1

PROLOG

Zegarek Josephine zabrzęczał delikatnie. Była szósta. Nad miastem przygasała już światłość
dnia. Josephine nacisnęła dwa guziczki na pulpicie biurka. Jeden zasłaniał automatycznie
kotary w oknach gabinetu, drugi łączył ją z szoferem.
- Tak, madame?
- Wyjedziemy za dziesięć minut, Francis. Czy masz torbę, tę z poprzedniego wieczoru?
- Oczywiście, madame.
- Zaraz schodzę.
Josephine wstała zza biurka i wyjęła z szafki skórzaną walizeczkę. Położyła ją na stole,
otworzyła zamki i uniosła wieczko aby zajrzeć do wnętrza. Zamknęła walizkę, spojrzała na
zegarek i wyszła z gabinetu, ruszając długim korytarzem w stronę windy.
Zjeżdżając w dół, przejrzała się w lustrze.
Ubrana była we francuski kostium z białego płótna, może trochę za cienki jak na tę porę roku,
ale Josephine rzadko wystawiała stopę za próg. Na nogach miała włoskie pantofelki, a na szyi
apaszkę tejże produkcji. Jej włosy, obecnie blond, zostały rozjaśnione i przystrzyżone w
doskonały sposób w zurychskim salonie. Oczy miała jasne, dyskretnie podkreślone
niebieskim cieniem, wargi śmiało pociągnięte malinową szminką.
- Dokąd, madame? - zapytał Francis.
- Estwych - odpowiedziała Josephine.
Minęła już spora chwila od momentu, gdy kazała zawieźć się do Estwych. Nawet jeśli
Francisa dręczyła ciekawość, nie dał tego po sobie poznać.
W zapadającym zmierzchu opuścili miasto i wjechali w krajobraz rozkołysanych wzgórz i
krętych ścieżek, nad którymi górował ciemny las. Światła mercedesa omiatały od czasu do
czasu ściany kamiennych domów, podwórza, stajnie i sady. Josephine leżała na plecach,
odpoczywając. Nie odzywała się. Przyglądała się swojemu odbiciu w zaciemnionej szybie.
Zapomniała na chwilę, że znajduje się w samochodzie.
Tablica z napisem "Estwych" stała ukryta do połowy w przydrożnych krzakach. Francis
przejechał przez mała wioskę. Skręcił milę lub dwie dalej i znalazł się na stromej dróżce,
która prowadziła do starego, na wpół drewnianego domku, stojącego samotnie nad bystrą
rzeką; budynek ten mógł być kiedyś domkiem rybackim. Na ganku paliło się światło.
Francis otworzył drzwi i Josephine wysiadła. Schylił się aby zabrać walizkę z tylnego
siedzenia. Wręczył ją Josephine.

2

- O której jutro, madame?
- Może być dziewiąta?
- Będę o dziewiątej. Dobranoc, madame.
- Dobranoc, Francis.
Gdy samochód odjechał, Josephine odwróciła się i weszła do domu, pochylając się w niskich
drzwiach. Wewnątrz było ciepło. Podłogę pokrywał gruby dywan koloru głębokiej czerwie-
ni, delikatne światło lampy rozjaśniało sień umeblowaną starymi drewnianymi meblami,
pokrytymi patyną wieku. Nic się tu' nie zmieniło.
Jedna ze służących przechodziła właśnie przez hol - młoda dziewczyna w długiej, czarnej
sukni i białym fartuszku. Ujrzała Josephine i podeszła do niej.
- Dobry wieczór, madame.
- Dobry wieczór - odpowiedziała Josephine. Nie znała tej dziewczyny. Położyła walizeczkę
na podłodze obok stołu, na którym leżała księga, i rozpięła żakiet. Zdjęła apaszkę i zaczęła
rozpinać bluzkę. Służąca obserwowała ją bez słowa. Josephine odpięła trzy guziki i w
ciepłym powietrzu uniósł się zapach Chanel Surtout. Pod bluzką jedwabny, gołębioszary
stanik podtrzymywał jej obfity biust. Pomiędzy piersiami znajdował się mały, dyskretny
tatuaż wyobrażający karnawałową maskę -czarne domino. Elegancki wzór sugerował
wesołość, arlekina, Wenecję - jednym słowem bal maskowy. Było w tym jeszcze cos, jakby
odrobina złowieszczości, aluzyjny ślad tajemnicy sugerującej nieokreślone zbrodnie
dokonywane w mrokach nocy.
Nawet jeśli któraś z tych myśli zaświtała w głowie służącej, jej młoda, niewinna twarz nie
ukazała tego.
- Dziękuję, madame - powiedziała. - Czy zechciałaby pani poczekać tu chwilę, a ja w tym
czasie sprowadzę gospodynię.
Josephine czekała, zapinając bluzkę. Patrzyła na obraz zawieszony nad stolikiem - stary
myśliwski sztych w orzechowej ramie. Nic nie zmieniło się tu, w Estwych.
Służąca wróciła do holu prowadząc za sobą zaaferowaną gospodynię. Była to niska, lekko
otyła ale elegancka kobieta, wystrojona w swą ulubioną szykowną sukienkę z diamentową
broszką. Gdy ujrzała Josephine, posłała jej promienny uśmiech i uścisnęła obie dłonie z
radością i satysfakcją.
- Miło panią widzieć, pani Morrow - powiedziała. - Zaniedbywała nas pani ostatnio. Minęły
już miesiące od czasu, gdy była tu pani poprzednim razem - dodała z wymówką,
- Tak, Annabello, obawiam się, że masz rację - przyznała Josephine. - Jestem ostatnio bardzo
zajęty. Ale wynagrodzę to sobie dzisiejszego wieczoru.
- Jestem pewna, że tak będzie - powiedziała Annabella. Odwróciła się w stronę stołu i zajrzała
do księgi.
- Zobaczymy. Przeznaczyłam dla ciebie pokój numer 3. To był zawsze twój ulubiony pokój,
prawda?
- To był mój pierwszy pokój - powiedziała Josephine - gdy przybyłam do Estwych, nie znając
nikogo ani niczego.
- Ach - powiedziała Annabella - późnym wieczorem zjawi się tu kilku przyjezdnych. Jeden z
nich nie był tu nigdy przedtem.
Josephine uśmiechnęła się.
- Czy chcesz, żebym się nim zaopiekowała?
- To świetny pomysł. O ile nie będziesz zbyt zmęczona.
- To się okaże - powiedziała Josephine.
- Zobaczymy, jak będziesz się czuła później - zauważyła Annabella. - Jadłaś już, czy mam ci
coś przysłać?
Josephine przeciągnęła się i pogładziła dłonią tył szyi.
- Nie, Annabello - powiedziała. - Dziękuję. Chcę zacząć natychmiast.

3

- W porządku - odrzekła Annabella.
Wzięła niewielki, czarny ołówek i postawiła znaczek w księdze. Nie poprosiła Josephine o
podpis. Następnie otworzyła szufladę i wyjęła klucz przymocowany do czarnego kółka. Dała
znak służącej. Josephine wzięła klucz, etykietka zadźwięczała łagodnie ojej sygnet Na
etykietce wygrawerowano emblemat maski domina, taki sam jak ten, wytatuowany pomiędzy
jej piersiami.
Służąca podniosła walizeczkę.
- Czy zechce pani pójść za mną, madame? - zapytała.
Razem weszły na górę. Minęły zawieszone na półpiętrze bryzowe obrazki. Na piętrze
znajdowało się kilkoro drzwi, wszystkie zamknięte. Pokoje oznakowano niedużymi,
miedzianymi numerkami. W domu panowała cisza. Josephine otworzyła drzwi do pokoju z
numerem trzecim i weszła. Służąca postępowała za nią, niosąc walizkę.
Pomimo przyćmionego światła wpadającego z korytarza, pokój pogrążony był w ciemności.
Służąca sięgnęła do kontaktu.
- Nie zapalaj - powiedziała Josephine. Służąca cofnęła rękę. Josephine stała w cieniu.
-Połóż walizkę na łóżku - powiedziała.
Służąca wykonała polecenie.
-Otwórz ją-rozkazała Josephine.
Odpięła zatrzaski i uniosła wieczko. Światło z korytarza pozwoliło jej zobaczyć, co znajduje
się w środku. Służąca nie okazała żywszej reakcji niż wtedy, gdy Josephine pokazała jej
tatuaż między piersiami.
-Chodź tutaj - powiedziała Josephine. Dziewczyna podeszła w jej kierunku.
-Bliżej.
Wykonała polecenie. Stała oddalona o stopę od Josephine i spoglądała na nią w ciemności.
- Jak się nazywasz? - spytała Josephine. -Lucy, madame.
- Lucy - powtórzyła Josephine.
- Wyciągnęła rękę i położyła ją na karku dziewczyny, ściskając skórę szyi.
- Czy jesteś dobrze wyszkolona, Lucy? - spytała niedbale. Dziewczyna ani drgnęła.
- Mam nadzieję, że potrafię panią zadowolić, madame - powiedziała cicho.
Josephine przyjrzała się jej.
- Ja również mam taką nadzieję - powiedziała. Zwolniła uścisk i cofnęła się, splatając
ramiona.
- Podnieś spódnicę - zażądała.
Służąca bez wahania sięgnęła pod fartuszek i obiema rękami uniosła długą, czarną spódnicę,
odsłaniając warstwę halek.
- Halki również - powiedziała Josephine.
Unosząc halki, służąca odsłoniła nogi. Były krótkie i tłuste. W mroku pokoju, pomiędzy
białymi majtkami i krawędzią czarnych pończoch, przytrzymywanych elastycznymi
podwiązkami, zamigotały jasne odcinki nagich ud. Podwiązki były tak obcisłe, że wpijały się
w ciało. Dziewczyna stała bez ruchu, dając się oglądać Josephine.
- Obróć się - rozkazała Josephine.
Dziewczyna odwróciła się. Bez żadnych dalszych instrukcji podniosła tył sukienki, zbierając
ją w talii.
Majtki miała staromodne, o luźnym kroju, z guzikami z boku.
- Pokaż tyłek - zażądała Josephine.
Służąca sięgnęła ręką w dół i rozpięła guziki. Poła materiału odchyliła się. Blade pośladki
zaświeciły niewyraźnie w ciemności. Josephine podeszła z tyłu. Lewą dłoń położyła na
ramieniu Lucy, a prawą dotknęła miękko pośladka dziewczyny. Jej ciało było ciepłe i
delikatne.
- Jesteś dobrze przeszkolona, Lucy - stwierdziła Josephine cicho.

4

Dziewczyna nieznacznie pochyliła głowę i odwróciła się aby spojrzeć na stojącą za nią
kobietę z lekkim, pełnym zadowolenia uśmiechem.
Josephine uniosła lewą rękę i przeciągnęła zgiętym palcem po policzku dziewczyny, by
następnie powtórzyć pieszczotę znacznie niżej.
- Ubierz się - powiedziała.
- Czy to wszystko, madame? - spytała służąca. Mimowolnie zerknęła w stronę łóżka i leżącej
na nim otwartej walizki.
- Tak, dziękuję, Lucy - powiedziała Josephine.
Stała i przyglądała się, jak dziewczyna zapina majtki, poprawia na sobie halki i spódnicę,
wygładza fartuszek. Dziewczyna przeciągnęła dłonią po włosach aby upewnić się, czy czepek
znajduje się na właściwym miejscu, dygnęła opuszczając pokój. Sprawiała wrażenie, że się
spieszy, jakby spodziewała się, że Josephine zmieni zamiar i przywoła ją ponownie.
Josephine uśmiechnęła się. Zamknęła drzwi i włączyła światło. Rozejrzała się dookoła. Nie
po raz pierwszy dano jej pokój numer 3. Wyglądał tak, jak go zapamiętała: obszerny, z niskim
sufitem, z podwójnym łóżkiem, nocnym stolikiem, szafą i niskim fotelem. Wszystkie inne
rzeczy, jakich gość mógłby potrzebować, dostarczano na życzenie w każdej chwili. Dzwonek
wisiał przy kominku. Nie zapalone świece stały na stole, na szerokim parapecie okiennym i
gzymsie kominka. Zasłony były zaciągnięte. W głębi pokoju znajdowały się drugie drzwi,
które prowadziły do łazienki. Josephine zamknęła walizkę i postawiła ją na łóżku, tam gdzie
leżała przedtem. Rozebrała się i poszła prosto do łazienki. Krytycznie przyjrzała się swojemu
odbiciu w lustrze. Zobaczyła blondynkę średniego wzrostu, młodą i zgrabną. Jej skóra nosiła
jeszcze ślady złotej opalenizny, trofeum tygodniowego urlopu spędzonego na prywatnej plaży
nudystów w Ewoia. Ramiona miała wąskie, jej klatka piersiowa wydawała się zbyt mała, aby
utrzymać ciężar wysokich, spiczastych piersi, które dumnie nosiła przed sobą. Josephine ujęła
je w dłonie dotykając delikatnie końcami kciuków brodawek, co przyprawiło ją o dreszczyk
przyjemności. Ręce zsunęły się w dół ciała, szczypiąc krytycznie kciukiem i palcem
wskazującym skórę bioder, głaszcząc boki. Stanęła profilem do lustra, aby przyjrzeć się
swojemu wysokiemu, okrągłemu tyłkowi i naprężonym mięśniom ud. Skórę miała gładką,
bez skaz. Ostatnio cieszyła się dobrym zdrowiem, miała dość pieniędzy, by kupować różne
preparaty pielęgnujące urodę; ponadto spędzała trzy godziny tygodniowo na sali
gimnastycznej. Stawiała sobie za cel sprowadzanie tam niektórych klientów. Umowa,
zręcznie zawiera-na w sali konferencyjnej, mogła być czasem skutecznie przy pieczętowana
w stroju gimnastycznym, wśród potu i znoju fizycznych ćwiczeń...
Josephine wzięła gorący prysznic. Gdy skończyła, wytarła się i owinęła obszernym
kąpielowym ręcznikiem. Wróciła do sypialni.
Pokój był ciemny. Ktoś wyłączył światło. Josephine ledwo mogła rozróżnić zarysy mebli.
Pamiętała, że był drugi kontakt, sznur znajdował się u wezgłowia łóżka. Zrobiła krok w tym
kierunku...
Podszedł do niej z tyłu i położył ręce na ramionach. Zatrzymała się, walcząc przez chwilę z
własną przekorą.
- Nie odwracaj się - powiedział. Jego głos był ciepły i przyjemny.
Josephine stała chwilę w milczeniu, szybko oddychając, zwrócona w kierunku ściany
pogrążonej w ciemności.
Wsunął coś do jej dłoni: małe, twarde, prostokątne. Josephine wiedziała, co to jest. Ścisnęła
przedmiot mocno palcami. Ręce gościa przesunęły się w kierunku jej gardła i twarzy;
obmacywał ją delikatnie, jakby był ślepcem próbującym ją rozpoznać.
Czuła przez ręcznik dotyk jego dłoni. Rozluźniła zwój materiału. Ściągnął go z jej ciała i
odrzucił na bok. Usłyszała miękki szelest, gdy zetknął się z podłogą. Ręce gościa dotykały i
ściskały jej biust, po czym wędrowały pieszczotliwie w kierunku brzucha. Przysunął się do
niej bliżej. Lewą rękę zagłębił pomiędzy jej uda, dotknął pachwiny delikatnie pocierając,

5

podczas gdy prawa dłoń pieściła pośladek. Josephine zaczerpnęła powietrza. Pochyliła się w
przód, poddając się jego penetracji. Nagle odsunął się od niej. Stała niezdecydowana pragnąc
się odwrócić ale pamiętała, że zabronił jej tego.
Wydawało się jej, że stoi tak bardzo długo.
Złapała się na tym, że wytęża słuch aby usłyszeć jego oddech. Ale nie słyszała nic. Była
ciekawa, kim jest Wiedziała, że to nie ma i nie będzie miało znaczenia. Jednak nie mogła
pohamować swojej ciekawości.
Właśnie wtedy powiedział:
- Zapal świece.
Josephine podeszła do kominka. Spojrzała na to, co trzymała w dłoni - na przedmiot, który on
tam umieścił. To był element gry, kamyczek domina. Położyła go na kominku, wzięła leżące
tam zapałki i przeszła wokół pokoju zapalając świece. On cały czas kroczył za nią, trzymając
się tuż za jej plecami. Minęła wilgotny ręcznik leżący na podłodze, ale nie zatrzymała się, aby
go podnieść. Nawet na niego nie spojrzała, całą uwagę poświęcając zapalanym przez siebie
świecom. Czuła, że pozostawia za sobą ślad światła, że każda świeczka którą zapala, obnaża
ją coraz bardziej; czuła utkwiony w niej wzrok. Czy ją podziwiał? Czy pobudzał go jej
widok? Czy jest zaborczy czy uległy, jak służący w jej pracy? A może nią gardzi? Czy znał ją
wcześniej i odczuł odrazę do jej osoby za to, że wróciła tu znowu? Czy pogardzał nią za to, że
trafiła na niego ponownie, kimkolwiek był?
Żadna z tych rzeczy również nie miała znaczenia. Josephine uświadomiła sobie, że jest
zdenerwowana. Była tu dawno temu. Odzwyczaiła się od dotyku, zbyt przyzwyczajona do
metod stosowanych w świecie biznesu, konsultacji, negocjacji, demonstrowania przewagi nad
kolegami i konkurentami, poszukiwania wpływów i korzyści. Tutaj, w Estwych, niepotrzebne
były opinie ani decyzje. Gdy przypomniała sobie o tym, odprężyła się. Spłynął na nią długo
oczekiwany spokój. Zapaliła ostatnią świecę.
- Obróć się - powiedział. - Pozwól mi cię zobaczyć.
Odwróciła się.
Ujrzała go na wpół leżącego na łóżku. Był smagłym młodym mężczyzną, w przyzwoitym,
ciemnym lub ciemnoszarym garniturze. Nie był żadnym z tych facetów, z którymi miała
poprzednio do czynienia tu, w Estwych. Jego uroda była trudna do określenia.
"Wschodnioeuropejska"- pomyślała.
Marynarkę miał rozpiętą. Ręce złożył pieszczotliwym gestem na żołądku. Złoty sygnet na
palcu odbijał światło świec. Dłonie miał wąskie. Josephine ciągle czuła miejsca, których
dotykał. Jego taksujący wzrok także spoczywał na tych miejscach. Czuła jego oczy na swym
biuście, szczególnie na tatuażu między piersiami. Zobaczyła, że walizka leży u jego stóp,
otwarta, a rzeczy znajdujące się w niej, w nieładzie. Musiał w nich szperać. Nie był to ten
rodzaj przedmiotów, których można by się spodziewać w walizce zamożnej kobiety interesu.
- Ubierz się teraz - powiedział. Josephine była zaskoczona.
- Ubrać się? Uniósł brwi.
- Poddajesz to w wątpliwość?
- Nie - powiedziała szybko Josephine. - Oczywiście, że nie. Wskazał na walizkę.
- Pończochy - powiedział - będą odpowiednie. I buty.
- Oczywiście - odrzekła Josephine.
- Nie ma potrzeby o tym mówić - powiedział do niej.
- Przepraszam - odpowiedziała automatycznie.
- Ani przepraszać - powiedział. - Twoja skrucha jest pewna. Możesz zbliżyć się do łóżka.
Josephine spuściła wzrok i podeszła do łóżka. Po omacku zlustrowała walizkę, znalazła pas
od podwiązek - ten czarny, ozdobiony mnóstwem drobnych koronek - i założyła go na biodra.
Znalazła pończochy, również czarne, świeżą paczkę. Zdjęła celofan. Wyjęła każdą pończochę
oddzielnie, zrolowała w dłoniach przed nałożeniem i naciągnęła przypinając je do podwiązek.

6

Kolejno stawiała stopy na łóżku, wygładzając pończochy na nogach i prostując szwy. Czuła,
że mężczyzna ją obserwuje. Ona na niego nie patrzyła. Buty były lśniąco czarne, a obcasy na
tyle wyższe, że nie mogłaby ich ubrać na żadną inną okazję. Włożyła je i stanęła przed nim.
Oczy wciąż miała spuszczone.
- Jeszcze jedna rzecz - powiedział. Pogrzebała w walizce i znalazła ją.
- Przynieś to tutaj - rozkazał.
Ujęła to w obie dłonie i podała nie patrząc mu w twarz. Był to kołnierzyk z czarnej, miękkiej
skórki. Wziął go z jej rąk.
- Uklęknij - powiedział, a gdy wykonała polecenie, założył go jej na szyję.
Pozostawił ją przez chwilę w tej pozycji, aby rozkoszować się całkowitym
podporządkowaniem. Ktoś inny na jego miejscu pieściłby jej głowę, gdy tak przed nim
klęczała. Ale nie on. Nawet jej nie dotknął.
- A teraz wstań - powiedział. - Twarzą do ściany, Josephine podeszła do szafy i stanęła w
rogu, czując swoje
wywyższenie w tych niezwykłych butach. Wpatrując się w
ścianę, złączyła palce i splotła ręce na głowie.
Słyszała jego kroki za sobą i cichy głos, tuż przy uchu:
- Złącz ręce z tyłu.
Usłuchała go i poczuła dotyk zimnego metalu, gdy zakładał jej kajdanki, wpierw wokół jej
lewego, a następnie prawego nadgarstka. Jeszcze raz pogładził jej nagie pośladki, po czym
zostawił ją. Usłyszała, jak wracał do łóżka: ciche skrzypnięcie sprężyn, gdy się na nim kładł.
- Widzę, że dawno nie miałaś z tym do czynienia - powiedział.
Josephine nie odpowiedziała.
- Dlaczego znalazłaś się tutaj? - zapytał.
Wargi Josephine były suche. Oblizała je ukradkiem.
- Możesz odpowiedzieć - powiedział głosem, w którym czuło się rezerwę.
- Jestem tu, aby słuchać - odpowiedziała Josephine przez zaciśnięte gardło.
- Posłuszeństwo - powiedział. - W Estwych posłuszeństwo jest obowiązkiem. Czyżbyś o tym
zapomniała?
- Nie byłam do tej pory posłuszna nikomu, tylko sobie samej - odparła Josephine.
- Istotnie? - zadrwił. - Co w takim razie powinienem z tobą zrobić?
Mówił to rozkapryszonym tonem i z charakterystycznym dla prześmiewców akcentem.
Josephine wzięła głęboki oddech.
- Oczekuję kary - powiedziała.
- Karcącego potraktowania - powiedział. - Czy mam się tym zająć?
Josephine uświadomiła sobie, że wpatruje się tępo w ścianę. Zamknęła oczy.
- Tak, sir - powiedziała. - Tak, mistrzu.
- Możesz mnie o to poprosić - powiedział.
Josephine czuła, jakby podłoga pod nią się rozstąpiła. Chciała ugiąć nogi w kolanach, ale
wiedziała, że nie ma przyzwolenia.
- Mistrzu - powiedziała. - Byłam nieposłuszna i samowolna i proszę o ukaranie mnie.
Gdy tylko wypowiedziała te słowa, poczuła się lepiej i pewniej. Otworzyła oczy. Wciąż stała
przed ścianą, z rękami na plecach, ale z większą pewnością siebie.
- Jaki stopień dyscypliny byłby dla ciebie odpowiedni? - zapytał.
Ponownie zamknęła oczy.
- Surowy - odpowiedziała, a jej glos w tym momencie był na granicy szeptu.
- Surowa dyscyplina - powtórzył zrównoważonym tonem. -W porządku, cała noc przed nami.
Josephine nie powiedziała ani słowa. W pokoju było ciepło. Nie drżała. Czekała. Znikąd nie
dobiegał żaden dźwięk. Dom sprawiał wrażenie wyludnionego. Po chwili usłyszała jego

7

obecność. Spięła się mimowolnie, ale on nie podszedł do niej. Usłyszała dźwięk
przypominający pisk bobrów. Widocznie przesuwał jakiś mebel.
- Obróć się teraz - powiedział.
Odwróciła się. Przesunął fotel w puste miejsce pomiędzy łóżkiem i kominkiem.
- Podejdź tu - rozkazał.
Wyprowadził ją z rogu i ustawił za oparciem fotela.
- Pochyl się nad poręczą.
Josephine przechyliła się przez oparcie fotela na tyle, jak pozwalały na to ręce skute na
plecach. Straciła równowagę - jej głowa znalazła się na poduszce fotela a tyłek w powietrzu.
Ramiona miała niezgrabnie wykręcona plecach. Obróciła głowę w jedną stronę, tak że
policzek dotknął obicia. Materiał był szorstki, śmierdział kurzem i wiekiem. Jednym okiem
mogła dostrzec nogę od łóżka, róg swojej walizki i drzwi prowadzące do sypialni.
Wydawało jej się, że się poruszył, ale nie wiedziała w którym kierunku. Czekała, aby poczuć
jego dotyk. Wtedy usłyszała go, gdzieś przy kominku. Dotarł do niej nieśmiały dźwięk
skrzypiącego dzwonka. Minęła minuta lub dwie. Rozległo się pukanie do drzwi.
- Proszę - powiedział wyraźnie,
Drzwi otworzyły się i weszła służąca. To była Lucy, ta sama Lucy, która niecałą godzinę
temu tu, w tym pokoju, obnażała swój tyłek na życzenie Josephine. Teraz Lucy przyjrzała się
Josephine, półnagiej, przewieszonej przez poręcz krzesła. Jej twarz nie zdradzała żadnego
szczególnego uczucia. Patrzyła ponad nią.
- Tak, sir? - powiedziała.
- Przynieś mi koniak, Lucy, proszę.
- Tak, sir - powiedziała Lucy. - A dla pani?
Nastąpiła przerwa. Kątem oka Josephine ujrzała go przy łóżku, przeglądającego zawartość jej
walizki Słyszała brzęk metalu i cichutki szelest skóry.
- Dla pani nic - powiedział.
- Dziękuję, sir - powiedziała Lucy i wyszła.
Stał chwilę koło drzwi, potem okrążył Josephine i podszedł do niej od tyłu. Dotknął ją tak, jak
ona sama dotykała Lucy, służącą, gładząc rękami jej tyłek, obłości i szczeliny. Macając ciało,
czuł ciężar pośladków i napięcie skóry. Pomiędzy udami natrafił na wilgotną fałdę, zanurzył
palce i pozwolił im tam baraszkować przez moment.
Następnie okrążył krzesło i stanął z przodu tak, by mogła go widzieć. Kucnął przed nią,
podciągając nogawki spodni. Uniósł rękę i zaczął pieścić jej włosy. Josephine czuła, że drży z
oczekiwania.
- Chcesz knebel? - zapytał ją. - Czy wolisz krzyczeć?

ROZDZIAŁ l

Od czasu rozwodu Josephine pracowała w ministerstwie. Była to odpowiedzialna praca, na
średnim stanowisku kierowniczym, ale odrobinę nudna. Widoki na przyszłość nie były
wielkie, choćby dlatego, że nie mogła znaleźć dostatecznej motywacji do pięcia się po
szczeblach kariery. Płaca była w porządku, choć nic nadzwyczajnego, W życiu Josephine nie
było niczego, co można by uznać za specjalne, czy nadzwyczajne. Nie mogłaby nawet
powiedzieć, że ma problemy: Trzeba przyznać, że była dość bystra by wiedzieć, iż kiedyś
zjawi się ktoś w jej życiu, niezależnie, czy był przedtem czy nie. Małżeństwo z Larrym
nauczyło ją tego. Larry uznał, że mają problemy, więc mieli. Matkowała mu w czasie kryzysu
tak długo, jak mogła wytrzymać; potem odeszła i nie oglądała się więcej za siebie.
Uświadomiła sobie, na początku z poczuciem winy, później już ż dumą, że woli samodzielne
życie. Wpierw skierowała całą energię na znalezienie pracy, następnie całkiem jej się

8

poświęciła. Było to tak, jakby żyła na obcej planecie, całkiem sama. Traciła cierpliwość z
powodu drobiazgów, wtedy siedziała całe popołudnie wyglądając przez okno, podczas gdy na
jej biurku piętrzył się stos rzeczy, które powinny być gotowe poprzedniego dnia. Myśli jej
błądziły, podsuwając rozmaite obrazy. W chwilach przebudzenia uznawała je za
niewiarygodne fantazje; jednak fantazje te trwały całymi dniami i wówczas uważała je
zaprawdę. Była przekonana, że jeden z księgowych obrabowywał banki a jego podobizny
oglądała na pierwszej stronie "Evening Standard".
Odgradzała się od tych myśli dopiero wtedy, gdy łapała się na tym, że idzie za nim po pracy i
próbuje obmyślać sposoby pojmania go i doprowadzenia na posterunek policji. Kilkakrotnie
PO powrocie do domu tyła pewna, że ktoś znajdował się w mieszkaniu podczas jej
nieobecności - ktoś bardzo inteligentny, kto nie pozostawił nawet jednego śladu swojej
bytności.
Znowu zaczęła się masturbować.
Ale tym razem było jakoś inaczej, przestała odczuwać poczucie winy z tego powodu. Zawsze
zakładała, że jest to coś, z czego się wyrasta, tak jak z przywiązania do ulubionych miejsc.
Robi się to do czasu podjęcia normalnego współżycia, a wówczas odpowiedzialność za swoje
orgazmy składa się na ręce partnera. Ale po Lanym, przez długi czas nie miała ochoty na
kogoś nowego i ku własnemu zdziwieniu, zaczęła wchodzić w to znowu i znowu, tak jakby
nigdy tego nie zaprzestała. Aż wreszcie, gdy nauczyła się w ten sposób relaksować i czerpać z
tego przyjemność, odkryła, że jest to lepsze niż wszystko co kiedykolwiek robiła z Lanym.
Oddawała się temu wszędzie: pod prysznicem, w salonie, w kuchni, pilnując się, aby się w
tym całkiem nie zatracić. Czasem zaczynała bezwiednie, budząc się w środku nocy z
dzikiego, powikłanego snu, bez tchu, jakby po wyścigu ze śmiercią. W cichej i ciemnej
sypialni odczuwała nagle wielką samotność i pustkę. W poszukiwaniu otuchy ręka
ześlizgiwała jej się w dół, między nogi i ku swojemu zdziwieniu odkrywała, że jest ciepła i
wilgotna, a jej wargi nabrzmiałe i ustępliwe, jakby fantom kochanka tuż przed chwilą
wyślizgnął się z pościeli. Dwoma wilgotnymi palcami przymilała się drżącemu węzłowi
swojej łechtaczki aż do pełnego przebudzenia; dysząc i sapiąc wyginała się w łuk, tak że
jedynymi częściami ciała, dla których istniało podparcie, były pięty i. czubek głowy. Jej uda
wyginały się w kabłąk, a ona sama odczuwała słodycz rozchodzącą się od piersi i brzucha.
Czasem wydawała potężny okrzyk - bardziej desperacji niż triumfu.
Nic nie gościło w jej umyśle gdy tak rozpracowywała swe ciało aż do szczytu szaleństwa: ani
wyobrażenia mężczyzn, ani przyjemne fantazje dotyczące nabrzmiałych, pulsujących
członków, czy też mocno umięśnionych pośladków. Była tylko Josephine i jej palce -
pracujące, pracujące...
Była pełna niechęci, gdy przychodziło jej spojrzeć na jakiegoś mężczyznę. Ciągle nie było
nikogo, na myśl o kim byłaby szczególnie podekscytowana ani w biurze, ani w metrze, ani na
ulicy. Mężczyźni zwracali na nią uwagę, zawsze tak było. Miała atrakcyjną figurę, wiedziała
o tym, pełny i jędrny biust, okrągły tyłek. Nigdy nie jadła na tyle dużo, by chociaż odrobina
tłuszczu odłożyła jej się w talii. Mężczyźni oglądali się za nią, zwracając na nią uwagę i
szukając zainteresowania z jej strony. Ale jakoś nie chciała zawracać sobie tym głowy.
Sprawiała wrażenie, że nie ma dla nich cierpliwości, chociaż z natury była cierpliwa. Potrafiła
wykazać zdumiewającą wprost cierpliwość, szczególnie, gdy osiągnęła to, co chciała.
Wiedziała, że chce czegoś teraz. Ale nie miała najmniejszego pojęcia, czego.
Czego chcą inne kobiety, poza romansami i awansami? Dzieci? Josephine skrzywiła się na tę
myśl. Posiadać coś małego, mokrego i bezradnego, rosnącego w tobie, coś co będzie żądało
całej twojej uwagi i zrujnuje twoją niezależność - nie, dzięki. Coś prostego? Wakacje. Dwa
tygodnie w Hiszpanii lub odpoczynek na odludziu, w Szkocji. To nie brzmi zbyt nęcąco. Nie
pragnęła relaksu, ale nie chciała też zająć się niczym nowym. Nie było nikogo, czyjego
towarzystwa by pragnęła. Nie mogła również znieść myśli o podjęciu jakiś działań na własną

9

rękę. Do kogo mogła pójść w odwiedziny? Do nikogo. Czytała kobiece pisma, szukając
jakiegoś tropu, ale żadne z nich nie przyciągnęło jej uwagi. Członkowie rodziny królewskiej,
jak przyrządzić pasztet, procesy dotyczące utrzymania małżeństwa z alkoholikiem, mydło,
gwiazdy - cóż to miało z nią t wspólnego? Nie mogła odnaleźć się nawet w modzie czy
artykułach dotyczących zarządzania. Wszystkie te współczesne komety zajmowały się
tworzeniem szykownego i wyidealizowanego wizerunku.
Było faktem, że Josephine zgubiła drogę. Czytała o kryzysach ludzkich, pojawiających się w
połowie życia, ale to jej nie f dotyczyło, przekroczyła ledwie trzydziestkę. Może potrzeba jej
było wyzwania. Szybowanie po niebie. Wielkie polowanie. Po-l moc głodującej Etiopii.
Westchnęła i wyjrzała przez okno. W Marylebone był lipiec r lało bez przerwy. Ludzie
ukryci pod parasolami pędzili na lunch. Spojrzała na zegarek. Ranek minął, a ona nie
skończyła nawet petycji, którą powinna była napisać. Znowu musiała zażądać przyniesienia
kanapek.
Telefon do doktor Shepard nie był ostatnią deską ratunku, ale na pewno wołaniem o pomoc.
Była u niej dwa lub trzy razy w ciągu ostatnich lat, zazwyczaj gdy chodziło o poradę
ginekologiczną, gdyż nie chciała udać się do swojego lekarza ogólnego, nadąsanego, starego
mężczyzny z niezrozumiałym akcentem. Dr Shepard była znajomą jej matki. Pewnego dnia
niespodziewanie zadzwoniła do Josephine. Było to krótko po jej wesele.
- Jeśli będę mogła coś dla ciebie zrobić, daj mi znad - powiedziała. - Jestem w pobliżu.
Chód nie było to powiedziane jasno, Josephine wiedziała, że matka prosiła dr Shepard, aby
miała na nią oko. W istocie rzadko rozmawiała z matką o dr Shepard. Nie była pewna skąd się
znały. Przyjazd z czasu wojny, jak przypuszczała Josephine, bądź z lat szkolnych.
Dr Shepard miała prywatną praktykę. Gdy Josephine zatelefonowała, okazało się, że w
międzyczasie przeszła na emeryturę.
- Ale nie martw się tym - powiedziała jej lekarka. - Musisz odwiedzić mnie w domu. Przyjdź
na obiad.
Nie pozwoliła Josephine przerwać rozmowy bez umówienia się na konkretny dzień.
Dr Shepard była energiczną, życzliwą kobietą, której wiek można było ocenić równie dobrze
na lat pięćdziesiąt, jak też siedemdziesiąt Mieszkała w olbrzymim, odosobnionym domu w
Hampstead, otoczonym czereśniowymi drzewkami.
Drzwi otworzyła inna kobieta: niska, lekko otyła, parę lat młodsza od dr Shepard. Nie uznała
za stosowne przedstawić się - gospodyni, jak przypuszczała Josephine. Było jasne, że dr
Shepard żyje sama, jako wdowa lub osoba niezamężna.
"Raczej niezamężna” - pomyślała sobie Josephine. Dr Shepard była wystarczająco silną
osobą, by móc dokonać takiego wyboru.
To był prześliczny dom. Zbudowany w latach trzydziestych, ale odnawiany później; włożono
w niego wystarczająco dużo pieniędzy i smaku, aby dawał poczucie komfortu. Nic nie zostało
unowocześnione, jednak wszystko było w doskonałym stanie. Bóg raczy wiedzieć, jaki jest
koszt jego utrzymania.
Gospodyni podała wyśmienitą kolację: cielęcinę z morelami oraz doskonały budyń. Sama nie
jadła z nimi.
- Będę wścibska - powiedziała dr Shepard - i zapytam się, jak sobie radzisz? Jak wygląda
życie pracującej dziewczyny w obecnych czasach?
- Jak wiele z tego dotrze do mojej mamy? - spytała Josephine z lekkim uśmiechem.
Dr Shepard westchnęła i uniosła dłoń, jakby składała przysięgę Hipokratesa.
- Całkowita dyskrecja. Być może jestem wścibska, ale na pewno nie jestem plotkarą.
Nagle Josephine zauważyła, że mówi jej więcej niż zamierzała, tej kobiecie, którą ledwie
znała. Opowiadała, jak to z jednej strony wszystko świetnie się układa, a z drugiej sypie.

10

- Czuję się, jakbym gdzieś utknęła - powiedziała przy kawie i kieliszku Cointreau. - W jakimś
zaułku. Nie mogę powiedzieć, żebym nie lubiła swojej pracy, życia czy wszystkiego. To jest
po prostu tak, że mi czegoś brakuje, a ja nie wiem czego.
- A co z seksem? - spytała dr Shepard.
Olbrzymia otwartość, z jaką zadawała pytania sprawiła, że Josephine również chciała byd z
nią szczera. Potrząsnęła głową i wpatrzyła się w swój kieliszek likieru.
- Od dawna nic - powiedziała. - Dokładniej od rozwodu.
- Ale przecież musiałaś mieć jakieś propozycje - bez osłonek
powiedziała dr Shepard. - Taka soczysta, młoda kobieta jak ty.
Josephine wzruszyła ramionami. Spojrzała dr Shepard w oczy.
- Czy to będzie miało jakiś sens - odezwała się - jeśli powiem, że miałam różne propozycje,
ale w tej chwili nie pamiętam nawet od kogo?
Dr Shepard dociekała:
- Utrata zainteresowania mężczyznami, czy tak?
- W istocie - powiedziała - chwilowo.
- To naturalne - odparła dr Shepard półgłosem.
- Nie wiem - kontynuowała Josephine. - Myślę, że całkiem lubię mężczyzn, ale nie sądzę, by
znalazł się taki, który by mi dogodził, o! - powiedziała, śmiejąc się z zakłopotaniem.
Dr Shepard nie zwróciła uwagi na jej zażenowanie.
- Mam na myśli, że do tej pory nie spotkałam nikogo takiego - powiedziała Josephine - a
przecież nie mogę zawracać sobie głowy ciągłym szukaniem. Z drugiej strony, jeśli ten
właściwy rzucimy się do moich stóp, nie jestem pewna, czy zdołałabym to zauważyć. Wydaje
mi się zawsze, że myślę o czymś innym -powiedziała.
- No tak, to może być-zbyt wysokie ciśnienie, niedobór żelaza, bądź coś w tym stylu -
powiedziała dr Shepard. - Czy odżywiasz się prawidłowo?
Josephine wzruszyła ramionami. Poprzedniego wieczoru ograniczyła się do przyniesienia
posiłku z chińskiej restauracji. Nawet zamierzała coś ugotować, ale poszła do kuchni, gdzie
musnęła w przelocie biustem lodówkę i to ja sprowokowało. Zamiast gotować, stała tam w
ciemniejącym pomieszczeniu, z zadarta spódnicą, palce błądziły wokół ud, nagi tyłek uderzał
miękko o lodówkę, a ona sapała i parła naprzód, dążąc do osiągnięcia serii szczytów.
Czy powinna opowiedzieć o tym dr Shepard? Lepiej nie. Dr Shepard nadal do niej mówiła:
- Kiedy byłaś ostatnio na kontroli? Dawno? Czy chcesz, żebym rzuciła okiem na ciebie?
- Proszę, o ile nie będzie to zbyt duży kłopot. Dr Shepard skończyła kawę i wstała z krzesła.
- Zostajesz na noc, prawda? - powiedziała, jakby to było wcześniej ustalone.
- Och - powiedziała Josephine - myślę, że... Dr Shepard przerwała jej.
- Łóżko jest przygotowane, a rano łatwo ci będzie się stąd wydostać. Jestem pewna, że
okażesz się śpiochem, chociaż ja zazwyczaj w lecie nie mam problemów ze wstawaniem. -
Nie czekając na odpowiedź, kontynuowała: - Chyba nie chce ci się teraz wychodzić i szukać
taksówki o tej porze.
- W porządku - powiedziała Josephine. - Zostanę. Dziękuję.
- Chodź, pokażę ci, gdzie będziesz spała.
Zaprowadziła Josephine do pokoju na górze, w którym znajdowało się żelazne łóżko, ohydna
dekoracja składająca się z pięćdziesięciu róż, olbrzymi fotel, podwójna, ślicznie połyskująca
szafa w kolorze orzecha i niezbyt wiele miejsca na cokolwiek innego.
- Bądź tak uprzejma, rozbierz się i wskocz do łóżka - powiedziała lekarka i zasunęła kotary. -
Wrócę i zbadam cię, tylko muszę przynieść walizeczkę z narzędziami.
Uderzyła pięścią w materac zagradzający jej drogę.
- Ten rupieć jest w rzeczywistości bardzo wygodny, wierz lub nie - powiedziała i pozostawiła
Josephine samą.
Josephine zsunęła żakiet i rozpięła bluzkę.

11

"Jest coś dziwnego w tym, że robi to tutaj i teraz" - pomyślała, zdejmując spódnicę i
wieszając ją z resztą ubrań w szafie. Ale decyzję o badaniu podjęła już po obiedzie, po
którym czuła się całkiem zrelaksowana i lekko pijana. Spodziewała się, że ^kolejność będzie
odwrotna - o ile w ogóle o tym myślała - czyli, że badanie nastąpi wpierw, przed częścią
towarzyską spotkania. Ale dr Shepard była osobą dbającą o własną wygodę.
"Być może - pomyślała Josephine leniwie, zsuwając z nóg rajstopy - to było powodem, że
zatrudniała gospodynię".
Usiadła na łóżku. Było raczej wygodne. Zaczęła cieszyć się, że zbliża się pora snu.
Zastanawiała się, czy powinna pozostać w staniku i majtkach, czy też je zdjąć. Gdy
poprzednio była badana przez dr Shepard, odbywało się to w starym gabinecie lekarskim w
mieście. Znajdowało się tam wiele usłużnych pielęgniarek z obszernymi fartuchami, aby
okryć czekającego na badanie pacjenta. Nie trzeba było obnażać nawet kawałka ciała przed
momentem, w którym dr Shepard przystępowała do badania i ubierało się ponownie,
natychmiast po badaniu. Wszystko to wydawało się obecnie odrobinę kłopotliwe. A dr
Shepard wspominała zdaje się o spaniu nago?
Josephine zdjęła stanik. Następnie majtki. I wtedy zrobiła coś, co ją samą zaskoczyło. Uklękła
w fotelu, odsłoniła zasłony i wyjrzała przez okno.
Ktokolwiek by spojrzał zobaczyłby ją, klęczącą tam. Przy zapalonym świetle w sypialni
widać ją było wyraźniej niż ona mogła widzieć. Oczywiście za oknem nie było nikogo, prócz
czereśniowych drzewek, poruszających się niespokojnie na wietrze, który zerwał się nie
wiadomo kiedy, tylko dlatego, że nie było nikogo na zewnątrz, mogła sobie pozwolić na
ukazanie się w oknie nago. Ale czego w takim razie szukała? Jakiegoś znaku, sygnału, że
wszystko jest na dobrej drodze? Widziała tylko swoje odbicie: twarz w kształcie serca i pełny,
jędrny biust obnażony przed nocą. Czereśniowe drzewka poruszały w ciemności swoimi
liśćmi, a bursztynowe światło latarni ulicznej falowało na nich jak księżyc na wodzie.
Josephine usłyszała, że dr Shepard nadchodzi i szybko zanurkowała w pościel.
- Możemy zaczynać. Nie jest ci zimno? Chyba nie - powiedziała dr Shepard i odkryła kołdrę.
Jeśli nawet była zaskoczona widokiem Josephiny leżącej nago, nie okazała tego. Po prostu
nałożyła słuchawki na uszy, osłuchała jej piersi i przeponę, poprosiła o uniesienie kolan i
rozwarcie nóg, potem obróciła ją i osłuchała plecy. Pozostawiła ją w takiej pozycji minutę lub
dwie, podczas których uciskała jej ramiona rozmasowując napięcie, z którego Josephine
nawet nie zdawała sobie sprawy. To było cudowne uczucie być pieszczoną w ten sposób.
Josephine zawsze znajdowała coś lekko seksownego w dotykaniu przez bezosobowe dłonie
profesjonalisty. Nawet gdy dawała się czesać, było to dla niej łagodnym, zmysłowym
doświadczeniem. Masaż wykonywany przez dr Shepard był czymś więcej, dużo więcej.
Josephine miała nadzieję, że lekarka będzie kontynuować i masować ją po całym ciele. Ale
ona nagle przestała, klepnęła ją energicznie w tyłek i powiedziała niskim głosem:
- Wszystko z tobą w porządku, dziewczyno.
- O, miło to słyszeć w każdym razie - powiedziała Josephine głupio i wyślizgnęła się z łóżka
omijając dr Shepard, aby wziąć swoje rzeczy z krzesła. Jej odwaga zniknęła gdzieś nagle i nie
wiadomo czemu. Pomyślała, że znowu przez moment była bliska utraty opanowania,
wymknięcia się z rąk dr Shepard do swojego prywatnego świata, tam gdzie była zupełnie
sama i gdzie nic nie było całkiem takie, jak można się było spodziewać.
Za jej plecami dr Shepard szła w kierunku drzwi, jakby w odpowiedzi na pukanie, którego
Josephine nie udało się usłyszeć. Drzwi otworzyły się i weszła gospodyni.
Josephine podniosła pierwszą lepszą część garderoby, jaką był jej stanik i absurdalnie zakryła
nim biust. Była w pełni świadoma, że nie ma na sobie rajstop. Obydwie kobiety słyszały, jak
chwyta gwałtownie powietrze i obie na nią patrzyły. Poczuła, że posyła im głupi, szeroki
uśmiech, jedyną obronę, na jaką mogła się zdobyć. Gospodyni odwzajemniła uśmiech
niezwykle naturalnie.

12

Jeśli Josephine myślała w tym czasie, że dr Shepard przeprosi ją za zlekceważenie, była w
błędzie.
- Nie przejmuj się, Josephine - to było wszystko co powiedziała.
- Nie ma takich rzeczy, których by Annabella nie widziała. Żadnych sekretów przed
Annabella.
Po prostu uważała, że Josephine jest zakłopotana bez powodu.
- Powinnyśmy znaleźć dla naszej młodej przyjaciółki jakąś koszulkę nocną, jak myślisz? - dr
Shepard zwróciła się do gospodyni.
- Och nie - powiedziała Josephine - nie ma potrzeby. Do tej pory nie używałam. A poza tym -
dodała żywo - jest przecież lato.
Mówiąc to była zajęta zakładaniem stanika, próbowała go zapiąć na plecach.
Dr Shepard przyglądała się jej krytycznie.
- Zamierzasz ubrać się znowu? - powiedziała tonem wyrażającym zdziwienie.
- Och nie, przypuszczam, że nie - powiedziała Josephine. -Która godzina? To musi być jak
sądzę pora, gdy zwykle jestem już w łóżku.
- Dobrze - powiedziała dr Shepard cierpliwie. - Nie udamy się do łóżek jeszcze przez małą
chwilę. Zamierzam wziąć kąpiel przed pójściem spać. Zawsze to robię. A ty, Josephine, nie
chciałabyś się wykąpać?
- Och tak, oczywiście - odpowiedziała Josephine, ciągle jeszcze wytrącona z równowagi.
- W takim razie nie ma potrzeby ubierać się znowu - powiedziała dr Shepard serdecznie. -
Annabella przygotuje ci kąpiel, a my tymczasem zejdziemy na dół zobaczyć, czy nie zostało
jeszcze trochę Cointreau. Możesz zejść, tak jak stoisz.
Obie kobiety przyglądały się jej wyczekująco. Josephine spojrzała na nie szeroko otwartymi
oczami. Przełknęła ślinę.
- W porządku - powiedziała.
Z rozmysłem odpięła sprzączkę stanika i zdjęła go znowu. Stała przed nimi naga.
Dr Shepard zwróciła się do gospodyni:
- Annabello, dlaczego nie dasz naszej młodej przyjaciółce kąpielowego szlafroczka?
Było coś takiego w jej głosie, co zabrzmiało jak triumf, jakby właśnie zdobyła nowy atut w
długo przebiegającej debacie z przyjaciółką. Ale teraz, myślała Josephine, gdy dwie kobiety
wyszły i drzwi sypialni zamknęły się za nimi, dr Shepard mówiła wszystko z emfazą,
rodzajem wystudiowanego niedbalstwa. Istniało coś niejasnego, niedopowiedzianego między
tymi dwiema kobietami: niby zwykłe, milczące, domowe porozumienie, a jednak...
Josephine usiadła na łóżku, uderzona nagłą myślą.
Lesbijki. Były lesbijkami.
"Utrata zainteresowania mężczyznami, czy tak?" - pytała ją Dr Shepard tam na dole. Na
Boga, co jej odpowiedziała?
"Nie udamy się do łóżek jeszcze przez małą chwilę” - mówiła dr Shepard. - "Nasza młoda
przyjaciółka” - tak ją nazywała, dwa razy zwróciła się do niej w ten sposób. "Soczysta, młoda
kobieta, jak ty”
Lesbijki. W porządku. To było obecnie bardzo modne wśród kobiet; feministyczny
separatyzm, to wszystko. Josephine nie znała żadnych lesbijek, ani nie słyszała o żadnych w
swoim otoczeniu. Kiedy była uczennicą żeńskiej szkoły z internatem, docierały do niej różne
pogłoski. Część z nich była prawdą. Raz nawet zachowała się nierozważnie. Chodziło o jedną
z koleżanek: nieszczęśliwą i niepopularną dziewczynę o imieniu Maria, która lubiła się
wałęsać za Josephine z pokoju do pokoju. Pewnego razu, po meczu siatkówki, Josephine
rozmyślnie ociągała Siew szatni, aby Maria mogła ją oglądać. Przez ciekawość. Była
dziewicą. Gdy wszystkie pozostałe dziewczęta wyszły, Maria ściągnęła majtki. Przyglądały
się sobie wzajemnie. Maria chciała, żeby się onanizowały, ale Josephine bała się. To było lata
temu. Bardzo dawno. Co mówi się o lesbijkach? Zawsze jest jedna dominująca, a druga

13

podległa. W każdym razie, wśród lesbijek generacji dr Shepard. Prawdopodobnie są razem od
lat, jak stara małżeńska para.
Dr Shepard w dominującej roli; obrała swą drogę, gdy przekroczyła czterdziestkę. Była
wysoką, mocno zbudowaną kobietą. Stanowcza. Mówiła bez osłonek, co myśli. Jej nogi
wysuwały się władczo do przodu, gdy popijała małymi łykami swoje Cointreau. I Annabella,
dobra gospodyni, utrzymująca porządek w domu i gotująca obiad każdego wieczoru, zawsze
w tle; czasem widziana, nigdy nie słyszana.
Rozległo się pukanie do drzwi sypialni.
Josephine, siedząca na łóżku spojrzała na swoją nagość w bezradnym oszołomieniu.
- Proszę wejść - powiedziała.
Annabella weszła i wręczyła jej olbrzymi, pikowany szlafrok: sądząc po rozmiarze, musiał
być męski.
Josephine uśmiechnęła się. To był piękny ciuszek, jeden z tych, które sprawiają przyjemność
za każdym razem, gdy sieje nakłada, chociaż w tym momencie byłaby wdzięczna za
cokolwiek do ubrania.
- Dziękuję - powiedziała.
- Przygotuję ci kąpiel, panienko - zaproponowała Annabella, - Upłynie trochę czasu, zanim
uruchomię bojler. Przyjdę powiedzieć, kiedy będzie gotowa.
- Dziękuję, Annabello - odrzekła Josephine.
Gospodyni wyszła.
Josephine naciągnęła szlafrok i przygryzła wargi, aby powstrzymać nerwowy śmiech.
Luksusowa, stara tkanina doskonale układała się na jej nagiej skórze. Rękawy były o wiele za
długie, więc zawinęła je i czekała na powrót Annabelli.
Znowu wyobrażała sobie różne rzeczy, rozmawiała w myślach sama z sobą. Lesbijki. To było
trudne do uwierzenia. Ale prawdziwe. A ona zgodziła się spędzić noc pod ich dachem i
dała się wciągnąć w tę absurdalną, poufałą rozmowę o kąpieli i spaniu nago. Stała tam i
pozwoliła im patrzeć na siebie, na wszystko, co chciały... Na co dała się namówić?

ROZDZIAŁ 2

Łazienka była olbrzymia i staromodna, na podłodze leżało różowe linoleum, a ściany
wyłożono białymi kafelkami Panowała tu nieskazitelna czystość i pachniało środkami
dezynfekcyjnymi. Działało to na Josephine uspokajająco. Przypominało jej pobyt w szpitalu,
gdy była mała dziewczynka. Zastanawiała się, czy zamknąć drzwi, ale postanowiła nie robić
tego. Cóż miała więcej do ukrycia? Zaśmiała się do siebie i chlapnęła wóda w olbrzymiej,
emaliowanej wannie w kształcie stopy. Kąpiel była gotowa. Weszła do wanny powoli
namydliła całe ciało i leżała wpatrując się w unosząca się parę. Nie mogła sobie przypomnieć,
kiedy ostatnia przebywała w takim komforcie. Jej własne mieszkanie posiadało tylko mała,
plastykowa wannę koloru pierwiosnków. Zawsze używała prysznica, zajmowało to dziesięć
minut. Zupełnie zapomniała, jakie to uczucie tak leżeć sobie w głębokiej, gorącej wodzie;
tylko leżeć, na wpół unosząc się.
Jej palce zabłądziły pomiędzy namydlone uda, dotknęły łechtaczki i zaczęły nabierać tempa
wykonując okrężne ruchy.
Ktoś zapukał do drzwi.
Wzdrygnąwszy się, Josephine cofnęła rękę z poczuciem winy. Głos zapytał:
- Mogę wejść?
To była doktor Shepard.
- Tak - odkrzyknęła Josephine. Jej głos zabrzmiał osobliwie, odbijając się echem od gładkich
powierzchni pomieszczenia.
- Drzwi są otwarte - dodała mając nadzieję, że podjęła właściwą decyzję.

14

Ciągle czuła się bardzo dziwnie, przebywając w łazience z inna kobieta, wystarczająco stara
(mogłaby być jej matka) siedząca w ubraniu na brzegu wanny. Dr Shepard rozmawiała z nią
tak, jakby to była najbardziej naturalna w świecie rzecz. A co, jeśli istotnie była lesbijka?
Josephine znowu zapragnęła się okryć, ale zadecydowała, że najlepszą obrona będzie
pokazanie, iż nie przejmuje się ani trochę tymi dwiema kobietami, wędrującymi tam i z
powrotem wokół niej gdy jest rozebrana; pokaże, że nie stanowi to dla niej problemu ani nie
jest czymś seksualnym.
- Zamierzam polecić cię komuś - zwróciła się do niej dr Shepard. Mówiła teraz łagodniej niż
przedtem, na dole, myśląc być może, że Josephine mogłaby nie chcieć jej wysłuchać.
Wreszcie jakby zdała sobie sprawę, że są to bardzo prywatne rozmowy, a Josephine nie jest
nieczułym stworzeniem.
- Ci ludzie są bardzo dobrzy. Przypomnij mi jutro, zanim odjedziesz, żebym dała ci numer
telefonu.
Zanurzyła rękę w wodzie i przeciągnęła nią tuż nad stopa Josephine. Josephine nie
zareagowała.
- Chodzi o psychiatrę, prawda? - zapytała cicho.
Nigdy nie przyszło jej na myśl, że pewnego dnia będzie musiała odwiedzić specjalistę w tej
dziedzinie. Zawsze współczuła znajomym, którzy musieli korzystać z tego typu porad i czuła
bliżej nie sprecyzowana wyższość nad nimi. Niewątpliwie powinno się umieć kierować
własnym życiem. A zwrócenie się do profesjonalisty po radę "jak żyć" - było z pewnością
przyznaniem się do porażki.
- Niezupełnie. - Dr Shepard wstała. - Raczej o terapię, jeśli bardziej ci to odpowiada. Coś, co
ci pomoże wydostać się z dołka. I rozwinie cię trochę, mentalnie i fizycznie.
Josephine, wciąż siedząc w wannie, obmyła twarz wodo.
- To brzmi strasznie - powiedziała.
- Wiesz przecież - powiedziała dr Shepard - że nie musisz tam iść. Nie zamierzam wywierać
na ciebie presji - w jej głosie zabrzmiała odrobina poprzedniej surowości.
- Wiem, to dla mojego własnego dobra - odrzekła Josephine z lekka ironia.
- Oczywiście - przytaknęła dr Shepard.
W Josephine odezwało się poczucie winy. Ataki na tak uprzejma dla niej dr Shepard, przed
ustaleniem, co ma w rzeczywistości na myśli, były niewdzięcznością. Nie był to przecież
zamach na jej wolność.
- Przepraszam - powiedziała szczerze. - Nie jestem przyzwyczajona do robienia rzeczy,
których nie zaplanowałam. Jest to dla mnie raczej nowe.
- To tylko propozycja - powiedziała dr Shepard i otworzyła drzwi. - Dobranoc, Josephine.
Śpij dobrze.
Po chwili Josephine leżała w łóżku, nadsłuchując w ciemności. Jedyne, co mogła usłyszeć, to
odgłosy wiatru, hulającego wśród czereśniowych drzewek. Z głębi domu nie dobiegał żaden
dźwięk. Widocznie Annabella i dr Shepard również poszły spad. Znowu zastanawiała się, czy
dzielą łóżko.
"Żadnych sekretów przed Annabellą” - dlaczego to powiedziała?
Przez chwilę miała wizję tęgiej postaci, zjawiającej się w środku nocy przy drzwiach sypialni,
ubranej w cienką, bawełnianą koszulkę i trzymającej świecę - która przychodzi, aby dostać się
do jej łóżka. Przewróciła się z boku na bok i wyrzuciła marę z umysłu. Pewnie coś z nią było
nie w porządku, pomyślała sobie zasypiając: doszukiwanie się wszędzie seksu, jak u Freuda...
Rano w drodze do pracy, Josephine rozwinęła kawałek papieru, który dostała od dr Shepard i
przyjrzała mu się. Był tam numer telefonu w centrum Londynu i nazwisko: Dr Hazel. Na
pewno był wysoki, miał piękne włosy, które zaczynały przerzedzać się nad wysokim czołem.
Powinien mieć drobne zmarszczki w kącikach oczu i mówić spokojnie, lecz arogancko o

15

Byciu W Kontakcie Ze Swoimi Emocjami. W świetle dnia Josephine zaczynała mieć
wątpliwości.
Czy to, na co zgodziła się w domu dr Shepard zdarzyło się rzeczywiście ostatniej nocy? Nie
chciała przecież tego zupełnie. Wydarzenia z poprzedniego wieczoru wydawały się
podejrzane i nierealne tu, w normalnym świecie, gdzie ludzie tłoczyli się posępnie w metrze i
ignorowali wzajemnie. Taki panował styl życia.
Położyła skrawek papieru na biurku, przy telefonie. Zadzwoni pod ten numer i porozmawia z
doktorem Hazlem po południu. Ale miała zajęty dzień i mnóstwo naglących rzeczy do
zrobienia o trzeciej, czwartej czy piątej, ważniejszych, niż dawanie upustu własnym
słabostkom. Następne dni również były zajęte. Tak było aż do pewnego szczególnie
okropnego poranka, w poniedziałek, kiedy to nakrzyczała na jedną z sekretarek i prawie
przewróciła szklankę wody, naszykowaną do popicia aspiryny - a było to jeszcze przed
jedenastą - wtedy nagle zatrzymała wzrok na małej kartce papieru. W tamtej chwili uznała to
za jedyną możliwość wybawienia. Westchnęła z irytacją i podniosła słuchawkę.
- Pani Morrow - powiedział miły głos należący do młodej kobiety. - Tak, doktor spodziewał
się pani telefonu. Wyjeżdża pani na tydzień na wieś, prawda?
- Ja? - spytała Josephine podejrzliwie. - Dr Shepard nie wspominała o tym. - Jednocześnie
pomyślała: "O, tak, zabierzcie mnie stąd i ukryjcie".
- To bez znaczenia - odparła recepcjonistka. - Przed wyjazdem powinna się pani zgłosić
przynajmniej na wstępne badania. Kiedy dysponuje pani czasem?
- Nie w tym tygodniu - odpowiedziała Josephine spoglądając w swój kalendarzyk zapełniony
niepożądanymi nazwiskami i niewygodnymi spotkaniami.
- Możemy umówić panią na przyszły tydzień, o tej porze -zaproponowała recepcjonistka.
- W porządku - zgodziła się Josephine. - Gdzie mam się stawić?
Zanotowała adres na kartce, pod numerem telefonu dopisała: "poniedziałek, godz. 11".
Wówczas zauważyła aspirynę i szklankę wody; wrzuciła tabletkę i poczekała, aż się rozpuści.
"Tydzień" - pomyślała.
Następny poniedziałek był gorący. Josephine zdecydowała nie iść w ogóle do biura.
Zatelefonowała i oznajmiła, że popracuje w domu i zabroniła sobie przeszkadzać, chyba żeby
wydarzyło się coś bardzo ważnego. Ubrała luźną, letnią bluzeczkę, spódniczkę i sandałki,
spodziewając się, że dr Hazel będzie chciał ją przebadać. Pojechała wpierw metrem, a potem
taksówką pod wskazany adres.
Gabinet mieścił się przy tylnej uliczce w pobliżu St.Pancras, na drugim piętrze, nad biurem
agencji eksportowej i związkiem sportowym. Na drzwiach nie było wizytówki, więc
Josephine nacisnęła dzwonek i weszła. Na szczycie schodów znalazła drzwi z nieprzejrzystej,
szklanej płyty. Zapukała i weszła do środka. Znalazła się w małym pokoju, zupełnie pustym,
nie licząc biurka, telefonu, książki przyjęć i kartoteki. Prócz tego zauważyła dwie pary drzwi,
identycznych jak te, którymi weszła. Na ścianie pomiędzy nimi wisiał plakat: namalowana
postać w stroju pierrota, czarnej piusce i małej, czarnej masce -domino. Pajac stał odwrócony
do niej plecami, wychylony niedbale przez poręcz balkonu, nad skąpanym w świetle księżyca
ogrodem. Oglądał się przez ramię, jakby chciał zobaczyć, kto podchodzi do niego z tyłu. Nie
wyglądał na smutnego, jak to zazwyczaj pierroci są przedstawiani w malarstwie. Miał
kpiarśki wygląd, jakby robił śmiałe propozycje, czy zapraszał do psoty. To był zdumiewający
obrazek, w jakiś sposób pasujący do medycznej atmosfery.
"Być może - pomyślała Josephine ? powinnam przestać myśleć o wszystkim tutaj w
medycznych kategoriach”.
W tym momencie jedne z drzwi otworzyły siei wyszła z nich pielęgniarka mówiąc do kogoś,
kto pozostał w pokoju, który właśnie opuściła:
- Bardzo dobrze, doktorze.}

16

Była uderzająco piękną kobietą, dobiegającą trzydziestki -jak domyślała się Josephine - ze
wspaniałymi, złotoczerwonymi włosami zaplecionymi w kok, w nakrochmalonym, białym
czepku. Posłała Josephine zawodowy uśmiech gdy zbliżała się w jej kierunku.
- Pani Morrow? Proszę tędy.
Zaprowadziła Josephine nie do gabinetu lekarza, tylko do drugiego pokoju, niewątpliwie
poczekalni. Pod ścianami stały płócienne krzesła a pośrodku okrągły stolik, na którym leżało
z poi tuzina starych magazynów i wazon maków.
- Zaczynałam się zastanawiać, czy przyszłam we właściwe miejsce - powiedziała Josephine.
- Tak, trochę trudno nas znaleźć - powiedziała pielęgniarka.
- Ale jestem pewna, że nie będzie pani żałować tej wizyty.
Powiedziała to jakby w zaufaniu, jak gdyby wiedziała o wątpliwościach Josephine.
- Doktor jest zajęty w tej chwili - kontynuowała pielęgniarka
- więc może zechciałaby się pani rozebrać.
- Tutaj? - spytała Josephine rozglądając się po poczekalni. Nie było tu ani leżanki, ani nawet
parawanu.
- Jeśliby pani mogła - odpowiedziała pielęgniarka. - Och, proszę się nie obawiać. Nikt inny
tutaj nie przyjdzie. Uśmiechnęła się. Miała cudowny uśmiech.
- Znajdzie pani fartuch po drugiej stronie drzwi - powiedziała, wskazując. - Będę na zewnątrz.
I wyszła.
Josephine czuła się trochę dziwnie mając w perspektywie rozebranie się w miejscu, sądząc z
pozorów, publicznym. Położyła torebkę, zdjęła wszystkie części garderoby i szybko nałożyła
fartuch. Usiadła. Ubrania i torebkę położyła na sąsiednim krześle. Nie słyszała niczego poza
ruchem na głównej ulicy i trzaskaniem drzwi, gdzieś piętro niżej.
Pielęgniarka wróciła po minucie lub dwóch. Weszła bez pukania.
- Jest pani gotowa? - spytała. - Proszę za mną. Tędy.
Josephine udała się za nią. Przeszły przez frontowy pokój i podeszły do drugich drzwi, tych, z
których pielęgniarka wyszła by ją przywitać. Otworzyła drzwi i wpuściła Josephine do
środka.
Ku zdumieniu Josephine, ten pokój był również pusty, chociaż stała tutaj przynajmniej
leżanka z otaczającym ją parawanem, biurko z piętrzącym się stosem książek, masa książek
na parapecie i umywalka w rogu. Warunki panowały tu raczej spartańskie. Josephine
spojrzała na pielęgniarkę z lekkim zdziwieniem, gotowa do zadania pytania cisnącego jej się
na usta, ale pielęgniarka powiedziała po prostu:
- Zechce się pani położyć na kozetce. Będziemy do dyspozycji za minutkę.
I zostawiła ją samą.
Gdzie był lekarz? Na pewno znajdował się tutaj, gdy przyszła, więc jak udało mu się stąd
ulotnić bez szmeru?
Powiedziała sobie, że to jej niepokój sprawił, iż cała ta sceneria wydawała się lekko dziwna,
jakby coś tu było na opak. Po za tym, skąd mogłaby to wiedzieć? Nie znała się na terapii,
więc jak to określić, co było zwyczajne, a co nie? Niewątpliwie dr Hazel wyślizgnął się na
minutę z jakiegoś powodu. Pewnie wyszedł do toalety - pomyślała sobie.
Położyła się na kozetce i czekała. Z ulicy dochodziły odgłosy kroków. Była ciekawa, jak
długo to wszystko potrwa.
W następnej minucie weszła pielęgniarka. Była bardzo ożywiona.
- Przepraszam, że musiała pani tak długo czekać - powiedziała zbliżając się do leżanki. - Dr
Hazel już nadchodzi.
Wyciągnęła ręce w takim geście, jakby spodziewała się, że Josephine coś jej da. Josephine
usiadła, nie wiedząc co począć.
- Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, to wezmę od pani fartuch, pani Morrow - powiedziała
z uśmiechem. - Nie zmarznie pani, obiecuję. Jest taki piękny dzień, prawda?

