Ian Fleming

W tajnej służbie Jej

Królewskiej Mości

Dla Czarnego Bazyliszka w Pogoni i Hilarego Braya, którzy pośpieszyli z pomocą.

I Pejzaż nadmorski z postaciami

Był taki wrzesień, kiedy wydaje się, że lato nigdy się nie skończy. Na ośmiu kilometrach

promenady w Royale-les-Eaux, wzdłuż której biegły strzyżone trawniki, przyozdobione w
odstępach trójbarwnymi grządkami szałwii, smagliczki i lobelii, wszystko jarzyło się od sztandarów
i jaskrawych namiotów kąpielowych, maszerujących wdzięcznie po najdłuższej plaży północnej
Francji, wzdłuż linii przypływu, w licznych i przynoszących dochód batalionach. Muzyka, jeden z
tych weselących się rytmicznie walców na akordeon, grzmiała z głośników wokół basenu o
wymiarach olimpijskich, a od czasu do czasu męski głos, wybijający się ponad muzykę, podawał z
nich do publicznej wiadomości, że Philippe Bertrand, lat siedem, szuka mamusi, że Yolande Lefevre
czeka na przyjaciół pod zegarem przy wejściu albo że madame Dufours jest proszona do telefonu.
Od plaży, zwłaszcza z okolic trzech ogrodzonych terenów zabaw, noszących nazwy „Joie de
Vivre", „Hélio" i „Azur", dolatywał szczebiot dziecięcych okrzyków, które narastały i słabły
stosownie do emocjonalnego natężenia ich zabaw, a dalej, na twardym piasku pozostawionym przez
cofające się morze, przeraźliwe gwizdki instruktorów wychowania fizycznego komenderowały
nastolatkami, wiodąc ich przez ostatnie danie w jadłospisie tego dnia.

Piękna i naiwna panorama nadmorska: jedna z tych, dla których tłem są plaże Bretanii i Pikardii,

będące natchnieniem dla takich, którzy je utrwalali, jak Boudin, Tissot, Monet, odkąd narodziły się
– przeszło sto lat temu – plaże i kąpieliska nadmorskie.

Dla Jamesa Bonda, który tam siedział w jednym z betonowych schronów z twarzą wystawioną do

zachodzącego słońca, było w tym coś dotkliwie nietrwałego. Aż nazbyt żywo przypominało mu to
dzieciństwo – aksamitny dotyk gorącego, sypkiego i bolesną ziarnistość mokrego piasku między
palcami dziecięcych stóp, kiedy przychodził czas włożyć obuwie i skarpetki – cenny stosik morskich
muszelek i ciekawe wodorosty na framudze jego sypialni („Nie, skarbie, tego nie możemy zabrać.
Cała walizka ci się zabrudzi w środku!") – małe kraby umykające spod palców szukających
nerwowo pod wodorostami w skalnych kałużach – i jak pływał, i pływał, i pływał w tańczących
falach, w tych czasach – zdawałoby się – bez ustanku rozjarzonych od słońca, po czym to
nieuniknione, do furii doprowadzające: „Czas wychodzić!". Wszystko to miał przed sobą, swoje
własne dzieciństwo, jakby rozłożone, aby jeszcze raz mógł na nie popatrzeć. Jakże dawno minęły
te czasy wiaderka i łopatki! Jakże daleko pozostawił za sobą te piegi, tę czekoladę mleczną
Cadbury Flakes i musującą lemoniadę! Bond niecierpliwie zapalił papierosa, rozprostował kulące się
ramiona i na powrót zatrzasnął ckliwe wspomnienia w od dawna zamkniętej szufladzie. Dzisiaj jest
dorosły, ma za sobą całe lata plugawych i niebezpiecznych wspomnień: on, agent i szpieg. Nie po to
siedzi w tej betonowej kryjówce, żeby roztkliwiać się nad gromadą parszywych, małych bachorów
na plaży zaśmieconej kapslami od butelek i patyczkami od lizaków, oblewanej morzem aż gęstym
od olejków do opalania i cuchnącym od głównego ścieku z miasta Royale. Znajduje się tu,
postanowił tu być, aby szpiegować.

Szpiegować kobietę. Słońce osuwało się coraz niżej. Powietrze już pachniało wrześniowym

chłodem, który przez cały dzień czaił się pod osłoną upału. Szybko wycofujące się kohorty
kąpielowiczów zwijały swe drobne biwaki, przesączały w górę po schodach i przez promenadę,
chroniąc się w mieście, gdzie w kawiarniach zapalały się światła. Z megafonów przy basenie męski

głos ponaglał klientów: - Allo! Allo! Fermeture en dix minutes! A dix-huit heurs, fermeture de la
piscine! – Jak czarne sylwetki na drodze zachodzącego słońca dwie łodzie ratunkowe Bombarda, z
flagami niebieskiego krzyża na żółtym tle, mknęły na północ, w górę rzeki, aby schronić się na noc
w odległym Vieux Port. Ostatnie już bojery plażowe, jak wesołe żyrafy, pomykały wzdłuż dalekiej
linii odpływu do swojego korralu wśród piaszczystych wydm, a trzej policjanci strzegący parkingów
oddalali się na rowerach, jadąc przez topniejące szeregi samochodów, kierując się na posterunek w
środku miasta. Za kilka minut rozległa płaszczyzna piasków – linia odpływu, ciągle odstępująca,
znajdująca się już o dobre półtora kilometra dalej – wydana zostanie na pastwę mew, które zaczną
się wnet gromadnie zlatywać w poszukiwaniu resztek jedzenia, porzuconych przez plażowiczów.
Wreszcie pomarańczowa kula słońca z sykiem zapadnie się w morze i plaża pozostanie na jakiś
czas całkowicie bezludna, do czasu gdy czające się pod osłoną mroku pary wyjdą, aby szorstko,
pośpiesznie skręcać się na piasku w ciemnych zakątkach między kabinami kąpielowymi a
falochronem. Na ubitym piasku poniżej miejsca, gdzie siedział James Bond, dwie złociste
dziewczyny w wyzywających bikini zwinęły przybory do gry w jokari, której tak prowokacyjnie
oddawały się, skacząc za piłką, i wbiegły na wyścigi po schodach aż tam, gdzie schronił się Bond.
Ukazały mu swe wdzięki, przystanąwszy na chwilę pogawędki, ażeby sprawdzić, czy zareaguje, a
gdy nie objawił zainteresowania, splotły się rękoma i odeszły powoli w stronę miasta, a on został,
zastanawiając się, dlaczego francuskie dziewczęta mają pępki bardziej wystające od innych.
Czyżby to francuscy lekarze, nie lekceważąc nawet tej drobnostki, starali się już z góry
powiększać seksapil żeńskich niemowląt?

I wreszcie ratownicy wzdłuż całej plaży zagwizdali po raz ostatni na rożkach, dając znać, że

schodzą z posterunku, muzyka od basenu urwała się w pół taktu i nagle ogromne przestrzenie
piasku opustoszały.

Ale niezupełnie! O sto metrów od wysokiego brzegu, twarzą do ziemi, na płaszczu kąpielowym w

czarne i białe pasy, na swoim osobistym kawałku twardego piasku, rozłożywszy się tam przed
godziną, ta dziewczyna nie ruszyła się i wciąż leżała z rozrzuconymi rękoma i nogami dokładnie
pomiędzy Bondem a zachodzącym słońcem, które przeobrażało teraz pozostawione gdzieniegdzie
kałuże i płytkie strumyczki w krwawy, zygzakowaty wzór. Bond ciągle ją obserwował: a teraz, w
ciszy i pustce, odrobinę uważniej. Czekał, kiedy ona coś zrobi; kiedy się coś stanie, choć nie
wiedział co. Słuszniej byłoby powiedzieć, że czuwał nad nią. Instynktownie wyczuwał, że coś jej
grozi. A może w powietrzu wisi zapach niebezpieczeństwa? Nie wiedział. Ale wiedział, że nie wolno
mu jej teraz zostawić samej, zwłaszcza teraz, kiedy nie ma tutaj nikogo.

Bond się mylił. Był ktoś jeszcze. Za jego plecami, w „Cafe de la Plagę" po drugiej stronie

promenady, dwaj mężczyźni w deszczowcach i ciemnych czapkach siedzieli przy odosobnionym
stoliku na krawędzi chodnika, nad wypitymi do połowy filiżankami kawy. Nie odzywali się. Tylko
siedzieli, obserwując na matowym szkle osłony, pod którą siedział Bond, niewyraźną plamę jego
ramion i głowy. Obserwowali też, ale nie tak bacznie, bielejącą w oddali plamę na piasku, jaką
tworzyła dziewczyna. Ich milczenie i niestosowny ubiór mogłyby zaniepokoić każdego, kto by ich z
kolei obserwował. Ale tego nie robił nikt, chyba że kelner, który po prostu zaliczywszy ich do
kategorii „kłopotliwych", marzył tylko, żeby się czym prędzej wynieśli.

Kiedy pomarańczowy krąg słońca dolną krawędzią dotknął morza, dla dziewczyny jakby rozległ

się sygnał. Powstała z wolna, przegarnęła sobie oburącz włosy do tyłu i poszła równym,

zdecydowanym krokiem ku słońcu i pieniącej się linii wodnej, oddalonej niemalże o dwa kilometry.
Będzie już fioletowy zmierzch, zanim dojdzie do morza, i ktoś mógłby zgadywać, że to już ostatni
dzień jej wakacji, ostatnia kąpiel.

James Bond sądził inaczej. Wyszedł ze swej osłony, zbiegł po schodach na piasek i szybkim

krokiem ruszył za nią. Za nim, po drugiej stronie promenady dwaj mężczyźni też jakby sądzili
podobnie. Jeden z nich pośpiesznie rzucił na stolik kilka monet i obaj wstali, przecięli promenadę,
idąc dokładnie noga w nogę, zeszli na piasek i z pewnego rodzaju dobitną, wojskową precyzją
szybko pomaszerowali, ramię przy ramieniu, za Bondem.

Teraz na rozległej przestrzeni opustoszałych, pomazanych krwią piasków niesamowicie rzucał się

w oczy dziwny wzór z ludzkich postaci. Ale na pewno nie taki, w który warto się wplątać! Ten wzór
pachniał czymś niedobrym, tajemniczym. Biała dziewczyna, młody mężczyzna z gołą głową, dwóch
maszerujących za nimi krępych facetów: coś w rodzaju gry w złowróżbne podchody. Kelner w
kawiarni zgarnął monety ze stolika i patrzył na odległe postacie, wyraźnie rysujące się w ostatniej
ćwiartce oranżowego słońca. Czymś to pachnie: policja? czy na odwrót? Gęba na kłódkę; ale
zapamięta. A nuż o nim napiszą w gazetach?

James Bond szybko doganiał dziewczynę. Już wiedział, że zrówna się z nią akurat w momencie,

kiedy ona dojdzie do wody. Zaczął się zastanawiać: co jej powie? jak ma to sformułować? Przecież
nie powie: Tknęło mnie, że chcesz popełnić samobójstwo, więc poszedłem za tobą, ażeby temu
zapobiec. A znowu: Szedłem sobie po plaży i wydało mi się, że to ty Pójdziemy na drinka, jak
popływasz? – brzmiałoby dziecinnie. Wreszcie zdecydował się na: O, Trący! – a kiedy ona się
odwróci: Martwiłem się o ciebie. Przynajmniej nie zabrzmi to niestosownie, a w dodatku jest
prawdą.

Morze było teraz jak spiż pod żółtym jak pierwiosnek horyzontem. Od lądu zerwał się wątły,

zachodni podmuch, wynoszący rozgrzane powietrze na morze i podrywający fale, które zaczęły się
białawo kędzierzawić, jak okiem sięgnąć. Stadka mew srebrzystych leniwie podfruwały i znów
osiadały, gdy podchodziła, powietrze było pełne ich skwiru i niekończącego się chlupotu drobnych
fal. Miękki zmierzch w kolorze indy go nadawał melancholijny odcień tej samotności pustego piasku
i morza, jakże odległej teraz od swojsko rozjarzonych świateł i wakacyjnego zgiełku „La Reine de
la Cóte Opale", jak to wspaniale mianowało się Royale-les-Eaux. Bondowi zależało na
przywróceniu dziewczyny tym jasnym światłom. Patrzył na jej gibką, złocistą figurę w białym
jednoczęściowym kostiumie i zastanawiał się, kiedy głos jego dotrze do niej przez hałas mew i
morza. Zwolniła nieco, podchodząc do wody, a jej głowa w kloszu ciężkich, jasnych włosów,
sięgających do ramion, pochyliła się z lekka w zamyśleniu, a może znużeniu.

Bond przyśpieszył i znalazł się już tylko o dziesięć kroków za nią.

–Hej! Trący!

Dziewczyna nie wzdrygnęła się i nie odwróciła raptownie. Tylko zmyliła krok i przystanęła, a

później, gdy mała fala spieniła się i zamarła u jej stóp, obróciła się z wolna i stanęła do niego
twarzą. Jej oczy, zapuchnięte i mokre od łez, omijały go. Wreszcie spotkały się z jego oczyma.
Odezwała się głucho:

–O co chodzi? Czego chcesz?

–Martwiłem się o ciebie. Co tutaj robisz? Co się stało?

Dziewczyna znów spojrzała na niego. Zaciśniętą prawą dłoń podniosła do ust. Powiedziała coś,

spoza tej pięści, czego Bond nie zrozumiał. Potem jakiś głos tuż za Bondem odezwał się cicho,
jedwabiście:

–Nie ruszaj się albo dostaniesz pod kolano.

Bond okręcił się do przysiadu, z dłonią już sięgającą do broni pod marynarką. Spojrzały na niego

złośliwie srebrne oczy dwóch pistoletów.

Pomału wyprostował się. Opuścił prawą rękę wzdłuż ciała i wstrzymany oddech z cichym sykiem

uszedł mu spomiędzy zębów. Dwie kamienne twarze zawodowców powiedziały mu jeszcze więcej
aniżeli srebrne oczy dwóch luf. Żadnego napięcia czy podniecenia. W lekkim półuśmiechu wyrażał
się raczej pełny luz i satysfakcja. Ich oczy nie były nawet czujne. Raczej znudzone. Bond nieraz
już spoglądał w takie twarze. Zwykła rutyna. To zabójcy; profesjonalni zabójcy.

Bond nie miał pojęcia, co to za jedni, dla kogo pracują, o co tu w ogóle chodzi. Zgodnie z regułą, że

zmartwienie to zaliczka z góry wypłacana nieszczęściu, zanim się wydarzyło, rozluźnił mięśnie i
przestał się zastanawiać. Stał i czekał.

–Założyć ręce na kark. – Melodyjny, cierpliwy głos był najwyraźniej południowy,

śródziemnomorski. Pasował do ich twarzy: śniadych, o grubej, porowatej skórze. Mogli być z
Marsylii; albo Włosi. A może mafia? Takie twarze miewają dobrzy tajniacy albo twardzi
przestępcy. Mózg Bonda cykał i warczał, przerzucając karty jak maszyna IBM. Jakich wrogów ma
w tej okolicy? Czy nie Blofeld? Czyżby zając rzucił się na ogara?

Kiedy sytuacja staje się beznadziejna i wydaje się, że wszystko stracone, wtedy czas na okazanie

spokoju i stanowczości; a przynajmniej na obojętność. Bond uśmiechnął się w oczy temu, co
przemówił.

–Twoja matka chyba nie chciałaby usłyszeć, co robisz dzisiejszego wieczora. Jesteś katolikiem?

W takim razie pójdę ci na rękę. – Oczy facetowi zabłysły. W dziesiątkę! Bond założył i splótł ręce
na karku.

Mężczyzna odstąpił w bok, żeby mieć pole ostrzału, kiedy ten drugi wyjmował Bondowi jego

walthera PPK z miękkiej skórzanej kabury u pasa wewnątrz spodni i wprawnie przesuwał dłońmi w
dół po jego bokach, następnie od ramion do przegubów i po udach od wewnątrz. Po czym odstąpił,
schował walthera do kieszeni i znów sięgnął po własny pistolet.

Bond zerknął przez ramię. Dziewczyna nie odezwała się, ani w zaskoczeniu, ani w przestrachu.

Stała teraz plecami do nich wszystkich, patrząc na morze, jak gdyby na luzie i obojętna. Co się
dzieje, na Boga? Czyżby jej użyto na wabia? Ale kto? I co dalej? Czy zabiją go i porzucą ciało, aby
przypływ je wytoczył na brzeg? Nie przychodziło mu na myśl nic innego. Gdyby mieli coś do
załatwienia, to przecież nie pójdą we czwórkę, ot tak sobie, przez te półtora kilometra plaży z

powrotem do miasta, żeby się uprzejmie pożegnać na schodach wiodących ku promenadzie. Nie. To
koniec. Czy aby na pewno? Z północy, przez głęboki zmrok w barwie indygo, doleciał prędki terkot
przyczepnego silnika i wpatrzonemu w mrok Bondowi ukazała się gęsta jak krem fala dziobowa, a
później tępa sylwetka łodzi ratunkowej Bombarda, nadmuchiwanego pontonu o płaskim dnie, z
pojedynczym silnikiem Johnsona u spłaszczonej rufy. Więc zauważono ich! Może straż
przybrzeżna? Oto ratunek! Na Boga, ależ wycisk da tej parze zbirów, kiedy znajdą się na
posterunku policji we Vieux Port! Ale co im powiedzieć o dziewczynie?

Bond zwrócił się twarzą do mężczyzn. I z miejsca uświadomił sobie najgorsze. Obaj podwinęli

spodnie do kolan i czekali spokojnie z butami w jednym ręku, z pistoletami w drugim. To nie
ratunek. Tylko dalszy ciąg egzekucji. No cóż! Nie zwracając uwagi na zbirów, Bond schyli! się,
podwinął spodnie, jak oni, i gmerając tak przy skarpetkach i butach, ukrył w dłoni jeden z noży,
które miał w obcasach, i w półobrocie do łodzi, która tymczasem osiadła na płyciźnie, przeniósł go
do prawej kieszeni spodni.

Nie padło ani jedno słowo. Dziewczyna pierwsza wlazła do pontonu, za nią Bond, a na ostatku dwaj

mężczyźni, którzy w końcu wspomogli silnik pchnięciem w rufę. Sternik, wyglądający jak każdy
inny francuski rybak pełnomorski, wykręcił tępy dziób ku morzu, przerzucił bieg na przedni i ruszyli
po tłukącej fali na północ, a złote włosy dziewczyny rozwiewały się w tył i miękko smagały Jamesa
Bonda po twarzy.

–Tracy, przeziębisz się. Proszę. Weź moją marynarkę. – Bond wysunął się z niej. Wyciągnęła rękę

i pomogła mu ją na siebie zarzucić. Jej dłoń trafiła przy tym na jego dłoń i uścisnęła ją. Co u diabła?
Bond przysunął się do niej. Poczuł, że jej ciało mu się poddaje. Spojrzał na tamtych dwóch.
Siedzieli, kuląc się pod wiatr, z rękoma w kieszeniach, czujni, ale jakby obojętni. Za nimi naszyjnik
świateł Royale szybko się oddalał, aż stał się tylko złotą poświatą na horyzoncie. Prawa dłoń
Jamesa Bonda zaczerpnęła otuchy z dotyku noża w kieszeni, kciuk przesunął się po ostrej jak
brzytwa klindze.

Gdy się tak zastanawiał, kiedy i jaka zdarzy mu się szansa użycia noża, pozostała część jego

umysłu przebiegała wydarzenia ostatniej doby, starając się z nich wypłukać złote ziarenka prawdy.

II Gran Turismo

Niemalże dokładnie dwadzieścia cztery godziny wcześniej James Bond prowadził uważnie swój

samochód, starego bentleya typu continental z potężnym sześciocylindrowym silnikiem na podwoziu
„R" i przełożeniem trzynasta czterdzieści na tylnej osi – którym jeździł już od trzech lat – po tym
szybkim, lecz nudnym odcinku autostrady NI między Abbeville a Montreuil, którędy angielski
turysta powraca, żeby się dostać do kraju samolotem Silver City Airways z Le Touquet albo
promem z Boulogne lub Calais. Jechał z bezpieczną szybkością około stu trzydziestu kilometrów na
godzinę, włączywszy tego automatycznego pilota, którego ma w sobie każdy kierowca klasy
rajdowej, a myśli jego pochłaniało bez reszty układanie pisma zawierającego rezygnację z Tajnej
Służby Jej Królewskiej Mości.

Pismo to, zaadresowane „M do rąk własnych", przybrało jak dotąd formę następującą:

Sir,

Mam zaszczyt prosić o przyjęcie mej rezygnacji ze Służby w terminie natychmiastowym.

Powody mej rezygnacji, które tu z ubolewaniem przedkładam, są następujące:

(1) Moje obowiązki służbowe, jeszcze około dwunastu miesięcy temu, wiązały się z sekcją zero zero

i był Pan łaskaw niekiedy wyrażać swe zadowolenie ze sposobu wypełniania przeze mnie tych
obowiązków, co stanowiło dla mnie źródło satysfakcji. Byłem jednak - Bondowi spodobało się to
słowo – niepocieszony, gdy po skutecznym wywiązaniu się przeze mnie z operacji Piorun, wydał mi
Pan osobiste polecenie całkowitego skoncentrowania się na czas nieokreślony [też udany zwrot] na
ściganiu Ernsta Stavro Blofelda w celu schwytania go wraz z innymi członkami organizacji
SPECTRE, czyli Special Executive for Counter-intelligence, Revenge and Extortion, gdyby się
okazało, że została ona odtworzona po jej zniszczeniu w następstwie operacji Piorun.

(2) Podjąłem się tego zadania, jak Pan sobie przypomina, z niechęcią. Wydawało mi się, czemu też

dałem podówczas wyraz, iż jest to zadanie czysto wywiadowcze, które mogłyby prowadzić, przy użyciu
zwykłych metod policyjnych, inne resorty, takie jak delegatury miejscowe, służby kontrwywiadu
państw sojuszniczych lub Interpol. Zastrzeżenia moje zostały oddalone i przez okres blisko dwunastu
miesięcy zajmowałem się w najróżniejszych krajach całego świata rutynową pracą detektywistyczną,
w której każdy strzęp informacji, pogłoski i poszlaki prowadziły na manowce. Nie trafiłem na żaden
ślad czy to poszukiwanego osobnika, czy reaktywowanej organizacji SPECTRE, jeśli takowa istnieje.

(3) Wielokrotnie zwracałem się o zwolnienie od tej nużącej i bezowocnej misji. Niestety wnioski te,

nawet gdy kierowałem je, Sir, do Pana osobiście, były ignorowane czy wręcz zbywane w sposób
obcesowy, a moja wciąż ponawiana [znów niezłe określenie!] argumentacja, iż Blofeld nie żyje,
spotykała się z przejawami kurtuazji, które określiłbym jako skąpe. – Ładnie powiedziane! Może
trochę zbyt ładnie!

(4) Wyżej wzmiankowane› niefortunne okoliczności sięgnęły ostatnio szczytu w powierzonej mi

tajnej misji (vide Station R'S PX 437-007) w Palermo, w pogoni za kompromitująco wręcz fałszywą
atrapą. Zwierzęciem tym okazał się niejaki Blauenfelder, nieposzlakowany obywatel niemiecki,

zajmujący się uprawą winorośli, a konkretnie zaszczepianiem winogron typu moselle na odmianach
sycylijskich, ażeby zwiększyć w tych ostatnich zawartość cukru, jako że wyróżnia je, do Pańskiej
osobistej wiadomości [hamuj się, stary! ten ustęp należy przeformułować!], nadmiar kwasu.
Śledztwo w sprawie tegc człowieka zwróciło na mnie uwagę mafii, tak iż wyjazd mó

j

z Sycylii

nastąpił w okolicznościach, najłagodniej mówiąc sromotnych.

(5) Ze względu na powyższe, Sir, w szczególności zaś na ciągłe trwonienie mych kwalifikacji, które,

jakkolwiek skromne. poprzednio czyniły mnie zdatnym do wypełniania cięższych. a mnie większą
satysfakcję dających obowiązków, powiązanych z pracą w sekcji zero zero, pozwalam sobie
niniejszym złożyć rezygnację z dalszego zatrudnienia w Służbie.

Pozostaję, Sir,

Pańskim uniżonym sługą,

007

Oczywiście, rozmyślał Bond, prowadząc uważnie długą maskę swego bentleya przez wężowy

szereg zakrętów, sporą część z tego trzeba będzie napisać na nowo. Zdarzają się miejsca zbyt
pompatyczne, a parę złośliwości należy wytrzebić albo złagodzić. W istocie jednak właśnie to
podyktuje swej sekretarce, gdy pojutrze wróci do biura. A jeśli ona się rozpłacze, to czort z nią!
Naprawdę. Jak mu Bóg miły. Ma powyżej uszu tej pogoni za widmem Blofelda. Jak i całego
SPECTRE, tej niby Specjalnej Egzekutywy Kontrwywiadu, Odwetu i Wymuszenia. Przecież ją
unicestwili. Nawet taki geniusz jak Blofeld, jeżeli jakimś cudem, uszedłby cało, nie zdołałby na
powrót uruchomić machiny tego kalibru.

I wtedy, na piętnastu kilometrach prostej drogi przez las, stało się to. Klakson o trzech tonach

wrzasnął mu w ucho swój upiorny dysonans i niska, biała, dwumiejscowa lancia flaminia Zagato
Spyder z opuszczonym dachem śmignęła obok, ścinając mu ostro i zuchwale przed maską, i znikła,
tylko wręcz lubieżny huk jej podwójnego wydechu odbił się echem od ściany lasu. Prowadziła
dziewczyna w obwiązującym włosy krzykliwie amarantowym szaliku, którego krótki ogon leciał za
nią poziomo w podmuchu.

Jeżeli coś w życiu tak naprawdę podrywało Jamesa Bonda z miejsca, poza strzelaniną, to kiedy

wyprzedzała go przy dużej szybkości ładna dziewczyna; a doświadczenie nauczyło go, że
dziewczyny ścigające się tak prowokacyjnie zawsze są ładne… i podniecające. Gdy klakson
wrzasnął, szok z miejsca wyłączył mu to urządzenie pilotujące i wymiótł Bondowi z głowy wszelkie
inne myśli, przestawiając go na ręczne prowadzenie. Zacisnąwszy usta w uśmiechu, wbił pedał gazu
do dechy, ścisnął kierownicę w pozycji na za piętnaście trzecia i ruszył za dziewczyną.

Sto siedemdziesiąt, sto osiemdziesiąt, sto osiemdziesiąt pięć… i ciągle nie nadrabiał dystansu.

Sięgnął do tablicy i przerzucił czerwony wyłącznik.

Wysoki, przeraźliwy skowyt maszyny już na granicy męczarni rozdarł mu bębenki i bcntley

szarpnął w przód. Sto dziewięćdziesiąt, dwieście… Zaczął ją wyraźnie doganiać. Jeszcze
pięćdziesiąt metrów, czterdzieści, trzydzieści! Już dostrzegał same oczy w jej lusterku wstecznym.

Ale dobra droga tu się kończyła. Z prawej mignął jeden z tych wykrzykników, którymi Francuzi
oznaczają niebezpieczeństwo. I oto za wzniesieniem ukazała się wieża kościoła, stłoczone domy w
małej wiosce u stóp dosyć stromego wzgórza, wężowaty znak następnych zakrętów. Oba
samochody zwolniły… sto trzydzieści, sto dwadzieścia, sto. Bond ujrzał, jak jej światła hamulcowe
krótko rozbłysły, dostrzegł prawą dłoń, gdy sięgnęła w dół ku dźwigni, niemalże równocześnie z
ruchem jego własnej dłoni zredukowała bieg. I już weszli w zakręt, po kocich łbach, i Bond musiał
przyhamować, patrząc zazdrośnie, jak zawieszenie De Dion dociska tylne koła jej lancii do
nierówności, podczas gdy jego bentley skakał i rzucał, zmuszając go do walki z kierownicą. A
potem wioska się skończyła i dziewczyna, krótko zawinąwszy tyłem, wyszła z zakrętu i śmignęła
jak szatan pod górę wzdłuż prostej, długiej pochyłości, a on stracił pięćdziesiąt metrów.

I tak ciągnął się ich wyścig; co Bond zyskał na prostych, to w wioskach tracił na tym trzymaniu się

drogi, z którego słynie lancia; jak również, musiał to przyznać, na jej wspaniałym i pozbawionym
nerwów prowadzeniu. Aż na drodze pojawił się wielki znak Michelina głoszący: „Montreuil 5,
Royale-les-Eaux 10, Le Touąuet-Paris-Plage 15" i Bond zadał sobie pytanie: dokąd ona jedzie? I
jął się zastanawiać: czy machnąć ręką na Royale i noc, którą sobie obiecał w tamtejszym słynnym
kasynie, i po prostu jechać tam, gdzie ona pojedzie, gdziekolwiek by to było, aby dowiedzieć się,
kim jest ta szatańska dziewczyna?

Nie dano mu o tym decydować. Montreuil to niebezpieczne miasto z wyboistymi, krętymi uliczkami

i mnóstwem wiejskiego ruchu. Na przedmieściach Bond trzymał się o pięćdziesiąt metrów za nią,
ale w prędkim i ryzykownym slalomie jego wielki samochód nie mógł za nią nadążyć i zanim
wydostał się z miasta, zanim przejechał jednopoziomowe skrzyżowanie Etaples-Paris, ona już
znikła. Otóż i skręt w lewo do Royale. Czy nie odrobina kurzu unosi się na zakręcie? Bond skręcił.
Coś mówiło mu, że jeszcze ją spotka.

Pochylił się do przodu i przerzucił czerwony wyłącznik w dół. Jęk dmuchawy zamarł i w

samochodzie ucichło, gdy jechał dalej, rozluźniając napięte mięśnie. Zastanawiał się, czy
doładowująca sprężarka nie uszkodziła silnika. Wbrew stanowczemu ostrzeżeniu Rolls-Royce'a
polecił, aby jego ulubiony ekspert z parku samochodowego w kwaterze głównej zainstalował mu
turbosprężarkę Arnott, włączaną przez magnetyczne sprzęgło. Firma Rolls-Royce twierdziła, że
łożyska wału nie wytrzymają dodatkowego obciążenia i gdy przyznał się, co kazał wykonać, z
ubolewaniem lecz stanowczo cofnęła mu wszelkie gwarancje i umyła ręce od problemów swego
dziecka, teraz już bękarta. Pierwszy raz dziś pojechał z szybkością dwustu kilometrów na godzinę
i obrotomierz wychylił się złowróżbnie za czerwoną linię na cztery i pół tysiąca. Ale temperatura
wody i oleju trzymała się w normie; nie rozległy się żadne hałasy uprzedzające o wysokich
kosztach. Za to, na miły Bóg, cóż to była za nieludzka uciecha!

James Bond przejechał z wolna malowniczy dojazd do Royale, wśród młodej buczyny i wonnych

sosen, ciesząc się z góry na wieczór i wspominając swe poprzednie, doroczne pielgrzymki do tej
miejscowości, a zwłaszcza wielką bitwę, jaką stoczyli tu przed wieloma laty na suknie on i Le
Chiffre. Przebył od tej pory kawał drogi, ominęło go wiele kul i mnóstwo śmierci, kochał się z
wieloma dziewczynami; ale było coś szczególnie dramatycznego i przejmującego w tej właśnie
przygodzie, która co roku sprowadzała go z powrotem do Royale, do jego kasyna i małego,
granitowego krzyża na niedużym cmentarzu z prostym napisem: VESPER LYND. Requiescat In
Pace.

A cóż tym razem szykowało mu Royale w piękny wrześniowy wieczór? Wielką wygraną? Czy

dotkliwą stratę? Piękną dziewczynę… czy tę właśnie piękną dziewczynę?

Przede wszystkim trzeba myśleć o grze. Na ten weekend przypada clôture annuelle. To dzisiaj, w

tę właśnie sobotnią noc, kończy się sezon w Casino Royale. To zawsze wielkie wydarzenie i zjadą
się na nie pielgrzymi nawet z Belgii i z Holandii, nie mówiąc już o bogatych stałych bywalcach z
Paryża i z Lille. Poza tym, zgodnie z tradycją, Syndicat d'Initiative et des Bain de Mer de Royale
otworzy swe podwoje dla wszystkich miejscowych dostawców i przedsiębiorców, z darmowym
szampanem i bufetem uginającym się od przysmaków, aby podziękować ludności miasta za jej
pracę w sezonie. Kolosalna hulanka, na ogół nie kończąca się przed śniadaniem. Przy stołach panuje
tłok i gra się doprawdy bardzo wysoko.

Prywatny kapitał Bonda wynosił milion franków – starych franków, rzecz jasna – około siedmiuset

funtów. Swoje prywatne fundusze zawsze obliczał w starych frankach. Czuł się dzięki temu
bogaczem! Natomiast ze służbowych wydatków rozliczał się w nowych frankach, przez co
wydawały się mniejsze; choć zapewne nie księgowemu w kwaterze głównej. Milion franków! Na
ten jeden wieczór był milionerem!

Oby nim pozostał do rana.

Otóż i Promenade des Anglais, a na niej w stylu empire z nieprawego łoża fronton hotelu

„Splendide". I oto, jak rany Boga, na wyżwirowanym podjeździe u jego stopni biała lancia! I
bagażowy w pasiastej kamizelce i zielonym fartuchu właśnie dźwiga dwie walizki Vuittona po
schodach do wejścia.

No i proszę!

James Bond ustawił swój samochód na parkingu, w szeregu samochodów za milion funtów, polecił

temuż bagażowemu, który właśnie wyjmował z lancii różne kosztowne drobiazgi, wnieść swój
bagaż i skierował się do recepcji. Jej szef manifestacyjnie przejął sprawę od recepcjonisty i powitał
Bonda z wylewnym rozbłyskiem złotych zębów, notując sobie w pamięci, że ma doniesieniem o
przybyciu Bonda przysłużyć się policji, aby z kolei chef de police mógł się przysłużyć Deuxième i
DST nadając tę wiadomość dalekopisem do Paryża.

Bond powiedział:

–A nawiasem mówiąc, monsieur Maurice: kim jest ta pani, która właśnie przyjechała białą lancią?

Czy zatrzymała się tutaj?

–Ależ tak, mon commandant. – W entuzjastycznym uśmiechu szef recepcji zaprezentował

Bondowi jeszcze dwa złote zęby. – Ta dama zalicza się do naszych przyjaciół. Jej ojciec jest
bardzo wielkim przemysłowcem z Południa. To la comtesse Teresa di Vicenzo. Monsieur z
pewnością czytał o niej w gazetach. Madame la comtesse jest osobą – jak by to powiedzieć? –
uśmiech stał się dyskretny i porozumiewawczy, jak to pomiędzy mężczyznami – osobą, że się tak
wyrażę, w pełni korzystającą z życia.

–Ach, tak. Dziękuję. Jak się udał sezon?

Zdawkowa pogawędka ciągnęła się, gdy kierownik osobiście wiózł Bonda windą na górę i

wprowadzał go do przyjemnego szaro-białego apartamentu w stylu Dyrektoriatu, gdzie jaskrawa
różana kapa leżała na łożu, które Bond tak dobrze pamiętał. Po ostatniej wymianie uprzejmości
został nareszcie sam.

Był nieco zawiedziony. Jakby trochę za wysokie dla niego progi! A James Bond akurat nie lubił

dziewczyn będących w pewnym sensie własnością publiczną; na przykład gwiazd filmowych. Wolał
dziewczyny prywatne, takie, które mógł sam odkryć i przywłaszczyć sobie. Przyznawał, że może
się w tym wyrażać jakby opaczny snobizm. Albo coś jeszcze pospolitszego: może te sławne po
prostu trudniej poderwać?

Przywieziono jego dwie sfatygowane walizki, więc rozpakował się bez pośpiechu, a potem

zadzwonił na obsługę i kazał sobie przynieść butelkę taittingera blanc de blancs, który tradycyjnie
pijał w Royale. Kiedy butelka przybyła, jak należy, w oszronionym srebrnym wiaderku, wypił dosyć
szybko jej ćwierć i przeszedł do łazienki, gdzie wziął lodowaty prysznic i umył sobie włosy,
używając Pinaud Elixir, tego księcia szamponów, aby z nich usunąć pył szosy. Po czym włożywszy
granatowe spodnie z wełnianego tropiku, białą koszulę z jedwabistej bawełny, skarpetki i czarne
mokasyny (nie znosił sznurowadeł), usiadł przy oknie, patrząc ponad promenadą na morze i
zastanawiając się, gdzie pójdzie na obiad i co wybierze.

James Bond nie był smakoszem. W Anglii żywił się solami z rusztu, jajkami en cocotte i rostbefem

na zimno z kartoflaną sałatką. Ale gdy podróżował za granicą, przeważnie sam, posiłki stanowiły
pożądane wytchnienie, coś mile widzianego, na co się czeka, co przerywa napięcie szybkiej jazdy,
ryzyka, którego unikał lub je podejmował, o włos od kraksy, przy nieustannej trosce o sprawność
maszyny. W tej chwili, przebywszy długą trasę od granicy włoskiej w Ventimiglia bez pośpiechu, w
ciągu trzech dni (a Bóg mu świadkiem, że nie miał powodu śpieszyć się z powrotem do Centrali),
miał już powyżej uszu tych gastronomicznych pułapek na frajerów, turystów-smakoszy. Wszystkie
te „Hostelleries", „Vieilles Auberges" i „Relais Fleuris" poznał na wylot. Wypróbował „Bonnes
Tables" i „Fines Bouteilles". Zbadał ich „Spécialités du Chef", przeważnie oparte na zawiesistym
sosie ze śmietany i wina z kilkoma drobnymi pieczarkami, kryjącym podłą jakość ryby lub mięsa.
Poznał cały ten mlaszczący rytuał winoznawstwa i smakoszostwa i miał też, nawiasem mówiąc,
wyżej uszu tych tabletek Bisodolu, pomagających to strawić!

Francuska religia brzucha dała mu ostatecznego kopa ubiegłej nocy. Ażeby ominąć Orlean,

zatrzymał się na południe od tego nieciekawego miasta i wybrał niby-to-bretońską oberżę na
południowym brzegu Loary, nie przejmując się ani obfitością skrzynek na kwiaty w oknach i
fałszywym belkowaniem na suficie, ani porcelanowym kotem czającym się na dwuspadowym dachu
na porcelanowego ptaka, ponieważ znajdowała się na samym brzegu Loary, bodaj czy nie
najbardziej ukochanej przez Bonda rzeki na świecie. Ze stoickim spokojem potraktował
młotkowane rondle miedziane, przybory kuchenne z mosiądzu oraz inne antykwaryczne bajery
tłoczące się na ścianach w sieni; zaniósł torbę do swego pokoju i wyszedł na miłą przechadzkę
wzdłuż cicho płynącej rzeki, muskanej przez jaskółki. Zaniepokoiła go dopiero jadalnia, w której
znalazł się z garstką turystów. Nad kominkiem, gdzie jarzyły się elektryczne polana i
wypolerowane do nadmiernego połysku szczypce i pogrzebacze, wisiała tarcza herbowa z
malowanego gipsu z okropną dewizą: ICY DOULCE FRANCE. Na wszystkich talerzach z jakiejś
miejscowej, ohydnej substancji widniała irytująco niepojęta rymowanka: Jamais en vain, toujours

en vin, a skwaszony kelner, aż zatęchły od fin de saison, poruszając się jak mucha w smole, podał
mu pâté maison (którego plaster od razu musiał wymienić) i poularde à la crème, która była tu
jedyną rzeczą prawdziwie starożytną. Bond posępnie spłukał to wstrętne żarcie butelką
syntetycznego pouilly-fuissé i nazajutrz rano przełknąć musiał ostateczną obelgę w postaci
rachunku za to świństwo, wynoszącego przeszło pięć funtów.

Ażeby zatrzeć w sobie te niestrawne wspomnienia, Bond siedział teraz przy oknie, popijał

taittingera i rozważając za i przeciw miejscowych restauracji, zastanawiał się, które z dań
najsłuszniej będzie zaryzykować. Wreszcie zdecydował się na jeden ze swych najulubieńszych
lokali we Francji, niezbyt obiecująco położony akurat naprzeciw dworca kolejowego Étaples,
zatelefonował do starego przyjaciela monsieur Bécaud, aby zarezerwować stolik, i w dwie godziny
później jechał z powrotem do kasyna, w żołądku mając turbota poché, sauce mousseline i połówkę
najlepszej kuropatwy, jaką zjadł w życiu.

Bardzo podtrzymany na duchu i w dodatku podbudowany połową butelki Mouton Rothschilda

rocznik '53 i kieliszkiem dziesięcioletniego calvadosu z trzema filiżankami kawy, wstąpił radośnie
na zatłoczone schody Casino Royale z całkowitą pewnością, że ta noc okaże się niezapomniana.

III Gambit kompromitacji

(Ponton już opłynął dzwoniącą żałośnie boję i teraz ciągnął z wolna pod prąd rzeki Royale. Przed

nimi na prawym brzegu pokazały się wesołe światła małej przystani dla jachtów pływających po
Kanale i Bondowi przemknęło przez myśl, żeby poczekać, aż znajdą się nieco powyżej, a potem
wbić nóż w gumowy bok i dno pontonu i rzucić się wpław. Ale z góry usłyszał w wyobraźni huk
pistoletów i gwizd, i pluskanie kul wokół swej głowy do chwili, gdy prawdopodobnie nastąpi wybuch
światła w czaszce i ostatni błysk świadomości, że wreszcie dostał. A poza tym: czy ona dobrze
pływa? w takim prądzie? Bond czuł przenikliwy chłód. Przytulił się do niej mocniej i wrócił do
wspomnień ubiegłej nocy, szukając w pamięci wytłumaczenia).

Przeszedł całą długość Salle d'Entrée, mijając witryny firm Van Cleef, Lanvin, Hermès i całej

reszty; zatrzymał się chwilę w celu identyfikacji przy długim kontuarze, za którym piętrzyły się
szafki kartotek; jeszcze opłata za Carte d'Entrée pour les Salles de Jeux, szybki jak w
kalkulatorze rzut oka fizjonomisty przy wejściu, ukłon i zapraszający gest, którym obdarzył go u
drzwi huissier w krzykliwym uniformie, i James Bond znalazł się w brzuchu tej pięknej, wonnej
maszynerii.

Zatrzymał się na chwilę przy kasie, z nozdrzami rozszerzonymi na zapach tłumnej, elektryzującej

i eleganckiej scenerii, a potem z wolna podszedł do głównego stołu chemin de fer przy wejściu do
wspaniale urządzonego baru i przychwycił wzrok monsieur Pola, chef de jeu gier o wysokie stawki.
Monsieur Pol powiedział coś do huissiera i Bondowi wskazano miejsce numer siedem, które
huissier zarezerwował wyjętym z kieszeni żetonem. Huissier strzepnął pośpiesznie dłonią po
suknie wewnątrz linii – tej słynnej linii, która stała się kością niezgody w aferze Tranby Crofta, w
którą zamieszany był król Edward VII – wytarł popielniczkę i odsunął Bondowi krzesło. Bond
usiadł. But z kartami znajdował się na drugim końcu stołu przy numerze trzy. Pogodnie i na luzie
Bond przyjrzał się twarzom pozostałych graczy, podczas gdy changeur wymieniał mu banknoty za
sto tysięcy na dziesięć czerwonych jak krew żetonów po dziesięć tysięcy. Bond ustawił je przed
sobą w zgrabny słupek i przyglądał się grze, w której stawki, jak stwierdzała tabliczka zawieszona
między zielonymi abażurami lamp nad stołem, nie mogły być niższe od stu nowych franków albo
dziesięciu tysięcy starych. Spostrzegł jednak, że każdy z trzymających bank otwiera sumami
sięgającymi pięciuset nowych franków – niezły pieniądz! – jakieś czterdzieści funtów na początek.

Gracze stanowili, jak zwykle, międzynarodową mieszankę: trzech tekstylnych magnatów z Lille w

przesadnie wy- watowanych smokingach, para otyłych kobiet w brylantach, być może z Belgii,
drobna Angielka jakby żywcem wyjęta z Agathy Christie, grająca spokojnie i z powodzeniem,
może właścicielka willi, dwaj Amerykanie w średnim wieku, w ciemnych garniturach, weseli z
wyglądu i z lekka zawiani, pewnie z Paryża, i Bond. Kibice i dorywczo stawiający przeciw bankowi
tłoczyli się wokół stołu podwójnym kręgiem.

Po dziewczynie natomiast ani śladu.

Gra toczyła się chłodno. But z kartami obchodził z wolna stół, każdy kolejny bankier pasował

przed tym budzącym lęk dobraniem trzeciej karty, z niewiadomego powodu stanowiącym w chemin
de fer barierę dźwięku, którą należy przełamać, aby potoczyła się gra. Za każdym razem, gdy kolej
przychodziła na Bonda, zastanawiał się, czy również oddać bank po drugiej karcie. Za każdym

razem, przez niemalże godzinę tej gry, powtarzał sobie uparcie, że ten ciąg się przerwie! I
czemużby nie on miał to uczynić? Że karty nie mają pamięci, i czas, aby zaczęły iść. I za każdym
razem, jak inni, pasował przed dobraniem tej trzeciej. Karty w bucie się wyczerpały. Bond zostawił
pieniądze i przespacerował się między stołami, odwiedzając ruletkę, miejsca do trente et quarante i
bakarata, żeby sprawdzić, czy jej tu gdzieś nie ma. Kiedy go dzisiaj wyprzedzała w lancii, mignęły
mu tylko jasne włosy i wyrazisty, dosyć stanowczy profil. Wiedział jednak, że potrafi ją z miejsca
rozpoznać, choćby po tej nici zwierzęcego magnetyzmu, która ich związała w czasie wyścigu. Ale
nie było po niej ani śladu.

Bond wrócił do stołu. Krupier formował sześć talii w podłużny blok, który za chwilę będzie

umieszczony w opróżnionym bucie. Ponieważ Bond siedział obok niego, krupier wręczył mu pustą,
gładką, czerwoną kartę do przełożenia. Bond potarł ją w palcach i z żartobliwym rozmysłem wsunął
ją tak dokładnie w połowie paczki, jak tylko potrafił. Krupier skwitował uśmiechem jego
premedytację i wykonał swe kuglarskie sztuczki, prowadzące do tego, że z czasem czerwona karta
znajdzie się na języku buta i wstrzyma grę dokładnie na siedem kart przed jego wyczerpaniem się;
załadował ten długi blok do buta, wsunął trzymający go metalowy język i oznajmił, głośno i
wyraźnie:

–Messieurs [o mesdames nie wspomina, od czasów wiktoriańskich zakłada się bowiem, że damy nie

uczestniczą w hazardzie], les jeux sont faits. Numéro six à la main.

Siedzący na swoim tronie za krupierem chef de jeu powtórzył ten okrzyk, huissiers zagonili

rozproszonych opodal graczy na ich miejsca i gra znowu się rozpoczęła. Bond zagrał pewnie na
banco przeciw magnatowi z Lille, siedzącemu po jego lewej ręce, wygrał, dla wyrównania dodał
parę drobnych żetonów jako cagnotte i podwoił bank do dwóch tysięcy nowych franków, czyli
dwustu tysięcy starych.

Wygrał ten raz i następny. A teraz skok na trzecią kartę! I wystartował. Wygrał dziewiątką z

ręki! Osiemset tysięcy w banku (jak oszacował Bond). Jeszcze raz wygrał, tym razem z ledwością:
miał sześć do pięciu. Potem zdecydował się grać bezpiecznie i zgromadzić jakiś kapitał. Z miliona
sześciuset tysięcy poprosił odprowadzić te sześćset en garage, czyli wycofać z banku, zostawiając
w nim okrągły milion. I znów wygrał. Teraz umieścił milion en garage. W banku znów pozostał
milion, a Bond miał już tak czy owak wygrane solidne zabezpieczenie w wysokości miliona
sześciuset! Ale teraz już wyrównać jego bank nie było tak łatwo. Stół zaczął się liczyć z tym
ciemnowłosym Anglikiem, grającym tak spokojnie, liczyć się z jego pewnym siebie półuśmieszkiem i
trochę okrutnym zarysem ust. Co to za jeden? Skąd przyjechał? Czym się zajmuje? Wokół stołu
rozległ się szept poruszenia i domysłów. Jak dotąd zagrał sześć rozdań. Czy teraz Anglik schowa
do kieszeni swą małą fortunę i odda bank? Czy będzie go dalej trzymał? Przecież karta musi się
odwrócić! Ale James Bond z góry podjął decyzję. Karty nie pamiętają przegranej. I wygranej też
nie pamiętają. Zagrał o bank jeszcze trzy razy, dodając za każdym razem po milionie do swego
„garażu", a potem drobna Angielka, dotychczas pozostawiająca grę innym, weszła i zagrała
przeciw niemu w dziesiątej rozgrywce na banco i Bond uśmiechnął się do niej przez stół, wiedząc,
że tym razem wygra ona. I wygrała, po prostu haniebnie, jedynką przeciw jego buche z trzech
królów, liczących się jako zero. Wokół stołu poszło westchnienie ulgi. Passa się przełamała! I szmer
zazdrości, kiedy łopatka krupiera podsunęła Bondowi stos ciężkich, mieniących się perłowo
żetonów za cztery miliony i sześćset tysięcy franków, znacznie ponad trzy tysiące funtów. Bond

rzucił krupierowi żeton za sto nowych franków, usłyszał w podzięce tradycyjne:

–Merci, monsieur! Pour le personnel! – i gra potoczyła się dalej.

James Bond zapalił papierosa i już niezbyt się interesował grą, kiedy but odjeżdżał od niego wokół

stołu. Udało się, a niech to diabli! Kupa forsy! Teraz trzeba uważać. Siedzieć na tej forsie. Ale nie
przesadzać z ostrożnością, nie siedzieć na wszystkim! Co za wspaniały wieczór. Ledwie minęła
północ. Jeszcze mu się nie chciało wychodzić. A niech będzie! Obejmie bank, kiedy przyjdzie na
niego kolej, ale nie zagra banco przeciw cudzym: w żadnym wypadku. Karta ruszyła. Przekonał się
o tym na sobie. Teraz innym też będzie szła; goniąc ich mógłby się łatwo sparzyć.

Nie omylił się. Kiedy but otrzymał numer pięć, jeden z krezusów z Lille, o dwa miejsca w lewo od

Jamesa Bonda, źle wychowany, hałaśliwy gracz z cygarem w bursztynowo-złotym ustniku,
łapczywie zgarniający karty łopatkowatymi, kiepsko wymanikiurowanymi palcami i walący nimi o
stół jak Szwab rżnący w taroka, z miejsca dobrał trzecią i poszedł na całość. Bond, zgodnie ze
swym planem, bezlitośnie pozostawił go samemu sobie i oto, przy szóstym rozdaniu, bank zawierał
już dwadzieścia tysięcy nowych franków – dwa miliony starych – i stół znowu postawił na
ostrożność. Wszyscy przyczaili się na swoich pieniądzach.

Krupier i chef de jeu zawołali donośnie:

–Un banco de vingt mille! Faites vos jeux, messieurs. Il reste à compléter! Un banco de vingt

mille!

Jest. Ona! Pojawiła się znikąd i stoi przy krupierze; Bond nie zdążył dostrzec nic więcej; tylko

złociste ramiona, piękna złocista twarz o jarzących się błękitnych oczach i uderzająco różowych
ustach, prosta biała suknia, dzwon złotych włosów sięgających do ramion, i już:

–Banco!

Wszyscy spojrzeli na nią i zapadła na chwilę cisza. Potem głos krupiera:

–Le banco est fait! – i potwór z Lille (takim widział go teraz Bond) już wydzierał karty z buta, jej

karty już wędrowały do niej na łopatce krupiera.

Schyliła się i na moment w białym V jej dekoltu pojawił się dyskretny przedziałek.

–Une carte.

Bondowi serce zamarło. Z pewnością nie ma nic lepszego niż piątka. Potwór odwrócił swoje.

Siódemka. Po czym wydłubał kartę dla niej i rzucił ją pogardliwie przez stół. Dama ukazała swój
mizdrzący się uśmiech.

Krupier delikatnie odwrócił czubkiem łopatki jej dwie pozostałe karty Czwórka. Przegrała!

Bond aż jęknął w duchu i podniósł oczy patrząc, jak ona to przyjmie.

To, co ujrzał, nie było zbyt budujące. Dziewczyna szeptała coś natarczywie do chef de jeu, który

potrząsał głową. Kroplisty pot wystąpił mu na policzki. W milczeniu, które zapadło wokół stołu, w
tym milczeniu, które oblizuje się, węsząc skandal już nawisły ciężką wonią w elektrycznie
naładowanym powietrzu, Bond usłyszał, jak chef de jeu mówi stanowczo:

–Mais c'est impossible. Je regrette, madame. Il faut vous arranger à la caisse.

I oto rozszedł się po kibicach i graczach ten w kasynie najokropniejszy z szeptów, jakby syk

pełznącego węża:

–Le coup du déshonneur! C'est le coup du déshonneur! Quelle honte! Quelle honte!

O mój Boże! pomyślał Bond. Wpadła! Ona nie ma pieniędzy. I z jakiegoś powodu nie może dostać

kredytu w kasie.

Potwór z Lille ogrywał tę sytuację do imentu. Wiedział, że w razie niewypłacalności kasyno

zapłaci. Odchylił się na oparcie i siedział tak ze spuszczonymi oczyma, pykając z cygara, urażona
niewinność.

Ale Bond wiedział, co za piętno dziewczyna będzie nosił przez resztę życia. Francuskie kasyna

tworzą mocny związek zawodowy. Bo muszą. Jutro w świat pobiegną depesze „Madame la
comtesse Teresa di Vicenzo, paszport numer taki a taki, umieścić na czarnej liście". I to koniec jej
życia w kasynach Francji, Włoch, zapewne także w Niemczech w Egipcie, a teraz już i w Anglii.
Całkiem jakby stracić wiary godność u Lloyda albo w City na ubezpieczenie w firmie Dur
Bradstreet. W amerykańskim świecie hazardu może by je nawet zlikwidowano. W Europie zaś
czeka ją los nieomal równie tragiczny. W kręgach, w których się zapewne obraca będzie już nie do
przyjęcia, nieczysta. Coup du deshonneur} Tego się po prostu nie robi. To już towarzyski
ostracyzm.

Za grosz nie dbając o towarzyski ostracyzm i myśląc wy łącznie o cudownej dziewczynie, która go

pokonała w wyścigu, pokazawszy mu tył samochodu między Abbeville a Mon treuil, James Bond
nachylił się z lekka do przodu. Rzucił dw2 ze swych cennych perłowych żetonów na środek stołu.
Ode zwał się tonem z lekka znudzonym, z lekka zaskoczonym:

–Przepraszam. Madame zapomniała, że dziś wieczór po stanowiliśmy grać na wspólny rachunek. –

I nie patrząc m dziewczynę, przemówił stanowczo do chef de jeu: – Proszę mi wybaczyć. Myślami
byłem gdzie indziej. Możemy grac dalej.

Napięcie przy stole zelżało. A raczej poszukało sobie innego celu, odwracając się od dziewczyny.

Czy to praw da, co powiedział ten Anglik? Chyba tak! Któż by płacił dwa miliony franków za
dziewczynę? Ale dotąd nie miel z sobą nic wspólnego; przynajmniej na pozór. Znajdował: się po
przeciwnych stronach stołu. Nie dawali sobie znaków porozumiewawczych. A dziewczyna? Nie
okazała emocji. Raz tylko spojrzała na mężczyznę. Całkiem otwarcie. Później odeszła spokojnie
od stołu. W stronę baru. Na pewno jest w tym coś dziwnego; coś niezrozumiałego. Ale gra
potoczyła się dalej. Chef de jeu ukradkiem otarł sobie twarz chustką. Krupier uniósł głowę,
dotychczas jakby chylącą się pod nóż jakiejś emocjonalnej gilotyny. A teraz powrócił stary

porządek.

-La partie continue. Un banco de quarante mille!

Bond spojrzał na wciąż jeszcze imponującą górę żetonów, jaka spoczywała między jego luźno

ugiętymi rękoma. Przyjemnie byłoby odzyskać te dwa miliony franków. Godziny mogą upłynąć,
zanim drugi podobnej wielkości bank da mu tę szansę. W końcu gra za pieniądze kasyna! Co
zyskał, to „znalezione" pieniądze i gdyby przegrał, wciąż jeszcze wyjdzie z tego z małym zyskiem,
aż nadto wystarczającym, aby zapłacić za tę noc w Royale. A do potwora z Lille poczuł antypatię.
Czy nie zabawnie byłoby odwrócić porządek starej bajki? Najpierw uratować dziewczynę, a potem
zabić smoka! Zresztą już czas, aby szczęście odwróciło się od faceta. Przecież karta nie ma
pamięci!

Bond nie miał tyle pieniędzy, żeby cały bank wziąć na siebie, mógł tylko połowę, co nazywa się

avec la table i znaczy, że inni gracze mogą dołożyć drugie pół, jeśli zechcą.

Zapominając o powściągliwej strategii, którą sobie ledwie pół godziny temu obiecał, Bond nachylił

się z lekka i mówiąc:

–Avec la table! – przesunął za linię dwadzieścia tysięcy nowych franków. Za jego pieniędzmi

poszły na stół inne. Czy nie szczęściarz z tego Anglika? Bond z przyjemnością zauważył, że
drobniutka stara Angielka jak z Agathy Christie też go poparła sumą dziesięciu tysięcy. To dobra
wróżba! Spojrzał na bankiera, krezusa z Lille. Cygaro mu zgasło w ustniku i wargi zbielały w
miejscu, gdzie go ściskał. Był cały spocony. Bił się z myślami, czy spasować i zgarnąć już swój
obfity łup, czy spróbować jeszcze ten raz. Bystre, świńskie oczka biegały po stole, sprawdzając,
czyjego cztery miliony są już pokryte.

Krupierowi zależało na przyśpieszeniu gry. Rzekł stanowczo:

–C'est plus que fait, monsieur.

Człowiek z Lille zdecydował się. Plasnął łapskiem po bucie, wytarł dłoń o sukno i wywlókł kartę.

Potem dla siebie, następną dla Bonda, czwartą dla siebie. Bond nie sięgnął poprzez numer sześć po
swoje karty. Zaczekał, aż krupier mu je podrzuci. Uniósł je tuż nad stołem i rozchylił ukryte w
dłoniach tylko tyle, żeby podejrzeć wartość, znów je zsunął i położył cicho na stole twarzą w dół.
Piątka! Ta dwuznaczna swołocz, co nie wiadomo: ciągnąć czy nie ciągnąć? Szanse na podejście
bliżej dziewiątki lub odejście od niej są równe. Powiedział spokojnie:

–Non – i popatrzył na dwa enigmatycznie różowe grzbiety kart leżących przed bankierem. Ten

porwał je i z niesmakiem odrzucił na stół. Dwa walety. Une buche! – czyli zero.

Teraz już tylko cztery karty mogły przebić Bonda i tylko jedna, piątka, wyrównać. Serce mu

łomotało. Bankier złapał się za but, wyrwał kartę, odkrył ją. Dziewiątka, dziewiątka karo!
Przekleństwo Szkocji! Najlepsza!

Czystą formalnością było już odkrycie i pokazanie żałosnej piątki Bonda. Ale wokół stołu aż

jęknęło.

–II fallait tirer! – odezwał się ktoś.

Ale gdyby pociągnął, to Bond dostałby tę dziewiątkę i pogorszył sobie do czwórki. Wszystko

zależałoby od następnej karty, której różowy język teraz krył swój sekret zamknięty w ustach
buta. Bond nie czekał, aby go poznać. Z wątłym, smętnym uśmiechem popatrzył wokół stołu,
przepraszając

swych towarzyszy w przegranej, zgarnął resztę swych żetonów do kieszeni marynarki, dał

napiwek huissierowi, który przez tyle godzin gry zajmował się opróżnianiem jego popielniczki, i
usunął się od stołu do baru, słysząc, jak krupier triumfalnie ogłasza:

–Un banco de quatre-vingt mille francs! Faites vos jeux, messieurs! Un banco de quatre-vingt

mille nouveaux francs.

Niech to diabli! pomyślał Bond. Pół godziny temu miał w kieszeni małą fortunę. Teraz, dzięki

połączeniu romantycznej donkiszoterii ze zwyczajną głupotą, wszystko to stracił. No cóż? wzruszył
ramionami. Chciał mieć noc godną zapamiętania. Połowę już ma. A co będzie z drugą połową?

Dziewczyna siedziała samotnie, miała przed sobą pół flaszki Bollingera i smętnie patrzyła w

pustkę. Ledwie spojrzała, kiedy Bond się osunął na fotel obok niej i powiedział:

–No cóż, obawiam się, że nasz syndykat znów stracił. Usiłowałem się odegrać. Poszedłem na avec.

Lepiej było dać chamowi spokój. Zostałem z piątką, a on miał biiche, a potem wyciągnął dziewiątkę.

Odparła tępo:

–Trzeba było dobrać do piątki. Ja zawsze dobieram. – Pomyślała. – Ale wtedy miałby pan czwórkę.

Jaka była następna karta?

–Nie wiem. Nie chciało mi się czekać. Odszedłem, żeby pani poszukać.

Spojrzała na niego z ukosa, oceniając.

–Dlaczego mnie pan uratował przed coup de deshonneur?

Bond wzruszył ramionami.

–Piękna dziewczyna w potrzebie. A poza tym zaprzyjaźniliśmy się już po południu między

Abbeville a Montreuil. Prowadzi pani jak anioł. – Uśmiechnął się. – Mimo to nie sądzę, żeby pani
zdołała mnie wyprzedzić, gdybym uważał.

Jechałem jakieś sto sześćdziesiąt i nie patrzyłem w lusterko. Myślałem o innych sprawach.

Ten gambit wyszedł. Jej twarz i głos ożywiły się.

–Ależ tak. Pobiłabym pana. Wystarczy, że wyprzedzałabym pana w zabudowaniach. A poza tym –

w głosie pojawił się cień goryczy – zawsze byłabym lepsza. Bo panu zależy na życiu.

O Boże! – pomyślał Bond. Jedna z takich! Dziewczyna z przetrąconym skrzydłem, a może dwoma.

Wolał puścić tę uwagę mimo uszu. Podano pół butelki Kruga, którego zamówił. Gdy huissier nalał
mu pół kieliszka, Bond go dopełnił po brzeg. Podniósł i przepił do niej, unikając przesady.

–Nazywam się Bond, James Bond. Proszę zostać przy życiu, przynajmniej na tę noc. – Długim

haustem wypił do dna i znów napełnił.

Przyjrzała mu się poważnie, z rozwagą, po czym też się napiła.

–Nazywam się Trący – powiedziała. – Ten skrót wystarczy za wszystko, co panu wyliczono w

recepcji. Teresa była świętą. Ja nie jestem święta. Podejrzewam, że kierownik recepcji ma
usposobienie romantyczne. Sam powiedział mi, że pan o mnie pytał. To co, pójdziemy? Konwersacja
mnie nie interesuje. A pan zarobił na swoją nagrodę.

Wstała, nie czekając. Bond, zmieszany, uczynił to samo.

Nie. Pójdę sama. Pan zjawi się później. Numer czterdzieści pięć. Tam, jeśli to panu odpowiada,

będzie pan mógł zaliczyć najdroższą noc miłosną swojego życia. Jej cena wyniesie cztery miliony
franków. Mam nadzieję, że okaże się tego warta.

IV Wszystkie koty są szare

Czekała na niego w ogromnym, podwójnym łożu, z prześcieradłem podciągniętym pod szyję. Jasne

włosy były rozpostarte jak złote skrzydła pod lampką do czytania, stanowiącą tu jedyne
oświetlenie, a błękitne oczy jarzyły się ogniem, który u innych dziewcząt, w innych łóżkach, Bond
umiałby sobie wytłumaczyć. Lecz ta dziewczyna znajdowała się w kleszczach napięcia, których nie
potrafiłby nawet odgadnąć. Zabezpieczył za sobą drzwi, podszedł i usiadłszy na brzegu, położył
zdecydowanie dłoń na małym wzgórku, stanowiącym jej lewą pierś.

–Posłuchaj no, Trący – zaczął, chcąc jej zadać przynajmniej parę pytań, ażeby dowiedzieć się

czegoś o tej fantastycznej dziewczynie, wyczyniającej rzeczy histeryczne, takie jak hazardowa
gra bez pieniędzy na pokrycie przegranej, potencjalnie samobójcza jazda samochodem albo
wzmianka, że jej życie obrzydło.

Ale ona czym prędzej uniosła dłoń, pachnącą perfumami „Ode" Guerlaina, i położyła mu ją na

ustach.

–Powiedziałam ci: żadnej konwersacji. Zdejmij ubranie. Kochaj mnie. Jesteś przystojny i silny.

Chcę zapamiętać, jak to może być. Rób ze mną, co zechcesz. I powiedz mi, co lubisz i czego
chciałbyś ode mnie. Bądź brutalny. Traktuj mnie jak najgorszą dziwkę na całym świecie. Oprócz
tego zapomnij o wszystkim. Żadnych pytań. Weź mnie i już.

W godzinę później James Bond wyśliznął się z łóżka, nie budząc jej, ubrał się przy świetle

przesączającym się skroś zasłon od latarni na promenadzie i wrócił do swego pokoju.

Wziął prysznic i wsunąwszy się między chłodne, szorstkie francuskie prześcieradła we własnym

łóżku, wyłączył myślenie o niej. Przypomniał sobie tylko, zanim go sen ogarnął, że już po wszystkim
powiedziała:

–Było jak w niebie, James. Proszę, wróć, kiedy się obudzisz. Muszę to zrobić z tobą jeszcze raz. –

Po czym odwróciła się od niego na bok i zasnęła, nie odpowiadając na końcowe czułości, ale zdążył
usłyszeć, jak płacze.

Co u diabła? W nocy wszystkie koty są szare.

Prawda to czy fałsz?

Bond zasnął.

O ósmej zbudził ją i znów była ta sama wspaniałość. Ale tym razem wydało mu się, jak gdyby

obejmowała go tkliwiej, całowała nie tylko z pasją, lecz i z czułością. Ale później, kiedy powinni
układać sobie dzień, gdzie pójść na obiad, kiedy się wykąpać, najpierw się zaczęła wymawiać, a
potem, gdy nalegał, stała się po dziecinnemu grubiańska.

–Odczep się ode mnie, do diabła! Słyszałeś? Już dostałeś, na czym ci zależało. A teraz się wynoś!

–A ty nie chciałaś?

–Nie. Parszywy z ciebie kochanek. Zjeżdżaj.

Bond zorientował się, że jest na granicy histerii, a co najmniej zdesperowana. Ubrał się z wolna,

czekając na łzy i kiedy prześcieradło, nakrywające ją teraz całą, zadygoce od szlochu. Ale nie
doczekał się łez. To niedobrze! Ta dziewczyna w jakiś sposób przekroczyła granicę wytrzymałości,
zbyt wiele granic. Poczuł dla niej przypływ czułości, poniósł go odruch, ażeby jej bronić, wydobyć ją
z kłopotów, uszczęśliwić. Z ręką na klamce, odezwał się cicho:

–Trący. Chciałbym ci pomóc. Pozwól mi. Masz jakieś kłopoty. Ale świat się na tym nie kończy. Ja

również je mam. Wszyscy je mają.

Wyświechtane frazesy zapadały w milczenie pokoju, pręgowanego słońcem, jak żużel w ruszt

popielnika.

–Idź do diabła!

W momencie otwierania i zamykania drzwi Bond zastanowi) się, czy nimi trzasnąć, żeby wyrwać

ją z tego nastroju, czy zamknąć je po cichu. I zamknął po cichu. Tej dziewczynie szorstkość nie
pomoże. Już jej zaznała gdzieś – kiedyś – aż za dużo. Poszedł w głąb korytarza, czując, pierwszy
raz w życiu, że nie dorósł do sytuacji.

Ponton przedzierał się w górę rzeki. Za przystanią dla jachtów brzegi zbliżały się i walka z

prądem była coraz trudniejsza. Dwóch zbirów na rufie nie spuszczało z Bonda spokojnych oczu. Na
dziobie dziewczyna ciągle trzymała swój dumny profil pod wiatr niby figura dziobowa na żaglowcu.
Bonda grzał jedynie dotyk jej pleców i rękojeści noża w kieszeni. A jednak, dziwna rzecz, teraz
czuł się jej bliższy, dużo bliższy nawet niż w porywach ubiegłej nocy. Wyczuwał w jakiś sposób, że
ona jest uwięziona tak samo jak on. Jak? Dlaczego? Przed nimi, w oddaleniu wątle połyskiwały
światła Vieux Port, niegdyś leżącego nad morzem, a teraz odrzuconego przez jakiś kaprys prądów
na Kanale, kształtujących dostęp do rzeki. Niewiele upłynie lat i zgasną do reszty, zbuduje się nową
przystań dla pełnomorskich trawlerów, zaopatrujących Royale w płastugi i homary, i kraby, i
krewetki. Po tej stronie świateł trafiały się jeszcze wybiegające w rzekę wąskie pomosty,
zbudowane przez amatorów jachtingu. Za nimi stały wille o takich nazwach jak „Rosalie", „Toi et
Moi", „Nid Azur" albo „Nouvelle Vague". James Bond ściskał w kieszeni nóż i wdychał zapach
„Ode", dolatujący przez odór bagna i wodorostów na brzegach rzeki. Nigdy w życiu nie szczękał
zębami. Dopiero teraz. Powstrzymał się i wrócił do wspomnień.

Śniadanie było zazwyczaj dla Bonda ważną częścią dnia, lecz dzisiaj prawie nie dostrzegał, co je,

uwinął się z nim aby prędzej i siedział, gapiąc się w okno i na promenadę, paląc jednego papierosa
za drugim i zastanawiając się nad dziewczyną. Nie wiedział o niej nic konkretnego, nie znał nawet
jej narodowości. Nazwisko ma śródziemnomorskie, mimo to z pewnością nie jest Włoszką ani
Hiszpanką. Po angielsku mówi bezbłędnie, a jej suknie i sposób noszenia ich są wytworem bogatych
środowisk; może ekskluzywnej szkoły w Szwajcarii. Nie pali, pije chyba niewiele i nic nie wskazuje
na zażywanie narkotyków. Nawet pigułek nasennych nie było przy łóżku ani w łazience. Lat nie
więcej niż dwadzieścia pięć, ale kocha się zajadle i umiejętnie, jak dziewczyna, mówiąc z
amerykańska, już nieźle chodząca w kurs. Ani razu się nie roześmiała, prawie nie uśmiechnęła.
Wygląda na pogrążoną w głębokiej depresji, w jakimś duchowym odrętwieniu, powodującym, że

(jak sama wyznała) już odechciało się jej żyć. A jednak nie wykazuje żadnego z tych objawów,
które u neurotyczek zwykle kojarzy się z histerią: potarganych włosów i niechlujnego makijażu,
tej atmosfery nieładu i chaosu, jaką wytwarzają wokół siebie. Ona przeciwnie: siła woli, zimna jak
lód, panowanie nad sobą i świadomość, czego dokładnie chce i do czego zmierza. Do czego? Według
Bonda, zamiary jej są desperackie, prawdopodobnie samobójcze, a ubiegła noc to jej ostatnie
szaleństwo.

Popatrzył na mały, biały samochód, stojący teraz na parkingu niedaleko od jego samochodu. Musi

jakoś trzymać się w pobliżu, pilnować jej, przynajmniej dopóki się nie przekona, że jego śmiertelne
konkluzje były niesłuszne. Więc najpierw zadzwonił do recepcjonistki i wynajął inny samochód.
Tak jest, simca aronde zostanie natychmiast podstawiona i będzie czekała na parkingu. A on
przyniesie swoje międzynarodowe prawo jazdy i zieloną kartę ubezpieczenia recepcjonistce, która
będzie tak dobra i załatwi wszystkie formalności.

Bond ogolił się, zniósł na dół dokumenty i wrócił do swego pokoju. Pozostał w nim do szesnastej

trzydzieści, obserwując wyjście i mały, biały samochód. Wreszcie się zjawiła, ubrana w płaszcz
kąpielowy w białe i czarne pasy, a Bond pobiegł korytarzem do windy. Nietrudno było ją śledzić,
kiedy jechała promenadą i zostawiła samochód na jednym z parkingów; i tak samo łatwo przyszło
to małemu citroenowi 2CV, który śledził Bonda.

W ten oto sposób uformował się ciąg tropiących i tropionych, zdążający teraz do swego

tajemniczego rozwiązania, gdy mały ponton Bombarda ciągnął pod gwiazdami w górę rzeki Royale.

O co tu chodzi? Czy była świadomą, czy nieświadomą przynętą? Czy to porwanie? A jeżeli tak, to

jednego z nich czy obojga? Czy szantaż? Zemsta męża lub innego kochanka? Czy też miało się
dokonać morderstwo?

