Incipit Liber Secundus

Wiedźma z Lasu

Przybądź, śmierci, wieczny śnie,
Z ojca win uwolnij mnie!

Na mój grób rzuć głaz, nie kwiatki,
Bym nie słyszał przekleństw matki!

ROZDZIAŁ I

Była sobie okrągła wieża z blaszanym kurkiem na dachu. Kurek miał postać wrony ze

strzałą w dziobie do wskazywania kierunku wiatru. Na szczycie wieży mieścił się okrągły
pokój, zadziwiająco niewygodny. Panowały w nim wieczne przeciągi. Od wschodu sąsiadował
z komnatką, która miała dziurę w podłodze. Dziura zapewniała połączenie z wejściami do
wieży, których było dwa: podczas oblężenia ludzie mogli zrzucać tędy kamienie na głowy
wroga. Niestety, przez tę samą dziurę wpadał do środka wiatr, który następnie wydostawał się
na zewnątrz przez nie osłonięte otwory strzelnicze albo przez komin – chyba że akurat wiał do
góry nogami; wówczas spadał kominem w dół. Był to rodzaj tunelu powietrznego. Na domiar
złego pokój był stale pełen dymu – nie z własnego paleniska, lecz z tego, które płonęło
w komnacie pod spodem. Skomplikowany system przeciągów wsysał dym z powrotem do
komina. Kamienne ściany pociły się przy wilgotnej pogodzie. Meble też były niewygodne.
Ściśle mówiąc, na urządzenie pokoju składały się kupy kamieni, trzymane pod ręką na
wypadek, gdyby trzeba było bombardować napastników przez dziury w podłodze. Poza tym
było tam kilka przerdzewiałych genueńskich kusz z bełtami i stos torfu na i tak nie używane
palenisko. Czwórka dzieci nie miała łóżka. Gdyby to był pokój kwadratowy, chłopcy mogliby
sypiać w obalonej szafie; ponieważ jednak było inaczej, sypiali na podłodze, okryci jak
popadło słomą i kocami.

Dzieci sporządziły sobie amatorski namiot z kocy i właśnie leżały pod nim, zbite

w ciasną gromadkę, opowiadając pewną historię. Słyszały matkę krzątającą się przy palenisku
w komnacie pod spodem, więc mówiły szeptem, w obawie, by ich nie usłyszała. Szeptały nie ze
strachu przed laniem. Uwielbiały matkę ślepo i bezkrytycznie, ponieważ miała silniejszy od
nich charakter. Rozmowy w łóżku bynajmniej nie były zabronione. Problem tkwił raczej
w tym, że matka czy to przez obojętność, czy przez lenistwo, czy przez okrutną zaborczość –
zaszczepiła swoim czterem synom niedoskonałe poczucie dobra i zła. Skutkiem tego chłopcy
nigdy nie mieli pewności, czy są grzeczni, czy niegrzeczni.

Szeptali po celtycku, a ściślej mówiąc, w języku będącym mieszanką mowy celtyckiej

i Dawnej Mowy Rycerskiej, której ich nauczono, gdyż miała im się przydać, kiedy dorosną.
Angielski znali bardzo słabo. Po latach, gdy już zostali sławnymi rycerzami na dworze
wielkiego króla, opanowali angielski do perfekcji – wszyscy z wyjątkiem Gawaine’a, który jako
głowa klanu uparcie trzymał się dialektu szkockiego, demonstrując w ten sposób, że nie
wstydzi się swojego urodzenia.

Historię opowiadał Gawaine, jako najstarszy. Leżeli pokotem, jak cherlawe,

niewydarzone, ukryte przed światem żabki, ale po ich budowie można było poznać, że te
cztery ciałka zmężniałyby w mig, gdyby im tylko zapewnić należyte wyżywienie. Wszyscy
czterej byli jasnowłosi. Gawaine miał czuprynę jaskra worudą, a Gareth bielszą niż pszenica.
Najmłodszy z czwórki, Gareth, liczył sobie lat dziesięć, a najstarszy czternaście. Gaheris
odznaczał się nieco ociężałą rozwagą. Agravaine, drugi co do starszeństwa po Gawainie, był
domowym tyranem – kapryśnym, skłonnym do płaczu i panicznie lękającym się bólu
fizycznego. To dlatego, że miał bujną wyobraźnię i myślał więcej niż bracia.

– Dawno temu, moje zuchy – prawił Gawaine – zanim myśmy się urodzili i zanim

w ogóle o nas pomyślano, była w naszym rodzie piękna babcia imieniem Igraine.

– Księżna Kornwalii – wpadł mu w słowo Agravaine.
– Nasza babcia, czyli Księżna Kornwalii – przyznał mu rację Gawaine. – I w niej to

właśnie zakochał się okrutny Król Anglii.

– Ten Król zwał się Uther Pendragon – uzupełnił Agravaine.
– Kto w końcu opowiada? – zezłościł się Gareth. – Zamknij się.
– Król Uther Pendragon posłał po Księcia i Księżną Kornwalii...
– Po dziadka i babcię – uściślił Gaheris.
– ...i obwieścił im, że muszą z nim zamieszkać w londyńskiej twierdzy Tower, czyli

w jego domu. Kiedy tam przebywali, Król zaproponował babci, żeby została jego żoną

i przestała w ogóle zadawać się z dziadkiem. Lecz szlachetna i piękna Księżna Kornwalii...

– Babcia – wtrącił Gaheris.
– A niech was liszka! – wrzasnął Gareth. – Przestańcie mu wreszcie przerywać!
Potem nastąpiła stłumiona namiotem z kocy wymiana poglądów, punktowana piskami,

odgłosami ciał walących o ziemię oraz głośnymi skargami.

– Szlachetna i piękna Księżna Kornwalii – podjął opowieść Gawaine – odtrąciła zaloty

Króla Uthera Pendragona i opowiedziała o wszystkim dziadkowi. Powiedziała mu tak:
„Obawiam się, że sprowadzono nas tutaj, aby mnie pohańbić. Dlatego radzę, mężu, abyśmy
bezzwłocznie opuścili to miejsce i jadąc konno całą noc dotarli o świcie do własnego zamku”.
I w środku nocy opuścili oboje gościnę Króla...

– Pod osłoną nocy – poprawił brata Gareth.
– ...upewniwszy się, że wszyscy mieszkańcy królewskiego domostwa poszli spać.

W nikłym blasku latarni osiodłali swe rącze, ognistookie, szybkonogie, symetryczne,
szerokouste, wąskogłowe, dumne rumaki i co koń wyskoczy pogalopowali do Kornwalii.

– To była straszna jazda – wzdrygnął się Gaheris.
– Aż konie pod nimi padły – dodał z satysfakcją Agravaine.
– Wcale że nie – sprzeciwił się Gareth. – Dziadek i babcia na pewno nie zajeździliby

koni na śmierć.

– No to jak w końcu: padły te konie czy nie padły? – zniecierpliwił się Gaheris.
– Nie padły – odparł Gawaine po chwili namysłu. – Ale mało brakowało.
I opowiadał dalej.
– Kiedy rankiem Król Uther Pendragon dowiedział się co zaszło, zakipiał ze złości.
– Zawrzał z gniewu – poprawił go usłużnie Gareth.
– Zakipiał ze złości – powtórzył twardo Gawaine. – Król Uther Pendragon zakipiał ze

złości. Krzyczał tak: „Na mój królewski majestat! Głowę tego Księcia Kornwalii podadzą mi
w potrawce! Tutaj! Na ten stół!”. Potem wysłał do dziadka list, w którym kazał mu się
nafaszerować i ugarnirować, bo za czterdzieści dni najdalej on, Król Uther Pendragon,
wyłuska go z najpotężniejszego zamku. Nie ma szans!

– Książę Komwalii posiadał dwa zamki – uzupełnił Agravaine tonem znawcy. – Zamek

Tintagil i Zamek Terrabil.

– Więc Książę Kornwalii umieścił babcię w Zamku Tintagil, sam zamknął się w Zamku

Terrabil, a Król Uther Pendragon wziął oba zamki w oblężenie.

– I wtedy – wykrzyknął Gareth, nie mogąc się opanować – Król rozbił wiele namiotów

i rozegrała się wielka wojna, i po obu stronach padło od miecza mrowie ludzi.

– Tysiąc? – rzucił na próbę Gaheris.
– Co najmniej dwa tysiące – stwierdził ze znawstwem Agravaine. – Nam, Celtom, nie

opłaca się kłaść trupem mniej niż dwa tysiące żołnierza. Tak naprawdę to było ich pewnie
z milion.

– Dziadek i babcia zwyciężali w obu oblężeniach, ale gdy już się zanosiło na ostateczną

klęskę Króla Uthera, przypętał się do niego zły czarownik imieniem Merlin...

– Od czarnej magii – sprecyzował Gareth.
– No i wyobraźcie sobie, że ten czarownik od czarnej magii zdołał, za sprawą swych

piekielnych sztuczek, przenieść zdradzieckiego Uthera Pendragona do zamku babci. Dziadzio
natychmiast opuścił Zamek Terrabil, lecz nie dojechał z odsieczą, bo padł od miecza na polu
chwały.

– Od zdradzieckiego miecza.

– A nieszczęsna Księżna Kornwalii...
– Szlachetna i piękna Igraine...
– Babcia...

– ...została pojmana przez niecnego Smoczego Króla, straszliwego Anglika o czarnym

sercu, i chociaż miała już wtedy trzy urodziwe córy...

– Cudne Siostrzyce Kornwalijskie.

– Ciocię Elaine.
– Ciocię Morganę.

– I naszą mamusię.
– Chociaż już miała te trzy piękne córy, Król Anglii zmusił ją, aby go poślubiła – jego,

mordercę jej prawowitego małżonka!

Przez chwilę wszyscy czterej w milczeniu kontemplowali bezmiar angielskiej

niegodziwości. Historia, którą sobie właśnie opowiedzieli, była ulubioną opowieścią ich matki.
Matka opowiadała ją chłopcom przy każdej z owych niezmiernie rzadkich okazji, gdy
zdobywała się na wysiłek opowiedzenia im czegokolwiek. Chłopcy znali historię na pamięć. Na
zakończenie Agravaine zacytował szeptem celtyckie porzekadło, którego wyuczyła ich matka:

– Czterem rzeczom Lothianin nigdy nie zaufa: krowiemu rogowi, końskiemu kopytu,

psim kłom i śmiechowi Anglika.

Skulili się jeszcze ciaśniej na posłaniu ze słomy, wsłuchani w tajemnicze odgłosy

z komnaty pod spodem.

Komnatę położoną poniżej naszych bajarzy oświetlała pojedyncza świeca i szafranowy

blask torfowego paleniska. Jak na komnatę królewską, było to pomieszczenie dość ubogie, ale
przynajmniej wyposażone w łóżko, a raczej łoże, z czterema kolumnami, które za dnia służyło
jako tron. Nad paleniskiem bulgotała zawartość żeliwnego kociołka na trójnogu. Świeca stała
przed wypolerowaną mosiężną płytą, która pełniła rolę lustra. W pomieszczeniu znajdowały
się dwie żywe istoty: Królowa i kot. Oboje mieli czarne włosy i niebieskie oczy.

Czarny kot leżał na boku i w blasku ognia wyglądał jak nieżywy. Wrażenie to brało się

stąd, że kot miał spętane łapy, jak świeżo upolowany rogacz, którego myśliwi mają zanieść na
drągu do domu. Nie szarpał się już, tylko leżał spokojnie, wpatrzony w ogień skośnymi
ślepiami, dziwnie zrezygnowany. Może był tylko wyczerpany walką – gdyż zwierzę dobrze wie,
kiedy zbliża się jego koniec. Większości zwierząt dana jest godność umierania niedostępna
istotom ludzkim. Ten kot, w którego skośnych oczach tańczyły miniaturowe odbicia płomieni
paleniska, dokonywał teraz, być może, przeglądu swoich ośmiu minionych żywotów, z całym
zwierzęcym stoicyzmem, który jest ponad nadzieję i lęk.

Królowa uniosła kota. Zamierzała przećwiczyć pospolitą czarodziejską sztuczkę – ot, tak

sobie, dla rozrywki, albo przynajmniej dla zabicia czasu, który wszyscy mężczyźni spędzali na
wojnie. Chodziło o sposób na niewidzialność. Królowa nie zajmowała się czarami na
poważnie, jak jej siostra Morgana le Fay – nazbyt pstro miała w głowie, żeby poświęcić się
jakiejkolwiek sztuce, choćby i Czarnej Magii. Ćwiczyła czary jedynie dlatego, że skłonność do
pomniejszych tricków magicznych miała we krwi – jak wszystkie kobiety z jej rodu.

Wrzucony do wrzątku, kot zrazu okropnie się rzucał i przeraźliwie miauczał. Prężył się

do skoku. Próbował pływać ze skrępowanymi łapami. Jego mokra sierść pod wpływem ukropu
skręcała się w loczki i lśniła jak bok przebitego włócznią wieloryba. Paskudnie rozdziawiony
pysk odsłaniał różowe wnętrze gardzieli i kocie ząbki, ostre i białe jak ciernie. Po pierwszym
potwornym miauknięciu, kot nie mógł już więcej wydobyć głosu, tylko prężył łapy. Po chwili
skonał.

Morgause, Królowa Lothian i Orknejów, siedziała obok gotującego się kota i czekała. Od

czasu do czasu mieszała wywar z kota drewnianą kopyścią. Komnatę zaczął wypełniał smród
gotowanej sierści. Przypadkowy obserwator dostrzegłby niewątpliwie w pochlebczym blasku
torfowego paleniska nadzwyczajną urodę, jaką tego wieczoru odznaczała się Królowa – dość
wspomnieć duże oczy o przepastnym spojrzeniu, połyskliwą czerń włosów, pełne kształty
i owo subtelne skupienie, z jakim nasłuchiwała, czy z góry nie dobiegają aby jakieś szepty.

– Zemsta! – obwieścił uroczyście Gawaine.
– Babcia i dziadek nie zrobili Królowi Pendragonowi nic złego.
– Prosili go tylko, żeby ich zostawił w spokoju.
Garetha bolała przede wszystkim niesprawiedliwoś ć gwałtu dokonanego na

kornwalijskiej babce. Nie było na wyspach człowieka, dla którego niewolenie słabych,
niewinnych istot przez nieokiełznaną tyranię Germanów – nie byłoby osobistą zniewagą.
Gareth miał czułe serce. Myśl o triumfie siły nad słabością budziła w nim nienawiść. Czuł
wtedy, że serce mu nabrzmiewa i że się dusi. Gawaine, dla odmiany, złościł się, bo rzecz
dotyczyła jego rodziny. Gawaine nie uważał triumfu siły za zło samo w sobie, lecz za wielkie

zło uważał każde działanie na szkodę jego klanu. Nie był ani specjalnie mądry, ani specjalnie
wrażliwy, ale za to był lojalny. Czasem demonstrował lojalność z niepotrzebnym uporem, a z
biegiem lat wręcz irytująco i głupio. Dla Gawaine’a już od dzieciństwa liczyło się tylko jedno:
„Górą Orkneje. Niechby i po trupach!”. Trzeciego z braci, Agravaine’a, opowieść o babce
poruszała, ponieważ miała związek z jego matką, wobec której Agravaine żywił emocje
gwałtowne, acz zachowywane w sekrecie. Co się tyczy Gaherisa, to czuł on i postępował tak
samo jak bracia.

Kot w końcu całkiem się rozgotował. Mięso odeszło od kości w postaci cienkich

włókienek i po długim warzeniu, na wierzchu zebrała się gruba warstwa szumowin złożonych
z sierści, tłuszczu i flaczków. Pod spodem, w wirach bulgocącej wody, kręciły się białe kostki;
cięższe kości spoczęły nieruchomo na dnie, a lżejsze dryfowały wdzięcznie jak liście na
jesiennym wietrze. Krzywiąc się nieco od przenikliwej woni niesolonej zupy, królowa
odcedziła płyn do drugiego garnka. Na flanelowym cedzaku pozostał osad kota: mokra masa
skłębionej sierści i mięsnych włókien oraz kolekcja delikatnych kości. Królowa podmuchała na
osad i zamieszała go końcem łyżki, żeby prędzej wystygł. Po chwili mogła zagłębić w nim
palce.

Królowa wiedziała, że każdy nieskazitelnie czarny kot ma w sobie kość, która – jeśli ją

włożyć do ust po uprzednim ugotowaniu kota żywcem – gwarantuje niewidzialność. Ale
nawet w tamtych odległych czasach nikt nie wiedział dokładnie, która to ma być kość. Dlatego
czarów należało dokonywać przed lustrem, aby praktyka mogła dać odpowiedź na pytanie.

Morgause nie była szczególną entuzjastką niewidzialności; w gruncie rzeczy gardziła

niewidzialnością, ponieważ była piękna. Ale mężczyzn na razie nie było w pobliżu,
a uprawianie czarów stanowiło przynajmniej jakieś zajęcie dla zabicia czasu. Nie mówiąc
o tym, że dawało okazję do posiedzenia przed lustrem.

Królowa zeskrobała wspomnienie po kocie na dwie kupki; jedną tworzył schludny stosik

ciepłych kości, a drugą dymiąca powoli mieszanina nieokreślonego kształtu i gatunku.
Królowa wybrała jedną kostkę i, odstawiając mały paluszek, uniosła ją do swych różanych
usteczek. Delikatnie chwyciwszy kość zębami, ustawiła się przed wypolerowanym mosiądzem
zwierciadła, z senną rozkoszą lustrując własną postać. Cisnęła kość w palenisko i wzięła
następną.

Nikt jej nie widział. I dobrze, bo wyglądało to dosyć dziwnie, gdy się co chwila

odwracała, to do lustra, to do kupki kości, za każdym razem biorąc w zęby nowy fragment
kociego szkieletu, sprawdzając w lustrze, czy ją jeszcze widać i ciskając kość w płomienie.
Poruszała się z taką gracją, jakby wykonywała jakiś taniec albo jakby przez cały czas ktoś na
nią patrzył – albo też jakby wystarczało jej to w zupełności, że sama siebie widzi.

Wreszcie, i to zanim sprawdziła wszystkie kości, znudziła się zabawą. Zirytowana, resztę

kości cisnęła na ziemię, a miazgę wyrzuciła za okno, nie bacząc na to, gdzie spadnie. Potem
wygasiła ogień, wyciągnęła się dramatycznie na wielkim łożu i dłuższy czas przeleżała
bezsennie w ciemności, wiercąc się z niezadowolenia.

– I właśnie dlatego, moje zuchy – kończył opowieść Gawaine – my, potomkowie rodu

Kornwalii i Orknejów, musimy zawsze stawać przeciwko Królom Anglii, a szczególnie
przeciwko klanowi Mac Pendragon.

– I dlatego nasz tato ruszył na wojnę z Królem Arturem cośtam-cośtam, bo ten Artur, to

jest Pendragon. Mama tak mówiła.

– Naszym zadaniem jest dbać o to, by nienawiść i zemsta była wiecznie żywa – rzekł

Agravaine. – Bo nasza mama jest z rodu Kornwalii. Pani Igraine była naszą babcią.

– Musimy pomścić nasz ród.
– Bo nasza mama jest najpiękniejszą damą w całym górzystym, rozległym, mądrym

i rozkosznym świecie.

– I dlatego, że myją kochamy.
Istotnie, kochali ją bardzo. Może tak zawsze bywa, że człowiek bezkrytycznie oddaje

najlepszą część swojego serca komuś, kto nie odpłaci mu za to nawet ciepłą myślą.

ROZDZIAŁ II

Na blankach zamku Camelot, w krótkim okresie pokoju między dwiema wojnami, stał

sobie młody Król Anglii ze swoim nauczycielem i obaj podziwiali liliowe pastwiska
wieczornego nieba. Łagodna poświata zalała obszar, na który spoglądali z góry, rzeka wiła się
leniwie pomiędzy czcigodnym opactwem a szacownym zamkiem, a w wodzie rozpłomienionej
zachodzącym słońcem odbijały się wieże, wieżyczki i iglice, zawieszone bez ruchu
w spokojnym powietrzu.

