PENNY JORDAN

PUSTYNNE NOCE

PROLOG

- Nie zapomnisz o mamusi, kiedy będzie zarabiać na chlebek,

prawda, córeńko?

Mariella współczująco patrzyła w załzawione oczy Tani, swej

młodszej przyrodniej siostry, gdy ta podała jej czteromiesięczne niemowlę.

- Wiem, że nikt lepiej od ciebie nie zaopiekuje się moim

maleństwem - dodała z przejęciem Tania. - Po śmierci rodziców zastąpiłaś

mi matkę. Wolałabym podjąć pracę, która nie łączy się z koniecznością

wyjazdu, ale ten sześciotygodniowy kontrakt na występy podczas rejsu

wycieczkowym transatlantykiem okazał się tak korzystny, że nie mogłam

sobie pozwolić na jego odrzucenie. Wiem, wiem! Gotowa jesteś

utrzymywać mnie i małą - nie dopuściła Marielli do słowa - ale taka

sytuacja byłaby nie do przyjęcia. Chcę stać się całkowicie niezależna i

odpowiadać za siebie. Poza tym utrzymywanie Fleur jest obowiązkiem jej

ojca, a nie twoim! - dodała z goryczą. - Nie mam pojęcia, co widziałam w

tym draniu i słabeuszu! Wymarzyłam sobie szalony romans z szejkiem,

który miał kochać mnie do grobowej deski! Piękny sen zmienił się w

koszmar.

Mariella przyjaźnie spojrzała na Tanię, dodając jej w ten sposób

otuchy. Trudno dojść do siebie po tak bolesnym rozczarowaniu.

- Naprawdę nie musisz się martwić o pieniądze, Taniu - zapewniła

łagodnie. - Zarabiam tyle, że wystarczy dla nas trzech, a w domu miejsca

jest aż nadto.

- Wiem, kochanie, i zdaję sobie sprawę, że chętnie zaharujesz się na

śmierć, żeby mnie i Fleur niczego nie zabrakło, ale nie pozwolę, żebyś nas

utrzymywała. Wystarczy, że przez tyle lat byłam pod twoją opieką, kiedy

straciłyśmy rodziców. Miałaś wtedy zaledwie osiemnaście lat, o trzy lata

mniej niż ja teraz. Pamiętam, jak wyszło na jaw, że jesteśmy bez grosza.

Tata na pewno chciał nam zapewnić dostatek, ale nie przypuszczał, że tak

szybko odejdzie z tego świata. Liczył na to, że dochód z akcji pozwoli

spłacić kredyt wzięty na dom, ale nie przewidział nagłej bessy na giełdzie.

Siostry w milczeniu popatrzyły na siebie. Po matce obie miały

delikatną budowę, drobne owalne twarze, jasne włosy o rudawym połysku

oraz nieskazitelną brzoskwiniową cerę. Tania odziedziczyła wysoki wzrost

i piwne oczy swego ojca, a Mariella ciemnoturkusowe tęczówki

lekkomyślnego pana, który niespełna rok po jej narodzinach doszedł do

wniosku, że znudziły my się obowiązki związane z małżeństwem i

ojcostwem, więc opuścił żonę i córeczkę.

- Ella, będę dzwonie codziennie - przyrzekła Tania zduszonym

głosem. - Musisz mi wszystko opowiadać.Chcę znać każdy szczegół

dotyczący mojej córeńki. Czuję się winna... Kochana, śliczna Fleur.

Mariella uścisnęła siostrę, trzymając małą na ręku.

- Taksówka czeka - przypomniała, wypuszczając Tanię z objęć.

Łagodnym ruchem otarła łzy spływające jej po policzkach.

- Ella! Mam dla ciebie fantastyczny kontrakt. - Mariella poznała głos

swojej agentki, Kate. Ułożyła wygodniej trzymaną w ramionach Fleur i

spojrzała na nią czule. Dziecko chciwie piło z butelki.

- Mnóstwo wspaniałych koni! Klient ma własną stadninę i tor

wyścigowy w Zuranie. Należy do tamtejszej rodziny królewskiej.

Zapewne dowiedział się o tobie od faceta z Kentucky, którego koń wygrał

miejscowe derby. Jakiś czas temu namalowałaś portret zwycięzcy. Ten

gość z Zuranu chce, żebyś tam przyleciała. Oczywiście pokrywa wszystkie

koszta. Jego zdaniem, powinnaś na miejscu przeprowadzić wstępny

rekonesans, obejrzeć stajnie i te jego zwierzaki. Potem omówicie warunki.

Mariella roześmiała się, bo wiedziała, że agentka nie podziela jej

zauroczenia zwierzętami. Nic dziwnego, skoro nosiła najelegantsze

markowe ubrania, a sterylne mieszkanie urządziła na biało. W takim

świecie nie było miejsca dla czworonożnych przyjaciół.

- Ella, co to za hałasy? - zapytała nagle agentka płaczliwym głosem.

- Fleur gaworzy. Właśnie ją karmię. Ciekawe zlecenie,lecz teraz

jestem zawalona pracą. Zresztą nie ma mowy, żebym teraz poleciała do

Zuranu. Przede wszystkim opiekuję się małą. Spędzi u mnie sześć tygodni,

więc...

- Nie ma problemu. Jestem pewna, że książę Said zgodzi się, abyś ją

także przywiozła. Teraz mamy łuty, w Zuranie trwa najpiękniejsza pora

roku. Pogoda jest śliczna: umiarkowane temperatury, cudowne powietrze.

Ella, nie możesz odmówić. Na samą myśl o prowizji, którą dostanę, gdy

kontrakt zostanie zawarty, chce mi się skakać z radości.

- Ach tak! - Ella wybuchnęła śmiechem. Przypadek sprawił, że zajęła

się portretowaniem zwierząt. Początkowo malarstwo stanowiło dla niej

wyłącznie hobby. Chętnie pracowała nad portretami ulubieńców swoich

przyjaciół, którzy zrobili jej reklamę wśród innych znajomych.

Wiadomość podawana z ust do ust rozeszła się szeroko. Z czasem hobby

stało się jej zawodem. Zarabiała nieźle, a dochody pozwalały na wygodne

życie. W innych okolicznościach natychmiast przyjęłaby tak intratną

propozycję.

- Chętnie pojechałabym do Zuranu - odparła - ale teraz najważniejsza

jest Fleur.

- Przegapisz fantastyczną okazję - ostrzegła Kate. -Już mówiłam, że

możesz zabrać małą. Nic jej nie grozi. Pojechałabyś na tydzień. To byłby

wstępny rekonesans, pierwszy kontrakt z nowym zleceniodawcą. Wszelkie

obawy odnośnie zagrożenia dla zdrowia są bezsensowne. Zuran jest

czystym, nowoczesnym miejscem.

Ella obiecała, że rozważy wszystkie za i przeciw, a potem spokojnie

podejmie decyzję.

Okna jej niezbyt dużego, dwupiętrowego domu wychodziły na park.

Uznała, że mimo mżawki Fleur powinna odetchnąć świeżym powietrzem,

więc wsadziła ją do staromodnego wózka, który sama wybrała. Tania, w

przeciwieństwie do niej, wolała nowoczesne wzornictwo.

- Ella, zachowujesz się, jakbyś dobiegała siedemdziesiątki -

marudziła Tania. - Powinnaś lubić nowości. Masz dopiero dwadzieścia

osiem lat. Nie rób z siebie staruszki.

Poprawiając materacyk, Mariella przyznała w duchu, że gust ma

dosyć tradycyjny. Zmarszczyła brwi, bo wyczuła pod kołderką papierową

kulkę, a ostre krawędzie mogły podrażnić delikatną dziecięcą skórę. W

pierwszym odruchu chciała wyrzucić papier, ale zmieniła zdanie, poznając

charakter pisma siostry.

Rozprostowała kartkę. Był to Ust z adresem umieszczonym nad

tekstem jak w oficjalnych pismach: Szejk Xavier Al Agir, Quaffire Beach

Road 24, Zuran City.

Serce Marielli biło mocno, gdy starannie wygładziła list i przeczytała

pierwsze zdanie:

Skrzywdziłeś mnie i Fleur, zmarnowałeś nam życie, dlatego zawsze

będę Cię za to nienawidzić.

Miała w ręku list Tani do ojca Fleur. Siostra niechętnie o nim

mówiła. Udało się z niej wyciągnąć, że ukochany jest bogaczem z

Bliskiego Wschodu, którego poznała podczas występu w nocnym klubie.

Mariella oburzała się, że tak łatwo odrzucił ciążące na nim

obowiązki. Powinien zaopiekować się Tanią i Fleur.

No i proszę! Teraz wydało się, że ten drań mieszka w Zwanie.

Zmarszczyła czoło, starannie składając list. Zdawała sobie sprawę, że nie

ma prawa się wtrącać, ale... Czy byłoby to zwykłe natręctwo? A może tak

chce los? Mariella od lat daremnie wypatrywała sposobności, aby

wygarnąć ojcu, od niedawna już nieżyjącemu, całą prawdę. Teraz

przynajmniej miałaby okazję utrzeć nosa draniowi, który zawiódł jej

siostrę. Na pewno żył i miał się dobrze.

Ucałowała Fleur, pobiegła do telefonu i wystukała numer agentki.

- Kate, przemyślałam sprawę - zaczęła bez żadnych wstępów. -

Chodzi o wyjazd do Zuranu.

- Zmieniłaś zdanie! Super! Jestem pewna, że nie pożałujesz. No

wiesz, ten facet jest strasznie bogaty, więc zapłaci słono za

unieśmiertelnienie na płótnie swoich czworonożnych faworytów.

Słuchając tej paplaniny, Mariella z ponurą miną uznała, że Kate za

dużo mówi o pieniądzach, lecz pomimo nadmiernego materializmu i

lekceważenia emocji jest znakomitą agentką.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Mariella odebrała bagaż i ruszyła do wyjścia. Przyznała w duchu, że

port lotniczy w Zuranie po prostu lśni czystością. Jak zapowiedziała Kate,

książę Said nie skąpił pieniędzy, bo ogromnie mu zależało na jej wizycie.

Leciały pierwszą klasą, a Fleur była traktowana jak mała królewna.

Mariellę uprzedzono, że kierowca z Beach Club Resort, gdzie miały

zamieszkać, będzie na nie czekał i odwiezie pod same drzwi osobnego

bungalowu. Dzięki znajomościom księcia w sferach dyplomatycznych

udało się załatwić paszport dla małej. Gdy Tania wyraziła zgodę, rzecz

poszła błyskawicznie.

Mariella wyciągała szyję, szukając człowieka, który miał je odebrać

z lotniska. Powinien mieć tabliczkę z jej nazwiskiem.

Odniosła wrażenie, że coś dzieje się za plecami, lecz nie dlatego, że

powstał jakiś szum; wręcz przeciwnie, wszyscy nagle się uciszyli.

Zaniepokojona odwróciła głowę i otworzyła szeroko oczy, widząc, że tłum

rozstępuje się przed grupą mężczyzn w białych szatach. Niczym straż

przednia torowali szerokie przejście dla mężczyzny, który szedł za nimi po

marmurowej posadzce. Usuwali mu z drogi wszelkie przeszkody. Był od

nich wyższy. Nie rozglądał się na boki, więc Mariella patrząca okiem

artystki spokojnie podziwiała arystokratyczny profil i dumną postawę, bez

wątpienia cechującą człowieka przywykłego do rozkazywania.

Nagle ogarnęła ją instynktowna niechęć. Ten facet działał jej na

nerwy. Nie wzbudzał sympatii. Był zbyt arogancki, zadufany w sobie, a

zarazem emanował męskim urokiem, który wzbudził w niej dziwną

tęsknotę. Odruchowo mocniej przytuliła małą Fleur. Dziecko głośno

krzyknęło, wyrażając niezadowolenie.

Mężczyzna, który właśnie zrównał się z nimi, posępnymi, ciemnymi

oczyma spojrzał na Mariellę. Zadrżała, bo pod jego wzrokiem poczuła się

nagle bezbronna. Nie tyle rozbierał ją wzrokiem, co zaglądał do duszy.

Uświadomiła sobie, że przez dłuższą chwilę obserwował jej twarz, a raczej

patrzył prosto w oczy. Minę miał pogardliwą i sprawiał wrażenie

rozgniewanego. Fleur znowu krzyknęła. Natychmiast zmierzył ją

spojrzeniem, obserwował przez chwilę i znów popatrzył na Mariellę, jakby

chciał coś sprawdzić.

Nie wiedzieć czemu twarz jego przybrała wyraz jawnej pogardy, a

usta zacisnęły się w ponurym grymasie. Mariella poczuła, że rumieni się z

oburzenia.

Jak śmiał patrzeć na nią w ten sposób? Nie dbała o to, kim jest ten

ważniak. Kiedyś wyobrażała sobie, że tak właśnie ojciec spojrzał na

matkę, nim odszedł, zostawiając ją w beznadziejnej sytuacji. Mariella

dobrze pamiętała, jak trudno im było związać koniec z końcem, zanim

kochający i dobry ojczym wyciągnął je z biedy oraz poniżenia, w którym

dotąd żyły.

Niewielka grupa mężczyzn równie szybko i cicho jak przedtem

minęła hol i zniknęła jej z oczu. Osobliwe i dość pretensjonalne

widowisko, uznała w duchu Mariella, gdy odnalazła wreszcie kierowcę

czekającego na nią cierpliwie. Łaskawie pozwoliła zaprosić siebie i Fleur

do luksusowej, klimatyzowanej limuzyny.

Beach Club Resort zapewniał standard wyższy niż inne

pięciogwiazdkowe hotele. Do takich wniosków doszła Mariella, gdy kilka

godzin później skończyła zwiedzanie swego nowego lokum.

Bungalow, w którym ją umieszczono, miał dwie obszerne sypialnie,

małą kuchenkę, salon, wydzielony taras z jacuzzi, lecz największe

wrażenie zrobiły na niej starania kierownictwa, żeby zadbać o wszelkie

potrzeby niemowlaka. W sypialni umieszczono spore łóżeczko, do łazienki

wstawiono nowiutką wanienkę, w łazience obok kosmetyków i przyborów

toaletowych dla pani były również wszelkie dziecięce akcesoria, a

lodówka pękała w szwach od markowej żywności dla maluchów. Ale

dopiero list od dyrektora Beach Club z informacją, że możliwe jest

również przygotowanie świeżutkich posiłków dla maleńkiej klientki,

sprawił, że Mariella całkiem się uspokoiła.

Położyła spać Fleur, która zasnęła szybko i grzecznie, jakby leżała

we własnym łóżeczku. Nadszedł czas, aby zadzwonić do Tani. Jej

transatlantyk krążył po wodach Karaibów i Zatoki Meksykańskiej.

- Ella, jak tam Fleur? - spytała natychmiast.

- Śpi jak aniołek - zapewniła Mariella. - Dobrze zniosła lot. Wszyscy

ją rozpieszczali. Co u ciebie?

- Och, świetnie. Haruję... Co wieczór mam dwa występy i ani chwili

dla siebie, ale płacą świetnie. Ella, muszę kończyć. Ucałuj ode mnie Fleur.

Gdy Mariella przerwała połączenie i spojrzała na aparat, ogarnęło ją

poczucie winy. Nie powiedziała Tani, że postanowiła spotkać się z jej

kłamliwym adoratorem i wygarnąć mu prawdę w oczy. Siostra dość lekko-

myślnie poszła z nim do łóżka, ale z pewnością nie kłamała, mówiąc, że

była w nim zakochana i wierzyła, że mają przed sobą wspólną przyszłość.

Źle spała tej nocy. Śnił jej się arogancki mężczyzna, którego widziała

na lotnisku. Znienawidziła go od pierwszej chwili, a zarazem fascynował

ją i przyciągał do siebie z nieodpartą siłą. We śnie krążył wokół niej jak

drapieżnik. Wzdrygnęła się oburzona, gdy rozpuścił jej włosy. Poczuła

jego dłonie na swoich ramionach i przebiegł ją rozkoszny dreszcz. Chciała

uciec, ale nie mogła się ruszyć z miejsca. A może wolała zostać i...

Na pół rozbudzona wstała z łóżka i poszła do łazienki. Potrząsnęła

głową, żeby przywrócić jasność myślom. Daremnie. Nadal była pod

urokiem tamtego mężczyzny i elektryzującego dotknięcia jego rąk. Tamten

sen obudził w niej uśpione pragnienia. Uznała, że potrzebuje zimnego

natrysku, i weszła do kabiny prysznicowej.

Zadrżała, gdy pierwsze krople chłodnej wody dotknęły rozpalonej

skóry. Po chwili, odświeżona i uspokojona, sięgnęła po wielki ręcznik z

miękkiej białej tkaniny. Spojrzała w lustro na swoje odbicie, na jasną

skórę o perłowym połysku. Sprawiała wrażenie odprężonej, ale zdawała

sobie sprawę, że wystarczy przymknąć oczy, żeby pod powiekami ujrzała

znowu obraz swego prześladowcy. Mimo woli wyobrażała sobie, jak ten

wysoki, cyniczny, bystry obserwator podchodzi, aby zerwać z niej ręcznik

i wziąć jak swoją.

Zła na siebie, osuszyła wilgotną skórę, uruchomiła wentylację i

zajrzała do sypialni. Fleur spała spokojnie w swoim łóżeczku. Mariella

poszła do kuchni, wyjęła z lodówki butelkę wody mineralnej i otworzyła

ją. Dłonie tak jej drżały, że wylała trochę wody na blat.

Mariella i Fleur kończyły na tarasie przeciągające się śniadanko, gdy

faksem przesłano wiadomość z pałacu księcia. Mariella przeczytała ją,

marszcząc brwi. Jego Wysokość Said musiał niespodziewanie wyjechać,

aby zająć się ważnymi sprawami państwowymi, i dlatego przez kilka dni

będzie nieosiągalny. Przepraszał Mariellę za zmianę planów i prosił, żeby

na jego koszt śmiało korzystała ze wszelkich wygód i uroków Beach Club.

Obiecał skontaktować się zaraz po powrocie i ustalić nowy termin

spotkania.

Mariella starannie nacierała kremem przeciwsłonecznym drobne

ciałko uradowanej i wiercącej się Fleur. Pochyliła się i ucałowała maleńki

brzuszek. Nagle przyszło jej do głowy, że nadarza się idealna sposobność,

żeby odszukać ojca dziewczynki. Miała przecież jego adres. Wystarczy

jedynie wezwać taksówkę i pojechać tam na rekonesans.

Kate miała rację, gdy mówiła, że luty w Zuranie jest wyjątkowo

przyjemny. Gdy Mariella pół godziny później wyszła na słońce,

rozkoszowała się ciepłem i piękną pogodą. Wybrała się do Zuranu w

interesach, a nie na wakacje, więc ubrała się skromnie, odpowiednio do

okoliczności. Miała na sobie białe lniane spodnie i jasną tunikę z długimi

rękawami. Pokazała kopertę z adresem szejka taksówkarzowi, który

uśmiechnął się i kiwnął głową.

- Dojedziemy tam za trzy kwadranse - powiedział. - Ma pani sprawę

do szejka? - zagadnął przyjaźnie.

Mariella zdążyła się już przekonać, jak serdeczni i życzliwi są

mieszkańcy Zuranu, więc nie poczuła się dotknięta swobodnym tonem.

- O tak! Trafił pan w dziesiątkę - odparła ubawiona.

- To sławny człowiek. Szanowany w swoim plemieniu. Ludzie

uwielbiają go, ponieważ broni ich prawa do życia według dawnych zasad.

Świetnie radzi sobie w interesach i ma ogromny majątek, lecz woli proste,

spokojne życie na pustyni, jakie od wieków prowadzi jego lud. To bardzo

dobry człowiek.

Mariella zorientowała się od razu, że obraz nakreślony przez

taksówkarza zdecydowanie różni się od wizerunku znanego z opowieści

przyrodniej siostry.

Tania poznała ukochanego w nocnym klubie. Mariella nie była

zadowolona, że siostra tam pracuje. Była tam zatrudniona jako

piosenkarka, ale lokal szczycił się głównie wdziękami zgrabnych i

śmiałych tancerek. Sama Tania przyznawała otwarcie, że większość

klienteli to panowie szukający mocnych wrażeń.

Tania była ze swoim najdroższym przez cały rok, lecz Mariella ani

razu nie usłyszała od niej, że przystojny szejk chętnie spędza wolne chwile

na pustyni. Z tamtych opowieści wynikało za to jasno i wyraźnie, że jest

typem playboya, co zapewne w jego przypadku było eufemizmem.

Po czterdziestu minutach zatrzymali się przed imponującą białą

rezydencją. Kierowca zapewnił, że trafili pod właściwy adres. Ogromna

dwuskrzydłowa brama z kutego żelaza zagrodziła im drogę, ale jak za

dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawił się służący. Wyszedł z jednej

z dwu oficyn stojących przy wejściu i podbiegł do auta.

Mariella stanowczo zażądała widzenia z szejkiem.

- Przykro mi, ale pan jest nieobecny - powiedział odźwierny. -

Przebywa obecnie w oazie i zostanie tam przez jakiś czas.

Mariella nie przewidziała takich komplikacji. Fleur obudziła się i

zaczęła marudzić.

- Czy zechce pani zostawić wiadomość? - zapytał uprzejmie służący.

Mariella z ponurą miną uznała w duchu, że tego rodzaju wiadomości,

jakie miała oznajmić szejkowi, lepiej przekazywać osobiście.

Podziękowała służącemu i poleciła kierowcy wrócić do hotelu.

- Jeśli pani chce, znajdę chętnego, który zawiezie panią do tej oazy -

zaproponował.

- Wie pan, gdzie to jest? - zapytała. Wzruszył ramionami.

- Pewnie! Ale trzeba mieć samochód terenowy z napędem na cztery

koła, bo szlak zasypany jest piaskiem.

- Mogłabym sama tam dojechać? - zaciekawiła się Mariella.

- Chyba tak. To zajmie dwie, może trzy godziny. Opisać pani trasę?

Mariella uznała, że to dobry pomysł. Taniej będzie, jeśli wynajmie

samochód i sama usiądzie za kierownicą zamiast dodatkowo wynajmować

kierowcę na cały dzień.

- Bardzo proszę - odparła.

Mariella starannie przejrzała wszystkie bagaże, które miały być

zapakowane do dżipa. Recepcjonista Beach Club zapewnił, że w czasie

podróży nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo. Zadbał również o

przygotowanie auta do drogi. Dla Fleur przygotowano odpowiedni fotelik.

Poinformowano ją, że dotrze do celu za trzy godziny; może za

cztery, jeśli zatrzyma się, aby zjeść obiad w innej oazie, znanej jako

miejscowość wypoczynkowa. Pracownicy Beach Club radzili jej tak

zrobić, lecz na wypadek gdyby zdecydowała inaczej, w bagażniku był

kosz piknikowy z suchym prowiantem.

Gdyby nie inny powód wyjazdu, mogłaby czuć się jak dzielna

podróżniczka rozpoczynająca odkrywczą wyprawę. Dżip wynajęty z

wypożyczalni Beach Club jak wszystko w tym hotelu okazał się

nieskazitelnie czysty. W środku był nawet telefon komórkowy.

Na drodze, dobrze oznakowanej, utwardzonej i gładkiej Mariella

poczuła się pewnie i świetnie sobie radziła, siedząc za kierownicą.

Położona na uboczu oaza, w której przebywał szejk, znajdowała się

w pobliżu góry Agir. Lekki wiatr, który zerwał się, gdy Mariella

opuszczała Beach Club, po godzinie przybrał na sile i teraz był już tak

mocny, że ciskał pył i piasek na auto oraz zasypywał drogę. Mikroskopijne

drobiny wciskały się nawet do wnętrza samochodu, chociaż starannie

zamknęła szyby. Wkrótce zjechała z ubitej drogi na dobrze oznakowany

pustynny szlak.

Odetchnęła z ulgą, gdy dotarła do oznaczonej na mapie beduińskiej

wioski. Trafiła na dzień targowy, więc był tłok i dlatego jechała wolno za

karawaną wielbłądów dostojnie kroczących przez osadę. Przyspieszyła

dopiero, gdy minęła ostatnie domy.

Postanowiła sobie, że za pół godziny zatrzyma się na posiłek, nawet

gdyby nie zdążyła dojechać do kolejnej oazy zaznaczonej na mapie. W

takim wypadku zamierzała wraz z Fleur urządzić piknik w samym środku

pustyni.

Zdziwiła ją wysokość piaszczystych pagórków zwanych diunami.

Przyglądała się im, zdumiona i trochę wystraszona. Przypominały

łańcuchy górskie. Nie mogła jednak dłużej podziwiać krajobrazu, bo Fleur

obudziła się i gaworzyła. Mariella wyłączyła radio, wsunęła do

odtwarzacza kasetę z jej ulubionymi kołysankami i śpiewała do wtóru.

W turystycznej oazie, gdzie miała zatrzymać się na obiad, powinna

być o pierwszej, a tymczasem minęła już druga. Nikła chmura niesionego

wiatrem piasku zasnuła niebo, które przybrało rudozłote zabarwienie. Gdy

Mariella wjechała na kolejną diunę i ujrzała za nią tylko bezmiar piasku,

ogarnęła ją panika. Z takiej wysokości powinna zobaczyć upragnione

osiedle.

Pełna obaw sięgnęła po telefon komórkowy, uznając, że w takim

położeniu najrozsądniej będzie wezwać pomoc, lecz daremnie wybierała

kolejne numery wpisane do pamięci. Słyszała tylko statyczny szum.

Zatrzymała auto i wyjęła swoją komórkę, ale i tym razem czekało ją

przykre rozczarowanie.

Niebo jeszcze bardziej pociemniało, a wiatr z taką siłą uderzał w

samochód, że chwilami kolebał nim na boki. Fleur, wyczuwając

zaniepokojenie cioci, zaczęła płakać. Była głodna i zapewne należało jej

zmienić pieluszkę. Mariella miała wszystko pod ręką, więc machinalnie

zajęła się niemowlakiem, próbując znaleźć jakieś wyjście z trudnej

sytuacji.

To niemożliwe, żeby się zgubiła. Auto miało wbudowany kompas, a

poza tym otrzymała szczegółowy opis trasy i skrupulatnie się go trzymała.

W takim razie dlaczego nie dotarła do turystycznej oazy?

Fleur zjadła łapczywie swój obiad, ale Mariella straciła apetyt. Gdy

zaczynała wpadać w panikę, nagle ujrzała karawanę. Rząd wielbłądów

wyłonił się z chmury piasku i zmierzał w jej stronę. Prowadził je

poganiacz ubrany w szeroką tunikę.

Odetchnęła z ulgą, uruchomiła silnik i ruszyła ku niemu. Z powagą i

wyszukaną uprzejmością wyjaśnił, że przegapiła boczną drogę prowadzącą

do osady, bo w tumanach piasku niełatwo ją dostrzec. Mariella wy-

straszyła się, gdy dodał, że z powodu nagłego pogorszenia pogody

turystów ostrzegano, żeby wrócili do miasta, bo dalszy pobyt na pustyni

stanowi dla nich poważne zagrożenie, ale skoro zajechała tak daleko,

zamiast zawrócić, powinna jak najszybciej dotrzeć do oazy szejka. Opisał

trasę i pokazał, jak prowadzić, kierując się wskazaniem kompasu.

Podziękowała i zgodnie z jego radą ruszyła, raz po raz sprawdzając,

czy zachowuje właściwy kierunek. Wspinała się na niezliczone diuny, aż

wreszcie ujrzała w oddali potężną górę majaczącą niewyraźnie wśród

tumanów piasku.

Dochodziła czwarta i robiło się coraz ciemniej, więc przestraszona

dodała gazu. Kiedy opuszczała hotel, przez myśl jej nie przeszło, że

podróż może się okazać ryzykowna. Teraz wyrzucała sobie, że powinna

siedzieć w przytulnym bungalowie, ale przynajmniej cel podróży miała już

w zasięgu wzroku.

Minęła jeszcze godzina, nim, lawirując między wydmami, nareszcie

wjechała na skalne podłoże u podnóża góry. Oaza leżała w głębokim

wąwozie o ścianach tak wysokich, że Mariella zadrżała, zagłębiając się w

ich cień. Kto by pomyślał, że były narzeczony siostry lubuje się w takich

miejscach.

Czy jego pustynna willa jest równie okazałą jak miejska rezydencja?

Mariella zastanawiała się nad tym, wypatrując oazy leżącej u

przeciwległego wejścia do wąwozu. Okolica piękna i odludna, z

pewnością mało kto ją odwiedza, pomyślała, widząc palmowy krąg

rozświetlony ostatnimi promieniami zachodzącego słońca. Zahamowała i

wysiadła z samochodu, osłaniając dłonią oczy. Rozejrzała się wokół.

Gdzie ta willa? Zobaczyła tylko obszerny namiot mieszkalny we

wschodnim stylu, niewątpliwie wygodny, ale gdzie mu tam do kosztow-

nego pałacu. Czyżby ponownie zabłądziła?

Fleur zaczęła płakać ze złości, głodu i zmęczenia. Mariella

zareagowała natychmiast. Przez wzgląd na małą trzeba się tu zatrzymać.

Ostrożnie jechała wyboistą drogą usianą skalnymi odłamkami, która

bardziej przypominała suche koryto rzeki niż wytyczony trakt. Piasek

nawiewany z pustyni zasypywał kamienie i rzadką trawę.