17

- lak - odpowiedziała Josephine automatycznie.
Spojrzała na pielęgniarkę, myśląc raz jeszcze, że nie jest to w żadnym wypadku sposób
traktowania, którego by się spodziewała Jeśli w ogóle spodziewała się czegokolwiek.
Rozwiązała pasek i zsunęła fartuch z ramion.
- Chwileczkę, pozwolę sobie pani pomóc - powiedziała pielęgniarka.
Ręce miała zimne, gdy dotknęła nagiego ciała Josephine. Z uśmiechem zdjęła z niej fartuch i
ponownie zostawiła ją samą w pokoju, nagą, nawet bez prześcieradła, którym mogłaby się
okryć. Zrobiła to z taką naturalnością, jakby czyniła tak każdego dnia, tuzin razy na dzień, w
stosunku do każdego pacjenta. Być może to był test. Może porada lekarska zaczynała się od
sprawdzenia, jak zareaguje na taki sposób traktowania. Zastanawiała się, jak powinna się
zachować. Znowu czekała. Nikt nie przychodził. W ogóle nic się nie działo. Na ścianie wisiał
zegar, zwyczajna tarcza z cyferkami. Czekała trzy minuty. Czekała pięć. Zaczynała być
wyraźnie niespokojna: nie zła, jeszcze nie. Poczuła, że znajome napięcie zaczyna wzrastać.
Czy to wybrała dla niej dr Shepard? Czy to miał być sposób rozpoczęcia terapii, po której
spodziewała się, że ją uwolni od zirytowania i depresji?
Minęło siedem minut.
"Poczekam dziesięć - pomyślała Josephine - i wówczas zawołam pielęgniarkę. Nie, nie będę
czekać".
- Halo?! - zawołała. - Siostro! Nie było odpowiedzi.
- Siostro!
Nadal nic. Ani odgłosu kroków, ani szurania krzesła. Czuła się dziwnie i niezręcznie. Wstała
z kozetki i podeszła nago do drzwi. Przyłożyła do nich ucho. Nic. Otworzyła drzwi chowając
się za nimi i zawołała:
-Halo!
Ostrożnie wysunęła głowę. Zewnętrzny pokój był opustoszały, wyglądał dokładnie tak jak
wtedy, gdy tu przybyła. Drzwi prowadzące na schody były zamknięte, jak również drzwi do
poczekalni, gdzie znajdowały się jej rzeczy. Zirytowana, cofnęła się do gabinetu i rozejrzała
wokół za czymś do okrycia. Ale nic takiego nie znalazła.
Pomyślała o dr Shepard i Annabelli oraz zdawkowym sposobie, w jaki traktowały jej nagość.
Z lekarską nonszalancją.
"W porządku - powiedziała do siebie. - Widziały mnie raz i doktor również zamierza mnie
obejrzeć".
"Jeśli tu w ogóle jest jakiś doktor" - dodała w myślach. Zirytowana odsunęła jednak od siebie
to podejrzenie. Wyszła za próg zewnętrznego pokoju i przespacerowała, naga i bosa, do drzwi
poczekalni.
Zapukała w szybę.
- Halo?! - zawołała po raz trzeci.
Ale znowu nie było odpowiedzi.
Josephine nacisnęła klamkę i weszła. Jej ubrania zniknęły. Torebka również. Nie mogła w to
uwierzyć. Rozglądała się po pokoju, ale nie było tu żadnego miejsca, gdzie mogli je ukryć:
ani szafki, ani żadnego innego schowka.
- Przecież to absurd - powiedziała na głos i wróciła do zewnętrznego pokoju. Tutaj również
nie było żadnej szafki, tylko szuflada w biurku, na którym leżała książka przyjęć.
Pielęgniarka musiała zabrać jej rzeczy i wynieść je gdzieś. Był to szczególny sposób
traktowania.
Josephine otworzyła szufladę. Wewnątrz były ubrania: białe, starannie poskładane. Przez
moment Josephine myślała, że to jej. Wyjęła je, ale nie rozłożyła. To było sportowe ubranie,
rodzaj stroju, który uczennica może wkładać na gimnastykę: mały, biały podkoszulek, białe
szorty i pani białych tenisówek. Wewnątrz każdej tenisówki znajdowała się biała skarpetka

18

sięgająca do kostki. Ubrania były czyste, uprane i wyprasowane, jeśli nie nowe. Tenisówki
wyglądały, jakby nie były jeszcze nigdy noszone.
Spoglądając na nie, Josephine odczuwała dziwne sensacje w dole żołądka. Poczuła, że jest to
w istocie początek czegoś, jakiegoś dziwnego testu psychologicznego, rodzaj labiryntu, w
który wkroczyła i z którego musiała znaleźć wyjście. Czytała kiedyś w jakiś kolorowym
magazynie artykuł o testach, które japońskie firmy przeprowadzały na pracownikach z
aspiracjami, na ludziach, którzy pragnęli odnieść sukces, ludziach, którzy dobrowolnie chcieli
wziąć w nich udział. Przeprowadzono to w następujący sposób: wysłano grupę osób nie
znających się wzajemnie na odległą wyspę, na wyimaginowaną konferencję. Jedna osoba w
grupie miała być szpiegiem: miała obserwować, jak zareagują inni, gdy zorientują się, że nic
nie zostało zorganizowane, że przyszło im tam przebywać przez dwa dni bez jedzenia, a
nawet schronienia.
W owym czasie myślała, że magazyn zmyślił tą historię.
Brzmiała ona jak scenariusz do starej, oklepanej zagadki kryminalnej, a nie egzamin z
umiejętności utrzymania się przy życiu.
Teraz, kiedy sama uczestniczyła w czymś takim, odbierała to w inny sposób. Czuła, że jest to
coś niezwykłego, na co nie umiała nawet znaleźć nazwy. Jak na razie. Zauważyła, że się
uśmiecha.
'Terapia, jeśli bardziej ci to odpowiada - jak mówiła dr Shepard - coś, co rozwinie cię trochę”.
Tak więc, był to rodzaj testu, prawda? A z pewnością jakaś odmiana, zwłaszcza po nudach w
biurze.
I co dalej? Jak przejść przez ten test? Co było jego celem? Może wydostać się stąd i dotrzeć
do domu? Jeśli zrobiłaby to w taki sposób, który pokazałby, że nie uczyniła tego w desperacji,
tylko ze śmiechem, niewątpliwie posunęłoby to ją do przodu, niezależnie od tego, o co im
chodziło w tym teście. Być może przyglądali jej się teraz. Niewykluczone, że dr Hazel jest
gdzieś tutaj, obserwuje ją, aby przekonać się, co zrobi?...
Nie zważała na to. W ogóle się tym nie przejmowała. Osoba niepewna spieszyłaby się i
przymierzyła ubranie, choćby po to, by poczuć minimalny komfort, jaki daje bycie w ubraniu.
Josephine postanowiła odrzucić niepewność. Włożyła strój z powrotem do szuflady. A wtedy
jej ręce dotknęły w głębi czegoś, co miało kształt pudełka.
Wyciągnęła to. Było dość ciężkie. Było to pudełko z kostkami domina. Potrząsnęła nim i
usłyszała, jak grzechoczą cicho. Z ciekawością otworzyła pudełko. Zajrzała do środka.
Zwykłe domino, nic poza tym. Schowała je z powrotem do szuflady, wysunęła krzesło spod
biurka i usiadła. Szorstkie płótno drażniło jej nagie pośladki. Pocieszyła się, że siedzenie nie
jest wykonane z wikliny. Co dalej? Niedbale przetrząsnęła książkę przyjęć mając nadzieję, że
w niej znajdzie jakąś wskazówkę.
Ale nie było tam nic poza kolumnami nazwisk, dat i godzin. Być może jakiś klucz znajdował
się w gabinecie, wśród książek, bądź w poczekalni: jakieś słowa napisane ołówkiem w
którymś z magazynów. Musiał istnieć jakiś trop prowadzący do następnego aktu tej
dziwacznej tresury czy łowów.
Dziesięć minut później zrezygnowała z poszukiwań. Nawet jeśli coś takiego istniało, było
zbyt dobrze ukryte. Stare magazyny nie zawierały żadnych tajnych wiadomości, podczas gdy
książki w gabinecie były zwykłymi czytadłami, wcale nie o medycznej tematyce; rodzaj
literatury, którą można wynosić naręczami z każdego sklepu "Oxfam”. Upewniło to
Josephine, że nie znajduje się w żadnym gabinecie lekarskim. To był dopiero początek.
Doktora Hazla w ogóle nigdy tutaj nie było, prawdopodobnie nawet nie istniał. Była tylko
aktorka udająca pielęgniarkę, która wydała Josephine polecenie rozebrania się, po czym
opuściła budynek tak szybko i cicho, jak to możliwe. Prawdopodobnie powiedziano jej, że
jest to żart o zmysłowym podtekście.
Kim oni mogli być?

19

Josephine zaciekawiły drzwi prowadzące na schody. Odważyła się nacisnąć klamkę. Nie były
zamknięte. Odkrywszy to, poczuła się nadzwyczaj rozluźniona. Tak więc mogła zrejterować
w każdej chwili. O ile nerwy pozwoliłyby jej zejść na dół nago i poprosić o pomoc w
sąsiednim biurze.
Usiadła na biurku*
"Pokażę im nonszalancję" - pomyślała. Po czym zakołysała pieszczotliwie nagimi nogami,
rozmyślnie nie patrząc na telefon. Nie powinna zbytnio się spieszyć. Powinna podnieść
słuchawkę, na zimno i bezbłędnie wykręcić numer i połączyć się...
Z kim?
Z policją?
Z pewnością nie. To zrujnowałoby grę i jej szansę na zwycięstwo. Z biurem? To
zademonstrowałoby lojalność i poczucie obowiązku. Ale nie spryt czy wyobraźnię. Z dr
Shepard? Aby zażądać wyjaśnień?... To byłoby również ogromnie konwencjonalne. Z
dobrym przyjacielem? Do kogo mogła zadzwonić, aby wybawił ją z tej sytuacji?
Nikt nie przychodził jej na myśl.
Nagle poczuła zaskakujący błysk pobudzenia seksualnego. Jesteś sama, naga w biurze. Nikt
nie wie o twojej obecności tutaj. Kogo powinnaś Wybrać, aby go skusić na dołączenie do
ciebie?
To będzie oczywiście zuchwała, ale możliwa do wyobrażenia odpowiedź: zadzwonić do-
kochanka i uprawiać z nim seks na lekarskiej kozetce doktora Hazla.
Ale nie miała kochanka ani nawet starego przyjaciela, po którym mogłaby się spodziewać, że
na to przystanie. Był tylko Larry, jej były mąż, i nic na ziemi nie mogło skłonić jej, by
zatelefonowała do niego ponownie. Nawet w ministerstwie nie było nikogo, kogo chciałaby
uwieść.
Dobrze, wobec tego był ktoś w biurach mieszczących się na dole. Nieważne kto, po prostu
mężczyzna lub, lepiej, chłopiec. Mogła zejść na dół i zaoferować siebie w zamian za ubranie i
opłatę za taksówkę. Ale w takim przypadku musiałaby zejść na dół, nago, aby go znaleźć.
Zrozumiałe, że dobrym pomysłem było użycie telefonu, aby przywołać ich tutaj.
Kimkolwiek byli. Aby ktokolwiek, do diabła, wydostał ją stąd.
Nagle przyszedł jej na myśl chłopiec przynoszący kanapki. Chłopiec, który codziennie w
porze lunchu przynosił na zamówienie kanapki do biura. Nie był szczególnie atrakcyjny, ale
był nikim; mogła rozgrywać z nim każdą grę po jej myśli i wyjść z tego bez szwanku. Któżby
mu uwierzył, gdyby o tym opowiedział? Prędzej by go wyrzucono z pracy. Znała nawet
numer firmy dostarczającej żywność, a to było więcej niż mogła ujawnić przed dr Shepard.
Mogła zadzwonić do nich teraz i złożyć zamówienie, zaproponować im premię, aby jak
najprędzej uciąć rozmowę i poprosić o konkretnego chłopca. Nazywał się Rodney.
Rodney!
Josephine zachichotała.
"W porządku, doktorze Hazel - pomyślała - zobaczymy, czy zapiszesz to na swoją osobistą
korzyść".
Wyciągnęła rękę, by podnieść słuchawkę.
Wtedy telefon zadzwonił.

20

ROZDZIAŁ 3

Josephine na chwilę straciła panowanie nad sobą. Rzuciła się do telefonu, zawahała przez
chwilę, ale nie podniosła słuchawki.
To dowodziło, że obserwowali ja. Czekali do czasu, aż podjęła decyzję co robić i wtedy
zatelefonowali. A kiedy telefon dzwonił, ona, jako posłuszna i przewidująca osoba, powinna
odebrać go natychmiast.
"Niech poczekają" pomyślała. "Niech zobaczą mnie, jak siedzę tutaj, na biurku, bez ubrania i
patrzę na telefon słuchając, jak dzwoni."
Sygnał dzwoniącego telefonu narobił oczywiście hałasu w pustym pokoju. Josephine z
napięciem rozejrzała się wokół. Jej wzrok ponownie spoczął na plakacie z pierrotem;
zauważyła prowokujące oczy, które uśmiechały się zza maski.
Wówczas uznała, że odczekała dostatecznie długo, odwróciła się i spokojnie podniosła
słuchawkę.
- Pani Morrow? - zapytał głos należący do mężczyzny. Przynajmniej nie zamierzali udawać,
że jacyś pacjenci dzwonią, by umówić się z dr Hazlem.
- Tak jest - odparła Josephine.
- Proszę zejść na dół, natychmiast - powiedział głos. - Kurs zaczyna się dziś wieczór.
- Dziś wieczór - powtórzyła Josephine. - Ale ja nie mam w co się ubrać.
- Ubranie jest w biurku - powiedział rozmówca, jakby nie zauważył żartu.
Pomyślała, że mówi z obcym akcentem: nie niemieckim, może holenderskim?
- Nie ma moich ubrań, przecież pan wie - powiedziała. Nastąpiła krótka przerwa i Josephine
poczuła, że jej rozmówca jest bliski odłożenia słuchawki. To oczywiście nie przysporzyłoby
jej żadnych punktów w sprawnościach, więc żeby zatrzymać go przy telefonie, spytała:
- A to doktor Hazel przez przypadek! Czy tak? Cisza. Wreszcie, jakby przedrzeźniając jej
słowa, powiedział:
-Tak jest
- Gdzie pan jest? - zapytała Josephine. - Nigdzie pana nie widzę. Naprawdę myślę, że mógłby
pan mieć na tyle przyzwoitości, by pojawić się, gdy przychodzi nowy pacjent na wizytę. Ale
teraz rozumiem: jest pan bardzo zajętym człowiekiem -kontynuowała, przewracając kartkę w
książce przyjęć w nadziei, że usłyszy jej szelest.
- Zobaczy mnie pani. Wieczorem. W Estwych.
- Gdzie?
- Przyjedziemy panią zabrać - powiedział.
- Teraz?
- Taksówka czeka - powiedział szorstko. - Proszę się ubrać i zejść na dół.
Josephine zaczynała wątpić w swoją interpretację. A co, jeśli to był naprawdę dr Hazel, a cała
sytuacja była dziwaczną mieszaniną błędów i nieporozumień? A co wtedy, jeśli to nie był
żaden test, tylko kolejna, szczególna autosugestia, jak wmawianie sobie, że dr Shepard łączą
jakieś nienaturalne związki z jej gospodynią?
- Pana pielęgniarka zabrała moją torebkę - powiedziała, po czym dodała z lekką desperacją: -1
wszystkie moje ubrania...
W słuchawce usłyszała tylko sygnał.
Zaklęła. Łagodnie odłożyła słuchawkę i otworzyła szufladę biurka. Wyjęła znajdujące się tam
ubranie, jedyne, jakie w tej chwili miała: strój, który musiała ubrać, aby stąd wyjść.
Estwych, powiedział. Gdzież to jest? Wieś? Willowa klinika, bądź coś w tym stylu.
Popatrzyła na ubranie, które trzymała w rękach.
- Pewnie mają tam korty tenisowe - powiedziała na głos.
Postawiła jedną stopę na biurku. Przymierzyła jeden z gimnastycznych butów. Trochę za
mały.

21

Zdała sobie sprawę, że wciąż tkwi w miejscu, marznąc w biały dzień, nie kwapiąc się, by
uczynić jakiś ruch teraz, gdy odebrano jej inicjatywę. Odsunęła się od biurka i wciągnęła
podkoszulek przez głowę. Był obcisły i bardzo woski. Jej biust rozciągnął białą, cienką
tkaninę tak, że można było wytropić nawet brodawki.
Podkoszulek był bardzo krótki. Gdy już wcisnęła się w szorty, zauważyła, że ledwo może w
nie wpuścić koszulkę. Wdech - i pęknę w szwach. Musiała iść bardzo ostrożnie, nie
wykonywać żadnych gwałtownych ruchów i nie nachylać się. Było to bardzo trudne.
"To była dopiero próbka" pomyślała Josephine, gdy rozejrzała się po raz ostatni po gabinecie
za czymś, co mogło być użyteczne w drodze. Została wyeksponowana. Jej ciało wystawiono
na pokaz dla przypadkowych gapiów w sposób, który uważała za szokujący, i mówiąc
szczerze, odrobinę nieprzyzwoity.
Stała pomiędzy dr Shepard i jej gospodynią naga, i nie stanowiło to dla nich żadnego
problemu. Pielęgniarce, o ile rzeczywiście była pielęgniarką, pokazała się nago przez
mgnienie oka. Normalnie nie ubierała nigdy niczego, co było chociaż odrobinę ryzykowne.
Larry nigdy nie lubił, gdy wystawiała swoje ciało na pokaz; a od kiedy pracowała, bardzo
dbała o to, by ubierać się w zrównoważony sposób. Byłaby zakłopotana pokazując się w
ryzykownych czy wyzywających kreacjach.
Nagle przypomniała sobie o czymś.
Dotyczyło to rzeczy, którą zrobiła w wieku lat siedemnastu, może osiemnastu, a o której nie
myślała od lat.
Pojechała na wakacje do Europy z dwójką przyjaciół i tak się złożyło, że utknęli na Orły.
Były jakieś kłopoty: strzelanina czy podłożenie bomby - w każdym razie musieli wałęsać się
po poczekalni kilka godzin. Tego dnia było szczególnie gorąco. Słońce prażyło przez szklane
płytki dachu, a w kawiarni skończyły się zimne napoje. Poczekalnia była przepełniona
spoconymi, zmęczonymi i zirytowanymi ludźmi, z których każdy pilnował swojego bagażu.
Josephine i jej przyjaciołom udało się zdobyć dwa miejsca siedzące. Zajęli je siedząc i stojąc
na zmianę. Zastanawiali się, czy w ogóle kiedyś się stamtąd wydostaną.
Josephine odeszła trochę dalej i znalazła niski stopień pomiędzy koszem na śmieci i ścianą, na
którym można się było usadowić. Niepewnie przycupnęła, opierając plecy o ścianę,
podciągając kolana pod brodę a stopy pod siebie, aby nie sterczały w przejściu. Była to
pozycja daleka od wygody, ale zawsze lepsza od stania.
Chwilę później, rozglądając się z roztargnieniem wśród krzeseł i tobołków, zauważyła
starszego mężczyznę, który siedział kilka metrów od niej. Josephine starannie skryła się w
swoim kącie, a on był jedyną osobą w pomieszczeniu, spoglądającą wprost na nią. Wzięła go
na celownik. Udawał, że czyta gazetę, a w rzeczywistości wpatrywał się w nią. Kolana
trzymała lekko rozchylone, aby utrzymać równowagę na stopniu, i nagle zdała sobie sprawę,
że on może patrzeć prosto pod jej sukienkę.
W każdym innym momencie uznałaby to prawdopodobnie za wystarczający powód do
opuszczenia tego miejsca, wstałaby i dołączyła do swoich przyjaciół. Ale z jakiegoś powodu,
może dlatego, że była na wakacjach, w obcym miejscu, gdzie nikt jej nie znał, czując się
względnie bezpieczna w zatłoczonym pomieszczeniu, myśl, że ten dystyngowanie
wyglądający mężczyzna w niebieskim garniturze i krawacie w kratkę, patrzył na jej rajstopy -
wydała jej się nagle szczególnie podniecająca.
Próbując nie pokazać po sobie że go zauważyła, obróciła się trochę w bok i skierowała wzrok
ku górze, wpatrując się w szklany dach nad głową, jakby układała jakieś plany. Oparła się o
kosz i rozsunęła kolana nieco szerzej.
Spojrzała ukradkiem na swojego obserwatora, aby sprawdzić efekt. Była zachwycona widząc
go, jaki wierci się na twardym, lotniczym krzesełku i czyni ukradkowe wysiłki, by zakryć
połą marynarki okolice swojego łona. Wiedziała, co to znaczy. Miał erekcję! Jej widok
doprowadził go do wzwodu! Josephine poczuła zawrót głowy pomieszany z radością.

22

To ona do tego doprowadziła! Ogarnął ją szał.
Podniosła się ze swojego kąta, otrzepała sukienkę i nie patrząc na mężczyznę, przeszła przez
tłum do damskiej toalety.
Musiała stanąć w kolejce. A czas mijał. Wracać do poczekalni, czy wytrwać na erotogennym
posterunku?
Postanowiła wytrwać.
Gdy nadeszła jej kolej, zamknęła się w kabinie, zsunęła rajstopy i usiadła na niskim sedesie.
Było to bezcelowe, gdyż ogarnęło ją takie napięcie, że nie mogła nawet siusiać. Wstała,
spuściła wodę i wtedy, zamiast podciągnąć rajstopy, zdjęła je i schowała do torebki. Wyjęła
okulary słoneczne i wcisnęła je na nos.
Wówczas wróciła z powrotem do poczekalni.
Miała nadzieję, że w międzyczasie nikt nie zajął jej niezbyt nęcącego kącika, i tak było w
istocie. Tak jak przedtem, zniżyła się do poprzedniej pozycji, ale tym razem kolana trzymała
złączone.
Zakryta słonecznymi okularami, spojrzała w tłum znudzonych i zniecierpliwionych
podróżnych.
Mężczyzna wciąż tam był, czytał swoją gazetę.
Odczekała do czasu, aż upewniła się, że zauważy! jej powrót. Wtedy, podciągając ukradkowo
sukienkę na biodrach o cal lub dwa, rozchyliła nogi.
Zobaczyła, że ponownie wierci się na siedzeniu, trzymając gazetę przed sobą i zerka
potajemnie znad lśniących kartek. Wiedziała, że teraz może patrzeć wprost pomiędzy jej
nagie, opalone nogi, aż do gniazda skręconych włosów łonowych. Dlaczego to robiła?
Dlaczego wystawiła się na spojrzenia zupełnie obcego mężczyzny, przynajmniej na tyle
starego, że mógłby być jej dziadkiem? Tego Josephine nie wiedziała. To była jakaś pasja, żar
wiszący w suchym, przeciążonym powietrzu. Cokolwiek to było, czuła, że wilgotnieje na jego
widok, pod wpływem spojrzeń" baraszkujących na jej najintymniejszych częściach ciała.
Nie życzyła sobie spotkać go lub nawet uchwycić jego wzrok. Gdyby wstał i podszedł do niej,
uciekłaby. Ale w jej umyśle był mile widziany. Wyobraziła go sobie później, zapalczywie
onanizującego się na wspomnienie panienki z obnażonym kroczem i całowanymi przez słońce
udami. Garstka jego nasienia byłaby hołdem, wystarczającą zapłatą za jej obnażenie się.
Wspomnienie sprawiło, że przyjemność napłynęła znajomą, silną falą.
Rozejrzała się po ścianach opustoszałego biura. Jej wzrok spoczął ponownie na pierrocie. Był
wychylony przez poręcz balkonu, spoglądał na nią przez ramię, przez małe dziurki wycięte w
masce. "Czy przyjdziesz? - wydawał się pytać. - Odważysz się?"
"Odważę się” pomyślała. Podeszła do drzwi. Cicho nacisnęła klamkę i znalazła się na
schodach.
Gdy szła do góry, nie zauważyła, jak bardzo skrzypią przy każdym kroku. Pomału schodziła
na dół, na palcach, z nadzieją, że nikogo nie spotka. Zastanawiała się, co będzie, gdy w
drodze do taksówki ktoś ją spostrzeże.
Minęła biuro towarzystwa sportowego. Ktoś wewnątrz wolno wystukiwał literki na maszynie
do pisania. Wydawało jej się, że słyszy radio, bezmyślną gadaninę discjockeya.
Minęła drzwi i nadal schodziła w dół.
Gdy tylko dotarła do drzwi agencji eksportowej, gdy już je prawie minęła, myślała, że jest
bezpieczna - stało się to czego się obawiała: otworzyły się drzwi i wyszedł z nich mężczyzna.
Był szczupły, typ urzędnika, w szarym garniturze z kamizelką i mocno zawiązanym
krawatem (jakże musiał dusić się w biurze!). Czytał jakiś świstek papieru. Obrócił się aby
wejść na schody, spojrzał w górę i zobaczył ją, postać wprost z pornograficznej fantazji,
blondynkę o kręconych włosach, wtłoczoną w strój małej dziewczynki, schodzącą ze
schodów tuż obok niego.

23

- Dzień dobry - wymamrotał i wpatrując się w kartkę papieru stanął z boku, aby umożliwić jej
przejście.
Josephine stąpała po schodach z szerokim uśmiechem na twarzy i dumą w sercu. Nie
zauważył jej! Pomimo że była tak widoczna! A może właśnie dlatego, jako zszokowany,
stłamszony, biedny, mały urzędnik nie odważył się nawet podnieść na nią wzroku.
Lub inaczej: był po prostu miłym, uprzejmym mężczyzną starej daty, kimś, kto nigdy nie
wykorzystałby kobiety, jako obiektu poglądactwa.
A może był do tego przyzwyczajony. Każdego dnia mógł obserwować na pół rozebrane
kobiety wykradające się z gabinetu doktora Hazla, kuszące biustem rozsadzającym koszulkę i
zakłopotanym wyrazem twarzy.
A może to właśnie był doktor Hazel? Być może stale ją obserwował, przez swój ukryty
peryskop.
Josephine poczuła, że koszulka wysunęła się z szortów, odsłaniając obfity kawałek jej gołej
skóry. Doprowadziła strój do porządku i wyszła by powitać światłość dnia.

ROZDZIAŁ 4

W polu widzenia nie było żadnej taksówki. Spojrzała w obie strony. Oparła się o ścianę,
próbując zachowywać się nonszalancko. Czuła na sobie taksujący wzrok wszystkich
mijających ja przechodniów. Przejeżdżający ulica samochód zatrąbił radośnie.
Kierowca wychylił się przez okno ciężarówki i pokazał jej ręka stary, znany gest,
krzyknąwszy przy tym coś drwiącego i lubieżnego. Podstarzali pederaści i matki ciągnące za
sobą dzieci przyglądali jej się zszokowani i odwracali głowy.
Josephine patrzyła na nich spod półprzymkniętych powiek. Promienie słońca paliły jej skórę.
Szorty raniły w miejscu, gdzie gumka wpijała się w talię.
Josephine zauważyła, że nie przejmuje się pożądliwymi spojrzeniami i obraźliwym
przyglądaniem się. "Nikt nie ośmieliłby się tknąć mnie palcem - mówiła do siebie - a już na
pewno nie w biały dzień." Miała nadzieję, że tak jest w istocie.
Minęło kilka minut. Przeszła grupka chłopców, wygwizdując ja i wyszydzając. Najzuchwalsi
wałęsali się, okrążając ja wkoło jak psy smakowity kawałek mięsa. Patrzyła na nich tak
zimno, że jeden po drugim odwracali się, chichocąc i krzycząc, aby pokryć zakłopotanie.
Gdzie podziała się ta cholerna taksówka?! W gabinecie nie było doktora, na ulicy nie czeka
taksówka. Próbowali ja zdezorientować. To była część testu. Zaczęła udawać, że jest kimś
innym. Była filmowa postacią. Wszyscy mogli na nią patrzeć, ale nikt nie mógł jej dotknąć. A
co stanie się dalej w filmie? Co będzie, jeśli taksówka nie zjawi się?
W tym momencie taksówka wyjechała zza rogu.
Josephine spojrzała na nią w przypływie nadziei. Przymknęła oczy i obserwowała, jak się
zbliża.
Była to zwykła, czarna taksówka, nie różniąca się niczym od innych. Podjechała do
krawężnika, a kierowca wychylił głowę przez otwarte okno.
- Josephine Morrow? - zapytał.
- Tak - powiedziała z ulga, odsuwając się od muru. Kierowca był tęgim, młodym mężczyzna
o szerokiej twarzy, z kręconymi, rudymi włosami i złotym kolczykiem w uchu. Jego nos był
szeroki i płaski, i sprawiał wrażenie, jakby zajmował pół twarzy. Plastykowe okulary
słoneczne całkiem skrywały jego oczy. Ubrany był w sportowa koszulę w jaskrawozielone i
białe pasy. Gęstwina czerwonych, kręconych włosów opadała mu kaskadami na szyję i
ramiona.
Wyszczerzył zęby do Josephine, jak każdy przedstawiciel męskiej populacji od momentu, gdy
wyszła na zewnątrz. Spojrzał na nią znad okularów. Jego oczy były zielone jak oczy kota.

24

Zlustrował ja łakomym spojrzeniem, po czym sięgnął do tyłu, aby otworzyć drzwi dla
pasażerów. Nie patrząc na nią powiedział:
- Wsiadaj.
Nigdy przedtem żaden taksówkarz nie mówił Josephine, co ma robić. Być może nie był
prawdziwym taksówkarzem. Może to on był doktorem Hazlem? Uznała go za pociągającego
w jakiś zwierzęcy sposób.
Pochyliła się, wciąż pamiętając o swoich napiętych szortach, i wsiadła do taksówki.
W lusterku pochwyciła jego wzrok. Przyglądał się poruszeniom jej ciała, dopóki nie usiadła.
- Jedziemy do Estwych? - spytała go przez oddzielająca ich płytkę.
- Dokąd? - spytał. Włączył się w ruch uliczny.
- Estwych - powtórzyła głośno.
- Nie, kochanie - powiedział.
Przeżyła moment paniki. "Trzymaj się - mówiła do siebie. -To tylko dalsza część gry."
- Dr Hazel powiedział, że zabiera mnie pan do miejscowości zwanej Estwych.
Zmarszczył brwi, jakby nie słyszał jej z powodu warkotu silnika.
- Kto?
- Dr Hazel - powtórzyła stanowczo.
- Powstrzymaj się - powiedział. - Nie wszystko od razu.
Nie chciała stracić panowania nad sobą. Pewnie zamierzali wytrącić ją z równowagi, a ten
głupek był narzędziem w ich rękach.
Położyła się i odpoczywała. I tak była całkowicie na ich łasce. Nie mogła nic zrobić, poza
udowodnieniem im, że żadna z ich obelg nie jest w stanie wyprowadzić jej z równowagi.
Była pewna, że wciąż na nią spoglądał podczas jazdy, chociaż nie widziała jego oczu,
ukrytych za słonecznymi okularami. Dobrze, niech patrzy. Niech przyjrzy się dobrze.
Poprawiła się na siedzeniu, przyjmując wygodniejszą pozycję. Zdobyła się nawet na uśmiech.
Jednocześnie w duchu złorzeczyła z furią. "Nie zadręczaj się. Jeśli będziesz się martwić,
trudniej ci będzie z tego wyjść. Siedź. Skrzyżuj nogi. Myśl, co robisz."
Inna część jej świadomości odpowiadała: "Nie mogę. Po raz pierwszy w życiu nie mogę.”
Trzeba to traktować jak przygodę.
- To miejsce, Estwych - zaczęła po chwili. - Nie wiem nawet, czy jest to miasto, wieś, farma
lub coś w tym rodzaju, a może nawet pojedynczy budynek.
- Ja również nie wiem, kochanie - powiedział i zaczął gwizdać głośno i arogancko.
Leżała z zamkniętymi oczami. "Nonszalancki typ" - pomyślała. Nie zwracając na niego uwagi
udowodni, że jest spokojna i opanowana.
Zazwyczaj taksówki były luksusem dla Josephine. Nie zarabiała wystarczająco dużo, by
używać ich na co dzień. Korzystała z nich tylko przy szczególnych okazjach. A to była
specjalna okazja, nawet jeśli trochę owiana tajemnicą. A może właśnie dlatego.
Prawdopodobnie był to pomysł dr Shepard i dr Hazla, Spowodować, żeby wyszła poza swój
świat.
Pewnie nie było to nic groźniejszego niż tajemnicza wycieczka.
Całkiem miło siedzieć w samochodzie i być gdzieś wiezionym - zadecydowała. Zawsze to
lepiej niż kiblować w pustym gabinecie lekarskim. Było to również lepsze niż siedzenie w
biurze. Przygody nie zdarzają się podczas siedzenia w biurze.
Po kilku minutach otworzyła oczy. Byli na autostradzie, wyjechali z miasta. Estwych, wiejska
posiadłość. Niewątpliwie jechali tam, cokolwiek mówił kierowca.
Ale teraz, od jakiegoś czasu, milczał uparcie. Nie zamierzała podjąć próby nawiązania z nim
rozmowy. Jeśli chce, sam może zacząć.
Jednak nie zaczął. Nie mówił w ogóle nic. Czasem gwizdał. Raz zaczął śpiewać, głośnym,
niemelodyjnym głosem, ale nie zaśpiewał więcej niż kilka wersów i znowu nastała cisza.

25

Jeśli chciał ją zdenerwować, musiał starać się bardziej niż teraz. Josephine poczuła się senna z
powodu gorąca i ogarnęła ją nuda.
- To tutaj - powiedział nagle taksówkarz.
Usiadła, mrugając oczami. Która mogła być godzina? Jak długo jechali?
Wyjrzała przez okno. Zbliżali się do wielkiej, wiejskiej gospody, usytuowanej w pewnej
odległości od drogi, za wysokim żywopłotem.
Zdała sobie sprawę, że musiała na chwilę przysnąć.
- Co to jest? - spytała głupio. - Czy to Estwych?
- Nie, kochanie - powiedział. - To jest Green Man. Wskazał na tabliczkę, umieszczoną
wysoko nad ogrodzeniem.
- Chcę wiedzieć, gdzie jesteśmy - nalegała.
- Whittingtry - odpowiedział.
Ta nazwa nic jej nie mówiła.
Zatrzymał się tuż przed drzwiami, wystawionymi na działanie gorących promieni
słonecznych. Sięgnął ręką do tyłu i otworzył jej drzwi. Zostawił silnik na wolnych obrotach.
- Spodziewają się tam ciebie - powiedział.
- Dziękuję - odrzekła Josephine starając się, by zabrzmiało to nonszalancko.
Wyszczerzył do niej zęby; wyglądał teraz jak zły duszek, który znalazł zabłąkanego
wędrowca i ukradł mu okulary słoneczne. Josephine zauważyła, że oprócz złotego kolczyka
ma także złoty ząb.
Weszła do gospody.
Powietrze było wewnątrz chłodne i wszystko wyglądało zupełnie normalnie. Zauważyła wiele
odnowionych, typowo wiejskich rekwizytów: mosiężne i miedziane konie oraz sztychy
myśliwskie.
Gdy podeszła do baru, toczącą się rozmowa urwała się nagle. Prawie zapomniała, jak
wygląda. Wszystko tu było normalne, z wyjątkiem jej samej.
Młody mężczyzna udawał, że nie zauważa jej dziwnego wyglądu. Josephine przedstawiła się.
Okazało się, że jest dla niej zarezerwowany pokój.
- Pokój numer 11. Na samej górze, po prawej stronie. Czy nie ma pani bagażu, madame?
- Nie. - Chciała poprawić szorty, które wpijały się między jej pośladki, ale nie mogła, czując
na sobie wzrok recepcjonisty.
- Czy może mi pan powiedzieć, kto zarezerwował dla mnie pokój? - spytała. - Czy dr Hazel?
- Przykro mi, ale nie było mnie na poprzedniej zmianie, madame - powiedział.
-1 nic panu nie mówi to nazwisko?
- Nie przypominam sobie, madame. Gdy wręczył jej klucz, zauważyła leżącą na ladzie, pod
szkłem, mapę okolicy. W głowie zaświtała jej pewna myśl.
- Szukam miejsca zwanego Estwych - powiedziała. - Nie spodziewam się, żeby znał pan taką
miejscowość w pobliżu.
- Estwych, madame? - potrząsnął głową. - Nie, tutaj w pobliżu nie.
Więc podróż ciągle jeszcze była przed nią. Zakładając oczywiście, że Estwych w ogóle
istniało.
- Madame?
Recepcjonista wyciągnął grubą kopertę. Na wierzchu znajdowało się jej nazwisko.
- Ten pan zostawił do dla pani.
Josephine wzięła kopertę z jego rąk. Była dość ciężka. Coś, co znajdowało się w środku,
wydawało przytłumiony dźwięk.
Próbując nie przybierać zwycięskiej miny, Josephine zaczęła łamać plombę, jakby to było
coś, czego się spodziewała. Wówczas szósty zmysł podpowiedział jej nagle, by zmieniła
decyzję.
- Dziękuję - powiedziała i weszła na schody, trzymając kopertę pod pachą.

26

Znalazła pokój, weszła i zamknęła się od środka. Rozejrzała się dookoła i z głębokim
zadowoleniem stwierdziła, że pokój wyposażony jest w łazienkę. Skoro nie mogła nic zjeść
ani zmienić ubrania, to mogła przynajmniej wziąć prysznic.
Ale wpierw tajemniczy upominek.
Usiadła na łóżku, obróciła kopertę w dłoniach i przyjrzała się swojemu nazwisku: "Josephine
Morrow", nakreślonemu energiczną ręką, jakby w gorączkowym pośpiechu.
Czy była to ręka dr Hazla? Wątpiła w to. Jeśli to rzeczywiście dr Hazel był sprawcą
wszystkiego, to jak do tej pory, nie zrobił dla siebie zupełnie nic.
Josephine złamała plombę, rozerwała kopertę i wysypała zawartość na kolana. Gdy
zobaczyła, co znajduje się w środku, była wdzięczna przeczuciu, które kazało jej się
powstrzymać z otwarciem koperty na dole.
Były tam trzy rzeczy. Czarny, jedwabny szalik. Para błyszczących metalowych kajdanków. I
notatka: "Weź prysznic. Nie ubieraj się. Czekaj w pokoju."
Josephine przyzwyczajała się, iż zewsząd wydaje się jej rozkazy, tak samo, jak
przyzwyczajała się spacerować półnago, w niewygodnym stroju. Ciągle jednak czuła się
dziwnie, będąc instruowana listownie, anonimowo co ma robić, skoro i tak zamierzała to
zrobić.
Szalik i kajdanki chłodziły jej gorące, nagie uda. Odczuwała miękki, delikatny dotyk
jedwabiu i twardy, zdecydowany ziąb stali. Podniosła je, obejrzała z ciekawością i położyła
na łóżku, razem z pustą kopertą. Tajemnicza przygoda rozwijała się dalej jak kryminalna
historia. Co powinna wydedukować z ostatnich śladów? Zidentyfikować groźnego dr Hazla?
Odnaleźć tajemnicze Estwych? A może ona sama była o coś podejrzana? Dlaczego dr Hazel i
pielęgniarka zniknęli z gabinetu na St.Pancras? Zaczynało to nabierać logiki. Dzisiejsza droga
była tak długa, niebawem oddział policjantów wyłamie drzwi hotelowego pokoju i oskarży ją
o zamordowanie ich obojga.
Kajdanki były otwarte. Nie umknęło jej uwadze, że nie ma do nich kluczyka.
Znowu spojrzała na notatkę. Pismo było takie samo jak na kopercie - kanciaste gryzmoły. Nic
jej nie mówiło. Josephine położyła kartkę na łóżku, razem z innymi przedmiotami.
Podeszła do okna, otworzyła je szeroko i wychyliła się na zewnątrz wdychając gorące, upojne
zapachy letniego dnia na angielskiej wsi. Przyglądała się ptakom, szybującym w czystym
powietrzu, przelatującym tam i z powrotem, jak jej myśli. Czuła, że staje się roztargniona z
powodu zmęczenia, głodu, podróży oraz specyficznego, mentalnego i fizycznego
doświadczenia. Całkiem możliwe, że to wszystko nie było prawdziwe. Mogło być jakimś
gigantycznym, paranoicznym złudzeniem. Była zupełnie szalona ubierając się w tak śmiały
strój, opuszczając dom i pracę, aby udać się w nieznane, przekonana, że bierze udział w
jakimś tajemniczym, terapeutycznym ćwiczeniu. Być może dr Hazel okaże się mężczyzną w
białym, lekarskim fartuchu, a Estwych - nazwą jego prywatnej kliniki. To miałoby jakiś sens.
Ale nic poza tym.
Josephine ściągnęła wilgotne, przepocone skarpetki, zsunęła szorty i po lekkiej szarpaninie
oswobodziła się z podkoszulka. Zdjęła majtki, obcisłe i nie ozdobione żadnymi koronkami.
Pozostawiła wszystkie rzeczy na podłodze, tam gdzie upadły, udała się do łazienki i odkręciła
kran.
Długo stała pod prysznicem polewając się strumieniem gorącej wody. Namydliła się i
spłukała obfitą pianę lodowato zimną wodą, która przywróciła ją do życia. Ręczniki hotelowe
były grube i puszyste. Znalazła aż trzy w łazience. Użyła ich wszystkich. Wtedy, szczelnie
owinięta w największy z nich, wróciła do sypialni. Na drzwiach wbudowanej w ścianę szafy
mieściło się ogromne lustro. Josephine odwinęła ręcznik i przejrzała się w nim. Jedynym
śladem tego, przez co przeszła, była gruba, czerwona linia wokół talii, gdzie gumka szortów
wpijała się w ciało. Poniżej jej wilgotne włosy łonowe układały się zgrabnie w miękkie loki.

27

Burczało jej w żołądku. Zastanawiała się, na kogo teraz czeka i czy dostanie jakiś lunch.
Pewnie nie. "Nie ubieraj się" -mówiła instrukcja. To podobało się Josephine. Nie pragnęła za
bardzo ponownego kontaktu z przepoconym sportowym strojem. Spodziewała się, że
przyniosą jej jakieś inne ubranie.
"Czekaj” - mówiła instrukcja. Bardzo dobrze. Będzie czekać. A w międzyczasie zamówi coś
do jedzenia.
Po sprawdzeniu napisanej na maszynie listy numerów, wiszącej na ścianie, podniosła
słuchawkę i połączyła się z recepcją.
- Mówi Josephine Morrow z pokoju 11. Czy podajecie jeszcze lunch? Dobrze. Zastanawiałam
się, czy mogę jeszcze coś zamówić. Co znajduje się w karcie?
Przerwała słuchając.
- Aha, aha. A czy jest dojrzały camembert? Tak, proszę do tego francuskie pieczywo. Sałatka
orzechowa - to brzmi zachęcająco. Mhm, kawałek szarlotki i krem, oraz filiżankę czarnej
kawy. O, i jeszcze kieliszek białego, wytrawnego wina. Tak, to by było wszystko. Proszę
dopisać to do mojego rachunku. Wspaniale. Dziękuję bardzo.
Położyła się na łóżku czując się znacznie lepiej.
Nie minęła minuta, gdy rozległo się pukanie do drzwi.
- Proszę wejść - powiedziała i wybiegła do łazienki. Odkręciła kran do oporu.
- Obsługa hotelowa, madame - powiedział głos. - Pani lunch.
- Och, dziękuję - powiedziała przekrzykując lejącą się wodę. - Bardzo proszę postawić na
stole.
Potem nasłuchując, czekała, aż za wychodzącym zamkną się drzwi. Pomknęła do pokoju i
rzuciła się na jedzenie jak umierające z głodu zwierzę.
Jadła w pośpiechu mówiąc sobie, że powinna zwolnić, aby uniknąć niestrawności, lecz
obawiała się, że ktoś bądź coś, na co czekała, może zaskoczyć ją, zanim dobrnie do kawy.
Jedzenie było doskonałe, szczególnie sałatka z orzechów.
W końcu, odłożywszy widelec, powiedziała na głos:
- Muszę przyjechać tu ponownie.
Wytarła usta a następnie prawą pierś, na którą upuściła w pośpiechu odrobinę kremu.
Siedząc wygodnie, odświeżona i nasycona, zaczęła rozważać swoją sytuację. Nic nie podnosi
tak na duchu jak dobry lunch i kieliszek wina.
Jak do tej pory, nic szczególnie strasznego nie wydarzyło się. Jeśliby w którymś momencie
zadecydowała, że ma dość przygód i rezygnuje z dalszej części doświadczenia, to przecież
mogła to zrobić. Mogła podjąć jakieś działania, nawet jeśli nie była całkiem pewna, jakie.
Faktem było, że nikt nie przykładał jej rewolweru do skroni. Próbowali upokorzyć ją, ale ona
postanowiła nie zauważać tego. Z pewnością okaże się to bardzo pożyteczne dla niej i dla dr
Hazla, kiedy ewentualnie stanie z nim twarzą w twarz.
Postanowiła przez chwilę nie myśleć o szaliku i kajdankach.
Zadzwonił telefon, przerywając Josephine nastrój zadumy, gdy właśnie gratulowała sobie
trafnej oceny sytuacji.
Zaskoczona, poderwała się jak oparzona, wpatrując się w aparat ze zdziwieniem.
Zadzwonił znowu.
Tracąc nagle pewność siebie, ześlizgnęła się z łóżka, chwytając leżący ręcznik w jedną rękę i
podnosząc słuchawkę telefonu drugą.
-Halo?
- Pani Morrow?
- Tak jest - powiedziała, przyciskając ręcznik kurczowo do piersi, zła na siebie zarówno za
swoje przerażenie, jak i łatwość, z jaką dawała się zbić z tropu.
- Dr Hazel pozdrawia panią, pani Morrow - to był kobiecy głos o jakby japońskim akcencie. -
Ma nadzieję, że smakował pani lunch.

28

Tak więc wiedzieli o tym, co robiła.
- Proszę mu podziękować w moim imieniu - powiedziała Josephine - i proszę mu powiedzieć,
że musi mi jak najszybciej dać szansę rewanżu.
Kobieta zaśmiała się delikatnie. To był pierwszy przypadek, gdy ktoś z nich wyraził uznanie
dla jej słów.
- Dostała pani kopertę - kontynuował głos. To nie było pytanie. - Będziemy u pani za kilka
minut. Cieszymy się bardzo ze spotkania z panią.
Nastąpiła pauza.
- Nawet w połowie nie tak, jak ja cieszę się na spotkanie z dr Hazlem - zapewniła Josephine
po chwili, prawie nie słysząc tego, co kobieta powiedziała na koniec:
- Musi pani zawiązać oczy.
- Co takiego? - spytała Josephine, ale kobieta już odłożyła słuchawkę.
Josephine również położyła słuchawkę na widełki. Drżała, oddychając szybko i płytko, a jej
dobry nastrój prysnął jak bańka mydlana. Szalik miał spełniać rolę przepaski na oczy. Wzięła
go do ręki. Chcieli, żeby siedziała naga, z zawiązanymi oczami, w hotelowym pokoju, a
wszystko to dla ich przyjemności.
Nie mogła tego uczynić. Nie zrobi tego.
Odłożyła szalik. Owinęła się szczelnie ręcznikiem, jego koniec zamotała powyżej biustu i
usiadła na łóżku, twarzą do drzwi.
Nogi jej drżały. Serce biło jak szalone.
Wytężyła słuch w oczekiwaniu na odgłos kroków, ale nie dobiegł do niej żaden dźwięk.
Ogarnęła ją panika. Zaczęła szukać szalika, złożyła go i okręciła wokół głowy, zasłaniając
oczy.
Gdy tylko zawiązała go z tyłu, rozległo się pukanie do drzwi.
Josephine otworzyła usta, ale nie wydała żadnego dźwięku.
Pukanie powtórzyło się, tym razem głośniej.
- Proszę wejść - powiedziała zduszonym głosem.
Usłyszała dźwięk otwierających się drzwi i kroków ludzi, którzy weszli do pokoju. Nie mogła
określić, ilu ich było. Odważnie wstała i zwróciła swoje niewidzące oczy w ich kierunku.
- Jesteś ubrana - powiedział głos, głos mężczyzny. Pomyślała, że słyszała go już przedtem. -
Miałaś się nie ubierać. Nie mogła po prostu stać, nic nie odpowiadając.
- To tylko ręcznik - powiedziała. - Było mi zimno - skłamała. Mężczyzna zignorował jej
słowa.
- Posłuszeństwo jest nader ważne - powiedział. - Absolutne posłuszeństwo jest prawem.
Gardło Josephine ścisnęło się. Pohamowała drżenie. Nie będzie się bała, o nie. Pomimo
strachu, coś blokowało jej złość, powstrzymywało przed zdjęciem przepaski i spotkaniem z
nimi: jakaś przytłumiona, niewyraźna tęsknota za czymś, co znajdowało się u źródła tego
wszystkiego, poza instrukcjami bez sensu i nieuchwytnym niebezpieczeństwem. Jakieś
objawienie lub nagroda, a może satysfakcja? Było to jeszcze dla niej wielką niewiadoma, ale
z pewnością czuła w głębi duszy, że nie przebaczyłaby sobie nigdy, gdyby zrezygnowała
przed końcem.
Postanowiła trzymać się. Nie uda im się doprowadzić jej do szału.
Usłyszała szczęk metalu. Jedno z nich stało za nią i podniosło kajdanki.
- Złącz ręce do tyłu - powiedział mężczyzna.
- Dlaczego? - spytała Josephine. - Po co? - Czuła, te słabnie. Gdy tylko wypowiedziała te
słowa, natychmiast ich pożałowała.
Doskonale wiedziała, po co.
- Posłuszeństwo jest prawem - powtórzył mężczyzna tak samo cicho jak poprzednio. -
Nieposłuszeństwo jest karane.
"W porządku, Josephine Morrow" - powiedziała Josephine cicho do siebie.

29

Albo jest to jakiś niesamowity obrzęd ludożerców, którzy zamierzają pokrajać ją na części w
angielskim wiejskim pokoju hotelowym, w spokojne, letnie popołudnie, gdy słońce świeci, a
jaskółki zakreślają koła w powietrzu; albo jest to szarada, rodzaj węzła stosowanego w
psychoterapii, który zaplata umysł w supełek, aby ci pomóc. Lub jest to coś jeszcze innego.
Zupełnie innego.
Czy lepiej wstać teraz i udać się do domu, z powrotem do biura, mieszkania, siedzieć przed
telewizorem, robić zakupy, zażywać walium i onanizować się do końca życia?
Czy lepiej spróbować tego czegoś niewiadomego?
Złączyła nadgarstki z tyłu, na plecach i poczuła chłodny dotyk czyichś rąk - kobiecych rąk,
czego była pewna - i zimnej stali kajdanków, opasujących jej nadgarstki. Usłyszała brzęk
zamykającego się zamka, a potem drugiego.
- Zdejmij ręcznik - powiedział mężczyzna.
Josephine była zaskoczona tym żądaniem. Jak mogła zdjąć ręcznik mając skute dłonie? Ale
mężczyzna mówił do swojego partnera, do kobiety. Kobiety, która telefonowała do niej przed
chwilą, Japonki, jak przypuszczała Josephine. Czuła jej zimne dłonie, które szybko musnęły
spadzistość jej biustu i upuściły odwiązany ręcznik na podłogę.
Mężczyzna podszedł do niej. Mogła wyczuć, że stoi tuż obok. Mogła usłyszeć jego oddech:
głęboki i swobodny, bez śladu podniecenia, które powinien wywołać widok jej nagich piersi.
Ciężko chwyciła powietrze. On ujął jej piersi w dłonie, potarł kciukiem brodawki, bynajmniej
nie delikatnie. Ściskał jej biust, poruszając nim w górę i w dół, masując wolno i mocno.
Odjęło jej to oddech. Nikt, prócz dr Shepard, nie kładł rąk na jej nagim ciele od czasu, gdy
wygoniła Larrego z łóżka. Nikt nie dotykał jej w ten sposób nigdy przedtem.
Mężczyzna uwolnił ją.
- Obróć się - powiedział.
Odwróciła się, szurając nogami wkoło, niepewna, zszokowana i niewidoma, nie wiedząc, w
którą stronę się zwraca.
- Pochyl się - rozkazał jej.
Wiedziała już, gdzie słyszała jego głos. On był mężczyzną, który telefonował do niej do
gabinetu, mężczyzną z kontynentalnym akcentem, który przedstawił się jako doktor Hazel.
Czując się strasznie bezbronna, z rękoma unieruchomionymi na plecach, spodziewając się, że
lada moment straci równowagę, Josephine pochyliła się. Wówczas poczuła ręce, które uniosły
siei chwyciły ją za ramiona. Pociągnęły ją w dół i do przodu, tak że dotknęła twarzą i biustem
narzuty leżącej na łóżku. Ręce siedzącej kobiety oplotły ją wokół żołądka i bioder.
Przytrzymały ją: jedna otaczając ją z tyłu wokół ramion, a druga nadal pod żołądkiem.
W tym momencie domyśliła się, co stanie się za chwilę.
Na jej wypięte pośladki spadł pierwszy klaps. Poczuła wstrząsający, piekący ból, który
sprawił, że wykonała nagły ruch i krzyknęła ze zdziwienia Potem nastąpiły kolejne razy.
Wiedziała, że to mężczyzna ją uderzał: mocne, leniwe ciosy otwartą dłonią spadały na jej
bezbronny tyłek. Natomiast towarzysząca mu kobieta przytrzymywała ją w dogodnej dla
niego pozycji.
Josephine nigdy nie była bita, nawet jako dziewczynka, w domu czy w szkole. Znała
dziewczęta, które były w szkole bite, choć było ich mało. Dyrektorka zbiłaby również ją i
Marię, gdyby złapała je razem w szatni, ale nie złapano ich.
Ból pochodzący od klapsów był niezwykły, dużo silniejszy niż mogła sobie kiedykolwiek
wyobrazić. Podskakiwała i wrzeszczała. Gdy krzyczała, smagał ją mocniej. Walczyła, ale
kobieta była silna.
Uderzył ją ponownie, a ona znów podskoczyła. Czuła, że dotyka gołą stopą jego nogi.
Wyczuła materiał garnituru, ciało i kość pod spodem. I wtedy, gdy mężczyzna kontynuował
klapsy poczuła, że kobieta wyślizguje spod niej jedną nogę i umieszcza ją w poprzek jej
kolan, przytrzymując ją w nożycowym uchwycie. Lewe biodro Josephine otarło się o krocze

30

kobiety, gdy ta skrzyżowała stopy, zakleszczając nogi Josephine pomiędzy swoimi udami.
Josephine czuła, jak jej biodro wciska się między nogi oprawczyni, podsuwając w górę
spódnicę. Czuła ciepło nagich ud na wysokości kolan i jedwabisty szelest nylonowych
podkolanówek, ocierających się o siebie. Mężczyzna systematycznie wymierzał jej ciosy: w
lewy pośladek, w prawy, jak również w szczelinę pomiędzy nimi.
- Przestań! - zawołała.
I przestał, choć nie wiedziała, czy dlatego, że krzyknęła, czy też z innego powodu. Leżała, z
trudem łapiąc oddech, zarówno z powodu szoku jak i bólu. Tyłek ją palił.
Poczuła, że kobieta uwalniają, wyplątując się delikatnie. Leżała na łóżku, zwrócona twarzą w
dół, ciągle skuta i z zawiązanymi oczami. Dochodziły do niej ciche, miękkie dźwięki, jakby
wygładzali swoje ubrania.
- Wkrótce przyjedzie samochód - powiedział mężczyzna bez śladu złości, czy nawet wysiłku
w głosie. Następnie usłyszała trzask otwieranych, a potem zamykanych drzwi.
- Poczekajcie - krzyknęła Josephine.
Ale została sama.
Sięgnęła rękami do stóp, szarpiąc po raz pierwszy kajdankami. Raniły jej nadgarstki, chociaż
nic nie bolało ją tak bardzo jak tyłek. Walcząc w depresji z kajdankami poczuła, jak coś w
nich poddaje się pod naciskiem palca i dźwięczy przy tym jak struna. Wyczuła to znowu i
nacisnęła bardziej zdecydowanie.
Kajdanki otworzyły się.
Wyciągnęła uwolnioną rękę, zerwała z oczu przepaskę i uniosła drugą dłoń na wysokość
twarzy.
To były kajdanki służące do zabawy. Nie miały kluczyka, ponieważ nie miały zamków.
Otwierało się je na zasadzie dźwigni, za pomocą dotyku.
Rozzłościło ją, że dała się nabrać na trik z dziecinną zabawką. Być uwięzioną pomiędzy
czyimiś udami i bitą jak mała dziewczynka - to była jedna rzecz; a być nabraną - druga.
Gwałtownie ściągnęła pozostałe na drugim nadgarstku kajdanki i cisnęła je o podłogę.
Rzuciła się do drzwi sypialni (nieostrożnie, gdyż była rozebrana), rozwarła je na oścież i
utkwiła dziki wzrok w głębi korytarza.
- Doktorze! - krzyknęła: - Doktorze Hazel!
Ale ich już nie było.
Josephine wróciła wolno do pokoju i zamknęła drzwi, pocierając obolałe pośladki. Paliły ją,
jakby siedziała na rozżarzonych węglach. Przypuszczała jednak, że oboje mogli bić ją o wiele
mocniej, jeśliby tylko chcieli. A ich maniery: bezosobowi, obojętni jak w świecie biznesu...
Kim byli ci ludzie? Czy to był dr Hazel? Czy to był sposób, w jaki miał zwyczaj witać
nowych pacjentów?
Josephine zdała sobie sprawę, że stoi i gapi się na coś, co jej goście przed wyjściem zostawili
na nakrytym stole: białe zawiniątko.
Podniosła je i rozpakowała.
Była tam czysta, biała koszulka, białe szorty i para białych, krótkich skarpetek.
Gdy wpatrywała się w nie - nie wiedząc, czy się śmiać, czy płakać, wciąż trzymając się jedną
ręką za pośladek - telefon zadzwonił ponownie.
Położyła ubrania i podniosła słuchawkę.
To był młody mężczyzna z recepcji.
- Pani samochód, madame - powiedział.

31

ROZDZIAŁ 5

- To znowu pan.
- Zwykły zbieg okoliczności - powiedział taksówkarz i wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Wychylił się przez okno i otworzył tylne drzwi.
Josephine zawahała się.
- A teraz zabiera mnie pan do Estwych.
- Tak jest, kochanie.
- Ale przedtem nie wiedział pan, gdzie to jest.
- Człowiek uczy się każdego dnia - powiedział. - Proszę wsiadać.
Josephine wsiadła zrezygnowana do taksówki. Miała nadzieję, że kierowca nie spostrzeże
grymasu bólu, którego nie zdołała opanować, gdy jej wrażliwy tyłek zetknął się z siedzeniem,
ale zauważyła, że obserwuje ja w lusterku. Zastanawiała się, czy wie, co jej się przydarzyło;
ile razy przedtem robił ten kurs i z iloma pasażerami.
- Jak podobało się w Green Man? - zapytał, gdy wyjechali na główną drogę.
- Jedzenie było wyśmienite - powiedziała.
- Tak mówią - powiedział. - Tak mówią. A co z obsługą? Teraz nadeszła jej kolej, aby nie
odpowiedzieć. Gdy recepcjonista zadzwonił do niej, aby poinformować, że samochód już
podjechał, Josephine powiedziała:
- Proszę powiedzieć, aby zaczekał. Będę na dole za kilka minut.
Po odłożeniu słuchawki przez dobre pół minuty trzymała kurczowo pośladki dłońmi, aż
trochę przestały palić. "Mogli zostawić mi odrobinę czasu na dojście do siebie" - pomyślała
ze złością. Ale nie, oni postanowili utrzymywać ją w stanie wytrącenia z równowagi, żeby nie
wiedziała, co zdarzy się za chwilę. A za każdym razem posuwali się odrobinę dalej:
oszukując ją, kradnąc ubranie i torebkę, publicznie ją upokarzając, zawiązując jej oczy,
karząc ją. Czy mogli wiedzieć, ile jest w stanie znieść, zanim jej cierpliwość wyczerpie się?
Pomyślała przez chwilę o podniesieniu słuchawki i poproszeniu mężczyzny w recepcji o
zawiadomienie policji, o poczekaniu na przybycie policjantów i wydaniu w jch ręce całego
towarzystwa. Miała powód, prawda? Czy bicie można było traktować jako napaść?
Oczywiście, że tak. Wystarczyło popatrzeć na jej pośladki.
Josephine odwróciła się tyłem do lustra i spojrzała przez ramię. Jej pupa była jednym,
obolałym wzgórzem czerwieni. Obróciła się jeszcze trochę i przekręciła szyję, aby przyjrzeć
się prawemu pośladkowi. Na całej jego powierzchni widniały ślady palców. Można było
zobaczyć ich odciski. Dr Hazel wymierzał jej klapsy jak małej dziewczynce. Tak, aby nie
miała zamiaru pokazać tego żadnemu policjantowi, policjantce również.
I reszta historii: czy mogłaby im ją opowiedzieć? Jak udawała, że zgadza się na wszystko, jak
opuściła gabinet bez żadnej skargi, jak wsiadła do taksówki bez szemrania, jak pozwoliła im
skuć się i rozebrać i wypięła się do przyjęcia klapsów, wszystko to, zanim zdecydowała się
ich wezwać? Jak by to zabrzmiało w sądzie?
Nie. Nie wezwie policji. Wiedziała teraz, że jest daleko od świata policji, adwokatów,
oskarżeń o napaść; tkwi głęboko w innym wymiarze bardzo podobnym do tego, w którym
żyła dotychczas. Tylko reguły różniły się. "Posłuszeństwo jest prawem" - powiedział dr
Hazel.
Wyciągnęła czyste ubranie, które goście zostawili dla niej: podkoszulek, który ściskał jej
biust, szorty, które nie były tym rodzajem ubrania jakie wybrałaby, aby założyć na bolące
pośladki, małe, białe skarpetki i znajome tenisówki. Zauważyła, że zabrali poprzedni strój do
prania - cóż za troskliwość z ich strony! - ale zostawili czarny, jedwabny szalik i kajdanki. A
ponieważ miała ich dość, więc zostawiła je tam, gdzie leżały i zeszła na dół do samochodu.
Wyglądała teraz przez okno taksówki i przyglądała się mijanemu krajobrazowi. Ukradkowo
wsunęła rękę za siebie, dłonią ku górze, delikatnie macając pupę. Największy ból ustał,

32

pozostało tylko pulsujące uczucie ciepła. Gdyby ją zapytano, musiałaby przyznać, że nie jest
właściwie nieprzyjemny, jest czymś takim, jak ból nóg po długim, meczącym spacerze.
Podobnie czuła się po saunie i masażu w Sztokholmie: zmaltretowana, a zarazem w błogim
nastroju.
Miała jednak nadzieję, że nikt jej nie zapyta o samopoczucie.
- Możesz otworzyć okno, jeśli masz ochotę - powiedział.
Josephine otworzyła okno. Słońce rozlało się po jej twarzy, nagich ramionach i udach.
Powietrze było wypełnione zapachem kwiatów, soków drzewnych, pulsującej zielenią trawy.
Droga wiła się, wznosiła i opadała. Nie było dużego ruchu. Josephine patrzyła na pasące się
owce, dzikie krzewy rosnące na poboczu. W oddali traktor wspinał się na wzgórze pod
niewiarygodnym kątem.
Taksówka zwolniła i opuściła szosę, zjeżdżając na skraj pola.
- Dlaczego zatrzymujemy się? - spytała Josephine.
- To taki miły, miejscowy zwyczaj - odpowiedział taksówkarz.
Obrócił się na siedzeniu i oparł o okienko.
- Czy zabrałaś swój szalik? - zapytał.
-Co?
- Dr Hazel mówił, że masz ze sobą czarny szalik. Masz go?
- Nie - powiedziała Josephine. - Zostawiłam go w hotelu. Nikt nie powiedział, że powinnam...
Przerwała.
Uczucie zimna ogarnęło jej żołądek. Poczuła, że szybciej oddycha.
- No cóż, kochanie - powiedział miękko. - Wobec tego będziemy musieli improwizować,
prawda?
- My? - spytała Josephine.
Taksówkarz otworzył drzwi ze swojej strony.
- Musimy - oświadczył. Wysiadł i otworzył jej drzwi.
- Chodź - powiedział i łagodnie ujął jej rękę, pomagając wysiąść z auta.
Stała na ziemi, mrużąc oczy w blasku słońca. Słyszała dobiegające spośród drzew krakanie
wron. Słychać je było z bardzo daleka.
Za to kierowca znajdował się bardzo blisko. Naprawdę blisko.
Nagle uświadomiła sobie jego siłę, jego zwykłą, fizyczną wielkość. Potężna, owłosiona klatka
piersiowa wyglądała spod zielono-białej koszuli, a szczupłe ramiona przywykłe tylko do
kierownicy, wyraźnie z nią kontrastowały.
Josephine próbowała powstrzymać drżenie, ukryć je. Nic nie skłoniłoby jej do przyznania się,
jak bardzo ją onieśmielał.
- Spodziewam się, że nie masz nic na sobie - powiedział łagodnie.
- Tylko to, w czym stoję - odparła.
Przebierał palcami, bawiąc się swoim kolczykiem. Mierzył ją wzrokiem od stóp do głowy.
Wykorzystała szansę, by mu się przyjrzeć: spłaszczony profil, dzikie włosy, siła pleców i
ramion. Jego usta miały przyjemny zarys. Biło od niego ciepło. Nagle uświadomiła sobie, że
to co czuła nie było strachem. To było pożądanie.
Nie jej typ. Zupełnie nie był w jej typie. Ale to nie było ważne.
- Będziemy czegoś potrzebować - powiedział, przerywając jej zamyślenie. Wskazał na nią
palcem. - Zdejmij podkoszulek - powiedział.
Josephine wciągnęła gwałtownie powietrze, wpatrując się w niego. To było tak, jakby czytał
w jej myślach. Czy mógł? Czy wpadła w ręce jakiegoś gangu nadludzi, którzy umieli czytać
w myślach zwykłych śmiertelników?
- No, dalej - powiedział, całkiem łagodnie. Josephine poczuła, że się czerwieni.
-Ja...
Spojrzał w lewo i w prawo, wzdłuż drogi.