Świat przedstawiał się naszym dwóm obserwatorom jako zabawka, gdyż stali na

wysokim wzniesieniu, górującym ponad okolicą. W dole widzieli porosły trawą teren
podzamcza – niesamowity, gdy się tak nań patrzyło z góry – i małego, skróconego
perspektywą człowieczka z parą wiader na koromysłach, drepczącego w stronę menażerii.
Dalej, przy wartowni, która sprawiała nieco mniej niesamowite wrażenie, gdyż nie leżała
dokładnie pod nimi, zobaczyli nocnego strażnika, który właśnie przejmował wartę od
sierżanta. Wartownicy trzaskali obcasami, salutowali, prezentowali broń i wymieniali hasła,
czyniąc radosny rwetes podobny dzwonom weselnym – ale dla naszych widzów spełniali
ceremoniał w ciszy, znajdowali się bowiem bardzo daleko w dole. Wyglądali jak para
ołowianych żołnierzyków, zbrojnych na modłę irlandzką, a ich dziarskie kroki nie mogły odbić
się echem o lśniącą, wyskubaną przez owce murawę. Dalej, za murem, słychać było głosy
targujących się kumoszek, krzyki chuliganów, wrzaski kaprali, pomieszane z beczeniem
nielicznych kóz i dzwonkami dwóch czy trzech trędowatych w białych kapturach, którzy w ten
sposób oznajmiali swoje nadejście; i z szelestem habitów sióstr zakonnych, które składały
wizyty miłosierdzia ubogim, wędrując do nich równiutko, parami; i z odgłosami bójki
dżentelmenów, których, zdaje się, interesowały konie. Na drugim brzegu rzeki płynącej tuż
pod zamkowym murem, człowiek orał pole pługiem przytroczonym do końskiego ogona.
Drewniany pług poskrzypywał. Nieopodal drugi człowiek w ciszy łowił łososia na robaka –
w owych dniach rzeki nie były zatrute – a jeszcze dalej osioł dawał koncert przed nadciągającą
nocą. Wszelkie odgłosy dochodziły do pary widzów na wieży pomniejszone, jakby odbierane
przez niewłaściwy koniec megafonu.

Artur był młody, stał na progu życia. Miał jasne włosy, a na jego twarzy malowała się

cielęca głupota, a przynajmniej kompletny brak cwaniactwa. Była to szczera twarz, o dobrych
oczach, budząca zaufanie, jak twarz dobrego ucznia, który cieszy się z tego, że żyje, i nie
wierzy w grzech pierworodny. Artura nikt nigdy nie potraktował niesprawiedliwie, więc
dobroć i wyrozumiałość wobec innych były dla niego stanem naturalnym.

Król miał na sobie aksamitny płaszcz, który dawniej należał do jego ojca, Uthera

Zdobywcy. Płaszcz oblamowany był brodami czternastu królów pokonanych w dawnych
czasach. Szkoda, że jedni królowie mieli brody ryże, inni czarne, jeszcze inni szpakowate, a w
dodatku każdy innej długości. Oblamowanie królewskiego płaszcza przypominało przez to boa
z ptasich piór. Wąsiska świętej pamięci monarchów pozatykano za guziki.

Merlin nosił białą brodę do pasa, okulary w rogowej oprawie i spiczasty kapelusz. Ten

ostatni przywdziewał na cześć saskich chłopów pańszczyźnianych, których tradycyjnymi
nakryciami głowy były: czepek kąpielowy, czapka frygijska albo taki właśnie stożek ze słomy.

Z rzadka, między długimi okresami wsłuchiwania się w wieczór, zamieniali po parę

słów.

– Muszę przyznać, że przyjemnie jest być królem – stwierdził Artur. – To była

wspaniała bitwa.

– Tak uważasz?
– Oczywiście. Wspaniała. Przypomnij sobie tylko, jak Loth z Orknejów zmykał, gdy

wydobyłem mój Ekskalibur.

– Ale najpierw rozłożył cię na łopatki.
– Nieważne. Udało mu się, bo to było zanim wydobyłem Ekskalibur. Ledwie zobaczyli

mój wierny miecz, podali tyły jak zające.

– Wrócą, wrócą – uspokoił go czarodziej. – Cała szóstka. Powiem więcej: królowie

Orknejów, Garlothów, Gore, Szkocji, Tower i Stu Rycerzy już zawiązali Konfederację Celtycką.
Nie zapominaj, że twoje prawo do tronu opiera się na dość wątpliwych podstawach.

– Niech sobie wracają – odparł Król. – Ja się ich nie boję. Tym razem naprawdę dam im

łupnia i zobaczą, kto tu jest panem.

Staruszek włożył do ust koniec brody i zaczął go żuć, co robił zawsze w chwilach

konsternacji. Przegryzł włos, który mu utknął między zębami. Spróbował usunąć odgryziony
koniec włosa językiem, a gdy to nie poskutkowało, wyjął go palcami. Potem zaczął oburącz
skracać rozszczepiony koniec brody.

– Nie tracę wiary, że kiedyś zrozumiesz – rzekł w końcu – ale Bóg jeden wie, jak

morderczym wysiłkiem jest uczenie ciebie. Cały czas pod górkę.

– Doprawdy?

– Doprawdy! – krzyknął z pasją Merlin. – Doprawdy? Doprawdy? Doprawdy? Tylko tyle

potrafisz powiedzieć? Doprawdy, doprawdy, doprawdy? Jak smarkaty uczniak.

– Uważaj, bo utnę ci brodę.
– No to utnij. Dobry pomysł. Przynajmniej będę miał pretekst, żeby przestać cię uczyć.
Artur przesunął łokieć, którym się wspierał o mur i spojrzał na swojego leciwego druha.
– Co się stało, Merlinie? Czy gdzieś popełniłem błąd? Jeżeli tak, to przepraszam.
Czarodziej rozplatał brodę i wysmarkał nos.
– Nie chodzi o to, co robisz – powiedział. – Chodzi o to, jak myślisz. Jest jedna jedyna

rzecz, której naprawdę nie znoszę, a mianowicie głupota. Zawsze powtarzam, że głupota to
Grzech Przeciwko Duchowi Świętemu.

– Rzeczywiście, coś o tym wspominałeś.
– Tylko bez ironii.

Król objął Merlina za ramię i odwrócił twarzą do siebie.
– Chcę wiedzieć, o co chodzi. Czy jesteś w złym humorze? Jeżeli popełniam jakieś

głupstwo, powiedz mi, co to takiego. Nie złość się.

Słowa te do reszty rozjuszyły starego czarownika.
– Powiedzieć ci! A co będzie, gdy zabraknie osoby, która by ci mówiła o twoich błędach?

Nigdy nie zaczniesz myśleć samodzielnie. Co będzie, kiedy ugrzęznę w tym zakichanym
kurhanie, no co, proszę szanownego pana?

– O kurhanie jeszcze nie słyszałem.
– Daj mi spokój ze swoim głupim kurhanem! Co za kurhan? O czym to ja mówiłem?
– O głupocie – przypomniał mu grzecznie Artur. – Zacząłeś od głupoty.
– No właśnie.
– Nie wystarczy powiedzieć „no właśnie”. Miałeś rozwinąć temat.
– Już nie pamiętam, co chciałem powiedzieć. Ty z tymi swoimi uwagami potrafisz

człowieka doprowadzić do szewskiej pasji. Po dwóch minutach nikt by nie pamiętał, o czym
mowa. Od czego się zaczęło?

– Od bitwy.

– Aa, już pamiętam! Rzeczywiście zaczęło się od bitwy.
– Powiedziałem, że to była dobra bitwa.
– Przypominam sobie.

– No, bo to była dobra bitwa – powtórzył zaczepnie Artur. – Bitwa na medal, którą

wygrałem i z której miałem wielką frajdę.

Oczy czarodzieja zamgliły się jak oczy sępa; Merlin wycofał się w głąb własnych myśli.

Przez kilka minut na blankach panowała cisza. Nad głowami króla i czarodzieja kołowała
wesoło para goniących się sokołów wędrownych, pokrzykując „kik-kik-kik” i dzwoniąc
dzwoneczkami u nóg. Merlin znów wyjrzał na świat przez własne oczy.

– Twoja wygrana w bitwie dowodzi wielkiej mądrości – odezwał się uroczyście, cedząc

słowa.

Artura zawsze uczono, że należy być skromnym, a prostoduszność nie dała mu

zobaczyć, że sęp szykuje się do ataku.

– Ee tam, bez przesady. Po prostu miałem szczęście.

– Wielkiej mądrości – powtórzył z naciskiem Merlin. – Ilu twoich łyków padło na polu

walki?

– Nie pamiętam.
– Nie pamiętasz.
– Kay mówił...
Król urwał zdanie w połowie i zajrzał czujnie w oczy czarownika.
– No, rzeczywiście. To nie była taka znowu wielka frajda. Nie pomyślałem o tym.
– Liczba zabitych przekroczyła siedmiuset żołnierzy. Naturalnie, prostych łyków, więc

nie ma o czym mówić. Spośród rycerzy żaden nie odniósł szwanku, jeśli nie liczyć tego, który
złamał nogę spadając z konia.

Widząc, że Artur nie kwapi się z odpowiedzią, staruszek ciągnął wywód tonem pełnym

goryczy.

– Przepraszam, zapomniałem, że ty sam byłeś nieźle poturbowany.
Artur z wściekłą miną wpatrywał się w swoje paznokcie.
– Nienawidzę cię, kiedy tak zrzędzisz. Merlin rozpromienił się z zachwytu.
– To rozumiem! – pochwalił. – Oto właściwa postawa! I z radosnym uśmiechem ujął

króla pod ramię. – Pytanie innych o radę to fatalny błąd. Zwłaszcza, że już niedługo nie będzie
mnie tutaj i przestanę ci udzielać rad.

– Co ma znaczyć to ciągłe gadanie, że wkrótce cię tu nie będzie? Co to za jakieś kurhany?

Wytłumacz mi.

– Co tu tłumaczyć? Zakocham się niebawem w dziewczynie imieniem Nimue, ona

wyuczy się moich czarów i uwięzi mnie na kilka stuleci w skalnej jaskini. To po prostu jedno
ze zwykłych, nieuchronnych zdarzeń.

– Ależ Merlinie! To straszne! Być przez wieki uwięzionym w jaskini, jak ropucha

w dołku? Nie możemy do tego dopuścić.

– Nie gadaj głupstw – burknął czarodziej. – O czym to ja mówiłem?
– O tej panience...

– Mówiłem o dobrych radach. Jak to nigdy nie trzeba o nie prosić. Mimo to, dam ci

pewną dobrą radę. Radzę, abyś zawsze myślał o bitwach i o swoim królestwie Gramarii, i o
wszystkich innych sprawach, o których powinien myśleć król. Czy będziesz myślał?

– Będę. Naturalnie, że będę. A ta dziewczyna, która się wyuczy twoich czarów...?
– To są, widzisz, sprawy ludzi, a nie królów. Mówiąc, że bitwa była piękna, myślałeś jak

twój ojciec. A ja chcę, żebyś myślał po swojemu; żebyś dawał świadectwo edukacji, której ci od
tylu lat udzielam – wtedy gdy ja już będę starym dziadkiem zamkniętym w skalnej dziurze.

– Merlinie!

– No, cicho, cicho. Chciałem cię tylko trochę wzruszyć. Nie przejmuj się. Brałem cię na

litość. Prawdę mówiąc, to z największą rozkoszą poodpoczywam sobie te kilkaset lat. A co się
tyczy Nimue, to często i tkliwie ją wspominam. Nie to jest ważne. Ważne jest samodzielne
myślenie i kwestia bitew. Czyś ty, na przykład, pomyślał chociaż raz na serio o sytuacji
w kraju, czy też zamierzasz przez całe życie bimbać sobie na nią, jak Uther Pendragon? Jesteś,
bądź co bądź, królem tego skrawka ziemi.

– Za dużo nie myślałem.
– A widzisz. Wobec tego pomyślmy chwilę razem. Weźmy, na przykład, pod uwagę

twojego celtyckiego znajomka, Sir Bruce’a Sans Pitie.

– Tego drania!

– Właśnie jego. A czemuż to wyrażasz się o nim tak surowo?
– Bo to świnia. Morduje dziewice na prawo i lewo, ale wystarczy, żeby rycerz

z prawdziwego zdarzenia stanął w obronie niewinnej, wieje co koń wyskoczy. Ma hodowlę
specjalnych, szybkich koni, żeby go nikt nie mógł doścignąć. Poza tym zabija ciosem w plecy.
To zwykły awanturnik i łupieżca. Zakatrupiłbym go na miejscu, gdybym go tylko dopadł.

– A mnie się zdaje – rzekł Merlin – że on się niczym szczególnym nie wyróżnia. Czymże

w końcu jest ów osławiony kodeks rycerski? Wszystko sprowadza się do tego, że gościa stać na
własny zamek i zbroję, a kto ma zamek i zbroję, ten może do woli rozkazywać ludowi
saskiemu. Ryzykuje najwyżej paroma szramami w spotkaniu z drugim rycerzem. Przypomnij

sobie pojedynek Pellinore’a z Grummorem, który obserwowałeś, będąc dzieckiem. Liczy się
tylko zbroja. Baronowi wolno całymi dniami siekać ludzi w plasterki i dybać – z wzajemnością
– na drugiego barona. A kraj od tego ginie. „Silny ma zawsze rację” – oto motto na dziś. Bruce
Sans Pitie jest tylko uosobieniem ogólnej sytuacji. Albo weź Lotha, Neutresa, Uriensa i całą
resztę tej celtyckiej zgrai, która walczy przeciwko tobie o królestwo. Przyznaję: wyciągnięcie
miecza z kamienia nie jest prawnie uznanym dowodem synostwa, ale królowie Pradawnych

nie o to przecież mają do ciebie pretensje. Buntują się – chociaż jesteś ich feudalnym
suwerenem – tylko dlatego, że twój tron się chwieje. U nas się zawsze mówiło, że kłopot Anglii
to szansa dla Irlandii. Buntownicy mają teraz okazję wyrównać rodowe porachunki, upuścić
dla rozrywki nieco krwi i wzbogacić się na łupach. Ich samych to warcholstwo nie kosztuje nic
a nic, bo są okuci w stal – i tobie też, jak widzę, ten sport się podoba. A popatrz na swój kraj;
na popalone stodoły, na sterczące z sadzawek nogi trupów, na wzdęte zwłoki końskie przy
drogach, na rozsypujące się młyny, na pieniądze zakopywane w ziemi, na to, że nikt się nie
waży wyjść z domu, nosząc złote ozdoby na wierzchu. Oto masz swój kodeks rycerski. Oto,
czego dokonał Uther Pendragon. A teraz ty mi mówisz, że bitwa to frajda!

– Myślałem tylko o sobie.
– Wiem, wiem.

– Powinienem był myśleć o ludziach, którzy walczyli bez zbroi.
– No właśnie.
– Silny Nie Zawsze Ma Rację, tak, Merlinie?
– Aha! – uśmiechnął się szeroko stary czarodziej. – Aha! Spryciarz z ciebie, Arturku, ale

nie nabierzesz tak łatwo swojego starego belfra. Próbujesz wciągnąć mnie w grę, żebym znów
myślał za ciebie. Ale ja się nie dam złapać. Za stary ze mnie lis. Dalej musisz myśleć sam. Czy
silny ma rację, czy nie ma – a jeśli nie ma, to dlaczego? Podaj przyczyny i przedstaw plan
działania. Ciekawe, swoją drogą, jak sobie z tym poradzisz.

– Jak ja... – zaczął Król, ale zamilkł na widok marsowej miny czarodzieja. – Dobrze –

rzekł po chwili z większą pewnością siebie. – Pomyślę nad tym.

I zabrał się do myślenia, pocierając przy tym miejsce na wąsy, powyżej górnej wargi.
Nim zeszli z punktu obserwacyjnego, wydarzył się drobny „incydent. Człowiek, który

zaniósł dwa kubły z żarciem do menażerii, wracał tą samą drogą z pustymi wiadrami.
Przechodził dokładnie pod nimi: mała ruchoma figurka w drodze do kuchni. Artur, który od
paru chwil bawił się luźnym kamieniem wydłubanym z murów, zmęczył się myśleniem
i wychynął przez mur, trzymając kamień w ręku.

– Curselaine wydaje się stąd bardzo mały.
– On jest mały.
– Ciekawe, co by się stało, gdybym spuścił mu na głowę ten kamień.
Merlin obliczył odległość.
– Przy prędkości trzydziestu dwóch stóp na sekundę – odpowiedział – zapewne zabiłby

go na miejscu. Przyspieszenie przy takiej prędkości wystarczy, żeby rozłupać czaszkę.

– Jeszcze nigdy nikogo w ten sposób nie zabiłem – wyznał młodzieniec pytającym

tonem.

Merlin obserwował go z zaciekawieniem.
– Jesteś Królem – powiedział. Po chwili dodał:
– Nikt nie będzie miał do ciebie pretensji, jeżeli spróbujesz.
Artur tkwił nieruchomy, wychylony, z kamieniem w ręce. Nie zmieniając postawy,

zerknął w bok i jego oczy napotkały wzrok nauczyciela.

Kamień zręcznie strącił kapelusz z głowy Merlina. Staruszek puścił się w pogoń za

Królem, schodami w dół, wymachując różdżką z lignum vilae.

Artur był szczęśliwy. Jak pierwszy człowiek w Raju przed Upadkiem, cieszył się własną

niewinnością i pomyślnym losem. Zamiast być prostym giermkiem, został królem. Zamiast
być opuszczonym sierotą, cieszył się miłością wszystkich ludzi z wyjątkiem Celtów i sam
wzajemnie darzył wszystkich miłością.

Żył tak, jakby na radosną, słodką powierzchnię lśniącego rosą świata jeszcze nigdy nie

spadła ani drobinka smutku.

ROZDZIAŁ III

Sir Kay nieraz słyszał opowieści o Królowej Orknejów i był jej bardzo ciekaw.
– Jaka ona właściwie jest, ta Królowa Morgause? – spytał kiedyś. – Podobno jest

piękna. I o co właściwie ci Pradawni z nami wojują? A ten jej mąż, Król Loth, co to za jeden?
Jak się naprawdę nazywa? Podobno niektórzy nazywają go Królem Lothian i Orknejów. Gdzie
leży ta cała Lothia? Czy nie gdzieś w okolicach Brazylii? Nie pojmuję, o co ta cała rewolucja.
Przecież wszyscy w tym kraju wiedzą, że ich prawowitym feudalnym władcą jest Król Anglii.
Ona podobno ma czterech synów. Ciekawe, czy to prawda, że nie jest zbyt szczęśliwa
w małżeństwie.

Wracali konno z gór, gdzie spędzili cały dzień, polując z sokołami na głuszca. Merlin

wybrał się z nimi, ale tylko aby zażyć przejażdżki. Merlin był bowiem od niedawna
wegetarianinem – programowym wrogiem rozlewu krwi – chociaż w cielęcych latach
bezmyślnej młodości żaden z krwawych sportów nie był mu obcy. Trzeba przyznać, że nawet
jako wegetarianin z zachwytem – choć ukradkiem – obserwował zwinne sokoły. Czatując na
zdobycz, zataczały majestatyczne kręgi wysoko na niebie, gdzie widać je było jako punkciki.
Zoczywszy głuszca, z głośnym furkotem przypuszczały na niego nagły a cięty atak, po którym
nieszczęsna ofiara fikała kozła i jak kamień spadała we wrzosowisko. Trup na miejscu.
Pantomima ta była pokusą, której Merlin nie umiał się oprzeć, toteż patrzył, ale bardzo
zawstydzony, w poczuciu grzechu. Na pociechę powtarzał sobie, że mięso głuszca potrzebne
jest do nakarmienia ludzi, ale słabe to było usprawiedliwienie, skoro w konieczność jedzenia
mięsa też się przestało wierzyć.

