Alison Roberts

Nieuchwytny czar

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tej piżamy nie sposób było nie zauważyć. Wid­

niejące na niej niesamowite wizerunki śmiejących się
tygrysów były tak charakterystyczne jak oznaczenia na
odzieniu więźnia. Zważywszy na to, że w całym ogro­
dzie nie dało się dostrzec śladu dorosłego opiekuna, tę
piżamę musiał nosić mały zbieg.

To pewnie sprytnie zaplanowana ucieczka, pomyś­

lała Polly Martin. Dopiero od tygodnia pracowała na
oddziale pediatrycznym Queen Mary Hospital w Christ-
church, ale dobrze wiedziała, jak pilnie tu się strzeże
małych podopiecznych.

Wprawdzie tygrysy nie zdały egzaminu jako strój

maskujący, ale po chwili, co należy przypisać zręczno­
ści uciekiniera, skryły się bez śladu za gęstym żywo­
płotem okalającym ogród różany rozciągający się na

prawo od ścieżki, jaką podążała Polly. Zboczyła z dróżki
prowadzącej do wejścia do szpitala i patrząc pod nogi,

stąpała ostrożnie, by nie podeptać rosnących tutaj bujnie
narcyzów. Kiedy wreszcie dotarła do żywopłotu i pod­
niosła wzrok, po tygrysach nie było śladu.

Polly przystanęła przy wielkim jesionie i zastanowiła

się. Za dziesięć minut powinna pojawić się na oddziale,
a jeżeli się "spóźni, narazi się siostrze oddziałowej Lee
Fenton, ale nie ma rady. Na pewno szybko znajdzie

dziecko, a pozostawienie chorego pacjenta, zwłaszcza

takiego malucha, samego w parku, byłoby czymś nie­
odpowiedzialnym. Jedno spojrzenie wystarczyło, by
ocenić, iż dziewczynka nie ma więcej niż trzy, może
cztery lata. Wprawdzie sierpniowe popołudnie niesie
obietnicę wiosny, ale wciąż nie jest na tyle ciepło, żeby
paradować w piżamie, a jak słońce zniknie za wierzchoł­
kami najwyższych drzew, zapanuje chłód.

Dlaczego to dziecko się schowało? Czy cieszyło się

słońcem w ogrodzie z matką albo ojcem i po prostu się
zgubiło?

Nie.
Ruchy, jakie zaobserwowała Polly, były zdecydowa­

ne. Dziewczynka uciekała, bo coś ją musiało prze­
straszyć - może perspektywa przykrego zabiegu medy­
cznego. Polly pomyślała z podziwem o odwadze malu­
cha. Na ogół takie dzieci kurczowo trzymają się rodzi­
ców. Albo krzyczą. Albo jedno i drugie.

- Gdzie jesteś? - krzyknęła Polly.
Rozejrzała się wokół; jej krzyk utonął w ciszy.

W wypielęgnowanym ogrodzie różanym nie można
znaleźć prawdziwej kryjówki, a Polly była pewna, że
w ciągu paru chwil, kiedy tu szła, dziecko nie zdążyłoby
dobiec do żywopłotu po drugiej stronie dużego ogrodu.
Polly westchnęła, odgarniając kosmyk prostych, jas­
nych, sięgających ramion włosów. To może potrwać
dłużej niż przypuszczała, jeżeli czegoś nie wymyśli.

- No dobrze. Wygrałaś. Umiesz się bawić w chowa­

nego. - Polly upuściła torebkę na ziemię koło drzewa.

- Teraz ja się schowam.

Odpowiedziała jej cisza. Polly czuła się trochę

głupio, przemawiając do pustego ogrodu różanego, ale

coś jej mówiło, że dziecko jest blisko. Postanowiła
spróbować jeszcze raz.

- Czy muszę włożyć piżamę do zabawy? - spytała

z udawanym niepokojem. - Zapomniałam jej wziąć.
I nie mam takiej z lwami.

- To są tygrysy! - odezwał się stanowczy głos

z nieoczekiwanej strony.

Polly gwałtownie zadarła głowę w górę.

- Ach! To ty jesteś na drzewie! Jak się tam dostałaś?
- Wdrapałam się. Umiem chodzić po drzewach.
- Właśnie widzę. - Nagie gałęzie jesionu były gęste,

ale nie sprawiały wrażenia zbyt mocnych. Dziecko
znajdowało się dość wysoko i Polly przesunęła się nieco,
żeby w razie czego móc je złapać. - Ja mam na imię
Polly - powiedziała wesoło. - A ty?

- Bonnie.
- Czy ktoś wie, że tu jesteś?
- Nie, ja uciekłam.
- Aha. - Polly skinęła głową z powagą. - Ja też mam

czasem ochotę uciec. Kiedyś naprawdę uciekłam.

- Czy byłaś wtedy taka mała jak ja?
- Nie. Całkiem duża. - Polly uśmiechnęła się w du­

chu. Miała wtedy, a było to rok temu, dwadzieścia
siedem lat, ale dla Bonnie to pewnie cała wieczność.
- A ty ile masz lat?

- Pięć.
- Naprawdę? - Polly przyjrzała się dziecku, na ile to

było możliwe. Dziewczynka wydawała się mała na swój
wiek. W bladej buzi o drobnych rysach ciemne oczy
robiły wrażenie ogromnych. Kręcone włosy - lub raczej
to, co z nich zostało - też były ciemne.

- Dlaczego uciekłaś?
Uśmiech Polly mówił, że to osobiste pytanie nie jest

jej niemiłe. Ujęło ją to odważne i zapewne poważnie

chore dziecko.

- Wydarzyło się coś, co mi się bardzo nie podobało

- odparła szczerze. Bonnie nie zrozumiałaby wyjaś­
nienia o nieudanym romansie i zawiedzionych marze­
niach. - Więc uciekłam.

- Czy to bolało?
Zatem podejrzenie, że Bonnie umknęła ze strachu

przed bolesnym zabiegiem, byłoby trafne. Skoro uciek­
ła, musiała wiedzieć, co ją czeka, czyli że już tego
doświadczyła. Polly postanowiła, że nie będzie czynić
rozróżnienia między bólem fizycznym i psychicznym.

- To, co sprawia nam ból, nie jest przyjemne,

prawda?

- Aha.
- Czy dlatego uciekłaś?
Potakujący ruch głową nastąpił po dłuższej chwili,

która pozwoliła Bonnie na namysł, czy można powie­
rzyć Polly tak ważną wiadomość.

- Może byś zeszła z drzewa i o tym opowiedziała?

- W głosie Polly brzmiało współczucie.

- Nie.
- Och... No dobrze. - Polly zerknęła do tyłu. Na

pewno ktoś już szuka Bonnie. Może spora grupa ludzi.
Wkrótce nadciągną posiłki i ktoś, kto zna dziewczynkę,
nakłoni ją, żeby zeszła z drzewa.

Bonnie spoglądała z namysłem w dół.
- Możesz tu przyjść, jak chcesz.
- Jestem za duża.

- Zrobię ci miejsce. Patrz! - Nogi w piżamie się

poruszyły i Bonnie zaczęła się wspinać wyżej. Gałęzie
złowróżbnie się zakołysały i serce Polly zamarło, kiedy
rozległ się jęk i coś upadło na ziemię.

- Och, nie! Upuściłam Tygryska!

Polly podniosła puchate zwierzątko i otrzepała poma­

rańczo wo-czarne futerko ze zwiędłych liści.

- Nic mu się nie stało - zapewniła dziewczynkę.
- Ja chcę Tygryska! - Bonnie pierwszy raz była

bliska płaczu. Przycupnęła na wyższym konarze, obe­

jmując pień drzewa rączkami, a jej głos zdradzał o wiele

mniejszą pewność siebie niż przed minutą.

- Może byś zeszła i sobie go wzięła? - Polly

wiedziała, że jej głos brzmi niepewnie. Bonnie znaj­
dowała się teraz na wysokości około trzech metrów nad
ziemią. A skoro ona nie potrafiła złapać Tygryska, to jak
zdoła schwytać spadające dziecko?

- Nieee! - załkała Bonnie. - Nie mogę się ruszyć!
Wciąż ani śladu posiłków. Polly była zdana na siebie.
- Ja chcę Tygryska! - płakało dziecko.
- Dobrze. Siedź spokojnie, Bonnie. Idę do ciebie.

Polly wsunęła miękką zabawkę pod bluzę z polaru.

Wspinaczka na rozwidlony u dołu pień nie przed­

stawiała większych trudności. Polly szybko pięła się

w górę, póki nie napotkała dwóch konarów zagradzają­
cych jej drogę. Z trudem przecisnęła się między nimi
i ciężko dysząc, chwilę odpoczywała.

- Ty na pewno umiesz chodzić po drzewach - po­

wiedziała do Bonnie. - Ale to duży wysiłek.

- Chcę zejść - odparła z płaczem Bonnie. - Już mi

się tu nie podoba i bolą mnie nóżki.

- Zaraz zejdziemy - rzekła Polly trochę bez przeko­

nania. Jeśli tak trudno jest tu wspiąć się samej, to chyba
nie zdoła zejść z tym nieszczęsnym dzieckiem. - Proszę,
oto Tygrysek.

Polly wyprostowała się ostrożnie i uznała, że dosięg­

nie Bonnie. Jedną ręką obejmując pień drzewa, drugą
rozsunęła suwak bluzy i wyjęła zabawkę. Bonnie się
pochyliła i wyciągając rękę po Tygryska, straciła rów­
nowagę. Polly złapała dziewczynkę wolną ręką, drugą

kurczowo trzymając się drzewa. Drobne nóżki objęły ją

w pasie, mała główka rozpaczliwym ruchem wtuliła się

jej w ramię.

- Już dobrze. Jesteś bezpieczna, skarbie. Już dobrze.

- Te słowa miały uspokoić nie tylko dziecko, ale i ją

samą.

Upłynęło kilka sekund, nim przerażona Polly odzys­

kała równowagę i usadowiła się pewniej, tak że mogła
pocieszyć wystraszoną Bonnie. Pocałowała dziewczyn­
kę w czubek głowy.

- W porządku, skarbie - wyszeptała. - Trzymam cię

i już cię nie wypuszczę.

Odpowiedziało jej głośne pociąganie nosem i szloch.

Nagle jej uszu dobiegł inny dźwięk. Czyjś głos wołał:

- Bonnie! Bonnie!
- Tutaj! - krzyknęła Polly.
- Bonnie? - To był głos kobiecy. Niepokój mieszał

się w nim z konsternacją. - Gdzie jesteś?

- Bonnie jest tutaj! - zawołała Polly. Nie mogła się

odwrócić, ponieważ groziłoby to upadkiem. - Jesteśmy
na drzewie!

- Znalazłam ją! - W głosie kobiety brzmiała radość.

- Gdzie? - zapytał męski głos. - Nie widzę jej.
- Na drzewie.
- Co?
- Mamusiu! - zawołała Bonnie, która przestała

płakać.

- Już dobrze, kochanie. Mamusia jest tutaj.
- Co u licha ona robi na drzewie? - odezwał się

z bliska męski głos.

- Ktoś tam z nią jest.

Pod drzewem pojawiły się dwie głowy i Polly

została poddana dokładnej obserwacji. Matka Bonnie
patrzyła na nią oskarzycielskim wzrokiem, jakby to
Polly usadowiła jej córkę na drzewie. Ku swemu
zakłopotaniu Polly zobaczyła, że obok kobiety stoi
Matthew Saunders, jeden z głównych chirurgów
w szpitalu Queen Mary.

- Zauważyłam, że Bonnie się ukryła na drzewie

- pospiesznie wyjaśniła Polly. - Nie mogłam jej zo­

stawić samej.

- Oczywiście - przytaknęła matka Bonnie.
- Ale czy pani musiała wchodzić na drzewo?
Matthew Saunders oceniał wzrokiem układ konarów.

Garnitur w prążki, który miał na sobie, nie był od­

powiednim strojem do wspinaczki, i trudno było sobie
wyobrazić Matthew Saundersa wdrapującego się na
drzewo. Uosabiał typ wysokiego rangą przedstawiciela
personelu szpitalnego. Zachowawczy i pełen rezerwy,

nigdy nie raczył zauważyć obecności Polly podczas
częstych wizyt na oddziale nagłych wypadków. Nie
pamiętała, żeby się kiedyś uśmiechnął. Co on tu w ogóle
robi? Był chirurgiem ogólnym, ale zajmował się też

przypadkami pediatrycznymi. Czy Bonnie jest jego
pacjentką?

- Tygrysek upadł. - Polly była coraz bardziej za­

kłopotana. - No i wtedy...

- Czy nic się jej nie stało? - zaniepokoiła się matka

Bonnie. - Zniknęła prawie godzinę temu, a nie jest
zdrowa.

Bonnie niebezpiecznie się wychyliła, żeby spojrzeć

ponad ramieniem Polly.

- Mamusiu! - powiedziała.

Kobieta wybuchnęła płaczem. Do drzewa podeszło

jeszcze kilka osób. Dwaj strażnicy zadarli w górę głowy.

Jeden z nich sięgnął po radiotelefon.

- Znalazła się - nadał komunikat. - Posiłki niepo­

trzebne.

Polly wcale nie była tego pewna. Przydałaby się

drabina, żeby bezpiecznie zejść na dół.

- Czy potrafi pani sama zejść? - spytał Matthew

Saunders.

- Z Bonnie na ręku nie.
- Ja wezmę dzieciaka - zaofiarował się krzepki

strażnik. Wystąpił do przodu i chwycił za gałąź.

- Nie! - krzyknęła Bonnie. - Idź sobie! - Zaniosła

się płaczem i tak mocno przylgnęła do Polly, że ta

prawie nie mogła oddychać.

- Ona się boi mundurów - wyjaśniła matka Bonnie.

- I obcych ludzi.

- Lepiej odejdźcie - polecił strażnikom Matthew

Saunders. - Poradzimy sobie sami. - Zrzucił marynarkę.

Polly otworzyła szeroko oczy. Chyba chirurg jest dla

Bonnie obcym człowiekiem? Jednak Bonnie nie okazy-

wała niepokoju, kiedy Matthew zaczął się wdrapywać
na drzewo. Polly przyglądała się mu z ciekawością. Jego
silne dłonie chwytały gałąź za gałęzią, zdawało się, że
wspinaczka przychodzi mu bez trudu. Był już blisko.
Dosięgną! gałęzi, na której Polly opierała stopy, i mocno

ją uchwycił. Trudno było sobie wyobrazić tę jego rękę

wykonującą delikatne ruchy podczas zabiegów chirur­
gicznych na małych pacjentach. Zresztą cała ta scena
miała w sobie element niespodzianki.

- Cześć, Bonnie. - Matthew znalazł się tuż obok.

- Czy chcesz teraz zejść?

- A czy Polly zejdzie z nami?
Chirurg uniósł brwi i zerknął na Polly. Czuła się

zakłopotana jego bliskością. Piękne rysy. Starannie
utrzymane włosy. Ciemne oczy i spojrzenie pełne
rezerwy. Matthew Saunders był idealnym typem spec­

jalisty najwyższego stopnia. Zręcznym i bardzo pew­

nym siebie. I wyniosłym.

- Już gdzieś panią widziałem, prawda?
- Jestem pielęgniarką. - Polly uśmiechnęła się nie­

pewnie. - Nazywam się Polly Martin.

- Oczywiście. Oddział nagłych wypadków, czy tak?
- Do niedawna. W zeszłym tygodniu zaczęłam

pracować na pediatrii.

- Tak? To dobrze. - Lekko się poruszył na gałęzi.

- Jestem Matt Saunders.

Polly skinęła głową. To było dosyć dziwne miejsce

na dokonanie prezentacji, zresztą na nagłych wypad­
kach wszyscy dobrze wiedzieli, kto to taki Matthew

Saunders. Jego pieczołowite podejście do pacjentów
sprawiło, że otaczała go legenda.

- Przepraszam, że pani od razu nie poznałem. - Te­

raz się uśmiechał. - Wygląda pani trochę inaczej... na
drzewie.

- Na pewno.

Polly odpowiedziała mu prawdziwie serdecznym

uśmiechem. Trudno byłoby inaczej. Matthew miał za­
skakująco przyjacielski uśmiech. Nigdy przedtem nie
widziała, żeby się uśmiechał. Na pewno by to zapamię­
tała. I zauważyłaby, że chirurg jest przystojny.

- Mówiąc szczerze, chętnie zejdę na dół - wyznała

Polly. - Chyba i ja, i Bonnie mamy trochę dość siedzenia
na drzewie.

- No to ruszajmy. - Matthew sprawdził, czy jego

chwyt jest wystarczająco mocny, i drugą rękę wyciągnął do
Bonnie. - Chodź, skrzacie. Puść Polly. Zniosę cię na dół.

- Ale ja chcę, żeby Polly też zeszła.
- Zejdę zaraz za tobą - obiecała Polly. - Nie

poradziłabym sobie z tobą i Tygryskiem na ręku.

- Wujek Matt ciebie też mógłby znieść - oznajmiła

Bonnie.

Wujek Matt? Nic dziwnego, że Bonnie nie bała się

doktora. Ale chyba by nie pozwolono, żeby krewna
została jego pacjentką? Może jest przyszywanym wuj­
kiem ze względu na przyjaźń z matką Bonnie?

Polly spojrzała na kobietę stojącą pod drzewem. Była

ładna, miała długie ciemne włosy i wyglądała na trochę
od niej starszą. Matt miał zapewne tyle lat co ona, około
trzydziestu pięciu. Kobieta miała zaokrągloną figurę, co
sugerowało ciążę.

- Czemu się ociągasz, Matt? - spytała matka Bon­

nie. - Czy coś nie w porządku?

- Nie martw się, Karen. Zaraz będziemy na dole

- odrzekł zdecydowanym tonem. - Najpierw zniosę
ciebie - zwrócił się do Bonnie. - Jeżeli trzeba będzie
pomóc Polly, wrócę i ją też zniosę.

- To dobrze - ucieszyła się Bonnie.
- Trzymaj mnie mocno - polecił dziewczynce. -

Muszę mieć obie ręce wolne.

Bonnie owinęła się wokół niego niczym małpka. Nad

jej ramieniem sterczał ogonek Tygryska. Kiedy Mat-

thew pewnie stanął na niższej gałęzi, spojrzał w górę.

- Wrócę i pomogę pani.
- Poradzę sobie. - Polly z pośpiechem zaczęła się

opuszczać na dół. Nie wyobrażała sobie, że odbędzie tę
drogę w ramionach Matthew Saundersa. Stanęła wresz­
cie na twardym gruncie i poczuła ulgę.

Podszedł do nich jeszcze jeden mężczyzna. Objął

z czułością matkę Bonnie, która z kolei trzymała
w uścisku córeczkę. Matthew otrzepywał koszulę z ze­
schłych liści.

- Jestem Russell Weaver - przybysz przedstawił

się Polly. - Tata Bonnie. Jesteśmy pani bardzo wdzię­
czni za pomoc.

- Okropnie się martwiliśmy - dodała Karen Weaver.
- Miło mi - rzekła Polly. - Cieszę się, że poznałam

Bonnie.

- Lubię Polly - oznajmiła Bonnie, unosząc główkę

sponad ramienia matki. - Ona jest milutka.

- Na pewno - przytaknął Russel. Wyciągnął ręce.

- Chodź tu, złotko. Mamę dziś boli kręgosłup.

- Tak? - Matt wkładał marynarkę. - Czy bardzo ci

dokucza?

- Nic mi nie jest. - Karen pogładziła się po zaokrąg­

lonym brzuchu. - Daj spokój, Matt. Russel jak zwykle
przesadza.

Polly strzepywała mech z dżinsów, ale prędko dała za

wygraną. Czuła się niezręcznie. Ci ludzie najwyraźniej
dobrze się znają, a ciąża Karen Weaver i związane z nią
dolegliwości to nie temat, jaki kobieta chciałaby roz­
trząsać przy kimś obcym. Polly podniosła z ziemi torbę
i zarzuciła ją na ramię.

- Muszę iść - powiedziała. - Przyjdę do ciebie

później, Bonnie. Jestem już spóźniona na dyżur.

Była bardzo spóźniona. Pracowała dziś od trzeciej po

południu do jedenastej w nocy. Choćby puściła się
biegiem, nie zdąży na oddział przed czwartą. Lee Fenton
nie będzie zachwycona.

Siostra oddziałowa była wściekła.

- Co to ma znaczyć, Polly? Stephanie musiała zostać

dłużej, żeby się zająć twoimi pacjentami.

- Przepraszam. Coś mnie zatrzymało. Musiałam...
- Nie obchodzą mnie żadne wymówki - warknęła

Lee. - To jest nie w porządku i zamierzam o tym
zameldować.

- To nie będzie potrzebne. - Polly nie zauważyła, że

Matthews Saunders wszedł do pokoju. - Polly została
zatrzymana przez niespodziewane okoliczności. To ona
znalazła Bonnie w parku.

- Och! Nie zdawałam sobie z tego sprawy. Dlaczego

nic nie powiedziałaś, Polly? - spytała zaskoczona Lee.

Polly się nie odezwała. Przecież próbowała to zrobić.

Krótkie spojrzenie, jakie jej rzucił chirurg, upewniło ją,
że usłyszał dość, by trafnie ocenić sytuację.

- Lee, chciałbym z tobą zamienić kilka słów na

temat Bonnie - ciągnął Matt.

- Proszę bardzo.
Lee wyglądała teraz na szczerze zmartwioną. Pac­

jenci na oddziale pediatrycznym znajdowali się pod jej

opieką. Samowolne oddalenie się Bonnie mogło mieć
zgubne konsekwencje, a ona wciąż jeszcze tego nie
umieściła w raporcie. Rzuciła Polly spojrzenie, które
mówiło, żeby sobie poszła.

- Stephanie powie ci wszystko o pacjentach, który­

mi zajmiesz się na dyżurze. Chyba jest w gabinecie
zabiegowym. Peter Stapleton ma podłączoną następną

kroplówkę.

Stephanie bardzo się ucieszyła na widok Polly.

Trzymała wrzeszczącego dwulatka, a młoda lekarka
o udręczonej minie usiłowała umieścić kaniulę na
rączce malucha.

- Przepraszam za spóźnienie, Steph. Brałam udział

w poszukiwaniach jednej z naszych pacjentek.

- Bonnie Weaver? Znaleziono ją?
Polly skinęła głową i pokazała zęby w uśmiechu.
- Siedziałam z nią dosyć długo na drzewie - powie­

działa.

- To dopiero! Nawet jak jest bardzo chora, zawsze

nas czymś zaskoczy. To odważny brzdąc, i moja
ulubienica.

- Co jej dolega?
- Białaczka. Choruje od trzech lat. Była jedną

z moich pierwszych pacjentek na oddziale. Lekarze nie
mogą doprowadzić do pełnej remisji. Chyba teraz

planują przeszczep szpiku.

- To okropne. - Polly poruszyłaby taka informacja,

gdyby dotyczyła obojętnie jakiego dziecka, ale sym­
patia, jaką poczuła od pierwszej chwili do Bonnie,
sprawiła, że odczuła to wyjątkowo boleśnie.

Lekarka, Susie Barrett, podniosła wzrok.
- Czy mogłabyś znaleźć kilka metrów mocnego

przylepca? I łupki do unieruchomienia ręki?

- Najlepiej byłoby unieruchomić go całego. - Ste-

phanie delikatnie kołysała dziecko. - Prawie gotowe,
Peter. Grzeczny z ciebie chłopczyk.

Mrugnęła do Polly. Peter wcale nie był grzeczny.

Sprawiał kłopoty, odkąd przybył na oddział dwa dni
wcześniej. Niszczył zabawki, zaatakował sąsiadkę, a to
była już trzecia próba podłączenia mu kroplówki z anty­
biotykami, które miały zwalczyć zapalenie płuc, na

jakie chorował.

Kiedy Polly wyszła wreszcie z gabinetu zabiegowe­

go, przejechał koło niej wózek z kolacją. Pospieszyła do
brudownika, by pozbyć się powalanego fartucha. Do­
kładnie namydliła ręce, po czym je opłukała. Miała
nadzieję, że po wieczornym posiłku odszuka pokój,
w którym jest Bonnie, i spędzi z nią kilka minut.
Odwróciła głowę, słysząc, że ktoś wchodzi do pokoju.
Spodziewała się, że to koleżanka. Widok Matthew
Saundersa w tym miejscu był równie zaskakujący jak

jego wspinaczka na drzewo. On sam miał trochę speszo­

ną minę.

- Chciałem tylko podziękować pani za pomoc.
- Jak Bonnie się czuje?
- Jest zmęczona. Teraz śpi. Prosiła, żeby pani do niej

przyszła.

- Wpadnę później, kiedy trochę odpocznie. W któ­

rym jest pokoju?

- W jedynce. Jest z nią Karen. - Matthew odchrząk­

nął. - Rozmawiałem z Lee Fenton. Poprosiłem, żeby
pani się opiekowała Bonnie, kiedy ma pani dyżur. Ona
poczuła do pani sympatię.

- A ja do niej - uśmiechnęła się Polly. - To roz­

koszne dziecko.

- Niestety, rokowania w jej przypadku nie są po­

myślne. - Matt uważnie patrzył na Polly. - Zostanie
poddana badaniom pod kątem ewentualnego przesz­
czepu szpiku. Jeżeli nawet to się okaże możliwe, to
i tak szanse wyleczenia są niewielkie.

- Rozumiem. - Polly sięgnęła po papierowy ręcz­

nik, ale nie spuściła wzroku. - Bardzo mi przykro.

Matt lekko zmarszczył brwi i Polly nerwowo zmięła

wilgotny ręcznik. Czy wykroczyła poza profesjonalny
dystans?

- To przygnębiające, kiedy chodzi o zwykłych pac­

jentów - szybko dodała. - Dla pana to musi być o wiele

bardziej bolesne.

- Dlaczego pani tak uważa? - spytał tonem pełnym

rezerwy.

- Bo... - Polly była trochę zmieszana. - Bo pan jest

wujkiem Bonnie, prawda?

- Nie, nie jestem jej wujkiem.
- Och! - Polly wrzuciła do pojemnika zużyte ręcz­

niki, unikając spojrzenia Matta. - Przepraszam, źle
zrozumiałam.

- Jestem ojcem Bonnie.
- Ale ona ma ojca. - Na twarzy Polly odmalowało

się zaskoczenie. - To Russel Weaver. Widziałam go
w parku. - Umilkła, widząc dziwną minę Matta.

- Bonnie została adoptowana. Ja jestem jej ojcem

biologicznym.

- Och... - wyrwało się Polly.
- Mówię pani o tym w zaufaniu- powiedział cicho.

- Nie chciałbym, żeby wiadomość, kim jest dla mnie
Bonnie Weaver, rozniosła się w szpitalu.

- Jestem tego pewna. - Ton, jakim Polly wypowie­

działa te słowa, zaskoczył tak samo ją, jak i Matta.

- Czy dochowanie sekretu sprawi pani kłopot?

- spytał. Oczy lekko mu się zwęziły. - Czy też natura
tego sekretu wydaje się pani niemiła?

- To naprawdę nie mój interes - odparła twardym

głosem. - Jestem pewna, że miał pan powody, oddając
dziecko do adopcji.

Może Bonnie jest dzieckiem jego kochanki. A może

żona mu umarła, a on nie miał czasu ani ochoty, żeby
samemu wychowywać dziecko.

- Chyba ma pani rację. - Chirurg mówił teraz ostrym

tonem. - To nie pani interes. - Gwałtownie się odwrócił
i skierował do drzwi. - Zapomnijmy o tej rozmowie,
dobrze? - rzucił przez ramię.

ROZDIAŁ DRUGI

Żądanie, żeby zapomniała, jak ma na imię, miałoby

podobną szansę spełnienia. Zwłaszcza że Polly była
ściśle związana z małą Bonnie, której adopcję miała
wymazać z pamięci. Lee nie zapomniała polecenia
Matta. Zamiast pełnić rutynowe obowiązki na dyżurze,
Polly musiała się zająć wyłącznie małą.

Susie Barrett zjawiła się w pokoju numer jeden zaraz

po Polly, i przygotowała się do założenia Bonnie
wenflonu. Polly usłyszała ciche westchnienie i uśmiech­
nęła się. Była przekonana, że jej pacjentka sprawi Susie
o wiele mniej kłopotu niż Peter Stapleton.

- Kto pierwszy? Ty czy Tygrysek?
Przestrach na buzi Bonnie zmienił się w zaskoczenie.

Przy uśmiechu kąciki ust dziewczynki uniosły się
w górę. Podobnie jak u Matta.

- Tygrysek.
- Dobrze.

Karen wyraźnie odetchnęła, słysząc zaciekawiony

głos córeczki. Uśmiechnęła się z wdzięcznością do
Polly, kiedy ta ułożyła zwierzątko Bonnie na kolanach.

- Trzymaj go za jedną łapkę, żeby mu było miło

- nakazała Polly dziewczynce. - A ja chwycę go za
drugą, żeby się nie poruszył, kiedy doktor Susie będzie

szukać żyły.

- Tygrysek tego nie lubi.

- Wiem. - Polly pogłaskała wysłużonego i naj­

wyraźniej uwielbianego zwierzaka. - Ale myślę, że
będzie odważny.

Susie dostosowała się do tej małej mistyfikacji i Polly

miała parę chwil na refleksję. Dlaczego Matthew Saun-
ders powierzył jej - osobie całkiem obcej - tak osobisty
i kompromitujący sekret?

Nigdy nie słyszała najmniejszej plotki na jego te­

mat. Wszyscy wiedzieli, że jest chirurgiem z powoła­
nia i że nigdy nie łączy życia osobistego z zawodo­
wym. Był ogólnie lubiany. Miał opinię doskonałe­
go specjalisty i pozostawał w dobrych stosunkach
z kolegami. Był spokojnym człowiekiem, konserwa­
tywnym i przewidywalnym. W gruncie rzeczy wręcz
nudnym.

Polly lekko potrząsnęła głową, gdy Susie kończyła

wprowadzanie kaniuli w tylną łapę tygryska. Nudni
faceci nie miewają takich sekretów. I nie wspinają się na
drzewa na zawołanie. Polly zaczopowała igłę i sięgnęła
po bandaż.

- On jest dzielny, prawda? - powiedziała z po­

dziwem. - Jak myślisz, czy dlatego, że siedzi u ciebie na
kolanach?

- Tygrysy są zawsze dzielne.
- Lubisz tygrysy, prawda, Bonnie?
- Ja je kocham - oznajmiła Bonnie z emfazą. - Tatuś

namalował drzewa na ścianach w moim pokoju i po­
zwolił mi przykleić na nich obrazki z tygrysami. Mam
ich tam mnóstwo.

- Jak w dżungli. - Polly widziała, że Bonnie znów

jest niespokojna, bo przyszła jej kolej. - Bonnie, usiądź

mi na kolanach, dobrze? Możesz trzymać Tygryska,
a mama cię chwyci za rączkę.

- Dobrze.
Polly mocno przytuliła dziewczynkę. Bonnie nie wy­

rywała się i na ukłucie igły zareagowała tylko cichut­
kim pochlipywaniem.

- Wiesz co? - szepnęła Polly. - Jesteś odważna jak

tygrys:

Odwaga była Bonnie bardzo potrzebna.
Zaplanowana na następny dzień punkcja lędźwiowa

w celu sprawdzenia, czy w płynie mózgowo-rdzenio-
wym dziecka znajdują się komórki białaczkowe, mogła­
by przerazić każdego. Dziewczynka leżała na lewym

boku w specjalnej pozycji, zwinięta w kłębek. Spowijały

ją chusty chirurgiczne i tylko okolica kości krzyżowej

była odsłonięta; skórę posmarowano jaskrawopomarań-
czowym środkiem dezynfekującym.

Karen znowu czuwała przy córce i miała na sobie

fartuch i maskę, podobnie jak Polly i Susie. Kiedy Polly
wciągała rękawiczki chirurgiczne, by asystować Susie,
ktoś jeszcze wszedł do gabinetu zabiegowego.

- Proszę o fartuch - wydał polecenie Matthew

Saunders.

