł niepewnie. - A co ty tu robisz?
- Szukam ciebie - przyznała otwarcie, wpijając w niego roziskrzone spojrzenie niebieskich

oczu. - Chciałam cię zapytać, czy zostaniesz moim partnerem, kiedy będziemy się bawić w
para za parą, przecież, o ile mi wiadomo, Mali dzisiaj tutaj nie ma.

Havard wyprostował się i mokrą ręką przygładził włosy. Czego jak czego, ale bezczelności

to tej kobiecie nie brakuje, pomyślał, mierząc ją wzrokiem. Laura przecież bardzo dobrze
wiedziała, że ani on, ani Mali nie życzą sobie żadnych bliższych kontaktów z nią.

- Ale ja nie wiem, czy w ogóle będę brał udział w zabawie - odparł krótko.
- Chyba będziesz musiał - powiedziała Laura. - Ola Havard i Johannes założyli się, kto z

nas, starców, wygra. I oni stawiają na nas - uśmiechnęła się szelmowsko. - Bo chyba nie ma
drugiej pary takiej jak my, ty i ja?

Havard poczuł się nieswojo. Z Laurą wprawdzie nie chciał mieć nic wspólnego, ale Ola

Havard znaczył dla niego wiele. Wolał, żeby chłopiec nie wyczuwał, iż między nim i Laurą
stosunki nie układają się dobrze. Mały na to nie zasługuje, myślał Havard. Już i tak jest
wystarczająco źle, że chłopiec nie wie, kto właściwie jest jego ojcem. Dręczyło go to bardziej,
niż mówił Mali. Nie chciał jednak wywierać na nią presji. Pojęcia nie miał, jak rozwiązać tę
sprawę, myśl o synu nie dawała mu spokoju.

- No nie wiem, jak to jest - odparł wymijająco, wkładając koszulę. - Ale teraz mam zamiar

coś zjeść.

Przeszedł obok Laury i ruszył w stronę pastwiska. Ona podążała za nim.
- No to zobaczymy się później - powiedziała, kiedy znaleźli się przy szałasach.
Havard milczał. Dokuczał mu dziwny niepokój, nie był zadowolony, że Laura tutaj jest. I

że nieustannie go śledzi... Znowu przygładził włosy, rozejrzał się, zobaczył Herborg i Oję,
stojących razem z Dorbet i Olą.

- Ach, jednak jesteś? - zawołała Dorbet z uśmiechem. - Zaczęliśmy się już zastanawiać,

czy cichaczem nie wróciłeś do domu. Nie było cię naprawdę długo.

Dorbet była opalona i rozpromieniona. Szeroka bluzka w kratkę nie ukrywała już dużego

brzucha. Zresztą Dorbet chyba nie chciała go ukrywać, widać było, że po prostu rozpiera ją
duma.

- Nie, nie, musiałem tylko spłukać z siebie pot - odparł Havard lekko. - Pracowałem cały

dzień w tym upale, wy też chyba porządnie się spociliście - kiwnął głową w stronę Oli i Oi. -
No ale udało nam się wszystko skosić. Moim zdaniem to spore osiągnięcie, że skończyliśmy
tak wcześnie przed wieczorem. Teraz będziemy mogli się zabawić i zjeść coś smacznego -
dodał.

Wyciągnął rękę i pogłaskał Dorbet po policzku.
- I ty też wspięłaś się tak wysoko - uśmiechnął się serdecznie. - Myślałem, że nie będziesz

w stanie w takim upale i z tym brzuchem.

- Ale ja oczywiście chciałam być ze wszystkimi - uśmiechnęła się Dorbet. - Już nie wiem,

co by się musiało stać, żebym nie przyszła na górskie sianokosy. Ostatnio nie dzieje się w
moim życiu nic specjalnie ciekawego - dodała i mroczny cień niezadowolenia przemknął po
jej ślicznej buzi. - Ale Ola mi obiecał, że po sianokosach urządzimy w Granvold zabawę.
Będziemy tańczyć w stodole i w ogóle będzie wesoło, prawda, Ola? Już się nie mogę
doczekać.

Wsunęła rękę pod ramię Oli i oparła się o niego ciężko. Uśmiechała się do niego z

pytającym wzrokiem. On nie wyrażał specjalnego entuzjazmu, ale kiwał głową.

- Oczywiście, skoro tak bardzo chcesz, to urządzimy zabawę.

- Pewnie, że chcę - przytaknęła Dorbet. - Nie mogę wciąż tylko kręcić się po domu, nie

mogę zrezygnować z różnych przeżyć.

- A będziesz mogła tańczyć? - zdziwiła się Herborg. - Dziecku pewnie nie byłoby zbyt

dobrze, gdybyś ty...

Dorbet położyła dłoń na okrągłym brzuchu i roześmiała się beztrosko.
- Nasz dziedzic czuje się świetnie i podczas tańca, i podczas górskiej wspinaczki, prawda,

Ola?"

- Myślę, że chyba tak - przyznał Ola, choć nie wyglądał na bardzo przekonanego. - Skoro

ty tak mówisz, to... ale dzisiaj nie będziesz uczestniczyć w zabawie para za parą - dodał
stanowczo.

- Nie, tego ci nie wolno, Dorbet - poparła go Herborg. - To naprawdę zbyt niebezpieczne

dla twojego maleństwa. Mogłabyś się zresztą uderzyć albo co. Nie wolno kusić losu.

- Nie, ja będę sobie po prostu siedzieć i przyglądać się wam - oznajmiła Dorbet i

westchnęła przesadnie głośno. - Może się zresztą zdarzyć, że będę musiała was obserwować -
dodała, rzucając pośpieszne spojrzenie ojcu. - Ty, tato, jesteś dzisiaj sam, a ja widziałam, że
Laura okazuje ci wielkie zainteresowanie.

Havard poczuł, że się czerwieni.
- Pojęcia nie mam, co by to mogło być za zainteresowanie - rzekł trochę zbyt pośpiesznie.

- Ale Laura zawsze lubiła sobie pogadać.

- To coś więcej - drażniła się z nim Dorbet. - Widziałam spojrzenia, jakie ci posyłała.

Dobrze, że mama tego nie widzi.

W tym samym momencie podeszli do nich Sigrid i Bengt.
- Właśnie mówiłam do Bengta, że to chyba pierwsze górskie sianokosy, w których

uczestniczę, a w których Mali nie bierze udziału - oznajmiła Sigrid, kładąc dłoń na ramieniu
Havarda. - No i jak ty się miewasz?

- Można wytrzymać - odparł. - Ale to bardzo dziwne uczucie, że Mali nie ma w domu,

muszę przyznać. Na szczęście teraz w naszym dworze tyle jest sympatycznych ludzi, mam na
myśli także Tordhild i Johannesa, że przeważnie nie mam czasu się roztkliwiać nad swoją
samotnością - kłamał gładko.

Sigrid wpiła w niego spojrzenie swoich szarych oczu. Havard zrozumiał, że go przejrzała, i

spuścił wzrok.

- Przyjedź do Innstad któregoś wieczoru, Havardzie - zapraszała życzliwie. -

Przyrządzimy smaczną kolację, pogadamy, będzie nam razem dobrze.

- Dziękuję, na pewno przyjadę - obiecał Havard.
- Nie miałeś jeszcze żadnych wiadomości od Mali? - dopytywała dalej Sigrid.
- Nie, myślę, że ona wciąż jeszcze jest na statku - odparł Havard. - Być może odezwie się,

kiedy dotrze do celu. Jakiś telegram albo co...

- Na pewno tak będzie - uśmiechnęła się Sigrid. - Ona chyba tęskni za tobą i całym

Stornes równie mocno, jak ty tęsknisz za nią.

Gdyby tak było, toby nie wyjechała, pomyślał Havard ponuro. Głośno jednak tego nie

powiedział.

W miarę upływu czasu nastrój na górskim pastwisku stawał się coraz swobodniejszy i

bardziej radosny. Dzieci bawiły się łódeczkami z kory, puszczały je na wzburzoną wodę
strumienia i wrzeszczały wniebogłosy, kiedy któreś wsadziło bosą stopę do lodowatej wody.

- Dzieciaki się pochorują - powiedziała Marit Granvold, która również przyszła na

sianokosy. - Że też rodzice pozwalają im biegać boso!

- Kukułka już kuka - wtrąciła Sigrid. - Człowiek może siedzieć na ziemi i chodzić bez

butów. Przynajmniej u nas w domu zawsze tak mówiono.

- Tak, tak, ale żeby pozwalać im moczyć się w strumieniu! - oburzyła się Marit.

- My też tak robiliśmy w ich wieku, mamo - wtrącił Ola. - Po prostu o tym zapomniałaś.
Marit prychnęła i popatrzyła na Dorbet.
- Ale przynajmniej ty nie powinnaś siedzieć na gołej ziemi - ostrzegła. - Możesz się

nabawić zapalenia pęcherza albo jeszcze czegoś gorszego.

Dorbet słuchała teściowej, przewracając oczami.
- Przecież ja siedzę na kocach, które mi przynieśli z szałasu.
- Dobrze - Marit skinęła głową. - Bardzo się boimy o naszą młodą gospodynię i o

dziedzica - dodała, uśmiechając się do zebranych.

- Może przyniosę ci trochę kaszy ze śmietaną, Dorbet?
- Nie, dziękuję, mogę sobie przecież sama przynieść - odparła Dorbet krótko. - Nie

zaszkodzi mi, jak się ruszę z miejsca. Jeśli będę tylko siedzieć i jeść, to zrobię się wielka
niczym worek ziarna i taka zostanę długo po porodzie - rzekła ponuro. - A za nic nie
chciałabym do tego dopuścić, o nie! Muszę się zmieścić we wszystkie swoje ubrania.

Z niejakim trudem i z pomocą Oli Dorbet podniosła się z miejsca i ruszyła za Marit w

stronę pasterskiego szałasu.

- Tak, tak - uśmiechnęła się Sigrid i przyjaźnie poklepała Olę po ramieniu. - Nie bierz tego

zbyt poważnie. Kobiety w ciąży często tak się zachowują, bywają drażliwe, humory mają
zmienne. Ale to nic nie znaczy, powinieneś wiedzieć. A Dorbet jest taka młoda - dodała. -
Słyszę, że po sianokosach macie urządzić w Granvold zabawę, i myślę, Ola, że to dobry
pomysł. Dorbet potrzebuje trochę odmiany. Zresztą ona zawsze taka była, skora do zabawy,
jeśli tylko nadarzała się okazja.

Patrzyła na wyprostowane plecy Dorbet, idącej przez pastwisko.
- Ona jest taka młoda i tak niewiarygodnie urodziwa - rzekła wolno. - Musisz się nią

opiekować, Ola.

- No, próbuję - westchnął Ola.
- Wiem, że próbujesz - przyznała Sigrid pośpiesznie. - Ale mnie nie o to chodzi. Bo

widzisz, twoja młoda żona nigdy nie była taka jak inne dziewczyny - dodała w zamyśleniu. -
Ona potrzebuje czasu, żeby osiąść gdzieś spokojnie. Daj jej ten czas, Ola.

Po jedzeniu zaczęły się zabawy. Havard usunął się na bok. Nie bardzo miał ochotę na te

wszystkie gry, zwłaszcza że Laura wciąż pojawiała się na jego drodze i nie dawała mu
spokoju. Nigdy nie wiedział, co ona znowu wymyśli, nawet w zabawie.

Po chwili ktoś zaczął wołać głośno: „A teraz para za parą!" Havard miał właśnie zamiar

wymknąć się na drogę, kiedy Ola Havard złapał go za rękę.

- Chyba będziesz się z nami bawił? - wołał chłopiec z płonącym wzrokiem.
- No, nie bardzo wiem...
- Ale Johannes i ja... my się założyliśmy, że ty i mama...
Nagle pojawiła się przy nich Laura, prowadząc za rękę Johannesa. Havard poczuł się

złapany w pułapkę. Żołądek kurczył mu się nieprzyjemnie.

- Co, nie pokażemy im, że możemy wygrać? - śmiała się Laura.
Havard nie mógł odmówić. Nie wobec tych czworga pełnych napięcia chłopięcych oczu,

które wpatrywały się w niego pełne oczekiwania. Jak zdołałby im wytłumaczyć odmowę?

- No cóż, możemy chyba spróbować - powiedział, kładąc rękę na ramieniu Oli Havarda.
- Johannes i ja tworzymy jedną parę - uśmiechnął się do niego syn. - I pobijemy was,

prawda, Johannesie?

- Oczywiście - śmiał się tamten. Puścił rękę Laury i chwycił dłoń Oli Havarda.
- No a ty musisz poprowadzić mamę - tłumaczył Ola Havard. - W tej grze tak jest, ci,

którzy tworzą parę, prowadzą się nawzajem.

Laura uśmiechnęła się i wyciągnęła do Havarda szczupłą dłoń. On wahał się przez kilka

sekund, potem również wyciągnął rękę.

ROZDZIAŁ 4.

- Ty też powinnaś się przyłączyć, Dorbet! - zawołał Ola Havard przejęty, kiedy obaj z

Johannesem mijali ją, gdy chciała odejść jak najdalej od długiego szeregu par, które zgłosiły
się do zabawy. - Ja i Johannes zamierzamy wygrać! W każdym razie pobijemy Havarda i
moją mamę - dodał nieco skrępowany.

Dorbet spojrzała w górę i napotkała niebieskie oczy ojca, który prowadził Laurę, trzymając

ją za rękę.

- Więc jednak zgodziłeś się wziąć udział w zabawie - uśmiechnęła się.
Havard poczuł się lekko zażenowany uśmiechem w jej wzroku. Mimo wszystko cieszył

się, że nic nie wskazuje na to, by córka miała mu za złe, że on tworzy parę z Laurą, że nie
żywi żadnych podejrzeń. Ale skąd miałyby się wziąć jej podejrzenia? - pomyślał. Zarówno
on, jak i Mali robili wszystko, by ukryć prawdę i o jego niewierności, i o jej rezultacie. To
prawda, że w Stornes nikt specjalnie Laurą się nie zachwycał, ale akurat w taki dzień jak
dzisiaj to nie ma znaczenia. Teraz wszyscy bawią się ze wszystkimi. Może nawet Dorbet jest
zadowolona z tego, że on właśnie robi to w parze z Laurą, pomyślał. Dorbet lubi Olę Havarda
i wielokrotnie dawała do zrozumienia, że rodzice mogliby się bardziej z Laurą zaprzyjaźnić.

- Ja to chyba już jestem na to za stary - rzekł Havard skrępowany, próbując cofnąć rękę.
Laura jednak nie puszczała jego dłoni. Trzymała ją mocno i uśmiechała się do Dorbert.
- Twój tata naprawdę nie jest za stary, zapewniam cię - zaszczebiotała. - Nie jest za stary

do niczego.

Havard zarumienił się, miał nadzieję, że Dorbet nie zrozumiała podwójnego znaczenia

słów tamtej. Bo on sam wyraźnie słyszał w jej głosie, że miała na myśli coś zupełnie innego.
Nie powinienem był godzić się na te zabawy, pomyślał. Niezależnie od tego, jak bardzo
chłopcy prosili.

- Nie, no coś ty, tato, nie jesteś za stary - uśmiechnęła się Dorbet. - I z przyjemnością

patrzę, że jesteś tu i potrafisz się bawić, chociaż nie ma przy tobie mamy. Zresztą dla
chłopców to bardzo wiele znaczy, że się zgodziłeś - dodała.

Skinął głową i poprowadził Laurę na koniec szeregu gotowych do zabawy par. Wielu

wspominało dzisiaj, że Mali tu nie ma. Najwyraźniej wszyscy wiedzieli o jej amerykańskiej
podróży. Niektórzy uważali, że to znakomicie, iż będzie mogła w tym wielkim kraju pokazać
swoje prace. Ci ludzie stanowili jednak mniejszość. Większość uważała pewnie, że to dziwne,
iż Mali wyjechała, chociaż niekoniecznie dawali temu wyraz. Havard jednak nie mógł nie
dostrzegać niechęci w ich wzroku. I zazdrości. Bo zazdrości było w tym naprawdę wiele, jak
zawsze, kiedy komuś ze wsi uda się coś osiągnąć. On sam powtarzał tylko, że jest bardzo
zadowolony, iż Mali otrzymała taką wyjątkową możliwość, że jego zdaniem na nią zasłużyła,
bo przecież jest taka zdolna i w ogóle.

- Tak, tak, ale ty to jesteś naprawdę nadzwyczajny, Havardzie - zagadywały kobiety,

spoglądając wymownie jedna na drugą. - Żeby wysłać własną żonę samą do Ameryki, w
dodatku do jakiegoś bogacza. I to po takiej tragedii, jaką przeżyliście - dodawały bezlitośnie,
wpijając w niego spojrzenia. - Niewielu mężów by się na coś takiego zgodziło. Ale wy, ludzie
ze Stornes, nie jesteście tacy jak inni - kończyły zwykle wymownie. - I nigdy tacy nie
byliście.

Havard nie odpowiadał, ale za każdym razem, kiedy ktoś wspominał Mali, odczuwał ból w

piersi. I kiedy mówiono o Ruth. Tęsknota za najstarszą córką ciążyła mu niczym kamień. A
jeśli chodzi o Mali...

Żeby ci wszyscy ludzie wiedzieli, jak ja się strasznie boję, pomyślał. Niczego jednak po

sobie nie dawał poznać.

Kiedy zabawa już się zaczęła, Havard zapomniał, że najchętniej nie brałby w niej udziału.

Był rozbawiony zwłaszcza widokiem chłopców i radosnym śmiechem Johannesa i Oli
Havarda, kiedy udało im się podejść „więźnia". Obejmowali się wtedy nawzajem, przewracali
na trawę, z buziami czerwonymi z wysiłku, ale z promiennymi oczyma.

- A gdzie podziałaś dzisiaj Gunvalda? - spytał w pewnym momencie, kiedy oboje z Laurą

czekali na swoją kolej.

- Zostawiłam go w Storhaug - odparła beztrosko. - Po co miałabym go za sobą ciągnąć,

skoro tutaj są bardziej interesujący mężczyźni?

- Wydawało mi się, że macie się pobrać.
Wpiła w niego szelmowskie spojrzenie swoich niebieskich oczu i roześmiała się. - Z tym

to jeszcze zobaczymy - powiedziała tylko. - To zależy od tak wielu rzeczy.

Havardowi nie podobała się jej odpowiedź. Poza tym czuł się jakoś nieswojo. Za każdym

razem, kiedy przychodziła na nich kolej, to oni mieli uciekać, Laura czepiała się go z wielką
siłą i nie chciała go puścić. Musiał ją niemal od siebie odpychać. Następnym razem pozwolę
się schwytać, postanowił. Wyłączy się tym sposobem z zabawy, a to najbardziej by mu
odpowiadało. Najlepiej zakończyć, dopóki zabawa nie przekroczyła jeszcze granic, myślał.
Poza tym przez cały dzień planował, że wieczorem pójdzie w górę do Wielkiego Urwiska,
żeby zobaczyć, co z owcami, zanim wróci na dół, do Stornes.

- Następna para ucieka! - zawołano.
Havard biegł po jednej stronie szeregu, Laura po drugiej. Ten, który miał ich schwytać,

koncentrował się na Laurze, ona jednak była niczym ryś, szybka, zwinna, biegała lekko.
Wyrwała się tamtemu i pobiegła w stronę Havarda. Kiedy go już złapała, potknęła się i
wpadła z impetem w jego objęcia. On ją przytrzymał, nie zastanawiając się nad niczym, po
czym oboje upadli w trawę.

Laura natychmiast zarzuciła mu ręce na szyję i mocno do siebie przyciągnęła. Czuł jej

rozgrzane ciało przy swoim, jędrne piersi z twardymi brodawkami i silne nogi, które kusząco
się pod nim poruszały. Przez krótką chwilę poczuł mrowienie pod skórą. Natychmiast wyrwał
się z objęć Laury i stanął na nogi.

- Myślę, że teraz powinienem się poddać - powiedział lekko zdyszany. - Zresztą muszę

zajrzeć jeszcze do owiec, zanim zejdę na dół.

Laura nie odpowiedziała, odgarnęła gęste, pofalowane włosy w tył i uśmiechnęła się blado.

Policzki jej płonęły.

- Nie stać cię na nic więcej - rzekła stanowczo.
- Głupstwa - mruknął Havard i odwrócił się do niej plecami. Kiedy mijał Dorbet, ona

wyciągnęła rękę w geście pozdrowienia.

- Co, już idziesz?
- Tak, chciałem jeszcze zajrzeć do owiec - wyjaśnił. - Powinienem wyruszyć w drogę,

zanim zrobi się późno.

- A co Laura na to? Mieliście wygrać, jak słyszałam.
- Akurat to nic mnie nie obchodzi. Brałem udział w zabawie, bo chłopcy tak chcieli. A ona

niech sobie uważa, co chce.

Przeczesał palcami grzywkę i otarł pot z czoła.
- Powiedz Oi, że poszedłem w góry - poprosił. - Więc on nie musi już zajmować się

owcami, może razem z Herborg zejść na dół. Powiedz im, że być może wrócę trochę później.
To zależy od tego, czy owce są wysoko - dodał.

- Miłego spaceru - uśmiechnęła się Dorbet. - I nie zgub się gdzieś.
Havard roześmiał się.
- Zgubić się w górach w taki piękny letni wieczór? - uśmiechnął się i uścisnął jej rękę. -

To niemożliwe dla człowieka tak znającego teren jak ja, moja Dorbet, dobrze o tym wiesz.
Bezpiecznej drogi w dół - dodał. - I uważaj na siebie.

- Ty też - odparła. - Chociaż znasz okolice jak nikt inny.
Havard podszedł do masztu, wziął sweter, który tam powiesił, zarzucił go sobie na plecy i

zawiązał rękawy na piersi. Potem łapczywie napił się wody ze strumienia, zanim wyruszył w
górę. Krzyki i śmiechy były coraz słabsze. W końcu żadne odgłosy z pastwiska już do niego
nie docierały.

Był cudownie piękny letni wieczór. Słońce stało nisko nad horyzontem i sprawiało, że

woda we fiordzie mieniła się migotliwym złotem. W powietrzu unosił się zapach trawy i
kwiatów.

Dobrze było tak iść w samotności. Myśli powoli zaczynały się uspokajać. Zabawa i

bliskość Laury napełniały go jakimś nieprzyjemnym uczuciem. Właściwie nie umiałby
powiedzieć, dlaczego. Albo, owszem... jeśli miałby być szczery, to dobrze wiedział, dlaczego
tak jest. Przeraził się mianowicie, kiedy poczuł owo słodkie, tak dobrze znane mrowienie,
kiedy na niej leżał. Jak to możliwe, żeby coś takiego się stało? Nie przejmował się Laurą,
nigdy się nią nie przejmował! Mimo wszystko coś w niej go przerażało, coś, co uświadamiało
mu, że jest bardziej wrażliwy na jej obecność, niżby sobie tego życzył.

Kiedy dotarł do Wielkiego Urwiska, owionął go chłodny strumień powietrza od Stortind.

Usiadł na dużym kamieniu i spoglądał w górę. Wkrótce potem odkrył stado owiec. Dźwięk
dzwonków niósł się daleko w wieczornej ciszy, Havard natychmiast zdał sobie sprawę, że
słyszy dzwonki przewodniczki swojego stada. To dzwonki należące do Stornes, nie mogło
być najmniejszej wątpliwości. Stado jednak było zbyt duże, by mogły to być tylko ich owce.
Widocznie pasły się razem z jakimś innym stadem, należącym do sąsiednich dworów,
pomyślał. Zwierzęta chodziły spokojnie i skubały trawę, nic nie wskazywało, że mogłoby im
coś grozić. Nie potrzebował wchodzić tak wysoko aż do stada. Zajęłoby mu to co najmniej
pół godziny, a tymczasem pora wracać na dół.

Tym razem postanowił, że pójdzie na dół inną drogą, wybrał ścieżkę wydeptaną nieco

wyżej, na hali. Dzięki temu dotrze do miejsca, gdzie rzeka jest szczególnie szeroka, a nurt
bardzo spokojny. Przerzucono tam grube kłody drewna od brzegu do brzegu, tak że można
było suchą nogą przejść na drugą stronę. Przynajmniej teraz, kiedy wody w rzece jest
stosunkowo niewiele. Powrót do domu zajmie mu dużo mniej czasu, bo przecież już i tak
wszedł wysoko.

Jeszcze raz skierował spojrzenie ku górom. Zobaczył zbocza pokryte głazami i

przypomniał sobie tamten wieczór, kiedy w górach spotkał Mali. Była przemoczona,
zmęczona i bliska utraty zmysłów. Havard wtedy nie wiedział, że to z powodu Cygana,
którego Mali kochała. Wtedy jeszcze mu o tym nie powiedziała. Potrzebowała jednak kogoś,
kto mógłby ją wesprzeć akurat w tamtej chwili, no i pojawił się Havard. To wtedy po raz
pierwszy Mali mu się oddała, na wspomnienie tego poczuł mrowienie w podbrzuszu. To był
początek ich związku. Znowu boleśnie odczuł, jak strasznie za nią tęskni. Jeszcze muszę
przeżyć taki nieskończenie długi okres, zanim Mali wróci, pomyślał ponuro. Wiele tygodni.

Westchnął i szybciej ruszył w dół, w stronę rzeki.

Taki był zajęty własnymi myślami, że ani nie widział, ani nie słyszał nic, dopóki nie

wszedł na jedną z przerzuconych przez rzekę kłód.

- Halo, Havard!
Odwrócił gwałtownie głowę w stronę, skąd dochodziło wołanie. Pośrodku spokojnej,

czystej głębiny na wodzie unosiła się całkiem naga Laura. Na moment serce Havarda
przestało bić. A potem ruszyło jak szalone. Wciąż stał z jedną nogą na kłodzie drewna i gapił
się na kobietę z niedowierzaniem we wzroku.

- A co ty tu znowu wyprawiasz? - wykrztusił ochryple.
Laura roześmiała się do niego, pokazując silne, białe zęby.

Gęste włosy unosiła w górę obiema rękami, utrzymywała swoje szczupłe, piękne ciało na

wodzie, nie podejmując najmniejszej próby ukrycia się. Wprost przeciwnie, można by sądzić,
że mnie zaprasza, pomyślał Havard oszołomiony. Nie był w stanie oderwać oczu od
ciemnobrązowych, sterczących brodawek jej piersi. Woda perliła się na delikatnej skórze.

- Kąpię się - odparła i ruszyła w stronę brzegu.
Teraz Havard zobaczył, że jej ubranie leży na przybrzeżnym kamieniu.
- Dlaczego poszłaś tą drogą?
- Chodzę drogami, jakie mi się podobają.
Havard milczał. Laura musiała wybrać tę drogę świadomie, pomyślał. Liczyła się z tym, że

on, wracając od owiec, prędzej czy później się tu pojawi. Sam przecież jej powiedział, że
idzie w góry, w każdym razie potraktował to jako wybieg i usprawiedliwienie, że musi
wcześniej przerwać zabawę. Prawda zaś była taka, że za wszelką cenę chciał się znaleźć jak
najdalej od niej, no i teraz ona stoi przed nim w wodzie. Naga, mokra, z wyzywającym
spojrzeniem.

Havard spuścił wzrok i ruszył na drugi brzeg po drewnianych kłodach, nie oglądając się

już na nią. Muszę stąd zniknąć, myślał lekko zdyszany. Odejść jak najdalej. Kiedy był na
środku rzeki, usłyszał coś jakby plaśnięcie i stłumiony krzyk. Odwrócił się natychmiast.
Laura leżała do połowy zanurzona w wodzie. Bujne włosy pływały wokół niej. Havard
pobiegł z powrotem, wszedł do wody i wyciągnął ją na ląd. Laura ciężko się o niego opierała.
Pochyliła się mocno i obejmowała ręką kostkę nogi.

- Poślizgnęłam się na kamieniu - tłumaczyła, prostując się. - Chyba skręciłam nogę w

kostce.

Nie było chyba o co robić takiego wrzasku, pomyślał Havard, pomagając jej stanąć na

ziemi. Zupełnie nieźle dawała sobie radę sama, mimo to wciąż ciężko się na nim opierała.
Havard czuł, że jest mu gorąco i ogarniał go niepokój. Pośpiesznie spoglądał raz po raz w
stronę hal, przestraszony, że ktoś inny mógłby wpaść na ten sam pomysł co Laura i wracać
drogą nad rzeką. Nie dostrzegł jednak nikogo. Krajobraz leżał skąpany w czerwonawym,
wieczornym słońcu, wrzosy i liście karłowatych wierzb szeleściły lekko w wietrze od
Stortind, który górował potężny i majestatyczny na tle wieczornego nieba.

Wyprowadził Laurę na brzeg i tam ją puścił. Tylko że ona nie chciała puścić jego. Oplatała

ramionami jego szyję, a nagie, mokre ciało przytulało się do niego.

- Havard, Havard - dyszała rozgorączkowana tuż przy jego uchu.
Havard nie bardzo wiedział, jak do tego doszło, ale Laura pociągnęła go za sobą na miękki

piasek na brzegu. Przywarła wargami do jego ust w długim, namiętnym pocałunku.
Havardowi szumiało w głowie. Powinien stąd uciekać! Ale delikatne ciało Laury było takie
miękkie i takie bliskie... Jedną ręką chwycił pożądliwie pierś kobiety, druga zsunęła się pod
jej pośladki i przycisnęła ciało Laury jeszcze mocniej, jeszcze bliżej i bliżej. Jęknął, kiedy ona
dotknęła dłonią jego członka. Był twardy jak kamień i wielki. Zwinne palce Laury zaczęły
rozpinać spodnie mężczyzny.

Nagle gdzieś w pobliżu krzyknął kruk. Havard zerwał się na równe nogi. Miał wrażenie,

jakby go ktoś uderzył. Jęknął, stał, chwiejąc się. Zapinał pasek od spodni, który Laurze udało
się już odpiąć, i patrzył na nią z obrzydzeniem.

- Ty przeklęta dziwko! - wysyczał przez zaciśnięte zęby. Laura siedziała na piasku i

patrzyła na niego, jej oczy miotały skry.

- A kim ty jesteś w takim razie? Dziwkarzem? Jej słowa zabolały niczym cios.
Dobrze wiedział, że posunął się za daleko. Gdyby ten kruk nie krzyczał, na pewno nie

wypuściłby Laury z objęć. A ona tego właśnie chciała. I oto on sam znalazł się tak blisko
spełnienia jej mściwych planów. Na krótką chwilę Laura stała się Mali, myślał. To miękkie
ciało Mali czułem pod sobą. Marzyłem, że ona wróciła.

Puste usprawiedliwienia, stwierdził zaraz potem i przeczesał ręką włosy. Szedł po prostu

za głosem swoich zmysłów. Laura miała rację, Havard jest dziwkarzem.

- Posunąłem się za daleko - rzekł ochryple. - Ale ty mnie do tego skusiłaś, Lauro, i znowu

o mało ci się nie udało. Ale teraz chcę ci powiedzieć jedno: nigdy nie będzie pary z ciebie i ze
mnie. Niezależnie od tego, jaką intrygę wymyślisz. Zapamiętaj to sobie! Dla mnie istnieje
tylko jedna i nigdy od niej nie odejdę, słyszysz? Nigdy od niej nie odejdę.

- Ale mało brakowało, a byłbyś zapomniał o wierności - drwiła sobie z niego Laura

bezlitośnie.

Wpił w nią lodowate spojrzenie. - Ty nędznico - powiedział cicho. - Nigdy więcej nie chcę

mieć z tobą do czynienia. Nigdy!

Laura chwyciła garść piachu i cisnęła mu w twarz. Zasypała mu oczy tak, że nic nie

widział.

- Ty jesteś mój! - zaszczebiotała. - I niech ci się nie wydaje, że możesz mnie lekceważyć,

Havardzie. Ja się na to nigdy nie zgodzę. A jak myślisz, co twoja wspaniała żona robi teraz w
Ameryce? Mogłabym się założyć, że nie jest o wiele lepsza od ciebie. I znajdzie się w łóżku
tego bogacza, zanim sama się spostrzeże.

Havard nie odpowiadał. Odwrócił się do niej plecami i ruszył przed siebie po kłodach

drewna.

- Jeśli teraz odejdziesz, Havardzie, to ja opowiem ludziom wszystko o nas dwojgu.

Wszyscy się dowiedzą, kto jest ojcem Oli Havarda. I Mali dowie się, że miałeś mnie nagą
tutaj nad tą rzeką, kiedy ona bawiła w Ameryce.

- Akurat w tej sprawie będziesz milczeć niczym grób! - wrzasnął głośno. - Nawet ty

musisz mieć tyle poczucia przyzwoitości, że oszczędzisz własnemu synowi takiego skandalu.

- On jest też twoim synem - odparła chłodno. - I możesz go sobie wziąć. To nie jego chcę,

ja chcę ciebie. I dostanę cię, prawda? Bo przecież nie zaryzykujesz utraty dobrego imienia i
opinii. I nie odważysz się powiedzieć Mali, że pozwoliłeś się uwieść jeszcze raz. A może się
odważysz? Poza tym masz na mnie ochotę - dodała, oblizując językiem pełne wargi. - Na
takich rzeczach ja się znam i świetnie to wyczuwam.

Ze złości pociemniało mu w oczach. Jednocześnie strach omal go nie udusił. Strach, że ona

naprawdę może narobić kłopotów, jeśli rzeczywiście zamierza zrobić to, co zapowiedziała.

- Rób sobie, co chcesz - warknął ostro. – Ale ja nigdy więcej już cię nie dotknę.

Zapamiętaj to sobie. Niezależnie od tego, jak sprawy się ułożą, ty nigdy do mojego życia nie
wejdziesz. Żebyś nawet była jedyną kobietą na świecie, Lauro. Zrozumiałaś?

Potem ruszył w drogę przez rzekę.
- W takim razie wszystko się wyda! - wrzeszczała Laura za nim. - Wszystko się wyda,

Havardzie!

Havard nie odpowiadał, starał się tylko iść najszybciej, jak mógł. Głowa mu pękała, serce

tłukło się w piersi jak młotem. I w co on się znowu wdał? Co będzie, jeśli Laura naprawdę
wszystko rozgada?

Havard jęknął i szybkim krokiem szedł przez wrzosowisko. Co by Mali powiedziała,

gdyby do niej dotarło, że on bliski był popełnienia tego samego, niewybaczalnego błędu raz
jeszcze? Czyby go porzuciła? Havard jęknął i puścił się biegiem. Ślizgał się po wilgotnych
kamieniach i po mokradłach. Chlupało mu w butach, spodnie miał przemoczone prawie do
pachwin.

Laura nie może nic powiedzieć, myślał. Nie teraz, kiedy dopiero co utracili Ruth. Poza tym

Mali tutaj nie było. Nie, Laura się z pewnością uspokoi. On tymczasem zdobył się na to, żeby
jej powiedzieć czarno na białym, jak się sprawy mają, że nigdy z nią nie będzie. Rumieniec
palił mu twarz na wspomnienie tego, co zrobił. To prawda, że ona bezwstydnie za nim łaziła,
cały dzień poświęciła na przygotowanie pułapki, w którą miała zamiar go wciągnąć.

Zatrzymał się i oparł ciężko o pokrzywiony pień brzozy. Jakkolwiek było,

odpowiedzialność spada na niego, co do tego nie miał wątpliwości. Ona go przecież do
niczego nie zmusiła. Poszedł za głosem własnych zmysłów. Nie miał na co zwalać winy.
Tylko na samego siebie.

- O Boże - jęknął i kilka razy uderzył pięścią w pień drzewa. - Boże, nie dopuść, żeby

stało się nieszczęście!

Ale Bóg milczał. Jedyną odpowiedzią był cichy szum w koronie brzozy.

ROZDZIAŁ 5.

Grand Central Station zapierał Mali dech w piersiach. Jak to możliwe, że jakaś stacja

kolejowa może tak wyglądać? Stacja kolejowa to jest mały domek, w którym kupuje się bilet,
a potem siedzi i czeka, zwłaszcza przy kiepskiej pogodzie. Obok domku jest jeszcze długi
peron. Ale Grand Central Station okazała się taka wielka, że Mali po prostu stała i gapiła się,
nie mogąc pojąć, że to prawda. Główna hala dworcowa jest co najmniej taka duża jak nawa w
naszym kościele, pomyślała. Nie, dużo większa! W ścianach jedno obok drugiego znajdowały
się okienka kasowe, a ludzie biegali we wszystkich kierunkach. Przewożono bagaże na
specjalnych wózkach z piszczącymi kółkami, a z głośników wciąż płynęły jakieś informacje,
z których Mali nie rozumiała ani słowa. Poziom hałasu był niewiarygodny.

- Spójrz w górę - powiedział Martin tuż obok niej i dotknął jej ramienia.
Mali uniosła wzrok. Dach nad halą dworcową miał kształt wielkiej kopuły, na której

wymalowano rozgwieżdżone nocne niebo, obejmujące wszystkie znane gwiazdozbiory. I
gwiazdy mrugały do niej z tych miejsc, w których znajdowały się na prawdziwym niebie.

- Jak to możliwe... nie pojmuję...
- Przyjrzyj się dokładniej, a zobaczysz, że otwory wycięto tam, gdzie w rzeczywistości

znajdują się gwiazdy, a w tych otworach umieszczono małe światełka. Zwróć uwagę, że nie
od razu widzisz wszystkie gwiazdy. One się zapalają równocześnie z tymi, które wschodzą na
prawdziwym niebie.

- Niewiarygodne - szepnęła Mali. Odchyliła w tył głowę, nie mogła oderwać wzroku od

fascynującego obrazu. - Kompletnie niepojęte!

Martin ujął ją pod ramię i poprowadził dalej.
- Nasz pociąg odchodzi mniej więcej za kwadrans - powiedział. - Mamy do pokonania

długi peron, więc musimy iść.

- A bagaże...
- To już załatwione. Jak przyjdziemy do swojego przedziału, one już tam będą.
Było mnóstwo podziemnych przejść do różnych peronów. I też nie jest to tylko jeden

peron, ale co najmniej pięćdziesiąt, odkryła Mali i bardzo była zadowolona, że Martin
bezpiecznie trzyma ją pod rękę. Czuła się zagubiona w tym mrowiu śpieszących się ludzi.
Wielokrotnie musiała przystanąć i przyjrzeć się dokładniej czemuś, co wydawało jej się
niepojęte. Na dworcu było mnóstwo osób kolorowych. Niektóre miały tak ciemną skórę, że
Mali ze zdumienia otwierała usta. A kiedy dwie kobiety w czarnych ubraniach i w dziwnych
czarno-białych czepkach przeszły pośpiesznie obok nich, odwróciła się oniemiała.

- Kto to jest?- spytała zaciekawiona.
- Zakonnice - odparł Bakken. - Jest ich tutaj wiele. Czy ty nigdy przedtem nie widziałaś

zakonnicy, Mali?

Mali potrząsnęła głową i rzuciła jeszcze jedno spojrzenie w ślad za odchodzącymi cichymi

stworzeniami, zanim mogła pójść dalej.

Przy drodze do peronów było mnóstwo sklepów, przede wszystkim spożywczych. Bakken

wyjaśnił, że tutaj podróżni mogą kupić sobie prowiant na długą podróż lub nawet zrobić
zakupy domowe, kiedy przyjadą późno.

Co ja bym zrobiła bez Martina Bakkena, zastanawiała się Mali. On wie i potrafi wszystko.

Rano myślała, że bardzo się zmęczą z transportem bagażu, on tymczasem zorganizował
wszystko za pomocą ledwie kilku słów. I pewnie kilku dolarów, Mali to widziała. Pozbycie
się kłopotu zawsze kosztuje, ale jego widocznie na to stać. To dla niego codzienność. Poza
tym świetnie mówił po angielsku. Tak to jest ze światowymi ludźmi, myślała Mali, a bogaci
radzą sobie lepiej niż pozostali. Człowiek bogaty może oddawać się przyjemnościom,
natomiast mozół i wysiłek oddawać innym.

Wielka lokomotywa parskała niczym wściekły byk, para unosiła się nad nią jak wielkie

obłoki. Mali zaglądała przez okna do wagonów, które mijali. Większość to były
bezprzedziałowe wagony i miejscami do siedzenia, niektóre ładniejsze i wygodniejsze od
pozostałych. Jeden wagon różnił się szczególnie. Były w nim stoły i krzesła, Mali domyśliła
się, że musi to być wagon restauracyjny. Wewnątrz chodzili kelnerzy w białych marynarkach
i nakrywali stoły białymi obrusami, układali serwetki i ustawiali kwiaty.

- Toż to prawdziwa restauracja - zauważyła zdumiona.
- Owszem, i bardzo dobrze, że jest taka w naszym pociągu - uśmiechnął się Martin. -

Mamy przed sobą bardzo długą podróż i co byśmy zrobili bez kilku wypraw do wagonu
restauracyjnego?

- Ale czy wszyscy mogą...
- Nie, większość podróżnych ma ze sobą kanapki - potwierdził Bakken. - Kupują je w

sklepach, które widziałaś po drodze, albo przynoszą ze sobą jedzenie z domu. Nie wszyscy
mają możliwość korzystania z serwisu w pociągu - dodał.

No ale my mamy, domyślała się Mali, spoglądając na niego spod oka. Z pewnością już

zamówił i obiad, i co tam jeszcze będzie potrzebne. Martin Bakken należał do zupełnie innej
klasy niż ci ludzie, którzy ciągnęli za sobą zniszczone walizki i wiklinowe zamykane koszyki.
Ci ludzie siadali w dużych wagonach, spoceni i zmęczeni. Mali zdała sobie sprawę, jak ważne
są pieniądze. Bo to pieniądze sprawiły, że Martin mógł otworzyć drzwi do eleganckiego
przedziału z obiciami z czerwonego aksamitu i pięknymi lampkami na ścianach. Na półkach
nad siedzeniami leżały już porządnie ułożone ich walizki. Wielkie okno miało zasłonki, teraz
rozsunięte na boki i przymocowane do haczyków w ścianie szerokimi taśmami. Ale bardzo
dobrze jest móc zasłonić okno, kiedy słońce za bardzo świeci, pomyślała Mali i uświadomiła
sobie, że nigdy przedtem nie widziała tak ekskluzywnego wagonu. Pod oknem znajdował się
stolik przymocowany do ściany.