Artur, który jechał ostrożnie, jak na rozważnego młodego monarchę przystało, oderwał

wzrok od skalnego pagórka, który w owych dniach anarchii mógł maskować zasadzkę, i z
uniesioną brwią zerknął ku nauczycielowi. Ciekaw był – chociaż nie przesadnie – na które
z pytań Kaya czarodziej zdecyduje się udzielić odpowiedzi. Całą resztę królewskiej uwagi
pochłaniały teoretyczne możliwości wykorzystania terenu do celów militarnych. Wiedział,
w jakiej odległości za nimi postępują sokolnicy – klatkowy, niosący na plecach kwadratową
ramę z zakapturzonymi sokołami, a po jego bokach dwóch zbrojnych – i gdzie spodziewać się
następnego miejsca, skąd wyfrunąć może podstępna strzała Williama Rufusa.

Merlin wybrał pytanie numer dwa.
– Wojny – rzekł – nigdy nie rozgrywają się z jednego prostego powodu. Składa się na

nie wiele przyczyn, wzajemnie połączonych. Podobnie rewolucje.

– Ale musi być przecież główna przyczyna – sprzeciwił się Kay.
– Niekoniecznie.

– Teraz możemy ruszyć truchtem – zaproponował Artur. – Za tymi skałkami mamy

dwie mile otwartej drogi, a potem się zatrzymamy i poczekamy na ludzi. Konie wypoczną.

Pęd powietrza zdmuchnął Merlinowi kapelusz. Musieli się zatrzymać, żeby go podnieść.

Po tym incydencie wiedli już konie statecznie, w jednym szeregu.

– Jednym z powodów – mówił czarodziej – jest odwieczna nienawiść między Celtami

a Germanami. Konfederacja Celtycka reprezentuje dawne rody, wyparte z Anglii przez kilka

innych rodów, których przedstawicielem jesteś ty, Arturze. Zrozumiałe więc, że dokuczają ci,
kiedy tylko mogą.

– Nie mam głowy do historii – oświadczył Kay. – A już w tych rodach to w ogóle trudno

się połapać. Tak czy owak, to wszystko łyki pańszczyźniane.

Starzec spojrzał na niego z błyskiem rozbawienia w oku.
– Zdumiewającą cechą Normanów – zauważył – jest to, że nie mają zielonego pojęcia

o innych ludziach. Wiedzą tylko o sobie. Ty, mój Kayu, jako normański dżentelmen,
doprowadziłeś tę szczególną cechę do perfekcji. Ciekaw jestem, czy ty w ogóle wiesz, kto to są
Celtowie.

– Celt jest to rodzaj topora bojowego – wtrącił Artur, a czarodziej od kilku dobrych

pokoleń niczym nie zdumiał się tak bardzo, jak tym nagłym przebłyskiem erudycji ze strony

ucznia. Istotnie, było to jedno ze znaczeń słowa „celt”, z tym że Artur nie miał prawa o tym
wiedzieć.

– Chodzi o innych Celtów. Mam na myśli ludzi. Nazwa Celtowie obejmuje Pradawnych

zamieszkujących Brytanię, Kornwalię, Walię, Irlandię i Szkocję. Piktowie i inni.

– Piktowie? – wpadł mu w słowo Kay. – Coś słyszałem! Piktusy – obrazki. Malowali się

na niebiesko.

– I to mają być owoce mojej pracy pedagogicznej! Król odezwał się z namysłem:
– Czy mógłbyś opowiedzieć mi więcej o tych starych rodach, Merlinie? Powinienem się

orientować w sytuacji, skoro zanosi się na drugą wojnę.

Tym razem to Kay miał zdumioną minę.
– Jaka wojna? Pierwsze słyszę. Myślałem, że stłumiliśmy rewoltę w ubiegłym roku.
– Tamci zawiązali nową konfederację, z pięcioma nowymi królami, co czyni ich w sumie

jedenastu. Nowi też są potomkami dawnej krwi: Clariance z North Humberland, Idres
z Kornwalii, Cradelmas z Północnej Walii, Brandegoris ze Stranggore i Anguish z Irlandii.
Tym razem, obawiam się, czeka nas wojna z prawdziwego zdarzenia.

– O głupie rody – skrzywił się przyrodni brat Króla. – Ale i tak zabawa może być

przednia.

Król zignorował jego uwagę.
– Mów dalej – zwrócił się do Merlina. – Czekam na objaśnienia.
– Tylko bardzo proszę – dodał pospiesznie, kiedy czarodziej już otwierał usta – bez

nadmiaru szczegółów.

Merlin jeszcze dwukrotnie otworzył i zamknął usta, nim przystąpił do wykładu

dostosowanego do królewskich warunków.

– Około trzech tysięcy lat temu – zaczął wreszcie – kraina, po której właśnie

podróżujemy, należała do plemienia walczącego miedzianymi toporkami. Dwa tysiące lat
temu plemię to zostało wyparte na zachód przez inne plemię, posługujące się w walce
mieczami z brązu. Tysiąc lat temu kolejna inwazja przywiodła na te ziemie ludzi z żelazną
bronią, którzy jednak nie opanowali całych Wysp Piktyjskich, ponieważ w trakcie ich inwazji
na wyspie pojawili się także Rzymianie i popsuli im szyki. Rzymianie wynieśli się jakieś
sześćset lat temu, a wkrótce potem inwazja teutońska – tym razem głównie ludów zwanych
Sasami – przegnała całe towarzystwo, jak zawsze, na zachód. Ledwie Sasi zaczęli się osiedlać,
zjawił się twój ojciec, Zdobywca, z bandą Normanów – i taki właśnie jest stan rzeczy na dzień
dzisiejszy. Robin Wood był saskim partyzantem.

– Zawsze myślałem, że nasze wyspy nazywają się brytyjskie, a nie piktyjskie.
– Masz słuszność. Ludzie mówili raz „b”, raz „p”. Niechlujna wymowa spółgłosek to

specjalność Teutonów. W Irlandii po dziś dzień opowiadają o jakichś Fomorianach, którzy byli
w istocie Pomorzanami, a znów...

Artur przerwał ten wywód w krytycznym momencie.
– Krótko mówiąc – podsumował – my, Normanowie, mamy za niewolników Sasów,

którzy z kolei zniewolili podniewolników zwanych Celtami, czyli Pradawnych. W takim razie

zupełnie nie rozumiem, dlaczego Konfederacja Celtycka wojuje ze mną, królem normańskim,
skoro jej ród gnębili Sasi, i to w dodatku kilkaset lat temu.

– Przeceniasz celtycką pamięć, mój chłopcze. Oni was nie rozróżniają. Normanowie to

rasa teutońska, tak samo jak Sasi, których pokonał twój ojciec. Dla potomków starożytnych
Celtów oba wasze rody są gałęziami obcego szczepu, który ich wygnał na północ i na zachód.

– Mam dość tej lekcji historii – oznajmił kategorycznie Kay. – Podobno jesteśmy już

dorośli. A jak tak dalej pójdzie, będziemy za chwilę pisali dyktando.

Artur uśmiechnął się od ucha do ucha i wyśpiewał pierwsze słowa inkantacji, którą obaj

tak dobrze mieli w pamięci: Barabara Celarent Darii Ferioque Prioris, Kay dośpiewał
antyfonicznie cztery następne wersy.

– Przecież sami chcieliście – nadąsał się Merlin.
– No i mamy, cośmy chcieli.
– Najważniejsze, że będzie wojna, bo Normanowie czy inni Sasi, jak ich zwał, tak ich

zwał, dawno temu narazili się Celtom.

– Bzdura! – zawołał czarodziej. – Nigdy nic podobnego nie mówiłem.
Artur i Kay rozdziawili usta.

– Mówiłem, że wojna wybuchnie z dziesiątków powodów, a nie z jednego. Na przykład

niebagatelną przyczyną tej akurat wojny będzie fakt, że Królowa Morgause rządzi się jakby
chodziła w spodniach. Czy też raczej rzec powinienem: w pludrach.

Artur z niemałym trudem sformułował kolejne pytanie:
– Chciałbym mieć jasność. Najpierw daje mi się do zrozumienia, że Loth i cała reszta

buntują się, ponieważ oni są Celtami, a my Germanami. Teraz z kolei dowiaduję się, że cała
rzecz ma związek ze spodniami Królowej Orknejów. Może byś się raz zdecydował?

– Istnieje zadawniona waśń między Celtami a Germanami, o której mówiłem przed

chwilą, ale oprócz niej istnieją i inne waśnie. Nie zapomniałeś chyba, że twój ojciec, jeszcze
zanim przyszedłeś na świat, zamordował Księcia Kornwalii? Królowa Morgause to jedna
z jego córek.

– Cudne Siostrzyce Kornwalijskie – przypomniał sobie Kay.
– No właśnie. Z drugą siostrą mieliście przyjemność spotkać się osobiście, to królowa

Morgana le Fay. Pamiętacie, jak poznaliście Robina Wooda i znaleźliście ją na łożu ze smalcu?
Trzecia siostra ma na imię Elaine. Wszystkie trzy są czarownicami, większego czy mniejszego
kalibru, ale tylko Morgana traktuje czary poważnie.

– Skoro mój ojciec zabił ojca Królowej Orknejów – rzekł Król – to wydaje mi się całkiem

usprawiedliwione, że Królowa pcha swego męża do buntu przeciwko mnie.

– To osobista uraza. Osobiste urazy nie usprawiedliwiają wojen.
– Powiem więcej – ciągnął Król. – Jeżeli mój ród zagarnął ziemie należące do Celtów, to

uważam, że poddani Królowej Orknejów mają wszelkie powody, aby ze mną walczyć.

Merlin poskrobał się w przedziałek w brodzie tą samą dłonią, w której dzierżył cugle.

Przez chwilę myślał i nie odzywał się.

– Uther – rzekł wreszcie – twój nieodżałowany ojciec, był agresorem. Podobnie jak jego

poprzednicy, Sasi, którzy wyparli Pradawnych z tych ziem. Ale gdybyśmy zaczęli tym
sposobem żyć wstecz, przekonalibyśmy się, że łańcuch krzywd nie ma końca. Pradawni też
przecież byli agresorami wobec mieszkającego tu wcześniej plemienia miedzianych toporków.
Ci z kolei podbili i wygnali żyjące tu jeszcze dawniej plemię Eskimosów, którzy tworzyli swe
narzędzia głównie z muszli. Można się tak cofać i cofać, aż do Kaina i Abla. A rzecz w tym, że
podbój saski powiódł się, tak samo jak podbój Sasów przez Normanów. Twój ojciec przed laty
usadził Sasów, mniejsza o to jak brutalnymi metodami, a po upływie wielu lat trzeba umieć
zaakceptować status quo. Chciałbym ponadto zauważyć, że podbój normański był procesem
jednoczenia, podczas gdy obecny bunt Konfederacji Celtyckiej jest procesem podziału.
Konfederaci pragną rozbić organizm, który możemy dziś nazwać Zjednoczonym Królestwem,
na szereg małych, nie znaczących państewek. Z tego punktu widzenia ich motywację trudno
uznać za słuszną. – Merlin znów poskrobał się po brodzie i nagle zawrzał gniewem. –
Niedobrze mi się robi od tych nacjonalistów! Przeznaczeniem człowieka jest jednoczyć, a nie
dzielić! Ostatecznym owocem podziałów jest gromada małp, które siedzą każda na innym
drzewie i obrzucają się nawzajem orzechami.

– Ale z drugiej strony – powiedział Król – trudno zaprzeczyć, żeśmy się dopuścili grubej

prowokacji. Może powinienem zaniechać walki?

– I poddać się? – zapytał Kay, raczej ubawiony niż oburzony pomysłem Artura.
– Mógłbym abdykować.
Spojrzeli obaj na Merlina, który jednak unikał ich oczu. Jechał dalej, zapatrzony przed

siebie, skubiąc brodę.

– Czy powinienem się poddać?
– Jesteś Królem – odparł starzec z upartą miną. – Jeżeli abdykujesz, nikt ci nic nie

powie.

Po chwili jednak Merlin zmienił ton na łagodniejszy.
– Czy wiesz, że ja sam pochodzę od Pradawnych? Mój ojciec był podobno demonem, ale

w żyłach matki płynęła czysta krew celtycka. Więc cała moja ludzka krew to krew Pradawnych.
Mimo to, z całą odpowiedzialnością za słowa, krytykuję ich nacjonalistyczne ciągoty – a więc

w oczach ich polityków jestem zdrajcą. Oni chętnie używają obrazi i wych epitetów, bo dzięki
nim zdobywają tanią popularność. I jeszcze jedno ci powiem, Arturze: człowiek ma w życiu
dość kłopotów bez granic państwowych, wojen i honorowych waśni.

ROZDZIAŁ IV

Siano zostało zwiezione, a zboże potrzebowało jeszcze tygodnia, żeby dojrzeć. Siedzieli

w cieniu na skraju pola i patrzyli, jak ogorzałe postacie o białych zębach uwijają się w pełnym
słońcu, jak klepią kosy, ostrzą sierpy i ogólnie szykują się do zakończenia żniw. Na ciągnących
się tuż pod zamkiem polach panował spokój i nie trzeba się było obawiać zdradzieckich strzał.
Przyglądając się żniwiarzom, łuskali na wpół dojrzałe kłosy i z lubością wgryzali się w ziarna,
smakując mleczną delikatność pszenicy i twardszy, nie tak subtelny, miąższ owsa. Perlisty
smak jęczmienia wydałby im się dziwny, gdyż ta odmiana zboża nie zdążyła jeszcze dotrzeć do
Gramarii. Merlin kontynuował wykład.

– Gdy byłem młody – prawił – panował powszechnie pogląd, że każda wojna jest złem.

Wielu ludzi odmawiało udziału w walce, bez względu na jej cele.

– Może słusznie – wtrącił Król.
– Niesłusznie. W pewnych okolicznościach walka jest wskazana; wtedy mianowicie, gdy

ktoś cię zaatakuje. Wojny, mój miły, są podłością ludzi podłych. Są podłością, którą należy
zwalczać. Jeżeli masz absolutną pewność, że ktoś rozpętał wojnę, stawienie mu oporu staje się
wręcz twoim obowiązkiem.

– Tylko że każda ze stron zawsze zwala winę na przeciwnika.
– To całkiem naturalne. I należy się z tego cieszyć, gdyż fakt ten dowodzi, że w gruncie

rzeczy każda ze stron wie, lub przynajmniej wyczuwa, że rzeczywista podłość wojny
sprowadza się do tego, kto zaczął.

– Ale mogą być różne sytuacje – drążył temat Artur. – Gdyby, na przykład, jedna strona

głodziła drugą, czyli stosowała do jej zniszczenia środki pokojowe, ekonomiczne, a nie
militarne – wówczas ta druga strona miałaby chyba powód, aby stanąć do walki o swoje
prawa? Czy rozumiesz, o co mi chodzi?

– Rozumiem, o co, zdaje ci się, że ci chodzi – odparł czarodziej. – Lecz mylisz się. Nic,

absolutnie nic, nie usprawiedliwia wojny. Bez względu na to, jak wielkiej niegodziwości –
z wyjątkiem wojny – dopuściłby się twój naród wobec mojego narodu, mój naród postąpiłby
źle, gdyby rozpoczął wojnę, aby położyć kres tej niegodziwości. Pomyśl: mordercy nie
uniewinnia fakt, że jego ofiara była bogata i gnębiła go – więc dlaczego ten sam wzgląd miałby
usprawiedliwiać naród? Z niegodziwością trzeba walczyć rozumem, a nie siłą.

Do dyskusji włączył się Kay.
– Przypuśćmy, że Loth, Król Orknejów, obstawi północną granicę swoim wojskiem. Czy

nasz Król miałby wówczas inne wyjście niż wysłać wojska na tę samą granicę? Dalej:
przypuśćmy, że wszyscy ludzie Lotha dobędą mieczy. Czy i my nie powinniśmy wówczas dobyć
broni? Sytuacja może się zresztą okazać o wiele bardziej skomplikowana. Wydaje mi się, że
czasem trudno wskazać agresora.

Merlina rozgniewało to rozumowanie.
– Trudno jest tylko wtedy, kiedy się szuka trudności – zauważył kąśliwie. – Oczywiście,

że w opisanej przez ciebie sytuacji agresorem byłby Loth, ponieważ to on zastosował
demonstrację siły. Jasny umysł zawsze łatwo rozpozna łajdaka. Gdy brak innych wyraźnych
poszlak, łajdakiem jest zawsze ten, kto zadaje pierwszy cios.

Kay nie zamierzał poddać się tak łatwo.
– Wyobraźmy więc sobie dwóch ludzi zamiast dwóch armii – zaproponował. – Stają na

wprost siebie. Pod byle pretekstem obnażają miecze. I spacerują sobie jakby nigdy nic, przy
czym każdy próbuje zajść przeciwnika od najsłabszej strony. Może nawet od czasu od czasu
pozorują ciosy, nie atakując naprawdę. Czy twoim zdaniem również w tej sytuacji agresorem
będzie ten, który uderzy pierwszy?

– Owszem, jeżeli nie występują żadne inne czynniki ułatwiające ocenę. Jednak w twojej

poprzedniej sytuacji winny jest bez wątpienia ten, kto pierwszy wystawił armię na granicy.

– Ta teoria pierwszego ciosu niczego nie wyjaśnia. Załóżmy, że obie strony zadają cios

równocześnie, albo że nie sposób dostrzec, kto to zrobił pierwszy, bo po obu stronach stoi

mrowie ludzi?

– Ależ zawsze występują dodatkowe czynniki oceny – zirytował się starzec. – Ruszże

głową. Przypatrz się, dla przykładu, tej rewolcie celtyckiej. Czy Król, który siedzi tu obok nas,
ma jakiekolwiek powody do agresji? Przecież on już jest najwyższym panem feudalnym.
Bzdurą byłoby pomawiać go o to, że uderzył pierwszy. Przecież nikt nie napada na to, co do
niego należy.

– Słowo honoru, że ja nie zaczynałem – rzekł Artur. – Nawet nie pomyślałem o tym, że

coś się może zacząć, dopóki się nie zaczęło. To na pewno dlatego, że wychowałem się na wsi.

– W dziewięćdziesięciu przypadkach na sto – kontynuował wywód nauczyciel, ignorując

uwagę Artura – każdy zdrowo myślący człowiek potrafi z łatwością wskazać agresora. Przede
wszystkim widzi wyraźnie, która ze stron może odnieść korzyść z wojny, a to już poważna
poszlaka. Widzi, która strona pierwsza groziła użyciem siły albo która najpierw zaczęła się
zbroić. I najczęściej potrafi wskazać tego, kto wymierzył pierwszy cios.

– Przypuśćmy jednak – nie ustępował Kay – że jedna strona czyniła pogróżki,

a pierwszy cios zadała druga.

– Wypchaj się swoimi przypuszczeniami. Ja nie twierdzę, że każdą sytuację łatwo jest

ocenić. Mówię tylko, i to od samego początku, że w wielu wojnach agresor jest widoczny jak
na dłoni i że przynajmniej w takich wojnach walka ze zbrodniarzem staje się obowiązkiem
każdego przyzwoitego człowieka. Jeżeli natomiast nie masz pewności co do tego, czy gość jest
zbrodniarzem, czy nie – a uczciwą decyzję w tej sprawie musisz każdorazowo podjąć sam,
w zgodzie z własnym sumieniem – to zostań pacyfistą. Sam, pamiętam, byłem przez jakiś czas
zajadłym pacyfistą. Było to podczas Wojny Burskiej, w Mafeking, kiedy pewna panienka
zamachnęła się na mnie granatem.

– Opowiedz o oblężeniu Mafeking – poprosił Kay. – Niedobrze mi się robi od tych

ciągłych rozważań na temat dobra i zła.

– Mafeking... – zacz ą ł czarodziej, zawsze gotów opowiedzie ć komukolwiek

o czymkolwiek.

Król przerwał mu jednak.
– Mów raczej o Locie. Chcę go lepiej poznać, skoro mam z nim walczyć. Jeżeli o mnie

chodzi, to temat dobra i zła zaczyna mnie wciągać.

– Król Loth... – rozpoczął Merlin dokładnie tym samym tonem co poprzednio, ale tym

razem przerwał mu Kay.

