Irena Matuszkiewicz

Apetyt na kwaśne winogrona

[NaszaKsięgarnia,2009]

1.

Rybkazamknęładziennik.Niebyłazadowolona.
–Człowieksobieżyływypruwa,awamsięniechcedonotatekzajrzeć–

powiedziałazniechęconymgłosem.

Rybkauczyłageografiiiniewymagałaoduczniówcudów.Odpytywałajedyniez

tego,cowcześniejpodyktowaładozeszytów,ibyłaszczęśliwa,jeśliwyrwanydo
odpowiedzidelikwentwierniepowtórzyłjejsłowa.Imwierniej,tymlepiej.Ci,którzy
rozumielidobrodziejstwapłynącezwiedzypodanejwpigułce,pilnienotowali,inni
zajmowalisięswoimisprawami:wysyłaliSMS–y,rysowalikwiatkilubodrabiali
ćwiczeniazangielskiego,żebynieślęczećnadnimiwdomu.

–Piszemy!–zarządziłaRybkaiotworzyłagrubybrulion.Zaczęładyktować:–W

VIwiekuprzednasząerąPitagorasjakopierwszystwierdził,żeZiemiamakształt
kulisty...

Wypruwanieżyłwjejwykonaniubyłoboleśnienudne.Monotonnygłosdziałałjak

środeknasennyisprawiał,żeostatnialekcjaciągnęłasięniczymspaghetti.Nawet
najwięksiwesołkowienierwalisiędowygłupów,aisamaRybkawyglądałana
zmęczoną,żebyniepowiedzieć–znudzoną.

Lilkanotowałaautomatyczniecotrzecie,czwartesłowo,byletylkoruszać

długopiseminiepodpaść.Pierwszeławkimiałynajgorzej.Rybka,kiedyunosiła
głowęznadnotatek,patrzyłanatych,cosiedzielinajbliżej,jakbyjedynieonibyli
warciuwagi.

–Wyryjeszminanagrobku:„Padłaznudównageografii”?–spytałaszeptem

Oliwia.

Lilkakiwnęłagłowąnaznak,żewyryje,alegadaćjejsięniechciało.Byław

nastrojudramatycznym,czylimniejwięcejparszywym.Takinastrójwykluczałchęć
dożartów,atakżeodsuwałnabokplanowanezakupy.Dwiedychy,którejeszcze
ranoparzyłyjąprzezbluzę,tkwiłyspokojniewkieszeni,jakbyichwcaletamnie
było.PokwiecistejprzemowieAldony,znaczywychowawczyni,straciłaochotęna
wszystko,takżenanowespodnie.Najgorszebyłoto,żenazajutrzmusiałaprzyjśćdo
szkołyzmatką.NiemiałanicprzeciwkotowarzystwuMagusi.Stanowiłyzgranyduet
rodzinny,którywszkolespotykałsięjedynieprzyokazjiwygłupówLilki,awięc
ostatniobardzorzadko.Magusiabyłaabsolwentkątegosamegoliceum,maturę
zdaładwadzieścialatwcześnieji–nieliczącoficjalnychzebrań–niepojawiałasięw
budynkuszkoły.Lilkaniespodziewałasięniczegodobregopotejwizycie.Zwłaszcza
żechwilawydawałasięcałkiemnieodpowiednia.

Wreszcierozległsiędzwonek.Niedowiary,jakjednokrótkie„drr”,anigłośne,

aniciche,potrafinagleożywićklasę.To„drr”miałomoctrąbjerychońskich,
ponieważusuwałoostatniąprzeszkodęprzedwolnympopołudniem.LicealiścizIe
szturmemzdobylidrzwi.Lilka,OliwiaiMikołaj(ostatniejużtakietrio)ewakuowali
sięnasamymkońcu.Jużodpodstawówkizawszewychodzilirazem.Niezmienili
tegozwyczajuwgimnazjuminiechcielizmieniaćwliceum.Byłoimpodrodze,inie

chodziłotylkooto,żemieszkaliniedalekosiebie.Znalisięnawylot,rozumieliwpół
słowailubili,atosprawiło,żepołączyłaichwięźbliższaniżwniejednejrodzinie.
Kiedysiękłócili,latałybłyskawice(inietylko),alekiedyktóreśznichmiałokłopoty,
analizowalijewspólnie,wspieralisięistalizasobąmurem.

–Wktórymlumpkuwyczaiłaśteportki?–zagadnęłaOliwia,ledwiewyszlina

ulicę.

Pogodabyłaśliczna,prawdziwiejesienna,więcniechciałoimsięwracaćdo

pustychdomów.Gdybywypadałyjakieśdodatkowezajęcia,językiczytrening,toco
innego,aletaksięszczęśliwieskładało,żeponiedziałkowepopołudniacałatrójka
miaławolne.

–Jakieportki?Bojówki?–zainteresowałsięMikołaj,zwolennikstylumilitarnego.
–Nocoty?–obruszyłasięOliwia.–Normalnedżinsy,tyleżemarkowe.Pepe

Jeans,kapujesz?

–Bojówkiwygodniejszeimniejopinająnogi.
–Weźsięniewygłupiaj,co?Nieszukamyportekdlaciebie,tylkodlaLilki.Onama

zgrabnenogiimożejeopinaćdobólu.Dobrzemówię?–SpojrzałanaLilkęi
przystanęłagwałtownie.–Aciebiecotakzamuliło?Awanturkabyłatycia,tycia,aty
przeżywaszjakstonkawykopki.Wyluzuj!Każdemuwolnozażartować.WidaćPikus
nieznasięnażartach,aletojegoproblem,nietwój.

–NiechodzioPikusia–mruknęłaLilka.
–Mamnadzieję.OMagusięchybateżnie?Myślisz,żesięwkurzy?
–Trochę...
–Jaktrochę,toniemaoczymgadać.Weźsięogarnijipowiedzcoś,zanimMikołaj

ubierzecięwbojówki.

Lilkanieznaczniewzruszyłaramionami.Wciążjeszczewolałasłuchać.Wiedziała,

żepęknie,bokomumiałasięwygadać,jeślinienajbliższymprzyjaciołom.Alenie
chciałamówićteraz.Momentniebyłnajlepszy.Przyśpieszyłakroku.

Sklepzużywanąodzieżąmieściłsięniedalekoszkoły,zaledwietrzyprzecznice

dalej.Byłtotypowylumpeks,gdzienaśrodku,nawielkimstole,walałasię
złachmanionaodzieżsprzedawananawagę,apodścianami,nawieszakach,tłoczyły
siębluzki,spódnice,sweterki,piżamyicoktochciał.Trzebabyłonielada
umiejętności,żebywśródtegobogactwakolorówifasonówwypatrzyćcoś
ciekawego,jakchoćbymarkowenówkizajedynepiętnaściezłotych.

–Cotutakśmierdzi?–skrzywiłsięMikołaj.Oliwiaszturchnęłagowbok.
–Dowąchaniajestperfumeria,tusięogląda.Niesłyszałeśnigdyodezynfekcji?
Słyszał,alezakażdymrazem,kiedydziewczynyciągnęłygodolumpeksu,wlókł

sięzanimibezentuzjazmu,całkiemjaktenCygan,codlatowarzystwadałsię
powiesić.Niemiałduszyduchowegoszperacza.Krzywiłnos,bydaćdozrozumienia,
żegrzebaniewstosachbluzekispódnicniesprawiamufrajdy.Umiałnatomiast
doradzić.NawidokLilkiwnowychspodniachpokręciłgłową.

–Wtyłkuzaluźne,wpasiepieją–orzekłkrótkoitrafnie.
Lilkastałaprzedlustremipróbowałaobejrzećsięztyłu,zprzoduizboku.
–Cotoznaczy:pieją?
–Sterczą.Całąrękęmożnawsadzić.
Możenawetwsadziłbydlaudowodnieniaswojejracji,alewporęuskoczyłado

przymierzalni.

–Złapamitopodkościół!–krzyknęłazzazasłony.
Niebyłtokrzykzłości,tylkorozbawienia.Mikołajzachichotał.
Bezżaluoddalidżinsysprzedawczyni.Wiadomoprzecież,żespodniemogąbyć

albozaduże,albodopasowaneniczymdrugaskóra,natomiastniepowinnybyć
trochętakieitrochętakie.Izcałąpewnościąniemogąpiać.

Wleklisięgłównąulicąosiedla,nogazanogą,rozleniwienijesiennymsłońcem.

Lilkawestchnęłaciężko.

–Klapnijmy–powiedziała,zatrzymującsięprzyławceobokplacuzabaw.
Pustobyło,spokojnie,pewniedzieciakisiedziałyjeszczewprzedszkoluiniemiał

ktohałasowaćaniskrzypiećhuśtawkami.Usiadłapierwsza.OliwiazMikołajem
stanęlinaprzeciwko.

–Stałosięcoś?–spytaliniemalrównocześnie.
–Tatowewrześniumiałwypadek–mruknęłaLilka.
Nieusłyszeliniczegonowego.Małobyłosprawważnych,októrychbynie

wiedzieli,bezwzględunato,kogoznichdotyczyły.

–Cośznimnietak?–spytałostrożnieMikołaj.
–Właściwieniewiem.–Potrząsnęłagłową.–Rozmawiamygłównieprzez

skype’aitrudnowyczuć.

–Przecieżgowidzisz.Pokręciłagłową.
–Niemamykamerkiinternetowej,niestety.Kiedygadamy,udajetwardziela,

mówi„okay,okay”,aletaksobiemyślę,żegdybybyłookay,toMagusianie
wstawałabyranozoczamiczerwonymijakukrólika.Mnienibypociesza,choćsama
niewyglądanaradosną.Wczorajwreszciepękłaipowiedziała,żezadwatygodnie
lecidoojca.Dokładnieczwartegolistopada.Szok!Mówięwam,szokitotalna
załamka!Jakbyzojcembyłodobrze,niebrałabychybaurlopubezpłatnegoinie
leciałazaocean?Wcześniejsłowemniewspominałaotakichplanach.Jeździłaze
dwarazydoWarszawy,alemówiła,żesłużbowo.Nawetniemiałampojęcia,że
chodziłoowizę.

–Acoztobą?–spytałaOliwia.
–Amerykaniemajądośćcudzoziemców.Magusięwpuszcząbezwiększych

kłopotówwłaśniedlatego,żejazostajęwPolsce.Wiadomo,żematkadodziecka
raczejwróci,nonie?

–Kiedywróci?Toznaczy...–poprawiłasięOliwia–chodzimioto,ileczasuona

zamierzatamsiedzieć:tydzień,dwa?

–Odbiłoci?KtolecidoStanównatydzień?Wizędostałanarok,mówioośmiu

miesiącach,tylemniejwięcejzajmieojcupisaniepracynaukowej.

–Jaciękręcę!–Oliwiazwrażeniausiadłanaławce.–Jakbyśsięuparła,mogłabyś

zajśćwciążę,urodzićdzieciakaizrobićMagusiębabcią.

–Niebędęsięupierać–burknęłaLilka.
–Wiem.Chodzimitylko,żetomasaczasu.Przeniesieszsiędoktórejściotki?
–Wżyciu!–obruszyłasięLilka.–Zżadnąniewytrzymujędłużejniżgodzinę.

Magusiaupierałasięprzywuju,aleznimniewytrzymujęnawetgodziny.Zostajęw
domu.

–Magusiasięzgodzi?–spytałMikołaj.

–Amainnewyjście?–Lilkawzruszyłaramionami.–Jużsięzgodziła,choćnieod

razu.Musiałamzrobićjazdę,żebyjąprzekonać.Ciotkizwujemmogąwpadaćz
doskoku,guzikmnieobchodzi,czyimsiętospodoba,czynie.

–Kurczę,niewiem,czydobrzetowykombinowałaś.–Oliwiasięzamyśliła.
–Dlaczego?Wgrudniuskończęszesnaścielat,niejestemdzieckiemisama

umiemosiebiezadbać.Dosamotnościteżsięmożnaprzyzwyczaić–dokończyła
ciszej.

–Jasne!–ożywiłsięMikołaj.–Jatobymnawetchciał,żebymoistarzywyjechali

gdzieśnarokalbochociażnamiesiąc.Lubiębyćsamwdomu.Spokój,cisza,niktnie
brzęczynaduchem,niekażewynosićśmieci,kiedyakuratsłuchaszChrisaBrowna.
Robisz,cochcesz,uczyszsię,kiedychcesz...Świetneżycie.

Oliwiapokręciłagłową.
–Świetneprzezdwadniiprzypełnejlodówce–mruknęła.–Potemzaczynająsię

zakupy,gotowanie,pranie...Wiemcośotym.Kiedyumarłababkaistarzypojechali
naBiałoruś,przeztydzieńmiałamnagłowiecałydomijeszczeMiśkę.Niemacie
pojęcia,ilejestzajęciaprzysamymdzieciaku.

–Lilkaniemadzieciaka–zauważyłMikołaj.
–Nowłaśnie.Przyjdziewieczóribędziezupełniesama.Tojeszczegorzej.Jakiś

kawałeksiostrybardzobyjejsięprzydał.

–Fajnazciebiepocieszycielkastrapionych,niemaco!Włączpamięćiprzestań

gadać,żesięczułaśsamotna.Siedzieliśmyuciebie,terazposiedzimyuLilkiinie
będzieźle.

–Samwłączpamięćiuzupełnijluki!–wykrzyknęłaOliwia.–Lilka,owszem,

siedziała,aleniety.Któratolaskabyławtedynatapecie:AgataczyKaren?Wybacz,
niejestemwstaniespamiętaćwszystkichtwoichlovestory.

–Dzwoniłemdociebiecodziennie,niegadaj!–obruszyłsięMikołaj.
–Aha,wporzekąpaniaMiśki–rzuciłazezłością.
–Nodobra!–Mikołajzmieniłtonnaugodowy.–Chwilowojestemwolnyimogę

duchowowspomagaćLilkę.Niebędzieźle,zobaczycie.

–Teżmyślę,żeniebędzieźle–powiedziałaLilka.–TylkotadrakazPikusiem

wyskoczyłaniewporę.WczorajprzekonałamMagusię,żejestemdorosła,adzisiaj...
Powieszęsię,jeżelionazaczniewierzgaćizechce,żebymprzeniosłasiędowuja.

2.

ZMagusią,czylimamąJagusią,dałosiężyć.Bywałastanowczaizasadnicza,

zwłaszczagdychodziłoonaukęialkohol,jednaknieczepiałasiędrobiazgów,nie
nudziłaipopierałasamodzielność.Miaładużozalet,szczególniewporównaniuz
resztąrodziny.Magusiabardzopasowaładomężaicórki,natomiastniepasowała
dosióstranidobrata,jakbypochodzilizróżnychdomówiniełączyłyichwspólne
geny.Ciotki,wprzeciwieństwiedoMagusi,„niebyłypiękne,niemiałyniczwróżek”,
jednaktonieurodadecydowałaoinności.Jeślisiękogoślubi,możnaprzymknąć
oczynatrwałąondulację,wagęgodnąsłoniaczyprehistoryczneciuchy...Nowłaśnie,
jeślisięlubi.Tarodzina,możepozamężamiciotek,nienadawałasiędolubienia,
szczególniegdyzasiadałaprzyjednymstole.WtedytonawetMagusia,wzór
tolerancji,mówiłapocichu,żedrugiegotakiegowariatkowaniemaaniwokolicy,
aniwcałejPolsce.Obieciotki,najstarszaEmilkaiśredniaLesia,byłyfankami
telewizji.Pierwszauwielbiałaseriale,drugawyłączniesport.Biednypilotmusiał
cierpiećkatusze,kiedygosobiewyrywałyzrąk,wpychałyzadekoltlubsiadałyna
nim,żebynacieszyćsięwładzą.Wiadomo,żerządzićmogłatylkota,któramiała
dostępdoklawiszyikanałów.Raz,jedynyraz,wswojeimieniny,ojciecLilkiwyniósł
telewizorzpokojuiwięcejtegoniezrobił.Wymyśliłsobie,żepozbawionazabawki
rodzinapodejmieciekawąrozmowę.Niestety,zamiasttoczyćdyskusjęna
argumenty,ciotkiwdałysięwpospolitąsprzeczkęnazarzuty,wktórąwłączyły
równieżojcaLilki.Akiedyjużniemogłypatrzećnasiebieaninapozostałychgości,
całąenergięskupiłynatalerzachmężówidzieci.Nagleokazałosię,żenastolesą
sameniezdrowe,żebyniepowiedziećtoksyczne,potrawyitentematzdominował
przyjęcie.GdybyMagusiabyłamniejodporna,mogłabysięciężkorozchorowaćze
zgryzoty.Atak,powyjściugości,powiedziałamężowi:„Wolępatrzeć,jakonepatrzą,
niżsłuchaćtego,czegonigdyniepowinnymówić”.Iwłaśnietarodzina,możenie
takanajgorsza,lecztrudnadozniesienia,miałaprzejąćopiekęnadLilką,itona
osiemmiesięcy,jeślinienadłużej.OprzeprowadzcedoktórejśzciotekLilkanie
chciałasłyszeć.Wniewielkichmieszkaniachzapchanychgratamiidomownikami
niedałobysięwydzielićkątadlajeszczejednejosoby,itobyłgłównyargumentw
dyskusjizMagusią.PozostawałjeszczewujekAnatol,którycoprawdateżmiał
niewielkiemieszkanie,leczsiedziałwnimjedyniezciotkąJolą.Obojeniezabardzo
nadawalisięnaopiekunów.Patrzącnawuja,Lilkamiaławrażenie,żeonmusiał
urodzićsięjakostarzeciniezdążyłbyćdzieckiemanichłopakiem.Nawetkiedyrok
wcześniejbrałślub,niedałosięonimpowiedzieć„panmłody”,bowłaśnie
przekroczyłczterdziestkę,więcmłodośćmiałzasobą.Losobdarzyłgozgryźliwym
charakterem,odpowiednimdowyglądu,ihojniewyposażyłwtakiewady,jak
złośliwość,nadmiernapedanteriaiskłonnośćdomarudzenia.Magusiadobrze
wiedziała,żejejcórkamauczulenienawuja,alepomimotodarzyłagonajwiększym
zaufaniem.GdybyniegwałtownysprzeciwLilki,zcałąpewnościąnamówiłabybrata,
bywziąłsiostrzenicępodswójdach.

Lilkawróciładodomuzciężkimsercem.Zamknęładrzwiirozejrzałasiępo

mieszkaniu.Duże,wysokie,takznajomejakwłasnaskóra,wniczymnie
przypominałoklitekwblokowisku.Pokójdziennypołączonyzkuchnią,sypialnia
rodziców,zktórejkorzystaławczasienieobecnościojca,gabinetiwreszciejejpokój,
wcalenienajmniejszy,urządzonyzesmakiem.Niedobrzejejsięrobiłonamyśl,że
miałabyzostawićteprzestrzenieignieśćsiępocudzychkątach,gdziezawsze
byłabyintruzem.Zaścieliłałóżkawsypialni,boranoobiezMagusiątrochęzadługo
spały,potemumyłatalerzykiifiliżankipozostawionewzlewie,nakoniecwzięłasię
doobieraniaziemniaków.Zwykleniewykazywałaażtakiejgorliwości,leczdziś
miałaszczególnepowody,byniepodpadaćMagusibardziej,niżbędzietokonieczne.
Dawnojużzauważyła,żekażdaniewdzięcznapraca,choćbysprzątanie,mniejmęczy,
jeślipodchodzisiędoniejbezuprzedzeń.Zamiastwięcmamrotaćpodnosemo
robociegłupiego,poprostupościeliła,umyłaiobrała,cozajęłojejniewieleczasu,za
toMagusięwprawiłowosłupienie.

–No,no!–powiedziała,zaglądającdopokojucórki.–Jeślichciałaśmnie

przekonać,żeumieszsobieradzić,toprawiecisięudało.

Lilkauniosłagłowęznadpodręcznika.
–Dlaczegoprawie?
–Jednajaskółkanieczyniwiosny.Sprzątać,niestety,trzebacodziennie.
Dopierowieczorem,kiedyMagusiawynurzyłasięzgabinetu,żebyzaparzyćsobie

herbatę,Lilkauznała,żenadszedłodpowiednimomentnapoważnąrozmowę.
Weszładokuchniznieszczęśliwąminą.

–Łebmniebolijakgłupi,Goździkowamaprzechlapane–zakomunikowała,licząc

skrycie,żeMagusiaulitujesięnadchorągłowąiniezechcedobijaćjejwłaścicielki.

–Źlesięczujesz?
–Nieażtakźle,żebyzarazumierać.Miałamciężkidzień.Chybanielubięswojej

budy.Atylubiłaś?

–Chybatak–zawahałasięMagusia.–Alezaczęłamjąlubićdopieropomaturze.

Wiesz,zupływemczasuinaczejsiępatrzynaprzeszłość.

–Toświetnie!–Lilkadośćudaniezamanifestowałaswojąradość.–Jutro

będzieszmiałaokazjęznowuodwiedzićstaremury.

–Nicmiotymniewiadomo.
–Jużciwiadomo,bocięzaprosiłam.Toznaczy,nietyleja,ilewychowawczyni.

Zapraszamcięwjejimieniu...Toznaczy,naszaAldonauparłasię,żemusiztobą
pogadać.

–Znowucośzmalowałaś!–domyśliłasięMagusia.–Cotymrazem?Wciążjesteś

bitawdomuiodreagowujeszstres,tłukąckolegówwszkole?

–Ojej,niemusiszmiprzypominaćszczeniackichwygłupów!–obruszyłasięLilka.

–Nicniezmalowałam.Widaćmamtakieparszyweszczęście,żetrafiamnaludzibez
poczuciahumoru.Jeśliktośjestnadętymbalonemicałąparępakujewpompowanie
swojegoautorytetu,tozrobiaferęnawetzreklamytelewizyjnej.

–Proszęokonkrety–rzuciłasuchoMagusia.
–Właściwietojużwszystkopowiedziałam.–Jejcórkawzruszyłaramionami.–

NadętybalontoPikuś,naszchemik.

–DlaczegoPikuś?Niski?

–Bojawiem?–zastanowiłasięLilka.–Możliwe,żewdzieciństwieniejadł

jogurtu,bowielkiniejest,górametrsiedemdziesiąt.APikuś,bo...TojestmałyPikuś,
nietylezracjiwzrostu,ilewieku.Młody,świeżopostudiachizakompleksiony.
Pierwszapracaitakdalej,więcchybasięnasboi.Wkażdymraziesprawiawrażenie,
jakbysiębał,niepozwalanażartyisamteżnieżartuje.Pewnieniemapoczucia
humoru,biednyleszcz.Rozumiesz?

–Rozumiem.Mamsięzwolnićzpracy,żebypogadaćztwojąwychowawczyniąo

kompleksachchemika?

–Nieżartuj!
–Iktotomówi?–Magusiapokręciłagłową.–Wychowawczynięznam,ajaksię

nazywachemik?Niebędziemiło,jeżeliwyskoczęzPikusiem.

–Normalnie,Kowalski.
–Toterazpokolei:copowiedziałprofesorKowalski,cotyidlaczegowmieszała

sięwtowychowawczyni.

Lilkakręciłasięprzezchwilę,jakbykrzesłozaczęłonagleparzyć.Magusia

przyciskałajądomuru,więcmusiałaprzyjąćpostawęobronną,czyliprzypuścićatak
nachemika.

–Pikuśmatakigłupizwyczaj,żenieodpytujejakinnizdziennika,tylkonajpierw

rzucapytanie,potemrozglądasiępoklasie,wybieraofiarę,celujewniąpaluchemi
mówi:„Odpowiedzty”.Tojegocelowaniejestniedowytrzymania.Wie,żenikttego
nielubi,więcgranazwłokę,jakbygocieszyło,żenastowkurza.Masakra.Dzisiaj
wybrałmnie.Pytaniebyłoproste,igdybytylkopozwoliłmisięwykazać...

–Cośjednakpowiedziałaś?
–Mhm.Nadobrypoczątekrzuciłam:„Tojestpytaniedożubra,żubrodpowiada

wszystkim”.Wiesz,toztejfajnejreklamy...

–Wiem.Cobyłodalej?
–Normalka.Onnieznosiżartówanichichotów,więcsięwściekł,walnąłmipałęi

kazałiśćdoAldony.Uwierzmi,naprawdęniezrobiłamniczłego.

–Aprzeprosiłaś?
–Zaconiby?–obruszyłasięLilka.–Przecieżtłumaczęci,żenieczujęsięwinna.
Magusiawidziałaconajmniejdwapowodydoprzeprosin.Popierwsze,gdyby

umieściłacórkęwszkoleklaunów,gdzienaukasprowadzasięmiędzyinnymido
wygłaszaniażartów,byćmożeuważałaby,żenicsięniestało.JednakLilkachodziła
donajlepszegowmieścieliceum,którepromowałowiedzę,ajeśliczasem
przypominałoszkołęklaunów,totylkoprzypadkiem.Podrugie,chcącczynie,ale
raczejchcąc,Lilkapróbowaładokuczyćmłodemunauczycielowiichoćbyzato
powinnaprzeprosić.OstatecznewnioskiMagusiaodłożyładoczasu,ażpoznaopinię
drugiejstrony.

Następnegodniamocnosięrozczarowała.Tosamozdarzeniewrelacjiprofesora

Kowalskiegoiwychowawczyniwyglądałoniecoinaczej,przyczymsłówko„nieco”
robiłowielkąróżnicę.KiedypalecchemikazawisłnadLilką,taniedość,żenie
ruszyłatyłkazkrzesła,tonawetnieusiadłaprosto.Rzuciłajedyniegdzieśw
przestrzeńparafrazęreklamypiwa:„Tylkożubrodpowiadawszystkim,janiejestem
żubrem”.Magusiawszkolezachowałazimnąkrew,anawetpróbowałatłumaczyć
córkę,dopierowdomunerwyjejpuściły.

–Zachowałaśsięjakbezczelnakretynka–stwierdziła.
Lilkaniekryłaoburzenia.Całkieminaczejwidziałatęscenę.Owszem,zaczęła

mówić,siedząc,alewłaśniesiępodnosiła.Inierzucałasłówwprzestrzeń,tylko
patrzyłaPikusiowiwoczy.Gdybyjąposądziłokokieterię,byłbybliższyprawdy.

–Kokieterięzostawdlakolegów,nauczycielisobiedaruj–powiedziałaostro

Magusia.–Iniewmawiajmi,żenicsięniestało.Przycałejklasieodmówiłaś
odpowiedziipodważyłaśautorytetprofesora.

–Niemożnapodważaćczegoś,czegoniema!
–Zautorytetemniktsięnierodzi,autorytetbudujesięprzezlataidobrzejest

zacząćmożliwiewcześnie.Założęsię,żezwychowawczyniąbyśtakniezagrała.

–Chybanie–mruknęłaniechętnieLilkaiżebynieskapitulowaćzbytszybko,

znowuprzystąpiładoataku.–Aldonapotygodniuznałanaszeimiona.Przyznasz,że
takiewytykaniebrudnympaluchemniejestwnajlepszymstylu.Pikuśnieumiesię
zachować,wytykanaszestrachu.Onjest...–zaperzyłasięinieumiałaznaleźć
właściwegosłowa,którejednocześniebyłobysłowemcenzuralnym.

–Nieważne,jakijestchemik–stwierdziłauspokojonajużMagusia–teraz

mówimyotwoimwyskoku.Niemawyjścia,musiszprzeprosić.

–Nodobra!–zgodziłasięLilkazlekkimociąganiem.–Zrobiętodlaciebie,dorwę

goprzedlekcjąnakorytarzuiprzeproszę.

Magusiapokręciłagłową.
–Nienakorytarzu,tylkowklasie,wobecnościświadkówtwojego,pożalsięBoże,

dowcipu.Inietakpowaszemu:„przepszam,sorze”,jakbyśparzyłasobiebuzię
gorącymiziemniakami.Jasno,wyraźniemaszsięprzyznaćdogłupiegozachowaniai
wyrazićskruchę.

–Niemówiszpoważnie!–WielkieoczyLilkiwyrażałyogromnezdumienie.–

Wiesz,cosiębędziedziało?Klasauzna,żetonowejaja,iludziegotowipopękaćze
śmiechu.Chemikniebędziezadowolony,masznatomojesłowo.

–Dorosłośćtomiędzyinnymiumiejętnośćprzyznaniasiędobłędu–wyjaśniła

chłodnoMagusia.–Najwyraźniejniedojrzałaśjeszczedosamodzielności.Albo
przeprosisz,albo...

Lilkaspuściłagłowę.Gdybyniewidmozamieszkaniauwuja,niepoddałabysię

bezwalki.Byłopewne,żetymrazemMagusianieustąpi.Bardzorzadkosięupierała,
alejakjużsięuparła,żadnasiłaniemogłajejprzekonać.

–Dobrze–powiedziałacicho–zrobię,jakmówisz,tylkoniemiejdomnie

pretensji,jeżelicośwyjdzienaopak.

–Wyjdziedokładnietak,jakzechcesz,żebywyszło.Maszprzeprosićbez

wygłupówijestempewna,żenawetnajwiększyklasowykretyntouszanuje.

–Mhm–mruknęłaLilka,chociażniepodzielałategoprzekonania.
Klasaniebyłajeszczezżyta,ludziedopierobadali,nacosobiemogąpozwolić,

poznawalisięiLilkamogłaręczyćjedyniezaOliwięiMikołaja.Prawdęmówiąc,na
innychniespecjalniejejzależało.Obserwowałaichchłodno,zgrubszawiedziała,kto
kujon,aktoleser,ktosiępopisuje,aktojestlizusem,itowystarczało.Niepociągała
jejteżgrupaklasowychdżokerów.Wkażdejklasieznajdziesiękilkuwesołków,
którzyzawszelkącenępróbujązaznaczyćswojąobecnośćinieobchodziich,że
gubiągranicedobregosmakuiprzyzwoitości.Trzebaprzyznać,żepłynnetogranice

idlakażdegoinne.Lilkaniezaliczałasiędodżokerów,nieznosiłapopisów.Czasem
zdarzałosię,żepalnęłacoś,jednozdanko,jednąodzywkę–natymkończyła.Itonie
dlapoklaskuczypopularności,leczwyłączniedlatego,żenieumiałasię
powstrzymać.

Magusia,ledwiewymogłanacórceprzeprosiny,natychmiastzniknęław

gabinecie.DopieronastępnegodniaLilkaodkryłanatablicykorkowejnadbiurkiem
zielonylist.AwłaściwiezielonykartonA4,zkrótkimtekstem,któryMagusia
przypisałaświętemuTomaszowizAkwinu.

Panie!
Zachowajmnieodzgubnegonawykumniemania,żemuszęcośpowiedziećnakażdy

tematiprzykażdejokazji.

Użyczmichwalebnegopoczucia,żeczasemmogęsięmylić.
Zachowajmniemiłymdlaludzi,choćzniektórymiznichdoprawdytrudno

wytrzymać.

Lilkaroześmiałasięgłośno.DoceniłagestMagusi.Niestety,byłaśroda,awśrody

naczwartejlekcjiwypadałachemia.Spakowałatorbęipełnazłychprzeczuć
wyruszyładoszkoły.

3.

OliwiaiMikołajniekrylizdziwienia.Lilka,ztrudemprzekonanaprzezMagusię,

próbowaładlaodmianyprzekonaćich,żePikusiowinależąsięprzeprosiny.Broniła
matczynychracji,nieswoich,więcjejargumentybyłypłaskiejakbibułka.

–Robisztozwewnętrznejpotrzebyczydlajaj?
–spytałMikołaj.–Jeżelidlajaj,toprzydałbycisięjakiśrekwizyt,bukiecik

konwaliialbocośwtymstylu.

–Skądweźmieszkonwaliewpaździerniku?–zdziwiłasięOliwia.–Wczasie

przerwymożemyskoczyćpofioletowąchryzantemę.Fioletowabędziepasowałado
nastroju.Cud,miódiorzeszki!–Roześmiałasięubawiona.

Lilkapokręciłagłową.Pomysłzfioletowąchryzantemąbyłświetny,kupiłabygo

bezzmrużeniaoka,lecznietymrazem.

–Niechodziowewnętrznąpotrzebęaniojaja–powiedziałasmętnie.–Chodzio

wyższąkonieczność.Tojesttak:MagusiaobiecałaAldonie,jaobiecałamMagusii
choćbympękła,dotrzymamsłowa,boinaczejwylądujęuwujanacałeosiem
miesięcy.Możeciemiwierzyć,ciotkisąokropne,alewujosiągnąłwmarudzeniu
mistrzostwoświata.

Odpuścilinatychmiast.NamiejscuLilkiżadneznichniepchałobysię

dobrowolniepodopiekętakiegokrewnego,itoniewiadomonajakdługo,mając
wolnąchatę,awniejświętyspokój.

–Fajnie,żeprzynajmniejwymnierozumiecie–westchnęłaLilka.
–Wieszjuż,copowiesz?
–Nocowy!Niebędędeklamowaławyuczonejlekcji,wymyślęcośnapoczekaniu.
–Cośprostozserca?–Mikołajsięroześmiał.
–Niewkurzajmnie,dobrze?–poprosiła.
Szlijaknaścięcie,czylijakzwykle.Niktprzyzdrowychzmysłachniepędziłdo

szkołyzbananemnatwarzy.Niewypadałosięcieszyć,boizczego?Oczywiście
wiadomo,żenauka,żewiedzaiotwartafurtkadostudiów,alenajpierwtrzebabyło
uporaćsięzeszkolnymipułapkami.Uczeńnieznałdniaanigodzinyswojejklęski.
Nawetjeślizakuwałiczytał,lubprzynajmniejzapewniał,żeczytał,mogłosięokazać,
żewiedużomniej,niżpowinien,przeoczyłnajważniejszelubźlecośzrozumiał.

Lilkadobrzeradziłasobiewszkole.ByłaurodzonąhumanistkąpoMagusi,aleteż

całkiemniezłąmatematyczkąpoojcu.Miałaświetnąpamięćitalentdokojarzenia
faktów.Gdybyjeszczedołączyćdotegopracowitość,znalazłabysięwklasowej
czołówce.Nieprzywiązywaławagidomiejscirankingów,nielubiłaerudycyjnych
popisówibyładumna,żenigdydobrowolnieniezgłosiłasiędoodpowiedzi.

Jakiśpowóddodumymusiałaprzecieżznaleźć.Jejszkolnekłopoty,przynajmniej

dotejpory,wiązałysięwyłączniezniezbytprzemyślanymiwyskokami,jakchoćby
tenostatni.Zwielkimtrudemdoczekaładoczwartejlekcji.Zapewniałaprzyjaciół,że
sięniedenerwuje,żepostawinażywioł,coniedokońcabyłoprawdą.Tekst
wymyśliłajeszczenaangielskim,adenerwowałasięnazapas,wyobrażającsobie

docinkiklasy.PozaOliwiąiMikołajemniemiałanikogo,ktochciałbyjąwesprzeć.Ich
trioniebyłozbytlubiane,ponieważodpoczątkutrzymałosięnauboczu.Aiona
samamusiaławieleosóbdrażnić:niedość,żeładnaidobrzeubrana,tojeszcze
chwalonaprzeznauczycielizaumiejętnośćwyciąganiacelnychwniosków.Anglik
rozpływałsięnadjejakcentem,aletrudno,żebymiałagorszy,skorobyła
dwujęzycznaiczęstojeździładoAnglii.

Pikuswkroczyłdoklasyzamaszystymkrokiem.Sprawdziłobecnośćidopiero

wtedystanąłprzypierwszejławce.Wybrałśrodkowyrząd,patrzyłprzedsiebie,więc
niezauważył,alboniechciałzauważyć,wyciągniętejrękiLilki.Zmarszczyłczoło,co
znaczyło,żeobmyślapytanieizamomentpuściwruchpalecwskazujący.Wszystko,
coodsuwałowczasietennajgorszymoment,byłonawagęzłota.Zostatnichławek
rozległysięgłosy:

–Paniesorze,koleżankazgłaszasiędoodpowiedzi!
–Sorze,mamyochotnika!
Pikuswreszcienaniąspojrzał.Uniósłlekkobrwi,więcLilkauznała,żewtych

podniesionychbrwiachkryjesiępytanie:„Ococichodzi,puchumarny,żezawracasz
migłowęwczasielekcji?”.Wstałaiodruchowoobciągnęłasweterek.

–Panieprofesorze–zaczęłaniezbytgłośno,alebardzowyraźnie–przepraszam

zamojenieodpowiedzialneigłupiezachowanienaostatniejlekcji.Niechciałam
panaobrazić,poprostuczasem,jakkażdyczłowiek,mamgorszechwileinajpierw
cośpowiem,dopieropotempomyślę.

TwarzPikusianiewyrażałażadnychemocji.CałkiemjakbyLilkapodawała

definicjęizotopów,anieskupiałasięnaszczerychwyznaniach.Wymuszonych,co
prawda,lecztegoprzecieżniewiedział.Zamilkłanamoment,żebyobmyślićjakieś
efektownezakończenie,iwtedy,wnajmniejodpowiedniejchwili,zjejkieszeni
rozległsięskrzekSMS–a:„Toja,twójtelefon.Jadzwonię,odbierzmnie”.Bodaj
pierwszyrazwnowejszkolezapomniaławyłączyćkomórkęprzedlekcją.

–Siadajiodbierztenważnytelefon–powiedziałPikuś.
Anisłowawięcej,tylkosiadajiodbierz.Opadłanamiejsce,bocomiałarobić,ale

czułasięupokorzonaistłamszona.Bałasięreakcjiklasy,atymczasemklasa,w
odróżnieniuodnauczyciela,zachowałasięzupełniewporządku.Śmiechypo
telefoniebyłycałkiemnamiejscu.Każdymiałbyubaw,gdybytoniejegodotyczyło.

4.

Magusiacałepopołudniebyłazajętatłumaczeniempowieści,którąprzed

wyjazdemmusiałaodesłaćdowydawnictwa.Dopieroprzykolacjiznalazłaczasdla
córki.Rozsiadłysięwfotelach,postawiłytalerzzkanapkami.Lilkalubiłatakie
chwile:Magusianawyciągnięcieręki,dobrejedzeniepodrękąidyżurnytematdo
wałkowania.Niestety,niedałosięgonazwaćciekawym.

–Jatomampecha.Pikuś,telefoniklęska.Tobyłzłypomysł–złościłasięLilka.–

Onudawał,żeniczegonierozumie,ijeszczemnieupokorzył.

–Wobectegojesteściekwita–uznałaMagusia.–Małotego,profesorjestgórą.

Przepraszaćniemusi,zatomożezgnębićcięchemią.Najlepiejpowiedzsobiejuż
dzisiaj,żejesttotwójulubionyprzedmiot,izacznijwkuwać.Lubiszchemię?

Lilkasięwykrzywiła.
–Ujdzie,chociażwolęmatmę.Toniesprawiedliwe.Samapowiedz,doczegomi

potrzebnachemia?Wybrałamklasęoprofiluspołeczno–prawnym,chcęiśćna
dziennikarstwo,amamsobiezawracaćgłowękonfiguracjąelektronowąatomów?

–Nierozmawiamyosprawiedliwości,tylkoonierównościstron.Następnym

razem,jakzechceszbłysnąćdowcipem,dobrzesięzastanów,czydlawątpliwego
efektuwartonadstawiaćgłowę.AtenSMSbyłchociażważny?

Lilkazerwałasięnarównenogiipopędziładopokoju.Powpadcezablokowała

telefonidowieczoraniewzięłagodoręki.Przeleciaławszystkiewiadomościibez
truduznalazłatęposzukiwaną.Wróciłarozbawionazkomórkąwgarści.

–Kretynjakiśalboco?Posłuchaj:„Miłośćjestjaktęcza,jakbarwyłączyserca,ja

błękit,atyczerwień,tamiłośćjestjużwemnie”.

–Błękit?Czyżbyśpoznałaśjakiegośarystokratę?–zainteresowałasięMagusia.
–Alejajo!–ucieszyłasięLilka.–Ciekawetylko,zjakiegodrzewasięurwał,boz

genealogicznegochybanie.Przeczytaćcipierwsząwiadomośćodniego?

WprawniewyszukaławskrzynceodbiorczejwłaściwySMS.Dopilnowała,żeby

Magusiaprzełknęłakęsipopiłagoherbatą.

–Tojesttakapoezja,któramożeutknąćwgardle–wyjaśniła.–Oceńsama:„Gdy

usłyszyszgłosgitary,agitarapiękniegra,toniepytaj,ktociękocha,botozawsze,
zawszeja”.Ico?

–Zarazcięzaskoczę,całkiempodobnyokazznalazłamwpamiętnikubabci.„Ile

razyjedzączrazy,trafisznacebulę,tylerazyjedzączrazy,pomyślomnieczule”.Tak
pisywanowlatachpięćdziesiątychubiegłegowieku.

–Nie...–chichotałaLilka.
–Ależtak,tak–zaśmiewałasięMagusia.–Gitarajestcoprawdawznioślejszaod

zrazówzcebulą,alepoetykapodobna.Tentwójwielbicielsamtworzy?

–Akurat!Winternecieznajdzieszwszystko:okolicznościowewiersze,życzenia

dlababci,charakterystykęBalladynyiprzepisnapierogizeszpinakiem,fuj!Sama
wiesz.

Magusiatraktowałainternetjakopomocnaukową,zwłaszczaprzy

tłumaczeniach,doskonalewiedziała,comożeznaleźćigdzie,jednakinteresowałyją
zupełnieinnestronyniżcórkę.

–Cotozachłopak?–spytała,kiedyjużwyśmiałysiędowoli.
–Pojęcianiemamkto,atymbardziejskądmamójnumer–wyjaśniłaLilka.–

Niewieluznamfacetówspozaszkoły.Starzykumplezgimnazjum,trzechkumpli
Mikołaja,dwóchkuzynówOliwii,bojawiem,ktojeszcze?Aletoraczejżadenznichi
napewnoniktzeszkoły.Chłopacyzklasynieinteresująsięmną,oczywiściez
wzajemnością.

–Martwimnie,żeniepróbujeszzżyćsięzklasą–powiedziałaMagusia.–W

gimnazjumbyłaśduszątowarzystwa,atunagletakidystans.Czemu?

–Bojawiem?–zamyśliłasięLilka.–Mamnaszetrio,ostatniejużtakie,ichyba

niktwięcejniejestmipotrzebny.

Zamyśliłasię,bonieumiałaodpowiedziećnatoprostepytanie,chociaż

zastanawiałasięnadnimnieporazpierwszy.Możetobyłotak,żegimnazjum,jako
obowiązkowe,skupiałoróżnychludzioróżnychambicjachiniktsięniedziwił,że
jednipracująwięcej,innimniejlubwcale.Podpowiadanie,ściąganietobyła
normalka,boniepisanykodeksmówił,żeczymjakczym,alewiedząibułkątrzeba
siędzielić.Wliceumspotkalisięludziezeświadectwamizpaskiemioni
przestrzegalicałkieminnegokodeksu.Mikołajmówił,żebyłtokodeksszczurów,
którezaczynałyswójwyścigjużwliceum.Mikołajowimożnabyłowierzyć,wybierał
sięnapolitologięimiałrozeznanie.Klasaodpoczątkuwydawałasiędziwna.
Najpierwzniebytuwynurzyłasięgrupałowcówpiątek,czylipospolitychkujonów,
tużponich,jakbydlaprzeciwwagi,pojawiłasięgrupaluzaków,acałyśrodek
przypominałgalaretowatą,wiecznietrzęsącąsięmasę,którakażdąlekcjęwitałaz
obłędemwoczach.Dziwne,aleludzieśrodkajeszczenietakdawnoteżnależelido
najlepszych,przynajmniejwswoichgimnazjach.Zmieniającszkołę,najwyraźniejo
tymzapomnieli.Lilkabyłaprzekonana,żedobregokumplalubkumpelkęwyczuje
intuicyjnie.Odsześciutygodnijejintuicjaspała.

PróbowałatojakośwytłumaczyćMagusi:–Niemanikogo,zkimchciałabymsię

zbratać–westchnęła.–Kujonówniecierpię.Kujontymsięróżniodnormalnego
człowieka,żenieobchodzigo,czegosięuczy,byledostałpiątkę.Ztakimsobienie
pogadasz.Całąwiedzętrzymadlasiebie,niepodpowie,żeby,brońBoże,ktośinny
niedostałlepszegostopnia.Zluzakaminiewielemniełączy.Nibynieuczęsiędla
stopni,aledoceniamichzróżnicowanie.Acałaresztajestalbobezwyrazu,albozbyt
wyrazista.Zobaczyłabyś,jakniektóredziewczynyprzychodząubrane.Szok.Masz,co
chcesz:impreza,balzmyszką,balprzebierańców.Jesttakajednalaska,nowoczesna
dobólu.Nagłowiepasemkakoloruoberżyny,napaznokciachtipsy,całość
dyskotekowa,aleujdzie.Ledwiesiędomnieprzyczepiła,natychmiastjąspławiłam.
Powiedziałam:„Jakchceszzemnągadać,kotku,topopolskualbopoangielsku,
proszęuprzejmie,ajakchceszkurwamirzucać,tozjeżdżajtam,gdziecię
zrozumieją”.Krótkapiłkaipokrzyku.Jajużwyrosłamztegoszamba,wgimnazjum
przerobiłamcałetobluzganie,aterazmamwdupie,czyjakieśgłupielasencjebędą
mnieuważałyzarównączynierówną.

–Chybajeszczecałkiemniewyrosłaś.–Magusiapokiwałagłową.
Odkilkulattoczyławojnęoczystośćjęzyka,uczulałacórkęnapięknąpolszczyznę

iobrzydzałajejrynsztokowybełkot.Wreszciedoczekałasięefektów.Lilkanietylko
potrafiłaodróżnićprawdziwąpoezjęodgrafomanii,alemiałateżodwagęsprzeciwić
sięmodzienaprzeklinanie.OjejjęzykMagusiabyławmiaręspokojna.Wmiaręnie
znaczy,żedokońca.

Pomyślałazrozbawieniem,iżcałkiemniechcącyurodziłamałekociątko,

ciekawskiestworzonko,któresamomusiwszystkosprawdzić,dotknąć,powąchać,
alewybieratylkoto,comuodpowiada.Nietkniegorącegojedzenia,choćbynie
wiadomojakpiękniepachniało,izagłaskaćteżsięniepozwoli.

–Wyrosłam,wyrosłam–mruknęłaLilkaiprzeciągnęłasięniczymrozleniwiona

kotka,całkiemjakbyczytaławmyślachmatki.–Czasemtylko,jaksięwkurzę,to
jeszczecośpalnę,alewnormalnejrozmowienigdy.

–Zamiastsięwkurzać,popracujnadsobą.
–Pracuję,alelifeisbrutalandfullofzasadzkasandpułapkasandwilczasdolas.
–Atopojakiemu?–Magusiasięroześmiała.
–ToulubionepowiedzonkoRaja.Raja,Magusiu,niejakiegośtamraju,któregonie

wiadomogdzieszukać.Rajaszukaćnietrzeba,nawetjakzahula,towkońcuzawsze
sięznajdzie.TonajlepszykumpelMikołajainaszegotria.

–Zahula?
–No...wyjdziewsobotęranonaprzykładdoDamianaizameldujesięwdomuw

poniedziałek,teżnadranem.Niczłegonierobią–zapewniłaenergicznie.–Jadąna
działki,słuchająrapu,kłócąsięohip–hop,zmieniająświatirobiązrzutęnapizzę...
Możeinapiwo,niewiem,aleraczejtak.CałeprzewinienieRajasprowadzasiędo
tego,żezapominauprzedzićswoichstaruszków.

Magusiabyłazbytdoświadczonąmatką,żebywypytywaćowięcej,dziwićsięlub

krytykowaćpostępowaniechłopaka.Gdybyzaczęłamówić,cosądziotakich
hulankach,Lilka,dlaświętegospokoju,następnymrazemnicbyniepowiedziała.A
Magusiachciaławiedziećjaknajwięcejoekipie(słowo„paczka”powoliwychodziło
zmody),zktórątrzymałajejcórka.ZnałaRajailubiła,naszczęścieniejegomiała
wychowywać,tylkoLilkę.

–Umiałabyśtakzniknąćzdomunadwiedoby?–spytała.
–Apoco?–zdziwiłasięLilka.–Niezabardzolubięnocnedyskusje.Kiedymi

głowaopada,tomyślę,jakjąpodnieść,aniecopowiedzieć.Pozatym–roześmiała
się–tymaszrzadkidarprzekonywania.Nawetjeśliczasemchcęzrobićcośpo
swojemu,toitakwkońcumuszęprzyznaćcirację.Cieszęsię,żetrafiłamnaciebie,a
nienaciotkęLesięlubEmilkę.

–Niebędziemnieprzezjakiśczasprzytobie.Wystarczycizdrowegorozsądku,

żebyniezrujnowaćsobieżycia?

–Spoko,Magusiu!Spoko!Dawałaśmityleswobody,żeterazniezgłupiejęodjej

nadmiaru.Spróbujężyćjakdotąd,tyleże...bezciebie.–Głosjejzadrżał,więcszybko
zmieniłatemat.–Ajeślichodziomojąklasę,tosamawidzisz,żeniematamnikogo
interesującego.

–Domaturyzmieniszzdanie,zobaczysz–powiedziałaMagusia.Spojrzałana

zegarekipoderwałasięzfotela.–Późno,ajajeszczewlesie–mruknęła.