- Sądzę, że powinnaś już teraz zdjąć żakiet - doradził Bakken, zamykając za sobą drzwi. -

Dzisiaj też będzie upalny dzień.

Pomógł jej zdjąć żakiet i powiesił go na wieszaku.
- Usiądź po tej stronie - wskazał ręką. - Będziesz siedzieć zgodnie z kierunkiem jazdy i

więcej zobaczysz przez okno.

- To my mamy miejsca przy oknie? - zdziwiła się Mali, spoglądając na niego.
- To jest nasz przedział, Mali - odparł Bakken. - Będziemy podróżować w nim tylko my.

Więc jeśli poczujesz się zmęczona, będziesz mogła się położyć. W szafce pod sufitem
znajdują się poduszki i pledy. Rzeczywiście dzisiaj wstaliśmy bardzo wcześnie - dodał. - I
podróż, jak mówiłem, będzie długa. Dotrzemy do St. Paul dopiero późnym wieczorem, więc
musimy sobie radzić najlepiej, jak potrafimy.

To pewnie nie będzie takie trudne, pomyślała Mali i opadła na miękki aksamit. Cieszyła

się z tej podróży pociągiem. To był bardzo dobry pomysł, żeby podróżować za dnia, a nie
nocą. Dzięki temu ona może obserwować krajobraz, przez który jadą ze Wschodniego

Wybrzeża aż do urodzajnego Środkowego Zachodu. Poza tym żadną miarą nie chciałaby
stracić całego dnia w Nowym Jorku, za nic na świecie by tego nie chciała.

Tę podróż Mali miała zapamiętać na całe życie. Godzinami długi pociąg wił się poprzez

wciąż zmieniające się krajobrazy. W miarę jak posuwali się coraz dalej na zachód, teren
stawał się płaski. Pofalowane poletka i większe pola zostawili za sobą, tutaj już nie było
mowy o żadnych małych spłachetkach, tutaj uprawiano ziemię w jednym kawałku jak daleko
okiem sięgnąć. Od czasu do czasu widywali też stada bydła na pastwiskach. Mali nigdy
przedtem nie widziała takiej rasy. Zwierzęta wydawały się cięższe i bardziej mięsne niż bydło
w Norwegii. Domyślała się, że te zwierzęta tutaj hodowane są na wołowinę. Chodzi o to, żeby
w ciągu jak najkrótszego czasu przybrały jak najwięcej na wadze. Również krowy wydawały
jej się większe i pełniejsze, a wymiona miały imponujące. Przypomniała sobie coś, co kiedyś
słyszała. Nie wiedziała, czy to ktoś powiedział, czy napisał w liście z Ameryki. W każdym
razie chodziło o to, że w Ameryce wszystko jest większe i lepsze niż w starej ojczyźnie.
Wtedy Mali odnosiła się do tego z powątpiewaniem, teraz jednak przyszło jej do głowy, że to
być może prawda. W każdym razie jeśli chodzi o krowy i woły, pomyślała. No i o pola.

Zjedli lunch i obiad w wagonie restauracyjnym. Rozmowa toczyła się wciąż gładko. Mali

obawiała się, że będzie jej trudno zachowywać się naturalnie po tym pocałunku wczoraj
wieczorem, wyglądało jednak na to, że Martin nie przywiązuje do tego żadnego znaczenia. W
każdym razie ani słowem o tym nie wspomniał, był po prostu sympatyczny, uprzejmy i
opiekuńczy. Więc Mali też zapomniała w końcu o wszystkim i zachowywała się swobodnie.
Odkryła, że Bakken jest człowiekiem wielkiej wiedzy, że świetnie opowiada, ale też jest
dobrym słuchaczem.

- Opowiedz mi o swojej farmie - poprosiła.
On roześmiał się cicho, niemal onieśmielony, i przeciągnął swoje długie ciało.
- Moja farma leży pół godziny drogi samochodem z St. Paul i nazywa się The Hill -

zaczął.

- The Hill - powtórzyła Mali, jakby smakowała to obce słowo.
- Po angielsku to oznacza wzniesienie lub wzgórze - wyjaśnił Martin. - To mój ojciec

wymyślił nazwę. My przecież też nazywamy się Bakken, jak wiesz, więc to akurat to samo co
The Hill, chociaż teren nie jest pagórkowaty.

W zamyśleniu wyglądał chwilę przez okno.
- Dom mieszkalny ma dwie kondygnacje, ale sprawia wrażenie dość niskiego, ponieważ

jest stosunkowo długi. Farmerzy w moich okolicach tak właśnie mieszkają, to jest styl
budownictwa typowy dla tego kraju. W porównaniu z norweskimi realiami mam bardzo dużo
ziemi - dodał, nie wymienił jednak dokładnie, ile tej ziemi jest. - Hoduję bydło na mięso, poza
tym mam też dobre stajnie z rasowymi końmi. Hoduję materiał zarodowy i od czasu do czasu
sprzedaję.

- Ale chyba nie sam się tym wszystkim zajmujesz?
- Nie, żadną miarą nie dałbym sobie rady - przyznał. - To jest za duży majątek na jednego

człowieka. Bydło wymaga opieki, musimy też przygotowywać pasze, a konie zajmują bardzo
wiele czasu. Naprawdę bardzo wiele czasu - dodał. - Poza tym siejemy trochę pszenicy... no,
nie, szczerze mówiąc, dużo pszenicy.

Przygładził włosy i popatrzył na Mali. To musi być wielki majątek, pomyślała Mali. Nie

tylko w porównaniu z realiami norweskimi. Martin ma wielką posiadłość. Skądś przecież
musi się brać jego bogactwo.

- Nie, nie jestem sam, chociaż nie mam towarzyszki życia - mówił dalej. - Mówiłem ci już

o tym, kiedy spotkaliśmy się w Trondheim, że od kilku lat jestem rozwiedziony.

- I nie znalazła się inna kobieta?
- Nie, nie znalazła się - odpowiedział, wyglądając przez okno. - Dotychczas jeszcze nie.

- Ale z tego, co mówili twoi przyjaciele, których spotkałam na statku, wynikało, że

możliwości ci nie brakuje. - Mali zarumieniła się nagle. - To znaczy chciałam powiedzieć, że
nie z tego powodu jesteś sam.

- Boże drogi - westchnął Martin wzburzony. - Ludzie zajmują się wszystkim, zwłaszcza

jeśli chodzi o nieźle sytuowanego, samotnego mężczyznę. Że też oni znajdują na to czas i
ochotę.

Wyprostował się na siedzeniu i patrzył na Mali.
- Kiedy człowiek raz był żonaty i małżeństwo się nie udało, to zaczyna się być trochę

bardziej... sceptycznym, jeśli mogę tak powiedzieć. Bardziej ostrożnym. Nie wszyscy mają
tyle szczęścia co ty - dodał, spoglądając na nią swoimi niebieskimi oczyma. - Ty znalazłaś
nowego męża, z którym jest ci dobrze.

Mali wolno skinęła głową. Myśl o Havardzie spadła na nią z nieoczekiwanie wielką siłą.

Tęskniła za nim, to nie ulega wątpliwości. Mimo wszystko musiała przyznać, że ani o nim,
ani o Stornes nie myśli przez cały czas. Tyle wciąż przeżywa nowych wrażeń! Poczuła
ukłucie w sercu, przypominające nieczyste sumienie.

- Kiedy przyjedziemy na farmę, będziesz mogła do niego zadzwonić - obiecał Bakken,

jakby czytał w jej myślach. - Ale to nie będzie jeszcze dzisiejszego wieczoru, przyjedziemy
za późno. Nie zapominaj, że to siedem godzin różnicy czasu. Ale jutro...

- Bardzo bym chciała zatelefonować - przyznała Mali. - Tylko że to chyba musi strasznie

dużo kosztować, chociaż mówiłeś, że stąd jest taniej niż z Norwegii?

- Jakoś sobie damy z tym radę, Mali. Nie możesz się tylko za bardzo rozgadać -

uśmiechnął się. - Nie, nie, żartowałem - dodał pośpiesznie, widząc jej przerażoną minę. - To
naprawdę nie będzie wielka suma.

- Przecież ja mogę zapłacić - oznajmiła Mali stanowczo.
- Nie, nie. Jesteś moim gościem, więc niech mi będzie wolno pokrywać twoje wydatki -

odparł spokojnie. - Mam nadzieję, że pozwolisz mi ofiarować sobie różne rzeczy, dopóki tu
jesteś, Mali. Bądź tak dobra - poprosił, kładąc rękę na jej dłoni. - Przebyłaś całą tę długą
drogę, żeby mi pomóc. Zgódź się więc na niewielki rewanż. To by mnie bardzo ucieszyło.

Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Mali nie miała pojęcia, co powinna odpowiedzieć,

cofnęła tylko rękę stanowczym ruchem. Z czasem zobaczymy, jak się to ułoży, pomyślała.
Żeby tylko on znowu nie wyskoczył z jakimś diamentowym serduszkiem albo z kosztownym
pierścionkiem... różne drobiazgi oczywiście przyjmie z wdzięcznością, nie chciała jednak,
żeby to było coś zbyt osobistego. Takie rzeczy budzą podejrzenia. Granica powinna być
wyraźnie wytyczona.

- Wspomniałeś, że nie jesteś na farmie sam - podjęła Mali przerwany wątek. - Kto tam z

tobą mieszka?

- Och, szczerze mówiąc, są to różni ludzie - odparł. - Są mężczyźni zatrudnieni do opieki

nad całą posiadłością, bydłem i zbiorami siana oraz zbóż. No i mamy też ogrodnika. Ogród
jest stosunkowo duży, z mnóstwem krzewów i kwiatów. I chociaż moja siostra z radością tam
pracuje, to sama nie dałaby rady. Ja natomiast w ogrodzie nie robię nic - wyznał szczerze. -
Ogród jest piękny, kiedy się na niego patrzy, ale ja mam inne sprawy, którym poświęcam
swój czas.

Przeciągnął się i odpiął górny guziczek u koszuli. W przedziale było gorąco, chociaż mieli

uchylone okno.

- W sumie zatrudniam sześciu mężczyzn - opowiadał Bakken. - Trzej z nich mieszkają z

rodzinami we własnych domach na terenie posiadłości. Trzej pozostali kawałek dalej. W
samym domu zatrudniamy kucharkę i dwie pokojówki. Są to żony tych trzech pracowników,
którzy mieszkają na farmie. No i przede wszystkim jest Jenny, moja siostra. To ją można
nazywać gospodynią w The Hill. Przynajmniej na razie - dodał, nie patrząc Mali w oczy.

- A co ona myśli o tym, że ja przyjeżdżam?

- Cieszy się bardzo na spotkanie z tobą - odparł. - Dlaczego miałoby być inaczej?
- Nie, ja tylko pomyślałam, że jej może się nie spodobać, że...
- Jenny zna swoje miejsce - odparł dość szorstko. - Bardzo się cieszę, że u mnie mieszka,

ale ona jest moją siostrą, nie żoną. To wielka różnica i Jenny zdaje sobie z tego sprawę.

Mali domyśliła się, że nie powinna za bardzo drążyć tego tematu, ale odczuwała lekki

niepokój. Byłoby nieprzyjemnie, gdyby Jenny jej nie polubiła. Bo być może ona strzeże
swojego brata przed innymi kobietami, pomyślała Mali. Nie byłoby jej chyba łatwo, gdyby
brat ponownie się ożenił. Wtedy ona utraciłaby pozycję w jego domu, tak, może nawet
utraciłaby dom, choć z pewnością Bakken zadbałby o to, żeby dostała nowe, wygodne
miejsce do mieszkania. Jakkolwiek jest, ja nie stanowię dla niej zagrożenia, myślała Mali.
Zostanę na farmie tylko kilka tygodni.

- Ja przecież nie znam angielskiego, wiesz...
- Jenny mówi po norwesku - uspokoił ją Bakken. - W każdym razie bardzo dobrze, jak na

tyle lat spędzonych w Ameryce. Ludzie pracujący u nas też świetnie porozumiewają się po
norwesku. Są emigrantami ze starego kraju, przynajmniej ci trzej, którzy mieszkają w
posiadłości. Nie wszyscy, którzy tutaj przyjeżdżają, mają tyle szczęścia co ja - dodał. - Ja
opłaciłem tym ludziom i ich rodzinom bilety do Ameryki, w zamian za to oni pracowali dla
mnie przez rok za darmo. To tutaj często stosowane rozwiązanie. Po roku zacząłem im
wypłacać pensje.

- A ja myślałam, że wszyscy, którzy tu przyjeżdżają, szybko stają się bogaci - powiedziała

Mali.

- A to nieprawda - odparł Bakken z powagą. - Wielu, którzy emigrują do Ameryki, sądzi,

że czeka tu na nich bogactwo i dobrobyt. Tak jednak wcale nie jest. To jest kraj wielkich
możliwości, ale człowiek musi być przygotowany na ciężką pracę i wysiłek pod każdym
względem. Trzeba się po prostu zebrać, zakasać rękawy i cierpliwie znosić nawet sporo brudu
pod paznokciami. Dla wielu okazuje się to zaskoczeniem, i to jest właśnie powód, że tylu
imigrantów wraca do domu. Ameryka okazuje się dla nich rozczarowaniem. Niczego w życiu
nie dostaje się za darmo, ty sama dobrze o tym wiesz - rzekł z powagą i tłumaczył dalej: - W
Norwegii panują dziwne wyobrażenia o Ameryce. Ten kraj jest gigantycznym tyglem, w
którym żyje mnóstwo ludzi pochodzących z różnych krajów i reprezentujących różne kultury.
Wszyscy oni przyjechali tutaj, żeby spróbować nowych możliwości. Większości się to udaje,
liczni jednak pozostają tak samo biedni, jak byli w kraju rodzinnym. A może nawet powodzi
im się gorzej. Również tutaj w Ameryce istnieje przestępczość, prostytucja i oszustwa. Dla
wielu jest to niestety jedyny sposób na przeżycie. Równocześnie kwitnie pietyzm, zwłaszcza
wśród Amerykanów norweskiego pochodzenia. Ja nie znoszę tej podwójnej moralności, którą
oni upowszechniają - dodał i westchnął ciężko. - Jeśli człowiek należy do Kościoła, to
wszystko w porządku. Większość z nas należy. Ale wszystko z umiarem, muszę powiedzieć.
Z tymi świętoszkowatymi pietystami nie chcę mieć nic wspólnego.

Mali skinęła głową.
- U nas w kraju też takich znamy - powiedziała cicho. - Ten człowiek, za którego Ruth

wyszła za mąż... misjonarz... Jego ręka spoczęła na jej dłoni i leciutko ją uścisnęła.

- Tak mi się zdawało, kiedy byłem ostatnio w Stornes, że tam nie wszystko jest tak jak

powinno - przyznał. - Cóż, są misjonarze różnego rodzaju. Powiedz mi, Mali, czy Ruth była
nieszczęśliwa w swoim małżeństwie?

Mali nie odpowiedziała, z wysiłkiem próbowała przełknąć wielką kulę, która nagle

pojawiła się w jej gardle. Jedna samotna łza spłynęła po jej policzku.

- Ależ Mali, moja droga...
Bakken zerwał się z miejsca i usiadł obok Mali, ramieniem objął jej barki.
- Nie mówmy teraz o tym. Nie powinienem był pytać.
- To ja zaczęłam...

Mali wyjęła chusteczkę i wytarła nos.
- Z naszą Ruth to jest długa historia - westchnęła. - Nie jestem w stanie teraz o tym

opowiadać. Ale dane mi było przekonać się, co to znaczy nadużywanie Bożego imienia -
dodała z goryczą. - I podwójną moralność, i fałsz poznałam już wcześniej, ja także. Ale jeśli
to się robi z imieniem Boga na ustach...

Przez chwilę siedzieli bez słowa. Bakken cofnął swoją rękę, nadal jednak siedział obok

niej. Nie pytał o nic więcej. Mali była mu za to wdzięczna.

- Bałaś się, że niewiele zrozumiesz, bo nie znasz angielskiego - powiedział w końcu,

podejmując temat, o którym rozmawiali przedtem. - Ale zapewniam cię, że wszystko pójdzie
dobrze. Wielu z tych, których spotkasz w St. Paul, mówi zupełnie dobrze po norwesku.
Ludzie podtrzymują też norweskie tradycje, może nawet bardziej niż wy w Norwegii. Stary
kraj znaczy dla nich wiele. Tutaj korzenie są bardzo ważne, nawet drugie pokolenie
imigrantów tak to odczuwa. Oni to wysysają z mlekiem matki, że tak powiem. Więc nie
musisz się o nic martwić - uśmiechnął się. - Poza tym ja będę w pobliżu przez cały czas i
pomogę ci, gdybyś czegoś nie rozumiała.

Mali skinęła głową. Nie miała wątpliwości, że on będzie przez cały czas w pobliżu.

Zastanawiała się tylko, czy to wynika z troskliwości i uprzejmości, czy też coś innego się za
tym kryje. Spoglądała na niego ukradkiem. Był to bardzo przystojny mężczyzna, a teraz,
kiedy poznała go lepiej, uznała, że nietrudno go polubić. Może bym i była nim
zainteresowana, myślała, czując, te powieki jej opadają, gdybym nie kochała Havarda. Ale
nawet wtedy nigdy bym nie pomyślała, żeby przeprowadzić się do tego ogromnego kraju. Jest
wspaniały i imponujący, w każdym razie jeśli ktoś należy do uprzywilejowanych, ale życie
tutaj to nie dla niej. Również dla niej korzenie są bardzo ważne, ale jej korzenie to ród i dwór.
Jej życie jest w Stornes.

Trochę po godzinie dziesiątej wieczorem pociąg w obłokach pary wtoczył się na stację

kolejową w St. Paul. Mimo wspaniałych wrażeń, wszystkiego, co tego dnia zobaczyła, mimo
wygodnych siedzeń, posiłków w wagonie restauracyjnym i sympatycznego towarzystwa
Martina, Mali cieszyła się, że w końcu dotarli na miejsce. Czuła się odrętwiała, wszystkie
stawy miała sztywne i była potwornie zmęczona. Poprzedniego wieczoru położyła się późno,
a dzisiaj dzień zaczął się bardzo wcześnie. I jeszcze ten upał, do którego nie jestem
przyzwyczajona, on też zrobił swoje, pomyślała, ale po wyjściu na peron poczuła się lepiej.
Nadal było gorąco po długim słonecznym dniu, jednak wieczorne powietrze orzeźwiało. I
było tak, jak Martin powiedział - powietrze tutaj jest zupełnie inne niż w Nowym Jorku, po
prostu świeższe.

Od dawna panowały ciemności, ale okolice dworca były rzęsiście oświetlone, a ruch tak

intensywny jak w środku dnia. Ludzie tłumnie wypływali z pociągu, który za chwilę miał
jechać dalej na zachód.

- Bagaż...
- Nie ma problemu - zapewnił Bakken. - Bagaż zostanie przewieziony do wyjścia, a tam

jeden z moich ludzi na nas czeka.

Mali przycisnęła do siebie torebkę i znowu odczula radość z powodu bezpiecznej dłoni

Martina Bakkena, który trzymał ją mocno za łokieć i prowadził przez tłum ludzi. Nareszcie
dotarli do wyjścia, Mali przystanęła na schodach i patrzyła przed siebie. W nocnych
ciemnościach miasto mieniło się niczym klejnot. Miała słabe wrażenie, że znajdują się tam
wysokie domy i zielone parki, samochody, tramwaje, ruch i mnóstwa ludzi. Czy ludzie w tym
kraju nigdy nie sypiają? - zastanawiała się.

- Hello, Mr. Bakken. Welcome home.
Stanął przed nimi mężczyzna około trzydziestki. Zdjął z głowy duży kowbojski kapelusz i

ukłonił się lekko.

- Witaj, Henry - powiedział Martin. - Miło cię widzieć. Przywitaj się z Mali Stornes. Ale

mów po norwesku, bądź tak dobry - dodał. - Ona tak woli.

Henry uścisnął rękę Mali. W jego oczach widać było podziw. Był to silny mężczyzna o

jasnych, lekko falowanych włosach i niebieskich oczach. Miał na sobie tylko cienką bluzę z
krótkimi rękawami, widać było, jak pod ubraniem napinają się mięśnie ramion. Na farmie
Bakkena widocznie jest nie tylko lekka praca, pomyślała Mali.

- Czekaliśmy na panią, pani Stornes - powiedział Henry i znowu się ukłonił. - Pan Bakken

opowiadał nam o pani.

Mali w milczeniu skinęła głową i spojrzała pośpiesznie na Bakkena. Ten najwyraźniej

zrozumiał, o co jej chodzi. . - Mam wrażenie, że Mali by wolała, gdybyś się zwracał do niej
po imieniu - oznajmił.

- Owszem, jeśli mi wolno...
- Ja bym rzeczywiście tak wolała - potwierdziła Mali. - Nie przywykłam, żeby... we

dworze, z którego pochodzę, wszyscy mówimy do siebie po imieniu.

- To może również do mnie będziesz mówić Martin - poprosił Bakken, dotykając lekko jej

ramienia. - Nieustannie zwracasz się do mnie per Bakken.

Mali skinęła głową. Słusznie. On mówił do niej Mali, ona zaś na to nie reagowała.
- No to będę mówić Martin - skinęła głową i spojrzała na niego spod oka. Została

nagrodzona promiennym uśmiechem.

Henry poszedł do lśniącego samochodu. Minęło trochę czasu, zanim dostarczono bagaże.

Kiedy nareszcie zostały zapakowane do bagażnika, okazało się, że zajmują tyle miejsca, iż nie
można zamknąć klapy. Henry musiał ją przymocować grubą linką. Bakken otworzył przed
Mali tylne drzwi.

- Proszę bardzo - powiedział. - Wkrótce będziemy w domu.
Usiadł obok niej, a Henry zapalił silnik.
- To ty masz samochód - szepnęła Mali z podziwem.
- Szczerze mówiąc, mam dwa - przyznał trochę skrępowany. - Ten tutaj to chevrolet, jeśli

to ci coś mówi. Na farmie mamy też buicka. I tamten samochód lubię najbardziej. Muszę
zresztą przyznać, że mam bzika na punkcie samochodów. Pozwól, że zaproszę cię na
wycieczkę buickiem, to sama zrozumiesz, co mam na myśli - dodał z chłopięcą dumą w
głosie. - W tym kraju odległości są naprawdę wielkie. Mieszkając tak daleko od miasta,
koniecznie trzeba posiadać samochód.

Jeśli kogoś na to stać, pomyślała Mali, ale przecież Bakkena stać. Jego stać nawet na dwa

auta.

- Ja o samochodach wiem bardzo mało - przyznała. - Niczego takiego w Inndalen jeszcze

nie ma. Ale oczywiście widywałam samochody. W Surnadalen mieszkają ludzie, którzy
właśnie kupili sobie samochód, można je też oglądać, kiedy jedzie się do Trondheim albo do
Kristiansund. Ale żeby własny samochód... a zwłaszcza dwa...

Bakken milczał. Po chwili pochylił się ku niej, pokazywał ręką i wyjaśniał:
- Teraz wiele nie zobaczysz - mówił. - Jest zbyt ciemno. Ale miasto wyda ci się zupełnie

inne, kiedy ujrzysz je w świetle dnia. To naprawdę bardzo ładne miasto, jestem pewien, że ci
się spodoba.

Kiedy wyjechali z miasta, znaleźli się w nieprzeniknionych ciemnościach. Tylko

gdzieniegdzie widać było jakieś światełka w oknach domów na farmach, które mijali. Mali
zadrżała, mimo że wciąż było bardzo ciepło. Czuła się zmęczona. Poza tym niepokoiło ją
spotkanie z siostrą Martina. Znowu zdała sobie sprawę, że właściwie powinna była zostać w
domu. Że wdała się w coś, co może mieć poważne konsekwencje, zanim się dobrze
zastanowiła Nie wiedziała, co by to mogło być, ale kiedy zaczęła się zastanawiać, stwierdziła,
że chyba weszła do jaskini lwa. To ją przerażało, bo i Martin Bakken wciąż ją trochę
przerażał. A może to ja sama siebie przerażam, zastanawiała się i niespokojnie podciągnęła w

górę ramiona. Bo było między nimi coś, jak elektryczność, dziwne, nieznane uczucie, które
przepełniało ją niepokojem. Ważne, by zachowywać dystans, pomyślała znowu. Zachowywać
się grzecznie i uprzejmie, ale nie przekraczać granicy. Bo bardzo łatwo jest dać się wciągnąć
w tę specjalną atmosferę, którą Bakken wokół siebie tworzy. Jeszcze podczas podróży
pociągiem zauważyła, że bardzo dobrze się czuje w jego towarzystwie, jest zadbana i na
swoim miejscu, jeśli tak można powiedzieć.

- Czy ty marzniesz?
Nic nie ujdzie jego uwagi, pomyślała Mali.
- Nie, jestem tylko trochę zmęczona - odparła cicho.
- Bardzo dobrze to rozumiem. Ale teraz to już naprawdę za chwilę będziemy na miejscu.

Cieszę się, że przyjechałaś parę dni przed otwarciem sklepu, Mali. Będziesz mogła porządnie
wypocząć, zanim rozszaleje się to wszystko.

Pośrodku pustkowia, w każdym razie Mali wydawało się, że to jest pustkowie, samochód

skręcił gwałtownie w dużą drewnianą bramę. Mali mrużyła oczy. Daleko przed nimi paliły się
światła. To musi być farma. Leżała niczym mieniąca się ozdoba w ciemnościach, otoczona ze
wszystkich stron rozległymi polami i falującym zbożem.

- Czy to tutaj to już jest twoja ziemia? - spytała zdumiona, zwracając się do Bakkena.
- Tak, to moja ziemia.
- No, to musi być rzeczywiście wielka posiadłość.
- Największa w całym stanie Minnesota, proszę pani - wtrącił Henry z wyraźną dumą w

glosie. - Nie ma większej farmy niż The Hill.

- Henry!
Głos Bakkena był ostry, szofer natychmiast umilkł. Stosunki między gospodarzami i

pracownikami są tu widać inne niż u nich w domu w Stornes - zauważyła Mali. Martin
Bakken był z pewnością uprzejmy jako pracodawca, nie mogła pomyśleć nic innego. Ale
granica, na co pracownik może sobie wobec niego pozwolić, była wyraźna. On nie życzył
sobie rozmów na temat tego, ile posiada.

Samochód skierował się do niskiego, białego budynku. Dom był zupełnie inny niż

wszystko, co Mali dotychczas widziała. Przypominał jej obrazki, które Dorbet pokazywała jej
w gazetach, przedstawiały one siedziby najbardziej znanych gwiazd filmowych. Dorbet
wycinała je starannie i wieszała w swoim pokoju.

Bakken szybko wyskoczył z samochodu i trzymał przed Mali otwarte drzwi.
- Witamy w The Hill - zawołał z uśmiechem.
Mali stała w milczeniu i rozglądała się. W świetle licznych lamp majaczył jej piękny ogród

z palmami, ogrodowymi meblami z mnóstwem poduszek i leżaków. Słyszała szum wody i
domyśliła się, że na dole w ogrodzie stoi fontanna wrzucająca wodę do niewielkiej sadzawki
pełnej wodnych lilii.

- Podoba ci się? - spytał Bakken i patrzył na nią w napięciu.
- Ja myślałam, że coś takiego można zobaczyć tylko na filmie - przyznała oszołomiona. -

To jest... nie, ja nie wiem, jak miałabym to nazwać.

- Halo!
Rozmowę przerwała im kobieta, która wyszła z domu. Mali natychmiast domyśliła się, że

to Jenny. Podobieństwo między bratem i siostrą było wyraźne, chociaż ona była od Martina
znacznie niższa, włosy miała ciemniejsze, a oczy bardziej szare niż niebieskie. W każdym
razie w tym świetle lamp.

- Witaj u nas w St. Paul - uśmiechnęła się Jenny i wyciągnęła do Mali szczupłą rękę. -

Czekaliśmy na ciebie w wielkim napięciu. Czy podróż minęła ci dobrze?

Trochę kaleczyła norweski, ale mówiła wyraźnie i nietrudno było ją zrozumieć.

- O tak, dziękuję, wszystko poszło bardzo dobrze - odparta Mali. - Bakken zorganizował

wszystko tak...

- Bakken? - Jenny roześmiała się serdecznie. - Ależ moja droga, powinnaś nazywać go

Martin. Mam nadzieję, że my też będziemy się mogli do ciebie zwracać per Mali?

- Tak... oczywiście, to jasne - skinęła głową Mali i poczuła, że się czerwieni.
- Zaproś swojego gościa do środka, Martin - komenderowała bratem Jenny. -

Przygotowałam dla nas wszystkich lekką kolację.

Podczas kiedy oni rozmawiali, przyszli inni pracownicy i pomogli Henry'emu z bagażem.

Wnieśli walizki do domu i Mali domyślała się, że zostaną one ulokowane w jej pokoju. Tym
razem nie zapytała.

Leżała w szerokim, miękkim łóżku w pięknym pokoju i śledziła grę księżycowego światła

na zwiewnych firankach. Czy Havard widzi te same księżycowe promienie? - zastanawiała
się. Przypomniała sobie wtedy o różnicy czasu. Havard teraz właśnie wstaje i zaraz
rozpocznie nowy dzień pracy. Mali skuliła się i zakryła rękami usta.

- Ja o tobie nie zapomniałam, Havardzie - wyszeptała. - Bardzo za tobą tęsknię i wrócę na

pewno.

Jeden promień księżyca padł na jej dłonie, ona odetchnęła i ucałowała to miejsce.
- Dla mnie istniejesz tylko ty, Havardzie. Tylko, tylko ty.

ROZDZIAŁ 6.

Mali obudziła się, bo docierały do niej jakieś nieznajome odgłosy. Przez chwilę,

oszołomiona, leżała i patrzyła w stronę uchylonego okna. To stamtąd dochodziły te dźwięki.

Usiadła na łóżku i rozglądała się dookoła. Wszystkie wrażenia z podróży pociągiem i

przyjazdu na farmę wczoraj późnym wieczorem stanęły przed nią bardzo wyraziste. Pokój jest
najpiękniejszym pomieszczeniem, jakie kiedykolwiek widziałam, pomyślała i znowu
rozejrzała się wokół. Wczoraj wieczorem też tak stwierdziła. Tylko wtedy pokój skąpany był
w delikatnym świetle lampy. Farma jest zelektryfikowana, ma wodociąg, łazienkę i toaletę.
Tak jak w tym eleganckim hotelu, w którym mieszkała w Trondheim. Nie, tu jest jeszcze
ładniej, pomyślała i postawiła stopy na grubym, miękkim dywanie. Było jak w jednym z tych
filmów, które oglądała na statku. Wazon ze świeżymi różami na stole, patera z owocami,
piękna pościel, eleganckie meble obite kwiecistym materiałem, wszystko to różniło się od
tego, do czego Mali przywykła.

Podeszła do okna, otworzyła je szerzej i wyjrzała na dwór. Był piękny, słoneczny dzień. Z

miejsca, gdzie stała, widziała niezmierzone pola i pastwiska. Kawałek od zabudowań trzej
mężczyźni na koniach usiłowali przepędzić stado bydła z jednego pastwiska na drugie, przy
akompaniamencie krzyków, ryczenia i strzelania z bicza. To te właśnie dźwięki ją obudziły.
Zafascynowana stała i patrzyła, jacy zręczni są ci mężczyźni. Niepojęte, co potrafili zrobić
siedząc na końskim grzbiecie! Spocone końskie ciała lśniły, w blaszanych okuciach
kowbojskich butów mieniło się słońce.

Mali zerknęła na zegar. Dochodziła dziewiąta. Spałam chyba za długo, pomyślała

przestraszona. Już pewnie dawno po śniadaniu. Zaraz jednak zdała sobie sprawę, że wczoraj
wieczorem nikt nie wspominał o porze śniadania.

- Jutro możesz spać, jak długo zechcesz - powiedziała Jenny, kiedy odprowadziła ją na

górę. - Myślę, że masz trochę do odespania. Śniadanie dostaniesz, kiedy zejdziesz na dół,
niezależnie o której godzinie.

- Ale chyba macie jakąś stałą porę śniadań? - spytała Mali. - Tak jest u nas w domu, i jest

to pora nieprzekraczalna.

- My też mamy, ale jutro nie - uśmiechnęła się Jenny. - I nie obowiązuje gości. Poza tym

nie zaczynaj rozpakowywać bagażu sama. Chciałabym ci pomóc.

Mali spojrzała na otwartą walizkę na podłodze. Wczoraj wieczorem wyjęła z niej tylko

nocną koszulę, na nic więcej nie miała siły. Teraz zaczęła wyjmować sukienki i bluzki,
wieszała je na wieszakach, które znalazła w wielkiej, pustej szafie. Sporo rzeczy trzeba będzie
uprasować, większość jednak bardzo dobrze zniosła podróż.

Włożyła na siebie niebieską letnią sukienkę. Dorbet przekonała ją, że powinna przed

wyjazdem zamówić sobie kilka nowych sukienek z katalogu.

- Powinnaś wyglądać bardziej nowocześnie i ubierać się inaczej, mamo - mówiła córka. -

Nie możesz w tej Ameryce chodzić tylko w długich sukienkach. Teraz nosi się suknie do
połowy łydki, taka jest moda. Nie chcę, żebyś wyglądała jak babcia, która przyjechała ze
starego kraju, bo wcale taka nie jesteś. Ty jesteś piękna, mamo.

Mali była głęboko poruszona tymi słowami, sama dobrze wiedziała, jaka teraz panuje

moda. Miała zresztą kilka takich sukienek, chociaż najbardziej lubiła właśnie te długie. Ale
suknie, które wybrała na podróż do Ameryki, nie znalazły łaski w oczach Dorbet.

- Rany boskie, mamo, to beznadziejne - westchnęła córka. Trzymała je przed sobą i z

przerażoną miną przewracała oczami.

Mali uważała, że to nieprawda. Suknie są niebrzydkie, chociaż musiała przyznać, że dosyć

zwyczajne. Można się jednak w nich pokazać. Mimo wszystko, chociaż niechętnie, przystała
na to, by zamówić sobie coś nowego, i dopiero kiedy dostała sukienki, musiała przyznać, że
jest jej w nich bardzo ładnie.

Na spotkania towarzyskie będzie się ubierać w to, co ma chociaż już na statku zaczęła

mieć co do tego wątpliwości. Sukienki, które Henny i inne panie nosiły, zostały uszyte z
gładkich, jedwabistych materiałów, ozdobione były riuszkami, haftami i koronkami, często
też panie dla ozdoby przypinały do nich duże kwiaty. Albo wkładały długie sznury pereł. Jej
własne wyjściowe ubrania były domowej roboty, sama tkała materiały z cieniutkiej wełny,
szyła je krawcowa, i w ogóle nie miały żadnych ozdób. Mali chętnie używała broszki, którą
spinała suknię czy bluzkę pod szyją, albo wkładała długi złoty łańcuch. Będzie się tutaj
bardzo wyróżniać, zdawała sobie sprawę, stanowczo jednak obstawała przy tym, żeby ubierać
się w to, co ma. Nie jest żadną wyrafinowaną Amerykanką, tylko Mali ze Stornes. I niech tak
pozostanie, mimo że znalazła się w otoczeniu eleganckiej klasy wyższej.

Włożyła na siebie szlafrok, który Jenny przyniosła jej tu wczoraj.
- Dobrze mieć coś takiego, kiedy idzie się do łazienki - powiedziała. - Mam nadzieję, że

nie przywiozłaś szlafroka z domu, to zabiera tyle miejsca.

Mali potrząsnęła głową i pogładziła dłonią miękki, lekki szlafroczek. Nigdy w życiu

niczego takiego nie posiadała. W domu myła się przy umywalce w swojej sypialni, zaraz po
wstaniu z łóżka. Potem się ubierała i schodziła na dół. Żaden szlafrok nie miałby w tej
sytuacji zastosowania.

Wymknęła się na wytapetowany korytarzyk, prowadzący do łazienki, zamknęła drzwi,

stanęła pośrodku i podziwiała pokój. Ech, żeby tak mieć coś takiego! Pod jedną ścianą stała
biała wanna na lwich nogach. W narożniku zaś wielka, przypominająca palmę roślina. Pod
drugą ścianą znajdowała się umywalka, nad nią powieszono lustro, obok była toaleta. Mój
Boże, jakby tak człowiek nie musiał wychodzić do wygódki, pomyślała. Miło by było
zwłaszcza podczas srogiej norweskiej zimy. Bo w lecie to nie miało dla Mali żadnego
znaczenia, najchętniej tam właśnie czytywała gazety.

Umyła się i uczesała, stała potem przez jakiś czas i przyglądała się szerokiej szklanej półce

pod lustrem. Stał tam piękny flakon, to muszą być perfumy Jenny.. Obok był drugi flakon o
bardziej męskiej formie. Domyśliła się, że należy do Martina, przypomniała sobie ów zapach

drogiej wody po goleniu, który go zawsze otacza. Może ona też powinna kupić coś ładnie
pachnącego do domu, zastanawiała się, gładząc palcem piękny flakon. Dorbet byłaby
zachwycona, gdyby dostała coś takiego, zresztą Tordhild i Herborg pewnie też. Będzie
musiała porozmawiać z Jenny o tym, że chce kupić jakieś prezenty. Chociaż była pewna, że
gospodyni zaplanowała co najmniej ze dwie wyprawy do miasta na zakupy. Jenny wyglądała
na bardzo miłą, ale także bardzo obrotną damę.

- Dzień dobry - uśmiechnęła się Jenny, kiedy Mali schodziła na dół po schodach. - Dobrze

spałaś?

Musiała mnie słyszeć już dawno, myślała Mali. Mimo tych wszystkich miękkich dywanów

słyszała mnie na pewno, skoro stoi teraz przy schodach i czeka na mnie.

- Owszem, bardzo dobrze, dziękuję - odparła Mali. - I tak późno wstałam - dodała

zakłopotana.

- Wcale nie. Przecież powiedziałam, że masz się porządnie wyspać.
Jenny dotknęła jej sukienki, jednej z tych nowych, uszytych z kwiecistej bawełny.
- Jaka śliczna sukienka - powiedziała szczerze. - Ale tej to sama nie zrobiłaś? Cieszę się,

że będę mogła zobaczyć ubrania, na które sama utkałaś materiał, a potem uszyłaś. Martin
opowiadał mi o nich, on uważa, że są wyjątkowe. I podobno sama farbujesz też włóczkę,
prawda to? Bardzo bym chciała zobaczyć twoją izbę, w której pracujesz, Mali - dodała. - I
Martin, i ja umieramy z ciekawości, żeby zobaczyć twoje prace, które przywiozłaś dla sklepu.

Wzięła Mali pod rękę i poprowadziła ze sobą.
- Najpierw jednak dostaniesz porządne amerykańskie śniadanie - mówiła dalej. - Ja też

jeszcze nie jadłam, więc dotrzymam ci towarzystwa. Martin wstał wcześnie, zdążył już
pojechać na pastwiska i obejrzeć bydło, ale wrócił do domu. Teraz siedzi nad jakimiś
rachunkami, zapowiedział jednak, że chciałby napić się z nami kawy.

Mali odwróciła głowę w stronę zamkniętych drzwi za sobą.
- Ja myślałam, że kuchnia jest tam - powiedziała.
- No bo jest - uśmiechnęła się Jenny. - Ale zjemy śniadanie w pomieszczeniu, które

nazywamy pokojem śniadaniowym. Zresztą często jadamy tam też obiady, jeśli nie ma
żadnych gości. Bo przy gościach jadamy w jadalni. W kuchni panuje wielkie zamieszanie -
dodała. - Nasza kuchnia nie nadaje się do tego, żeby spokojnie w niej zjeść posiłek.

Ten dom tak bardzo różni się od Stornes, jak to tylko możliwe, pomyślała Mali, zaglądając

przez otwarte drzwi do wielkiego salonu, skąd wiodły również duże, przeszklone drzwi na
taras. Wewnątrz znajdował się wielki kominek, ciężkie meble obite ciemną skórą i na
ścianach panele z różnych gatunków drewna. Piękne obrazy przedstawiające sceny
myśliwskie zdobiły pokój. Zauważyła też swój gobelin, który Martin kupił od niej. Został
zawieszony wysoko pośrodku głównej ściany. Przypomniała sobie, że poprzedniego wieczoru
widziała pomieszczenie wypełnione od podłogi po sufit książkami. Również tam znajdował
się kominek.

- To biblioteka - powiedział Bakken, kiedy przechodzili przez pokój z książkami. - Dla

mnie czytanie było zawsze bardzo ważne.

W pokoju śniadaniowym nakryto na trzy osoby. Teraz weszła tam młoda kobieta. Miała na

sobie jasną niebieską sukienkę i śnieżnobiały fartuszek, a na głowie nosiła sztywny biały
czepeczek. Przypominała Mali pielęgniarkę.

- Czy mogę już podawać, pani Jenny?
- Tak, dziękuję, możesz podawać - odparła Jenny. - I powiedz mojemu bratu, że właśnie

siadamy do stołu.

- Nie będziesz musiała tego robić, Anno - powiedział Bakken wesoło, stając w drzwiach

salonu. - Słyszę od jakiegoś czasu, że coś się dzieje, więc przybiegłem. Uśmiechnął się do
Mali.

- No i jak ci się spało pierwszej nocy w naszym domu?
- Dziękuję, bardzo dobrze - odparła Mali. - Musiałam jednak być bardziej zmęczona, niż

mi się wydawało, bo zgasłam niczym płomyk natychmiast, gdy tylko położyłam się do łóżka -
dodała. - No i nigdy nie spałam w takim wielkim łóżku. W każdym razie nie sama - dodała i
zarumieniła się po korzonki włosów, kiedy dotarło do niej, że tego być może nie powinna
była mówić właśnie teraz. Mogło to zabrzmieć jak zaproszenie. - Dostałam naprawdę śliczny
pokój - mówiła więc pośpiesznie dalej. - A w ogóle to przybyłam do zupełnie wyjątkowego
domu.