– Nie, nie, opowiedz raczej o Królowej. Zdaje się, że jest znacznie ciekawsza od Króla.
– Królowa Morgause...

Artur po raz pierwszy w życiu skorzystał z prawa veta. Na widok jego uniesionej brwi

Merlin z niespodziewaną potulnością powrócił do tematu króla Orknejów.

– Król Loth jest zwyczajnym arystokratą i posiadaczem ziemskim. To pionek. Nie trzeba

się nim w ogóle przejmować.

– Dlaczego?

– Po pierwsze dlatego, że jest on, jak to się mówiło w latach mojej młodości,

Dżentelmenem Mianowanym. Jego poddani są Celtami, żona też, ale on sam został
importowany z Północy. Jest więc Germaninem, tak samo jak ty, przedstawicielem klasy
panującej, która podbiła Wyspy dawno temu. To z kolei oznacza, że jego podejście do wojny
jest dokładnie takie samo, jakie w tej sytuacji zademonstrowałby twój ojciec. Ma głęboko
w nosie i Celtów, i Germanów, a wojuje z tych samych powodów, dla których moi znajomi

z epoki Królowej Wiktorii urządzali polowania na lisy albo na procenty bankowe. Poza tym
żona mu każe wojować.

– Czasami żałuję, że nie żyjesz do przodu jak normalni ludzie – westchnął Król. – Te

czasy wiktoriańskie, te twoje Mafekingi...

Merlin uniósł się honorem.
– Porównanie normańskich wojen z wiktoriańskimi polowaniami na lisy uważam za

wyjątkowo celne. Zapomnij na chwilę o ojcu i o Królu Locie, a przypatrz się literaturze.
Przypomnij sobie normańskie mity o legendarnych rycerzach Angevin. Od Wilhelma
Zdobywcy po Henryka III rozgrywano wojny sezonowe. Z nadejściem każdej nowej pory roku

rycerze potykali się ze sobą w świetnych zbrojach, które ryzyko uszkodzenia ciała czyniły
równym ryzyku podczas polowania na lisy. Przypomnijmy sobie rozstrzygającą bitwę pod
Brenneville, w której na polu walki stanęło dziewięciuset rycerzy, a poległo raptem trzech.
Albo Henryk II: pożyczył forsę od Stefana, żeby wypłacić żołd własnemu wojsku, które
skierował przeciwko temuż Stefanowi. Dalej: etykieta wojenna wymagała, aby Henryk cofnął
się z oblężenia z chwilą, gdy jego wróg Ludwik przybył na odsiecz obrońcom grodu – ponieważ
Ludwik był jego feudalnym zwierzchnikiem. Przypomnijcie sobie oblężenie góry Saint Michel:
zwycięstwo uznano za niesportowe, ponieważ oblężonym zabrakło wody. Bitwę pod
Malmesbury przerwano i nigdy jej nie dokończono z racji złej pogody. Oto tradycje wojenne,
których dziedzicem jesteś, mój Arturze. Jesteś królem państwa, w którym tani agitatorzy
rozniecają waśnie rodowe, a szlachta wojuje dla zabawy, i w którym ani lokalny patriota, ani
zakuty w zbroję możny pan nie pomyśli choćby przez chwilę o losie zwyczajnego żołnierza,
który jako jedyny zbiera cięgi. Jeśli nie zdołasz zmienić biegu świata, Mości Królu, twoje
panowanie będzie nie kończącym się pasmem wojen i wojenek, prowadzonych na złość komuś
albo dla sportu, w których ginąć będzie zawsze tylko biedak. Dlatego tak gorąco proszę cię,
abyś myślał. Dlatego...

– Zdaje mi się – przerwał mu Kay – że Dinadan macha do nas na znak, że obiad gotowy.

ROZDZIAŁ V

Dom Matki Morlan na Orkadach niewiele był większy od psiej budy – za to wygodny

i pełen ciekawych drobiazgów. Na drzwiach przybite były dwie końskie podkowy, wewnątrz
domu zaś znajdowało się: pięć świętych figur kupionych od pielgrzymów i oplecionych
zużytymi różańcami – paciorki pękają bowiem, kiedy modlić się jak należy, kilka pęków
płowego lnu na pokrywie solnicy, kilka szkaplerzy zawieszonych na pogrzebaczu, dwadzieścia
flaszek górskiej rosy – w tym tylko jedna z zawartością, blisko buszel suszonych palemek –
pamiątek po Niedzielach Palmowych z ostatnich siedemdziesięciu lat, oraz duży zapas
wełnianych sznurków do wiązania krowie na ogonie gdy się cieli. Znajdowało się tam ponadto
wielkie ostrze kosy, które staruszka miała nadzieję wypróbować pewnego dnia na złodzieju –
gdyby znalazł się taki głupi, który by się zapędził w te okolice – w kominie natomiast wisiały
skóry węgorzy i kolekcja powiązanych końskimi rzemieniami żeberek z popielnika, które
nieboszczyk mąż Matki Morlan planował przerobić na cepy. Pod skórami węgorzy stała
ogromna butla ze święconą wodą, a na wprost torfowego paleniska siedział jeden z licznych
irlandzkich świętych zamieszkujących, podobne pszczelim gniazdom, celki na tych wyspach.
Święty dzierżył w dłoni szklaneczkę z wodą życia. Był to święty, który zszedł na manowce, uległ
bowiem pelagiańskiej herezji Celestiusza, wedle której dusza miała być zdolna do
samozbawienia. Tłumaczył to właśnie Matce Morlan i szklance whisky.

– Bóg z tobą i Maryja, Matko Morlan – rzekł na powitanie Gawaine. – Przyszliśmy

posłuchać opowieści.

– Bóg z tobą, i Maryja, i Andrzej takoż – huknęła w odpowiedzi czcigodna dama. – Jak

śmiesz, powsinogo, żądać opowieści! Nie widzisz, że jego świątobliwość siedzi tu w popiele?

– Dobry wieczór, Święty Toirdealbhachu. Nie zauważyliśmy świętego, bo już ciemno.
– Niech wam Bóg błogosławi.
– Nawzajem, nawzajem.

– Ale musi być o morderstwach – postawił warunek Agravaine. – O morderstwach i o

krukach, które wyłupują ludziom oczy.

– O nie! – zaprotestował Gareth. To ma być historia tajemniczej dziewczyny, która

poślubiła pewnego człowieka, bo on ukradł czarodziejskiego konia jednemu olbrzymowi.

– Na litość boską – zauważył Święty Toirdealbhach. – To ci będzie historia, jak się te

wasze zachcianki skleci do kupy!

– Święty Toirdealbhachu, najlepiej ty nam coś opowiedz.
– Opowiedz nam o Irlandii.

– Albo o Królowej Maeve, która się zakochała w byku.
– Albo nam pokaż, jak się tańczy jig.
– Panie, bądź miłościw nieszczęśnikom, którym się wydaje, że jego świątobliwość będzie

tańczył jig!

Czterej przedstawiciele arystokracji przysiedli gdzie popadło – w chacie były tylko dwa

stołki – i zamarli w wyczekującym milczeniu, wpatrzeni w świętą osobę.

– Czy życzycie sobie historii z morałem?
– O nie, tylko nie z morałem. Najlepiej jak się biją. Święty Toirdealbhachu, proszę nam

opowiedzieć, jak święty rozwalił łeb biskupowi!

Święty pociągnął zdrowy łyk białej whisky i splunął w ogień.
– Dawno temu żył sobie król – rozpoczął, a słuchacze zaszurali siedzeniami, moszcząc

się wygodnie na swoich miejscach.

– Dawno temu żył sobie król – powtórzył święty Toirdealbhach – a zwał się on, można

wierzyć lub nie, Conor Mac Nessa. Był to kawał chłopa, istny wieloryb, a mieszkał ze swoimi
krewniakami w krainie zwanej Tara Królewska. Pewnego razu przyszło mu ruszyć na wojnę
z krwiożerczą bandą O’Hare’ow i w bitwie trafiła go zaczarowana kulka. Trzeba wam wiedzieć,
że dawni bohaterowie najchętniej wyrabiali kulki z mózgów swoich wrogów: mózg dzieliło się
na kawałki, z każdego kawałka kręciło się między dłońmi kule, a potem te kulki suszyło się na

słońcu. Strzelali nimi prawdopodobnie z arkebuzów, z proc albo z kuszy. No i właśnie taka
kulka trafiła starego Króla w skroń, przebiła czaszkę i umiejscowiła się tuż pod nią,
w krytycznym punkcie.

– Ładne rzeczy – powiedział na to Król i zaraz posłał po cyrulików, żeby przyszli na

konsylium lekarskie.

Pierwszy cyrulik rzecze:

– Już po tobie, Królu Conorze. Kulka siedzi na skraju mózgu.
To samo powiedzieli wszyscy inni panowie medycy, bez żadnej czci dla osoby i wiary.
– No i co ja mam robić? – lamentował Król Irlandzki. – Fortuna, jak widzę, wcale mi

nie sprzyja. Człowiek nawet chwilkę nie może sobie spokojnie powalczyć, żeby zaraz nie
stanąć nad grobem!

– Tylko bez wrzasków – mówią mu na to medycy. – Jest jeden sposób na przeżycie,

a mianowicie: wystrzegać się wszelkich nienaturalnych wzruszeń, i to już, od zaraz.

– Zresztą – dodają po chwili – naturalnych wzruszeń tak samo należy się wystrzegać;

inaczej kulka wywoła rupturę, ruptura spowoduje zaognienie, zaognienie przejdzie w stan
zapalny, a skutkiem tego procesu będzie całkowity zanik funkcji życiowych organizmu. Tylko
spokój może cię uratować, Królu Conorze, w przeciwnym razie wylądujesz w ziemi i robaki się
o ciebie zatroszczą.

– Sami widzicie, że sytuacja była niewesoła. Nieszczęsny Conor całymi dniami

przesiadywał w zamku i ani się nie mógł pośmiać, ani pofechtować, ani łyknąć choć
naparsteczka wody ze spiritusem, ani spojrzeć na białogłowę, żeby mu się przypadkiem
mózgownica nie rozleciała na kawałki. Kulka tkwiła mu w skroni, pół na wierzchu, pół pod
czaszką, i to był cały jego zakichany los.

– Niech licho porwie te dochtory! – skomentowała opowieść Matka Morlan. – Jeden

gorszy drań od drugiego.

-1 co się z nim w końcu stało? – zapytał Gawaine. – Długo jeszcze żył w tej separatce?
– Co się stało? Właśnie miałem mówić. Pewnego dnia rozszalała się straszna burza,

mury zamku trzęsły się jak rybackie sieci, a dwie potężne baszty runęły jak ścięte. Takiej burzy
nikt w tamtych stronach od dawna nie pamiętał, więc Król Conor, nie bacząc na rozszalały
żywioł, wybiegł szukaćjakowejś rady. Natknąwszy się na jednego z cyrulików, zapytał go, co
też to może oznaczać. Cyrulik był mężem uczonym i wytłumaczył zjawisko Królowi Conorowi.
Powiedział mu mianowicie, że tegoż dnia w państwie żydowskim zawisł na drzewie Zbawiciel
i właśnie dlatego rozpętała się burza. A potem jeszcze opowiedział Królowi o Bożej Ewangelii.
No i wtedy, jak się zapewne sami domyślacie, Conor, Król Irlandii, zdjęty słusznym gniewem,
popędził do zamku po miecz i niepomny na burzę gnał dalej, na odsiecz swemu Zbawicielowi.
I tak właśnie umarł.

– Na śmierć?
– Na śmierć.
– Coś podobnego!
– Piękny sposób – zachwycił się Gareth – niezbyt korzystny dla zdrowia, ale za to jaki

szlachetny!

Agravaine rzekł na to:
– Gdyby mnie lekarz zalecił ostrożność, nie przejmowałbym się byle czym. Niech się

dzieje co chce.

– Ale Król postąpił po rycersku, prawda? Gawaine dłubał nerwowo przy palcach u nóg.
– Postąpił jak głupek – rzekł po namyśle. – Nikomu na nic się to nie przydało.
– Jednak miał dobre intencje.
– Przecież ta sprawa nie dotyczyła jego rodziny – zauważył Gawaine. – W ogóle nie

rozumiem, dlaczego się tak przejął.

– Jak to: nie dotyczyła jego rodziny? Dotyczyła Boga, który jest rodziną każdego

człowieka. Król Conor stanął w obronie słusznej sprawy i oddał za nią życie.

Agravaine wiercił się niespokojnie na swoim miejscu w miękkim, rudawym, torfowym

popielisku. Nie mógł spokojnie słuchać bzdur, które wygadywał Gareth. Aby zmienić temat,
poprosił:

– Opowiedz nam o stworzeniu świń.
– Albo – dorzucił pospiesznie Gawaine – o przesławnym Conanie wczarowanym

w fotel. Jak przyrósł do fotela i nie można go było stamtąd ruszyć. Oderwali go więc siłą,
a potem trzeba mu było zaszczepić na zadku płat skóry i przeszczepili mu skórę owcy, i od
tamtego czasu skarpety klanu Fianna wyrabiano z wełny, która wyrosła na Conanie.

– Nie zgadzam’ się – rzekł Gareth. – Dosyć bajek. Lepiej usiądźmy kołem. Pomówmy

o naszym ojcu, który toczy wojny w dalekich stronach.

Święty Toirdealbhach pociągnął solidny łyk górskiej rosy i splunął w ogień.
– Czy to nie piękna rzecz: wojna? – rozmarzył się. – Sam niegdyś wiele czasu spędzałem

na wojnach, zanim mnie uświęcili. Ale w końcu zmęczyło mnie to wojowanie.

Gawaine bardzo się zdziwił.
– Nie rozumiem, jak można zmęczyć się wojaczką. Ja na pewno nigdy się nią nie zmęczę.

Wojna to właściwe zajęcie dla dżentelmena. Zmęczyć się wojną to tak, jakby się zmęczyć
polowaniem albo sokołami.

– Wojna – zauważył Toirdealbhach – jest dobra, póki nie ma w niej za wielkiego tłoku.

Jak wielu walczy naraz, trudno się połapać, o co się w ogóle walczy. W Starej Irlandii bywały
piękne wojny, ale zawsze o byka albo coś w tym stylu, więc każdy walczył jak o swoje.

– A czemu ciebie zmęczyło wojowanie?
– Bo był tłok niemożebny i okrutna rzeź. Jak można zabić śmiertelnika za coś, czego on

nie rozumie, albo w ogóle za nic? Zawsze wolałem pojedynki.

– To musiało być dawno temu.
– Oj, dawno! – westchnął żałośnie święty. – Na te kulki, co wam mówiłem, nadawał się

tylko mózg z pojedynku. To był cały ich sekret.

– Popieram Toirdealbhacha – powiedział Gareth. – Jaki sens mordować nieszczęsnych

łyków, którzy o niczym nie mają pojęcia? Niech lepiej ci, co mają do siebie pretensje walczą
sami między sobą, rycerz przeciwko rycerzowi.

– W ten sposób w ogóle nie byłoby wojen! – zawołał Gaheris.
– To absurd! – skrytykował ideę Gawaine. – W wojnie muszą być ludzie, mrowie ludzi.
– W przeciwnym razie nie byłoby kogo zabijać – dokończył logicznie Agravaine.
Święty dolał sobie whisky, zanucił parę taktów ballady Twoje zdrowie, kochana Pijutko

i zerknął z ukosa na Matkę Morlan. Wyraźnie czuł, że dopada go nowa herezja – być może pod
wpływem alkoholu – tym razem mająca związek z celibatem księży. Święty Toirdealbhach
dysponował szerokim wachlarzem heretyckich ciągot i poglądów, jak to: kształt tonsury na
jego własnej głowie, klasyczna polemika wokół daty Wielkiej Nocy, pomysły pelagian, które
gorliwie lansował – lecz ten nowy impuls był dość szczególnej natury i kazał świętemu zwątpić
w sens obecności dzieci u Matki Morlan.

– Wojny, wojny! – parsknął pogardliwie. – Co wy, smarkacze, możecie wiedzieć

o wojnach, skoro największy z was jest wzrostu siedzącej kury? Zmykajcie stąd, nim mnie
weźmie ochota porachować wam kości.

Nie ma nic gorszego niż rozjuszony święty i Pradawni doskonale o tym wiedzieli, więc

chłopcy nie zwlekając zerwali się na równe nogi.

– Za przeproszeniem Waszej Świątobliwości, nie mieliśmy złych zamiarów – tłumaczyli

się na odchodnym. – Chodziło nam tylko o wymianę poglądów.

– Ja wam tu zaraz wymienię poglądy! – ryknął święty, chwytając za pogrzebacz. Lecz oni

w mgnieniu oka znaleźli się po drugiej stronie niskich drzwi, na piaszczystej drodze,
w promieniach zachodzącego słońca. Z ciemnego wnętrza chaty nadal ścigały ich klątwy,
a może tylko zwyczajne pogróżki świętego.

Na drodze dwa wyliniałe osły szukały chwastów w szczelinach kamiennego muru. Osły

stąpały z trudem, gdyż nogi miały spętane, a ich kopyta, przerośnięte do granic okrucieństwa,
przywodziły na myśl baranie rogi albo łyżwy z podwiniętymi czubami. Chłopcy zaraz wzięli
osły pod swoją komendę, gdyż widok zwierząt zrodził w ich głowach nowy pomysł
i natychmiastową gotowość do akcji. Postanowili dać sobie spokój z bajkami i dyskusjami
o wojnie, a za to pojechać na osłach do zatoczki za wydmami, gdzie rybacy na łozinowych

łodziach obciągniętych nieprzemakalną tkaniną łowili ryby. Osły mogłyby się przydać do
dźwigania ryb.

Gawaine i Gareth ujeżdżali na zmianę grubszego osła. Gdy jeden z braci jechał na oklep,

drugi popędzał wierzchowca witką. Osioł od czasu do czasu wykonywał nagły skok, ale
kategorycznie wzbraniał się przed truchtem. Agravaine i Gaheris dosiedli we dwóch
chudszego osła. Agravaine jechał zwrócony twarzą do oślego zadu i wściekle chłostał tę część
anatomii wierzchowca grubym warkoczem wodorostów. Bił tuż koło odbytu, żeby bardziej
bolało.

Zaiste, dziwny przedstawiała widok ta grupa ludzi i zwierząt zmierzających ku morzu:

chude dzieci, każde z gilem u ostro zarysowanego nosa, w przyciasnych kapotach, z rękawów
których sterczały kościste rączyny, i dwa osły, które posuwały się naprzód zataczając małe
kółeczka i podrywały się nerwowo, ilekroć na ich zady spadał kąśliwy bat.

Niesamowite w tej scenie było to, że nie miała żadnego związku z otaczającą ją

rzeczywistością, a jej uczestnikami powodowała jedna obsesyjna idea. Byli jak samoistny
system słoneczny w próżni, gdzie nic poza nim nie istnieje. Zataczali coraz to nowe kręgi
wokół wydm i szorstkich szuwarów broniących ujścia rzeki. Kto wie, może każda planeta ma
swoją obsesję, która ją gna po orbicie.

Dzieci z wielkim zapamiętaniem maltretowały osły. Nikt im nigdy nie mówił, że

okrucieństwem jest zadawać ból żywej istocie. Ale i osłom nikt o tym nie wspominał. Żyjąc na
marginesie świata, chłopcy aż nadto oswoili się z okrucieństwem i nigdy mu się nie dziwili.
Miniaturowy cyrk stanowił więc zgraną całość: bestie nie chciały iść, dzieci z werwą zmuszały
je do marszu, a obie strony łączyło ogniwo cierpienia, akceptowane przez każdą z nich bez
cienia wątpliwości. Ból był w tym układzie zjawiskiem tak oczywistym, że znikł z obrazu, jak
wartość zniesiona do zera w równaniu matematycznym. Zwierzęta nie sprawiały wrażenia
cierpiących, a dzieci nie wyglądały na rozradowanych sadystów. Jedyna różnica między nimi
polegała na tym, że chłopcy okazywali gwałtowne ożywienie, a osły na odwrót: skrajną apatię.