Lilkazwłasnejwolizebrałanaczyniaiwzięłasiędozmywania.
–Aha!–zawołałazkuchni.–UdałcisiętenświętyTomaszek,złapałamaluzję.

–Tambyłojeszczejednozdanie–roześmiałasięMagusia.–„Panie,wyzwólmój

umysłodniekończącegosiębrnięciawszczegółyidajmiskrzydeł,bymwlot
przechodziłdorzeczy”.Uznałam,żetojużumiesz.Innasprawa,czytwoje
skojarzeniazawszesątrafne.

–Znasztentekstnapamięć?–zdziwiłasięLilka.
–Nawetniewiesz,jakczęstozniegokorzystam!–zawołałaMagusiajużz

gabinetu.

5.

AldonazostałaAldonąnacześćwieszczaMickiewiczaimiałotomiejsceładnych

kilkalatwcześniej.Nauczycielskieprzydomkiprzechodziłyzrocznikanarocznik,bo
niebyłosensuwymyślaćnowych,jeślistarewciążpasowały.Możnabyłojedynie
miećnadzieję,żeoblubienicaWallenrodaniewyglądałatakciężkoiprzysadziście
jakwychowawczyniIe.KiedyAldonawchodziładoklasy,podłogadrżała.Miała
posturębudzącąrespektizdecydowanysposóbbycia,którysprawiał,żeuczniom
przechodziłaochotanawygłupy.Cieszyłasięopiniąprofesorkiwymagającej,w
miaręsprawiedliwejiobdarzonejspecyficznympoczuciemhumoru,copotwierdziło
sięjużwpierwszychtygodniachnauki.

WpiąteknagodziniewychowawczejAldonawróciładowyborówsamorządu

klasowego.Napoczątkurokudałapodopiecznymtrochęczasu,żebyzdążylisię
poznaćizorientowaćwswoichmożliwościach.Terazuznała,żedarowanyczassię
skończył.Ledwiepadłozwyczajowepytanie:„Kogoproponujecie?”,wklasiezapadła
cisza.Słychaćbyłojedyniebrzęczeniespóźnionejmuchy,którajeszczeniezasnęła
lubjużsięobudziła.

–Cozwami?–spytałazdziwionawychowawczyni.–Władzapchasięwamw

ręce,awyjejniechcecie?

–Panisorko,muchaokropniehałasuje–błysnąłżartemktośzostatnichławek.
–Widaćuwastylkomuchychcąrozmawiaćoswoichprogramachwyborczych–

stwierdziłaAldonakuucieszeklasy.

Lilkaprzyczaiłasięiczekałanaodpowiednimoment.Byłaprzekonana,że

najpoważniejszegokandydatanajlepiejzgłosićnakońcu,botylkowtedyludziesąw
staniezapamiętaćrekomendacjęiuwzględnićjąwmomenciewyboru.Usiadła
bokiem,takjakwszyscy,żebywidziećmożliwienajwięcejosób.Pierwszypodniósł
rękęPaweł,jedenzklasowychdżokerów.

–JakzgłosiFilipa,będziemymielirządybłaznów–szepnęłaOliwia.
Pawełcałkiemniepotrzebniezacząłnawijaćoodpowiedzialności,trochęsię

zamotał,wreszciewypalił.

–ZgłaszamkandydaturęLilkiGrant.
Lilkazwrażeniaomałoniezleciałazkrzesła.ObecnośćAldonywykluczała

pyskówkę,więcobiecałasobie,żezarazpolekcjachprzerobiPawłanakarmędla
kotów,inawetzdążyłatoszepnąćOliwii.Szmerywklasie,anawetkrótkiechichoty
świadczyły,żezaskoczonychosóbbyłowięcej.

–Uzasadnijswójwybór–poprosiłaAldona.
–Wspominałemjużoodpowiedzialności–brnąłdzielniePaweł–iuważam,że

Lilkajestodpowiedzialna.Zaimponowałamiswojąpostawą,kiedyprzycałejklasie
przeprosiłaPik...znaczysoraKowalskiego.Podpaśćkażdymoże,aleniekażdy
potrafitakodpowiedzialniewybrnąć.PozatymLilkajestzdecydowana,wie,czego
chcei...iogólniejestbardzofajna.

–Zwłaszczanogimafajne!–rzuciłktóryśzchłopaków.

Aldonaobrzuciłażartownisiaspojrzeniemznadokularów.
–Dosprawowaniafunkcjibardziejprzydajesięgłowa–powiedziałagłosem

wykluczającymdalszedygresje.

.Lilkarzadkopanikowała,aletymrazemmiałakłopotzzebraniemmyśli.

Podejrzewałażart,jednakPawełnajwyraźniejnieżartował,więcmusiałabardzosię
skupićnazręcznymwybrnięciuzniezręcznejsytuacji.Zanicniechciałapozwolić,by
wrobionojąwjakąkolwiekwładzę.Zapytanaozgodę,musiałapowiedziećcoś
sensownego.„Panie,dajmiskrzydeł,bymwlotprzeszładorzeczy”,mruknęłapod
nosem.Ipomogło.

–Dziękujęzazaufanie–powiedziała–alemyjeszczemałosięznamyiPawełnie

możewiedzieć,żejawżyciuniepełniłamżadnejfunkcjispołecznej.Brakujemi
doświadczenia,umiejętności,aprzedewszystkimzapałudotegotypupracy.Mam
natomiastbardzodobregokandydata,któregoterazoficjalniezgłaszam.Myślęo
MikołajuPodlaskim.Mikołaj,wprzeciwieństwiedomnie,zawszeudzielałsię
społecznie.Wiem,boznamysięwielelat.Jestświetnymorganizatoremiręczęza
jegoodpowiedzialnośćorazuczciwość.PozatymMikołajwybierasięnapolitologięi
niewykluczone,żekiedyśbędziesprawowałwładzę.Takapraktykamożemusię
przydać.

Pomysłbyłobgadanywcześniej,więcMikołajnieudawałzdziwienia.Inni

wykręcalisię,nawijalizsensemlubbezniego,wkońcujednakudałosięwyłonić
czterechkandydatów.Wostatniejchwilizgłosiłsiępiąty.Samsięzgłosił,co–sądząc
podziwnychszmerach–wywołałosporezaskoczenie.Chłopak,nazwanyprzeztrio
Prymusikiem,miałfantastycznytupet.

–Odniosłemwrażenie–powiedział–żewszyscykandydacirobilinamłaskę,

godzącsięnastartowaniewwyborach.

–Przepraszam–zaprotestowałgłośnoMikołaj–janierobiłemłaski.
–Ajacinieprzeszkadzałem–odparowałPrymusik.–Powiedzmy,żenie

wzbraniałeśsięzbytjawnie.Zadowolony?Jeślitak,todajmiskończyć.Niemanic
gorszegoodobejmowaniastanowiskzłaski.Wybaczcie,alezłaskidajesięnatacęw
kościele,natomiastwsamorządzietrzebapracować.Jachcępracowaćidlatego
oddajęsiędowaszejdyspozycji.Mamwieloletniedoświadczenie,chęciicelne
pomysły.Dołożęwszelkichstarań...

–Bla,bla,bla,coonwygaduje–szepnęłaOliwia.–Kandydatnadyktatorasię

znalazł.

Prymusikprzepadłwwyborach,leczniezkretesem,coznaczyło,żeniewszyscy

widzieliwnimdyktatora.Zabrakłomudwugłosów,żebyprzebićMartynę.Drugibył
Szymon,natomiastMikołaj,kuswojemuzaskoczeniu,wyszedłnaprowadzenie.

Godzinawychowawczabyłaostatniąlekcjąibodajporazpierwszynadźwięk

dzwonkaniewszyscyuczniowierzucilisiędoucieczki.Sporagrupkazostała,żeby
jeszczechwilępogadać.Prymusik,zanimopuściłklasę,podszedłdoMikołaja.

–Gratuluję–wycedził.–Niemyśl,żemartwięsięprzegraną.Przejdędoopozycjii

będępilnieobserwowałwszystkietwojeposunięcia.Mójczasjeszczenadejdzie.

–Tenfacetmnieprzeraża–wzdrygnęłasiędziewczynazbiałymiwłosami,w

którychpołyskiwałypasemkakoloruoberżyny.

–Matupet,gadaneidalekozajdzie–rzuciłktoś.

–Ależebytakjawnieupominaćsięowładzę!–wykrzyknęłaoberżyna,dorzucając

dlaefektukilkasłówniezbytcenzuralnych.

Mikołajpopatrzyłnaniązlekkimrozbawieniem.Umiałtakpatrzećspodełba,ni

tozuśmiechem,nitopoważnie,conadziewczynachrobiłoodpowiedniewrażenie.
Zresztączarowałnietylkouśmiechem.Miałwzrostiwygląd:włosykrótko
ostrzyżone,napoliczkachwyraźnycieńzarostu,niezłeciuchy,więcbyłonaczym
okozawiesić.

–Totakistyl–powiedziałspokojnie.–Facetsamsięlansujeiwmawia

wyborcom,żejestdobry,madoświadczenieilepszegokandydatanieznajdą.Jest
przekonanyowłasnejwartościimówiotymgłośno.Niejesttozłe.

–Odrażające!–upierałasięoberżyna.–Przynajmniejwjegowykonaniu.–Ita

gadkanakoniec.Całkiemjakbypróbowałcięzastraszyć.Jabymtakiemupokazałao
tak!

Machnęłapięścią,zktórejdumniesterczałśrodkowypalecozdobionymwielkim

tipsem.

–Nocośty!–Mikołajsięroześmiał.–Mampozdrawiaćpolitycznych

przeciwnikówśrodkowympalcem?

–Niewypada?–spytałacichooberżyna.Opuściłarękęiwyglądałaniewinnie

niczymniemowlęzreklamypampersów.

–Niewypada–przytaknął.–Jasobieznimporadzębeztakichgestów.
–Wierzę.Odrazuwidać,żemaszstyliniepękaszprzedbyledupkiem.Dobrze

zrobiłam,żegłosowałamnaciebie.Takichludzinamtrzeba.

Mikołajzarumieniłsięzzadowolenia,aLilkamrugnęładoOliwii.Ichprzyjaciel

byłniesamowiciełasynakomplementyiniemiałyzłudzeń,jakbędziewyglądała
resztapopołudnia.Otóżnajbliższegodzinyupłynąimnawysłuchiwaniugadkio
inteligencjioberżyny.

–Onamisięniepodoba–szepnęłaOliwia.–Niedość,żewłazibezmydła,to

jeszczestrasznieprzewracaoczami.Odrazuwidać,żenienosisoczewek,bodawno
byjepogubiła.

–Odpuść!–Lilkamachnęłaręką.–Widaćprzecież,żezarzuciłaprzynętę,arybka

jużtańczynahaczyku.Przezjakiśczasbędziemyjąmiałynakarku.Spoko,damy
radę.Zaczniemylaskętępićzabluzgiisamapójdzie.

Zaczęłysięwpośpiechupakować.OliwiamusiałaodebraćjeszczeMiśkęz

przedszkola.LilkanamomentpodeszładoPawła.

–Dzięki,stary,żepomyślałeśomnie,alejasięnaprawdęnienadajędozabawyw

teklocki.Trochęmnieprzeceniłeś.

–Nocoty!Niemasprawy.Niecierpięsmutasów,chciałem,żebywygrałktośz

jajami,ktokochazabawę.

–Marzącisięrządybłaznów?
–Nowłaśnie!–ucieszyłsię,bolubiłbyćwłaściwierozumiany.
Przytrzymałjązarękaw.Delikatnie,taktylko,żebynieodeszła.
–Ty,Lilka...
Patrzyłniepewnie,jakbynaglezaniemówił.
–Streszczajsię,muszęlecieć...
–Nobochodzioto,czynieposzłabyśzemnąwniedzielęnaosiemnastkędo

kumpla–wykrztusiłwreszcie,przeplatającswójkrótkiwywódażtrzema
kwiecistymiprzecinkami.

–Takładnieprosisz,stary,żetrudnocisięoprzeć,ale,sorry,niedzielęmam

zajętą.

Okrasiłaodmowęnajładniejszymzeswoichuśmiechówijużjejniebyło.
Triowyszłowkomplecie.Mikołajwciążprzeżywałsukceswyborczy.
–Niewiesz,dlaczegocięwybrali?Niewiesz?
–dopytywałasięOliwia.–Tojacipowiem.Każdytwójruch,każdytwójgest

świadczyotym,żejesteśthebest.

Terazionmusiałsięroześmiać.
–Oberżynawyznałacitosamo,tylkobezrymów–zauważyłaLilka.
–Kto?
–Tasiwablondynkazpasemkami.
–PrzecieżtoMajka!–powiedziałMikołaj.–Fajnadziewczynaimówiłacałkiem

rozsądnie.

Całądrogęprzytakiwałyskwapliwie,mrugającdosiebiezaplecamikolegi.Oliwia

zostawiłaLilkęzMikołajemprzyfurtce,asamapobiegłaposiostrę.

–Tylkojużanisłowaowyborach–mruknęłaLilka.–Mieliśmywybraćsamorząd,

więcwybraliśmy,alewiedz,żedlamnieniematonajmniejszegoznaczenia.

–Mówiszpoważnie?
–Ajak?Fikamnogami,strojęmałpieminy?Mówięjaknajpoważniej.Mnie

samorządniejestdoniczegopotrzebny.

–Tozobaczysz,jakpolecimypocałości.Zaczniemyodwystąpieniadodyrekcjio

zmianęnauczycielageografii.

–Odbiłoci?
–Dlaczego?PodobającisięlekcjeRybki?Bomnieanitrochę.Namaturzemam

zdawaćrozszerzonągeografię.

–Zawszemożeszsampouczyćsięwdomu.
–Pewniejeszczekażeszmibraćkorki?Niemamczasunatakierzeczy.Siłownia,

dodatkowyfrancuski,lekcje...Wybacz,aleweekendówniebędęsobiemarnowałz
takbłahegopowodu,żekomuśniechcesięporządniepoprowadzićzajęć.Sama
powiedz,czyonanasnauczygeografii?

Lilkapokręciłabezradniegłową.Jużmiałapowiedzieć,żenauczyćtoRybka

niewielenauczy,niemniejgłupiojakośwystępowaćjawnieprzeciwko
nauczycielowi,itozwieloletnimstażem.Niezdążyłaotworzyćbuzi.Naschodkach
pokazałasięMiśkaijużzdalekaszczerzyłasięserdecznie,demonstrującdziurępo
górnejjedynce.Zaczęłosiępowitalnezamieszaniezżółwikiemiprzybijaniempiątki.
MiśkadlaLilkiiMikołajabyłaprzyszywanąsiostrą.Możnapowiedzieć,żewspólnie
jąwyniańczyli.Towarzyszyłaimwniejednymwypadzieiniejednymwygłupie.Była
żywa,bystrainadwiekrozgarnięta,więcawansowalijąnaswojąmaskotkę.

–Zgubiłaśząbek–uśmiechnęłasięLilka.
–Odrośnie–pocieszyłająMisia.
–Zkimidziesz?–spytałaOliwia.
Nieoczekiwałaodpowiedzi.Wiadomobyło,żeMiśkaprzypniesiędoMikołajai

jemupodarękę,niemniejnależałotoustalićgłośnoiwyraźnie.Zedwarazyjuż

zgubilimałą,kiedytakszłamiędzynimisamainieprzypisanadonikogo.

–Alezimnajączka.Niemaszjękawiczek?–zainteresowałsięMikołaj.
–Niemówisiętak,mówisię„rączka”i„rękawiczki”–poprawiłagozpowagą.
–Ihura,niestety!–powiedziałMikołaj,aletak,żebysłyszaływyłącznie

dziewczyny.

Misiadośćdługo,gdzieśdoczwartegorokużycianiewymawiała„er”.Mówiła

„jowej”,„kujtka”,więcnauczylijąwołać„hura”iklaskaćwręce.Bardzoszybkostała
siędzieckiemwyjątkowoentuzjastycznymizbylepowoduklaskałaikrzyczała.Ta
okrzykomaniaskończyłasiędokładnie24czerwcawimieninyJana.Wogrodzie
pełnymgościMisiamiałazadeklamowaćwierszyknacześćtaty.Odklepaławierszyk
najednymoddechu,nabrałapowietrzaizakończyłaswójwystęppotrójnym„hura”.
Słyszałcałyogródijeszczezedwasąsiednie.Gościepopłakalisięześmiechu,
natomiastOliwiadostaławieczoremsurowąreprymendę.KrótkopotemMiśka
nauczyłasięwymawiać„er”icałasprawaposzławniepamięć.

Oliwiamieszkaławdomkujednorodzinnym.Byłtotypowydlalat

sześćdziesiątychbudynekokształciepudełka.Pokapitalnymremoncie,
podniesieniudachuidobudowaniutarasubardzozyskałnaurodzie.Jegonajwiększy
atutstanowiłniewielki,zatofantastyczniezadbanyogród.Miśkauparłasię,żechce
jeszczepobawićsięnadworze.

–Zjeszcośiwyjdziesz–zgodziłasięOliwia.Kiedystarszamłodzieżściągała

kurtkiibuty,Misiazademonstrowałaswójpatentnarozbieranie.Przydrzwiach
zostawiłabuty,potem,idącwzdłużprzedpokoju,kolejnorzucałanapodłogę
skafander,czapkęiszalik.Mamrotałaprzytympodnosem:

–Straszniebałaganisz,Misieńko,niktsiętaknierozbiera.
–Nowłaśnie,dlaczegotakbałaganisz?–spytałMikołaj.
–Przecieżwiesz,żeniebałaganię,tylkozarazwychodzę.Będęsięubieraław

odwrotnejkolejności.

Rozumowaniebyłonadpodziwlogiczne,zresztąznalijeoddawna.Ostrożnie,

żebyniczegoniepodeptać,przeszlidodużegopokoju,aMiśkazOliwiązniknęływ
kuchni.

–Ugotowaćcibudyń?Ktojebudyń,będziewielki.
–Wolękanapkę,będzieprędzej.
–Umyjręce.
–Warto?Zarazwyjdęnadwóriznowusiępobrudzą.
Oliwianieustąpiła.Miśkapogoniładołazienkiipodejrzanieszybkowróciłado

kuchni.

–Oj,Misiu,Misiu–małapowiedziałasamadosiebie–przedjedzeniemzawsze

trzebamyćręcezzarazków.

–Jakznamżycie–odezwałasięOliwia–wszystkiezarazkizostawiłaśna

ręczniku.

–Alenaswoim–zauważyłarezolutnieMisia.
–Niechcęmiećsiostrybałaganiaryibrudaski–dodałazwyrzutemOliwia.
Misiazachichotała.
–Wiem,dlaczegoniezaprosiłaśgościdoswojegopokoju!Niepościeliłaśrano

łóżkainiewywaliłaśstarychkwiatów.Pewniejużśmierdzą.

–Czyjacięocośpytałam?–zdziwiłasięOliwia.
–Tak.Ozarazki–wyjaśniłamałaizamilkłanadłużej,coznaczyło,żezajęłasię

jedzeniem.

Oliwiawniosładosalonutacęzherbatąidomowymiciastkami.
PowyjściuMiśkimogliwreszciespokojniepogadaćoswoichsprawach.Jak

mawiałMikołaj,życiebyłociężkietylkoprzezpięćdniwtygodniu,azacząłsię
właśnieweekend,czyliczaswymagającystarannegozaplanowania.Niemielizbyt
wielkiegowyboru:kino,pub,możewieczórprzymuzyce,itowyłączniewsobotę.W
niedzielęLilkamiałarodzinnyobiad,Mikołajspotykałsięzkumplami,aOliwii
wypadałwyjazddobabci.Wkońcunicspecjalnegoniewymyślili,aleprzecieżw
każdejchwilimoglisięskrzyknąć.

–Telefon!–zawołałaLilka.–Zapomniałamwampowiedzieć,żemamnowego

wielbiciela.Posłuchajcie,comiprzysłał.

WyciągnęłakomórkęipróbowałaprzeczytaćostatniSMS,cowcaleniebyło

proste.Nadawcapominąłkropkiiprzecinki,więcztrudemprzedzierałasięprzez
stylistycznezawiłości.Mikołajrozszyfrowałtekstjakomniejwięcejrapowyitakgo
podał.Przestępującznoginanogę,chwiejącsięjaktopolanawietrze,recytował:
„Siedzęsam,niewiem,wcosięwpatruję.Tymproblememjesteśty,wkażdemoje
wtrącaszsięsny.Brakujemiciebie,brakujemipewnościsiebie,samniewiem,czego
chcę.Nie,jużwiem!Ciebiechcę”.

LilkazOliwiąpiszczałyzuciechy,więczafundowałimbis.Wplótłkilkasłów,

którychniewypadaużywaćjedynieprzykonfesjonale,istworzyłprawdziwy
manifestbuntu.Trudnobyłoustalić,przeciwkokomulubczemutenbuntbył
skierowany,aletoniemiałoznaczenia.

–Facetmaprzezciebieproblemyzespaniem.–zauważyłMikołaj.–Nie

zazdroszczęmutakiegodoła.Cotozajeden?

Lilkawzruszyłaramionami.
–Pojęcianiemam.Przemawiadomniejęzykiem...powiedzmy,żepoezji,alesię

niepodpisuje.

–Anumer?
–Butaczykołnierzyka?–spytała,duszącsięześmiechu.
–Komórki.
–Niemamgowkontaktach.Mikołajpokręciłgłową.
–Przecieżwyświetlacisięnaekranie.Wystarczyzadzwonić.
–Takabystratoijajestem.Ituzaczynasięzagadka.PodrugimSMS–ie

zadzwoniłamizamurowałomnie.Równiedobrzezamiast„Halo!”tenfacetmógł
powiedzieć„Czego?”.Głosmiał...napewnostary,aleniewiem:zakatarzonyalbo
przepity.Krzyczał,botamuniegostraszniecośhałasowało,jakbyjakieśmaszyny.
Niezakumałichybaniewiedział,cotojestSMS.

–Nocoty,bajerypodkręcałityle!–Oliwiiniemieściłosięwgłowie,żektośmógł

niewiedzieć,cotojestSMS.

Lilkaenergiczniezaprzeczyła.
–Nie,toniebyłtenfacet.Komórkajego,wyznaniaraczejnie.Próbowałam

podpytać,alehuknąłnamnie,żekradnęmupieniądze.

–Nibyjak?–zdziwiłasięOliwia.

–Pewniemyśli,żewszystkiepołączeniasąpłatne,bezwzględunato,czyon

dzwoni,czydzwoniądoniego.

–Niezłylovercisiętrafił–zasępiłsięMikołaj.–Trudnozgadnąć,cozjadł,żemu

siępoezjąodbija.Normalnybysięprzedstawił,próbowałumówić,apsycholśle
wierszykizcudzejkomórki.

–Ojej,zarazpsychol–zaprotestowałaLilka.–Możetylkonieśmiały.
–Może–zgodziłsiębezprzekonaniaMikołaj.
–Nawszelkiwypadekustawsobiemójnumernaszybkiewybieranie.
–Pogięłocięchyba?Odstulatmamciępoddwójką.
–Ibardzodobrze.Gdybycoś,dzwońnatychmiast.
–Boiszsię,żejąporwieiuwięzi?–Oliwiasięroześmiała.–Romantyczneczasy

jużsięskończyły,niestety.

–Właśniedlatego,żeczasymałoromantyczne,ktośmusinadwamiczuwać.

Umówmysię,żetobędęja.

–Chcesz,toczuwaj–zgodziłasięłaskawieLilka–alemyzOliwiąteżumiemyo

siebiezadbać.

Lekceważącemachnięcierękiświadczyło,żeniezabardzowtowierzył.Czułsię

dorosły,choćbyzracjiwieku.Miałtoszczęście,żeprzyszedłnaświatdwunastego
stycznia,wdniuświętegoMikołajazLongobardii,izadwamiesiącekończył
siedemnaścielat.Lilka,urodzonawgrudniu,rocznikowobyłaszesnastolatką,lecz
wedługmetrykiwciążjeszczepiętnastoletniąsmarkulą.

–Pamiętaj,Lilka–ciągnął–jedensygnałzwiadomością,gdziejesteś,aja

zbieramkumpliiorganizujemyodsiecz.Iżadnegołażeniaznieznajomymi!

–Przecieżwiem–mruknęła.
Wiedział,żeonawie,żeobiezOliwiąwiedzą,jednaknawszelkiwypadekwstukał

doswojejkomórkinumer,którywyświetliłsięprzySMS–ie.Odkądzauważył,żejego
przyjaciółkizaczęłydostrzegaćwchłopakachkogoświęcejniżtylkokumpliod
wygłupów,roztoczyłnadnimimęskąopiekę.Potrafiłpowiedzieć:„Odpuśćsobie,to
modelniedlaciebie”.Oneodpuszczałyalbonie,jednakzaczynałygłówkować.I
bardzodobrze,boprzecieżchodziłotylkooto,bynieleciałyjakćmydoognia.Już
Mikołajnajlepiejwiedział,którychłopakjestodpowiedzialny,aktórytopozer.
Trochęgorzejradziłsobiezdziewczynami,naszczęściemiałdwiebystre
przyjaciółki.Oneteżumiałypowiedzieć:„Wyluzuj!Zanimsięobejrzysz,onaogłosi
waszezaręczyny!”.Luzowałwięc,bowierzyłkobiecejintuicji.Parysięrozpadały,a
trionie.

6.

Magusialubiłagotowaćjedyniewówczas,kiedyniemusiałamyślećostu

rzeczachrównocześnie.Niestety,ostatniomyślałaostupięciuiciągnęłaresztkami
sił.Wpracyprzekazywałaswojestanowiskonowejlektorce,wdomuwychodziłaze
skóry,żebyskończyćtłumaczenieksiążki,izadręczałasięwyjazdem.Wciąż
nachodziłyjąwątpliwości,czyabydobrzerobi,zostawiającnapastwęlosuswoje
dorastającekociątko.Nibyniegłupieisamodzielne,jednakłasenaczułościi
rozchwianeemocjonalnie,lubtylkoskłonnedorozchwiania,conajednowychodziło.

NaniedzielnyobiadMagusiazaprosiłasiostryzmężami,bratazżonąiNatalię,

najbliższąprzyjaciółkę.Dostołumiałozasiąśćdziewięćosób.Wprzeliczeniuna
zupę,krokietyisurówkidawałotowielegodzinspędzonychwkuchni.Lilka
podpowiadałarestaurację,aletoniebyłnajlepszypomysł.

–Dorestauracjizapraszasięnormalnychludzi,niemojąrodzinę–

zaprotestowałaMagusia.–Popierwsze,nieznamlokaluztelewizorem,podrugie,
jużsłyszęteichnarzekanianajedzenieiobsługę.Wstydusobienarobimy,aciotkii
takwyjdąprzekonane,żechciałamjeotruć.Zamówiłamcatering.Wniedzielęrano
dowiozącałyobiad.Todobrafirma,wszkoleczęstojąwynajmujemy.

–Myślisz,żecioteczkidadząsięwyprowadzićwpole?
–Oczywiście,conieznaczy,żebędzieimsmakowało.Onewszystkonajlepiej

robiąsame.Ajeśliprzytrafiimsięwpadka,jakEmilcezbigosemczyLesizgalaretką,
natychmiastoniejzapominają.

–OstatnisernikciotkiLesibyłniedoprzełknięcia–wzdrygnęłasięLilka.–Chyba

pomyliłasólzcukrem...Brr.

–Apowiedzjejto!–roześmiałasięMagusiainatychmiastspoważniała.–Oj,

będziesiętudzisiajdziało,będzie.Ażstrachpomyśleć.

–Nierozumiem–powiedziałazwyrzutemLilka–dlaczegouparłaśsię,żeby

opowiadaćcałejrodzinieoswoimwyjeździe.Nimciotkisięzorientują,żeciebienie
ma,zdążyszwrócić.Rozmawiacietylkowtedy,kiedytydonichdzwonisz.Przecież
onenieszukająkontaktuznami,oszczędzająnatelefonachalbomająnasgłębokow
nosie.

–Dopókisięniepokłócą–zauważyłaMagusia.
–Pokażdejostrejsprzeczcenatychmiastwydzwaniają,żebynaskarżyćnatę

drugą.Ostatniościnająsiędośćczęsto.Wgruncierzeczytosądrobnedziwactwa,na
któretrzebaprzymknąćoko.Popatrz,idąświęta,akażdeświętaspędzaliśmyrazem.
Niechcę,żebyśzostałazupełniesama.Wtrudnychchwilachrodzinabardzosię
przydaje,nawettakazdziwaczałajaknasza.

–JestpaniNatalia.Bardzojąlubię,owielebardziejniżrodzinę.Dwarazyw

tygodniujestemuniejnarosyjskim.TonajwspanialszaRosjanka,jakąznam.

–NatalianiejestRosjanką–poprawiłająMagusia.
–Robifantastyczneblinyikulebiaki,więcduszęmusimiećrosyjską.
–Jejdziadkowiebylirepatriantami...

–Jakietomaznaczenie,Magusiu!–wykrzyknęłaLilka.–Chcęcitylkopowiedzieć,

żegdybymmiałajakieśkłopoty,mówięgdyby,anie,żebędęmiała,więcgdyby...to
jatylkodopaniNatalii.Przynajmniejzrozumie,codoniejmówię,wysłucha,doradzi.
Oczymmamgadaćzciotkami?Serialiprawienieoglądam,sporteminteresujęsię
średnio,ainnetematyniewchodząwrachubę,botezkoleiichnieinteresują.

–Bardzodobrze,żejestNatalia,ale...rodzinatorodzina.Tosąsłowatwojejbabci.

Dopókiżyła,trzymałanaswkupie,więcmożegrawartajestświeczki.

Magusiaczęstosięzastanawiała,jakietosiły,jakieprzeciwnościlosuzadziałały,

żejejsiostry,kiedyśnormalneiżyciowekobiety,przeistoczyłysięwdwadziwadła.
Niebyłystare,jednadobiegałapięćdziesiątki,drugaledwiejąprzekroczyła,a
zachowywałysięjakzdziecinniałestaruszki.Dolegliwośćzwanagalopującym
dziwactwemdopadłaje,gdyprzeszłynarentę,acałyichświatskurczyłsiędodomu,
garnkówidzieci.Kiedydziecipodrosły,zostałyjużtylkogarnkiitelewizor.Dlaczego
więcinnymkobietomsiętonieprzytrafiało?Magusiamogławyliczyćkilkanaście
znajomych,któreniepracowałyzawodowo,ajednakpostępowałynormalnie.
ChoćbypaniMalinowska,którarazwtygodniuprzychodziłasprzątnąćmieszkanie,
czysąsiadkazpiętrapaniSobolewska.Możewięc,myślałaMagusia,rodzina
Walickichbyłaobarczonajakimśskażonymgenem,którydojrzewałtakżewniej.
Pocieszałasiętylkotym,żematkadożyłasłusznegowiekuwcałkiemdobrej
kondycjipsychicznej,cobyznaczyło,żegennieuwszystkichsięuaktywniał.
Powolnyrozpadwięzirodzinnychzacząłsięjeszczezażyciamatki,apojejśmierci,
podczasdzieleniapamiątek,doszłodoprzykrychspięć,nadktórymitrudnobyło
przejśćdoporządkudziennego.Zmiesiącanamiesiącrodzeństwooddalałosięod
siebieigubiłonićporozumienia.Magusiabyławkomfortowejsytuacji,opróczmęża
icórkimiałaprzyjaciółikolegówzpracy.Otaczalijąwspanialiludzie,życzliwii
oddani.Niemogłajednakzapomniećorodzinie,zktórąodczasudoczasuwypadało
sięspotkać.

PierwszaprzytruchtałaciotkaEmilkaizmiejscapołożyłaswojąpulchnąrękęna

pilocie.Dlakogoś,ktotakjakonakochałseriale,zawszebyłocośgodnego
obejrzenia,jeślinienajednym,tonadrugimlubtrzecimkanale.

–Poobiedziechciałabymprzezchwilęzwamiporozmawiać–powiedziała

Magusia.

–Oczym?Toznaczy,tak,tak!–zgodziłasięskwapliwieEmilka.–Potosię

spotykamy,żebyrozmawiać.Mnietelewizornieprzeszkadza,jamampodzielną
uwagęipowiemci,żemilejsięrozmawia,kiedywtlecośbrzęczy.

CiotkaLechosławanawidokEmilkiprzeżywającejmiłosneperypetiebohaterów

zmiejscastraciłahumor.NaEurosporcietrwałyrozgrywkiligoweizażadneskarby
niechciałaichstracić.

–Wiesz,cocipowiem,Jagienko–perorowałagłośno–przytwoichzarobkach

powinnaśsobiekupićdrugitelewizor.Tychceszoglądaćto,Lilkatamto,pocosię
kłócić.

–Właśnie,poco?–spytałaniewinnieLilka.–Pytam,poconamdrugitelewizor,

jeżeliprzedjednymrzadkosiadamy?Niemamyczasu,ciociu,jesteśmykobietami
pracującymi.

–Niekażęcioglądaćgłupichtasiemców,aletakisporttoprzecieżzdrowie.

–Uprawianyamatorsko.Sportwyczynowyprawiezawszeprowadzidokalectwa

–stwierdziłaLilkainatychmiastwybiegładoprzedpokoju,żebypowitaćpanią
Natalię.

WczasieobiaduEmilkaniedałanikomudotknąćpilota,więcLechosławazaczęła

przypominaćodbezpieczonygranat.Przedrzeźniałabohaterów,wtrącałazjadliwe
komentarzeiwściekałasię,żemusiwysłuchiwaćhistorii,którymipogardzała.
Prawdęmówiąc,wszyscybyliskazaninaserial,boEmilkaodpewnegoczasu
nastawiałagłosnacałyregulator,conajprawdopodobniejoznaczałokłopotyze
słuchem.

–Powinnaśdoprawiaćbarszczykmajerankiem!–krzyknęłaLesia.–Jazawsze

doprawiam.Atypewnowsypałaśoregano?

–Niesmakujeci?
–Niezły,chociażzmajerankiemlepszy.Podobneuwagitowarzyszyływszystkim

daniom,jednakobiadzyskałogólneuznanie.

–Domowejedzenietodomowe!–wrzasnęłaLechosława.–Nawetjeżelikucharka

niejestmistrzem.

Magusiagładkoprzełknęławątpliwykomplement,akiedyciotkaEmilkawyszła

dołazienki,oczywiściezpilotemwkieszeni,wyłączyłatelewizorzsieci.Wpokoju
zapanowałabłogacisza.

–Torozumiem–powiedziałaLechosława.–Jaktawariatkawróci,każjejoddać

pilota,tojeszczeobejrzękońcówkęmeczu.

–Wiem,żegościemająswojeprawa,jednakdzisiajwyjątkowoproszę,żebyście

zrezygnowałyprzynajmniejzoglądaniatelewizji.Chciałamzwamiporozmawiaćo
bardzoważnejsprawie–powiedziałaMagusia.

ZwyjątkiemEmilkiiLesiniktnieprotestowałprzeciwkociszyweterze.Wkońcu

iciotkidałysięjakośudobruchać,anawetznalazłysatysfakcjęwprostym
rozumowaniu,żetadrugateżnieogląda.

–WyjeżdżamnakilkamiesięcydoStanów–powiedziałaMagusia.–Robertpo

wypadkumabezwładnąrękę,muszęmupomócwrehabilitacjiorazwdokończeniu
pracy,toznaczywprzepisaniupodjegodyktando.

–Nierozumiem,pocoonsiętamwlókł,tentwójRobert.–CiotkaLechosława

wzruszyłaramionami.–Tumuźleniebyło,atamniktgonieciągnął.

Magusiaztrudemukrywałazniecierpliwienie.
–Myliszsię,zaprosiłagoznanafundacja.Tłumaczyłamcijuż,alewytłumaczę

jeszczeraz.Poseriiartykułów,jakieopublikowałwanglojęzycznychpismach
fachowych,fundacjazaproponowałamupracę.Jestnakontrakcieimusiwywiązać
sięzumowy.Tosprawaambicji,aleteżpieniędzy.

–Jakatofundacja,boniedosłyszałam?–zainteresowałasięEmilka.
Magusiajużmiałanazwęnakońcujęzyka,kiedywujekAnatolgwałtowniewszedł

jejwsłowo:

–Emilio,nawetgdybyśnapisaładonichwnajczystszejpolszczyźnie,ciebieitak

niezaproszą.Brakujecidoktoratu,wiedzynatematrecyklinguiperfekcyjnej
znajomościangielskiego.Przymknijsięwięc,złaskiswojej,ipozwólmówićJagience.

Magusiaciężkowestchnęła.Nieliczyła,żebędziełatwo,aleteżniespodziewała

sięażtakiejdrogiprzezmękę.

–Jadę–powiedziała–bojestemmężowipotrzebna.Lilkazostajewkrajuiproszę

wasbardzo,żebyściezapewnilijejopiekę.Niechodzioniańczenie,ależyczliwe
zainteresowanie.

Pewniepiorunniespowodowałbywiększegozamieszania.
–Twoimnajwiększymbłędembyłoto,żewyszłaśzaAnglika–odezwałasięniz

tego,nizowegoLechosława.

–Drugamądrazabrałagłos!–zdenerwowałsięwujekAnatol.–Robertjestw

połowiePolakiem,tyleżeurodzonymwAnglii.Zresztątoniemanicdorzeczy.
Jagienkaprosinasopomocitrzebasięzastanowić,jakmożemypomóc.

Lilkaspojrzałanawujkazezdziwieniem,aleizodrobinąsympatii.Nie

spodziewałasię,żeztakąłatwościąusadzinajpierwEmilkę,potemLesię.Rzadkosię
odzywałipewniedlategouważałagozastrasznegomruka.Awujek,jakjużraz
przemówił,niedałsobieodebraćgłosuibezlitośnieucinałlamentyciotek.Gasił
każdąodzywkę,któraniewiązałasięzprośbąnajmłodszejsiostry.Gotówbyłnawet
przyjąćLilkępodswójdach.

–Ustaliłyśmy,żeLilazostanietutaj,wnaszymmieszkaniu–zaczęłaMagusia,lecz

Emilkaniedałajejskończyć.

–Głupipomysł!–stwierdziłakategorycznie.–Gdybyśodczasudoczasu

popatrzyławtelewizor,wiedziałabyś,jakaterazjestmłodzież.Seks,narkotyki,
wódka,jednymsłowemdeprawacja.

–Tyznaszżyciezseriali,jaznammojącórkęiwiem,wjakimtowarzystwiesię

obraca–odparowałaostroMagusia.

Jeszczewielerazymusiałapodnosićgłos,zanimciotkipogodziłysięzjej

wyjazdemizkukułczymjajem,jakiezamierzałaimpodrzucić.Nieprotestowały
przeciwkoLilce,bonaswójsposóbjąlubiły,protestowałyprzeciwkosiostrze,która
podjęłatakważnąinierozsądnądecyzjębezpytaniaichozdanie.Wkońcupowielu
przykrych,czasembezsensownychuwagachdałysłowo,żezajmąsięsiostrzenicą
jakwłasnącórką.GłównymipierwszymopiekunemzostałwujekAnatol.

–Wujekbyłdzisiajsuper–stwierdziłaLilkapowyjściurodziny,kiedyw

mieszkaniuzostałajedyniepaniNatalia.

–Nieuprzedzajsiędoniego–prosiłaMagusia–niewystawiajpazurków,a

zobaczysz,żejestwporządkuidasięlubić.

–Możliwe,alemniedrażnijegodrobiazgowość.Wujekniedzieliwłosanaczworo,

ongopotrafiposiekaćnaosiemczęści.

–Niedziwsię,kochanie!–wtrąciłapaniNatalia.
–Przecieżtomikrochirurg.

7.

DzieńwyjazduMagusizbliżałsięnieubłaganie.KrótkoprzedŚwiętemZmarłych

skończyłatłumaczenieiwysłałaksiążkędowydawnictwa.Wreszciemogłasięzająć
pakowaniem.Zabierałatylkonajpotrzebniejszerzeczy,alewiadomo,jaksięjedzie
nakilkamiesięcy,toipotrzebysąwiększe.Lilkastarannieprzeglądałaodłożone
ubrania.

–Tentriumphspłaszczacibiust,pocogobierzesz?
–Spłaszcza?–zatroskałasięMagusia.
–Jasne.Mogęgowywalić?
–Świetniemiećkogoś,zkimmożnaporozmawiaćtakintymnie–westchnęła

Magusia.–Wywal!

Przygotowaniatakjepochłonęły,żeomaływłosnieprzeoczyłynadchodzącego

święta.

–Musimypojechaćnacmentarz,uporządkowaćgróbdziadków–ocknęłasię

Lilka.

NielubiłacmentarzaaniŚwiętaZmarłych,alekochałababcię,więcsentyment

wziąłgóręnadniechęcią.Ulżyłojej,kiedysiędowiedziała,żeMagusiadałapieniądze
nakwiaty,zniczeiwszystko,cotrzeba,natomiastciotkaEmilkazobowiązałasię
umyćnagrobekiozdobić.

–Wiedziała,żejestemzabiegana–powiedziałaMagusia–izdobyłasięnataki

ładnygest.

Gestmożeiładny,aleprzybranienagrobkajużtakieniebyło.Emilkastraciła

wyczucie.Wśróddoniczekiwielkichplastikowychzniczyzmieściłajeszczedomekz
pozytywkąibukietniezniszczalnychstorczyków.

–Alekicz!–jęknęłaLilka.
Magusianawetniejęknęła,jednakhumorstraciła.Pokręciłysiętrochępo

cmentarzu,zapaliłyświatełkakilkudawnymznajomym,atakżeustawiłysporyznicz
podtablicąpamięciofiarzbrodnikatyńskiej.

–Babciachybasięwgrobieprzewróciła–mruknęłaLilka,kiedywkońcu

dobrnęłydosamochodu.

–Awcalenie!–uśmiechnęłasięMagusia.–Tamzostałtylkopopiółzbabcinych

kostek.Babciabyłazbytruchliwa,żebyterazsiedziećbezczynnieipilnować
truchełka.

–Iconibyrobi?–spytałazaskoczonaLilka.
–Jestznami,wdomu.Nieuwierzysz,aleczujęjejobecnośćwgabinecie.To

przecieżbyłjejpokój.

–Próbujeszmiwmówić,żewyjeżdżasz,amnienapociechęzostawiaszbabcię?

Wcalemnieniecieszytakieobcowaniezezmarłymi–wzdrygnęłasięLilka.

–Niekażęciobcować,mówiętylkoopamięci–wyjaśniłaspokojnieMagusia.
Nimdojechałydodomu,Lilkazapomniałaocałejrozmowie.
Listopadowychłódtrochęjejdokuczył,więczradościąrzuciłasięnagorącą

herbatęiciasto.Magusia,zfiliżankąwręku,zaczęłaprzeglądaćpłyty.Wiadomobyło,
żewłączynokturnyChopina,które,jejzdaniem,najlepiejpodkreślałypowagędnia.
PrzycałymszacunkudlaChopinaiklasykinastolatkawetknęławuszysłuchawki
odtwarzaczazeswojąmuzyką.LedwiejejulubionawokalistkaCiarazaczęłaśpiewać
Goodies,Lilkapoczuła,żeopadajązniejcmentarnesmutki.Inne,niestety,niechciały
opaść.ImbliżejbyłodowyjazduMagusi,tymbardziejtraciłapewnośćsiebie.W
przeciwieństwiedowielurówieśnikównigdynienarzekałanaswójdominie
próbowałazniegouciekać.Niemiałapowodów.Staruszkowie,aostatniojużtylko
Magusia,pozwalalijejżyćispokojnieoddychać.Niemusiałakręcićjakinne
kumpelki,kłamaćanimotać.Dyskoteka,koleżeńskaimpreza,kino,proszębardzo,
byletylkowiedzieli,zkimidzieinajakdługo.Zadługotoonasamanie
wytrzymywała,bo,jakwszystkieranneptaszki,odziesiątejwieczorembyłaniedo
życia.Dobrzesięczuławdomu,dobrzezMagusią,aterazwszystkomiałosię
zmienić.Magusiawybrałamęża.Lilkanibytorozumiała,bardzodobrzerozumiała,
jednakczuławśrodkudziwnyniepokój.Wyciągnęłasłuchawkizuszu.

–Magusiu,czyrodzicekochająwszystkiedziecijednakowo?–spytała.–Jeślimają

troje,czworo,tojaktojest?

–Nigdyniemiałamczworgadzieci–roześmiałasięMagusia.
–Wdomubyławasczwórka,tochybawiesz.
–Niesądzę,żebyjednakowo–powiedziałapochwilinamysłuMagusia.–Zawsze

trafisięjakieśjednomniejzaradne,chorelubpoprostupóźniejurodzone,które
wymagawiększejtroski.Pozatymdzieciteżsąróżne.Mojamamawyraźnie
faworyzowałaAnatola.Jedynysyn,dotegonajmłodszy.

–Iniemiałyściedoniejżalu?
–PomiędzyciotkamiamnąiAnatolemjestponaddziesięćlatróżnicy.One

pewniereagowałyinaczej,ajaczasemmiałamżal.Najczęściejodrobiazgi,bobabcia
bardzosięstarała,żebywszystkichrównotraktować.Niezawszetosięudawało.

–Kogosiębardziejkocha:dzieciczymęża?
–Dziewczynko,kogobardziejkochasz:tatusiaczymamusię?
Lilkaspojrzałazaskoczona,coMagusięrozbawiło.
–Dyżurnepytaniewczasachdzieciństwatwojejbabci–wyjaśniła.–Jakdorosły

chciałzagadaćdoznajomegodziecka,toobowiązkowopytałopreferencje
uczuciowe.Słuchaj–Magusiaspoważniała–jeżelimyślisz,żejadącdotaty,
wybieramjego,aciebieodstawiamnabocznytor,tojesteśwbłędzie.Prawdę
mówiąc,jamamdwojedzieci.Twójojciectocudownyfacet,alenaukowiec,któryw
normalnejrzeczywistościporuszasiępoomacku.Maswojebadania,swojeideeinie
obchodzigo,czywłożydwabutydopary,czykażdyinny.Ateraztennaukowiecjest
chory,zrozpaczonyicałkiembezradny.Wiem,żejestempotrzebnaitobie,ijemu,
uznałamjednak,żewtejchwilijemubardziej.Tymasznieźlepoukładanewgłowiei
jeślitylkozechceszkierowaćsięzdrowymrozsądkiemizapanujesznadjęzykiem,
daszsobieradę.Podobnojesteśdorosła–dokończyłaszeptemiprzygarnęłacórkę
dosiebie.

LilkawtuliłanoswciepłąszyjęMagusiizprzyjemnościąwdychaładelikatny

zapachjejperfum.

–Mogęciodpowiedziećnababcinepytanie–powiedziałacichutko.–Bardzo

kochamtatę,alenikogonaświecieniekochamtakjakciebie.Niewiem,możekiedyś
jakiśfacetzabierzecitrochętejmiłości,chociażfacetówkochasięchybainaczej?

Zamilkłaspeszona.Niepodejrzewała,żezdobędziesięnataknieoczekiwane

wyznaniewobecmatki.Bardzosiękochały,toprawda,aleniemiałyzwyczaju
zapewniaćsięoswoichuczuciachanipowtarzaćcodwazdania:„Kochamcię”.
WedługLilkicośtakiegobyłosztucznąmanifestacją,wktórejcelowałaciotka
Emilka.Kiedywnuczętaprzeszkadzałyjejwoglądaniufilmu,mówiła,żejekocha,
posyłałacałuskaiwyganiaładodrugiegopokoju.

–Samaznalazłaśodpowiedź–powiedziałacichoMagusiaiprzytuliłacórkę

jeszczemocniej.

Lilkapoczuła,żezbierajejsięnapłacz.

8.

WujekAnatolpodjechałoumówionejgodzinie.Walizkiwpakowałdobagażnika,

siostrędosamochoduiruszyłdoWarszawy.WtenotosposóbMagusiazniknęła
córcezoczunaładnychkilkamiesięcy.Niebyłtomiłymoment.Lilkazewszystkich
siłzaciskałapięści,żebynierozpłakaćsięjakdzieckoioszczędzićMagusi
dodatkowegostresu.Wytrwaładzielnie,obiecałazamykać,pamiętać,nieprzegapić,
poczymwróciłanagóręidopierowtedyrozmazałasięnadobre.Pochlipując,
odszukałaDVDzCasablancąiwsunęłapłytędoodtwarzacza.Filmbyłniezły,jej
jednakniechodziłoofilm,tylkooIngridBergman,którabardzoprzypominała
Magusię.Lilkaodkryłatopodobieństwodośćdawno,leczMagusianiechciała
uwierzyć,żewyglądajakaktorka.DopierokiedyOliwiaiMikołajpoparliLilkę,
przyznałazwahaniem,żemożemająrację.ZdaniemMagusiIngridbyładużo
ładniejsza,zdaniemMikołajaodwrotnieispórpozostałnierozstrzygnięty.Lilka
przychylałasiędoopiniikolegi.Teraz,skoroMagusiawyjechała,Lilcemusiał
wystarczyćfilmito,żepatrzyłanakogośbardzopodobnego.

WmomenciekiedyIngridBergmanpróbowałazastrzelićBogarta,zadzwoniła

Oliwia.

–Niepytam,corobisz,bojestemdomyślna.Idędociebie–powiedziała.–A

właściwietojużjestempoddrzwiami.