- Ty sama masz wyjątkowy dwór - wtrącił Bakken.
- Tak, Stornes to piękny dwór - przyznała Mali. - Ale tam wszystko jest zupełnie inne.

Bardzo wiele znaczy to, że macie elektryczność, wodociąg, łazienkę i inne takie urządzenia.
To na pewno czyni życie o wiele prostszym. Zastanawiam się, jak długo my będziemy
musieli na coś takiego czekać. Chyba wiele, bardzo wiele lat.

- Właściwie to nie można tego porównywać - zaprotestował Bakken. - Ty pochodzisz z

dzikiej natury zachodniego wybrzeża Norwegii. Tutaj krajobraz jest płaski jak okiem sięgnąć.
U nas nie trzeba się przedzierać przez wysokie góry ani głębokie doliny, kiedy ciągnie się
linię elektryczną lub telefoniczną. My mieliśmy szczęście, że oba te udogodnienia przyszły do
nas w czasie, kiedy otrzymywało je też miasto. Poza tym jest mnóstwo takich okolic, w
których nadal nie ma ani elektryczności, ani wody, ani telefonu. A właśnie, chciałem ci
powiedzieć, że zamówiłem telefon do Stornes - dodał, siadając przy stole. - Uznałem, że
będziesz chciała rozpakować swoje rzeczy, spędzisz więc przedpołudnie w domu i nie sprawi
ci żadnej różnicy to, że na połączenie trzeba czekać parę godzin.

- A ja ofiarowałam się, że pomogę Mali przy rozpakowywaniu - oznajmiła Jenny. - Może

zresztą dojdzie do wniosku, że chciałaby coś kupić przed pierwszym towarzyskim
spotkaniem.

Zaplanowaliśmy je na jutrzejszy wieczór, Mali. I będzie to takie nieformalne spotkanie.

Zaprosiliśmy tylko kilkoro naszych najbliższych przyjaciół i znajomych, a także paru
inwestorów i kolegów Martina z Senatu.

Kiedy mówiła, nie spuszczała przenikliwego spojrzenia z Anny, która wnosiła jedną po

drugiej tace oraz półmiski z jedzeniem i stawiała to wszystko na bufecie. Niektóre półmiski
miały pokrywy, Mali domyślała się, że to muszą być ciepłe dania.

- No w każdym razie będzie to dużo bardziej nieformalne spotkanie niż przyjęcie z okazji

otwarcia sklepu - dodała Jenny.

Mali wskazała głową na bufet.
- Ileż tego jedzenia - powiedziała. - Ja myślałam, że to ma być zwyczajne śniadanie...
- Porządne amerykańskie śniadanie tak właśnie wygląda - wyjaśniła Jenny. - Jest

obliczone na to, żeby pracujący ciężko ludzie mieli odpowiednio dużo siły, zwłaszcza że tutaj
obiad jadamy dopiero wieczorem. Kiedy ludzie wychodzą do pracy daleko od domu, rzadko
wracają w południe na lunch. Zabierają więc ze sobą suchy prowiant, bo traciliby zbyt dużo
czasu. My z Martinem zwykle nie jadamy takich solidnych śniadań. Jadamy natomiast lunch
w środku dnia. Kiedy Martin jest w domu oczywiście - dodała. - Bo on ciągle jest w
rozjazdach, a to w interesach, a to na spotkaniach.

Uśmiechnęła się i wstała.
- To dzisiejsze śniadanie jest głównie po to, żebyś zobaczyła, jak to może wyglądać. Ale

teraz musisz podejść tutaj i sama się obsłużyć!

Takiego mnóstwa jedzenia Mali od dawna już nie widziała, tym bardziej przy śniadaniu.

Były tam sadzone jajka, kiełbaski, bekon, jajecznica, waza czegoś, co przypominało owsianą
kaszę, i mnóstwo różnych wędlin na dodatek. Był pachnący świeży chleb i gorące bułeczki.
Na końcu stołu umieszczono paterę ze świeżymi owocami, a także tacę z czymś, co bardzo
przypominało naleśniki.

- Czy to rzeczywiście naleśniki?
Martin roześmiał się głośno.
- Tak, oczywiście, to są naleśniki - zachichotał. - Ja też byłem bardzo zaskoczony, kiedy

zdałem sobie sprawę, że naleśniki można jeść na śniadanie. Ale wtedy byłem chłopcem i
uważałem, że to wspaniałe. Należy je jeść z syropem klonowym. Musisz spróbować chociaż
jednego - uśmiechnął się.

Mali stała i wpatrywała się w zastawiony do granic możliwości stół.
- Rany boskie, jakie piękne truskawki - wymamrotała, patrząc na czerwone, kuszące

owoce. - Co wy robicie, że takie rosną?

- A nigdy nie słyszałaś, że wszystko w Ameryce jest dużo większe niż gdzie indziej? -

roześmiał się Bakken i niby przypadkiem objął jej plecy.

- Nie, nie, to taki specjalny gatunek, są rzeczywiście wielkie. Ale coś ci powiem: bardzo

im daleko do smaku pierwszych dzikich truskawek, które zbierasz w domu.

Podczas posiłku rozmawiali o sklepie i o przyjęciu z okazji jego otwarcia. Mali domyślała

się, że oboje są bardzo przejęci, ale stwierdziła też, że oboje szczerze wierzą w sukces.

- Jeszcze nie widzieliście moich prac - zwróciła uwagę Mali. - Tak się boję, że będziecie

rozczarowani...

- Rozczarowani? - Bakken znowu roześmiał się głośno. - Ja przecież widziałem niektóre z

twoich prac, kiedy ostatnio byłem w Stornes - przypomniał. - Nie sądź, że wyłożyłbym
mnóstwo pieniędzy na coś, co do czego nie mam przekonania, że pomoże mojemu sklepowi.
A jeśli chodzi o twoje prace, to mam takie przekonanie - dodał. - I umieram z ciekawości,
żeby zobaczyć, co przywiozłaś.

- Ja już o tym wspominałam - przytaknęła Jenny. - Najpierw porządnie się najemy, a

potem możemy zrobić przegląd w salonie. Tam jest dużo miejsca, żeby wszystkie tkaniny
porozkładać.

Dwa razy w czasie śniadania Martin musiał wychodzić do salonu, żeby odebrać telefon.
- Nie ma najmniejszych wątpliwości, że otwarcie zbliża się wielkimi krokami -

uśmiechnął się, kiedy wrócił do stołu. - Różni nasi współpracownicy pytają, czy już
przyjechałaś, Mali. Jenny, Anna zapisała wiele informacji od ludzi, którzy chcieli z tobą
porozmawiać. Spojrzałaś na notatnik przy telefonie?

- Owszem, widziałam, do niektórych zdążyłam już zatelefonować - odparła Jenny i wstała,

żeby wziąć sobie trochę sera. - Pozostałymi zajmę się później, Martin. To przeważnie panie,
które chcą wiedzieć więcej o jutrzejszym przyjęciu. Chciałyby pewnie zrobić na tobie
wrażenie - uśmiechnęła się do Mali i wróciła do stołu.

- Zrobić wrażenie na mnie? - dziwiła się Mali. - To raczej ja mam powody do niepokoju

przed spotkaniem z mnóstwem eleganckich ludzi.

- Nie masz żadnego powodu - zapewniła Jenny. - Martin opowiadał mi trochę o tobie, ale

większość jego informacji przyjmowałam sceptycznie. Mój kochany brat z wiekiem nabiera
tendencji do przesady. Tym razem jednak tego nie zrobił - dodała, smarując sobie kawałek
chleba. - Nie masz żadnych powodów, by się czegokolwiek obawiać, Mali. Ludzie zakochają
się w tobie od pierwszego wejrzenia.

Mali popatrzyła na nią. Obawiała się, że Jenny przyjmie ją niechętnie, wyglądało jednak na

to, że jest odwrotnie. Jest szczerze przyjazna i troskliwa, myślała Mali. Ale żeby używać
takich słów jak „zakochają się w tobie"?

W uszach Mali brzmiało to bardzo dziwnie.

Jenny Bakken miała czterdzieści lat, była więc dwa lata młodsza od Martina i sześć lat

młodsza od Mali. Była to wysoka, szczupła pani, z figury trochę podobna do Mali. Włosy
miała ciemniejsze niż brat, przystrzyżone krótko, tak jak to Mali widziała u wielu kobiet na

statku. Nie jest może piękna, myślała Mali, ale sprawia bardzo dobre wrażenie: pewna siebie,
elegancka i kulturalna. To musi zależeć od pieniędzy, ta pewność siebie, która wypływa z
przekonania, że jest się kimś uprzywilejowanym, że człowiek nie musi się martwić
codziennymi problemami. Mali dziwiła się, że Jenny wciąż pozostaje niezamężna. Chyba nie
byłoby jej trudno znaleźć nowego mężczyznę po śmierci małżonka? Musi zresztą być bardzo
atrakcyjną partią dla wielu, bogata, elegancka i miła. Zresztą wszystko jeszcze może się
wydarzyć, myślała Mali, zerkając na Jenny. Może ma jakiegoś wyjątkowego przyjaciela.

Kiedy Mali rozłożyła swoje prace, w salonie zaległa cisza. Mali spoglądała nerwowo to na

brata, to na siostrę. Oni zaś chodzili po pokoju tam i z powrotem bez słowa. Poczuła, że
żołądek jej się kurczy. Nie podoba im się, pomyślała, wyłamując desperacko palce. Przebyła
całą tę długą drogę z czymś, co się nikomu nie będzie podobało! No a co z tymi pieniędzmi,
które Martin na nią wydał? - przemknęło jej przez głowę.

Drgnęła, kiedy Bakken zwrócił się do niej.
- To jest fantastyczne - powiedział cicho. - Nigdy nie widziałem niczego piękniejszego,

Mali.

- Niewiarygodne! - przytakiwała Jenny, unosząc barwną narzutę. - Absolutnie

niewiarygodne.

Mali powoli wypuszczała powietrze z płuc.
- A ja myślałam, że może wy nie...
Bakken uniósł gobelin, który Mali utkała po śmierci Ruth. Przez dłuższą chwilę stał w

milczeniu i przyglądał się tkaninie.

- To nie jest na sprzedaż - powiedział cicho i spojrzał na Mali. - Oczywiście powiesimy to

w sklepie, żeby wszyscy mogli sobie obejrzeć, ale ja przyczepię czerwoną karteczkę z
informacją, że praca została już sprzedana. Ona zostanie w tym domu.

Spojrzał Mali w oczy.
- Ruth - powiedział cicho. To nie było pytanie. Po prostu to stwierdził.
Mali wolno skinęła głową.
- Czy pozwolisz mi, żebym kupił ten gobelin?
Mali bez słowa skinęła głową. Będzie się lepiej czuła, wiedząc, że to on jest właścicielem

tkaniny, on, który zna mniej więcej historię jej powstania, niż ktoś całkiem obcy. Poza tym on
zawsze był bardzo przyjaźnie usposobiony do Ruth, kiedy ją spotykał. Mali podniosła wzrok,
kiedy ujął obie jej ręce w swoje i mocno uścisnął. Jego wzrok pełen był szczerego
współczucia, które ogrzewało jej duszę.

- Ja też zwróciłam uwagę na tę tkaninę - powiedziała Jenny. - Jest w niej coś

wyjątkowego.

Jej spojrzenie szukało odpowiedzi we wzroku Mali.
- To bardzo osobista praca - wyjaśnił Bakken. - Zresztą jak wszystko, co Mali tworzy.

Zostawmy to teraz - dodał.

Jenny nie powiedziała nic, przesuwała tylko spojrzenie z Martina na Mali i z powrotem.

Mali spuściła wzrok. W oczach miała łzy. Była wdzięczna Martinowi, że nie chciał dłużej
rozmawiać o tym gobelinie. Nie chciała, żeby teraz wspominano Ruth, nawet wobec Jenny.
Wolno cofnęła ręce i usiadła w głębokim fotelu.

- Więc jesteście zadowoleni?
Zanim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć, znowu odezwał się telefon. Bakken podniósł

słuchawkę, przez chwilę stał i słuchał.

- Thankyou - powiedział i wyciągnął słuchawkę do Mali. - To rozmowa ze Stornes.
Mali głęboko wciągnęła powietrze. Ręka, w którą ujęła słuchawkę, drżała.
- My tymczasem pójdziemy do biblioteki - poinformował Bakken i objął ramieniem plecy

siostry. - Rozmawiaj, jak długo chcesz, Mali - dodał przyjaźnie.

- Halo?
Kolana się pod nią ugięły, kiedy usłyszała w słuchawce głos Havarda.
- Havard, to ja - zawołała niepotrzebnie wysokim głosem, w obawie, że on jej nie słyszy.

Musiała odchrząknąć kilka razy, a ręka zaciskała się twardo na słuchawce. - No i co tam w
domu?

- Wszystko w porządku - odparł Havard. - Ale odczuwamy, że ciebie nie ma - dodał. - A

jak ty się miewasz?

- Dobrze - odparła Mali. - Bez problemów dotarłam na miejsce, okazuje się, że moje prace

im się podobają, ale ja... ja myślę wiele o was wszystkich - dodała ochrypłym głosem. -
Najwięcej o tobie, Havardzie.

On nie od razu odpowiedział, więc przez krótką chwilę Mali bała się, że połączenie zostało

przerwane.

- Halo, jesteś tam, Havardzie?
- Tak, jestem tutaj - odparł.
Coś się dzieje z jego głosem, pomyślała Mali. Jest w nim coś nieznajomego. Przeniknął ją

lodowaty strach. - Mam nadzieję, że nic złego się nie dzieje?

- Nie, nie - odparł pośpiesznie. - Tylko ja tak strasznie za tobą tęsknię. Liczę dni do

twojego powrotu.

- Ja wrócę - zapewniła Mali cicho. - Nie musisz się tym martwić, Havardzie. Dopiero

kiedy człowiek wyjedzie daleko od domu, potrafi zdać sobie sprawę z tego, co posiada. I co
ma znaczenie - dodała. - Żebyś wiedział, jak ja tęsknię...

Havard znowu nic nie mówił.
- Teraz muszę już kończyć - powiedziała Mali. - Telefony stąd bardzo drogo kosztują. Ale

chciałam usłyszeć twój głos.

- Ja też jestem szczęśliwy, że słyszałem twój - zapewnił Havard. - Dziękuję za telegram,

przy okazji.

Odchrząknął, jakby chciał oczyścić głos.
- Ja... ja tak bardzo cię kocham, Mali - powiedział nieoczekiwanie gwałtownie. - Kocham

tylko ciebie.

- I ja ciebie kocham - szepnęła, czując dławienie w gardle. - Kocham tylko ciebie,

Havardzie. Żebyś nigdy w to nie wątpił.

Przełożyła słuchawkę do drugiej ręki. Słuchawka była śliska od potu, tak mocno Mali ją

ściskała.

- Pozdrów wszystkich w domu - powiedziała. - I dzwoń, gdyby coś się działo, Havardzie.

Obiecaj mi, że będziesz dzwonił.

Nagle wszystko się skończyło. Został tylko szum w słuchawce. Włączył się jakiś damski

głos, który powiedział coś, czego Mali nie rozumiała. Odłożyła więc słuchawkę na miejsce i
siedziała bez ruchu z rękami splecionymi na kolanach. Ręce były nadal lodowate i mokre od
potu. Serce tłukło się w piersi.

Rzeczywiście coś dziwnego słyszała w głosie Havarda... Wciągnęła głęboko powietrze i

wstała. Ale to chyba tylko przywidzenie. Połączenie było złe, więc to pewnie dlatego. Zresztą
co by mu miało być?

ROZDZIAŁ 7.

Havard stał, zaciskając kurczowo rękę na słuchawce. Przepełniały go różne gwałtowne

uczucia. Dobrze było usłyszeć znowu głos Mali. Tak blisko, jakby stała tuż obok niego!

Równocześnie wyrzuty sumienia, które czaiły się na dnie jego duszy, wybuchły teraz z wielką
siłą. Havard jęknął. A gdyby ona odkryła, czym Havard i Laura zajmowali się w górach nad
rzeką? Chociaż on nie zrobił nic złego, bronił samego siebie, nie wiadomo po raz który. On
przecież nie...

Nerwowo przygładził włosy. Oczywiście, że zrobił coś złego! Powinien był po prostu

przejść obok Laury i nie oglądać się za nią. Nie ma wytłumaczenia dla tego, co zrobił, chociaż
zdołał się opanować w ostatnim momencie. Ale tylko dlatego, że kruk zaczął krzyczeć...

Od czasu sianokosów w górach Havard żył w strachu, co Laura wymyśli, jak dotąd jednak

nic do niego nie dotarło. Nawet najmniejsza aluzja czy też plotka. Więc na razie musiała
zatrzymać sprawę dla siebie, pomyślał. Możliwe, że jest do tego stopnia przebiegła, iż woli
zaczekać do powrotu Mali. Efekt byłby niewątpliwie dużo większy, gdyby mogła cisnąć
swoją tajemnicę rywalce w twarz.

- Rozmowa skończona.
Havard drgnął, gdy dotarł do niego łagodny, miły głos Astrid z centrali.
- Dziękuję, Astrid - bąknął. - Zaraz oddzwonię.
Na początku lata do centrali przyszła nowa telefonistka. Zabawne było to, że ona również

ma na imię Astrid, ale na tym na szczęście kończą się jej podobieństwa z poprzedniczką.
Nowa Astrid dała się już poznać jako cicha i lojalna młoda dama. Havard był przekonany, że
nie podsłuchuje rozmów, jak czyniła to „dawna" Astrid, która czerpała z tego wiele radości.
Nowa telefonistka milczała niczym grób o sprawach, które przypadkiem docierały do jej
uszu. I po wsi krąży teraz dużo mniej płotek, odkąd ona zaczęła pracę, myślał Havard z
wdzięcznością. Ale i nie wszyscy się z tego tak cieszyli. Wiedział, że wiejskie plotkary muszą
teraz w innych miejscach węszyć za nowinami. Dla wszystkich innych jednak życie stało się
prostsze - w każdym razie dla nich tutaj, w Stornes.

- Dziękuję, Astrid - powtórzył i oddzwonił.
Uchylił drzwi do izby, gdzie rodzina siedziała przy kolacji, i wsunął lekko głowę.
- Chyba zrobię sobie wycieczkę po fiordzie - oznajmił. - Możliwe, że jutro na obiad

będziemy mieć ryby.

- Wybierasz się na fiord? Ale co ona powiedziała, co Mali mówiła? - Wiele par oczu

wpatrywało się w niego z napięciem.

- To była bardzo krótka rozmowa - odparł wymijająco i niespokojnie przestępował z nogi

na nogę. - W każdym razie dotarła na miejsce bez problemów i czuje się bardzo dobrze. Mam
was od niej pozdrowić - dodał. - Właściwie nic więcej nie zdążyliśmy sobie powiedzieć.

- Ale to przecież wspaniałe! - zawołała Tordhild. - Pomyśleć, telefon z Ameryki! Mam

nadzieję, że Mali czuje się tam świetnie.

- Nie możesz jechać na ryby, zanim nie skończysz swojej kaszy - protestowała Herborg. -

Nie możesz przecież...

- Nie, jednak zrobię sobie tę wycieczkę - powtórzył.
- A czy ja mogę wybrać się z tobą, dziadku? - Johannes odwrócił się na ławce i wbił w

niego spojrzenie. - Ja jestem bardzo dobry w łowieniu ryb.

- Tylko że ja wrócę bardzo późno, Johannes - odparł Havard, próbując nie patrzeć w

błagalne dziecięce oczy. - Ale kiedy będę się wybierał następnym razem...

Na dziecinnej buzi pojawiło się rozczarowanie, Johannes jednak nie powiedział nic więcej.

Odwrócił się tylko z powrotem do stołu i zaczął jeść kaszę.

Havard powoli schodził na dół, do szopy na lodzie. Nie był w stanie znieść myśli o

jedzeniu, było mu niedobrze. Nie chciał też rozmawiać z rodziną. Nawet z Johannesem,
chociaż wiedział, że zachował się źle wobec dziecka. Zdawał sobie sprawę, jak
entuzjastycznie chłopiec reaguje na możliwość wypłynięcia łodzią na wody fiordu, tego
wieczoru jednak chciał zostać sam ze swoimi myślami. Poza tym młodzi wychodzą dzisiaj z
domu. W końcu Dorbet doprowadziła do tego, że w Granvold organizują zabawę taneczną.

Herborg, Oja i Tordhild mają tam być, dziećmi zajmą się Ingeborg i Ane. To bardzo dobrze,
myślał Havard. W tej sytuacji on może wrócić, kiedy dzieci będą już w łóżkach, położyć się i
nikt nie będzie go pytał, dlaczego zrobił się taki milczący. Wielokrotnie po sianokosach w
górach ktoś mu o tym mówił, a on znosił te uwagi za każdym razem gorzej. Wywoływało to
gwałtowne wyrzuty sumienia. A przez cały czas chodził jak po rozżarzonych węglach,
uważając, czy nie dosięgną go jakieś plotki. Powoli tracił sen i apetyt.

W drodze przez ogród zauważył, że za jakiś miesiąc będą mieć mnóstwo jabłek. Owoce

już teraz były duże. A porzeczki w pobliżu domu czerwieniły się pośród zieleni. Dziwne, że
jeszcze jakieś owoce zostały, pomyślał i uśmiechnął się pod nosem. Johannes nigdy nie miał
dość porzeczek, wszystko jedno, dojrzałe czy nie. A kiedy Ola Havard przychodził z wizytą,
to obaj opychali się owocami. Za każdym razem bolały ich brzuchy, ale to w żadnym stopniu
nie powstrzymywało ich aktywności. Przypomniał sobie, że on sam też kiedyś taki był. Nagle
wydało mu się, że tamto życie jest od niego strasznie odlegle.

Myśl o Oli Havardzie sprawiła, że żołądek skurczył mu się boleśnie. Laura nie może być

do tego stopnia zła, by tak po prostu wykrzyczeć ludziom prawdę o chłopcu! Że chciała
dopaść jego, Havarda, to jedna sprawa, Ola Havard jednak jest niewinny. Zawstydzony
Havard pochylił głowę. Powinien był już dawno temu powiedzieć chłopcu, że jest jego ojcem.
Nie był w stanie myśleć o tym, jak by się to odbyło, gdyby prawda miała do niego dotrzeć od
matki. Wtedy całe zaufanie dziecka ległoby pewnie w gruzach, pomyślał, a Ola Havard na to
nie zasłużył. Chłopiec nigdy nie czuł się w Storhaug jak w domu, nigdy tego przed Havardem
nie ukrywał, chociaż zawsze bardzo uważał, żeby nie powiedzieć nic złego o Laurze lub tych
mężczyznach, których sprowadzała do dworu. Nie, to w Stornes Ola Havard czuł się
bezpiecznie i w domu. U niego i Mali. Gdyby Laura to zniszczyła...

- Ale ja mogę siedzieć tak długo, jak zechcę - Johannes chwycił bluzkę matki i zatrzymał

ją, kiedy szła na górę, żeby się przebrać.

- To Ingeborg i Ane dzisiaj decydują - oznajmiła Tordhild. - Powinieneś ich słuchać,

Johannes, ale możesz teraz pomagać ułożyć Marilenę do snu. To ty będziesz jej dzisiaj
śpiewał, skoro ja wychodzę. Ona to bardzo lubi, przecież wiesz.

- Tak, ale ja nie położę się i będę czekał na dziadka - upierał się Johannes. - Dlaczego on

mnie nie zabrał na ryby?

Tordhild nie miała na to pytanie żadnej odpowiedzi. Havard zwykle nie był tym, który

zostawia Johannesa, niezależnie czego to dotyczyło. Ale on się zmienił od czasu, gdy Mali
wyjechała, przycichł, stał się jakiś nieobecny. To chyba nic dziwnego, myślała Tordhild. Nie
chciał, żeby Mali wyjeżdżała. Havard nie lubi wielkich zmian, w każdym razie jeśli dotyczą
jego żony. A i tak zachował się lepiej, niż większość mężczyzn, pomyślała Tordhild.
Mężczyźni na ogół nie lubią, gdy żona wychodzi z domu, nawet na spotkania klubu
krawieckiego. Mimo wszystko Havard zachował się bardzo ładnie i zaakceptował fakt, że
żona odnosi takie wielkie sukcesy w swojej pracy. Zawsze ją wspierał, choć Tordhild zdawała
sobie sprawę, że kosztowało go to więcej, niżby chciał przyznać.

I przypuszczalnie jest też zazdrosny o tego Martina Bakkena, chociaż to akurat bardzo

głupie. Mali nigdy nie wpadłaby na taki idiotyczny pomysł, tego Tordhild była pewna. Nikt
bardziej nie zdawał sobie sprawy z tego, gdzie jest jego miejsce, niż Mali Stornes. I dla niej
tylko Havard miał znaczenie, tyle on sam powinien rozumieć. Mali nigdy tego nie ukrywała.
No ale mężczyźni w takich sprawach bywają dziwni, pomyślała Tordhild i potrząsnęła głową.

Nawet Sivert zaczął wykazywać tendencję do zazdrości przy kilku okazjach. Wtedy ona

poprosiła go o rozmowę i wyjaśniła, że nie życzy sobie niczego takiego i znosić tego nie
będzie. Tłumaczyła mu, że czuje się zraniona, bo on jej nie ufa. Czy dała mu może chociaż
raz powód do tego? No i co ona miałaby powiedzieć, spytała, kiedy musiała zaakceptować, że

on wciąż jeździ po świecie, wszędzie jest witany i podziwiany, również przez narzucające się
kobiety.

Wtedy on ją objął i prosił, by mu wybaczyła, przyznał, że to szalone i głupie z jego strony.
- Ale tak się boję, żeby cię nie stracić - wyszeptał z wargami przy jej włosach.
- Nie można zatrzymać przy sobie człowieka dlatego, że się go przywiąże do nogi od

stołu, Sivercie - odparła Tordhild. - Nikt też nie może posiadać drugiego człowieka, dobrze o
tym wiesz. Jest się z kimś dlatego, że się tego pragnie. Dlatego, że się go kocha.

Sivert w milczeniu skinął głową. Obejmował ją mocno i głaskał po włosach.
- Powinienem był o tym pamiętać - powiedział cicho. - Ja też byłem kiedyś przywiązany

do czegoś, czego nie chciałem. Chodziło o coś, co matka nazywała miłością, a co było tylko
czystym egoizmem.

Potem już nigdy nie wracali do tego tematu.

Tordhild pogładziła Johannesa po włosach. Chłopiec czuł się tak wspaniale w Stornes. Nie

powinno być żadnych problemów z osiedleniem się tutaj na stałe, pomyślała. Johannes był
grzeczny i zadowolony, przez całe dnie wymyślał jakieś nowe zabawy, rzadziej też
wspominał ojca, choć był do niego bardzo przywiązany. Przywykł, że Sivert dużo przebywa
poza domem. Ja sama też do tego przywykłam, pomyślała Tordhild. Mimo to bolesna
tęsknota za Sivertem nie opuszczała jej ani na chwilę. Zwłaszcza wieczorami, kiedy kładła się
sama do łóżka. Brakowało jej rozmów z mężem, dzielenia się smutkami, radościami i
troskami. Tęskniła też, by przytulić się mocno do męża, czuć jego ciepło, bliskość i
wspólnotę. Ale już w przyszłym tygodniu miał przyjechać na kilka dni. Załatwiał coś w
Trondheim i tak wszystko zorganizował, by mógł mieć tydzień wolnego. Na myśl o tym
radość rozlała się w sercu Tordhild.

- Bądź dziś wieczorem grzecznym chłopcem - upomniała Johannesa.
- Przecież ja zawsze jestem grzeczny - odpowiedział bez fałszywej skromności.
Tordhild poczochrała mu włosy i uśmiechnęła się.
- Jesteś, to prawda - przyznała. - Ale teraz jesteś też starszym bratem. Musisz być dzielny i

rozważny. Marilena na tobie polega.

Potem zniknęła za drzwiami. W sypialni na górze Herborg i Oja stroili się na zabawę w

Granvold. Herborg stała przed lustrem w samej bieliźnie i przymierzała kolejne suknie.

- Naprawdę nie mam nic odpowiedniego - jęknęła zirytowana i odrzuciła jeszcze jedną

sukienkę na łóżko.

Nagle Oja stanął za nią i objął ją ramionami. Mocno do siebie przycisnął.
- No to idź bez ubrania - szepnął jej do ucha.
- Oja, no coś ty...
Próbowała się wyrwać z jego mocnego uścisku, odwróciła się do niego twarzą i zarzuciła

mu ręce na szyję. Szare oczy mieniły się radośnie.

- Uważasz, że zrobiłam się gruba i stara po urodzeniu dziecka?
Oja uśmiechnął się i pociągnął ją za gęste, rude włosy.
- Jeśli doszło do jakiejś zmiany, to takiej, że jesteś jeszcze ładniejsza - wyszeptał tuż przy

jej ustach.

Herborg uśmiechała się zadowolona, ale kiedy jego ręce próbowały wślizgnąć się pod

bieliznę, odsunęła je stanowczo, choć z serdecznym uśmiechem.

- Nie teraz, Oja. Mamy przecież iść na zabawę.
Wymknęła się z jego objęć i wyjęła z szafy jeszcze jedną sukienkę. Oja usiadł na brzegu

łóżka i przyglądał się żonie. To prawda, ona jest jeszcze piękniejsza, pomyślał. Nie sądził, że
to możliwe. Dla niego bowiem zawsze była tą najpiękniejszą na świecie, ale z tym jakimś
delikatnym, macierzyńskim uśmiechem, który mu teraz posyłała, było jej bardzo do twarzy.
Uśmiech pojawił się po porodzie.

Oja wyciągnął się na łóżku. Czuł w sobie wielki spokój. Czuł się ciepły, bezpieczny i

nieskończenie bogaty. Otrzymał znakomity dwór. Dwór, który tak wiele dla niego znaczył.
Od najwcześniejszego dzieciństwa. Nigdy nie brał pod uwagę tego, że mógłby zostać kimś
innym, a nie rolnikiem rozwijającym dalej Stornes. Dlatego przeżył szok, kiedy pojął, że
dziedzictwo należy do Siverta.

Oja głęboko wciągnął powietrze i zakrył twarz dłonią. To był bardzo bolesny czas. Czuł

się całkiem wyrzucony za burtę i bywały momenty, że nienawidził zarówno matki, jak i
Siverta. W jego oczach to tylko Sivert zawsze się dla matki liczył. On był najstarszym synem
i wszystko się wokół niego kręciło. Nieoczekiwanie matka pokazała mu papiery, w których
Sivert zrzeka się swojego dziedzictwa. Stało się to po tym, jak brat i Tordhild tak
niespodziewanie i w wielkim pośpiechu opuścili dwór. Oja nigdy się nie dowiedział, co się
wtedy stało, ale to nie miało już teraz znaczenia. To, co ma znaczenie, to fakt, że Sivert sam
wziął go na bok, kiedy był w domu na weselu Ruth, i powiedział, że dwór na pewno należy
do Oi. On zrzekł się go z własnej nieprzymuszonej woli, mówił.

Oja zapytał dlaczego. Dla niego bowiem było czymś niepojętym, że ktoś może się wyrzec

takiego znakomitego dziedzictwa. Sivert odpowiedział, że nie chce tej sprawy już dłużej
roztrząsać. To, co dla niego ma jakieś znaczenie, to żeby Oja wiedział, iż dwór i dziedzictwo
należą do niego, że Sivert nigdy nie będzie sobie rościł do nich żadnych praw. Pragnie tylko
mieć brata - powiedział na koniec i wyciągnął rękę do Oi. To była niezwykła chwila. Oja
nadal dobrze pamiętał ten ciepły, zdecydowany uścisk ręki Siverta. Chciał pytać o więcej, ale
w końcu dał spokój. Coś w otwartym spojrzeniu Siverta go powstrzymało. Nie wszystko Oja
musi wiedzieć, oznajmił brat i Oja starał się to respektować. Od tamtego dnia nareszcie
spokój zagościł w jego duszy, a stosunek do Siverta nadal był taki, jaki powinien łączyć
dwóch braci.

Mrużąc oczy, spojrzał na Herborg, która zapinała ostatnie guziczki pięknej, zielonej

sukienki z wielkim, białym kołnierzykiem. W tej to dopiero jest jej ładnie, pomyślał. Zielony
kolor podkreśla jej lśniące, rude włosy i szare oczy.

Wszystko znalazło się na swoim miejscu, kiedy Herborg weszła w jego życie. Serce biło

mu teraz mocno w poczuciu szczęścia.

- O Boże, a ty wciąż leżysz? - wykrzyknęła nagle Herborg, odwracając się do niego. -

Powinieneś też się ubrać.

Wyciągnął do niej rękę, a ona podeszła i usiadła na krawędzi łóżka.
- Czy ty jesteś szczęśliwa, Herborg?
Szare spojrzenie rozbłysło przed nim. Herborg pochyliła głowę i pocałowała go delikatnie

w usta.

- Tak - odparła po prostu. - Nie wiedziałam, że można być aż tak szczęśliwym, Oja.

Dostałam wszystko, o czym mogłam marzyć. Ciebie, malutką dziewczynkę... - Pogłaskała go
po włosach i położyła rękę na jego policzku. - Ale najbardziej liczysz się ty - rzekła wolno. - I
to, że mogłam ciebie dostać.

Przyciągnął ją znowu ku sobie. Bujne włosy opadły i otuliły go szczelną zasłoną.
- Żebyś wiedziała, ile ty dla mnie znaczysz, Herborg - wykrztusił ochrypłym głosem. -

Moje życie nie zawsze było tylko... tylko proste. Przez długi czas czułem, że żyję w strefie
cienia. Ale teraz... - Położył ręce na jej twarzy i patrzył jej w oczy. - Teraz stoję w miejscu
zalanym słonecznym blaskiem.

- Stoimy tam oboje - uśmiechnęła się i pogłaskała go pośpiesznie po twarzy. - Mam

nadzieję, że zostaniemy tam przez jakiś czas. Życie dla wszystkich ma ciemniejsze strony,
wiesz o tym - dodała wolno.

- Poradzimy sobie, skoro jesteśmy razem - stwierdził Oja. - Bo zawsze będziemy razem,

ty i ja, Herborg.

- Zawsze - powtórzyła Herborg, prawie tak, jakby powtarzała przysięgę. - Zawsze, Oja.

To Ingeborg miała położyć Marilenę do łóżka. Ane zajmowała się Małą Mali.
- No to co, zaśpiewasz jej teraz? - spytała Ingeborg, spoglądając na Johannesa, który stał

w nogach łóżka.

- Zamierzam jej też zagrać jakiś ładny kawałek - oznajmił Johannes. - Ona bardzo lubi, jak

jej gram. A skoro mamy nie ma przy niej dzisiejszego wieczoru, to...

- Ale przecież jesteś ty - zauważyła Ingeborg.
Nie miała wielkiego doświadczenia z dziećmi. O1av i ona nigdy swoich się nie doczekali.

Ale i tak życie ułożyło się dobrze, myślała Ingeborg. Mieli siebie nawzajem, chociaż od czasu
do czasu ona odczuwała tęsknotę za tym, czego nie dane jej było przeżyć. Całą swoją miłość i
troskliwość przelała na męża. Miałam jednak w sobie tyle uczuć, że wystarczyłoby i dla
dziecka, pomyślała nagle i pogłaskała Marilenę po policzku. Z takich myśli nigdy się nikomu
nie zwierzała. Nie wiedziała, co O1av by na to powiedział.

Mimo to życie było dobre, myślała Ingeborg. W każdym razie takie dobre, jakie może być,

kiedy człowiek nie ma nic swojego. Stornes był dla nich obojga niczym dom. To dlatego
nigdy nie myśleli o tym, żeby się przeprowadzić. Ona uważała mieszkańców Stornes niemal
za swoją rodzinę, uczestniczyła zarówno w smutkach, jak i radościach we dworze przez te
wszystkie lata. Nikt na tym świecie nie dostaje wszystkiego, czego pragnie. Nawet wielcy
państwo miewają bolesne godziny, wielokrotnie mogła to stwierdzić również w tutejszym
domu.

Ingeborg podeszła do okna, by zaciągnąć zasłonki. W tej samej chwili Johannes zaczął

grać. Kobieta stała bez ruchu i patrzyła na chłopca. Był taki śliczny, tak się różnił od innych
dzieci. Podobny tylko do ojca. Sivert był niemal taki sam w jego wieku, Ingeborg dobrze to
pamiętała.

Johannes grał z wielkim talentem. Piękne, ciepłe tony wypełniły pokój i poruszyły serce

Ingeborg. Nagle w oczach pojawiły się łzy. Jakiś bolesny smutek palił ją w piersi.

Kiedy Johannes skończył grać, odwróciła się ku oknu, udawała, że jest zajęta firanką.

Pośpiesznie przetarła ręką oczy. I wtedy poczuła ciepłą, małą rączkę na swojej dłoni.

- Nie bądź smutna, Ingeborg - prosił Johannes cicho.
- Ja nie jestem smutna - kłamała kobieta i usiadła na krześle przy oknie. - To tylko

dlatego, że grałeś tak pięknie, że...

Nie pytając o pozwolenie, chłopiec wskoczył jej na kolana i zarzucił ręce na szyję.

Ciemna, kędzierzawa głowa oparła się o jej policzek. Ingeborg najpierw siedziała zupełnie
sztywna. Sytuacja była dla niej taka niezwykła. Potem objęła ramieniem plecy Johannesa i
przytuliła go mocno do siebie. Wdychała dobry zapach dziecka. I delikatne ciepło.

- Dlaczego ty nie masz dzieci, Ingeborg?
Poczuła ukłucie w sercu. Musiała odchrząknąć.

- No widzisz, nie wszyscy mogą...

- Ale chciałaś mieć?
Skinęła głową, że tak, i pogłaskała go po włosach. Zwrócił ku niej buzię i patrzył na nią

tymi pięknymi oczyma ze złocistymi plamkami, takimi samymi jak u ojca.

- No to może ja mógłbym być też trochę twój - zaproponował z niezwykłą hojnością. -

Teraz kiedy mama i tata mają oprócz mnie Marilenę, to ja... gdybyś mnie chciała - dodał
pytająco.

Ingeborg przytuliła go jeszcze mocniej do siebie. Dobre, nieznane ciepło wypełniało jej

piersi. Nigdy przedtem czegoś takiego nie przeżyła. Dzieci nieczęsto się do niej garnęły.
Myślała, że może to ona jest temu winna, że jest w niej coś takiego... albo może nieświadomie
trzyma je na dystans, by tęsknota i ból nie były takie silne.

Teraz mimo wszystko czuła się dobrze. Miała wrażenie, jakby coś zesztywniałego i

bolesnego nareszcie się w niej rozwiązało.

- Oczywiście, że bym cię chciała, Johannesie - westchnęła z twarzą przy jego policzku. -

Chciałabym pożyczać sobie jakąś cząstkę ciebie, kiedy będziesz miał czas.

- Ja mam mnóstwo czasu - odparł i uśmiechnął się szeroko. - W takim razie ty masz jakby

własne dziecko, ty także. Prawda?

Ingeborg wolno skinęła głową i wyjrzała za okno, gdzie powoli zapadał sierpniowy

wieczór i gwiazdy zaczynały migotać na niebie. Nagle zobaczyła spadającą gwiazdę. Drgnęła.
Widziała mnóstwo takich gwiazd w swoim życiu i za każdym razem wypowiadała w duchu
pragnienie, żeby mogła przeżyć miłość do dziecka.

Dotychczas było to kompletnie beznadziejne życzenie, dobrze o tym wiedziała. Mimo to

pojawiało się za każdym razem. Nie żeby pragnęła urodzić dziecko, wiedziała, że to akurat
jest niemożliwe. Ale miłość do dziecka...

Przycisnęła mocno Johannesa, a po policzkach spływały jej łzy.
- No coś ty, Ingeborg? Ty znowu płaczesz? Zamrugała szybko powiekami i uśmiechnęła

się do niego.

- Ale teraz to tylko dlatego, że tak się strasznie cieszę - powiedziała. - Bo dostałam

takiego ślicznego chłopczyka. Bardzo tego pragnęłam, powinieneś wiedzieć - dodała.

- No to masz - powiedział Johannes i oparł się o nią.
Siedzieli tak przez dłuższy czas.

ROZDZIAŁ 8.

- Byłoby na pewno lepiej, gdybyśmy z ojcem zostali w domu - oznajmiła Marit Granvold

z ustami pełnymi jedzenia.

- Nie, dzisiaj wieczorem chcemy zostać tutaj sami - zaprotestował Ola bez wielkiego

entuzjazmu, tylko dlatego, że Dorbet kopnęła go w łydkę. - Nie jesteśmy już dziećmi, mamo,
to będzie zabawa dla młodych ludzi. Wy bylibyście tylko zmęczeni hałasem i muzyką.

- Mój kochany, tyle to zniesiemy ten jeden raz - zapewniała Marit, popijając kanapkę

kawą. - Mogłabym zresztą pomagać przy stole.

- Służące znakomicie sobie z tym poradzą - wtrąciła Dorbet, posyłając Oli pośpieszne

spojrzenie. - Nie, i ty, i teść powinniście pojechać do Rindalen i odwiedzić twoją siostrę,
Marit. Dwór będzie stał na swoim miejscu, kiedy wrócicie w niedzielę. Obiecuję ci to.

Marit popatrzyła na synową.
- Nie jestem za bardzo zadowolona z tego, że mają się tu odbywać tańce - stwierdziła, a na

jej czole, między brwiami, pojawiła się głęboka bruzda. - Mnóstwo niedobrych rzeczy może
się zdarzyć, Dorbet. Źle się poczujesz. Będziesz zbyt zmęczona albo...

