Eileen Wilks

Prawdziwe uczucia

PROLOG

Nikt się nie spodziewał, że kościół będzie pełny. W

deszczowy środowy poranek w Crawley w Nebrasce o godzinie
jedenastej trzydzieści większość ludzi, jak zazwyczaj o tej
porze, była w pracy. Na mszę przyszli jednak i kierowniczka
poczty, i aptekarz z aptekarzową, i bankier z małżonką. Licznie
przybyli również przedstawiciele rodzin farmerskich z okolicy.

Bliźniaczki Mortimer też siedziały na swoich stałych

miejscach - w szóstej ławce w środkowym rzędzie. Flora i Dora
nie opuściły żadnego ślubu w tym kościele od pięćdziesięciu
lat. Mały deszcz nie był w stanie im przeszkodzić.

- Jaki ten młody Spencer jest przystojny - szepnęła Flora.

- Przystojny, akurat - żachnęła się jej siostra. - Może i

przystojny, ale nie mów mi, że ten ogier stałby tutaj, czekając
na pannę młodą, gdyby...

Kierowniczka poczty odwróciła się i spojrzała na nie

karcąco.

- Nie patrz na mnie w ten sposób, Emmaline Bradley -

powiedziała Dora. - Francis wciąż gra hymn. Nie widzę
powodu, dla którego nie miałybyśmy sobie jeszcze
porozmawiać.

Flora pociągnęła ją za rękaw.

- Patrz, sadzają ojca Spencera - szepnęła. - Nie wygląda

na szczęśliwego.

Dora pociągnęła nosem.

- Frederick Ashton nie był szczęśliwy od momentu,

kiedy matka odstawiła go od piersi. Ten mężczyzna ma tylko
dwa rodzaje nastrojów: zły albo bardzo zły. Gdzie pastor
Brown miał głowę, kiedy uczynił go diakonem, naprawdę nie
wiem...

No, ale to oczywiście nie ma związku ze sprawą.

Lucy Johnson, siedząca po drugiej stronie Flory,

pochyliła się w ich stronę.

- Przynajmniej Frederick dopilnował, żeby jego syn

postąpił uczciwie wobec biednej Sally.

Flora pokiwała potakująco głową.

- Biedna Sally. Rozumiem, dlaczego uległa pokusie. Ten

chłopak Ashtonów jest taki...

- Przystojny - dokończyła za nią sucho Dora. - Nie

jestem pewna, czy Frederick zrobił Sally przysługę.

- Och, Spencer jest po prostu młody - powiedziała Lucy.

- Mój Charlie był taki sam, zanim się pobraliśmy. I

jesteśmy razem już od czterdziestu dwóch łat.

Emmaline Bradley znów odwróciła się w ich stronę.

- Ciii - szepnęła.

Flora zarumieniła się, Lucy zacisnęła usta, ale Dora

nawet tego nie zauważyła. Patrzyła ze zmarszczonymi brwiami
na tył głowy Fredericka Ashtona, który siedział trzy rzędy
przed nimi. Plotka głosiła, że wychowywał synów ciężką ręką.
Zwykł mawiać, że rózga to najlepszy środek wychowawczy.

Francis uderzyła w pierwsze tony „Marsza weselnego”.

Przy wejściu do kościoła Sally Barnett przycisnęła dłoń

do żołądka. Satynowy materiał sukienki był zimny i śliski.

- Denerwujesz się, kochanie? - zapytał ją ojciec.

Poczuła mdłości. Ale tata wyglądał na tak

zmartwionego... Na pewno mama miała rację. Spencer się
ustatkuje, kiedy tylko pojawią się dzieci. Przywołała na twarz
uśmiech.

- Tak, tato - szepnęła.

Ojciec poklepał ją po dłoni.

- To całkowicie normalne. Czas na nas, kotku.

Weszli razem do kościoła i w rytmie rozbrzmiewającego

marsza ruszyli w stronę ołtarza, gdzie czekał na nich Spencer.

Suknia Sally szeleściła, a jej serce biło coraz głośniej i

głośniej. Ściskała bukiet tak mocno, że palce jej zdrętwiały.

Spencer wyglądał wspaniale w smokingu. Czy to ważne,

że musieli go wypożyczyć? Powtarzała mu tyle razy, że to nie
ma dla niej żadnego znaczenia. Dla niego jednak miało. Chciał

tak wielu rzeczy. Mogła go zrozumieć - wyrósł,

słuchając narzekań swojej matki, że tak mało mają i że o tyle
lepiej by im się żyło, gdyby ich ojciec sprzedał farmę wiele łat
temu. W

końcu uwierzył, że szczęście zależy od rzeczy, nie od

ludzi.

Pokaże mu, że jest inaczej, obiecała sobie, kiedy ojciec

puścił jej ramię. Będzie dla Spencera tak dobrą żoną, że nigdy
nie będzie żałował tego dnia.

Tak jak zawsze jej serce podskoczyło, kiedy Spencer

wziął ją za rękę. Wiedziała, że jej nie kocha. Nie w ten głęboki,
bolesny sposób, w jaki ona kochała jego. Ale będzie cierpliwa.
Nauczy go miłości.

Zapomniawszy o mdłościach, Sally z rozjaśnioną twarzą

słuchała pastora wypowiadającego znane słowa. Jej młody
wybranek stał obok, wysoki i wyprostowany.

Spencer spojrzał na Sally. Ale ta kretynka się uśmiecha.

Myśli pewnie, że mnie złapała... Samolubna krowa,

pobiegła z płaczem do tatusia, kiedy się okazało, że jest w
ciąży. Kropla zimnego potu spłynęła po plecach Spencera.

- Czy ty, Spencerze Winstonie Ashton, bierzesz tę

kobietę za żonę? - zapytał pastor. - Czy przysięgasz ją kochać i
szanować...

Frederick Ashton był jedyną osobą na świecie, której

Spencer się bał. Mimo że jego ojciec co wieczór czytał Biblię,
jego prawdziwym bogiem była pozycja społeczna. Dał

Spencerowi jasno do zrozumienia, że nie pozwoli mu

zniszczyć opinii, jaką się cieszył w miasteczku.

- ...w zdrowiu i w chorobie.

Może na razie Sally wygrała, ale to długo nie potrwa,

obiecał sobie. Był przeznaczony do wielkich rzeczy. Zawsze to
wiedział.

- ...dopóki śmierć was nie rozłączy?

- Tak - powiedział Spencer uroczyście. Znajdzie jakiś

sposób, żeby wyrwać się z tego zapyziałego miasteczka w
wielki świat, który na niego czeka.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Napa Valley, Kalifornia, czterdzieści trzy lata później.

Kiedy Dixie zjeżdżała z autostrady, jej ręce na

kierownicy były wilgotne.

Tu jest zupełnie inaczej, pomyślała, kierując swoją

toyotę na małą, wiejską drogę. W Nowym Jorku pory roku
zmieniają się gwałtownie, a w Kalifornii następuje to zawsze
łagodnie.

Zima, zamiast uderzyć nagłym mrozem, stopniowo

przychodzi po jesieni.

Lubiła te nagłe nowojorskie zmiany, chociaż brakowało

jej światła. Styczniowe światło w Valley łagodnie okalało
drzewa i budynki, miękko układało się na drogach i polach.

Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie będzie mogła to

namalować. Po to tutaj przyjechała. Miała pracę do wykonania.
Jeśli przy okazji uda jej się pokonać kilka duchów z przeszłości,
tym lepiej. Nadszedł czas, żeby wszystko wyjaśnić i żyć dalej
swoim życiem.

Łuk nad wjazdem był wysoki i szeroki, zbudowany z

kutego żelaza przedstawiającego winorośle, którym posiadłość
zawdzięczała swoją nazwę. Była na miejscu. Wzięła głęboki
oddech i skręciła na podjazd prowadzący do The Vines.

Dom znajdował się na wprost. Pojechała w lewo, drogą

prowadzącą do biur i salonu degustacyjnego, które były
umieszczone w jednym, dwupiętrowym budynku. Wjechała na
parking, wyłączyła silnik i siedziała przez chwilę, przyglądając
się zmianom... i temu, co pozostało takie jak dawniej. Potem
wzięła kapelusz i torebkę, sprawdziła, jak się miewa Hulk, i

otworzyła drzwi.

Powietrze pachniało ziemią i winogronami. Zapachy

przywołały wspomnienia.

Nie były to smutne wspomnienia. Głośne, zabawne,

czasami gniewne, ale nigdy smutne. Przymknęła oczy, wzięła
głęboki wdech i wysiadła.

- Dixie! - Szczupła młoda kobieta w kremowym

kostiumie wyszła na werandę i zbiegła po schodkach. -

Spóźniłaś się. Duży był ruch? Czego zapomniałaś?

Gdzie twój kot?

Śmiejąc się, Dixie chwyciła przyjaciółkę w objęcia.

- Ruch był okropny, czego zapomniałam, dowiem się,

kiedy będę tego potrzebować, a Hulk śpi w swoim koszyku.

Boże, ale ty świetnie wyglądasz! - Odsunęła się i

przyjrzała się Mercedes. - Chuda jak zwykle. W Nowym Jorku
uwielbialiby cię bezgranicznie. I twoje włosy są takie piękne. -

Dotknęła jednego z loków wymykających się z koka

Mercedes.

- Ale strój masz niezbyt ciekawy.

- Nie wszystkie możemy się ubierać jak artystki. -

Mercedes potrząsnęła głową. - Zresztą i tak nie potrafiłabym się
ubrać tak jak ty.

- Podoba ci się? Nazywam ten strój Plażowa Pin-up Girl.

- Dixie zmieniała zdanie i strój pięć razy tego ranka i w

końcu wybrała kombinację piaskowej spódnicy retro z dopaso-
waną górą oraz hawajską koszulą zamiast żakietu.

Duże okulary i słomkowy kapelusz bardziej przywodziły

na myśl lata sześćdziesiąte niż pięćdziesiąte, ale Dixie nie
przywiązywała aż takiej wagi do szczegółów.

Mercedes zaśmiała się i odwróciła w stronę budynku.

- Chyba przesadzasz. Wyglądasz w tym bardzo

elegancko.

- Tak czy inaczej, ta epoka nie jest dla ciebie -

powiedziała Dixie, podążając za Mercedes. - Ty

wyglądałabyś świetnie w powiewnych ciuchach z lat
dwudziestych.

- To nie w moim stylu.

- Na litość boską, Merry! Masz na sobie zapinaną na

guziki koszulę! Potrzebujesz pomocy.

Mercedes podniosła dłoń, na pół rozbawiona, na pół

przejęta.

- Co to, to nie. Nie pomagaj mi. Nie jestem na to teraz

gotowa.

- Hmm... - Dixie weszła na werandę i rozejrzała się.

Jedenaście lat temu ten budynek był o wiele mniejszy i

mniej stylowy. - Pięknie zrobione. Wygląda, jakby zawsze tak
było.

- Przejdziemy obok salonu degustacyjnego. Biura są na

górze. Eli jest w winnicy, więc zaprowadzę cię do Cole’a. -

Mercedes szybkim krokiem skierowała się w stronę

drzwi.

Dixie nie ruszyła się z miejsca.

- Dixie? - Mercedes zatrzymała się w otwartych

drzwiach i obejrzała przez ramię, marszcząc brwi. - Idziesz?

- Nie, dopóki nie powiesz mi, czemu jesteś taka

zdenerwowana.

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Wiesz, wiesz - stwierdziła Dixie. - O co chodzi? Czy

Cole jest na ciebie zły, że wynajęłaś mnie do zrobienia
ilustracji? - Na twarzy Mercedes dostrzegła poczucie winy. -

On wie o mnie, prawda?

- Niezupełnie...

Dixie zamknęła oczy i przyłożyła dłoń do żołądka.

- Czy zostanę zwolniona, zanim zacznę?

- Nie może cię zwolnić - zapewniła ją Mercedes. -

Podpisałyśmy umowę, a on i Eli dali mi pełne

upoważnienie do zatrudnienia ciebie. To znaczy nie wiedzieli,
że to masz być akurat ty, ale opowiedziałam im, gdzie
pokazywano twoje prace, i przystali na to, żeby cię zatrudnić.

- A ja myślałam, że jesteś już za duża na to, żeby lubić

ryzyko - wymruczała Dixie, otwierając oczy. - Co ty sobie
myślałaś?

- Że winnica Louret potrzebuje ciebie do swojej nowej

kampanii reklamowej. Jesteś najlepsza.

- Nie będę się o to spierać - odpowiedziała Dixie, która

potrafiła docenić swój talent. - Ale to nie wyjaśnia twoich
ślubów milczenia.

- Czy masz pojęcie, jak to jest, mieć dwóch starszych

braci za szefów? - zapytała Mercedes. - Nie mam ochoty tracić
czasu na kłótnie z Cole’em. Daj spokój, Dixie, wiem, że to
trochę dziwne, ale przecież ciebie nie poruszyłoby nawet
tornado. - Uśmiechnęła się.

To nie do końca była prawda. Szczerze mówiąc, Dixie

była trochę przerażona.

- Twarz Colea będzie przedstawiać interesujący widok,

kiedy stanę w drzwiach.

Mercedes roześmiała się z ulgą.

- Nie mogę się już doczekać. Zaraz potem mam zamiar

uciec.

- Dzięki. Naprawdę poprawiłaś mi nastrój.

Za salonem degustacyjnym znajdował się krótki hol z

drzwiami wychodzącymi na winnice i schodami prowadzącymi
do części biurowej. Żaden wielki luksus, ale urządzone ze
smakiem, pomyślała Dixie, wspinając się za Mercedes po
schodach. Wyglądało na to, że winnicy dobrze się powodzi.

Jedenaście lat to bardzo długo. Czego się właściwie

bała?

Tego, że on jej wciąż nienawidzi, odpowiedziała sobie.

Znów położyła dłoń na brzuchu. Wprawdzie to kawał czasu, ale

pamiętała, jaki był Cole. Potrafił błyskawicznie przejść od
gorących uczuć do chłodnej rezerwy, chociaż większość ludzi
tego nie zauważała. Dobrze się maskował za tą swoją gładką
powierzchownością.

Tak, Cole był bardzo przystojny. Ale to było kiedyś.

Może od tego czasu przytył? Mercedes nic o tym nie

wspominała, ale z drugiej strony Dixie nigdy nie zachęcała jej
do rozmów o bracie.

- Hej, Merry - powiedziała, kiedy dotarły na szczyt

schodów. - Czy Cole przytył ostatnio?

Mercedes rzuciła jej zaskoczone spojrzenie.

- Raczej nie. Czemu pytasz?

- Ach, tak sobie. - Jakkolwiek sytuacja się rozwinie,

mogła być przekonana, że Cole na pewno jej nie zapomniał. -

Masz - powiedziała, szukając czegoś w kieszeni. - Kiedy

już uciekniesz, weź Hulka z samochodu i zanieś go do mojego
pokoju.

Mercedes wzięła kluczyki, uśmiechnęła się, po czym

nagle objęła Dixie ramieniem i uściskała ją.

- Tak się cieszę, że wróciłaś. Dobrze mieć cię znów

blisko.

- Ja też się cieszę - powiedziała cicho Dixie, po czym

wyprostowała się i poprawiła włosy. - Jak to było? Naprzód,
brygado! Prezentuj broń!... w Dolinie Śmierci... Dalej nie
pamiętam.

Mercedes uśmiechnęła się.

- Coś o armatach. Ale Cole nie ma w swoim biurze

żadnych armat. - Odwróciła się i zapukała do drzwi po prawej.

- Widzę, że z rozmysłem unikasz tematu Doliny Śmierci.

Mercedes nie zareagowała i otworzyła drzwi.

- Cole, jest już nasza artystka. Shannon jest chora, więc

muszę być w salonie degustacyjnym za dwadzieścia minut.

Może oprowadzisz naszego gościa?

- Z przyjemnością - odpowiedział gładki, niemal

zapomniany baryton. - Jak tylko... - Jego głos zamarł, kiedy
Dixie weszła za Mercedes do pokoju.

Nie zmienił się. To była jej pierwsza myśl, chociaż za

chwilę zorientowała się, że to nie całkiem prawda.

Cole wciąż był szczupły i miał brązowe włosy, które

obcinał na krótko, żeby się nie kręciły. Miał silnie zarysowany
nos i długie rzęsy. Jednak jego twarz, która jedenaście lat temu
była niemal zbyt przystojna, zyskała teraz linie, które nadały jej
zupełnie nowy wyraz.

No i nigdy nie siedział tak z otwartymi ustami. To się

zdecydowanie zmieniło. Według niej na lepsze.

Dixie uśmiechnęła się powoli, ledwie zauważając, że

drzwi zamknęły się za Mercedes.

- Cześć, Cole.

Na twarz Colea wypłynął zawodowy uśmiech.

- Witaj w The Vines. Jak już mówiłem, z przyjemnością

cię oprowadzę... jak tylko zamorduję moją młodszą siostrę.

Dixie roześmiała się.

- A ja myślałam, że będziesz zimny i profesjonalny.

- Wiem, jak bardzo nie znosisz takiej pozy. Postaram się

jej unikać. - Obejrzał ją od stóp do głów. - Zawsze się
spóźniałaś, ale jedenaście lat to dużo, nawet jak na ciebie.

Potrząsnęła głową.

- W ten sposób nie zbijesz mnie z tropu.

- Ale mogę próbować.

Czas zmienić temat, zdecydowała i rozejrzała się po

biurze, które było bezlitośnie schludne z wyjątkiem dużego
biurka z ciemnego drzewa. Nagle zza mebla wychyliła się
nakrapiana psia głowa.

- Och... - Pochyliła się z uśmiechem. - Kto to jest?

- Tilly. Raczej nie pozwoli ci się pogłaskać.

- Nie? - Ośmielona wyzwaniem, wyciągnęła rękę w

stronę psa, ale ten schował się natychmiast za biurkiem. - Jest
nieśmiała, prawda?

- Tak. Oprócz tego jest jeszcze neurotyczna i niezbyt

mądra - powiedział, pochylając się, żeby pogładzić zwierzę,
które zniknęło Dixie z pola widzenia. - Tilly boi się burzy,
innych psów, ptaków, nowych ludzi, hałasu... Właściwie, to
chyba boi się wszystkiego.

Dixie podeszła do brzegu biurka, żeby móc zobaczyć

psa.

- Czy to jakaś mieszanka z dalmatyńczykiem?

- Chyba tak. Do tego trochę charta i coś jeszcze.

Znalazłem ją przy autostradzie rok temu.

- Jak udało ci się ją zabrać, skoro wszystkiego się boi?

Spojrzał na Tilly z rozbawionym uśmiechem i pewną

dozą poczucia dumy.

- Wyglądało na to, że na mnie czekała. Zatrzymałem się,

otworzyłem drzwi, a ona po prostu wskoczyła.

Dixie potrząsnęła głową.

- Prawdziwa kobieta.

- Ale raczej nie w moim typie. - Jego krzywy uśmiech

nie zmienił się. Jeden kącik ust był uniesiony w górę, a drugi
wygięty w dół. - No dobrze, Tilly. Połóż się.

Co dziwne, pies wykonał polecenie. Cole spojrzał na

Dixie.

- Czekasz na zaproszenie, żeby usiąść? Czego jak czego,

ale krzeseł nam nie brakuje.

Dixie pomyślała, że pies jednak zdecydowanie jest w

typie Colea. Jest posłuszny. Siadając na krześle przy
zagraconym biurku, postanowiła jednak o tym nie wspominać.

Na razie wszystko szło dobrze. Ucisk w żołądku należał

już do przeszłości, była to tylko reakcja na wspomnienie
namiętności. Nie miał nic wspólnego z mężczyzną siedzącym
naprzeciw. Przynajmniej tak sobie to tłumaczyła.

- Dokonałeś cudów z Louret.

- To Eli jest tym magikiem. Ja tylko ciężko pracuję. A co

u ciebie? Dobrze wyglądasz.

- Moje życie pełne było upadków i wzlotów, dziękuję. A

ty?

- Jestem zapracowany. Twoje nazwisko stało się znane.

Gratulacje.

Dixie wyrwał się śmiech.

- Nie uwierzysz, jak wyobrażałam sobie to nasze

spotkanie. A my po prostu wymieniamy uprzejme
komplementy.

Uniósł brew.

- Rozczarowana?

- Nie. No, może trochę. - Przewróciła oczami. - To

znaczy cieszę się, że nie traktujesz mnie z tym okropnym
chłodem, jak ludzi, których nie lubisz.

Coś rozbłysło w jego oczach, ale nadal uśmiechał się

swobodnie.

- Jestem teraz ciepłym, miłym facetem. Prawdziwym

mięczakiem.

Uśmiechnęła się.

- Uwierzę, kiedy sama to zobaczę.

- Z tego, co zrozumiałem, zostaniesz tu kilka dni.

- I będę wsadzać wszędzie swój nos. Tak pracuję.

- Hmm... - Odchylił się na fotelu. - Porównywano cię do

Maxwella i Rockwella. Zastanawiam się, jak jest nas na ciebie
stać.

Dixie udała zdziwioną, co nie było trudne. Nie miała

pojęcia, że śledził jej karierę.

- Nie przeczytałeś umowy?

- Z jakichś tajemniczych powodów Mercedes chciała

wszystko załatwić sama - powiedział sucho.

- A więc kupujecie prawa do reprodukcji moich

obrazów, a nie do samych obrazów, bo to kosztowałyby was o
wiele więcej. - Planowała jeden dać Mercedes, ale w ramach
przyjaźni, a nie interesów.

- Czyli nie wyświadczasz Mercedes przysługi?

Wzruszyła ramionami.

- Częściowo.

W końcu wstał.

- Chciałabyś się teraz przejść?

- Chodźmy.

Cole ustąpił Dixie pierwszeństwa na schodach, co dało

mu możliwość obserwowania jej głowy z góry. Zawsze
fascynowały go jej włosy. Brudny blond - tak je nazywała.

Dla niego to był kolor piasku. Jej włosy miały mnóstwo

różnych odcieni, były proste i delikatne.

- Mercedes na pewno powiedziała ci z grubsza, o co nam

chodzi - powiedział, kiedy znaleźli się w małym korytarzu na
dole. - Planujemy serię reklam w najlepszych czasopismach i
chcemy, żeby wyglądały jak obrazy. Nic nowoczesnego ani
masowego. Chcemy, żeby oddawały charakter naszych win.

- Powiedziała. - Dixie uśmiechnęła się powoli. -

Powiedziała też, że przy okazji dałeś jej niezły wycisk.

- No i widzisz, kto wygrał. Jesteś tutaj, nawet pomimo

tego, że jest zima, jeden z gorszych okresów na uwiecznianie
winnic.

- Ale ja nie będę malować winnic, tylko ludzi.

- Wspominała o tym, chociaż nie wiem, jak obraz

przedstawiający Eliego nad winogronami pomoże sprzedać
wino.

- Mówiła też, że jej nie słuchasz. - Dixie potrząsnęła

głową. Jej włosy zafalowały przy tym. - Są tysiące dobrych
win. Twoje mogą być najlepsze, ale jak chcesz to pokazać na
obrazie?

- Winogrona, winnice, to są mocne obrazy. Dobry artysta

jest w stanie oddać je w sposób, dzięki któremu zostaną
zapamiętane.

Uniosła brwi.

- Mogę ci namalować winogrona w taki sposób, że

abstynenci będą. szlochać z żalu za tym, co tracą. Ale jest dużo
ładnych obrazów winogron. Kolejny, bez względu na to, jak
będzie piękny, nie pomoże ci pokazać tego, co jest w Louret
wyjątkowe. Te obrazy powinny mówić o Louret.

- Wiem, na czym polega kształtowanie marki -

powiedział sucho. - Ale dlaczego mają to być obrazy

ludzi? -

Słyszał już argumenty Mercedes. Były dobre, inaczej nie

zgodziłby się na ten pomysł. Chciał jednak usłyszeć, co Dixie
ma do powiedzenia.

- Dlatego, że w winnicach chodzi przede wszystkim o

ludzi. Twoje pinot noir i merlot są znane. Twój cabernet
sauvignon ciągle dostaje nagrody. Ale ludzie powinni też
zrozumieć, że kupując butelkę Louret, kupują nie tylko wino,
ale nos Eliego i łyk dziedzictwa twojej matki.

Uniósł brwi. Dixie nie przypominała tej niepraktycznej

buntowniczki, którą kiedyś znał.

- Brzmi, jakbyś się sama zajmowała winem albo jakbyś

się do tego dobrze przygotowała.

- Często rozmawiam z Mercedes o winie. Poza tym,

owszem, trochę się przygotowałam. Maluję szybko, ale zanim
zacznę, dużo czasu spędzam na zbieraniu informacji.

- A co z twoją sztuką? - spytał, nagle zaciekawiony. - Co

z twoimi niekomercyjnymi obrazami?

Wzruszyła ramionami.

- Świat sztuki jest strasznie wąski. Jeśli nie

reprezentujesz modnego akurat nurtu, to znaczy, że nie robisz
nic znaczącego, czyli nie jesteś częścią dialogu między
artystami i krytykami.

- Kiedyś lubiłaś awangardę.

- Nadal ją lubię. Ale sama nie chcę tak malować. Chcę

malować sztukę reprezentacyjną. Co jest niewiele lepsze od
sztuki komercyjnej, którą zresztą też uprawiam - roześmiała się.
- Kiedyś jeden z profesorów powiedział mi, że mam duszę
ilustratora. I to nie miał być komplement.

- Niektórym nie powinno się pozwalać na uczenie

innych.

- Nie, on miał rację. Ale uważam, że Rembrandt też był

świetnym ilustratorem - uśmiechnęła się. - Nigdy nikt

mnie nie oskarżał o fałszywą skromność.

Nikt nigdy nie oskarżał jej o skromność w ogóle,

pomyślał rozbawiony. Jemu jednak wydawało się to atrakcyjne.

- Nie masz poczucia, że praca nad zleceniami

komercyjnymi... ogranicza twoją kreatywność? - zapytał.

- Moja obecna sytuacja pozwala mi na wybieranie

spośród różnych zleceń. Mam dużo do powiedzenia w tym, co
robię, i nie przyjmuję prac, które mnie nie ekscytują.

A jednak przyjęła ich zlecenie... I to zapewne za mniej

pieniędzy, niż zwykła na ogół pracować. Przysługa dla
przyjaciółki?

- Wino cię ekscytuje?

Spojrzała na niego długim, intensywnym spojrzeniem.

- Oprowadzisz mnie w końcu czy nie?

- Oczywiście, że tak. - Otworzył najbliższe drzwi. - Tutaj

butelkujemy wino. To królestwo Randy’ego.

Dixie nie zmieniła się bardzo. Wciąż miała ciało, które

rzu-cało mężczyzn na kolana, i uśmiech, który mówił, że nie ma
nic przeciwko temu. I wciąż przyciągała do siebie ludzi,
zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Przez następną godzinę Cole
miał okazję obserwować, jak oczarowywała wszystkich po
kolei.

Randy został łatwo pokonany, ale on był młody i był

urodzonym flirciarzem. Russ, który zarządzał winnicami, też
się długo nie bronił - był wprawdzie starszy, ale był mężczyzną.
Prawdziwym wyzwaniem była za to pani McKillup. Zawsze
zgryźliwa starsza księgowa przy Dixie szczerze się
uśmiechnęła! Do tej pory Cole widział jej uśmiech tylko wtedy,
kiedy dostawała nowy program kalkulacyjny.

To wszystko jednak mu nie przeszkadzało. Zdał sobie z

tego sprawę, kiedy patrzył, jak Dixie owija sobie Randyego
wokół małego palca. Nie był w ogóle zazdrosny. Nie
potrzebował już dowodu na to, że się z niej wyleczył. Gdy tylko
się dowiedział, że go zostawiła, postanowił zapomnieć o niej i
całkiem nieźle mu się to udało. Mógł teraz stać z boku i
przyglądać się, jak flirtuje, nie wpadając przy tym w stare
bagno.

Może jednak nie zabije swojej siostry.

- Musisz mi pokazać swojego laptopa - mówiła pani

McKillup, kiedy zbierali się do odejścia i pozostawienia jej
liczbom. - Podejrzewam, że masz za mało pamięci, ale jeśli tak
jest, to łatwo będzie ją zainstalować.

- Dziękuję. - Dixie uśmiechnęła się szeroko. - Naprawdę

przyda mi się pomoc od kogoś, u kogo dobrze funkcjonuje lewa
półkula. Moja chyba poddała się już wiele lat temu.

- Nie ma wątpliwości co do zdrowia lewej półkuli pani

McKillup - powiedział Cole, kiedy schodzili schodami w dół.

- To stwierdzenie mogło jednak nie wyjść ci,na zdrowie.

- Masz rację - uśmiechnęła się, kiedy dotarli na najniższe

piętro. - Pani McKillup przypomina mi moją nauczycielkę z
podstawówki. Na początku mnie przeraziła.

- Nie widać było tego po tobie.

- Och, już dawno zdałam sobie sprawę z tego, że łatwiej

jest lubić ludzi, a wiesz przecież, jak nie lubię marnować
energii. Poza tym jest to znacznie bardziej interesujące.

Uświadomił sobie, że właśnie temu zawdzięczała swój

urok. Sprawiała, że ludzie ją lubią, dlatego, że ona ich lubiła. I
może właśnie to było przyczyną, że między nimi wszystko się
popsuło, bo w nim zbyt dużo było tego, czego nie lubiła.

Zaskoczyła go fala nagłego gniewu, stłumił ją jednak. To

były dawne czasy.

- Niektórych ludzi trudno jest polubić - powiedział.

- To prawda. Są też tacy, którzy nie są warci wysiłku, ale

o tym dowiadujesz się dopiero wtedy, kiedy spróbujesz. -

Otworzyła drzwi do pokoju degustacyjnego. - Powinnam

chyba rozpakować resztę moich rzeczy. Nie wiem tylko, gdzie
mogę je przenieść.

- Matka umieściła cię w małym domku. Na pewno go

pamiętasz.

Dixie zatrzymała się w otwartych drzwiach i rzuciła mu

spojrzenie przez ramię.

- Tak - powiedziała po chwili. - Pamiętam go.

Mały domek był w pewnym oddaleniu od głównego

budynku - niezbyt daleko, ale wystarczająco, żeby zapewnić
prywatność. Tamtego lata, wiele lat temu, kiedy on wciąż
mieszkał w dużym domu, Dixie wprowadziła się tu z matką.

Skończyła właśnie studia i szukała pracy. Pewnego dnia

odwiedziła Mercedes, a w nocy ona i Cole zostali kochankami.
Często się tam spotykali i kochali się.