W tę oto rajską scenę, gdy wspomnienie o chacie Matki Morlan tliło się jeszcze słabo

w ich pamięci, wpłynęła czarodziejska barka, obita białym aksamitem, nierealna,
nadzwyczajna, owiana cudną muzyką, którą wydawał jej kil tnący fale. Na pokładzie
znajdowali się trzej rycerze i gnębiona morską chorobą suka rasy myśliwskiej. Trudno sobie
wymarzyć widok bardziej zgodny z duchem celtyckiej tradycji.

– Dalibóg – dobiegł ich głos jednego z rycerzy, gdy barka była jeszcze daleko od brzegu.

– Widzę zamek, chyba żebym się mylił. I to całkiem niczego sobie zameczek!

– Lepiej przestań bujać łodzią, dobrodzieju – poradził mu ktoś z towarzyszy – bo

wszyscy się skąpiemy.

Zbesztany Król Pellinorc momentalnie stracił zapał i do reszty zadziwił i tak już

oniemiałe dzieci, wybuchając głośnym szlochem. Jego łkania mieszały się z chlupotem fal
i muzyką przybliżającej się do brzegu łodzi.

– Ach, morze! – łkał Król Pellinore. – Chciałbym spocząć na twoim dnie! Z pięć sążni

pod powierzchnią, słowo daję. O, biada mi, biada!

– Nie ma co wołać obiada, dobrodzieju, bo obiad będzie najwcześniej, jak dobijemy do

brzegu. A kiedy dobijemy nie wiadomo, bo to jest łajba magiczna.

– Ja nie wołam obiada – nadąsał się Król. – Ja wołam: O, biada!
– No to ci przecież tłumaczę, że nie ma obiada.
– Gwiżdżę na obiad! Mówiłem: O, biada!
– No dobrze już, dobrze. Dostaniesz swojego obiada.
W tej samej chwili czarodziejska barka przybiła do brzegu, dokładnie w miejscu, gdzie

zazwyczaj cumowały łodzie rybaków. Trzej rycerze zeszli na ląd i okazało się, że jeden z nich
ma czarną skórę. Był to uczony poganin, inaczej mówiąc Saracen, imieniem Sir Palomides.

– Szczęśliwie jesteśmy na lądzie, do kroćset! – zauważył Sir Palomides.
Ludzie ciągnęli zewsząd, milczący, jak w transie. Zbliżając się do rycerzy, zwalniali

kroku, ale ci, którzy byli jeszcze daleko, biegli co sił w nogach. Mężczyźni, kobiety i dziatwa
zbiegali z wydm i z zamkowego wzgórza, ale im byli bliżej, tym wolniej stąpali. O dwadzieścia

jardów od celu zatrzymali się i stanęli kołem, milcząco wpatrzeni w przybyszów, jak
zwiedzający przed obrazami w galerii Uffizzich. Studiowali postacie w nabożnym skupieniu.
Bez pośpiechu, bo nie musieli zaraz pędzić do następnego obrazu. Innych obrazów nie było –
jeśli nie liczyć pospolitych scen z życia Lothian, znanych im aż za dobrze od urodzenia. W ich
spojrzeniach nie było wrogości, ale nie było i życzliwości. Obrazy są wszak po to, żeby im się
przyglądać. Lustracja zaczynała się od stóp – a było na co popatrzeć, gdyż przybysze obuci byli
niecodziennie, jak to rycerze w pełnym rynsztunku. Spojrzenia gapiów rejestrowały fakturę,
konstrukcję, zastosowanie i przypuszczalną cenę obcych im kostiumów. Od stóp posuwali się
wzrokiem ku nagolennikom, taszkom i dalej do góry. Mniej więcej po pół godzinie docierali
do twarzy, którym się przyglądali na ostatku.

Celtowie z rozdziawionymi gębami otaczali Germanów. Tymczasem wiejska dzieciarnia

rozgłaszała nowinę po okolicy. Nadbiegła Matka Morlan w zatkniętej za pasek spódnicy,
a rybacy na pełnym morzu tęgo machali wiosłami, gnając łozinowe łodzie do domu. Młodzi
książęta Lothian jak w transie pozsiadali z osłów i przyłączyli się do ludzkiego kręgu. Krąg
zaczął napierać do przodu: z wolna, cicho, systematycznie, jak sekundnik zegarka. Chwilami
słychać było zduszone okrzyki spóźnialskich, którzy milkli, gdy tylko dostali się w magiczny
krąg. Krąg zaciskał się, gdyż chciał dotknął rycerzy – może nie tak zaraz, może nie w ciągu
kilku najbliższych kwadransów, może dopiero po wnikliwej lustracji, a może nigdy. Lecz chęć
dotknięcia przybyszów była silna, a brała się częściowo z potrzeby sprawdzenia, czy są to
osobnicy z krwi i kości, częściowo zaś z chęci dokładniejszego oszacowania wartości ich
strojów. Na razie oceniano je z daleka, a tymczasem zaczęły się dziać trzy rzeczy. Matka
Morlan i inne starsze kobiety jęły odmawiać różaniec, młode kobiety szczypały jedna drugą
i chichotały, mężczyźni zaś, zdjąwszy czapki przez szacunek dla modlitwy, wymieniali po
celtycku uwagi w rodzaju: „Patrzcie no tego czarnego! Toż to skaranie boskie!”, albo: „Jak se
myślicie, wyłazi to-to czasem z tej blaszanej puszki? Goły śpi, czy zakuty?” Dzięki takim
pytaniom w umysły wszystkich obecnych, bez względu na płeć, wiek i zamożność, zakradła się
wroga nieufność – naczelny rys celtyckiej mentalności. To muszą być rycerze sascy – uznali
ludzie. Widać to było zresztą po zbrojach. A więc rycerze tego Króla Artura, przeciwko
któremu ich Król zbuntował się niedawno po raz drugi. Czyżby przybyli z typowo saskim
chytrym planem przekabacenia Króla Lotha? Czy może jako delegacja najwyższego władcy
feudalnego mają od wszystkich pościągać daninę? A może to piąta kolumna? A może w ogóle
cała sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana, bo przecież Sas jest za chytry, żeby
przybywać gdziekolwiek w przebraniu Sasa – więc może przybysze wcale nie reprezentują
Króla Artura? Czyżby, knując intrygę ponad wszelkie ludzkie wyobrażenie, poprzebierali się za
samych siebie? Gdzie kryje się podstęp? Bo przecież we wszystkim czai się jakiś podstęp.

Krąg gapiów zacieśniał się, gęby rozwierały się coraz szerzej, zgarbione postacie

przybrały kształty worków i strachów na wróble, małe oczka popatrywały koso ze straszną
podejrzliwością, a wszystkie twarze oblekły się w wyraz bydlęcej głupoty i wyraźniejszej niż
zwykle pustki myślowej.

Rycerze stanęli razem w odruchu samoobrony. Nie mieli pojęcia, że Anglia jest w stanie

wojny z Orknejami. Zajęci swoją Misją, pozostawali odcięci od bieżących wiadomości. I nic nie
wskazywało na to, aby lud Orknejów miał ich oświecić.

– Nie patrzcie zbyt ostentacyjnie w tamtą stronę – poradził towarzyszom Król Pellinore.

– Nie wiem jak wy, aleja odnoszę wrażenie, że przyglądają nam się jacyś ludzie. Czy uważacie,
że są nieszkodliwi?

ROZDZIAŁ VI

Carlion przygotowania do drugiej kampanii osiągnęły punkt kulminacyjny. Merlin

poczynił pewne sugestie co do zwycięskiej strategii, trzymano je jednak w tajemnicy, gdyż
chodziło między innymi o zasadzkę i sekretną pomoc z zewnątrz. Nadciągająca powoli armia
Lotha tak dalece przewyższała liczebnie siły Króla, że użycie fortelu stało się koniecznością.
Plan strategiczny objęto więc ścisłą tajemnicą, znaną tylko czterem osobom.

Zwykli obywatele, nie wprowadzeni w arkana wielkiej polityki, mieli i tak mnóstwo

zadań do wykonania. Trzeba było ostrzyć piki na żarnach, toteż wszystkie okoliczne żarna
hurgotały bez przerwy, dzień i noc. Trzeba było ubrać strzały, więc światła w oknach
zajmujących się tym majstrów płonęły o najdziwniejszych porach nocy, a nieszczęsne gęsi na
komunalnych pastwiskach nie wiedziały, gdzie zmykać przed żądnymi ich piór wojakami.
Pawie królewskie chodziły oskubane jak wysłużone miotły, ponieważ większość łuczników
poczytywała sobie za honor szyć z broni pociskami, które poeta Chaucer nazywał „pawie
strzały”, gdyż te właśnie uchodziły za najbardziej stylowe. Smród gotowanego klajstru bił pod
niebiosa. Płatnerze dźwięcząc młotami o stal wyrabiali „puszki” na rycerzy i nieraz musieli
pracować na dwie zmiany. Kowale podkuwali rącze rumaki, a zakonnice bez ustanku dziergały
na drutach onuce dla żołnierzy i szykowały bandaże zwane namiotami. Król Loth wyznaczył
już był pole bitwy, pod Bedegraine.

Król Anglii z trudem wspiął się na dwieście osiem stopni wiodących do komnaty Merlina

w wieży. Zapukał do drzwi. Czarodziej był u siebie, zajęty obliczaniem pierwiastka
kwadratowego z liczby minus jeden. Na oparciu jego fotela siedział Archimedes. Merlin ani
rusz nie mógł sobie przypomnieć, jak się oblicza wspomniany pierwiastek.

– Merlinie – wysapał Król. – Przyszedłem z tobą pomówić.
Merlin zatrzasnął księgę, skoczył na równe nogi, porwał różdżkę i natarł z nią na Artura,

jakby przepędzał kurę, która wlazła w szkodę.

– Wynoś mi się stąd! – krzyczał. – Co ty tu robisz? Co ty sobie myślisz? Jesteś Królem

Anglii, czy nie jesteś? Precz stąd i poślij po mnie! To przekracza ludzkie pojęcie! Już cię tu nie
ma! Poślij po mnie!

– Ale skoro już wszedłem...
– Wcale nie wszedłeś! – zawołał starzec z błyskawicznym refleksem, po czym wypchnął

Króla na schody i zatrzasnął mu drzwi przed nosem.

– Trudna rada – westchnął Artur i poczłapał na dół po dwustu ośmiu schodach.
W godzinę później Merlin stawił się w Komnacie Królewskiej, wezwany tam oficjalnie

przez pazia.

– To już lepiej – burknął, sadowiąc się na zarzuconej kobiercem skrzyni.
– Wstań! – rozkazał Artur i klaśnięciem przywołał pazia, aby ten zabrał siedzisko z sali.
Merlin posłusznie wstał, chociaż w głębi duszy kipiał z oburzenia. Zaciskał dłonie tak

mocno, aż mu knykcie pobielały.

– Nawiązując do naszej rozmowy o kodeksie rycerskim... – zaczął Król, jak gdyby nigdy

nic.

– Nie przypominam sobie podobnej rozmowy.

– Czyżby?
– Nigdy w życiu mnie tak nie znieważono!
– Wszak jestem Królem – zauważył Artur. – Poddanemu nie godzi się siedzieć

w obecności Króla.

– Bzdura!

Artur zaczął się śmiać, przesadnie głośno, a wtedy zza tronu wyszli: przyrodni brat

Artura, Sir Kay, i stary opiekun Króla, Sir Ector. Kay zdjął Merlinowi kapelusz i włożył go na
głowę Sir Ectora, a Sir Ector powiedział:

– Święci Pańscy! Więc teraz ja będę czarodziejem! Hokus-pokus!
I wszyscy bardzo się śmiali, nawet Merlin, i zaraz posłano po siedziska dla gości,

i otwarto butelki z winem, żeby spotkanie przypadkiem nie było oschłe.

– Widzicie? – zapytał dumnie Artur. – Zwołałem radę! Nastąpiła chwila ciszy, gdyż

Artur miał pierwszy raz w życiu wygłosić mowę i zbierał myśli.

– Chodzi o kodeks rycerski – rzekł w końcu Król. – Chcę o nim z wami porozmawiać.
Merlin spojrzał na Artura, jakby go bardzo dawno nie widział. Artretyczne palce starego

czarodzieja błądziły niespokojnie wśród gwiazd i tajemniczych symboli na opończy, gdyż
chciał się on za wszelką cenę opanować i nie ułatwiać zadania mówcy. Można rzec, że był to
moment krytyczny w karierze Medina: chwila, ku której od wielu stuleci zdążał, żyjąc wspak.
Właśnie teraz miał się przekonać, czy żył na próżno, czy nie.

– Przemyślałem – rzekł Artur – kwestie Siły i Racji. Uważam, że nie należy działać tylko

dlatego, że można. Działać trzeba dopiero wówczas, gdy jest to konieczne. Złoto zawsze
pozostanie złotem, niezależnie od tego, ile siły okaże się, by udowodnić, że tak właśnie jest lub
nie jest. Czy wyrażam się dostatecznie jasno?

Nikt nie odpowiedział.
– Nie tak dawno rozmawialiśmy z Merlinem na murach obronnych i Merlin zwrócił

moją uwagę na fakt, że ostatnia bitwa – ta, w której padło siedmiuset ludzi – wcale nie była
taką doskonałą zabawą, za jaką ją mieliśmy. Słusznie. Kiedy się nad tym głębiej zastanowić, to
bitwy wcale nie są zabawne. Chcę przez to powiedzieć, że nie powinno się zabijać ludzi. Lepiej
pozwolić im żyć.

– Ciekawe jednak – ciągnął po chwili Artur – że Merlin, mimo swoich poglądów, zawsze

pomagał mi wygrywać bitwy. I nadal mi pomaga, i mamy nadzieję odnieść wspólne
zwycięstwo w bitwie pod Bedegraine, kiedy już do niej dojdzie.

– Zwyciężymy – upewnił go Sir Ector, jeden z grona dopuszczonych do sekretu.
– Widzę tu zasadniczą sprzeczność. Dlaczego Merlin dopomaga mi w wojnach, skoro

wojny są złem?

Znowu nie było odpowiedzi. Król ciągnął wywód z coraz większą zapalczywością.
– Jedyne wyjaśnienie – tu się zaczerwienił – jedyne wyjaśnienie, jakie mi przyszło do

głowy to to, że ja... że on... że Merlin ma powód, ażeby mi pomagać w osiąganiu zwycięstw.

Umilkł i spojrzał na Medina. Ten odwrócił głowę.
– A powodem tym jest – tak, czy nie? – powodem tym jest pragnienie, abym wygrawszy

te dwie bitwy stał się panem własnego królestwa i położył kres wojnom, i odmienił znaczenie
pojęcia Siły. Czy zgadłem? Czy mam rację?

Czarodziej nie odwrócił głowy, ale spokojnie złożył dłonie na kolanach.
– Zgadłem! – uradował się Artur.
I zaczął mówić tak szybko, że sam za sobą z trudem nadążał.
– Posłuchajcie. Siła to nie to samo co Racja. Po świecie pęta się mnóstwo siły i trzeba

z nią zrobić porządek. Ludzie są jak gdyby pół źli, pół dobrzy. Może nawet są więcej niż pół źli,
i dlatego pozostawieni sami sobie dziczeją do reszty. Weźmy typowego barona naszych czasów
– takiego, powiedzmy, Sir Bruce’a Sans Pitie: grasuje sobie po całym kraju, okuty w stal od
stóp do głów, i wyrabia co mu się żywnie podoba – ot tak, dla sportu. Bo my, normalnie,
uważamy, że wyższe klasy społeczne mają monopol na władzę, a sprawiedliwość ich nie
dotyczy. To zaś sprawia, że zło bierze górę w człowieku, zaczynają się grabieże, gwałty,
łupiestwo i okrucieństwo. Ludzie bydlęcieją.

– I dlatego Merlin pomaga mi zwyciężać: żebym ja położył temu kres. Merlin chce,

żebym zrobił porządek.

– Loth, Uriens, Anguish i reszta – to stary świat, stary porządek, ludzie nawykli do

narzucania innym własnej woli. Muszę ich pokonać ich własną bronią – zmuszają mnie do
tego, gdyż kierują się wyłącznie siłą. Potem przystąpię do właściwej pracy. Bitwa pod
Bedegraine będzie zaledwie wstępem. Kiedy Merlin namawiał mnie do myślenia, chodziło mu
o to, co zrobię po bitwie.

Artur znów uczynił pauzę, czekając na komentarz lub zachętę, ale czarodziej uporczywie

patrzył w inną stronę. Tylko siedzący obok Medina Sir Ector mógł widzieć wyraz jego oczu.

– Mój plan – oznajmił Artur – bierze się z prostego pytania: czy nie da się okiełznać Siły

tak, aby działała na rzecz Racji? Wiem, że to głupio brzmi, ale sami przyznacie, że coś w tym
jest. Siła tkwi w złej połowie człowieka. Nie da sięjej po prostu ignorować. Nie da sięjej także
usunąć, wyciąć. Ale można nią pokierować – ufam, że rozumiecie, o co mi chodzi – tak, aby
stała się pomocą, nie przeszkodą.

Słuchacze okazali zainteresowanie. Pochylili się, nadstawiając uszu – wszyscy oprócz

Merlina.

– Mój plan polega na tym, że jeśli uda nam się wygrać bitwę i zająć silną pozycję w kraju,

założę coś na kształt zakonu rycerskiego. Nie będę karał zbuntowanych rycerzy, nie powieszę
Lotha, tylko wszystkich spróbuję przyciągnąć do naszego Przymierza. Trzeba je będzie tak
urządzić, żeby przynależność była wysokim zaszczytem i żeby zapanowała moda na
wstępowanie do Przymierza. Wszyscy muszą chcieć do niego należeć. Ułożę tekst przysięgi,
w którym będzie mowa o tym, że Siły wolno używać tylko w służbie Dobra. Rozumiecie? Moi
rycerze będą wędrowali po świecie, zakuci w stal tak jak teraz, będą groźnie potrząsali
mieczami – w ten sposób dadzą upust potrzebie wymachiwania szabelką, którą Merlin zwie
„instynktem myśliwego” – ale wolno im będzie atakować tylko w obronie dobra, w obronie
niewinnych dziewic przed Sir Bruce’ami. Będą także obowiązani pomagać w naprawie
dawnych krzywd, opiekować się uciśnionymi, i tak dalej. Dobry pomysł? W ten sposób będą
działać Siłą, zamiast nią wojować, i zło obrócą w dobro. To wszystko, Merlinie, nic więcej nie
wymyśliłem. Myślałem najsolidniej jak potrafię i podejrzewam, że się mylę – tak jak zwykle.
Ale naprawdę dużo myślałem. Więcej nie umiem. Proszę cię, powiedz coś.

Czarodziej wstał, wyciągnął się jak struna, rozpostarł ręce, obrócił wzrok w sufit

i wyrecytował pierwsze słowa Nunc Dimittis.

ROZDZIAŁ VII

Sytuacja w Dunlothian skomplikowała się, jak każda prawie sytuacja z Królem

Pellinorem, nawet w najdzikszych ostępach Północy. Przede wszystkim Król był zakochany.
Z tego właśnie powodu tak szlochał na łodzi. Prawdę tę wyjawił Królowej Morgause przy
pierwszej sposobności: cierpiał na chorobę miłosną, a nie na chorobę morską. A oto co zaszło.
Kilka miesięcy wcześniej Król tropił Bestię Dyżurną na południowym wybrzeżu Gramarii.
Nagle Bestia puściła się na morze. Odpłynęła daleko: jej wężowaty łeb wił się na horyzoncie
wód niczym żmija w trawie. Król zatrzymał przepływający statek, który wyglądał mu na
zmierzający na Krucjatę. Obecni na pokładzie Sir Grummore i Sir Palomides uprzejmie
zmienili kurs w pogoni za Bestią. I tak we trzech dobili do wybrzeży Flandrii, gdzie Bestia dała
nura w las i gdzie, przebywając wraz z kompanami w gościnie na pewnym zamku, Pellinore
zakochał się w córze Królowej Flandrii. Z początku wszystko układało się idealnie. Królewska
wybranka była zapobiegliwą, rozważną niewiastą w średnim wieku, znającą się na kuchni,
porządkach domowych i słaniu łóżek. Niestety, nadzieje obojga zniweczyło pojawienie się
czarodziejskiej barki. Wszyscy trzej rycerze wsiedli na jej pokład, ciekawi, co z tego wyniknie,
gdyż honor nie pozwalał rycerzowi unikać przygody. Ledwie stanęli na pokładzie, barka sama
z siebie odbiła od brzegu, pozostawiając na nim córkę Królowej Flandrii, która gorliwie
machała chusteczką do nosa. Bestia Dyżurna na chwilę wytknęła łeb z lasu, zrobiła minę
jeszcze bardziej zdziwioną niż ukochana Króla Pellinore’a i zaraz potem rycerze stracili ląd
z oczu. Płynęli i płynęli, aż dopłynęli do wysp Orkadów, a im bardziej się oddalali od Flandrii,
tym bardziej nasilała się choroba miłosna Króla Pellinore’a, co czyniło jego towarzystwo
nieznośnym. Stale pisał wiersze i listy, których nie miał jak wysłać, albo opowiadał
kompanom o Królewnie, którą najbliżsi zwali pieszczotliwie Piggy.