Bond ciągle usiłował doszukać się w myśli odpowiedzi na te pytania, gdy sternik skierował ponton

szerokim łukiem, w poprzek nurtu, ku szkieletowi rozpadającego się pomostu, który sterczał od
błotnistego brzegu w głąb rzeki. Przybili do niego pod prąd, z mroku oświetlił ich potężny reflektor,
cuma spadła z hałasem i przyciągnięto łódź do ubłoconych, drewnianych stopni. Jeden ze zbirów
wysiadł pierwszy, za nim dziewczyna (biały dół jej kostiumu kąpielowego lubieżnie wyglądał spod
marynarki Bonda) i za nią Bond, wreszcie drugi ze zbirów. Następnie ponton szybko odbił i popłynął
dalej w górę rzeki, prawdopodobnie – pomyślał Bond – do swej regularnej przystani w Vieux Port.

Na pomoście stało jeszcze dwóch mężczyzn o podobnym wyglądzie jak tamci. Bez słowa

poprowadzono dziewczynę i Bonda, wziętych w środek, gruntową dróżką przez piaszczyste wydmy,
od pomostu w głąb lądu. O sto metrów od rzeki, ukryte w zagłębieniu między wysokimi wydmami,
migotało światełko. Kiedy się zbliżyli, Bond spostrzegł, że to jedna z tych olbrzymich ciężarówek
pokrytych aluminiową blachą falistą, z ciężarową naczepą na obrotowym złączu za kabiną
kierowcy, co przelatują z rykiem po szosach Francji, wypluwając dym ze swych diesli i z gniewnym
sykiem hamulców pneumatycznych przewijają się przez miasta i wioski. Ta była wypolerowana do
połysku. Całkiem nowa z wyglądu, a może zadbana. Kiedy podeszli, mężczyzna z latarką dał jakiś
sygnał i natychmiast rozjarzył się prostokąt żółtego blasku, gdy z tyłu rozwarto drzwi, takie jak w
wozie kempingowym. Bond zmacał w kieszeni nóż. Czy ma jakiekolwiek rozsądne szanse? Nie ma.
Zanim wszedł po schodkach do wnętrza, spojrzał na tablice rejestracyjne. Licencja zawodowa

informowała: „Marseille-Rhône. M. Draco. Appareils Électriques. 397694". Proszę bardzo! Kolejna
zagadka.

W środku, dzięki Bogu, było ciepło. Przejście wiodło między równo spiętrzonymi pudłami, na

których widniały nazwy znanych fabryk telewizorów. Atrapa? Były również składane krzesła i
oznaki przerwanej gry w karty. Pewnie rodzaj wartowni. Dalej, po obu stronach, drzwi do kabin.
Przed jednymi z drzwi czekała Trący. Podała mu marynarkę i odezwawszy się bezbarwnie:
„Dziękuję", zamknęła za sobą drzwi, a Bond zdążył dostrzec w nich luksusowe wnętrze. Nie
śpieszył się, wkładając marynarkę. Jedyny idący za nim facet z pistoletem rzekł niecierpliwie
„Allez!"- Bond pomyślał: czy nie teraz na niego skoczyć? Ale z tyłu przyglądało się trzech innych.
Poprzestał więc na łagodnym „Merde à vous!" i ruszył ku aluminiowym drzwiom, które widocznie
oddzielały trzeci, znajdujący się z przodu przedział tego dziwnego pojazdu. Za tymi drzwiami kryje
się odpowiedź. Zapewne jeden człowiek: przywódca. Może to być jedyna szansa. Prawa dłoń Bonda
już się zacisnęła na rękojeści noża w kieszeni spodni. Teraz wyciągnął w przód lewą rękę i z obrotu
wpadł jednym skokiem do środka, kopnął i zatrzasnął za sobą drzwi, skurczył się, przysiadł z
nożem gotowym do rzutu.

Za sobą poczuł, jak strażnik rzuca się na drzwi, ale Bond plecami zaparł się o nie i utrzymał.

Siedzący za biurkiem o trzy metry od Bonda, łatwy cel dla noża, mężczyzna krzyknął coś, jakiś
rozkaz, wesoły i beztroski rozkaz w języku, którego Bond nigdy nie słyszał. Nacisk na drzwi
ustąpił. Mężczyzna uśmiechnął się do niego szerokim, czarującym uśmiechem, który rozłupał na
dwoje jego twarz, brązową i pobrużdżoną jak orzech włoski. Wstał i uniósł powoli obie ręce.

–Poddaję się. Teraz ma pan we mnie cel jeszcze większy. Ale błagam, proszę mnie nie zabijać.

Najpierw się napijemy whisky i porozmawiamy. A później sam pan wybierze. Tak jak w tej chwili.
Zgoda?

Bond wyprostował się na całą wysokość. Też się uśmiechnął. Nie mógł się powstrzymać. Ten

człowiek miał tyle uroku w twarzy, tak rozjaśnionej od humoru, szelmostwa i magnetyzmu, że w tej
przynajmniej roli, którą grał obecnie, Bond nie potrafiłby go zabić; nie bardziej niż, dajmy na to,
Trący.

Za nim wisiał na ścianie kalendarz. Bond potrzebował się na czymś wyładować, na czymkolwiek.

Mówiąc: „Szesnasty września!", targnął prawą dłonią w rzucie od dołu. Nóż śmignął przez pokój,
ominął mężczyznę może o metr i utkwił, dygocąc, gdzieś w połowie arkusza.

Mężczyzna obrócił się i spojrzał bacznie na kalendarz. Roześmiał się na głos.

–Ściślej mówiąc: piętnasty. Ale i tak nieźle. Musi pan któregoś dnia spróbować się z moimi ludźmi.

Może nawet bym postawił na pana. Przyda im się tego rodzaju lekcja.

Wyszedł zza biurka, nieduży, w średnim wieku, o brązowej, pomarszczonej twarzy. Miał na sobie

wygodny, granatowy garnitur, podobny do tego, w jaki się ubierał sam Bond. Klatka piersiowa i
ramiona wezbrane od muskułów. Bond zwrócił uwagę na luźny krój marynarki pod pachami. Do
noszenia broni? Mężczyzna wyciągnął rękę. Dłoń okazała się ciepła, krzepka i sucha.

–Nazywam się Marc-Ange Draco. Zna pan moje nazwisko?

–Nie.

–Aha. Za to ja znam pańskie. Komandor James Bond. Odznaczony orderem CMG. Jest pan

wysokiej rangi pracownikiem w Tajnej Służbie Jej Królewskiej Mości. Czasowo zwolniony od
swoich zwykłych obowiązków i wydelegowany za granicę. – Twarz zmarszczyła mu się radośnie w
łobuzerskim uśmiechu. – Czy tak?

Aby ukryć konsternację, James Bond podszedł do wiszącego na ścianie kalendarza, sprawdził, czy

trafił w piętnastkę, wyciągnął nóż i schował go z powrotem do kieszeni w spodniach. Odwrócił się i
spytał:

–Dlaczego pan tak uważa?

Tamten nie odpowiedział na pytanie, tylko rzekł:

–Proszę. Proszę usiąść. Mam panu wiele do powiedzenia. Ale zacznijmy od whisky z wodą sodową.

Dobrze?

Wskazał na wygodny fotel naprzeciw biurka, postawił przed nim dużą, srebrną szkatułkę,

zawierającą różne rodzaje papierosów, podszedł do metalowej szafy pod ścianą i otworzył ją. W
środku nie było żadnej kartoteki. Był to nieduży, lecz doskonale zaopatrzony barek. Poruszając się
sprawnie, po gospodarsku, wyjął butelkę Pinchbottle Haiga, drugą z burbonem I.W. Harpera, dwie
półlitrowe szklanki, bodajże Waterforda, kubełek z kostkami lodu, syfon wody sodowej i karafkę
zwyczajnej z lodu. Kolejno ustawił je na biurku między fotelami, swoim i Bonda. Potem, gdy Bond
sobie nalewał solidnego burbona z wodą i mnóstwem lodu, wrócił na swoje miejsce i usiadł po
drugiej stronie biurka, sięgnął po Haiga i rzekł, patrząc Bondowi prosto w oczy:

–Dowiedziałem się, kim pan jest, od zaufanego przyjaciela w paryskim Deuxième. Płacę mu za

takie właśnie informacje, kiedy są mi potrzebne. Dowiedziałem się tego dzisiaj wczesnym rankiem.
Należę do przeciwnego obozu niż pan – może nie tak całkiem przeciwnego – powiedzmy –
mieszczącego się na przyległym polu. – Tu przerwał. Podniósł szklankę. I dodał bardzo poważnie: –
Teraz wejdę z panem w układ oparty na zaufaniu. W jedyny możliwy sposób. Złożę po raz drugi
swe życie w pańskie ręce.

Wypił. Bond również. W szafce na kartotekę, w zamrażalniku, szum agregatu raptem włączył się

w to, co będzie – Bond sobie to nagle uświadomił – ważnym momentem prawdy. Nie wiedział, jaka
to będzie prawda. Nie spodziewał się, by była zła. Ale jakoś wyczuł instynktownie, może dlatego, że
zbudził się w nim szacunek i sympatia do tego człowieka, iż on sam zostanie w to głęboko
wciągnięty.

Agregat zamilkł.

Oczy w orzechowej twarzy związały jego spojrzenie.

Jestem głową Związku Korsykańskiego.

V Capu

Związek Korsykański! Wreszcie wyjaśniła się przynajmniej część tajemnicy. Bond spojrzał ponad

biurkiem w brązowe oczy, obserwujące teraz bystro jego reakcje, podczas gdy jego umysł
przerzucał błyskawicznie kartotekę pod niewinnie brzmiącym tytułem „Związek Korsykański", w
istocie bardziej śmiercionośnym i może nawet starszym niż Unione Siciliana, czyli mafia. Wiedział,
że kontroluje on większość organizacji przestępczych zarówno we Francji, jak w jej koloniach:
wymuszona ochrona, przemyt, prostytucja i eliminacja konkurencyjnych gangów. Zaledwie parę
miesięcy temu niejaki Rossi zastrzelony został w pewnym barze w Nicei. Rok temu zlikwidowano,
po kilku nieudanych próbach, niejakiego Jeana Giudicelliego. Obaj znani byli jako pretendenci do
tronu Capu: tego wylewnego, wesołego człowieka, tak spokojnie siedzącego w tej chwili za
biurkiem naprzeciw Bonda. Poza tym była jeszcze tajemnicza sprawa skarbów marszałka Rommla,
podobno ukrytych w morzu gdzieś opodal Bastii. W roku tysiąc dziewięćset czterdziestym ósmym
nurek czeskiego pochodzenia nazwiskiem Fleigh, niegdyś pracujący w Abwehrze, wpadł na ich trop,
zlekceważył ostrzeżenie Związku i znikł z powierzchni ziemi. Całkiem niedawno przy drodze w
pobliżu Bastii znaleziono podziurawione kulami zwłoki młodego nurka francuskiego nazwiskiem
André Mattei. Przechwalał się on głupio w miejscowych knajpach, że zna miejsce ukrycia skarbów i
zamierza po nie nurkować. Czy Marc-Ange zna tajemnicę skarbów? Czy jest odpowiedzialny za
śmierć obu nurków? Nieduża wieś Calenzana w Balagne szczyci się tym, że dala światu więcej
gangsterów niż jakakolwiek inna wieś na Korsyce i że dzięki temu jest najbogatsza. Tamtejszy
mer piastował swój urząd od pięćdziesięciu sześciu lat: najdłużej urzędujący mer w całej Francji.
Marc-Ange niewątpliwie należy do synów tej małej społeczności, zna sekrety jej sławnego mera i
wie na przykład o tym wielkim gangsterze amerykańskim, który właśnie powrócił do wsi na
dyskretną emeryturę po nadzwyczaj dochodowej karierze w Stanach.

Zabawnie byłoby rzucić mimochodem kilka takich nazwisk w tym zacisznym pokoiku; zabawnie

powiedzieć Marc-Ange'owi, że Bond wie o starej, porzuconej przystani zwanej Port Crovani
opodal wsi Galeria i o starej kopalni srebra zwanej Argentella w leżących poza nią wzgórzach,
która w labiryncie podziemnych sztolni mieści jeden z największych na świecie punktów handlu
heroiną. Owszem, zabawnie byłoby nastraszyć swego porywacza za to, jak nastraszył Bonda.
Lepiej jednak zachować tę amunicję na zapas, póki nie dowie się czegoś więcej! Na razie to
ciekawe odkrycie, że Marc-Ange Draco ma tutaj swoją wędrowną kwaterę główną. Jego
informator w Deuxième Bureau musi być kimś na kluczowej pozycji. W jakim celu „posłano" po
Bonda i dziewczynę, to jeszcze nie wyszło na jaw. Stosunkowo najprościej było „wypożyczyć" łódź
ratunkową Bombarda: wystarczyło zapłacić, komu należy, może z dodatkiem poi de vin dla straży
przybrzeżnej, żeby patrzyli w drugą stronę. Zbiry to Korsykanie. Jakby się zastanowić, to nawet z
wyglądu. Całość operacji zupełnie prosta dla organizacji tak potężnej jak Związek: równie prosta
we Francji, jak dla mafii byłaby niemalże w całych Włoszech. A teraz już pora ujawnić trochę
więcej! James Bond sączył whisky i z respektem przyglądał się twarzy z przeciwka. Otóż i jeden z
wielkich profesjonalistów na skalę światową!

(Jakież to typowe dla Korsyki, pomyślał, że ich największy bandyta nosi imię anioła! Przypomniało

mu się, że dwaj inni sławni gangsterzy korsykańscy nazywali się Gracieux i Toussaint: Urokliwy i
Wszyscy Święci). Marc-Ange przemówił. Posługiwał się doskonałą, tylko chwilami niezgrabną
angielszczyzną, jakby się jej znakomicie nauczył, tylko nie miał okazji mówić. Powiedział:

–Drogi komandorze! Wszystko, co tu będę z panem omawiał, zechce pan zatrzymać za swym

herkos odonton. Zna pan to wyrażenie? Nie zna pan? – Twarz rozjaśnił mu szeroki uśmiech. –
Wobec tego, że się tak wyrażę, ma pan pewne luki w wykształceniu. To z greki starożytnej.
Dosłownie „zagroda zębów". Tak brzmiał grecki odpowiednik formuły „ściśle tajne". Czy zgoda?

Bond wzruszył ramionami.

–Jeśli ujawni mi pan tajemnice dotyczące mego zawodu, obawiam się, że będę musiał je przekazać

dalej.

–W pełni to rozumiem. To, co chciałbym z panem omówić, dotyczy spraw osobistych. Chodzi o

moją córkę Teresę.

Na miły Bóg! Intryga się rzeczywiście zagęszcza! Bond ukrył zaskoczenie. Rzekł:

–W takim razie zgoda. – Uśmiechnął się. – Niech będzie herkos odonton.

–Dziękuję. Wiem, że na panu można polegać. To cecha w pańskim zawodzie nieodzowna, ale

widzę to również i w pańskiej twarzy. A więc – zapalił caporala i odchylił się na oparcie fotela.
Mówił, wpatrzony w jakiś punkt na aluminiowej ścianie nad głową Bonda, czasem tylko spoglądając
mu w oczy, kiedy chciał coś podkreślić. – Byłem tylko raz żonaty, z Angielką, z guwernantką
angielską. Miała romantyczne usposobienie. Przyjechała na Korsykę, żeby znaleźć bandytów –
uśmiechnął się – tak mniej więcej, jak inne Angielki wypuszczają się na pustynie w poszukiwaniu
szejków. Później wyjaśniła mi, że zapewne opętało ją podświadome pragnienie, aby zostać
zgwałconą. Więc – tym razem się nie uśmiechnął – znalazła mnie w górach i została zgwałcona…
przeze mnie. Wtedy policja mnie ścigała, jak przez większą część mego życia, i ta dziewczyna była
dla mnie okropnym utrudnieniem. Ale z jakiegoś powodu nie chciała mnie opuścić. Była w niej
dzikość, kochała się we wszystkim, co niekonwencjonalne, i Bóg raczy wiedzieć dlaczego, ale
podobało się jej, że miesiącami byliśmy ścigani od jednej jaskini do drugiej, że jedzenie rabowało
się nocą. Nauczyła się nawet obdzierać ze skóry i gotować muflona – to nasze owce górskie – a
nawet żywić się jego mięsem, łykowatym jak podeszwa i tak też smakującym. Więc przez te
szalone miesiące pokochałem ją, przemyciłem z wyspy do Marsylii i tam się z nią ożeniłem. –
Przerwał i popatrzył na Bonda. – Owocem tego związku, drogi komandorze, jest Teresa, moja
jedynaczka.

No tak, pomyślał Bond. To tłumaczy dziwne pomieszanie, jakim jest ta dziewczyna: ten tak

zaskakujący rodzaj dzikiej lady. Co za połączenie krwi i temperamentu! Korsykańska Angielka.
Nic dziwnego, że nie potrafił określić jej narodowości.

–Moja żona zmarła przed dziesięcioma laty – uniósł dłoń, odżegnując się od współczucia – a ja

wysłałem córkę do Szwajcarii, żeby skończyła tam szkołę. Byłem już bogaty i właśnie wtedy
wybrano mnie na Capu, to znaczy głowę Związku, przez co stałem się nieskończenie bogatszy;
sposobami, mój drogi komandorze, których może się pan domyślać, ale wnikać w to nie ma powodu.
Córka była – jak wy to mówicie? – takie czarujące określenie – „jabłuszkiem mojego oka"! I
dawałem jej wszystko, czego chciała. Ale rosła dzika, jak dziki ptak, bez prawdziwego domu i bez
prawdziwego nadzoru, bo ja ciągle byłem w ruchu. Przez tę szkołę w Szwajcarii trafiła w to

zwariowane międzynarodowe środowisko, pan wie, o którym się czyta w gazetach: milionerzy z
Ameryki Południowej, książątka z Indii, Anglicy i Amerykanie z Paryża, playboye z Cannes i
Gstaad. Ciągle pakowała się w jakieś tarapaty i skandale, trzeba ją było z nich wyciągać, a ilekroć
jej to wypomniałem czy obciąłem jej kieszonkowe, popełniała coś jeszcze gorszego; chyba mi na
złość. – Przerwał i spojrzał na Bonda, ale tym razem z przeraźliwą żałością na wesołej twarzy.

–A jednak przez cały czas, wbrew tej brawurze, krew jej matki odzywała się, budząc w niej

nienawiść i coraz to większy wstręt do samej siebie. I teraz dopiero widzę, że robak samozagłady
jakoś zalągł się w niej i pod fasadą tej bawiącej się, szalonej dziewczyny wyżerał to, co mogę
nazwać tylko jej duszą. – Popatrzył na Bonda. – Pan wie, przyjacielu, że to się zdarza…
mężczyznom i kobietom. Serca wypalają się w nich od zbyt łapczywego życia i nagle, przyjrzawszy
się samym sobie, stwierdzają, że nie są nic warci. Dostali wszystko, pożarli wszystkie słodycze
życia na jednej olbrzymiej uczcie i nie zostało im nic. Teresa podjęła więc, jak teraz to widzę,
rozpaczliwą próbę wyjścia, że tak powiem, na prostą drogę. Nawet nie mówiąc mi o tym, wyszła za
mąż, kto wie, może chciała się ustatkować. Tymczasem jej mąż, bezwartościowy Włoch
nazwiskiem Vicenzo, hrabia Giulio di Vicenzo, zagarnął tyle z jej pieniędzy, ile tylko wpadło mu w
rękę, i porzucił ją z małą córeczką. Kupiłem jej rozwód, kupiłem dla niej pałacyk w Dordogne,
urządziłem ją tam i wydawało się wreszcie, że mając pod opieką to dziecko i piękny ogród, prawie
się uspokoiła. I wtedy, mój przyjacielu, sześć miesięcy temu, dziecko umarło… umarło na tę
najstraszniejszą z dziecięcych chorób: zapalenie rdzenia kręgowego.

W metalowym pokoiku zapadła cisza. Bond myślał o dziewczynie, oddalonej stąd o kilka metrów

wzdłuż korytarza. Tak. Nie był daleki od prawdy. Wypatrzył coś z tej tragicznej historii w jej
spokojnej rozpaczy. Rzeczywiście doszła do kresu!

Marc-Ange dźwignął się powoli z fotela, obszedł biurko, znów nalał whisky sobie i Bondowi.

–Proszę mi wybaczyć. Marny ze mnie gospodarz. Ale opowiedzenie tej historii, którą zawsze

tłamsiłem w sobie, drugiemu mężczyźnie przyniosło mi ulgę. – Położył Bondowi dłoń na ramieniu. –
Pan to rozumie?

–Tak. Rozumiem. Ale to świetna dziewczyna. Wciąż jeszcze prawie całe życie jest przed nią. Nie

myślał pan o psychoanalizie? O pomocy kościoła? Czy jest katoliczką?

–Nie. Jej matka nigdy by się nie zgodziła. Jest wyznania prezbiteriańskiego. Ale proszę zaczekać,

aż skończę. – Wrócił na fotel i ciężko usiadł. – Po tej tragedii znikła. Zabrała biżuterię i odjechała
tym swoim samochodzikiem. Potem dobiegały mnie od czasu do czasu wieści, że wyprzedaje
klejnoty i prowadzi wariackie życie po całej Europie, z tą samą bandą co niegdyś. Oczywiście
jeździłem za nią; w miarę możności kazałem ją śledzić; ale udaremniała wszystkie moje próby
spotkania i porozmawiania. Wreszcie jeden z moich agentów dał mi znać, że na ubiegłą noc
zarezerwowała pokój tu, w hotelu Splendide, więc przygnałem z Paryża – wykonał obszerny ruch
dłonią – w tym tutaj, bo przeczuwałem tragedię. Widzi pan, tu przyjeżdżaliśmy na lato, kiedy była
dzieckiem, i zawsze kochała to miejsce. Jest znakomitą pływaczką i niemal dosłownie kocha się w
morzu. Więc kiedy mi o tym doniesiono, przypomniałem sobie nagle coś okropnego: dzień, kiedy
była niegrzeczna i zamknęliśmy ją na całe popołudnie w pokoju, tak że nie mogła się pójść kąpać.
Tamtej nocy odezwała się całkiem spokojnie do swej matki: „Wyrządziliście mi ogromną krzywdę,

że nie daliście mi pójść do morza. Któregoś dnia, jeżeli poczuję się naprawdę nieszczęśliwa,
wypłynę w morze po drodze księżyca albo słońca i tak będę płynąć, aż utonę. Żebyś wiedziała!".
Jej matka powtórzyła mi to i uśmialiśmy się oboje z tej dziecinnej histerii. Ale teraz nagle sobie to
przypomniałem i kto wie, czy ta dziecinna fantazja nie przetrwała w niej, gdzieś tam głęboko
ukryta, i w tym momencie, pragnąc ze sobą skończyć, ożywiła ją i według niej postąpi. Dlatego też,
drogi przyjacielu, starannie pilnowałem jej od chwili przybycia. Dano mi znać tak o pańskim
dżentelmeńskim zachowaniu się w kasynie, za które – tu popatrzył na Bonda – chcę panu
podziękować z całego serca, jak i o waszych dalszych poczynaniach. – Uniósł rękę w odpowiedzi na
świadczący o zażenowaniu gest Bonda. – Nie ma się pan czego wstydzić ani usprawiedliwiać, że tak
pan postąpił ubiegłej nocy. Mężczyzna jest mężczyzną i – kto wie? – jeszcze do tego wrócę. To co
pan uczynił, w ogóle jak pan się zachował, może być początkiem jakiejś terapii.

Bond przypomniał sobie, jak poddała mu się w pontonie, gdy ją przytulił. Drobny odruch, ale było w

nim więcej tkliwości, więcej ciepła niż we wszystkich uniesieniach fizycznych tej nocy. Teraz
mignęło mu nagle, po co się tu może znajdować, tu, gdzie kryje się sedno tajemnicy, i wzdrygnął się
mimo woli, jakby ktoś przeszedł po jego grobie.

Marc-Ange mówił dalej:

–Zwróciłem się więc o szóstej rano z zapytaniem do mego przyjaciela w Deuxième. O ósmej

poszedł do swojego biura, zajrzał do głównych kartotek i o dziewiątej przesłał mi już kompletny
raport – o panu – drogą radiową. Mam w tym wozie potężną stację radiową. – Uśmiechnął się. – I to
jest kolejny sekret, jaki panu powierzam. Raport wypadł jak najbardziej, że tak powiem, na
pańską korzyść; zarówno jako pracownika w Tajnej Służbie, jak i – co ważniejsze – mężczyzny, to
znaczy mężczyzny w moim rozumieniu. Więc zacząłem się zastanawiać. Zastanawiałem się przez
cały ranek. I wreszcie rozkazałem, aby sprowadzono mi was oboje. – Wykonał prawą dłonią gest
rezygnacji. – Nie muszę pana informować o szczegółach moich poleceń. Sam pan widział ich
wykonanie. Naraziłem pana na niewygodę. Proszę mi to wybaczyć. Spodziewam się tylko, że moi
ludzie zachowali się poprawnie i delikatnie.

Bond się uśmiechnął.

–Spotkanie z panem sprawiło mi wielką przyjemność. Że doszło do niego pod lufami dwóch

pistoletów, to mi je tym bardziej upamiętni. Przeprowadzono to bez wątpienia sprawnie i akuratnie.

Marc-Ange posmutniał.

–Teraz przybrał pan ton sarkastyczny. Ale proszę mi wierzyć, mój przyjacielu, że bez tak

drastycznych środków nie mogłem się obejść. Były one konieczne. – Sięgnął do górnej szuflady
biurka, wyjął arkusz listowego papieru i podał Bondowi. – Zgodzi się pan ze mną, kiedy pan to
przeczyta. Ten list oddała dziś o szesnastej trzydzieści w Splendide, aby recepcjonistka wysłała go
do mnie, do Marsylii. Stało się to, kiedy Teresa wychodziła z hotelu, a pan za nią. Czy pan coś
podejrzewał i też bał się o nią? Proszę to przeczytać.

Bond wziął od niego list. Powiedział:

–Owszem. Martwiłem się o nią. Dziewczyna jest tego warta. – Podniósł list. Zawierał on tylko parę

zdań, nakreślonych wyraźnie i stanowczo.

Kochany Papo,

Przykro mi, ale mam dosyć. Żal mi tylko, że akurat ubiegłej nocy poznałam mężczyznę, który

mógłby zmienić moje postanowienie. To Anglik nazwiskiem James Bond. Odszukaj go, proszę, i
zapłać mu dwadzieścia tysięcy nowych franków, które mu jestem winna. I podziękuj w moim
imieniu.

Wszystko to moja wina i niczyja więcej.

Zegnaj i wybacz mi.

Trący

Bond wolał nie patrzeć na człowieka, który dostał ten list. Posunął go z powrotem po biurku.

Łyknął głęboko whisky i sięgnął po butelkę. Powiedział:

–No tak.

–Ona woli się nazywać Trący. Według niej Teresa brzmi zbyt pretensjonalnie.

–Aha.

–Panie Bond. – W głosie mężczyzny zabrzmiał ton przeraźliwie błagalny: stanowczy, błagalny i

natarczywy. – Komandorze, drogi przyjacielu, teraz pan usłyszał całą historię i widział pan dowód
rzeczowy. Pomoże mi pan? Czy pomoże

mi ją pan uratować? To moja jedyna szansa: że pan jej przywróci nadzieję. Że dostarczy jej pan

powodu, aby zechciała żyć. Pan to zrobi?

Bond nie odrywał oczu od blatu. Nie śmiał ich podnieść i zobaczyć, jaki wyraz twarzy ma ten

mężczyzna. Więc miał rację, słusznie się bał, że zostanie wplątany w te ich osobiste problemy!
Zaklął pod nosem. Na samą myśl o tym zdjęło go przerażenie. Co z niego za dobry samarytanin?
Nie nadaje się do leczenia ptaków z przetrąconym skrzydłem. Jej potrzebna jest, rzekł do siebie ze
złością, kozetka u psychiatry. Zgoda! Spodobała mu się przelotnie, a on jej. Więc teraz go
poproszą, wiadomo! żeby ją wziął na ręce i poniósł, kto wie, czy nie przez resztę życia, ciągle z tą
świadomością i niedopowiedzianym szantażem, że gdyby ją tylko upuścił, to ona się prawie na
pewno zabije.

–Nie wyobrażam sobie, jak mógłbym pomóc – rzekł posępnie. – Jak pan to sobie wyobraża? –

Podniósł szklankę i zajrzał w nią. Wypił, aby się zdobyć na odwagę spojrzenia przez biurko w
twarz naprzeciwko.

Łagodne brązowe oczy tego człowieka lśniły z napięcia. Skóra wokół ust, śniada i pomarszczona,

ułożyła się w głębsze niż dotąd bruzdy.

Przemówił, patrząc Bondowi w oczy:

–Chcę, ażeby pan zabiegał o moją córkę i ożenił się z nią. W dniu ślubu wypłacę panu osobiście

posag w wysokości jednego miliona funtów szterlingów w złocie.

James Bond wybuchnął gniewnie:

–To, o co pan prosi, jest niemożliwe. Ta dziewczyna jest chora. Psychiatra jej potrzebny, a nie ja!

Poza tym ja nie chcę się żenić. Z nikim. I miliona funtów też nie chcę. Mam dość pieniędzy na swoje
potrzeby. Mam swój zawód. – (Naprawdę? pomyślał Bond. A co z tym wypowiedzeniem?
Zignorował ten głos wewnętrzny). – Musi pan to zrozumieć.

Nie mógł jednak wytrzymać dłużej bólu na twarzy Marc-Ange'a. Odezwał się cicho:

–To cudowna dziewczyna. Zrobię dla niej wszystko, co będę mógł. Ale dopiero kiedy wyzdrowieje.

Wtedy na pewno chciałbym ją znowu zobaczyć; bardzo bym tego pragnął. Ale jeśli naprawdę tak
jej na mnie zależy, i panu też, to najpierw musi sama się z tego wyciągnąć. To jedyne wyjście.
Każdy lekarz to panu potwierdzi. Musi udać się do jakiejś kliniki, do najlepszej, chyba w
Szwajcarii; musi pogrzebać przeszłość. I żeby znów zachciało jej się żyć. Wtedy, i tylko wtedy,
nasze ponowne spotkanie może mieć jakikolwiek sens. – Podjął niemal błagalnie: – Pan to rozumie,
Marc-Ange, prawda? Rozumie pan? Jestem człowiekiem bezwzględnym. Przyznaję. I nie miałbym
cierpliwości do pielęgnowania kogoś, wszystko jedno, mężczyzny czy kobiety. Pańskie pomysły na
kurację mogłyby ją tylko wpędzić w tym głębszą rozpacz. Musi pan to zrozumieć, że ja nie mogę
wziąć na siebie tej odpowiedzialności, bez względu na to, jak bardzo mi się podoba pańska córka –
dokończył kulawo – a podoba.

Marc-Ange odpowiedział z rezygnacją:

–Rozumiem pana, drogi przyjacielu. I nie będę się narzucał z dalszymi argumentami. Spróbuję

podziałać tak, jak pan sugeruje. Ale czy zechciałby pan wyświadczyć mi jeszcze jedną przysługę?
Jest godzina dziewiąta. Proszę, niech pan ją zabierze dziś na kolację! Proszę z nią rozmawiać, jak
się panu tylko spodoba; ale proszę okazać jej, że jest potrzebna, że pan coś do niej czuje. Jest tu i
jej samochód, i ubranie. Kazałem je przywieźć. Jeśli tylko pan zdołają przekonać, że chciałby się z
nią jeszcze kiedyś zobaczyć, to może udałoby mi się załatwić resztę. Czy zrobi pan to dla mnie?

Boże, pomyślał Bond, co za wieczór! Ale uśmiechnął się najserdeczniej, jak tylko potrafił.

–Oczywiście. Zrobię to z przyjemnością. Tylko że pierwszym rannym samolotem muszę odlecieć z

Le Touąuet. Czy od tej chwili pan będzie za nią odpowiedzialny?

–Ależ rozumie się, mój przyjacielu. Oczywiście. – Marc-Ange dłonią gwałtownie przetarł sobie

oczy. – Przepraszam. Ale na koniec długiej nocy obudził pan we mnie nadzieję. – Przeciągnął się w
ramionach i pochylił nagle przez biurko, wspierając na nim dłonie zdecydowanym ruchem. – Nie
będę panu dziękował. Nie mogę. Ale proszę mi tylko powiedzieć, mój drogi przyjacielu, co mogę dla
pana zrobić? Już teraz. Mam duże możliwości, dużą wiedzę i dużą władzę. Wszystko do pańskiego
rozporządzenia. Czy nie mógłbym czegoś dla pana zrobić?

Tu na Bonda przyszło natchnienie. Uśmiechnął się szeroko.

–Potrzeba mi pewnej informacji. Niejaki Blofeld. Ernst Stavro Blofeld. Na pewno pan o nim

słyszał. Chciałbym wiedzieć, czy żyje i gdzie go szukać.

Nagle w twarzy Korsykanina zaszła uderzająca zmiana. Zimny, okrutny i mściwy bandyta wyjrzał

niespodziewanie z oczu twardych jak brązowe opale.

–Aha! – rzekł z namysłem. – Ten Blofeld. Tak, niewątpliwie żyje. Dopiero co wyjął mi trzech ludzi,

podkupił ich od Związku. Już dawniej robił takie numery. Trzej członkowie dawnego SPECTRE
zostali wyprowadzeni ze Związku. No, to zobaczmy, co się da zrobić.

Na biurku stał jeden czarny telefon. Marc-Ange podniósł słuchawkę i Bond natychmiast usłyszał,

jak zgłasza się z cichutkim trzaskiem głos operatora.

–Dammi u commandu. – Odłożył słuchawkę. – Kazałem połączyć z moją kwaterą lokalną w

Ajaccio. Za pięć minut się zgłoszą. Ale muszę prędko rozmawiać. Policja może znać moją
częstotliwość, chociaż zmieniam pasmo co tydzień. Dialekt korsykański też mi pomaga. – Telefon
zaburczał. Kiedy Marc-Ange podniósł słuchawkę, Bond usłyszał tak dobrze znany sobie podźwięk i
trzask. Marc-Ange mówił głosem ostrym i stanowczym. -Ecco u Capu. Avette nuttizie di Blofeld,
Ernst Stavro? Duve sta? – Czyjś głos cienko zatrzeszczał. – Site sigura? Ma no ezzatu indińzzu? –
Znów trzaski. – Buon. Sara tutto.

Marc-Ange odłożył słuchawkę. Rozłożył ręce z ubolewaniem.

–Wiemy tylko, że przebywa w Szwajcarii. Dokładnego adresu nie znamy. Czy to coś daje? Wasi

ludzie na pewno potrafią go znaleźć; jeśli szwajcarska Sécurité okaże pomoc. Ale z tymi draniami
bywa ciężko, jeśli chodzi o ujawnienie miejsca pobytu stałego rezydenta, zwłaszcza bogatego.

Bond poczuł, że od triumfu zatłukło mu tętno. Mam cię, ty skurwysynu! Odparł z entuzjazmem:

–To wspaniale, Marc-Ange. Z resztą nie powinno być trudności. Mamy w Szwajcarii bardzo

dobrych przyjaciół.

Reakcja Bonda wywołała u Korsykanina uśmiech radości. Rzekł z powagą:

–Ale gdyby się panu nie powiodło w tej sprawie, albo z czymkolwiek, zwróci się pan od razu do

mnie. Zgoda? – Wysunął szufladę i wręczył Bondowi karteczkę. – To mój oficjalny adres. Proszę
telefonować do mnie lub depeszować, byle pańskie życzenia i wiadomości zawsze były ujęte w tekst
wiążący się z wyposażeniem elektrycznym. Ze transport odbiorników okazał się wadliwy. Proszę
spotkać się z moim przedstawicielem tam a tam, wtedy a wtedy. Zgoda? Pan zna te sposoby, a
zresztą – zaśmiał się chytrze – pan jest chyba związany z jakimś międzynarodowym
przedsiębiorstwem eksportu. Universal Export? Czyż nie tak?

Bond się uśmiechnął. Skąd ten stary szatan wie o tym? Czy ostrzec Bezpieczeństwo? Nie. Ten

człowiek to już przyjaciel. A poza tym wszystko to herkos odonton!

Marc-Ange zapytał niepewnie:

–Czy już mogę poprosić Teresę? Ona nie zna treści naszej rozmowy. Powiedzmy że chodzi o

jakieś klejnoty zrabowane na południu Francji. Pan tu reprezentuje towarzystwo ubezpieczeniowe.
Dobijaliśmy prywatnego interesu. Czy to panu odpowiada? Dobrze. – Wstał, podszedł do Bonda i
oparł mu dłoń na ramieniu. – I dziękuję. Dziękuję za wszystko.

Wyszedł za drzwi.

O mój Boże! pomyślał Bond. A teraz moja kolej na wywiązanie się z umowy.

VI Bondowie z Bond Street?

W dwa miesiące później, w Londynie, James Bond jechał leniwie ze swego mieszkania na Chelsea

do kwatery głównej.

Dziewiąta trzydzieści. Zapowiadał się jeszcze jeden piękny dzień tego pięknego roku, ale w Hyde

Parku woń palonych liści mówiła, że zima jest już za rogiem. Bond nie miał akurat na głowie nic
poza frustrującym wyczekiwaniem, kiedy Stacji Z uda się jakoś dotrzeć do zasobów szwajcarskiej
Sécurité i wydostać dokładny adres Blofelda. Jednak „przyjaciele" z Zurychu ciągle trwali w
odrętwieniu albo raczej w uporze. W całej Szwajcarii ani śladu czy turysty czy rezydenta, w ogóle
kogoś o nazwisku Blofeld! Nic też nie potwierdza, jakoby istniała na terenie Szwajcarii odrodzona
organizacja SPECTRE. Owszem, są w pełni świadomi, że Blofeld jest nadal pilnie „poszukiwany"
przez państwa NATO. Jak najstaranniej dołączyli do akt wszelkie okólniki związane z
poszukiwaniem tego osobnika i już od roku jego nazwisko figuruje w wykazach na wszystkich
przejściach granicznych, a informacje są ciągle aktualizowane. Bardzo im przykro, ale jeśli Special
Investigation Service nie przedstawi dalszych informacji albo dowodów odnoszących się do tego
człowieka, będą zmuszeni uznać, że SIS opiera się na błędnych przesłankach. Stacja Z wystąpiła z
prośbą o sprawdzenie tajnych spisów kont bankowych, czyli o przeszukanie tych anonimowych kont
„numerowych", pod którymi kryją się właściciele przeważającej części „nieuchwytnych" pieniędzy
na świecie. Prośba ta spotkała się ze stanowczą odmową. Nie ulega wątpliwości, że Blofeld jest
przestępcą na ogromną skalę, jednakowoż Sécurité zmuszona jest podkreślić, że tego rodzaju
informacja może być legalnie udostępniona tylko w wypadku, gdy dany przestępca dopuścił się
zbrodni przeciwko prawu Konfederacji na obszarze Konfederacji. Jakkolwiek zaś prawdą jest, że
ów Blofeld wymusił okup od Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii przez nielegalne wejście w
posiadanie broni nuklearnej, nie sposób tego uważać za zbrodnię wykraczającą przeciwko prawu
szwajcarskiemu, a tym bardziej za odnoszącą się do artykułu 47B prawa bankowego. I koniec!
Święty Frank Szwajcarski i fundusze, na których jest oparty, muszą pozostać nietykalne. Wir
bitten höflichst um Entschuldigung!

Bond zadawał sobie pytanie, czy nie powinien skontaktować się z Korsykaninem. Na razie w

swoim raporcie ujawnił tylko, że ma dojście do Związku Korsykańskiego, określone sumarycznie
jako tak zwane źródło informacji. Ale wzdragał się przed tym, jako że jedną z konsekwencji
takiego kroku niewątpliwie byłoby podjęcie z Marc-Angem sprawy Trący. A ten zakątek swego
życia i serca zdecydował się pozostawić, jak na razie, nienaruszony. Ich ostatni wieczór we dwoje
upłynął spokojnie, prawie jak pomiędzy dwojgiem starych przyjaciół, starych kochanków. Bond
zapowiedział, że

Universal Export wysyła go na jakiś czas za granicę. Kiedy wróci znów do Europy, na pewno się

spotkają. Dziewczyna jakby się z tym pogodziła. Ona ze swojej strony zdecydowała się wyjechać
na odpoczynek. Za dużo na siebie wzięła. Była już na krawędzi załamania nerwowego. Będzie na
niego czekać. Może gdzieś w okolicach Bożego Narodzenia wybraliby się razem na narty? Bond
przystał na to z entuzjazmem. Tej nocy, po wyśmienitej kolacji w znanej Bondowi małej
restauracyjce, znów się kochali, tym razem szczęśliwi, bez żadnej rozpaczy i żadnych łez. Bond
przekonał się, że to już naprawdę początek jej kuracji. Poczuł się względem niej jak opiekun. Był
jednak świadom, że zarówno ich wzajemny stosunek, jak i jej równowaga umysłowa spoczywają na

ostrzu noża i że nie wolno ich zakłócić.

W tym punkcie jego rozważań sygnalizator zaczął Bondowi pobzykiwać w kieszeni spodni. Dodał

więc gazu i wyjechawszy z Hyde Parku, zatrzymał się przy budce telefonicznej na Marble Arch. To
świeżo wprowadzone urządzenie nosili przy sobie wszyscy funkcjonariusze z ich kwatery głównej.
Był to leciutki plastikowy odbiornik mniej więcej rozmiaru kieszonkowego zegarka. Dopóki
funkcjonariusz znajduje się gdzieś w Londynie, w promieniu około piętnastu kilometrów od
kwatery głównej, można go wywołać przez to bzykające radyjko. Kiedy usłyszy jego sygnał,
obowiązany jest natychmiast udać się do najbliższego telefonu i zadzwonić do swego biura. Jest
pilnie potrzebny.

Bond zadzwonił do centrali przez jedyny miejski numer, jakiego mu wolno było używać, i

powiedział:

–Tu zero zero siedem – i od razu połączono go z jego nową sekretarką. Loelia Ponsonby w końcu

odeszła, by poślubić nudnego, lecz szanowanego i bogatego członka Giełdy Bałtyckiej i odtąd już
ograniczać swe kontakty z dotychczasowym miejscem pracy do tchnących nostalgią pocztówek na
Boże Narodzenie i na urodziny do pracowników sekcji zero zero. Lecz jej następczyni, Mary
Goodnight, eks-Wrenka o granatowoczarnych włosach, błękitnych oczach i wymiarach 93-56-89,
była urocza i w sekcji rozpoczęły się prywatne zakłady po pięć funtów: kto ją pierwszy zaliczy? Na
razie zakłady szły równo dla Bonda i dla byłego komandosa z Królewskiej Piechoty Morskiej,
noszącego numer zero zero sześć, choć od pojawienia się Trący Bond w istocie wypadł z
konkurencji; teraz już uważał się raczej za fuksa i outsidera, mimo że, trochę po świńsku, ciągnął
ten flirt. Teraz powitał ją słowami:

–Good morning, Goodnight. Co mogę dla ciebie zrobić? Co tam słychać: wojna czy pokój?

Zachichotała prywatnie.

–Zdajesz się usposobiony dość pokojowo, jeśli to w ogóle możliwe przy pilnym wezwaniu z góry.

Masz się natychmiast udać do Kolegium Heraldycznego i tam zapytać o niejakiego Griffon Or.

–Co za: or? Bo jak nie, to co?

–Or i koniec. Aha, i do tego w pogoni! Cokolwiek by to znaczyło. To jeden z Heroldów. Podobno

mają coś na temat Bedlamu.

Tym razem nie chodzi o dom wariatów. Bedlam to kryptonim akcji zmierzającej do wytropienia

Blofelda.

–Doprawdy? – rzekł Bond z szacunkiem. – O, to pędzę! Goodbye, Goodnight. – Usłyszał jej

śmiech, zanim odłożyła słuchawkę.

Co u diabła? Bond wrócił do samochodu, który szczęśliwie nie wpadł jeszcze w oko policji ani

strażnikom ruchu, i pojechał szybko przez Londyn. Ciekawostka. Co ma u diabła do tej sprawy
Kolegium Heraldyczne, o którym Bond prawie nic nie wiedział poza tym, że wyszukuje dla ludzi
drzewa genealogiczne, przynależne im herby, tudzież organizuje różne uroczystości królewskie?

Kolegium Heraldyczne mieści się przy Queen Victoria Street na obrzeżu City. Jest to mały,

przyjemny zakątek w stylu królowej Anny, ze starej ciemnoczerwonej cegły o białych suwanych w
pionie oknach i z wygodnym, brukowanym podwórzem, na którym Bond zaparkował samochód.
Kamienne schody w kształcie podkowy prowadzą do imponującego wejścia, nad którym tego dnia
wisiała chorągiew z wizerunkiem wspaniałej bestii heraldycznej, pół czworonoga i pół ptaka,
złotego na błękitnym tle. Gryf! pomyślał Bond. Gńf- fon! W kolorze Or. Wszedł i znalazł się w
wielkim, mrocznym holu o ciemnej boazerii pokrytej zmurszałymi portretami dumnie
prezentujących się panów w kryzach i koronkach; z karnisza zwieszały się sztandary Wspólnoty
Brytyjskiej. Uprzejmy, przemawiający ściszonym głosem portier w wiśniowym uniformie z
mosiężnymi guzikami spytał Bonda, co może dla niego uczynić. Bond podał nazwisko Griffon Or i
poinformował, że jest umówiony.

–Ach tak, sir – odpowiedział zagadkowo portier. – Istotnie w tym tygodniu Griffon Or pełni dyżur.

Dlatego nad wejściem powiewa jego chorągiew. Proszę tędy, sir.

Bond poszedł za nim korytarzem, gdzie lśniły na ścianach herby wyrzeźbione w drewnie; później

ruszyli na górę po schodach pachnących stęchlizną, w pajęczynach, i skręciwszy za róg, dotarli do
ciężkich drzwi, nad którymi złociły się litery Griffon Or Pursuivant pod wizerunkiem wspomnianego
już Złotego Gryfa. Portier zastukał w te drzwi, otworzył i zaanonsował Bonda, po czym zostawił go
w nie uprzątniętej pracowni, zarzuconej mnóstwem książek, papierów i respekt budzących
pergaminów, naprzeciw różowego czubka łysej, okrągłej czaszki w wianku posiwiałych kędziorów.
Pokój miał woń krypty kościelnej. Bond ruszył wąską ścieżką, jaka pozostała na dywanie między
stosami szpargałów, i stanął obok jedynego krzesła, zwróconego ku człowiekowi siedzącemu za
książkami spiętrzonymi na biurku. Odchrząknął. Siedzący podniósł oczy i na pickwickowskim
obliczu w binoklach pojawił się roztargniony uśmiech. Wstał i skłonił się z lekka.

–Bond – przemówił głosem skrzypiącym jak wieko starego kufra. – Komandor James Bond. Zaraz,

zaraz… Bond, Bond, Bond. Chyba pana tutaj znalazłem. – Ciągle trzymał palec na otwartej stronie
opasłego tomiska. Znów usiadł i Bond również. – Tak, tak, tak. To bardzo interesujące. Bardzo.
Jednak obawiam się, że muszę pana rozczarować, drogi panie. Ten tytuł już wygasł. Chodzi o tytuł
baroneta. Nadzwyczaj atrakcyjny. Ale z pewnością moglibyśmy ustalić pokrewieństwo w linii
bocznej. Otóż – przysunął swe binokle do samej stronicy – mamy tu około dziesięciu różnych rodzin
o nazwisku Bond. W tej liczącej się ostatnim był sir Thomas Bond, bardzo dostojna osobistość. Miał
rezydencję w Peckham. Niestety… nie zostawił potomka – tu binokle zachęcająco łysnęły w stronę
Bonda – przynajmniej z prawego łoża. Oczywiście w tych czasach, yhm, obyczaje bywały
swobodniejsze. Gdybyśmy więc mogli ustalić jakieś powiązania z Peckham…

–Nie mam żadnych powiązań z Peckham. Otóż…

Griffon Or podniósł dłoń. Zapytał surowo:

–A skąd pochodzili pańscy rodzice, jeżeli wolno spytać? To, mój drogi, pierwszy krok w tym

łańcuchu. Stamtąd już możemy cofać się dalej: Somerset House, księgi parafialne, stare nagrobki.
Jeśli się ma tak dobre, stare, angielskie nazwisko jak pan, to na pewno czegoś w końcu się
doszukamy.

–Mój ojciec był Szkotem, a matka Szwajcarką. Ale przede wszystkim chodzi o to, że…

–No tak, tak. Chodzi panu o koszt tych poszukiwań. O tym, drogi panie, możemy później

porozmawiać. Ale niech mi pan powie: skąd pochodził w Szkocji pański ojciec? To ważne. Szkockie
księgi nie są, rzecz jasna, tak wyczerpująco udokumentowane jak te z Południa. W tych czasach,
muszę to przyznać, nasi kuzyni zza granicy byli jeszcze niemalże dzikusami. – Griffon Or
grzecznie acz z ubolewaniem pokiwał głową. Uśmiechnął się przelotnie i, jak na wyczucie Bonda,
nieco fałszywie. – Bardzo sympatycznymi dzikusami, rzecz jasna, bardzo dzielnymi i tak dalej.
Niestety jednak dokumentacja była ich najsłabszą stroną. Wyróżniali się raczej w używaniu miecza
niż pióra, jeśli wolno mi tak powiedzieć. Może jednak pańscy dziadkowie i przodkowie ich
pochodzili z Południa?

–Mój ojciec pochodził z okolic Glencoe w Górnej Szkocji. Ale niech pan posłucha…

Lecz Griffon Or nie dał się zbić z tropu. Przysunął sobie inne grube tomisko. Jego palec

powędrował w dół po stronie drobnego druku.

–Hm. Hm. Hm. No tak. Obawiam się… że… Niezbyt zachęcające. Burke's General Armory

wymienia ponad dziesięć różnych rodzin o pańskim nazwisku. Ale żadnej w Szkocji. Co nie znaczy,
że nie ma jakiejś gałęzi szkockiej. A może pan ma innych żyjących krewnych? W tych sprawach
tak często zdarza się jakiś daleki kuzyn… – Griffon Or sięgnął do kieszonki w jedwabnej
kamizelce w fioletowe kwiaty, zapiętej wysoko, nieomal aż do starannie zawiązanej muszki,
wyłowił małą srebrną tabakierkę, poczęstował Bonda, po czym sam zażył dwa potężne niuchy.
Wykonał dwie eksplozje w ozdobną bandanę.

Bond skorzystał z okazji. Nachylił się w przód i powiedział wyraźnie a dobitnie:

–Nie przyszedłem tu rozmawiać o sobie. Chodzi o Blofelda.

–Jakże to? – Złoty Gryf przyjrzał mu się w zdumieniu. – Pan nie interesuje się własnym

pochodzeniem? – Karcąco uniósł do góry palec. – Czy pan sobie uświadamia, mój drogi panie, że
gdyby nam się powiodło, mógłby pan wywodzić się w prostej linii – zawahał się – a przynajmniej w
bocznej, z prastarego rodu baronetów od roku – wrócił do pierwszego tomiszcza i zerknął w nie –
od roku tysiąc sześćset pięćdziesiątego ósmego! Czy nie porusza to pana, że nazwisko
potencjalnego przodka pańskiego nosi jedna z najsłynniejszych ulic na świecie? Oczywiście mówię
o Bond Street. Sir Thomas Bond, Baronet of Peckham w hrabstwie Surrey, który, czego z
pewnością jest pan świadom, pełnił funkcję zarządcy domu Królowej Matki, Henrietty Marii. Ulica
zbudowana została w roku tysiąc sześćset osiemdziesiątym szóstym i jej skojarzenia ze sławnymi
postaciami z historii brytyjskiej są, rzecz jasna, powszechnie znane. Mieszkał na niej pierwszy
książę St Albans, syn Neli Gwyn, a także Laurence Sterne. Tam odbyła się słynna uczta Boswella,
w której uczestniczyli Johnson, Reynolds, Goldsmith i Garrick. W różnych czasach mieszkali tam
dziekan Swift i Canning, daje zaś do myślenia fakt, że gdy pod numerem sto czterdzieści jeden
zamieszkiwał Lord Nelson, pod sto czterdzieści pięć mieszkała Lady Hamilton. To jest ta wspaniała
arteria, której pan nosi nazwisko! Czyżby nadal nie zależało panu na ustaleniu swego prawa do tak
niezwykle zaszczytnego związku? Czyżby? – Uniesione w zdumieniu krzaczaste brwi opuściły się
teraz w kolejnym napomnieniu. – To sam wątek i osnowa historii, mój drogi komandorze Bond! –

Sięgnął po inny tom, leżący już otworem na biurku i najwyraźniej z góry przygotowany, ażeby
wprawić Bonda w zachwyt. – Choćby i herb. Przecież musi to pana obchodzić, a przynajmniej żywo
zainteresować pańską rodzinę… pańskie dzieci! O, proszę, jest: „Srebro na szewronie czarnym
trzy gałki". – Podniósł książkę i podsunął Bondowi pod nos. – Gałka to złota kula, jak panu z
pewnością wiadomo. Trzy gałki.

–Jedna więcej – skomentował oschle Bond – to jak znalazł. – Griffon Or najwyraźniej nie chwycił

aluzji. – Ale mnie nawet i to nie interesuje. Nie mam również krewnych ani dzieci. Więc jeżeli
chodzi o tego…

Złoty Gryf przerwał mu w podnieceniu:

–A ta urocza dewiza na wstędze: CAŁY ŚWIAT TO MAŁO. Nie chce pan do niej mieć prawa?

–To świetna dewiza i niewątpliwie ją sobie przyswoję – rzekł Bond dobitnie. Popatrzył znacząco

na zegarek. – Przepraszam, ale teraz do rzeczy. Muszę zaraz wracać do Ministerstwa.

Złoty Gryf w Pogoni wyglądał na szczerze urażonego.

–A chodzi przecież o nazwisko wywodzące się co najmniej od Normana le Bond z tysiąc sto

osiemdziesiątego roku! Stare, dobre, angielskie nazwisko, choć możliwe, że wywodzące się z nizin.
Słownik nazwisk brytyjskich twierdzi, że znaczy ono niewątpliwie „chłop, wieśniak, prostak". –
Czyżby zatrute ostrze mignęło Gryfowi w wodnistym oku? Podjął z rezygnacją: – Ale skoro pan
się nie interesuje własnymi przodkami, łonem macierzystym własnego rodu, w takim razie czym
szanownemu panu mogę służyć?

Nareszcie! Bondowi wydarło się westchnienie ulgi. Przemówił cierpliwie:

–Przyszedłem tu dowiedzieć się o niejakiego Blofelda. Ernst Stavro Blofeld. Zdaje się, że wasza

organizacja ma o tym człowieku jakieś informacje.

Spojrzenie Złotego Gryfa stało się raptem podejrzliwe. – Ale pan się przedstawił jako komandor

James Bond. A teraz podaje mi pan nazwisko Blofeld. Co to znaczy?

James Bond odparł mu lodowato:

–Jestem z Ministerstwa Obrony. Gdzieś w tym budynku znajduje się informacja o człowieku

nazwiskiem Blofeld. Gdzie ją znajdę?

Griffon Or w zaskoczeniu przejechał sobie dłonią wokół aureoli kędziorków.

Blofeld, tak? Hm, hm. – Popatrzył na Bonda oskarży- cielsko. – Pan wybaczy, ale zmarnował pan

bezużytecznie mnóstwo czasu mojego – ee – czasu Kolegium, komandorze Bond. Nie pojmuję,
dlaczego nie wymienił pan od razu tego nazwiska. Ale zastanówmy się, Blofeld, Blofeld. Jak
gdybym sobie przypominał, że onegdaj takie nazwisko wypłynęło na jednym z posiedzeń naszej
Kapituły. Kto wziął tę sprawę? Ach tak. – Sięgnął po telefon zagrzebany w gnieździe z książek i
papierów. – Proszę mi dać Czarnego Bazyliszka.

VII Włochata pięta Achillesa

James Bond ciągle jeszcze miał serce w gardle, kiedy znów prowadzono go po zatęchłych

korytarzach. Teraz jakiś Czarny Bazyliszek! A cóż to znów będzie za ogłupiały piernik?

Kolejne ciężkie drzwi z wypisaną złotymi literami nazwą i tym razem jakiś czarny koszmarek nad

nimi, ze złośliwym dziobem. Ale kiedy go wprowadzono, ujrzał jasny, czysty, przyjemnie urządzony
pokój z ładnymi sztychami na ścianach i książkami w pedantycznym porządku. Lekki zapach
tureckiego tytoniu w powietrzu. Młody mężczyzna, o kilka lat młodszy od Bonda, wstał i wyszedł
mu naprzeciw. Szczupły jak szpada, miał wąską i subtelną twarz naukowca, którą chroniły od
powagi krzywe linie w kącikach ust i błysk ironii w prosto patrzących oczach.

–Komandor Bond? – Uścisk dłoni był krótki i mocny. – Spodziewałem się pana. Jak pan trafił w

szpony naszego Gryfa? Obawiam się, że entuzjazm go trochę ponosi. Zresztą jak wszystkich nas
tutaj. Ale jemu się to pogłębia. To poczciwiec, tylko – rozumie pan – trochę zapaleniec.

Bond pomyślał, że doprawdy to miejsce ma w sobie coś z uczelni. Panująca tu atmosfera jakby

przypominała Pokój Seniorów na uniwersytecie. Złoty Gryf niewątpliwie w duchu traktuje
Czarnego Bazyliszka protekcjonalnie, jako młodego dyletanta, który zadziera nosa.

–Zdaje się, że bardzo mu zależało na ustaleniu koneksji pomiędzy mną a Bond Street. Zajęło mi

sporo czasu przekonanie go, że czuję się doskonale jako zwyczajny Bond, o którym to nazwisku
wyraził się zresztą, jak sądzę, w sposób nieco prostacki twierdząc, że znaczy ono: prostak.

Czarny Bazyliszek roześmiał się. Usiadł za biurkiem, przysunął sobie jakąś kartotekę i wskazał

Bondowi wolne krzesło obok swojego.

–No dobrze. Przejdźmy do rzeczy. Przede wszystkim – tu popatrzył Bondowi prosto w oczy –

rozumiem, to znaczy domyślam się, że chodzi o jakieś sprawy dotyczące wywiadu. Sam odbyłem
służbę wojskową w wywiadzie Brytyjskiej Armii Renu, więc może się pan nie przejmować
tajemnicą wojskową. Po drugie, w tym budynku kryje się chyba nie mniej sekretów niż w
którymkolwiek resorcie rządowym: i to bardziej gorszących. Do naszych zadań należy podsuwanie
tytułów ludziom uszlachconym w Wykazach Zaszczytów. Bywamy czasem proszeni o ustalenie
prawa do tytułu, który stracił ważność lub wygasł. W naszych kartotekach aż przelewa się od
snobizmu i próżności. Jeszcze zanim zacząłem tu pracować, pewien jegomość, wywodzący się
dokładnie znikąd, który zbił milionowy majątek na jakimś tam lekkim przemyśle i uzyskał
lordostwo „w uznaniu politycznych i publicznych zasług" – czyli wpłat na cele dobroczynne i na
fundusz partii – napomknął, że odpowiadałby mu tytuł Lord Bentley Royal, od nazwy tej wioski w
Essex. Wytłumaczono mu, że słowo „Royal" nie może występować w nazwiskach osób nie
należących do rodziny królewskiej, stwierdziliśmy jednak (obawiam się, iż nie bez złośliwej
premedytacji), że tytuł „Lord Bentley Common" jest do wzięcia. – Uśmiechnął się. – Pan rozumie,
co mam na myśli? Gdyby ten „Lord Bentley Gminny" zamiast „Królewskiego" dostał się na języki,
facet stałby się pośmiewiskiem na cały kraj. Kiedy indziej znów przychodzi nam tropić prawa do
przepadłych majątków. Pan Taki-a-Taki uważa, iż jest prawomocnym Księciem Iks i należy mu się
jego fortuna. Bo przypadkiem nazywa się Iks i przodkowie jego wyemigrowali do Ameryki, do
Australii czy gdzieś tam. Więc pazerność i chciwość podają tu sobie ręce z próżnością i snobizmem.

Oczywiście – dodał gwoli ścisłości – stanowi to zaledwie te utajone dziesięć procent naszej
działalności. Reszta składa się głównie ze spraw oficjalnych na użytek rządów i ambasad: problemy
należnego pierwszeństwa i protokołu, ceremonie Podwiązki i tym podobne. Zajmujemy się tym już
około pięciuset lat, więc sądzę, że działalność ta ma już swoje miejsce w układzie świata.

–Oczywiście – skwapliwie przytaknął Bond. – A co do tajemnicy służbowej, to jasne, że możemy

być ze sobą szczerzy. Otóż ten Blofeld. Prawda jest taka, że to chyba największy zbrodniarz na
świecie. Pamięta pan sprawę operacji Piorun? To było mniej więcej rok temu. Bardzo niewiele
przedostało się o tym do prasy, ale powiem panu, że za całą sprawą krył się ten Blofeld. Więc jak
się pan o nim dowiedział? Ale proszę ze szczegółami! Wszystko, co go dotyczy, jest ważne.

Czarny Bazyliszek wrócił do listu rozpoczynającego przygotowane już akta.

–Owszem – rzeki z namysłem. – Wydało mi się, że to może być on, kiedy wczoraj zaczęto do mnie

wydzwaniać z Biura Spraw Zagranicznych i z Ministerstwa Obrony. Przedtem nie uświadamiałem
sobie, niestety, że jest to sprawa, w której nasze tajemnice zejść muszą na dalszy plan, bo już
wcześniej podjąłbym jakieś kroki. Otóż dziesiątego czerwca tego roku otrzymaliśmy ten oto
poufny list od szanowanej firmy adwokackiej z Zurychu, datowany o dzień wcześniej. Przeczytam
go panu:

Wielce Szanowni Państwo,

Naszym cenionym klientem jest pan Ernst Stavro Blofeld. Występuje on jako Monsieur le Comte

Balthazar de Bleuville w przekonaniu, iż jest pełnoprawnym dziedzicem tego tytułu, o iłe nam
wiadomo, już wygasłego. Przekonanie swe opiera na zasłyszanych w dzieciństwie od swych rodziców
opowieściach, że rodzina jego uciekła z Francji w czasach Rewolucji, osiadła w Niemczech pod
nazwiskiem Blofeld, przybranym w celu zmylenia władz rewolucyjnych i zabezpieczenia swej
majętności, zasekwestrowanej w Augsburgu, a następnie w latach pięćdziesiątych XIX wieku
wyemigrowała do Polski.

Klientowi naszemu zależy na ustaleniu tych faktów, ażeby mógł zalegalizować swe prawo do tytułu

rodowego Bleuville potwierdzone przez Acte de Notoriété, który by z kolei został akceptowany przez
Ministère de la Justice w Paryżu.

W tym czasie klient nasz pragnie nadal posługiwać się, choćby czasowo, tytułem Comte de Bleuville

oraz herbem rodzinnym, przedstawiającym, jak nas poinformował, „srebrne wrzeciona cztery na
pasie czerwonym " z dewizą rodu de Bleuville, wykładającą się „Za Dom i Ognisko".

Tu Bondowi wyrwał się okrzyk:

–Dobre sobie!

Czarny Bazyliszek uśmiechnął się i czytał dalej:

Rozumiemy, że Szanowni Państwo są jedyną na świecie instytucją będącą w stanie przeprowadzić

odpowiednie badania, i polecono nam zwrócić się do Państwa z zastrzeżeniem absolutnej dyskrecji,
której z pewnością możemy wymagać ze względu na społeczne aspekty sprawy.

Sytuacja finansowa naszego klienta jest bez zarzutu i wydatki w tej sprawie nie mają znaczenia. W

charakterze zaliczki na poczet wynagrodzenia proponujemy sumę jednego tysiąca funtów
szterlingów, płatną po przyjęciu zlecenia na Państwa konto we wskazanym banku.

W oczekiwaniu rychłej odpowiedzi pozostajemy z wyrazami poważania itd., itd.

Gebrüder Gumpold-Moosbrugger

Advokaten

Bahnhofstraße 16 bis

Zurych

Czarny Bazyliszek podniósł wzrok znad listu. Bondowi aż oczy świeciły z podniecenia. Czarny

Bazyliszek uśmiechnął się.

–Nas to zafrapowało jeszcze bardziej niż pana. Bo widzi pan, wyznam panu w sekrecie, że nasze

pensje są nadzwyczaj skromne. Mamy więc wszyscy niezależne źródła dochodu i dorabiamy sobie
honorariami za tego rodzaju specjalne zlecenia. Rzadko kiedy wynosi to więcej niż pięćdziesiąt
gwinei za naprawdę ciężki kawał roboty, badań i łażenia do Somerset House, szukania w księgach
parafialnych i po cmentarzach, jak to zwykle w celu wytropienia czyichś przodków. A że wyglądało
to na istne wyzwanie dla

Kolegium i akurat ja bytem na „rozkładzie" w dniu, kiedy przyszedł ten list, takim jakby

„oficerem dyżurnym", więc ta robota mnie przypadła.

Bond spytał natarczywie:

–I co dalej? Czy utrzymał pan z nim kontakt?

–O tak, ale obawiam się, że dość wątły. Oczywiście zaraz mu odpisałem, że przyjmuję zlecenie i

zgadzam się złożyć uroczystą przysięgę na dochowanie tajemnicy – uśmiechnął się – do której
złamania pan zapewne teraz mnie zmusi, powołując się na ustawę o tajemnicy państwowej. Czyż
nie tak? Działam pod przymusem siły wyższej, nieprawdaż?

–Jak najbardziej – stwierdził stanowczo Bond.

Czarny Bazyliszek odnotował to starannie na pierwszym arkuszu swej dokumentacji i podjął:

–Oczywiście musiałem go przede wszystkim poprosić o świadectwo urodzenia i po pewnym czasie

otrzymałem odpowiedź, że zaginęło i że mam się absolutnie tym nie przejmować. Jeśli o to chodzi,
hrabia urodził się w Gdyni z ojca Polaka i matki Greczynki – tutaj mam ich nazwiska –
dwudziestego ósmego maja tysiąc dziewięćset ósmego roku. Czy nie mógłbym prowadzić mych
badań w kierunku odwrotnym, cofając się od rodziny de Bleuville? W odpowiedzi swej grałem na
zwłokę, ale tymczasem nasza biblioteka już pozwoliła mi stwierdzić, że była rzeczywiście rodzina
de Bleuville, przynajmniej w XVII wieku, w miejscowości zwanej Blonville-sur-Mer w

departamencie Calvados, i że miała taki właśnie herb i dewizę, do jakich przyznaje się Blofeld. –
Czarny Bazyliszek na chwilę przerwał. – Tyle musiał już oczywiście sam wiedzieć. Przecież nie
miałoby sensu wymyślanie fikcyjnej rodziny de Bleuville w nadziei, że ją przełkniemy.
Powiadomiłem firmę adwokacką o swym odkryciu i wybrałem się podczas letnich wakacji do
północnej Francji, która stanowi poniekąd mój, że tak powiem, prywatny teren polowań
heraldycznych, i to szczególnie obfitujący w powiązania z Anglią. Więc pojechałem tam
samochodem i zacząłem węszyć. W tym czasie jednak wysłałem rutynowe pytanie do naszego
ambasadora w Warszawie, prosząc, aby się skontaktował z naszym konsulem w Gdyni i poprosił o
zaangażowanie tam na miejscu prawnika, który przeprowadziłby najprostsze poszukiwania w
Urzędzie Stanu Cywilnego i w parafiach różnych kościołów, gdzie Blofeld mógłby zostać
ochrzczony. Odpowiedź nadeszła z początkiem września i wcale mnie już nie zaskoczyła. Okazało
się, że karty z zapisem narodzin Blofelda starannie wycięto. Zachowałem tę informację dla siebie,
to znaczy: nie przekazałem jej szwajcarskiemu adwokatowi, ponieważ udzielono mi wyraźnych
instrukcji, ażebym nie prowadził żadnych poszukiwań w Polsce. Tymczasem przeprowadziłem
również podobne poszukiwania z pomocą pewnego adwokata w Augsburgu. Tam rzeczywiście
znalazła się dokumentacja Blofeldów, i to w nadmiarze, ponieważ jest to dosyć częste nazwisko
niemieckie, nic jednak nie wskazywało na jakieś powiązania którychkolwiek Blofeldów z rodziną
de Bleuville z Calvados. Tak więc utknąłem, ale nie bardziej, niż mi się to zdarzało kiedy indziej,
wobec tego wysłałem nic nie mówiące sprawozdanie do szwajcarskich adwokatów i oznajmiłem, że
prowadzę dalej poszukiwania. I na tym – Czarny Bazyliszek wymownie zatrzasnął teczkę – sprawa
utknęła do chwili, gdy wczoraj rozdzwonił się mój telefon, zapewne dlatego, że ktoś w
Departamencie Północnym Urzędu Spraw Zagranicznych sprawdzał kopie akt z Warszawy i
skojarzyło mu się nazwisko Blofeld, i pan, z wyglądu okropnie zniecierpliwiony, wynurzył się z
jaskini mego przyjaciela Złotego Gryfa.

Bond z namysłem podrapał się w głowę.

–Ale piłka jest nadal w grze?

–Och, naturalnie!

–Czy może pan przedłużać tę grę? Rozumiem, że nie ma pan obecnego adresu Blofelda? – Czarny

Bazyliszek potrząsnął głową. – Czy znalazłby się jakikolwiek pretekst, abyście do niego wysłali
swego emisariusza? – Bond uśmiechnął się. – Na przykład mnie? Żeby Kolegium skierowało mnie do
Blofelda na osobisty wywiad: jakaś zawiłość, nie dająca się wyjaśnić w drodze korespondencji? Coś
co wymagałoby osobistej rozmowy z Blofeldem?

–No tak, owszem, jest niby coś takiego. – Czarny Bazyliszek jak gdyby się zawahał. – Bo widzi

pan, w niektórych rodzinach trafiają się wyraźne cechy fizyczne, przenoszące się nieomylnie z
pokolenia na pokolenie. Na przykład u Bur- bonów skłonność do hemofilii. Albo jastrzębi nos
Medyce- uszów. W pewnej rodzinie królewskiej występuje malutki, szczątkowy ogonek. Rodowici
maharadżowie Maisuru rodzili się z sześcioma palcami u każdej dłoni. Mógłbym to ciągnąć bez
końca, ale to są najsłynniejsze ze znanych przypadków. Otóż kiedy myszkowałem po krypcie
kaplicy w Blonville, oglądając stare grobowce rodu Bleuville, światło mojej latarki, przesuwając się
po kamiennych twarzach, wykryło ciekawy szczegół, który mi utonął w pamięci, ale teraz pańskie
pytanie wydobyło go na wierzch. Otóż na ile mogę stwierdzić, a na pewno w ciągu stu pięćdziesięciu

lat, żaden z de Bleuville'ôw nie miał płatków usznych.

–Aha – rzekł Bond, przebiegając w myśli portret pamięciowy Blofelda i kompletny wydruk jego

fizjonometrii w dokumentacji. – Więc nie powinien w zasadzie mieć płatków usznych. A
przynajmniej stanowiłoby to poważny argument na jego korzyść, gdyby ich nie posiadał?

–Właśnie.

–Niestety on ma te płatki – rzekł Bond z irytacją. – I to całkiem wydatne. I co my z tym zrobimy?

–Po pierwsze i w połączeniu z tym, co i tak już wiem, to znaczy, że de Bleuville'em on raczej nie

jest. Ale w końcu – Czarny Bazyliszek popatrzył chytrze – czy on musi wiedzieć, jakich cech
fizycznych będziemy u niego szukać?

–Myśli pan, że to by się dało zaaranżować?

–A dlaczego nie? Tylko – Czarny Bazyliszek zrobił minę przepraszającą – pan mi nie weźmie za

złe, jeśli uzgodnię to z Herbowym Królem Podwiązki? Bo jest to, że się tak wyrażę, mój
przełożony, oczywiście podlegający księciu Norfolk, który jest głową Kolegium jako Earl Marshal;
a nie przypominam sobie, żebyśmy kiedykolwiek dotąd byli zamieszani w tego rodzaju historię
płaszcza i szpady. W rzeczy samej – tu Czarny Bazyliszek machnął ręką na znak dezaprobaty –
jesteśmy, i musimy być, piekielnie drobiazgowi. Pan to rozumie, prawda?

–Oczywiście. I nie wątpię, że nie będzie obiekcji. Ale gdyby nawet Blofeld zgodził się ze mną

spotkać, jak u diabła miałbym zagrać tę rolę? Wszystko to jest dla mnie chińszczyzna. – Bond
uśmiechnął się. – Ja nawet nie odróżniam gałki od gronostaja i nigdy nie rozumiałem, co to jest
baronet. Jak mam się przedstawić Blofeldowi? Kim ja właściwie jestem?

Czarnego Bazyliszka sprawa zaczęła wciągać. Rzekł radośnie:

–Ależ to proste! Ja wprowadzę pana we wszystkie tajniki tych de Bleuvilleów. Przez kilka

popularnych książek o heraldyce łatwo się pan przekopie. W tym przedmiocie robić dobre wrażenie
to nie sztuka. Zna się na tym naprawdę bardzo niewielu.

–Możliwe. Ale ten Blofeld to duży cwaniak. Zażąda całej masy wszelkiego rodzaju dowodów i

poświadczeń, zanim zgodzi się gadać z kimkolwiek oprócz swego adwokata i bankiera. Kim ja
właściwie jestem?