Potrząsnęła lekko głową, a na jej usta wypłynął

półuśmiech, który nie sięgnął jednak oczu. Nie mógł

odczytać ich wyrazu.

- Pomożesz mi przenieść rzeczy czy musisz wracać do

pracy? Tylko ostrzegam - mam sporo bagażu.

- Nie ma problemu. Lubię pokazywać mięśnie przed

dziewczynami.

Przesunęła spojrzeniem po jego ciele, a w jej oczach

pojawiła się psotna iskierka.

- Może wobec tego włożysz obcisły podkoszulek. To

będzie piękny widok.

Fala gorąca, która go ogarnęła, wcale go nie zaskoczyła.

Dixie była kobietą, która nie pozostawiała mężczyzn

obojętnymi. Jednak zdziwiła go siła własnej reakcji.

- Wciąż igrasz z ogniem, Dixie? - zapytał łagodnie.

- Czasami bawię się też nożyczkami.

Była wyraźnie rozbawiona. Na razie puści jej to płazem.

Później jednak...

- Chodźmy poćwiczyć moje mięśnie - powiedział lekko,

nie wyjaśniając, jaki rodzaj ćwiczeń miał na myśli.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Jeździsz terenówką? - Cole wsiadł do samochodu,

rozglądając się dookoła. - Widziałbym cię raczej w ferrari albo
w czymś, co mało pali i ma z tyłu nalepkę z napisem:

„Czy przytuliłeś już dzisiaj jakieś drzewo?”. Ale

terenówka? -

Potrząsnął głową. - Tym jeżdżą przecież matki młodych

zawodników drużyny baseballowej.

- Nie ma nic złego w matkach młodych zawodników

drużyny baseballowej. - Nacisnęła pedał gazu trochę zbyt
mocno. - Dużo pracuję w terenie. Muszę mieć miejsce na mój
sprzęt i na Hulka, a ten model pali najmniej ze wszystkich
dostępnych na rynku. - Czemu tak się usprawiedliwiała? - A ty
czym jeździsz? Lśniącym nowym mercedesem?

- Pięcioletnim jeepem grand cherokee, pięć cylindrów,

standardowe wyposażenie - odpowiedział szybko.

- Terenówka.

- Tak.

Spojrzała na niego i obydwoje wybuchnęli śmiechem.

- Czy naprawdę kiedyś byliśmy tacy płytcy?zapytała. -

Kłócimy się o samochody, jakby to miało jakieś

znaczenie.

- Mów za siebie. Ja nie byłem płytki. Byłem tylko głupi.

Nie był głupi. Na pewno był ambitny. Zdeterminowany,

żeby być lepszym od ojca, żeby udowodnić, że jego rodzina nie
potrzebuje Spencera Ashtona. Dixie rozumiała to. Nie potrafiła
tylko z tym żyć.

Domek, w którym miała mieszkać, był zbudowany na

tyłach głównego budynku, nieco na wschód. Jednak żeby
dostać się tam samochodem, trzeba było okrążyć dom,
przejechać przez część winnic, mały gaj oliwny i zawrócić.

Nawet w styczniu drzewa wyglądały tu malowniczo ze

swoimi szarozielonymi liśćmi i otaczającymi je zielonymi
krzaczkami szałwii i lukrecji.

Gaj był jeszcze ładniejszy latem, przypomniała sobie

Dixie.

- A więc czemu jeździsz terenówką? - spytała, kiedy

zatrzymała się przed niewielkim budynkiem. - Nie musisz
przecież wozić wielu rzeczy.

- Dzisiaj już nie, ale kiedyś musiałem. Kilka lat temu

kupiłem małą chatę i od tamtej pory przy niej pracuję.

- Sam ją remontujesz? - zapytała zaskoczona. Cole,

którego znała, musiał mieć wszystko najnowsze i najlepsze.

- W pewnym sensie można to tak nazwać. - Otworzył

drzwi. - Teraz domek wygląda całkiem przyzwoicie,

chociaż kiedy go kupiłem, nie nadawał się do zamieszkania.
Podobała mi się ziemia i widok. Miałem zamiar zburzyć chatę i
zbudować coś nowego, ale w międzyczasie zaczęły mnie
fascynować narzędzia. Chata była pretekstem, żebym mógł ich
używać. Czy ty naprawdę potrzebujesz tego wszystkiego?

- Wskazał stos rzeczy w bagażniku.

- Ostrzegałam cię - uśmiechnęła się.

- No tak, ostrzegałaś.

Dixie wzięła mniejszą walizkę i torbę z farbami. Cole

chwycił drugą walizkę i duży zwój płócien. Stos rzeczy
zmniejszył się, ale tylko nieznacznie.

Drzwi do domu nie były zamknięte na zamek. Dixie

otworzyła je i stanęła w progu.

Nic się tutaj nie zmieniło. Podłoga wciąż była sosnowa,

zasłony wciąż były białe, a meble proste. Wszystko wyglądało
tak samo jak jedenaście lat temu.

Cole dotknął jej ramienia.

- Potem będziesz zwiedzać. To wszystko jest dosyć

ciężkie. Jesteś pewna, że nie masz w tej walizce jakiegoś
poćwiartowanego ciała?

- Oczywiście. Krew poplamiłaby moje płótna.

Weszła do środka i stanęła przy zniszczonej skórzanej

kanapie. Ostatni raz, kiedy ją widziała, była nago.

- Czy to ten sam indiański gobelin? - zapytała,

przesuwając dłonią po pledzie przykrywającym kanapę.

Kolory nieco wybladły, ale wciąż wyglądał pięknie.

- Pamiętam, jak byłaś nim owinięta.

Jej ręka na pledzie zatrzymała się. Spojrzała na Cole’a i

przeszłość nagle powróciła, powodując zamęt w głowie i sercu.

W tamtej chwili pragnęła go. Pragnęła go bardzo.

Około dziesięciu porośniętych futrem kilogramów

wpadło jej pod nogi, omal jej nie przewracając i wydając z
siebie dźwięk podobny do odgłosów piły łańcuchowej.

Cole otworzył szeroko oczy.

- Co u licha...?

- Poznaj Hulka. - Dziękuję ci, Hulk, powiedziała w

myślach, schylając się, żeby go podnieść. Przeciągnął się i
ułożył wygodnie w jej ramionach, mrucząc z rozkoszy, kiedy
przeciągnęła dłonią po szarym futrze. Hulk uwielbiał być w
centrum uwagi.

Cole patrzył na nich z powątpiewaniem.

- To kot, prawda?

- Tak wieść głosi.

- Lepiej powiem o nim mamie.

- Chyba nie ma alergii na koty? Mercedes powiedziała,

że mogę go ze sobą zabrać. - Położyła rękę pod brodą kota, a on
zamruczał jeszcze głośniej. - Zawsze ze mną podróżuje.

- Jestem pewien, że nie będzie z tym problemu. Jednak

wydaje mi się, że nie jesteśmy przygotowani na jego przybycie.

Nie mamy pod ręką zapasu antylop ani gazeli, żeby go
nakarmić. - Przyjrzał się Hulkowi. - Dobrze, że w sąsiedztwie
nie ma żadnych małych dzieci.

- Bardzo śmieszne. Hulk jest duży, ale kochany.

Uwielbia wszystkich, dzieci też.

- Chyba na deser. Dixie fuknęła.

- Co masz przeciwko mojemu kotu?

- Tilly.

- Spokojnie. Hulk potrafi się wspinać na drzewa i nie jest

nieśmiały.

- Ale Tilly jest nieśmiała. Dixie zmarszczyła brwi.

- Postaram się więc, żeby nie wychodził. - Odczepiła

Hulka od siebie i postawiła go na kanapie. Kot rzucił jej pełne
wyrzutu spojrzenie i zeskoczył na podłogę. Koci honor
zabraniał mu pozostać w miejscu, gdzie go postawiono.

Chodzili jeszcze trzy razy do samochodu, żeby wszystko

z niego zabrać. Dixie udało się powstrzymać zalew wspomnień,
ale kiedy skończyli, cieszyła się na myśl, że Cole już sobie
pójdzie. W głowie miała mętlik i musiała wszystko przemyśleć.

Cole, z typową dla niego przekorą, kiedy tylko odstawił

ostatnią torbę z książkami, postanowił odbyć towarzyską
pogawędkę.

- Dziwna poduszka - powiedział, skinąwszy głową w

stronę pufa, który położyła na podłodze pod ścianą. - Kiedy na
nią patrzę, mam brudne myśli.

- To do medytacji, Cole. Słyszałeś kiedyś o medytacji?

- Tak. - Skinął głową. - Czy to oznacza, że nie

praktykujesz już czarnoksięstwa?

- To nie była moja droga. - Wydała z siebie

zniecierpliwione westchnienie. - To tak jak twoje bieganie.

Odpoczynek dla umysłu.

Cole wybuchnął śmiechem.

- Tylko się nie gniewaj - powiedział, unosząc dłoń - ale

pomyślałem, że powinienem się spodziewać, że będziesz wolała
siedzieć, niż biegać.

Nie mogła się nie uśmiechnąć. W końcu miał rację.

- Nie pociąga mnie pocenie się - odparła. Chociaż

musiała przyznać, że rezultaty były nietrudne do zauważenia.

Cole był szczupły i w wieku trzydziestu pięciu lat

zbudowany równie dobrze jak w wieku dwudziestu czterech.

Oparł się o ścianę i założył ręce na piersi.

- Czy teraz, kiedy już poćwiczyłem dla ciebie mięśnie,

zaproponujesz mi coś zimnego do picia?

- Nie włożyłeś obcisłej koszulki - zauważyła, kładąc

laptop na stole. - Poza tym nie zdążyłam jeszcze niczego kupić.

- Mama zadbała o to, żeby w lodówce i w spiżarni były

podstawowe produkty. - Przechylił głowę. - Jesteś
zdenerwowana?

- Oczywiście, że nie. - Oj, będzie się smażyć w piekle za

to kłamstwo. - Ale muszę się rozpakować. Nie powinieneś
wracać do pracy?

- Ostatnio całkiem sporo pracowałem. Więc dlaczego tu

jesteś?

Zamrugała powiekami.

- Masz kłopoty z pamięcią?

- Możesz wybierać sobie zlecenia. Wybrałaś Louret.

Chcę wiedzieć, dlaczego.

Wzruszyła ramionami tak swobodnie, jak tylko mogła,

próbując nie zwracać uwagi na przyspieszone bicie serca.

- Po pierwsze, dobrze mi płacicie. Po drugie, Mercedes

mnie o to prosiła. Po trzecie... mimo że ignorowanie twojego
istnienia było dosyć przyjemne, przeszkadza mi jednak
przyjaźnić się z twoją siostrą teraz, kiedy jestem w Kalifornii.

- A więc jesteś tutaj z mojego powodu. - Podszedł do

niej. Stał zdecydowanie za blisko, ale nie miała zamiaru się
cofać.

- To tylko jeden z powodów. Jeden z wielu powodów.

- Dobrze. - Pochylił się i pocałował ją.

Zaskoczył ją na tak długo, że zdążyła się pojawić gorąca

fala pożądania. Potem jednak zadziałał instynkt.

Odepchnęła go do siebie. Mocno.

Zachwiał się, potknął o Hulka i wylądował na podłodze.

Dixie wybuchnęła śmiechem. Ku jej zdziwieniu, on

również się zaśmiał.

- Chciałem, żeby kolana ugięły się pod tobą, a nie pode

mną. Ten twój paskudny kot...

- Mam nadzieję, że nic mu nie zrobiłeś. - Rozejrzała się

dookoła i dostrzegła Hulka siedzącego obok kanapy i
wygładzającego potargane futerko językiem. Nic mu się nie
stało.

- Jasne. Martw się o kota, nie o mnie.

- Jesteś od niego większy.

- Niewiele większy. - Wstając, uśmiechał się jednak.

Dixie uniosła brwi.

- Zmieniłeś się.

- Nie mam już dwudziestu czterech lat. - Uśmiech nie

schodził mu z ust, ale oczy przekazywały inną wiadomość.

Taką, która uderzyła ją mocniej niż ten krótki pocałunek.

- Zrozum, to, co było między nami jedenaście lat temu, to
zamknięty rozdział. Co nie znaczy, że nie możemy zacząć pisać
nowego.

- Nie jestem zainteresowana. - Jej ciało miało wprawdzie

inne zdanie, ale to nie ono decydowało.

- Ale ja jestem. Powiedz, wciąż jeszcze masz ten tatuaż?

- Spadaj, Cole.

- Nie będzie mnie w mieście przez kilka dni, ale kiedy

wrócę, mam zamiar dowiedzieć się, co z tatuażem - powiedział,
wychodząc.

Dixie ogarnęły sprzeczne emocje. Przygryzła wargę.

Poczuła na niej sól, kawę i ten subtelny smak jego ust.

Co dziwne, jej duchy milczały.

Może wspomnienia są jak księżyc, pomyślała. Odbite

światło nigdy nie jest tak mocne jak to, które pada bezpośrednio
ze źródła... A źródło, z którego pochodzą jej nocne mary,
właśnie ją pocałowało po raz pierwszy od jedenastu lat, kiedy
go opuściła.

Wyglądało na to, że nadchodzące dwa tygodnie na

pewno nie będą nudne.

W następny poniedziałek wczesnym rankiem Dixie

wyruszyła krętym podjazdem otaczającym front posiadłości na
poszukiwanie Hulka. Wyszedł z domu. Od kiedy przyjechała,
udawało mu się to co najmniej raz dziennie. Ale na razie nie
miało to znaczenia. Cole wyjechał w interesach zaraz
następnego dnia po jej przyjeździe i zabrał ze sobą Tilly.

- Hulk! - zawołała. Był już dzień, ale wiszące burzowe

chmury sprawiały, że wciąż było ciemno. Wiał silny wiatr,
zanosiło się na deszcz, a temperatura nie przekraczała siedmiu
stopni Celsjusza. - Hulk, przecież nie lubisz moknąć. Czas
wracać. - Po kocie nie było śladu.

Dobrze, że Cole wyjechał. To przypomniało jej, jakie są

jego priorytety. Ale, do diabła, jeśli mężczyzna ogłasza swój
zamiar obejrzenia tatuażu kobiety, powinien zostać chociaż na
tyle długo, żeby mogła mu odmówić.

Ciekawe, czy naprawdę wyjechał w celach służbowych...

Jednak, o ile oczywiście całkowicie się nie zmienił,

zawsze grał fair. Żadnych kłamstw, żadnych sztuczek. Poza tym
nie mogła sobie wyobrazić jego matki ukrywającej jakieś
kłamstwa.

Dixie uśmiechnęła się. Lubiła Caroline Ashton

Sheppard, mimo że to ona była źródłem niektórych najbardziej
irytujących przekonań Colea co do żeńskiej części gatunku.

Gdyby Caroline urodziła się dwa tysiące mil na wschód,

byłaby klasyczną południową pięknością - delikatną, łagodną, z
wrodzonym wyczuciem stylu i żelazną wolą.

Dixie lubiła też ojczyma Colea. Lucas Sheppard był

jednym z tych ludzi, których nazywa się „solą ziemi” i

którzy przypominają cynikom, takim jak ona, że nie wszyscy
mężczyźni są łotrami, małymi chłopcami albo idiotami.

I Dixie, i Cole mieli problemy z ojcami. Oczywiście jego

problem sięgał dużo głębiej. Ojciec Dixie nie chciał umrzeć i jej
zostawić, a ojciec Colea opuścił go z własnej woli.

Oczywiście nie dowiedziała się tego od Colea, pana Nie-

Rozmawiam-O-Sprawach-Osobistych. Opowiedziała jej o tym
Mercedes. Kiedy Cole miał osiem lat, Spencer Ashton zostawił
rodzinę, żeby poślubić sekretarkę, pozbawiając przy tej okazji
swoją żonę większości jej dziedzictwa. Nigdy nie wrócił.

Nigdzie nie było widać śladu Hulka. Dixie zawołała go

znowu, chociaż wiedziała, że Hulk pojawi się dopiero wtedy,
kiedy będzie miał na to ochotę.

No cóż. Uważała jednak, że jej obowiązkiem było

spróbować. Potrząsając głową, zawróciła w stronę domu.

Nagle zauważyła mężczyznę stojącego przed domem.

Przystanęła i zmarszczyła brwi. Nie był to raczej żaden z

pracowników, mimo że ubrany był zwyczajnie w dżinsy i
prostą koszulę. Poznała już jednak chyba wszystkich, którzy
pracują w winnicy.

A może nie? W każdym razie na pewno by go

zapamiętała. Był wysoki i wyglądał, jakby właśnie zsiadł z
konia. Mimo wszystko było w nim coś znajomego...

Zaintrygowana, ruszyła w jego stronę.

- Dzień dobry - powiedziała, zbliżając się. - Szuka pan

kogoś?

Odwrócił się. Miał szpakowate włosy i interesujące

zmarszczki wokół oczu. To na pewno od mrużenia oczu, kiedy
galopował prosto w zachodzące słońce, pomyślała rozbawiona.

- Nie. Jestem tylko ciekawy.

- Winnice uwielbiają ciekawych turystów - zapewniła go

- ale dopiero po dziesiątej, kiedy otwierają salon degustacyjny.

Ta część to własność prywatna. - Przechyliła głowę. -

Wygląda pan znajomo.

- Chyba się jeszcze nie spotkaliśmy - odpowiedział

uprzejmie. - Czy jest pani jedną z właścicielek?

- Nie, jestem tylko tymczasowym pracownikiem i

przyjaciółką rodziny. To chyba kształt pana głowy -
powiedziała, zadowolona, że udało jej się zidentyfikować to, co
było w tym mężczyźnie znajomego. - I oczy. Gdybym mogła
porównać kształt pana czaszki z Coleem i Elim... jestem pewna,
że byłyby identyczne.

Wyglądał na lekko zaalarmowanego.

- Mam nadzieję, że nie będzie pani próbować. Jest pani

lekarzem? Albo antropologiem?

Zaśmiała się.

- Nie. Jestem artystką. A czy pan nie jest czasem jakimś

zaginionym kuzynem Ashtonów?

Potrząsnął głową i przyglądał się jej przez chwilę z

nieodgadnionym wyrazem oczu.

- Skoro to prywatny teren, to powinienem się już zbierać.

Miło było z panią porozmawiać.

Cole spędził cztery frustrujące dni w Sacramento.

Powodem tej frustracji w pewnej mierze była praca, ale

również to, że nie był w stanie myśleć o tym, o czym powinien.

Dixie wyjechała z The Vines w piątek po południu i

zamierzała wrócić dopiero po weekendzie. Miała oczywiście do
tego prawo, ale Cole cały czas się zastanawiał, z kim spędza ten
weekend. Kobieta taka jak Dixie była sama tylko wtedy, kiedy
tego chciała.

Była druga nad ranem. Siedział sam w swoim pokoju

hotelowym, walczył ze wspomnieniami i zastanawiał się nad

własnym zdrowiem umysłowym. Dlaczego w ogóle brał pod
uwagę możliwość związania się z nią jeszcze raz?

Pociągała go, to prawda. Na dodatek wiedział, jak gorąca

potrafi być w łóżku. Był jednak wystarczająco dorosły, żeby
wiedzieć również, że ogień parzy. W końcu doszedł do
wniosku, że nie potrzebuje złamanego serca ani innych
problemów, i zapadł w sen.

Podjeżdżając na parking winnicy, pomyślał, że irytuje go

to, że nie może się doczekać spotkania z nią. Chwycił teczkę,
otworzył drzwi jeepa i wysiadł.

Eli czekał na niego.

- Jak poszło?

- Dużo rozmów, mało działań. - Cole otworzył tylne

drzwi i Tilly wyskoczyła z samochodu, uprzejmie powąchała
dłoń Eliego, po czym odeszła na bok.

- Wszyscy się zgadzają, że potrzebna jest lepsza koordy-

nacja pomiędzy różnymi zrzeszeniami producentów wina -
powiedział Cole, otwierając teczkę i wyjmując z niej stos
papierów. - Zwłaszcza kiedy dochodzi do lobbowania w
Sacramento. Nikomu jednak nie chce się stworzyć grupy
koordynującej.

- Wydawało mi się, że Joe Bradley lubi się wszystkim

zajmować.

- Nie pozwolę Joemu zrobić z tego jednego z jego show.

Zaczyna pełen entuzjazmu, a potem traci

zainteresowanie i wszystko się wali.

Eli westchnął.

- To znaczy, że ty się zgodziłeś to zrobić.

- Nie. - Gole sam wciąż był jeszcze tym zdziwiony. W

pewnym momencie robienie wszystkiego i udowadnianie, że
może zrobić to lepiej niż inni, przestało go bawić. - Mam
wystarczająco dużo zajęć.

- Wiem. Tak właśnie myślałem.

- Masz. - Cole podał Eliemu plik papierów. - To kopia

protokołu ze spotkania. Jest tam kilka interesujących rzeczy.

Eli skrzywił się.

- Nie mógłbyś mi tego streścić?

Cole uśmiechnął się. Eli nie znosił papierkowej roboty.

- Niestety nie mogę. Muszę się zająć czym innym.

- Ciekawe, czy ma to coś wspólnego z tą twoją dawną

dziewczyną, która ciągle za mną chodzi...

- Dixie za tobą chodzi? - Zadał to pytanie tak obojętnym

tonem, że niemal sam sobie uwierzył.

- Gdziekolwiek się pojawię, ona tam jest z tym swoim

aparatem. Mówi, że chce zrobić dużo zdjęć, zanim zabierze się
do malowania. - Eli skrzywił się. - Dlaczego ty i Mercedes nie
powiedzieliście mi, że mam być twarzą tej kampanii?

- Uznaliśmy, że niespodzianka będzie znacznie

zabawniejsza. - Cole ruszył w stronę drzwi.

- No cóż, mnie to się wcale nie podoba. - Eli szedł obok

niego. - Co nie znaczy, że przeszkadza mi towarzystwo Dixie.

- A komu by przeszkadzało? - Na pewno flirtowała z

Elim, pomyślał Cole. Dla Dixie flirtowanie było jednak tak
samo naturalne jak oddychanie.

- Jest zabawna i do tego bardzo ładna. Wolałbym tylko,

żeby nie miała ze sobą tego przeklętego aparatu. - Eli zatrzymał
się i odwrócił twarzą do Colea, tak, że ten też musiał się
zatrzymać. - Więc... jesteś zainteresowany?

Cole zmarszczył brwi.

- Czy jestem zainteresowany Dixie?

- Tak, chyba o niej rozmawiamy. Wiem, że było coś

między wami wiele lat temu. Ale nie wygląda na to, żebyś
podejmował grę w miejscu, w którym ją skończyłeś.

- Byłem w Sacramento - rzucił Cole. To, że sam się

zdecydował wycofać, nie znaczyło, że jego brat ma wolną
drogę.

- A ja byłem tutaj i rozglądałem się. Pomyślałem, że

powinienem dać ci znać, zanim wykonam pierwszy ruch.

- Nie możesz sam sobie znaleźć kobiety? - zapytał Cole

z wściekłością. - Musisz zabierać się za to, co zostało po mnie?

Eli roześmiał się, czym zirytował go jeszcze bardziej.

- Chciałbym zobaczyć minę Dixie, gdyby usłyszała, że

mówisz o niej „to, co zostało po mnie”.

Cole nie był kompletnym szaleńcem.

- Zły dobór słów - przyznał. - Ale lepiej trzymaj łapy

przy sobie.

- Zobaczymy. Jeśli ty nie...

Nagle zza rogu wybiegła Tilly goniona przez wielkiego

szarego kota. Pies zatrzymał się za nogami Cole’a, trzęsąc się z
przerażenia. Za nimi pojawiła się Dixie, zaróżowiona od biegu,
z rozwianymi włosami i nagimi udami widocznymi spod krótko
obciętych dżinsów.

Zatrzymała się kilka metrów przed nimi. Tak samo

zresztą jak Hulk, ale Cole nie zwracał na kota uwagi.

ROZDZIAŁ TRZECI

Cole uśmiechnął się.

- Chyba jeszcze nie widziałem, żebyś się tak szybko

poruszała.

- Próbowałam uratować twojego głupiego psa. - Była bez

tchu i jej pierś falowała pod skąpym podkoszulkiem, na którym
napis informował, że grzeczne kobiety rzadko przechodzą do
historii.

Tilly uspokoiła się nieco, chociaż wciąż jeszcze trzęsła

się ze strachu. Cole pogłaskał ją po głowie i spróbował nadać
swojemu głosowi surowe brzmienie.

- Miałaś trzymać swojego demonicznego kota w domu.

- Zgadnij, co się stało? Uciekł mi.

- Nie miałoby to żadnego znaczenia - wtrącił się Eli -

gdyby pies Colea nie był tak żałosny. - Spojrzał na Tilly,
skuloną za Coleem. - Wiem, że kot jest duży, ale ty wciąż jesteś
od niego cięższa o kilkanaście kilogramów.

- Tak jakby to się liczyło. - Cole potrząsnął głową. - Jeśli

chodzi o Tilly, to wszystko na świecie jest od niej większe i
groźniejsze.

Dixie podeszła bliżej, poruszając się z wdziękiem

równym jej kotu.

- Widziałam dżdżownice, które mają więcej kręgosłupa.

- Dżdżownice należą do bezkręgowców.

- No to rozumiesz, co mam na myśli.

Eli zauważył nogi Dixie i przyglądał im się otwarcie.

Cole nie mógł go za to winić.

- Nie jest ci zimno? - zapytał Eli z troską. - To nie jest

pogoda na szorty.

Cole powinien był go uprzedzić, że lepiej nie

kwestionować tego, co robi Dixie. Dixie uniosła brwi.

- Dla mnie to jest pogoda na szorty. Jestem

przyzwyczajona do znacznie ostrzejszego klimatu.

- Ostry. - Cole skinął głową. - To jest pierwsze słowo,

które przychodzi mi na myśl, kiedy o tobie myślę. Tak jak ta
koszulka.

- Zauważyłam, że wolno ci idzie czytanie.

Ponieważ litery były opięte na parze bardzo ładnych

piersi, Cole tylko się uśmiechnął.

Podczas gdy oni rozmawiali, Hulk postanowił

doprowadzić zwycięstwo do końca. Nonszalancko, jak
przystało na kota, podchodził coraz bliżej. Tilly wycofywała się
krok za krokiem, aż w końcu znalazła się za Elim. Hulk,
triumfując, stanął przy nodze Colea i zaczął mruczeć.

- Tak, widzę, jakie z ciebie niewiniątko - powiedział

Cole, schylając się, żeby podnieść kota. Pogłaskał go i

Hulk zaczął mruczeć głośniej.

- Ok, rozumiem. - Eli kiwnął głową. - Do zobaczenia

później.

Cole spojrzał na niego.

- O czym mówisz?

- Wracam do pracy. To takie coś, czym niektórzy z nas

zajmują się o tej porze w dzień powszedni.

- Dobry pomysł - Cole zerknął na Dixie. - Weź Tilly ze

sobą.

- Zapomnij o tym. Zasługujesz na kilka utrudnień. Miło

cię było widzieć bez aparatu, Dixie - powiedział Eli i oddalił
się.

Dixie patrzyła, jak Eli odchodzi.

- Masz. - Cole wręczył jej futrzaną kulkę. - Zabieraj

swojego potwora. Tilly jest bliska załamania nerwowego.

Dkie usadziła sobie kota na ramieniu i swobodnym

krokiem ruszyła do domu. Cole szedł obok niej. Rzuciła mu
spojrzenie z ukosa.

- Myślisz, że Tilly ma jakiś psi rodzaj manii

prześladowczej?

- Raczej składam to na karb życiowych doświadczeń. Jej

poprzedni właściciel musiał ją źle traktować.

- Jej poprzednim właścicielem był kot?

- Powiedziałbym, że jej strach się uogólnił.

Uśmiechnęła się lekko, ale nie odpowiedziała. Przez

kilka minut szli w ciszy, a Tilly podążała za nimi.

Śmieszne, pomyślał. Kiedyś uznał spacerowanie z Dixie

za irytujące. Świetnie dogadywali się w łóżku, ale nie lubił się z
nią przechadzać. Ona szła powoli, a on zawsze chciał dotrzeć
na miejsce jak najszybciej.

Powiedziała wtedy, że nie pociąga jej pocenie się. On z

kolei nie widział sensu w poświęcaniu dwudziestu minut na
dotarcie tam, gdzie można było dotrzeć w dziesięć. Chociaż
musiał przyznać, że miło było czasami zwolnić. Dawało mu to
sposobność do rozkoszowania się zapachem jej perfum - lekko
korzennym, bardziej ziołowym niż kwiatowym, trudnym do
określenia.

Tak jak ona.

- Co myślisz o Nowym Jorku?

- Uwielbiani go - odpowiedziała. - Nawet wtedy, kiedy

mieszkałam w tym okropnym małym mieszkaniu, nikogo nie
znałam i tęskniłam za domem, uwielbiałam go. Jest tam tyle do
zobaczenia i zrobienia, a energia tego miejsca jest po prostu
niesamowita.

- Podoba ci się to? Nigdy sobie ciebie nie wyobrażałem

jako części tego energicznego tłumu.

- Zawsze uważałeś mnie za lenia - zauważyła

filozoficznie.

- Nieprawda. - Kiedy spojrzała na niego sceptycznie,

poddał się. - No, może artystycznego lenia. To nie to samo. A
ty uważałaś mnie za nudnego biznesmena.

- Na pewno nie nudnego - mruknęła. - Ogarniętego

obsesją.

- To słowo przypomina mi kilka naszych kłótni.

- A jak sam byś się określił? - Machnęła ręką. -

Nieważne. Nigdy nie chciałeś się wyprowadzić,

spróbować czegoś nowego?

- Moje cele, moja rodzina, moje życie - wszystko było

tutaj. I wciąż jest. Dlaczego wyjechałaś? - Gdy tylko Cole
wypowiedział te słowa, zapragnął je cofnąć. Brzmiały za
bardzo jak: „Dlaczego mnie opuściłaś?”.

Wiedział dlaczego. W końcu zrozumiał to i nawet

przyznał jej rację. Ale zrozumienie to nie to samo co
wybaczenie.

Ona jednak albo nie usłyszała tego niewypowiedzianego

pytania, albo nie chciała się zagłębiać w ten temat.

- Strasznie mnie korciło, żeby to zrobić - powiedziała

lekko. - Wiesz, co mówią o Nowym Jorku? Że jeśli dasz sobie
radę tam, to dasz sobie radę wszędzie. Chciałam sprawdzić, czy
mi się uda.

- Udało ci się. - Dotarli do domu. Otworzył drzwi i

przytrzymał je. - Kobiety i potwory przodem.