- To są po prostu głupstwa - zaprotestowała Dorbet i zarumieniła się. - Jestem zdrowa jak

ryba.

Śmiertelnie się bała, żeby Marit nie zmieniła zdania i nie została jednak w domu. To by

wszystko zepsuło!

Dorbet od tygodni cieszyła się na tę zabawę. Nareszcie będzie wokół niej trochę ruchu. Po

tym, jak wyszła za mąż, dni strasznie jej się dłużyły. Marit była w porządku, odnosiła się do
synowej życzliwie, ale chodziła za nią krok w krok. Tego nie wolno ci dźwigać, nie możesz
za długo stać... Dorbet czuła niemal, jakby była ze szkła, tak teściowa dbała o nią i o
wyczekiwanego dziedzica. To zaczyna być nie do zniesienia, myślała Dorbet wzburzona.
Zrobiła się od tego nerwowa, czuła, że cała przyszłość, zarówno jej, jak i dworu, zależy od
tego, czy z dzieckiem wszystko będzie dobrze.

W ciągu długich, wypełnionych pracą dni sianokosów rzadko widywała Olę, a kiedy

zlekceważyła Marit i poszła na łąkę, żeby pomagać, to okazało się, że za długo pracować nie

może. Ola tymczasem zajęty był swoją robotą. Tylko wieczorami, już w swojej sypialni,
mogli być przez chwilę sami. Wtedy jednak najczęściej Ola był taki zmęczony, że zasypiał,
zanim ona skończyła pierwsze zdanie. Od tamtego pięknego majowego dnia, kiedy Dorbet
wyszła za mąż, wielokrotnie płakała wieczorami przez sen, zarówno z rozczarowania, jak i ze
złości.

W miarę jak tygodnie mijały, blask wspaniałego ślubu i wesela przygasał. Nawet owe

fantastyczne dni, które Ola i ona spędzili w mieście jako swoją podróż poślubną, rozpłynęły
się w długich, monotonnych dniach powszednich. Dorbet często chodziła do Stornes. Tam
mimo wszystko jest więcej życia niż w Granvold.

Chociaż Marit właściwie ją rozpieszczała, to jednak oczekiwała, że młoda gospodyni

przejmie od niej różne czynności. I tak przez cały dzień to samo, myślała Dorbet, podając Oli
koszyczek z chlebem. Idź do spichlerza, upiecz ciasto, pomóż przy obiedzie i upiecz chleb. A
potem prasuj ubrania. Prasowanie akurat Dorbet strasznie nudziło, a poza tym jej praca nigdy
nie znajdowała uznania w jastrzębich oczach Marit. Robiło jej się niedobrze na sam widok
żelazka.

Takie rzeczy gospodyni powinna umieć, uważała Marit i posuwała się do tego, by pokazać

młodej synowej, jak należy robić to, nad czym ona się właśnie męczyła.

Kiedy nareszcie postanowiono, że zabawa dla młodzieży jednak, się odbędzie, Dorbet

zaczęła na wszystko patrzeć inaczej. Natychmiast zajęła się przygotowaniami: zamówiła
harmonistów, zastanowiła się nad tym, co poda do jedzenia, i przymierzała ubrania.

Z wielkim rozczarowaniem stwierdziła, że prawie żadna z jej pięknych sukienek już na nią

nie wchodzi, ale specjalnie się tym nie martwiła. I tak nie wyglądam najgorzej, myślała
optymistycznie. Wybór padł na czekoladowobrązową sukienkę, którą wypatrzyła w katalogu i
natychmiast zamówiła na zabawę. Sukienka była marszczona pod biustem i swobodnie
opływała rosnący brzuch Dorbet. Martwił ją tylko kolor. Brązowy jest dość ponury, ale kiedy
sukienka przyszła pocztą, okazało się, że jest w niej Dorbet bardzo do twarzy. Kolor był
niemal taki sam jak kolor oczu Dorbet, sprawiał, że włosy młodej kobiety wydawały się
jeszcze jaśniejsze. Z czerwoną różą z ogrodu jako dekoracją na ramieniu będę wyglądać
pięknie, myślała zadowolona.

- No i co ty na to? - spytała Olę pewnego wieczoru, kiedy włożyła na siebie sukienkę,

żeby mu się pokazać.

On siedział na krawędzi łóżka i gapił się na nią z podziwem.
- Jesteś piękna jak huldra - wymamrotał ochryple.
Dorbet z radością przyjęła pochwałę i obracała się wolno przed lustrem.
- Teraz to już wyraźnie widać, że jestem w ciąży - zauważyła, patrząc w lustro.
- Chyba ci to nie przeszkadza? Ty należysz do kobiet, które stają się jeszcze ładniejsze,

kiedy są brzemienne - oznajmił Ola. - Od jakiegoś czasu jest w tobie coś niezwykłego.

Dorbet raz jeszcze spojrzała na swoje odbicie. Oceniała sama siebie. Tak, co do tego Ola

ma rację, pomyślała. Nie jest taka jak inne kobiety, oczekujące dziecka - umęczona, ze
skrzywioną miną i ciężka. Albo rozlazła niczym wyrośnięte ciasto. Wprost przeciwnie,
Dorbet promieniała. Jej skóra była jedwabista i złota, a włosy lśniły czystością.

- Jak to ładnie powiedziane - uśmiechnęła się przyjaźnie, podeszła do Oli i ucałowała go. -

Tak się cieszę, że będziemy mieć tę zabawę - powiedziała. - Jestem od tego niemal chora.

- Dzień będzie dla ciebie bardzo długi - stwierdził Ola z troską w głosie. - A ja jestem

wieczorami taki zmęczony...

Dorbet uniosła w górę ramiona i skinęła głową.
- Nic nie szkodzi. Chociaż przyjemne to to nie jest - przyznała. - Ten dom jest taki cichy

i... i momentami po prostu ponury. A ja jestem wciąż młoda, Ola.

- Żałujesz, że wyszłaś za mnie za mąż?

- Nie, nie - odparła pośpiesznie i usiadła bardzo blisko niego. - Ale ty jesteś taki zajęty,

wciąż pracujesz poza domem, a ja chodzę tutaj...

Objął ją mocno i przyciągnął do siebie. Pocałował w policzek.
- Ty też będziesz taka zajęta, kiedy maleństwo się już urodzi - powiedział. - Wtedy

będziesz zajęta głównie nim.

Dorbet skinęła głową, ale jeśli miałaby być szczera, to w tym też nie widziała specjalnej

odmiany. Na początku bardzo się cieszyła, że jest w ciąży. Bo już zaczynała się obawiać, że
w ogóle nie może mieć dzieci. Jednak myśl o noworodku, który wrzeszczy po całych nocach,
wciąż trzeba go przewijać i karmić, jakoś specjalnie jej nie wzruszała. Jestem za młoda, żeby
się tak wiązać - pomyślała znowu, ale było za późno, żeby żałować.

- Tak się cieszę na tę zabawę - powtórzyła i przeczesała palcami włosy Oli. - A ty nie?
- Ja też, ale głównie dlatego, że ty się tak cieszysz - odparł. - Ja bym mógł się bez tego

obejść.

- Ola, no coś ty!
Pociągnął ją za sobą na łóżko. Leżał i bawił się jej włosami.
- Ja mam wszystko, czego pragnę - usłyszała ciche wyznanie. - Ja potrzebuję tylko ciebie.

No a kiedy będziemy mieć również maleństwo...

Dorbet cicho westchnęła. Ola jest taki sympatyczny. Tyle ma wspaniałych cech i Dorbet

szczerze go kocha. Czasami jednak uważała, że jest tak samo milczący i nudny jak jego
ojciec. Stało się to znacznie bardziej wyraźne po ślubie, kiedy cały dzień kręcili się po tym
samym obejściu. Gdy byli zaręczeni, w ich związku było jakby więcej zaangażowania. Wtedy
każda wizyta w Granvold bardzo ją podniecała, wymykała się, wyobrażając sobie rozkoszne
chwile z Olą w jego sypialni. Wtedy jednak mieszkała w domu. I chociaż często się na to
uskarżała, uważała teraz, że życie w Stornes było naprawdę dobre. Granvold to o wiele
bardziej ponure i ciche miejsce.

Pogłaskała Olę po policzku, ukąsiła go lekko w ucho. On przyciągnął ją mocniej do siebie

i zaczął obsypywać jej twarz leciutkimi pocałunkami. Ręce głaskały Dorbet po plecach.

- Masz ochotę? - szepnęła mu przy uchu.
- No tak, mam, ale dziecko...
- Tyle to dziecko zniesie - uśmiechnęła się Dorbet i przesunęła rękę po jego udzie. - Ja też

mam wielką ochotę – dodała wyzywająco.

Ola oddychał ciężko. Zawsze tak się bał, że zrobi coś, czym wyrządzi krzywdę dziecku. I

to go dręczyło, ponieważ nieustannie pożądał swojej pięknej żony. Mimo to często zostawiał
ją w spokoju, nie miał odwagi jej dotknąć. Na myśl o tym, co mogłoby się zdarzyć, gdyby coś
poszło nie tak, tracił mowę ze strachu. Nie mówiąc już o tym, jak ciężko coś takiego
zniosłaby jego matka.

- Ty masz wciąż tyle głupich zmartwień, Ola - szepnęła Dorbet, ściągając z niego koszulę.

- Chcę, żebyś był taki, jaki byłeś przed...

W miarę jak różne części ubrania lądowały na podłodze, znikały też troski Oli. Czuł

pulsowanie na szyi i w skroniach z pożądania. Dorbet podniecała go jeszcze bardziej
pocałunkami i pieszczotami, szeptała bezwstydne słowa do jego ucha i śmiała się, widząc
przerażoną minę męża.

Ola jęknął głośno, kiedy Dorbet leżała już naga na łóżku. Jej okrągły brzuch zawsze działał

na niego podniecająco. Piersi zrobiły się większe, a brodawki ciemnobrązowe. Dorbet
przyciągnęła do siebie jego głowę.

- Kochaj mnie - wyszeptała. - Kochaj mnie tak, jak trzeba! Przez krótką chwilę coś go

znowu powstrzymywało, coś w rodzaju poczucia odpowiedzialności. Potem jednak zapomniał
o wszystkim. Była tylko ciepła skóra, miękkie wargi i chmura kobiecych włosów. No i jej
pośpieszny oddech. Słyszał własny puls w uszach, pożądanie sprawiło, że dygotał. Robił

wszystko, czego Dorbet chciała, wszystko, co mu zdyszana szeptała do ucha, nie zastanawiał
się nad dzieckiem. Akurat w tym momencie istniała dla niego tylko jedna osoba. Ona.

Letnia noc rozbrzmiewała śmiechami i czarującymi dźwiękami harmonii. Dorbet wirowała

na tanecznej podłodze, raz z jednym, raz z drugim mężczyzną. Czuła słodkie mrowienie pod
skórą, słysząc ich pośpieszne, potajemne komplementy, które szeptali do jej ucha podczas
tańca. Ona nieustannie jednym okiem zerkała na Olę w obawie, że zrobi się zazdrosny. On
jednak najwyraźniej czuł się dość pewnie tego wieczoru, zabawiał rozmowami pozostałych
gości. Zwłaszcza mężczyzn, Dorbet to widziała, takich samych dziedziców dworów jak i on.
Pewnie rozmawiają o sianokosach i zbiorach, pomyślała i stwierdziła, że bardzo jej to
odpowiada. Wtedy bowiem nie widział, że Dorbet flirtuje zapamiętale z wciąż zmieniającymi
się tancerzami.

Znowu czuła się oszołomiona tym, że jest pożądana i atrakcyjna nie tylko dla Oli, ale dla

innych także. I to w sytuacji, kiedy oczekuje dziecka, tylko że mężczyźni się chyba nad tym
nie zastanawiają. Była piękna niczym ta letnia noc w swojej brązowej sukience z ogromną
różą na ramieniu, wszyscy jej to mówili. Włosy zebrała w koński ogon i upięła wysoko na
głowie, stamtąd opadały jej na ramiona.

- Ty jesteś najpiękniejsza ze wszystkich - szeptał jakiś podniecony młody człowiek do

ucha Dorbet i przyciskał ją do siebie mocniej. - Zawsze taka byłaś, Dorbet. Czy nie
moglibyśmy się przejść gdzieś za stodołę i...

- Ty głuptasie - roześmiała się Dorbet i klepnęła go w głowę. - Przecież ja jestem mężatką,

człowieku.

To nie była pierwsza propozycja, jaką dostała tego wieczoru.
Nie zamierzała niczego takiego robić, chodzić z tym czy z tamtym za stodołę. Ale sam

fakt, że mężczyźni jej pożądają...

Oparła się zdyszana o ścianę, kiedy taniec dobiegł końca. Odepchnęła od siebie natrętnego

kawalera. Nagle obok niej stanęła Tordhild.

- Utrzymujesz bardzo wysokie tempo dziś wieczorem, Dorbet. Powinnaś pomyśleć też o

tym, którego nosisz tutaj.

Dorbet prychnęła.
- O nim będę myśleć kiedy indziej - westchnęła i otarła dłonią spocone czoło. - Tym

wieczorem chcę się rozkoszować sama, Tordhild. Cała wieczność minęła od czasu, kiedy
czułam się młoda.

- Czy Ola już ci nie wystarcza?
- Oczywiście, to nie o to chodzi, ale...
Dorbet spojrzała na bratową, ujęła jedną jej rękę i położyła sobie na brzuchu.
- Nagle wszystko stało się takie bezbarwne, tutaj we dworze jestem strzeżona niczym

zgniłe jajo, bo tylko ten dziedzic coś dla nich znaczy. W każdym razie ja to tak odczuwam -
dodała gwałtownie. - Ola wciąż jest zajęty poza domem, a wieczorami pada ze zmęczenia i
zasypia, zanim zdążę coś powiedzieć.

- On ciężko pracuje - powiedziała Tordhild spokojnie. - A ty nie jesteś już wolną

panienką, która myśli tylko o zabawie. Jesteś mężatką, Dorbet, i w dodatku oczekujesz
dziecka. Czy to nie jest dla ciebie wielkie przeżycie?

Dorbet skinęła głową, puściła jej rękę.
- Pewnie, że jest, to oczywiste - skinęła głową. - Ale przecież wciąż jestem młoda, chociaż

wyszłam za mąż i jestem brzemienna.

- Ty chyba za bardzo jesteś zajęta tym, że w twoim życiu wciąż powinno być napięcie -

mówiła dalej Tordhild i odgarnęła na bok włosy z jej twarzy. - Przywykłaś do tego, że jesteś
podziwiana. Lubisz, żeby okazywano ci uwagę, lubisz tę słodką atmosferę, która towarzyszy

flirtowi. Tylko nie idź za daleko, Dorbet. Pomyśl o tym, co masz. O tym, co możesz
zniszczyć.

- Ale przecież ja nie zamierzam zrobić niczego złego - zaprotestowała Dorbet stanowczo.

- Tylko trochę niewinnej zabawy...

- Tak, na tyle możesz sobie pozwolić.
Dorbet prychnęła znowu i ze złością kopnęła pęczek uschłej trawy.
- Rany boskie, jaka ty się zrobiłaś staroświecka i wymagająca!
Tordhild nie odpowiedziała od razu. Przez chwilę obserwowała tańczącą młodzież.

Zatrzymała wzrok na Oli.

- Ja pragnę dla ciebie tylko dobra, Dorbet - rzekła w końcu wolno. - A to coś zupełnie

innego. I jesteś bogatsza, niż sądzisz. Masz więcej szczęścia. Więc pomyśl czasem o tym.
Niewielu jest takich jak twój Ola.

Po tych słowach Tordhild poszła sobie, nie czekając na od powiedź. Dorbet stała i patrzyła

w ślad za nią. Potem zaczęła ponad głowami ludzi szukać Oli. Dostrzegła jego jasną głowę w
kręgu innych młodych mężczyzn. Wolno zaczęła się przepychać ku niemu. Nagle poczuła
bolesne ukłucie w dole brzucha. Stała zupełnie bez ruchu, opierając się o ścianę. Położyła
ręce na brzuchu, jakby chciała go ochronić, i szybko oddychała. Ból zniknął tak nagle, jak się
pojawił, i potem już nie wrócił. Po chwili Dorbet wyprostowała się i ruszyła w stronę Oli.
Wsunęła mu rękę pod ramię. Ola rozpromienił się, kiedy zdał sobie sprawę, że to ona.

- Nie chciałbyś zatańczyć ze swoją żoną? - uśmiechnęła się, przywierając do niego.
- Kiedy ostatnio cię widziałem, to kawalerowie stali w kolejce, żeby z tobą zatańczyć -

uśmiechnął się. - Myślałem, że nie zechcesz...

- Ale ja chcę - przerwała mu. - Chcę tańczyć ze swoim mężem.
- Szczęściarz z ciebie, Ola Granvold - kiwali głowami jeden po drugim, nie spuszczając

pełnych zachwytu spojrzeń z Dorbet. - Ale chyba o tym wiesz?

- Oczywiście, że wiem - roześmiał się Ola i położył rękę na ramieniu Dorbet. - Musicie mi

wybaczyć, teraz będę tańczył ze swoją żoną.

Zaczęli się kręcić w rytmie walca pośród innych tańczących par. Dorbet przytuliła twarz

do policzka Oli.

- Jesteś szczęśliwa dzisiejszego wieczoru? - spytał.
Dorbet skinęła głową, ale nie powiedziała nic. Wciąż wirowały jej w głowie słowa

Tordhild. Naturalnie, że nie zamierzała zrobić niczego głupiego, ale tak bardzo lubiła to
zainteresowanie, jakim obdarzano ją dzisiejszego wieczoru, lubiła czuć dawną radość i
napięcie, kiedy trzymała podnieconych mężczyzn w niepewności. Zrobiło jej się gorąco,
kiedy przypomniała sobie, że nie zawsze zadowalała się jedynie ich podnieceniem. Gdyby tak
Ola wiedział...

Dorbet wsparła się ciężko na jego mocnym ciele i wirowała w tańcu. On się tego nigdy nie

może dowiedzieć. Nagle uświadomiła sobie, że Tordhild miała rację - Dorbet jest bogata. Ma
Olę i wkrótce zostanie matką. W tym kryła się największa radość i napięcie. I chociaż bardzo
chętnie cieszyłaby się też obecnością innych, tańczyła z nimi od czasu do czasu, to nie ma
teraz ważniejszej rzeczy. Najważniejszy jest Ola i dziecko.

- A ty jesteś szczęśliwy, Ola? - wyszeptała mu do ucha.
- Akurat w tej chwili nie mógłbym być szczęśliwszy - odparł ze śmiechem w głosie. -

Mam najpiękniejszą żonę na świecie, najmilszą i najlepszą - dodał i ucałował jej włosy. - A
poza tym oczekujemy dziecka. Jak myślisz, moja Dorbet, czy można sobie wyobrazić większe
szczęście?

Zanim Dorbet zdążyła odpowiedzieć, znowu pojawił się tamten ból. Skuliła się i jęknęła.

Ola przystanął i podtrzymywał żonę. Zrobił się trupio blady.

- Co się dzieje?

I znowu ból zniknął równie szybko, jak się pojawił. Dorbet wyprostowała się, otarła zimną

ręką czoło i uśmiechała się uspokajająco.

- Sama nie wiem. To pewnie tylko coś... tak, coś, co jest charakterystyczne dla mojego

stanu - odparła, próbując wyglądać na spokojną.

- Myślę, że powinnaś usiąść i trochę odpocząć - powiedział Ola i pociągnął ją za sobą jak

najdalej od tańczących. - Przyniosę ci coś do picia.

Jego spojrzenie wyrażało głęboką troskę.
- Naprawdę nie ma niebezpieczeństwa, Ola - zapewniła Dorbet i ścisnęła mocno jego rękę.

- Ale chętnie bym się czegoś napiła.

Dziecko poruszyło się w niej niespokojnie. Może Marit miała rację, myślała Dorbet

przestraszona. Może to dla mnie za wiele, może za bardzo się zmęczyłam? Splotła ręce na
brzuchu, przy mknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu. Nagle poczuła dojmującą tęsknotę za
matką. Gdyby mama była w domu, mogłabym z nią jutro porozmawiać, może dałaby mi jakiś
ziołowy wywar. Ale matka była daleko.

- Boże kochany, opiekuj się moim dzieckiem - modliła się Dorbet. - Ja przecież chcę je

urodzić.

Tordhild schodziła wolno w dół, w stronę Stornes. W nocnej ciszy słychać było tylko

ćwierkanie świerszczy. Chłodny wiatr znad fiordu przynosił ze sobą zapach soli i
wodorostów. Tordhild pochyliła się i zaczęła zrywać niebieskie dzwonki.

Wciąż jeszcze docierała tutaj muzyka z Granvold, ale była coraz cichsza. Tordhild

mogłaby zostać dłużej, ale bez Siverta to nie to samo. Dlatego wymknęła się po kryjomu, nie
mówiąc nawet dobranoc. Nie chciała tworzyć wrażenia, że przyjęcie się kończy. Minie z
pewnością jeszcze parę godzin, zanim ludzie zaczną się zastanawiać, że trzeba się zbierać do
domu.

Wróciła myślami do Dorbet. Nie miała zamiaru wyglądać na zarozumiałą i wymagającą.

Kochała Dorbet, lubiła to, że dziewczyna jest taka spontaniczna i otwarta, ceniła sobie bardzo
jej szorstki humor i troskliwość wobec innych. Problem polega na tym, że Dorbet jest zbyt
ładna, myślała Tordhild, zrywając kolejne dzwonki. Najmłodsza córka ze Stornes od
dzieciństwa żyła w cieple powszechnego uwielbienia. Zwłaszcza uwielbienia ze strony
mężczyzn. Teraz ważne jest, by zdała sobie sprawę, jak mało tego rodzaju podziw znaczy, bo
jak nie, to może się zdarzyć, że pewnego dnia popełni jakieś głupstwo. To dlatego Tordhild
dziś wieczorem próbowała przemówić jej do rozumu.

Nie po to, by krytykować młodą mężatkę, nie po to by, psuć jej wieczór, ale żeby ją

obudzić. Dorbet bowiem jest już dużą dziewczynką.

Nagle Tordhild zdała sobie sprawę z tego, że drogą ktoś idzie w jej stronę. Zmrużyła oczy

w półmroku letniej nocy. To jakiś mężczyzna... I w tej samej sekundzie uświadomiła sobie,
kto to jest. Rzuciła się biegiem w dół drogi.

- Sivert!
On złapał ją w objęcia i zaczął się z nią kręcić w kółko. Tordhild przywarła do niego,

zdyszana z zaskoczenia i radości.

- Sivert, Sivert! Myślałam, że śnię - szeptała, całując go. - Tak strasznie czekałam, kiedy

przyjedziesz.

On przygarnął ją znowu do siebie i całował długo, bardzo długo. Tordhild splotła ręce na

jego karku i poczuła, jak mocno bije serce męża.

- Przecież powiedziałem, że przyjadę, kiedy tylko znajdę się w Trondheim - rzekł i

odsunął ją lekko od siebie. - Nawet dziesięć dzikich koni by mnie przed tym nie
powstrzymało. I zostanę z wami cały tydzień, dopiero potem będę musiał wrócić do Oslo.

- Johannes...

- Byłem na górze i popatrzyłem na niego - uśmiechnął się Sivert, obejmując ramieniem jej

barki. Razem schodzili teraz na dół. - Spał niczym kamień, taki opalony, z takimi rumianymi
policzkami. Mam wrażenie, że urósł od tamtego czasu, kiedy go widziałem.

- W każdym razie świetnie się tu czuje - skinęła głową Tordhild. - A Marilena?
Sivert roześmiał się cicho.
- Zakradłem się do naszej sypialni, żeby zostawić tam walizkę, Marilena leżała i spała

niczym mała księżniczka.

Uścisnął mocniej jej barki.
- Rany boskie, jak ja za wami tęskniłem!
- A jak my tęskniliśmy za tobą - wymamrotała Tordhild tuż przy jego uchu. - A ja to już

najbardziej ze wszystkich - dodała i pocałowała go w policzek.

Doszli do miejsca w którym drogi się rozdzielały, jedna wiodła w stronę Stornes. Tordhild

zatrzymała się i wskazała ręką Wzgórze.

- Widzisz, jak daleko posunęły się prace?
- Szedłem tamtędy, kiedy wybrałem się do Granvold - skinął Sivert głową. - Wygląda na

to, że będziemy się mogli przeprowadzić już w październiku.

- Ja jestem tego pewna - przytaknęła Tordhild. - Havard też tak mówi. A jak tam teraz

pięknie, Sivercie. Jutro pójdziemy, to wszystko sobie dokładnie obejrzysz. - Spojrzała na
niego ukradkiem. - A może chciałbyś, żebyśmy poszli już dzisiaj?

On ujął jej głowę w dłonie, odsunął ciemne włosy i ucałował w czoło.
- Nie, teraz chcę iść do domu, i to najszybciej, jak to możliwe - wyszeptał.

Dwór spoczywał w nocnej ciszy. Zrzucili buty w sieni i cichutko skradali się na górę po

schodach.

Księżyc wsłuchiwał się w czułe słowa i przyśpieszone oddechy. Bawił się nad nagimi

ciałami i nad bukietem niebieskich dzwonków, które leżały na nocnym stoliku i więdły z
tęsknoty za wodą.

Sivert wrócił do domu.

ROZDZIAŁ 9.

Mali siedziała i wytrzeszczając oczy, wpatrywała się w płaską, żyzną okolicę, którą mijali.

Co nieco zauważyła już wczoraj wieczorem, ale wtedy było bardzo ciemno. Teraz słońce
zalewało blaskiem rozlegle pola i falujące zboża. W wielu miejscach pasły się wielkie stada
lśniącego, dobrze odżywionego bydła.

- Wprost trudno pojąć, jaka to urodzajna okolica - powiedziała, odwracając się do Jenny,

która siedziała obok niej na tylnym siedzeniu.

- Tak, to teraz najbardziej żyzne tereny na całym Środkowym Zachodzie - przytaknęła

Jenny. - Ale tak nie było w czasach, kiedy przybyli tutaj pierwsi imigranci. Wtedy ten kraj
należał do Indian, wszędzie były lasy i gęsta roślinność. Ludzie pracowali w pocie czoła, żeby
stworzyć sobie pola, na których będą mogli się osiedlić. Chętnie pracowali dzień i noc, zostali
też szczodrze wynagrodzeni.

- Tak jak twój ojciec?
- Tak, ojciec był jednym z nich. Nasz ojciec przedzierał się kawałek po kawałku przez

lasy i pustkowia, wciąż przygotowywał sobie nowe pola. Przepracował się i zmarł o wiele za
wcześnie - westchnęła. - Ale tak to bywa. Osiedlenie się w tym kraju drogo kosztuje, chociaż
nie wszyscy to rozumieją. Na przykład Irlandczycy, oni nigdy nie stają się prawdziwymi
farmerami. Przynajmniej wielu z nich. Nie wytrzymują mordęgi. I teraz albo pracują u innych
farmerów, albo poprzeprowadzali się do miast i tam znajdują sobie pracę. Jeśli jest jakaś

praca. - Bo widzisz, Mali, w tym bogatym kraju mamy również biedę, a nawet ubóstwo.
Zmagamy się z rosnącą przestępczością. Tak bywa, kiedy ludzie nie są w stanie zarobić na
życie w uczciwy sposób. Wtedy pojawiają się przestępczość i prostytucja oraz różne inne
nieszczęścia.

Mali skinęła głową, wcale jej nie dziwiło, że ludzie są różni. W Norwegii przecież też tak

jest, chociaż panujących tam stosunków nie można porównywać z amerykańskimi.
Zastanawiała się, ile też uprawnej ziemi należy do The Hill w porównaniu ze Stornes, wolała
jednak nie pytać Jenny. Może nadarzy się okazja, żeby pewnego dnia spytać Bakkena, kiedy
na przykład on zabierze ją, żeby dokładniej obejrzała posiadłość.

- Więc tutaj dookoła mieszkają przeważnie imigranci? - spytała.
- Tak, albo ich potomkowie, tak jak my. Jest zresztą więcej pokoleń. Są ludzie, którzy

urodzili się już tutaj. W naszych okolicach zresztą znajduje się wielu Amerykanów, którzy
mieli norweskich przodków.

- I jak sobie poradzili w kraju, w którym wszystko jest dla nich nowe?
- Różnie to bywa - odparła Jenny. - Przeważnie trzymają się razem, tworzą jakby odrębną

społeczność w społeczeństwie amerykańskim. Prawie wszyscy są związani z jakimś
Kościołem. My oczywiście też - dodała. - Ale my nie należymy do żadnego z tych

Kościołów

haugianistycznych, które nie przejmują się sakramentami i liturgią, a bardziej wolą nauczać.
Niezwykle rozwinięty jest tutaj purytanizm i moim zdaniem jego wyznawcy to już naprawdę
przesadzają. W ich kręgach zabroniony jest alkohol, gra w karty, tańce i w ogóle wszelka
radość. A już naprawdę biedna jest dziewczyna, której by się przydarzyło nieszczęście! Nie
zrozum mnie źle - powiedziała pośpiesznie i oparła się poufale o Mali. - Martin i ja nie
prowadzimy nieprzyzwoitego życia, nie wolno ci tak myśleć, ale postanowiliśmy oboje
trzymać się z daleka od tego przeklętego pietyzmu. Człowiek i bez tego może żyć godnie i
przyzwoicie. A jak jest w okolicach, gdzie ty mieszkasz?

Mali spojrzała okno. Obraz domu pojawił się pod jej powiekami. Przez moment czuła ból z

powodu tęsknoty, był tak silny, że z trudem mogła oddychać.

- U nas jest dokładnie tak samo - odparła w zamyśleniu. - I różnice klasowe też

oczywiście istnieją, chociaż nie warto o tym rozmawiać. Ludzie przeważnie tego nie chcą. W
ogóle jest wiele rzeczy u nas w kraju, o których nie warto rozmawiać - dodała. - Mamy
oczywiście również pietyzm. I podwójną moralność także... i misjonarzy...

Jenny poprawiła na sobie cieniutki szal i zadrżała.
- Wiesz, ja też trochę pamiętam misjonarzy z czasów, kiedy mieszkałam w Norwegii. Byli

to ludzie różnego rodzaju, to pewne.

- Wcale się nie mylisz - przyznała Mali cicho.
Jenny posłała jej pośpieszne spojrzenie, ale tematu dalej nie roztrząsała. Przez jakiś czas

obie siedziały bez słowa.

- Mali, ty jesteś silną i niezwykłą kobietą - rzekła Jenny po chwili. - Martin mi tak o tobie

opowiadał, ale sama też bardzo szybko to odkryłam. Ludzie tacy jak ty mogą wyjść z domu w
każdą pogodę. Jeśli w Norwegii jest tak jak dawniej... A zresztą wszędzie jest tak samo -
dodała gwałtownie. - Jeśli człowiek czymś się wyróżnia...

Mali wolno skinęła głową.
- O tak, mogłam się o tym przekonać na własnej skórze.
- Ale ty jesteś wystarczająco silna, żeby to znieść - stwierdziła Jenny i uścisnęła lekko jej

ramię. - Nie należysz do tych, którzy pozwoliliby się złamać, którzy dają innym kierować
własnym życiem. I to widać w twoich oczach - uśmiechnęła się. - Martin powinien mieć taką
kobietę jak ty.

- Ja jestem mężatką, Jenny - odparła Mali spokojnie i spojrzała jej w oczy. - Kiedy

człowiek doświadczy nieszczęśliwego małżeństwa, tak jak ja doświadczyłam za pierwszym

razem, to potem umie cenić to, co posiada. Zwłaszcza jeśli tak jak ja spotka dobrego
człowieka. Nie życzę sobie innego mężczyzny niż ten, którego mam - dodała stanowczo.

- Nie, nie - odparła Jenny pośpiesznie. - Ja nie to miałam na myśli, Mali. Ja po prostu

wiem, że Martin by chciał... tak, że on byłby szczęśliwy z kobietą taką jak ty. I szczerze mu
tego życzę - westchnęła. - To bardzo miły człowiek, ten mój brat, i potrzebuje żony.
Porządnej żony - dodała. - Nie takiej tam wypindrzonej laleczki, która tylko potrafi trwonić
pieniądze, jak jego pierwsza żona.

- Ty też nie wyszłaś po raz drugi za mąż - wtrąciła Mali.
Jenny odgarnęła jakiś lok, który wymknął się spod kapelusza z szerokim rondem.
- Nie, ja też nie wyszłam - uśmiechnęła się. - Chociaż powinnam może była to zrobić, i to

nawet wiele razy, ale nie chcę wychodzić za mąż, tylko po to, żeby mieć męża. Tak jak sama
powiedziałaś: człowiek, który już raz wziął ślub... tak, ktoś taki zastanowi się dwa razy,
zanim zrobi to ponownie. - Zerknęła w stronę Mali. - Nie mogłabym powiedzieć, że byłam po
prostu nieszczęśliwa w małżeństwie, ale wielka miłość to też nie była - dodała z suchym
śmiechem.

Mali miała wrażenie, że słyszy w tym jej śmiechu bolesną urazę.
- Nam bardzo pomogło to, że on był bogaty - ciągnęła dalej Jenny. - Bardzo bogaty,

bardzo, bardzo bogaty. - Przez chwilę siedziała w milczeniu i wyglądała przez okno. -
Pieniądze dobrze jest mieć - mówiła dalej. - Ja na szczęście jestem ekonomicznie niezależna.
I jeśli o to chodzi, to nie musiałabym mieszkać u Martina, ale sprowadziłam się tutaj zaraz po
śmierci męża. No a potem... Cóż, czujemy się razem dobrze, ja i Martin. A Martin potrzebuje
gospodyni, z tym bujnym życiem towarzyskim, jakie prowadzi. Dopóki nie znajdzie sobie
nowej żony, będę mu służyć.

- Więc zgodziłabyś się, żeby on znalazł sobie nową żonę?
Jenny roześmiała się.
- Owszem, nawet bym tego chciała, chociaż jestem pewna, że protestowałabym

gwałtownie, widząc, że ta jego wybranka jest kompletnie beznadziejna. Ale Martin jest
silnym mężczyzną. On nie pozwoli sobą kierować, w każdym razie nie pozwoli mnie. I Bóg
raczy wiedzieć, ile kobiet na niego poluje. - Zrobiła zatroskaną minę, między brwiami na
czole pojawiła się głęboka bruzda. - Parę lat temu - to chyba było tuż przed jego wyjazdem do
Norwegii, kiedy miał odebrać gobelin, który utkałaś dla uczczenia pamięci ojca - wtedy przez
chwilę myślałam, że on się ożeni. W każdym razie pojawiła się kobieta. Ale potem, jak wrócił
z Norwegii...

Słowa zawisły w powietrzu między kobietami. Po chwili Jenny ujęła dłoń Mali i

uśmiechnęła się.

- Nie, od tej chwili będą same przyjemności, Mali! Wkrótce wjedziemy do miasta.

Prosiłam szofera, żeby zawiózł nas najpierw do St. Paul. Czy ty wiesz, że St. Paul leży bardzo
blisko Minneapolis? Miasta bliźniacze, jak o nich mówimy. Mam ochotę pokazać ci Kapitol,
gdzie Martin zasiada jako senator. To z tego miejsca władza kieruje stanem i tam też znajduje
się Senat. Sześćdziesięciu siedmiu senatorów wybieramy raz na cztery lata i oni razem z
gubernatorem rządzą stanem. Myślałam, że może chciałabyś zobaczyć też siedzibę
reprezentantów i Sądu Najwyższego. To naprawdę piękny i godny obejrzenia budynek.

- Bardzo chętnie zobaczę - skinęła Mali głową.
- Ale St. Paul ma więcej atrakcji niż tylko Kapitol - uśmiechnęła się Jenny podstępnie. - Ja

znam wszystkie sklepy, które warto z jakiegoś powodu odwiedzić, no i dzisiaj idziemy na
zakupy! Pewnie chciałabyś znaleźć jakieś podarunki dla rodziny? Tutaj kupisz wszystko,
czego tylko sobie zażyczysz. - Przyglądała się Mali uważnie. - Z początku to chyba jest trochę
przytłaczające - dodała. - Bo rzeczywiście jest tu niewiarygodny wybór, ale nie musisz
wszystkiego kupować dzisiaj. Jeszcze wielokrotnie zrobimy sobie wyprawę na zakupy. Ale
nie możemy tylko chodzić po sklepach, powinnaś zobaczyć również Minneapolis.

Z przejęciem poklepała ją po rękach.
- Na koniec zjemy lunch w mojej ulubionej restauracji, po czym pojedziemy do domu,

żeby porządnie wypocząć. Będziesz tego potrzebować, jeśli całe przedpołudnie spędzisz na
chodzeniu po sklepach. A musisz być wypoczęta na jutrzejsze przyjęcie - zakończyła z
pełnym zadowolenia uśmiechem.

Mali przypomniała sobie, że rozmawiali o tym jakimś nieformalnym przyjęciu. - Kto

dokładnie przyjdzie?

- Ogólnie już ci o tym wspominałam - powiedziała Jenny. - To są wielcy inwestorzy,

którzy wyłożyli pieniądze na otwarcie sklepu, poza tym paru kolegów Martina z Senatu i
kilkoro naszych przyjaciół, żeby wspomnieć tylko o przyjaciołach Martina z Klubu
Dorszowego.

- Z Klubu Dorszowego?
Jenny wybuchnęła śmiechem. Ona robi się bardzo ładna, kiedy się śmieje, pomyślała Mali.

I ma klasę. Wszystko w niej jest perfekcyjne. Mimo to jest niebywale uprzejma. Mali polubiła
Jenny, czuła wobec niej jakby pokrewieństwo. Jenny też jest silną kobietą. Wszystko w niej o
tym świadczy.

- Mężczyźni to mężczyźni, sama wiesz - śmiała się. - Klub Dorszowy to bardzo

ekskluzywne stowarzyszenie panów, zajmujących stanowiska w polityce i gospodarce.
Spotykają się raz w miesiącu, jedzą wtedy potrawy z dorsza, piją piwo i wódkę. - Jenny
przewracała oczami. - Rozmawiają o starym kraju, o interesach i takich tam. Kobiety nie mają
do klubu wstępu, więc wiem tylko tyle, ile słyszałam. Ale to podobno naprawdę bardzo
ekskluzywny klub, wszyscy o tym wiedzą. Martin kocha te dorszowe wieczory, a ja mu na nie
ze szczerego serca pozwalam. Pracuje tak ciężko, że potrzebuje od czasu do czasu rozrywki.

- Będę się w tym towarzystwie czuła kompletnie obco...
- Ależ oni cię pokochają od pierwszego wejrzenia - zapewniała Jenny. - To bardzo mili

ludzie, którzy w dodatku wiedzą, że należy cenić jakość. A ty reprezentujesz jakość Mali,
rzeczywistą jakość.

Mali nie odpowiedziała. Znowu zdumiało ją to, jak nienaturalnie ludzie tutaj używają

słowa „kochać" w różnych kontekstach. Widocznie tu, w Ameryce, jest to całkiem zwyczajne,
ja jednak nigdy tego nie zrobię, pomyślała.

Poczuła jakby łopotanie skrzydełek motylka w żołądku, i cieszyła się, i lękała jutrzejszego

wieczoru.

- Rany boskie - jęknęła Mali i opadła na siedzenie samochodu, otoczona górą paczek i

pakunków. - Myślałam, że jestem silna, ale teraz bolą mnie plecy, a nogi mam po prostu
martwe.

Jenny opadła na siedzenie obok niej i wybuchnęła śmiechem.
- Ale zdążyłyśmy za to mnóstwo zrobić - rzekła zadowolona. - Mamy za sobą zwiedzanie,

zakupy i lunch.

- No właśnie, to po prostu niewiarygodne - przyznała Mali. - Kapitol jest fantastyczny. Te

wszystkie piękne budynki i ten wielki kościół, który widziałyśmy. No a sklepy... - roześmiała
się, spoglądając spod oka na Jenny. - Miałaś rację, mówiąc, że dobrze je wszystkie znasz.
Nigdy w życiu nie widziałam tylu sklepów. Że też ty jesteś w stanie...

- Ja po prostu mam świetny trening - śmiała się Jenny beztrosko. - Nawet ty kupiłaś dzisiaj

parę rzeczy, Mali, ale jest oczywiste, że zwykle nie chodzisz na zakupy, jeśli coś nie jest ci
potrzebne. Oceniałaś każdą rzecz z góry na dół, zanim się zdecydowałaś. Więc chyba dzisiaj
kupiłaś coś tylko dla Havarda?

Mali skinęła głową i zaczęła porządkować torby i pakunki.
- Owszem, takich koszul, jak te dwie tutaj, u nas w kraju nie ma nikt - oznajmiła. - No i

krawat... nie wiem, czy kiedykolwiek go założy.

- Z pewnością to zrobi - odparła Jenny. - Skoro jest od ciebie, to...
- I wydałam o wiele za dużo pieniędzy - przyznała Mali. - A zakupy zrobiłam również dla

siebie.

Uniosła ręce i głaskała palcami elegancki kapelusz, który miała na głowie. Miał szerokie

rondo, kolor jasnokremowy, ozdobiony był z boku pęczkiem wyszukanych kwiatów. Został
opasany piękną wstążką, zawiązaną z tyłu w kokardę.

- A przecież kupiłam kapelusz w Nowym Jorku - powiedziała jakby z poczuciem winy.
- No tak, ale to przecież był prosty kapelusz od słońca - wtrąciła Jenny. - A to jest

naprawdę elegancka kreacja. Nie możesz wyjechać stąd do domu bez porządnego kapelusza!

Mali nie wiedziała, czy będzie takiego nakrycia głowy używać w domu, ale kiedy

przymierzyła ten kapelusz, nie była w stanie się powstrzymać. Jest naprawdę elegancki, jest
też w nim coś wspólnego z samą Mali.