Polly podała mu strój chirurga. I maskę. Nawet

zawiązała mu fartuch, ale spojrzenie, jakim ją obrzucił,
wcale nie wyrażało wdzięczności. Polly podeszła do
wózka przy łóżku.

- Susie, jaką igłę potrzebujesz?
- Dwudziestkę. Czy możesz sprawdzić cewnik, kie­

dy ja będę nabierać środek znieczulający?

- Oczywiście.

Polly musiała się skoncentrować na swoim zadaniu,

ale przez cały czas podtrzymywała na duchu Bonnie
i Karen. Na Matta nie zwracała uwagi. Najbardziej
przykry dla Bonnie był sam zabieg miejscowego znie­
czulenia. Potem musiała leżeć nieruchomo, ale nie
czuła, jak igła punkcyjna wnika w przestrzeń między-
kręgową.

Nazajutrz, kiedy Bonnie wykonywano rezonans ma­

gnetyczny, zaaplikowano jej środek uspokajający. Polly
towarzyszyła swojej pacjentce na oddział radiodiagnos­
tyki, ale podczas badania musiała czekać na zewnątrz.
Russell i Karen byli obecni, a w połowie badania
dołączył do nich Matt. Tym razem Polly nie musiała
udawać, że go nie widzi, gdyż to on ją ignorował.

Siedziała z boku i przysłuchiwała się, kiedy Matt

z przygnębioną miną komentował zdjęcia.

- Czy konieczna będzie biopsja szpiku kostnego?

- spytała go Karen.

- Obawiam się, że tak.

- Musi być pani bardzo dumna z Bonnie - odezwała

się Polly, poprawiając poduszkę pod małą główką.
Dawka morfiny, którą zaaplikowała dziecku tuż po

biopsji szpiku, zadziałała i Bonnie spała mocnym snem.
- To bardzo dzielna dziewczynka. I do każdego się
uśmiecha.

- A szczególnie do pani. - Karen sama się uśmiecha­

ła. - Przepada za panią. Dzięki temu jest nam wszystkim
łatwiej. Co za ironia losu - dodała - że Bonnie dostaje
morfinę na uśmierzenie bólu.

- Dlaczego? - zdziwiła się Polly.

- Kiedy się urodziła, miała objawy głodu narkotycz­

nego. Bonnie jest adoptowana - wyznała Karen. - Jej
matka była narkomanką.

- Naprawdę? - Czy Matthew Saunders zwariował,

żeby się wiązać z narkomanką? Może to była prostytut­
ka? Chirurg znów sporo stracił w oczach Polly.

Karen się schyliła i pocałowała delikatnie córeczkę,

a potem opadła na fotel przy łóżku.

- Oczywiście wiedzieliśmy o tym. Opowiedziano

nam o Bonnie i poszliśmy ją zobaczyć parę godzin po
tym, jak się urodziła. Zdawaliśmy sobie sprawę, że
będzie ciężko, ale bardzo jej pragnęliśmy. - Karen
uśmiechnęła się ze smutkiem. - Przyszła na świat kilka
tygodni za wcześnie. Jej matkę przyjęto do szpitala po

przedawkowaniu i poród odbył się przez cesarskie
cięcie. Bonnie była taka malutka! I wyglądała tak
bezbronnie, podłączona do tych wszystkich aparatów!

Spędzaliśmy z Russellem dni i noce na intensywnej
terapii dla noworodków. Od początku miałam wrażenie,
że ona jest moim dzieckiem. Sześciokrotnie roniłam.
Straciliśmy już nadzieję na własne dziecko.

Polly odłożyła na miejsce kartę choroby Bonnie, do

której wpisywała dane, i przysunęła krzesło do fotela
Karen. Jej obowiązkiem była opieka nad Bonnie, a to
oznacza, że powinna w miarę sił pomagać jej rodzicom.
Jeżeli Karen chce porozmawiać, to trzeba ją wysłuchać,
choćby inne obowiązki musiały czekać.

- Byliśmy tacy szczęśliwi, kiedy zabieraliśmy ją ze

szpitala - ciągnęła Karen. - Myśleliśmy, że najgorsze za
nami i że będziemy teraz żyć jak prawdziwa rodzina.

Z formalnościami uporaliśmy się bez trudu. Matce

dziecka nie zależało na jawnej adopcji. Bonnie miała
być w stu procentach nasza. Jednak odnalezienie jej
biologicznego ojca to było najlepsze, co mogło nas
spotkać. Podczas dwóch ostatnich lat stał się członkiem
naszej rodziny.

- Czy Bonnie wie, kim jest?
- Nie, ale jej powiemy, jak będzie starsza i potrafi to

zrozumieć. Myśli, że on jest naszym bliskim przyjacie­
lem. Mówi na niego wujek Matt. Och! - Karen umilkła
z przerażoną miną. - Nie chciałam zdradzić jego

imienia.

- Nic się nie stało. - Polly zapomniała o tym, że nie

miała zamiaru rozmawiać o doktorze Saundersie. - Ja
o tym wiem.

- Skąd? - Karen otworzyła usta ze zdziwienia.
- Sam mi powiedział. Tego dnia, kiedy przyjęto

Bonnie do szpitala.

- Ale dlaczego? Zawsze to ukrywał.
- Nie mam pojęcia - przyznała Polly. Sama była

zaintrygowana. - Ale proszę się nie martwić - pocieszy­
ła Karen. - Ja na pewno nic nikomu nie powiem.

- Nie chciałabym sprawić kłopotu Mattowi - rzekła

Karen. - Bonnie go uwielbia. Są do siebie bardzo

podobni. Czy pani zauważyła?

Polly z niechęcią skinęła głową. Zauważyła to. Oboje

mieli drobne rysy i ciemne oczy. I wprawdzie Matt
uśmiechał się rzadziej niż Bonnie, ale kąciki warg
wyginały mu się tak samo zabawnie do góry.

- Z początku Russell trochę się boczył, widząc, jak

szybko Bonnie przylgnęła do Matta, ale teraz cieszymy
się z tego. I Matt bardzo nam pomaga od strony

medycznej. Często telefonujemy do niego w środku
nocy, kiedy dzieje się coś złego, a on jest zawsze chętny
do pomocy. Jesteśmy ogromnie wdzięczni losowi, że
dzięki adoptowaniu Bonnie poznaliśmy Matta. On tak
się cieszy moją ciążą. - Karen pogłaskała się po
brzuchu. - Razem z Bonnie wymyślają imiona dla
dziecka. - Roześmiała się. - Teraz proponują je nazwać

Prosiaczek. Bonnie uwielbia Kubusia Puchatka, dlatego

jej ulubiona zabawka nazywa się Tygrysek. Dostała go

dawno temu od Matta.

Polly skwitowała te zwierzenia mruknięciem. Wi­

zerunek Matthew Saundersa jako świętego nie trafiał

jej do przekonania.

- On nawet nie wiedział, że ma dziecko - ciągnęła

Karen. - Wielu mężczyzn na wieść o tym uciekłoby
gdzie pieprz rośnie.

- To mogłoby mu rozbić małżeństwo - zgodziła się

Polly. - Zwłaszcza gdyby miał jeszcze inne dzieci.

- Matt nigdy nie był żonaty - poinformowała ją

Karen. - Może Donna go zniechęciła.

- Donna?
- Matka Bonnie. Była pielęgniarką. Żyli ze sobą, ale

dopiero po wielu miesiącach Matt odkrył, że jest
uzależniona od narkotyków. Nie chciała się poddać
leczeniu i wyjechała, gdy ją wyrzucili z pracy za
kradzież morfiny. Matt ją odszukał i próbował na­
mówić na terapię, ale w końcu dał za wygraną. Nie miał
pojęcia, że ona jest w ciąży.

- To jak się dowiedział o Bonnie?
- Kiedy u Bonnie zdiagnozowano białaczkę, roz­

ważaliśmy wszelkie warianty leczenia. To, że została

adoptowana, utrudniało sprawę, bo onkolodzy chcieli
wiedzieć, czy ma rodzeństwo, na wypadek gdyby
w przyszłości trzeba było dokonać przeszczepu szpiku
kostnego. Więc wynajęliśmy prywatnego detektywa,
żeby odnalazł Donnę.

- Udało mu się?
- Okazało się, że umarła po przedawkowaniu nar­

kotyków mniej więcej rok po urodzeniu Bonnie. Ale
detektyw był wnikliwy. Sprawdził, gdzie pracowała
i odkrył, z kim żyła w czasie, kiedy zaszła w ciążę.
Wydawało się możliwe, że Matt jest ojcem dziecka,
i chociaż szpik kostny rodzica jest tylko w połowie
zgodny ze szpikiem potomka, to i tak było to lepsze od
tego, co ja i Russell moglibyśmy zaofiarować. Wzięliś­
my się na odwagę i zwróciliśmy się do Matta. Od razu

poddał się badaniom i okazało się, że będzie najlepszym
dawcą. Czekaliśmy dwa lata i mieliśmy nadzieję, że
okaże się to niepotrzebne, ale chyba już nie można
zwlekać.

Polly wysłuchała tych nowin z konsternacją. Więc

Matt nie oddał swojego dziecka. Nie wiedział o jego
istnieniu. A kiedy się dowiedział, zrobił wszystko, żeby
pomóc. Trzeba koniecznie zrewidować opinię o tym
człowieku. Wypadałoby go przeprosić, jeżeli tylko
będzie okazja.

Okazja nadarzyła się o wiele szybciej, niżby Polly

mogła się spodziewać. Karen przez cały dzień wy­
glądała na zmęczoną. Dało o sobie znać napięcie
związane z towarzyszeniem Bonnie przy dwóch długich
zabiegach medycznych. Kiedy wróciła z toalety i powie­

działa, że krwawi, Polly przeraził jej wygląd.

- Jak długo jest pani w ciąży? - zapytała.
- Dwudziesty tydzień - padła odpowiedź.
- Czy wystąpiły już kiedyś krwawienia?
- Niewielkie, ale to nic w porównaniu z moimi

poprzednimi ciążami. - Karen była bardzo blada. - Nie
zniosłabym, gdyby coś poszło źle. - Karen z trudem
powstrzymywała łzy.

- Nie można zakładać, że coś jest nie w porządku

- rzekła ze spokojem Polly. - Trzeba panią zbadać.
Zaraz to załatwię. Kiedy przychodzi Russell?

- Powinien tu być lada chwila.
- Dobrze. Pójdziecie na oddział ginekologiczny.
- To kto zostanie z Bonnie?
- Ja.
- Czy pani dyżur się nie skończył?
- To bez znaczenia. Zresztą to nawet lepiej - powie­

działa z uśmiechem Polly. - Siedząc przy Bonnie, nie
będę odwoływana do innych obowiązków.

W ciągu kilku następnych godzin Polly tylko dwu­

krotnie wychodziła z pokoju - raz do toalety i drugi raz
do stołówki. Bonnie budziła się na krótko i nie martwiła

się specjalnie nieobecnością rodziców.

- Przeczytasz mi coś, Polly?
- Będę ci czytać, ile tylko zechcesz, skarbie.
- Poczytaj mi o tygrysie. Tym, który nie lubi ciem­

ności.

- Dobrze. Ale może najpierw trochę cię umyję

i ułożę cię wygodnie. Czy coś byś zjadła?

- Nie. Boli mnie brzuszek.
- Tak, maleńka? - Polly zmarszczyła czoło. Bonnie

często cierpiała na bóle brzucha ze względu na

powiększoną wątrobę i śledzionę. Polly szybko zatele­
fonowała do lekarza onkologa, spytała o środek prze­
ciwbólowy i podała go dziewczynce.

To pewno on sprawił, że Bonnie zasnęła, zanim Polly

skończyła czytać. Polly skorzystała z okazji i pobiegła
do stołówki, którą zamykano o dziewiątej wieczór.

Wróciła z torbą, w której znajdowało się kilka niezbyt
apetycznie wyglądających kanapek. Cicho otworzyła
drzwi, by nie zbudzić Bonnie. Przy łóżku dziecka
siedział Matt. Trzymał w dłoni rączkę dziewczynki,
wpatrywał się w jej twarzyczkę, a po policzkach płynęły
mu łzy.

Polly chciała się wycofać, ale stała jak przykuta.

Ogarnęło ją ogromne współczucie. Sama uroniła nie­

jedną łzę nad losem dziewczynki i cierpieniem ludzi,

którzy ją kochali. To było takie niesprawiedliwe.
Przełknęła głośno ślinę. Matt odwrócił głowę i spojrzał
na nią. W jego oczach wciąż widniała czułość.

- Witam - rzekł cicho. - Wszystko w porządku.

Bonnie śpi.

Polly kiwnęła głową i zapytała:

- Co z Karen?
- Wszystko dobrze. USG nie wykazało żadnych

nieprawidłowości. Zalecono jej odpoczynek i zostawio­
no ją na noc na oddziale.

- Czy Russell z nią jest?
- Tak. Ale potem tu przyjdzie.
- Nie musi. Zaofiarowałam się, że zostanę na noc

z Bonnie.

- Właśnie słyszałem. - Matthew wolną ręką wskazał

krzesło przy sobie. - Polly, usiądzie pani na chwilę?

Usiadła, serce biło jej mocno; oto nadeszła od­

powiednia chwila. Zebrała na odwagę, żeby przeprosić
Matta, ale speszyła się, gdy przemówili oboje naraz:

- Chciałam... - zaczęła Polly.
- Karen mi mówiła... - rzekł Matt.

Obydwoje umilkli i czekali, aż drugie się odezwie.

W końcu oboje się uśmiechnęli.

- Proszę mówić - zachęcił ją Matt.
- Chciałam powiedzieć, że mi przykro. - Teraz już

poszło gładko. - Nie miałam prawa osądzać pana czy
pańskiego stosunku do Bonnie. Jestem pewna, że miał
pan ważny powód, żeby wyznać mi rzecz tak osobistą,
a ja nie pozwoliłam panu skończyć.

- A czy chciałaby pani poznać ten powód?
Polly przyglądała się Bonnie. Spostrzegła, że jej

rączka nadal znajduje się w dłoni Matta. Jego kciuk
delikatnie gładził drobne paluszki. Kiedy podniosła
oczy i spojrzała znowu na Matta, obdarzył ją uśmie­
chem. Tak przejmującym i pełnym miłości dla śpiącego
dziecka, że przestała ostatecznie wątpić w prawość tego
człowieka.

- Tak - powiedziała miękko.
- Planuję wyjazd do Brisbane. Występuję na kon­

ferencji, która się zaczyna pojutrze. Chcę tam zabrać
Bonnie.

- Czy ona nie jest zbyt chora na taką podróż?
- Bonnie ma fantastyczną żywotność. W tej chwili

badania pozbawiły ją sił. - Matt się uśmiechnął. - Czy

zwróciła pani uwagę na jej miłość do tygrysów?

- Trudno byłoby nie zauważyć. - Polly odwzajem­

niła uśmiech.

- W Dreamlandzie jest park tygrysi. Bonnie mogła­

by tam pogłaskać tygrysa i pobawić się z młodymi
tygrysiątkami. Spełniłoby się jej marzenie.

Polly kiwnęła głową. To coś, co człowiek chciałby

zrobić dla śmiertelnie chorego dziecka.

- Jednak sam sobie nie poradzę. Mógłbym zaprosić

Karen i Russella, ale pragnę mieć Bonnie chociaż krótko

dla siebie, a poza tym należy im dać kilka dni odpoczynku.
- Matthew uważnie obserwował Polly. - Gdybym zabrał
Bonnie, potrzebowałbym pomocy medycznej. Ona wy­
maga nieustannej obserwacji, poza tym musi przyjmować
dużo leków, jak na pewno zdążyła się pani zorientować.

- Pan chce, żebym pojechała z panem do Brisbane?

- Polly podniosła głos niemal do krzyku.

- Ze mną i z Bonnie. Tylko na dwa dni.
- Mam cztery wolne dni, począwszy od piątku. Nikt

nie musi wiedzieć, dokąd pojadę. Czy to wystarczy?

- Jak najbardziej. Czy to znaczy, że się pani nad tym

zastanowi?

- Nie muszę się zastanawiać. - Spojrzała na drobną

twarzyczkę dziewczynki. Ciemne rzęsy ocieniały blade
policzki, układ ust wyrażał smutek. Polly wyobraziła
sobie radość, jaką sprawi Bonnie niespodzianka obmyślo­
na przez wujka Matta. Chciała tam być i dzielić tę radość.
Rzuciła Mattowi zdecydowane spojrzenie. - Z najwięk­
szą radością pojadę z panem i Bonnie do Brisbane.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Możemy ruszać?
Polly w milczeniu skinęła głową. Zbił ją z tropu

widok mężczyzny, który właśnie wkroczył do pokoju
hotelowego, gdzie mieszkała z Bonnie. Znikł garnitur
w prążki, który Matt nosił w pracy, chociaż miał go

jeszcze na sobie rankiem na konferencji medycznej.

Sztruksowe spodnie, sportowe buty i koszula z krótkimi
rękawami nadawały mu wygląd człowieka, który ma
zamiar miło spędzić czas.

- Dokąd idziemy? - zapytała Bonnie.
- Nie powiem - odparł Matt. Pochylił się i wziął

Bonnie na ręce. - To niespodzianka.

Może to nie ubiór sprawiał, że Matt wyglądał inaczej.

Może to błysk oczekiwania nadawał jego twarzy oży­
wiony wygląd i zapalał w jego ciemnobrązowych
oczach figlarną iskierkę? Matt odpowiedział na spoj­
rzenie Polly uniesieniem brwi.

- Wszystko gotowe? - zapytał.
Polly ponownie skinęła głową. Wzięła poduszkę

i koc, na wypadek gdyby Bonnie chciała spać w samo­
chodzie. W wielkiej torbie było pełno dodatkowych
ubrań, gdyby Bonnie zmarzła, chociaż dzień był dość
ciepły. Znajdował się tam też krem z filtrem, żeby
ochronić bladą skórę Bonnie oraz kapelusz od słońca, by
osłonić główkę, na której było niewiele włosów, jak

również uniknąć natarczywych spojrzeń obcych ludzi.
Małe pudełko zawierało lekarstwa - głównie środki
przeciwbólowe i zapobiegające mdłościom, ale Polly
miała też termometr i antybiotyki, w razie gdyby Bonnie
dostała gorączki. Przy obniżonej odporności wystarczy
kilka godzin, by rozwinęła się infekcja. Polly wy­
stępowała tu jako pielęgniarka i zamierzała pełnić tę rolę
odpowiedzialnie, chociaż dyskretnie.

Tylko z profesjonalnego odruchu, oczywiście, Polly

zerknęła w wysokie lustro obok drzwi apartamentu
hotelowego, zadając sobie pytanie, jak Matt ocenia jej
wygląd. Czy to, że nie związała włosów jak zwykle
w koński ogon, ma znaczenie? I że umalowała się trochę
mocniej niż zwykle? Było za późno, żeby się tym
martwić, a zresztą tutaj się liczą przede wszystkim

kwalifikacje zawodowe.

Więc dlaczego, kiedy zajęli miejsca w samochodzie

i kierowali się na południe od Brisbane do autostrady
wzdłuż Złotego Wybrzeża, miało się wrażenie, że to
rodzinna przejażdżka? Matt ustalał trasę wyjazdu z mia­
sta przy niewielkiej pomocy Polly, która zajmowała

przednie siedzenie i trzymała mapę rozłożoną na kola­
nach. Bonnie siedziała z tyłu na dziecięcym foteliku
z Tygryskiem w ramionach.

Matt grał ze swoją córeczką chyba w dwadzieścia

pytań.

- Czy ono jest większe od pojemnika na chleb?
- Nie.
- Czy jest żywe?
- Hm. - Musiał się namyślić nad odpowiedzią.

Wreszcie z pewnym ociąganiem odrzekł: - Nie.

- Czy ja to mam?
- Tak.
- Czy znajduje się w samochodzie? - rzuciła Polly.
- Tak. - Matt powitał uśmiechem jej włączenie się

do gry.

- Czy to coś do jedzenia? - spytała Bonnie.
- Nie.
- Czy ja to lubię?
- O, tak. - Matt mrugnął do Polly. - Zaraz koniec

twoich dwudziestu pytań, skrzacie.

- Hm... - Bonnie intensywnie myślała.
- Czy ma wąsy? - Polly przerwała milczenie.
- Tak - odparł Matt ze zdziwieniem.
- I ogon? - podsunęła sprytnie Polly.
- To Tygrysek! - wykrzyknęła Bonnie z zachwytem.
- Dobrze. Teraz ty coś wymyśl, Bonnie.
- Nie, ja chcę piosenkę. Zaśpiewaj coś, wujku.
Matt koncentrował się właśnie na zmianie pasa, ale

Polly wyczuwała jego zakłopotanie. Wszak śpiewanie
dziecięcej piosenki, i to w towarzystwie koleżanki
z profesji medycznej, nie może dodać dostojeństwa
wybitnemu chirurgowi.

- Zaśpiewaj o smoku - rozkazała Bonnie. - O za­

czarowanym.

Polly wstrzymała oddech, ciekawa, jak Matt spełni

życzenie dziewczynki. Zaskoczył ją, zresztą nie pierw­
szy raz. Nie tylko tym, że się do niego zastosował, ale
także melodyjnym wykonaniem starej piosenki. Bonnie
musiała słyszeć ją wiele razy, bo wtórowała mu z zapa­

łem. Polly znała tylko refren. Matt miał zaskoczoną
minę, gdy pierwszy raz się włączyła. Zanim skończyła

się ostatnia zwrotka, śpiewali wszyscy razem, jakby
w ten sposób spędzali każdą podróż samochodem. Polly
nie pamiętała, kiedy ostatnio czuła się tak radośnie. Była
niemal rozczarowana, gdy zjechali z autostrady na
parking w pobliżu wejścia do olbrzymiego parku rozry­

wki - Dreamlandu.

Czekano na nich. Wizyta była zaplanowana do

ostatniego szczegółu i omijając kolejki do kas, prze­
prowadzono całą trójkę od razu do parku. Bonnie
zamilkła i była jeszcze bledsza niż zwykle. Siedziała
u Matta na ręku i błyszczącymi oczami wpatrywała się
w wystawę sklepu z pamiątkami, który mijali. Były tam
różne tygrysie cuda. Polly myślała z lękiem, czy pod­
niecenie tą wyprawą nie będzie zbyt wyczerpujące dla
chorego dziecka.

- Przyjdziemy tu później - obiecał Matt, który też

się przyglądał wystawie. - Teraz ktoś tu na ciebie czeka.

- Tak - potwierdził przewodnik. - To właśnie Tim,

jeden z naszych treserów.

- Hej, księżniczko! - Młody człowiek uśmiechnął

się do Bonnie. - Podobno lubisz tygrysy.

Bonnie spojrzała na Tima. Kiwnęła nieśmiało głów­

ką i szybko wtuliła twarzyczkę w ramię Matta.

- Czy kiedyś już głaskałaś prawdziwego, żywego

tygrysa?

Bonnie uniosła główkę i pokręciła nią przecząco.

- No to dziś pogłaskasz. To znaczy, jeżeli masz

ochotę. - Tim znowu się uśmiechnął. - Te prawdziwe
czasem budzą strach, ale nasz Kamahl to taki duży
kociak. Trochę większy niż twój przyjaciel. - Tim
dotknął pluszowego zwierzaczka. - Jak on ma na imię?

- Tygrysek. - Bonnie doszła do wniosku, że lubi

Tima i w końcu się do niego uśmiechnęła. - Ja się nie
boję. Polly mówi, że jestem odważna jak tygrys.

- Super! No to idziemy. - Tim na chwilę obdarzył

uwagą Matta i Polly. - Zaczniemy od młodych tygrysów
- rzekł. - Za kilka minut wypada ich karmienie.

Trzy tygryski były wielkości dużych domowych

kotów, ale Polly nagle ogarnął lęk, kiedy Tim wniósł
małe, krucho wyglądające dziecko do tygrysiej zagrody.

- Nic jej nie będzie - uspokoił Polly i przykucnął

koło Bonnie. - Czy twoja mamusia też lubi tygrysy?

Bonnie nie prostowała. Prawdopodobnie nie słyszała

słów Tima. Tygrysiątko niezdarnie wczołgiwało się jej
na kolana, a dwa rozespane maleństwa przeciągały się
z lubością i wydawały cichutkie miauknięcia.

- Otworzyły ślepka ledwo dwa dni temu - rzekł Tim

do Bonnie. - Jeszcze dobrze nie widzą, ale czują zapach
mleka. Chyba są głodne, jak myślisz?

Bonnie wciąż milczała. Trzymała w objęciach po­

kryte pręgowanym futerkiem zwierzątko, policzek mia­
ła przyciśnięty do jego pyszczka. Polly mruganiem
powstrzymywała łzy, które cisnęły się jej do oczu na
widok roześmianych, ciemnych oczu małej. Zerknęła na
Matta, ciekawa jego reakcji, i ujrzała, że jest skupiony
na przykręcaniu obiektywu do aparatu fotograficznego.
Przykucnął w pobliżu i zaczął robić zdjęcia w chwili,
gdy Tim pomagał Bonnie ująć odpowiednio butelkę
z mlekiem i karmić głodne tygrysiątko. Bonnie podnios­
ła wzrok na Matta, gdy maleństwo zaczęło ssać i Polly
pojęła, że uśmiech, który zarejestrował aparat, będzie
szczodrą zapłatą za wszelkie trudy tej wyprawy.

Uradowała się, kiedy Tim umieścił tygryska w jej

ramionach i podał jej butelkę.

- Proszę. - Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Pani

ma wprawę. To prawie tak, jakby karmić niemowlę.

Tim nie wiedział, że Bonnie nie jest jej dzieckiem.

A Polly nie miała zamiaru się przyznać, że nigdy nie
karmiła dziecka butelką. To było nowe przeżycie i wi­
dok malutkiego pyszczka ssącego smoczek głęboko
poruszył Polly. Na jej ustach wykwitł mimowolny
uśmiech. Dopiero kiedy na trzask migawki podniosła
oczy, uświadomiła sobie, że się uśmiecha, i już nie
mogła przestać. Potem dostrzegła wyraz oczu Matta
i pojęła, że podziela jej radość.

Trudno im było oderwać od siebie oczy i Polly

poczuła ulgę, kiedy tygrysiątko wyssało mleko do
ostatniej kropli. Podała malca Timowi i wraz ze wszyst­
kimi szykowała się do następnego punktu programu
dzisiejszego popołudnia. Ale wewnętrzne poruszenie,

jakie wzbudziło w niej spojrzenie Matta, nie opuściło jej

nawet wtedy, kiedy stanęli przed głównym sektorem
wydzielonym dla tygrysów. Musiała się mocno posta­

rać, żeby zrozumieć informacje, które przekazywał Tim.

- Tygrysy śpią do osiemnastu godzin dziennie

- opowiadał. - Kiedy się budzą, bawią się, pływają,
pożywiają się i odpoczywają. Zwykle przebywam z ni­
mi przez cały dzień.

Matt ostrożnie postawił Bonnie na ziemi, by sięgnąć

po aparat i sfotografować tresera, który nakazał stanąć
za sobą dorosłemu tygrysowi na tylnych łapach. Tygrys
objął go z tyłu za ramiona. Matt cicho gwizdnął,

potrząsając głową z podziwem.

- Jak się panu udało tak je obłaskawić? - zagadnęła

Polly.

- One są wytresowane, nie obłaskawione - rzekł

Tim. - Musimy wypracować i podtrzymać wzajemne
zaufanie, przywiązanie i szacunek.

- Jak w dobrym małżeństwie - mruknął Matt. Polly

obserwowała, jak zmienia obiektyw, a potem wpraw­
nym ruchem wsuwa aparat do pokrowca.

- To wspaniały aparat - zauważyła.
- Mhm. - Zarzucił torbę na ramię i schylił się po

Bonnie. - Fotografowanie to moje hobby od czasu
szkoły średniej. Byłem fotografem szkolnej gazetki.
- Zwrócił się do Tima. - Czy biały tygrys jest albinosem?

- Nie. To rezultat recesywnego genu - odparł treser.

- Swego rodzaju odmiana jasnowłosego, niebiesko­
okiego złocistego tygrysa.

- Ja lubię żółte tygrysy - oznajmiła Bonnie. - Takie

jak mój Tygrysek.

- To dobrze - odrzekł Tim - bo właśnie się do nich

wybieramy. Żeby ci zrobić zdjęcie z największym
żółtym tygrysem, jaki tu jest.

Sesja zdjęciowa z dorosłym tygrysem została przygo­

towana precyzyjnie. Kamahl leżał na podwyższeniu,
w scenerii przedstawiającej dżunglę. Olbrzymie zwierzę
przywiązane było łańcuchem, obok stał drugi treser.
Zawodowy fotograf rozstawił sprzęt i był gotów do
rozpoczęcia sesji.

Polly się nie spodziewała, że będzie fotografowana

razem z Mattem i Bonnie.

- Ja sobie popatrzę - rzekła do fotografa. - Jestem

tylko...

- Boi się pani? - mruknął Matt.
- Nie. - Polly wiedziała, że to brzmi nieprzekonują­

co. - To jest dla Bonnie - cicho przypomniała Mattowi.

- I dla pana. Ja tu jestem dodatkiem.

- Naprawdę? - Spojrzenie Matta przypomniało

Polly moment porozumienia, jakiego doświadczyli
przy karmieniu tygrysiątka. I znów nie mogli oderwać
od siebie wzroku przez dłuższą chwilę, podczas której
Polly uświadomiła sobie głębię swojego emocjonal­
nego zaangażowania. Tak samo jak Matt gorąco

pragnęła, by spełniło się marzenie śmiertelnie chorego

dziecka.

- Pospieszmy się - ponaglił fotograf. - Mamy tylko

piętnaście minut.

Polly już nie protestowała. Ustawiono ją wraz z Mat-

tem za tygrysem, Bonnie między nimi.

- Można go głaskać po grzbiecie - rzekł Tim. - Ale

nie wolno dotykać łba ani łap.

Futro tygrysie okazało się nadspodziewanie szorst­

kie. Kiedy Polly głaskała zwierzę, ręka lekko jej drżała.
Nic dziwnego, że Bonnie bała się dotknąć tygrysa. Matt
ujął rączkę dziewczynki i trzymał ją, spokojnie głasz­
cząc Kamahla.

- Proszę spojrzeć na mnie - polecił fotograf.

- Wszyscy się uśmiechają!

Sesja skończyła się bardzo prędko. Treserzy propo­

nowali jeszcze wiele innych atrakcji, jak oglądanie
niedźwiadków i karmienie kangurów, ale Matt od­
mówił. Trzymał na ręku Bonnie, która ułożyła główkę
na jego ramieniu; jej oczy w bladej twarzyczce wydawa­
ły się ogromne.

- Czy dobrze się czujesz, skarbie? - Polly pochyliła

się ku Bonnie. - Nic cię nie boli?

Bonnie potrząsnęła głową. Uśmiechała się, ale oczy

same jej się zamykały.

- Jest zmęczona - rzekł Matt. Miał zmartwioną

minę. - Zanieśmy ją do samochodu. Pójdę sam do
sklepu z pamiątkami.

Polly ułożyła Bonnie wygodnie w dziecinnym foteli­

ku i zapięła pas. Dziewczynka mocno spała i Polly
zbadała jej temperaturę, puls i częstość oddechów, ale
nie znalazła powodów do niepokoju.

Zdjęcia były gotowe do odbioru przed powrotem

Matta z zakupów. Wrócił do samochodu obładowany
torbami i Polly obserwowała z uśmiechem, jak je
upycha w bagażniku.

- Wygląda pan jak Święty Mikołaj.
- Nie dam jej wszystkiego od razu. - Uśmiechnął się

z zakłopotaniem. - Myślę, że miała aż nadto emocji jak
na jeden dzień. - Wsiadł do samochodu z poważną miną.
- Czekają ją ciężkie cztery tygodnie na oddziale trans­
plantacji szpiku. Niespodzianka co kilka dni może się
okazać pomocna.

- Czy oni zdecydują się na transplantację?
- To jedyna nasza nadzieja - odparł po dłuższej

chwili milczenia, uruchamiając silnik. - Nie jestem
idealnym dawcą, ale nic lepszego nie mamy na widoku.