–Uważa pan Blofelda za cwanego, bo zawsze widział go pan od tej cwanej strony – zauważył

roztropnie Czarny Bazyliszek. – Widziałem tu setki cwaniaków z City, przemysłowców, polityków,
sławnych ludzi, z którymi aż bałem się spotkać, kiedy wkraczali do tego pokoju. Ale gdy chodzi o
snobizm, o kupno powszechnego szacunku, że tak powiem – czy idzie o tytuł, jaki chcą przybrać,
czy po prostu o herb do zawieszenia sobie nad kominkiem w ich Surbiton czy na innym przedmieściu
– to każdy robi się przed nami taki malutki… malutki… – jego dłoń zjechała nad samo biurko – aż
do formatu karzełka w butelce. A kobiety są jeszcze gorsze. Myśl o staniu się nagle „damą" w ich
drobnej społeczności tak je upaja, że obnażają się wręcz nieprzyzwoicie. Po prostu jakby – Czarny
Bazyliszek zmarszczył wysokie, blade czoło, szukając porównania – jakby ci w gruncie rzeczy

poczciwi obywatele, ci Smithowie, Brownowie, Jonesowie i – uśmiechnął się poprzez biurko –
Bondowie odbierali fakt uszlachcenia jako coś na kształt uświęcającego włożenia rąk, pozbycia się
całej swej przeciętności, całego – że tak powiem – wrodzonego chudopacholstwa, całej swej
dogłębnej niższości. Proszę się nie martwić o Blofelda. On już połknął haczyk. Może z niego być
najstraszniejszy zbrodniarz i chyba jest, sądząc po tym, co zapamiętałem z tej sprawy. Może być
twardy i bezlitosny na swoim pólku działalności ludzkiej. Ale skoro usiłuje dowieść, że jest
autentycznym Comte de Bleuville, to kilku rzeczy może pan być pewien. Ze chce zmienić nazwisko.
To więcej niż oczywiste. Ze chce zyskać nową, godną szacunku osobowość. To również oczywiste.
Ale nade wszystko pragnie być hrabią. – Czarny Bazyliszek dodał wagi swym słowom, uderzając
dłonią na płask w biurko. – To jest, panie Bond, nadzwyczaj znaczące. Doszedł do szczytów
bogactwa i sukcesu w swojej dziedzinie… czymkolwiek by ona była. Nie zachwycają go już dobra
materialne, bogactwo i władza.

Ma obecnie, według moich obliczeń, pięćdziesiąt cztery lata. Chciałby zmienić skórę. Zapewniam

pana, panie Bond, że zgodzi się na to spotkanie, byleśmy dobrze zagrali kartami, które trzymamy w
ręku… jak gdyby się radził swego lekarza – tu arystokratyczna twarz Czarnego Bazyliszka
przybrała wyraz niesmaku – jak gdyby złapał chorobę weneryczną i poszedł z nią do swego
lekarza. – Spojrzenie Czarnego Bazyliszka stało się przykuwające. Rozparł się w fotelu i po raz
pierwszy zapalił papierosa. Aromat tureckiego tytoniu dotarł do Bonda. – W tym rzecz – oznajmił z
całkowitą pewnością.

On wie, że jest nieczysty, że jest wyrzutkiem społecznym. I, oczywiście, właśnie tym jest. Więc

wymyślił sobie sposób na wkupienie się w nową tożsamość. Chce pan wiedzieć, co myślę? Ze trzeba
mu pomóc! Niech wyhoduje sobie obfite, przepyszne włosy na tej swojej pięcie Achillesowej, aż
staną się tak bujne, że potknie się na nich.

VIII Fantazyjne przebranie

–A ty kim u diabła masz być?

M powtórzył mniej więcej pytanie Bonda, podnosząc tegoż wieczora oczy znad ostatniej strony

raportu, na którego dyktowaniu Mary Goodnight Bond spędził popołudnie. Twarz M kryła się tuż
poza kałużą żółtego światła, rzucanego przez lampę z zielonym kloszem stojącą na jego biurku,
lecz Bond wiedział, że marynarska, pobrużdżona twarz wyraża w rozmaitych proporcjach
sceptycyzm, irytację i zniecierpliwienie. Powiedziała mu to wzmianka o diable. M rzadko
przeklinał, a jeżeli, to prawie zawsze w obliczu głupoty. Najwidoczniej M uważał plan Bonda za
głupotę, a obecnie, z dala od pochłoniętego sobą, koncentrującego się na szczegółach świata
Heroldów, Bond wcale nie był pewien, czy M nie ma racji.

–Udałbym się do niego jako wysłannik Kolegium Heraldycznego, sir. Ten Bazyliszek twierdzi, że

powinienem mieć jakiś tytuł, taki dość napuszony, który zrobi wrażenie na kimś mającym ten
rodzaj bzika. Blofeld zaś najwyraźniej go ma, bo inaczej nie ujawniłby się nawet w takim niby to
bezpiecznym i – ee – raczej zapadłym zakątku świata jak to Kolegium Heraldyczne. Wyłożyłem w
raporcie argumenty, które przedstawił ten facet, i wydają mi się całkiem sensowne. Snobizm to u
ludzi naprawdę pięta Achillesowa. Blofeld, jak widać, mocno się tym zaraził. Myślę, że tą drogą
możemy do niego dotrzeć.

–A ja myślę, że to kupa bzdur – stwierdził M z irytacją. (Przed niewieloma laty M otrzymał za

swe zasługi komandorię Orderu Świętego Michała i Świętego Jerzego: panna Moneypenny, jego
atrakcyjna sekretarka, zdradziła Bondowi w chwili szczerości, że M nie odpowiedział na żaden z
adresów i listów gratulacyjnych. Po niedługim czasie odmówił nawet ich czytania i polecił pannie
Moneypenny, aby mu ich więcej nie pokazywała i wrzucała je od razu do kosza). – No dobrze, jaki
ma być ten śmieszny tytuł? I co będzie dalej?

Gdyby James Bond potrafił się rumienić, to by się zarumienił. Odpowiedział:

–Ee… otóż podobno jest, sir, jakiś facet nazwiskiem sir Hilary Bray. Zaprzyjaźniony z Czarnym

Bazyliszkiem. Mniej więcej w moim wieku i na oko trochę podobny. Jego rodzina wywodzi się
gdzieś z Normandii. Drzewo rodowe długie jak moja ręka. Wilhelm Zdobywca i tak dalej. I herb
wyglądający niby skrzyżowanie łamigłówki do układania i nocnego widoku na Piccadilly Circus.
Otóż Czarny Bazyliszek powiedział, że może to z nim załatwić. Ten facet ma dobrą opinię z
czasów wojny i wygląda na odpowiedzialnego. Mieszka w jakiejś zapadłej dolinie w górskich
rejonach Szkocji, zajmuje się podglądaniem ptaków i łażeniem boso po górach. Nie widuje się z
nikim. Nie ma powodu, ażeby ktokolwiek w Szwajcarii o nim słyszał. – W głosie Bonda pojawiły się
opór i upór. – Otóż jest taka koncepcja, sir, żebym się za niego podawał. Trochę fantazyjne
przebranie, ale myślę, że całkiem sensowne.

–Sir Hilary Bray, hm? – M starał się ukryć szyderstwo. – No i co będziesz robił? Biegał po Alpach,

wymachując tym jego sławnym proporcem?

Bond odpowiedział mu cierpliwie, z uporem, nie dając się stłamsić.

–Przede wszystkim postaram się, żeby Kontrola Paszportowa zaopatrzyła mnie w dobry paszport.

Następnie będę wkuwał na pamięć drzewo rodowe Brayów, aż osiągnę w tej kwestii pełnię precyzji.
Potem wezmę się za obkuwa- nie w podstawach tej ich heraldyki. A potem, jeżeli Blofeld połknie
przynętę, udam się do Szwajcarii z odpowiednim pakunkiem książek i zaproponuję mu, żebyśmy
wspólnie przerobili rodowód de Bleuville'ów.

–A potem?

–Potem spróbuję go wywabić ze Szwajcarii za granicę, w jakieś miejsce, gdzie będę go mógł

uprowadzić, mniej więcej w taki sposób, jak Izraelczycy porwali Eichmanna. Wszystkich
szczegółów jeszcze nie rozpracowałem, sir. Najpierw muszę uzyskać pana zgodę, a potem Czarny
Bazyliszek musi sporządzić jakąś piekielnie apetyczną przynętę i rzucić ją tym adwokatom z
Zurychu.

–A nie lepiej tych adwokatów z Zurychu przycisnąć i wydusić z nich adres Blofelda? Wówczas

moglibyśmy się zastanowić nad jakąś akcją typu komandoskiego.

–Zna pan Szwajcarów, sir. Bóg raczy wiedzieć, jakiego rzędu zaliczkę dostali od Blofelda. Ale na

pewno coś na miarę milionera. Może i dostalibyśmy w końcu ten adres, tylko że niewątpliwie daliby
też cynk Blofeldowi, chociażby po to, żeby zgarnąć swe honorarium, zanim on się ulotni. Pieniądz to
szwajcarska religia.

–Nie potrzebuję wykładu o cnotach Szwajcarów, zero zero siedem, dziękuję. Przynajmniej

utrzymują czystość w pociągach i potrafią sobie poradzić jakoś z problemem bitników – w tych
dwóch sprawach M z kolei miał potężnego bzika. – Muszę jednak przyznać, że w tym, co
powiedziałeś, jest trochę racji. A, niech będzie. – M niechętnie popchnął akta do Bonda. – Zabierz
to sobie. Jakieś rozmamłane czupiradło, a nie porządny plan. Ale chyba lepiej będzie puścić go w
ruch. – M sceptycznie potrząsnął głową. – Sir Hilary Bray! Też coś! No dobrze, powiedz
kadrowemu, że się zgadzam. Chociaż niechętnie. Powiedz, żeby ci dał wszystko, co trzeba.
Informuj mnie na bieżąco. – M sięgnął po telefon do Rady Ministrów. Głos jego brzmiał nader
zgryźliwie.

–Chyba muszę powiadomić premiera, że wpadliśmy na trop Blofelda. Ale co to za rozmamłanie,

tego mu już nie powiem. To wszystko, zero zero siedem.

–Dziękuję, sir. Dobranoc. – Wychodząc za drzwi Bond usłyszał, jak M mówi do zielonej słuchawki:

–Tu M. Proszę osobiście z premierem. – Brzmiało to, jakby dzwonił do kostnicy. Bond wyszedł i po

cichu zamknął za sobą drzwi.

Tak więc, kiedy listopad z wyciem przechodził w grudzień, James Bond niechętnie poszedł znów

do szkoły, aby wkuwać przy swym biurku heraldykę zamiast tajnych raportów, przyswajać sobie
strzępy średniowiecznej francuszczyzny i angielszczyzny, nurzać się w zatęchłych tradycjach i
mitach, wydobywać informacje od Czarnego Bazyliszka i od czasu do czasu dowiadywać się czegoś
ciekawego, na przykład że założyciele domu Gamages wywodzą się z normandzkich de Gamache i
że odległymi przodkami Walta Disneya są d'Isigny z tej samej części Francji. Ale były to zaledwie

ziarenka kruszcu na jałowym obszarze archaizmów; i kiedy pewnego dnia Mary Goodnight w
odpowiedzi na jakąś zaczepkę zwróciła się do niego per sir Hilary, o mało jej głowy nie urwał.

W tym czasie nadzwyczaj ostrożna wymiana listów między Czarnym Bazyliszkiem a firmą

Gebriider Moosbrugger postępowała kulawo i w ślimaczym tempie. Adwokaci, a raczej kryjący się
za nimi Blofeld, podnosili niezliczone i dość irytujące, lecz (jak przyznawał Czarny Bazyliszek)
erudycyjne kwestie, z których każdą trzeba było kontrować z odpowiednią dozą heraldycznego
mydlenia oczu. Następnie pojawiły się drobiazgowe pytania dotyczące osoby wysłannika, sir
Hilarego Braya. Poproszono o fotografie i dostarczono je, odpowiednio spreparowane. Trzeba było
wyszczególnić całą jego karierę, począwszy od lat szkolnych, który to wykaz otrzymano ze Szkocji
wraz z pełnym rozbawienia liścikiem od prawdziwego sir Hilarego Braya. Aby sprawdzić, czy
nabywca jest zainteresowany, Czarny Bazyliszek zażądał dodatkowych funduszów i nadesłano mu
je z dobrze wróżącą skwapliwością w wysokości kolejnego tysiąca funtów. Kiedy piętnastego
grudnia wpłynął ów czek, Czarny Bazyliszek cały radosny zatelefonował do Bonda. – Mamy go! –
powiedział. – Połknął przynętę! – I rzeczywiście następnego dnia przyszedł z Zurychu list z
wiadomością, że ich klient zgadza się na spotkanie z sir Hilarym. Czy sir Hilary zechciałby przybyć
do Zurychu lotem nr 105 linii Swissair, przylot na główne lotnisko w Zurychu dwudziestego
pierwszego grudnia o godzinie trzynastej. Zgodnie z sugestią Bonda Czarny Bazyliszek odpisał, że
proponowany termin nie odpowiada sir Hilaremu, ponieważ jest już umówiony z Wysokim
Komisarzem Kanady w sprawie pewnego szczegółu w herbie Kompanii Zatoki Hudsona. Sir Hilary
mógłby natomiast przybyć dwudziestego drugiego. Odwrotną pocztą zadepeszowano, że zgoda, co
utwierdziło Bonda w przekonaniu, że rybka połknęła nie tylko haczyk z przynętą, ale również linkę
i spławik.

Ostatnie kilka dni zeszło na gorączkowych odprawach, którym przewodniczył szef kadr, w

kwaterze głównej. W szczególności postanowiono, że Bond uda się na spotkanie z Blofeldem
absolutnie czysty: bez żadnej broni, żadnego tajnego wyposażenia, nieśledzony i nieubezpieczany
w żaden sposób przez własnych agentów. Komunikować się będzie jedynie z Czarnym
Bazyliszkiem, przekazując mu takie wiadomości, jakie zdoła przemycić w formie dwuznaczni- ków
heraldycznych (Czarny Bazyliszek zosta! sprawdzony przez MI5 natychmiast po pierwszym
spotkaniu z Bondem), Czarny Bazyliszek zaś, mgliście domyślający się, że Bond pracuje dla
Ministerstwa Obrony, dostanie w tym Ministerstwie łącznika, przez którego będzie się
kontaktował ze Służbą. Wszystko to na wypadek, gdyby Bondowi udało się zaczepić u Blofelda
choćby na kilka dni. I na tym polegać ma istota jego strategii. Przede wszystkim trzeba dowiedzieć
się, ile tylko możliwe, o Blofeldzie i jego działalności, o jego współpracownikach, ażeby obmyślić
następne posunięcie: jego uprowadzenie ze Szwajcarii. Może obejdzie się bez przemocy fizycznej.
Może uda się Bondowi wywabić go na chwilę do Niemiec za pomocą raportu, który sporządził
Czarny Bazyliszek na temat pewnych dokumentów rodziny Blofeldów, znajdujących się w
Centralnym Archiwum w Augsburgu, a wymagających osobistej identyfikacji przez Blofelda.
Podjęte środki bezpieczeństwa obejmą również całkowite ukrycie szwajcarskiej misji Bonda przed
Stacją Z i zamknięcie akt sprawy Bedlam w kwaterze głównej, ogłoszone rutynowo w rozkazach
dziennych. Na jej miejsce wprowadzony zostanie nowy kryptonim, znany tylko nieodzownej
garstce wyższych oficerów i brzmiący „Korona".

Na koniec omawiano kwestię niebezpieczeństwa, na jakie naraża się Bond. Blofeld cieszył się w

kwaterze głównej pełnym respektem. Nikt nie wątpił, do czego jest zdolny i jaki jest bezlitosny.
Jeśliby się jakoś dowiedział, kim Bond jest naprawdę, nie ulega wątpliwości, że natychmiast by go
zabił. Groźniejsze i bardziej prawdopodobne, że z chwilą, gdy Blofeld wyczerpie do dna niezbyt
głęboką wiedzę heraldyczną Bonda i stwierdzone zostanie, że jest albo nie jest hrabią de Bleuville,
sir Hilaremu Brayowi, którego przydatność na tym się skończy, może się przytrafić wypadek. Bond
musi po prostu liczyć się z tym ryzykiem i stawić czoło zwłaszcza temu ostatniemu. On i
wspierający go Czarny Bazyliszek powinni mieć w zanadrzu jakieś niespodzianki sprawiające, że
Blofeldowi będzie zależeć na dalszej egzystencji sir Hilarego Braya. Szef kadr w podsumowaniu
stwierdził, że cała ta operacja to heraldyczne jaja i że bardziej pasowałby do niej kryptonim
„Gałki" niż „Korona". Niezależnie od tego życzył Bondowi szczęścia i dodał ozięble, że poleci
sekcji technicznej niezwłocznie przygotowanie dla Bonda w celu samoobrony transportu
eksplodujących śnieżek.

Po tym optymistycznym akcencie Bond powrócił wieczorem dwudziestego pierwszego grudnia do

swego biura, żeby dokonać z Mary Goodnight ostatniego przeglądu dokumentacji.

Usiadł bokiem do biurka, popatrując na smętny zimowy zmierzch w ośnieżonym Regent's Parku, a

ona siedząc naprzeciwko wyczytywała z listy:

–Wymarłe i wygasłe baronectwa Burkę'a, własność Kolegium Heraldycznego. Ze stemplem: „Nie

wynosić z biblioteki". Odbitka Wizytacji w Kolegium Heraldycznym, ostemplowana jak wyżej.
G.W. Marshall Vademecum genealoga, z włożonym do środka zapłaconym rachunkiem od
Hatcharda dla Czarnego Bazyliszka. Herbarz powszechny Burke'a z pieczątką: „Własność London
Library", w opakowaniu i z opłatą pocztową z dziesiątego grudnia. Paszport na nazwisko sir Hilary
Bray, zawierający stemple kontroli granicznej różnych krajów, z niedawnymi datami,
potwierdzające wjazd i wyjazd z Francji, Niemiec, Holandii, mocno zużyty i z pozawijanymi
rogami. Gruba teczka korespondencji z Augsburgiem i Zurychem na papierze firmowym Kolegium
Heraldycznego i firmy adwokackiej. To wszystko. Załatwiłeś naszywki z pralni i tym podobne?

–Owszem – powiedział bezbarwnym głosem Bond.

–Wszystko to załatwiłem. Poza tym mam dwa nowe garnitury z mankietami i podwójnym

rozporkiem z tyłu i czterema guzikami z przodu. Ponadto złoty zegarek na łańcuszku z dewizką
Brayów. Wypisz, wymaluj mały baronet. – Bond odwrócił się i spojrzał przez biurko na Mary
Goodnight. – Co sądzisz o tych wygłupach, Mary? Uda się?

–No… chyba powinno – zapewniła go. – Tyleśmy się nad tym napracowali. Tylko – zawahała się –

nie podoba mi się, że idziesz na niego bez broni. – Machnęła ręką w stronę kupki rzeczy leżących
na podłodze. – I te głupie książki o heraldyce! To nie pasuje do ciebie. Będziesz uważał?

–Och, i to jeszcze jak! – obiecał Bond. – No, bądź taka miła i zamów mi taxi pod wejście do

Universal Export. I właduj do niej te bambetle, dobrze? Za chwilę zejdę. Cały ten wieczór spędzę w
domu – uśmiechnął się kwaśno – na pakowaniu moich jedwabnych koszul z wyhaftowanym herbem.
– Podniósł się. – To do widzenia, Mary. Albo raczej good night, Goodnight. Uważaj na siebie, póki
nie wrócę.

–Ty też – odrzekła. Schyliła się, podniosła z podłogi książki i papiery, z twarzą odwróconą od

Bonda podeszła do drzwi, piętą zatrzasnęła je za sobą. Po paru sekundach znowu je otworzyła. Jej
oczy połyskiwały. – Przepraszam, James. Powodzenia! I najlepsze życzenia na Gwiazdkę! – Tym
razem po cichu zamknęła za sobą drzwi.

Bond popatrzył w ich puste, kremowe oblicze. Kochana dziewczyna z tej Mary! Ale jest przecież

Trący. Będzie niedaleko od niej w Szwajcarii. Pora znów się z nią spotkać. Tęsknił do niej, ciekaw,
co u niej słychać. Przysłała mu trzy zdawkowe ale wesołe kartki z Clinique de l'Aube w Davos.
Bond sprawdził i okazało się, że prowadzi ją niejaki profesor Auguste Kommer, prezes Société
Psychiatrique et Psychologique Suisse. Sir James Molony, neurolog pracujący dla Secret Service,
poinformował Bonda przez telefon, że Kommer to w swojej dziedzinie jeden z największych
specjalistów na świecie. Bond pisywał do Trący listy, serdeczne, podnoszące na duchu, i kazał je
wysyłać ze Stanów. Mówił w nich, że niedługo wróci do kraju i wtedy się zobaczą. Czy zrobi to? I
co potem? Przez chwilę napawał się współczuciem dla samego siebie, że sam jeden dźwiga tyle
ciężarów. Potem zgniótł papierosa i trzasnąwszy za sobą drzwiami, wyniósł się do wszystkich
diabłów z tego biura i windą zjechał do niepozornego bocznego wyjścia z napisem „Universal
Export".

Taksówka już na niego czekała. Była siódma. Gdy ruszyli, Bond zaplanował wieczór. Najpierw

spakuje nadzwyczaj starannie swą jedyną walizkę, tę bez żadnych sztuczek i urządzeń, wypije
dwie wódki z tonikiem i kropelką angostury, zje solidną porcję specjału, który przyrządza May:
jajecznicy z -fines herbes, wychyli jeszcze dwie wódki z tonikiem i następnie, z lekka zawiany,
pójdzie spać, zażywszy pół grana seconalu.

Podniesiony na duchu perspektywą tak przytulnego znieczulenia, Bond, nie patyczkując się,

wtrącił kopniakiem swe problemy pod dywan świadomości.

IX Irma La niezupełnie Douce

Nazajutrz na lotnisku w Londynie James Bond w meloniku, ze zwiniętym parasolem, starannie

złożonym numerem „Timesa" i wszystkim, co trzeba, czuł się cokolwiek śmieszny A już całkiem
głupio się poczuł, kiedy traktowano go z uniżonością należną jego tytułowi, prowadząc go przed
odlotem do poczekalni dla Bardzo Ważnych Osób. Kiedy przy kontuarze zwrócono się do niego „sir
Hilary", obejrzał się, do kogo ta dziewczyna przemawia. Doprawdy musi wziąć się w garść i być
tym sir Hilarym Brayem do ciężkiej cholery!

Zamówiwszy podwójną brandy z piwem imbirowym, i trzymając się na dystans od reszty

uprzywilejowanych pasażerów, Bond usiłował się poczuć jak baronet. Zaraz jednak uświadomił
sobie, że prawdziwy sir Hilary Bray być może właśnie patroszy gołymi rękoma jelenia gdzieś w
dolinach Szkocji. Całkiem nie jak baronet! Doprawdy musi wyzbyć się tego snobistycznego
zboczenia, które, na równi ze swym przeciwieństwem, tak głęboko tkwi w wielu Anglikach.
Najwyższy czas, aby przestał odgrywać rolę scenicznego arystokraty! Będzie po prostu sobą, a
jeśli sprawi wrażenie dość nieokrzesanego i jowialnego baroneta, no cóż? Będzie przynajmniej
trochę przypominał tego prawdziwego ze Szkocji. Bond porzucił „Timesa", którego nosił jako
dodatkowy atrybut klas wyższych, sięgnął z ulgą po „Daily Express" i zamówił jeszcze raz
podwójną brandy z piwem imbirowym.

A potem zaszemrały, gdzieś daleko za kabiną pierwszej klasy, podwójne silniki odrzutowe i gdy

Caravelle linii Swissair uniosła się w powietrze, umysł Bonda pochłonęło spotkanie, tak zwięźle
zapowiedziane przez adwokatów z Zurychu. Ktoś z sekretarzy hrabiego de Bleuville odbierze sir
Hilarego z lotniska. Spotkanie z hrabią nastąpi tegoż dnia lub nazajutrz. Bond przeżył chwilę
paniki. Jak ma go tytułować przy spotkaniu? Hrabio? Monsieur le Comte? Nie, wcale go nie będzie
tytułował, może od czasu do czasu jakieś protekcjonalne „drogi panie" w odpowiednim kontekście.
Jak też Blofeld wygląda? Czy bardzo zmienił swój wygląd? Chyba tak, bo inaczej stary lis nie
wymykałby się tak skutecznie ogarom. Podniecenie Bonda wzrastało, gdy spożywał apetyczny
obiad podany przez apetyczną stewardesę, zaś zimowo-brązowa szachownica Francji odlatywała
gdzieś daleko pod nim. Teraz były to rozproszone spłachetki śniegu i gołych drzew, gdy przesuwali
się ponad drobnymi wzgórkami Wogezów, potem ciągły śnieg i kry lodowe na Renie, krótki
przystanek w Bazylei, a potem czarno pokreślone lotnisko w Zurychu i „proszę zapiąć pasy" w
trzech językach; poszybowali w dół, lekki wstrząs, ryknął odchylony strumień odrzutu i pokołowali
po płycie lotniska pod imponujące, bardzo europejskie z wyglądu zabudowania portu, okryte
jaskrawymi flagami różnych narodów.

Wewnątrz budynku, przy kontuarze linii Swissair, stała jakaś kobieta. Ledwie Bond ukazał się w

wejściu, podeszła do niego.

–Sair Hilary Bray?

–Tak.

–Jestem Fràulein Irma Bunt. Osobista sekretarka hrabiego. Dobry wieczór. Mam nadzieję, że lot

się udał.

Miała wygląd ogorzałej na brąz strażniczki z więzienia i brutalną, kwadratową twarz o twardo

patrzących, żółtych oczach. Jej uśmiech to był tylko podłużny otwór bez cienia humoru czy
powitania, a w lewym kąciku ust widniały oparzenia słoneczne, które od czasu do czasu oblizywała
czubkiem bladego języka. Siwobure kosmyki włosów, związanych na karku w ciasny, porządny
węzeł, wyglądały spod narciarskiej czapki z żółtym, przydymionym daszkiem, której paski
zawiązane były pod brodą. Jej krótkie i krzepkie ciało w nieprzyzwoicie opiętych spodniach
zjazdowych okrywała u góry szara wiatrówka, ponad lewą piersią przyozdobiona wielką czerwoną
literą G z koroną na wierzchu. Irma La niezupełnie Douce, pomyślał Bond.

Odpowiedział:

–Owszem. Bardzo przyjemny.

–Ma pan kwit bagażowy? Proszę za mną. A przede wszystkim, proszę o paszport. Tędy.

Bond ruszył za nią przez kontrolę paszportową i do odprawy celnej. Kilka osób czekało. Bond

zauważył, jak od niechcenia skinęła głową. Czekający nie wiadomo na co mężczyzna z teczką pod
pachą zaraz się oddalił. Bond przyglądał się pilnie swojemu kwitowi bagażowemu. Za prosto-
kącikiem z kartonu spostrzegł, jak mężczyzna wślizgnął się do jednej z szeregu budek
telefonicznych w głównej sali, tuż za wyjściem z odprawy celnej.

–Mówi po niemiecku? – Wysunięty język mignął i oblizał pęcherze przy ustach.

–Niestety nie.

–Może po francusku?

–Trochę. Tyle co potrzebne do pracy.

–Ach tak To jest ważne, tak?

Walizka Bonda została zdjęta z rolek na barierę. Kobieta mignęła celnikowi jakąś legitymacją.

Uczyniła to bardzo szybko, ale Bond zauważył jej fotografię i nagłówek „BUNDESPOLIZEI".
Więc to tak! Blofeld sobie załatwił!

Celnik powiedział z respektem:

–Bitte sehr! – i nakreślił kredą swój znak, w przewidzianym na ten dzień kolorze żółtym, na

walizce Bonda. Bagażowy wziął ją i ruszył do wyjścia. Ledwie wyszli na schody, nie- oznakowana
czarna limuzyna, mercedes 300 SE, wyjechała zgrabnie z parkingu i zatrzymała się przy nich. Obok
szofera siedział mężczyzna, który dopiero co telefonował. Umieszczono walizkę Bonda w
bagażniku i ruszyli szybko w stronę Zurychu. Po kilkuset metrach jazdy szeroką drogą mężczyzna
siedzący przy kierowcy, ukradkiem, jak zauważył Bond, wpatrujący się w lusterko wsteczne,
odezwał się cicho:

–Is gut! – i samochód skręcił na prawo w boczną drogę z tablicą: Eingang verboten! Mit

Ausnahme von Eigentümern und Personal von Privatflugzeugen.

Bonda szczerze ubawiło zaliczanie tych drobnych ostrożności. Najwyraźniej okres próbny jeszcze

się nie skończył.

Samochód skierował się ku hangarom stojącym na lewo od głównego budynku, z wolna przejechał

między nimi i zatrzymał się przy jaskrawo pomarańczowym śmigłowcu Alouette, który Sud
Aviation przystosowała do górskich lotów ratowniczych. Ale ten miał na kadłubie czerwone G z
koroną. No! Więc nie tyle przejedzie się na tym, ile przeleci!

–Pan już latał taką maszyną? Nie? To jest bardzo przyjemne. Człowiek dostaje piękny widok na

Alpy. – Z oczu Fräulein Bunt zionął kompletny brak zainteresowania. Wspięli się po aluminiowych
schodkach. – Proszę uważać na głowę! – Szofer podał do góry walizkę Bonda.

Helikopter mieścił sześć osób w luksusowym wnętrzu, obitym czerwoną skórą. Przed nimi, nieco

wyżej, siedzący pod swą kopułką z pleksiglasu pilot uniósł kciuk. Obsługa naziemna wyciągnęła
klocki mocujące i wielkie śmigi poruszyły się. W miarę jak nabierały prędkości, obsługa
odstępowała, osłaniając sobie twarze od wzbijającego się śniegu. Nastąpiło lekkie szarpnięcie i
zaczęli się szybko wznosić, a potrzaskiwanie radia z wieży kontrolnej umilkło.

Irma Bunt siedziała odgrodzona od Bonda przejściem. Drugi z mężczyzn usiadł z tyłu, schowany za

„Ziiricher Zeitung". Bond nachylił się w bok i głośno zapytał ją, przekrzykując warkot maszyny:

–Dokąd lecimy?

Udała, że nie słyszy. Bond wykrzyczał swe pytanie po raz drugi.

–W Alpy. W wysokie Alpy! – odkrzyknęła. Machnęła ręką w stronę okna. – To jest bardzo piękne.

Pan ma chętnie góry, nieprawda?

–Kocham je – wrzasnął Bond. – Zupełnie jak w Szkocji. – Rozparł się w fotelu, zapalił papierosa i

wyjrzał przez okno. Tak, po lewej to Jezioro Zuryskie. Lecieli mniej więcej w kierunku wschód-
południe-wschód. Na wysokości może pięciuset metrów. Otóż i jezioro Wallensee. Niby to nie
interesując się widokami, Bond wyjął z teczki „Daily Express" i pogrążył się w dziale sportowym.
Przeczytał gazetę od ostatniej strony do pierwszej, dokumentnie, rzucając niekiedy znudzone
spojrzenie w okno. Ten wielki łańcuch górski po lewej to zapewne Ràtikon. A teraz lecą nad
węzłem kolejowym Landquart. Wzdłuż doliny Prâtigau. Czy przy Klosters polecą prosto, czy
skręcą na prawo? Skręcili. No! Więc pod górę doliną Davos! Za chwilę będą lecieli nad głową
Tracy! Pobieżnie rzucone spojrzenie. Tak, to Davos pod zwiewną kopułą mgły wieczornej i dymu,
podczas gdy on tu, ponad nią, jeszcze pławi się w jasnym blasku słońca. Przynajmniej na to
wygląda, że śniegu jej tam nie brakuje. Bond przypomniał sobie straszliwy zjazd z Parsenn. To były
czasy! A teraz znów na poprzednim kursie i olbrzymie szczyty z prawej i lewej. To musi być
Engadin. Daleko na prawo grupa Silvretta, na lewo Piz Languard, a przed nimi góry Bernina jakby
kolosalna skocznia narciarska do Wioch. Ten las świateł daleko z prawej to zapewne Sankt Moritz!
A teraz dokąd? Bond wetknął nos w gazetę. Lekki skręt na lewo. Znowu światła. Pontresina? Radio
zaczęło trzeszczeć i zapalił się znak ZAPIĄĆ PASY. Bond pomyślał, że czas już okazać nieco
zainteresowania. Zapatrzył się w okno. Ziemia w dole przeważnie już pogrążona w mroku, ale
przed nimi olbrzymie szczyty jeszcze złote od gasnącego słońca. Lecieli wprost na jeden z nich, ku

małemu płaskowyżowi pod jego wierzchołkiem. Grupa budynków, od których złote druty obwisały
w ciemność doliny. Sunął po nich w dół migotliwy w słońcu wagonik kolejki linowej. Już połknął go
mrok. Helikopter wciąż pędził wprost na piętrzący się nad nim szczyt. Teraz już unosząc się
najwyżej trzydzieści metrów nad zboczem, kierował się na płaskowyż i budynki. Ręce pilota zajęły
się drążkiem. Maszyna pochyliła się z lekka w przód i zwolniła. Smigi wirnika obracały się leniwie, a
potem przyśpieszyły, gdy helikopter zawisł w powietrzu i osiadł. Nadmuchane gumowe „pływaki"
miękko uderzyły o śnieg, jeszcze zamierający terkot wirnika, i byli na miejscu.

To znaczy gdzie? Bond już wiedział. Gdzieś w łańcuchu Languard powyżej Pontresiny w

Engadinie, na wysokości około trzech tysięcy metrów. Zapiął płaszcz i przygotował się na dotkliwy
sztylet zimnego powietrza w płucach, kiedy otworzą drzwi.

Irma Bunt poczęstowała go swym uśmiechem jakby z pudełka.

–Jesteśmy – stwierdziła niepotrzebnie.

Drzwi otwarto z trzaskiem obsypujących się kawałeczków lodu. Ostatnie promienie słońca wpadły

do kabiny. Trafiły na przezroczysty żółty daszek jej czapki i przeświecając, zamieniły jej twarz w
chińską. Oczy nabrały w tym świetle fałszywego blasku, niby szklane oczy pluszowego zwierzątka.

–Proszę uważać na głowę. – Pochyliła się nisko, wypinając swój przysadzisty, obciśnięty spodniami

zad, proszący się o kolosalnego kopa, i zeszła po schodkach.

James Bond poszedł jej śladem, wstrzymując oddech przed piekącym uderzeniem arktycznego,

pozbawionego tlenu powietrza. W pobliżu stało paru mężczyzn w ubiorach instruktorów
narciarskich. Popatrzyli na Bonda ciekawie, ale nie przywitali się. Bond ruszył za Irmą po
udeptanym śniegu, a za nimi towarzyszący im mężczyzna z jego walizką. Usłyszał zająknięcie się i
ryk silnika, wzbite cząstki śniegu bryznęły, kłując go w prawą stronę twarzy. Potem żelazny
pasikonik uniósł się w powietrze i odterkotał w mrok.

Od miejsca, gdzie wylądował, do budynków było może z pięćdziesiąt metrów. Bond marudził,

wstępnie orientując się po drodze. Przed sobą widział długi, niski budynek, jarzący się teraz od
świateł. Na prawo, jeszcze o jakieś pięćdziesiąt metrów, majaczyła typowa stacja nowoczesnej
kolejki linowej, jak pudło z grubym płaskim dachem, zadartym niemal od samej ziemi. Jego światła
zgasły w momencie, gdy Bond się przyglądał. Zapewne ostatni wagonik dotarł na drugi koniec trasy
w dolinie i linia została na noc wyłączona. Obok po prawej stała wielka budowla niby to w stylu
chatki alpejskiej z ogromną werandą, skąpo oświetlona, widocznie dla masowej turystyki: znów
typowy przykład architektury alpejskiej. Na lewo, już za krawędzią płaskowyżu, świeciło się w
czwartym budynku, z którego widać było jedynie płaski dach.

Już tylko parę metrów dzieliło Bonda od budynku, do którego najwidoczniej zmierzali. Otworzył

się w nim zapraszająco prostokąt żółtego światła, gdy kobieta weszła i przytrzymała mu drzwi. Ten
blask oświetlił wielki znak z czerwoną literą G pod koroną. Napis brzmiał: GLORIA KLUB. 3605
M. PRIVAT! NUR FUR MITGLIEDER. Pod tym mniejszymi literami: Alpenberghaus und
Restaurant Piz Glońa. I tradycyjny znak dłoni z wytkniętym palcem wskazującym, wymierzonym
na prawo, w budynek obok stacji kolejki linowej.

Aha! Piz Gloria! Bond wszedł w żółty prostokąt. Puszczone przez kobietę drzwi zamknęły się za

nim z pneumatycznym syknięciem.

W środku panowało rozkoszne ciepło, niemal gorąco. Znajdowali się w małej recepcji; dosyć młody

mężczyzna o bardzo jasnych włosach ostrzyżonych na jeża i bystrych oczach wstał zza biurka i
skłonił się im lekko.

–Sir Hilary ma pokój numer dwa.

–Weiss schon – odparła mu oschle kobieta i do Bonda, tylko troszkę grzeczniej: – Proszę za mną.

Weszła przez drzwi na wprost i w korytarz wysłany grubym, czerwonym dywanem. Ścianę po

lewej tylko czasami przerywały okna i między nimi wyborne zdjęcia górskie i narciarskie. Po
prawej były najpierw drzwi do pokojów klubowych z napisami Bar, Restaurant i Toiletten. Potem
już zaczęły się drzwi prowadzące najwidoczniej do prywatnych apartamentów. Bonda
wprowadzono do pokoju numer dwa. Był to nadzwyczaj komfortowy pokój w stylu amerykańskiego
motelu, z obiciami z woskowanego perkalu i przyległy łazienką. Szerokie okno widokowe było teraz
zasłonięte, ale Bond wiedział, że musi roztaczać się z niego wspaniały widok na dolinę aż po góry
Silvretta nad Sankt Moritz. Rzucił swą teczkę na podwójne łoże i z rozkoszą pozbył się melonika i
parasola. Znany mu już mężczyzna pojawił się z jego walizką, nie patrząc na Bonda, umieścił ją na
stojaku bagażowym i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Kobieta została.

–Odpowiada to panu? – Jej żółte oczy pozostały obojętne na jego entuzjastyczną odpowiedź.

Miała mu jeszcze coś do powiedzenia. – To jest dobrze. Teraz może coś więcej panu wyjaśnię,
jakie tu są niektóre przepisy klubowe, nieprawda?

Bond zapalił papierosa.

–Z pewnością będzie to pożyteczne. – Przywołał na twarz wyraz grzecznego zainteresowania. –

Na przykład: gdzie jesteśmy?

–W Alpach. W wysokich Alpach – zbyła jego pytanie. – Ten Alp nazywa się Piz Gloria i jest

własność pana hrabiego. On do spółki z tutejszą Gemeinde, z miejscowymi władzami, zbudował
Seilbahn. Pan widział kable, nieprawda? Ona jest pierwszy rok otwarta. Bardzo popularna i
przynosi dużo pieniędzy. Tu jest kilka dobrych tras narciarskich. Gloria Abfahrt już zrobiła się
sławna. Również tor bobslejowy dużo większy niż Cresta w Sankt Moritz. Pan o tym słyszał? Może
pan jeździ na nartach? Albo na bobslejach?

Żółte oczy wpatrywały się bacznie. Bond postanowił sobie, że na wszystkie pytania będzie

odpowiadał przecząco. Instynkt mu to podsunął. Rzekł z ubolewaniem:

–Niestety nie. Jakoś nigdy się do tego nie wziąłem. Może zanadto ugrzązłem w książkach. –

Uśmiechnął się przepraszająco, samokrytycznie.

–Schade! A to szkoda. – Lecz w oczach jej mignęła satysfakcja. – Te urządzenia przynoszą duży

zysk panu hrabiemu. To jest ważne. Pomaga utrzymywać Instytut, będący głównym dziełem jego
życia.

Bond grzecznie uniósł odrobinę brwi.

–Institut fur Physiologische Forschung. On prowadzi badania naukowe. Hrabia jest czołowy w

dziedzinie alergii, pan rozumie? Na przykład jak katar sienny albo jak nie można jeść ślimaki,
nieprawda?

–Ach tak? Przyznam się, że ja nie mam takich dolegliwości.

–Nie? Laboratoria są w osobnym budynku. Pan hrabia również tam mieszka. W tym budynku,

gdzie my teraz jesteśmy, mieszkają pacjenci. On prosi nie zadawać im za dużo pytań. To ich
wytrąca z równowagi. Te kuracje są bardzo delikatne. Pan rozumie?

–Ależ tak, oczywiście. A kiedy będę mógł zobaczyć się z panem hrabią? Jestem człowiekiem

bardzo zajętym, Fräulein Bunt. Czeka mnie w Londynie wiele spraw, którymi muszę się zająć. –
Bond przemawiał z powagą. – Te nowe pań stwa afrykańskie. Mamy mnóstwo roboty z
opracowaniem ich flag narodowych, z projektowaniem dla nich pieniędzy znaczków i medali.
Odczuwamy w Kolegium dotkliwy brak personelu naukowego. Mam nadzieję, że pan hrabia
rozumie, iż jego osobisty problem, jakkolwiek interesujący i ważny, mimo wszystko ustępuje
pierwszeństwa sprawom na skalę rządową.

Teraz ją zażył. Rozpłynęła się w gorliwych zapewnieniach.

–Ależ naturalnie, drogi sair Hilary. Hrabia kazał przeprosic, że nie może dziś wieczór, ale chciałby

spotkać się z pa nem jutro o jedenastej rano. Czy odpowiada?

–Naturalnie, naturalnie. Będę miał czas na przygotowanie moich dokumentów i książek. Może

jednak mógłbym – Bond machnął ręką w stronę małego biureczka pod oknem – otrzymać
dodatkowy stół na rozłożenie tych materiałów. Obawiam się – Bond uśmiechnął się z dezaprobatą –
że mv, mole książkowe, potrzebujemy więcej miejsca niż normalni ludzie.

–Ależ oczywiście, sair Hilary. To zaraz się załatwi. – Pode szła do drzwi i nacisnęła dzwonek.

Wskazała gestem w dól, teraz już wyraźnie zakłopotana. – Z pewnością zauważył pan, że drzwi od
tej strony nie mają klamki? – (Bond zauważył to. Odparł, że nie zauważył). – Pan zadzwoni, kiedy
będzie chciał wyjść z pokoju. Tak? To ze względu na pacjentów. Oni muszą mieć spokój. Nie jest
łatwo przeszkodzić im w chodzeniu do siebie na plotki. To dla ich dobra. Pan rozumie? Chodzi się
spać o dziesiątej. Ale gdyby pan czegoś potrzebował, zawsze jest personel na nocnej zmianie.
Oczywiście drzwi nie są zamykane na klucz. Wrócić do swojego pokoju może pan zawsze. Tak? O
szóstej spotykamy się w barze na koktajlach. To jest – jak się mówi? – dzienna przerwa na
odpoczynek. – Znów pojawił się na moment uśmiech z pudełka. – Moje dziewczęta bardzo chcą
pana zobaczyć.

Drzwi się otwarły. Stanął w nich jeden z mężczyzn ubranych jak instruktorzy, śniady, z byczym

karkiem i brązowymi śródziemnomorskimi oczyma. Czyżby jeden z korsykańskich renegatów od
Marc-Ange'a? Szybką i kiepską francuszczyzną przekazała mu, że trzeba dostawić stół.

–Entendu. – Przytrzymała drzwi, zanim je zamknął i odszedł korytarzem na prawo. Wartownia w

końcu korytarza?

Umysł Bonda, rejestrował poszlaki.

–To jest na razie wszystko, sair Hilary? Poczta odchodzi w południe. Gdyby pan potrzebował,

mamy też połączenie przez radiotelefon. Czy mam coś przekazać panu hrabiemu?

–Proszę mu powiedzieć, że cieszę się z góry na jutrzejsze spotkanie. Zatem do szóstej. – Bond

nagle zapragnął pozostać sam ze swymi myślami. Wykonał gest w kierunku swojej walizki. – Muszę
się rozpakować.

–Tak, tak, oczywiście, sair Hilary. Przepraszam, że pana zatrzymałam. – I z tym akcentem

kurtuazji na odchodnym, Irma Bunt ze stanowczym pstryknięciem zamknęła za sobą drzwi.

Bond stał bez ruchu na środku pokoju. Z cichym sykiem wypuścił oddech. Masz ci, babo, nie lada

placek! Najchętniej kopnąłby któryś z tych wykwintnych mebelków, aż drzazgi polecą. Ale
spostrzegł, że z czterech punktów oświetlenia elektrycznego na suficie jeden nie świeci, tylko
sterczy jak gałka oczna. Kamera do obserwacji telewizyjnej? Jeśli tak, to jaki ma zasięg? Niewiele
większy niż spory krąg na środku pokoju. A mikrofony? Zapewne cały sufit to jeden wielki
mikrofon. Wynalazek jeszcze z wojny. Musi, po prostu musi przyjąć i kropka, że znajduje się bez
przerwy pod nasłuchem i obserwacją.

Z kłębiącymi się w głowie myślami James Bond rozpakował się, wziął prysznic i doprowadził do

stanu, w którym będzie się mógł pokazać „moim dziewczętom".

X Dziesiątka nie z tej ziemi

Był to jeden z tych barów ze skórzanymi obiciami, niby to męski, a pachnący jak wnętrze nowego

samochodu. Wielki kominek z ciosanego kamienia, w którym płonęły z trzaskiem polana, i
żyrandole w kształcie koła od wozu z elektrycznymi „świecami" na czerwonych nóżkach, nadawały
mu wygląd tyrolskiej stube. Mnóstwo fidrygałek z kutego żelaza – kinkiety, popielniczki, lampy na
stołach – i sam bar przyozdobiony na „wesoło" miniaturkami flag i buteleczek. Przyjemna muzyka
na cytrze sączyła się z ukrytego głośnika. Nie jest to miejsce, powiedział sobie Bond, w którym
można by się naprawdę upić.

Kiedy zamknął za sobą drzwi, obite skórzaną tapicerką i nabijane mosiądzem, zapadła chwila

milczenia, po czym natychmiast przybyło decybeli maskujących ukradkowe, szybkie, oceniające
spojrzenia. Bond odniósł przelotne wrażenie, jakby ta gromadka dziewcząt była jedną z
najpiękniejszych, jakie oglądał w życiu, a już Irma Bunt, ubrana w jakiś ohydny, domowej roboty,
samodziałowy strój „po nartach", w przeważających kolorach pomarańczowym i czarnym,
wytoczyła się z ich gwiazdozbioru i zagarnęła go.

–Sair Hilary! – Złapała jego dłoń w suchy, małpi uchwyt.

–Jakże miło, nieprawda? Prosimy! Oto moje dziewczęta.

W pokoju było strasznie gorąco i Bond czuł, jak pot mu się skrapla na czole, kiedy prowadzono go

od stolika do stolika i ściskał to chłodną, to ciepłą, to powłóczystą dłoń. W uszach brzmiały mu takie
imiona jak Ruby, Violet, Pearl, Anne, Elizabeth, Beryl, ale dostrzegał tylko morze ślicznych,
opalonych twarzy i szereg świetnych, młodych piersi, opiętych sweterkami. Jakby na prywatce w
rewiach Tillera albo Bluebell Girls! Wreszcie dotarł do miejsca, które mu przeznaczono, pomiędzy
Irmą Bunt a olśniewającą blondynką z dużym biustem i dużymi błękitnymi oczyma. Usiadł,
oszołomiony. Barman stał w pogotowiu. Bond zebrał się w sobie. – Proszę whisky and soda –
zamówił, słysząc własny głos jakby gdzieś z daleka. Nie śpieszył się, zapalając papierosa,
tymczasem przy czterech stolikach w półkolistym wykuszu, w dzień stanowiącym bez wątpienia
doskonały punkt obserwacyjny, rozpętała się sztuczna, sceniczna konwersacja. Irma i dziesięć tych
dziewcząt. Same Angielki. Żadnych nazwisk. Poza nim żadnego mężczyzny. Wszystko
dwudziestolatki. Chyba pracujące. W typie jak gdyby stewardesy. Podniecone tym, że zjawił się
mężczyzna – przystojny i do tego baronet – do czego? Rad ze swego prywatnego dowcipu, Bond
zwrócił się do blondynki.

–Bardzo mi przykro, ale nie dosłyszałem, jak się pani nazywa?

–Jestem Ruby. – Głos miała pełen życzliwości, kulturalny

–Musi to być dla pana ciężka próba: jedyny mężczyzna! To znaczy… pośród nas, dziewcząt.

–Przyznaję, że było to pewne zaskoczenie. Ale bardzo przyjemne. Tylko trudno mi będzie

zapamiętać wszystkie imiona.

Zniżył poufnie głos.

–Niech pani będzie aniołem i przeleci się, że tak powiem, po całej drużynie.

Przyniesiono Bondowi jego drinka i z przyjemność i stwierdził, że jest mocny. Pociągnął z niego

sporo, lecz dyskretnie. Zdążył już zauważyć, że dziewczęta piją colę i soki owocowe, z rzadka
jakiś damski koktajl: orange blossom, daiquiri. Ruby miała właśnie daiquin. Alkohol nie był widać
zabroniony, jednak on się postara okazać dżentelmeński umiar.

Ruby jawnie ucieszyła się z okazji do przełamania lodów.

–Dobrze, to zacznę od pana w prawo. To jest panna Bum, nasza, że tak powiem, przełożona. Już

państwo się znacie Dalej, w fioletowym swetrze z kamlotu, oczywiście, to Violet Teraz przy
następnym stoliku. Ta w zielonej i złotej koszuli od Pucciego to Anne i przy niej w zielonym Pearl.
Z nią się tu najbardziej przyjaźnię. – I tak dalej: od jednej prześlicznej, złotej dziewczyny do
następnej. Bonda dolatywały fragmenty ich rozmów. – Fritz mówi, że mam za mało Vorlage. Narty
wciąż uciekają spode mnie. – Ze mną tak samo – chichot moje siedzonko jest całe w siniakach. –
Hrabia powiedział, że robię duże postępy. Czy to nie okropne, że będziemy musiały stąd wyjechać?
– Ciekawe, co słychać u Polly. Wyjechała już miesiąc temu. – Według mnie tylko Skol jest dobry na
oparzenia od słońca. Wszystkie te kremy i olejki to zwykła frytura. – I tak dalej: przeważnie taka
właśnie paplanina, jakiej można się spodziewać w gromadce wesołych, zdrowych dziewcząt
uczących się jazdy na nartach, z wyjątkiem tego, że od czasu do czasu trafiała się jakby lękliwa
wzmianka na temat hrabiego albo ukradkowe spojrzenie w kierunku Irmy

Bunt i Bonda, jakby dla upewnienia się, że zachowują się należycie i nie robią za dużo hałasu.

Podczas gdy Ruby dyskretnie kontynuowała ten przegląd, Bond starał się powiązać imiona z

twarzami i w ogóle rozeznać się w tej uroczej, ale dziwacznej grupie, zamkniętej na rzeczywiście
bardzo wysokim szczycie alpejskim. Wszystkim dziewczętom wspólna była swego rodzaju
elementarna, harcerska prostota w mowie i zachowaniu się; ten rodzaj dziewcząt można spotkać w
angielskim pubie, jak siedzą skromnie z chłopakiem, sącząc babycham, nieporadnie pykając z
papierosa i od czasu do czasu mówiąc: „Ach, przepraszam". Porządne dziewczyny, takie, co jak się
do nich dobierać, powiedzą: „Proszę cię, nie psuj wszystkiego!" albo cię ofukną: „Zabierz tę
rękę!". Przebijały także ślady różnych akcentów: rozlewne samogłoski z Lancashire, zaśpiew z
Walii, warcząca wymowa ze Szkocji, nieco przez nos, choć uszlachetniony cockney.

–A ta w perłach i bliźniaku to Beryl. Czy wszystkie nas już pan będzie pamiętał? – zakończyła

Ruby, a Bond w myśli dokończył: – Twoja szczerze otumaniona…

Spojrzał w jej okrągłe, błękitne oczy, w których błyszczało teraz ożywienie.

–Szczerze mówiąc: nie bardzo. Czuję się jak ten gwiazdor z komedii filmowej, co zabłądził do

szkoły dla dziewcząt. Wie pani, takiej w rodzaju St Trinians.

Zachichotała. (Bond przekonał się z czasem, że Ruby to chroniczna chichotka. Zbyt „wykwintna",

żeby zwyczajnie otworzyć swe śliczne usta i roześmiać się. Ponadto miał się przekonać, że ona nie
potrafi kichnąć po ludzku, tylko wydaje stłumiony, skromny pisk w koronkowy strzępek swej
chusteczki do nosa, i że jedząc, bierze do ust zaledwie odrobinkę pokarmu i prawie nie żując,

dotyka go samymi czubkami ząbków i połyka, niemalże nie drgnąwszy gardłem. Otrzymała
„staranne wychowanie").

–Och, przecież my wcale nie jesteśmy podobne do tych dziewczynek z St Trinians. Jak pan może

porównywać n.is do tych okropnych stworzeń?

–Och, tak mi się tylko pomyślało – rzucił niedbale Bond. – Wypijemy jeszcze po jednym?

–Och, strasznie dziękuję.

Bond zwrócił się do Fräulein Bunt.

–A panna Bunt?

–Dziękuję, sair Hilary. Poproszę o sok jabłkowy.

Violet, czwarta przy ich stoliku, oznajmiła skromnie, że coli już nie chce.

–Mam po niej wiatry – wyjaśniła.

–Ależ Violet! – Ruby poczuła się dotknięta w swym poczuciu przyzwoitości. – Jak możesz coś

takiego mówić!

–A co! – uparła się Violet. – Kiedy tak jest. Bekam po niej. Chyba mogę powiedzieć, jak jest?

Poczciwy stary Manchester! – pomyślał Bond. Wstał i ruszył do baru, zastanawiając się, jak

przetrzyma ten wieczór i następne. Zamówił napoje i wpadł na pomysł. Przełamie te lody! Nie
będzie się patyczkował, stanie się duszą towarzystwa i kropka! Poprosił o szklankę i kazał
umoczyć jej brzeg w wodzie. Wziął też papierową serwetkę i wrócił do stolika. Usiadł.

–A teraz – oznajmił do szeroko rozwartych oczu – gdybyśmy płacili za te napoje, to kto ma płacić?

Pokażę wam. Nauczyłem się tego w wojsku. – Postawił szklankę na środku stolika, rozłożył
serwetkę i naciągnął ją na szklance tak, że przylepiła się do jej zwilżonych brzegów. Sięgnął do
kieszeni po drobne, wybrał monetę pięcioprocentową i ostrożnie położył ją na środku napiętej
bibułki. – A teraz – powiedział, przypominając sobie, jak ostatnio w to grał w najplugawszym z
barów w Singapurze – która z was pali? Potrzeba nam jeszcze trzech osób z zapalonymi
papierosami. – Przy ich stoliku była już tylko Violet. Irma zaklaskała rozkazująco w dłonie.

–Elizabeth, Beryl, chodźcie tutaj. Chodźcie tu i przyjrzyjcie się, dziewczęta. Sair Hilary pokaże

zabawną grę. – Dziewczęta stłoczyły się, rozpaplane, ciesząc się z tej rozrywki.

–Co on robi? – Co z tego wyniknie? – Jak się w to gra?

–Otóż – powiedział Bond, czując się jak szef od gier i zabaw na statku wycieczkowym – gra się o

to, kto ma płacić za drinki. Każda z was kolejno pociąga z papierosa, strąca popiół – o tak – i
żarzącym się końcem dotyka bibułki – tylko tyle, żeby wypalić w niej dziurkę – o tak. – Papier się
przez chwilę zatlił. – Teraz Violet, potem Elizabeth, a potem Beryl. Chodzi o to, że zrobi się jakby

pajęczyna z papieru, a moneta jest zawieszona w jej środku. Kto wypali ostatnią dziurkę, tak że
moneta wpadnie, płaci za wszystkie drinki. Rozumiecie? No, proszę, Violet!

Rozległy się piski podniecenia.

–Ale fajna zabawa! – Och, Beryl, uważaj! – Prześliczne główki wychyliły się ponad Bondem. Ich

włosy muskały go rozkosznie po twarzy. Trzy dziewczyny z miejsca opanowały sztukę delikatnego
wypalania dziurek w bibułce w takich miejscach, żeby nie zerwać pajęczyny, aż Bond, uważający
się za mistrza w tej grze, postanowił zachować się po szarmancku i umyślnie przepalił decydujące
pasemko. Wraz z brzęknięciem monety wpadającej do szklanki nastąpił wybuch podekscytowanego
śmiechu i entuzjastycznych braw.

–No i proszę, dziewczęta. – Zupełnie jakby to Irma Bunt wynalazła tę grę. – Sair Hilary płaci,

nieprawda? Cóż to za urocza rozrywka. A teraz – popatrzyła na swój męski zegarek na przegubie
– proszę już kończyć z napojami. Pozostało tylko pięć minut do kolacji.

Rozległy się okrzyki:

–Och, zagrajmy tylko jeszcze raz, panno Bunt! – Ale Bond grzecznie powstał, trzymając w ręku

swoją whisky. – Jutro znów się w to zabawimy. Mam nadzieję, że nie popadniecie przez to
wszystkie w nałóg palenia. Jestem przekonany, że wymyśliły to firmy tytoniowe.

Rozległ się ogólny śmiech. Ale wszystkie dziewczyny z podziwem obstąpiły Bonda. Równy facet! A

spodziewały się jakiegoś nadętego ważniaka! Bond poczuł uzasadnioną dumę. Lody zostały
przełamane. Od tej chwili miał wszystkie po swojej stronie. Był z nimi skumplowany. Odtąd będzie
mógł wciągać je w rozmowę, nie budząc w nich lęku. W miarę zadowolony ze swego wejścia, ruszył
za opiętym siedzeniem Irmy Bunt do sąsiadującej z barem jadalni.

Była siódma trzydzieści.

Bond poczuł się nagle wyczerpany, wyczerpany czekającą go nudą, wyczerpany odgrywaniem

najtrudniejszej roli w swojej karierze, wyczerpany sekretami Blofelda i Piz Glorii. Co znów knuje,
u diabła, ten sukinsyn? Usiadł na prawo od Irmy Bunt, jak poprzednio w barze, mając po swojej
prawej Ruby, a naprzeciw siebie ciemnowłosą Violet, nie narzucającą się, skromną, i posępnie
rozłożył serwetkę. Trzeba przyznać, że Blofeld nie żałował pieniędzy na swoje orle gniazdo. Ich
trzy stoliki w odległym kącie przy długim, wygiętym i zasłoniętym oknie zajmowały tylko drobną
część ogromnego, niskiego, z przepychem urządzonego pomieszczenia w stylu niby to niemieckiego
baroku, zdobnego w kandelabry zwieszające się z brzuchów skrzydlatych cherubinów, w girlandach
obficie złoconej sztukaterii, a wszystko to uszlachetnione pociemniałymi portretami bezimiennych
arystokratów. Blofeld musi być głęboko przeświadczony, że stąd nikt go nie ruszy. Ile mógł w to
zainwestować? Na pewno nie mniej niż milion funtów, nawet jeśli uwzględnić niemały kredyt
hipoteczny od banków szwajcarskich na poczet kolejki linowej.

Wydzierżawić górski szczyt, zbudować na kredyt kolejkę linową do spółki z konstruktorami i

miejscową radą okręgu: to jedno z idealnych obecnie rozwiązań – Bond wiedział o tym – dla
nielegalnego kapitału. Jeżeli ci się uda, jeśli do spółki z radą zdołacie przekupić albo zmusić

miejscowych rolników, żeby zgodzili się na przeprowadzenie kolejki nad swymi pastwiskami, na
przesieki w lesie pod jej słupy i na trasy narciarskie, reszta zależy już tylko od urobienia opinii
publicznej i od zapewnienia ludziom, że będą mogli wygodnie spożyć swe kanapki. Jeśli dodać do
tego snobistyczny powab wykwintnego, nader ekskluzywnego klubu, jakim – bez wątpienia – w
dziennym świetle było G pod koroną, i jeszcze do tego mistykę instytutu badawczego pod
kierunkiem hrabiego, człowiek mógł się czuć jak w dołkach startowych! Bond czytał gdzieś, że
narty są dziś najpowszechniej uprawianym ze sportów. Brzmiało to nieprawdopodobnie, ale w
końcu ocenia się według liczby kibiców. A narciarze nie tylko uczestniczą, ale i wydają na sprzęt
więcej niż w innych dziedzinach sportu. Ubranie, buty, narty, wiązania i cała ta procedura „po
nartach" organizująca dzień po godzinie czwartej, od zachodu słońca, to przecież ogromny
przemysł! Byle położyć rękę na odpowiednim szczycie, co Blofeldowi się jakoś udało zrobić, masz
to jak w banku! Hipoteka się spłaca – śnieg co prawda robi kawały, ale w Engadinie na tej
wysokości nic się nie ryzykuje – w ciągu trzech, czterech lat – a potem już sam miód! Trzeba mu to
przyznać!

Pora znów się przyłożyć. Bond z rezygnacją zwrócił się do panny Bunt.

–Fräulein Bunt! Czy może mi pani wytłumaczyć, jaka jest różnica między Piz, Alp i Berg?

W żółtych oczach błysnęło akademickie zainteresowanie.

–Och, sair Hilary, to ciekawe pytanie. Nigdy mi to nie przyszło do głowy. Momencik. – Zapatrzyła

się gdzieś na średnią odległość. – Piz to tylko miejscowa nazwa na szczyt w tej części Szwajcarii.
Alp to jakby coś mniejszego niż Berg: wzgórze? albo pastwisko na hali? w przeciwieństwie do góry.
Ale to nie tak. To wszystko – pomachała dłonią – są właśnie Alpy, a przecież to są wielkie góry. W
Austrii tak samo, przynajmniej w Tyrolu. Ale w Niemczech, na przykład w Bawarii, z której
pochodzę, wszystko to nazywa się Berg. Nie, sair Hilary – uśmiech z pudełka na przemian włączał
się i wyłączał – nie potrafię panu wyjaśnić. Ale dlaczego pan pyta?

–W moim zawodzie – wyjaśnił pedantycznie Bond – jest istotne, co słowo dokładnie znaczy. Zanim

jeszcze spotkaliśmy się na koktajlu, sprawdziłem przez ciekawość w moich podręcznych
leksykonach pani nazwisko. I znalazłem, Fräulein, coś bardzo interesującego. Bunt po niemiecku
znaczy kolorowy, jaskrawy. W Anglii prawie na pewno przekształcono to w Bounty, a może nawet
Bronte, gdyż dziadek sławnej w literaturze rodziny, noszącej to nazwisko, w istocie zmienił je na
takie z mniej arystokratycznego nazwiska Brunty. Otóż co najciekawsze – Bond wiedział, że to
nieprawda, po prostu abrakadabra, ale pomyślał, że nie zaszkodzi poćwiczyć swą heraldyczną
muskulaturę – czy przypadkiem nie przypomina sobie pani, że jej przodkowie mieli jakieś
powiązania z Anglią? Bo istnieje, widzi pani, księstwo Bronte, które przybrał sobie admirał Nelson.
Ciekawe byłoby ustalenie tu jakiegoś związku.

Przynęta chwyciła! Księżna! Połknąwszy haczyk, Irma Bunt zapuściła się w ponure dzieje swych

przodków, dumnie włączając w to dalekie pokrewieństwo z którymś grafem von Bunt. Bond
wysłuchał tego uprzejmie, poszturchując ją mimochodem w kierunku najświeższej przeszłości.
Powiedziała, jak nazywali się jej rodzice. Bond zapamiętał. Teraz już miał wszystko, co trzeba,
aby we właściwym czasie sprawdzić dokładnie, kim jest Irma Bunt. Nie ma lepszej pułapki niż
snobizm! Jakże słusznie mówił Czarny Bazyliszek! Snob ukrywa się w każdym z nas i tylko dzięki

snobizmowi Bond mógł wykryć, kim byli rodzice tej kobiety.

W końcu Bond zdołał ostudzić jej chwilowy zapał i kelner, grzecznie krążący wokół nich, podał im

olbrzymie jadłospisy pokryte fioletowym atramentem. Nie brakowało tam niczego: od kawioru aż
po Double Mokka au whisky irlandais. Było też mnóstwo Spécialités Gloria: Poulet Gloria, Homard
Gloria, Tournedos Gloria i tym podobne. Mimo swej zaprzysięgłej niechęci do wszelkich spécialités,
Bond postanowił zaryzykować kurczaka. Powiedział to i zdumiał się, jak entuzjastycznie Ruby
odniosła się do jego decyzji. – Och, jak słusznie pan wybrał, sir Hilary! Ja także uwielbiam
kurczęta. Wprost szaleję za nimi. Czy mogłabym zamówić to samo, panno Bunt?

W jej glosie brzmiała tak zadziwiająca żarliwość, że Bond spojrzał na twarz Irmy Bunt. Cóż to za

władczy błysk w jej oku, z jakim przystała na ten wybór? Było to coś więcej niż satysfakcja, że jej
podopieczne mają dobry apetyt. Entuzjazm, a nawet triumf. Dziwne! I to samo powtórzyło się, gdy
Violet zażądała do swych tournedos mnóstwa kartofli.

–Bo ja wprost uwielbiam kartofle! – wyjaśniła Bondowi z błyskiem w oczach. – A pan?

–Owszem – zgodził się Bond – są dobre, pod warunkiem, że dużo się przy tym ćwiczy.

–Och, jakie one są pyszne! – entuzjazmowała się Violet. – Prawda, panno Bunt?

–Rzeczywiście są bardzo dobre, kochana. I dobrze ci zrobią. A dla mnie, Fritz, tylko sałatka z

twarożkiem. – Wykonała karykaturę wdzięczenia się. – Niestety – zwróciła się do Bonda – muszę
dbać o linię. Nasze dziewczynki mnóstwo ćwiczą, a ja muszę siedzieć w biurze nad papierkową
robotą, nieprawda?

Bond słyszał, jak przy sąsiednim stoliku dziewczyna z bur-r-czącą wymową szkocką, łykając

ślinkę, tłumaczy, że jej stek Aberdeen Angus ma być nadzwyczaj słabo wysmażony.

–Barrrdzo soczysty i krrrwisty! – podkreślała.

Co to jest? – zastanawiał się Bond. Czy zebrały się tu piękne ludożerczynie z bajek? A może

dzień wolny od jakiejś surowej diety? Całkiem zbity z tropu, nie mógł się w tym połapać. No cóż,
przyjdzie mu dalej drążyć. Zwrócił się do Ruby.

–Rozumie pani, co miałem na myśli, mówiąc o nazwiskach. Kto wie, czy Fräulein Bunt nie ma

prawa do jakiegoś tytułu angielskiego! A na przykład jak pani się nazywa? Może i pani nazwisko
coś mi powie.

Fräulein Bunt wtrąciła się ostro.

–Bez nazwisk, sair Hilary! Taki jest u nas przepis. Dziewczęta używają tylko imion. To należy do

kuracji hrabiego. Wiąże się z przemianą, z przeniesieniem osobowości, to przyczynia się do
skutecznej kuracji. Rozumie pan?

–Nie – odpowiedział radośnie Bond – nic a nic. Chyba czegoś nie chwytam.

–Z pewnością hrabia panu coś z tych rzeczy jutro wyjaśni. On ma swoje teorie. Pewnego dnia

świat się zdziwi, kiedy hrabia ujawni swoje metody.

–Bez wątpienia – powiedział grzecznie Bond. – No cóż – poszukał tematu, który by mu nie

zaprzątał głowy i pozwolił rozmyślać bez przeszkód. – Więc proszę mi opowiedzieć, jak jeździcie
na nartach. Jak tam postępy? Sam niestety nie jeżdżę. Ale może się czegoś przy okazji nauczę,
kiedy będę oglądał wasze lekcje.

Była to niezła piłeczka, więc Ruby i Violet zaczęły to sobie odrzucać, a Bond utrzymywał ją w

grze, do czasu kiedy podano jedzenie i okazało się ono wyśmienite. Poulet Gloria było świeżutkie i
z rusztu, w sosie z musztardy i śmietany. Dziewczęta umilkły nad swymi potrawami, pałaszując je z
grzeczną, lecz pełną skupienia żarłocznością. Tak samo ucichły pogawędki przy innych stolikach.
Bond skierował konwersację na temat wystroju sali, co pozwoliło mu dokładnie obejrzeć sobie
kelnerów. Znajdowało się ich tutaj dwunastu. Nietrudno było w nich rozpoznać trzech Korsykanów,
trzech Niemców, trzy bliżej nieokreślone twarze bałkańskie, mogące być Turkami, Bułgarami lub
Jugosłowianami, oraz trzech niewątpliwych Słowian. W kuchni znalazłoby się pewnie trzech
Francuzów. Czyżby dawna struktura SPECTRE? Wypróbowany model komunistycznych jaczejek
po trzech ludzi reprezentujących każdą z wielkich gangsterskich i szpiegowskich organizacji w
Europie? Czy trzej Słowianie to dawni agenci Smierszu? Wszyscy byli dosyć twardzi z wyglądu i
każdy z nich dyskretnie, lecz na odległość pachniał zawodowcem. Jednym był ten z lotniska. Wśród
innych Bond rozpoznał tamtego z recepcji oraz tego, co przyszedł do jego pokoju w sprawie
dodatkowego stołu. Słyszał, jak dziewczęta zwracają się do nich po imieniu: Fritz, Joseph, Iwan,
Achmed. A niektórzy byli prócz tego w dzień instruktorami jazdy na nartach. No, całkiem niezły
zespół, jeśli go wzrok nie myli.

Po kolacji Bond się wymówił, że musi trochę popracować. Poszedł do swego pokoju i rozłożył

papiery i książki na biureczku oraz na dostarczonym już dodatkowym stole. Pilnie nad nimi
pochylony dokonywał w myśli przeglądu tego dnia.

O dziesiątej usłyszał, jak na korytarzu dziewczęta mówią sobie dobranoc i zatrzaskują drzwi.

Rozebrał się, przestawił na ścianie termostat z trzydziestu na piętnaście stopni Celsjusza, zgasił
światło i leżał przez chwilę na wznak, wpatrzony w ciemność. Potem wydał, na użytek mikrofonów,
jak najprawdziwsze westchnienie człowieka zmęczonego, przewrócił się na bok i zasnął.

Później, o wiele później, zbudziło go cichutkie mamrotanie dochodzące jakby gdzieś spod podłogi,

ale bardzo, bardzo z daleka. Rozpoznał w nim ledwie dosłyszalny, pajęczy szept, wciąż i wciąż
nieustający. Ale żadnych słów nie mógł w nim odróżnić i wreszcie doszedł do wniosku, że to rury
centralnego ogrzewania tak szemrzą, przewrócił się na drugi bok i znów zasnął.

XI Na śniadanie śmierć

James Bond obudził się na krzyk. Straszliwy, męski wrzask z głębi piekła. Przez ułamek sekundy

trwał na pierwszej, wysokiej, przenikliwej nucie, a potem szybko zanikł, jakby ten człowiek
skoczył w przepaść. Gdzieś z prawej, może w pobliżu stacji kolejki linowej. Nawet i w pokoju
Bonda, stłumiony przez podwójne szyby, brzmiał aż nadto przerażająco. Usłyszany na dworze
musiał być całkiem wstrząsający.

Bond zerwał się i odciągnął zasłony, nie wiedząc, jaki mu się ukaże obraz paniki, biegnących

mężczyzn. Tymczasem ukazał się tylko jeden mężczyzna, któryś z instruktorów, z wolna i
flegmatycznie idący po dróżce z ubitego śniegu od stacji kolejki do klubu. Obszerna drewniana
weranda, wybiegająca od ściany klubu ponad zbocze, była pusta, lecz stoliki nakryto już do
śniadania i wyściełane szezlongi dla opalających się ustawiono w równe, barwne szeregi. Słońce
jarzyło się na krystalicznie czystym niebie. Bond spojrzał na zegarek. Była ósma. Wcześnie biorą
się tu do pracy! I wcześnie umierają. Bo niewątpliwie był to krzyk przedśmiertny. Cofnął się do
pokoju i przycisnął dzwonek.

Zjawił się jeden z trzech mężczyzn, według Bonda mogących być Rosjanami. Bond stał się znów

oficerem i dżentelmenem.

–Jak się nazywasz?

–Peter, proszę pana.

–Piotr? – miał ochotę zapytać Bond. Jak się miewają moi starzy przyjaciele ze Smierszu? – Nie

zapytał. – Co to za krzyk?

–Proszu? – w granitowych oczach była czujność.

–Przed chwilą krzyczał jakiś mężczyzna. Od strony kolejki linowej. Co to było?

–Zdaje się jakiś wypadek. Pan życzy śniadanie? – Wyciągnął spod pachy wielki jadłospis i poda! go

niezgrabnie.

–Co za wypadek?