Wyprostowała się, przechyliła i spojrzała w lusterko. Prze moment nie mogła pojąć, że to

odbicie jej samej. No i oczywiście go kupiła. Teraz czuła się jak osoba nieodpowiedzialna,
która wydaje pieniądze na takie głupstwa.

I bielizna! Jenny zaprowadziła ją do sklepu z najdelikatniejszą bielizną. Sama chciała

kupić stanik i halkę. Mali wytrzeszczyła oczy z podziwu, kiedy dotknęła palcami jedwabistej,
zwiewnej tkaniny.

- A ty niczego nie potrzebujesz? - spytała Jenny.
Mali zaczerwieniła się na myśl o tym, co ona ma pod sukienką. Stanika nigdy nie używała,

nigdy nie miała poczucia, że czegoś takiego potrzebuje. A poza tym zamawiać tak intymne
rzeczy z katalogu... nigdy by jej to nie przyszło do głowy.

- Poczujesz się jak nowa, mając coś tak leciutkiego na sobie - szepnęła Jenny z miną

osoby, która wie, co mówi. - Kup sobie coś, dobrze ci to zrobi. Zresztą mężczyźni bardzo
sobie cenią ładną bieliznę - dodała i mrugnęła porozumiewawczo. - Kup sobie też nocną
koszulę, na pewno sprawisz radość swojemu Havardowi.

I Mali kupiła: stanik, jedwabne majtki i gładką nocną koszulę w kolorze starego złota.

Pomyślała, że do tego sklepu jeszcze wróci. Widziała tam wiele rzeczy, z których Dorbet
bardzo by się ucieszyła, a z pewnością również Herborg i Tordhild.

- Wydałam stanowczo za dużo pieniędzy - jęknęła jeszcze raz i oparła się wygodnie na

obitym skórą siedzeniu, samochód tymczasem wyjeżdżał z miasta.

- A kiedy ostatnio wydawałaś pieniądze na siebie? - dopytywała się Jenny. - Stać cię na to,

Mali. Dostaniesz sowitą zapłatę za swoje prace, wiem, bo widziałam twoje gobeliny.
Pojedziesz do domu z dużą sumą i z długą listą zamówień, zarówno od nas, jak i od innych
klientów. Wspomnisz moje słowa!

- A może powinnam była kupić również suknię na jutrzejszy wieczór? - zastanawiała się

Mali. - Miałam zamiar włożyć to, co ze sobą przywiozłam, ale...

- Zaplanowałaś sukienkę, którą sama uszyłaś?
- Wszystko przy niej zrobiłam sama – przytaknęła Mali. - Farbowałam włóczkę, tkałam

materiał, w końcu uszyłam sukienkę. Ostatnio byłam w niej na weselu mojej najmłodszej
córki, Dorbet. Kiedy jednak pomyślę, co wy wszystkie będziecie mieć na sobie, to...

- I tak ty będziesz z nas wszystkich najładniejsza w swojej sukni, tego jestem pewna -

rzekła Jenny z powagą. - Tutaj ludzie bardzo są zainteresowani rękodziełem. Absolutnie
uważam, że powinnaś włożyć tę sukienkę. A może masz coś jeszcze bardziej ludowego, co
byś mogła włożyć na otwarcie sklepu?

- Ja niestety nie mam ludowego stroju. Zresztą w Norwegii mało kto ich jeszcze używa.
- Tutaj zainteresowanie strojami ludowymi jest ogromne - rozpromieniła się Jenny. -

Będziesz zaskoczona, jak bardzo ludzie tutaj są ciekawi wszystkiego, co ich łączy ze starym
krajem, Mali. Chyba niewielu jest takich, którzy nie znają Huldy Garborg i jej ludowych
strojów.

Zdumiona Mali kręciła głową. Wiedziała, że zainteresowanie ludową sztuką i rzemiosłem

również w Norwegii jest coraz większe, tylko mało kogo na to stać. Prawdziwy strój ludowy
jest bardzo drogi, jeśli człowiek sam go sobie nie uszyje i nie wyhaftuje. Widziała w różnych
pismach fotografie wielu typów stroju ludowego i była zdumiona, jakie to piękne rzemiosło. I
staniki, i spódnice miały mnóstwo detali, uszyte były z materiałów o głębokich, pięknych
barwach. Nagle wpadła jej do głowy pewna myśl. Dorbet potrzebuje czegoś, czym mogłaby
się zająć. Jej nie wystarczy rola gospodyni. Wprawdzie wyspecjalizowała się w laniu świec,
to prawda, ale też pięknie haftuje i bardzo lubi kolory oraz detale. Tkactwem nigdy się nie
zainteresowała, ale szycie strojów ludowych, haftowanie staników i wyszywanie pięknych
ściegów na bluzkach - to może by ją bardziej uspokoiło? Poza tym Dorbet chciałaby też
zarabiać pieniądze. Jeśli już znajdzie coś, co wydawałoby jej się interesujące...

- Jakoś zamilkłaś? - Jenny dotknęła jej ramienia.
- No właśnie, siedziałam i zastanawiałam się, czy może Dorbet nie mogłaby haftować

ludowych strojów. Ona ma różne uzdolnienia artystyczne, a przede wszystkim pięknie
haftuje.

- To fantastyczne! - rozpromieniła się Jenny. - Ja zorganizuję ci kontakty. Ułoży się

wszystko znakomicie, zobaczysz! możesz przysyłać swoje tkaniny, narzuty i makatki, a
Dorbet będzie dostawać zamówienia na ludowe stroje. My je, rzecz jasna, będziemy brać do
naszego sklepu i sprzedawać je w waszym imieniu.

Mali poczuła, że robi jej się gorąco z podniecenia.
- No ale muszę ją najpierw zapytać...
- Oczywiście, naturalnie - przytakiwała Jenny. - I nie zapomnij powiedzieć, że mogłaby na

tym sporo zarabiać. Jeśli jest przynajmniej trochę podobna do matki, jeśli chodzi o
artystyczne talenty, to...

Mali skinęła głową. Porozmawia z Dorbet natychmiast powrocie do domu. Najmłodsza

córka potrzebuje wyzwań. Może to właśnie ta sprawa.

- No i oczywiście musielibyśmy ją tutaj zaprosić - mówiła dalej Jenny z entuzjazmem. -

Musi przyjechać reklamować swoje wyroby. Z tego, co Martin opowiadał, to ona sama będzie
najlepszą reklamą, jakiej moglibyśmy sobie życzyć. Zrozumiała to tak, że ona jest piękna
niczym huldra, ta twoja córka. Zresztą nic dziwnego - dodała z uśmiechem. - Jeśli jest
podobna do swojej matki...

Mali poczuła się trochę nieswojo. Ale myśl o tym, co mogłaby zrobić dla Dorbet, sprawiła,

że zapomniała o wszystkim. Uśmiechała się, odgarniała ręką niesforne włosy. Dorbet
strasznie i ucieszy. Podróż do Ameryki będzie spełnieniem wszystkich jej marzeń.

- Tak, spytam ją - powtórzyła. - Spytam ją zaraz, jak tylko wrócę do domu.

Mali kręciła się i obracała przed lustrem. Zaraz się rozpocznie pierwsze towarzyskie

spotkanie, czuła więc nerwy pod skórą. Przez cały dzień służące myły i sprzątały. Teraz dom
lśnił, a wielkie, eleganckie bukiety kwiatów napełniały duże pokoje oszałamiając zapachami.

Rozległo się ciche stukanie do drzwi i weszła Jenny. Była ubrana z wyszukaną elegancją,

miała na sobie białą suknię z ogromnym haftem i mieniące się ozdoby na szyi oraz
nadgarstku. Mali niespokojnie dotknęła swojej szyi.

- Chyba powinnam... czy nie jestem zbyt...
- Jesteś po prostu piękna, Mali - przerwała Jenny szczerze i gładziła dłonią miękki,

niebieski materiał. - Twoja sukienka wzbudzi wielkie zainteresowanie. Zresztą ty cała
wzbudzisz zainteresowanie - dodała z uśmiechem. - Ale niczym się nie przejmuj.

Mali pośpiesznie poprawiła włosy. Zebrała je w ciężki węzeł, który upięła wysoko na

głowie. Parę luźnych, niesfornych loków łaskotało jej policzki.

- A myślałam, że ty się niczym nie denerwujesz - powiedziała Jenny z szelmowskim

uśmiechem.

- Ale do takich sytuacji kompletnie nie jestem przyzwyczajona - odparła Mali. - I tak bym

chciała zrobić dobre wrażenie. Tu przecież chodzi o sklep Martina i...

Jenny ujęła jej ręce i uściskała.
- Jeśli nie masz innych zmartwień, to o tym zapomnij - rzekła. - Nikt nie może zrobić

lepszego wrażenia niż ty. Chodź, teraz musimy zejść na dół. Pierwsi goście już się z
pewnością zbliżają.

Kiedy zeszły, Martin stał u podnóża schodów i czekał na nie. Jego wzrok długo spoczywał

na sylwetce Mali. Potem Martin wyciągnął do niej rękę, żeby pomóc jej zejść z ostatniego
stopnia.

- Wyglądasz tak, jak jeden z najpiękniejszych letnich wieczorów, który zapamiętałem z

rodzinnego kraju - powiedział cicho.

- Dziękuję ci - szepnęła Mali skrępowana.
- A ona się bała, że nie jest najlepiej ubrana - uśmiechnęła się Jenny. - Teraz widzisz, jak

bardzo się myliłaś, Mali. Przepraszam was - dodała pośpiesznie. - Muszę spojrzeć na stół i
porozmawiać jeszcze z kucharką.

Zostawiła ich samych. Mali zdała sobie sprawę, że Martin wciąż trzyma jej rękę w swojej.

Wolno ją cofnęła.

- Rany boskie, Mali - jęknął cicho, brzmiało to niemal jak westchnienie.
Spojrzała na niego, nie bardzo wiedząc, co miał na myśli. Jego wzrok płonął i nagle Mali

zrozumiała: to, co on kiedyś do niej czuł, nie zniknęło. Wprost przeciwnie, stało się jeszcze
silniejsze. To odkrycie trochę ją przestraszyło, równocześnie jednak poczuła coś w rodzaju
tryumfu. Jest atrakcyjna i ładna!

Nie pragnęła niczego więcej, rozkoszowała się tym oszałamiającym, słodkim uczuciem.

Jest wystarczająco dobra, w każdym razie dla Martina Bakkena. A skoro tak, to dla innych
pewnie też, pomyślała i wsunęła dłoń pod jego ramię.

- Chyba powinniśmy pójść do salonu? - spytała. - Pamiętaj, co mi obiecałeś. Że będziesz

przez cały czas przy mnie, na wypadek gdyby ktoś mówił tylko po angielsku albo gdybym nie
umiała dokładnie odpowiedzieć na jakieś pytania.

- Będę zawsze tuż przy tobie, tak - obiecał i odchrząknął. - W takim razie chodźmy i

napijmy się szampana.

Wielkie drzwi prowadzące na taras i dalej do ogrodu były szeroko otwarte. Za nimi widać

było aksamitny mrok letniego wieczoru. Cykady śpiewały, a z ciemnego nieboskłonu zalewał
ziemię srebrzystym blaskiem księżyc w pełni. Martin wziął dwa kieliszki szampana i jeden
podał Mali.

- Wypijmy za udany wieczór - powiedział i trącił jej kieliszek swoim. - Wypijmy za

ciebie, Mali!

Mali umoczyła wargi w musującym napoju. Zwykle dużo nie piła, ale teraz pociągnęła

jeszcze jeden łyk. To na uspokojenie, tłumaczyła sobie w duchu. Napój rozgrzewał jej żyły
niczym ogień. Z płonącymi policzkami popatrzyła na Martina. Znowu dostrzegła to
intensywne spojrzenie, którego z niej nie spuszczał.

- Tak na mnie patrzysz - powiedziała cicho. - Co to jest?
- Nic takiego, na co mógłbym mieć wpływ, niestety - odparł i musnął dłonią jej rozpalony

policzek. - Ale przecież mogę marzyć, Mali. To nie jest zabronione.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, Jenny wróciła z kuchni, wzięła kieliszek i podeszła do nich.
- Wszystko jest pod kontrolą - oznajmiła lekko zdyszana. - To będzie wyjątkowy wieczór.

Wasze zdrowie - powiedziała i uniosła ku nim kieliszek.

Mali zdała sobie sprawę, że szampan mocno na nią działa. Czuła się teraz bardziej

rozluźniona. Nogi leciutko się pod nią uginały jak po długiej wędrówce. Znowu wzięła
Martina pod rękę.

- To chyba jakiś niebezpieczny napój - uśmiechnęła się. - Wydaje mi się, że muszę znowu

sobie pożyczyć twoje ramię, Martin.

- Ono jest twoje, jak długo zechcesz - odparł Martin z powagą. - Jak długo zechcesz, Mali.

Jenny miała rację, to był naprawdę fantastyczny wieczór. Mali stała między Martinem a

Jenny i witała jedną wystrojoną parę po drugiej. Nigdy przedtem nie widziała tak wielu
fantastycznych kreacji jak dzisiaj na tych bogatych kobietach i nigdy tak wielu mieniących się
klejnotów. Początkowo była niemal sparaliżowana ze strachu, mimo wypitego szampana. Ale
goście okazali się mili i uprzejmi, byli tak nią zainteresowani, że czasami wydawało jej się to
męczące. Zasypywali ją komplementami, cmokali w policzki i chcieli wiedzieć wszystko -
skąd pochodzi i jak pracuje, wszystko od farbowania włóczki aż do wykończenia tkaniny.
Kiedy Bakken pokazał kilka jej prac, znowu nie było końca zachwytom.

- Sądzę, że moglibyśmy sprzedać wszystko już dzisiaj wieczorem - śmiała się Jenny

zachwycona. - Czy jesteś teraz spokojniejsza, Mali?

Mali przytaknęła skinieniem głowy, była oszołomiona i skrępowana. Czuła się niemal jak

jakaś księżniczka z bajki. Przy kolacji siedziała po prawej stronie Martina i chyba piła za
dużo wina, ale nieustannie ktoś chciał się z nią napić. Popatrzyła na towarzystwo złożone z
ubranych na ciemno panów oraz wystrojonych dam, przetarła pośpiesznie dłonią oczy i
odkryła, że kompletnie zapomniała, kto jest senatorem, a kto dyrektorem lub kimś równie
wytwornym. Ale to nie miało znaczenia. Martin przez cały czas był przy niej i pilnował, żeby
nie wydarzyło się nic nieprzyjemnego.

- A ty się bałaś, że Amerykanie cię nie polubią - szepnął raz Mali do ucha. - Zauważyłaś,

że nawet kobiety cię podziwiają?

Mali nie odpowiedziała. Ale zdawała sobie sprawę, że Martin ma rację. Nie mogła nie

dostrzegać, że budzi zarówno zainteresowanie, jak i podziw. Spojrzała teraz na niego i
promiennie się uśmiechnęła.

- Wszystko to bardziej przypomina bajkę niż życie - powiedziała cicho. - I że też ja coś

takiego przeżywam...

- A to dopiero początek, Mali - odpowiedział Martin szeptem. - Poczekaj do wielkiego

przyjęcia z okazji otwarcia sklepu! To będzie Boże Narodzenie i Siedemnasty Maja za
jednym razem, mogę ci obiecać. Gdybyś chciała, miałabyś tu roboty na lata. Wszyscy chcą
coś u ciebie zamówić.

Uniósł ku niej swój kieliszek. Jego wzrok znowu płonął.
- Na zdrowie, Mali.
- Na zdrowie - odparła Mali, kiwając głową. - Ja jednak myślę, że powinnam skończyć z

tymi toastami. Zaczyna mi się porządnie kręcić w głowie.

- W takim razie oprzyj się o mnie - uśmiechnął się Martin. - Nie miałbym nic przeciwko

temu.

Było dobrze po dwunastej, kiedy ostatni goście wyszli. Mali domyśliła się, że to zwyczajna

rzecz kończyć przyjęcia stosunkowo wcześnie, w każdym razie w eleganckich kręgach. Jenny
opadła na kanapę i zrzuciła z nóg buty.

- To było najbardziej udane przyjęcie w tym domu - skonstatowała. - I to dzięki tobie,

Mali!

- Dzięki mnie? Ja przecież nic nie zrobiłam.
- Po prostu byłaś tutaj - uśmiechnęła się Jenny. - Ludzie lgnęli do ciebie niczym muchy do

kubka miodu. Musisz być kompletnie wyczerpana po tych wszystkich tańcach! Przecież
każdy musiał z tobą zatańczyć.

Mali czuła to w kościach, ale nie przejmowała się. Wszystko było po prostu

niewiarygodne. Czuła się jak w krainie baśni i rozkoszowała się każdą sekundą.

- Nie, ja idę do łóżka - ziewnęła Jenny i wstała. - Życzę wam dobrej nocy.
Potem wzięła w każdą rękę jeden but i poszła na górę.
- Ja powinnam też...
- Wypij ze mną jeszcze kieliszeczek koniaku - poprosił Martin. Podszedł do baru, wyjął

butelkę i dwa kieliszki. - Na zakończenie udanego wieczoru.

Mali również się podniosła.
- Ja już naprawdę wypiłam więcej, niż mogłam, Martin - rzekła. - Myślę, że powinnam się

teraz położyć.

Nagle w pokoju rozległ się piękny walc. Martin musiał włączyć płytę tak, żeby Mali nie

zauważyła. Wolno zwrócił się w jej stronę, odstawił kieliszki na stół i wyciągnął do niej rękę.
Mali nie chciała, ale było coś takiego w tym zaczarowanym nastroju, co uczyniło ją całkiem
bezwolną. Przyjemnie szumiało jej w głowie, cykady grały jak szalone, a z ogrodu napływał
zapach róż i cieplej letniej nocy. Pozwoliła, by Martin poprowadził ją do walca. On przytulił
ją mocniej do siebie, Mali oparła głowę na jego ramieniu i przymknęła oczy.

- Mali...
Uniosła głowę. Nieoczekiwanie jego wargi znalazły się bardzo blisko. Zanim Mali zdążyła

się zorientować, co się dzieje, Martin ją pocałował. Podskoczyła. W jednej chwili zrobiła się
zupełnie przytomna.

- Nie!
Wymknęła się z jego ramion i odeszła kilka kroków.
- Przepraszam cię - szeptał Martin cicho. - Mali, moja droga, wybacz mi. Nie pozwól,

żeby to coś między nami popsuło. Nie wiem, co mnie napadło! Szczerze mówiąc, bądź tak
dobra...

- Więcej tego nie rób, Martin - rzekła Mali cicho. - Dobrze wiesz, ze ci tego nie wolno.

Jeśli mam tutaj zostać, to ty nie powinieneś nigdy...

- Tak, rozumiem.
- Dobranoc, Martin.
Odwróciła się i zaczęła wchodzić po schodach na górę. Serce tłukło się jej niespokojnie w

piersi. To jest nie tylko jego wina myślała Mali, ale tak czy inaczej nic takiego nie może się
powtórzyć. On wiele dla niej czuje, może więcej, niż Mali rozumie. Dlatego to ona musi
wyznaczać granice.

- Dobranoc, Mali - powiedział cicho za jej plecami.
Mali milczała. Nie odwróciła się. Po prostu szła przed siebie, a dźwięki walca wciąż

wypełniały dom.

ROZDZIAŁ 10.

Havard szedł w górę ścieżką wzdłuż pól. Nagie stojaki wciąż jeszcze były na ścierniskach.

Trzeba będzie znieść je na dół i oczyścić, żeby były gotowe do kolejnego użycia. Trzeba
pozbierać linki, pozwijać i złożyć pod podłogą spichlerza. Do następnego lata i następnych
żniw.

Właściwie już powinni byli zacząć te prace, ale właśnie Sivert przyjechał do domu i trochę

czasu trzeba było poświęcić na wykańczanie domu na Wzgórzu. Poza tym Olav dostał
jakiegoś paskudnego kaszlu, musiał nawet przez parę dni leżeć w łóżku. Havard nie mógł
sobie przypomnieć, kiedy ostatnio przytrafiło się coś takiego. Ingeborg pielęgnowała męża z
oddaniem, bez przerwy biegała na górę do sypialni, tak że i z niej nie było wiele pożytku.
Uspokoiła się trochę dopiero po wizycie doktora. Ten zapewnił ją, że to tylko uporczywy

bronchit. O1av dostał syrop na kaszel i powoli zaczął wracać do zdrowia, był blady,
zmęczony, ale na szczęście sam trzymał się na nogach.

- Nasi ludzie zaczynają wchodzić w lata, i Olav, i Aslak, a ich żony także - zauważyła

Tordhild któregoś wieczoru. - O ile dobrze zrozumiałam, to oni pracują w tym dworze od
czasów, zanim Mali tutaj przybyła, więc musi to być rzeczywiście wiele lat. W niewielu
miejscach tak się dzieje.

- Rzeczywiście, masz rację - przyznał Havard. - Oni są bardziej częścią rodziny niż

służbą. Czujemy się z nimi bardzo dobrze, mam nadzieję, że oni z nami też.

- Muszą się czuć z wami dobrze - przyznała Tordhild. - W przeciwnym razie

wyprowadziliby się już dawno. Milczała przez chwilę, jakby zbierała się na odwagę, potem
jednak powiedziała: - Tak sobie myślę, że O1av i Ingeborg... oni przcież nigdy nie mieli nic
swojego, prawda? Aslak i Ane mają dom w górze nad letnimi oborami, natomiast O1av i
Ingeborg...

- Ona ma rację, Havard - wtrącił Sivert.
Havard skinął głową.
- Tak, to prawda. Tylko że jakoś nikt nigdy o tym nie wspomniał i ja... myśmy się nad tym

nie zastanawiali, ani ja, ani twoja matka. Widocznie uważaliśmy, że oni są zadowoleni,
mogąc mieszkać w obrębie dworu, a poza tym nie mieli dzieci - dodał. - Ale teraz, kiedy o
tym mówicie...

- Masz chyba pod dostatkiem ziemi, żeby im wydzielić niedużą działkę też gdzieś tam

ponad letnimi oborami - mówił Sivert. - Może powinieneś im też zaproponować kawałek
ziemi, tak żeby w końcu mieli coś swojego. Nie wydaje mi się, że to zbyt wczesna
propozycja.

Havard po tej rozmowie nie mógł przestać myśleć o pomyśle Tordhild i Siverta. To

dlatego szedł teraz w górę ku letnim oborom, bo chciał na miejscu się zorientować, jakie są
możliwości wydzielenia nowej działki. Mali z pewnością się zgodzi, uzna, że to słuszne,
Havard niczego innego nie brał pod uwagę. O1av i Ingeborg służyli wiernie w Stornes od tylu
lat...

Zapach dojrzałego ziarna łaskotał go w nosie, kiedy doszedł do pól porośniętych zbożem.

Jęczmień stał prosty i złociście żółty. Za tydzień lub dwa będzie można go kosić, a więc
wszystko przebiega zgodnie z wcześniejszymi planami. Nieco gorzej jest z owsem. Havard
wyrwał jeden kłos i przyglądał mu się uważnie. Ziarno było wciąż wyraźnie zielone. I tak jest
niemal co roku. Owies rzadko dojrzewa do czasu, kiedy muszą go już kosić, mimo to nadaje
się na grubą kaszę. Chociaż ta kasza wychodzi potem dość szara. Ale i tak stanowi ważny
element zaopatrzenia w żywność. On sam bardzo ją lubił. Kiedy domieszać do kaszy owsianej
trochę pszennej mąki, to smak bardzo się poprawia, chociaż Dorbet zawsze się wykrzywia
nad talerzem. A owsianą kaszę dobrze jest mieć w różnych czasach, bo mąki w Stornes
zawsze mają pod dostatkiem, chociaż większość przeznaczona jest na pełnowartościowy
pokarm dla bydła.

Kiedy dotarł do letnich obór, odwrócił się i mrużąc oczy, spoglądał na wieś i na fiord.

Wieczór był pogodny i ciepły, ale o tej porze roku pogoda może się zmienić w każdej chwili.
Pogoda zaś jest ważna, jeśli chodzi o jakość zboża, najlepiej, żeby wiał wiatr od lądu i było
słonecznie w czasie, kiedy zboże suszy się na stojakach, a potrzebuje na to aż czternastu dni.
Jeśli pogoda jest gorsza, to zboże musi suszyć się dłużej. W którymś momencie jednak trzeba
je zwieźć, pomyślał Havard. Niezależnie od pogody.

Spoglądał na skraj lasu, gdzie stał nieduży, czerwony domek Ane i Aslaka. Jest dość

miejsca, by wydzielić jeszcze jedną parcelę, pomyślał. I nic nie szkodzi, że będą musieli
usunąć kilka starych sosen. Uśmiechnął się zadowolony i usiadł pod ścianą obory. Olav i
Ingeborg będą naprawdę szczęśliwi. Powinni byli otrzymać tę propozycję już dawno, Havard

wciąż do tego wracał. Ale lepiej późno niż wcale. Chciał teraz poczekać, aż Mali wróci do
domu, i najpierw ją zapytać, chociaż był pewien, że ona natychmiast się zgodzi. Mimo
wszystko nie chciał podejmować takiej decyzji bez jej potwierdzenia. Pominąwszy, że ona
zawsze podkreślała, iż Stornes należy do nich, to on nieodmiennie miał gdzieś w głowie
pewność, że dwór jest Mali. To ona jest tu gospodynią i prawowitą właścicielką. Nie
sprawiało mu to przykrości, traktował rzecz jako fakt, który należy uwzględnić.

Havard przetarł dłonią oczy. Tęsknota za Mali paliła go w piersi żywym płomieniem.

Wciąż o niej myślał. Teraz Mali przyjechała na farmę do Bakkena. To, że do niego
zatelefonowała, sprawiło mu niewiarygodną radość. Słyszeć jej głos... westchnął i zaczął
skubać suche źdźbło. Z całego serca życzył żonie, żeby się jej udało. On życzył Mali
wszystkiego najlepszego na tym świecie. To, co go dręczyło, to strach, że mógłby ją utracić.
A tymczasem ten światowiec Bakken...

Havard odrzucił od siebie resztki źdźbła. Kolejne westchnienie wydobyło się z jego piersi.

Nie wolno w ten sposób myśleć. Ona sobie na to nie zasłużyła. Havard powinien mieć do niej
zaufanie. Może nawet większe niż do siebie samego, przemknęło mu przez głowę, kiedy
obrazy z sianokosów na pastwiskach ożyły w jego pamięci. Znowu ze strachu kurczył mu się
żołądek. Jeśli Laura spełni swoje pogróżki i opowie, że to on jest ojcem Oli Havarda? Nie, nie
może tego zrobić! Że jemu chciałaby dokuczyć, to rozumiał, ale żeby ten niewinny, mały
chłopiec...

Havard wstał i ciągnąc za sobą nogi, poszedł skrajem las w stronę letnich obór należących

do Innstad. Chciał wejść do dworu od tej strony. Podczas sianokosów na pastwisku Sigrid
zaprosiła go do Innstad, ale on do tej pory ich nie odwiedził. W głębi duszy przyznawał, że
nie bardzo ma na to ochotę. Nie dlatego, że nie lubi Sigrid i Bengta, ale dlatego, że zmaga się
teraz z nieczystym sumieniem. Sigrid była specjalistką od przenikania ludzi na wylot,
wiedział o tym i skulił się niespokojnie.

Poprzedniego wieczoru Sigrid zadzwoniła i zapytała, co się z nim dzieje. Na ponowne

zaprosiny musiał się zgodzić. Inaczej postąpić nie mógł, bo to by się wydawało dziwne. Poza
tym teraz właśnie nabrał ochoty, żeby do nich pójść. Będzie to może długi wieczór i czas
upłynie szybciej.

Laura najwyraźniej nic jeszcze nie powiedziała, pomyślał znowu. Niepewność dręczyła go

jednak dniem i nocą, tak sam jak wyrzuty sumienia za to co się stało w górach nad rzeką.
Rumieniec zalewał mu twarz. Ja nie chciałem jej brać, myślał ponuro. Nigdy! W głębi duszy
jednak nie był tego taki pewien. Laura była naga, gorąca i bliska, a Mali pojechała tak
daleko...

Znowu poczuł, że tęsknota za żoną pali go w piersi i miesza się z żałobą po śmierci Ruth.

Bo wyglądało na to, że ten żal nie będzie się zmniejszał w miarę upływu czasu. Wprost
przeciwnie, jeszcze się wzmocnił po wyjeździe Mali, prawdopodobnie dlatego, że teraz
Havard został sam ze wszystkimi uczuciami. Kiedy Mali była przy nim, mógł z nią
rozmawiać, przytulać się do niej w łóżku, pocieszać ją i samemu otrzymywać pociechę. Ten
ból dźwigali oboje. Teraz czuł się przestraszony i osamotniony, mimo iż dwór pełen był ludzi.
Brakowało jednak najważniejszej osoby. Mali...

Tak był przejęty własnymi myślami, że nie zauważył Sigrid i o mało się z nią nie zderzył.
- A więc tą drogą przychodzisz? - uśmiechnęła się zaskoczona.
- Tak, byłem przy letnich oborach, by zobaczyć, czy tam na górze jest jeszcze miejsce na

nową działkę, dla O1ava i Ingeborg - odparł. - Byłoby dla nich dobrze, gdyby mieli coś
swojego, prawda?

- Och, z pewnością by się bardzo ucieszyli, Havardzie - powiedziała Sigrid zarumieniona.

- Żeś ty o tym pomyślał!

- Powinniśmy byli pomyśleć wiele lat temu - przyznał Havard. - Ale sama wiesz, oni od

zawsze byli w naszym dworze, no i... cóż, ja tego jeszcze ostatecznie nie postanowiłem -

dodał pośpiesznie. - Nie rozmawiałem o tym z Mali, więc trzeba będzie poczekać do jej
powrotu. Chciałem tylko zobaczyć, jak się tam na górze sprawy mają - wyjaśnił.

- Mali już na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu - uznała Sigrid. - Ona też tylko

po prostu na to nie wpadła. Zresztą Ingeborg i O1av nigdy nie mieli dzieci, więc w tej
sytuacji...

- A co ty robisz tutaj? - spytał Havard, patrząc na Sigrid.
- Sprowadziliśmy na dół jednego cielaka, który skaleczył sobie nogę - tłumaczyła. -

Przyprowadzili go górą. Więc przybiegłam, żeby go jak najszybciej obejrzeć, zanim całkiem
się ściemni. Właściwie to Bengt powinien obejrzeć cielaka, ale on musiał coś przynieść, więc
padło na mnie.

- A może ja przychodzę nie w porę?
Sigrid roześmiała się i wsunęła mu rękę pod ramię. - Głuptasie - powiedziała. - Czekaliśmy

na ciebie od wielu dni i cieszymy się, że nas odwiedzasz. Jak tam twoje sprawy? - dodała,
zerkając na niego badawczo.

Havard nie od razu odpowiedział. Schodzili obok siebie w dół.
- Chyba wszystko idzie dobrze - odparł Havard w końcu. - Chyba tak właśnie jest. Tylko

że ja tęsknię za Mali bardziej, niż myślałem, że będę tęsknił - dodał wolno.

- Ale przecież ona wróci - powiedziała Sigrid, ujmując jego rękę.
- Tak, chyba tak.
- Czy to cię ostatnio tak dręczy, że nie jesteś jej do końca pewien?
Havard zerknął na nią spod oka.
- Ostatnio...?
- Tak, odmieniłeś się zupełnie po górskich sianokosach - oznajmiła Sigrid. - A domyślam

się, że przedtem też tęskniłeś za Mali, więc...

Havard poczuł, że robi mu się gorąco. Odwrócił się lekko od Sigrid i udawał, że patrzy na

falujące zboże i niedawno wykoszone łąki.

- Czy ty nie ufasz Mali, Havardzie?
Havard milczał. Zatrzymał się przy kamiennym murku, który oddzielał łąki Innstad od

tych należących do Stornes, i zaczął zdzierać mech z jakiegoś kamienia, od czasu do czasu
spoglądał w górę, w stronę Stortind, który wznosił się ciemny i majestatyczny na tle
migotliwego, wieczornego nieba. Blady sierp księżyca wisiał tuż przy szczycie.

- Chyba tak - przytaknął w końcu.
- No chyba możesz mieć wątpliwości - rzekła Sigrid spokojnie. - Rozumiem, że musi ci

się to wydawać dziwne, iż Mali jest teraz po drugiej stronie ziemi razem z tym całym
Martinem Bakkenem, ale pamiętaj, że to dlatego, iż otrzymała taką niewiarygodną możliwość
pokazania światu swoich prac, Havardzie. A gdyby ona wątpiła w ciebie, to co by czuła, jak
sądzisz? Nigdy by przecież nie wyprawiła się w taką podróż. Tylko że Mali wie, kogo ma. To
ciebie ona kocha.

Havard jeszcze bardziej opuścił głowę. Skubał i odrzucał na bok mech.
- Co ciebie dręczy, Havardzie?
- Laura - odparł szeptem. - Narzucała mi się w czasie górskich sianokosów...
- Tak, widziałam. Czego ona chce?
Wzruszył ramionami i głęboko wciągnął powietrze.
- Ona myśli... uważa, że z nas dwojga mogłaby być para. Ja odpowiadałem jej raz za

razem, że nigdy do tego nie dojdzie. Ale.!.

- Ty się jej boisz.
To nie było pytanie. Sigrid potwierdziła tylko coś, co już dawno zrozumiała. Teraz Havard

zdał sobie z tego sprawę. Patrzył w ziemię.

- Bać się jej... nie, chyba się jednak nie boję.
Przez chwilę stali bez ruchu przy kamiennym murku. Żadne się nie odzywało.

- Ja znam prawdę o Oli Havardzie - rzekła nagle Sigrid pośpiesznie.
Havard odwrócił się gwałtownie w jej stronę. Patrzył na nią wytrzeszczonymi oczyma.
- Czy to Mali...
- Nie, Mali o niczym nawet nie pisnęła. Ja domyśliłam się tego sama z siebie. Chłopiec

jest przecież taki do ciebie podobizny. I domyśliłam się wszystkiego po tym, co powiedziała
Laura. Patrzyłam na nią, widziałam, jak się puszyła tamtego dnia, kiedy prosiła was oboje na
chrzestnych chłopca.

Wciągnęła powietrze i oparła się o murek. - To ja powiedziałam Mali, że moim zdaniem

sprawy tak się właśnie mają. Ona nie zaprzeczyła, ale ona ci wybaczyła, Havardzie. I ty
wiesz, że Mali nie nosi urazy za tę całą historię.

Havard skinął w milczeniu.
- To znacznie więcej, niż zasłużyłem - rzekł ochryple.
- Och, każdy z nas potrzebuje za coś wybaczenia - powiedziała Sigrid cicho. - Mali to

mądra kobieta, ona wie, co ma w życiu znaczenie. Że przespałeś się raz z tą Laurą, nie znaczy
dla niej zbyt wiele. Ale to, że Ola Havard nie wie, kto jest jego ojcem,- to moim zdaniem
znacznie gorzej. To dziwne, że Laura tak długo zachowała milczenie, ale może ona naprawdę
ma nadzieję, że w końcu ty odejdziesz do niej.

- Ona teraz wyjawi całą prawdę - rzekł Havard ponuro. - Czekała na mnie w górach nad

rzeką przy pierwszej kładce, kiedy schodziłem na dół z pastwiska. Kąpała się i wyszła z wody
naga...

Przez chwilę panowała zupełna cisza. Havard odwrócił się do Sigrid i chwycił ją za ramię.
- Do niczego nie doszło - wykrztusił gorączkowo. - Ja... mnie przez chwilę ogarnęło

pożądanie; przyznaję - ale do niczego nie doszło, Sigrid! Wyrwałem się jej i powiedziałem, że
ma się trzymać z dala ode mnie, bo i tak nigdy nie będzie z nas pary. To wtedy ona
powiedziała, że wszystko wygada, powie ludziom, że jestem ojcem Oli Havarda.

Wzburzony gładził dłonią włosy. Szukał wzroku Sigrid. - I groziła jeszcze, że powie Mali,

że ja się z nią przespałem tam nad rzeką, ale przysięgam ci, Sigrid, ja nic nie zrobiłem. Ja
tylko...

- No i teraz masz wyrzuty sumienia - stwierdziła Sigrid. - I dręczy cię, że na innych ludzi

patrzysz ze swojego punktu widzenia. Skoro ty mogłeś zrobić to, co zrobiłeś, to Mali też by
mogła...

- Nie, nie - protestował ochrypłym głosem. - Ja ufam Mali, ale prawda o pochodzeniu Oli

Havarda wyjdzie na jaw, kiedy Mali wróci do domu. Laura nie chce dłużej milczeć, skoro ja
ją od siebie odepchnąłem w ten sposób.

- Moim zdaniem czas najwyższy, by ta cała sprawa ujrzała światło dzienne, Havardzie -

rzekła Sigrid stanowczo. - Jeśli ktoś potrzebuje dobrego ojca i miejsca, w którym mógłby się
czuć jak w domu, to jest to właśnie ten chłopiec.

- Ale jak on przyjmie to, że do tej pory nic mu nie powiedzieliśmy? Że pozwalaliśmy mu

przychodzić do Stornes w charakterze gościa, w charakterze... naszego chrześniaka?

Sigrid musnęła dłonią jego policzek.
- Dzieci nie są na szczęście takie jak my, dorośli - rzekła cicho. - One umieją wybaczać.

Nie noszą w sobie urazy tak jak my. Więc będzie dobrze, zobaczysz. Gorzej, gdyby Laura
powiedziała, że doszło wtedy między wami do czegoś. Skoro uwiodła cię raz, to mogłaby
przecież...

- Ale ja się z nią nie przespałem, Sigrid!
- Powiedz o tym Mali - poradziła Sigrid. - Poza tym wcale nie jestem pewna, że Laura w

ogóle cokolwiek powie, nawet ktoś tak nieobliczalny jak ona musi myśleć o sobie. A ludzie i
tak już gadają - dodała cierpko. - Chodźmy teraz, Havardzie, zejdziemy na dół i zjemy
kolację.

Tak się szczęśliwie złożyło, że zapisy do szkoły w Inndalen wypadły w tym tygodniu,

kiedy Sivert był w domu. Tak często znikał z życia syna, że cieszył się teraz, iż będzie przy
nim w tym wielkim dniu, gdy Johannes zostanie zapisany do szkoły. Nie było najmniejszej
wątpliwości, że dla chłopca jest to rzeczywiście wielki dzień. Nieustannie pokazywał
każdemu, kto chciał patrzeć, swój nowy plecak i piórnik. Plecak pojawiał się na jego
ramionach w różnych porach dnia. Teraz, wysuwając koniuszek języka, siedział przy
kuchennym stole i mozolnie wypisywał swoje nazwisko na dużym arkuszu papieru, który Ane
dla niego znalazła.

- Patrzcie, ja umiem pisać - oznajmił zadowolony i z dumą spoglądał na swoje dzieło. - I

czytać też umiem.

- A kiedy zdążyłeś się tego nauczyć? - uśmiechnął się Sivert. - To musiało być podczas

mojej ostatniej nieobecności.

- Tak, chyba tak było - przyznał Johannes. - Bo niemal co wieczór czytałem dla Marileny,

prawda, mamo? I śpiewałem dla niej. I grałem - dodał. - Ona strasznie lubi, kiedy jej gram.

- Owszem, bardzo dzielnie opiekujesz się swoją młodszą siostrą - przyznała Tordhild i

pogłaskała go po włosach. - Myślę jednak, że jeszcze wiele musisz się nauczyć, kiedy już
zaczniesz szkołę. Bo jeszcze nie wszystko potrafisz przeczytać, Johannesie. O ile mi
wiadomo, na razie jest to tylko twoje imię.

Johannes nie odpowiadał. Spakował przybory do plecaka i wstał.
- Chodź ze mną, tato - poprosił. - Jeszcze nie poznałeś Josefy.
Sivert spojrzał pytająco na Tordhild.
- Przez całe lato we dworze było jagnię - tłumaczyła Tordhild. - Mała owieczka straciła

matkę zaraz po urodzeniu, a żadna z dorosłych owiec nie chciała jej przygarnąć. Została więc
w domu, a Johannes bardzo pięknie się nią zajmował - dodała z uśmiechem. - Stali się
przyjaciółmi, on i Josefa. Musisz pójść i się z nią przywitać, Sivercie.

- Dobrze się czujesz tutaj w Stornes, Johannesie? - spytał Sivert, kiedy trzymając się za

ręce, szli w stronę pastwiska, gdzie tłoczyło się stado jagniąt.

- Bardzo dobrze się czuję, tak! Zostanę gospodarzem, jak dorosnę, wiesz? - odparł z

wielką pewnością siebie.

- A ja myślałem, że będziesz grał, tak jak ja.
- Grał także będę - skinął malec głową. - Będę robił i jedno, i drugie.
- Jeśli zamierzasz zostać muzykiem, takim jak ja, to nie będziesz miał zbyt wiele czasu na

inne zajęcia. Widzisz przecież, ile ja muszę wciąż jeździć.

Johannes zastanawiał się nad słowami ojca.
- No to ja będę grał trochę mniej niż ty - oznajmił. - Bo widzisz, ja muszę się zająć

tutejszym dworem.

Sivert nie od razu odpowiedział. Szli przez łąkę, porośniętą zieloną, soczystą trawą.
- To Oja jest właścicielem dworu - powiedział w końcu.
- No ale on się kiedyś zestarzeje - uśmiechnął się Johannes do ojca. - Wtedy nie będzie się

już musiał zastanawiać, komu przekazać dwór. Miło mu będzie to wiedzieć - dodał
zadowolony.

Kiedy zbliżyli się do jagniąt, Johannes zawołał:
- Josefa, to ja, niosę ci kawałek chleba!
Jagnię zabeczało i ruszyło w stronę chłopca. Sivert byt zdumiony, jakie to oswojone

zwierzę. Zwykle jagnięta uciekają na widok ludzi. Skoro jednak Johannes opiekował się tym
maleństwem przez całe lato, to byłoby raczej dziwne, gdyby nie oswoił jej jak pokojowego
pieska. Sivert musiał się uśmiechnąć. Bardzo dobrze rozumiał stosunek syna do zwierząt.