- Co to będzie oznaczało dla pana?
- Nic wielkiego - rzucił lekko Matt, wjeżdżając na

autostradę. - Spędzenie jednej nocy w szpitalu, znie­

czulenie ogólne albo zewnątrzoponowe i kilka nakłuć
wokół grzebienia biodrowego. Już po dwóch dniach

będę mógł tańczyć. - Spojrzał badawczo na Polly.
- Dlaczego się pani śmieje?

- Bo myślę, że większość ludzi nie wyobraża sobie

pana tańczącego.

- Być może. Ale większość ludzi nie zna mnie zbyt

blisko. Nikogo nie dopuszczam do mojego życia osobis­
tego. Z oczywistych powodów. - Spojrzał na tylne
siedzenie samochodu. - Przypuszczam, że w szpitalu
mam opinię osoby nietowarzyskiej. I nudnej jak diabli.

Polly nie mogła powstrzymać śmiechu. Odebrała

właśnie lekcję, żeby nigdy nie sądzić kogoś z pozorów.

- Zaskoczył mnie pan - przyznała. - Ja nie uważam,

że pan jest nudny.

- Ja też nie uważam, że pani jest nudna. Właściwie...

- Matt na dłuższą chwilę odwrócił wzrok od drogi
- myślę, że jest pani jedną z najbardziej interesujących
osób, jakie spotkałem.

- Pan nic o mnie nie wie! - rzuciła ze śmiechem,

którym usiłowała zamaskować dreszczyk emocji, jaki
wzbudziły słowa Matta.

- Więc proszę mi opowiedzieć! - rozkazał. - Chcę

wiedzieć, jakie jest pani życie. Co pani robi, kiedy pani
nie pracuje?

- Dużo podróżowałam - odrzekła. - To dlatego

wybrałam zawód pielęgniarki. Nigdy nie miałam trud­
ności ze znalezieniem pracy za granicą. Mieszkałam
w Anglii pięć lat i wtedy jeździłam po świecie. Po­
pracowałam kilka miesięcy, a potem wydawałam wszy­
stko, co zarobiłam, na podróże. Kiedy rok temu tu
wróciłam, miałam absolutnie dość takiego życia.

- Sama pani podróżowała?

- Nie przez ostatnie dwa lata. -Westchnęła. Nikomu

z kolegów się nie przyznała, dlaczego wróciła do Nowej
Zelandii. - Byłam związana z facetem, który prowadził
telewizyjny program podróżniczy. Wyjeżdżałam z nim,
kiedy tylko mogłam. Odwiedzaliśmy fantastyczne miej­

sca: Bahamy, Afrykę, Peru.

- Mhm. - Matt zdawał się uprzejmie zainteresowa­

ny. - Więc wrócił z panią do Christchurch?

- Nie. - Polly spojrzała w dal. - Wrócił do żony.
- O! - Milczenie, jakie nastąpiło, zdawało się wibro­

wać informacją, że Polly została porzucona i obecnie

jest niezaangażowana, ale spojrzenie Matta wyrażało

raczej zrozumienie niż współczucie. - To zniechęcające
doświadczenie, prawda?

- Aha. - Polly nie mogła się powstrzymać i zerknęła

do tyłu na śpiące dziecko, wspominając słowa Karen
o matce Bonnie i o tym, jak Matt przeżył ten związek.
Ale to było ponad pięć lat temu. Chyba były potem
w jego życiu jakieś kobiety?

- Wiem, ile Karen powiedziała pani o matce Bonnie

- rzekł Matt, podchwytując jej spojrzenie. - Chciała się
przekonać, czy nie mam jej tego za złe.

- I co?
- Nie miałem. Karen wyznała, że zrobiła to, bo

uważa, że można mieć do pani całkowite zaufanie.
- Matt mówił poważnym tonem. - Powiedziałem jej, że

ja też jestem tego zdania. - Uśmiechnął się. - Od chwili,

kiedy zobaczyłem panią na tym drzewie z Bonnie
w ramionach, wiedziałem, że mogę pani ufać. Myś­
lałem, że popełniłem błąd, kiedy pani w taki sposób

zareagowała na wiadomość, że jestem ojcem Bonnie.

- Byłam zszokowana - przyznała. - Ale przecież nie

miałam pojęcia o sytuacji. - Uśmiechnęła się. - A pańs­
ka opinia nie dawała powodów, żeby oczekiwać takiej
niespodzianki.

- Opinia nudnego faceta, prawda?

Polly wciąż się uśmiechała, zerknąwszy na Matta. On

też miał uśmiech na twarzy. Szalenie się jej podobało, że
kąciki ust tak mu się unoszą do góry i tworzy się
dołeczek z lewej strony. To fascynujące, że coś podob­
nego się dziedziczy. Ten zawijas jest niezwykle inte­
resujący. Matt dobrze wie, że ona nie uważa go za
nudnego. A jeżeli jest chociaż w połowie tak wrażliwy,

jak jej się wydaje, to na pewno doskonale wyczuwa, jak

bardzo się jej podoba.

- Co czeka Bonnie po powrocie do Christchurch?
Matt w sposób naturalny przyjął zmianę tematu.
- Za jakieś dwa dni zostanie poddana chemioterapii

i naświetlaniom, które zniszczą jej szpik kostny. Potem
otrzyma przeszczep i wtedy zacznie się trudny okres.
Długie tygodnie czekania. Transfuzje krwi, antybiotyki

i zapobieganie oraz zwalczanie infekcji. Będzie odizolo­
wana od wszystkich, z wyjątkiem kilku osób. - Matt
spojrzał na Polly. - Trzeba będzie dopilnować, żeby
pani była wśród nich.

- Koniecznie - rzekła Polly. - Szkoda, że nie będę

mogła się nią opiekować na oddziale. To dla wszystkich
będzie trudny okres.

- Trzeba będzie wspierać Karen i Russella. Będą

pani wdzięczni za wszelką pomoc. Bardzo panią lubią.

- Ja też ich lubię. A Bonnie każdemu trafia do serca.

To zadziwiające dziecko.

- A pani, Polly, też jest zadziwiającą osobą - rzekł

cicho Matt, zatrzymawszy samochód przed hotelem.
Odpiął pas i przechylił się lekko ku Polly. - Powinienem
chyba panią przestrzec...

- Mnie? Przed czym?
- Przede mną. -Wyraz ciemnych oczu był poważny.

- Nie chciałbym cię straszyć, Polly, ale powinienem cię
ostrzec, że bardzo, ale to bardzo mi się podobasz.

- Och! - Odetchnęła z ulgą, radość zaróżowiła jej

policzki. - Dziękuję za ostrzeżenie - odparła z powagą.
- Ale wcale się nie boję. Nic a nic.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Polly się bała. I to bardzo. Siedziała w poczekalni

w pobliżu bloku operacyjnego na piętrze, obserwując,

jak wskazówka minutowa zegara powoli okrąża tarczę.

Dlaczego czas płynie tak powoli? I jak to się dzieje, że
ona tak się martwi o mężczyznę, którego poznała
zaledwie dwa tygodnie temu? Mężczyznę, który lada
chwila powinien się wyłonić z drzwi bloku. Polly
wiedziała, że jej niepokój w pewnej mierze bierze się
stąd, iż nie może być teraz przy nim. Było jednak za
wcześnie, by zdradzić się przed wszystkimi z łączącą ich
przyjaźnią.

Zaczęło się tego wieczoru, kiedy wrócili z Brisbane.

Russell i Karen zorientowali się zaraz potem, jak Matt

i Polly przywieźli Bonnie do domu z lotniska. Polly
zaskoczyło znaczące spojrzenie, jakie małżonkowie
wymienili między sobą. Przecież ona i Matt zdążyli
tylko wyznać, że się sobie podobają. Polly miała ochotę
zapewnić Weaversów, że nie mogliby się posunąć dalej,
gdy Bonnie była pod ich opieką. Kiedy jednak Bonnie
ułożono w łóżeczku, a Matt wyciągnął pakiet fotografii
z Tygrysiej Wyspy, inne sprawy poszły w niepamięć.

Zawodowy fotograf znakomicie wykonał swoje za­

danie. Na zdjęciu z Kamahlem Polly, Matt i Bonnie
wyglądali jak w prawdziwej dżungli podczas spotkania
z bardzo przyjaznym zwierzęciem. Jedno z powiększeń

zostało pięknie oprawione. Przedstawiało całą grupę
i nawet Kamahl patrzył wprost przed siebie. Polly i Matt
siedzieli po bokach, Bonnie klęczała w środku, a ich
złączone ręce spoczywały na grzbiecie tygrysa. Matt
miał poważną minę, Polly przestraszoną, ale Bonnie
uśmiechała się, a w jej oczach błyszczała ekstaza.

- Dziękuję ci, Matt - szepnęła Karen. - Dokonałeś

cudu.

- Nie dałbym rady bez Polly - odrzekł Matt.
Teraz wszyscy uściskali Polly, która poczuła się

członkiem tej niezwykłej grupy ludzi, których połączyła
miłość do chorego dziecka. Matt ją obserwował z zagad­
kową miną.

- Mam więcej zdjęć - oznajmił Weaversom. - Nie

widzieliście tych, na których widać karmienie tyg-
rysiatek. Oddaliśmy filmy do wywołania, jadąc tutaj.
Odbierzemy je w drodze do domu.

Nic dziwnego, że w tym momencie Weaversowie

znów wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Polly
też była ciekawa, czyj dom Matt ma na myśli.

Nie pojechali do mieszkania Polly. Matt zaprosił ją

do siebie na kawę i oglądanie zdjęć. Było ich sporo.

Po kawie napili się po kieliszku wina. Potem Matt

oprowadził Polly po swoim apartamencie usytuowanym
na najwyższym piętrze. Podziwiała jego smak w wybo­
rze mieszkania i mebli. Apartament był przestronny
i urządzony na śródziemnomorską modłę: podłogi wyło­

żone kafelkami okrywały kolorowe chodniki. Meble
charakteryzowały się zwodniczą prostotą. Polly wie­
działa, że taki komfort nie jest tani. Wszędzie było
mnóstwo książek, a w gabinecie Matta znajdował się

wysokiej klasy komputer i regał od podłogi do sufitu,
wypełniony pismami i podręcznikami. To był pokój
kogoś, kto poważnie traktuje swoją pracę i Polly nie
dziwiło, że panował tu idealny porządek.

Matt rozpakował torby z pamiątkami, które kupił

w Dreamlandzie. Polly zgodziła się, że czapka z uszami
i koszulki trykotowe mają idealny rozmiar, że butelka
z tygrysim łbem będzie użyteczna, a książki do koloro­
wania i kredki pomogą przetrwać nudę długiego odoso­
bnienia w szpitalu. Książka o tygrysach będzie praw­

dziwym skarbem, a pantofle w kształcie łap tygrysich,
z długimi filcowymi pazurami, to absolutne cudo.

- Bonnie wpadnie w zachwyt! - stwierdziła Polly.

- Sama chętnie bym w nich chodziła.

W butelce z winem przeglądało dno, kiedy skończyli

wybierać najlepsze zdjęcia dla Bonnie.

- To oddam do powiększenia. - Matt odłożył jedno

na bok. Tygrysiątko w drobnych ramionach Bon­
nie wyglądało na olbrzyma. Łapa nadnaturalnej wiel­
kości podtrzymywała butelkę z mlekiem, a Bonnie
wręcz promieniała. - A to... - Matt wziął kolejne zdję­

cie ze sterty leżącej na stoliku do kawy - to sobie
zatrzymam.

Polly oblała się rumieńcem. Chciałaby mieć to

zdjęcie, które Matt zrobił, kiedy karmiła tygrysiątko.

Matt uchwycił wyraz jej twarzy, jakiego u siebie nigdy
nie widziała. Tęskny uśmiech i rozmarzony wzrok
dodawały jej niezwykłej urody.

- Prześliczne zdjęcie - wyszeptała.
- Prześliczna modelka - uściślił Matt.
Pod jego uważnym spojrzeniem Polly mocniej się

zaczerwieniła. Gdy wyciągnął rękę i delikatnie przecią­
gnął palcem po jej twarzy, Polly przymknęła oczy.
Zapomniała o stertach podarunków i fotografii. Kiedy
uniosła powieki, ujrzała twarz Matta tuż przy swojej.
Nie była pewna, czy to on do niej się zbliżył, czy też ona
wychyliła się ku niemu. Straciło to znaczenie, gdy ich
usta się spotkały.

To było tylko przelotne muśnięcie, po czym oboje się

odsunęli i badawczo spojrzeli na siebie. Odpowiedź była

jednoznaczna i Polly znów zamknęła oczy. Objęła

rękami szyję Matta, palce wsunęła w jego miękkie
włosy, z rosnącą namiętnością odpowiadała na jego
pocałunek. To, że się kochali, kiedy pierwszy raz zostali

sami, wydawało się tak naturalne, jak idealna zgodność

ich ciał.

Nic, czego doświadczyła przedtem, nie dorównywało

chwilom z Mattem i Polly uznała, że żadne przyszłe
zespolenie z mężczyzną nie będzie doskonalsze. Wie­
rzyła w to przez całe dwadzieścia cztery godziny, do
czasu, gdy po raz drugi kochała się z Mattem - wtedy

było jeszcze wspanialej. Matt zdawał się też zauroczo­
ny. W następnych dniach spędzali razem każdą wolną
chwilę. Jadali posiłki w restauracji, Matt odwiedzał
małe mieszkanie Polly na trzecim piętrze, ale bardziej
im odpowiadała prywatność i komfort apartamentu
Matta.

Zycie Polly obracało się teraz wokół niego. Nic

dziwnego, że w tej chwili trawił ją niepokój. Nękała ją
też myśl, że może Matt nie jest tak zaangażowany jak
ona. Mówił niejeden raz, że seks z nią jest dla niego
niewiarygodnym przeżyciem. Ale nie chciał, żeby była

przy nim podczas dzisiejszego zabiegu. Zależało mu, by

inni się nie dowiedzieli o ich związku. Może następne
dni, kiedy Matt nie będzie w stanie się z nią kochać,
powiedzą jej więcej o jego uczuciach.

Rozmyślania o Polly pomogły Mattowi odwrócić

uwagę od przedłużającego się zabiegu. Pobrano już od
niego sporo szpiku, ale wiedział, że to tylko część tego,
czym się będzie musiał podzielić z Bonnie w następnych
tygodniach. Zastanawiał się, czy Polly na niego czeka.

Aż dziwne, jak mu jest z nią dobrze. Nie chodzi tylko

o seks. Ani o jej wygląd, chociaż jest wyjątkowo
atrakcyjną kobietą z tymi jedwabistymi włosami w kolo­
rze miodu, ciemnoniebieskimi oczami, prostym nosem
o delikatnym rysunku i szerokim uśmiechem. Najbar­
dziej lubił ten uśmiech. Polly miała szczęśliwe usposo­

bienie. Doskonale się czuł w jej obecności. Przyjemnie
było jadać z nią posiłki, odwiedzać Bonnie - miłe były
nawet wizyty u pacjentów, jeżeli Polly akurat się nimi
zajmowała. Pragnął jej to wyznać, ale nie nadarzał się
odpowiedni moment. Brakło mu też odwagi.

Wyraz ulgi, który przydał głębi błękitnym oczom,

niemal skłonił Matta, żeby coś powiedzieć, kiedy Polly
się zjawiła w sali pooperacyjnej, ale była przy nich

pielęgniarka, która mierzyła mu ciśnienie, więc się tylko
uśmiechnął.

- I jak było?
- Nic wielkiego - rzekł Matt. - Znieczulenie nie­

długo przestanie działać i będę mógł pójść do domu.

- Czy nie powinieneś zostać na noc w szpitalu?
- Nie chcę tu tkwić.

- Lekarze to najgorsi pacjenci. - Polly potrząsnęła

głową. - Koledzy powinni nalegać, żebyś został.

- Nalegali - Mart się uśmiechnął - dopóki im nie

wyjaśniłem, że zaopiekuje się mną ktoś z kwalifikac­

jami medycznymi.

- Tak? - Twarz Polly najpierw wyraziła zdziwienie,

ale po chwili rozjaśniła się uśmiechem. - Czy miałeś
kogoś konkretnego na myśli?

- Oczywiście.
- Czy to jakaś surowa osoba, która dopilnuje, żebyś

się zachowywał jak należy?

- Tak właśnie bym ją określił. Ale jeszcze nie

sprawdziłem, czy ma czas.

- Na pewno ma - odrzekła Polly z poważną miną.

- Takie srogie poważne osoby nie prowadzą życia

towarzyskiego.

To była pierwsza noc w tym tygodniu, kiedy się nie

kochali. I pierwszy raz, kiedy Polly została u Matta na
całą noc. Noc bez namiętności, lecz równie szczęśliwą.
Długo leżała rozbudzona, z głową Matta na ramieniu.
Spał głębokim snem po zażyciu środków przeciw­
bólowych. Od czasu do czasu Polly wolną ręką gładziła

jego włosy albo delikatnie dotykała jego twarzy. Nie

wyobrażała sobie, że mogłaby z nim nie być.

Przebudził się i zobaczył, że leży wtulony w Polly.

Słyszał, jak oddycha i czuł ucisk jej piersi, które się

unosiły w rytm każdego oddechu. Głęboka przyjemność
nie była doznaniem, jakiego mógł oczekiwać, budząc
się u boku pięknej kobiety w swoim łóżku. Nigdy nie
doświadczył czegoś podobnego, chociaż zauważył już

pewne sygnały, od kiedy spotkał Polly. Gdyby mógł się
budzić przy tej kobiecie co dzień do końca życia,
umarłby jako bardzo zadowolony człowiek.

Jednak uczucie zadowolenia zeszło na drugi plan.

Obudziły się inne emocje, wcale nie przytłumione przez
trwającą tydzień bliskość. Poruszył się i w tym momen­
cie poczuł dotkliwy ból.

- Uch! - Zapomniał, że poprzedniego dnia pob­

rano od niego duże ilości szpiku, dokonując licznych
nakłuć powyżej każdego biodra. Teraz się czuł, jakby
go kopnął koń.

- Co się stało, Matt? Źle się czujesz?
- Nie - odrzekł uspokajającym tonem. - Tylko tro­

chę zesztywniałem.

- Zauważyłam. - Polly błysnęła zębami. - Ale

wątpię, żebyś w tej chwili był na tyle sprawny...

- Częściowo jestem. - Matt jęknął znów i poruszył

się, żeby wyciszyć reakcję na dotyk ciała Polly. - Może
to nie był dobry pomysł, żeby cię prosić o opiekę.

- Uważam, że pomysł był doskonały - odrzekła.

- Zaraz zrobię ci herbaty i podam środki przeciw­
bólowe. Potem weźmiesz długi, ciepły prysznic. - Wsta­

jąc z łóżka, spojrzała przez ramię. - Masz wolny dzień

- dodała - a ja idę do pracy dopiero po południu. Chyba

wykurujemy cię do tej pory, jak myślisz?

- Już jestem wykurowany! -Nie mógł oderwać oczu

od Polly, która okrywała się jego płaszczem kąpielo­
wym. - Wracaj natychmiast do łóżka.

Bolesne następstwa zabiegu pobrania szpiku zostały

szybko zapomniane. Matt chętnie poddałby się temu

zabiegowi kilkanaście razy, gdyby tylko mogło to

jego córce przywrócić zdrowie. Dziewczynkę przyjęto

na oddział, gdzie wykonywano przeszczepy, kilka dni
po powrocie z Australii. Dostała osobny duży pokój,
w którym mieściło się drugie łóżko. Zanim wniesiono
tam zabawki i gry, zostały one dokładnie oczyszczo­
ne, natomiast owoce oraz rośliny były całkowicie wy­

kluczone ze względu na ryzyko przywleczenia grzy­
bów lub bakterii.

Ku swojemu zadowoleniu Polly znalazła się na ściśle

ograniczonej liście gości. Często przychodziła do Bon-
nie wraz z Mattem i podzielała radość, z jaką wręczał
dziecku prezenty z Brisbane. Czapeczkę z uszami
tygrysa ofiarował Bonnie po pierwszym zabiegu, jakie­
mu ją poddano, kiedy w znieczuleniu ogólnym założono

jej cewnik do żyły centralnej. Chodziło o to, by uniknąć

stresów związanych z częstymi zastrzykami. Można

było podawać leki, płyny i produkty krwiopochodne bez
obawy, że zablokuje się cewnik i zaistnieje konieczność

jego wymiany. Zminimalizowano też ryzyko infekcji,
jaką mogły spowodować częste nakłucia. Niestety, było

to jedyne możliwe udogodnienie. Chemioterapia miała
trudne do opanowania skutki uboczne, a inne zabiegi
były przerażające, jeżeli nie bolesne.

Matt wręczył Bonnie tygrysie papucie po pierwszej

sesji naświetlań. Kiedy Polly odwiedziła dziewczynkę
po południu, Bonnie powitała ją szerokim uśmiechem.

- Jestem tygrys - oznajmiła.
- No pewno. - Polly uśmiechnęła się na widok

czapeczki, piżamy w tygrysie wzory i pręgowanych
papuci z pazurami. Przysiadła na łóżku. Była w fartuchu

i masce, ale Bonnie bez lęku wdrapała się jej na kolana
i przytuliła się do niej.

- Jak się czujesz, maleńka?
- Wymiotowałam - powiedziała Bonnie. - Sześć

razy.

- Och! - Polly spojrzała na Karen, która ze smut­

kiem pokiwała głową. - A ty jak się czujesz?

- Nie najgorzej. - Karen się uśmiechnęła. - Położnik

badał mnie dziś rano i twierdzi, że wszystko w porządku.
Muszę tylko dużo wypoczywać. Matt i Russell wysyłają
mnie na noc do domu, żebym się wyspała, i to bardzo
pomaga.

Polly skinęła głową. Wiedziała o nocnych czuwa­

niach i zamierzała dzielić je z Mattem, żeby Russell

mógł spędzać trochę czasu z żoną w domu.

Po przeszczepieniu szpiku należało Bonnie bez prze­

rwy kontrolować, leczyć wszelkie komplikacje, chronić

ją przed infekcjami i czekać, czy szpik się „przyjmie".

Oznaczało to całe tygodnie napięć zarówno dla Matta
i Polly, jak i Karen oraz Russella. Bonnie jednego dnia
czuła się całkiem dobrze, a następnego - marnie.
Regularnie wykonywano transfuzje krwi i obserwowa­
no, czy nie następuje tak zwana reakcja przeszczepu

przeciwko gospodarzowi.

Godziny, które Polly spędzała razem z Mattem

w pokoju Bonnie, były dla niej bardzo cenne. Niekiedy
Bonnie nie spała i czuła się na tyle dobrze, żeby się
cieszyć ich obecnością.

- Poczytaj mi, wujku, książkę o tygrysach - żądała.
I choć nie były to opowiastki, Bonnie nie zadowalała

się tylko oglądaniem ilustracji.

- Tygrysy są w pełni dorosłe w wieku dwóch, trzech

lat - czytał Matt. - Samce mogą osiągnąć wagę od dwustu
do trzystu kilogramów i długość do trzech metrów. Z tyłu
obu uszu mają białe plamki, żeby drapieżnikom się
wydawało, że to oczy, które je obserwują.

Czasem Bonnie spała i te godziny były równie cenne.

Matt i Polly siedzieli przy jej łóżku i cicho rozmawiali.
Mieli wtedy okazję, żeby się dowiedzieć więcej o sobie,
opowiedzieć sobie o swojej przeszłości, poglądach,
marzeniach. Kiedy Russell przybywał późno wieczo­
rem, by spędzić noc w pokoju Bonnie, szli do miesz­
kania Matta i kochali się.

Zbliżał ich każdy wspólnie przeżywany kryzys i po­

prawa, i Polly się dziwiła, jak szybko mijają tygodnie.
I jak bardzo zmieniło się jej życie. Aż któregoś ranka jej
przyjaciółka, Stephanie, zagadnęła ją przed zmianą
dyżuru.

- Helen mówi, że nie widuje cię od tygodni. - To

Helen poznała Polly ze Stephanie, a ta ją namówiła,
żeby przeszła na oddział pediatryczny. Do Polly dotarło,

jak bardzo zaniedbała przyjaciół z nagłych wypadków

i ogarnęło ją poczucie winy. - Helen nie może się do
ciebie dodzwonić - ciągnęła Stephanie. - Chciałaby się
dowiedzieć, czy przeprowadzisz się do niej, kiedy ci się
skończy umowa najmu.

Polly wpadała do domu tylko na krótko i od wielu dni

nie sprawdzała, czy są jakieś wiadomości na sekretarce.

- Kiedy wygasa ta umowa?
- Za miesiąc. - Po powrocie do Nowej Zelandii

Polly, która nie znała nikogo, w Christchurch, wynajęła
na rok niewielkie mieszkanie w pobliżu szpitala.

- Jeżeli nie chcesz mieszkać z naszą paczką u Helen

- mówiła Stephanie, gdy tymczasem gromadziło się
coraz więcej personelu, by przejąć dyżur - to daj jej
znać. Mamy na oddziale miłego stażystę, który się
rozgląda za mieszkaniem. Znasz Davida? Chyba za­
czynał pracę, kiedy odchodziłaś.

- Pamiętam go. On jest rzeczywiście miły.
- Mhm. - Stephanie obserwowała twarz Polly. - Był

na przyjęciu w sobotę wieczorem. Ty też miałaś tam

być.

- O... przepraszam. - Polly zagryzła wargi. - Cał­

kiem zapomniałam.

- Wszyscy o ciebie pytali. Doszliśmy do wniosku, że

znalazłaś sobie faceta.

- Naprawdę? - Polly miała nadzieję, że jej uśmiech

jest zagadkowy. - Zadzwonię do Helen w sprawie

mieszkania. Mogę przedłużyć umowę, a nie chcę, żeby
Helen niepotrzebnie trzymała dla mnie pokój, jeżeli ma
innego chętnego.

- Ale czy dobrze ci się mieszka samej? Nie czujesz

się samotna?

Polly tylko się uśmiechnęła. Przedtem czuła się

samotna. Miała ochotę przeprowadzić się do tętniącego
życiem domu, pełnego młodych ludzi z oddziału nag­

łych wypadków. Ale teraz było inaczej. Nawet godziny,
kiedy była sama, wypełniały wspomnienia i marzenia,
które ją uszczęśliwiały. Jeżeli wszystko między nią
i Mattem będzie się układać jak do tej pory, to niebawem
zwiążą się na stałe. Sądząc po wydarzeniach ostatniego
sobotniego wieczoru, nastąpi to wkrótce.

Jak dobrze, że zapomniała o zaproszeniu na to

przyjęcie, bo straciłaby najbardziej pamiętny wieczór

swojego życia. Kiedy Lee Fenton zaczęła odprawę,
omawiając stan pacjentów, Polly nie mogła się skupić.

Myślami wciąż wracała do tamtego dnia.

Zaciszna restauracja na morskim wybrzeżu na przed­

mieściu Sumner była przyjemna. Miły był też spacer
ścieżką ponad plażą do samochodu, zwłaszcza gdy Matt
wziął ją za rękę. Morskie fale omywały przybrzeżne
skały. Morze było spokojne, światło księżyca ozłacało
dróżkę, która ciągnęła się kusząco po horyzont.

- Spójrz - szepnęła Polly, zatrzymując się. - Jakie to

piękne.

- Tak, rzeczywiście.
Jakiś ton w głosie Matta skłonił Polly do podniesienia

wzroku; Matt wcale nie patrzył na nadmorski krajobraz.

Jego oczy zdradzały takie napięcie, że Polly zamarła.
Milczała, świadoma tego, co on może wyznać za chwilę.

Czas odmierzały przyspieszone uderzenia jej serca,
i w końcu to ona przemówiła, nie on.

- Kocham cię, Matt.
To, że pierwsza wyznała uczucia, wydało się Polly

najodważniejszym czynem w jej życiu. A jeżeli Matt nic
nie odpowie? Przez chwilę milczał, ale badawcze
spojrzenie Polly nie wykryło w jego oczach najmniej­

szej oznaki strachu lub odrzucenia. Malowało się w nich
urzeczenie. Widać dla Matta było za wcześnie na

odpowiedź, ale nie sprawiło jej to przykrości. Pocałunek
aż nadto wynagrodził jej milczenie.

Szturchnięcie Stephanie przywołało Polly do rzeczy­

wistości. Lee patrzyła na nią dziwnie.

- Polly, masz nowego pacjenta. Isaac Willis,

niespełna dwuletni, przyjęty na oddział dwie godziny
temu z krwawieniem z odbytu. Czeka na zbadanie przez
chirurga, ale cały zespół jest jeszcze w sali operacyjnej
przy zabiegu wycięcia śledziony pacjentowi, którego

przywieziono o trzeciej rano.

Biedny Matt, pomyślała Polly. Wyszła od niego

dopiero po pierwszej w nocy. Pewnie w ogóle nie
zmrużył oka.

- Co jest przyczyną krwawienia? - spytała Polly.
- Podejrzewa się uchyłek Meckela. Dopiero po

przeprowadzaniu badań się okaże, czy wskazana jest
interwencja chirurgiczna. - Lee spojrzała na kartę Isaaca
na swym biurku. - Może być konieczna transfuzja krwi.
Malec wymaga ścisłej obserwacji. Jego matka jest
bardzo zaniepokojona.

Polly skinęła głową. To może być interesujący

przypadek i jeśli będzie miała szczęście, może spotkać
się z Mattem, kiedy przyjdzie na obchód. Usiłowała
o nim nie myśleć, kierując się na oddział. I tak

poświęciła mu za dużo uwagi, odkąd się z nim rozstała
ubiegłej nocy. Też czuła zmęczenie, a woń pieluszki,

jaką niosła mijająca ją salowa, przyprawiła ją o mdłości.

Polly skręciła do pokoju na końcu korytarza.

- Najwyższy czas - rzuciła gniewnie kobieta. - Cze­

kamy już kilka godzin. Kiedy wreszcie doczekamy się
doktora?

- Niedługo będzie tu chirurg - powiedziała Polly

spokojnie. - Wszyscy są zajęci pilną operacją.

- Wydaje mi się, że to też jest przypadek wymagają­

cy pilnej interwencji.

Trudno się było dziwić, że matka Isaaca tak się

denerwowała. Malec wyglądał blado i mizernie. Leżał
w łóżeczku, popłakując.

- Jestem pielęgniarką i mam na imię Polly. - Uśmie­

chnęła się do kobiety. - Dzisiaj będę się zajmowała
Isaakiem. Pani jest jego mamą, prawda?

- Czy to nie oczywiste? - Kobieta rzuciła Polly

spojrzenie, z którego wynikało, że uważa ją za osobę
niezbyt rozgarniętą. Po chwili westchnęła ze znuże­
niem. - Przepraszam, jestem zmęczona.

- To zrozumiałe - zapewniła ją Polly. - Jest pani

zdenerwowana.

- Mam na imię Sandra.
- Miło mi. Jak tylko zbadam Isaaca, przyniosę pani

filiżankę herbaty. Należy się pani chwila wytchnienia.

- Tak bardzo się martwię. Wprost nie mogłam

uwierzyć, kiedy zobaczyłam tyle krwi. Czy pani wie, co
to może być? Jestem pewna, że to rak, ale nikt nie chce
mi tego powiedzieć.

- Powiedzą, jak tylko coś ustalą. Proszę się nie

zamartwiać. - Polly zajęła się zbadaniem podstawo­
wych czynności życiowych malca, cały czas tłumacząc

jego matce, co robi.

- Oni mówią, że może być konieczna transfuzja krwi

- rzekła z przygnębieniem Sandra.

- To będzie zależało od wyniku badań - odparła

Polly. - Transfuzja prawdopodobnie bardzo by mu
pomogła, więc nie ma się czym martwić. Znam małą
dziewczynkę, której co kilka dni przetaczają krew.

- Co jej jest?
- Przeszczepiono jej szpik kostny, żeby wyleczyć ją

z białaczki.

- To naprawdę poważne, prawda? - Matka Isaaca na

moment zapomniała o chorobie swojego dziecka.

- Owszem. Ale mamy nadzieję, że dziewczynka

przeżyje. Od przeszczepu minął miesiąc, a ona nadal
czuje się dobrze.