Lilkabezżaluprzerwałaoglądaniefilmu,obmyłatwarzzimnąwodąizaczęła

przypominaćczłowieka.

–AMikołaj?–spytała.
Oliwiamachnęłaręką.PrzezostatniedniLilkabyłaniezbytprzytomna,więc

umknęłojejparęszczegółów,choćbyto,żeMajkaoberżynacorazjawniejkręciłasię
kołoMikołajaipróbowaławepchnąćnasiłędotria.

–Wszystkorozumiem–tłumaczyłaOliwia–alefacetówczasemnierozumiem.

Zabujałsię,jegosprawa,zresztąniepierwszyinieostatniraz,tylkoniepowinien
zapominać,żetrioniejestkwartetem.Onchce,żebyśmypomogłyMajcewyjśćz
kryzysu.Podobnoprzeżywatraumę:matkamarakakrtani,ojciecpozawale,a
starszasiostrawwakacjepopełniłasamobójstwo.

–Okurczę!–wykrzyknęłaLilka.–Rzeczywiściemożnasięzałamać.
–Można–przytaknęłaOliwia.–Tylkojaniewidzęuniejtraumy.Gdybymmiała

tylenieszczęśćnagłowie,niebiegałabymnabaletydwarazywtygodniuinie
myślałaopasemkachitipsach.

–Wiesz,różniebywa.Możezawszelkącenępróbujesiętrzymaćiudajeprzed

sobąiprzedinnymi,żeniczłegosięniedzieje–zamyśliłasięLilka.–Kiedy
dowiedziałamsięowypadkutaty,teżwkółkosobiepowtarzałam,żeniema
tragedii,żemusibyćdobrze.

–PrzeztydzieńchodziłaśstrutainieodstępowałaśMagusinakrok.Ożyłaśnieco,

kiedypoznałyściewynikibadań.Dobrzepamiętam.Itojestnormalne.Aletalaska
niezachowujesięnormalnie.Nibyśpieszysiędodomu,bolekarzmaprzyjść,aza

momentzmieniazdanieiwpodskokachpędzizaMikołajemnasiłownię.Cośmitu
niepasujeiśmierdzifałszem.Majkapewniemagłębokownosierodzinnetragediei
myślitylkoosobie.Itomnieuniejwkurza.

–Sięzobaczy–powiedziałaLilka.–Małojąznamy.Oprzyjęciudotrianiema

mowy,alejeślimożnajejjakośpomóc,toczemunie.

Oliwiapokręciłasiępopokoju,wzięłaztacyszklankęiwodęmineralną.Czułasię

jakusiebiewdomu.

–Telefonicznywielbicielmilczy?–spytała.Lilkaztajemnicząminąodszukaław

komórcenajnowsząwiadomość.

–Kochaccostopragnącabytozylo.–Przeczytałazgodniezzapisem,bodopiero

wtedytekstbrzmiałodpowiedniozabawnie.

–„Coszylo”?–ucieszyłasięOliwia.–Acotonibyjesttocos?Tyżyjesz,więcon

możenawijaoembrionie?

–Dziecioróbtaki?–zdziwiłasięLilka.
DziesięćminutpóźniejMikołajzastałswojekumpelkirozchichotanei

rozbawione.Samwyglądałnazmęczonegoiniewsosie.Miałzasobąciężką
przeprawęzsamorządem,zAldonąidyrektorką.

–Coztobą?–spytałaOliwia.–Przypominaszfacetapoprzejściach.
Wzruszyłramionami.
–Edisonnieżyje,Einsteinnieżyjeijateżjakośźlesięczuję–wymamrotał.–

Możliwe,żepodłapałemgrypę.

–Weźproszek–poradziłaLilka.
–Acomasz?
Zakręciłasięiprzyniosłacałylistekpastylekreklamowanychjako

najskuteczniejsze.

–Pomaganawszystko,nakaszeliodciski–zapewniła.–Przedużyciem

skonsultujsięzlekarzemlubfarmaceutą,boulotkęgdzieśwcięło.Każdylek
niewłaściwiestosowany...

–Odpuść,booszaleję!–krzyknąłMikołaj.
–Jeszczeniepołknął,ajużjegozdrowiejestzagrożone–powiedziała

współczującoOliwia.

Znowuzaczęłychichotać,ażionsięrozpogodził.Niemiałinnegowyjścia.Śmiech

Oliwiibyłwyjątkowozaraźliwy.Lilkateżpowolidoszładosiebieizaczynała
wierzyć,żejakośtęswojąsamotnośćoswoiiprzetrzyma.

9.

Smutekprzychodziłwieczorami.Wdzieńwiadomo,szkoła,rosyjskiupani

Natalii,wspólnezOliwiątreningitenisastołowego,pogaduchyiczasszybkouciekał.
Przychodziłjednakmoment,żewszystkosiękończyło,Lilkazostawaławpustym
mieszkaniuiniemiaładokogootworzyćbuzi.Wtedyrozpaczliwiebrakowałojej
Magusi.Tonic,żeczasemobieciężkopracowałyiniestarczałoimczasuna
rozmowę.Starałysięjednakjeśćwspólnąkolacjęimiałyświadomość,żeniesą
same.Możnabyłowejśćdogabinetuipopatrzeć,jaksprawnieMagusiastukaw
klawiaturę,zamienićzedwazdaniaalboinie.TeraznaotarciełezLilcezostałytylko
Casablancaicodziennerozmowyprzezskype’a.Terozmowybardzopodnosiłyjąna
duchu,dałosięwnichzrelacjonowaćcałydzień.Tatorzeczywiścieniebyłw
najlepszejformie,mimożelekarzezapewnialiocofaniusięchoroby.PrzyMagusi
wyraźnieodżył.Magusiamiaławsobiecośtakiego,żeprzyniejwszyscyodżywali,
możezwyjątkiemciotek,naładowanychwłasnąenergiąniegorzejniżelektrownia.
Niestety,wprzeciwieństwiedoMagusi,ciotkizużywaływiększośćwigorunakłótnie
inarzekania,co–zwłaszczadlanajbliższych–byłodośćuciążliwe.

Lilkamiałaznimiciągłeprzejścia.Emilkauparłasię,żechcejąwidzieć

codziennieoczternastejnaobiedzie.Nieumiałapojąć,żektoś,ktooczternastej
siedzijeszczenalekcji,wżadensposóbniezdążydojechaćnadrugikoniecmiasta
wcześniejniżnaszesnastą.Plotłacośogorącychziemniaczkachidomowych
przyzwyczajeniach,któresąświęte.Lilkatłumaczyłacierpliwie,żemaswojeobiady
wdomu.MagusiaprzedwyjazdemumówiłasięzpaniąMalinowską,żetabędzie
równieżgotowała.Niecodziennieoczywiście,tylkodwarazywtygodniu.Ciotka
Emilkawierzyłajedynieswoimumiejętnościom,wkońcu,pozażartychsporach,
dałasięjakośprzekonaćiprzestałasiostrzenicęzadręczać.Stanęłonaniedzielnych
obiadachrazujednejciotki,razudrugiej.Lilkazgodziłasię,alebardzointensywnie
myślała,jaksięzobietnicywycofać.

Lechosławazkoleinastawiłasięnarozmowykontrolne.Dzwoniłaodziwnych

porach,zapewnewprzerwachmiędzyrozgrywkami,izaczynałazawszetaksamo:

–Couciebietakgłośno?Maszgości?
–Nikogoniemam,samasiedzę.
–NiejestemgłuchajaknaszaEmilka,słyszęryki.
–Tomożeścisztelewizor.
–Niepyskuj!Ciotkawie,comówi.
Potembyłypytaniaojedzenie,ciepłemajtkiistopniewszkole,nakoniecseria

dobrychrad.RadamiciotkiLechosławymożnabywybrukowaćzedwapiekła,nie
tylkojedno.

WtrudnymdlaLilkiokresieoswajaniasięzsamodzielnościąprawdziwym

skarbemokazałasiężonawujka,ciotkaJola.Przyokazjiswoichzakupów
zaopatrywałalodówkęLilki,przypominałaoterminachopłat,zawszepytałao
MagusięiojcaorazwypłacałaLilcetygodniówki.Wszelkiepełnomocnictwado

dysponowaniabankowymkontemMagusimiałwujek,natomiastnadkonkretnymi
jużwydatkamiczuwałaciociaJola.OnateżopłacałapaniąMalinowską.Tobyła
całkiemnowaciotka,awłaściwienietylenowa,ilewcześniejniedoceniona.Wczasie
rodzinnychspotkańgłówniemilczała,więcwyglądałonato,żeniemaswojego
zdaniaichowasięwcieniuwujka.Lilkanawetniepróbowałajejpoznać,oceniła
niejakozaocznieiwpakowaładojednegoworkazEmilkąiLesią.Jolaniepasowała
dotamtychciotek.Miałaniewieleponadtrzydzieścilat,nosiłasięskromnieibardzo
tradycyjnie,unikałamakijażu,amimotowyglądałanieźle,byłapoukładanaibardzo
normalna.

Gdzieśtakwpołowielistopada,jużporozmowachzAldonąidyrektorką,

samorządklasowywystąpiłzpomysłemurządzeniazabawyandrzejkowej.Nadużej
przerwieMikołajzapowiedziałzebranie.

Ledwiewspomniał,oczymbędziemowa,czteryosobyostentacyjniewyniosły

sięzklasy.

–Dobra,ślubuniebraliśmy–mruknąłMikołaj.Wyszłakolejnatrójka,którejbrak

ślubuteżbyłnarękę.

–Rozumiem,żezostalici,którzywczasietańcówniemusząwspomagaćsię

ketonalem–powiedziałMikołaj.–Mamydodyspozycjiklasęimożemyurządzić
dyskotekępołączonąztradycyjnymiwróżbami.Trzebaustalić,ktobędzie
odpowiadałzasprzęt,ktozajakieśkanapkiinapoje.Alkoholjestwykluczonyi
dyrektorkazabroniławszelkiegoprzemytu.

–Swojemlekowkartonikuchybamożnaprzynieść?–chciałwiedziećFilip.–

Regularniepijamtruskawkowe.

–Można,alesmoczeklepiejzostawwdomu–odparowałMikołaj.
Natychmiastposypałysiępytaniaocolęiredbulla,boinniniechcielibyćgorsi

odFilipa.Dyskusjazaczęławymykaćsięspodkontroliirozmywaćwniezbyt
wybrednychżartach.

–Uspokójciesię!–krzyknąłMikołaj.–Zacznijmyodustalenia,ktochcesię

zabawić?

–Zabawićtoiowszem,aleniewewróżby!–wyjaśniłPaweł.
–Koledzypomylililiceumzpodstawówką–zauważyłchłodnoPrymusik.–Jeżeli

omniechodzi,tooczywiścieprzyjdę,żebypopatrzećnawysiłkisamorządu.

–Popełniszbłąd!–NiewytrzymałaOliwia.–Andrzejkowewróżbylubiąsię

sprawdzać.Dowieszsięzadużoosobieizałamkagotowa.

–Nonie!–zauważyłzniesmakiemSebastian.–Owróżbachchybaniemówicie

poważnie.Zresztą,cotozazabawawbudzie.Natrzechbalangowiczówdwóch
opiekunów.Masakra.

ObokMikołajastanęłaMartyna,skarbniczkasamorządu.
–Słuchajcie,jestwyjście.Niechceciewbudzie,tomogęzałatwićmały,przytulny

lokal.Całasalkadlanas.

–Tojużbybyłocoś–zgodziłsięłaskawieFilip.–Zcateringiem?
–Dwiedychyzawstępiwramachtegojakieśjedzenie.
Dwiedychywywołałyprzeciągłe„eee”,cobyłowyraźnąoznakąniezadowolenia.
–Niewarto–orzekłSebastian.
–Słuchajcie!–poderwałasięLilka.–Gdybyprzypadkiemwtelewizorzeleciał

IndykMrożka,tokoniecznieobejrzyjcie.Jesteścietępijakcichłopizknajpy.Amoże
byśmycozasieli?Aco?Choćbyiżyto.E,warto?Niewarto!

Pawełzarechotałnacałygłos.
–Obrażaszrolnikówindywidualnych,którzyniezałapalisięnaunijnedotacje–

zauważył.–Nastonieboli,namsiępoprostuniechce.

–Amniesięniechcenawaspatrzeć!
Lilkawyszłazklasy.Zaniąwysypalisięinni,jakbyjejwyjściebyłosygnałemdo

zakończeniazebrania.

Mikołajbyłwściekły.DwatygodniebiegałodAldonydodyrektorki,prosił,

przekonywał,żetradycja,żeintegracja,akiedywreszciedostałłaskawązgodę,klasa
całkowiciesięwypięła.No,niecałkowicie.Nanastępnychprzerwachzgłaszalisię
ludziezróżnymipomysłami,żemożewmniejszymgronie,możeukogośwdomu,
żebybyłobardziejkameralnie.

–Teraztomówicie?–irytowałsięMikołaj.–Wiecie,ilebyłozachoduze

zdobyciempozwolenia?

–Niemogłeśnajpierwspytaćludzi?–zauważyłktoś.
Mikołajprzygryzłusta.Wciążjeszczemyślałkategoriamiuczniagimnazjum.Tam

klasakupowaławszystkiepomysływciemno.Owszem,wychodziłyróżneafery,
sprzątaczkiwynosiłyzubikacjibutelkipowódce,czasemktośkomuśdałzamocno
wzęby,aleludziegarnęlisiędowspólnejzabawy.Iwcalenietrzebabyłopytaćo
zgodę.

–Imwyżej,tymgorzej–denerwowałsięwdrodzedodomu.–Strachpomyśleć,

cobędzienastudiach.

OliwiaiLilkaprzezorniemilczały.Mikołajmusiałsięwygadać,takąjużmiał

naturę.

Majkapogładziłagodelikatniepoplecach.
–Chciałeśdobrze–powiedziała.
Żachnąłsięiodsunął.Niecierpiał,kiedygopocieszano.
Majkawracałarazemznimi,chociażmieszkaławcentruminiebyłojejpo

drodze.Przykleiłasiędotriaiwcalejejnieprzeszkadzałoto,żeLilkazOliwiąnie
tolerowałybluzgów.Dostosowałasiędonichibyłopokrzyku.Widaćbardziej
zależałojejnatowarzystwieniżnajęzykowejswobodzie.

–OjakimlokalumówiłaMartyna?–spytała.
–JejstaruszkowieprowadząFantasmagorię.
–Dziwne,znamwłaścicielilokaliwmieście,aleichnazwiskonieobiłomisięo

uszy.Możetylkodzierżawią?

–Skądmogętowiedzieć?–burknąłMikołaj.
–Tyzniąsiedzisz.Zresztąwszystkichniemusiszznać.
–Nocoty?Tłumaczyłamciprzecież,żemójtatomacałąsiećknajpek,wtym

dwiezagranicą,inaprawdęznawszystkich.

–Sieć?–zdziwiłasięOliwia.
–Cztery,nie,cojamówię,pięćlokalitojużsieć–wyjaśniłaMajka.–Alejawolę

domoweimprezki.Chętniebymwaszaprosiła,mieszkaniejestduże,fajnie
umeblowaneantykami,niestety,mamabardzoźlesięczuje.Majużprzerzutyi
potrzebnyjejspokój.

–Toprzykre–mruknęłaLilka.
–Bardzo,alenicniemożnazrobić.Pochemiistraciłagłos,codlanauczycielki

śpiewujestdramatem.Naszczęściewłosyjejniewyszły.Mójwujekjestmajorem
magistremhabilitowanym...

–Kim?–Mikołajzwrażeniaażprzystanął.
–Jestlekarzemwojskowym–wyjaśniłaMajka–izabierajądosiebiedokliniki.

Jesttamszefem,więcmożeudasięcośzrobić,żebyjejpomóc.

Doszlidokamienicy,wktórejmieszkałaLilka.KawałekdalejbyłdomMikołaja,a

jeszczekawałekdalej–Oliwii.

Majkastałajużnatrzecimschodkuzrękąnaklamce.
–Wejdziecie?–spytałaLilka.
Wiedziała,żeniewejdą,boOliwiamiałategodnialekcjęfortepianu,aMikołaj

treningtenisastołowego.Wyglądałonato,żezostaniesamazMajką.

–Czytyniemaszdzisiajrosyjskiego?–spytałaprzytomnieOliwia.
–Okurczę!–wykrzyknęłaLilka.–Sorki,zapomniałamnaśmierć.Muszęlecieć.
Dopięłasiędodomofonuipośpieszniewystukałakodmieszkania.Dopierona

schodachzwolniłakroku.ZwdzięcznościąpomyślałaoOliwiiiwieloletnich
przyjaźniach,któretakbezbłędniepozwalająwyczućnastrójdrugiejosoby.Akurat
tegodniaLilkaniemiałaochotynawysłuchiwaniezwierzeńMajki.„Czasemsięma
nastrójpocieszyciela,czasemsięniema”,myślała.OdwyjazduMagusiwciąż
zmagałasięzwłasnymikłopotamiiniechciałabraćsobienagłowęcudzych
dramatów.Dziewczynająprzerażała.Lilkanieznałainnejosoby,naktórąspadałoby
tylenieszczęść.Niedość,żesiostrapopełniłasamobójstwo,ojciecmiałzawał,a
matkaraka,tojeszczeuMajkilekarzepodejrzewalibiałaczkę.Tonicfajnego,jeżeli
tyletragediidotykajednąrodzinę.Odsamegosłuchaniamożnabyłozwariować.
„Chybajestemokrokodznieczulicy”,mruknęła,otwierającdrzwi.Byłojejprzykro,
głupio,jednaknicniemogłaporadzićnato,żenieczułasięświętąTeresąani
pocieszycielkąstrapionych.

10.

PierwszaawanturazLechosławąmiałamiejscepodkonieclistopada.Cioteczka

zadzwoniła,żebyzadaćswojetradycyjnepytania.Widaćnawetjąprzestałobawić
wałkowaniewciążtegosamego,bonieoczekiwaniezmieniłaton.

–Jaktysobieradzisz,sierotko?–spytałagłosem,wktórymbrzmiało

najszczerszewspółczucie.

–Dobrze.Iwcalenieczujęsięsierotką!–zaprotestowałaenergicznieLilka.
–Niebierztegotakdosłownie,chociażprawdąjest,żerodzicecięporzucili.
Lilkapoczułapulsowaniewskroniach,atoznaczyło,żezamomentwybuchniei

powieojedno,anawetodwasłowazadużo.Lepiejbyłoskończyćrozmowę.

–Uczęsiędoklasówki,ciociu,nieobraźsię,porozmawiamyinnymrazem.
–Uczsię,pewnieżetak!–przytaknęłaskwapliwieciotka.–Przyjdzieszwsobotę

naobiad,topogadamy.

Wsobotęwypadałyandrzejki.Lilka,nieprzyzwyczajonadozmyślaniaikręcenia,

szczerzepowiedziała,żeszykujespotkaniedlakilkuprzyjaciół,musitoiowo
przygotować,więczaobiaddziękuje,zjecośwdomu.Ciotkęzatkało.Przezchwilę
nieumiaławydobyćgłosu,akiedyjużwydobyła,nieprzestawałamówić.Lilka
położyłasłuchawkęnaszafceiwzięłasiędoszykowaniakanapki.Copewienczas
nachylałasię,żebypowiedzieć:„Tak,tak,ciociu”.Nieinteresowałojej,co
Lechosławasądziokoleżeńskichspotkaniach,rozwydrzeniumłodzieżyiklęskach
żywiołowych.Sięgnęłaposłuchawkędopierowchwili,kiedyciotkazaryczała:

–Maszbyćnaobiedzie!Inatychmiastodwołajgości.Żadnychhulanek!

Zdemolującimieszkaniealbookradnąitylkokłopotówmatcenarobisz.

NikttaknigdydoLilkiniemówił.Wdomubyłatraktowanajakrównoprawny

członekrodziny,niejaktępywykonawcarozkazów.Policzyładopięciuijakoś
opanowałairytację.

–Przykromi,ciociu,mamawieowszystkiminiemanicprzeciwkomoim

gościom.Niemusiszsięomniemartwić.Zjemcośwdomu,anawieczórkoleżanki
przyniosąróżnedomowedania.

–Mama!–prychnęłaLechosława.–Wiedzotym,żeżadnaporządnamatkanie

zostawiłabydorastającejcórkidlaporachunkówzkochankąmęża.Onaciterazna
wszystkogotowapozwolić,żeby...żebyś...

–Oczymtymówisz?!–krzyknęłaLilka,przekonana,żesięprzesłyszała.
–Oczymmówię,tomówię!Zamiastsięstawiać,pamiętaj,żebezrodzinyjesteś

nikim.Tylkociotkicizostały,więcjeszanuj.Ojciec!Anglicysąjeszczebardziej
rozwiąźliniżPolacy.Rehabilitacja!–prychnęła.–Teżmiałamskręconąrękęinie
robiłamztegomiędzynarodowejafery.

Rozłączyłysięniemaljednocześnie.Trudnoprzewidzieć,cozrobiłapotem

Lechosława,wkażdymrazieLilkazaczęłapłakać.Wrednesłowaciotkiwwiercałysię
wmózginiemogłaichzostawićot,taksobie,żebykiełkowały,rosły,apotemją
zabiły.Przywykładotego,żedoroślitrzymająróżnesprawywtajemnicy,żenieo

wszystkimwspominajądzieciom,nawettymdojrzałym,natomiastprzyjaciołomi
rodziniemogąpowiedziećwięcej.Musiałanatychmiastporozmawiaćzkimś
mądrym,zpaniąNataliąalbociotkąJolą.Nataliategopopołudniamiałalekcjew
szkolejęzykówobcych.Lilkaniechciałaczekaćaniminuty.Napisałarozpaczliwy
SMS:„Chybadałamsięwykołować,jestemwrozpaczy,zadzwoniępotem”,wysłała
godoOliwiiiMikołaja,asamaruszyładowujostwa.Całądrogębiegła,jakbyodtego
zależałojejżycie.Kiedywreszciestanęłanaprogu,byłazziajanaiczerwonazemocji.
Nieprzytomnymwzrokiemobrzuciławujka,zdziwiona,żejestwmieszkaniui
otwieradrzwi.CiotkaJolamówiła,żeodkądzaczęlibudowęnowegodomu,prawie
niewidujemęża.Pierwszepytanierzuciła,zanimściągnęłabutyikurtkę.

–Czytoprawda,żetatomakochankęimamapojechała,żebysięzniąrozprawić?
–Cygankacitowywróżyłaczymiałaśproroczysen?
Wujekpatrzyłtakśmiesznieznadokularów,jakbychciałjąstuknąćczołem.Zjego

minyniedałosięnicwyczytać.

Poprawiłkurtkę,któraspadłazwieszaka,iprzezchwilęustawiałrównobuty

Lilki.Pedantycznie,jedenobokdrugiego,jakbybyłyzdrogocennegokruszcu,aniez
czarnejskóry.Lilkaprzestępowałaznoginanogę,corazbardziejprzekonana,że
wujekzbieramyśli,żebywyjawićprawdęowielegorsząodtejciotczynej.

–Chodź,chodź,proszę!–powiedział,kiedyjużbutystałynabaczność.–Usiądźi

mów,odkiedytodziecipodająwwątpliwośćczynyrodziców?

–Odjakichśdwudziestuminut,dokładnieodtelefonuciotkiLechosławy–

wyrecytowałajednymtchem,czując,żewzbierawniejfuria.

Wujekzagrywałposwojemu.Twarzmiałkamienną,idealnądoobwieszczania

pacjentomnajgorszejprawdy.Poczułasięjakpacjentka.

–PrędzejpodejrzewałbymEmilię–stwierdził–boonawietrzyromansenawet

międzymarchwiąaburakiem.Codokładniecipowiedziała?

–Wujku,nieważneco!Wiesz,jakajestciotka!Odpowiedzminapytanie.
–Jeżeliobojewiemy,jakajestciotka,toczemutakbardzoprzejęłaśsięjej

gadaniem?Przestańsięmądrzyćizrób,ococięproszę.

Powtórzyławiernie,odzaproszenianaobiadpoostatniwybuch.Wustachczuła

popiół,językprzypominałkołek.Jolazlitowałasięnadniąipodsunęłaszklankę
wodymineralnej.

Lilkawypiładuszkiemibłagalniespojrzałanawujka.
–Historianamiaręintelektudwupółgłówków–powiedziałspokojnie.–Nie

wątpię,żejesttodziełozbiorowegowysiłku.Niestetydwapółgłówkiwkupienie
dająjednejmądrejgłowy.Bierzeszsobiedosercawszystko,cooneplotą?

–Nigdyniemówiłyniczłegoomamie...Prędzejotacie,alewtedymamajegasiła.
Wujekznowuspojrzałznadokularów,jakbyporazdrugiprzymierzałsiędo

stuknięciaLilkigłową.Wreszciesięodezwał:

–Ojciecprzysłałmifaksemwynikibadań.Skomplikowanezłamanierękiz

uszkodzeniemnerwu,przypadekpoważny,jednakrokujepowrótdozdrowia.W
Amerycemająświetnysprzęt,dobrychspecjalistówiniewątpię,żezdołająmu
pomóc.

Tobyłcaływujek.Niemógłnicpowiedziećwprost,uspokoić,pocieszyć,

wyjaśnić:takitak.Onmusiałzacząćodwykładuisięgnąćdopoczątkówświata.Co

miałarobić,skupiłasięnawywodzie.

–MójkolegaprzeszkoliłtrochęJagienkęzrehabilitacji,żebywiedziała,jak

pomóc.Pozatymjestjeszczedonapisaniatanieszczęsnapraca.Ojciecniemożew
tejchwilistukaćnakomputerze.Czymówięjasno?

–Tak.–Skinęłagłową.
–Toterazsłuchajuważnie.Twojamamaijajesteśmybardzodosiebiepodobni.

Mówięocharakterach,nieowyglądzie.Wrodzonaskromnośćniepozwalami
równaćsięztakąpięknością.–Uśmiechnąłsięlekko.–Łączynasjedno:nie
tolerujemyzdrady,boniemamydoniejskłonności.Gdybypojawiłasiękobieta,ta
trzecia,jaksiępopularniemówi,twojamama,zamiastleciećdoStanówiprzeganiać
rywalkęparasolką,wniosłabysprawęorozwód.Jazrobiłbymtaksamo.Niemożna
siłązatrzymaćprzysobiedrugiegoczłowieka,chybażenakrótko.Tonieżadna
wyimaginowanakobietapchnęłamamędowyjazdu,tylkopoczucieobowiązku
wobecmęża.Skończyłem.Teraztwojakolej.Zdradźmiwreszcie,dlaczego
uwierzyłaściotceLechosławie?Małotobzdursłyszałaśzjejust?

–Przeraziłamsięizaczęłamkombinować.Mamabardzodługoutrzymywałaswój

wyjazdwwielkiejtajemnicy,nikomunicniemówiła,więcpomyślałam,żemoże
miała...jakieśdodatkowepowody.

–Pewniecięrozczaruję,leczmyzJoląwiedzieliśmyojejplanachodsamego

początku.EmiliiiLechosławieniebyłosensumówić,ciebiemamachciałajak
najdłużejoszczędzić.Trudnojestwybieraćmiędzymężemadzieckiem.Dopiero
kiedyJolaobiecaławziąćciępodopiekę,Jagusiapodjęładecyzję.Mójnadzór
sprowadzasiędonadzorowaniaciebieiJoli.Jakpewniezauważyłaś,niemam
odpowiedniegopodejściadomłodychpanien.Dlaczegojesteśtakdziwnieubrana?

–Dziwnie?Normalnie.
–Tucośwyłazi,tusięcośniedopina.Toniejestnormalnie.Eleganckiubiór,moja

droga...

Lilkatylkoudawała,żesłucha.Spojrzałanaciotkę,uśmiechnęłasiętrochę

nieśmiało,trochęprzepraszająco,bonaglepoczułaprzypływwielkiejsympatii.

Jolawstałaodstołuipochwilizkuchnizaczęłydobiegaćmiłeodgłosy

towarzysząceprzygotowaniomposiłku.Brzęczałysztućce,nóżstukałodeskę.

–Nudzęcię?–bardziejstwierdził,niżspytałwujek.
–Nie,dlaczego!–zaprotestowałaenergicznie.
–Niewiemdlaczego,alewidzępooczach.Starszychteżczasemwarto

posłuchać...No,możezwyjątkiemdotkniętychdemencjąciotek.

–Anatolu!–odezwałasięzlekkimwyrzutemJola.–Są,jakiesą,aletowkońcu

twojesiostry.

Weszładopokojupotalerzykiizatrzymałasięnamomentprzykrześlemęża.
Wujeknieoczekiwaniesięroześmiał.
–Żonętojasobiemogłemwybrać,niestetysiostrybyłyjużnaświecie,kiedysię

urodziłem.Dwapierwszeegzemplarzenieudałysięrodzicom,możnapowiedzieć,są
wynikiemchybionycheksperymentów.Dziesięćlatstaruszkowiemyślelinad
udoskonaleniempierwowzorówidziękitemumamyJagienkęimnie.

Lilkarzuciłasięnakolacjęzwilczymapetytem.Byłauspokojona,odprężonai

niesamowiciegłodna.Oobiedziezapomniała,wzjedzeniukanapkiprzeszkodziłajej

Lechosława,więcteraznadrabiałazaległościcałegodnia.Niewtrącałasię,słuchała,
oczymmówią,ibardzowspółczułaJoli.Wujekmiałpaskudnyzwyczajpoprawiania
każdegorozmówcy.Wysłuchał,azarazpotemstwierdzał:„Toniejestdokładnie
tak”,izaczynałtłumaczyćposwojemu.Jolaanirazusięniewkurzyła,niewalnęła
rękąwstółaniwprzemądrzałągłowęmęża.Musiałamiećanielskącierpliwość.Nic
dziwnego,zzawodubyłakatechetką.

Lilkawracałaodwujostwanieprzyzwoicieobjedzonai,odziwo,lekkajakpiórko.

Nogiwrosłyjejwziemiędopieroprzeddomem,kiedyzobaczyłazziębniętąOliwięi
przytupującegoMikołaja.PrzypomniałasobieoSMS–ie.

–Ojej,czemuniezadzwoniliście?–spytała.
–Oddwugodzinnicinnegonierobimy!–mruknąłMikołaj.–Dzwonimyna

zmianę.

Lilkaobmacałakieszeniekurtki,jednaktelefonunieznalazła.Odkryłagodopiero

wmieszkaniu.Leżałspokojniewprzedpokojunaskrzyni.

–Samiwidzicie,jakbyłamzakręcona–powiedziałaprzepraszająco.
Obracałakomórkęnawszystkiestronyiniemogłazrozumieć,jaktomożliwe,że

zostawiłająwdomu.Byłajejniezbędnaniczymrozrusznikserca,aprzecież
rozrusznikasięniezostawia.

WieczoremjeszczerazmiałaokazjęporozmawiaćzciotkąLesią.Naekraniku

domowegotelefonupojawiłsięnapisTeletuba2,więcniebyłowątpliwości,kto
dzwoni.Zniechęciąprzystawiłasłuchawkędouchaiomałoniepadłazwrażenia.
Głosemsłodszymodmioduciotkaodegrałaznakomitąjednoaktówkępodnieco
długimtytułem:„Nieładniesięgniewaćnastarąbiednąciotkę,któraczasemcoś
palnie,alezawszechcedobrzedlarodziny”.Wujekmusiałjejnieźlenagadać,bo
nawetnieupierałasięprzysobotnimobiedzieinienapomknęłaanisłowemo
koleżeńskimspotkaniu.

11.

Pomysłnaklasoweandrzejkiskończyłsiępiramidalnąklapą.Mikołajztrudem

przebolałporażkę,dałsobiejednakwytłumaczyćiprzypomnieć,żezawszenajlepiej
siębawiliwswoimgronie.Triomiałowypróbowanychprzyjaciół,więczaczęłodo
nichrozsyłaćSMS–y.ZestarejekipyudałosięściągnąćdwóchkumpliMikołajai
dwieosobyzdawnegogimnazjum.DochodziłajeszczeMajka,któracorazczęściej
mówiła:„BomyzMikołajem...”.Onnigdyniemówił:„BomyzMajką...”idawno
wyzwoliłsięspodjejuroku.Dziewczynamimolicznychnieszczęśćbyłauciążliwai
skupionawyłącznienasobie.Jejkłopotymogłyzałamaćnawetdorosłego,więctrio
starałosięokazywaćwspółczucie,alejużnasympatięnieumiałosięzdobyć.
Udawała,żeniedostrzegatejrezerwy.

TowłaśniezasprawąMajkiimprezazaczęłanaglenabieraćrozmachu.Tydzień

wcześniejwiadomojużbyło,żespotykająsięuLilkiwosiemosób,żekurczaka
pieczemamaOliwii,sałatkęibitkirobimamaMikołaja,żeciastoprzynosi
Małgosia...Jednymsłowemwszystkojużustalono,kiedynaglezaczęlisięzgłaszać
różniludziezdziwnymipytaniami.

–Lilka,gdzietywłaściwiemieszkasz?Dajnamiarynachatę,żebymniebłądził–

poprosiłSebastian,tensam,którynazebraniuklasowymnajbardziejwybrzydzał.

–Chwila,moment!–zdziwiłasięLilka.–Jasięztobąumawiałam?
–Noprzecieżrobimybajlęuciebie!
–Sorry,stary!Toniejestklasowabajla,tylkościśleprywatna.
–Majkamówiła,żezbieraciezgłoszenia.
–WidocznieMajkazapraszacięnajakąśswojąimprezę.
DoOliwiiiMikołajateżzgłaszalisięróżniludzie,którzybardzodużowiedzielio

andrzejkachuLilki.

Ostatnioutarłosię,żetriowracałododomuweczwórkę.Majka,doczepionado

nich,wlokłasięznadąsanąminąiniemrawopróbowałaodpieraćzarzuty.

–Cojestgrane?–piekliłsięMikołaj.–Wszyscypowołująsięnaciebie.Coim

naopowiadałaś?

–Nictakiego!Niewiedziałam,żetotajemnica.Maszpretensjęokilkaosób,asam

chciałeśrobićimprezędlacałejklasy.

–Wbudzie,nieuLilki.Niewidziszróżnicymiędzyszkolnąimpreząadomówką?
–Widzę,pomyślałamtylko,żebędzieweselej,jakzejdziesięwięcejludzi.Gdyby

niechorobamamyiojca,tojabymzaprosiłacałąklasę.

–Niemamzamiaruzapraszaćcałejklasy–powiedziałazdecydowanieLilka.–

Nakręciłaś,toterazodkręcaj.Jawszystkimmówię,żesięprzesłyszeli,żedomówka
jestuciebie.

–Nowiesz?Jakmożesz!Napewnoniechciałabyśbyćwmojejsytuacji–chlipnęła

cichutko.–Mamamanoweprzerzuty.

–Dobra,przepraszam.Niechciałamcirobićprzykrości!–mruknęłaugodowo

Lilka.–Jednakmusiszodwołaćswojezaproszenia.

–Odwołam–zgodziłasiępotulnie.–Tylko...PawełiFilipmożemoglibyprzyjść,

sąbardzofajni.

–Nie!–zaprotestowałMikołaj.
–Chybaniejesteśzazdrosny?–Przewróciłaoczamiposwojemuijużnie

wydawałasięprzybita.

–Całejklasiepowiedziałaś?–spytałaOliwia.
–Toniemojawina,żeciekawewiadomościszybkosięrozchodzą.Ludzielubią

siępobawić.Niebójciesię,Mariuszaniezaprosiłam.

AjednakMariusz,nazywanyprzeztrioPrymusikiem,teżwiedział.Następnego

dnianaprzerwieLilkazeszładosklepikupodrożdżówkęistanęławkolejcewłaśnie
zaPrymusikiem.Nieczuładofacetasympatii,ajużpowyborachipozebraniu
klasowymprzekreśliłagocałkowicie.

–Podobnourządzaszandrzejki.Wróżyćteżbędziesz?–spytałPrymusik.
Miałdziwnąmanieręmówienia,jakbycedziłsłowa,aartykulacjasprawiałamu

ból.Pozatymzachowywałsięjaknadętypalant.

–Mhm–odpowiedziaławyczerpująco.
–Jestmożliwośćzałapaniasięnatęnadzwyczajnąimprezę?
–Wszystkiebiletyjużsprzedane.Odpowiedźtrochęgodotknęła,czegoniezdołał

ukryć.Ciągnąłjednak:

–Ostatniobardzouważniecięobserwuję.
–Dlaczego?–spytałaobojętnie.–Maniatakaczyco?
–Powiedzmyraczej,żetonawykczłowieka,któryumiewyciągaćwnioskiz

cudzychzachowań.

–Notosobiewyciągaj,nazdrowie!
–Nieinteresujecię,cootobiemyślę?
–Średnio.Raczejmniejniżwięcej.Czujęjednak,żesammipowiesz,bozjakichś

powodówzacząłeśtęrozmowę.

–Inteligentnestwierdzenie–pochwaliłjąinawetrozciągnąłustawuśmiechu.–

Otóżobserwujęcięicorazbardziejjestemprzekonany,żemydwojepasujemydo
siebie.

–Mhm.Mojababciapowiedziałaby,żejakgarbatydościany.Przykromi,

najwyraźniejpadłeśofiarązłudzenia.

Onkupiłpączek,onadrożdżówkęiwrócilinagóręoddzielnie.Lilkabyłaprzybita.

To,żelubiłasiępodobać,nieznaczyło,żechciałasiępodobaćwszystkim.
Prymusikowinapewnoniechciała,więcdrażniłająmyśli,żetakiezmanierowane
zeromogłosobiewyobrażaćniewiadomoco.NaszczęściedoklasywszedłPikuś,
zaczęłasięchemia,anachemiiLilkabyławzoremuczennicy.Pikuścoprawdaanijej
nieprześladował,aniniezwracałnaniąuwagiwiększejniżprzedwpadką,jednakw
każdejchwilimógłpokazaćrogi.Nieumiałaprzewidzieć,jakbardzopamiętliwisą
mężczyźni,zwłaszczacizakompleksieni.Nawszelkiwypadekuważałanalekcjii
odrabiałazadaniadomowe.Przyokazjizauważyła,żefacet,choćmłodyiświeżopo
studiach,nieźleprowadziwykładinienudzi.Chemianiebyłaprzecieżjakąś
szczególnieinteresującądziedzinąwiedzy,adałosięnaniejwysiedzieć.

Wtygodniuprzedandrzejkamiklasabyławyraźnierozkojarzona.Skoronawetna

polskimAldonamusiałaryknąć,toznaczyło,żeludzieżylizupełnieinnymi

sprawami,któreznaukąmiałyniewielewspólnego.Gadali,wiercilisię,czasem
jawnieprzeszkadzali.Nachemiiniebyłolepiej.

Pikuśzacząłsprawdzaćobecnośćicochwilamusiałprosićociszęispokój.
–Ławkiwasparzą,żetaksięwiercicie?–spytał.Lilkaodezwałasię,zanim

zdążyłapomyśleć,corobi:

–Światzmierzakuzagładzie,panieprofesorze,iniektórymludziomsystemysię

przegrzewają.

Palnęła,zdrętwiałaiprzygryzłausta,złanasiebie,żeznowuzlekceważyłamądre

przemyśleniaTomaszazAkwinu.

Klasa,jaktoklasa,zaczęłarechotać.Pikuśspojrzał,pokiwałgłową,anawet

nieznaczniesięuśmiechnął.

–Ciekawateoriaisporotłumaczy–przyznał,poczymzaprosiłLilkęnaśrodek

klasyirzetelnieodpytałztlenków.

Dostałapiątkęiwróciłanamiejsce.Tapiątkazrównoważyłapałęibyłanawagę

przyzwoitejocenysemestralnej.Lilkapomyślałazulgą,żewreszciemożetrochę
odpuścićiniezadręczaćsięchemią.

12.

Nadzieńprzedandrzejkamimiałomiejsceniewielkieorganizacyjnezałamanie.

RodzicomOliwiiwyskoczyłnagływyjazddobabci,niemielicozrobićzMiśką,więc
mamaOliwiizaproponowała,żebyprzenieśćimprezędonich.Niebyłoztym
większegokłopotu.Triopowiadomiłoprzyjaciółozmianieadresu,awsobotętonie
OliwiawybrałasiędoLilkipomagaćwprzygotowaniach,tylkoLilkazjawiłasięu
Oliwii.Przyszłajużprzedpołudniem.Oczywiściebardziejniżopomocchodziłoo
wspólnespędzeniednia.Ichekipakierowałasięzdrowązasadą:fantastycznyubaw
jaknajmniejszymkosztem,czylidobramuzyka,wprzerwiecośdoprzekąszenia,
obowiązkowonapojeitalerzejednorazowe,żebyniezawracaćsobiegłowy
zmywaniem.Poimpreziewszyscydoprowadzalimieszkaniedoporządku.Czasem
zdarzałysięnieprzewidzianesytuacje,czyjaśdłuższaniemoc,czyjeśzaśnięciew
kątku,aletakiebyłożyciei...działaniepiwa.Wkażdymraziejakdotądniktz
organizatorówdomówekniepodpadłstaruszkom.Oczywiściewichekipie,bo
odbywałysięteżimprezy,októrychkrążyłylegendy.Niezbytmożebudujące,zato
niesamowiciebarwne.

–Maszczasemprzeczucia?–spytałaOliwia.Siedziaływwielkichfotelach

zwiniętewkłębkiipopijałyherbatę.

–Chodzicioto,czybywamjakKasandra?–roześmiałasięLilka.
–Kasandranie.Onazdajesięwróżyłasamenieszczęściainiktjejniewierzył.

Pytamozwykłeprzeczucia,żecośsięudalubnie.Cholerniejestemdzisiaj
niespokojnainiewiemdlaczego.

–Pewniebędzieszmiałaokres.
–Nocoty!Ledwiemisięskończył.Cośmnieściskawśrodkuimyślę,żeto

właśnieprzeczucie.Chciałamskonsultowaćobjawy.

Lilkapokręciłagłową.
–Jatakniemam.Zatozaczynamwierzyćwandrzejkowewróżby.Wzeszłymroku

wyszłomi,żepoznamjakiegośsupermana,iobjawiłmisięPrymusik,czylimówiącz
angielskathebill.

–Podobnopasujeciedosiebie.
–Teżjestemthebill!–wykrzyknęłaLilkazudanymoburzeniem.
Zaczęłyprzerzucaćsiężartamiizłeprzeczuciaprzestałymiećznaczenie.Chwilę

potemzjawiłasięMisia,zziajana,niezbytczysta,aleszczęśliwa.Wróciładodomuz
konieczności,bojejbandaposzłanaobiad.BandaskładałasięzMisiitrzech
chłopcówmieszkającychposąsiedzku.Najstarszymiałsiedemlat,Miśkasześć,a
dwajpozostalimniejwięcejpopięć.Biegalirazempoogrodach,trochępsocili,a
czasem,mimozakazów,wypuszczalisięnaulicę.Byłatospokojnauliczka,czystai
wysadzonastarymilipami.

–Głodnajestem–oznajmiłaMisia.
Jejcichygłosikzabrzmiałjakgłosrozsądkuiniedałosięgozlekceważyć.
Nagodzinęprzedimprezązaczęłosiępoprawianieurody.Łazienkanagórzebyła

przestronna,zaopatrzonawdwieumywalki,więcdziewczynyniemusiałydeptać
sobiepopiętachaniposzturchiwaćsięłokciami.Sztukęmakijażumiałyopanowaną
oddawna.Żebyosiągnąćpożądanyefekt,wystarczyłopołożyćniecotuszunarzęsy,
delikatnycieńnapowiekiiodrobinębłyszczykunausta.Błyszczykcoprawda
zlizywałypopiętnastuminutach,alektobysiętymprzejmował.Więcejkłopotu
nastręczaływłosy,aletylkoOliwii.Lilkamiałagęste,prosteiwystarczało,żefryzjer
odpowiedniojewycieniowałiwystrzygłpazurki.GłowaOliwiicałabyław
pierścionkach.Loki,wczasachmodynawłosygładkie,stanowiłyprzekleństwoi
wymagałyprostownicy.Niestety,jejdziałaniebyłokrótkotrwałeipogodzinie,
najdalejdwóchwszystkowracałodonormy,Oliwiaznówmiałanagłowiebaranka.

–ChybasięogolęnaMikołaja–powiedziałazciężkimwestchnieniem.–

Wyglądamjakpotrwałej.Cozaobciach!Alekiedyostrzygęwłosyprzyskórze,to
wszyscyzobaczą,żejestempucołowata.

–Mniesiępodobaszzwłosami–zapewniłaMiśka.
Kręciłasiępołazienceizwielkimzainteresowaniemobserwowaławysiłki

dziewczyn.

–Wielkiedzięki–burknęłaniezbytpocieszonaOliwia.
–Jesteśbardzoładna.Lilkateżjestbardzoładna–oświadczyłaMisia.
–Niepodlizujsię,dobra?–poradziłaOliwia.
–Siedziszdodziewiątejianiminutydłużej.Oliwianiebyłazadowolonaze

swojegowyglądu.

Niedość,żeloki,tojeszczeoponkawpasie,ajakbynieszczęśćbyłomało–łydki

jakurzymskiegopiechura.TakiełydkiobowiązkowotrzebabyłochowaćiOliwia
najlepiejczułasięwspodniach.

–Tychociażmaszbiust,aja?–westchnęłasmętnieLilka.–Muchamawiększe

uszy.

–Widziałamdzisiajwsupermarkeciepaniązcyckamijakbaloniki–oznajmiła

Misia.

–Mówisięzdużymbiustem–poprawiłaOliwia.
–Nieładniejestgapićsięnaludzi.
–E,nienaludzi.Chodzimydomarketu,żebypooglądaćpismazpaniami.
–Tyitwojabanda?
–No.
–Asprzedawczynienicwamniemówią?–spytałazaskoczonaLilka.
–Dzisiajpanipowiedziała:„Dzieciaki,albokupujecie,albowynocha!”.
Misiatrochęsięspeszyła,kiedyOliwiazLilkąwybuchnęłyśmiechem.Nie

widziałaniczabawnegowtym,żeekspedientkaprzegoniłajejbandęzesklepu.

–Zemniesięśmiejecie?–spytałaniepewnie.Pokręciłygłowamiiśmiałysię

dalej.Misiamiaładowyborualbosięobrazić,alboprzyłączyć.Wybraławariant
drugi,boniewymagałwychodzeniazłazienki,gdziedziałosiętyleciekawych
rzeczy.Misiabyłastworzonkiemtowarzyskimipogodnym.

Lilkadopięłaspódniczkę,przewiązałatunikęwąskimpaskiemispojrzałana

przyjaciółkę.Znowumusiałasięroześmiać.

–Weźsięniewygłupiaj,co?–poprosiła.–Wmajtkachiskarpetkachchybanie

pójdziesz,włożyszcośjeszcze,prawda?

Oliwiabłyskawiczniewciągnęłaspodnieiczarnąbluzkęodsłaniającąramię.Nie

byłaażtakwielkąmasochistką,żebydłużejniżpięćminutzadręczaćsięlokami,
oponkąiłydkami.

–Dobrzecimówić–mruknęła–bosamawyglądaszjakmodelka.
Lilkapokręciłagłową.Miałamnóstwozastrzeżeńdoswojegociała,bonawet

najładniejszedziewczynywymyślącośdopoprawienia,przerobienialub
uzupełnienia.PodtymwzględemnieźlesięzOliwiądogadywały,choćkażdamówiła
oczymśinnym.

Odziewiętnastejzaczęlisięschodzićuczestnicydomówki.Każdyprzyniósłcoś

dojedzeniaiskładałwkuchni.OmuzykęzadbałMikołajzkumplami,oniteżzajęli
sięniewielkimprzemeblowaniemsalonu,żebyzrobićwięcejmiejscadotańców.
Majkaprzybiegłaostatnia.

–Maszpizzę?–spytałaLilka.
Majkatrzepotałarzęsamiipatrzyłanieprzytomnymwzrokiem,jakbyLilkapytała

opogodęwkosmosie.Obiecywałanietylkopizzę,aletakżekilkarodzajówsałatek,
śledzieigalaretęzryb.Triouznało,żeandrzejkitonieprzyjęciekomunijnei
wystarczysamapizza.

–Nawettrzy,tatozamówiłwswojejrestauracjinajlepsze,zkrewetkami,ale–

zniżyłagłosdoszeptu–sorki!Zapomniałamjezabrać.Tatojestzagranicą,wkurzył
sięjakimiśpodatkamiimiałkolejnystanprzedzawałowy.Zadzwonił,kiedy
szykowałamsiędowyjścia.Strasznatragedia...Rozumieszchyba...Straciłamgłowę.
Możektośmasamochódimógłbymniepodrzucićdodomu?

–Okay,niemasprawy!–machnęłarękąLilka.–Jedzeniamamydosyć.Atakna

marginesie:znaszkogoś,ktoprzyjeżdżanaimprezęsamochodem?

–Nie,alemyślałam...–Wzruszyłabezradnieramionami.
Nawetwnajbardziejzżytejekipiepoczątkiimprezsązawszetrochędrętwe.Na

jedzenieniktjeszczeniemaochoty,natańceteż,muzykasączysięcichutkolub
dudniwuszach,zależnieodwyboru,aludziegadająokomórkach,gadżetach,czasem
onumerachwszkole.Rozkręcająsiępowoli.

–Toco,popiwku?–zaproponowałMikołaj.Piwoszłonapierwszyogień.Miało

gorzkawysmakzakazanegoowocuibardzopomagałowpodkręceniunastroju.
Ludziepociągaliprostozbutelek,żebyniezostawiaćśladówprzestępstwa,jakichś
szklaneknaparapecielubpodstolikiem.Poimpreziewystarczyłoprzeliczyćbutelki,
wynieśćikłopotzgłowy.Zresztąnikt,ktoskończyłszesnaście,siedemnaścielat,nie
uważałpiciapiwazaprzestępstwo.Jedynierodzicemyśleliinaczej,więcnależało
oszczędzićimzmartwień.Dodomubezpieczniejbyłowracaćzezdrowymchuchem,
dlategoodpołowyimprezymałoktoczułpragnienie.Coinnegonapoczątku.Powoli
delektowalisięsmakiem.Lilkanieumiałapićzbutelki.Przyniosłasobieszklankę,
sokwiśniowyidopierowtedyumoczyłausta.

–Nowiesz,takmarnowaćsmakpiwa–zmartwiłsięRaj,najlepszyprzyjaciel

Mikołaja.

–Jaksięporzygam,toteżzmarnuję,nonie?–odpowiedziałapogodnieLilka.
Miśkakręciłasiępopokoju,wreszcieprzysiadłaobokMikołaja.
–Mogęumoczyćpalecwtwoimpiwku?–spytała.
–Niemożesz!

–Tylkoraz–prosiła.
–Nawetotymniemyśl,Michalino!–powiedziałstanowczo.
–Widzisz,sammówisz,żejestemduża.
–Jakłapakurza.Zmiataj,bonamówięOliwię,żebyciępołożyłaspać.
GroźbabyłapoważnaiMiśkazdusiłachęćpolizaniapalca.Zresztądroczyłasię

dlazabawy,boznałajużtenobrzydliwysmak.Kiedyśpociągnęłacichcemłyki
uznała,żeLilkamaabsolutnąrację.Piwobyłoohydne.UsiadłaobokMikołajai
czekałanawróżby.Samosłowo„wróżba”brzmiałomagicznieizapowiadałowielką
tajemnicę.

–Będziemylaćwosk?–spytałacichutko,kiedyrozmowanachwilęprzycichła.
–Wiesz,ileztympaprania?!–wykrzyknęłaOliwia.–Tobyłodobredawniej,kiedy

ludziombrakowałorozrywek.Podgrzewanie,lanie,potemskrobaniegarnka,onie!

–Mamusiamówiła,żemożnalaćzeświecy–przypomniałazmartwionaMisia.
–Nie!–ucięłakategorycznieOliwia.
–Tocobędziemyrobić?
Pytaniezawisłowpróżni.Prawdęmówiąc,nikomuniechciałosięnicrobić.

Ludziezbieralienergiędotańcówijużsamotobyłopotężnymwysiłkiem.

Lilcezrobiłosiężalmałej.
–Nodobra,ułożymybuty.Aletojestwróżbawyłączniedladziewczyn–

powiedziała.

–Bezemnie.–Majkazamachałaręką.
Doukładaniabutówwszeregunajlepszybyłhol.Raz,żesporomniejszyod

salonu,dwa,żenikomusiętamnieprzeszkadzało.Zabawaokazałasięszalenie
wciągająca,akiedyjeszczezwyciężyłaMiśka,powstałniesamowityharmider.

–Onie!Przedemnązamążniewyjdziesz!–wykrzyknęłaOliwia.
–Onaoszukiwała!–roześmiałasięMałgosia.
–Lilkaoszukiwała,janie!–broniłasięMisia.
–Układajmyjeszczeraz–zdecydowałaOliwia.Przytrzecimukładaniuwszystkie

szorowałypoposadzcenakolanach,wpadałynasiebieipękałyześmiechu.Przez
wesołechichotyprzebiłsięnieoczekiwaniedzwonekkomórki.

–Komudzwoni!?–krzyknęłaMałgosia,otwierającdrzwisalonu.
ZerwałasięMajka.Zkomórkąwgarścischroniłasięwłazience.Dziewczynynie

przerwałyzabawy.

–Jakituadres?–spytałaMajka,wysadzającgłowęzzadrzwi.
–Młynarska6–powiedziałaMiśka,zdziwiona,żektośmożenieznaćtak

prostegoadresu.

–Młynarska6–powtórzyłaMajkaizamknęłasięwłazience.
Kiedywyszła,minęmiaładośćniepewną.Oliwiapodniosłasięzpodłogi.
–Ktośprzyjeżdżapociebie?Cośnietakzojcem?–zaniepokoiłasię.
–Nie,dlaczego?–Majkapokręciłagłową.–Pawełdzwonił,szukałnasuLilki.
–SkądPawełwie,gdziejamieszkam?–Lilkateżwstała.–Pozatymmogłaś

chociażspytać,czyOliwiachcetuwidziećPawła.

–Ojej!–Majkazrobiłaminęskrzywdzonegodziecka.–Nawetniepomyślałam,że

niechce.Niegniewajciesię,przecieżtokumpelzklasy.Tocałkiemnormalne,że
ludziezjednejbalangiidąnainną.Wmojejstarejekipiezawszetakrobiliśmy.

–Dobra!–Oliwiamachnęłaręką.–JednegoPawłajakośprzeżyjemy.
–OnjestzFilipem–uzupełniłaMajkaiczmychnęładosalonu.
Chciałyzaniąbiec,alerozdzwoniłsiędomofon,coznaczyło,żenieproszeni

gościebylijużprzyfurtce.Chwilępotemwholuzaroiłosięodludzi.Pawełprzyszedł
zFilipem,FilipzdziewczynąoimieniuAngelika,Sebastiansam,anaprzyczepkębył
jeszczeProt,postawnymięśniak,którego,podobniejakAngeliki,niktzpaczkinie
widziałwcześniejnaoczy.ProtzostałprzedstawionyjakokumpelPawła.

–Myodkołyskizawszerazem–zapewniałPaweł.
–Noco,niecieszyciesię?Nieprzychodzimyzpustymirękami!–zawołałFilip.
Abydowieść,żemówiprawdę,wyciągnąłzkurtkipółlitrowegoabsolwenta.

Pozostalizrobilitosamo,aProtwyłowiłnawetdwiebutelkiijednąpróbował
wręczyćOliwiizamiastkwiatka.

–Mysiębawimyprzypiwie–zaprotestowałaOliwiaicofnęłaręce.
–Lol!Przypiwie?–rozrzewniłsięProt.–Jakdzieci,całkiemjakdzieci!Piwojest

dobrenazakąseczkę.

Ustawilibutelkinastolikuwholuizaczęliściągaćkurtki.Hałasowaliprzytym

tak,jakbyprzyniesioneabsolwentyniebyłypierwszymtrunkiemtegowieczoru.Nie
wyglądalijednaknapijanych,tylkobardzorozluźnionych.Zgiełksprowadziłdoholu
Mikołajairesztę.Sytuacjanieprzedstawiałasiędobrze:czterechzaskoczonych
facetówzjednejstrony,czterechprzesadniewesołychzdrugiej,aśrodekpusty.
Oliwiapomyślała,żejeżelijużchłopakimusząwziąćsięzałby,toniekonieczniewjej
holuiprzymałejMisi.PodeszładoMikołaja.

–Zadalisobiesporotrudu,żebynasznaleźć,więcniechzostaną–uznała.
–Ażebyściewiedzieli,żełatwoniebyło–przytaknąłFilip.–SpoddomuLilkio

małonaspsyniezawinęły,tak?–Zwróciłsiędoswoich,aonizarechotalizgodnie.–
Babajakaśgrubaśnachciałanasbić.Protsięwystraszył,zacząłjąporękach
całować...booncholerniestrachliwytennaszProcio,tak?Iłagodnyjakowieczka...
dopókiktośgoniewkurzy,masięrozumieć.

–Właźcie,jakjużjesteście!–Oliwiawskazaładrzwisalonu.
Zaproszenieniezabrzmiałozachęcającoaniserdecznie,jednakPawłowiireszcie

towniczymnieprzeszkadzało.Weszlijakdosiebie,pochwalilimeble,że
nowoczesne,laski,żeekstra,irozsiedlisię,gdziektomógł.

–Strzelimyabsolwencikanadobrypoczątek–oznajmiłPawełradośnie.
Sebastiangorliwiepobiegłdoholu,gdziestałybutelki.Przyniósłodrazucztery.
–Oliwka,kieliszkidlawszystkich!–zarządził.–Ajakbyśmiałacośnazagryzkę,

teżmożebyć.

–Domniemówisz,leszczu?–upewniłasięOliwia.
–Ajesttujakaśdruga?–zdziwiłsięzrozbrajającąminą.
Oliwia,znaturycholeryczka,kiedywpadaławzłość,mogłapowiedziećwiele

nieprzyjemnychsłów.Wybuchwisiałnawłosku,byłkwestiąsekund.Mikołaj
podniósłsięzfotela,odsunąłjądelikatnienabokiustawiłsięnawprost
spragnionegoSebastiana.Mierzyłgoprzezchwilęwzrokiem.

–Czegosięgapisz?!–warknąłSebastian.
–Niebójsię,lubięczasempopatrzećnaprawdziwychtwardzieli.
–„Niebójsię”?–prychnąłtamtenrozbawiony.

–Tak,aledajmiskończyć.Niebójsię,stary,swoichkumpliipowiedzimtak:

wpadliśmynadomówkębezzaproszenia,niewyrzucilinas,więcwypadałoby
dostosowaćsiędozwyczajówgospodarzy.Żyjemywdemokratycznymkraju,każdy
możepićto,colubi,awiadomo,żetylkodebilemieszająwódkęzpiwem.

–Odwalsię,samimtopowiedz.
–Tymusisz,tyjesteśichszefem.Władzętrzymaten,ktomamonopolwgarści.
Zapanowałakonsternacja.Pawełkręciłsięnerwowo.Wzmiankaoszefiemocno

goubodła,alewidaćżadnasensownaodpowiedźnieprzychodziłamudogłowy,bo
milczał.Sebastianwciążsterczałnaśrodkupokojuzgłupiąminąiczterema
flaszkamiwrękach.

–Amniesiętengościupodoba!Jateżjestemzademokracjąizapopijaniem

wódkipiwkiem–oznajmiłProt.

ZtrudemwygrzebałsięzgłębokiegofotelaiwyciągnąłdoMikołajarękę.Łapato

byłaogromna,żylastaipewniesilnajakimadło.

–Chceszsiępożegnać?–zdziwiłsięMikołaj.–Spoko,stary,niktcięjeszczenie

wyrzuca.

–Tchórzysz?–spytałProt.
–Niewitałeśsięzemną,toiterazmiłapyniefunduj–odpowiedziałMikołaj.
Udawałluziobojętność,jednakrękiniewyciągnął.Znałtęsztuczkę,która

przyjacielskizpozorugestzmieniaławtorturęirzucałaofiaręnakolana.Niebył
słabeuszem,ćwiczyłnasiłowni,alewstarciunarękęzProtemmiałniewielkie
szanseipotrafiłjewłaściwieocenić.JedenRajmógłbysobieporadzić.Rzuciłokiem
nasiedzącegoobokkumplainapotkałżałosnespojrzenie,któremówiło:„Zcałego
sercadałbymdupkowiwzęby,aleprzecieższkodademolowaćtakiładnypokoik”.
Rajbyłmyślącymsiłaczem.

Pawełwkońcuodzyskałgłosimożenawetcośtamsobieprzemyślał,bozaczął

mętnietłumaczyć,żefajniludziepowinnisiętrzymaćrazem,żewkupiesiła,akupy
niktnieruszy,zapętliłsię,nieumiałskończyćichybanikogonieprzekonał.

–Dobra,stary,wyluzuj!–powiedziałDamian,kumpeltriazgimnazjum.–Mamy

andrzejki,przyłączciesiędozabawyipokrzyku.

–Luz.–Sebastiansięprzeciągnął.–Jakąmaciemuzę?
Muzykanajakiśczaszłagodziłaobyczajeidostarczyłatematudorozmowy.

OliwiapobiegłanagóręwykąpaćiuśpićMisię.Lilkazrobiłasobiemocnąkawę,żeby
niemyślećospaniuiniezostawićOliwiisamejzcałymbajzlem.Narazietrzymała
sięnieźle,bowieczórdostarczyłjejsporoadrenaliny.RozmawiałazMałgosiąi
popatrywałanaludzizekipyPawła.Ciągnęlizbutelek,jakbypilisokjabłkowy.
Szpanowali,topewne,jednaktenszpanmógłsięróżnieskończyć.Naokonietrudno
byłoocenićichmożliwości.Protpewniespokojnieosuszyłbywiaderko,Sebastianpo
kilkutęgichłykachbełkotałinietrzymałpionu.Lilkawiedziała,choćbyzczasów
gimnazjum,cotoznaczyużeraćsięzpijanymikumplami.Staraekipamiałajednak
swojezasadyizawszeznalazłosiękilkutrzeźwych,którzypostawilinanogi,anawet
odprowadzilidodomukogoś,ktoprzeholował.Tymrazemcitrzeźwibyliw
wyraźnejopozycjidopijących.

–Gdzietumożnasięodlać?–spytałProtizacząłgmeraćprzyrozporku.
–Wyłączniewłazience!–krzyknęłapośpiesznieLilka.–Drugiedrzwipoprawej.

Ledwiewyszedł,Majkazaczęłachichotać.
–Bałaśsię,żebynienasikałwpokoju?–spytała,walczączlekkączkawką.–Noco

ty!Widać,żefacetbezpruderyjny,alerówny.Ledwieprzyszli,odrazuzrobiłosię
weselej,nonie?

–Zamknijsię!–warknęłaLilka.
Powiedziałabypewniedużowięcej,bojejcierpliwośćdoMajkidawnosię

wyczerpała.Poczuła,żektóryśzkumplilekkojątrącawramię.Chodziłopewnieoto,
żebyodpuściła.Niemogłaodpuścić,bobyłanaładowanabardziejniżakumulator.
Majkasiedziałaobokgłupkowatoroześmiana.Lilkaspojrzałanatwarzdziewczyny,a
potemniżej,tam,gdziekończyłasięnajeżonabłyskotkamibluzeczkabling–bling,a
jeszczeniezaczynałybiodrówki,opinającepośladkigdzieśwpołowie.Zobaczyłapas
opalonegociałaibezzastanowieniawbiłapaznokcietużnadkrawędziąspodni.
Chciałamocniej,alejędrny,nabitypośladektrudnobyłouszczypnąć.WrzaskMajki
poderwałwszystkichnanogi.

–Uważaj,krzesłomapopsutąsprężynę–powiedziałaLilkasłodkimgłosem.
Majkanachyliłasięnadsiedziskiemizkoniecznościwypięłatyłeknapokój.

Każdy,ktochciałlubnie,mógłsobieobejrzećrowekmiędzypośladkami.Widoknie
byłprzykry,boProtcieszyłsięjakdziecko.

–Tuniemasprężyn,totymnieuszczypnęłaś!
–wrzeszczałaMajka.
–Wyglądamnazboczoną?–zdziwiłasięLilkaiobrażonawyszłazpokoju.
Majkacośtamjeszczewykrzykiwała,alechybaniktjejniesłuchał.KumplePawła

zaczęliopowiadaćoróżnychswoichnumerachinajakiśczasprzejęliciężar
prowadzeniatowarzyskiejrozmowy.

Lilkazapaliławkuchniświatło.PrzystolesiedziałaAngelika.Wyglądałana

wystraszonąimiałaśladyłeznapoliczkach.Lilkanagleuświadomiłasobie,żeprzez
caływieczórniewidziaładziewczynyiżeniktzludziPawłanawetoniąniespytał.

–Coturobiszpociemku?
–Siedzęsobie–odpowiedziałaniepewnieAngelika.
–Dlaczegoniezewszystkimi?
–Oddwóchgodzinpowinnambyćwdomu–szepnęła.–Chciałamwas

przeprosić.Niezanich–ruchemgłowywskazałasalon–tylkozasiebie.

Mnietuniepowinnobyć.Razemzniminarobiłamwamkłopotu.
–Nocoty!Jeżelichodziociebie,niemasprawy.Filiptotwójchłopak?
–Sąsiad.Zaprosiłmnienaandrzejkiirodzicepierwszyrazzgodzilisięmnie

puścić.Jachodzędogimnazjum,dodrugiejklasy–westchnęła.–Poszliśmydoklubu,
byłonawetfajnie,dopókinieprzyplątałosiętychtrzech.Niechciałamzniminigdzie
iść,tengłupiProtmnieniósł,żebymnieuciekła.Ludziesięgapili...Masakra.Powiedz
Lilce...

–TojajestemLilka.
–Ojej,myślałam...zresztąnieważne.Podtwoimdomemzachowalisięjakidioci.

Myśleli,żeniechceszichwpuścić,więctrochęhałasowali.Dzwonilidomofonemdo
wszystkichmieszkań,wołaliciępoimieniu...Jakaśstaruszkateżchciaławejść,to
uznali,żewcisnąsięzanią.Onakrzyczała,żewezwiepolicję,onipękaliześmiechu.
Masakra.Możeszmiećprzykrości.

–Pamiętasz,jaktastaruszkawyglądała?–spytałaLilka.
–Normalnie.Niewysoka,gruba,wjesionceitakimpuchatymkapelusiku.Znasz

ją?

–Pewniektóraśsąsiadka–mruknęłaLilka.–Wezwaćcitaksówkę?
Angelikapokręciłagłową.Chciałazadzwonićdodomuipoprosić,żebyojciecpo

niąprzyjechał.

–Tylkomusiałabymskorzystaćztelefonu,bojaniemamkomórki–powiedziała

cicho,prawiezewstydem.

PiętnaścieminutpóźniejLilkanarzuciłanasiebiekurtkęiodprowadziłamałolatę

dofurtki.Pogadałanawetzojcem.

–Proszęsięniegniewać–tłumaczyłazprzejęciem–takświetniesiębawiliśmy,

żestraciliśmypoczucieczasu.

–AFilipniewracaznami?–zdziwiłsięojciecAngeliki.
–Filiptoostatnipalant–powiedziałaLilkazsatysfakcją.–Możemupan

powiedziećtowoczy.Naszczęściemafajnekoleżanki,więcAngelikachybadobrze
siębawiła.

Poczułanapoliczkuciepły,mokrypocałunek.Pomachałarękązaodjeżdżającym

samochodemiwróciładomieszkaniazadowolonazdobrzespełnionegoobowiązku.
Uchroniłamałągłuptaskęprzedgniewemstaruszkówiszlabanem.Pomyślałao
Angelice„małagłuptaska”,jednakpoczuładodziewczynysympatię.

Oliwiajużbyłanadoleiodgrzewałabitki,Małgosiadoprawiałasałatkę.Wpokoju

PawełopowiadałojakichśwyskokachProta,Majkapiszczałazuciechy.

–Niedość,żepopsulinamzabawę,tojeszczemusimyichdokarmiać!–warknęła

zezłościąMałgosia.

–Popsuli–przyznałaOliwia–zatowiemycoświęcejonowychkumplach.Od

tychtrzechświrusówtrzebasiętrzymaćjaknajdalej.Wieciemoże,corobiProt?

–Amusicośrobić?–zdziwiłasięLilka.–Ztego,comówiPaweł,wynika,żenic

więcejpozajajami.

Ciepłyposiłek,podanyokołopierwszejwnocy,byłjedynąatrakcją

andrzejkowegowieczoru.Zarazpotemnieproszenigościezaczęlisięzbierać.
Mamrotali:„Cozłego,toniemy”iprawdęmówiąc,pozajednymzbitymwazonem
innychszkódnienarobili.Wazonuteżniestłuklispecjalnie,samspadł.Przytomnie
zabralizestolikawholuostatniegoabsolwenta,natomiastżadenznichnawetnie
spytałoAngelikę.Zgubilidziewczynętak,jaksięgubistarybiletautobusowy
zostawionywkieszeniprzezzapomnienie,czylicałkiemniechcący.

Majkawybiegłaznimidoprzedpokojuizaczęłasięubierać.
–Ty,śliczna,możebyśpomogłachociażposprzątać!–powiedziałazezłością

Lilka.

Majkaspojrzałananiązminązranionegozwierzątka.
–Sorki!Oniidąwmojąstronę...Bardzosiębojęomamę...Wiesz,potymtelefonie.

Następnymrazemodpracujęwszystko,przysięgam.

–Wybijsobiezgłowynastępnyraz!
–Chceszmniekaraćzato,żemójtatozachorował?–spytałaMajkazełzamiw

oczach.

–Dobra,nara!–mruknęłaLilka,cowichekipieznaczyło:„Spadaj,niemogęna

ciebiepatrzeć”.

Zulgązamknęładrzwi.Przynajmniejjednoodprowadzaniemielizgłowy.Majka

poszłazcałągrupą,krzyżyknadrogęiulga,żenietrzebajejoglądać.Lilkazagadnęła
opomocniedlatego,żeliczyłanacokolwiek.Przeciwnie,nieliczyłaizgóry
przeczuwała,jakądostanieodpowiedź.PowolirozgryzałaMajkę.Laskazrobiłasobie
zrodzinnychnieszczęśćparasolochronny.Guzikjąobchodziło,codziałosięzmatką
iojcem,dlaniejliczyłosięto,żewniewygodnejdlasiebiesytuacjimogłaspytać:
„Chceszmniekaraćzachorobęojca?”.

13.

Trioniepamiętałopodobnejimprezy.Bywałyróżne,zpomysłemibezniego,

przetańczonelubprzegadane,aletakbeznadziejnajeszczesięniezdarzyła.Na
domiarwszystkiegoOliwiaścięłasięzMikołajem.Itoostro:padłymocnesłowa.On
krzyczał,żetojejwina,boniepowinnawpuszczaćnieproszonychgościbezzgody
reszty,onaodkrzykiwała,żeniemazamiaruodpowiadaćzamatactwaMajki.Mikołaj
naMajkęteżbyłwściekły,tyleżeMajkazabrałatyłekisięzmyła,natomiastOliwię
miałpodręką.

Lilkazostałananocuprzyjaciółki.Niechciałojejsięwracaćdopustego

mieszkania.Przespałasięwsalonienaskórzanejkanapie.Oliwiazeszłazgórykoło
południaiwtedyzrobiłysobieśniadanie.Misiacałkiemgłośnopiszczałajużzgłodu.

–Widzisz,miałamprzeczucie,żecośsięstanie–przypomniałaOliwia.
–Teżmamzłeprzeczucie–mruknęłaLilka.
–Mówiłaś,żeniemiewaszprzeczuć.
–Dzisiajmam.Imdłużejmyślę,tymbardziejjestempewna,żetakobitkaw

moherowymkapelusiku,którąPawełtakczulewspominał,toniebyłajakaśtam
kobitka,tylkocioteczkaLechosława.Musiaławpaśćnainspekcjęiwybrałatrochę
nieodpowiednimoment.

–Alejajo!–westchnęłaOliwiaizarazsięzreflektowała.–Właściwiewcalenie.

Niewpuściłaśtychcymbałów,niebyłocięwdomu,całkiemkomfortowasytuacja.

–Tonibygdziebyłam,jakmnieniebyło?–spytałaLilka.–Głowędam,że

dzwoniłajeszczewnocy.Pozatymniewyrobiłasobienajlepszegozdaniaomoich
kumplach.Przyznasz,żemogłabyćwszoku.

–Nibytak.–Oliwiapokiwałagłową.–Zadzwońdoniejmoże.
–Poco?Przecieżniemuszę,anawetniemogęwiedzieć,żeonatambyła.Po

południupójdędowujkaizdammudokładnąrelacjęznaszejdomówki.

–Dokładną?
–Noweźsiępuknij!Acomymamydoukrycia?
–Onipiliwódkę–przypomniałaMisia.
–Pili–przytaknęłaLilka.–Awidziałaś,żebymjapiłaalboOliwia,alboMikołaj,

alboktośodnas?

–Nie!–zapewniłazprzekonaniem.
–Nowłaśnie!Onimogąmiećcośdoukrycia,mynie.Czytonaszawina,żetrafili

namsięwklasienierozgarnięcikumple?

–Nie!–zapewniłaporazdrugiMisia.
PopołudniuLilkawpadładodomunamoment,żebysięprzebrać.Rzuciłaokiem

nasekretarkęiznalazłaosiemnieodebranychpołączeń,wszystkieodTeletuby2.
Kiedywkładaławprzedpokojukurtkę,Teletuba2zadzwoniłaporazdziewiątyi
znowuniezastałanikogowdomu.

Pomysłzwujkiemniebyłzły.WprawdzieLilkauważaławujazastarca,jednak

przekonałasię,żetensędziwyczterdziestolatekmiałpoglądybardziejnaczasieniż

jegotrzydziestoletniażona.

–Wódkęprostozbutelki?Uczniowieliceum,przyszłainteligencja–kręciłagłową

ciociaJola–tosiępoprostuwgłowieniemieści.–Tacymłodzi,właściwiedzieci
jeszcze...Doczegoonitaksięśpieszą?

–Niejestdokładnietak,jakmówisz–poprawiłjąwujek.–Marzenieodorosłości

dotykatylkoludziwbardzomłodymwieku.Jakjużsięjestdorosłym,niemado
czegotęsknić.Adorosłośćkojarzysięmłodymniezobowiązkami,tylkozpiciem,
paleniem,seksem.Nakwaśnewinogronamasięwilczyapetytwłaśniewtymwieku.
Potem,kiedyjużmożnawszystkojeść,takżeto,coniezdrowe,apetytczęstomija.
Pierwszyrazskosztowałempiwawwiekuczternastu,możepiętnastulatnaszkolnej
wycieczce.Niepamiętamjuż,czymismakowało,alenawetjeślinie,tonapewnonie
przyznałemsiękolegom.Wgrupieobowiązujązachowaniastadne.Teraz,jakwiesz,
piwanieznoszę.Możeszmipowiedzieć,zrękąnasercu,żenigdyniewidziałaś,jak
twoiszkolnikoledzypiliwtoalecie?

–Anatolu!Niebywałamwmęskichtoaletach!–zawołałazezgroząciociaJola.
–Mamnadzieję–zauważyłzpowagąwujek.–Aletoprzecieżoczywiste,żejak

wchodzilitrzeźwi,awychodzilinachwiejnychnogach,musielicośwypić.

–Mówisztak,jakbyśrozgrzeszałpijaństwo!–Ciociawydawałasięcorazbardziej

przerażona.

–Błędembyłobytwierdzić,żetaplagapijaństwanarodziłasięnaprywatceuLilki

–zauważył.–Tłumaczęciwłaśnie,atrochężycieznam,żedrobnemłodzieńcze
grzeszkimanasumieniuniejedenstatecznypaniniejednastatecznapani.Aty,
młodapanno–zwróciłsiędoLilki–teżpewnieukrywaszjakieśgrzeszki?

Patrzyłsurowoznadokularów.
–Jużnie.Problemzalkoholemmiałamprzezcałąpodstawówkę.
–Jużwpodstawówcepiłaś?–spytałzniedowierzaniem.
–Uparciepisałam„alkohol”przez„ch”.AżMagusiapowiesiłaminadbiurkiem

takitransparent:„Ktopijealkohol,niejestbohaterem”.Z„bohaterem”teżmiałam
kłopoty.

–Atakniezależnieodortografii,ilepiwwypijaszprzezjedenwieczór?
–Niesmakujemipiwo.Jaksobiedolejęsoku,tojednąmałąszklankęzmęczę,a

bezsoku,toledwieparęłyków.Wmojejekipieniepijesiędużo,spotykamysię,żeby
potańczyć,pogadać,piwojesttakprzyokazji,nalepszyhumor.

–Odmałegopiwazsokiemraczejsięnieumiera–mruknąłwujek–chociaż

uważam,żezawcześniezaczynacie.

–Mów,cochcesz,Anatolu,alejatwierdzę,żewszystkozmieniasięnagorsze.Nic

jużniejesttakiejakdawniej–powiedziałazdecydowanieciotkaJola.

WujekspojrzałznadokularównaLilkę.
–Zamoichczasównaszkołęmówiłosiębuda,aterazjak?
–Buda–przytaknęłaLilka.
–Najgorszaocenatobyłapała.
–Terazteż.
–Anauczycieltobelfer.
–Ogólniebelfer–wyjaśniłaLilka–alesąteżindywidualneprzydomki:Rybkaod

Rybackiej,Bonżurka,bouczyfrancuskiego,itakdalej.

–Tooczywiste!–przytaknąłwujek.–Zamoichczasówbyłopodobnie,czyli–

zwróciłsiędożony–taknaprawdęnicsięniezmieniło.

–Wybacz,aleniezgodzęsięztobą.Musiałbyśposłuchać,jakimjęzykiemmówią

dzisiajdzieci!–wykrzyknęłaciociaJola.–Nawettemałe,wklasachjeden–trzy.
Śmietnikwbuzitomałopowiedziane.

–Moikoledzywpokojulekarskimniewyrażająsięlepiej–pocieszyłjąwujek.–

Myślę,żezajakieśpiętnaście,dwadzieścialatczłowiekowidoporozumieniasięz
drugimczłowiekiemwystarczykilkanaściesłów,wtympołowaobscenicznych.
Corazszybciejżyjemy,corazmniejmamysobiedopowiedzenia,więctrzebasię
streszczać.NadchodziczasApokalipsy.–SpojrzałnaLilkęznadokularów.–Wiesz,o
czymmówię?CotojestApokalipsa?

–Mistyczneprzepowiednielosówchrześcijaństwaikońcaświatawedług

świętegoJanaEwangelisty–wyrecytowała.

Wujekpokiwałgłową,jakbyto,żeonawie,byłoczymścałkiemnaturalnym,jakby

właśnietegosięspodziewał.Zarazteżzgrabnieprzeszedłdoulubionejformy
komunikowania,czylidowykładu.Tymrazemzająłsięupadkiemkulturyosobistej
ludzi,którzyzprzyzwyczajeniawciążnazywająsięinteligencją.Tenupadekbył,
wedługwuja,symptomemnietylekońcaświata,ilezmierzchupewnejepoki,któraz
czasemmożezostaćnazwanaepokąłupanegokomputera.

Lilka,choćnieśledziławykładudośćpilnie,wracaładosiebiebardzo

podbudowana.KiedyokołodziewiętnastejzadzwoniładoMagusi,mogłazczystym
sumieniemprzyznać,żewujektorównygość,chociażwytrzymaćznimpodjednym
dachembyłobybardzotrudno.Jeszczewtedyniewiedziała,jakąniespodziankę
szykujejejciotkaLechosława.

PorozmowiezMagusiąnicjużniestałonaprzeszkodzie,byLilkaoddzwoniłado

Teletuby2.Nastawiłasięnaprzykrą,długąrozmowę,sądziławięc,żenicjejnie
zaskoczy.Niedoceniłaciotki.Kiedyjużwyczerpującoodpowiedziałanapytania,
gdziespędziłanoc,corobiłaikimbylicistrasznichuliganipodjejdomem,aciotka
nieuwierzyławanijednosłowo,padłapropozycja:

–Niemożeszmieszkaćsama!Zejdziesznapsyprędzej,niżmyślisz.

PorozmawiamzmojąAsiąiDarkiem,żebywprowadzilisiędociebienaczas
nieobecnościJagienki.

–Tojestzłypomysł,ciociu–powiedziałaLilka,kiedyjużpoliczyładopięciui

powstrzymałasięprzedostrym:„Niemamowy!”.

–Zły?Anibyczemu?–spytałabuńczucznieciotka.
–Gdybybyłdobry,uzgodniłabyśgowcześniejzmamą.
–Odtejchwilizrzekamsięodpowiedzialnościzaciebieitwojąprzyszłość!–

krzyknęładramatycznymgłosemLechosława.

Byłoporozmowie.Lilkaażsiętrzęsła.Nie,niedlatego,żeciotkazrzekałasię

jakiejśtamodpowiedzialności.Wiadomobyło,żeniczegodobrowolniesięnie
zrzeknie,ajużnapewnoniemusztrowaniasiostrzenicy.Jutrolubpojutrzezadzwoni
izacznietęsamąśpiewkę.Lilkawściekałasięnamyśl,żewjejmieszkaniu,włóżku
Magusiitaty,mogłabysięzagnieździćrozlazłaAśkazeswoimrównierozlazłym
mężem.OAścekrążyłarodzinnaanegdota,opowiadanaprzezsamąciotkęLesię.
Brzmiałamniejwięcejtak:„Przedmaturąwciążmusiałamjągonićdoksiążek.

Goniłam,botakijestobowiązekmatki.Wchodzęrazcichodopokoju,słyszę,żecoś
podnosemgada,więcmyślę,dobranasza,wzięłasięwreszciedoroboty.Podchodzę
napalcachbliżeji...jakniezdzielęprzezłeb!Zafurczałotylko!”.Aśkasiedziałanad
książkąimruczała:„Matkamyśli,żejasięuczę,ajasięnieuczę,matkamyśli...”.
Zdaławkońcumaturęinawetzrobiłajakiślicencjat,niestetyodtrzechlatniemogła
znaleźćpracy.Jeślimówiła,żeszuka,to...namówieniusiękończyło.Jejaktywność
sprowadzałasiędosiedzeniawdomu,oglądaniakreskówekiczekania,ażmatka
podaobiadiupierzemajtki.WjakimśsensieLilkarozumiałaciotkę,żechcechoć
trochęodpocząćodcórkiizięcia,nawetżyczyłajejpowodzenia,bylenieswoim
kosztem.GdybymiałazamieszkaćzOliwią,niebyłobysprawy.NawetzOliwiąi
Mikołajemteżdałobysięprzeżyć,aleniezAśkąijejmężem.Lilkabyłapewna,żepo
tygodniumusiałabyrobićkuzyncezakupy,gotowaćipraćniczymciotka
Lechosława.Ażsięwzdrygnęłanatakąmyśl.

14.

Oliwiaszładoszkołyjaknaegzekucję.To,żenieodrobiłamatmy,byłozaledwie

drobiazgiemwporównaniuzprawdziwymikłopotami.Matmawypadałanatrzeciej
lekcji,więcOliwiamiaładośćczasu,żebyprzepisaćzadaniaodLilki.Wszystkiejej
myślizaprzątaładomowaawantura,którapozbawiłająradościżyciai–jakto
zwyklebywa–wybuchławmomencienajmniejoczekiwanym.Rodzicewrócilido
piękniewysprzątanegomieszkania,przykolacjispytali,jaksięudaładomówka,i
wtedyprzemówiłaMisia.Nigdydotądtegonierobiła,wręczprzeciwnie,
uczestniczyławniejednymwygłupieekipyitrzymałajęzykzazębamiwcaleoto
nieproszona.Widaćmiałajakiśwrodzonyczujnik,którynawszystkiepytania
rodzicówkazałjejodpowiadaćjednymlakonicznymstwierdzeniem:„Byłofajnie”.
Tymrazemczujnikwysiadł,araczejzostałwyłączonyprzezLilkę.Misiaprzyjęłaza
dobrąmonetętłumaczenie,żeekipa,doktórejczułasięprzypisana,nierobinic
złego,zatemzcałąszczerościąpowtórzyłato,comówiliirobiliobcygoście.
Wspomniałateżowypadzieswojejbandydomarketuiopani„zcyckamijak
baloniki”.Oliwiioberwałosięzaniedopilnowaniesiostry,nadużycierodzicielskiego
zaufaniaikolegowaniesięztakzwanymelementem.Rodzice,dośćtolerancyjniz
natury,tymrazemzareagowaliostro,czegoefektembyłdwutygodniowyszlabanna
wszystkiewyjścia.Niestety,obejmowałteżurodzinyLilki.

–Urodzinyzawszemożnaprzełożyć,gorzejztymzaufaniem–westchnęłaLilka.
–Opiwieteżwspomniała?–spytałMikołaj.
–Żałujcie,żetegoniesłyszeliście:„Siedzimysobieprzypiwku,Mikołajmówido

mnieMichalino,atuwchodząjacyśfaceciimajątylewódek”.–Oliwiawyciągnęła
dłońzrozcapierzonymipalcami.

–Nieźleprzyfilowała.
–Oniprzyszli,kiedyukładałyśmybutywholu–sprostowałaLilka.
–Icoztego?Nieważnakolejność,ważnefakty,ateMiśkaoddałaznakomicie.
Szliprzezchwilęwmilczeniu.
–Niemarady,trzebaiśćdostaruszkówijakośzałagodzićwpadkę–zdecydował

Mikołaj.–AleżebyMisia...

–OdwalsięodMisi!–zdenerwowałasięLilka.
–Misiajestwporządku,maszchybaświadomość,żenajbardziejnamieszała

Majka.Naprawdęzależycinatym,żebyonadalejsnułasięzanami?

–Mniepytasz?–upewniłsięMikołaj.
–Kogomampytać,świętegoAnzelma?Mikołajażprzystanąłzaskoczony.
–Cojamamdoniej?Przecieżonaprzyczepiłasiędowas!
–Cotakiego?!–Lilkasięzdenerwowała.–Komuonazaglądawoczy,nam?Znami

bieganasiłownię?Nakilometrwidać,żepracujenadtobą.MyzOliwiąniejesteśmy
jejdoniczegopotrzebne,ajużnapewnoniedopodtrzymywanianaduchu.Laska
świetniesobieradzizeswojątraumą.Zagrywa,ażmiłopopatrzeć.

–Gównoprawda,żemiło!–mruknęłaOliwia.Mikołajbyłzszokowany.WMajce

widziałjedyniemarudnąidośćlekkomyślnąkoleżankę,niemateriałnaswoją
dziewczynę.LilkaiOliwiamusiaływkońcuodpuścić.Widywałyjużzakochanego
Mikołaja,czylirozkojarzonego,małoprzytomnego,pędzącegozrandkinarandkę,
jednaktymrazemnicniewskazywałonatenstan.Azatem,jeślinawetMajkamiała
ochotęnaMikołaja,tobezwzajemności.

–Cozniąrobimy?–spytałaLilka.
–Sięzobaczy–odpowiedział.–Narazieżadnychrozmówprzyniejonaszych

planachizwiększaniedystansu.Możezajarzysama.

–Niezajarzy!–Lilkazezłościąkopnęłakamyk.Pierwszybyłangielski,aprzed

angielskimostrestarciezFilipem.NaskoczyłnabiednąOliwię,którategodnia
dosyćmiaławłasnychzmartwień.

Filipnienależałdoludzinajbystrzejszych,mimoże–jakwszyscywtejklasie–

skończyłgimnazjumzwyróżnieniem.

–Pogięłocię,żeśnaopowiadałatakichświństwizepsułamiopinięwmiejscu

zamieszkania,tak?

–Toznaczygdzie?–spytałacałkiemrzeczowoOliwia.
–Waligóry8.
–Anumerlokalu?
–Jajasobierobisz?!–wrzasnął,ażkilkaosóbspojrzałozzainteresowaniem.
Lilkaztrudemopanowaławybuchśmiechu.Chłopaknieżartował,byłniczym

rozdrażnionyszerszeń.

–Sorry,stary!–mruknęłaOliwia.–Numermieszkaniaminiepotrzebny,niebędę

cięodwiedzać.Atakdokładnie,ococichodzi,boniekumam.

–Niechzgadnę–wtrąciłaLilka–ojciecAngelikinazwałciępalantem?Tomoje

słowa,nieOliwii.Iwiedz,żegdybyśzgubiłmojącórkę,obiłabymcitępryszczatą
gębęjaknic.

–Niewaszinteres.
–Gębarzeczywiścienienasza,aledziewczynęzgubiłeśunas,kretynie,więc

konsekwencjeinasdotyczą.Zjeżdżaj,bomdlimnienatwójwidok.

WejścieTwistaprzerwałospór.Filipzdążyłtylkozwściekłościąwalnąćrękąw

stolikimusiałsięwycofać.Dziewczynyspojrzałynasiebie.

–Waligóry8–szepnęłaLilka,ztrudempowstrzymującnapadgłupawki.
–Waligóry8–odpowiedziałaOliwia.
Zapanowałynadsobąwyłączniedlatego,żemisterTwistspojrzałpytająco,anie

chciałytłumaczyćprzedcałąklasą,cojetakrozbawiło.

Nieszczęścia,którelubiąchodzićparami,tegodniaupodobałysobieOliwię.Na

śmierćzapomniałaozadaniachzmatmy,Pitagoraswłaśniejąwyrwałdo
odpowiedzi,zajrzałdozeszytu,nieznalazłnicpozapoleceniemipostawiłpałę.
Wcześniejbyłajużkropkazajakąśmniejsząwpadkę.Oliwianieznosiłamatematyki,
miałazniąprzebojeodczasówgimnazjum,więcteraznamyśl,żezamiastściągania
ilawirowaniaczekająmozolnaharówka,poczułasięzdołowana.Niezaczęłapłakać
tylkodlatego,żepociągnęłarzęsytuszeminiechciałaczarnychsmugnapoliczkach.
Naprzerwie,kiedyklasaprzechodziłazpracownimatematycznejdochemicznej,
przyplątałasięMajka.Minęmiaławspółczującąiodpowiedniądosytuacji.

–Nieumiałaśzrobićtychzadań?–spytała.–Przecieżbyłyproste.

–Proste?–warknęłaMartyna.–Toczemuściągałaśodemnie,zamiastrozwiązać

jewdomu?Dlaciebiewszystkojestproste,jakjużściągniesz.

–Alemnielubisz,prawda?–zaszczebiotałaMajka.
–Nie.Siedzimywjednejławceitojestwszystko,conasłączy–odpowiedziała

zdecydowanymtonemMartyna.

NajwyraźniejteżmiaładosyćMajkiijejściągania.
–Ciekawe,czynamoimmiejscumiałabyśgłowędonauki–westchnęłaMajka.
Wydawałosię,żeladamomentwybuchniepłaczem.Powstrzymałasięjednak.
LilkaodciągnęłaOliwiętak,żeznalazłysiędwakrokiprzedtamtymi.Słyszały

jednakcałąrozmowę,boMartynamówiładośćgłośno.

–Maszwrodzinietakątrudnąsytuację,awięcejzciebiepożytkunadyskotekach

niżwdomu.Janatwoimmiejscu–perorowała–starałabymsięjakośmatkę
wyręczyć,pomócjej,chociaż...Ztakimitipsamitotysiędoniczegonienadajesz!

–Nie,dlaczego?Oczywiście,żepomagam,chociaż...odrobieniawszystkiegow

domujestsłużąca.Przecieżwiesz,żejateżmuszęsięoszczędzać,botabiałaczkajest
prawiepewna.Ostatecznewynikibędąponowymroku,lekarzpowiedział...

TymrazemOliwiaodciągnęłaLilkę.Zwiększyłydystansnatyle,żebyjużnic

więcejniesłyszeć.

Lilkarzuciłatorbęnakrzesłoipobiegładosklepiku.Niechciałojejsięranorobić

kanapekibeztroskoprzeszłanadrożdżówki.Kolejkabyłaspora,więcszansana
dopchaniesiędoladyprzeddzwonkiemraczejniewielka.Odeszłabyzniczym,gdyby
niePaweł.Stałblisko,całkiemdyskretniespytał,cokupić,inawetzrozumiał
odpowiedź.Oddałamupieniądzeiwracalinagóręrazem.Rozmowasięniekleiła.
Lilkapomyślała,żemilczećmożnajedyniezprzyjaciółmi,natomiastzPawłem
powinnapogadaćitowcaleniepoprzyjacielsku.Zastanawiałasię,jakzacząć,bo
trochęniezręczniebyłotakiśćobokibezsłowaopychaćsiędrożdżówkami.
PierwszyzagaiłPaweł.

–Złajesteśnamnie?
–Jeślizaprzeczę,tonieuwierzysz,więcpocopytasz?
–Głupiowyszło–przytaknął.
–Małopowiedziane.Oliwiamaprzezwaskłopoty,boniespodobaliściesięjej

siostrze,sąsiedzipatrząnamniekrzywo,atymówisz:„Głupiowyszło”.

–Tocomampowiedzieć?–spytałzaskoczony.–Jużpoptokach.Byliśmytrochę

wstawieni,rozumieszchyba.

–Niebywamwstawionainierozumiem.
–Sorry!Zapomniałem,zkimrozmawiam.Przecieżtyjesteśgrzeczną

dziewczynką,posłusznącóreczkąmamusi,wzoremcnót–zakpił.

Lilkaprzeskoczyładwaschodkiiodwróciłasięgwałtownie.Wyciągnęłarękę,

żebyzdążyłsięzatrzymaćiniewpadłnanią.Przezułameksekundy,dopókinie
podniósłgłowy,patrzyłazgórynajegofryzuręusztywnionążelem.

–Nieobraziłeśmnie,kretynie!Jestembardzogrzecznaiświetniewychowana,

podobniejakmoiprzyjaciele.Jeślipotym,cosięstało,nieumiesznicsensownego
powiedzieć,tobądźtakmiłyiodpieprzsięraznazawsze.Niechcemisięztobą
gadać.

Odwróciłasięiostatniestopniepokonaławdwususach.

15.

DonaukirosyjskiegonamówiłaLilkęMagusia.Lubiłapowtarzać,żektozna

angielski,maotwartądrogędopołowyświata,aktopoznaangielski,rosyjskii
chiński,tenbędziemiałotwartycałyświat.Lilkanieczułazapałudochińskiego,
uznała,żerosyjskijestłatwiejszy,izaczęłabiegaćdopaniNatalii.Popięciulatach
naukiznałajużjęzyknatyle,żemogłysobiezpaniąNataliączytaćworyginale
MistrzaiMałgorzatęBułhakowairozmawiaćotym,jakdobrolubisięprzeplataćze
złem.Lilkarozsmakowałasięwjęzykuizwielkąprzyjemnościązgłębiałajego
tajniki,bochciała,aniedlatego,żektośwstawiłrosyjskidoprogramu,jakchoćby
biologię,wktórejrozsmakowaćsięniepotrafiła.PaniąNatalięznałaod
niepamiętnychczasów,czyliodkądzaczęłazauważaćinnychludzipozarodzicami.
Nigdyniepróbowałanazywaćjejciocią.Ciotkibyłydwie:EmiliaiLechosława,a
zestawianieznimikobietypięknejiżyczliwejwydawałosięnienamiejscu.Od
wyjazduMagusiLilkajeszczebardziejprzylgnęładoNatalii.

Polekcjisiadałysobiewprzytulnympokoju,odrobinętylkozagraconym

pamiątkami,piłyherbatę,jadłykolacjęirozmawiałyowszystkim,głównieo
perypetiachLilki.WtleśpiewałOkudżawaalboWysocki.Brakowałojedynieszumu
samowara.

PaniNataliaznałaMajkęzopowieściLilkiioceniaładośćsurowo.Znalazłanawet

trafneokreślenie:podwójnypasożyt.Uważałamianowicie,żeMajkażerowałana
swoichrodzinnychkłopotach,bywzbudzićlitość,apotembezskrupułówzaczynała
żerowaćnatych,którzyjejwspółczuli.

–Przykleiłasiędonasjakprzeżutaguma.Niktztriajejnielubi–tłumaczyła

zgnębionaLilka.–Jestgłupiainieodpowiedzialna,aleteż...nieszczęśliwa.Niewiem,
czytakieodtrącaniekogoś,komusypiąsięnagłowęsametragedie,jestwporządku.
ZakilkadnimamurodzinyiniechcęMajkinaimprezie.Myślipani,żejakjejnie
zaproszę,tomożesięzałamać?

–Nieumiałabymprzyjaźnićsięznieodpowiedzialnymczłowiekiemtylko

dlatego,żeonmakłopoty.Ztego,comówisz,wynika,żeMajkaświetniesobieradziz
większymidramataminiżbrakzaproszenianaimprezę.Potym,cozrobiłaOliwii,ja
bymjejniezaprosiła.Oczywiściepowiedziałabymprostowoczy,czemutegonie
robię,żebyuniknąćniedomówień.Niemiejskrupułów.Każdymaprawootaczaćsię
ludźmi,którychlubi.Wpracybywaróżnie,ależycieprywatneorganizujeszsobie
sama.

Lilkazzapałemkiwałagłową.Takierozumowanietrafiałojejdoprzekonania.

Zamilkłaizaczęłasobieukładaćwgłowieto,copowinnapowiedziećMajce.Nie
miałaoporówprzedmówieniemprawdywoczy,podobniezresztąjakjejtrio.
Niekonieczniebrutalnieizgrubejrury,aleprzecieżsposobówbyłowiele.

SkończyłysięballadyOkudżawyipaniNataliazmieniłapłytę.
–Ktotośpiewa?–spytałaLilka.
–IrinaSzoda.Pięknylirycznygłos,idealnydoromansów,prawda?

–Piosenkateżsuperowa,ściskazajaja.
–Czytoznaczy,żedlawasserceniejestjużsiedliskiemuczuć?–spytała

ostrożniepaniNatalia.

–Chybajest–roześmiałasięLilka.–Aleotakichkawałkach,którewywracają

człowiekowiwszystkowśrodku,chłopakimówią,żetościskaczejaj.

–Chłopakimożewiedzą,comówią,jednakdlamnietenszczegółanatomiczny

jestraczejobcy...przynajmniejjakoorganodbiorumuzyki–zawahałasiępani
Natalia.

Lilkaześmiechemrzuciłajejsięnaszyję.Chętnieposłuchałabydłużejtej

lirycznejSzody,leczzrobiłosiępóźnoimusiałabiecdodomu.

–Taksięterazmówi–zapewniła.
PaniNataliakiwnęłagłową.Skorosięmówi...tosięmówiijuż.
Grudzieńbyłczwartymzkoleimiesiącem,którywedługtrianiezabardzo

nadawałsiędonauki.Wewrześniuwiadomo:nowaszkoła,nowewymagania,
wszystkonowe,więczanimsięczłowiekobejrzał,nadszedłpaździernikiostatnie
naprawdęładnednijesieni.LilkaprzeżywaławyjazdMagusi,atriorazemznią.
Listopadwogólesiędoniczegonienadawał.Dnicorazkrótsze,pogodataka,żetylko
wyć,iwszyscybardzosięcieszyli,żejużminął.Grudzieńniósłprzedsmakświąt,
więcnicdziwnego,żechętniejsięmyślałoochoinceiprezentachniżopsalmachi
przypowieściach.NapolskimAldonabardzopiłowała,szłazmateriałemjakburzai
wciążpodnosiłapoprzeczkę.Wykładaładobrze,jasnoiklarownie,aleteżdużo
wymagała,całkiemjakbytrafiłajejsięklasahumanistyczna.Profilspołeczno–
prawnyIezakładałrozszerzonąhistorię,WOS,geografięiangielski,aniepolski,
więcuczniowietrochęsiębuntowali.Aldonabezbłędniewychwytywałaszmery
niezadowoleniawklasieimiałajednątylkoodpowiedź:„Namaturzesamisię
przekonacie,ktomiałrację”.Niestety,nietylkoAldonauważałaswójprzedmiotza
najważniejszy.KomórkaJajowanabiologiiteżuznała,żemusiwtłoczyćuczniomdo
głowyznaczniewięcejwiedzy,niżprzewidzianowprogramie.Podobnegozdaniabył
fizyk,matematyk,Bonżurkaibodajkażdynauczyciel,możezwyjątkiemRybki.

NapoczątkugrudniaRybkaoddałaklasówkizgeografii.Sprawdzianbył

zapowiedzianyjaknależy,ztygodniowymwyprzedzeniem,więcraczejtrudnobyło
spodziewaćsiępogromu.Triouczyłosięwspólnie.Mapy,UkładSłoneczny,ruch
obrotowyZiemitoniebyłytematy,którychniedałosiępojąć.Mikołajwciąż
wynajdywałjakieściekawostki,bochoćodgrażałsię,żeniemyślimarnowaćczasu
nawyręczanieRybki,jednaknamaturzechciałzdawaćgeografię.Przygotowalisię
całkiemsolidnie,kiedywięcRybkawkroczyładoklasyzminąbardzo
niezadowoloną,trioniebrałotejminydosiebie.

–Połowazwaspowinnazapomniećomaturze–powiedziałaRybka.–Choćby

człowieksobieżyływypruł,zawszeznajdziesięktoś,ktotegoniedoceni.Maciecałą
wiedzępodanąnatalerzuico?Anoto,żeponadpołowazainkasowałapały.Możeto
wasczegośnauczy.

Trionadalsiedziałospokojnie,boprzecieżdoceniło,anawetwięcej,wzbogaciło

wiedzęzeszytowąiprzekazałojąwłasnymisłowami.

Rybkamiałakartkiułożonestarannie,wedługalfabetu.Wyczytywałaocenęi

wstawiałastopieńdodziennika.

–Arenttrzymniej,Cypispała...Grantpała...
WtymmomencieOliwiaiMikołajmoglipożegnaćsięzdobrymiocenami.Uczyli

sięrazem.Lilkaniebyłatępakiem,którynierozumie,coczyta,bądźnieumieprzelać
wiedzynapapier.Jejpałaźlewróżyławszystkim.

ZanimRybkawzięłasiędodyktowaniakolejnejlekcjiwpigułce,Mikołajpodszedł

dostolikaipoprosiłoswojąpracę.Chciałjątylkozobaczyć.

–Podlaski?–upewniłasięRybka.–Aproszę,proszę.
Odszukałakartkę,podniosłajądogóry,żebyklasarównieżobejrzaławielki

czerwonyiks,któryprzekreślałcaływysiłekMikołaja.

–Chciałbymzobaczyć,conapisałemźle–upierałsięMikołaj.
–Wszystkoźle–powiedziałazdecydowanieRybkaiodłożyłakartkęnainne.
WstałPrymusik.Niecedziłsłów,nierobiłłaski,żesięodzywa,przeciwnie,

zdecydowaniepoparłMikołaja.Samteżchciałobejrzećswojąpracę,boniewierzył
własnymuszom,żedostałpałę.

–Drugiartystasięznalazł–powiedziałaRybka.–Lubicie,chłopaki,tańczyć?
–Abeztańczenianiemożenampanisorkapokazaćnaszychprac?–spytał

Mikołaj.

–Jaci,Podlaski,niekażętańczyć,jacichcęwytłumaczyć,żewyobaj,ijeszcze

połowaklasyzachowujeciesięjakpoczątkującytancerze.Niemaciepojęciao
podstawowymkrokuaniomuzyce,ajużpróbujecietańczyćsalsefię.

TłumionechichotyzmusiłyRybkędospojrzenianaklasę.
–Notak–powtórzyła.–Żebytańczyć,trzebaznaćkrok.
–Salsefianiemakroku,makorzeń–odezwałsięktoś.
Rybkamachnęłaobojętnieręką.
–Możesięprzejęzyczyłam,niechwambędzie,żetango.
Triowracałozeszkoływpodłychnastrojach.Każdaporażkaboli,nawet

zasłużona,aleniezasłużonadoskwierastokroćbardziej.Złościlisię,żeRybkachce
ichzmienićwpospolitychkujonów,którzyucząsięnapamięćodtąddotądiani
linijkiwięcej.Owszem,pałydostaliteżci,którzynalekcjachnienotowalidośćpilnie
ipotemniemielizczegościągnąć,alenieonichwtejchwilichodziło.Majka,wciąż
nieświadoma,żechcąjąspławić,szłaobokmocnoznudzona.

–Skończcieztymświrowaniem–powiedziała.–Samijesteściesobiewinni,że

niewyciągacieprostychwnioskówzprostychsytuacji.Jaodrazuwiedziałam,żena
klasówcebędziejakprzyodpytywaniu:słowowsłowo.Ściągnęłamzzeszytu,
dostałamczwórkęipokrzyku.

–Domaturytrochęsiętychzeszytówuzbiera.Będzieszmusiałataczkęwynająć–

zauważyłzłośliwieMikołaj.

–Animyślęzdawaćgeografię!–wykrzyknęłaMajka.
–Tosięzamknij!
–Ajeszczelepiejzrobisz,jeśliodwróciszsięteraznapięcieipójdzieszprostodo

domu–poradziłaOliwia.–Możeakuratjesteśpotrzebnamamie.

–Nocoty?Pielęgniarkasiedziprzymamie–wyjaśniłaMajkaianimyślała

zawracać.

16.

Pitagorasszykowałsprawdzianzmatmy,misterTwisttestgramatycznyz

angielskiego,ahistorykpowtórkęmateriałuztrzechmiesięcy.Jakbytegobyłomało,
uaktywniłasięteżKomórkaJajowaizlekcjinalekcjęzapowiedziałakartkówkę.
Natychmiastposypałysięprotesty.Nieprzeciwkartkówce,bonatoniktniemiał
wpływu,aleprzeciwkołamaniukodeksuucznia.Krzyczeli,żeobowiązuje
tygodniowewyprzedzenie,żezawalenisąinnymipowtórkamiinabiologiębrakuje
jużczasu.

–Kodeksucznia?–zdziwiłasięKomórkaJajowa.–Tygodniowewyprzedzenie?

Jeślijesteścietacypraworządni,tojasiędowaswezmętak,jakpowinnam.Proszę
bardzo,kartkówkazatydzień,alezcałegomateriałuinieliczcienaulgowepytania.

Gwar,jaknaglesiępodniósł,takiucichł.Wklasieoprofiluspołeczno–prawnym

niebyłozbytwieluamatorówbiologii.

Grudzieńzapowiadałsięjakopasmoszkolnychudręk.Lilkajużdośćdawno

zauważyła,żelepiejjejsięuczyło,kiedyMagusiabyławdomu.Wcaleniechodziłoo
to,żemamasnułasięzaniąkrokwkrok,poganiałaczyprzypominałaoodrabianiu
lekcji.Magusiasiedziaławgabinecienadtłumaczeniami,Lilkawswoimpokojunad
podręcznikiemiobiepracowały.Lilcenawetdogłowynieprzyszło,żemogłaby
stanąćwoknieigapićsięwciemnośćalbousiąśćnadszklankąherbatyirozmyślać
niewiadomooczym.Ostatniowtakiwłaśniesposóbmarnowałasporoczasuinie
umiaławziąćsięwgarść.WspomniałaotymMagusiwczasiejednejzrozmówi
usłyszała,żetotypowyobjawbrakudrugiegoczłowieka,któregoobecność
mobilizujedodziałania.Cokolwiektoznaczyło,Lilcecorazbardziejbrakowało
Magusi.Czaswcalenieleczyłtęsknoty.Aprzecieżniebyłasamotna,miałaMikołajai
Oliwię,którzypoświęcalijejdużoczasu,atakżeinnychludziwokół.

JeślidzwoniłapaniNataliaimówiła:„Przechodzęobok,czymogęwpaśćna

chwilę”,toLilka,choćbynawetryłanosemwpodręcznikubiologii,odpowiadała,że
niemasprawy,żezradościązafundujesobieintelektualnypłodozmianiprzeskoczy
nainnytokmyślenia.Wiadomobyło,żeNataliaposiedzipiętnaścieminut,wypije
herbatęalbonieipobiegniedoswoichzajęć.JeżeliwpadałaciociaJola,teżstanowiło
tomiłąodmianę.Zwyklezaglądaławdrodzezpracy,przynosiłazakupy,
porozmawiałapięćminutipędziładodomuusługiwaćwujkowiAnatolowi.Znacznie
gorzejbyłozwizytamiciotkiEmilki.Zaczynałaodlustracjimieszkaniai–trzeba
powiedzieć–żelotnabrygadaniezrobiłabytegolepiej.Zajrzaławkażdykąt,
poczynającodłazienki,nasypialnirodzicówkończąc.Niemiałasiędoczego
przyczepić,bopaniMalinowskadbałaoporządek,więcrobiłaaferęzbałaganuna
biurkuLilki.Nawet,ozgrozo,próbowałaczasemcośtamposwojemupoukładać.
Wystarczyłojednakspytać:„Ciociu,czyprzypadkiemnieleciteraztwójulubiony
serial?”(wiadomo,żezawszejakiśleciał),ciotkanatychmiasttruchtaładosalonu,
ustawiałagłośnośćtak,żebębenkipękały,alemożnabyłoodetchnąć.Lilkanie
oglądałaseriali,natomiastmyślałaonichzogromnąwdzięcznością.Tyledobrego,

żeEmilkaniewpadałazbytczęsto,aLechosławawcale.OdkądLilkapokrzyżowała
ciotceplanynapoprawęwarunkówmieszkaniowychcórkiizięcia,Lechosława
manifestowałacałkowitąobojętność.SkończyłazkontrolnymitelefonamiiLilka
wprostniemogłauwierzyćwswojeszczęście.Samateżniedzwoniła,bojejsięnie
chciało,pozatymbyłazapracowana.Najakiśczaszrezygnowałanawetztreningów
tenisastołowego,bozczegośmusiała,żebypodołaćlekcjom,powtórkomijeszcze
niezaniedbaćzobowiązańtowarzyskich.Atuzbliżałsiędzieńurodzinitrzebabyło
urządzićimprezędlaprzyjaciół.

NieocenionapaniMalinowskazaproponowaławsparcie.Chciałaprzygotować

cośnaciepło,atakżepomócwtrakcie,czylipodgrzać,podać,pomyć.Niebyłto
najszczęśliwszypomysłiLilkawjednejsekundziepodjęładecyzję,żenakarmigości
zamówionąpizzą,anapoipiwem.Oczywiścietymrazempizzaniemiałabyć
składkowa,podobniezresztąjakpiwo.Natylejużznałaupodobaniaprzyjaciół,że
zakupymogłarobićwciemno.Drobnykłopotbyłznowymikolegami,więc
najnormalniejwświeciepostanowiłaichspytać,colubią.Opróczstałejekipy
zaprosiłaMartynęiSzymonaznowejklasy.Obydwojedziałaliwsamorządziei
poznałaichodrobinębliżejdziękiMikołajowi.Wydawalisięcałkiemfajni.

Dzieńurodzinwypadałwniedzielędziewiątego,aimprezabyłaprzewidzianana

następnąsobotę,piętnastego.WcześniejsięniedałozewzględunaOliwięijej
szlaban.LilkacoprawdawybrałasięzMikołajemdorodzicówOliwii,pogadali,
wypiliherbatę,możliwe,żetrochęstaruszkówuspokoili,nienatylejednak,by
szlabanzostałcofnięty.Skorowięcniedałosiępokonaćprzeciwnościlosu,trzebaje
byłoprzeczekać.

Wszkole,naprzerwiemiędzylekcjamipolskiego,kiedyniemusielizmieniaćsalii

wędrowaćpokorytarzach,samorządzwołałzebranieklasowe.Mikołajwyciągnął
wnioskizandrzejkowejwpadkiizacząłodsondażu.

–Sprawapierwsza–powiedział–ktojestzaklasowąWigilią,rękadogóry.
–Zbaletem?–upewniłsięSebastian.
–Atencoznowuzjadł?–zdziwiłasięgłośnoMartyna.–Głosujcie.Jeżeli

większośćbędziezanaszympomysłem,pogadamyoorganizacji.Napewnonie
będzietodyskoteka.

–Toco,usiądziemyibędziemysięgapićnasiebie?–zdziwiłsięFilip.
Mikołajudawał,żewogóleniewkurzajągoteidiotycznepytania,iświetnienad

sobąpanował.

–Słuchajcie,cotojestWigilia,wiekażdyczłowiekmądrzejszyodSebastianai

Filipa,awięcmamnadzieję,żewiększośćzwas.Pytamjeszczeraz:ktojestza–
powiedziałspokojnie.

–Uważaj,comówisz!–warknąłSebastian.Podniosłosiękilkarąk,Martynaje

przeliczyłaipomysłupadł.

–Sprawadruga–kontynuowałMikołaj–ktojestzawymianąupominków

gwiazdkowych?Zanimbędziemygłosować,wyjaśniam:ciągniemylosy,
obdarowujemytego,kogowyciągniemy.PrezentysąodŚwiętegoMikołaja...

–Odciebie?–spytałaktóraśzdziewczyn.
–Wyglądamnaświętego?–zdziwiłsięszczerzeMikołaj.–Powtarzam:prezenty

sąanonimowe,kwotadoustalenia.Samorządproponujedziesięć,górapiętnaście

złotych.

–E,nocowy?–wyskoczyłaMajka.–Cosiękupizapiętnaściezłotych?
–Prezerwatywychoćby–rzuciłjeden.Niektórzychichotali,niektórzypsykalii

przezchwilęniedałosięichuspokoić.Mikołajmusiałpodnieśćgłosodwatony.

–Naszymzdaniemwystarczy.Niechodzioto,żebywpędzaćsięwkoszty,ale

pokombinować,wymyślićcośdowcipnegoiwlepszymguścieniż...prezerwatywy.

–Nieużywasz?–zdziwiłsiętensamdżoker.Pytaniepozostałobezodpowiedzi.

Mikołajniedałsięzbićztropu.

–Jestjeszczejednasprawa.MusimysięzłożyćpozłotówcenaprezentdlaAldony.

Niezręczniebyłobykazaćjejlosować.MikołajMikołajem,prezentbędzieodnas
wszystkichwtejsamejceniecoinne.Zaresztędokupisięładneopakowanie.Teraz
głosujemy.Losysąjużprzygotowaneialbojewykorzystamy,albowyrzucimy.

Lasrąkwgórzeupewniłsamorząd,żenawetwtakniewydarzonejklasiejakIeod

czasudoczasumożnacośzrobićwspólnie.

Lilka,ledwierozprostowałaswojąkarteczkę,wpadławprzygnębienie.Nie

zdążyłasięzałamaćtylkodlatego,żeAldonaweszładoklasy.

–JamamPrzemka,aty?–szepnęłaOliwia,zerkającciekawienazaciśniętąrękę

Lilki.

–Ajamampecha–odszepnęłaLilka.Otworzyłapięść.
–Prymusik?Alejajo!
IchchichotynieuszłyuwagiAldony.
–Cotojestpsalm?–spytała,patrzącnarozbawionąpierwsząławkę.
LilkabłyskawicznieprzeszłaodPrymusikadoBiblii.Wstałajaknasprężynie.
–Jesttohebrajskapieśńpoetyckaotreścireligijnej,rodzajśpiewnejmodlitwy.

Zbórstupięćdziesięciupsalmów...

–Dziękuję,siadaj.Ajużmyślałam,żemyliszpsalmzeskeczem.
Aldonabyłabychora,gdybynieprzygadałauczniowizłapanemunanieuwadze,

nawetjeśliwporęzaskoczyłiodpowiedziałtrafnie.

Majkakilkarazy,nibymimochodem,wspominałaourodzinachLilki.Niepytała

wprost,kiedybędą,boznałapierwotnyterminiszykowałasięnasobotę,ósmego
grudnia.Nawetjejdogłowynieprzyszło,żemogłabyniezostaćzaproszona.Ale
nadszedłpiątek,triorozmawiałoowszystkim,tylkonieoimprezie,więczagadnęła
sama,żebysięupewnićcodopory.

–JutroszalejemyuLilki,tak?Októrejzbiórka?
–Szalejemy?–zdziwiłasięOliwia.–Nicotymniewiem.Zresztąmamszlaban,i

toprzeztwojewygłupy,więcjeśliposzaleję,tozMiśkąnadobranocce.

–Przezmojewygłupy?–zdziwiłasięszczerzeMajka.–Wypiłamtylkotrzypiwa,

jakmogłamsięwygłupiać?

–Niemamjutrourodzin–zaprzeczyłastanowczoLilka.
–Nowiem,sądziesiątego,wponiedziałek,alemówiliśmyprzecież,żeimpreza

będzie...

–Nictakiegoniemówiliśmy.Zdawałocisię,borośniesz–wtrąciłMikołaj.–

Terazdaruj,musimyzałatwićcośbardzoważnego.

–Przecieżmogęiśćzwami.
–Nieznałaśzmarłego,niemusisziśćnajegopogrzeb–wyjaśniładobrotliwie

Lilka.

–Czyjtopogrzeb?
–PanaAntoniusza–powiedziałMikołajzcałąpowagą.
ZostawilizaskoczonąMajkęnaśrodkuulicyidopierozarogiemdaliupust

wesołości.

–Tobyłdobrymoment,żebymjejwygarnęła,cooniejmyślę–stwierdziłaLilka,

kiedyjużtrochęspoważnieli.–Chybastchórzyłam.Cosobieprzypomnęjejmatkęz
rurkąwkrtaniizawałojca,tościskamniezagardłoinieumiemsklecić
przyzwoitegozdania.OdrazuwidzęMagusię,tatęimyślę,żegdybymniedotknęło
takienieszczęście,tochybabymzwariowała.NaszczęścieMagusiamówi,żeztatą
corazlepiej,jużnawetonodzyskałnadziejęnawyleczenie.AletaMajka...

–Dobra,niemajejcowychowywać–machnąłrękąMikołaj.–NiechjąPan

zachowawzdrowiu,bylezdalaodnas.Wieciezczegotencytat?

–Człowieku,Skrzypkanadachumamobcykanego,zagramcikażdąpiosenkę–

roześmiałasięOliwia.–Majkapodzisiejszymchybanamodpuści.

Lilkaniebyłatakapewna,czyMajkaodpuści,więcsobotniepopołudnieiwieczór

przesiedziałauOliwii.Trochęsięuczyły,potemposłuchałyamerykańskiegopopu,
przyktórymświetniesięgadało,zwłaszczaosercowychdolegliwościach.Niestety,
ostatnioanijedna,anidruganiemiałaoboksiebiemęskiegoramienia,naktórym
mogłabysięwesprzeć.NawettelefonicznywielbicielLilki,specodlirycznychSMS–
ów,zamilkłnadobre.

–Niktnasniekocha,niktnasnielubi–westchnęłaOliwia.
–No!–przytaknęłaLilka.
Byłtostałytekst,którycojakiśczaslubiłysobieprzypomnieć.
WponiedziałekranoLilkędotknęłaamnezja.Trochęzaspała,wbieguwzięła

prysznic,ośniadaniuniemiałajużczasupomyślećipopędziłanadół.Dopierokiedy
Mikołajzłapałjąwpółipodniósł,przypomniałasobie,żejestjużbardzostarailada
momentgrozijejemerytura.Uściskalijąnaulicy,coniebudziłoniczyjego
zdziwienia.Ulicewidziałyjużróżneuściskiizdążyłydonichprzywyknąć.

Lilkawbiegładoklasypierwszaistanęłajakwryta.Stolatodśpiewanena

kilkanaściegłosówtobyłonicwporównaniuzrozradowanąMajką.Ludzierzucilisię
zżyczeniami.„Wszystkiegonajlepszego,wszystkiegonajlepszego...”mówilijedenpo
drugim.PoczułasięjakMałgorzatanadiabelskimbaluuWolanda,tyleżeMałgorzaty
niktniecałował,aLilkęwszyscy.Awłaściwieniewszyscy.Pawełpodszedłdoniejna
samymkońcu.

–Przepraszamzato...nowieszichciałbym,żebyśprzestałasięjużgniewać.
Niepowiedział„Żebyśsobiedarowałafocha”,nieużyłanijednegowytrychaze

znakiemq,zachowałsięcałkiemjaknie–Paweł.

–Maszrację,stary–uśmiechnęłasię–szkodażycianafochy.
WszedłmisterTwistiwszyscyrozbieglisięnaswojemiejsca.
Ledwiepoangielskimprzeszlidogabinetuhistorycznego,Majkazaczęłaszaleć.
–Tosąpierwszetakiefajoweurodzinywklasie!–darłasię.–Pierwszewspólne

stolat.Trzebatouczcić,Lilka,słyszysz?

ChoćbyLilkabyłagłuchajakciotkaEmilia,musiałabyusłyszećtenjazgot.

Pomyślała,żeprzerobienieMajkinakarmędlakotówbyłobyzamałąkarą.

Należałobyjeszczedopilnować,żebykocuryzżarływszystkodoostatniego
okruszka.AMajkanieodpuszczała.

–Lilka,mieszkaszsama,chatawolna,nierozumiem,czegosięboisz?Jakci

szkodakasy,możemyzrobićzrzutę.

Tegojużbyłozawiele.Lilkaniechwaliłasięwolnąchatąiwcaleniechciała,żeby

tawiadomośćobiegłacałąklasę.Wiedziałaekipa,tooczywiste,aleekipyniemiała
powodówsiębać,natomiastludzizklasynieznała.Wypadałojednakcoś
powiedzieć,bopomysłnadarmowąimprezęspotkałsięzentuzjazmem.

–Dziękujęzażyczenia,byliściebardzomili,jednak,sorry,niezaproszęwas,bo

mamdośćskomplikowanąsytuacjęrodzinnąi,prawdęmówiąc,niemamgłowydo
imprez.Możeinnymrazem.

–Iczegotysięboisz?–powtórzyłaMajka.
Lilkacałkiembezwiedniezacisnęładłoniewpięści.Podeszłatrzykroki,żebynie

krzyczećinierobićsensacjiwklasie.

–Ciebie–powiedziałazimno.–Myślałam,żetakieidiotkiistniejątylkowbajkach

dlaniegrzecznychdzieci.Niestety,zmieniłamzdanie.

Odwróciłasięiwyszłazklasy.
–Pogięłocię?!–Majkęnajwyraźniejzawiódłinstynktsamozachowawczy,nie

dostrzegłazmrużonychzezłościoczuLilkianizaciśniętychszczęk.Wyskoczyłaz
ławkiipogoniłanakorytarz.

ZanimMikołajzOliwiązdążylizaniąwybiec,Majkatrzymałasięzanosiztrudem

łapałapowietrze.OliwiachwyciłaMajkę,MikołajLilkę.

Jednastałabladailekkozszokowana,drugapokazała,jakwyglądahisteriaw

najczystszymwydaniu.Spazmy,łkanie,krzyk–wszystkotoodegrałaznakomicieina
tyległośno,żesąsiednieklasyteżmogłysobieposłuchać.Dzwonekcoprawda
ogłosiłjużpocząteklekcji,leczktobysięprzejmowałdzwonkiem,jeślinakorytarzu
działysiętakieciekawerzeczy.

OliwiakonieczniechciałazaprowadzićMajkędopielęgniarki.Szarpałasięznią

przezchwilę,wreszciezłapałazaramięibezzbędnychceregielipociągnęłazasobą.
Odlattrenowałatenisstołowy,więcmiaładośćsiły.

MikołajobjąłLilkę,jakbypróbowałosłonićjąodkłopotów,któreitakbyły

nieuniknione.TużoboknichwyrósłPaweł.

–Chodź,Lilka,musimyuprzedzićAldonę–powiedziałMikołaj.
–Dajmispokój–mruknęła.
–Onmarację–wtrąciłPaweł.–Majkatohisteryczka,zanimsięobejrzysz,zrobi

aferęnacałąszkołę.

ZdwojgazłegowolałajużiśćzMikołajem,niżsłuchaćPawłaipatrzećna

zaciekawionetwarzeludzizklasy.Nakońcukorytarzapojawiłsięprofesor
Bezikowski,zwanyBezikiem.MikołajcośmuwytłumaczyłipociągnąłLilkęzasobą.
Przejąłinicjatywę,aonapoddałasiębiernie.Szczęścieimsprzyjało.Aldonamiała
okienko,siedziaławpokojunauczycielskimipoprawiałakartkówki.Terazjużnie
Mikołajmiałmówić,tylkoLilka.

–Panisorko,uderzyłamkoleżankę–powiedziałazwyczajnieibezwykrętów,bo

nicinnegonieprzyszłojejdogłowy.

–Niechcący?–upewniłasięAldona.

–Itak,inie.Chciałamjąodepchnąćiuderzyłamwtwarz–przyznałaLilka.–

Przykromi,takajestprawda.

Wychowawczynipatrzyłazniedowierzaniem.
–Czytywiesz,żebędęmusiałaobniżyćciocenęzesprawowania?Najpierw

awanturazprofesoremKowalskim,terazchuligańskiwybryk,cojeszczewymyślisz?
Ćpasz?

BezzbędnychceregielizajrzałaLilcewoczyiwidaćniewyczytaławnichnic

ciekawegopozarezygnacją,botrochęsięuspokoiła.

–Kogouderzyłaśidlaczego,opowiadaj!–poleciła.
Lilkaoblizałasuchymjęzykiemsuchewargiipoczuła,żewgłowiemapusty

balonik.Najlepiejbyłobyzacząćodpoczątku,odimprezyuOliwii,alewtedy
musiałabywsypaćPawłairesztę.Tegoakuratniechciała.Immniejszaafera,tym
lepiejbyłodlawszystkich.

–Majkawie–zaczęłaniepewnymgłosem–żewtejchwilimieszkamsama.
–Icoztego?–spytałaAldona.Rzeczywiście,ztegonicjeszczeniewynikało.
Musiałabrnąćdalej.
–Jategonierozgłaszam,niechcę,żebyktośpozamoimiprzyjaciółmiwiedział...
–Oczymwiedział?Żemaszchatędodyspozycji?–upewniłasięAldona.W

rozmowachzuczniamilubiłaczasemposłużyćsięichjęzykiem.

–Nowłaśnie!AMajkapróbujezmienićmojemieszkaniewdyskotekę.Zaprasza

ludzibezmojejwiedzy...

–Nachodzącię?Przeszkadzają?
–Nie...Toznaczyrazurządzilikociąmuzykę...Niewiemkto,boniebyłomniew

domu.

–Izatękociąmuzykędałaśjejwnos?
–Tak...Toznaczynie.DzisiajsąmojeurodzinyiMajkachcejewyprawićumnie

dlacałejklasy.

–Niewystarczyłowytłumaczyć,żesobietegonieżyczysz?
–Onajużzaprosiłacałąklasę...
Lilkaniemiałanicwięcejdododania.WyręczyłjąMikołaj.
–Majceniemożnaniczegowytłumaczyć.Dlaniejliczysiętylkoto,czegoona

chce.

–Wybrykchuligańskipozostajewybrykiemchuligańskimbezwzględunato,z

jakichpobudekzostałpopełniony–powiedziałaostroAldona.–Naprzerwie
przyjdźcieobiedopracownipolonistycznej.Zapoważnasprawa,żebyudawać,żenic
sięniestało.AcozMajką?

–Oliwiazaprowadziłajądopielęgniarki–wyjaśniłMikołaj.
–Dolegajejcoś?Marozbitynos?
–Nie,ale...krzyczałagłośniej,niżtobyłowarte.
–Skądmożeszwiedzieć?Nietyoberwałeś–ucięłaostroAldona.–Wracajciedo

klasyicieszciesię,żeniejesteściewmojejskórze.

–Panisorko,jatorozumiem,właśniedlatego,żetakasytuacjawdomu,żematka

zrurką,żeojciec...zawał,myśmytolerowalijejwszystkiewyskoki,żebynie
odtrącać...–mówiłaLilkaijednocześnieczuła,żenawetFiliptłumaczyłbyjaśniej.

Aldonapatrzyłananiązezmarszczonymczołem.

–Tynapewnonicniebierzesz?–spytała.
–Nie!–powiedziałaLilkazdecydowanie.Kiedyjużbyliprzydrzwiach,padło

jeszczejednopytanie.

–Ktosiętobąopiekujeteraz,kiedymamyniema?
–Wujekzciocią,przyjaciółkamamy,naszagosposiaioni–wskazałagłowąna

kolegę–toznaczyMikołaj,Oliwiaidodatkowoichrodzice.

–Silnagrupa–mruknęłaAldona.–No,zmiatajcie!
Szliwmilczeniupustymkorytarzem.Lilkaczuła,żepołowajejzdenerwowania

zostaławpokojunauczycielskim.Tylkopołowa,boawanturadopierosięrozkręcała.

–Mocnojejprzywaliłaś?–spytałMikołaj.
–Niestety,nie.Naprawdępróbowałamjątylkoodepchnąć.Nicjejniezrobiłam,

bozdążyłasięuchylić...Alerękananosiewylądowała.

–Najpierwjąszczypiesz,potemwalisz,gotowacięoskarżyć,żenastajesznajej

życie.Zatoidziesięsiedzieć.

Pokiwałagłową,jednakniemiałanastrojudożartów.
Kiedyweszlidoklasy,Majkajużtambyła.Głowęzłożyłanaławcejakktośchory

lubpłaczący.LilkaspojrzałanaOliwię,OliwianaLilkę,alepogadaćsięniedało.Bezik
nietolerowałszeptówwczasielekcji.Zresztąmówiłciekawieizwerwą,dobrzesię
gosłuchało.

WdzieciństwieLilkamiałacharakterek,którytylkodziękimądrościrodzicówz

czasemzmieniłsięwcharakter.Byładzieckiemenergicznym,bardzointeligentnym,
aleteżwyjątkowosamodzielnym.Jużwpiaskownicynauczyłasiębronićswojej
nietykalności,arobiącto,bezwiększychskrupułównaruszałanietykalnośćinnych
dzieci.Niereagowałapodziewczęcemu,nieskarżyła,niepłakała,tylkozałatwiała
porachunkijakniełopatką,toręką.Naplustrzebabyłojejoddać,żenigdynie
atakowałapierwsza.Niekierowałasięagresją,jedyniebiblijnąmądrością„ząbza
ząb”,chociażBibliijeszczewtedynieznała.Ostatniwybryk,przesadnienagłośniony
przezówczesnąwychowawczynię,miałmiejscewdrugiejklasiepodstawówkii
wiązałsięzzębemOliwii,najlepszejprzyjaciółki.Tenząbruszałsię,przeszkadzał,
więcjedenzkolegów,podpretekstemobejrzenia,złapałgopalcamiiwyrwał.
PrzestraszonaOliwiarozpłakałasię,aLilka,niewielemyśląc,dopadłaśmiałkaiw
efekciebijatykiteżpozbawiłagomleczaka.Chłopakwyplułząbnarękęiodechciało
musięśmiechów.ByłowięcjakwBiblii,tyleżewmieszałasięwychowawczyni,
któraniedość,żebyłanowainieznałajeszczedzieci,to–nanieszczęścieLilki–
widziałasamąkońcówkęawantury.Dopadładonich,utuliławystraszonegoMikołaja
icałąniechęćskupiłanaLilce.Powtarzaławkółko:„Jakmogłaśgouderzyć?”oraz
„Niewiesz,żeniewolnonikogobić?”.Lilkawiedziała,żeniewolno,leczmusiałasię
jakośbronić.„Właśnie,żewolno!Mnierodzicebijącodziennie”,powiedziała,bo
takiewytłumaczeniewydawałosięnajbardziejprzekonująceizarazemzabawne.
Magusianiepodzielałajejrozbawienia,kiedyzmuszonabyłaprzekonywać
nauczycielkę,paniąpedagogorazdyrektorkęszkoły,żepreferujeinnemetody
wychowawczeniżkaracielesna,którejniestosujezprzekonania.

OdtamtegoczasuLilkaniepodniosłarękinanikogoiprzeszłanabardziej

cywilizowaneformyzałatwianiaporachunków.Złamałasiędopierowdniuswoich
szesnastychurodzin.

NibysłuchaławykładuBezika,alemyślamibyłagdzieindziej.Próbowała

wzbudzićwsobieskruchęiniemogła.Zatopoczułaprawdziwystrach,taki
przypisanyjedyniedosprawpoważnych.Lilkaznałakilkarodzajówstrachu.
NajwiększydotyczyłMagusiitaty:lękprzedchorobąlubinnymnieszczęściem,które
mogłozburzyćżycierodzinne.Jakbardzobyłparaliżujący,przekonałasięwczasie
chorobyojca.Osiebiesięniebała.Młoda,zdrowa,niezakładała,żemożejejsięstać
cośbardzozłego.Aodsprawdrobniejszychbyłyinnestrachy:takiprzedklasówką,
doktórejniezdążyłasięprzygotować,lubprzedprzyznaniemsiędowiny,kiedycoś
przeskrobała.Słyszączustwychowawczyniokreślenie„wybrykchuligański”,zaczęła
siępoważnieobawiać,żemogąjąwyrzucićzeszkoły,awtedycałkowiciezawiedzie
Magusięiojca.Noiwcześniejmusiałaowszystkimpowiedziećwujkowi.

MikołajwziąłnasiebiedoprowadzenieMajkidopracownipolonistycznej.

Wisiałamunaramieniuisłaniałasięnanogach,jakktośbardzoosłabiony.Oliwia
szłazLilką.

–Nawetniemiałampojęcia,żeistniejątakiecholernehisteryczki–mówiłaze

złością.–Pocieszsię,pielęgniarkateżjejdaławpysk.Lekkocoprawda,tyletylko,
żebyprzestaławyć,azaczęłakontaktować.Zmiejscaoprzytomniała.Nawet
siniaczkaniema,nawetkropelkakrwisięniepokazała,nic,kompletnienic.
Pielęgniarcepowiedziała,żezostałapobitaprzezkoleżankę.Bezikowiteż.Szykuje
sięaferanapółszkołyalboinacałą.

ZwielkiegowspółczuciaOliwiapocałowałaLilkęwpoliczek,poczymwepchnęła

przyjaciółkędopracowni.ObojezMikołajemtrzymaliwartępoddrzwiami.

Aldonanawidokuczennicwestchnęłaciężko.Nielubiłaafer.Bezsympatii

popatrzyłanaLilkę,bladą,alespokojną,potemwbiławzrokwMajkę,która
wyglądałatak,jakbyladamomentmiałazemdleć.

–Jaksięczujesz?–spytała.
Majkachlipnęłabezradniejakmałedziecko.
–Mamstrasznezawrotygłowyiokropniebolimnietutaj.–Dotknęłapalcem

okolicnosa.–Panipielęgniarkauważa,żetomożebyćzłamanieprzegrodynosowej
alboiwstrząsmózgu.

–Nieprzesadzasz?–zdziwiłasięAldona.–Mniepowiedziała,żenieznalazłanic

niepokojącego.Noscały,głowateż.

–Możliwe,żesięprzesłyszałam–szepnęłaMajka.–Byłamwszoku.
–Nodobrze,szok,mamnadzieję,minął,terazopowiedzosamymwydarzeniu.

Muszęwiedzieć,jakprzedstawićsprawędyrekcjiiwaszymrodzicom.

–Rodzicom?–zdziwiłasięMajka.
Jejgłosniebrzmiałjużtakomdlewającojakdwieminutywcześniej.Możnabyło

nawetodnieśćwrażenie,żetogłoscałkiemrześki.

–Oczywiście!Czymyślisz,żezatajętakpoważnąsprawę,jakpobiciewszkole?A

jeślisięokaże,żerzeczywiściemaszwstrząśnieniemózgu,toktobędzie
odpowiadał,ja?Jutrozgłaszaciesięzrodzicami...toznaczywprzypadkuLilkiniech
będzieopiekun.

Lilkaztrudemprzełknęłaślinę.To,czegosięnajbardziejbała,stałosię

nieuchronne:rozmowazwujkiem,odebraniepapierówzeszkoły,adalej...Niemiała
pojęcia,codalej.Aldonaniepatrzyłananią,tylkonaMajkę.Surowo,uważnie,ze

zmarszczonymczołem.

–Pytałam,jakdoszłodotejgorszącejawantury?
–Właściwieto–zawahałasięMajka–samaniewiem,czytomożnanazwać

awanturą,panisorko.Lilkapowiedziałamicośprzykregowklasieiwyszła.
Wybiegłamzaniąnakorytarz,żebywyjaśnić,i...ionamnieodepchnęła.

–Odepchnęłaczyuderzyła?Niewidziszróżnicy?
–Wtedybyłamwszoku.Teraz,kiedyochłonęłam,uważam,żetobyłobardziej

odepchnięcieniżuderzenie.Takiebolesneodepchnięcie.

–Toskądtahisteria?
–Mówięprzecież,żebyłamwszoku.Jajestembardzowrażliwa...Ja...Teraz,jak

takchłodnomyślę,tonawetgłowamnieniebolianinos.

Dlapewnościobmacałasobiecałątwarz,aAldonaniemogłaoczuoderwaćod

zielonychtipsówwkształciełopatek.

–Cobyłoprzyczynąsprzeczki?
–Taksobiemyślę,żemojejwinyteżtrochębyło...bowdobrejwierze,zdobrego

serca...ogłosiłamwklasieurodzinyLilkiinamawiałamją,żebypostawiła...to
znaczy,cojamówię,żebyrazemzrobićprzyjęcie.

–Tyiona?
–Nonie,całaklasa,żebyśmysięlepiejpoznali.
–Gdziemiałobyćtoprzyjęcie?
–Niewiem...TojużzależałobyodLilki.
–Uniejwmieszkaniu?
–No,może...Ale,panisorko,jajużniemamżaludoLilki.Możerzeczywiście

przesadziłam.Onateżprzesadziła,itojakbysięwyrównuje.

–Napiszeszminajutrotakieoświadczenie,żeniebyłopobiciainiemasz

pretensji?

–Pewnie,żetak–zadeklarowałaMajkaswoimjaknajbardziejnormalnym

głosem.

AldonakazałaMajcewracaćdoklasy,aLilcezostać.

17.

Nadprzyjęciemurodzinowymzawisłojakieśfatum.NajpierwbyłszlabanOliwii,

awsobotęprzedpołudniemLilkadostałaSMSodMikołaja:„Mamaresztdomowy.
Nieprzyjdęwieczorem.Sorry.Jutrowszystkowytłumaczę”.Dwieminutypóźniej
odebraładrugiSMS,tymrazemodOliwii:„Mikołajmaaresztdomowy,nieprzyjdzie
wieczorem,trzebacośzrobić”.Odpisałanatychmiast:„Zaczynamdziałać!”.Byłoto
stwierdzenienawyrost,powinnaraczejodpisać:„Zastanawiamsię,jakdziałać”,lecz
nazastanawianiebrakowałoczasu.Doprzyjęciaurodzinowegozostałozaledwie
kilkagodzin.

Pomyślałachwilę,odkroiłakawałekciastaupieczonegoprzezpaniąMalinowską,

pysznegozresztą,izaczęłagrzebaćwszafkachkuchennychwposzukiwaniu
salaterkiwbłękitnepaski.WtejsalaterceMikołajprzyniósłjejniedawnodomowe
pierogi,więcnadeszłapora,byzwrócićnaczynie.Owinęłaciastofolią,wpakowałado
salaterkiipobiegła.Podrodzecośtamsobiewgłowieukładała,aleniebyłto
drobiazgowyplan.Miałaniezłyrefleksizdecydowaniewolałaimprowizować,niż
wygłaszaćwcześniejprzygotowaneteksty.Wiadomoprzecież,żewszystkiego
człowieknieprzewidzi,żeczasemtrzebaiśćnażywioł.Wślizgnęłasiędobudynkuza
jakąśsąsiadkąibiegnącposchodach,przemawiaładosiebietak,jaktoczęstorobiła
Misia:„Pamiętaj,Lilka,banannagębie,wsercuwiosna,nicniewiesz,oddajesztylko
salaterkę”.Zapukała,spojrzałanamatkęMikołajaiodechciałojejsięuśmiechów.
Zobaczyłasmutną,zapłakanątwarzzpodkrążonymioczami.

–Stałosięcoś?–spytałaprzerażona.
Tkwiłanaproguzpakunkiemwgarści,jakbybałasiędaćkrokdoprzodu.
–Podobnonicsięniestało–powiedziałapaniPodlaska,wpuszczającjądo

mieszkania.–Mójbardzodorosłysynwyszedłwczorajnagodzinędokolegi,wróciło
czwartejnadranem,niezbyttrzeźwy,aletwierdzi,żenicsięniestało.Teżtak
myślisz,żenic?

–Jagochybarozszarpię!–wykrzyknęłaLilka.–Mogę?
–Proszębardzo,wejdź,rozszarp,bojajużniewiem,jakmamdoniegomówić.
Lilkatylkobutyściągnęła,niezawracałasobiegłowykurtkąaniczapką.Wpadła

dopokojuzhukiemotwieranychdrzwi.MikołajjaktoMikołaj,łóżkaniepościelił,
torbęzksiążkamizostawiłnaśrodkudywanu,samsiedziałprzedkomputeremi
albowcośgrał,alboczegośszukałwinternecie,niezdążyłazauważyć.

–Tydraniu!Jakmogłeśmitozrobić!–krzyczała.–Chybadoresztyciępogięło!
Nieżartowała.Toniebyłamówkaprzygotowanadlauszumatki,tylkokrzyk

rozpaczyinajwiększegowzburzenia.

–Ciszej!–poprosił.–Ciszej!
–Cociszej?Żadneciszej.Mamochotęwybićcinastępnyząb,wszystkiezęby...

Mamochotęcięrozszarpać.Psujeszmiurodzinowąimprezę,czytodociebie
dociera?Czytyrozumiesz,codociebiemówię?

–Usiądź!

–Gdzieniby?Wtwojejrozmemłanejpościeli?
–Choćbynadywanie.Łebmipęka.
–Zacznijleczyćtenswójłeb,bozarazbędziezapóźno.Cociodbiło?
–Cosiętakiegostało,żewróciłemtrochępóźniej,co?–fuknąłzezłością.–Nic

złegonierobiłem,gadaliśmyzRajem,zDamianeminiktniepatrzyłnazegarek.

–Możeszkoda,żenikt!Czasempowinniściepatrzećnietylkonamarkę,aleina

wskazówki!

–Dobra,odpuść!
Wyszłazpokojuzałamana.ObjęłamatkęMikołajaimiaławielkąochotę

rozpłakaćsięnajejramieniu.

–Szlaban?–spytałacicho.
–Przykromi,Lilu,aletakpostanowiliśmyzmężem.Jeszczetrochęzawcześnie,

żebyMikołajrobiłwszystko,nacomuprzyjdzieochota.Jeszczezawcześnie.A
najgorszejestto,żeonnieczujesięwinny.Spóźniłsiępięćgodzin,cuchnąłjakcały
browarinieczujesięwinny,rozumiesz?

Lilkawybiegłazoczamipełnymiłez.ZanimdoszładoOliwii,amiałaraptemdo

przejściazedwieściemetrów,wysłałaprzyjaciółcetrzySMS–yzsamymi
inwektywami:kretyn,debil,półgłówek.Niesiliłasięnawyjaśnienia,natomiała
jeszczeczas,dawałajedynieupustrozżaleniu.Mikołajbyłkochany,bardzokochany,
aleczasemwkurzałjąjakmałokto.Lilkateżmiaławady,odstawiałaróżnenumery,
jednakszanowaładanesłowo.JakpowiedziałaMagusi,żewracaodziesiątej,to
choćbyimprezabyłanajfajniejsza,wstawałaiwychodziła.Niezgłupiego,
paraliżującegostrachu,tylkoztroskioMagusię,żebysobieniemusiaławyobrażać
tragicznychscenzcórkąwroligłównej.Kiedysiędotegoprzyznawała,Mikołaj
rechotałpobłażliwie,innipatrzylizezdziwieniem,jedynieOliwiaprzyznawałajej
rację.ZOliwiąnadawałynatychsamychfalach.Jednazaczynałamówić,druga
kończyłazdanie.Przyjaźniłysięoddziesięciulat,itooczymśświadczyło.Mikołaj
trzymałznimioddziewięciulat,czyliteżbardzodługo,leczbyłfacetem,ato
całkiemodmiennygatunekczłowieka.

LilkazwielkimżalemmyślałaonieobecnościMikołajanaswoichurodzinach.Z

trudemdoliczyłasiędwuimprez,naktórychtriowystąpiłowniepełnymskładzie.
Raznazakończenierokuwpierwszejklasiegimnazjum,kiedyOliwiazachorowałana
ospę,ibodajwtrzeciejklasie,kiedyMikołajwyjechałzrodzicamiwgóry.Pozatymi
dwomausprawiedliwionymiprzypadkamizawszeszalelirazem.Jeśliktośmiał
szlaban,tozmieniałosiędatęimprezy.Teraz,krótkoprzedświętami,niemogłainie
chciałaprzekładaćurodzinrazjużprzełożonych.

Odziewiętnastejzaczęlisięschodzićgoście.Lilkabyłaznakomitąpaniądomu,

przynajmniejjeżelichodziłoomaniery.Wkuchniradziłasobiemniejniżśrednio,ale
napatrzyłasię,jakMagusiapodejmowałagości,jakumiałasięcieszyćz
najdrobniejszychnawetupominków,iztejwiedzykorzystała.Prezentybyły
wyłączniesymboliczne,bowekipieniktsięnieobnosiłzkasą.Kupowałosiępłyty,
książki,drobnekosmetyki.Największaprzyjemnośćsprowadzałasiędowspólnej
zabawy,wygłupów,czasemteżdopoważnejdyskusjiniekoniecznieomuzyce.

Kiedyimprezazaczęłasięrozkręcać,nieoczekiwanieodezwałsiędomofonipo

chwilidomieszkaniawkroczyłMikołaj.

–DziękiLilcetujestem–powiedział.
–Teżwymyślił–parsknąłśmiechemRaj.–WszyscyjesteśmytudziękiLilce.
–Stary,jajestemdziękiłzomLilki.Mamszlaban,aletakpiękniezagrała,że

staruszcesercezmiękło.

–Wieszco–odezwałasięLilka.–Dzisiajcinicniepowiem,bodziśjesteśmoim

gościem,alejutrocipowiem,żejesteśnajwiększymkretynem,jakiegoznam.Nie
udawałam!Przysięgam,żenie.Naprawdężalmibyłotwojejmatki,żeurodziła
takiegodebila.

Zrobiłosięodrobinęniezręcznie.Mikołajminęmiałniepewną,więcRaj

pośpieszyłmuzpomocą.

–Debilaczykretyna?–spytał.–Botaknamieszałaś,żetrudnosiępołapać.
–Kretyn–stwierdziłaLilka.–Debiltozamało.Ale–zawahałasięidokończyła

znaczniecieplej–cieszęsię,żetenkretynprzylazł.

CiotkiLechosławaiEmilkabyłybydumnezsiostrzenicy,widząc,żewreszcierobi

użytekztelewizora,choćpewniekręciłybynosaminawybranykanał.Lilkawłączyła
Vivęiprzestałasobiezawracaćgłowędobieraniempłyt.Ktochciał,wstawałi
tańczył,ktoniechciał,siedziałigadał.Zerkałaodczasudoczasunadwójkęnowych,
czylinaMartynęiSzymona,żebysprawdzić,jaksiębawiąwnowymtowarzystwie.Z
ulgąstwierdziła,żebardzodobrze,więcrozejrzałasięjeszcze,czyniktniczegonie
potrzebuje,iwyszłanamomentdogabinetu.Staranniezamknęłazasobądrzwi.
Musiała,konieczniemusiałazadzwonićdomatkiMikołaja.Złamanieszlabanuto
byłocoświęcej,niżmogłaoczekiwać.Podziękowałaśpiesznie,trochęchaotycznie,
bozawszewtakichsytuacjachbrakowałojejsłów.

–Októrejonmawrócić?–spytała.–Proszęmipowiedzieć,toosobiściego

wykopię,choćbymnawetmiałauszkodzićpalceunogi.

–Niewykopujgo–stwierdziłapaniPodlaska.–Dajmymusięwykazać,może

wreszciecośdoniegodotarło.

Lilkarozłączyłasięizradościmiałaochotępocałowaćkomórkę.Najwidoczniej

jednaktelefoniksobietegonieżyczył,borozśpiewałsięizadrgałjejwręku.Wpadła
dosalonuzpalcemnaustach.

–Cii!–krzyknęła.
–Cisowianka?–roześmiałsięMikołaj.Lilkazamachałaręką.
–Majka,mojagadzina–sprostowała.Ściszyłatelewizor.Komórkętrzymałatak,

żebyinniteżmogliposłuchać.

Pytanie:„Corobisz?”zabrzmiałozwyczajnieicałkiemnamiejscu.Zwykleod

niegozaczynałysięrozmowy.

–Jestemuciotkinakolacji–skłamałagładkoLilka.
–Dziwne–zauważyłachłodnoMajka.–Przechodzęoboktwojegodomui

dałabymsobiegłowęuciąć,żewidzęwoknachświatło.

WoczachLilkizapaliłsiędiabelskiognik.
–Notojesteśbezgłowy–powiedziała.–Jakwychodzęnadłużej,zostawiam

światłodlazmyłki.

–Nieoszczędzaszprądu?–spytałaMajka.
–Oszczędzamnerwywujka.Przejeżdżaulicą,widziświatłoijestspokojny,żenie

włóczęsięwieczorami–wyjaśniła,zwijającsięzuciechy.

Bawiłyjąrozradowanetwarzekumpli,bałasiętylko,żebyktośnieprzerwał

milczeniajakimśniewczesnymżartem.Dawałaimznakiręką,żemająbyćcicho.

–Jaksobiechcesz–powiedziałaMajka.–Dzisiajbyłoumniepogotowie.Potym

uderzeniu,wieszjakim,zmojągłowądziejesięcośzłego.

–Przecieżtyniemaszgłowy!–wypaliłaLilka.Szymon,poważnySzymon,

nowicjuszwekipie,ścisnąłpalcaminosizapiałdyszkancikiem:

–Lilu,kurczakistygną!
Rozłączyłasię,zanimzdążyłakrzyknąć:„Nara!”.Wszyscyparsknęliśmiechem.

Numerzkurczakamibyłprzedni,tyleżeLilcezdążyłsięjużwłączyćagresor.Mikołaj
odciągnąłjąnabok.

–Spoko!Przypomnijsobie,cocimówiłaAldona.MaszsięodMajkitrzymaćjak

najdalej,tak?Tosiętrzymaj.Dorosłychteżczasemwartoposłuchać...Noco,banani
wracamydogości.

Odziewiątejzjawiłsiędostawcapizzyiwielkietańcezmieniłysięwwielkie

żarciepopartezażartądyskusjąorapie.WVivieleciałteledyskTheGame’aiRaj
zabroniłnawetmlaskania.

–Czaicie,ilewtychsłowachjestnajprawdziwszegobuntu?–spytał.
–Możliwe,stary,alemniebuntniekręci–powiedziałaMałgosia.–Jawolępop.
–Gadasz!Młodzizawszesiębuntowali–stwierdziłRaj.
Małgosianiedawałazawygraną.
–Dziewczyny,wyteżsiębuntujecie?
–Jaczęsto–przyznałaLilka–zwłaszczaprzeciwkociotkom,aleprzecieżniebędę

układaćpiosenekoEmilceiLesi.Jeszczetegobrakowałowsztuce.

–Tyjaksięzbuntujesz,walisznaodlewbezśpiewania–roześmiałsięMikołaj.
–Achceszsięprzekonać,żemaszrację?–spytała.
Ichoćwjejgłosieniebyłobuntu,Mikołajzacząłudawać,żebardzosięboi,

Damianumazałsobienoskeczupeminaglezrobiłosiętakwesołojakwprzedszkolu
podczaspodwieczorku.NawetRajoderwałsięodtelewizora,boKiss,kissw
wykonaniuChrisaBrownatojużniebyłutwórdlaniego.

OdziesiątejMikołajpodniósłsięzociąganiemizacząłszykowaćdowyjścia.

Posypałysięprotesty.Możenawetbyimuległ,gdybyLilkaniekazałamusię
wynosić,itowpodskokach.

18.

ZprezentamigwiazdkowymiLilkamiałaspokój.Magusiaprzysłaławielkąpakę,

wktórejznalazłysięszałoweciuchydlacórki,świąteczneupominkidlarodzinyi
spororóżnychgadżetówdlaprzyjaciół.Niestety,jedenprezentwciążpozostawał
podwielkimznakiemzapytania,amianowicietenklasowy,dlaPrymusika.
Bajeranckazawieszkadokomórkiwkształcierękawicybaseballowejniebyłazła,
tylkoniezbytoryginalna,choćamerykańska.

–Tobyłgłupipomysłztymiprezentami–złościłasięLilkawdrodzezeszkoły.–

Niemożnaobdarowywaćludzi,którychsięniezna.Niewiem,coonczytaaniczego
słucha,niconimniewiem.

–Głosowałaś?–spytałMikołaj.–Głosowałaś!Toterazprzestańsięwściekać,po

prostuwysilszarekomórki.

–Jeżelimyślisz,żemyślisz,topomyśl,żetowcalenietakieproste!–westchnęła.
–Ktomówił,żebędzieproste?Wiesz,ilemieliśmykłopotówzAldoną?Martyna

wpadłanapomysł,żebykupićaniołkazmasysolnej.Aldonienapewnosięprzyda
dodatkowyopiekun,awłaściwieopiekunka.Aniołekwyglądanasamiczkę.

–Prymusikowiniekupięsamiczki,samsobieznajdzie.–Lilkawzruszyła

ramionami.–Ostatniosporoznimgadasz,niewieszprzypadkiem...

–Nietylkoznimgadam–przerwałjejMikołaj–aledoszliśmydowniosku,że

mamywielewspólnego.WypiliśmypopiwkuwMuszelce,wyjaśniliśmysobie,co
trzeba.Koleśprzyznał,żenapoczątkutrochęprzesadziłztąpoząnapolityka
opozycji.Lubizagrywać,aleniejestgłupi.

–Okay!–wykrzyknęłaLilka.–Niechsobiebędzienawetgeniuszem,mamtow

nosie.Chciałamtylkospytać,czytyniewiesz,czyonmajamnika?Jasnosię
wyrażam?Jasno.Wlumpkuwidziałamtakieładnewdziankadlajamników.

–Ajakmadobermankę,towłasnysweterprzerobisz?–Oliwiasięroześmiała,a

Mikołajwzruszyłramionami.

Oliwiamiałapodobnykłopot.WylosowałaPrzemka,októrymmogłapowiedzieć

tylkotyle,żechodzidoIe.Kupiłakamiennąfigurkęludzikaznapisemnapiersiach
„Twardziel”iuznała,żefacetpowinienpoczućsiędoceniony.

Wracalizeszkoływtrójkęjakzadawnychdobrychczasów.Nieznaczyłoto,że

Majkasięodczepiła.Takdobrzeniebyło.Jeżelinawetwyczuwałalodowatą
atmosferę,udawała,żewszystkojestpostaremu.Odprowadzałaichpolekcjachi
dopierowtedyjechaładośródmieścia,nadkładającjakieśtrzyprzystanki.Tegodnia
jednakzostaławszkolenadodatkowychzajęciachzpolskiego.Znalazłasięwgrupie
ludzi,którzystrasznieskopaliwypracowanie,iAldonazarządziładlanichspecjalną
lekcję.Trio,ostatniejużtakie,bardzosięcieszyłoztychdodatkowychzajęć.

–Onamijużdwarazypowiedziała,żepowinnamjejbyćwdzięczna–mruknęła

Lilka.

–Jakaona?–zdziwiłsięMikołaj.–Tadobermanka,którejniemaPrymusik?
–Jakaznowudobermanka?OMajcemówię–jęknęłaLilka.–Ostatniozaczęłado

mniewydzwaniaćwieczorami.

–Nieodbierajtelefonów,przecieżniemusisz.
–Wszystkichnieodbieram,powiedzmycotrzeci.Czyjasiępowinnamjejbać?Że

onamacośnietakzgłową,topewne.Musielibyściewidzieć,jakszybkowtedyu
Aldonywyzdrowiała.Dosłowniewoczach.

–Cieszsię,byłaśświadkiemcudu–stwierdziłapoważnieOliwiainatychmiast

zachichotała.

Lilceniebyłoażtakwesoło.
–Aldonawspomniałaorodzicachinagletakazmiana–przytaknęła.–Ciekawe

dlaczego?Majka,jakzaczynanawijaćostaruszkach,natychmiastrobiminę
męczennicy.Awtedynic,żadnychmin,żadnychpojękiwań,żemamiesiępogorszyło,
aojciecwciążpodtlenem.Nawetonichniewspomniała,tylkowyszłazchorobyjakz
wannyipokrzyku.Czytowasniedziwi?

–Niemamyciekawszychtematów?–zainteresowałsięMikołaj.
–Mamy,oczywiście,żemamy,tylkotaMajka...–zaczęłainieskończyła.
Samawidaćdoszładowniosku,żetakieroztrząsaniedoniczegodobregonie

prowadzi.

WieczoremLilkaotworzyłazeszyt,żebynapisaćcośmądregonatemat

najważniejszychcechśredniowiecznejpieśnimaryjnej.Spojrzałanaścianęw
poszukiwaniunatchnieniaizatrzymaławzroknazielonymkartoniezmodlitwą
świętegoTomaszazAkwinu.ItakurodziłsiępomysłnaprezentdlaPrymusika.Aż
krzyknęłazzachwytu.ZnalazławbiurkuMagusiarkuszczerpanegopapieru,
flamastericośjeszcze:lakowąpieczęćzesznurkiem,prawdopodobnieodjakiejś
wódki,coniemiałowiększegoznaczenia.Przylepiłająnadolekartkipodtekstem
modlitwy,któryprzepisałazwielkąstarannością.Czerpanypapier,pieczęćlakowa,
tojeszczebyłozamało.Przypomniałasobie,jakMagusiabawiłasiękiedyśw
tworzeniekolaży,którepotempiękniepostarzała.Postanowiłazrobićcośrównie
fajnego.Najpierwpodpaliłajedenrógarkusza.Ledwiesięzajął,zgasiłaogieńi
otrzepałastaranniepapier.Kiedyjużwszystkierogibyłynadpalone,delikatnie
przykładałapłonącązapałkędobrzegówkartki,tyletylko,żebyjezaczernićiuzyskać
drobnenierówności.Iotomiałaprzedsobąopatrzonypieczęciąstarydruk,
nadgryzionyzębemczasu.Efektbyłfantastyczny.Włożyłakartkęwplastikową
koszulkę,dołączyłazawieszkędokomórkiicałośćładnieopakowała.Terazmogła
wrócićdowypracowania.

ŚwiętyMikołajwywiązałsięzobowiązku.Dostarczyłprezentyprostonalekcję

wychowawczą.NastolikuAldonystanęłosporetekturowepudełkopomakaronie.
Klasazastygławoczekiwaniu.Wiadomobyło,żezapiętnaściezłotychnikomunie
dostaniesięlaptopaniodtwarzaczMP4,jednakzawszemożnabyłoliczyćnajakiś
fajnyżart,niekoniecznieanonimowy.Pocztapantoflowazadziałałaprawiebez
zarzutuiludziewiedzielinietylko,kogoobdarowują,aleteż,ktoimdajeprezent.
Nieświadomychpozostałoniewielu,raptemzetrzyosoby,wtymLilka,któraczekała
cierpliwie,ażMikołaj,nietenświęty,tylkoklasowy,dotrzedojejnazwiska.Kątem
okaobserwowałaPrymusika.Wyjąłzawieszkę,dobrałsiędo„starodruku”ichybago
zamurowało.Dobrzewiedział,komudziękować,bospojrzałnapierwsząławkęi
uniósłkciukdogórynaznak,żewszystkowporządku.Zdążyłakiwnąćgłowąijuż

musiałabiecposwójupominek.Dostałapłaskąpaczuszkęowiniętąwkolorowy
papierzbałwankami.Podpalcamiwyczułakartonowepudełko.Powoliodwinęła
papier,zajrzaładopudełkaiteżjązatkało,takjakPrymusika.Patrzyłanasiebie.W
drewnianej,ręcznierzeźbionejramce,zaszkłemtkwiłojejzdjęcie.Uśmiechałasię
swoimnajładniejszym,jakbylekkonieśmiałymuśmiechem,stałanatleotwartego
okna,wiatrdelikatnierozwiewałjejwłosy,azaplecamiwidaćbyłoszkolneboiskoi
żółtyklon.Fotografmusiałmiećtalent,bochoćzdjęciezrobiłnajprawdopodobniej
komórką,niemożnasiębyłoprzyczepićdojakości.Ramkaśliczniepachniała
świeżymdrewnem.

–Ojej!–zdołaławykrztusićOliwia.–Tyjakty,zawszefajniewychodziszna

fotkach,alerameczkarewelacyjna!

–Wieszodkogo?–spytałaLilka.
–Ani,ani.Któryśzchłopaków,innejopcjiniewidzę.Podziękujgłośno,ajananich

popatrzę.

Lilcenietrzebabyłodwarazypowtarzać.Ledwieostatniprezentopuścił

kartonowepudłopomakaronie,odwróciłasiędoklasyiuniosławysokoportrecik.

–Niewiem,odkogodostałamtocudo,myślęoczywiścieoramce,dopieropotem

ozdjęciu.Wielkiedzięki...Dawnojużnicmnietaknieucieszyło!

–ZwyjątkiempakiodMagusi–dokończyłaOliwiaszeptem.
Portrecikzrobiłwrażenienaklasie,niktjednaknieśpieszyłzzapewnieniami,że

tojemunależąsięspecjalnepodziękowania,możenawetbuziaki.

–Nocoty?Naprawdęmisiępodoba–zapewniłaLilkateższeptem.–Patrzyłaśi

co?

Aldonapodeszła,zaczęłaoglądaćportrecik,kiwaćgłowązuznaniem,więc

przerwałyrozmowę.

Lilkadaładobryprzykład,boPrymusikteżsiępochwaliłswoimprezentem,który

zyskałwielkieuznanie,zwłaszczawoczachwychowawczyni.

–„Panie,użyczmichwalebnegopoczucia,żeczasemmogęsięmylić”–

przeczytałagłośnoidodała,żetęzłotąmyślpowinnizapamiętaćwszyscy.

Ludziewstawalijedenpodrugim,żebypokazaćmaskotki,kapciezesklepu

„Wszystkozaczteryzłote”zwyhaftowanymdodatkowoserduszkiem,gumowy
młoteczekdowybijaniagłupichpomysłów,cynowykufelekwielkościmałego
kieliszkaiwieleinnychprezentów,przyjmowanychwybuchamiśmiechu.
Dziewczynie,któranonstopobgryzałapaznokcie,przypadłwudziależelowy
gryzaczek,aMikołajowimaskotkaświętegoimiennikaiczekoladowejajkoz
doczepionymproporczykiem:„Żadnadziewczynaniedacityleradościcokinder–
niespodzianka”.

Niewszyscyjednakznaligranicedobregożartu.Chłopak,którydostałbiustonosz

zpowodunadwagi,ztrudempanowałnadzdenerwowaniem,aszaramyszkaJulita
rozpłakałasięiniechciałapowiedziećdlaczego.

–Myślała,żetoszminka–powiedziałaAśka,jejsąsiadka,ipokazałaAldonie

niewielkimetalowywibrator.

Całkiemmiłaklasowaimprezazakończyłasięwykłademnatemat

nieprzemyślanychżartów,którepotrafiąbardziejzabolećniżrąbnięciegłowąw
kaloryfer.

Lilceniedawałspokojuportrecik.Prezentbyłpracochłonny,piękniewykonanyi

kryłzagadkę.Zdjęciepochodziłozjesieni,awięczokresu,kiedytriowyraźnie
trzymałosięnauboczuiniepróbowałonawiązywaćbliskichrelacjizresztąklasy.
Wytłumaczenienasuwałosięjedno,musiałakomuśwpaśćwokonatylemocno,że
uwieczniłjącichcem.Alekomu?Zżerałająkobiecaciekawość.

PodzwonkuMajkanieodstępowałatrianakrok.Razemschodzilidoszatnii

słuchalijejzłośliwychwynurzeń.

–Kolczykizfarbowanychpiórek!–prychała.–Bardziejwsiowegoprezentuchyba

niktniedostał.

–Atycokupiłaś?–spytałaOliwia.
–Słodycze.
–Tocipowiem,żetepiórkasącałkiemładneidużozdrowsze,boniegrożą

nadwagą.

–Nadwagatotwójproblem,niemój–zauważyłaMajka.
Oliwiazmiejscasięzjeżyła.
–Dobra,powiedziałaś,cocisięwydawało,aterazzjeżdżajdodomu,borobisię

zimno.

Majkawalczyłazpopsutymzamkiemprzykozaczku,więczostawilijąwszatnii

puścilisiębiegiem.

–Ico?–spytałaniecierpliwieLilka,kiedywreszcieodeszlinabezpieczną

odległość.

–MoimzdaniemtoFilip,Waligóry8.Jakzaczęłaśdziękować,onjedenwyraźnie

przeżywał–powiedziałaOliwia.

Mikołajwybuchnąłśmiechem.
–Przeżywałupadekzdrabinkinawuefie.Krzywiłsięzpowoduskręconejnogi,a

niejakichśtampodziękowań.

Lilkawyraźnieodetchnęła.Byłabyniepocieszona,gdybytakiładnyprezent

pochodziłodpaskudnegoFilipazWaligóry8.

–Zachowałaśkartkęznazwiskiem?–spytałMikołaj.–Możedałobysiędojśćpo

charakterzepisma.

–Wydrukzkompa–mruknęła.
–Samaniewiem–zastanawiałasięgłośnoOliwia.–Prymusikraczejnie,bo

oglądałramkęzwielkimzainteresowaniem...

–Cojeden,tolepszy!–jęknęłaLilka.
–Akogobyśchciała?–zainteresowałasięOliwia.
Lilkabezradniewzruszyłaramionami.Żadenchłopakwklasieniebudził

żywszychuczućiżadenjejsięniepodobał.OczywiścieMikołajaniebrałapoduwagę.
Mikołajwżyciubyniczegoniewystrugałpozajakimśnumerem,byłprzyjacielemi
wylosowałAsię,nieLilkę.

19.

CiotkaEmilka,kiedyzostałaseniorkąrodu,dobrowolniewzięłanaswojebarki

przygotowywanieWigiliiiwielkanocnychśniadań.Zostałotoustalonerazna
zawszeiogłoszonewobecnościcałejrodziny.Nibyzdejmowałasiostromi
szwagiercekłopotzgłowy,jednakprzykażdejuroczystościtaknarzekałana
zmęczenieiprzepracowanie,żeojcuLilkibarszczykstawałkościąwgardle.
Przychodziłtylkodlatego,żeMagusiagootoprosiła.

TaWigilianiezapowiadałasięinaczej.JakkażdegorokuEmilkabyłamocno

poirytowana.Pracyrzeczywiściemiałamnóstwo,noszeniezakupówjąmęczyło,nie
umiałajednakprzygotowywaćjedzeniawrozsądnychporcjach.Wszystkiego
musiałobyćdużozadużo,żebyniezabrakło.Uporczywesiedzeniewkuchni,
smażenie,siekanie,patroszeniepozbawiałojąnajwiększejprzyjemności,czyli
oglądaniaseriali.Widoczniezaczynałasięstarzeć,boposzłanałatwiznęizamiast
uszekulepiłapierogiwielkościmęskiejdłoni.Karpieteżlekkoprzypaliła.Lesiai
ciotkaJolaprzyniosłyswojepotrawy,bonigdytakniebyło,żebywszystkie
obowiązkispadałynajednątylkoEmilkę.

–Idźcie,idźcie–przeganiałajezkuchni–pooglądajcietelewizor.Jateżbymsobie

wolałapopatrzeć,niżprażyćsięwtejduchocie.Alektośmusi,pewnie...Padłona
mnie,pewnie...

Mamrotałaimamrotała.Kiedykolacjabyłagotowainadszedłmomentdzielenia

sięopłatkiem,ściszyłatelewizor,alegoniewyłączyła.

–Możebędąśpiewaćkolędy–powiedziała.
–Tojużjestuzależnienie–zauważyłchłodnowujekAnatol.–Jaknarkotyk,

papierosalbowódka.

Ciotkazastygłazotwartymiustami,odwróciłasięnapięcieiwybiegłazpokoju.

Trzasnęłydrzwiodłazienki,coznaczyło,żenajbardziejuroczystachwilawieczerzy
stanęłapodwielkimznakiemzapytania.Bezciotkiniktniechciałzaczynać,azciotką
sięniedało.WujekMarcinodmówiłpomocy,mądrzetłumacząc,żeniepotrzebnie
rozsierdziżonę,któraitaknigdygoniesłucha.PodłazienkęposzłaJola,kobieta
anielskiejcierpliwości.Anatolnajmniejprzejąłsięcałąawanturą,znalazłjakąśstarą
gazetęizacząłczytać.

–Widzisz,conarobiłeś,widzisz!–irytowałasięciotkaLesia.
–Wygłosiłemtylkoprawdęogólną,ażeEmiliawzięłajądosiebie,tojużniemoja

wina–wyjaśniłiwróciłdolektury.

Piętnaścieminuttrwałabanicjaciotki,wreszcieJoliudałosięsprowadzićjądo

pokoju.Oczymiałaczerwone,pociągałanosemjakskrzywdzonedziecko,ale
podzieliłasięopłatkiemnawetzAnatolem.

–Niktmiwżyciuniepowiedział,żejestemalkoholiczkąinarkomanką–

powiedziałagroźnie.–Musiałamdożyćchwili,żezrobiłtonajmłodszybrat.Ajaci
tyłekwycierałam...–chlipnęła.

–Dziękuję,Emilio!–Wujeknachyliłsięipocałowałciotkęwrękę,jakbypolatach

pragnąłwyrazićwdzięcznośćzatowycieranietyłka.

Trochęczasuupłynęło,nimwszyscyuściskaliwszystkichiwreszciezasiedlido

stołu.Gorącedaniatrochęwtymczasiewystygły,niktjednakniemiałpretensji.
Siedzieliściśnięcijakszprotkiwpuszce.Pokójbyłniewielki,amusiałpomieścić
choinkęiczternaścieosób,wtymdwójkęwnuczątEmilki,dośćhałaśliwych,bo
wychowywanychbezstresowo.Odtejdusznej,rodzinnejatmosferyLilkęrozbolała
głowa.Siedziałajaknaszpilkachizwielkąradościąmyślała,żezachwilępobiegnie
dopaniNataliiitamwreszcieodkryjeprawdziwysmakWigilii.Porozmawiaprzy
tymzMagusią,bopaniNataliateżmiałaskype’aiumówiłysię,żezadzwoniąrazem.
Niestety,wcześniejmusiaławytłumaczyćciotkom,żepierwszydzieńświątspędziu
Oliwii,drugiuMikołaja.Teżchciałamiećtrochęradości.Tęsknotazarodzicami,
zwłaszczazaMagusią,bardzosięnasiliławczasieświątitylkoprzyjacielemogliją
złagodzić.

–Patrzcie,jakminogipopuchły–westchnęłaEmilia.–Człowieksięstara,zwija,

ależebyktodocenił,tonie.

Staławdrzwiachzpodkasanąspódnicąidemonstrowałaniezbyturodziwełydki,

terazrzeczywiściespuchnięteipewnieobolałe.

–Przestańsobie,ciociu,wypruwaćżyły.–LilkazacytowałaRybkę,chociażnie

zrobiłategozłośliwie.–Odpocznij,poleź,przecieżpotosąświęta.

–Dobrzecimówić!Pojutrzeprzychodzicienaobiadiktotowszystkozrobi?

Krasnoludki?!–fuknęłaEmilia.

–Mniemożesznieliczyć.Obydwadnispędzamuprzyjaciół.
Podniósłsięharmiderwywołanyprzezdwietylkoosoby.EmilkazLesiąna

zmianęiwduecieniechciałysłyszeć,nieprzyjmowałydowiadomościiostro
protestowałyprzeciwkopogwałceniuświątrodzinnych.

–Nasteżnieliczcie–powiedziałAnatol.–WykupiliśmyzJoląmiejscaw

pensjonacieizachwilęwyjeżdżamy.

Zapadłagłuchacisza.
–Pewnie,jeżelirodzinęmasięzanic,jeżelinieszanujesięświętychwięzi,to

potemtakiesąefekty–stwierdziłaciotkaLesia.

–Obiebędzieciemiałymniejpracy–powiedziałacichoLilka.
Jejodpowiedźrozmyłasięwkrzykachipretensjach.
WyszłarazemzwujkiemiJolątużporozdaniuprezentów.Niosłazesobąciepłe

majtkizdługiminogawkamiodEmilkiigrubyszarypodkoszulekodLesi.Ciotki
zawszeuzgadniałyzesobą,cokomukupują,istarałysięłączyćprezentywjakieś
sensownekomplety.Płynpogoleniuidezodorantdlawujka,szczotkędorąkikrem
dlaJoli.Lilkaodwielulatdostawałamajtkiikoszulkę.Coroku,wracajączkolacji,
wrzucałateprezentydopojemnikówzodzieżądlaubogich.

20.

Święta,świętaipoświętach.Takmawiałyciotki,kładącnacisknasłowa„po

świętach”.Wichgłosachprzebijałozadowolenie,żeżyciewracadonormy,żekoniec
ztarganiemzakupóworazgotowaniemponadmiaręipotrzeby.Lilkazdecydowanie
wolałaświętaizwielkąniechęciąmyślałaopowrociedoszkoły,azwłaszczado
lekcji.Zbliżałsiękoniecsemestru,wiadomobyło,żenauczycielezacznąszalećz
odpytywaniemikartkówkami.Bezik,nauczycielhistorii,świetnywykładowca,ale
chybabałaganiarz,niemiałzwyczajuwstawiaćocendodziennika.Zapisywałjew
notesie,najakichśświstkach,ipotemokazywałosię,żeuczniowskieczwórkiipiątki
gdzieśginęły.Pałyteżczasemznikały,aletojużnikogoniemartwiło.Lilkabyła
pewna,żezhistoriimadwiepiątkiiczwórkę,gdytymczasemokazałosię,żew
dziennikustoisamotnaczwórka.Mikołajniemógłsiędoliczyćjednejpiątki,zatonie
wiedział,skądmusięwzięłatróją.Zniebaniespadła,topewne.Bezikmusiałcoś
pomieszać,możekarteczki,możenazwiska.

Rybkatużprzedświętamizapowiedziałakolejnysprawdzian.Zżadnego

przedmiotuniebyłotylepał,ilezgeografii.„Ściągaćczypisaćwłasnymisłowami?”,
takiepytanienurtowałonajambitniejszych.Trio,wspieraneprzezPrymusika,
protestowałoprzeciwkobezmyślnemuwkuwaniunablachę.

Polekcjachzebralisięwszatnisporągrupką.
–Teżjestemprzeciw–mówiłPatryk,tensam,którydostałwupominku

biustonosz–alezastanówciesię,jakpoprawićdwiepały?Zaodpowiedźwłasnymi
słowamimamledwietróję,tonakoniecsemestruwyjdziemijedynkazplusemi
małymogonkiem.Wiecie,gdziejamamtakiinteres?

–Tocozrobisz?–spytałaMartyna.
–Zachowamzdrowyrozsądekibędęściągałzzeszytu,słowowsłowo.
–NamawiamSzymonaiMartynę,żebyśmywystąpilidodyrektorkiozmianę

nauczyciela–powiedziałMikołaj.–Rozważamtenpomysł,odkądzostałem
przewodniczącymsamorządu.

–Nicniezwojujesz.Todomenarodziców,tylkoonimogązgłosićtakiwniosek–

wyjaśniłPrymusik.

–Wgimnazjumwtensposóbzmieniliśmyfizyczkę.Agentkajakichmało,olewała

nastotalnie.

–ARybkanasnieolewa?–zdziwiłasięOliwia.
–Wymyśliłapodręcznik,któregonigdzieniemożnabyłokupić,ajakjuż

kupiliśmy,tomożemynimwytapetowaćkibelki.Anijednegonormalnegowykładu,
dyktujeidyktujedoznudzenia.

–Musimyznaleźćjakieśwyjście–upierałasięLilka.–Jakpółklasyznowu

dostaniepały,toRybkabędziemusiałacośztymzrobić.WtedymożnaiśćdoAldony,
dodyrekcji,narobićszumu.

–Szumucichnie,pałyzostaną–mruknąłPatryk.
–Geografiatomójkonik,odjednejściągniętejklasówkiwiedzamisięniezawali.

–Mamswojezasady–oświadczyłPrymusik.
–Niebędęwkuwał,niebędęściągałizapewniamwas,żetęrundęmamwygraną.
Patrzylinaniegobezprzekonania.ZRybkąmożnabyłowygraćjedyniepoprzez

przyjęciejejwarunków.Prymusiktewarunkiodrzucał,więcowygranejniemiałco
marzyć.

–Jaktoszło?–OliwiatrąciłaLilkęwramię.–„Panie,przekonajmnie,żejateż

jestemomylny”?

–Spoko!–Prymusiksięroześmiał.–Mamchwalebnepoczucie,żeczasemmogę

sięmylić,lecznietymrazem.Chceszsięzałożyć?

Oliwiapokręciłagłową.Innychchętnychteżniebyło.Najambitniejsiniczegonie

wymyślili.Każdyzłapałswojąkurtkęiswojebuty,bypochwilizniknąćzadrzwiami
szatni.

Lilka,przyzwyczajonawgimnazjumdopiątekiszóstekzdobywanychbez

większegowysiłku,wliceumtrochęsięzagubiła.Naukanadalniesprawiałajej
kłopotów,zabrakłotylkowytrwałości.ZwłaszczapowyjeździeMagusizauważyłau
siebieospałośćiniechęćdoślęczenianadpodręcznikami.Dokładnymodbiciemtej
niechęcibyłystopnie.Zamiastczwórekipiątekdostawałatróje,którezbliżałyjądo
średniaków,anienajlepszychuczniów.Głośnomówiła,żematownosie,żenieuczy
siędlastopni,jednakprzedsobąmusiałaprzyznać,żezwyjątkiempolskiego,
historiiijęzykówjejwiedzateżbyłaledwieśrednia.Magusiętobardzomartwiło.
Tłumaczyłanaodległośćstarąprawdę,żestopieńnaświadectwiewidaćgołym
okiem,ato,cowgłowie–trzebadopieroudowodnić,oilemasiękutemuokazję.
LilkaprzyznawałaMagusirację,poczymbrałapodręcznikdoręki,otwierała,
zamykałaimówiłasobie:jakośtobędzie.Noibyłojakoś.

Zacząłsięstyczeń,karnawałizbliżałysięskromneimieninyMikołajapołączonez

siedemnastymiurodzinamiorazhucznaosiemnastkaDariusza,kumplazekipy.
OstatnioDariusztrochęzaniedbałtrio,bopochłaniałogojakieśnowehobby,nie
wiedzielijakie.Byłczłowiekiemprzeskakującymodpasjidopasji.Miałichmnóstwo:
kajaki,nurkowanie,walkiwschodnie,kosz,azespokojniejszychtochybatylko
modelarstwo.OsiemnastkaDariuszabyładrugąwekipietakważnąokazją,więctrio
przeżywałoją–mówiącjęzykiemOliwii–bardziejniżstonkawykopki.Mikołaj
nawetzaangażowałsięwprzygotowania,pogadałzMartynąizałatwiłsalkęw
Fantasmagorii.Imprezamiałasięodbyćwsobotę,anapiątekRybkazapowiedziała
klasówkęzgeografii.

Lilka,MikołajiOliwiabawilisięjużnakilkuosiemnastkach,główniejakoosoby

towarzyszące.Byłytodużeimprezy,zudziałemprzyjaciółidalszychznajomych.
Dariusz,gdybychciałzaprosićwszystkichkumpli,musiałbywynająćrynekmiejskii
niechybniedoprowadziłbyrodzicówdobankructwasamymchoćbypiwem.Z
koniecznościograniczyłsiędonajbliższychtylkoprzyjaciół.Triooczywiście
figurowałonapierwszymmiejscu.MiałabyćteżMartyna,któradzielniepomagaław
wynajęciusali.AjakMartyna,toiSzymon.Międzytądwójkąnajprawdopodobniej
cośzaiskrzyło.

–Mówiłemwamjuż,żePawełteżbędzie?–zagadnąłMikołaj.
SiedzieliuOliwii,powtarzalimatematykęicoruszrobilisobieprzerwę,żeby

pogadaćoosiemnastce.Chwilowoniebyłoważniejszegotematu.

–ZProtem,kumplemodkołyski?–zainteresowałasięOliwia.
–OProcieniesłyszałem–roześmiałsięMikołaj.
–DarekzPawłemrazemnurkująibawiąsięwrobieniezdjęćpodwodnychczy

cośtakiego.TenPawełtoniejestgłupifacet.Próbujesięzemnązakolegowaćiparę
razypogadaliśmywszkole.Chybaspoważniał.SłychaćFilipa,Sebastiana,tych
dwóch...jakimtam,ajegoprawiewcale.

–Małogoznam.–Lilkawzruszyłaramionami.
–Przeprosiłmnieizacząłunikać.
Oliwiaspojrzałanazegarek.Wrócilidomatematyki.
WFantasmagoriibyłaniewielkabocznasalkaprzeznaczonanamałeimprezy.

BeztrudupomieścilisiętamgościeDariusza,raptemtrzydzieściosób.Stawilisię
wszyscy.PrzypierwszejlampceszampanamowęwygłosiłRaj,człowiekpełnoletni
odpółroku,awięcnajstarszywgronie.Sammianowałsięsenioremigorąco
powitałnowegoprzedstawicieladojrzałejspołeczności.Chwilępotemposypałysię
życzenia,głównieseksuipieniędzy,orazprezenty,mniejlubbardziejśmieszne,w
każdymrazieprzeznaczonedlamężczyzn.Niewieleichbyło:fartuszekkuchennyz
genitaliamiwymalowanymiwodpowiednimmiejscu,ciepłekapciezczubkamiw
kształciepeniskówitympodobnegłupotkizsex–shopu.Poważniejszeprezenty
ludziewręczalinawejściu.NadorosłądrogężyciaDariuszzostałwyposażonyw
kilkaładniewydanychksiążek,płytyzmuzyką,niewielkądrewnianąrzeźbęatlety,
eleganckiewiecznepióro,płetwy,litrkoniaku,półlitrawhisky,zetrzyinne
butelczynyicałystosikmniejszychupominków.

Szampanzaszumiałwgłowachiprzełamałpierwszeonieśmielenie.Właściwie

niewielebyłodoprzełamywania,bosztywnośćidystanstoprzywilejdorosłych.
Młodzimówią:„Hej!”,zaczynająrozmawiaćiznajomośćzawarta.Mikołajuruchomił
sprzętinarozruszaniepuściłmuzykęklubową.Natańcebyłojeszczeodrobinęza
wcześnie.Nibywszyscyrozmawializewszystkimi,alestalioddzielniewniewielkich
grupkach.LilkatowarzyszyłaMartynieiSzymonowi,dwakrokidalejtkwiłPaweł,
nibyznimi,alesam.PodbiegłaOliwia.

–Agresormniedopadł–powiedziałaprzezzaciśniętezęby.–Każdymaswoje

małeparanoje,aletalasencjamaichstanowczozadużo.

Niemusiałamówićkto,wystarczyło,żepatrzyłapoprzekątnejnadrugikoniec

salki,gdzieobokotyłegochłopaka,zwanegowekipieRudym,choćbyłbrunetem,
staładziewczynabliźniaczopodobnadoMajki.Typdyskotekowejlaski:pępekna
wierzchu,przyciasnebiodrówki,nagłowiebalejaż,adogłowylepiejniezaglądać.Na
okowidaćbyło,żewnosiemaRudegoidesperackoszukanowegochłopaka.
Rozglądałasięwokółijeśliuchwyciłaczyjśwzrok,podskakiwałaikiwałaradośnie
ręką.PomachałaiOliwii,amożeraczejPawłowi,którygórowałnadgrupąimógłsię
podobać.Rudybyłwyraźniespeszonyibezhumoru.

–Pogadałamznimichwilęipowiemwam,żetejidiotkiniedasięsłuchać.Dołuje

chłopaka,wyzywaicałkiemniejarzy,żejesttuwyłączniedziękiniemu–złościłasię
Oliwia.

–Mniewkurzajejwygląd!ZabardzopodobnadoMajki.Mamzniąpogadać?–

spytałagroźnieLilka.

Roześmialisięwszyscy,niewyłączającPawła.

–Lepiejnie–powiedziałSzymon.–Bywaszzbytbezpośrednia.
–Lilkajestsercemnaszegotria,onajednabije–wyjaśniłazpowagąOliwia,czym

znowurozbawiłakolegów.

–TrzebawziąćRudegodonasipokrzyku–zdecydowałaLilka.–Ślubujeszczez

niąniebrałichybanieweźmie...Takąmamnadzieję.Słuchajcie–zwróciłasiędo
tych,coRudegonieznali–tojestfenomenalniezdolnymatematyk,świetnychłopak,
byletylkoznimniewymieniaćlistów.Nawetwwyrazie„mak”potrafizrobićtrzy
błędy.

–Chybasięnieda!–Martynasięroześmiała.
–DlaRudegoniemarzeczyniemożliwych.
–Tolecęponiego.–Oliwiazastygławpółobrocie.–Ajeżeliniezechcezostawić

damy?Nadamęniemamochoty.

–Spoko!Jużmajązgłowy.UczepiłasięRaja–wyjaśniłaMartyna.
–Rajjąspławiszybciej,niżmyślisz!–Oliwiamachnęłarękądlapodkreślenia

swoichsłówipobiegła.

Dariuszświetniesięwywiązywałzobowiązkówgospodarzaprzyjęcia.Chodziłod

grupkidogrupki,pytałludzi,jaksiębawią,tupogadał,tamsiępośmiał.Doszedłteż
doLilki.Jużwcześniejbyłoustalone,żetriopełnifunkcjęwspółgospodarzaimprezy.
Darekniemiałdziewczyny,asamniebardzoogarniałtakiedrobnostkijakkolejność
podawaniapotrawczychoćbyspakowanieprezentów.

–DbaciezOliwiąomoichgości?–spytał.
–Jakosiebie–kiwnęłagłową.
–ZajmijsięPawłem–poprosił–ontupołowyludziniezna.
Jużchciałaburknąć,żePawełdonieśmiałychnienależy,aledałaspokój.
–Okay!–UśmiechnęłasiędoDariusza.–Idźpodtrzymywaćinnychnaduchu.
Mikołajzmieniłrepertuar.CharakterystycznygłosCiaryzelektryzowałsalkę.

ŚpiewałaGoodies,piosenkę,któraściskałanietylkoserca.Jednaparazaczęła
tańczyć,resztaruszyłasiędopieroprzy1,2step.

PawełtrzymałsiębliskoLilki,jakbywziąłsobiedosercasłowaDarkai

rzeczywiściepotrzebowałopiekunki.Tańczyliobok.Znowubyłotrochętak,jak
wtedynaschodachwszkole.Powinnizamienićkilkasłów...ichybaniebardzo
wiedzieli,oczymrozmawiać.

Imprezarozkręciłasięnadobre.Lilkaparęrazyzniepokojemzerknęłanastolikz

prezentami.Mimożestałwkącie,coruszktośwpadałnaniego,awtedyszkło
niebezpieczniebrzęczało.PociągnęłaPawłazarękaw.

–Chodź,pomożeszmispakowaćprezenty–powiedziała.
Pakowaniewcaleniebyłołatwe.Terazludzieniewpadalinastolik,tylkonanich.

Ustalili,żeksiążkipójdąnaspód,abutelki,poowinięciupapierem,nasamwierzch.
Dlapewnościmożnajebędziepoprzedzielaćmiękkimimaskotkamiiinnymi
drobiazgami.Lilkawzięładorękidrewnianąrzeźbęatlety,którejteżniegroziło
stłuczenieanirozbicie.Obejrzałajązprzoduiztyłu.Atletabyłwykonanyz
surowegodrewna,niecotoporny,jednakmiałswójurok.

–Podobamisię–powiedziała.–Atobie?Paweł,pochłoniętyowijaniembutelek

wpapier,burknąłtylkojakieś„mhm”czy„aha”.

–Ładna–powtórzyłaLilka.Niedyskretniezajrzaładokolorowejwizytówkiz

symbolemosiemnastki.

–Przecieżtoodciebie!–wykrzyknęła.–Inicniemówisz?
–Acomammówić?
–Niewiem–stwierdziła–alecośmógłbyśpowiedzieć.
Skupionynabutelkach,nawetnaniąniespojrzał.Zprzyjemnościąwciągnęław

nozdrzazapach,któryprzypominałjejwakacjewtartakuuangielskiegowujka.I
jeszczecośowielebliższego,comiałomiejsceniedawno.SpojrzałanaPawła.Stał
bokiemdoniej,zgłowąpochylonąnadstolikiemtak,żewidziałatylkojegoprofil.

–Słuchaj,tozdjęciewramce,przedGwiazdką,nowiesz,tobyłoodciebie?
Zmieszałsięichybalekkozarumienił.
–Tak.
–Dlaczegonicniepowiedziałeś?
–Acomiałemmówić?–zdziwiłsięznowuiwreszciewyprostował.
–Dlaczegoniepowiedziałeś,żetoodciebie?Pytałamprzecież.
–Mnieniepytałaś.
–Pytałam,ktomniewylosował.
–Jacięniewylosowałem.Zamieniłemzkimś...Wprzeciwnymwypadkutoty

dostałabyświbrator.

Lilkalekkosięzmieszała.
–Bardzomisiępodobaizdjęcie,iramka.Samjąrobiłeś?
–Prawie,dziadekmipomógł.Robiróżnerzeczyzdrewna,równieżrzeźbi.
Patrzyłananiegozniedowierzaniem.Tyleczasuzastanawiałasię,kimbył

tajemniczyautorportretu,aprawdaokazałasięcałkiembanalna.

–Dziękijeszczeraz!–Uśmiechnęłasię.–Fajnie,żetoty,bojużpodejrzewałam,

żemamwklasiejakiegośtajemniczegowielbiciela.

–Dlaczegofajnie,żetoja?–spytałbardzopoważnie.
Terazzkoleionasięzmieszała.
–Taksobietylkozażartowałam.Kiedyzrobiłeśmizdjęcie?
–Dlaczegofajnie,żetoja?–powtórzyłzuporem.–Nienadajęsięnatajemniczego

wielbiciela,tochciałaśpowiedzieć?

–Ojej,Paweł,czepiaszsięsłów!Niezastanawiałamsięnadtym,bowcaleotobie

niepomyślałam.

–Zatojamyślęotobiebardzoczęsto–przyznałiwróciłdopakowania.
Onicwięcejniespytała.Dokońcaimprezybawilisięrazem,aleniewiele

rozmawiali.Wyrzucałasobiewduchu,żartemoczywiście,żeniedałachłopakowi
szansynarozwinięciejęzykowychumiejętności.Niedość,żemałomówił,tojeszcze
bardzosiępilnowałianirazuniezaklął.Gdybypociągnęłagozajęzyk,rozruszała
trochę,możezacząłbyprzypominaćdawnegoPawła.Zezdziwieniemzauważyła,że
piłbardzoniewiele.

Imprezatrwaładotrzeciejnadranem.Tylkoczteryosobywyszływcześniej,aRaj

odwiózłdziewczynęiwrócił.WysypalisięzFantasmagoriidużąidośćhałaśliwą
grupą.Ktośsięśmiał,ktośsobieryknąłnacałegardło.Czemuludziemielispać
spokojniewswoichłóżkach,jeślioniwracaliwłaśniezosiemnastki?

–Odprowadzęcię–zaproponowałPaweł.
–Dzięki,lećdodomu.Wracamwsilnejgrupie–odpowiedziałaLilka.

–Trzymajsię!–mruknął.
–Nopa!
Przezcałądrogęmilczała.Teraz,kiedyzagadkazostałarozwiązana,byłojej

trochęsmutno.Wcześniejmogłasięjeszczełudzić,wybierać...chociażtaknaprawdę
niemiaławkimwybierać.WkażdymrazieoPawlenawetniepomyślała.Najbardziej
zapamiętałagozandrzejkowejimprezyuOliwii,awtedyniebyłanizabawny,ani
tymbardziejromantyczny.Nicniemogłaporadzić,żetakgoodbiera.

21.

Geografiapodzieliłatrio.MikołajzOliwiązdecydowalisięnamyślenie,ślęczeli

więcnadksiążkami,żebysięniepodłożyćnajakimśgłupstwie.Lilka,pokrótkim
tylkowahaniu,przyjęłastrategięPatryka.Zodpowiedzimiałaczwórkę,więc
rezultatemdrugiejpałyzklasówkibyłabydwójanaokres.Ażtakbardzoniechciała
sobiepsućśredniejipostanowiłasiępoddać.KiedywięcRybkaweszładoklasyz
kartkówkami,byłaspokojnaoswojąocenęitymrazemjużsięniepomyliła.

–Czegośjednakwasnauczyłam–powiedziałaRybka,sięgającpokartkówki.–

Wyraźnapoprawa,wyraźna.Arentcztery,Cypistrzyplus...Grantpięć,dobrapraca...

Lilkanieczułanajmniejszejsatysfakcji.Ściągaćprawiekażdypotrafił,chybaże

niemiałzczego.Paręosóbwidaćniemiało,bopojawiłysięteżdwójkiitylkotrzy
jedynki:Mikołaja,OliwiiiPrymusika.Cizcałąpewnościąnieściągalianiteżniczego
niewykulinapamięć,możezwyjątkiemdefinicji.

–Ej,tancerze,tancerze!–mruknęłaRybka.–Iczegowysięspodziewaciena

koniecsemestru?

WstałPrymusik.Zacząłmówić,zanimRybkadopuściłagodogłosu:
–Jaspodziewamsięrzetelnejocenymojejwiedzy.Panisorkaoceniawyłącznie

swojąwiedzę,czylito,conampodyktuje.

–Siadaj!–powiedziałaostroRybka.
–Przeczytamcośiusiądę–obiecałPrymusik.–Mamtutrzyopinienauczycieli

geografii,otejwłaśniepracy,którąpanisorkaoceniłanajedynkę.Opiniapierwsza:
„Tematprzedstawionywsposóbwyczerpującyiinteligentny.Uczeńrozumie,oczym
pisze.Proponowanaocena:pięćmniej”.

–Siadaj!–zdenerwowałasięRybka.–Cotymituwyczytujeszzagłupoty?Kto

możelepiejwiedziećodemnie,cośtynabazgrał?

–Wszyscy,którzytępracęczytali–wyjaśniłniezrażonyjejtonemPrymusiki

podniósłdogóryswojąwypasionąkomórkęzcałkiemniezłymaparatem
fotograficznym.Dlalepszegoefektupstryknąłnawetzdjęcie.

Prymusikwiedział,corobi,kiedychciałsięwszatnizakładać,żedrugąrundęz

Rybkąmawygraną.Skorzystałzdobrodziejstwtechnikiiwymyśliłplannadpodziw
prosty.Zanimoddałpracę,sfotografowałją,awdomuzgrałzdjęciadokomputerai
wydrukowałtekst.Jegoojciecdałpracędoprzeczytaniatrzemznajomym
nauczycielomgeografii,którzyocenilijąnaczteryplus,pięćminusipięć.Prymusik
miałwgarścitrzyegzemplarzepracy,trzyopinieoniejitrzypozytywneoceny,
bardzozbliżone,cowzestawieniuzjedynkąwydawałosiępodejrzane.Stałspokojny,
wyprostowanyichłodnowpatrywałsięwRybkę,któraztrudemłapałapowietrze.

–Chcępaniąsorkępoinformować,żebędęsięodwoływał.Udowodnięteż,żepani

nieczytałamojejpracy.

Rybkagwałtowniezaczęłaprzerzucaćstosik.WyciągnęłakartkiPrymusikai

uniosłajedogóry.Pierwsząstronę,idalsze,zdobiływielkieiksy.Trzypoczątkowe
zdaniapodkreślonebyłynaczerwono.Pokazałajeklasie.

–Bądźspokojny,czytałam!
–Odpoczątkudokońca?Chciałbymzobaczyćwszystkiestrony.
–Tojadecyduję...Jakimprawem...?Siadaj!–krzyczała,tracączimnąkrew.
–Tojestmojapraca,mamprawozobaczyćnaniesionepoprawki–powiedział

Prymusik:

Rybkawłożyłakartkipomiędzyinneicałystosikwrzuciładotorebki.Ręcejej

drżały,kącikiustopadłyjakośtakżałośnie.

–Jednowiedz,mądralo,żekażdynauczycielmaswojemetodypracy.Inietymnie

będzieszuczył,comamrobić.Dwadzieścialatjużmęczęsięztakimijakty.

Przezmomentwydawałosię,żechwycitorbę,dziennikiwyjdziezklasy.

Opanowałasięjednak,kazałaotworzyćzeszytyizaczęławypruwaćsobieżyły.

Lilkapoczuła,żejejpiątkamawyjątkowogorzkismak.Wielebydała,żebydostać

odRybkipałęzklasówkiibyćterazpojednejstroniezOliwią,Mikołajemi
Prymusikiem.

Geografiabyłaostatniąlekcją,więcdyskusja,którarozgorzałajużnakorytarzu,z

koniecznościprzeniosłasiędoszatni.Prymusikstałsięobiektemogólnego
zainteresowania,alezniespotykanąuniegoskromnościąudawał,żenicwielkiego
sięniestało.Schodziłdoszatnioboktria.

–Szkoda,żesięzemnąniezałożyłaś–powiedziałdoOliwii.
–Nocoty?Nielubięprzegrywać.
–Niewierzyłaśwemnie,więcmogłaśzaryzykować.Terazbymtosobieodebrał

wjakiejśfajnejformie.–Mrugnąłznaczącoiwydąłwargi,jakbyoczekiwałbuziaka.

–Amatorkwaśnychjabłek–prychnęłaOliwia.–Tocytatzmojejbabci.
–Atystchórzyłaś?–PrymusikspojrzałnaLilkęzironicznymuśmieszkiem.
Nicwięcej,tylkoto„stchórzyłaś”iuśmieszek.Poczułasię,jakbydostaławtwarz.

Nieodezwałasięsłowem.To,coonnazwałposwojemu,onamiałazachłodną
kalkulację,aleniechciałaotymrozmawiać.Odkądprzygadałamuwsklepiku,że
pasujądosiebiejakgarbatydościany,cobyłozkoleicytatemzjejbabci,zacząłją
traktowaćjakpowietrze.Niepróbowałzaczepiaćiomijałłukiem.Zaprezent
gwiazdkowypodziękowałnaodległość,natomiastswojąsympatięwyraźnie
przeniósłnaOliwię.

–Stary,jakzamierzaszudowodnić,żeRybkanieczytałatwojejklasówki?–spytał

Mikołaj.

–Spoko!Waszychteżnieczytała.Onalecipokilkupierwszychzdaniach.Widzi,że

tekstniejej,kreśli,ajeślijej...toniewiem.Możliwe,żesięzachwycaiwciążjejmało.

Prymusikwyjąłzplecakawydrukiswojejpracy.Natrzeciejstronie,gdziedość

wyczerpującoomawiałobniżenierzeźbyterenuwSudetach,niztego,nizowego
wplótłzdanie,którezamknąłnawiasami:„Jestemprzekonany,żepaniprofesor
Rybackaniedoczytaładotegomiejsca”.GdybyRybkamimowszystkodoczytała,
wiedzielibyotym,jeszczeprzedsprawdzaniemobecności.Mikołajzagwizdałz
podziwu.

–Nieźlesiędotejrundyprzygotowałeś–zauważyłzuznaniem.
–Dzięki!–SkłoniłsięuprzejmiePrymusik.–Sporawtymzasługamojego

staruszka.Gdybynieto,żejestnauczycielem,niewiem,czysamznalazłbym
recenzentów.TerazliczęnapomoctwojąiOliwii.Nanaszymprzykładziewidać,że

Rybackatępimyślenieisamodzielność.

Wszatniokazałosię,żeniewszyscypodzielalizachwytMikołajaipewność

Prymusika.Padłnawetgłos,żegłupotąjestwalczyćzkimś,ktomatakjasne
wymagania.

–Wiadomo,czegosięuczyć,wiadomo,żemożnaściągnąć–dowodziłSebastian–

czegowięcejchcieć?DrugiegoBezikaniktchybaniezniesie.Rzygaćmisięchcena
każdejhistorii,jaksłyszę,żemamszukaćanalogii,porównywaćlubwyjaśnić
przyczyny.Bezikatrzebasiębyłouczepić.

–Wieszco,stary!–Oliwianiewytrzymałaiwybuchnęła.–Uczepsiętramwajui

zjeżdżaj.Mnieteżchcesięrzygać,kiedycięsłucham.

Zawrzało.Jednikrzyczelitak,innitak,ażprzyszławoźna,brzęknęłakluczamii

kazaławszystkimwynosićsięzszatni.

BodajporazpierwszyLilkaczułasięwyrzuconapozanawiastria.Wdrodzedo

domuOliwiazMikołajemdyskutowaliwyłącznieonumerzePrymusika,
przewidywalidalszyrozwójwypadków,aleteżzastanawialisię,cobędzieznimi.
Stopniemieliidentyczne,podwiepałyipotrójce,czylimoglisięspodziewaćpałyz
plusemalboibezplusa.Lilcewychodziłapełnatróją,którąwolałasięniechwalić.
Niebrałaudziałuwdyskusji,milczała,choćztymmilczeniemwcalenieczułasię
dobrze.Przeddomempowiedzielisobie„Cześć!”,onazostała,aoniposzlidalej,
rozgadaniiprzepełnieniradością,żeniedalisięzłamać.Amożetylkojejsię
wydawało,żetobyłaradość.Miaładlasiebiecałepopołudnieiniewiedziała,jakje
spędzić.PaniNataliasiedziaławpracy,wujekpewnieteż,anarozmowęzmamą
byłotrochęzawcześnie.UMagusidochodziłaósmarano,aleMagusiamusiałasię
wyspać,bopisałanocami.

Lilkabardzochciała,żebyzadzwoniłMikołajalboOliwia,takbardzo,żekiedy

telefonwreszciesięodezwał,nawetniespojrzałanaekranik.Jej:„Tak,słucham!”
tętniłoradością.Całkiemniepotrzebnie.UsłyszałagłosPawłaizmiejscaochłonęła.
Onzacząłnawijaćniewiadomooczym,jaktoon,aLilkaodpowiadała
monosylabami.Domyślałasię,żechcejązaprosićdokina.Niemiałaochotynakino.
Wkońcuzgodziłasięwyjśćnagodzinkędopubu.NiezrobiłategodlaPawła,tylko
dlasiebie,żebysięwyrwaćzpustegomieszkaniaichoćnachwilęuwolnićod
niemiłychmyśli.

DwieprzecznicedalejbyłaMuszelka,gdzieMikołajspotykałsięczasemz

kumplami.Lilkanigdytamnawetniezajrzała.Nielubiłapubów,ichzapachu,gwaru
anihałasutelewizorów.Muszelkanaszczęścieokazałasięwmiaręprzytulna.Usiedli
wkąciku.Lilkatwarządosali,ontwarządoniej.

–Piwozsokiem?–spytał.
–Małe–przytaknęła.–Izpodwójnymsokiem.Uwinąłsięszybko.Był

onieśmielonyibardzoprzytymniezdarny.Rozlałswojepiwo,przewróciłkrzesło,
więcspeszyłsięizamilkł.

Lilkarozejrzałasiępopustawejsali.Przeważaliludziemłodzi,możestudenci,

możeuczniowie,trudnobyłozgadnąć.Byłokilkadziewczynikilkaparek.Pilipiwo
lubcolę,gadali.

–O,kurczę!–szepnęła,wciskającsięwróg.–Zasłońmnie,przyszedłPikuś.
–Spoko!–mruknąłPaweł.–Kupipiwoiwyjdzie.Torównygość,nigdysięnie

czepia.Wynajmujepokójgdzieśtuobok.

Rzeczywiście,Pikuśkupiłpiwoiwyszedł.Nawetsięspecjalnienierozglądał.Lilka

odetchnęła.Wolała,żebyprofesorowie,nawetmłodziiświeżopostudiach,nie
widywalijejwpiwnympubie.

–Rzeźbiszcośteraz?–spytała,żebyprzerwaćniezręcznemilczenie.
–Nie...Jatylkotak,czasem.
–Tocorobisz,kiedyjużsięwszystkiegopilnienauczysz?
Spojrzał,jakbysięzastanawiał,czyprzypadkiemzniegoniekpi.Nienależałdo

dobrychuczniów,ślizgałsięraczejilawirował,więcposądzenieopilnośćtrochęgo
zaskoczyło,jeżelinawetnieubodło.

–Takietam...różnerzeczy–odpowiedziałwykrętnie.
Postanowiładaćmujeszczejedną,ostatniąszansę,azarazpotemwrócićdo

domuipogadaćsamazesobą...inaodwrót.Wdzieciństwietakwłaśniemówiła,ito
powiedzonkoprzyjęłosięwśródnajbliższych.

–Podobnonurkujeszirobiszzdjęciapodwodą?
–Teraznie...tylkowlecie–wyjaśnił.–Niemaszpojęcia...niewiesz...Jeżelichcesz,

tojacikiedyśtezdjęciapokażę!–wykrzyknąłznagłymożywieniem.

Lilkauśmiechnęłasiębezwiednie,bardziejnawspomnienieMagusiniżdoPawła.

ToMagusiawciążjąprzekonywała,żekażdegoczłowiekamożnaotworzyći
namówićdorozmowy,jeślitrafisięnajegopasję,noiwykażechoćtrochę
zainteresowania.Samaniewielewiedziałaonurkowaniu,jeszczemniejorobieniu
zdjęćpodwodą,więcpostanowiławykorzystaćokazjęiuzupełnićteluki.Paweł
wreszcieprzemówił.Brakowałomucoprawdasłów,czasemsięzacinał,aledarował
sobieniecenzuralneozdobnikiiprzecinki.Widaćwciążpamiętał,żerozmawiaz
bardzogrzecznądziewczyną.Opowiadałciekawie,momentamiteżprzynudzał,
zwłaszczakiedyzagłębiałsięwszczegółytechniczneobiektywów.Słuchałabez
zniecierpliwienia.

–Żebyśtywiedziała,ilepięknakryjesiępodwodą–westchnął.
–Wiem,żejesteśdobrymfotografem.Zdjęcie,któremizrobiłeś,jestnaprawdę

ładne.

–Nie,totyjesteśbardzoładna–powiedziałiznowusięspeszył.
–Dzięki!
–Mówię,jakjest–zapewnił.–Pamiętamcię,jakpierwszyrazweszłaśdoklasy.

Miałaśnasobietaki...no...białygolficzarnespodnie...Jesteśnajładniejszą
dziewczynąwcałejklasie,cojamówię,wcałejszkole...iwogóle.

–Dzięki!–powtórzyła,bodobrewychowaniekazałozakomplementydziękować.

Tymrazemtoonalekkosięspeszyła.–Zgadzasię,miałambiałygolficzarne
spodnie...Byłochłodno.

Kiwnąłgłową,jakbyichłódteżzapamiętał.Spojrzelinasiebieioboje

jednocześniespuścilioczy.Lilkazwykleświetniesobieradziłazkomplementamiiz
kolegami,atymrazemstałosiętak,jakbyonieśmieleniePawłaijejsięudzieliło.Nie
bardzowiedziała,jakzareagowaćnatakinagłyprzejawzainteresowania.

Drzwipubuotworzyłysięidośrodkawtargnęłaniewielkagrupka:raptemtrzech

chłopakówidwiedziewczyny.Ichwejścienatychmiastpodniosłopoziomdecybeli.
Wyglądałonato,żesąstałymibywalcami.Przydwóchstolikachdostrzeglijakichś

znajomych,pozdrawialiichnaodległość,mieszaliprzekleństwazrechotemiczuli
siębardzoswobodnie.Dostawilidostolikajednokrzesełko,całyblatobstawili
kuflamiizaczęlisięrozsiadać.Jedenznichuporczywiebekał,czymdoprowadzał
pozostałychdowybuchówśmiechu.

–Dresyprzyszły–mruknąłPaweł.–Niebójsię,onisątylkokrzykliwi.Muszelka

gdzieśtakdodziewiętnastejjestoaząspokoju.Potem,wieczorem,atmosferasię
zmienia,przychodząci,copalązioło,możnakupićdziałkę,nowiesz...Tychdresiarzy
trochęznam,sąniegroźni.

–Coztego,jeśliodichwrzaskówmyślimieszająmisięwgłowie?–Lilkasię

uśmiechnęła.

Wypiłazedwałykipiwaipoczuła,żeskrępowaniemija.Pawełmówiłjejsame

miłerzeczy,robiłtocoprawdanieporadnie,alebardzosięstarał,żebyjejnieurazić.
Doceniłazarównotestarania,jakito,żesiedziałnadmałympiweminiepróbował
jejimponowaćmocnągłowąaniżadnymiprzechwałkami.Znowuzamilkł.Gdybyz
takimpoświęceniemmilczałwklasie,niemiałbypołowyuwag,którezdołałzebrać
zaniestosownezachowanie.Zastanawiałasięwłaśnie,jakpociągnąćrozmowę,
kiedyusłyszałaswojeimięwykrzyczanenacałąsalę.Wcześniejniegapiłasięna
dresiarzy,aleterazmusiałajużspojrzeć.Jednazdziewczyn,rudajakwiewiórka,
machaładoniejzawzięcie.Lilkazlekceważyłateprzyjacielskiegestyispojrzała
zdziwionanaPawła.

–ChybaMajka,tylkocoonazrobiłazwłosami?Obejrzałsięibezradniewzruszył

ramionami.

–Skądmamwiedzieć?
–Dzisiajjejwszkoleniebyło,prawda?
–Niewiem–przyznał.–Wklasiewidzętylkociebie,innedziewczynymnienie

obchodzą.Żebypogadać,toiowszem,ależebympatrzyłnawłosy,ciuchy,tojużnie.

Mówiłtakszczerzeiztakąpowagą,żeLilkamusiałasięroześmiać.
–Nietruj,dobrze?
Chciaławłaśniedodać,dlaczegoniepowinientruć,kiedyMajkaoderwałasięod

swojegotowarzystwaikrokiemmodelki,którącisnąbuty,przemierzyłasalęidoszła
dostolikawnarożniku.

–Hej!–powiedziała.–Jakwamsiępodobamojanowafryzura?
–Fajna–przyznałaLilkabezzachwytu.–Tybyłaśdzisiajwszkole?
–Nie.–Majkagwałtownieposmutniałaizrobiłaminęprzypisanądodomowych

nieszczęść.–Mamamiałaatak,pielęgniarkasobienieradziłaimusiałamzostać...Z
mamąjestbardzoźle–westchnęłaizarazzmieniłatemat.–Pożyczmidojutra
dychę–poprosiła.

–Jakmioddasztesześć,którepożyczałaśwcześniej,tosięzastanowię–

powiedziałaLilka.

–Niewygłupiajsię–zajęczałacichutkoMajka–całąkasiorkę,jakąmiałam,

zostawiłamdziśwaptece,aniewzięłamzdomukartybankomatowej.

–Niemaszkasynapiwo,wracajdodomu.
LilkapodniosłasięidałaPawłowiznak,żewychodzą.Nieśpieszyłasięnigdzie,

alemiaładosyćMajkiijejhałaśliwychkumpli.Wpubiebyłodusznood
papierosowegodymu,czułasięuwędzonaidrapałojąwgardle.Odetchnęładopiero

nadworze.Wiałsilnywiatrimiałosięwrażenie,żetoniestyczeń,alistopad.Lilka
skuliłasięzzimnaijeszczemocniejzapętliłaszalwokółszyi.Stwierdziłagłośno,że
jaktylkowrócidodomu,wskoczypodkociżadnasiłajejstamtądniewyciągnie.
Pawełszedłbardzoblisko.Razidrugipoczułajegorękęnaswojej.Żebywybićmuz
głowytakiepomysły,wsadziłaobiedłoniedokieszeni.

–Lilka–odezwałsięnagle–czymyślisz...jakmyślisz...toznaczy,czymyślałaś

kiedyś...

–Słuchaj,stary!Myślę,żemyślę,więctymjużsobiegłowyniezaprzątaj,mów

dalej!–powiedziałazdecydowanymtonem.

–Chciałbym,żebyśmybylirazem.
Udałazaskoczenie,choćwcalezaskoczonaniebyła.Przezostatniągodzinę

zdążyłaoswoićsięzmyślą,żewcześniejczypóźniejtakapropozycjapadnie,tylko
niebardzowiedziała,jakpowinnazareagować.NiechciałagasićPawłatak,jak
kiedyśPrymusika.Niemądrzyłsię,niebyłzarozumiały.Miałinnewady,zktórymi
najwyraźniejpróbowałwalczyć,aterazzżerałagotrema.

–Pomyślęotym–powiedziałacicho.
Chciałajeszczecośdodaćnapożegnanie,musiałajednaksięgnąćpo

rozdzwonionąkomórkę.Stalijużnawprostkamienicy.

–CzekamynaciebieuMikołaja.Mamynaradęwojenną.Jesteśwdomu?–

nadawałapodekscytowanymgłosemOliwia.

–Jestemnaulicyprzeddomem–uściśliłaLilka.
–Notosięnieoglądajnaboki,tylkoprzychodź.
–JestemzPawłem.
–Wow!–mruknęładomyślnie.–Imnaswięcej,tymlepiej,przychodźcie!
TeraztoLilkazłapałaPawłazarękęipociągnęłazasobą.Niebroniłsięani

trochę.

22.

Numer,któryPrymusikwyciąłRybce,musiałwywołaćwszkolemałe,anawet

wielkietrzęsienieziemi.Codotegoniktzzainteresowanychniemiałwątpliwości.
Samorządklasowyniewielemógłzdziałać,potrzebnibylirodzice.UMikołaja,w
największympokoju,doroślizajęlikanapęifotele,młodzieżsiedziałanadywanie.
Oliwiaprzyszłazojcem,Prymusikteż,SzymoniMartynazmatkami,podobnie
PatrykiAśka.

MamaMikołajazatrzymałaLilkęnamomentwprzedpokoju,żebyspytać,czy

wujekzechceprzyłączyćsiędoprotestu.Lilkajeszczezwujemnierozmawiała,ale
niewątpiławjegozgodę.Chroniczniewręcznieznosiłinteligentów,którzy
recytowaliwyuczoneformułkiimielikłopotzsamodzielnymmyśleniem.Paweł,
zagadniętyotosamo,uśmiechnąłsięrozbrajająco,jaknie–Paweł.

–Będązaskoczeni,żejachcęwiedziećwięcej,niżmuszę...Alepoprąnapewno.

Mojawtymgłowa.

Wspólnymwynikiemnaradybyłopismorodzicówwystosowanedodyrekcji

szkoły.Samorządklasowyzobowiązałsięprzeczytaćpetycjęnadużejprzerwie,by
potemdotrzećdotychwszystkichrodziców,którzybędąskłonnizłożyćswoje
podpisy.

–Kilkaosóbnapewnosięniezgodzi–powiedziałMikołaj.–Takichoćby

Sebastiannawetwdomuniewspomniopiśmie.Filippewnieteżnie.Myślęjednak,
żewiększośćpoprze,możenawetzdecydowanawiększość.

–Damysobieradęibeztych,coniepoprą–stwierdziłojciecPrymusika.–

Naiwnościąbyłobyliczyć,młodykolego,najednomyślność.

Niezależnieodpoczynańsamorządutrójkarodzicówwybierałasięnazajutrzdo

szkoły,żebyprzedstawićwychowawczyniidyrektorcetreśćpetycji.

Lilkawróciładodomuszczęśliwa.Najbardziejbudującabyłaświadomość,że

OliwiaaniMikołajniemielijejzazłetejnieszczęsnejpiątki.ZadzwoniładoMagusi,
żebyowszystkimopowiedzieć:oklasówce,opodstępiePrymusika,zebraniuz
rodzicamiiotym,jakbardzojejgłupio,żedałasięzłamać.

–Niezrobiłamtegozestrachu–tłumaczyłazprzejęciem–tylkozwygodnictwa.

Niechciałomisięuczyć.

–Powiemci,żeprędzejzrozumiałabymstrach–wyjaśniłaMagusia.–Lękjest

ludzkąrzeczą,alenistwo...

–Jestgrzechem!Jakobżarstwoiopilstwo–roześmiałasięLilka.
Mimożerozmawiałydługo,zapomniaławspomniećoPawle.Niezestrachu,niez

lenistwa,tylkoprzezwyraźneprzeoczenie.Aprzecieżniemogłapowiedzieć,żetak
zupełniejejnieobchodziłoto,coPawełmówił.Wręczprzeciwnie.Weszłapod
prysznic,namydliłasięipomyślałazdumą,żejestjużprawdziwąkobietą.
Nieprawdziwejniktbyniemówił,żejestpięknainajpiękniejsza,niktnierozlewałby
przyniejpiwazezdenerwowaniainieprzewracałkrzesła.Wcześniejjużparęrazy
chodziłazchłopakami,czasemtydzień,czasemmiesiąc,jednaktamtechodzenia

byłybardzoniepoważne.Cowynikałoztrzymaniasięzaręcenarandce?Nic.Ledwie
jednakchłopakzaczynałudawać,żewie,corobićzrękami,ipchałjepodbluzkę,to
gowyzywałaodzboczeńcówiuciekała.Nie,stanowczoniemogłapowiedzieć,żema
jakiekolwiekdoświadczeniewpostępowaniuzfacetami.Skończyłaszesnaścielati
taknaprawdęjeszczesięznikimniecałowała.Oliwiamiaławięcejdoświadczenia,
całowałasięjużdwarazy.

Lilkastałapodstrumieniemciepłejwodyiniechciałojejsięwychodzić.Życienie

byłojuż„brutalandfullofpułapkas”,tylkocałkiemfajne.Ibyłobyjeszczefajniejsze,
gdybyniezadzwoniłtelefon.Wybiegładoprzedpokojuboso,owiniętajedynie
ręcznikiem,żebyzapewnićciotkęLesię,żenosiciepłemajtki,codzienniewkłada
podkoszulekiregularniejadaśniadania.Więcejpytańniepadło,więcubrałasięw
piżamęizapamięcipodłączyłakomórkędozasilacza.Wtedyprzypomniałasobie,że
nigdywcześniejniepodawałaPawłowiswojegonumeru.Stałachwilęzaparatem
przypoliczku,azarazpotemuruchomiłakciukidotarładostarychSMS–ów.Przez
momentpodejrzewała,żeautorpoetyckichwyznańiPawełtojednaitasamaosoba.
Okazałosię,żenie.WprowadziłanumerPawładopamięcitelefonuiposzładołóżka
zmiłymprzekonaniem,żejestjeszczektoś,komubyćmożewpadławoko.

Wielkietrzęsienieziemizaczęłosięwklasienadużejprzerwie.LedwieMikołaj

odczytałprzygotowanądzieńwcześniejprośbęrodzicówozmianęnauczyciela
geografii,posypałysiępropozycjenastępnychkandydatówdousunięcia:historyka,
matematyka,nauczycielkibiologii,ktośzrozmachudorzuciłwuefistęiRybka
utopiłasięwcałejtejwrzawie.Miałatyluzwolenników,coiprzeciwników.Sebastian
niebyłodosobnionywswoichprzekonaniach,inniteżuważali,żełatwiejwkući
ściągnąć,niżanalizowaćiporównywać.

–Jakwyścietutrafili?–zdenerwowałsięMikołaj.–Taszkołapodobno

przyjmowałasamychnajlepszych.Jakieśtotalnenieporozumienie,paranoja!
Kobietaoceniabardzodobrąpracęnapałęiwastonierusza?

Tylkoczteryosobyzgodziłysiębezwahaniaprosićrodzicówopoparciepetycji,

resztaalbobyłaodmiennegozdania,albomiaławszystkownosie.Razemdawałoto
dwanaściegłosówprzywstrzymującychsięszesnastu.Mikołajsiępodłamał.

Majkaniezabierałagłosuaninatak,aninanie.Pracowałanadgrzywką,któraźle

sięukładałaipsułanowąfryzurę.Niebardzojąinteresowaładyskusja.Nakolejnej
przerwiepodeszładoLilki.

–Wiesz,jatonawetjestempowaszejstronie,alemamaniechcewidziećnikogo

obcegowdomu.Jeżeliwastourządza,przyniosęzgodęrodzicównakartce.Może
byćnakartce,bezpodpisywanialistu?

–Mikołajaspytaj,niewiem.–Lilkawzruszyłaramionami.
–Spytałamciebie,tonajednowychodzi...Ochnie,przepraszam,tyterazz

Pawłemkręcisz,tak?–Uśmiechnęłasiędomyślnie.

Lilkapoliczyławmyślachdopięciuiteżsięuśmiechnęła.
–Nieprzeszkadzacito,żewtwoimtowarzystwiefacecibekająnacałygłos?–

spytała.

–Nocoty!–Majkaspojrzałananiązpolitowaniem.–Dlajajtorobili.Bardzofajni

kumple,ażebezpruderyjni,totylkoichplus.

–Sorry!Zapomniałam,żesąjeszczeludziebezpruderyjni.

–Nopewnie,żesą.Janielubięzarozumialców.NaprzykładMikołajłaskęrobi,

że...

–OdwalsięodMikołajaianisłowawięcej!–zdenerwowałasięLilka.–Nie

musiszzanamiłazić,niktcięotonieprosi.

–Przecieżjeszczenictakiegoniepowiedziałam.
–Lepiejzrobisz,jaksięwogólezamkniesz.ZostawiłaMajkęnaśrodkukorytarzai

stanęłaprzyoknie.OliwiazMikołajemposzlinaprzesłuchaniedoAldony,aonanie
miałacozesobązrobić.Bezprzyjaciółczułasiębardzosamotna.Patrzyłanagołe
drzewa,obserwowałapapierektarganyprzezwiatriczekałanaresztętria.Obokniej
stanąłPaweł.

–Oczymtakmyślisz?
Dotykalisięramionami.Niebyłotoniemiłe,aleczułasiętrochęniezręcznie.
–Oostatnimzadaniuzmaty–roześmiałasięiodsunęłalekko.
–Kończyszrozwiązywać,czyjesteśdopierowpołowie?Mamcinie

przeszkadzać?

Udawał,żechceodejść,więcześmiechemzłapałagozarękę.Przezkilkasekund

przytrzymałjejdłońwswojejidopierowtedypuścił.

–Cośtytakiożywiony?–spytała.–Imówiszcałkiemzsensem,isłówcinie

brakuje.

–Siebiezapytaj.
–Czasemrozmawiamsamazesobąi...naodwrót,alewątpię,żebymwiedziała.–

Uśmiechnęłasiękokieteryjnie.

–Odpięciumiesięcyprzymierzałemsiędotejwczorajszejrozmowyi...
–Ico?
–Bałemsię,żemniewyśmiejesz,przegonisz...Atakchociażmiałemnadzieję.
–Proszęcię!Gdybymcięnieznała,pomyślałabym,żetoprawda.Czasemwklasie

tylkociebiesłychać,jeślitojestnieśmiałość...

–Niejestemnieśmiały,jatylkotakprzytobie...Chcędobrzewypaść,potemcoś

machnętakiego,żesambymsobiedałkopa...–urwałizamilkł.

–Okay!Przestańjużkopaćsamsiebie,botomusibyćbardzoniewygodne.
Zaczęlisięśmiać.Dzwonekprzywołałichdorzeczywistości.
Lilkawpadładodomujakburza.Butyzostawiłaprzydrzwiach.Rozbierałasię

metodąMiśki,zrzuciłazsiebiepokoleiubrania,żebypotemwodwrotnejkolejności
jewkładać.„Straszniebałaganisz,Lilusiu!”,mruknęłarozbawiona.Niemiałachwili
dostracenia.Byłaumówionazwujkiem,potempędziłanarosyjskidopaniNatalii,a
żołądekażpiszczałzgłodu.Ranoniezdążyłazjeśćśniadaniaiprzetrwałatylko
dziękiOliwii,którapodzieliłasięzniąbułką.Wpakowaładorondelkadwagołąbki,
smakowitedaniepaniMalinowskiej,sięgnęłapochlebiwtedybardziejpoczuła,niż
usłyszała,żektośzaniąstoi.Przeraziłasięikrzyknęła.

–Cotusiędzieje?–spytałwujekzezgroząwgłosie.–Samajesteś?
–Sama–przytaknęła,wciążjeszczemocnowystraszona.
–Aterzeczyporozrzucanewprzedpokoju?Czyktośzdzierałzciebieubraniew

biegu?

–Wbiegutak–przyznała–alezdarłamsama.Miałamwłaśniezjeśćijechaćdo

ciebie.

Zrobiłcoś,ocobygonigdyniepodejrzewała.Obszedłwszystkiepokoje,zajrzał

dołazienki,anawetdoszafy.Lilkachodziłazanimkrokwkrok.Łóżkowsypialni
byłorozbebeszone.

–Niezdążyłampościelićrano–mruknęłaprzepraszająco.–Prawdęmówiąc,rano

nigdynieścielę,dopierowieczorem.

–Notak,Jolacośotymwspominała–westchnął.
Jegopedantycznanaturamocnosiębuntowałaprzeciwkonajmniejszym

oznakombałaganu.Nibywierzył,alewciążjeszczezerkałpodejrzliwiepokątachina
siostrzenicę.DopieroswądspaleniznyuwolniłLilkęodtychspojrzeń.Pogoniłado
kuchni.Gołąbkinadawałysiędowyrzucenia,garnekraczejteż.Otworzyłaoknoi
miałaochotęzapłakaćnadutraconymobiadem.

–Tobyłowszystko,comiałaśdojedzenia?–zapytał.
–Nie,alejużniezdążę...
–Odgrzewajnastępnąporcję,bylenietakdokładnie,potemporozmawiamy.Po

toprzyjechałem.Ztwojegotelefonuniewielezdołałemwywnioskować.

Uwinęłasiębłyskawiczniezjedzeniem.Nieprzeszkadzałojej,żegołąbkibyły

tylkowpołowieodgrzane,grunt,żebyły.Wujekwtymczasiepozbierałrozrzucone
ubrania,kurtkępowiesił,szalzłożyłwkostkę,abutyustawiłnabaczność.Wykonał
kawałdobrejroboty,tyleżecałkiemzbędnej,ituLilkazgadzałasięzmałąMisią.
Przyniosładopokojudwieszklankiherbatyiusiadłanawprostgościa,byzdetalami
opowiedziećoRybce,jejmetodachnauczania,onumerzePrymusikaidecyzji
rodziców.

–Ladadzieńbędziewszkolezebranie,takieprzedkońcemsemestru.Napewno

naszaAldonaporuszyitęsprawę.Powiedziała,żestawiamyjąwbardzoniezręcznej
sytuacji...Aleczytonaszawina?

–Niewasza–przytaknął.–Towinarutyny,któragubiwieluwykształconych

ludzi,nietylkonauczycieli.Tracązainteresowaniedlaswojejpracy,tracąświeżość
spojrzeniaistająwmiejscu.Rutyna,mojadroga...

Wykładwujkabyłbardzoklarownyinawetniezbytnużący.Wątpiłcoprawda,by

petycjarodzicówodniosłaskutek,niemniejzgodziłsięjąpodpisać.

–Aczegomogęsięspodziewaćnazebraniupomojejsiostrzenicy?–Patrzyłna

Lilkęznadokularówiczekałnaodpowiedź.

Chrząknęła,pokręciłasięchwilę,bozbytdobrychwieściniemiała.Piątkaz

angielskiego,polskiegoihistorii,czwórkazfrancuskiegoiWOS–u,towłaściwie
wszystko,czymmogłasiępochwalić.Zmatematykiskopałaklasówkę,zchemii
podpadławgłupisposób,fizykąanibiologiąniebyłazainteresowana,noi
spodziewałasięobniżonejocenyzesprawowania.

–Atwójszczególnyzapałdogeografiiczemumamprzypisać?Pogłębialiście

wiedzęwyniesionązlekcji,uczyliściesiędodatkowo,żebywięcejwiedziećczyżeby
cośudowodnićnauczycielce?

–Żebyniewkuwaćnapamięćinieściągać–powiedziałapochwili

zastanowienia.–Wszyscychcemyzdawaćgeografięnamaturze.

–Tyteż?
–Chybatak...Jeszczedokładnieniewiem,cobędąbraćpoduwagęna

dziennikarstwie.

Wychodziłjuż,zatrzymałsięprzydrzwiachzrękąnaklamce.
–Przestraszyłaśmniedzisiaj–powiedział.
–Tymnieteż.Uśmiechnąłsięprzelotnie.
–Wieszchyba,jakłatwodziewczynamożesobiezniszczyćżycie,zwłaszcza

młoda?

Byłmocnozdziwiony,kiedyzawisłamunaszyiiucałowaławobydwapoliczki.
–Tomojeżycie,wujku,ajaniejestemidiotkąianimyślęgoniszczyć.Zadużo

mamplanównaprzyszłość...Apozatym,janawetniemamchłopaka.

–Itaktrzymaj–mruknął,całującjąwczoło.–Aprzezferieuzupełnijswojebraki,

botetrójewcalenieświadcząotym,żepoważniemyśliszoprzyszłości.

Obiecałasiępodciągnąć.Inawetbyłapewna,żesłowadotrzyma.

23.

Zimoweferieniemająurokuwakacji,zwłaszczajeślispędzasięjewmieście,we

własnymdomu.Oliwianatydzieńwyjechaładobabci,Mikołajzacieśniałmęską
przyjaźńzdawnymikumplamiidodatkowozPrymusikiem,aLilcebrakowało
pomysłunapierwszywolnytydzień.Narodzinnewizytyuciotekniemiała
najmniejszejochoty,podobniejaknaspotkaniazMajką.PozostałjejtylkoPaweł,
którydzwoniłcodziennie,żebypogadać.Poszłaznimdokina,arazwyciągnęłagona
zakupydoGalerii.SzukałaprezentunadwudziestąrocznicęśluburodzicówOliwii.
WostatniąsobotęferiiwyprawialiniewielkąuroczystośćiLilkazostałazaproszona
nietylejakogość,iledomownik.

–Akonkretnieczegoszukasz?–dopytywałsięPaweł.
–Gdybymwiedziała,czegoszukam,tojużbymkupiła,nonie?PaniNatalia

radziła,żebycośzesztuki,jakiśwazonładnieokutywcynęalbo...Obrazuniekupię,
bonieznamsięnamalarstwieiwątpię,czystarczymikasy.Szukamczegoś
oryginalnego,kapujesz?

Kapowaćkapowałichoćpomysłuteżniemiał,tozcałąpewnościąmiałgust.Z

miejscaodrzucałwszystko,cotandetneijarmarczne.Zgadzalisiębezsłów.Jedno
spojrzenie,jedengrymas,trochęchichotówiwiadomobyło,naconiewartonawet
patrzeć,anadczymmożnabysięzastanowić.Niestety,to,coimsiępodobało,
przekraczałomożliwościfinansoweuczennicy.LilkauzgodniłazMagusią,żeprezent
powinienmieścićsięwgranicachpięćdziesięciuzłotych,żebyjubilaciniepoczulisię
zakłopotani.

–Paweł!–chwyciłagozarękę–amożejakąśrzeźbętwojegodziadkakupię?

Atletabyłfantastyczny...Narocznicęślubulepszybyłby...możeanioł?Jakmyślisz?
Aniołysąterazmodne.Niemusibyćduży,możebyćcałkiemmały,byleoryginalny.

Pawełnienależałdoludzi,którzydługosięzastanawiają.Lilkawyraziłażyczenie,

onbyłodtego,żebytożyczeniespełnićlubpomócspełnić.WyszlizGalerii,wsiedli
doautobusuipojechaliszukaćanioła.

–Tylkosięniezdziw,mójdziadektooryginał–uśmiechnąłsięPaweł.–Jest

samoukiem,niemówiosobieartysta,tylkorzeźbiarzludowy.Takibardzoludowy
niejest...Prowadziwarsztatstolarski,zresztąsamazobaczysz.

Autobuswywiózłichnaobrzeżamiasta.Kluczylitrochęwąskimiuliczkami,aż

wreszciezatrzymalisięprzeddrewnianąfurtką,naktórejwisiałaozdobnaskrzynka
nalisty.

–Tojużtrzeciaalboczwartatakaskrzynka–wyjaśniłPaweł.–Codziadek

wystruganową,tomuukradną.Listówżadnychniedostaje,więcskrzynkaniejest
potrzebna,alemawisiećnafurtceijuż.

Dziadekmieszkałwparterowymdomu,doktóregoprzytuliłsiębaraczek

zamienionynawarsztat.Musiałbyćtamniezłyhuk,bonawetnapodwórkubyło
słychaćodgłosypracy.

–Oho!–mruknąłPaweł–cośtoczą,pewniejakąśbalustradędoschodów.

Pchnąłdrzwiozdobionemnóstwemmałychszybek,brudnychipokrytych

trocinowymnalotem.Wśrodkudwóchchłopcówuwijałosięprzymaszyniepod
czujnymokiemstarszegomężczyzny.TennawidokPawłauśmiechnąłsięciepło.

–No,chłopie!–krzyknął.–Wreszciewidzęcięzpanienką,anietakwieczniesam

isam.Maszgust!Mojakrew!–Obejrzałsięnapracowników.–Robić,robić,niegapić
się!Żebyśtawytakdorobotysięgarnęlijakdooglądaniadziewczyn!–huknął.–Na
paluchymiuważać,bonieodrosną.

Otoczyłramionamiswoichgościipoprowadziłwkątwarsztatu,gdziestał

niewielkistolik,ananimsłoiczekzcukremidrugizherbatą.PopatrywałnaLilkęz
wyraźnąprzyjemnością.Nawetkiedysłuchałwywoduwnuka,tooczuzdziewczyny
niespuszczał.

–Anioła,mówicie?–zasępiłsięipodrapałpogłowie.–Niemamaniołaiżadną

miarąniezdążęwystrugać.Zakrótkitermin.Jednakowożcośtammam.

Podszedłdostarejszafyizacząłprzeglądaćswojeskarby.
–Babazkijemtonienaślubnąrocznicę!–krzyknął.–Grajekteżniepodchodzi,

tymbardziejżezbasetlą...

Gadałtak,krzyczałiżartował.LilkaszepnęłaPawłowi,żemusizadzwonić.

Podeszładookna,alemaszynahałasowaławcałympomieszczeniu.Jednocześnie
odezwałsiętelefondziadka,Lilkakrzyczała:„Tak,tak,spóźnięsię”,dziadekwołał
„Halo,halo!”.Zniechęconyodrzuciłkomórkęnastolik,ponarzekał,żetelefonyto
złodziejeczasuipieniędzy,wreszcieznalazłcośgodnegouwagi.

–Acobyśtapowiedzielinaparębocianówzoctowegodrewna,zsumaka,znaczy?

Bocianytowierneptakiiwiernośćsymbolizują.

Ustawiłnastolikurzeźbę.Ptasiesylwetkiledwiezarysowane,długiedzioby,

długienogi,widocznesęczkiispękaniadrewna,aprzygłówkachśladykory.

–Piękne!–powiedziałaLilkazzachwytem.
–Teżmisiętakwidzi.Drewno,tyleżewoskiemzabezpieczone,lekkobłyszczy,

aleniemalowane.

–Ilekosztują?–spytałazobawą,czyabycenanieprzekroczyjejmożliwości.
–Zadarmonieoddam–dziadekpokręciłgłową–zadarmonie,alejakpanienka

dadychęnapiwo,rzeźbajej.

Patrzyłazaskoczona,aledziadeknieżartowałiniechciałwięcejpieniędzy.

Mrugnąłdownukaizacząłpakowaćbociany.Lilkaniemogłauwierzyćwswoje
szczęścieizrobiłato,codziewczynyzwyklerobiązwielkiejradości:ucałowała
ludowegoartystę,którytakiludowywcaleniebył,zatobardzorówny.

–Mniestaregocałujesz?!–wykrzyknął.–Młodyobokstoi,chłopakjakświca,

mojakrew.

–Wiem,żepańska–roześmiałasięLilka–dlategowszystkozostaniewrodziniei

sięwyrówna.

Niechciaławracaćprostododomu.ByłacośPawłowiwinna,niekonieczniemoże

buziaki,alechoćbyherbatęzciastkiem.Pomyślałaoprzytulnejkawiarence,gdzie
czasemumawiałasięzMagusią,jeżelichciałyrazemwyskoczyćdomiasta.

–Tylko...piwatamchybaniema–powiedziała.
Roześmiałsię.
–Oj,Lilka,Lilka!Razsięwygłupiłem,tochybawystarczy.Mniepiwonahumornie

jestpotrzebne,awódkawcale.Czasemprzykumplachtrudnosięwykręcić,to
prawda,alenieprzeginamzalkoholem,niepalę...Wogóle,jaktaknamniepopatrzeć,
toniemamwad...możejedną:trochęzadużobluzgam.Zatoilemamzalet!

–Cośfantastycznego!–wykrzyknęłazpodziwem.–Brakujetylkoanioła,któryda

ciskrzydła.

–Mamanioła–powiedział,objąłjąramieniem,pocałowałwpoliczeki

błyskawiczniewsadziłobieręcedokieszeni.

Spojrzałazaskoczona,aonjakbynigdynicszedłsobieobokzminąbardzo

niewinną.

–Chceszpowiedzieć,żetomisięśniło?–spytała.
–Cotakiego?
Zajrzałjejwoczy,ażpoczułalekkiemrowienienakarku.Takjeszczeżaden

chłopaknaniąniepatrzył.Przygryzłaustaidosamejkawiarnijużsięnieodezwała.

Wybralisobiestolikwkąciku.Lilkalubiłakąciki,bodawałypoczucie

bezpieczeństwa,ochraniałyzdwustron.Mikołajkiedyśpowiedział,żetakiemiejsce
niezawszejestbezpieczne,zwłaszczajeśliszykujesięawantura.Możnazostaćbez
polamanewru,dotegoprzygniecionymdościany.Nieprzewidywałaażtakich
niebezpieczeństw.Kawiarenkabyłaprzytulna,ludzieprzystolikachzajęciwyłącznie
sobą.

–Zgodziszsięmnieodwiedzić?–spytałPaweł,ledwieusiedli.–Niebójsię,mama

będziewdomu!

–Ajakmamyniema,togryziesz?
–Nie,dlaczego?–Zacząłsięśmiać.–Niegryzę,chodziłomitylkooto,żebyśnie

posądziłamnieojakieśzłeintencje.

LilkawielerazyzostawaławdomusamnasamzMikołajem,Rajem,Damianemi

nawetniepomyślała,żemożejejgrozićzichstronyjakieśniebezpieczeństwo,że
nagleobudzisięwnichlew,wilkalbojakieśinnedrapieżnezwierzę.Zastanawiała
sięwłaśnie,czyzPawłemczułabysięrówniepewnie.Tamciniemówiliointencjach,
bylipoprostuprzyjaciółmi,natomiastPawełpróbowałchybazająćmiejscewciąż
jeszczewolne,chłopaka,któryliczyłnawięcejniżprzyjaźń.

–Ustalmyjedno–poprosiła.–Możemysięspotykać,wyskakiwaćdokinaczyna

imprezę,możemysięnawetzaprzyjaźnić,jeślinamsiętouda,alenawięcejnie
możeszliczyć...przynajmniejnarazie.

–Dobrze–powiedział.
Nicwięcej,tylkotojednosłowo.Żadnychnalegań,żadnegoprzekonywania.

Poczułaulgęijednocześnieodrobinęzawodu.PatrzyłanaPawłainiepoznawałago.
Wciążbyłtotensamchłopak:niebieskieoczy,wyraźnebrwi,mocnozarysowana
szczęka,wjegowyglądzienicsięniezmieniło,alemówiłizachowywałsięzupełnie
inaczej.Wpubiechciałaodniegouciekać,boznudziłojądźwiganieciężaru
rozmowy,aterazgadałjaknajęty.Wyjaśniał,tłumaczył,żartowałimomentami
trochęsięprzechwalał.Wyjęłakomórkę.

–Przepraszam–powiedziała.–Muszęuspokoićwujka.
Puściławruchkciuk.PochwilizadzwoniłtakżetelefonPawła.Machnąłrękąi

sięgnąłdokieszeni.Patrzyłauważnienajegominę,kiedyodczytywałSMS.Zmieszał
sięlekko.

–Idęsiępowiesić,zarazwracam!–westchnął.–Jaknatowpadłaś,żetewiersze

byłyodemnie?

–Żetybłękit,ajaczerwień?Maszynymitopowiedziały.
Starałasięutrzymaćpowagę,aleniemogła.Parsknęłaśmiechemiposekundzie

pękalijużoboje.Nawetkiedyzaczęlirozmawiaćnibynormalnie,teżcochwila
zanosilisięśmiechem.

–Wwarsztacieodeszłamnamoment,żebyzatelefonować,pamiętasz?

Zadzwoniłamnanumertwojegodziadka.Komórkasięodezwała,więc...Ajaztwoim
dziadkiemjużwcześniejpróbowałamsiędogadać.Chciałamwiedzieć,ktoprzysyła
mitakielirycznewyznania.

–Myślałaś,żetodziadek?
–Ledwiegosłyszałamprzeztemaszyny.
–Wzięłomnie,niewypieramsię–powiedział,kiedyjużniecoochłonął.–Byłaś

takaniedostępna,trzymałaśsięswoich...PożyczyłemraztelefonodMikołaja.Ktojak
kto,aleonmusiałmiećtwójnumer.Podobałycisiętewiersze?Napoezjinieznam
sięni...zagrosz,więcpróbowałemwysyłaćróżne.

–Dzięki!Zabardzomisięniepodobały,wolę,kiedymówiszswoimisłowami.
PrzezchwilępatrzylinasiebieiLilkapomyślała,żePawełjestjakszamponz

odżywkądwawjednym:odwierszyiodzdjęciawramce.Alejużtegoniechciałamu
mówić.

CodziennieranoLilkapowtarzałasobie,żeweźmiesiędopowtórekispróbuje

nadrobićzaległości.PotemdzwoniłMikołaj,Paweł,RajalboMałgosia,byłyjakieś
sprawydoobgadania,miejscadoodwiedzeniaidzieńmijał.Wieczoremrozmawiała
zMagusiąiniemogłasiępochwalić,żewreszciezrobiłato,cosobieobiecywała.O
PawleteżMagusiwspominała,głównieowierszachizdjęciuwramce.Nazywałago
kolegą,zresztąsamasiebieprzekonywała,żejestdlaniejtylkokumplem.
Zastanawiałasięjednak,czytonormalne,żenawidokinnychznajomychchłopaków
odczuwałaradość,złość,zaskoczenie,natomiastnawidokPawłasercezaczynało
pracowaćwszybszymrytmie.Tosercebardzojąniepokoiło,ponieważniechciała
sięzakochać.Zpolitowaniempatrzyłanadziewczyny,którewciążgadałyofacetach.
Lilkaznaładziesiątkiciekawszychtematówiwciążsobiepowtarzała,żewłasny
chłopaktododatkowykłopot.Trzebasięznimliczyć,ztegorezygnować,tamto
zmienić,iśćnakompromisy...Jejbyłodobrzesamej.WszystkiedziewczynyMikołaja
byłyzazdrosneotrio,czemuwięcjejczyOliwiichłopakmiałbyreagowaćinaczej.

Wdrugimtygodniuferiitriowreszciezeszłosięwkomplecie.Oliwiawróciła,a

MikołajnacieszyłsiękumplamiizająłLilką.NicniewiedziałoPawle,dopókiMajka
niezadzwoniładoniegozuprzejmą,koleżeńskąinformacją.

–CoMajkamadotego?!–wkurzyłasięLilka.
–Możeweszłaśjejwparadę,skądmogęwiedzieć?–zdziwiłsięMikołaj.–

DlaczegoakuratPaweł?Przecieżgonielubiłaś.

–Zmieniłamzdanie–przyznała.–Paręrazypogadaliśmyiniejesttaki,jak

myślałam.Sammówiłeś,żetofajnyfacet.

–Fajnyirozrywkowy–przyznałMikołaj–alestanowczozbytpewnysiebie.
–Szukaszfaceta,któryniebyłbypewnysiebie?–spytałaOliwia.–Ajaszukam

wodywproszku,możemyposzukaćrazem,chcesz?

–Wieszco?Chybażartujesz!Nietomiałemnamyśli–zdenerwowałsięMikołaj.–

Pawełmaolewającystosunekdowszystkiego.Jemunaniczymtaknaprawdęnie
zależy.Dużakasa,wakacjenadciepłymmorzem,autkowgarażu,któreczekana
osiemnastkę.Mateżswojądewizkę,niemyślciesobie.„Wcześniejczypóźniej,bez
większegowysiłkudostajęto,cochcę”.NiepowietegoLilce,powieprzypiwku
kolesiom.Samsłyszałem.Powtarzamwam,onmawszystko.

–Atobieczegośbrakuje?–zdziwiłasięOliwia.
–Całowałaśsiędziśzosą,żetakkłujesz?–spytałMikołaj.–Czyjanarzekam?

MówimyterazoPawle.

–Odpuść!–mruknęłaLilka.–Jeszczesięniezakochałam,narazietotylkokolega.
Posmutniałajednakispojrzałaniepewnienaprzyjaciółkę.
–Jakionjest?–spytałaOliwia.–Rozsiewatoksyny,truje?
–Napoczątkuwydawałsiębardzonieporadny,zagubiony,teraztrochęodżył–

wyjaśniłaLilka.–Zgodziłsięnamójwarunek,żenicwięcejpozaprzyjaźniąnie
wchodziwgrę.

–Nowłaśnie!–wykrzyknąłzsatysfakcjąMikołaj.–Zgodziłsiędoczasu,ażtobie

zaczniezależeć,ażtybędzieszmiaładosyćprzyjaźniisamarzuciszmusięnaszyję.
Tojednazmetod.Takwłaśnierobiąfaceciabsolutniepewnisiebie.Wierzmi,wiem
cośnatentemat.

–Mikołaj!–jęknęłaOliwiazudanąpowagą.–Takimłodyjesteśijużtakizepsuty!
Oberwałapoduszką,oddałaipoważnadyskusjazamieniłasięwradosnąbijatykę.