Usiedli na ziemi obok jagnięcia. Ono dostało swoją kromkę chleba, potem Johannes

zarzucił mu ramiona na szyję i długo przytulał owieczkę.

- Czyż ona nie jest śliczna? - uśmiechnął się promiennie do ojca. - I wyobraź sobie, że nikt

jej nie chciał tylko dlatego, że jej mama umarła. Nie mogę tego zrozumieć.

- Bo widzisz, duże owce poznają swoje dzieci po zapachu - wyjaśniał Sivert. - Ona

musiała im pachnieć obco.

- Ale to chyba nie powinno mieć takiego znaczenia - uznał Johannes. - Josefa była

przecież malutka i całkiem sama na świecie. Czy one nie mogły o tym pomyśleć? To by było
tak, jakbyśmy my nie chcieli wziąć do siebie Marileny.

- Istnieją różnice między ludźmi i owcami, Johannesie.
- Ale teraz to już na pewno będą ją lubić, mam na myśli duże owce, kiedy jesienią wrócą z

gór - zapewniał ojca Johannes. - Ona jest taka śliczna i taka dobra, moja Josefa. Ja im ją
przedstawię - dodał spokojnie. - Opowiem im, że ona też należy do dworu.

Siedzieli przez jakiś czas w zielonej trawie i milczeli wspólnie.
Po chwili Sivert odezwał się znowu. Wiedział, że musi wytłumaczyć chłopcu, kto ma

prawa do Stornes. Nie chciał, żeby syn odczuwał to, co czuł Oja przez te wszystkie lata, kiedy
spalało go pragnienie posiadania dworu.

- To nie ty jesteś właścicielem Stornes, Johannesie. Wiesz o tym?
Chłopiec patrzył na niego nieco zdumiony.
- Nie, właścicielem jest Oja, ale po nim... po nim odziedziczy majątek jego najstarszy syn.

A gdyby się tak złożyło, że Oja nie będzie miał syna, to dziedzictwo należeć będzie do Małej
Mali. Tak mówi prawo, powinieneś wiedzieć. Nazywa się to prawem starszeństwa.

- Starszeństwa...
- Tak, i to oznacza, że majątek należy się temu, kto jest najstarszym synem poprzedniego

właściciela dworu.

Johannes długo siedział w milczeniu. Wyrywał źdźbła trawy, rzucał je za siebie i wyrywał

nowe. Nagle wpił spojrzenie w ojca.

- Ale ty jesteś przecież starszy niż Oja?
Sivert głęboko wciągnął powietrze i położył rękę na barkach syna. Miał nadzieję, że

muzyka będzie znaczyła tak wiele dla Johannesa, że sprawa dziedziczenia dworu nigdy nie
będzie dyskutowana. Myślał wiele, co powie tego dnia, kiedy syn zapyta. Nie chciał kłamać,
za nic nie skłamałby własnemu synowi. Sam doświadczył zbyt wielu kłamstw. Ale przecież
nie trzeba opowiadać wszystkiego, myślał.

- Tak, ja jestem starszy - skinął głową. - Ale dla mnie muzyka stała się wszystkim, dobrze

o tym wiesz. Ludzie bywają bardzo różni, Johannesie. Ja nigdy nie miałem zadatków na
gospodarza. Nie pasuję do tego, żeby chodzić za pługiem, wycinać las i martwić się o
wszystko, czym musi się zajmować gospodarz dworu. Ale prawo dopuszcza możliwość
zrzeczenia się swojego dziedzictwa. I ja tak właśnie zrobiłem. Wtedy prawo dziedziczenia
przechodzi na następnego syna, w naszej rodzinie był to Oja.

Johannes siedział w milczeniu i zbierał źdźbła trawy. Na koniec skinął głową.
- To nie ma znaczenia, tato - powiedział i wziął Siverta za rękę. - Nikt nie potrafi grać tak

jak ty, ty nie mógłbyś robić nic innego. Ale ja...

Przez chwilę znowu się zastanawiał. Potem zwrócił twarz ku ojcu i uśmiechnął się

promiennie.

- Ja nie muszę być właścicielem dworu, tato. Mogę go i tak prowadzić. Bo Mała Mali

przecież sama nie dałaby sobie rady z zarządzaniem Stornes. Będzie potrzebowała kogoś, kto
jej pomoże.

Sivert nie chciał mu przypominać, że Oja może jeszcze mieć syna, który odziedziczy

majątek. Że niekoniecznie musi to być Mała Mali, a gdyby już, to może sobie wybrać kogoś
innego, nie Johannesa, by dzielić z nim życie i Stornes.

- No zobaczymy, jak to będzie - powiedział i poczochrał włosy Johannesa. - Na razie

jednak musisz zacząć szkołę. Może się zdarzyć, że z czasem zechcesz być kimś innym. A

może muzyka stanie się dla ciebie również bardzo ważna. Masz jeszcze wiele lat, zanim
będziesz musiał podejmować decyzje, Johannesie.

Chłopiec spoważniał.
- Ja już podjąłem decyzję, tato. Grał będę zawsze, ale chcę też żyć tutaj i zajmować się

dworem oraz zwierzętami.

Sivert podniósł się wolno z ziemi i otrzepał ubranie.
- Musimy teraz wracać, Johannes. Trzeba się przebrać w ładne ubranie, bo niedługo

pójdziemy do szkoły, gdzie zostaniesz zapisany do dużej księgi. A w przyszłym miesiącu
będziesz już uczniem.

Johannes wsunął ciepłą małą rączkę w dłoń ojca i ruszyli w stronę domu.
Sivert był zamyślony. Poszło lepiej, niż się obawiał, ale nie był całkiem pewien, czy

Johannes dobrze zrozumiał to, co Sivert powiedział. Dla chłopca wszystko było proste. Sivert
obawiał się, że w przyszłości syn mógłby poczuć się rozczarowany i zraniony. Dopadły go
teraz skutki jego własnego wyboru. Gdyby on tutaj został, to dwór należałby do jego syna.
Ale to przecież było niemożliwe. Niezależnie od tego, jak bardzo kocha Johannesa, nigdy nie
przejąłby dworu, który do niego nie należy. Bo Stornes nie było jego i nigdy nie będzie.

ROZDZIAŁ 11.

Tej nocy Dorbet spała niespokojnie. Ostatnio zdarzało jej się to często. Brzuch zrobił się

taki wielki, że wszędzie jej przeszkadzał, a od czasu do czasu odczuwała te bolesne skurcze w
podbrzuszu, które pierwszy raz chwyciły ją podczas zabawy. Wprawdzie zawsze ból szybko
mijał, ale i tak ją to przerażało. Na szczęście nie zauważyła śladów krwawienia, a wszystko
inne zdawało się funkcjonować normalnie. Może to tylko coś, co jest naturalne w moim
stanie, pocieszała samą siebie, ale uznała, że jeśli bóle będą się powtarzać, to musi zapytać
Tordhild albo Herborg. Gdyby któraś z nich też to miała, to Dorbet mniej by się niepokoiła.

Znowu poczuła wielką tęsknotę za matką. Byłaby o wiele spokojniejsza, gdyby Mali

znajdowała się w pobliżu, ale na to musi poczekać jeszcze dość długo. Dla Dorbet była to cała
wieczność.

Ola wiedział o napadach bólu i był na tyle głupi, że opowiedział o tym Marit. Teraz więc

teściowa naprzykrzała się nieustannie, wciąż pytała, czy wszystko dobrze. Dorbet
denerwowała się tym i irytowała. Nie była teraz w najlepszym humorze. Poza tym stawała się
coraz bardziej niezadowolona z własnego ciała. Czuła się niczym krowa! Brzuch rósł tak, że
gołym okiem było widać, jak powiększa się z dnia na dzień, a piersi miała ogromne jak
wymiona. Zrobiły się też wrażliwe. Nie mieściła się w żadne swoje ubrania, a nie cierpiała
tych szerokich, bezkształtnych kitli, które Marit jej poszyła.

Mozolnie wstała z łóżka i podeszła do umywalki. W czasie ciąży dręczyła ją jeszcze jedna

przypadłość, taka mianowicie, że Dorbet nieustannie zdawało się, iż cuchnie potem. Myła się
tak zapamiętale, że skórę pod pachami miała poocieraną, mimo wszystko i tak zaraz po myciu
zaczynała znowu czuć ten smród, To było nie do zniesienia!

Zdjęła z siebie nocną koszulę i przyglądała się swojemu ciału, Rany boskie! Jak ona będzie

wyglądać za dwa miesiące? A wtedy i tak do porodu zostanie jeszcze miesiąc, jeśli ciąża
będzie donoszona. Czy jeszcze kiedyś będę normalna po czymś takim?

Ola uważał, że Dorbet wygląda rozkosznie.
- Uwielbiam cię taką - powiedział i pogłaskał ją po brzuchu. - Jesteś taka śliczna, Dorbet.

Będziesz matką.

Zirytowana odepchnęła jego rękę i prychnęła.

- Czy ty się nie cieszysz na dziecko? - spytał cicho. - Zdawało mi się, że jeszcze niedawno

cieszyłaś się tak samo jak ja.

Oczywiście, że się cieszyła, zresztą teraz też się w głębi duszy cieszy. Tylko po prostu nie

lubi być taka bezkształtna, ciężka i kiwać się na boki niczym gęś, a zwłaszcza nie cierpi tego
badawczego wzroku, którego Marit z niej nie spuszcza, gdziekolwiek by poszła. Dorbet ma
siedemnaście lat i chciałaby być młoda, szczupła i piękna, tak jak przedtem. Chciałaby
normalnie żyć, ale życie w charakterze młodej gospodyni w Granvold to nie jest to, co by ją
mogło całkowicie uszczęśliwić. Tu trzeba wykonywać te same czynności jak dzień długi.
Zawsze znajdować się w otoczeniu ludzi, którzy uważnie wszystko obserwują i patrzą, co
robi. Ola wciąż miał mnóstwo pracy. Dla siebie mieli czas tylko późnym wieczorem, ale
wtedy on był bardzo zmęczony. Ona sama zresztą też była zmęczona i w złym nastroju, w
każdym razie nie w głowie jej były jakieś przyjemności.

Włożyła na siebie czysty kitel, stanęła przed lustrem, żeby upiąć włosy. Nawet one straciły

wiele dawnego blasku, pomyślała i mrużąc oczy, wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze
Włosy jej, niestety, wypadały. Niezbyt wiele, co prawda, ale zawsze znajdowała w szczotce
sporą ilość. Może wyłysieję? Ze złością odrzuciła szczotkę do włosów i ciężko zeszła po
schodach na dół.

- Dobrze spałaś?
Marit niosła pokrojony chleb i masło.
- Nie - mruknęła Dorbet i próbowała usiąść na lawie. Wkrótce będę musiała jeść na

stojąco, pomyślała ze złością. Nie starczy miejsca dla mnie i dla brzucha między ławą a
stołem.

- No właśnie, też zauważyłam, że coś nie w porządku, skoro leżysz tak długo -

powiedziała Marit nie bez złośliwości. - Ale chyba nie trzeba zbyt długo się wylegiwać,
Dorbet. Dzieci rodzą wszystkie kobiety. To przecież nie jest choroba, choć ciężarna wymaga
odpowiedniej opieki, żeby wszystko ułożyło się tak jak należy.

Odsunęła od siebie tacę z chlebem i pogłaskała Dorbet po włosach.
- My się strasznie cieszymy na przyjście dziedzica - uśmiechnęła się. - No i czasu zostało

już niewiele.

- Dla mnie to jak wieczność - wymamrotała Dorbet.
- Nie, nie przejmuj się, to szybko zleci - zapewniała Marit. - Tylko że nagle zrobiłaś się

bardzo duża, tak mi się wydaje. Zastanawiam się, czy ty przypadkiem nie nosisz dwojga
dzieci?

Dorbet zachłysnęła się kawą i zaczęła mocno kaszleć. Dwoje? Nigdy nic takiego nie

przeszło jej przez myśl. O Boże, a gdyby to było dwoje dzieci? Przecież z jednym jest już
wystarczająco dużo zamieszania.

- Myślisz, że to mogą być bliźnięta?
- E tam, zaraz myślę - Marit kręciła głową. - Twoja matka powinna teraz być w domu.

Ona by rozstrzygnęła sprawę. Powiedziałam dzisiaj rano do Oli, że skoro jej nie ma, to trzeba
wezwać akuszerkę. Dobrze by było, żeby przyszła.

- I co, przyjdzie akuszerka?
- Tak, przyjdzie w tych dniach. Jestem pewna, że będzie dobrze.
Jedzenie rosło Dorbet w ustach. Nie miała nic przeciwko akuszerce, spotkała ją

kilkakrotnie i wiedziała, że to rozumna kobieta. Wolałaby jednak, żeby to matka ją zbadała.
To ona jest w okolicy najlepsza w tych sprawach, myślała Dorbet, ale głośno nic nie
powiedziała. Może to dobrze, że zostanie zbadana. Dowie się czegoś o tych swoich dziwnych
bólach. I może zyska pewność, czy nosi jedno dziecko, czy dwoje.

- Przed obiadem pójdę na trochę do Stornes - oznajmiła Dorbet, wstając od stołu.

- Najpierw pomożesz wieszać bieliznę - odparła Marit. - Służące potrzebują pomocy,

dzisiaj mamy wielkie pranie. Od świtu siedzą w pralni. No a ty jesteś we dworze młodą
gospodynią, prawda? I masz czasem swoje obowiązki.

Dorbet zarumieniła się, słysząc wyraźną wymówkę. Zaniosła kubek i nóż do zmywania,

wrzuciła je do wanienki z hałasem. Potem zniknęła za drzwiami.

Wieszanie zajęło jej dużo czasu. Przyciągnęła balię z praniem w pobliże sznurów do

suszenia i wieszała jedną sztukę po drugiej, zdyszana i zła. W niektóre dni bywała taka słaba,
że nie mogła podnieść filiżanki z kawą. Z tym praniem jednak muszę dać sobie radę, myślała,
zaciskając zęby. Wszystko się w niej gotowało z gniewu. Po jakimś czasie rozbolały ją plecy
od tego ciągłego pochylania się, jakby nie dość było i tak złego samopoczucia.

To prawda, że jedna ze służących chciała jej pomóc przesunąć balię.
- Gospodyni mówi, że mam...
- Zapomnij o tym - warknęła Dorbet. - Sama dam sobie radę!
Żałowała tego już po chwili, kiedy stwierdziła, jaka balia jest ciężka, ale duma nie

pozwalała jej prosić o pomoc. No i jakoś to jej poszło.

Kiedy powiesiła wszystko, wróciła do pralni i cisnęła pustą balię na podłogę.
- Powiesiłam już wszystko. Tym, co będzie później, musicie zająć się same - oznajmiła. -

Ja idę do Stornes.

Żadna ze służących nic nie powiedziała, Dorbet widziała jednak, że spoglądały na siebie

porozumiewawczo. Ale ona nie zamierzała się tym przejmować. Niech sobie myślą, co chcą.

W końcu ona jest tutaj młodą gospodynią, a nie pomocnicą praczki. Nie zatroszczyła się

też, żeby powiedzieć Marit, co zamierza. Zrobiła przecież wszystko, o co ją proszono, ale
gdyby weszła do domu, z pewnością Marit znalazłaby coś, co trzeba natychmiast wykonać.
Dorbet tymczasem chciała do Stornes, nie mogła stracić tej szansy. Niech się Marit złości,
kiedy Dorbet wróci na obiad. Zresztą nieczęsto teraz bywała w Stornes. Przygładziła włosy,
poprawiła kitel i ruszyła w drogę.

- Ach, to ty przyszłaś? - uśmiechnęła się Herborg na jej widok. - Jakże się cieszę! Wierz

mi, że bardzo za tobą tęsknimy, odkąd wyprowadziłaś się do Granvold, Dorbet. Zrobiło się
nagle tak cicho i chyba nawet nudno - mówiła, opierając Małą Mali o drugie biodro.
Szykowała się do karmienia córeczki.

- Nie, bez ciebie we dworze to już nie jest to samo - wtrąciła Ane, która obierała ziemniaki

na obiad. - Wszystko u nas w najlepszym porządku, nie narzekamy - dodała pośpiesznie,
spoglądając niemal przepraszająco na Herborg. - Chodzi raczej o to, że ty... no, że ty jesteś po
prostu wyjątkowa. A ty sama nadal dobrze się czujesz jako młoda gospodyni w GranvoId?

- Znam wiele rzeczy, które byłyby przyjemniejsze - odparła Dorbet, biorąc od Herborg

Małą Mali, tak żeby matka mogła wygodnie usiąść na krześle. Trzymała dziecko w objęciach
i głaskała po pyzatym policzku. - Wydaje mi się, że ona urosła od ostatniego razu, kiedy ją
widziałam - zauważyła i popatrzyła na Herborg. - Jaka ona jest śliczna.

- Dla Oi i dla mnie jest najpiękniejszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek urodziło się na

ziemi - roześmiała się Herborg, wyciągając ręce po córeczkę. - A to, że tak rośnie, to nic
dziwnego, skoro jada o każdej porze doby.

Otworzyły się drzwi. Do izby weszła Tordhild z Marileną na rękach. Rozjaśniła się na

widok Dorbet.

- O, jak miło! - powiedziała i posadziła Marilenę na podłodze. - W takim razie napijemy

się w ogrodzie kawy, kiedy już nakarmisz Małą Mali, Herborg. Pogoda taka piękna. No i
poplotkujemy sobie trochę - roześmiała się. - Jeśli tylko masz czas, Dorbet? Widziałam, że
dzisiaj u was wielkie pranie.

- A ja uciekłam.

- Co na to powie Marit, kiedy wrócisz do domu?
- Nic mnie to nie obchodzi - odparła Dorbet ponuro. - Ja od czasu do czasu muszę tutaj do

was przyjść. W Granvold jest tak cicho, że czasem człowiek ma wrażenie, iż wszedł do
kościoła.

- Wszystko się odmieni, jak tylko urodzisz dziecko - stwierdziła Tordhild i zaczęła

prowadzić Marilenę wokół izby. - Wtedy wszyscy będziecie mieli pod dostatkiem zajęcia i
hałasu.

Chwilę przedtem Marilena puściła ręce Tordhild. Dorbet ukucnęła i wyciągnęła do niej

ramiona.

- Chodź do Dorbet, Marileno - zachęcała. - Pokaż, jak dzielnie już biegasz.
Tordhild wypuściła dziecko, które zrobiło kilka chwiejnych kroczków w stronę Dorbet.

Potem dziewczynka upadła na podłogę, zanim Dorbet zdążyła ją przytrzymać. Wzięła
Marilenę na ręce i całowała ją w policzki.

- Mimo wszystko jesteś bardzo dzielna - chwaliła. - Już niedługo będziesz biegać bez

niczyjej pomocy. - Zerknęła w górę na Tordhild. - A gdzie to nasz Johannes?

- No, żeby to ktoś wiedział - roześmiała się Tordhild szczerze. - Ten chłopak jest w

dziesięciu różnych miejscach naraz. No a teraz, kiedy ojciec przyjechał do domu...

- A długo Sivert zostanie?
- Miał jechać jutro - odparła Tordhild. - Ale skoro w poniedziałek są zapisy do szkoły, to

postanowił zostać. Chce towarzyszyć Johannesowi w tym dniu.

- Mój Boże, to Johannes we wrześniu idzie do szkoły - uśmiechnęła się Dorbet. - Chyba

się bardzo cieszy?

- Tylko na niego poczekaj - śmiała się Tordhild. - Będziesz musiała obejrzeć plecak i

piórnik, wysłuchać, że Johannes umie pisać i czytać. W każdym razie on sam uważa, że umie
- dodała ciepłym głosem.

- To trochę dziwne, że Johannes będzie chodził do szkoły tutaj - rzekła Dorbet w

zamyśleniu. - Nigdy bym o tym nawet nie marzyła, zwłaszcza wtedy, kiedy wyjechaliście tak
nagle. Uważam, że to bardzo dobrze, że zamierzacie tu mieszkać, Tordhild. Wydaje mi się to
właściwe. Jesteśmy teraz wszyscy razem, przynajmniej ci, którzy zostali - dodała ochrypłym
głosem i przytuliła twarz do włosów córeczki Ruth.

Wyniosły na dwór tace z filiżankami do kawy i małymi ciasteczkami, rozsiadły się wokół

kamiennego stołu przy pralni.

- Zrobiłaś się gruba - zauważała Tordhild, spoglądając na brzuch Dorbet. - No ale tak

powinno być.

- Marit chodzi i straszy, że to będą bliźnięta - prychnęła Dorbet. - Wezwała nawet

akuszerkę. Ja chyba nie potrzebuję żadnej pomocy, ale...

- Och, to bardzo dobrze, moim zdaniem - zawołała Tordhild. - Zwłaszcza teraz, kiedy

Mali nie ma w domu i nie może się tobą opiekować.

Dorbet skinęła głową i wzięła ciastko. Siedziała z ręką opartą na brzuchu.
- Ja miewam... dziwne skurcze od czasu do czasu...
- Co za skurcze? - spytała Tordhild, spoglądając na nią.
- Nie wiem, to bardziej takie jakby ukłucia, zresztą szybko przechodzą - zapewniła Dorbet

trochę zawstydzona. - Ale zastanawiam się, czy ciężarne kobiety zwykle coś takiego
przeżywają?

- Kobiety odczuwają różne dziwne dolegliwości, kiedy są w ciąży - stwierdziła Herborg i

nalała wszystkim kawy. - Ale mam nadzieję, że nie krwawisz?

Dorbet potrząsnęła głową. Nie spuszczała oczu z Tordhild.
- A co ty o tym myślisz?

- Przede wszystkim powinnaś to przyjmować ze spokojem - odparła tamta. - Jakieś

ukłucie czy skurcz nie musi jeszcze niczego oznaczać, ale jesteś już w tym okresie ciąży, że
powinnaś uważać, Dorbet. Wiesz przecież, że nie zawsze wszystko kończy się dobrze.

Dorbet lekko uniosła w górę ramiona. - Ale zwykle potem człowiek dostaje nową szansę -

wtrąciła.

- A skąd ty to wiesz? - Tordhild wpatrywała się w nią swoimi ciemnymi oczyma.
Dorbet zrobiła się czerwona i wypuściła z rąk ciastko.
- Nie, ja...
- Urodzić dziecko to wielki dar - mówiła dalej Tordhild. - A ty nie zawsze wyglądasz na

tak samo zadowoloną, że jesteś brzemienna. Co się z tobą dzieje, Dorbet?

- Nic takiego.
Dorbet wolno żuła ciastko i unikała wzroku bratowej. Nagle uniosła głowę, odrzuciła

włosy do tyłu i popatrzyła Tordhild prosto w oczy.

- Ja mam dopiero siedemnaście lat, Tordhild. I nie budzi we mnie zachwytu fakt, że Marit

Granvold całymi dniami depcze mi po piętach. A to trzeba zrobić to, a to trzeba zrobić tamto.
A upiecz chleb, a to znowu powieś pranie. Prasuj bieliznę, sprzątaj w spichlerzu i na strychu.
Wciąż tylko cię pilnuje i patrzy ci na ręce...

- Sama przecież zdecydowałaś, że chcesz wyjść za mąż za Olę. Wiedziałaś, w co

wchodzisz.

- Tak, ale nie przypuszczałam, że to może być takie... takie nudne! Dzień po dniu wciąż to

samo. Chodzę ciężka niczym krowa, każdego dnia robię się coraz brzydsza i coraz bardziej
niezdarna.

- Zachowuj się jak dorosły człowiek, Dorbet - powiedziała Tordhild spokojnie. - Życie to

nie tylko zabawa, taniec, przyjęcia i radości. Dostałaś tego, którego chciałaś, spodziewasz się
dziecka i jesteś zdrowa. Jesteś bogatą osobą, Dorbet. Bardzo bogatą. Powinnaś cenić to, co
dostałaś.

- Rany boskie, jakbym słyszała Marit - jęknęła Dorbet. - A ja mam dopiero siedemnaście

lat!

- Człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, co ma, dopóki tego nie utraci - wtrąciła Herborg

cicho. - Kiedy myślałam, że nigdy nie dostanę Oi... - Uśmiechnęła się do Dorbet. Jej szare
oczy mieniły się ze szczęścia. - Teraz nie pragnę niczego więcej na świecie niż to, co mam -
ciągnęła dalej. - No może jeszcze syna za jakiś czas - dodała i zarumieniła się. - Syna dla Oi.

- I to wcale nie jest takie oczywiste, że człowiekowi musi być tak dobrze jak nam -

wtrąciła Tordhild. - Pomyślcie o Ruth...

Ale to nieprawda, że jest tylko szczęście albo wielkie nieszczęście, pomyślała Dorbet, choć

głośno tego nie powiedziała. Są jeszcze różne rzeczy pośrodku. Ucieszyła się, kiedy Johannes
przybiegł do nich przez podwórze i na jej widok rozpromienił się.

- Dorbet! Ty jeszcze nie widziałaś mojego tornistra. Ani piórnika, nie wiesz też wcale, że

umiem pisać i czytać. Poczekaj tutaj, ja ci zaraz wszystko pokażę.

Potem pomknął jak strzała do domu, żeby przynieść jej swoje szkolne przybory.
- Zdejmij buty, Johannes - krzyknęła za nim Tordhild. - Ingeborg właśnie umyła podłogę.
On jednak albo nie słyszał, albo nie chciał słyszeć, co matka mówi. W każdym razie

wbiegł na ganek w butach.

Dorbet stała sztywna ze strachu i patrzyła w stronę Granvold. To stamtąd docierał do niej

krzyk, krzyk przerażenia, który sprawiał, że oblewała się zimnym potem. Pulsowało jej w
skroniach, z trudem łapała powietrze. Musiało się stać coś okropnego! Zaczęła biec w stronę
dworu.

We frontowej części domu nikogo nie było. Zdyszana biegła dalej w kierunku obory i

szopy na drewno. Kiedy okrążyła narożnik, stanęła jak wryta. Na ziemi przy szopie leżał jakiś

człowiek. Nie wiedziała, kto to, bo zgromadzeni wokół ludzie zasłaniali jej widok. Ktoś
klęczał, ktoś chodził. Na skraju stała Marit z białą jak prześcieradło twarzą, opierała się
ciężko o jedną ze służących. Zawodziła głośno i Dorbet domyśliła się, że to ona musiała przed
chwilą tak strasznie krzyczeć.

Dorbet podchodziła z tłukącym się jak szalone sercem. Nagle Marit ją dostrzegła,

wyciągnęła ku niej ręce i znowu zaczęła zawodzić.

- Co się stało? - wydyszała Dorbet, kiedy Marit zbliżyła się i wzięła ją w ramiona. - Marit,

co się stało?

W tym samym momencie jeden z mężczyzn wstał i Dorbet zobaczyła, kto leży na ziemi.

Jęknęła, gdy zdała sobie sprawę, że to Ola. Leżał na plecach, z kredowobiałą twarzą i oczyma
pociemniałymi z bólu. Dorbet załamała się, gdy zobaczyła, ile krwi utracił. Mimo że
mężczyźni podarli własne koszule, by przewiązać jego udo, to krew nadal ciekła po nodze Oli
i spływała do czerwonej kałuży, w której leżał.

- O, dobry Boże...
Dorbet wypuściła z objęć Marit, która ze szlochem opadła na kolana, a ona sama pochyliła

się nad Olą. - Ola - powiedziała ze szlochem. - Ola, Ola, co się stało? Jego wzrok był
zamglony i niemal szary, kiedy próbował na nią spojrzeć. Szukał jej dłoni ręką, a ona tę rękę
ujęła i mocno ścisnęła.

- On chciał zaostrzyć jakiś palik i siekiera musiała wymknąć mu się z rąk - powiedział

jakiś głos za nią. - Ostrze trafiło prosto w udo.

- Doktor - wyszeptała Dorbet. - Czy ktoś dzwonił po doktora?
- Tak, jest już w drodze.
Dorbet głaskała Olę po twarzy. Ta twarz była zimna i spocona. Odwróciła się do jednego z

mężczyzn, który siedział obok niej w kucki.

- Czy to jest... czy to jest bardzo niebezpieczne?
W jego oczach wyczytała odpowiedź, zanim jeszcze zdążył wykrztusić jakieś słowo, i

poczuła, że gardło jej się zaciska.

- On utracił bardzo dużo krwi...
Dorbet pochyliła się nad Olą. Odgarnęła mu włosy z czołu i położyła dłonie na jego

twarzy.

- Musisz to wytrzymać, Ola - szeptała gorączkowo. - My musimy ciebie zachować, ja i

nasze dziecko. Musisz to wytrzymać, Ola!

Przez bladą twarz przemknął lekki grymas, Ola zacisnął ręce na jej dłoni.
- Moja Dorbet - powiedział tak cicho, że ledwo to do niej dotarło. - Moja Dorbet...

ROZDZIAŁ 12.

Dorbet leżała tuż przy Oli. On oddychał tak cicho, że raz po raz musiała opierać się na

łokciu, przykładać ostrożnie palec do jego szyi, by się przekonać, że puls jeszcze bije.

Doktor zszył głębokie rozcięcie w jego udzie. Mimo że dostał lekarstwo znieczulające, Ola

jęczał strasznie przez cały czas zabiegu. Pot zalewał mu twarz. Kiedy było po wszystkim,
długo leżał w łóżku jakby całkiem pozbawiony życia. Mężczyźni go tam wnieśli, lekarz o to
prosił.

- Będzie musiał leżeć kilka dni - powiedział doktor. - Jeśli wszystko pójdzie dobrze.
- Ale chyba będzie dobrze? - dopytywała się Marit błagalnym głosem, spoglądając

zaczerwienionymi oczyma na doktora, który szykował się do odjazdu. - On chyba będzie...

- To bardzo głęboka rana i chłopak stracił mnóstwo krwi - powiedział doktor wymijająco.

- Na szczęście jest młody i silny. Sądzę, że wszystko ułoży się jak najlepiej, ale nic pewnego
w tej sprawie powiedzieć nie można. To zależy od wielu rzeczy.

- A co powinniśmy robić, by...
- Niewiele tu jest do zrobienia - odchrząknął doktor i zdjął kapelusz z półki w sieni. -

Przez jakiś czas będzie bardzo słaby. Żeby mu pomóc, trzeba mu dawać dużo pożywnego
napoju. Dużo picia - powtórzył. - Picie jest ważniejsze od jedzenia. On bardzo tego
potrzebuje, skoro stracił tyle krwi - powtórzył doktor raz jeszcze.

- A kiedy będzie mógł wstawać? - Marit nie dawała za wygraną.
Dorbet stała obok teściowej i opierała się ciężko o ścianę.
Mdliło ją i kręciło jej się w głowie, bała się, że zemdleje. Dziecko poruszało się

niespokojnie w jej brzuchu.

- Wstanie, kiedy nabierze sił i będzie mógł to zrobić - odarł doktor. - Rana będzie się goić,

niezależnie od tego, że jest głęboka. Rany na takich młodych chłopcach szybko się goją.
Komplikacje może spowodować utrata krwi - dodał i otworzył drzwi wejściowe. - Dzwońcie
do mnie, gdyby coś się działo.

Ogarnął jeszcze spojrzeniem Dorbet.
- A z tobą wszystko w porządku?
- Ja nie wiem - wyszeptała. - To też chyba zależy od wielu rzeczy...
- Teraz powinnaś myśleć o tym małym, którego nosisz - upomniał doktor. - No i musisz

dbać o swojego męża i budzić w nim ochotę do życia. Teraz przecież ma po co żyć.

Jego wzrok błądził po Dorbet, która stała niepewna, z potarganymi włosami, blada, z

zapłakanymi oczyma. Rękami objęła swój wielki brzuch, jakby go chciała chronić. Mimo
wszystko była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział.

- I dużo pożywnego picia - powtórzył jeszcze raz, po czym się zarumienił. Wiedział, że

zbyt długo nie spuszcza wzroku z tej pięknej młodej gospodyni. - I trzeba mieć nadzieję, że
wszystko będzie dobrze.

Ola poruszył się niespokojnie i jęknął. Dorbet usiadła na łóżku i położyła mu rękę na

czole. - Chciałbyś się napić, Ola?

Nie odpowiadał. Próbował znaleźć jakąś wygodniejszą pozycje i jęknął znowu, kiedy

poruszył chorą nogą. Dorbet wzięła szmatkę, która leżała na nocnym stoliku, i otarła mu pot z
czoła. Potem wsunęła ramię pod jego barki, pomogła mu na pół usiąść. Ola napił się trochę z
kubka, który trzymała przy jego wargach. Tordhild przyniosła ziołową mieszankę, którą Mali
miała zawsze przygotowaną na wypadek, gdyby ktoś zachorował i potrzebował czegoś na
wzmocnienie. Marit patrzyła nieufnie na Dorbet, kiedy ta gotowała wodę i przyrządzała
wywar, nic jednak nie powiedziała. Żywiła na to zbyt wielki respekt wobec umiejętności
Mali. Ona sama gotowała kości z dużą ilością mięsa przez całe popołudnie, tak żeby wciąż
był gorący, pożywny tłusty rosół. Trudno było ją zmusić, by na chwilę zeszła na dół, cały
czas spędzała w sypialni Oli, siedziała na jego łóżku, płakała i narzekała. Ola potrzebuje
spokoju, myślała Dorbet, nie była jednak w stanie wyprosić teściowej. Rozumiała dobrze, jak
bardzo tamta się boi i martwi, chociaż Dorbet wolałaby opiekować się Olą sama. Kiedy
jednak wybiła dziesiąta wieczorem, Dorbet poprosiła Marit, żeby poszła do siebie.

- Zawołam cię natychmiast, jakby tylko coś zaczęło się dziać - obiecała. - Myślę jednak,

że teraz Ola potrzebuje snu.

- Musimy nad nim czuwać - upierała się Marit i niechętnie wychodziła z pokoju.
- Ja się nim zaopiekuję - odparła Dorbet. - Bądź spokojna, Marit.

To była najdłuższa noc, jaką Dorbet przeżyła. Leżała tuż przy Oli i obejmowała go czule.

Przyłożyła wargi do jego szyi, by przez cały czas czuć wargami jego puls. Jej serce biło
niespokojnie.

Od czasu do czasu wstawała, podchodziła do umywalki i moczyła szmatkę w zimnej

wodzie. Kładła sobie potem głowę Oli w zagłębieniu łokcia i zimną szmatką ostrożnie
ocierała czoło męża, szepcząc przy tym jego imię.

Mój Boże, przecież mogłam go utracić! Serce zaciskało się jej w piersi, a po twarzy

spływały gorące, słone łzy. Myśl, że Ola mógł umrzeć, była nie do zniesienia. Jeszcze
niedawno wydawało jej się, że ma go na zawsze, zresztą wiele rzeczy w życiu tak traktowała.
Ogarniał ją wstyd, kiedy myślała, jaka niezadowolona i zła była niemal przez cały czas, odkąd
sprowadziła się do Granvold. O roli młodej gospodyni nigdy nie marzyła.

I teraz, podczas tych długich, wypełnionych strachem nocnych godzin dotarło nareszcie do

Dorbet, że posiada wszystko, czego mogłaby pragnąć. Męża, który ją kocha, dojrzewające
pod sercem dziecko i życie, którego wielu ludzi jej zazdrości. I to wszystko wydawało jej się
bez znaczenia, dopóki nie doszło do nieszczęścia. Podczas kiedy blask księżyca przesuwał się
po podłodze sypialni, do Dorbet dotarło, jakie to są wartości. Odłożyła od siebie szmatkę i
przytuliła się do Oli. Objęła go rękami i modliła się gorąco, by przeżył.

Kiedy pierwsze promienie słońca wpadły przez firanki do sypialni, Ola otworzył oczy.

Odwrócił głowę i popatrzył na Dorbet, która leżała tuż obok z podkrążonymi,
zaczerwienionymi oczyma.

- Ty wcale nie spałaś dziś w nocy - powiedział cicho i przesunął ręką po spierzchniętych

wargach.

Dorbet przysunęła twarz do jego szyi i pozwoliła płynąć łzom.
- Tak strasznie się o ciebie bałam - zaniosła się szlochem. - Bałam się, że ty możesz... że

ty...

- Myślałaś, że umrę teraz, kiedy będziemy mieć dziedzica? - uśmiechnął się blado. - Nie,

ja chcę przeżyć z tobą bardzo długie życie. Nie wiedziałaś o tym?

Dorbet uśmiechnęła się poprzez łzy. Przetarła dłonią oczy i westchnęła.
- Czy czujesz się trochę lepiej?
- Czuję się jak na wpół zdechły śledź - usłyszała cierpką odpowiedź. - Ale nie zamierzam

się kłaść w śmiertelnej pościeli, co to, to nie.

Dorbet pochyliła się ku niemu i ucałowała delikatnie. Jej serce przepełniała radość, jakiej

nigdy nie zaznała. Była to głęboka wdzięczność dla życia.

- A ja byłam taka głupia, wciąż naburmuszona - wyszeptała. Ola uniósł rękę i pogłaskał ją

po włosach. Uśmiechał się lekko. - Nie ma drugiej takiej jak ty.

- Ale teraz wszystko będzie inaczej - powiedziała z wolna. On na to nie odpowiedział,

głaskał ją tylko po policzku. Ola mi nie wierzy, pomyślała Dorbet, sama jednak w głębi duszy
wiedziała, że ta noc coś w niej odmieniła. Nareszcie zrozumiała, co tak naprawdę ma
znaczenie.

Dorbet Granvold dorosła.

Herborg zaciągnęła firanki w sypialni. Powoli zaczęła się rozbierać. Czuła się wciąż

oszołomiona. Dla nich wszystkich był to szok, kiedy usłyszeli, co się stało z Olą. Z tego, co
do nich dotarło, wyglądało na to, że nie jest z nim bardzo źle, Herborg jednak nie mogła się
pozbyć strachu, który tkwił gdzieś w jej piersi. Ola mógł był umrzeć! Jak szybko to się może
stać...

- Mój Boże, gdyby coś się tobie przytrafiło - wyszeptała i odwróciła się do Oi, który też

zaczynał się rozbierać. - Gdybyś ty umarł...

Podszedł do niej i objął ją mocno. - Z Olą wszystko będzie dobrze, Herborg.

- Ale patrz, jak niewiele trzeba, żeby doszło do takiego nieszczęścia - powtarzała swoje

Herborg. - Gdybyś ty umarł, to ja bym też nie chciała dłużej żyć.

Przyciągnął ją do siebie mocniej i przeczesywał palcami gęste, ciemnorude włosy. - My się

razem zestarzejemy, Herborg.

- Nikt nie wie nic na temat przyszłości.
Jego ręce ujęły twarz Herborg i zwróciły ją ku sobie.
- Człowiek nie może tak myśleć. Musimy się cieszyć każdym dniem. I teraz mamy

przecież Małą Mali, musimy o niej pamiętać.

Herborg przytakiwała.
- Tak bardzo cię kocham - wyszeptała. - Jestem taka wdzięczna losowi za ciebie i Małą

Mali, za wszystko, co posiadam. Nie jestem w stanie znieść myśli, że mogłabym któreś z was
utracić. Ale przecież dzieją się takie rzeczy, jak na przykład z Ruth, a teraz znowu z Olą. Tak
się strasznie boję, Oja...

- Ty - wyszeptał z wargami przy jej szyi. - Ty, ty, moja kochana. ..
Ręce Oi przeniosły się teraz w stronę piersi żony. Herborg drgnęła, ale nie cofnęła się.

Chociaż minęły dopiero cztery miesiące od porodu, znowu była szczupła jak dawniej. Jedyne,
co świadczyło, że karmi dziecko, to jej duże, okrągłe piersi. Od urodzenia dziecka nie kochali
się zbyt często. Regułą jest, że powinny minąć dwa miesiące, zanim będzie można znowu
rozpocząć małżeńskie życie, ale Herborg miała to zapalenie i Oja bał się do niej zbliżać,
zanim nie będzie całkiem zdrowa. Ciężko mu było patrzeć na nią każdego wieczoru, jak się
rozbiera, jak szczotkuje swoje ciemnorude włosy, i nie móc zrobić tego, czego najbardziej
pragnął. A kiedy w końcu się odważył, byt taki przerażony, że wyrządzi jej krzywdę, że to mu
odebrało połowę radości ze zbliżenia.

- Moja Herborg - szepnął zdyszany.
Ona zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego. Wargami delikatnie pieściła jego

usta. Mówiono jej, że Oja był ponurym, milkliwym i wciąż wybuchającym złością chłopcem.
Ale ona nie umiała sobie tego wyobrazić. Nie znała nikogo równie ciepłego i troskliwego jak
Oja, nikogo też nie było łatwiej kochać. Odchyliła głowę i popatrzyła mu w oczy.

- Czy ty wiesz, jak ja cię kocham? - szepnęła.
- Nie wiem - uśmiechnął się. - Powiedz mi jak.
Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka, ściągnął z siebie resztę ubrania i położył się obok niej.

Wsunął ręce pod jej koszulę, wtedy ciałem Herborg wstrząsnął dreszcz. Widać było, że go
pożąda. Przyciągnęła go mocniej do siebie i chętnie pomagała, kiedy zdejmował z niej resztki
ubrania. Herborg westchnęła cicho, czując przy sobie jego ciepłe ciało. Oja położył się na niej
i przyglądał się jej twarzy. Wzrok miał ciemny z pożądania, oddychał pośpiesznie. Herborg
jęknęła, kiedy w nią wszedł. Zatrzymał się wtedy gwałtownie, oparł na łokciach i patrzył
przestraszony na żonę.