Później Polly się zastanawiała, czy swoimi słowami

nie skusiła losu. Gdy zjawił się zespół chirurgów, żeby
zbadać Isaaca, Polly pomyślała, że Matt wygląda bardzo
mizernie. Skorzystała z pierwszej okazji, by zamienić
z nim kilka słów.

- Matt, czy dobrze się czujesz?
- Jestem zmęczony - przyznał. - Ale ty też źle

wyglądasz.

- Nienajlepiej się czuję - powiedziała Polly.
- Co ci jest? - Jego zmęczenie znikło bez śladu,

kiedy skupił się na Polly.

- To tylko lekka niedyspozycja. - Polly wzruszyła

ramionami. - Może zaszkodził mi ten kurczak, którego
kupiliśmy wczoraj w restauracji.

- Czy na oddziale są jakieś przypadki nieżytu żołąd­

ka i jelit?

- Jeden albo dwa, ale ja nie mam z nimi kontaktu.
- Przypuszczam, że rodzina tych pacjentów kręci się

po oddziale. - Nagle wyłonił się niepokojący podtekst
rozmowy. - Dziś rano Bonnie znowu wymiotowała
- dodał Matt.

- Och, nie! -jęknęła Polly. - Tylko nie to!
- Nie jesteśmy pewni, czy to efekt leku, czy może

wirus. - Matt zmarszczył brwi. - Może lepiej nie
odwiedzaj jej dziś wieczorem.

- Chyba nie myślisz, że ją czymś zaraziłam! - Polly

była zszokowana. - Nawet jeżeli miałam kontakt z wiru­

sem, przed wejściem do pokoju Bonnie umyłam się
i założyłam maskę i fartuch.

- Na pewno jej nie zaraziłaś - uspokoił ją Matt. - Ale

lepiej, żebyś się upewniła, że nic ci nie jest, zanim ją
znowu odwiedzisz.

- Dobrze. - Polly ukryła rozczarowanie. Wizyty

u Bonnie to był czas, jaki spędzali wspólnie z Mattem.
A potem szli do niego. Jeśli Matt myśli, że ona jest
chora, nie zechce się z nią kontaktować, żeby samemu
nie zostać nosicielem. - Daj mi znać, jak ona się czuje.
Zadzwoń do mnie później.

Matt zatelefonował wieczorem.
- Jej stan nie jest najlepszy - oznajmił. - Częstość

oddechów wzrosła do czterdziestu pięciu, a ostatnie
badanie krwi wykazało pogorszenie czynności nerek.
A jak ty się czujesz?

Pytanie wydawało się ważne. W obecnej sytuacji

Polly nie chciała mówić Mattowi, że nie mogła nic
przełknąć na kolację.

- Położę się wcześnie spać - rzuciła bagatelizują­

cym tonem. - Jutro będę jak nowo narodzona.

Ale nazajutrz wcale się dobrze nie czuła. Podobnie

jak Bonnie.

- Ona cierpi na zespół zaburzeń oddechowych

- oznajmił Matt bezbarwnym głosem, kiedy zadzwonił
tego dnia. - Prześwietlenie klatki piersiowej nic nie
wykazało, ale temperatura idzie w górę. A co u ciebie?

Polly ogarnęło poczucie winy. Sama wymiotowała

tego rana. Czy ponosi odpowiedzialność za ten nowy
kryzys?

- Mam teraz dwa wolne dni - powiedziała. - Trochę

odpocznę. Poza tym po południu idę do lekarza.

Niepokój o Bonnie sprawił, że dzień nieznośnie się

dłużył. Polly wiedziała, że Matt, Karen i Russell będą się
nawzajem wspierać w tym trudnym dniu. A ona znów

jest kimś z zewnątrz. Co gorsza, mogła być sprawczynią

niebezpiecznej sytuacji.

Skontaktowała się z Mattem późnym popołudniem.

- Nie mam żadnej zaraźliwej infekcji - oznajmiła

radośnie. - I czuję się o całe niebo lepiej. Przyjdę
wieczorem.

- Nie, nie przychodź. - Ton Matta był pełen rezer­

wy. - Dopuszcza się wizyty tylko najbliższej rodziny.

- Chwilę milczał. - Bonnie nie czuje się na tyle dobrze,
żeby cię widzieć. Dostaje transfuzje masy erytrocytarnej
i płytek, ale jej stan się pogorszył. Ma wysoką gorączkę,
a wyniki prześwietlenia płuc są złe. Rozważa się
przeniesienie jej na intensywną opiekę i podłączenie do
respiratora.

- O Boże! - Polly przejął lodowaty dreszcz. - To jest

tak źle, Matt?

- Tak, jest tak źle - odrzekł po długim milczeniu.
- Och, Matt! - Polly bardzo pragnęła, znaleźć się

blisko niego i go przytulić. - Chciałabym być z tobą.
Zadzwoń, proszę.

Telefon milczał całą noc. Następnego dnia Polly

chciała zadzwonić do Matta. Sto razy się zastanawiała,
czy go przywołać pagerem.

Brak wiadomości to dobre wiadomości, powtarzała

sobie. Matt zadzwoni, jak będzie mógł.

Telefon milczał następną noc.

Brak wiadomości to dobre wiadomości, pocieszała

się Polly, kiedy następnego dnia rano przybyła do
szpitala i udała się prosto na oddział przeszczepów, by
się dowiedzieć, co nowego. Te słowa powtarzała niczym
zaklęcie podczas długiej, bezsennej nocy, ale w głębi
serca nie wierzyła w nie.

Ogarnęło ją okropne uczucie, że wkracza w koszmar.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Żeby już było po wszystkim...
Ostatnie dni były trudne do zniesienia, ale po nie­

słychanym napięciu przyszło wyczerpanie, a wraz z nim
poczucie oddalenia. Matt czuł się dziwnie zamroczony.
Zobojętniały. Patrząc na siebie z dystansu, nabierał
przekonania, że nikt w całym zgromadzeniu nie pode­

jrzewa, iż pod ciemnym garniturem i pod maską opano­

wania kryje się kompletnie zdruzgotany człowiek.

Na szczęście tylko kilka zaufanych osób wiedziało,

że jest ojcem Bonnie. Mimowolnie spojrzał na białą
trumienkę i ogarnęła go nowa fala bólu. Cierpiał
zwłaszcza na widok czapeczki z tygrysimi uszami, która
spoczywała wśród kwiatów.

Może byłoby lepiej, gdyby się wcale nie dowiedział

o owocu katastrofalnego związku z Donną. Gdyby
przeczuł, w co się angażuje, kiedy trzy lata temu zgodził
się na spotkanie z Russellem i Karen, by porozmawiać
o ich adoptowanym dziecku. Ale nigdy nie przyszło mu
do głowy, że mogłaby go połączyć jakaś więź z tym
dzieckiem. Albo że ta więź mogłaby się rozwinąć

w bezgraniczną, pozbawioną egoizmu miłość. Praw­
dopodobnie jego pierwszą i jedyną.

Fakt, że Donna nigdy nie zamierzała mu powiedzieć,

jaki cenny dar wydała na świat, jeszcze pogłębił gorycz,
jaką odczuł, kiedy go zostawiła.

Czy byłoby lepiej, gdyby nie wiedział?
Przysłuchiwał się Russellowi i Karen, którzy stali

dzielnie przy trumnie, zwróceni twarzami do licznie
zgromadzonych żałobników. Trzymając się za ręce, ze
łzami w oczach, przerywanym głosem dzielili się wspo­
mnieniami o dziewczynce.

Z wyłączeniem samej adopcji i pierwszych dwóch

lat życia Bonnie, były to również jego wspomnienia.
Tyle wspólnych przeżyć! Zmartwienia spowodowane
chorobą Bonnie, szukanie najlepszych możliwych
sposobów leczenia, liczne niepowodzenia i ciosy. Ale
też wiele radości. Momenty, kiedy się wydawało, że
wygrali walkę z chorobą, uroczyste wydarzenia - uro­
dziny Bonnie, strata pierwszego zęba, samodzielne
zasznurowanie bucika... Wydarzenia tym bardziej
szczególne, że każde z nich było niczym podarunek.
Bolesny podarunek, ponieważ wiedzieli, że ta walka
może nie skończyć się wygraną. Ciekawe, że ta
świadomość, a nawet czekanie na najgorsze ani trochę
nie złagodziły bólu.

Taki ogrom radości. I cierpienia.
Dzięki Bogu, zaraz koniec. Niedługo wszyscy stąd

wyjdą, a potem może się uda znaleźć taką przestrzeń,
w której człowiek nie będzie się czuł, jakby całkiem
zawalił mu się świat. Jeszcze trochę wytrzymać...

Nabożeństwo się kończyło.
Polly myślała, że nie będzie w stanie wylać więcej

łez, ale gdy rozbrzmiała muzyka, kiedy wynoszono
trumnę, rozszlochała się na nowo. Mało kto w zgroma­
dzeniu miał suche oczy. Płakały wszystkie stojące przy

Polly pielęgniarki. Poznały i pokochały Bonnie podczas

jej częstych pobytów w szpitalu.

Wprawdzie łzy mąciły wzrok Polly, jednak widok

Matta ją przeraził. Był taki blady. I taki daleki. Czy
możliwe, żeby przez kilka dni do tego stopnia schudł, aż
tak zmizerniał? Polly bacznie mu się przyjrzała, kiedy
przechodził obok. Nie. Ta ściągnięta twarz była maską
człowieka, który usiłował nad sobą panować, a bladość
skóry stwarzała wrażenie, że jest nieogolony. Serce
Polly wyrywało się do niego.

Powinna stać obok Matta podczas tego nabożeństwa,

jeżeli nawet on nadal chciał, żeby o ich związku nie

plotkowano w szpitalu. Powinna przy nim być podczas
tych kilku dni po śmierci Bonnie. To wykluczenie tak ją
bolało. Czy Matt ją winił za komplikacje, które do­
prowadziły do śmierci Bonnie? Jeżeli tak, to zmieni
szybko zdanie, kiedy się dowie, co jej powiedział lekarz.

Najbardziej niepokoiło ją pytanie, czy Bonnie była

jedynym ogniwem łączącym ją z tym małym gronem

ludzi. I z Mattem.

Nie. Wprawdzie ich znajomość zaczęła się dzięki

Bonnie, ale szybko wykroczyli poza jej granice. A teraz

jest coś nowego, co ich połączy. I to na długo. Polly

mimowolnie dotknęła brzucha. Ze świadomości, że
Matt znowu zostanie ojcem, można czerpać ukojenie.
I tym razem może być z tego otwarcie dumny. Będzie
miał własną rodzinę.

Nie miało znaczenia, że jeszcze nie powiedział, że ją

kocha. Polly znała prawdę. Dostrzegła ją w jego oczach,
poznała ją w pocałunku nad brzegiem morza. Kiedy
Matt się dowie, że Polly nosi jego dziecko, na pewno

wyzna swoje uczucia. Zechce przebudować swoje życie,
zacznie myśleć o przyszłości.

Teraz nie może mu o tym powiedzieć, chociaż tak

bardzo pragnie. To jest czas żałoby i musi respektować
prośbę Matta, by go zostawić samego ze swoim żalem.
Może teraz, po pogrzebie, Matt dopuści ją do siebie
i pozwoli się pocieszyć. Niczego więcej nie żądała. Na
razie nawet nie napomknie o tym, co niesie im przyszłość,
poczeka, aż Matt będzie gotowy na przyjęcie nowiny.

Matt widział Polly idącą ku niemu przez tłum. Patrzył,

jak przystaje, by uścisnąć Karen i Russella i jak z nimi

rozmawia. Wiedział, że nie powinien żądać, żeby
w ostatnich dniach trzymała się z dala. Powinna być z nimi,
kiedy mieli Bonnie w domu. Polly ją kochała. Miała pełne
prawo, żeby tam być i Weaversów dziwiłajej nieobecność.
To on nie dopuścił jej do Bonnie, a zrobił to, bo wiedział, że
nie może ulec słabości i szukać ukojenia w jej ramionach.

To przerażające, jak bliski był zakochania się w tej

kobiecie. Jak niewiele brakowało, by wyznał jej miłość,
gdy stali urzeczeni morzem zalanym światłem księżyca.
Słowa są na szczęście nietrwałe, ale omal nie zdradziło
go jego ciało. Miał świadomość przelotnego spotkania
ich dusz, kiedy się całowali i wiedział, że Polly staje się
najważniejsza w jego życiu. Nawet ważniejsza od jego
córeczki.

Wystarczy sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby

dalej podążał tą drogą. Gdyby wyraził uczucia nie tylko
pocałunkiem i pozwolił, żeby nad nim zapanowały. I co
potem? A gdyby Polly oszukała go i odrzuciła, jak Donna?
Albo gdyby zapadła na nieuleczalną chorobę, jak Bonnie?

Czyjś głos wyrwał go z zamyślenia. Siostra od­

działowa z pediatrii, Lee Fenton, coś mówiła o tym, jak
bardzo całemu personelowi będzie brakowało uśmiechu
Bonnie. Matt tylko pokiwał głową.

- Pan ją bardzo dobrze znał, prawda? - Ton Lee był

niezwyczajnie miękki.

- Karen i Russell to moi starzy przyjaciele - odrzekł

Matt. - Tak... nie można było nie kochać Bonnie.

Musiał odwrócić wzrok. Trudno było znieść odbicie

swego bólu w twarzach innych. Zbyt go irytowała ta ich
chęć, by dosięgnąć jego duszy. Duszy, która była tak
rozbita i obolała, że nie mogła znieść w tej chwili nawet
lekkiego cudzego dotknięcia. Ta świeża rana musi się
zabliźnić, a im mniej będzie drażniona, tym szybciej to

nastąpi. Należy unikać tych wszystkich, którym nie
będzie mógł bronić do siebie dostępu. Russella i Karen.
Oraz Polly. Zwłaszcza jej.

Polly była coraz bliżej. Matt usiłował odepchnąć

wspomnienia, ale to było niemożliwe. Nie mógł teraz
nawet myśleć o Polly, nie widząc jej, jak siedzi na
drzewie. Z Bonnie w objęciach. Albo przywołując obraz
ich trojga, jak głaszczą Kamahla. Ta więź była nieroze­
rwalna. I nieznośna. Musi się pozbyć tej fotografii i,

jakkolwiek to będzie trudne, z Polly też musi się rozstać.

To ją zrani. Na pewno. Ale otrząsnie się z tego - to
niewielki ból w porównaniu z jego męką.

- Matt. - W tym jednym słowie zawarta była wielka

troska i czułość. - Czy dobrze się czujesz?

Próbował się uśmiechnąć, ale wargi go nie po­

słuchały. Uniósł tylko brwi.

- Jestem zadowolony, że już po wszystkim.

Polly skinęła głową, na jej twarzy odbiła się ulga.

- Czy jesteś później zajęty?
- Mam mnóstwo zaległości do nadrobienia - odparł,

odwracając twarz i błądząc wzrokiem po tłumie.

- Czy możemy się zobaczyć? - Polly wyczuwała

barierę. Z jakiegoś powodu nadal była odtrącana. - Na­
prawdę chciałabym z tobą porozmawiać.

- Nie jestem w tej chwili miłym kompanem.
Tej wymówki Polly nie mogła zaakceptować.
- Nie spodziewam się miłego spędzenia wieczoru

- powiedziała łagodnie. - Chcę trochę pobyć z tobą.

Matt nadal rozglądał się tępo wokół. Patrzył wszę­

dzie, byle nie w oczy Polly.

- Ja też kochałam Bonnie, przecież wiesz. - Nie

chciała, by zabrzmiało to jak oskarżenie, ale spojrzenie,

jakie jej rzucił Matt, powiedziało jej, że przybrała

niewłaściwy ton.

- Wiem - odrzekł chłodno. - Dziękuję ci za wszyst­

ko, co dla niej zrobiłaś. To znaczyło bardzo wiele dla
Karen i Russella.

A dla ciebie? - chciała spytać. Czy dla ciebie to nic

nie znaczyło? Pod powiekami poczuła łzy.

- Nawet nie mogłam jej pożegnać - rzuciła.

Matt widział, jak łzy zasnuwają ciemnoniebieskie

oczy Polly. Impuls, by ją objąć i przytulić, był tak
przemożny, że same ręce do niej mu się wyciągały. To

byłaby jego zguba i Matt z wdzięcznością przyjął
pojawienie się nowej osoby. Stephanie współczująco
popatrzyła na Polly, a potem ją objęła.

- To wszystko jest okropnie smutne - powiedziała,

spoglądając na Matta.

Energicznie skinął głową. Polly sięgnęła po wilgotną

chusteczkę. Stephanie rzuciła spojrzenie Weaversom,
którzy przyjmowali kondolencje od licznego personelu
szpitalnego, który znał ich córeczkę.

- Ciekawa jestem, czy Karen łatwiej to przeżyć,

skoro następne dziecko w drodze?

- Oczywiście, że nie. - Matt spojrzał ironicznie na

Stephanie. - Nie można tak po prostu zamienić jednego
dziecka drugim.

- Nie to miałam na myśli... - Stephanie była skon­

sternowana. - Chciałam powiedzieć, że to może dać
człowiekowi nowe poczucie celu. Bo inaczej można by
tak się czuć, jakby nastąpił koniec świata.

- Na pewno - odrzekł Matt.
- Nowe dziecko nigdy nie zastąpi pierwszego - do­

dała cicho Polly - ale jestem pewna, że masz rację,
Steph. Jeżeli nawet Karen i Russell jeszcze sobie tego
nie uświadamiają, to czeka ich nowy cel i nowe życie.

- Miałem co innego na myśli - rzekł Matt. Jego

słowa cięły jak nożem. - Jestem przekonany, że śmierć

dziecka to jest prawdziwy koniec świata. Przepraszam
panie.

Stephanie cichutko gwizdnęła, kiedy obydwie pat­

rzyły, jak Matt odchodzi.

- Nie wygląda na szczęśliwego, prawda? - zauważy­

ła z przekąsem.

- Nie. - Tak niewiele osób wśród obecnych rozu­

miało, co w tej chwili Matt przeżywa. Polly chciała za
nim pobiec. Wziąć go za rękę i zaprowadzić gdzieś,
gdzie byliby sami.

Oczywiście, nie chciał publicznie okazywać swoich

uczuć, ale kiedyś musi się otworzyć. Czy znajdzie
kogoś, kto go lepiej zrozumie i pocieszy niż ona? Czy
możliwe, żeby nie wiedział, jak go bezgranicznie ko­
cha? I jak bardzo pragnie ofiarować mu tę miłość?

Matt przecisnął się przez tłum i szedł dalej. Karen

i Russell zrozumieją, jeżeli nie będzie obecny na
cmentarzu. Musi być sam. O mało się nie załamał, kiedy
zobaczył, jak Polly płacze.

Musiał odejść nie tylko dlatego, że Polly tak nie­

odłącznie kojarzyła mu się z Bonnie. Przy Polly się
wydawało, że warto podjąć ryzyko miłości, dlatego
Polly stanowi zagrożenie. Musi uciec. Musi oprzytom­
nieć i uzmysłowić sobie, że nikt nie jest wart tego
ryzyka. Trzeba wzbudzić w sobie instynkt samoza­
chowawczy. I przetrwać.

Szybkim krokiem przemierzył odległość między

kościołem i swoim samochodem. Dopiero kiedy wsiadł
do środka i zatrzasnął drzwi, zajaśniała mu nadzieja.
Może jest sposób.

Ucieczka.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- To twoja wina - padło oskarżenie.
- Daj spokój! - Stephanie z uśmiechem postawiła

dwa dymiące kubki na stole. - Nie jest chyba tak źle.

- Niestety, jest - odrzefcła Polly z westchnieniem.

- Nie powinnam ci się dać namówić na odejście
z nagłych wypadków. Pediatria nie jest dla mnie.

- Kochasz dzieci. I one ciebie. Wszyscy mamy złe

dni.

Polly milczała chwilę. Nie miała złego dnia. Miała

zły tydzień. Prawdopodobnie najgorszy w życiu. Każdy
dzień po pogrzebie Bonnie był coraz gorszy. Matt był
przyjazny, ale daleki. Skupiony na pracy. Mnożył
wymówki - zresztą przekonujące - dlaczego nie może
się z nią spotkać.

- Jestem na dyżurze. Mamy trudny przypadek na

czternastym oddziale, po splenektomii wdały się kom­
plikacje. Trzeba będzie powtórzyć zabieg.

- Mam mnóstwo roboty, muszę się uporać z górą

papierów, która piętrzy mi się na biurku.

- Przykro mi, Polly, ale jestem bardzo zmęczony.

W nocy miałem zabieg za zabiegiem.

Wczoraj Matt miał dzień wolny, jednak kiedy Polly

dzwoniła do niego do domu, odzywała się automatyczna

sekretarka.

- Muszę przyznać - odezwała się Stephanie - że ten

brzdąc w łóżku siódmym to prawdziwy potwór.

- Jest okropny - zgodziła się Polly. - Matka nie

może sobie z nim dać rady. Chce, żebym mu dała środek
uspokajający, żeby przestał ryczeć.

- Czy jej wytłumaczyłaś, że faszerowanie takimi

środkami trzylatka po urazie czaszki mogłoby znie­
kształcić wyniki badań neurologicznych?

- Przynajmniej przestał wymiotować i może nie­

długo będzie mógł wrócić do domu. Jego matka martwi
się o pozostałe dzieci, które są w tej chwili pod opieką
ojca, a on nie przepada za takimi obowiązkami.

- Ona ma starsze dzieci? Przecież jest taka młoda.
- Ma dwadzieścia trzy lata - powiedziała Polly

przyjaciółce. - Ma trzech synów: pięcio-, cztero- i
trzyletniego. W zeszłym roku przerwała ciążę.

- Wielkie nieba! Czyżby nie słyszała o środkach

antykoncepcyjnych?

- Zawiodły ją. Pierwszy raz, kiedy miała szesnaście

lat. Rzuciła wtedy szkołę i poślubiła ojca dziecka. Dwie
następne ciąże były planowane. Sądziła, że dzieci
scementują małżeństwo i że skoro i tak musi być
w domu z jednym, to może sobie pozwolić na większą

rodzinę. Potem zrezygnowała z pigułki z obawy przed
zakrzepami, no i prezerwatywy znowu okazały się
zawodne.

- Czy to nie wygląda na beztroskę?
- Takie rzeczy się zdarzają. - W słowach Polly było

więcej osobistego przekonania, niż Stephanie mogła
sobie wyobrażać. - Po prostu pech. Niestety, zapłaciła
za to. Chyba nie jest szczęśliwa.

- Wcale się nie dziwię. - Stephanie umoczyła bisz­

kopt w herbacie i zjadła go ze smakiem. - Jeden błąd nie
kasuje drugiego.

- Nie rozumiem.
- Pierwszym było zajście w ciążę. Drugim - uznanie

tego za powód do wyjścia za mąż. I jeszcze urodziła
dwójkę dzieci! - Stephanie potrząsnęła głową. - Jak
mogła przypuszczać, że to dobrze wpłynie na jej
małżeństwo, do którego w ogóle nie powinno dojść?

Polly nie odpowiedziała na to retoryczne pytanie.

Sama była w ciąży. Może zaszła w tę ciążę przez
przypadek, ale za bardzo kochała Matta, żeby uważać to
za błąd. Nie traktowała tego jako powodu do zamążpójś-
cia, ale musiała przyznać, że Matt może inaczej oceniać
sytuację.

- Za kilka minut muszę zabrać Kąty Mclnroe na blok

operacyjny - oznajmiła Polly. - Jej matka i ojciec są
w tej chwili w pokoju dla rodzin i oboje płaczą.

- Och... - Stephanie zrobiła współczującą minę.

- To przykra sprawa.

- Tak. - Polly skinęła głową. - Lepiej pójdę do nich.
Z ciężkim sercem opuściła pokój pielęgniarek. Kąty

była rozkosznym trzyletnim szkrabem, przyjętym na
oddział ze złamaniem kości udowej po zwykłym upadku
w domu. Maluchy często przewracają się po kilka razy
dziennie, ale nic złego się nie dzieje. Prześwietlenie
wykazało, co jest przyczyną kruchości tego odcinka
kości. Kąty miała złośliwy guz, zbyt duży, żeby można
było wykonać operację oszczędzającą kończynę. I cho­
ciaż rokowania były pomyślne, rodzice dziewczynki
usiłowali się oswoić z myślą, że po południu Kąty wróci

z sali operacyjnej zjedna nogą amputowaną wysoko nad
kolanem.

Kąty poradzi sobie lepiej od rodziców. Odznacza się

odpornością typową dla wielu dzieci. Umiejętnością
powrotu do normalnego życia i czerpania z niego tego co
najlepsze. Niektóre dzieci robiły to wielokrotnie. Jak
Bonnie.

Polly ciężko westchnęła. Myśli o Bonnie rzadko ją

opuszczały. Zwłaszcza tutaj, w szpitalu. A myśli o Bon­
nie wiodły wprost do Matta. Polly bardzo się o niego
martwiła. Był zbyt opanowany, zbyt pogodny. Otoczył

się szczelnym murem i Polly nie wolno było go
przekroczyć. Może pora, by sforsować ten mur?

Z nadzieją omiotła wzrokiem korytarz aż do głów­

nego wejścia, jak czyniła to wiele razy w tym tygodniu,
ale osoby, które wchodziły na oddział, nie należały do
personelu. Za to zbliżył się do niej mężczyzna z dwoma
małymi chłopcami. Miał wojowniczą minę.

- Gdzie jest moja żona? - zapytał. - Lisa Copland.
- W pokoju numer siedem - odparła. - Czy pan jest

mężem?

- Tak. Gdzie jest ten pokój?
- Zaprowadzę pana. - Nie poczuła sympatii do męża

Lisy. Miał na sobie wyświechtaną drelichową bluzę,
dżinsy i robocze buty, a z całej jego postaci emanowała
agresja. Za nim postępowali z ociąganiem dwaj chłop­
cy. Najwyraźniej nie chcieli być tutaj.

Lisy też nie zachwyciła ich obecność.
- Bądźcie grzeczni - upomniała synków. - Ricky jest

chory. - Zwróciła się do męża. - Dlaczego Aaron nie

jest w szkole?

- Powiedział, że nie pójdzie. Kiedy wracasz do

domu?

- Nie wiem - westchnęła Lisa. - Lekarz chce, żeby

Ricky był pod obserwacją. Ma uraz czaszki.

- Ja idę do roboty. Musisz wracać i zająć się tą

dwójką.

- Nie mogę! - Lisa podniosła głos. - Nie idź do

pracy, Brendon.

- A kto popłaci te cholerne rachunki?
Starsi chłopcy skorzystali ze sprzeczki rodziców

i zaczęli się popychać. Ricky trząsł szczebelkami łóże­
czka i wrzeszczał. Polly z przerażeniem obserwowała
sytuację i odetchnęła z ulgą, kiedy do pokoju wpadła
siostra oddziałowa.

- Co tu się dzieje, u licha? - warknęła Lee. - Proszę

mówić ciszej! - nakazała małżeństwu. - A wy - zwró­
ciła się do chłopców - uspokójcie się. Ale już!

Chłopcy przestali się bić i Lee kiwnęła głową

z zadowoleniem. Odwróciła się do ich ojca, ale na
moment się zatrzymała.

- Polly, w biurze jest do ciebie telefon...
Polly umknęła radośnie i skierowała się szybko do

biura. Może to telefon od Matta? Ręka lekko jej drżała,
kiedy ujmowała słuchawkę.

- Polly Martin przy telefonie.
- Witaj, Polly. Tu Karen.
Zdziwienie przytłumiło rozczarowanie, że to nie

Matt do niej dzwoni. I zaraz potem Polly opanowały
wyrzuty sumienia.

- Karen, jak się czujesz? - Polly aż się wewnętrznie

skurczyła, uświadomiwszy sobie banalność tego pyta-

nia. - Tak mi przykro, że nie odzywałam się od... od...
- Jak to wyrazić: Od śmierci twojej córki? Od pogrzebu?

- Nie mam do ciebie żalu. - Karen zdawała się

rozumieć jej dylemat. - Prawdę mówiąc, ostatnio nawet
było przy nas aż za dużo ludzi. Dopiero od dwóch dni
mamy dla siebie trochę czasu. - Karen umilkła i Polly
odczuła, że niełatwo jej wyrazić powód, dla którego
telefonuje.

- Czy mogłabym ci jakoś pomóc? - zapytała.
- Tak, owszem. - W głosie Karen zabrzmiała wdzię­

czność. - Robiłam dzisiaj porządki i kiedy pakowałam
zabawki Bonnie, przyszło mi do głowy, żeby je ofiaro­
wać oddziałowi dziecięcemu. Ona spędziła tam mnóst­
wo czasu i byłoby nam miło, gdyby coś po niej zostało.

- To świetny pomysł. Ale nie ma pośpiechu.
- Chcę to zrobić teraz - powiedziała Karen. - Tak

samo Russell. - Umilkła na chwilę. - Problem w tym, że

pragniemy oddać te zabawki, ale nie czujemy się na

siłach, żeby odwiedzić oddział. Czy mogłabyś przyjść
i je zabrać?

- Oczywiście.
- Może dzisiaj?
- Przyjdę po pracy - obiecała Polly. - Czy odpo­

wiada ci czwarta?

Karen miała gotowy dzbanek z kawą na przyjście

Polly. Usiadły w kuchni i wzrok Polly przykuła tablica
na ścianie za stołem. Przypięte do niej były rysunki,
najwyraźniej autorstwa Bonnie, oraz dużo fotografii. Te
z Tygrysiej Wyspy zajmowały centralne miejsce, ale

było tam też wiele starszych. Fotografie Karen i Russel­
la z córeczką, z których aż biła serdeczna więź, spajająca

zarówno małżonków, jak i łącząca ich z dzieckiem.
Sporo młodsza Bonnie miała gęste, ciemne, falujące
włosy, które nasunęły Polly skojarzenie z Mattem.

- Zrobimy z tego wszystkiego kolaż i oprawimy.

- Karen zaobserwowała spojrzenie Polly. - To nam
będzie przypominać dobre dni. Wspomnienia nie zo­
staną pogrzebane w albumie, żeby tylko od czasu do
czasu je odkurzać.

- Podziwiam cię za to, jak sobie radzisz - rzekła

cicho Polly. - Mogę się tylko domyślać, jak to wszyst­
ko cię spustoszyło.

- Mam Russella. Dodajemy sobie nawzajem sił.

A kiedy nie możemy, to razem płaczemy.

- Jesteś szczęśliwa. - Polly z zaskoczeniem stwier­

dziła, że jej zazdrości. - Oboje jesteście szczęśliwi.
- Gdyby ona i Matt mogli stworzyć taki związek...

- Ty też kochałaś Bonnie - rzekła Karen, przy­

glądając się Polly. - Tak żałuję, że nie widziałaś jej
w ostatnich dniach. I wtedy, kiedy przywieźliśmy ją do
domu.

- Nie byłam wówczas zdrowa. Nie mogłam przyjść

na oddział.

- Wiem, Matt nam powiedział.
- Mnie mówił, że chcecie być sami w domu. Nie

chciałam wam przeszkadzać.

- Wcale byś nie przeszkadzała. - Karen spojrzała jej

w oczy. - Dzięki Bonnie i jej chorobie poznaliśmy
nowych ludzi. Wyjątkowych. Jak Matt. I ty. Chciała­
bym, Polly, żebyśmy dalej byli przyjaciółmi. Nie unikaj
nas, dobrze?

- Dobrze.

- Matt powiedział, że nie przyszłaś, bo byłoby to dla

ciebie za trudne. - Karen westchnęła. - Nie mogę
uwierzyć, że dał ci do zrozumienia, że nie byłabyś mile
widziana. Podejrzewam, że to on nie mógł sobie dać
rady. Nawet nie przyszedł na cmentarz i od tamtej pory
prawie go nie widujemy.

- Prawie się nie spotykamy w pracy. - Polly wie­

działa, że ma smutny głos. - Całkiem się ode mnie
odsunął.

- On się odsunął od wszystkich - przytaknęła Karen.

- Miałam nadzieję, że rozmawia chociaż z tobą.