- Tylko potwór. Ja muszę wracać do pracy. Co? -

zapytała.

- Co cię tak bawi?

- To, że tobie spieszy się do pracy, a nie mnie.

- No tak, zgadzam się, że to dziwne. Uważaj, musisz

szybko zamknąć drzwi. - Postawiła Hulka na podłodze, cofnęła
się i Cole szybko zamknął drzwi..Termin oddania pierwszego
obrazu jest dosyć krótki, a ja jeszcze nie mam koncepcji. Eli
jest tematem, ale nie mam na niego pomysłu.

- To ty w ogóle zwracasz uwagę na terminy? - zapytał

uprzejmie.

- Bardzo śmieszne. Nie jestem aż taka niesolidna.

- Jeśli powiesz mi, że teraz zawsze zdążasz na czas, to

poproszę cię o dokumenty. Albo wezwę egzorcystę.

Uśmiechnęła się.

Jej uśmiech był mu zbyt dobrze znany. I sięgał do tych

zakamarków duszy, które chciał zostawić tylko dla siebie.

Położył rękę na drzwiach, zastawiając jej drogę i

przybliżając się do niej.

- Tego tu wcześniej nie było - powiedział, dotykając

kurzych łapek w kąciku jej oka.

Odchyliła głowę w drugą stronę.

- Kiedyś mówiłeś lepsze komplementy. Odsuń się, Cole.

- Nie mam zamiaru cię całować. A w każdym razie nie w

tej chwili. - Zdążył zapomnieć o plamkach złota w jej oczach,
które nadawały im karmelowy odcień.

Zmarszczyła brwi w oburzeniu, ale przygryzła wargę.

- Rozumiem. Nagle słabo się poczułeś i musiałeś się

oprzeć.

- Denerwujesz się. Podoba mi się to.

- Jesteś nieznośny. Nie podoba mi się to. Roześmiał się i

wyprostował.

- Jak długo masz zamiar tutaj zostać, Dixie? Spojrzała na

niego podejrzliwie.

- Czemu pytasz?

- Chcę wiedzieć, kiedy kończy się mój czas.

- No cóż... Będę tutaj około dwóch tygodni i nie

wybieram się z tobą do łóżka. A teraz naprawdę muszę wracać
do pracy. - Odwróciła się i ruszyła w kierunku winnicy.

Szła szybciej niż zwykle.

- Sprzed nosa ucieka ci szansa na wspaniałą awanturę.

- Nie mam ochoty na awanturę.

- Czyżbyś straciła swój artystyczny temperament?

Ledwie sobie przypominam żeglujący w moją stronę

talerz.

Zacisnęła usta, ale wyglądało to, jakby próbowała raczej

powstrzymać uśmiech niż wybuch gniewu.

- Powiedz mi, Cole, jedną rzecz. Czy próbujesz zwrócić

w ten sposób na siebie moją uwagę? A może trenujesz przed
walką?

- Skąd ta taktyka, Dixie? Naprawdę chcesz, żebym sobie

poszedł?

Wzruszyła ramionami, nie patrząc na niego.

- Kiedy przyjmowałam to zlecenie, nie sądziłam, że

będziesz się do mnie zalecał. Próbowałam nie mieć żadnych
oczekiwań, ale podświadomie chyba się spodziewałam, że
będziesz w stosunku do mnie chłodny i obojętny.

- Nie mam już dwudziestu czterech lat.

- Tak, jesteś inny. To wszystko przypomina mi powrót

do domu po latach, kiedy okazuje się, że stare budynki zostały
zburzone i wybudowano nowe. Wychodzisz zza rogu i myślisz,
że ujrzysz dom Wilsonów, ale Wilsonów już nie ma, a nowi
mieszkańcy odnowili fasadę i ścięli ten wielki dąb.

Niby dużo się nie zmieniło, ale ja to wszystko widzę.

- Przecież odwiedzałaś dom, prawda? Rzuciła mu

rozbawione spojrzenie.

- To była metafora.

- Zrozumiałem. Zastanawiałem się tylko, czy unikałaś

Kalifornii. - I dlaczego wróciłaś, dodał w myślach.

- Wpadam tutaj raz czy dwa razy do roku, żeby

odwiedzić mamę i ciocię Jody. Mama znów wychodzi za mąż.

- Tak? - Starał się, żeby to zabrzmiało, jakby uważał, że

to dobry pomysł.

Z jej spojrzenia jednak wywnioskował, że mu się to nie

udało.

- Tym razem może będzie dobrze. Mike to porządny

facet. Z trudem przywoływał obraz Helen McCord Lychfield.

Matkę Dixie spotkał tylko raz. I kiedy teraz o tym

pomyślał, wydało mu się to dziwne.

Ich romans trwał niewiele ponad trzy miesiące, mimo że

znali się już wcześniej, czyli od czasu, kiedy Mercedes poszła
do collegue’u. Merry i Dixie były współlokatorkami i Dixie
przyjeżdżała z nią czasem. Miała kłopoty w domu - mężczyzna,
który był wtedy jej ojczymem, okazał się łajdakiem pierwszej
wody.

Matka Dixie zostawiła go w końcu na miesiąc przed

skończeniem studiów przez córkę. A miesiąc później w Napa
Valley nastąpiła fala rekordowych upałów. Cole i Dixie czuli
się za nią odpowiedzialni.

- Twoja mama musi się cieszyć, że jesteś niedaleko. I

ciocia też. Czy ona wciąż mieszka w Los Angeles? - W pewien
sposób Dixie była bliżej z siostrą matki, nagradzaną reporterką,
niż z matką.

- Nie. Wyprowadziła się.

Coś w głosie Dixie zwróciło jego uwagę. Patrzyła w dół

na brunatną ziemię.

- O co chodzi, Dix?

- Ona jest powodem, dla którego wróciłam. Mama nie

mogła już dłużej sama się nią zajmować.

Nagłe uczucie bólu i współczucia sprawiło, że wziął ją

za rękę.

- To nie brzmi dobrze.

- Bo nie jest dobrze. Ciocia ma Alzheimera.

Zaskoczony Cole stał bez słowa. Ciotkę Dixie również

spotkał tylko raz, wtedy, kiedy i matkę, ale Jody Belleview była
kobietą, która pozostawiała po sobie niezapomniane wrażenie.
Pamiętał jej śmiech i to, jaka była inteligentna.

- Nie mogę sobie tego wyobrazić... Czy ona nie jest

młodsza od twojej matki? Ma chyba około pięćdziesięciu lat?

- Pięćdziesiąt cztery. Ja też nie mogę w to uwierzyć. I

wcale nie jest mi łatwiej teraz, kiedy jestem na tym wybrzeżu, a
nie po drugiej stronie kraju - uśmiechnęła się niepewnie.

- Dixie. Potrząsnęła głową.

- Przykro mi. Nie mogę o tym rozmawiać.

Odeszła szybkim krokiem, wyprostowana i sztywna. A

Cole po prostu stał i pozwolił jej odejść. Czuł, jakby ziemia
uciekła mu spod nóg.

Nie mogła o tym rozmawiać? To nie przypominało

Dixie.

To on był tym, który upychał problemy w szufladach,

zakrywał wieka i siadał na nich, żeby stamtąd nie wychodziły.

Dixie zawsze była przerażająco szczera, zarówno wobec

siebie, jak i wobec innych. Podnosiła pokrywki i zaglądała do
środka. Nie odwracała się od bolesnej prawdy.

A przynajmniej taka była kiedyś.

Cole stał tam jeszcze przez chwilę zamyślony. A potem

poszedł szukać swojej siostry.

ROZDZIAŁ CZWARTY

O dziesiątej wieczorem tego samego dnia Dixie stała na

dywaniku w swoim tymczasowym salonie, rzucając pędzlem
farbę na płótno. Było za ciemno na malowanie, ale nie
przeszkadzało jej to. Tak naprawdę nie malowała, tylko dawała
upust swoim emocjom. Nikt oprócz niej nigdy tego nie
zobaczy.

Czerwony zmieszał się z brązowym w dolnym prawym

rogu, a nad bladozielonym środkiem dominowała góra czerni i
szarości, przypominająca granitową skałę. Kiepska to sztuka,
pomyślała, cofając się, żeby przyjrzeć się swojemu dziełu. Ale
dawała jej ogromną satysfakcję.

Zmarszczyła brwi, słysząc pukanie do drzwi. Leżący na

kanapie Hulk podniósł leniwie głowę, przyjmując do
wiadomości, że będą mieli gościa.

- Chwileczkę - rzuciła, krzywiąc się. Nie miała ochoty na

towarzystwo. Odłożyła pędzel na bok, chwyciła szmatkę, żeby
zetrzeć farbę z palców, i ruszyła w stronę drzwi.

Zastała za nimi Colea trzymającego w ręku małą

skórzaną torbę, która wyglądała jak podróżna walizka.

Spojrzała na nią i uniosła brwi.

- To niezbyt subtelne, Cole.

- Nie mam tam zestawu do golenia. Mogę wejść?

Przyjrzała się jego twarzy, ale nie znalazła w niej

odpowiedzi na swoje pytanie.

- Czemu nie? - Cofnęła się o krok.

- Poszperałem trochę - powiedział, wchodząc. - Pewnie

wszystko to i tak już czytałaś, ale... - Zamilkł i zatrzymał się,

kiedy zobaczył stojące na środku pokoju sztalugi. I to, co było
na sztalugach.

- Interesujące - stwierdził po chwili ostrożnie. -

Myślałem, że nie uprawiasz tego rodzaju abstrakcyjnej

sztuki.

Roześmiała się.

- To nie sztuka, to terapia. Robię to zamiast tłuc talerze.

- Może dlatego to tak kiepsko wygląda.

- Pewnie tak Później zmyję to z płótna. - Przechyliła

głowę na bok. - Ale nie przyszedłeś chyba tutaj badać, jaki
rodzaj terapii stosuję?

- Nie, ja... - Hulk opuścił kanapę i ocierał się o nogi

Cole’a, mrucząc głośno. Cole schylił się i podrapał go za
uchem. - Cześć, potworze.

Dixie wzięła do ręki pędzel, żeby go umyć. To, co

namalowała, było już wystarczająco brzydkie, mogła więc
skończyć na dziś i wysłuchać, co Cole ma jej do powiedzenia.

Poszła do malutkiej kuchni, odkręciła kran i wodą z

mydłem zaczęła zmywać farbę z miękkiego włosia.

- Hulk lubi towarzystwo bez względu na godzinę. Ja nie

jestem w nastroju.

- Trafiony. - Położył tajemniczą walizkę na stoliku. -

Chodź, zobacz, co przyniosłem.

Zaciekawiona, odłożyła pędzel i wróciła do pokoju.

Wręczył jej teczkę. W środku znalazła mnóstwo kartek z

in-formacjami na temat Alzheimera. Poukładane w rozdziały, z
których każdy miał tytuł. Stadia... Leczenie... Teorie...

- Wszystko ze sprawdzonych stron internetowych. Jest

tutaj dużo informacji, ale nie wszystkie są godne zaufania.

- Musiało ci to zająć wiele godzin - szepnęła, kartkując

wydruki.

- Chciałem się dowiedzieć, jaki jest stan twojej ciotki, a

ty nie chciałaś mówić. - Poruszył się niespokojnie. - Dlaczego

nie chcesz o tym rozmawiać?

- Nie chcę rozmawiać o tym z tobą.

- Z Mercedes też o tym nie rozmawiałaś.

- Opowiadałam jej przecież o cioci Jody -

zaprotestowała.

- Tak, i to wszystko. Nie mówiłaś... no wiesz. - Wykonał

nieokreślony ruch ręką. - Nie mówiłaś o swoich

uczuciach.

- Aha... - Gdzieś wewnątrz niej zaczął narastać śmiech.

- Poczekaj chwilę. Ty krytykujesz mnie, że nie

rozmawiam o swoich uczuciach?

- Chodzi mi o to, że tłamsisz wszystko w sobie. Ja jestem

do tego przyzwyczajony. Dobrze się z tym czuję. Ale ty nie.

Usiadł na kanapie, nie czekając na zaproszenie, i zaczął

wyciągać inne rzeczy ze swojej torby i stawiać je na sosnowym
stoliku.

Butelka wina. Dwie szklanki. Pudełko czekoladek.

Lakier do paznokci. Pachnący krem do stóp. Waciki. Zmywacz
do paznokci.

Usiadła na drugim końcu kanapy. Czuła, że zaraz

wybuchnie śmiechem. Wskazała dłonią przedmioty na stoliku.

- Cole?

- Mów do mnie Sheila. Jestem statystką.

- Statystką? - Uśmiech wypłynął jej na twarz.

- Udajmy, że to jeden z tych kobiecych wieczorów. No

wiesz, kiedy kobiety spotykają się, żeby się wzajemnie czesać,
malować paznokcie i opowiadać sobie wszystko.

Och! Martwił się o nią. Łzy napłynęły jej do oczu.

Wstała, podeszła do niego i pocałowała go w policzek.

- To jest takie... Dziękuję ci.

- Chyba nie masz zamiaru płakać?

Zaśmiała się, mimo że brzmiało to trochę jak śmiech

przez łzy.

- Niczego nie obiecuję. Masz zamiar pomalować swoje

paznokcie czy moje?

- Mam zamiar wypić wino. - Wyjął otwieracz i otworzył

butelkę. - Ale możesz się do mnie przyłączyć.

- Czy cabernet sauvignon pasuje do czekolady? - Usiadła

i otworzyła pudełko. - Mmm... i to ciemnej czekolady.

- Mercedes mówiła, że czekolada jest najważniejsza.

Rzuciła mu spojrzenie z ukosa.

- Rozmawiałeś o tym z Merry?

- Tak. - Nalał wino do jednego z kieliszków, a wokół

rozniósł się wspaniały aromat. - Ona uważa, że nic ci nie jest.

- Może ma rację. - Wybrała czekoladkę, która według

niej mogła mieć smak karmelowy. Uwielbiała smak
karmelowy.

- No więc, o czym rozmawiacie na tych babskich

pogaduchach?

- O wszystkim. O mężczyznach, fryzurach,

mężczyznach, rodzinie, filmach, mężczyznach, książkach,
polityce... Czy wspomniałam już o mężczyznach?

- Podłe szczury - odpowiedział szybko, podając jej

szklankę wina. Hulk wskoczył na kanapę obok niego i otarł się
głową o jego łokieć, wyraźnie w ten sposób pokazując, że
poświęca mu się za mało uwagi. Cole machinalnie zaczął go
drapać za uchem. - Nigdy nie dzwonią.

Dixie potrząsnęła ze smutkiem głową.

- I nie pamiętają o urodzinach.

- A jeśli już pamiętają, to nigdy nie przysyłają kartek.

Czy to takie trudne: pójść i wybrać kartkę?

- Tak, to prawda. I chcą tylko jednego.

- Tak, tylko jednej cholernej rzeczy. Ups, wypadłem

chyba na chwilę z roli.

- Musisz uważać. - Dixie upiła łyk wina, usiłując

zachować powagę. - Mmm, to naprawdę dobre.

- Dziewięćdziesiąty ósmy był jednym z naszych

najlepszych roczników.- Poruszył winem w kieliszku, żeby
uwolnić zapach, przysunął nos do brzegu i wziął głęboki
wdech, przymykając oczy. Przez chwilę na jego twarzy
odmalowało się uczucie czystej rozkoszy. Cole był bardzo
zmysłowym mężczyzną, choć nieczęsto to okazywał. - Dobrze
dojrzewa - zauważył i pociągnął pierwszy łyk.

- Co robiłeś w dziewięćdziesiątym ósmym? - Oparła się i

ugryzła kawałek czekolady. Lubiła jeść czekoladę powoli, tak
żeby rozpuszczała się na języku. - Zauważ, że nie pytam, z kim
to robiłeś.

- Byłbym wtedy w tarapatach - odparł.

- Kobiety mogą mówić sobie o sprawach, które

mężczyznom nie uszłyby na sucho.

- A więc rozmawiacie na takich spotkaniach także o

seksie?

- Jasne. Na drugim miejscu, zaraz po mężczyznach.

Przynajmniej większość z nas - dodała. - W Nowym Jorku
mieszkały pode mną dwie lesbijki. Zaprzyjaźniłam się z nimi,
ale raczej nie rozmawiałyśmy na temat seksu, chyba ze względu
na mój komfort psychiczny.

Cole roześmiał się.

- Jeśli zaś chodzi o mój komfort, to...

- Nie kontynuuj, Sheila - poradziła mu Dixie. - Z drugiej

strony, zawsze zastanawiałam się, dlaczego mężczyzn
podnieca...

- Nie, nie, miałaś rację - przerwał jej z błyskiem

rozbawienia w oku, a może nawet czegoś więcej, jakiegoś
ciepła, i podniósł kieliszek do ust. - Lepiej nie rozmawiajmy o
seksie.

Spojrzała mu w oczy, upijając kolejny łyk wina.

Trzymała je chwilę w ustach, żeby poczuć pełnię smaku.

Kiedyś ją tego nauczył.

To nie był zbyt dobry pomysł, rozkoszować się

zmysłami, patrząc na Colea.

- Nuta jeżynowa - powiedziała szybko, odwracając

wzrok.

- Widzisz, jak dobrze znam ten język? Dobrze się

komponuje z czekoladą. - Ugryzła kolejny kawałek. - Chcesz
porozmawiać o polityce?

- Raczej nie o to mi dzisiaj chodziło.

- Pewnie głosowałeś na gubernatora - powiedziała

ponuro. - Dobrze, dobrze, nie będę się w to zagłębiać. Pozostaje
nam więc praca albo włosy. Jestem za włosami. - Przechyliła
głowę. - Do jakiego fryzjera chodzisz?

- Do Carmen w Studio Fryzur. Ma magiczne palce.

Podobają mi się twoje włosy. - Ciepło w jego głosie na

pewno nie pochodziło od Sheili, chyba że Sheila była tej samej
orientacji, co sąsiadki Dixie z Nowego Jorku. - Chyba jednak
ominęłaś kilka tematów. Książki, filmy... rodzina.

Upiła spory łyk wina.

- Czytałeś ostatnio jakąś dobrą książkę?

- Nie. Jak się miewa twoja mama?

Dixie wydała z siebie zniecierpliwione westchnienie.

- Męska strona twojej osobowości daje o sobie znać,

Sheila.

- Jak się miewa twoja mama? - Cole powtórzył pytanie,

ale tym razem falsetem.

Dixie o mało się nie udusiła, próbując się nie roześmiać.

- Tak jak zwykle. Chociaż chyba jest szczęśliwsza.

- Czy to dlatego, że zamierza wyjść za mąż?

Dixie skinęła głową, pociągnęła kolejny łyk wina i

uśmiechnęła się lekko.

- Zawsze tak bardzo się starała przy każdym mężczyźnie,

który miał być lekiem na całe zło. Przy Mikeu jest
zrelaksowana. Nie próbuje desperacko go uszczęśliwić albo za

wszelką cenę sama być szczęśliwą. Po prostu dobrze się z nim
czuje i to widać. To nie znaczy, że nie boli jej to, co się dzieje z
Jody, ale... Nie wiem. Chyba się w jakiś sposób z tym
pogodziła.

- Ale ty się z tym nie pogodziłaś.

Zmarszczyła brwi i nie odpowiedziała. On też nic nie

powiedział. Tylko siedział, pił wino, głaskał Hulka i patrzył na
nią.

- Dobrze. - Postawiła szklankę na stoliku z brzękiem. -

Dobrze! Chcesz znać moje uczucia? Jestem wściekła.

Wkurzona jak diabli.

- To zupełnie normalne.

Dixie wstała i zaczęła chodzić po pokoju.

- To jest takie straszne i takie niesprawiedliwe. Na razie

nas rozpoznaje, ale niedługo się to skończy. Straciła już tak
wiele ze swojej osobowości. Wiem, że tu nie chodzi o mnie, ale
za każdym razem, kiedy ją widzę... ten zaskoczony wyraz jej
twarzy... Moja mama znacznie lepiej sobie z tym radzi.

- Była tutaj, widziała, jak choroba postępowała. Miała

czas, żeby się do tego przyzwyczaić.

- A ja byłam na drugim końcu kontynentu i zostawiłam

wszystko na jej głowie. Wiesz, co mnie doprowadza do
szaleństwa? - Zatrzymała się i potrząsnęła głową. - Zresztą
nieważne. To głupie.

- Dla mnie możesz zachowywać się głupio, nie mam z

tym problemu.

- Uważaj, bo zaraz wypadniesz z roli - ostrzegła go.

- Boisz się, że doznam szoku?

- Nie. - Przeszła dwa kroki, znów się zatrzymała i

wsunęła obydwie dłonie we włosy. - Chodzi o to, że ludzie cały
czas mnie chwalą. Doprowadza mnie to do szału.

- Tak, ja też nie znoszę, kiedy mnie chwalą.

- Bardzo śmieszne. Wiesz, jak często słyszę, że jestem

silna? - zapytała. - Albo że jestem taką wspaniałą córką i
siostrzenicą, bo tu wróciłam? Boże! Cioci Jody postawiono
diagnozę dwa lata temu. Dwa lata! A ja dopiero teraz się tu
pojawiłam.

- I pewnie w żaden sposób przez te dwa lata im nie

pomagałaś?

- Przysyłałam pieniądze. Wielka mi rzecz.

Zrezygnowałam z kilku urlopów, przylatywałam na

większość świąt. A potem wracałam do domu i rzucałam się w
wir pracy, żeby tylko nie myśleć o Jody.

Cole potrząsnął głową.

- Teraz nie rozumiem. Rzucasz się w wir pracy, żeby

czegoś uniknąć? Ty?

Niechętny uśmiech wypłynął na jej usta.

- Sugerujesz, że masz w tym względzie jakieś

doświadczenie?

- Może. - Wstał, ignorując Hulka. Podszedł do Dixie i

położył jej ręce na ramionach. - Dlaczego uważasz, że
powinnaś się zachowywać inaczej? Co według ciebie powinnaś
zrobić? Mniej cierpieć? Sprawić, żeby twoja ciotka nie
cierpiała?

- Zapomniałeś wspomnieć o mojej matce. - Jego ręce

przypomniały jej o czymś. Przeszłość zmieszała się z
teraźniejszością. Przełknęła ślinę. - Mówiłam ci, że to głupie.

- Zawsze mówiłaś, że uczucia nie są głupie. Po prostu są.

Liczy się to, co z nimi zrobimy.

- Miałam wrażenie, że nigdy nie słuchałeś moich kazań.

Cole uśmiechnął się lekko i nie odpowiedział.

Dixie poczuła reakcję nisko w podbrzuszu. Serce zaczęło

jej szybciej bić, kiedy szepty z przeszłości zaczęły do niej
docierać. Poczuła przypływ pożądania. Rozchyliła usta.

Cole spojrzał na jej wargi. Zacisnął mocniej ręce na jej

ramionach, a wyrazu jego twarzy nie sposób było z niczym

pomylić. Miał zamiar ją pocałować... a ona tego pragnęła,
pragnęła jego smaku i jego ciepła.

Opuścił ręce i odsunął się, a uśmiech znikł z jego twarzy.

Rozczarowanie, które poczuła, zdziwiło ją tak samo jak

to, że się odsunął. Założyła dłonie na piersi i starała się, żeby jej
głos brzmiał wesoło.

- Co to było? Przypływ szlachetności czy zdrowego

rozsądku?

Cole prychnął.

- Myślisz, że wiem? - Odwrócił się i skierował w stronę

drzwi. - To był głupi pomysł. Mam nadzieję, że wino i
czekoladki będą smakowały i beze mnie. Paznokciami chyba
też musisz się zająć sama. Wychodzę, zanim całkowicie
zapomnę, że jestem Sheilą.

- Cole.

Zatrzymał się, ale nie spojrzał na nią.

- To moja wina, nie twoja. Ty... To, co zrobiłeś,

naprawdę mi pomogło.

Zerknął na nią, a jego twarz wyrażała sprzeczne emocje.

- Czy to znaczy, że jestem zaproszony na następne

nocowanie?

- Raczej nie - odpowiedziała sucho.

- Dobrze. Następnym razem, jak cię odwiedzę

wieczorem, na pewno nie będę miał w planach spania.

Kiedy drzwi się za nim zamknęły, do Dixie podszedł

Hulk, i miaucząc, zaczął się domagać zainteresowania.

- Nie powinieneś się skarżyć. - Wzięła go na ręce i

podrapała za uszami. - Przynajmniej ty byłeś głaskany dziś
wieczorem.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Kiedy Cole pierwszy raz pokazał jej piwnice Louret,

Dixie poczuła się zawiedziona. Spodziewała się wydrążonych
w ziemi korytarzy albo czegoś bardziej przypominającego
lochy. Tymczasem wino dojrzewało w równo ustawionych
beczkach w zwyczajnych podziemnych pomieszczeniach, gdzie
temperatura regulowana była elektronicznie i gdzie oświetlenie
było dosyć słabe. Cóż, pomyślała, siedząc na cementowej
podłodze i przyglądając się beczkom, trzeba pracować z tym, co
jest.

Same beczki były bardzo interesujące. Na obrazie będzie

dużo brązu, zdecydowała. Kolory ziemi pasują do Eliego, poza
tym dobrze odzwierciedlają tradycyjne podejście Louret do
produkcji wina.

Portret Caroline będzie w tonacjach złotych. Dorzuci do

tego trochę brązu, żeby powiązać go z portretem Eliego, i
trochę błękitu przypominającego niebo. I dużo różnych odcieni
złota podobnych do promieni słońca, które łączą niebo z ziemią.

Tak. Portret Eliego będzie mówił o ziemi, z której rodzą

się winogrona, a portret Caroline o słońcu, które pozwala im
dojrzeć. A dla obrazu końcowego, mającego przedstawiać
wino... Może portret grupowy? Rodzina zebrana wokół stołu,
dyskutująca przy kolacji, i kieliszki wina lśniące w świetle
zachodzącego słońca.

Może więc ustawić stół na zewnątrz? A jeśli chodzi o...

- Przepraszam za spóźnienie - usłyszała za sobą głos

Eliego.

- Nie ma problemu - odpowiedziała, podnosząc swój

szkicownik i wstając. - Chyba i tak nie będę cię malowała tutaj.

- Nie namalujesz mnie na tle beczek?

- Ależ tak, ale przecież mam już zdjęcia. Dzisiaj muszę

cię naszkicować. Chodźmy na zewnątrz. Muszę ci się dobrze
przyjrzeć, a do tego potrzebuję dużo światła. - Uśmiechnęła się,
mijając go i kierując się w stronę schodów. - Żeby wszystko
było dokładnie tak, jak w rzeczywistości, robię najpierw
zdjęcia. Ale muszę cię narysować, żeby cię lepiej poznać.
Zawsze tak robię, zanim zabiorę się do malowania - wyjaśniła..

Eli wyglądał na niezbyt zadowolonego. Zamruczał coś

pod nosem i może nawet lepiej, że nie dosłyszała słów.

Uśmiechała się do siebie, wychodząc przez boczne

drzwi.

- Tutaj chyba będzie dobrze.

Światło było dobre i mocne. Wyjęła węgiel i otworzyła

szkicownik.

Eli zmrużył oczy przed słońcem. Wyraźnie czuł się

bardzo niezręcznie. Postanowiła zabawiać go rozmową, żeby
zapomniał o pozowaniu.

- Opowiedz mi o przechowywaniu wina w beczkach -

poprosiła, stawiając w międzyczasie pierwsze kreski.

- Chodzi o smak. Wielu ludzi docenia nutę dębu, ale jeśli

jest jej zbyt dużo, zabija subtelność dobrego czerwonego wi-na.
Tak się dzieje jednak tylko wtedy, kiedy nie robi się tego
prawidłowo.

- A co z białymi winami? Wasze nowe chardonnay też

dojrzewa w beczkach dębowych. - Musi mocniej zaznaczyć
szczękę, zdecydowała. - Czy to standard?

Eli wzruszył ramionami.

- Niektórzy używają stalowych beczek, ale my nie.

Odniosła wrażenie, że nie ceni specjalnie winiarzy,

którzy przechowują wino w stali.

- To twoja decyzja czy twojej matki? Skoro nowe wino

ma być nazwane jej imieniem, to pewnie miała w to jakiś
wkład?

- To był głównie mój pomysł. Mama ceni nutę wanilii,

która powstaje przy dojrzewaniu wina w beczkach, więc go
zaakceptowała.

Przerzuciła stronę w szkicowniku i zmieniła pozycję,

żeby naszkicować Eliego pod innym kątem.

- A czyim pomysłem było to nowe chardonnay?

- Cole’a. - Spojrzał na nią. - Myślałem, że o tym wiesz.

- No dobra, to była tylko przynęta. - Przyjrzała się w

skupieniu szkicowi. - Powinieneś dyskretnie opowiedzieć mi o
nim, tak żebym nie musiała sama pytać.

Roześmiał się nieoczekiwanie.

- Dziwnie się czuję, kiedy patrzysz na mnie w ten

sposób, a jednocześnie mówisz o moim bracie. Co chcesz
wiedzieć?

Spojrzała na niego z wyrzutem i powtórzyła:

- Tak, żebym nie musiała sama pytać.

- No więc z nikim się aktualnie nie spotyka i uważa, że

jesteś niezła.

- Aha. - Cholera. Narysowała oko zbyt blisko nosa.

Jeszcze raz, pomyślała, przerzucając stronę. - Próbuję

właśnie wymyślić jakiś subtelny sposób na zakomunikowanie
ci, że o tym wiem.

Znowu ten niski śmiech.

- Wciąż jest chyba bardzo zajęty interesami? - Jej ręce i

oczy pracowały teraz automatycznie, nie myślała już o szkicu.

- Tak, ale nie pracuje już po sześćdziesiąt czy

osiemdziesiąt godzin tygodniowo. To dlatego go rzuciłaś?

Zaskoczona spojrzała na niego. Ich oczy spotkały się.

- Tak, głównie dlatego.

- Louret zawsze będzie dla niego ważne i zawsze będzie

lubił wygrywać. Cole nie jest pieskiem kanapowym.

Zirytowana dorysowała dwa rogi na czubku głowy

Eliego.

- Nie chcę pieska kanapowego. Nie chcę też zawsze

przegrywać. Słyszałam, że istnieje jednak coś pomiędzy.

- Kiedy go zostawiłaś, ciężko to przeżył.

- Z mojej perspektywy wszystko zaczęło się psuć

wcześniej - powiedziała, zamykając szkicownik.

Eli skinął głową.

- Masz rację. Ale tym razem... bądź ostrożna, dobrze?

Nie obiecuj mu więcej, niż chcesz dać.