Kilka metrów od namiotu stał dżip, więc Mariella zaparkowała obok

niego. Ze środka namiotu wyjrzał jakiś mężczyzna. Zapewne usłyszał

warkot silnika. Gdy szedł pod wiatr, trzepocąca szata przylgnęła do torsu i

nóg, ujawniając wspaniałą muskulaturę. Mariella wstrzymała oddech,

zaskoczona własną reakcją, bo na widok nieznajomego odżyły tłumione

kobiece fantazje.

Odwrócił głowę i spojrzał na nią, a wtedy ziemia omal nie usunęła

się jej spod nóg.

To jego widziała w porcie lotniczym. I we śnie.

ROZDZIAŁ DRUGI

Mężczyzna w mgnieniu oka chwycił klamkę dżipa, otworzył drzwi i

zawołał gniewnie:

- Do diabła! Kim jesteś, kobieto?

Zapomniał o uprzejmości i formach grzecznościowych, patrząc z

jawną pogardą w jej oczy. Spojrzenie miał ostre, minę ponurą.

- Chcę rozmawiać z szejkiem Xavierem Al Agirem - odparła

zaciekawiona Mariella, nie odwracając wzroku. Twarz jej przybrała

równie pogardliwy wyraz.

- Ach tak? O czym?

Był szorstki, niemal grubiański. Nic dziwnego. Czegóż mogła

oczekiwać, biorąc pod uwagę swoje dotychczasowe obserwacje... oraz sen.

- To moja sprawa. Pilnuj swego nosa! - odcięła się ze złością.

W tej samej chwili Fleur zaniosła się płaczem. Mężczyzna zajrzał do

auta i zapytał z niedowierzaniem:

- Przywiozłaś tu dziecko?

Odraza i gniew słyszalne w jego głosie dotknęły ją bardziej od

kłujących ziaren piasku, które wiatr ciskał w twarz.

- Co ci strzeliło do głowy? - pieklił się nieznajomy. - Słyszałaś

prognozę pogody? Niedawno podany został komunikat stanowczo

nakazujący turystom powrót do hotelu z powodu burzy piaskowej!

Czerwona ze złości Mariella przypomniała sobie, że wyłączyła radio,

bo puściła taśmę z ulubionymi kołysankami Fleur.

- Przybyłam nie w porę - odparła sarkastycznie, żeby ukryć niepokój.

- Proszę mi tylko wskazać drogę do oazy Istafan, a wtedy...

- To tutaj - przerwał oschle. Aha. W takim razie...

- Chcę się widzieć z szejkiem Xavierem Al Agirem - powtórzyła. -

Powiedziano mi, że tu jest.

- Po co chcesz się z nim spotkać? Mariella miała dość tej indagacji.

- To nie twoja sprawa! - odparła bez zastanowienia.

Z obawą myślała o powrocie do miasta i wygodnego hotelu. Co

napadło takiego bogacza jak szejk, żeby wlec się na odludne pustkowie i

spędzać czas z tym aroganckim... drapieżnikiem w ludzkiej skórze.

- Och, sądzę, że wszystko, co odnosi się do Xaviera, bez wątpienia

mnie dotyczy - padła zgryźliwa odpowiedź.

Mariella nie była pewna, co sprawiło, że doznała olśnienia. Porażona

odkryciem, spojrzała w oczy swemu rozmówcy, popatrzyła na jego usta, a

potem znów napotkała jego wzrok. Poczuła zimny dreszcz, gdy stało się

dla niej jasne jak słońce, kto przed nią stoi.

- Nie mam chyba do czynienia z szejkiem... ? - głos jej drżał,

zdradzając, że nie jest o tym przekonana.

Czyżby to był kochanek siostry... i ojciec Fleur? Dlaczego na samą

myśl o tym ogarnęły ją lęk oraz gorycz?

- Rozmawiam z szejkiem, prawda? - powiedziała słabnącym głosem.

Krótkie, lekceważące skinienie głową, które musiało jej starczyć za

odpowiedź, nie budziło wątpliwości.

Odwróciła się do niego plecami i ostrożnie wyjęła Fleur z

dziecięcego fotelika. Gdy tuliła małą i całowała jasną główkę, twarz jej

złagodniała i promieniała miłością.

- Oto Fleur - oznajmiła z naciskiem, patrząc mu prosto w oczy. -

Dziecko, którego nie chcesz uznać ani utrzymywać.

Poznała od razu, że jest zaskoczony, choć szybko ukrył to przed nią.

Zrobił krok do tyłu, więc pomyślała, że każe jej się wynieść. Sama chętnie

zwiałaby gdzie pieprz rośnie. Ten mężczyzna, a także okoliczności i

miejsce ich spotkania różniły się bardzo od scenariusza, na który była

przygotowana. Oboje byli zbici z tropu i wytrąceni z równowagi.

Mimo wszelkich starań Mariella nie potrafiła sobie wyobrazić tego

mężczyzny jako bywalca nocnego klubu, w którym śpiewała Tania.

Odludne miejsce budziło w niej artystyczne tęsknoty. Żałowała, że nie ma

w samochodzie malarskich przyborów. A jej sytuacja... Na miłość boską,

to się nie mieści w głowie! Przecież stał przed nią kochanek siostry, ojciec

Fleur!

Wspomnienia z przeszłości kładące się cieniem na jej dorosłym

życiu nabrały znów wyrazistości, budząc obawy. Nie chce być taka jak

matka, nie pozwoli sobie nigdy na poczucie bezradność wobec mężczyzny,

który mógłby ją unieszczęśliwić. Można się zarazić skłonnością do

kochania nieodpowiednich mężczyzn, ale nie słyszała dotąd, żeby ta

przypadłość była dziedziczna.

- Zabieraj się stąd!

Ach tak? Bardzo chętnie! Jedną ręką chwyciła kierownicę, drugą

zatrzasnęła drzwi. Błyskawicznie uruchomiła silnik i ze złością wrzuciła

wsteczny bieg.

Koła buksowały, sypał się spod nich piasek. Usłyszała głośny łomot.

Xavier walił pięściami w drzwi. Zerknęła w okno i zobaczyła wyraz

niedowierzania na jego wykrzywionej złością twarzy.

Zorientowała się, że koła na dobre utknęły w wirującym piasku, więc

natychmiast zgasiła silnik. Upokorzona i rozzłoszczona własną

bezsilnością uznała, że jeśli ten gbur życzy sobie, aby odjechała, będzie

musiał ją popchnąć.

Ledwie ucichły odgłosy silnika, otworzył drzwi i spytał gniewnie:

- Co ty wyprawiasz, do jasnej cholery?

- Kazałeś mi się stąd zabierać! - przypomniała mu, równie wściekła

Mariella.

- Chciałem, żebyś wyszła z samochodu, a nie... -Zaklął, a potem ku

jej ogromnemu zaskoczeniu odpiął pasy, objął ją w talii tak mocno, że nie

mogła złapać tchu, i wyciągnął z auta. Stali teraz blisko jak w tamtym śnie.

- Puść mnie! - zażądała zduszonym głosem, próbując go odepchnąć.

- Łapy przy sobie! Nie dotykaj mnie!

- Łapy przy sobie?

Dopiero kiedy oboje stanęli na piasku, uświadomiła sobie, jak

wysoko musi zadzierać głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.

- Z tego, co wiem, mało kto słyszy z twoich ust takie słowa.

Mariella odruchowo uniosła ramię, żeby ukarać go w sposób dobrze

znany kobietom i stary jak świat, lecz w tej samej chwili zatrzymał jej

rękę, chwytając nadgarstek. W jego oczach ujrzała groźny błysk, gdy

zacisnął palce jeszcze mocniej.

- Cholerna kocica! - warknął. - Spróbuj tylko naznaczyć mi twarz

pazurami, a obiecuję, że pożałujesz tego. - Po chwili dodał tonem nie

znoszącym sprzeciwu: - Dziś wieczorem nie dasz rady stąd wyjechać.

Zapowiadają tak silną burzę, że w połowie drogi piasek zasypie samochód,

grzebiąc cię żywcem. Mała strata, ale przez wzgląd na dziecko...

Dziecko... Fleur!

Mariella biła się z myślami. Nie mogła zostać w tej dziczy z takim...

niebezpiecznym osobnikiem, ale z drugiej strony zdrowy rozsądek

podpowiadał, że nie ma innego wyjścia. Terenowe auto było już zasypane

piaskiem do połowy kół. Czuła go w ustach, lepił się do skóry. Fleur

znowu płakała. Mariella natychmiast odwróciła się do małej, lecz Xavier

był szybszy i wziął ją na ręce.

W jego objęciach wydawała się taka drobniutka. Mariella

wstrzymała oddech. Xavier był ojcem, więc musi coś do niej czuć,

prawda? Niech to będą wyrzuty sumienia, poczucie winy, cokolwiek...

Istotnie przyglądał się małej, ale zachował kamienną twarz.

- Ma włosy podobne do twoich - powiedział do Marielli i dodał

ponuro: - Wichura się wzmaga. Musimy wejść do namiotu. A ty dokąd? -

spytał, gdy odwróciła się ponownie w stronę auta.

- Muszę zabrać jej rzeczy - wyjaśniła, ale znieruchomiała, słysząc

podniesiony głos i arogancką odpowiedź:

- Zostaw! Potem wszystko przyniosę.

Mariella nie sądziła, że podmuchy wiatru mogą być tak silne. Miała

wrażenie, że miliony szklanych igieł ranią jej skórę. Kiedy schroniła się w

namiocie, bolały ją mięśnie nóg, bo z trudem brnęła wśród szalejącego

piasku.

Natychmiast zorientowała się, że namiot jest obszerniejszy, niż jej

się z początku wydawało. Środkowa część wyłożona była dywanami i

umeblowana niskimi sofami oraz drewnianymi kuframi. Przykrywały je

barwne kobierce. Na stolikach z kunsztownie rzeźbionego drewna stały

lampy oliwne i świece. W ich blasku Mariella zobaczyła dwie zaciągnięte

kotary podtrzymywane grubym złocistym sznurem; zasłaniały pewnie

wejście do innego pomieszczenia.

- Muszę nakarmić Fleur i przebrać ją - oznajmiła krótko. - Chcę

także zadzwonić do Beach Club i powiedzieć, co się stało.

- Chcesz telefonować w czasie takiej burzy? Miałabyś szczęście,

gdyby udało ci się z aparatu stacjonarnego. O używaniu komórki nie ma

co marzyć. A jeśli chodzi o dziecko...

- To jest Fleur! - poprawiła go rozzłoszczona. -Znasz prawdę, ale nie

chcesz jej przyjąć do wiadomości, zgadłam? W takim razie pozwól, że ci

powiem...

- Najpierw mnie wysłuchasz. Każdy może być ojcem tego dziecka!

Współczuję małej, bo ma bezpruderyjną matkę, która chętnie puszcza się z

każdym, który wpadnie jej w oko. Postawmy sprawę jasno: nie dam się

szantażować i nie zamierzam teraz płacić za uniesienia, które niewiele są

warte. Nie dam sobą manipulować tylko dlatego, że narodziny dziecka

zostały spowodowane chwilką zapomnienia z tym lub tamtym osobnikiem.

Zaskoczona Mariella pobladła z oburzenia, ale nim odezwała się,

żeby bronić siostry, Fleur wybuchnęła płaczem. Uspokoiła ją, szepcąc

czule i nie zwracając uwagi na Xaviera.

- Już dobrze, kochanie. Wiem, że jesteś głodna. -Machinalnie

głaskała i całowała małą główkę. Kochała Fleur jak własne dziecko. Była

przy jej narodzinach i miała wrażenie, że łączy je szczególna więź.

Obudził się w niej instynkt macierzyński, o który dotąd siebie nie

podejrzewała.

- Nie wiem, co jada takie maleństwo, ale w lodówce są owoce i

mleko. W kuchni znajdziesz mikser - poinformował ją Xavier.

Mikser? Lodówka? Mariella szeroko otworzyła oczy.

- Macie tu prąd?

Rzucił jej ironiczne i trochę lekceważące spojrzenie.

- Bez przesady. Jest tylko niewielki generator, wystarczający na moje

potrzeby. - Lekko wzruszył ramionami. - Przyjeżdżam tu nie po to, żeby

się umartwiać, tylko spokojnie pracować. Dzięki generatorowi mamy dość

ciepłej wody, żebyś umyła dziecko, ale obawiam się, że nas oboje czeka

wspólna kąpiel.

Czekał, aż zaprotestuje. Od razu wiedziała, że to prowokacja.

Dokuczanie jej sprawiało mu przyjemność.

- Zamierzam tu jedynie przenocować, więc chyba mogę odmówić

sobie tej osobliwej przyjemności - wycedziła przez zaciśnięte zęby.

- Idę do auta po torbę z rzeczami dziecka. Kuchnia jest na prawo za

tamtym przejściem - mruknął.

Mariella na wszelki wypadek zabrała trochę mleka w proszku i kilka

słoiczków dla niemowląt. I bardzo dobrze, bo świeże owoce, nawet

starannie miksowane, mogłyby zaszkodzić Fleur. Mimo wszystko

postanowiła się rozejrzeć i poznać tymczasowe lokum.

Przeszła między kotarami i zobaczyła korytarzyk. Na prawo była

dobrze wyposażona kuchnia, a na lewo nieskazitelnie czysta chemiczna

toaleta, a obok kabina prysznicowa. Kolejne przejście wiodło zapewne do

sypialni. Mariella wróciła do salonu.

- Po co wam tyle tego? - usłyszała głos obładowanego Xaviera, który

wszedł do salonu.

W innych okolicznościach typowo męski brak wiedzy o potrzebach

niemowlaka miałby swój urok, lecz tu i teraz...

Nie zwracała na niego uwagi. Trzymając na ręku Fleur, otworzyła

turystyczną lodówkę, w której woziła jedzenie dla małej.

- Pyszne, spójrz tylko, Fleur - cicho zagadywała. - Miksowane

bananki, twoje ulubione. Mniam, mniam.

Jawne zainteresowanie w piwnych oczkach sprawiło, że uśmiechnęła

się, zapomniała o Xavierze i skupiła się na dziecku.

- Trudno się dziwić, że matka nie karmi jej piersią - oznajmił

karcącym tonem.

Mariella odwróciła się, a oczy pociemniały jej z gniewu.

- Nie miała wyjścia, musiała wrócić do pracy, więc nie miała takiej

możliwości.

- Jakie wzniosłe słowa! Wiemy jednak, na czym polega ta praca.

Nietypowe zajęcie z wielowiekową tradycją, prawda? Oczywiście

zaprzeczysz, bo wiesz lepiej, tak samo jak masz pewność, kto spłodził...

- Jesteś odrażający - przerwała Mariella. - Fleur nie zasługuje na

takie traktowanie. Jest niewinnym maleństwem...

- W rzeczy samej. Przynajmniej co do jednej kwestii zgadzamy się

całkowicie. Szkoda tylko, że o tym nie pomyślałaś, nim zaczęły się

pretensje i oskarżenia.

Dlaczego był taki oschły i nieczuły? Tania mało o nim mówiła, ale z

jej uwag wynikało, że jest mężczyzną żywo reagującym i bardzo

uczuciowym.

Owszem, w łóżku, uznała Mariella. Zarumieniła się, bo te

rozmyślania zawiodły ją na manowce wyobraźni. Mimo woli nie siostrę,

lecz siebie widziała jako namiętną partnerkę Xaviera.

Co się z nią dzieje? Była przecież mądrą dziewczyną, która starannie

analizowała sytuację, kierowała się zdrowym rozsądkiem i starała się

zapobiegać przykrym sytuacjom. A jednak stało się...

- Jak długo trwają burze piaskowe? - zapytała nagle.

- Dzień, dwa, czasem trzy - odparł, unosząc brwi.

- Trzy dni! - Mariella była zdruzgotana. Nie dość, że Tania oszaleje

ze strachu, nie mogąc się dodzwonić, to na domiar złego książę Zuranu

obrazi się, gdy wróci i nie zastanie jej w mieście.

- Muszę nakarmić i przebrać Fleur.

Na szczęście zabrała wanienkę, materacyk do przewijania, wózek i

łóżeczko, głównie dlatego, że nie miała pojęcia, jakie wyposażenie

znajdzie w turystycznej osadzie.

- Jest oczywiste, że musicie tu przenocować, więc chyba najlepiej

będzie, jeśli będziecie spały w moim... Zajmijcie sypialnię - poprawił się.

Marielli zaschło w gardle.

- Gdzie się położysz? - spytała z ociąganiem.

- Oczywiście tutaj. - Wskazał niską kanapę. - Nakarmisz i wykąpiesz

dziecko, potem zrobimy sobie coś do jedzenia, a następnie...

- Dzięki, ale sama decyduję, kiedy jem - przerwała ostro.

Okazała się znacznie bardziej niezależna i zadziorna, niż sądziłem,

uznał Xavier, gdy Mariella i Fleur zniknęły za kotarą. Z pewnością nie

była w typie Khalida.

Na samą myśl o młodszym kuzynie zacisnął usta. Był wściekły,

kiedy tamten do niego zadzwonił. Nie wierzył własnym uszom, kiedy

okazało się, że Khalid zakochał się w dziewczynie poznanej w nocnym

klubie i zamierza ją poślubić. Zawsze był kochliwy i często tracił głowę

dla rozmaitych panienek, ale do tej pory ani razu nie wspomniał o

małżeństwie. Mimo skończonych dwudziestu czterech lat zachowywał się

jak smarkacz i daleko mu było do dojrzałości. Zdaniem Xaviera, powinien

ożenić się z dziewczyną zrównoważoną i dostatecznie silną, żeby

sprowadzić go na ziemię i nauczyć odpowiedzialności. Powinna być także

bogata, żeby jej nie podejrzewano o interesowność.

Xavier jeszcze bardziej sposępniał. Cyniczna babcia, z pochodzenia

Francuzka, we wczesnej młodości uświadomiła mu, że bajeczna fortuna

odziedziczona po ojcu czyni go łakomym kąskiem dla chciwych kobiet.

Na jej żądanie po maturze spędził trochę czasu we Francji, zawierając

znajomości z szykownymi córkami jej krewnych. Była przekonana, że

francuska panna z dobrego domu godna jest zasiąść na jej tronie i

współrządzić plemieniem, gdy ona sama abdykuje, co miało nastąpić, gdy

Xavier się ożeni.

Szlachetnie urodzone dziewczyny nie przypadły mu do gustu.

Zdawał sobie sprawę, że właściwie zaaranżowane małżeństwo z rozsądku

rozwiąże mnóstwo problemów, ale taki pomysł był dla niego nie do

przyjęcia.

Dlatego postanowił, że Khalid będzie musiał spłodzić następcę, który

w przyszłości odziedziczy ogromny rodzinny majątek i, co najważniejsze,

będzie władał niezwykłym plemieniem pustynnych nomadów, żyjących

zgodnie z wielowiekową tradycją. Xavier nie spieszył się z wyborem

odpowiedniej narzeczonej, póki nie usłyszał, że kuzyn związał się z

nieodpowiednią kobietą.

Trudno ocenić, które z nich dwojga bardziej go irytowało. Khalid

zachował się jak mięczak: zniknął i niczym obrażony dzieciak nie dawał

znaku życia, natomiast jego dziewczyna próbowała najpierw szantażować

głowę rodziny, pisząc obraźliwy list, a potem osobiście przybyła do

Zuranu z córką, której ojcem miał być Khalid.

Trudno się było doszukać u małej zewnętrznych cech świadczących

o rodzinnym podobieństwie. Miała jasne włosy matki i jej ładną buzię o

delikatnych rysach. Tylko ich oczy się różniły. U tamtej zwracały uwagę

tęczówki o dziwnym turkusowym odcieniu, zapewne z powodu soczewek

kontaktowych, a oczy dziecka były jasnopiwne.

Jak oczy Khalida?

Xavier tłumaczył sobie, że nie ma żadnego dowodu, jakoby kuzyn

był ojcem małej. Zgoda na jego małżeństwo z matką Fleur nie wchodziła

w grę, zwłaszcza teraz, gdy Xavier poznał ją osobiście i wiedział już, co to

za ziółko. W głowie się nie mieści, że Khalid stracił głowę dla takiej

kobiety i pokochał ją całym sercem!

„Ma wdzięk gazeli - pisał do rodziny. - Śpiewa głosem anioła. Jest

najsłodszą, najłagodniejszą z kobiet... "

Xavier żałował ogromnie, że sprawy nie ułożyły się inaczej. Gdyby

w czasie pierwszego spotkania na lotnisku wiedział, z kim ma do

czynienia, znalazłby sposób, żeby ją natychmiast deportować.

Wspominając tamto zdarzenie, machinalnie podszedł do drzwi

namiotu, uchylił zasłonę i wyjrzał na zewnątrz. Zgodnie z prognozą

pogody burza piaskowa rozszalała się na dobre niczym dżin siejący

zniszczenie. Tumany piasku sprawiały, że wzrok nie sięgał nawet do

granic oazy. Szkoda, bo Xavier miał teraz ochotę odświeżyć się i dla

odzyskania spokoju popływać w jeziorze leżącym na jej obrzeżach. To był

jego popołudniowy rytuał. Dzisiaj musiał jednak zadowolić się szybkim

prysznicem w ciasnej kabinie.

Złościł się, że mimo woli pragnie tej latawicy. Jego zdaniem

uosabiała najgorsze kobiece przywary: chciwość, wyuzdanie, egoizm. Do

tej pory kobieta z takimi wadami była u niego bez szans, a ładna buzia i

zmysłowe ciało nie mogły tego zmienić. Musiał jednak przyznać, że tym

razem Khalid wykazał się gustem lepszym niż kiedykolwiek przedtem.

Opuścił kotarę i zasunął ją starannie. Był rozdrażniony, bo Mariella

ośmieliła się niepokoić go w odludnej pustelni, gdzie szukał schronienia,

gdy brzemię odpowiedzialności nadmiernie mu ciążyło. Uśmiechnął się

ironicznie.

Z opowieści Khalida wynikało, że jego dziewczyna lubi zbytek,

którym otaczali się oboje, kiedy byli razem. Z tego wniosek, że pobyt na

pustyni nie jest dla niej przyjemnością. Nie dbał o jej wygody, ale dziecku

nie żałował niczego.

Dziecko! Xavier zacisnął usta jeszcze mocniej. Nie przewidział

komplikacji wywołanych narodzinami małej Fleur.

Dopiero gdy siostrzeniczka została nakarmiona i wykąpana, Mariella

poczuła, że jest strasznie zmęczona.

Nie łudziła się, Xavier spokojnie uzna jej pretensje odnośnie

traktowania Tani i Fleur, ale przeżyła szok, słuchając wściekłych napaści i

okrutnych uwag na temat moralnego upadku swojej siostry. Przecież sam

ochoczo dzielił z nią łóżko, a, co gorsza, przysięgał miłość i chciał

rzekomo związać się z nią na dobre.

Mariella od początku uważała, że Tania i Fleur będą szczęśliwsze,

gdy tamten lekkoduch usunie się z ich życia. Sama nie chciała mieć do

czynienia z ojcem, który ją porzucił. Gdy po rozmowie z Xavierem prze-

konała się, że on nie ma żadnych wątpliwości ani wyrzutów sumienia,

pragnęła od razu wyjechać, byle jak najdalej od niego, ale z powodu burzy

piaskowej musiała siedzieć w pustynnym obozowisku. Razem z nim.

Spacerowała po salonie, trzymając w ramionach Fleur i kołysząc

małą do snu. Xavier obserwował ją ukradkiem. Zirytowany uznał, że

turkusowe oczy wyglądają teraz jeszcze dziwaczniej. Intensywna barwa

kontrastowała z bladością drobnej twarzy w kształcie serca. Khalid

zapewne nieraz widział ją bez makijażu, z tą jasną karnacją i

podkrążonymi oczyma, gdy wczesnym rankiem pochylał się nad kochanką

i budził ją pieszczotami.

Ogarnięty nagłym paroksyzmem zazdrości omal nie wybuchnął. Był

na siebie wściekły. Co się z nim dzieje? Przecież to nie żadna piękność,

tylko drobna, szczupła kobieta o gęstych włosach, zapewne farbowanych

na blond, z próżności nosząca barwione soczewki kontaktowe. Skórę

miała delikatną i białą jak mleko, ale dotykało jej pewnie tyłu kochanków,

że normalny człowiek, zwłaszcza tak wstrzemięźliwy i wybredny jak on,

nie jest w stanie wyobrazić sobie tak licznej gromady.

Zasłużyła na to, żeby przespał się z nią i w ten sposób udowodnił

lekkomyślnemu Khalidowi, jaką ladacznicą jest jego ukochana. Miałby

widomy dowód, jakiego nieszczęścia uniknął, a także dostałby bolesną

nauczkę za to, że opuścił swój gabinet w biurowcu firmy, zniknął bez

śladu i nie powiedział nikomu, kiedy wróci.

Z dzieckiem to całkiem inna sprawa. Jeśli okaże się, że Fleur

naprawdę jest córką Khalida, powinna zamieszkać w Zuranie, gdzie

zostanie wychowana na uczciwą dziewczynę, gotową okazać pogardę

chciwej latawicy, która ją urodziła.

ROZDZIAŁ TRZECI

Mariella obudziła się, zanim niezadowolona i głodna Fleur zaczęła

płakać. Naga wyśliznęła się spod świeżej lnianej pościeli i boso podeszła

do dziecinnego łóżeczka, a potem zlustrowała swoje ubranie. Luźne spod-

nie koloru khaki nadawały się jeszcze do włożenia, ale bielizna oraz biały

T-shirt, który nosiła pod marynarką, stanowczo nie.

Gdy płukała rzeczy, krzywiła się lekko, świadoma, że wprawdzie

przeschną trochę w ciepłym namiocie, ale będzie musiała włożyć je trochę

wilgotne. Trudno! Lepsze to niż paradowanie w nieświeżym ubraniu.

Wzięła na ręce Fleur, położyła ją na posłaniu - na ogromnym, niskim

łóżku Xaviera, w którym oprócz właściciela bez trudu mieściła się

zapewne połowa jego haremu.

Wsunęła się pod lniane prześcieradło, pogłaskała gładki policzek i

przyglądała się siostrzenicy w blasku jedynej zapalonej lampy.

Dziewczynka ssała paluszek, co oznaczało, że jest głodna. Mariella

przypomniała sobie, że w lodówce jest woda mineralna. Trzeba pobiec do

kuchni i szybko przygotować mleko. Warunek numer jeden: powinna się

jakoś przyodziać. Wczoraj wieczorem Xavier przyniósł jej stos wielkich

ręczników, mogła owinąć się jednym z nich albo omotać wokół siebie

prześcieradło. Nim podjęła decyzję, Fleur zaczęła płakać.

- Cicho, skarbie - uspokajała ją Mariella. - Wiem, że jesteś głodna.

Xavier westchnął, słysząc łkanie małej. Minęła druga w nocy. Na

kanapie było mu niewygodnie. Za ścianą wiatr wył jak hiena, szarpiąc

namiot, ale jego konstrukcja doskonalona przez wiele pokoleń oparła się

wielu takim nawałnicom, więc nie było obawy, że zostanie porwana

gwałtownym podmuchem.

Xavier odrzucił kołdrę, włożył luźny szlafrok i pomaszerował do

kuchni. Natychmiast sięgnął po jedną z butelek, wyszorowanych starannie

wieczorem przez Mariellę, i przygotował mleko dla dziecka.

Jego babcia, przez wielu ludzi uważana za dziwaczkę, kazała mu po

maturze przepracować pół roku w obozie dla uchodźców. Dopiero po

takiej praktyce mógł rozpocząć studia.

- Wiesz, co znaczy być dumnym - tłumaczyła, gdy wyraził swoje

niezadowolenie. - Teraz musisz nauczyć się także pokory. Bez tego nie

możesz stać się wielkim przywódcą swego ludu, a właśnie prawdziwą

wielkość winien jesteś poddanym swego dziadka. Tego od ciebie

oczekują, bo inaczej rozproszą się we współczesnym świecie jak nasiona

unoszone wiatrem.

Xavier pracował między innym w żłobku dla dzieci uchodźców. Nie

zapomniał nigdy poczucia bezradności na widok drobnych wychudzonych

dzieciaków.

Naciągnął smoczek na butelkę i poszedł do sypialni.

Płacz Fleur brzmiał coraz głośniej. Obojętna i samolubna matka z

pewnością śpi i nic nie słyszy, uznał ponuro Xavier, uparcie nie

przyjmując do wiadomości, że Mariella nadzwyczaj troskliwie opiekuje

się małą.

Fleur płakała tak żałośnie i długo, że Mariella zaczęła się niepokoić.

Pusty brzuszek nie mógł być jedynym powodem dziecięcego

niezadowolenia. Usiadła na łóżku i przytuliła Fleur.

- Co się stało, kochanie? - szepnęła do niej. - Chętnie byś...

Znieruchomiała, gdy odsunęły się kotary zasłaniające wejście.

Gwałtownym ruchem szarpnęła prześcieradło, żeby zasłonić swoją nagość.

Zawstydzona spłonęła rumieńcem, spoglądając na Xaviera.

- Czego chcesz? - spytała wrogo.

- Aha, nie śpisz. Pomyślałem...

Na widok butelki, którą podał jej niepewnym ruchem, Mariella

otworzyła szeroko oczy.

- Co tam wlałeś? - indagowała podejrzliwie, mocniej przytulając

Fleur.