33

- Nikt nie zobaczy - zapewnił ją. - Tutaj - dodał, oddalając się od niej i wykonując zza
taksówki gest w kierunku pola, -Możesz pójść tam i zanurkować za żywopłot, jeśli wolisz.
Po tym, co dzisiaj już przeszła, troska o jej skromność była bardziej poniżająca niż samo
żądanie. Josephine została tam, gdzie była. Skrzyżowała ramiona, uchwyciła dół podkoszulka
i przeciągnęła go ostrożnie przez głowę. Jej biust był znowu wolny: kołysał się
nieskrępowany materiałem.
Wyciągnęła ramiona z rękawów. Bez słowa wręczyła mu podkoszulek. Z kieszeni spodni
wyciągnął mały scyzoryk.
Josephine stała przy drodze, z rękami założonymi na piersiach, podczas gdy on prędko
wycinał szeroki pas z dolnej części podkoszulka. Gdy skończył, oddał go jej.
Przeciągnęła go znowu przez głowę. Nigdy na nią nie pasował. Teraz ledwo przykrywał jej
biust.
Pozwoliła mu zawiązać kawałek białego, bawełnianego materiału wokół głowy i zasłonić
oczy. Czuła, jak jego zwinne ręce zawiązują supeł z tyłu.
"Przypuszczalnie zaraz przejedzie tędy jakiś samochód - pomyślała. - Ciekawe, co pomyślą
sobie na nasz widok”.
A co powinni pomyśleć?
Stał tuż za nią. Czuła na szyi jego oddech.
- Teraz powiedz mi uczciwie - zamruczał - czy widzisz cokolwiek?
Materiał był cienki. Josephine widziała światło i cień, ale nie mogła rozróżnić szczegółów.
- Nie - odpowiedziała.
Podszedł i stanął przed nią. Był jedynie ciemnym kształtem, wypełniającym całe jej pole
widzenia.
- Czy widzisz moją twarz? - zapytał.
- Nie - odparła. - Nie mogę jej dojrzeć. Ledwo widzę pasy na twojej koszuli. I jeśli
musiałabym zgadywać, powiedziałbym, że masz rude włosy.
Zrobił ruch dłonią w poprzek jej twarzy i nachylił się bliżej.
- A jakiego koloru są moje oczy? - zapytał miękko.
- Zielone - odpowiedziała Josephine. Domyśliła się, że zdjął słoneczne okulary.
- Widzisz je? - spytał z przestrogą w głosie.
- Nie - odpowiedziała. - Widziałam je przedtem.
Teraz, gdy zawiązał jej oczy, poczuła się dziwnie rozluźniona. Uspokoiło ją to, jak kiedyś,
gdy podróżując autostopem jako nastolatka, wsiadła do samochodu z mężczyzną, który
prowadził nadzwyczaj szybko, wręcz niebezpiecznie, aby wywrzeć na niej wrażenie. Nie
zaimponował jej w ten sposób, ale wiedziała, że nie może na niego wpłynąć by zwolnił. Tak
więc, złożyła swój los w jego ręce.
Ten mężczyzna, taksówkarz, jeśli rzeczywiście nim był, okłamał ją, wprowadził w błąd, ale
nie miało to większego znaczenia. Wszystko to było częścią normalnego świata. W tym
świecie fakt, że stoi na pół nago, z zawiązanymi oczami, w nieznanym miejscu, nabrał dla
niej szczególnego sensu, gdyż zaufała mu. Było to jak spacer w ciemnościach, małymi
kroczkami, jeden za drugim; musiała wierzyć, że bez względu na wszystko, nie pozwoli jej
upaść.
Pocałował ją.
Stała cicha i pasywna, miękko odwzajemniając pocałunek. Jego usta były ciepłe, wargi śmiałe
i wilgotne, ale nie mokre. Jego język rozpoczął penetrację, krążąc przez chwilę po jej
wargach, po czym wycofał się.
- Czy to również miejscowy zwyczaj? - zapytała.
- Nie - powiedział. - To ja przekroczyłem instrukcje. Jesteś taką śliczną kobietą.
Josephine poczuła silną falę przyjemności i tęsknotę w sercu.
- Normalnie nie ubieram się tak, jak teraz - zwróciła uwagę lekko drżącym głosem.

34

- A powinnaś - powiedział. Ciągle był bardzo blisko. - Ślicznie w tym wyglądasz. Spleć ręce z
tyłu - powiedział. Tak zrobiła.
- Spójrz w dół - poprosił ją. - Zwieś głowę. Posłusznie zwiesiła.
- Och, tak - powiedział. - Szczególnie w tej pozycji. Moja wyobraźnia pracuje nadzwyczajnie
- wymamrotał tuż przy jej uchu. - Lepiej wsiadaj z powrotem.
Pomógł dostać się do samochodu, biorąc ją pod rękę bezosobowym gestem. Ale jego dotyk
sprawił, że serce zabiło jej szybciej.
- Uważaj na głowę - powiedział. - Mam nadzieję, że doceni to, co mu przywożę, ten twój dr
Hazel.
Josephine na powrót zagłębiła się w miękkim siedzeniu samochodu. Tapicerka była gorąca i
lepiła się do jej nagich ud. Słyszała, jak kierowca zajmuje miejsce i zamyka drzwi. Zapalił
silnik i wyjechali z powrotem na drogę.
- Jak go poznałaś? - zapytał.
- Kogo? Dr Hazla? - powiedziała. - Nie znam go.
- Więc jak to się stało, że jedziesz go zobaczyć?
Josephine myślała o tym: o dr Shepard, umówionym spotkaniu, pielęgniarce. Poczuła nagły
impuls, aby mu o wszystkim opowiedzieć, zobaczyć, jak zareaguje. Ale powstrzymała się.
- To długa historia - odparła.
- To dobrze - powiedział. - Lubię długie historie.
Nawet dźwięk silnika nie przeszkodził jej, by usłyszeć w jego głosie szczególną nutkę, która
nie budziła wątpliwości, jaki rodzaj historii lubił.
Nagle zdała sobie sprawę, że to co mówi nie ma żadnego znaczenia, nie w tym świecie.
- A więc tak - usłyszała własny głos - zostałam wplatana w bardzo dziwną sprawę. Przez moją
przyjaciółkę. Z powodu tego, co jej się przydarzyło.
- Przyjaciółkę? - zapytał.
- Tak - potwierdziła.
- Jak miała na imię ta przyjaciółka?
- Maria - odpowiedziała Josephine. - Maria Coroni.
- Bardzo ładnie. Podoba mi się - powiedział kierowca. Jechali wolno drogą, mijając zakręt za
zakrętem. - Lubię imię Maria. A co się jej przydarzyło?
W jednej chwili cała historia zjawiła się w jej głowie, jasna i żywa jak film.
- Opowiem ci - powiedziała Josephine - ale musisz mi obiecać, że nikomu jej nie powtórzysz.
- Nikomu - odrzekł. - Obiecuję.
- Dobrze - rozpoczęła Josephine. - Otóż moja przyjaciółka...
- Maria - podpowiedział taksówkarz.
- Tak - potwierdziła. - Maria udała się do swojego lekarza. Nie ogólnego, tylko terapeuty.
Nazywał się dr Lamb. Maria czuła się przybita, gdyż rozeszła się z przyjacielem, i nie
spotykała z nikim innym. Przyznała mi się, że zupełnie straciła zainteresowanie, jeśli chodzi o
mężczyzn. Gdy jakiś mężczyzna interesował się nią, natychmiast dawała mu kosza. Ale to nie
zmieniło jej poczucia osamotnienia i bycia niechcianą. Tak więc zapragnęła zobaczyć się z dr
Lambem.
Dr Lamb był bardzo uprzejmy i delikatny. Nie zadawał jej żadnych krępujących pytań. Był na
tyle miły i dobrze ułożony, że sama zapragnęła mu wszystko opowiedzieć. I opowiedziała
mu, jak to po zerwaniu z przyjacielem zaczęła zaspokajać się sama.
- To brzmi wcale nieźle - powiedział kierowca. - To brzmi całkiem dobrze, jeśli o mnie
chodzi. Opowiedz mi o tym - poprosił.
- O Marii? - spytała Josephine. - O mojej przyjaciółce i o tym jak się sama zaspokajała?
- Chciałbym to usłyszeć - powiedział, podczas gdy taksówka nadal toczyła się szosą.
- W porządku - powiedziała Josephine. - Opowiedziała mi to w ten sposób: Wraca do domu
po pracy. Robi zakupy, dźwiga pełne torby i wchodzi do domu, do swojego pustego domu.

35

Zapada zmrok. Jest tam całkiem sama. Wie, że będzie sama przez cały wieczór, tak jak przez
wszystkie inne wieczory. Wie, że ugotuje obiad, zje go sama, a następnie pójdzie sama do
łóżka. I wtedy nagle poczuła, że wcale nie ma nastroju do gotowania. Nawet nie jest głodna.
Ale w zamian za to ma ogromną ochotę na pieprzenie.
Poczuła się dziwnie, wypowiadając te słowa, prawdopodobnie po raz pierwszy w swoim
dorosłym życiu i to do obcego mężczyzny; do mężczyzny, do którego czuła sympatię.
Powtórzyła je:
- Pieprzenie. I zrobiła, co następuje. Weszła do kuchni nie zapalając światła, w ogóle nigdzie
nie zapalała żadnych świateł. Wyładowała zakupy na stół. Wówczas przeszła przez hol, wciąż
w ciemności i usiadła na swoim ulubionym fotelu, nie zdejmując płaszcza ani butów. Zasłony
były wciąż odsłonięte. Na zewnątrz przechodzili ludzie, wracając po pracy do domów, ale nie
mogli jej dojrzeć, ponieważ siedziała w mroku. Rozwaliła się w fotelu i rozpięła guziki
płaszcza. Następnie podciągnęła spódnicę na wysokość pasa, a jej ręka wsunęła się do rajstop.
Taksówka się, wspinała się na wzgórze. Josephine wierciła się na lepkiej tapicerce. "Bądź
odważna - pomyślała. - Nie wycofuj się teraz".
- Gładziła się palcami, aż zwilgotniała - powiedziała. - Siedzenie fotela zmoczyło się, więc
wstała, aby wziąć chusteczkę i podłożyć pod siebie. Głaskała się mocniej i mocniej, szybciej i
szybciej, aż jej palce stały się mokre. Włosy łonowe zmoczyły się i splatały w drobne kłaczki.
Wargi otworzyły się, a łechtaczka powiększyła. Jej plecy wygięły się w łuk, a ramiona
naparły na oparcie krzesła. Uniosła się całkiem znad siedzenia. Nogi naprężyły się i drżały.
Wsunęła środkowy palec do pochwy, nadal drażniąc kciukiem łechtaczkę.
- O czym myśli - zapytał taksówkarz łagodnie - w trakcie tego?
- Myśli o mężczyznach - odpowiedziała Josephine.
- Ale przecież ma dosyć mężczyzn.
- Tak, ale nie dość myślenia o nich. Myśli o swoim byłym przyjacielu, wspomina, jak byli
razem w Hiszpanii, jak wybrali się nocą nago na plażę i kochali się na piasku. Myśli o
młodych mężczyznach, których tam spotkali, pływających, opalających się, pięknych.
Wyobraża ich sobie wychodzących z morza, jak męskie syreny, gdy przychodzą zobaczyć jak
kocha się z przyjacielem. Czasem myśli o innych kobietach, przyglądających się jej. Czasami
dołączają do nich. Opowiedziała to wszystko dr Lambowi, nie mając wcale tego zamiaru. Ale
on nie był tym zaszokowany, ani zakłopotany. Poradził jej udać się do swojego kolegi, dr
Hazla. I zamówił dla niej wizytę.
Musiała udać się do gabinetu mieszczącego się na jednej z bocznych uliczek, gdzieś w
okolicach St.Pancras. Znalazła go. Znajdował się na piętrze, w jednym z tych budynków,
które są całe pozajmowane przez biura. Była tam pielęgniarka, młoda, w białym,
wykrochmalonym fartuszku. Pielęgniarka oznajmiła, że dr Hazel jest chwilowo zajęty, ale że
wkrótce zajmie się nią. I wówczas poleciła jej rozebrać się.
-Tak po prostu?
- Tak, właśnie tam, w poczekalni. "Zdejmij wszystkie ubrania - powiedziała pielęgniarka - i
daj mi je." Stała tam, uśmiechnięta, wyciągając rękę po ubranie Marii.
- Co twoja przyjaciółka o tym pomyślała?
- Och, Marii to nie speszyło. Postawiła wszystko na jedną kartę. Nie tak łatwo zbić Marię z
tropu. Wydało jej się to odrobinę dziwne, ale nie miała nic przeciwko temu, by to zrobić.
Przecież znalazła się tam na wizycie lekarskiej. I wiesz, nie byłabym zdziwiona, gdyby się
okazało, że nie przeszkadzało to Marii w ogóle. Mam na myśli miłą, młodą pielęgniarkę.
Prawdopodobnie Maria poczuła do niej sympatię, o ile ją znam. Więc rozebrała się.
- Opowiedz mi o tym - poprosił kierowca.
- Zdjęła płaszcz i buty. Pielęgniarka wzięła od niej płaszcz i powiesiła go na oparciu krzesła.
Buty postawiła pod krzesłem.

36

Wówczas Maria zdjęła sweterek, ściągając go przez głowę i podała go pielęgniarce. Rozpięła
guziki bluzki i wyciągnęła ją ze spódnicy. Stała, odpinając mankiety, a pielęgniarka czekała
cierpliwie. Zdjęła bluzkę i podała ją pielęgniarce. Wówczas sięgnęła ręką do tyłu i odpięła
stanik. Zsunęła go z ramion i również wręczyła pielęgniarce. Wydawało jej się nieco
zabawne, że stoi tam w stroju topless. Zastanawiała się, co by się stało, gdyby ktoś wszedł do
poczekalni, jakiś inny pacjent dr Hazla. Była ciekawa, czy pielęgniarka również kazałaby mu
się rozebrać. Ale nie zaprzestała rozbierania. Rozpięła pasek od spódnicy i rozsunęła zamek
błyskawiczny. Zdjęła spódnicę i dała ją pielęgniarce.
- W co była ubrana pod spódnicą?
- Miała na sobie półhalkę, którą również zdjęła i rajstopy.
- A nie pończochy? - zapytał taksówkarz.
- To mogły być pończochy - powiedziała Josephine. - Myślę, że masz rację. Właśnie
przypominam sobie, że nosiła pończochy. I pas do podwiązek. Tak przynajmniej mówiła.
Odpięła więc podwiązki i zsunęła pończochy, bardzo delikatnie, żeby ich nie podrzeć.
Pielęgniarka już czekała, żeby je odebrać. Pas do podwiązek również. Została tylko w
majteczkach.
"Może ich pani nie zdejmować, jeśli pani woli” - powiedziała pielęgniarka.
Ale Maria zdecydowała, że wszystko albo nic. Wzięła głęboki oddech i zsunęła majtki. Gdy
pielęgniarka odbierała je od niej, posłała jej tajemniczy uśmiech, jakby to rzeczywiście był
test, przez który Maria właśnie pomyślnie przeszła. Tak więc stały obok siebie: naga Maria i
ubrana pielęgniarka.
- I pielęgniarka zaczęła się rozbierać, jak przypuszczam -powiedział taksówkarz.
Josephine zastanowiła się przez chwilę.
- Nie - powiedziała.
- Wiesz, jestem pewien, że tak - powiedział kierowca.
- Nie, nie zrobiła tego - powtórzyła Josephine zdecydowanie. - Za to powiedziała: "Proszę
tędy" i zaprowadziła Marię do małego gabinetu z leżanka. "Dr Hazel zaraz przyjdzie** -
dodała i wyszła, zamykając za sobą drzwi. Ale dr Hazla nie było przez długi czas. Bardzo
długi. W rzeczywistości, dr Hazel w ogóle nie przyszedł.
- Tak więc, ostatecznie, nie zobaczyła się z dr Hazlem?
-Nie!
- Cóż to za tajemniczy facet, w istocie - powiedział taksówkarz z zadowoleniem. - Opowiedz
mi, co zrobiła dalej twoja przyjaciółka?
- Maria - powiedziała Josephine.
- Tak - powtórzył - Maria.
- Czekała bardzo długo. Znikąd nie dobiegał żaden dźwięk. Zaczęła zastanawiać się, co jest
grane i zawołała pielęgniarkę. Ale pielęgniarka nie przyszła. Maria rozejrzała się po pokoju za
czymś, czym mogłaby się okryć. Ale nie znalazła niczego, co by się nadawało do tego celu.
- A pościel na kozetce? - zauważył błyskotliwie taksówkarz.
- Na leżance nie było nawet prześcieradła - powiedziała Josephine. - Maria podeszła więc
drobnymi kroczkami do drzwi, otworzyła je i wyjrzała na zewnątrz. Nikogo tam nie było.
Biuro stało puste. Zaczęła szukać swoich ubrań, ale te zniknęły. Płaszcz i buty również.
Rozejrzała się po pokoju, ale nie znalazła tam nic poza biurkiem, krzesłem, książką wizyt i
telefonem. Zajrzała do następnego pokoju, ale on także świecił pustką. Dr Hazla nie było, nie
było go nigdzie. Siedziała tam, jak skazaniec, bez ubrań i możliwości dostania się do domu.
-1 co w końcu zrobiła?
- Zatelefonowała do mnie - powiedziała Josephine. - Czy jeszcze daleko?
- To zależy - odpowiedział.
- Od czego?
- Od reszty historii.

37

Josephine ostrożnie uniosła stopę i przesunąwszy się, oparła głowę w rogu taksówki, a stopy
położyła na siedzeniu. Taksówka pokonała kolejny zakręt.
- Co robisz? - zainteresował się taksówkarz.
- Usadawiam się wygodnie - odpowiedziała.
- Wobec tego, to musi być długa historia - powiedział.
- Niezupełnie - odrzekła. - To już prawie koniec.
- Czy siedzisz teraz wygodnie? - spytał.
- Mniej więcej - odparła.
- Mów dalej - poprosił. - Zatelefonowała do ciebie, i jak na to zareagowałaś?
- Z początku nie uwierzyłam jej.
- Mogę się założyć, że nie uwierzyłaś - powiedział z ironią.
- Ale wtedy pomyślałam sobie, że skoro to Maria dzwoni, może być to prawda. Jeśli mogło
się to zdarzyć komukolwiek, to tylko Marii. Wzięłam więc kilka niepotrzebnych mi rzeczy i
wyruszyłam na poszukiwanie tego biura. Maria wskazała mi kierunek tylko w przybliżeniu,
bo nie pamiętała dokładnego adresu. Zapisała go na jakiejś kartce, ale pielęgniarka zabrała
również jej torebkę.
- Jakież to numery zdarzają się - zadumał się kierowca. -1 co, znalazłaś w końcu to biuro?
- Tak - powiedziała Josephine. - Na drzwiach nie było wizytówki, weszłam więc na górę
mając nadzieję, że jestem pod dobrym adresem. Zastanawiałam się tylko co odpowiem, gdy
ktoś zapyta mnie, dokąd idę. Znalazłam się na szczycie schodów, pod drzwiami. Zapukałam i
cichutko zawołałam: "Maria!"
Wówczas drzwi otworzyły się i zobaczyłam Marię, stojącą tam nago, jak ją Pan Bóg stworzył.
Była tak szczęśliwa że mnie widzi, że zarzuciła mi ramiona na szyję i mocno mnie uścisnęła.
Odebrała ode mnie torbę z rzeczami i zaczęła je kolejno nakładać. Sprawiało mi przyjemność,
gdy Maria, rozebrana, ściskała mnie.
"Ani śladu dr Hazla?" - spytałam ją. - "Nie" - odpowiedziała. Chciałam wymyślić jakiś
pretekst, aby powstrzymać ją przed ubieraniem się, ale to byłoby nie w porządku. Więc
pozwoliłam jej spokojnie ubrać się, i wtedy gdy już wychodziłyśmy, zadzwonił telefon.
"Odbierz" - powiedziała do mnie. Ktokolwiek to był, nie miała ochoty na rozmowę. Tak więc
podniosłam słuchawkę i powiedziałam: "Halo? Gabinet dr Hazla" - tak jak recepcjonistka, a
wtedy męski głos zapytał: "Pani Coroni?", gdyż myślał, że rozmawia z Maria. Ja
odpowiedziałam: "Nie, w tej chwili rozmawia pan z panią Morrow", i spytałam: "A czy to dr
Hazel?"
-1 to był on?
- Nie powiedział. Ale jestem pewna, że tak. Mówił z odrobina obcego akcentu, takiego, jaki
maja ludzie z kontynentu. Zapytał: Co pani robi w moim biurze. "Chcę pana zobaczyć -
odpowiedziałam. - Chcę się dowiedzieć, jaki miał pan cel, obchodząc się w ten sposób z moją
przyjaciółka?" Był bardzo oziębły. Powiedział: "Jeśli chce się pani ze mną zobaczyć, to musi
się pani zarejestrować". "Och, tak - odrzekłam - w taki sposób jak pani Coroni,
przypuszczam". - 'Tak jest"- odpowiedział.-" A czy również będę musiała zdjąć wszystkie
ubrania w poczekalni?" - spytałam.
Gdy Maria usłyszała, jak wypowiadam te słowa, wybuchnęła nerwowym śmiechem, wybiegła
z pokoju i zbiegła na dół. Nie mogła tego dłużej znieść.
A dr Hazel przytaknął ponownie: 'Tak jest". Po czym powiedział, żebym zdjęła natychmiast
wszystkie ubrania i powiadomiła go, gdy skończę.
I tak uczyniłam. Rozebrałam się.
- Opowiedz mi o tym - poprosił znowu taksówkarz.
- Och, przecież wiesz - odpowiedziała Josephine.

38

ROZDZIAŁ 6

Samochód wciąż jechał.
- Rozebrałam się i stałam naga w biurze doktora Hazla - mówiła Josephine. - Ponownie
podniosłam słuchawkę. Powiedziałam:
"W porządku, zdjęłam wszystkie ubrania i co dalej?"
"Zamówię dla pani taksówkę" - powiedział.
"Dokąd?"
"Do Estwych"
"Czy mogę się teraz ubrać?" - spytałam.
"Tak - powiedział. - Ubrania przygotowane dla pani leżą w szufladzie" - dodał i odłożył
słuchawkę.
- Tak więc zajrzałam do szuflady.
-I co znalazłaś? - zapytał kierowca.
- Te ubrania, które mam na sobie.
- Co zrobiłaś następnie?
- Założyłam je i zeszłam na dół, żeby czekać na ciebie.
- A twoja przyjaciółka poszła sobie, jak przypuszczam?
- O tak - przytaknęła Josephine. - Ani śladu po niej.
- Niezła przyjaciółka, prawda?
- Chodziłyśmy razem do szkoły - powiedziała Josephine.
- Do szkoły? Do szkoły dla dziewcząt, z internatem, czy tak? Wydawało jej się, że dlatego o
to zapytał, gdyż miał nadzieję, że tak było. Mogła zgodzić się na to.
- Tak, rzeczywiście tak było.
-1 robiłyście tam jakieś sztuczki?
- Tak, robiłyśmy, a jakże! - potwierdziła. Przeciągnęła się i ziewnęła.
- Mam nadzieję, że nie nudzi cię to - powiedział grzecznie taksówkarz.
- Och, nie - odparła.
W rzeczywistości czuła się dziwnie. Zawsze była dobra w wymyślaniu historii. Szczególnie
pikantnych. Wyniosła to z czasów szkolnych, gdy wszyscy wymyślali stosy bezczelnych
kłamstw o nauczycielach i opowiadali je reszcie, gdy gasły światła. Koleżanki mówiły zawsze
Josephine, że jest w tym najlepsza. Siedzenie z zawiązanymi oczami na tylnym siedzeniu
taksówki i opowiadanie pikantnych historyjek seksownemu nieznajomemu obudziło w niej
poczucie siły, które zawsze nawiedzało ją w podobnych okolicznościach. Czuła się
trzpiotowato i lekkomyślnie, była lekko pobudzona. I teraz już znała rodzaj opowieści, które
ją bawiły.
- Jak daleko jesteśmy? - zapytała.
- Myślę - powiedział wolno - że dostatecznie daleko, abyś zdążyła mi opowiedzieć o sobie i
Marii w czasach szkolnych. Przypuszczam - dorzucił od niechcenia - że do czasu, gdy
zbliżysz się do końca opowieści, powinniśmy być już blisko celu.
- A co chcesz wiedzieć? - spytała.
- Czy ubierałyście mundurki? - zapytał.
- Och, tak - potwierdziła. - Szare spodenki i niebieskie pulowerki. Białe bluzeczki i białe
podkolanówki. Czarne buciki z guzikiem i paseczkiem.
-1 granatowe, długie majtki, czy tak? - zapytał leniwie.
- Tak, były całkiem fajne - powiedziała Josephine w zamyśleniu. - Były ciepłe. Grzały
pośladki w zimne dni. Starszym dziewczętom wolno było ubierać białe, ale ja zatrzymałam
swoje. Podobały mi się.
- A byłaś wtedy dużą dziewczynką?

39

- Oczywiście, że tak - odparła. - Kiedyś wszystkie małe dziewczynki stają się duże.
- Przypuszczam, że tak się dzieje - powiedział. - To normalne. A Maria? Czy też była duża?
- Tak - powiedziała Josephine. - Była dobrze zbudowana, chociaż młodsza ode mnie o kilka
lat. Całkiem duża dziewczyna. A piersi miała wcześniej ode mnie.
-Widziałaś je?
- Gdy byłyśmy w szkole? Tak, widziałam. Widziałam ją całą. Każdy kawałek jej ciała. Po
gimnastyce miałyśmy zwyczaj brać prysznic. Starsze dziewczęta nie miały nic wspólnego z
młodszymi, żadna z nas nie zadawała się z tymi z młodszych klas, ale ja wiedziałam, że Maria
paliła się do mnie. Zawsze, gdy wracałam z hokeja i przebierałam się, Maria grzebała się i
zwlekała, tak abyśmy weszły pod prysznic w tym samym czasie. Tak więc, któregoś dnia, ja
również nie śpieszyłam się, i gdy wszystkie koleżanki ubrały się i wyszły, zostałyśmy tam
tylko z Marią. Same. Nie spuszczała ze mnie oczu, gdy zdejmowałam strój. Rozebrałam się
do naga, wyjęłam z szafki mój ręcznik i odwróciwszy się, posłałam Marii lekki uśmiech znad
ramienia. Siedziała na ławce, zdejmując skarpetki. Majtki wciąż miała na sobie.
-1 nic innego? - spytał kierowca.
- Nie - powiedziała Josephine. - W tamtym momencie tylko granatowe majtki i białe
skarpetki. Zatrzymałam się na chwilę, a wtedy ona wstała. Spuściła wzrok i nie patrzyła na
mnie. Po prostu schyliła się i zsunęła majtki.
Poszłam pod prysznic, odkręciłam wodę i mydliłam się, gdy przyszła. Nie odezwałyśmy się
ani słowem, po prostu stałyśmy i kąpałyśmy się.
Wówczas powiedziałam: "Czyż to nie przykre, że zawsze zostaje kawałek pleców, którego
nie można dosięgnąć?"
Maria powiedziała: "Mogę ci pomóc, jeśli zechcesz."
Zbliżyła się po mokrych kafelkach, chlupocąc nogami w wodzie. Podałam jej moje mydło i
odwróciłam się plecami. Bardzo ostrożnie namydliła mi plecy.
"Och, Mario! To takie cudowne uczucie - powiedziałam. -Jesteś aniołem."
"Resztę też zrobię dla ciebie - powiedziała. - Jeśli chcesz."
Uklękła. Woda spływała po niej. Namydliła mi pośladki.
Spytała: "Chcesz, żebym to zrobiła również pomiędzy nogami?"
"To byłoby wspaniałe, Mario!" - odpowiedziałam.
I było. Namydliła mnie najpierw z tyłu, a potem z przodu. Położyłam się na podłodze i
rozsunęłam nogi. Maria klęknęła między nimi i mydliła wewnętrzną stronę moich ud, w górę,
aż do krocza. Namydliła moje włosy łonowe i wargi, a ja otworzyłam się i mogła mydlić moją
pochwę, pośladki i, okrężnym ruchem, łechtaczkę.
- Czy odczułaś rozkosz? - spytał kierowca.
- Kilkakrotnie - powiedziała Josephine. - Gładziłam swoje brodawki, podczas gdy Maria
mydliła mi łechtaczkę i przeżyłam bardzo miły orgazm.
- A potem ty ja namydliłaś?
- A wiesz, że nie - odpowiedziała Josephine.
- Dlaczego nie?
- Nie wiem. Przypuszczam, że dlatego, iż byłam starsza, a ona młodsza. Wydawało mi się w
porządku, jeśli starsza pozwala młodszej palić się do siebie, dotykać się pod prysznicem i
doprowadzić do orgazmu, ale prawdopodobnie ja nie zrobiłabym tego dla niej. Tak więc
pozwoliłam jej to zrobić samej. I tylko obserwowałam.
Maria przesunęła mydłem pomiędzy nogami i krzyknęła. Wydawała krótkie, urywane
okrzyki. Ja nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Za bardzo się bałam, że nas złapią.
"Maria - powiedziałam w końcu. - Szszsz! Ktoś może usłyszeć!"
Ale Maria nie przejmowała się. Doprowadziła się do szaleństwa. Osunęła się na kafelki, a ja
byłam tak podniecona, że padłam obok niej. Wzięła moją rękę i zaczęła wodzić nią po swoich
piersiach.

40

Pozwoliłam jej na to. Wydawało mi się, że dopóki ja tego nie robię, wszystko jest w
porządku.
Gdy Maria osiągnęła orgazm, wygięła plecy w łuk, uniosła się i opadła na podłogę.
Wydawała zduszone dźwięki i przeżywała to tak gwałtownie, że aż przestraszyłam się. Bałam
się, że coś jej się stało. Ale po chwili obie leżałyśmy, z trudem łapiąc powietrze. A kiedy
wstałam, by zakręcić wodę, wstała również, cała mokra i spocona. Zaczęła mi opowiadać, jak
to wcale się nie przejmuje, czy nas złapią i czy zostaniemy ukarane. Powiedziała, że odbędzie
za mnie każdą karę, nawet chłostę. Byłam najpiękniejszą dziewczyną w szkole, a ona kochała
moje ciało i kochała mnie. Zapytała, czy może mnie pocałować. Odpowiedziałam, że nie.
Pomyślałam, że posunęłoby to nas za daleko. Spytała, czy może pocałować moje piersi, aleja
również odmówiłam. Wtedy zapytała, czy może pocałować moje pośladki, a ja zgodziłam się
na to. Obróciłam się i nachyliłam do przodu, opierając ręce na kolanach, a Maria klęknęła z
tyłu, objęła mi uda ramionami i całowała mój tyłek.
Wówczas weszły wszystkie pozostałe dziewczęta.
Zauważyły, jak Maria przypatrywała mi się, gdy zmieniałam ubranie i że ja nie byłam na to
całkiem obojętna. Udawały tylko, że wyszły. Trzy lub cztery z nich zostały, ukryte za
szafkami. Słuchały i zerkały zza zasłony na nas, gdy byłyśmy pod prysznicem. Widziały
wszystko.
Zachowywały się strasznie w stosunku do nas. Szczególnie do Marii, ponieważ nie cieszyła
się zbyt dużą sympatią, a one były zadowolone, że mogą ją nakryć na czymś złym. Inne
dziewczęta macały się nawzajem, było to w zwyczaju, ale robienie tego z Marią Coroni
uznały za odrażające - jak powiedziały. Nie pozwoliły nam uciec. Zagoniły nas w róg i
wymierzały nam klapsy oraz uderzenia mokrymi ręcznikami.
Gdy skończyły, kazały nam ubrać się i zaprowadziły do dyrektorki. Naszą dyrektorką była
pani Mapie. Była staromodną kobietą, wyznającą staromodne idee. Przeraziła się, gdy
usłyszała, że dwie z jej uczennic zostały złapane na igraszkach pod prysznicami. Fakt, że
jedna z nas była starsza, a druga młodsza, tylko pogarszał sytuację. Nie chciała znać żadnych
szczegółów, udzieliła nam nagany i kazała stać w majtkach gimnastycznych, patrząc sobie w
oczy, podczas gdy mówiła nam, jakimi to plugawymi, nikczemnymi i grzesznymi lesbijkami
jesteśmy, i że zasługujemy na surową karę. Wreszcie otworzyła szufladę biurka i wyjęła z niej
rzemień.
Byłam grzeczną dziewczynką. Nigdy mnie nie bito. Nawet nie widziałam nigdy pasa. Maria,
tak. Dobrze znała pas. Gdy pani Mapie kazała jej przynieść krzesło, wiedziała od razu, które i
gdzie je postawić. Umieściła je na środku dywanu, przed biurkiem. Wtedy stanęła za nim,
przygaszona, z rękami opuszczonymi wzdłuż tułowia, jak żołnierz stający do raportu.
Pani Mapie wstała. Obeszła biurko niosąc pasek.
"Pochyl się, Coroni" - powiedziała.
Maria wiedziała dokładnie, co robić. Przechyliła się przez poręcz krzesła i przytrzymała się
siedzenia. Trzymała głowę w górze. Patrzyła na mnie, podczas gdy pani Mapie okrążała ją.
Jej twarz była biała. Ale nie wyglądało na to, że się bała. Na jej twarzy malowała się raczej
rezygnacja. Jak gdyby uważała, że jest to cena, którą należy zapłacić za przyjemność pod
prysznicami. I tak w istocie było. Spuściła głowę.
Myślałam, że pani Mapie wyprosi mnie z pokoju, ale nic takiego nie nastąpiło. Stała tuż za
Marią, z pasem w dłoni. Powiedziała, że ponieważ razem zgrzeszyłyśmy, to karę też
poniesiemy wspólnie.
"Podejdź tu, Morrow" - powiedziała.
Zbliżyłam się do niej.
Wskazała na tyłek Marii.
"Ściągnij szorty swojej przyjaciółce" - rozkazała mi. Szyderstwo wyraźnie zabrzmiało w jej
głosie, gdy wymawiała słowo: "przyjaciółka”.

41

Chwyciłam skraj spodenek gimnastycznych Marii i zsunęłam je w dół. Pod spodem miała
granatowe, długie majtki. Jej tyłek wyglądał w nich na bardzo pulchny. Zrobiło mi się
przykro.
"A teraz drugie krzesło - powiedziała dyrektorka. - Stoi tam, w rogu. Przynieś je."
Spojrzałam w tym kierunku. Dostrzegłam krzesło, o którym mówiła. Leżał na nim stos
papierów.
Byłam tak wzburzona, że nie mogłam myśleć o tym, co robię. Podeszłam do krzesła.
"Są na nim jakieś papiery, pani Mapie - powiedziałam.
"Więc zdejmij je i połóż na podłodze - odrzekła niecierpliwie. - Głupia dziewczyna."
Przeniosłam te cholerne papierzyska. Wzięłam krzesło i postawiłam w miejscu, które
wskazała. Stało teraz obok tego, które zajmowała Maria.
Spojrzałam na panią Mapie.
"Gotowe?” - spytała.
Smagnęła pasem i uderzyła siedzenie krzesła. Dźwięk był przerażający. Wzbiła się chmura
kurzu.
"Pochyl się, Morrow" - rozkazała dyrektorka.
Czułam się bardzo głupio i ogarnął mnie strach. Nachyliłam się obok Marii, w taki sposób jak
ona i chwyciłam siedzenie krzesła.
Pani Mapie stała pomiędzy nami, trochę z tyłu.
"Opuść spodenki" - powiedziała do mnie.
Sięgnęłam dłońmi do tyłu i zsunęłam szorty w dół.
Maria znajdowała się tuż obok. Stykałyśmy się ramionami. Nie podniosła głowy od czasu,
gdy pani Mapie zaczęła ze mną rozmawiać. Zerknęłam na nią. Miała zamknięte oczy. Potem
spojrzałam na siedzenie krzesła. Materiał obicia przypominał ości od śledzia, w kolorach
brązowym i szarym. Zastanawiałam się, czy również powinnam zamknąć oczy, czy też
wykażę większą odwagę pozostawiając je otwarte.
Nagle usłyszałam świst pasa i krzyk Marii. Byłyśmy tak blisko, że odczułam wstrząs
uderzenia. Zaczerpnęłam powietrza. Wtedy pani Mapie ponownie uniosła pas i drugie z
uderzeń spadło na mnie.
Poczułam gwałtowny ból. Jednak jeszcze gorszy był szok. Nie udało mi się powstrzymać
krzyku, a moje dłonie odruchowo nakryły bolące miejsce.
Pani Mapie przerwała łanie.
"Zabierz ręce, Morrow" - powiedziała lodowatym głosem.
Przygryzłam wargi. Drżąc, położyłam ręce z powrotem na krześle. Chwyciłam je kurczowo.
Znowu uderzyła Marię. Tym razem pas wydał głośniejszy świst, za to z ust Marii nie wydobył
się żaden dźwięk. Kolejny raz był przeznaczony dla mnie. Pierwszy spadł na górną część
pośladków, drugi niżej, prosto na środek. Nie mogąc nic na to poradzić, zawyłam. Ale teraz
nie puściłam krzesła.
Dalsze razy lądowały na naszych pośladkach: trzy, cztery, pięć. Wydawało się, że zostaniemy
tam, pochylone na zawsze, z panią Mapie lejącą nasze tyłki. Zapomniałam zupełnie, co
uczyniłyśmy i jak się tu znalazłyśmy. Zerknęłam znowu na Marię. Jej oczy wciąż były
zamknięte a twarz zacięta. Zagryzła mocno wargi w postanowieniu, by nie krzyknąć
ponownie. Ja darłam się za każdym razem, kilkakrotnie jeszcze puściłam krzesło, chociaż
udało mi się utrzymać ręce z dala od pupy.
Nie czułam się uderzana trzydziestocentymetrowym paskiem wykonanym z miękkiej skóry.
Uczucie było takie, jakby waliła nas deska. I każde następne uderzenie spadało nieco niżej, aż
osiągnęło nagą skórę górnej części ud. Szóste uderzenie było wymierzone już w nasze nogi.
Po tych sześciu pozwoliła nam wstać. Bardzo sztywno ze-szłyśmy z krzeseł. Tyłek trzymałam
kurczowo w dłoniach i syczałam z bólu przez zęby.
"Możesz odejść, Coroni - powiedziała dyrektorka - a ty, Morrow, stań z tyłu."

42

Dlaczego chciała, żebym stanęła z tyłu? Nic nie przychodziło mi do głowy, ale jej polecenie
sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej.
Maria wyszła bez słowa, bledsza niż zwykle. Dostrzegłam, że zamykając drzwi, posyła mi
rozpaczliwe spojrzenie. Przypomniałam sobie, co powiedziała pod prysznicem. Wiedziałam,
że wzięłaby na siebie moją karę, jeśliby to tylko było możliwe. W porównaniu z nią czułam
się jak tchórz. A teraz zostałam sam na sam z panią Mapie.
Podeszła znowu do biurka i schowała pas do szuflady. Spojrzała na mnie z odrazą.
"Stój prosto, dziewczyno - powiedziała. - Podciągnij majtki."
Z trudem oderwałam ręce od bolącego tyłka i naciągnęłam szorty. Starałam się pozbierać.
Udało mi się w każdym razie nie rozpłakać.
Stałam wyprostowana, twarzą do pani Mapie. Ręce trzymałam z tyłu.
"Morrow, dziewczęta takie jak ty, budzą mój wstręt - powiedziała. - Słyszysz? Budzisz mój
wstręt!"
Spojrzała na mnie z pogardą.
"Coroni jest młodsza - mówiła dalej - i szczerze mówiąc, głupia. Ale ty, Morrow, jesteś
starsza. Twoje wykroczenie jest poważniejsze. Nie mam wątpliwości, że to ty zachęciłaś ją do
tego."
Cóż mogłam na to odpowiedzieć?
'Twoje przewinienie jest większe, więc i kara będzie surowsza" - oświadczyła.
W pierwszej chwili nie zrozumiałam, co powiedziała.
"Zostaniesz zbita rózgą" - oznajmiła.
Spojrzałam na nią z przerażeniem.
"Cztery uderzenia - dodała. - Na goły tyłek."
Dostałam zawrotu głowy, cała zdrętwiałam i omal nie wybuchnęłam płaczem. Cztery razy!
Na koniec! I do tego na goły tyłek - o tym się nie słyszało. Nikt nie dostawał nawet pasem na
gołą skórę. Myślałyśmy, że jakieś prawo tego zabrania. I tak pewnie było. Ale kiedy
próbowałam bronić swojej sprawy, pani Mapie po prostu potrząsnęła głową i powiedziała:
"Jak myślisz, co powiedzieliby twoi rodzice, gdyby dowiedzieli się, że ich córka jest
lesbijką?"
Czy byłam lesbijką? Nie wiem. Ale jak nazwać inaczej to, że dwie dziewczyny onanizują się
razem pod prysznicem? Wyobraziłam sobie złość mojego ojca zaskoczonego tym faktem.
Wyobraziłam sobie wyraz bólu na twarzy mojej matki. Obydwoje poczuliby do mnie odrazę.
Nie przebaczyliby mi tego, nigdy. I to było okropieństwo, do którego za wszelką cenę nie
mogłam dopuścić.
"Gdy skończę wymierzanie ci kary - powiedziała pani Mapie - wówczas mogę się zastanowić.
Jeśli wykroczenie nie powtórzy się, mogę przyjąć, że było to chwilowe zejście z właściwej
drogi. W takim przypadku mogę zadecydować, że nie ma potrzeby informowania twoich
rodziców o skandalicznym zachowaniu ich córki."
Wtedy zrozumiałam. Pani Mapie nie wolno było wymierzać chłosty na gołą skórę. Ale ona
chciała to zrobić. Chciała tego tak bardzo, że była gotowa szantażować mnie w tym celu.
Podeszła do szafki i wyjęła z niej rózgę. Zgięła ją w rękach.
"Morrow, nachyl się nad krzesłem, proszę" - rozkazała.
Słyszałam zbliżające się kroki dyrektorki, dopóki nie zatrzymała się za mną.
"Opuść spodenki" - powiedziała.
Zsunęłam je ponownie.
Wtedy poczułam, że chwyta rękami gumkę moich majtek. Wciąż czując ślady pasa,
zorientowałam się, że wędrują w dół.
Naga, rozpalona i tętniąca skóra moich pośladków wystawiła się na uderzenia rózgi.
Usłyszałam tylko świst. Wstrząs omal nie przewrócił mnie razem z krzesłem. Wówczas
wybuchnęłam płaczem.

43

- Zmoczyłaś się? - zapytał taksówkarz.
Josephine milczała. Leżała na tylnym siedzeniu, z oczami ukrytymi za przepaska z podartej,
białej bawełny. Nie wiedziała, co odpowiedzieć.
- Słyszałem, że wiele dziewcząt moczy się przy pierwszym laniu rózgą - powiedział kierowca.
- Chłopców również.
Mówił, jakby to była zupełnie normalna rzecz. Obojętnie, jakby rozmawiał o pogodzie albo
pytał o dzień tygodnia.
Nie mogła powiedzieć tego, co chciał usłyszeć.
- A myślisz, że mogłam to zrobić? - spytała niskim głosem.
- Trudno wyczuć - odparł. - Taka dzielna, młoda kobieta jak ty.
- Istotnie - przyznała Josephine - zmoczyłam się. Nie zamierzałam ci o tym powiedzieć -
dodała.
- Musisz opowiedzieć mi o wszystkim - powiedział. Nastąpiła przerwa, podczas której
Josephine zbierała myśli. Co wydarzyło się później? Co zrobiła dyrektorka?
- To doprowadziło panią Mapie do szału - zaczęła. - O ile wcześniej czuła do mnie odrazę, o
tyle widok i zapach moczu spływającego po moich nogach na dywan rozwścieczył ją.
Uderzyła mnie z furią, a ja krzyknęłam. Próbowałam się podnieść. Ale ona rzuciła się na
mnie, przytrzymując mnie w dole lewą ręką, podczas gdy prawą zamachnęła się ponownie.
Ból był tak silny, że w ogóle nie czułam pośladków. Ostatnie uderzenie odebrałam, jakby
wymierzone było rozżarzonym prętem.
Ale to był już koniec, a dyrektorka opamiętała się. Pospiesznie sięgnęła po paczkę chusteczek
i zaczęła wycierać dywan. Następnie przyłożyła chusteczkę do moich ud w miejscu, gdzie się
zmoczyłam. Wsunęła mi chusteczkę pomiędzy nogi. Przez chwilę macała tam palcami, tak
jak przedtem Maria.
Byłam tak zdumiona i zszokowana, że przestałam płakać. Zaczęłam podnosić się z krzesła.
Szperałam między nogami, aby wziąć od niej chusteczkę. Przypadkiem złapałam jej wzrok.
Patrzyła oszołomiona, zawstydzona i prawie tak zszokowana jak ja. Cofnęła rękę, podeszła do
biurka, usiadła na krześle i przygładziła włosy.
"Myślę, że dostałaś dobrą lekcję, Morrow - powiedziała zimno. - Podciągnij bieliznę i wyjdź."
Tytek piekł mnie i palił. Zdawało mi się, że dwukrotnie powiększył swoją objętość. Nie było
nawet mowy, żeby założyć majtki. Zdjęłam je całkiem. Stałam trzymając je przez chwilę w
ręku, po czym schowałam je do kieszeni. Ostrożnie wciągnęłam spodenki gimnastyczne.
Pozwoliłam dyrektorce przyglądać się podczas tej czynności. Pomyślałam: teraz nie dotkniesz
mnie! Nie zrobisz tego! Znam cię.
Nie odezwała się ani słowem.
Taksówka podskoczyła. Josephine usiadła, szukając po omacku czegoś, czego mogłaby się
przytrzymać. Była pewna, że opuścili szosę, że jadą po wyboistej drodze.
W tym momencie zatrzymali się.
- Czy jesteśmy już na miejscu? - spytała.
- Nie - odpowiedział. Serce zaczęło jej łomotać.
- Dlaczego się zatrzymaliśmy? - zapytała.
- Czas zapłacić za przejazd - odparł.

44

ROZDZIAŁ 7

- Zapłacić za przejazd? - powtórzyła Josephine. - Aleja nie mam pieniędzy. Pielęgniarka
zabrała moja torebkę. To znaczy, Marii torebkę. Maria...
Taksówkarz wyłączył silnik.
- Nie potrzebujesz pieniędzy - powiedział. Słyszała, jak otwiera drzwi i wysiada z
samochodu. Słyszała, jak otwiera drzwi po jej stronie. Zwróciła głowę w kierunku światła.
- Czy masz zamiar zrobić to, czego się spodziewam? - zapytała go.
- To zależy - odpowiedział bardzo rozsądnie - co masz na myśli.
- Myślę, że będziesz mnie bił - powiedziała Josephine.
Poczuła ucisk w dole żołądka. Wymyślanie historii na ten temat, to była jedna rzecz a
przejście przez to ponownie, to zupełnie inna sprawa.
- Dlaczego? - spytał. - Czy myślisz, że należy ci się lanie?
- Nie! - powiedziała Josephine.
Opowiedziała mu tę historię, aby go podniecić. Wcale nie napraszała się o bicie. Nie mogła
sobie wyobrazić, żeby tego chciała, szczególnie z rąk osoby, którą polubiła.
Zdała sobie sprawę, że nie czuje już żadnego śladu klapsów, które wymierzył jej doktor w
Green Mań; w ogóle nic.
- Liczę na ciebie - powiedział z powagą.
Te słowa wydały jej się dziwne. Przypomniały jej, że to wszystko jest rodzajem jakiegoś
zwariowanego testu. Taksówkarz był po jej stronie. On również czuł do niej sympatię.
Powiedział, że podoba mu się, gdy wygląda pokornie. Ten typ mężczyzn lubił sprawiać lanie
kobiecym tyłkom.
Może to była jej wina, gdyż rozpaliła go.
- Liczę na to, że zachowasz się jak grzeczna dziewczynka -dorzucił.
- Nie jestem dziewczynką - odpowiedziała Josephine ostro. -To, że pozwoliłam ci traktować
mnie w ten sposób wcale nie znaczy, że jestem dziewczynką.
- Przepraszam - powiedział kierowca, - Gorące przeprosiny. - Zabrzmiało to szczerze.
- Wysiądź - rozkazał.
Poczuła, że bierze ją za rękę.
Niezdarnie wygramoliła się z samochodu. Poczuła pod stopami twardą, suchą ziemię. Stała w
słońcu. Wdychała zapach benzyny, gorącego samochodu i zieleni. Lekki wietrzyk połaskotał
jej brzuch w miejscu odsłoniętym przez obcisłą koszulkę.
Taksówkarz trzymał jej dłonie w swoich. Poprowadził ją kilka kroków w przód po twardej
ziemi.
- Kiedy podróżujesz, musisz płacić - powiedział poważnie.
- Ale przecież nigdzie jeszcze nie dojechaliśmy - zaoponowała Josephine.
- Och, ale jechaliśmy. I to bardzo, bardzo długo.
W jego głosie dało się wyczuć, że rzeczywiście nie żartuje.
- Nie można jeździć tak daleko, nie mając zamiaru za to zapłacić - powtórzył z powagą.
- Ale nie ja wynajęłam cię - odparła Josephine. Nie podobało jej się stanie tam z rękami w
jego dłoniach. Z niezadowoleniem wzruszyła ramionami. - Dr Hazel cię wynajął, więc niech
zapłaci.
- Dr Hazel, tak? - spytał taksówkarz. - Do tej pory myślałem, że to ty pragniesz go zobaczyć.
W sprawie twojej przyjaciółki.
- Marii - podpowiedziała Josephine.
- W sprawie twojej przyjaciółki Marii - powiedział. Stała wyczekująco w promieniach słońca.
Grzało jej twarz, ramiona, kawałek pleców i nogi.
- Zdejmij je, wobec tego.

45

Puścił jej ręce. Josephine zadrżała. Poczuła, że traci resztki pewności siebie i że kręci jej się w
głowie.
- Szorty? - spytała ociągając się.
- Tak, szorty - odrzekł. Ujęła obcisłą gumkę.
- Wolałabym najpierw zobaczyć, gdzie jestem - powiedziała cichym, cienkim głosem.
- Nie - odpowiedział.
Ciągle wahała się.
- Czy ktoś patrzy? - spytała.
- Nie - powiedział.
- Czy powiesz mi, gdy ktoś będzie przechodził?
- Nie - odrzekł.
Usłyszała cichy, metaliczny dźwięk.
- Zdejmiesz je, czy ja mam to zrobić? -spytał. Zdała sobie sprawę, że jest to dźwięk
otwierającego się scyzoryka.
- Pytałam tylko - powiedziała i ściągnęła szorty.
- Całkiem - rozkazał.
Szorty zatrzymały się na jej udach. Josephine, ciągle nic nie widząc, pomacała wkoło, ale jej
ręce nie znalazły żadnego oparcia. Nie odważyła się ruszyć z miejsca. Ostrożnie sięgnęła w
dół, zginając kolana. Znowu trzymała szorty w ręku. Opuściła je do ziemi i wysunęła z nich
nogi.
Stała bez ruchu.
Słyszała, jak podchodzi do niej.
Jego ciepłe, silne ręce zbliżyły się do jej nagich pośladków. Zadrżała znowu z napięciem.
- Nie jest ci zimno, prawda? - zapytał troskliwie. Josephine potrząsnęła głową nie wierząc, że
uda się jej wymówić choć słowo.
- Zaraz cię rozgrzejemy - powiedział. Josephine poczuła nagle gwałtowną odrazę.
- Proszę - powiedziała. - Nie baw się ze mną. Po prostu zbij mnie, jeśli zamierzasz.
- To brzmi ładnie - oświadczył. W jego głosie zabrzmiała żądza i namiętność. - Powtórz to
jeszcze raz.
- Zbij mnie - powiedziała. - Proszę!
Jego ręce znowu ją puściły. Cofnął się o krok.
- Zdejmij podkoszulek - powiedział.
-Och!
Josephine z rozdrażnieniem ściągnęła podkoszulek przez głowę i cisnęła go na ziemię.
Przepaska na oczy spadła wraz z nim. Stała obnażona, jedynie w skarpetkach i majtkach.
Znajdowali się pośrodku nagiego, uprawnego pola, za kępką drzew. Nikogo nie było w
zasięgu wzroku.
- Twoja przepaska spadła - zauważył smutno taksówkarz.
Stał nieco z boku, na wyciągnięcie ramienia. Taksówkę zaparkował kawałek dalej. Drzwi od
strony kierowcy były otwarte.
- Przypuszczam, że nie zabrałaś ze sobą również kajdanków, prawda? - zapytał.
-Nie.
- Powinnaś je zabrać ze sobą. Spojrzała na niego błagalnym wzrokiem.
- Nie będziesz ich potrzebował - powiedziała.
Bez ostrzeżenia uniósł rękę i smagnął jej prawą nogę z tyłu uda.
Nogi ugięły się jej w kolanach. Położyła dłoń w miejscu, gdzie ją uderzył. Zachwiała się
niemal upadając.
- To za to, że nie zabrałaś przepaski - powiedział. - Odwróć się. Twarzą w bok.
Josephine skrzywiła się z bólu. Stała prosto, dysząc ze zdenerwowania i zastanawiając się, co
teraz nastąpi.

46

Wykonała obrót.
Nadstawiła się do drugiego klapsa. Spadł na tył jej drugiego uda.
- To za nie przyniesienie kajdanków - oznajmił. Ciężko oddychając, z piekącą nogą,
pokuśtykała przed siebie sięgając po ubranie.
- Dokąd idziesz? - zawołał. Spojrzała na niego.
- Nie pobrałem jeszcze opłaty - powiedział.
Podszedł do taksówki i usiadł z tyłu, na miejscu dla pasażerów.
Josephine zostawiła ubranie na ziemi i podeszła do niego. Przechyliła się przez jego kolana,
opierając się o siedzenie. Twarz trzymała nad rozgrzaną tapicerką.
- To dobry sposób - powiedział łagodnie.
Wymierzał jej klapsy: drugie lanie, które dostawała dzisiaj, drugie w jej życiu. Ale to było
niczym w porównaniu z pierwszym.
W Green Mań dr Hazel i jego asystentka byli szybcy i brutalni. Wzięli ją przez zaskoczenie,
przytrzymując w dole, gdy próbowała walczyć, a doktor uderzał ja mocno i szybko. Myślała,
że każde lanie odbywa się w ten sposób. Byli zimni i okrutni jak pani Mapie w jej opowieści.
Kiedyś przechodziła przez dziecięcy plac zabaw i ujrzała młodą matkę, która straciła
panowanie nad sobą w stosunku do swojego małego synka. Nie zwracając uwagi na
Josephine, która zbliżyła się do huśtawek, ujęła chłopca pod pachy i przełożyła go przez
kolano, twarzą w dół, unosząc prawą rękę i łojąc mu skórę poprzez błyszczące, zielone szorty.
Trzy, cztery klapsy. Nie zabrało to więcej niż kilka sekund. Krzyczała na niego przez chwilę
ze srogą miną. Postawiła go ponownie na ziemi i Josephine ujrzała w przelocie jego twarz,
próbując udawać, że nic nie widziała. Twarz była czerwona, malowała się na niej furia i
wstrząs, usta ułożyły się w idealnie okrągłe O. Stał tam drżąc, nie mogąc przez chwilę
wydobyć głosu. Takie było właśnie bicie: szybka, brutalna zemsta, zamierzająca zranić i
upokorzyć małe dziecko za drobne nieposłuszeństwo.
Lanie sprawiane przez taksówkarza było zupełnie inne.
Nie przytrzymywał jej w dole. Położył lekko lewą rękę na jej nagich plecach, a prawą równie
lekko na jej pupie. To było tak jakby ją szacował, próbował wziąć w posiadanie. Przyjmował
jej posłuszeństwo za rzecz oczywistą. Pamiętała, jak dr Hazel mówił: "W Estwych absolutne
posłuszeństwo jest prawem.” Ale jeszcze nie była w Estwych. A może była? W każdym razie,
miała cały czas możliwość ucieczki z jego kolan. Została jednak na miejscu, czekając.
Pogłaskał ją po pośladku. Pogładził jej uda w miejscu, gdzie wcześniej ją uderzył.
Zaczął poklepywać ją po tyłku, po całej powierzchni, rytmicznie, bardzo delikatnie.
Czekała.
Klapsy stały się mocniejsze i wolniejsze.
Nastąpiła przerwa.
I wtedy uderzył ją.
Wymierzył jej klapsa w prawy pośladek, dokładnie w środek. Nie było to mocne uderzenie,
ale nie było też poklepywanie. Zapiekło ją odrobinę.
Połączył to z drugim klapsem w lewy pośladek. Był wymierzony dokładnie w taki sam
sposób. Uderzał ją ponownie z prawej strony, raz wyżej, raz niżej, już trochę mocniej. Taka
sama dawka spadła na lewy pośladek.
Josephine westchnęła. Przesunęła się na jego kolanach. Czuła, że napięcie opuszczają.
Odprężyła się.
Ledwo mogła dać temu wiarę. Leżała naga na kolanach obcego mężczyzny, dostawała klapsy
na goły tyłek i nie tylko pozwalała na to, tolerowała to, ale wręcz akceptowała. Czuła
wymierzane jej uderzenia, zadawane metodycznie, z góry, z dołu i pośrodku jej tyłka, powoli,
tak że każde uderzenie paliło ją w coraz innym miejscu. To było tak, jakby każdy klaps
stanowił wyzwanie, zaproszenie: czy przyjmie następny? Inny? Trochę mocniejszy? A co
powiesz o tym? A o tym tutaj?

47

Ten ostatni spowodował, że musiała zaczerpnąć głęboko powietrza.
Przesunął lewą rękę nieco w prawo i w dół po jej plecach. Teraz było to coś więcej niż tylko
zwykłe dotknięcie, wciąż nie zażyłość, ale zbliżenie się cal lub dwa do większej intymności.
Kontynuował uderzenia.
Zaczęła odczuwać nasilający się ból, jednak nie gwałtowny, nie taki, który utrzymywałby się
przez długi czas. Przypominał bardziej znój mozolnego ćwiczenia lub walkę na boisku
siatkówki w szkole, powodującą wysilanie zmęczonych mięśni, aby wydobyć z nich odrobinę
więcej energii. Ból możliwy do zaakceptowania. Pomyślała znowu o szwedzkiej saunie: ból
za który płaciła, gdyż miał poprawić jej kondycję.
Klapsy były coraz silniejsze. Chwytała powietrze po każdym z nich, udzielając w ten sposób
swoistej, wstrzemięźliwej odpowiedzi, aby okazać, że jest silna i potrafi znosić cierpienie w
milczeniu. Nie chciała dać mu satysfakcji płynącej z faktu, że zadaje jej ból. Ale właśnie to
uczynił, a ona nie mogła opanować krzyku.
Zrobił przerwę.
Wiedziała jakimś sposobem, że jest to tylko przerwa, a nie koniec. I że on także to wie, jak
również ma świadomość, przez co przeszła na jego kolanach. Uświadomiła sobie, że był
ekspertem w tej dziedzinie.
Otworzyła oczy i spojrzała w dół, na błyszczące siedzenie samochodu znajdującego się o cal
od jej nosa. Przypomniała sobie, że w historii, którą opowiedziała podczas oczekiwania na
chłostę, wpatrywała się we wzór na obiciu krzesła.
Skóra na jej pośladkach pulsowała.
- Czy dużo opłat pobierasz w ten sposób? - spytała.
Roześmiał się. Miękki, radosny śmiech. Sprawienie jej lania wyraźnie uszczęśliwiło go.
Na miłość boska, pomyślała w nagłym przypływie paniki, na jak wiele im jeszcze pozwoli,
żeby mogli czuć się szczęśliwi?
- Myślę, że już zapłaciłam za swoją przejażdżkę - powiedziała.
Jej głos był ostry i wysoki.
- Och, całkowicie opłaciłaś swoją podróż - odrzekł taksówkarz.
Nadzieja zaświtała w niej.
- Mogę wstać wobec tego?
Dlaczego po prostu nie wstała, jeśli miała na to ochotę? Przecież nie zatrzymywał jej.
Dlaczego pytała o pozwolenie?
Rzeczywiście była odprężona, co uświadomiła sobie ze zdziwieniem. Jej mięśnie były
zupełnie rozluźnione, jakby obudziła się w niedzielny poranek w ciepłym łóżku, przytomna,
ale unosząca się na granicy snu, zupełnie niezdolna do wykonania jakiegokolwiek ruchu.
Znowu położył miękko prawą dłoni na jej pośladku. Ułożenie lewej ręki nie zmieniło się.
- Zapłaciłaś za podróż - powiedział znowu - ale myślę, że przyda ci się trochę więcej.
- Dlaczego? - zapytała. - Za co?
Jego ton zaniepokoił ją: za bardzo zbliżał ją do tego, co podejrzewała, czego bała się, co
zaczynała przeczuwać.
- Za wygadywanie tylu okropnych kłamstw - odpowiedział. Uderzył ją ponownie. Dwa razy.
- Ale one były dla ciebie! - krzyknęła.
-1 nadal są? - zapytał, jakby to było następne kłamstewko, które on mógł z łatwością
przejrzeć. Zachował jednak cierpliwość. - A to jest dla ciebie.
Uderzył ją jeszcze parę razy. Nastrój intymności prysnął, poczucie uczestniczenia w czymś
zmysłowym kompletnie zanikło. Josephine leżała zaciskając zęby, podczas gdy wielka ręka
taksówkarza wznosiła się i opadała na jej tyłek. Pogodziła się z tym. To by było na tyle,
powiedziała do siebie niezadowolona.
Gdy skończył wymierzanie klapsów, pomógł jej podnieść się ze swoich kolan. Trzymał ją
delikatnie. Pamiętał, że leżała twarzą w dół, więc poczekał chwilę, aż dojdzie do siebie.

48

Josephine obmacała swój nadwerężony tyłek. Zdawała sobie sprawę, że nie było innego
miejsca, na którym mogłaby przysiąść, oprócz gorącego i niewygodnego siedzenia taksówki.
No, pozostała jeszcze pokryta kurzem ziemia.
"Odejść od niego, uwolnić się.” Sztywno i bez słowa podeszła do miejsca, gdzie leżały jej
ubrania. Podniosła je i włożyła na siebie. Były obcisłe, przepocone i pokryte smugami brudu.
W środku znajdował się piasek, którego nie udało się jej wytrząsnąć. Pomimo że odbierała
lanie inaczej niż to sprawione przez dr Hazla w Green Man, tyłek nie bolał przez to ani trochę
mniej.
I jeszcze to traktowanie - poniżające, pełne lekceważenia!
Taksówkarz leżał na tylnym siedzeniu, z rękami pod głową. Miał słoneczne okulary, trudno
było zgadnąć, czy widzi że Josephine się ubiera, czy nie. Wyglądał na zadowolonego z siebie.
Poczuła jego erekcję, gdy schodziła muz kolan. Ale nie czuła już ochoty, żeby go dotykać, a
tym bardziej pieścić.
- Tutaj - zawołał.
Spojrzała.
Trzymał pasmo czegoś białego, powiewającego na wietrze.
Pasek, który wyciął z jej koszulki. Jej przepaska na oczy.
- Znowu? - spytała Josephine.
- Nie jesteśmy jeszcze na miejscu - zauważył. Podeszła do samochodu i stanęła przyglądając
mu się.
- Czuję się, jakbyśmy już byli - powiedziała. - Odnoszę wrażenie, jakbyśmy byli na miejscu
już od dłuższego czasu. Wzruszył obojętnie ramionami.
- Dr Hazel tak kazał - powiedział. Wykonała gwałtowny gest.
- Wynoś się stad! Pozwól mi wsiąść.
Wyświadczył jej tę przysługę. Gdy usadowiła się niezręcznie na siedzeniu, dał jej znak, a ona
zwiesiła głowę pozwalając mu zawiązać pasek materiału na oczach.
Ruszyli.
- Niedawno wiozłem kogoś tą trasą - powiedział nagle. -Ostatnia opłata za przejazd do
Estwych...
- Myślałam, że nigdy nie słyszałeś o tym miejscu - Josephine obruszyła się gwałtownie.
Przekrzyczał dźwięk silnika.
-Co?
- Nic - odpowiedziała ponuro.
- Była Japonka - powiedział.
Nagle Josephine cała zamieniła się w słuch. Kobieta W Green Man, asystentka dr Hazla, też
była Japonka, Josephine była pewna.
- Chcesz posłuchać? - spytał kierowca.
- Opowiedz mi - poprosiła.
- Zabrałem ja do hotelu, tak samo jak ciebie - odparł. To obudziło w Josephine nagle
podejrzliwość, choć nie wiedziała z jakiego powodu.
- Czy również była ubrana w szorty o dwa rozmiary za małe? - spytała ironicznie.
- Och, nie - powiedział prostodusznie. - Była bardzo szykowna. Nadzwyczaj elegancka. W
drogim, ciemnoniebieskim kostiumie, wytwornym, rzucającym się w oczy, ozdobionym
purpurowym haftem. Niewielkie ptaki siedzące na winorośli. Wyglądał jak z jedwabiu. Do
tego miała czarne pończochy i mała, czarna torebkę na długim, cienkim pasku. I okrągły
kapelusz z krótka woalka.
Oczywiście, jak pomyślała Josephine, nie było powodu, aby jego opowieść była bardziej
prawdziwa niż jej. Prawdopodobnie opowiada jej o kobiecie, która widział w telewizji, w
jakimś starym filmie z Cary Grantem, pełnym seksownych panienek z dalekiego Wschodu,
którego akcja toczyła się w Szanghaju.

49

- Powiedziała, że ma na imię Suriko. Właściwie nie, chciała, żeby nazywać ja w ten sposób.
Jakby jej prawdziwe imię brzmiało inaczej, rozumiesz? Ale tutaj chciała nosić imię Suriko.
Znowu, nie wiedzieć czemu, Josephine zmieniła zdanie co do prawdziwości tej historii.
Dlaczego miałby to wymyślać? Dlaczego miałby nadawać jej w ogóle jakieś imię? Nie
wiedziała, jak on się nazywa, chociaż on znał jej personalia. Było to coś w rodzaju uczucia
przewagi, która ciągle nad nim miała: był dla niej tylko anonimowym mężczyzna, który
jeździł taksówka.
- Zabrałem ja do Green Man - kontynuował. - Gdy chciałem odjechać, zobaczyłem na drodze
traktor, więc zjeżdżając z podjazdu musiałem chwilę poczekać. Zerknąłem w stronę drzwi i
zobaczyłem ja stojąca przy recepcji. Mężczyzna właśnie wręczał jej paczkę. Tak, to było
dobrze znane.
- Później dostałem zlecenie, żeby pojechać i zabrać ja z Green Man, a następnie zawieźć do
Estwych. Tak jak ciebie. Podjechałem pod hotel, udałem się do recepcji, zawiadomiłem, że na
nią czekam i wróciłem do samochodu. Po jakimś czasie wyszła. Towarzyszył jej mężczyzna.
- Dr Hazel, jak się domyślam - zauważyła Josephine.
- Nie wiem - odparł kierowca. Minęli kolejny zakręt. - Ale nie sądzę, żeby to był on. Nie
wyglądał na lekarza. Nie wyjaśnił, dlaczego.
- Był młodym mężczyzna, wysokim, bardzo ciemnym. Włoski typ urody Jeśli wiesz, co mam
na myśli. Pomógł naszej Suriko wyjść z budynku. Szedł tuż przy niej, obejmując ja z tyłu
ramieniem, jakby istotnie potrzebowała pomocy. Patrzyła w dół, w ziemię. Obie ręce
trzymała z tyłu. Młody mężczyzna podtrzymywał ja. I zauważyłem, że niósł jej torebkę.
- Kajdanki - rzuciła Josephine.
- Co powiedziałaś?
Josephine poczuła się nagle zmęczona i rozdrażniona.
- Miała na rękach kajdanki - powtórzyła.
- Zaskakujesz mnie swoja bystrością - powiedział taksówkarz z podziwem.
- To przesada - wymamrotała.
- Istotnie tak było. Pomyślałem sobie, że to pewnie policja. Widocznie ta Suriko była
poszukiwana i właśnie zjawił się on, policjant, który ją prowadził.
Mężczyzna pomógł jej wsiąść do taksówki i usadowił ją dokładnie tam, gdzie teraz ty
siedzisz. Usiadł obok niej i zamknął drzwi. Ona nawet nie podniosła głowy, nie spojrzała na
mnie, nie powiedziała ani słowa.
"Dokąd, sir?" - zapytałem, spodziewając się odpowiedzi, że na posterunek policji. Ale nie,
wymienił nazwę Estwych, tak jak przedtem, przez telefon. Wyjechałem na drogę i
pomknęliśmy.
Po chwili patrzę w lusterko i widzę, że ten facet rozpina jej żakiet. Rozpinał żakiet Suriko,
właśnie tak. A gdy po chwili spojrzałem znowu, odpiął już wszystkie guziki i ściągał go z jej
ramion. Ona nie stawiała oporu, może chciała, żeby to robił; albo co innego - to mogły być
kajdanki, a ona mogła zdawać sobie sprawę, że nie przeszkodzi mu w tym. Skoro był
zdecydowany ściągnąć jej żakiet, to i tak to zrobi.
Kolejny raz rzuciłem okiem w lusterko, króciutko, ale to wy-, starczyło by zauważyć, że pod
żakietem nie miała bluzki. Za to miała na sobie jakąś błyszczącą, czarną rzecz. Dopiero gdy
taksówka lekko podskoczyła, a ona uniosła się na siedzeniu, zobaczyłem, że jest to rodzaj
gorsetu. Oplatał ciasno jej ciało, a do górnego brzegu przymocowane były cieniutkie
paseczki. Wszystkie czarne, błyszczące. Wyglądały jak plastyk, to się chyba nazywa PWC.
- PCW - poprawiła go Josephine.
- Właśnie to tworzywo miałem na myśli - zgodził się taksówkarz. - Wówczas ten człowiek
sięgnął do jej rąk i odpiął kajdanki. Widzę, jak pomaga jej zdjąć żakiet, a ona wyciąga
ramiona z rękawów i kładzie je na kolanach. Siedzi w kapeluszu i tym gorsecie, pocierając
nadgarstki. Czy tobie kajdanki również raniły przeguby rąk?