- Pytasz mnie, jakie mam zamiary?

- Chyba tak.

Uśmiechnęła się nagle i podeszła do niego, żeby go

pocałować w policzek.

- To miłe z twojej strony. Nie mam jeszcze pojęcia, jakie

są moje zamiary, ale kiedy już będę wiedziała, to powiadomię o
tym Colea, a nie ciebie. Miło jednak, że o to zapytałeś.

Uszy Eliego poczerwieniały.

- Jeśli już skończyłaś, to mam sporo pracy.

- Na pewno - powiedziała, ciesząc się z jego

zawstydzenia bardziej, niż powinna. - Mam nadzieję, że uda mi
się na portrecie wydobyć kobiecą część twojej natury.

Teraz wyglądał na przestraszonego.

- Moje co?

Zaśmiała się i poklepała go po ramieniu.

- Nie bój się, twój portret będzie bardzo męski.

Kiedy Eli zniknął z horyzontu, jej rozbawienie

wyparowało. Zamyślona ruszyła w kierunku domu, żeby
pracować nad jego portretem.

To naturalne, że brat Cole’a troszczył się o niego.

Naturalne, że uważał, że jedenaście lat temu rozstali się z

jej winy. Ale czuła się z tego powodu trochę osamotniona. O
nią nikt się w ten sposób nie martwił, nikt jej nie ostrzegał

przed potencjalnym złamaniem serca, jeśli zwiąże się z
mężczyzną, który już kiedyś ją zranił.

I tak zresztą by takiej osoby nie posłuchała, pomyślała,

otwierając drzwi do swojego tymczasowego domu. Ale miło by
było mieć kogoś, kto się o ciebie martwi.

- Szkicując Eliego, używałaś węgla - zauważyła

Caroline.

- Uhm. - Dixie spoglądała na przemian na siedzącą przed

nią kobietę i na szkicownik. Ołówek poruszał się szybko. Obie
siedziały na werandzie, która wychodziła na północną stronę,
co dawało dobre światło.

- Zastanawiałam się, dlaczego mnie szkicujesz

ołówkiem.

- Nie wiem. - Coś było nie tak z prawym policzkiem.

Dixie roztarta cień pod kością policzkową palcami, żeby

go trochę złagodzić, znów spojrzała na Caroline, po czym
delikatnymi pociągnięciami ołówka przyciemniła go trochę.

Teraz lepiej.

- Zdjęcia posłużą mi do rysowania detali - wyjaśniła.

- Szkic jest po to, żebym mogła się ciebie nauczyć.

Kiedy cię narysuję, będę cię lepiej znała. Żeby narysować
Eliego, wybrałam węgiel, a żeby narysować ciebie, wybrałam
ołówek.

Caroline uśmiechnęła się.

- Jestem teraz trochę okrągłejsza niż kiedyś. Czy musisz

rysować mój podwójny podbródek?

- Nie masz podwójnego podbródka - powiedziała Dixie

głosem, jakby była nieobecna, i skupiła się na kształcie brwi.

- Twoje rysy zrobiły się z wiekiem łagodniejsze, ale...

Och, to było chyba niezbyt taktowne.

Starsza kobieta roześmiała się.

- Powiedz mi coś, skoro i tak nie masz zamiaru mi

schlebiać... Na pewno mogę mówić, kiedy mnie rysujesz?

- Jasne. - Dixie przerzuciła stronę, przesunęła się lekko

w lewo i zaczęła krótkimi, szybkimi ruchami ołówka rysować
swoją modelkę pod innym kątem.

- Zastanawiałam się czasem, czy moi chłopcy są do mnie

podobni. Widzę, że dziewczyny są. Ale jeśli chodzi o Cole’a i
Eliego...

Dixie usłyszała jeszcze jedno niewypowiedziane pytanie

w głosie Caroline. Jak bardzo jej synowie przypominali
mężczyznę, który był ich ojcem i który ich opuścił?

- Dziewczęta są bardziej do ciebie podobne niż Cole i Eli

- powiedziała zwyczajnym tonem, jakby nie usłyszała

między słowami tego drugiego pytania. W przypadku Jillian
były to bardziej gesty niż uroda, ale Dixie potrafiła być
delikatna, jeśli było to ważne. - Ale Eli ma twój nos i twoje
uszy.

- A Cole?

Cole, o którym Mercedes mówiła, że najbardziej

przypomina ojca...

- Ma twoje dłonie. Piękne dłonie - dodała, kucając, żeby

szkicować pod jeszcze innym kątem. - Mam zamiar je
wykorzystać.

Caroline zachichotała, a Dixie dopiero po chwili

skojarzyła, o czym mogła pomyśleć, słysząc jej słowa.

Zarumieniła się po same uszy.

- To znaczy na obrazie. Mam zamiar wykorzystać twoje

ręce na obrazie. Nie ręce Cole’a. Nie mam zamiaru używać ich
do, ee...

Caroline uśmiechnęła się.

- Jakie to miłe. Wydawało mi się, że nic nie jest w stanie

cię poruszyć. Jesteś wspaniałą młodą kobietą.

- Ja? - Dixie była zdziwiona. To Caroline miała

wrodzoną klasę i opanowanie, miękki głos i łagodny sposób
bycia. Cole uważał matkę za ideał kobiecości.

- Oczywiście, że ty. Spójrz na to, co już osiągnęłaś w tak

młodym wieku. Chociaż pewnie sama nie uważasz się za
bardzo młodą. - Na jej twarzy pojawił się wyraz rozbawienia.

- Młodzi nigdy tak na siebie nie patrzą. Mam nadzieję,

że cię nie obraziłam, kochanie. Ale jesteś taka kompetentna i
pewna siebie. Ja taka nie byłam. Nie w twoim wieku.

A jednak spod ołówka Dixie wyłaniał się obraz kobiety

spokojnej i zdecydowanej. Dixie pociągnęła kilka ostatnich linii
i odwróciła szkicownik w stronę Caroline.

- Oto, co widzę. Siła, łagodność, gracja.

- Och - powiedziała Caroline cicho, biorąc szkicownik

do ręki. - Czy mogę to potem zatrzymać?

- Oczywiście. - Dixie wzięła od niej szkicownik.

- Nie wiem, jakie są twoje ceny, ale...

- Obrażasz mnie.

- Dziękuję. Chciałabym to oprawić i podarować

Lucasowi z okazji naszej rocznicy. - Jej policzki zaróżowiły się
nieco. - Może to próżne z mojej strony, ale myślę, że mu się
spodoba.

- Podarujesz mu obraz kogoś, kto jest w centrum jego

życia. Na pewno mu się spodoba. - Dixie zamknęła szkicownik
- Muszę jednak zatrzymać ten rysunek, dopóki nie skończę
obrazu.

- Nasza rocznica jest dopiero za dwa miesiące. Nie ma

pośpiechu. - Caroline wstała. - Rozumiem, że już ze mną
skończyłaś?

- Na razie - rzuciła Dixie radośnie. - Niedługo zacznę

malować i wtedy będę musiała trochę częściej cię widywać.

Albo nie. Najpierw pomęczę waszego pracownika.

- Sądzę, że Russ nie będzie miał nic przeciwko temu -

powiedziała Caroline. - Posłuchaj mnie, Dixie - dodała

nagle innym tonem.

- Tak? - Dixie wsunęła szkicownik do torby.

- Mój syn bardzo cierpiał po tym, jak go zostawiłaś.

Martwię się twoim ponownym pojawieniem się w jego

życiu.

Dixie zastygła. Znowu deja vu, pomyślała. Najpierw Eli,

teraz Caroline.

Co miała powiedzieć? Że to Cole za nią chodzi? To była

prawda, chociaż jeśli miałaby być szczera, musiałaby przyznać,
że podoba jej się ta mała gra.

- Nie wiem, co ci powiedzieć. On nie interesuje się mną

na poważnie.

- Naprawdę? - Caroline zawiesiła na chwilę głos, po

czym uśmiechnęła się. - Pewnie chcesz zasugerować, że to nie
moja sprawa. Rozumiem to. Zmieńmy więc temat. W piątek
urządzam małe przyjęcie, głównie dla rodziny. Byłoby miło,
gdybyś do nas dołączyła.

- Dziękuję - odpowiedziała Dixie ostrożnie. Caroline

potrząsnęła głową smutno.

- Na ogół nie jestem taka niezręczna. Zaproszenie na

kolację nie miało nic wspólnego z pytaniem, którego właściwie
ci nie zadałam. Naprawdę chciałabym, żebyś przyszła.

- A ja na ogół nie jestem taka wrażliwa. - Uśmiech Dixie

stał się cieplejszy. - Chętnie przyjdę.

- Wpadnij po szóstej. Strój niezobowiązujący. Będziemy

jedli około siódmej trzydzieści.

Dixie nie miała za złe Caroline, że delikatnie ją

podpytywała. Matki miały prawo się martwić. Miały również
prawo myśleć o swoich dzieciach jak najlepiej. Dixie nie mogła
jej powiedzieć, że Cole’owi chodzi tylko o krótką przygodę.

No cóż... Może nie krótką, uśmiechnęła się. To nigdy nie

było wadą Cole’a.

Jej uśmiech nie trwał jednak długo. Podejrzewała, że

jego zainteresowanie brało się głównie z chęci udowodnienia
jej, że już się z niej wyleczył. Trochę ją ta myśl uwierała, ale

rozumiała go. Wiedziała, że Caroline ma rację - odchodząc,
bardzo zraniła Cole’a.

On też ją zranił. Ale z jego strony to był tylko grzech

zaniedbania. Nie kłamał ani jej nie zdradzał. Po prostu nie był
taki, jaki mógłby być. Interesy były dla niego zawsze na
pierwszym, a czasami także na drugim i na trzecim miejscu.

Zdecydowanie zbyt często Dixie znajdowała się na

szarym końcu.

Tak bardzo była w nim zakochana. A on... on był

zakochany tylko do połowy. Pod koniec nie potrafiła już sobie z
tym poradzić.

Dixie wyszła zza rogu domu i niemal wpadła na Cole’a.

I na swojego koła, który mruczał szaleńczo usadowiony na jego
rękach.

- No nie. - Potrząsnęła zniesmaczona głową. - Znowu

uciekł?

- Pracowałem nad projektem budżetu, odwróciłem się na

chwilę, a w tym momencie on wskoczył na stos raportów i
zaczął się myć. Generalnie rzecz biorąc, wyglądał na bardzo
zadowolonego z siebie. Tilly do tej pory nie wysuwa nosa spod
biurka. Hej... - Dotknął jej ramienia. - Coś się stało?

- Po prostu naszły mnie głębokie, filozoficzne

przemyślenia. To źle wpływa na trawienie. - Ruszyła w stronę
domu z Cole’em u boku. - Co z Tilly?

- Zabrałem jej dręczyciela, więc na razie chyba wszystko

w porządku. - Uśmiechnął się. - To już trzeci raz. A zostały
jeszcze dwa dni.

- Wiem, wiem. - Założyła się z nim o to. Cole twierdził,

że Hulk ucieknie co najmniej sześć razy do piątku. - Myślę, że
to ty go wypuszczasz - dodała ponuro.

- Naprawdę myślisz, że byłbym do tego zdolny? Może

on się po prostu teleportuje. Masz. - Cole podał jej kota. - Gdzie
znalazłaś tę Kocillę?

Czy Cole zawsze miał takie poczucie humoru, a ona

przez te lata o tym zapomniała?

- Po prostu przybłąkał się pewnego dnia. Siedział przed

moim mieszkaniem, jakby na mnie czekał. Otworzyłam drzwi,
on wskoczył do środka, zażądał kolacji, zwinął się w kłębek na
moich kolanach i poinformował mnie, że czas na pieszczoty.

Cole skinął głową.

- Rozumiem, dlaczego wolałaś się z nim nie spierać.

- Był prawie zagłodzony.

- Już dawno to nadrobił. - W jego wzroku pojawiły się

nagle diabelskie ogniki. - Może powinienem zastosować jego
metodę. Z tego, co pamiętam, świetnie gotujesz. Jeśli pojawię
się, żądając kolacji...

Dixie roześmiała się.

- Chyba cię po prostu nie wpuszczę. Zdaje się, że masz

inne priorytety niż Hulk.

- Masz rację. - Obniżył głos i pogłaskał jej ramię. - Ja od

razu przeszedłbym do pieszczot.

Wystarczył ten lekki dotyk, żeby cały jej organizm

obudził się do życia. Pragnęła więcej, a obok niej nie było
nikogo, kto mógłby ją ostrzec przed niebezpieczeństwem.

- Ręce z daleka. Trzymam kota i nie mogę się bronić.

- Wiem. Lubię, jak jesteś bezbronna.

- Nigdy mnie nie widziałeś bezbronnej - odparła. Dotarli

już do jej domku. - Jeśli możesz, to otwórz drzwi. Zamknę tego
potwora tam, gdzie jego miejsce.

Zamiast jej posłuchać, oparł się o drzwi i uśmiechnął.

- Przekup mnie.

- Daj spokój, Cole.

- Tylko pocałunek. Obiecuję, że będę trzymać ręce przy

sobie. - Zrobił jednak coś wprost przeciwnego. Sięgnął po
pasmo jej włosów i połaskotał ją po szyi. - Jeden pocałunek...

Chyba że się nie odważysz.

Podniosła brew, czując, jak wzdłuż kręgosłupa przebiega

ją dreszcz.

- Sądzisz, że jestem na tyle naiwna, żeby dać się na to

nabrać?

- Zawsze mogę mieć nadzieję. - Przysunął się bliżej.

Ciepło jego ciała sprawiało, że przestrzeń między nimi

aż skrzyła. - Dlaczego nie, Dixie? Przecież masz na to ochotę.

Serce tłukło się jej w piersi.

- Czy nie boli cię nigdy głowa od myślenia?

- To tylko pocałunek. Co się może stać?

Dużo. I mnie, i tobie... pomyślała, ale najwyraźniej nie

była najlepsza w słuchaniu samej siebie. Stanęła na palcach,
zatrzymując usta kilka milimetrów od jego warg.

- Żadnych rąk - zamruczała. I pocałowała go. Powoli. Na

początku lekko, tylko dotykając jego ust.

- O nie - powiedziała, kiedy Cole spróbował przejąć

kontrolę. - To ja miałam cię pocałować.

Między nimi był Hulk, więc ich ciała nie dotykały się.

Tylko wargi. Jego zapach doprowadzał ją do szaleństwa.

Dixie rozchyliła usta i przez moment ich języki złączyły

się w prawdziwym pocałunku.

Potem cofnęła się i uśmiechnęła. Cole wyciągnął ręce,

ale Dixie cofnęła się jeszcze bardziej, potrząsając głową.

- Żadnych rąk, pamiętasz? Otwórz drzwi, Cole.

- Jakie drzwi? - Zamrugał oczami, - Ach tak, drzwi. Co

tylko rozkażesz. Na pewno nie chcesz zamiast tego wszystkich
moich ziemskich dóbr?

- Na razie nie, dziękuję. - Wśliznęła się do środka, wciąż

trzymając Hulka w ramionach. Jej serce biło jak szalone, a
cichutki wewnętrzny głosik pytał, czy kompletnie już straciła
rozum.

To chyba najgłupsza rzecz, jaką w życiu robię, pomyślał

Grant, przyspieszając swoim starym pikapem, żeby nie

stracić z oczu lśniącego niebieskiego mercedesa sunącego przed
nim na zatłoczonej autostradzie. Zachowywał się jak jakiś
kiepski prywatny detektyw.

Ale Grant nie poddawał się łatwo. Spencer Ashton nie

zgodził się na spotkanie z nim, pozostawiając mu tym samym
tylko dwie opcje do wyboru: albo wracać z niczym do domu,
albo w jakiś sposób dopaść łajdaka i stanąć z nim twarzą w
twarz.

Łajdaka, który był jego ojcem. Grant zmusił się, żeby

użyć tego słowa, chociaż nie przechodziło mu ono łatwo przez
gardło.

Wyglądało, jakby się kierowali w stronę wyjazdu z

miasta. Spencer miał duży luksusowy dom koło Napa. Jeśli tam
właśnie jechali, to Grant miał pecha. Już raz go do tej
posiadłości nie wpuszczono. Tak samo jak tutaj, w San
Francisco, nie wpuszczono go do wysokiego budynku, w
którym Spencer pojawiał się prawie codziennie.

Dlatego właśnie Grant go śledził. Prędzej czy później

dopadnie go tam, gdzie nie będą ochraniać go służący ani
pracownicy.

Prędzej czy później jego ojciec będzie musiał z nim

porozmawiać.

Grant skrzywił się. Wiele razy żałował, że obejrzał ten

przeklęty teleturniej. Wrócił do domu po pracy przy jednym z
dwóch traktorów, wziął prysznic i usiadł przed telewizorem z
zimnym piwem w ręku. Gra się jeszcze nie zaczęła, więc myślał
o pogodzie, podczas gdy w telewizji pokazywano jakiś program
dokumentalny o winnicach. Młoda reporterka przeprowadzała
wywiad ze Spencerem Ashtonem z Ashton-Lattimer,
korporacji, która posiadała winnice i dużą wytwórnię win.
Wytwórnię win Ashton Estate. Grant zwrócił na to uwagę, jako
że sam miał na nazwisko Ashton. Ale dopiero twarz tego
człowieka kompletnie zbiła go z tropu.

Twarz Spencera Ashtona wyglądała niemal tak samo jak

twarz, którą codziennie rano oglądał w lustrze. Jednak
Grantowi nie przyszło od razu do głowy, że ten człowiek może
być jego ojcem. Nawet pomimo tego, że nosili to samo
nazwisko. Jego ojciec zmarł, kiedy miał zaledwie rok.

Potem reporterka wspomniała o tym, że Spencer

wychowywał się w Nebrasce. Pokazano jego zdjęcie jako
młodego człowieka. Mężczyzna na tym zdjęciu wyglądał
dokładnie tak samo jak mężczyzna stojący obok jego matki na
starej, pożółkłej fotografii, którą trzymała przy łóżku aż do
śmierci.

Dwa tygodnie później Grant wsiadł do swojego pikapa i

ruszył w kierunku San Francisco, pozostawiając farmę
Fordowi.

Ford zapytał go, co ma zamiar osiągnąć. Grant

powiedział siostrzeńcowi, że chce spotkać swoich przyrodnich
braci i siostry, o których istnieniu do tej pory nie wiedział.

Jak na razie nie udało mu się jednak wykrzesać z siebie

tyle odwagi, żeby to zrobić. Pojechał któregoś dnia do The
Vines, ale nie potrafił się zmusić, żeby zadzwonić do drzwi.

Dziwnie jest przyjechać do zupełnie obcych ludzi i

powiedzieć: „Cześć, jestem waszym bratem”. Ich pieniądze
dodatkowo komplikowały sprawę. Mogli pomyśleć, że czegoś
od nich chce.

Chciał, ale nie miało to nic wspólnego z pieniędzmi. Dla

niego znaczenie miała rodzina. Ci obcy ludzie byli jego rodziną.
Chciał wiedzieć, jacy są.

Nie powiedział Fordowi, że chciał również spojrzeć w

oczy człowiekowi, który był jego ojcem, i powiedzieć: „Nie
możesz udawać, że nie istnieję”.

Jaki to będzie miało efekt, nie wiadomo, ale miał zamiar

to zrobić. Może dzisiaj, może innego dnia, ale nie opuści
Kalifornii, dopóki nie doprowadzi sprawy do końca.

W piątek Cole zabrał Dixie na lunch do restauracji

Charley’s w Yountville.

- Nie wierzę, że pozwoliłam ci się w to wmanewrować -

powiedziała Dixie, wysiadając z jego samochodu.

- Przegrałaś zakład. - Cole był z siebie bardzo

zadowolony.

- To akurat rozumiem. Nie wiem tylko, dlaczego dałam

ci się w ogóle namówić na taki głupi zakład.

- Może tak naprawdę wcale nie chciałaś wygrać. - Cole

przytrzymał jej drzwi.

- Wiedziałam, że to powiesz. Prawda jest taka, że Hulk

przeszedł na ciemną stronę mocy. Był z tobą w zmowie.

- Przypominam ci, że mówisz o kocie, Dixie.

- Mówię o Hulku.

- No tak, masz rację. Stolik dla dwojga poproszę -

zwrócił się do kelnerki. - Mamy rezerwację.

- Oczywiście, panie Ashton. Proszę za mną. Dixie

uniosła brew.

- Znają cię tutaj.

- Sprzedajemy im wino. Skinęła głową.

- A kiedy właściwie zarezerwowałeś ten stolik?

- Tego samego dnia, którego się założyliśmy,

oczywiście.

Dixie nigdy by się do tego nie przyznała, ale cieszyła się,

że przegrała ten zakład. Charley’s istniała już przed laty, kiedy
tu mieszkała, ale wtedy nie było jej na nią stać.

Restaurację otaczały gaje oliwne i winorośle. Na dodatek

wszystkie serwowane tutaj warzywa były uprawiane w
przylegającym do niej ogródku i zrywano je tuż przed
podaniem.

- Wiesz, zastanawiałem się nad czymś - powiedział Cole

po tym, jak menedżer restauracji podszedł, żeby ich pozdrowić.
- Gdybym przegrał zakład, musiałbym wpłacić pieniądze na

konto wskazanej przez ciebie organizacji charytatywnej.
Wygrałem zakład, a jednak tak czy inaczej to ja wydaję
pieniądze. Czy mogłabyś mi to wyjaśnić?

Dixie zachichotała.

- To ty ustalałeś warunki.

Cole potrząsnął głową.

- O czym ja wtedy myślałem?

Kiedy zastanawiali się nad wyborem dań, Dixie

przyznała sama przed sobą, że podoba jej się nie tylko to
miejsce, ale również towarzystwo. Czy czuła się z nim kiedyś
równie dobrze?

Miała wrażenie, że przez ostatni tydzień teraźniejszość

zajmuje miejsce wspomnień z przeszłości. Dixie pamiętała
ambitnego, raczej ponurego młodego człowieka, który miał
mało czasu na cokolwiek poza pracą. Obecny Cole miał
poczucie humoru, co było niebezpieczne. Musiała być czujna...
Musiała, ponieważ właśnie zaczynała się w niej budzić
nadzieja.

Cole wybrał wino. Rozmawiali o sushi i o najnowszym

filmie akcji, po czym zgodzili się w swoich opiniach co do
reality show i czosnku.

Dixie świetnie się bawiła, dopóki kelner nie przyjął od

nich zamówienia na deser i nie oddalił się. Nagle twarz Colea
zastygła.

- Có się stało? - zapytała.

- Nic. - Patrzył na coś ponad jej ramieniem, wzrokiem,

który zamieniłby każdego w kamień.

Dixie odwróciła się. Mała grupa ludzi blokowała

wejście.

Uniosła brwi, rozpoznając jednego z mężczyzn, tego

samego, który kręcił się w pobliżu winnicy. Wyglądało na to,
że menedżer ma z nim jakiś problem.

Pozostałą dwójkę widziała pierwszy raz w życiu, chociaż

rozpoznała mężczyznę, który zaborczym gestem położył rękę
na ramieniu oszałamiającej blondynki w czerwonym kostiumie.

Był szczupły, miał srebrne włosy i idealnie skrojony

garnitur. Miał proste brwi, silny nos i małe, przylegające do
głowy uszy. Mężczyzn z tak symetrycznymi rysami określano
mianem przystojnych, a kobiety uważano za piękności.

Wyglądał dokładnie tak, jak wyglądałby Cole za jakieś

trzydzieści lat.

- Do diabła, Dixie, przestań się tak w nich wpatrywać -

syknął do niej Cole. - To nikt ważny.

To stwierdzenie było tak wyraźnie nieprawdziwe, że

postanowiła je zignorować.

- To twój ojciec, prawda?

- Mój prawdziwy ojciec to mąż mojej matki. Ten

człowiek nic dla mnie nie znaczy. Nic.

Problem, który zatrzymał grupkę w drzwiach, został

najwyraźniej rozwiązany. Menedżer wyprowadzał

młodszego mężczyznę za drzwi, a jeden z kelnerów prowadził
ojca Colea i towarzyszącą mu kobietę do stolika.

Kelner zatrzymał się przy nich, wyglądając na mocno

zmieszanego.

- Bardzo pana przepraszam, ale nastąpiła chyba jakaś

pomyłka. Ten stolik jest zarezerwowany.

- Wiem - powiedział Cole lodowatym tonem. - Sam go

zarezerwowałem.

- Ale... Strasznie mi przykro, ale to jest stolik pana

Ashtona.

- Właśnie. Cieszę się, że się zgadzamy.

Biedny kelner nie wiedział, co powiedzieć. Ojciec

Cole’a był zbyt znudzony, żeby brać udział w dyskusji, poza
tym był bardzo zajęty udawaniem, że jego syn nie istnieje.
Kobieta stojąca obok niego czuła się najwyraźniej bardzo
niezręcznie i nie robiła nic, żeby załagodzić sytuację. Cofnęła

się nawet o krok, żeby nie uczestniczyć w ewentualnej
awanturze albo żeby strząsnąć ze swojego ramienia tę zaborczą
rękę, która najwyraźniej nie sprawiała jej przyjemności. A Cole
nie miał

zamiaru niczego nikomu ułatwiać, również sobie.

Do rozmowy włączyła się więc Dixie.

- Nastąpiła pomyłka, ale łatwo ją wyjaśnić. Mamy tutaj

dwóch panów Ashtonów. Jak sądzę to pan Spencer Ashton -

wskazała głową ojca Colea. - Czyż nie tak?

Mężczyzna wyglądał, jakby właśnie przemówiło do

niego krzesło.

- Tak, zgadza się. A to moja asystentka, Kerry Roarke.

Pani jest...?

- Dixie McCord - uśmiechnęła się blado. - A to pana syn.

Cole Ashton.

Cole zakrztusił się i zaczął kaszleć. Podbiegł do nich

menedżer.

- Idiota. Idiota! - Te słowa najwyraźniej kierował do

kelnera. - Odejdź, ja się tym zajmę. Bardzo mi przykro. -

Rozłożył ręce w geście przeprosin. - Stolik dla pana jest

zarezerwowany, panie Ashton - zwrócił się do starszego
mężczyzny.

- Jest tam, proszę za mną.

- Jeśli myślisz, że podziękuję ci za to wtrącanie się... -

powiedział Cole, gdy tylko oddalili się poza zasięg głosu.

- Nie jestem aż tak naiwna. A teraz, skoro obroniłeś już

swoje terytorium, to będziesz zapewne chciał wyjść.

Cole wstał i rzucił serwetkę na stół.

Dixie było go żal. Jego ojciec nie odezwał się do niego

ani jednym słowem. Nawet na niego nie spojrzał, nie wykazał
żadnego zainteresowania.

Wiedziała jednak, że nie powinna okazywać Colebwi

współczucia. Gdyby wyciągnęła do niego rękę, na pewno by ją
odtrącił. Mury, za którymi się chował, były wysokie i grube.
Ale nic dziwnego, skoro chował za nimi tyle złości.

- Nie jesteś taki jak on, Cole - powiedziała, kiedy

znaleźli się w samochodzie i wyjechali na drogę.

- Skąd ci to przyszło do głowy? - Cole jechał szybko,

jakby chciał się jak najprędzej gdzieś znaleźć, wszystko jedno
gdzie, byle nie tam, gdzie był w tej chwili. - Nie masz zielonego
pojęcia, o czym mówisz.

- Wyglądasz tak jak on, ale to nie znaczy, że jesteś taki

jak on.

- Nie chcę o tym rozmawiać.

- Dobrze. Porozmawiamy, kiedy nie będziesz prowadził.

- Powiedziałem ci, że nie chcę o nim rozmawiać.

To był pewien sukces - przynajmniej Cole przyznał, że

nie chce rozmawiać o „nim”, a nie o „tym”. Dixie postanowiła
jednak nie drążyć tematu, póki Cole siedział za kierownicą,
więc nie odezwała się.

Cole również milczał. Cisza trwała do chwili, w której

zauważyła, że droga, którą jadą, nie prowadzi do winnicy.

- Dokąd prowadzi ta droga?

- Muszę gdzieś pojechać. To pozwala mi oczyścić

umysł.

- Masz jakiś cel, czy będziemy się tylko kręcić w kółko?

- Jedziemy do mojej chaty.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Cole przez całą drogę walczył z różnymi emocjami i

myślami. Kiedy będzie na tyle dorosły, żeby przestać się
przejmować obojętnością tego łajdaka?

Przez większość czasu udawało mu się to. Ale dzisiaj,

kiedy zobaczył go z kolejną kobietą.

Przeszłość jest zamkniętą księgą, powiedział sobie,

zatrzymując samochód. Odłóż ją na półkę i nie wracaj do niej
więcej.

Chata z trzech stron otoczona była dębami i sosnami, ale

pas ziemi od strony wejścia nie był porośnięty drzewami i
prowadził do krawędzi, za którą ziemia opadała stromo w dół.

- Wejdź do środka - zwrócił się do Dixie, wysiadając z

samochodu. - Ja narąbię trochę drewna.

- Och, świetny pomysł - odpowiedziała, zatrzaskując

drzwi. - Idź, pobaw się siekierą, póki jeszcze jesteś wściekły.
Przygotuję bandaże.

Rzucił jej krótkie spojrzenie i poszedł w stronę urwiska.

Widok stamtąd zawsze poprawiał mu samopoczucie, ale

dzisiaj nawet to nie pomogło. Zatrzymał się o krok od
stromizny i wsunął ręce w kieszenie.

Dixie oczywiście poszła za nim.

- Byłoby nam o wiele łatwiej, gdybyś rzeczywiście był

Sheilą.

- Wiedziałem, że ta cisza jest zbyt piękna, żeby miała

dłużej trwać.

- Jeśli chciałeś ciszy, to powinieneś był przyjechać tutaj

sam.

Dlaczego tego nie zrobił? Nie miał ochoty na

towarzystwo, a jednak nie przyszło mu do głowy, żeby odwieźć
ją wcześniej do winnicy.

- Jeśli chciałaś, żebym cię gdzieś podrzucił, to trzeba

było powiedzieć.

- Ja tylko stwierdzam fakty. Przywiozłeś mnie tutaj, więc

teraz musisz mnie znosić.

- Chcę pokazać ci chatę. - No właśnie. Wiedział już, z

jakiego powodu ją tutaj przywiózł. - Ale chciałbym zostać na
chwilę sam.

- Musisz zrobić coś z tym, co cię gryzie. Może

spróbujmy o tym porozmawiać.

- Nie jestem w nastroju na amatorską terapię.