- Czy ja ci sprawiłem ból?
- Nie, nie, jest mi bardzo dobrze - odparła z jękiem. Delikatne, chętne ciało pod nim

sprawiło, że zaczęło mu się kręcić w głowie. Kochał ją łapczywie, spragniony jej ciała.
Herborg odrzuciła głowę w tył i pojękiwała z rozkoszy. Drapała lekko paznokciami skórę na
plecach męża. Oi ciemniało od tego przed oczyma. I wtedy nagle ona go od siebie
odepchnęła. Przez moment Oja niczego nie rozumiał, czy zrobił coś złego? Zaraz potem
odkrył promienny wzrok jej szarych oczu, które płonęły pod nim.

- Raz chciałabym być na górze - wykrztusiła.
Nigdy przedtem nie wpadła na taki pomysł, pomyślał oszołomiony i ujął w dłonie jej

ciężkie piersi, które kołysały się tuż nad jego twarzą. Nie miał nic przeciwko temu! Położył
się wygodnie na plecach i pozwolił jej robić, co zechce. On pieścił ją rękami, coraz bardziej
podniecony widokiem jej twarzy. Jego ostrożna Herborg błyszczała od potu i jęczała
niepohamowanie z rozkoszy.

Kiedy w końcu opadła na niego, zamknął ją w swoich ramionach. Był taki szczęśliwy, że

serce o mało nie pękło mu w piersi.

- Moja Herborg - wyszeptał ochryple. - Herborg, Herborg. Ona leżała na nim przez

dłuższą chwilę. Potem zsunęła się na posłanie obok męża, ukryła twarz na jego piersi.

- Czy nie byłam zbyt zuchwała? - spytała cicho.
- Zuchwała? - Oja oparł się na łokciach i spoglądał na żonę. - Byłaś wspaniała -

wyszeptał.

- Lubisz, kiedy taka jestem?
- A nie zauważyłaś? - uśmiechnął się i ukąsił ją w ucho.
- Sama nie wiem, skąd mi się to wzięło - mruknęła zarumieniona i onieśmielona.
- A ja mam nadzieję, że będziesz to robić częściej - powiedział i pogłaskał ją po plecach. -

Bo widzisz, naprawdę wiele rzeczy wypada robić w miłości. To nie jest nic złego. Chodzi
tylko o to, żeby ta druga strona też chciała, żeby oboje się zgadzali.

Herborg nie odpowiedziała. Tuliła się tylko do niego.
- O czym myślisz?
- Myślę, że chętnie bym popieścił cię ustami - wyszeptał. - Mógłbym cię zacałować na

śmierć, ale nie chciałbym tego robić, gdybyś miała coś przeciwko. Wyglądało mi na to, że ty
nie...

- Być może teraz bym chciała - mruknęła z ustami na jego piersi. - Następnym razem.
Oja westchnął zadowolony. Dotychczas też Herborg dawała mu wiele radości. Pod

każdym względem, myślał z sercem przepełnionym miłością. Nie wiedział, że może czuć coś
tak silnego do drugiego człowieka. Wszystko stało się zupełnie inne po tym, jak do jego życia
wkroczyła Herborg. Teraz nieustannie świeci słońce, myślał i przeciągnął palcem po jej
kręgosłupie. Mimo wszystko miał marzenia, o których nie odważył się jej powiedzieć.
Rozumiał bowiem, że ona by tego nie chciała. Ale teraz chce! Nie ma nic lepszego niż to, co
mu przed chwilą powiedziała.

- A jak będę znowu w ciąży? - spytała nagle.
- Przecież karmisz małą.
- Ale to nie zawsze jest zabezpieczeniem - powiedzieła. - Twoja mama mówi, że to wcale

przed ciążą nie chroni.

- No to co - roześmiał się Oja beztrosko i potargał jej włosy. - Ja chętnie się zgodzę na

wiele córek, jeśli będą takie śliczne jak ich matka.

Albo to będzie syn, pomyślała Herborg, i poczuła słodkie ukłucie w sercu. Syn, który jest

podobny do ojca. Dziedzic. Zarzuciła Oi ramiona na szyję i ucałowała go.

- Chciałabym ci dać syna - wyszeptała.

Johannes nie był w stanie stać spokojnie. Wciąż biegał do tapczanu i sprawdzał, czy

tornister jest gotowy, a piórnik leży na swoim miejscu.

- Stój przez chwilę spokojnie, żebym mogła zapiąć ci koszulę, Johannes - westchnęła

Tordhild zirytowana. - Musisz wyglądać ładnie, kiedy idziesz zapisać się do szkoły. I
właściwie to ja nie uważam, że dzisiaj będzie ci potrzebny tornister - dodała. - Jest jeszcze
cały miesiąc do rozpoczęcia nauki. Dzisiaj musisz tylko...

- Ja wcale nie wiem, czy nie zaczniemy od razu - oznajmił Johannes, zwracając się do

matki. - Ale muszę przecież mieć tornister. Nauczyciel musi zobaczyć, że mam. Prawda, tato?

- On się z pewnością bardzo ucieszy, kiedy go zobaczy - odparł Sivert z uśmiechem. Był

już gotowy do wyjścia, siedział teraz i kołysał Marilenę na kolanach. - Uważam, że
powinieneś wziąć tornister.

Tordhild zapięła w końcu ostatni guzik u koszuli i zaczęła czesać Johannesa. Ale to się na

niewiele zdało. Jego granatowoczarne włosy kręciły się i tak.

- A może by go tak ostrzyc? - zastanawiała się, spoglądając zatroskana na Siverta.

- Dlaczego chciałabyś obcinać takie piękne włosy? - zdziwił się Sivert. - A poza tym

wcale nie są długie.

- Ale inni chłopcy mają wygolone karki - stwierdziła Tordhild i przeczesała palcami

jedwabiste loki.

- Johannes jest ładny taki, jaki jest - stwierdził Sivert - A teraz musimy już iść. Dawno

temu widziałem, że łódź z tamtej strony fiordu przybiła już do nabrzeża.

Z tornistrem na plecach, w białej koszuli i czystych spodenkach do kolan Johannes tańczył

niczym oszołomiony wiosną cielak po drodze ze Stornes, a rodzice szli po obu jego stronach.

Ukłonił się głęboko, kiedy dyrektor szkoły podał mu rękę na powitanie.
- Widzę, że przyszedł do nas kawaler, który niedawno sprowadził się do naszej wsi -

powiedział dyrektor i pogłaskał Johannesa po głowie. - Jak brzmi twoje imię?

- Johannes Stornes, urodzony piętnastego marca tysiąc dziewięćset trzydziestego roku.
- Patrzcie, patrzcie - kiwał głową dyrektor szkoły. - Umiesz, zdaje się, różne rzeczy.
- O tak - potwierdził Johannes pośpiesznie. - Umiem przeczytać i napisać swoje imię...

tak, i umiem jeszcze wiele innych rzeczy - dodał niczym nieskrępowany. - No i gram na
skrzypcach tak samo jak mój tata.

Dyrektor szkoły uniósł wzrok i spoglądał na Siverta.
- A więc umiesz grać na skrzypcach - powiedział wolno. - Tak, pamiętam, jak twój tata

przyszedł zapisać się do naszej szkoły. To było dawno temu. Byłem wtedy dzieckiem, ale
twojego tatę zapamiętałem - dodał. - I on potem stał się bardzo sławny, wtedy tego nie
rozumiałem - uśmiechnął się, kiwając głową do Siverta. - A więc zdecydowałeś się
sprowadzić znowu do domu?

- Tak, postanowiliśmy osiedlić się na Wzgórzu - odparł Sivert.
- A ja myślałem, że ty już na zawsze opuściłeś nasze strony i...
- Człowiek ma prawo zmienić plany - uciął Sivert krótko. - Czujemy oboje z żoną, że tu

jest nasze miejsce.

- Miło mi to słyszeć - skinął głową dyrektor.
- No i powinienem się chyba przywitać z tobą - powiedział, wyciągając rękę do Tordhild.

- Widziałem cię już wiele razy, ale jakoś nie było okazji, żeby się przedstawić.

Ujął jej dłoń w swoje ręce i przyglądał się jej dość natrętnie.
- Ty nie pochodzisz z tutejszych okolic, prawda?
- Nie, nie pochodzę - odparła Tordhild, nie odwracając oczu. - Ale myślę, że teraz są to też

moje okolice.

Wyglądało na to, że dyrektor szkoły ma ochotę zapytać o coś więcej. Sivert wyraźnie to

dostrzegał. Może matka miała rację, kiedy powiedziała, że będzie gorzej, kiedy sprowadzą się
z powrotem do wsi. No ale trzeba brać rzeczy takimi, jakie są. Dopóki nikt nie odkrył zbyt
bliskiego pokrewieństwa między nim i Tordhild, nie grozi im żadne niebezpieczeństwo. Na to
Sivert ma zbyt wysoką pozycję.

- No a ty, Johannesie? - zapytał dyrektor szkoły i wypuścił rękę Tordhild. - Czy ty też

zostaniesz muzykiem, tak jak twój ojciec?

- No chyba tak - oznajmił Johannes. Gładził dłonią jeden ze zniszczonych pulpitów. - Ale

mam też zamiar zostać gospodarzem - dodał. - I może jeszcze weterynarzem.

Dyrektor szkoły roześmiał się i poczochrał mu włosy.
- To dobrze, jeśli dzieci mają jasne życiowe plany - powiedział. - Ale zanim to wszystko

osiągniesz, musisz skończyć szkołę. Czy zamierzasz być dobrym uczniem?

- Pewno, że będę dobrym uczniem - potwierdził Johannes takim tonem, jakby to miało

być dla wszystkich zupełnie oczywiste. - A gdzie będę siedział, kiedy zacznie się już szkoła?

- Znajdziemy ci miejsce, kiedy przyjdziesz znowu - odparł dyrektor szkoły i wysuszył

bibułą to, co zapisał w wielkiej, czarnej książce. - Będziemy na ciebie czekać, Johannesie.

Przed szkołą zebrała się niewielka gromadka matek z dziećmi. Sivert był jedynym ojcem,

który też przyszedł tego dnia, bo przeważnie sprawy szkoły należą do kobiet.

Ukłonił się stojącym. Znał niewiele osób, zbyt długo pozostawał poza domem. Widział

jednak, że kobiety wiedzą, kim jest on i kim jest Tordhild. Wszystkie odpowiadały skinieniem
głowy na pozdrowienie, niektóre podchodziły, by podać rękę, przedstawić się i życzyć
wszystkiego najlepszego całej rodzinie, która sprowadziła się do wsi. Rzucały przy tym
ukradkowe spojrzenia na Tordhild i Johannesa. Ostre jesienne słońce sprawiało, że czarne
włosy tych dwojga mieniły się granatowo. No tak, po takim spotkaniu będzie mnóstwo
gadania, pomyślał Sivert. Był na to przygotowany.

Kiedy mijali Wzgórze, zatrzymali się na chwilę. Roboty posunęły się już bardzo daleko.
- No i jak idzie? - zawołał Sivert do jednego z mężczyzn, który heblował deskę.
- W porządku - usłyszał w odpowiedzi. - Szczęście nam dopisało i z pogodą, i z

pracownikami, tak że na zimę będziecie mieć schronienie. I będzie bardzo ładne - dodał
zadowolony.

Johannes nie miał czasu stać tutaj i gadać, pobiegł przed rodzicami na dół do dworu.

Tornister dyndał na jego plecach.

- Myślisz, że będziesz się tutaj dobrze czuła? - spytał Sivert. Ujął rękę Tordhild, kiedy

ruszyli dalej.

- Ja wiem, że będę.
- Mama boi się ludzkiego gadania...
- Będziemy się tym martwić, jak powstaną problemy - odparła Tordhild i uścisnęła jego

dłoń. - Przeszliśmy zbyt wiele w życiu, żeby nie dać sobie rady z odrobiną ludzkiego gadania.
- Odwróciła się i popatrzyła jeszcze raz w stronę Wzgórza. - Nie mogę się doczekać
przeprowadzki. Musimy pozwolić, by śmiech i radość znalazły się w ścianach tego domu -
dodała. - Przedtem było tu zbyt wiele płaczu, zbyt wiele nieszczęścia różnych osób.

Dalej szli w milczeniu. W końcu Tordhild spojrzała na męża.
- A kiedy znowu przyjedziesz?
- Jeszcze nie wiem na pewno - odparł Sivert. - Mam nadzieję, że skończę pracę we

wrześniu. Ale wiesz, jak to jest. Nagle coś się pojawi...

- Ale przyjedziesz - uśmiechnęła się Tordhild. - Już się na to cieszę, Sivercie. Bo to tutaj

jest twój dom, jeśli jeszcze sam tego nie zrozumiałeś.

- A twój?
- Mój dom jest tam, gdzie jesteś ty - wyznała cicho. - I zawsze tak będzie.
Pogłaskał ją pośpiesznie po włosach. Serce przepełniała mu miłość do tej kobiety. Nikt nie

może zrobić jej krzywdy, myślał. Był człowiekiem o pokojowym nastawieniu, ale kiedy
chodził o Tordhild i Johannesa, cierpliwość wyczerpywała mu się bardzo szybko.

Objął ramieniem jej barki. Razem poszli dalej, wtuleni w siebie.

ROZDZIAŁ 13.

Mali zerknęła znad talerza z jajecznicą i bekonem, spojrzała prosto w niebieskie oczy

Martina Bakkena. Poczuła, że się rumieni. Pośpiesznie cofnęła wzrok i znowu dziobała
widelcem w talerzu. Zdała sobie sprawę, że on też myśli o tym, co się stało poprzedniego
wieczoru. Widziała to w jego oczach.

Tej nocy długo nie mogła zasnąć. Dręczyło ją poczucie winy i wyrzuty sumienia, wierciła

się w pościeli zdenerwowana. Nieustannie udzielała sobie samej upomnień, że musi bardziej
uważać, by nie dopuszczać do takich sytuacji. Chciała, żeby Martin również dotrzymywał
umowy. Stosunki między nimi powinny być wyłącznie przyjacielskie i biznesowe.

Kiedy decydowała się na wyjazd do Ameryki, wierzyła, że on godzi się, iż między nimi

dwojgiem do niczego nigdy nie dojdzie. Nie miała wątpliwości, że Bakken wiele do niej
czuje, więcej, niżby sobie życzyła. To jej pragnął, jej i żadnej innej, a Martin Bakken
przywykł, że dostaje to, czego chce. Tak było przy ich pierwszym spotkaniu, i Mali
domyślała się teraz, że nigdy z niej nie zrezygnował.

Gdybym o tym wiedziała, zostałabym w domu, pomyślała. Nie siedziała w tym bajecznym

kraju i nie bawiła się w idyllę. Bo czuła, że teraz tak właśnie jest. I w jakimś sensie była to też
jej wina, choć niechętnie, musiała to jednak przyznać.

Martin jest człowiekiem bardzo łatwym w codziennym obcowaniu, myślała. Taki

sympatyczny i troskliwy. I bardzo przystojny, urodziwy i dystyngowany. Nie można też
zapominać, że luksus i królewskie przyjęcie, jakie jej zgotował, zrobiły na niej duże wrażenie.
Na dodatek do wszystkiego była daleko od domu. Czasami zdawało jej się, że Stornes istnieje
w jakimś innym świecie.

Ponownie uniosła wzrok i napotkała jego spojrzenie. Jeśli ona ma tu zostać, to wydarzenia

z poprzedniego wieczoru nie mogą się już więcej powtórzyć. Dla niej było to najzupełniej
oczywiste, liczyła również na to, że Martin ją rozumie i uszanuje jej decyzję.

- Nie mogę wyjść z podziwu, jaki udany wieczór mieliśmy wczoraj - rozświergotała się

Jenny, rzucając na nich ukradkowe spojrzenie! - Po prostu nadzwyczajny!

Mali zorientowała się, że Jenny wyczuwa napiętą atmosferę między nią i Martinem, ale

udaje, że niczego nie dostrzega. Cieszyła się, że Jenny tu jest, musi zadbać, żeby siostra
Martina nieustannie była gdzieś w pobliżu. Wtedy nie będą się tworzyć takie nastroje jak
wczoraj wieczorem.

- Masz całkowitą rację - przyznał Martin i wstał, żeby dołożyć sobie jedzenia. - Sklep

będzie sukcesem, powtarzam to przez cały czas. Wszyscy, którzy odwiedzili nas wczoraj,
opowiedzą dalej o Mali i jej pracach. Ja się już po prostu nie mogę doczekać otwarcia w
środę.

- Spotkamy wielu z naszych wczorajszych gości, kiedy przed południem wybierzemy się

do kościoła - oznajmiła Jenny. - I także wielu z zaproszonych na otwarcie oraz późniejszy
bankiet. Dzisiaj też będziesz w centrum zainteresowania, Mali - uśmiechnęła się życzliwie. -
Ale ty po prostu nic nie jesz - zauważyła. - Chyba nic ci nie dolega?

- Nie, nie - zapewniła Mali pośpiesznie. - Tylko wczoraj wieczorem zjadłam za dużo. No i

źle spałam w nocy - dodała ze wzrokiem utkwionym w plecy Martina. - Trochę za wiele
wrażeń jak na mnie...

- Ale jednak spróbuj coś zjeść - upominała ją Jenny. - Z kościoła wrócimy dopiero w

porze lunchu. Sądzę bowiem, że po nabożeństwie będziemy się musieli witać i rozmawiać ze
znajomymi, prawda, Martin?

- Z pewnością - odparł odwrócony do nich plecami.
- A właśnie, wspominałam ci o stroju ludowym dla Mali - mówiła dalej Jenny, kiedy brat

wrócił i znowu usiadł przy stole. - Ty przecież wiesz, jak bardzo ludzie są tutaj
zainteresowani tymi strojami.

- Tym razem też masz rację - zgodził się Martin i zajął się kolejną porcją jajecznicy. - Czy

ty masz strój ludowy, Mali?

- Nie, i w Norwegii jeszcze nie tak wiele kobiet sobie takie stroje sprawiło - wyjaśniała. -

Ale słyszałam, że wiele się o tym mówi. No i oczywiście widziałam - dodała.

- Zaproponowałam Mali, żeby jej córka, ta artystyczna piękność, Dorbet, zainteresowała

się sprawą i może zaczęła haftować dla nas stroje ludowe - ciągnęła dalej Jenny. - Byłaby to
wielka atrakcja dla naszego sklepu, nie sądzisz?

- Fantastyczny pomysł! - zawołał Martin uradowany. - To by naprawdę było wspaniale.

Czy myślisz, że Dorbet by się tym zainteresowała, Mali?

- Trudno mi powiedzieć - wahała się Mali. - Ale myślę, że tak. Ona potrzebuje czegoś,

czym mogłaby się zająć oprócz roli młodej gospodyni. Bo Dorbet jest... tak, ona...

- Ona jest pod wieloma względami podobna do swojej matki - oznajmił Martin i

uśmiechnął się do niej. - Również jeśli chodzi o zdolności artystyczne, co zresztą mnie nie
dziwi, bo to są cechy dziedziczne. To na pewno byłoby interesujące i opłacalne, zarówno dla
Dorbet, jak i dla nas, gdyby chciała się w to zaangażować.

- Zapytam ją natychmiast, jak tylko wrócę do domu - obiecała Mali. - Ale ja, chociaż nie

mam prawdziwego ludowego stroju, to przywiozłam ze sobą specjalny kostium, z myślą, że
włożę go na otwarcie sklepu. To jest lokalny strój świąteczny z Surnadalen. Spódnica uszyta z
czarnego samodziału z pięknym, tkanym na krosnach pasem u dołu. Tak samo ozdobiony jest
serdaczek, a bluzka ma wyszukany haft. To bardzo piękne ubranie, jeśli sama mogę tak
powiedzieć - dodała i zarumieniła się lekko. - I inne niż wszystko pozostałe.

- To brzmi wspaniale - rozpromieniła się Jenny. - Miałam nadzieję, że włożysz na siebie

coś wyjątkowego na otwarcie, coś, co połączy ciebie, twoje piękne prace i naszą Norwegię.
No i proszę, masz strój! - Napiła się kawy. - Ale samodział... rany boskie, Mali, ty się
ugotujesz w tym gorącu - jęknęła, łapiąc się za głowę. - Nie daj Boże, żebyś zemdlała! Mali
uśmiechnęła się lekko.

- Musiało minąć sporo czasu od twojej ostatniej wizyty w Norwegii, Jenny. Czy ty nie

pamiętasz, że mężczyźni zawsze chodzili w samodziałowych ubraniach w czasie sianokosów?
Przypominam sobie na przykład, że mój teść mówił, iż samodział jest tak samo dobry na
mróz, jak i na upał, i zapewniani cię, że miał rację. Będę się bardzo dobrze czuła w
samodziałowym kostiumie, nie powinnaś się tym martwić.

- Ale na bankiet wieczorem włożysz chyba coś innego? - Jenny patrzyła na nią badawczo.
- No właśnie, pomyślałam, że powinnam sobie kupić suknię - wyznała Mali trochę

niepewnie. - Domyślam się, że to będzie wyjątkowo elegancki bankiet, a ja nie mam nic na
taką okazję.

- My z Martinem o tym rozmawialiśmy - wtrąciła Jenny. - Nie dlatego, byśmy uważali, że

jesteś źle ubrana - dodała. - Niech Bóg broni, co to, to nie! Ale jak sama mówisz, to będzie
wspaniały i całkiem wyjątkowy bankiet. A skoro Martin ściągnął cię tutaj, to czujemy się
zobowiązani podarować ci suknię na ten wieczór. Wyjątkowy strój na wyjątkowy wieczór -
dodała. - Jutro pojedziemy do miasta i zobaczymy, co tam mają.

- Nie - zaprotestowała Mali pośpiesznie. - Ja przecież mogę zapłacić sama. Ja nie chcę...
- Potraktuj to jako zadatek na poczet współpracy - odparła Jenny. - Bo też to prawda, to

będzie zadatek. To nie Martin ofiarowuje ci suknię, jeśliby ci to miało przeszkadzać. To
będzie od nas obojga i od sklepu. W tej sytuacji możesz się chyba zgodzić - poprosiła.

Mali zerknęła na Martina. Nie patrzył na nią, koncentrował się na jedzeniu. Mali wciąż się

wahała. Jenny przekrzywiła głowę i spoglądała na nią błagalnym wzrokiem.

- No, bądź taka miła - powiedziała. - Dla nas to będzie wielka radość.
W końcu Mali skinęła głową.
- Jeśli spojrzymy na sprawę w ten sposób... - zaczęła, wciąż z wahaniem. - Chociaż nie

wydaje mi się to odpowiednie. Powinnam sama zapłacić...

- Niezbyt wiele jest rzeczy, za które pozwalasz nam płacić - przerwał Martin, podnosząc

wzrok.

- No a ta kosztowna podróż?
- Koszty twojej podróży zwrócą się wielokrotnie już podczas otwarcia, Mali. To jest

biznes - dodał, dziwnie krótko jak na niego.

On chętnie dałby mi księżyc, gdyby to było możliwe, pomyślała Mali. Ale dobrze, że teraz

uzgodnili, co trzeba: to są interesy i nic więcej. Mali wiedziała jednak, czego on naprawdę by
chciał. A mianowicie, żeby zdecydowała się zostać. Zostać z nim.

Jego spojrzenie było spokojne i pełne życzliwości. Mimo to Mali widziała coś dziwnego w

jego niebieskich oczach. Coś, co mówiło jej, jakie on żywi dla niej uczucia.

Kościół był piękny, zbudowany z czerwonej cegły. Zaskoczona Mali patrzyła, ilu ludzi

idzie na nabożeństwo, choć to przecież tylko zwyczajna niedziela. Powiedziała o tym swoim
gospodarzom.

- Jak ci już wspomniałam, Kościół tutaj w Ameryce jest bardzo silny - przypomniała

Jenny, kiedy szły ku wejściu. - A dotyczy to w jeszcze większym stopniu innych kościelnych
społeczności, jak na przykład haugianów. Amerykanie przychodzą do kościoła często, nie
tylko w Wigilię - dodała. - Ja już niewiele pamiętam z rodzinnego kraju, ale wydaje mi się, że
Kościół tutaj jest bardziej żywy. W każdym razie tak jest w zgromadzeniu, do którego my
należymy.

Wiele osób podchodziło, żeby się przywitać. Mali uśmiechała się i ściskała dłonie. Wielu

mówiło po norwesku, zdarzali się jednak tacy, którzy posługiwali się wyłącznie angielskim.
W takich przypadkach Martin lub Jenny natychmiast stawali u jej boku i tłumaczyli.

Kościół wydawał się Mali chłodny w stosunku do piekącego upału na zewnątrz. Jenny

wzięła ją pod rękę i prowadziła w stronę ołtarza, zatrzymały się przy trzecim rzędzie ławek po
lewej strome.

- Wielu z nas ma swoje stałe miejsca - szepnęła do Mali. - Szczerze mówiąc, większość.
Psałterze, które leżały przygotowane, kiedy usiadły, również miały ich nazwiska, tłoczone

i pozłacane litery. Jeden dla Jenny, drugi dla Martina.

Mali siedziała i rozglądała się dookoła. Kościół wydawał jej się znacznie większy niż ich

parafialny kościół w Kvannes. Nie jest tutaj tak nastrojowo, pomyślała. Obraz na ołtarzu był
jednak wspaniały, a ozdoby wprost przesadne.

Nabożeństwo odprawiano po angielsku, więc Mali niewiele rozumiała. Siedziała między

Jenny i Martinem, a jej myśli błądziły daleko.

Jak zwykle szybko dotarły do Stornes. I znowu serce ścisnęło jej się w piersi od wyrzutów

sumienia z powodu tego, co stało się wczoraj wieczorem. Mali złożyła ręce i położyła je na
kolanach. Modliła się w duchu o wybaczenie. Wtedy w jej głowie pojawiła się myśl o Ruth,
dużo bardziej intensywna niż zazwyczaj. Kiedy chodziła do kościoła w domu, też tak bywało
po śmierci Ruth. Przetarła dłonią oczy, zamknęła na moment powieki i poczuła tak
intensywną bliskość córki, że ją to po prostu przeraziło. Żal i tęsknota tkwiły w jej sercu
niczym ciernie. Spostrzegła, że Martin jej się przygląda, i uniosła głowę.

- Czy coś się stało? - szepnął, ostrożnie ściskając jej rękę.
- Nie, nie - odparła również szeptem. - Nic mi nie jest.
Pośpiesznie cofnęła rękę. Zauważyła, że Jenny im się przygląda. Mali zastanawiała się, co

właściwie ta kobieta sobie myśli. Na tyle zna swojego brata, żeby wiedzieć, w jakim stanie
znajdują się jego uczucia. Jenny nie powiedziała nic więcej po tym tajemniczym wyznaniu, że
Martin był jak odmieniony, kiedy wrócił z Lademoen, pierwszym razem, gdy poznał Mali.
Nie, Jenny nie mieszała się do spraw brata, ale nie robiła też nic, żeby przeszkadzać, gdyby
mu się udało. Najwyraźniej troszczyła się o to, by jak najczęściej Martin i Mali zostawali
sami, nawet nie próbowała tego ukrywać.

Mali skierowała myśli z powrotem do Stornes. Ciekawe, co dzisiaj robi Havard. Nagle

przypomniała sobie ich pożegnanie. Pamiętała mgłę, pamiętała to, że Havard byl coraz dalej i
dalej od niej otoczony tą mgłą, rozpływał się w niej w jakiś sposób. Nagle zrobiło jej się
zimno.

- Czy miałabyś ochotę zobaczyć nasz sklep? - spytał Martin, kiedy wrócili do samochodu.
- O tak - ucieszyła się Mali. - Bardzo bym chciała. Jeśli to nie będzie zbyt wiele zachodu -

dodała, spoglądając na Jenny.

- Ale coś ty - zapewniła tamta. - Ja sama chętnie bym zobaczyła, jak dalece posunęły się

prace. No a sklep znajduje się niedaleko.

- Tak? A ja myślałam że to w Minneapolis.
Martin otworzył kluczykiem drzwi samochodu, ujął łokieć Mali i pomógł jej wsiąść.

Ciepło jego ręki paliło jej skórę.

- To miała być niespodzianka - powiedział, pomagając siostrze wsiąść z drugiej strony. -

Miałem co prawda lokal w Minneapolis, opowiadałem ci o nim, ale nie do końca byłem
zadowolony ani z lokalu, ani z otoczenia. Poza tym sklep dużo bardziej pasuje do St. Paul, bo
to jest miasto Amerykanów norweskiego pochodzenia. Kiedy więc niedawno otrzymałem
propozycję wynajęcia dużego, świeżo odrestaurowanego lokalu na głównej ulicy tutaj w
mieście, zgodziłem się natychmiast.

Zamknął drzwi za siostrą, sam usiadł przy kierownicy. Dzisiaj prowadził on sam, bez

szofera.

- Mam nadzieję, że nie jesteś rozczarowana?
- Nie, cieszę się po prostu, że znalazłeś miejsce, które uważasz za najlepsze - powiedziała

Mali. - No i nie słyszałam przedtem, że to ma być tutaj w mieście.

Wkrótce potem jechali wolno w górę szeroką główną ulicą St. Paul.
- Ależ my byłyśmy tutaj tego dnia, kiedy przyjechałyśmy na zakupy - zauważyła Mali,

spoglądając na Jenny. - Pamiętam te piękne fasady domów. Czy to nie tutaj leżą te
najładniejsze sklepy? A w każdym razie najdroższe? - dodała. Jenny wybuchnęła śmiechem.

- Obiecałem Martinowi, że ci nic nie powiem - wyznała. - On chciał sam pokazać ci sklep.

Poza tym nie wszystko było jeszcze gotowe.

- I wciąż brakuje różnych drobiazgów - wtrącił Martin. - Na przykład kwiaty zostaną

przyniesione dopiero w środę rano. Poza tym jednak wszystko zdaje się być w porządku już
teraz.

Lokal sklepowy leżał w górnej części ulicy. Mali przypomniała sobie, jak Jenny trzymała

ją za rękę, mówiąc, że zaszły już za daleko i powinny wracać. Zaczęła mówić coś na temat
lunchu i restauracji, znajdującej się w całkiem innym miejscu.

Samochód zatrzymał się przy trotuarze. Sklep miał dwa wielkie okna, wychodzące na

ulicę, i Mali aż się zakrztusiła z wrażenia, kiedy zobaczyła w oknie wystawowym kilka
swoich prac. Wisiała tam jedna z najładniejszych narzut, przewieszona przez powykrzywiany
duży korzeń drzewa. Robiło to fantastyczne wrażenie.

Błyszczący nowy szyld zajmował całą fasadę. „Dom Skandynawski" - głosił napis.
Martin sprawiał wrażenie, że rozsadza go duma.
- No, i co na to powiesz? - spytał.
Mali chodziła od jednego okna do drugiego, oglądała stare przedmioty domowego użytku,

drewniane miski, malowane w ludowy wzór skrzynki, duńską porcelanę i niektóre ze swoich
własnych wyrobów. - To wygląda po prostu niewiarygodnie - powiedziała w końcu,
zwracając się do Martina. - Jestem pod wrażeniem, jak pięknie to wszystko wypadło.

Martin uśmiechał się zadowolony, otworzył drzwi do sklepu i wprowadził obie panie. Sam

sklep był znacznie większy, niż Mali się zdawało. Wnętrze było urządzone w tym samym
stylu co wystawy. Ma się wrażenie, jakby człowiek wszedł do muzeum, pomyślała, ale nie
wyglądało to ani staromodnie, ani dziwacznie. Wprost przeciwnie. Ustawiając przedmioty w
ten sposób, Martin wydobył szczególną atmosferę czegoś starego i pięknego, oprawionego w
bardzo nowoczesne ramy.

Mali była naprawdę oszołomiona. Teraz, kiedy stała pośrodku sklepu i patrzyła na swoje

własne rzeczy, znowu motyle w jej żołądku zaczęły trzepotać skrzydełkami. Ciekawe, co też
ludzie powiedzą w środę.

- Jakiś ty zdolny - oznajmiła, wyciągając rękę do Martina. - To coś naprawdę

wyjątkowego. Takie piękne...

- To nie tylko moja zasługa - rzekł Martin ze źle skrywaną dumą. - Współpracowałem z

kilkoma wybitnymi artystami, przede wszystkim z tobą.

- Tak, twoje tkaniny zostaną rozchwytane już w środę - uznała Jenny z wielką pewnością i

przesunęła jakiś wazon. - Pamiętasz, jacy zachwyceni byli nasi goście. Wielu z nich przyjdzie
tutaj też w środę, by kupić niektóre z twoich prac, Mali. Powinnaś była zabrać ze sobą co
najmniej dwa razy tyle, sprzedalibyśmy wszystko od ręki.

- Jestem o tym przekonany - przytaknął Martin. - Ale mimo wszystko nikt nie będzie mógł

zabrać żadnej z twoich prac już w środę. Przypniemy karteczki, że praca została sprzedana,
ale i narzuty, i gobeliny pozostaną przez jakiś czas wystawione w sklepie. Ludzie muszą je
sobie obejrzeć, zanim nabywcy zabiorą je do domu - dodał i jakby przypadkiem objął
ramieniem jej talię. - Będziesz miała pod dostatkiem zajęcia, kiedy wrócisz do domu -
powiedział. - I zakładam, że będziesz nam swoje prace przekazywać. A gdybyśmy jeszcze
dostawali stroje ludowe od Dorbet na dodatek...

Kiedy Martin wypowiedział imię córki, Mali cofnęła się lekko. Obiecał przecież, że będzie

powstrzymywał takie „przyjacielskie gesty". Poza tym Mali nie była wcale pewna, że to gest
przypadkowy. Wygląda bardzo niewinnie, ale przecież taki nie jest, pomyślała. Czuła, że
coraz bardziej pogrąża się w czymś, czego nie rozumiała, ale czego pragnęła uniknąć. Raz w
życiu zdradziła Havarda. Drugi raz nie może się to zdarzyć.

Musi mieć się na baczności, musi nie dopuszczać Martina zbyt blisko siebie. Ale to nie

takie proste, bo to się dzieje tak naturalnie, kiedy on ją obejmuje lub po prostu dotyka. I w
jakiś sposób Mali lubiła to jego zachowanie. Szczerze mówiąc, lubiła wiele jego zachowań.
Właściwie lubiła większość jego cech: życzliwość, troskliwość i uwagę. Jego promienny
uśmiech i to intensywne spojrzenie niebieskich oczu. Musi mieć się bardziej na baczności.
Jeśli da mu mały palec, to on zechce nie tylko całą rękę, ale całą Mali. Nie wolno do tego
dopuścić.

Popołudnie spędzili w wygodnych leżakach pod wielkim parasolem na tarasie. Słońce

świeciło na bezchmurnym niebie, wiał jednak lekki wiatr i sprawiał, że nie odczuwało się
upału. Poza tym nieustannie podawano im orzeźwiający lodowato zimny napój w wysokich
szklankach. Mali nie miała pojęcia, co to jest, domyślała się jednak, że to nie tylko sok.
Wkrótce poczuła to we własnej głowie.

- Powinieneś zabrać Mali na przejażdżkę parowcem po Missisipi, Martinie - powiedziała

Jenny, popijając zimny napój. - To wielkie przeżycie pływanie starodawnym statkiem.

- Oczywiście, że ją zabiorę - zgodził się Martin. - Na szczęście po otwarciu sklepu

będziemy mieć trochę czasu, sam myślałem, że będziemy mogli popłynąć. Bo teraz, przed
otwarciem, nie powinniśmy planować zbyt wielu zajęć. Chciałabyś się, Mali, wybrać na taką
wycieczkę?

- Owszem, to musi być niezwykłe - uznała Mali. - Widziałam takie stare parowce -

dodała. - Sivert w dzieciństwie czytał pewną książkę...

- Chatę wuja Toma? - podpowiedział Martin.
- Tak właśnie, to była ta książka. Wylewał nad nią strumienie gorzkich łez, wcale mu się

nie podobało, jak w Ameryce traktuje się niewolników.

- Nikomu z nas się nie podobało - zgodził się Martin. - Ani traktowanie niewolników, ani

to, co biali wyprawiali w kraju Indian. Zresztą problem Indian to nadal gorący temat. Ciągle
są spychani ze swoich terytoriów, bo biali muszą mieć ziemię. To prowadzi do wielkich
nieszczęść.

- To tak jak u nas w Norwegii z Cyganami - wtrąciła Mali. - Z nimi też władze obchodzą

się okrutnie.

- Niewiele możemy z tym zrobić - westchnęła Jenny i przeciągnęła się na swoim leżaku.

- Jednak moglibyśmy robić więcej, niż robimy - odparł Martin dziwnie ostrym głosem. -

Ale my się tym nie przejmujemy, ponieważ polityka władz służy naszej sprawie. Mamy
więcej ziemi i więcej pieniędzy, podczas gdy rdzenni mieszkańcy tego kraju zamykani są w
rezerwatach, gdzie czują się okropnie. I na dodatek oskarża się ich, że piją i nie chcą
pracować! Indianie to wolne duchy, radzili sobie znakomicie z tym, co kraj i natura im
dawały. My odbieramy im podstawy życia, a potem mówimy, że są beznadziejni i leniwi. To
nie może prowadzić do niczego innego jak tylko do awantury i nieszczęścia.

Przez chwilę wszyscy milczeli. W końcu Jenny wstała.
- Zaczyna mnie boleć głowa, kiedy za długo siedzę na słońcu - oznajmiła. - Pójdę teraz i

odpocznę trochę przed obiadem.

Zniknęła w domu.
- Tęsknisz za domem, Mali? - Martin patrzył na nią w zamyśleniu.
Mali nie odpowiedziała natychmiast. Leżała z przymkniętymi oczyma, nie chciała na niego

patrzeć.

- Prawie bez przerwy myślę o domu - odparła w końcu. - Przywykłam, żeby wszystko

trzymać własną ręką. I... no cóż, dla mnie to dziwne pozostawać tak długo poza domem, tak
długo... - Martin milczał. - Ale tu u was czuję się wspaniale - pośpiesznie dodała Mali,
zaniepokojona, czy aby Martin nie uzna jej za niewdzięczną. - Jestem bardzo wdzięczna za te
fantastyczne możliwości, jakie mi zaproponowałeś...

- A nigdy nie pomyślałaś, żeby tutaj zostać? Żeby przeprowadzić się ze Stornes i wziąć od

losu wszystkie szanse, jakie ci daje?

Mali usiadła i popatrzyła na niego.
- Ja należę do Stornes, Martinie.
Wolno skinął głową.
- Tak, to prawda - zgodził się.
Przez chwilę znowu milczeli. Kwiaty w ogrodzie pachniały intensywnie, jakaś osa

balansowała na krawędzi pustej szklanki Mali.

- Czy Havard wie, jakim jest szczęśliwcem? - spytał nagle Martin.
Mali jeszcze przez chwilę śledziła wysiłki osy. Potem uniosła głowę i spojrzała prosto w

niebieskie oczy, które jej się przyglądały.

- W każdym razie wiem, jakim ja jestem szczęśliwcem - odparła cicho.

ROZDZIAŁ 14.

- Dzisiaj pojadę z wami do miasta - powiedział Martin przy śniadaniu. - Mam kilka

spotkań, które muszę załatwić. Bo to chyba dzisiaj wybieracie się na zakupy, prawda?

- Tak właśnie jest - skinęła Jenny. - Cieszę się na te zakupy jak dziecko. Znajdziemy dla

Mali suknię piękną jak marzenie.

- Ja bym wolała coś prostego - wtrąciła Mali, smarując kromkę chleba.
- To się zobaczy - oznajmiła Jenny. - Zgadzam się z tobą, że suknia nie powinna być zbyt

strojna, jednak musi być wyjątkowa, dokładnie tak jak ty sama - dodała. - A ty, drogi
Martinie, nie będziesz mógł zobaczyć tej sukienki przed bankietem - dodała zaczepnym
tonem i mrugnęła do brata. - To ma być niespodzianka.

- Trudno, mogę poczekać - uśmiechnął się Martin. - Tym bardziej podniecający będzie

środowy wieczór.

- A co z samochodem? - spytała Jenny. - Planowałam, że dzisiaj wrócimy do domu na

lunch, ale tobie nie będzie to odpowiadało, masz swoje plany?

- Ja muszę zjeść lunch w mieście - odparł Martin. - Ale wszystko się ułoży. Henry

zawiezie nas do miasta i odbierze was, kiedy będziecie chciały, a po południu przyjedzie po
mnie.

Spojrzał Mali w oczy.
- Czy ty jeździłaś kiedyś konno?
- Konno? Nie... to znaczy siedziałam oczywiście na końskim grzbiecie, kiedy byłam

młoda. Głównie dla zabawy, w domu w Buvika - dodała. - Ale nigdy nie jeździłam tak
naprawdę, z siodłem i w ogóle.

- Z pewnością szybko byś się nauczyła - uznał Martin. - Pomyślałem sobie, że może

byłoby dla ciebie interesujące, gdybyśmy się po południu wybrali konno obejrzeć farmę,
mogłabyś zobaczyć, jak my tu gospodarujemy.

Mali wytrzeszczała oczy.
- Konno? Przecież ja nie umiem... i zresztą nie mam odpowiedniego ubrania - dodała.
- Umiesz, umiesz - zapewniał Martin. - Dostaniesz spokojnego konia, do którego można

mieć zaufanie. A jeśli chodzi o ubranie do jazdy konnej... ty i Jenny nosicie ubrania w mniej
więcej tych samych rozmiarach, jeśli się nie mylę. Jak myślisz, Jenny, Mali mogłaby
pożyczyć od ciebie spodnie dojazdy konnej?

- Naturalnie - zgodziła się chętnie Jenny.
- Spodnie do jazdy konnej - powtórzyła Mali. - To nie mogę włożyć spódnicy?
- Spódnica w konnej jeździe po prostu przeszkadza - uznał Martin i uśmiechnął się na

widok jej przestraszonej miny. - Będziesz się naprawdę świetnie czuła w spodniach.

Mali nie odpowiedziała. Siedziała i w milczeniu żuła chleb.
- Ale pojedziemy tylko pod warunkiem, że będziesz miała ochotę - dodał Martin. -

Pomyślałem, że to by mogło być dla ciebie interesujące, jednak...