50

Josephine pomyślała o nich.
- Nie są zbyt wygodne - powiedziała.
- Suriko również nie czuła się w nich dobrze. Młody człowiek poprawił ją na siedzeniu i
zaczął zdejmować jej spódnicę, aż całkowicie ją ściągnął. Na tylnym siedzeniu mojej
taksówki! Zobaczyłem, że miała na sobie czarne pończochy, przypięte do sprzączek gorsetu.
Ponadto małe, czerwone majteczki. Były tak samo purpurowe jak spódnica. I małe buciki na
szpilkach. Tak to się chyba nazywa?
Przy następnym spojrzeniu stwierdzam ze zgrozą, że mężczyzna dobiera się do jej gorsetu i
chyba zaczyna odpinać ramiączka. Myślę sobie, no nie, czyżby zamierzał rozebrać ją całkiem
do naga? Ale nie zdjął jej gorsetu. Wyciągnął te czarne paski na zewnątrz, a Suriko w jakiś
sposób wyślizgnęła spod nich ramiona. Gdy zerknąłem po raz kolejny, przyciskał jej łokcie
do boków. Suriko wysunęła dłonie do przodu w bezradnym geście, leżąc na siedzeniu z
nogami na jego kolanach.
Patrzę ponownie, a on manipuluje przy jej szyi. Pod kapeluszem, w miejscu, gdzie opadają
włosy. Włosy miała tak czarne, że przybierały wręcz niebieski odcień. Z tyłu były upięte i
przymocowane chyba do kapelusza, za to z przodu opadały luźno, okalając jej twarz. Była
bezradna nie mogąc ich dosięgnąć i odgarnąć z oczu. Była zdana całkowicie na łaskę
mężczyzny, który odgarnął je z jej czoła, wcale nie delikatnie, dotykając ich, jakby były
czymś nieprzyjemnym. Wtedy zobaczyłem, jak zakłada kołnierzyk. Czarny kołnierzyk,
ozdobiony ćwiekami i srebrnym łańcuszkiem. Kołysał się na jej ramionach dotykając
krawędzi siedzenia.
Wreszcie czarne kajdanki. Zostawił je sobie na koniec, gdy kołnierzyk okalał już jej szyję.
Zaczął mocować te łańcuchy wokół jej nadgarstków, jakby i tak już biedaczka nie była
kompletnie bezradna. Widzę, że kajdanki znajdują się już na jej przegubach, ale coś, czego
nie mogę dostrzec, wciąż przy nich trzepocze.
Po chwili Suriko coś mówi. Nie mogę dosłyszeć co, zarówno z powodu hałasu silnika Jak i
dlatego, że mówi bardzo cicho. A miody mężczyzna kiwa głową i sięga do kieszeni swojego
wytwornego, włoskiego garnituru i wyciąga z niej czarny szalik.
Zawiązuje nim oczy Suriko.
Jadę dalej i znowu zerkam w lusterko. Widzę, że znów trzyma ręce przy gorsecie, odpina
sprzączki i ramiączka. Następnie każe jej zgiąć nogi i przycisnąć kolana do klatki piersiowej.
Wówczas opasuje jej kolana ramiączkami gorsetu i zapina je. Przenosi jej ręce do takiej
pozycji, że obejmują jej nogi, i dopiero teraz widzę, co trzepotało przedtem przy kajdankach.
Są to drugie kajdanki, połączone z tymi, które skuwają nadgarstki, a on zakłada je właśnie na
kostki jej nóg. Przedstawiało do doprawdy dziwny widok: ręce miała przykute łańcuchami do
szyi, kostki nóg przykute do dłoni, a cała była obwiązana paskami gorsetu. Do tego na oczach
miała przepaskę, tak jak ty, a może jeszcze gorzej, gdyż ta jej była czarna. Nie mogła
poruszyć się ani odrobinę.
-1 widziałeś to wszystko w lusterku? - spytała Josephine. -W czasie, gdy prowadziłeś tymi
wąskimi, wiejskimi drogami?
W tym momencie jechali właśnie w dół, wąskim, wyboistym traktem. Josephine słyszała, jak
krzaki ocierają się z obu stron o karoserię.
- Każdy szczegół - przyznał z entuzjazmem.
- To zadziwiające, że nie spowodowałeś wypadku - zauważyła.
- Właśnie dotarliśmy na miejsce. Zatrzymałem taksówkę i wysiadłem. Otworzyłem im drzwi,
bo myślę sobie, że Suriko jest pozwiązywana jak paczka, więc będzie potrzebna czyjaś
pomoc, aby wynieść ją z tylnego siedzenia. Leży na jego kolanach, cała opleciona czarnym
gorsetem, a obcasy jej szpilek sterczą w powietrzu. Patrzę prosto na jej tyłek, na błyszczące,
czerwone majteczki, obcisłe przylegające do pośladków. Doprawdy, śliczny miała tyłek.

51

-1 pewnie młody mężczyzna powiedział, że nie mają pieniędzy i zapytał, czy zamiast tego nie
chciałbyś sprawić jej lania -zasugerowała Josephine.
- Nie - odparł taksówkarz. - Nie zrobił tego. Skąd ci to przyszło do głowy?
Zatrzymał samochód.
- Jesteśmy na miejscu - powiedział. - To już Estwych.
Josephine usłyszała szmer płynącej wody. Kierowca wysiadł i otworzył jej drzwi.
Pomógł jej wysiąść i stanąć na czymś, co mogło być płytkami chodnikowymi.
Dotarła. W końcu znalazła się tutaj, gdziekolwiek to było. Czuła na ramionach ciepły dotyk
jego dłoni.
- Będziesz się tu dobrze czuła - powiedział. - Wierz mi. Zaopiekują się tu tobą. Hej, hej,
Josephine!
Automatycznie zwróciła twarz w jego kierunku, chociaż nie mogła go zobaczyć. Po raz
pierwszy zwrócił się do niej po imieniu.
- Ja chyba zatroszczyłem się o ciebie wystarczająco, co?
Nie wiedziała co odpowiedzieć.
Poklepał ją po pupie i oddał w ręce przeznaczenia. Słyszała, jak odchodzi, wsiada do
samochodu i zapala silnik. Wołał coś do niej, coś, czego nie mogła zrozumieć.
- Co? - spytała. Niecierpliwie zerwała z oczu cienką przepaskę.
Stała na schodach starego, drewnianego na wpół domostwa, usytuowanego między drzewami,
na brzegu rzeki.
- Zadzwoń! - krzyknął głośniej taksówkarz.
Josephine rozejrzała się. Samochód zawrócił, kierując się, w stronę drogi. W oknie widziała
taksówkarza: jego rude włosy, agresywną, biało-zieloną koszulkę, błysk kolczyka i odblask
słońca odbijającego się w tanich, plastykowych okularach.
Absurdalnie pragnęła, żeby nie odjeżdżał. Miała nawet zamiar zawołać za nim, by wrócił. Ale
odjechał.
A ona została.
Zobaczyła staromodną, czarną, żelazną rączkę dzwonka. Pociągnęła za nią.
Drzwi otworzyły się natychmiast.
Pojawiła się w nich znajoma, uśmiechnięta postać.
To była Annabella, gospodyni.
- Dzień dobry, pani Morrow - powiedziała. - Witam w Estwych.

ROZDZIAŁ 8

Nagle Josephine znalazła się na powrót w realnym świecie.
- Annabella? - powiedziała zdezorientowana. - Co tutaj robisz?
Zetknęła na hol znajdujący się za jej plecami, umeblowany antykami. - Czy jest tu dr
Shepard?
- Nie - odpowiedziała Annabella. - Czasami pracuję również dla dr Hazla.
Josephine poczuła wielka ulgę na widok tej tęgiej, małej kobiety stojącej z uśmiechem na
schodach.
- Dobrze, że tu jesteś - rzekła.
- Proszę wejść do środka, pani Morrow - powiedziała Annabella. Ledwie rzuciła okiem na jej
skąpe odzienie, nie wydając się nim wcale zdziwiona. - Nie przyniosła pani żadnego bagażu,
prawda?
- Nie - odpowiedziała Josephine zastanawiając się, jak powinna to wyjaśnić. - Ja...
- Och! Wszystko w porządku - przerwała gospodyni zamykając za nią ciężkie, dębowe drzwi.
- Mamy tu wszystko, czego może pani potrzebować.

52

- Czy jest tu dr Hazel? Muszę koniecznie się z nim zobaczyć. Annabella nieznacznie
odwróciła twarz.
- Jeszcze nie - odparła. - Przybędzie później.
Josephine rozejrzała się wokół.
Hol był oświetlony łagodnym światłem płynącym ze ścian, z ozdobionych frędzlami
abażurów, aby zrekompensować małą ilość światła wpadającego przez wąskie okna w
kształcie rombów. Wszystko wokół wydawało się tradycyjne i stare: zegar dziadka, sztychy
myśliwskie w złoconych ramach i barokowe krzesła ustawione pod ścianami. W powietrzu
unosił się zapach starego drewna i wosku do polerowania. W alkowie, na małym stoliku
sczerniałym ze starości, leżała oprawiona w skórę księga i kałamarz.
Co by nie myśleć, wyglądało to jak wejście do drogiego klubu lub wiejskiego hotelu: kojący,
dyskretny urok starego świata, dający możliwość zapomnienia o istnieniu cywilizacji.
Annabella stała w długiej, lawendowej sukni i zapinanych bucikach, wcielenie uprzejmości i
kurtuazji. Za nią, przecinając hol, pojawiła się pokojówka w czarnej sukience, białym
fartuszku i małym, białym czepku, niosąc karafkę i kieliszki na mosiężnej tacy. Czy wzrok
mylił Josephine, czy też dygnęła w lekkim ukłonie, przechodząc obok?
Annabella splotła ramiona i pochyliła głowę.
- Miała pani męczącą podróż, pani Morrow?
- Bardzo - odpowiedziała Josephine.
Miała cichą nadzieję, że nie będzie potrzeby powiedzenia czegoś więcej na ten temat.
Przynajmniej do czasu, gdy spotka się z dr Hazlem i dowie się, czy jest on istotnie
odpowiedzialny za wszystko, co jej się przydarzyło; czy też, jak zaczynała przypuszczać, stała
się ofiarą jakiegoś dokładnie opracowanego figla. Studenci medycyny - pomyślała z
opóźnieniem. Przypomniała sobie różne psikusy płatane przez początkujących medyków w
wolnych chwilach. Kierowca taksówki, para w Green Mań, pielęgniarka: wszyscy
uczestniczyli w tym.
Nic dziwnego, że zawiązywali jej na oczach przepaskę. I taksówkarz w swoich zabawnych
okularach słonecznych: nie chciał, by mogła go rozpoznać.
Poczuła się zawstydzona, gdy pomyślała, że pozwoliła im zrobić z siebie idiotkę. I ta historia,
którą mu opowiedziała. "Proszę, zbij mnie" - słyszała swój głos, ponownie wypowiadający te
słowa. Jej tyłek nadal pamiętał klapsy, gdy stała tutaj, w holu domu w Estwych, podczas gdy
on bez wątpienia znajdował się gdzieś daleko, może z powrotem w Green Mań i opowiadał
pozostałej dwójce, Japonce i jej przyjacielowi, jak dzielnie sobie poczynał. Będą mogli bawić
się jej kosztem. Josephine miała tylko nadzieję, że nie zrobili jej żadnych zdjęć ani nie nagrali
jej na taśmę, gdy się to wszystko działo. Ukradkowo złapała się za pośladki.
Annabella stała przy stole w alkowie, przebiegając palcem w dół zapisanych kolumn.
- Umieśćmy panią gdzieś, pani Morrow - powiedziała notując coś ołówkiem i wyjmując klucz
z szuflady stołu. - Przydzieliłam pani pokój numer trzy, jest bardzo ładny. Znajdzie pani tam
wszystko, co potrzeba, jak już powiedziałam. Jeśli nie, w każdej chwili może pani zadzwonić.
Czy przydzielić pani pokojówkę, która wskaże drogę?
- Och, nie ma potrzeby - odrzekła Josephine. - Jestem pewna, że trafię.
- Po schodach w górę i na lewo - powiedziała Annabella. -Numery są na drzwiach.
Wyciągnęła klucz przywiązany do okrągłej, czarnej etykietki. Josephine wzięła go.
- Czy przysłać pani dzbanek herbaty, pani Morrow? - spytała Annabella.
- Och, to byłoby cudowne - odpowiedziała szczerze Josephine.
Przecinając hol, wciąż miała świadomość, że jest na wpół naga. Uśmiechnęła się do
gospodyni i poszła na górę.
Wszędzie panowała cisza, z mijanych przez nią pokoi nie dochodził żaden dźwięk.
Prawdopodobnie reszta - jak powinna ich nazwać: pacjentów? gości? klientów? - spała lub

53

siedziała na dole w fotelach, czekając na przybycie dr Hazla i rozpoczęcie tygodnia.
Zastanawiała się, kim byli i jaki rodzaj terapii uprawiał dr Hazel.
Może to, by doświadczyła poniżenia i kary, było zamierzone w tym wszystkim, było częścią
leczenia, a ten dystyngowany luksus był rodzajem nagrody dla tych, którzy wytrwali.
Josephine przypomniała sobie swoją pierwszą myśl, że jest to coś w rodzaju testu, jaki jedna z
japońskich firm przeprowadziła na swoich pracownikach." J a p o ń s k i c h ! " - oświeciło ją
nagle. Kobieta w Green Man była Japonką. Ta, o której opowiadał jej taksówkarz, też. Chyba,
że był to zbieg okoliczności. To, przez co dzisiaj przeszła, nosiło ślady podobieństwa do
zadań stawianych w ich testach. Służyło to wyeliminowaniu ludzi, którzy mieli nadzieję, że
będą mogli sobie pobłażać i będą rozpieszczani.
W przypływie paniki zdała sobie sprawę, że nic nie wie. To był najdziwniejszy i najbardziej
przerażający dzień w jej życiu, a ona nie potrafiła nawet określić jego znaczenia. Czy
wygrała? Czy przegrała? Co jej tak naprawdę uczynili?
Stała ze spuszczoną głową, opierając się o drzwi pokoju. "Trzymaj się" powiedziała do siebie
ciężko oddychając. "Panikujesz, bo użyli w stosunku do ciebie siły. Nic nie osiągniesz, gdy
teraz się załamiesz. Nie daj im możliwości zobaczenia, że opuszczają cię siły."
Klucz w zamku obrócił się gładko i cicho. Josephine otworzyła drzwi i weszła.
"Annabella miała rację" - pomyślała. Pokój był bardzo ładny. Sufit niski, poprzecinany
mocnymi, czarnymi belkami. Podłoga wyjątkowo oryginalna, wzór przypominał falującą
wodę. Znajdowało się tu olbrzymie, podwójne łoże, obok niego stoliczek, szafa w kącie
pokoju i fotel pod oknem, który aż kusił wygodą. Ponadto prosty kominek z olbrzymim
szarobiałym dzbanem stojącym w miejscu paleniska. Na kominku ustawiono świece, a w
pobliżu zwisał sznur dzwonka.
Wyjęła klucz z zamka i zamknęła drzwi. Podeszła do okna, aby wyjrzeć na zewnątrz,
położyła klucz na parapecie, żeby go nie zgubić. Zawsze niepokoiła się, że może zgubić klucz
od hotelowego pokoju. Wówczas w oko wpadł jej wzór wygrawerowany na etykiecie.
Podniosła klucz i obejrzała go dokładnie. Wzór przedstawiał małą maskę, ten rodzaj, który
nosił nazwę domina. Gdzie to widziała już dzisiaj?
Z okna roztaczał się piękny widok. Na lewo wielkie, zielone drzewo wyrastające spośród
gęstych, zwartych krzaków. Dąb? Jesion? Nie wiedziała. W każdym razie było piękne. Za
nim miękka, zielona łąką pokrywała łagodnie stok wzgórza do drewnianego ogrodzenia i
dalej, do następnej linii drzew. Na łące rosły kwiaty. Josephine mogła je dostrzec: małe, złote
punkty błyszczące na tle wydłużających się cieni. Jaskry, czy tak? I inne, jeszcze bardziej
złote, były też purpurowe i niebieskie. Trawa na wzgórzu rosła wysoka i splątana z
kolczastymi, ciernistymi krzewami. Dalej pola i drzewa ciągnęły się w mglistą, niebieską dal.
W zasięgu wzroku nie stał żaden budynek. Dr Hazel znalazł piękne miejsce na swoją klinikę.
W pokoju znajdowały się drugie drzwi, w tej samej ścianie, co szafa. Zanim Josephine
otworzyła je, rozległo się pukanie.
- Proszę wejść - zawołała.
To była pokojówka z herbatą dla niej.
- Och, tak szybko! - zdziwiła się Josephine. Rozejrzała się wokół. - Proszę postawić na stole.
Dziewczyna postawiła tacę.
- Czy jest pani zadowolona z pokoju, madame? - spytała.
- Ledwie rozejrzałam się wokół - odparła Josephine trzymając dłoń na klamce drugich drzwi -
ale myślę, że jest piękny. Czy tu jest łazienka?
- Tak, madame.
- Ach, to świetnie - powiedziała Josephine otwierając drzwi. - Umieram z chęci wskoczenia
pod prysznic.
Łazienka była na tyle nowoczesna i wygodna, na ile sypialnia oryginalna i staromodna.
Grube, białe ręczniki leżały ułożone w stos na podgrzewaczu. Pośrodku znajdował się

54

prysznic z otaczającymi go zasłonkami. Josephine stała przez chwilę w milczeniu, obmacując
tyłek, zginając kolana i życząc sobie, żeby ból ustał. Po chwili odkręciła prysznic a gorąca
woda trysnęła natychmiast silnym strumieniem.
- Jeśli poda mi pani swoje ubranie, to wezmę je do prania, madame - usłyszała słowa
pokojówki.
- Och, dziękuję - powiedziała - dziękuję bardzo.
Z ulgą, że może uwolnić się od tego okropnego stroju, ściągnęła od razu szorty i koszulkę,
wyskoczyła z tenisówek i skarpetek, które były wilgotne i wstrętne. Zawinęła się w ręcznik,
ubrania zwinęła w kłębek i weszła do pokoju, aby podać je służącej.
- To nie są moje ubrania - powiedziała - ktoś mi je dał. Taki
rodzaj żartu.
Pokojówka wzięła je bez jakiegokolwiek wyrazu na twarzy.
- Tak, madame - powiedziała automatycznie.
- O, spójrz - powiedziała Josephine, gdyż coś przyszło jej do głowy - podkoszulek. Naprawdę
nie sądzę, żeby warto było się trudzić z jego praniem. Jest już do niczego. Podarty.
- Tak, madame - powtórzyła pokojówka.
- Równie dobrze można to wyrzucić - dodała Josephine.
- Tak, madame - przytaknęła pokojówka.
W łazience prysznic syczał zapraszająco. Josephine zrobiła krok w tym kierunku.
- Och, przepraszam - powiedziała, nagle przypominając sobie. - Nie mam ze sobą niczego
innego. Ja... hm, wyjeżdżałam w takim pośpiechu, że nie zdążyłam się spakować.
Pokojówka, tak samo jak Annabella, była zbyt dobrze wyszkolona, by okazać jakiekolwiek
zaskoczenie lub też po prostu myślała, że jest to całkowicie normalne. Może było to zupełnie
normalne, jeśli chodzi o pacjentów dr Hazla.
- Pani ubrania są w szafie, madame - powiedziała.
- Moje ubrania? Jesteś pewna?
- Tak, madame - potwierdziła pokojówka i oczywiście to również było całkiem normalne.
Gdzież indziej mogły się znajdować ubrania przebywających tu osób?
- Dzięki Bogu za to - powiedziała znowu Josephine.
To dlatego pielęgniarka kazała jej się rozebrać: aby przywieźć ubrania wcześniej, podczas
gdy ona podróżowała w kusym stroju sportowym. Trzeba było mieć nerwy! I miała. Tak oto
znalazła się tu w końcu i jej ubrania również.
- Mam nadzieję, że przywiozła też moją torebkę - powiedziała Josephine.
Pokojówka przytaknęła.
- Jest tam również torebka, madame - powiedziała.
- Och, wspaniale - stwierdziła Josephine ze wzruszeniem. Miała wielką ochotę dostać się
wreszcie pod prysznic. - W takim razie wszystko w porządku.
- Tak, madame. Czy coś jeszcze, madame?
- Nie, dziękuję - odparła Josephine. - Bardzo dziękuję - dodała.
Pokojówka wyszła i zamknęła drzwi.
Josephine upuściła ręcznik kąpielowy na podłogę, po raz drugi tego popołudnia, i weszła pod
ciepły prysznic, za którym tęskniła. Doskonale zrobił jej spoconym plecom i udom. Długo
mydliła swoje obolałe pośladki. Zastanawiała się, czy ma siniaki. Poczuła nagły spazm złości,
na nich i na siebie. 'Trzymaj się - pomyślała. - Wszystko robisz prawidłowo, miałaś tylko
bardzo pogmatwany i stresowy dzień. Odpocznij teraz i trzymaj się do czasu spotkania z dr
Hazlem. Weź się w garść."
Pomyślała o historii, którą opowiedziała taksówkarzowi o sobie i Marii Coroni. Skąd przyszło
jej to do głowy? Zachciało jej się nagle śmiać. Jej krótkie zetknięcie z Marią Coroni nie było
wcale tak bliskie lubieżności, jak o tym opowiedziała. Prawdę mówiąc, miało charakter

55

potajemnego epizodu. Josephine była nieśmiała i bojaźliwa, a strach przed tym, że zostaną
złapane sprawił, że nie zdążyła poczuć się podniecona tym co robiły.
Zastanawiała się, co stało się z Marią i gdzie obecnie przebywa. Prawdopodobnie wyszła za
mąż za maklera i mieszka w Rzymie, otoczona liczną rodziną.
Josephine przykręciła lekko wodę. Namydliła uda i miejsce pomiędzy nimi. Wolno i z
rozmysłem potarła rogiem mydła włosy łonowe. Czuła się niezdolna do myślenia i
balansowała między śmiechem a płaczem. Przymknęła oczy.
Część jej opowieści była prawie prawdziwa. Tylko że to ona wracała do domu sama,
wchodziła do pustego mieszkania i siadała w fotelu, zaspokajając się przy odsłoniętych
zasłonach i zgaszonych światłach.
Josephine przypomniała sobie o herbacie. Zakręciła prysznic, zamotała się w dwa duże
ręczniki i wyszła ż łazienki. Krocząc po podłodze przypominającej fale, podeszła do stolika.
Gruby dywan tłumił jej kroki.
Nagle jej serce zabiło mocniej. Może był to kolejny podstęp? Jak sfałszowany gabinet na
St.Pancras. Znajdowała się tutaj, znowu naga, w następnym dziwnym miejscu, bez żadnej
oznaki, że w całym budynku przebywa ktokolwiek prócz niej.
Josephine ogarnęło nagle straszne przypuszczenie, że wyjdzie z pokoju, zejdzie na dół i
zastanie całe to miejsce opustoszałe.
Nie, była doprawdy głupia. Jej ubrania znajdowały siew szafie, jak twierdziła dziewczyna. I
była tu Annabella. Annabella nie była zwariowaną studentką medycyny. Nie była też typem
żartownisia. Była solidnym i niezawodnym członkiem starej klasy służących, i nie zgodziłaby
się na żadne niedorzeczności czy studenckie wygłupy.
Na tacce do herbaty było wszystko co potrzeba: mały czajniczek z herbatą, taki na dwie
filiżanki (z prawdziwymi liśćmi herbacianymi, a nie torebką, jak sprawdziła), dzbanuszek
gorącej wody i drugi z mlekiem, filiżanka i spodek z chińskiej porcelany. Wreszcie mała,
biała cukierniczka z granatową obwódką, pełna białego cukru, zaopatrzona w łyżeczkę.
Cokolwiek by nie powiedzieć, Estwych na pewno nie było jedną z tych okropnych, zdrowych
farm, gdzie odżywiano się tylko sałatą i sokiem cytrynowym.
Fakt, że nie słyszała w budynku żadnych dźwięków świadczących o pobycie tutaj innych
gości, dowodził tylko, jakim ustronnym, spokojnym miejscem jest Estwych. Na wsi było
cicho. Jeszcze się do tego nie przyzwyczaiła. Te starodawne domy często miały naprawdę
grube ściany.
Nalała sobie filiżankę herbaty, dodała mleka i cukru, resztkę wrzątku wlała do czajniczka.
Wciąż parująca i zawinięta w ręcznik, usiadła na łóżku i sączyła herbatę. Była doskonała.
Wolno i z namaszczeniem wytarła włosy drugim ręcznikiem.
Z łóżka mogła spoglądać na cały pokój i widzieć, co dzieje się za oknem. Kilka niewielkich
chmurek dryfowało po niebie. Były różowo zabarwione przez zachodzące słońce. Poruszały
się tak wolno, że ciągle pozostawały w polu widzenia Josephine, nawet wtedy, gdy skończyła
herbatę i sięgnęła w kierunku stołu, aby nalać sobie drugą filiżankę.
Wlała mleko i wsypała cukier, wymieszała i położyła łyżeczkę na spodku. Znowu siedziała
tyłem do poduszek, pozwalając się odwinąć ręcznikowi i schła, podczas gdy para unosiła sią z
jej nagiego ciała.
Ostrożnie postawiła chińską filiżankę na brzuchu. Bawiła się łyżeczką i patrzyła na jej
emaliowany czubek.
To nie był zwykły czubek, znajdował się na nim wzorek w kształcie ósemki. Josephine
przyjrzała się dokładniej.
To była maska. Maska domina.
Domino na łyżeczce, domino na kółeczku do klucza.
Obrazek pierrota w dominowej masce, na ścianie niby-gabinetu dr Hazla. I pudełko pełne
kostek domina, w szufladzie biurka, za ubraniami.

56

Josephine zamknęła oczy. Głęboko wciągnęła powietrze. Następnie ostrożnym, lecz pewnym
ruchem postawiła filiżankę na tacce. Wstała z łóżka pozostawiając na nim ręcznik. Naga,
przemierzyła pokój cicho i podeszła do szafy. Otworzyła drzwi.
Wewnątrz nie było nic, oprócz pary wysokich bucików na szpilkach i małej, czarnej,
skórzanej torebki na wąskim pasku, wiszącej na gwoździu wbitym w drzwi.
Serce Josephine zaczęło bić bardzo szybko. Z wielką obawą wzięła torebkę i otworzyła. W
środku znajdował się mały zwój czarnego nylonu i skóry.
Josephine wyjęła go z torebki. Usiadła na łóżku i położyła tę gmatwaninę na kolanach. Zwój
zawierał cztery rzeczy: parę zwykłych, czarnych pończoch ze szwem, wąski, czarny pas do
pończoch, prawie surowy w swojej prostocie, ale ozdobiony bardzo cienką koronką i wreszcie
czarny, skórzany kołnierzyk, przypominający obrożę psa, ale wystarczająco duży, aby
pasował na jej szyję. Zapinał się z tyłu na klamerkę, a z przodu był ozdobiony błyszczącym,
srebrnym krążkiem.
Jej ubranie.
S Popatrzyła na nie przez sekundę lub dwie. Nie włożyła na siebie żadnej z tych rzeczy.
Zamiast tego wepchnęła je na powrót do małej torebki.
Nie chciały się tam zmieścić. Były zapakowane bardzo precyzyjnie i wypełniały całą torebkę.
A teraz nie potrafiła upchnąć ich ponownie w środku.
Zostawiła je więc na łóżku. Podniosła ręcznik kąpielowy i okręciła się nim a róg umocowała
mocno nad biustem. Podeszła do drzwi, wróciła do parapetu aby wziąć klucz, znów wróciła
do drzwi i wyszła na zewnątrz. Udała się w kierunku schodów i zeszła na dół do holu.
Nigdzie nie spotkała nikogo.
Dotarła do wyjściowych drzwi i położyła rękę na klamce. I wtedy zatrzymał ją głos
Annabelli:
- Czy wie pani chociaż, dokąd idzie, pani Morrow?

ROZDZIAŁ 9

Dokąd szła? W kierunku drogi, aby zacząć spacer w stronę Londynu? Bosa i owinięta w
ręcznik kąpielowy?
Josephine nadal trzymała klamkę, ale nie wykonała próby naciśnięcia jej. Zwiesiła głowę. Jej
wilgotne, potargane włosy sterczały na wszystkie strony na tle wypolerowanych, drewnianych
drzwi.
- Proszę odejść od drzwi, pani Morrow - powiedziała surowo Annabella. - Dr Hazel wkrótce
tu będzie.
- Dobrze - zgodziła się Josephine z rezygnacją. - Chcę się z nim zobaczyć.
- Wobec tego proponuję, żeby udała się pani na górę i ubrała - powiedziała Annabella.
Josephine odwróciła się i spojrzała na nią, przytrzymując ręcznik nad biustem.
- Zrobiłabym to - odrzekła. - Bardzo bym chciała. Ale nie mam w co.
- Pani ubrania są w szafie - powiedziała Annabella. - W pani pokoju.
- Nie, nie ma ich tam - zaprzeczyła Josephine.
- Proszę się ze mną nie kłócić - powiedziała Annabella zdecydowanym tonem. - Są tam.
Josephine spojrzała jej w oczy.
- Czy wiesz, co znajduje się w szafie?
Annabella obróciła głowę i zmierzyła ją spojrzeniem.
- Tak, proszę pani - odpowiedziała - wiem. I dlatego radzę pani ubrać się natychmiast, zanim
przybędzie dr Hazel i znajdzie panią spacerującą tu w tym stroju. Proszę na siebie spojrzeć.
Tak nie może być. To jest absolutnie nie do przyjęcia. Każdy, kto zobaczył by panią,
pomyślałby, że jest to jakiś dom dla umysłowo chorych.

57

Josephine oparła się o solidne, drewniane drzwi.
- Annabello - powiedziała. - Annabello, odnoszę wrażenie, że pomału wariuję.
W odpowiedzi gospodyni zdecydowanym gestem ścisnęła ramię Josephine.
- Dosyć tego. Powiedziałam: dosyć, pani Morrow! Josephine skierowała zdumiony wzrok na
rękę Annabelli.
- Annabello! Puść mnie, zadajesz mi ból! Annabella zignorowała jej okrzyk
- Proszę natychmiast iść na górę - rozkazała.
- Annabello, puść mnie, proszę!
Josephine próbowała uwolnić się z uchwytu. Ale bezskutecznie. Widocznie nie całe ciało tej
małej kobiety składało się z tłuszczu.
- Na górę, powiedziałam!
- Ale ja...Auuu! Annabello!
W tej chwili oczy gospodyni wyglądały naprawdę gniewnie.
- Jest pani teraz w Estwych, pani Morrow - powiedziała. - W Estwych! Proszę o tym nie
zapominać!
Pociągnęła Josephine za ramię i zbliżyła twarz do jej twarzy tak, jak to było możliwe.
- W Estwych obowiązuje absolutne posłuszeństwo - dodała z naciskiem.
Następnie odwróciła głowę, by zawołać w głąb korytarza:
- Janet!
Zjawiła się pokojówka, cichutko, bez hałasu. Spojrzała na rozgrywającą się scenę bez
zdziwienia, w ogóle bez żadnego szczególnego wyrazu twarzy.
- Janet - powiedziała Annabella. - Pani Morrow wraca właśnie do swojego pokoju. Zamierza
się ubrać. Proszę ją tam zaprowadzić i dopilnować, żeby zrealizowała swój zamiar.
- Tak, pani Taylor - odpowiedziała Janet.
-1 proszę przypilnować, żeby została tam do mojego przybycia, Janet.
- Tak jest, pani Taylor - odrzekła Janet.
Pokonana Josephine udała się niechętnie na górę, idąc za dziewczyną w czarnej sukience na
piętro i korytarzem do pokoju numer 3.
Przy drzwiach pokojówka obróciła się.
- Czy ma pani klucz, madame?
- Drzwi są otwarte - odpowiedziała Josephine.
Janet nacisnęła klamkę i otworzyła drzwi. Josephine weszła za nią do środka.
Podczas gdy Janet zamykała za nimi drzwi, Josephine podeszła do stolika przy łóżku i
zatrzymała wzrok na czajniczku.
- Właśnie zamierzałam nalać sobie kolejną filiżankę herbaty - powiedziała.
- Pani Taylor mówi, że ma się pani ubrać, madame - zwróciła uwagę Janet.
- Wiem - odparła Josephine. - Słyszałam.
Podniosła przykrywkę czajniczka, wzięła łyżeczkę ozdobioną wzorem maski domina i
zamieszała herbatę. Ciągle przyciskając kurczowo ręcznik do piersi, nalała trochę herbaty do
filiżanki. Dolała mleka, wymieszała, uniosła filiżankę i upiła duży łyk.
Skrzywiła się.
- Gorzkie - powiedziała.
- Pani Taylor mówi... - zaczęła znowu Janet.
- Wiem - odparła Josephine. - Wiem, co powiedziała pani Taylor. Czy jest tutaj telefon?
Dziewczyna potrząsnęła głową. Patrząc na nią można było pomyśleć, że nigdy przedtem nie
słyszała tego słowa.
- Nie, oczywiście, że nie - powiedziała do siebie Josephine.
Spojrzała na akcesoria, które leżały na łóżku. Wystawały z małej torebki, gdzie próbowała je
wepchnąć. Podniosła jedną z pończoch, przyglądała się, jak prześlizguje się między palcami i
upada ponownie na łóżko.

58

- Czy to pomysł dr Hazla, z tymi ubraniami? - spytała.
- Nie wiem, madame - odpowiedziała Janet.
- Czy ktoś tutaj ubiera się w ten sposób?
- Nie, madame.
- A gdzie są moje ubrania? Moje!
- Nie wiem, madame - odparła cierpliwie pokojówka. - Pani Taylor mówi, że ma pani...
- Wiem, Janet, wiem.
Josephine wstała z łóżka, przeszła kilka kroków i stanęła na środku pokoju, zwracając się
twarzą do małej pokojówki. Rozsupłała węzeł, który utrzymywał ręcznik wokół jej ciała i
pozwoliła mu upaść na podłogę.
Patrzyła na Janet z wyzywającym wyrazem twarzy.
- Czy to jest to, co chciałaś zobaczyć? - zapytała. Pokojówka nie odpowiedziała. Jej twarz
nadal nie zdradzała żadnych emocji.
Rozległo się pukanie do drzwi.
- Kto tam? - zawołała Josephine.
Klamka poruszyła się. Drzwi otworzyły się i weszła Annabella.
Josephine stała zwrócona do drzwi, z rękami na biodrach.
Annabella rzuciła jej jedno pogardliwe spojrzenie i zwróciła się do nieszczęsnej służącej:
- Chyba kazałam ci przypilnować, żeby się ubrała?
- Tak, pani Taylor, mówiłam jej, ale ona nie posłuchała. Annabella nie zwróciła uwagi na jej
słowa.
- Kazałam ci tego dopilnować, czy tak?
- Ale, pani Taylor...
- Czy tak, Janet? Janet spuściła oczy.
- Tak, pani Taylor - wyszeptała.
- Przynieś taboret - rozkazała gospodyni.
Janet drgnęła lekko i pośpiesznie wyszła z pokoju.
- Annabello - powiedziała Josephine, podchodząc do niej. Gospodyni machnięciem ręki
kazała jej odejść.
- Proszę się ubrać - powiedziała.
Wróciła Janet, zmagając się z szerokim, wyściełanym stołkiem, takim, jakich używają
pianiści na koncertach. Postawiła go przy drzwiach i stanęła z tyłu.
Annabella usiadła.
Przywołała ją szorstkim gestem.
Pokojówka zwróciła się do niej tyłem, ujęła w ręce długą, czarną suknię i uniosła warstwy
kremowych halek. Pochodziły z czasów naszych babć i były tak samo staromodne, jak reszta
jej stroju. Majtki były luźne, uszyte z szorstkiego, żółtawego lnu, zapinały się z boku na
guziki.
Zaczęła walczyć z guzikami. Sukienka była na tyle długa, że całkiem przykrywała miejsce
zapięcia. Annabella wyciągnęła rękę i sama odpięła guziki.
Gdy gospodyni odsunęła połę długich majtek i ukazała białą skórę pośladków, Janet
rozejrzała się wokół. Na jej twarzy malował się wyraz oczekiwania, błagania i rozpaczy -
wszystko na raz.
- Annabello, nie możesz! - zawołała Josephine.
- Czy już się pani ubrała, pani Morrow? - spytała Annabella, nie spojrzawszy nawet w jej
kierunku.
- Annabello, to moja wina! W porządku? Czy to jest to, co chciałaś usłyszeć? To wszystko
moja wina!
Tęga, mała kobieta wciąż nie zwracała na nią uwagi.
- Spodziewam się, że będzie pani ubrana i gotowa, gdy z tym skończę - powiedziała tylko.

59

Usiadła znowu, szarpiąc Janet za ramię. Dziewczyna bez sprzeciwu położyła się na jej
kolanach, twarzą w dół.
Josephine wyciągnęła splątane akcesoria z torebki i ponownie je rozdzieliła. Podniosła pas do
pończoch i umocowała go na biodrach.
Annabella wymierzyła Janet pierwszego klapsa.
Josephine postawiła jedną stopę na łóżku i zaczęła wciągać na nią pończochę.
Annabella uderzyła małą pokojówkę jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze...
Janet odpowiadała na uderzenia piskiem i kwileniem. Mogła mieć piętnaście lat, jak
szacowała Josephine. No, może zaczynała szesnasty rok życia.
Podciągnęła pończochę w górę nogi, wygładzając zagięcia i zmarszczki i wyprostowała
obrębek, mocując go do zwisających podwiązek.
Annabella przechyliła pokojówkę mocniej przez kolano, prawie zrzucając ją na podłogę. Janet
wyciągnęła obie ręce, aby zachować równowagę, podczas gdy Annabella wymierzyła jej dwa
mięsiste klapsy prosto w wypukłość wypiętych pośladków. Dziewczyna zawyła głośno.
Josephine założyła drugą pończochę i również przypięła ją do podwiązek. Do tego czasu tyłek
Janet stał się szkarłatną mieszanką plam purpurowych i białych. Jęczała i szlochała,
wykonując gwałtowne ruchy głową i wierzgając nogami. Annabella nadal kontynuowała
chłostę.
Josephine podniosła z łóżka kołnierzyk i założyła go na szyję. Z trudem poradziła sobie z
zapięciem. Wpierw zapięła go pod brodą, a następnie przesunęła wokół szyi, tak aby
klamerka znalazła się z tyłu, a srebrne kółeczko z przodu.
Przypuszczała, że właśnie w ten sposób powinna go nosić.
- Jestem gotowa - powiedziała głośno. Annabella prześlizgnęła się po niej wzrokiem.
- Buty - powiedziała - są w szafie.
Po czym wznowiła lanie płaczącej Janet do czasu, gdy Josephine wyjęła czarne, skórzane
buciki z szafy, nałożyła je i stanęła przed nią na niepewnych nogach.
- Już - powiedziała.
Annabella natychmiast zaprzestała bicia i pomogła pokojówce stanąć na nogi.
Janet płakała głośno, pocierając na zmianę tyłek i twarz.
Patrząc na nią, Josephine doznała dziwnego, nieokreślonego poczucia winy. To przez nią
dziewczyna została ukarana. Nie zdając sobie z tego sprawy, stała się przyczyną jej bólu i
cierpienia. Już w tym czasie wiedziała, że znajduje się na jakimś wyższym poziomie, że
przeszła przez kolejny test. Ten, który przygotowała dla niej Annabella, dając dziewczynie
niewykonalne zadanie, a potem składając wybór w ręce Josephine: od Josephine zależało
powodzenie lub niepowodzenie zadania. Stała, obserwując beznamiętnie, jak niedola
dziewczyny ustaje i wiedziała, że z jakiegoś powodu decyzja była słuszna. Lanie, które
dostała Janet było demonstracją. Ale czego? Josephine była bliska zrozumienia, gdy padły
słowa Annabelli:
- Wynoś się - było to skierowane do pokojówki. - Pilnuj swoich obowiązków.
Janet drgnęła i pochlipując wytarła nos i oczy w rękaw. Po omacku odszukała guziki
zwisających majtek.
- Wynoś się! - krzyknęła gospodyni. Przytrzymując sukienkę obiema rękami w górze, Janet
pobiegła do drzwi i opuściła pokój.
- To było okrutne - powiedziała Josephine z naciskiem.
Annabella obejrzała ją od góry do dołu z błyskiem aprobaty dla jej wyglądu w oczach.
- Nigdy nie zaszkodzi - zauważyła.
- Ale to nie była jej wina - powiedziała Josephine.
- Nie - zgodziła się Annabella. Potarła podbródek.

60

Siedząc nadal na stołku rozszerzyła nogi i wyciągnęła je trochę do przodu. Głośno poklepała
się po kolanach, przyglądając się nagiej Josephine, stojącej przed nią tylko w pończochach i
kołnierzyku.
- A co z tobą zrobić? - zapytała głośno i wesoło. Jej stare oczy zaiskrzyły się.
- Mnie pytasz? - powiedziała cicho Josephine.
- Nie. Chyba już wiem, co przeznaczymy dla ciebie. Spojrzała badawczo na prawą dłoń,
jakby spodziewając się, że doznała uszkodzenia podczas bicia Janet.
- Myślę, że nadszedł czas, aby zapoznać cię ze szczotką do włosów - powiedziała.
Wskazała łazienkę.
Josephine poczuła znajomy, zimny ucisk w dole żołądka. Chwiejąc się na cienkich szpilkach,
przeszła do łazienki i spojrzała na półkę nad umywalką.
Leżała tam szczotka do włosów, miękko osadzona w długim, drewnianym owalu, ze zmyślnie
skręconą rączką.
Josephine wzięła ją w palce i przyjrzała się z bliska. Następnie zaniosła ją do sypialni.
Annabella wyciągnęła po nią rękę.
- Przynieś ją tutaj - rozkazała.
Josephine podeszła i wręczyła jej szczotkę. Annabella wzięła ją w prawą dłoń, postukując
spodnią częścią o lewą dłoń.
- Połóż mi się na kolanach - powiedziała.
Josephine podeszła i nachyliła się nad kolanami gospodyni.
- Widzę, że ktoś już się tobą zaopiekował - zauważyła Annabella.
Uderzyła Josephine spodem szczotki. Biła ją tak, jak bije się dziecko, małą dziewczynkę,
przełożoną przez kolano, tak jak pokojówkę Janet, która nie umiała zastosować się do
niezrozumiałych i niemożliwych do wykonania żądań świata dorosłych i za to została
ukarana.
"W pewnym sensie - pomyślała Josephine, wykrzywiając twarz z bólu i krzycząc pod
uderzeniami szczotki - sama to spowodowałam". Pozwalała bić się jak dziecko, ale również
broniła się w jedyny możliwy sposób, wkładając prawa rękę pomiędzy pośladki a szczotkę.
Annabella przerwała na chwilę. Złapała nadgarstek Josephine prawa dłonią. Lewą schwyciła
jej druga rękę. Skrzyżowała obie ręce na plecach i unieruchomiła je nadgarstkiem prawej ręki.
- Kajdanki zostawimy sobie na później - obiecała.
Znowu uniosła szczotkę i biła nią tyłek Josephine.
Nie przypominało to pierwszego lania, w pokoju w Green Mań, które było gwałtowne i
naładowane przemocą, ani drugiego, w taksówce, które było delikatne i odrobinę zmysłowe.
Obecne wchodziło w zakres obowiązków, był to rutynowy akt, który sam siebie
usprawiedliwiał. W Estwych obowiązywało posłuszeństwo i wymagano od Josephine, żeby
podporządkowała się trzonkowi szczotki, którym Annabella poruszała równomiernie w górę i
w dół, z surowa i nieustępliwa dokładnością celując w jej pośladki. Również w boki i tylna
część ud. Były to rytmiczne uderzenia, takie same jak te, które wymierzał jej taksówkarz,
tylko szybsze i bardziej mechaniczne. Każdy cios spadał z taka sama siła, obojętnie gdzie
lądował. Jednak Josephine każdorazowo zaczerpywała powietrza, wierzgała i krzyczała.
- Proszę krzyczeć, co tylko pani chce - powiedziała Annabella wcale nie mściwie, ale wręcz z
sympatia, jakby to była kolejna zasada tego domu, która powinna zaobserwować. Pierwszym
odruchem Josephine było zagryzienie warg, aby nie dać Annabelli satysfakcji, jednak był to
jedyny przebłysk sprzeciwu, jaki przyszedł jej do głowy. Wszystko, co czuła w tej chwili
ograniczało się do bólu, dotyku wełnianej sukienki Annabelli w okolicy ud i brzucha oraz do
ucisku na nadgarstkach. Zapomniała o wszystkim: o kołnierzyku, pończochach, podwiązkach,
o tych wszystkich absurdalnych rzeczach, które próbowała sobie wmówić przed chwila; o
studentach, figlach, pracownikach i wstępnych testach. W tym świecie, w którym znajdowała
się obecnie, wszystko było o wiele prostsze. Pracownikiem był ten, kto trzymał szczotkę.

61

Studentem ten, kto leżał na kolanach, ucząc się lekcji, bardzo łatwej, ale zarazem trudnej do
wyobrażenia.
Posłuszeństwo. Być posłusznym całkowicie, bez żadnych zastrzeżeń.
Wreszcie nastąpił koniec. Josephine zauważyła, że leży w łóżku, wśród nieporządnie
rozrzuconej pościeli. Trzymała się kurczowo za pośladki i rzewnie płakała, nie zdawała sobie
nawet sprawy jak długo.
- Poczeka tu pani na przybycie doktora - oznajmiła jej Annabella.
Josephine płakała.
Pieczenie jej tyłka zamieniało się powoli w tępy ból. Była pewna, iż cała jego powierzchnia
jest spuchnięta i posiniaczona, ale gdy wstała z łóżka, zrzuciła buty i poszła do łazienki
powłócząc nogami, zobaczyła przez ramię w lustrze jedynie płonąca kopułę matowej
czerwieni, zaczynająca pomału blednąc.
Bardziej dla potwierdzenia własnych domniemań niż z innych względów spróbowała
otworzyć drzwi na korytarz. Oczywiście były zamknięte. Annabella zabrała ze sobą klucz z
emblematem domina.
Pokój ogarniała ciemność. Josephine leżała w mroku. Tuż przy jej głowie znajdował się
sznurek od lampy, ule nie pociągnęła go. Nie zaciągnęła zasłon, by odgrodzić się od ciemnej,
gwiaździstej, wiejskiej nocy, jak również nie zapaliła świec.
Po raz pierwszy usłyszała jakieś dźwięki: sporadyczne głosy innych gości w Estwych, kroki
stóp w korytarzu i na schodach, pomnik krótkotrwałej, grzecznej konwersacji.
Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi.
- Kto tam? - zawołała Josephine głosem zachrypniętym od płaczu.
- Obiad, proszę pani - odpowiedział młody głos. Usłyszała zgrzyt klucza w zamku.
Drzwi otworzyły się i światło z korytarza wślizgnęło się do pokoju. Weszła Janet, ostrożnie
niosąc wypełniona jedzeniem tacę.
- Och, Janet...
Josephine usiadła, automatycznie próbując naciągnąć na siebie kołdrę. Gdy zdała sobie
sprawę z tego co robi, opuściła rękę.
- Czy mogę zapalić światło? - spytała pokojówka.
- Tak, proszę.
Zamrugała oczami, gdy światło rozbłysło. Spojrzała na tacę, zastawioną naczyniami. Pokój
napełnił się zapachem mięsa i wina.
Była bardzo głodna.
Obserwowała, jak dziewczyna przesuwa tacę z herbatą w stronę łóżka, zamieniając ją
miejscami tacą z obiadem. Sprawiała wrażenie cichej, dobrej służącej, zaabsorbowanej pracą.
Nagle Josephine wyciągnęła rękę i dotknęła jej ramienia.
-Janet, ja...
Dziewczyna odwróciła głowę i spojrzała na nią. Jej usiana piegami twarz była spokojna,
wyrażała gotowość spełniania życzeń, a jasne oczy były tak zapuchnięte, że prawie nie było
ich widać.
Josephine słyszała jej oddech.
- Przepraszam - powiedziała. - Ja naprawdę...
W oczach Janet pojawił się wyraz zakłopotania. Przez chwilę Josephine miała wrażenie, że
dziewczyna nie wie o co jej chodzi.
- W porządku, madame - odparła wreszcie Janet. -
-Ale...
- Naprawdę wszystko w porządku, madame.
-Ale ja...
Janet stała przy łóżku z tacą w ręku, patrząc w dół, na nagą kobietę.

62

Patrząc w jej spokojną twarz Josephine nie wiedziała, od czego powinna zacząć.
Zrezygnowana upadła w tył na poduszki.
Janet rozejrzała się po pokoju.
- Czy mam zaciągnąć zasłony, madame?
- Jeśli chcesz... Janet stała bez ruchu.
- Tak, Janet, proszę, zasłoń okna.
- Czy mam tu trochę posprzątać?
Nie czekając na odpowiedź przeszła przez pokój, zamknęła drzwi szafy, które Josephine
zostawiła otwarte, przesuwając po drodze kilka mebli. Podniosła stołek, po który posłała ją
gospodyni i wyniosła go z pokoju.
Josephine odchyliła nakrochmaloną serwetkę i zobaczyła kieliszek czerwonego wina.
Zbliżyła go do ust i upiła łyk. Było wyborne.
Pokojówka wróciła. Schyliła się i podniosła coś z podłogi. Była to szczotka do włosów.
Poszła do łazienki i położyła ją na powrót na półeczce.
- Życzę pani dobrej nocy, madame - powiedziała zabierając tacę.
- Czy jest już dr Hazel? - spytała Josephine.
- Jeszcze nie, ale wkrótce przybędzie, madame.
- Czy możesz... nie sądzę, że mogłabyś zostawić mi klucz, prawda?
- Nie, madame - pokojówka zbierała się do wyjścia.
- Janet?
- Tak, madame?
Jej cierpliwość była automatyczna i niewyczerpana.
-Dziękuję Janet.
- Tak, madame. Dobranoc, madame.
- Dobranoc, Janet.
Została sama. Zjadła obiad, siedząc na łóżku w pończochach i kołnierzyku, a następnie
rozebrała się, wślizgnęła naga do pościeli i natychmiast zasnęła.
Śniło się jej, że znajduje się w wesołym miasteczku i usiłuje gdzieś wspiąć. Pod skórą dłoni
czuła twardą, chropowatą ścianę, przypominającą skorupę orzecha kokosowego. Wieża była
bez końca. Na półpiętrach i korytarzach, oświetlonych niemiłym światłem, stały grupy oficjeli
ubranych w szare garnitury. Sprzeczali się gwałtownie nad rozpostartymi gazetami. Podczas
wspinaczki zauważyła przed sobą dziwne stworzenie. Czasem było dzieckiem, dziewczynką
sześcio - czy siedmioletnią o blond włosach, zaplecionych w warkoczyki; kiedy indziej
czarno-białym terierem lub uciekającym, dyszącym potworkiem z olbrzymią ilością nóg.
Chwilami przystawało, a gdy podchodziła do niego z tyłu, kwiczało i uciekało z chichotem.
Nagle obudziła się, oślepiało ja jasne światło. Nie miała pojęcia gdzie się znajduje. Wysoka
postać mężczyzny stała nad nią, świecąc latarką w oczy.
- Słyszałem, że pytałaś o mnie - powiedział wysokim, spokojnym, stanowczym głosem
zawodowego powiernika.
-Dr Hazel?
-Tak, to ja.

ROZDZIAŁ 10

Josephine podparła się na łokciu, uniosła głowę i odwróciła wzrok od oślepiającego
strumienia światła.
-Nie...
Mężczyzna skierował światło latarki na ścianę, odnalazł przełącznik i nacisnął go. Josephine
nakryła się kołdrą. Dotarł do niej zapach kosmetyków, wody po goleniu - drogiej i w dobrym
gatunku.

63

Nad łóżkiem zapłonęła lampka nocna. Mężczyzna zgasił latarkę i schował ją do kieszeni.
- Przepraszam - powiedział, siadając nieproszony na łóżku. - Spała pani bardzo niespokojnie.
Usta Josephine były suche i spieczone. W głowie czuła zamęt.
- Wino - powiedziała. - Coś do niego wsypali. Wykonała gest w kierunku czerwono
zabarwionego kieliszka, stojącego na tacy. Mężczyzna uniósł brwi.
- Coś wsypali? - powtórzył. W jego głosie dało się wyczuć pobłażanie, jakby myślał, że jest w
błędzie i należy jej łagodnie wyperswadować tę myśl.
- Narkotyk... - dodała Josephine. Czuła się całkiem wyczerpana, niezdolna do normalnego
funkcjonowania.
Mężczyzna podniósł kieliszek, przybliżył go do nosa i powąchał jak koneser, nie spuszczając
z niej żartobliwego spojrzenia. Była pewna, że sobie z niej żartuje i daje jej szansę, aby mu
się lepiej przyjrzała, przyciągając jej wzrok.
Był wysoki, pomiędzy trzydziestką a czterdziestką. Miał jasne, złociste włosy, wystające
kości policzkowe i łagodne rysy Skandynawa. Ubrany był w elegancki, jasnoszary garnitur w
delikatne, niebieskie prążki i rozpiętą pod szyją koszulę w łagodnym, kremowym kolorze.
Odstawił kieliszek bez żadnego komentarza i uśmiechnął się odsłaniając rząd drobnych,
idealnie równych zębów.
- Przepraszam, że nie mogłem się stawić na umówione spotkanie w Londynie - powiedział. -
Coś mi wypadło. Bez wątpienia Jackie wytłumaczyła to pani.
- Jackie? Czy to ta kobieta, która udawała pielęgniarkę?
- Tak, moja pielęgniarka.
- Nie - odparła Josephine, czując, że siły jej wracają. - Jackie nic mi nie wyjaśniła.
- Nie? Ogromnie mi przykro - powiedział z profesjonalnym uśmiechem. - W każdym razie ja
jestem dr Hazel, a pani nazywa się Josephine Morrow. Skierowała panią do mnie moja dobra
przyjaciółka, dr Shepard.
Wyciągnął dłoń.
- Witam w Estwych - powiedział. - Miło mi panią poznać. Josephine nie podała mu ręki,
przytrzymując obiema dłońmi kołdrę.
- Poznaliśmy się już wcześniej - odrzekła. Dr Hazel lekko zmarszczył brwi, jakby był
zaintrygowany tym, co powiedziała i zaciekawiony, jak to wyjaśni.
- Czyżby?
- Wczoraj. W Whittingtry.
Dr Hazel potrząsnął głową, mocniej marszcząc brwi i spojrzał w dół na swoje dłonie, jakby
próbował znaleźć uprzejmy sposób zaprzeczenia jej.
Podniósł wzrok i ich oczy ponownie się spotkały.
- Whittingtry? - powtórzył. Wymawiał to słowo, jakby mu było zupełnie nieznane.
- Dokładnie tak - potwierdziła Josephine. - Czy mógłby mi pan podać szklankę wody?
Podniósł się.
- Czy mam zadzwonić po pokojówkę? - zapytał.
- Nie - odparła. - Nie, chciałabym tylko szklankę wody. Z łazienki. Proszę.
Odwrócił siei wszedł do łazienki. Josephine słyszała odgłos lecącej wody. Wszedł z pełną
szklanką i podał jej.
- Dziękuję.
Przytrzymywała kołdrę jedną ręką, a szklankę trzymała drugą. Piła małymi łykami.
- Przybył pan do Whittingtry, aby spotkać się ze mną w hotelu zwanym Green Mań -
powiedziała. - Wczoraj, wczesnym popołudniem. - Zastanawiała się teraz, jak długo spała. W
nocy panowała tutaj taka sama śmiertelna cisza jak i w dzień.
-Która jest godzina?
Dr Hazel przesunął bransoletę i spojrzał na okrągły, złoty zegarek.
- Prawie druga - odpowiedział niezbyt zdziwiony tym odkryciem.

64

Usiadł ponownie przy niej, podczas gdy piła wodę.
- Musi się pani mylić, pani Morrow - powiedział. - Wiem, że istnieje miejscowość zwana
Whittingtry, ale nigdy tam nie byłem. Również wczoraj.
- Pana kierowca mnie tam zawiózł - powiedziała.
- Mój kierowca?
- Mężczyzna, który prowadził taksówkę. Dr Hazel potrząsnął głową. Wyglądał na ogromnie
zdziwionego.
- Nie mam kierowcy - powiedział łagodnie. - Czy ten mężczyzna powiedział, że jest moim
kierowcą?
- Na samym początku twierdził, że pana nie zna, ale wiedział, jak się nazywam. Powiedział,
że został przysłany, aby mnie zabrać. Zawiózł mnie do tej gospody, Green Mań.
- Czy powiedział, że ja go przysłałem?
- Nie - odparła Josephine.
Dyskusja stawała się męcząca i drobiazgowa. Z każdą chwilą coraz bardziej traciła sens i
Josephine zaczęła żałować, że ją w ogóle rozpoczęła. Czuła się głupio, próbując opowiedzieć
szczegółowo całą tę pokrętną intrygę.
- Najpierw twierdził, że nigdy przedtem nie słyszał o Estwych. Ale później zmienił zdanie i
przywiózł mnie tutaj. -Patrzyła mu prosto w oczy oskarżycielskim wzrokiem.
- Och, kochana! - powiedział. Doskonale udawał zawodową troskę.
- Pani Morrow - zaczął. - Josephine. Proszę, opowiedz mi o wszystkim, co zdarzyło się przed
moim przybyciem.
Przystała na jego prośbę.
Jedynie to mogła wykorzystać przeciwko niemu, swoją czysta wiedzę o wszystkim, co
przydarzyło jej się do tej pory. Leżąc w tej chwili na łóżku czuła się naga i bezradna, a jej
jedyną obroną przeciwko temu uprzejmemu i skłonnemu do manipulacji oszustowi było
zachowanie zdrowego rozsądku i trzymanie się koncepcji, że on i jego organizacja pojawili
się, aby ją zniszczyć.
Słuchał z zainteresowaniem. Wyglądał na zamyślonego, gdy opowiedziała mu o dwóch
osobach, które przyszły do jej pokoju w Green Mań. Wypytywał ją o nich dokładnie. Nie
zaproponował żadnego wyjaśnienia, twierdził zdecydowanie, że nie przychodzi mu do głowy,
kim byli ci ludzie lub dlaczego jakiś mężczyzna podszywał się pod niego, chociaż dopuszczał
myśl, że może myliła się. Dla zniewolonej i niewidomej ofiary człowiek z obcym akcentem
łatwo może być pomylony z kimś innym, szczególnie, jeśli powiedział tylko kilka słów. Był
poważny i wyglądał na wstrząśniętego, gdy usłyszał o tym, jak była maltretowana. Od
początku do końca starał się sprawiać wrażenie, że całkowicie wierzy w to, co słyszy i
współczuje jej, ale jej opowieść jest tak niesamowita, że musi wstrzymać się z oceną tego, co
przeżyła. Przynajmniej do czasu, aż będzie miał jakieś dowody.
W końcu westchnął i potrząsnął głową.
- Moja droga - powiedział. - Wydaje mi się, że padłaś ofiarą dokładnie opracowanego i
niewątpliwie bolesnego żartu. -Jego głos brzmiał uspokajająco. - Pozwól mi na wstępie
powiedzieć, że nie mam pojęcia, kim byli ci ludzie, oczywiście z wyjątkiem Jackie, jeżeli to
była rzeczywiście Jackie, i Annabelli, pani Taylor, która jest najbardziej wartościowym i
wiarygodnym członkiem mojego zespołu. Muszę przyznać, że ciężko mi ją rozpoznać w tym,
co o niej powiedziałaś. Nigdy nie znałem jej z innej strony niż jako uprzejmej i nieskończenie
wyrozumiałej dla całego personelu osoby. Ale żeby atakować pacjenta!...
"Więc jestem pacjentką" - pomyślała sobie Josephine.
Dr Hazel znowu pokręcił głową.
- Mogę tylko zastanowić się, czy nie natknęłaś się na kolejną oszustkę, która podszywała się
pod panią Taylor.
- Proszę ją obudzić i zapytać w takim razie - zaproponowała Josephine.

65

- Nie wahałbym się ani chwili z uczynieniem tego - powiedział. - Ani odrobinę. Ale niestety
nie ma jej tutaj. Wróciła do swojego domu w Hampstead i nie zjawi się tutaj przed
wieczorem. - Patrząc na Josephine, próbował zmienić wyraz twarzy, zabawny i zmieszany
zarazem.
Podniósł rękę w kierunku sznura od dzwonka.
- Pokojówka Janet, mówisz?
- Nie - odrzekła Josephine - nie trzeba. Słabła. Zaczynała mu pomału wierzyć. Wszystko było
prawdziwe. Sprawdziły się jej obawy. Jak mogła być tak głupia?
- Chciałbym o coś zapytać - powiedział. - Czy pozwolisz, żebym ocenił rozległość obrażeń?
Położył ręce na jej dłoniach.
- Czy mogę cię zbadać?
Josephine przytaknęła. Podniosła kołdrę.
Odkryta, przyglądała się twarzy doktora. Nie dostrzegła w niej nic, poza wyrazem
zawodowego zainteresowania. Odgarnął kołdrę aż w nogi łóżka, odsłaniając ją w całej
okazałości, a następnie pokazał ręką, że może przykryć brzuch.
Dotykając ją delikatnie zimnymi, suchymi dłońmi, badał jej pośladki i uda. Słyszała jego
oddech, równy i regularny.
- To musi bardzo boleć - powiedział.
- Bolało - odparła. - Teraz nie jest tak źle. Delikatnie obmacywał jej wrażliwą skórę.
- Czy są siniaki? - spytała go.
- Na szczęście nie - odrzekł. - Przynajmniej jeszcze nie. W jego głosie usłyszała napięcie,
jakby powstrzymywał emocje. Nagle zdała sobie sprawę, że jest zły.
- Musimy coś z tym zrobić - powiedział po chwili - bezzwłocznie. Pani Morrow, muszę
przyznać, że gdy zaczęła pani opowiadać, nie wierzyłem własnym uszom. Ale teraz widzę, że
jest to jakaś skandaliczna historia. Skandaliczna - powtórzył surowo. - Nie potrafię wyrazić,
jak bardzo mi przykro z powodu go, że została pani tak boleśnie pobita i poniżona. Jestem
zły, że zdarzyło się to pod moim dachem i niejako w moim imieniu. Bez wątpienia zechce
pani wezwać policję i wszcząć dochodźcie w tej sprawie, tak szybko jak to możliwe. W tym
momencie Josephine uświadomiła sobie, że wcale te-i nie chce. Pomysł, żeby wezwać policję
przychodził jej głowy nieraz, ale zdecydowanie go odrzuciła. Nic nie skłoniłoby jej do
rozgrzebywania tej sprawy i przedłużania męczarni. Nie zgodziłaby się, by wszystko to
znalazło się w policyjnych papierach.
- Na razie raczej nie, doktorze - powiedziała.
- Ależ musi pani! - zaprotestował.
- Raczej złożę to w pana ręce - odrzekła. - Jeśli chce pan wezwać policję i prowadzić
dochodzenie wśród pana personelu, proszę bardzo. Ale ja wolałabym trzymać się z boku, jeśli
nie ma pan nic przeciwko temu. Nie chcę żadnego skandalu. Wszystko, czego teraz pragnę, to
spać. Rano chciałabym dostać jakieś ubranie. I wówczas będę mogła pojechać do domu.
- Jest pani za bardzo pobłażliwa - powiedział doktor. - Uważam panią za najbardziej godny
podziwu przykład młodej, nowoczesnej kobiety, która doskonale nad sobą panuje.
Z jakiegoś powodu jego słowa były dla niej bardziej krępujące niż demonstrowanie mu
śladów bicia. Josephine chwyciła kołdrę, przykryła się nią i spoczęła na poduszkach, wciąż
patrząc na niego.
- Proszę - powiedział. - Musi mi pani pozwolić zbadać się. Zaaplikuję pani maści
uśmierzające ból i zapobiegające powstawaniu siniaków.
- Czuję się dobrze - odparła. - Wszystko w porządku. Głęboki, mocny sen, to wszystko czego
mi trzeba. Potrząsnął głową.
- Ostrzegam panią, że jeśli nie zażyje pani teraz odpowiednich środków, aby zlikwidować
stan zapalny, będzie to bolało i dokuczało przez wiele dni. Chcę pani pomóc. Potrafię
przynieść pani ulgę. Ale musi pani udać się ze mną. Proszę.

66

Niechętnie usiadła na łóżku, przykrywając piersi kołdrą.
- Nie mam żadnych ubrań - powiedziała - poza tym, co tu dostałam.
Wskazała na mały stos bielizny i skóry leżący na podłodze przy łóżku. Dr Hazel ledwo rzucił
na to okiem. Nie zareagował. Spodziewała się, że zauważył co tam leżało. Nie była w stanie
nalegać, żeby przyjrzał się temu dokładniej. Osiągnęłaby tylko tyle, że znowu zacząłby ją
namawiać na wezwanie policji.
- W szafie wisi podomka - zauważył.
- Nie, nic takiego tam nie ma - powiedziała.
Podszedł do szafy i otworzył drzwi. Sięgnął do środka. Josephine usłyszała dźwięk
wieszaków przesuwanych po szynie. Dr Hazel wyciągnął krótki, jasnozielony szlafroczek.
- Nie było go tam wcześniej - powiedziała Josephine.
Nie odpowiedział. Po prostu stał tam, trzymając okrycie w ręku. Josephine wydała kolejne
westchnienie. Skoro tak się o nią troszczył, to mógł podejść i podać jej ten szlafrok. Ale była
zbyt zmęczona, żeby przejmować się tym.
Naga, wyślizgnęła się z łóżka i przeszła przez pokój, aby odebrać od niego okrycie.
Mężczyzna zdjął szlafrok z wieszaka i przytrzymał go, żeby mogła wsunąć ramiona w
rękawy. Josephine naciągnęła go, okryła się nim szczelnie i przewiązała paskiem. Był bardzo
krótki, ale wygodny i miły.
- Nie sądzę, żeby znalazła się tam również para kapci, prawda? - zapytała.
Znowu otworzył drzwi szafy i zachęcił ją gestem do zajrzenia do środka.
W szafie znajdowało się jej ubranie: wszystko, co zabrała jej pielęgniarka: biała bluzeczka i
spódnica, wiszące równo na wieszakach. Również stanik i majteczki. Leżały na dole, ładnie
złożone. Wyjęła je i rozłożyła. Były wyprane i wyprasowane.
Odwróciła się i spojrzała na dr Hazla, trzymając bieliznę w ręku.
- Czy chcesz się w to ubrać? - zapytał ją. - Nie ma potrzeby, ale oczywiście, jeśli poczujesz
się przez to lepiej...
Josephine potrząsnęła głową i schowała ubranie z powrotem do szafy.
- Nie widzę nigdzie moich sandałów - powiedziała.
- Przykro mi - odparł. - Jutro rano zapytam o nie Jackie.
Jedyne, czego Josephine pragnęła to pójść spać, a rano złapać pierwszy pociąg i pojechać do
domu. Ale doktor był niewzruszony. Nie chciał nawet słyszeć o tym, żeby pozostawić ją bez
udzielenia pomocy lekarskiej.
- Zejdziemy na dół do ambulatorium - powiedział. - Poszukam czegoś, co złagodzi ból.