- Wiesz, ludzie mówili, a nawet czasami słuchali, już

wiele tysięcy lat przed tym, jak Freud nazwał to terapią.

Rzucił jej niezadowolone spojrzenie.

- Nie dasz mi spokoju, prawda? Musisz węszyć i się

wtrącać? - Ruszył do przodu niespokojnym krokiem, a ona
poszła w ślad za nim. - Dlaczego wróciłaś, Dixie?

- Wciąż mnie o to pytasz.

Co się z nim, u diabła, działo? Planował, że przywiezie

tu Dixie po obiedzie, ale miał na myśli raczej przyjemne
spędzenie popołudnia niż sesję rozgrzebującą jego najmniej
miłe wspomnienia.

- Zachowuję się jak idiota. Przepraszam. - Zmusił się do

uśmiechu.

- Nie rób tego. - Zatrzymała się.

- Czego mam nie robić? Mam nie być uprzejmy?

- Nie nakładaj dla mnie tej uśmiechniętej maski.

- A jeśli nie robię tego dla ciebie? - rzucił. - Może robię

to dla siebie, żeby przypomnieć sobie, że wciąż jestem
cywilizowanym człowiekiem.

Stała przed nim, wyprostowana, wpatrując się w niego

zwężonymi oczami. Boże, kiedyś kochał sposób, w jaki
stawiała mu czoło, nie ustępując ani na krok... Wziął głęboki
oddech. Niektórych rzeczy lepiej było zbyt wyraźnie nie
pamiętać.

- Przejdź się ze mną trochę, dobrze?

- Dobrze. - To było wszystko, co powiedziała.

Cole ruszył w kierunku jednej ze swoich ulubionych

ścieżek prowadzących na niewielką, nawet teraz zieloną, łąkę.

Na wiosnę jest tam przecudnie, pomyślał. Dixie byłaby

zachwycona widokiem kwitnących dzikich kwiatów.

Ale przecież nie będzie jej tu na wiosnę...

Wobec tego - carpe diem. Jeśli miał ją mieć tylko przez

następny tydzień, powinien wykorzystać to do maksimum.

- Jak ci się podoba moja chata? Nie pokazałem ci jej

jeszcze w środku.

- Bardzo mi się podoba. Ale spodziewałam się czegoś

innego.

- Czego?

Ścieżka była zbyt wąska, żeby mogli iść obok siebie,

więc Dixie szła za nim. Nie mógł widzieć jej przekornego
uśmiechu, ale słyszał go w jej głosie.

- Czegoś bardziej wiejskiego. Dużo bardziej wiejskiego.

Mówiłeś, że wiele prac wykonałeś samodzielnie.

- Widzę, że nie masz zaufania do moich umiejętności

stolarskich.

- Nie wiedziałam, że umiesz odróżnić jeden koniec piły

od drugiego.

- Na początku nie umiałem - przyznał. - Ale jak ściana

się zawaliła, to wziąłem kilka lekcji.

Dixie roześmiała się.

- Naprawdę się zawaliła? Która?

Kiedy opowiadał jej historię swoich prób

wyremontowania chaty, poczuł ulgę. Będzie dobrze, jeżeli uda

mu się prowadzić rozmowę w lekkim tonie.

Gdy znaleźli się na końcu ścieżki, rozpostarł się przed

nimi widok na łąkę. Wyjście z cienia na słońce spowodowało,
że serce zaczęło mu bić radośniej. To miejsce nie było ani duże,
ani wyjątkowe. Było niewielkie i zupełnie zwyczajne, ale coś w
jego kształcie sprawiało, że wydawało się, jakby słońce się tu
zatrzymywało. Mógłby przysiąc, że rosnąca tutaj trawa była
trochę zieleńsza.

- Och... - Dixie zatrzymała się kilka kroków za nim i

obróciła się powoli wokół własnej osi. - To jest... perfekcyjnie
piękne.

Te słowa sprawiły mu przyjemność.

- To jeden z powodów, dla których kupiłem tę ziemię.

- Cudowne. - Stała nieruchomo, uśmiechając się, oświet-

lona przez łagodnie padające światło. Powiew wiatru rozwiał

jej włosy i przycisnął cienki materiał niebieskiej sukienki

do kobiecych kształtów.

Spłynęło na niego dziwne uczucie tęsknoty, która

sprawiła, że nagle poczuł się większy, lżejszy, pełen marzeń...

- Cole? - Przechyliła głowę, przyglądając mu się. - Czy

wszystko w porządku?

- Chyba tak.

Mylił się. Bardzo się mylił. Nie chciał kilku dni

przyjacielskiego seksu bez zobowiązań. Chciał więcej. O wiele
więcej.

Podszedł powoli do niej.

W jej oczach dostrzegł niepokój.

- Co cię tak nagle zmieniło?

- Ty. - Położył dłonie na jej ramionach, chłonąc ciepło.

- Zawsze tak było.

- Nie myślę, żeby to...

- Bardzo dobrze. Nie myśl. - Przycisnął wargi do jej ust.

Podskoczyła, ale on ledwie to zauważył. Dojrzały smak

jej ust zawrócił mu w głowie jak ciężkie, mocne wino.
Przycisnął ją do siebie i gładził dłońmi jej ciało, czując jego
ciepło.

Chciał więcej. Chciał, żeby nie odeszła, żeby nie mogła

znów od niego odejść. Objął ją mocniej.

Gdy tylko to zrobił, zaczęła z nim walczyć, odpychać go.

Cole puścił ją i pozwolił jej się odsunąć. I znowu.

Znowu go to zabolało.

Jej usta były wilgotne, włosy potargane, a oczy rzucały

wściekłe błyskawice.

- Nie zmusisz mnie.

- Zmusić? - rzucił ze złością. Zaczęło go ogarniać

poczucie winy. - To był tylko pocałunek!

- To wszystko stało się zbyt nagle.

Wykrzywił usta i poczuł, że budzi się w nim coś złego.

- Dałaś mi wszelkie powody, żeby myśleć, że lubisz być

całowana. A może to była tylko część gry? Lubisz drażnić
mężczyzn?

- Nie wiem, o czym mówisz - syknęła.

- Lubisz mężczyzn, prawda? Eli, Russ, ja - flirtujesz ze

wszystkimi. A ja jestem tylko jednym z twoich licznych
facetów, tak, Dixie?

Odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku ścieżki.

- Jasne, masz rację. Odejdź. To twoja odpowiedź na

wszystko.

Zatrzymała się i powoli odwróciła.

- Ludzie, którzy odchodzą, nie mają u ciebie wysokich

notowań, tak, Cole? A jedenaście lat temu to ja odeszłam.

- Pamiętam. - Bardzo dobrze to pamiętał. Nie słowa,

które padły podczas tamtej ostatniej kłótni, ale uczucia. Była
wściekła, zraniona, a im większa była jej złość, tym on stawał
się zimniejszy. - Zapomniałem o twoich urodzinach. A potem
mnie zostawiłaś.

Wpatrywała się w niego przez chwilę.

- Tak to pamiętasz?

- Tak właśnie było. Pomyliły mi się daty i...

- Odmówiłeś przeniesienia spotkania z klientem na inny

dzień! - Podeszła do niego, trzymając dłonie zaciśnięte w
pięści. - Mieliśmy randkę, ale ty zapomniałeś i umówiłeś się z
klientem. Było mi przykro, że zapomniałeś, ale to nie dlatego
odeszłam!

- A więc dlaczego? - zapytał. - Powiedz mi dlaczego, bo

pamiętam, że krzyczałaś, że jeśli nie pójdę z tobą, tylko z
klientem, to mnie zostawisz. I to właśnie zrobiłaś!

- Mogłeś przełożyć kolację z nim na inny wieczór,

zamiast wystawiać mnie do wiatru! Byłam na ostatnim miejscu,
jak zwykłe. Bez przerwy pokazywałeś mi, jakie są twoje
priorytety - najpierw biznes, potem rodzina, a ja na szarym
końcu. A mimo tego nie mogłeś znieść, kiedy choćby
uśmiechnęłam się do innego mężczyzny!

Zacisnął usta.

- Przez większość czasu uśmiechałaś się do wszystkich,

tylko nie do mnie. Czy to takie dziwne, że nie byłem ciebie
pewien?

- Nie było cię, więc nie mogłam się do ciebie uśmiechać!

Czekałam na telefon od ciebie, a jak już dzwoniłeś, to

zawsze po to, żeby odwołać lunch albo kolację. Przez ostatni
miesiąc, kiedy byliśmy razem, odwołałeś prawie wszystko,
oprócz seksu - dodała gorzko. - Na to miałeś czas.

Jej słowa odebrały mu głos. Po chwili zapytał cicho:

- Naprawdę tak myślałaś? Że chciałem od ciebie tylko

seksu?

Potrząsnęła lekko głową.

- Chyba coś takiego właśnie ci wykrzyczałam.

- Ale wtedy oskarżaliśmy się nawzajem o najgorsze

zbrodnie. Nie przypuszczałem, że naprawdę tak sądzisz.

- Za to ja byłam pewna, że ty mówisz właśnie to, co

myślisz. Nie krzyczałeś. Mówiłeś spokojnie i zimno, tak jakbyś
dokładnie przemyślał wszystko, co chciałeś powiedzieć.

- Nie wiedziałem, co mówię. Byłem przerażony.

- Ty? - Uniosła brwi w górę.

- Tak. Traciłem cię i zdawałem sobie z tego sprawę. -

Tak naprawdę nigdy nie wierzył, że uda mu się ją na siłę

zatrzymać przy sobie, a jednak to robił. - Kupiłem pierścionek.

Te słowa po prostu mu się wyrwały. Do diabła, nigdy nie

chciał, żeby o tym wiedziała. Nie chciał, żeby ktokolwiek
wiedział, jak strasznym był durniem.

Jej oczy nagle zrobiły się ogromne, dwa razy większe

niż zazwyczaj.

- Pierścionek? - szepnęła.

- Chciałem poprosić cię o rękę w twoje urodziny.

Zamknęła oczy i przyłożyła rękę do piersi, jakby ją coś

zabolało.

- Chwileczkę. Ty... To coś zupełnie nowego. - Odeszła

kilka kroków i stała tam, wpatrując się w przeszłość. -

Gdybym wiedziała...

- To może byś nie odeszła. A to - dodał z bolesną

szczerością - byłby pewnie błąd. Chciałem cię zatrzymać, ale
nie miałem zamiaru się zmieniać. Nie wiedziałem wtedy, jak to
zrobić. Unieszczęśliwilibyśmy się nawzajem.

Spojrzała na niego.

- Byłam pewna, że zadzwonisz. Czekałam tygodniami,

aż zadzwonisz i powiesz, że się myliłeś i chcesz być ze mną.

- A ja liczyłem, że to ty zadzwonisz i mnie przeprosisz.

Dałem ci miesiąc. Pamiętasz, że miałem wtedy obsesję

na punkcie testów. Po upływie miesiąca stwierdziłem, że
oblałaś egzamin. Wyrzuciłem pierścionek do najgłębszego
wąwozu w okolicy. To było bardzo dramatyczne.

Potrząsnęła głową i na usta wypłynął jej smutny

uśmiech.

- Boże, miej w opiece młodych.

- Młodych i głupich - zgodził się. - Nas obydwoje. Nagle

się roześmiała.

- Obydwoje byliśmy strasznie uparci. Czekaliśmy, aż

drugie zadzwoni...

- Wyzna swoje grzechy...

- I wróci na kolanach. - Uśmiechnęła się. - Przyznaj się,

że ty też tego chciałeś.

- Pewnie. - Dopóki nie wyrzucił pierścionka, który tak

dużo dla niego znaczył... i tak mało zarazem. Potem postanowił
o niej zapomnieć.

Nie udało mu się to.

Przez chwilę patrzyli na siebie, pozwalając przeszłości

powrócić. Cole zaczął dostrzegać rzeczy, których wcześniej nie
widział.

- Przesadziłem. Nie powinienem był zmuszać cię do

pocałunku, którego nie chciałaś.

- Chciałam - powiedziała cicho. - Ale przestraszyłam się.

- Boże, nigdy nie chciałem...

- Oczywiście, że nie - powiedziała szybko. - Gdybym ci

powiedziała... Ale nie lubię się przyznawać, że się czegoś boję.

Pamiętała jednak o tym jednym razie, kiedy tak bardzo

się bała. O tym, o którym mu opowiedziała i o którym
obydwoje dobrze wiedzieli.

Miała osiem lat, kiedy zmarł jej ojciec, piętnaście, kiedy

jej matka ponownie się zaręczyła. Helen McCord wierzyła, że
znalazła mężczyznę, który przez resztę życia będzie się
troszczył o nią i o jej córką. Dixie nie lubiła go, ale ze względu
na matkę nic nie mówiła. Właśnie zamieszkali razem, kiedy
stan zdrowia Helen nagle się pogorszył. Musiała się poddać
operacji serca i zostawiła córkę w domu, pewna, że mężczyzna,
którego kocha, zaopiekuje się nią.

Dzień po operacji ten człowiek przyszedł do sypialni

Dixie. Udało jej się uciec, a ten łajdak chyba do dziś ma na
czole bliznę, którą mu zostawiła. Nie powiedziała o niczym
matce, dopóki nie skończyła się rehabilitacja.

To było typowe dla Dixie. Godne podziwu. Ale

jednocześnie potwierdzało wszystkie jego wątpliwości co do
tego, czy ona jest w stanie związać się z jednym mężczyzną.

Życie nauczyło ją, żeby nie ufać mężczyznom i polegać

tylko na sobie.

- To nie ciebie się bałam - powiedziała w końcu Dixie.

- Nie ciebie.

- Rozumiem. - Skinął potakująco. - Czy mogę teraz

pokazać ci dom?

Potrząsnęła głową.

- Chciałabym go zobaczyć, ale nie dzisiaj. W ciągu

ostatnich kilku minut dużo się między nami wydarzyło i nie
chciałabym znaleźć się w twoim łóżku przez przypadek.

Serce zabiło mu mocniej.

- Więc wracamy?

Uśmiechnęła się, podeszła do niego i podała mu rękę.

Miło było jej dotykać. Po chwili powiedział:

- To chyba oznacza, że muszę przełożyć na kiedy indziej

gorący seks, który planowałem na dzisiejsze popołudnie.

Zaśmiała się, ale w jej głosie słychać było lekkie drżenie.

- Chyba tak.

Przełożyć, pomyślał. Co za cudowne słowo. A przez

chwilę wyglądało, jakby znów miał ją stracić. Wrócili w ciszy,
takiej samej jak ta, w której szli w kierunku polany, a jednak
zupełnie innej.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Zadziwiająco łatwo było podtrzymywać lekką rozmowę

w drodze powrotnej do winnicy. Może, pomyślała Dixie, przez
tę głupią nadzieję, która powróciła, mieszając jej w głowie i
wywołując niebezpieczne myśli.

Przypomniała sobie, że tak naprawdę niczego nie ustalili.

A przynajmniej ona nie miała takiego wrażenia. Cole

zburzył kilka jej przekonań o przeszłości, co spowodowało, że
nagle znalazła się w zupełnie innej teraźniejszości.

Kupił jej pierścionek. Miał zamiar poprosić ją o rękę.

Co by było, gdyby zabrał ją na kolację w dniu jej

urodzin? Czy powiedziałaby: tak?

Nie wiedziała. Ta świadomość niepokoiła ją bardziej niż

wszystko inne, czego się dzisiaj dowiedziała. Przez lata była
przekonana, że to ona była głęboko zakochana, że to ona
bardziej cierpiała z powodu tego, że ich związku nie dało się
naprawić. Teraz dowiedziała się, że Cole był gotów związać się
z nią na całe życie. A ona nie była pewna, czy powiedziałaby
mu „tak”.

Czy nie powinna tego wiedzieć? Dlaczego, skoro była w

nim tak zakochana, nigdy nie myślała o małżeństwie?

Dixie nie mogła znaleźć odpowiedzi na te pytania. Może

trudno było zobaczyć przeszłość przez pryzmat teraźniejszości.
Zresztą kobiety, która kochała Colea przez to krótkie szalone
lato, już nie było. A kobieta, która je pamiętała, siedziała teraz
obok mężczyzny, który pociągał ją w zupełnie inny sposób.

Kiedy dotarli do winnicy, niebo zaczęło grzmieć zza

napęczniałych deszczem, ciężkich chmur. Dixie zobaczyła na

podjeździe dwa nieznane samochody i jęknęła.

- Zupełnie zapomniałam o dzisiejszej kolacji. Mam się

przebrać? Nie, już nie zdążę. - Spojrzała na zegarek i otworzyła
torebkę, mając nadzieję, że nie zapomniała szminki.

Cole uśmiechnął się.

- Jeśli powiem, że dobrze wyglądasz, to uznasz, że

jestem miły, czy kompletnie niewrażliwy?

- Szczery, mam nadzieję. - Nie mogła znaleźć szminki.

Skrzywiła się i wyjęła szczotkę.

Cole wysiadł z samochodu, okrążył go i otworzył jej

drzwi. Dixie skończyła się czesać, wrzuciła szczotkę do torebki
i również wysiadła. Cole wziął jej obie dłonie, podniósł do ust i
pocałował.

- Słowo „dobrze” nawet w połowie nie oddaje tego, jak

wyglądasz - powiedział cicho. - Tylko nie wiem, jak ci to
powiedzieć.

Zaczerwieniła się.

- Spróbuj.

Przymknął łobuzersko jedno oko.

- Mógłbym powiedzieć, że wyglądasz jak senne

marzenie nastolatka.

Roześmiała się i cofnęła dłonie.

- Nie, nie możesz mówić takich rzeczy, kiedy idziemy na

kolację z twoją rodziną. - Rzuciła mu przewrotne spojrzenie.

- Ale możesz tak myśleć.

- Tak właśnie myślę - zapewnił ją, kiedy szli w stronę

drzwi.

W salonie było dużo zdenerwowanych ludzi. Jednym z

nich był mężczyzna, którego Dixie widziała już dwa razy,
ostatni raz w restauracji.

Zdziwiona zatrzymała się kilka kroków za drzwiami.

Cokolwiek on tutaj robił, nikt nie wyglądał na

zadowolonego z jego obecności.

Mercedes stała obok sofy ze swoim aktualnym

narzeczonym, Craigiem Bradfordem, i wyglądała na kompletnie
osłupiałą. Jej siostra, Jillian, siedziała na kanapie, wpatrując się
w nieznajomego i potrząsając powoli głową. W

pobliżu nieznajomego stał Eli. Był wściekły. Na

pierwszy rzut oka nie było tego widać, ale Dixie przyjrzała się
dobrze jego twarzy, kiedy go rysowała. Teraz wyraźnie
widziała zaciśnięte mięśnie szczęki i płonące gniewem zielone
oczy.

Wszystkie dzieci Spencera Ashtona miały zielone oczy...

Dixie otworzyła usta z niedowierzaniem na tę

nieprawdopodobną myśl. Spojrzała na nieznajomego.

- Co się dzieje? - zapytał Cole ostrym tonem. Eli

odwrócił się gwałtownie w jego stronę.

- Pozwól, że ci kogoś przedstawię. To jest Grant Ashton.

Twój starszy brat.

- A przynajmniej tak mówi - dodała Merry

pozbawionym emocji głosem.

Tak, pomyślała Dixie. Tak, kształt głowy był taki sam.

Oczy też. Widziała podobieństwo już tego dnia, kiedy

zobaczyła go przed domem, ale nigdy nie przyszło jej do
głowy...

- Co u diabła...? - Cole patrzył raz na jednego, raz na

drugiego.

- Wiem, że to musi być dla was szok. Przykro mi z tego

powodu - powiedział nieznajomy.

Cole podszedł krok bliżej z nieprzeniknioną twarzą.

- Mam nadzieję, że masz na to jakieś dowody.

- Ma. - Caroline Ashton stała w drzwiach do kuchni

blada, ale opanowana. - Pokazał mi świadectwo ślubu swoich
rodziców.

- Rozmawiałaś z nim? - Eli skrzywił się. Skinęła głową.

- Wszystko w porządku? - Jillian podeszła do matki.

- Tak - uśmiechnęła się Caroline.

- Nie chciałem o tym mówić, dopóki pani nie wróci -

powiedział Grant - ale pani córka znalazła mnie

czekającego na werandzie i nalegała, żebym dołączył do
rodziny w salonie.

Potem pani syn zapytał, jak się nazywam, i nie chciałem

kłamać.

- Oczywiście, że nie. A kiedy powiedziałeś już, że

nazywasz się Ashton, musiałeś opowiedzieć im resztę.

- Jaką resztę? - zapytał Cole.

Grant spojrzał mu spokojnie w oczy.

- Moi rodzice pobrali się młodo, ponieważ matka była w

ciąży. Do niedawna myślałem, że ojciec zmarł, kiedy byłem
dzieckiem. Okazało się jednak, że odszedł, zostawiając moją
matkę samą ze mną i moją siostrą. - Zamilkł na chwilę.

- Mój ojciec nazywa się Spencer Ashton.

Nikt się nie odezwał ani nie poruszył. Potem ostry

wybuch śmiechu Gole’a przerwał ciszę.

- Łajdak wcześnie zaczął, prawda?

Caroline nalegała, żeby Grant został z nimi na kolacji.

To był dziwny wieczór.

Atmosfera przy stole nie należała do najweselszych.

Jillian, zawsze wrażliwa na nastroje innych, siedziała

spięta.

Merry była zatopiona w myślach i prawie w ogóle się nie

odzywała, tak samo jak Eli. Cole za to mówił za dużo.

Dowiedzieli się, że Grant pochodzi z Crawley w

Nebrasce. Ma tam farmę, którą w czasie jego nieobecności
zajmuje się jego siostrzeniec. Nigdy się nie ożenił, ale
wychowywał siostrzeńca i siostrzenicę.

- Widziałem cię w restauracji - powiedział Cole. -

Próbowałeś porozmawiać ze Spencerem?

Grant skinął głową i posmarował bułkę masłem.

- Jak rozumiem, uważasz, że jest ci coś winien. Czy

liczysz na to, że...

- Cole! - powiedziała ostro Caroline. - Wystarczy!

- Dla waszej wiadomości - powiedział spokojnie Grant -

całkiem nieźle sobie radzę finansowo. Nie chcę niczego

od niego. Ani od was.

Dixie uśmiechnęła się do niego z aprobatą.

- Dla twojej wiadomości, Cole nie zawsze jest takim

dupkiem. Zdarza mu się to, ale rzadko.

Mercedes zdusiła chichot. Cole odwrócił się do Dixie.

- Dziękuję - powiedział sucho - za twoje bezwarunkowe

poparcie.

- Przyjaciele nie pozwalają przyjaciołom opowiadać

głupot, zwłaszcza kiedy siedzą przy kolacji zorganizowanej
przez ich matkę. Może porozmawiamy o czymś neutralnym?

Religia, polityka?

Niespodziewanie to Craig przyszedł jej z pomocą.

- A co powiecie na sport? Nie widziałem meczu w

ostatni poniedziałek, ale słyszałem, że był naprawdę niezły.

Lucas podjął temat i udało im się przetrwać do deseru.

Dixie zauważyła, że Craig miał co najmniej jedną

niezaprzeczalną zaletę - potrafił się znaleźć w towarzystwie.

Kilka razy podczas tego niekończącego się posiłku

pomógł jej podtrzymywać rozmowę. Może to dlatego Merry
była z nim już tak długo. Był przystojny, świetnie się z nim
rozmawiało i nie miał żadnych widocznych wad.

Dixie obiecała sobie, że porozmawia z Merry, gdy tylko

znajdzie czas. Jednak nie dzisiaj. Musieli jeszcze przebrnąć
przez resztę wieczoru.

Martwiła się o Cole’a. Starał się być uprzejmy, ale

gniew, który się w nim gotował, musiał w końcu znaleźć ujście.
Niestety w tej chwili nie mogła nic zrobić.

Kiedy przenieśli się do salonu, atmosfera nadal była

napięta. Caroline i Lucas podeszli do Cole’a i zaczęli
rozmawiać z nim o nowym winie. Eli rozmawiał z Grantem o
uprawie ziemi, Mercedes przysłuchiwała się ich dyskusji, a
Jillian wyszła na chwilę z pokoju.

Dixie została więc z Craigiem. Rozmawiali przez chwilę

o niczym, po czym Dixie podziękowała mu za pomoc w czasie
kolacji.

- Cieszę się, że mogłem coś zrobić. - Podszedł do niej

bliżej i ściszył głos. - Mercedes ma jakiś problem ze swoim
ojcem. Podziwiam sposób, w jaki udało ci się załagodzić
sprawę.

- Mhm. - Ten palant próbował zajrzeć jej w dekolt.

Zmarszczyła brwi i odsunęła się trochę. - Wszyscy mają

problem ze Spencerem i to nie bez powodu.

Craig skinął z powagą głową.

- Na pewno zmartwiła ich wiadomość, że wcześniej

zostawił jeszcze inną rodzinę.

- To nie była wina Granta, ale trudno nie łączyć posłańca

z wiadomością.

- Ja mam szczęście - powiedział. - Mój ojciec i ja

świetnie się dogadujemy. Czy planujesz zostać w Kalifornii,
Dixie? Mam nadzieję, że tak.

Jasne.

- Być może.

- Chciałem ci powiedzieć, jak bardzo podziwiam twoją

pracę. - Jego głos stał się nagle pieszczotliwy. - Jestem tylko
biznesmenem bez wyobraźni, ale podziwiam artystów. Są
tacy... niekonwencjonalni. Chciałbym cię bliżej poznać.

Dixie milczała przez chwilę.

- Czy uważasz, że to w porządku podrywać mnie, kiedy

Mercedes jest w tym samym pokoju?

Craig uśmiechnął się i zaczął się bawić jej włosami.

- Mercedes i ja dobrze się rozumiemy. Ja cię lubię, ona

cię lubi. Komu to może zaszkodzić?

- Tobie. Uważaj, po twojej lewej. Zamrugał,

zdezorientowany.

- Co?

Cole podszedł i wyjął kieliszek z ręki Craiga.

- Przykro nam, że musisz wyjść tak wcześnie, Bradford.

- Błysk w jego oku wskazywał jednak na coś wprost

przeciwnego.

- Nie muszę...

- Owszem, musisz. - Cole chwycił Craiga jedną ręką za

łokieć i podał kieliszek Dixie. - Odprowadzę cię do drzwi.

Craig może nie był najbystrzejszy, ale nie był też na tyle

głupi, żeby próbować protestować albo strząsnąć rękę Colea.

Dixie złapała spojrzenie Mercedes. Merry wzruszyła

ramionami przepraszająco, co strasznie zirytowało Dixie. Jej
przyjaciółka nie powinna przepraszać za tego palanta.

Powinna go rzucić.

Zdecydowanie musiały porozmawiać.

Cole wrócił sam. Nie wyglądał na zadowolonego.

Przypominał raczej wulkan tuż przed erupcją. Spojrzał

na nią płonącym wzrokiem i rzucił:

- Nie powinnaś była flirtować z tym idiotą.

- Uspokój się - powiedział Eli. - Dixie nic nie zrobiła.

Cole obrócił się gwałtownie.

- Nie wtrącaj się.

- Dobrze - powiedziała Dixie, biorąc Colea za ramię. -

Wystarczy. Próbowałeś. Naprawdę próbowałeś, ale nic z tego.

- Uśmiechnęła się do wszystkich w pokoju. - Przykro mi,

że tak wpadliśmy jak po ogień, ale ja i Cole musimy pobiegać,
albo narąbać trochę drzewa, albo coś w tym stylu.

- Przecież leje jak z cebra! - zaprotestował Lucas.

- No to sobie popływamy. Chodź - powiedziała, ciągnąc

Cole’a za ramię. - Twoja matka nie chce, żebyś się pobił z

bratem w jej salonie. Z żadnym z braci.

Cole wpatrywał się w nią przez chwilę zwężonymi

oczami. Potem skłonił głowę, strząsnął jej rękę i ruszył w stronę
drzwi. Otworzył je i spojrzał przez ramię.

- Idziesz czy nie?

- Proponuję wziąć płaszcze - odpowiedziała, zaglądając

do szafy Nie miała swojego, wzięła więc płaszcz
przeciwdeszczowy Merry. Colebwi rzuciła jego wiatrówkę.

Włożył ją szybko i razem wyszli na deszcz.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Na zachodzie słońce chowało się za horyzontem, ale

widok ten przesłaniały ciężkie chmury. Nie było wiatru, ale
padający deszcz był zimny. Dixie zapięła pożyczony płaszcz i
pogodziła się w myślach z mokrymi włosami i zniszczonymi
butami. Cole ruszył w kierunku winnic.

Szli obok siebie, nie dotykając się. W połowie drogi do

gaju oliwnego Cole nagle się odezwał:

- Przepraszam. Nie flirtowałaś z nim.

- Nie, nie flirtowałam. To nie na mnie jesteś wściekły.

- Nie wiem, co jest ze mną nie tak. - Zatrzymał się,

wcisnął ręce w kieszenie i podniósł twarz w górę, pozwalając,
żeby deszcz po niej spływał. Po chwili potrząsnął głową jak
otrzepujący się pies i ruszył dalej. - Wściekałem się dzisiaj
przez cały dzień, zupełnie bez powodu.

- Nienawidzisz swojego ojca, a dzisiaj przypomniano ci

o jego istnieniu.

- Przestałem o tym myśleć już wiele lat temu. Lucas był

dla mnie bardzo dobrym ojcem.

- Upychanie wszystkiego do skrzyni z napisem

„przeszłość” nie gwarantuje powodzenia. Wieko zawsze może
się uchylić.

Roześmiał się ostro i krótko.

- To prawda. I wtedy zaczynają wychodzić potwory. A

jest ich całkiem sporo.

- Mówisz o sobie czy o swoim ojcu?

- Na razie skupmy się na nim. Ukradł dziedzictwo mojej

matki.

To była kradzież, która uczyniła ze Spencera bogatego

człowieka. Ojciec Caroline należał do starej szkoły i nie
wierzył, że kobieta może samodzielnie prowadzić firmę.

Zostawił swoje udziały w Lattimer Gorporation zięciowi,

a niecały rok później Spencer zostawił Caroline.

- Myślałam, że nie chcesz żadnych udziałów w Lattimer

Corporation.

- Teraz nie chcę. Nie po takim czasie. Nie chcę żadnej

cholernej rzeczy, która należy do niego. Dopiero w trakcie
rozwodu pokazał, jaki jest naprawdę - stwierdził gorzko Cole.

- Co się stało?

- Zabrał wszystko, co zostało. Pieniądze, ziemię...

Wszystko z wyjątkiem The Vines.

- Ale w jaki sposób? Jak sędzia mógł mu to przyznać?