Ten stan rzeczy byłby jeszcze ewentualnie do zniesienia w Anglii, gdzie trafiali się

czasem osobnicy w stylu Pellinore’a, a otoczenie darzyło ich nawet swoistą wyrozumiałością.
Lecz w kraju Lothian i Orknejów, gdzie każdy Anglik uchodził za tyrana, była to sytuacja
niedopuszczalna. Tubylcy ani rusz nie mogli pojąć, w jakim celu Król Pellinore chce ich
oszukać, udając samego siebie. Na wszelki wypadek uznali, że roztropnie i bezpiecznie będzie
nie informować gości o wojnie z Arturem. Postanowili poczekać, aż rycerze i ich spisek
zostaną zdemaskowani.

W związku z przybyszami pojawił się jeszcze jeden problem, dotkliwy zwłaszcza dla

dzieci. Królowa Morgause była całkowicie pochłonięta gośćmi.

– Po co nasza matka udała się z rycerzami w góry? – spytał Gawaine, gdy dnia pewnego

zdążali do pustelni Świętego Toirdealbhacha.

Zapadło kłopotliwe milczenie. Wreszcie Gaheris wydusił z siebie odpowiedź:
– Polowali na jednorożca.
– Jak to się robi?
– Trzeba mieć dziewicę na przynętę.
– Nasza matka – dodał obeznany ze szczegółami sprawy Agravaine – towarzyszyła

rycerzom na polowaniu w roli dziewicy.

Oświadczenie to złożył tonem dość niepewnym.
– Nie wiedziałem, że ona chce mieć jednorożca – zdumiał się Gareth. – Nigdy o tym nie

wspominała.

Agravaine spojrzał na niego z ukosa, chrząknął i rzekł sentencjonalnie:
– Mądrej głowie dość dwie słowie.
– A ty skąd wiedziałeś? – zainteresował się Gawaine.
– Podsłuchaliśmy.
Mieli opracowaną metodę podsłuchiwania na kręconych schodach i stosowali ją zawsze

wtedy, gdy matka wykluczała ich z kręgu swojej uwagi.

Nieśmiały z natury Gaheris rozgadał się z niezwykłą dla niego swobodą.
– Mówiła do Sir Grummore’a, że choroba miłosna tamtego króla minie, kiedy go zajmą

polowaniem w dawnym stylu. Podobno tamten król zazwyczaj tropi jakąś bestię, która się
gdzieś zawieruszyła. Więc mama wymyśliła, że może dla odmiany potropić jednorożca, a ona
pójdzie z nimi wszystkimi jako dziewica. Wyglądali na trochę zdziwionych.

Chłopcy szli jakiś czas w milczeniu. Ciszę przerwała uwaga, a właściwie pytanie

Gawaine’a:

– Słyszałem, że ten król się kocha w jednej babie z Flandrii, Sir Grummore od dawna

ma żonę, a ten Saracen jest czarny na gębie?

Odpowiedzi nie było.
– Długo trwało to polowanie – powiedział Gareth. – Słyszałem, że go nie złapali.
– A tym rycerzom podobają się zabawy z naszą matką? Odpowiedzi znów udzielił

Gareth, chłopiec z natury małomówny, lecz bez wątpienia bystry obserwator.

– Mnie się wydaje, że oni nic z tego nie rozumieją.
I poczłapali dalej, chroniąc w zanadrzach własne myśli.
Pustelnia Świętego Toirdealbhacha wyglądała jak starodawny ul ze słomy, tyle że była

większa i zbudowana z kamienia. Nie miała okien, a przez jedyne wejście trzeba się było
wczołgiwać do środka.

– Wasza świątobliwość – wołali chłopcy, kopiąc ciężkie, nieogładzone kamienie. –

Wasza świątobliwość, przyszliśmy posłuchać opowieści.

Święty był dla chłopców źródłem strawy duchowej. Był dla nich guru, tak jak Merlin dla

Artura. Od niego pobierali szczątkową wiedzę i kulturę, która miała się stać ich udziałem.
Przybiegali do niego po ochłapy mądrości, jak głodne szczenięta porzucone przez matkę. To
on nauczył ich czytać i pisać.

– A, to wy! – Święty wytknął głowę przez otwór celi. – Szczęść wam Boże od samego

rana.

– I wam daj Boże.
– Co nowego?

– Nic – odpowiedział Gawaine, tając sprawę jednorożca. Święty Toirdealbhach

westchnął z głębi serca.

– To tak samo jak u mnie.

– Opowiesz nam coś?
– Iii tam, opowiadania. Co z nich za pożytek? Co ja, heretyk, mogę wam powiedzieć?

Czterdzieści roków przeszło, jak walczyłem w bitwie, na białogłowę przez ten czas ani
spojrzałem – to co ja wam mogę opowiadać?

– Możesz nam opowiedzieć taką historię, w której nie ma bitwy ani białogłowy.
– A na co komu takie opowieści? – oburzył się Święty i wylazł na słońce.
– Może czułbyś się lepiej, gdybyś wiedział, że czeka cię walka – poddał Gawaine,

taktownie przemilczając białogłowy.

– O, ja nieszczęsny! – jęknął Toirdealbhach. – Co mnie podkusiło zostawać świętym! Co

bym dał za to, żeby zadać jeden cios, jedno małe puknięcie moją poczciwą tarninową pałką! –
Z tymi słowy, wydobył spod habitu straszne narzędzie. – Czyż to nie byłoby więcej warte niż
wszyscy święci irlandzcy?

– Opowiedz nam o swojej tarninowej pałce.
Chłopcy uważnie przyglądali się narzędziu, a jego świątobliwość tłumaczył im, jak dobra

pałka winna być wykonana.

Można ją zrobić tylko z odrośli od korzenia, gdyż boczne gałęzie są za kruche. Nową

pałkę należy wysmarować sadłem, grubo owinąć i zakopać w gnojówce – to jest sposób na jej
prostowanie. Na koniec nasyca sieją czarnym ołowiem i tłuszczem. Święty wskazał chłopcom
otwór, w który leje się ołów, zwrócił też ich uwagę na ćwieki w górnej części narzędzia i pętle
przy uchwycie, oznaczające liczbę zakatrupionych danym egzemplarzem ofiar. Następnie
z nabożną czcią ucałował pałkę i serdecznie wzdychając, ukrył ją na powrót pod habitem. Cały
czas odgrywał przedstawienie, więc dbał o wymowę gestów.

– Opowiedz nam teraz o czarnej ręce, która schodziła kominem.
– Nie starczy mi odwagi – jęknął Święty. – Nie mam jej tyle co zając. Jakby ktoś rzucił

na mnie straszne czary.

– Nas też chyba ktoś zaczarował – powiedział Gareth. – Wszystko się sprzysięgło

przeciwko nam.

– Była sobie jedna kobieta – zaczął opowieść Toirdealbhach. – Ta kobieta miała męża

i oboje mieszkali w Malainn Vig. I mieli jedną, jedyną córeczkę. Któregoś dnia mąż poszedł na
bagna wycinać torf, a kiedy przyszło południe, matka wysłała do niego córeczkę z obiadem.
Ledwie ojciec zasiadł do posiłku, dziewczynka zawołała: „Popatrz, ojcze, czy widzisz taki
wielki statek, o tam, pod samym horyzontem? Potrafię sprawić, żeby zaraz znalazł się przy
brzegu”. „Niemożliwe”, powiedział ojciec. „Jestem większy od ciebie, a nawet ja nie mógłbym
tego sprawić”. „No to popatrz”, odparła dziewczynka. Podeszła do pobliskiej studni i zmąciła
wodę. Statek podpłynął do brzegu.

– To była czarownica – domyślił się Gaheris.
– Czarownicą była jej matka – poprawił go Święty i opowiadał dalej.
– „Mogłabym sprawić, że statek rozstrzaska się o brzeg”, powiedziała dziewczynka.

„Niemożliwe”, rzekł ojciec. „No to patrz”. I dziewczynka wskoczyła do studni. Morze cisnęło
statkiem o skały i rozbiło go na tysiąc kawałków. „Kto ciebie tego nauczył?”, spytał ojciec
dziewczynkę. „Mama. Kiedy ty chodzisz do pracy, mama uczy mnie na cebrzyku”.

– Dlaczego ona wskoczyła do studni? – zapytał Agravaine. – Zamoczyła się?
– Cicho bądź.
– Mąż wrócił do domu, do żony, odstawił na bok łopatę do torfu i siadł na swoim

miejscu. Chwilę siedział i nic nie mówił, a potem zapytał: „Czego ty uczysz tę małą? Nie życzę
sobie w swoim domu żadnych hokus-pokus. Nie zostanę tu z wami ani chwili dłużej”.
I poszedł sobie z domu. Matka i córka nigdy go więcej nie widziały. Nie wiem, jak tam sobie
dalej same radziły w życiu.

– To musi być okropne mieć matkę czarownicę – powiedział Gareth.
– Albo żonę czarownicę – powiedział Gawaine.
– Jeszcze gorzej jest w ogóle nie mieć żony – zauważył Święty i znikł znienacka w swoim

ulu, jak figurka w szwajcarskim barometrze, która chowa się w otwór, kiedy ma być ładnie.

Oniemiali ze zdumienia chłopcy obsiedli wyjście w nadziei, że jeszcze coś się zdarzy.

Siedząc tak, rozważali kwestie studzien, czarownic, jednorożców i dziwnych obyczajów matek.

– Moje zuchy – powiedział nagle Gareth. – Proponuję, abyśmy sami zapolowali na

jednorożca.

Bracia spojrzeli na niego.

– Coś trzeba zrobić. Już cały tydzień nie widzieliśmy mamy.
– Zapomniała o nas – rzekł z wyrzutem Agravaine.
– Na pewno nie. Zabraniam ci mówić w ten sposób o naszej matce.
– Kiedy to prawda. Nawet nie usługiwaliśmy przy stole.
– Bo mama musi okazać rycerzom gościnność.
– Wcale nie dlatego.

– No to dlaczego?

– Nie powiem.

– Gdybyśmy zapolowali na jednorożca – powiedział Garem – i gdybyśmy jej przynieśli

tego jednorożca, na którym tak jej zależy, to może pozwoliłaby nam usługiwać przy stole.

Podchwycili ten pomysł z iskierką nadziei.
– Święty Toirdealbhachu! – krzyknęli chórem. – Wyjdź jeszcze raz! Chcemy złapać

jednorożca!

Święty wytknął głowę przez otwór i popatrzył na nich podejrzliwie.
– Co to jest jednorożec? Jak on wygląda? Jak się go łapie? – wołali jeden przez

drugiego.

Święty z powagą pokiwał głową i znów zniknął w czeluści ula, skąd wyłonił się po kilku

chwilach z uczoną księgą, jedynym świeckim dziełem, jakie posiadał w swoim księgozbiorze.
Jak większość świętych, Święty Toirdealbhach utrzymywał się z kopiowania i ilustrowania
manuskryptów.

– Na przynętę potrzeba dziewicy – podpowiedzieli mu od razu chłopcy.
– Dziewic mamy zatrzęsienie – ucieszył się Gareth. – Weźmiemy którąkolwiek

pokojówkę albo kucharkę.

– Żadna nie pójdzie.
– To weźmiemy podkuchenną. Zmusimy ją.
– A jak już upolujemy tego jednorożca, przyniesiemy go triumfalnie do domu

i podarujemy mamie. Będziemy za to co wieczór usługiwać przy stole.

– Mama się ucieszy.
– Może nawet na nocnych przyjęciach.
– A Sir Grummore pasuje nas na rycerzy. Powie tak: „Na mój honor, to najcnotliwszy

czyn, z jakim się zetknąłem”.

Święty Toirdealbhach złożył cenną księgę na trawie przed swoim ulem. Trawa rosła na

piaszczystej glebie i pełno w niej było pustych, żółtawych muszelek z fioletową żyłką. Święty
otworzył księgę, a było to bestiarium zatytułowane Liher de Natura Quorundam Animalium,
i pokazał chłopcom, że na każdej stronie jest obrazek. Niewzruszeni urodą woluminu
młodzieńcy kazali szybko przewracać karty, na których widniały imponujące Gryfy, Bonakony,
Krokodyle, Modliszki,

Hydry, Cynomulgi, Syreny, Peridexiony, Smoki i Aspidochelony. Na próżno Antylopa

czochrała misterne poroże o drzewo tamaryszku, plącząc się w nim i stając się w ten sposób
łatwym łupem dla myśliwych. Na próżno Bonakon wydzielał zabójczy odór na postrach
wrogom. Peridexiony, siedzące w koronach drzew, gdzie nie mogły dosięgnąć ich Smoki, też
pozostały niezauważone. Pantera, dysząca ponętnym dla ofiar oddechem, również nie
obudziła zainteresowania chłopców. Podobnie jak Tygrys, którego można było łatwo zmylić
ciskając mu pod nogi szklaną kulę: patrząc we własne odbicie myślał, że widzi swoje młode.
Nie zaciekawił ich też Lew, który nie tyka leżących i uwięzionych, boi się białych kogutów
i chwostem na ogonie zaciera za sobą ślady. Ani Kozica, która nie czyni sobie krzywdy skacząc
po turniach, gdyż może bezpiecznie opaść na zawinięte rogi. Ani Niedźwiedzica, która nosi
młode jako bezkształtne grudki i wylizuje je w dowolny kształt. Ani ptak Chaladrius, który
zwiastuje śmierć, kiedy siądzie na poręczy łóżka przodem do człowieka. Ani Jeże, które
zbierają winne grona dla swych pociech turlając się po owocach i niosąje do gniazda na
kolcach. Ani nawet Aspidochelon – potężne, wielorybowate stworzenie z siedmioma płetwami
i potulną miną, do którego nieuważny żeglarz potrafi przycumować łódź, biorąc je za wyspę –
nawet on nie przyciągnął uwagi młodzieńców. Uwaga ich skupiła się dopiero na Jednorożcu,
przez Greków zwanym Nosorożcem.

Z opisu wynikało, że Jednorożec jest równie szybki i płochliwy jak Antylopa i że pojmać

go można tylko w jeden sposób. Konieczna jest dziewica na przynętę. Jednorożec, ujrzawszy
dziewicę, miał bezzwłocznie zbliżyć się do niej i złożyć róg na jej łonie. Opisowi towarzyszył
obrazek, na którym nie budząca zaufania dziewica jedną ręką trzymała nieszczęsne stworzenie
za róg, a drugą dawała znaki oszczepnikom. Przeciwwagę dla jej fałszywej miny stanowił
wyraz bezgranicznej ufności, z jaką Jednorożec wpatrywał się w jej oblicze.

Zapoznawszy się z instrukcją i obrazkiem, Gawaine pognał co sił w nogach po

podkuchenną.

– Zbieraj się – powiedział do dziewczyny. – Idziemy w góry łapać jednorożca.
– Ojejku, paniczu Gawaine – przeraziło się dziewczę, któremu było Meg.
– Bez gadania. Masz iść na przynętę i już. On podejdzie i złoży ci łeb na kolanach.
Meg zaczęła pochlipywać.
– Czego się boisz, głupia?
– Olaboga, paniczu Gawaine, ja nie chcę żadnego jednorożca. Słowo daję, ja jestem

porządna dziewczyna, a ile mi tu jeszcze zostało do pozmywania – o! Jak pan Truelove zdybie
mnie na wagarach, kij będzie w robocie, oj będzie, będzie, paniczu Gawaine!

Gawaine bez słowa złapał ją za warkocze i wyprowadził na dwór.
W ożywczym bagiennym wietrzyku znad wysokich wzgórz omawiano szczegóły

polowania. Meg nie przestawała się mazać, więc prowadzili ją za włosy, żeby przypadkiem nie
uciekła. Trzymali ją na zmianę, w zależności od tego, który z chłopców potrzebował akurat
obydwu rąk do gestykulowania.

– Pamiętajcie – powiedział Gawaine – że ja jestem dowódcą. Jako najstarszy muszę

wami dowodzić.

– Wiedziałem, że tak powiesz – stwierdził Gareth.
– Kłopot w tym, że według instrukcji przynęta powinna zostać sama.
– Zwieje.

– Zwiejesz, Meg?

– Tak proszę pana, paniczu Gawaine.
– No widzicie.

– W takim razie trzeba ją uwiązać.
– Jak to, proszę pana, paniczu Gawaine, trzeba mnie uwiązać?
– Zamknij się. Dziewczyny nie mają głosu.
– Nie mamy czym jej związać.
– Jako dowódca, moje zuchy, rozkazuję Garethowi polecieć do domu po sznurek.
– Jeszcze czego.

– Musisz polecieć po sznurek, bo inaczej popsujesz cały plan.
– Nic nie muszę. Zastanawiałem się nad tym.
– No to niech leci Agravaine.

– Ja? Dlaczego ja?

– No to Gaheris.

– Nie pójdę.
– Meg, ty wstręciucho, masz nie uciekać, rozumiesz?
– Tak, paniczu Gawaine, tylko że, paniczu Gawaine...
– Gdyby tak znaleźć mocny korzeń wrzośćca – powiedział Agravaine.
– Przywiązalibyśmy ją do pnia za warkocze.
– Dobra, tak zrobimy!

– Olaboga! Olaboga!

Przytwierdziwszy dziewczynę do drzewa, czterej młodzieńcy obstąpili ją, by omówić

następne stadium polowania. Uzbrojeni byli należycie, gdyż wzięli ze zbrojowni prawdziwe
oszczepy na dzika.

– Ta dziewczyna – rzekł uroczyście Agravaine – jest moją matką. Dokładnie to samo

robiła wczoraj nasza mama. A ja będę Sir Grummorem.

– A ja Pellinorem.

– Niech sobie Agravaine będzie Grummorem, jak tak strasznie mu na tym zależy, ale

przynętę trzeba zostawić samą. Tak jest w instrukcji.

– Ojejku, paniczu Gawaine! Olaboga, paniczu Agravaine!

– Przestań wyć. Spłoszysz jednorożca.
– Musimy się teraz oddalić i schować. Nasza mama dlatego nie złapała jednorożca, że

rycerze byli koło niej cały czas.

– Ja będę Finnem MacCoulem!
– A ja Sir Palomidesem.

– Paniczu Gawaine, błagam panicza, niech mnie panicz samej nie zostawia.
– Pocałuj się w nos – odrzekł jej Gawaine. – Głupia gęś.
Powinnaś być dumna, że zostałaś przynętą. Nasza mama też nią wczoraj była.
– Nie martw się, Meg, nie płacz – pocieszał dziewczynę Gareth. – On ci nic nie zrobi.

Nie pozwolimy na to.

– Co on ci zresztą może zrobić? Najwyżej cię zabije – dodał brutalnie Agravaine.
Słysząc to, nieszczęsne dziewczę jęło szlochać jeszcze głośniej.
– Po co to powiedziałeś? – zezłościł się Gawaine. – Ciągle wszystkich straszysz. Widzisz,

jak ona teraz wyje?