ROZDZIAŁ 11

Stąpając boso po miękkim dywanie i przyciskając zielony szlafrok do ciała, Josephine wyszła
z pokoju i poszła za doktorem. Światło na korytarzu było przyćmione, zredukowane do
minimum. Nie skierowali się do głównych schodów, wybrali inną drogę, prowadzącą do
drzwi w końcu korytarza. Dr Hazel otworzył je i poświecił latarką. Josephine ujrzała wąskie,
kamienne schodki, które prowadziły gdzieś w dół, w ciemność.
Spojrzała na niego pytająco.
- Obawiam się, że światło nie działa - powiedział przyciskając przełącznik umieszczony na
ścianie. Westchnął cicho.
- Coraz bardziej mi się to nie podoba. Wszystko dosłownie wymyka się tu z rąk podczas
mojej nieobecności. Zatelefonuję do pani Taylor o siódmej, proszę mi wierzyć, pani Morrow.
Wyciągnął rękę, żeby pomóc jej zejść.
- W porządku - powiedziała - dam sobie radę. Dr Hazel wskazywał drogę latarką.
- Kawałek dalej będzie już światło - stwierdził.
Nie pytała, skąd to wie. Trzymała się tuż za nim. Czuła lodowaty chłód kamieni pod stopami.

67

Schodząc w dół, minęli jedną ciemną kondygnację, skręcili za róg, następnie drugą i trzecią.
Kamienne ściany były zimne i wilgotne.
Josephine coraz mniej się to wszystko podobało.
- Czy ambulatorium znajduje się w piwnicy?
- Tak - odpowiedział nie zatrzymując się ani nie obracając.
- Wiele lekarstw musi być przechowywanych w chłodzie, chyba pani wie.
- Tak sądzę - powiedziała. Zaczęła się ociągać.
- Proszę dalej, pani Morrow - powiedział nie obracając się.
- Jestem zmęczona - powiedziała. - Myślę, że lepiej będzie, gdy wrócę do łóżka.
Dopiero wtedy dr Hazel obrócił się i uśmiechnął do niej. W świetle latarki jego twarz
wyglądało złowieszczo.
- Nie, pani Morrow - powiedział. - Nie wróci pani. Pójdzie pani ze mną.
Josephine odwróciła się i zaczęła wspinać po schodach.
Natychmiast znalazł się tuż za jej plecami i przytrzymał ją za łokieć. Mówił łagodnie, prosto
do jej ucha:
- Nie, pani Morrow. Jest pani teraz w Estwych i musi mnie pani słuchać. W Estwych - dodał -
obowiązuje posłuszeństwo.
Więc jednak to była prawda. Wszystko było prawdą. I dr Hazel też był w to zamieszany.
Położył jej dłoń na karku i obrócił głowę w jej kierunku.
- Wszystkiego się nauczysz - obiecał jej.
I pocałował ją w usta.
Walczyła, ale trzymał ją mocno. Jego ciepłe wargi poruszały się po jej ustach z olbrzymią
śmiałością. Wsunął język pomiędzy wargi i natrafił na koniec jej języka. Popchnął ją trochę
do tyłu, oparł o ścianę i całował. Napierał na nią całym ciałem, wyczuwając pod
szlafroczkiem nagość skóry. Uniosła ręce i położyła mu na klatce piersiowej, tak jakby
chciała go odepchnąć, strącić ze schodów, ale nie wykonała żadnego ruchu.
Czuła zmysłowe ciepło jego penetrującego języka i twardość kamiennej ściany za plecami.
Serce biło jej mocno jak dzwon. Dr Hazel cofnął się odrobinę, wciąż trzymając rękę za jej
głową.
Popatrzyli na siebie w świetle latarki.
- Bardzo dobrze ci idzie - stwierdził. - Uczysz się wielu rzeczy.
Oniemiała i zaczarowana, wpatrywała się w niego jak ptak w węża.
- Jesteś gotowa do następnej lekcji - powiedział.
- Nie... - próbowała mu przerwać.
- Tak - powiedział. Jego głos rozbrzmiewał echem w kamiennym przejściu.
Jedną rękę trzymał zaciśniętą na jej szyi, gdy schodziła przed nim w dół po schodach.
- Już niedaleko - pocieszył ją.
Schody biegły pod niskim sufitem, podłoga była pokryta brudem. Korytarz skręcał w prawo,
głęboko pod budynek. Wszystko wokół było wilgotne i lodowato zimne. Josephine rozważała
nawet taka możliwość, że znajdują się pod rzeką. Szli przed siebie a on oświetlał drogę
latarką. Mijali mnóstwo starych mebli, beczek i pni, jakieś bele zbutwiałego papieru.
Kilkakrotnie słyszała dźwięk drobnych umykających, zakończonych pazurkami łapek, gdzieś
poza zasięgiem wzroku.
Przed nimi znajdowało się wypełnione światłem ognia przejście przez drzwi. Ciężkie drzwi ze
starego, czarnego dębu stały otworem.
- Do środka - rozkazał dr Hazel.
Weszła. Dr Hazel również. Drzwi ciężko zatrzasnęły się za nimi.
Piwnica była lochem, obszernym i niskim, przepastnym i pełnym cieni. Oświetlona ogniem
żarzącym się nierówno w centrum pomieszczenia, na gołej, ubitej ziemi. Wokół ognia stali

68

ludzie, ze ścian zwisały ciemne przyrządy, stały one również pod ścianami. W powietrzu
unosił się zapach potu, dymu i wilgoci.
Josephine spojrzała ponad ogniem i zobaczyła niska, tęgą kobietę ubraną w lawendową
sukienkę i brązowe buty.
- Annabella - powiedziała.
- Witam, pani Morrow - odpowiedziała Annabella.
- Spodziewałam się, że znajduje się pani w Hampstead - powiedziała Josephine.
Słyszała swój głos, próbujący rozproszyć ten nocny koszmar i nie dopuścić do siebie strachu.
- Może jesteśmy w Hampstead - powiedział dr Hazel. Jego głos był zmieniony przez echo. -
Może Hampstead znajduje się w Estwych.
Josephine zadrżała.
Zobaczyła, że gospodyni trzyma coś w ręku: głownię, okręconą szmatami. Zanurzyła szmaty
w ogniu. Zajęły się natychmiast. Annabella wyjęła kij z ognia, a młoda kobieta w znajomym
czarno-białym stroju pokojówki odebrała go od niej.
To była Janet. Nie dała po sobie poznać, że rozpoznaje Josephine. Trzymając przed sobą
zapaloną pochodnię przeszła przez loch. Światło ognia tańczyło wokół jej drobnej postaci.
Wspięła się na taboret i wetknęła głownię w załom muru.
W międzyczasie Annabella zapaliła następną pochodnię, i jeszcze jedną. Druga pokojówka,
ciemnoskóra dziewczyna, nie starsza niż Janet, odebrała od niej pochodnie i poszła
umocować je w czarnych, żelaznych uchwytach, które wyglądały na bardzo stare.
W rozjaśniającym loch świetle pochodni Josephine mogła widzieć znajdujące się tam
przedmioty. Widziała wszystko.
Znajdował się tam pręgierz: zawieszona na zawiasach deska przymocowana do szczytu pala,
z otworami na ręce i głowę skazańca. Potężna żelazna kłódka, umożliwiała skuteczne
zamknięcie ofiary. W pobliżu leżała drewniana płyta, tak stara i zabrudzona, że prawie
czarna. Była nachylona, do jej podstawy przymocowano dyby dla stóp, a na szczycie
znajdowała się para kajdan połączonych łańcuchem z bębnem kołowrotu. Pod ścianą można
było dojrzeć makabryczny kształt, przypominający kobietę. Jedną część podtrzymywały
zawiasy. Druga zwisała luźno, ukazując zestaw wymyślnie umieszczonych wewnątrz kolców.
Na ścianach wisiała cała kolekcja noży, biczów, cepów i szczypców.
Wokół pełno było łańcuchów: wiszących, zasupłanych przy suficie lub zwalonych na kupę u
stóp wymyślnych maszyn, które wyglądały jak drzemiące, żelazne węże.
- Nie! - krzyknęła Josephine zakończywszy oględziny. Zwróciła się do dr Hazla potrząsając z
przerażeniem głową. -Ja... ja nie mogę...
Dr Hazel chwycił ją za łokcie. Walczyła, próbowała się wyrwać, ale zbliżyła się Annabella i
poskromiła jej szamotaninę.
Rozległ się świst i trzask wzmocniony echem, a silny ból ogarnął nagie uda Josephine. Nogi
załamały się pod nią i upadła na ziemię z wrzaskiem. Annabella stała nad nią trzymając w
ręku krótki bat z plecionej skóry.
- Nie wolno ci się odzywać, Josephine - powiedział dr Hazel.
- Wkrótce otrzymasz odpowiedź na wszystkie twoje pytania. Ale teraz musisz być posłuszna i
nic nie mówić.
Dysząc ciężko, leżąc na podłodze, z palącymi udami, Josephine nie miała innego wyjścia, jak
być posłuszną.
Dr Hazel pstryknął palcami. Pokojówki pośpiesznie podeszły do niego i zaczęły zdejmować z
niego ubranie. Podczas gdy Janet rozwiązywała mu buty i kolejno je zdejmowała,
czarnoskóra dziewczyna zsunęła marynarkę i zręcznie rozpinała guziki od koszuli. Pod
spodem miał na sobie obcisłą tunikę bez rękawów, uszytą z czarnej skóry. Połyskiwała w
świetle ognia. Janet rozpięła rozporek i zsunęła spodnie. Josephine spostrzegła, że tunika
sięga do pasa, poniżej - suspensorium, rodzaj woreczka chroniącego genitalia, ozdobione

69

srebrnymi zapinkami. Gdy odwrócił się, jedna ręka spoczywała na głowie Janet, która kucała,
pomagając mu włożyć stopę w but podstawiony właśnie przez czarną służącą. Josephine
ujrzała, że woreczek chroniący genitalia podtrzymywany jest z tyłu przez wąski pasek,
wrzynający się między nagie pośladki.
Spróbowała wstać.
- Proszę się nie podnosić, pani Morrow - poradziła jej Annabella. - Nie ma potrzeby.
Bez polecenia, pokojówki podeszły do miejsca, w którym leżała i podniosły ją na kolana.
Zdjęły zielony szlafrok, obnażając ją. Następnie wyprostowały jej ręce, skrzyżowały w
nadgarstkach i zatrzasnęły na nich parę ciężkich, żelaznych kajdan.
Klęczała tam, naga i bezwolna, podczas gdy Janet mocowała wokół jej szyi skórzany
kołnierzyk. Nikt nie odezwał się ani słowem. Josephine słyszała oddechy kobiet, łagodne i
regularne, szelest halek Janet i trzask palącego się ognia.
Dr Hazel i Annabella podeszli z przodu i stanęli nad nią. Dr Hazel odebrał od czarnej
pokojówki parę skórzanych opasek i nałożył je na nadgarstki jako ochronę.
Josephine wiedziała już, co za chwilę nastąpi.
Z suchymi ustami, szumem w głowie, będącym wynikiem snu, wina, strachu i dezorientacji,
klęczała i obserwowała, jak dr Hazel nakłada coś na twarz.
Była to skromna, czarna maska: domino.
Na sygnał, każda z pokojówek ujęła Josephine pod ramię, postawiły ją na nogi. Janet
podprowadziła ją kilka kroków do przodu, gdy tymczasem czarna dziewczyna odeszła w
odległy koniec piwnicy i zaczęła obracać kołowrotem.
Janet nacisnęła w dół ramiona Josephine, sprowadzając ją ponownie do pozycji klęczącej. W
międzyczasie coś skrzypiało nad głową, regularnie i rytmicznie.
Przerażona, spojrzała w górę. Zobaczyła biegnący pod sufitem łańcuch, nawinięty na bloczek,
który poruszał się w takt obrotów kołowrotu. Koniec łańcucha nieubłaganie obniżał się w
kierunku jej głowy.
Janet delikatnie ujęła ramiona Josephine, unosząc je w górę, nad głowę.
- Nie! - krzyknęła Josephine stawiając opór.
Annabella ponownie smagnęła ją biczem, tym razem w poprzek ramion.
Josephine wrzasnęła, mocno zaciskając powieki i wyginając się z bólu.
Przy takiej sile uderzenia niechybnie upadłaby na twarz, gdyby nie podtrzymywała jej
służąca.
Zesztywniała z bólu, poczuła na plecach i udach pieczenie, podczas gdy kajdany na jej rękach
mocowano do końcówki łańcucha. Wówczas ciemnoskóra pokojówka zaczęła obracać koło w
przeciwną stronę i stopniowo podciągać Josephine w górę. Olbrzymie kajdany stanowiły
dobrą ochronę dla nadgarstków. Josephine wpierw została postawiona na stopach, a następnie
na czubkach palców. Krążek wciąż piszczał i skrzypiał.
Dr Hazel dał znak i pisk ustał.
Josephine wisiała na rękach, a palce stóp dotykały podłogi na tyle, aby pomóc utrzymać
ciężar. Miała wrażenie, że ramiona wyrywają jej się ze stawów.
Dr Hazel podszedł i stanął przed nią.
Uśmiechnął się półgębkiem.
Światło ognia migotało na jego twarzy, kontemplował jej bez-rbronne ciało.
Gdy odezwał się, jego słowa były skierowane do Annabelli:
- Czy niewolnica jest odpowiednio przygotowana?
- Tak, sir - odpowiedziała cicho Annabella. - Nauczyła się Ujmowania razów zadawanych
ręką i szczotką.
Gospodyni mówiła w taki sposób, jakby doktor nie badał osobiście śladów na pośladkach
Josephine kilka minut temu. Mówiła jakby do całkiem innego człowieka.
- Czy już rozumie? - zapytał.

70

Annabella przyjrzała się Josephine. Jej miła twarz zmieniła się w świetle pochodni.
Wyglądała zdecydowanie, prawie drapieżnie.
- Jeszcze nie, sir - odpowiedziała Annabella. - Ale to przyjdzie z czasem.
Dr Hazel odprawił ją ruchem ręki. Josephine słyszała szelest sukni, gdy odstąpiła dwa kroki w
tył. Mężczyzna w masce stał przez chwilę z rękami na biodrach, przyglądając się jej. Biła z
niego beznamiętność - istny pomnik okrucieństwa w przebraniu: czarnej, skórzanej tunice,
opaskach na przegubach dłoni, wysokich butach i w masce. Annabella dopełniła obrazu,
wtykając mu bicz w wyciągniętą rękę.
- Radziłbym ci się obrócić, kochana - zaczął swą kwestię.
- Ponieważ jest to twoje pierwsze doświadczenie z biczem, spróbujemy ograniczyć się do
pleców, ud i pośladków. Jeśli okręcisz się zbyt mocno na łańcuchu, obawiam się, że mogę cię
trafić raz czy dwa w bardziej wrażliwe miejsce. Dlatego proszę, obróć się.
Ale Josephine była niezdolna do wykonania jakiegokolwiek ruchu, nawet odwrócenia wzroku
od mężczyzny w masce.
Dr Hazel mlasnął językiem.
- Dawn, Janet! - zawołał. - Pozycja niewolnika.
Służące podbiegły i złapały Josephine za biodra i uda, obracając ją plecami do dręczyciela.
Czuła ciepło ich dłoni na swojej nagiej skórze.
Wargi jej drżały. Czuła potok słów cisnących się na usta, błagających, wręcz żebrzących o
uwolnienie jej.
Ale wiedziała, że jeśli wypowie chociaż sylabę, będzie zgubiona. Przygryzła wargi i mocno
zacisnęła powieki.
Jakby czytając w jej myślach, dr Hazel kontynuował:
- W przyszłości będziesz mogła poprosić o knebel. Ale dziś w nocy musisz nauczyć się
wrzeszczeć, błagać i wyć. Josephine zesztywniała.
- Och, tak moja droga - mówił dalej, obserwując jej poruszenie - będziesz żebrać o litość. I
będziesz krzyczeć, obiecuję ci to. Możesz krzyczeć, co tylko chcesz, moja droga, i tak nikt cię
nie usłyszy.
Czuła, że zbliża się do niej, jego buty wydawały odgłos na ubitej ziemi.
- Przewidziałem dla pani dziesięć batów, pani Morrow - powiedział.- Oto pierwszy.
Traach!
Uderzenie przecięło na ukos jej plecy, od prawego ramienia do pasa. Było jak wstrząs
elektryczny, nagłe i gwałtowne. Jej umysł zarejestrował je dopiero po chwili, gdy serce
przestało na moment bić, a ciało wygięło się w spazmatycznym drganiu. Dopiero gdy ból
napłynął silną falą do kręgosłupa, każdy nerw jej pleców odezwał się głośnym krzykiem.
Zdesperowana przygryzła język, aby odmówić mu przyjemności rozkoszowania się
spełnieniem jego zapowiedzi.
Bat spadł znowu, tym razem z lewej strony do prawej, przecinając jej plecy pod kątem
prostym do pierwszego ciosu. Josephine czuła, że z oczu płyną jej łzy. Ale nie krzyknęła.
Powstrzymała się.
Trzecie smagnięcie.
- Aaaaa! - wrzasnęła.
Nastąpiło szybciej niż drugie i zaskoczyło ją, nie przygotowaną do obrony, spadając poziomo
na jej talię. Całe plecy miała ścierpnięte, odczuwała w nich mrowienie i odrętwienie. Uderzył
ją ponownie, osiągając wypukłość pośladków, z lewej strony do prawej i na odwrót. Zwisała
na łańcuchu jak maltretowana kukła, a następny raz dosięgnął ją z prawej strony, powodując
lekki obrót, jakby wprost na spotkanie następnego. Kolejne uderzenie nadeszło z prawej
strony i znowu popchnęło ją jak bezradną lalkę.
Ile ich otrzymała do tej pory? W oszołomieniu straciła rachubę. Jej ramiona krzyczały o
uwolnienie, serce łomotało w piersi a łzy spływały obficie po policzkach. Gdy smagnął ją

71

ponownie, usłyszała własny, głośny krzyk. Jak mógł jej to zrobić? Wywabić z łóżka
obietnicami przyniesienia jej ulgi za pomocą maści i leków! W końcu ją znajdą. Przybędą i
wybawią ją z tego więzienia.
Kto?
Nie było nikogo takiego.
Ku własnemu przerażeniu Josephine poczuła, że się obraca. Wykonała gwałtowny ruch,
próbując zmienić kierunek obrotu. Było to całkowicie bezużyteczne: jej własny rozpęd działał
przeciwko niej. Kątem oka dostrzegła doktora z podniesioną ręka i bat szykujący się do ataku.
- Nie! Nie! - zawołała. Żebrała. Słyszała własny głos, błagający go, aby przestał. Próbowała
obrócić się, żeby znaleźć się poza zasięgiem bicza, ale brakowało jej punktu oparcia. Chciała
ustawić się plecami do niego, gdy znienawidzony bat spadł znowu. Smagnął jej prawy bok,
zahaczając o udo i pośladek. Zawyła i wyprężyła się na łańcuchu.
Przez gęstniejący dym i mgłę własnych łez ujrzała, że to już koniec. Dr Hazel oddał bat
Annabelli. Czarna pokojówka, Dawn, klęczała przed nim, zręcznie manipulując przy paskach
i zapinkach jego kostiumu. Rozpinała woreczek podtrzymujący genitalia.
Gdy Josephine wisiała przed nim, szlochając i skręcając się z bólu, zręczne palce młodej
dziewczyny wydobyły z ukrycia członek dr Hazla. Był długi, obrzezany, z czerwoną
końcówką, naprężony erekcją. Dr Hazel uśmiechnął się do Josephine z rezerwą, ponad głową
Dawn. W tym czasie dziewczyna wepchnęła sobie jego członek do ust.
Sprawiała wrażenie, że robi to ochoczo i tak perfekcyjnie, jakby obciąganie członka doktora
było jej codziennym obowiązkiem. Annabella i Janet stały spokojnie obok, przyglądając
się.
Josephine zwiesiła głowę, wyczerpana, a jej szloch pomału ustawał. Przez mgłę ognistego
bólu słyszała pochrząkiwanie dr Hazla, gdy język Dawn natrafiał na czułe miejsca. Słyszała,
jak syczy przez zęby.
Całkiem mimowolnie, nie zdając sobie sprawy dlaczego to robi, Josephine uniosła znowu
głowę, żeby popatrzeć. Doktor stał na szeroko rozstawionych nogach, zanurzając palce
głęboko w gąszcz czarnych, kręconych włosów Dawn. Stał tam, ciężko oddychając i mrucząc
sprośnie brzmiące słowa w obcym języku, podczas gdy pokojówka pracowała zawzięcie z
twarzą wtuloną w jego krocze.
Josephine odwróciła głowę, wisząc bezwładnie na łańcuchu. W tym momencie Annabella
dała znak i druga pokojówka podeszła, żeby ją podtrzymać. Postawiła ją na nogi i skierowała
twarz dokładnie na ten ponury widok, który się przed nią roztaczał. Widocznie dr Hazel
życzył sobie widzieć wypełnione łzami oczy ofiary, gdy jego podniecenie dobiegało szczytu.
Wpychał członek coraz głębiej w usta niemal dławiącej się dziewczyny.
Wkrótce nastąpił koniec.
Ledwo wydał ostatni gardłowy okrzyk triumfu, szorstko odepchnął od siebie sprawczynię
swojej rozkoszy i podszedł do Josephine. Jego członek drżał i ociekał spermą.
Kołysząc się, mdlejąc prawie z wysiłku, Josephine odwróciła głowę. Przemogła silny uchwyt
Janet. Nie straciła jeszcze wszystkich sił.
Dr Hazel wyciągnął rękę i chwycił mocno jej brodę, zmuszając, by na niego spojrzała, na jego
wilgotny i drżący narząd. Następnie zanurzył drugą rękę między jej uda. Josephine z trudem
złapała powietrze.Uśmiechając się z satysfakcją, wyjął palce z jej krocza i przytrzymał przed
oczami, by mogła się im przyjrzeć.
Były mokre.
Podsunął je pod nos Josephine. Pachniały nią, jej własnym ciałem w stanie podniecenia.
Zapach ten przylegał do jej palców za każdym razem, gdy oddawała się masturbacji. Teraz
nie czuła nic. Była oszołomiona i przestraszona.

72

Dr Hazel puścił jej podbródek i pozwolił opaść głowie w przód. Josephine nie była w stanie
trzymać jej w pionie ani chwili dłużej. Metaliczne pieczenie bicza powoli zamierało,
przeistaczając się w dogłębne i bolesne rwanie, a krwiobieg w jej ramionach jakby zamarł.
- Jest prawie gotowa - Josephine usłyszała głos Annabelli, pełen zadowolenia, jakby była
indykiem przygotowanym do pieczenia, bądź niemowlęciem uczącym się raczkować. Do
Josephine dotarł odgłos oddalających się kroków. Zostawiali ją. Odchodzili i zostawiali ją
wiszącą, wychłosta-porzuconą i samą. Podniosła głowę.
- Dr Hazel! - krzyknęła.
Jej głos zabrzmiał echem w gęstniejącym mroku.
Usłyszała śmiech wysokiego mężczyzny.
- Ja nie jestem dr Hazel - powiedział.
W jego głosie brzmiała nagana, ale powiedział to na tyle łagodnie Jakby po prostu był
rozczarowany, że mu uwierzyła.
Z pochodniami opuszczali podziemie. Olbrzymie, dębowe drzwi zamknęły się z trzaskiem za
nimi.
Jeden po drugim ostatnie ognie pełały i zgasły.

ROZDZIAŁ 12

Minęła godzina, nim zdecydowała się na próbę otworzenia kajdan.
Wspięła się na palce i podciągnęła ku górze, co umożliwiło jej dosięgnięcie zatrzasków
kajdanków. Pomacała zapięcie czubkiem palca wskazującego.
Nie było zamknięte. Były takimi samymi zabawkami, jak te, które nałożono jej tego
popołudnia w hotelu. Zamykały się na sprężynkę.
Głośno pojękując, Josephine otworzyła ich lewą część. Nagle uwolniona, osunęła się na
ziemię. Czuła się, jakby mnóstwo szpilek wbijało się w jej umęczone ciało. Łańcuch kołysał
się nad jej głową, skrzypiąc w ciszy.
Leżała minutę, dysząc w ciemności. Po chwili wzięła się w garść i stanęła na nogi.
Zabrali ze sobą jej szlafrok. Za każdym razem, gdy zdejmowała z siebie ubranie, ktoś je
zabierał.
Rzuciła się do drzwi, chwyciła ciężką klamkę w kształcie pierścienia i szarpnęła nią,
spodziewając się, że będą zamknięte.
Ale nie były. Pchnęła drzwi i wyszła szybko na korytarz, naga i drżąca.
Dotarła do schodów i zaczęła wspinać się po nich. Jej sztywne nogi i obolałe plecy dawały o
sobie znać przy każdym kroku.
Po wejściu na schody przemierzyła ciemny korytarz, szukając kontaktu. Szła po omacku
wzdłuż ścian, a jej palce natrafiały jedynie na obrazy, płaskorzeźby przedstawiające
miedziane konie, i grube drewniane belki pokryte zimną farbą. Wszędzie panowała cisza,
wszyscy spali.
Josephine skręciła za róg. Dzięki księżycowi za oknem, mogła dostrzec kolejne półpiętro i
szereg prowadzących w górę 'schodków.
Tędy na pewno nie dojdzie do swego pokoju. Musiała pomylić drogę.
Zawróciła w ciemności.
W jednym z pokoi paliło się światło. Numer 9. Kto tutaj mieszkał? Annabella? Blondyn,
który ją biczował? Jedna z niesłychanie obowiązkowych pokojówek?
Josephine oparła się o ścianę. Chciała zapukać do drzwi, ale nie mogła. Nie była w stanie się
do tego zmusić. Musiała jednak wydać jakiś dźwięk, gdyż drzwi uchyliły się lekko i pojawiła
się w nich czyjaś twarz.
Wąska smuga światła padała prosto na nagie ciało Josephine.

73

Nawet nie próbowała się zasłonić. Niech patrzą.
Po chwili zauważyła, że postać stojąca w drzwiach to młoda kobieta w stroju pielęgniarki.
Wykrochmalony czepek i biały fartuch, pasiasta sukienka z krótkim rękawem, czarne
pończochy i sznurowane buciki. Na wysokości biustu nosiła mały, przypięty do fartucha
zegarek.
- Halo, pani Morrow - powiedziała miękko. Wtedy Josephine poznała ją. Ale nie była w
stanie mówić. Opierała się o framugę drzwi na ugiętych kolanach. Pielęgniarka złapała ją za
rękę.
- Proszę tu nie stać! - powiedziała. - Proszę wejść do środka. Jest pani strasznie zmarznięta.
Złapała Josephine za ramiona i pociągnęła ją ku sobie - delikatnie, a zarazem zdecydowanie.
Prawie wniosła ją do pokoju.
Gdy zmieniła chwyt, okalając jej barki ramieniem, Josephine zesztywniała i krzyknęła z bólu.
Pielęgniarka powiedziała:
- Cicho, cicho.
Otworzyła drzwi szerzej wolną ręką i podprowadziła Josephine do łóżka. Było to podwójne
łoże, przykryte tanią narzutą w indiańskie wzory. Josephine położyła się na boku, ze zgiętymi
kolanami, dygocąc na całym ciele.
Gdy pielęgniarka wróciła zamknąwszy drzwi, Josephine rozglądała się niezdecydowanie
wokół siebie. Jedynym oświetleniem była pojedyncza lampka nocna, świecąca przyćmionym
blaskiem.
Pokój bardzo przypominał jej własny, tyle że wyglądał, jakby był już od pewnego czasu
zamieszkały. Wydawało się, że znajduje się w nim o wiele więcej mebli niż było w istocie:
dwa fotele, przysunięty do ściany stół. Wszędzie leżały w nieładzie czasopisma, ubrania i
kasety. Słowem, radosny nieład. Drzwi szafy stały otworem, wisiała na nich sukienka, a na
gałce drzwi wejściowych - wypchana plastykowa torba. W nogach łóżka, na stoliczku,
znajdował się mały odbiornik telewizyjny, a obok niego olbrzymia, zwiotczała roślina w
błyszczącej donicy. Telewizor działał, ale głos by wyłączony. John Mills stał właśnie na
mostku statku wojennego, trzymając w ręku lornetkę i mówiąc coś do przestraszonego
marynarza.
Pielęgniarka podeszła do telewizora i wyłączyła go.
Stanęła przy łóżku ze zwieszonymi wzdłuż boków ramionami. Josephine spojrzała na nią.
- Przedstawił się jako dr Hazel - odezwała się.
-Kto?
- Wysoki mężczyzna - odparła. - Blondyn. Zamknęła oczy i znowu zobaczyła jego twarz,
zbliżającą się do niej w ciemności panującej na schodach.
-I Annabella, i pokojówka, ona...
Zobaczyła mężczyznę w stroju kata, jego dłonie zanurzone głęboko we włosy dziewczyny, jej
usta zajęte jego nabrzmiałym członkiem.
Jej własne pachwiny były wtedy mokre, wzmagała się w nich wilgoć wraz z
niewytłumaczalnym pożądaniem.
Przegięła głowę do tyłu i położyła na poduszce, wpatrując się w pielęgniarkę, białe widmo,
oświetlone łagodnym światłem.
Jej macica pulsowała rytmicznie.
- Sven - powiedziała pielęgniarka. - On lubi się wyróżniać. Jej niski głos pobrzmiewał
rozwagą. Po chwili spytała z zainteresowaniem:
- Czy dał ci coś?
- On... - Josephine zawiesiła głos. Walczyła z łzami. - On :chłostał mnie batem.
- Nic poza tym? - spytała pielęgniarka. - Pokaż dłonie - powiedziała.
Josephine trzymała ręce między udami, mocno zaciśnięte. Powoli wyciągnęła je przed siebie.
Pielęgniarka ujęła je swoimi zimnymi dłońmi i sprawdziła, czy coś w nich trzyma.

74

- Co?... - pytanie zawisło w powietrzu niedokończone.
- Nieważne - odpowiedziała pośpiesznie pielęgniarka.
Położyła rękę na ramieniu Josephine, która skrzywiła się z bólu i zwinęła w kłębek, z twarzą
wciśniętą w poduszkę, ukazując plecy łagodnym, pełnym zrozumienia oczom pielęgniarki.
Pielęgniarka oparła jedno kolano na łóżku.
Pochyliła się nad Josephine, badając ją. Opuszkami palców wodziła po śladach, które zostawił
bicz. Josephine zesztywniała łapiąc oddech.
Czuła palce, wędrujące w dół, w kierunku pośladków, gładzące obolałe ciało, jakby chciały
wyciągnąć na zewnątrz cały zadany mu ból.
- Kto jeszcze? - zapytała pielęgniarka.
-Co?
- Ktoś inny również się tobą zajmował.
- Annabella.
- Ale nie rózgą - zauważyła pielęgniarka.
- Nie, ona...
Wypowiedzenie tych słów było bardziej poniżające niż wszystko inne do tej pory.
- Sprawiła mi lanie - wyszeptała Josephine. Z oczu pociekły jej łzy.
Nie mogąc się pohamować, popłakała się prosto w świeże, białe poduszki.
- Oj, uspokój się, bądź cicho teraz - powiedziała pielęgniarka.
Nachyliła twarz bardzo nisko. Wyszeptała prosto do ucha Josephine:
- Możesz mi opowiedzieć.
Josephine obróciła twarz i spojrzała w błyszczące, zielone oczy. Zamrugała powiekami. Łzy
ciekły jej, spływając po policzkach.
- Szczotką - dodała.
- Nie posłuchałaś jej?
- Ja...
- Czy byłaś - zapytała z zastanowieniem, jakby szukała właściwego słowa - nieposłuszna?
Wewnętrzną stroną palca starła łzę z twarzy Josephine.
- Tak - wyszeptała Josephine. - Nie włożyłam na siebie... Pielęgniarka czekała.
- Ubrania - dokończyła Josephine. Było to absurdalne, ale poczuła, że się rumieni.
Pielęgniarka przesunęła się na łóżku, klękając na obu kolanach. Przysiadła tuż przy Josephine.
- A przedtem? - spytała. - Przed szczotką? Był jeszcze ktoś inny?
- W taksówce... kierowca...
Ta spowiedź sprawiła, że napięcie ją opuściło. Czuła się pusta, ból powoli ustępował. Ale nie
była już opuszczona i sama. Spojrzała w górę, na pielęgniarkę. W łagodnym świetle
zobaczyła piegi rozrzucone na jej pokrytych meszkiem policzkach i kosmyki ślicznych,
miedzianych włosów, które wyślizgnęły się spod nakrochmalonego czepka. Pod białym
fartuchem odznaczał się pełny biust. Serce Josephine biło mocno, gdy delikatna, młoda i
pewna siebie kobieta dotykała jej skóry.
- Nieposłuszna? - zapytała powtórnie pielęgniarka. Słowo to zabrzmiało ciepło w jej ustach, a
ona delektowała się nim.
Zamknęła oczy. Łzy znowu pojawiły się między jej powiekami.
- Zostawiłam kajdanki i przepaskę.
- Gdzie je zostawiłaś?
Josephine spojrzała na nią niepewnie.
-W hotelu.
- Aha. A co się tam działo? W tym hotelu?
- Powiedzieli, że nie powinnam okrywać się ręcznikiem.
- Kto powiedział?
- Ten mężczyzna, Sven, jak myślę. Była z nim kobieta.

75

- To już drugi raz - powiedziała pielęgniarka. - On cię lubi -dodała z przekonaniem. Mówiła
takim tonem, jak dziewczyna nagabująca kochanka.
Siedziała na łóżku, przysuwając się coraz bliżej do Josephine. Wyciągnęła dłoń w jej
kierunku, jakby miała zamiar położyć na jej piersi.
Zatrwożona Josephine naprężyła się i odwróciła na plecy, obiema rękami ściskając materac.
- Josephine, my wszyscy lubimy cię - powiedziała pielęgniarka z sadystycznym uśmiechem.
Pogłaskała ramię Josephine, rozstawiając szeroko palce. Przez moment jej nadgarstek musnął
mimochodem pierś Josephine.
Josephine zamarła. Ciepło ogarnęło gwałtowną falą jej ciało, kierując się od twarzy, poprzez
piersi, do brzucha, obejmując najgłębsze jego zakamarki.
Pielęgniarka uniosła głowę, patrząc jej figlarnie w oczy.
- Czy już rozumiesz? - spytała takim tonem, jakby spłatała jakiegoś psikusa, żart, na którym
nie każdy może się poznać.
- Rozumiesz teraz?
- Nie - jęknęła Josephine. Rzeczywiście nic nie rozumiała. Czuła, że zaraz znowu się
rozpłacze.
- Nie bądź smutna - powiedziała łagodnie pielęgniarka. - Doktor Hazel wkrótce się tu zjawi.
- To naprawdę istnieje jakiś doktor Hazel?! Pielęgniarka skinęła śliczną główką. - Wierz mi -
powiedziała.
- Czy rzeczywiście powinnam? - spytała otępiała Josephine.
- To jest Estwych - przypomniała pielęgniarka. - Możesz wierzyć, w co tylko chcesz, tak
długo, dopóki przestrzegasz prawa.
Przeciągnęła palcem wzdłuż jednego ze śladów, które pozostawił Sven swoim batem,
biegnące od pleców do pośladków.
Josephine zadrżała. Łzy przestały lecieć jej z oczu. Była zrozpaczona, przestraszona i
osamotniona, niczym korek unoszący się na fali.
- Czego pragniesz? - zapytała pielęgniarka.
- Czego pragnę? - powtórzyła Josephine.
- Tak. Jeśli mogłabyś mieć wszystko na świecie, właśnie teraz, to czego byś chciała.
Chciałabyś pojechać do domu?
- Nie - odpowiedziała Josephine. Słyszała oddechy, swój i dziewczyny.
Pomyślała znowu o mężczyźnie imieniem Sven, przyciskającym ją do ściany i całującym
wbrew woli. Dlaczego ją wychłostał? Dlaczego go to podnieciło? Dlaczego ona sama była
mokra? Co miała na myśli Annabella mówiąc, że jest "prawie gotowa"?
- Wiesz, że to wszystko może się skończyć, jeśli tylko tak zadecydujesz - powiedziała
pielęgniarka. - Wystarczy ubrać się i pójść do domu. Twoje rzeczy są w szafie, u ciebie w
pokoju.
Josephine nagle coś sobie przypomniała.
- Czy to ty je tam powiesiłaś? - spytała.
- Tak - odrzekła pielęgniarka. - Chcesz wrócić teraz do swojego pokoju?
Zapytała o to, patrząc na nią tajemniczo, jakby tylko chciała się podroczyć.
- Nie - odparła Josephine. Jej głos zabrzmiał bardzo cicho.
Nieśmiało podniosła głowę, niepewna, co zamierza zrobić i co chce osiągnąć.
Zanim zdążyła się podnieść, pielęgniarka ześlizgnęła się z łóżka. Zniknęła z pola widzenia
Josephine, która słyszała tylko szelest pończoch i nakrochmalonej, bawełnianej spódnicy, gdy
przechodziła przez pogrążony w ciszy pokój. Wszystkie jej zmysły były czujne, choć plecy
nadal bolały. Została schwytana w pułapkę własnego ciała, które przestała rozumieć. Czuła w
duchu zamęt. Nie mogła się poruszyć.

76

Słyszała, jak pielęgniarka otwiera drzwi i zapala światło. Słyszała stukot jej obcasów na
posadzce, zgrzyt zamka, gdy otwierała kredens i dźwięk przesuwanych szklanych naczyń na
drewnianej półce.
Czekała.
Pielęgniarka zgasiła światło i wyszła z łazienki.
Ponownie podeszła do łóżka. W ręku trzymała mały słoik wypełniony białą maścią.
- Połóż się na brzuchu - zwróciła się do Josephine. Z zawodową zręcznością odkręciła
pokrywkę słoika.
-Co to jest?
- To pomoże.
Josephine wlepiła w nią wzrok.
- Tak samo powiedział Sven - wyjąkała. - Po czym wziął mnie na dół i wysmagał batem.
- Ale ja nie jestem Sven. Nie zamierzam cię biczować - oznajmiła pielęgniarka, zanurzając
palce w kremie. - Obiecuję.
Josephine przekręciła się na brzuch i pielęgniarka nałożyła jej maść na plecy.
- Przynajmniej nie dziś w nocy - dodała. Josephine syknęła:
- Piecze!
- Zaraz przestanie - można było poznać po głosie, że pielęgniarka uśmiecha się. - Za minutkę
poczujesz się lepiej - powiedziała.
Rozcierała maść sprawnymi, szybkimi ruchami w poprzek pleców Josephine.
Josephine mruczała łagodnie, z twarzą wciśniętą w poduszkę. Ból to wzmagał się, to cichł, ale
jednak pomału zamierał, ustępując miejsca cudownemu chłodowi i lekkości.
Teraz pielęgniarka zajmowała się pręgą, którą pozostawił bat w momencie, gdy Josephine
zaczęła się obracać. Doświadczone palce wodziły po śladach, zsuwając się w kierunku bioder.
- Nieźle się tobą zaopiekowali - powiedziała. W jej głosie brzmiał podziw, a nawet zazdrość.
-Tak...?
Josephine przypomniała sobie, co pomyślała na temat taksówkarza, gdy bił ją. Uznała go
wtedy za eksperta w tej dziedzinie.
- Tak. Szczęśliwa z ciebie dziewczyna.
- Nie jestem już dziewczyną - zauważyła Josephine.
- Jesteś - powiedziała ciepło pielęgniarka. - W środku.
- Nie - zaprzeczyła Josephine.
- Nie jesteś? - spytała pielęgniarka. Jej ręka przesunęła się w górę pleców Josephine. Po
chwili zaczęła wolno rozprowadzać maść po pośladkach.
- Myślę, że bicz jest najgorszy - powiedziała. - Szczególnie za pierwszym razem. Gdy jest się
nowicjuszem i nie wie co się dzieje, odbiera się to o wiele gorzej.
Klepnęła lekko lewe udo Josephine.
- Rozszerz trochę nogi.
Przesuwając się na szorstkiej, bawełnianej narzucie, Josephine wykonała polecenie.
Ręka pielęgniarki wślizgnęła się łagodnie i miękko w szczelinę między pośladkami i dotknęła
krocza. Maść wywołała uczucie mrowienia, gdy natrafiła na wrażliwą skórę w okolicy
odbytnicy i dotarła do warg sromowych. Dotkliwy chłód zaczął rozprzestrzeniać się po ciele
Josephine.
- Aaaa... - westchnęła.
- Przyjemnie?
- Mmmhmm...
Josephine zamknęła oczy. Czuła, jak materac ugina się pod ciężarem pielęgniarki. Znowu
klęczała przy niej, uśmierzając tlący się w udach ból i przesuwając gładkie dłonie w dół nóg.
Josephine otworzyła oczy. Obróciła głowę, by spojrzeć na pielęgniarkę.

77

- Jackie? - spytała. - Sven powiedział, że masz na imię Jackie. A może to było kolejne
kłamstwo?
- Nie - odrzekła pielęgniarka. - To moje imię. Jacqueline. Ale wszyscy nazywają mnie Jackie.
- Opowiedz mi o doktorze Hazlu. Jackie usiadła i zdjęła rękę z jej uda.
- Proszę, nie przerywaj - poprosiła Josephine.
- Dobrze, tylko nabiorę trochę więcej maści - odrzekła Jackie i nałożyła kolejną porcję kremu
na wciąż jeszcze piekące miejsca.
- Rano zobaczysz się z doktorem.
- Co on mi zrobi?
- Och, nic!
Wcierała maść okrężnymi ruchami. Było to celowe działanie. Josephine już po chwili poczuła
ulgę, więcej niż ulgę, przyjemność.
- Przynajmniej do czasu, gdy sama będziesz tego chciała -powiedziała Jackie.
Josephine poczuła lekki dreszcz strachu.
- Możesz mieć tu wszystko - mówiła pielęgniarka - tak długo, dopóki przestrzegasz zasad.
Bardzo lekko przesunęła kostkami palców wzdłuż kręgosłupa Josephine. Jej palce wędrowały
po śladach bicza zarazem łagodnie i mocno. Josephine czuła na zmianę zimno i ciepło.
Jęknęła.
- To wszystko rzeczywiście może wprawić w zakłopotanie kogoś nowego - powiedziała
Jackie. - Pamiętam.
Josephine przytuliła się do poduszki. Patrzyła na klęczącą w łagodnym świetle sypialni
pielęgniarkę.
- Naprawdę pamiętasz?
-O, tak.
- Opowiedz, jak się tu znalazłaś - poprosiła Josephine.

ROZDZIAŁ 13

Jackie zaczęła opowieść.
Moja matka i ojciec nigdy nie podnieśli na mnie ręki. Nie odpowiadała im ta metoda
wychowywania. Przynajmniej mojej matce, dlatego nie pozwoliła ojcu uderzyć mnie, gdy
próbował. Nigdy w życiu nie dostałam lania, do czasu, gdy pojechałam do wuja Gilberta i
cioteczki Joan. Miałam wtedy dziewięć lat. To właśnie wujaszek Gil po raz pierwszy
przełożył mnie przez kolano i złoił mi skórę za rozlanie mleka. Byłam tak wstrząśnięta, ie nie
przyszło mi nawet do głowy, żeby się rozpłakać.
Cioteczka Joan strasznie mi potem nadskakiwała, tuląc mnie i pocieszając, że już wszystko w
porządku. Chyba dała mi nawet miętowego cukierka. Po tym zdarzeniu, za każdym razem
gdy u nich byłam, udawało im się znale f ć jakiś powód, aby ściągnąć mi majtki i zbić mnie.
Zazwyczaj było to tak: Jacqueline, powiedziałam ci, że masz posłać łóżko; Jacqueline znowu
nie wyłączyłaś grzejnika w łazience. Dziewczyno, słyszysz, co ja do ciebie mówię! Podejdź
tu i połóż mi się na kolanach. Później bywało: Jacqueline, nosisz za krótką spódniczkę. Chodź
tutaj. Pochyl się.
Zabawne było, że nigdy nie mówiłam o tym w domu. Myślę, ie mój ojciec wiedział, co działo
się u wujostwa, ale nigdy o tym nie mówił. Prawdopodobnie myślał, że dobrze mi to zrobi.
Nie byłam niegrzecznym dzieckiem, może wydawało mu się, że właśnie dlatego.
Gil i Joan nie mogli mieć dzieci. Moje przyjazdy wynagradzały im to w jakiś sposób.
Jeździłam do nich cztery bądź pięć razy w roku, czasami na weekend, a czasem na tydzień lub
dłużej. Lubiłam tam jeździć. Ich również lubiłam. Nie mówię teraz \o biciu.
Zrobili z tego specjalny rytuał, rodzaj przedstawienia. I wpierw musiałam się przebrać,
włożyć odpowiedni strój: bluzkę i spódnicę albo sukienkę, w żadnym wypadku dżinsy. I

78

czyste majteczki - za każdym razem. Mieli specjalny taboret przeznaczony do tego celu.
Zawsze oboje brali w tym udział, a ja musiałam stać i wyglądać poważnie, gdy wygłaszali mi
krótki wykład. Następnie cioteczka poklepywała znacząco siedzenie taboretu i patrzyła na
mnie. "Podejdź tu, Jacqueline i nadstaw się twojemu wujkowi".
Kładłam się na stołku, trzymając się jego nóg, a cioteczka Joan podnosiła mi spódnicę i
zsuwała majtki. Oglądała je sprawdzając czy są czyste. Po czym głaskała mnie i pytała:
"Dobrze się czujesz, kochanie? W porządku, Gilbert, myślę, że jest już gotowa." A on
zdejmował pas... Próbowałam nie krzyczeć, chociaż im więcej wrzeszczałam, tym bardziej
cioteczka mi później nadskakiwała. To był taki rodzaj gry.
Problem zaczął się w momencie gdy wyjechałam, aby kształcić się na pielęgniarkę. Strasznie
mi tego wszystkiego brakowało. W college'u obowiązywały takie prawa, jak w starodawnej
szkole dla panien. Ale nie było tam rózgi! Uczono nas, że mamy być odpowiedzialnymi,
dorosłymi osobami. Ale w rzeczywistości bardziej przypominało to wojsko lub coś w tym
stylu. Dzwonki, ustawianie się w szeregu, przychodzenie na zbiórki, raporty - śpiesz się tu,
tam i wszędzie.
Mieszkałam w internacie. To było już trochę później, gdy miałam siedemnaście a może
osiemnaście lat. Dzieliłam pokój z dziewczyną imieniem Nicola. Nicola Reynolds. Obie
byłyśmy trochę nieporządne, a wspólne mieszkanie jeszcze bardziej nas rozbestwiło.
Myślałam: "O, niech ona to podniesie." A ona myślała: "Och, nie zamierzam tego podnieść,
niech zrobi to Jackie!" Zdawałyśmy sobie oczywiście sprawę, że pewnego razu nastąpi
niespodziewana inspekcja i będziemy miały kłopoty.
Poza wszystkim, co robiło się w klasie i chodzeniem na oddział, należało zdobyć
odpowiednią ilość punktów za higienę i zachowanie. Wykroczenia zgłaszane byty siostrze,
która wymierzała stosowną karę. Poważniejsze przewinienia karała Siostra Przełożona.
Nicola i ja stanęłyśmy któregoś dnia przed siostrą. Tak bywało wiele razy. Ale tym razem
znajdował się tam dr McAllen. To był kapitalny facet. Podejrzewałyśmy, że pomiędzy nim a
siostrą coś było. Mógł mieć wtedy trzydziestkę: wyglądem przypominał trochę Seana
Connery'ego. Bardzo ciemny i bardzo seksowny. Miał taki szczególny, seksowny uśmieszek.
Siedział tam w fotelu, uśmiechając się do siebie i patrzył na nas, jak grzecznie odpowiadamy:
"Tak, siostro", "nie, siostro" "przepraszam, siostro".
"I co mam z wami zrobić?" - spytała na głos Siostra.
Wówczas dr McAllen odezwał się: "Przetrzepać im tyłki, siostro - powiedział. - Ja bym tak
zrobił".
To mnie wyraźnie ożywiło. Nie słyszałam tego od lat, od czasu, gdy przebywałam z cioteczka
Joan. Spojrzałam na dr McAllena z szeroko otwartymi ustami.
Jeśli było to dla mnie jakaś niespodzianką, to to, co usłyszałam po chwili, normalnie ścięło
mnie z nóg. Dr McAllen powiedział: "Przetrzepałem już kiedyś tyłek pielęgniarki Reynolds, o
ile dobrze pamiętam, prawda, siostro?"
Byłam zdumiona. Spojrzałam na Nicolę. Oczy miała utkwione w podłodze, marząc o rym. by
się rozstąpiła i pochłonęła ją. Policzki miała silnie zaróżowione.
"Czy nie tak, siostro Reynolds?" - zapytał ponownie.
"Tak, doktorze" - wyszeptała.
Można mnie było wtedy powalić na ziemię jednym palcem, przysięgam.
"No i co, siostro? - spytał dr McAllen. - Czy mam to zrobić ponownie?"
Zobaczyłam, że Nicola rzuciła mu krótkie spojrzenie, pełne złości, po czym wolno podeszła
w jego kierunku. Wprawiła go tym w zdumienie.
"Wielkie nieba, nie tutaj, dziewczyno! - wykrzyknął. -Na sali - powiedział, spoglądając na
zegarek i dodał: -Powiedzmy, o piątej"
Nicola cofnęła się. Znowu wlepiła wzrok w podłogę. Nawet na mnie nie spojrzała.

79

Za to siostra tak. Patrzyła na mnie takim wzrokiem, jakim patrzy się na robaka wypełzającego
spod kamienia. "A co z drugą, doktorze? - spytała. - Czy też się pan nią zaopiekuje?"
Dr McAllen spojrzał na mnie z lekkim uśmieszkiem. "Będzie mi niezmiernie miło" - odrzekł.
Przysięgam, że nogi się pode mną ugięły. Prawie straciłam przytomność.
Siostra położyła dziennik na biurku i pochyliła się nad nimi unosząc brwi i składając ręce.
"Pozwolę wam wybrać - powiedziała. - Możecie zdecydować, czy wolicie być u doktora o
piątej po południu, czy też dostać uwagę do dziennika".
Po raz pierwszy spojrzałyśmy z Nicolą na siebie. Na j ej twarzy gościł lodowaty wyraz,
trudno mi powiedzieć, co mogła wtedy sobie myśleć. Przypuszczam, że ja wyglądałam
podobnie.
Odgarnęła włosy, które niesfornie wchodziły jej do oczu i odezwała się, ale było to tak ciche
mamrotanie, ie nikt nie mógł zrozumieć.
"O co chodzi, siostro Reynolds? - zapytał głośno dr McAllen. - No mów dziewczyno"!
"To była moja wina - oświadczyła Nicolą, unosząc rękę i wysuwając brodę do przodu, jak
żołnierz. - To ja jestem nieporządna. - Spojrzała na mnie z ukosa. - Nie Jackie" - dodała.
Dr McAllen spojrzał na nią ogromnie zdziwiony.
"Czy mam przez to rozumieć, że zamierzasz przyjąć na siebie obie kary, dziewczyno?"
Nicolą zerknęła na mnie i przytaknęła.
Zauważyłam, że dr McAllen również mi się przygląda. Po chwili zastanowienia powiedział:
"Jeśli o mnie chodzi, to nie mam nic przeciwko temu, nie wiem tylko, jak ustosunkuje się do
tego siostra."
W tym czasie moja wyobraźnia zaczęła gorączkowo pracować. Widziałam wszystko, z
dokładnymi szczegółami. Ja, zdejmująca majtki i leżąca na kolanach dr McAllena. Jego silne
ramię, obejmujące mnie w pasie i mocna dłoń wznosząca się i opadająca na mój goły tyłek.
Odezwałam się pośpiesznie: "Nie, zgłoszę się również, o piątej".
"Wobec tego obie. Doskonale" - skomentował dr McAllen.
Gdy tylko wyszłyśmy z biura, napadłam na Nicolę.
"Co on ci zrobił? - spytałam. - Nigdy mi o tym nie mówiłaś!"
Była ogromnie zakłopotana. Wyraźnie nie chciała o tym mówić. "Dowiesz się sama" -
powiedziała tylko.
Sala znajdowała się w suterenie. Przeprowadzano tam ćwiczenia z fizykoterapii. Przyszłyśmy
o piątej, punktualnie, w naszych najlepszych uniformach.
"Potraktuje cię zupełnie jak małe dziecko" -powiedziała Nicolą, gdy wsiadałyśmy do windy.
Była zła i zawstydzona i wyraźnie denerwowała się. "Przynajmniej szybko się to skończy" -
dodała.
Zapukałyśmy do drzwi i natychmiast pojawił się w nich dr McAllen. Ubrany był w piłkarską
koszulkę i spodnie od dresu. Sprawiał wrażenie bardzo opanowanego i surowego. Powiedział
oficjalnym tonem "Dzień dobry", a następnie: "Siostro Reynolds, proszę wejść." Przytrzymał
otwarte drzwi, a Nicolą przygładziła czepek i przestąpiła próg. Dr McAllen spojrzał mi prosto
w oczy i posłał ten swój szczególny uśmieszek. Zamknął drzwi. Zostałam na korytarzu sama,
nerwowa jak mały kodak. W pobliżu nie było nikogo. Pomacałam ręką przez spódnicę
pośladki i przyłożyłam ucho do drzwi.
To nie zajęło dużo czasu. Nie słyszałam żadnych słów, dotarł do mnie tylko dźwięk: plask!
plask! plask! Myślę, że wymierzył jej dziesięć, a może dwanaście klapsów, po czym opuściła
salę, cała czerwona na twarzy. Spojrzała na mnie dziko, po czym odeszła korytarzem,
rozzłoszczona jak mała dziewczynka. Nie zamierzała nawet posłuchać Jak ja dostaję klapsy.
Dr McAllen zawołał mnie. Weszłam do środka. Znalazłam się w całkiem dużym pokoju, w
sali do fizykoterapii z pełnym wyposażeniem. Drabinki przy ścianach, mały kozioł do skoków
kilka wag i piłek lekarskich. Obok znajdował się malutki kantorek dla terapeuty. Stałam tam,
na samym środku sali, z rękoma wzdłuż boków i sercem łomoczącym jak silnik parowy. Nie

80

zadał sobie trudu, żeby ze mną porozmawiać. Po prostu spojrzał mi w oczy i zapytał: "Jesteś
gotowa, siostro?"
"Tak, doktorze" - wyszeptałam cicho. Ledwie mogłam mówić.
Wskazał na drabinki przy ścianie. - "Podejdź tam i złap pierwszy szczebelek".
Podeszłam do ściany i schyliłam się. Wskazany drążek znajdował się około dziesięciu
centymetrów nad ziemią. Chwyciłam go rękami. Stałam zupełnie cicho, z wyprostowanymi
nogami i naprężonymi pośladkami.
Doktor McAllen zbliżył się do mnie z tyłu. Słyszałam skrzypienie jego sportowych butów na
wypolerowanej posadzce. Nie obejrzałam się. Uniósł moją spódniczkę i podwinął do góry.
Zaczął szarpać rajstopy, ściągając je w dół.
"Czy przepisy pozwalają pielęgniarkom nosić rajstopy?" - zapytał surowo.
"Tak, doktorze" - odpowiedziałam.
"W przyszłości będziesz ubierać pończochy i pas" - powiedział krótko. Był bardzo
opanowany, rzeczowy i zachowywał się Jakby miał prawo decydować Jaką będę nosić
bieliznę.
Następnie zsunął mi majtki.
Poczułam, że znajduje się w nich lepka, mokra plama. Wiedziałam, że ją zauważył. Co by o
tym powiedział wujek Gilbert i cioteczka Joan? Co o tym powie dr McAllen?
Ale dr McAllen nie powiedział nic. Po prostu chwycił mnie za biodra i ustawił w
odpowiedniej pozycji.
"Nogi w rozkroku, siostro" - rozkazał. Zmieniłam postawę i stanęłam tak Jak tego ode mnie
żądał. Wiedziałam, że patrzy mi wprost między nogi i widzi, jak mokra i pełna żądzy jestem.
Nie odezwał się. Zaczął wymierzać klapsy.
Nie były mocne. Wujek Gil bił mnie czasami o wiele mocniej. Ale były głośne. Każdy klaps
w tyłek rozbrzmiewał echem w pustej sali jak trzask bicza. Zagryzłam wargi i bardzo starałam
się, żeby nie krzyczeć. Wówczas zaczął mnie pobudzać. Palcami.
Wpierw zbił mój biedny tyłek, a następnie zaczął głaskać moje krocze i wodzić po nim
palcami. Delikatnie muskał moją łechtaczkę do czasu, gdy zaczęłam dyszeć i błagać: nie! nie!
Nie pamiętam, co wtedy mówiłam, wiem tylko, że zaczął mnie znowu bić.
Po chwili zażądał, żebym przed nim klęknęła. Dał znak, żebym ściągnęła mu spodnie.
Wtedy pomyślałam, że to jest to. W pośladkach czułam mrowienie, moje wnętrzności pałały i
byłam tak podniecona, że sapałam jak suka. Chwyciłam gumkę jego spodni i ściągnęłam je w
dół. Nie miał nic pod spodem. Byłam zdumiona, gdyż nie miał nawet erekcji. Ja byłam tak
rozpalona, że trudno mi było zapanować nad sobą, a on pozostawał taki zimny i opanowany.
Zastanawiałam się, jak może się tak kontrolować?
Kazał mi całować swoje uda i krocze, pieścić jądra. Chciał, żebym całowała jego członka i
tak też uczyniłam. Wówczas zażądał, bym wzięła go w usta, sam czubek, i lizała do czasu, aż
będzie twardy.
Nigdy przedtem nie trzymałam w ustach męskiego członka. Był taki słony! Wodziłam nim po
twarzy i lizałam, a on stawał się coraz większy i twardszy. Dr McAllen zaczął gwałtownie
oddychać i pojękiwać, tak że pomyślałam sobie, że zaraz osiągnie zaspokojenie.
Zastanawiałam się, czy pozwolić mu na to w moich ustach? Czy jestem w stanie się na to
zgodzić? I czy nie będzie zły, jeśli odsunę usta, gdy nastąpi wytrysk? Nie wiedziałam, jak to
jest, gdy wytrysk odbywa się w ustach. Czy będzie to miłe? Tak wielu rzeczy wtedy nie
wiedziałam!
Ale on sam położył rękę na głowie i odepchnął mnie. Wziął członka w rękę i zaczął go
pocierać. Ja klęczałam na podłodze wpatrując się w niego i czekając, co każe mi dalej robić.
Nie uśmiechał się. Wciąż wyglądał bardzo poważnie. Wzruszyło mnie to. Zrobiłabym dla
niego dosłownie wszystko.

81

Kazał mi pochylić się, oprzeć rękami o podłogę i rozstawić nogi, a następnie samej sobie
dogadzać. Nie trzeba mi tego było dwa razy powtarzać. Przykucnęłam i wsunęłam dłoń
między uda. Zaczęłam pocierać łechtaczkę, pojękując i ciężko chwytając powietrze. Chciałam
przyśpieszyć swoją rozkosz, więc rozpalałam się coraz bardziej, mając poczucie, że robię to
dla niego. Cały czas zastanawiałam się Jak to wygląda od jego strony. Czym byłam dla niego,
wypinając w górę czerwony tyłek i manipulując dłońmi w okolicy krocza, aby sprawić sobie
jak najwięcej przyjemności.
Wkrótce dał mi poznać, co o tym myśli. Rzuciłam na niego okiem i dostrzegłam, że się
rozbiera. Gdy spojrzałam kolejny raz, stał całkiem nagi. W ręku trzymał skórzany pas.
Wydałam westchnienie. Trzymał w dłoni klamrę, a pas okręcił kilkakrotnie wokół ręki,
pozostawiając jednak zwisający koniec. Podszedł do mnie. Jęczałam i pracowałam palcami
szybciej i szybciej. Wtedy podniósł pas.
Och, jak to bolało! Wymierzył mi cztery solidne uderzenia, prosto w tyłek, więc jak miałam
nie zawyć?
Potem kazał mi wstać, podejść do kozła i położyć się na nim, ponieważ zamierzał dalej łoić
mi skórę. Tak też uczynił.
Cóż to był za ból! Ale gdy tylko wstrząs po uderzeniu mijał i żar dopalał się we mnie, och, co
to było za wspaniałe uczucie! Nigdy nie było mi tak dobrze.
I gdy leżałam tam. przewieszona przez kozła, trzymająca się go kurczowo, gdy dyszałam i
jęczałam, on odrzucił pas, złapał mnie za biodra i wszedł we mnie. l to było najwspanialsze
doznanie.
Jedno kolano trzymał w górze, przyciśnięte do kozła, a je go członek przesuwał się we mnie.
Przy każdym pchnięciu przyciągał mnie do siebie, przyciskając mój piekący tyłek do swoich
bioder. Dosłownie widziałam wtedy gwiazdy. Naprawdę! Głowę trzymałam zwieszoną w dół,
wbijałam paznokcie w podłogę i krzyczałam coś do niego. On poruszał się coraz szybciej, aż
wreszcie doprowadził mnie do szczytu. Uczucie rozkoszy i odprężenia było tak wielkie,
czyste i błogie, że przez minutę nie czułam nawet ból u pośladków. Łudziłam się, że ta minuta
będzie trwała całą wieczność. Wówczas poczułam, że skończył. Pulsował we mnie, aż upadł
na moje plecy, przygniatając do skórzanego obicia kozła. Oboje byliśmy spoceni. Ja wciąż
miałam na sobie ubranie. Oderwał się wreszcie ode mnie i oparł jedną ręką o kozła, a drugą
lekko o moje plecy. Jeszcze nie byłam w stanie poruszyć się. leżałam wyczerpana, ciężko
oddychając. Cała byłam obolała!
Po pewnym czasie kazał mi pójść do kantorka, przynieść chusteczki i wytrzeć nas oboje. Jego
penis był miękki i trząsł się. Wytarłam go delikatnie, po czym kucnęłam i zaczęłam wycierać
swoje krocze. Bacznie mnie obserwował. Zapytał, czy bywałam w przeszłości karana, a ja
wtedy opowiedziałam mu o mojej ciotce i wuju.
Chciał poznać wszystkie szczegóły. Cały czas wyglądał bardzo władczo, nawet stojąc nago na
środku sali.
"Ubierz się - powiedział wreszcie. -1 wracaj do swoich obowiązków" .
Na szczęście Nicola miała wieczorną zmianę, więc nie musiałam rozmawiać z nią aż do
następnego dnia. Nie miałam ochoty opowiadać jej o tym, co robiliśmy, dr McAllen i ja. Nie
wyciągnięto by tego ze mnie nawet zaprzęgiem dzikich koni. Gdy spotkałam go następnym
razem, a było to na oddziale, zachowywał się całkiem normalnie. Był opanowany, patrzył na
mnie tym swoim lekkim uśmieszkiem, ciemnymi, pełnymi seksu oczami. Na sam jego widok
robiłam się mokra. Czułam, że się czerwienię i nie byłam w stanie na niego spojrzeć.
Pewnego dnia odebrałam wezwanie od Siostry Przełożonej. Miałam spakować się i zgłosić
przy bocznej bramie. Czekał tam na mnie dr McAllen w swoim starym, zielonym
samochodzie.
"Wsiadaj" –powiedział krótko.

82

Spytałam go, dokąd jedziemy. Powiedział tylko: -" Będzie to dla ciebie rodzaj testu'1. Nie
wiedziałam, co ma na myśli. Byłam przestraszona, ale jednocześnie podniecona w ten sam
sposób co przedtem, na sali.
Podczas jazdy kazał mi podnieść spódnicę. Myślałam, że chce sprawdzić, czy zgodnie z jego
życzeniem noszę pończochy. Nosiłam od dnia, gdy tego zażądał. Spodziewałam się, że kiedyś
zatrzyma mnie na korytarzu i sprawdzi. Ale dopiero teraz to zrobił. Ledwo rzucił na mnie
okiem i prowadził dalej. Siedziałam więc w samochodzie z zadartą spódnicą. Wciąż czułam
się podniecona, ale także nieco zmieszana. Spytałam go czy chce, żebym coś jeszcze zrobiła.
Miękkim ruchem położyłam rękę na jego udzie. Odepchnął ją. Kazał mi zdjąć spódnicę i
zwinąć ją w wałek. Jego głos brzmiał tak, jakby był w złym humorze.
Nie chciał w ogóle ze mną rozmawiać. Na ostatnie kilka mil zawiązał mi oczy, żebym nie
widziała, dokąd jedziemy. Ciekawiło mnie, co myśleli sobie ludzie, widząc samochód z
doktorem i pielęgniarką, która ma na oczach zawiązaną przepaskę...
W końcu samochód zatrzymał się. Doktor zabronił mi się ruszać. Usłyszałam, jak wysiada i
zatrzaskuje drzwi, a następnie idzie gdzieś i pociąga za dzwonek.
Słyszałam również dźwięk płynącej wody. Prawdopodobnie to rzeka.
Drzwi otworzyła kobieta i przywitała go, nazywając doktorem. On zwracał się do niej:
Annabello. Odbyli cichą, poufną rozmowę, której tylko część mogłam dosłyszeć. Rozmawiali
o rym, że mam być poddana testowi. Wydawało mi się, ze powiedział o mnie wszystko.
Następnie przekazał mnie tej kobiecie.
Usłyszałam, że drzwi samochodu otwierają się. Było to przedziwne uczucie: siedzieć w
samochodzie, ze spódnicą zawiązaną na oczach, podczas gdy obca kobieta obmacywała mnie.
Prawie wyskoczyłam ze skóry, gdy dotknęła mojego ramienia.
"Proszę ze mną, panienko" - powiedziała Annabella. Jej głos brzmiał, jak głos jednej ze
starych pielęgniarek w szpitalu. "Możemy zaczynać."
Wprowadziła mnie do środka, gdzieś na górę, bo szłyśmy po schodach. Gdy zdjęła mi z oczu
przepaskę, znajdowałyśmy się w jakimś pokoju. Rozejrzałam się i zobaczyłam Annabellę w
długiej, czarnej sukni i białym fartuszku, oraz pokojówkę, która trzymała moją torbę. Nie
spodziewałam się, że zastanę tam pokojówkę. Czułam się bardzo zażenowana stojąc bez
spódnicy, w nieznanym miejscu, w towarzystwie dwóch obcych kobiet. Zaczęłam zadawać
pytania.
Annabella kazała mi milczeć i rozebrać się. Pokojówce poleciła przygotować dla mnie kąpiel.
Stała i przyglądała mi się jak się rozbieram. Odesłała pokojówkę.
Zabrała mnie do łazienki i wykąpała. W czasie kąpieli wypytywała mnie dokładnie o ciotkę i
wuja, o to, co robili a czego nie. Czułam się strasznie upokorzona. Więc jednak powiedział
jej! Powiedział jej wszystko! Leżałam w kąpieli, pozwalając Annabelli namydlać się, nacierać
gąbką piersi i plecy, potem tyłek i krocze, a ona przez cały czas pytała: "Czy zakładali ci
kiedyś kołnierzyk? Czy byłaś kiedyś bita szczotką do włosów? Czy po odbyciu kary
onanizowałaś się?"
Osuszyła mnie dużym ręcznikiem. Nie pozwoliła mi nic zrobić samej. Zapytała nagle: "Czy
dr McAllen był pierwszym mężczyzną, z którym kochałaś się podczas przyjmowania kary?"
Poczułam, że się czerwienię. Powiedziałam, że istotnie tak było.
Zaprowadziła mnie do pokoju. Powiedziała, że moje ubrania znajdują się w szafie. Kazała je
założyć. Był tam kołnierzyk, pas do pończoch, para czarnych pończoch i czarne, skórzane
buciki na szpilkach. Annabella stała w drzwiach z założonymi rękami i przyglądała, jak się
ubieram. Następnie zaprowadziła mnie na dół, tam gdzie byłyśmy przedtem, do jadalni.
Czekała tam już pokojówka z czarną, skórzaną walizeczką.
Annabella podprowadziła mnie do stołu. Odsunęła krzesło i postawiła je obok, a mnie
przełożyła przez poręcz, kierując mój wypięty tyłek w stronę stołu.