- A jak myślisz? Kłamstwa, groźby i oszustwa.

Powiedział mamie, że zabierze nas, jeśli będzie z nim

walczyć. Miał świadków na to, że brała narkotyki.

- Boże - mruknęła.

Cole milczał przez chwilę, po czym wybuchł.

- Jak on może to robić? Czy wszyscy ludzie są dla niego

jak ubrania? Znudzisz się jedną koszulą, to po prostu ją
wyrzucasz! On nudzi się rodziną i wyrzuca. Przestaje w ogóle
dla niego istnieć.

Dixie pomyślała, że Spencer Ashton był typowym

narcyzem. Inni ludzie nie byli dla niego prawdziwi, byli tylko
echem albo odbiciem jego własnego ego.

- Jaki był, kiedy byłeś mały?

- Myślałem, że mnie lubi - prychnął Cole. - To była

głupota, ale... czasami naprawdę był wspaniały. Burzył mi
włosy, kiedy przynosiłem dobre stopnie, i mówił: „Tak trzymaj,
mały”. Ale on lubił wygrywanie, nie mnie.

- Trudno było go zadowolić?

- Raczej było trudno przewidzieć, co zrobi. Jeśli coś mu

nie szło, to wszyscy trzymaliśmy się od niego z daleka, Ale
czasami potrafił naprawdę się postarać. Na przykład na
urodziny. Lubił urządzać przyjęcia. Kiedy skończyłem sześć
lat, zorganizował klaunów, balony, kucyki i piknik.

Ledwo słyszalna nuta tęsknoty w jego głosie złapała ją

za serce.

- Czy myślisz, że te przyjęcia były tylko sposobem

podkreślania jego wizerunku?

Wzruszył ramionami.

- Oczywiście, że chodziło bardziej o niego niż o mnie,

ale jako dziecko nie widziałem tego. Kiedy nie przychodził do
szkoły na wywiadówki, myślałem, że tacy ważni ludzie jak on
są zawsze zajęci.

Zamilkł. Dixie szła obok niego, próbując nie ślizgać się

w swoich butach na gładkiej podeszwie. Włosy leżały jej
mokrymi pasmami na karku, a woda spływała za kołnierz
płaszcza.

Dotarli do małego gaju oliwnego. Było tu ciemniej, ale

drzewa dawały pewne schronienie. Zatrzymała się.

- A kiedy odszedł? Dzieci często winią siebie za

rozstanie rodziców.

- Nie pamiętam, żebym siebie winił, ale... - nie patrzył na

nią - miałaś rację, mówiąc, że go nienawidzę. Chociaż dopóki
był, próbowałem być taki jak on.

- Byłeś dzieckiem. Chciałeś zadowolić swojego ojca, a

jedyną rzeczą, która zadowala narcyza, jest jego własne odbicie.

- A ja zrobiłem z siebie cholernie dobre odbicie, czyż nie

tak?

- Nie! - Chwyciła go za ramię i zmusiła, żeby się

odwrócił i spojrzał na nią. - Skąd ci przyszło do głowy, że jesteś
taki jak on?

- Poza tym, że widzę go za każdym razem, kiedy patrzę

w lustro? - Deszcz spływał mu po twarzy, jakby niebo nad nim

płakało. - Daj spokój, Dixie. Poświęciłem całe lata na
rozbudowanie Louret, żeby udowodnić temu łajdakowi, że go
nie potrzebujemy. Że jestem od niego lepszy w jedynej rzeczy,
która ma dla niego znaczenie - w zarabianiu pieniędzy.

- To prawda, że jesteś ambitny. Ale nie wykorzystujesz

ludzi. Nigdy nie odsuwasz kogoś w taki sposób, w jaki on to
robi.

- Zostawiłaś mnie, ponieważ byłem taki jak on.

Dixie wstrzymała oddech, czując nagły ból. Czy to

właśnie myślał? Czy przez te wszystkie lata wierzył, że jej
odejście dowodziło, że jest taki jak ojciec?

- Cole. - Wyciągnęła obie dłonie i dotknęła jego twarzy,

mrugając, żeby powstrzymać łzy. - Ty głuptasie.

Wzrokiem szukał jej twarzy. Było ciemno, ale jego usta

odnalazły jej wargi.

Pocałunek był delikatny, powolny i niewymownie

poruszający. Przesunął ustami po jej policzku.

- Jesteś zimna.

- Nie żartuj. - To nie z powodu zimna drżała. Objął ją

ramionami i przytulił mocno.

- Teraz cieplej? - wyszeptał jej do ucha, po czym

pocałował w szyję.

Było jej zimno, była kompletnie przemoczona, a jej

serce biło tak mocno, że prawie słyszała, jak uderza o żebra.
Czy to był strach? Podniecenie? Radość?

Czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Położyła dłonie na

jego piersi.

- Jeszcze nie teraz - szepnęła. - Próbuj dalej.

Tym razem pocałował ją bardziej zdecydowanie. Objął

ją mocno, unieruchamiając jej ręce przyciśnięte do jego klatki
piersiowej. Uwolniła je, czując potrzebę dotykania go, i
wsunęła dłonie pod marynarkę. Jego ciało było twarde i gorące
i Dixie poczuła nagły przypływ pożądania.

Cole musiał czuć to samo. Zaczął gorączkowo rozpinać

guziki jej płaszcza i wydał z siebie jęk frustracji, kiedy nie
udawało mu się zrobić tego wystarczająco szybko. Wtedy po
prostu szarpnął materiał i wszystkie guziki poleciały w błoto
pod ich nogami. Jego ręce znalazły się na jej ciele, dotykały
pleców i piersi.

Dixie miała wrażenie, że jego pieszczoty doprowadzą ją

za chwilę do szaleństwa.

Cole przesunął dłonie w dół, na talię, po czym objął jej

pośladki, przyciągając ją do siebie. Nagle pociągnął ją w dół na
zimną, wilgotną i pachnącą deszczem ziemię. Oparł się na
rękach i przysunął twarz do jej twarzy, ogrzewając oddechem
jej policzek.

- Dixie - wyszeptał. Tylko to. Tylko jej imię. Przez

chwilę obydwoje leżeli nieruchomo, przyciśnięci do siebie.

Przytuleni.

Jednak tego pożądania nie sposób było zatrzymać. Dixie

uniosła biodra w górę. Cole jedną ręką podsunął w górę
sukienkę, a drugą wsunął pomiędzy jej uda. Zadrżała, czując
jego pierwszy dotyk.

- Teraz? - zapytał. - Teraz, Dixie?

- Tak.

Zdjął jej majtki i rzucił na bok. Sięgnęła do suwaka jego

spodni, ale jego ręka już tam była, zsuwając spodnie. Jęknęła
zdesperowana i jednym ruchem wypchnęła biodra w górę,
pozwalając mu w siebie wejść.

Cole szepnął coś, ale deszcz i burza, która w niej szalała,

sprawiły, że nie usłyszała. Powoli wycofał się i powoli wszedł
w nią ponownie. Cały jej świat ograniczył się do tej jednej
chwili, do uczucia chłodu na plecach, deszczu na twarzy,
zapachu ziemi i Cole’a, który znów ją wypełniał.

Położyła ręce na jego biodrach i przytrzymała go,

pragnąc, aby czas się zatrzymał i mogli tak trwać wiecznie.

Jednak czas i pożądanie ich ciał pokonały ją. Czując

nagłą potrzebę, zaczęła poruszać biodrami i Cole odpowiedział
na jej pragnienie, wchodząc w nią coraz głębiej i mocniej, coraz
szybciej, wciskając ją w mokrą ziemię do chwili, w której
krzyknęła z rozkoszy, wbijając paznokcie w jego ramiona, a on
dołączył do niej, wykrzykując jej imię.

Powoli dochodziła do siebie. Czuła, jak kamień wbija jej

się w lewy pośladek. Cole leżał na niej, ciężko oddychając.

Nie należał do najlżejszych. Spódnicę miała podwiniętą

do pasa, była mokra, ubłocona i było jej zimno.

I uśmiechała się. Po chwili zaczęła chichotać.

Cole jęknął i oparł się na łokciach, spoglądając w dół na

jej twarz.

- Co?

W odpowiedzi wbiła paznokcie w błotnistą maź i

umazała mu nos.

Nie poruszył się, nic nie powiedział. Potem przetoczył

się na plecy, na mokrą ziemię, śmiejąc się na całe gardło.

- Nie mogę uwierzyć, że ja... że my...

- I do tego w błocie! - Chichot zmienił się w serdeczny

śmiech. - Obydwoje w błocie!

- Tak! - Śmiał się tak bardzo, że musiał się złapać za

brzuch. - To takie romantyczne, takie... - Oparł się na łokciu i
pocałował ją. - To gorzej, niż mieć brudne myśli.

Roześmiała się. Czuła się wspaniale.

- Chodź, mój błotnisty partnerze w pożądaniu. - Wstał,

zapiął suwak spodni i wyciągnął rękę. - Schowajmy się gdzieś i
ogrzejmy.

- Moje majtki - powiedziała, podając mu rękę i wstając. -

I mój but - dodała, dopiero zauważając, że spadł jej z

nogi.

Na szczęście but leżał niedaleko. Cole podał go jej, nisko

się kłaniając.

- Niestety, jest już ciemno. Obawiam się, że twoje majtki

zaginęły w akcji - powiedział.

- Musimy je znaleźć - nalegała. - Inaczej zrobi to ktoś

inny.

- Nikt się nie domyśli do kogo należą.

- Od razu czuję się lepiej - powiedziała z lekkim

przekąsem, ale w głębi duszy wiedziała, że Cole ma rację.

Nigdy nie uda im się ich odnaleźć w tych ciemnościach.

Objęła go w pasie, a on położył rękę na jej ramionach i

ruszyli z powrotem.

- Muszę kupić Merry nowy płaszcz. Ten jest kompletnie

zniszczony.

- Masz na sobie płaszcz mojej siostry? - zapytał

przerażony. - Kochałem się z tobą na płaszczu mojej siostry?

Dixie znów zaczęła się śmiać.

Udało im się niezauważenie dotrzeć do budynku, w

którym mieszkała Dixie. A przynajmniej miała nadzieję, że nikt
ich nie widział. Kiedy znaleźli się w środku, zrzucili ubrania na
podłogę i od razu udali się pod gorący prysznic, żeby się
rozgrzać.

Ciepła woda, para i śliska od mydła skóra miały

nieuniknione konsekwencje. Ale tym razem mieli więcej czasu
na pocałunki i pieszczoty. Potem znaleźli się w czystej, suchej
pościeli i Dixie odegrała się na nim za to, że to ona leżała
wcześniej na zimnej, mokrej ziemi.

Kiedy wreszcie położyli się spać, chmury się rozeszły, a

pokój rozjaśnił w świetle księżyca. Jedynym dźwiękiem, który
przerywał ciszę, było tykanie podróżnego zegarka Colea i
hałasy na dole, gdzie Hulk wydobywał z pudełka swoją
wieczorną przekąskę.

Dixie przebiegła palcami po klatce piersiowej Colea. Z

przyjemnością patrzyła na niego, zadziwiona faktem, że znów
leży obok... i znów jest w nim zakochana.

A może wciąż? Kto to wie, pomyślała leniwie,

przymykając ciężkie powieki. Życie jest takie dziwne.

Ona i Cole tak naprawdę nie byli przyjaciółmi. Byli zbyt

młodzi. Bali się, że zostaną zranieni i bali się ufać. Kochali, ale
byli gotowi się wycofać, gdyby druga strona zawiodła.

Wciąż była między nimi namiętność, ale zrodziła się

również przyjaźń. Zadziwiająca przyjaźń. Tym razem mieli
szansę... jeśli tylko będą wobec siebie cierpliwi.

Ręka Cole’a gładząca jej włosy obudziła ją z drzemki.

Otworzyła do połowy oczy.

- Mhm...

- Wciąż jesteś ze mną?

- Sprawdźmy. - Poruszyła stopą i zacisnęła palce dłoni. -

Wszystkie części są chyba na miejscu, chociaż czuję się

jak rozgotowane spaghetti. Albo galaretka.

- Chyba jesteś głodna. - Był rozbawiony, ale w jego

słowach słychać było nutę wahania, kiedy powiedział: - I
szczęśliwa.

- Jestem. - Powieki znów jej opadały. - Bardzo

szczęśliwa. Wyjdę za ciebie.

Otworzyła oczy. Nie mogła uwierzyć, że to powiedziała.

Cole również nie mógł w to uwierzyć, jeśli sądzić po

tym, jak podskoczył.

- Co... Żartujesz, prawda?

Nigdy w życiu nie była poważniejsza. Ale jeśliby się do

tego przyznała, Cole znalazłby się za drzwiami w niecałe dwie
minuty. Zmusiła się więc do uśmiechu.

- Może znowu się założymy? Jeśli uda mi się nakłonić

cię do oświadczyn, będziesz moim niewolnikiem w łóżku przez
miesiąc.

Rozluźnił się i okręcił sobie lok jej włosów wokół palca.

- A jeśli się nie oświadczę, to ty będziesz moją

niewolnicą? Nie mogę odrzucić takiej propozycji. Lepiej się

przygotuj.

Jego widoczna ulga sprawiła jej ból. Wiedziała jednak,

że nie będzie łatwo, i była gotowa zrobić wszystko, co będzie
trzeba. Przekomarzała się z nim więc dalej lekkim tonem,
dopóki nie zasnął.

A potem zaczęła opracowywać plan.

Słowa nie przekonają Colea. Jedenaście lat temu

powiedziała mu, że go kocha, a potem go zostawiła. Jeśli
chcesz przekonać mężczyznęj musisz przemówić do niego jego
językiem, zdecydowała. A język mężczyzny to czyny, nie
słowa.

Co zrobiłby mężczyzna, żeby przekonać kobietę, że

myśli o niej poważnie?

Dixie uśmiechnęła się, wtuliła się w śpiącego obok niej

mężczyznę i zaczęła snuć plany.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Trzy dni później słońce świeciło jasno przez okna w

biurze Colea, podczas gdy on wybierał numer, który dostał od
przyjaciela. Kiedy usłyszał sygnał w słuchawce, spojrzał na
zegarek. Musiał się tym zająć, zanim pojawi się Dixie. Szli
dzisiaj razem na lunch i nie chciał, żeby wiedziała o...

- Biuro detektywistyczne Hampsteada - usłyszał w

słuchawce kobiecy głos.

- Nazywam się Cole Ashtoh. Chciałbym porozmawiać z

panem Hampsteadem.

- Jego linia jest w tej chwili zajęta. Zechce pan chwilę

poczekać?

Cole zgodził się, bębniąc palcami o biurko. Spojrzał na

orchideę stojącą w rogu biurka i uśmiechnął się mimowolnie.

Naprawdę nieźle tu wyglądała.

Dixie przyniosła mu ją dzień po tym, jak się kochali.

Następnego dnia przyniosła mu orzeszki w czekoladzie,

a wczoraj małe, pięknie opakowane pudełko. Okazało się, że w
środku są spinki do mankietów - ręcznie zdobione, z turkusami
otoczonymi srebrem. Wyglądały przerażająco drogo, ale kiedy
zaprotestował, Dixie roześmiała się i powiedziała, że zrobiła je
jej przyjaciółka.

Wyglądało to prawie tak, jakby go uwodziła.

Daj spokój, powiedział sobie, znów patrząc na zegarek.

To była Dixie. Bawiło ją odwracanie ról, to wszystko.

W słuchawce odezwał się przyjemny baryton.

- Frank Hampstead. W czym mogę pomóc, panie

Ashton?

- Mam delikatną sprawę rodzinną, którą chciałbym

zbadać. Wolałbym nie przyjeżdżać teraz do miasta, żeby z
panem osobiście porozmawiać. - Cole i tak czuł się głupio,
dzwoniąc do prywatnego detektywa. Nie chciał tego
potęgować, pojawiając się w jego biurze. - Mam nadzieję, że
możemy załatwić to przez telefon.

- Na ogół wolę rozmawiać z klientami osobiście. Miałem

do czynienia z przypadkami, że podawano mi fałszywe
nazwiska, a to niezwykle komplikuje sprawę.

- Abe mówił mi, że ma pan takie podejście. - Przyjaciel,

od którego Cole dostał ten numer, był znanym adwokatem.

W głosie mężczyzny usłyszał zainteresowanie.

- Abe Rosenberg?

- Tak, to od niego dostałem pańskie namiary.

Proponował, żeby pan do niego zadzwonił w celu

ustalenia mojej tożsamości.

Hampstead przełączył rozmowę z Coleem na tryb

oczekiwania i zadzwonił do Abe’a. Cole bębnił palcami o
biurko i wpatrywał się w orchideę.

Nie miał zamiaru traktować jej poważnie. Już raz się

pomylił, wierząc, że Dixie naprawdę go kocha. Może
faktycznie tak myślała, kiedy to mówiła, ale dla Dixie słowa
„kocham cię” nie znaczyły „chcę być z tobą na zawsze”.

- Przepraszam, że kazałem panu czekać, panie Ashton -

powiedział Hampstead. - Proszę mi opowiedzieć o tej rodzinnej
historii. Dyskrecja zapewniona - dodał.

- To dość skomplikowane. - Cole zamilkł na chwilę.

Nienawidził rozmawiać o ojcu, ale sytuacja tego

wymagała.

Krótko opowiedział o niedawnym pojawieniu się Granta

Ashtona w ich życiu. - Nie mam powodów, żeby mu nie
wierzyć - zakończył - ale nie mam też powodów, żeby mu
wierzyć, a chciałbym znać prawdę. Świadectwo małżeństwa,

które nam pokazał, niczego nie dowodzi. Nie wiem, jak można
dostać sfałszowane świadectwo, ale jestem pewien, że to
możliwe.

- A w grę wchodzi całkiem dużo pieniędzy - zgodził się

Hampstead. - Ma pan rację, że jest pan ostrożny.

Cole nie miałby nic przeciwko temu, żeby ten człowiek

wycisnął trochę pieniędzy ze Spencera Ashtona. Nie chciał
jednak, żeby ucierpiała jego rodzina.

- Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział, że badam tę

sprawę. Moja rodzina zaakceptowała Granta. Będzie im
przykro, jeśli się dowiedzą.

- Nie ma problemu. Składam raporty tylko moim

klientom i nie będzie potrzeby zadawania pytań żadnemu z
członków pańskiej rodziny.

- Czyli jest pan w stanie stwierdzić, czy to małżeństwo

rzeczywiście zostało zawarte?

- Oczywiście. Będę tylko potrzebował od pana jeszcze

kilku informacji i możemy przejść do omówienia stawek.

Pogrążeni byli w rozmowie dotyczącej stawek i kosztów,

kiedy coś uderzyło w okno Colea. Zdziwiony spojrzał w tamtą
stronę.

Niebo było czyste, a jego biuro znajdowało się na

piętrze.

Musiało mu się wydawać.

- Dobrze, zgadzam się - powiedział Hampsteadowi. - Ma

pan mój numer. Kiedy się pan do mnie odezwie?

- Za kilka dni. Stuk. Stuk, stuk.

- Dobrze - powiedział Cole, odsuwając krzesło. - Proszę

dać mi znać, kiedy pan się czegoś dowie. - Wymienili
uprzejmości i Cole się rozłączył. Marszcząc brwi wstał i
podszedł do okna.

Gdy się do niego zbliżał, uderzył w nie kolejny kamyk.

Na dole, gotowa dalej rzucać swoje pociski, siedziała na

koniu jego matki Dixie i trzymała za uzdę jego konia. Miała na
sobie dżinsy, dżinsową kurtkę nałożoną na różową podkoszulkę
i czarny kowbojski kapelusz.

Cole potrząsnął głową, uśmiechając się. Bóg jeden

wiedział, skąd wzięła ten kapelusz. Otworzył okno i wychylił
się.

- Przecież nie umiesz jeździć konno.

- A jednak siedzę w siodle. Widocznie nauczyłam się w

międzyczasie. - Patrzyła na niego szeroko otwartymi zielonymi
oczyma. - Zejdź na dół po cichu, to nikomu nic się nie stanie.
Jesteś porwany.

Potrząsnął głową.

- O nie. To ja chcę być czarnym charakterem. Ty możesz

być szeryfem i mnie zaaresztować.

- To jest porwanie - powiedziała surowo. - Szeryfowie

nie porywają ludzi. Poza tym to ja mam czarny kapelusz i to ja
muszę być bandytą.

Cole uśmiechał się, przeskakując w dół po dwa stopnie.

Usłyszał jedną z dziewcząt rozmawiającą z kimś w

salonie degustacyjnym, postanowił więc wyjść tylnym
wyjściem. Miały uciążliwy dla niego zwyczaj przedstawiania
go turystom, jeśli się akurat pojawił, a teraz nie miał ochoty
rozmawiać z klientami. Chciał zobaczyć Dixie.

- Wyglądasz świetnie - powiedział, podchodząc i kładąc

jej rękę na kolanie. - Prawie tak, jakbyś wiedziała, co robisz.

- Oczywiście, że wiem. Jazda konna jest łatwa. Nie

musisz się martwić.

- Dzięki Bogu. - W pamięci Cole’a wciąż jeszcze żywe

były wspomnienia, jak próbował nauczyć Dixie prowadzić
konia.

Sprawdził popręgi. Były dobrze zapięte, ale spojrzenie

Dixie mówiło mu, że to nie ona osiodłała konie.

- No dobrze, nie jestem kowbojką. Ale przygotowałam

jedzenie na piknik. Mamy kanapki z wołowiną i kiełbasą,
marynowane... Hej!

Tilly wyskoczyła zza rogu budynku, uciekając, jakby

gonił ją sam diabeł. Koń, na którym siedziała Dixie, cofnął

się, odrzucając głowę do tyłu. Cole chwycił wodze.

- Ten twój cholerny kot! Puść wodze!

Ale tym razem to nie kot Dixie gonił Tilly. To był

doberman.

Cole machnął ręką w stronę psa, próbując go odstraszyć,

ale to spowodowało tylko, że Tilly pisnęła ze strachu.

Doberman zwolnił, ale wciąż warczał, wyglądając, jakby

miał ochotę wbić się w gardło Tilly. Klacz Caroline była na
ogół spokojnym stworzeniem, ale tego było dla niej za wiele.

Stanęła dęba. Dixie ześliznęła się z jej grzbietu w chwili,

w której doberman rzucił się na Tilly.

A Hulk rzucił się na dobermana.

Wydawało się, że kot pojawił się znikąd. Wylądował na

grzbiecie psa i wbił w niego pazury. Doberman zaskowyczał i
zaczął biegać w kółko, próbując zrzucić napastnika.

Klacz spanikowała i próbowała się wyrwać i uciec. Cole

nie puszczał jej, ale chciał sprawdzić, co z Dixie, która siedziała
i trzymała się za rękę.

- W porządku? - krzyknął do niej.

Zza rogu wyszedł duży mężczyzna o czerwonej twarzy i

zaczął krzyczeć:

- Cholera, Mustard, mówiłem ci, że... Hej! Zabierzcie

tego kota od mojego psa!

Cole odwrócił się w jego stronę.

- To pański pies?

- Tak, do cholery, i jeśli coś mu się stanie, będzie miał

pan ze mną do czynienia!

Hulk zeskoczył z psa z gracją, odbił się od ziemi i

wskoczył na parapet. Prawdopodobnie też stamtąd wcześniej

zeskoczył. Doberman wrócił skruszony do właściciela.

Cole, wciąż trzymając konia za wodze, ruszył w

kierunku mężczyzny, który sprawdzał, czy jego trzęsący się
pies nie ma żadnych ran.

- Ten pies - powiedział cicho - o mało co nie

spowodował nieszczęścia. Jak się pan nazywa?

- Ralph Edincott. Ale nie może pan winić mojego

biednego psa. On krwawi, do diabła!

Cole spojrzał na zwierzę. Rany nie były poważne, ale

tego typu skaleczenia trzeba było dobrze opatrzyć.

- Więc niech go pan zabierze do weterynarza.

- Za którego pan zapłaci! To ten biegający wolno głupi

kundel jest wszystkiemu winien. Mustard nie wyrwałby się,
gdyby...

- Ja - przerwał mu Cole - nazywam się Cole Ashton. Mój

pies może biegać po mojej winnicy. Pański nie może. Proszę
podać mi nazwę pana firmy ubezpieczeniowej. I nazwisko
pańskiego prawnika.

Twarz mężczyzny zrobiła się blada.

- Ubezpieczenie? Prawnik? Nie, przecież nie ma takiej

potrzeby...

- Owszem, jest! - Dixie podeszła do nich z płonącą

twarzą. - To, że nie jest pan w stanie kontrolować swojego psa,
jest zaniedbaniem i może być ścigane przez prawo!

Zwichnęłam sobie nadgarstek! Nie mogę malować ze

zwichniętym nadgarstkiem. Czy zdaje pan sobie sprawę, ile to
opóźnienie będzie kosztować Louret? Sam mój czas jest wart
kilka tysięcy, a na dodatek mamy wykupiony czas reklamowy
w telewizji i jeśli wszystko się przesunie to... Hej, wracaj tutaj!

Ale mężczyzna już uciekał, jedną ręką trzymając psa za

obrożę.

- Lepiej niech pan pilnuje swojego psa! - krzyknęła za

nim.

Tej nocy Dixie i Cole leżeli zmęczeni w łóżku w jej

sypialni i rozmawiali o przygodzie Tilly.

- Powinnam była pozwać tego faceta - zamruczała. -

Przez ten nadgarstek będę miała opóźnienia.

Cole cieszył się, że skończyło się tylko na tym. Kiedy

widział, jak spadała z konia...

- I tak go porządnie wystraszyłaś - powiedział

łagodzącym tonem.

- Poszłam tylko w twoje ślady. Widziałeś, jak krew

odpłynęła mu z twarzy, kiedy wspomniałeś o prawnikach?

- Niektórzy ludzie słuchają cię dopiero wtedy, kiedy

zaczyna chodzić o pieniądze. - Tak jak jego ojciec. Cole
zmienił temat. - Ale zmiana, jaka zaszła w Tilly, jest
przerażająca.

Dixie zaśmiała się.

- Ty mówisz, że jesteś przerażony, a co z Hulkiem? On

naprawdę nie wie, co robić.

Od chwili, kiedy Hulk uratował Tilly przed

dobermanem, chodziła za nim i wpatrywała się w niego z
uwielbieniem.

Cole potrząsnął głową.

- Nigdy nie widziałem, żeby kot tak się rzucił na

wielkiego psa. To było całkiem sprytne ze strony Hulka, bo pies
nie mógł go dosięgnąć zębami, kiedy siedział na jego grzbiecie.

- To instynkt. Ale koty robią tak zazwyczaj tylko wtedy,

kiedy same są zagrożone. Chyba po prostu Hulk nie chciał,
żeby ktokolwiek ruszał jego psa.

Cole prychnął.

- Pewnie pomyślał, że doberman ściga jego.

- Cynik. - Ziewnęła i przytuliła się mocniej.

Pogładził ręką jej włosy. Uwielbiał, kiedy była tak blisko

niego.

- W ten weekend w San Francisco jest wystawa art deco.

100

Pomyślałem, że mogłabyś pójść ze mną.

- Chciałabym - powiedziała sennie - ale w weekendy

jeżdżę do cioci Jody.

Z jakiegoś powodu zdziwiło to Cole’a. Wróciła tutaj,

żeby pomóc matce zajmować się ciotką, więc musiała spędzać z
nią trochę czasu, ale... nie sądził, że Dixie jest w stanie
poświęcić jej każdy weekend. Zdał sobie sprawę, że to tam
właśnie była ostatnio, kiedy myślał, że pojechała się spotkać z
aktualnym chłopakiem.

Skrzywił się. Musiał najwidoczniej zmienić trochę swoje

założenia.

- Czy... czy ona potrzebuje całodobowej opieki?

- Nie można jej zostawić samej. Mama zostaje z nią w

tygodniu. Jest teraz na emeryturze i mieszka ze swoim
narzeczonym, więc może to robić. Na noce przychodzi
pielęgniarka.

To było na pewno kosztowne. Tak delikatnie, jak tylko

mógł, zapytał:

- Macie jakieś problemy finansowe?

- Na razie nie. Ciocia Jody odłożyła całkiem sporo na

emeryturę, a jej ubezpieczenie pokrywa większość opieki
medycznej. Ale nie długoterminowej niestety.

- Pojadę z tobą w ten weekend i pomogę ci. - Ta

propozycja wymknęła mu się zupełnie spontanicznie i poczuł

się trochę niezręcznie. Nie był przyzwyczajony do

podejmowania impulsywnych decyzji. Ale to chyba był dobry
pomysł...?

Dixie uniosła głowę i oparła ją na dłoni, wpatrując się w

jego twarz.

- Jesteś pewien? Pod wieloma względami przypomina to

zajmowanie się dzieckiem. Dużym i czasami rozzłoszczonym
dzieckiem.

- Jestem pewien. - Oczywiście, że tak powinien zrobić.

101

Takie rzeczy robi się dla przyjaciół. Nie angażował się w

ten sposób, rezygnował tylko z jednego weekendu. To żadne
poświęcenie.

Dixie uśmiechnęła się.

- Dziękuję - powiedziała i pocałowała go lekko w usta.

Na ogół ciocia Jody kładła się do łóżka wcześnie,

głównie z powodu lekarstw, ale tym razem była szczęśliwa, bo
miała obok siebie mężczyznę. Kiedy Dixie nareszcie wykąpała
się i zeszła na dół do pokoju gościnnego, w którym mieli spać z
Cole’em, czuła się kompletnie wyczerpana.

Cole był dla cioci Jody naprawdę wspaniały. Flirtował z

nią uprzejmie podczas kolacji, na którą przyszła z policzkami
wymalowanymi szminką na jego cześć.

Dixie musiała wyjść z pokoju, żeby ciocia nie widziała

jej łez. Jody zawsze tak dbała o swój wygląd, zawsze była taka
elegancka.

- Przepraszam, że wymknęłam się wcześniej -

powiedziała, idąc w stronę łóżka.

- Przyjechałem przecież po to, żeby ci pomóc. Przestań

się krytykować. - Podniósł kołdrę i Dixie położyła się obok
niego. - Uważasz, że nie powinnaś pokazywać, jak boli cię to,
co się dzieje z twoją ciotką?

- Mama po prostu by się uśmiechnęła. Nie porusza jej to

tak, jak porusza mnie. - Dixie westchnęła i przytuliła się do
niego. - To nie jest tak, że ona się nie przejmuje. Bardzo się
przejmuje, tylko lepiej sobie z tym radzi.