–Zdaje się spadł jeden instruktor.

Skąd on może to wiedzieć w parę chwil po wypadku?

–Czy stało mu się coś złego?

–Może być, że tak, proszę pana. – Oczy, niewątpliwie wyćwiczone w przesłuchaniach, obojętnie

wytrzymały spojrzenie Bonda. – Pan życzy śniadanie? – Znów podetknął mu jadłospis.

Bond odezwał się ze stosownym wyrazem troski:

–No cóż, mam nadzieję, że biedakowi nic się nie stało. – Wziął jadłospis i zamówił śniadanie. –

Powiedz mi, jak będziesz wiedział, co tam się wydarzyło.

–Na pewno będzie ogłoszono, jeżeli to coś poważnego. Dziękuję panu. – Wyszedł.

Ten krzyk właśnie pobudził Bonda do postanowienia, że nade wszystko musi zachować sprawność.

Poczuł raptem, że niezależnie od całej tajemniczości oraz tego, jakie zagadki ma rozwiązać,
przyjdzie chwila, gdy potrzebna mu będzie cała moc jego mięśni. Niechętnie odrobił kwadrans
przysiadów i pompek, i głębokich wdechów, ćwicząc mięśnie do nart. A nuż będzie musiał stąd
zjeżdżać? I to szybko!

Wziął prysznic i ogolił się. Peter przyniósł mu śniadanie.

–Wiadomo coś więcej o tym biedaku?

–Nic więcej nie słyszałem, proszę pana. Tym zajmuje się personel zewnętrzny. Ja pracuję w

klubie.

Bond zdecydował się dać spokój.

–Pewnie się pośliznął i złamał kostkę. Biedaczyna! Dziękuję, Peter.

–Dziękuję panu. – Czy w granitowych oczach nie mignęło szyderstwo?

James Bond umieścił swe śniadanie na biurku i nie bez wysiłku zdołał rozewrzeć podwójne okno.

Zdjął miękki watek, ułożony wzdłuż framugi między wewnętrznymi skrzydłami a zewnętrznymi,
żeby je uszczelnić od przewiewu, i zdmuchnął nagromadzony kurz i trupki much. Zimne, bezwonne
powietrze wysokogórskie wdarło się do pokoju i Bond podszedł do termostatu i przestawił go na
trzydzieści pięć stopni Celsjusza. Spożywając tak, z głową poniżej framugi, skąpe śniadanie
kontynentalne, słyszał gawędzące dziewczęta, które właśnie gromadziły się na tarasie. Głosy ich
były dźwięczne i donośne z podniecenia, kiedy tak coś roztrząsały. Bond słyszał każde słowo.

–Naprawdę uważam, że Sarah nie powinna była się na niego skarżyć.

–Kiedy wlazł po ciemku i zaczął się do niej dobierać.

–Mówisz, że naprawdę ją molestowali

–Ona tak twierdzi. Na jej miejscu zrobiłabym to samo. A to jest naprawdę bestia nie człowiek.

–Chciałaś powiedzieć: był. A właściwie który to?

–Jeden z Jugolów. Bertil.

–Ach, już wiem. No tak, dosyć koszmarny. Miał takie okropne zęby.

–Nie powinnaś tak mówić o nieboszczyku.

–Skąd wiesz, że nie żyje? A właściwie, co mu się stało?

–Był jednym z tych dwóch, co zawsze rano spryskują

miejsce startu na torze bobslejowym. Widzi się ich tam każdego ranka z gumowymi wężami.

Chodzi o dobre oblodzenie i żeby szybciej ruszyć. Fritz mówił mi, że tamten się pośliznął, stracił
równowagę czy coś takiego. I to wystarczyło. Poleciał w dół po torze jak taki ludzki bobslej.

–Ależ Elisabeth! Jak możesz tak bez serca!

–Właśnie tak było. Pytałaś.

–Nie mógł się jakoś uratować?

–Nie gadaj głupstw. Przecież to półtora kilometra lodowej tafli. A te bobsleje dochodzą do setki na

godzinę. Nawet nie miał czasu się pomodlić.

–Nie wyleciał na którymś zakręcie?

–Fritz mówi, że dojechał aż do samego końca. I wbił się w budkę pomiarową. Ale Fritz powiada, że

na pewno nie żył już po pierwszych stu metrach.

–O , jest Franz. Franz, proszę o jajecznicę z kawą. I powiedz, żeby jajecznica dla mnie była

jeszcze płynna, tak jak zawsze.

–Tak, panienko. A co dla panienki? – Kelner przyjął zamówienia i Bond usłyszał, jak odchodzi,

skrzypiąc butami po deskach.

Dziewczynie lubiącej moralizować znów się zebrało na morał.

–No cóż, ja tylko powiem, że to był rodzaj kary za to, co próbował zrobić Sarze. Za złe postępki

zawsze się płaci.

–Nie bądź śmieszna. Pan Bóg nigdy by nie ukarał tak okrutnie. – Konwersacja pobiegła za tym

nowym zającem w gąszcz infantylnych morałów i cytatów z Pisma Świętego.

Bond zapalił papierosa i odchylił się na oparcie, w zamyśleniu wpatrzony w niebo. Dziewczyna ma

rację. Bóg nu wymierzyłby takiej kary. Ale Blofeld i owszem. Czyżby od było się jedno z tych
Blofeldowskich posiedzeń, na których w obecności całego zgromadzenia orzekano o wykroczeniu i
karze? Czy wyprowadzono tego Bertila i rzucono go na toi bobslejowy? Czy też jego towarzysz
niepostrzeżenie wyciągnął kartę oznaczającą śmierć i powiedziano mu, że ma puścić winnego w
kurs albo leciutko popchnąć, co zapewne a/ nadto wystarczyło? Raczej to drugie. Rodzaj krzyku
wskazywał na raptowne, w pełni uświadomione przerażenie, kiedy upadł, kurczowo skrobiąc po
lodzie paznokciami i butanu, a potem, gdy nabierał szybkości, lecąc w głąb wyślizganej błękitnej
studni, na oślepiającą grozę prawdy. Co za śmierć! Bond zjechał kiedyś po torze bobslejowym
Cresta w Sanki Moritz, od samego szczytu, żeby udowodnić samemu sobie, że się nie boi. W hełmie,
w masce osłaniającej od pędu po wietrzą, w ochraniaczach ze skóry i gumy piankowej: a i tak było

to sześćdziesiąt sekund czystej grozy. Do tej pory pamiętał, jak trząsł się na całym ciele, sztywno
dźwigając się na końcu toru z małego, kruchego szkieletu sanek. A to było zaledwie trochę ponad
kilometr. Ten człowiek, lub jego do kości obdarty zewłok, przeleciał prawie dwa. Czy zjeżdżał
głową, czy nogami do przodu? Czy ciało jego zaczęło się kotłować na łeb, na szyję? Czy starał się,
dopóki nie stracił przytomności, hamować czubkiem jednego lub drugiego, nie zaopatrzonego w
kolce buta o krawędź któregoś z pierwszych, pochylonych wedle naukowego wyliczenia zakrętów?
Nie. Już po kilku metrach pędził zbyt szybko, aby racjonalnie myśleć lub działać. Boże, co za
śmierć! Typowa śmierć w guście Blofelda, typowa dla SPECTRE zemsta za najwyższą zbrodnię
nieposłuszeństwa. Tak się utrzymuje dyscyplinę w szeregach! A więc, stwierdził Bond uprzątając
tacę i wracając do książek, oto SPECTRE znów ruszyło w drogę! A tym razem do jakiego celu?

Za dziesięć jedenasta przyszła po niego Irma Bunt. Po wymianie zdawkowych grzeczności Bond

wziął ze stołu naręcze książek i papierów i poszedł za nią, obchodząc od tyłu budynek klubu, a
później wąską, wydeptaną ścieżką, minąwszy tablicę z napisem: PRIVAT. EINTRITT
VERBOTEN.

Ukazała się reszta budynku, którego zarys Bond widział ubiegłej nocy. Niezbyt efektowny, ale

potężnie zbudowany z bloków miejscowego granitu, jednopiętrowy, z płaskim betonowym dachem,
gdzie na bardziej oddalonym końcu sterczał nieduży, profesjonalnie wyglądający maszt radiowy, z
którego poprzedniej nocy – jak się domyślał – nadawano pilotowi rozkazy przy lądowaniu, a
służący też za uszy i usta Blofelda. Budynek stał na samej krawędzi płaskowyżu i tuż pod
wierzchołkiem Piz Gloria, lecz na uboczu od szlaku lawin. Poniżej stromo nachylone zbocze ginęło
za urwiskiem. Daleko w głębi pojawiała się linia drzew i dolina Bernina wznosząca się ku
Pontresinie, błysk toru kolejowego i jak drobniutka gąsienica – długi pociąg towarowy linii
Rhätische Bahn, podążający zapewne przez przełęcz Bernina do Włoch.

Drzwi wejściowe, jak zwykle, wydały swój pneumatyczny syk i ukazał się centralny korytarz,

będący mniej więcej kopią tego w klubie, tylko z drzwiami po obu stronach i bez fotografii na
ścianach. Panowała tu martwa cisza i żadnych poszlak, co się może dziać za tymi drzwiami. Bond
zapytał o to.

–Laboratoria – wyjaśniła mgliście Irma Bunt. – Same laboratoria. I oczywiście sala wykładowa.

Poza tym prywatne apartamenty hrabiego. On żyje swoją pracą.

–Ato się chwali.

Doszli do końca korytarza. Irma Bunt zapukała do drzwi zagradzających im drogę.

–Herein!

James Bond poczuł ogromne podniecenie, kiedy przestąpił próg i usłyszał, jak drzwi z

westchnieniem zamknęły się za nim. Wiedział, na co nie może liczyć: że będzie to oryginalny
Blofeld, model z ubiegłego roku – około stu trzydziestu kilogramów żywej wagi, wysoki, blady, z
twarzą bez wyrazu i czarnymi włosami ostrzyżonymi na jeża, z czarnymi oczyma w okrążających
je zewsząd białkach, jak u Mussoliniego, brzydkie wąskie wargi, wydłużone w szpic dłonie i stopy –
ale nie miał pojęcia, jakich zmian dokonano na opakowaniu kryjącym w sobie tego człowieka.

Jednakże Monsieur le Comte de Bleuville, który właśnie powstał z szezlongu na małej, prywatnej

werandzie i przeszedł ze słońca w półcień gabinetu, z rękoma wyciągniętymi na powitanie, w ogóle
nie mógł być nawet dalekim krewnym tego, który figurował w kartotece!

W Bondzie serce zamarło. Ten człowiek był, owszem, dość wysokiego wzrostu, dłonie zaś i bose

stopy miał długie i wąskie. Ale na tym kończyło się podobieństwo. Hrabia miał nieco przydługie,
starannie wypielęgnowane, niemalże wymuskane włosy, białe i wytwornie srebrzące się. Uszy,
które powinny płasko przylegać do czaszki, okazały się z lekka odstające i tam, gdzie miały mu
zwisać mięsiste płatki uszne, nie było ich wcale. Jego ciało, zupełnie nagie z wyjątkiem czarnych
wełnianych spodenek, ważyć mogło nie sto trzydzieści, tylko poniżej osiemdziesięciu kilogramów i
nie wykazywało żadnych obwisłości, jakie w średnim wieku zostają po intensywnym odchudzaniu.
Pełne i mile zarysowane wargi uśmiechały się sympatycznie, z kącikami wygiętymi do góry, tyle że
trochę sztywno. Czoło pobrużdżone nad nosem, który w aktach figurował jako krótki i bulwiasty, a
był orli,

troszkę wyżarty w okolicy lewego nozdrza, jakby biedakowi pozostał ślad po trzeciorzędowym

syfilisie. Oczy? No cóż, gdyby je było widać! Ale miał w tym miejscu jedynie lęk budzące kałuże
barwy ciemnozielonej. Zapewne dla ochrony przed słońcem, rzeczywiście niebezpiecznym na tej
wysokości – hrabia nosił ciemnozielone szkła kontaktowe.

Bond wyłożył swe książki na pusty, pod ręką znajdujący się stolik i ujął ciepłą, suchą dłoń.

–Drogi sir Hilary! Miło mi pana poznać. – Głos Blofelda określony został jako ponury i monotonny.

Ten głos był swobodny i pełen ożywienia.

James Bond wściekle powtarzał sobie w myśli: na Boga, to musi być Blofeld! Na głos powiedział:

–Przepraszam, że nie mogłem przybyć dwudziestego pierwszego. Mamy teraz urwanie głowy.

–Ach tak. Fräulein Bunt wspominała mi o tym. Te nowe państwa afrykańskie. Doprawdy musi być

z nimi problem. Czy usiądziemy tutaj – machnął ręką w stronę biurka – czy wyjdziemy na słońce?
Bo widzi pan – wskazał na swoje brązowe ciało – jestem jak heliotrop, wyznawca słońca. Do tego
stopnia, że musiałem sobie zamówić te soczewki. W przeciwnym razie promienie ultrafioletowe, na
tej wysokości… – Nie skończył zdania.

–Nie widziałem jeszcze takich soczewek. Ale książki mogę tu zostawić. Pójdę po nie, jeśli nam

będą potrzebne. Całą sprawę mam dosyć wyraźnie w pamięci. Poza tym – Bond uśmiechnął się
porozumiewawczo – miło będzie wrócić w nasze mgły z odrobiną tej opalenizny.

W magazynie Lillywhites Bond wyposażył się w odzież, która wydała mu się zarówno stosowna,

jak i praktyczna. Nie poszedł na nowoczesne spodnie elastyczne i poprzestał na wygodniejszych,
acz staroświeckich, spodniach narciarskich z gładkiego materiału. Powyżej nich miał starą, czarną

wiatrówkę, której zwykł używać do golfa, włożoną na białą koszulę z bawełny. Roztropnie

podbudował ten strój długirni, ohydnymi kalesonami i podkoszulkiem z wełny mieszanej z bawełną.
Rzucały się w oczy jego nowiutkie buty narciarskie z mocnymi paskami w kostkach.

–Wobec tego – powiedział – nie zawadzi zdjąć sweter. Co też uczynił i wyszedł za hrabią na

werandę.

Hrabia położył się z powrotem na swym wyściełanym, aluminiowym szezlongu. Bond przysunął

sobie lekkie krzesło o podobnej konstrukcji. Ustawił je też przodem do słońca, ale pod takim
kątem, żeby dobrze widzieć twarz hrabiego.

–A teraz – odezwał się Comte de Bleuville – niech mi pan powie, co takiego kazało panu odwiedzić

mnie osobiście

–Zwrócił na Bonda swój zastygły uśmiech. Spojrzenie oczu z ciemnozielonego szkła było

niezgłębione. – Co nie znaczy, aby pańska wizyta nie sprawiała mi przyjemności, prawdziwej
przyjemności. A więc słucham, sir Hilary?

Bond miał dwie z góry przygotowane odpowiedzi na to pierwsze pytanie. Jedną na wypadek, gdyby

hrabia miał płatki uszne. Drugą na wypadek, gdyby ich nie posiadał. Wygłosił więc z powagą i z
namaszczeniem odpowiedź numer dwa.

–Drogi panie hrabio – tę formę zwracania się jakby narzucały srebrzyste włosy i nieskazitelne

maniery gospodarza – bywają w pracy naszego Kolegium przypadki, gdy studia źródłowe i
papierkowa robota po prostu nie wystarczają Pracując nad pańską sprawą, doszliśmy, jak panu
wiadomo, do trudnego momentu. Chodzi mi, rzecz jasna, o ten rozziew pomiędzy zniknięciem rodu
de Bleuville w czasach rewolucji francuskiej a pojawieniem się rodziny Blofeldów, czy też rodzin o
tym nazwisku, w okolicach Augsburga. I – tutaj Bond z powagą zawiesił głos – w tym kontekście
możliwe, że później będę miał propozycję, która – spodziewam się – trafi panu do przekonania. Na
razie jednak zmierzam do czego innego. Wydał pan już niemało na prowadzenie naszych badań i
nie byłoby uczciwe proponowanie panu ich kontynuacji, gdyby na niebie nie zaświecił autentyczny
promyk nadziei. Możliwość pojawienia się takiego promyka, owszem, istniała, była jednakowoż
takiej natury, że nie mogła się obejść bez fizycznej konfrontacji.

–Doprawdy? A czy wolno zapytać, w jakim celu?

James Bond wyliczył za Czarnym Bazyliszkiem jego przykłady wargi Habsburgów, królewskiego

ogonka i tym podobne. Po czym dla dodania wagi swej wypowiedzi pochylił się na swym krześle do
przodu.

–Otóż w rodzie de Bleuville występuje pewna fizyczna osobliwość. Pan o tym nie wiedział?

–Nie miałem pojęcia. Nie. Cóż to takiego?

–Mam dla pana dobrą wiadomość, panie hrabio. – Bond mu pogratulował uśmiechem. – Całą

ikonografię, czyli wszystkie portrety rodu de Bleuville, które udało nam się odszukać, wyróżnia
jeden istotny szczegół, jedna cecha dziedziczna. Okazuje się, że w rodzinie tej nikt nie miał
płatków usznych!

Dłonie hrabiego uniosły się do uszu i obmacały je. Czyżby udawał?

–Rozumiem – rzekł z wolna. – Ach tak, rozumiem. – Zastanowił się. – 1 musiał pan to zobaczyć na

własne oczy? Nie wystarczyłoby moje słowo albo fotografia?

Bond sprawiał wrażenie zażenowanego.

–Przepraszam, drogi hrabio. Ale takich reguł przestrzega Herbowy Król Podwiązki. Ja jestem

tylko młodszym, z wolnej stopy działającym badaczem, podległym jednemu z tych w Pogoni. On zaś
w tej materii otrzymuje rozkazy z góry. Mam nadzieję, że doceni pan, iż Kolegium musi
nadzwyczaj rygorystycznie podchodzić do spraw związanych ze starożytnymi i zaszczytnymi
tytułami, takimi jak ten dyskusyjny tytuł hrabiów de Bleuville.

Mroczne kałuże celowały w Bonda jak wyloty luf.

–Teraz, kiedy już na własne oczy zobaczył pan to, co przy jechał pan zobaczyć, nadal uważa go

pan za dyskusyjny?

Otóż i najtrudniejszy płotek do wzięcia.

–To, co zobaczyłem, z pewnością pozwoli mi zarekomendować dalsze prowadzenie tej sprawy,

panie hrabio. Po wiedziałbym też, że szanse powodzenia znacznie wzrosty Przywiozłem ze sobą
materiały do wstępnego naszkicowania wywodu genealogicznego i w przeciągu paru dni mógł bym
go panu przedłożyć. Niestety, jak już powiedziałem, s.| liczne luki, a mnie szczególnie zależy na
tym, aby zadowolić Czarnego Bazyliszka, zwłaszcza co do etapów migracji pańskiej rodziny z
Augsburga do Gdyni. Byłoby w tym nadzwyczaj pomocne, gdybym mógł pana szczegółowo
przepytam na temat pańskich przodków w linii męskiej. Niezmiernie przydałyby się nawet
szczegóły dotyczące pańskiego o je.« i dziadka. Poza tym miałoby, rzecz jasna, ogromne
znaczenie, gdyby pan mógł wykroić jeden dzień na wybranie się ze mną do Augsburga, żeby
sprawdzić, czy jakiś charakter pisma w dokumentach archiwalnych tamtejszych Blofeldów, ich
imiona lub inne szczegóły rodowe nie obudzą w pańskim umyśle jakichś wspomnień albo skojarzeń.
Reszta już będzie należała do nas w Kolegium. Nie mogłem zaoszczędzić na tę pracę więcej niż
tydzień. Ale na razie jestem do pańskiego rozporządzenia.

Hrabia się podniósł. Bond poszedł w jego ślady. Podszedł od niechcenia do poręczy i podziwiał

widok. Czy ryba weźmie się na tę zużytą muchę? Bond rozpaczliwie na to liczył. W trakcie
rozmowy doszedł do jednego niewątpliwego wniosku. Wśród osobliwości wyglądu hrabiego nie było
ani jednej, której nie dałoby się osiągnąć za pomocą dobrego aktorstwa i wyszukanej chirurgii
twarzy i brzucha, przeprowadzonej na pierwotnym Blofeldzie. Tylko oczu nie można było
przerobić. A oczy zostały zakryte.

–Uważa pan, że przy wytrwałej pracy, choćby i z paroma znakami zapytania w miejscach, gdzie

ogniwa łączące są nie całkiem jasne, uzyskałbym acte de notońete, który zadowoliłby Ministerstwo
Sprawiedliwości w Paryżu?

–Na pewno – skłamał Bond. – Jeśli będzie to poparte autorytetem naszego Kolegium.

Zastygły uśmiech poszerzył się odrobinkę.

–Sprawiłoby mi to wiele satysfakcji, sir Hilary. Ja jestem hrabią de Bleuville. Odczuwam tę

pewność w sercu i w żyłach. – W głosie jego brzmiało szczere przejęcie. – Ale postanowiłem sobie,
że mój tytuł musi doczekać się również oficjalnego uznania. Miło mi będzie pana gościć, a ze swojej
strony będę zawsze do pańskiego rozporządzenia, jeśli chodzi o pomoc w badaniach.

Bond odpowiedział uprzejmie, chociaż w głosie jego zabrzmiał cień znużenia i rezygnacji:

Dobrze, panie hrabio. Dziękuję. Idę i zabieram się do roboty natychmiast.

XII Dwa razy o włos

Bonda wyprowadził z budynku mężczyzna w białym fartuchu, z dolną połową twarzy, jak to

zwykle u laborantów, kryjącą się pod maską z białej gazy. Bond nawet nie próbował z nim
gawędzić. Przedarł się w głąb fortecy, ale musi nadal chodzić na paluszkach i bardzo uważać, gdzie
stąpa.

Wrócił do swego pokoju i wydobył jeden z olbrzymich arkuszy kratkowanego papieru, w które go

zaopatrzone w Londynie. Usiadł do stołu i zdecydowanie wypisał u góry po środku: Guillaume de
Bleuville, tysiąc dwieście siedem tysiąc dwieście czterdzieści trzy Teraz czekało go pięćset lat
hrabiów de Bleuville oraz ich żon i dzieci do przepisania z książek i notatek. Wypełni to pokaźną
liczbę takich arkuszy faktami bezspornie stwierdzonymi. Odrabianie tej pracy domowej mógł
spokojnie rozłożyć na trzy dni, przeplatając je trudniejszymi zajęciami: przegadywaniem tej
historii z Blofeldem od strony Blofelda. Na szczęście miał jeszcze w zapasie trochę angielskich
Blofieldów na dokładkę. Jak również Bluefieldów i Blumfieldów. Mógł więc i w tych kierunkach
wypuścić kilka niezłych, sztucznych zająców na przynętę! A w tym czasie, w trakcie tych
idiotycznych zajęć, będzie wciąż węszył i węszył za tajemnicą: co u diabła ten nowy Blofeld i jego
nowe SPECTRE kryją w zanadrzu?

Jedno było pewne: że już zdążyli przetrząsnąć wszystkie jego rzeczy. Przed udaniem się na

rozmowę Bond poszedł do łazienki, z dala od tej jakby gapiącej się dziury w suficie, i nic bacząc na
ból, wyrwał sobie pół tuzina włosów. Następnie, wybierając książki do zabrania ze sobą, rozmieścił
je niepostrzeżenie wśród innych papierów i w paszporcie. Wszystkie- te włosy znikły. Ktoś
przeglądał wszystkie jego książki. Wstał i podszedł do komody, niby po chustkę do nosa. Tak jest:
dyskretny wzór, w który ułożył wszystkie swoje rzeczy, był odrobinę zakłócony. Wrócił obojętnie
do swej roboty, dziękując Bogu, że przyjechał „czysty" jak łza. Ale na Boga! Musi pilnować się jak
cholera. Wcale mu nie odpowiadała myśl o bezpowrotnej przejażdżce na sam dół toru
bobslejowego!

Doszedł do roku tysiąc trzysta pięćdziesiątego i miał dość, za bardzo go rozpraszały odgłosy

dobiegające z werandy. Zresztą odwalił już porządny kawał roboty, niemalże- do samego dołu
olbrzymiej stronicy. Teraz wyjdzie i bardzo dyskretnie trochę się rozejrzy. Ażeby nabrać
orientacji, czy utrwalić ją w sobie, a to przecież dla świeżego przybysza całkiem naturalne zajęcie.
Drzwi ze swego pokoju na korytarz zostawił już zawczasu otwarte. Wyszedł więc i ruszył ku
recepcji, gdzie mężczyzna w śliwkowej marynarce pracowicie wpisywał do księgi nazwiska
porannych gości. Grzecznie odpowiedział na pozdrowienie Bonda. Na lewo od wyjścia był pokój na
narty i warsztat. Bond zaszedł tam od niechcenia. Przy warsztacie stał jeden z bałkańskich typów i
przykręcał do narty nowe wiązania. Podniósł na chwilę wzrok, nie odrywając się od pracy, podczas
gdy Bond z udaną ciekawością przyglądał się szeregowi nart ustawionych pod ścianą. Od jego
czasów dużo się zmieniło. Wiązania były zupełnie inne i jakby po to zaprojektowane, by pięta w
ogóle się nie odrywała od narty. Do tego nowy rodzaj bezpieczników. Wiele nart metalowych, a
kijki jak lance z włókna szklanego sprawiały na Bondzie wrażenie nadzwyczaj niebezpiecznych w
razie ciężkiego upadku. Bond podszedł do warsztatu, udając, że ciekawi go ta robota. Faktycznie,
ujrzał rzecz, która go zelektryzowała: stosik byle jak rzuconych kawałków cienkiej plastikowej
taśmy, umieszczanych pod butem na wiązaniach, żeby na ich lśniącej powierzchni śnieg nie zbijał

się pod podeszwą. Bond pochylił się nad warsztatem, oparty na prawym łokciu, chwaląc precyzję
dokonywanej pracy. Jej wykonawca burknął coś i tym bardziej skoncentrował się na swej robocie,
by uniknąć dalszej rozmowy. Lewa dłoń Bonda wsunęła się pod własne podparte ramię, wydobyła
jeden kawałek taśmy i schowała go w rękaw. Jeszcze raz coś tam głupawo skomentował i nie
doczekawszy się odpowiedzi, wyniósł się z pokoju narciarskiego.

(Kiedy ten przy warsztacie usłyszał syk zamykających się drzwi frontowych, obrócił się do kupki

plastikowych pasków i dwa razy je starannie przeliczył. Potem wyszedł do recepcjonisty w
śliwkowej marynarce i powiedział mu coś po niemiecku. Ten skinął głową, podniósł słuchawkę
telefonu i wykręcił zero. Tamten od nart wrócił flegmatycznie do swego warsztatu).

Idąc z wolna ścieżką do stacji kolejki linowej, Bond przeniósł kawałek plastiku z rękawa do

kieszeni w spodniach, zadowolony z siebie. Przynajmniej zaopatrzył się w jedno narzędzie:
tradycyjny przybór służący włamywaczom do otwierania drzwi zaopatrzonych w zatrzaskujące się
zamki Yale.

W pewnej odległości od klubu, do którego zmierzał tylko drobny strumyczek co wytworniej szych

osób, dostał się w normalny tłum wysokogórski: pasażerowie wysypujący się ze stacji kolejki,
narciarze chybotliwie lub szusem zjeżdżający po oślich łączkach na płaskowyżu, małe grupki
uczące się pod kierunkiem czy to własnych nauczycieli, czy instruktorów z doliny. Taras restauracji
publicznej był już pełen tych mniej uprzywilejowanych, którym brakowało pieniędzy albo
rekomendacji na przyjęcie do klubu. Obszedł go dołem po udeptanym śniegu i przystanął wśród
narciarzy na szczycie pierwszego, ostrego zjazdu na trasie Gloria. Wielka tablica informacyjna z
literą G pod koroną u góry obwieszczała: GLORIA ABFAHRT! A poniżej: ROT – FREIE FAHRT.
GELB – FREIE FAHRT. SCHWARZ – GESPERRT, co znaczyło, że trasy czerwona i żółta są
otwarte dla zjazdu, a czarna zamknięta, prawdopodobnie ze względu na niebezpieczeństwo lawin.
Pod tym z kolei widniała wymalowana na metalu mapa tych trzech tras. Bond przyjrzał się jej
uważnie i uznał, że warto zapamiętać czerwoną, bodajże najłatwiejszą i najbardziej uczęszczaną.
Na mapie umieszczono też czerwone, żółte i czarne chorągiewki, a prawdziwe chorągiewki Bond
widział trzepocące na zboczu góry w dół aż do miejsca, gdzie zjazdy, upstrzone drobnymi,
poruszającymi się figurkami, znikały na lewo, za grzbietem góry i pod kolejką. Wyglądało na to, że
czerwona trasa dalej też biegnie zygzakiem pod linami kolejki i między kilkoma wysokimi słupami
aż do linii drzew. Później krótki odcinek przez las i wreszcie ostatni, łatwy szus przez faliste łąki
aż do stacji kolejki linowej na dole, za którą przebiega już linia kolejowa i potem szosa Pontresina-
Samaden. Bond postarał się to wszystko zapamiętać. Później zaczął obserwować niektóre zjazdy.
Te przedstawiały całą gamę umiejętności, od rzucających się w dół jak strzała Kanonen, czyli
gwiazd narciarskich, śmigających straszliwym szusem prosto w dół, w niskim przysiadzie, z kijkami
dziarsko wetkniętymi pod pachę; przez normalnych amatorów, kilka razy hamujących na każdym
zjeździe; aż po przerażonego nowicjusza, ryjącego w dół z wypiętym zadkiem i nartami w pługu,
tylko od czasu do czasu zdobywającego się na prosty rajd w poprzek wyjeżdżonego zbocza:
ryzykancki a krótki wypad, kończący się zwykle łagodnym upadkiem przy zjeżdżaniu z równej
powierzchni w gruby puch na obrzeżach szerokiej, ubitej trasy.

Ta scena niczym się nie różniła od tysiąca podobnych, którym Bond się przyglądał, gdy jako

nastolatek uczył się jeździć w starej szkole narciarskiej Hannesa Schneidera w Sankt Anton w
Arlbergu. Osiągnąwszy tam całkiem niezłe wyniki, zdobył odznakę złotego K, jednakże styl

ówczesny był dosyć prymitywny w porównaniu z tym, co teraz oglądał u tego czy owego eksperta,
nagle malejącego mu w oczach. Dzisiejsze metalowe narty jeździły chyba szybciej i pewniej niż
dawniejsze hikory ze stalowym okuciem na krawędziach. Mniej pracowano barkami, a sztuka
Wedeln, czyli łagodniejszego balansu biodrami, wyglądała rewelacyjnie. Czy okazałaby się równie
skuteczna w głębokim, świeżo spadłym śniegu, jak na dobrze ubitej trasie? Bond miał co do tego
wątpliwości, ale i tak czuł zazdrość. O ileż to wdzięczniej wygląda niż stary przysiad w stylu z
Arlbergu! Ciekawe, jak on by pojechał na tej straszliwej trasie. Z pewnością nie ośmieliłby się brać
pierwszego odcinka jednym szusem na wprost. Przyhamowałby co najmniej dwukrotnie. Może w
tym i w tym miejscu. Ale nogi trzęsłyby się pod nim już po niecałych pięciu minutach zjazdu. Nie
trzymałyby go kolana, kostki, nadgarstki.

Koniecznie musi poćwiczyć!

Podniecony tym widokiem, Bond oderwał się od niego i ruszył za strzałkami prowadzącymi ku

GLORIA EXPRESS BOB-RUN. Tor bobslejowy leżał po przeciwnej stronie od stacji. Nieduża
drewniana budka startowa połączona była przewodami telefonicznymi z budynkiem stacji, a poniżej
stacji znajdował się „garaż" mieszczący bobsleje i jednoosobowe sanki szkieletowe. Łańcuch z
tabliczką informującą: ABFAHRTEN TAGLICH 0900-1100 zagradzał szeroki wlot do czeluści z
błękitnego lodu, skręcającej na lewo i znikającej za grzbietem zbocza. I znów metalowa mapa
ukazująca zygzakowaty tor zjazdu w dolinę. Stosownie do sportowych tradycji angielskich, co
trudniejsze zakręty i niebezpieczne miejsca opatrzone były takimi nazwami w języku angielskim
jak Trupi Wyskok, Gwizd na Wprost, Mordercze S, Piekielna Uciecha, Trzęsignat i końcowa
prosta w dół pod nazwą Droga do Raju. Bond wyobraził sobie scenę z dzisiejszego poranka, znów
usłyszał ten rozdzierający krzyk. Owszem, to była śmierć w dawnym Blofeldowskim stylu!

–Sair Hilary! Sair Hilary!

Wytrącony ze swego zamyślenia Bond odwrócił się. Frau- lein Irma Bunt, opierając krótkie ręce

na bokach, stała na dróżce prowadzącej do klubu.

–Lancz! Pora na lancz!

–Idę! – odkrzyknął Bond i ruszył ku niej pod górę. Spostrzegł, jak już na tych stu metrach traci

oddech i zaczyna w członkach czuć ociężałość. Ta cholerna wysokość! Doprawdy, czas wziąć się za
to i poćwiczyć!

Zrównał się z nią. Patrzyła niechętnie. Przeprosił za spóźnienie. Nic nie odpowiedziała. Żółte

oczka przyjrzały mu się z agresywną niechęcią, po czym pokazała mu plecy i nie oglądając się,
poszła w górę po ścieżce.

Bond wykonał szybki przegląd swego poranka. Co zawinił? Czyżby popełnił jakiś błąd? Cóż, mogło

to się ostatecznie zdarzyć. Lepiej się upewnić! Kiedy wchodzili przez frontowe drzwi do recepcji,
Bond odezwał się mimochodem:

–A, nawiasem mówiąc, Fräulein Bunt, byłem dopiero co w przechowalni nart.

Stanęła w miejscu. Bond spostrzegł, że recepcjonista odrobinę niżej pochylił głowę nad rejestrem

gości.

–Tak?

Bond wyjął z kieszeni kawałek plastiku.

–Znalazłem tam, czego mi brakowało. – Naciągnął na twarz uśmiech niewinnej satysfakcji. – Jak

kto głupi, zapomniałem linijki. Akurat coś takiego leżało na warsztacie. W sam raz odpowiednie.
Więc pożyczyłem sobie. Mam nadzieję, że to nic złego? Oczywiście zostawię, jak będę wyjeżdżał.
Ale te drzewa genealogiczne, pani rozumie – Bond nakreślił w powietrzu szereg coraz to niższych
linii – trzeba je ustawiać na odpowiednich poziomach. Chyba nie macie nic przeciwko temu? –
Uśmiechnął się czarująco. – Zamierzałem się przyznać, kiedy znów się z panią spotkam.

Irma Bunt skryła oczy za powiekami.

–To nie ma znaczenia. Na przyszłość, gdyby pan czegoś potrzebował, proszę tylko zadzwonić,

dobrze? Hrabia polecił zapewnić panu wszelkie ułatwienia. Teraz – poparła to gestem – proszę na
taras. Panu będzie pokazany swój stolik. Ja przyjdę za moment.

Bond przestąpił próg restauracji. Kilka stolików na sali zajmowali ci, którzy mieli już dosyć słońca.

Przeciął salę i wyszedł przez otwarte drzwi balkonowe. Pomiędzy zatłoczonymi stolikami ruszył w
jego kierunku Fritz, widać zatrudniony tu jako kierownik sali. On też miał oczy zimne od wrogości.
Uniósł w górę jadłospis.

–Proszę za mną.

Bond poszedł za nim do stolika przy samej poręczy. Ruby i Violet już tam były. Bond aż poweselał

od ulgi, że znów ma czyste ręce. Ależ musi uważać, na Boga, i mieć się na baczności! Tym razem
się udało. I w dodatku ma ten kawałek plastiku! Czy jego tłumaczenie zabrzmiało dość niewinnie,
czy dość głupkowato? Usiadł i zamówił podwójne półwytrawne martini na wódce z lodem, ze skórką
cytrynową, i brzegiem stopy naparł na stopę Ruby.

Nie cofnęła swojej. Uśmiechnęła się. Violet się też uśmiechnęła. Zaczęli mówić wszyscy naraz.

Dzień nagle stał się piękny.

Pojawiła się Fräulein Bunt i usiadła na swoim miejscu. Znów uprzejma.

–Tak przyjemnie usłyszeć, że pan zostanie u nas przez cały tydzień, sair Hilary. Czy pan miał

chętnie rozmowę z panem hrabią? To interesujący człowiek, nieprawda?

–Nadzwyczaj interesujący. Żałuję, że rozmowa nasza była zbyt krótka i dotyczyła wyłącznie

mojej specjalności. Chętnie bym go zapytał o jego badania naukowe. Mam nadzieję, że nie
okazałem się zbyt natrętny.

Irma Bunt wyraźnie zamknęła się w sobie.

–Na pewno nie. Hrabia rzadko lubi rozmawiać o swojej pracy. Na tych specjalnych polach nauki,

pan rozumie, jest duża zazdrość i niestety dużo intelektualnego złodziejstwa. – Uśmiech jak z
pudełka. – Samo się rozumie, że nie mówię o panu, mój drogi sair Hilary ale o naukowcach mniej
uczciwych niż pan hrabia, o tych szpiegach z chemicznych firm. Dlatego trzymamy się tak osobno w
naszym orlim gniazdku na tej górze. Mamy tu całkowite odosobnienie. Nawet policja w dolinie jak
najbardziej z nami współpracuje, chroniąc nas od niepożądanych intruzów. Oni cenią to, co robi pan
hrabia.

–Badanie alergii?

–Właśnie. – U jej boku pojawił się kierownik sali. Jego obcasy wyraźnie stuknęły, zderzając się.

Rozdano jadłospisy i podano drinka, zamówionego przez Bonda. Pociągnął solidny łyk i zamówił
Oeufs Glona z sałatą. Ruby znów kazała sobie podać kurczaka, Violet pieczeń na zimno „z
mnóstwem kartofli". Irma Bunt zamówiła swój normalny twarożek z sałatką.

–Czy wy, dziewczyny, nic nie jadacie oprócz kurcząt i kartofli? Czy to ma coś wspólnego z

waszymi alergiami?

Ruby zaczęła:

–No, tak, w pewnym sensie. W końcu jakoś tak polubiłam…

Irma Bunt ostro jej przerwała:

–No, no, Ruby! Ani słowa o kuracji, pamiętasz? Nawet jeżeli to nasz dobry przyjaciel, sair Hilary!

– Pomachała ręką w kółko po otaczających, zatłoczonych stolikach. – Bardzo interesujące
towarzystwo, nieprawda, sair Hilary? Wszyscy, którzy coś znaczą. Można powiedzieć, że
odciągnęliśmy międzynarodowe towarzystwo z Gstaad i Sankt Moritz. Tam pan ma waszego
księcia Marlborough w tej wesołej gromadzie młodziutkich dziewcząt. A obok nich to pan Whitney i
lady Daphne Straight. Ona jest szyk, nieprawda? Oboje świetnie jeżdżą na nartach. A ta piękna
dziewczyna z długim, jasnym włosem przy dużym stole to Ursula Andress, ta gwiazda filmowa. Jak
pięknie opalona! Jest i sir George Dunbar, w czarującym, jak zwykle, towarzystwie. – Uśmiech jak
z pudełka. – Gdyby jeszcze był Aga Khan i może wasz książę Kentu, to już mielibyśmy tu
wszystkich, ale to wszystkich. Czy to nie wspaniałe jak na pierwszy sezon?

Bond potwierdził. Podano lancz. Jajka zamówione przez Bonda okazały się wyśmienite: posiekane

jaja na twardo w sosie ze śmietany i sera doprawionym angielską musztardą (zdaje się; że
angielska musztarda stanowiła klucz do specjałów Glorii) zapiekane w miedzianym naczynku. Bond
pochwalił znakomitość tutejszej kuchni.

–Dziękuję – rzekła Irma Bunt. – Mamy trzech doskonałych kucharzy francuskich. Mężczyźni

świetnie gotują, nieprawda?

Bond raczej wyczuł niż dostrzegł gościa zmierzającego do ich stolika. Mężczyzna podszedł do

Bonda. Mniej więcej w jego wieku, miał wygląd wojskowego i wyraz jakby zaskoczenia na twarzy.
Skłonił się z lekka paniom i zagadnął Bonda:

–Przepraszam, ale zobaczyłem pańskie nazwisko w księdze hotelowej. Hilary Bray, chyba się nie

mylę?

Bondowi serce zamarło. Zawsze istniała możliwość takiej sytuacji, więc miał przygotowane coś na

kształt odpowiedzi. Ale stało się to w najgorszym momencie, jaki można sobie wyobrazić, kiedy to
przeklęte babsko akurat gapi się i przysłuchuje!

Rzekł jowialnie:

–Owszem, to ja.

–Sir Hilary Bray? – Wyraz zdumienia na sympatycznej twarzy pogłębił się.

Bond powstał i stanął plecami do stolika, do Irmy Bunt.

–Tak jest. – Wyjął chustkę i wytarł nos, aby zagłuszyć następne pytanie, kto wie, czy nie fatalne.

–Pan służył podczas wojny w Lovât Scouts?

–Ach – rzekł Bond. Przybrał zmartwiony wyraz twarzy i zniżył odpowiednio głos. – Panu chodzi o

mojego kuzyna. Tego z Ben Trilleachan. Biedak nie żyje od pół roku. Ja po nim odziedziczyłem
tytuł.

–O mój Boże! – Zdziwienie na twarzy mężczyzny zamieniło się w smutek. – Jaka szkoda.

Przyjaźniliśmy się z nim w czasie wojny. To dziwne! Nie widziałem tej wiadomości w „Timesie".
Zawsze czytuję rubrykę narodzin, ślubów i zgonów. Na co umarł?

Bond poczuł, że pot spływa mu pod pachami.

–Spadł z jakiejś tam swojej cholernej góry. Skręcił kark.

–O Boże! Biedaczysko. Ale fakt, że łaził ciągle jak głupi, sam jeden, po tych szczytach. Muszę

zaraz napisać do Jenny. – Wyciągnął dłoń. – No cóż, przepraszam za natręctwo. Zdziwiłem się, co
tu może robić staruszek Hilary. No cóż, do widzenia! I jeszcze raz przepraszam. – Oddalił się
pomiędzy stolikami. Kątem oka Bond zauważył, jak dosiada się znów do stołu zajmowanego przez
panów o nader angielskim wyglądzie i zapewne ich żony, którym zaczyna z ożywieniem coś
opowiadać.

Bond usiadł, sięgnął po swego drinka, wypił go do dna i wrócił do jajek. Irma Bunt nie spuszczała

go z oka. Czuł, że pot mu ścieka po twarzy. Wyjął chusteczkę i wytarł go.

–Boże – powiedział – ależ tu na słońcu gorąco! To jakiś kolega mego kuzyna. Nosił to samo imię. Z

równoległej linii. Biedak niedawno umarł. – Zmarszczył się ze smutkiem. – Nie mam pojęcia, co za
jeden. Ale przyjemny facet. – Bond zebrał się na odwagę i spojrzał poprzez stół. – Czy pani zna
kogoś z jego towarzystwa, Fräulein Bunt?

Nawet nie patrząc na tamtą grupę, Fräulein Bunt odparła zwięźle:

–Nie, przecież nie znam wszystkich, co tu przyjeżdżają. – Jej żółte oczy wciąż badawczo

wpatrywały mu się w twarz. – Ale co za dziwny przypadek. Pan i kuzyn byliście podobni?

–I to jak! – odpowiedział wylewnie Bond. – Jak dwie krople wody. Często nas mylono ze sobą. –

Znów spojrzał na angielskie towarzystwo. Dzięki Bogu, już zbierali się do wyjścia. Nie wyglądali na
szczególnie wytwornych ani zamożnych. Pewnie zatrzymali się w Pontresinie albo na wczasach dla
byłych oficerów w Sankt Moritz. Typowe angielskie towarzystwo na nartach. Wolno mieć nadzieję,
że po prostu zaliczają kolejno główne trasy zjazdowe w tej okolicy. Bond rozpatrzył sobie w myśli
przebieg rozmowy, gdy podawano kawę, równocześnie lekko i wesoło gawędząc z Ruby na temat
jej narciarskich postępów tego ranka, podczas gdy stopy ich znowu lgnęły do siebie.

No cóż, uznał, wiele nie mogła słyszeć przez ten brzęk i gadaninę od sąsiednich stolików. Ale już

wisiało na włosku, cholernie cienkim włosku. Drugi raz tego samego dnia!

To tyle, jeśli chodzi o skradanie się na paluszkach poza liniami wroga.

Nie za dobrze! Stanowczo nie za dobrze!

XIII Księżniczka Ruby?

Drogi Czarny Bazyliszku,

Dojechałem szczęśliwie (i to helikopterem, wyobraź sobie!) w to piękne miejsce, zwane Piz Gloria,

położone na wysokości trzech tysięcy metrów gdzieś w Engadinie. Bardzo tu komfortowo i jest
pierwszorzędna obsługa, złożona z mężczyzn kilku narodowości, jak również nadzwyczaj
kompetentna sekretarka, Fràulein Irma Bunt, jak mi sama powiedziała, urodzona w Monachium.

Dzisiaj rano miałem nadzwyczaj owocną rozmowę z hrabią, z tym skutkiem, ze pragnie on, abym

pozostał tu przez tydzień, kończąc pierwszy szkic jego drzewa genealogicznego. Mam szczerą
nadzieję, że do tego czasu jakoś obejdziesz się beze mnie. Uprzedziłem hrabiego, że mamy teraz
mnóstwo roboty z tymi nowymi krajami Wspólnoty Brytyjskiej. Jakkolwiek bardzo zaprzątnięty
czymś, co wygląda na filantropijne badania naukowe na temat alergii oraz ich przyczyn (przebywa tu
dziesięć angielskich dziewcząt w charakterze jego pacjentek), hrabia przystał na codzienne
spotkania ze mną, w nadziei, że pozwoli to nam wypełnić lukę pomiędzy migracją rodziny de
Bleuville z Francji a jej przeniesieniem się pod nazwiskiem Blofeld z Augsburga do Gdyni.
Zaproponowałem hrabiemu, abyśmy na zakończenie tej pracy odbyli szybki wyjazd do Augsburga w
celach, które omawialiśmy, ale w tej sprawie jeszcze mi nie zakomunikował swej decyzji-

Powiedz mojej kuzynce Jenny Bray, że zapewne odezwie się do niej przyjaciel jej zmarłego męża,

który jakoby służył z nim w Lovât Scouts. Podszedł do mnie dzisiaj w czasie lanczu, biorąc mnie za
tamtego Hilarego. Co za zbieg okoliczności!

Warunki do pracy są tu wyborne. Żyjemy w całkowitym odosobnieniu od zwariowanego świata

narciarzy, a dziewczęta, co jest bardzo rozsądne, nie mogą po dziesiątej wieczór opuszczać swoich
pokojów, aby nie ciągnęło ich do wałęsania się i plotek. Jest to miła gromadka, pozbierana z całej
Wielkiej Brytanii, ale wszystkie raczej głupiutkie.

A teraz najciekawsze: hrabia nie posiada płatków usznych! Czyż to nie dobra nowina? Poza tym

wygląd i styl zachowania ma nadzwyczaj dystyngowane, piękne srebrzyste włosy i czarujący uśmiech.
Jego szczupła figura także świadczy o dobrym pochodzeniu.

Niestety, musi używać ciemnozielonych szkieł kontaktowych ze względu na słaby wzrok i rażący

blask słońca na tych wysokościach, a jego orli nos jest oszpecony przez deformację jednego nozdrza,
co mnie o tyle dziwi, że dałoby się to łatwo naprawić za pomocą chirurgii plastycznej. Mówi
nieskazitelnie po angielsku, w tonie odrobinę żartobliwym, i nie wątpię, że będzie nam się
znakomicie współpracować.

Wracając do naszych spraw: pomógłbyś mi ogromnie, gdybyś się skontaktował z dawnymi

wydawcami Almanachu Gothajskiego i zbadał, czy oni by nam nie zdołali pomóc w uzupełnieniu
pustych miejsc w rodowodzie. Może wpadliby na jakiś trop. Depeszuj o wszystkim, co mogłoby mi się
przydać. Mając już dowód w postaci uszu, jestem przekonany, że jakiś związek istnieje.

To na razie wszystko.

Twój

Hilary Bray

PS Nie mów nic mojej matce, żeby nie martwiła się o moje bezpieczeństwo w krainie wiecznych

śniegów! Ale zdarzył się tu dziś rano straszny wypadek. Jeden z personelu, chyba Jugosłowianin,
pośliznął się na torze bobslejowym i zjechał przez całą jego długość aż na dół! Okropna historia.
Zdaje się, że jutro ma być pochowany w Pontresinie. Jak sądzisz, czy powinniśmy posłać jakiś
wieniec?

Bond przeczytał ten list kilkakrotnie. W porządku, oficerowie kierujący operacją „Korona"

znajdą dla siebie mnóstwo punktów zaczepienia. Przede wszystkim cynk, że powinni odszukać
nazwisko denata w urzędzie stanu cywilnego w Pontresinie. Podeprze to również co nieco sprawę
pomieszania dwóch Brayów, kiedy (Bond nie miał co do tego wątpliwości) list zostanie otwarty nad
parą i sfotografowany przed wysłaniem. Oczywiście, mogliby go po prostu zniszczyć. Nic temu nie
zapobiegnie tak skutecznie jak te banialuki o Almanachu Gothajskim. To źródło wiedzy
heraldycznej jak dotąd nie zostało wspomniane. Z pewnością nie omieszka wzbudzić
zainteresowania u Blofelda.

Bond zadzwonił, wręczył list do wysłania i wrócił do swej pracy, polegającej głównie na tym, iż

udał się do łazienki z paskiem plastiku i nożyczkami, ukrytymi w kieszeni, ażeby uciąć z końca dwa
paski szerokości około trzech centymetrów. To wystarczy do celu, w jakim posłużą się nimi on i –
jak się tego spodziewał – Ruby. Następnie, aby podbudować swe kłamstwo na temat linijki,
pozaznaczał, wymierzając je z grubsza pierwszym członem własnego kciuka, równe odcinki na
pozostałym kawałku o długości czterdziestu pięciu centymetrów, i wrócił do biurka tudzież do
kolejnych stu lat w dziejach rodu de Bleuville.

Około piątej ściemniło się już na tyle, że Bond wstał od stołu i przeciągnął się, zamierzając

podejść do wyłącznika światła u drzwi. Jeszcze raz popatrzył dłuższą chwilę przez okno, zanim je
zamknął. Weranda kompletnie opustoszała i z leżaków pozabierano poduszki z gumy piankowej.
Od stacji kolejki jeszcze dobiegał jęk maszynerii, należący do dźwiękowego tła dziennych
odgłosów. Wczoraj kolejka przestała kursować około piątej, więc zapewne już czas, aby ostatnia
para wagoników zakończyła swój dwustronny kurs i ułożyła się na przeciwległych stacjach na
nocny spoczynek. Bond zamknął podwójne okna, podszedł do termostatu i obniżył jego ustawienie
do dwudziestu stopni Celsjusza. Już sięgał do wyłącznika światła, gdy zapukano ledwie dosłyszalnie
do drzwi.

Bond rzekł równie cicho:

–Proszę wejść.

Drzwi otworzyły się i natychmiast przymknęły na dwa centymetry od zatrzaśnięcia. Była to Ruby.

Przyłożyła palec do ust i wskazała gestem na łazienkę. Bond, zaintrygowany, wszedł za nią i
zamknął drzwi. Potem zapalił światło. Ruby zarumieniła się. Wyszeptała błagalnie:

–Och, proszę mi wybaczyć, sir Hilary. Ale tak bardzo pragnęłam chwilę z panem porozmawiać.

–Dobrze, Ruby. Ale dlaczego w łazience?

–Och, pan nie wiedział? Nie, skądże miał pan wiedzieć! To ma być sekret, ale panu, oczywiście,

mogę powiedzieć. Ale pan mnie nie sypnie, prawda?

–Oczywiście, że nie!

–Bo we wszystkich pokojach są mikrofony. Nie wiem dokładnie, w którym miejscu. Ale jak my,

dziewczyny, czasami zbierałyśmy się u którejś na pogaduszki, no wie pan, to panna Bunt zawsze
wiedziała. Jesteśmy pewne, że mają też coś w rodzaju telewizji. – Zachichotała. – Więc rozbieramy
się zawsze w łazience. To się jakby wyczuwa. Jakby ktoś cały czas podglądał. To chyba należy do
kuracji.

–Pewnie tak.

–Bo mnie chodzi o to, sir Hilary, co pan dzisiaj powiedział przy lanczu, że panna Bunt może być

księżną. Strasznie mnie to podekscytowało! Bo… czy to naprawdę możliwe?

–Ależ tak – rzekł od niechcenia Bond.

–Poczułam się taka zawiedziona, że nie mogę podać panu mojego nazwiska. Bo widzi pan, bo –

oczy jej rozszerzyły się z podniecenia – bo wie pan… ja nazywam się Windsor!

–O rany – rzekł Bond – a to ciekawe!

–Wiedziałam, że pan to powie! Bo widzi pan, u nas w rodzinie zawsze się mówiło, że łączy nas

jakieś dalekie pokrewieństwo z rodziną królewską!

–A… rozumiem. – Głos Bonda stał się pełen zastanowienia i namysłu. – Chętnie bym nad tym

popracował. Jak się nazywali twoi rodzice? Przede wszystkim to muszę wiedzieć.

–George Albert Windsor i Mary Potts. Czy coś z tego wynika?

–No cóż, imię Albert jest, oczywiście, znaczące. – Mówiąc to, Bond czul się jak łajdak. – Bo

widzisz, królowa Wiktoria miała Księcia Małżonka. On miał na imię Albert.

–O rety! – Kostki jej palców podskoczyły do ust.

–Ale to wymaga, rzecz jasna, wnikliwych badań. Z jakiej miejscowości pochodzisz? Gdzie się

urodziłaś?

–W Lancashire. Nad zatoką Morecambe, tam gdzie są krewetki. Ale drobiu też mnóstwo. Pan wie.

–I dlatego tak lubisz kurczęta.

–Och, nie! – Jakby zaskoczyła ją ta uwaga. – Właśnie na tym cała rzecz polega. Widzi pan, ja

miałam uczulenie na kurczaki. Po prostu nie znosiłam tego drobiu – tyle tych piór – całe to głupie
dziobanie – łajno kurze i smród. Nienawidziłam ich. Nawet od zjedzenia kurczaka dostawałam

wysypki. To było straszne i oczywiście rodzice się na mnie wściekali – bo oni mają naprawdę wielką
fermę kurzą, a ja miałam pomagać w czyszczeniu kojców – no wie pan, te nowoczesne, seryjnie
wyrabiane jakby miejsca dla kurczaków. Aż któregoś dnia zobaczyłam to ogłoszenie w gazecie, no
wie pan, w „Hodowcy Drobiu". Tam pisało, że kto cierpi na uczulenie na kury – i jakaś długa nazwa
po łacinie – może się zgłosić na kurs re… re… na kurację w jakimś szwajcarskim instytucie
badającym te sprawy. Wszystko gratis i jeszcze dziesięć funtów kieszonkowego na tydzień. Trochę
jakby ci ludzie, co służą za króliki doświadczalne w tym zakładzie, gdzie szukają lekarstwa na
przeziębienie.

–Wiem – rzekł zachęcająco Bond.

–Więc zgłosiłam się i opłacili mi przejazd do Londynu, i spotkałam się z panną Bunt i ona mi zrobiła

taki jakby egzamin. – Zachichotała. – Bóg raczy wiedzieć, jakim cudem przeszłam, bo maturę dwa
razy oblałam. Ale ona mi powiedziała, że instytut potrzebuje właśnie takich jak ja, no i
przyjechałam tutaj ze dwa miesiące temu. Tu jest całkiem nieźle. Traktują nas bardzo surowo. Ale
pan hrabia kompletnie wyleczył mnie z tej przypadłości. Teraz już uwielbiam kurczęta. – W oczach
jej nagle błysnął entuzjazm. – Według mnie to są najpiękniejsze, najbardziej cudowne ptaki na
całym świecie.

–A to całkiem niezłe osiągnięcie! – rzeki Bond, kompletnie zbity z tropu. – Ale wróćmy do twojego

nazwiska. Zajmę się tym niezwłocznie. Tylko jak będziemy się porozumiewać? Wygląda na to, że
wszystkie macie czas dokładnie wypełniony i wyliczony. Jak tu się spotykać we dwoje? Pozostaje
nam tylko mój albo twój pokój.

–To znaczy w nocy? – Jej ogromne błękitne oczy rozszerzył lęk, podniecenie, dziewczęca

kalkulacja.

–Tak, bo nie ma innego wyjścia. – Bond uczynił jeden śmiały krok w jej stronę i pocałował ją w

same usta. Niezgrabnie objął ją i powiedział: – Bo wiesz, moim zdaniem, jesteś prześliczna.

–Och, sir Hilary!

Ale nie cofnęła się. Tylko stała jak duża, przepiękna lalka, bierna, troszkę wyrachowana,

pragnąca być księżniczką.

–Ale jak pan się stąd wydostanie? Tu panuje okropny rygor. Strażnik co chwila przechodzi po

korytarzu tam i z powrotem. Swoją drogą – po jej oczach znać było, że kalkuluje – mieszkam tuż
obok, w pokoju numer trzy. Gdybyśmy tylko mogli się jakoś wydostać.

Bond wyjął z kieszeni jeden z dwucentymetrowych pasków plastiku i pokazał jej.

–Wiedziałem, że mieszkasz gdzieś w pobliżu. Czułem to chyba instynktownie. – Ty łajdaku! – W

wojsku się nauczyłem coś niecoś. Z takimi drzwiami można sobie poradzić: wystarczy wsunąć w ich
szparę, na wysokości zamka, coś takiego i popchnąć. Zasuwka się cofnie. Proszę, weź, ja mam
drugi. Ale dobrze schowaj. I obiecaj, że nikomu nie powiesz.

–Ooch, z pana to jest numer! Pewnie, że obiecuję. Czy uważa pan, że jest jakaś nadzieja… co do

Windsorów? – Objęła go za szyję, objęła tego czarownika, cudotwórcę, ogromnymi błękitnymi
oczyma wpatrując mu się błagalnie w oczy.

–W żadnym razie nie powinnaś na to liczyć – odparł stanowczo Bond, starając się odzyskać choć

trochę szacunku dla samego siebie. – Ale zaraz się rozejrzę wstępnie po moich książkach. Nie mam
dużo czasu przed wyjściem na drinka. No cóż, sprawdzimy. – Jeszcze raz pocałował ją, przeciągle,
i musiał samemu sobie przyznać, że był to pocałunek najwyższej klasy, a odpowiedziała nań tak
żywiołowo, iż jego sumienie się nieco uspokoiło. – No już, skarbie. – Przeciągnął dłonią w dół po jej
plecach aż do wygięcia pośladków, po których na koniec klepnął ją zachęcająco i przynaglająco.

–Teraz musisz się stąd wydostać.

W jego sypialni było zupełnie ciemno. Posłuchali pod drzwiami, jak dwójka dzieci bawiących się w

chowanego. W budynku panowała cisza. Powolutku uchylił drzwi. Jeszcze raz klepnął ją po
siedzeniu i ulotniła się.

Bond chwilę odczekał, potem zapalił światło. Pokój zaśmiał się do niego niewinnie. Bond podszedł

do stołu i sięgnął po Słownik nazwisk brytyjskich. Windsor, Windsor, Windsor. Jest! No i co?
Pochylając się nad drobnym drukiem, doznał olśnienia, gdy w jego szpiegowskim umyśle mignęła
jak meteor ważna refleksja. No tak! Wiadomo, że odchylenia seksualne i w ogóle seks jako taki to
czynnik poważnie zagrażający bezpieczeństwu. Także i chciwość. A pozycja społeczna? A ten
najbardziej zdradliwy ze wszystkich nałogów: snobizm?

Zrobiła się szósta. Bondowi doskwierał ból głowy, będący skutkiem wielu godzin ślęczenia nad

drobnym drukiem dzieł encyklopedycznych i spotęgowany przez niedostatek tlenu na tej wysokości.
Bardzo już potrzebował drinka, trzech drinków! Wziął szybki prysznic, wyelegantował się,
zadzwonił na „dyżurnego" i przeszedł do baru. Było w nim dopiero kilka dziewcząt. Violet siedziała
sama przy barze, więc przyłączył się do niej. Jego towarzystwo sprawiło jej chyba przyjemność.
Sączyła kieliszek daiquiri. Zamówił dla niej to samo i dla siebie podwójnego burbona z lodem.
Łyknął solidnie i postawił przysadzistą szklankę.

–Tego mi było trzeba, jak Boga kocham! Harowałem jak niewolnik przez cały dzień, kiedy ty

sobie tańczyłaś w słońcu walczyka po śnieżnych zboczach!

–Akurat! – W oburzeniu wyszło z niej troszkę irlandzkiego akcentu. – Od rana dwa wykłady,

straszliwie nudne! A przez większą część popołudnia musiałam nadganiać z lekturą. Jestem w niej
zupełnie do tyłu.

–Z jaką lekturą?

–Och, coś o rolnictwie. – Ciemne oczy przyjrzały mu się bacznie. – Przecież nam nie wolno

rozmawiać o kuracji.

–No dobrze – odparł wesoło Bond – więc porozmawiajmy o czymś innym. Skąd pochodzisz?

–Z Irlandii. Południowej. W pobliżu Shannon.

Bond strzelił na oślep.

–Nic tylko te kartofle!

–No właśnie. Znienawidziłam je. W kółko nic tylko jeść kartofle i gadać o zbiorach kartofli. A

teraz już tęsknię, żeby tam wrócić. Zabawne, co?

–Twoja rodzina się ucieszy.

–Jeszcze jak! A mój chłopak! On robi w hurcie. Powiedziałam, że nie wyjdę za takiego, który ma

cokolwiek wspólnego z tymi ohydnymi, brudnymi, przeklętymi bulwami. Dopiero się zdziwi!

–Dlaczego?

–Że tyle się nauczyłam o zwiększaniu plonów. Te najnowsze metody naukowe, chemia i tak dalej.

– Nagle zakryła sobie usta dłonią. Rozejrzała się szybko po sali, zerknęła na barmana. Sprawdzała,
czy ktoś nie usłyszał tych całkiem niewinnych słów. Na jej twarzy ukazał się sztuczny uśmiech
stewardesy. – A nad czym pan ostatnio pracował, sir Hilary?

–Och, taka heraldyka dla hrabiego. Jak to, co mówiłem przy lanczu. Dla ciebie to chyba

nudziarstwo.

–Och nie, wcale nie. Strasznie zaciekawiło mnie to, co pan mówił pannie Bunt. Bo wie pan –

ściszyła głos, mówiąc w głąb swego uniesionego kieliszka – ja jestem z O'Neillów. Oni byli w
Irlandii prawie jakby królami. Czy nie uważa pan – dostrzegła coś nad jego ramieniem. Ciągnęła
gładko: – Po prostu nie umiem tak na okrągło pracować barkami. A jak próbuję, to zaraz tracę
równowagę.

–Ja niestety nie mam pojęcia o nartach – rzekł na głos Bond.

W lustrze ponad barem ukazała się Irma Bunt.

–O… sair Hilary! – Przyjrzała się jego twarzy. – Ależ tak, już się pan trochę opalił, nieprawda?

No… to usiądźmy. Widzę tam biedną Ruby siedzieć zupełnie sama.

Poszli za nią posłusznie. Bond z rozbawieniem obserwował u dziewcząt ten podskórny nurcik

naruszania przepisów: typowy przejaw oporu wobec surowej dyscypliny i belferskiego zachowania
się tej ohydnej przełożonej. Ale w posługiwaniu się tym trzeba zachować ostrożność, jakkolwiek
okazuje się to użyteczne. Nie powinien mieć tych dziewcząt za bardzo „po swojej stronie". Jednak
choćby dlatego, że hrabia nie chce, aby je znał, on musi jakoś pomyszkować, wydobyć nazwiska i
adresy tych dziewcząt. Myszkować… to jest to! Jego myszką jest Ruby. Bond usiadł przy niej,
grzbietem dłoni musnąwszy od niechcenia jej ramię.

Zamówiono następne drinki. Burbon zaczął już rozplątywać w Bondzie jego napięcia. Ból głowy,

zamiast wypełniać ją całą, skupił się tuż za prawą skronią.

Bond zapytał wesoło:

–Gramy w to samo?

Odpowiedział mu entuzjastyczny chór. Przyniesiono z baru szklankę i papierowe serwetki. Tym

razem do gry włączyło się więcej dziewcząt. Bond rozdał papierosy i dziewczęta wzięły się do
energicznego pykania, od czasu do czasu krztusząc się dymem. Nawet na Irmę Bunt jakby
podziałały śmiechy i piski podniecenia, kiedy papierowa pajęczyna stawała się coraz wątlejsza.

–Ostrożnie! Uważaj, Elizabeth! Oj-je-jej! Coś ty zrobiła! A tu jeszcze był bezpieczny rożek!

Bond siedział przy niej. Odchylił się teraz na oparcie i zaproponował, żeby dziewczęta rozegrały

następną grę bez nich. Zwrócił się do panny Bunt:

–Nawiasem mówiąc, jeśli czas mi na to pozwoli, pomyślałem sobie, czy nie warto by zjechać

kolejką na dół i rozejrzeć się po dolinie. Z rozmów, które podsłuchałem wśród gości, zdaje się
wynikać, że po drugiej stronie tej doliny leży Sankt Moritz. Nigdy tam jeszcze nie byłem.
Chciałbym je sobie obejrzeć.

–Niestety, mój drogi sair Hilary, regulamin naszego zakładu na to nie pozwala. Przebywający tu

goście i personel nie mają dostępu do kolejki linowej. Ona jest tylko dla turystów. My nie
kontaktujemy się z nimi. Stanowimy – jak by to powiedzieć? Małą i zamkniętą w sobie społeczność.
To jest lepiej, nieprawda? Dzięki temu możemy w spokoju prowadzić nasze badania.

–Ach, rozumiem. – Bond uśmiechnął się wyrozumiale, po przyjacielsku. – Ale ja w istocie nie

uważam się tu za pacjenta. Czy nie można by dla mnie zrobić wyjątku?

–Sądzę, że byłby to błąd, sair Hilary. A z pewnością będzie pan potrzebować cały swój czas na

wykonanie swoich obowiązków dla pana hrabiego. Nie – brzmiało to jak rozkaz – obawiam się,
bardzo przepraszam, że pana życzenie jest wykluczone. – Spojrzała na zegarek i klasnęła w dłonie.
– A teraz, dziewczęta, czas na kolację. No już, dalej! Dalej!

Była to tylko próba sprawdzenia, jaką formę przybierze odmowa. Mimo to, idąc za Irmą Bunt do

jadalni, Bond z trudem powstrzymywał swój prawy but od wymierzenia straszliwego kopa w jej
obciśnięte, wypięte dupsko.

XIV Przyjemnych koszmarów!

Była godzina jedenasta i w budynku cicho jak w grobie. W pełni respektując oko w suficie, Bond

wykonał wszelkie gesty od pójścia do łazienki aż do położenia się i zgaszenia światła. Odczekał
dziesięć minut, po czym wylazł po cichu z łóżka, wciągnął na siebie koszulę i spodnie. Po omacku
wetknął kawałek plastiku w szparę u drzwi, odszukał zamek i łagodnie nacisnął. Krawędź plastiku
trafiła na krzywiznę rygielka i cofnęła go. Teraz już wystarczyło popchnąć ostrożnie i drzwi się
otwarły. Przez chwilę nasłuchiwał, nadstawiając uszu jak zwierzę. Potem czujnie wysunął głowę.
Korytarz zionął pustką. Bond wymknął się za drzwi, domknął je cichutko za sobą, uczynił parę
kroków w stronę pokoju numer trzy i łagodnie obrócił klamkę. W środku było ciemno, ale w łóżku
coś się poruszyło. Teraz byle zamykane drzwi nie trzasnęły! Bond wyjął swój plastikowy
prostokącik i przyłożył do zamka, trzymając go w gniazdku, a następnie wolniutko domknął drzwi,
równocześnie wyciągając z wolna kawałek plastiku. Rygiel bezgłośnie wsunął się na swoje miejsce.

Od łóżka dobiegł szept:

–Czy to ty?

–Tak, kochanie. – Bond zrzucił odzież i zakładając, że rozkład pokoju jest taki sam jak u niego,

podszedł ostrożnie do łóżka i usiadł na jego krawędzi.

Z ciemności wynurzyła się dłoń i dotknęła go.

–Ooch, ty nic nie masz na sobie!

Bond chwycił tę dłoń i powędrował od niej po omacku wzwyż.

–Ty też – wyszeptał. – I tak być powinno.

Ostrożnie wyciągnął się obok niej na łóżku i głowę oparł tuż przy jej głowie na poduszce. Z miłym

drgnięciem w sercu zauważył, że zostawiła mu przy sobie miejsce. Pocałował ją, najpierw
delikatnie, a potem już gwałtownie. Ciało jej wzdrygnęło się. Usta poddały się jego ustom, a kiedy
jego lewa dłoń ruszyła na poszukiwania, jej ramiona objęły go. – Przeziębię się. – W ślad za tym
kłamstwem Bond wyciągnął spod siebie wspólne prześcieradło i przykrył nim ich oboje. Miękkie
ciepło jej wspaniałego ciała odtąd już należało do niego. Bond przylgnął do niej. Paznokciami lewej
dłoni przeciągnął delikatnie po jej płaskim brzuchu. Ciało o aksamitnej skórze zadygotało. Ruby
wydała krótkie stęknięcie i sięgnąwszy w dół po jego dłoń, przytrzymała ją.

–Czy kochasz mnie troszkę?

Znowu to okropne pytanie!

Bond wyszeptał:

–Myślę, że jesteś piękna i urzekająca. Szkoda, że nie spotkałem cię wcześniej.

Jakby potrzeba jej było tylko tych zwietrzałych, nieszczerych słów. Cofnęła powstrzymującą go

dłoń.

Włosy jej pachniały świeżo skoszoną, letnią trawą, jej usta pastą Pepsodent, a jej ciało zasypką

Mennena dla niemowląt. Nocny wietrzyk zerwał się na dworze i jęknął za oknami, darząc jeszcze
słodyczą, ciepłem, nawet czymś w rodzaju przyjaźni to, co w istocie było po prostu aktem cielesnej
namiętności. Była prawdziwa rozkosz w tym, co robili sobie nawzajem, i w końcu, gdy już było po
wszystkim i leżeli spokojnie objąwszy się, Bond wiedział – i wiedział, że ona także wie – że nie
zrobili nic złego, nie wyrządzili jedno drugiemu żadnej krzywdy.

Po jakimś czasie Bond wyszeptał w jej włosy:

–Ruby!

–Mmmm.

–Co do twego nazwiska. Windsor. Obawiam się, że szanse właściwie są niewielkie.

–Och, no cóż, tak naprawdę nigdy w to nie wierzyłam. Znasz te stare opowieści rodzinne.

–W każdym razie tutaj mam ze sobą za mało książek. Jak wrócę do Londynu, zajmę się tym

dokładniej. Obiecuję ci. Trzeba będzie zacząć od twojej rodziny i iść w tył: przez księgi parafialne,
miejskie i tak dalej. Prześledzi się to jak należy i przyślę ci wyniki. Wielki szmat pergaminu i
mnóstwo wymyślnej kaligrafii. Zawiesista czarna kursywa z kolorowymi literami na początku
każdej linijki. Chociaż nic z tego chyba nie wyniknie, ale miło ci będzie to posiadać.

–Jak te stare dokumenty w muzeum?

–Właśnie.

–To byłoby fajne.

Cisza zapadła w niedużym pokoju. Oddech jej stał się regularny. Bond pomyślał: jakie to dziwne!

Tutaj, na szczycie góry, w odległości samobójczego zjazdu od najbliższej wioski w dolinie, w tym
małym pokoiku skupiły się spokój, milczenie, ciepło, szczęście: wiele ze składników miłości!
Całkiem jak gdyby kochać się w gondoli balonu. Któryż to dziewiętnastowieczny hulaka formalnie
założył się w jakimś londyńskim klubie, że posiądzie kobietę w balonie?

Bond balansował na krawędzi snu. Pozwolił sobie osunąć się po miękkim, łagodnym zboczu. Jak tu

cudownie. Równie łatwo przyjdzie mu przemknąć się do swego pokoju we wczesnych godzinach
rannych. Łagodnie wydobył rękę spod uśpionej dziewczyny, spojrzał leniwie na zegarek na swym
lewym przegubie. Wielkie świecące cyfry wskazywały dopiero północ.

Ledwie odwrócił się na prawy bok i przytulił do miękkiego boku śpiącej dziewczyny, kiedy spod

poduszki, spod podłogi, z najgłębszych wnętrzności budynku dobiegł natarczywy, niski, melodyjny
brzęczyk elektrycznego dzwonka. Dziewczyna wzdrygnęła się. Odezwała się sennie:

–A niech to diabli!

–Co to jest?

–Och, po prostu kuracja. Będzie około północy?

–Tak.

–Nie zwracaj uwagi. To tylko do mnie. A ty śpij.