- Owszem, bardzo chętnie zobaczyłabym farmę i wasze metody gospodarowania -

przyznała Mali. - Więc nie o to chodzi, ale...

- Jeśli tylko te spodnie i konna jazda budzą w tobie wątpliwości, to naprawdę nie ma

problemu - zapewnił Martin. - Bardzo szybko uznasz, że to bardzo przyjemne, ja to wiem.

- On ma rację, Mali - przytakiwała Jenny. - Naprawdę to polubisz. Może zresztą poznasz

jakieś nasze metody, które spróbujesz potem wprowadzić u siebie.

Mali miała co do tego wątpliwości. Nie można porównywać tego wielkiego, położonego

na płaskim terenie gospodarstwa z górskimi, małymi poletkami u niej w domu. Małymi
przynajmniej w stosunku do The Hill, myślała, chociaż w Norwegii Stornes traktowane jest
jako bardzo duży dwór. Miała jednak wielką ochotę zobaczyć, jak oni gospodarują, liczyła na
to od chwili przyjazdu. Ale żeby konno... i na dodatek w spodniach!

- A jeśli spadnę? - zaniepokoiła się nagle.
Martin roześmiał się. Niebieskie oczy mieniły się przed nią. - Mogę ci zagwarantować, że

nic takiego się nie stanie - powiedział. - Nie z tym koniem, którego dla ciebie wybrałem. A
jeśli mimo wszystko spadniesz, to pomogę ci się podnieść.

Mali w milczeniu kiwała głową.
- No to co, pojedziesz?
- No, chyba powinnam spróbować - rzekła z wahaniem.
- Świetnie! Cieszę się, że będę mógł pokazać ci moją farmę. W to akurat wierzę,

pomyślała Mali, przypominając sobie, co Henry powiedział tamtego wieczoru, kiedy tu
przyjechała. Że mianowicie The Hill jest największą farmą w Minnesocie. Nic dziwnego, że
trzeba mieć konia, by objechać ją dookoła. Poczuła mrowienie w żołądku na myśl o tym, ale
właściwie wierzyła, że potrafi prowadzić konia. No i te spodnie do jazdy konnej... w
Norwegii też są kobiety, które zaczęły nosić długie spodnie. Chociaż przeważnie te młodsze i
najczęściej tylko do jazdy na nartach. Ona sama niczego takiego nie miała, ale przecież nie
szkodzi spróbować, myślała. I tak nikt w domu się o tym nie dowie.

- Czy próbowałaś lodów, Mali? - Jenny zatrzymała się przed jakimś sklepem i patrzyła na

nią pytająco. Ze sklepu dochodził zapach świeżego chleba i słodkich ciastek.

- Lodów? Tak, próbowałam na statku podczas podróży. Przedtem nigdy nie jadłam ani

nawet nie widziałam lodów.

- Ale je polubiłaś - uśmiechnęła się Jenny i ujęła ją pod ramię, jakby zakładała, że to

oczywiste, iż Mali lubi lody. Pociągnęła ją za sobą do sklepu.

- Chodź, wejdziemy, zamówimy sobie lody i po filiżance kawy.
Dobrze było w końcu usiąść. Odwiedziły już trzy wielkie sklepy, ale niczego nie znalazły.

Mali zdejmowała z siebie ubrania w ciasnych przymierzalniach, spocona i lekko zirytowana.

Jenny chyba zwróciła uwagę, że jej gość nie czuje się dzisiaj całkiem dobrze.
- Zawsze tak jest, kiedy się poluje na coś wyjątkowego - powiedziała, kiedy opuszczały

trzeci sklep, tak samo jak przyszły, z pustymi rękami. - Ale na pewno znajdziemy ci suknię
jak marzenie, Mali, jestem tego pewna! Dokładnie wiem, co by to miało być. Będziesz
wyglądać niczym zjawisko! Martin oniemieje na twój widok.

- Ale chyba nie po to mamy kupować tę suknię - wtrąciła Mali, patrząc na nią. - Nie po to,

żeby Martin oniemiał...

Jenny zarumieniła się i odwróciła wzrok. Potem ujęła Mali pod rękę i poszły dalej.

Lody to coś najpyszniejszego, czego Mali w życiu próbowała. Rozkoszowała się nimi i

kawą, ostrożnie zdjęła pod stołem buty z udręczonych stóp. Nie przywykła, żeby tyle chodzić
w miejskim obuwiu. Nogi miała zupełnie zdrętwiałe.

Siedziały obie przez chwilę i przyglądały się ruchowi na zewnątrz. Do samochodów Mali

zaczynała się już przyzwyczajać, ale tramwaje fascynowały ją wciąż tak samo, kiedy z
łoskotem przejeżdżały obok. Nagle zatęskniła do domu, do spokojnego Stornes. Do
łagodnego wiatru od Stortind i zapachu lata, smoły i dziegciu, do śpiewu drozdów na halach i
krzyku ptaków na fiordzie. Przymknęła oczy i zobaczyła przed sobą dwór, dziedziniec
otoczony mnóstwem budynków, widziała szopy, chlewy, spichlerz i pralnię. I nagle pojawił
się Havard, z brązową od słońca twarzą i jasną grzywką nad czołem.

- Halo! - Jenny dotknęła jej ręki.
Mali drgnęła i zarumieniła się z poczuciem winy. Chyba nie jestem dzisiaj interesującą

towarzyszką, pomyślała.

- Byłaś teraz gdzieś daleko?
Mali wolno skinęła głową. Wsunęła stopy w buty i wypiła ostatni łyk kawy.
- Byłam w domu - powiedziała cicho.

- Ta jest znakomita!
Jenny złożyła ręce w zachwycie i mierzyła Mali od stóp do głów. Ona zaś obracała się

wolno przed wielkim lustrem. Spoglądała na nią stamtąd zupełnie obca kobieta. W każdym
razie tak to odczuwała.

Suknia została uszyta z szaroróżowego jedwabiu. Mali gładziła rękami śliski materiał.

Dekolt był nieco większy, niż lubiła. Tylko wąska plisa okrywała ramiona. Rękawy, krótkie i
szerokie, poruszały się niczym skrzydła motyla, a dekolt został wykończony przyszytymi
blisko siebie małymi różyczkami. Od dopasowanej talii spódnica rozszerzała się mocno ku
dołowi, jedwab pokrywała warstwa cieniutkiego tiulu, wszystko układało się w piękne fałdy.

Jenny powiedziała coś do ekspedientki. Ta zniknęła, ale za chwilę wróciła, niosąc różne

grzebienie z naszytymi różyczkami z jedwabiu, również w tym pięknym, szaroróżowym
kolorze.

-

- Musimy coś zrobić z twoimi włosami - powiedziała Jenny i zdjęła wielką spinkę, która

podtrzymywała włosy Mali upięte w duży węzeł. Jasna, gęsta czupryna opadła na jej nagie
ramiona. Jenny odgarnęła włosy po bokach i zamocowała je grzebieniami.

- Rany boskie - westchnęła, przyglądając się swojemu dziełu. - Jesteś naprawdę niczym

zjawisko!

Mali znowu spojrzała w lustro. Owszem, jest piękna, sama to widziała. Kolor sukni

podkreślał jej ciemnobrązowe oczy i jasne włosy. Kiedy się poruszała, tiul przy spódnicy
cichutko szeleścił.

- Poczekaj tylko, niech cię dyskretnie umaluję - promieniała Jenny. - No i co o tym

myślisz?

- Ja... to jest najpiękniejsza suknia, jaką kiedykolwiek widziałam - przyznała Mali. - I

pewnie kosztuje mnóstwo pieniędzy.

Jenny prychnęła.
- Jeśli podoba ci się ta, to tę kupujemy - oznajmiła stanowczo. - Zostaniesz królową

wieczoru, Mali.

W jej głosie nie było cienia zazdrości. Wyglądało na to, że szczerze się cieszy, iż może

wystroić Mali i pokazać ją światu. Może zresztą przede wszystkim swojemu bratu, pomyślała
Mali. Już od dawna podejrzewała, że Jenny nosi w sercu odrobinę nadziei, iż bankiet, podziw
i sukces skłonią Mali do zmiany zdania. Czyniąc z niej królową wieczoru, miała nadzieję, że
Mali zechce zostać na zawsze w tym bajecznym kraju. Mali obróciła się jeszcze kilka razy,
patrząc w lustro. Na plecach suknia miała głęboki dekolt. Do niej nie można włożyć stanika,
pomyślała.

- To co, bierzemy tę?
Mali po raz ostatni spojrzała w lustro, wciąż nie poznawała kobiety, którą tam widziała.

Nagle przepełniła ją radość. To będzie tylko jeden taki wieczór w moim życiu, myślała.
Wieczór, w którym Mali zostanie królową balu. I pamięć tego wieczoru chciała zabrać ze
sobą.

Gdzieś głęboko w duszy jakiś cichutki głosik mówił, że nie powinna tego robić, że to jest

igranie z ogniem. Odsunęła jednak od siebie ten głos. Chciała przeżyć baśń.

- Tak, dziękuję - powiedziała i uśmiechnęła się do Jenny. - Bardzo dziękuję.

Martin wrócił do domu w kilka godzin po tym, jak Jenny i Mali zjadły lunch. Siedziały na

tarasie, kiedy wysiadł z samochodu, z marynarką przewieszoną przez ramię. Słońce odbijało
się w jego śnieżnobiałej koszuli. On zawsze nosił białe koszule, z wyjątkiem jazdy konnej i
pracy na farmie. Mali zwróciła uwagę, że inni biznesmeni też tak się ubierają, zawsze mają na
sobie nieskażone żadną plamką białe koszule ze sztywnymi kołnierzykami. Podzieliła się tą
obserwacją z Jenny.

- Tak, panowie o pozycji takiej jak Martin noszą białe koszule - zgodziła się tamta. - Nic

innego nie jest do pomyślenia. Osobiście cieszę się, że to nie ja muszę je prać i prasować -
dodała. - Bo Martin nigdy nie włoży tej samej koszuli drugiego dnia, a często bywa, że
zużywa kilka w jeden dzień.

- Hello, ladies - uśmiechnął się Martin. - Czy dzisiaj w końcu kupiłyście suknię?
- I to jaką! - zawołała Jenny tajemniczo. - Ale ty jej nie zobaczysz. Tym niemniej masz na

co czekać.

Martin usiadł i nalał sobie szklaneczkę soku.
- No a co z naszą konną wycieczką, Mali? Nadal masz na nią ochotę?
- W każdym razie przygotowała sobie już spodnie i koszulę - zapewniła Jenny. - Spodnie

znakomicie na niej leżą - dodała. - Powinnaś takie sobie kupić i zabrać do domu, Mali.

- W takim razie czas się przebrać - rzekł Martin.
Mali skinęła głową.

- Tylko że ja nie wiem, jak to pójdzie, chociaż...
- Wszystko ułoży się znakomicie - powiedział Martin stanowczo. - Będziemy mieć

wspaniałą wycieczkę przy tej pogodzie.

- A może i ty byś z nami pojechała, Jenny? - spytała Mali w nadziei, że tamta się zgodzi.
- Nie, dziękuję ci, ale nie - odparła Jenny pośpiesznie. - Farmę to ja widziałam wiele razy.
To chyba jednak nie dlatego, pomyślała Mali. Jenny przywykła do jazdy konnej, sprawiała

też wrażenie, że bardzo to lubi. Byłoby im bardzo wesoło wszystkim trojgu. Ale Jenny
chciała, żeby brat miał Mali tylko dla siebie. Mali przejrzała ją już dawno temu.

- W takim razie spotykamy się za kwadrans - oznajmił Martin i wstał. - Właściwie

powinienem wziąć kąpiel, ale zrobię to po powrocie. Ty chyba też po powrocie będziesz się
chciała wykąpać - dodał, uśmiechając się zaczepnie do Mali. - Bo po powrocie będziesz
pachnieć koniem.

Mali miała co do tego wątpliwości, ale propozycji kąpieli odrzucić nie mogła. Już

dwukrotnie wchodziła wieczorami do tej wanny na lwich nóżkach. Leżała w ciepłej,
pachnącej wodzie i rozkoszowała się. O mało nie zasnęła. Uznała, że powinna cieszyć się
luksusem, dopóki może. W domu nie będzie żadnych pachnących kąpieli w głębokiej wannie.

- Za kwadrans - powtórzyła i również wstała. - Będę gotowa.
Martin nie mógł oderwać od niej wzroku, kiedy wyszła na taras w obcisłych spodniach do

jazdy konnej, kraciastej koszuli i wysokich butach, ale nic nie powiedział. Razem poszli do
stajni, gdzie czekały już dwa osiodłane konie. Paru ludzi kręciło się w pobliżu, ale żaden do
nich nie podszedł. Mali odniosła wrażenie, że Martin chyba nakazał im trzymać się na
dystans, nie potrafiłaby jednak powiedzieć, dlaczego tak uważa.

- Jak ja mam go dosiąść? - dziwiła się Mali, spoglądając na wysokiego, wspaniałego

konia.

- Musisz włożyć jedną stopę w strzemię - poinformował Martin. - Ja ci pomogę.
Poszło lepiej, niż się obawiała. Usiadła wygodnie i ujęła lejce.
- Wszystko w porządku?
- Tego to ja nie wiem - odparła. - Ale na razie czuję się znakomicie.
Martin wskoczył na swojego konia.
- Pamiętaj, że twój wierzchowiec nie jest niebezpieczny - przypomniał. - Jest spokojny i

łatwo nim kierować. Z łatwością sobie poradzisz.

I tak też było. Niemal nie zauważyła, jak do tego doszło, ale wkrótce zaczęła się czuć

bezpiecznie na końskim grzbiecie. Wierzchowiec był rzeczywiście spokojny i łatwy w
obejściu, tak jak Martin obiecywał. To fantastyczne uczucie, siedzieć tak wysoko i dać się
nieść przed siebie w harmonii ze wspaniałym zwierzęciem.

Konie ruszyły spokojnie z miejsca i szły na granicy rozległych pól. Chociaż krajobraz był

płaski, cudowny widok rozciągał się przed nimi. Słońce sprawiało, że dojrzałe zboże mieniło
się złotem. Zboże rosło wszędzie, jak okiem sięgnąć. Tam, gdzie nie zostało jeszcze
skoszone.

- Widzę, że zboża dojrzewają tutaj wcześniej.
- To prawda - zgodził się Martin. - Ale w tym roku i tak później niż zazwyczaj. Mieliśmy

bardzo zimną wiosnę. Zwykle o tej porze wszystko jest już pod dachem.

Przez jakiś czas jechali wzdłuż pastwisk, gdzie dobrze odżywione, lśniące byczki pasły się

spokojnie w słońcu, i dalej, wzdłuż rozległych łąk, gdzie soczysta trawa kołysała się w lekkim
wietrze.

- Niedługo będziemy ją kosić - wyjaśnił Martin, wskazując ręką łąkę. - To jest drugi

pokos. Potrzebujemy bardzo dużo paszy. Zimy są tu tak samo mroźne jak w Norwegii,
chociaż nie trwają tak długo. Ale musimy wyżywić wiele zwierząt - dodał. - I byczki, i konie.

- Rany boskie, to jest trawa, która odrosła? Aż taka wysoka?

- My nazywamy to drugim pokosem - poprawił Martin. - Tutaj urodzaje są tak obfite, że

zbieramy pełne dwa pokosy siana. Ziemia jest żyzna - dodał. - I świetne warunki dla
rolnictwa.

Dotarli do grupy drzew i zatrzymali się w cieniu rozłożystych gałęzi.
- Ile ty tego posiadasz - rzekła Mali zdumiona.
- Tak, mam wiele - przyznał Martin. - Dałbym sobie świetnie radę z mniejszą farmą.
Mali przesuwała wzrok ponad polami i łąkami. Przyglądała się stajniom, chlewom i innym

niskim zabudowaniom. Patrzyła na długi, niski główny budynek, który leżał skąpany w
popołudniowym słońcu, tak że lśniące okna zdawały się skrzyć.

- Masz po prostu wszystko - stwierdziła.
Martin nie od razu odpowiedział. Siedział przez chwilę i patrzył przed siebie.
- Ale brak mi najważniejszego - rzekł po chwili, nie spoglądając na nią. - Brak mi kogoś, z

kim mógłbym to wszystko dzielić.

- O, to się też z pewnością ułoży - odparła Mali wolno. - Nie brakuje takich, które by

chętnie...

Martin wpił w nią spojrzenie. Mali przeniknął dreszcz. Teraz nawet nie próbował ukrywać

tego, co do niej czuje. Ale w jego oczach było coś jeszcze. Oczy Martina mieniły się
pożądaniem.

Mali cmoknęła na konia i ruszyła z powrotem ku farmie, zarumieniona i rozgorączkowana.

Serce tłukło jej się niespokojnie w piersi.

Martin wyciągnął do niej ręce, by pomóc jej zsiąść z konia. Mali zsunęła się ku niemu,

poczuła przy sobie jego silne ciało. Ciepło jego rąk paliło jej plecy, oddech łaskotał po
policzku. Stali tak przy sobie przez krótką chwilę, potem Mali cofnęła się o krok z tłukącym
się sercem.

On nie chciał wypuścić jej ręki. Chciał ją przytrzymać.
- Mali, gdybyś tylko zechciała...
Potrząsnęła głową i wyszarpnęła pośpiesznie rękę.
- Nie - wyszeptała cicho. - Nie, Martin.

ROZDZIAŁ 15.

Mali siedziała obok Jenny na tylnym siedzeniu, Martin z przodu obok Henry'ego.

Zatrzymali się tuż przed sklepem i Mali patrzyła przed siebie z mieszaniną przerażenia i
wzruszenia. Iluż to ludzi zapełniało trotuar przed wielkim oknem wystawowym.

- Rany boskie - wyszeptała. - Taki tłum!
- To dopiero początek - zauważył Martin. - Do otwarcia zostało jeszcze pół godziny.
- To wygląda wspaniale, Martin - powiedziała Jenny i pochyliła się, żeby lepiej widzieć. -

Flaga, kwiaty...

- Do tego będzie jeszcze norweski chór męski i szampan - poinformował Martin

zadowolony. - W głębi duszy wiem, że odniesiemy sukces.

Pośpiesznie wyskoczył na chodnik i otworzył drzwi przed Mali.
Ona udała, że nie dostrzega jego wyciągniętej ręki. Po konnej wycieczce próbowała

trzymać go na odległość. Nastrój między nimi nie był zły, ale panowało w nim napięcie
niewyznanych uczuć, musiała się więc mieć na baczności, żeby on jej nie dotykał. Teraz,
kiedy wiedziała, co Martin czuje, tak musi być.

Szczerze mówiąc, domyślała się tego już i wcześniej. Kiedy na przykład Martin pocałował

ją na dobranoc. Powiedziała wtedy, że nie powinien tego więcej robić, jeśli chce, żeby została

w jego domu do końca. Mimo wszystko on nie mógł przestać. W takim razie Mali powinna
go powstrzymać.

Często bywało to bardzo trudne. Mali świetnie się czuła w jego towarzystwie, a przecież

ostatnio w jej życiu było tyle bólu i smutku, troski, żalu i śmierci. Coraz częściej jej myśli
kierowały się do Stornes i rodziny. Ale oni zdawali się należeć do jakiegoś innego życia.
Teraz Mali znalazła się w baśni i chociaż dręczyły ją wyrzuty sumienia w bezsenne nocne
godziny, nie chciałaby tej baśni opuścić. Czuła się niczym Kopciuszek. Wkrótce wybije
północ, myślała. Wtedy wszystko się skończy. Musi więc rozkoszować się tym, dopóki baśń
jeszcze trwa, ale nie wolno posuwać się za daleko.

O mało się nie zaplątała we własną spódnicę, kiedy wysiadała z samochodu. Gdyby nie

wspierająca ręka Martina, byłaby upadła. On jej pomógł, a ludzie stojący na trotuarze zaczęli
klaskać w dłonie, kiedy ją zobaczyli. Była tak zaskoczona, że nie puściła jego opiekuńczej
ręki. Martin poczekał, aż Jenny do nich dołączy, i wszyscy razem poszli w stronę wejścia.
Rozległy się krzyki i pozdrowienia ze wszystkich stron. Martin uśmiechał się - machał ręką i
pozdrawiał zebranych.

- Przyszliście trochę za wcześnie - starał się przekrzyczeć hałas. - Ale już niedługo

otwieramy.

Jeden z jego pomocników otworzył drzwi sklepu, kiedy ich zobaczył, wślizgnęli się więc

pośpiesznie do środka.

- Chór przyjechał, Mr. Bakken - poinformował młody człowiek. - Czekają na zapleczu.
- Czy to naprawdę będzie chór męski? - dziwiła się Mali oszołomiona.
- Żadna większa uroczystość nie odbywa się tutaj bez norweskiego chóru - uśmiechnął się

Martin z dumą - dodał. - To chór imienia Bjornsona - dodał. - Usłyszymy więc różne
tradycyjne norweskie pieśni, na pewno będzie Tak, my kochamy... To stworzy świetny
nastrój.

Pomieszczenia sklepowe zostały udekorowane wielkimi kompozycjami kwiatowymi. Tace

z kieliszkami szampana stały przygotowane, a kilku ubranych w ciemne garnitury
współpracowników doglądało, żeby wszystko było jak należy.

- Chodźcie ze mną i przywitajcie się z chórem - zaproponował Martin przejęty.
Mali i Jenny poszły z nim na zaplecze, gdzie grupa piętnastu, może dwudziestu mężczyzn

w czarnych garniturach i specjalnych czapkach przygotowywała się do występu.

- Witajcie, przyjaciele - rzekł Martin i uścisnął rękę dyrygenta. - Cieszę się, że was widzę.

To jest Mali Stornes z Norwegii. To ona wykonała te wszystkie fantastyczne tkaniny.

Chór ustawił się na wyznaczonym miejscu i punktualnie z wybiciem jedenastej drzwi

sklepu zostały otwarte. Oczy wszystkich kierowały się stronę szerokiej ulicy. Właśnie w tej
chwili nadjechał lśniący samochód, który przywiózł konsula! Martin dał znak dyrygentowi i
rozległy się pierwsze dźwięki pieśni, - Tak, my kochamy...

Mali stała obok Jenny i Martina. Tej chwili nie chciała nigdy zapomnieć. Pośrodku

ruchliwej głównej ulicy St. Paul, tak daleko od Norwegii, chór męski śpiewał norweską pieśń
narodową, a Martin witał norweskiego konsula.

Strzeliły korki od szampana. Konsul, wysoki mężczyzna z ciężką złotą dewizką na

brzuchu, ujął jej rękę i witał się uprzejmie.

- Jaki piękny kostium - powiedział, patrząc na nią z podziwem. - Jesteś tutaj małą cząstką

Norwegii, moja droga. Tyle słyszałem o twoich pracach, cieszy mnie, że będę mógł je
obejrzeć.

Po nim przyszli inni. Mali ściskała ręce gości i spełniała toasty. Zwróciła uwagę, że nie ma

tu zwyczajnych ludzi, tylko bogaci, w eleganckich garniturach, pięknych sukniach i
ogromnych kapeluszach. Kobiety były szczupłe, miały wypielęgnowane dłonie o długich
paznokciach, silne ręce męskie też nie nosiły śladów ciężkiej pracy.

- To jest socjeta - szepnęła Jenny do jej ucha.

- Tak mi się właśnie wydawało - przytaknęła Mali. - Nigdy w swoim życiu nie widziałam

tylu eleganckich ludzi.

Nagle zobaczyła swoich przyjaciół ze statku. Powitanie było niezwykle serdeczne. Mali

została obcałowana, w końcu zaczęło jej się kręcić w głowie. To pewnie też wina szampana,
pomyślała cierpko, mimo to przyjęła nowy kieliszek. Nerwy miała rozedrgane, potrzebowała
czegoś na uspokojenie.

Martin podszedł i poprowadził ją w stronę dużej skrzyni pośrodku sklepu. Przedstawił ją

po angielsku i opowiedział o jej pracy oraz o idei zorganizowania takiego sklepu. O marzeniu,
jakie w nim powstało, kiedy zobaczył niezwykły gobelin, który Mali utkała dla niego wiele
lat temu.

Opowiadał też o innych rzeczach, które zgromadził w sklepie. O korzeniach i

przynależności do ojczystego kraju. Spoglądając na Mali, napomknął, że być może będzie też
możliwość zamawiania w sklepie norweskich strojów ludowych, mówił, jak bardzo jest
dumny, że jego marzenie nareszcie staje się rzeczywistością.

Zakończył podziękowaniami dla konsula, potem wyraził pragnienie, by gościom podobało

się wszystko, co zobaczą. Z ciepłym uśmiechem dodał:

- Jeśli państwo życzą sobie coś kupić, zwłaszcza którąś z prac Mali Stornes, to powinni się

państwo śpieszyć! Na razie mamy tylko to, co zostało wystawione, z czasem jednak będziemy
dostawać więcej - obiecał.

Zachwyceni goście bili brawo, a męski chór śpiewał kolejne pieśni. Mali wydawało się to

wszystko kompletnie nierzeczywiste.

Kiedy Martin uniósł kieliszek i zaproponował wszystkim toast, sklep był tak wypełniony

ludźmi, że nie można się było ruszyć. Pomógł Mali zejść ze skrzyni, która natychmiast została
wyniesiona na zaplecze.

- Teraz musimy chodzić i witać najważniejszych gości - szepnął Martin. - W ogóle musisz

się przywitać z mnóstwem ludzi i z pewnością odpowiadać na mnóstwo głupich pytań. Ale
będzie dobrze. Czy to wszystko nie wydaje ci się wspaniałe?

Jego niebieskie oczy promieniały tuż przed nią w chłopięcej dumie.
Mali w milczeniu skinęła głową i uniosła swój kieliszek.
- Uważam, że to po prostu sen - rzekła oszołomiona.

Martin miał rację: w ciągu dwóch pierwszych godzin większość prac Mali została

sprzedana. Czerwone karteczki z napisem SOLD świeciły ku niej ze wszystkich stron, a coraz
to nowi ludzie chcieli ściskać jej rękę i opowiadać, jakie to wszystko ich zdaniem jest
wyjątkowe, to, co stworzyła. Dotykali też jej kostiumu i bardzo go chwalili, pytali, czy można
by taki zamówić. Wielu chciało się też upewnić, czy będą mogli kupić coś z następnej
dostawy. I kiedy ta dostawa będzie? Czy można zamawiać już teraz?

Mali bardzo się cieszyła, że Martin cały czas dotrzymywał jej towarzystwa. Odpowiadał na

większość pytań i przez cały czas trzymał ją pod rękę. Kiedy ludzie zaczęli zamawiać, musiał
przynieść notatnik i ołówek, trzeba to było zanotować.

- Ja mam mnóstwo innej pracy, nie tylko tkanie - szepnęła Mali do niego. - Nie

powinieneś obiecywać zbyt wiele.

- Ja ich tylko zapisuję - uśmiechnął się Martin. - Oni zdają sobie sprawę z tego, że praca

artystyczna musi trwać jakiś czas. Sama jednak widzisz, że chętnie poczekają. Byleby tylko
kiedyś otrzymali swoje zamówienie. A przecież otrzymają, prawda?

Mali zerknęła na listę. Była to bardzo długa lista.
- To zajmie jednak sporo czasu - rzekła niepewnie.
- W każdym razie jesteś wielką zwyciężczynią dzisiejszego dnia - powiedział Martin i

uścisnął jej dłoń. - Ja to przewidziałem, pamiętasz? Zrobi się głośno o twoich pracach, Mali.
Jesteś na najlepszej drodze do sławy, zdajesz sobie z tego sprawę?

Mali poczuła ssanie w żołądku. Nigdy nie myślała, że to się może zdarzyć, ale przecież

marzyła o czymś takim, kiedy wybierała się do Ameryki. Miała nadzieję, że wszystko się uda,
i rzeczywiście tak się stało.

- Martin, jest też prasa! - Jenny natychmiast znalazła się przy nich. - Przyszli dziennikarze

z największych gazet - dodała z gorączkowymi wypiekami na policzkach. - Rany boskie,
trudno mi w to uwierzyć!

W różnych miejscach trzaskały flesze: Mali z konsulem. Mali i Martin. Mali przed jedną

ze swoich narzut. Mali i Martin z uniesionymi kieliszkami szampana.

Rozmowy z prasą Martin wziął na siebie. Dziennikarze posługiwali się tylko angielskim.

Od czasu do czasu jednak tłumaczył jej, kiedy chcieli coś usłyszeć bezpośrednio od niej. Ku
swojemu wielkiemu zaskoczeniu Mali mówiła lekko i płynnie o tym, jak pracuje. O
farbowaniu włóczki i krosnach, o Stornes i o Norwegii. To musi być szampan, pomyślała
oszołomiona i pociągnęła jeszcze jeden łyk. Bez tego nie dałaby sobie rady. Wrócili do domu
przed piątą. Mali była kompletnie wyczerpana i rozbolała ją głowa. Po spotkaniu z tyloma
ludźmi i po całym tym zamieszaniu cieszyła się, że nie jest gorzej, a ponadto wypiła niemało
szampana.

W domu zjedli lekki lunch.
Jenny widziała, że Mali jest blada i zmęczona. Dała jej dwie tabletki od bólu głowy i

posłała do łóżka.

- Spróbuj na chwilę zasnąć - powiedziała. - Wieczorem mamy bankiet i musisz wyglądać

świeżo. Przyjdę do ciebie w odpowiednim czasie, pomogę ci się ubrać i uczesać.

- Zrób tak, Mali - popierał siostrę Martin. - Pospoczywaj sobie trochę na swoich laurach.
- Szczerze mówiąc, to ty powinieneś spocząć na laurach - uznała Mali. - To przecież twój

pomysł.

- Nie byłby on taki znakomity bez twoich prac - odparł Martin. - I bez twojej obecności.
- Cieszę się, że jesteś zadowolony - powiedziała Mali. - Zasłużyłeś sobie na to, Martin. I

ty także, Jenny - dodała.

Starannie odwiesiła ubranie do szafy, po czym opadła na chłodną pościel i przymknęła

oczy. Obrazy z niezapomnianego przedpołudnia zaczęły się pojawiać pod powiekami. To
przeszło jej wszelkie najśmielsze oczekiwania. Nawet Martin wyglądał na oszołomionego.
Zainwestował w to przedsięwzięcie bardzo dużo. Teraz wiedział, że dobrze na tym zarobi. I ja
przynajmniej nie muszę mieć wyrzutów sumienia, że tyle wydał na mój przyjazd, myślała
Mali zadowolona.

Co by Havard powiedział, gdyby tu dzisiaj był? Chyba specjalnie by mu się nie podobało,

co do tego nie miała wątpliwości. On zawsze czuje się trochę wyizolowany w większym
towarzystwie, w którym nikogo nie zna. Poza tym źle by znosił jej nieobecność, bo taka była
przez cały czas zajęta. I nie podobałoby mu się z pewnością, że Martin towarzyszy jej przez
cały dzień.

Nagle odczuła radość z tego, że Havarda tu nie ma. Opowie mu wszystko po powrocie do

domu, ale na swój sposób. Przemilczy to, czego mąż wiedzieć nie musi, a co by go tylko
niepokoiło. Nie ma powodu ściągać na niego niepotrzebnych zmartwień. Kiedy Mali wróci do
domu, te wszystkie wydarzenia staną się jedynie snem. I nigdy już tutaj nie wróci, tego była
całkiem pewna. Nie, wystarczy ten jeden raz, wiedziała o tym od samego początku. To
dlatego musiała rozkoszować się luksusem, dopóki może.

- Oh, my God, Mali!
Jenny zrobiła krok w tył i przyglądała się Mali uważnie. Poświęciła co najmniej godzinę,

żeby ją umalować i upiąć jej włosy pięknymi grzebykami.

Mali odnosiła się dość sceptycznie do malowania.

- Ale tego wcale nie będzie widać - zapewniała ją Jenny. - Prawie nie będzie widać.

Podkreślę tylko twoje piękne oczy i położę troszeczkę różu na policzki.

W końcu Mali pozwoliła jej robić ze sobą, co zechce.
Jenny wyciągnęła do niej ręce. Oczy jej błyszczały. - Ty naprawdę wyglądasz jak zjawisko

- wyszeptała. - Wiedziałam! I suknia też jest jak marzenie. To musi być wieczór, który spełni
wszystko, o czym marzymy - dodała.

Mali nie zrozumiała, co Jenny ma na myśli. Miała wrażenie, że jej marzenia już się

spełniły podczas niezwykłego otwarcia sklepu. Była pewna, że to znacznie większy sukces,
niż Martin się spodziewał.

- Spójrz na siebie w lustro - nakazała Jenny.
Mali zrobiła, co tamta kazała. Znowu odniosła wrażenie, że to nie ona. Uniosła rękę do

włosów. Jenny zaczesała je po obu stronach lekko do tyłu i upięła grzebykami, z tyłu zaś
włosy opadały na plecy, gęste i lśniące.

- Tylko młode dziewczyny tak się czeszą - powiedziała Mali trochę niepewnie.
- W Norwegii z pewnością tak - zgodziła się Jenny i roześmiała. - Ale teraz nie jesteś w

Norwegii.

Mali znowu popatrzyła na swoje odbicie w lustrze. - Nie, dzisiejszego wieczoru jestem

daleko od domu - powiedziała cicho, głównie do siebie. - Strasznie daleko od domu.

Pokoje wypełniali wystrojeni ludzie z kieliszkami szampana w dłoniach. Wszędzie

słyszało się śmiechy, rozmowy, pozdrowienia i cmokanie w policzki. Pośród licznych gości
byli też znajomi Mali ze statku.

- Mój Boże, Mali! - zawołała Henny i pogłaskała ją po twarzy. - Co oni tu z tobą zrobili?

Wyglądasz naprawdę urzekająco!

Ubrani w smokingi panowie przytakiwali z przejęciem, przyglądali się Mali z

nieskrywanym podziwem i dowiadywali się, czy zechce poświęcić im chociaż jeden taniec.

Mali poczuła mrowienie na plecach i odwróciła się. Napotkała spojrzenie Martina. Stał

oparty o półkę z książkami i gapił się na nią. Czuła jego intensywny wzrok niemal jak
fizyczne dotknięcie. Kiedy jakiś czas temu schodziła z Jenny po schodach, Martin stał u ich
podnóża, czekając na gości. Na jej widok nie mógł opanować drżenia. A jego wzrok nie
chciał się od niej odwrócić.

- No i co ty na to? - spytała Jenny.
- Niewiarygodne - odpowiedział tak cicho, że Mali ledwo to dosłyszała.
Wyciągnął do niej rękę. - Boże drogi, Mali...
Mali udała, że nie dostrzega jego ręki, i poprawiła swoje włosy. Jenny roześmiała się z

przymusem, ale to poprawiło napiętą atmosferę. Potem Martin niewiele już mówił. Trzymał ją
pod rękę i przedstawiał jej po kolei przychodzących gości, uprzejmy i oficjalny. Bardziej
oficjalny niż kiedykolwiek od czasu, gdy przyjechałam, pomyślała Mali. Domyśliła się, że
Martin walczy z sobą, by nie okazywać tego, co czuje.

Obiad był naprawdę wyszukany. Również wina smakowały niezwykle, nieustannie ktoś

wstawał i wygłaszał toast. Mali postanowiła, że będzie ostrożna, jeśli chodzi o picie. Nie
mogła stracić nad sobą kontroli, nie mogła być oszołomiona, nie wolno dopuścić, by uległa
nastrojowi i może pozwoliła sobie na więcej, niżby chciała. Ale mocne postanowienia słabły
w miarę upływu czasu. Wszyscy dookoła ją wychwalali, Mali czuła się taka podniecona i
szczęśliwa, że mogłaby unosić się w powietrzu. Nieustannie podnosiła kieliszek i spełniała z
kimś toast, roześmiana i rozpromieniona. Widziała podziw w ich oczach i czuła się piękna,
ale też trochę obca. To właściwie nie jestem ja, myślała i w krótkim przebłysku jaśniejszych
myśli cieszyła się z tego. Nie chciałaby żyć takim życiem. To jest po prostu bajkowy wieczór,

kilka krótkich godzin, w których Mali odgrywa rolę księżniczki. Prawdziwe życie czeka na
nią w Stornes.

Pierwszy taniec należał do Martina. Prowadził ją pewnie w pięknym walcu. Ręka, którą ją

podtrzymywał, drżała leciutko. Nie przyciągał jej do siebie zbyt blisko, mimo to Mali miała
wrażenie, że za blisko. Nie wiedziała dlaczego. Od czasu do czasu on dotykał w tańcu jej uda.
Biodro Mali znalazło się tuż przy jego biodrze. Przeniknął ją dreszcz.

- Dobrze się bawisz?
Mali skinęła głową przy jego policzku. Głowę miała lekką, chociaż czuła się odrobinę

oszołomiona.

- Niewiarygodnie dobrze - odparła.
Potem przechodziła z rąk do rąk, od walca do tanga i tak dalej. Mali nie wiedziała, że umie

tak tańczyć. Z początku bała się, że będzie partnerom deptać po palcach i się ośmieszy.

- Zapomnij o wszystkim i pozwól mi się prowadzić - powiedział jeden z tancerzy, kiedy

mu wyznała, że nie umie tańczyć tych nieznanych rytmów.

Zrobiła tak, jak mówił. I zadziałało. Nie tylko z takim tańcem by sobie poradziła, jeśli

tylko pozwoli się prowadzić doświadczonym panom, którzy na wyścigi prawili jej
komplementy.

Podano kawę i ciasta, koniaki i likiery. Potem znowu były tańce, znowu rozmowy i

śmiechy. I kolejne drinki.

Mali była rozpłomieniona, słyszała własny głos, kiedy mówiła i śmiała się nieco głośniej

niż zazwyczaj. Czuła się wolna i beztroska. Lekka i w tańcu, i w duszy. A zarazem wciąż
miała wrażenie, że to nie ona. Że to jakaś inna kobieta przeżywa ten niezwykły wieczór.
Jestem trochę pijana, pomyślała. Jutro wszystko minie.

- Mali!
Stanęła przed drzwiami swojego pokoju i odwróciła się na dźwięk cichego głosu. Bankiet

się skończył, goście poszli do domu.

Mali siedziała chwilę z Jenny i Martinem. Potem jeszcze na dole powiedziała dobranoc,

zrobiła to świadomie. Podziękowała za niezapomniany wieczór, zanim wstała i weszła na
schody.

- Rozkosznych snów - zawołała za nią Jenny.
Martin nie powiedział nic.

- Mali...
To był Martin, który wszedł za nią na górę. Mali poczuła, że serce szarpie się w jej piersi

niczym ptasie pisklę. Oparła się o ścianę, na chwiejnych nogach i z szumem w głowie.

- Chciałem powiedzieć ci „dobranoc" tutaj - oznajmił cicho, kiedy do niej podszedł. -

Muszę ci podziękować za fantastyczny dzień.

- To chyba ja powinnam dziękować - powiedziała cicho. Zanim zdążyła się zorientować,

Martin wziął ją w ramiona.

Przycisnął mocno do siebie i zaczął gorączkowo całować.
- Nie, Martin...
Próbowała wymknąć mu się z objęć, ale on trzymał ją mocno. Wciąż pokrywał

pocałunkami jej twarz i szyję. Mali odchyliła głowę i pozwalała mu na to. Krew buzowała w
jej żyłach, skronie pulsowały. Nagle zarzuciła mu ręce na szyję. Martin jęknął, kiedy zdał
sobie z tego sprawę, a jego wargi przesunęły się na jej usta. Mali odskoczyła, kiedy język
Martina dotknął jej języka.

Miała wrażenie, że nogi się pod nią załamują. Omdlewała w jego ramionach i płonęła z

pożądania. Był silny, tak blisko niej, i taki rozgorączkowany. Pieścił rękami jej piersi.
Poczuła jego twardy członek na brzuchu i jęknęła.

Nie wiedziała, jak Martin otworzył drzwi. Wziął ją na ręce i zaniósł na łóżko. Kiedy zaczął

zdejmować z niej suknię, napotkała jego wzrok. Był mroczny z pożądania. Martin dyszał
ciężko.

- Nie, Martin!
Mali próbowała go powstrzymać, kiedy obnażył jej piersi. Ale Martin jej nie słuchał.

Zamknął wargi na brodawce jej piersi, a jej znowu zakręciło się w głowie z pożądania.
Chciała go mieć, chciała tak samo, jak on pragnął jej.

Jego pieszczoty były szorstkie, niemal brutalne, jakby utracił nad sobą kontrolę. Zerwał z

niej suknię. Mali słyszała trzask rozdzieranego materiału.

Nocne powietrze chłodziło jej nagie ciało.
- Mali - jęknął tuż nad nią. - O, Mali, Mali!
Jego głos docierał powoli do jej oszołomionej głowy. Nagle zdała sobie sprawę z tego, co

się zaraz stanie. Przyłożyła ręce do jego piersi i próbowała go od siebie odepchnąć.

- Nie, Martin! - jęczała zrozpaczona. - Nie, nie!
On jednak nie słuchał. Zaczęła go okładać pięściami, ale on tylko chwycił ręce Mali i

podłożył jej pod głowę.

- Martin, nie rób tego!
Mali płakała. Szlochała z rozpaczy i bezradności, zdawała sobie sprawę, że sama winna

jest temu, co on zamierza zrobić.

- Martin!
Ze szlochem błagała go, próbowała wymknąć się spod jego sprężystego ciała, uwolnić od

silnych rąk. Oszołomienie i pożądanie zniknęło. Jedyne, o czym teraz myślała, to że nie może
mu się oddać. Ona należy przecież do Havarda!

Kiedy rozsuwał jej nogi, zrobił to z taką siłą, że krzyknęła z bólu. Uwolnił wtedy jej ręce i

objął biodra. Uniósł ją ku sobie. Mali chwyciła go za włosy i zaczęła szarpać.

- Nie rób tego, Martin. - powtarzała ze szlochem. - Nie...
Ale on nie słuchał. Był daleko od jej płaczu i próśb. Na to było już za późno.