Dixie bardzo kochała swoją matkę, ale - przyznawała to

- nie zawsze ją szanowała. Helen tak bardzo była zależna od
mężczyzn, a oni cały czas ją zawodzili. Nawet ojciec Dixie
zawiódł ją, umierając.

- Twoja mama radzi sobie z tym inaczej niż ty -

powiedział Cole. - Co nie znaczy, że radzi sobie lepiej. Może
to, że widzi, jak Jody dziecinnieje, nie rani jej tak bardzo, bo

102

pamięta ją, jak była dzieckiem. Ty tego nie pamiętasz. Znasz
Jody tylko jako dorosłą osobę.

- Dlaczego ona musi to wszystko teraz tracić? -

wybuchnęła nagle Dixie.

- Nie wiem, kochanie. - Pogładził jej włosy. - Nie wiem.

Dixie siedziała cicho przez chwilę.

- Zaczynam się bać. To może się przytrafić również

mnie.

- Może się przytrafić każdemu z nas.

Cole dalej głaskał ją po głowie. Pomagał jej przez cały

weekend, po prostu przy niej będąc. Zaproponował, że
przyjedzie tu z nią, i to znaczyło dla niej tak wiele...

Przygryzła wargę zdjęta nagłym uczuciem strachu. Za

bardzo na nim polegała, chciała, żeby był przy niej, tak jak
teraz, już zawsze. To nie było dobre...

Nie, powiedziała sobie. Czy niczego się nie nauczyła?

Bała się polegać na innych, to prawda. I może miała ku

temu powód. Ale kompletna niezależność nie istniała. To, co
przytrafiło się jej ciotce, świadczyło o tym, że samodzielność
jest tylko iluzją.

Jej oczy zaczynały się zamykać.

- Przepraszam - wymruczała. - Jestem naprawdę

zmęczona.

- Więc śpij. Nie jesteś moją prywatną hurysą -

odpowiedział. - Przeżyję brak seksu przez jedną noc.

To zabolało, ponieważ było w tym trochę prawdy.

Jedenaście lat temu wierzyła, że był nią zainteresowany

głównie z powodu seksu, ale, jak się okazało, chciał jej się
wtedy oświadczyć. A ona w ogóle się tego nie domyślała.

Częściowo z jego winy. Wycofał się emocjonalnie. Ale

ona też wszystko zepsuła. Zaczęła być od niego zależna i to
przeraziło ją bardziej niż to, że może go stracić. Porzucenie go
było bardzo bolesne, ale łatwiejsze, niż pozostanie i zmierzenie

103

się z własnymi lękami.

Nie tym razem, obiecała sobie, zamykając oczy. Tym

razem nie ucieknie.

Cole przyglądał się kobiecie śpiącej w jego ramionach.

W rozjaśnianej światłem księżyca ciemności mógł

dostrzec, jak sen usuwa z jej twarzy ślady zmartwień.

Dlaczego była dla siebie taka surowa? Przez cały

weekend widział kobietę, która znajdowała siłę, żeby śmiać się
z nim z niektórych absurdalnych zachowań ciotki. A myślała
tylko o tym, że powinna lepiej sobie z tym radzić.

Czy była taka wcześniej, a on tego nie zauważył? To nie

była już ta beztroska, niestała kobieta, którą pamiętał. Którą
chciał pamiętać, pomyślał, czując dziwny ból w piersi. To była
kobieta, która pozostałaby przy mężczyźnie... jeśli naprawdę by
go kochała.

Najwyraźniej nie kochała go wystarczająco.

To była przeszłość, powiedział sobie zdecydowanie.

Znów byli kochankami, ale tym razem nie byli w sobie

zakochani. A przynajmniej ona nie była.

Cole przełknął ślinę. Znalazł się niebezpiecznie blisko

pokochania jej ponownie. Musiał się wycofać. Nie chciał, żeby
ich romans skończył się tym, że znowu zniknie z jego życia -
bo to, że się skończy, nie ulegało wątpliwości.

Zostawiła go kiedyś, zostawi i teraz.

Ale pragnęła go. Tego był pewien. I miał zamiar to

wykorzystać.

104

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Cole wycofywał się. Zupełnie tak jak wtedy.

- Wciąż nie jestem pewien, czy powinniśmy zostawiać

ich samych - powiedział ponuro, wrzucając kierunkowskaz.

- Wyluzuj się. Hulk w końcu stwierdził, że dobrze jest

mieć wielbicielkę.

- Raczej wierną wyznawczynię. Twój kot ukradł mojego

psa.

Dixie zachichotała.

- Nigdy wcześniej nie miał swojego psa. Nie

wiedziałam, że chce go mieć.

Może sobie tylko wszystko wyobrażała. Cole lubił

rozmawiać w taki niezobowiązujący, przyjacielski sposób, ale
zawsze tak było. To, że nie spędził z nią każdej z ostatnich
pięciu nocy, nie oznaczało, że przestał się nią interesować.

Przecież jechali teraz razem do jego chaty. I wcale nie

wyglądał na obojętnego, kiedy ją tam zapraszał. Obiecał jej
wycieczkę, kolację i kominek i poprosił, żeby włożyła
niebieską sukienkę, zapinaną z przodu na guziki. Powiedział, że
ma pewne plany co do tych guzików.

Musiała być cierpliwa. Jeśli nie zakochiwał się równie

szybko jak ona, nie oznaczało jeszcze, że w końcu nie straci dla
niej głowy. Po prostu zabierze to trochę czasu. Trudno mu było
jej zaufać, to wszystko.

- Kiedy po ciebie podjechałem, twoja walizka leżała na

wierzchu - powiedział Cole zwyczajnym tonem. - Chyba
jeszcze nie wyjeżdżasz, prawda?

- Hmm? - Dixie oderwała się od swoich myśli. - Nie,

105

zostanę jeszcze przez jakiś tydzień. Mój nadgarstek trochę
opóźnia pracę. Czy twoja mama ci nie mówiła?

- Czego mi nie mówiła?

- Poprosiła Granta, żeby u was został. On wprowadzi się

do małego domku, a ja do twojego starego pokoju w dużym
domu. Musimy też wkrótce uzgodnić resztę kwestii związanych
ze zleceniem - dodała, kiedy nie odpowiedział. -

Niedługo skończę całą przygotowawczą robotę.

- A potem? - zapytał niezmienionym tonem.

- Namaluję obrazy w mojej pracowni. - Starając się, by

nie zabrzmiało to zbyt niepewnie, dodała: - Zakładam, że
interesuje cię coś więcej niż tylko dwa wspólnie spędzone
tygodnie.

Przez chwilę się wahał.

- Jestem gotowy na dłuższy związek, jeśli ty też jesteś na

to zdecydowana.

Nie był to rodzaj odpowiedzi, który podniósłby ją na

duchu. Poczuła niepokój, ale powiedziała suchym tonem:

- Nie przesadź tylko z kwiatami i sercami, bo mnie

zawstydzisz.

Nie odpowiedział, ale sięgnął po jej rękę i uścisnął dłoń.

To pomogło... trochę.

Dotarli do chaty o zmierzchu. Jej wnętrze zaskoczyło ją.

- Ależ tutaj jest pięknie! - zawołała, obracając się wokół

własnej osi.

- Myślałaś, że skoro sam wszystko robiłem, to będzie

beznadziejnie, prawda?

- Trochę tak. - Rzuciła mu przewrotne spojrzenie. - A

trochę myślałam, że wybierzesz coś bezpiecznego, bardziej
tradycyjnego. Ten dom wygląda, jakby projektował go jakiś
znany dekorator.

- Nie obrażaj mnie - powiedział, chociaż wyglądał na

zadowolonego. - Nie zrobiłem wszystkiego sam, ze ścianami

106

musieli mi pomóc fachowcy. Nie udałoby mi się też samemu
usunąć części piętra, żeby zrobić nad salonem taki wysoki sufit.

Cały parter, z wyjątkiem łazienki, był jedną otwartą

przestrzenią. Nad połową nie było w ogóle pierwszego piętra i
sufit był jednocześnie dachem. Kominek był taki jak przedtem,
Cole obłożył go tylko kamieniami. Na podłodze leżała terakota
w ciepłym odcieniu brązu.

- Jestem pod wrażeniem. Chyba odkryłeś nowy styl.

- Niestety nie zmieniłem specjalnie kuchni.

- Nie da się nie zauważyć - powiedziała, spoglądając na

zielony piecyk, lodówkę, która dawno już powinna znaleźć się
w muzeum, i jeden zniszczony blat. - Nauczyłeś się gotować?

- Pewnie. Najlepiej wychodzi mi jajecznica.

- Gdybym nie wiedziała, że kolację przywieźliśmy ze

sobą, byłabym zmartwiona.

Siedząc przed kominkiem na grubym orientalnym dywa-

nie, zjedli enchiladas z najlepszej meksykańskiej restauracji w
Valley, a na deser truskawki w czekoladzie.

No i oczywiście wino. Wspaniały merlot z Louret do

kolacji i francuski szampan do deseru.

- Ten szampan nie jest z twojej winnicy - zauważyła.

- Nie. Ale mam słabość do bąbelków. - Znów napełnił jej

kieliszek.

- Próbujesz mnie upić? - zapytała Dixie rozbawiona.

- Właśnie na to liczę.

Wszystkie światła były pogaszone. Ogień płonący w

kominku sprawiał, że oczy Colea wydawały się bardzo ciemne,
a jego uśmiech tajemniczy.

- Teraz moja kolej na uwodzenie. - Delikatnie wyjął jej z

ręki kieliszek. - Myślę, że powinniśmy zacząć już teraz. Dzisiaj
będzie tak, jak ja chcę, Dixie.

Coś w jego głosie sprawiło, że poczuła zdenerwowanie.

Cole pochylił się i pocałował ją delikatnie.

107

- Lubisz gry - wyszeptał przy jej policzku.

- Mhm...

- I lubisz mieć kontrolę nad sytuacją. - Odsunął się

trochę, uśmiechając się lekko.

- Czasami. - Wsunęła palce w jego włosy, próbując

przyciągnąć jego usta do swoich.

- Nie. - Potrząsnął głową, wciąż się uśmiechając... i nie

dając jej pocałunku, którego pragnęła. - Dzisiaj będziemy grać
w inną grę. A ty nie będziesz niczego kontrolować.

Serce zabiło jej szybciej. Podniosła brew.

- Nie?

- Nie. - Sięgnął do kosza, w którym była ich kolacja, i

wy-ciągnął długi, czerwony szal. Bawił się nim przez chwilę,
po czym zapytał: - Ufasz mi, prawda?

- Oczywiście - odpowiedziała, ale w ustach poczuła

suchość.

- To dobrze. Wyciągnij ręce. Zawahała się, patrząc na

szal.

- O jakiej dokładnie grze myślisz? Uśmiechnął się tylko.

I czekał.

Po chwili wzruszyła ramionami.

- Raz kozie śmierć. - I wyciągnęła dłonie.

Cole owinął wokół nich szal i zawiązał go. Jedwab na jej

skórze był chłodny.

- Związałeś mnie. Nigdy nie przypuszczałam... -

roześmiała się nerwowo. - Co teraz mam robić?

- Nic. - Pochylił się znowu i pocałował ją lekko,

przesuwając palcami po jej szyi. - Ja zrobię wszystko. Dzisiaj to
ja jestem panem sytuacji.

- Nie wiem, czy tak potrafię.

- To nie ma znaczenia, czy potrafisz, czy nie. - Sięgnął

do guzików jej sukienki. - Lubię tę sukienkę - zamruczał i
rozpiął pierwszy guzik. A potem następny.

108

Poruszał się powoli, guzik za guzikiem, aż do samego

dołu. Dixie siedziała ze związanymi rękami i patrzyła, jak Cole
przygląda się temu, co odsłania. Uśmiechnął się do niej lekko,
kiedy skończył, po czym rozsunął sukienkę.

Nie miała na sobie stanika. Zaczęła oddychać szybciej.

- Podoba ci się? - zapytała zachrypniętym głosem.

- O tak. - Przysunął się i pochylił. Powoli zatoczył kółko

językiem wokół jej sutka. Zadrżała. - Nie ruszaj się - rozkazał i
wziął jej drugą pierś do ust, ssąc lekko. - Proszę. - Odsunął się
trochę. - Lubię na nie patrzeć, kiedy są wilgotne od moich
pocałunków.

Podobał jej się wyraz jego twarzy. Jednak robił wszystko

tak powoli, a ona tak pragnęła jego dotyku...

- Zaczyna mi być zdecydowanie za gorąco.

- Może za ciepło się ubrałaś? - Podniósł jedną brew.

- Moglibyśmy zdjąć ten szal. Potrząsnął głową.

- To moja gra - powiedział miękko i przesunął delikatnie

palcami po jej piersiach. Chwycił jej sutki i ścisnął je lekko.

- Ale może wygodniej ci będzie, jeśli się położysz?

Między udami czuła bolesne pulsowanie.

- Ja... nie mogę oddychać. Moje ręce... Trudno mi będzie

położyć się bez rąk.

- Och - powiedział, jakby zdziwiony. - Oczywiście

pomogę ci. - W końcu spojrzał jej w oczy i ujrzała w nich
czysty ogień. Kiedy znów się pochylił, tym razem, żeby ją
pocałować, nie był ani powolny, ani delikatny.

Oddała pocałunek, gorączkowo pragnąc go dotknąć. Z

drugiej strony jednak to, że mogła go dotykać tylko ustami,
językiem, było niezwykle erotyczne. Poczuła jego dłonie na
swoich ramionach opuszczające ją na podłogę.

Sam jednak nie położył się na niej, jak tego pragnęła.

Kiedy się odsunął, jęknęła zawiedziona.

109

- Spokojnie - powiedział, gładząc ją po nogach i

rozchylając sukienkę tak, że leżała teraz zupełnie odkryta. -

Spokojnie - powtórzył i pocałował ją między udami, nie

zsuwając jej bielizny.

Zadrżała, tak podniecona, że ciepło i wilgoć niemal

natychmiast doprowadziły ją do orgazmu.

Wtedy zatrzymał się.

- Ja... - zaczęła, ale nie mogła wymyślić odpowiedniej

groźby. Może dlatego, że w ogóle nie była w stanie myśleć.

- Do diabła, Cole!

- Nie jesteś do tego przyzwyczajona. To nie ty

kontrolujesz sytuację. - Wsunął palce pod brzeg jej majtek i
zaczął je bardzo powoli zsuwać.

Spojrzała na niego zwężonymi oczami.

- Coś za bardzo ci się to podoba. Rzucił jej krótki

uśmiech.

- Zdefiniuj słowa „za bardzo”.

Ten jego uśmiech pomógł się jej rozluźnić,

przypominając, że to tylko gra. Ale było jej coraz trudniej grać.

- Nie jestem pewna, czy podoba mi się poczucie, że

jestem zupełnie bezbronna.

Odrzucił jej majtki na bok.

- Jakie to uczucie? Podniecające?

Wsunął w nią jeden palec. Tak, to było podniecające.

Nawet znacznie więcej niż podniecające. Dwa palce...

- Cole.

- Cierpliwości, kochana. Pozwól mi jeszcze trochę się

pobawić. - Trzy palce, raz w środku, raz na zewnątrz,
doprowadzające ją do szaleństwa. Nagle przycisnął wrażliwy
punkt kciukiem i wewnątrz niej eksplodowała rozkosz.

Dreszcze przechodziły ją jeszcze przez długą chwilę.

Leżała bez ruchu z zamkniętymi oczami, próbując złapać

oddech. Po chwili poczuła go między swoimi udami i podniosła

110

powieki. Kiedy jej oczy były zamknięte, rozebrał

się i w końcu był równie nagi jak ona.

- Szal - szepnęła, wyciągając związane dłonie. - Zdejmij

go. - Musiała go dotykać, pragnęła czegoś więcej niż tylko
rozkoszy.

Zatrzymał się na chwilę. Uniósł się na ramionach, tak że

mogła dostrzec, jak mocno zaciśnięte są jego mięśnie. W jego
oczach nie było już rozbawienia, tylko głód i coś, co
przypominało desperację.

Wszedł w nią jednym głębokim ruchem. Jego twarz

wykrzywił spazm. Potem drżącymi dłońmi rozwiązał jej ręce.

Westchnęła z ulgą i gorączkowo go dotykała, podczas

gdy obydwoje zmierzali do ekstazy. Droga była krótka i
obydwoje osiągnęli szczyt jednocześnie.

Leżał potem na niej przez długą chwilę, a ona gładziła

go delikatnie w świetle dogasającego ognia, jakby pragnąc go
uspokoić.

111

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Pot spływał po czole Cole’a, piekąc go w oczy. Biegł

ścieżką niedaleko chaty. Zapomniał opaski na głowę. Narzucił
tylko spodnie, koszulkę i buty i wystartował.

Ranek zaledwie się zaczął, słońce dopiero wstawało.

Powietrze było chłodne.

Za późno, powtarzał sobie z każdym krokiem.

Przyspieszył. To zadziwiające, jakim był głupcem,

myśląc, że może po prostu cieszyć się Dixie. Myśląc, że miłość
to kwestia podjęcia decyzji, coś, czego można było uniknąć.

Za późno.

Albo że miłość można zmienić w zabawę. To wszystko,

co miał na myśli, uciekając w tę grę z szalem - erotyczną
zabawę, nic więcej. Może jeszcze zaintrygować ją tak, żeby
chciała kontynuować romans.

Jednak w międzyczasie sprawy zrobiły się poważne.

Chciał ją przywiązać do siebie. Na zawsze.

Za późno.

Dziś rano, kiedy tylko się obudził, sięgnął ręką, żeby jej

dotknąć. Nie było jej tam oczywiście. Wczoraj odwiózł ją do
Louret, zdjęty nagłą paniką. Teraz pewnie spała w jego pokoju,
z którego wyprowadził się dawno temu.

Za późno, pomyślał, zatrzymując się. Stał z opuszczoną

głową, z rękami opartymi na udach, łapiąc oddech. Może było
za późno od pierwszej chwili, kiedy weszła do jego biura po
jedenastoletniej nieobecności.

Kochał Dixie. Desperacko ją kochał. Biegał, ponieważ

chciał uciec od tego uczucia. Od niej. Oczywiście było to

112

niemożliwe. Nie można uciec przed swoimi uczuciami. Ani
przed miłością, ani przed strachem.

A może mógłby uciec chociaż przed strachem? Gdyby ją

zostawił...

Powtarzał sobie, że wie, że ona odejdzie. Może nie teraz,

ale w końcu odejdzie.

Dostawał od niej prezenty - orchideę, czekoladki, spinki

do mankietów. Wczoraj dała mu kartkę, mówiąc: „Pamiętaj!

Kobiety uwielbiają dostawać kartki. Dostajesz

dodatkowe punkty, jeśli wybierzesz kartkę bez napisów i sam
coś napiszesz”.

Mówił sobie, że to, jak razem się śmiali, jak dobrze się

czuli ze sobą, dla niej było tylko elementami gry, ale jego
dotykało mocniej niż słowa.

A czasami, kiedy patrzyła na niego, jej twarz jaśniała -

nie pożądaniem, ale łagodnym ciepłem. Czy to była tylko
przyjaźń? A to, jak objęła go wczoraj, kiedy w nią wchodził...

To przypominało miłość.

Gdyby tylko mógł wiedzieć, jak jest naprawdę!

Cole otarł przedramieniem twarz. Powinien się ruszać,

bo jeśli będzie stał na chłodzie, zupełnie zesztywnieją mu
mięśnie.

Powoli ruszył w stronę chaty. Mógł ją zapytać, co do

niego czuła. To było równie logiczne, jak przerażające. Czego
by to jednak dowiodło? Nawet gdyby mu powiedziała, że jest w
nim szaleńczo zakochana, czy mógłby jej uwierzyć? Kiedyś
mówiła już o miłości. Nie przeszkodziło jej to jednak odejść.

Musiał być jej pewny. Musiał wiedzieć. Przyspieszając

kroku, zaczął snuć plany.

- Posłuchaj, przepraszam cię - powiedział Cole,

pocierając ręką kark. - To wypadło mi zupełnie
niespodziewanie i nie mogę się od tego wymigać.

Cisza.

113

Tego nie było w jego planach. Przez dwa dni unikał jej,

zasłaniając się pracą. Powiedział, że spędził z nią dużo czasu i
teraz musi nadrobić zaległości w pracy, co było tylko w
połowie prawdą, bo w rzeczywistości chciał sprawdzić, jaka
będzie jej reakcja.

Tym razem jednak naprawdę miał bardzo ważne

spotkanie.

- Wynagrodzę ci to. Pójdziemy gdzieś razem w piątek.

Może do tego nowego klubu...

- W piątek będę u ciotki. Prawda.

- No dobrze, to w czwartek. Zrobimy, co będziesz

chciała. Znowu cisza.

- Czy ty też masz to uczucie deja vu? - zapytała w końcu.

- Sporo się tego nasłuchałam. A może ty w ogóle nie

masz uczuć? Tak jest bezpieczniej, prawda?

- Cholera, Dixie. Nie wyczarowałem tego faceta z

kapelusza. On pracuje dla naszego największego dystrybutora i
je-śli chce porozmawiać o naszym nowym chardonnay, to ja na
pewno muszę się z nim spotkać. Jest w mieście tylko przez
jeden dzień.

- I nikt inny nie może tego załatwić?

- Lucas leży przeziębiony. Mercedes i Jillian nie znają

się na tym zbyt dobrze, a Eli nie wie, ile może dać mu upustu.

Poza tym on kiepsko sobie radzi z takimi rozmowami.

- Znowu to robisz. Chowasz się za swoją pracą,

znajdujesz wymówki, żeby się wycofać.

- Nie bądź dziecinna - rzucił. - Nie mogę bez przerwy się

tobą zajmować.

Nagle usłyszał trzask odkładanej słuchawki. No pięknie,

Ashton. W jej głosie było coś, co prześladowało go, kiedy
przygotowywał się do spotkania. To coś bardzo przypominało
łzy.

- Dixie? - Mercedes zatrzymała się w drzwiach. - Co się

114

stało?

- Nic. - Wściekła, że przyłapano ją na płaczu, otarła

dowody z policzków.

- Jasne - powiedziała Mercedes, wchodząc do pokoju

Dixie. - Wiem. Wzruszyłaś się, bo to Narodowy Miesiąc
Owsianki.

- Zawsze tak reaguję - pociągnęła nosem Dixie. - Zbliża

się też Narodowy Dzień Przeciwieństw.

- I urodziny Bena Franklina. Kolejna wielka okazja.

To była gra, w którą grały na studiach, kiedy to każda

wymówka była dobra, żeby pójść na zakupy, zjeść czekoladę
albo spać do późna.

- Czy to już Narodowy Dzień Przytulania? - Dixie

uśmiechnęła się przez łzy, ale poczuła się o wiele lepiej.

- Nie, ale już niedługo - powiedziała Merry i uścisnęła ją

z tej nadchodzącej okazji. - Co się dzieje? Twoja praca dobrze
się posuwa?

Dixie pokazała jej gestem, że nie najlepiej, ale nie była

to prawda. Praca była prawie na ukończeniu i Dixie rysowała
ostatnie szkice, żeby mieć jeszcze pretekst do pozostania w
Louret..

Merry usiadła obok niej na łóżku.

- Twoja ciotka?

- Nie. Tym razem twój brat.

- Ooo. Myślałam, że między wami świetnie się układa.

Powiedz mi, co się stało. O ile oczywiście nie dotyczy to

seksu - dodała pospiesznie. - Nie chcę słyszeć o twoim pożyciu
intymnym, jeśli uczestniczy w nim mój brat.

- O nie. W łóżku jest nam naprawdę świetnie. Merry

wyglądała na zawstydzoną.

- No dobrze, dobrze. Nie rozmawiamy o seksie. Chodzi

o to... że tak naprawdę nie wiem, o co chodzi.

Dixie wstała i zaczęła chodzić po pokoju.

115

- Wysyła mi takie sprzeczne sygnały. Spróbuję nie

wspominać o seksie, ale to część tego wszystkiego. Kiedy
jesteśmy razem w ten sposób, to wydaje się, że to coś ważnego.
Jakbym naprawdę się dla niego liczyła. Ale kiedy tylko
wspominam o przyszłości, oddala się.

„Jestem gotowy na dłuższy związek, jeśli ty też jesteś na

to zdecydowana”. Nawet jeśli ich romans miał być tylko
przelotny, nie był to najprzyjemniejszy komentarz.

- Wiele mężczyzn ma kłopoty z wiązaniem się -

powiedziała Merry. - Więcej czasu zajmuje im przyznanie się
do tego, co czują. A wy bardzo długo się nie widzieliście,
Dixie.

- Wiem, ale... Och, wszystko, co powiem, zabrzmi

trywialnie. Nie widziałam go od dwóch dni, a on właśnie
odwołał naszą kolację. To nie powinno mieć aż tak dużego
znaczenia, ale... To nie chodzi o to, co on robi, ale o sposób, w
jaki to robi. Mam wrażenie, że wszystko się powtarza -
zakończyła smutno. - Jest tak, jak jedenaście lat temu. Czuję, że
znowu buduje wokół siebie mur.

A ona nie była pewna, czy jest w stanie sobie z tym

poradzić. Nawet rozmowy z przyjaciółką nie mogły pomóc.

Nadal ją to bolało i nadal czuła wątpliwości. Jak mogła

uwierzyć, że może na niego liczyć, skoro nagle, bez powodu,
zaczynał wysyłać jej znaki, żeby trzymała się z daleka?

Merry nic nie mówiła przez kilka minut.

- Cole chowa się za murami - przyznała. - Ale tak już

jest. Chyba że chcesz, tak jak ja, spotykać się z beznadziejnymi
facetami.

- Miałam zamiar porozmawiać z tobą o Craigu - zaczęła

Dixie.

- O nie. Nie dzisiaj. Możesz udzielać mi rad, kiedy sama

dasz sobie radę ze swoimi problemami.

- Czyli kiedy będę miała siedemdziesiąt lat?

116

- Jeżeli ci się do tej pory uda...

Dixie westchnęła. Cole obiecał, że spotkają się jutro.

Może uda jej się zmusić go do szczerej rozmowy. A

może to za wcześnie?

Nieważne. Coś wymyśli.

- Może urządzimy sobie dzisiaj babski wieczór? -

zaproponowała.

- Przykro mi, ale nie mogę. W środy zawsze spotykam

się z Jaredem. Była nas kiedyś trójka... - Wzruszyła ramionami.

- Chloe umarła, ale spotykamy się dalej. Na początku

bardzo mu to pomagało, bo mógł z kimś o niej porozmawiać.

Z czasem staliśmy się dobrymi przyjaciółmi.

Dixie rzuciła jej zaciekawione spojrzenie. Chloe była ich

przyjaciółką z czasów studiów. Mieszkała blisko Merry, więc
były w kontakcie. Ale stała randka z wdowcem po Chloe sześć
lat po śmierci przyjaciółki? To brzmiało jak coś więcej niż
tylko przyjaźń... Ale, z drugiej strony, co ona mogła o tym
wiedzieć?

Merry miała rację. Dixie powinna poradzić sobie

najpierw ze swoimi problemami, zanim będzie próbowała
komukolwiek pomagać.

- Chyba muszę coś namalować - powiedziała nagle. - A

w każdym razie rzucić trochę farby na płótno.

Sesja terapii sztuką mogła uświadomić jej to, co musiała

wiedzieć - nawet jeśli nie była pewna, czy tego chce.

W czwartek po południu Cole siedział, wpatrując się w

przefaksowany raport, który trzymał w dłoni. W myślach miał
zamęt. Na zewnątrz deszcz uderzał o szyby. Jedynym światłem
w pokoju była lampka na biurku. Po nadejściu burzy pokój
pogrążył się w półmroku.

Potrząsnął głową. To nie mogła być prawda. Musiała

zajść jakaś pomyłka. Sięgnął po telefon i wybrał numer
detektywa, który prowadził śledztwo na temat Granta Ashtona.

117

Piętnaście minut później zamęt zniknął. Na jego miejsce

pojawiła się wściekłość i pytania. I ogromne zdziwienie.

Detektyw wyśle mu rachunek. Jak miał podpisać czek?

Cole Ashton... Był nim przez całe swoje życie.

Mógł zostać Coleem Sheppardem, kiedy miał dziesięć

lat. Lucas chciał ich adoptować, ale Spencer odmówił
zrzeczenia się praw. Nie chciał swoich dzieci, ale nie chciał też,
żeby miał je ktokolwiek inny.

A teraz sprawił, że całe życie Cole’a stało się

kłamstwem. Cole uderzył pięścią w biurko.

- Niech go diabli wezmą!

Skoczył na równe nogi, chwycił marynarkę i ruszył w

stronę drzwi. Nie zauważył, że idąc, potrącił doniczkę z
delikatną orchideą, która spadła i rozbiła się na podłodze.

118

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Cole jechał godzinami. Na początku ogarnięty był

wściekłością, która w końcu zmieniła się w gorycz.

Potem powróciło zdziwienie i pytania, na które nie mógł
znaleźć odpowiedzi za kierownicą swojego samochodu. Ale
mógł je uporządkować i nadać im priorytety. Jechał tak długo,
aż w końcu musiał się zatrzymać w motelu i przespać.

Wiele godzin później obudziły go odgłosy ruchu

samochodowego. Światło wpadało przez szpary pomiędzy
ścianą i żaluzjami. Był ubrany, łóżko, na którym leżał, było
twarde, a na suficie widać było dużą plamę wilgoci.

Przez chwilę nie wiedział, gdzie jest, ani jak się tu

dostał.

Powoli powróciły wspomnienia z wczorajszego

wieczoru. I coś jeszcze.

Dzisiaj był piątek. Ten dzień przychodził zazwyczaj po

czwartku. A on obiecał Dixie, że zabierze ją w czwartek na
kolację.

Jęknął. Czy mogło być jeszcze gorzej?

Ona to zrozumie, powiedział sobie, biorąc szybki

prysznic.

Gdzie się znajdował? Nie był nawet pewien, w której

części stanu. Nie, chwileczkę - jak przez mgłę przypominał so-
bie, że przekraczał granicę stanu na krótko przed tym, jak
zatrzymał się na noc. Był w Newadzie. Gdzieś w Newadzie.

Będzie musiał zapytać w recepcji.

Nakładając wczorajsze ubranie, zapewniał sam siebie, że

kiedy opowie Dixie o tym, czego się dowiedział, ona zrozumie,

119

dlaczego zapomniał o wszystkim innym.

Kiedy się już ubrał, próbował do niej zadzwonić, ale

telefon przy łóżku nie działał, a on zostawił swoją komórkę w
domu. Wybiegł z pokoju, biorąc ze sobą tylko marynarkę.