Bond pocałował ją między łopatkami i nic nie powiedział.

Dzwonek umilkł. Zamiast niego pojawiło się ciche buczenie, trochę jakby odgłos bardzo szybko

wirującego elektrycznego wentylatora z ciągłym, jednostajnym tykaniem w tle: tik-pauza-tak, tik-
pauza-tak, niby jakiś metronom. Połączenie tych dwóch odgłosów było cudownie kojące.
Przykuwało uwagę, ale na samiutkim skraju świadomości, jak te nocne odgłosy w dzieciństwie:
powolne tykanie zegara w dziecinnym pokoju w połączeniu z szumem morza lub wiatru za oknem.
Po czym dobiegł z oddali głos idący z drutu albo taśmy, będący – jak się domyślał Bond –
mechanicznym źródłem tego wszystkiego: głos hrabiego. Zniżony do głębokiego, śpiewnego
pomruku, pieszczotliwy, ale i stanowczy, każde słówko czyste i wyraźne.

–Chce ci się spać. – Głos opadł na słowie „spać". – Jesteś zmęczona i czujesz się ciężka jak ołów.

– Znów głos opadł na ostatnim słowie. – Ręce masz ciężkie jak ołów. Twój oddech staje się równy.
Oddychasz równo jak dziecko. Oczy masz zamknięte i powieki ciężkie jak ołów. Jesteś zmęczona.
Coraz bardziej zmęczona. Twoje ciało jest zmęczone i ciężkie jak ołów. Czujesz się ciepło i
wygodnie. Zapadasz się, zapadasz się, zapadasz się w sen. Twoje łóżko jest miękkie i puszyste jak
gniazdko. Jesteś miękka i senna jak kurczątko. Jak kurczątko schowane w gniazdku. Kochane
kurczątko, śliczne kurczątko, puchate i przytulne.

Tu nastąpiło słodkie kwoktanie i popiskiwanie, łagodne kokoszenie się, miękkie otrząsanie

skrzydeł, pogdakiwanie, wszystkie te czułe odgłosy, jakie wydaje kwoka z pisklętami. Trwało to co
najmniej minutę. Potem znowu przemówił głos hrabiego.

–Kurczęta już idą spać. Czują się wygodnie i sennie w swoich mięciutkich gniazdkach, tak jak ty.

Są takie kochane, kochane. Tyje kochasz. Bardzo kochasz je, kochasz kurczątka, wszystkie
kurczęta kochasz. Chciałabyś je wszystkie utulić. Chciałabyś, żeby wyrosły takie piękne i zdrowe.
Chciałabyś, żeby nie stało im się nic złego. Już niedługo wrócisz do swoich kurczątek. Już niedługo
znów będziesz mogła opiekować się kurczętami, które tak kochasz. Już niedługo będziesz mogła
troszczyć się o wszystkie kurczęta w całej Anglii. Będziesz dbała o to, żeby w całej Anglii kurczęta
były coraz lepsze i lepsze. Będziesz dzięki temu bardzo, bardzo szczęśliwa. Będziesz robiła tyle
dobrego, że dzięki temu będziesz bardzo, bardzo szczęśliwa. Ale zachowasz to wszystko w
tajemnicy. Nikomu o tym nie powiesz. Nikomu nie powiesz, jakie to są metody Wszystko to będzie
twój sekret, twój własny sekret. Ludzie będą próbowali dowiedzieć się twego sekretu. Ale ty nic
nie powiesz, bo mogliby ci odebrać twój sekret. Wtedy nie mogłabyś już sprawić, żeby te kurczątka
były szczęśliwe i zdrowe, i mocne. Tysiące i miliony kurcząt będą dzięki tobie szczęśliwe. Więc
nikomu nie powiesz i zachowasz to wszystko w sekrecie. Nic nie powiesz, w ogóle nic nie powiesz,
nikomu. Będziesz pamiętała, co mówię. Będziesz pamiętała, co mówię.

Jego szept zaczął się oddalać. Słodkie gdakanie i popiskiwanie kurcząt łagodnie pokryło

zanikający głos, później też zacichło i zostało tylko elektryczne buczenie i ten metronom ze swoim
tik-pauza-tak.

Ruby spala głęboko. Bond wziął ją za przegub i wyczuł tętno. Pulsowało dokładnie w takt

metronomu. Z kolei ten rytm, razem z mechanicznym buczeniem, zaczął się łagodnie oddalać, aż
zapadła znów całkowita cisza, tylko nocny wiatr pojękiwał cicho za oknem.

Bond wydał z siebie głębokie westchnienie. Otóż i usłyszał wszystko! Nagle zachciało mu się

wrócić do siebie i pomyśleć. Wysunął się spod nakrycia, znalazł swą koszulę i spodnie, ubrał się. Bez
trudu uporał się z zamkiem. W korytarzu ani ruchu, ani odgłosu. Przemknął się z powrotem pod
numer dwa i delikatnie zamknął drzwi. Wszedł do łazienki, zamknął się w niej, zapalił światło,
usiadł na pokrywie klozetu i ścisnął głowę rękoma.

Głęboka hipnoza! Tego właśnie wysłuchał. Tak zwany Ukryty Nakłaniacz! W kółko

wyśpiewywana sugestia, wstrzykiwana w mózg ważący się sennie na skraju świadomości. Teraz ta
sugestia będzie już sama działać na podświadomość Ruby przez całą noc, aż po kilku tygodniach
powtarzania jej dziewczyna będzie miała na dobre wszczepiony mechanizm posłuszeństwa temu,
kto wpoił jej ten głos, równie głęboki i przemożny jak głód.

Ale o co chodzi, u diabla, w tym przesłaniu?

Przecież to najbardziej nieszkodliwa, a nawet chwalebna sugestia, jaką można by wpoić w prosty

umysł tej wiejskiej dziewczyny. Wyleczona z alergii, wróci do domu w pełni przystosowana, aby
pomagać rodzinie w hodowli drobiu, mało tego – jako jej entuzjastka. Czyżby tygrys stał się
jaroszem? Czyżby stary katorżnik przeobraził się w filantropa, jak w tym staroświeckim,
wyświechtanym stereotypie? Bond po prostu nie mógł w to uwierzyć. A po co wszystkie te potężne
środki bezpieczeństwa? Po co ten międzynarodowy personel, od którego z daleka śmierdzi dawnym
SPECTRE? A to bobslejowe morderstwo? Przypadek? Tak zaraz po tym, kiedy facet próbował
zgwałcić tę dziewczynę, jak jej tam, Sarah? Niewiarygodny zbieg okoliczności! Musi kryć się coś
zbrodniczego za tym dobrotliwym, klinicznym szyldem niewinnego instytutu badawczego, oszaleć
można! Tylko gdzie? Jak to, u diabła, wykryć?

Bond podniósł się znużony, zgasił światło w łazience i wlazł po cichu do łóżka. Jeszcze przez

jałowe pół godziny huczało mu od myśli w przegrzanym mózgu, a potem na szczęście zasnął.

Kiedy zbudził się o dziewiątej i rozwarł na oścież okna, niebo zaciągnięte było ciężką, głuchą

szarością zapowiadającą śnieg. Naprzeciwko i wokół budynku Alpenberghaus trzepotały i
polatywały Schneefinken i Schneevógel, alpejskie zięby i kawki śnieżne: niewątpliwa zapowiedź
śnieżycy. Wiatr się wzmógł i uderzał w ostrych, groźnych podmuchach, a od kolejki linowej nie
dochodził żaden jęk maszynerii. Lekkie aluminiowe wagoniki nie mogły się narażać na tak mocne
podmuchy, zwłaszcza na ostatnim długim odcinku zwisającej liny, po której pełzły dobre pół
kilometra nad odkrytym grzbietem poniżej płaskowyżu.

Bond zamknął okna i zadzwonił po śniadanie. Przyniesiono je na tacy razem z kartką od Fräulein

Bunt: „Hrabia pragnie ujrzeć Pana u siebie o jedenastej. I.B.".

Bond zjadł śniadanie i zasiadł do trzeciego arkusza de Bleuville'ow. Miał już do pokazania spory

kawał roboty, ale na razie łatwej. Perspektywy skutecznego czarowania na odcinku drogi
ciągnącym się już przez Blofeldów przedstawiały się mniej zachęcająco. Trzeba śmiało zacząć od
Gdyni i brnąć do tyłu, żeby stary łotr zaczął gadać o swojej młodości i rodzicach! Stary łotr? A co,
do cholery! Kimkolwiek stał się od czasu operacji „Piorun", nie ma na świecie dwóch Ernstów
Stavro Blofeldów!

Spotkali się w gabinecie hrabiego.

–Witam pana, sir Hilary. Dobrze się panu spało? Będziemy mieli śnieg. – Hrabia wskazał gestem

na okno. – Dzień w sam raz do pracy. Nic nie rozprasza.

Bond się na to uśmiechnął, jak to między mężczyznami.

–Nie da się ukryć, że te dziewczęta mogą trochę rozpraszać. Albo i czarować. A propos, co im

właściwie jest? Wszystkie wyglądają nadzwyczaj zdrowo.

Hrabia odpowiedział bez zająknięcia:

–Cierpią na alergie, sir Hilary. Upośledzające alergie. Związane z rolnictwem. One pochodzą ze

wsi, więc takie zaburzenia ograniczają możliwość zatrudnienia. Opracowałem technikę leczenia
tych zaburzeń. Z przyjemnością stwierdzam, że rokowania są pomyślne. Czynimy w tym znaczne
postępy. – Stojący przy nim telefon zabrzęczał. – Przepraszam. – Hrabia podniósł słuchawkę i
chwilę posłuchał. – Ja. Machen Sie die Verbindung. – Przerwał. Bond grzecznie zagłębił się w
przyniesionych ze sobą papierach. – Zdieś de Błowil… Da… Da… Charaszo. – Odłożył słuchawkę.
– Przepraszam. To jeden z moich pracowników naukowych. Wybrał się po zakupy dla naszego
laboratorium. Kolejka linowa jest nieczynna, ale zrobią jeden kurs na górę, żeby go przywieźć. To
dzielny człowiek. Pewnie biedak przypłaci to ciężkimi mdłościami. – Zielone szkła kontaktowe
kryły współczucie, jeśli w ogóle je odczuwał. – A teraz, mój drogi sir Hilary, bierzmy się do roboty.

Bond rozłożył na biurku swe olbrzymie arkusze i z dumą jechał palcem z góry na dół przez

pokolenia. Komentarze i pytania hrabiego wyrażały podniecenie i satysfakcję.

–Ależ to wspaniałe, naprawdę wspaniałe, drogi panie. A zatem wspomina się o złamanej włóczni

albo złamanym mieczu w herbie? Kiedy został nadany?

Bond wyrecytował mnóstwo bredni o podboju normańskim. Złamany miecz prawdopodobnie

nadano w następstwie jakiejś bitwy. Aby tę okoliczność dokładnie wyśledzić, potrzebne będą
jeszcze dalsze badania w Londynie. Na koniec Bond zwinął swe arkusze i wydobył notes.

–A teraz musimy popracować od drugiego końca do tyłu, panie hrabio. – Bond przybrał ton

stanowczy i dociekliwy. – Pan się urodził w Gdyni dwudziestego ósmego maja tysiąc dziewięćset
ósmego roku. Czy tak?

–Tak jest.

–Imiona rodziców?

–Ernst Georg Blofeld i Maria Stavro Michelopulos.

–Też urodzeni w Gdyni?

–Tak.

–A dziadkowie?

–Ernst Stefan Blofeld i Elżbieta Lubomirska.

–Aha. Czyli że Ernst to jakby imię rodzinne?

–Chyba tak. Mój pradziad również miał na imię Ernst.

–To bardzo istotny szczegół. Bo widzi pan, hrabio,

pośród Blofeldów z Augsburga było co najmniej dwóch Ernstów!

Dłonie hrabiego leżały dotąd na biurku spokojnie, rozluźnione, na zielonej podkładce z bibuły.

Teraz nagle splotły się i skręcały przez chwilę, ukazując zbielałe kostki.

Mój Boże, ale cię wzięło! – pomyślał Bond.

–Czy to ważne?

–Ogromnie. Imiona bywają przekazywane w rodzinach. Zaliczamy je do bardzo znaczących

poszlak. A czy może pan sobie przypomnieć coś z dalszej przeszłości? Na razie spisał się pan
wybornie. To już nam załatwia trzy pokolenia. Po uwzględnieniu danych, o które później pana
zapytam, doszlibyśmy już mniej więcej do roku tysiąc osiemset pięćdziesiątego. Jeszcze tylko
pięćdziesiąt lat do tyłu i będziemy w Augsburgu.

–Nie. – Zabrzmiało to niemal jak okrzyk bólu. – O moim prapradziadku nic nie wiem. – Dłonie wiły

się na bibule. – Ale kto wie. Kto wie. Jeżeli to kwestia pieniędzy. Ludzi – świadków – można by
znaleźć. – Dłonie rozplotły się, wyciągnęły w przód wylewnym gestem. – Mój drogi sir Hilary, pan i
ja, obaj jesteśmy ludźmi światowymi. Rozumiemy się. Wyciągi z archiwów, urzędów stanu
cywilnego, kościołów czy one muszą być tak całkiem autentyczne?

Mam cię, ty stary lisie! Bond rzekł tonem uprzedzającym i odrobinę konspiracyjnym:

–Niezupełnie rozumiem, hrabio, co pan chciałby przez to powiedzieć.

Dłonie znów leżały płasko na biurku, szczęśliwe dłonie. Blofeld rozpoznał w nim człowieka swego

pokroju.

–Pan jest bardzo zajęty, sir Hilary. Pędzi pan skromny żywot w tych zapadłych rejonach Szkocji.

Można by panu to życie cokolwiek ułatwić. Może przemawiają do pana jakieś korzyści materialne
– samochody, jacht, renta? Proszę tylko powiedzieć – wymienić sumę. – Ciemnozielone krążki
wpatrzyły się w oczy Bonda, skromnie umykające, nie dały

im uciec w bok. – Po prostu nieco współdziałania. Jedna czy druga wizyta w Polsce, w Niemczech,

we Francji. Będzie pan miał oczywiście sporo wydatków. Powiedzmy, że pięćset funtów na tydzień.
Dalej sprawy techniczne, dokumentacja i tak dalej. To biorę na siebie. Od pana potrzebne będzie
tylko potwierdzenie autentyczności. Czy tak? Dla Ministerstwa Sprawiedliwości w Paryżu słowo
Kolegium Heraldycznego to słowo Boga. Nieprawdaż?

Aż za piękne! Jak to rozegrać?

Bond przemówił niepewnie:

–To co pan sugeruje, panie hrabio, jest – ee – warte zastanowienia. Oczywiście – uśmiech Bonda

był w miarę wylewny i w miarę uprzejmy – gdyby te dokumenty okazały się przekonujące, że tak
powiem – solidne, bardzo solidne – to nie ma powodu, dla którego nie miałbym ich potwierdzić. –
Bond nadał swym oczom wyraz łaszącego się spaniela, który prosi, by go poklepać i zapewnić, że
wszystko będzie w porządku, że znajdzie się pod całkowitą ochroną. – Pan rozumie?

Hrabia zaczął mówić z przekonaniem, z naciskiem:

–Może się pan absolutnie… – Na korytarzu rozległ się hałas i szybko się przybliżył. Drzwi

rozwarły się z trzaskiem na oścież. Jakiś mężczyzna, pchnięty gwałtownie z tyłu, wpadł do pokoju i
runął, zwijając się, na podłogę.

Za nim weszli dwaj strażnicy i stanęli na baczność. Spojrzeli najpierw na hrabiego, a potem z

ukosa na Bonda, zaskoczeni jego widokiem.

Hrabia rzekł ostro:

–Was ist denn los?

Bond znał już odpowiedź i przez chwilę poczuł, że umiera. Pod śniegiem i krwią, które pokryły

twarz leżącego na podłodze mężczyzny, Bond zobaczył twarz człowieka, którego znał.

Jasne włosy, nos złamany w bokserskiej drużynie Marynarki Wojennej, należały do przyjaciela z

Tajnej Służby. Był to, bez cienia wątpliwości, numer dwa ze Stacji Z w Zurychu!

XV Robi się coraz goręcej

Tak jest! Był to kapitan Shaun Campbell. Chryste Panie, co za potworna wpadka! Stacja Z

umyślnie pozostała nie powiadomiona o misji Bonda. Campbell widocznie poszedł własnym tropem,
zapewne śledząc tego Rosjanina, który robił „zakupy do laboratorium". Typowy przykład bajzlu,
jakiego narobić można dzięki przedobrzeniu w środkach ostrożności!

Pierwszy ze strażników mówił szybką, łamaną niemczyzną ze słowiańskim akcentem.

–My jego znaleźli w otwartym pojemniku na narty za wagonikiem. Przemarzł, ale mocno opierał

się. Musieli go uspokoić. Pewno śledził kapitana Borysa. – Strażnik ugryzł się w język. – Znaczy
się, gościa z doliny, Herr Graf. Mówi, że on angielski turysta z Ciurychu. Że nie było pieniędzy na
bilet. Chciał tak zobaczyć. Obszukali my jego. Miał pięćset szwajcarskich franków. Bez
dokumentów. – Strażnik wzruszył ramionami. – Mówi, że nazywa się Kembel.

Na brzmienie swego nazwiska leżący na podłodze poruszył się. Uniósł głowę i rozejrzał się

nieprzytomnie. Był na twarzy i głowie ciężko pobity pistoletem albo pałką. Z jego panowania nad
sobą zostały strzępy. Na widok znajomej twarzy Bonda osłupiał, a potem, jakby rzucono mu koło
ratunkowe, wychrypiał:

–Dzięki Bogu, James. Powiedz im, że to ja! Powiedz, że i z Universal Export w Zurychu. Ty wiesz!

Na Boga, James,

powiedz im, że jestem ok. Głowa mu opadła na dywan.

Hrabia z wolna odwrócił się i spojrzał na Bonda. Jego nieprzejrzyste zielone oczy odbiły blade

światło padające z okna i zalśniły biało. Naciągnięty uśmiech, jak po operacji plastycznej, wyglądał
groteskowo i strasznie.

–Pan zna tego człowieka, sir Hilary? Bond z ubolewaniem potrząsnął głową.

Był świadom, że wydaje na Campbella wyrok śmierci.

–Nie widziałem go nigdy w życiu. Biedaczyna. Chyba coś nie w porządku z głową. Zapewne

wstrząs mózgu. Może dałoby się go zawieźć do szpitala w dolinie? Musi być z nim bardzo
niedobrze.

–A ten Universal Export? – Głos hrabiego był jedwabisty. – Chyba gdzieś słyszałem tę nazwę.

–Niestety – rzekł obojętnie Bond – ja jej nie znam. – Sięgnął do kieszeni po papierosy i zapalił

jednego dłonią, która nie zadrżała.

Hrabia odwrócił się znów do strażników. Rzekł cicho:

–Zur Befragungszelle. – Odprawił ich skinieniem głowy. Dwaj strażnicy schylili się i dźwignęli

Campbella, wziąwszy go pod pachy. Zwisająca głowa uniosła się, przesłała jeszcze ostatnie,
straszne, błagalne spojrzenie Bondowi. Potem człowiek, będący kolegą Bonda, został wywleczony z

pokoju i cicho zamknięto drzwi za jego powłóczącymi stopami.

Do celi przesłuchań! To mogło znaczyć, przy zastosowaniu współczesnych środków, tylko jedno:

kompletne przyznanie się! Jak długo Campbell wytrzyma? Ile godzin pozostało Bondowi?

–Kazałem zabrać go do izby chorych. Tam się nim odpowiednio zajmą. – Sponad rozłożonych na

biurku papierów

hrabia spojrzał na Bonda. – Obawiam się, że ta niefortunna dygresja zakłóciła mi tok myślenia, sir

Hilary. Czy wybaczy pan, jeżeli na dzisiaj damy już temu spokój?

–Ależ rozumie się. A co do pańskiej propozycji, abyśmy w tej sprawie współpracowali ze sobą,

zapewniam pana, hrabio, że uważam ją za interesującą. – Bond uśmiechnął się porozumiewawczo. –
Z pewnością moglibyśmy dojść do korzystnego uzgodnienia.

–Tak? To znakomicie. – Hrabia splótł ręce na karku i przez chwilę wpatrywał się w sufit, a potem

znów spojrzał z namysłem na Bonda. Rzekł od niechcenia: – Spodziewam się, sir Hilary, że nie ma
pan żadnych powiązań z brytyjską Tajną Służbą?

Bond głośno się roześmiał. Był to odruch rozładowujący napięcie.

–Mój ty Boże, nie! Nawet nie wiedziałem, że taka istnieje. Czy tego rodzaju instytucje nie są

rozwiązywane po zakończeniu wojny? – Głupkowato zachichotał z rozbawienia. – Nie wyobrażam
sobie, że mógłbym chodzić z doklejonymi wąsami. To nie dla mnie. Nie znoszę wąsów.

Hrabia z niewzruszonym uśmiechem, jak gdyby nie podzielał jego rozbawienia, rzekł oschle:

–Wobec tego proszę mi darować to pytanie, sir Hilary. Wtargnięcie tego człowieka pobudziło mnie

do nadmiernej podejrzliwości. Zależy mi na tym, aby mnie tu nikt nie nachodził. Badania naukowe
prowadzić można jedynie w atmosferze całkowitego spokoju.

–Zgadzam się w zupełności – odparł wylewnie Bond. Wstał i pozbierał z biurka papiery. – Muszę

wracać do moich własnych badań. Właśnie doszedłem do XIV wieku. Spodziewam się, panie hrabio,
że jutro będę miał dla pana coś ciekawego.

Hrabia podniósł się uprzejmie. Bond wyszedł za drzwi i ruszył korytarzem.

Szedł noga za nogą, starając się coś usłyszeć. Nic nie było słychać, ale w połowie korytarza jedne

drzwi okazały się uchylone. Ze szpary sączyło się krwiście czerwone światło. Bond pomyślał: chyba
i tak już wpadłem! Raz kozie śmierć! Pchnął drzwi szerzej i wsadził głowę do środka. Ujrzał niskie,
długie laboratorium i biegnący przez całą długość stół roboczy, pokryty plastikiem, pod oknami o
spuszczonych żaluzjach. Mrocznie czerwone światło, jak w ciemni fotograficznej, sączyło się z
neonówek ciągnących się nad karniszem. Na stole mnóstwo retort i probówek, a w regałach pod
przeciwległą ścianą całe szeregi probówek i fiolek z mętnym płynem. Trzej mężczyźni w białych
fartuchach, w maseczkach z gazy kryjących dół twarzy i w białych czepkach chirurgicznych
zakrywających włosy, byli pochłonięci swą pracą. Bond zapamiętał tę scenę, jakby z teatralnego
piekła, cofnął głowę i ruszył dalej korytarzem. Wyszedł w teraz już szalejącą śnieżycę. Naciągnął

sobie na głowę górę swetra i z trudem dobrnął do rozkosznie ciepłego klubu. Tam pośpieszył do
swego pokoju, zamknął drzwi, wszedł do łazienki i zasiadł na tronie dumania, zastanawiając się, co,
na Boga, ma zrobić.

Czy mógł ocalić Campbella?

Owszem, mógł podjąć desperacką próbę. „Ach tak, znam go. Całkiem porządny facet.

Pracowaliśmy razem dla firmy Universal Export w Londynie. Nie wyglądasz za dobrze, mój stary.
Co ci się, u diabła, przydarzyło?". Tylko że lepiej było nie próbować. Jako przykrywka, solidna
przykrywka, firma Universal Export została już spalona wśród zawodowców. Za długo jej używano.
Teraz już każdy wywiad na świecie miał ją rozszyfrowaną. Blofeld najwyraźniej też o tym
wiedział. Wszelkie usiłowanie, by ocalić Campbella, powiązałoby z nim Bonda i nic ponadto. Nie
było innego wyjścia niż rzucić go na pożarcie. Gdyby Campbell miał szansę oprzytomnieć, zanim
porządnie wezmą się za niego, zrozumiałby, że Bond znajduje się tu nie bez powodu, że jeśli Bond
się go wyparł, musiało to być rozpaczliwie ważne dla niego i dla Służby. Na jak długo wystarczy mu
siły, aby kryć Bonda i odwołać to, że go rozpoznał? Najwyżej na kilka godzin. Ale na ile godzin?
Oto podstawowe pytanie. I drugie: jak długo potrwa burza śnieżna? W obecnym stanie rzeczy Bond
nie może się stąd wydostać. Jeśli burza ustanie, będzie może jakaś szansa, diabelnie wątła szansa,
ale i tak lepsza niż inna alternatywa; ściślej mówiąc – jedyna istniejąca, jeżeli Campbell zacznie
mówić – śmierć, i to zapewne śmierć wrzeszcząca w męczarniach.

Bond zastanowił się, jaką bronią rozporządza. Własne ręce i nogi, maszynka do golenia i zegarek,

ciężki rolex Oyster Perpetual na rozciągliwej stalowej bransolecie. Przy właściwym użyciu może to
być wyborny kastet. Bond wstał, wyjął z maszynki żyletkę i schował ją do kieszonki w spodniach.
Uchwyt maszynki ujął między wskazujący a środkowy palec lewej dłoni, aby sterczał na zewnątrz,
obudowę ostrza zaś trzymał pod kłykciami w zwiniętej pięści. Tak, w ten sposób! Może jeszcze
coś, jakieś dowody, które należałoby ze sobą zabrać? Owszem, trzeba się postarać o jak najwięcej,
jeśli nie wszystkie nazwiska dziewcząt i może ich adresy. Wyczuwał z jakiegoś powodu, że to
ważne. Do tego będzie mu potrzebna Ruby. Z głową pełną pomysłów, jak wydobyć od niej te
informacje, Bond wyszedł z łazienki, aby usiąść przy biurku i zacząć nowy arkusz de Bleuvilleów.
Musi przynajmniej okazywać nadal dobrą wolę, choćby tylko dla oka tej kamery w suficie.

Około wpół do pierwszej Bond usłyszał, jak po cichutku obraca się klamka w jego drzwiach.

Wśliznęła się Ruby i z palcem na ustach znikła w łazience. Bond niedbale odłożył pióro, wstał,
przeciągnął się i leniwie wszedł za nią.

Jej błękitne oczy były rozszerzone ze strachu.

–Coś mają do ciebie – zaszeptała gorączkowo. – Coś ty zrobił?

–Nic – odpowiedział niewinnie Bond. – A co takiego?

–Wszystkim nam powiedziano, że nie wolno z tobą rozmawiać, tylko w obecności panny Bunt. –

Kostki jej palców uniosły się w rozterce do ust. – Myślisz, że dowiedzieli się… o nas?

–Niemożliwe – rzekł Bond, promieniejąc pewnością siebie. – Chyba wiem, o co chodzi. – Przy tej

ilości zasłon dymnych, jakie wisiały w powietrzu, cóż znaczy jedno więcej kłamstwo, aby ją
podtrzymać na duchu? – Dzisiaj rano hrabia powiedział mi, że wywieram na was zły wpływ, że
„zakłócam", jak on to określił, wasze kuracje. Poprosił, żebym się tak dużo nie udzielał. Szczerze
– jakże często wyraz ten pojawia się w kłamstwach! – mówiąc, jestem przekonany, że nie chodzi tu
o nic więcej. Ale naprawdę szkoda. Nie mówiąc już o tobie – bo ty jesteś dla mnie czymś
wyjątkowym – uważam, że wy wszystkie jesteście przeurocze. Chciałbym każdej z was pomóc.

–Jak to? Co znaczy: pomóc?

–No, z tymi nazwiskami. Wczoraj wieczorem rozmawialiśmy z Violet. Strasznie ją to zaciekawiło.

Z pewnością inne też pragnęłyby mieć takie opracowania. Każdy jest ciekaw, skąd pochodzi. To
trochę jakby wróżenie z ręki. – Bond pomyślał sobie, co by na to powiedziało Kolegium
Heraldyczne! Wzruszył ramionami. – W każdym razie postanowiłem się stąd wynieść. Nie zniosę,
żeby ktoś mną tak rządził i komenderował, jak ci tutaj. Cóż oni sobie u diabła myślą: kto ja
jestem? Ale powiem ci, co chcę zrobić. Jeśli podasz mi nazwiska dziewcząt, ile tylko ich znasz, to
dla każdej wykonam takie opracowanie i dostaniecie je pocztą, kiedy wrócicie do Anglii. A
nawiasem mówiąc, jak długo tu jeszcze zostajecie?

–Dokładnie nam tego nie powiedziano, ale chodzą plotki, że jeszcze z tydzień. Mniej więcej za

tyle ma przyjechać następna grupa dziewcząt. Kiedy się opuszczamy w pracy albo nie nadążamy z
lekturą, panna Bunt mówi, że spodziewa się, że te z następnej grupy nie będą takie głupie jak my.
Podła, stara suka! Ale – troska pojawiła się w jej błękitnych oczach – jak ty, sir Hilary… jak pan
się stąd wydostanie? Przecież my tu właściwie jesteśmy uwięzieni.

Bond zbył to pytanie.

–Och, jakoś sobie poradzę. Mnie na pewno nie zatrzymają wbrew mojej woli. To jak z tymi

nazwiskami, Ruby? Czy dziewczęta nie byłyby zachwycone?

–Och, na pewno! Oczywiście znam wszystkie nazwiska. Przecież wymyśliłyśmy całe mnóstwo

sposobów, żeby wymieniać sekrety. Ale pan ich nie zapamięta. Ma pan coś do pisania?

Bond urwał parę kawałków papieru toaletowego i wyjął ołówek.

–Strzelaj!

Roześmiała się.

–No, więc znasz mnie i Violet, potem jest Elizabeth Mackinnon. Ona pochodzi z Aberdeen. Beryl

Morgan gdzieś z Herefordshire. Pearl Tampion z Devonshire, one wszystkie nienawidziły bydła i
wołowiny. Teraz żywią się wyłącznie stekami! Wyobrażasz sobie? Trzeba przyznać, że ten hrabia
to wspaniały człowiek.

–Z pewnością.

–Potem jest Anne Charter z Canterbury i Caresse Ventnor z Narodowej Stadniny – nie wiem,

gdzie to jest – proszę sobie wyobrazić, że ona tam pracuje i dostaje na całym ciele wysypki, jak

tylko podejdzie do konia! A teraz nic, tylko marzy o klubach jazdy na kucach i pochłania wszystko,
co ktoś napisze o Pat Smythe! Następnie Denise Robertson…

Ta lista ciągnęła się, aż Bond uzbierał na niej wszystkie dziesięć. Zapytał:

–A co z tą Polly jakąś tam, która wyjechała stąd w listopadzie?

–Polly Tasker. Ze wschodniej Anglii. Nie pamiętam adresu, ale znajdę go, jak wrócę do Anglii. Sir

Hilary – objęła go za szyję – zobaczymy się jeszcze, prawda?

Bond przytulił ją mocno i pocałował.

–Oczywiście, Ruby! Znajdziesz mnie zawsze w Kolegium Heraldycznym na Queen Victoria Street.

Wystarczy, że przyślesz mi kartkę, jak wrócisz. Tylko na Boga, przestań wreszcie z tym „sir" i
„pan". Jesteś moją dziewczyną, pamiętasz?

–Och, tak, już nie będę się mylić – ee – Hilary! – odrzekła w pełni zapału. – Tylko uważaj na

siebie! To znaczy wydostając się stąd. Na pewno wszystko w porządku? Czy mogłabym jeszcze coś
zrobić, żeby ci pomóc?

–Nie, kochanie. Po prostu ani słowa nikomu. Wszystko to między nami w sekrecie. Zgoda?

–Oczywiście, kochanie! – Spojrzała na zegarek. – O Boże! Muszę po prostu lecieć. Zostało

dziesięć minut do lanczu. Możesz zrobić tę sztuczkę z drzwiami? Nie powinno tu być nikogo. Oni
jedzą lancz od dwunastej do pierwszej.

Pilnując się starannie, aby nie wejść w możliwe pole widzenia kamery, Bond zrobił „sztuczkę z

drzwiami" i Ruby wyszła, szepnąwszy mu coś na pożegnanie.

Bond zamknął ostrożnie drzwi.

Odetchnął z głębi płuc, podszedł do okna i wyjrzał przez zaśnieżone szyby. Na zewnątrz było

gęsto jak w hadesie, a na werandzie wirowały i wzbijały się duszki ze śnieżnego pyłu, gdy wichura
szamotała się z budynkiem. Dałby to Bóg, żeby zelżała przed nocą! A teraz: co mu będzie
potrzebne z ekwipunku? W gogle i rękawice mógłby zaopatrzyć się przy okazji lanczu. Wrócił do
łazienki i wtarł sobie w oczy trochę mydła. Szczypało jak diabli, ale jego szaroniebieskie oczy
wyszły z tego zabiegu rzeczywiście przekrwione. Zadowolony z efektu Bond zadzwonił na
strażnika i w zamyśleniu skierował się do restauracji.

Kiedy wszedł do niej przez drzwi wahadłowe, zapadła cisza, po czym rozległa się grzecznościowa,

wątła gadanina. Ukradkowe spojrzenia biegły za nim, gdy szedł przez salę, a na jego „dzień dobry"
odpowiadano stłumionym głosem. Bond zajął swe zwykłe miejsce pomiędzy Ruby a panną Bunt.
Najwyraźniej nie dostrzegając jej lodowatego przywitania, strzelił palcami na kelnera i zamówił
swe podwójne wytrawne martini z wódką. Zwrócił się do panny Bunt i z uśmiechem spojrzał w jej
podejrzliwe, żółte oczy.

–Czy mógłbym panią prosić o wielką przysługę?

–Tak, sair Hilary. O co chodzi?

Bond wskazał na swoje łzawiące oczy.

–Dostałem tego samego, na co cierpi pan hrabia. Chyba rodzaj zapalenia spojówek. Ten

przeraźliwy blask tu na górze. Dzisiaj oczywiście już mniejszy, ale i tak mnóstwo światła odbija się
od śniegu. No i ta papierkowa robota. Czy mógłbym dostać takie gogle śnieżne? Pożyczyłbym je
tylko na parę dni. Póki oczy mi się nie przyzwyczają do tutejszego światła. Na ogół nie miewam
takich kłopotów.

–Tak. To się da zrobić. Każę je zostawić w pańskim pokoju. – Przywoławszy kierownika sali,

wydała mu rozkaz po niemiecku. Tamten popatrzył na Bonda z jawną niechęcią, odpowiedział:

–Sofort, gnädiges Fräulein! – i trzasnął obcasami.

–I jeszcze jedno, jeśli można – grzecznie zatrzymał go Bond. – Niedużą butelkę sznapsa. –

Zwrócił się do panny

Bunt. – Nie za dobrze tu sypiam. Może łyk do poduszki mnie uśpi. W domu zawsze tak robię,

przeważnie whisky. Ale tutaj wolałbym sznapsa. Kto na Glorię się dostanie, musi łykać jak
Glorianie. Ha ha ha!

Fräulein Bunt popatrzyła nań lodowato.

Kelnerowi rzuciła krótko: In Ordnung! Ten przyjął od Bonda zamówienie na pate maison i potem

Oeufs Gloria oraz półmisek sera (Bond pomyślał, że warto się opchać na zapas!) i trzasnąwszy
obcasami, oddalił się. Czy to jeden z tych, co pracowali w izbie przesłuchań? Bond po cichu
zgrzytnął zębami. Na Boga, jeśli tej nocy przyjdzie mu dołożyć któremuś z tych strażników, to
dołoży im tak cholernie ciężko, jak tylko potrafi! Poczuł na sobie badawczy wzrok panny Bunt.

Rozluźnił się i wdał w uprzejmą pogawędkę na temat śnieżycy. Jak długo to potrwa? Co mówi

barometr?

Violet ostrożnie, lecz uczynnie wyjaśniła, że zdaniem instruktorów już dziś po południu się

przejaśni. Barometr idzie do góry. Popatrzyła nerwowo na pannę Bunt, czy nie za dużo powiedziała
wyrzutkowi, a potem, wcale nie uspokojona, znów zajęła się dwoma ogromnymi kartoflami z
jajkami zapieczonymi w środku.

Bondowi przyniesiono drinka. Połknął go w dwóch łykach i zamówił drugiego. Chciało mu się zrobić

cokolwiek, byle wywołać szok i oburzenie. Zwrócił się wojowniczo do Fräulein Bunt:

–A co z tym nieszczęśnikiem, który wjechał tu dziś rano kolejką? Wyglądał strasznie. Mam

szczerą nadzieję, że pozbierał się już i gdzieś tu funkcjonuje?

–Czuje się trochę lepiej.

–Och! A kto to był? – zainteresowała się Ruby.

–To był intruz. – Oczy panny Bunt stały się ostre i błysnęło w nich ostrzeżenie. – To nie jest temat

do rozmów.

–Ale dlaczego? – zapyta! niewinnie Bond. – W końcu nie ma tu zbyt wielu rozrywek. Wszystko, co

dzieje się niezwykłego, powinno stanowić jakieś urozmaicenie.

W ogóle nie odpowiedziała. Bond grzecznie uniósł brwi, po czym z godnością przyjął odprawę.

Zapytał, czy przyszły jakieś gazety. A może jest biuletyn radiowy, jak na statkach? Czy dochodzą
tu jakiekolwiek wiadomości ze świata?

–Nie.

Bond poddał się i wrócił do jedzenia. Stopa Ruby pod- pełzła do jego stopy z wyrazem współczucia

dla zignorowanego. Bond trącił ją z lekka dla ostrzeżenia i odsunął stopę. Dziewczęta przy innych
stolikach zaczęły wstawać. Bond jeszcze się guzdrał przy serach i kawie, aż Fräulein Bunt wstała i
rzekła:

–Idziemy, dziewczęta.

Bond podniósł się i usiadł z powrotem. Teraz, jeśli nie liczyć sprzątających kelnerów, pozostał sam

w restauracji. Tego właśnie mu było trzeba. Wstał i ruszył bez pośpiechu do wyjścia. Za drzwiami,
na sterczących ze ściany kołkach, wisiały rządkiem kurtki wyjściowe dziewcząt oraz ich rękawice
narciarskie. Korytarz był pusty. Bond zgarnął z kołka, gdzie powieszono je za łączący sznurek,
największą parę skórzanych rękawic, jaką wypatrzył, i wepchnął je sobie za sweter, po czym
skierował się do recepcji. Tam też było pusto. Drzwi do pokoju z nartami stały otworem i posępny
drab robił coś przy swoim warsztacie. Bond wszedł i wdał się z nim w jednostronną rozmowę o
pogodzie. Następnie, pod pozorem niedbałej pogawędki o tym, czy nowe metalowe narty nie są
bardziej niebezpieczne od starych drewnianych, przeszedł się, niewinnie trzymając ręce w
kieszeniach, wzdłuż ponumerowanych stojaków, w których narty były oparte o ścianę. Przeważnie
były to narty dziewcząt. Do niczego! Wiązania są za małe dla jego butów. Ale przy drzwiach, w
nienumerowanych przegródkach, mieściły się narty instruktorów. Oczyma zwężonymi w szparki
Bond oglądał je, przymierzając się, oceniając. Owszem, ta metalowa para Headów z czerwonymi V
wymalowanymi na czarnych, zadartych czubkach byłaby najlepsza. Należały do tych
sztywniejszych, zawodniczych, obliczonych na ściganie się. Bond przypomniał sobie, co gdzieś
wyczytał, że model „standard" lubi „pływać" na dużej szybkości. Te, które wybrał, miały
kombinowane wiązania: przody Attenhofer Flex i boczne bezpieczniki Markera. Dwa poprzeczne
rzemienie, otaczające kostkę i mocowane z boku przy podbiciu, zabezpieczały przed zgubieniem
narty przy upadku, co na pewno mu się przytrafi.

Bond prędko wyobraził sobie, jak wyregulować te wiązania do własnych butów, i ruszył

korytarzem do swego pokoju.

XVI Byle z górki

Teraz pozostało mu już tylko siedzieć i czekać. Kiedy skończą z Campbellem? Pośpieszne,

brutalne tortury rzadko okazują się skuteczne wobec zawodowca, pomijając już
prawdopodobieństwo, że badany szybko straci przytomność i będzie otępiały aż do rozkojarzenia.
Zawodowiec, kiedy jest odporny duchowo, potrafi godzinami przeciągać tę „grę" za pomocą
przyznawania się do rzeczy nieistotnych, wygadywania długich, bezładnych opowieści i upierania się
przy nich. Takie opowieści trzeba weryfikować. Blofeld z pewnością ma swojego człowieka w
Zurychu i może się z nim porozumieć przez radio, żeby sprawdził ten czy ów szczegół albo adres,
ale to również wymaga czasu. W razie stwierdzenia, że Campbell kłamał, trzeba znów zaczynać od
początku. Co do Bonda i jego tożsamości wszystko zależy od tego, czy Campbell odgadnie, co
porabia Bond w klubie Gloria. Na pewno domyślił się ze względu na to, jak stanowczo Bond się go
wyparł, że chodzi o coś tajnego, coś bardzo ważnego. Czy wystarczy mu przytomności umysłu, aby
kryć Bonda, i wytrzymałości na wszystkie te mechaniczne i elektryczne urządzenia, którymi
niewątpliwie będą go torturować? Mógłby powiedzieć, że kiedy się ocknął i zobaczył Bonda, wydało
rnu się przez moment w tym stanie półprzytomności, że to jego brat James Campbell. Coś w tym
rodzaju. Jeśli wystarczy mu przytomności umysłu! Jeśli wystarczy mu wytrzymałości! Czy
Campbell ma truciznę? Może w guziku od kurtki narciarskiej albo spodni? Bond gwałtownie stłumił
tę myśl. Omalże nie zapragnął, aby Campbell ją miał!

Cóż, najmądrzej będzie założyć, że przyjdą po niego w ciągu najbliższych godzin. Nie uczynią

tego przed zgaszeniem świateł. Byłoby za dużo gadania wśród dziewcząt. Nie, zgarną go w nocy, a
nazajutrz rozpuszczą pogłoskę, że odjechał w dół pierwszą kolejką. On zaś będzie pogrzebany
głęboko w pokrywie śnieżnej, a co jeszcze bardziej prawdopodobne, wrzucony do wysokiej
szczeliny pobliskiego lodowca Piz Languard, z której wynurzy się u dołu za pięćdziesiąt lat
zamarznięty na kość, cały potłuczony, ale nie dający się zidentyfikować: bezimienna ofiara les
neiges eternelles.

Tak, na to się musi przygotować.

Bond wstał od biurka, przy którym automatycznie spisywał XV-wiecznych de Bleuville'ów, i

otworzył okno. Śnieg przestał padać i miejscami przeglądał już błękit nieba. Na trasie zjazdowej
Gloria będzie idealny puch śnieżny, gruby na jakieś ćwierć metra. Teraz trzeba się na wszystko
przygotować.

Istnieją setki atramentów sympatycznych, ale Bond mial do rozporządzenia tylko jeden,

najstarszy na świecie: swój własny mocz. Poszedł do łazienki (co ten podglądacz telewizyjny
pomyśli o jego układzie trawiennym?), zabrawszy ze sobą pióro, nie używaną stalówkę i swój
paszport. Po czym usiadł i przepisał z wiotkich kawałków papieru na pustą stronę paszportu
nazwiska dziewcząt oraz ich przybliżone miejsca zamieszkania podług hrabstw. Stronica pozostała
czysta. Jeśli potrzymać ją przy ogniu, pismo ukaże się w kolorze brązowym. Schował paszport do
tylnej kieszeni spodni. Potem wyjął spod swetra rękawice, przymierzył je i stwierdził, że ujdą, choć
trochę ciasne; zdjął pokrywę ze zbiornika i umieścił rękawice na dźwigni spłuczki.

Co jeszcze?

Z początku będzie mu piekielnie zimno, ale niebawem całe jego ciało skąpie się w pocie. Musi

zadowolić się strojem narciarskim, który ze sobą przywiózł; do tego rękawice, gogle, które znalazł
na stole, i płaska butelka sznapsa, którą schowa do bocznej kieszeni, a nie do tylnej, żeby nie stłuc
jej przy upadku. Jakieś dodatkowe okrycie na twarz? Pomyślał, czy nie zużyć jednej z ciepłych
kamizelek, wycinając w niej otwory na oczy. Ale na pewno przekrzywi się i może go oślepić. Miał
kilka wiśniowych bandan z jedwabiu. Jedną z nich obwiąże sobie ciasno twarz pod goglami, a gdyby
mu przeszkadzała w oddychaniu, to ją po prostu zrzuci. No, to wszystko! Nic innego nie może
zrobić ani bardziej się zabezpieczyć. Wszystko inne trzeba zdać na los. Bond nakazał sobie spokój,
wyszedł i wrócił do biurka. Usiadł, pochylił się nad swoją robotą i próbował nie słuchać, jak ponagla
go tykający rolex na ręku, próbował ustalić sobie z grubsza w myśli topografię zjazdu Gloria, którą
niedostatecznie zapamiętał z metalowej mapy. Teraz już za późno, żeby mógł wyjść i rzucić na nią
jeszcze raz okiem. Musi tkwić tu i dalej odgrywać bezzębnego tygrysa!

Późny obiad był równie upiorny jak lancz. Bond zajmował się głównie ładowaniem w siebie

wielkich ilości jedzenia i whisky. Prowadził też wytworną konwersację i udawał, że nie dostrzega
mroźnej atmosfery. W końcu jeden raz przycisnął czule stopę Ruby pod stołem, wymówił się
nadmiarem pracy i z godnością opuścił salę restauracji.

Przebrał się do obiadu, a teraz ulżyło mu, kiedy znalazł swoje narciarskie ubranie niezbyt

porządnie rzucone tam, gdzie je pozostawił. Zajął się jak najnormalniej swą pracą: temperował
ołówki, rozkładał książki, schylił się nad pokratkowanym arkuszem:

Simon de Bleuville, 1510-1570 Alphonse de Bleuville, 1546-1580 poślubił 1571 Mariette d'Escourt

ich potomstwo Jean, François, Pierre

Dzięki Bogu, że niedługo już uwolni się od tego bełkotu! Dziewiąta piętnaście, dziewiąta

trzydzieści, dziesiąta! Bond czuł, że podniecenie napusza się w nim jak sierść kota. Spostrzegł, że
dłonie mu się pocą. Wytarł je o spodnie. Wstał i przeciągnął się. Poszedł do łazienki, wykonał
stosowne odgłosy, wydobył rękawice i umieścił je na podłodze łazienki u samych drzwi. Potem
wrócił nago do pokoju, położył się do łóżka i zgasił światło. Zaczął rytmicznie oddychać, a po
dziesięciu minutach z lekka zachrapał. Odczekał jeszcze dziesięć minut, potem wyśliznął się z
łóżka i nadzwyczaj ostrożnie ubrał w strój narciarski. Po cichutku wziął rękawice z łazienki,
nałożył gogle w ten sposób, że opierały mu się na włosach ponad czołem, obwiązał sobie ciasno
twarz wiśniową bandaną na wysokości nosa, piersiówkę ze sznapsem włożył do bocznej kieszeni,
paszport do tylnej i wreszcie maszynkę do golenia wetknął pomiędzy palce lewej dłoni, a rolexa
przeniósł do prawej, z bransoletką ściśniętą w garści i tak okrążającą mu palce, że potężny
cyferblat zegarka spoczywał mu na kłykciach pośrodku pięści.

Tak stanął i sprawdził swój ekwipunek. Rękawice, których sznurek przeciągnął przez sweter i

wewnątrz rękawów, zwisały mu z przegubów. Będą zawadzać, dopóki nie wyjdzie na dwór.
Trudno! Nie ma rady. Reszta w porządku. Jest gotów! Nachylił się do drzwi, kawałkiem plastiku
pomanipulował przy zamku i modląc się, by telewizyjne oko było zamknięte i nie dostrzegło światła
z korytarza, nasłuchiwał przez chwilę i wymknął się.

Po lewej świeciło się, jak zwykle, w recepcji. Bond pod- kradł się, wyjrzał jak najostrożniej zza

framugi. Tak! strażnik siedzi schylony nad czymś, co wygląda jak rozkład jazdy. Sam podstawia mu

szyję. Bond wsunął golarkę do kieszeni. Palce lewej dłoni usztywnił w starą, komandoską, tnącą
krawędź. Postąpiwszy dwa kroki rąbnął nią z góry w odkrytą szyję. Twarz tamtego huknęła w blat,
odskoczyła i na pół odwróciła się do Bonda. Prawa dłoń Bonda śmignęła i szkiełko rolexa
rozbryznęło się na szczęce zbira. Ciało niezdarnie osunęło się z krzesła na dywan i legło bez ruchu,
z nogami niedbale rozrzuconymi jak we śnie. Oczy zadygotały i wpatrzyły się, niewidzące, do góry.
Bond obszedł biurko i nachylił się. Serce nie biło. James Bond się wyprostował. To ten, którego
widział, jak wraca samotnie od toru bobslejowego w ten pierwszy poranek, kiedy Bertilowi
przydarzył się wypadek. No cóż! Twarda ręka sprawiedliwości!

Telefon na biurku zabrzęczał jak schwytana osa. Bond spojrzał na niego. Podniósł słuchawkę i

odezwał się przez chustkę zakrywającą mu usta:

–Ja?

–Alles in Ordnung?

–Ja.

–Also hör zu. Wir kommen für den Engländer in zehn Minuten. Verstanden?

–Is recht.

–Also aufpassen. Ja?

–Zu Befehl!

Po drugiej stronie odłożono słuchawkę. Pot wystąpił Bondowi na twarz. Dzięki Bogu, że

odpowiedział! Więc przyjdą po niego za dziesięć minut! Na biurku leżał pęk kluczy. Bond chwycił je
i pobiegł do drzwi frontowych. Po trzech pomyłkach trafił na właściwy. Spróbował drzwi. Teraz już
trzymało je tylko urządzenie pneumatyczne. Bond skoczył do pokoju z nartami. Nie zamknięty!
Wszedł i przy świetle dochodzącym z recepcji odszukał swe narty. Obok nich stały kijki. Ostrożnie
wyjął to wszystko z drewnianej przegródki, podszedł do wyjścia i otworzył drzwi. Cichutko położył
narty i kijki na śniegu, wrócił do drzwi, zamknął je od zewnątrz na klucz i rzucił klucze daleko w
śnieg.

Księżyc w trzeciej kwadrze płonął niemalże oślepiająco, a kryształki śniegu iskrzyły mu się

naprzeciw jak dywan z brylantowego pyłu. Teraz musi stracić całe minuty na idealne dopasowanie
wiązań. James Bond wbił stopę w przedni uchwyt Markera i przyklęknął, sprawdzając dotykiem
stalową linkę otaczającą mu piętę. Była za krótka. Chłodno, nie śpiesząc się, pokręcił śrubą
regulującą przedni zatrzask i znowu przymierzył. Tym razem pasowało. Docisnął zatrzask i poczuł,
jak chwyta i zabezpiecza przód jego buta. Teraz kolej na rzemień wokół buta służący do
przytrzymania narty w razie wypięcia się bezpiecznika, co nastąpi przy upadku. Palce mu zaczęły
marznąć. Koniec rzemienia nie chciał trafić w klamrę. Cała minuta stracona! Nareszcie. Teraz to
samo z drugą nartą. W końcu Bond się wyprostował, naciągnął rękawice na bolące już palce, sięgnął
po kijki jak włócznie i odepchnął się, ruszając po ledwie znacznej krawędzi, wytyczającej to, co
wczoraj było wydeptaną ścieżką. Deski trzymały się bez zarzutu. Ściągnął na oczy gogle i rozległy
krajobraz śnieżny stał się srebrzyście zielonkawy, jak gdyby płynął pod słoneczną powierzchnią

wody. W puszystym śniegu słychać było gładki syk nart. Bond usiłował nabrać szybkości, sunąc
długim, posuwistym, biegowym krokiem pierwszych narciarzy norweskich. Ale nie wychodziło mu.
Pięty miał jakby przygwożdżone do nart. Próbował się odpychać do przodu, najszybciej jak mógł,
za pomocą kijków. Boże, co za ślad zostawia za sobą! Jak szyny tramwajowe! Ruszą za nim jak
strzelił, niech tylko uda im się otworzyć drzwi. Najszybszy z instruktorów łatwo go dopadnie, jeśli
nie zdąży ich porządnie wyprzedzić! Przewagę dawała mu każda minuta, każda sekunda.
Przejechał między czarnymi sylwetkami, jakie tworzyły stacja kolejki linowej i Berghaus. Otóż i
początek zjazdu Gloria: oznaczające go metalowe tablice w czapach śniegu! Bond się nie
zatrzymał. Ruszył wprost ku zjazdowi i w dół przez krawędź.

Niemalże pionowy początek zjazdu przeniknął go dreszczem w krzyżu i rozkoszą. Bond przeszedł

w swój dawny przysiad ze szkoły w Arlbergu, z dłońmi wysuniętymi przed buty, i dał się ponieść.
Jego narty szły w brzydkim rozstępie na jakieś dwadzieścia centymetrów. Ci wspaniali Kanonen,
którym się przyglądał, prowadzili je but przy bucie, pędząc w dół jakby na jednej narcie. Ale nie
czas na styl, nawet gdyby potrafił! Przede wszystkim musi utrzymać się na nogach!

Gnał już teraz z szybkością niemal przerażającą. Jednakże gruby podkład zimnego, lekkiego

puchu ośmielił go do równoległego skrętu. Przy tej szybkości wystarczył drobny obrót w barkach –
przeniesienie ciężaru na lewą nartę – skręcił i wytrzymał, a prawe krawędzie jego nart wgryzły się
w zbocze i trysnęła spod nich rozjarzona od księżyca ulewa śnieżnych kryształków. Na chwilę
zapomniał o niebezpieczeństwie w tej radości pędu, techniki, opanowania śniegu. Wyrównał na
wprost i dał nura w następny skręt, tym razem na lewo, zostawiając za sobą szerokie „S" na
dziewiczym zboczu. Teraz już mógł zaryzykować szusa aż do ostrego zwrotu w lewo za
wypukłością grzbietu. Skierował narty w dół i w prawdziwym uniesieniu, jak czarna kula na
olbrzymim zboczu, leciał w dół po czterdziestopięciostopniowej pochyłości. A teraz w lewo! Trzy
zgrupowane chorągiewki, czarna, czerwona i żółta, zwisały martwo, a kolory ich myliły się w blasku
księżyca. Powinien się tu zatrzymać dla rozpoznania dalszej trasy. Tuż przed wielkim zakrętem
stok się z lekka podnosił. Bond wziął go z rozpędu, poczuł, jak na garbie narty odrywają się od
gruntu, wbił lewy kijek w śnieg dla dodatkowego podparcia i skręcił narty, prawy bark i biodro w
lewo. Wylądował w rozbryzgu śnieżnym i stanął bez ruchu. Odczuł dreszcz satysfakcji! Taka
krystiania z wybicia jest efektowna i niełatwa na dużej szybkości. Gdyby mógł to zobaczyć Fuchs,
jego stary nauczyciel!

Stał teraz na grzbiecie góry.

Wysoko nad głową srebrne pasma kolejki linowej ogromnym łukiem spadały w głąb, ku dalekiej

czarnej linii drzew, gdzie światło księżyca połyskiwało na pajęczej konstrukcji słupa. Bond
pamiętał, że od tego miejsca zjazd biegnie szeregiem wielkich zakosów mniej więcej pod linami
kolejki. Gdyby trasa nie była przysypana, nie nastręczałaby trudności, ale z powodu śniegu każda
pochyłość wydawała się równie dobra. Bond pchnął do góry swe gogle, aby popatrzeć, czy nie
dojrzy gdzieś chorągiewki. Owszem, widać było jedną w dole na lewo. Pokręci kilka razy w „S" po
najbliższym zboczu, a potem ruszy wprost na nią.

Kiedy zsunął na powrót gogle i chwycił kijki, nastąpiły dwie rzeczy naraz. Najpierw gdzieś od

szczytu rozległ się niski huk, a potem chybocący się w locie ognik wzbił się ponad nim w niebo. U
szczytu paraboli znieruchomiał, rozległ się ostry trzask i flara magnezjowa, rozjarzywszy się,

zaczęła z wolna opadać, wymiatając czarne cienie z zagłębień i pogrążając wszystko w
obrzydliwym, niemalże dziennym świetle. Następna flara i następna rozbiegły się po niebie,
rozświetlając każdy załomek na zboczu góry.

I równocześnie, wysoko nad głową Bonda, rozśpiewały się stalowe liny. Wysłali za nim w dół

wagonik!

Bond zaklął w wilgotne fałdy swojej jedwabnej chustki i pojechał. Tylko patrzeć, jak ktoś ruszy

za nim; i zapewne będzie to człowiek z bronią!

Drugi odcinek trasy przejechał uważniej, aż do chorągiewki, przy której zawrócił i pognał

płynnymi, esowatymi zakosami pod trasą kolejki. Z jaką szybkością poruszają się te przeklęte
wagoniki? Dwadzieścia, trzydzieści, czterdzieści kilometrów na godzinę? Ta jest najnowszego
typu. Z pewnością najszybsza. Czy nie wyczytał gdzieś, że kolejka na trasie Arosa-Weisshorn robi
nawet ponad czterdzieści? Właśnie wchodził w pierwsze „S", kiedy nuta śpiewającego nad nim
kabla zmieniła się, po czym wróciła do poprzedniego jęku. To wagonik mijał pierwszy słup! Bonda
zaczynały boleć kolana, ta pięta Achillesowa wszystkich narciarzy. Ciął teraz kolejne „S" ciaśniej,
przyśpieszając swój wężowy zjazd na dół, ale czując już pod nartami wyrobioną trasę na każdym
zakręcie. Czy to nie chorągiewka tam z lewej? Flary magnezjowe kołysały się coraz niżej, już
prawie nad jego głową. Owszem. Wygląda to nawet nie najgorzej. Jeszcze dwa razy w S i będzie
mógł polecieć szusem po trawersie.

Coś upadło po prawej z okropnym trzaskiem i w fontannie śniegu! A teraz po lewej! Mają na

przodzie wagonika granatnik! Biorą go w widły ostrzału! Czy następny raz będzie dokładnie w cel?
Ledwie błysnęła mu ta myśl, tuż przed nim rozległ się straszliwy huk i rzuciło go naprzód i w bok,
wirującego jak kołowrotek z kijków i nart.

Bond zerwał się na nogi, łapiąc oddech i wypluwając śnieg. Jedno z wiązań mu się odpięło.

Trzęsącymi się palcami wymacał przedni zamek i zatrzasnął go dokładnie na powrót. Znów ostry
huk, ale tym razem o dwadzieścia metrów. Musi zejść im z linii ognia z tej przeklętej kolejki!
Pomyślał gorączkowo: chorągiewka po lewej! Teraz muszę trawersować. Wymierzył z grubsza
trasę po niesamowicie stromym zboczu i rzucił się w dół.

XVII Zakrwawiony śnieg

Zbocze było trudne, pofałdowane. Flary magnezjowe osunęły się niżej, kładąc na nim przykre

plamy czarnego cienia, z których każda mogła być małą rozpadliną. Bond musiał je wszystkie
sprawdzać i za każdym razem ostra krystiania przypominała mu o nogach i kostkach. Przejechał
jednak bez upadku i zatrzymał się, zdyszany, u chorągiewki. Obejrzał się. Wagonik przystanął.
Mają łączność telefoniczną ze stacjami na górze i na dole, owszem, ale czemu się zatrzymali?
Jakby w odpowiedzi z przedniego przedziału wesoło zamigotały błękitne płomyki. Ale pocisków nie
usłyszał. Pewnie wagonik mocno kołysze się na tej linie. Nagle z wysoka ponad nim, gdzieś tak od
pierwszej chorągiewki na grzbiecie, też posypały się strzały, z dwóch miejsc, i śnieg wokół niego
drobno zakipiał. Więc instruktorzy w końcu ruszyli za nim! Upadek kosztował go kilka chwil. Czy
dużo ma przewagi? Na pewno poniżej dziesięciu minut. Kula trzepnęła w jedną z jego nart i
śpiewnie odfrunęła w dół. Bond zaczerpnął jeszcze raz tchu i znów ruszył, ciągle na lewo, oddalając
się od toru kolejki, w kierunku następnej chorągiewki, widocznej jako odległy punkt na skraju
cienia rzucanego przez wyniosły, podobny do Matterhornu szczyt Piz Gloria, w groźnym
majestacie wbity jak nóż w rozgwieżdżone niebo.

Wyglądało na to, że będzie musiał przejechać niebezpiecznie blisko podnóża tej góry. Coś mu

kołatało w pamięci, jakiś drobiazg. Tak, na Boga! Ostatnia chorągiewka. Była czarna! Znajdował
się na czarnym szlaku, tym zamkniętym z powodu lawin. Boże! ale się wpakował. Nie ma już czasu
zawracać na czerwony szlak. Poza tym czerwony biegnie na długim odcinku tuż przy kolejce. Po
prostu musi zaryzykować. Akurat czas na takie ryzyko, zaraz po tym, jak napadało świeżego
śniegu! I te wybuchy, gotowe spowodować obwał! Kiedy grozi lawina, przewodnicy zabraniają
nawet się odzywać! Ach, do diabła! Bond śmignął w dół po rozległym, nie oznakowanym zboczu,
dotarł do kolejnej chorągiewki, wypatrzył następną w dole zbocza, przy linii drzew. Za stromo na
szus! Trzeba kręcić.

I wtedy akurat te sukinsyny musiały wystrzelić jeszcze trzy flary, a po nich cały bukiet

najrozmaitszych rakiet, które zaczęły pięknie rozbryzgiwać się pośród gwiazd. Oczywiście!
Doskonały pomysł! To dla patrzących z doliny, których mogłyby zaciekawić tajemnicze eksplozje
wysoko w górach. Urządzają sobie zabawę, coś tam obchodzą. No pewnie, tacy bogacze, ci dopiero
się bawią! Tu Bond sobie przypomniał: ależ tak! Przecież to wigilia Bożego Narodzenia! Cicha noc,
święta noc… Jego narty syczały do wtóru, kiedy tak pędził zygzakiem w dół po tym pięknie
ośnieżonym zboczu. Boże Narodzenie w śniegu!

No, przynajmniej to go nie ominęło.

I wtedy ponad sobą, z wysoka, usłyszał ten najbardziej przerażający odgłos wysokich Alp, ten

rwący się, donośny huk. Trąba Sądu Ostatecznego! Lawina!

Ziemia gwałtownie zatrzęsła się Bondowi pod nartami i wzbierający hurgot zwalił się na niego jak

łoskot ekspresu grzmiącego w stu tunelach. Boże Wszechmogący, to już naprawdę koniec! Co się
wtedy robi? Skierować narty prosto w dół! Starać się ją przegonić! Bond skierował narty w dół,
prosto ku linii drzew, wykonał swój brzydki przysiad i rzucił się, z wizgiem nart, w białą przestrzeń.

Do przodu, ty skurwielu! Łapy przed siebie! Wiatr jego własnego pędu spiętrzał się przed nim w

gruby mur, usiłując wytrącić go z równowagi. Z tyłu jakby się przybliżał ogłuszający ryk góry. Inne,
pomniejsze łupnięcia rozlegały się wysoko wśród urwisk. Cała ta kurewska góra jest w ruchu!
Choćby i wyprzedził tę gigantyczną masę walącego się śniegu do linii drzew, co mu to da? Na pewno
nie osłonę, dopóki nie zaszyje się głęboko w las. Lawina zmiecie na początek ze sto metrów tych
jodeł jak zapałki. Bond posłużył się mózgiem i odbił troszkę w lewo. Otwór przecinki, wyrąbanej
dla Czarnego Szlaku, musi znajdować się gdzieś poniżej ostatniej chorągiewki, na którą mierzył.
Jak nie, to przepadł!

Jego dziki szus się kończył. Drzewa nadlatywały ku niemu. Czy jest przerwa w tej ich przeklętej,

czarnej ścianie? Jest! Bardziej na lewo! Bond skręcił, zmniejszając szybkość, z ulgą, lecz
wytężając słuch, aby ocenić, jak rozległy jest grzmot poza nim i nad nim. Z pewnością już niedaleki.
Drżenie ziemi potężnie wzrosło i mnóstwo tej masy również znajdzie przecinkę w drzewach, wbije
się w nią i będzie go ścigać jeszcze i tu. Jest! o tam, chorągiewka! Bond rzucił się krystianią w
prawo akurat w momencie, gdy z lewej usłyszał, jak walą się pierwsze drzewa z trzaskiem jak
gdyby stu potwornych petard, naraz szarpniętych, petard na Boże Narodzenie! Bond rzucił się
wprost w szeroką, białą przerwę między drzewami. Ale słyszał, że traci dystans! Trzask drzew
przybliżał się. Pierwsza kłębiąca się piana białego przypływu z pewnością depcze mu już po
piętach! Co się robi w momencie, gdy lawina uderzy? Jest tylko jedna zasada: ręce do butów i złap
się za kostki. Wtedy, jeżeli cię pogrzebie, masz jeszcze szansę odpiąć narty i może, w
ostateczności, wygrzebać się jakoś na powierzchnię: zakładając, że jeszcze wiesz w tym grobie,
gdzie jest powierzchnia! Jeżeli nie uda ci się upaść jak piłka, okażesz się unieruchomiony:
pogrzebany w plątaninie kijków i nart rozczapierzonych we wszystkie strony. Dzięki Bogu, oto
widać już koniec przecinki, w otworze przebłysk łagodnej pochyłości, ostatniej przed metą. Trzask
i huk za nim spotężniały! Jak wysoka będzie ta ściana śniegu? Na piętnaście metrów? Na
trzydzieści? Bond wyleciał z przecinki i rzucił się ostrą krystianią w prawo. To jego ostatnia
szansa: dostać się za szeroką ścianę drzew i modlić się, żeby lawina nie skosiła ich wszystkich.
Pozostawać dalej na drodze ryczącego potwora, który mu depcze po piętach, byłoby
samobójstwem.

Krystiania wyszła Bondowi, ale prawą nartą zaczepił o jakiś korzeń czy sadzonkę i poczuł, że

wylatuje w przestrzeń. Zwalił się ciężko i leżał bez tchu, łapiąc oddech. No, to koniec! Nie miał już
nawet siły złapać się za kostki. Uderzył go straszliwy podmuch i wchłonęła mała śnieżyca. Ziemia
wściekle zadygotała i niski, druzgocący grzmot wypełnił mu uszy. A potem się przetoczyło i został
ociężały, powolny rumor. Bond ogarnął sobie z uszu śnieg i niepewnie podniósł się na nogi z obiema
nartami odpiętymi, bez gogli, które znikły. Nie dalej niż o rzut w krykiecie, olbrzymia nawała
śniegu spiętrzonego na wysokość co najmniej sześciu metrów wylewała się majestatycznie z lasu na
łąki. Jej dużo wyższe i kotłujące się czoło, miotając wokół siebie ogromnymi bryłami zbitego
śniegu, wyprzedziło go już o dobre sto metrów, ciągle nie tracąc rozpędu. Ale tutaj, gdzie stał
Bond, panowała już cisza i spokój, jeśli nie liczyć ognia maszynowego trzaskających drzew
druzgotanych w lesie, który go w końcu osłonił. Ich trzask się przybliżał! Nie ma co zwlekać! Mimo
to James Bond ściągnął jedną z przemoczonych rękawic i sięgnął do kieszeni w spodniach. Nigdy
nie był mu bardziej potrzebny łyk czegoś mocnego! Przechylił i wlał sobie w gardło zawartość małej
butelczyny, opróżnił ją i wyrzucił.

–Wesołych Świąt! – powiedział do siebie i schylił się do wiązań.

Wyprostował się i z lekka oszołomiony, ale czując błogie ciepło gencjanówki w żołądku, poderwał

się do ostatniego szusu po łąkach na prawo, aby dalej od ciągle rwącej rzeki śniegu. Cholera! Na
samym dole biegło w poprzek łąk ogrodzenie! Będzie musiał wyjechać, jak wszyscy, przy stacji
kolejki. Na razie wyglądało, że wszystko w porządku. Wagonika nie widać, słyszał jednak znowu
śpiew naprężonych lin. Czyżby zjeżdżający wagonik zawrócił na Piz Gloria w przekonaniu, że
lawina go uśmierciła? Na podjeździe pod stacją kolejki stoi duży czarny samochód, a na stacji się
świeci, poza tym ani znaku życia. No cóż, nie ma innej drogi, by wyjechać z trasy na szosę, która
stanowi jego cel. Bond szusowal bez wysiłku w dół, pozwalając odpocząć mięśniom, odzyskując po
trochu oddech.

Ostry trzask ciężkiego pistoletu i pyknięcie, gdy pocisk dużego kalibru wbił się tuż obok w śnieg,

spowodowały, że się spiął. Uskoczył w bok i spojrzał na prawo, skąd padł strzał.

Pistolet znów huknął. Mknie za nim jakiś narciarz. Któryś instruktor! Oczywiście! Przecież

skierował się na czerwony szlak. Czy drugi ścigał Bonda po czarnym? Z nadzieją, że tak było, Bond
odsapnął gniewnie i pognał najszybciej, jak tylko mógł, w niskim przysiadzie i czasami robiąc uniki,
by utrudnić tamtemu celowanie. Huk pojedynczych wystrzałów nadal się rozlegał. Który z nich
pierwszy dopadnie końca trasy? Rozejdzie się o szerokość brzytwy!

Bond wpatrywał się bacznie w szybko zbliżający się koniec zjazdu. Była tam szeroka przerwa w

ogrodzeniu, żeby narciarz mógł przejechać, i obszerny parking przed stacją kolejki linowej,
odgrodzony niskim nasypem od kolei Rhatische Bahn, biegnącej ku Pontresinie i przełęczy Bernina.
Po drugiej stronie torów nasyp opadał ku szosie Pontresina-Samaden i rozjazdowi na Sankt Moritz
o jakieś trzy kilometry w głąb doliny.

Kolejny strzał wzbił przed nim trochę śniegu. To szósty. Przy odrobinie szczęścia facet już

opróżnił magazynek. Niewielka pociecha. Bond nie miał już sił do walki.

W tej chwili buchnęło wielkie, rozjarzone światło, zbliżające się po torach kolejowych, i zanim

skryło się za stacją kolejki linowej, Bond rozpoznał w nim nadjeżdżający ekspres i dosłyszał nawet
dudnienie jego elektrodiesli. Na Boga, przecież pociąg będzie mijał stację kolejki akurat wtedy,
kiedy on miał przejechać przez szyny! Czy da radę przeskoczyć pod górę na niski nasyp i uciec z
torów przed pociągiem? To dla niego jedyna szansa! Odepchnął się gwałtownie kijkami, aby
jeszcze dodać sobie szybkości. Cholera! Jakiś typ wyskoczył z czarnego samochodu i przykucnął,
celując w niego. Bond ciął w bok znów i znów, kiedy tamtemu płomień wykwitł z ręki. Ale już Bond
go dopadł. Dźgnął potężnie ostrzem kijka jak szpadą i poczuł, że przebija ubranie. Tamten
wrzasnął i upadł. Narciarz, teraz już pędzący o kilka metrów za nim, coś krzyknął. Wielkie żółte
oko lokomotywy diesla rozjarzyło się na torze i Bond kątem oka spostrzegł ogromny czerwony
wiatrak pługa śnieżnego pod reflektorem, skąd fontanną wytryskał świeży śnieg w prawo i w lewo
od lokomotywy jak para białych skrzydeł. Teraz! Śmignął przez parking, mierząc prosto pod górę
nasypu, na tor, i wpadając nań, wbił oba kijki, aby poderwać narty i wylecieć naprzód w powietrze.
Krótki błysk stalowych szyn pod nim, straszliwy łomot w uszach i wściekły ryk, ledwie o parę
metrów, sygnału z elektrowozu. Potem łupnął w oblodzoną nawierzchnię, starał się przyhamować,
nie wydołał i w straszliwym poślizgu wyrżnął w twardą ścianę śniegu po drugiej stronie szosy.
Równocześnie usłyszał z tyłu okropny wrzask, głośny trzask łamiącego się drewna i zgrzytliwy jęk
hamującego pociągu.

W tej samej chwili bryzgający z pługa śnieg, który dosięgnął teraz Bonda, stał się różowy.

Zgarnął go sobie nieco z twarzy i popatrzył. Aż go w żołądku skręciło. Boże! Facet usiłował

przelecieć za nim i czy spóźnił się, czy skok mu nie wyszedł, w każdym razie zgarnęły go
mordercze klingi pługa śnieżnego. Mielonka! Bond zaczerpnął garść czystego śniegu z pobocza i
przetarł sobie twarz i włosy. Następną garścią próbował obetrzeć przód swetra. Nagle uświadomił
sobie, że pasażerowie ściągają w dół okna w pociągu, który stoi nad nim, rzęsiście oświetlony. Inni
pozłazili już na torowisko. Bond zebrał się w garść i odpychając się kijkami, pojechał w dół po
czarnym lodzie szosy. Goniły za nim nawoływania: gniewne okrzyki szwajcarskich obywateli.

Z lekka krawędziując na wypukłości szosy, Bond jechał dalej. Gdzieś przed nim, w czarnym

wąwozie drogi, furczało przed oczyma wyobraźni wielkie czerwone śmigło, wsysając go w swój
stalowy lej. Bond nieomal w majaczeniu osuwał się w jego krwawy, wciągający wir.