83

Słyszałam, jak otwiera walizkę i coś z niej wyjmuje. Słyszałam, że to coś brzęczy w jej
rękach.
Otoczyła moje nadgarstki łańcuchem. Był zimny. Nadgarstki przykuła mi do przednich nóg
krzesła, a kostki nóg do tylnych. Wówczas poczułam, że wpycha mi coś z tyłu między nogi.
Wydawało mi się, że jest to skórzany pas.
Zostawiła mnie tam samą, wiszącą na poręczy krzesła, z pasem dyndającym między nogami.
"Inni zjawią się na dole za chwilę" - powiedziała wychodząc.

ROZDZIAŁ 14

- Masz ochoty na drinka?
Josephine leżała na brzuchu, z twarzą zwrócona w bok. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek
przedtem czuła takie odprężenie i błogość. To było tak, jakby zaczęła odczuwać jakimś
nowym zmysłem.
- Ja zamierzam napić się trochę ginu - powiedziała pielęgniarka.-A ty?
- Ja też - odparła Josephine. - Proszę. Spojrzała w górę, na Jackie siedzącą w przyćmionym
świetle.
- Czy to wszystko było prawda? - spytała.
- Każde moje słowo - odpowiedziała Jackie. Znowu przyklękła, rozszerzając nieco kolana. Jej
uda uwydatniały się pod spódnica.
- Jak się pani teraz czuje, pani Morrow? - zapytała profesjonalnym tonem.
- Całkiem dobrze - odparła Josephine.
- Nie boli już?
- Nie.
Tak było w istocie. Czuła jedynie spokojne pulsowanie w miejscach, gdzie bicz zostawił
ślady, w żadnym wypadku nie mogła nazwać tego bólem. Jackie usunęła całe cierpienie przy
pomocy maści, dłoni i swojego opowiadania.
Jackie wstała z łóżka, wygładziła sukienkę i podniosła rękę automatycznym gestem, aby
sprawdzić, czyjej czepek znajduje się na właściwym miejscu. Josephine nagle zmartwiła się.
Nie chciała, by pielęgniarka odeszła. Jackie widocznie to wyczuła, gdyż powiedziała:
- Tylko minutkę, kochanie.
Znowu weszła do łazienki. Do pokoju dobiegł przez chwilę odgłos lejącej się wody. Istotnie
nie minęła minuta, gdy Jackie pojawiła się znowu, trzymając w ręku mały, Świecący
przedmiot. Potrząsała nim w górę i w dół.
- Teraz połóż się na plecach - powiedziała łagodnie. - Chcę zmierzyć ci temperaturę.
Josephine posłusznie zmieniła pozycję. Ból odezwał się w plecach przy zetknięciu z pościelą,
ale już za moment przygasł. Otworzyła usta.
Jackie podeszła do łóżka, potrząsając lekko głową.
- Rozszerz nogi - powiedziała.
Josephine bez protestu spełniła polecenie.
Jej krocze było rozgrzane, miękkie i wilgotne.
Jackie kiwnęła głową z aprobatą. Zręcznie wsunęła termometr do jej pochwy. Josephine
czuła, jaki jest zimny i jak stopniowo ociepla się. Lekki dreszczyk przyjemności wstrząsnął
jej lędźwiami.
Jackie spojrzała w dół z uśmiechem. Wyciągnęła rękę i odsunęła kosmyk włosów z jej
wilgotnego czoła.
- Czy naprawdę jesteś pielęgniarką? - spytała Josephine.
- Jeśli chcesz, żebym była... - odpowiedziała Jackie.

84

Zgięła lekko dłoń i przesunęła palcami po policzku Josephine, następnie po jej szyi, aż
wreszcie zagłębiła się w szczelinę między piersiami. Josephine poczuła, jak jej ciało
bezwiednie odpowiada, a biodra mimowolnie unoszą się do góry.
Jackie zostawiła ją i podeszła do stołu. Kucnęła i sięgnęła pod niego ręką. Josephine
zobaczyła biały materiał jej spódnicy naprężony na udach. Jackie wstała trzymając w ręku
dwie szklanki i butelkę ginu w zagięciu ramienia. Wróciła do łóżka i usiadła stawiając
szklanki na stoliku przy łóżku. Nalała do nich solidne porcje ginu.
- Nie mam toniku - powiedziała - ani nawet lodu. Przykro mi.
Josephine, wciąż z rozchylonymi kolanami, uniosła się szybko na łóżku, próbując nie
poruszyć termometru. Wzięła od Jackie szklaneczkę i oparła się o poduszki. Pociągnęła spory
łyk. Mocny alkohol zapiekł ją w język i w gardło. Podziałał jak narkotyk, wypełniając jej
wnętrzności żywym ogniem. Skrzywiła się na to skojarzenie, było zbyt bliskie temu, przez co
przeszła niedawno. Opróżniła szklankę do końca. Zarysy pokoju, twarz i postać Jackie,
sączącej gin i patrzącej na nią z czułością, zmieniły się ledwo uchwytnie w nową
konfigurację. Poczuła, że pory jej skóry otwierają się, włoski w nozdrzach nieznacznie
poruszają i właśnie wtedy Jackie ponownie pochyliła się nad nią i powiedziała:
-Myślę, że już dość.
Wyjęła termometr z pochwy Josephine, cały pokryty smugą srebrzystego śluzu i spojrzała na
niego pod światło. Uniosła brwi i krótko zachichotała, odczytawszy temperaturę.
-I co?
- Przeżyjesz - odparła Jackie.
Po chwili, czując na sobie wzrok Josephine, zanurzyła małą szklaną rurkę w swojej szklance i
zamieszała nią drinka, jak specjalnie do tego celu przeznaczonym patyczkiem.
- Gin również działa antyseptycznie - powiedziała.
Wyjęła termometr ze szklanki i delikatnie postukała nim o jej krawędź, strzepując ostatnie
krople. Dźwięczenie szkła o szkło rozległo się wyraźnie w cichej sypialni.
Jackie podniosła szklankę do ust i upiła łyk. Oblizała wargi, marszcząc przy tym brwi.
Światło lampy uwydatniało miękki dołek w jej policzku i błysk śmiałych oczu.
Josephine oparła natłuszczone plecy o poduszki. Jej serce biło w przyśpieszonym rytmie.
Oddech był płytki i szybki. Leżała naga, krucha i bezbronna. Pociągnęła duży łyk ginu. Może
to wszystko wcale się nie zdarzyło. Może to była tylko alkoholowa halucynacja w
kulminacyjnym momencie stresu, niespokojny sen, do którego przyczynił się ból i wstrząs. A
może w jej szklance albo w maści znajdował się narkotyk? Strach walczył
z pragnieniem.
- Czy mogę zostać na noc? - spytała. - Tutaj, z tobą?
Jackie spojrzała w dół, na swoje dłonie. Nie kwapiła się z udzieleniem odpowiedzi. Josephine
zaczęła się obawiać, czy nie powiedziała czegoś niewłaściwego.
- Nie chcę być sama - dodała i była to prawda. Jackie spojrzała na nią spod opuszczonych
brwi. Na jej twarzy pojawił się tajemniczy uśmiech.
- W porządku - szepnęła. - Ale nie mów o tym nikomu.
- Nie, nie, oczywiście...
Jackie pogłaskała jej dłoń uspokajającym i zupełnie aseksualnym gestem. Opuściła nogi na
podłogę i wstała, dopijając resztkę ginu. Weszła do łazienki zamykając za sobą drzwi.
Josephine postawiła ostrożnie szklankę na stoliku. Leżała na łóżku i wsłuchiwała się w szelest
ubrań i dźwięk lecącej z kranu wody. Dobiegł do niej rytmiczny odgłos, gdy Jackie myła
zęby. Josephine zgasiła nocną lampkę. Podniosła kołdrę i wślizgnęła się w pachnącą pościel.
Kotary wciąż były odsłonięte. Podczas opowieści Jackie księżyc przewędrował nad
drzewami, a teraz świecił prosto w okno. Jego zimne, srebrne światło rzucało na łóżko dziwne
cienie.
"Kobieta" - pomyślała nagle Josephine. - "Kobiece ciało".

85

Pomyślała o Annabelli i dr Shepard, a zaraz potem o Marii w szkole, w przebieralni.
Zmarszczyła brwi, odsuwając wszystkie wspomnienia. Opowieść Jackie o mężczyźnie -
doktorze McAllenie.
Dzieliła już przedtem pokój z kobietą, ale nigdy łóżko.
Pościel była z bawełny, świeża i wykrochmalona jak uniform Jackie. Josephine leżała na
wznak. Naciągnęła kołdrę przykrywając piersi. Zastanawiała się, czy nie byłoby bezpieczniej
obrócić się na bok i udawać, że śpi. Spojrzała na drzwi łazienki, czarny prostokąt
odznaczający się na tle sączącego się żółtego światła.
Po chwili światło zgasło.
Raczej to usłyszała niż zobaczyła. Do pokoju weszła postać. Cicho stąpając po miękkim
dywanie zbliżyła się do łóżka. W świetle księżyca Josephine zobaczyła Jackie ubraną w
krótką : nocną. Wzorek na koszuli przedstawiał drobne kwiatki. Długie włosy Jackie były
teraz rozpuszczone i opadły miękko na ramiona, gdy podniosła stopę, aby wspiąć się na
łóżko.
Przez moment Josephine widziała dolinę czarnego cienia poty jej udami. Po chwili Jackie
znalazła się w łóżku, bliziutko przy niej.
- Czy podobała ci się moja opowieść? - spytała.
- Tak... - odrzekła Josephine.
Niezręcznie otoczyła Jackie ramieniem, a ta przysunęła się
;j i przytuliła do niej. Josephine wzięła ją w objęcia. Dreszcz triumfu przeszył jej
- Czy podnieca cię to? - zapytała Jackie.
Josephine pociągnęła nosem. W jej oczach znowu pojawiły się łzy.
- Tak - wyszeptała. - Tak!
Słysząc, czy też wyczuwając jej łzy, Jackie podniosła głowę.
- Czy coś nie w porządku? - spytała łagodnie. - Nie czujesz się szczęśliwa?
- Nie wiem - odpowiedziała Josephine. Jej glos zabrzmiał obco w ciemności, był wysoki i
drżący. - Myślę, że się boję.
- Zaopiekuję się tobą - powiedziała Jackie głaszcząc jej brzuch. - Tej nocy możesz czuć się
bezpiecznie - obiecała. Josephine westchnęła. Wypełniło ją pożądanie. Przeciągnęła dłońmi
po plecach Jackie. Pogładziła jej ramiona i położyła rękę na piersi. Usłyszała, jak pielęgniarka
nabiera powietrza. Jej głos zapytał teraz w ciemności:
- Czy opowiesz mi teraz?
Josephine poruszyła się zdekoncentrowana.
- Ale to nie będzie prawda.
- Nie szkodzi.
- Szkodzi. Szkodzi.. - upierała się Josephine.
Zdjęła dłoń z piersi Jackie, oparła się na łokciu i sięgnęła po szklankę. Przyjrzała jej się. W
świetle księżyca wyglądała jak szklanka płynnego srebra. Ostrożnie zbliżyła ją do ust i
pociągnęła łyk.
- Jestem zmęczona fantazjami - powiedziała. - Zmęczona opowieściami.
Podsunęła szklankę Jackie. Zobaczyła, że pielęgniarka podnosi głowę i otwiera usta.
Josephine przestraszyła się, że rozleje, ale alkohol dodał jej odwagi, więc przysunęła szklankę
do warg Jackie i przechyliła na tyle, by trochę płynu dostało się do jej ust. Usłyszała, że
Jackie przełyka.
Następnie sama upiła łyk i odstawiła szklankę na bok. Oparła się o Jackie. Jej ramiona były
teraz jak skrzydła, otulały opiekuńczo leżącą obok w świetle księżyca dziewczynę.
- Chcę ciebie - wyszeptała.
Jackie pozwoliła sobie nagle na małą chwilę szczerości.
- To ja zabrałam twoje ubrania dziś rano - powiedziała.
Cóż to miało wspólnego z obecnymi pragnieniami Josephine?

86

- To nieważne - odrzekła.
To zdarzenie zdawało się mieć miejsce całe tygodnie temu, w jakichś odległych światach.
- Mój wujek Gil zbiłby mnie solidnie za taki numer - dodała Jackie.
Josephine była bardzo blisko niej.
- Przebaczam ci - powiedziała.
Przybliżyła swoją twarz jeszcze bardziej do twarzy Jackie i pocałowała ją w usta.
Jej brzuchem wstrząsnął dreszcz.
Trochę bardziej ośmielona, pieściła piersi Jackie przez cienki materiał koszuli.
Podniosła w górę kolano i przesunęła wewnętrzną stroną uda wzdłuż nogi Jackie, czując
gładkość jej skóry i wypukłość biodra pod uniesioną koszulką.
Ucałowała jej twarz, włosy i gładki policzek. Oddychała teraz ciężko, dając upust swemu
pożądaniu. Zagłębiła twarz pomiędzy głowę i ramię Jackie, całując jej szyję i ocierając
policzkiem o ramiona. Koszula uszyta była z miękkiej, cienkiej bawełny, nie nakrochmalona.
Josephine odsunęła nieco głowę i przyjrzała się Jackie w świetle księżyca. Pielęgniarka była
zupełnie pasywna, nie stawiała oporu w ramionach Josephine, która prawą dłonią odgarnęła
włosy z jej tworzy.
- Czy dobrze się czujesz? - upewniła się szeptem.
Jackie wydała krótki, miękki dźwięk, mający być potwierdzeniem.
Josephine ponownie ukryła twarz na jej ramieniu, przyciskając delikatnie usta do jej szyi.
Dłońmi błądziła po ciele, pieszcząc jej nogi i tylną część ud, po czym wsunęła jedną rękę
między pośladek Jackie i łóżko.
Przypominało to przebywanie z mężczyzną, ale nie tak do końca. Larry był owłosiony, ciało
miał mocno umięśnione, nie naoliwione warstewką tłuszczu, nigdy nie był taki bezwładny i
i wrażliwy. Gin przeniknął poprzez nerw do mózgu Josephine i spalił się tam zimnym,
białym płomieniem. Opanowało ją takie napięcie seksualne, że w ogóle nie czulą wypitego
drinka. Jej myśli były krystalicznie czyste. Czuła się połączona ze światłem księżyca. Ciało
Jackie pachniało mydłem i ciepłym mlekiem. Jej skóra emanowała rozkoszą.
Josephine wsunęła rękę pomiędzy nogi pielęgniarki. Jackie zaczerpnęła powietrza i zgięła się
na łóżku, garbiąc ramiona, jakby coś wbiło się prosto w macicę, przyszpilając ja do łóżka.
Jej krocze zrosiły pierwsze krople pożądania.
Josephine pocałowała ją, zagłębiając język w jej ustach.
Cofnęła rękę z krocza i przesunęła ją w stronę brzucha, musnąwszy po drodze włosy łonowe.
Pod koszulą sięgnęła do piersi i dotknęła brodawek.
Światło księżyca sprawiło, że twarz Jackie wyglądała jak twarz dziwnej istoty, dziecka
gwiazd, zbudowanego z innej materii. Ale pod ręką Josephine czuła ciało, ciepłe, wrażliwe
ciało.
Pocałowała Jackie w czoło. Szarpnęła jej nocną koszulę.
- Zdejmij to - powiedziała.
Jackie usiadła na łóżku. Josephine odsunęła się, by zrobić jej miejsce, podczas gdy
pielęgniarka ściągała koszulę przez głowę. Później odrzuciła ją w ciemność, nie patrząc, gdzie
upada.
Jackie znowu leżała nieruchomo. Josephine pogłaskała jej piersi. Potarła o nie policzkiem.
Przypomniała sobie, jak Sven w hotelu międlił jej biust, zupełnie jakby był jego i mógł z nim
robić co chce. Czy tak istotnie było?
Podniosła głowę i spojrzała na piersi Jackie oświetlone tajemniczym światłem. Kiedy po raz
ostatni widziała biust dorosłej kobiety, nagi i nieskrępowany?
- Co to jest? - spytała nagle.
-Co?
Pomiędzy piersiami Jackie znajdował się znak, niewielki, ciemny wzór na białej skórze.
- To - powiedziała Josephine dotykając znaku palcem a drugą rękę kładąc Jackie na plecach.

87

Nie unosząc głowy, Jackie spojrzała w dół, by zobaczyć co wskazuje palec Josephine, jakby
nie wiedziała, co może zwrócić u wagę pomiędzy jej piersiami. Położyła swój palec tuż obok
palca towarzyszki.
Było wystarczająco jasno, żeby rozpoznać znajdujący się tam wzór. Był to tatuaż
przedstawiający taki sam obrazek, jaki umieszczono na kluczu i na trzonku łyżeczki. Maska
domina.
-Co to jest?
- To mówi o mojej przynależności tutaj - odparła Jackie.
Nagle przesunęła wierzchem dłoni wzdłuż wilgotnego krocza leżącej obok dziewczyny,
muskając jej włosy łonowe i sprawiając, że ta zaczerpnęła gwałtownie powietrza. Uniosła
głowę i przylgnęła ustami do brodawki Josephine.
Pokój rozpływał się gdzieś. Josephine nigdy przedtem nie czuła takiego wstrząsu namiętności.
Przetoczyła się na plecy, wciąż trzymając pielęgniarkę w ramionach. Ta wyzwoliła się z
uchwytu. Usiadła okrakiem na towarzyszce, obejmując jej talię szczupłymi nogami i
ponownie wsunęła rękę pomiędzy jej piersi, ta natomiast zagłębiła dłoń między nogami
Jackie. Jej krocze było teraz gorące i obficie zwilżone.
Josephine pobudzała Jackie palcem, a ta skręcała się i wzdychała z rozkoszy. Josephine
natrafiła na zwartą fałdę odbytnicy, powędrowała wzdłuż elastycznego, mokrego rozcięcia
pochwy. Wreszcie uniosła się podpierając łokciami i kolanami, a Josephine, prześlizgując
palcem w górę, dotarła do wrażliwego guzka łechtaczki. Jackie zajęczała. Dosłownie ożywała
w rękach Josephine. Osunęła się na nią, przyciskając udem. Jej usta szukały ust Josephine, jej
dłoń przyciskała mocniej rękę towarzyszki do źródła swego pożądania, przesuwając jej mokre
palce w górę, w dół, w górę i w dół.
Josephine czuła się jak uskrzydlona. Ciało Jackie było dziwną krainą, jakimś innym
poziomem bytu. Gdy dotykały się nawzajem, ich zmysły odbierały nowe, nieskończenie
subtelne doznania, które pojawiały się, po czym znikały. Kobiety wpiły się w siebie
nawzajem, przyciskając sobie pachwiny wzajemnie do twarzy. Ciężko chwytały powietrze i
pogrążały się w zapamiętaniu. Pielęgniarka lizała Josephine, a oddech był coraz szybszy. Jej
włosy znajdowały się wszędzie. Josephine trzymała ich pełną garść w lewej dłoni. Prawa
pieściła jej krocze. Szczelina pomiędzy jej pośladkami ociekała potem i śluzem. Uda Jackie
zacisnęły się mocno na jej głowie. Tak mocno, że przez chwilę niemal groziły jej
zmiażdżeniem. Josephine dyszała i lizała językiem drgającą łechtaczkę. Czuła teraz każdy
ślad, który bicz pozostawił na jej plecach. Wydawało jej się, że pocięto je stalowym nożem.
Uniosła się w łóżku na piętach i ramionach.
Wszystko buchnęło srebrnym płomieniem, zapłonęło ogniem i stopniało.
Leżały w swoich ramionach, pierś przy piersi, a ich serca biły szybkim rytmem. Łóżko
zmieniło się w morze ognia. Leżały oplatane wzajemnie swoimi włosami.
Josephine przeszył dreszcz. Marzyła, że unosi się na powierzchni morza, tak ciepłego jak
woda w wannie, ze stopami na tym samym poziomie co głowa. Woda morska miała kolor
głębokiego turkusu, na turkusowym niebie świeciło słońce, nie zasłonięte przez białe
obłoczki, które gdzieniegdzie pojawiały się na nieskończonej niebieskości.
Pomału przychodziła do siebie.
- Dr McAllen - usłyszała własny głos.
-Kto?
- W twojej opowieści. To był dr Hazel, prawda?
Jackie nie odpowiedziała. Uniosła prawą rękę i położyła ją na pośladkach Josephine.
- Chodźmy spać - rzekła. - Jest już bardzo późno.

88

ROZDZIAŁ 15

Josephine budziła się, na wpół pogrążona jeszcze we śnie przywołującym obrazy z
dzieciństwa. Miała powtórnie pójść do szkoły z internatem. Miała ze sobą całe swoje dorosłe
mienie: ubrania i buty, sprzęty kuchenne, zawartość kredensu. I tylko malutką szafkę przy
łóżku, przeznaczoną na te wszystkie rzeczy...
Zbudziła się na dobre i przypomniała sobie, że nie jest ani w szkole, ani w domu, tylko w
łóżku Jackie. Leżała na boku.
Otworzyła oczy. Był dzień. Obok leżała Jackie, zwinięta w kłębek, obrócona do niej plecami,
naga i ciepła.
Josephine wsunęła rękę pod kołdrę i położyła delikatnie na jej brzuchu. Był ciepły i jędrny.
Wznosił się i opadał w rytm oddechu. Jackie wciąż spała.
Josephine przekręciła się na plecy.
W nogach łóżka, za telewizorem i zwiotczałą rośliną, stała kobieta.
Była to Japonka. Przypatrywała się im. Wyglądała na zirytowaną. Josephine aż podskoczyła,
nabierając głęboko powietrza. Obudziło to Jackie. Pielęgniarka przewróciła się na plecy i
rozglądała się w oszołomieniu po pokoju.
Gdy kobieta spostrzegła, że Jackie już nie śpi, zaczęła je besztać.
- A wy co robicie?
Miała silny głos z angielskim, arystokratycznym akcentem.
Jackie usiadła na łóżku, kołdra zsunęła się z jej piersi.
Josephine, zatrwożona i zaskoczona, również usiadła, trzymając kurczowo kołdrę pod brodą.
Plecy nadal ją bolały, przypominając Svena i jego bat.
Jackie zamrugała oczami, zbyt senna żeby się odezwać.
Kobieta była niska, jej ciało kanciaste. Na twarzy o surowych rysach malowała się pogarda.
Stała w rozkroku, z rękami opartymi na biodrach. Na jednym ramieniu miała całą kaskadę
bransoletek, które grzechotały przy najmniejszym ruchu ręka. Ubrana była w krótka sukienkę
koloru metalicznego różu, która odsłaniała jej nogi i ramiona. Gdy poruszyła się podchodząc
do łóżka, sztywny materiał jej sukienki zaszeleścił.
Wysunęła rękę, złapała kołdrę i odgarnęła ja odsłaniając piersi Josephine. Josephine
odruchowo zasłoniła się ręka.
- A gdzie jest jej tatuaż? - zapytała kobieta. Jackie, strapiona, poprawiła ręka splot pięknych,
złotych włosów.
- Suriko...
Josephine złapała kołdrę i ponownie przykryła się.
- Złamałyście reguły - powiedziała Suriko surowym tonem. Jej głos brzmiał groźnie.
- Ona nie jest jeszcze gotowa. Nie ma tatuażu. Jackie zaczęła argumentować i przekonywać
ja:
- Suriko, ona jest gotowa, naprawdę, to tylko... Suriko wyjęła coś z kieszeni, coś małego i
czarnego. Rzuciła to na pościel. Upadło wierzchem do góry. Było to podwójne domino.
Jackie zobaczyła je i od razu umilkła. Josephine zwróciła się do Jackie:
- Kim ona jest? Co to wszystko znaczy? Suriko utkwiła w niej wyniosły wzrok.
- Bądź cicho - warknęła. - Jackie, ucisz ja!
Ku przerażeniu Josephine, pielęgniarka zastosowała się do żądania, zwracając się do niej z
szybkim spojrzeniem i gestem, który nakazywał posłuszeństwo. Sprawiała wrażenie całkiem
uległej. Wyciągnęła szczupła rękę i podniosła domino z pomiętej narzuty.
- Przyjdź w południe na poddasze - rozkazała Suriko - żeby odbyć karę.
Obróciła się na pięcie i wyszła z pokoju.
Gdy drzwi zamknęły się za nią, Josephine zbita z tropu, spojrzała w twarz Jackie.
- Ona nie może ukarać cię za spanie ze mną!

89

- Może - odparła cicho Jackie. - Może. Ma rację, to moja wina. Nie powinnam zgodzić się na
to.
Bawiła się kostka domina, obracając ja ponuro w palcach. Josephine przyjrzała się bliżej. W
londyńskim gabinecie, na biurku dr Hazla również znajdowało się pudełko domina.
- Go to oznacza?
- Ten, kto daje ci domino - powiedziała Jackie - staje się twoim mistrzem lub mistrzynią tego
dnia. Musisz go słuchać bez zastrzeżeń. Może wezwać cię o każdej porze i zrobić z tobą
wszystko.
Umieściła czubek palca między piersiami Josephine, w miejscu, w którym na jej ciele
powinien znajdować się tatuaż.
- Dopóki nie masz tatuażu, jesteś niewolnica wszystkich. A niczyja kochanka.
Pochyliła się i złożyła w tym miejscu pocałunek, lekki i suchy.
- Złamałyśmy reguły.
Otoczyła Josephine ramieniem i przycisnęła ja do piersi.
- Przyjdziesz o dwunastej i będziesz przyglądać się mojej karze? Będzie mi łatwiej, jeśli
będziesz mi towarzyszyć. Serce Josephine zabiło szybciej.
- Dobrze - powiedziała. Jej głos zabrzmiał bardzo niepewnie. Ucałowawszy ja w usta, Jackie
odsunęła się i zeszła z łóżka. Josephine odgarnęła kołdrę i przyjrzała się sobie.
- W co mogłabym się ubrać? - zapytała.
- Twoje ubrania są w szafie - powiedziała Jackie, znikając w łazience.
Josephine całkiem o tym zapomniała.
Jackie pozostawiła drzwi do łazienki otwarte. Josephine, otumaniona weszła za nią.
Pielęgniarka siedziała na sedesie. Josephine usłyszała strumień rozpryskujący się w muszli.
Jackie uśmiechnęła się do niej.
- A jak twoje plecy? - spytała.
- W porządku.
-No, to już coś.
Jackie oderwała dwa kawałki papieru. Rozszerzyła nogi i szybko się podtarła.
- Musisz już iść - powiedziała.
-Tak jak jestem? Nago?
- Trzymaj oczy utkwione w podłodze - poradziła Jackie - a ręce na plecach. Pamiętaj, że jeśli
zobaczą, że nie masz tatuażu, zacznie się niezła zabawa.
Wstała, pociągnęła za spłuczkę i spuściła wodę.
- Przyjdziesz o dwunastej? - spytała znowu.
- Tak - odparła Josephine.
Zaabsorbowana, zamknęła za sobą drzwi oznaczone numerem dziewięć. Rozejrzała się po
korytarzu. W świetle dnia wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Naga, szła cichutko po
miękkim dywanie, pamiętając o tym, by trzymać spuszczone oczy. Skręciła za róg i znalazła
się przed swoim pokojem. Nikogo nie było w polu widzenia.
Drzwi nie były zamknięte. Weszła do środka. Śniadanie przygotowane dla niej spoczywało
przy łóżku na tacy, przykryte czystą serwetką z białego lnu.
Wzięła prysznic, wytarła się, po czym usiadła na łóżku, owinięta w ręcznik. Śniadanie było
obfite, doskonale przyrządzone i gorące.
Absolutne posłuszeństwo, pomyślała. Prawo Estwych. I ten skomplikowany szyfr z tatuażami
i kostkami domina. Suriko powiedziała, że nie jest jeszcze gotowa. Jackie powiedziała, że jest
Ponieważ nie miała tatuażu, mogli ją traktować jak niewolnicę, używać do swoich własnych
przyjemności. Nie była nawet warta kostki domina.
Kiedy dostanie swój tatuaż? Czy ciągle jeszcze był przed nią jakiś test, który musiała przejść?
Dr Hazel... Wszystko zależy od niego. Kiedyż on przyjdzie? A może tu był cały czas, udając
kogoś innego i obserwował ją z ukrycia?

90

Pomyślała o Jackie: Jackie w swoim uniformie, Jackie w łóżku ostatniej nocy, Jackie w
łazience dzisiejszego ranka. Suriko zamierza ukarać Jackie. Ku swojemu zdumieniu
zauważyła, że jest o nią zazdrosna. Rozsunęła nogi, dotknęła się lekko i wzdrygnęła.
Dzień zaczął się już na dobre. Słońce było wysoko i wpadało przez małe szybki okien.
Josephine miała ochotę wyjść na zewnątrz i popróżnować sobie, całkiem nago w promieniach
słońca. Ale nie chciała nikogo spotkać. Ani Svena, ani Suriko - nikogo.
Podeszła do kominka i pociągnęła za dzwonek.
Zjawiła się pokojówka. Josephine nie widziała jej wcześniej. Wcale nie zmieszało jej to, że
Josephine stała przy palenisku, niedbale owinięta ręcznikiem.
- Możesz zabrać tacę - powiedziała Josephine.
- Tak, madame. Czy coś jeszcze?
- Możesz poinformować doktora Hazla, że wciąż czekam, żeby się z nim spotkać - dodała.
Pokojówka zawahała się, po czym skinęła głową.
- Tak, madame.
Gdy wyszła, Josephine podeszła do szafy. Otworzyła drzwi.
Jej ubrania ponownie zniknęły. W szafie znajdowały się jedynie te same przedmioty, co
przedtem: siatkowe pończochy, pas, kołnierzyk i buciki na szpilkach. Josephine głęboko
zaczerpnęła powietrza. Wyjęła ubrania z szafy. Przytrzymała jedną z pończoch na wysokości
twarzy i gładziła policzek siateczką w górę i w dół. Podeszła do okna i oparła się o parapet.
Otworzyła okno i wyjrzała na zewnątrz. Letnie powietrze wleciało do środka, pieszcząc ją
zmysłowo.
Położyła się i czekała.
Ale nikt nie przychodził.
Za dziesięć dwunasta wstała i włożyła strój. Wyszła z pokoju i odnalazła schodki prowadzące
na szczyt domu. Stopnie były ze starego drewna, nagie i nie wypolerowane. Skrzypiały pod
jej ciężarem przy każdym kroku.
Na szczycie znajdowały się niskie, spaczone drzwi. Josephine popchnęła je i weszła do
środka.
Znalazła się na starym strychu, pełnym pajęczyn i rupieci.
Gorąco. Powietrze było duszne i stęchłe. Rozejrzała się wkoło. W zakurzonym pomieszczeniu
zobaczyła bujanego konika, dużą, szklaną kopułę pełną wypchanych ptaków, stary gramofon
na korbkę, torbę golfową, koślawy stolik do gry w karty i krawiecki manekin.
Byli tam wszyscy i przyglądali się jej.
Annabella siedziała w olbrzymim, starym fotelu. Miała na sobie czarną, wełnianą garsonkę i
podwójny sznur pereł. Sprawiała wrażenie całkiem odprężonej, wyglądała bardziej jak dama
dworu, niż gospodyni. Fotel, na którym siedziała pokryty był zakurzonym obiciem. Dłonie
trzymała splecione na wysokości brzucha.
Sven przysiadł na poręczy fotela. Ubrany był w długi, biały płaszcz i ostro zaprasowane
spodnie. Jego jasne włosy posmarowane były z tyłu i na czubku głowy czymś ciemnym i
tłustym. Przyciemnione okulary z okrągłymi szkłami dokładnie zakrywały jego oczy.
Suriko przebrała się. Miała teraz na sobie strój do konnej jazdy: czerwony kapelusz, czarne
bryczesy i obcisłe kozaczki z błyszczącej skóry. Stała obok bujanego konika i poruszała go
lekko, w przód i w tył, dłonią w rękawiczce.
Josephine obróciła się.
Za nią na kuchennym krześle postawionym tyłem do przodu, siedział okrakiem kierowca.
Wyglądał zupełnie inaczej niż wtedy, gdy widziała go po raz pierwszy. Miał na sobie płaską,
czarną czapkę z daszkiem, czarne skórzane spodnie i kamizelkę. Był bez koszuli. Oczy miał
zasłonięte słonecznymi okularami a w uchu złoty kolczyk. Pomiędzy włosami na klatce
piersiowej połyskiwał złoty łańcuszek. Przypuszczała, że znajduje się tam również tatuaż,

91

porośnięty czerwonymi włosami. Przypomniała sobie, jak zawiązał jej oczy i zbił ją. Nie
znała nawet jego imienia.
Obecne były również dwie pokojówki: jedna, która zabrała tacę z resztkami śniadania i Dawn,
która tak umiejętnie podnieciła Svena i pozwoliła mu zaspokoić się w swoich ustach.
Nie było tam Jackie.
Josephine stała zdezorientowana i przypatrywała się całej grupie.
Nikt się nie poruszył ani nie odezwał. Jedynym dźwiękiem, który słyszała, był skrzyp
bujanego konia, poruszającego się w przód i w tył.
Josephine spostrzegła, że manekin krawiecki ubrany jest w czarny, skórzany stanik i
majteczki, z dziurkami w kształcie serca w miejscu brodawek i krocza.
Nagle Josephine przypomniała sobie coś. Spuściła oczy, wpatrując się w noski swoich butów
i złączyła ręce na plecach.
Sven przemówił.
- Wygląda teraz właściwie - powiedział, cedząc słowa. Wydawał się składać gratulacje
Annabelli Jakby to była jej zasługa.
- Jest piękna, prawda? - zapytał taksówkarz z rozczuleniem.
Krzesło zatrzeszczało pod jego ciężarem, gdy poruszył się.
Josephine czuła, że krew napływa jej do twarzy. Starała się nie podnosić wzroku. W głowie
czuła łomot a oddech był szybki i płytki. Bała się, że lada chwila może zwalić się na podłogę.
Wciąż słyszała skrzyp bujającego się konia. Rozległ się dźwięk kroków na nagiej, drewnianej
podłodze.
- Byłaś nieposłuszna - stwierdziła Suriko.
- Wręcz przeciwnie - zaprotestował taksówkarz. - Jestem pewien, że była bardzo posłuszna.
Zachichotał.
Sven zaśmiał się głośno i ordynarnie.
Suriko zbliżyła się do Josephine. Stanęła tuż przy niej. Poczuła zapach skóry, wosku i filcu.
- Nie gotowa - oznajmiła Suriko.
Josephine poczuła szczęk metalu i palce Suriko, manipulujące przy jej kołnierzyku. Wlepiła
wzrok w czubki butów. Zimne, metalowe więzy oplotły jej ramiona. Łańcuch zjawił się w
zasięgu jej wzroku. Czuła jego ciężar, gdy tak zwisał, przymocowany do kołnierzyka. Suriko
ujęła jego drugi koniec.
Poprowadziła ją, potykającą się na szpilkach, w kąt strychu. Josephine próbowała trzymać
oczy spuszczone. Odgadywała, że łańcuch przymocowano do krokwi. Stała zgarbiona, czując
z tyłu, na szyi, metaliczny chłód łańcucha, przykuwającego ją do krokwi. Suriko złapała ją z
tyłu za łokcie i ścisnęła ramiona, co spowodowało, że piersi oddaliły się od siebie. Poczuła, że
pot wstępuje jej na czoło i policzki.
Podeszli, żeby jej się przyjrzeć. Czerwone, owłosione ręce taksówkarza ujęły jej piersi i
zaczęły ściskać. Josephine westchnęła.
- Wygląda na gotową - powiedział taksówkarz.
- Nie, dopóki doktor Hazel tego nie potwierdzi - rozległ się głos.
To była Annabella. Josephine zauważyła zmianę w jej głosie. Był rozkazujący, jakby nie była
służącą, tylko panią tego domu.
Sven chwycił ja za ramię i obrócił. Czuła, jak łańcuch napręża się, ciągnie ją wstecz. Sven
badał ślady pozostawione przez bicz. Sprawiał wrażenie zadowolonego z oględzin.
- Niewolnica poznała mnie już - pochwalił się.
Pociągnął ją nagle za biodra i chwycił pośladki, oddzielając na siłę. Zupełnie nie zwracał
uwagi, że skręciła się z bólu. Boleśnie wepchnął jej palec do odbytnicy.
- Przed końcem tygodnia jej tyłek pozna długość mojego członka.
Szorstkim gestem odsunął opierającą się Josephine. Potknęła się, nie mogąc utrzymać
równowagi na nienormalnie wysokich szpilkach, z rękami skrępowanymi na plecach. Nie

92

potrafiła już dłużej utrzymać wzroku wbitego w podłogę. Sven i kierowca zachichotali
ordynarnie i lubieżnie. Josephine uchwyciła w przelocie ich spojrzenia i natychmiast spuściła
oczy. Było jej gorąco i miała zawroty głowy. Serce biło, jakby zamierzało rozsadzić klatkę
piersiową.
Poczuła, że kierowca wichrzy jej włosy, bynajmniej nie delikatnie, robiąc przy tym uwagi na
temat ich piękności. Nachylił się do jej ucha i powiedział szeptem, ale na tyle głośnym, by
wszyscy mogli go usłyszeć:
- Chciałbym zrobić sobie dobrze właśnie w twoich włosach - jego głos był przepełniony
namiętnością.
Suriko zaśmiała się i zatupała nogami, po czym uszczypnęła Josephine boleśnie w nogę.
- Jej uda doskonale nadają się do bicza.
Drzwi otworzyły siei wszyscy umilkli.
Josephine zaryzykowała ukradkowe zerknięcie.
To była Jackie. Ubrana w swój uniform.
Kątem oka Josephine dostrzegła, że w grupie nastąpiło poruszenie. Wszyscy zakładali maski
domina, takie w stylu pierrota z obrazka w gabinecie.
Suriko wyciągnęła z kurtki parę kajdanków i podeszła nałożyć je Jackie.
Josephine próbowała pochwycić wzrok pielęgniarki. Po chwili opuściła oczy. Usłyszała, że
wszyscy zajmują z powrotem swoje miejsca. Zdała sobie sprawę, że jest to coś w rodzaju
sądu.
- Jacqueline - powiedziała ostro Suriko - jesteś oskarżona o to, że wzięłaś tę niewolnicę i
nowicjuszkę do łóżka. Jesteś oskarżona ó to, że oddawałyście się wspólnie przyjemności - tu
zaśmiała się lubieżnie.
- Przyznaj się - powiedział szorstko Sven.
- Przyznaj się - powiedział taksówkarz.
- Przyznaj się - powiedziała Suriko.
Annabella nie odezwała się.
Głos Jackie był niski i brzmiało w nim zdecydowanie.
- Jestem winna - powiedziała.
- Przyznała się! - wykrzyknęli jednogłośnie.
W ciszy, która nastąpiła, Josephine usłyszała szelest uniformu Jackie. Wyobraziła sobie, jak
pielęgniarka podnosi głowę, by spojrzeć prosto w oczy Suriko.
- Błagam o karę - odezwała się ponownie Jackie. Usłyszała przeciągły syk, wyraz
oczekiwania.
- Zostaniesz ukarana batem - powiedziała Suriko. - Pięćdziesiąt uderzeń.
- Następne pięćdziesiąt - dodał Sven.
Josephine wydawało się, że słyszy westchnienie Jackie.
- Rozbierz się - rozkazała Annabella.
Josephine usłyszała, jak Suriko podchodzi do pielęgniarki i uwalnia ją z kajdanków.
Przymrużyła oczy i przełknęła ślinę.
Ciepła dłoń kierowcy spoczęła na jej głowie, mierzwiąc włosy.
- Czy ona chce popatrzeć? - zapytał rozbawionym tonem. -Chce?
Josephine potwierdziła skinieniem głowy. Zaśmiali się.
- Niech patrzy - powiedział. - Niech przyjrzy się, jak jej przyjaciółka znosi karę.
Przestraszona, spojrzała mu w twarz. Był teraz bez okularów. Spoza maski patrzyły na nią
jego oczy, zielone i tajemnicze. Wyszczerzył zęby i podrapał się leniwie po brzuchu.
Odepchnął jej głowę i wrócił do starego krzesła.
Josephine spojrzała na Jackie. Ich oczy na moment spotkały się. Twarz Jackie była blada, na
jej policzkach błyszczał róż. Przebiegła oczami w dół skrępowanego ciała Josephine.
Zaczęła się rozbierać.

93

Zdjęła buty. Podniosła rękę na wysokość szyi, pociągnęła tasiemkę fartucha, rozwiązała ją i
ściągnęła fartuch przez głowę. Następnie rozpięła sukienkę, zsunęła ja z ramion i upuściła na
podłogę.
Wszyscy przyglądali się temu beznamiętnie, z maskami na twarzach i założonymi rękami.
Jackie stała przed nimi w malutkim, białym czepku, odziana jedynie w stanik, majtki, pas i
czarne pończochy. Stanik był biały i mocno wycięty. Jej piersi wyglądały jak gruszki, długie,
wysmukłe gruszki w białych filiżankach. Widać je było jeszcze wyraźniej, gdy pochyliła się
do przodu, aby odpiąć podwiązki. Balansując, bez niczyjej pomocy, podniosła wpierw jedno a
potem drugie kolano, oparła kolejno każdą stopę o łydkę drugiej nogi i zręcznie zsunęła
pończochy. Stanęła wyprostowana i bosa na chropowatych deskach. Po raz trzeci sięgnęła za
siebie, by odpiąć stanik. Ściągnęła ramiączka. Upadł cicho u jej stóp.
Wargi Josephine zadrżały na widok jej dużych, różowych brodawek.
Jackie zrzuciła pas od pończoch. Wsunęła kciuki pod gumkę majtek, pochyliła się lekko i
zsunęła je powoli w dół, po czym uniosła kolejno stopy i uwolniła nogi.
Złączyła dłonie na plecach, a kierowca podszedł do niej i nałożył kajdanki. Josephine
spojrzała w tym kierunku i dostrzegła to, czego nie zauważyła wcześniej: torba nie była
wypełniona bynajmniej kijami golfowymi, lecz rózgami, biczami do konnej jazdy, batami na
zwierzęta, wiązkami prętów. Wiedziała, do czego miało to służyć.
Suriko wyjęła długi pas z grubej skóry.
Nagle Josephine usłyszała własny krzyk:
- To nie była jej wina! Nie!
Energicznie potrząsała głową.
Wszyscy przyglądali się jej z ciekawością.
- To była moja wina! - zaczęła ich przekonywać. - Ukarzcie mnie! Och, ukarzcie mnie, nie ją!
Oprawcy wymienili szybkie spojrzenia. Również dwie obnażone kobiety popatrzyły sobie w
oczy.
Prośba Josephine zawisła w powietrzu.
Nikt się nie odezwał. Musieli jakoś się do tego ustosunkować.
- Ukarzemy was obie - powiedziała Suriko tonem, w którym brzmiała ostrość, jakby wciąż
zostawiała sobie czas na zmianę decyzji. - Jackie wcale nie dostanie mniej, jeśli ukarzemy
również ciebie.
Josephine przypomniała sobie opowieść Jackie o Nicoli, która zaproponowała, że odbędzie
karę za nie obydwie. Ta historia musiała być wytworem fantazji, a nie prawdą. Obecna
sytuacja potwierdziła to.
Szarpnęła się w przód na łańcuchu.
- Pozwólcie mi dzielić jej karę! - krzyknęła.
Ceremonialnie uwolnili Josephine z łańcucha i postawili ją twarzą w twarz z Jackie, pierś
przy piersi. W butach niewolnicy Josephine była wyższa.
Pokojówki przywiązały je do siebie skórzanymi pasami, w talii i kolanach. Annabella
połączyła wspólnym łańcuchem ich kołnierzyki, zatrzasnęła małą kłódkę umocowaną na
skuwce. Josephine poczuła, jak obie przyciśnięte do siebie piersiami, pokrywają się potem.
Poczuła znajomy zapach, który spijała zapalczywie ostatniej nocy. Wpatrzyła się tęsknie w
zielone, wilgotne oczy Jackie. Gdy pocałowały się, rozległ się ciepły pomruk aprobaty.
Sven sięgnął w górę i przymocował luźny koniec łańcucha do haka wbitego w dach.
Josephine zgięła nogi w kolanach, by móc przycisnąć krocze do krocza Jackie. Czuła się
słabo. Wszyscy trzymali w rękach bicze, otaczając je kołem.
Gdy padło pierwsze uderzenie, Josephine pomyślała:
"Doktorem Hazlem jest kierowca..."

94

ROZDZIAŁ 16

Czarna taksówka czekała na szczycie podjazdu. Kierowca stał obok, oparty o maskę
samochodu, w słonecznych okularach, białej koszulce i szortach. "Wiem, że ty wiesz" -
powiedziała do siebie Josephine. Wspinała się wydeptaną pomiędzy drzewami ścieżką. Szła
bardzo ostrożnie, rozkoszując się wolnym czasem.
Nie miała tatuażu. Należała do wszystkich.
Obudziła ją pokojówka, odsłaniając zasłony.
- Kolejny śliczny dzień, madame.
Postawiła na stoliku tacę z rogalikami i herbatą. A także złożony kawałek papieru.
Josephine czuła się zmęczona, obolała, ale zarazem ogromnie ożywiona. Nie pamiętała jak
znalazła się w łóżku. Pamiętała tylko gorąco, ból, skórzane pasy i łańcuchy, dzikie języki,
gorące i natarczywe członki. Pamiętała łzy i smak pochwy.
Pokojówka stała przy jej łóżku i mówiła do niej:
- Lekkie śniadanko, madame...
Wydawało jej się, że nigdy nie spała tak głęboko i tak dobrze.
- Słucham? - spytała mrugając i przecierając oczy.
- Przed pani grą. Pokojówka podała jej kartkę.
"Śliczna pani Morrow! Czy wyświadczy mi pani zaszczyt i zagra ze mną dzisiaj w tenisa?"
Podpisane było po prostu "Roy". Sygnał ostrzegawczy nieśmiało odezwał się w jej głowie.
Już po chwili była całkiem rozbudzona.
-Kto to jest Roy?
-Dżentelmen z pokoju numer l - powiedziała pokojówka.
- Ten z rudymi włosami? - spytała Josephine.
Pokojówka uśmiechnęła się szeroko, zachowując się, jakby była pośredniczką między
kochankami w umawianiu ich na randkę.
- Właśnie ten pan! - powiedziała z zachwytem.
"Wobec tego, to właśnie jest Roy Hazel, a nie żaden kierowca taksówki. Na pewno tak jest. A
to spotkanie to z pewnością kolejny test dla mnie i jeśli pomyślnie przez niego przejdę, to
dostanę tatuaż - pomyślała Josephine. - Mam tylko nadzieję, że nie będę musiała wygrać z
nim w tenisa."
- Strój dla pani znajduje się w szafie - powiedziała pokojówka.
Tenisowa koszulka nie miała kieszeni, a więc Josephine wsunęła kartkę za gumkę od majtek,
które były tak samo białe jak koszulka, spódniczka, skarpetki i buty.
Dzień zapowiadał się gorący, słońce przebijało się przez liście. Poczuła, że róg złożonego
papieru ociera się o jej delikatny tyłek, przesuwając się przy każdym ruchu. Był już wilgotny
od potu.
- Wyglądasz cudownie - stwierdził taksówkarz, otwierając drzwi samochodu.
- A ty masz na imię Roy - powiedziała Josephine. - Chyba zapomniano nas sobie przedstawić.
Przypomniała sobie, że był bardzo energiczny, jeśli chodzi o bat, nie zdarzało mu się chybić,
gdy ona i Jackie zwisały bezradnie na łańcuchu. Później ściskała kurczowo jego pośladki, a
on jej włosy, i w taki sposób popychali się i tarzali po zakurzonej podłodze.
Uśmiechnął się zmysłowo. Uścisnęli sobie dłonie.
Wyciągnął z kieszeni długi, biały szalik i potrząsnął nim w powietrzu.
- Pamiętasz? - zapytał.
Uśmiechnęła się. Obróciła się i pozwoliła mu zawiązać sobie oczy.
Zagłębił pieszczotliwie nos w jej ucho.
- Czy widzisz coś teraz?
- Tylko przyszłość - odrzekła Josephine.
Zachichotał.

95

Jechali wyboistą dróżką, po czym wydostali się na szosę.
Josephine leżała na plecach, czując na twarzy zimny, biały jedwab. Słyszała warkot
mijających ich samochodów. Niełatwo było dopuścić do siebie myśl, że na świecie istnieją
również inni ludzie. A już całkiem trudno było uwierzyć, że w pobliżu inni ludzie wstają,
przygotowują lunch, wychodzą z psami na spacer, czytają niedzielne gazety.
Tym razem ani ona, ani on nie opowiadali sobie żadnych historii.
Zjeżdżali wyboistą ścieżką w dół.
- Dobrze grasz w tenisa? - zagadnął kierowca.
- Fatalnie - odpowiedziała. W jej żołądku dało znać o sobie uczucie lęku. Wygra? Czy
przegra? O co mu w ogóle chodziło? Zatrzymali się. Usłyszała zgrzyt zaciąganego hamulca
ręcznego.
- Możesz to teraz zdjąć - powiedział.
- Przepaskę? - spytała zaskoczona.
- Trudno grać, mając coś takiego na oczach - powiedział łagodnie. „ Ściągnęła szal z głowy.
Samochód stał zaparkowany na trawie, na skraju wąskiej ścieżki, za wysokim żywopłotem.
Nad ogrodzeniem wznosiły się druty, trzy czy cztery metry nad ziemią.
Josephine otworzyła drzwi i wysunęła nogę. Zza żywopłotu dobiegał regularny dźwięk
odbijanych piłek tenisowych, szuranie stóp po asfalcie, a także okrzyki radości lub śmiechy
protestu.
Wysiadła z samochodu.
Ścieżką przechodziła starsza para. Mężczyzna w białych, flanelowych spodniach, blezerku,
krawacie i bezkształtnym, starym kapeluszu rybackim i kobieta w bladoniebieskiej sukience i
białym kardiganie narzuconym na ramiona. Uśmiechnęli się. Mężczyzna uchylił kapelusza.
- Dzień dobry.
- Dzień dobry - wymamrotała Josephine, nagle spłoszona i zakłopotana przebywaniem w
miejscu publicznym.
Nie miała ochoty nikogo spotykać. Nie wiedziała jak powinna reagować.
Roy uprzejmie ujął jej ramię i poprowadził wzdłuż żywopłotu do klubu. Nerwowo rzuciła
okiem na ludzi po obu stronach ścieżki. Wyglądali jak zwyczajni młodzi ludzie grający w
tenisa. Zobaczyła spaniela King Charles, który przebiegł obok, pochłonięty szukaniem
zabłąkanych piłek tenisowych.
Minęli korty i weszli do małego, drewnianego budynku klubu, ze sterczącymi zielonymi
wieżyczkami i powiewającymi na dachu chorągiewkami. Roy oparł się o wahadłowe drzwi.
- Witaj, Roy! - powiedział głos wewnątrz.
- Cześć, Trevor!
Trevor był wysokim i szczupłym nastolatkiem, z wysmarowanymi brylantyną włosami i
okularami w drucianych oprawkach.
Rozpromienił się na widok Josephine.
- To jest pani Morrow - powiedział Roy.
- Miło panią poznać, pani Morrow.
- Josephine, tak ma na imię - dodał Roy. - Nie będziesz miała nic przeciwko temu, żeby
Trevor mówił ci tutaj po imieniu, prawda?
- Oczywiście, że nie - odparła Josephine.
Jej głos łamał się i brzmiał nieszczerze. W rzeczywistości dotkliwie jej to przeszkadzało.
Zostać przedstawioną komuś spoza Estwych było bardziej dokuczliwym gwałtem niż
wszystko, co zrobili do tej pory z jej ciałem.
- Josephine pochodzi z Londynu. Przebywa teraz u nas w domu przez dzień lub dwa -
kontynuował nonszalancko Roy.
Josephine spojrzała na niego niepewnie. W wycięciu koszuli widziała jego owłosioną pierś i
połyskujący w słońcu łańcuszek.

96

- To prawda - odrzekła głupio.
- W rzeczywistości przyjechała tu na tydzień. Prawda Josephine?
- Tak - powiedziała czując się zakłopotana i zdradzona.
-1 jak ci się tutaj podoba w Estwych, Josephine? - spytał Trevor.
- Och, bardzo - odpowiedziała słabo. - Jest tu pięknie.
- Nam się też tak wydaje - powiedział Trevor szczerząc do zęby.
Josephine wstrzymała oddech. Była raczej skłonna biegać nago wśród płomieni, niż dopuścić,
by ktoś zadawał jej pytania na temat tego, co robi tu, na wsi.
Spojrzała na korty za sobą. Jedna para skończyła właśnie grę i opuszczała boisko,
pogwizdując na spaniela. Trevor wręczył Royowi i Josephine sprzęt i życzył im powodzenia.
Jeszcze raz podkreślił, że bardzo miło mu było poznać Josephine.
Po chwili znaleźli się na korcie.
Roy odbijał piłkę rakieta, podskakiwał, rozgrzewał się. Na sąsiednim korcie, za siatka., grało
kilka kobiet. Jedna z nich szczerzyła zęby i wybuchała głośnym śmiechem za każdym razem,
gdy nie udało jej się trafić w piłkę.
Josephine obróciła się. Słońce zaświeciło jej prosto w oczy. Dlaczego była tak nerwowa i
podejrzliwa?
Rozgrzewali się, odbijając wolne piłki. Josephine wreszcie się rozluźniła.
- Zagramy teraz? - zawołał Roy.
- Dobra - odparła pewnie.
Wygrała pierwszego seta.
Był wielki i silny, ale brakowało mu zwinności. Na dobrą sprawę łapała go przy siatce w
pułapkę, przechylając się nagle w bok, w lewo lub w prawo, i w ten sposób szybko go
wyczerpała.
Drugi set dwukrotnie doprowadził do równowagi. Roy był czerwony na twarzy i skarżył się
głośno na jej dziwaczne odbicia, Josephine spociła siei ciężko oddychała. Czasem, gdy
musiała wychylić się do piłki, czuła nagle ból w miejscach, gdzie bat spadał na jej plecy. Czy
zdarzyło się to rzeczywiście zaledwie wczoraj po południu? Spodziewała się, że wysiłek
fizyczny usunie resztki bólu z jej pleców, pośladków i ud. Pomału zaczęła odzyskiwać radość
życia.
Wygrała drugiego seta.
- Łatwo mi to poszło - powiedziała, śmiejąc się i docinając mu, gdy spotkali się przy siatce.
- Czy tak jest dobrze? - zapytał. - Czy mam ci przestać ułatwiać?
Jego uśmiech sprawił, że zapomniała, gdzie się znajduje. Zapomniała o innych graczach,
swoich nerwach, obawach o to, czy uda się jej przejść przez ten test, czymkolwiek on był i
czy wykaże się na tyle, by zarobić na swój tatuaż. Znowu go pragnęła.
- Jeśli jesteś w stanie - odparła.
Tak łatwo przychodziło jej żartować sobie z niego, był jak wielki pluszowy miś.
Jego oczy były zielone jak trawa. Złoty ząb świecił w słońcu.
Wygrał następnego seta i jeszcze jednego. Walczyła, ale poniosła porażkę. W drugim secie
wygrała zaledwie jednego gema.
Wówczas nagle przerwał.
Stała pochylona, z rękami opartymi o kolana, łapiąc oddech.
- Ostatni, rozstrzygający? - zaproponował.
Próbowała wyprostować się. Bolały ją boki, kostki, nadgarstki i ramiona. Nabiegała się teraz
więcej i bardziej bezużytecznie niż w ciągu ostatnich piętnastu lat.
Głowa bolała ją od nadmiaru słońca. Czy powinna przyjąć jego propozycję, czy też przyznać
się do porażki?
- Nie wiem, czego chcesz!
Zdała sobie sprawę, że kobiety na sąsiednim korcie przerwały grę i przyglądają się jej.

97

Roy podszedł do niej bliżej i oparł się o siatkę.
- Czy masz już dość? - zapytał bez śladu zaniepokojenia w głosie.
- A o jaką stawkę gramy? - spytała. Wydął wargi.
- Powinnaś o to zapytać, zanim zaczęliśmy grę, czyż nie tak? Wyciągnął rękę, odebrał od niej
rakietę i poklepał ją delikatnie po ramieniu.
- Weź prysznic - powiedział wskazując drzwi znajdujące się w budynku klubu. - A ja odniosę
to Trevorowi.
Josephine, pokonana i przygnębiona, udała się do damskiej przebieralni. Nie zastała tam
nikogo. W jednym rogu leżał stos liczników, a na przeciwległej ścianie znajdowały się
poprzegradzane kabinki pryszniców. Na podłodze leżało mnóstwo wilgotnych, zużytych
ręczników. Szafki były znormalizowane, srebrno-stalowe, a pomiędzy nimi znajdowały się
drewniane ławeczki.
Josephine usiadła i zwiesiła głowę, ciągnąc za sznurowadła. Nie zaznajomił jej z zasadami
testu. Wiedziała, że oblała, na czymkolwiek miałoby to polegać. Nie miała żadnej szansy,
bezapelacyjnie. Ściągnęła skarpetki.
- Cholera!
Bawił się nią. Nie była to normalna gra. Przypominało to raczej zabawę w kotka i myszkę.
Nadal była niczyja.
Gwałtownie ściągnęła koszulkę przez głowę. Jej biust zakołysał się, nie mając oparcia w
staniku.
Przypomniała sobie piersi Jackie, mocno przyciśnięte do swoich.
Zdjęła szorty i majtki. Wilgotny, zwinięty kawałek papieru upadł na posadzkę.
Nie zwróciła na to uwagi. Wzięła ręcznik i udała się pod prysznic.
Woda była gorąca. Znalazła olbrzymią kostkę białego mydła. Namydliła całe ciało.
Pod koniec ostatniego gema trafił się jej bardzo łatwy do odebrania strzał. Piłka znajdowała
się całkowicie w jej zasięgu i łatwo mogłaby ją odebrać, ale była już zbyt zmęczona.
Poczekał, aż wyczerpie siły, a wtedy ją załatwił.
Stała teraz plecami do wejścia. Prysznic syczał głośno. Nie słyszała kroków bosych stóp do
chwili, gdy znalazły się tuż za nią.
Położył rękę na jej ramieniu. Podskoczyła i krzyknęła z przerażenia, obracając się.
To był Roy. Nagi. Uśmiechając się, przyciągnął ją do siebie.
Gdy wszedł pod strumień, woda zmoczyła włosy na jego klatce piersiowej, tak że przylgnęły
do ciała. Ujrzała jego tatuaż.
-Co?...
- Moja nagroda - odparł.
Przyciągnął ją bokiem do siebie, lewą ręką. Puścił ją na chwilę, po czym objął jej plecy i
chwycił za prawe ramię, zmuszając, by się pochyliła.
- Roy! Nie tutaj!
Nie zwrócił uwagi na jej okrzyk.
W strumieniu pełnej mydlin wody wymierzył jej klapsa wielką, owłosioną ręką. Josephine
walczyła i protestowała. Woda spływała po nich obu. Jego olbrzymia dłoń wznosiła się i
opadała, wznosiła się i opadała. Szarpiąc siei ciężko chwytając powietrze, wyślizgnęła mu się
i klęknęła jednym kolanem na kafelkach, tuż przed nim.
Jego członek był w stanie erekcji. Ujęła go w dłoń.
Westchnął głośno z rozkoszy.
Na pewno pamiętał historię, którą mu opowiedziała o sobie i Marii pod prysznicami. To
odkrycie przeraziło ją o wiele bardziej, niż samo jego zachowanie. Zaczęła błagać:
- Nie teraz Roy! Nie teraz! Poczekaj, aż wrócimy...

98

Ale on już znajdował się na podłodze, przy niej, pocierając mokrym ciałem o jej ciało, wśród
mydlin i strumienia wody. Usiadł pod prysznicem i przełożył ją przez kolano. Bił z
determinacją, w taki sam sposób, w jaki Annabella grzmociła ją szczotką do włosów.
Uniósł ją na rękach, po czym ponownie umieścił na podłodze, ustawiając na czworakach, w
rozkroku, z wypiętym tyłkiem. Zorientowała się, że okrąża ją, by dobrać się do niej od tyłu.
Na równi rozbawiona co przestraszona, opierała się:
- Nie tutaj! Ktoś może wejść!
Podniosła się i na powrót przyjęła pionową postawę. Hałaśliwe kobiety mogły nadejść w
każdej chwili. Zmoczone, ciemnobrązowe włosy oblepiały wielką czaszkę. Jego erekcja
przypominała gruby kij. Znała długość i grubość jego członka w stanie podniecenia. Również
jego smak. Potrząsnęła głową szybko i gwałtownie.
- Nie, Roy! Nie! - prawie krzyczała. Wyciągnął do niej jedną rękę. Zrobił unik. Sięgnął poza
nią, do miski z mydlinami. Wyciągnął coś, co było małe i czarne. Z pomrukiem gniewu rzucił
to w wodę, tuż do jej stóp. Było to domino. Dwa oczka.
Josephine poczuła się, jakby przeszył ją prąd. Złapała się za pośladki i aż wciągnęła nosem
trochę wody. Przetarła oczy i wpatrzyła się w niego z dzikim zdziwieniem.
Nagle poczuła gwałtowne podniecenie. Było to tak, jakby ten nędzny, tenisowy mecz i ciężka
próba na poddaszu w ogóle nigdy się nie zdarzyły. Schyliła się po mokre domino.
Wyślizgnęło się z jej palców i zawirowało na posadzce. Zanim je odzyskała, Roy był już z
tyłu.
Barbarzyński klaps sprawił, że znalazła się poza strumieniem wody. Mężczyzna skoczył na
nią i po krótkich zmaganiach powalił na posadzkę. Pociągnął ją za biodra, stawiając ponownie
na czworakach. Posłuszna teraz, rozszerzyła nogi i wypięła tyłek do góry. Zaczęła pobudzać
się palcem, pojękując za każdym razem, gdy jego dłoń spadała na tętniący od uderzeń tyłek.
Roy podniósł się i wcisnął między jej naprężone uda. Pchnął. Główka jego penisa wsunęła się
pomiędzy jej nabrzmiałe wargi. Ze słodką i bestialską siłą znalazł się w niej.
Josephine krzyknęła głośno. Paznokcie zaskrobały szaleńczo o kafelki.
Zwaliwszy się na nią, Roy kontynuował bicie, to w lewy, to w prawy pośladek i chłostał jej
boki, jakby była opornym rumakiem.
Zaszlochała. Wydawało jej się, że ma zupełnie zmiażdżony tyłek. Walczyła z nim teraz, nie
wiedząc gdzie znajduje się jego, a gdzie jej ciało. Wiedziała jedynie, że potrzebuje
pobudzania, prowokowania i bicia, aż do ekstazy i uległości. Zacisnęła zęby, piszcząc, gdy
wbił paznokcie w jej ramiona. Ślizgała się z nim po mokrej posadzce w kierunku prysznica,
aż zanurzyli się ponownie w strumieniu orzeźwiającej wody.
Nagle i brutalnie wyszedł z niej. Wpełzał na jej plecy, przygniatając swoim ciężarem.
Wyślizgnęła się spod niego. Jego członek był intensywnie czerwony i połyskiwał. Chwycił ją
za ramiona, gdy wydostała się spod jego ud i przyciągnął jej głowę w kierunku swojego
krocza. Podtrzymywał oburącz głowę Josephine na wysokości swojego żołądka, tak by mogła
wygodnie obsługiwać jego członek.
Woda z prysznica spadała na jej plecy, jak tropikalny deszcz. Nagle chwycił ją pełną garścią
za włosy, pociągając tak mocno, że aż krzyknęła. Poczuła, że dostał spazmów w jej włosach...
Leżała tam, czując się zbezczeszczona. Ale jednocześnie ogarniała ją ekstaza.
Roy podniósł się, kudłaty i całkiem mokry. W jego oczach pojawił się wyraz zachwytu.
Wydał dźwięk triumfu, przypominający pianie, po czym pochylił siei złożył na jej ustach
wilgotny pocałunek, nie brzydząc się własną spermą, ściekającą po jej twarzy.
Josephine próbowała wstać, ale nie dała rady. Klęczała nadal pod prysznicem i zaczęła się
ponownie namydlać. Tyłek ją palił. Pokropiła włosy szamponem.
Woda zmyła jego nasienie. Po wszystkim.
Gdy wyszła spod prysznica owinięta w ręcznik, zobaczyła, te pokojówka w czarnej sukience i
białym fartuszku zbiera z podłogi mokre ręczniki.

99

Zatrzymała się zdziwiona i wlepiła w nią wzrok.
Tak więc mieli tu również służące.
Dziewczyna zerknęła na nią, dygnęła grzecznie i umknęła.
To była Janet, pokojówka, którą Annabella ukarała w jej pokoju.
-Janet! Poczekaj!
Ale jej już nie było.
Josephine rozejrzała się za strojem tenisowym.
Przepadł.
Spróbowała zajrzeć do szarych szafek.
Poszło jej to łatwo. Wszystkie były otwarte. I wszystkie puste.
W jej umyśle zrodziło się dziwne podejrzenie. Powłócząc nogami, wyszła naga i bosa z
przebieralni.
Ostrożnie wyjrzała zza rogu budynku.
Cała okolica była opustoszała. Drzewa szeptały na wietrze i milkły. Korty tenisowe pogrążyły
się w ciszy, siatki były opuszczone.
Wszyscy zniknęli. Nawet pies.
Josephine, ogarnięta paniką, zaczęła biec ścieżką pomiędzy kortami, okrążając wysoki
żywopłot.
Taksówka odjechała. Droga była także wyludniona.
Niezdecydowana, wróciła do klubu, by poszukać telefonu. Znalazła aparat w jednym z
opuszczonych pokoi klubowych i podniosła słuchawkę. Do kogo mogła zadzwonić? Do
nikogo. Trzymała słuchawkę przy uchu. Martwa cisza.
Josephine opuściła klub i udała się wąska dróżką w kierunku szosy, którą przybyli. Zanim
uszła sto metrów, usłyszała szmer rzeki. Zanim przeszła następne sto, ujrzała drzewo
wyłaniające się zza żywopłotu i rozpoznała je.
To było drzewo zza okna jej sypialni.
W żywopłocie znajdowała się furtka. Otworzyła ją i weszła
na teren posiadłości.
Nie opuścili w ogóle domu. Kort tenisowy znajdował się tui za budynkiem, ogrodzony ze
wszystkich stron roślinnością.
Wlokła się ścieżką naga, po czym weszła do środka ogrodowymi drzwiami. Pod drzewem stał
zaparkowany zielony, sportowy samochód, ale ani śladu kogokolwiek w pobliżu.
Na górze, w pokoju numer trzy, znalazła przy łóżku tacę z gorącym daniem, sałatką, owocami
i pół butelki schłodzonego Chablis.
Była tam również koperta.
Dostrzegła ją pod talerzykiem z owocami. Zawierała w środku coś ciężkiego.
Rozdarła ją i wysypała zawartość na łóżko.
Domino: dwie trójki.
I karteczka: - „Wypocznij teraz. Jutro będziesz moja."
Od Svena.

ROZDZIAŁ 17

Stojąc na przystanku autobusowym, na trawiastej wysepce, gdzie wysadził ją Roy, Josephine
prażyła się w promieniach lekko zamglonego słońca. Chociaż nie zanosiło się na deszcz,
ubrana była w długi płaszcz przeciwdeszczowy z czarnej popeliny, ozdobiony cieniutką,
purpurową linią. Pod płaszczem miała szeroki, czarny pas do pończoch, pończochy, również
czarne i buty. Nic poza tym, nawet kołnierzyka. Roy zdjął jej z oczu przepaskę i wysadził z
taksówki.
Annabella dała jej jednego funta.

100

- To na drogę do Houghton Hill i powrót.
- A Roy nie może mnie zawieźć?
- Tylko do przystanku autobusowego.
W Houghton Hill miała zrobić zakupy.
Dostała pisemne polecenie. Takie samo pismo, jak na poprzedniej kartce: "Jedź do
Wheatleyów. Przywieź od nich pejcz."
Bez pieniędzy. Oczywiście będzie musiała go ukraść. Poczuła, że odzywa się w niej jakiś
sygnał ostrzegawczy i jednocześnie podnieciła ją ta perspektywa. Nigdy przedtem nie kradła
w sklepie, nigdy w życiu. A co się stanie, gdy ją złapią?
Przynajmniej ta podróż była realna. Wsiadła do starego brązowo kremowego autobusu,
zapłaciła za przejazd, ostrożnie zajęła miejsce, po czym poświęciła swoją uwagę polom i
przydrożnym drzewom za oknem. Przyciągnęła kilka zdziwionych spojrzeń, ubrana w zbyt
ciepły na tę porę roku płaszcz. Ukryła lekki uśmieszek podniecenia. Co by powiedzieli, gdyby
dowiedzieli się, że jest pod spodem naga? Niewiele ją to obchodziło. Pozostali pasażerowie
byli jak istoty z innego świata, stanowili tylko dodatek do jej filmu. Do filmu, w którym ona
była gwiazdą.
Była dumna i zadowolona z tego, że została zaakceptowana. Roy nie przyznał się, że jest dr
Hazlem, ale oczywiście przeszła pomyślnie przez jego test. Możliwe, że dał jej to domino,
gdyż zrobiło mu się jej żal. Sven nigdy by tak nie postąpił.
« Autobus toczył się w górę Houghton Hill i zatrzymał się na starym rynku. Nie musiała pytać
o Wheatleyów. Zobaczyła ten sklep, gdy tylko wysiadła z autobusu, po drugiej stronie ulicy.
Był olbrzymi. Wymalowany na złoto napis nad drzwiami głosił: "Dostawy dla klientów".
Josephine przeszła przez ulicę i spojrzała na wystawę. Dwa eleganckie gipsowe manekiny w
wysokich butach z cholewami i kurtkach strzeleckich uśmiechały się martwo obok kosza
wypełnionego naczyniami przeznaczonymi na piknik. W rogu wystawy wypchany bażant
gapił się natarczywie na mijających sklep przechodniów. Druga witryna pełna była
przyborów wędkarskich, wędek, siatek i muszek.
Josephine popchnęła drzwi i weszła.
Wewnątrz było chłodno i wilgotno. Kilka rodzin przymierzało kapelusze słoneczne i oglądało
koszulki. Stary mężczyzna, podobny do tego, który ukłonił jej się wczoraj przy kortach
tenisowych, wodził palcami po srebrnych kolbach rewolwerów.
Josephine podeszła śmiało do jednego ze sprzedawców.
- Czy sprzedajecie tu pejcze? - spytała wyniośle. Nie spojrzał nawet na nią.
- Na dole, madame.
Znajdowały się tam, na półkach i w oszklonych gablotach laski, kije golfowe i bilardowe,
parasolki, rózgi i pejcze. Za szklana ladą stał z założonymi rękami sprzedawca - blady, młody
mężczyzna. Josephine uśmiechnęła się do niego.
Odwzajemnił uśmiech.
- Czym mogę pani służyć, madame? Spojrzała mu prosto w oczy.
- Interesują mnie pejcze - powiedziała.
- Rozumiem, madame - opuścił swoje miejsce i poprowadził ja do szklanej gablotki w rogu. -
Mamy skórzane, ten ma rękojeść z kości, a ten tutaj to nowość, z leciutkim stalowym
trzonkiem.
Były brązowe i czarne. Jedne z pętlą na nadgarstek, inne z ozdobnymi chwostami. Były bicze
z uchwytami z miękkiej masy, z kości słoniowej i z szylkretu - z pewnością plastykowe,
imitacje.
Josephine przerwała potok słów sprzedawcy.
- Czy mógłby pan otworzyć tę gablotę?
- Oczywiście, madame - młody mężczyzna wyciągnął z kieszeni pęk kluczy na łańcuchu,
wybrał jeden i otworzył szklaną szafkę.

101

Josephine dotknęła pejczy palcami. Wyglądały groźnie i dziwacznie. Pochyliła się niżej,
zastanawiając się, czy są jakoś przymocowane.
- Czy mogę? - spytała.
Wyraził zgodę.
Wyjęła jeden z podpórki, zważyła go w ręku i pytając sprzedawcę o zdanie, świsnęła nim
eksperymentalnie w powietrzu. Następnie rozejrzała się wkoło. Nikogo nie było w pobliżu.
Skrzywiła wargi, potrząsnęła głową i odwiesiła bicz z powrotem na miejsce. Pogładziła inny,
zawahała się przy trzecim. Zakasłała. Zakasłała ponownie, przepraszając i nadal kaszląc
bezradnie.
Sprzedawca zaczął się wiercić, zaniepokojony.
- Czy mogę prosić wody? - wydusiła z siebie, wciąż kaszląc.
-Wody!
Mogłaby przysiąc, że w jego oczach ujrzała wyraz podejrzliwości, ale przytaknął,
wymamrotał coś i spiesznie wyszedł z pomieszczenia, znikając z zasięgu wzroku. Jedną ręką
Josephine odpięła płaszcz, a drugą szarpnęła za koniec bicza. Tak szybko jak mogła, wsunęła
za pas do pończoch. Na nagich udach poczuła jego chłód i gładkość. Przykryła go płaszczem,
a rękojeść umocowała tak, by zabezpieczyć bicz przed wypadnięciem na podłogę.
Serce biło jej tak głośno, że mogła je usłyszeć.
Wyciągnęła z gabloty inny bicz i przymknęła drzwiczki. Usłyszała kroki wracającego
sprzedawcy. Położyła drugi bicz na ladę i posłała sprzedawcy promienny uśmiech. Trzymał w
ręku papierowy kubeczek z wodą.
- Tak mi przykro - powiedziała. -1 głupio.
- Ach, to drobiazg, madame.
Podał jej wodę. Podziękowała mu z wdzięcznością i poklepując się po klatce piersiowej, piła
małymi łykami, z trudem przełykając. Mężczyzna wrócił na swoje miejsce, po drugiej stronie
lady.
Gdy Josephine skończyła tę pantomimę, skierowała jego uwagę na pejcz leżący na ladzie,
-Jaka jest cena? Odpowiedział jej.
- Czy mógłby mi pan to zapisać? - jakże łatwo przyszło jej teraz takie uprzejme zachowanie.
Obawiała się nieco, że zadrży jej ręka i wyleje wodę z kubka. Ten sposób zachowania wydał
jej się dziwny w porównaniu z tym Jak traktowała sekretarki i sprzedawców na co dzień", w
rzeczywistym świecie, jakby byli podrzędnym gatunkiem. No tak, pomyślała, bo tak w istocie
było. Tylko wybrani mieli wytatuowaną maskę domina na piersi.
Sprzedawca wyciągnął do niej kartkę papieru.
- Stokrotne dzięki. - Schowała ją do kieszeni. - Która to godzina? Och, zrobiło się późno,
muszę już iść. Do widzenia.
Oddaliła się szybkim krokiem w stronę schodów, kierując się prosto do otwartych drzwi,
ulicy, światła słonecznego i wolności.
Nagle czyjaś dłoń spoczęła na jej ramieniu.
Josephine obróciła się, unosząc ze zdumieniem brwi. Ujrzała tęgą kobietę około
pięćdziesiątki, w eleganckiej garsonce.
To była Annabella. Josephine widziała ją przedtem w drugim końcu sklepu, jak przyglądała
się towarom. Nie zwróciła jednak na nią uwagi, myśląc, że jest zwykłą klientką.
- Pozwoli pani tędy, madame? - powiedziała Annabella spokojnym i uprzejmym tonem, ale
ogromnie stanowczym.
Josephine nie miała wyboru.
Annabella zaprowadziła ją do biura. Na drzwiach widniał napis: "DYREKTOR".
Zamknęła za nimi drzwi. Pokój był pusty.
- Przykro mi madame, ale muszę panią prosić o rozpięcie płaszcza.
Josephine zaczerpnęła głęboki oddech.

102

Rozwiązała pasek, odpięła guziki i rozchyliła płaszcz.
Annabella nawet nie mrugnęła okiem na widok jej obnażonych piersi i nagiego krocza.
Beznamiętnie podeszła do Josephine, wyciągnęła rękę i ujęła rękojeść bicza, wysuwając go
zza pasa do pończoch. Wyciągnęła go, nie patrząc Josephine w oczy. Josephine poczuła, jak
jest długi, gdy prześlizgiwał się po jej ciele.
Annabella odwróciła się i położyła bicz na dyrektorskim biurku.
Josephine okryła się ponownie płaszczem i zawiązała pasek. Nie zapięła jednak guzików.
Annabella podniosła słuchawkę dyrektorskiego telefonu.
- Czy jest tam pan Breimer? - zapytała obojętnym, zawodowym tonem. - Proszę żeby
przyszedł zaraz do biura.
Josephine zdezorientowana, rozglądała się wokół. Biuro było prawdziwe. Oczywiście sklep
również. To nie było tak, jak z kortami tenisowymi. To był prawdziwy sklep, w prawdziwym
mieście.
Cóż więc robiła tu Annabella?
Już sam fakt, że była to Annabella przerażał ją o wiele bardziej, niż gdyby to był ktokolwiek
inny. Annabella oszukała ją. Była już teraz dwiema osobami. A może również trzecią? Czy
była to kolejna, szczegółowo opracowana pułapka? W co zamierzają ją wplątać tym razem?
Josephine jednej rzeczy była pewna. Mianowicie wiedziała, że nigdy, przenigdy nie wolno jej
o nic pytać.
Czy powinna przekupić tego dyrektora, pana Breimera? Czyż jej biust nie był wspaniały, jej
ciało przyciągające, a obietnica czająca się pomiędzy jej udami nieodparta? Gdyby Josephine
była stara, nigdy nie myślałaby o swoim ciele w ten sposób, ale teraz wiedziała, że takie ono
istotnie jest.
Na zewnątrz rozległy się kroki.
Annabella spojrzała w kierunku drzwi.
Klamka się poruszyła.
Josephine zwróciła twarz w stronę drzwi, rozwiązując ponownie pasek.
Drzwi otworzyły się i do pokoju wkroczył Sven.
Ubrany był w jedwabny, letni garnitur gołębioszarego koloru z delikatnymi szarymi
prążkami. Do tego miał kremową koszulę i krawat w kolorze krwi. Jego włosy były starannie
uczesane. Zlustrował ją oczami, jakby widział ją po raz pierwszy.
Leciutkim ruchem brody wskazał płaszcz.
Dramatycznym gestem Josephine rozchyliła go i zrzuciła z ramion. Ześlizgnął sią po jej
plecach i zawisł na łokciach.
Oczy Svena zabłysły na widok jej ciała.
Spojrzał na pejcz leżący na biurku.
Josephine pomyślała, że użyje go, ale nie stało się tak. Obszedł biurko i otworzył szufladę.
Wyciągnął z niej mały bicz z kilkoma rzemieniami i położył go na blacie biurka, obok pejcza,
takim gestem, jakby kładł długopis.
- Doskonały wybór, madame - powiedział, dotykając pejcza koniuszkiem wymanicurowanego
palca. - Jeden z naszych najlepszych.
Josephine spojrzała mu w oczy. Oddychała głęboko, czując jak jej biust się unosi.
Annabella wciąż była w pokoju. Podeszła do drzwi i cicho je zamknęła. Josephine usłyszała
zgrzyt klucza w zamku. W pierwszej chwili pomyślała, że Annabella wyszła, ale nie, nadal
była obecna w pokoju. Obserwowała całą scenę w milczeniu.
Sven wziął bicz do ręki.
- Nazywam go karcicielem - powiedział, gładząc lekko palcami. - Polecany jest szczególnie
do karania niewolników.
Koniuszkiem palca przesunął w dół rękojeści sprośnym, erotycznym gestem.
- Pejcz zabierzesz dla Suriko - powiedział.

103

Josephine uniosła brodę i wyprostowała się. Myślała o Annabelli. Annabella była obecna
przez cały czas, gdy Sven nią rozporządzał. Dlaczego tak było?
Nagle zrozumiała. Annabella to dr Hazel. Czy dr Hazel mógł być kobietą? Jakoś nie przyszło
jej to wcześniej do głowy. Czy kobieta mogła być tak okrutna? Suriko była...
Sven wykonał ruch ręką i Annabella podeszła, by zdjąć Josephine płaszcz.
Pod kierunkiem Svena, Josephine podeszła do regału z książkami i wyjęła trzy najcięższe
tomy, jeden po drugim, po czym ułożyła je w stos na blacie biurka, na samym brzegu. Stała
naga przy biurku. Jej buty były na tyle wysokie, że dotykała łonem szczytu książkowego
stosu.
Pochyliła się nad biurkiem i pomagając sobie rękami przyjęła odpowiednią pozycję. Piersi
przycisnęła mocno do wypolerowanego drewna.
Sven uniósł jej biodra i umieścił na szczycie stosu. Bez dodatkowych instrukcji rozszerzyła
nogi i wspięła się na czubki palców. Przesunął krawędź dłoni pomiędzy jej udami,
sprawdzając jej gotowość.
Wiedziała, że gdy cofnie rękę, będzie ona mokra.
Karciciel uderzył ją. Było to coś odmiennego, niż wszystko do tej pory. Gdy stykał się ze
skórą, ból rozprzestrzeniał się, dosięgając ją w kilku miejscach naraz. Uderzał i kłuł. Bardziej
odczuwała go jak drut niż jak skórę.
Przy trzecim razie zauważyła, że uderzenie poprzedza lekki świst, gdy bat przecinał
powietrze. Sven biczował ją lekko, z jedną dziesiątą tej siły, której użył w stosunku do niej
pierwszej nocy. Tyłek jej zalśnił i zapłonął żywym ogniem. Dyszała i szarpała się na biurku,
odrzucając w tył głowę i zaklinając się.
Palenie wzrastało. Jej pośladki pulsowały ogniem. Nie potrafiła powiedzieć, czy nadal ją
biczuje, czy już przestał. Sapała i podskakiwała. Książki ślizgały się pod nią.
Poczuła, że Sven naciska lewą ręką jej plecy. Smagnął ją znowu. Krzyknęła. Jeszcze raz.
Mocno zacisnęła oczy. Kolejny raz. Zaciskając mocno oczy, widziała ciemny, płynny ogień
we wnętrzu ziemi.
Skończył ją smagać. Poklepał po udach i poprawił na biurku. Josephine uniosła się,
wybuchnęła płaczem i rozejrzała wkoło.
Sven rozpinał rozporek.
Wyciągnął członka.
Zaczął rosnąć w jego dłoni, stercząc pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym, skierowany
w jej stronę. Czuła jak tworzy się pod nią kałuża z wilgoci sączącej się spomiędzy jej ud.
Obejrzała się przez ramię i bardziej rozszerzyła nogi.
Annabella opuściła swój posterunek przy drzwiach. W ręku trzymała słoik wazeliny. Zdjęła
wieczko i zaczęła smarować grubo sterczący członek Svena. Gdy pokryła go już
wystarczająco, zaczerpnęła sporą garść i wpakowałam tylny otwór Josephine.
Josephine poczuła nagle jakby napór stolca. Krzyknęła gwałtownie i niepohamowanie.
Annabella, nie zwracając na nią uwagi, nadal pakowała w nią wazelinę. Josephine przylgnęła
z całej siły twarzą do blatu biurka, mocno zaciskając powieki. Wytłumaczyła sobie, że wcale
nie zamierzała się sfajdać, po prostu jej tyłek nie wiedział, co czyni.
Annabella cofnęła wreszcie rękę.
Sven pochylił się między udami Josephine. Podniósł rękami jej kolana i podtrzymał je. Jego
potężna erekcja wsunęła się w szczelinę jej drżącego tyłka.
Josephine przylgnęła mocno do biurka, a on położył na niej ręce, uniósł biodra i wszedł w nią.
Był gorący. Wrzasnęła. Czuła, jakby członek przeszył jej łono i poprzez brzuch i serce dotarł
do mózgu. Wydawała niekontrolowane okrzyki, ściskała i rozluźniała mięśnie pochwy,
obejmując go. Zapięcie jego rozporka wpijało się jej w pachwinę, poła marynarki drażniła
pośladki, tym razem wcale nie jedwabiście. Tyłek palił ją od bicza, głowę pełna miała
płynnych skał, ale znajdowała się gdzieś w górze, fruwała w obłokach.

104

Wyszedł z niej wreszcie. Wiedziała już, co teraz nastąpi.
Wepchnął członek w jej odbytnicę.
Czuła się tak, jakby umieścił tam pogrzebacz.
Krzyknęła. Wkręcił się w nią drżącym ruchem. Poczuła, że jej odbytnica zakleszcza go. Nie
mogła złapać oddechu. Ogień okręcił się spiralnie wokół jej kręgosłupa. Słyszała własny
szloch. Księgi wyślizgnęły się spod niej i z łomotem upadły na podłogę, jedna po drugiej.
Sven pochylał się nad nią, prawie leżąc na jej plecach. Przełożył jedną rękę nad jej ramieniem
i chwycił się krawędzi biurka. Ledwo mogła poruszyć się. Był wszędzie: na niej, w niej.
Wtargnął w nią całkowicie, czując sobą jej kości, żyły, wszystkie pory skóry. Zanurzał się w
niej krótkimi, brutalnymi ruchami. Słyszała, jak sapie prosto do jej ucha.
Osiągnęła całą serię szczytów, jak kolorowe fajerwerki, przechodzące od bursztynu w szkarłat
i na powrót w biel. Śmiała się, wydawała gardłowe okrzyki zwierzęcej pasji i żądała jeszcze.
Gdy tak wiła się pod nim, osiągnął zaspokojenie w jej tyłku. Wśród mocnych, płynnych
wstrząsów poczuła, że ucisza się w niej.
Podniósł się ociężale.
Wciąż byli złączeni.
Josephine słyszała ćwierkanie ptaka za oknem i szum pojazdów dobiegający z ulicy. Tyłek ją
palił. Serce znieruchomiało.
Badał jej wygięte ciało dłońmi. Usłyszała lekki szmer i poczuła materiał przesuwający się
między jej nogami. Mężczyzna usunął się całkiem. Leżała wciąż bez ruchu.
Skończył tak szybko. Zbyt szybko.

ROZDZIAŁ 18

Pokojówka miała na imię Lorna. Właśnie wcierała maść łagodzącą ból w pośladki i uda
Josephine. Lorna wcale nie uważała, że Suriko jest okrutna.
- Trzyma nas w stanie ciągłej gotowości, to prawda - przyznała.
Josephine leżała nago na łóżku, za poduszkę służyły jej własne ramiona. Lorna uciskała lekko
obiema dłońmi jej ciało, zataczając niewielkie koła w przeciwnych kierunkach. Przywracała
Josephine siły, polerując ją jak skarb, dziedzictwo, piękny mebel.
- Gdy jest tutaj, musimy bardzo uważać - mówiła dalej Lorna.
- A co z dr Hazlem? - spytała Josephine rozmarzonym głosem. - Kiedy dr Hazel zjawi się
tutaj?
- Wkrótce. Lada dzień Jak twierdzi pani Taylor. Josephine przesunęła się nieco na łóżku.
- Musiałam się wobec tego pomylić. - Rozszerzyła lekko nogi.
- Odnośnie czego, proszę pani?
- Myślałam, że być może dr Hazel jest tutaj przez cały czas.
Ręce Lorny ześlizgnęły się delikatnie w dół, po zewnętrznej stronie ud Josephine, a następnie
powędrowały w górę, wewnątrz.
- Och, nie!
Josephine uniosła głowę i spojrzała wzdłuż pleców. Nie wydawały się specjalnie
pokiereszowane, biorąc pod uwagę ilość kar, jaką otrzymały. Była w rękach ekspertów.
Domyślała się, że ekspertem można zostać, jeśli się temu wystarczająco poświęci i regularnie
praktykuje. Poza tym są książki, które można czytać, by wzbogacić tę wiedzę.
Albo polegało to właśnie na tym, albo jej kara nie była mimo wszystko aż tak surowa.
- Lorna, jak wyglądam?
- Bardzo ładnie, proszę pani.
Josephine wsparła się na lewym ramieniu, a druga rękę wyciągnęła i chwyciła Lornę za
nadgarstek. Złączyła kolana, ale po przetoczeniu się na plecy rozchyliła je ponownie.
Spojrzała na Lornę, a jej brwi uniosły się w niemym pytaniu.

105

Ramiona Lorny pozostały nieruchome.
- Z przodu nie ma pani śladów - powiedziała poważnie.
- Nie ma ich tam, Lorno? Nawet...
- Nie, proszę pani - pokojówka uwolniła się z uchwytu Josephine i cofnęła się schodząc z
łóżka. Poprawiła czepek.
Josephine przeciągnęła lewą dłonią po swym ciele, ujęła biust, po czym pozwoliła zwisać mu,
lekko go tylko podtrzymując. Obróciła się w pościeli.
« Myślałam, że mogłabyś...
- Och nie, proszę pani - odrzekła Lorna. Wytarła ręce w chusteczkę usuwając resztkę maści z
palców. - Nie możemy tego zrobić - wyjaśniła.
Josephine zastanowiła się.
- A co będzie, jeśli wydam ci takie polecenie, Lorno?
- Nie, proszę pani - powiedziała ponownie. Niewzruszona, spojrzała na biust Josephine. - Nie
ma pani jeszcze tatuażu.
Zakręciła pokrywkę na słoiczku z maścią i odeszła. Josephine wstała Była znudzona, trochę
sfrustrowana. Kiedy wreszcie przybędzie ten dr Hazel? Kiedy otworzą swój krąg i przyjmą ją
do niego?
Przy śniadaniu nie było nawet żadnej notatki. Zdecydowała ubrać się w cokolwiek, co dla niej
przeznaczyli i zejść na dół. Spotka kogoś i na pewno coś się wydarzy. Jeśli nie, zawsze może
pójść na korty tenisowe i podokuczać tam komuś.
Otworzyła szafę i stanęła jak wryta, nie mogąc oderwać oczu od tego, co znajdowało się w
środku.
Na półce leżała jej czysta bielizna, ułożona w stosik: majteczki, stanik, trykotowe, obcisłe
spodenki - wszystko jej własne. Wiedziała o tym bez dokładnego oglądania. Na wieszaku
wisiał jej wyjściowy kostium. Poniżej znajdowała się para najlepszych letnich pantofelków,
porządnie ustawiona i wyglansowana na tak wysoki błysk, jakim chciałaby móc się zawsze
poszczycić.
Josephine zdziwiła się. Tym razem nie były to rzeczy, które miała na sobie, gdy tu przybyła.
Dotknęła ubrań sprawdzając je. Może było to zręczne fałszerstwo? Nie, to niemożliwe. Jaki
byłby cel podrabiania ich? Musieli być w jej mieszkaniu i stamtąd je wziąć. Mieli jej klucze
Jak również torebkę.
Pomału zaczęła się ubierać. Zapięła stanik, założyła i podciągnęła majtki.
Pomysł, któregoś z nich, żeby łazić po jej mieszkaniu, przeglądać jej rzeczy, wybierać jej
bieliznę, wydał jej się szczególnie niepokojący.
Pamiętała żywo sensacje, które przeżyła poprzedniego dnia na biurku Svena - jak napełnił ją
do granic możliwości, jak nie pozostawała ani jedna część, w którą by nie wtargnął. To było
nawet coś więcej. Nie pozostała żadna część jej świata, która istniałaby w oderwaniu od nich.
Byli wszędzie. Może zawsze tam byli, obserwując ją i czekając.
Czekając, aż będzie gotowa.
Była gotowa. Ale czy aby na pewno? Poczuła determinację. Zapięła bluzkę i wciągnęła
spódnicę. Jeśli wciąż potrafili zaskakiwać ją w taki sposób, to czy istotnie była gotowa?
Czy kiedykolwiek przestanie mieć uczucie, że jest to wprawiający w zakłopotanie,
aczkolwiek wesoły sen?
Josephine pochyliła się i wyjęła buty.
Za nimi stało coś, podparte o ściankę szafy.
Wyjęła zeszyt. Był to rejestr, w rodzaju tego, którego używała każdego dnia w biurze.
Nagłówek nosił tytuł: "Domino Ltd".
Było to napisane jej charakterem pisma.

106

Dotknęła słów czubkiem palca, jakby myślała, że mogą być nieprawdziwe i w każdej chwili
może je zetrzeć. Były prawdziwe i napisane jej ręką. Wiedziała już, że nigdy ;.iue pisała tych
słów na żadnym rejestrze.
W środku znajdowały się papiery, fotokopie listów z jej podpisem, listy z innych firm,
karteczki z notatnika telefonicznego z nabazgranymi wiadomościami, podkreślone bądź
ozdobione u czy wykrzyknikami. Znalazła tam też arkusik rachunek, na których ktoś
dorysował czerwonym ołówkiem śmieszne figurki. Wszystko to było zupełnie normalne i
całkiem znajome: jednak jeszcze nigdy żadnego z tych przedmiotów nie widziała. Nie
rozpoznawała żadnego z nich Jedynie prostokątny, czarny znaczek, który znajdował się w
rogu, na samym dole. Domino. Dwie czwórki.
Josephine usiadła na skraju łóżka, by przeczytać dokumenty.
Ledwo zdecydowała od czego zacząć, rozległo się pukanie do drzwi.
- Proszę wejść - zawołała. To była Lorna, pokojówka.
- Spotkanie jest już dla pani przygotowane.
- Spotkanie, Lorna? Jakie spotkanie?
Po raz pierwszy zastanowiła się nad tym, czy jest możliwe, żeby pokojówka była dr Hazlem?
Sama Lorna albo Janet, a może Dawn? Czyż mogło istnieć lepsze przebranie dla mistrza niż
strój służącego?
- W bibliotece, proszę pani. Prosili, żeby przekazać, iż czekają na pani sprawozdanie.
W bibliotece obecni byli wszyscy: Annabella, Suriko, Roy, Jackie i Sven. Ubrani byli w
urzędnicze uniformy. Siedzieli wokół olbrzymiego, owalnego stołu, przed sobą mieli
notatniki i szklaneczki. Okna były na wpół zasłonięte wenecką zasłoną. Promienie słońca
padały na stół i układały się w paski na śliwkowym dywanie.
Annabella przewodniczyła. Ubrana była tak samo jak wczoraj w strój sklepowego detektywa
u Wheatleyów. Ale teraz wyglądała zupełnie inaczej. Może włosy miała inaczej ułożone. Czy
to mogło być to? Nie. Jej twarz była inna. Powiedziała na powitanie:
- Dziękujemy za przybycie, pani Morrow.
Powiedziała to tak zimno, jakby to był wyrzut.
Miejsce najbliżej Josephine nie było zajęte. Podeszła, by usiąść na wolnym krześle, twarzą do
Annabelli, podczas gdy ta mówiła:
- Jesteśmy gotowi do wysłuchania pani raportu.
- Mojego raportu? - powtórzyła Josephine.
- Na temat japońskiego handlu.
Josephine usiadła, przysuwając krzesło do stołu. Rozejrzała się wokół. Po jej lewej stronie
Sven bawił się kosztownym długopisem, stawiając go na stole, prześlizgując po nim palcami
w dół, łapiąc go za koniec, obracając go między kciukiem i palcem wskazującym i
powtarzając tę czynność od początku. Po jej prawej stronie siedział z założonymi rękami Roy.
Uśmiechał się do niej z zadowoleniem. Josephine uniosła brwi.
- Japoński handel - zaczęła stanowczo.
Spojrzała na Suriko zajmującą krzesło nieco bardziej na prawo.
Suriko miała na sobie żakiet z wysokim kołnierzem, bluzkę w turkusowym kolorze i
rzucające się w oczy okulary. Z kamienną twarzą wpatrywała się w Josephine. Josephine
usłyszała, że ktoś wydaje przygnębione westchnienie. Czy była to Annabella, która patrzyła
na nią znad stosu leżących przed nią dokumentów? Wyglądała tak, jakby właśnie przerwała
czytanie ich. A może Jackie, która spoglądała na zegarek, kreśląc w notatniku spiralki?
- Powinniśmy być bardzo ostrożni, jeśli chodzi o japoński handel - powiedziała Josephine.
Suriko ściągnęła brwi. Jej kamienne wargi wydęły się.
- Ale wszyscy jesteśmy skłonni do niego przystąpić - zauważył Sven takim tonem, jakby
mówił do upartego dziecka, łagodnie perswadując, aby osiągnąć swój cel.

107

- Moglibyśmy postawić na handel z Japonią - stwierdziła Josephine. - To byłoby niezłe
rozwiązanie.
Rozejrzała się po siedzących przy stole. Zobaczyła, że Roy rozparł się na krześle.
Wyszczerzył do niej zęby.
- Może powinniśmy przystąpić do szczegółów - zaproponowała Josephine.
- Więc proszę to zrobić - powiedziała z naciskiem Annabella. Josephine otworzyła swój
rejestr i zaczęła przeglądać papiery, które jej podrzucili. Nie przestawała jednak mówić.
- Wpływ Japonii na nasz rynek robi duże wrażenie - powiedziała. - To od nich wypływa
wszelka inicjatywa. W rzeczywistości oni dyktują warunki. Ale ich metody są wyjątkowo... -
tu przyłapała na sobie wzrok Suriko. - Agresywne - dokończyła. -Nie jestem pewna, czy
powinniśmy złożyć swój los całkowicie w ich ręce w tej dziedzinie. Przynajmniej do czasu,
gdy będą nas traktowali bardziej po partnersku.
Ta wypowiedź nie zadowoliła ich. Annabella potrząsała wolno głowa, wpatrując się w leżące
przed nią papiery, składając je w rękach i postukując nimi lekko o stół, jakby oczekując, że
Josephine będzie reprezentować ich punkt widzenia. Sven trzymał w palcach swój długopis i
postukiwał nim o stół, jakby chciał go przełamać.
- Czy zdaje sobie pani sprawę, pani Morrow - powiedział -że jest pani jedyną osobą przy tym
stole, która reprezentuje tak odmienny punkt widzenia na tę sprawę?
Josephine opuściła wzrok, po czym ponownie spojrzała na Svena.
- Nie prosiłam jeszcze nikogo o zabranie głosu - odezwała się. - Mógł pan poczekać.
Zignorował ją.
- Pani przewodnicząca - zaczął. - Ta kobieta... - tu dramatycznym gestem wskazał Josephine,
unikając jej wzroku. - Ta kobieta powoduje, że nie jesteśmy w stanie posunąć się naprzód i
dojść do jakichś wniosków.
- To wszystko jej wina. W porządku - powiedział Roy, nie kryjąc szyderczego śmiechu.
Annabella rozejrzała się po zgromadzonych.
- Czy jesteśmy zgodni co do tego?
Głowy przytaknęły, wzniesione palce i długopisy zasygnalizowały poparcie. Jedynie Jackie
zwlekała, unikając wzroku Josephine.
- Pani Morrow - powiedziała Annabella, opierając łokcie na stole i splatając przed sobą
dłonie. - Czy jest pani gotowa respektować ustalenia podjęte przez większość na tym
spotkaniu?
Josephine poczuła w klatce piersiowej znajome uczucie, coś w rodzaju uderzającego młotka.
Spojrzała w dół, na papiery, które trzymała w rękach, po czym podniosła wzrok.
- A jeśli nie? - spytała cicho.
- Przegłosujemy cię! - ostrzegł wesoło Roy. Josephine splotła ręce. W całym rejestrze nie
było niczego, co mogłoby okazać się dla niej pomocne.
- Mogę złożyć rezygnację - stwierdziła.
- Nie, nie uczyni pani tego, pani Morrow - powiedziała Annabella z przekonaniem. Patrząc
Josephine w oczy powtórzyła: t - Nie.
- A teraz obejrzymy próbkę towaru - powiedziała Suriko i klasnęła dwukrotnie w dłonie.
Do pokoju weszła pokojówka Janet niosąc pejcz, który Josephine próbowała ukraść u
Wheatleyów. Trzymała go przed sobą w obu rękach. Położyła na stole przed Suriko.
Suriko podniosła pejcz, nie zwracając uwagi na Janet.
- To jest próbka - powiedziała. - Za pozwoleniem zgromadzonych tutaj, proponuję
wykorzystać tę wspaniałą okazję do zademonstrowania jej jakości.
Zgięła pejcz z okrucieństwem w oczach.
Annabella spojrzała pytająco po zebranych. Nikt nie odezwał się ani nie poruszył.
- Proszę kontynuować, pani Suriko - powiedziała. - Słuchamy panią.

108

Suriko wstała. Trzymając pejcz w lewej ręce, stuknęła nim dwukrotnie o stół. Wlepiła wzrok
w Josephine.
- Proszę wstać - powiedziała. Josephine nie poruszyła się. Suriko spojrzała na mężczyzn.
- Może zechcecie panowie pomóc pani Morrow?
Panowie nie czekali na dalsze instrukcje. Natychmiast znaleźli się tuż przy niej. Każdy z nich
złapał za ramię i podnieśli ją z krzesła. Josephine nie stawiała oporu.
Suriko okrążyła stół i podeszła do niej. Miała bardzo obcisłą spódnicę.
- Będzie nam wygodniej, gdy zdejmiemy żakiety - powiedziała ściągając swój. Roy od razu
pomógł Josephine zdjąć żakiet, wykorzystując przy tym okazję, by przeciągnąć ręką po jej
biuście. Powiesił żakiet na oparciu krzesła.
- Jej spódnica? - zapytał Sven. Josephine wyrwała rękę.
- Czuję się całkowicie na siłach, by sama zdjąć spódnicę. Dziękuję panu, panie Breimer -
powiedziała.
Mężczyźni stanęli za nią i przyglądali się. Wszystkie oczy spoczęły na niej, gdy rozpinała
spódnicę. Zsunęła w dół i kolejno wyjęła z niej nogi. Wręczyła ją Svenovi. Odebrał od niej,
nie bez zdziwienia obejrzał, po czym złożył i powiesił ostrożnie na poręczy krzesła, na
żakiecie.
- Możesz unieść halkę - powiedziała Suriko - i zsunąć majtki.
Josephine wykonała polecenie. Stała, pozwalając im się oglądać, z halką na wysokości
żołądka i opuszczonymi do kolan majtkami.
Miała nadzieję, że nie drży.
- Możesz oprzeć się o stół - powiedziała Suriko.
Roy troskliwie odsunął jej rejestr, notatnik i szklankę, robiąc miejsce. Sven odsunął krzesło.
Josephine położyła się na stole, opierając biodra o jego krawędź. Na twarzy poczuła
promienie słońca. Słońce przeświecało przez zasłonę i padało na stół dokładnie w miejscu,
gdzie leżała. Zamknęła oczy i czekała.
Z trudem udało się jej usłyszeć, że Suriko zbliża się po miękkim dywanie.
Następnie poczuła chłód bicza na pośladkach, gdzie Suriko położyła go na chwilę, jakby w
ramach przymiarki.
- Czy powinniśmy to przegłosować, pani przewodnicząca? -spytała głośno Suriko tuż za
plecami Josephine.
- Za każdy głos jedno uderzenie - zawyrokowała Annabella. - Czy popieracie to?
Zrobiło się zamieszanie, zmiana miejsc i podnoszenie rąk.
- Jednomyślnie! - stwierdziła Annabella. - Możemy zaczynać.
Josephine usłyszała ostry szelest podnoszonego pejcza, krótką pauzę i przenikliwy dźwięk,
gdy spadał.
Poraził ją, jak elektryczność. Zawyła głośno i aż przeraziła się, słysząc własny krzyk. Jej ręka
powędrowała w kierunku pośladków, próbowała przesunąć się w bok, zejść z drogi, po której
poruszał się pejcz.
Odczekali chwilę. Następnie Sven i Roy złapali ją za ramiona i przytrzymali w poprzedniej
pozycji.
- Nie! Nie! - Perspektywa chociażby tylko jeszcze jednego uderzenia powodującego tak
straszliwy ból, to było więcej niż mogła znieść.
Jednak nastąpiło.
Spadło na jej tyłek, a ona znowu zawyła.
Przeżyła.
Dyszała, skowyczała i wyrywała ramiona. Dwaj mężczyźni trzymali ją mocno, twarzą w dół,
przyciskając do blatu stołu.
Teraz była pewna, że jest pocięta. Całe miesiące będzie chodziła połamana i potłuczona.
Każdy nerw w jej pośladkach przeżywał swój własny ból. Wierzgała, szarpała się w górę i w

109

dół, robiła wszystko, aby uwolnić się od tego straszliwego, doprowadzającego do szaleństwa
bólu.
Suriko podniosła rękę.
Spadło trzecie uderzenie.
Dosięgło ją niżej niż poprzednie, w dolną część pośladków. Zanim zorientowała się, że się
zbliża, zraniło ją tak mocno, że przez chwilę nawet go nie poczuła, nie czuła w ogóle nic.
Było to tak silne wrażenie, tak wstrzymujące oddech, że nie zaklasyfikowała tego jako ból.
Dopiero za moment dotarło do niej.
Zawyła. Słyszała własny, błagający, by przestali, głos.
Poczuła, jak zimne palce Suriko badają jej ciało.
- Jeszcze dwa - powiedziała Japonka. - W uda.
- Nie, nie, aaaaaaa...
Jej lewa noga została rozszarpana, pogruchotana, połamana na kawałki. Walczyła, starając się
podnieść głowę.
- Już dosyć!
Ale w czasie, gdy krzyczała, otrzymała ostami cios i poczuła, że staje się kaleką na całe życie.
Nogi zwisały poza nią bezużytecznie, jak ogon wyrzuconej na piasek foki. Jej tyłek zwiększył
swoje rozmiary pięciokrotnie. Płonął żywym ogniem. Wyrwała ręce z luźnego już teraz
uchwytu Roya i Svena. Objęła ich i przytuliła do swojego udręczonego ciała.
Czuła się to lepiej, to gorzej, znowu lepiej, i obmacując się, przetaczała się z jednej strony
stołu na drugą.
Była świadoma, że wszyscy przyglądają się jej. Zdawała sobie sprawę, że za nią stoi Suriko z
pejczem w ręku i wyrazem czystej przyjemności w oczach oraz skromnie powstrzymywanym
uśmiechem na ustach.
Stopniowo Josephine przychodziła do siebie. Powstrzymała szloch i oddychała głęboko przez
kilka sekund. W tym czasie ból zaczął schodzić w dół. Nie ogarniał teraz całego jej ciała.
Czuła, że złagodniał na obrzeżach. W centrum jednak palił i palił.
Josephine spróbowała wstać. Mężczyźni natychmiast znaleźli się przy niej, podtrzymując ją
za łokcie i stawiając na nogi. Ból wstrząsnął nią i podwajał się przy każdym jej ruchu. Była
zdumiona odkryciem, że wciąż jeszcze posiada nogi. Jej zmaltretowane mięśnie odmówiły
posłuszeństwa i nie chciały utrzymać jej w pionowej pozycji. Oparła się o poręcz krzesła.
Skinęła głową Suriko, po czym zwróciła się do Annabelli, patrzącej jak zwykle beznamiętnie.
- Dziękuję, pani przewodnicząca - powiedziała, starając się by jej głos brzmiał naturalnie. -
Czuję się ukarana.
W tym momencie jej nogi całkiem odmówiły posłuszeństwa i klapnęła na podłogę, tuż za
swoim krzesłem.
Spojrzała w górę i zobaczyła nad sobą twarz wpatrującej się w nią Suriko.
- Może zechciałaby pani zapamiętać, pani Morrow - powiedziała Annabella - w jaki sposób
załatwiamy tu interesy.
- Za pani pozwoleniem, pani przewodnicząca - powiedziała żywo Suriko.
Stanęła pomiędzy nogami Josephine. Podciągnęła swoją obcisłą spódnicę, pod spodem miała
ciasne majteczki. Dziki gąszcz czarnych, kręconych włosów jeżył się w szparze, w miejscu,
gdzie powinien być klin. Josephine zauważyła, że włosy są wilgotne i pozlepiane. Suriko
klęknęła między udami Josephine i pochyliła się. Jej lśniące wargi znalazły się kilka
centymetrów od pochwy Josephine.
Wysunęła długi, wąski, różowy język.
Jego czubkiem dotknęła siedliska podniecenia.
Członkowie obradującego ciała, Domino Ltd., oglądali tę część obrad z ogromnym
zainteresowaniem.
Dopiero teraz Josephine poczuła początek tego, co nadawało sens bólowi.

110

Wrażenie to miękło, nasilało się i rozszerzało. Była ciepła i mokra. Przeszył ją dreszcz.
Zakończenia jej wyjących nerwów wzmagały doznania. Wciąż czuła straszny ból, ale był on
jedynie źródłem wspaniałego dreszczu, który rozprzestrzeniał siew jej ciele. Westchnęła.
Uniosła nogi i ścisnęła udami gładka głowę Suriko. Jej uda były całe w ogniu, a w centrum
tego ognia czaiło się coś dzikiego i niegodziwego.
Była zadowolona, że to właśnie Suriko zajmowała się nią. Zaczęła miotać się w ekstazie.
Mężczyźni byli bardzo dobrzy. Ale tylko kobiety naprawdę wiedzą.
Nie przejmowała się tym, że wszyscy ją obserwują. Może to oznaczało prawdziwy finał,
ostatni zakręt labiryntu, ostatnia igłę pożądania, ostatni test.
- Czy to ty, Suriko? - zapytała cicho, drapiąc dywan paznokciami. - Czy ty jesteś dr Hazel?
Teraz, gdy noszę twoje ślady, czy dasz mi swój tatuaż?
Suriko ssała i gryzła. Josephine nabrała powietrza. Mocno ścisnęła głowę Suriko
zmaltretowanymi udami.

ROZDZIAŁ 19

Josephine zjadła lunch, jak zwykle samotnie, na polance nad rzeką. Następnie leżała tam,
naga, z twarzą ukrytą w trawie, w promieniach łagodnego słońca. Od czasu do czasu dotykała
śladów pejcza pogwizdując przez zęby.
Usłyszała, że ktoś idzie cicho w jej kierunku po trawie. Nie podniosła jednak głowy.
Osoba ta przykucnęła obok Josephine i pocałowała ją w czubek głowy. Josephine nie
poruszyła się.
Intruz wziął do ręki olejek do opalania i zdjął czapkę. Josephine usłyszała chlupotanie i
dźwięk otwieranej tubki.
Poczuła jak delikatna ręka rozprowadza olejek po jej pośladkach. Zesztywniała, łapiąc
oddech. Jej pręgi na ciele to rozogniały się, to ziębły.
To nie Lorna, pomyślała sobie. Żadna z pokojówek ani też Annabella. Ale na pewno kobieta.
Suriko? Przyszła rozszerzyć swoje roszczenia?...
Josephine przestała zgadywać. Otworzyła oczy. To była Jackie.
- To miłe - powiedziała.
Pocałowały się.
Jackie ubrana w białą, tiulową koszulkę i białe, przewiewne spodnie, pochyliła się nad nią.
Pod spodem nie miała nic, to było widać. Włosy opadały jej delikatnie na ramiona.
- Dlaczego nie dołączysz do mnie? - zasugerowała Josephine.
Sięgnęła do paska, który przytrzymywał spodnie. Ale Jackie
powstrzymała ją.
- Moja skóra - powiedziała - strasznie piecze.
- Moja też - pocieszyła ją Josephine. - Okropnie.
Jackie uśmiechnęła się lekko. Dotknęła śladów Josephine.
- Nie jest tak źle - stwierdziła.
Josephine przeturlała się na bok, próbując ją objąć.
- Jest - powiedziała z uczuciem. - Palę się i palę... Jackie wymknęła się jej. Przysiadła na
piętach. Rozwiązała poluzowany pasek od spodni i zawiązała go powtórnie.
- Nie planuj niczego na dzisiejszy wieczór - rzuciła bez związku.
Josephine skierowała twarz w stronę skrócą.
- Nie planować? - spytała.
- Nie - potwierdziła Jackie.
Rozejrzała się wkoło Jakby chciała się upewnić, że nikt inny nie może jej usłyszeć.
- Zabieram cię na kolację - powiedziała. Zaskoczyło to Josephine. Uradowało, ale też
obudziło jej czujność.

111

- Czy to jest dozwolone? - spytała.
Jackie poprawiła pasek w talii, po czym jej dłonie powędrowały do tyłu. Gdy ukazały się
ponownie, Jackie w jednej z nich trzymała domino.
- To rozkaz - powiedziała. Dwie piątki.
Josephine poczuła radość. Wzięła w dłoń kostkę domina.
- Jak powinnam się ubrać? - zapytała.
- Coś lekkiego, według twojej fantazji.
Tego wieczoru szafa dostarczyła jej parę purpurowych spodni z moleskinu, białą koszulę i
luźne wierzchnie okrycie w nieprawdopodobnym, pomarańczowym kolorze.
Bez wahania Josephine włożyła ten strój. Nie było to coś, o czym kiedykolwiek marzyła, ale
wyglądało doprawdy cudownie. W kieszeni znalazła naszyjnik z olbrzymich, drewnianych
paciorków. Założyła go na szyję, po czym stanęła przed lustrem, sczesując w dół włosy i
ponownie je mierzwiąc.
Usłyszała klakson samochodu i pospieszyła na dół.
Jackie ubrała się w przesadnie skromną, letnią sukienkę w trzech kolorach: białym,
pomarańczowym i cytrynowym. Na wierzch narzuciła żółty kardigan. Siedziała za kierownica
starego, sportowego samochodu w kolorze butelkowo zielonym.
- Wsiadaj - zawołała, gdy tylko Josephine pojawiła się na progu.
Josephine usiadła w samochodzie i zapięła niewygodny pas bezpieczeństwa.
- Jest taki sam jak ten należący do doktora McAllena, prawda?
- Do kogo?
- Doktora, który przywiózł cię tutaj - powiedziała Josephine. - Mówiłaś, że ma właśnie taki
samochód.
- Dał mi go - odrzekła Jackie.
Josephine spojrzała na nią pytająco, ale pielęgniarka była zajęta zapinaniem swojego pasa.
Nie sposób było domyślić się czegokolwiek z wyrazu jej twarzy.
Jackie dojechała do zakrętu, po czym zatrzymała się i wyłączyła silnik. Zaczęła szukać czegoś
w torebce.
- O jest - powiedziała.
W ręku trzymała szalik-przepaskę na oczy. Josephine zwiesiła głowę i pozwoliła Jackie ja
zawiązać. Ruszyły ponownie. Jechały szybko w gęstniejącym mroku.
Przez jakieś dziesięć minut pokonywały skrzyżowania lub zakręty. Josephine jak zwykle nie
mogła się zorientować, dokąd jadą. Wreszcie samochód zjechał z drogi i zatrzymał się.
Josephine usłyszała szum rzeki. Zdjęła przepaskę i zobaczyła, że znajdują się na parkingu.
Obiad składał się z kufla piwa i pasztetu. Josephine nie jadła czegoś tak smakowitego. Jadły
przy grubo ciosanym, drewnianym stoliku w ogrodzie. Zwabione światłem ćmy podlatywały
do elektrycznych latarni.
Jackie w mgnieniu oka wypiła trzy czwarte swojego kufla. Josephine wciąż zastanawiała się,
czy Jackie istotnie jest pielęgniarką. Ściągnęła brwi.
- Prowadzisz i pijesz? - spytała.
- Tylko tutaj. Na tych drogach nie ma zupełnie ruchu. Josephine sięgnęła przez stół i
pogładziła jej policzek, odgarniając za ucho śliczny kosmyk włosów.
- Kim jesteś? - spytała łagodnie. - Mam na myśli: w rzeczywistości. W prawdziwym życiu.
- To jest prawdziwe życie - odparła Jackie.
- Czy to kolejna zasada? - pytała dalej Josephine. - Że nie wolno o tym rozmawiać?
- To jest rzeczywistość - powtórzyła Jackie. - To właśnie chcę powiedzieć.
Spojrzała w dal, przez oazę żółtych świateł, w kierunku ciemnej rzeki, która cicho szemrała
pomiędzy brzegami. Sprawiała wrażenie niespokojnej.
Skończyła piwo. Josephine wskazała na resztkę swojego. Miała już dość. Jackie potrząsnęła
odmownie głową.

112

- Pójdziemy już? - zaproponowała Josephine.
Jackie nakryła swoimi dłońmi dłonie Josephine. Gdy wstały, pocałowały się. Josephine
poczuła się nagle bardzo zażenowana całując inną kobietę w usta w publicznym miejscu.
Wydawało się, że nikt tego nie zauważył.
Gdy znalazły się z powrotem w samochodzie, Jackie znowu zawiązała jej oczy.
- Nie wiem, czym się przejmujesz - powiedziała Josephine.
- Wykonuję tylko polecenia dr Hazla. Do czasu, gdy dostaniesz swój tatuaż.
Piwo było dobre i mocne. Normalnie Josephine nigdy nie pijała tego napoju. Teraz, mając
przepaskę na oczach, czuła się o wiele śmielej niż przedtem, w taksówce Roya.
- Powiedzieć ci, co myślę? Myślę, że to ty jesteś dr Hazel. Myślę, że ten gabinet w Londynie,
do którego przyszłam, jest twój.
Nie uzyskała odpowiedzi.
- Przecież to i tak niczego nie zmienia, to, że mam na oczach przepaskę. I tak mogę znaleźć
dom.
-Jak?
- Zapytać po prostu o wioskę. A potem iść wzdłuż rzeki. Wioska nie jest specjalnie duża,
wiesz o tym.
- Jest - stwierdziła Jackie poważnie. - Jest ogromna. Josephine roześmiała się głośno. Ale
Jackie nie zamierzała dać się wyprowadzić z równowagi.
- Czasem Estwych jest wszędzie - powiedziała.
Josephine wierciła się na starym, sztywnym siedzeniu. Drewniana ławka pozostawiła
nieprzyjemne uczucie na jej obolałych pośladkach.
- Potraktuj mnie delikatnie dziś w nocy - poprosiła.
Weszły na górę, do pokoju numer 3, do pokoju Josephine. Pokojówka przyniosła im butelkę
ginu i cztery kawałki miękkiego, białego sznura. Jackie kazała Josephine położyć się na
plecach. Przywiązała jej kostki i nadgarstki do rogów łóżka. Polała ginem jej pępek, po czym
zaczęła go wylizywać, nie opuszczając żadnej kropli. Wylała trochę ginu na włosy łonowe i
spijała go powoli. Czas zatrzymał się dla nich.
Wargi całowały wargi.
Następnie, leżąc w ramionach Jackie, z twarzą wtulono w jej włosy, Josephine poczuła, że
może się trochę poużalać nad sobą.
- Zawsze jestem ofiarą - poskarżyła się.
- Posłuszeństwo jest obowiązkowe - odparła Jackie. - Posłuszeństwo w każdych
okolicznościach. Posłuszeństwo mistrzowi domina. Jeśli kazałabym ci wyjść nago na ulicę i
oddać się pierwszemu napotkanemu mężczyźnie, zrobiłabyś to. Musiałabyś.
- Powiedziałaś mi - zaczęła Josephine - że dopóki nie dostanę tatuażu, będę niewolnicą
każdego, a niczyją kochanką. Od tamtej pory każdy już mnie miał.
Jackie podniosła głowę i spojrzała w ciemności w oczy Josephine.
- Od kiedy?
- Od czasu tego wydarzenia na strychu. Kiedy poprosiłam ich, by pozwolili mi odbyć za
ciebie część kary. Jackie nie odezwała się. Josephine wciąż nad tym myślała.
- Czy był to jakiś test? Myślałam, że wciąż czekamy na dr Hazla. Jackie, powiedz mi!
Powiedz mi! Nie rozumiem... - słyszała własny, lamentujący głos. Zdała sobie sprawę, że jest
dziecinna. - Powiedziałaś, że jest zasada...
- Jeszcze nie rozumiesz? - Jackie z sympatią położyła dłoń na policzku Josephine. - My
tworzymy zasady. My to robimy.
Josephine zastanowiła się nad tym. Wyciągnęła rękę i zapaliła lampkę nocną. Następnie
wysunęła się spod ciężaru Jackie i wstała z łóżka.
Noc była tak gorąca jak dzień. Gwiazdy rozświetlały mrok nad drzewami.

113

Josephine podeszła do kominka. Wciąż były tam wszystkie kostki. Leżały w rzędzie,
schludnie, jak drewniane żołnierzyki: dwie trójki od Svena, dwie czwórki od Domino Ltd,
dwie piątki, które dostała od Jackie tego popołudnia. Jedna zaginęła, ta od Roya, dwie dwójki,
które wyślizgnęły się jej z palców pod prysznicem. Wzięła dwie piątki i podeszła ponownie
do łóżka. Z uśmiechem wręczyła je ostrożnie Jackie.
Jackie również uśmiechnęła się.
- Gratuluję - wymamrotała.
Spojrzała w górę z wyczekiwaniem, ściskając domino w dłoni.
Umysł Josephine ogarnęła pustka. Chwilę temu pełna była planów i fantazji, teraz nie była w
stanie o niczym myśleć. Usiadła na łóżku. Przyciągnęła Jackie do siebie i pocałowała. Chciała
uniknąć obowiązku rozmawiania z nią. Pocałowała ja drugi raz.
-1 co teraz? - spytała Jackie.
Josephine zupełnie nie mogła uwierzyć, że są razem. W każdej chwili coś mogło się
wydarzyć, ktoś mógł przyjść: Suriko, Annabella czy Sven i zabrać jej to wszystko. Mógł
zjawić się dr Hazel i zabronić jej tego. Wzdrygnęła się i nieśmiało uśmiechnęła. , -
Zaproponuj coś - powiedziała.
Jackie nadal była kompletnie ubrana.
- Czy chcesz, żebym zdjęła spódnicę? - spytała. Josephine zaschło w ustach. Próbowała
mówić, ale nie mogła. Szukała butelki, ale nie mogła znaleźć.
- Czy chcesz, żebym zdjęła spódnicę, Josie?
Nikt nigdy nie nazywał jej Josie. Nigdy by nie pomyślała, że może jej się to podobać. Ale w
ustach Jackie brzmiało to miło. Mogła być dla niej Josie.
- Tak - powiedziała ochrypłym głosem. - Zrób to.
Jackie wstała.
Przesunęła dłońmi po udach i chwyciła sukienkę. Podciągnęła ją do bioder a następnie do
pasa. Pod spodem miała białe pończochy i podwiązki. Jej majteczki miały jakiś blady kolor,
trudny do rozróżnienia w ciemności.
Josephine zabiło serce.
Głos Jackie był spokojny i wyraźny.
- Czy zamierzasz mnie ukarać, Josie? Będziesz chłostać moje nogi?
Josephine przytaknęła. Była napięta, Nie wierzyła, że uda się jej wydobyć głos.
- Usiądź, wobec tego.
Josephine usiadła na łóżku. Jackie podniosła kolano i oparła je o łóżko, obok niej. Podniosła
spódnicę w górę, powyżej pośladków.
Zabrała się do odpinania podwiązek.
Josephine przyglądała się, jak zsuwa pończochę w dół, do kolana. Jej udo było białe, skóra
gładka i nieskazitelna. W kręgu światła nocnej lampki, oferowała Josephine swoje piękne,
białe udo. Kolanem dotknęła biodra Josephine.
- Powinnam uprzedzić, że na moim ciele bardzo długo pozostają ślady - powiedziała miękko
Jackie.
Josephine uniosła głowę.
Spojrzała na widniejące przed nią nogi Jackie, na majteczki delikatnie przesycone światłem,
ukazujące się pod uniesioną spódnicą. Spod ich obwódki wymykał się rąbek ślicznych złoto-
czerwonych włosów łonowych. Josephine poczuła zapach jej płci. Oszołomiona, upadła w tył,
na podgłówek. Pręgi pozostawione przez bicz odezwały się bólem.
- Nie mogę!
Jackie pogłaskała ją po głowie.
- Czy wprowadzamy cię zbyt szybko?
-Tak!
- Chcesz mnie zbić? Mam zdjąć wszystko?

114

Josephine potrząsnęła głową. Mięśnie jej szyi napięły się mocno, tworząc łuk. Oddychała
głęboko, łapczywie. Położyła dłoń na tyłku Jackie. Głos drżał jej, gdy mówiła:
- Chodź tu, połóż mi się na kolanach.
Jackie klęknęła wyprostowana na łóżku. Następnie pochyliła się do przodu i oparła o nie
dłońmi i kolanami, tworząc sobą most nad udami Josephine.
Włosy opadły jej w dół i zasłoniły twarz. W świetle lampy wyglądały jak nakrapiane,
przelewały się wzdłuż jej szyi i ramion. Zniżyła się łagodnie, aż spoczęła na kolanach
Josephine, wyciągnięta w poprzek łóżka. Twarz miała odwróconą w drugą stronę, tak że
Josephine widziała jedynie tył jej głowy. Pogłaskała jej cudowne, dziko czerwone włosy.
Fakt, że nie widziała jej twarzy, czynił wszystko łatwiejszym w jakiś sposób. Czuła się
pewniej.
Podciągnęła sukienkę Jackie w górę, tak wysoko, jak się dało, aż do połowy pleców.
- Zamierzam teraz zdjąć ci majtki, Jacqueline - powiedziała.
Czy zabrzmiało to surowo?
Jackie nie odezwała się ani nie wykonała żadnego ruchu.
Josephine ujęła gumkę majtek kciukami i palcami wskazującymi. Rozciągnęła ją w pasie i
pociągnęła do tyłu, w dół.
Refleksy rzucane przez światło lampy przesunęły się w dół pleców, aż na pośladki.
Josephine wciągnęła głęboko powietrze i podniosła rękę. Zanim zdążyła się rozmyślić,
wymierzyła pierwszego klapsa.
Zabrzmiał bardzo głośno. Miękkie ciało podskoczyło pod ręką.
Czy uderzenie było zbyt mocne?
Uderzyła ją drugi raz, w drugi pośladek.
Już po pierwszym klapsie zobaczyła biały odcisk swojej dłoni, z odznaczającymi się palcami.
Teraz dostrzegła obok jeszcze jeden. Blade obwódki szybko wypełniały się delikatnym
odcieniem różu.
Uderzyła ją znowu, potem jeszcze raz. Jackie nie wydała żadnego dźwięku.
Josephine przypomniała sobie Roya, jak sprawiał jej lanie. Żałowała, że nie wie, jak to się
robi: jak mocno, jak szybko, jak dużo. Doskonale pamiętała, jakie to uczucie, gdy jego ręka
poruszała się po powierzchni jej tyłka, nigdy nie uderzając dwa razy w to samo miejsce. Bił ją
wszędzie, w samo wzniesienie tyłka, z obu stron, wyżej i niżej. Bił jej uda.
Josephine wymierzyła Jackie klapsy, przesuwając się w dół, gdzie pośladki stykały się z
udami.
Jackie ciężko złapała oddech.
- Za mocno? - zamruczała Josephine.
Jackie zaprzeczyła ruchem głowy. Wciąż unikała jej wzroku. Josephine uderzyła ją znowu w
to samo miejsce, tyle tylko, że po drugiej stronie ciemnej szczeliny.
Nogi Jackie wierzgnęły i wyprostowały się.
Josephine biła jq dalej. Wpadła teraz w rytm, powolny i leniwy. Unosiła dłoń wyżej,
opuszczała ją w dół z większym wyczuciem. Biała skóra pod jej dłonią pokryła się masą
niewyraźnych plam, bladoróżowych na obrzeżach i zwiększających intensywność w miarę
zbliżania się do środka, aż do osiągnięcia czerwieni. Ręka zaczynała ją boleć.
Jackie podniosła głowę i chwyciła się brzegu materaca.
- Och! - krzyknęła - Och! - w jej głosie czuło się pasję i ulgę.
Wygięła plecy w łuk. Przycisnęła się do ud karcicielki, której udzieliło się jej podniecenie.
Oplotła lewym ramieniem talię Jackie, kierując jej tyłek w swoją stronę i uderzała, uderzała.
Jackie wrzeszczała, wijąc się na jej kolanach.
Josephine pewnie umieściła lewą dłoń na lewym pośladku Jackie. Skóra była gorąca w
dotyku.

115

Jackie obróciła się nagle, obejmując okrakiem ciało Josephine, i wsunęła twarz między jej
uda.
Jej czerwony tyłek uderzał gwałtownie Josephine w twarz. Widziała ślady swoich palców. To
ona to zrobiła. Ona. Oparła policzek o pośladki Jackie.
- Czy wybaczysz mi kiedyś? - spytała.
- Nigdy - odparła Jackie.
Schyliła głowę i wgryzła się w łechtaczkę Josephine.

ROZDZIAŁ 20

W piątek zabrali ją na piknik.
Popłynęli w górę rzeki kilkoma łódkami. Sven i Suriko przewozili Annabellę, a Roy - Jackie i
Josephine. Dotarli do niewielkiej wyspy pośrodku rzeki. Rozłożyli się na łące, przy brzegu,
zjedli chleb z serem, do picia zabrali wino. Co chwilę na łąkę wypadały króliki,
zaalarmowane obecnością innych stworzeń na ich terenie. Sven rozebrał się i poszedł pływać.
Pływał kraulem, tam i z powrotem, wolno i niezmordowanie, w zakolu rzeki. Roy miał na
sobie szorty a Suriko kostium kąpielowy, który odsłaniał z przodu jej tatuaż. Brodzili razem
po wodzie, bawiąc się i śmiejąc. Jackie dołączyła do zabawy, zakasując sukienkę aż do
majtek. Stała na płyciźnie w zacienionym miejscu.
Z początku Josephine zachowywała się bojaźliwie, spodziewając się, że będą od niej czegoś
żądać. Tak się jednak nie stało. Ile jeszcze było kamyczków domina? Czy potrzeba któregoś,
by zagrać? Obserwując ich, zorientowała się, że oni wiedzą. Wiedzieli, co zmieniło się
między nią i Jackie. Pozwalali jej odpocząć po przedstawieniu w sali konferencyjnej. Czekali
na inicjatywę z jej strony.
Nie mogła zrobić czegoś z wszystkimi naraz. Zahamowania i pragnienia odzywały się w niej
na zamianę. Rozebrała się i położyła na słońcu. Ślady na jej udach i pośladkach były wciąż
czerwone, ale już mniej nabrzmiałe, prążki coraz mniej wyraźne. Annabella wyszła z cienia i
rozprowadzała olejek na jej skórze do momentu, gdy poczuła się jak sardynka.
Długie popołudnie chyliło się ku zachodowi. Jackie wyszła z rzeki i pocałowała Josephine.
Pogłaskała jej piersi próbując ją pobudzić, ale Josephine pozostała obojętna. Była daleko,
pogrążona w dziecięcych marzeniach, które nigdy się nie spełniły, o których czytała jedynie
w książkach, o nieskończenie długich wakacjach, na spokojnych rzecznych wybrzeżach.
Roy zaryczał. W wodzie nastąpiło nagle poruszenie. Sven wypłynął tuż przy nim na
powierzchnię i wepchnął mu w szorty pełną garść wodorostów. W międzyczasie Annabella
pochyliła Suriko nad rufą jednej z przycumowanych łódek. Chłostała ja garścią wierzbowych
gałązek, karząc za jakieś wyimaginowane przestępstwo.
Skoro Josephine nie zamierzała brać udziału w ich rozrywkach, robili po prostu swoje.
Po jakimś czasie zebrały się chmury i przesłoniły słońce. Josephine dostała dreszczy. Jackie
pomogła jej się ubrać. Wygładziła klin jej jasnych, niebieskich majteczek i przesunęła palcem
przez szczelinę między pośladkami. Josephine odsunęła jej rękę. Była zbyt niespokojna.
Czuła się poirytowana i niezadowolona z siebie - jakby w jakiś sposób zawiodła ich. Kolejny,
dyskretny i niezauważalny test. Spodziewano się czegoś po niej, a ona nie zrobiła nic.
Sytuację pogorszyło to, że wszyscy sprawiali wrażenie, iż nie zwracają na to uwagi. Czuła, że
powinna wykorzystać jakąś nieokreśloną sposobność i rzucić ich wszystkich do swoich stóp.
Załadowali wszystko do łódek i usadowili się w nich. Gdy Roy spychał łódkę na wodę,
Josephine obejrzała się i kątem oka dostrzegła nagły ruch w krzakach. Czarne sukienki i białe
fartuszki. Czarne ciało i białe ciało. To były pokojówki, które obserwowały ich z ukrycia.
Zrobiły sobie swoje własne, krótkie wakacje. Półnagie postacie pochwyciły niedokończoną
butelkę wina.

116

Josephine spojrzała na Annabellę, która płynęła w drugiej łodzi. Miała zamknięte oczy, a
swoją spokojną twarz wystawiła do słabych pozostałości słonecznego blasku.
Nieco później, będąc sama w pokoju, Josephine usłyszała śmiechy i głosy. Usłyszała też
warkot odjeżdżającego samochodu. Nie chciała niczyjego towarzystwa. Wzięła długi
prysznic, po czym stanęła przed lustrem i wytarła się do sucha. Zbadała ślady, które
pozostawił bicz. Annabella powiedziała, że zbledną i znikną nie pozostawiając blizn. Poczuła
się nagle samotna, nie chciała jednak opuścić pokoju.
Nikt nie przyniósł jej obiadu. To było tak jakby wszyscy o niej zapomnieli, odeszli bez słowa.
Naszła ją fantazja, by wezwać pokojówki i bić je tak długo, aż będą płakały. Wyciągnęła rękę
w kierunku sznura od dzwonka, ale po chwili wahania cofnęła ją. Uporządkowała kamyczki
domina leżące na kominku, przesuwając je czubkiem palca. Niezadowolenie było w niej i nie
powinna przenosić go na kogoś innego.
Pragnęła, żeby minione popołudnie wróciło. Oczami wyobraźni ujrzała siebie w lesie,
przykutą łańcuchem do drzewa, w łachmanach. Podchodzili do niej kolejno, otwarcie, bądź
kryjąc się w krzakach. Jej ciało należało do nich, nieskończenie uległe i posłuszne. Szlochała,
po czym śmiała się, gdy używali go do woli.
Wstała z łóżka i podeszła do szafy. Znajdowały się tam jej niewolnicze szaty. Założyła na
szyję kołnierzyk i wróciła do łóżka. Sama zaspokoiła się i usnęła.
Następnego poranka Annabella zaskoczyła ją niepomiernie, przynosząc osobiście śniadanie.
- Kolejny piękny dzień, pani Morrow - powiedziała wchodząc.
Josephine leżała nago na łóżku, w kołnierzyku, zaspana i rozsmarowywała miód na kromce
grzanki.
-Czy jest już dr Hazel?
- Jeszcze nie, ale niedługo będzie, pani Morrow - odparła Annabella.
Oczy Josephine zapałały nagłą złością.
- Ciągle tak mówisz! - odrzuciła z furią grzankę, uderzając nią o pusty czajniczek do herbaty.
- Tydzień już prawie się kończy - poskarżyła się.
Annabella przyjrzała się jej.
- Czy coś panią boli, pani Morrow? Mam pójść po maść?
- Tak. Nie...Annabello... Annabella usiadła na łóżku.
- O co chodzi, pani Morrow? - spytała łagodnie.
- Nie podoba mi się to - powiedziała Josephine z przygnębieniem. Dotknęła kołnierzyka. -
Nie lubię czekania. Nie znoszę wprost nie wiedzieć, co się dzieje.
- Wystarczy zapytać - odrzekła Annabella.
-Nie chcę pytać!
Annabella sięgnęła do kieszeni fartucha i wyciągnęła domino. Wsunęła je w dłoń Josephine i
zagięła jej palce.
- Zamierzałam dać to pani dziś po południu - powiedziała, -Będę zajęta do lunchu.
Josephine wlepiła w nią wzrok, nic nie rozumiejąc. Spojrzała na domino umieszczone w
dłoni. Dwie jedynki.
- Od ciebie? - spytała.
- Zobaczymy się w gabinecie, dokładnie o drugiej - odparła Annabella. - Zamierzam udzielić
ci lekcji.
Dwie jedynki. Coś musiało wydarzyć się między Annabellą a Jackie. Uczucie rozżalenia nad
sobą znikło u Josephine, przemieniając się w zazdrość. Stłumiła to uczucie. Mogła być zła.
Mogła. Wiedząc, że po południu otrzyma lekcję.
Energicznie nalała sobie herbaty. Annabella podniosła się z uśmiechem, by odejść.
- Annabello! - zawołała Josephine z ustami pełnymi grzanki. - Czy możesz przysłać mi
scyzoryk?
- Przyślę kogoś, żeby pani przyniósł.

117

Pokojówka Janet przyniosła Josephine szorty, krótkie skarpetki, buty do spacerowania, stanik,
majteczki i koszulkę khaki z mnóstwem kieszeni, patek i sprzączek. Wyglądała w tym jak
sędzia sportowy. Zapukała do drzwi pokoju numer 1.
Roy leżał w łóżku w leniwej pozie. Zaskoczyło go jej przybycie. W łazience lała się woda -
przypuszczalnie był tam Sven. Roy ujął palcami swój kolczyk.
- Co mogę dla ciebie zrobić, Josephine? - zapytał z kurtuazją.
- Jestem wolna aż do lunchu. Chciałabym pójść na spacer.
Nie wspomniał nawet o przepasce na oczy. Ona również nie.
Szli wzdłuż rzeki, następnie przecięli most i zaczęli wspinać się w górę, polami, na których
pasły się krowy, przeżuwając dostojnie i podejrzliwie im się przyglądając. Gdzieś zaszczekał
pies, ale znajdował się poza zasięgiem ich wzroku.
Ścieżka prowadziła przez gęste zarośla. Josephine wyjęła scyzoryk i wycięła gałązkę
napotkanej wierzby.
Roy przyglądał się jej rozbawiony.
- Czy myślisz, że będzie ci to potrzebne dziś po południu?
- Nie - odparła. - Dziś rano.
Ujęła jego dłoń i sprowadziła ze ścieżki, kierując się pomiędzy drzewa. Cały czas z nim
rozmawiała. Przypomniała mu wszystkie kłamstwa, które jej naopowiadał. Twierdził, że nie
wie, gdzie znajduje się Estwych. Całował ją bez zgody, bez pozwolenia. Zbił ją dwukrotnie,
raz po razie, kiedy powinna dostać tylko jedno lanie.
Zatrzymali się. Wyjął słoneczne okulary i stanął zwrócony do niej twarzą, trzymając z tyłu
ręce. W świetle słońca, które przeświecało przez liście, jego twarz była spokojna i łagodna.
Nigdy jej takiej nie widziała. Położyła ręce na jego ciepłej, owłosionej piersi i wspięła się na
palce, by pocałować jego miękkie wargi. Zaczęła szperać w kieszeni, na wysokości biustu, po
lewej stronie.
- Masz - powiedziała i wręczyła mu kamyczek domina z dwiema trójkami.
Ujął jej dłoń i leciutko, z szacunkiem pocałował w koniuszki palców. Następnie odebrał
domino i schował je do kieszonki swojej koszulki.
Josephine postukała lekko gałązką o nogę.
- Odwróć się - rozkazała.
Obrócił się, posłusznie jak wielki wół.
- Chcę zobaczyć twój tyłek - zażądała.
Zsunął szorty razem z majtkami.
Jego tyłek był tak owłosiony i masywny, jak cała reszta. Ciemne, czerwone włosy sterczały ze
szczeliny.
Josephine zrobiła kilka kroków po trawie i stanęła pewnie na nierównej ziemi. Gdy on
sprawiał jej lanie, przełożył ją przez kolano. Działo się to na otwartej przestrzeni.
- Dotknij palcami stóp - poleciła mu i gdy tylko pochylił się, smagnęła go gałązką.
Jego skóra była gruba, ale tak jasna, jak skóra Jackie.
"Ślady zostają mi na długo" - powiedziała Jackie. On też miał taki rodzaj ciała. Czerwone
smugi pojawiały się gwałtownie w miejscach, gdzie Josephine uderzała go witką.
Rozkoszowała się tym widokiem. To nie było to samo, co bicie Jackie, Nie było tak intymne i
zmysłowe. Bardziej przypominało test siły i zręczności. Przedtem on ją bił, ale teraz nadeszła
jej kolej.
Uniosła gałąź wysoko, nad głową i pochyliła się. Mocno uderzyła dolną część jego
pośladków. Krzyknął głośno. Z pobliskiego drzewa zerwał się gołąb, trzepocząc z
przerażeniem skrzydłami. Zaśmiała się, z rękami na biodrach podziwiając swoje dzieło. On
zaśmiał się również. Podszedł do niej, przyglądając się jej z ciekawością.
- Czy pozwoliłam ci wstać? - wrzasnęła, wykorzystując szczytowe możliwości swojego głosu.

118

Smagnęła go po nogach i pośladkach. Spostrzegła, że jego członek jest w stanie erekcji.
Poczuła, że wilgotnieje. Krzyki wydawane przez niego stawały się częstsze i bardziej
ochrypłe.
Odrzuciła rózgę na ziemię i chwyciła gumkę jego szortów. Ściągnęła mu szorty i majtki, a
następnie położyła się na plecach, na trawie. Czy to jest kraina Estwych? Czy ktoś się tu
zjawi? Nie była w stanie się tym przejmować.
- Chodź tutaj - rozkazała mu, jakby był dużym psem.
Wstał sztywno i podszedł do niej, po czym uklęknął między jej rozchylonymi udami.
Wyciągnęła do niego ręce i poklepała pośladki, które chwilę temu biczowała. Drgnął ze
strachu, co ją bardzo ucieszyło. Przyciągnęła go do siebie, w dół. Jego ciało było ciężkie i
gorące. Pachniał silnym dezodorantem i pożądaniem. Objęła jego członek dłonią i potarła nim
o brzuch. Dyszała nierówno. Wsunął dłoń pomiędzy guziki koszuli i pomacał jej biust
- Weź mnie! - krzyknęła, ku własnemu zaskoczeniu. - Weź mnie!
Niecierpliwie przyciągnęła go do siebie, podniosła nogi i przyjęła taką pozycję, by pomóc mu
wejść w siebie. Z jego ust posypały się/długie i żarliwe przysięgi. Widziała w jego oczach,
jakie to dla niego niesamowite. Nie była ani przestraszona ani zmieszana, czy też skruszona.
Wysmagała mu tyłek. Należało mu się, to go nauczy. Chwyciła garść włosów rosnących na
jego piersi i przylgnęła do niego, by wszedł jak najgłębiej. Oczy rozszerzyły się jej, wydała
chrapliwy dźwięk, po czym głos zamarł w krtani. On wydawał dziwne odgłosy, sapał i dyszał.
Jądrami uderzał o jej pośladki. Był jej zwierzyną, a ona - Królową Lasu.
Ale o wpół do drugiej, w szafie, czekał na nią strój: uczniowska spódniczka, biała bluzka i
para czarnych, błyszczących bucików z okrągłymi noskami, zapinanych na sprzączki. Do tego
białe skarpetki i grube, bawełniane majtki w granatowym kolorze.
Roy poszedł za nią do pokoju, bezradny, jak pies myśliwski. Zajrzał jej przez ramię do szafy i
zapytał:
- Co tam masz?
Odwróciła się do niego, krzycząc i śmiejąc się:
-Wynoś się! No już!
Pobiegł do drzwi, chowając głowę w ramionach w pozornym przerażeniu i pociągnął je za
sobą by się zamknęły.
Josephine przestała się śmiać. Zajrzała ponownie do szafy. Wewnątrz znajdował się jej stary,
szkolny strój. Skąd wiedzieli? Wiedzieli wszystko. Skąd go wzięli? Możesz mieć wszystko,
co zechcesz. Nie chciała tego stroju. Nienawidziła go. Ale było tam domino, dwie jedynki. I
była Annabella. Czekała na nią w gabinecie. W pośpiech wzięła prysznic, ubrała się. Mogła
być królową, więc teraz może być dzieckiem. A oni mogli należeć do niej. Ranek wydawał jej
się tak odległy, jakby był miliony lat temu. Zawiązała kokardę. Przejrzała się w lustrze i
pokazała sobie język.
- Proszę wejść.
- Wzywała mnie pani.
- Pani Taylor - poprawiła ją Annabella.
- Tak, pani Taylor.
Annabella ubrana była w długą, brązową sukienkę z diamentową broszką przy szyi i czarną,
akademicką togę z szerokimi rękawami. Siedziała za wysokim biurkiem, przyglądając się z
góry małej dziewczynce, która nieśmiało wślizgnęła się do środka.
- Tak, Morrow. Wzywałam cię. Stój prosto. Ręce wzdłuż boków. Wiesz, dlaczego tu jesteś?
- Nie, pani Taylor.
Cień niezadowolenia przemknął po twarzy Annabelli. Położyła ręce na blacie biurka.
- Jesteś wstrętną, nieskromną, niegodziwą dziewczyną - powiedziała.- Czy jest tak? Josephine
wzdrygnęła się.
- Nie, pani Taylor!

119

Annabella uderzyła pięścią w blat biurka, aż Josephine podskoczyła.
- Nie odpowiadaj!
Josephine stała, powstrzymując drżenie. Ręce trzymała opuszczone. Wpatrywała się w
podłogę.
- Co robiłaś w przebieralni z Marią Coroni?
To pytanie wstrząsnęło nią. Zaczerpnęła głęboko powietrze. Powiedział jej! Historia, którą
opowiedziała Royowi, została przez niego powtórzona Annabelli i prawdopodobnie im
wszystkim. Żałowała teraz, że nie zbiła go mocniej.
Było to absurdalne, ale poczuła, że się czerwieni. Miała szesnaście lat. Ona i Maria zostały
wezwane przez dyrektorkę. Ktoś widział je i naskarżył, a ona nigdy nie dowiedziała się, kto.
- Jesteś podłą, godną pogardy, grzeszną, małą lesbijką - powiedziała Annabella.
-Nie jestem! Nie jestem! - Annabella wychyliła się zza biurka w jej kierunku.
- Twoja przyjaciółka opowiedziała mi wszystko - dodała. -Czy chcesz powiedzieć, że
kłamała? Że próbowała celowo wpakować cię w kłopoty?
Josephine ucichła. Nie zamierzała o tym dyskutować. Znowu wlepiła wzrok w noski butów.
- Zobaczysz się z dr Hazlem - powiedziała bez ceregieli Annabella.
Josephine, znowu zaskoczona, podniosła wzrok. Ich oczy spotkały się.
- Teraz? - Josephine usłyszała własny głos.
- Gdy skończę z tobą - odrzekła Annabella. Otworzyła biurko i wyjęła rzemień.
- Wiesz, co masz robić, Morrow - powiedziała łagodnie.
Josephine rozejrzała się wokół siebie.
W rogu ujrzała drewniane krzesło, a na nim stos książek i papierów.
Podeszła do niego, wzięła papiery i przełożyła je na mały stolik, na którym stały kwiaty.
Kotary były do połowy zasłonięte, popołudniowe słońce wpadało do środka, tworząc na
podłodze jasne pasy. Josephine ustawiła krzesło w miejscu oświetlonym przez słońce. Stanęła
za nim, pochyliła się nad oparciem i podniosła w górę spódnicę, gdy już przyjęła odpowiednią
pozę.
Usłyszała, jak Annabella wstaje i zbliża się do niej. Naprężyła plecy. Rzemień uderzył ją
poprzez majtki.
Zamknęła oczy.
Rzemień smagnął znowu, trochę niżej.
Następny trafił ją jeszcze niżej, w zagłębienie ud.
Josephine skoncentrowała się na razach.
Pragnęła kolejnego uderzenia, a rzemień za każdym razem wychodził naprzeciw jej
pragnieniu.
Opadł znowu.
Wiedział już teraz, jak to robić.
Uderzył kolejny raz.
Chwilami ból był wszystkim, a czasem w ogóle niczym. Tym razem nie był z niczym
związany. Musiała po prostu przez to przejść. A potem spotka się z dr Hazlem.
Rzemień uderzył po raz ostatni.
Josephine nie poruszyła się. Nie krzyknęła ani nie pozwoliła sobie na zaczerpnięcie powietrza
z bólu. Tyłek jej drżał. Czekała, przechylona przez oparcie krzesła.
- A teraz rózga - zadecydowała Annabella.
Oczywiście pamiętała swoją historię, swoją głupią historię, którą opowiadała, siedząc z tyłu
taksówki.
Czy musi się zmoczyć? Nie, nie zrobi tego.
Annabella zostawiła ją i podeszła do kredensu, który stał w rogu.
- Dostaniesz lanie rózgą - oznajmiła. - Cztery uderzenia na goły tyłek. Zsuń majtki.
Czy coś się zmieniło? W jej opowieści zdjęła je sama, czy zrobiła to pani Mapie?

120

Nie zawahała się. Sięgnęła za siebie i ściągnęła majtki w dół, do połowy ud.
Usłyszała westchnienie Annabelli.
- Kim jesteś? - padło pytanie.
- Lesbijką - odpowiedziała.
Rózga ze świstem przecięła powietrze. To było trochę jak bat, a trochę jak bicz.
Nieskończenie cienkie. Sprawiało mnóstwo bólu.
- Kim jesteś? - spytała ponownie Annabella.
- Miałam Roya - wyznała Josephine. - W lesie. Rózga opadła.
- Kim jesteś?
- Nikim!
Przy kolejnym uderzeniu wydała okrzyk.
- Kim jesteś?
- Jestem Josephine Morrow!
Czwarte uderzenie pochyliło ja wraz z krzesłem do przodu, prawie przewracając.
- Proszę wstać, pani Morrow.
Josephine stanęła na nogach i oparła się jedną ręka o krzesło. Druga pocierała bolący tyłek.
Spojrzała na kobietę, która sprawiła jej lanie.
- Musi się pani teraz rozebrać, pani Morrow - powiedziała Annabella. Znowu była po prostu
Annabella. Zdjęła profesorska togę.
Przez moment Josephine myślała, że Annabella również zamierza się rozebrać, ale ona po
prostu wepchnęła togę do kredensu wraz z rózgą. Josephine zdjęła ubranie. Stała goła,
grzeczna, z rękoma splecionymi z tyłu, na pulsujących pośladkach.
- To ty, Annabello - odezwała się. - Ty jesteś dr Hazel!
- Och nie, panienko.
Annabella otworzyła drzwi i wypuściła naga Josephine na korytarz.
- Ona na ciebie czeka - powiedziała.

ROZDZIAŁ 21

Na sąsiednich drzwiach nie było żadnego numeru. Annabella zastukała.
- Proszę - zawołał znajomy głos.
Annabella nacisnęła klamkę i wprowadziła Josephine do środka.
Znalazły się w przestronnym salonie z niewielka ilością mebli. Kilka miejsc do siedzenia
obitych było naturalnym rypsem. W pobliżu stał japoński stoliczek, na nim taca z herbaciana
zastawa. W rogu chromowany wózek, pełen czegoś, co wyglądało jak przyrządy chirurgiczne.
Na jednej ze ścian wisiało olbrzymie, okrągłe lustro w pozłacanej ramie, a na wszystkich
pozostałych malowidła. Francuskie okna były uchylone. Lekki wietrzyk z ogrodu poruszał
długimi do posadzki firankami.
Z kozetki podniosła się kobieta. Wyciągnęła na powitanie jedna rękę, w drugiej trzymała
olbrzymi, nadjedzony do połowy kawałek ciasta.
- Przepraszam za spóźnienie, Josephine. Nie udało mi się przybyć wcześniej.
- Witam, dr Shepard - powiedziała Josephine. Dr Shepard uśmiechnęła się i przesunęła
wzrokiem z góry na dół po nagim ciele Josephine.
- Nazywaj mnie Hazel - powiedziała.
-Dr Hazel?
- Wszyscy tutaj nazywają mnie w ten sposób. Podejdź bliżej. Usiądź koło mnie.
- Nie, dziękuję - odparła Josephine. Delikatnie ścisnęła dłońmi pośladki.
Dr Shepard położyła jej rękę na ramieniu.
- Obróć się - rozkazała.
Josephine odwróciła się. Podniosła w górę race.

121

- Doskonale - stwierdziła dr Shepard. - Myślę, że sporo tutaj przeszłaś, prawda? - jej głos
brzmiał ciepło i sympatycznie.
- Nie wiem - odparła Josephine. - Nie dostałam jeszcze lania pantoflem. A znam chłopca,
którego mama biła drewniakiem...
- Możesz mieć tu wszystko, czego potrzebujesz, czy wiesz o tym?
- Dr Shepard obróciła Josephine i spojrzała jej w oczy, z dłonią nadal spoczywającą na
ramieniu. - Wszystko! Czy powiedzieli ci o tym? I jest tylko jedna zasada....
- Posłuszeństwo - powiedziała Josephine.
- Absolutne posłuszeństwo - potwierdziła dr Shepard, kiwając głową. Uniosła ręce i splotła
przed sobą palce obu dłoni.
- Mówią, że nauczyłaś się już tego.
- Istotnie, przekonałam się o tym - powiedziała Josephine z przejęciem.
Dr Shepard pokiwała głową.
- Przekonałaś się o tym - powtórzyła z naciskiem i badawczo się jej przyjrzała. - Widziałam
kilka z twoich taśm.
-Taśm?
- Tak. Niektóre. Na przykład tę z narady - twarz wykrzywił jej nagły grymas uśmiechu.
Zachichotała. - Niech to drzwi ścisną! - powiedziała.
Włożyła ostatni kawałek ciasta do ust i podeszła do tacy z zastawą do herbaty.
- Napijesz się?
- Mówiła pani, że mogę mieć wszystko co zechcę - przypomniała Josephine.
Dr Shepard, wciąż pochylona, spojrzała na nią niezdecydowanie. Wciąż jeszcze przeżuwała.
- A co ty chcesz, whisky? Kieliszek wina? Szampana?
- Chcę mieć tatuaż - powiedziała Josephine. Mimowolnie rzuciła okiem w kierunku stojącego
w rogu wózka.
Dr Shepard chrząknęła. Nalała herbaty i ukroiła plasterek cytryny. Wyprostowała się,
trzymając w dłoni filiżankę.
- Uczestniczysz już we wszystkim, co się tu dzieje. Więc po co tatuaż?
- Chcę należeć - odparła Josephine. Dr Shepard zerknęła na Annabellę i ponownie na
Josephine. Obie kobiety uśmiechnęły się.
- Wiedziałam, że będzie ci się tu podobało - powiedziała.
- Chcę tu wrócić - wyznała Josephine.
- Wrócisz Josephine, wrócisz. Josephine zwróciła się do Annabelli.
- Annabello, nie wypuścisz mnie stąd bez tatuażu, prawda?
- Nie, panienko - potwierdziła Annabella.
- Hazel - powiedziała Josephine, nalegając. - Dr Hazel, proszę.
- Na miłość boską! - dr Shepard pośpiesznie przełknęła dwa łyki herbaty. - Połóż się tutaj -
powiedziała, wskazując kozetkę. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
Annabella przysunęła wózek. Znajdował się na nim również sprzęt elektryczny. Josephine nie
zamierzała się temu przyglądać. Wpatrzyła się w obraz zawieszony nad kominkiem.
Przedstawiał grupkę melancholijnych pierrotów, siedzących na prostych, drewnianych
krzesłach, ustawionych w pobliżu gęstych zarośli. Jeden z nich miał na sobie karnawałową
maskę z ogromnym, haczykowatym nosem. Grał na małej gitarze.
Dr Shepard przetarła skórę między piersiami Josephine zwilżonym wacikiem. Josephine
poczuła w tym miejscu chłód.
- Poproszę o kawałek ciasta - powiedziała. Annabella ukroiła sporą porcję. Josephine
przysunęła ciasto do ust i prędko odgryzła kawałek.
- Czy to boli? - spytała.

122

- Tutaj nic nie boli - odparła dr Shepard. Zdjęła żakiet. Pod spodem miała bluzkę z krótkim
rękawem. Pochyliła się nisko nad biustem Josephine i jakimś warczącym narzędziem zaczęła
rysować na skórze kształt. - Nie ruszaj się teraz - wymamrotała.
Josephine słyszała głosy dobiegające z ogrodu, Suriko rozmawiała z Dawn. Głosy cichły w
miarę jak odchodziły od domu.
Ledwo poczuła, jak igła kłuje jej ciało. Bolało to tyle, co zastrzyk. Spłynęło na nią uczucie
gorąca. Powoli przeżuwała ciasto. Nie był to rodzaj bólu, który mógł sprawiać przyjemność.
Annabella przetarła jej skórę.
- Skąd pani wiedziała? - spytała Josephine.
- Co wiedziałam, skarbie?
- Że będzie to dla mnie dobre. To wszystko.
- Inaczej nie znalazłabyś się tutaj - powiedziała dr Shepard, koncentrując się na
wstrzykiwaniu tuszu. - Dałaś za wygraną już dawno temu.
- Ale skąd wiedziała to pani od początku. Gdy przyjechałam do Hampstead?
- Nieczęsto się mylę - to była cała odpowiedz. Po chwili pozwoliła Josephine usiąść.
- Czy to już koniec? - tatuaż wyglądał bardzo szkicowo.
- To tylko kontur. Wypełnimy go następnym razem. Nie martw się. Wygląda dostatecznie
przekonywająco.
Potrząsnęła pojemnikiem z aerozolem i spryskała tatuaż. Lodowata przeźroczysta mgiełka
pokryła rysunek cienką warstwą.,
- Świetnie - powiedziała Josephine, dotykając tatuażu palcami.
- Nie trzyj tego!
- Kiedy to swędzi!
- A jak twoja pupa?
- Boli.
- Zapomniałaś już o niej, prawda?
- Oczywiście, że nie. Chce mnie pani zbadać?
- Już to zrobiłam - dr Shepard uśmiechnęła się szeroko.
- Proszę to zrobić jeszcze raz - wykonała gest w stronę Annabelli, która stała przy jej boku. -
Annabello, podejdź i pomóż.
Dr Shepard odsunęła wózek ze sprzętem, a Josephine ponownie położyła się płasko na
kozetce.
- Żadnych sekretów przed Annabellą - powiedziała lekarka.
- Wyczerpałaś mnie - zwróciła się Josephine do Annabelli, gdy ta uniosła jej kolana na
wysokość klatki piersiowej - teraz mnie wykończysz. To znaczy... - Zahaczyła jedną nogę o
leżankę. - Wy obie.
Zamknęła oczy i odprężyła się. Obie kobiety zaczęły ją pieścić. Jedna głaskała jej włosy,
biust, ramiona, łokcie, szyję. Druga dawała ukojenie jej rozpalonym udom i wślizgiwała palec
w wilgotniejącą szczelinę. Josephine poczuła nagły wstrząs przyjemności, gdy opuszek
kciuka dotknął łagodnie jej łechtaczki.
Zaspokojenie osiągnęła szybko i gwałtownie, wyginając plecy w łuk, podczas gdy dr Shepard
delikatnie szczypała jej brodawki. W momencie, gdy ustało pulsowanie, usiadła i odepchnęła
obie kobiety.
- W porządku - powiedziała. - A teraz ty, Annabello.
Chwiała się na nogach od doznanej przyjemności. Annabellą wyciągnęła rękę, by ją
podtrzymać, ale Josephine chwyciła się kozetki.
- Chodź ze mną - powiedziała zaskakując je obie. Podeszła do drzwi i otworzyła je, nie
oglądając się za siebie.
- Czy wrócisz tu? - zawołała za nią dr Shepard.

123

- Może nie - odparła Josephine. Niepewną ręką przesunęła po włosach i łonie. - Nie wiem.
Ale na pewno znajdę panią. Dzięki za tatuaż - krzyknęła jeszcze, będąc już za drzwiami.
Zaczęła szperać wśród swoich porozrzucanych ubrań, aż wreszcie znalazła to, czego szukała.
Domino. Dwie trójki. Wstała i podała je Annabelli.
Oczy Annabelli rozszerzyły się ze zdumienia.
- To dla mnie, panienko?
- Tak jest - odparła. Pochyliła się i wyjęła rózgę z kredensu. - Zaraz zobaczę cię przewieszoną
przez poręcz krzesła - powiedziała, wskazując na rózgę. - No już. Podciągnij spódnicę do
góry, szybciej.
Ręce Annabelli szarpały brązową sukienkę, starając się przeciągnąć ją przez szerokie biodra.
- Czy nie wolałaby mnie pani raczej normalnie zbić? Mam na myśli to, że nie ma pani zbyt
dużej wprawy.
- Zaraz pokażę ci wprawę - powiedziała Josephine, poganiając ją rózgą. - Szybciej! Halkę
również!
Schylając się z przygnębieniem i mamrocząc jakieś nieartykułowane skargi, Annabellą
zdołała w końcu uwolnić się z pary białych majtek, podobnych do tych, które nosiły
pokojówki, tylko kilka rozmiarów większych. Miała na sobie biały gorset i czarne pończochy
przypięte do naprężonych podwiązek. Palce Josephine szybko odkryły, że guziki znajdują się
w tym samym miejscu, co w majtkach Janet.
Tyłek Annabelli był biały i tłusty. Pierwsze cięcie rózgą pozostawiło siną smugę w poprzek
prawego pośladka. Annabella zaskowyczała, zasłaniając to miejsce dłońmi.
Josephine uświadomiła sobie, że wcale nie jest to łatwe. Zamierzała uderzyć w oba pośladki,
po przekątnej. Skróciła uchwyt i smagnęła drugi pośladek.
Annabella załkała. Obiema rękami złapała się kurczowo za pośladki. Jej równowaga na
krześle wydawała się poważnie zagrożona.
- Czy chcesz, żebym zadzwoniła po pokojówkę, żeby przytrzymała ci ręce? - spytała słodko
Josephine.
- Nie, panienko.
- To zabierz je!
Annabella wykonała polecenie i została nagrodzona trzecim uderzeniem. Krzyknęła ochryple
i znowu nakryła tyłek rękami. To smagnięcie trafiło ja wyżej niż wszystkie poprzednie, jak
zauważyła Josephine. Następne musi spróbować wymierzyć niżej. Żeby uniknąć rąk
Annabelli, uderzyła w dolną część pośladków. Z zadowoleniem powitała ostry dźwięk, gdy
rózga spotkała się ze skórą.
- Jeszcze dwa - powiedziała, nabierając powietrza. Annabella zadrżała. - Czy chcesz dostać w
uda? - spytała Josephine.
- Och nie, panienko, proszę!
- To zabierz te cholerne ręce!
Tyłek Annabelli był nierównomiernie poznaczony różowymi i agresywnie czerwonymi
paskami. Josephine przypomniała sobie niewyraźnie szkolne opowieści o złej dyrektorce,
która "przecinała skórę uderzeniami". Wciąż pozostawało coś do nauczenia się. I to wiele.
Ostatnie dwa razy wymierzyła szybko i mocno, za drugim razem prawie trafiając w rękę
Annabelli, która zasłoniła się po poprzednim uderzeniu.
- Skończone - powiedziała Josephine. Cofnęła siei pogłaskała palcami rózgę. Drewno było
rozgrzane. - Wstań!
Annabella chwiejnie podniosła się. Utkwiła wzrok w Josephine. Twarz miała bladą i
zalęknioną.
Josephine nagle uświadomiła sobie jej nagość. Była ciekawa, czy Suriko lub ktoś inny mógł
obserwować je z ogrodu. Obróciła się w tym kierunku. Stanęła w rozkroku i pogłaskała się po
kroczu.

124

- Podziękuj mi - powiedziała chłodno.
Annabella skłoniła głowę.
- Dziękuję pani Morrow - powiedziała piskliwym głosem, wstrzymując oddech. - Czy to już
wszystko?
- Możesz odejść - zawyrokowała Josephine i bez jednego spojrzenia wyszła z pokoju, z rózgą
w ręku. Annabella z twarzą wykrzywioną z bólu podciągała splątane majtki.
Josephine zapukała do otwartych drzwi salonu i weszła. Dr Shepard wciąż tam była.
Wyglądała na rozbawioną. Niewątpliwie słyszała wszystko.
- Nikt nigdy nie uczynił czegoś takiego! - powiedziała cicho i z przejęciem.
Josephine stała na szeroko rozstawionych nogach i wymachiwała rózgą.
- Nawet pani?
Dr Shepard zachichotała głośno.
- Chodź i napij się herbaty - zaproponowała. Josephine ostrożnie usiadła na kozetce. Zwiesiła
głowę i z ukosa spojrzała na tatuaż.
- Nie jest zbyt imponujący - stwierdziła. Dr Shepard wręczyła jej filiżankę herbaty. -
Dziękuję.
- Dla Annabelli był. Co jest, Annabello? Gospodyni pojawiła się w drzwiach, w kompletnym
ubraniu. Kręciła się niezdecydowanie. Wskazała walizkę.
- Czy mam ją zabrać, pani Morrow?
- Nie, dziękuję, Annabello. Mogę jej potrzebować. Zginęło mi domino. Znajdź coś
odpowiedniego i włóż do mojej szafy, dobrze?
Dr Shepard wykonała gest w kierunku okna.
- Suriko jest na dole, nad rzeką, jak się domyślam - powiedziała, siorbiąc herbatę. - Z jedną z
pokojówek. Na twoim miejscu nie przeszkadzałabym im.
- W takim razie kolej na Svena - oznajmiła Josephine.
- Masz niezłą zabawę, prawda? - powiedziała dr Shepard z odcieniem podziwu w głosie.
Josephine poruszyła się i przesunęła złączone ręce w kierunku krocza.
- Kapiesz na meble - zauważyła dr Shepard.
- To zliż to - odparła Josephine.
- Och, jestem zbyt stara. Oczy Josephine zwęziły się.
- No już - powiedziała rozkazująco. - Dr Hazel, pokaż, co potrafi twój język.
Dr Shepard powoli opadła na kolana i klęknęła między jej udami. Josephine uścisnęła czule
jej głowę, opierając swoją na jej ramionach. Ciężko oddychając spojrzała na pogrążony w
słońcu ogród, poczuła woń lata, przeplatającą się ciepło z zapachem jej własnego pożądania.
- Wystarczy - wymamrotała.
Dr Shepard ucałowała jej udo. Wciąż klęczała na czworakach i patrzyła w górę na Josephine.
- Zobaczymy się później - obiecywała Josephine.
Zabrała rózgę i udała się na górę, do swojego pokoju, z wdziękiem wbiegając po schodach.
Obawiała się, że zesztywnieją jej mięśnie. Zrobiła piętnaście głębokich skłonów przed
lustrem. Rozprowadziła maść łagodzącą ból na pośladkach i tylnej stronie ud. Czuła znajome
palenie i stopniowe ochładzanie się skóry.
W szafie czekała na nią skórzana baskinka, pończochy, para długich rękawiczek i wysokie
buty - wszystko czarne. Znajdował się tam również kołnierzyk ze srebrnymi ćwiekami, ale
bez kółka.
Josephine zaśmiała się. Ten widok usatysfakcjonował ją.
Zaczęła się ubierać.
W zagięciu jednej z rękawiczek naszyto czarną, welwetową maskę domina. Była podszyta
jedwabiem i przymocowana delikatną gumką.

125

Josephine przejrzała się w lustrze. Gorset był z przodu na tyle niski, że nie zakrywał tatuażu.
Skóra w tym miejscu bolała ją. Powstrzymywała się od drapania. Podniosła domino i
pociągnęła za dzwonek.
- Zasznuruj mnie - powiedziała do Lorny, gdy ta weszła. -Potem możesz to zanieść panu
Breimerowi.
- Nie ma go. Wyszedł gdzieś.
- Wobec tego, gdy wróci.
Przyglądała się pokojówce, gdy ta uklękła, by wypolerować jej buty.
- Powiedz mi, Lorna, czy byłaś dzisiaj dobra? Olbrzymie, czarne oczy spojrzały na nią z dołu.
- Tak, madame.
- Czy dokładnie wypełniałaś swoje obowiązki? Poprawnie? Bez uchybień?
- Tak, madame.
- Nie należy ci się kara?
- Nie, madame.
- Kiedy byłaś ostatnio ukarana?
- Wczoraj, madame.
- Czy masz jakieś ślady?
- Nie, madame.
- Pokaż!
Bez wahania dziewczyna zdjęła długą, czarną sukienkę i rozpięła majtki. Obróciła się i
pochyliła do przodu, wypinając tyłek w stronę Josephine.
Jej skóra była blada, matowa i sucha. Tyłek miała ładny, wysoki. Miała rację, nie było na nim
żadnych śladów. To byłaby dopiero przyjemność, zabarwić go trochę.
- W każdym razie, chyba przełożę cię przez kolano - stwierdziła Josephine. - Bądź pewna, że
nie pożałujesz! Pokojówka zmarszczyła nos i potarła go ręką.
- Nie, madame - powiedziała figlarnie.
Zajmując się Lorną, Josephine doszła do wniosku, że kara na równi przyda się językowi
dziewczyny, jak i tyłkowi. Lorna miała bardzo cięty język. Konieczne będzie utemperować
go.
Ściemniało się już, gdy Sven przyszedł do pokoju numer 3, trzymając w ręku domino.
-A to co?
Przypatrywał się Josephine ubranej w kostium. Miał na oczach małe, czarne okularki, ale była
pewna, że zauważył jej pas i wetknięty za niego bat. Jego oczom na pewno nie umknął
również tatuaż.
- Moja kolej w grze - powiedziała.
Wyglądał na wyczerpanego. Przeczesał ręką włosy. Były spocone i w nieładzie. Koszulę miał
zmiętą i wilgotną od potu. Wiedząc, że nie zabierze z powrotem domina, schował je do
kieszeni z krzywym uśmiechem.
- Dopiero wszedłem - powiedział.
- Wiem - odparła. - Końcem palca przesunęła po konturze tatuażu. - Czekałam.
- Miałem ciężki dzień - gestem okazał irytację. - Jestem zmęczony...
Josephine nie poruszyła się. Zaczęła mówić:
- Wyciągnąłeś mnie z łóżka, pamiętam dobrze. Powiedziałeś mi, że jesteś dr Hazel.
Powiedziałeś, że zamierzasz mi pomóc.
Po raz pierwszy ujrzała go zmieszanego. Zdjął okulary, składał je i rozkładał.
- Zamierzam wziąć prysznic - powiedział z agresja w głosie.
- Później - odrzekła Josephine. - Bardzo ci się przyda.
Zaśmiał się z zakłopotaniem. Spróbował ją pocałować, zwracając się do niej "kochanie".
Odepchnęła jego twarz.
Opuścił głowę i dotknął ręką skroni, jakby próbując uciszyć gorączkowe myśli.

126

- To nie jest zbyt dobry pomysł - powiedział z powagą. Josephine nie zwróciła uwagi na jego
słowa.
- Przedtem wypowiadałeś się bardziej entuzjastycznie o posłuszeństwie.
Minęła go i otworzyła drzwi.
- Możemy iść?
- Iść?
- Tak, na dół.
Jej pamięć przechowała kajdany, łańcuchy i pochodnie rozświetlające parną noc. Przysięgła
sobie, że podnieci go aż do ekstazy. Zanim uśnie, wytoczy zeń wszystkie soki, bez
dobrodziejstwa ręki, ust, czy soczystej szczeliny. Ale wpierw będzie wrzeszczał.
- Pamiętasz drogę? - spytała przymilnie.

ROZDZIAŁ 22

Poszła do łóżka późno i obudziła się również późno. Miejsce z tatuażem swędziało. Musiała
zająć się czymś, by oderwać od niego myśli.
Przyszła Dawn sprzątnąć tacę śniadaniową.
- Dawn, gdzie jest Suriko?
- Jeździ konno, madame.
- Czy poszła sama?
- Tak, madame.
Josephine wzięła prysznic. Ślady, które pozostawiła Suriko, przybladły. Ubrała się na
sportowo, w krótką, białą spódniczkę, białe majtki, skarpetki, tenisówki i kasztanową
koszulkę. Jej piersi prześwitywały przez cienki materiał.
Przyszło jej do głowy, że ktoś z nich będzie jej dzisiaj szukał, gdyż był to jej ostatni dzień w
Estwych. Szybko wyślizgnęła się na dwór kuchennymi schodami i odnalazła drogę do stajni.
Znajdowały się tam dwie przegrody. Jedna była pusta. W drugiej stał łaciaty kucyk. Obrócił
głowę i z podejrzliwością zastrzygł uszami. Josephine zbliżyła się i pogłaskała go po zadzie.
Machnął ogonem.
Stajnia była gorąca i pełna kurzu. W powietrzu unosił się zapach bogactwa i komfortu. Gdy
Josephine chodziła do szkoły, starsze dziewczęta pobierały lekcje konnej jazdy. Pamiętała
pomieszany zapach drewna, siana, skóry i świeżego gnoju. Ziewnęła. Kiedy Suriko będzie z
powrotem? Na ścianach wisiały różne części wyposażenia, umocowane na gwoździach z
kwadratowymi łebkami. Nie wszystko jednak było przeznaczone do konnej jazdy. Żelazne
kajdany i pęta zwisały na łańcuchach. Josephine ujęła jedną parę w dłoń i rozbujała ją.
Zakołysała się jak wahadło, uderzając o ściany. Kucyk parsknął i pogrzebał nogami w ziemi.
Patrzył na nią ospale.
- Śliczny koniku - powiedziała Josephine. Znowu ziewnęła. - Wybacz mi.
W rogu, w miejscu, gdzie stały grabie, łopaty i miotły, znajdowała się niewielka sterta
słomianych bali, częściowo rozwiązanych i rozsypanych. Josephine usiadła na nich. Słoma
nie była najlepszym materiałem do siedzenia dla obolałego ciała Josephine, ale zmęczenie nie
pozwoliło jej stad. Zasnęła tam, przenosząc się bezładnie w snach od huczących wodospadów
do brudnych klatek schodowych.
Obudził ją stukot kopyt na chodnikowych płytach. To Suriko wracała do domu. Była tak
samo ubrana, jak wtedy, na strychu: bryczesy i płaszcz do konnej jazdy oraz czarny kapelusz.
Trzymała pejcz, który Josephine zabrała ze sklepu w Houghton Hill. Jej pogodna, spokojna
twarz nie zmieniła wyrazu na widok Josephine leżącej na słomie.
- Mam wrażenie, że jestem ci coś winna - powiedziała Josephine.

127

Spódnica zawinęła się jej aż do pasa, gdy drzemała na słomie, ale nie zamierzała obciągać jej
w dół. Leniwie obmacywała się i łapała oddech. Oddychała głęboko, czując nagły przypływ
pożądania.
Suriko stała nad nią w rozkroku, lekko trzymając pejcz dłoii-mi w rękawiczkach.
- Daj mi to - powiedziała
- Nie mogę. Nie zostało mi już żadne domino.
- Gdy gracz wykorzysta wszystkie kamyczki domina - powiedziała spokojnie Suriko swoim
surowym, melodyjnym głosem - gra jest skończona.
Wprowadziła konia, czarną, zadbaną klacz do przegrody i zaczęła zdejmować z niej uprząż.
Josephine usiadła. Zaczęła wyskubywać słomę z włosów i ubrania.
Skrzyżowała ramiona i ściągnęła przez głowę spódnicę. Zaczęła pieścić swoje ciało, ujmując
biust w dłonie i ściskając palcami brodawki. Pamiętała, jak robiła to w domu - czy możliwe,
że było to zaledwie tydzień temu? - jak rozbierała się w przedpokoju swojego mieszkania i
onanizowała gorliwie i gwałtownie.
Podeszła do przegrody, w której Suriko sypała właśnie owies do żłobu. Przeszła obok konia,
ostrożnie, by go nie spłoszyć.
- Przynieś wiadro wody - poleciła Suriko, patrząc na nią ponad grzbietem klaczy. - Kran
znajduje się na podwórzu.
Josephine znalazła żelazne wiadro i wyszła na słońce. Nabrała z kranu wody. Zimna woda
chlupotała w wiadrze i ochlapała jej biust. Wciągnęła powietrze. Brodawki stały jak żołnierze
na warcie.
Obiema rękami dźwignęła wiadro i zaniosła je do stajni. Jej ramiona, spuszczone pod
wpływem ciężaru w dół, ścisnęły piersi, jeszcze bardziej je uwydatniając.
Suriko wycierała konia.
Josephine postawiła wiadro na ziemi. Suriko musiała wykonać jedynie krok do przodu, by go
dosięgnąć.
Koił ruszył w kierunku, z którego dobiegł dźwięk, wyciągnął szyję i rozejrzał się wokół,
ciekawy, co się dzieje.
Suriko uniosła rękę w rękawiczce.
- Tutaj - powiedziała wskazując miejsce. Josephine oparła ręce na biodrach. Suriko wlepiła w
nią wzrok: w jej nagość, w jej oczy, błyszczące i twarde.
- Daj mi to - powiedziała.
Josephine podniosła wiadro. Trzymała jedną ręką, a drugą ujęła pod spód, by je podtrzymać.
Nagle chlusnęła całą zawartość na Suriko.
Woda zalała jej biust i opryskała twarz.
Japonka krzyknęła i cofnęła się pod wpływem naporu wody i szoku.
Koń przeraźliwie zarżał.
Suriko stała, wycierając oczy i gapiła się na Josephine jak osiadła na mieliźnie ryba. Jej
śliczny strój przemókł do suchej nitki. Koń szturchnął ją nosem. Odepchnęła go. Obwąchał
swój mokry bok, parsknął głośno i zaczął się wylizywać.
Bez słowa Suriko rozpięła swój czerwony płaszcz. Zdjęła ociekającą, białą bluzkę. Pod
spodem miała czarny, siatkowy stanik. Jej skóra była wilgotna od wody i potu.
Potrząsnęła energicznie włosami, przeczesała je sztywnymi palcami i wytarła ręce o spodnie.
Nie przestając wpatrywać się w Josephine, zahaczyła obcas lewego buta o przegrodę i
wysunęła z niego stopę.
Josephine poczuła, że pasja zaczyna rozpierać jej klatkę piersiowa i skronie.
Obróciła się nagle i opuściła przegrodę. Rzuciła się na słomę i czekała.
Słyszała odgłosy szamotania i stukot drugiego obcasa o drewno.
Czekała.

128

Po chwili Suriko obeszła przepierzenie i opuściła przegrodę, zbliżając się do niej. Ubrana była
w woski, czarny pas do pończoch, który harmonizował ze stanikiem, pończochy bez szwu i
parę czarnych majteczek: malutki trójkącik, który osłaniał jedynie jej krocze. Niosła pejcz.
Rzuciła się na Josephine.
Josephine znalazła się na plecach, a Suriko na niej. Suriko chwyciła jq za włosy i uniosła
pejcz do uderzenia. Ale ręce Josephine były dłuższe. Machnęła nimi i wytrąciła pejcz z jej
dłoni. Stuknął o przegrodę i upadł na podłogę.
Suriko z furią chwyciła włosy rywalki i próbowała przycisnąć jej głowę do twardej ściany. Ta
jednak trzymała jedno kolano uniesione - kopnęła i odrzuciła Japonkę od siebie. Tarzały się
obie w słomie, sapiąc i dysząc.
Josephine próbowała objąć Suriko nogą i przytrzymać ją w dole. Japonka nagle puściła jej
włosy i rzuciła się z paznokciami do twarzy Josephine.
Josephine w samą porę wykonała nagły ruch głową, robiąc unik. Podniosła rękę i złapała
przeciwniczkę za nadgarstek. Walczyły, zwarte w uścisku. Ich ciała, ciepłe i gładkie, ocierały
się o siebie.
Nagie piersi sprawiały Josephine ból, narażone na urazy przy każdym gwałtowniejszym
ruchu. Suriko schyliła nagle głowę i uderzyła nią w prawą pierś Josephine. Ta wrzasnęła i
podniosła ramię, uderzając Japonkę łokciem w brodę. Krzycząc z bólu, Suriko wygięła się do
tyłu. Trzymała się ręką za szczękę, w miejscu, które zetknęło się z łokciem rywalki. Oczy
rozszerzyły się jej, nozdrza również, błysnęły białe zęby. Wyciągnęła rękę w kierunku
włosów Josephine, ale daremnie. Josephine była już na niej, próbując usiąść okrakiem.
Słyszała stłumione dźwięki, gdy konie sapały nerwowo i waliły o przegrodę.
Suriko przekoziołkowała przez nią, pozbawiając równowagi. Upadły na podłogę wśród
brudnej, rozsypanej słomy.
Japonka skoczyła na nią. Obiema rękami chwyciła przód kusej spódniczki Josephine.
Szarpnęła i spódnica rozdarła się.
Josephine krzyknęła, chwyciła w rewanżu jej stanik i pociągnęła.
Twarz Suriko wykrzywiła się z bólu, gdy materiał mocno ścisnął jej małe piersi. Suriko wciąż
szukała po omacku bioder rywalki. Złapała jej majtki i rozdarła je jedną ręką.
Josephine wyrwała się z uchwytu i znalazła na czworakach, dysząc, ze zmierzwionymi
włosami i spódnicą zwisającą w strzępach. Japonka usiadła na balach, szeroko rozstawiając
nogi i ramiona. Jej stanik osunął się, obnażając prawą pierś.
Josephine przyklękła. Była roślejsza od przeciwniczki i bardziej wypoczęta. Suriko jeździła
konno w upale i robiła nie wiedzieć co jeszcze. Była mokra i zmęczona.
Josephine dramatycznym gestem wskazała na swój niedokończony tatuaż.
- To jest moje domino! - powiedziała. - Tutaj!
Suriko ponownie rzuciła się na nią. Ale tym razem Josephine była przygotowana na odparcie
ataku. Zaparła się jedną nogo, przechyliła się w bok i złapała jej prawe ramię. Poczuła, że jest
szczupłe i muskularne w dotyku; nie jak ramię mężczyzny, ale również nie takie, jak Jackie.
Podnosząc się w górę i trzymając ją w silnym uchwycie, wykręciła jej ramię za plecami.
Suriko zapiszczała. Uderzyła Josephine wolną ręką, ale ta stała już pewnie na nogach i
pochylała ją do przodu.
- Twój tyłek jest wprost wymarzony do pejcza - powiedziała, wymierzając jej solidnego
klapsa. Japonka wyła i wyrywała się, ale Josephine krok za krokiem wlokła ją do ściany, na
której wisiały łańcuchy. Przywiązując ręce, mimo oporu, umieściła ją jakby w pozycji orła z
rozpostartymi skrzydłami, twarzą do ściany. Zostawiła ją tam i poszła do przegrody, gdzie
leżały rozrzucone ubrania Suriko.
Znalazła to czego szukała. Domino. Dwie szóstki.
Zaniosła to związanej kobiecie, która wlepiła w nią oczy pełne łez, obracając głowę przez
ramię. Obie pończochy zsunęły się niedbale. Jedna z podwiązek dyndała na udzie. Josephine

129

pochyliła się nad ofiarą, przytuliła się do jej pleców. Ugięła kolana, by potrzeć biodrami o
tyłek Suriko, aż ta jęknęła przez zęby.
Josephine oparła się na jej ramieniu i delikatnie wsunęła domino za stanik. Następnie sięgnęła
w dół i ściągnęła Japonce majtki.
Suriko zatkała.
Josephine odeszła by podnieść z podłogi pejcz.
Suriko zaprzestała walki. Lękliwie wpatrywała się w kobietę oblepiona słomą i gnojem, w
porwanej spódnicy zwisającej wokół nagich lędźwi.
Josephine wróciła i pocałowała ją. Podniosła pejcz.
Wymierzyła pierwsze uderzenie.
Suriko wrzasnęła na całe gardło.
Gruba, czerwona pręga pojawiła się na jej napiętych pośladkach.
Łańcuchy zabrzęczały. Naprężyła się i szarpnęła. Spadło drugie uderzenie. Wygięła plecy w
łuk i zasyczała przez zęby. Przy trzecim razie, drewniana ścianka zatrzęsła się.
Jeden z koni zarżał głośno i niespokojnie.
Josephine dysząc, oddaliła się, by przyjrzeć się dziełu swoich rak. Trzy świeże pręgi
przecinały tyłek Suriko.
- Już dosyć! - błagała. - Już nie!
- Jeszcze dwa, kochanie - powiedziała Josephine, odgarniając włosy z oczu. - Tylko dwa.
Jeniec wciąż błagał:
- Już nie! Już nie!
Smagnęła pejczem nisko, celując w miejsce pomiędzy udami i pośladkami. Suriko
zaskowyczała i przycisnęła ciało do ściany, jakby próbowała przez nią przeniknąć. Narzędzia
tortur zatrzęsły się na gwoździach, na których wisiały.
Josephine podeszła bliżej i wolną ręką oplotła talię Japonki.
- Co zrobiłabyś - zamruczała jej do ucha - żeby uniknąć tego ostatniego?
- Wszystko - zaszlochała Suriko. Oczy miała czerwone i ciekło jej z nosa.
Josephine przesunęła ustami po grubych, zlanych potem włosach pokonanej rywalki.
- Nic - powiedziała.
Stanęła na powrót w rozkroku, palce lewej ręki rozpostarła na ramieniu Suriko i ze złośliwym
kuksańcem, smagnęła po raz piąty jej tyłek.
Z wykrzywioną twarzą i ściągniętymi z bólu ustami, Suriko wbiła paznokcie w ścianę.
Biczująca upuściła pejcz.
Do drzwi stajni podleciał gołąb z nadzieją, że uda mu się wydziobać z brudu kilka okruszków
pożywienia. Konie zarżały łagodnie. Promienie słońca wpadały przez małe, wysoko
umieszczone okienko i podświetlały wirujące w powietrzu pyłki kurzu.
Josephine wzięła Suriko w objęcia i przesunęła wargami po jej plecach. Japonka cała się
trzęsła.
Josephine odwiązała jej ramiona, a następnie nogi.
Suriko uklękła. Spontanicznie ucałowała tenisówki stojącej przed nią oprawczyni.
- Całuj mnie tutaj - rozkazała Josephine, pokazując palcem.
Suriko spełniła żądanie. Bez wahania wtuliła twarz w miękkie i wilgotne krocze Josephine.
Syknęła i wygięła plecy. Zanurzyła palce we włosach klęczącej. Japonka była zręczniejsza w
operowaniu językiem i wargami niż Lorna.
Chwiała się na nogach.
Po chwili upadły razem na słomę. Suriko klęczała i masowała sobie płonące pośladki.
Josephine kucnęła obok i przycisnęła do niej twarz.
Ta kobieta miała smak jak nikt inny, jak nic innego czego próbowała przedtem - gorzki i
jakby pomieszany z solą. Szlochała i wykrzykiwała coś po japońsku, tuląc się do Josephine,
która delikatnie lizała jej rany, prowokując do nowych pisków.

130

Leżały później obok siebie.
- Jesteś silną kobietą - powiedziała Japonka. - Bardzo silną.
Leniwie pogłaskała lewą pierś Josephine i przesunęła palcami po jej brodawkach, które
znowu zaczęły się podnosić. Dotknęła palcami swoich własnych obwódek i zagryzła zęby. Jej
oczy na powrót wypełniły się łzami.
Josephine ucałowała je i łagodnie zlizała.
Na zewnątrz rozległy się dźwięki. Jakieś głosy.
W drzwiach pojawiła się dr Shepard, ciemna postać oświetlona słońcem. Ubrana była w
długa, arabska szatę i wystrzępiony, słomkowy kapelusz.
- Czy jest tu ktoś? - zawołała.
Obie kobiety wolno wyplatały się z uścisku i wstały, strzepując z siebie nawzajem słomę.
Josephine tylko w skarpetkach i tenisówkach, Suriko w resztkach podartej bielizny. Wyszły
na zalane słońcem podwórze.
Wszyscy zgromadzili się tam, a ich twarze rozjaśnił uśmiech, gdy ujrzeli je, wyłaniające się
ze stajni. Sven i Roy ubrani byli w podkoszulki i szorty ,a twarzach słoneczne okulary. Roy
zaplótł ręce na beczkowatej piersi.
Jackie podeszła do przodu w spódniczce z niebieskiej bawełny. Włosy miała związane z tyłu
w koński ogon. Bransoletki zadźwięczały na jej nadgarstkach, gdy wzięła Josephine w
objęcia.
Po gorącym i spoconym ciele Suriko, Jackie pachniała słodko i aromatycznie.
- Biczowałaś ja? - spytała niepewnie.
Suriko podeszła do mężczyzn. Sven podtrzymał ja, gdy pochyliła się by zademonstrować
ślady. Josephine spostrzegła, że Japonka ogląda się za siebie, jakby nie miała ochoty się z nią
rozstać.
Spojrzała w otwarta, uśmiechnięta twarz Jackie, której usta rozchyliły się pytająco. Nigdy
przedtem nie była tu w centrum uwagi, chyba że jako obiekt chłosty. Nie mogła uwierzyć w
to co się działo.
Jackie pochyliła głowę i pocałowała czerwone ślady zębów na prawej piersi Josephine. Ta
zamknęła oczy i wolno ucałowała Jackie w usta.
Słyszała, że mężczyźni mruczą z aprobata. Po osiągnięciu orgazmu nie czuła już pożądania,
tylko pełna, spokojna satysfakcję. Ale gdy tylko poczuła dotyk Jackie i jej zapach,
natychmiast apetyt obudził się w niej na nowo.
- Josephine - odezwała się dr Shepard. Josephine obróciła się i rozejrzała wokół, mrużąc oczy
w ostrym świetle słońca.
- Jest niedziela - powiedziała dr Shepard. Josephine zupełnie nie wiedziała, o czym mówi.
- Jutro pracujesz - oznajmiła. - Czas jechać do domu. Z trudem zrozumiała. Zwlekała,
trzymając Jackie w ramionach.
- No chodź, Josephine - ponagliła dr Shepard rozkazującym tonem. - Idź się ubrać.
- Znajdzie pani ubranie w szafie, pani Morrow - odezwała się Annabella.
Niechętnie oddaliły się od siebie. Josephine wyglądała na zadumana. Dr Shepard podniosła
rękę i kiwnęła palcem. Jackie podeszła do niej, a dr Shepard i Annabella zaczęły coś cicho do
niej mówić. Czy Josephine będzie mogła zobaczyć ja znowu? W Londynie? Nie było
sposobu, żeby się tego dowiedzieć.
Josephine, wyraźnie posmutniała, przeszła wzdłuż szeregu, całując Annabellę w policzek,
Suriko w usta i mówiąc „do widzenia". Annabella strzepnęła słomę z jej pleców. Przez chwilę
stała biernie, a mężczyźni, Roy i Sven, badali jej ciało i ślady na nim. Roy popieścił jej biust,
Sven wsunął dłoń między uda. Przysunął wargi do jej ucha:
- Jesteś najlepsza z nas wszystkich - powiedział wyraźnie.
Josephine udała się do swojego pokoju. Jej ubrania na powrót znalazły się w szafie. Jej
własne ubrania: stanik i majtki, bluzka i spódnica. Torebka i sandały były tam również.

131

Wzięła ostatni prysznic i ubrała się. Wyszczotkowała przed lustrem włosy. Nie było na niej
nawet śladu tego, co się wydarzyło. Przycisnęła bluzkę na piersiach do ciała, żeby zobaczyć,
czy widać przez nią tatuaż: ale nie, zakrywał go biustonosz.
"Trzeba będzie zamówić kilka nowych staników” - pomyślała.
Nagle poczuła się przygnębiona. Nie miała nic do zabrania poza torebka. Wyszła z pokoju
numer 3 nie oglądając się za siebie.
Dom był pusty i cichy. Może pokojówki miały wolne? Niedziela. A wszyscy pozostali byli na
zewnątrz, w słońcu. Czy również wyjeżdżali? Czy mieszkali tu? A może gdzie indziej? Kim
byli naprawdę?
Wyszła z domu i skierowała się w stronę stajni, idąc przez opustoszałe podwórze.
W środku konie gryzły wędzidła i przestępowały z nogi na nogę. Ktoś pozbierał to, co
pozostało z ubrań jej i Suriko i powiesił pejcz na ścianie.
Josephine wyszła na zewnątrz. Udała się w stronę kortów tenisowych. Tam również nie było
nikogo.
Spojrzała na dróżkę i zobaczyła, że czeka na nią taksówka.
Pomyślała o jeździe powrotnej do Londynu z Royem. Wyobrażała sobie, jak bardzo
powikłana będzie ta podróż. Będą przerwy, mile widziane przerwy, była tego pewna. Mimo
to, nie mogła pozbyć się uczucia rozczarowania. Powlokła się w stronę samochodu.
Gdy zbliżyła się, silnik zaczął pracować ochoczo i narowiście. Josephine podeszła do okna
taksówki i zajrzała do środka.
Za kółkiem siedziała Jackie. Miała na sobie czarną czapkę z daszkiem (niewątpliwie własność
Roya), czarne, skórzane rękawiczki, krótką spódniczkę. I niewiele ponad to.
- Dokąd, madame? - spytała.

EPILOG

Nie spała. Gdy w końcu oswobodził ją z niewoli, zdrzemnęła się przez chwilę w jego
ramionach. Była lepka i obolała, ale jednocześnie rozluźniona. Skóra pleców i pośladków
pulsowała miarowo.
Nie spała. Pamiętała, że Francis będzie tu z powrotem o dziewiątej. Odpoczywała. Nauczyła
się wypoczywać, nawet ubezwłasnowolniona, nawet surowo ukarana. Pas, którym ją bił
również się rozluźnił. Nie rozumiała tego. ale wiedziała, że tak jest. Potarła policzkiem o pierś
mężczyzny, czując jak kołnierzyk wpija się jej w szyję. Przytuliła się mocno do niego i objęła
go: obcego, nieznanego mistrza. Przysunęła się do niego bliżej.
Pogładził jej plecy i ramiona. Wydawał się odległy, chociaż był taki ciepły, jego skóra taka
gładka, jego ciało tak nęcące. Zastanawiała się, czy ma jeszcze jakieś inne zobowiązania, inne
ciało do pobudzenia i łagodnego uciszenia. Nie znała jego imienia.
- Nie śpisz? - spytała.
-Mhm.
Poszukała dłonią jego skurczonych genitaliów i popieściła je. Były miękkie i mokre.
Przeczesała palcami jego poskręcane włosy łonowe.
- Kocham cię - powiedziała.
- Nie kochasz - odrzekł rozbawiony.
- Tak, kocham, kocham... - tłumiła jego protest pocałunkami we włosy, policzki, usta.
Pocałunki, którymi go obsypywała, pochodziły z głębi jej duszy. Należała do niego. Jego
wargi były silne. Nie zadawały pytań.
Objął dłońmi jej wrażliwe pośladki, a ona zaczerpnęła gwałtownie powietrza. Karał jej ciało,
dopóki nie zaczęła wrzeszczeć i płakać. Z nałożoną maską domina bił ją, przełożywszy przez
kolano, biczem i szczotką do włosów. Jego kara była surowa i niesamowicie subtelna,
delikatna i okrutna zarazem.

132

Dotknęła kołnierzyka. Żałowała, że nie przymocował łańcucha do kółeczka i nie
przeprowadził jej przez ukryty portal za mury Estwych, do miejsca, w którym nie było czasu,
wątpliwości, potrzeby czekania i poszukiwania. Miejsca, w którym nie obowiązywało żadne
prawo, jedynie logika, i gdzie nawet tatuaż nie miał znaczenia. Żałowała, że nie może spalić
się w płomieniu duchowego ognia, o którym bicz i członek mogły jedynie przypomnieć,
symbolizować go i niedoskonale przybliżać. Pogłaskała jego genitalia, szepcąc wyznania i
samowyrzeczenia, z nadzieja, że on ich nie usłyszy.
- Nie kochasz mnie - powiedział, na równi rozbawiony co zgorszony. - Nawet mnie nie znasz.
Mógłbym w tej chwili opuścić łóżko i wślizgnąć się gdzie indziej do pościeli, a ty nie byłabyś
tym ani trochę zaniepokojona.
Josephine pieściła jego gładkie, naprężone ciało. Zastanawiała się, jak on zachowuje się pod
biczem. Czy szarpałby się i krzyczał, syczał przez zaciśnięte zęby, czy też leżał w ciszy? Czy
tylko to pozostało jej do odkrycia? Zdawała sobie sprawę, że nastanie dzień, ze swoim
czasem, Francisem i mercedesem. Przekląć ich! Przekląć ich wszystkich: lojalnych służących,
twórców konieczności, zobowiązań i uzależnień.
Gdzieś zahukała sowa.
- Muszę wstać - powiedziała przytulając się do niego.
- Musisz? - zamruczał.
- Obiecałam Annabelli - odparła. Pocałowała go namiętnie.
- Nowicjusze - wyjaśniła.
-Aha.
Odrzucił kołdrę i przyjrzał się jej w świetle nocy. Zaprotestowała wsuwając się na powrót w
pościel. Pogłaskała go po nodze.
- Muszę wstać - powiedziała znowu.
Pocałowali się z oddaniem. Jego ręce spoczywały na jej piersiach i miedzy udami.
Westchnęła. Powiedziała mu szeptem, jaki jest doskonały. Zostałaby z nim, oddała mu się na
zawsze. Jednak za chwilę musiała wstać i opuścić go.
- Muszę iść.
Podniosła się z łóżka. Po ich gorącym pojedynku, noc wydawała się chłodna. Nago
przemknęła szybko przez ciemny pokój do dzwonka i pociągnęła za sznur.
Wróciła i usiadła na łóżku. Wciąż naga. Pogłaskał pieszczotliwie jej włosy.
- Oczywiście - zaczęła - jeśli nie skończyłeś ze mną... Jęknął i ukrył twarz w dłoniach.
Zaśmiała się. Rozległo się pukanie do drzwi.
- Proszę.
To była Lucy, pokojówka.
- Dzwoniła pani, madame?
- Tak, Lucy. Przynieś mi kilka rzeczy.
- Rzeczy, madame?
- Tak, Lucy. Jest kilku nowicjuszy, jak słyszałam.
- Tak, madame. W pokoju numer 6.
- Zajmę się nimi.
- Dobrze, madame.
Wzięła prysznic. Następnie ubrała długą, czarną szatę, która sięgała do podłogi, z wysokim
kołnierzem, sztywno okalającym szyję i rękawami wystarczająco długimi i obszernymi, by
mogła ukryć w nich ręce.
Na palce nałożyła srebrne pierścienie z czarnymi kamieniami, a na nadgarstki skórzane paski,
ozdobione srebrem.
We właściwym momencie, gdy obróci pierścień, suknia spadnie z jej ciała. Pod spodem, na
szyi miała wąski, czarny, skórzany kołnierzyk z frędzlami i srebrną imitacją kocich zębów,
czarny gorset, na którym srebrna nitka wyznaczała kształty rombów i przejrzyste, czarne

133

pończochy, przypięte do purpurowych podwiązek. Pokojówka Lucy pomagała jej właśnie
ubrać parę czarnych, skórzanych butów tak lśniących, że odbijały się w nich jej dłonie.
Josephine musnęła rękę Lucy i ucałowała ją w usta
- Teraz możesz spakować walizkę - powiedziała.
Mężczyzna leżał na łóżku sącząc koniak. Josephine spojrzała na niego. Przez chwilę przestała
o nim myśleć. Wciąż prezentował się dobrze. Pod obcisłym gorsetem czuła wspomnienie jego
szczupłych dłoni, W przygasającym świetle świec przejrzała się w nim jak w lustrze. W
pogodnym podziwie jego ciemnych oczu i wyrazie satysfakcji na ustach mogła widzieć swoje
własne zwycięstwo.
Podeszła ponownie do łóżka, wyciągnęła dłoń.
- Możesz ucałować moja rękę - powiedziała. Zrozumiał. Odstawił kieliszek i nieskończenie
delikatnie przywarł wargami do jej palców, celebrując ten gest.
- Wasza wysokość - powiedział kpiąco.
Podniosła z kominka jego domino i nasunęła maskę na oczy. Wyszła na korytarz i skierowała
się w stronę pokoju numer 6, który leżał w drugim końcu domu. Za nią dreptała Lucy
dźwigając walizeczkę.
- Postaw ją tu, Lucy - poleciła Josephine. - Dobrze wywiązałaś się ze swojego zadania.
Powiedź pani Taylor, że jestem z ciebie zadowolona.
Lucy dygnęła kurtuazyjnie i spuściła wzrok. Czy próbowała w ten sposób ukryć uśmiech?
Josephine nie wzięła tego pod uwagę. Gdy pokojówka oddaliła się szeleszcząc halkami w
ciszy nocy, Josephine zapukała do drzwi.
- Proszę wejść - zawołał głos.
Należał do młodej kobiety.
Pokój urządzony był w wiktoriańskim stylu. Orientalne, wzorzyste dywaniki na olbrzymim
kobiercu w kolorze głębokiej zieleni. Lampy gazowe z pastelowo różowymi kloszami w
kształcie tulipanów. Olbrzymie, drewniane łoże z wzorzystym podgłówkiem, inkrustowanym
ceramiką i dżetami. Umywalka dostatecznie duża, można by wydać w niej przyjęcie, i szafa
prawie pod sam sufit. Mahoniowe krzesła, obite wyściółką z końskiego włosia przetykanego
złotem. Fotele wystarczająco głębokie, by skulić się w nich i zasnąć, stojące przodem do
czarnej kraty paleniska, za którą płonął ogień podsycany węglem. Pozłacane świeczniki,
chińska porcelana i zegar kominkowy. Portrety w ramach i suszone kwiaty pod szkłem.
Niskie i szerokie wazony pełne świeżych, zielonych roślin. Silny zapach orchidei.
Szczupły, młody mężczyzna o jasnej skórze, z gąszczem czerwonych włosów na głowie,
klęczał w nogach łóżka. Nie podniósł wzroku, gdy Josephine weszła do środka. Gdy podeszła
bliżej zobaczyła, że nie mógł. Żelazne jarzmo trzymało jego ramiona w dole i pochylało go w
ukłonie nieustającej uległości.
Ręce miał skute na plecach. Kajdany połączone były cienkim łańcuchem z podobnymi, które
więziły jego stopy. Inny łańcuch łączył go z łóżkiem. Na oczach miał przepaskę i był całkiem
nagi. Jego członek znajdował się w stanie erekcji. Obrzezany czubek połyskiwał w świetle
gazowych lamp. Z łóżka odezwał się kobiecy głos.
- Halo!
Kobieta siedziała boso na łóżku, z podciągniętymi pod siebie stopami. Nie zrobiła żadnego
mchu, by wstać.
Twarz miała czarującą: drobną, o ostrej linii nosa i szczęk, lekko skośne oczy, pofalowane,
brązowe włosy, przycięte na wysokości ramion. Jej małe, lecz silne, nawykłe do pracy dłonie
odpoczywały na kołdrze. Nogi miała krótkie i tłuste. Ubrana była w luźną, białą piżamę z
miękkiego materiału w prążki. Piersi miały wielkość jabłek. Wycięcie na szyi odsłaniało
trójkąt nagiej skóry: różowej, świeżej i zdrowej. Była bardzo młoda, z pewnością nie
przekroczyła dwudziestu lat. Była najmłodszą osobą, jaką Josephine kiedykolwiek widziała w
Estwych. Oprócz pokojówek, rzecz jasna.

134

Josephine przypomniała ją sobie. To była pokojówka. Ta, którą w pierwszym dniu swojego
pobytu tutaj wpakowała w kłopoty. Lata temu.
-Janet?
Młoda kobieta uśmiechnęła się. Nie było jasne, czy rzeczywiście rozpoznała tę zamaskowaną
kobietę w czarnej szacie. To co było oczywiste, to fakt, że wyglądała na bardzo zadowoloną.
- Przyjechaliśmy tu na tydzień - powiedziała radośnie, jakby był to rodzaj wakacyjnego
obozu. Wskazała głową mężczyznę, który klęczał przywiązany do łóżka.
- Przywiozłam go, żeby dostał tatuaż. Josephine powiedziała tylko:
- To zarozumialstwo z twojej strony.
Poluzowała opaski na nadgarstkach, uwalniając mięśnie przedramion. Wyjęła z rękawa
domino i rzuciła je na kołdrę. Skinęła głową w stronę drzwi.
- Przynieś mi moją walizkę - rozkazała. Zmieszana młoda kobieta poderwała się z łóżka na
równe nogi.
- Tak, mistrzyni!

Koniec