Wybiegł, nie zadzwoniwszy do Dixie.

Dixie na pewno zrozumie, dlaczego tak nim to

wstrząsnęło. Była współczującą osobą. Będzie się jednak
zastanawiać, dlaczego nie pomyślał o tym, żeby się z tym do
niej zwrócić.

On też się nad tym zastanawiał.

Kupił burrito i duży kubek kawy na wynos i zostawił

miasteczko Basalt w Newadzie za sobą. Nie zatrzymał się ani
razu, dopóki nie podjechał pod duży dom swoich rodziców pięć
wyczerpujących godzin później.

Tilly podbiegła, żeby go powitać, gdy tylko wysiadł z

samochodu, i Colea przygniotło poczucie winy. Na pewno
wszyscy się o niego martwili. Włączając w to psa.

Przez chwilę głaskał Tilly, po czym skierował się w

stronę domu. Była druga po południu, więc Dixie pewnie
pracowała. Wobec tego mogła być wszędzie. Ostatnio ustawiła
sztalugi na werandzie, więc tam skierował się najpierw.

Ani śladu Dixie. Ani śladu nikogo. Wyglądało na to, że

dom jest pusty.

Postanowił sprawdzić jej pokój i wbiegł na górę,

przeskakując po dwa stopnie.

Nie było jej tam, ale była Mercedes. I pakowała rzeczy

Dixie.

Cole zastygł nieruchomo w drzwiach. Gdzieś w głębi

umysłu słyszał echo słów, które powtarzał sobie trzy dni temu.

Za późno, za późno, za późno...

Mercedes skończyła składać spodnie, włożyła je

ostrożnie do walizki Dixie i wyprostowała się, krzywiąc się na
jego widok.

120

- Najwyższa pora! Gdzie ty się podziewałeś?

- Powiem ci później. - Będzie musiał. Wszyscy muszą

się dowiedzieć. Ale w tej chwili nie był w stanie jej o tym
powiedzieć. W ogóle.mówienie przychodziło mu z trudem. -

Gdzie ona jest?

- Wyjechała, to chyba oczywiste - rzuciła Mercedes.

- Merry. - Podszedł do niej i położył jej dłonie na

ramionach. - Muszę ją odnaleźć. Muszę. Gdzie pojechała?

Mercedes przyjrzała mu się uważnie. Jej wyraz twarzy

zmiękł i pojawiła się w nim troska.

- Jesteś palantem, ale wyjechała z innego powodu.

Poczuł szybkie ukłucie strachu.

- Co się stało?

- Jej matka miała wczoraj atak serca.

- O nie. - Cole zamknął na chwilę oczy. - Czy ona...?

- To był lekki atak. Jest teraz w szpitalu, ale mówią, że

nic jej nie będzie. To jednak nie wszystko. Sama wezwała
wczoraj karetkę, kiedy się zorientowała, co się dzieje. Tylko
że... - Przełknęła ślinę. - Zajmowała się wtedy Jody. I w całym
tym zamieszaniu Jody po prostu wyszła.

- O Boże. - Cole pomyślał o wczorajszej burzy. -

Powiedz mi, że się już odnalazła.

- Nie mogę. Cały czas jej szukają.

Dixie siedziała przy stole w mieszkaniu ciotki, chowając

twarz w dłoniach. Cały stół pokryty był mapami. Nie wiedziała,
co jeszcze może zrobić, jakie miejsca jeszcze sprawdzić poza
tymi, w których już szukali. Jak daleko mogła dojść
sześćdziesięcioletnia kobieta?

Zadzwonił telefon. Nosiła go stale przy sobie, więc

odebrała już po pierwszym dzwonku.

- Tak?

To była Jillian, która chciała wiedzieć, czy wydarzyło się

coś nowego. Wszyscy byli dla niej tacy dobrzy. Praktycznie

121

zamknęli Louret na cały dzień, żeby szukać Jody. Policja też jej
szukała, tyle że nie na wiele się to zdało.

Wszyscy szukali. Wszyscy, oprócz Cole’a, który zniknął

równie niespodziewanie jak jej ciotka.

Jego matka powiedziała jej, żeby się tym nie

przejmowała.

- On czasami tak robi - powiedziała łagodnie. - Kiedy

dzieje się coś, z czym musi sobie poradzić, to po prostu wsiada
w samochód i jedzie.

Dixie wiedziała, z czym Cole musi sobie poradzić. Z nią.

I najwyraźniej była naprawdę wielkim kłopotem, skoro

nie tylko wystawił ją do wiatru, ale i nie wrócił przez całą noc.

Koło północy, w szpitalu, zdecydowała, że rozwiąże ten

próblem za niego. Skoro tak trudno mu było się zdecydować,
czy chce iść z nią na kolację, czy nie.

Kiedy otworzyły się tylne drzwi, spojrzała odruchowo w

ich kierunku, spodziewając się zobaczyć jednego z
poszukiwaczy.

To był Cole.

Poczuła nagłą falę gorąca, a potem zimna. Przez chwilę

pomyślała, że zaraz zemdleje, co byłoby najgorszym z
możliwych wyjść. Odwróciła wzrok.

- Nic nie powiesz? - zapytał łagodnie.

Potrząsnęła głową i spojrzała na stół. Za mało spała, to

wszystko. Zdrzemnęła się tylko dwie godziny na twardym
krześle w szpitalnej poczekalni. Nie potrzebowała Cole’a, nie
po tym, jak jej udowodnił, że wszystkie jej wątpliwości były
słuszne.

- Jeśli jesteś tutaj, żeby pomóc Jody, to dobrze. Powiem

ci, w jaki rejon masz się udać. Jeśli przyjechałeś w innym celu,
to proszę, wyjdź.

- Przyjechałem pomóc w poszukiwaniach. Ale chciałem

wiedzieć, jak się trzymasz.

122

- Dobrze - powiedziała, choć łzy napłynęły jej do oczu.

- W porządku. Pojedź tu, na Waters Street. - Postukała

palcem w miejsce na mapie. - Już sprawdziliśmy to miejsce, ale
mogliśmy ją przeoczyć. Albo może wróciła tu później.

Tam jest kawiarnia. To jest... To było... jedno z jej

ulubionych...

- Głos jej się załamał i łzy popłynęły po policzkach. -

Mogła tam pójść - dokończyła szeptem.

- Och... kochanie... - Przeszedł przez pokój, wyciągnął ją

z krzesła i objął ramionami.

Uderzyła go w pierś dłońmi zaciśniętymi w pięści.

- Nie nazywaj mnie tak! Niech cię szlag, gdzie ty

wczoraj... Gdzie... - Ale słowa urwały się, kiedy wstrząsnął nią
szloch.

- Potrzebowałam cię wczoraj, a ty tak po prostu

zniknąłeś!

- Wiem, skarbie. Przepraszam. Bardzo przepraszam.

Na początku próbowała się uwolnić, ale on trzymał ją

mocno. W pewnym momencie po prostu się poddała. Dobrze
było móc się wypłakać w jego objęciach, czerpać z jego siły.

Kiedy skończyła szlochać, odsunęła się. Nie miała

jednak na to ochoty i to doprowadzało ją do furii. Rozejrzała się
wokół w poszukiwaniu chusteczek.

Cole podał jej pudełko.

- Dziękuję - powiedziała tak chłodnym tonem, na jaki

udało jej się zdobyć.

- Spałaś trochę?

- Trochę. I zanim to zaproponujesz, od razu ci powiem,

że nie mam zamiaru się kłaść.

Przyglądał się jej przez chwilę.

- Dobrze. Powiem ci, co się stało wczoraj, ale później.

Co z twoją mamą? Mogę tu chwilę zostać, a ty mogłabyś
pojechać się z nią zobaczyć.

123

- Właśnie mnie tutaj odesłała. Powiedziała, żebym się

trochę zdrzemnęła. Tak jakbym była w stanie to zrobić! - Dixie
zużyła ostatnią chusteczkę i wyrzuciła ją do śmieci.

- Wiem, że trudno przestać o tym myśleć. Chodź -

powiedział, biorąc ją za rękę. - Usiądź. Jadłaś coś?

Pozwoliła mu zaprowadzić się do krzesła.

- Twoja mama wmusiła we mnie kanapkę kilka godzin

te-mu. - Nareszcie prawdziwy uśmiech pojawił się na jej
twarzy. - Nie wiem, jak ona to robi, że jest tak miła i uprzejma,
a jednocześnie tak nieprzejednana.

- Cała mama. - Cole przeglądał szafki. - Może napijesz

się kawy? Nie poczujesz się wprawdzie od tego lepiej, ale
będziesz mogła się martwić, nie przysypiając.

Tak, to brzmiało nie najgorzej.

- Dobrze. - Nie znaczyło to wcale, że mu przebaczyła. Po

prostu nie miała siły go w tej chwili nienawidzić. - Jest w
szafce koło zlewu. Zrób cały dzbanek. Przewija się tutaj wielu
ludzi.

Obydwoje milczeli, kiedy Cole zaparzał kawę. Gdy już

nalał ciemnobrązowego płynu do kubków, usiadł i poprosił,
żeby mu powiedziała, kto prowadzi poszukiwania, gdzie i jakie
miejsca zostały już sprawdzone. Uspokoiło ją to i
przypomniało, że robią wszystko, co w ich mocy.

W ciągu następnej godziny pojawił się policjant i

powiedział im, na jakim etapie są poszukiwania. Telefon
zadzwonił kilka razy. Najpierw dzwoniła Mercedes, żeby
powiedzieć, że wraca, a potem telemarketer, który dał Dixie
okazję, żeby na kogoś pokrzyczeć.

Cole najwyraźniej nigdzie się nie wybierał. Wyglądało

na to, że instynktownie wie, kiedy coś powiedzieć, kiedy zająć
jej myśli, a kiedy milczeć. W pewnym momencie Dixie
zdecydowała jednak, że on nie może tu siedzieć i jej niańczyć.

- Policja sprawdziła już Waters Street, ale mógłbyś

124

pojechać i sprawdzić ten wąwóz za supermarketem.

- Zrobię to, kiedy tylko przyjedzie Mercedes -

powiedział, sącząc kawę.

Dixie chciała, żeby został. Ta tęsknota była równie

głupia, jak samolubna. Wiedziała, że powinna wypchnąć go za
drzwi, zarówno dla własnego dobra, jak i dla dobra ciotki Jody.

- Nie potrzebuję opieki.

- Nie powinnaś być sama.

Miała ochotę krzyknąć na niego ze złością, ale wtedy

zadzwonił telefon. Spojrzała na aparat i skrzywiła się.

- Jeśli to kolejny telemarketer...

- Ja odbiorę. - Cole wyciągnął rękę i pierwszy podniósł

słuchawkę. - Halo?

Z jego twarzy od razu mogła wyczytać, co się stało.

- To cudownie! Tak... Oczywiście. Zaraz tam będziemy.

- Odłożył słuchawkę i wstał, uśmiechając się szeroko. -

Jest w redakcji gazety w Napa. Bóg jeden wie, jak się

tam dostała, ale nic jej nie jest. Karmią ją pączkami. Jest
zmęczona, ale nie chce stamtąd wyjść. Wydaje jej się, że tam
pracuje - dodał.

Dixie zamknęła oczy. Poczuła, jak kolana jej miękną,

kiedy przepływała przez nią fala ulgi.

- Kiedyś tam pracowała - udało jej się powiedzieć. -

Trzydzieści lat temu.

125

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Cole zawiózł Dixie do biura gazety. Na miejscu

wykonali dziesiątki telefonów, informując wszystkich, którzy
szukali Jody, że zguba się odnalazła.

Jody weszła do budynku tak pewnym krokiem, że

pomimo jej nieco nieporządnego wyglądu recepcjonistka jej nie
zatrzymała. Stanęła na środku i głośno zapytała, co zrobili z jej
biurkiem. Jeden z dziennikarzy zorientował się, że to ta
zaginiona kobieta, o której ich powiadamiano. Usadzili Jody
przy starej maszynie do pisania, żeby mogła „zabrać się do
pracy”, i zadzwonili na policję.

Cole pomógł namówić Jody, żeby wyszła wcześniej z

pracy, a potem flirtował z nią i załagodził jej wybuch gniewu,
kiedy dowiedziała się, że musi zostać w szpitalu na noc na
obserwację.

Jody nie znosiła szpitali. Kiedy jednak okazało się, że

jest tam też jej siostra, zjadła spokojnie kolację i położyła się
spać.

Miała za sobą ciężkie dwadzieścia cztery godziny i

pewnie zginęłaby z zimna, gdyby w nocy nie znalazła
otwartego samochodu i nie przespała się na tylnym siedzeniu.

Oczywiście jej wersja wydarzeń była zupełnie inna. W

tym przypadku choroba Alzheimera miała tę korzyść, że nie
pamiętała, że się zgubiła i była przerażona. Wierzyła, że kiedy
jechała do pracy, rozpadało się, stanęła więc na poboczu i
przespała się w samochodzie.

- A potem ten głupi samochód nie chciał zapalić -

mruczała ze złością - więc wysiadłam i dalej poszłam

126

pieszo.

Bóg jeden wie, jak długo szła, zanim znalazła coś, co

wyglądało znajomo - biuro redakcji - i weszła do środka. To
dziwne, pomyślała Dixie, ale niektóre cechy Jody w ogóle się
nie zmieniły. Na przykład jej nieugięty duch. Mogła nie
wiedzieć, gdzie jest, jak się tam dostała, ani jak wrócić do
domu, ale nigdy się nie poddawała.

Dziwnie było tak krążyć między dwoma szpitalnymi

pokojami. Dixie i jej matka śmiały się z tego, zgadzając się, że
szpital powinien chociaż umieścić siostry na tym samym
piętrze, co stanowiłoby znaczne ułatwienie dla odwiedzających.

Dixie wciąż jeszcze czuła ukłucie strachu na myśl o tym,

co mogło się stać. Chciałaby móc odnaleźć właścicieli tego
samochodu i podziękować im, że go nie zamknęli.

Chciałaby... Ziewnęła szeroko i wszystkie jej myśli

rozpłynęły się w senności.

- Jesteśmy na miejscu. - Cole podjechał na podjazd

domu Jody.

Była dziesiąta wieczór, a ona miała za sobą niezwykle

ciężki dzień i na dodatek prawie wcale nie spała poprzedniej
nocy. Była niemal otępiała ze zmęczenia, ale zauważyła, że
Cole wysiadł z samochodu razem z nią.

Dixie stanęła na werandzie, wpatrując się w niego

zwężonymi oczami. Powinna uścisnąć mu dłoń, podziękować i
kazać odejść. To byłoby rozsądne. Tylko że była taka
zmęczona...

Jego napięty uśmiech powiedział Dixie, że zgadł część

jej myśli.

- Chodź, wojowniku - powiedział, obejmując ją i

prowadząc do drzwi. - Możesz być twarda jutro. Dzisiaj
chwiejesz się na nogach jak jakiś pijaczyna. Potrzebujesz snu.

Pozwoliła mu się przeprowadzić przez dom, po czym

uwolniła się.

127

- Ty nie będziesz spał ze mną - poinformowała go,

wchodząc po schodach na górę, chociaż w jej głosie nie było
przekonania. Ziewanie odbierało jej wiarygodność.

Cole nie poszedł jednak za nią na górę. Najwyraźniej

zaakceptował granice, które ustaliła. Bardzo dobrze,
powiedziała sobie. Miała jednak ochotę płakać ze złości, kiedy
nie mogła znaleźć walizki. Gdzie Merry ją położyła, do diabła?

Nieważne. Rozebrała się i położyła w łóżku, po czym

cały świat pogrążył się w nicości na kilka następnych godzin...

Z wyjątkiem tych chwil, w których podnosiła na chwilę

powieki i czuła ramię Colea obejmujące ją w pasie i jego
równomierny oddech w ciemności.

Wszystko było jednak w porządku, więc zaraz znów

zasypiała.

Obudziła się o dziewiątej dziesięć następnego dnia

wypoczęta, sama i zmieszana.

Przez kilka minut leżała cicho w łóżku, przypominając

sobie poprzedni dzień. I noc, w czasie której chyba coś się
zmieniło...

Kiedy odrzuciła kołdrę i usiadła, poczuła zapach

smażonego bekonu i zobaczyła walizkę. Czy stała w nogach
łóżka przez cały czas, czy Cole przyniósł ją na górę?

Wzięła kilka ubrań i poszła do łazienki. Pół godziny

później zeszła na dół.

Nie była zdziwiona, widząc Cole’a siedzącego i

czytającego gazetę.

- Twoja mama i twoja ciotka czują się dobrze. Możemy

podjechać po Jody koło południa.

My? Skinęła głową ostrożnie, po czym skierowała się w

stronę ekspresu do kawy.

- Dziękuję, że zadzwoniłeś do szpitala.

- Ja też chciałem wiedzieć, co z nimi. Kawa jest dość

świeża - dodał, spoglądając znów na gazetę - ale bekon jest

128

zimny. Masz ochotę na jajka?

Jeden kącik ust Dixie uniósł się w uśmiechu. Jego jedyne

kulinarne osiągnięcie.

- Wystarczy mi bekon i tosty.

Żadne z nich nie odzywało się, kiedy Dixie

przygotowywała sobie proste śniadanie. Colebwi zarówno
cisza, jak i jej towarzystwo wydawały się zupełnie nie
przeszkadzać.

Dixie jednak czuła się dziwnie, co ją irytowało.

- Piszą coś ciekawego? - zapytała, przynosząc tost,

bekon i kawę do stołu.

Spojrzał na nią z lekkim uśmiechem.

- Interesuje cię Dow Jones?

- Nie.

- Więc nic ciekawego nie piszą. - Wrócił do czytania.

Oparła się pokusie wyrwania mu gazety z ręki,

pogratulowała sobie dojrzałości i zabrała się za jedzenie
śniadania.

Cole zostawił tylne drzwi otwarte. Powietrze było

świeże i zadziwiająco ciepłe, niebo było czyste i słoneczne.
Słyszała śpiew ptaków, szum samochodów od frontu i śmiech
dochodzący z sąsiedniej posesji. Dzieciaki miały tam
trampolinę.

Cole nigdy nie lubił zaczynać poranka od telewizji ani

od radia. Ona też nie.

Kiedy skończyła jeść, odniosła talerz do zmywarki i

wróciła do stołu ze świeżo nalanym drugim kubkiem kawy.

- Odłóż gazetę - powiedziała.

Spojrzał na nią i po chwili skinął głową, tym razem bez

uśmiechu, po czym złożył gazetę i odłożył ją na stół.

- Mam prawo do procesu, czy przejdziemy od razu do

wyroku?

- Wciąż jesteśmy na etapie dochodzenia. - Usiadła

129

naprzeciwko niego, pijąc kawę i obserwując go znad brzegu
kubka.

- Dlaczego? - zapytała miękko. - Dlaczego uciekłeś?

Przez długą chwilę patrzył na nią, nic nie mówiąc.

Zabębnił palcami po stole.

- Powiem ci, co się stało - teraz, jeśli chcesz - ale nie

miało to nic wspólnego z tobą. Mam nadzieję, że będziesz
chciała wydać werdykt, wiedząc tylko tyle.

Potrząsnęła głową zmieszana.

- Dlaczego mi po prostu nie powiesz?

Przez chwilę w jego oczach dostrzegła uczucie.

Odwrócił głowę.

- Nie jest mi łatwo to powiedzieć, ale miałaś rację.

Starałem się trzymać na dystans swoje uczucia do ciebie.

Usprawiedliwiałem się sam przed sobą, żeby trzymać się

z daleka. Robiłem to celowo. Sprawdzałem cię.

Poczuła nagły przypływ trudnych do nazwania,

złożonych uczuć.

- Chyba nie zdałam tego egzaminu, skoro postanowiłeś

uciec.

- Nie. - Podniósł gwałtownie głowę. - Powiedziałem ci,

że to nie miało nic wspólnego z tobą. Dowiedziałem się czegoś
o moim ojcu. Czegoś... - Potrząsnął głową. -

Powinienem przyjść z tym do ciebie. Nie przyszło mi to

do głowy, ale... Mogę powiedzieć na swoją obronę tylko to, że
zawsze wszystko, co jego dotyczyło, trzymałem dla siebie.

Zareagowałem w sposób, w jaki jestem przyzwyczajony

reagować. Uciekłem, bo chciałem sobie sam z tym poradzić.

Dixie było go żal.

- Czego się dowiedziałeś?

- To coś naprawdę ważnego, ale nie tak ważnego jak to.

- Sięgnął przez stół i ujął obie jej dłonie. - Nie tak

ważnego jak coś, z czego w końcu zdałem sobie sprawę.

130

Chciałem, żebyś mnie kochała.

Dixie przełknęła ślinę.

- Cole...

- Pozwól mi skończyć. - Jego uścisk stał się mocniejszy.

- Chciałem też, żebyś to udowodniła. A kiedy wróciłem

z całonocnej jazdy, pomyślałem, że odeszłaś. - Ton jego głosu
nagle stał się pusty, bez wyrazu. - To sprawiło, że wszystko
stało się jasne. Odeszłaś przeze mnie.

Mówił teraz szybciej, słowa same wyrywały się z jego

piersi.

- Myślałem tylko o tym, że chcę cię odzyskać. Żadnych

więcej testów, żadnych gwarancji, to nie miało już żadne-go
znaczenia. Po prostu chciałem cię odzyskać. - Spojrzał jej w
oczy i uśmiechnął się. - A potem dowiedziałem się, że twój
wyjazd nie miał nic wspólnego ze mną.

Dixie zamrugała oczami. Zbyt dużo płakała przez

ostatnie dwa dni.

- Nie, nie miał. Ale dlaczego nie chcesz mi powiedzieć,

dlaczego wybrałeś się na tę nocną wyprawę?

- Dlatego - powiedział miękkim głosem - że

zastanawiam się, czy robisz to samo co ja. Czy mnie
sprawdzasz. Czy czekasz, aż popełnię błąd. Jeśli potrzebujesz
powodów, żeby mi zaufać, Dixie, to dam ci je. To nie jest test.
Ale mam nadzieję... - Zamilkł i przełknął ślinę. - Mam nadzieję,
że mi uwierzysz. Dlatego, że ja od dzisiaj będę ci wierzył.
Kocham cię, a miłość oznacza zaufanie, nie próby.

Nagle to, co zmieniło się w czasie jej snu, stanęło jej

wyraźnie przed oczami. W pewnym momencie przestała
widzieć Cole’a, a widziała tylko swoje obawy. Ale te obawy
były jedynie duchami i znikły, kiedy zagroziła jej prawdziwa
tragedia.

Na twarz Dixie powoli wypłynął uśmiech.

- To dobrze. Bo ja jestem zakochana w tobie do

131

szaleństwa. Cole roześmiał się na cały głos. Był szczęśliwy.

- To chodź tutaj, kobieto! Co robisz tak daleko ode

mnie?

Ona również się śmiała, kiedy chwycił ją w ramiona.

Chwycił i zatrzymał na dobre, zniewolił w swoich

ramionach, wyzwalając ją jednocześnie.

132

EPILOG

- Myślisz, że twoja matka kiedykolwiek mi przebaczy? -

zapytała Dixie, przeglądając się we wstecznym lusterku.

Była prawie ósma wieczorem. Spóźniali się trochę, ale mieli za
sobą dzień pełen wrażeń.

- Nie będzie musiała - odpowiedział Cole. - To mnie

wini za ten pomysł z ucieczką do Vegas. Ty jesteś niewinna.

- Cóż, moja matka też ma żal, że pozbawiliśmy ją

udziału w naszym ślubie, ale z kolei jest przekonana, że to był
mój pomysł. Wychodzi więc na zero. - Dixie spojrzała na
obrączkę na swoim palcu i zerknęła, co się dzieje na tylnym
siedzeniu.

Tilly leżała zwinięta w kłębek i spała. Hulk siedział w

swojej klatce, chociaż jej drzwi były otwarte. Kot zdecydował,
że skoro Tilly nie musi jechać w zamknięciu, to on też nie
powinien, ale nie był gotowy opuścić bezpiecznych ścian
schronienia. Otwarta klatka była z jego strony kompromisem.

Życie było pełne kompromisów. Dixie odwróciła się

przodem do kierunku jazdy i sięgnęła po rękę Cole’a w
momencie, gdy wjeżdżali na podjazd The Vines. Duży dom był
oświetlony i wyglądał bardzo przyjaźnie.

- W porządku?

Bez słowa kiwnął głową, czuła w nim jednak napięcie.

Do tej pory tylko jego matka i ojczym wiedzieli o

detektywie, którego wynajął, i o tym, czego się dowiedział.

Cole powiedział im tamtego popołudnia, kiedy wrócili z

Vegas. Zgodzili się, że najlepiej będzie poinformować
wszystkich jednocześnie, i zaprosili całą rodzinę dziś

133

wieczorem.

To, co Cole miał im do powiedzenia, wstrząśnie ich

życiem. Powinni to usłyszeć z pierwszej ręki.

„Wszyscy” obejmowało również Granta. Cole

zaakceptował go, ale nadal w jego oczach pojawiał się dziwny
wyraz, kiedy o nim mówił. Dixie podejrzewała, że zbyt mocno
próbował czuć się jak brat wobec człowieka, który wciąż
jeszcze był dla niego obcy.

Przestań się tak starać, powiedziała mu. To zajmie trochę

czasu. Chociaż, biorąc wszystko pod uwagę i tak radził sobie
zadziwiająco dobrze. Była z niego dumna.

Caroline na progu ucałowała i uściskała ich oboje. Tilly i

Hulk weszli krok w krok za nimi, a Hulk od razu zaczął się
głośno domagać przekąski.

Caroline roześmiała się. Mimo że w jej oczach widać

było pewne napięcie, śmiech był ciepły jak zwykle.

- Widzę, że wzięliście ze sobą również resztę rodziny.

Wszyscy są w salonie. A ty, Hulk, jak będziesz

grzeczny, to dostaniesz kilka kanapek. Z kawiorem.

- Błagam, nie dawaj mu tego, bo jeszcze to polubi! -

krzyknęła z udawanym przerażeniem Dixie. Obydwie

przekomarzały się jeszcze chwilę, idąc w stronę salonu.

Cole był cichy, ale na początku nikt tego nie zauważył.

Wszyscy go ściskali, zaskoczeni, czyniąc mu wyrzuty,

że wzięli ślub potajemnie, zamiast urządzać właściwą
ceremonię.

Dixie wymieniła spojrzenia z Cole’em.

Postanowili związać się tak szybko, ponieważ wiedzieli,

że to była słuszna decyzja. Cole powiedział nawet, że nie chce
dać żadnemu z nich czasu na to, żeby znowu wszystko popsuć.
Poza tym to, co odkrył, wprowadzi chaos do rodziny i nie byłby
to dobry moment na organizowanie wielkiej uroczystości.

Po gratulacjach Cole przeszedł na środek pokoju.

134

- Chyba mama powiedziała wam wszystkim, że mam dla

was pewną informację - zaczął.

- Sami się domyśliliśmy - powiedziała Jillian,

uśmiechając się. - Ten nagły ślub... Kiedy zostanę ciotką?

Kilkoro z nich roześmiało się. W zadziwiający sposób

uszy Cole’a zaróżowiły się, ale wyraz jego twarzy, który
pozostał niezmieniony, uciszył wszystkie śmiechy.

- Niestety, to nie jest wesoła wiadomość - powiedział

łagodnie. - Muszę zacząć od czegoś, co niektórym z was się nie
spodoba. Wynająłem prywatnego detektywa, żeby zbadał
sprawę Granta.

Nie, nie podobało im się to. Jednak to Grant ich uciszył,

przekrzykując nagle powstały w pokoju szum.

- Nie bądźcie dla niego zbyt surowi. To było całkiem

zrozumiałe.

- Dziękuję - powiedział Cole, zaskoczony. - Na pewno

nie zdziwi cię fakt, że detektyw potwierdził wszystko, co nam
powiedziałeś.

- Więc po co to spotkanie? - zapytała Mercedes.

- Do tego zmierzam. Przyniosłem kopie raportu, jeśli

ktoś chciałby do nich zajrzeć. Krótko mówiąc, Spencer Ashton
poślubił Sally Barnett w Crawley, w Nebrasce, tak jak mówił

Grant. Kilka miesięcy później urodziła bliźnięta, a po

następnym roku on odszedł. Sally umarła, kiedy dzieci miały
dwanaście lat. Potem wychowywali je jej rodzice.

- Wiemy już o tym wszystkim - powiedział Eli. - O co

chodzi?

- Grant o czymś wam nie powiedział, prawdopodobnie

dlatego, że sam o tym nie wiedział. - Cole zamilkł na chwilę. -

Spencer opuścił matkę Granta czterdzieści dwa lata

temu.

Poślubił naszą matkę trzydzieści siedem lat temu. Ale

jednego nie zrobił. Nigdy nie rozwiódł się ze swoją pierwszą

135

żoną.

W nagłej ciszy Cole rozejrzał się po twarzach obecnych,

na których widać było szok i niedowierzanie.

- Detektyw sprawdził to bardzo dokładnie.

- Ale... To znaczy, że... - Głos Merry załamał się.

- To znaczy, że małżeństwo naszego ojca z naszą matką

było nieważne. Nie mam pojęcia, jak to wygląda w świetle
rozwodu, w trakcie którego wziął sobie wszystko. Ani - dodał

pozbawionym wyrazu tonem - czy nazwisko na naszych

świadectwach urodzenia jest prawidłowe. Nie wiem, czy
jesteśmy Ashtonami, czy nie.

136

Document Outline

PROLOG
ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
ROZDZIAŁ JEDENASTY
ROZDZIAŁ DWUNASTY
ROZDZIAŁ TRZYNASTY
EPILOG

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
GR0551 Wilks Eileen Oswiadczyny Jacoba 01
Eileen Wilks Prawdziwe uczucia 01 Winnica Ashtonow
Small Bertrice Dziedzictwo Skye 01 Prawdziwa miłość (poprawiony)
Small Bertrice Dziedzictwo Skye 01 Prawdziwa milosc
Wilks Eileen Męskie spojrzenie Spotkanie w Środku nocy
397 Wilks Eileen Mężatka na niby
04 Wilks Eileen Niebezpieczne Związki Ślub w Las Vegas
432 Wilks Eileen Oświadczyny
Wilks Eileen Mężatka na niby
Wilks Eileen Spotkanie w środku nocy
397 Wilks Eileen Mężatka na niby
Wilks, Eileen Only Human

więcej podobnych podstron

Wilks Eileen Winnica Ashtonów 01 Prawdziwe uczucia

Document Outline