James Bond, z poszarzałą twarzą, potykający się w przód automat, utrzymał się jakoś na nogach

przez trzy kilometry zdradzieckiego zjazdu po łagodnej pochyłości aż do Sama- den. Raz
przejeżdżający z grzechotem łańcuchów śnieżnych samochód zepchnął go na bok. Wsparł się wtedy
na chwilę o przytulną ścianę zbitego śniegu, a oddech rzęził mu w gardle. I znów pchał samego
siebie do przodu. Dobrnął aż tutaj, poradził sobie! Jeszcze tylko paręset metrów do świateł
uroczego, rozsypanego tu i ówdzie, małego raju, gdzie są ludzie i można się schronić! Smukła
dzwonnica wiejskiego kościółka kąpała się w blasku reflektorów i wielkie, ciepłe jezioro światła
rozciągało się na lewo od rozmigotanej gromadki domów. Dźwięki walca rozlegały się w
nieruchomym, zamarzniętym powietrzu. Ślizgawka! Bal wigilijny na łyżwach.

Miejsce w sam raz dla niego! Tłum! Uciecha! Zamieszanie! W czymś takim można się ukryć przed

myśliwymi, którzy na niego polują: przed tymi ze SPECTRE i tymi z policji szwajcarskiej, uciec od
policjantów i bandytów, działających tu ręka w rękę!

Narty Bonda trafiły na kupkę końskiego nawozu, który pozostał tu po saniach jakiegoś balowicza.

Zatoczył się jak pijany na śnieżną ścianę przy drodze i odzyskał równowagę, klnąc słabym głosem.
Co jest! Weź się w garść! Postaraj się jakoś godnie wyglądać! No, tak bardzo godnie znów nie
musisz. W końcu to Wigilia. Otóż i pierwsze domy. Donośnie grający akordeon – co za rozkosznie
nostalgiczna muzyka! – brzmiał w gospodzie, nad której drzwiami wisiał znak pięknie kuty w
żelazie. Teraz kręty kawałek drogi na Sankt Moritz, pod górę. Bond poczłapał nią, starannie
stawiając kijki. Przejechał sobie dłonią po zmierzwionych włosach i ściągnął przepoconą chustkę z
twarzy na szyję, wtykając jej końce za kołnierzyk koszuli. Wesoła muzyka dobiegała z wielkiej
kałuży światła nad ślizgawką. Bond postarał się jeszcze bardziej wyprostować. Otóż i zbity gąszcz
parkujących samochodów, nart wetkniętych w pagórki śniegu, sanek i toboganów, papierowe
girlandy serpentyn, nad wejściem ogromna tablica w trzech językach:

Wielki Gwiazdkowy Bal Przebierańców!

Wstęp 2 franki!

Przyprowadź wszystkich przyjaciół! Hurra!

Bond wbił kijki i schylił się, żeby odpiąć narty. Upadł na bok. Gdyby mógł tak zostać, leżąc na

twardym, udeptanym śniegu, wygodnym jak puch łabędzi! Jęknął z cicha i dźwignął się wolno do
przysiadu. Wiązania zamarzły na sztywno, jak i buty, w jedną bryłę lodu. Wydobył kijek i
podziobawszy nim słabo w metal, spróbował jeszcze raz. Wreszcie klamry puściły, rzemienie
opadły. Gdzie to cholerstwo schować, jak ukryć jaskrawo czerwone oznaczenia? Powlókł je po
wydeptanej ścieżce ku wejściu, jarzącemu się bajecznie od świateł, wsunął narty i kije pod wielką
limuzynę i chwiejnie ruszył przed siebie. Bileter siedzący przy stoliku był tak pijany, jak Bond
wyglądał. Spojrzał na niego mętnym okiem.

–Zwo Franken. Two francs. Deux francs. – Odruchowy za- śpiew zlał mu się w jedno słowo.

Bond, trzymając się stolika, położył monety i dostał bilet. Wzrok biletera skupił się.

–Przebranie travesti jest obligatoire. – Sięgnął do stojącego przy nim pudła i rzucił na stolik

czarno-białą maseczkę. – Jeden frank. – Uśmiechnął się krzywo. – Teraz pan jest gangster. Szpieg.
Dobrze?

–W porządku. – Bond zapłacił i nałożył maskę. Niechętnie puścił stolik i wtoczył się do środka.

Wokół ogromnego, kwadratowego lodowiska piętrzyły się szeregi drewnianych ławek. Dzięki

Bogu, że będzie mógł usiąść! Jest nawet wolne miejsce w przejściu, na samym dole, przy tafli.
Potykając się na drewnianych stopniach, dobrnął tam i zwalił się na upatrzone miejsce.
Wyprostował się, powiedział „Przepraszam!" i podparł sobie głowę rękoma. Siedząca obok
dziewczyna, jedna z grupy arlekinów, kowbojów i piratów, wyciągnęła spod niego swą rozmigotaną
cekinami spódnicę i szepnęła coś do sąsiada. Bond nie przejął się tym. W taką noc nie wyrzucą go
stąd. W głośnikach skrzypce rozełkały się w Łyżwiarskim walcu. Przez ich tony przebił się głos
wodzireja:

–Panie i panowie, ostatni taniec! A potem proszę wszystkich na lód i wziąć się za ręce do wielkiego

finału. Zostało tylko dziesięć minut do północy! Ostatni taniec, panie i panowie. Ostatni taniec! –
Zagrzechotały oklaski. Ludzie śmiali się z podniecenia.

O mój Boże! pomyślał ospale Bond. Jeszcze i to! Dlaczego mi nie dadzą spokoju? Zasnął.

Wiele godzin później ktoś go potrząsnął za ramię.

–Proszę pana. Prosimy na lód. Wszyscy na lód do wielkiego finału. Już tylko minuta. – Człowiek w

purpurowo-złotym uniformie stał nad nim i patrzył na niego niecierpliwie.

–Odczep się – odpowiedział mu tępo Bond. Potem jakiś głos wewnętrzny ostrzegł go, żeby nie

robił sceny, nie zwracał na siebie uwagi. Wstał z wysiłkiem, zrobił te parę kroków do taili, utrzymał
jakoś równowagę. Z pochyloną głową, jak ranny byk, rozejrzał się w lewo i w prawo, wypatrzył
przerwę w okrążającym ślizgawkę ludzkim łańcuchu i niezgrabnie pojechał w jej stronę. Ktoś
wyciągnął do niego rękę, której się uczepił z wdzięcznością. Z drugiej strony ktoś inny próbował go
złapać za drugą rękę. A potem drobne zamieszanie. Z przeciwnej strony tafli jakaś dziewczyna w
kusej, czarnej spódniczce łyżwiarskiej i kurteczce z kapturem w obramowaniu z jaskrawo
różowego futerka wyskoczyła na lód i pomknęła jak strzała przez lodowisko, przycięła, hamując

tuż przed Bondem. Poczuł, jak bryzgi lodu go trzepnęły po nogach. Podniósł wzrok. Wyglądała
znajomo: te błyszczące niebieskie oczy, ten stanowczy wyraz twarzy, obecnie złagodzony pod
złotą opalenizną i w olśniewającym uśmiechu podniecenia. Któż to u diabła?

Dziewczyna wśliznęła się obok niego, chwyciła jego prawą dłoń w lewą, a swoją drugą podała

sąsiadowi z prawej.

–James – szepnęła przenikliwie – och, James. To ja! Trący! Co ci jest? Skąd się tu wziąłeś?

–Trący – głucho powtórzył Bond. – Trący. Trzymaj mnie. Źle się czuję. Później ci powiem.

Potem zaczęto grać Auld Lang Syne i wszyscy zakołysali połączonymi dłońmi w rytmie tej melodii.

XVIII Na lewo i prosto do piekła!

Bond nie miał pojęcia, jakim cudem utrzymał się na nogach, ale w końcu było po wszystkim i

obecni, wzniósłszy chóralny okrzyk, podzielili się na pary i grupki.

Trący ujęła go pod ramię. Bond jeszcze raz wziął się w garść. Powiedział ochryple:

–Zmieszajmy się z tłumem, Trący. Muszę się stąd wydostać. Szukają mnie. – I w nagłym

przypływie nadziei: – Masz samochód?

–Tak, kochanie. Wszystko będzie dobrze. Tylko trzymaj się mnie. Czekają przy wyjściu?

–Możliwe. Uważaj na wielkiego, czarnego mercedesa. Mogą strzelać. Lepiej trzymaj się z daleka

ode mnie. Poradzę sobie. Gdzie twój samochód?

–Przy drodze na prawo. Ale nie wygłupiaj się. Zaczekaj, mam pomysł. Nałóż tę kurtkę. – Rozpięła

suwak i zdjęła ją. – Będzie przyciasna. Wkładaj rękę tu w rękaw.

–Zmarzniesz.

–Rób, co mówię. Mam sweter i dużo pod swetrem. Teraz druga ręka. W porządku. – Zapięła

suwak. – James, kochanie, wyglądasz w tym uroczo.

Futrzane obramowanie kurtki pachniało perfumami „Ode" Guerlaina. Bond poczuł się z powrotem

w Royale. Co za dziewczyna! Na myśl o niej, o tym, że ma sprzymierzeńca, że nie jest sam, że ma
już za sobą tę przeklętą górę, Bond poczuł, że wraca do życia. Nie puszczając jej dłoni, szedł za
nią przez tłum, cisnący się teraz do wyjścia. To będzie krytyczny moment! Czy tamten wagonik
zjechał z góry, czy nie, w każdym razie Blofeld miał już dość czasu, aby przysłać tu pełny wagonik
ludzi ze SPECTRE. Bonda widziano z okien pociągu i chyba wiedzą, że skierował się na Samaden.
Na pewno już obstawili stację kolejową. Będą liczyli na to, że Bond postara się ukryć w tłumie.
Pijak przy wejściu mógł go zapamiętać. Gdyby zaś tamta limuzyna odjechała, ukazując narty z
czerwoną strzałką, to byłby już pewniak. Bond puścił rękę Trący i nasunął sobie z powrotem
rozbitego rolexa na kłykcie prawej dłoni. Uzbierał już dość siły, głównie od dziewczyny, żeby
jeszcze raz im przyłożyć.

Spojrzała na niego.

–Co robisz?

Znów ją złapał za dłoń.

–Nic takiego.

Zbliżali się do wyjścia. Bond wypatrywał przez wąskie otwory w masce. Są, na Boga! Dwóch

zbirów obstawiało biletera, w śmiertelnym skupieniu przyglądając się ciżbie. Po przeciwnej stronie
drogi stał czarny mercedes, pyrkając spalinami z rury wydechowej. Nie ma ucieczki. Tylko fortel.
Bond objął Trący za szyję i wyszeptał:

–Całuj mnie bez ustanku, kiedy będziemy mijać stolik biletera. Są przy nim, ale powinno się udać.

Otoczyła ręką jego barki i przyciągnęła go do siebie.

–Skąd wiedziałeś, że na to czekałam? – Jej wargi przylgnęły bokiem do jego ust i fala śmiejących

się, rozśpiewanych ludzi wyniosła ich za bramę i na ulicę.

Wciąż objęci ruszyli drogą. Jest! Kochany biały samochodzik!

I wtedy nagląco roztrąbił się klakson mercedesa. Czy to chwiejny krok Bonda, czyjego

staromodne spodnie narciarskie, zdradziły go temu za kierownicą.

–Kochana, prędzej! – ponaglił Bond.

Dziewczyna skoczyła za kierownicę, nacisnęła starter i lancia była już w ruchu, gdy Bond

wgramolił się przez drzwi z przeciwnej strony. Obejrzał się. Przez tylną szybę zobaczył dwóch
zbirów stojących na drodze. Przy tylu świadkach nie odważą się strzelać. Teraz rzucili się do
mercedesa. Chwała Bogu, że stał zwrócony pod górę ku Sankt Moritz! A potem Trący wzięła w
kontrolowanym poślizgu podwójny zakręt przez wieś i znaleźli się na szosie, po której Bond,
chwiejąc się, zjeżdżał pół godziny temu.

Upłynie co najmniej pięć minut, zanim mercedes zdoła zawrócić i pogonić za nimi. Trący jechała

jak szatan, ale na szosie panował ruch: pobrzękujące sanie, pełne opatulonych w futra balowiczów
wracających do Pontresiny, niekiedy samochód jadący w grzechocie łańcuchów śnieżnych. Pędziła
na hamulcach i na sygnale, na tym samym klaksonie o trzech tonach, których wysoki dysonans Bond
tak dobrze pamiętał.

–Jesteś aniołem, Trący. Ale zwolnij. Lepiej, żebyśmy nie wpadli do rowu.

Dziewczyna zerknęła nań z ukosa i roześmiała się z satysfakcją.

–Sądząc po głosie, już lepiej się czujesz. Ale nie widzę cię. Zdejmij wreszcie tę idiotyczną maskę i

moją kurtkę. Za chwilę ruszy ogrzewanie i upieczesz się. A chciałabym cię zobaczyć jeszcze
takiego, jak pamiętam. Jesteś ze mnie zadowolony?

Bond powracał do życia. Jak cudownie znaleźć się w tym małym samochodzie z tą fantastyczną

dziewczyną! Wspomnienie straszliwej góry i wszystkiego, co przeszedł, już się zacierało. Przeżył
tyle strachu i desperacji, a teraz znowu zaświtała nadzieja. Czuł, jak ustępuje napięcie w żołądku.

–Powiem ci, że będę zadowolony, kiedy już będziemy w Zurychu. Dasz radę? Co za cholerny

sposób na spędzanie Bożego Narodzenia. – Opuścił szybę i wyrzucił maskę, ściągnął kurtkę i okrył
nią jej ramiona. Przed nimi pojawił się wielki drogowskaz, pokazujący zjazd główną szosą w dolinę.
– Tu skręć na lewo, Trący. Filisur i potem Coire.

Wzięła ten zakręt, według Bonda, z niebezpieczną szybkością. Wpadła w poślizg, o którym Bond

przysiągłby, że nie będzie kontrolowany. Jednakże wyszła z niego, chociaż po czarnym lodzie
szosy, i gładko pomknęła dalej.

–Na litość boską, Trący! – rzekł Bond. – Jak to zrobiłaś, u diabła? Nie masz nawet łańcuchów.

Roześmiała się z satysfakcją, słysząc w jego słowach grozę i respekt.

–Mam kolce Dunlop Rally na wszystkich kołach. Właściwie one są tylko dla rajdowców, ale jakoś

udało mi się wyłudzić jeden komplet. Nie przejmuj się. Usiądź wygodnie i rozkoszuj się jazdą.

W głosie dziewczyny pojawiło się coś zupełnie nowego, jakiś ton wesoły i szczęśliwy, którego z

pewnością nie było jeszcze w Royale. Bond się odwrócił i pierwszy raz przyjrzał się jej uważnie.
Tak! Była to w pewnym sensie całkiem nowa kobieta, promieniejąca zdrowiem i jakby żarem
wewnętrznym. Spadające jej na ramiona jasne włosy lśniły żywotnością, a rozchylone, prześliczne
usta wciąż jakby gotowe były do uśmiechu.

–Zadowolony?

–Wyglądasz cudownie. Ale powiedz mi, na miły Bóg, skąd się wzięłaś w Samaden. Po prostu jakiś

cholerny cud, który uratował mi życie.

–Dobrze. Ale później ty mi opowiesz. W życiu nie widziałam kogoś tak śmiertelnie zmęczonego.

Nie wierzyłam po prostu własnym oczom. Myślałam, że jesteś zalany w trupa. – Rzuciła na niego
szybkie spojrzenie. – Wciąż jeszcze okropnie wyglądasz. Czekaj – sięgnęła do tablicy – włączę
dmuchawę. Żeby cię porządnie rozgrzało. – Po chwili podjęła: – No cóż, z mojej strony to całkiem
proste. Papa zadzwonił do mnie któregoś dnia z Marsylii, żeby dowiedzieć się, jak się czuję.
Zapytał, czy widziałam się z tobą, i chyba okropnie mu się nie spodobało, jak odpowiedziałam, że
nie. Właściwie to rozkazał mi, żebym cię odnalazła. – Zerknęła na niego. – Bo wiesz, on cię bardzo
polubił. W każdym razie powiedział, że odkrył miejsce pobytu pewnego człowieka, którego
szukasz. I że z pewnością ty również znalazłeś już ten adres. Powiedział, że jak cię zna, to na
pewno trafię na ciebie gdzieś pod tym adresem albo w pobliżu. Był to Piz Gloria Club. I żebym ci
powiedziała, jak się odnajdziesz, abyś bardzo na siebie uważał. – Roześmiała się. – Niewątpliwie
miał rację. Więc wyjechałam z Davos, które mnie naprawdę postawiło na nogi, tak właśnie jak
zapowiedziałeś, i przedwczoraj przybyłam do Samaden. Kolejka linowa wczoraj nie kursowała,
więc zamierzałam nią dzisiaj wjechać na Piz Gloria i tam cię poszukać. Całkiem po prostu. No! a
teraz ty opowiadaj.

Zjeżdżali z dużą szybkością po krętej, pochyłej drodze w dolinę. Bond odwrócił się, aby popatrzeć

przez tylną szybę. Zaklął półgłosem. Dwa światła posuwały się o niecały kilometr za nimi.
Dziewczyna odezwała się:

–Wiem. Patrzyłam w lusterko. Obawiam się, że trochę zmniejszają dystans. Musi to być dobry

kierowca i znający drogę. Ale chyba sobie z nim poradzę. Teraz na ciebie kolej. Czym się tu
zajmowałeś?

Bond podał jej okrojoną wersję.

Że na tej górze ukrywa się wielki gangster. Pod przybranym nazwiskiem. Że angielska policja go

poszukuje. Że on sam, Bond, ma pewne powiązania z policją, z Ministerstwem Obrony. Prychnęła.

–Nie rób ze mnie wariatki. Wiem, że jesteś w Tajnej Służbie. Papa mi powiedział. Bond rzekł

zwięźle:

–Papa wygaduje głupstwa.

Trący zaśmiała się ze znajomością rzeczy. W każdym razie jego, podjął Bond, wysłano w celu

sprawdzenia, czy to właśnie ten poszukiwany. Stwierdził, że tak jest. Ale ten człowiek zaczął
Bonda podejrzewać i Bond musiał czym prędzej uciekać. Opisał jej obrazowo cały ten koszmar:
góry w blasku księżyca, lawinę, człowieka zabitego przez pociąg, jak dobrnął do Samaden,
doszczętnie wykończony, i jak próbował się ukryć w tłumie na lodowisku.

–A potem – zakończył kulawo – ty się pojawiłaś jak piękny anioł na łyżwach… i jesteśmy.

Przez chwilę zastanawiała się nad jego opowieścią. W końcu zadała mu łagodne pytanie:

–A teraz powiedz mi, James, kochanie, ilu ich zabiłeś? Tak naprawdę.

–Dlaczego?

–Bo jestem ciekawa.

–Obiecujesz zachować to tylko dla siebie?

Odparła enigmatycznie:

–Oczywiście. Od tej pory zachowujemy nasze sprawy dla siebie.

–Więc najpierw ten główny strażnik w tak zwanym klubie. To było konieczne, inaczej bym już nie

żył. Potem chyba jeden zginął w lawinie. Później na dole jeden strzelał do mnie i w samoobronie
musiałem go przebić kijkiem. Nie wiem, jak ciężko go zraniłem. Później ten zabity przez pociąg.
Strzelał do mnie sześć razy. Poza tym była to jego własna wina. Powiedzmy, że trzech i pół zarobiło
w ten czy inny sposób na śmierć.

–Ilu zostało?

–Właściwie o co ci chodzi?

–Po prostu chcę wiedzieć. Zaufaj mi.

–No, więc myślę, że w sumie było ich około piętnastu. Więc zostało jedenastu i pół… no i sam szef.

–Z tego trzech w tym samochodzie za nami? Czy gdyby nas dogonili, to zabiją nas?

–Obawiam się, że tak. Jestem bez broni. Przykro mi, Trący, ale obawiam się, że ty, jako świadek i

poniekąd moja wspólniczka, też nie miałabyś szans na przeżycie. Ci ludzie uważają, że jestem dla
nich poważnym zagrożeniem.

–A jesteś?

–Tak. Teraz już najpoważniejszym ze wszystkich.

–No, to mam dla ciebie złe wiadomości. Doganiają nas, a mnie zostało w baku najwyżej dziesięć

litrów. Musimy się zatrzymać w Filisur. Wszystkie stacje będą zamknięte, a to znaczy, że musimy
kogoś obudzić. Na to trzeba co najmniej

dziesięciu minut, więc nas dopadną. Musisz wymyślić coś chytrego.

Przed nimi był wąwóz i droga wbiegająca esowato na most. Wychodzili właśnie z pierwszego

zakrętu nad mostem. Światła oślepiły ich poprzez wąwóz. Po drodze dzielił oba samochody prawie
kilometr, ale skroś wąwozu może ze trzysta metrów. Nie zdziwiło więc Bonda, że przed
samochodem zatrzepotały znane mu błękitne płomyki. Odpryski granitu od nawisu bryznęły po
masce. Potem druga połowa „S" zasłoniła ich od prześladowców.

Wpadli na odcinek robót drogowych, gdzie grunt się obsunął. Wielkie tablice ostrzegawcze:

ACHTUNG! BAUSTELLE! VORSICHTIG FAHREN! Powyrywana szosa przylegała do zbocza
góry po prawej. Po lewej wątłe ogrodzenie i za nim przepaść lecąca przynajmniej sto metrów w dół
aż do przełomu rzeki górskiej, kłębiącej się w krach. Na uszkodzonym odcinku drogi sterczała
pośrodku ogromna, czerwona, drewniana strzała wskazująca w prawo, na wąski przejazd po
tymczasowym moście.

Bond nagle zawołał:

–Stój!

Trący stanęła z przednimi kołami na moście. Bond szarpnął drzwi i wyskoczył.

–Ruszaj! Poczekaj na mnie za najbliższym zakrętem. To nasza jedyna szansa.

Dobra dziewczyna! Ruszyła bez słowa. Bond pobiegł z powrotem kilka metrów do wielkiej,

czerwonej strzały, umieszczonej w rozwidleniach dwóch pionowych drągów. Wyrwał ją i obrócił
tak, żeby wskazywała w lewo, gdzie wątły płotek odgradzał kilka metrów dawnej szosy,
prowadzącej do zwalonego mostu. Bond zaczął wyszarpywać ten płot, wyrywał paliki, zwalał
wszystko na płask. Odblask rozjarzył się za nim na zakręcie. Uskoczył przez szerokość
tymczasowej drogi w cień góry, rozpłaszczył się na niej i czekał, wstrzymując oddech.

Mercedes nadlatywał po wyboistej drodze szybciej niż powinien, grzechocząc łańcuchami w

błotnikach. Skierował się prosto ku czarnej dziurze, w którą wymierzona była obecnie strzała.
Bond w przelocie dostrzegł białe, napięte twarze, a potem rozpaczliwy jęk hamulców, gdy kierowca
ujrzał ziejącą przed nim otchłań. Samochód niemalże stanął w miejscu, ale przednie koła widocznie
zawisły już nad przepaścią. Ważył się chwilę na żelaznym brzuchu, a potem z wolna, z wolna
przechylił się i spadł, i rozległ się pierwszy okropny łomot, kiedy uderzył w rumowisko pod starym
mostem. Później następny łomot i następny. Bond przebiegł koło mylącej strzały i zajrzał w głąb.
Ujrzał samochód wciąż lecący brzuchem do góry. Znów uderzył i fontanna iskier trysnęła z
krawędzi skalnej. Potem koziołkując, z reflektorami jakimś cudem wciąż jeszcze rozjarzonymi,
runął w otchłań wąwozu. Grzmotnął w ostatni występ skalny, który odrzucił go w bok, i kręcąc się
wokół podłużnej osi, teraz już bez świateł i połyskując tylko metalicznie w blasku księżyca,

wykonał ostatni długi skok do rzeki pokrytej krą. Głuchy łoskot wzbił się echem z wąwozu i
zagrzechotały sypiące się za wrakiem kamienie i skalne odłamki. A potem zapanowała błoga i
księżycowa cisza.

Bondowi wstrzymany oddech z sykiem wydobył się ze ściśniętych zębów. Później odruchowo

przywrócił wszystko do poprzedniego stanu, postawił resztki płotu, strzałę podniósł i tak umieścił,
żeby znowu wskazywała na prawo. Wytarł spocone dłonie o spodnie i powlókł się chwiejnie drogą
do najbliższego zakrętu.

Biały samochodzik zjechał na bok i czekał na niego z wygaszonymi światłami. Bond wsiadł i zapadł

się ciężko w fotel. Trący ruszyła w milczeniu. Pod nimi światła Filisur ukazały się w dolinie, ciepłe i
żółte. Wyciągnąwszy dłoń, mocno ścisnęła jego rękę.

–Miałeś dość jak na jeden dzień. Teraz śpij. Zawiozę cię do Zurychu. Proszę, posłuchaj mnie.

Bond nic nie odpowiedział. Słabo uścisnął jej dłoń, oparł głowę przy drzwiach i natychmiast usnął.

Zapadł się w nicość.

XIX Na śniadanie miłość

W szarym świetle poranka lotnisko w Zurychu było przygnębiające i prawie puste, tylko na

szczęście jedna caravelle linii Swissair, opóźniona przez mgłę po tamtej stronie w Heathrow,
czekała jeszcze na odlot do Londynu. Bond usadowił Tracy w restauracji, po czym wyrzekając się z
żalem zapachu kawy i smażonych jajek, poszedł sobie kupić bilet, ostemplować paszport u
zaspanego urzędnika (nieomal spodziewał się, że go zatrzymają, ale nie) i zamknął się w budce
telefonicznej. Wyszukał w książce numer Universal Export i pod nim, tak jak się spodziewał,
usłyszał następującą informację: Hauptvertreter Alexander Muir. Privatwohnung i numer.
Popatrzył przez szybę na zegar w sali odlotów. Szósta. No cóż! Muir będzie musiał to jakoś
przeżyć.

Wykręcił numer i po kilku minutach odezwał się senny głos: Ja. Hier Muir.

Bond powiedział:

–Przepraszam cię, czterysta dziesięć, ale tu zero zero siedem. Dzwonię z lotniska. Sprawa jest

tak cholernie pilna, że muszę ryzykować nawet podsłuch. Masz papier i ołówek?

Głos po tamtej stronie ożywił się.

–Nie rozłączaj się, zero zero siedem. Tak, już mam. Słucham.

–Przede wszystkim złe wiadomości. Twój numer dwa został załatwiony. Prawie na pewno. Nie

mogę ci podać przez telefon szczegółów, ale mniej więcej za godzinę lecę do Londynu – Swissair,
lot sto dziesięć – i stamtąd od razu wszystko przekażę. Możesz nadać to dalekopisem? Dobrze.
Następnie przypuszczam, że jutro albo niewiele później przyleci tu grupa dziesięciu brytyjskich
dziewcząt helikopterem z Engadinu. Będzie to żółta Alouette Sud Aviation. Ich nazwiska jeszcze
dzisiaj przekażę dalekopisem z Londynu. Przypuszczam, że udadzą się do Anglii, prawdopodobnie
różnymi samolotami, możliwe, że nie tylko do London Airport, ale także do Prestwick i Gatwick,
jeżeli stąd kursuje coś na te lotniska. Tak czy owak przypuszczam, że się rozdzielą. Otóż sądzę, że
może się okazać bardzo ważne, abyś przekazał do Londynu ich numery lotów z dokładnym czasem
przybycia. Rozumiem, że to kawał roboty, ale za parę godzin załatwię ci pomoc naszych ludzi z
Berna i Genewy. Zapisałeś to? Dobrze. Poza tym jest prawie pewne, że zostałeś spalony.
Przypominasz sobie tę starą, dopiero co odwołaną operację Bedlam? To właśnie on! Ma radio i
chyba przewidział, że dziś rano będę się z tobą kontaktował. Wyjrzyj przez okno i sprawdź, czy
coś nie wygląda jak obstawa. Niewątpliwie ma swoich ludzi w Zurychu.

–Jezu, co za makabra! – Głos z drugiej strony był zdławiony z napięcia. – Zaczekaj. – Nastąpiła

przerwa. Bond mógł sobie wyobrazić, jak Muir, którego znał tylko jako numer, podchodzi do okna,
ostrożnie uchyla firanki. Muir wrócił do telefonu. – Cholera, na to wygląda. Czarny porsche po
drugiej stronie ulicy. Siedzą w nim dwaj faceci. Dam znać moim kumplom z Sécurité, żeby ich
przegonili.

Bond powiedział:

–Uważaj, co robisz. Domyślam się, że nasz przyjaciel ma doskonałe układy w policji. W każdym

razie wrzuć to wszystko na teleks do M. Do rąk własnych. Dobrze? Oczywiście zaszyfrowany. I
przekaż mu, że jeżeli wrócę w jednym kawałku, to muszę się z nim dzisiaj zobaczyć, w obecności
pięćset jeden to numer Głównego Oficera Naukowego w Tajnej Służbie, i w miarę możności
jeszcze kogoś z tej samej branży w Ministerstwie Rolnictwa i Rybołówstwa. Brzmi to idiotycznie,
ale w tym rzecz. Będą mieli z głowy te papierowe kapelusiki na Gwiazdkę i świąteczny pudding, ale
nic na to nie poradzę. Dasz radę załatwić to wszystko? Dobry z ciebie chłopak. Masz jakieś
pytania?

–Czy na pewno nie powinienem przyjechać na lotnisko, żebyś mi coś więcej powiedział o numerze

dwa? Śledził jednego z czerwonych. Facet kupował coś dziwnego w miejscowym
przedstawicielstwie Badische Anilin. Numer dwa uznał, że coś tu śmierdzi. Nie powiedział mi, co to
było. Po prostu doszedł do wniosku, że warto sprawdzić, dokąd się to dostarcza.

–Domyślałem się, że coś w tym guście. Nie. Trzymaj się ode mnie z daleka. Jestem trefny jak

dżuma, a będzie jeszcze gorzej, kiedy znajdą pewnego mercedesa na dnie przepaści. Wyłączam
się. Przepraszam, że ci zepsułem święta. Cześć.

Bond odłożył słuchawkę i wrócił do restauracji. Trący wpatrywała się w drzwi. Twarz jej

rozjaśniła się na jego widok. Usiadł tuż przy niej i wziął ją za rękę: typowa para żegnająca się na
lotnisku. Zamówił mnóstwo jajecznicy i kawy.

–W porządku, Trący. U mnie wszystko już załatwione. Teraz ty. Twój samochód stał się

niebezpieczny. Na pewno znajdą się tacy, którzy widzieli, jak uciekasz przed tym mercedesem.
Zawsze się ktoś znajdzie, nawet i w noc wigilijną. A ten ważniak na szczycie też sprowadził już tu
swoich ludzi.

Kończ to śniadanie i pryskaj za granicę, jak wszyscy diabli. Gdzie ci najbliżej?

–Chyba do Schaffhausen albo Konstanz, ale – już błagalnie – James, czy muszę cię teraz opuścić?

Tak długo na ciebie czekałam. I przecież dobrze się spisałam, prawda? Dlaczego mi to robisz? –
Łzy błysnęły w jej oczach, łzy, które nigdy by się nie pojawiły swego czasu w Royale. Otarła je
sobie gniewnie wierzchem dłoni.

Bond nagle pomyślał: Co u diabła! Drugiej takiej nie znajdę. Ma wszystko, czego w życiu

szukałem u kobiety. Jest piękna, w łóżku i poza łóżkiem też. Przedsiębiorcza, dzielna, zaradna.
Ciągle podniecająca. Zdaje się, że mnie kocha. Pozwoli mi żyć po mojemu. To samotna dziewczyna,
nie obciążona przyjaciółmi, rodziną, rzeczami. A przede wszystkim: potrzebuje mnie. Będę miał się
kim zaopiekować. Mam powyżej uszu tych przypadkowych, byle jakich romansów, po których
zostają mi tylko wyrzuty sumienia. Dzieci też by mi nie przeszkadzały. Nie należę do żadnej sfery,
do której ona by pasowała czy też nie pasowała. Naprawdę jesteśmy dobrani. Więc dlaczegóżby nie
na zawsze?

Bond usłyszał nagle, że wypowiada te słowa, których jeszcze nigdy w życiu nie mówił i nie

spodziewał się powiedzieć.

–Trący. Kocham cię. Wyjdziesz za mnie?

Ona zbladła jak płótno. Spojrzała na niego z wahaniem. Wargi jej zadrżały.

–Mówisz to serio?

–Tak. Serio. Z całego serca.

Jej dłoń, którą trzymał, cofnęła się. Ukryła twarz w dłoniach. Kiedy je odjęła, zobaczył, że się

uśmiecha.

–Przepraszam cię, James. To zupełnie tak, jakbym wymarzyła. Aż mnie oszołomiło. Ależ tak.

Oczywiście. Wyjdę za ciebie. I nie będę się wcale wygłupiać. Nie zrobię tu sceny. Tylko raz mnie
pocałuj i już idę. – Przyjrzała mu się z powagą, jakby chciała wypatrzyć każdy szczegół jego
twarzy. Potem nachyliła się ku niemu i pocałowali się.

Wstała z pośpiechem.

–Chyba muszę się przyzwyczaić, że będę robiła, co każesz. Pojadę do Monachium. Do „Vier

Jahreszeiten". To mój najulubieńszy hotel na świecie. Tam będę na ciebie czekać. Znają mnie i
przyjmą bez bagażu. Zostawiłam wszystko w Samaden. Po prostu każę przynieść sobie
szczoteczkę do zębów i przeleżę dwa dni w łóżku, aż będę w stanie wyjść i porobić zakupy.
Zadzwonisz do mnie? Wtedy porozmawiamy. Kiedy możemy się pobrać? Muszę powiedzieć papie.
Rozniesie go.

–Pobierzmy się w Monachium. W konsulacie. Ja mam coś w rodzaju przywilejów

dyplomatycznych. Dokumenty mogę ściągnąć natychmiast. A później możemy powtórzyć ślub w
kościele anglikańskim, czy raczej szkockim. Bo jestem ze Szkocji. Zadzwonię do ciebie dziś
wieczór i jutro rano. Przyjadę najszybciej, jak będę mógł. Najpierw muszę dokończyć tę sprawę.

–Ale obiecujesz, że nic ci się nie stanie?

Bond uśmiechnął się.

–Nie ma mowy! Pierwszy raz w życiu będę zwiewał, jak ktoś zacznie strzelać.

–To dobrze. – Znów przyjrzała mu się uważnie. – Pora, żebyś zdjął tę czerwoną chustkę. Daj mi

ją. Zdajesz sobie sprawę, że jest pogryziona w strzępy? Ja ją pozszywam.

Bond odwiązał sobie z szyi czerwoną bandanę. Wyglądała jak ciemna, przepocona szmata. Trący

ma rację. Dwa rogi całe w strzępach. Widać złapał je w zęby i gryzł w trudnych momentach,
uciekając z tej góry. Zupełnie tego nie pamiętał. Oddał jej tę chustkę.

Wzięła ją i nie oglądając się, wyszła z restauracji, po schodach w dół i do wyjścia.

Bond usiadł. Przynieśli mu śniadanie i zaczął je odruchowo pochłaniać. Co on zrobił? Co on, u

diabła, zrobił? W odpowiedzi na to czuł tylko ogromne ciepło i ulgę, i podniecenie. James i Trący

Bond! Komandor i pani Bond. Coś zupełnie, ale to zupełnie niesłychanego!

Głos w megafonach przemówił: Uwaga, uwaga. Pasażerowie linii Swissair, lot numer sto dziesięć

do Londynu, proszeni są do wyjścia numer dwa. Swissair, lot numer sto dziesięć do Londynu.
Pasażerowie są proszeni do wyjścia numer dwa.

Bond zgasił papierosa, rozejrzał się prędko po tym miejscu ich rendez-vous, by utrwalić sobie w

pamięci jego banalną scenerię, i ruszył do wyjścia, pozostawiając wśród resztek lotniskowego
śniadania strzępki swego dawnego życia.

XX Men pantoufles

Bond zasnął w samolocie i miał koszmarny sen. Znajdował się w ogromnym holu wspaniałej

rezydencji, może jakiejś ambasady, skąd szerokie schody wiodły na górę pod rozgwieżdżonym
kandelabrem aż tam, gdzie stał kamerdyner u wejścia do salonu, z którego dobiegał szmer
wielkiego tłumu gości. U ramienia miał Trący, ubraną w biały atłas w odcieniu ostrygi, obwieszoną
klejnotami. Jej złote włosy były przepysznie spiętrzone w taką fantazyjną fryzurę, jakie widuje się
na reklamach wytwornych fryzjerów. Na szczycie tej piramidy wspaniale iskrzyła się brylantowa
tiara. Bond miał na sobie frak (skąd go wytrzasnął, do cholery?) i stojący kołnierzyk z odgiętymi
rogami pod brodą wpijał mu się w szyję. Przypiął wszystkie swe odznaczenia i medale, a pod białą
muszką zwieszał się Order Kawalerski Św. Michała i Jerzego na błękitno-szkarłatnej wstędze.
Trący, cała rozgadana, wesoła, podniecona perspektywą wspaniałego wieczoru. A on przeklina w
żywy kamień to, co go tutaj czeka, i wolałby teraz rozgrywać ostrą partię brydża o wysokie stawki
w klubie Blades. Doszli do szczytu schodów i Bond podaje swe nazwisko.

–Komandor James Bond z małżonką! – brzmi tubalny okrzyk anonsującego. Bond czuje, że w

eleganckim tłumie, zapełniającym biały salon ze złoceniami, nagle zapadła cisza.

Wszedł za Trący w podwójne drzwi. Potok francuszczyzny z jej ust, kiedy wymieniała z panią

domu te jałowe pocałunki, jak to na Mayfair, kończące się w dużej odległości od uszu całujących
się. Trący wyciąga do przodu Bonda. – A oto jest James. Czy nie uroczo wygląda z tym pięknym
orderem na szyi? Zupełnie jak w starych reklamach papierosów De Reszke!

–Proszę zgasić papierosy i zapiąć pasy.

Bond obudził się, cały spocony. Boże Wszechmogący! Co ja najlepszego zrobiłem? Ale nie! Tak

nie będzie! Z całą pewnością. Nadal będzie miał swoje własne, twarde, podniecające życie, tylko że
w domu będzie na niego czekała Trący. Czyjego mieszkanie na Chelsea nie będzie za ciasne? Może
uda się wynająć jeszcze górne piętro. A jego szkocki klejnot, nieoceniona May? Z tym będą
kłopoty. Jak namówić ją, żeby została?

Caravelle usiadła na pasie i ryknął odchylony przy hamowaniu strumień z jej silników, a później

toczyli się w lekkiej mżawce po płycie lotniska. Bond nagle uświadomił sobie, że nie ma żadnego
bagażu, może iść prosto do kontroli paszportów i do wyjścia, i do swego mieszkania, zrzucić ten
groteskowy strój narciarski, cuchnący potem. Czy przysłali po niego służbowy samochód? Owszem.
I w dodatku z Mary Goodnight siedzącą obok kierowcy.

–Ależ Mary, na Boga, cóż to u diabła za spędzanie świąt Bożego Narodzenia? Przecież to

absolutnie już nie należy do twoich obowiązków! Siadaj tu z tyłu i gadaj: dlaczego nie zajmujesz
się wyrabianiem śliwkowego puddingu, nie siedzisz w kościele albo coś w tym rodzaju?

Przesiadła się do tyłu, a on wsiadł za nią. Powiedziała:

–Chyba nie za bardzo znasz się na Bożym Narodzeniu. Pudding śliwkowy robi się co najmniej o

dwa miesiące wcześniej i zostawia się, żeby tak jakby osiadł i przegryzł się. A w kościele
nabożeństwo zaczyna się dopiero o jedenastej. – Popatrzyła na niego. – Właściwie to przyjechałam

zobaczyć, co z tobą jest. Rozumiem, że znowu miałeś kłopoty. To fakt, że wyglądasz koszmarnie.
Czyżbyś nie miał grzebienia? W dodatku nieogolony. Wyglądasz jak pirat. A właściwie –
zmarszczyła nos – kiedy ty się ostatni raz kąpałeś? Dziwię się, że cię wypuścili z lotniska. Powinni
cię zatrzymać na kwarantannie.

Bond się roześmiał.

–Sporty zimowe są bardzo męczące: wiesz, całe to rzucanie śnieżkami, saneczkowanie i tak dalej.

Prawdę mówiąc, byłem ubiegłej nocy na wigilijnym balu przebierańców. Nie zmrużyłem oka do
świtu.

–W tych buciorach? Nie wierzę.

–A ja to czniam! Bawiliśmy się na ślizgawce. Ale poważnie. Mary, gadaj, o co tu chodzi? Skąd całe

to powitanie jak dla jakiegoś VIP-a?

–M. Najpierw masz się zgłosić w kwaterze głównej, a potem zjesz lancz u niego na Kapitańskim

Mostku. Na po lanczu ściągnął tych ludzi, których życzyłeś sobie mieć na konferencji. Wszystko w
trybie absolutnego pierwszeństwa. Więc pomyślałam, że ja też powinnam być w pogotowiu. Skoro
już tylu innym psujesz Boże Narodzenie, to nic się nie stanie, jak i ja rzucę swoje na to wysypisko.
A w ogóle, jak chcesz wiedzieć, to miałam zjeść tylko lancz u ciotki. A ja wprost nie znoszę indyka
i śliwkowego puddingu. W każdym razie nie chciałam, żeby ta zabawa mnie ominęła, więc kiedy
oficer dyżurny zadzwonił do mnie przed godziną i powiedział, że jest jakaś większa rozróba,
poprosiłam, żeby kazał kierowcy wstąpić po mnie w drodze na lotnisko.

Bond rzekł poważnie:

–Cholernie fajna z ciebie dziewczyna. Rzeczywiście musimy na łeb, na szyję przygotować

pierwszy szkic raportu. Mam też coś dla laboratorium. Jest tam ktoś?

–Oczywiście. Wiadomo, że M wymaga, aby w każdej sekcji bez przerwy obecna była podstawowa

załoga, choćby i w Boże Narodzenie. Ale tak bez żartów, James: miałeś kłopoty? Bo wyglądasz po
prostu strasznie.

–No… trochę. Dowiesz się, jak będę ci dyktował. – Samochód zajechał pod mieszkanie Bonda. – A

teraz bądź aniołem i popędź May, a ja zrzucę te obrzydliwe łachy i wykąpię się. Niech mi zaparzy
mnóstwo czarnej kawy, a do tego wleje podwójną porcję naszej najlepszej brandy. Dla siebie też
zamów, co chcesz. Może nawet znajdzie się trochę śliwkowego puddingu? Teraz jest – ee –
dziewiąta trzydzieści. Bądź tak dobra i zadzwoń do oficera dyżurnego, potwierdź mu rozkaz M i
powiedz, że będziemy o dziesiątej trzydzieści. Poza tym niech załatwi, żeby laboratorium było
gotowe za pół godziny. – Wyjął z tylnej kieszeni paszport. – Potem daj to kierowcy i niech pędzi z
tym, jak wszyscy diabli. Ma oddać to do rąk własnych oficerowi dyżurnemu i powiedzieć mu – Bond
zagiął róg jednej ze stron – żeby powiedział w laboratorium, że użyto atramentu – ee –
naturalnego. Wystarczy podgrzać.

Już oni będą wiedzieli. Zapamiętasz? Grzeczna dziewczynka. A teraz chodź uruchomić May. –

Bond wszedł po schodkach i zadzwonił: dwa razy krótko i raz długo.

Kiedy w kilka minut po wpół do jedenastej znalazł się przy swoim biurku, znów czując się w

dziewięciu dziesiątych jak człowiek, dostrzegł teczkę z czerwoną gwiazdką w górnym prawym
rogu, co znaczy: ściśle tajne. W środku był jego paszport i tuzin powiększonych kopii dwudziestej
pierwszej strony. Nazwiska dziewcząt na liście widniały blado, ale czytelnie. Była też notatka z
napisem: „Poufne". Otworzył ją. Roześmiał się. Stwierdzała zwięźle: „Atrament wykazuje nieco
zwiększone stężenie kwasu moczowego. Często świadczy to o nadmiarze alkoholu we krwi.
Ostrzega się przed skutkami". Bez podpisu. A więc nastrój Bożego Narodzenia dotarł nawet do
śmiertelnie poważnych zakamarków jednej z najbardziej tajnych sekcji w tym budynku! Bond
zmiął kartkę, a potem, ze względu na wrażliwość Mary Goodnight, posunął się w swej ostrożności
jeszcze dalej i podpalił ją zapalniczką.

Weszła Mary i usiadła z blokiem stenograficznym na kolanach. Bond powiedział:

–To tylko pierwszy szkic, Mary, i trzeba się z nim bardzo śpieszyć, więc nie przejmuj się błędami.

M zrozumie. Mamy na to jakieś półtorej godziny, jeżeli mam zdążyć do Windsoru na lancz. Dasz
radę? To w porządku, lecimy. „Ściśle tajne. M do rąk własnych. Zgodnie z poleceniem przybyłem
dwudziestego drugiego grudnia o godzinie jedenastej trzydzieści samolotem Swissair na centralne
lotnisko w Zurychu, aby nawiązać pierwszy kontakt w związku z operacją Korona…".

Odwróciwszy się bokiem do swej sekretarki, Bond, dyktując, spoglądał na bezlistne drzewa w

Regent's Park, przypominając sobie, minuta po minucie, ubiegłe trzy dni: ostry, pusty zapach
powietrza i śniegu, ciemnozielone kałuże oczu Blofelda, chrupnięcie, gdy wciąż jeszcze obolała
krawędź lewej dłoni rąbnęła po odsłoniętej szyi strażnika. I wszystko, co było dalej, aż do Trący, z
którą w raporcie swoim (nie wspomniawszy nic o romansie) rozstał się, gdy odjechała do „Vier
Jahreszeiten" w Monachium. A potem raport był już gotów i przez zamknięte drzwi dolatywał
stłumiony klekot maszyny do pisania, na której Mary go przepisywała. Zadzwoni do Trący dziś
wieczór, kiedy wróci do swego mieszkania. Już słyszał jej roześmiany głos na drugim końcu linii.
Zły sen w samolocie poszedł w niepamięć. Pozostało tylko skryte, szczęśliwe oczekiwanie na dni,
które nadejdą. Bond pogrążył się w planach: jak załatwić kilka dni zwolnienia, jak uzyskać
potrzebne dokumenty, w którym kościele w Szkocji brać ślub. Po czym otrząsnął się, wziął
fotokopię z nazwiskami dziewcząt i poszedł na górę do Ośrodka Łączności, aby przekazać je
Oddziałowi Z.

M wolałby mieszkać nad morzem, gdzieś w pobliżu Plymouth albo Bristolu: gdziekolwiek, byle

mógł je widzieć, kiedy tylko zechce, i przysłuchiwać mu się po nocy. Ale tak się złożyło, również ze
względu na konieczną bliskość Londynu, że wybrał coś możliwie najpodobniejszego do morza,
mianowicie drzewa, i znalazł sobie mały dworek z czasów Regencji na skraju lasów Windsoru.
Mieścił się on na ziemiach koronnych i Bond zawsze podejrzewał, że do uzyskania przez M
dzierżawy przyczynił się łut odgórnej „Łaski i Przychylności". Jako szef Tajnej Służby zarabiał
pięć tysięcy funtów rocznie i do tego przysługiwał mu stary rolls-royce z kierowcą. Od floty M
otrzymywał (jako wiceadmirał w stanie spoczynku) może jeszcze z półtora tysiąca funtów. Po
odjęciu podatków dostawał na czysto jakieś cztery tysiące. Na życie w Londynie wydawać musiał
co najmniej połowę tej sumy.

Ażeby sobie mógł pozwolić na utrzymanie domu na wsi, w dodatku tak pięknego dworku z czasów

Regencji, czynsz i spłaty nie mogły przewyższać sumy pięciuset funtów.

Takie myśli tłukły się Bondowi po głowie, gdy potrząsał sercem mosiężnego dzwonu okrętowego z

któregoś tam HMS Repulse, ostatniego z rodu krążowników liniowych, którym M dowodził na
zakończenie swej służby morskiej. Starszy bosman Hammond z tegoż okrętu, który wraz z M
przeszedł w stan spoczynku, powitał Bonda jak starego przyjaciela i zaprowadził go do pracowni
M.

Hobby M było jednym z typowo starokawalerskich. Malował akwarele. A malował wyłącznie

dzikie storczyki Anglii, w tym drobiazgowym, lecz oschłym stylu przyrodników z XIX wieku. Teraz
siedział przy stole pod oknem, garbiąc szerokie plecy nad rysownicą, a przed nim stał w szklance do
mycia zębów napełnionej wodą mały i nadzwyczaj mdły kwiatek. Gdy Bond wszedł, zamykając za
sobą drzwi, M skierował na kwiatek ostatnie, przenikliwie badawcze spojrzenie i wstał z widoczną
niechęcią. Ale przesłał Bondowi jeden ze swych nader rzadkich uśmiechów i rzekł:

–Afternoon, James. – Przestrzegał z marynarską dokładnością rozróżniania godzin przed- i

popołudniowych. – Wesołych świąt i tak dalej. Usiądź. – Sam obszedł biurko i usadowił się za nim.
Przystępował do urzędowania. Bond odruchowo zajął swe tradycyjne miejsce po przeciwnej stronie
biurka niż jego szef.

M wziął się do nabijania fajki.

–Jakże się nazywa, u diabła, ten gruby amerykański detektyw, co bez przerwy dłubie przy

orchideach, przy tych obrzydliwych krzyżówkach wenezuelskich i tak dalej? A potem wychodzi
spocony ze swojej cieplarni, obżera się jakimś zagranicznym paskudztwem i demaskuje mordercę.
Jak on się nazywa?

–Nero Wolfe. Te powieści pisze niejaki Rex Stout. Mnie się one podobają, sir.

–Dadzą się czytać – przyznał M. – Ale mnie chodzi o to, co on wypisuje o storczykach. Jak

człowiek, u diabła, może lubić takie wstrętne kwiaty? Przecież to są niemalże zwierzęta! A te ich
kolory, wszystkie te róże i szkarłaty, i te plamisto żółte języki, to wprost odrażające! Podczas gdy
to – M wskazał machnięciem dłoni na wątły kwiatuszek w szklance do mycia zębów – to jest coś!
Kręczynka jesienna, czyli damski warkocz, Spiranthes spiralis, zresztą nie o to chodzi. W Anglii
kwitnie aż do października i teraz powinna już od dawna kryć się pod ziemią. Ale dostałem ten
sztucznie spóźniony okaz od znajomego, który jest asystentem u faceta nazwiskiem Summerhayes,
króla storczyków z Kew. Ten mój przyjaciel eksperymentuje na kulturach grzybka, który – dziwna
rzecz – pasożytuje na wielu storczykach, a równocześnie jest przez nie zjadany jako ich
podstawowy pokarm. Nazywa się Mycorhiza. – M znów pokazał swój rzadki uśmiech. – Ale tego nie
musisz notować. Po prostu chciałem ci zademonstrować stroniczkę z książki tego faceta od Nero
Wolfe'a. Nie mogę jednak oczekiwać – M machnięciem zbył problem – żeby ciebie to podniecało.
No więc – oparł się głębiej w fotelu. – Co ty u diabła wyprawiałeś? – Szare oczy przenikliwie
wpatrzyły się w Bonda. – Wyglądasz na niewyspanego. Podobno w tych ośrodkach sportów
zimowych jest całkiem wesoło.

Bond uśmiechnął się. Z wewnętrznej kieszeni na piersiach wyciągnął spięty plik kartek.

–Ten ośrodek obfitował w rozrywki, sir. Może najpierw rzuci pan okiem na mój raport. Niestety,

jest to zaledwie szkic. Nie miałem za dużo czasu. Ale mogę dopowiedzieć wszystko, co nie byłoby
jasne.

M sięgnął przez biurko po raport, poprawił okulary i wziął się do czytania.

Krople deszczu łagodnie skrobały w okno. Na ruszcie kominka przewróciło się duże polano. Cisza

była miękka i przytulna. Bond rozejrzał się po ścianach, na których M rozwiesił swą ukochaną
kolekcję sztychów marynistycznych. Gdziekolwiek spojrzeć, wszędzie piętrzące się fale, grzmiące
działa, wydęte żagle, postrzępione w bitwie proporczyki, furia minionych zmagań, wspomnienia o
dawnych wrogach: Francuzach, Holendrach, Hiszpanach, nawet Amerykanach. Wszystko to minęło,
wszyscy teraz są przyjaciółmi. Ani śladu dzisiejszych wrogów. Kto popiera na przykład Blofelda w
tym nieprzeniknionym spisku, w który niewątpliwie jest zamieszany? Rosjanie? Chińczycy? A
może jest to niezależne przedsięwzięcie, jak poprzednio operacja Piorun? I na czym polega spisek?
O co chodzi w tym przedsięwzięciu, za które sześciu czy siedmiu ludzi Blofelda oddało życie w
ciągu niecałego tygodnia? Czy M wyczyta coś z tych materiałów dowodowych? Czy wyczytają
eksperci, którzy zjawią się tu dziś po południu? Bond uniósł lewy przegub. Przypomniał sobie, że
już nie ma zegarka. To na pewno mu zaliczą w kosztach służbowych. Kupi sobie drugi, jak tylko
sklepy się otworzą po Boxing Day. Drugiego rolexa? Chyba tak. Są trochę ciężkawe, ale jak
chodzą! I przynajmniej można po ciemku odczytać godzinę z tych wielkich fosforyzujących cyfr.
Gdzieś w holu zegar wybił pół godziny. Pierwsza trzydzieści. Jakieś dwanaście godzin temu właśnie
zastawił pułapkę, w której zginęli ci trzej w mercedesie. Działał w samoobronie. Ale tak czy owak
ładny sposób na spędzanie świąt Bożego Narodzenia!

M rzucił papiery na biurko. Fajka mu zgasła; wziął się do jej powolnego rozpalania. Zużytą

zapałkę precyzyjnie cisnął przez ramię do kominka. Dłonie oparł płasko na biurku i przemówił
głosem nadzwyczaj łagodnym:

–No, miałeś szczęście, że udało ci się z tego wydostać, James. Nie wiedziałem, że umiesz jeździć

na nartach.

–Ledwie się utrzymywałem na nogach, sir. Wolałbym nie próbować tego po raz drugi.

–Pewnie. I stwierdzasz, jak widzę, że nie masz pojęcia, o co może chodzić Blofeldowi?

–To prawda, sir. Nie widzę punktu zaczepienia.

–Fakt, ja również. Po prostu nic z tego nie rozumiem. Może ci profesorowie, co przyjdą, pomogą

nam coś z tego wywnioskować. Ale niewątpliwie masz rację, że to znowu SPECTRE w całej
okazałości. Nawiasem mówiąc, twoja sugestia co do Pontresiny okazała się trafna. To był jakiś
Bułgar. Nie pamiętam jego nazwiska, ale Interpol go dla nas rozpracował. Ekspert od plastycznych
materiałów wybuchowych. Pracował dla KGB w Turcji. Jeżeli to prawda, że U-2 pilotowany przez
tego Powersa strącony został za pomocą ładunku z opóźnionym zapłonem, a nie przez rakiety,
możliwe, że była to właśnie jego robota. Znajdował się na liście podejrzanych. Potem zaczął
pracować na własny rachunek. Chyba wtedy kupili go do SPECTRE. Mieliśmy wątpliwości co do
twojej identyfikacji Blofelda. Ten ślad znaleziony w Pontresinie bardzo nam pomógł. Jesteś
zupełnie pewien, że to on? Fakt, że nieźle sobie poradził z twarzą i brzuchem. Dzisiaj wieczór, jak

wrócisz do biura, zrób dla pewności jego portret pamięciowy. Przyjrzymy się i zasięgniemy opinii
naszych medyków.

–Według mnie to musi być on. Poczułem ten jego specyficzny zapaszek, zwłaszcza w ostatnim dniu

pobytu… to znaczy wczoraj. Wydaje się, że to było tak dawno.

–Miałeś doprawdy szczęście, że trafiłeś na tę dziewczynę. Co to za jedna? Jakiś twój dawny

romans? – Kąciki warg M wykrzywiły się w dół.

–Coś w tym rodzaju, sir. Wspomniałem o niej w raporcie, kiedy dostaliśmy pierwszy sygnał, że

Blofeld mieszka w Szwajcarii. Jej ojcem jest ten Draco, głowa Związku Korsykańskiego. Matką
była angielska guwernantka.

–Hm. Ciekawa krzyżówka. No tak. Pora na lancz. Zapowiedziałem Hammondowi, żeby nam nikt

nie przeszkadzał. – M powstał i nacisnął dzwonek przy kominku. – Obawiam się, że czeka nas
obowiązkowy indyk i pudding śliwkowy. Pani Hammond siedzi nad garnkami od tygodni. Diabelnie
sentymentalny chłam.

W drzwiach pojawił się Hammond i Bond ruszył za M do małej jadalni, przez hol, na którego

ścianach połyskiwało drugie hobby jego szefa: przeobrażenia marynarskiego kordelasa. Usiedli. M
przemówił z udaną srogością do Hammonda:

–No dobrze, starszy bosmanie Hammond. Pokaż nam, czego nie potrafisz. – A potem z

autentyczną wściekłością: – A cóż to takiego, u diabła? – Wskazał na środek stołu.

–Crackersy – rzekł flegmatycznie Hammond – Sir. Pani Hammond uważała, że skoro pan ma

gościa…

–Wyrzuć je. Daj dzieciom. Na wiele pozwalam pani Hammond, ale niechaj mnie diabli porwą, jeśli

pozwolę robić z mojej jadalni przedszkole.

Hammond uśmiechnął się. Odpowiedział:

–Aj, aj, sir! – zbierając połyskliwe crackersy i wychodząc.

Bond marzył o drinku. Dostał mały kieliszek bardzo starej

marsali i prawie całą butelkę marnego wina algierskiego.

M celebrował swoje dwa kieliszki, jakby to było Chateau Lafitte.

–Stary poczciwy „wściekacz". Podstawowy trunek floty śródziemnomorskiej. Trzeba do niego

mieć ikrę. Pamiętam, jak mój stary kumpel McLachlan, wtedy będący u mnie dowódcą artylerii,
założył się, że wytrąbi sześć butelek. Cholerny głupiec. Po trzech leżał w mesie jak długi. No wypij,
James! Wypij.

W końcu wjechał na stół śliwkowy pudding, zapalony, jak każe tradycja. Pani Hammond

powtykała w niego kilka tanich srebrnych błyskotek i M omal sobie nie złamał zęba na miniaturowej
podkowie. Bond znalazł kwiat bławatka, czyli tak zwany kawalerski guzik. Pomyślał o Trący.
Powinna to być obrączka!

XXI Gość z Minrol i Ryb

Kawę pili w pracowni M, paląc cienkie, czarne cygara, które M ograniczał sobie do dwóch

dziennie. Bond poparzył przy tym język. M dalej opowiadał te marynarskie anegdoty, których Bond
mógłby słuchać całymi godzinami: o bitwach, tajfunach, dziwacznych przypadkach, ominiętych o
włos katastrofach, sądach wojennych, ekscentrycznych oficerach i przemyślnie sformułowanych
sygnałach, jak ten, kiedy admirał Sommerville, dowodzący pancernikiem Queen Elizabeth, spotkał
na środku Atlantyku liniowiec pasażerski Queen Elizabeth i przesłał mu jedno słowo: CHAP! Może
to komuś wyglądać na opowiastki z literatury przygodowej dla chłopców, a jednak wszystko to
prawda o wspaniałej flocie, która już nie istnieje, i wspaniałym plemieniu jej oficerów i marynarzy,
jakich świat już nie będzie oglądał.

Była godzina trzecia. Na żwirowanym podjeździe za- chrzęściły koła samochodu. Pokój zaczynał

się nasączać zmierzchem.

M wstał i pozapalał światła, a Bond ustawił jeszcze dwa fotele naprzeciw biurka. M powiedział:

–Chyba to pięćset jeden. Musiałeś go spotkać. Jest szefem Wydziału Badań Naukowych. I niejaki

Franklin z Ministerstwa Rolnictwa. Pięćset jeden twierdzi, że to najlepszy specjalista od
zwalczania szkodników w swoim fachu. Nie mam pojęcia, dlaczego Minrol i Ryb przysłało akurat
jego, ale minister mi powiedział, że mają właśnie jakiś problem – nie chciał powiedzieć, o co chodzi
– i podejrzewają, że mogłeś wpaść na coś bardzo ważnego. Damy im do przeczytania twój raport i
zobaczymy, co z niego potrafią wyciągnąć. Zgoda?

–Tak jest, sir.

Numer pięćset jeden z Tajnej Służby, którego zapamiętane przez Bonda nazwisko brzmiało

Leathers, był grubokościsty, długi, przygarbiony i w grubych okularach, jak teatralny typ
naukowca. Sympatycznie i ogólnikowo uśmiechnięty, do M odnosił się grzecznie, ale bez krzty
uniżoności. Ubierał się odpowiednio we włochaty samodział, a robiony na drutach wełniany krawat
nie zakrywał mu spinki u kołnierzyka. Drugi z mężczyzn był niewysoki, żwawy i bystry z wyglądu, o
ruchliwych, wesołych oczach. Jak przystało na wysokiego rangą przedstawiciela ministerstwa,
który otrzymuje polecenia wprost od ministra i nic nie wie o Tajnych Służbach, ubrał się w schludny
granatowy garnitur w jodełkę i sztywny biały kołnierzyk. Jego czarne półbuty lśniły przykładnie.
Pękata skórzana teczka również. Przywitał się powściągliwie, z rezerwą. Nie był tak całkiem
pewien, gdzie jest i o co tu chodzi. Zamierzał ostrożnie zbadać sytuację, uważając na to, co mówi i
jak dalece angażuje w to swe ministerstwo. Z takich, pomyślał Bond, składa się tak zwany „Rząd".

Kiedy już wygłoszono powitania i stosowne ubolewania z powodu zakłóconych świąt i wszyscy się

usadowili, M zagaił:

–Panie Franklin, proszę mi wybaczyć, że to mówię: wszystko, co pan zobaczy i usłyszy w tym

pokoju, objęte jest ustawą o tajemnicy państwowej. Niewątpliwie jest pan w posiadaniu wielu
tajemnic dotyczących waszego ministerstwa. Byłbym wdzięczny, jeśli pan zechce respektować
tajemnice Ministerstwa Obrony. Czy mógłbym prosić, aby pan omawiał to, co pan tutaj usłyszy,
wyłącznie i poufnie z waszym ministrem?

Pan Franklin lekko skłonił się na potwierdzenie.

–Mój minister już mnie odpowiednio poinstruował. Szczególne obowiązki, jakie spoczywają na

mnie w ministerstwie, przyzwyczaiły mnie do załatwiania spraw ściśle tajnych. Proszę panów o
nieograniczanie się w tym, co mi panowie powiedzą. A teraz – jego rozbawione spojrzenie
zatrzymało się kolejno na wszystkich trzech – może powiecie mi, o co tu chodzi. Boja właściwie nie
wiem nic poza tym, że ktoś tam na alpejskim szczycie stara się podwyższyć jakość naszego
rolnictwa i hodowli. Bardzo to ładnie z jego strony. Więc dlaczego traktujemy go, jak gdyby
wykradł tajemnice broni atomowej?

–W istocie, raz już to zrobił – odparł sucho M. – Sądzę, że najlepiej będzie, jeżeli pan i pan

Leathers przeczytacie raport obecnego tu mojego pracownika. Zawiera on numery kodu i inne
niezrozumiałe odnośniki, na które proszę nie zwracać uwagi. Sprawa także i bez nich mówi sama za
siebie. – M wręczył raport Bonda numerowi pięćset jeden. – Większość tego dla pana też będzie
nowością. Może zechce pan czytać po stronie i następnie przekazywać je panu Franklinowi.

W pokoju zapadło długie milczenie. Bond oglądał sobie paznokcie i wsłuchiwał się w deszcz na

szybach i w ciche odgłosy ognia. M siedział przygarbiony, jakby drzemał. Po drugiej stronie biurka
szeleściły z wolna kartki papieru. Bond zapalił papierosa. Zgrzyt jego ronsona sprawił, że oczy M
otwarły się leniwie i znów zamknęły. Pięćset jeden podał ostatnią stronę i odchylił się na oparcie.
Franklin doczytał do końca, wyrównał kartki i położył je starannie przed sobą. Spojrzał na Bonda i
uśmiechnął się.

–Ma pan szczęście, że jest pan tutaj.

Bond uśmiechnął się w odpowiedzi, ale nie odezwał się.

M zwrócił się do pięćset jeden.

–No i co?

Pięćset jeden zdjął swe grube okulary i zaczął je przecierać niezbyt czystą chusteczką.

–Nie rozumiem, jaki to wszystko może mieć cel, sir. Na pozór bez zarzutu, a nawet godne

pochwały, gdyby nie to, co wiemy o Blofeldzie. Formalnie rzecz biorąc zrobił, co następuje.
Pozyskał dziesięć, czy raczej jedenaście, licząc tę, która wyjechała, osób podatnych na głęboką
hipnozę. Wszystko to są proste dziewczęta ze wsi. Znaczące jest, że jedna z nich, zwana Ruby,
dwa razy oblała maturę. Wydaje się, że wszystkie cierpią, a tego nie ma powodu kwestionować, na
dość rozpowszechnione odmiany alergii. Nie znamy genezy ich alergii, ale to nieistotne. Jest
zapewne psychosomatyczna; negatywna reakcja na ptactwo jest bardzo częsta, na bydło również.
Reakcje na zboże i rośliny nie są tak powszechne. Blofeld jak gdyby próbuje leczyć te alergie za
pomocą hipnozy i nie tylko leczy je, ale nawet wytwarza szczególne poczucie bliskości z tym, co
przedtem wywoływało alergię, w miejsce dotychczasowej niechęci. Na przykład w przypadku Ruby
mówi się jej, jak to określa raport, żeby „kochała" kurczęta, starała się „ulepszać ich rasę" i tak
dalej. Mechanika tej kuracji jest w praktyce bardzo prosta. W stadium przejściowym, na granicy
snu – ostry dzwonek obudziłby te, co już zasnęły – metronom ustawiony dokładnie według tętna i

odległy brzęczyk to najpospolitsze środki pomagające hipnotyzować. Śpiewne i nakazujące
mamrotanie to zwykły głos hipnotyzera. Nie wiadomo, jakich wykładów te dziewczęta wysłuchiwały
i co czytały, ale możemy przyjąć, że były to jedynie dodatkowe środki, aby pchnąć umysł na drogę
potrzebną Blofeldowi. Otóż nie brakuje medycznych dowodów świadczących o efektywności
hipnozy. Istnieją wiarygodnie poświadczone przypadki skutecznego leczenia tym sposobem tak
upartych schorzeń jak brodawki, niektóre odmiany astmy, moczenie nocne, jąkanie się, a nawet
alkoholizm, narkomania i skłonności homoseksualne. Mimo że Brytyjskie Towarzystwo Lekarskie
oficjalnie krzywi się na hipnotyzerów, zdziwiłby się pan, ilu doktorów w ostateczności, zwłaszcza w
przypadkach alkoholizmu, sięga po dyskretną kurację przeprowadzoną przez wprawnego
hipnotyzera. Ale to na marginesie. Wszystko, co mogę wnieść do tej dyskusji, to że pomysły
Blofelda nie są nowe i że mogą się okazać nader skuteczne.

M kiwnął głową.

–Dziękuję, panie Leathers. A teraz może by pan zechciał wypowiedzieć się całkiem nienaukowo i

zaryzykować jakieś zgadywanie w ciemno, w charakterze przyczynku do tego, o czym już nas pan
uświadomił? – M uśmiechnął się przelotnie. – Zapewniam pana, że nie będziemy się na to
powoływać.

Pięćset jeden zafrasowany przeczesał sobie palcami włosy.

–No cóż, sir, może to kompletna bzdura, ale coś mi przyszło do głowy, kiedy czytałem ten raport.

Całe to przedsięwzięcie Blofelda kosztuje mnóstwo pieniędzy. Czy jego intencje są dobroczynne,
czy złe, a przyznam, że chyba możemy je określić jako złe… kto za to płaci? Jak on trafił na tę
akurat dziedzinę badań i skąd wziął środki na jej finansowanie? No cóż, sir, może to zabrzmi
fantastycznie, jak szukanie – że tak powiem – włamywaczy pod łóżkiem; ale w tej dziedzinie, od
czasów Pawłowa i jego śliniących się psów, zawsze celowali Rosjanie. Może przypomina pan sobie,
że kiedy u Rosjan pierwszy człowiek okrążał Ziemię, ja przedstawiłem raport o fizjologii
astronauty Jurija Gagarina. Zwróciłem uwagę na prosty charakter tego człowieka, na jego
zrównoważenie w obliczu histerycznego powitania, jakie urządzono mu w Londynie. To
zrównoważenie nigdy go nie opuściło, a jak pan zapewne pamięta, na polecenie resortu energii
atomowej obserwowaliśmy go dyskretnie podczas tej wizyty i w dalszych podróżach zagranicznych.
Ta jego pusta, uśmiechnięta twarz, to niewinne spojrzenie szeroko rozstawionych oczu, ta skrajna
prostota psychiki, wszystko to – jak stwierdziłem w moim raporcie – składało się na idealny obiekt
oddziaływania hipnotycznego; i zaryzykowałem domysł, że wykonując w kapsule kosmicznej
nadzwyczaj skomplikowane czynności, jakich od niego wymagano, Gagarin znajdował się przez
cały czas w stanie głębokiej hipnozy. No dobrze, sir – pięćset jeden zbył sprawę machnięciem ręki –
moje wnioski zostały oficjalnie uznane za wytwór wyobraźni. Ale skoro pan pyta, powtarzam je i
zgłaszam sugestię, że siłą, która w tej sprawie kryje się za Blofeldem, mogą być Rosjanie. –
Zwrócił się do Bonda. – Czy były jakieś poszlaki rosyjskiej inspiracji lub kierownictwa na tej
Glorii? Czy nie było gdzieś na widoku Rosjan?

–Owszem, był ten kapitan Borys. Nigdy go nie widziałem, ale niewątpliwie Rosjanin. Poza tym nic

mi się nie nasuwa, chyba ci trzej ze SPECTRE, w których domyślam się dawnych agentów
Smierszu. Ale ci najwyraźniej sprawiali wrażenie personelu, takich, których Amerykanie nazwaliby
„technikami".

Pięćset jeden wzruszył ramionami. Zwrócił się do M:

–Obawiam się, że to wszystko, czym mogę służyć, sir. Ale jeśli dojdzie pan do wniosku, że to jakiś

brudny interes, to założę się, że ów kapitan Borys albo finansuje, albo nadzoruje całe
przedsięwzięcie, a Blofeld jest samodzielnym wykonawcą. Zgadzałoby się to z niezależną
działalnością dawnego SPECTRE jako samodzielnie funkcjonującego gangu, który pracuje dla
każdego, kto gotów jest im zapłacić.

–Może coś jest na rzeczy, panie Leathers – rzekł M z namysłem. – Ale jakiż u diabła cel miałyby

te wysiłki? – Zwrócił się do Franklina. – A co pan o tym sądzi, panie Franklin?

Gość z Minrol i Ryb zapalił w tym czasie niedużą, bardzo wypolerowaną fajkę. Trzymając ją w

zębach, schylił się po teczkę i wyjął z niej plik papierów. Wyszukał czarno-białą mapę konturową
Wielkiej Brytanii oraz Irlandii i rozpostarł ją na biurku. Mapa upstrzona była symbolami, tutaj cała
ich gęstwa, tam puste przestrzenie. Wyjaśnił:

–Na tej mapie pokazano wszystkie rolnicze i hodowlane zasoby Wielkiej Brytanii oraz Irlandii z

pominięciem pastwisk i lasów. Otóż zapoznawszy się z raportem, przyznaję, z początku nic nie
rozumiałem. Jak już powiedział pan Leathers, te eksperymenty wydają się całkiem nieszkodliwe, a
nawet, by użyć jego sformułowania, godne pochwały. Jednakże panowie – tu Franklin się
uśmiechnął – zajmują się raczej wyszukiwaniem ciemnej strony Księżyca. Więc i ja odpowiednio
nastroiłem swój umysł. W rezultacie nabrałem poważnych i dość okropnych podejrzeń. Nie
wykluczam, że te czarne myśli przeniknęły do mego umysłu w drodze osmozy ze sposobu, w jaki tu
obecni patrzą na świat – popatrzył z dezaprobatą na M – ale ja również mam pewien dowód, być
może rozstrzygający. Panowie wybaczą, ale w raporcie zabrakło jednej kartki: listy dziewcząt
wraz z ich adresami. Czy mógłbym ją dostać?

Bond wyjął fotokopię z wewnętrznej kieszeni.

–Przepraszam. Nie chciałem przeciążać raportu dokumentacją. – Przesunął listę po biurku.

Franklin przebiegł po niej oczyma. Po czym odezwał się, a w głosie jego zabrzmiała groza:

–Mam! Naprawdę wydaje mi się, że mam! – Osunął się ciężko na oparcie, jakby nie mógł uwierzyć

własnym oczom.