- On mnie unika - odparła Polly.
- Wczoraj był tu na kolacji - poinformowała ją

Karen. - Pierwszy raz po pogrzebie. Zapytaliśmy go,
czy nie chciałby zostać ojcem chrzestnym naszego
dziecka. Oczekiwanie na tego dzidziusia to jedyne, co
nas teraz trzyma przy życiu. Do rozwiązania zostało
tylko dziesięć tygodni i myśleliśmy, że może dobrze
zrobi Mattowi, jeżeli jakoś się zaangażuje.

- I jak zareagował na waszą propozycję? - Polly

ogarnął niepokój. Niedługo będzie musiała powiedzieć
Mattowi o jego dziecku.

- Niedobrze - przyznała Karen. - Właściwie nam

odmówił.

- Dlaczego? - Niepokój przerodził się w nieokreś­

lony strach.

- Powiedział, że doświadczenie ojcostwa go nau­

czyło, że koszt jest za wysoki. Nigdy więcej nie zaan­
gażuje się do tego stopnia, czy to byłoby jego dziec­
ko, czy cudze.

Polly poczuła, jak krew odpływa jej od policzków.

Mgliste myśli o tym, żeby się zwierzyć Karen ze swojej
ciąży i poprosić o radę, całkiem ją opuściły. Teraz

będzie jej o wiele trudniej zdobyć się na rozmowę

z Mattem. Mógłby ją odtrącić, a nie była pewna, czy

potrafiłaby się z tym pogodzić. Karen przypatrywała się

jej z zatroskaniem.

- Przykro mi, Polly. Ja naprawdę myślałam, że ty

i Matt byliście... że mieliście... - Karen urwała za­
kłopotana.

- Tak, byliśmy ze sobą - potwierdziła Polly. - To się

zaczęło po tym, jak wróciliśmy z Bonnie z wycieczki do
Australii. - Umilkła. To wtedy musiało się zdarzyć.
Podczas ich pierwszego tygodnia. - Myślałam, że to coś
wyjątkowego. Teraz już nie jestem tego pewna.

- Czy on ci mówił o swoich planach wyjazdu do

Anglii?

- Nie. - Polly ogarnęła rozpacz. Z trudem wyszep­

tała: - Kiedy zamierza wyjechać?

- W przyszłym tygodniu. - Karen się zmartwiła, że

pierwsza przekazała wiadomość, która najwyraźniej

spowodowała szok. - To zdumiewające, że nic nie

powiedział. To do niego niepodobne, żeby sprawiać
innym taki zawód.

- Porozmawiam z nim. - Polly głośno podjęła

decyzję. - Wezmę to pudełko z zabawkami do pracy
i poszukam Matta. Jest jeszcze coś, co chcę z nim
przedyskutować. - Dopiła kawę. Kubek drżał i o mało

się nie przewrócił, kiedy postawiła go na blacie. - Tym

razem będzie musiał ze mną rozmawiać. - Wstała. Nogi
miała jak z waty. - Nie dam mu się wykręcić.

- Masz rację - zachęciła ją Karen. - Życzę ci szczęścia.

Oprócz szczęścia potrzebna była odwaga. Polly od

dwudziestu minut siedziała w pokoju Matta. Właśnie
wypiła kolejny kubek kawy i dowiedziała się wszyst­
kiego o planowanej podróży.

- Od kilku lat współpracujemy luźno z tym zes­

połem z Glasgow. Mają bardzo ciekawe osiągnięcia
w dziedzinie laparatomii wykonywanej w trybie nag­
łym.

Polly niezbyt uważnie śledziła szczegóły planowane­

go projektu badań. Matt po prostu szukał ucieczki
w omawianiu problemów profesjonalnych i Polly od
czasu do czasu potakiwała skinieniem głowy.

Trudno było pogodzić się z tym, że Matt wyjeżdża.

Że jej nie uprzedził. Że nawet nie przeprosił, potwier­
dzając informację Karen. W tej sytuacji powiadomienie
go, że jest w ciąży, nie wchodzi w grę.

Matt patrzył na nią. Badał jej reakcję. Nie mogła

sobie pozwolić na okazanie prawdziwych uczuć. Skoro

on chroni się za tarczą swojego profesjonalizmu, to
próba nawiązania kontaktu osobistego, do czego tak
tęskniła, mogłaby go spłoszyć.

- To tylko kilka tygodni. - Matt sam wkroczył na

teren bardziej osobisty. - Najwyżej miesiąc. Już dawno
planowałem ten wyjazd i teraz jest odpowiedni moment.

Polly podniosła wzrok, słysząc lekkie wahanie w gło­

sie Matta, i spojrzała mu prosto w oczy.

- Polly, ja nie uciekam od ciebie. Miałem zamiar ci

powiedzieć, kiedy będę gotów do wyjazdu. - Twarz
Matta wyrażała niemą prośbę, na którą Polly nie mogła
pozostać obojętna. - Muszę się trochę oderwać. Jest mi
dużo trudniej, niż sądziłem.

- Wiem - powiedziała łagodnie. - Ale ja chcę

pomóc. Nie odtrącaj mnie.

- Ja cię nie odtrącam.
- Ależ tak, robisz to. Prawie cię nie widuję od dwóch

tygodni, a kiedy się spotykamy, to zachowujesz się tak,

jakbyś był z innej planety. - Polly głęboko odetchnęła.

- Mam wrażenie, że już nie jestem ci potrzebna, Matt.
- Głos jej się załamał. - Że pogrzebałeś nasz związek
razem z Bonnie. - Z trudem hamowała łzy. - Czy to
tylko tyle dla ciebie znaczyło? Czy to tylko miało ci
pomóc zapomnieć o chorobie córki?

- Wiesz, że tak nie było. Nie jest - szybko się

poprawił.

Polly podniosła oczy i zaskoczył ją ból, jaki ujrzała

w oczach Matta. Przecież by nie cierpiał, gdyby mu na
niej nie zależało.

- Potrzebuję trochę czasu, Polly - powiedział mięk­

ko. - Nie wiem, co się ze mną dzieje. Proszę, postaraj się
zrozumieć.

Matt przechylił się i ujął rękę Polly. Uścisk jego dłoni

był zadziwiająco mocny. Polly nie mogła dłużej hamo­
wać łez. Jedna spłynęła jej po policzku - w reakcji na
dotyk Matta. Siła miłości do tego człowieka była
zarazem jej oparciem i zgubą.

Łzy popłynęły szybciej, gdy uświadomiła sobie, że

nie może powiedzieć Mattowi o ciąży. Nie teraz. Ta

świadomość stałaby się pułapką. Matt musi mieć moż­
liwość akceptacji zarówno radości, jak i cierpienia, jakie
Bonnie wniosła w jego życie, by iść dalej, nie oglądając
się wstecz.

Gdyby zdecydował się zostać, Polly nigdy by się nie

dowiedziała, czy to ze względu na nią, czy dziecko. Co
gorsza, mógłby zażądać, by przerwała ciążę, a tego
nigdy by mu nie wybaczyła. Nie będzie go tylko kilka
tygodni.

Wystarczająco długo, żeby bezpiecznie przetrwała

pierwsze trzy miesiące. Żeby Matt pogodził się ze

śmiercią Bonnie. I żeby się przekonał, że do niej tęskni.

Żeby zrozumiał, że to, co ich łączy, jest tak wyjątkowe,
iż mogą na tym zbudować swoją przyszłość.

- Będziesz za mną w kontakcie?
- Oczywiście. - Matt uścisnął jej rękę. - Mamy

telefon i pocztę elektroniczną. Nawet nie zauważysz
mojej nieobecności.

Nie miał racji.
Polly za każdym razem zaskakiwało, kiedy oddział

dziecięcy odwiedzał jakiś inny specjalista, a nie Matt.
Zauważała każde dziecko, które jakoś jej przypominało
Bonnie i boleśnie przeżywała każdą noc, którą sama

spędzała w łóżku. Jak mogła nie myśleć o Matcie, skoro

dzień i noc nosiła pod sercem pamiątkę ich miłości?
Poranne sensacje na szczęście szybko minęły, ale jej
ciało podlegało zmianom. Piersi stały się pełniejsze,
przytyła w talii, chociaż jeszcze przez miesiąc nie
będzie to widoczne pod luźną tuniką i spodniami, które
stanowiły jej strój służbowy. Badanie, któremu ją
poddano w tydzień po wyjeździe Matta, wprost ją
oszołomiło. Widok maleńkiego serca bijącego w jej
wnętrzu sprawił, że poczuła mocną więź ze swoim
dzieckiem. Dzieckiem Matta.

Komunikacja z Mattem okazała się zadziwiająco

trudna. Zycie osobiste Polly wymagało wielu decyzji.
Umowa na wynajem mieszkania wygasła i Polly prze­
dłużała ją co tydzień od nowa. To nie było odpowiednie
miejsce dla dziecka, a do Helen nie mogła się wprowa­
dzić w swoim stanie. Pensja pielęgniarki nie pozwalała
na luksusy. Wynajęcie odpowiedniego mieszkania prze­
kraczało jej możliwości, a kupno na raty nawet naj­
skromniejszego domu pozostawało w sferze marzeń.
Nie mogła się nikogo poradzić, gdyż jej prawość nie
dopuszczała, by powiedzieć komukolwiek o ciąży,
dopóki Matt się nie dowie. Była zadowolona, że oparła
się impulsowi, by się zwierzyć Karen, natomiast ton jej
korespondencji z Mattem nie pozwalał, żeby przekazać

mu nowinę pocztą elektroniczną.

Z przerażeniem uświadomiła sobie, że dystans mię­

dzy nimi stale się powiększa. Rosła jej nerwowość na
myśl o zobaczeniu się z Mattem. Żarliwie pragnęła

spędzić z nim trochę czasu na osobności. Nie wyob­

rażała sobie, że pierwszy raz po miesięcznej rozłące
mogliby się spotkać w pracy.

Już z oddali poznał, że to Polly. Jej śmiech wybijał się

z hałasu korytarza pełnego ludzi. Pewno wraca z jadalni
po spóźnionym lunchu. Szła razem ze Stephanie i obie
się zaśmiewały. Nie mógł obrócić się na pięcie. Niósł go
tłum i Matt z każdym krokiem zbliżał się do Polly.

Wyglądała o wiele piękniej, niż ją zapamiętał. Czy

przybrała na wadze podczas jego nieobecności? Jeżeli
tak, to było jej z tym do twarzy. Tunika mocno opinała

jej piersi. Ku swej konsternacji Matt poczuł przypływ

pożądania.

Jego postanowienie, jakie stopniowo krystalizowało

się w ciągu przeszłego miesiąca, umocniło się zdecydo­
wanie podczas kilku ostatnich dni. Całodobowa podróż
powrotna ze Szkocji stała się doskonałą okazją, by je
podjąć ostatecznie. Matt tęsknił za Polly o wiele bar­

dziej, niż się spodziewał. Brakowało mu jej, kiedy jej nie
widział w obcych oddziałach szpitalnych, które od­
wiedzał. Myślał o niej podczas bezsennych nocy. Myślał
też dużo o Bonnie i wydawało mu się, że pogodził się
z jej śmiercią. Wspominał dobre chwile i doszedł do
wniosku, że jego miłość do córki była doświadczeniem,

jakie warto było przeżyć.

Jednakże nie chciałby tego powtórzyć, a gdyby

pozwolił na odrodzenie swojego związku z Polly,
następstwem byłoby małżeństwo i dzieci, i brzemię
odpowiedzialności, jakiego nie pragnął. Pobyt za grani­
cą dowiódł, że może się obejść bez Polly Martin. I dodał
mu bodźca, by na nowo się zainteresować pracą zawo­
dową. Tu mógł się czuć bezpiecznie. Powinien skupić
się na pracach badawczych. I na podróżach.

Wrócił do kraju z postanowieniem uporządkowania

życia osobistego. Musi się zachować uczciwie wobec
Polly i jak najszybciej ją zawiadomić, że wspólna

przyszłość nie wchodzi w grę. Kiedyś mu za to po­
dziękuje. Nigdy nie zdoła jej zaofiarować takiej miłości,
na jaką ona zasługuje. Zrywając ten związek, da jej

szansę założenia w przyszłości rodziny, do czego on się
nie nadaje.

Jednak to okazało się trudniejsze, niż przypuszczał,

ponieważ zdradziło go własne ciało. Reakcja fizyczna
wytworzyła siłę, która błyskawicznie pokonała dzielącą

ich odległość. Polly, zaskoczona, podniosła wzrok i jej
oczy spotkały się z oczami Matta. Uśmiech na jej twarzy
zamarł i jej rysy na moment stężały. A potem wyraz jej
twarzy uległ zmianie i wprawił Matta w rozpacz. Chyba
nigdy nie zdoła się oprzeć takiemu ogromowi nadziei
i miłości, jaką ujrzał w oczach Polly. To tak bardzo
przypominało mu Bonnie, kiedy trzymała w ramionach
małe tygrysiątko.

Na myśl o Bonnie Matt w jednej chwili oprzytomniał.

To musi się skończyć. Teraz. Nikogo więcej tak blisko
do siebie nie dopuści. Nigdy.

Była dość blisko, by zauważyć subtelną zmianę na

twarzy Matta. Jakby zatrzasnął jakieś drzwi. W pierw­

szej chwili jej widok go ucieszył. Więcej niż ucieszył.

Jego reakcja była tak silna, że Polly odczuła jego
obecność, chociaż nie spodziewała się spotkania. Nie
wiedziała, że wrócił do kraju i że jest w pracy, ale miała
takie wrażenie, jakby niemal jej dotknął.

Niespodziewane spotkanie w miejscu, w jakim naj­

mniej sobie tego życzyła. Spotkanie, które być może
zadecyduje o jej przyszłości. Polly czekała na nie od
tygodni; długich, samotnych tygodni, kiedy lęk walczył
z nadzieją, a nad wszystkim dominowała świadomość

miłości do Mata. Zdała sobie sprawę, że Stephanie się
zorientowała, że dzieje się coś niezwykłego. Gdy Polly
zwolniła, Stephanie spojrzała na zbliżającego się męż­
czyznę, a potem przeniosła wzrok na Polly.

- Zobaczymy się na oddziale, dobrze?
Polly skinęła głową. Nawet nie udawała, że chce iść

dalej.

- Matt! - Starała się, żeby jej powitanie wyglądało

na koleżeńskie. - Jak się czujesz?

- Dziękuję, doskonale. A ty? Bardzo dobrze wy­

glądasz.

- Czuję się świetnie - odrzekła. - Kiedy wróciłeś?
- Wczoraj w nocy. Było za późno, żeby zadzwonić.
Czy chciał zadzwonić? Badała wzrokiem jego twarz.

Byli prawie sami na całym korytarzu. W oddali pojawił
się wózek z kolacją.

- Tęskniłam do ciebie - powiedziała cicho. - Masz

chwilkę, żeby się napić kawy?

- Nie. - Unikał jej wzroku. - Muszę załatwić całą

masę korespondencji.

- Więc później? - Czuła się, jakby pukała do

zamkniętych drzwi, ale nie mogła się odwrócić. Matt
miał dość czasu. Teraz ona musi się przekonać, czy te
drzwi są zaryglowane.

- Myślę, że nie, Polly. - Wytrzymał jej spojrzenie

bez drgnięcia powieki. - Przykro mi.

Polly lekko potrząsnęła głową, jakby usiłując zro­

zumieć, co usłyszała.

- Czy to wszystko, Matt? - Jej głos brzmiał obco.

Słowa z trudem przechodziły przez ściśnięte gardło.

- Czy chcesz powiedzieć, że to koniec?

- Polly, bądźmy uczciwi. - Matt spojrzał w bok

i skinął głową dwóm przechodzącym lekarzom. Obrócił
się do Polly, kiedy tamci odeszli na tyle daleko, by go nie
słyszeć. - Zbliżyła nas wspólna troska o Bonnie. Teraz
to już przeszłość.

Polly nie dbała o to, czy ktoś przechodzi obok.

Schwyciła Matta za rękę.

- Czy to wszystko, co nas łączyło? Naprawdę tak

uważasz?

Spojrzał na jej rękę i uśmiechnął się z prawdziwym

żalem.

- Seks był fantastyczny - przyznał. - Ale przecież to

nie wszystko, prawda?

Polly zaniemówiła. Puściła rękę Matta. Odtrącał

wszystko, co wspólnie przeżyli. Sprowadzał do łóż­
kowej przygody. Wiedział tak samo jak ona, że ich
związek daleko wykraczał poza więź czysto fizyczną.
Wiedział, że Polly go kocha. Teraz tę miłość rzucił jej
w twarz. To było o wiele gorsze od wszystkiego, czego
mogła oczekiwać. Zadał jej tak wielki ból, że musiała się
bronić. Ogarnęło ją oburzenie.

- Więc to tyle?
Wyglądał na zmieszanego. Ciężki oddech Polly

przypominał w połowie śmiech, w połowie szloch.
Ciekawe, jaką Matt miałby minę, gdyby wybrała ten
moment, żeby mu oznajmić, że będzie ojcem. Czy
powinna mu powiedzieć?

Oczywiście, że tak. Ma prawo wiedzieć.
- Lepiej pójdę, Polly. Czeka mnie mnóstwo pracy.
Jej gniew przerodził się w furię. Jak on śmie jej to

robić? I sobie? Niszczy jej przyszłość, jej marzenia.
Niszczy własną przyszłość, szansę stworzenia rodziny.
I ma czelność, żeby to oznajmić w miejscu publicznym.

Polly musiała się usunąć, gdyż przetaczano łóżko

w otoczeniu licznego zespołu lekarskiego. Matt podążył
za nimi.

- Matt! - Ton głosu Polly był tak naglący, że Matt

przystanął i odwrócił się, czekając z rezygnacją na jej

dalsze słowa. Polly otworzyła usta, ale je z powrotem
zamknęła.

On nie zasługuje, żeby się dowiedzieć o dziecku.

Rzucił ją. Musi sama stawić czoło przyszłości, a skoro
ojciec dziecka jej nie chce, byłaby idiotką, gdyby mu
pozwoliła wpływać na ważne decyzje, jakie ją czekają.
Prawdopodobnie zaproponowałby jakąś formę pomocy
finansowej. I tak ją obraził, mówiąc, że ich związek
polegał tylko na seksie. Gdyby teraz chciał za to płacić,
upokorzenie byłoby ogromne. Musi sobie sama pora­
dzić. On jej nie może nic zaofiarować.

Matt wciąż czekał. Nagle Polly zdała sobie sprawę,

że nie ma mu nic do powiedzenia. Potrząsnęła tylko
głową, odwróciła się i ruszyła przed siebie. Jeżeli o nią
chodzi, to Matthew Saunders może iść do diabła.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Prędzej czy później ktoś musiał zauważyć.
Kiedy Polly podniosła rękę w górę, tunika się zadarła

i odsłoniła zaokrąglony brzuch. Stephanie wytrzesz­
czyła oczy.

- Polly, jesteś w ciąży, czy mi się wydaje?

Polly rzuciła przerażone spojrzenie na drzwi pokoju

z lekami. Na szczęście nikt nie słyszał okrzyku Ste­
phanie. Ale tajemnica się wydała.

- Jajuż się domyślałam, chociaż trudno mi było w to

uwierzyć - rzekła Stephanie. - Kiedy wróciłaś z urlopu,
dużo osób zwróciło uwagę, że przytyłaś. Dlaczego mi
nie powiedziałaś?

- Nie mogłam. - Polly obracała w palcach strzykaw­

kę z insuliną, po którą przyszła.

- Dlaczego, Polly? Wydawało mi się, że jesteśmy

przyjaciółkami.

- Bo jesteśmy. - Polly umieściła strzykawkę w ner-

kowatej misce i uścisnęła Stephanie. - Wybacz, Steph.
Miałam tyle problemów, że nie byłam w stanie nikomu
o tym mówić.

- Czy to znaczy, że tylko ja o tym wiem?
- Ty i moja matka, której się zwierzyłam dopiero

w zeszłym tygodniu. Obiecaj, że nic nikomu nie po­
wiesz. Proszę! - Polly sięgnęła po watkę nasączoną
alkoholem i włożyła ją do miski. - Dziś dostanę o numer

większy strój. Dzięki temu będę mogła ukrywać ciążę

jeszcze przez kilka tygodni.

- Który to miesiąc?
- Piąty.

Stephanie aż gwizdnęła z wrażenia.

- Kto jest ojcem? - spytała.
Polly była bardzo zajęta skalowaniem aparatu do

badania stężenia glukozy w krwi, który zdjęła z półki.
Najchętniej udałaby, że nie słyszy.

- Wolałabym tego nie mówić - odparła, unikając

ciekawskiego spojrzenia przyjaciółki.

- Jak uważasz. - Stephanie sprawdziła wykaz leków

i sięgnęła po buteleczkę na najwyższej półce. - Ale
myślę, że wiem. - Ściszyła głos. - To Matt Saunders,
prawda?

Polly czuła, że ma niewyraźną minę.
- Dlaczego tak uważasz? - zapytała przyjaciółkę.
- Daj spokój, Polly - odparła Stephanie. - Widzia­

łam, w jaki sposób na niego patrzyłaś - tego dnia, kiedy
wracałyśmy z lunchu i zauważyłaś go na korytarzu.
Zastanowiłam się nad tym w drodze na oddział. Wy­
glądałaś na taką nieszczęśliwą od czasu pogrzebu
Bonnie! I kiedy Matt był za granicą. Potem, po jego
powrocie, nagle wzięłaś dwa tygodnie urlopu. - Spoj^
rżała na Polly współczująco. - Rozumiem, że on się za
bardzo nie pali do roli ojca.

- On nie wie, że jestem w ciąży.
- Co? - Buteleczka w ręku Stephanie drgnęła i pas­

tylki wysypały się do plastykowego kieliszka. - Dlacze­
go na litość boską mu nie powiedziałaś?

Do małego pomieszczenia weszła jeszcze jedna

pielęgniarka i nagle zrobiło się za ciasno. No i Polly była
zwolniona z odpowiedzi na trudne pytanie.

- Melanie musi sobie teraz zbadać stężenie glukozy

i wstrzyknąć insulinę. - Polly zabrała nerkowatą miskę.

- Dziś zrobi to pierwszy raz sama. A my porozmawiamy
później, Steph.

- Nie wątpię. Mamy trochę zaległości do nadrobienia.
Uczucie ulgi, jakiego doznała Polly, spiesząc do

swoich obowiązków, nie wynikało jedynie z tego, że
udało się jej umknąć. Cieszyła się, że Stephanie się
domyśliła. I była zadowolona, że przyjaciółka się nie

obraziła, że nie dopuściła jej wcześniej do tajemnicy.
Mogła teraz porozmawiać z kimś, kto potrafi dać jej
bardziej praktyczną^ radę niż matka. To jest miła per­
spektywa i Polly pierwszy raz od wielu tygodni znaj­
dowała przyjemność w swojej pracy.

Dziesięcioletnia Melanie Smith samodzielnie prze­

prowadziła badanie stężenia glukozy we krwi, odczytała
wynik i zapisała go w dzienniczku. Tak się ośmieliła, że

sama wstrzyknęła sobie podskórnie insulinę.

- Brawo, skarbie. - Polly ją uścisnęła. - Jestem

z ciebie dumna.

- To wcale tak bardzo nie bolało - wyznała Melanie.

- Najgorzej było o tym myśleć.

- Często tak bywa - zgodziła się Polly. Może lęk

przed poinformowaniem Matta - a wiedziała, że w koń­
cu będzie musiała to zrobić - też jest gorszy niż sam
czyn. Wypraktykuje to na Stephanie. Uśmiechnęła się
do dziewczynki.

- Jak przyjdzie mamusia, zaprowadzę was obie do

dietetyczki. Ona wam powie, jak ważna jest dieta.

- Czy pójdzie pani z nami?
- Tylko wam pokażę, gdzie to jest. Mam mnóstwo

innych pacjentów pod opieką, a niedługo przyjdzie tu
nowy chłopiec. Muszę pościelić mu łóżko.

- Co mu jest?
- Zdaje się, że ma skomplikowane złamanie ręki

i będzie musiał mieć operację.

Polly minęła fizjoterapeutkę, która zachęcała małą

pacjentkę, żeby chodziła o kulach.

- Hej, Kąty! - Polly przykucnęła, szeroki uśmiech

rozjaśnił jej twarz.

- Zabieram Kirsty na spacer. Patrz! - Kąty skupiła

się, próbując się oswoić ze sztuczną nogą, którą nazwała
imieniem ulubionej pielęgniarki.

Polly przyglądała się wysiłkom dziewczynki. Kąty

miała kłopot z przymuszeniem protezy do współdziała­
nia i matka dziecka niespokojnie kręciła się w pobliżu,
gotowa spieszyć z pomocą.

- Mamusiu, jestem zmęczona!
- Jeszcze jeden kroczek, skarbie - zachęcała fizjo­

terapeutka. - Spróbuj.

Polly ruszyła dalej. Musi przygotować pokój dla

nowego pacjenta. Operacja jest zaplanowana na dzisiej­
sze popołudnie, a przedtem trzeba zainstalować nowego
przybysza. Mogła przystanąć tylko na kilka sekund,
kiedy Stephanie dogoniła ją na korytarzu.

- Co robisz po pracy?
- Pójdę do domu i wyciągnę się na kanapie. - Polly

pokazała zęby w uśmiechu. - To mi się należy po całym
dniu na nogach.

- Dobrze - odparła Stephanie. - Możesz sobie leżeć,

ale ja będę przy tobie. Przyjdę o wpół do siódmej
i przyniosę coś do jedzenia. Chyba że wolisz, żebyśmy
gdzieś poszły?

- Nie. Wpadnij do mnie. Naprawdę czuję się ostat­

nio zmęczona. I mam wilczy apetyt. - Spojrzała łakomie
na kanapki, jakie niosła Stephanie. Nie mogła się
doczekać przerwy na lunch.

- Przyniosę dla ciebie podwójną porcję - obiecała

Stephanie. - Czy mogą być chińskie potrawy?

- Fantastycznie.

- Chyba nie zmieszczę ani jednego kęsa więcej.

- Polly obrzuciła wzrokiem pojemniczki porozrzucane

na stole. - Przyniosłaś jedzenia jak dla wojska.

- Zjadłaś tyle, co cały oddział. - Stephanie sięgnęła

po butelkę i dolała sobie wina. - Szkoda, że nie możesz

spróbować. To chardonnay. - Pociągnęła łyk i przy­
mknęła oczy, rozkoszując się smakiem trunku. - No

dobrze - oznajmiła. - Jestem gotowa. Mów, Polly.

- Od czego mam zacząć? - jęknęła Polly.
- Od początku. Za kilka miesięcy urodzisz dziecko,

a jego ojciec nic o tym nie wie. Dlaczego?

- Zerwał ze mną, zanim zdążyłam go o tym powia­

domić.

Stephanie miała sceptyczną minę.

- Czy potrzeba dużo czasu, żeby powiedzieć: Wiesz

co? Jestem w ciąży.

- Czekałam na właściwy moment. - Polly wes­

tchnęła. - No dobrze. Czekałam, aż mi powie, że mnie
kocha. Gdyby mi to powiedział, wiedząc, że jestem
w ciąży z jego dzieckiem, nie byłoby to to samo. Nigdy

bym nie odkryła, czy zależy mu na mnie, czy na dziecku.
Przez to, że tak długo zwlekałam, dowiedziałam się, że
on nie chce ani mnie, ani dziecka.

- Skąd ta pewność, że nie chce dziecka, skoro o nim

nie wie?

- Ponieważ wiem, że on nie chce dzieci.
- Czy to sam powiedział?
Polly przypomniał sobie słowa Karen. Matt nie

chciał żadnej więzi z dziećmi, własnymi czy cudzymi.
W milczeniu skinęła głową.

Stephanie pociągnęła łyk wina, po czym posłała

Polly pytające spojrzenie.

- Czy go kochasz?
Polly ponownie skinęła głową.
- Naprawdę? Ale Matt jest taki... trochę... - Ste­

phanie przestała szukać delikatniejszego określenia.
- Nudny - zawyrokowała.

Polly musiała się uśmiechnąć. Kiedyś tak samo

myślała.

- On nie jest nudny - powiedziała po chwili mil­

czenia. - Kocham go od dawna i wiem, że nigdy tak nie
pokocham innego mężczyzny.

- Więc co się stało? - Stephanie uśmiechnęła się

szelmowsko. - Na tyle mu się podobałaś, że ci zrobił
dziecko.

- Bonnie Weaver umarła.
- A co to ma wspólnego z tobą i Mattem? - spytała

zdziwiona Stephanie.

- Matt od wielu lat jest blisko zaprzyjaźniony z Wea-

verami. -Polly ostrożnie dobierała słowa. Nie zamierza­
ła zdradzić tajemnicy Matta. - Był dla Bonnie jak wujek

i bardzo się kochali. Jej śmierć była dla niego wstrzą­
sem.

- To tylko dowodzi, że lubi dzieci. Tym bardziej

pokocha własne.

- Nie wiadomo. Może się boi, że pokocha i potem

straci.

- Nie dowiesz się, póki mu nie powiesz. Polly,

musisz mu powiedzieć.

- Wiem. Zrobię to.
- Kiedy?
- Niedługo.
- Nie będzie zadowolony, jak się dowie od kogoś

innego.

- Nie dowie się. Nikt nie wie oprócz ciebie, a ty

obiecałaś nikomu nie mówić, pamiętasz?

- Tego się nie da ukryć, Polly. - Stephanie rzuciła jej

zniecierpliwione spojrzenie. - Jesteś coraz grubsza.
Matt widuje cię kilka razy w tygodniu. On nie jest głupi.

- Odejdę z pracy.
- Możesz sobie na to pozwolić?
- Niestety, nie. - Potrząsnęła głową ze smutkiem.
- Czy rodzina może ci pomóc?

- Mama zaproponowała - odparła Polly z wes­

tchnieniem - że porozmawia z ojcem i poprosi, żeby mi
pozwolił wrócić do domu, ale to byłby rozpaczliwy
krok.

- To tak tam źle?
Polly nie odpowiedziała wprost.
- Chcę sobie sama radzić - odrzekła.
- Dzieci dużo kosztują.
- Wiem.

- Matt Saunders musi być bogaty.
- Zapewne.
- On też ponosi odpowiedzialność za to dziecko,

przecież wiesz. On ci pomoże. Musi pomóc.

- Jestem pewna, że by pomógł. Ale ja nie chcę jego

pieniędzy. To tak, jakby płacił za seks.

- Może ci zaproponować małżeństwo.
- Tego też nie chcę.
- Ale dlaczego? Przecież mówiłaś, że to jedyny

mężczyzna, którego będziesz kochała.

- W zeszłym tygodniu moja matka dała mi jedną

dobrą radę - rzekła Polly ponuro. - Powiedziała, żebym
nie wychodziła za mąż za mężczyznę, który nie pokocha
mnie tak bardzo, jak ja jego. Że łatwo ulec pokusie
i myśleć, że to się zmieni po ślubie albo jak dziecko
przyjdzie na świat. Ale tak się nie dzieje. Nie pomogą
żadne starania, można tylko złamać sobie serce.

- Phi. - Stephanie potrząsnęła głową. - Ale rada!
- Myślę, że mama wie, o czym mówi - rzekła Polly.

- Małżeństwo moich rodziców jest nieudane. Ot, przy­

zwyczajenie, z którym żadne z nich nie chce zerwać. Nie
chciałabym takiej rodziny dla mojego dziecka.

- Masz rację - przyznała Stephanie, dopijając wino.
- Jednak nie mogę się powstrzymać od myśli - wy­

znała Polly - że może w moim przypadku byłoby
inaczej. Może Matt mnie kocha, ale nie zdaje sobie
z tego sprawy. Albo może za bardzo się boi, żeby się do
tego przyznać.

- A ty się za bardzo boisz, żeby mu powiedzieć, że

jesteś w ciąży - przypomniała jej Stephanie. - Co będzie

dalej?

- Nie wiem - odparła Polly. - Zastanawiam się. Coś

się musi wydarzyć.

- Jestem tego pewna - zgodziła się Stephanie.

- Przypuszczalnie szybciej, niż ci się wydaje.

Matt nieuważnie słuchał lekarza, Richarda Par-

ry'ego, który stał przy nim na korytarzu oddziału
dziecięcego. Obserwował zbliżającą się Polly, którą
w tej chwili dzieliło od niego tylko kilka metrów.
Poruszała się bardzo wolno. Trzymała za rękę małą
roześmianą dziewczynkę z burzą jasnych loków. Dziec­
ko mocno utykało, ale Matt widział je ćwiczące o kulach
kilka dni temu.

Teraz Polly się śmiała. Jej śmiech był tak zaraź­

liwy, że Matt też bezwiednie się uśmiechnął. Richard
Parry zdał sobie sprawę, że do starszego kolegi nie
dotarło ani jedno słowo o przypadku podejrzenia
zapalenia wyrostka robaczkowego, jaki próbował mu

zreferować, więc dał za wygraną i zwrócił uwagę na
Polly, która przykucnęła i uścisnęła Kąty, gratulując

jej wyczynu. Kąty wykrzyknęła radośnie i podskoczy­

ła, opasując pielęgniarkę obiema rączkami i zdrową
nóżką.

Richard zamilkł. Matt Saunders patrzył przez chwilę,

po czym zwrócił wzrok na kolegę.

- Gdzie jest ta pacjentka z wyrostkiem? - zagadnął.

- Nie mamy całego dnia do stracenia.

Richard spojrzał jeszcze raz przez ramię, wsunął pod

pachę notatnik z opisem przypadku i podążył za szybko
kroczącym chirurgiem. Ten zaś uznał, że nie pomylił
się. Nóżka dziewczynki opasała Polly w talii i w rezul-

tacie tunika naprężyła się na brzuchu pielęgniarki. Bez
dwóch zdań, Polly Martin jest w ciąży.

Trzynastoletnia dziewczynka w łóżku numer dwa

miała szczęście, że Richard Parry był doskonałym
lekarzem, chociaż tuż po stażu. Matt, który przeżył szok
na widok czegoś tak niespodziewanego jak Polly w cią­
ży, potraktował z nietypową dla siebie obojętnością
sugestie Richarda co do kierunku postępowania w tym
przypadku. Jednak w sali operacyjnej Matt opanował
rozbiegane myśli, chociaż to Richard przeprowadził
operację. Pod koniec dnia pracy, gdy Matt rozprawiał się
z robotą papierkową w swoim gabinecie, szok już osłabł.

Może dlatego, że teraz Matta ogarnęła złość.

Pomyłka jest wykluczona. Polly jest w ciąży, i to

zaawansowanej. Matt wiedział z całą pewnością, kto jest
ojcem tego dziecka. Powtarza się historia z Donną. Jego
dziecko przyjdzie na świat, a matka nie ma na tyle
przyzwoitości, by go o tym zawiadomić. Może Polly też
zamierza oddać dziecko do adopcji i pozbyć się życio­
wej pomyłki?

Nie zrobi tego. Jeżeli to on jest odpowiedzialny.
Jazda do mieszkania Polly zajęła mu kilka minut. Nie

zadał sobie trudu, by zatelefonować i uprzedzić o swojej
wizycie. Tak mocno zastukał w szklane drzwi, że
niewiele brakowało, a stłukłby szybę. Kiedy ujrzał, jak
Polly zbladła, otworzywszy drzwi, poczuł satysfakcję.
Spojrzenie, jakie jej rzucił, wyrażało gniew. Bez słowa
przestąpił próg i odwrócił się dopiero wtedy, kiedy
usłyszał, jak drzwi się zamknęły. Nie patrzył na twarz
Polly. Miękka trykotowa koszulka i obcisłe spodnie od
dresu nie maskowały jej zaokrąglonego brzucha.

- Nie zamierzałaś mi powiedzieć, prawda?
- Nieprawda. Chciałam ci powiedzieć. Kiedy się

dowiedziałam, nie mogłam się doczekać, żeby się
podzielić z tobą tą nowiną.

Parsknął szyderczym śmiechem.
- I kiedy to dokładnie było? - zapytał.
- Wtedy, kiedy umierała Bonnie. - Policzki Polly

lekko się zaróżowiły. Mówiąc, wyprostowała się. Nie
było sposobu, by uniknąć tej konfrontacji. Za długo
zwlekała! Matt ma prawo się złościć. - Nic wtedy nie
mogłam powiedzieć. A podczas pogrzebu wyraziłeś się,
że ciąża Karen nie przyniesie jej i Russellowi ulgi
w cierpieniu. Że nie można zastąpić jednego dziecka

drugim. Gdybym ci wtedy powiedziała, pomyślałbyś, że
ofiarowuję ci to dziecko na miejsce Bonnie.

Zaczerpnęła tchu. Matt milczał. Nadal patrzył na nią

takim wzrokiem, jakby umyślnie zrujnowała mu życie,
ale przynajmniej wydawało się, że słucha.

- Wiem, jak bardzo dotknęła cię śmierć Bonnie. Nie

dopuściłeś mnie do siebie, żebym spróbowała ci pomóc.
Myślałam, że słusznie postępuję, zostawiając cię same­
mu sobie, jak tego chciałeś. To byłby najgorszy możliwy
czas, żeby ci mówić, że jestem w ciąży.

- To było prawie trzy miesiące temu!
- Widziałam się z Karen tydzień po pogrzebie.

Opowiedziała mi, jak zareagowałeś, kiedy ci zapropo­
nowali, żebyś został ojcem chrzestnym ich dziecka. Że
nigdy więcej nie chcesz być rodzicem jakiegoś dziecka.
Własnego czy cudzego. A potem... - Potrząsnęła z nie­
dowierzaniem głową. - Potem uciekłeś.

- Ja nie uciekałem - zaprzeczył chłodno. - Po-

trzebowałem czasu. Nie mogłem dojść ze sobą do ładu.
Skupienie się na pracy w przeszłości mi pomogło.
Myślałem, że teraz też pomoże.

- I pomogło, prawda? - Postanowiła mu okazać, jak

bardzo ją zranił. Utkwiła w nim wzrok i przywołała ból,

jaki jej zadał. - Wróciłeś, wiedząc dokładnie, czego

chcesz. Albo czego nie chcesz. Mnie - powiedziała
z goryczą. - Rzuciłeś mnie, Matt. Nawet nie zdobyłeś
się na uprzejmość, żeby mi wyjaśnić, dlaczego. Czy
naprawdę mógłbyś oczekiwać, że uznam, iż to właściwy
moment, aby ci powiedzieć, że noszę pod sercem twoje
dziecko?

Oderwał wzrok od twarzy Polly. Czy naprawdę był

taki niedostępny? I do tego stopnia okrutny, żeby stać się
powodem udręki, jaką dojrzał w oczach Polly? Czy
zdawał sobie sprawę z tego, jak wielkim darem czułości
i troski wzgardził? Wiedział, że odpowiedź na te
wszystkie pytania jest twierdząca.

Jak mógł tak ją potraktować? Chronił siebie, ale cenę

zapłaciła Polly. Matt nigdy przedtem nie uważał siebie
za samoluba. Czy naprawdę wierzył, że zrywając z Pol­
ly, oddaje jej przysługę? Przypuszczalnie ona go teraz
nienawidzi. Ma po temu powód. Powoli podszedł do
kanapy i usiadł z głębokim westchnieniem.

- Posłuchaj - powiedział cicho. - Wiedziałem, że

jeśli pozwolę, żeby nasz związek trwał, doprowadzi to

do małżeństwa. I do przyjścia na świat dzieci. - Spojrzał
przelotnie na Polly. - Straciłem właśnie córkę, którą
kochałem tak bardzo, jak tylko ojciec potrafi. Nie
chciałem, żeby to się powtórzyło. Nie przeżyłbym tego.

Teraz Polly zamilkła. A więc Matt myślał o małżeńst-

wie. Próbował się chronić. Czy miała rację, sądząc, że i
on ją naprawdę kocha? j

- I mówią, że historia nigdy się nie powtarza - rzekł j

Matt z goryczą i potarł czoło. - Choćbyś chciała, nie
mogłabyś wymyślić nic gorszego, żeby mnie pognębić.
Co zamierzałaś zrobić potem? Urodzić dziecko i oddać

je do adopcji, tak żebym nigdy się o tym nie dowiedział?

Polly była zszokowana.
- Nikomu nie oddam mojego dziecka!
- Naszego dziecka! - Matt uniósł gniewnie brwi.

- Chyba że się mylę? O ile pamiętam, zabezpieczaliśmy

się. A może nie byłem jedynym mężczyzną, z którym
wtedy sypiałaś?

- Ty draniu! - wykrztusiła. Trudno było znieść

gniew Matta, ale przynajmniej wiedziała, że jest uzasad­
niony. Zarzut, że jej miłość nie była prawdziwa i że nie
można jej ufać, bolał o wiele bardziej. Łzy napłynęły jej
do oczu, ale zamrugała ze złością, by je powstrzymać.
Nie da Mattowi satysfakcji, nie pozwoli, żeby widział,

jak bardzo potrafi ją zranić.

Matt obserwował ją w milczeniu. Polly ma rację. Jest

i był draniem. Nienawidził się za to. Był jej winien nie i
tylko przeprosiny. Zapewne nigdy nie naprawi wyrzą­

dzonej krzywdy, ale przynajmniej powinien spróbować.

Chociażby pomóc Polly w rozwiązaniu pilnych prob­

lemów, związanych z jej ciążą. Ciężko westchnął.

- No dobrze - powiedział. - Musimy porozmawiać.

Podjąć pewne decyzje. Chodź tutaj, siadaj.

- Dam sobie sama radę. - Nie ruszała się z miejsca.

Stała przed Mattem i rękoma obejmowała brzuch, jakby
chciała go chronić.

- Naprawdę? I zamierzasz mieszkać tutaj? - Matt

zmierzył spojrzeniem malutkie mieszkanie. Mógł całe
objąć wzrokiem z miejsca, w którym siedział.

- Rozglądam się za innym lokum.
- I znalazłaś coś?
- Nie - przyznała - ale się staram.
W gruncie rzeczy była już zmęczona wielodniowymi

poszukiwaniami. Świadomość, że nie może sobie po­
zwolić na nic atrakcyjnego, była przygnębiająca. Nawet
przerażająca. Musi wziąć pod uwagę przyszłość swoje­
go dziecka oraz własną. Kusząca była myśl, że ktoś
mógłby pomóc w rozwiązaniu tych problemów.

- Moje mieszkanie też nie jest odpowiednie - rzekł

Matt. - Potrzebny ci jest prawdziwy dom. Z ogrodem. Są
takie koło mojego domu.

- Nie mogę sobie pozwolić na nic w tej okolicy.
- Ale ja mogę - zauważył. - Trudno się rozmawia,

kiedy tak stoisz nade mną. Chodź i usiądź, proszę.

Poruszyła się. Może najgorsze już za nią? Może jakoś

zniesie bliskość Matta na małej kanapie? W każdym
razie on nie uchyla się od odpowiedzialności.

- Ty wybierz dom - rzekł Matt - a ja pokryję koszty.
- Nie chcę twoich pieniędzy. - Usiadła na krawędzi

kanapy, jak najdalej od Matta.

- Polly, nie kieruj się fałszywą dumą. Rozmawiamy

o przyszłości mojego dziecka.

- Naszego dziecka.
- Właśnie. To dziecko będzie rosło w przyzwoitym

domu. Ona będzie miała oboje rodziców i ona...

- To chłopiec.
Matt wlepił w nią wzrok, oniemiały. Po raz pierwszy

dotarło do niego, że to, o czym mówią, jest w pełni
rzeczywiste. To już nie chodzi o ciążę Polly ani o to, że
za kilka tygodni przyjdzie na świat dziecko z jego
genami. Rozmawiają o rzeczywistej osobie. O chłopcu.
O jego synu.

- Jesteś pewna? - spytał, przełknąwszy ślinę.
- To było jasne już podczas drugiego badania.

- Przez usta Polly przemknął lekki uśmiech. Trafnie

odczytała wyraz twarzy Matta i odgadła jego uczucia.

- Ssał kciuk. Mam zdjęcie, gdybyś chciał zobaczyć.

Matt skinął głową. Odbitkę łatwo było znaleźć;

widniała na drzwiach lodówki, przymocowana ozdob­
nym magnesikiem. Polly przysunęła się bliżej do Matta
i cierpliwie czekała, kiedy obejrzy ten dowód życia,

które się w niej rozwija. Matt był bliski łez. Opanowało
go wzruszenie, jakiego nie potrafił określić. Bonnie
zobaczył dopiero, kiedy miała dwa lata. Nigdy wcześ­
niej nie zetknął się z noworodkiem, a co dopiero
z dzieckiem nienarodzonym. Nie można porównywać
tego dziecka z Bonnie. To jest nowe życie. Nowa szansa.

- Zależy mi na tym dziecku, Polly - powiedział

miękko, odkładając zdjęcie.

- Mnie również.

Spojrzeli na siebie.

- Musimy się pobrać. - Było to stwierdzenie, nie

pytanie.

- Naprawdę? - Ton głosu Polly był chłodny. Nie

tak sobie wyobrażała oświadczyny Matta. - Dlaczego
mielibyśmy to zrobić?

- Sądziłem, że to oczywiste.
- Niezupełnie. To nie takie straszne być niezamężną

matką w tych czasach. Niektóre kobiety dokonują
takiego wyboru.

- Tak? - Oczy Matta lekko się zwęziły. - Czy jesteś

jedną z takich kobiet, Polly?

- Nie. - Spuściła wzrok. - Gdybym mogła wybierać,

wolałabym wyjść za mąż... za kogoś, kto mnie kocha tak

jak ja jego. Kto pragnie tego dziecka tak mocno jak ja.

- Zależy mi na tym dziecku - powtórzył Matt.

- Może nie wybrałbym na jego urodzenie akurat tego

momentu mojego życia, ale stało się. Nie pozwolę, żeby
powtórzyła się ta sama historia. Teraz chcę być praw­
dziwym ojcem. - Głęboko odetchnął i Polly czuła jego

wzrok na swej pochylonej głowie. -Chcę zapewnić dom
mojemu synowi. Chcę, żeby nosił moje nazwisko. Chcę,
żeby był wychowywany przez oboje rodziców.

- Będzie miał oboje rodziców, ale wcale nie muszą

być małżeństwem. Nawet nie muszą mieszkać razem.

- Ale tak byłoby lepiej.
Potrząsnęła głową, unikając wzroku Matta.
- Matt, ja nie wyjdę za ciebie - oświadczyła.
- Dlaczego?
- Bo mnie nie kochasz.
Matt się nie odezwał. Polly wyczuwała jego we­

wnętrzną walkę. Czy próbuje znaleźć właściwe słowa,
czy też tak głęboko zepchnął przeszłe doznania, że
teraz nie jest w stanie się ich doszukać? Kochał ją.
Była tego pewna. Widziała to w jego ciemnych oczach,
ale ten błysk znikł. Po śmierci Bonnie. Gdyby Matt
uznał tę prawdę, to Polly byłaby gotowa przebaczyć,
że tak ją potraktował. Gdyby się przyznał, że jest

bezbronny i pozwolił Polly przekroczyć barierę, którą

się odgrodził, to zaistniałaby szansa wspólnej przyszło­
ści. Nie byłoby powrotu do dawnej sytuacji, ale mogło­

by być nawet lepiej.

- Ja... - Matt urwał, odchrząknął, i w tym samym

momencie zadzwonił jego telefon komórkowy. Polly
zdusiła jęk, ale kiedy usłyszała odpowiedź Matta,
zapomniała o swoim rozczarowaniu.

- Nie denerwuj się, Russell - rzekł spokojnie Matt.

- Wszystko przebiega normalnie. Czasem wody od­
chodzą na długo przed urodzeniem dziecka. - Słuchał
znów, po czym przerwał rozmówcy. - Russell? Słuchaj,
Russell. Wezwij karetkę albo taksówkę. Nie sądzę,
żebyś ty mógł odwieźć Karen do szpitala. Zadzwonię na
oddział porodowy i uprzedzę, że przyjedziecie. Spot­
kamy się tam. - Matt rozłączył się i z niewesołym
uśmiechem zwrócił się do Polly. - To może być ciężka
noc.

- Jak się czuje Karen?
- Myślę, że nie denerwowałaby się tak bardzo,

gdyby nie to, że Russell wpadł w panikę.

- Przynajmniej ty będziesz pomocny.
- Czy jutro pracujesz?

- Nie, mam dzień wolny.
- To dobrze. - Matt włączył telefon i wybrał jakiś

numer. - Proszę oddział położniczy - powiedział telefo­

nistce.

- Dlaczego to dobrze? - zagadnęła go Polly, kiedy

czekał na połączenie.

- Chcę, żebyś ze mną pojechała. - Spojrzał jej

w oczy. - Proszę - dodał miękko. - Potrzebuję twojej
pomocy. Potrzebuję ciebie, Polly.

To była zaledwie maleńka szpara w obronnej tarczy

Matta, drobny przebłysk, ale Polly to wystarczyło.

- Jasne, że pojadę.

Sophie Annę Weaver przyszła na świat dziewięć

godzin później, o wpół do szóstej rano, powitana przez
swoich rodziców i wspierający ich zespół w osobach
Matta i Polly. Długi, trudny poród został zapomniany,
kiedy Karen, wciąż wsparta na Russellu, który ją
podtrzymywał w końcowym etapie, przytuliła niemow­
lę do piersi. Małżeństwo, jakby wiedzione telepatycz­
nym impulsem, oderwało jednocześnie wzrok od maleń­
stwa i wymieniło między sobą długie spojrzenie, wyra­
żające wzajemną miłość i dumę. Obraz nowej rodziny

był nadzwyczaj wzruszający dla tych, którzy znali
przeszłość tej pary i Polly nie próbowała ukryć łez. Nie

zdawała sobie sprawy, że Matt stoi bardzo blisko,
dopóki nie dotknął delikatnie jej ramienia.

- Zostawmy ich na kilka minut samych - szepnął.
Polly skinęła głową, ocierając łzy palcami, i podążyła

za Mattem. Wyszedł do opustoszałej poczekalni i od­
wrócił się. Polly uderzyła bladość jego twarzy, cienie
wokół oczu, które po tym wyczerpującym przeżyciu
wydawały się prawie czarne. Ona pewno też wyglądała
na wykończoną. Tak się zresztą czuła.

- Polly, wyjdź za mnie - rzekł prosząco Matt. -

Musisz. To najlepsze rozwiązanie dla nas wszystkich.

Polly z całego serca pragnęła powiedzieć tak. Chciała

wierzyć, że kiedy będzie trzymać w ramionach syna
Matta, on spojrzy na nią tak, jak Russell popatrzył na
Karen. Ale nawet teraz, kiedy długie nocne godziny

nadwerężyły barierę obronną Matta, Polly nie wyczu­
wała więzi, o jaką jej chodziło. Ze smutkiem potrząsnęła
głową.

- Nie. Ciąża nie jest wystarczającym powodem do

małżeństwa. Nie byłoby udane.

- Możemy się postarać, żeby takie było.
- Nie - powtórzyła. - O małżeństwie nie decydują

dobre intencje. Małżeństwo to żyjący byt. To coś na
dobre i złe. Wymaga zaangażowania i determinacji.
A ponad wszystko miłości. - Westchnienie Polly za­
brzmiało jak jęk rozpaczy. - Wspaniały seks nie może
się równać z miłością.

- Żałuję tej uwagi - rzekł poważnym tonem. - Bar­

dzo żałuję. To było coś więcej. Przecież wiesz. - Schwy­
cił Polly za rękę. - Czy nie pamiętasz, jak było, kiedy
byliśmy razem? Kiedy się kochaliśmy?

Aż za dobrze pamiętała. Próbowała uwolnić się od

wspomnień. Nie mogła sobie pozwolić na rozpamięty­
wanie, co wtedy czuła.

- Zerwałeś nasz związek, Matt.
- Miałem powody. Ważkie powody.
- Owszem. - Polly skinęła głową, ale miała poważ­

ny wyraz twarzy. - Jednak pozostaje faktem, że nasz
związek nie był dostatecznie ważny. Ja nie mogłabym ci
tego zrobić, a twoje zachowanie dowodzi, że twoje
uczucia do mnie całkiem się różnią od tego, co ja czuję
do ciebie.

- To się może zmienić. - Ujął drugą rękę Polly. - Daj

mi szansę. Daj nam wszystkim szansę. Przynajmniej daj
sobie trochę czasu, żeby się zastanowić nad moją
propozycją.

- O, na pewno to zrobię. - Polly uśmiechnęła się

smutno. - Możesz na to liczyć.

- Ile ci dać czasu? Kilka dni? Tydzień? Miesiąc?
- Miesiąc. Myślę, że oboje potrzebujemy trochę

czasu.

- Czy możemy się widywać? Zacząć od nowa?
Polly się uśmiechnęła i potaknęła ruchem głowy.

Mimo krańcowego znużenia i wszystkich zmartwień
w ubiegłych tygodniach myśl o spotykaniu się z Mattem
była ekscytująca. Miesiąc to dużo czasu. Dość czasu,
żeby coś się zmieniło albo przynajmniej na to, aby się
przekonać, czy jest jakaś nadzieja na zmianę.

- Miesiąc. - Matt skinął głową. - A potem, Polly,

znowu cię poproszę o rękę.

ROZDZIAŁ ÓSMY

W następnym miesiącu najbardziej się zmieniła

sylwetka Polly. Jej brzuch, do tej pory nieznacznie
uwypuklony, tak się nagle powiększył, że Polly nie była
pewna, czy przypadkiem podczas badania ultrasono-

graficznego nie przeoczono bliźniąt.

Wszyscy już wiedzieli o jej ciąży i o tym, że Matt

Saunders jest ojcem dziecka. Jak mogli nie wiedzieć,
skoro Matt rozmawiał z Polly, ilekroć przychodził na
oddział, i często widywano ich razem w jadalni na
lunchu. Szeptano o nich, obrzucano ich ciekawskimi
spojrzeniami. Niektóre były pełne dezaprobaty, jak to,

którym obdarzyła Polly Lee Fenton.

- Muszę powiedzieć, że długo utrzymywałaś wszys­

tko w tajemnicy. - Lee odczekała, aż personel rozejdzie
się po porannej zmianie dyżuru. - Nie miałam pojęcia,
że coś cię łączy z panem Saundersem.

- Mhm - odmruknęła Polly, która szukała historii

choroby cierpiącej na cukrzycę pacjentki, którą miała
się dzisiaj zająć. Melanie Smith przyjęto w nocy. Po
infekcji wystąpiły u niej komplikacje i rozpoznano
kwasicę ketonową.

- Powinnaś mnie zawiadomić, jak się dowiedziałaś,

że jesteś w ciąży - ciągnęła Lee. - A gdybyś była
narażona na kontakt z czymś tak zaraźliwym jak
różyczka?

- Zrobiłam badania na odporność - odparła Polly,

sięgając po teczkę Melanie. - Nie sądziłam, że muszę od
razu informować wszystkich o mojej ciąży.

- Wymagałaby tego grzeczność.
- Tak, oczywiście. Przykro mi, że nie mogłam ci

powiedzieć.

- Jestem pewna, że miałaś powody. - Lee miała

teraz równie ciekawą minę, jak wiele osób w ostatnich
tygodniach, ale Polly tylko kiwnęła głową. - Sądzę, że
we właściwym czasie mnie zawiadomisz, kiedy ze­
chcesz przestać pracować. - Popatrzyła na sterczący
brzuch Polly. - To już chyba niedługo.

- Jestem w dwudziestym czwartym tygodniu ciąży

- rzekła Polly. - Popracuję jeszcze ze dwanaście
tygodni. - Spojrzała na Lee. - Nie chciałabym siedzieć

za długo w domu i martwić się o komplikacje przy
porodzie albo o wady wrodzone dziecka.

Ku zdziwieniu Polly Lee uśmiechnęła się ze zro­

zumieniem.

- Urodzisz bez kłopotu - powiedziała. - I dziecko

przyjdzie na świat zdrowe. My widzimy wszystko
w czarnych barwach, bo pracujemy w takim miejscu jak
to. Mam pięcioro dzieci i przeżywałam udręki przed
urodzeniem każdego. Wszystkie są bardzo zdrowe.
Teraz... - Lee znowu się uśmiechnęła - spodziewam się
lada dzień wnuka.

- Naprawdę? - Lee utrzymywała swoje życie prywat­

ne w tajemnicy, podobnie jak dawniej Matt. Polly zrobiło
się przykro, że nigdy nie próbowała zajrzeć za profesjonal­
ną fasadę swojej przełożonej. - Gratulacje. Mam nadzieję,
że poród przebiegnie bez żadnych komplikacji.

- Oczywiście. - Głos Lee brzmiał spokojnie. -1 twój

też. Przekonasz się, że pomogą ci zajęcia przedpo­
rodowe. Chodzę na nie z córką. - Lee ściszyła głos. - Jej
partner nie chce brać w tym udziału.

- Ach! - Ciekawe, jak Lee zareagowałaby, gdyby

wiedziała, że Matt nie zostałby z własnej woli ojcem.
Dobrze byłoby mieć taką matkę jak Lee. Polly stłumiła
impuls, żeby się zwierzyć starszej kobiecie. - Zaczynam
zajęcia w przyszłym miesiącu - oznajmiła.

Opuściła biuro i starała się nie myśleć o zbliżających

się zajęciach. Ani o ciąży. Ani o Matcie. Czekał ją

pracowity dzień. Melanie zachorowała na infekcję wiru­

sową dróg oddechowych kilka dni temu. Przyjmowała
leki na kaszel i ssała pastylki, a jej matka nie była pewna,

czy regularnie wstrzykiwała sobie insulinę. Dziewczyn­
ka przez dwa dni miała wzmożony apetyt i pragnienie,
wstawała w nocy, żeby oddać mocz, potem się skarżyła
na bóle głowy i brzucha. Przywieziono ją do szpitala,
gdy zaczęła wymiotować i zrobiła się bardzo ospała.
Teraz była odwodniona, miała hiperglikemię i zakłóco­
ny rytm serca.

- Witaj, skarbie. - Polly zwolniła Kirsty, która

notowała wyniki obserwacji Melanie. - Jak się czujesz?

- Niedobrze mi. - Melanie otworzyła na chwilę

oczy. Polly spojrzała na kartę choroby. Pacjentka miała
lekko zamroczoną świadomość i w związku z tym
wymagała nieustannej obserwacji. Pogorszenie mogło
być symptomem obrzęku mózgu.

Młodej pacjentce zaordynowano dawkę początkową

insuliny wraz z płynami dla wyrównania odwodnienia.
Kroplówka była wciąż podłączona i należało jeszcze

dodać do wlewu dwuwęglan oraz potas. Polly zmierzyła

ciśnienie chorej i odnotowała wyniki, po czym zbadała
tętno. Było szybkie i od czasu do czasu wyczuwała
dodatkowe uderzenie. Przygotowała aparat, by wykonać
badanie ekg. Zauważyła, że rodzice Melanie trzymają

się za ręce i podchwyciła spojrzenie, jakie wymienili
między sobą. Ich zachowanie sugerowało mocną więź
i nasunęło Polly porównanie z Karen i Russellem.

Polly i Matt spędzali w ostatnich tygodniach dużo

czasu z Weaverami, którzy wprost nie mogli się nacie­

szyć swoim szczęściem. Kiedy się dowiedzieli, że Polly

jest w ciąży, wpadli w zachwyt. Przekonani, że Polly

i Matt są znowu parą i oczekują pierwszego dziec­
ka, pragnęli dzielić z nimi ich radość.

- Melanie, leż przez chwilę nieruchomo - poprosiła

Polly, podłączając elektrody. - Wynik jest trochę lep­

szy niż poprzednio - stwierdziła, obejrzawszy wykres.

Występowały jeszcze pewne nieprawidłowości, ale

nastąpiła poprawa. Należy dodać teraz leki, żeby wy­
równać czynność serca. Wyszła po nie i od razu za
progiem wpadła na Matta, który przechodził obok
pokoju Melanie.

- Polly! - Wyraźnie się ucieszył na jej widok. - Jak

się czujesz? Nie jesteś za bardzo zmęczona po wczoraj­
szej nocy?

- Zupełnie nie. - Zignorowała porozumiewawczy

uśmiech towarzyszącego Mattowi Richarda Parry'ego.
Słuchała, co mówi Matt, ale myślami była gdzie indziej.

Oczywiście ludzie przypuszczają, że ona i Matt ży­

ją ze sobą - w końcu byłą tego widomym dowodem.

Tymczasem odkąd zaczęli się widywać miesiąc temu,

ani razu ze sobą nie spali. Nie był to wybór Polly.
Pociąg, jaki czuła do Matta, jeszcze wzrósł podczas ich
rozstania, ale to, że była w ciąży, robiło olbrzymią
różnicę. Była zbyt nieśmiała, by Matta zachęcić, nato­
miast czekała na jakiś sygnał, że nie działa na niego
odstręczające Kiedy Matt ją pocałował pierwszy raz po
tym, jak postanowili się od nowa spotykać, i Polly
dotknęła go brzuchem, odskoczył jak oparzony. Od
tamtej pory ich kontakt był czysto platoniczny. Aż do
ostatniej nocy.

- Więc o siódmej wieczorem. Nie za późno?
- Nie. Może być siódma.
Powtórzyła sobie w duchu słowa Matta. Umawia się

z nią na randkę. Kolacja w restauracji na plaży w Sum-
ner. Pierwsza romantyczna randka od miesiąca. I Polly

nie miała wątpliwości, że Matt potem zabierze ją do

siebie. Obietnica, którą zawierał pocałunek wczorajszej

nocy, zostanie dotrzymana. Polly zaczerpnęła tchu...

- Muszę iść - rzuciła pospiesznie. - Mam przynieść

leki. Zobaczymy się później, Matt.

Usiłowała sobie przypomnieć, po co idzie, ale nie

potrafiła. Była w stanie myśleć tylko o tym pocałunku.

Matt zawiózł ją do domu po wieczorze spędzonym
z Weaverami i pocałował ją w samochodzie. Pierwszy
raz, odkąd się dowiedział o dziecku. Znów doznała
uczucia bliskości, które jej przypomniało o tym, co ich

łączyło wcześniej. Ta bliskość trwała tylko moment, ale
dość, by dać Polly przebłysk nadziei i przypomnieć jej,
czego naprawdę wymaga od mężczyzny, którego zechce
poślubić. Ten pocałunek mógłby mieć dalszy ciąg, ale
Matt się odsunął i Polly nie śmiała go zaprosić do siebie.

Dziś wieczór będzie inaczej. Matt też pragnął czegoś
więcej. Widziała to w jego oczach, kiedy się upewniał,
czy siódma jej odpowiada.

Wyjęła karteczkę z nazwami specyfików z kieszeni.

Powtarzała sobie pod nosem wielkość dawek, wchodząc
do apteczki oddziałowej. Zastała tam Stephanie.

- Jak udała się wczoraj randka z Mattem?
- Wspaniale. Byliśmy na kolacji u Karen i Russella.

Sophie to bardzo udane dziecko.

- Ale nie był to romantyczny wieczór we dwoje?
- Nie. - Polly uśmiechnęła się, wypuszczając po­

wietrze ze strzykawki. - Ale Matt zabiera mnie dziś do
restauracji nad brzegiem morza. Tej, w której kiedyś
spędziliśmy romantyczne chwile.

- Aha! - Stephanie spojrzała znacząco na Polly.

- Pewno zamierza znowu się oświadczyć.

- Mhm.
- Chyba teraz przyjmiesz oświadczyny.
- Nie wiem. Raczej nie.
- To byłabyś szalona.
- Może. Jednak nie wyjdę za mąż tylko dlatego, że

wszyscy tego oczekują. Albo dlatego, że to oznaczałoby

bezpieczeństwo finansowe. Muszę wiedzieć, że Mat-
towi zależy na mnie, a nie na gospodyni domowej czy
też niani dla jego dziecka. - Polly zamilkła na moment.
- Albo że zależy mu na dziecku, ale nie na mnie.

- Skąd będziesz wiedziała?
- Nie mam pojęcia. - Polly westchnęła ze znuże­

niem. - Może dowiem się tego dopiero wtedy, kiedy się
urodzi dziecko.