- Mleko dla niemowląt - rzucił cierpko. - A czego się spodziewałaś?

Cykuty? Naczytałaś się chyba głupich kryminałów.

Bez słowa wzięła od niego butelkę i wylała parę kropel na grzbiet

dłoni, żeby sprawdzić temperaturę. Xavier uważnie ją obserwował.

- Może być?

Popatrzyła na niego i zacisnęła wargi.

- Niesamowite - dodał. - Nawet do spania nie zdejmujesz tych

kretyńskich barwionych soczewek. Jeśli chcesz zrobić wrażenie na swoich

kochankach...

Fleur zabrała się do ssania, a dotknięta do żywego Mariella

znieruchomiała z oburzenia. Barwione soczewki! Jak on śmie?

- Skąd ta pewność? - odparła zduszonym głosem. - Bądź łaskaw

przyjąć do wiadomości, że mój kolor oczu, który wydaje ci się idiotyczny,

jest naturalny, i nie noszę żadnych soczewek, żeby zrobić wrażenie na

adoratorach albo ich oszukać.

Zaaferowana, niechcący wysunęła smoczek z buzi Fleur i

natychmiast usłyszała głośny okrzyk niezadowolenia. Zduszonym głosem

przeprosiła małą. Była tak oburzona, że brakło jej tchu.

Xavier zmrużył oczy i ukradkiem przyglądał się krągłej piersi

widocznej spod zsuwającego się prześcieradła. Mariella była tak wściekła,

że na nic nie zwracała uwagi. Uznał złośliwie, że naturalna barwa

tęczówek jest chyba jedyną autentyczną cechą tej zakłamanej panny. Nic

dziwnego, że nie chce sama karmić dziecka, skoro ma taki piękny biust.

Obawiała się pewnie zepsuć jego idealny kształt. Jeszcze kilka milimetrów

i spod lnianego płótna wyłoni się różowa aureola sutka...

Zakłopotany, przestąpił z nogi na nogę, czując aż za dobrze, jakie

wrażenie wywiera na nim jej bliskość. Z pewnością zrobiła to umyślnie!

Wszystkie kobiety jej pokroju tak postępują!

Skarcił się w duchu, bo porzucił miejski zgiełk i przyjechał tutaj,

żeby spokojnie przemyśleć kilka spraw, a nie snuć rozważania o paniach

dość podejrzanej konduity.

Prześcieradło zsunęło się jeszcze niżej.

Skórę miała bielutką, nietkniętą promieniami słońca. Zmarszczył

brwi. Khalid opowiadał, że byli razem na południu Francji. Ta jego

ukochana z pewnością nie tylko opalała się bezwstydnie, lecz także robiła

wszystko, żeby przyciągnąć pożądliwe męskie spojrzenia. Bywalcy

luksusowych kurortów zjeżdżali tam między innymi po to, by

rozkoszować się widokiem młodych, obnażonych kobiecych ciał.

Xavier dobrze znał swego kuzyna i wiedział, że ten nie

zainteresowałby się powściągliwą i skromną dziewczyną, która wstydzi się

zdjąć na plaży górę od kostiumu. On sam z kolei uważał za niesłychanie

podniecającą świadomość, że kobieta odsłania wszystkie swoje wdzięki

jedynie w obecności ukochanego, z którym chce być do końca życia.

Mariella z niepokojem obserwowała mocno zarumienioną Fleur.

Chłodnymi palcami dotknęła jej policzka. Był rozpalony. Ogarnął ją

strach.

Xavier znieruchomiał. Gdy opuściła rękę, kształtna pierś ukazała się

w całej okazałości. Pragnął jej dotknąć...

Zaniepokojona Mariella całkiem zapomniała, gdzie jest i z kim

rozmawia. Dopiero po chwili kątem oka zobaczyła kołyszącą się zasłonę.

Po wyjściu Xaviera Fleur znowu się rozpłakała i w żaden sposób nie

można jej było uspokoić. W końcu Mariella pełna obaw, że zirytowany

Xavier wróci, żądając ciszy i spokoju, wstała z łóżka i owinięta

prześcieradłem zaczęła chodzić po pokoju, czule kołysząc siostrzenicę,

której oczka wkrótce zaczęły się kleić. Odetchnęła z ulgą i ostrożnie

położyła ją do łóżeczka, lecz po chwili mała znów wybuchnęła płaczem.

Nie tracąc ducha, Mariella po raz kolejny próbowała ją uśpić. Wiele

razy...

Trzy godziny później sama przed sobą przyznała wreszcie, że jest

przerażona. Fleur płakała żałośnie, policzki miała czerwone, a całe ciałko

rozpalone i spocone. Mariellę piekły zaczerwienione powieki, a ramiona

bolały od dźwigania siostrzenicy.

Na zewnątrz wiatr wył jak potępieniec.

- Moje biedne maleństwo - szepnęła wystraszona.

Tania z ufnością powierzyła jej ukochaną córeczkę. Jak by się czuła,

gdyby wiedziała o szalonej wyprawie na pustynię, gdzie próżno szukać

lekarza i skąd w żaden sposób nie można się wydostać? A jeśli Fleur jest

poważnie chora? Może załapała niebezpieczną chorobę zakaźną? Nie da

się wykluczyć...

Targana rozpaczą i poczuciem winy Mariella w duchu błagała

niebiosa, żeby dziewczynka wyszła z opresji bez szwanku.

Xavier słyszał dobiegające z sypialni dziecięce kwilenie, lecz nie

śmiał tam wejść, choć miał wielką ochotę sprawdzić, co się dzieje. Jednak

nie dowierzał sobie. Z posępną miną przyznał się do tego.

Minęła kolejna godzina. Mariella daremnie próbowała uspokoić

siostrzenicę. W końcu ogarnięta paniką nabrała pewności, że nie jest

dobrze. Była przerażona i całkiem bezradna. Ręce jej drżały. Zapaliła

wszystkie lampy, rozebrała Fleur i starannie ją obejrzała, szukając wysypki

lub innych oznak zakaźnej choroby. Raz i drugi przyjrzała się delikatnej

skórce, ale nie znalazła żadnych niepokojących objawów, więc jeszcze

bardziej się wystraszyła.

Delikatnie wytarła łzy spływające po rozpalonej buzi i pocałowała

czerwony policzek. Fleur chwyciła ją za palec i próbowała ssać... Ależ nie!

Raczej ugryzła! Wszystko jasne! Wyrzynał jej się pierwszy ząbek.

Mariella poczuła ulgę i radość, gdy odkryła, że siostrzenica ząbkuje i

dlatego marudzi. Tak samo było z małą Tanią. Ich matka godzinami

chodziła po mieszkaniu, nosząc na rękach młodszą córeczkę. Tłumaczyła

Marielli, że ostry ząbek podrażnia wrażliwe niemowlęce dziąsełka.

Troskliwa ciocia rzecz jasna miała w torbie podróżnej spory zapas

dziecięcego paracetamolu, wiec natychmiast podała Fleur lekarstwo.

- To ci pomoże, kochanie - zagadywała czule. - Taka jesteś malutka,

a już masz pierwszy ząbeczek. Śliczny, nowiutki ząbek. Moja cudowna

dziewczynka.

Kilka minut po zażyciu lekarstwa Fleur zasnęła. Wyczerpana

Mariella, tłumiąc ziewanie, pogłaskała ją po policzku i położyła do

łóżeczka, a potem wślizgnęła się pod kołdrę.

Xavier zmarszczył brwi. Słońce dawno już wzeszło. Zdążył się

umyć, zjeść śniadanie i włączyć przywieziony ze sobą komputer. Usiłował

pracować, ale miał kłopoty z koncentracją. Ilekroć myślał o kochance

brata, budziły się w nim niebezpieczne odczucia. Od kilku godzin w

sypialni było zupełnie cicho. Dziewczyna zatrudniona w nocnym klubie z

pewnością przywykła za dnia odsypiać zaległości... raczej nie sama.

Świadomość, że ona wyleguje się teraz na jego pościeli, wywoływała

zaskakującą i dziwnie gwałtowną wściekłość, którą ledwie potrafił

stłumić, a przecież uchodził za człowieka, który ma nerwy jak postronki i

w każdej sytuacji trzyma na wodzy swoje emocje.

Khalid powinien dziękować losowi, że jego małżeństwo z tą

kokietką o turkusowych oczach zostało udaremnione, a tymczasem

odgrywał rolę skrzywdzonego nieszczęśnika. Na pożegnanie oznajmił, że

nie zrezygnuje z ukochanej, nawet gdyby Xavier wypełnił swoją groźbę i

rzeczywiście go wydziedziczył. Z drugiej strony jednak udowodniona

zdrada nawet dla miłości tak gorącej jak uczucie Khalida stanowi

najcięższą próbę. Gdyby Xavier przespał się z tą jego ukochaną, byłoby po

sprawie. Oto widomy dowód, że ta latawica wybierająca bogatszego goni

za majątkiem i gotowa jest mu się oddać, byle położyć łapę na stosie

pieniędzy. Khalid przeżyłby wstrząs, ale lepsze jest chwilowe cierpienie

niż męka trwająca przez całe życie.

Dziwne, że w sypialni jest tak cicho. Ta leniwa baba choćby przez

wzgląd na dziecko od dawna powinna być już na nogach.

Zirytowany wstał, podszedł do kotary i odsunął ją bezceremonialnie.

Mariella spała w najlepsze z szeroko rozrzuconymi rękami, a delikatna

skóra jaśniała w bladym świetle dnia. Gęste blond włosy były potargane, a

kilka kosmyków przylgnęło do różowego policzka. Spod zamkniętych

powiek i wyjątkowo ciemnych rzęs (z pewnością były farbowane!) nie

widział turkusowych, rzekomo naturalnych tęczówek.

Westchnęła przez sen, zmarszczyła brwi, poruszyła się niespokojnie,

lecz nadal spała. Xavier nie mógł oczu od niej oderwać i przyglądał się

uporczywie. Zdawał sobie sprawę, że ich gusta i zapatrywania są

diametralnie różne, więc pod tym względem go nie pociągała, ale

fizycznie... Była dla niego tak atrakcyjna, że mógłby teraz...

Ogarnięty nagłym pożądaniem mimowolnie zrobił parę kroków w

stronę łóżka. Gdyby wziął ją w ramiona, czyje imię wypowiedziałaby

przez sen: jego czy Khalida?

Ta wątpliwość skutecznie stłumiła żądzę. Zamiast niej pojawił się

gniew. Xavier wściekał się na samą myśl, że Mariella, zamiast marzyć o

nim, wzdycha do innych. Gdy zastanawiał się, co oznaczają te sprzeczne

uczucia, jego uwagę przyciągnęło wesołe gaworzenie dobiegające z

dziecięcego łóżeczka. Podszedł bliżej i obserwował Fleur. Jej córeczka...

Miała dziecko z innym mężczyzną. Cierpiał, ogarnięty zawiścią.

Fleur skopała kocyk i z kokieteryjnym uśmiechem bawiła się gołymi

stopkami. Xavier wstrzymał oddech. Była taka malutka i bezbronna, tak

podobna do matki...

Odruchowo pochylił się, chcąc wziąć małą na ręce.

Mariella nie miała pojęcia, co ją obudziło. Leżąc nieruchomo i

patrząc na Xaviera pochylonego nad Fleur, pomyślała, że dał o sobie znać

pierwotny kobiecy instynkt opiekuńczy. Podciągnęła wyżej kołdrę i zawo-

łała ostrzegawczym tonem:

- Nie waż się jej skrzywdzić!

- Słucham? - Odwrócił się, zaciskając usta. - Jak śmiesz wygadywać

takie bzdury! Dla niej największa krzywda to narodziny z matki, która... -

Nagle zabrakło mu słów, więc zacisnął usta. - Zapewne Fleur przywykła

bawić się sama, gdy odsypiasz zarwane noce.

Mariella była rozgniewana i z trudem powstrzymała się od wybuchu.

- Masz tupet! Stawiasz mi idiotyczne zarzuty, a sam jesteś

wyjątkowym nikczemnikiem. W życiu nie spotkałam równie podłego typa.

Nie masz ani krzty litości, a poczucie odpowiedzialności jest ci

najzupełniej obce.

Dopiero teraz, gdy turkusowe tęczówki ściemniały, przybierając

barwę niemal granatową, uwierzył, że kolor jej oczu jest naturalny.

- Dochodzi jedenasta. Fleur pewnie zgłodniała -rzucił oschle.

Tak późno? Jak to możliwe, zastanawiała się, ogarnięta poczuciem

winy, ale wystarczył rzut oka na budzik, aby upewnić się, że Xavier ma

rację. Nie można dłużej zwlekać, pora wrócić do miasta. Im szybciej

zabierze stąd Fleur, tym lepiej, uznała, odprowadzając spojrzeniem

wychodzącego Xaviera.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Mariella weszła do pustego salonu i spochmurniała. Gdzie Xavier?

Cicho szumiał przenośny komputer na składanym stoliku pod boczną

ścianą namiotu. Zapewne Xavier tutaj pracował.

Rozejrzała się po salonie urządzonym kosztownymi dywanami oraz

nielicznymi meblami. Od razu poznała, że to cenne, a zarazem bardzo

funkcjonalne antyki. Daremnie próbowała wyobrazić sobie Tanię w tym

otoczeniu. Jej olśniewająca przyrodnia siostra chętnie przyznawała, że lubi

miejski zgiełk, wakacje w drogich i modnych kurortach oraz mieszkania o

nowoczesnym wystroju - w przeciwieństwie do stylowych, tradycyjnych

domów. Pomimo ogromnego przywiązania do Tani Mariella miała

świadomość, że ta dziewczyna kocha wygodne życie, czego zresztą wcale

nie ukrywa. Naprawdę trudno ją sobie wyobrazić z mężczyzną pokroju

Xaviera. To niemożliwe, że mógłby podzielać upodobania Tani.

Mariella wmawiała sobie z uporem, że choć to niepojęte, Tania go

kochała. Problem w tym, że zupełnie nie jest w jej typie, bo zawsze wolała

przecież wiecznie roześmianych, wiecznie imprezujących wesołków o

chłopięcym uroku.

Fleur spała jak aniołek, więc Mariella postanowiła wyjść z namiotu i

sprawdzić, co się dzieje. Ucichł odgłos wichury szarpiącej płótno namiotu,

a wiec pojawiła się nadzieja, że można będzie ruszyć w drogę powrotną do

miasta.

Gdy stanęła przed wejściem, okazało się, że burza naprawdę ucichła i

wokoło zapanował całkowity bezruch. Niebo przybrało kolor bladej ochry.

Mariella popatrzyła na swego dżipa zasypanego piaskiem.

Nad oazą górowało strome urwisko wąwozu; ściana była niemal

pionowa, z osobliwymi półkami skalnymi wystającymi tu i ówdzie.

Mariella przyznała w duchu, że to odludne, ukryte na pustyni siedlisko

emanuje surowym pięknem. Patrzyła na nie teraz okiem artystki, a nie po-

dróżniczki zagubionej na pustynnych bezdrożach.

Rzadki gaj palmowy otaczał jezioro podtrzymujące życie w oazie, a

za nimi rosła ostra, niezbyt bujna trawa. Potwierdziło się przypuszczenie,

że wyboista droga, którą Mariella tutaj dotarła, jest wyschniętym korytem

rzeki. Bezruch w połączeniu z panującą wokół ciszą sprawiał niemal

hipnotyczne wrażenie.

Spostrzegła nagle człowieka idącego skrajem oazy. Poznała Xaviera

i odruchowo napięła mięśnie. Dziś nie włożył tradycyjnej szaty nomadów,

tylko dżinsy i biały T-shirt. Po chwili zorientowała się, że ogląda palmy,

przy każdej zatrzymując się na moment. Nie widział Marielli stojącej w

cieniu rzucanym przez namiot. Wkrótce wyszedł spomiędzy drzew i przez

moment obserwował oazę, osłaniając dłonią oczy przed słońcem, a

następnie zerknął na niebo.

Ucieszył się, bo wichura nie osłabiła korzeni żadnej z palm.

Wszystkie wytrzymały pierwsze uderzenie pustynnej nawałnicy. Nie miał

już pretekstu, aby odwlekać powrót do namiotu. Powinien zabrać się do

pracy. Wkrótce i tak trzeba wejść do środka. Teraz byli, jak to się mówi, w

oku cyklonu, ale gdy masy powietrza zaczną się przesuwać, wichura

uderzy z siłą dużo większą niż poprzednio.

Na razie jednak nie mógł tam wejść, bo wciąż miał przed oczyma

Mariellę... Spała w jego pokoju, w jego łóżku.

Zirytowany, ściągnął koszulkę oraz resztę ubrania i wszedł do wody.

Mariella nie była w stanie zrobić kroku. Znieruchomiała, jakby na

nią rzucono magiczne zaklęcie. Cała napięta, ledwie śmiała oddychać,

walcząc z odczuciami wywołanymi nagością Xaviera i jego pierwotną

męską urodą.

Była miłośniczką sztuki i sama malowała, więc potrafiła docenić

piękno ludzkiego ciała. Zwiedziła Florencję i stawała w niemym podziwie

przed dziełami wielkich mistrzów, lecz teraz ujrzała wspaniałe dzieło

największego twórcy.

Xavier brodził w jeziorze, a blade promienie słońca lśniły na równo

opalonej skórze; bez wątpienia nie wstydził się własnej nagości i w

pustynnym azylu często paradował bez ubrania. Mariella z zachwytem pa-

trzyła na pięknego mężczyznę, który mógłby...

Zadrżała gwałtownie, bo omal nie pogrążyła się w bezdennej

głębinie uczuć tak niebezpiecznych i zdradliwych, że nie potrafiłaby się z

niej wydobyć. Nadal obserwowała Xaviera zanurzającego się coraz

bardziej. W końcu ponad wodą widziała tylko jego barki i głowę.

Zanurkował i skrył się pod powierzchnią. Wstrzymała oddech i wypuściła

powietrze dopiero wtedy, kiedy wynurzył się kilka metrów dalej. Płynął

szybko, rozgarniając wodę długimi, mocnymi ruchami ramion.

Mariella była zdegustowana, wściekła jak osa, przerażająco

bezradna. Drżała od stóp do głów, a całe jej ciało pulsowało od tajemnych

pragnień. Gdy kobiecość doszła nagle do głosu, wszystkie zasady

przestały nagle obowiązywać.

Wykluczone, żeby pragnęła Xaviera... Z drugiej strony jednak nie

mogła zignorować sygnałów śmiało i jednoznacznie nadawanych przez

własne ciało.

Ogarnęły ją mdłości na samą myśl, że pożąda mężczyzny, który

boleśnie zranił jej siostrę, która bardzo go kochała. To pragnienie

oznaczało dla Marielli jawną zdradę wobec życiowych pryncypiów, które

wysoko ceniła. To nie do pomyślenia, aby coś takiego miało miejsce. W

głowie się nie mieści, że kobieta tak wysoko ceniąca własną

wstrzemięźliwość, spokój i zimną krew, a także doskonałe panowanie nad

emocjonalną stroną swego charakteru, pozwoliła sobie na podobne

szaleństwo...

Oderwała wzrok od Xaviera, popatrzyła na oazę i przymknęła oczy.

Śmiało, przyznaj się, szydziła z siebie. Tak na niego lecisz, że gdyby

teraz podszedł, na wszystko byś mu pozwoliła. Mało tego, nalegałabyś,

zachęcając go i kusząc.

Uparcie kręciła głową, żeby odegnać natrętne myśli i zagłuszyć

dręczący głos, który otwarcie się z niej natrząsał.

Wróciła do namiotu, zaciskając powieki, więc uszło jej uwagi, że

pierwsze podmuchy gorącego wiatru znów kołyszą wierzchołkami palm.

Nie spostrzegła również, że tumany piasku przesłaniają słońce i

przyćmiewają jego blask.

Pobiegła do sypialni i upewniła się, czy Fleur śpi. Spędziła na

zewnątrz zaledwie pół godziny, ale miała wrażenie, jakby w jej życiu

minęła cała epoka. Znalazła się w innym świecie; nie miała pojęcia, kim

jest i co sobą reprezentuje.

Szybko pakowała rzeczy, bo chciała stąd zniknąć, nim Xavier wróci

do namiotu. Nie była w stanie dłużej znosić jego obecności, nie potrafiłaby

spojrzeć mu w oczy ani przebywać w tym samym pomieszczeniu. Nawet

świadomość, że przyszło im żyć równocześnie na jednej planecie,

napawała ją przerażeniem. Kto by przypuszczał, że spotka człowieka,

przez którego nabierze odrazy do siebie i zacznie się obawiać własnych

odczuć! Zaczerwieniona i lepka od potu miotała się po namiocie, bezładnie

wrzucając rzeczy do torby podróżnej.

Po chwili trochę ochłonęła i zamiast działać chaotycznie, zaczęła

planować. Najpierw wrzuci bagaż do kufra, a potem wstawi dziecięcy

fotelik i posadzi w nim Fleur. W drodze powrotnej do hotelu nie

zamierzała się nigdzie zatrzymywać. Pragnęła jak najszybciej znaleźć się

w przytulnym bungalowie.

Westchnęła głęboko. Była pewna, że w przyjaznym otoczeniu znów

stanie się sobą. Pustynny krajobraz i ekstremalne przeżycia wytrąciły ją z

równowagi, lecz już niedługo wszystko będzie jak dawniej, a Xavier znów

stanie się dla niej tylko nikczemnikiem, który oszukał Tanię i wyparł się

rodzonego dziecka.

Gdy biegła do samochodu, wiatr szarpał liście palm, ale była ślepa i

głucha na sygnały, które mogły zniweczyć jej śmiały plan. Walczyła przez

chwilę z ciężkimi drzwiami auta, lecz w końcu otworzyła je i zaczęła

wrzucać rzeczy do kufra.

Xavier zobaczył ją z daleka, gdy po raz kolejny przepływał

wydłużone pustynne jezioro. Rozgarniając wodę ramionami, z

wściekłością i jawnym niedowierzaniem obserwował walkę Marielli z

opornymi drzwiami oraz nerwową krzątaninę, gdy chaotycznie pakowała

do samochodu swój dobytek.

Gotowe! Trzeba wrócić po Fleur i można jechać. Miała nadzieję, że

pluskający się w jeziorze Xavier nie zauważył jej nerwowych

przygotowań. Skoro tak bardzo chciał popływać, czemu nie został w

kąpielówkach? Zarozumialec!

Miotając półgłosem gniewne obelgi, nie zwracała uwagi na Xaviera,

który wyszedł z wody i nie wycierając się włożył ubranie. Biegiem ruszył

w stronę namiotu, w którym przed chwilą zniknęła Mariella.

- Chodź tu, moja śliczna dziewczynko - powiedziała czule do Fleur,

podnosząc ją z wielkiego posłania. Składane łóżeczko zostało już

umieszczone w bagażniku. - Pojedziemy razem...

- Nigdzie nie pojedziecie!

Odwróciła się i zbladła, mocno tuląc siostrzenicę. Popatrzyła na

Xaviera. Bawełniana koszulka przylgnęła do wilgotnej skóry. Mariella

znów poczuła znajomą tęsknotę. Ukradkiem podziwiała imponującą męską

postać okrytą mokrym ubraniem.

Xavier stał u drzwi, blokując przejście. Uświadomiła sobie, że

zamiast się zastanawiać, jak ominąć niewątpliwą przeszkodę i

urzeczywistniać swój plan, porównuje Xaviera nagiego z ubranym. Obaj

mieli... niewątpliwe atuty.

Skarciła się surowo za głupie myśli. Była dorosłą, samodzielną

kobietą, stojącą u progu wspaniałej kariery, a nie żałosną samicą z

buzującymi w niej hormonami. Przed chwilą przekonała się, do czego

może człowieka doprowadzić ów słynny zew natury. Wyprostowała się z

godnością i oznajmiła stanowczo:

- Zabieram Fleur do miasta. To moja ostateczna decyzja, więc nie

próbuj mnie zatrzymać. To niemożliwe. Zresztą nie sądzę, żebyś miał

ochotę dłużej nas tu gościć, skoro ustawicznie dajesz do zrozumienia, że

jesteśmy intruzami, i pozwalasz sobie na obraźliwe uwagi.

- Wcale nie mam ochoty, żebyście zostały! - rzucił opryskliwie. -

Niestety, będziesz musiała zmienić plany. No, chyba że zamierzasz skazać

siebie i dziecko na pewną śmierć.

Mariella patrzyła na niego, całkiem zbita z tropu. Dlaczego próbował

ją przestraszyć?

- Wyjeżdżamy - powtórzyła stanowczo i ruszyła do wyjścia, nie

zwracając uwagi na nerwowe kołatanie serca i nieustępliwą postawę

stojącego na drodze Xaviera.

- Zwariowałaś? Miałabyś dużo szczęścia, gdyby udało ci się

dojechać do połowy drogi i nie utknąć w piasku. Bardziej prawdopodobne,

że zostaniesz pogrzebana żywcem wkrótce po wyjeździe z oazy. Pewnie

uważasz, że mieliśmy prawdziwą wichurę, ale to nic w porównaniu z

huraganem, który nadchodzi.

Mariella odetchnęła głęboko.

- Przed chwilą byłam na zewnątrz. Nie ma wiatru - tłumaczyła

cierpliwie, z naciskiem wymawiając każde słowo. - Burza się skończyła.

- Aha, jesteś zapewne ekspertem od pustynnej aury. Bez wątpienia

znasz się na niej doskonale. A zatem przyjmij do wiadomości, że wiatru

nie było, jak byłaś łaskawa to ująć, bo znaleźliśmy się w oku cyklonu.

Wszyscy, którzy coś wiedzą o pustyni, znają to zjawisko. Zauważyłaś ten

bezruch? Widziałaś drobiny piasku przesłaniające niebo jak mgła?

Mariella czuła na sobie jego mordercze spojrzenie. Wiedziała, że w

tej chwili najchętniej by ją udusił.

- Kłamiesz - upierała się, zdecydowana postawić na swoim. -

Próbujesz nas zatrzymać, bo...

Zamilkła, gdy spojrzał na nią kpiąco.

- Tak? Ciekawe, dlaczego chcę was zatrzymać.

Bo wiesz, jak szaleńczo cię pragnę, odezwał się w głowie Marielli

zdradliwy głos, i odczuwasz taką samą żądzę. Wzdrygnęła się, odsunęła

niebezpieczną myśl i wróciła do rzeczywistości. Dość głupich mrzonek!

Trzeba się uspokoić, żeby odzyskać poczucie bezpieczeństwa.

- Kłamiesz - powtórzyła stanowczo, z buntowniczą miną spoglądając

na zasłonę w drzwiach.

- Czyżby? - Odsunął się i podniósł tkaninę, żeby mogła wyjrzeć na

zewnątrz.

Palmy gięły się na wietrze, zielonymi pióropuszami zamiatając

piasek. Spoglądała na nie z jawnym niedowierzaniem. Dopiero teraz

uświadomiła sobie, że znów słyszy przeciągłe wycie pustynnej wichury.

Gdy stanęła u wejścia do namiotu, poczuła gwałtowny pęd powietrza, a po

chwili także drobny pył pod powiekami. Bolały ją oczy. Gwałtowne

podmuchy rzucały w powietrze tumany piasku, które, wirując spiralnie,

szalały przed nią w opętańczym tańcu. Trudno jej było dostrzec, gdzie

kończy się ziemia, a zaczyna niebo.

Nie wierząc własnym oczom, wyszła na zewnątrz,lecz gdy zrobiła

pierwszy krok, wichura omal nie zbiła jej z nóg. Miała wrażenie, jakby

została uderzona olbrzymią pięścią. Usłyszała płacz Fleur, którą trzymała

na ręku. Xavier odruchowo wyciągnął ramiona i wyrwał jej małą,

zamykając w bezpiecznym uścisku. Mariella zbladła, gdy uświadomiła

sobie, co się mogło stać, gdyby wyjechała w taką pogodę.

- Teraz mi wierzysz? - spytał ponuro, gdy oboje znaleźli się w

bezpiecznym schronieniu, a zasłona opadła.

Mariella bez słowa wyciągnęła ręce, żeby wziąć od niego Fleur, i

niechcący dotknęła mokrej koszulki. Cofnęła się tak szybko, że omal nie

straciła równowagi. Xavier zareagował błyskawicznie: chwycił ją za ramię

i podtrzymał. Miał taką minę, jakby chciał obie zamknąć w bezpiecznym

uścisku.

Mariella doskonale wiedziała, z kim ma do czynienia, lecz mimo to

ze wzruszenia oczy zaszły jej łzami. Po chwili zdała sobie sprawę, że

powinna raczej zapłakać nad własną głupotą zamiast roztkliwiać się nad

błahostkami.

- Jak długo potrwa ta wichura? - spytała, odsuwając się od niego.

- Co najmniej dobę, może dłużej. W czasie burzy nie działa radio ani

telefon, więc trudno zdobyć informacje. O tej porze roku nieczęsto

miewamy podobne nawałnice, ale kiedy się rozszaleją, końca nie widać.

Są gwałtowne i nieprzewidywalne.

Mariella wzięła Fleur od Xaviera i uznała z przekąsem, że burze

piaskowe mają z jego naturą wiele wspólnego.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Mariella przerwała lekturę jednej z popularnonaukowych książek

przywiezionych do Zuranu i wstała z łóżka. Pora zajrzeć do Fleur.