Wszyscy trzej wpatrzyli się w niego w napięciu, wierząc mu, bo miał to wypisane na twarzy… w

oczekiwaniu.

Franklin wyjął z kieszeni na piersi czerwony ołówek i schylił się nad mapą. Spoglądając od czasu

do czasu na listę, postawił szereg czerwonych kółek w miejscach na pozór dowolnie rozrzuconych
po Wielkiej Brytanii i Irlandii; ale Bond zauważył, że obejmują one obszary, na których znaki
występują w największym zagęszczeniu. Rysując te kółka, komentował:

–Aberdeen: rasa Aberdeen Angus, Devon: rasa Red Poll, Lancashire: hodowla drobiu, Kent:

owoce, Shannon: ziemniaki – aż na mapie ukazało się dziesięć czerwonych kółek. Wreszcie
wymierzył ołówkiem we wschodnią Anglię i postawił tam wielki krzyż. Podniósł oczy znad mapy,

powiedział: – indyki – i rzucił ołówek.

W milczeniu, jakie po tym nastąpiło, M odezwał się nie bez irytacji:

–Więc o co chodzi, panie Franklin?

Gość z Minrol i Ryb nie zamierzał bynajmniej pozwalać, aby komenderował nim ktokolwiek,

choćby nie wiem jak ważny i tajemniczy, z innego ministerstwa. Znowu schylił się i pogrzebał w
teczce. Wydobył z niej kilka dokumentów. Wybrał jeden z nich: wycinek z gazety. Rzekł:

–Nie sądzę, aby panowie mieli czas rozczytywać się w wiadomościach, jakie ta gazeta zamieszcza

na temat rolnictwa, ale oto wycinek z „Daily Telegraph" z początków grudnia. Nie będę go czytał
w całości. Napisał to ich korespondent rolniczy, dobry fachowiec nazwiskiem Thomas. Oto
nagłówek: CO BĘDZIE Z INDYKAMI? ZARAZA PUSTOSZY HODOWLE DROBIU. I dalej jak
następuje: „Dostawy indyków na rynek świąteczny mogą być zagrożone przez wybuchające
ostatnio epidemie pomoru ptactwa, przez co trzeba było uśmiercić wielkie ilości drobiu…" i dalej:
„Z dostępnych danych wynika, że zabito dwieście osiemnaście tysięcy indyków… w ubiegłym roku
dostawy w okresie Bożego Narodzenia wyniosły od trzech milionów siedmiuset tysięcy do czterech
milionów sztuk, tak iż wiele teraz będzie zależeć od dalszego rozprzestrzeniania się epidemii".

Pan Franklin odłożył wycinek.

Przemówił poważnie:

–Ta wiadomość była tylko czubkiem góry lodowej. Dalsze szczegóły zdołaliśmy ukryć przed prasą.

Ale tyle mogę panom powiedzieć: przez ostatnie cztery tygodnie zabiliśmy trzy miliony indyków. A
to jest dopiero początek. Zaraza drobiu szaleje we wschodniej Anglii i jej oznaki pojawiły się już w
Suffolk i Hampshire, gdzie hoduje się dużo indyków. Ten, którego panowie jedli dziś na lancz,
pochodził prawie na pewno z importu. Ażeby pokryć zapotrzebowanie, zgodziliśmy się na import z
Ameryki w wysokości dwóch milionów sztuk.

M zgryźliwie zareplikował:

–Jeżeli o mnie chodzi, nie zmartwię się, gdybym już nigdy w życiu nie miał spróbować indyka. Ale

rozumiem, że wy mieliście z tym nie lada kłopot. Wróćmy jednak do sprawy. Indyki… i co dalej?

Franklina ten dowcip wcale nie rozbawił.

–Mamy jedną poszlakę. Wszystkie ptaki, które padły najpierw, były w początkach tego miesiąca

wystawione na Krajowej Wystawie Drobiu w „Olympii". Zanim na to wpadliśmy, „Olympia"
została opróżniona i uprzątnięta do następnej wystawy, więc nie udało nam się w niej znaleźć ani
śladu wirusa; bo nawiasem mówiąc, pomór ptactwa jest chorobą wirusową, bardzo zaraźliwą i
stuprocentowo śmiertelną. A teraz proszę mi powiedzieć – podniósł do góry białą, grubą broszurę z
insygniami Stanów Zjednoczonych na okładce – co panom wiadomo o wojnie biologicznej?

Leathers odparł:

–Mieliśmy z tą kwestią do czynienia pośrednio, na jej peryferiach, w czasie ostatniej wojny. Ale w

końcu żadna ze stron się tym nie posłużyła. Gdzieś około tysiąc dziewięćset czterdziestego
czwartego roku Amerykanie mieli plan, aby zniszczyć w Japonii cały zbiór ryżu przez opylenie z
powietrza. Ale, jeśli dobrze pamiętam, prezydent Roosevelt się temu sprzeciwił.

–Tak jest – rzekł Franklin. – Dokładnie. Ale sprawa jest wciąż jak najbardziej aktualna.

Szczególnie dla mojego ministerstwa. Tak się składa, że jesteśmy najbardziej rozwiniętym krajem
gospodarki rolnej na świecie. Musieliśmy do tego dojść podczas wojny, żeby nie umrzeć z głodu. W
teorii bylibyśmy więc idealnym celem takiego ataku. – Dla większego nacisku opuścił z wolna dłonie
na biurko. – Chyba nie przesadzę, panowie, jeżeli powiem, że gdyby się udało nas w ten sposób
zaatakować, a my nie mielibyśmy innej obrony niż zabijanie drobiu i innych zwierząt gospodarczych
oraz palenie zbiorów, to nasz kraj zbankrutowałby po kilku miesiącach. Rzucono by nas dosłownie
na kolana, żebrzących o chleb!

–Nigdy o tym nie pomyślałem – zadumał się M. – Ale brzmi to chyba rozsądnie.

–Otóż – podjął Franklin, podnosząc do góry książkę – to są najnowsze w tej dziedzinie wyniki

przemyśleń naszych amerykańskich przyjaciół. Dotyczą również wojny chemicznej i radiologicznej,
którymi się tu nie zajmujemy: oni je nazywają WC, WB i WR. Jest to sprawozdanie Senatu Stanów
Zjednoczonych numer pięćdziesiąt osiem tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt jeden z
dwudziestego drugiego sierpnia tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego, opracowane przez Podkomisję
Rozbrojeniową Komisji Stosunków Międzynarodowych. Moje ministerstwo zgadza się na ogól z ich
konkluzjami na temat WB, z tym zastrzeżeniem, że Ameryka jest ogromnym krajem, a my bardzo
małym i gęsto nabitym. WB poraziłaby nas tysiąc razy gorzej niż Stany Zjednoczone. Czy mogę
przeczytać kilka fragmentów?

M wręcz nienawidził zajmowania się problemami innych ministerstw. Wszystkie one, w aspekcie

wywiadu, w końcu lądowały na jego biurku. Bond przyglądał się z rozbawieniem, jak szef stara się
przybrać wyraz grzecznego zainteresowania.

Prosimy, panie Franklin.

XXII Co znaczy skrót WB

Franklin wziął się do czytania równym głosem prelegenta, często przerywając, ażeby wtrącić

wyjaśnienie, albo kiedy przeskakiwał mniej istotne fragmenty.

–Ten rozdział – oznajmił na wstępie – nosi tytuł: Broń biologiczna i środki obrony.

Brzmi to następująco: „Wojna biologiczna – czytał – bywa też określana jako bakteriologiczna,

bakteryjna lub wojna przy użyciu zarazków, lecz pierwsze z tych określeń jest najbardziej trafne,
gdyż obejmuje wszystkie mikroorganizmy, owady i inne szkodniki, jak również toksyczne produkty
wytwarzane przez rośliny i zwierzęta. Armia rozróżnia pięć kategorii środków WB, włączając w to
niektóre związki chemiczne używane do hamowania wzrostu roślin lub ich niszczenia:

Mikroorganizmy (bakterie, wirusy, riketsje, grzyby pierwotniaki).

Toksyny (drobnoustrojowe, zwierzęce, roślinne).

Nosiciele chorób (stawonogi – owady i roztocza, ptaki i czworonogi).

Szkodniki (zwierząt i roślin).

Związki chemiczne niszczące zbiory (hamujące wzrost, herbicydy, defolianty).

Poszczególne środki wojny biologicznej, podobnie jak chemicznej, są niszczące w jednakowym

stopniu, co pozwala na wybranie środka najlepiej odpowiadającego danemu celowi, czy jest nim
czasowe upośledzenie bez poważniejszych następstw, czy ciężka choroba z wysoką śmiertelnością.
Między WB a WC zachodzą poważniejsze różnice niż w klasyfikacji naukowej. Środki WB mają
okres inkubacji, mierzony w dniach, a czasem w tygodniach" – Franklin podniósł oczy. –
Rozumiecie, co miałem na myśli, mówiąc o „Olympii"? – „co powoduje zwłokę w ich działaniu,
podczas gdy środki WC na ogół zaczynają działać po kilku sekundach albo godzinach. Środki WC
są łatwiejsze do wykrycia niż środki WB, a rozpoznanie tych ostatnich często bywa zbyt późne, aby
dało się im skutecznie przeciwdziałać". – Franklin znów popatrzył znacząco na słuchaczy. – „W
proporcji wagowej środki WB są teoretycznie groźniejsze od środków WC, jakkolwiek przewaga
ta może się wyrównywać na skutek zmniejszania się szkodliwości środków WB przez wystawienie
na wpływ czynników zewnętrznych".

Tu Franklin przerwał. Jego palec osunął się w dół strony.

–Dalej mówi się o środkach WB działających na ludzi, takich jak wąglik, tyfus, ospa, jad

kiełbasiany i tak dalej. O, tutaj – palec zatrzymał się – proszę. „Środki WB działające na
zwierzęta, którymi można się posługiwać w celu upośledzenia lub zniszczenia zwierząt domowych,
są następujące:

Bakterie (wąglik, trzy blisko spokrewnione formy brucelozy i nosacizna).

Wirusy (pryszczyca, księgosusz, gorączka z Doliny Rift, pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej,

osutka pęcherzykowa, świńska cholera, afrykański pomór świń, pomór ptaków, choroba Newcastle

oraz końskie zapalenie opon mózgowych i rdzenia)".

Franklin spojrzał, jakby się usprawiedliwiał.

–Przepraszam za całe to wyłamywanie języka, ale zbliżamy się już do końca. Piszą tu jeszcze o

„środkach niszczenia zbiorów", w ich opinii przydatnych jako broń gospodarcza – moim zdaniem o
to właśnie chodzi w planach Blofelda – i wymieniają całą ich listę, na której figuruje zaraza
ziemniaczana, rdza zbożowa, rdza koronowa owsa, kędzierzawka buraków cukrowych, czerń roślin
krzyżowych i bakterioza pierścieniowa ziemniaków, jak również takie owady jak stonka
ziemniaczana i coś określanego jako „olbrzymi afrykański ślimak lądowy", który w naszych
warunkach nie wydaje się zbyt niebezpieczny. Dalej mówi się o „chemicznych środkach niszczenia
upraw", lecz i o te chyba nie musimy się martwić, ponieważ wymagałyby rozpylania z samolotu,
mimo że jako takie środki te są nader śmiercionośne. Tu mamy coś bardziej na temat. – Palec
Franklina zatrzymał się na którejś stronie. – „Środki WB z natury swej są bardzo przydatne w
akcjach tajnych i konspiracyjnych. Ponieważ są tak skoncentrowane, niewykrywalne dla zmysłów i
opóźnione w działaniu, pojedynczy agent może niepostrzeżenie wprowadzić je w skutecznych
ilościach do systemu wentylacji w budynkach, do zapasów żywności i wody oraz do innych miejsc, z
których szybko mogą się rozprzestrzenić przez kontakt z wielkimi skupiskami ludności". – Franklin
przerwał. – Czyli u nas. Rozumiecie, co mam na myśli, mówiąc o wystawach zwierząt gospodarskich
i tak dalej? Po zakończeniu wystawy okazy roznoszą wirusa po całym kraju. – Wrócił do swej
broszury.

–A dalej tak piszą: „Istotnym czynnikiem jest fakt, że potencjalny obszar skutecznego pokrycia

jest na ogół większy przy użyciu środków WB niż WC. Przeprowadzone próby wykazują, że
środkami biologicznymi łatwo jest pokryć obszar wyrażający się w tysiącach kilometrów
kwadratowych". – Franklin postukał w leżącą przed nim broszurę.

–No i co, panowie? Tyle się mówi o nowych gazach trujących, o gazach działających na system

nerwowy, które Niemcy wynaleźli podczas wojny. Odbywają się zbiorowe marsze za albo przeciw
to napromieniowaniu, to bombie atomowej. A tu mówi się o „tysiącach kilometrów kwadratowych".
Mówi to komisja amerykańskiego Senatu. Ile tysięcy kilometrów kwadratowych liczą sobie, proszę
panów, Zjednoczone Królestwo i Irlandia? – Oczy teraz już natarczywe i nie okazujące ani
odrobiny humoru, wpatrzyły się niemalże pogardliwie w trzech wysokich oficerów Tajnej Służby. –
Mogę wam to powiedzieć. Nasz mały atol, łącznie z małym atolem irlandzkim, liczy sobie niewiele
ponad sto pięćdziesiąt tysięcy kilometrów kwadratowych. – Oczy mu wciąż płonęły. – 1 pozwólcie
mi jeszcze na jeden cytat, a potem – w oczach jego pojawiła się znów odrobina humoru – może
zrozumiecie, dlaczego się tak wściekłem w tym Dniu Pokoju Ludziom Dobrej Woli. Proszę
popatrzeć, co tu napisano pod nagłówkiem „Środki obrony". Napisano: „Obrona przeciwko WB jest
nadzwyczaj utrudniona ze względu na trudność wykrycia użytych środków WB, która to trudność
ogranicza się niemal wyłącznie co do tego rodzaju broni".

–Franklin podniósł oczy i teraz się już uśmiechał. – Kiepska ta ich angielszczyzna. W tym „co do"

warto by coś poprawić. „Nie da się ich wykryć wzrokiem, powonieniem ani też innym zmysłem. Do
tej pory nie znaleziono sposobu na ich szybkie wykrywanie i rozpoznawanie".

Franklin rzucił broszurę na biurko. Nagle uśmiechnął się szeroko i serdecznie. Sięgnął po swoją

wypolerowaną fajeczkę i zaczął ją nabijać.

–W porządku, panowie. Oskarżenie kończy na tym swoją wypowiedź.

Franklin miał swój dzień. To Boże Narodzenie zachowa w pamięci na zawsze.

M przemówił:

–Dziękuję, panie Franklin. Czy dobrze rozumiem, iż doszedł pan do wniosku, że ten Blofeld

wypowiada naszemu krajowi wojnę biologiczną?

–Tak – stwierdził stanowczo Franklin. – Tak uważam.

–A jak pan do tego doszedł? Mnie się wydaje, że on robi coś dokładnie odwrotnego, a

przynajmniej wydawałoby mi się, gdybym go trochę nie znał. W każdym razie: z czego pan to
wnioskuje?

Franklin wyciągnął rękę i wskazał na czerwony krzyż, który nakreślił na wschodniej Anglii.

–To właśnie uderzyło mnie jako pierwsza poszlaka. Ta dziewczyna, Polly Tasker, która opuściła

Piz Gloria ponad miesiąc temu, pochodziła mniej więcej z okolic, gdzie – jak widać z tych oznaczeń
– w największej liczbie koncentrują się hodowcy indyków. Ona miała alergię na indyki. Wróciła
pełna entuzjazmu, że poprawi rasę indyków. W tydzień po jej powrocie wybuchła największa w
dziejach Anglii epidemia niszcząca indyki.

Leathers raptem klasnął się dłonią w udo.

–Na Boga, chyba pan trafił, Franklin! Co dalej?

–Otóż – Franklin odwrócił się w stronę Bonda – kiedy ten oficer zajrzał tam na górze do

laboratorium, zobaczył całe półki probówek z czymś, co określił jako „mętny płyn". A jeśli to były
wirusy, pomór ptactwa, wąglik, Bóg wie co jeszcze? W raporcie wspomniano, że laboratorium
oświetlone było ciemnoczerwonym światłem. Tak być powinno. Kultury wirusów nie znoszą jasnego
światła. A jeżeli ta Polly przed wyjazdem otrzymała, co trzeba, w spreju i powiedziano jej, że to
jakiś eliksir dla indyków: żeby rosły zdrowsze i bardziej tłuste? Pamiętacie tę gadaninę o
„ulepszaniu rasy" w tekście podawanym pod hipnozą? A przypuśćmy, że kazano jej być na
wystawie w „Olympii", może nawet zatrudnić się tam jako sprzątaczka czy ktoś i po prostu tak
mimochodem popsikać tu i ówdzie na nagrodzone okazy tych ptaków. Aerozol nie byłby większy niż
taki zwyczajny sprej z pianką do golenia. Nic więcej nie trzeba. Powiedziano jej, że ma to trzymać
w sekrecie, ponieważ to patent. Może nawet obiecano jej udział w przedsiębiorstwie, jeżeli płyn
okaże się tak skuteczny, jak ten Blofeld przewidział. Nic łatwiejszego. Po prostu chodziłaby wokół
klatek – może nawet dano jej specjalną torebkę do noszenia tego spreju – wystarczy oprzeć się o
drucianą siatkę i pszt! – załatwione. Łatwo jak splunąć. Więc jeśli to na razie do panów przemawia,
zapewne kazano jej wykonać tę robotę w któryś z ostatnich dwóch dni wystawy, żeby skutki nie
pokazały się za prędko. A później, po zamknięciu wystawy, okazowe ptaki z powrotem rozjechały
się do swych właścicieli po całej Anglii. I już! I – zawiesił głos – proszę zauważyć: już po wszystkim!
Trzy miliony ptaków, jak kraj długi i szeroki, zdechło i ciągle zdycha, a Skarb wypluł potężny kęs

obcych walut, żeby to nadrobić.

Leathers wtrącił się, czerwony z podniecenia, dłonią machając nad mapą.

–A te inne dziewczyny! Wszystkie z rejonów zagrożenia. Z największych skupisk. Lokalne

wystawy urządza się bez przerwy… bydła, drobiu, nawet kartofli… pewnie dla jednych będzie
stonka, dla innych świńska gorączka. Jezusie! – W głosie Leathersa brzmiał nieomal respekt. – I
jakie to cholernie proste! Wystarczy potrzymać wirusy jakiś czas w odpowiedniej temperaturze.
Już one będą w tym przeszkolone, nasze ślicznotki! A do tego przez cały czas przekonane, że są
święte. Cudo! Facet jest naprawdę godny podziwu.

Na twarzy M objawiła się wściekłość, że nie potrafi wyciągnąć wniosków. Zwrócił się do Bonda i

szczeknął:

–Co o tym sądzisz?

–Obawiam się, że wszystko pasuje, sir. W całej rozciągłości. Znamy faceta. Do niego też pasuje.

W jego stylu. Nawet nie takie ważne, kto płaci. Może sam pokryć koszta i zbić majątek.
Wystarczy, że zagra na upadek funta i akcji państwowych. Jeżeli pan Franklin ma rację, a ten
dokument senacki dość wyraźnie przemawia za tym, nasza waluta runie w przepaść i za nią nasz
kraj również.

M podniósł się.

–W porządku, panowie. Panie Franklin, powtórzy pan swemu ministrowi, co pan usłyszał? Jego

sprawa, co i jak powie premierowi i Radzie Ministrów. Ja podejmę środki zapobiegawcze, przede
wszystkim za pośrednictwem sir Ronalda Vallance'a z CID. Musimy zgarnąć tę pannę Polly i
wszystkie pozostałe, kiedy będą wracać do kraju. Potraktuje się je łagodnie. To nie ich wina.
Potem zastanowimy się, co zrobić z panem Blofeldem. – Zwrócił się do Bonda. – Ty jeszcze zostań,
dobrze?

Pożegnano się i M zadzwoni! na Hammonda, żeby wyprowadził tamtych dwóch. Zwrócił się do

Bonda:

–Czy może wolałbyś whisky z wodą sodową?

–Poproszę o whisky, sir – rzekł Bond z niewysłowioną ulgą.

–Ohydna – skomentował M. Podszedł do okna i wyjrzał w ciemność i deszcz.

Bond przysunął sobie mapę Franklina i zagłębił się w niej. Pomyślał, jak wiele się uczy w toku tej

sprawy: czym zajmują się inni ludzie, jakie ukrywają sekrety, od wnętrza Kolegium Heraldycznego
po wnętrze Minrol i Ryb. Czy nie dziwne, jakie to przeogromne, rozgałęzione drzewo wyrosło z
jednego drobnego nasionka we wrześniu: z dziewczyny, która w kasynie powiedziała banco i nie
miała czym zapłacić. A co z ułożoną przez Bonda rezygnacją? Teraz wyglądałoby to już dość
głupio. Pogrążył się po uszy, głębiej niż kiedykolwiek w życiu, w sprawach swego zawodu. A teraz
czeka go kolosalne oczyszczanie terenu. I będzie musiał tę robotę sarn wykonać, a przynajmniej

kierować nią i organizować. Bond wiedział już dokładnie, z czym się zwróci do M, kiedy podadzą
herbatę i whisky. Tylko on może to uprzątnąć. Tak jest mu pisane w gwiazdach.

Hammond przyniósł tacę i wyszedł. M wrócił do biurka, opryskliwie powiedział Bondowi, żeby sam

sobie wziął tej whisky, a sobie nalał olbrzymi kubek, wielki jak dziecięcy nocnik, czarnej herbaty
bez cukru i mleka i postawił go przed sobą.

Wreszcie odezwał się niechętnie:

–Brudna historia, James. Ale obawiam się, że to prawda. Chyba powinniśmy się do tego zabrać. –

Sięgnął po czerwony telefon z przystawką szyfrującą, który stał na jego biurku obok czarnego, i
podniósł słuchawkę. Miał on bezpośrednie połączenie z pewną bardzo poufną centralką w
Whitehall, do której ma dostęp może z pięćdziesiąt osób w całej Wielkiej Brytanii. – Proszę mnie
połączyć z sir Ronaldem Vallance'em. Sądzę, że ma domowy numer. – Sięgnął po kubek, pociągnął
solidny łyk herbaty i z powrotem postawił kubek

na spodku. – To ty, Vallance? Tu M. Przepraszam, że ci przeszkadzam w popołudniowej drzemce.

– Z tamtej strony rozległ się dosłyszalny ryk. M się uśmiechnął. – Czytasz raport o młodocianych
prostytutkach? Wstydziłbyś się. I to w dzień Bożego Narodzenia! Włącz szyfrowanie, dobrze? – M
nacisnął wielki czarny guzik z boku na swoim aparacie. – Już? Otóż obawiam się, że ta sprawa ma
absolutne pierwszeństwo. Pamiętasz Blofelda i sprawę operacji Piorun? Więc on znowu rozrabia.
Za długo byłoby teraz wyjaśniać. Raport z mojej strony dostaniesz jutro rano. Włączyło się w to
również Minrol i Ryb. Żebyś wiedział! Akurat oni. Kontaktuj się z facetem nazwiskiem Franklin. To
jeden z ich najlepszych speców od zwalczania szkodników. On i minister, nikt więcej! Moglibyście
kierować swoje raporty do niego i kopię do mnie? Ja się tym zajmuję wyłącznie pod kątem
zagranicznym. Piłkę przejął twój przyjaciel zero zero siedem. Tak, ten sam. On może ci podać
wszystkie dodatkowe szczegóły, które mogą być ci przydatne. Otóż sprawa jest następująca.
Niezależnie od tego, że mamy akurat Boże Narodzenie i tak dalej, czy twoi ludzie mogliby
natychmiast odnaleźć pewną dziewczynę, niejaką Polly Tasker, lat około dwadzieścia pięć,
zamieszkałą we wschodniej Anglii? Tak, ja wiem, że to cholernie duży obszar! Ale ona
prawdopodobnie pochodzi z jakiejś szanującej się rodziny z niższych klas średnich, związanej z
hodowlą indyków. Na pewno znajdziecie ich w książce telefonicznej. Nie mam jej rysopisu, ale
dopiero co spędziła kilka tygodni w Szwajcarii. Wróciła stamtąd w ostatnim tygodniu listopada. Nie
rozśmieszaj mnie! Oczywiście dasz radę. A kiedy ją znajdziesz, zatrzymaj ją pod zarzutem, że
przywiozła do kraju wirusa pomoru ptaków. Tak, dokładnie! – M przeliterował nazwę. – Tej
zarazy, co morduje nam wszystkie indyki. – M wymamrotał – I chwała Bogu! – odwróciwszy się od
słuchawki. – Nie, nic nie mówiłem. Ale dziewczynę traktujcie łagodnie. Ona nie wiedziała, co robi.
Jej rodzicom powiedzcie, że wszystko będzie dobrze. Gdybyście musieli dokładnie sformułować to
oskarżenie, zwróćcie się do Franklina. Poza tym dajcie znać Franklinowi, jak ją złapiecie, a on
przyjedzie i zada jej kilka prostych pytań. Kiedy ona udzieli na nie odpowiedzi, możecie ją
wypuścić. Wszystko jasne? Ale musimy ją znaleźć. Będziesz dokładnie wiedział, dlaczego, kiedy
przeczytasz raport. A teraz następne zadanie. Dziesięć innych dziewcząt mniej więcej w tym
samym typie, co Polly Tasker, prawdopodobnie przyleci z Zurychu do Anglii oraz do Irlandii
któregoś z najbliższych dni, począwszy od jutra. Każdą z nich celnicy muszą zatrzymać w porcie
czy na lotnisku w momencie przekroczenia granicy. Zero zero siedem ma ich nazwiska i w miarę
dokładne rysopisy. Moi ludzie w Zurychu może zdołają nas uprzedzić o ich przybyciu, a może nie.

W porządku? Tak, zero zero siedem dziś wieczorem dostarczy tę listę do Scotland Yardu. Nie, nie
mogę ci powiedzieć, o co tu chodzi. To za długa historia. Ale czy słyszałeś kiedyś o wojnie
biologicznej? Tak jest. Wąglik i tym podobne. Właśnie o to chodzi. Tak. Znowu Blofeld. Wiem.
Właśnie o tym chcę pogadać z zero zero siedem. To co, Vallance, masz to wszystko? Doskonale. –
M posłuchał. Uśmiechnął się półgębkiem. – Ja również ci życzę wesołych świąt.

Odłożył słuchawkę i guzik urządzenia szyfrującego samoczynnie prztyknął i wyłączył się.

Popatrzył na Bonda. Przemówił, jakby trochę zmęczony:

–No, to od tej strony mamy spokój. Vallance powiedział, że najwyższy czas, abyśmy zapudłowali

tego Blofelda. Zgadzam się z nim. To już do nas należy. I nie ma co liczyć na jakąś pomoc ze strony
Szwajcarów. Gdyby nawet, to najpierw będą zadeptywać sprawę swoimi buciskami przez cale
tygodnie, zanim się na coś zdobędą. Do tego czasu facet będzie już od dawna w Pekinie czy gdzieś
pitrasił jakieś nowe łajdactwo. – M spojrzał Bondowi prosto w oczy. – Masz jakiś pomysł?

Nadeszła ta chwila; Bond z góry wiedział, że nadejdzie. Pociągnął duży łyk whisky i starannie

odstawił szklankę. Zaczął mówić, natarczywie, przekonująco. Kiedy wykładał swój plan, twarz M
coraz bardziej posępniała. A kiedy Bond zakończył: – Innego sposobu nie widzę, sir. Potrzebuję
tylko dwóch tygodni urlopu. Mógłbym złożyć rezygnację, gdyby to miało coś pomóc. – M obrócił się
w fotelu i zapatrzył w głąb zamierających płomieni w polanach na kominku.

Bond siedział cicho, czekając na decyzję. Miał nadzieję, że usłyszy: tak, ale zarazem nadzieję, że

usłyszy: nie. Przeklęta góra! Wolałby tego draństwa nigdy już nie oglądać!

M znów odwrócił się do niego. W szarych oczach widniała zajadłość.

–W porządku, zero zero siedem. Rób swoje. Nie mogę się z tym zwrócić do premiera. Odmówiłby.

Ale załatw to, na litość boską. Niech mnie wyrzucą, mam to w nosie, tylko nie życzę sobie, aby rząd
się wplątał w następną klapę taką jak z U-2. Jasne?

–Rozumiem, sir. Więc dostanę te dwa tygodnie urlopu?

Tak.

XXIII Zapach gauloisów i czosnku

Z ciepłym waltherem PPK w skórzanej kaburze na żołądku i z paszportem na własne nazwisko

James Bond patrzył przez okno, jak kanał La Manche uchodzi spod brzucha caravelle, czując się
znów sobą, tym dawnym, sprzed sir Hilarego Braya.

Spojrzał na nowego rolexa na przegubie (sklepy jeszcze były zamknięte i musiał go wybłagać w

kwatermistrzostwie) i uznał, że będą w Marsylii na czas, o szóstej po południu. Pracował do późna
w nocy i całe to przedpołudnie w kwaterze głównej, robiąc portret pamięciowy Blofelda,
uzgadniając szczegóły z Ronniem Vallance'em, układając swe osobiste sprawy w Monachium,
rozmawiając przez dalekopis ze Stacją Z. Nie zapomniał nawet powiedzieć Mary Goodnight, żeby
zaraz po świętach skontaktowała się z Czarnym Bazyliszkiem i poprosiła go, aby z łaski swojej
popracował w pewnym sensie nad nazwiskami dziesięciu dziewczyn i był tak dobry, upiększając
drzewo rodowe Ruby Windsor złotymi majuskułami.

O północy zadzwonił do Monachium, do Trący, i usłyszał jej kochany, radosny głos.

–Dostałam szczoteczkę do zębów, James – powiedziała – i kupę książek. Jutro rano pojadę na

Zugspitze i będę się opalać na słońcu, żeby ładnie dla ciebie wyglądać. Zgadnij, co jadłam wczoraj
wieczorem na kolację! Krebsschwànze mit Dilltunke. Czyli raczę ogony z ryżem i sosem z kopru i
śmietanki. A potem Rehńicken mit Sahne. To znaczy sarni comber w śmietanie. Na pewno lepsze
niż to, co ty jadłeś.

–Ja zjadłem dwie kanapki z szynką i z wielką musztardą i do tego ćwiartkę Harpera z lodem.

Burbon okazał się lepszy od szynki. A teraz posłuchaj, Trący, i przestań dmuchać w telefon.

–Ja tylko wzdychałam z miłości.

–Twoje westchnienie miało siłę pięciu w skali Beauforta. A teraz posłuchaj. Jutro wysyłam ci moje

świadectwo urodzenia wraz z listem do konsula brytyjskiego, stwierdzającym, że chcę się z tobą
jak najszybciej ożenić. No, to już siła dziesięć, uważaj! Na Boga, słuchasz, co mówię? Obawiam
się, że potrwa to kilka dni. Muszą ogłosić zapowiedzi czy coś w tym rodzaju. On ci wszystko
wyjaśni. Ty musisz też wydobyć swoje świadectwo urodzenia i dać mu. Ach, już to zrobiłaś? – Bond
się roześmiał. – Tym lepiej. Więc wszystko załatwione. Mam na jakieś trzy dni roboty i wstąpię też
jutro do twego ojca, żeby go poprosić o twoją rękę, właściwie obie ręce, i nogi, i całą resztę. Nie, ty
zostań tam, gdzie jesteś. To jest męska rozmowa. Czy on jeszcze nie śpi? Zaraz bym do niego
zadzwonił. A teraz śpij, bo nie będziesz miała siły powiedzieć „tak", kiedy przyjdzie na to czas.

Nie mogli się rozstać i wyrzec swych głosów, aż w końcu wymienili ostatnie dobranoc, ostatniego

całusa i Bond zadzwonił do Marsylii na numer Appareils Électriques Draco i w słuchawce odezwał
się Marc-Ange, niemal tak samo podniecony jak Trący. Bond przygasił jego zachwyty na temat
fiançailles i powiedział:

–A teraz posłuchaj, Marc-Ange. Chcę cię prosić o ślubny prezent.

–Co tylko zechcesz, mój kochany James! Wszystko, co posiadam. – Roześmiał się. – Albo nawet

coś z rzeczy, w których posiadanie mógłbym dopiero wejść. Czego sobie życzysz?

–Powiem ci jutro wieczorem. Przylecę do Marsylii popołudniowym samolotem Air France. Czy

możesz kogoś po mnie przysłać? Chodzi, niestety, o sprawy przedsiębiorstwa. Czy mógłbyś
zaprosić też innych dyrektorów na małą naradę?

Musimy połączyć mózgi. Chodzi o naszą dystrybucję na terenie Szwajcarii. Trzeba zrobić z tym

coś stanowczego.

–Aha! – W głosie zabrzmiało pełne zrozumienie. – To fakt, że tamtejsza dystrybucja stanęła w

martwym punkcie. Oczywiście moi koledzy się stawią. I zapewniam cię, drogi Jamesie, że zrobi się
wszystko, co trzeba. Oczywiście ktoś po ciebie wyjedzie. Sam chyba nie dam rady się wyrwać. Te
zimowe wieczory są takie chłodne. Ale dopilnuję, żeby się tobą należycie zajęto. Dobranoc, mój
kochany. Dobranoc.

Wyłączył się. Szczwany lis! Czyżby przypuszczał, że Bond może zrobić coś nieroztropnego? Czy

też ma przy swoim telefonie czujnik podsłuchu, wrażliwy przyrząd mierzący rezonans na linii i
ostrzegający, że ktoś podsłuchuje?

Zimowe słońce rzuciło ostatni pomarańczowy odblask na grubą powłokę chmur rozpostartą trzy

tysiące metrów pod świszczącym samolotem i wyłączyło się na noc.

Bond zadrzemał, pomyślawszy sobie, że musi znaleźć jakoś, i to szybko, sposób na odespanie

zaległości.

Na lotnisku odebrał Bonda typowy, jak z teatru, marsylski taksówkarz: archetyp wszystkich

Mariusów, z gębą jak u pirata i sypiący ostrymi jak brzytwa docinkami z podrzędnych francuskich
kabaretów. Najwyraźniej znany całej obsłudze lotniska i cieszący się jej sympatią, sprawił, że Bond
śmignął przez wszystkie formalności w ogniu zaporowym żarcików na temat le milord anglais,
które spowodowały, że Marius (okazało się bowiem, że faktycznie ma na imię Marius) znalazł się w
centrum uwagi, a Bond wyszedł po prostu na ofiarę: jak to głupi angielski turysta i tyle. Ale kiedy
się znaleźli w taksówce, Marius zwrócił się do niego przez ramię i zwięźle a przyjaźnie przeprosił.

–Proszę mi wybaczyć te złe maniery. – Jego francuszczyzna okazała się raptem nietknięta

żadnym patois. Za to wyczuwało się w niej acetylen. – Kazano mi wydostać pana z lotniska w taki
sposób, aby nie zwracać na pana uwagi. Znam wszystkich tych flics i douaniers. Mnie także
wszyscy znają. Gdybym nie był sobą, taksówkarzem, znanym jako Marius, gdybym odniósł się do
pana z szacunkiem, oczy, podejrzliwe oczy, zwróciłyby się na pana, mon commandant. Uważałem,
że tak będzie najlepiej. Pan mi wybaczy?

–Oczywiście, Marius. Tylko nie powinieneś być tak dowcipny. O mało się nie roześmiałem. To

byłoby fatalne.

–Pan rozumie coś po naszemu?

–Wystarczająco.

–Aha. – Nastąpiła pauza. Po czym Marius powiedział:

–Niestety od czasu Waterloo w żadnym wypadku nie wolno już nie doceniać Anglików.

Bond rzekł poważnie:

–To samo dotyczy Francuzów. Ledwie nam się udało.

–Już za dużo tych uprzejmości. – Słuchaj, czy bouillabaisse chez Guido ciągle jest taka dobra?

–Ujdzie – rzekł Marius. – Ale ta potrawa umarła, koniec. Nie ma już prawdziwej bouillabaisse, bo

nie ma już ryb w Morzu Śródziemnym. Do bouillabaisse potrzebne jest rascasse: delikatne mięso
skorpeny. A teraz walą po prostu kawałki morue. Szafran i czosnek są te co zawsze. Ale jak w nich
zapeklujesz kawałki baby, to też będą smaczne. Idź lepiej do którejś z tych małych knajpek w
porcie. Tam zjesz piat du jour i napijesz się vin du cassis, które ci podadzą. Napełnisz sobie
żołądek tak dobrze jak każdy rybak. W ubikacji będzie zawsze brudno. Ale co z tego? Jesteś
mężczyzną. Po obiedzie przejdziesz się po Canebiere i zrobisz to samo za darmo w Noailles.

Przemykali się teraz fachowo przez tłum pojazdów na słynnej Canebiere i Mariusa całkowicie

pochłonęło wymyślanie innym kierowcom. Bond poczuł zapach morza.

W kawiarniach grały akordeony. Przypomniał sobie dawne czasy w tym najbardziej przestępczym

i najtwardszym ze wszystkich miast francuskich. Pomyślał, że to niezła zabawa: znaleźć się tym
razem po stronie diabła.

W dolnej części Canebière, gdzie krzyżuje się ona z Rue de Rome, Marius skręcił w prawo, a

potem na lewo w Rue St Ferréol, zaledwie o długi rzut kamieniem od Quai des Belges i Vieux Port.
Przelotnie błysnęły ku nim światła u wejścia do przystani, a potem taksówka zajechała pod brzydki,
ale nowiutki blok mieszkalny z szeroką witryną na parterze, gdzie wściekły neon ogłaszał:
Appareils Électriques Draco. Jasno oświetlone wnętrze magazynu ukazywało to, czego można się
było spodziewać: telewizory, radia, gramofony, żelazka elektryczne, wentylatory i tym podobne.
Marius wniósł pośpiesznie walizkę Bonda przez chodnik i w wahadłowe drzwi obok wystawy.
Dokładnie wyłożona dywanem sień okazała się nadspodziewanie wytworna. Z portierni przy
windzie wyszedł mężczyzna i bez słowa wziął walizkę. Marius zwrócił się do Bonda, uśmiechnął się,
mrugnął, ścisnął mu dłoń w miażdżącym uchwycie, powiedział krótko „À la prochaine!" i szybko
wyszedł. Portier stał przy otwartych drzwiach windy. Bond zauważył wypukłość pod jego prawym
ramieniem i z ciekawości otarł się o niego, wchodząc do windy. Owszem, i to coś dużego, co osadza
w miejscu. Facet spojrzał na Bonda znudzonym wzrokiem, jakby chciał powiedzieć „Cwaniaczek,
co?" i przycisnął najwyższy guzik. Bliźniak portiera, albo niemalże bliźniak – śniady, zwalisty, z
brązowymi oczyma, wyćwiczony – czekał na górze. Wziął walizkę Bonda i powiódł go w głąb
korytarza, też wysłanego dywanem i z gustownymi kinkietami na ścianach. Otworzył drzwi. Była to
świetnie urządzona sypialnia z przylegającą łazienką. Bond domyślił się, że okno widokowe,
obecnie zasłonięte, daje wspaniały widok na port. Mężczyzna postawił jego walizkę i powiedział:

–Monsieur Draco est immédiatement à votre disposition.

Bond uznał, że czas okazać trochę niezależności. Powiedział stanowczo:

–Un moment, je vous en prie! – wszedł do łazienki i doprowadził się do porządku; z rozbawieniem

spostrzegł, że mydło jest najbardziej angielskie z możliwych, Pears Transparent, a do tego butelka
wody Mr Trumper s „Eucris" oraz nader męskie: szczotka do włosów i grzebień firmy Kent.
Rzeczywiście, Marc-Ange dokładał starań, aby jego angielski gość poczuł się jak u siebie w domu!

Bond odświeżył się bez pośpiechu, po czym wyszedł i ruszył za swym przewodnikiem do drzwi na

samym końcu.

Facet otworzy! je bez pukania i zamknął za Bondem.

Marc-Ange, z twarzą jak pomarszczony orzech włoski rozłupaną w ogromnym złotozębym

uśmiechu, podniósł się zza biurka (Bond zaczynał już mieć dosyć biurek!) i podbiegłszy truchtem
przez całą szerokość pokoju, objął Bonda za szyję i ucałował go siarczyście w oba policzki. Bond
opanował swój odruch cofnięcia się i pokrył to klepnięciem Marc-Ange'a w szerokie plecy. Marc-
Ange odstąpił i roześmiał się.

–W porządku! Obiecuję ci, że więcej tego nie zrobię. Raz i dosyć. Zgoda? Ale musiało się

wyładować: ten południowy temperament, nie? Wybaczysz mi? Dobrze. To chodź i weź sobie
drinka – machnął ręką w stronę obładowanego kredensu – a potem siadaj i mów, co mogę dla ciebie
zrobić. Przyrzekam, że nie będę mówił o Teresie, dopóki nie skończymy ze sprawami zawodowymi.
Tylko powiedz mi – brązowe oczy przybrały błagalny wyraz – czy między wami wszystko dobrze?
Nie rozmyśliłeś się?

Bond się uśmiechnął.

–Oczywiście, Marc-Ange. I wszystko już załatwione. Pobierzemy się w ciągu tygodnia. W

konsulacie brytyjskim w Monachium. Dostałem dwa tygodnie urlopu. Pomyślałem sobie, że w
podróż poślubną moglibyśmy się wybrać do Kitzbiihel. Uwielbiam to miejsce. Ona również.
Przyjedziesz na ślub?

–Czy przyjadę na ślub! – wybuchnął Marc-Ange. – Spróbujcie mnie powstrzymać od przyjazdu do

Kitzbiihel! A teraz – pomachał ręką w stronę barku – ty weź sobie drinka, a ja wezmę się w garść.
Najwyższy czas, żebym przestał się zachwycać i zaczął myśleć. Dwaj z moich najlepszych ludzi,
można powiedzieć, spece od organizacji, czekają. Chciałem cię mieć na chwilę dla siebie.

Bond nalał sobie porządną porcję pędzonego na kwaśno burbona Jack Daniels z lodem i dodał

nieco wody. Podszedł do biurka i zajął prawy z trzech foteli ustawionych w półkole naprzeciw
Capu.

–Chciałem tego samego, Marc-Ange. Bo mam ci do powiedzenia kilka rzeczy dotyczących mojego

kraju. Pozwolono mi, abym ci je wyjawił, ale muszą pozostać, jak ty to nazywasz, za herkos
odonton, za płotem twych zębów. W porządku?

Marc-Ange uniósł prawą dłoń i przeżegnał się wskazującym palcem na wysokości serca, powoli, z

namaszczeniem. Twarz miał teraz śmiertelnie poważną, niemalże okrutnie zawziętą. Pochylił się do
przodu i oparł przedramiona na biurku.

–Mów dalej.

Bond opowiedział mu całą historię, nie pomijając nawet przygody z Ruby. Stopniowo narosło w nim

wiele miłości do tego człowieka i pełny szacunek. Sam nie wiedział dlaczego. Częściowo przez jakiś
zwierzęcy magnetyzm, a częściowo przez to, że Marc-Ange tak otworzył przed Bondem własne
serce, tak całkowicie powierzył mu swe najgłębsze sekrety.

Marc-Ange przez cały czas mial twarz bez wyrazu. Tylko jego bystre, zwierzęce oczy latały

ciągle po twarzy Bonda. Kiedy Bond skończył, Marc-Ange odchylił się na oparcie. Sięgnął po
niebieską paczkę gauloisów, umieścił sobie jednego w kąciku warg i mówił przez błękitne obłoki
dymu, które ustawicznie wypuszczał z ust, jakby gdzieś w jego wnętrzu pracowała nieduża
maszyna parowa.

–Tak, rzeczywiście to brudna sprawa. Trzeba z tym skończyć, zniszczyć to, i tego człowieka

również. Drogi Jamesie – głos jego zabrzmiał posępnie – jestem przestępcą, i to wielkim
przestępcą. Utrzymuję burdele, łańcuszki prostytutek, uprawiam przemyt i pobieram za ochronę, a
jak tylko mogę, okradam najbogatszych. Wciąż łamię prawo i nieraz przy tej robocie musiałem
zabijać. Może któregoś dnia się poprawię, może nawet niedługo. Ale niełatwo ustąpić z pozycji
Capu naszego Związku. Nie pożyłbym długo, gdyby nie chronili mnie moi ludzie. To się jeszcze
zobaczy. Ale ten Blofeld jest zbyt zły, zbyt odrażający. Przyszedłeś do Związku z prośbą, abym mu
wypowiedział wojnę, abym go zniszczył. Nie musisz odpowiadać. Wiem, że tak jest. Tego nie da się
zrobić oficjalnie. Twój szef ma rację. Nie dojdziecie do ładu ze Szwajcarami. Chcesz, aby ta robota
została wykonana przeze mnie i przez moich ludzi. – Nagle uśmiechnął się.

–To jest ten prezent ślubny, o którym mówiłeś. Czy tak?

–Tak jest, Marc-Ange. Ale i ja zrobię swoje. Też wezmę w tym udział. On jest mój.

Marc-Ange popatrzył na niego w zamyśleniu.

–To mi się nie podoba. Wiesz dlaczego. – Przemówił łagodnie. – Cholerny dureń z ciebie, James. I

tak masz szczęście, że w ogóle żyjesz. – Wzruszył ramionami. – Ale szkoda mojego gadania.
Ruszyłeś w długą drogę za tym człowiekiem. I chcesz ją przejść do końca. Tak?

–Tak. Nie chcę, żeby ktoś inny ustrzelił mojego lisa.

–Dobrze, dobrze. Już możemy zawołać tamtych? Nie muszą wiedzieć, o co tutaj chodzi. Mój

rozkaz to mój rozkaz. Ale wszyscy musimy wiedzieć, jak to zrobić. Mam kilka pomysłów. Sądzę, że
to się da załatwić i to szybko. Ale trzeba to również załatwić dobrze i czysto. W tej sprawie nie
może być niechlujstwa.

Marc-Ange podniósł słuchawkę i coś do niej powiedział. Za chwilę drzwi otwarły się i weszli dwaj

mężczyźni, którzy prawie nie patrząc na Bonda, zajęli dwa pozostałe miejsca.

Marc-Ange skinieniem głowy wskazał na tego bliżej Bonda, wielkie byczysko z rozpłaszczonymi

uszami i złamanym nosem boksera lub zapaśnika.

–To jest Ché-Ché, Ché-Ché le Persuadeur. Przekonywacz. I – tu Marc-Ange uśmiechnął się

złowróżbnie – on jest rzeczywiście bardzo przekonujący.

Bondowi mignęła para twardych, żółto-brązowych oczu, które zerknęły na niego szybko,

niechętnie, i natychmiast zwróciły się znów na Capu.

–Plaisir.

–A to jest Toussaint, inaczej zwany Le Pouff. Nasz specjalista od le plastique. Będziemy

potrzebowali mnóstwo plastiku.

–Rzeczywiście – przytaknął Bond – i to z bardzo krótkimi zapalnikami.

Toussaint wychylił się, aby się pokazać. Był chudy, o szarej skórze i wytwornym, niemalże

fenickim profilu poznaczonym przez ospę. Bond domyślił się, że jest na heroinie, ale że nie ładuje w
żyłę. Przesłał Bondowi szybki, konspiracyjny uśmiech.

–Plaisir.

Znów usiadł prosto.

–A to jest – Marc-Ange wskazał gestem na Bonda – mój przyjaciel. Mój najbliższy przyjaciel. Po

prostu le commandant.

A teraz do rzeczy. – Dotychczas mówił po francusku, ale teraz przerzucił się na szybką mowę

korsykańską, niezrozumiałą dla Bonda z wyjątkiem niektórych słów przypominających włoskie czy
francuskie. W którymś momencie wyjął z szuflady swego biurka wielką mapę Szwajcarii, postukał
palcem i wskazał na miejsce w środku Engadinu. Dwaj mężczyźni nachylili się, wyciągając szyje, a
potem znów się oparli. Che-Che powiedział coś ze słowem Strasbourg w środku i Marc-Ange
entuzjastycznie pokiwał głową. Zwrócił się do Bonda i podał mu duży arkusz papieru i ołówek. –
Bądź tak dobry i weź się za to. Plan zabudowań na Glorii z podaniem przybliżonych wymiarów i
odległości. Później wykonamy kompletną makietę z plasteliny, żeby nie było pomyłek. Każdy
będzie miał określone zadanie do wykonania – uśmiechnął się – jak komandosi za czasów tej wojny.
W porządku?

Bond pochylił się nad swoją robotą, a tamci rozmawiali. Zadzwonił telefon. Marc-Ange odebrał.

Zanotował kilka słów i odłożył. Zwrócił się do Bonda z przelotnym błyskiem podejrzliwości w

oczach.

–Przyszedł do mnie telegram z Londynu, podpisany „Universal", brzmiący jak następuje: „Ptaki

zgromadziły się w mieście i jutro wszystkie odlecą". Co to znaczy, mój przyjacielu?

Bond przeklął swe zapominalstwo.

–Przepraszam, Marc-Ange. Miałem ci powiedzieć, że możesz dostać tego rodzaju sygnał. To

znaczy, że dziewczęta są w Zurychu i jutro lecą do Anglii. Bardzo dobra nowina. Ważne było, żeby

nam zeszły z drogi.

–Ach, to dobrze! Naprawdę wyśmienicie! I miałeś rację, że telegram nie powinien być adresowany

do ciebie. Uważamy, że ciebie tu nie ma i że mnie w ogóle nie znasz. Tak będzie lepiej. – Znów
posunął coś po korsykańsku do tych dwóch. Kiwnęli ze zrozumieniem.

Wkrótce po tym spotkanie się zakończyło. Marc-Ange przyjrzał się wypracowaniu Bonda i

wręczył je Toussaintowi. Ten popatrzył na szkic i złożył go, jakby to był nadzwyczaj cenny
certyfikat posiadania udziałów. Skłoniwszy się powściągliwie Bondowi, dwaj mężczyźni wyszli z
pokoju.

Marc-Ange odchylił się na oparcie z westchnieniem satysfakcji.

–Idzie całkiem dobrze – powiedział. – Cały zespół otrzyma sporą premię za niebezpieczną pracę.

A oni uwielbiają porządną walkę na ostre. I cieszą się, że ja osobiście będę nimi dowodził. –
Uśmiechnął się perfidnie. – Ciebie, mój drogi Jamesie, nie są zbyt pewni. Mówią, że będziesz im się
pętał pod nogami. Musiałem ich zapewnić, że w strzelaniu i wręcz dałbyś radę im wszystkim. Jak
mówię coś takiego, mają mi wierzyć. Jeszcze nigdy ich nie zawiodłem. Mam nadzieję, że się nie
mylę?

–Nie podpuszczaj mnie – powiedział Bond. – Nigdy jeszcze nie załatwiłem Korsykanina i nie chce

mi się teraz zaczynać.

Marc-Ange był zachwycony.

–W strzelaniu mógłbyś wygrać. Ale nie wręcz. Ci moi ludzie to świnie. Wielkie świnie. Z

największych. Zabieram ze sobą pięciu najlepszych. Z tobą i ze mną to siedmiu. Ilu ich tam jest,
mówiłeś, na tej górze?

–Chyba z ośmiu. I sam największy.

–Ach tak, największy – zadumał się Marc-Ange. – Ten jeden nie może umknąć. – Wstał. – A teraz,

mój przyjacielu, kazałem podać tu na górę kolację, dobrą kolację. Po czym pójdziemy spać,
śmierdząc czosnkiem i być może troszeczkę zawiani. Tak?

Z głębi serca Bond odpowiedział:

–Nie wyobrażam sobie nic lepszego.

XXIV Przeprawa z krwią

Nazajutrz po lanczu Bond wyruszył samolotem i pociągiem do hotelu Maison Rouge w Strassburgu,

a własny oddech towarzyszył mu jak nieodstępne, schwytane, natrętne zwierzątko.

Godziny które on i Marc-Ange spędzili razem w Marsylii, oraz to, co ma przed sobą, wprawiły go

w niezwykłe ożywienie: robota do wykonania i potem Trący.

Czas do południa wypełniły niekończące się narady wokół makiety Piz Gloria z zabudowaniami na

szczycie, którą sporządzono przez noc. Pojawiały się nowe twarze, ludzie wysłuchiwali poleceń
brzmiących niby rwący potok dialektu, znikali: dzikie, bandyckie twarze, ale wszystkie z tym
samym wyrazem oddania swojemu Capu. Bond z podziwem obserwował, jak ostro, stanowczo i
rzeczowo Marc-Ange rozstrzyga każdy problem, każdą nastręczającą się trudność, od zdobycia
śmigłowca aż po renty dla rodzin tych, co zginą. Marc-Ange nie był zachwycony sprawą śmigłowca.

–Bo widzisz, przyjacielu, jest tylko jedno źródło, gdzie możemy dostać helikopter, mianowicie

OAS, francuskie siły zbrojne prawicowego podziemia. Tak się składa, że mają wobec mnie pewne
zobowiązania, bardzo poważne, i chciałbym, żeby tak zostało. Nie lubię mieszać się do polityki.
Wolę, ażeby w kraju, stanowiącym teren mojej działalności, panował porządek i spokój. Teraz
nigdy nie wiem, czy którejś mojej operacji nie pokrzyżuje nagle jakiś alarm z powodu algierskich
terrorystów, okrążanie jakiegoś gniazda tej cholernej OAS. Tu raptem blokada dróg! Tam
przeszukiwanie domu za domem! To przekleństwa mojego życia. Moi ludzie ruszyć się nie mogą,
żeby nie wdepnąć w jakiś kocioł albo policji, albo tych z DST, chyba wiesz: najnowszego wydziału
tajnych służb francuskich. Wciąż zmieniają te skróty: gorzej niż Rosjanie! Chodzi o Direction de la
Sécurité du Territoire. Podlegają Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i nie mogę ich ugryźć!
Znalezienie tam dojścia okazało się nadzwyczaj trudne i kłopotliwe. Nie to co stara poczciwa
Deuxième. Bardzo utrudnia to życie miłującym pokój. Ale oczywiście mam swoich ludzi w OAS i
przypadkiem wiadomo mi, że OAS ma wojskowy helikopter, ukradziony z armii francuskiej i
ukryty w pewnym zamku nad Renem niedaleko Strasburga. Właścicielem zamku jest pewien
hrabia, zwariowany faszysta. Jeden z tych Francuzów, co to nie mogą żyć bez jakiejś konspiracji.
Teraz przeznaczył cały swój majątek na popieranie generała Raoula Salan. Jego zamek leży na
odludziu. Hrabia udaje wynalazcę. Jego wieśniacy nie dziwią się, że w stojącej na uboczu stodole
jest jakaś maszyna latająca i mechanicy do jej obsługi: ludzie z OAS, bien entendu. Otóż dzisiaj
rano pogadałem przez radio z kim trzeba i wypożyczyli mi ten śmigłowiec na dwadzieścia cztery
godziny wraz z najlepszym pilotem, jakiego mają w tym podziemnym lotnictwie. Już pojechał tam,
żeby się przygotować: paliwo i tym podobne. Ale niedobrze się stało. Dotąd oni byli moimi
dłużnikami. Teraz ja jestem ich. – Wzruszył ramionami. – A co tam! I tak wkrótce znów ich będę
miał w garści. Połowa policjantów i celników we Francji to Korsykanie. A to ważna przepustka dla
Związku Korsykańskiego. Rozumiesz?

W Maison Rouge czekał już na Bonda wytworny pokój. Powitano go z przesadną czołobitnością i z

odcieniem rezerwy. Gdzie też nie sięga ta masoneria Związku? Zgodnie z miejscową tradycją,
Bond spożył prostą kolację, złożoną z wybornej foie gras, różowej i soczystej, oraz pół butelki
szampana, i z lubością położył się spać. Do południa nie wychodził z pokoju. Przebrał się w strój
narciarski, kazał sobie przynieść gogle śnieżne i cienkie, skórkowe rękawiczki, takie, żeby trochę
mu chroniły dłonie, a zarazem na tyle obcisłe, żeby mógł w nich używać pistoletu. Wyjął

magazynek, usunął ostatni nabój z komory i wprawiał się, strzelając w tych rękawiczkach do
samego siebie w lustrze na drzwiach szafy, aż uznał, że dobrze mu to idzie. Następnie nabił broń i
ułożył jak najwygodniej olstro, uszyte ze świńskiej skóry, za paskiem spodni. Kazał sobie przysłać
rachunek, uregulował go i wysłał swą walizkę do Trący na adres „Vier Jahreszeiten". Następnie
posłał po dzisiejsze gazety i siedział przy oknie, obserwując ruch na ulicy i zapominając od razu, co
przeczytał.

Kiedy punktualnie w południe zadzwonił telefon, zszedł prosto na dół i wsiadł do zapowiedzianego

szarego peugeota 403. Przy kierownicy siedział Che-Che. Odpowiedział Bondowi krótko na
powitanie i w milczeniu jechali godzinę przez nieciekawy krajobraz wiejski, po czym skręcili z
bocznej drogi na lewo w błotnistą dróżkę, wijącą się przez gęsty las. Po jakimś czasie ukazał się
zaniedbany kamienny mur dużej posiadłości, a potem wielka, rozwalona, żelazna brama do parku.
Na zachwaszczonym podjeździe widniały świeże ślady pojazdów. Dojechali po nich do obdrapanej
fasady imponującego niegdyś zamczyska i dalej przez las, gdzie drzewa zamieniły się w pola. Na
skraju drzew stała wielka, porządnie utrzymana stodoła. Zatrzymali się pod nią i Che-Che trzy
razy krótko zatrąbił. Otworzyły się małe drzwi w ogromnych, podwójnych wrotach stodoły i
wyszedł z nich Marc-Ange. Wesoło przywitał się z Bondem.

–Wejdź, przyjacielu. Trafiłeś w sam raz na dobrą kiełbasę strasburską i łyczek niezłego

Riquewihr. Właściwie to gorzki cienkusz. Nazwałbym go Chäteau Pis-de-Chat, ale dobrze gasi
pragnienie.

Wnętrze stodoły wyglądało prawie jak dekoracja filmowa. Jarzące się reflektory oświetlały

niezgrabny kształt wojskowego śmigłowca i pokasływał gdzieś mały generator. Pełno ludzi. Bond
rozpoznawał twarze tych ze Związku. W innych domyślał się miejscowych mechaników. Dwaj na
drabinach pracowicie malowali na czarnym kadłubie czerwone krzyże na białym tle, a litery znaków
rozpoznawczych FL-BGS, prawdopodobnie cywilne i fałszywe, jeszcze lśniły od wilgotnej farby.
Bond przedstawiony został pilotowi, młodemu blondynowi o błyszczących oczach i w kombinezonie,
zwanemu Georges.

–Będziesz siedział obok niego – wyjaśnił Marc-Ange. – To dobry nawigator, ale nie zna

końcowego odcinka w górze doliny i nigdy nie słyszał o Piz Gloria. Kiedy już coś przekąsisz, warto,
żebyście z nim rozejrzeli się w mapach. Lecimy, z grubsza biorąc, w kierunku na Basel-Zurych. –
Roześmiał się radośnie i rzekł po francusku – Czekają nas ciekawe rozmówki ze Szwajcarską
Obroną Powietrzną, prawda, Georges?

Pilot się nie uśmiechnął. Powiedział krótko:

–Chyba zdołamy ich oszukać – i zajął się swoimi sprawami.

Bond przyjął ćwierć metra czosnkowej kiełbasy, pajdę chleba i flaszkę pis-de-chat i usiadł na

odwróconej skrzynce, natomiast Marc-Ange znów zajął się doglądaniem załadunku
„wyposażenia": pistoletów maszynowych Schmeissera i piętnastocentymetrowych kostek
zapakowanych w czerwoną ceratę.

Nieco później Marc-Ange ustawił swych ludzi w szereg, w tym również i Bonda, i dokonał

szybkiego przeglądu broni bocznej, do której należały również, u tych ze Związku, już nieźle
używane sprężynowce. Wszyscy, w tym Marc-Ange, ubrani byli w nowiutkie stroje narciarskie z
szarego płótna.

Marc-Ange rozdał opaski z czarnego materiału z pedantycznie wyszytym napisem:

BUNDESALPENPOLIZEI. Wręczając Bondowi jego opaskę, skomentował:

–Nie ma czegoś takiego jak „Federalna Policja Alpejska". Ale wątpię, czy nasi przyjaciele ze

SPECTRE o tym wiedzą. Przynajmniej w pierwszym podejściu te opaski wywrą na nich poważne
wrażenie.

Marc-Ange popatrzył na zegarek. Odwrócił się i zawołał po francusku:

–Druga czterdzieści pięć. Gotowe? To jazda!

Przyczepiony do podwozia śmigłowca rolniczy traktor

zapalił, rozwarto wrota stodoły i wielki metalowy insekt z wolna wypełznął na pastwisko w bladym

zimowym słońcu. Odczepiono traktor i pilot, a za nim Bond, wspięli się po aluminiowej drabince do
podwyższonego kokpitu, zapięli pasy. Reszta ludzi weszła do dziesięciomiejscowej kabiny,
wciągnięto drabinkę, zatrzaśnięto i zablokowano drzwi. Na ziemi mechanicy podnieśli kciuki i pilot
schylił się nad przyrządami. Nacisnął rozrusznik i silnik jeden raz niepewnie odkaszlnął, po czym
zdrowo zapalił i wielkie śmigi zaczęły się obracać. Pilot obejrzał się na warczące śmigło ogonowe,
poczekał, żeby strzałka na wskaźniku obrotów wirnika podeszła do dwustu, po czym odblokował
koła i z wolna przesunął dźwignię wznoszenia. Śmigłowiec zadygotał, nie chcąc się oderwać od
ziemi, nastąpiło lekkie szarpnięcie i już zawiśli w powietrzu, prędko unieśli się ponad linię drzew.
Pilot podciągnął koła powyżej nadmuchanych pływaków śnieżnych, przechylił maszynę w lewo,
pchnął drążek do przodu i polecieli.

Niemal natychmiast przeskoczyli Ren i przed nimi rozciągnęła się Bazylea pod grubym sklepieniem

dymu. Weszli na sześćset metrów i utrzymując tę wysokość, pilot ominął miasto i skierował się na
północ. Po chwili trzaski rozległy się

w słuchawkach Bonda i Szwajcarska Kontrola Powietrzna w zawiesistym Schwyzerdütsch

poprosiła uprzejmie o podanie swej identyfikacji. Pilot nie odpowiedział i pytanie zostało
powtórzone, tym razem już z naciskiem. Pilot rzekł po francusku:

–Nie rozumiem was. – Chwila przerwy i znów do nich przemówiono po francusku.

Pilot odparł:

–Proszę mówić wyraźniej. – Tak zrobiono.

Pilot odpowiedział:

–Helikopter Czerwonego Krzyża wiozący plazmę krwi do Włoch. – Radio ucichło. Bond mógł sobie

wyobrazić scenę rozgrywającą się gdzieś pod nimi na wieży kontrolnej: spierające się głosy,

wahanie na twarzach. Inny głos, bardziej stanowczy, przemówił po francusku:

–Podaj swoje miejsce przeznaczenia.

–Zaraz – powiedział pilot. – Mam je tutaj. Chwileczkę. – Po paru minutach odezwał się. –

Szwajcarska Kontrola Powietrzna?

–Tak, tak.

–Zgłasza się FL-BGS. Lecę do Ospedale Santa Monica w Bellinzonie. – Radio znów ucichło i

odezwało się ponownie po pięciu minutach.

–FL-BGS, FL-BGS.

–Tak – rzekł pilot.

–Wasze znaki rozpoznawcze u nas nie figurują. Proszę o wyjaśnienie.

–Wasze rejestry muszą być przestarzałe. Maszyna została zarejestrowana dopiero miesiąc temu.

– Znowu długa przerwa. Teraz już mieli przed sobą Zurych i srebrny bumerang jego jeziora.
Zgłosiło się lotnisko w Zurychu. Widocznie mieli nasłuch na Szwajcarską Kontrolę Powietrzną.

–FL-BGS, FL-BGS.

–Tak, tak. O co chodzi?

–Naruszyliście kanał powietrzny linii pasażerskich. Wyląduj i zgłoś się do kontroli lotów.

Powtarzam. Wyląduj i zgłoś się.

W głosie pilota zabrzmiało oburzenie:

–Co to znaczy: wyląduj i zgłoś się? Czy wy nie rozumiecie, że tam jest chory? To jest lot dobrej

woli, aby dostarczyć plazmę krwi rzadkiej grupy. Chodzi o życie wybitnego włoskiego naukowca w
Bellinzonie. Czy wy tam na dole w ogóle nie macie serca? Każecie mi „wylądować i zgłosić się",
kiedy chodzi o życie? Chcecie odpowiadać za morderstwo? – Ten galijski wybuch zapewnił im
spokój przez całą długość Jeziora Zuryskiego. Bond zakrztusił się ze śmiechu i pokazał pilotowi
dwa kciuki. Ale po jakimś czasie odezwała się Federalna Kontrola Powietrzna w Bernie i niski,
dźwięczny głos zapytał:

–FL-BGS, FL-BGS. Kto wam dał zezwolenie? Powtarzam. Kto wam dał zezwolenie na przelot?

–Wy! – Bond uśmiechnął się w mikrofon. Bezczelne łgarstwo! Nie ma nic lepszego. Już mieli przed

sobą Alpy: te przeklęte Alpy, piękne i groźne w popołudniowym słońcu. Niebawem znajdą się pod
osłoną dolin, nieuchwytni na ekranach radaru. Ale w Bernie szybko sprawdzono rejestry i znów
odezwał się złowieszczy głos. Musieli sobie uświadomić, że tej długiej wymiany zdań wysłuchał już
każdy port lotniczy i większość pilotów lecących tego wieczora nad Szwajcarią. Głos był
nadzwyczaj grzeczny, ale stanowczy.

–FL-BGS, nie mamy w Federalnej Kontroli Powietrznej zgłoszenia waszego lotu. Przykro mi, ale

naruszasz przestrzeń powietrzną Szwajcarii. Jeżeli nie możesz wskazać innego zezwolenia na lot,
proszę zawrócić do Zurychu i zgłosić się do kontroli lotów.

Helikopter się zakołysał. Srebrny błysk i Dassault Mirage ze szwajcarskimi znakami śmignął o

niecałe sto metrów, zawrócił, zostawiając za sobą czarną smugę wolno spalającego się na tej malej
wysokości paliwa, i znów ruszy! wprost na nich, skręcając w lewo dopiero w ostatniej chwili.
Śmigłowcem znów rzuciło. Pilot przemówił wściekle do swego mikrofonu:

–Do Federalnej Kontroli Powietrznej. Ja FL-BGS. Po dalsze informacje zwrócić się do

Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Genewie. Ja jestem tylko pilotem. Nie jakimś tam
rond-de-cuir! Latam w powietrzu, a nie za biurkiem! Jeżeli zgubiliście jakieś papiery, to nie moja
wina. Powtarzam. Zwróćcie się do Genewy. A na razie bądźcie łaskawi odwołać te Szwajcarskie
Siły Powietrzne, których cała potęga usiłuje w tej chwili doprowadzić moich pasażerów do
rzygania.

Głos znów się odezwał, ale już słabnący z powodu gór.

–Kim są wasi pasażerowie?

Pilot zagrał atutową kartą.

–Przedstawiciele prasy światowej. Z podziwem słuchali tych bzdur, którymi nas uraczono w

sławnej ojczyźnie Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Życzę panom przyjemnej lektury jutro
przy śniadanku. A teraz dajcie nam przez chwilę spokój, co? I bądźcie łaskawi zapisać w swoim
dzienniku pokładowym, że nie jestem, powtarzam: nie jestem Siłami Powietrznymi ZSRR
atakującymi Szwajcarię.

Zapadła cisza. Dassault Mirage znikł bez śladu. Lecieli pod górę wzdłuż doliny i już minęli Davos.

Błyszczące igły gór o pozłacanych czubkach jakby zastępowały im drogę z prawej i z lewej. Przed
sobą mieli ogromne szczyty. Bond spojrzał na zegarek.

Zostało tylko dziesięć minut.

Odwrócił się i popatrzył w głąb kabiny. Z dołu spojrzały na niego twarze, Marc-Ange i reszta,

napięte i sine, z czerwonawo lśniącymi oczyma w zachodzącym słońcu, świecącym w okna.

Bond podniósł zachęcająco kciuk. Rozczapierzył dziesięć palców w cienkich skórkowych

rękawiczkach.

Marc-Ange skinął głową. Ludzie poprawili się w fotelach. Bond z powrotem odwrócił się i wbił

wzrok przed siebie, wypatrując wyniosłego szczytu, którego nienawidził i bał się.

XXV Piekielna Uciecha itp.

Tak! Jest ta cholerna góra! Już tylko szczyt jej połyskuje złotem. Płaskowyż i budynki pogrążyły

się w granatowym cieniu, który wkrótce rozjaśni światło księżyca.

Bond wskazał palcem.

Helikopter nie lubił tej wysokości. Na trzech tysiącach metrów jego wirniki z trudem znajdowały

oparcie w rozrzedzonym powietrzu i pilot walczył o utrzymanie maszyny na najwyższych obrotach.
Gdy skręcił w lewo, kierując się na zbocze góry, jego radio wydało ostry trzask i szorstki głos
powiedział najpierw po niemiecku, a później po francusku:

–Lądowanie wzbronione. Własność prywatna. Powtarzam, lądowanie wzbronione!

Pilot sięgnął do góry i wyłączył radio. Miejsce swojego lądowania na płaskowyżu przestudiował już

dokładnie na makiecie. Doleciał tam, zawisł w powietrzu i łagodnie osiadł. Maszyna podskoczyła raz
na gumowych pływakach i znieruchomiała. Grupa mężczyzn już na nich czekała. Ośmiu. Bond
poznał niektórych. Wszyscy trzymali ręce w kieszeni albo wewnątrz wiatrówek. Silnik zakasłał,
gasnąc, i wirniki przez chwilę obracały się na jałowym biegu, potem stanęły. Bond usłyszał za sobą
trzask otwieranego włazu i tupot ludzi zbiegających po drabince. Dwie grupy stanęły naprzeciw
siebie. Marc-Ange przemówił dobitnie:

–Patrol Federalnej Policji Alpejskiej. W wigilię Bożego Narodzenia coś tu się wydarzyło.

Prowadzimy śledztwo.

Odpowiedział mu gniewnie „kierownik sali" Fritz:

–Miejscowa policja już tu była. Sporządzili raport. Wszystko w porządku. Proszę natychmiast

odlecieć. Co za patrol Federalnej Policji Alpejskiej? Nie słyszałem o czymś takim.

Pilot trącił Bonda i wskazał na lewo, na budynek w którym znajdowało się mieszkanie hrabiego i

laboratoria. Jakiś człowiek, niezgrabny w bobslejowym hełmie i ochraniaczach, zbiegał ścieżką
wiodącą do stacji kolejki, z pewnością niewidoczny dla tych na ziemi. Bond zaklął:

–Cholera! – i wygramolił się z miejsca, w dół zejściem do kabiny, wychylił się z włazu i krzyknął: –

Szef! Tam ucieka!

Kiedy Bond wyskakiwał, któryś ze SPECTRE wrzasnął: „Der Engländer! Der Spion!". A potem,

gdy Bond pobiegł naprawo, zygzakiem i uskakując, rozpętało się piekło. Zagrzmiały ciężkie
pistolety, kiedy ci ze SPECTRE zaczęli strzelać, i pociski smugowe zafurkotaly wokół Bonda jak
śmigające kolibry. Odpowiedział im ryk schmeisserów i Bond już miał spokój.

Właśnie obiegł narożnik klubu, kiedy o sto metrów niżej na zboczu mężczyzna w ochronnym

hełmie szarpnął na oścież drzwi „garażu" z bobslejami, mieszczącego się w fundamentach stacji.
Wybiegł, niosąc szkieletowe sanki dla jednej osoby. Trzymając je przed sobą jak tarczę, oddał w
kierunku Bonda serię z ciężkiego automatu i znów zafurkotały kolibry. Bond przyklęknął i
unieruchomiwszy oburącz swego walthera wystrzelił trzy razy ale tamten już przebiegł te kilka

metrów dzielących go od połyskliwej, lodowej paszczy toru Gloria Express. Bondowi mignął jego
profil w świetle księżyca. Tak jest, Blofeld! Kiedy Bond zbiegał po zboczu, tamten rzucił się na
sanki i znikł, jakby połknął go połyskliwy krajobraz. Bond dopadł „garażu". Cholera, same dwu-
albo sześcioosobowe! Nie. Są w głębi jedne sanki szkieletowe.