– Meg, posłuchaj – mówił Gareth. – Posłuchaj. Nie płacz. Biedna Meg.
– Obiecuję ci, że jak wrócimy do domu, dam ci postrzelać z mojej katapulty.
– Ojejej, paniczu Gareth.

– No dobra, idziemy. Zostawcie ją.
– Cicho, Meg. Cicho.

– Ojejku! Ojejuńciu!
– Meg – zwrócił się do niej Gawaine z bardzo srogą miną. – W tej chwili przestań wyć,

bo będę zawsze tak na ciebie patrzył.

Meg natychmiast otarła oczy.
– Teraz uwaga – powiedział Gawaine. – Jak jednorożec przyjdzie, wszyscy wypadamy

z kryjówki i wbijamy w niego oszczepy. Zrozumiano?

– Czy koniecznie trzeba go zabić?
– Tak, trzeba go zabić na śmierć. – Aha.
– Mam nadzieję, że nie będzie go bolało – powiedział Gareth.
– Taka głupia nadzieja jest jak najbardziej w twoim stylu – skrzywił się Agravaine.
– Nadal nie rozumiem, dlaczego trzeba go zabić.
– Dlatego, że musimy go zanieść mamie do domu, ty tumanie.
– A nie moglibyśmy go złapać i zaprowadzić do mamy? – upewnił się Gareth. – Meg

mogłaby go prowadzić, gdyby nie był zanadto narowisty.

Gawaine i Gaheris zgodzili się z jego zdaniem.
– Jeżeli nie będzie narowisty – uznali – to nawet może lepiej przyprowadzić go żywego.

To najwyższy kunszt Polowania na Grubego Zwierza.

– Można go pędzić – uzupełnił Agravaine – okładając kijami.
– Meg też możemy okładać kijami – dorzucił po namyśle. Potem schowali się

w kryjówce, zachowując milczenie, tak jak sobie postanowili.

Ciszę mącił jedynie lekki wiaterek, pszczoły nad wrzosowiskiem, bujające wysoko

skowronki i coraz rzadsze pochlipywania Meg.

Spotkanie z jednorożcem przebiegało inaczej niż oczekiwali. Owo nieopisanie

szlachetne stworzenie było ucieleśnieniem piękna. Ktokolwiek je zobaczył, musiał ulec magii
jego uroku.

Jednorożec był biały, miał srebrne kopytka i wdzięcznie skręcony perłowy róg. Stąpał po

wrzosowisku tak lekko, że miało się wrażenie, iż wcale go nie dotyka, a jego długa, jakby
świeżo wyczesana grzywa falowała na wietrze. Najwspanialsze były jednak oczy jednorożca.
Po obu stronach pyska ciągnęły się od nozdrzy niebieskie bruzdy, które okalały oczy
zwierzęcia nostalgicznym cieniem. Obramowane smutnym, pięknym odcieniem błękitu, oczy
te wyrażały żal, samotność, nieskończoną łagodność i szlachetny tragizm, wobec których
pierzchały wszelkie uczucia z wyjątkiem miłości.

Jednorożec zbliżył się do podkuchennej Meg i skłonił przed nią głowę. Czyniąc skłon,

wygiął szyję w zachwycający łuk, perłowym rogiem wskazując ziemię pod stopami Meg, i na
znak czci grzebnął parę razy srebrnym kopytkiem. Meg zapomniała o płaczu. W królewskim
geście rozpoznania, wyciągnęła dłoń ku cudnemu stworzeniu.

– Pójdź, jednorożcu – powiedziała. – Złóż głowę na moim łonie, jeśli taka jest twoja

wola.

Jednorożec zarżał i pogrzebał kopytkiem. Potem, z niezmierną ostrożnością, opuścił się

na jedno kolano, na drugie, i klęknął przed dziewczyną, pochylając głowę. Z tej pozycji obrócił
na Meg zamglone spojrzenie i na koniec wsparł głowę o jej kolano. Patrząc na nią błagalnie,
pocierał płaski, biały policzek o gładkość jej sukienki. Z rozkoszy odsłaniał górą białka oczu.
Pomału, wstydliwie złożył na ziemi zadnią część ciała i zamarł w bezruchu, zapatrzony
w oblicze podkuchennej. Spojrzenie jego przepełniała ufność. Uniósł przednią nogę, jak gdyby
coś głaskał. Tym wymownym gestem dał dziewczynie do zrozumienia: „Zaopiekuj się mną.
Pokochaj mnie. Pogłaszcz moją grzywę”.

Agravaine, dusząc okrzyk, wyskoczył z kryjówki i z oszczepem w ręku rzucił się na

jednorożca. Reszta chłopców obserwowała go, siedząc w kucki.

Agravaine stanął przy jednorożcu i jął go dźgać oszczepem w zad, w szczupły brzuch

i pod żebra. Ciosom towarzyszyły piskliwe okrzyki. Jednorożec z panicznym lękiem popatrzył
na Meg. Skoczył w popłochu na równe nogi, jego wzrok przybrał nagle wyraz wyrzutu, lecz
Meg mocno trzymała go jedną ręką za róg. Była jak w transie, jakby mimo chęci nie mogła
dopomóc zwierzęciu. Jednorożec też zdawał się niezdolny do wyrwania rogu z uścisku
panieńskiej dłoni. Krew, której sprawcą był Agravaine, trysnęła na śnieżnobłękitną sierść.

Gareth wyskoczył z kryjówki. Gawaine deptał mu po piętach, a na końcu podążał

ogłupiały Gaheris.

– Przestań! – krzyczał Gareth. – Zostaw go! Przestań! Słyszysz?
Gawaine dobiegł do drzewa w momencie, gdy oszczep Agravaine’a zagłębił się pod piąte

żebro jednorożca. Jednorożec zadrżał. Dygocąc na całym ciele, wyprężył w tył zadnie nogi.
Wyprostował je, jakby w najdłuższym skoku swego życia. Potem zaczął drżeć jeszcze mocniej,
w przedśmiertnej agonii. Przez cały’czas nie odrywał oczu od Meg i ona też wzajemnie
patrzyła mu w oczy.

– Co ty robisz? – wrzeszczał Gawaine. – Zostaw go. Jest niegroźny.
– Ach, jednorożcu – wyszeptała Meg.
Wyprężone tylne nogi jednorożca spoczywały równolegle na ziemi, a ciało przestało się

trząść. Głowa stworzenia opadła na kolana Meg. Jednorożec rzucił się po raz ostatni,
zesztywniał i oczy jego zasnuły się do połowy błękitnymi powiekami. Zamarł w bezruchu.

– Coś ty zrobił? – złościł się na brata Gareth. – Zamordowałeś go. Był taki piękny.
– Ta dziewczyna jest moją matką – zaperzył się Agravaine. – On złożył łeb na jej

kolanach. Musiał zginąć.

– Umawialiśmy się, że go weźmiemy żywego – pieklił się Gawaine. – Mieliśmy

zaprowadzić go do domu i w nagrodę usługiwać przy kolacji.

– Biedny jednorożec – powiedziała Meg.
– Patrzcie – odezwał się Gaheris. – Mnie się zdaje, że on nie żyje.
Gareth stanął odważnie przed trzy lata od niego starszym Agravainem, który mógł go

rozłożyć jednym palcem.

– Po coś to zrobił? – spytał z groźną miną. – Ty morderco. Taki śliczny jednorożec.

Dlaczego go zabiłeś?

– Trzymał łeb na kolanach naszej matki.
– Nic złego jej nie robił. Miał srebrne kopytka.
– Musiałem go zabić, bo był jednorożcem. Meg też powinienem był zabić.
– Zdrajco – powiedział Gawaine. – Mogliśmy go zaprowadzić do domu i w nagrodę

podawać do kolacji.

– Trudno, stało się – rzekł Gaheris. – Jednorożec nie żyje. Meg zwiesiła głowę nad biały

lok na czole jednorożca i rozbeczała się na nowo. Gareth głaskał białą głowę stworzenia,
odwracając twarz, żeby ukryć łzy. Głaszcząc przekonał się, jak niezmiernie gładka i miękka jest
sierść jednorożca. Lecz tragizm zdarzenia dotarł do niego w pełni dopiero wówczas, gdy
zajrzał z bliska w oko jednorożca, szybko zachodzące mgłą śmierci.

– Widać, że nie żyje – zauważył po raz trzeci Gaheris. – Lepiej pomyślmy, jak go zabrać

do domu.

– Patrzcie: jednak go złapaliśmy! – do Gawaine’a powoli docierała niezwykłość tego

faktu.

– To była dzika bestia – rzekł Agravaine.
– Złapaliśmy go! Sami! Bez pomocy!
– Sir Grummore nie upolował jednorożca.
– A my tak!

Gawaine zapomniał o współczuciu dla jednorożca. Puścił się w taniec wokół ciała,

wymachując oszczepem i wznosząc przeraźliwe okrzyki.

– Trzeba go teraz porządnie oprawić – zawyrokował Gaheris. – Wypatroszyć, przerzucić

przez grzbiet kuca i zawieźć do zamku, tak jak to robią prawdziwi myśliwi.

– Ale się mama ucieszy!
– Na pewno powie: „Na piętę Pana Boga! Moi synowie to prawdziwe chwaty!”.
– Będziemy jak Sir Grummore i Król Pellinore. Całe życie odmieni nam się na dobre.
– No to jak z tym patroszeniem?

– Wypruwa się flaki i koniec – wzruszył ramionami Agravaine.
Gareth wstał i zaczął oddalać się w gąszcz.
– Nie będę przy tym pomagał – rzekł na odchodnym. – A ty, Meg?
Meg nic nie powiedziała, bo było jej niedobrze. Gareth rozwiązał jej warkocze. Ledwie to

uczynił, dziewczę puściło się pędem do zamku, byle dalej od miejsca zbrodni. Gareth gnał za
nią, krzycząc:

– Meg! Meg! Poczekaj na mnie! Nie uciekaj!

Ale Meg pędziła dalej jak rącza gazela, tylko migały za nią białe pięty. Gareth zaprzestał

pogoni. Rzucił się we wrzosowisko i wybuchnął płaczem, sam nie wiedział dlaczego.

Trzej oprawcy stali nad zdobyczą wielce zakłopotani. Rozcięli skórę na brzuchu

zwierzęcia, ale nie znając się na tej robocie poprzebijali jelita. Widok był obrzydliwy i w
niczym nie przypominał tak pięknego niedawno zwierzęcia. Każdy z trzech chłopców kochał
jednorożca na swój sposób, przy czym najbardziej pokrętny był sposób Agravaine’a, toteż
teraz znienawidzili swą ofiarę, czując się winnymi zniszczenia jej piękna. Najsilniejszą
nienawiścią do trupa zapałał Gawaine. Nienawidził go za to, że jest martwy, że kiedyś był
piękny, i że on sam z jego powodu czuł się jak zwierzę. Ponieważ kiedyś go kochał i przyczynił
się do jego pojmania, więc teraz nie miał innego wyjścia, jak skierować cały wstyd i wstręt do
siebie na ofiarę. Bliski płaczu, dźgał i ranił martwe ciało.

– Nigdy tego nie skończymy – sapali chłopcy. – A nawet jeśli go wypatroszymy, to jak

zaniesiemy ciało do zamku?

– Musimy go jakoś zanieść – zawziął się Gaheris. – Musimy. Inaczej całe polowanie na

nic. Musimy donieść go do domu.

– Donieść? Na pewno nie.
– Konia nie mamy.

– Myśliwi zawsze zarzucają zwierzynę na konia.
– Trzeba mu odciąć łeb – zawyrokował Agravaine. – Odciąć mu łeb i zabrać sam łeb.

Łeb wystarczy. Możemy go nieść na zmianę.

Wzięli się zatem do odrażającego dzieła odrąbywania łba swojej zdobyczy.
Gareth wypłakał się wreszcie na wrzosowisku. Przewrócił się na plecy i ujrzał nad sobą

niebo. Zakręciło mu się w głowie od chmur żeglujących majestatycznie po niezmierzonej toni
błękitu. Myślał: ciekawe, jak daleko może być stąd do tamtej chmury? Z milę? A do tej
wyższej? Dwie mile? I jeszcze milę, i następną milę, i milion milionów mil niebieskiej pustki.
A może ziemia obrócona jest do góry nogami, i zaraz z niej spadnę, i też będę żeglował daleko,
daleko. Po drodze będę się chciał złapać chmury, ale żadnej nie zdołam się przytrzymać.
Ciekawe, dokąd w końcu dotrę.

Od tego myślenia Garethowi zrobiło się niedobrze. I bez tego czuł się fatalnie, bo wstyd

mu było, że tak uciekł od trupa. W tej sytuacji miał tylko jedno wyjście: opuścić miejsce,
w którym czuł się fatalnie, w nadziei, że pozostawi tam złe samopoczucie. Podniósł się
i poszedł do braci.

– Cześć – powitał go Gawaine. – Dogoniłeś ją?
– Nie. Zwiała do zamku.
– Miejmy nadzieję, że nie wygada – powiedział Gaheris. – Musimy zrobić mamie

niespodziankę. Inaczej nic z tego.

Trzej rzeźnicy, umazani potem i krwią, przedstawiali sobą opłakany widok. Agravaine

dwa razy zwymiotował. Pracowali jednak dalej, na koniec z pomocą Garetha.

– Teraz już nie ma sensu przerywać – przekonywał braci Gawaine. – Pomyślcie, jak to

będzie fajnie przynieść go mamie.

– Może nawet mama przyjdzie na górę powiedzieć nam dobranoc, skoro jej

przyniesiemy to, o czym marzyła.

– Będzie się uśmiechała i powie, że dzielni z nas myśliwi. Odpiłowany od

zmaltretowanego korpusu łeb jednorożca okazał się dla chłopców za ciężki. Uświnili się
jeszcze bardziej, kiedy próbowali go podnieść. Gawaine zaproponował, żeby ciągnąć łeb na
linie. Nie mieli liny.

– Może ciągnąć za róg – poddał Gareth. – Dopóki będzie z górki, możemy ciągnąć

i pchać jednocześnie.

Za róg mogła trzymać tylko jedna osoba, więc chłopcy holowali łeb na zmianę,

a pozostała trójka popychała z tyłu, kiedy głowa zaklinowała się we wrzosach albo w rowie.
Nawet w ten sposób był to ciężki ładunek, toteż zatrzymywali się mniej więcej co dwadzieścia
jardów i zamieniali rolami.

– Jak dojdziemy do zamku – sapał Gawaine – postawimy łeb na ławeczce w ogrodzie.

Mama na pewno będzie tamtędy przechodziła, odbywając spacer przed kolacją. Staniemy
przed ławeczką wszyscy czterej, a jak mama dojdzie do tego miejsca – rozstąpimy się, no
i zobaczymy, co powie.

– Zdziwi się – rzekł Gaheris.
Ściągnąwszy łeb po stoku spadzistego wzgórza, napotkali następną przeszkodę: róg

okazał się za słaby, aby zań ciągnąć łeb po płaskim terenie.

Widząc, że sytuacja jest beznadziejna, a pora kolacji bliska, Gareth na ochotnika puścił

się do domu po linę. Obwiązali nią to, co pozostało z głowy i wreszcie oślepiony,
pokiereszowany, ubłocony, zakrwawiony i zmierzwiony eksponat trafił na ostatnią stację
swojego przeznaczenia, czyli do ogrodu, w którym rosły zioła. Chłopcy dźwignęli go na ławkę
i udrapowali jak mogli grzywę na tym, co pozostało. Zwłaszcza Gareth starał się tak ustawić
głowę, żeby dawała choć nikłe wyobrażenie o pięknie, które tak doskonale pamiętał.

Królowa-czarownica wyszła na przechadzkę punktualnie, konwersując po drodze z Sir

Grummorem, a w ślad za nią podążały ulubione pieski: Tycuś, Bielanka i Słoneczko. Królowa
nawet nie zauważyła swoich czterech synów, wyprężonych na baczność w szeregu przed
ławeczką. Chłopcy byli brudni, rozemocjonowani i pełni nadziei.

– Już! – krzyknął Gawaine i bracia rozstąpili się.
Królowa Morgause nie zwróciła uwagi na jednorożca. Myślami bujała bowiem

całkowicie gdzie indziej. Oboje z Sir Grummorem przeszli obok ławeczki jak najobojętniej.

– Mamo! – zawołał dziwnym głosem Gareth. Skoczył za matką i szarpnął ją za suknię.
– No, co tam, mój białasku? Czego sobie życzysz?
– Mamo, zobacz. Przynieśliśmy ci jednorożca.
– Słodkie maleństwa, nieprawdaż, Sir Grummore? Pędźcie zaraz do kuchni

i powiedzcie, niech wam dadzą mleka.

– Ale mamusiu...

– Nie teraz, nie teraz – skarciła go półgębkiem Królowa. – Później zobaczę.
I poszła dalej, milcząca i uduchowiona, w towarzystwie rycerza z Puszczy Dzikiej, który

niczego z tej sytuacji nie rozumiał. Nie dostrzegła nawet, że ubrania jej dzieci są w strzępach;
nawet ich za to nie zbeształa. Kiedy później, wieczorem, dowiedziała się o jednorożcu, kazała
chłopców wychłostać, gdyż dzień spędzony z angielskimi rycerzami nie przyniósł jej sukcesu.

ROZDZIAŁ VIII

Równina Bedegraine porosła lasem namiotów we wszystkich kolorach tęczy. Niektóre

przypominały staroświeckie budki kąpielowe i miały nawet deseń w paski jak te budki, ale
większość namiotów była jednokolorowa: żółte, zielone i tak dalej. Na ścianach namiotów
wytłoczono lub wymalowano symbole heraldyczne: ogromne czarne orły – najczęściej
dwugłowe, skrzydlate dwunożne smoki, lance, dęby albo obrazki kojarzące się żartobliwie
z imieniem lokatora namiotu. Sir Kay, na przykład, miał na swoim namiocie wizerunek
czarnego klucza, gdyż klucz po angielsku zwie się „key”, a Sir Ulbawes z obozu przeciwnika
rezydował w namiocie ozdobionym parą łokci w szerokich rękawach, ponieważ jego imię
wymawiało się podobnie jak angielski łokieć: „elbow”. Prawidłowa nazwa przedstawionych
w emblemacie rękawów brzmi „mankiety”. Na szczytach namiotów łopotały proporce, a o
ściany opierały się pęki włóczni. Najwaleczniejsi panowie powystawiali przed namioty tarcze
albo sporych rozmiarów miedziane cebrzyki i wystarczyło uderzyć w takie urządzenie klingą
włóczni, aby baron wyskoczył ze środka jak wściekła pszczoła z ula i stoczył ze śmiałkiem
błyskawiczny pojedynek, trwający częstokroć nie dłużej niż pogłos samego gongu. Sir Dinadin,
znany kawalarz, wywiesił w tym celu nocnik. W namiotach i wokół nich kręcili się ludzie.
Kucharze wykłócali się z psami, które właśnie zeżarły baraninę, mali paziowie ukradkiem
wypisywali jeden drugiemu na plecach obelżywe słowa, wytworni minstrele ze smętnymi
minami brzdąkali na lutniach i śpiewali ballady, a giermkowie, którym uczciwość wprost
tryskała z oczu, próbowali sobie wzajemnie sprzedawać okulałe konie. Kataryniarze zarabiali
muzyką na miskę kaszy, Cyganie wróżyli, jak się komu powiedzie w bitwie, rośli rycerze,
z głowami poowijanymi w nie pierwszej czystości turbany, grali w szachy, a na kolanach
niektórych z nich siedziały markietanki. Poza tym, dla uciechy wojska, pętali się tam trefnisie,
komedianci, akrobaci, harfiarze, trubadurzy, kuglarze, minstrele, tancerze z niedźwiedziem,
tancerze z jajkiem, tancerze z drabiną, baletmistrze i baletnice, szarlatani, połykacze ognia
i linoskoczkowie. Atmosfera była całkiem jak na odpuście albo na wielkich wyścigach
konnych. Nieprzebyta Puszcza Sherwood roztaczała się wokół lasu namiotów dalej niż okiem
sięgnąć, a była to puszcza pełna dzików, jeleni, banitów, smoków i demonów. W Puszczy
Sherwoodzkiej kryła się ponadto zasadzka, o której nikt jeszcze nie wiedział.