Popatrzyła na zegarek. Dochodziła ósma. Dziewczynka nie spała, lecz była

w dobrym humorze. Gaworzyła radośnie, gdy Mariella oglądała jej dziąsła

i podziwiała śliczny, biały, wyrzynający się ząbek. Maleńka buzia

wydawała się nadał trochę spuchnięta i zaczerwieniona, ale paracetamol

złagodził ból, który poprzedniej nocy dokuczał dziecku.

Po trudnym poranku atmosfera w salonie pozostała napięta, więc

Mariella późnym popołudniem wycofała się do „swojej sypialni" tym

chętniej, że ilekroć spoglądała na Xaviera, wyobraźnia podsuwała jej

natychmiast obraz nagiej męskiej postaci... Doskonałym pretekstem była

drzemka Fleur, której oczka się kleiły.

Gdy wiatr zelżał na chwilę, Xavier przyniósł rzeczy, które Mariella

zapakowała do samochodowego kufra. Przytargał je do sypialni i rozstawił

tam dziecinne łóżeczko. Rozpakowując torbę, Mariella trafiła na

szkicownik i fachową literaturę. Całkiem zapomniała, że ma ze sobą takie

skarby. Kamień spadł jej z serca, bo miała wreszcie absorbujące zajęcie.

Wzięła książkę, położyła się do łóżka i czytała zachłannie. Lektura była

pasjonująca, a poza tym stanowiła dobry pretekst, żeby trzymać się z dala

od Xaviera, który z kolei całe popołudnie tkwił przy komputerze. Mariella

ani myślała przeszkadzać mu w pracy i do wieczora ani razu nie

wyściubiła nosa za kotarę oddzielającą pomieszczenia.

Odkąd zaczęła portretować zwierzęta, zwłaszcza konie, bardzo

interesowała się anatomią zwierząt, a także hodowlą szlachetnych ras.

Teraz z oczywistych względów pasjonowała się wierzchowcami czystej

krwi arabskiej. Wiedza dotycząca anatomii pomagała także lepiej

uchwycić cechy charakteru wyjątkowych zwierząt.

Mariella starała się jak najlepiej przygotować do nowego zadania, bo

zgadzała się z Kate, że praca dla księcia Zuranu będzie kamieniem

milowym w jej karierze.

Postanowiła zrobić kilka szkiców, żeby zilustrować omówione w

książce przykłady. Oto gra silnych mięśni uchwyconych w ruchu...

Ołówek fruwał nad kartką papieru. Mariella była tak zaabsorbowana pracą,

że wróciła do rzeczywistości dopiero wtedy, gdy usłyszała Fleur, głośno

domagającą się zaspokojenia dziecięcych potrzeb.

Uśmiechnęła się, podziwiając donośny głosik, odłożyła szkicownik,

a potem ze zmarszczonymi brwiami ponownie spojrzała na swoje rysunki.

Nie do wiary! Zaczerwieniła się ze wstydu i upokorzenia.

Co ją napadło? Jak to możliwe? Zamiast szkicować konie, rysowała

mężczyznę... Xaviera... pływającego, stojącego. Szczupłe, nagie ciało,

silne mięśnie.

Nękana poczuciem winy, przełożyła kartkę. Fleur cmokała na nią

znacząco, jakby chciała dać do zrozumienia, że pora na małe co nieco.

Wyraźnie zgłodniała.

Mariella podeszła do łóżeczka i wsunęła szkicownik do stojącej obok

torby z dziecięcymi rzeczami. Posadziła siostrzenicę w samochodowym

foteliku, który zaniosła do kuchni.

- Mam dla ciebie pyszną kolacyjkę - zagadywała, ogrzewając

butelkę.

Początkowo chciała wrócić do sypialni, żeby tam nakarmić małą, ale

zmieniła zdanie i pomaszerowała do salonu.

Fleur była przecież córką Xaviera, więc im obojgu -z różnych

powodów - należałoby o tym przypomnieć. Chyba powinien zobaczyć, co

traci, odrzucając rodzone dziecko.

Gdy weszła, siedział przed komputerem. Ustawiła fotelik tak, żeby

jej się wygodnie karmiło. Siedziała plecami do Xaviera. Fleur była zdrową

i silną dziewczynką obdarzoną doskonałym apetytem, a gdy ustąpił ból

spowodowany ząbkowaniem, odzyskała także wrodzoną pogodę ducha.

Jadła zachłannie, a Mariella zaabsorbowana karmieniem nie spostrzegła,

że Xavier przerwał pracę i przygląda się jej uważnie. Sporo czasu minęło,

nim szósty zmysł ostrzegł ją, że jest obserwowana.

- Ma twój nos - usłyszała niespodziewanie i ręce zaczęły jej drżeć.

Obie z Tanią miały po matce kształtne nosy, a Fleur pod tym

względem wdała się w swoją babcię. Tania powtarzała, że długie, gęste

rzęsy są po tatusiu.

Mariella poczerwieniała ze złości. Co sprawia, że niektórych

mężczyzn cechuje okropna nieczułość wobec dzieci, które spłodzili?

Zachowanie Xaviera wobec Fleur do złudzenia przypominało

postępowanie jej ojca. Aż za dobrze wiedziała, jak smutne jest dzieciństwo

bez ojcowskiego uczucia. Nie mogła pozwolić, żeby Fleur także cierpiała z

powodu odrzucenia.

Xavier przynajmniej częściowo powinien wziąć na siebie

odpowiedzialność za wychowanie córeczki, zamiast definitywnie zniknąć

z jej życia za cichą zgodą pozostałych uczestniczek rodzinnego dramatu.

Miała świadomość, że nie chodzi o alimenty; znacznie ważniejsze jest

zaangażowanie emocjonalne.

Fleur opróżniła butelkę i powoli zasypiała. Mariella pochyliła się,

żeby sprawdzić, czy małej jest wygodnie w samochodowym foteliku.

Pocałowała różowy policzek, wstała i poszła do kuchni, żeby umyć i

wyparzyć dziecięce naczynia.

Xavier został sam z Fleur. Przyglądał się jej, marszcząc brwi. Miała

jasną cerę i blond włoski. Khalid był śniadym brunetem. Podobieństwo

Fleur do Marielli nie budziło wątpliwości, ale Xavier nie mógł się u niej

doszukać żadnych rysów rzekomego ojca. Wzdrygnęła się przez sen, więc

podbiegł do fotelika, świadomy, że pustynne noce są bardzo chłodne.

Rączki dziecka były cieplutkie. Może jednak na wszelki wypadek

przydałoby się dodatkowe przykrycie?

Słyszał dobiegające z kuchni odgłosy domowej krzątaniny. Mariella

była zajęta, więc sam poszedł do sypialni po koc. Gdy wyjmował go z

torby, zobaczył szkicownik wciśnięty między dziecięce ubranka.

Zaciekawiony odruchowo wziął do ręki swoje znalezisko i popatrzył na

rysunek. Podobieństwo było uderzające. Zmarszczył brwi, spoglądając na

swoje podobizny.

Mariella uporała się ze zmywaniem, wytarła naczynia i poszła do

sypialni, żeby je schować do torby na niemowlęce akcesoria. Odchyliła

zasłonę i znieruchomiała. Xavier stał przy dziecinnym łóżeczku. Widziała

tylko jego plecy.

- Gdzie Fleur? - zapytała natychmiast. - Co...

- Śpi tam, gdzie ją zostawiłaś - przerwał. - Na pierwszy rzut oka

widać, że ma twoje rysy, lecz jeśli chodzi o podobieństwo do rzekomego

ojca...

Marielli znudziły się jego insynuacje. Natychmiast ogarnęła ją

irytacja.

- Jak śmiesz zaprzeczać, że to biedne dziecko należy do twojej

rodziny? - powiedziała z goryczą, a potem dodała prowokacyjnie. - Jakieś

kompleksy? Może i słusznie? Szczerze mówiąc, trudno wyobrazić sobie

kobietę pragnącą ciebie do tego stopnia, żeby pójść...

Z kpiącą miną przerwał jej wywody.

- Czyżby? W takim razie co to ma być? Marielli zabrakło tchu, gdy

zobaczyła w jego ręku szkicownik. Targały nią mieszane uczucia:

przygnębienie, wstyd, poczucie winy i wściekłość. Rozzłoszczona, rzuciła

się ku niemu, chcąc wyrwać rysunki, lecz jedną ręką mocno trzymał

szkicownik, a drugą opędzał się od niej.

Coraz bardziej zirytowana, nie dawała za wygraną, raz po raz

rzucając się na niego jak nieustępliwe stworzonko, śmiało atakujące

silniejszego przeciwnika. Chwycił jej nadgarstek.

- Oddaj szkicownik! Jest mój! - krzyknęła zdyszana.

Gdy próbowała zabrać mu rysunki, straciła równowagę i żeby nie

upaść, chwyciła go za ramię tak mocno, że paznokcie wbiły się w śniadą

skórę. Niechcący podrapała Xaviera.

- Ach, ty... - rzucił urywanym głosem.

Zaskoczona własnym zacietrzewieniem oraz jego reakcją,

znieruchomiała. Niespodziewanie rzucił szkicownik i chwycił ją za obie

ręce.

- Inny mężczyzna pewne by ci darował, ale nie ja. Zapłacisz mi za

to! - usłyszała jego groźby. Potrząsnął nią mocno.

Gdy cofnęła się, żeby wyrwać ręce z jego mocnego uchwytu, poczuła

za sobą krawędź łóżka. Xavier jej nie puścił. W trakcie walki nagle oboje

stracili równowagę i przewrócili się na posłanie.

Xavier był wściekły, ale czuł nie tylko złość i Mariella była tego

świadoma. Co gorsza, sama uległa podobnym emocjom.

Nie miała najmniejszych wątpliwości, że Xavier jej pragnie. Oboje w

napięciu czekali, co będzie dalej. Stracili poczucie czasu i zapomnieli,

gdzie się znajdują. Świat przestał dla nich istnieć.

To znak od losu, pomyślał Xavier. Nadarzyła się sposobność

urzeczywistnienia chytrego planu, którego celem było szybkie i

jednoznaczne zniechęcenie Khalida do tej kobiety. Xavier zamierzał

udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że nie jest godna miłości kuzyna,

ale kiedy pochylił głowę, żeby ją pocałować, ze zdumieniem uświadomił

sobie, że nie robi tego z poczucia obowiązku. Intensywność ogarniających

go uczuć nie dawała się porównać z dotychczasowymi przeżyciami.

Mariella daremnie powtarzała sobie, że dopuszcza się

niewybaczalnej zdrady wobec ukochanej siostry, lecz mimo to pozostała

głucha na głos rozsądku. Pod wpływem niezaspokojonego pożądania

odczuwała ból graniczący z udręką.

Gdy wargi Xaviera dotknęły nareszcie jej ust, oddała pocałunek.

Drżała w jego objęciach. Zacisnęła dłonie na silnych ramionach. Chciała

go odepchnąć czy mocniej przyciągnąć do siebie?

Przerwał pocałunek i jak urzeczony zapatrzył się w turkusowe oczy,

które lśniły niczym gwiazdy. Zadawał sobie pytanie, jak to możliwe, że

ten zimny kolor lśni żarem płomienia. Sam też był rozpalony ponad

wszelkie wyobrażenie. Nie mieli odwrotu.

Mariella chłonęła jego pocałunki i pieszczoty, tuląc się z całej siły.

Każde dotknięcie budziło śmielsze pragnienia, usuwało w cień wszelkie

skrupuły i wątpliwości.

Pozbyli się ubrań. Dopiero gdy oboje byli zupełnie nadzy,

uświadomili sobie, że w tym momencie nic już ich nie dzieli. Xavier

ukląkł i jak w transie podziwiał urodę Marielli. Pieszczoty jego ust i rąk

były delikatne, niemal czułe. Przymknęła powieki i oczyma wyobraźni

ujrzała go znowu na tle pustynnego jeziora i dorodnych palm. Gdy całował

jej piersi, omal nie oszalała z pożądania.

Xavier nie panował nad sobą. Zatracił się w zmysłowych rozkoszach,

od których zwykle raczej stronił. Teraz nic nie było dla niego ważniejsze

od dotykania Marielli, od jej cudownej niecierpliwości, od ich miłosnego

zespolenia. Oboje zmierzali ku spełnieniu, które dla niego ż niczym nie

dało się porównać.

- Masz dziecko z moi kuzynem, ale czy dał ci równie wielką

rozkosz? Czy tak się czułaś, gdy trzymał cię w ramionach? Zapominałaś o

całym świecie, kiedy się kochaliście? Zatraciłaś się w bezmiernej

rozkoszy, gdy spłodziliście Fleur?

Mariella znieruchomiała, słysząc natarczywy szept Xaviera.

- Jemu też oddałaś się bez najmniejszego oporu tak jak mnie? Ilu

miałaś wcześniej kochanków?

Krzyknęła rozpaczliwie i natychmiast odsunęła się od niego. Poczuła

nieznośny ból, fizyczny i duchowy. Kiedy wyrywała się z jego objęć,

miała wrażenie, że zaraz umrze.

Xavier boleśnie odczuł nagłe odrzucenie. Wiedział, że sam jest sobie

winien, ale nagłe cierpienie było nie do zniesienia! Chciał zagarnąć

Mariellę, zamknąć ją w objęciach. Nagle uznał, że jej miejsce jest przy

nim, w jego ramionach. Chciał, żeby raz jeszcze mu się oddała. Marzył,

aby usłyszeć, że z nikim nie było jej tak dobrze. Pragnął mieć z nią

dziecko. Od dziś powinna należeć tylko i wyłącznie do niego.

Przeraził się, gdy uświadomił sobie pierwotną intensywność

własnych pragnień. Nie w tym celu przespał się z Mariella! Zrobił to dla

Khalida! Chciał go ustrzec przed popełnieniem fatalnego głupstwa. Ona

jest wszystkiemu winna! Dał się złapać na uwodzicielskie sztuczki bez-

dusznej kokietki.

- Przestań się zgrywać. Za późno na skromne minki. Przed chwilą

wydało się, jaka naprawdę jesteś. Gdy tylko Khalid usłyszy, jak ochoczo

się oddałaś, natychmiast przyzna mi rację i będzie wdzięczny, że gotów

byłem na wszystko, by udaremnić wasz związek.

A więc po to zaciągnął ją do łóżka? Taki miał powód? Chciał ją

zdyskredytować w oczach innego mężczyzny?

Z sąsiedniego pomieszczenia dobiegł płacz Fleur. Mariella ubrała się

pospiesznie i pobiegła do salonu.

Wyjęła małą z fotelika i przytuliła do siebie, w bliskości dziecka

szukając zapomnienia o doznanym rozczarowaniu i upokorzeniu. Została

głęboko zraniona, niemal czuła, jak uchodzą z niej życiowe siły. Drżała na

całym ciele, porażona niedawnym przeżyciem oraz zaskakującą wiedzą,

którą przez nie zyskała.

Fleur nie była córką Xaviera! Jego kuzyn jest ojcem! A, zdaniem

Xaviera, Mariella to jej matka. Poszedł do łóżka z rzekomą kochanką

Khalida, aby mu udowodnić, że zadał się z pospolitą ladacznicą gotową

ulec każdemu mężczyźnie.

Xavier uznał się za nieomylnego i, powodowany uprzedzeniami,

wyrządził jej straszną krzywdę. Los dał jej surową nauczkę, lecz pomimo

wszystko nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Po pierwsze,

odetchnęła z ulgą, gdy wyszło na jaw, że nie przespała się z ukochanym

siostry. Po drugie, miała widomy dowód, jakim draniem jest Xavier.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Mariella pozwoliła sobie na głośne westchnienie ulgi dopiero wtedy,

gdy znalazła się w przyjaznym otoczeniu hotelowego bungalowu Beach

Club. Mogła się wreszcie rozluźnić. Odkąd wyjechała z oazy, nerwy miała

napięte jak postronki.

Czuła się znowu bezpieczna, więc mogła zapomnieć o wydarzeniach,

które miały miejsce w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin.

Postanowiła ukryć je w najciemniejszym zakamarku swego umysłu i

opatrzyć pieczęcią z napisem: Wyrzucić z pamięci.

Czy to możliwe? Jak pozbyć się wspomnienia o bezprzykładnym

okrucieństwie? Przeżycie było wyjątkowo bolesne i traumatyczne, a

zachowanie Xaviera po prostu karygodne.

Gdyby była inną kobietą i kierowała się w życiu zasadami

odmiennymi od tych, które zawsze jej przyświecały, czerpałaby złośliwą

satysfakcję z faktu, że Xavier naprawdę jej pragnął. Nie miała co do tego

żadnych wątpliwości. Może powinna wykorzystać sytuację i upokorzyć

tego drania, rzucając mu w twarz mocne słowa? Niechby uświadomił

sobie, że nie jest takim ideałem, jak mu się wydało. Bardziej niż

ktokolwiek inny zasługiwał na takie poniżenie.

Nie ulega wątpliwości, że jest zaślepiony. Gdyby, zamiast z całą

bezwzględnością urzeczywistniać swój nikczemny plan, choć trochę

zważał na jej reakcje i odczucia, szybko zrozumiałby, że nie mogła być

niczyją kochanką, a tym bardziej matką Fleur.

Z drugiej strony jednak sobie też miała wiele do zarzucenia.

Popełniła błąd, widząc w nim ukochanego Tani, lecz dowiedziała się o

tym dopiero po fakcie. Krótko mówiąc, zanim odkryła prawdę, nie

zważała na nic i po prostu zaspokoiła pożądanie. Zachowała się haniebnie,

ale nie zamierzała nikomu o tym mówić. Takie sekrety ludzie zabierają ze

sobą do grobu.

Pulsowanie czerwonego sygnalizatora wmontowanego w aparat

telefoniczny oznaczało, że ktoś zostawił wiadomość. Mariella włączyła

odsłuch. Dzwonił do niej tylko osobisty sekretarz księcia. Prosił, żeby jak

najszybciej się z nim skontaktowała. Postanowiła to odłożyć, bo najpierw

musiała zadzwonić do siostry i wypytać ją o Xaviera. Trzeba się upewnić,

że tych dwojga nic nie łączy. Gdy otrzyma od Tani takie zapewnienie,

Xavier zostanie raz na zawsze zapomniany.

Niełatwo przyszło jej dodzwonić się do siostry. Gdy wreszcie

uzyskała połączenie, Tania sprawiała wrażenie zdenerwowanej. Wyraźnie

się spieszyła.

- Ella, daruj, ale mamy tu okropny zamęt - tłumaczyła, zdyszana. -

Zrozum, nie mogę teraz pogadać. Co u Fleur? Wszystko w porządku?

- Jest zdrowa i wesoła. Wyrżnął jej się pierwszy ząbek. Taniu, muszę

cię o coś zapytać. - Mariella pospiesznie zmieniła temat, czując, że siostra

chce zakończyć rozmowę. - Muszę wiedzieć, jak się nazywa ojciec Fleur.

To ogromnie ważne.

- Dlaczego? Co się stało? Ella, nie mogę ci powiedzieć...

Mariella słyszała panikę w jej głosie, więc odetchnęła głęboko i

spróbowała inaczej.

- Dobrze, Taniu. Skoro nie możesz ujawnić prawdy, zdradź mi

przynajmniej, czy ma na imię Xavier...

- Co ty gadasz? - pisnęła z oburzeniem Tania. Mówiła poniesionym

głosem, który raził wrażliwe uszy Marielli. - Xavier? Chodzi ci o tego

potwora, kuzyna Khalida? Oczywiście, że nie jest ojcem Fleur! Chciał nas

poróżnić! Rozłączył mnie z Khalidem! Nie chciał, żebyśmy się widywali.

Uważa, że nie jestem godna wejść do ich rodziny. A przy okazji... Ella,

skąd znasz Xaviera? Ostrzegam cię! To gbur i arogant, staroświecki

moralizator, który żyje tak, jakby nadal trwało średniowiecze. Ella,

przepraszam, ale na mnie już czas. Całuski dla Fleur.

Skończyła rozmowę, nie dopuszczając do głosu Marielli, która długo

siedziała bez ruchu, ściskając w dłoni słuchawkę. Dowiedziała się

przynajmniej, że Xavier na pewno nie jest ojcem małej. Dobre i to.

Uspokojona,zadzwoniła do asystenta władcy Zuranu. Jego Wysokość

powrócił już do stolicy i chciał się z nią jak najszybciej zobaczyć.

- Nic się nie stało - zapewnił asystent księcia, gdy, nie wdając się w

szczegóły, wyjaśniła, że musiała przeczekać burzę piaskową w pustynnej

oazie. - Chciałem pilnie się z panią skontaktować, ponieważ Jego Wyso-

kość jutro rano wydaje w stajniach i przylegającym do nich ogrodzie

uroczyste śniadanie połączone z aukcją na cele dobroczynne i pragnie

zaprosić panią na tę uroczystość. Oczywiście po pierwszym spotkaniu

udzieli pani osobistej audiencji, żeby omówić wszystkie szczegóły.

Jutrzejsze śniadanie będzie miało uroczysty charakter, więc obowiązuje

odpowiedni strój. Jego Wysokość nalega, aby goście zrezygnowali z

perfum, bo silne zapachy źle wpływają na konie.

- Bardzo dziękuję za zaproszenie - odparła Mariella. - Mam jednak

mały kłopot. Przyjechałam do Zuranu z czteromiesięczną siostrzenicą,

którą czasowo się opiekuję...

- Ależ to żaden problem - odpowiedział natychmiast sekretarz. -

Przygotujemy wszystko, czego potrzeba małej. Niania się nią zaopiekuje.

Oczywiście przyślemy samochód po panią i dziecko.

Wdzięczni klienci często zapraszali Mariellę na wystawne przyjęcia,

więc zdawała sobie sprawę, że ubrania, które ze sobą przywiozła, nie

nadają się na takie okazje. Wiedziała również, że mieszkańcy Bliskiego

Wschodu lubią się stroić, toteż ona i Fleur musiały sprostać

wyzwaniu, pokazując się od najlepszej strony. Zapakowała małą do

nosidełka, wezwała taksówkę i ruszyła na zakupy.

Dwie godziny później piła kawę w ekskluzywnym centrum

handlowym Zuranu. Z pobłażliwym uśmiechem spoglądała na lśniące

torby i torebki. Największa opatrzona była znakiem firmowym

renomowanej sieci sklepów z dziecięcymi ubrankami. Mariella nie potrafi-

ła się zdecydować, którą z dwu prześlicznych wyjściowych kreacji wybrać

dla siostrzenicy, więc po głębokim namyśle kupiła obie.

Dla siebie nie była taka szczodra, ale nie żałowała pieniędzy na

efektowny kapelusz o nadzwyczaj kobiecym fasonie. Kupiła sobie również

cudowne sandałki na bardzo wysokich, cieniutkich obcasach. Prawdziwe

szpilki! Urzekły ją natychmiast, bo paseczki wykonano ze skóry tego

samego koloru co jej nowa sukienka z turkusowego jedwabiu. Całości

dopełniała torebka w podobnym odcieniu. Zdobił ją galopujący koń z

koralików i cekinów.

Z przyjemnością buszowała po sklepach, bo dzięki temu udało jej się

na dwie godziny zapomnieć o Xavierze. No, może nie całkiem. Na

szczęście przestała użalać się nad sobą i w duchu obrzucała go

paskudnymi obelgami. Miała szczęście, że poznała się na nim i szybko

ochłonęła po krótkotrwałym paroksyzmie zmysłowego szaleństwa. To się

nie powtórzy. Obiecała sobie, że nigdy więcej nie odważy się przy

mężczyźnie na taki wybuch emocji. W kwestii uczuć nie mogła się zdać na

niczyją łaskę czy niełaskę. Los porzuconej matki był dla niej najlepszą

przestrogą. Wiadomo, mężczyźni to dranie. Xavier był taki sam jak cała

reszta. Nie wolno mu ufać.

Dopiła kawę, zebrała torby i sprawdziła, czy Fleur bezpiecznie siedzi

w nosidełku. Przed centrum handlowym złapała taksówkę i wróciła do

hotelu.

Miała za sobą długi, męczący dzień. Poprzedniej nocy była tak

zgnębiona i zrozpaczona, że prawie nie zmrużyła oka. Jej modlitwy

zostały wysłuchane i nad ranem wiatr ucichł, więc, nie bacząc na

zmęczenie, wczesnym rankiem ruszyła w drogę powrotną do miasta. W

hotelu zdrzemnęła się trochę, ale zakupy, choć przyjemne, były też

męczące. O ósmej już ziewała, więc postanowiła wcześnie położyć się do

łóżka.

Xavier niespokojnie krążył po namiocie. Powinien być uradowany,

bo pozbył się intruza. Ta okropna kobieta nareszcie wyjechała. Nie miał

wyrzutów sumienia, że ją uwiódł, i był zdecydowany powiedzieć wkrótce

Khalidowi, jak łatwo przyszło mu zaciągnąć ją do łóżka. A podobno

zarzekała się, że szczerze kocha tego biedaka.

Xavier zdawał sobie sprawę, że mimo woli odczuwa dziwną

tęsknotę, że... kogoś mu brak. Ale to nieważne. Szybko zapomni o chwili

szaleństwa. A jeśli Khalid machnie ręką na jawną zdradę, nie posłucha

mądrych rad i postanowi kontynuować związek z tą kobietą? Co wtedy?

Jeśli Fleur to rzeczywiście jego córka, powinien się nią zająć i łożyć

na jej utrzymanie. Być może zatrzyma przy sobie także matkę

dziewczynki. Xavier próbował sobie wyobrazić, co by czuł, gdyby

Khalidowi przyszła ochota zamieszkać w Zuranie z kochanką i ich córecz-

ką. Żyliby pod jednym dachem, a Mariella dzieliłaby łóżko...

Rozzłoszczony, wyszedł przed namiot, w którym wszystko mu o niej

przypominało. Nawet powietrze miało zapach jej perfum. Przedziwne

turkusowe oczy, delikatna jasna skóra, szczupła sylwetka, namiętna re-

akcja na jego pieszczoty, bliskość doprowadzająca go do szaleństwa.

Wcale się nie dziwił, że Khalid też oszalał na jej punkcie.

Mariella z czułością pomyślała, że Fleur wygląda prześlicznie w

nowym ubranku, bo wszyscy się za nią oglądają. Umknęło jej, że sama też

jest obiektem powszechnego zainteresowania modnie ubranych gości,

którzy wypełnili tłumnie zielony dziedziniec i ogrody w pobliżu

książęcych stajni.

Dopasowaną jedwabną suknię na cienkich ramiączkach, uszytą z

cieniowanego jedwabiu mieniącego się wieloma odcieniami turkusowej

barwy kupiła nie tak dawno na ślub i wesele koleżanki. Elegancka kreacja

doskonale pasowała do kapelusza, sandałków i torebki tego samego

koloru. Na ramiona Mariella narzuciła cienki, nieco jaśniejszy żakiecik z

aksamitną lamówką.

Jeden z sekretarzy powitał ją, gdy wysiadła z limuzyny, i

zaprowadził do ogrodu, za którym były stajnie.

Budynki okazały się wyjątkowo funkcjonalne, a wnętrza

nieskazitelnie czyste. Szlachetne wierzchowce zerkały ciekawie z boksów

i wyginały szyje, śmiało obserwując gości, jakby chciały dać do

zrozumienia, że czują się prawdziwymi bohaterami dzisiejszej uroczy-

stości.

Wytworne śniadanie przygotowano w namiotach z kosztownych

tkanin rozstawionych na zielonej murawie. Za nimi znajdowała się altanka,

gdzie czekała niania gotowa zaopiekować się małą Fleur.

Mariella miała sporą tremę, gdy szła wśród tylu znakomitości.

Wokół ludzi bardzo bogatych, utytułowanych i wpływowych czuło się

aurę niczym niezmąconej pewności siebie. Nagle goście rozstąpili się,

robiąc jej przejście, a stojący wśród nich mężczyzna odwrócił głowę, żeby

na nią popatrzeć.

- Panno Sutton, oto Jego Wysokość - młody sekretarz przedstawił jej

potencjalnego klienta.

- Witam panią! - ucieszył się książę. Głos miał przyjazny, ale

wiedziała, że bacznie ją obserwuje.

- Wasza Wysokość... - odparła, lekko pochylając głowę.

- Jestem zachwycony pani obrazami, ale muszę powiedzieć, że

malując „Wróżbitę", znakomitego wierzchowca mego przyjaciela, a

zarazem rywala z toru wyścigowego, sir Johna Feinnesa, trochę

podretuszowała pani tego zwierzaka.

Mariella uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Maluję tak, jak widzę. To przywilej artystów - odparła z godnością.

- Naturalnie, lecz nie wątpię, że moi ulubieńcy szybko usuną w cień

wszystkie zwierzęta, które dotychczas pani uwieczniła. Życzę sobie, aby

jak najdokładniej oddano ich zalety.

Na większą chwałę księcia pana, pomyślała nie bez złośliwości, lecz

taktownie zachowała dla siebie tę uwagę.

- Mój przyjaciel, sir John, chwalił panią za świetne pomysły i

świeżość w podejściu do tematu. Przy torze wyścigowym, któremu

patronuje moja rodzina, powstanie wnet nowy kryty wybieg dla koni.

Przyszło mi do głowy, że można by połączyć jego inaugurację z werni-

sażem i prezentacją pani obrazu, który stanowiłby główny element

dekoracji wnętrza, a zatem... - zawiesił głos.