Matt wcisnął przycisk dyktafonu.
- Nacięcie poprowadzono w górę i poprzecznie,

żeby uzyskać dostęp do zakątniczego wyrostka robacz­
kowego. Krwawienie opanowano jak zwykle.

Matt przerwał dyktowanie. Myślami był gdzie in­

dziej. Wkrótce po umówieniu się z Polly zakończył
obchód oddziału, a teraz nie mógł się skoncentrować.
Opanowanie. Opanowanie jest kluczową sprawą nie
tylko podczas operacji. Matt panował również nad
życiem osobistym i nie zamierzał z tego zrezygnować.

To po prostu kwestia barier obronnych. Zdawał sobie

sprawę, że niewiele brakowało, by kompletnie stracił
głowę dla Polly. Wiedział jednak, że taką słabość łatwo

można opanować. Poznał, co to miłość do własnego
dziecka, ale to też w końcu można powściągnąć. Nie ma
potrzeby wznoszenia barier, one już są i mało praw­
dopodobne, żeby ktoś je zdołał obalić. Matt wiedział, że
nie jest już zdolny do obdarzenia prawdziwą miłością
ani kobiety, ani dziecka. Został zbyt głęboko zraniony.

Jednak to wcale nie znaczy, że jego małżeństwo

z Polly będzie dalekie od ideału. Bariery obronne można
trochę przesunąć. Będzie kochał i szanował Polly.
Będzie utrzymywał i troszczył się o Polly i o dzieci,

które im się urodzą. Nawet go podniecała perspektywa
ustabilizowanego życia. Miło będzie przyjść do domu,
gdzie czeka rodzina. Patrzeć, jak rosną dzieci. Co rano
budzić się przy Polly. Pamiętał uczucie głębokiego
zadowolenia, jakiego doznał nazajutrz po pobraniu
szpiku, kiedy się obudził w objęciach Polly.

Nie zapomniał też innych emocji, jakie przeżywał

w łóżku z tą kobietą. Nie boi się namiętnych uniesień.

W istocie w ciągu czterech ostatnich tygodni coraz
mocniej pożądał Polly - od urodzenia Sophie Weaver.
Jednak tłumił chęć przespania się z nią. Po pierwsze
napawała go pewną nerwowością myśl o kochaniu się
z ciężarną kobietą, a po drugie nie chciał, by sądziła, że
seks jest głównym motywem wznowienia ich związku.
Wciąż żałował tamtej niemądrej uwagi. Przez cały
ostatni miesiąc postępował w sposób przemyślany
i ostrożny. Miał wyraźnie wyznaczony cel i panował nad
sytuacją.

Polly przyjmie jego propozycję, ponieważ zaoferuje

jej wszystko, czego jej potrzeba. Niczym to mu nie

grozi, bo wie, że sytuacja nie wymknie mu się z rąk.
Poradzi sobie, ponieważ i Polly, i dziecko będzie
traktował jak życiową premię, nagrodę, która nie stano­
wi żywotnego elementu jego przyszłego szczęścia.

Uspokojony, wrócił do dyktowania. Dzisiejszej nocy,

kiedy będą leżeć przytuleni po spełnieniu, znów oświad­
czy się Polly. Czy może być lepszy moment? Tym
razem Polly nie odmówi.

- Nie, Matt, nie wyjdę za ciebie.
Był oszołomiony. Przestał panować nad sytuacją...

Instynktownie przylgnął silniej do Polly. Zaczynał lubić
dotyk jej twardego, zaokrąglonego brzucha. Pełne na­
miętności zespolenie z Polly przyniosło Mattowi więcej
satysfakcji niż wszystko, czego do tej pory doświadczył
z kobietą. Zdawało się, że Polly czuje podobnie. Więc
dlaczego znowu mu odmawia?

- Nie rozumiem - wycedził. - Lubimy być razem,

prawda?

- Tak.
- W łóżku jesteśmy jak stworzeni dla siebie. Przy­

najmniej mnie się tak wydaje.

- Och, tak. - Polly się przekręciła i pocałowała

Matta we wgłębienie pod obojczykiem.

- Obydwoje chcemy jak najlepiej dla naszego dziec­

ka, prawda? - Pogładził ją po brzuchu.

- Oczywiście - powiedziała cicho. Uwielbiała dotyk

ręki Matta na brzuchu, to łączyło dziecko z obojgiem
rodziców.

- I . . . kocham cię. Mówiłaś, że ty mnie kochasz, więc

dlaczego za mnie nie wyjdziesz?

Polly się uniosła, oparłszy się na łokciu.
- Nie wyjdę za ciebie, bo cię kocham.
- To absurd!
- Wcale nie. - Polly leciutko potrząsnęła głową.

- Matt, ja ciebie naprawdę kocham. Taką miłością, że
nigdy nie mogłabym cię porzucić. Ani zrezygnować.
Ani przestać cię kochać. Ty tak mnie nie kochasz.
Zostawiłeś mnie.

- Musiałem. Bałem się siły moich uczuć.
- Wiem. - Przytaknęła skinieniem głowy. - Czas

przeszły jest tu na miejscu. Kiedyś łączył nas nieuchwy­
tny czar. Pamiętasz tę noc na plaży, kiedy mnie pocało­
wałeś, a ja ci powiedziałam, że cię kocham? Nie
wyznałeś mi miłości, lecz ja ją odgadłam. Nigdy
przedtem nie doświadczyłam czegoś podobnego i gdy­

bym ciebie nie spotkała, nawet bym nie wiedziała, że
taka miłość w ogóle istnieje. Czy rozumiesz, o czym
mówię?

Matt milczał. Pewnie, że rozumiał. Też tak czuł.

Przebywał w nieznanym sobie wymiarze. Zadomowiłby
się w nim, gdyby się nie przekonał, ile bólu kosztuje,

jeśli człowiek musi go opuścić. Teraz to było zamknięte

miejsce w jego sercu. Otoczone wysokim, nieprzebytym
murem.

- Czar nie istnieje - rzekł ostrzejszym tonem, niż

tego pragnął. - A jeżeli istnieje, to nie trwa długo.

- Czasem trwa - sprzeciwiła się. - Spójrz na Karen

i Russella. Na to, jak na siebie patrzą i jak czasem jedno
dotyka drugie. Czar działa dalej mimo tych wszystkich
wspólnych lat, mimo cierpień, jakie przeżyli. I jeśli nie
ma go na początku, nie będzie go później. Nie zależy mi
na małżeństwie pozbawionym tej magii.

- No widzisz - odezwał się Matt. - Sama mówisz, że

mnie to zawdzięczasz. Z kim innym możesz tego nie

odczuć.

- Jestem pewna, że masz rację - odparła. - Jednak

problem w tym, że tej magii już nie ma między nami.
Ulotniła się.

- Może wróci. - Starał się o optymistyczny ton,

chociaż wiedział, że to mało prawdopodobne.

- Może. - Westchnienie Polly mówiło, że zdaje

sobie sprawę z bariery, jaką Matt się odgrodził. - Po­
znam, jeżeli wróci. I wtedy wyjdę za ciebie. Nie
wcześniej.

Matt musiał się poruszyć. Opuścił nogi na podłogę

i wstał. Zawiązawszy pasek szlafroka, odwrócił się do
Polly, która teraz siedziała okryta pościelą.

- A jeżeli nie wróci? - spytał. - Czy to znaczy, że

odejdziesz ode mnie?

- Nie wiem. - W bladej twarzy oczy Polly wydawały

się ogromne. Matt odnosił wrażenie, że dla niej ta
rozmowa była tak samo trudna jak dla niego.

- Miłość musi się opierać na zaufaniu. Jak możesz

oczekiwać, że będę cię tak bezgranicznie kochał, jak
pragniesz, jeżeli nie mogę ci ufać, że mnie nie zo­
stawisz?

- Tak samo, jak ja muszę tobie ufać, że mnie nie

porzucisz. A już raz to zrobiłeś.

- A ty zawiodłaś moje zaufanie, nie mówiąc mi, że

zaszłaś w ciążę.

- Wytłumaczyłam ci, dlaczego.
- Rozumiem. Miałaś równie ważkie powody jak ja,

kiedy wyjechałem. Obydwoje zawiniliśmy wobec sie­
bie. Może powinniśmy się związać małżeństwem, żeby
móc sobie znowu zaufać.

- Małżeństwo to nie polisa ubezpieczeniowa.
- Ale ty nie jesteś gotowa podjąć się zobowiązania,

które by dało naszemu związkowi szansę powodzenia na

dłuższą metę. To nieuczciwe.

- O tobie też to można powiedzieć. Nie stać cię na

zobowiązanie, o jakie mi chodzi.

- Ale...
- Ja mówię o zobowiązaniu emocjonalnym.
Matt usiadł z westchnieniem na brzegu łóżka. Nic

z tego nie rozumiał. Ofiarowywał wszystko, co mógł.

- Aleja cię kocham. Naprawdę. Wcale nie było mi to

łatwo powiedzieć.

- Wiem, Matt - rzekła miękko. Słowa Matta tchnęły

szczerością. - Słyszę, co mówisz, ale nie czuję tego. To
nie wystarczy. Jeszcze nie.

- Chcę być z tobą.

- Ja też. - Nie mogła sobie wyobrazić, że nie

chciałaby być z Mattem.

- Zależy mi również, żeby moje dziecko miało moje

nazwisko.

- Będzie je miało.
- Chcę być przy moim synu i widzieć, jak rośnie.

Chcę mieszkać w tym samym domu co on, w tym
samym co ty.

Polly zbierało się na płacz. Czy to jej syn jest tak

upragniony... czy ona? I czy to naprawdę ma znaczenie?
Wbrew rozsądkowi i powziętej decyzji Polly była
niemal gotowa podjąć ryzyko i przyjąć propozycję
Matta. Żyć z nadzieją, że jej los będzie inny od losu
matki. Matt ją kochał. Może zaleczy rany i znów ją
pokocha. Jeżeli ona zachowa cierpliwość. Ma za dużo
do stracenia, by zaprzepaścić taką okazję.

- Proponuję kompromis - zasugerowała. - Zamiesz­

kajmy razem. Żyjmy razem i cieszmy się naszym
dzieckiem. Może to jedyny sposób, żeby się przekonać,
czy to zda egzamin.

- Ale nie wyjdziesz za mnie?
- Nie mogę. Jeszcze nie teraz.
Matt długo milczał. Potem się podniósł, zbliżył się do

Polly i pochylił się do niej.

- Więcej nie poproszę cię o rękę - oznajmił. Lekki

uśmiech świadczył o tym, że Matt zgadza się na
kompromis. - Znajdziemy dom i będziemy żyć razem,
a ja dam ci wszystko to, co bym dał, gdybyśmy byli
małżeństwem. Ale jeżeli zmienisz zdanie, to ty będziesz
mi się musiała oświadczyć.

Serce Polly ściskało się na widok powagi, jaką

dostrzegła w oczach Matta. Bólu, że nie może jej dać,
o co prosiła. Jednak pragnął jej dać to, co mógł, i kochała
go za to jeszcze bardziej. Uniosła się, by dosięgnąć jego
twarzy, a potem go przyciągnęła do siebie i pocałowała.

- Umowa stoi - szepnęła.

)

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Rozpoczął się nowy rozdział.
Miesiąc, który nastąpił po drugim odrzuceniu przez

Polly oświadczyn Matta, był cudowny. Polly wprowa­
dziła się do Matta i zaczęła poważnie szukać domu.
Widywali się tak często, jak tylko pozwalały na to ich
dyżury. Razem robili zakupy, przygotowywali posiłki,
prowadzili rozmowy i odpoczywali.

Wspólnie spędzane noce znów ich do siebie zbliżyły.

Byli teraz sobie tak bliscy jak na samym początku
- kiedy Polly zdawała sobie sprawę, jak mocno Matt ją
pociąga, ale jeszcze nie wiedziała, że go kocha i pragnie,
aby odwzajemniał jej uczucia.

Jednak cieszyła się z tego, co ma. Prawie przyjęła

punkt widzenia Matta i wytłumaczyła sobie, że właś­
ciwie można by zaryzykować małżeństwo. Zwłaszcza
że Matt starał się pokazać, że jest zdolny do głębszych
uczuć. Potrzebny był tylko ten magiczny moment
olśnienia, jakiego kiedyś już doświadczyła. Wtedy bez
wahania oświadczyłaby się Mattowi. Niewiele brako­
wało, by uczyniła to w dniu, kiedy znaleźli dom.

Przez miesiąc nie mogła trafić na nic, co by wzbudzi­

ło zainteresowanie Matta. Wreszcie pokazano im posia­
dłość na zboczu wzgórza, powyżej plaży w Sumner.
Polly zachowywała milczenie, dopóki agent nie zo­
stawił ich samych, żeby się naradzili.

- Co myślisz, Polly? - Matt był tak przejęty jak

wtedy, gdy zabrali Bonnie na Wyspę Tygrysią, i Polly
w ostatniej chwili stłumiła impuls, żeby właśnie teraz
mu się oświadczyć.

- To idealne miejsce - powiedziała tylko.
- Też tak uważam. - Wskazał sąsiednie wzgórza,

morze i wybrzeże, na którym widać było znajomą
restaurację i dróżkę. - To miejsce ma wszystko: przytul-
ność, przestrzeń i bajkowy widok. Wyobraź sobie, że
siedzisz na tarasie i obserwujesz, jak księżyc się wyłania
zza morza.

Polly widziała to tak wyraźnie jak odbicie księżyca

w oceanie zapamiętane z tamtej przechadzki z Mattem.
Może w końcu to jest miejsce odpowiednie dla oświad­
czyn. Gdyby Matt przestał mówić, pewno by się na to
zdobyła.

- Jest garaż na cztery samochody i podjazd. To

nieczęsto spotyka się na wzgórzu. Basen jest ogrodzony,
więc bezpieczny. Nie brak nawet miejsca do zabaw dla

dzieci. - Matt zmarszczył brwi, jakby zdziwiony mil­
czeniem Polly. - I ogród nie jest za wielki, prawda?

- Ogród jest imponujący.
Polly objęła wzrokiem zbocze opadające do dołu

pomysłowo urządzonymi tarasami, gdzie było wszyst­
ko, o czym tylko mogła zamarzyć, począwszy od ogrodu
różanego, na małym lasku kończąc.

- Wszystko tu jest doskonałe, Matt.
- Panuje tu wspaniała atmosfera, nie sądzisz? - Z za­

dowoleniem kiwnął głową. - Wyczułem to, jak tylko tu
przyszliśmy. Żaden z tych domów, które oglądaliśmy,
nawet się do tego nie umywa.

- Masz rację. - Zacisnęła usta i nagle przeszła jej

ochota, by wystąpić z propozycją małżeństwa. Jak to
możliwe, żeby Matt tak doskonale wyczuwał różnicę
w atmosferze między domami, a nie rozumiał, co to
znaczy magia, która spaja związek dwojga ludzi? Jed­
nak trudno było go o to pytać teraz, gdy wyglądał na
szczęśliwszego niż kiedykolwiek.

- Zobaczmy, jak prędko moglibyśmy się wprowa­

dzić - rzekł Matt. - Na kupno mebli wystarczy nam
tydzień albo dwa.

Ostatecznie transakcja zakupu posiadłości została

zawarta po upływie czterech tygodni, podczas których
Polly z trudem znosiła każdy dzień ciąży. Była zmęczo­
na i wydawało się jej, że urządzanie domu ciągnie się
bez końca. Gabinet Matta wciąż nie był gotowy; wszę­
dzie stały skrzynie z książkami, gdyż nie dostarczono

jeszcze robionych na zamówienie regałów.

- Powinnaś przestać pracować - radził Matt. - Mu­

sisz odpocząć i przygotować się do porodu. Jeszcze nie
zaczęliśmy urządzać pokoju dziecinnego.

- Ograniczyłam swoje obowiązki. Teraz będę peł­

niła dyżury trzy razy w tygodniu, a poza tym będę

jeszcze pracować tylko trzy tygodnie. W szpitalu są

duże braki personelu. Czułabym się okropnie, gdybym
ich teraz zostawiła.

Tydzień później Polly gorzko żałowała, że nie po­

słuchała Matta i nie wzięła wcześniej urlopu macierzyń­
skiego. Nie miałaby wtedy do czynienia z przypadkiem
Jamiego Broadbenta i nie dowiedziałaby się o fatalnej
kondycji psychicznej Matta i o tym, jak daleko mu do
uleczenia ran.

Pech chciał, że w szpitalu zabrakło personelu. Polly

została po dyżurze, by się zająć nowym pacjentem,
którego skierowano do pokoju numer jeden - zajmowa­
nego kiedyś przez Bonnie. Uznała, że ulokowanie tam
Jamiego i jego mamy nie zajmie jej dużo czasu, a zresztą
Matt często przychodził po nią z opóźnieniem. Jednak
kiedy zobaczyła pacjenta, straciła nadzieję na szybki
powrót do domu.

Stan sześciomiesięcznego Jamiego przedstawiał się

o wiele gorzej, niż to wynikało z telefonu z oddziału
nagłych wypadków. Polly widziała wiele przypadków
krupu, ale choć Jamie miał objawy zespołu zaburzeń
oddechowych, nie towarzyszyły temu odgłosy charaktery­
stycznego wysokiego świstu przy wdechu ani szczekający
kaszel. Polly zauważyła, że niemowlę oddycha ustami
i przy każdym wdechu wydaje krótki, chrapliwy dźwięk.

- Od jak dawna on tak się ślini?
- Wyrzynają mu się ząbki - odparła matka Jamiego,

ocierając mu buzię ligninową chusteczką. - Slini się
cały czas. - Znowu wytarła dziecku buzię. - Ale nie aż
tak intensywnie.

- Jest bardzo ciepły. - Polly sięgnęła po termometr.

- Zmierzę mu gorączkę.

- Była tylko trochę podwyższona. Trzydzieści o-

siem i jeden, czy coś takiego. Od kilku dni ma lekki ka­

tar. - Susan Broadbent westchnęła. - Przypuszczam, że

dopadł go ten sam wirus, który męczył kilka tygodni te­
mu starszego syna.

- Teraz temperatura poszła ostro w górę. - Termo­

metr wskazywał czterdzieści stopni i Polly poważnie się
zaniepokoiła. - Zdejmijmy mu koszulkę.

- Przynajmniej przestał płakać. - Susan posadziła

sobie malca na kolanach i ściągnęła mu wełnianą

koszulkę.

Polly uważnie obserwowała Jamiego. Był niezwyk­

le cichy jak na chore dziecko, co często oznacza cięż­

ki stan. Dziecko przechyliło się do przodu na kola­
nach matki i z buzi pociekła mu długa strużka śliny.
Zaalarmowało to Polly. Może dziecko kaszlało i kie­
dy przyjmowano je na oddział nagłych wypadków,

wyglądało na to, że ma krup, ale teraz Polly odnios­
ła wrażenie, że jest to zapalenie nagłośni, schorzenie
zagrażające życiu.

Susan znowu wycierała ślinę dziecku. Jamie miał

szeroko otwartą buzię.

- Proszę nie wkładać mu palców do ust - ostrzegła

Polly matkę.

Jej ostrzeżenie przyszło o ułamek sekundy za późno.

Susan szybko odsunęła rękę i w tym momencie malcem
wstrząsnęła czkawka. Susan rzuciła przerażone spoj­
rzenie Polly, a potem przechyliła dziecko do tyłu, żeby
mu się przyjrzeć.

- Mój Boże! On nie oddycha!
Polly wzięła od niej niemowlę i położyła je na łóżku,

po czym sięgnęła po zestaw ratunkowy.

- Niech pani naciśnie tamten czerwony guzik - pole­

ciła stanowczym tonem.

Susan wcisnęła guzik i spojrzała wystraszona na pie­

lęgniarkę.

- Co się dzieje? - krzyknęła.
- Przestał oddychać. - Polly przyłożyła dziecku do

ust i nosa malutką maskę tlenową i delikatnie ścisnęła

połączony z nią worek. - Nastąpił kurcz krtani i blokada
dróg oddechowych.

Do pokoju wpadła pędem Stephanie i tuż za nią Lee.
- Zatrzymanie oddechu - poinformowała je Polly.
- Wezwę zespół reanimacyjny - rzekła Lee. -1 zo­

baczę, czy na tym piętrze jest jakiś lekarz.

Polly zastanawiała się, jak daleko jest Matt. Mógł się

spodziewać, że już skończyła dyżur.

- Nie mogę doprowadzić dziecku tlenu do płuc

- powiedziała siostrze oddziałowej. - Chyba ma zablo­
kowane drogi oddechowe.

- Tętno niewyczuwalne - rzuciła nerwowo Ste­

phanie.

- Proszę rozpocząć reanimację - odezwał się spo­

kojny męski głos.

Lee posłuchała polecenia Matta i zaczęła gwałtow­

nymi ruchami uciskać maleńki mostek Jamiego.

- Czy coś sprowokowało tę reakcję? - spytał Matt.
- Ślinił się - odparła Polly. - Był bardzo cichy i miał

czterdzieści stopni gorączki. To wyglądało raczej na
zapalenie nagłośni niż na krup, czego się spodziewaliś­
my i przypuszczam, że po wytarciu ust dostał skurczu
krtani.

- O Boże! -jęknęła matka Jamiego. - Czy to znaczy,

że ja zawiniłam?

- Oczywiście, że nie - rzekła Polly. Pragnęła dodać

jej otuchy, ale nie mogła ani na chwilę odejść od

Jamiego, a poza tym dręczyło ją okropne uczucie, że
dodawanie otuchy może okazać się chybione.

Po nieudanej próbie intubacji zdecydowano się na

drastyczny zabieg wprowadzenia igły do gardła Jamie-

go, by uzyskać dostęp do dróg oddechowych poniżej
zablokowanego fragmentu.

Polly mogła się już usunąć, więc podeszła do matki

Jamiego, która stała w głębi pokoju. Objęła ją, w pełni
zdając sobie sprawę, co przeżywa ta kobieta, ale zara­
zem wiedząc, że lepiej, by widziała, że robi się wszyst­
ko, by ratować dziecko, gdyby miało się stać najgorsze.

Najgorsze się stało. Uzyskano wprawdzie dostęp do

dróg oddechowych, ale mimo prawie godzinnej reani­
macji nie udało się przywrócić akcji serca.

Dopiero kiedy odłączono kroplówkę i aparaturę

medyczną, Polly zauważyła nieobecność jednej osoby
z personelu.

- Gdzie jest Matt? - spytała jego asystenta.
- Pan Saunders? - Młody lekarz zmarszczył brwi.

- Chyba wyszedł godzinę temu.

Polly stała bez ruchu, spoglądając na Lee, która

krzątała się przy dziecku, przygotowując je do pokaza­
nia rodzicom, by mogli je przytulić ostatni raz. Polly
była przytłoczona potwornością sytuacji. Nie zauważy­
ła, że młody lekarz patrzy na jej brzuch, a potem
wymienia porozumiewawcze spojrzenie z Lee. Siostra
oddziałowa objęła Polly i wyprowadziła z pokoju do
swojej dyżurki. Dopiero tam Polly się załamała i zaczęła

rozpaczliwie szlochać.

- Gdzie jest Matt? - wydusiła w końcu.
- Nie mam pojęcia, kochanie. - Lee podała jej świe­

że chusteczki. - Zaraz go spróbuję złapać.

- Dlaczego sobie poszedł? - Polly wytarła nos,

a potem na nowo wybuchnęła płaczem.

- Zrobił, co mógł - odrzekła spokojnie Lee. - Może

nie chciał się na własne oczy przekonać, że wszystkie
wysiłki były daremne. To bardzo frustrująca sytuacja.
Również dla ciebie. Przepraszam cię, Polly, ale powin­
nam cię stamtąd odesłać.

Polly ponownie wytarła nos. Wiedziała, dlaczego

Matt wyszedł. Nie chciał się angażować emocjonalnie
w sytuację.

- Muszę przestać pracować - powiedziała Polly.

- To przerasta moje siły.

Lee skinęła głową i ujęła ją za rękę.

- Ale jeszcze nie w tej chwili - poradziła. - Poczekaj

kilka dni. Na pewno zdarzy się coś miłego i wtedy
odejdziesz bez złych wspomnień i nie będziesz się
zamartwiać o swoje dziecko. - Lee ścisnęła jej rękę.

- Idę i poszukam Matta. To on powinien cię przytulić
i pocieszyć, nie ja.

Matt przytulił i pocieszył Polly, ale niewystarczająco

i za późno. Nie chciał się wdawać w dyskusję na temat
przypadku Jamiego i upierał się, że to nie było dla niego
ciężkie przeżycie.

- Nie jestem w stanie za bardzo się przejmować

wszystkimi pacjentami - oznajmił chłodnym tonem.

- Nie mógłbym wtedy wykonywać mojej pracy.

Wiedział, że zrobił wszystko, by ratować Jamiego.

Wiedział też, że wyszedł z pokoju w odpowiednim
momencie - akurat wtedy, kiedy groziło mu, że zaan­
gażuje się w sytuację emocjonalnie. Gdy ogarnęło go
współczucie na widok Susan Broadbent, gdy odstąpił od

łóżka i zauważył, że matka dziecka jest jeszcze w poko­

ju. Bał się, że lada chwila dopadnie go wspomnienie

ostatnich chwil Bonnie.

Przypadek Jamiego przypomniał mu, że życie może

zostać zniweczone w okamgnieniu i Matt skorzystał
z okazji, by zastanowić się nad swoją sytuacją. Czy
naprawdę musi co dzień spieszyć po pracy do domu,
żeby być z Polly? Czy musi spędzać każdy wieczór,
czerpiąc przyjemność z jej obecności? W końcu to tylko

premia od życia. Powinien czasem móc się bez tego
obejść.

Polly doszła do wniosku, że Matt nie jest w stanie

zaangażować się w żaden związek. Uświadamiała sobie
często tę gorzką prawdę po śmierci Jamiego. Matt
spędzał z nią teraz o wiele mniej czasu. Nieraz zostawał
w pracy dłużej, a kiedy wracał do domu, coraz częściej
przesiadywał w swoim gabinecie.

Prawdopodobnie dziś wieczorem będzie też tam

tkwił, myślała ze smutkiem. Była w kuchni i przygoto­
wywała sałatkę do ryby, która się piekła w piecyku.
Polly spędzała dni wolne od pracy na wypoczynku
i godziny niemiłosiernie się jej dłużyły. Cieszyła się, że
nie przerwała pracy wcześniej; miałaby za dużo czasu
na rozmyślania i lękanie się o przyszłość.

Sprawdziła się też przepowiednia Lee, że wydarzy

się coś miłego. Nie dość, że koledzy i koleżanki
wspierali ją psychicznie, to jeszcze miała okazję ponow­
nie spotkać pełną uroku Kąty Mcinroe, którą przyjęto na

badania kontrolne. Przekonała się, że dziewczynka jest
całkowicie wyleczona, a ponadto tak sprawnie po­

sługuje się protezą, że tylko nieznacznie utyka. Dzięki
Kąty, która nie odstępowała jej na krok, Polly nabrała

przekonania, że praca na oddziale dziecięcym ma też
dobre strony.

Dzieląc na cząstki liście sałaty, Polly próbowała

rozprostować plecy. Mimo że odpoczywała przez cały
dzień, ból krzyża nie ustępował. Pewno za często
wczoraj podnosiła Kąty w górę, ale trudno się było
oprzeć pocałunkom i uściskom berbecia.

Ból odebrał jej apetyt. Matt z niepokojem spojrzał

na jej nietknięty talerz, kiedy godzinę później siedzieli
przy stole.

- Polly, czy dobrze się czujesz?
- Tak. - Nie zamierzała się skarżyć na ból pleców.

- Jestem trochę zmęczona.

- Jeszcze tylko kilka tygodni. Na pewno wszystko

będzie dobrze. Masz dobrą położną i świetnego lekarza
położnika, który obiecał, że będzie przy porodzie.

- Ludzie nie powinni składać obietnic, jakich mogą

nie dotrzymać. - Polly nagle zirytowały uspokajające
słowa Matta. - A jeżeli będzie akurat wykonywał cięcie
cesarskie albo grał w golfa, albo wyjedzie na konferen­
cję naukową do Miami?

- Nie wyszukuj sobie powodów do zmartwienia. Na

pewno nic takiego się nie zdarzy.

- Skąd wiesz? Czy masz może kryształową kulę?
- Chciałbym ją mieć - powiedział Matt z wes­

tchnieniem.

- A ja chciałabym mieć różdżkę czarodziejską. -

Polly też westchnęła. - Wtedy może przestałabym się
zamartwiać.

- Czy wolałabyś, żeby do tego nie doszło? Żebyś nie

zaszła w ciążę?

- Nie - odpowiedziała po namyśle. - A ty?
- Może urządziłbym to trochę inaczej - odparł po

chwili wahania - ale cieszę się, że tak się stało. Nie

jestem pewien, czy z własnej woli zdecydowałbym się

na następne dziecko. Wydawało mi się, że mam jasno
wytyczoną przyszłość. Rodzina to dla mnie niespodzie­
wana nagroda.

Nagroda. Zatem nic niezbędnego. Nic, bez czego nie

można się obejść. Przesłanie jest wyraźne. Ale Polly
była w takim nastroju, że nie zamierzała zostawić tego
bez komentarza.

- To dziecko od początku będzie twoje - oznajmiła.

- Od pierwszego oddechu. To znaczy, jeżeli zechcesz
być przy porodzie.

- Powiedziałem, że będę.
- Nie powiedziałeś, że chcesz być. - Polly odnosiła

nieznośne wrażenie, że Matt jest tylko obserwatorem,
pragnęła zaś, żeby się naprawdę zaangażował.

- Oczywiście, że chcę. Chcę widzieć, jak się rodzi

mój syn, jak pierwszy raz łapie oddech, chcę słyszeć

jego pierwszy płacz. - Matt zostawił niedojedzoną

kolację i odsunął talerz. - Chcę czuwać nad tobą, żeby ci
zapewnić oparcie... Niech mnie diabli, Polly. - Wstał,
odsuwając krzesło, które zazgrzytało na płytkach ku­
chennej podłogi. - Chcę, żebyś mnie poślubiła. Chcę
móc powiedzieć: oto moja żona rodzi. Nie „moja
dziewczyna" czy „partnerka". Pragnę, żeby ludzie
wiedzieli, że stać mnie na podjęcie takiego zobowiąza­
nia. - Uśmiech Matta był nieco wymuszony, ale mimo
wszystko był to uśmiech. - Jeżeli będziesz miała ochotę
zaproponować mi małżeństwo, proszę, zrób to.

Polly poczuła przenikający ją skurcz. Poprawiła się

na krześle, żeby złagodzić ból krzyża.

- Nie wyjdę za ciebie po to, żeby ci oszczędzić

poszukiwania innej etykietki dla matki twojego syna. To
nie jest wystarczający powód.

- Dla ciebie żaden powód nie jest wystarczający.
Matt odwrócił się i odszedł. Polly usłyszała trzaś­

niecie drzwiami. Pragnęła tylko jednego, tego, co miała
kiedyś: miłości Matta. Ale teraz, kiedy on otoczył się tak
szczelną barierą, nie była pewna, czy nawet przyjście

dziecka na świat coś odmieni.

Skurcz, który się zaczął, kiedy z trudem podniosła

się na nogi, był o wiele silniejszy od poprzedniego.

I czy nie wystąpił tylko kilka minut po tamtym?
Polly spojrzała na zegarek. Będzie sprawdzać ich
częstotliwość - na wypadek, gdyby to jednak zaczy­
nał się poród.

Skurcze dzieliło dziesięć minut. Trzeci nastąpił po

pięciu minutach, i był bolesny. To musi być poród. Polly
spojrzała na zamknięte drzwi gabinetu Matta. Czuła się
wykluczona. Z życia Matta, z jego serca. Nowy paro­
ksyzm bólu był tak silny, że krzyknęła. Drzwi gabinetu
natychmiast się otworzyły.

- Co się stało?
- To... - Chwyciła się oparcia krzesła. - Chyba

zaczęłam rodzić.