Król Artur nie przejmował się bliską bitwą. Dni mijały, napięcie rosło, a on siedział

z dala od oczu wojska w swoim namiocie i naradzał się z Sir Ectorem, Kayem albo Merlinem.
Niżsi dowódcy cieszyli się, że ich Król odbywa tyle narad wojennych, gdyż widzieli światło
palące się do późna w noc w jedwabnym namiocie i ufali, że trwa tam planowanie
nadzwyczajnej kampanii. W namiocie Króla naradzano się jednak nad innymi sprawami.

– Nie unikniesz zawiści – mówił Kay. – Każdy rycerz twojego sprzymierzenia będzie

twierdził, że to on ma największe zasługi i w związku z tym powinien zasiadać u szczytu stołu.

– W takim razie zrobimy okrągły stół, bez honorowych miejsc.
– Ale pomyśl, Arturze, jak posadzisz przy okrągłym stole stu pięćdziesięciu rycerzy? To

nie do zrobienia.

Merlin, który ostatnimi czasy nie zabierał głosu w dyskusji, tylko z promiennym

uśmiechem, z założonymi rękami, przysłuchiwał się z boku, udzielił Kayowi precyzyjnej
odpowiedzi na trudne pytanie:

– Średnica stołu powinna wynosić około pięćdziesięciu jardów. Obwód oblicza się

według wzoru 2nv.

– No dobrze. Powiedzmy: pięćdziesiąt jardów średnicy. A co z tą wielką przestrzenią

pośrodku? Taki stół będzie oceanem drewna, okolonym cienkim wianuszkiem istot ludzkich.
Na takim stole nie można nawet ustawić posiłku, bo nikt by do niego nie sięgnął.

– Więc zrobimy okrągły stół z dziurą w środku – zdecydował Artur. – To ma swoją

nazwę... nie pamiętam. Coś jak koło u wozu. Służba mogłaby obsługiwać gości od środka, tam,
gdzie normalnie są szprychy. A przymierze nosiłoby nazwę Rycerzy Okrągłego Stołu.

– Brawo! Świetna nazwa!

– Najważniejsza rzecz – ciągnął Król, który im dłużej myślał, tym się stawał mądrzejszy

– najważniejsza rzecz to ściągnąć młodych. Starzy rycerze, ci, przeciwko którym dzisiaj
walczymy, są już straceni dla nauki. Nawet jeżeli uda nam się ich pozyskać i skłonić do walki
po stronie dobra – a sądzę, że tak będzie – to nie zmienimy głęboko zakorzenionych
przyzwyczajeń u takich osobników jak Sir Bruce. Grummore’a i Pellinore’a trzeba, rzecz jasna,
pozyskać za wszelką cenę – ciekawe, swoją drogą, gdzie oni się podziewają! Grummore
i Pellinore są w porządku, bo zawsze odznaczali się dobrotliwym usposobieniem. Za to ludzie
Lotha będą się bez wątpienia czuli nieswojo w naszym sprzysiężeniu. Dlatego powtarzam:
trzeba zbierać młodzież. Musimy wychować nowe rycerskie pokolenie dla przyszłości. Trzeba
nam takich ludzi jak mały Lancelot, który tu przybył z Wiadomą Osobą. Tacy jak on stworzą
prawdziwy Stół.

– Co do Stołu – wtrącił Merlin – to nie muszę chyba taić przed tobą faktu, że Król

Leodegrance posiada mebel idealnie się nadający do wspomnianego celu. Skoro tak czy owak
masz poślubić jego córkę, powinieneś go namówić, żeby wam ofiarował ten stół jako prezent
ślubny.

– Ja mam poślubić jego córkę?
– Tak się składa. Na imię jej Ginewra.
– Słuchaj, Merlinie. Nie lubię, jak mi ktoś przepowiada przyszłość i w ogóle nie wierzę

w takie przepowiednie.

– O pewnych sprawach muszę cię uprzedzić – odparł czarodziej. – I to bez względu na

to, czy mi uwierzysz, czy nie. Najgorsze, że ciągle mi się zdaje, że o czymś ważnym
zapomniałem ci powiedzieć. Przypomnij mi kiedyś przy okazji, że mam cię ostrzec przed tą
Ginewrą.

– Wszystkim się wszystko miesza od twojego gadania – jęknął Artur. – Ja sam co chwila

tracę wątek. O czym to ja...

– Będziesz musiał wydawać specjalne uczty – zabrał głos Kay. – Na Zielone Świątki,

i tak dalej. Rycerze będą się wówczas gromadzili celem złożenia sprawozdań ze swojej
działalności. Polubią wymyślony przez ciebie nowy rodzaj wojaczki pod warunkiem, że będą
mogli o niej opowiadać. Merlin mógłby czarodziejskim sposobem umieścić imię każdego nad
jego miejscem za stołem, a wyżej widniałyby herby wyryte w drewnie. To będzie fantastycznie
wyglądało.

Porywająca wizja Kaya kazała Królowi zapomnieć o pytaniu, które chciał zadać. Obaj

młodzieńcy natychmiast zaczęli szkicować własne herby, chcąc je dać czarodziejowi, żeby
przypadkiem nie pomylił barw. W połowie rysowania Kay podniósł wzrok, ukazując zarazem
wysunięty w twórczym zapale czubek języka.

– Coś mi się przypomniało – powiedział. – Pamiętasz, jak się kiedyś spieraliśmy o to,

kto jest agresorem? Wymyśliłem bardzo dobry powód do wypowiedzenia wojny.

Merlin zesztywniał ze zgrozy.
– Ciekawym, co też to za powód – odezwał się z pozornym spokojem.
– Najlepszym powodem do rozpętania wojny jest zdrowy rozsądek! Na przykład, gdyby

jakiś król wymyślił nowy sposób życia społecznego – taki, wiecie, który wszystkim przynosiłby
korzyści, a może nawet taki, który miałby cały lud uchronić od zagłady – i gdyby
społeczeństwo okazało się zdemoralizowane albo za głupie, żeby się na ten sposób zgodzić
dobrowolnie, to taki król, moim zdaniem, miałby prawo zmusić swoich poddanych do
posłuchu mieczem. W ich własnym interesie.

Czarodziej jął nerwowo zaciskać pięści, skręcać poły płaszcza i dygotać na całym ciele.
– To ciekawe, co mówisz – odezwał się drżącym głosem. – Bardzo ciekawe. W czasach

mojej młodości żył taki człowiek – pewien Austriak, który wymyślił dla ludzi nową drogę życia
i uwierzył, że to właśnie on jest dobroczyńcą ludzkości. Posługując się mieczem dla wcielenia
w życie swoich reform, wtrącił cywilizację w otchłań rozpaczy i chaosu. Ów dobroczyńca
ludzkości przegapił bowiem, moi mili, jeden istotny fakt: ten fakt mianowicie, że już ktoś
przed nim próbował radykalnie odmienić rodzaj ludzki, a ten ktoś nazywał się Jezus Chrystus.
Załóżmy, że Jezus wiedział o zbawieniu ludzi tyle samo co Austriak, o którym wam

opowiadam. Ciekawa jednak rzecz, że Jezus nie zamienił grupy swoich uczniów w bojówkę
szturmową, nie spalił świątyni w Jerozolimie i nie zwalił na koniec winy za wszystko na
Poncjusza Piłata. Przeciwnie: Jezus dowiódł, że zadaniem filozofa jest objawiać idee, a nie
narzucać je innym ludziom.

Kay pobladł, ale uparcie trwał przy swoim.
– To dlaczego Artur ma walczyć, żeby narzucić swoją ideę Królowi Lothowi?

ROZDZIAŁ IX

Polowanie na jednorożca według koncepcji Królowej nie przyniosło oczekiwanych

rezultatów. Tymczasem choroba miłosna Króla Pellinore’a nasilała się i należało koniecznie
przedsięwziąć środki zaradcze. Sir Palomides doznał pewnego dnia nagłego olśnienia.

– Królewską melancholię – zawyrokował – odegnać może tylko Bestia Dyżurna. Ona to

bowiem jest obiektem, do którego wielmożnego pana przykuwa wieloletni nawyk. Uniżony
sługa waszej czcigodności mówił to już ze sto razy.

– Jeśli o mnie chodzi – skrzywił się sceptycznie Sir Grummore – to przypuszczam, że

Bestia Dyżurna dawno zdechła. A poza tym przypominam szanownemu panu, że została we
Flandrii.

– Więc musimy się za nią przebrać – odparł mu nie zrażony Sir Palomides. – Odegramy

rolę Bestii Dyżurnej i damy się Królowi potropić.

– Niemożliwe, żebyśmy się przebrali za Bestię. Saracen dał się jednak ponieść własnej

fantazji.

– A to dlaczego? – spytał. – Czemu nie, na święte imię Jingo! Trefnisie przecież stroją

się w zwierzęce skóry, czy to jelenia, czy innej, za przeproszeniem, kozy, i tak przebrani
skaczą, kręcąc ucieszne piruety, przy dźwiękach tamburynu i bębenka.

– Zgoda, Palomidesie, tylko że my nie jesteśmy trefnisiami.
– Więc musimy się nimi stać!
– Co? Trefnisiami?

Trefniś, czy też komediant, był podrzędną odmianą minstrela. Dlatego pomysł Sir

Palomidesa bynajmniej nie przypadł rycerzowi do gustu.

– Skąd wzięlibyśmy kostium Bestii Dyżurnej? – spytał bez entuzjazmu. – To potwornie

skomplikowane zwierzę.

– Opisz mi pan to zwierzę.
– Trudna sprawa. Ma łeb żmii, korpus lamparta, lwi zad i charcie łapy. A w dodatku

powiedz mi pan, jak podrobimy ten jazgot, który się wydobywa z jej brzucha, niczym
trzydzieści par psów gończych w pościgu za zwierzyną.

– Brzuch zostaw pan uprzejmie swojemu uniżonemu – skłonił się Sir Palomides. –

A oto i odgłos.

Sir Palomides zademonstrował koledze próbkę jodłowania.
– Cicho! – oburzył się Sir Grummore. – Cały zamek postawisz pan na nogi.
– A więc postanowione?
– Coś pan? Jakie postanowione? Jak żyję nie słyszałem takiej bzdury. Nie mówiąc

o tym, że ona ma całkiem inny głos. O taki.

I Sir Grummore zagdakał fałszywym altem, jak wielotysięczne stado dzikich gęsi na

bagnach.

– Ćśśś! – uciszył go Sir Palomides.
– Żadne ćśśś. Odgłos, który pan dałeś, przypomina świnię. Tu dwaj znawcy przyrody jęli

na wyścigi pohukiwać, chrząkać, skrzeczeć, piszczeć, krakać, muczeć, gruchać, fukać, kwakać,
warczeć i miauczeć – aż obaj niebezpiecznie poczerwienieli na licach.

– Głowę – przerwał nagle popisy wokalne Sir Grummore – trzeba będzie wyciąć

z tektury.

– Albo z płótna – rzekł Sir Palomides. – Miejscowa ludność rybacka będzie zapewne

w posiadaniu płótna.

– Skórzane buty mogą od biedy robić za kopyta.
– Na korpusie wymaluje się cętki.
– Musi się zapinać pośrodku...
– ...tam, gdzie się złączymy.
– Zgadzam się – oznajmił łaskawie Sir Palomides – żebyś pan był tylną częścią ciała

i wydawał odgłos. Odgłos musi wszak dobywać się z głębi trzewi.

Sir Grummore z wielkiej radości oblał się rumieńcem, lecz normańskim zwyczajem

odpowiedział szorstko:

– Dziękuję, Palomidesie. Trzeba przyznać, że zachowałeś się całkiem przyzwoicie.
– Nie ma o czym mówić.
Przez następny tydzień Król Pellinore prawie nie widywał swoich towarzyszy.
– Idź pisać wiersze, Pellinore – radzili mu, ilekroć go spotkali. – Albo siądź sobie na

nadmorskiej skale i powzdychąj. No, idź już, idź, słuchaj kolegów, jak ci dobrze radzą.

Pellinore snuł się więc po okolicy, od czasu do czasu wykrzykując: „Flandria Glandria!”,

albo „córa – hura”, ilekroć przyszedł mu do głowy niezły rym. Ciemnowłosa Królowa trzymała
się ostatnio z dala od rycerzy.

Tymczasem w stale zamkniętym na klucz pokoju Sir Palomidesa odbywało się

gorączkowe szycie, krojenie, malowanie i kłótnie, jakich nikt tam dotąd nie słyszał.

– Szanowny kolego. Powtarzam, że lampart ma czarne cętki.
– Furda – zbagatelizował uwagę Sir Palomides.
– Co za furda? Żadnej furdy tu nie widzę.
I co chwila mierzyli się rozognionymi twórczą weną spojrzeniami.
– Przymierz głowę.
– Uważaj! No tak, rozerwałeś. Mówiłem, że podrzesz.
– Konstrukcja od początku była licha.
– Trzeba ją zrobić na nowo.
Po dokonaniu rekonstrukcji, Poganin odstąpił o krok, podziwiając swoje dzieło.
– Uważaj na cętki, Palomidesie! No, oczywiście, rozmazałeś!
– Tysiąckrotnie przepraszam!
– Trzeba uważać, gdzie się lezie.
– Tak? A kto wdepnął pod żebro i zrobił dziurę na wylot?
Następnego dnia mieli kłopoty z zadnią częścią ciała.
– Te biodra są o wiele za ciasne.
– To się nie schylaj.
– Jak mam się nie schylać, skoro jestem zadkiem?
– Nie pękną.
– Pękną.
– Powiadam ci, że nie pękną.
– O, już pękły.
– Uważaj na mój ogon – strofował kolegę Sir Grummore dnia trzeciego. – Depczesz mi

po ogonie.

– Nie ciągnij tak, Grummore. Skręcisz mi kark.
– Nie widzisz?

– Nic nie widzę. Skręciłeś mi kark.
– No i już po ogonie.
Chwilę trwała cisza, gdyż twórcy wyplątywali się z własnego dzieła.
– Jeszcze raz. Tylko ostrożnie. Musimy iść w nogę.
– Ty dyktuj tempo.

– Lewa! Prawa! Lewa! Prawa!

– Biodra mi się osuwają!
– Jeżeli teraz puścisz w pasie swego uniżonego, rozerwiemy się na pół.
– Ale inaczej zgubię biodra.
– Guziki poszły.
– A niech idą do diaska.
– Twój uniżony ostrzegał cię, że pójdą.
Czwartego dnia poprzyszywali na nowo guziki i zaczęli od początku.
– Czy mogę poćwiczyć odgłos?
– Najwyższy czas.
– No i co powiesz o moim ujadaniu z głębi trzewi?
– Imponujące, drogi Grummorze. Imponujące. Dziwne może się zdawać jedynie to, że

odgłos dobywa się z... drugiego końca, jeśli nadążasz za mym rozumowaniem.

– Wydawało mi się, że odgłos jest stłumiony.
– W pewnym sensie tak.

– Więc dla słuchacza z zewnątrz będzie w sam raz. Piątego dnia prace były już poważnie

zaawansowane.

– Trzeba poćwiczyć galop. Nie możemy przecież ciągle spacerować, zwłaszcza kiedy on

będzie nas ścigał.

– Proszę uprzejmie.
– Jak powiem „start”, ruszaj do biegu. Gotowi... start!

– Uważaj, Grummore, trącasz mnie tyłkiem!
– Tyłkiem?
– Uwaga, łóżko!
– Co mówisz?

– O rety!

– Niech ogień strawi to głupie łóżko. Au, moje łydki!
– Znów oberwałeś guziki.
– Pies trącał guziki. Rozwaliłem palec.
– A twojemu uniżonemu odleciała głowa.
– Widzę, że musimy poprzestać na spacerowaniu.
– Galopowanie poszłoby nam łatwiej – rzekł Sir Grummore szóstego dnia – gdybyśmy

mieli podkład muzyczny. Coś dziarskiego.

– Ale nie mamy.

– A nie mógłbyś, Palomidesie, podśpiewywać z cicha, kiedy ja ujadam?
– Twój uniżony z radością spróbuje.
– No to siup. Zaczynamy.

– Hopsasa, hopsasa, hopsasa!

– Stój, do licha!

– Trzeba będzie wszystko zrobić od nowa – orzekł w sobotę Sir Palomides. – Tylko

kopyta są jeszcze w jakim takim stanie.

– Mam nadzieję, że w lesie upadek mniej boli niż tutaj, biorąc pod uwagę mech, i tak

dalej.

– I może płótno nie będzie się tak darło.
– Uszyjemy z podwójnego.

– Dobra myśl.
– Cieszę się, że kopyta nadają się do użytku.
– Na Jowisza, mój Palomidesie, toż to istny potwór!
– Tym razem pięknie nam wyszło.
– Szkoda, że nie da się zrobić, żeby ział ogniem z paszczy, czy coś w tym rodzaju.
– Istnieje niebezpieczeństwo zaprószenia ognia wewnątrz.
– Spróbujemy jeszcze raz pogalopować, Palomidesie?
– Ależ oczywiście.
– No to pchnij łoże w kąt pokoju.
– Uwaga na guziki.

– Jak zobaczysz, że na coś wpadamy, to się po prostu zatrzymaj, dobrze?
– Dobrze.

– Miej oko na wszystko, mój Palomidesku.

– Tak jest, Grummorciu.

– Gotów?

– Gotów.

– Ruszamy.

– To był wspaniały zryw, Palomidesku – zachwycił się Rycerz z Puszczy Dzikiej.
– Galop najwyższej klasy.
– Czyś zauważył, że bez przerwy ujadałem?
– Nie dało się nie zauważyć, Sir Grummorze.
– Już nie pamiętam, kiedy się tak świetnie bawiłem. Sapali triumfalnie, odziani w skórę

potwora.

– Widziałeś, Palomidesie, jak merdam ogonem?
– Uroczo, Grummorze. A popatrz jak ja mrugam jednym okiem.

– Za chwilę, Palomidesie. Najpierw popatrz na ogon. Musisz zobaczyć jak merdam

ogonem.

– Skoro ja mam patrzeć na twoje merdanie, to ty musisz popatrzeć na moje mruganie.

Tak będzie sprawiedliwie.

– Przecież ja stąd, ze środka, nic nie widzę.
– Więc przyjmij do wiadomości, Sir Grummorze, że twój uniżony też nie wykręci się tak,

żeby móc podziwiać okolice dziurki w zadku.

– No to trudno. Zróbmy jeszcze jedną próbę. Ja będę przez cały czas kręcił młynka

ogonem i ujadał jak wściekły. Damy przerażające widowisko.

– A twój uniżony będzie bez przerwy mrugał, to jednym okiem, to drugim.
– Jak sądzisz, Palomidesie, czy galopując moglibyśmy sobie od czasu do czasu bryknąć?

Czyli wykonać gwałtowny wyskok?

– Naturalniej będzie, jeżeli wyskok wykona tylko zadnia część ciała, solo.
– Więc twoim zdaniem mogę brykać sam?
– Moim zdaniem tak.

– To więcej niż przyzwoicie z twojej strony, mój Palomidesie, że pozwalasz mi brykać.
– Twój uniżony ufa, że brykanie przebiegać będzie z zachowaniem minimum

ostrożności, a to celem uniknięcia naruszenia frontowych partii ciała przez zadnie.

– Trafiłeś w sedno, mój Palomidesie.
– Wszystko gotowe, Sir Grummore.

– Hej-ho, Sir Palomidesie!

– Hopsasa, hopsasa, pojedziemy dać się ścigać do łasa!
Królowa pogodziła się nareszcie z tym, że nic nie wskóra. Nawet jej chytry celtycki

umysł pojął, że nie da się skrzyżować osła z wężem. Popisywanie się urodą i zdolnościami
wobec tych pożałowania godnych rycerzy nie miało najmniejszego sensu, tak samo jak próby
złowienia ich na przynętę tego, co w mniemaniu Królowej uchodziło za miłość. