MODA NA ZDROWIE

NR 3/2015

96

O

soby Niepełnosprawne w  Polsce muszą

pokonywać codziennie bariery. Są one

wszędzie w  otoczeniu i  w  społeczeń-

stwie. Moim zdaniem podstawowym

problemem dla obydwu środowisk jest

pierwszy kontakt. Jest on bardzo trudny. Występuje

lęk, strach. Obawa niezrozumienia wynika z niewie-

dzy jak postępować i jaka będzie reakcja każdej z za-

interesowanych stron czyli Osoby Niepełnosprawnej

(ON) i sprawnej. Jest to bardzo duży problem spo-

łeczny. Jedynym sposobem przeze mnie wypróbowa-

nym i skutecznym jest kontakt i szkolenie. Robię to

już wiele lat.

Na co dzień spotykacie się z wieloma ON – na ulicy

w sklepach, kinach, bankach. Widzicie i czasami bar-

dzo się dziwicie, dlaczego pewne czynności wykonu-

jemy dłużej i wolniej. Wynika to stąd, że każdy z nas

ma inne możliwości ruchu jak i jego zakresu. Wynika

to z rodzaju niepełnosprawności, z którym dana osoba

żyje. Najczęściej spotykane to:

Mózgowe Porażenie Dziecięce. Wykorzystujemy

do poruszania się wózki inwalidzkie, balkoniki i kule.

Problemy to kłopoty z poruszaniem się, mową, wzro-

kiem oraz bariery w komunikacji publicznej i bariery

architektoniczne.

Osoby nie słyszące i niedosłyszące najczęściej mają

problemz z komunikacją ze sprawnym społeczeń-

stwem. Mała grupa osób umie czytać z ust.

Osoby niewidome i  niedowidzące. Ich największy

problem, na który mi wskazują, to jak sprawne oso-

by próbują im pomagać – podchodzą bez pytania do

przodu i chwytają nagle za rękę, zamiast najpierw za-

pytać – jak pomóc. Zapamiętajcie: zawsze pytamy za-

nim cokolwiek zrobimy.

Inne problemy mają rodzice dzieci niepełnosprawnych.

Mówią mi, że jest za mało specjalistycznej rehabilita-

cji. Rodzice musza rozstrzygnąć dylemat, czy opieko-

wać się swoim niepełnosprawnym dzieckiem, czy iść

do pracy i – który rodzic to powinien być. Zazwyczaj

mama zostaje w domu, a tata idzie do pracy, jeżeli ro-

dzina jest pełna. Jak nie, to matka i zostaje w domu,

i opiekuje się swoim dzieckiem.

Zauważyłam też, że jesteście bardzo oburzeni na za-

chowanie dzieci z niepełnosprawnością i ich rodziców

w miejscach publicznych. Jak zwracacie uwagę na za-

chowanie dzieci z niepełnosprawnością, to nie dziwcie

się że czasami rodzice wybuchają złością i gwałtowną

reakcją. Powiem wam, że oni żyją codziennie w hała-

sie i wielkim stresie i wasze uwagi zamiast załagodzić

sytuację w 99 procentach ją pogorszą niestety. Rada:

podejść i zapytać się czy mogę pomóc? Jak usłyszycie

„nie, dziękuję”, to nie nalegajcie, oni na pewno wiedzą

co robią. Taka sytuacja może zdarzyć się wszędzie .

Sytuacja ON dorosłych jest o  wiele trudniejsza.

Z  punktu widzenia ludzi sprawnych, powinno być

wręcz odwrotnie. Zapewniam was jednak, że tak nie

jest. Nasza sytuacja jest uzależniona od wielu czyn-

ników, sytuacji rodzinnej, stanu zdrowia czy mówi-

my, czy słyszymy i widzimy, jak się poruszamy i czy

możemy iść do pracy czy odpowiedniej placówki, np.

Warsztat Terapii Zajęciowej (WTZ), czy do Zakładu

Aktywizacji Zawodowej (ZAZ), czy do pracy na ryn-

ku otwartym, czy też do Zakładu pracy chronionej.

Bardzo ważne jest to, co mamy wpisane w orzeczeniu

o niepełnosprawności. W Polsce obowiązują 3 stop-

nie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany, lekki.

Musimy orientować się w wielu ustawach, w moim

przypadku muszę znać ustawę o  rehabilitacji zawo-

dowej i społecznej ON i ustawę o rentach socjalnych.

Każdy z nas stara się też pomagać innym i informo-

wać na bieżąco, co się aktualnie dzieje pod względem

prawnym i społecznym.

Zanim więc nas będziecie oceniać, zastanówcie się,

czy na pewno chcecie być na naszym miejscu?

W Polsce jest 4,7 miliona osób osób niepełnosprawnych. Każdy z nas ma inne

problemy. Ja sama poruszam się na wózku, a w domu przy pomocy balkonika.

Jestem po Mózgowym Porażeniu Dziecięcym (MPDZ). Żyję z tym już 37 lat.

Autor: Alicja Nowak

Pod

uwagę

USŁYSZMY

GŁOS NIEPEŁNOSPRAWNYCH