- Boże! - Matt zbladł. - Kilka tygodni za wcześnie!
- Od kilku godzin mam skurcze. Dwa ostatnie

w odstępie pięciu minut.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Schwycił ją za

ramię, ale po chwili puścił. - Zostań tu. Nie ruszaj się.
Wezwę karetkę.

Próbowała podążyć za Mattem do telefonu. Znowu

przeniknął ją ból, tym razem bardzo silny. Oparła się
o poręcz kanapy. Kręciło się jej w głowie.

- Niedobrze mi.
Matt opasał ją ramionami.
- Usiądź. Spokojnie. Wszystko jest dobrze, kocha­

nie.

Ześliznęła się i usiadła na podłodze. Matt podłożył jej

pod plecy wielką poduszkę.

- Karetka zaraz będzie - oznajmił.
Miała dreszcze, nogi jej dygotały. Objęła się rękoma

i próbowała opanować powtarzające się nudności. Za­
czął się kolejny skurcz i ból był tak intensywny, że
skupiła na nim wszystkie myśli. Zamknęła oczy, a kiedy

je otworzyła, zobaczyła obok siebie na podłodze różne

przedmioty: pustą miednicę, drugą pełną parującej
wody, ręczniki i koce.

- Co ty robisz?
- Przygotowuję się na wypadek, gdyby dziecko

postanowiło przyjść na świat przed przyjazdem karetki.

- Nie chcę tutaj rodzić dziecka! - zawołała, czując

ogarniającą ją panikę.

- Poradzimy sobie, jeżeli będziemy musieli. - Matt

trzymał teraz obie jej ręce. - Jeżeli to dziecko chce się
urodzić, i to urodzić tak szybko, to mało prawdopodob­
ne, żeby były jakieś komplikacje. Dawno nie miałem do
czynienia z położnictwem, ale na coś się przydam.
Jestem lekarzem. - Ujął ją za przegub. - Masz prawid­
łowe tętno, więc ciśnienie krwi powinno być w normie.

- Nie chcę, żebyś był moim lekarzem. - Polly

uwolniła rękę. - Idź sobie, Matt.

- Nigdzie nie pójdę. Czy krwawisz?

- Skąd mam wiedzieć? - Była na granicy załamania.

Nie tak wyobrażała sobie narodziny swojego dziecka.
To zmienia się w katastrofę -jak wszystko w jej życiu.

- Musimy to sprawdzić -rzekł Matt spokojnie, a ona

uchwyciła się tego spokoju. - Ściągnijmy z ciebie te
dżinsy.

Pomagała mu do chwili, gdy znowu dopadł ją skurcz.

Schwyciła swoje nagie kolana i poczuła, jak broda

opada jej na piersi.

- Głęboko oddychaj. Ale jeszcze nie przyj.
Matt ściągnął dżinsy z jej stóp. Wsunął jej między

nogi ręcznik, a potem schwycił za gumkę jej majteczek.
Usłyszała odgłos rozdzieranego materiału.

- Pierwszy raz jakiś mężczyzna podarł na mnie

majtki. - Zdołała się nawet uśmiechnąć.

- Więc się postarajmy, żeby to nie było ostatni raz

- rzekł Matt. - Muszę powiedzieć, że sprawiło mi to
przyjemność.

Chwila porozumienia była krótka, ale to wystarczyło.

Zrobią to, jeżeli będą musieli. Razem.

Wyglądało na to, że istotnie będzie to konieczne.

Polly znów jęknęła i z twarzy Matta zniknął wszelki ślad
uśmiechu. Polly zaczęła przeć.

- Wysuwa się główka - oznajmił Matt. -' Widzę ją.
Polly mocno zacisnęła powieki. Głęboko oddychała,

a kiedy nastąpił kolejny skurcz, znów parła.

- Nie przyj, Polly - polecił Matt. - Tylko oddychaj.
Otworzyła oczy i zobaczyła tył główki dziecka. Matt

wymacywał usytuowanie pępowiny, a potem otarł usta
i nos dziecka. Polly ujrzała, że dziecko się obraca, kiedy
zaczął się następny skurcz. Ukazało się ramionko, po

chwili drugie, i nagle było po wszystkim. Dziecko
wpadło prosto w ręce Matta, który ostrożnie położył je
na brzuchu Polly. Dziecko zapłakało. Było duże jak na
wcześniaka, chociaż urodziło się cztery tygodnie przed
czasem.

Ich dziecko przyszło bezpiecznie na świat.
Mają syna.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Jest rozkoszny. Absolutnie rozkoszny.
Matt ukrył pełen dumy uśmiech, podnosząc do ust

filiżankę z kawą. Spośród niezliczonych fotografii,
które zrobił w ostatnich sześciu tygodniach, ta była jego
ulubioną. Mały Sam nauczył się wcześnie śmiać i odtąd
śmiał się ciągle. Na tym zdjęciu promienny uśmiech
i spojrzenie zmrużonych ciemnych oczu wróżyły udane
życie. Podniesione w górę kąciki ust nasuwały skojarze­
nie z Bonnie. Ale to nie była Bonnie. To był syn Matta.

- Słyszałam, że pan sam odebrał poród. - Lee

rzuciła siedzącemu u niej w dyżurce chirurgowi pełne
podziwu spojrzenie. - To musiało być niesamowite
przeżycie.

- Można tak powiedzieć. - Matt skinął głową.
- A jak się czuje Polly? - spytała Lee, oddając

Mattowi fotografię.

- Jest zmęczona. Sam jest trochę zakatarzony i czu­

wa przy nim w nocy. Poza tym czuje się dobrze.

Matt otworzył portfel i wsunął zdjęcie do przegródki

za kartami kredytowymi, przed sporym, widać często
oglądanym, portretem Polly karmiącej tygryska. Prędko
zamknął portfel. Powinien zaraz stąd wyjść. Kilka
miesięcy temu byłoby nie do pomyślenia, żeby siedział
tak jak teraz i rozmawiał z siostrą oddziałową o swoim
życiu prywatnym.

- Muszę iść. - Wstał. - Mam być na bloku operacyj­

nym za dziesięć minut. Dziękuję za kawę.

- Miło mi było. Proszę powiedzieć Polly, żeby

odwiedziła nas z Samem. W zeszłym tygodniu była tu
Karen z Sophie i wszyscy mieli wielką uciechę.

- Powiem jej. - Matt wyszedł z dyżurki energicznym

krokiem. Prawdopodobnie podczas tej wizyty Sophie
zaraziła się wirusowym zapaleniem górnych dróg odde­
chowych i od niej złapał to Sam. Matt zwolnił, przecho­
dząc koło telefonu na ścianie korytarza, ale stłumił impuls,
by zadzwonić do Polly i spytać, co z Samem. W końcu to
tylko przeziębienie. Nie ma powodu do zmartwienia.

- On płacze od godziny. - Polly sama była bliska łez.

Przytrzymywała słuchawkę telefonu ramieniem i obie­
ma rękami pchała wózek tam i z powrotem. - I jest
gorący. Chyba ma podwyższoną temperaturę.

- Dzisiaj jest bardzo gorąco - uspokajała ją Karen.

- Ten północno-zachodni wiatr przyniósł ciepłe powiet­
rze. Sam pewno choruje na to samo, co tydzień temu

Sophie. Marudziła przez dwa dni, a potem przeszło jej

jak ręką odjął.

- Sam szybko oddycha i pokasłuje. To może być

zapalenie oskrzelików albo krup. - Polly starała się nie
panikować. W końcu jest pielęgniarką. Dlaczego spokój
zawodowy ją opuszcza, gdy chodzi o własne dziecko?
Może dlatego, że zbyt dobrze pamięta przypadek Jamie-
go, u którego wszystko się zaczęło od kataru?

- Zadzwoń do Matta - poradziła Karen.
- Nie mogę. Przez całe. przedpołudnie będzie w sali

operacyjnej, a zresztą on uważa, że przesadzam.

- Może chcesz, żebym wpadła? - zagadnęła Karen.

- Wydaje mi się, że potrzebujesz odpoczynku. Albo
przynajmniej czyjegoś towarzystwa.

- Nic mi nie jest. - Polly zaczerpnęła tchu. Poradzi

sobie. Sam jest tylko przeziębiony. - Masz rację, Karen.
Powinnam odpocząć. Spróbuję go nakarmić. Uśpię go
i sama się zdrzemnę.

- Wpadnę później - obiecała Karen. - Jeżeli się

martwisz, pojedź z Samem do lekarza.

Polly wyjęła synka z wózka i usiadła z nim w fotelu.

Pocałowała jego zaczerwienioną twarzyczkę, a on prze­
stał płakać, widząc, że odpina bluzkę. Uwielbiała kar­
mić Sama piersią i opiekować się nim.

Chwila błogiej refleksji, jakiej Polly doświadczała

przy karmieniu synka, nagle prysła. Sam się odsunął,
zmarszczył buzię i zaczął kaszleć. Polly wyłowiła
typowy dla krupu szczekający odgłos i mimowolnie
mocniej przycisnęła dziecko.

- Cicho, skarbie - szepnęła. - Będzie dobrze.
Pospiesznie odszukała fotelik samochodowy, kluczy­

ki i telefon komórkowy, i już po chwili wyjeżdżała
z garażu. Nie kierowała się wcale do lekarza rodzinnego,
tylko prosto do szpitala. Jej syn jest chory. Bardzo chory.

Zaraz wywoła Matta z sali operacyjnej.

Matt był zły.
Polly też była zła.
Siedzieli z posępnymi minami, wpatrzeni w przednią

szybę samochodu. Matt prowadził. Sam leżał przypasa-
ny z tyłu. Dyndające zabawki przyciągnęły jego uwagę
i pisk zachwytu przerwał ponure milczenie.

- Bardzo chory, prawda?

Sarkazm Matta jeszcze pogorszył atmosferę. Polly

odwróciła głowę na bok. Więc życiu Sama nic nie
groziło, niepotrzebnie wpadła w panikę. Wystarczył
paracetamol, żeby mu obniżyć gorączkę, a badanie
w szpitalu wykluczyło jej podejrzenia.

- Czy masz pojęcie, co znaczyła dla mnie twoja

wiadomość? Zostawiłem pacjenta w połowie poważnej
operacji w rękach niewystarczająco doświadczonego
lekarza po stażu. Pacjent mógł umrzeć.

- Myślałam, że Sam jest bardzo chory - broniła się

Polly. - Matka Jamiego sądziła, że on jest tylko
przeziębiony, a kilka godzin później nie żył.

Kiedy minęli światła, Matt mocno przyspieszył.
- Nie wyobrażam sobie, co pomyśleli na nagłych

wypadkach, kiedy pokazałaś im dziecko z lekką infekcją
wirusową i powiedziałaś, że twoim zdaniem to zapale­
nie nagłośni. Będą się śmiać przez tydzień.

- Nie, nie będą - odgryzła się Polly. - Oni zro­

zumieli, dlaczego się martwię, kiedy im przypomniałam
Jamiego. Ciebie to nic nie obeszło - dodała z goryczą.
- Raz spojrzałeś i poszedłeś sobie.

- Przecież jestem tu - mruknął ze znużeniem. - Za­

łatwiłem sobie zastępstwo, żeby was odwieźć. To nie
było takie łatwe.

- Dziwię się, że zadałeś sobie tyle trudu.
- Przestań, Polly - zirytował się. - Robię wszystko,

co mogę. Dla ciebie i dla Sama. Zaproponowałem ci
małżeństwo. Czego jeszcze chcesz?

Polly potrząsnęła głową. Była zmęczona i podmino­

wana.

- Może nie jesteś w stanie dać mi tego, czego chcę.

Ani mnie, ani Samowi.

- A co to takiego? - spytał, wjeżdżając na podjazd.
- Miłość - powiedziała smutno Polly.
- Przecież cię kocham. Kocham Sama. - Uruchomił

pilota, żeby otworzyć drzwi garażu. - Kocham ten dom
i to, że jesteśmy rodziną.

- Chyba nic nie rozumiesz - zaprotestowała. - My nie

jesteśmy prawdziwą rodziną. - Odpięła pas. - Ty idziesz

do pracy, ja zajmuję się twoim dzieckiem i domem. Kiedy
wracasz, podaję ci kolację. Potem pracujesz w swoim
gabinecie, o ile nie wezwą cię do szpitala, a ja opiekuję się
twoim dzieckiem. Kładziesz się spać. Ja wstaję, kiedy
dziecko płacze. Karmię je. Zmieniam pieluszki.

- Ja też coś robię. Zmieniłem kilkakrotnie pieluszki.
- Tylko wtedy, kiedy cię poproszę. Sam się nigdy

nie zaofiarujesz.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że to za trudne dla

ciebie? Możemy wziąć nianię do pomocy.

- Nie chcę żadnej niani! - Polly, zrozpaczona, że do

Matta nic nie dociera, podniosła głos. - Mogę sobie
sama poradzić.

Matt zatrzasnął drzwi samochodu.
- Narzekasz, że wszystkim się zajmujesz i że ja mało

pomagam, a potem mówisz, że sama sobie poradzisz.
Zdecyduj się na coś! Czego ty naprawdę chcesz?

Polly sięgnęła do tylnego siedzenia samochodu. Sam

uśmiechnął się do niej, kiedy go wzięła na ręce.

- Chcę, żeby moje dziecko miało ojca - powiedziała

łagodniejszym tonem.

- Przecież ma.

- Prawdziwego ojca. - Bez mrugnięcia wytrzymała

wściekłe spojrzenie Matta. - Kogoś, kto by się troszczył
o niego, jakby był najważniejszy w świecie. Kto chciał­

by go przytulić, pocieszyć, kiedy jest smutny. Kogoś,
kto choć trochę by się bał, gdyby był chory.

Matt, milcząc, szedł za Polly do domu. Paniczny

strach, jaki go ogarnął, kiedy rano dostał wiadomość
o Samie, trudno było opanować. Wysiłek, jaki go to

kosztowało, był prawdziwym powodem jego gniewu.

- Jak myślisz, Matt, jak długo możesz to ciągnąć?

- Polly z trudem powstrzymywała łzy.

- Co mianowicie? - Miał wyraźnie dość.
- Chronić siebie. Trzymać się na bezpieczny dys­

tans. - Polly ciężko westchnęła. Nie może dłużej
odkładać powiedzenia mu tego, nawet jeżeli ta rozmowa
ma oznaczać koniec ich wspólnego życia. - Przecież

jesteś zdolny do miłości, oboje to wiemy. To nie to, że

nie możesz. Po prostu nie chcesz. Dałam ci dużo czasu.
Matt, to już osiem miesięcy, od kiedy umarła Bonnie.

Matt miał taką minę, jakby dostał w twarz.
- Pogodziłem się ze śmiercią Bonnie - powiedział

spokojnie. - To nie ma z nami nic wspólnego.

- Daj spokój, Matt. - Polly kołysała Sama na rękach.

Zasypiał. - Kochałeś Bonnie. Naprawdę ją kochałeś.
Umarła i to bolało. - Jej głos złagodniał. - Wiem, jak
bardzo bolało. Ale kiedyś... trzeba się pozbierać i żyć
dalej. Nie unikniesz cierpienia, odmawiając sobie troski
o bliskich. Unikniesz tylko tego, co jest z drugiej strony
monety. Radości, która przychodzi, kiedy zaryzykujesz
i naprawdę kogoś pokochasz. - Ułożyła śpiące dziecko
w wózku. - Jeżeli chciałbyś o tym pomyśleć albo

porozmawiać, zamiast dusić wszystko w sobie, mógłbyś
poznać prawdę, zanim będzie za późno.

- Co to ma znaczyć? - Rzucił jej wyzywające

spojrzenie.

- Nie będę sobie łamać serca, wkładając wszystko

w związek, który nigdy nie będzie prawdziwym związ­
kiem. - Polly odetchnęła głęboko. - Lepiej żebyśmy się
od razu rozstali.

Matt postąpił krok w jej stronę.
- Daję z siebie wszystko, co mogę. To musi wystar­

czyć - powiedział.

Polly cofnęła się o krok.

- Ale nie wystarcza.
- Więc co proponujesz?
- Nie wiem. - Potarła ręką twarz. - Muszę pomyśleć.

Muszę pobyć trochę sama. - Spojrzała na syna, który
mocno spał z piąstkami przy buzi. - On powinien pospać
co najmniej godzinę. Idę na spacer. Gdyby się obudził
wcześniej, w lodówce jest przygotowane mleko.

Matt ją przepuścił. Oboje potrzebują trochę czasu,

zanim wypowiedzą słowa, które przesądzą o sytuacji.

Polly spojrzała na bluzę z polaru, wiszącą na oparciu

krzesła w kuchni. Nie będzie jej potrzebna, skoro na
dworze panuje taki upał. Otworzyła ciężkie drzwi
i cicho je za sobą zamknęła.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Odgłos grzmotu zapowiadał szybko zbliżającą się

burzę.

- Mam nadzieję, że Polly zdąży wrócić, zanim

zacznie padać. - Karen spojrzała w okno, a potem
rzuciła niespokojne spojrzenie Mattowi. - Tempe­

ratura spadła chyba o dwadzieścia stopni w ciągu
ostatniej godziny.

- Na pewno będzie tu lada chwila. - Matt chciał

uspokoić nie tylko gościa, ale i siebie. Patrzył,

jak Karen obraca Sophie, by założyć jej nową pie­

luszkę.

Sophie dopiero co opanowała sztukę przewracania

się na brzuszek i praktykowała ją tak często, jak to było
możliwe. Karen pochyliła się nad córeczką i ustami

dotknęła jej brzuszka. Mocno dmuchnęła i Sophie
pisnęła z zachwytu.

Matt się roześmiał, a potem pomyślał, że ten

dźwięk wydał mu się obcy. Kiedy ostatnio tak się
śmiał? Karen rzuciła mu promienne spojrzenie sponad
podłogi.

- Czy to nie jest najpiękniejsze dziecko świata?
- Oczywiście.
- A Sam jest tuż za nią. - Karen długo patrzyła

Mattowi w oczy. - A Bonnie była najlepsza w świecie.
- Połaskotała Sophie. - Hej, Prosiaczku.

Matt niemal poczuł w pokoju obecność Bonnie.

Pochylił się w fotelu, nagle spoważniał.

- Karen, czy ty się martwisz o Sophie?
- No pewno.
- Ale czy się o nią boisz?
- Oczywiście - odparła. - Wszyscy rodzice się boją.

To naturalne. - Uśmiechnęła się. - Wiem, że Polly
wpadła dzisiaj w panikę, ale jaja rozumiem. Ona kocha

swoje dziecko.

- Ja też je kocham.
Karen popatrzyła mu prosto w oczy.
- Na pewno, Matt? Kochasz Sama tak samo, jak

kochałeś Bonnie?

Matt z trudem przełknął ślinę. Spojrzał w bok.
- Nie mógłbym żyć znowu z takim strachem - od­

parł cicho.

- Twoje dziecko nie umrze - rzekła łagodnie Karen.
- Tego nie można przewidzieć.
- Racja. Nie można - zgodziła się. Miała teraz bar­

dzo poważny wyraz twarzy. - Ale trzeba w to wierzyć.
Jeżeli powstrzymujesz się od miłości na wypadek, że
może się stać coś złego, to koniec końców ty prze­
grywasz. Jeżeli nie dasz z siebie wszystkiego, nie dosta­
niesz nic w zamian, a w moim pojęciu to nie jest życie.

Uśmiechnęła się do Matta tak ciepło i serdecznie, jak

potrafi tylko bliski przyjaciel.

- Gdybyśmy się powstrzymywali od kochania Bon­

nie dlatego, że wiedzieliśmy, co ją spotka, to teraz
byłoby dużo gorzej. Nie moglibyśmy karmić się wspo­
mnieniami miłości, jaką ją darzyliśmy i jaką ona nas
darzyła. Musielibyśmy żyć ze świadomością, że nie

daliśmy jej z siebie wszystkiego. - Karen uśmiechnęła
się jeszcze bardziej promiennie. - Miłość to dziwny
towar, Matt. Sama płynie szerokim strumieniem, chyba
że zakręcisz kurek. I śmieszne, że jeżeli to zrobimy, to
sami usychamy z pragnienia.

Drugi grzmot przetoczył się nad ich głowami. W po­

koju zrobiło się ciemno i o szyby zaczęły bębnić wielkie
krople deszczu. Nagle Sam obudził się z głośnym pła­
czem i Matt szybko się poderwał.

- Masz mokro, co? - zapytał syna, podnosząc go

z wózka. - Lepiej zmienię ci pieluszkę.

Karen się przyglądała, jak Matt niezdarnie sobie

radzi z dzieckiem.

- Matt, kiedy Polly wyszła? - spytała, marszcząc

brwi.

- Dwie godziny temu - odparł, spojrzawszy na

zegarek.

- Czy mówiła, kiedy wróci?
- Powiedziała, że Sam będzie spać godzinę i że

wróci na czas karmienia.

- Czy wszystko było dobrze, kiedy wychodziła?

- spytała Karen po chwili wahania. - Między wami?

- Posprzeczaliśmy się - przyznał. - Oboje potrze­

bowaliśmy samotności.

- Tak czułam - rzekła Karen i zagryzła usta. - Co

ona miała na sobie?

- Tylko cienką koszulkę. I szorty. - Matt spojrzał na

krzesło kuchenne. - Nawet nie wzięła bluzy.

Sam obwieścił głośnym krzykiem, że potrzeba mu do

szczęścia czegoś więcej niż suchej pieluszki.

- Dobrze, kolego - uspokoił go Matt. - W lodówce

jest dla ciebie mleko. Może ciocia Karen je podgrzeje,

a ja pójdę poszukać mamusi.

- Nie, zostań i nakarm Sama - poradziła Karen.

- Nie jest przyzwyczajony do butelki, więc będzie

wolał, żebyś ty mu ją podał. Ja wyjdę i popatrzę na
drogę. Popilnujesz Sophie?

- Oczywiście.
Matt podgrzał mleko w kuchence mikrofalowej,

a potem tak usiadł, by karmić Sama i zarazem mieć
oko na Sophie. Sam zrazu energicznie zaprotestował,
kiedy poczuł smoczek, ale był zbyt głodny, by go
w końcu nie zaakceptować. Znajomy smak matczyne­
go mleka uśpił podejrzenia dziecka, które zaczęło

mocno ssać, wpatrując się szeroko otwartymi oczami
w ojca.

Sam nie tylko pierwszy raz był karmiony butelką.

Także po raz pierwszy karmił go ojciec. A Matt
pierwszy raz doświadczył tak długo trwającego, in­
tymnego kontaktu wzrokowego z synem. Nie mógł od
niego oderwać oczu. Czuł się tak, jakby patrzył na
cząstkę siebie samego, która jakimś sposobem się od
niego oderwała. Nigdy z nikim nie zaznał podobnej
bliskości.

Sam go zahipnotyzował. Kiedy przestał ssać i uśmie­

chnął się do Matta, zabawnie unosząc kąciki ust, Matt
automatycznie odpowiedział mu uśmiechem, jakby
swojemu odbiciu w lustrze. Ten malec dotarł do jego
duszy. Do miejsca, jakie uważał za niedostępne, a potem

jeszcze głębiej. Blizny wcale nie zniknęły, one po prostu

bezboleśnie się rozwarły i Matt przeżył moment praw­

dziwego szczęścia.

Gaworzenie Sophie przywołało go do rzeczywisto­

ści. Na myśl, że Karen jeszcze nie wróciła i że nie ma
Polly, poczuł ukłucie strachu i pojął, że nie tylko
obudziła się w nim bezmierna miłość do syna. Karen
powiedziała mu to, co od dawna usiłowała mu przekazać

Polly. Tym razem dotarł do niego ten komunikat.
Obydwie miały rację. Nie żyje prawdziwym życiem,

jeżeli nie może kochać w pełni. A przecież nadał jest do

tego zdolny. Kocha Sama.

I kocha Polly. Naprawdę ją kocha. Gdzie ona się

podziewa? A jeżeli coś się jej stanie i nigdy nie będzie
mógł jej powiedzieć, co do niej czuje? Jak mógłby żyć
z tą świadomością?

Nagle drzwi się otworzyły i Matt zerwał się na równe

nogi. Do domu weszła Karen; mokre kosmyki włosów
oblepiały jej zmartwioną twarz.

- Nie widziałam jej, Matt. Jest potwornie zimno.

- Karen szczękała zębami. - Wezwij policję.

Gniew i rozpacz pędziły Polly wysoko w górę.

Zostawiła za sobą domy i poszła wijącą się przez pola

ścieżką aż na szczyty wzgórz. Była zmęczona, ale jej
umysł pracował na najwyższych obrotach. Zastanawiała
się, czy w tym, co mówił Matt, nie kryje się ziarno

prawdy. Czy też to ona ma rację, lękając się, że
powtórzy los swojej matki?

Upał i zmęczenie wysiłkiem fizycznym w końcu dały

o sobie znać i Polly przystanęła w miejscu, które znała
z poprzednich spacerów. Podczas drugiej wojny świato­
wej były tam nigdy nie używane pozycje dział, po
których pozostały resztki umocnień betonowych.

Usiadła pod pokruszonym, rozpadającym się murem

i ukryła twarz w dłoniach. Przestała szukać wyjścia
z labiryntu emocjonalnego, w jaki się zapędziła; po­
trzebowała pomocy, a Matt był jedyną osobą, od której
mogła ją otrzymać. Powinni sobie nawzajem pomóc.
Nie może zmusić Matta do podjęcia ryzyka emocjonal­
nego, skoro do tego nie dojrzał, ale może mu to ułatwić.
Jeżeli go naprawdę kocha, powinna to zrobić. Natural­
nie, że go kocha.

Wcale nie chciała zasnąć na posłaniu z traw, które

wybujały między murami. Ulga, jaką odczuła, uświado­
miwszy sobie swoją wielką miłość do Matta, i nadzieja,
że postanowienie, które podjęła, może mieć dobroczyn­
ny wpływ na ich związek, a także zmęczenie i upał
sprawiły, że zasnęła.

Obudził ją dotkliwy chłód, który przejął ją do szpiku

kości. A może odgłos grzmotu. Z trudem wstała. Jak
długo mogła spać? I jak to możliwe, żeby pogoda
zmieniła się tak raptownie? Na niebie przewalały się
czarne chmury i gdy wychyliła się zza osłony muru,
smagnął ją lodowaty wiatr. Wielkie krople zimnego
deszczu siekły jej gołe nogi i ręce.

Znieruchomiała. Od domu dzieli ją przynajmniej pół

godziny szybkiego marszu - a była tak przemarznięta,
że nie mogła opanować szczękania zębami. Jeżeli
przycupnie pod murem, będzie chociaż trochę osłonięta

przed burzą. Trudno jej było zebrać myśli - czy to
pierwszy symptom hipotermii?

- Na razie nie będziemy wzywać policji. - Matt

włożył płaszcz nieprzemakalny, zwinął bluzę polarową

Polly i wziął telefon komórkowy. - Pojadę samochodem
do końca drogi. Tam zaczyna się ścieżka, którą Polly
nieraz chodziła. - Skierował się do drzwi. - Gdybym się
nie odezwał w ciągu dwudziestu minut, wezwij na
pomoc policję.

- Dobrze. - Karen wciąż dygotała, mimo że narzuci­

ła koc na ramiona. - Nie martw się o Sama, zaopiekuję
się nim.

- Wiem. Dziękuję, Karen.
- Znajdź Polly. - Karen zagryzła wargi. -1 dopilnuj,

żeby nic złego się jej nie stało.

- Dopilnuję - odpowiedział poważnym tonem.
Jazda do końca drogi trwała tylko minutę. Matt

zaczął iść ścieżką w deszczu. Usiłował nie wyob­
rażać sobie Polly rannej, leżącej gdzieś wyżej na
wzgórzu. Próbował nie myśleć, że będzie jej szukać
ratunkowa ekipa policyjna, a on będzie bezczynnie
siedział i czekał na fatalną wiadomość. Musi sam
znaleźć Polly.

Niewiele brakowało, a wyminąłby ją i poszedł

dalej. Pozostałości betonowych umocnień znajdowały
się trochę w bok od traktu. Gdyby nie to, że powinien

już zadzwonić do Karen i poprosić o pomoc, nie

zboczyłby ze ścieżki, jednakże wiedział, że mury
zapewnią lepszy odbiór jego telefonowi. Przedarł się

przez kępy trawy i na mokrej klawiaturze wystukał

swój numer domowy.

- Karen?
- Matt! Znalazłeś Polly? - Głos Karen zachrypł

i osłabł. - Czy mnie słyszysz?

- Słyszę cię.

- Co się dzieje?
- Poczekaj chwilę. - Matt opuścił telefon i przyku­

cnął pod murem, oszołomiony swoim odkryciem. -
Dzięki Bogu - wyszeptał. - Dzięki Bogu, że cię zna­
lazłem.

Polly podniosła wzrok. W ciemnych oczach, które się

w nią wpatrywały, dostrzegła lustrzane odbicie własnej
ogromnej ulgi. I jeszcze coś. Czyżby jej się przywidzia­
ło? Oczy Matta były prawie czarne i w ich głębi
dostrzegła miłość tak wielką, jaka przepełniała także ją.

Tak namacalną jak burza, która szalała wokół.

Matt wyciągnął rękę i delikatnie dotknął jej twa­

rzy, jakby chciał sam siebie przekonać, że ona napraw­
dę tu jest.

- Czy coś ci się stało? - zapytał.
Potrząsnęła głową. Nie mogła wydobyć z siebie sło­

wa. Nawet nie mogła się uśmiechnąć. Zahipnotyzował

ją wyraz twarzy Matta. To nie deszcz zmoczył mu po­

liczki, tylko łzy.

- Zrozumiałem, jak bardzo cię kocham, Polly. I ba­

łem się, że jest za późno.

- Nie jest za późno. Ja też cię kocham, Matt. -

Pochyliła się ku niemu. Było tylko jedno miejsce, gdzie
chciała się znaleźć - w ramionach Matta.

Kiedy objął ją, usłyszała wysokie dźwięki dobiegają­

ce z telefonu. Gdy podniósł aparat w górę, niezrozumia­
łe dźwięki zamieniły się w słowa.

- Matt! Na miłość boską, odezwij się!
- Karen? Znalazłem ją. - Głos na chwilę go zawiódł.

- Czuje się dobrze. Wszystko w porządku.

Jest tylko jeden lek na hipotermię.
W każdym razie tak uważał Matt.
Polly z radością zastosowała się do jego polecenia.

Leżała w łóżku w objęciach Matta, mocno do niego
przytulona, i grzała się jego ciepłem. Deszcz na chwilę
przestał padać, ale burza jeszcze nie ucichła. Do ich uszu
z dala dobiegał stłumiony huk fal rozbijających się
0 skały.

Leżeli bez ruchu. Przyjdzie czas na namiętność. Na

razie wystarczy bliskość i cicha rozmowa.

- Kocham cię, Polly. Bardziej niż kogokolwiek

w życiu.

- Wiem, Matt. Ja też cię kocham.
- To jakieś czary. - Matt mocniej uścisnął Polly. -

Kiedy wędrowałem ścieżką i cię szukałem, przypomina­
łem sobie różne rzeczy. - Pocałował ją w policzek. -
Przypomniałem sobie, jak cię pierwszy raz naprawdę zo­
baczyłem. Kiedy siedziałaś na drzewie i tuliłaś Bonnie.
Myślę, że wtedy się w tobie zakochałem.

- A ja zakochałam się w tobie, kiedy cię zobaczy­

łam przy łóżku Bonnie. Trzymałeś ją za rączkę...
i płakałeś.

Pocałunek, jaki ich połączył, był dla Polly czymś,

czego nigdy nie doświadczyła. Matt ponownie składał

jej dar zaufania i miłości. Mogła go przyjąć, ponieważ

była w stanie odwzajemnić tę miłość.

- Matt? - Usta Polly dotykały jego ust.
- Mhm?
- Czy poślubisz mnie?
Poczuła, jak wargi Matta wyginają się w uśmiechu.

1 jak kąciki ust, jak to u niego, unoszą się w górę.

- Najwyższy czas na oświadczyny.
- Czy odpowiedź brzmi „tak"?
- Mhm. - Matt znowu ją pocałował. - Zdecydowa­

nie tak.

l