- Powinna go cechować pewna oryginalność? Wasza Wysokość

Uczy na to, że wymyślę coś wyjątkowego - dokończyła z

porozumiewawczym uśmiechem.

- Otóż to - przytaknął książę. - Ale nie czas na rozmowy o interesach.

Dzisiaj jest pani moim gościem, więc nie będziemy dyskutować o

szczegółach kontraktu. To była, że tak powiem, towarzyska pogawędka.

Fleur, która dotąd z jawną ciekawością obserwowała gości, nagle

odwróciła główkę, spojrzała na księcia i uśmiechnęła się do niego.

- Urocze ma pani dziecko - powiedział.

- To moja siostrzenica - wyjaśniła Mariella. -Chwilowo się nią

opiekuję. Moja agentka chyba o tym wspomniała.

- Niewątpliwie. Przypominam sobie, że osobisty sekretarz mówił o

małej dziewczynce.

Inni goście czekali na prezentację, więc Mariella ukłoniła się i

dyskretnie odeszła na bok. Widziała z daleka konie trenujące na wybiegu,

a także zaaferowanych stajennych w szortach i spodniach koloru khaki

oraz bawełnianych koszulkach. Trzy kolory T-shirtów wskazywały, jakie

miejsce zajmują pracownicy w zawodowej hierarchii.

Zniecierpliwiony Xavier przyglądał się gościom wypełniającym

dziedziniec między książęcymi stajniami. Zadawał sobie pytanie, co tu

robi. Do tej pory unikał przyjęć jak zarazy. Reprezentacja i kontakty

towarzyskie to działka Khalida, lecz pod jego nieobecność przykry

obowiązek uczestniczenia w takich imprezach spadł na Xaviera, który rad

nierad uznał, że trzeba pójść na uroczyste śniadanie. Dodatkową zachętę

stanowił bliski jego sercu charytatywny cel dzisiejszego spotkania.

Wiele osób podchodziło do niego, żeby zamienić kilka słów. Byli

wśród nich krewni Jego Wysokości. Po pewnym czasie uznał, że

towarzyski obowiązek został wypełniony i pora się zbierać. Szkoda czasu.

Niespodziewanie dostrzegł w tłumie turkusowy strój i znajomą sylwetkę.

Bez namysłu zaczął torować sobie drogę w tłumie gości

zmierzających ku namiotom, gdzie podawano śniadanie.

Mariella zawahała się na moment, niepewna, czy może usiąść do

stołu razem z Fleur. Po namyśle uznała, że lepiej na czas posiłku oddać

małą w ręce wykwalifikowanej opiekunki, ale chciała się jeszcze poradzić

sympatycznego asystenta, więc szukała go wzrokiem.

Nie zauważyła obserwującego ją Xaviera, który zmarszczył brwi,

czując przypływ wściekłości. Potwierdziły się jego podejrzenia. Bez trudu

odgadł, po co ta kobieta przyszła do książęcych ogrodów. Zebrali się tutaj

najwięksi bogacze Zuranu, a większość z nich wodziła za nią

zachwyconym spojrzeniem. Od stóp do głów ubrana w turkusowe błękity,

wyglądała jak uosobienie łagodnej kobiecości. Sprawiała wrażenie istoty

bezbronnej, kruchej, całkiem bezradnej i szukającej silnego męskiego

ramienia. Turkusowa barwa ubranka Fleur podkreślała więź uroczej mamy

i ślicznej córeczki. Sama słodycz!

Mariella nieświadoma, że zły jak diabli i dotknięty do żywego

Xavier jest na jej tropie, przełożyła małą na drugą stronę.

- Znakomicie! To było do przewidzenia, że przyjdziesz tu wystrojona

według najnowszej europejskiej mody. Muszę cię ostrzec, że w Zwanie

takie sztuczki nie mają wzięcia. Stanowczo przeceniasz swoje atuty.

- Xavier! - Zaskoczona Mariella odwróciła głowę i poczuła, że nogi

się pod nią uginają. Wysokie obcasy dodatkowo pogarszały sytuację.

Xavier stał tuż za nią.

- Nie mam pojęcia, jak się tu wkręciłaś. Musiałaś zamącić w głowach

ochroniarzom. Chyba wiem, jak ci się to udało - ciągnął pogardliwym

tonem. - Zwykle nie wpuszczają do pałacowych ogrodów utrzymanek i

kobiet lekkich obyczajów.

Mariella chciała go spoliczkować, ale uznała, że nie pora na takie

gesty. Trzeba powierzyć Fleur niani, skoro ma usiąść do stołu z księciem i

jego najbliższymi. Nie mogła ryzykować, że z powodu zacietrzewienia

tego głupka Xaviera straci ważny kontrakt.

- Zachowujesz się jak ostatni gbur, więc nie będę z tobą rozmawiać -

odparła chłodno. - Daruj, ale muszę przyłączyć się do gości i... - Przerwała

w pół słowa, widząc błysk flesza. Wstrzymała oddech. Jakiś reporter

sfotografował ich podczas kłótni.

- Nie dam się zwieść. Dobrze wiem, po co przyszłaś - rzucił wrogo

Xavier. - Zdajesz sobie sprawę, że Khalid w końcu zmądrzeje i rzuci cię,

więc chcesz znaleźć nowego kochanka gotowego cię utrzymywać.

- Przyjmij do wiadomości, że nie potrzebuję cudzych pieniędzy.

Jestem niezależna finansowo. - Odwróciła się i odeszła. W tej samej chwili

podbiegł do niej sekretarz księcia i uprzejmie doradził, żeby na jakiś czas

powierzyć Fleur niani. Mariella skwapliwie przytaknęła.

Oburzony Xavier odprowadził ją wzrokiem. Gdy wmieszała się w

tłum, kipiał ze złości. Jak śmiała tak kłamać! Niezależna finansowo? Też

coś! Podła oszustka niewarta ani jednej myśli!

Patrzył, jak uśmiecha się do innych mężczyzn, jak z nimi rozmawia.

Gardził nią, a jednak był zazdrosny. Dlaczego? Przecież to sprzeczne ze

zdrowym rozsądkiem! Sam przed sobą nie mógł przyznać, że odczuwa nie

tylko pożądanie. Chciał mieć tę kobietę tylko dla siebie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Fresk?

Książę zmarszczył brwi, spoglądając niepewnie na Mariellę. Od

uroczystego śniadania minęły trzy dni. Zaproszono ją dziś, żeby dokładnie

obejrzała nowy wybieg dla najlepszych koni władcy Zuranu i zdecydowa-

ła, jak ma wyglądać ich zbiorowy portret.

Po niedawnej rozmowie z Xavierem doszła do wniosku, że jest

niereformowalny i wbrew oczywistym faktom uparcie trwa przy swoich

uprzedzeniach. Nawet gdyby wszystko mu wyjaśniła, uznałby jej słowa za

wierutne kłamstwo, więc nie należy dłużej zaprzątać sobie nim głowy.

Rzuciła się w wir pracy i przez dwa dni robiła wstępne szkice. Miała

nadzieję, że książę zaakceptuje jej pomysł.

- Do wybiegu przylega półokrągła absyda, tworząc obszerną niszę,

która w naturalny sposób przyciąga spojrzenia. Idealne miejsce dla fresku -

tłumaczyła. -Będę mogła namalować konie Waszej Wysokości w różnych

pozach... w boksach i na lonży. Rozmawiałam ze stajennymi i wiem, że

każdy z wierzchowców ma indywidualne cechy i urocze dziwactwa, a

portret zbiorowy pozwoli je odzwierciedlić. Dowiedziałam się na

przykład, że Salomon zawsze musi iść na przedzie, Saladyn nie wyjdzie z

boksu, póki chłopiec stajenny nie wypuści na dziedziniec kota, jego

najlepszego przyjaciela, a Shazare nie znosi widoku innych koni mających

białe skarpetki, a...

Książę wybuchnął śmiechem.

- Och, widzę, że jest pani znakomicie przygotowana. Fresk, powiada

pani? Fresk w niszy przylegającej do wybiegu? Pomysł jest oryginalny i

bardzo mi się podoba, ale to ogromna praca. Czy pani jej podoła?

Mariella wzruszyła ramionami.

- Oczywiście. Dla mnie najważniejsze jest, że będę miała do

dyspozycji sporą powierzchnię. Chętnie namaluję pańskie konie w

naturalnej wielkości.

- Ale musiałaby pani skończyć fresk przed oficjalną inauguracją

nowych stajni.

- Kiedy nastąpi otwarcie? - spytała rzeczowo.

- Za pięć miesięcy - odparł książę.

Po chwili namysłu Mariella odetchnęła z ulgą. Na pewno zdąży.

Czasu miała aż nadto.

- Wystarczą mi dwa miesiące, ale to Wasza Wysokość podejmie

ostateczną decyzję.

- Pomysł bardzo mi się podoba, muszę jednak wszystko przemyśleć,

więc odpowiem pani za kilka dni. Problem w tym, że w naszej części

świata istotne jest, żeby w każdej sytuacji, jak to się u was mówi,

zachować twarz, czyli nie stracić dobrego imienia oraz kredytu zaufania.

Skoro zawczasu powiadomię gości, że zobaczą fresk, malowidło musi

powstać na czas. Inaczej... stracę twarz, zarówno w oczach moich stronni-

ków, jak i wobec przeciwników. Oczywiście wierzę w pani skrupulatność i

niewątpliwe kompetencje...

Mariella domyśliła się, że książę chce przeprowadzić dyskretny

wywiad i wypytać znajomych o jej styl pracy. W tym wypadku liczyła się

systematyczność i terminowe ukończenie dzieła. Spodziewała się, że od

dawnych kontrahentów dostanie znakomite referencje, więc mogła spać

spokojnie.

Przed audiencją książę zadbał, żeby Mariella mogła spokojnie i bez

pośpiechu omówić z nim wszelkie szczegóły planowanego kontraktu.

Fleur czekała na nią pod opieką niani, która uśmiechnęła się promiennie,

gdy Mariella przyszła odebrać małą.

- To bardzo grzeczna dziewczynka - oświadczyła z uznaniem.

Po powrocie do Beach Club Mariella wystukała numer Tani, żeby jej

opowiedzieć, co się ostatnio wydarzyło. Niestety, musiała zadowolić się

pozostawieniem wiadomości w poczcie głosowej.

Sądziła, że jeśli książę zdecyduje się powierzyć jej namalowanie

fresku, wysokie honorarium pozwoli im trzem przez długi czas żyć

dostatnio. Tania, rzecz jasna, będzie protestować. Już wcześniej upierała

się, że musi pracować, ale teraz powinna wziąć pod uwagę przede

wszystkim dobro Fleur, a poza tym...

Okrągła sumka pozwoliłaby Marielli upiec dwie pieczenie przy

jednym ogniu. Gdyby udało się jej przekonać Tanię do korzystania ze

swoich pieniędzy i pozostania we wspólnym lokum, nie musiałaby się

rozstawać z Fleur. Przeczuwała, że taka rozłąka byłaby dla niej bolesnym

przeżyciem. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że decyzja, aby z nikim się

nie wiązać, ma poważne minusy, bo może oznaczać także rezygnację z

macierzyństwa.

Mariella nerwowo wygładziła spódnicę. Minęło pół godziny od

chwili, gdy przyjechała do pałacu, żeby usłyszeć werdykt księcia. Lada

chwila miała się z nim spotkać.

Cichutka niania wzięła Fleur na ręce. Mariella z niepokojem zerknęła

na zegarek. Poprzedniej nocy siostrzenica znowu marudziła. Pewnie

wyrzynał jej się kolejny ząbek.

- Panno Sutton - usłyszała głos sekretarza. - Jego Wysokość oczekuje

pani.

Gdy weszła do sali audiencyjnej, władca Zuranu wyraźnie się

ożywił.

- Aha, jest nasza Mariella!

- Wasza Wysokość... - Usiadła na jednej z kanap pokrytych

wzorzystym jedwabiem, ustawionych wzdłuż ścian obszernej sali.

Natychmiast pojawił się służący, który podał jej kawę i apetyczne

ciastka z migdałami, rodzynkami oraz miodową polewą.

- Miło mi panią poinformować, że zdecydowałem się podpisać

kontrakt na fresk. Zgodnie z pani sugestią nisza zostanie ozdobiona fryzem

- oznajmił książę. -Zależy mi na niezwłocznym rozpoczęciu pracy nad tym

dziełem. W nowych stajniach nadal jest wiele do zrobienia, a do oficjalnej

inauguracji pozostało niespełna pół roku.

Mariella dopiła kawę i postawiła ją na tacy. Gdy służący chciał

ponownie napełnić filiżankę, przykryła ją dłonią na znak, że odmawia.

Książę wstał z fotela i zaczął spacerować po sali.

- Jest wszakże pewna sprawa, która bardzo mnie niepokoi.

Mariella sądziła, że władca Zuranu wciąż lęka się, czy termin

zostanie dotrzymany, ale ku jej wielkiemu zaskoczeniu podszedł bliżej z

gazetą w ręku.

- Ten dziennik jest u nas bardzo popularny - powiedział. -

Szczególnym wzięciem cieszy się kronika towarzyska - tłumaczył,

przewracając strony. - Jest tu artykuł o wydanym przeze mnie śniadaniu.

Proszę rzucić okiem na zdjęcie. Przedstawia panią i szejka Al Agira.

Wyglądacie... jakby łączyła was bliska zażyłość.

Serce Marielli kołatało niespokojnie, a palce drżały, gdy przyglądała

się fotografii. Minęło trochę czasu, nim przypomniała sobie chwilę, gdy

oślepił ją błysk flesza.

Kłóciła się wtedy ze stojącym obok Xavierem, ale na zdjęciu

wyglądali jak para: głowy pochylone ku sobie, rozchylone usta, jego

spojrzenie utkwione w jej wargach, a na dodatek Fleur z promiennym

uśmiechem na ładnej buzi.

Mariella nie tknęła podanych słodkości, ale i tak omal jej nie

zemdliło.

Obok zdjęcia umieszczono notatkę:

Kim jest urodziwa kobieta, z którą rozmawia szejk Xavier? Młodzi

sprawiają wrażenie bardzo zżytych. Szejk uchodzi za człowieka o surowych

zasadach moralnych, a jego oddanie sprawom plemienia Al Agir nie

podlega dyskusji. Z wielkim poświęceniem sprawuje funkcję jego

przywódcy. Dotychczas podporządkowywał jej także swoje życie osobiste,

ale podczas uroczystego śniadania wydanego w ogrodach i stajniach

księcia co najmniej dwukrotnie widziano, jak rozmawia z młodą

nieznajomą. Czy znalazł nareszcie kobietę godną dzielić z nim życie?

Tajemnicza dama w turkusach zjawiła się na przyjęciu z niemowlęciem.

Czyje to dziecko? Jakie pokrewieństwo łączy je z szejkiem?

- Inaczej niż w krajach zachodnich, u nas samotna kobieta z

dzieckiem budzi ogólne zainteresowanie, a niekiedy i dezaprobatę. Z

notatki jasno wynika, że zdaniem dziennikarza, pani i Xavier jesteście

rodzicami dziewczynki... - ciągnął wyraźnie zakłopotany książę.

- Co nie jest prawdą - Mariella natychmiast wpadła mu w słowo. -

Fleur to moja siostrzenica.

- Naturalnie. Przyjmuję do wiadomości takie wyjaśnienie, ale dla

pani dobra należałoby zamieścić w gazecie oficjalne dementi. Dlatego

poleciłem moim podwładnym, aby skontaktowali się z redakcją i

wyjaśnili, jakie pokrewieństwo łączy panią z Fleur. Dziennikarze zostaną

też poinformowani, że przybyła pani do Zuranu, aby dla mnie pracować.

Mam nadzieję, że to zakończy sprawę.

Mariella z ponurą miną po raz trzeci wybrała numer telefonu

komórkowego siostry. Znowu odezwała się poczta głosowa.

Dlaczego Tania nie oddzwoniła?

Mariella postanowiła od razu rozpocząć pracę nad fryzem. Miała

niewiele czasu, a pracy mnóstwo, dlatego zmieniła plany i postanowiła nie

wracać do Anglii, tylko pozostać w Zuranie i od razu zabrać się do

malowania.

Książę oznajmił, że przydzieli jej niewielkie mieszkanie i samochód

do wyłącznego użytku. Postanowiła w najbliższym czasie wybrać się na

zakupy, ponieważ do pełni szczęścia jej i Fleur brakowało wielu przed-

miotów zostawionych w kraju.

Ktoś zapukał do drzwi bungalowu. Pobiegła otworzyć, przekonana,

że przyszedł ktoś z obsługi hotelowej. Oniemiała ze zdumienia, gdy

ujrzała Xaviera. Nie czekając na zaproszenie, wszedł do środka i trzasnął

drzwiami.

- Zechcesz mi łaskawie wyjaśnić, co to ma znaczyć? - spytał

ironicznie, rzucając na stół egzemplarz gazety, którą Mariella przeczytała

nieco wcześniej. Otworzył ją na stronie, gdzie była kronika towarzyska.

- Nie muszę się przed tobą tłumaczyć - odparła, siląc się na spokój.

- Piszą tutaj, że nie jesteś matką Fleur.

- Owszem - przytaknęła. - To nie moja córeczka. Jestem jej ciocią.

Opiekuję się dzieckiem mojej siostry Tani, którą tak haniebnie

potraktowałeś i świadomie unieszczęśliwiłeś. Powinieneś wiedzieć, że

moja siostra wcale nie jest... taka, jak mówiłeś. To zdolna tancerka i

piosenkarka. Taki ma zawód. A jeśli nadal uważasz, że nie jest godna

twego kuzyna, powiem ci jeszcze, że on nie jest wart Tani i na pewno nie

zasługuje na miano ojca Fleur - perorowała z zapałem. Nie była w stanie

dłużej tłumić gniewu. - Twój krewny zapewniał Tanię o swojej miłości.

Snuli wspólne plany na przyszłość, ale opuścił ją, kiedy spodziewała się

dziecka. Wyobrażasz sobie, jak się wtedy czuła? Byłam przy niej, kiedy

rodziła Fleur. Facet ma ułatwioną sytuację, prawda? Nie musi przejmować

się konsekwencjami romansu. Odchodzi w siną dal i cześć. Jeśli nie chce

wziąć odpowiedzialności za dziewczynę, którą pokochał, i za wspólne

dziecko, po prostu znika. Nie masz pojęcia, jakim koszmarem jest

dzieciństwo, gdy ojciec nie kocha odrzuconej córki albo syna. Nie

potrafisz sobie wyobrazić, co przeżywa matka, której złamano serce. Po

takim ciosie kobieta nie wraca nigdy do duchowej równowagi, chociaż z

pozoru jej życie toczy się normalnie. Wyciągnęłam wnioski z nieszczęścia

Tani i nie powtórzę jej błędu. Żaden mężczyzna nie skrzywdzi mnie tak,

jak ona została skrzywdzona.

- Chciałaś mi zrobić na złość i dlatego umyślnie nie wyprowadziłaś

mnie z błędu, kiedy sądziłem, że ty i Khalid jesteście kochankami! -

wybuchnął Xavier, jakby nie słyszał jej tyrady.

- Tak się składa, że początkowo uważałam cię za ojca Fleur. To

chyba oczywiste, że nie miałam pojęcia, co kombinujesz. Spójrzmy

prawdzie w oczy: chciałeś we mnie widzieć najgorszą wywłokę.

Napawałeś się tym! We wszystkim szukałeś potwierdzenia swoich

domysłów. Pamiętasz, jak zareagowałeś, kiedy na przyjęciu u księcia

powiedziałam, że jestem niezależna finansowo?

- Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo skomplikowała się nasza

sytuacja? - przerwał jej Xavier.

- Co ty pleciesz? - spytała z niedowierzaniem. -Moja siostra jest

nowoczesną dziewczyną, która żyje, jak chce, i ponosi wszelkie

konsekwencje swojego postępowania. Moim zdaniem jej największy błąd

polega na tym, że się zakochała, ale ty nadal uważasz ją za... - Umilkła, bo

oczy Xaviera pociemniały ze złości.

- Czyżbyś i ty uważała się za nowoczesną kobietę żyjącą według

swego widzimisię? Jeśli tak, przyjmij do wiadomości, że...

Umilkł nagle, bo przypomniał sobie listy od dawnych kontrahentów

Marielli podsunięte mu do czytania przez księcia, gdy wczesnym

popołudniem jak burza wpadł do pałacu, żądając natychmiastowej

audiencji. Chcąc nie chcąc, musiał uznać za pewnik, że w swojej

dziedzinie Mariella jest artystką o międzynarodowej sławie. Do tego

nienagannie się prowadzi i jest ogólnie poważana. W jej życiu nie było

żadnych mrocznych sekretów.

- Nie jestem ciekawa tego, co masz do powiedzenia. Moje sprawy

nie powinny cię obchodzić - odparła lodowatym tonem.

- Wręcz przeciwnie. Obchodzą, i to bardzo! Mariella patrzyła na

niego z bijącym sercem.

- Fleur jest córką Khalida, więc należy do mojej rodziny. Ty jako jej

najbliższa krewna automatycznie stałaś się jedną z nas. Jako głowa rodu

odpowiadam za was obie. Nie ma mowy, żebym w Zuranie pozwolił ci

mieszkać osobno albo pracować dla księcia bez przyzwoitki. Nie mogę

dopuścić, żeby ucierpiało poczucie godności naszej rodziny oraz jej honor.

Ciąży na mnie wielka odpowiedzialność.

- Proszę? - Spojrzała na niego z jawną pogardą. -Jak śmiesz mówić o

godności i honorze? Ty? Mężczyzna, który gotów był zaciągnąć do łóżka

ukochaną swego kuzyna i matkę jego dziecka tylko po to, żeby ich

poróżnić? Chyba ze mnie kpisz! Obrażałeś mnie, wielokrotnie

upokorzyłeś, a teraz z podniesionym czołem zmieniasz front i wygłaszasz

kazania o honorze rodu? A jeśli chodzi o twoje rzekome poczucie

odpowiedzialności, dowiedz się, że w przeciwieństwie do wielu przy-

zwoitych i uczciwych ludzi, nie masz bladego pojęcia, co ten wyraz

oznacza.

Mariella widziała, że Xavier jest wzburzony, ale podejrzewała, że w

ten sposób objawia się złość, a nie wyrzuty sumienia.

- Sytuacja się zmieniła.

- Czyżby? Bo nagle odkryłeś, że nie jestem utrzymanką twego

kuzyna? No i proszę! Okazało się, że masz do czynienia z kobietą

pracującą uczciwie na swoje utrzymanie.

- Dostałem od Khalida... wiadomość. Potwierdził, że jest ojcem

Fleur. - Na moment zacisnął usta. - Muszę teraz dbać o jej pozycję w

rodzinie, o przyszłość... i reputację.

- Nie mów głupstw! - zdenerwowała się Mariella. - Mówimy o

czteromiesięcznym niemowlaku! Poza tym Jego Wysokość już o to zadbał,

więc nie będzie żadnych plotek.

- Rozmawiałem z księciem i zapewniłem, że podczas pobytu w

Zuranie dla własnego bezpieczeństwa zamieszkasz pod moim dachem.

Rzecz jasna, książę podziela mój pogląd.

Mariella nie wierzyła własnym uszom.

- Wykluczone - odparła, energicznie kręcąc głową. - Takie

rozwiązanie w ogóle nie wchodzi w grę.

- Mariello, błagam, uznaj moją propozycję za swego rodzaju

zadośćuczynienie. Chcę się z tobą pogodzić i dlatego ofiarowałem ci

gościnę. Zresztą, nie masz wyboru. Musisz się zgodzić, bo książę tego

oczekuje.

Po jego minie poznała, że mówi prawdę. Był nieprzejednany.

- Poczekam, aż się spakujesz, i odwiozę cię do rezydencji.

Poprosiłem owdowiałą ciotkę, żeby do mnie przyjechała. Będzie ci

dotrzymywać towarzystwa, póki jesteś w Zuranie.

Ach tak, przyzwoitka!

- Mam dwadzieścia osiem lat. Nie potrzebuję niańki.

- Jesteś kobietą niezamężną, masz zamieszkać u samotnego

mężczyzny. Po tamtym artykule ludzie będą cię uważnie obserwować.

- Mnie? A tobą nie będą się interesować?

- Jestem mężczyzną, a to całkiem inna sprawa - odparł, gestykulując

z jawną irytacją.

Mariella zacisnęła zęby z wściekłości.

Pół godziny później była prawie gotowa do odjazdu. Milczeli oboje,

gdy wrzucała rzeczy do toreb i walizek. Xavier stał przy drzwiach,

skrzyżowawszy ramiona na piersi, i wodził za nią gniewnym spojrzeniem.

Gdy wszystko zostało już spakowane, chciała wziąć na ręce Fleur,

ale Xavier ją uprzedził. Ponad główką dziewczynki spotkały się spojrzenia

ich oczu.

Samochód czekający przed hotelem okazał się równie luksusowy, jak

limuzyna przysłana przez księcia. Początkowo Mariella była zdziwiona

głównie tym, że Xavier prowadzi sam, obywając się bez kierowcy. Po

chwili zastanowienia uznała jednak za większą osobliwość, że wybrał

takie drogie auto. Wiedziała już, że nie gustuje w takich luksusach. Był

wstrzemięźliwy i surowy niemal do granic ascezy.

Z drugiej strony przekonała się, że w jego przypadku pozory mylą.

Skoro pod maską doskonałego opanowania skrywał gwałtowne

namiętności, zapewne miał także inne sekrety.

Szybko dotarli do rezydencji, ale tym razem brama była szeroko

otwarta. Żwirowaną aleją wysadzaną palmami dotarli do uroczej willi w

stylu mauretańskim. Mariella podziwiała wytworność i prostotę uroczej

budowli.

Przez kolejną dwuskrzydłową bramę z ręcznie kutego żelaza

wjechali na wewnętrzny dziedziniec wysypany drobnym żwirem i

ozdobiony stojącą pośrodku kamienną fontanną.

Xavier zaparkował, wysiadł z samochodu i otworzył drzwi po stronie

Marielli. Natychmiast pojawiła się służba. Lokaj wziął bagaże. Nieśmiała

dziewczyna, którą Xavier z przyjaznym uśmiechem przedstawił jako Herę,

miała zająć się Fleur i być jej nianią. Oddał jej małą, nim Mariella zdążyła

zaprotestować.

Szybko zorientowała się, że Hera jest wykwalifikowaną opiekunką,

ale i tak była niepocieszona, widząc siostrzenicę w objęciach tej

dziewczyny. Miała wrażenie, że coś jej odebrano.

- Po co niania? Nie będzie potrzebna - tłumaczyła przyciszonym

głosem. - Sama zaopiekuję się małą. Na pewno dam sobie radę.

- Nie wątpię, ale u nas zwyczajowo ludzie bogatsi zatrudniają

ubogich ziomków, dając im pracę. Hera jest najstarsza w rodzinie, a jej

matka niedawno owdowiała. Chcesz pozbawić tę dziewczynę możliwości

zarabiana na utrzymanie rodzeństwa z obawy, że Fleur polubi kogoś poza

tobą?

Mariella nie odpowiedziała, ale w duchu przyznała mu rację. Szli

teraz ciemnym korytarzem. Gwałtowny kontrast słonecznego światła i

półmroku sprawił, że poczuła się niepewnie, zwolniła i nagle straciła

równowagę. Xavier natychmiast ją podtrzymał, obejmując ramieniem w

talii. Znieruchomieli oboje i przez chwilę stali, wstrzymując oddech. Gdy

wzrok Marielli przywykł do półmroku, odsunęła się i popatrzyła mu w

oczy. Spoglądał na nią z surową dezaprobatą.

- Musisz bardziej na siebie uważać. Nie jesteś przyzwyczajona do

południowego klimatu. Pamiętaj, że za miesiąc temperatura osiągnie

czterdzieści stopni Celsjusza. Masz bardzo jasną karnację, więc musisz

unikać słońca i pić dużo wody mineralnej. To samo dotyczy Fleur.

- Dzięki za dobre rady - odparła z lekką irytacją.

- Zdaję sobie sprawę, czym grozi odwodnienie organizmu. Nie

jestem małą dziewczynką, tylko dorosłą kobietą i potrafię o siebie zadbać.

Od wielu lat sama borykam się z życiem.

Spojrzał tak, że na moment serce jej zamarło.

- Wiem. Spotkało cię wielkie nieszczęście, gdy zostałaś bez matki i

ojczyma. Na domiar złego w dzieciństwie straciłaś ojca...

- Wcale go nie straciłam! - Spojrzała na Xaviera z goryczą. - Nic mu

się nie stało. Po prostu rzucił matkę. Brzemię ojcostwa było dla niego zbyt

ciężkie. Nie był dla mnie nigdy prawdziwym tatą, a mamie złamał serce.

- Moi rodzice zginęli tragicznie, kiedy byłem nastolatkiem - odparł

cicho Xavier. - Na szczęście miałem babcię, która pomogła mi się

pozbierać. Oboje zdajemy sobie sprawę, że po takich ciosach człowiek się

zmienia, staje się przewrażliwiony, otacza się murem - ciągnął powoli z

ponurą miną. Starannie dobierał słowa, jakby chciał coś jej dać do

zrozumienia. Umilkł, gdy niania idąca wolno z Fleur na ręku zrównała się

z nimi.

- Hera zaprowadzi cię do skrzydła dla kobiet. Wkrótce przyjedzie

moja ciotka.

Odwrócił się i odszedł wyprostowany. Śnieżnobiała szata

pustynnych nomadów jaśniała w półmroku korytarza. Mariella nie miała

wyboru, poszła za uśmiechniętą, nieco onieśmieloną służącą.

Willa była obszerniejsza, niż jej się wydawało. Prawdziwy pałac!

Poszły długim korytarzem łączącym pałacowe skrzydła, przecięły

obszerną sień, weszły po schodach i ruszyły ocienionym krużgankiem,

gdzie czuło się miły, chłodny wiatr. Mariella spojrzała w dół na

wydzielony, zamknięty dziedziniec z basenem.

- W tym skrzydle mieszka szejk Xavier - szepnęła nieśmiało Hera,

unikając wzroku Marielli, która zatrzymała się, żeby na nią popatrzeć. -

Zazwyczaj nie wolno nam tędy chodzić. Do kobiecego skrzydła prowadzi

inne wejście.

- Daj mi Fleur - powiedziała Mariella, stanowczym ruchem biorąc

dziecko na ręce.

W końcu dotarły do kobiecego skrzydła. Gustowne wnętrza miło

zaskoczyły Mariellę. Krużganek prowadził na zamknięty dziedziniec, skąd

roztaczał się widok na ogród urządzony z dużą swobodą. Inne, zaprojekto-

wane przez francuską babcię Xaviera, wydawały się nazbyt formalne. Tu

klomby rozrzucone były z pozoru bezładnie, uroczo pomieszane odmiany

kwiatów rozkosznie pachniały, wśród krzewów kryła się altana z wie-

życzką, a obok, jak zwykle, była sadzawka i fontanna.

Mariella zwiedziła cztery bogato urządzone sypialnie. Do każdej

przylegała zbytkowna łazienka i garderoba. Nie brakowało jadalni i

salonu. Wszędzie królowały francuskie meble i bibeloty. Na półkach obok

kominka stały oprawione w skórę książki najsławniejszych francuskich

pisarzy. Zapewne kobiece skrzydło urządziła osobiście babcia Xaviera.

- Szejk powiedział, że łóżeczko Fleur ma stać w pani sypialni -

powiedziała cicho Hera. - Już wydał odpowiednie rozporządzenia.

Wszystkie potrzebne rzeczy zostaną wkrótce dostarczone. Nie wiem tylko,

który pokój pani dla siebie wybrała.

Mariella miała ochotę wyznać, że gdyby to od niej zależało,

natychmiast wróciłaby do hotelu, ale ugryzła się w język. Po co mącić w

głowie młodziutkiej niani? Kiwnęła głową i raz jeszcze obejrzała

sypialnie. Wybrała najskromniejszą.

- Tutaj? - upewniła się Hera, a gdy Mariella kiwnęła głową, dodała z

uśmiechem: - Szejk będzie zadowolony. To pokój jego matki.

Mariella poczuła się nieco zakłopotana. Ale gafa! Niestety, za późno,

by zmienić decyzję...

- Jakiej była narodowości? - zapytała Herę.

- Pochodziła z naszego plemienia. Ojciec szejka przez jakiś czas

koczował ze swoim ludem i zakochał się w niej.

Rozmowę przerwała Fleur, która zgłodniała i postanowiła

przypomnieć cioci, że teraz należy zająć się dzieckiem, a nie wypytywać o

rodzinę Xaviera.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Mariella z niepokojem spoglądała na telefon komórkowy. Odkąd

przeniosła się do rezydencji Xaviera, czterokrotnie usiłowała porozmawiać

z siostrą. Bez powodzenia. Zostawiła kolejną wiadomość. Podała swój

nowy adres oraz numery telefonów stacjonarnych i błagała Tanię, żeby się

z nią skontaktowała. Policzyła dni, które minęły od ich ostatniej rozmowy,

i ogarnęła ją panika. Co z Tanią? Może jest chora albo ranna? A jeśli...

Mariella podjęła decyzję. Minęło trochę czasu, nim zdobyła numer

telefonu komórkowego oficera, który na transatlantyku zajmował się

organizowaniem rozrywek dla pasażerów, ale w końcu dopięła swego.

- Przepraszam, kto mówi? - zapytał mężczyzna o niskim, władczym

głosie, kiedy poprosiła, żeby wezwał Tanię, wyjaśniając pobieżnie, w

czym rzecz.

- Siostra - odparła Mariella.

- Rozumiem. Cóż, muszę panią poinformować, że Tani tu nie ma.

Szczerze mówiąc, opuściła statek.

- Niemożliwe! - zdenerwowała się Mariella. - Ale dlaczego?

- Proszę wybaczyć, ale nie wolno mi podawać żadnych szczegółów.

Mogę tylko powiedzieć, że pożegnała nas na własne życzenie, i to bez

uprzedzenia.

Mariella podziękowała za informacje i zakończyła rozmowę.

Odwróciła głowę, żeby popatrzeć na Fleur śpiącą w nowiutkim łóżeczku.

Hera miała rację. Xavier zakupił pełne wyposażenie potrzebne

niemowlęciu i jego opiekunce. Wszystkie rzeczy były w najlepszym

gatunku. Marielli nie byłoby stać na taki wydatek, choć całkiem nieźle

zarabiała. Tani zresztą też...

No właśnie! Co z Tanią? Gdzie ona się podziewa? I czemu, na

miłość boską, nie odbiera telefonów? Powinna wiedzieć o

przeprowadzce... o wszystkim, co dotyczy Fleur. Była wprawdzie

lekkomyślna, interesowna i wygodnicka, ale szczerze kochała córeczkę.

Mariella nie mogła pojąć, dlaczego tak nagle przestała się nią interesować.

Sama na miejscu Tani telefonowałaby co godzinę, żeby sprawdzić, jak się

czuje najdroższe maleństwo. Przede wszystkim jednak nie pozwoliłaby

sobie na tak długą rozłąkę. Z drugiej strony jednak biedna Tania nie miała

wyboru, skoro postanowiła usamodzielnić się i osiągnąć niezależność

finansową.

Mariella stała przy łóżeczku, obserwując śpiącą Fleur. Od niedawna

odczuwała coraz silniejszą potrzebę urodzenia własnego dziecka. Gdy

przysięgła sobie, że z obawy przed odrzuceniem nie pokocha żadnego

mężczyzny, nie sądziła, że ujawniony niespodziewanie instynkt

macierzyński tak skomplikuje jej życie.

Xavier z ponurą miną chodził po gabinecie. Faks raz po raz wyrzucał

nowe informacje - wszystkie najzupełniej bezwartościowe. Khalid

przepadł jak kamień w wodę. Od dawna nie pojawiał się w żadnym ze

swych ulubionych lokali i kurortów. Gdzie on jest?

Xavier nie wiedział, co o tym myśleć. Khalid potwierdził, że jest

ojcem Fleur, ale czemu się ukrywa? Czy to moralny szantaż, żeby

ochronić ukochaną oraz ich dziecko. A może próba uchylenia się od

rodzicielskiej odpowiedzialności?

Khalid wiedział, że dla Xaviera pokrewieństwo jest najwyższą

wartością. Tania była nadal persona non grata w domu szejka Al Agira,

lecz potomstwo Khalida, choćby z nieprawego łoża, mogło liczyć na

opiekę i finansowe zabezpieczenie. Xavier nie byłby sobą, gdyby tego

zaniedbał. Wystarczył faks z potwierdzeniem ojcostwa, żeby nadać

sprawie bieg.

Xavier bił się z myślami. Uświadomił sobie, że wcale nie jest

nieomylny. Popełnił wielki błąd, zakładając, że Mariella to matka Fleur.

Tajne raporty pokazane mu przez księcia stanowiły najlepszy dowód, że

nie powinien wypowiadać pochopnych sądów.

Wiedział teraz, że Mariella od lat odważnie stawia czoło życiowym

przeciwnościom. Uczciwie zarabiała na utrzymanie swoje i siostry.

Prowadziła się nienagannie, a w jej życiu nie można się doszukać żadnych

mrocznych sekretów. Po prostu chodząca doskonałość. Nie miała nic do

ukrycia. Wszyscy ludzie, którzy mieli z nią do czynienia, sypali

pochwałami i nie ukrywali swojej sympatii.

Xavier zadawał sobie pytanie, jak to możliwe, że się na niej nie

poznał. A tak się chełpił swoją przenikliwością i sprawnym umysłem.

Fakt; gdy pojęła, że bierze ją za kogoś innego, nie wyprowadziła go z

błędu, ale...

Zachował się wobec niej podle, wprost haniebnie. Gdyby doszły go

słuchy, że inny mężczyzna odnosi się tak do kobiety, bez namysłu

potępiłby jego zachowanie. Teraz gdy się opamiętał, dla siebie również nie

znajdował usprawiedliwienia. Nie mogła nim być nawet chęć uchronienia

Khalida przed fatalnym związkiem.

Przyznał w duchu, że kiedy zaciągnął Mariellę do łóżka, wcale nie

myślał o kuzynie. Kierowało nim tylko pożądanie.

Po raz pierwszy w życiu zachował się jak szaleniec. Nie słuchał

rozumu. Głuchy na głos rozsądku uległ rozbuchanym emocjom. Starzy

ludzie z jego plemienia zapewne powiedzieliby, że ogarnęła go pustynna

gorączka. Chwilami miał wrażenie, że nadal go trawi. Musiał być szalony,

kiedy zmusił Mariellę, żeby zamieszkała w jego rezydencji. Powinien

zacząć od przeprosin, a jeszcze tego nie zrobił.

Mariella to wspaniała kobieta. Cenił ją za życiową mądrość i

poczucie odpowiedzialności. Mężczyzna, któremu zechce urodzić dzieci,

stanie się prawdziwym szczęściarzem i zyska niezłomną pewność, że ich

pociechy będą kochane i hołubione jak bezcenny skarb.

Upomniał się z całą surowością za te myśli. Przecież obiecał sobie,

że nigdy się nie ożeni. Nie mógł ryzykować związku z kobietą niezdolną

zaakceptować jego życiowej misji.

Z drugiej strony jednak musiał dbać o dobrą reputację Marielli, a to

oznacza, że powinien ją poślubić, skoro ma nadal mieszkać pod jego

dachem. Ludzie będą plotkować...

Bez przesady, pomyślał Xavier z ponurą miną. Wezwał przecież

ciotkę, a właściwie cioteczną babkę, która miała czuwać nad Mariellą i

dotrzymywać jej towarzystwa.

Dość tych rozmyślań. Jak tak dalej pójdzie, gotów wmówić sobie, że

naprawdę chce poślubić Mariellę, kochać się z nią jak przedtem... i tak do

końca życia.

Zirytowany odwrócił się i popatrzył na faks, który znów cicho

postukiwał.

- Xavier wezwał mnie, żebym dotrzymywała ci towarzystwa podczas

pracy nad freskiem malowanym u Jego Wysokości, non?

- Niezupełnie - odparła Mariella z kwaśną miną.

Od razu polubiła pełną werwy Francuzkę, młodą duchem mimo

podeszłego wieku. Cioteczna babka Xaviera od godziny była w rezydencji.

Przywiozła ze sobą górę bagaży oraz fertyczną służącą. Bez większych ce-

remonii od razu przeszła z Mariellą na „ty" i, wyraźnie zaciekawiona, raz

po raz zagadywała przyjaźnie.

- Nie pracuję w pałacu, tylko w budynkach przylegających do stajni.

Jeśli mam być szczera, nie zgadzam się z Xavierem...

- Naprawdę? Obawiam się, cherie, że póki jesteś w Zuranie, musisz

przestrzegać praw obowiązujących w tym kraju, zarówno pisanych, jak i

niepisanych. - Starsza pani zrobiła dramatyczną pauzę, przewróciła

oczyma i dodała: - Pamiętam, że i mnie było trudno, kiedy po raz pierwszy

zjechałam tu na dłużej. Moja siostra wyszła za dziadka Xaviera kilka lat

wcześniej. Była ode mnie starsza o calutką dekadę. Spora różnica wieku,

prawda? Odkąd owdowiałam, część roku spędzam w Paryżu, a resztę w

Zuranie. Mała jest córką Khalida, tak? - niespodziewanie zmieniła temat. -

Czarujący młodzieniec, ale mięczak, niestety. Ma szczęście, że Xavier mu

pobłaża. Słyszałaś pewnie, że sam Xavier nie chce się żenić. Jego

zamiarem jest, aby syn Khalida przejął po nim tytuł i całą schedę. Moim

zdaniem to głupi pomysł.

- Naprawdę? Nie myśli o ślubie? - zapytała Mariella.

- Tak powiedział. Tragiczna śmierć rodziców była dla niego

poważnym ciosem. Taka strata! No wiesz, nigdy tego nie przebolał.

Odeszli, gdy był nastolatkiem. Trudny wiek. Wszystko przeżywa się z

ogromną siłą. Moja siostra też nie jest bez winy. To typowa matrona w

dawnym stylu. Nakładła mu do głowy rozmaitych mądrości. Ciągle słyszał

od niej, że jest odpowiedzialny za swój lud, że ma misję do spełnienia. No

i teraz jest głęboko przekonany, że dobro plemienia znaczy więcej niż jego

osobiste szczęście, więc nie zaryzykuje małżeństwa z dziewczyną, której

trudno byłoby zrozumieć, jakie ciążą na nim obowiązki i jakim

wyzwaniom powinien sprostać. To bez sensu, ale mężczyźni tak rozumują.

Wmawiają sobie, że my to słaba płeć, więc nie dostrzegają naszej siły. Ty,

moje dziecko, jesteś silna. Ja to widzę. I wrażliwa. Będziesz tęsknić za tym

maleństwem, kiedy oddasz je matce - dodała z wyjątkową przenikliwością.

Zaskakujące przeskoki z tematu na temat sprawiły, że Mariella była

mocno oszołomiona. Nie nadążała za madame Flavel!

- Widzę, że sypialnia mojej siostry nie przypadła ci do gustu. Pozwól

sobie powiedzieć, że to ci się chwali. Bardzo mądre posunięcie. Nie mam

pojęcia, co ją pod-kusiło, żeby w tym kraju odtworzyć wystrój wnętrza

naszego mieszkania w alei Foche'a! Sophie była zawsze okropną

tradycjonalistką. No wiesz, pierworodna córka, spadkobierczyni

rodzinnych tradycji, dumna jak sam diabeł i uparta niczym osioł. -

Uśmiechnęła się melancholijnie, ukazując dołeczek w policzku. - Ja byłam

najmłodsza i okropnie rozpieszczona. - Zamilkła na moment, wspominając

dawne czasy.

- Chybabyś jej nie polubiła. Uwielbiała decydować za innych.

Wystarczyłoby jej raz spojrzeć i natychmiast uznałaby cię za idealną

kandydatkę na żonę dla Xaviera. Nie wierzysz? Zapewniam, że to prawda.

W mig spostrzegłaby, że jesteście dla siebie stworzeni.

Mariella sceptycznie odniosła się do tej hipotezy. Ona idealną żoną

dla Xaviera? Wolne żarty! A jednak zrobiło jej się ciepło na sercu.

Natychmiast wzięła się w garść.

- Nie chcę wychodzić za mąż - odparła rzeczowo.

- No proszę! Od razu widać, że wy dwoje myślicie podobnie. Ale

dość o tym. Jestem inna niż moja siostra, więc nie zamierzam bawić się w

swatkę i decydować za innych, jak mają ułożyć sobie życie. Non! Xavier

jest młody, więc ma czas. Za sprawą naszej Sophie jest przeczulony na

punkcie dobra swego ludu, ale, moim zdaniem, za jakiś czas znajdzie

odpowiednią dziewczynę. Potrzebuje żony gotowej pokochać całym

sercem nie tylko jego, lecz także koczowniczy żywot na pustyni, dzielić

jego marzenia oraz namiętności.

Nie miałabym z tym najmniejszego problemu, uznała Mariella i

spojrzała z ukosa na wiekową damę. Co ona knuje? Madame Ravel

popatrzyła na nią z miną niewiniątka. Zmieniła temat i z prawdziwym zna-

wstwem opowiadała barwnie o życiu nomadów. Mariella słuchała jak

urzeczona.

- Madame, zapewniam, że nie musi pani dotrzymywać mi

towarzystwa - przekonywała Mariella. Nadal używała form

grzecznościowych, chociaż pani Flavel zwracała się do niej po imieniu.

Fleur leżała w wózku i bawiła się paluszkami u nóg. Mariella

przypięła do stojących przed nią sztalug duże zdjęcia koni księcia. Sama

przygotowała dokumentację fotograficzną.

Starsza pani była nieugięta.

- Xavier po to mnie tutaj ściągnął, żebym dotrzymywała ci

towarzystwa, więc będziemy nierozłączne -przypomniała.

- Zanudzi się pani na śmierć, obserwując mnie przy pracy - jęknęła

Mariella.

- Nigdy się nie nudzę. Mam robótkę, książki, gazety. Koło południa

Ali zawiezie nas do rezydencji na lekki posiłek i krótką drzemkę. Siesta

jest tu obowiązkowa, kochanie.

Mariella umilkła. Wolała nie dyskutować z madame Flavel, lecz

obiecała sobie, że nie będzie żadnych popołudniowych drzemek. Chciała

jak najszybciej skończyć fresk, co oznaczało, że powinna malować przez

cały dzień. Miała już wizję całości. Po chwili była całkiem zaabsorbowana

pracą.

Postanowiła odejść od schematu i zrezygnować z przedstawienia toru

wyścigowego. Na jej fresku tłem dla galopujących koni będą fale oceanu,

z których miały się wyłaniać rozpędzone rumaki. Takie zestawienie

niewątpliwie zachwyci mieszkańców pustynnego kraju, gdzie każda kropla

wody jest na wagę złota. Taką miała nadzieję. Jego Wysokość był

zachwycony tą sugestią.

Odłożyła pędzel, gdy zdrętwiały jej palce. Madame Flavel drzemała

w wygodnym fotelu, opierając stopy na podnóżku. Ali zadbał o jej

wygodę. Chrapała cicho. Zaciekawiona Fleur nadstawiała uszu.

Mariella uśmiechnęła się, otworzyła butelkę wody mineralnej,

pociągnęła spory łyk, napoiła małą i zaraz pomyślała o jej matce. Gdzie

jest Tania? Dlaczego nie dzwoni?

W drzwiach prowadzących do korytarza pojawiła się Hera, a za nią

wszedł Ali.

- O Boże! To już pora obiadu? - zapytała madame Flavel, otwierając

oczy.

Mariella niechętnie spakowała rzeczy. Zamiast wracać do rezydencji

wolałaby dalej pracować, ale zdawała sobie sprawę, że starsza pani musi

odpocząć. Nie miała sumienia trzymać jej przez cały dzień w książęcych

stajniach.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Urocza madame Flavel okazała się damą o żelaznej woli.

Zapowiedziała, że sjesty będą i postawiła na swoim. Mariella, chcąc nie

chcąc, musiała wziąć pod uwagę jej życzenia. Z końcem tygodnia miała

serdecznie dość ciągnących się godzinami przerw w pracy, rozmów o

rzekomym podobieństwie charakterów jej i Xaviera oraz popołudniowych

drzemek.

Około drugiej madame Ravel smacznie spała w swoim pokoju, a

zdesperowana Mariella nerwowo spacerowała po ogrodzie. Chciała wrócić

do malowania. Przystanęła i zmarszczyła brwi. Po chwili namysłu podjęła

decyzję. Wróciła do sypialni, zapakowała Fleur do wózka i posłała po

Alego, który, nie mrugnąwszy okiem, zawiózł ją do książęcych stajni i

uprzejmie otworzył drzwi, kiedy wysiadała. Panował okropny upał, ale

kryty wybieg był klimatyzowany. Radosna i wypoczęta, Mariella

popatrzyła z czułością na śpiącą Fleur, a następnie ochoczo zabrała się do

pracy.

Szło jej doskonale, lecz po pewnym czasie musiała przerwać na

chwilę, ponieważ bolały ją ramiona. Spojrzała znowu na siostrzenicę i

przeżyła szok. Obok wózka stał Xavier.

Pokonując opór zesztywniałych mięśni, podeszła na skraj

rusztowania. Zbyt długo pracowała, stojąc niemal bez ruchu.

- Co tutaj robisz? - spytała zaczepnie, starając się ukryć zakłopotanie,

które ją ogarnęło, kiedy go zobaczyła.

- Zdajesz sobie sprawę, jak zdenerwowała się Cecilie, kiedy pojęła,

że zlekceważyłaś moje zalecenia? -spytał oschle.

Mariella unikała spojrzenia szarych oczu. Szczerze lubiła cioteczną

babkę Xaviera, więc posmutniała na myśl, że sprawiła jej przykrość.

- Bardzo przepraszam. Szkoda, że tak się przejęła moją

nieobecnością - odparła znużonym głosem i bezradnie pokręciła głową.

Znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Rzecz jasna, popołudniowa sjesta była

jej nie na rękę, z drugiej strony jednak czuła się podle, bo starsza pani

martwiła się z jej powodu. - Przyrzekłam, że postaram się jak najszybciej

skończyć fresk. Twoja ciotka jest w podeszłym wieku i dlatego po

południu chce odpoczywać, a ja wolałabym malować. Xavier, wierz mi

albo nie, lecz w moim środowisku zawodowa reputacja jest ważniejsza niż

wszelkie świadectwa moralności, więc muszę ją utrzymać.

- W takim razie czemu nie zwróciłaś się z tym do mnie, zamiast

chyłkiem wymykać się z willi jak smarkula, która tylko czeka, żeby moja

stara ciotka ucięła sobie drzemkę.

Mariella spochmurniała. Jego uwagi brzmiały sensownie. Każdy

przyznałby mu rację, gdyby przysłuchiwał się tej rozmowie.

Szybko się zreflektowała. Miałaby prosić o pomoc Xaviera? I kto to

mówi!

- Trudno powiedzieć, żeby twoje zachowanie i kąśliwe uwagi

stanowiły zachętę do szukania pomocy. Nie można także powiedzieć,

żebym cieszyła się twoją sympatią - przypomniała mu, starając się

rozluźnić boleśnie napięte mięśnie. Uznała, że czas zejść z rusztowania i

trochę pospacerować.

Xavier mamrotał coś niewyraźnie, a po chwili odparł

przepraszającym tonem:

- Ciotka nie chce przyjąć do wiadomości, że jest mocno starszą

panią, więc... - Przerwał, podbiegł do rusztowania i rzucił ostrzegawczo: -

Uważaj, zaraz spadniesz!

Rusztowanie zachwiało się niebezpiecznie. Mariella daremnie

próbowała odzyskać równowagę. Omal nie upadła, lecz Xavier porwał ją

na ręce, a potem ostrożnie postawił na podłodze. Zakręciło jej się w

głowie, więc przymknęła oczy i oddychała głęboko.

- Mariello! Co ci jest? Źle się czujesz? - słyszała pełen niepokoju

głos. - Uderzyłaś się?

Mariella otworzyła oczy.

- Nie, wszystko w porządku - wykrztusiła, mimo woli spoglądając na

jego usta. Gdyby ją pocałował...

Xavier wpatrywał się w nią z dziwnym wyrazem twarzy. Uniosła

dłoń i pogłaskała go po policzku. Poczuła, że drży i wstrzymuje oddech,

zaskoczony łagodną pieszczotą. Miała wrażenie, że zaraz zemdleje, więc

przytuliła się do niego. Czuły pocałunek był dla niej całkowitym

zaskoczeniem. Zamiast burzy zmysłów -bezmiar łagodności. Zatraciła się

w nowych odczuciach. Gdy Xavier odsunął się nagle, westchnęła zawie-

dziona.

W tej samej chwili usłyszała odgłos kroków, jakby ktoś szedł

korytarzem. W drzwiach stanął Ali. Zbliżył się do Xaviera. Usłyszała ich

przyciszone głosy. Po chwili wrócił do niej.

- Musimy natychmiast jechać do rezydencji.

- Co się stało? - spytała zaniepokojona. - Twoja ciotka źle się czuje?

Zdenerwowana, chciała zebrać swoje rzeczy, ale Xavier rzucił

oschle:

- Zostaw to.

Wziął na ręce Fleur, Ali pchał wózek. Mariella była przerażona.

Obawiała się na serio o zdrowie madame Flavel. Na pewno okropnie się

zdenerwowała, kiedy odkryła jej nieobecność. Mariella wyrzucała sobie

lekkomyślność i brak wrażliwości.

Po wyjściu z książęcych stajni Xavier milczał uparcie. Gdy

przyjechali do rezydencji, zaprowadził ją do największego salonu

urządzonego z takim przepychem, że w pierwszej chwili zaparło jej dech

w piersiach. Ledwie ochłonęła, wzrok jej padł na dwoje ludzi, ramię przy

ramieniu stojących obok kominka. Mieli przerażone miny.

- Tania! - szepnęła Mariella.

Jej siostra wyglądała świetnie: opalona, zadbana, świetnie ubrana.

Krótka spódnica i skąpy top podkreślały nienaganną sylwetkę. Tania

zmieniła uczesanie, zrobiła pasemka. Trzeba było wielu starań dobrego

fryzjera, żeby jej włosy sprawiały wrażenie lekko potarganych.

Wypielęgnowane paznokcie rąk i nóg były starannie pomalowane

błyszczącym lakierem. Istna Barbie, ale Mariellę bardziej interesował

stojący obok niej mężczyzna, trochę niższy od Xaviera i mocniejszej

budowy. Od razu dostrzegła rodzinne podobieństwo. Z pewnością był to

Khalid, ojciec Fleur.

- Khalidzie - rzucił oschle Xavier, na moment skłaniając głowę. - A

to jest zapewne...

- Moje żona - wpadł mu w słowo Khalid i ścisnął mocno rękę Tani. -

Trzy dni temu wzięliśmy ślub.

- Wierz mi, Ella, osłupiałam, gdy w Kingston mój Khalid wszedł na

pokład. Z początku w ogóle nie chciałam się z nim zadawać, ale nie dawał

za wygraną i w końcu...

Od niespełna doby Mariella wiedziała, że siostra wyszła za Khalida.

Siedziały teraz w ogrodzie przylegającym do kobiecego skrzydła. Tania

opowiadała szczegółowo o spotkaniu z ukochanym i ślubie. Fleur leżała w

wózku i gaworzyła pogodnie.

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś, kiedy do ciebie dzwoniłam? -

wypytywała Mariella.

- Najpierw nie miałam pojęcia, jak to się skończy.

- Tania spojrzała na nią przepraszająco. - Zrozum, Khalid był uroczy,

zapewniał, że mnie kocha i okropnie żałuje tego, co się stało, ale... Potem

odsłuchałam twoją wiadomość i dowiedziałam się, że zamieszkałaś w

rezydencji Xaviera, więc spanikowałam. Gdybyś się wygadała, ten

człowiek pewnie znalazłby jakiś sposób, żeby nas znowu rozdzielić.

- Strasznie się o ciebie martwiłam - powiedziała z wyrzutem

Mariella.

Tania zaczerwieniła się i odparła przepraszająco:

- Miałam próbować z zespołem i dawać codziennie dwa koncerty.

Straszna harówka, co? Miałam nadzieję, że tak to sobie wytłumaczysz. Nie

przyszło mi do głowy, że zadzwonisz do szefa. Nie gniewaj się: było,

minęło. Teraz jest super. Podoba ci się mój pierścionek zaręczynowy? -

Błysnęła siostrze przed oczyma ogromnym brylantem.

- Bardzo - odparła pobłażliwie Mariella.

- Ella, nie masz pojęcia, jaka jestem szczęśliwa -westchnęła radośnie

Tania. - Cudownie zajmowałaś się Fleur. - Wyjęła małą z wózka i

cmoknęła ją w policzek.

- Mamusia strasznie za tobą tęskniła, mój skarbie. Tata i ja nie

możemy się doczekać, kiedy znów będziemy cię mieli tylko dla siebie.

Mariella nagle posmutniała, ale milczała, żeby nie urazić siostry,

choć była przerażona rychłym rozstaniem z Fleur.

- Fantastycznie - wykrztusiła, zdobywając się na wymuszony

uśmiech. Tania jeszcze bardziej się rozpromieniła. - Zamierzacie

wyjechać? Kiedy?

- Jutro! Wszystko załatwione. Khalid nalegał, żebyśmy wpadli do

Zuranu, bo chciał osobiście zawiadomić Xaviera o naszym ślubie, no i

zabrać Fleur.

- Oczywiście - mruknęła bez przekonania Mariella.

Była okropnie zmęczona. Napięte mięśnie ramion i karku nadał

bolały, gdy siedziała obok sadzawki w ogrodzie kobiecego skrzydła

rezydencji. Pracowała jak szalona nad freskiem dla księcia i teraz była już

pewna, że wkrótce dzieło będzie gotowe. Na pewno skończy przed

terminem.

Zbierała się już do odejścia, gdy książę przyjechał, żeby sprawdzić,

jak postępuje praca.

- Znakomite! Robi wrażenie - z wielkim zapałem chwalił malowidło.

- Po prostu chwyta za serce.

- Miło mi to słyszeć - odparła spokojnie, lecz w głębi serca cieszyła

się jak dziecko.

Szczere komplementy to prawdziwa radość, ale jestem tak znużona,

że nie chce mi się nawet jeść kolacji, pomyślała, masując obolały kark.

Znieruchomiała, widząc Xaviera, który szedł w jej stronę ogrodową alejką.

- Wracam od Jego Wysokości. Rozmawiałem z nim - powiedział. -

Koniecznie chciał mi pokazać twoje dzieło. Był nim zachwycony.

Doskonale go rozumiem. Fresk jest znakomity.

Mariella oniemiała, słuchając pochwał, które były dla niej

całkowitym zaskoczeniem. Popatrzyła na niego. Od razu spostrzegł, że

turkusowe oczy są smutne, pozbawione blasku i mocno podkrążone.

- Masz wiadomości od siostry? Rozmawiałyście o Fleur? -

wypytywał.

Bała się, że głos jej zadrży, więc tylko w milczeniu pokręciła głową,

ale zaraz skrzywiła się, bo mięśnie karku dokuczały jej okropnie. Bystre

oko Xaviera spostrzegło ten grymas.

- Coś cię boli, prawda? - zapytał natychmiast.

- Nic poważnego. Mięśnie mam napięte - odparła.

- Aha! Gdzie? Pokaż mi.

Nie czekając na odpowiedź, usiadł obok niej i delikatnie przesunął

dłońmi po jej ramionach i barkach.

- Siedź spokojnie - upomniał ją, gdy odruchowo próbowała się

odsunąć. - Nic dziwnego, że odczuwasz ból. Twoje mięśnie są twarde jak

supły. Za dużo od siebie wymagasz. To nie praca, tylko niewolnicza

harówka. Za bardzo bierzesz sobie do serca potrzeby innych ludzi i dlatego

pozwalasz się wykorzystywać. Oni wiedzą, że masz wybujałe poczucie

odpowiedzialności!

Mariella natychmiast odwróciła głowę.

- I kto to mówi? - odcięła się z uśmiechem. Przez chwilę bez słowa

patrzyli sobie w oczy. Coraz lepiej poznawała tego mężczyznę,

odkrywając w nim wiele nowych cech, więc siłą rzeczy musiała zmienić

opinię, którą o nim miała.

Xavier po raz kolejny uświadomił sobie, jak bardzo skrzywdził

Mariellę niepochlebną oceną. Była zupełnie inna, niż mu się wydawało.

- Siostra powinna do ciebie zadzwonić - mruknął. Poczuła się

urażona, więc odruchowo napięła mięśnie i stanęła w obronie Tani.

- Jest matką Fleur. W żadnej sprawie nie musi pytać mnie o zdanie.

Wyjazd we trójkę to świetna okazja, aby Tania i Khalid przywykli do

myśli, że stanowią rodzinę. Powinni teraz dużo czasu poświęcać Fleur.

- Ja też tęsknię za małą - mruknął Xavier. Jego wyznanie zaskoczyło

Mariellę. - Szczerze mówiąc, sądzę, że lepiej by się czuła tutaj, w dobrze

znanym otoczeniu. Nie powinni jej ciągać po modnych uzdrowiskach. Mo-

im zdaniem, gonią za przyjemnościami, a dziecko zostawiają w hotelu z

opiekunką.

- Niesprawiedliwie ich oceniasz - oburzyła się Mariella.

- Znam upodobania ich obojga. Gdy Khalid wróci, zamierzam jasno i

wyraźnie dać mu do zrozumienia, że Fleur potrzebny jest prawdziwy dom.

To jej da poczucie bezpieczeństwa.

Mariella pomyślała, że Xavier byłby wspaniałym ojcem.

Zreflektowała się natychmiast, bo wiedziała, że on nie chce założyć

rodziny.

- Staraj się rozluźnić. Wtedy ból ustąpi - poradził jej cicho.

Powoli ogarniało ją uczucie błogości. Rozgrzane mięśnie przestały

dokuczać, a zmęczenie ustępowało. Czuła przyjemne oszołomienie

wywołane nie tyle masażem, co bliskością Xaviera.

Z każdym dotknięciem budziły się w niej śmielsze pragnienia.

Zadrżała, gdy przesunął dłonią po jej plecach.

- Mariello... - powiedział głosem stłumionym i lekko schrypniętym.

Czuła na ramieniu jego ciepły oddech. Z wrażenia dostała gęsiej skórki.

Nie śmiała odwrócić głowy i bała się do niego odezwać. Nagle

obrócił ją, szukając rozchylonych warg. Zadrżała uradowana, gdy

przemknęła ją fala nagłej rozkoszy. Ani myślała się opierać, więc pozwolił

sobie na odważniejsze pieszczoty. Oboje zapomnieli o bolących mięśniach

i leczniczym masażu. Marzyły im się zupełnie inne przyjemności.

Xavier opamiętał się pierwszy. Zaprosił Mariellę do swojego domu

w trosce o jej reputację. Została powierzona jego opiece, należała do

rodziny. Gdyby poważnie traktował swoje obowiązki, nie śmiałby jej

tknąć.

Jęknęła rozpaczliwie, gdy się odsunął.

- Wybacz. Jestem ci winien przeprosiny... Raz już zachowałem się

wobec ciebie... niewłaściwie - powiedział zduszonym głosem. - Wygląda

na to, że powtarzam tamten błąd. Obiecuję, że nigdy więcej się tak nie

zapomnę.

Wstał i odszedł, a Mariella daremnie próbowała odgadnąć, czy jego

słowa miały ją uspokoić, czy też stanowiły ostrzeżenie. Była kompletnie

wytrącona z równowagi, gardło miała ściśnięte. Nie odezwała się, nie

zawołała Xaviera, ponieważ nie była w stanie wykrztusić ani słowa.

Odprowadziła go spojrzeniem, gdy szedł przez ogród do małych, ledwie

widocznych drzwi, które prowadziły do jego prywatnych apartamentów.

Tylko on miał do nich klucz.

Xavier długo spacerował po swoim gabinecie. W końcu podjął

decyzję. Nie ufał sobie i mimo obecności ciotki bał się przebywać z

Mariellą pod jednym dachem, ponieważ jej pragnął. Powinien uciec jak

najdalej, a najlepszym miejscem była pustynna oaza. Najwyższy czas tam

wrócić.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Xavier już prawie tydzień siedzi w tej swojej oazie.

Mariella skupiła się na pracy. Wolała nie dyskutować na ten temat z

madame Flavel. I tak była trochę wytrącona z równowagi, bo parę dni

temu książę przyprowadził do stajni żonę i dzieci, żeby im pokazać fresk.

Widok czwórki ciemnowłosych i czarnookich dzieci skupionych wokół

rodziców obudził w Marielli bolesną tęsknotę.

Rozpaczliwie chciała urodzić dziecko, a rozstanie z Fleur nie było

jedynym powodem uporczywego pragnienia. Wkrótce po narodzinach

małej uświadomiła sobie, że biologiczny zegar tyka coraz głośniej. Potrze-

ba macierzyństwa nie dawała jej spokoju, powracała w snach i na jawie.

Dopiero teraz zrozumiała, czemu tak bardzo pożądała Xaviera.

Instynktownie rozpoznała w nim mężczyznę zdolnego dać jej zdrowe,

piękne dziecko. Kiedy uświadomiła sobie, czemu tak ją pociągał,

odzyskała względny spokój, bo najbardziej lękała się nieszczęśliwej mi-

łości. Gdyby zakochała się w Xavierze, byłaby to dla niej prawdziwa

katastrofa. Teraz miała pewność, że emocjonalne bariery pozostały

nienaruszone, choć sama świadomość, że odczuwała i nadal odczuwa

gwałtowne pożądanie, także wydawała się niepokojąca. Pojawiło się

jednak logiczne wyjaśnienie: Mariella podświadomie wybrała Xaviera na

ojca swojego dziecka.

Wyjaśnienie było sensowne i przekonujące. Co więcej, przypomniała

sobie niedawno o pewnym artykule, w którym pisano, że od

niepamiętnych czasów kobiety instynktownie rozglądają się za

mężczyznami zdolnymi przekazać potomstwu geny ułatwiające

przetrwanie w trudnym środowisku. Najwyraźniej podświadomość

Marielli rozpoznała je u Xaviera, i stąd taka silna potrzeba, żeby z nim

być.

- Xavier dzwonił. Pozostanie w oazie jeszcze tydzień - oznajmiła z

lekkim westchnieniem madame Flavel podczas kolacji. - Pewnie nudzisz

się tutaj, chérie. Żadnych atrakcji. Tylko praca i towarzystwo starej

kobiety...

- Ależ skąd! - sprzeciwiła się Mariella.

- Non? Ale brak ci la petite bébé, prawda? Teraz Mariella

westchnęła.

- Owszem.

- Powinnaś chyba postarać się o własne maleństwo

- odparła współczująco Cecilie. - Ogromnie żałuję, że nie wydałam

na świat dziecka. Tego jednego zazdrościłam siostrze. Muszę przyznać, że

nie rozumiem, dlaczego młodzi ludzie tacy jak ty i Xavier stanowczo

odżegnują się od małżeństwa i życia rodzinnego, chociaż od razu widać, że

bylibyście świetnymi rodzicami. Nawiasem mówiąc - madame Flavel

zgodnie ze swoim zwyczajem nagle zmieniła temat - za ciężko pracujesz

nad freskiem. Powinnaś odpocząć przez kilka dni. Dobrze by ci to zrobiło.

Mariella podzielała jej opinię, ale nie powiedziała tego na głos. Fresk

był na ukończeniu. Uzupełniała go, starając się dopieścić dzieło w każdym

szczególe. Chciała uczynić je doskonałym, ale przed ostatnim po-

ciągnięciem pędzla rzeczywiście należała jej się chwila oddechu, żeby

mogła świeżym okiem spojrzeć na malowidło. Ale jak spędzić wolne dni?

Więcej przebywać z madame Flavel? Marzyć skrycie o własnym dziecku?

Wyobrażać sobie namiętne sam na sam z Xavierem? Przecież

zapowiedział, że to, co było między nimi, więcej się nie powtórzy. Z

drugiej strony jednak niewątpliwie był pod jej urokiem, więc gdyby się

bardziej postarała, zachęciła go, uwiodła... Wiedziała, jak go rozpalić do

tego stopnia, żeby stracił panowanie nad sobą i zapomniał o

uprzedzeniach. Uświadomiła sobie, że takie intymne spotkanie to dla niej

realna szansa na własne dziecko.

Gorączkowo zastanawiała się nad tym podczas kolacji. Kiedy

skończyły posiłek, madame Flavel poszła do swojej sypialni, a Mariella

spacerowała po ogrodzie. Jaka szkoda, że Xavier wyjechał, pomyślała.

Gdyby tu był, zaraz poszłaby do niego. I co dalej? Miała poprosić, żeby się

z nią przespał i zrobił jej dziecko?

Już widziała jego minę. Nie ma mowy, żeby przystał na taką

propozycję.

A właściwie dlaczego miałaby prosić? Kobieta ma swoje sposoby,

potrafi wzbudzić pożądanie. Xavier nie był z kamienia...

Problem w tym, że go tu nie ma. Pojechał na pustynię.

Oaza... Mariella przymknęła powieki i oczyma wyobraźni ujrzała go

wśród palm, w namiocie, w sypialni...

Mariella ze złością odrzuciła szkicownik. Zagryzając wargę,

popatrzyła na swoje rysunki. Machinalnie, uporczywie szkicowała dzieci o

rysach Xaviera. Przez całą noc prawie nie spała, a kiedy zapadała w

drzemkę, nawiedzały ją erotyczne sny z nim w roli głównej. Budziła się,

płacząc z tęsknoty.

Po chwili układała w głowie śmiały plan. Nie przyszła góra do

Mahometa, więc Mahomet przyjdzie do góry. Postanowiła jechać na

pustynię, ale musiała dobrze przygotować się do tej wyprawy. Następnego

dnia zajrzy do sklepów z markowymi kosmetykami oraz dobrą bielizną.

Nie miała pojęcia, czego szukać, ale postanowiła naradzić się z

ekspedientkami. One będą wiedziały, czego jej potrzeba.

Kompletowanie rynsztunku uwodzicielki okazało się bardziej

męczące, niż sądziła. Gdy po udanych zakupach wróciła do rezydencji,

całkiem opadła z sił. Była teraz szczęśliwą posiadaczką flakonu perfum z

kompozycją zapachową przygotowaną specjalnie dla niej oraz markowego

balsamu, po użyciu którego skóra na całym ciele stawała się gładka

niczym jedwab. Uległa nieodpartej pokusie i kupiła sobie nową bieliznę.

Gdy wtajemniczyła sprzedawczynię w swój śmiały plan, ta radziła kupić

haremowe szarawary z muślinu, lecz Mariella nie odważyła się na taką

ekstrawagancję. Wybrała skromną i pełną kobiecego uroku francuską

bieliznę, która miała tę niewątpliwą zaletę, że można ją było nosić pod

dżinsami i T-shirtem.

Pakowanie zajęło niewiele czasu. Napisała list do madame Flavel,

wezwała Herę i poleciła oddać go, kiedy starsza pani obudzi się z drzemki.

Nie chciała jej trzymać w niepewności, więc napisała, że wyjeżdża na

pustynię, bo musi omówić z Xavierem kilka pilnych spraw.

Wezwała taksówkę i pojechała do wypożyczalni, gdzie czekał na nią

duży dżip. Tym razem od razu włączyła radio, znalazła program nadający

wiadomości i wysłuchała prognozy pogody. Nie było w niej ani słowa o

burzach piaskowych.

Odetchnęła głęboko i uruchomiła silnik.

Xavier zaklął cicho, odsunął laptop i wstał. Dłuższa wyprawa do

oazy miała przynieść mu ulgę, lecz daremnie łudził się, że z dala od

Marielli przestanie o niej myśleć. Rozstanie sprawiło, że nieustannie miał

ją przed oczyma. To wcale nie byłoby takie męczące, ale pamięć

sprzysięgła się przeciwko niemu wraz z wyobraźnią, podsuwając

zmysłowe wizje.

Na szczęście jego plemię obozowało teraz zaledwie trzydzieści

kilometrów od oazy, więc pod wpływem nagłego impulsu postanowił

wybrać się tam w odwiedziny. Pobyt w bezludnej oazie nie przyniósł

ukojenia. Gdziekolwiek spojrzał, wszędzie widział Mariellę. Dzieliła ich

kulturowa przepaść, ale posiadali też wiele podobnych cech. Tak samo jak

on miała silne poczucie odpowiedzialności, niełatwo ulegała porywom

serca i zmysłów, a gdyby się z kimś związała, na pewno byłaby z nim do

końca życia. Zastanawiał się, czy i ona tęskni za taką bliskością, która

prawie była im dana, gdy siedzieli razem w ogrodzie. Bał się do tego

przyznać, ale miał wrażenie, że nie chodziło wyłącznie o fizyczną rozkosz.

Jego uczucia wydawały się o wiele bogatsze, głębsze, duchowe. A

Mariella? Czy zdolna jest pokochać tak mocno, żeby zaakceptować jego

powinności wobec plemienia i trudne przywództwo wymagające

prawdziwego poświęcenia? Nie wiedział, czy odważy się powiedzieć jej o

swoich uczuciach. Czy wyzna miłość? A z drugiej strony jak by się czuł,

gdyby, idąc za głosem serca, porzucił drogę obowiązku?

Wyłączył komputer i sięgnął po kluczyki do auta.

Mariella zdawała sobie sprawę, że nigdy w życiu nie była taka

zdenerwowana. Ostrożnie jechała usianym kamieniami wyschniętym

korytem pustynnej rzeki.

W oddali zobaczyła namiot i serce zabiło jej mocniej, jakby miało

wyskoczyć z piersi. Nagle ogarnął ją strach. A jeśli Xavier okaże się

odporny na uwodzicielski czar i każe jej odjechać?

Przez moment kusiło ją, żeby zawrócić. Może lepiej wrócić do

rezydencji? Natychmiast przypomniała sobie, że w ogrodzie omal nie

doszło między nimi do zbliżenia. Gdyby Xavier nie opamiętał się w

ostatniej chwili, znów byliby kochankami. Pragnął jej i otwarcie przyznał

się do tego.

Miała nadzieję, że lada chwila zobaczy go u wejścia do namiotu, ale

spotkało ją rozczarowanie. Ani śladu Xaviera!

Pocieszała się, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Lepiej niech siedzi w środku, to nie każe jej od razu wrócić do miasta.

Zaparkowała samochód, wysiadła i otworzyła bagażnik, żeby wyciągnąć

rzeczy. Znieruchomiała na moment, wpatrzona w ogromny namiot.

Szkoda, że nie zaplanowała wyjazdu tak, by przybyć tutaj po

zmroku. Pod osłoną nocy łatwiej byłoby grać rolę uwodzicielki.

Dźwigając ciężką torbę, śmiała się w duchu. No i proszę! Szybko

odnalazła się w roli zmysłowej kusicielki. Odetchnęła głęboko i

postanowiła odważnie stawić czoło życiowemu wyzwaniu.

Pięć minut później z rezygnacją przyjęła do wiadomości, że Xavier

nie wyszedł jej na spotkanie, bo nie ma go w oazie. Samochód zniknął.

Ogarnęło ją potworne rozczarowanie. Gdzie on się włóczy? Może

zmienił zdanie i pojechał do domu, chociaż powiedział ciotce, że planuje

tu zostać jeszcze tydzień. Cóż za ironia losu! Po tylu staraniach kompletne

fiasko! Za bardzo się pospieszyła. Byłoby lepiej, gdyby siedziała w

rezydencji, czekając na jego powrót. Zwątpiła, że uda jej się zrealizować

plan.

Nagle przypomniała sobie, że na stole w salonie widziała przenośny

komputer. Xawier nie zostawiłby go w oazie, gdyby rzeczywiście

zamierzał przenieść się do miasta.

Wielkie czerwone słońce chyliło się ku zachodowi. Wkrótce będzie

ciemno. Mariella postanowiła zostać w oazie i czekać na niego. Nie

odważyłaby się nocą jeździć po pustyni.

Poszła do kuchni po butelkę wody, bo w gardle jej zaschło. Napiła

się i przesunęła dłonią po ramieniu. Pod palcami wyczuła piasek. Skóra

była szorstka. Kusicielki nie powinny włóczyć się po diunach, pomyślała

ironicznie. Oczy ją bolały, więc na pewno były zaczerwienione i

spuchnięte po długiej jeździe w oślepiającym słońcu. Nie tak ma wyglądać

uwodzicielska syrena. Ogarnęło ją zniechęcenie. Była prawie pewna, że

Xavier nie podda się jej wątpliwemu urokowi.

Zmarkotniała i powlokła się do salonu, ale w połowie drogi zmieniła

zdanie i zajrzała do sypialni. Westchnęła ciężko, rozglądając się wokół.

Nagle zatęskniła za Xavierem bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Niemal

czuła jego gorące pocałunki. Zakręciło jej się w głowie. Widziała go

oczyma wyobraźni: ciemna czupryna, silne ramiona, śniada skóra...

Muszę wziąć prysznic, a potem do łóżka, pomyślała, odzyskując

panowanie nad sobą.

- Szczęśliwej podróży, Ashar. - Xavier uśmiechnął się smutno,

obejmując wiekowego mężczyznę.

Inni współplemieńcy rozeszli się już do swoich zajęć. Metodycznie

zwijali obóz, szykując się do powolnej wędrówki przez pustynię.

- Jedź z nami - odparł Ashar.

- Nie tym razem. - Xavier pokręcił głową.

Zewsząd dobiegały znajome odgłosy obozowej krzątaniny i cicha

muzyka dzwonków przy wielbłądziej uprzęży. Dobrze znał te dźwięki

towarzyszące odjazdowi. Jego ludzie chętnie podróżowali nocą, kiedy

robiło się chłodno, a w ciągu dnia pozwalali wielbłądom odpocząć.

Ashar zmierzył go bystrym spojrzeniem piwnych oczu. Znał dziadka

Xaviera i jego ojca. Szanował ich potomka jako przywódcę swego

plemienia, ale miał dla niego również ojcowskie uczucia.

- Coś cię dręczy? Może chodzi o kobietę? Wszyscy ucieszyliby się,

gdybyś wziął sobie żonę, która da ci synów gotowych z czasem przejąć

schedę po tobie, twoim ojcu i dziadku.

- To nie jest takie proste, Ashar - odparł Xavier.

- Dziwisz się? Tak to bywa. Pewnie lękasz się, że ta kobieta nie

uszanuje naszej tradycji i każe ci wybierać między nią i plemieniem, tak?

Znam cię dobrze, Xavier, i wiem, że w twoim sercu nie ma miejsca dla

kogoś takiego. Powinieneś zaufać temu, co kryje się tutaj - powiedział,

kładąc rękę na piersi - zamiast kierować się wyłącznie tym. - Dotknął

swojej głowy, a Xavier uśmiechnął się smutno. Ashar nie miał pojęcia, jak

trudno było mu teraz panować nad uczuciami.

Czekał, aż współplemieńcy ruszą w drogę. Kiedy zniknęli za

pustynnymi diunami, wsiadł do dżipa i pojechał do oazy.

Ostro zakończony sierp księżyca lśnił na niebie w otoczeniu

migotliwych gwiazd, które przypominały brylanty ułożone na szafirowym

aksamicie. Nocą pustynia wydawała się Xavierowi najpiękniejsza i pełna

tajemnic. Wtedy najpełniej pojmował sens własnego dziedzictwa. Jego

przodkowie od wielu pokoleń wędrowali pustynnymi szlakami. Przysiągł

sobie, że kolejne generacje też będą je przemierzać. Obowiązkiem szejka

była dbałość o podtrzymanie wielowiekowej tradycji. Nie wypełni

obietnicy, jeśli zamknie się w klimatyzowanym gabinecie i będzie patrzył

na świat z okien nowoczesnego biurowca. Gdyby, jak Khalid, wybrał lu-

ksusy wielkiego świata, z pewnością szybko zapomniałby o swoich

korzeniach. Jedyny sposób, żeby ocalić godność współplemieńców i

odwieczną tradycję to uczestniczyć w ich codzienności. Xavier dawno

postanowił sprawiedliwie dzielić swój czas między pustynię i miasto, więc

nie wolno mu teraz zboczyć z tej drogi.

Ale nie mógł też sprzeniewierzyć się własnym uczuciom i zapomnieć

o miłości do Marielli. Kiedy zdał sobie sprawę, co dzieje w jego sercu, w

pierwszej chwili poraziła go moc tego uczucia, ale gdy ochłonął, stało się

oczywiste, że nie jest w stanie go stłumić ani podporządkować rozumowi.

Z daleka dostrzegł zaparkowany przed namiotem samochód i

przyglądał mu się z ponurą miną. Nie zachęcał nikogo do odwiedzenia

oazy, nie był też w nastroju do przyjmowania gości.

Zmarszczył brwi i wszedł do namiotu. W środku było ciemno, ale

znał dobrze to wnętrze i poruszał się pewnie, nie tracąc czasu na zapalanie

lamp. Śmiało podszedł do zasłony oddzielającej korytarz od sypialni.

Mariella spała pośrodku wielkiego łóżka. Była okropnie zmęczona,

więc zwinęła się w kłębek jak małe dziecko. Miała na sobie obszerną szatę

Xaviera otulającą miękko drobną postać. Zostawiła palącą się lampę, a

rozproszone światło padało na jej twarz, uwydatniając owalny kształt.

Długie, gęste rzęsy rzucały cień na policzki. Xavier poczuł znajomy

zapach i natychmiast ogarnęło go pożądanie.

Wsłuchany w mocne, powolne uderzenia swego serca zacisnął palce

na sznurze podtrzymującym zasłonę przy wejściu do sypialni. Gdyby

zachował odrobinę zdrowego rozsądku, natychmiast wziąłby Mariellę na

ręce, zaniósł do dżipa i odwiózł do miasta, ani razu nie zatrzymując się po

drodze.

Puścił ciężką zasłonę, która opadła i oddzieliła ich od reszty świata,

zamykając w ciepłym półmroku. Stanął przy łóżku i patrzył na ukochaną.

Mariella ocknęła się z wyraźnym przeczuciem, że w jej otoczeniu

zaszła jakaś zmiana. Nachmurzona, poruszyła się niespokojnie i otworzyła

oczy.

- Xavier!

Poczuła ulgę... i ogromną tęsknotę. Odruchowo próbowała wstać,

lecz zaplątała się w fałdach jego obszernej szaty.

- Co ty tutaj robisz? - zapytał ostro.

- Czekam na ciebie - odparła. - Musiałam ci powiedzieć, jak bardzo

cię pragnę, i mam nadzieję, że ty również chcesz ze mną być.

Spojrzała w szare oczy rozjaśnione dziwnym blaskiem i od razu

wiedziała, że jest zbity z tropu.

- Przejechałaś kawał drogi, żeby mi o tym powiedzieć!

Nie zwracała uwagi na opryskliwy ton, bo poznała po wyrazie jego

twarzy, że tamte słowa zrobiły na nim ogromne wrażenie. Mowa ciała

zdradziła, co naprawdę czuł. Mariella uznała, że nadszedł czas, by posunąć

się jeszcze dalej.

- Nie. Słowa mi nie wystarczą. Zamierzam ci to udowodnić -

wyjaśniła odważnie.

Wstała i podeszła do niego, pozwalając szacie ześlizgnąć się z

ramion i opaść na podłogę. W najśmielszych marzeniach nie

przypuszczała, że będzie kiedyś taka dumna ze swojej nagości, tak bardzo

świadoma mocy kobiecego uroku. Milczenie znieruchomiałego Xaviera

było najlepszym dowodem, jak zaciekle walczy ze sobą, starając się

trzymać na wodzy pożądanie.

Ani drgnął, kiedy zatrzymała się przed nim. Omal nie straciła

nadziei, ale kątem oka spostrzegła jego dłonie zaciśnięte w pięści -

oczywisty dowód wewnętrznej walki. Próbował ukryć przed nią swoje

reakcje.

Wspięła się na palce i objęła dłońmi jego twarz. Nie sądziła dotąd, że

przejęcie inicjatywy sprawi jej taką przyjemność. Popatrzyła mu w oczy,

pożądliwie spojrzała na usta, a potem musnęła je wargami. Drugi po-

całunek był śmielszy, ale Xavier nie poddał się łatwo. Długo musiała go

całować, nim szare oczy rozgorzały dzikim blaskiem jawnej żądzy. Dotąd

stał jak słup soli. Pozwolił jej na pewien czas przejąć inicjatywę, ale jego

cierpliwość szybko się wyczerpała.

Mariella od początku wiedziała, ze Xavier nie ma zadatków na

pasywnego kochanka. Na takim założeniu opierały się jej kalkulacje.

Zadrżała z radości, gdy wreszcie zamknął ją w objęciach i pocałował

zachłannie.

- Trudno uwierzyć, że do mnie przyjechałaś - usłyszała jego szept.

- Musiałam - odparła cicho. Mówiła prawdę, rzeczywiście nie miała

innego wyjścia. Tylko on wchodził w grę.

- Muszę z tobą być. Tak jak teraz. Chcę być twoja. Proszę - dodała

jeszcze ciszej. - Błagam cię, Xavier.

- To szaleństwo. Przecież wiesz, prawda? - mamrotał. - Nie jestem

przygotowany. Ty chyba nie... - Przerwał, zasypując pocałunkami jej

ramiona i szyję. Niecierpliwie przyciągnął ją do siebie.

- Nie ma powodu do obaw - powiedziała. Xavier dał za wygraną.

Kiedy wziął ją w objęcia,uwierzył całym sercem, że odtąd będą razem. Nie

mógł pozwolić, żeby odeszła. Miał nadzieję, że będzie dzielić z nim życie,

znajdzie dla siebie miejsce w jego świecie. Zapomniał o wątpliwościach i

cieszył się jej bliskością. Do łóżka był tylko krok, więc osunęli się na nie,

szepcąc czułe słowa.

Mariella z trudem uniosła powieki. Słyszała cichy szum wody

dobiegający z łazienki. Czuła się dziwnie ociężała i senna.

- Nareszcie się obudziłaś!

Zamarła w bezruchu na widok Xaviera idącego w jej stronę. Włosy

miał wilgotne, biodra niedbale owinięte ręcznikiem. Pochylił się i

pocałował ją. Pachniał mydłem i świeżością. Zadrżała, kiedy jej dotknął.

Nie potrafiła oprzeć się jego męskiemu urokowi.

Pocałował ją znowu, gładząc czule obnażone ramię. Długo nie

odrywał warg od jej ust. Rozkoszowała się niespieszną, łagodną

pieszczotą. Xavier odsunął na bok kołdrę.

Mariella była zbita z tropu. Przyjechała tu, bo chciała mieć z nim

dziecko. Była niemal pewna, że nie zawiodła się w swych rachubach i

będzie matką. Posłużyła się Xavierem i dopięła swego, więc czego jeszcze

chce? Zamiast dopraszać się o pieszczoty, powinna jak najszybciej wrócić

do miasta, a potem dyskretnie usunąć się z jego życia.

Xavierowi ręcznik zsunął się z bioder. Nie miała wątpliwości, że jej

pragnie. Była dumna, że tak na niego działa. Powtarzała sobie, że natura

jest mądra i nie zostawia niczego przypadkowi. Stąd nieodparte pragnie-

nie, żeby raz jeszcze mu się oddać. Dla większej pewności. Uczucia nie

mają tu nic do rzeczy.

- Po powrocie do rezydencji czeka nas poważna rozmowa.

- Aha - przytaknęła senna Mariella, tak cudownie zaspokojona, że nie

chciało jej się nawet unieść głowy, gdy Xavier pocałował ją czule.

Nie mógł się na nią napatrzeć, gdy leżała na jego łóżku uśmiechnięta,

nasycona, z półprzymkniętymi powiekami. Starał się nad sobą panować,

ale musiał bezradnie przyjąć do wiadomości, że znowu gotów jest się z nią

kochać. Wystarczyła iskra, żeby w nich obojgu na nowo rozgorzała żądza,

ale najpierw musieli spokojnie porozmawiać.

- Mariello - zaczął uroczyście, więc starała się uważnie słuchać. -

Jestem szejkiem koczowniczego plemienia. Odpowiadam za moich

poddanych i dlatego zawsze byłem przekonany, że nie przysługuje mi...

prawo do swobody, którą cieszą się inni mężczyźni. Nie mogłem sobie

pozwolić na związek z kobietą niezdolną pojąć, kim jestem, i

zaakceptować ciążących na mnie powinności. Nie mogę zmienić swego

życia ani...

- Xavier, nie musisz mi tego tłumaczyć - zapewniła pospiesznie

Mariella. Zrobiło jej się ciężko na sercu. Poczuła ostry, przenikliwy ból,

chociaż sama przed sobą nie chciała przyznać, że go odczuwa. Nie chciała

także słuchać tego, co Xavier miał jej do powiedzenia. - Żadnego

mężczyzny nie poprosiłabym, żeby dla mnie zmienił styl życia.

Zapewniam cię, że nie masz powodu do obaw. Nie przywiązuję większej

wagi do tego, co między nami zaszło, i nie uważam, abyś w związku z tym

miał wobec mnie jakieś zobowiązania. - Chcę mieć dziecko, niczego

więcej od ciebie nie chcę, pomyślała. Rzecz jasna, on nie mógł o tym

wiedzieć. - Szczerze mówiąc, stały związek to ostatnia rzecz, której mi po-

trzeba. - Z pozoru obojętnie wzruszyła ramionami i dodała: - Jesteśmy

dorosłymi ludźmi. Uprawialiśmy seks, bo mieliśmy na to ochotę.

Poszliśmy do łóżka, żeby zaspokoić pożądanie, lecz nie ma powodu,

abyśmy z tego powodu składali sobie solenne obietnice i wiązali się na

całe życie, zwłaszcza że nikt z nas o tym nie marzy. Wierz mi, Xavier,

podobnie jak ty nie mam ochoty na ślub. Postanowiłam, że nigdy nie

wyjdę za mąż - oznajmiła stanowczym tonem.

- Co?

Czemu tak na nią patrzył? Powinien odetchnąć z ulgą i spokojnie

przyjąć do wiadomości jej sugestię, że poszli do łóżka jedynie po to, aby

zaspokoić pożądanie i mieć z tego odrobinę przyjemności. Dlaczego

spoglądał na nią tak, jakby z trudem powstrzymywał atak wściekłości?

- Co ty mówisz? - usłyszała nagle jego natarczywe pytanie. - Mówisz

jak twoja siostra, a przecież bardzo się od niej różnisz. Nie jesteś płytkim,

głupim powierzchownym kobieciątkiem. Nie ulegasz chwilowym ka-

prysom i nie przeskakujesz z łóżka do łóżka. Żyjesz inaczej... - Pokręcił

głową. - Bardzo się różnicie... Nie wiesz, o czym mówisz. Seks bez uczuć

to...

Mariella widziała, że narasta w nim gniew. Co gorsza, ze

zdziwieniem stwierdziła, że targają nią sprzeczne uczucia. Nie potrafiła się

w nich rozeznać. Obawy mieszały się z cierpieniem. Nie mogła pozwolić,

żeby nią owładnęły.

- Nie zamierzam się z tobą kłócić. Wiem, czego chcę od życia i na

czym mi nie zależy.

Teraz była z nim szczera, prawda? Dobrze wiedziała, czego pragnie,

i miała nadzieję, że poprzedniej nocy Xavier nieświadomie ofiarował jej

ten dar.

- Mam uwierzyć, że przejechałaś taki kawał drogi, bo potrzebowałaś

faceta do łóżka?

- Dlaczego nie? - Wzruszyła ramionami. - W rezydencji raczej

trudno byłoby mi przyjść do twojej sypialni - podkreśliła, starając się

przekonująco grać rolę kobiety swobodnie traktującej łóżkowe sprawy. -

Nadarzyła się idealna sposobność, więc z niej skorzystałam.

Z niepokojem stwierdziła, że Xavier ma taką minę, jakby chciał ją

zmusić, aby cofnęła swoje słowa. Zapewne to męska duma była powodem

takiej reakcji. Faceci dość nonszalancko traktują związki z kobietami i

sypiają z wieloma choć nic do nich nie czują, ale oburzają się, kiedy

zachodzi podejrzenie, że sami zostali wykorzystani.

Na szczęście Xavier nie wiedział, że przyszła do niego jedynie po to,

żeby dał jej dziecko. Wolała nie myśleć, jaką tyradę usłyszałaby wówczas.

Zapadła kłopotliwa cisza. Mariella odetchnęła z ulgą, gdy

niespodziewanie zadzwonił telefon komórkowy. Wyszła z sypialni, żeby

Xavier mógł swobodnie rozmawiać. Mówił po arabsku, więc nie

rozumiała ani słowa, ale słysząc jego ton, domyśliła się, że to złe nowiny.

Xavier potwierdził wkrótce jej podejrzenia.

- Moi współplemieńcy mają problem. Dwaj młodzi mężczyźni

okropnie się pokłócili. Trzeba ich natychmiast rozsądzić. Muszę jechać do

obozowiska.

- Nic nie szkodzi. O mnie się nie martw. Dojadę bezpiecznie do

miasta - zapewniła Mariella.

- Nie skończyliśmy tej rozmowy - odparł ponuro. - Wrócimy do niej,

gdy będę w willi.

Mariella miała inny plan. Fresk został ukończony, więc nic jej nie

trzymało w Zuranie. Mogła spokojnie wyjechać. Najwyższy czas wrócić

do Anglii.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Ella, musisz tam być! - przekonywała Mariellę jej agentka, Kate. -

Książę poczuje się urażony, jeśli cię nie będzie. A zresztą pomyśl o tych

wszystkich zamówieniach, które na pewno przejdą ci koło nosa, jeśli się

nie pokażesz na wernisażu. Przez znajomych dyskretnie sprawdziłam, kto

jest na Uście gości. Zrozum, przyjadą wszyscy ważniacy z lobby

wyścigów konnych, a także sporo gwiazd. Doborowe towarzystwo! Jako

autorka fresku masz szansę zostać bohaterką dnia. Potem będziesz mogła

przebierać w zamówieniach.

Mariella słyszała ton zniecierpliwienia w głosie Kate. Niechętnie

przyznała jej rację. Dla nich obu to naprawdę wielka szansa. Z drugiej

strony jednak nikt nie wiedział, że ma dwa powody, aby z obawą myśleć o

powrocie do Zuranu. Chodziło o Xaviera, a także...

Odruchowo spojrzała na siebie. W trzecim miesiącu nic jeszcze nie

widać. Lekarz zapewniał Mariellę, że jest okazem zdrowia, a ciąża

przebiega prawidłowo. Jego zdaniem, maleństwo także było w dobrej

formie.

Po namyśle Mariella uznała, że nie ma szans, aby Xavier odkrył jej

tajemnicę. Co więcej, gdyby nie przyjechała do Zuranu na wernisaż swego

fresku, wzbudziłaby podejrzenia. Zaczęłyby się plotki, ciekawscy

wypytywaliby o nią, strzępy wiadomości dotarłyby do Xaviera... Po co jej

taki kłopot?

Poza tym Tania strasznie by marudziła. Liczyła na to, że się wkrótce

spotkają. Mariella z kolei chciała zobaczyć Fleur, za którą bardzo tęskniła.

Znowu pomyślała o Xavierze. Nie powinna tak się nim przejmować.

Trzeba o nim zapomnieć; zbyt często go wspominała. Za każdym razem

ogarniała ją obezwładniająca tęsknota. Broniła się przed nią, bo miała

świadomość, że tak reagują zakochani, a przecież wyrzekła się miłości.

- Musisz tam być - nalegała Kate.

- Nie rób mi tego! Przyjedź! - błagała Tania.

- No dobrze, poddaję się - odparła Mariella.

- Oczywiście zamieszkasz z nami - paplała radośnie Tania, gdy

wsiadły do luksusowej limuzyny. - Nie zabrałam Fleur, bo trochę marudzi.

Wyrzyna jej się kolejny ząbek. Już go widać, ale mamy za sobą nieprze-

spaną noc. Nie mogę się doczekać wernisażu. To największe wydarzenie

sezonu. Z tej okazji Khalid kupił mi zachwycającą kreację. A co ty

włożysz? Jeśli niczego ze sobą nie przywiozłaś, będziemy razem

buszować po sklepach.

- Nie ma takiej potrzeby. Mam odpowiedni strój. Mariella z

wdzięcznością pomyślała o Kate, która zabrała ją do markowego sklepu i

pomogła wybrać elegancką suknię. Podczas przymiarki Tania na pewno

zauważyłaby drobne zmiany i domyśliłaby się prawdy. Miała za sobą

ciążę, więc lepiej uważać. Nawet gdyby obiecała dochować sekretu,

mogłaby się wygadać.

Mariella zamierzała powiedzieć Tani, że spodziewa się dziecka, ale

wolała poczekać na odpowiedni moment. Przygotowała sobie małe

kłamstewko o sztucznym zapłodnieniu. Ojciec nieznany, dawca z banku

spermy.

Spojrzała w okno i rozpoznała okolicę.

- Jak daleko stąd do waszej nowej willi? - zapytała Mariella.

Tania zasypywała ją e-mailami, w których opisywała rezydencję

zbudowaną dla niej i Khalida. Wspominała także o przeprowadzce.

- Od posiadłości Xaviera jeszcze parę kilometrów wzdłuż wybrzeża.

Nie mogę się doczekać, kiedy tam osiądziemy, chociaż boję się, jak Fleur

zniesie przeprowadzkę. Uwielbia Herę, a rezydencja Xaviera stała się jej

domem, więc...

- Chcesz powiedzieć, że nadal u niego mieszkacie? - upewniła się

zaniepokojona Mariella.

- No tak. Pisałam o przeprowadzce, ale nie dostarczono jeszcze

naszych mebli, więc sprawa się odwleka. Ciotka Xaviera przyjechała z

wizytą. W przeciwieństwie do mnie jesteś jej ulubienicą. Wygłasza peany

na twoją cześć.

Ogarnięta paniką Mariella po prostu zaniemówiła. Nie brała pod

uwagę takiej ewentualności, a tymczasem w oddali dostrzegła już znajomą

bryłę rezydencji w stylu mauretańskim. Najchętniej poleciłaby Alemu,

żeby zawrócił i odwiózł ją na lotnisko, ale nie mogła się tak wygłupić.

Gdy limuzyna zatrzymała się przed wejściem, Tania skrzywiła się i

mruknęła:

- Cecilie kazała mi natychmiast cię do niej przyprowadzić. Chodźmy,

bo inaczej będzie marudzić. Gadać to ona potrafi. Wyobraź sobie, poleciła

kucharzowi upiec magdalenki na twój przyjazd.

Poszły razem do kobiecego skrzydła willi.

- Służba przygotowała dla ciebie tę samą sypialnię, którą zajmowałaś

poprzednio. My zajmujemy tu osobny apartament. Khalid nie zgodził się,

żebym mieszkała w pokojach kobiecych, z dala od niego. Ja zresztą też

bym tego nie ścierpiała! - oznajmiła buntowniczo Tania. - Ach, te lokalne

zwyczaje! Coś okropnego! Nie rozumiem, jak Xavier może mieszkać

wśród nomadów. Ja bym tak nie potrafiła. - Tania wzdrygnęła się. - Na

samą myśl o takim życiu robi mi się słabo. Upał, piach i w ogóle.

Wielbłądy śmierdzą. Ohyda! Na szczęście Khalid jest tego samego zdania.

Nie rozumie, dlaczego Xavier bez szemrania przestrzega kilku dziwnych

zasad ustanowionych dawno temu przez jego dziadka. Dla mnie to

również niepojęte. Gdyby Khalid został szejkiem i głową rodziny,

wszystko byłoby inaczej...

- I pewnie dlatego nim nie jest - wpadła jej w słowo Mariella.

Widząc zdumienie w oczach siostry, tłumaczyła cierpliwie: - Xavier stoi

na straży plemiennej tradycji. Gdyby odrzucił brzemię odpowiedzialności

za współplemieńców, ci szybko utraciliby swoją tożsamość i zapomnieli o

dawnym stylu życia.

- A co to za życie? Istna udręka. Wiesz, że oni zmuszają zwykłych

ludzi, żeby co roku przez kilka tygodni włóczyli się po pustyni? Oszaleć

można. Tradycja jest fajna, ale na zdjęciach. To nie dla mnie. Chyba nie

sądzisz, że normalna dziewczyna zgodzi się dzielić z Xavierem takie

niewygody.

- Na stałe byłoby to dość męczące - przyznała Mariella po chwili

zastanowienia - ale jako swoiste wsparcie dla człowieka, którego się

kocha, i pomoc w osiągnięciu jego życiowych celów... Czemu nie? Raz na

jakiś czas taki wypad na pustynię mógłby się okazać interesujący.

- Co ty? Chyba ci odbiło. - Tania popatrzyła na nią z jawnym

niedowierzaniem. - Jesteś taka sama jak Xavier. Oboje macie źle w

głowie...

Przerwała, bo weszły do salonu, gdzie czekała stęskniona madame

Flavel. Ledwie Mariella zdążyła się z nią przywitać, nadszedł Xavier.

Na jego widok doznała olśnienia. Od trzech miesięcy wmawiała

sobie, że przeżyła bajkowy romans z szejkiem, który zaciekawił ją, ale

pozostał obcy. Kiedy znów ujrzała Xaviera, powróciły wszystkie przeżyte

razem chwile. Nie był już dla niej przystojnym cudzoziemcem o bujnym

temperamencie, ale... jej mężczyzną!

Nie potrafiła określić, co do niego czuje. Nim się w tym połapała,

Tania zawołała pogodnie:

- Cześć, Xavier! Właśnie mówiłam Elli, że jesteście tacy sami. Para

nawiedzonych szaleńców. Dobraliście się w korcu maku!

- Naprawdę?

Mariella odniosła wrażenie, że szare oczy widzą ją na wylot. Była

kompletnie wytrącona z równowagi. Wpatrywała się w niego i marzyła,

żeby wziął ją w ramiona, przytulił i pocieszył. Zachowywała się jak... za-

kochana kobieta, jak chora z miłości wariatka. Nie, wykluczone! Dawno

wyrzekła się miłości. Trzeba wziąć się w garść i walczyć z fatalnym

zauroczeniem. Nie można ulegać zwodniczym emocjom.

Mariella czuła się fatalnie. Do tej pory świetnie znosiła ciążę, lecz

daleka podróż i zdenerwowanie sprawiły, że opadła z sił. Tania spostrzegła

niepokojącą bladość siostry i natychmiast zaczęła rozmawiać o tym ze

wszystkimi, nie wyłączając Xaviera. Komentowała jej brak apetytu i

ustawiczne zmęczenie, drażliwość i zniecierpliwienie okazywane, ilekroć

mówiło się o nadchodzącym wernisażu. Uznała w końcu, że to kaprysy ar-

tystki zatroskanej o przyszłość dzieła i albo dogadzała Marielli, albo kpiła

z niej dobrodusznie.

Gdy nadszedł dzień inauguracji nowego wybiegu dla koni księcia,

Mariella tak długo szykowała się do wyjścia, że zniecierpliwiona Tania

zaczęła ją popędzać. Wkrótce opamiętała się i z niepokojem komentowała

bladość siostry.

- Naprawdę źle wyglądasz. - Gdy dotarli na miejsce i szli przez

trawnik, Mariella usłyszała tuż przy uchu głos Xaviera. Po raz pierwszy,

odkąd przyjechała, zbliżył się do niej i zagadnął przyjaźnie: - Coś ci

dolega? A może to wyrzuty sumienia? - ironizował. - Wyjechałaś nagle. W

ogóle się ze mną nie pożegnałaś. Dlaczego? Spędziliśmy razem wiele

miłych chwil. A może nadal mnie chcesz?

- Przestań! Czemu się nade mną pastwisz? - syknęła oburzona

Mariella.

- Rozmawiałem dziś z twoją agentką. Uznała, że będziesz

zachwycona, kiedy usłyszysz, co wymyśliłem. Chcę podpisać z tobą

kontrakt. Oniemiała, kiedy wymieniłem sumę, którą gotów jestem

zapłacić, żebyś pracowała tylko dla mnie. Chcę cię mieć... na wyłączność.

- Proszę, Xavier...

- O co? - szepnął łagodnie. Oboje pamiętali, kiedy słyszał od niej te

same słowa.

- No chodźcie! Czemu się tak wleczecie? - utyskiwała Tania.

- Już idziemy! - odkrzyknął pogodnie Xavier, biorąc Mariellę pod

rękę i szukając przejścia w tłumie gości. - Miałem z twoją siostrą kilka

spraw do omówienia.

Zarówno przyjęcie ogrodowe przed krytym wybiegiem dla koni, jak i

pierwszy pokaz fresku wzbudziły ogromne zainteresowanie. To był

prawdziwy sukces. Mariella zbierała pochwały i gratulacje. Z

wymuszonym uśmiechem odpowiadała na komplementy i mimo fatalnego

samopoczucia nadrabiała miną. Rozglądała się niespokojnie z obawy, że

Xavier znów do niej podejdzie.

- Idziemy z Khalidem coś zjeść. Przyłączysz się do nas? - zapytała

Tania, a Mariella pokręciła głową. Od rana miała okropne mdłości. Na

samą myśl o jedzeniu robiło jej się słabo.

- Uwaga, książę! - Tania jako pierwsza zauważyła księcia

nadchodzącego w otoczeniu świty.

- Mariello, serdecznie gratuluję. Wszyscy są zachwyceni pani

malowidłem.

Podziękowała za miłe słowa i nagle zorientowała się, że obok księcia

stoi Xavier. Na jego widok omal nie zemdlała. Było jej niedobrze, ale

zacisnęła zęby i postanowiła znieść ze stoickim spokojem kolejną próbę.

- Xavier opowiadał mi właśnie, że chce powierzyć ci sporządzenie

graficznej dokumentacji codziennego życia swego ludu - ciągnął książę. -

Znakomity pomysł! -Uśmiechnął się do niej i wolno ruszył ku innym

gościom.

A więc to miał na myśli Xavier, gdy mówił o zyskownym

kontrakcie. Mariella pożegnała księcia. Szybko podniosła wzrok, chcąc

spojrzeć na swego prześladowcę, ale zakręciło jej się w głowie.

- Dobrze się czujesz? Co ci jest? - wypytywała zdenerwowana Tania.

- Wyglądasz tak, jakbyś miała zemdleć. Masz mdłości, jesteś osłabiona...

Ej! Można by pomyśleć, że jesteś w ciąży. - Zachichotała ubawiona swoim

żartem.

Mariella poczuła, że Xavier uważnie się jej przygląda. Usłyszał

kpiącą uwagę Tani, przeanalizował fakty i domyślił się prawdy.

Najchętniej uciekłaby jak najdalej stąd, lecz nie miała siły, żeby torować

sobie drogę w gęstym tłumie.

Xavier, jakby czytał w jej myślach, natychmiast podszedł bliżej. Stali

teraz ramię przy ramieniu.

- Taniu, twoja siostra nie czuje się dobrze - usłyszała jego głos. -

Zabieram ją do domu.

- Nie...

Daremnie protestowała. Ruszył z nią ku bramie, a Khalid pociągnął

Tanię do bufetu.

Ali przywiózł ich do rezydencji. Gdy wysiedli, Xavier delikatnie,

lecz stanowczo objął ją w talii i poprowadził do swego apartamentu.

- O nie! - zawołała drżącym głosem. - Przecież to kompromitacja!

Pamiętaj, że jestem samotną kobietą, a ty...

- Racja, ale oczekujesz mojego dziecka - odciął się ze złością.

Mariella była tak znużona po długim i trudnym dniu, że padała ze

zmęczenia. Nie miała sił na kłótnię z Xavierem. W ogóle nie chciała mieć

z nim do czynienia, ani teraz, ani później.

- Xavier, źle się czuję. Powinnam odpocząć.

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Powinnaś się oszczędzać! A

może umyślnie się głodzisz, żeby spowodować poronienie? - oskarżał, nie

zważając na jej prośby.

- Nie! - zaprzeczyła przerażona. - Nie! Jak śmiesz stawiać mi takie

zarzuty? - Turkusowe oczy były pełne łez. - Chciałam mieć to dziecko! -

krzyknęła rozdrażniona. -Ja...

- Powtórz łaskawie to, co przed chwilą powiedziałaś - poprosił z

wyszukaną uprzejmością, która budziła grozę.

Zdenerwowana Mariella oblizała wargi.

- Co takiego?

- Nie próbuj mnie zbić z tropu - ostrzegł. - Doskonale wiesz, w czym

rzecz. Przed chwilą powiedziałaś: „Chciałam mieć to dziecko". Z tego

wniosek... Mam rozumieć, że kiedy do mnie przyjechałaś, nie chodziło ci

wyłącznie o... ? Dlaczego milczysz? Nie masz mi nic do powiedzenia? To

nie była wpadka? - dopytywał się natarczywie.

- Spokojnie, nie masz powodu do obaw - odparła drżącym głosem. -

O nic cię nie poproszę. Nie będzie żadnych pretensji. Wezmę na siebie

całą odpowiedzialność... Dam sobie radę - dodała śmielej. - Nie pozwolę,

żeby moje dziecko cierpiało przez ojca tak jak ja...

- Twoje dziecko? - przerwał ostro Xavier. - A co ze mną? Ono jest

moje!

- Nieprawda! - krzyknęła Mariella. - Nie ma z tobą nic wspólnego!

Jest i będzie tylko moje.

- Nic wspólnego? Własnym uszom nie wierzę! -Xavier odetchnął

głęboko, żeby się uspokoić. - To dziecko... Moje dziecko łączy ze mną

silna więź. Beze mnie w ogóle by nie istniało. Zorganizuję wszystko tak,

żebyśmy mogli jak najszybciej wziąć cichy ślub, a potem.

- Nie będzie żadnego ślubu - sprzeciwiła się, zdecydowana stawić

mu czoło. - Nie wyjdę za ciebie, Xavier. Małżeństwo nie wchodzi w grę.

Nie chcę być nieszczęśliwa jak moja matka, która zaufała ojcu, bo wie-

rzyła, że jest kochana. Rzucił ją, zostawił nas obie. Odszedł, ponieważ

byłam dla niego ciężarem...

Krzyczała, wyrzucając z siebie narastający latami żal. Rozpaczliwie

upierała się przy swoim zdaniu, ale w głębi ducha pragnęła, żeby Xavier

wyznał, że jest zachwycony i uszczęśliwiony, bo urodzi im się dziecko.

Chciała usłyszeć od niego miłosne wyznanie. Byłaby w siódmym niebie,

gdyby powiedział, że kocha ją nad życie, więc na zawsze zostaną razem.

Własne uczucia nagle przestały być dla niej tajemnicą i przeraziło ją to

odkrycie. W tej chwili marzyła, by Xavier po prostu objął ją, tulił w

ramionach, przywrócił poczucie bezpieczeństwa. Z drugiej strony jednak

wiedziała, że musi być twarda, bo nie należy ulegać złudzeniom.

- Mariello, jestem zupełnie inny niż twój ojciec i naprawdę zależy mi

na dziecku. - Zacisnął usta, a potem dodał: - W Zuranie prawo broni

ojców, więc mogę postarać się o nakaz sądowy, który uniemożliwi ci

opuszczenie kraju z moim dzieckiem, zarówno teraz, jak i po rozwiązaniu.

- Dlaczego tak się upierasz? - wypytywała oburzona i wściekła. -

Twoje ciotka powiedziała mi, że nie chcesz się żenić ani mieć dzieci. Taką

złożyłeś obietnicę.

- Nieprawda - odparł stanowczo. - Zrezygnowałem z małżeństwa, bo

nie wierzyłem, że spotkam kobietę namiętną, kochającą i wierną, która

doceni mnie samego, nie zważając na majątek i pozycję w świecie, a także

zechce dzielić ze mną brzemię odpowiedzialności za mój lud. Zwątpiłem,

że taka istnieje!

- Nie spotkałeś ideału, ale ja oczekuję twojego dziecka, więc gotów

jesteś przystać na małżeństwo z rozsądku? Wykluczone, Xavier. Nie

wyjdę za ciebie tylko dlatego, że jestem w ciąży. - Głos jej drżał.

Zrozpaczona, ukryła twarz w dłoniach, żeby nie widzieć pogardy w jego

oczach.

- Mariello...

Znieruchomiała, czując na policzku jego ciepły oddech. Gdy

wybuchnęła płaczem, objął ją mocno.

- Przestań! - rzucił błagalnie. - Po prostu nie mogę znieść myśli, że ty

i nasze dziecko, dwie istoty, które kocham najbardziej na świecie, będą

żyć z dala ode mnie, ale byłbym zdruzgotany, gdybym zatrzymał cię tutaj

wbrew twojej woli. Kiedy przyjechałaś na pustynię, odniosłem wrażenie,

że czytasz w moich myślach,dzielisz wszystkie uczucia. Wydawało mi się,

że wiesz, jak ważna jest dla mnie nasza wspólna przyszłość. Czekałem na

odpowiednią chwilę, żeby otworzyć przed tobą serce, bo wiedziałem, jak

bardzo cierpiałaś przez ojca. Chciałem najpierw zasłużyć na twoje

zaufanie. Przekonałem się, że jesteś mądra i odpowiedzialna. Z całym

spokojem mógłbym ci powierzyć przyszłość moich współplemieńców.

Sądziłem, że czeka nas życie we dwoje... Niestety, jasno i wyraźnie dałaś

do zrozumienia, że nic z tego nie będzie, bo mnie nie kochasz. Chciałaś

tylko, żebym dał ci dziecko. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo pragnę

zatrzymać was oboje przy sobie, tutaj w Zuranie, ale nie kosztem twego

cierpienia. Skoro wolisz mieszkać w Anglii, wszystko załatwię po twojej

myśli. Pozwól mi tylko od czasu do czasu widywać moje dziecko. Nie

chciałbym całkiem zniknąć z jego życia. Pragnę mieć w nim jakiś udział,

choćby minimalny. Chyba zgodzisz się, żebym je widywał choć raz w

roku. Jeśli sobie życzysz, mogę przyjeżdżać do Anglii. I nie martw się o

pieniądze. To moje prawo, nie obowiązek, żeby łożyć na dziecko. Poza

tym...

Mariella starała się ogarnąć wszystko, co przed chwilą usłyszała.

Była potrzebna Xavierowi. Kochał ją... do tego stopnia, że zgodził się

postawić jej dobro ponad własnym.

- Nie wiedziałam, że mnie kochasz - szepnęła.

- Teraz wiesz - odparł cicho.

Popatrzyła w szare, smutne oczy i nagle uświadomiła sobie, że

Xavier w ogóle nie przypomina jej ojca. Był inny: mądry, odpowiedzialny,

godny zaufania. Oszołomiona nagłym szczęściem poczuła się wolna, jakby

kamień spadł jej z serca. Dzięki Xavierowi odrzuciła brzemię, które

dźwigała przez tyle lat. Uwolnił ją od tego ciężaru, ofiarowując miłość,

która jak cudowny balsam zabliźniła stare rany.

Westchnęła i z całej siły przytuliła się do niego.

- Łgałam jak z nut - wyznała szczerze. - Nie chodziło wcale o łóżko.

Udawałam przed sobą, że szukam mocnych wrażeń, bo nie chciałam

przyjąć do wiadomości tego, co do ciebie czuję. W głębi ducha od

początku wiedziałam... Potem również... Rozstanie niczego tu nie

zmieniło. Nadal cię pragnęłam.

- Znowu czas przeszły?

- Mogę ci przytoczyć pełną odmianę słowa „pragnąć" we wszystkich

czasach! To nie jest tylko pożądanie. Ja cię kocham - powiedziała drżącym

głosem.

- Kochasz? A zaufanie? Czy wierzysz mi, kiedy mówię, że nigdy cię

nie opuszczę? Nie wątpisz, gdy zapewniam, że będę zawsze kochać ciebie

i nasze dziecko... nasze dzieci?

Mariella na chwilę zacisnęła powieki, a potem uniosła je i

powiedziała stanowczo:

- Tak.

Z jej oczu wyczytał, że mówi szczerze.

- Xavier! - skarciła go, kiedy zaczął ją całować. - Ktoś może wejść.

Niedługo wrócą.

- Naprawdę chcesz, żebym przestał? - zapytał i delikatnie musnął

wargami jej usta.

- Chyba... nie - odparła, poddając się jego pieszczotom.

- Każdej nocy śniłem, że trzymam cię w ramionach. Na jawie też o

tobie marzyłem. Gdybym wiedział, że mam u ciebie jakieś szanse, choćby

najmniejsze, nie pozwoliłbym ci wyjechać. Ostrzegam, że teraz, gdy wy-

znałaś, co do mnie czujesz, już stąd nie umkniesz.

Document Outline