NawetLilkatrochęimpomogła,jednakdodomuwróciławpodłymnastroju.Nie
lekceważyłasłówMikołaja.GdybytosamopowiedziałaMagusiaczypaniNatalia,
pomyślałaby,żebojąsię,sązbytostrożne,widząto,cochcąwidzieć.ZMikołajem
byłoinaczej.Znałfacetówiichopowieści.Nawszelkiwypadekpostanowiłatrochę
przystopowaćPawła.Jeślionwytrwa,możesięcośztegowykluje,ajeślisiępodda,
toprzynajmniejonaniezdążywpaśćpouszy.Starałasięzachowaćrozsądekiza
momentsamasiebiepocieszała,żeMikołajjużparęrazysiępomylił.

24.

DwudziestolecierodzicówOliwiimiałobyćskromnąrodzinnąuroczystością.

Jeszczewpiątekranowszystkowskazywało,żetakąwłaśniebędzie,apopołudniu
okazałosię,żeprzyjeżdżarodzinazBiałorusi.Godzinępóźniejzapowiedzielisięteż
przyjacielezKrakowa.Zdwunastuosóbzrobiłosięnagledwadzieściajeden,atojuż
niebyleco.Największykłopotwiązałsięzusadzeniemgościprzystoleipotemzich
obsługą.LilkaobiecałapogadaćzpaniąMalinowską,żebyprzyszłapomóc.
Wymyśliłateż,żeonasamawpadniezżyczeniamiwsobotęrano,ajużpopołudniu
niebędziezajmowałakrzesła.AniOliwia,anipaniRymskaniechciałyotymsłyszeć,
Lilkajednakwiedziałaswoje.Właśniedlatego,żeuRymskichczułasię
domownikiem,wolałanieprzysparzaćimdodatkowychkłopotów.Zrobiłatak,jak
zaplanowała,iwtensposóbcałysobotniwieczórmiaławolny.

Pawełnicniewiedziałozmianieplanów,dzwoniłjednakcodziennie,bozawsze

cośmiałLilcedopowiedzenia.Wsobotę,wczesnympopołudniem,chciałją
zapewnić,żeczujesiębardzosamotnyiopuszczony.

–Naprawdęażtakbardzolubiszrodzinneuroczystości?–spytał.
–Tozależy,kogonatychuroczystościachspotykam.RodzicówOliwiibardzo

lubię–wyjaśniła.

–Jatomampecha!–westchnąłciężko.–Gdybyśmnielubiła,powiedziałbymci,

żedzisiajodwudziestejwklubiejestkoncertnażywo.Inawetpowiedziałbymci,kto
będzieśpiewał.

–Kto?
–Niewiem–roześmiałsię–musiałbymsprawdzićwgazecie.Nieinteresowało

mnieto,bobezciebieniepójdę.

Triochętniebiegałonakoncerty.Możnabyłoposłuchać,potańczyć,popatrzećna

wokalistów.Nawetnajlepszydidżejniebyłwstaniezapewnićtakiejatmosfery.Dała
sięzłamaćiPawełoszalałzradości.

–Owpółdoósmejbędęuciebie–zapewniłipochwiliwahaniaspytał:–Robisz

todlamnie?

–Robiętodlasiebie–odpowiedziała.–Iniemyśl,żesiępoświęcam.Taksię

złożyło,żewieczórmamwolny.Jakbędzieszpoddomem,puśćsygnałek,tozejdę.

–Aniemogęwejśćnagórę?
–Zejdę–zapewniłagoiodłożyłatelefon.
Możeniezabrzmiałotozbytuprzejmie,aleczuławewnętrznyopórprzed

zaproszeniemPawładomieszkania.Kilkarazysięprzymawiał,próbowałją
odwiedzićizawszeznajdowałajakiśwykręt.To,żebardzochciała,żebyMikołajsię
mylił,nieznaczyło,żesamaniemiaładrobnychwątpliwości.Paweł,dopókiwydawał
sięprzyniejzagubionyinieśmiały,zachowywałsięzdużymdystansem.Tendystans
zniknął,kiedychłopaksięprzełamał,powiedział,comiałdopowiedzenia,aona
obiecałaprzemyślećsprawę.Niechodziłoodrobnegesty,takiejakprzytrzymanie
ręki,muśnięciepoliczka,odgarnięciewłosówzczoła,tylkoocoświęcej.Intuicyjnie

wyczuwała,żegdybymógł,rzuciłbysięnaniąnawetnaulicy.Bardzobałasię
niezręcznychsytuacji,zktórychnieumiałabywybrnąć.Raztylkoodwiedziłagow
domu,żebyobejrzećpodwodnezdjęcia.Siedzieliwjegopokojuprzyotwartych
drzwiach,rozmawiali,przeglądalifotki,pomieszkaniukręciłasięmatkaPawła,
wydawałosię,żesytuacjaodpoczątkudokońcajestczysta.AjednakPaweł
próbowałwykorzystaćchwilę,przycisnąłLilkędościany,wcalenietaklekko,i
próbowałpocałować.Myślałpewnie,żezaskoczonadziewczynanieodważysię
krzyknąćanizaprotestować.Postawiłjąwidiotycznejsytuacji:mamazaścianą,
drzwiotwarte,aonasiędrze.Nieprzewidziałtylkojednego:miałdoczynieniaz
osóbką,którajużwpiaskownicyumiałasobieradzićznapastnikami.Zamiast
krzyczeć,uszczypnęłagotakmocno,żesięskulił.Spytałnawetszeptem,czynie
zwariowała.Poradziła,żebyspróbowałjeszczeraz,tosięprzekona.Niepróbował.W
swoimdomuwolałasięznimnieszarpać,boteżniemiałapewności,czyzwycięży.A
przegrywaćnielubiła.Zresztąjeszczetegosamegodniakajałsiębardzoi
przepraszał.Powiedziałatylko:„Więcejtegonierób!”,aleniedodała,żenależydo
osóbpamiętliwych.

Dowyjściabyłagotowakilkaminutprzedczasem.Obejrzałasięwlustrze,

pochwaliła,żewyglądacałkiem,całkiem,idopierowtedyzawiesiłanaszyimaleńką
damskątorebeczkę,prezentodMagusi.Torebkamiałaosobneprzegrodyna
komórkę,klucze,pieniądze,anawetnabłyszczykdoust.Dodatkowowśrodku
wklejonomalutkielusterko.Podwójnezabezpieczeniachroniłyprzedzgubieniem
czegokolwiek,alinka,naktórejtorebkawisiała,byłapodobnoniedozerwania.
KiedyPawełzameldował,żeczekapoddomem,zamknęładrzwi,kluczschowałado
torebeczki,atorebeczkęukryłapodkurtką.Zbiegłaposchodach.

–Będziesznajpiękniejsządziewczynąnasali–powiedziałzuznaniem.
–Poczekajzkomplementami,ażzdejmękurtkę.–Roześmiałasięiupchnęłaręce

wkieszeni,bowieczórbyłbardzozimny.

–MusimynamomentwstąpićdoMuszelki–zdecydowałPaweł.
–Janiemuszę.
–Przecieżniepoto,żebytamsiedzieć.Zaręczyłemgłową,żecośkumplowi

oddam.

–Wstąp,poczekamnaulicy.
Natoniechciałsięzgodzić.Przekonywałją,żewieczoramipodMuszelkąkręci

sięsporopodejrzanychtypów.

–Niechceszprzypadkiemdaćminaprzechowaniepieniędzy,kluczy,

dokumentów?–spytał.–Ostatnionaimprezachbyłokilkakradzieży.

–Kartyrowerowejniewzięłam,oresztęsięniemartw.
–Przecieżniemusisz!–obruszyłsię.–Taktylkopytałem,bofacecizawszemają

więcejpustychkieszeni.

DochodzilidoMuszelki.Przedlokalemstałotrzechosobników,których

rzeczywiścielepiejbyłoominąć.PawełzłapałLilkęzarękęipociągnąłzasobą.W
środkubyłogłośnoiszarooddymu.Lilkazatrzymałasięprzydrzwiachiniechciała
wejśćdalej.

–Załatwiaj,comaszdozałatwienia,albostądidę–powiedziałazłymgłosem.
–Niewygłupiajsię,co?–Pawełteżniebyłwlirycznymnastroju.–Niktciętunie

zje.

Pociągnąłjądostolika,przyktórymsiedziałotrzechobcychLilce,aleznanych

Pawłowifacetów.Polecił,żebyzaopiekowalisięjegodziewczynąipostawilijejpiwo
zpodwójnymsokiem.Łysawychuderlakkiwnąłgłowąiwystawiłrękę.Paweł
poszperałwkieszeniach,mruknął,żeniemadrobnych,irzuciłnatęrękęjaknatacę
pięćdych.

–GdziejestAsfalt?
–Tamgdzieś,rozejrzyjsię–odpowiedziałtłustyblondyn.
ChuderlakposłusznieprzyniósłLilcepiwo,alebezsoku.Zresztąnawetgdybyjej

przyniósłsokgrejpfrutowy,teżbynietknęła.Czułasięobca,zagubiona,
wmanewrowanawjakąśkosmiczniegłupiąsytuację.Wpomieszczeniubyłogorąco,
rozpięławięckurtkę.

–Dawaj,powieszę–zaproponowałtrzecizkompanów,ten,przyktórymusiadła.
–Nietrzeba,zarazwychodzę.
–Pawełciętuprzyprowadził,toznimwyjdziesz.Naraziejesteśpodnaszą

opieką.Pijisiedź!–zdecydowałjejsąsiad.

Niebyłaimpotrzebnadotowarzystwa.Gadalioswoichsprawachinawetgdyby

sięwsłuchiwaławkażdesłowo,topozabluzgaminicbyniezrozumiała.Pawełnie
wracał,całkiemjakbyrozpłynąłsięwgęstymdymie.Nadarmorozglądałasięposali.
DostrzegłazatoMajkęibodajporazpierwszyucieszyłasięnajejwidok.Z
wzajemnością.Majkazawszebardzolubiłaspotykaćznajomych,śmiałasięwtedyi
podskakiwałajakdzieciak.Natychmiastoderwałasięodjakiegośbrodaczai
podeszładoLilki.

–Hej!Jesteśtuznimi?
–Jestemtusama–mruknęłaLilka.
–Twojepiwo,mogę?–Majkapociągnęłałapczywiekilkasolidnychłyków.
Chuderlakuniósłsięenergicznieipołożyłwielkąłapęnakuflu.
–Czegotu?!–warknął.–Zjeżdżaj,aletojuż!Przerażonadziewczynazamiast

wypuścićkufelzrąk,przytrzymywałagozcałychsiłiwefekcieszarpaninyreszta
piwawylądowałanaspodniachLilki.Niewielegocoprawdazostało,boMajka
prawiezdążyłaosuszyćkufel.Lilkapatrzyłaprzerażonaikompletnieskołowana.
Miałaochotęzerwaćsięiuciec,aletenfacetobokniej,któryzapewniał,żezPawłem
przyszłaizPawłemwyjdzie,siedziałrozwalonynakrześle,rechotał,itojego
najbardziejsiębała.Poczuładelikatnydotyknaramieniu.Odwróciłagłowę.Zanią
stałPikuś.

–Zbierajsię!–powiedział.–Wychodzimy.Niezdążyłasięprzerazić,nie

pomyślałanawet,coonturobi,zerwałasięnanogiwjednejsekundzie.Facetobok
też.Jegołapawylądowałanapaseczkuodtorebki.Chwyciłmocno,skręciłiLilka
poczuła,żebrakujejejtchu,aoczywyłażąnawierzch.Trwałotonaszczęściebardzo
krótko.Kiedyzłapałaoddechiotworzyłaoczy,facetosuwałsiępościanie.Podniósł
sięniesamowityzgiełk,aleniktjejwięcejniezatrzymywał.Pikuśszedłtużzaniąi
kiedynadworzezatoczyłasięjaknieprzytomna,złapałipostawiłnanogi.

–Piłaśtopiwo?–spytał.Pokręciłagłową.
–Zbierajsiły,todwakrokistąd–powiedział.Wepchnąłjądojakiejśbramy,

poprowadziłschodaminapierwszepiętroiznalazłasięwskromnejkuchni.Tobyło

jednoztychmieszkań,którezaczynałysiękuchnią,akończyłypokojem.

–Niebójsię,zarazcięodprowadzędodomu.Terazniemożemywyjść.W

Muszelcejestobława.

Patrzyłaszerokootwartymioczamiiniebardzorozumiała,oczymonmówi.

Podszedłdookna,wyjrzałnaulicę,apotemprzyniósłwodęutlenionąiwatę.Kazał
Lilceściągnąćkurtkęiodsłonićszyję.

–Wsamąporęcięurwałemztegostryczka–powiedział.–Wyraźnapręgai

drobneotarcia,przezjakiśczasbędzieszmusiałabiegaćwgolfie.Dobrze,żetozima.

Lilcezbierałosięnapłacz.Zwyklebyłabardzotwardaiażzabardzosamodzielna,

jednaktasytuacjatrochęjąprzerosła.

–Tylkożadnychłez,żadnegomazania–zażądałstanowczoPikuś.–Jakbaby

płaczą,niewiem,corobić.Częstolubiszsobieposiedziećprzyżubrze?

Spuściłaoczyiuśmiechnęłasię.Wystarczyło,żehuknąłnanią,kazałsięwziąćw

garść,adotegozażartowałizmiejscapoczułasięlepiej.

–Mnieżubrnieodpowiada–powiedziałacicho,tłumiącuśmiech.–Jawogólenie

lubiępiwa.Jaksobiewlejędwieporcjesoku,tojeszcze...

–Twojepiwobyłozdwomaporcjami–stwierdził.
–Nie!–zaprzeczyłaenergicznie.–Bezsoku.Majkapijetylkoczyste.Wciągnęłaby

całykufel,gdybyciodstolikaniezaczęlisięzniąszarpać.Dlategotakcuchnę
browarem,bomipolalispodnie.

–Widziałem.Siedzieliśmyprzystolikuzarazzawami.Tylkowiesz,Kotarski...

dobrzemówię?Pawełpowiedział:„Zpodwójnymsokiem”imożenawetosoku
myślał,alezapomniał,zkimgada.Tambyłydwiedziałki,zatoręczę.Ta,cowypiła,
pewniejestjużpopłukaniużołądka.Takąprzynajmniejmamnadzieję.Zaszybko
chwyciłakufel,zadalekostała,niemogliśmyniczrobić.Jakbyśtyzaczęłapić,
musiałbymcięmocnopotrącić.CzęstobywaszwMuszelce?

Pokręciłagłową.
–Razbyłamzkolegąpopołudniu,alewtedywszystkowyglądałocałkieminaczej.

Dzisiajtosamaniewiem,cojatamrobiłam.SzliśmynakoncertiPawełsięuparł,że
macośoddaćjakiemuśkumplowi.Gdybyniezakazanetypyprzedpubem...
poczekałabymnaulicy.

–Patrz,jaktopozorymylą.Tychzakazanychprzedpubemniemusiałaśsiębać,

aleto,żeusiadłaśprzystolikudilerów,stawiacięwdwuznacznejsytuacji.

–Dlaczegopanpowiedział,żemnieobserwował?
–Nonie,nieposzedłemtamspecjalniedlaciebie–uśmiechnąłsięszeroko.
–Wiem,żeniedlamnie,alegdybyniepan,tocobyterazzemnąbyło?
–Tłumaczyłabyśsięnakomisariacie,skądmasztakiefajneznajomości,aw

poniedziałekwszkoleporazdrugi.

–Panchybabędziemusiałwszkolepowiedzieć...
–Pyskatatotymożejesteś–Pikuśnieprzestawałsięuśmiechać–alewtej

obławiewpadłabyśpouszy.Tobyłaakcjapolicyjna,jabrałemwniejudziałz
upoważnieniawładzoświatowych,więccomiszkodziłowyprowadzićzpiekłajedną
niewinnąduszyczkę.

–Dziękuję.Niewiem,cowięcejmogępowiedzieć...
–Możecośokońcuświata.Tobieteżsięstykizapaliły?–Śmiałsięjużcałkiem

głośno.

Lilkapomyślała,żegdybybyłtrochęstarszy,właściwiedużostarszyinietak

sympatyczny,tochętniebygouściskała,jakwcześniejwujkaidziadkaartystę.Ale
Pikuśnienadawałsiędościskania,pozatymbyłjejprofesorem.

–Niewiemczemu,alemyślałam,żepanniemapoczuciahumoru–powiedziała.–

Bardzosiępomyliłam.

–Tak?–zamyśliłsię.–Ztymżubremwtedynalekcjitrochęprzesadziłem,

wystarczyłobywlepićcipałę,alewkurzyłaśmniewyjątkowo.Myślałaśczasemo
pracywszkole?

–Nie.
–Ajatak.Jużwogólniakuwiedziałem,żechcęuczyć.Teraz,popięciumiesiącach,

mamserdeczniedosyćipoważniemyślęozmianiepracy.Człowiekzdwóchstron
dostajewłeb.Masiędokształcać,pisaćkonspekty,którychniktnieczyta,marobić
tysiącebzdurnychrzeczy,wchodzidoklasy,atammudopierowdzięczniuczniowie
dająpopalić.Aledotądniktjeszczeniewątpiłwmojepoczuciehumoru.Naprawdę
taktoźlewyglądało?

TeraztojużLilkamusiałasięroześmiać,patrzącnazmartwionąminęPikusia.
–Spoko,panieprofesorze!Jakbymjamiałapoprowadzićlekcję,pewnie

zapomniałabym,jaksięnazywam.

–Tomniepocieszyłaś,dobrakobieto.Dziękicichoćzato.Chceszcośjeszcze

wiedzieć?Muszęcięprzecieżodstawićdodomu.

Kiwnęłagłową,żetak,żezwielkąprzyjemnościąwrócidosiebie,jednakmiała

przecieżpytanie,którenurtowałojąodchwili,gdyjakotakoochłonęła.

–Ciludzie,cidilerzy...Pawełichznał,czytoznaczy,żeonionitojednaekipa?
–Nigdynicniewiadomo,aleniepamiętam,żebymgowidziałnaliście

podejrzanychorozprowadzanienarkotyków.Jeślikupował,tonawłasnyużytek.
Możeszgoprzecieżzapytać,dlaczegocięusadziłkołorekinówśredniegoszczebla.

–Chybaniebędęmiałaokazji.Niechcęgowidzieć.Aprawda:gdzieonmógł

zniknąć?Nasaligoniebyło?

–Kołotoaletyjestwejściedojeszczejednejsalki.Nodobra,późnosięrobi.

Zadzwonięjeszczeiidziemy–powiedział.–Typodobnomieszkaszsama,tak?
Ściągnijsobiemożejakąśkoleżankę,weselejcibędzie.

Lilkazawahałasięizastygłazkomórkąwgarści.Oliwiiniechciałaprzeszkadzać

wrodzinnejuroczystości,aMikołajpodobnocośtamświętowałzkumplami.
WcisnęładwójkęimimowszystkozadzwoniładoMikołaja.Pikuśwciążjeszcze
rozmawiał,czyraczejsłuchał,boniewychodziłpoza„tak”i„rozumiem”.

KiedypodeszlipoddomLilki,stałatamjużcałkiemsilnagrupa.Oczywiście

MikołajiOliwia,aponadtoRaj,DamianiPrymusik.NawidoktegoostatniegoLilce
zrobiłosięnieswojo.

–Toco?Wdobreręcecięoddaję–powiedziałPikuś,lekkochybazdziwiony

takimzgromadzeniem.

–Niewejdziepanznami?–spytałaLilka.InnipodchwycilitenpomysłiPikuś

specjalniesięnieopierał.PrzewidującyRajniósłzesobąwypchanątorbęz
jedzeniem.WbieguzabrałodDamiana,cosiędało,iprzyniósłdoLilki.Dziewczyny
zakręciłysięwkuchniipochwilistółwyglądałbardzozachęcająco.

–Toznaczy,żedzisiajbyłyobławywkilkupubach–powiedziałPrymusik.–Ja

wiemodwóch,terazsłyszęoMuszelce.

Pikuśnierwałsiędokomentowaniatychinformacji.Przyznałjednak,żetakie

akcjemająwiększysens,jeżeliprowadzonesąjednocześniewewszystkichznanych
punktach.

–Mójojciec,takjakpan,pomagapolicjizestronyszkoły–wyjaśniłPrymusik.–U

tatyjużbyłydwaodloty,ludzieprzedawkowali.

Powiałogrozą.Oliwiazręcznieprzeszłanatemat,któryniemiałnicwspólnegoz

dramatycznymiwydarzeniamiwieczoru.Zaczęłaopowiadaćowizyciegościz
Białorusiiwreszcierozmowanabrałażycia.Kołodwunastejrozdzwoniłasię
komórkaLilki.Trochętrwało,zanimodnalazłatorebkęnapaseczku,którytrudno
zerwać.Musiałająściągnąćzbolącejszyizarazpopowrociedodomu.Spojrzałana
ekranikiwzruszyłabezradnieramionami.Mikołajwyjąłjejtelefonzrękiiwcisnął
guzik.Nieodezwałsię,pozwoliłmówićPawłowi.Niezadługo,botamtenwkółko
powtarzał,żechcewszystkowyjaśnić.Musiałsięzdziwić,kiedyzamiastLilki
usłyszałgłosMikołaja.

–Lilkajestpoddobrąopieką.Pogotowiebyło,opatrzyłorany,dałozastrzyk,a

terazczuwanadniąpięciuprawdziwychfacetówijednaprawdziwakobieta.Dla
ciebieniematumiejsca.Niezachowałeśsięjakfacet,tylkojakgówno.Jaktakażółta,
niemowlęcakupa.Bądźtakdobryiprzestańnampodnosićciśnienie.AodLilki,
stary,zdaleka,bopożałujesz.

NiedałPawłowisatysfakcji,niepozwoliłzareagowaćnaniemowlęcąkupę,

wyłączyłtelefon,zanimtamtenzdążyłpowiedziećsłowo.

KiedypotemLilkazostałajużtylkozOliwią,skuliłasięnałóżkuipróbowałajakoś

poskładaćniepasująceelementyukładanki.WciążwidziaładwuPawłów,pewnego
siebieklasowegodżokerainiezaradnegofaceta,któryrozlewapiwo.Alebyłjeszcze
trzeci,którybezsłowazawiózłjądodziadka.Iczwarty,ten,którychciałwziąćna
przechowaniejejklucze,apotemwpubiewyłożyłpięćdziesiątzłotychnapiwodla
niej.WyciągnęłarękęitrąciłalekkoOliwięwbok.

–Niewiesz,poilejestdziałkategoproszku,cosięwsypujedonapojów?
–Pogięłocię?!Pięćminutposiedziałaśsobieobokdileraijużnabrałaśapetytuna

narkotyki?Dośpijdorana,jutrosięzastanowimy–mruknęłasennieOliwia.

–Tomożliwe,żepodwadzieściapięćzłotych?
–Następnymrazemweźodnowychkolesiówwizytówkę,będzieszmiała

informacjęzpierwszejręki.

Lilkaotuliłasiękołdrą,podkuliłanogiizamknęłaoczy.Powolizaczęłasię

zapadaćwmiękkąciemność.InagleztejciemnościwynurzyłasięMajkazpustym
kuflemwręku.Lilkachciaładoniejpodejść,niezauważyła,żeprzedsobąmakilka
schodkówipoleciała...Takpoleciała,żeażpodskoczyłanałóżkuiotworzyłaoczy.

–Coztobą?–spytałaOliwia.
–Spadłamzeschodów.
–Aha,teżczasemspadam.
–WidziałamMajkę.
–Byławpubie,mówiłaś.
–Widziałamjąteraz.

–Omatko!Czystadelirka–jęknęłaOliwia.–Dzwonićpopogotowie?
–Majkawypiłaprawiecałetopiwonafaszerowanejakimśpaskudztwem.Pikuś

mówił,żepłukanieżołądkamajakwbanku.Ajeżelibędziezapóźnoijejsięcoś
stanie?Matkazrurką,ojciecpozawałach,jednasiostranacmentarzuiterazMajka–
mówiłLilkazezgrozą.

Oliwiausiadłanałóżku.
–Cholera!–mruknęła.–Niejestfajnie.Alezdrugiejstronywciążnasostrzegają,

żebynaimprezachpilnowaćswoichszklanek,niedopijaćniczego,cosięzostawiło,a
onapodlazładoobcegostolikaiwychłeptałacudzepiwo.

–Spytała,czytomoje.
–Nicjejniebędzie–zapewniłaOliwia.
–Podobnomabiałaczkę.
–Wyglądajakżywareklamasolarium.
–Nazewnątrz,alewśrodkumożemieć.
–Maszjakiśpomysłnateraz?–spytałaOliwia.–Jutropomyślimy.JedynieŁukasz

możewiedziećcoświęcej,alewcześniejniżjutrogoniedorwiemy.Wdomuchyba
niechceszmuskładaćwizyt?

–Nie!–zaprzeczyłaenergicznieLilka.–Jednawizytatofuli.
–Równygość–szepnęłaOliwiaizapadławsen.
MiejscePikusiazająłterazŁukasz,równygość,któryprzezcaływieczór

zachowywałsięjakstarszykumpel.Byłojednakjasnejakpiwo,żewbudziezostawał
panemsoremiżadnepoklepywanieporamionachniewchodziłowrachubę.Trioi
Prymusikbylicodotegojednomyślni.

Lilkaowinęłasięwkołdręiwreszciezasnęła.

25.

PierwszegodniapoferiachAldonaobwieściła,żeprofesorRybackaposzłana

urlopzdrowotny,co–podobno–niemiałonajmniejszegozwiązkuzpetycją
rodziców.Nowynauczycielgeografiimiałsięzjawićdopierownastępnymtygodniu.
Dyrekcjazgodziłasię,żebyuczniowie,którymprofesorRybackawystawiłajedynki
nakoniecsemestru,moglizdawaćegzaminkomisyjny.DotyczyłotoPrymusika,
OliwiiiMikołaja.DodatkowozgłosiłsięPatryk,któryniebyłusatysfakcjonowany
trójką.Aldonaprzemawiaładoklasygłosemostrym,bardzourzędowym,jakbyw
pełnisolidaryzowałasięzprofesorRybacką.Wyszłazklasyzachmurzona.

–Alefoch–zauważyłMikołaj.–NotoniemaRybki,aleczymniesięchce

poprawiaćpałę?Wolałemjużrobićzapokrzywdzonego,atakznowubędęmusiał
kuć.

–Proszęcię!–westchnęłaOliwia.–Podobnomaszwielkieambicje?
–Mam–zapewnił–tylkouczyćmisięniechce.ZcałegotriaOliwianajlepiej

wypadłanakoniecsemestru.Jedynietrójązmatematykipsułajejśrednią,noipałaz
geografii.

TrionieopuszczałoLilkianinakrok,żebychronićjąprzedPawłem.Niebyłoto

specjalniepotrzebne,chłopaksamtrzymałsięzdalekainiepróbowałdoniej
podejść.Wogólezachowywałsiędośćdziwnie.Unikałnawetnajbliższychkolegów,
jakbychciałodizolowaćsięodwszystkich.

–Wkońcuitakbędęmusiałaznimpogadać–powiedziałaLilka.–Prawodo

obronyprzysługujekażdemu.Zresztąjestkilkaspraw,októrechciałamgozapytać.

–Możeszzażądać,żebywyjaśniłciwszystkownaszejobecności–powiedział

Mikołaj.

–Puknijsię,co?–Lilkapokiwałagłową.–Jeszczetrochę,awprosiszmisięnanoc

poślubną.Sąsprawy,októrychniewszyscymusząwiedzieć.

–Jakie?–spytałnatychmiast.
TopytaniewkurzyłotakżeOliwię.
–Wybacz,aletynamniezdawałeśdokładnychrelacjizeswoichrandek–

zauważyłazironią.–Tooczywiste,żepowinnisamipogadać,aLilkigłowawtym,
żebyniedałasięwnicwięcejwciągnąć.Niedaszsię,co?

–Niedam–przytaknęłacichoLilka.
Byłojejsmutno.Liczyłachoćnasłowoprzepraszam.Tylkozdrugiejstronyjak

miałjąprzepraszać,jeślinawetnamomentniezostawałasama.

Majkaniezjawiłasięwszkoleitriobyłowyraźniezaniepokojone.Przezcałą

niedzielęLilkazOliwiąwydzwaniałydoniejiwciążsłyszały,żeabonentjest
chwilowoniedostępny.JeśliMajkabyłaniedostępna,togdziewobectegosię
podziewała?Niktniewyłączatelefonunacałądobę,ajużnapewnoniedziewczyna,
któraniewypuszczakomórkizręki.Miałaznajomychnapęczki,wieczniesłałajakieś
liściki,bawiłasięgierkamiispośróddziesięciupalcównajczęściejużywałakciuka.
Czasemmożnabyłoodnieśćwrażenie,żetylkokciuka.

NiktwklasienieznaładresuMajki,cowydawałosięmocnozastanawiające.

GdybyMajkabyłamrukiemiodludkiem,tocoinnego,aleonabratałasięze
wszystkimi,każdegotraktowałajakfajnegokumplainikt,dosłownieniktnie
wiedział,nawetwprzybliżeniu,gdziedziewczynamieszka.Podobnogdzieśw
śródmieściu,niestetyśródmieściebyłospore.

–PogadamzAldoną–powiedziałMikołaj–iwezmęadreszdziennika.
Okazałosiętocałkiemniepotrzebne.Nasiódmej,ostatniejlekcjiwypadała

geografiaiAldonakazałaklasiezostać.Zapowiedziałakrótkągodzinę
wychowawczą.Weszłazjeszczewiększymfochem,niżwychodziłarano.

–Grant!–rzuciłaostro.–KiedyostatnirazwidziałaśMajkę?
PodLilkąnogisięugięły,awustachpoczułasuchość,którauniejłączyłasięz

wielkimzdenerwowaniem.

–Wsobotęwieczorem–odpowiedziałacicho.
Nieumiałakłamać.Zmyślićcoś,skręcićtoiowszem,natomiastjawnekłamstwo

niebyłojejmocnąstroną.Zawszepotemzapętliłasię,pogubiła,awtedywszystko
wychodziłonajaw.

–Gdzie?–drążyłaAldona.
–WMuszelce.Totakipub,niedalekomnie.
–Pub!–prychnęłaAldona.–Knajpa,melina,taknależałobypowiedzieć.Uciekacie

wzagranicznenazwy,żebyzataićistotęrzeczy.Corobiłaśwtejknajpienocą?

–Nienocą–zaprzeczyłaLilka.–Byłoparęminutpowpółdoósmej.Szłamz

kolegąnakoncert.ToonchciałwstąpićnamomentdoMuszelki,żebycośzałatwić...
Niewiem,nieznamszczegółów.Czekałamnaniegomożepięćminut,możeosiemi...
iwyszłam.

Aldonapatrzyłananiązniechęciąpomieszanązobrzydzeniem.Lilkadobrze

wiedziała,żeniejestulubienicąwychowawczyni.Todałosięodczućnierazinie
dwa.Aldonamiałajednąniezaprzeczalnązaletę:sprawiedliwieoceniaławiedzę.
StawiałaLilcepiątki,czasemczwórki,alenigdyniechwaliłajej,nierozpieszczała
cieplejszymiuwagami,jaktomiaławzwyczajuwobecinnychuczniów.Zachowywała
chłodny,ostrydystans.Itakbyłoodpierwszychlekcji.

–Siedziałaśwtowarzystwie,jakiegoporządnedziewczynypowinnyunikać,przy

kuflupiwa,imówisz,żetrwałototylkopięćminut?–dociekałaAldona.

–Pięć,możeosiem–powtórzyłaLilka.–Piwanietknęłam.Stałonastoliku.
–Majkabalowaławtymsamymtowarzystwiecoty?
–Janiebalowałam,panisorko.Jatylkoczekałam.AMajkabyłagdzieśnasali.To

onamniezauważyłaipodeszła.

–Iwtedypoczęstowałaśjąpiwem?
–Niemiałamswojegopiwa.Majkawzięłakufelzestolika.
–Onatwierdzizupełniecoinnego.
AldonaniepozwoliłaLilceusiąść.Mówiłaogłupocie,rozwydrzeniu,

bezmyślnościmłodzieżyidobrowolnympchaniusięwtarapaty,aLilkaprzezcały
czasstała,jakbytowłaśnieonabyłanajlepszymprzykładem,jeśliniesymbolem,
owegorozwydrzeniaibezmyślności.Wywódzakończyłsiępropozycją,byklasowa
delegacjaodwiedziłaMajkęwdomu.

–Tynie!–SpojrzałanaLilkę.–Proponuję,żebyposzedłktośzsamorządu,

powiedzmyMikołajiMartyna.

Lilkaniedałasiępocieszyćprzyjaciołom.Czułasięwewnętrznierozbita,

skrzywdzonaiponiżona.Schodziładoszatnizprzeświadczeniem,żegdybywtej
chwiliumarła,byłobytonajlepszymrozwiązaniemjejkłopotów.Umarłych
przynajmniejniktniedręczy.Jąnatomiastnietyledręczyło,ilenurtowałojedno
pytanie:dlaczegoAldonaniespytała,kimbyłkolega,któryzaciągnąłLilkę„nocądo
knajpyczytammeliny”.Aikolegateżuparciemilczał.Mikołajażsiępieniłz
wściekłości.GdybyPawełbyłwtymczasiewszatni,pewniedoszłobydobijatyki.

–Wyluzuj,stary!–powiedziałPrymusik.–Myślę,żewszystkojestpodkontrolą.

Spójrznasprawępozytywnie.Lilkamanajlepszegoświadkazmożliwych.Łukasz
tambyłidobrzewie,zkimprzyszła,jakdługosiedziała,copiła,czyraczejczegonie
piła.

–Wiem!–wściekałsięMikołaj.–Aleprzyznasz,żetenfacetzasługujena

gruntowneobiciemordy?

–Pikuś?–zdziwiłasięOliwia.
–NiePikuś,tylkoŁukasz–poprawiłjąPrymusik.
–Facetwystarczającoudowodnił,żeniejestżadnymPikusiem.Aobiciemordy

należysięPawłowi,choćjaradziłbymodłożyćtowczasie.Naraziejesteście,
dziewczyny,dobrzechronione.Jestnasjużdwóch.

–Omatko!–mamrotałaOliwia,mocującsięzkozakiem.–Zjednymopiekunem

jesturwaniegłowy,atudrugisiępcha.Czyjatozniosę?Lilka,aty?

Lilkabyłajużubrana.Nieodpowiedziała,wzruszyłatylkonieznacznie

ramionami.

–Idziemydojakiejśmiłejknajpki,cowynato?
–spytałPrymusik.–Niedożadnejmeliny,tylkodocukierninaciacho.Słodycze

poprawiająhumor.

Propozycjaniewydawałasięgłupia.
Aldonawyznaczyładwuosobowądelegację,któramiałaudaćsiędoMajki,

zapytaćozdrowie,atakżeprzekazać,cobyłodonauczeniaiodrobienia.

Delegacjacałkiemniechcącyrozrosłasiędoczterechosób.Oliwianiemogła

sobieodmówićobejrzeniamieszkaniaurządzonegoantykami,Prymusiknatomiast,
jakoobserwatorludzkichzachowań,byłbardzociekawreakcjiMajki.JedynieLilka
niepchałasięzwizytą.Siedziaławdomuiczekałanaprzyjaciół.Żebyniemyślećo
swoichkłopotach,wzięłasiędoodrabianiazadańzmatematyki.Potemzaczęła
uczyćsięhistorii.Pracowałacałkiempilnie,tylkoodczasudoczasuspoglądałana
telefonkomórkowy.Intuicjapodpowiadałajej,żePawełmożezadzwonić.Gotowa
byławyjśćznimchoćbydocukierniiposłuchać,comajejdopowiedzenia.Kiedy
telefonwreszciezadzwonił,sięgnęłaponiegonieśpiesznie.

–Załamkatotalna!–krzyczałaOliwia.–Wstawiajwodęnaherbatę,idziemydo

ciebie.Załamkatotalna–powtórzyłaiprzerwałapołączenie.

Lilkaniemiałajużgłowy,żebywracaćdohistorii.Nastawiławodę,przygotowała

pięćfiliżanekidopierowtedyzaczęładrżećzestrachu.JeśliOliwiamówiłaototalnej
załamce,tomogłoznaczyćtylkojedno:zostałaoskarżonaootrucie,zamachnażycie
Majki,itoniepierwszy.Chodziłazkątawkątiniemogłasobieznaleźćmiejsca.Na
szczęścieniemusiałaczekaćdługo.Spodziewałasię,żewpadnąwściekli,rozgadani,

żebędąnadawaćjednoprzezdrugiego...Nicztychrzeczy.Weszlizminami,zktórych
nicniemożnabyłoodczytać.

–Terazusiądźwygodnie,oprzyjsię,żebyśniewywinęłakozła–powiedziała

Oliwia,popychającLilkęnakanapę.

–RodziceMajkikierująsprawędosądu?–wybąkałaLilka,bonicstraszniejszego

nieprzychodziłojejdogłowy.

Spojrzeliposobie.
–E,zarazdosądu.–Oliwiapokręciłagłową.–Posłuchajnajpierw,comamydo

powiedzenia.Wchodzimydodomu.Starakamienica,tynkodrapany,nodobra.
Pniemysiępostromychschodachdomieszkania.Otwieratęgakobitkawfartuchu.
Okazzdrowia,agłosjakbyśłyżkąwaliławmetalowygarnek.Żadnejrurki,żadnych
oznakwycieńczenia,nic.MamusiaMajeczki.Cieszysięznaszychodwiedzin,
prowadzizkuchnidopokoju,potemdodrugiegopokoju.Antykówbrak.Normalne
meblościanki,sztucznekwiatywwazonie,mieszkaniejakmieszkanie.Podrodze
mamanasinformuje,żeMajeczkapozatruciumasięjużlepiej,żetatuśMajeczkinic
niewieochorobiecóruni,bowłaśniejestwdelegacji,tirmusiępopsuł,ojej,coza
pech.Rozumiesz,codociebiemówię?Rozumiesz?Zdrowąmatkępchaćwraka,
zdrowemuojcuwmawiaćzawał...Tosięniemieściwgłowie!

–CoMajkanato?–wybąkałazdumionaLilka.
–Nic–wyjaśniłzwięźleMikołaj.
–Jaknic!–zaprzeczyłaMartyna.–Byłazaskoczona,żetrafiliśmy.Podobno

nikomuniedawałaadresuswojejniani.BonastałeMajeczkamieszkawrezydencji
zamiastem,austarejnianiczasemnocuje.Starej,kapujesz?Matkamagdzieśze
czterdzieścilat,niewięcej,ataidiotkaawansujejąnastarąnianię.

–Nierozumiem–wybąkałaLilka.–Matkabyławpokoju,aonamówiławamo

rezydencji...oniani?

–Przymatcenie–zaprzeczyłaMartyna.–Alematkaniesiedziałacałyczasz

nami.Wychodziładokuchni,gadałazkimśprzeztelefoniwtedyMajeczkanawijała
kolejnekłamstwa.

–Awyconato?–powtórzyłapytanieLilka.
–Słuchaliśmyzzapartymtchem–mruknąłMikołaj.–Tobyłociekawszeod

Harry’egoPortiera.

–Totalnazałamka–westchnęłaOliwia.–Podejrzewałam,żeonażerujena

chorobachbliskich,aledogłowyminieprzyszło,żetewszystkienieszczęściasą
wymyślone!...Ijakbytegobyłomało,laskawypierasięrodzonejmatki.

–Iojca–dorzuciłPrymusik.
–Atasiostra,cosięutopiławwakacje?–wybąkałaLilka.
–Taksamoprawdziwajaksiećknajpek–pocieszyłjąMikołaj.
Przezchwilępatrzylinasiebiewmilczeniu.NawetPrymusik,znawcanatury

ludzkiej,byłwwielkimkłopocieiniemiałwłasnejteorii.CiszęprzerwałMikołaj.

–Jestjeszczecoś,oczympowinnaświedzieć.MatkaMajkibyładziśuAldony.
–Tak...?–Lilkazawiesiłagłosipatrzyławyczekująco.
–Tak.
–Chybazaczynamchwytać.BalangowałamzMajką?
–Lepiejpozwólmuskończyć–wtrąciłPrymusik.

–Żebalangowałaś,tooczywiste.Najgorszejestto,żezmusiłaśjądowypicia

piwa,wktórymbyłnarkotyk–wyjaśniłMikołaj.

–Zmusiłam?–wyszeptałaLilka.
–TaktwierdzimatkaMajki–przytaknęłaOliwia.–Itakpewniepowiedziała

Aldonie.Stądtodzisiejszeprzesłuchanie.

–AcomówiMajka?
–Niewiemy–dorzuciłaMartyna.–Matkapowiedziałanamotymprzy

pożegnaniu.

–Icoterazbędzie?–Lilkapatrzyłanaprzyjaciółoczamiwielkimizprzerażenia.
–Zapuszkującięnadziesięćlat,amycibędziemydonosićpaczki–roześmiałsię

Prymusik.

Zerwałsięzkrzesła,przysiadłobokLilkinakanapieiobjąłjątak,jakbypróbował

ochronićprzednadciągającymikłopotami.Niemiałasiłystrącićjegorękizramion.
Amożeiniechciała,botenprzyjacielskiuściskdodawałjejotuchy.Onzkoleiteżsię
niekwapił,żebyjąpuścić.

–Tylkonieświruj–poprosił.
–Niebędę–obiecała.
–Okay!Niemaszpowodów,żebysiębać.OliwiawyręczyłazgnębionąLilkęi

zrobiławszystkimherbatę.

–NiechcęjużsłyszećanisłowaoMajce–powiedziałagroźnie.
ZgodzilisięzniąiprzeznastępnągodzinęrozmawialiwyłącznieoMajce.Coktoś

próbowałzmienićtemat,toitakdoMajkiwracał.

Lilkamożeiniemiaławiększychpowodówdolęku,conieznaczyło,żeumiała

przejśćdoporządkudziennegonadkrzywdzącymoskarżeniem.Jużnastępnegodnia
Aldonawezwałajądopracownipolonistycznejikazałaopowiedziećzdetalami
przebiegsobotniegowieczoru.

–Kolegazaprosiłmnie–zaczęłaLilka,dzielniewalczączsuchościąwbuzi–na

koncert...

–Którykolega?Znamgo?Zawahałasięnamoment.
–PawełKotarski–odpowiedziałacicho.
–Próbujeszgochronić?
–Nie,ale...
–Prosiłamodokładnąrelację,adokładnaznaczyznazwiskami–przypomniała

wychowawczyni.

Niebyławzwykłymbojowymnastroju.Mówiłacichoidarowałasobie

złośliwości.Lilkaskinęłagłową.SpędziławMuszelceniewięcejniżosiem,dziesięć
minut.Wsobotęwydawałosiętowiecznością,aleopowiadaćniebardzomiałao
czym.SkupiłasięnaMajce.Żepodeszła,żewypiła,żefaceciodstolikachcielijej
wyrwaćkufel.

–Majka,Majka!–mruknęłaAldona.–Czarnowidzęjejprzyszłość.Majkatwierdzi,

żetotyjąspiłaś.

–Nicpodobnego–zaprotestowałagwałtownieLilka.
–Maszszczęście,żeprofesorKowalskijesttegosamegozdaniacoty.Wsobotę

widziałaśjeszczePawła?

–Nie.

–Apóźniejniepróbowałciniczegowyjaśniać?
–Niemiałokazji...Przyjacieletrzymajągozdalekaodemnie.
–Mądrychmaszprzyjaciół.Wsobotęledwiepolicjaweszładoknajpy,Paweł

uciekłprzezokno.Wiedziałaśotym?

–Czyonmacośwspólnegoz...znarkotykami?–spytałaLilka.
–Skądmogęwiedzieć?Uciekł,więcwidaćczegośsiębał.Miejtonauwadze,

gdybyśjeszczekiedykolwiekzechciałasięznimgdzieśwybrać...Dokądwyścieszli?

–Nakoncertdoklubu.
–Nakoncert!Jateżzarazbędęmiałakoncert.Czekamnierozmowazmatką

Majki.Niemamiczegozazdrościć.Tojednaztychkobiet,któreurodziłygeniuszai
niewidząwnimwad.

–MatkaMajkiniekoncertuje,tylkopodobnouczyśpiewu–zauważyłaLilka.
–Ktocitopowiedział?–zdziwiłasięAldona.
–MatkaMajkijestmagazynierkąwktórymśzzakładów.
–Iniemarakazprzerzutami,rurkiwgardle,aniniestraciłagłosu–dodała

szybkoLilka.

Aldonapatrzyłananiąuważnie,takuważnie,żeLilcełzyzakręciłysięwoczach.

Czuła,jakpękawniejjakaśtamaisłowasamesięsypią.Musiałajezsiebiewyrzucić,
żebyniezwariować.Tymrazemjejrelacjabyłatakdokładna,żenawetdociekliwa
Aldonaniemiałapytańdodatkowych.Patrzyłatylkozwielkimzdumieniem.

–Dlaczegoonatorobiła?Dlaczegowłaśnietak?
–dopytywałasięLilka.
–Niewiem.Wjakimśsensiedlakorzyściwłasnych,alenieumiempowiedzieć,

czyniematogłębszegopodłożawpsychice.Jestemnawetpewna,żema.Byćmoże
jestniezadowolonazestatususwojejrodzinyiuciekawgłupiemrzonki,którymi
karmiinnych,aktowie,czypowolisamaniezaczynawniewierzyć.

Dźwiękdzwonkauprzytomniłim,żeprzegadałycałągodzinę.Aldonawyprawiła

Lilkędoklasy.

–Biegnij,biegnij–rzuciła.–Znastępnejlekcjijużcięniezwolnię.–Idodała

jeszczecośwyjątkowozaskakującego:–Toniewiarygodne,jaktyjesteśpodobnado
mojejbyłejsynowej.

Majkawróciładoszkołydwadnipóźniej,alenieszukałajużtowarzystwatria.
Zbliżałysięwalentynki,czasmiłosnychwyznań,kolorowychkartekiserduszek

nadrucikach.LilkaiOliwiamiaływieluznajomychchłopaków,zasługującychwtym
dniunapamięć.Kupiłysporokartekibiedziłysięnadtekstami.Miałobyćśmiesznie
itajemniczo.

–AjakbyśmytakwysłalikartkęŁukaszowi?–spytałaLilka.–OdtriaiPrymusika.

Myślisz,żebyłobymumiło?

Oliwiinietrzebabyłodwarazypowtarzać.Uznała,żepowinnobyćbardzomiło.

Łukasznietylkoprzyczyniłsiędoujęciakilkudilerów(wmieściearesztowano
wtedykilkunastu),nietylkofajniewykładałizmieniłsposóbodpytywania,aleteż
prywatnieokazałsięświetnymkompanem.Wyszukałyodpowiedniąkartkę–bez
czerwonychserc,zatozdowcipnympodpisem.Coprawdawalentynkipreferowały
anonimowość,jednakkartkazostałaopatrzonaczteremaautografami.

–Niechchłopakwie–powiedziałPrymusik–żeniewszyscyuczniowietociule.

Lilkaspodziewałasiękartekidrobnychwyrazówpamięcijedynieod

serdecznychkumpli.ZmilczeniemPawłapogodziłasięjużdawno.Anionim
myślała,anizanimtęskniła.Zakrótkatobyłaznajomość,żebycierpieć,ale
wystarczającodługa,bystracićzaufanie.Drogąokrężną,odDariuszaprzezMikołaja,
dowiedziałasię,żePawełprzeżyłdramatodrzuceniaipodeptaniauczuć.Mogłasię
tylkodomyślać,kimjesttaodrzucającaidepcącadziewczyna.Zazdrościłamuażtak
luźnegopodejściadosprawbądźcobądźpoważnych.Ipewniejużdawno
zapomniałabyojegoistnieniu,gdybynieto,żewidywalisięcodziennie.Niekiedy
dochodziłoteżdozgrzytówmiędzyPawłemaMikołajem.Kilkarazywmieszałsię
takżePrymusik,odjakiegośczasuwiernyprzyjacieltria.Ajednakporazktóryśz
koleisiępomyliła.Wskrzyncenalistyznalazłabąbelkowąkopertę,awniej
drewnianeserceprzełamanenapół.Nieprzecięte,aleprzełamane,zzadramii
nierównościami.Przezmomentzrobiłojejsięsmutno.Tylkoprzezmoment.

Najpiękniejszywalentynkowyprezentdostaławieczorem.Wpoczciemailowej

znalazłafajnąkartkęilistodtaty:

Lilu,walentynkoTymoja!Nadszedłczas,bymoddałCiMagusię.Mojaręka

odzyskałasprawnośćimogępracowaćsam.TerazMagusiajestdużobardziej
potrzebnaTobie.Zapięćdnibędzieszjąmiaławdomu.

Lilkarozpłakałasięzeszczęścia,zulgiizewszystkiegonaraz.Towięcej,niż

oczekiwała.ŻyłabezMagusiniecałeczterymiesiące,awydarzyłosięwtymczasie
tyle,żeicałyrokmożnabyobdzielić.Ajednakjakośsobiedałaradę.Jakośto
znaczyło,żezawszedobrze,aleprzecieżmogłobyćdużogorzej.

***

Spis treści

Tytułowa
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.