Bond wyciągnął je. Nie ma czasu sprawdzać, czy płozy są proste, czy lekko chodzi drążek

sterujący. Podbiegł do startu i dał szalonego nura pod zagradzający go łańcuch, lądując połową
ciała na sankach, a połową na lodzie. Poprawił się i przesunął ciało mocno do przodu na wątłej
aluminiowej konstrukcji, ścisnąwszy drążek, łokcie rozstawiwszy mocno na boki. Już gnał jak
piorun w dół granatową rynną. Próbował hamować czubkami butów. Niewielka różnica! Od czego
się zaczynał ten przeklęty zjazd? Najpierw po prostej na skos i za grzbiet, a potem wielki
obwałowany zakręt. Już w niego wpada! Bond obniżył prawy bark i poruszył z lekka drążkiem na
prawo. Mimo to przeleciał niebezpiecznie blisko górnej krawędzi wału, zanim dał znowu nura w
ciemny tunel. Co było dalej na metalowej mapie? Dlaczego u diabła nie przyjrzał się jej dokładnie?
Otóż i odpowiedź! Wyglądało na prostą, ale w cieniu krył się gwałtowny spadek. Bond wyleciał w
powietrze i pofrunął. Wylądował z takim łupnięciem, aż mu dech zaparło. Rozpaczliwie wbił czubki
butów w lód i udało mu się zwolnić może z dziewięćdziesięciu do siedemdziesięciu pięciu kilometrów
na godzinę. No, no! Więc to był „Trupi Wyskok". A teraz któraż to z morderczych atrakcji? Aha!
„Gwizd na Wprost". I rzeczywiście – na Boga! – dwieście metrów, na których wyciągnął chyba ze
sto trzydzieści. Przypomniał sobie, że na końcowej prostej toru Cresta mistrzowie dochodzą do stu
pięćdziesięciu na godzinę. Z pewnością coś takiego jeszcze go czeka. Ale oto leciał na srebrno-
czarny, podwójny zakręt: „Mordercze S". Czubki butów rozpaczliwie ślizgały się po czarnym
lodzie. Pod nosem widział równoległe ślady od płóz Blofelda i pomiędzy nimi rowki wyryte kolcami
na czubkach jego butów. Co za szczwany lis! Widać ledwie usłyszał helikopter, już był gotów do
ucieczki jedyną drogą, jaka mu pozostała. Ale przy tej szybkości Bond go z pewnością dopadnie!
Na Boga, uważać!

Otóż i „Mordercze S". Nic na to nie poradzi. Balansując ciałem, jak tylko potrafił, Bond poczuł

rozdzierające łupnięcie swego łokcia o jedną lodową ścianę, rzuciło nim o przeciwległą i wypluło
znowu na prostą. Boże miłosierny, jak boli! Czuł zimny wicher na łokciach. Odzież rozdarta! i
skóra też! Bond zacisnął zęby. A przebył najwyżej połowę zjazdu! Ale oto przed nim błysnęła w
plamie księżycowego światła druga postać: Blofeld! Bond zaryzykował, uniósł się trochę na jednej
ręce i sięgnął do pasa po broń. Podmuch omal nie zerwał go z sanek, ale już miał pistolet.
Rozdziawił szeroko usta i chwycił go w zęby, rozruszał oblodzoną rękawiczkę na palcach prawej
dłoni. Potem ujął w nią pistolet, oderwał czubki butów od lodu i pognał jak szatan. Ale tamten już
skrył się w cieniu i z przodu spiętrzyło się olbrzymie zbocze. To musi być „Piekielna Uciecha"! No
cóż, jeżeli ją pokona, wyjdzie znów na prostą i może strzelać. Bond zarył się czubkami butów,
ściana lodowa mignęła przed nim i z lewej i już, w mgnieniu oka, wspinał się na nią, wprost w niebo!
Boże, za ułamek sekundy wyfrunie za krawędź! Łupnął prawą stopą jak młotem, ciężar ciała
przerzucił na prawo, szarpnął za drążek steru. Aluminiowa drzazga niechętnie posłuchała go i
Bond, zaledwie o kilkanaście centymetrów od krawędzi, stwierdził, że zatoczywszy łuk, leci z
powrotem w dół, w ciemność, a potem znów wypadł na księżycową prostą. Ledwie pięćdziesiąt
metrów dzieliło go od uciekającej postaci, tryskającej fontanną odłamków lodu spod hamujących
kolców na noskach butów. Wstrzymał oddech i wystrzelił dwa razy. Zdawało mu się, że trafił, ale
tamten znów skrył się w cieniu. Jednak Bond go doganiał. Wargi ściągnęły mu się niemal po

zwierzęcemu, obnażając zęby. Ty skurwysynu! Jesteś już trupem! Nie możesz zatrzymać się ani
ostrzeliwać. Gnam za tobą jak piorun! Zaraz będę o dziesięć, o pięć metrów. I wtedy cię rąbnę!

Ale w cieniach czaiło się kolejne niebezpieczeństwo – długie, poprzeczne, lodowe muldy –

„Trzęsignat"! Bond uderzał w jedną po drugiej, a próbując hamować, czuł, jak omal mu nie zrywa
butów z nóg, czuł, jak przy każdym druzgocącym uderzeniu żołądek dobija do kręgosłupa, czuł, że
omal nie pękają mu żebra. Ale skończyło się i wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. A teraz
kawałek prostej! Ale cóż to jest przed nim na torze? Coś czarnego, coś wielkości dużej cytryny,
podskakuje wesoło jak gumowa piłeczka. Czyżby Blofeld, wyprzedzający go już zaledwie o jakieś
trzydzieści metrów, upuścił coś ze swojego ekwipunku? Czyżby…? Świadomość spadła na Bonda
falą przerażenia, aż mało nie zwymiotował. Zarył się w lód czubkami butów. Nic z tego! Już
dogania ten wesoło podskakujący przedmiot. Już na niego wpada.

Na granat!

Z mdłościami w żołądku Bond uniósł buty i pognał. Na ile czasu Blofeld ustawił zapalnik? Jak długo

przetrzymał go już bez zawleczki? Jedyne wyjście: modlić się do Boga i zdążyć!

W następnej chwili cały tor eksplodował Bondowi w twarz, a on poczuł tylko, jak razem z sankami

leci w powietrzu. Upadł w miękki śnieg, sanki na niego; zgasł jak światło.

Później ocenił, że przeleżał tak raptem kilka minut. Postawiła go na nogi, zataczającego się, po

pas w śniegu, straszliwa eksplozja w górach nad nim. Popatrzył mętnie w jej kierunku. Musiał to
być wylatujący w powietrze budynek klubu, bo teraz buchały stamtąd płomienie i słup dymu
wstawał do księżyca. Echem rozległ się huk następnej eksplozji i dom Blofelda rozleciał się, a jego
wielkie kawały, tocząc się w dół po zboczu, zmieniały się w olbrzymie kule śnieżne, skaczące w dół
aż do linii drzew. Na Boga, ruszy od nich następna lawina! – pomyślał ociężale Bond, po czym
uświadomił sobie, że tym razem to nie ma dla niego znaczenia, bo znalazł się daleko na prawo,
niemalże pod kolejką linową. Następnie wyleciała w powietrze jej stacja i Bond patrzył
zafascynowany jak ogromne kable, już nie naprężone, sycząc i wijąc się jak węże, pędzą ku niemu
po zboczu. Nic już na to nie mógł poradzić, tylko stać i czekać. Jak go skoszą, to skoszą i koniec.
Jednak śmignęły bokiem po śniegu, okręciły się momentalnie na wysokim słupie nad linią drzew,
wyrwały go z metalicznym trzaskiem i znikły za grzbietem góry.

Bond zaśmiał się słabo z uciechy i zaczął sprawdzać uszkodzenia. Wiedział już o obdartych

łokciach, ale bolało go też piekielnie czoło. Obmacał je ostrożnie, nabrał śniegu w garść i przyłożył
do rany. W świetle księżyca krew była czarna. Wszystko go bolało, ale chyba nic nie było złamane.
Pochylił się w oszołomieniu nad skręconymi resztkami sanek. Drążek do sterowania znikł,
prawdopodobnie ocaliwszy mu głowę, a obie płozy były pogięte. Na wszystkich nitach grzechotało,
ale może ten wrak jednak pojedzie. Lepiej, żeby – cholera ciężka! – pojechał! Bo inaczej Bond nie
zle- zie z tej góry. Pistolet? Oczywiście, diabli go wzięli. Przełazi z wysiłkiem przez obwałowanie
toru i ostrożnie zsunął się na dół, kurczowo trzymając się potrzaskanych sanek. Ledwie się znalazł
na dole, wszystko zaczęło się obsuwać, ale zdołał się wciągnąć na sanki i chwiejnie odjechać.
Pogięte płozy okazały się dobrodziejstwem i sanki szurały z wolna w dół, orząc głębokie bruzdy w
lodzie. Znów zakręty, znów ryzykowne miejsca, ale przy tej szybkości dwudziestu kilometrów była
to dziecinna zabawka i niebawem Bond przejechał linię drzew i znalazł się na ostatniej prostej, na

„Drodze do Raju", gdzie sanki łagodnie się zatrzymały. Zostawił je tam, gdzie same stanęły, i
wygramolił się przez niską ściankę lodową. Tu śnieg był twardo ubity nogami widzów i Bond poszedł
z wolna przed siebie, potykając się, oszczędzając bolesne miejsca i od czasu do czasu przykładając
sobie garść śniegu do głowy. Co zastanie na dole, przy stacji kolejki? Jeżeli

Blofelda, to Blofeld już nie żyje! Ale na stacji było ciemno i tylko obwisłe kable wlokły się po

ziemi. Jednak był to, na Boga, kosztowny wybuch! Ale gdzie się podziewa Marc-Ange i jego wesoła
kompania i helikopter?

Jak gdyby w odpowiedzi rozległ się wysoko w górach terkot silnika i po chwili niezgrabny, czarny

kształt przesunął się po księżycu, przepadł w dolinie. Bond uśmiechnął się sam do siebie. Tym
razem niełatwo im będzie wyłgać się ze szwajcarskiej przestrzeni powietrznej! Ale Marc-Ange z
góry obmyślił drugą trasę przez Niemcy. Też nie żarty! Będą musieli wykłócać się z NATO. No cóż,
gdyby marsylczyk nie potrafił tak zachachmęcić, żeby przemknąć się czterysta kilometrów, to już
nikt nie potrafi!

A potem na znanej Bondowi aż za dobrze drodze z Samaden rozległo się żelazne, ostrzegawcze:

iii-uu! iii-uu! miejscowej straży pożarnej. Migające czerwone światło na dachu szoferki oddalone
było co najmniej o kilometr. Ostrożnie podchodząc do rogu ciemnej stacji kolejki linowej, Bond
szykował się, co im powie. Przylgnąwszy do ściany budynku, wyjrzał. Ani żywej duszy! Tylko
świeże odciski opon przy wejściu. Blofeld, zanim wyruszył, najwidoczniej zadzwonił do swojego
człowieka tu na dole i posłużył się nim i jego samochodem do ucieczki. W którą stronę pojechał?
Bond wyszedł na drogę. Ślady skręcały w lewo. To znaczy, że Blofeld jest już na przełęczy Bernina
albo poza nią w drodze do Włoch i do zniknięcia. Można by go jeszcze zatrzymać na granicy, gdyby
zaalarmować straż pożarną, teraz już mającą Bonda w reflektorach. Nie! To bez sensu. Bo skądże
Bond mógłby o tym wiedzieć, jeżeli nie był tej nocy na Piz Gloria? Nie. Musi po prostu grać rolę
najgłupszego turysty w Engadinie.

Lśniący czerwienią wóz strażacki zajechał pod stację kolejki linowej i ostrzegawcze sygnały

ucichły w żelaznym jęku. Strażacy zeskoczyli z wozu. Niektórzy z nich weszli do budynku stacji, a
inni stali, wpatrując się w Piz Gloria, gdzie widać było jeszcze przyćmioną czerwień pożaru.

Mężczyzna w czapce z daszkiem, zapewne ich komendant, podszedł do Bonda i zasalutował. Zalał

go potokiem Schwyzerdütsch. Bond potrząsnął głową. Komendant spróbował po francusku. Bond
znowu pokazał, że nie rozumie.

Przywołano innego, mówiącego troszkę po angielsku.

–Co tam na górze stało się? – zapytał.

Bond w oszołomieniu potrząsnął głową.

–Nie wiem. Szedłem drogą z Pontresiny do Samaden. Wybrałem się na całodzienną wycieczkę z

Zurychu i uciekł mi autobus. Chciałem jechać pociągiem z Samaden. Zobaczyłem te eksplozje na
górze – machnął ogólnikowo ręką – i podszedłem trochę wyżej od stacji, żeby lepiej widzieć, i nagle
coś uderzyło mnie w głowę i powlokło po ścieżce.

–Wskazał na swą krwawiącą głowę i poharatane łokcie, sterczące z podartych rękawów. – Chyba

to był ten zerwany kabel. Widocznie uderzył mnie i powlókł ze sobą. Czy macie apteczkę?

–Oczywiście. – Strażak krzyknął coś do kolegów i jeden z nich, mający na ręku opaskę z

czerwonym krzyżem, wydobył z wozu czarne pudło i podszedł. Cmokał językiem nad obrażeniami
Bonda, a gdy jego rozmówca przekazał to, co usłyszał, komendantowi, zaprowadził Bonda do
toalety na stacji, gdzie przy świetle latarki obmył mu rany, potraktował je obficie piekącą jak diabli
jodyną i opatrzył szerokimi paskami przylepca. Bond popatrzył w lustrze na swoją twarz.
Roześmiał się. Ale z niego będzie pan młody! Ten z czerwonym krzyżem, wydając odgłosy
współczucia, dobył ze swego pudła flaszkę koniaku i poczęstował Bonda. Wdzięczny za to Bond
pociągnął z butelki długi łyk.

Wszedł znów tłumacz.

–Nic tutaj nie możemy zrobić. Potrzebny jest helikopter z górskiego pogotowia ratunkowego. My

musimy wrócić do Samaden i złożyć raport. Pan chce z nami jechać?

–Oczywiście! – zgodził się entuzjastycznie Bond i z wielkimi uprzejmościami, a nie spytany,

dlaczego usiłował po ciemku iść po lodzie do Samaden, zamiast wziąć taksówkę, odwieziony został
wygodnie do Samaden i wysiadł, żegnany gestami serdecznej życzliwości i współczucia, przy stacji
kolejowej.

Dotarłszy rozklekotanym pociągiem osobowym do Coire, a potem ekspresem do Zurychu, Bond

znalazł się o drugiej nad ranem pod drzwiami mieszkania szefa Stacji Z na Bahnhofstrasse.
Przespał się trochę w pociągu, ale i tak padał z nóg, a na całym ciele czuł się jak obity drewnianymi
pałkami. Opierał się, zmordowany, o guzik dzwonka przy nazwisku „Muir", aż rozczochrany
mężczyzna w piżamie wyszedł i otworzył drzwi, nie zdejmując łańcucha.

–Um Gottes Willen! Was ist denn los? – zapytał gniewnie. W jego wymowie przebijał angielski

akcent.

–To ja jestem los – odparł Bond. – Niestety znów zero zero siedem.

–Człowieku, na Boga, wchodź! – Otworzywszy mu drzwi, Muir szybko rozejrzał się w obie strony

po pustej ulicy. – Ktoś cię śledzi?

–Nie sądzę – rzekł Bond ochryple, z rozkoszą wchodząc do ciepłej sieni. Szef Z zamknął i

zaryglował drzwi. Odwrócił się i popatrzył na Bonda.

–O Jezu, co z tobą, chłopie? Wyglądasz jak przepuszczony przez wyżymaczkę. Wchodź do środka

i napij się czegoś. – Wprowadził go do wygodnego saloniku. Wskazał na stojący pod ścianą barek. –
Nalej sobie. Powiem tylko Phyllis, że nic się nie stało… a może niech rzuci okiem na twoje
obrażenia? Ona się na tym zna.

–Nie, dziękuję. W porządku. Muszę się tylko napić. Bardzo tu przyjemnie i ciepło. Chciałbym już

nigdy w życiu nie oglądać ani kawałka śniegu.

Muir wyszedł i Bond usłyszał przez korytarz, jak zmyśla coś na poczekaniu. Po chwili wrócił.

–Phyllis szykuje ci pokój gościnny. Położy tylko świeżą pościel i co tam trzeba w łazience. A teraz

– nalał sobie dla towarzystwa słabiutkiej whisky z wodą sodową i usiadł naprzeciw Bonda – powiedz
mi, ile możesz.

Bond rzekł:

–Strasznie mi przykro, ale niedużo mogę ci powiedzieć. Ta sama sprawa, co przedwczoraj.

Kolejny rozdział. Ręczę ci, że lepiej dla ciebie, abyś nie wiedział. W ogóle bym tu nie przyszedł, ale
muszę coś nadać do M, poufne, zaszyfrowane przez trzy X do wyłącznej wiadomości adresata.
Będziesz tak dobry nadać to dalekopisem?

–Oczywiście. – Muir spojrzał na zegarek. – Wpół do trzeciej rano. Cholerna pora jak na

wyciąganie starego z łóżka. Ale twoja sprawa. To chodź do sterówki, że tak powiem. – Podszedł do
ściany zabudowanej regałami, wyjął jedną książkę i pogmerał. Prztyknęło i otworzyły się małe
drzwiczki. – Uważaj na głowę – rzekł Muir. – Stary nieużywany klozet. W sam raz ta wielkość.
Trochę w nim duszno, kiedy zwali się więcej roboty, ale trudno. Nie możemy sobie pozwolić na
trzymanie tych drzwi otworem. – Nachylił się do stojącego na podłodze sejfu, ustawił kombinację i
wyjął coś w rodzaju przenośnej maszyny do pisania. Postawił ją na półce obok masywnego
dalekopisu, usiadł i wystukał prefiks i kod kierunkowy, po każdym słowie obracając korbką z boku
maszyny.

–W porządku. Strzelaj.

Bond oparł się o ścianę. Po drodze do Samaden obmyślał różne sformułowania. Coś takiego, żeby

M dokładnie zrozumiał i żeby Muir zupełnie się nie mógł połapać, o co chodzi, żeby miał czyste
ręce.

–W porządku. Nadaj coś takiego.

REDUTA KOMPLETNIE ZDEMONTOWANA STOP DETALI BRAK PONIEWAŻ UDAŁEM

SIE SAMOTNIE ZA POSIADACZEM KTÓRY NIESTETY WYJECHAŁ I TERAZ
PRAWDOPODOBNIE ZWIEDZA ITALIE STOP KOMPLETNY RAPORT ZE STACJI M po
czym DZIĘKUJĘ ZA DZIE- SIEC DNI URLOPU PODPISANO 007

Muir powtórzył sygnał wywoławczy i wziął się do nadawania tego dalekopisem w postaci

pięciocyfrowych liczb podawanych przez maszynę szyfrującą Trzy X.

Bond przyglądał się, jak wychodzi w świat ten komunikat, zamykając kolejny rozdział jego, jak to

ujął Marc-Ange, obowiązków w „Tajnej Służbie Jej Królewskiej Mości". Co też pomyślałaby sobie
Jej Królewska Mość o tym łańcuszku zbrodni popełnianych w jej imieniu? Boże, ależ w tej klitce
duszno! Bond poczuł, jak mu zimny pot występuje na czoło. Podniósł rękę do twarzy, wymamrotał
coś niewyraźnie o „tej przeklętej górze" i z wdziękiem osunął się na podłogę.

XXVI Szczęście bez jednej chmurki?

Trący zrobiła wielkie oczy, patrząc na niego, kiedy spotkali się u wyjścia z kontroli paszportów na

lotnisku w Monachium, ale nie pozwoliła sobie wybuchnąć płaczem, póki nie znaleźli się w jej małej
lancii.

–Co oni ci zrobili? – wyszlochała. – Co oni ci znowu zrobili?

Bond wziął ją w ramiona.

–Wszystko w porządku, Trący. Słowo daję. To tylko zadrapania i guzy jak od ciężkiego upadku na

nartach. Nie bądź gęsią. Każdemu się mogło zdarzyć. – Odgarnął jej włosy, wyjął chusteczkę i
osuszył oczy.

Wzięła od niego tę chusteczkę i roześmiała się przez łzy.

–W dodatku zepsułeś mi makijaż. A tak starannie zrobiłam sobie oczy dla ciebie. – Wyjęła

kieszonkowe lusterko i starannie wytarła rozmazany tusz. – To takie głupie. Ale wiedziałam, że to
nic dobrego. Jak tylko powiedziałeś, że wyjeżdżasz na kilka dni, zamiast przyjechać do mnie, bo
masz jeszcze coś do załatwienia, od razu wiedziałam, że pakujesz się w następne kłopoty. A teraz
Marc-Ange właśnie zadzwonił, pytając, czy widziałam się z tobą. Brzmiało to bardzo tajemniczo i
był wyraźnie zaniepokojony. A jak powiedziałam, że nie, to po prostu odłożył słuchawkę. A teraz ta
historia w gazetach o Piz Gloria. A ty dziś rano przez telefon rozmawiałeś ze mną tak
powściągliwie. I do tego z Zurychu. Wiedziałam, że to wszystko się wiąże ze sobą. – Schowała
lusterko i nacisnęła rozrusznik. – W porządku. Nie będę o nic pytać. I przepraszam, że się
pobeczałam. – Dodała w porywie złości: – Ale z ciebie naprawdę idiota! Wydaje ci się, że nikogo to
nie obchodzi! Jak ty bawisz się w Indian! To takie… takie samolubne.

Bond sięgnął i uścisnął jej dłoń na kierownicy. Nie znosił takich scen. Ale mówiła prawdę. Nie

myślał o niej, tylko o swojej robocie. Przez myśl mu nie przeszło, że ktoś naprawdę się o niego
martwi.

Kiedy zginie, przyjaciele pokiwają głowami; kilka powściągliwych linijek w rubryce nekrologów

„Timesa"; krótkie ściśnięcie w sercach kilku dziewcząt. Ale teraz, za trzy dni, już nie będzie sam.
Będzie połową dwojga. Odtąd nie tylko May i Mary Goodnight będą wydawać nad nim
współczujące odgłosy, kiedy wróci z jakiejś roboty w stanie domagającym się hospitalizacji. Teraz,
jeżeliby się dał zabić, będzie jeszcze Trący, która przynajmniej w części umarłaby razem z nim.

Mały samochód zręcznie przemykał się wśród innych pojazdów.

–Przepraszam cię, Trący – powiedział Bond. – Trzeba było to zrobić. Wiesz, jak to jest. Po prostu

nie mogłem się z tego wycofać. Nie byłbym teraz tak szczęśliwy, jak jestem, gdybym się wykręcił
od tej roboty. Chyba to rozumiesz?

Wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka.

–Nie kochałabym cię, gdybyś nie był piratem. To się chyba ma we krwi. Przyzwyczaję się. A ty się

nie zmieniaj. Nie zamierzam wyrywać ci zębów, jak to kobiety robią ze swymi mężczyznami. Chcę
żyć z tobą, a nie z kimś innym. Tylko nie przejmuj się, jeśli od czasu do czasu powyję sobie jak
pies. Albo jak suka. To tylko z miłości. – Przelotny uśmiech. – Za oparciem leży na podłodze „Die
Welt" z całą tą historią.

Bond roześmiał się, że ona tak czyta w jego myślach.

–Niech cię diabli, Trący. – Sięgnął po gazetę. Już nie mógł się doczekać, kiedy przeczyta i dowie

się, co wyszło na jaw.

Znalazł to na środkowej szpalcie między nieodzownym wstępniakiem na temat Berlina i drugim,

tak samo nieodzownym, opisującym w liczbach cudowne osiągnięcia niemieckiego eksportu.
Wszystko, co napisano, to „od naszego korespondenta" w Sankt Moritz z nagłówkiem:
TAJEMNICZE EKSPLOZJE NA PIZ GLORIA. Kolejka linowa do zimowego klubu milionerów
zniszczona. Po czym w kilku linijkach powtórzenie tego samego, co już było w nagłówku, i że
policyjny śmigłowiec uda się tam skoro świt, by przeprowadzić śledztwo. Bondowi rzucił się w oczy
następny nagłówek:

CZY ANGLII GROZI HEINE-MEDINA? I krótka depesza Reutera datowana wczorajszego dnia

z Londynu: „Na różnych lotniskach brytyjskich zatrzymano dziewięć dziewcząt podejrzanych o
kontakt z potencjalną nosicielką choroby Heine-Medina, spotkaną na lotnisku w Zurychu, która też
jest młodą Angielką. Wszystkie poddane zostały kwarantannie. Przedstawiciel Ministerstwa
Zdrowia oświadczył, że jest to wyłącznie rutynowy środek ostrożności. Dziesiąta z dziewcząt,
pochodząca z Irlandii panna Violet O'Neill, od której zaczął się cały ten popłoch, przebywa na
obserwacji w dublińskim Shannon Hospital".

Bond uśmiechnął się skrycie.

Jak ich popchnąć, to Brytyjczycy doskonale załatwiają te sprawy. Ile potrzeba było uzgodnień,

aby wydać tak prosty komunikat? Po pierwsze M, a następnie CID, MI 5, Minrol i Ryb, Urząd
Celny, Kontrola Paszportowa, Ministerstwo Zdrowia i rząd Republiki Irlandii. Wszyscy się
przyłożyli do tego nadzwyczaj prędko i sprawnie. Po czym końcowy produkt został wypuszczony w
świat za pośrednictwem Press Association i przez Agencję Reutera. Bond rzucił gazetę za siebie i
przyglądał się, jak budowle w kolorze cesarsko-żółtym, niegdyś najpiękniejsze miasto w Europie,
teraz odbudowywane z wolna w tym samym kolorze cesarsko-żółtym, przesuwają się obok niego w
swojej powojennej szarzyźnie. Więc zadanie wykonane, sprawa zamknięta!

I tylko herszt uciekł.

Około trzeciej zajechali pod hotel. Dla Tracy zostawiono wiadomość, że Marc-Ange czeka na jej

telefon w Strasburgu w Maison Rouge. Udali się na górę do jej pokoju i zadzwonili. Tracy
powiedziała:

–On już tu jest, papo, niemalże w jednym kawałku. – Oddała słuchawkę Bondowi.

Marc-Ange odezwał się:

–Dostałeś go?

–Nie, cholera. Już jest we Włoszech. Przynajmniej tak sądzę. W tę stronę pojechał. Jak wyście

sobie poradzili? Z dołu to nieźle wyglądało.

–Nie najgorzej. Wszystko załatwione.

–Całkowicie?

–Tak. Nic nie zostało. Po waszym człowieku z Zurychu ani śladu. Ja straciłem dwóch. Nasz

przyjaciel zostawił niespodziankę w kartotece. Nadział się na nią Che-Che. A drugi był nie dość
szybki. To wszystko. Podróż z powrotem była dość zabawna. Szczegóły opowiem ci jutro. Pojadę
dziś w nocy moim slipingiem. Rozumiesz?

–Tak. A nasza przyjaciółka Irma?

–Znikła bez śladu. No i dobrze. Nieprzyjemnie byłoby ją wyprawiać tak jak pozostałych.

–Fakt. No cóż, dziękuję ci, Marc-Ange. Z Anglii też dobre wiadomości. Do jutra.

Bond odłożył słuchawkę. Tracy dyskretnie zamknęła się w łazience. Teraz krzyknęła:

–Mogę wyjść?

–Jeszcze dwie minutki, kochanie. – Bond połączył się ze Stacją M. Spodziewano się jego telefonu.

Umówił się za godzinę z szefem tej Stacji, którego trochę znał, niejakim komandorem-
porucznikiem Savage. Uwolnił Tracy i postanowili, co będą robić wieczorem, a później poszedł do
swojego pokoju.

Ktoś rozpakował jego walizkę i przy łóżku postawił czaszę krokusów. Bond uśmiechnął się,

podniósł je i stanowczo umieścił na parapecie. Potem wziął szybki prysznic, trochę utrudniony przez
to, że musiał uważać, aby nie zmoczyć opatrunków, przebrał się ze śmierdzącego stroju
narciarskiego w cieplejszy z dwóch granatowych garniturów, które ze sobą przywiózł, usiadł przy
biurku i naszkicował w punktach, co zamierza przekazać dalekopisem do M. Potem włożył
granatowy deszczowiec, wyszedł i udał się na Odeons Platz.

Gdyby nie myślał o czym innym, zauważyłby może po drugiej stronie ulicy kobietę, przysadzistą i

krępą jak ropucha, w ciężkim płaszczu z ciemnozielonego lodenu, która wzdrygnęła się z
zaskoczenia na jego widok; gdy przechodził, przepchała się między samochodami na jezdni i poszła
jego śladem. Wprawiona w tym fachu, kiedy wszedł do względnie nowego bloku przy Odeons Platz,
nie podeszła do drzwi, ażeby sprawdzić adres, tylko czekała po drugiej stronie placu, aż wyszedł.
Po czym odprowadziła go z powrotem do „Vier Jahreszeiten", pojechała taksówką do swego
mieszkania i zamówiła rozmowę zagraniczną z hotelem Metropole nad jeziorem Como.

Bond wszedł do swego pokoju. Na biurku zastał imponujący zbiór opatrunków i lekarstw.

Zadzwonił do Trący i powiedział:

–Co u diabła? Masz klucz uniwersalny, czy co?

Zaśmiała się.

–Po prostu zaprzyjaźniłam się z pokojówką obsługującą to piętro. Ona rozumie zakochanych.

Lepiej niż ty. Dlaczego przestawiłeś te kwiaty?

–Są cudowne. Pomyślałem, że ładniej będą wyglądać na oknie i że przyda im się trochę słońca.

Ubijemy interes? Ty przyjdziesz i zmienisz mi opatrunki, a ja zaproszę cię na dół na drinka. Ale
tylko jednego. A dla mnie trzy. To jest właściwa proporcja męsko-damska. Zgadzasz się?

–Zrozumiano. – Odłożyła słuchawkę.

Bolało piekielnie i Bond nie mógł powstrzymać łez, które mu stanęły w oczach. Scałowała je. Od

tego, co zobaczyła, twarz jej pobladła.

–Czy na pewno nie powinien zająć się tym jakiś doktor?

–Właśnie się zajmuje. Świetnie sobie z tym radzisz. Bardziej niepokoi mnie, jak w tym stanie

będziemy się kochać? Bo tak po bożemu to mężczyźnie są bardzo potrzebne łokcie.

–Więc będziemy się kochać nie po bożemu. Ale nie tej nocy i nie jutro. Dopiero po ślubie. A

tymczasem będę udawała dziewicę. – Popatrzyła na niego z powagą. – Chciałabym nią być, James. I
wiesz, w pewnym sensie nią jestem. Można robić to, nie kochając się.

–Teraz idziemy na drinka – rzekł Bond stanowczo. – O miłości rozmawiać możemy do końca życia.

–Co za świnia – oburzyła się Trący. – Mamy sobie tyle do powiedzenia, a ty myślisz tylko o

drinkach.

Bond roześmiał się. Ostrożnie objąwszy ją za szyję, długo i namiętnie całował. Oderwał się.

–To dopiero początek tych rozmów. Ich mniej pasjonujące fragmenty możemy kontynuować w

barze. Potem zjemy wspaniałą kolację u Walterspiela i omówimy sprawę pierścionków i obrączek, i
czy będziemy spali w jednym łożu małżeńskim, czy w podwójnych, czy mam dosyć poduszek i
prześcieradeł dla dwojga i o różnych takich fascynujących sprawach, które wiążą się z braniem
ślubu.

I tak właśnie spędzili ten wieczór i Bondowi w głowie się zakręciło od tego mnóstwa kobiecych,

praktycznych spraw, które Trący poruszała nadzwyczaj serio, ale zaskoczyło go, że znajduje w
tym wiciu gniazdka osobliwą przyjemność: uczucie, że wreszcie znalazł sobie miejsce i teraz życie
będzie pełniejsze, bardziej znaczące, ponieważ będzie je miał z kim dzielić. Być razem! Cóż to za
dziwnie przekonujący banał!

Następny dzień wypełniony był radosnymi posiłkami, w których im towarzyszył Marc-Ange (jego

kolosalny wóz kempingowy dojechał w nocy i zajął prawie cały parking za hotelem) i wędrówkami
po antykwariatach, żeby znaleźć pierścionek zaręczynowy i obrączkę. Ta ostatnia nie sprawiła

wiele trudności: tradycyjna, gładka, złota obrączka i tyle, ale co do pierścionka Trący nie mogła się
zdecydować i w końcu wysłała Bonda, żeby sam znalazł, jaki mu się spodoba, ona zaś dokona
jeszcze jednej przymiarki „wyjazdowej" sukni poślubnej. Bond wynajął taksówkę i we dwóch z
taksówkarzem, który podczas wojny służył w Luftwaffe i był z tego dumny, miotali się po mieście,
aż w jakimś antykwariacie nieopodal placu Nymphenburg Bond znalazł to, czego szukał: barokowy
pierścionek z białego złota z dwiema połączonymi dłońmi z brylancików. Prosty i pełen wdzięku;
taksówkarzowi również się podobał; dokonano zatem transakcji i poszli to we dwóch uczcić do
Franziskaner Keller, gdzie zjedli całą górę białej kiełbasy, wypili po cztery kamionki piwa i
przysięgli jeden drugiemu, że już nigdy nie będą ze sobą walczyć. Po czym, bardzo zadowolony ze
swego kawalerskiego wieczoru, Bond wrócił zawiany do hotelu, wykręcił się od uścisków
taksówkarza, udał się prosto do pokoju Trący i włożył jej na palec pierścionek.

Trący rozpłakała się, szlochając, że to najpiękniejszy pierścionek świata, ale kiedy wziął ją w

objęcia, zaczęła chichotać:

–Och, James, ty jesteś okropny. Cuchniesz jak świnia piwem i kiełbasą. Gdzie ty się wałęsałeś?

Kiedy jej opowiedział, zaśmiewała się z opisu tej ostatniej kawalerskiej eskapady, a później

paradowała, szczęśliwa, tam i z powrotem, czyniąc łaskawe gesty dłonią, chełpiąc się pierścionkiem
i żeby światło się iskrzyło w brylantach. Później zadzwonił telefon i Marc-Ange oznajmił, że ma z
Bondem do pogadania w barze i czy Trący nie zechciałaby zejść im z drogi na pół godziny.

Bond zszedł na dół i po starannym przemyśleniu doszedł do wniosku, że sznaps najlepiej by

pasował do tego piwa, toteż zamówił podwójnego steinhagera. Marc-Ange miał wyraz powagi na
twarzy.

–Posłuchaj, James. Nie pogadaliśmy jeszcze należycie. Tak nie można. Mam zostać twoim teściem

i domagam się rozmowy. Wiele miesięcy temu złożyłem ci poważną propozycję. Odmówiłeś. Ale
teraz przyjmujesz. W jakim banku masz konto?

Bond odparł gniewnie:

–Zamknij się, Marc-Ange. Jeżeli zdaje ci się, że przyjmę milion funtów od ciebie – albo od

kogokolwiek innego – to się mylisz. Nie chcę, żeby mi zmarnowano życie. Nadmiar pieniędzy to
najgorsze przekleństwo. Ja mam dosyć. Trący też ma dosyć. Będzie dla nas uciechą oszczędzać na
coś, czego byśmy pragnęli, ale na co nas jeszcze nie stać. To jedyny rodzaj pieniędzy, jakie opłaca
się mieć: trochę za mało.

Marc-Ange odparł ze złością:

–Piłeś. Jesteś pijany. Nie rozumiesz, co mówisz. To, co ci daję, stanowi tylko jedną piątą mojej

fortuny. Rozumiesz? Dla mnie to nic nie znaczy. Trący przywykła mieć wszystko, czego zapragnie.
I tak ma zostać. Jest moim jedynym dzieckiem. Nie możesz jej utrzymywać ze swojej urzędniczej
pensji. Musisz to przyjąć!

–Jeśli dasz mi jakieś pieniądze, to przysięgam, że przekażę je na dobroczynność. Zależy ci na

oddaniu swoich pieniędzy na przytułek dla psów? Dobrze. Nie krępuj się!

–Ależ posłuchaj, James! – Marc-Ange zaczął prosić. – W takim razie fundusz powierniczy na

rzecz dzieci, jakie będziecie mieli. Dobrze?-Tym gorzej. Jeżeli będziemy mieli dzieci, to nie
pozwolę im założyć takiej pętli na szyję. Ja nie miałem pieniędzy i nie potrzebowałem ich. Zawsze
lubiłem zgarnąć coś w grze hazardowej, bo to pieniądze znalezione jakby na ulicy, takie, co spadły
z nieba, po prostu fuks. Gdybym je odziedziczył w spadku, zrobiłoby się ze mnie to, co z tych
playboyów, dawnych przyjaciół Trący, na których się tyle uskarżałeś. Nie, Marc-Ange! – Bond
stanowczo dopił swego steinhagera. – Nic z tego.

Marc-Ange wyglądał, jakby się miał rozpłakać. Bond złagodniał.

–To miło z twojej strony, Marc-Ange – powiedział – i ja to z całego serca doceniam. Coś ci

powiem. Jeżeli obiecam, że zwrócę się do ciebie, gdyby któreś z nas potrzebowało kiedyś pomocy,
to ci wystarczy? Może jakaś choroba czy coś. Może przyda się nam jakiś domek na wsi. Może
będzie potrzebna pomoc, jak się urodzą dzieci. No. Co ty na to? Załatwione?

Marc-Ange spojrzał na Bonda wzrokiem psim i pełnym powątpiewania.

–Słowo? A nie wymanewrujesz mnie z tego, żebym mógł wam pomóc, dołożyć się do waszego

szczęścia, kiedy się na to zgodzisz?

Bond wyciągnął rękę, ujął go za prawą dłoń i uścisnął.

–Daję ci słowo. A teraz weź się w garść, no już. Bo idzie Trący. Pomyśli, że była między nami

kłótnia.

–Przecież była – rzekł posępnie Marc-Ange. – I pierwszy raz w życiu przegrałem.

XXVII Cały czas na świecie

–Tak.

James Bond powiedział to słowo o dziesiątej trzydzieści rano w krystalicznie czysty dzień Nowego

Roku, w salonie u Konsula Generalnego Wielkiej Brytanii.

Powiedział to z przekonaniem.

Konsul Generalny okazał się, jak tylu brytyjskich konsulów, człowiekiem równie energicznym w

działaniu jak nie pozbawionym serca. Dla niego był to dzień wolny od pracy i powinien był, jak
szczerze wyznał, leczyć sylwestrowego kaca. Skrócił też o wiele dni obowiązujący okres na
zapowiedzi, ale to już był ryzykował, jak wyjaśnił, choć nie powinien, od czasu do czasu w swojej
karierze, jeśli zachodziły wyjątkowe okoliczności, na przykład zagrożenie życia którejś ze stron.

–Państwo oboje sprawiają wrażenie całkiem zdrowych – orzekł, kiedy odwiedzili go wspólnie po

raz pierwszy – ale pan, komandorze Bond, ma paskudnie rozciętą głowę, a hrabianka wygląda na
nieco bladą. Na wszelki wypadek uzyskałem specjalną dyspensę od Sekretarza Spraw
Zagranicznych, która, nie będę ukrywał, ku mojemu zdziwieniu przyszła natychmiast. Niechaj więc
będzie to w Nowy Rok. U mnie w domu. Moja żona jest beznadziejnie sentymentalna, jeśli chodzi o
te sporadycznie przypadające mi obowiązki, i z pewnością marzy o tym, żeby was poznać.

Podpisano dokumenty i szef Stacji M, który zgodził się być drużbą Bonda i marzył skrycie o

napisaniu sensacyjnej notatki o tym wszystkim dla szefa odpowiedniej sekcji w Londynie,
wyciągnął garść confetti i obsypał nimi głównie Marc- Ange'a, który pojawił się w cylindrze i w
przepisowym, jak najbardziej francuskim fraku, zaskakująco udekorowanym dwoma rzędami
odznaczeń, z których ostatnim okazał się, ku zdumieniu Bonda, Królewski Medal dla
cudzoziemskich bojowników ruchu oporu.

–Któregoś dnia opowiem ci o tym, drogi Jamesie – rzekł w odpowiedzi na pełne podziwu pytanie

Bonda. – Była to cudowna zabawa. Ja osobiście miałem istny bal, jak by powiedział Amerykanin.
Poza tym – zniżył głos do szeptu i przyłożył sobie palec do brązowego, wrażliwego nosa – nie
ukrywam, że skorzystałem z okazji, aby położyć rękę na tajnych funduszach Abwehry. Ale herkos
odonton, drogi Jamesie! Herkos odonton! Jakże często odznaczenia są po prostu dowodem, że
dopisało nam szczęście. Jeżeli naprawdę jestem bohaterem, to nie za to, za co się dostaje ordery. A
gdyby już o to chodziło – nakreślił sobie palcami linie na piersi – to nie starczyłoby miejsca na
gorsie tego fraka, który, nawiasem mówiąc, zawdzięczam uprzejmości znakomitych Galeries
Barbes w Marsylii.

Przyszedł czas na pożegnania i Bond, obiecując sobie, że to już po raz ostatni, poddał się uściskom

Marc-Ange'a i zeszli po stopniach do czekającej lancii. Ktoś (Bond podejrzewał o to małżonkę
Konsula Generalnego) przywiązał białe wstążki, biegnące od górnych rogów szyby przedniej do
radiatora chłodnicy, więc zebrała się gromadka przechodniów, gapiów, którzy się zatrzymali, jak na
całym świecie, żeby zobaczyć, co za jedni i jak wyglądają.

Konsul Generalny potrząsnął ręką Bonda.

–Obawiam się, że nie udało się nam zachować tego w takim sekrecie, jak by pan sobie życzył.

Dzisiaj rano przyszła dziennikarka z „Münchener Illustrierte". Nie chciała się przedstawić. Pewnie
z rubryki plotek towarzyskich. Musiałem jej podać gołe fakty. Szczególnie ciekawa była, o której
godzinie odbędzie się ceremonia, jeżeli tak można to nazwać, żeby mogła przysłać fotografa.
Przynajmniej to was ominęło. Myślę, że jednak się nie rozeszło. No cóż, do widzenia i życzę wiele
szczęścia.

Trący, która na podróż poślubną wybrała sobie kostium tyrolski z tradycyjnie ciemnozielonymi

dodatkami i guzikami z rogu jeleniego, rzuciła na tylne siedzenie swój szykowny, góralski kapelusik
z wesołą kokardą z koziej bródki, wsiadła i nacisnęła starter. Silnik zamruczał i potem z cicha
zawarczał, kiedy zmieniając biegi, rozpędzała się na pustej ulicy. Każde z nich pomachało jedną
ręką przez okno i Bond obejrzawszy się, zobaczył, jak cylinder Marc-Ange'a wyfruwa w
powietrze. Zatrzepotały w odpowiedzi dłonie tych na chodniku i już wzięli zakręt i skryli się za
rogiem.

Kiedy znaleźli wyjazd na Autobahn prowadzącą na Salzburg i Kufstein, Bond powiedział:

–Bądź aniołem i zjedź na bok, Trący. Mam dwie rzeczy do załatwienia.

Zjechała na trawiaste pobocze. Spod cienkiej warstwy śniegu wyglądały brązowe źdźbła. Bond

obróci! się i wziął ją w ramiona. Pocałował ją czule.

–To po pierwsze. Chciałem ci tylko powiedzieć, że będę się tobą opiekował, Trący. Masz coś

przeciwko temu?

Odsunęła go od siebie i przyjrzała mu się. Uśmiechnęła się. W jej oczach było jakby zapatrzenie w

siebie.

–Właśnie na tym polega, że dwoje ludzi to Pan i Pani, prawda? Nie mówi się o nich: Pani i Pan. Ale

i tobą się trzeba opiekować. Po prostu opiekujmy się sobą nawzajem.

–Dobrze. Ale moja robota będzie łatwiejsza. Poza tym muszę wysiąść i pozdejmować te wstążki.

Nie lubię wyglądać jak uroczystość koronacyjna. Masz coś przeciwko temu?

Roześmiała się.

–Wolisz być kimś anonimowym. Ja bym chciała, żeby wszyscy wiwatowali, kiedy przejeżdżamy.

Wiem, że jak tylko ci się uda, przemalujesz ten samochód na szaro albo na czarno. W porządku.
Ale nic mnie nie powstrzyma od tego, że odtąd będę cię nosiła jak flagę. A ty będziesz miał czasem
ochotę mnie ponosić jak flagę?

–Zawsze na wakacjach i w święta. – Bond wysiadł i usunął wstążki. Popatrzył w bezchmurne niebo.

Słońce grzało go w twarz. – Czy będzie nam zimno, jeżeli zwinę dach?

–Nie, zrób to. Przy zaciągniętym widzimy tylko pól świata. A stąd jest cudowna droga do

Kitzbuhel. Jak będzie trzeba, zawsze go możemy postawić.

Bond odkręcił dwie nakrętki motylkowe i złożył płócienny dach z tyłu za siedzeniami. Rozejrzał

się w obie strony po autostradzie. Ruch na niej był ożywiony. Przy wielkiej stacji Shella na rondzie,
którą właśnie minęli, wpadł mu w oko tankujący tam jasnoczerwony, otwarty maserati. Szybki wóz.
I w nim typowo sportowa para: mężczyzna i przy kierownicy kobieta, białe prochowce i płócienne
hełmy zapięte pod szyją na guziki. Wielkie ciemnozielone gogle z miki, zakrywające prawie całą
resztę twarzy. Zwykły uniform wyścigowo jeżdżących Niemców. Za daleko, ażeby dojrzeć, czy są
dość przystojni jak na taki samochód, ale sylwetka kobiety nie wyglądała zbyt obiecująco. Bond
usiadł przy Trący i znów ruszyli malowniczo ukształtowaną drogą.

Niewiele ze sobą rozmawiali. Trący utrzymywała się mniej więcej na stu trzydziestu kilometrach i

słowa zagłuszał ryk wiatru. To jest wada otwartych samochodów. Bond spojrzał na zegarek.
Jedenasta czterdzieści pięć. Przyjadą do Kufsteinu około pierwszej. Jest tam wspaniały Gasthaus
w plątaninie uliczek wznoszących się do wielkiego zamku. I mała uliczka rozrywek, pełna
chwytającego za serce jęku muzyki na cytrze i łagodnej melancholii tyrolskich jodłowników. To tu
tradycyjnie zatrzymuje się niemiecki turysta po jednodniowej wycieczce do taniej Austrii, tuż
przed granicą Niemiec, na ostatni olbrzymi posiłek z austriackiego jadła i wina. Bond przysunął usta
prawie do ucha Trący i opowiedział jej o tym, jak również o drugiej atrakcji Kufsteinu: najbardziej
pomysłowym pomniku wojny, tej wojny z lat tysiąc dziewięćset czternaście do piętnaście, jaki w
ogóle zaprojektowano. Punktualnie w południe każdego dnia otwierają się okna zamku i z wnętrza
rozlega się improwizacja na wielkich organach.

Słychać ją na całe kilometry po dolinie, między dwoma łańcuchami olbrzymich gór, do których

wstępem jest Kufstein.

–Ale już nie zdążymy. Dochodzi dwunasta.

–Nie szkodzi – powiedziała Trący. – Poprzestanę na cytrach, kiedy ty będziesz pochłaniał swoje

piwsko i sznapsa. – Skręciła z rozjazdu na prawo w tunel prowadzący na Kufstein i zaraz
przejechali przez Rosenheim, a tuż przed nimi wyrosły ogromne białe wierzchołki.

Ruch był tutaj o wiele mniejszy i całymi kilometrami nie było innego samochodu na drodze

śmigającej przez białe łąki i modrzewiowe gaje ku połyskliwej zaporze, na której przez stulecia
wykrwawiały się walczące armie. Bond się obejrzał. Na wielkim gościńcu, o całe kilometry za nimi,
lśniła czerwona plamka. Maserati? Nie mają w sobie ducha rywalizacji, skoro nie mogą dogonić
lancii wyciągającej sto trzydzieści! Po co taki samochód, skoro nie prowadzi się go tak, żeby
zostawiać wszystkie inne za sobą w lusterku? Może jest niesprawiedliwy. Może oni też chcą sobie
po prostu spokojnie jechać i rozkoszować się dniem.

W dziesięć minut później Trący powiedziała:

–Jakiś czerwony samochód nas szybko dogania. Mam go zgubić?

–Nie – powiedział Bond. – Niech sobie jedzie. Cały czas na świecie jest nasz.

Teraz już słyszał chropawy skowyt ośmiu cylindrów. Wychylił się w lewo i lakonicznie skinął

kciukiem w przód, dając znak, żeby ich wyprzedził.

Skowyt zamienił się w druzgocący ryk. Szyba lancii znikła jak od ciosu potwornej pięści. Bond

spostrzegł wyszczerzone, ściągnięte usta pod syfilitycznym nosem, cofającą się osłonę jakiegoś
pistoletu maszynowego i już czerwony samochód przeleciał, a lancia śmignęła jak wściekła z szosy
na śnieg i dalej, ryjąc ścieżkę przez młody zagajnik. Potem Bond uderzył głową w ramę przedniej
szyby i stracił przytomność.

Ocknął się potrząsany za ramię przez policjanta w oliwkowym mundurze patrolu drogowego. Jego

młoda twarz była zdrętwiała z grozy.

–Was ist denn geschehen? Was ist denn geschehen?

Bond zwrócił się do Trący. Leżała rzucona w przód, z twarzą wbitą w szczątki kierownicy.

Różowa chustka spadła jej z głowy i zwisający dzwon złocistych włosów zakrywał twarz. Bond
objął ręką jej ramiona, na których zaczynały wykwitać rozprzestrzeniające się ciemne plamy.

Przytulił ją do siebie. Podniósł oczy na młodego człowieka i uśmiechnął się do niego krzepiąco.

–W porządku – przemówił wyraźnym głosem, jak gdyby tłumaczył coś dziecku. – Wszystko w

porządku. Ona odpoczywa. Wkrótce ruszymy dalej. Nie ma pośpiechu. Widzisz – głowa Bonda
pochyliła się ku jej głowie i wyszeptał jej w same włosy – widzisz, cały czas na świecie jest nasz.

Młody policjant rzucił ostatnie przerażone spojrzenie na nieruchomą parę, podbiegł do swego

motocykla, podniósł mikrofon i zaczął gorączkowo mówić do centrali pogotowia.

Od tłumacza

à la prochaine!: fr. na razie!

Aberdeen Angus: ważna gospodarczo szkocka rasa czarnego i bezrogiego bydła.

Abfahrt: niem. trasa zjazdowa.

Abfahrten täglich: niem. zjazdy codziennie.

Abwehr(a): niemiecki kontrwywiad.

acetylen: wybuchowy gaz łatwopalny.

Achtung! itd.: niem. Uwaga! Droga w budowie! Jechać ostrożnie!

acte de notoriété: fr. dokument zawierający zeznanie potwierdzone przez świadków.

afternoon: ang. popołudnie. Pozdrowienia Good morning i Good afternoon stosuje się, ściśle

biorąc, do południa i od południa, w praktyce jednak nie przestrzega się na ogół aż takiej
dokładności i Good morning używa się nieco dłużej.

Aga Khan: tytuł dziedzicznego imama muzułmańskich izmaelitów, który uchodzi za jednego z

najbogatszych ludzi na świecie i nieraz szokuje zbytkownym stylem życia za granicą.

Aj, aj, sir! ang. Aye, aye, Sir! Tradycyjne we flocie potwierdzenie: Tak jest!

alles in Ordnung: niem. wszystko w porządku.

allez!: fr. idziemy! jazda!

Allo! Allo! Fermeture… itd.: fr. Hałlo! Hallo! Zamykamy za dziesięć minut! O godzinie

osiemnastej pływalnia zostaje zamknięta!

Almanach Got(h)ajslci: wychodzi periodycznie od roku 1763 po niemiecku, a później także po

francusku, jako najbardziej miarodajne źródło informacji o królewskich, książęcych i
utytułowanych rodach europejskich.

Alp: w liczbie pojedynczej Alp to właściwie hala górska. Alpenberghaus: Dom Alpejski.

ałso aufpassen: niem. więc uważać.

Also hor zu… itd.: niem. Więc posłuchaj. Idziemy po Anglika za dziesięć minut. Zrozumiano?

Andress Ursula: szwajcarska aktorka pochodzenia niemieckiego. Jej wielka kariera zaczęła się od

pierwszego filmu o Jamesie Bondzie, którym był Doktor No. W latach sześćdziesiątych słynęła jako
symbol seksu i uważana była za najbardziej atrakcyjną ze wszystkich filmowych partnerek Bonda. W
tajnej służbie Jej Królewskiej Mości to pierwsza powieść, jaką łan Fleming napisał po tym filmie.

angostura: prawie czarna gorzka wódka ziołowa o nadzwyczaj skoncentrowanej kompozycji

smaków i zapachów.

appareils électriques: fr. wyposażenie elektryczne.

Arlberg: krajobraz górski w Tyrolu w okolicach przełęczy o tej samej nazwie.

Auld Lang Syne: szkocka pieśń do słów Roberta Burnsa, tradycyjnie śpiewana przy pożegnaniach.

Autobahn: niem. autostrada.

babycham: popularny i tani szampan w małych buteleczkach.

Badische Anilin: koncern chemiczny I.G. Farben.

Balagne: część Korsyki.

banco: wł. bank. W bakaracie wezwanie, aby gracz trzymający bank postawił cały swój kapitał w

jednym zagraniu. Le banco est fait! fr. Bank jest pokryty. Un banco de vingt (quarante, quatre-vingt)
mille! fr. Dwadzieścia (czterdzieści, osiemdziesiąt) tysięcy w banku!

bandana: duża chustka w stylu amerykańskim jednolitego koloru z pozostawionym na niej zwykle

białym wzorem.

Bastia: miasto portowe na Korsyce.

Beauforta skala: określa siłę wiatru i stan morza w dwunastu stopniach. Siła 5 to rześki wiatr z

ostrymi podmuchami, od którego poruszają się całe gałęzie, a 10 to silna wichura, wyrywająca
drzewa z korzeniami.

Bedlam: ang. przysłowiowy dom wariatów.

Bellinzona: miasto i okręg w południowej Szwajcarii.

Berg: niem. góra.

bien entendu: fr. rozumie się.

bitte sehr: niem. proszę bardzo.

bob-run: ang. tor bobslejowy.

Bołlinger i Krug: dwie z czołowych firm produkujących szampana.

Bombard: po eksperymentach przeprowadzonych na samym sobie jako dobrowolnym rozbitku,

francuski dr Alain Bombard zaprojektował praktyczny model nadmuchiwanego pontonu dla
rozbitków i do innych celów.

Boswell James: pisarz angielski z XVIII wieku, autor słynnej biografii Żywot Samuela Johnsona.

Pozostali uczestnicy uczty to pisarze Samuel Johnson i Oliver Goldsmith, malarz Joshua Reynolds i
aktor David Garrick.

Boudin, Tissot i Monet: słynni malarze m.in. francuskich krajobrazów nadmorskich.

bouillabaisse chez Guido: fr. zupa rybna u Guida. Słynny i niepowtarzalny specjał z południowych

wybrzeży Francji, zupa rybna bouillabaisse, składa się z ponad dziesięciu gatunków ryb itd. z
wieloma przyprawami. Za najlepszy uchodzi jej wariant przyrządzany w Marsylii.

Boxing Day: pierwszy dzień powszedni po Bożym Narodzeniu, w Anglii również wolny od pracy.

Wypada on dwudziestego szóstego, a czasami dwudziestego siódmego lub dwudziestego ósmego
grudnia, jeśli tamten przypadł na sobotę lub niedzielę.

Bray Hilary: przez większą część życia Fleminga jeden z jego najbliższych przyjaciół, utrwalony w

tej powieści z nazwiska, chociaż nie pojawia się jako postać.

Brontë Charlotte oraz jej siostry Anne i Emily: trzy liczące się pisarki angielskie z pierwszej połowy

XIX wieku. bûche: fr. zła karta lub ich bezwartościowy układ. Bundespolizei: niem. policja
federalna. Burke's General Armory: Herbarz Powszechny Burke'a. cagnotte: fr. stawka. calvados:
wódka z jabłek.

Canebière: najsłynniejsza i najbardziej ruchliwa ulica w Marsylii, wychodząca na port.

Canning George: słynny brytyjski mąż stanu. Carte d'Entrée pour les Salles de Jeux: fr. karta

wstępu do sal gry w kasynie.

c'est plus que fait: fr. to więcej niż potrzeba. changeur: fr. pracownik wymieniający pieniądze i

żetony. Château Lafitte: niektóre z roczników tego wina nierównej jakości uważa się za najlepszego
w świecie burgunda. chef de jeu: fr. kierownik giy. chef de police: fr. naczelnik policji.

Christie Agatha: autorka kryminałów, świetnie ukazująca też specyfikę angielskich charakterów i

obyczajów.

CID czyli Criminal Investigation Department: część Metropolitan Police (czyli policji londyńskiej)

która zajmuje się wykrywaniem poważnych zbrodni. Jej funkcjonariusze nie mają żadnych
specjalnych uniformów. Połowa CID mieści się w Scotland Yardzie, a reszta rozrzucona jest po
Londynie. W razie potrzeby CID udziela pomocy także policji poza obszarem Londynu.

clôture annuelle: fr. doroczne zamknięcie sezonu. CMG ang. skrót od Companion of St. Michael

and St. George: kawaler orderu św. Michała i św. Jerzego. Jest to szósty z kolei w hierarchii
orderów brytyjskich, przyznawany od 1818 roku za wybitne zasługi dla Wspólnoty Brytyjskiej lub
innych państw.

cockney: odrębny i prastary dialekt niższych sfer charakterystyczny dla rdzennych mieszkańców

Londynu.

Como: jezioro i miasto we Włoszech tuż nad granicą szwajcarską.

coup de déshonneur: fr. zagranie dyskwalifikujące, hańba, kompromitacja.

crackers: ulubiona w Anglii zabawka na Boże Narodzenie: kartonowa tuba z niespodzianką, która

rozerwana z dwóch stron wydaje dźwięk podobny do sztucznych ogni.

daiquiri: koktajl złożony z dwóch trzecich rumu i jednej trzeciej soku cytrynowego z łyżką soku

grenadyny.

Dassault Mirage: francuski typ myśliwca odrzutowego.

Der Engländer! Der Spion! niem. To ten Anglik! Ten szpieg!

Deuxième (Bureau): Dwójka, francuska organizacja rządowa zajmująca się m.in. sprawami

wywiadu.

douaniers: fr. celnicy.

double mokka au whisky irlandais: fr. podwójna mokka z irlandzką whisky.

DST (w oryginale błędnie SDT): Direction de la Sécurité du Territoire, francuski urząd

bezpieczeństwa wewnętrznego, zajmujący się kontrwywiadem i odpowiadający brytyjskiemu MI 5.

Earl Marshal: przewodniczący Kolegium Heraldycznego, jedna z najwyższych godności brytyjskich,

obecnie dziedziczna w rodzie książąt of Norfolk, który stanowi rodzaj nieoficjalnej, ale tradycyjnie
ugruntowanej, poniekąd równoległej monarchii.

Eingang verboten! Mit Ausnahme… itd.: niem. Wstęp wzbroniony! Z wyjątkiem właścicieli i

obsługi samolotów prywatnych.

Eintritt verboten: niem. wstęp wzbroniony.

en cocotte: fr. (jajka gotowane) w kokilce.

en pantoufles: fr. w domowych pieleszach.

entendu: fr. słucham!

faites vos jeux: fr. proszę obstawiać.

fiançailles: fr. zaręczyny.

fin de saison: fr. koniec sezonu.

fines herbes: fr. przyprawa z surowej zieleniny takiej jak nać pietruszki, koperek, szczypiorek itd.

flics: fr. gliniarze.

foie gras: fr. najrozmaiciej przyrządzane wątróbki z tuczo- nych gęsi i kaczek. Specjalność kuchni

alzackiej. Fràulein: niem. panna.

Gamages: słynny londyński dom towarowy na Holbornie. Gasthaus: niem. gospoda. Gemeinde:

niem. gmina.

gencjanówka, czyli Enzian: specjalna niemiecka wódka na gencjanie o bardzo mocnym smaku i

aromacie ziołowym, stosowana też w drobnych ilościach jako wszechstronny lek, zwłaszcza na
trawienie. gran: miara aptekarska wynosząca 0,06 grama. gran turismo: wł. turystyka na wielką
skalę albo w wielkim stylu.

Griffon Or Poursuivant: fr. termin z heraldyki oznaczający Złotego Gryfa w Pogoni.

Gstaad: popularny ośrodek turystyki i sportów zimowych w Szwajcarii.

gwinea: tradycyjna w Wielkiej Brytanii, choć od dawna unieważniona i nieoficjalna jednostka

monetarna, oparta na złotej monecie z lat 1663-1813. Jej wartość w szylingach wahała się zależnie
od kursu srebra, aż w roku 1717 ustalono ją na dwadzieścia jeden szylingów w przeciwieństwie do
funta, wynoszącego dwadzieścia szylingów. Ale choć formalnie przestała istnieć, wciąż liczono w
niej honoraria

np. lekarskie, adwokackie i wiele innych, płacąc po dwadzieścia jeden szylingów zamiast jednego

funta. Hauptvertreter: niem. główny przedstawiciel. Heathrow: główne lotnisko na peryferiach
Londynu. herein!: niem. wejść! Herr Graf: niem. panie hrabio. hier: niem. tu.

HMS Repulse: ang. skrót od His (Her) Majesty's Ship czyli Okręt Jego (Jej) Królewskiej Mości.

Poprzedza nazwy brytyjskich okrętów wojennych. Repulse został zatopiony przez Japończyków w II
wojnie światowej. We flocie brytyjskiej nazwy okrętów często przechodzą na następne wraz z ich
tradycją.

homard: fr. homar. huissier: fr. woźny itp.

Icy Doulce France: fr. w pretensjonalnie staroświeckim stylu i pisowni zamiast zwykłego lei Douce

France: otóż i Słodka Francja.

il fallait tirer: fr. należało dobrać.

il reste a completer: fr. pozostaje do wyrównania.

in Ordnung: niem. w porządku.

Institut fur Physiologische Forschung: niem. Instytut Badań Fizjologicznych.

Irma La Douce: fr. Słodka Irma. Tytułowa prostytutka o złotym sercu z nadzwyczaj popularnej

około tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku komedii muzycznej Alexandre Brefforta.

is gut: niem. gwarowe: w porządku. is recht: jw. ja: niem. tak.

Jamais en vain… itd. fr. Nigdy na próżno, Zawsze z winem.

jodlownik: w Tyrolu i jeszcze niektórych częściach Austrii i Niemiec jodłowanie stanowi część

bardzo wyszukanej tradycji śpiewu ludowego.

jokari: gra polegająca na odbijaniu twardymi rakietkami piłki uwiązanej pośrodku na długim

gumowym sznurze.

K: skrót od niem. Kanone armata: ktoś znakomity w swojej dziedzinie, tutaj szczególnie jako

narciarz.

Kew Gardens: słynny ogród botaniczny w Londynie. Kitzbühel: miasteczko austriackie w Alpach

tyrolskich, nadzwyczaj cenione zimą i latem jako ośrodek wypoczynkowy i sportowy.

krykiet: ta gra, uprawiana z niezwykłym wyrafinowaniem i powagą w krajach anglosaskich, a

trudno zrozumiała dla reszty świata, dostarcza wielu odniesień i przenośni. Tu chodzi o dystans
kilkunastu metrów.

la partie continue: fr. gra toczy się dalej. le commandant: patrz mon commandant, le milord

anglais: fr. angielski milord. les neiges éternelles: fr. wieczne śniegi. London Airport: główny
londyński port lotniczy w Heathrow. Lovât Scouts: szkocka formacja zwiadowcza. Luftwaffe:
niemieckie lotnictwo wojskowe w czasie II wojny światowej.

MI 5, czyli Military Intelligence No. 5: służba wywiadowcza brytyjskiego Ministerstwa Obrony.

machen Sie die Verbindung: niem. proszę łączyć. Mais c'est impossible… itd. fr. Niestety to

niemożliwe. Bardzo mi przykro, proszę pani. Należy to załatwić w kasie. Marc-Ange: dosłownie
„Marek Anioł". Marius: przysłowiowe imię Marsylczyka. Marsala: słynne włoskie wino deserowe z
okolic nadmorskiego miasta o tej nazwie, dosłodzone wyciągiem z winogron i wzmocnione grappą,
czyli wódką z winogron.

Matterhorn: szczyt na granicy Piemontu i Szwajcarii, uważany za jedną z najpiękniejszych i

najbardziej charakterystycznych gór świata, wyróżnia się swym odosobnieniem i kształtem lekko
wygiętym, bardzo stromym, z ostrą krawędzią.

May fair: najelegantsza dzielnica mieszkaniowa Londynu. merde à vous!: fr. a gówno! mesdames:

fr. panie.

Messieurs, les jeux sont fait: fr. Panowie, karty są w grze. Michelin: firma produkująca i szeroko

reklamująca opony.

Ministère de la Justice: fr. Ministerstwo Sprawiedliwości. Minrol: skrót telegraficzny

Ministerstwa Rolnictwa, w Wielkiej Brytanii także Rybołówstwa.

mon commandant: fr. grzecznościowy zwrot do oficerów rodzaju: panie kapitanie itd.

Monsieur Draco… itd. fr. Pan Draco jest natychmiast do pańskiej dyspozycji. morue: fr. dorsz.

Meli Gwyn: słynęła jako aktorka i przede wszystkim kochanka króla Charlesa II.

Nelson: wielki admirał brytyjski i kochanek lady Hamilton.

Noailles: dzielnica Marsylii wokół północno-zachodniego końca ulicy Canebière.

nouveaux francs: nowe franki. Waluta wprowadzona pierwszego stycznia tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątego roku ze względu na długotrwałą dewaluację, w przeliczeniu sto franków starych za
jeden nowy. Obecnie zastąpiona przez euro. numéro six à la main: fr. na ręku jest numer szósty. nur
fur Mitglieder: niem. tylko dla członków. Nymphenburg: wzorowany na Wersalu XVII-wieczny
pałac królewski na przedmieściach Monachium.

OAS: skrót od Organisation armée secrète: Tajna Organizacja Zbrojna skrajnej prawicy, powstała

w latach 1961-1963 pod hasłem samoobrony białych kolonistów w Algierii i rozprzestrzeniła się na
terenie Francji jako podziemna siła polityczna i terrorystyczna. Jej dowódcą był zasłużony skądinąd
generał Raoul Salan. obligatoire: fr. obowiązujący.

Olympia: olbrzymi budynek wystawowy na granicy londyńskich dzielnic Hammersmith i

Kensington, gdzie bez przerwy odbywają się wielkie wystawy z różnych dziedzin gospodarki.

or: dwuznacznik: ang. albo i fr. złoto, ospedale: wł. szpital.

Parsenn: słynne tereny narciarskie w okolicach Davos. pâté maison: fr. pasztet firmowy. patois: fr.

gwara.

pears transparent: przezroczyste ciemnożółte mydło angielskie o wytrawnym zapachu. pis-de-chat:

fr. (niby) kocie szczyny. plaisir: fr. miło mi.

plastik: tu plastyczny materiał wybuchowy.

plat du jour: fr. firmowe danie na ten dzień.

poché: fr. (jajka itp.) w koszulkach.

Podwiązka: chodzi o słynny brytyjski Order Podwiązki.

pot de vin: fr. łapówka.

pouffl: fr. bach!

poularde à la crème: fr. pularda w śmietanie. poulet: fr. kurczę.

pour le personnel: fr. dla pracowników. Prestwick i Gatwick: międzynarodowe porty lotnicze w

Szkocji oraz na południu Anglii w Surrey. Privatwohnung: niem. mieszkanie prywatne.

Pucci: słynny florencki projektant mody.

pud(d)ing: zapiekany lub gotowany na parze typowo angielski przysmak mączny na słodko z

dodatkiem jaj, mleka, owoców, przypraw korzennych itd. Tak zwany tradycyjnie plum pudding, czyli
wigilijny pudding śliwkowy z łojem i rodzynkami, nie zawiera śliwek i zapewne wziął nazwę od
dawniejszego, który je zawierał.

Quai des Belges: nabrzeże o tej nazwie to część najstarszej w Marsylii przystani Vieux Port.

quelle honte!: fr. co za wstyd! hańba!

Red Poll: ważna angielska rasa gniadego bydła hodowanego na mleko i mięso.

Regencja ang. Regency: okres 1811-1820 i jego styl.

riketsje: zbliżona do bakterii grupa mikroskopijnych pasożytów żyjących wewnątrz komórek.

Riquewïhr: miasto i gatunek wina w Alzacji.

rond-de-cuir: fr. urzędas.

salle d'entrée: fr. przedsionek.

sauce mousseline: fr. sos z dodatkiem bitej śmietany.

Schade: niem. szkoda.

Schwytzerdiitsch: dialekt niemiecki należący w Szwajcarii do głównych języków także urzędowych i

tak bardzo odrębny, że całkowicie niezrozumiały dla większości Niemców.

Seconal: środek nasenny.

Sécurité: francuska służba bezpieczeństwa.

Seilbahn: niem. kolejka linowa.

skorpena: wymieniona tu rascasse to kolczasta i jadowita ryba Scorpaena porcus, znana też jako

karmazyn.

Smiersz: potoczny skrót od ros. nazwy cmeptb IIInhohum czyli Śmierć Szpiegom, oficjalnie

Dziewiąty Oddział do Spraw Terroru i Dywersji, stworzony podczas II wojny światowej, nadzwyczaj
groźny wydział sowieckiego kontrwywiadu, zajmujący się uśmiercaniem, porywaniem oraz innymi
formami likwidacji wrogów ZSRR za granicą. Często spotykany w utworach lana Fleminga, który
jednak nie wymyślił go, chociaż bywa o to posądzany.

Smythe Pat: znana dżokejka.

Sofort, gnädiges Fräulein: niem. Tak jest, łaskawa panienko!

Somerset House: Wspaniały budynek z końca XVIII wieku, zbudowany na londyńskim Strandzie

jako siedziba wielu mieszczących się tam urzędów.

St. Triniaris: wymyślona przez rysownika Ronalda Searle nazwa przysłowiowej szkoły dla

strasznych dziewczynek.

Steinhäger: specjalny rodzaj żytniówki z lekkim posmakiem jałowca.

Sterne Laurence: znakomity pisarz angielski z XVIII wieku, autor Podróży sentymentalnej.

Stube: niem. piwiarnia itp.

Swift Jonathan: znakomity pisarz angielski z XVIII wieku, autor Podróży Gullivera.

Syndicate d'Initiative… itd.: fr. Syndykat Przedsięwzięć i Kąpieli Morskich w Royale.

szewron: w heraldyce pas na tarczy herbowej w formie trójkąta skierowanego wierzchołkiem do

góry.

szkocki Kościół: ang. Church of Scotland, narodowy kościół będący w Szkocji odpowiednikiem

anglikańskiego.

sznaps: niemiecka czysta.

Taittinger: jedna z lepszych firm produkujących szampana.

tournedos: specjalnie usmażone najlepsze kawałeczki polędwicy wołowej.

travesti: fr. przebranie.

trente et quarante: hazardowa gra sześcioma taliami kart.

U-2: amerykański samolot szpiegowski strącony rakietą z wysokości dwudziestu tysięcy metrów

pierwszego maja tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego roku w okolicach Swier- dlowska. Jego pilot
Francis Gary Powers miał pokazowy proces w Moskwie i wynikła z tego jedna z najbardziej
skandalicznych afer w dziejach szpiegostwa.

Um Gottes Willen! Was ist denn los?: niem. Na litość boską! Co się dzieje?

un moment: fr. chwileczkę, na chwilę.

une carte: fr. jedną kartę.

Vesper Lynd: związana z Bondem bohaterka powieści Casino Royale.

Vier Jahreszeiten: Cztery Pory Roku.

vin du cassis: fr. wino porzeczkowe.

V.I.P., czyli Very Important Person: Bardzo Ważna Osobistość. Nalepka na bagażu itp. oznaczająca

upoważnienie do szczególnych przywilejów na lotniskach itd.

Vorlage: niem. pochylenie do przodu.

Was ist denn geschehen?: niem. Cóż to się stało?

Was ist denn los?: niem. Co się dzieje?

Waterloo: ta rozstrzygająca bitwa 18 czerwca 1815 roku przesądziła o klęsce Napoleona. Po

długich i krwawych wysiłkach obu stron, gdy powodzenie już przechylało się na stronę Francuzów,
połączone wojska prusko-angielskie, którymi dowodzili Wellington i Gneisenau, rozbiły wreszcie
armię francuską.

weiss schon: niem. wiem!

Whitehall: jedna z najsłynniejszych ulic w Londynie i budynek, od którego wzięła nazwę, będący

salą bankietową pałacu, który spłonął w 1968 roku. Mieści się tam wiele centralnych urzędów, przez
co Whitehall stał się synonimem rządu Wielkiej Brytanii.

Wir bitten höflichst um Entschuldigung!: niem. Najuprzejmiej prosimy o wybaczenie!

Wrenka: tak nazywano w Anglii podczas II wojny światowej ochotniczki należące do WRNS czyli

Women's Royal Naval Service, tzn. Kobiecej Królewskiej Służby Morskiej.

Zdieś de Blowil… itd.: ros. tu mówi de Bleuville… Tak… Dobrze.

zu Befehl!: niem. rozkaz!

Zugspitze: szczyt w Alpach tyrolskich, dostępny za pomocą kolejki linowej.

zwo Franken… itd.: dwa franki.

This file was created with BookDesigner program

[e-mail]

2011-03-04

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/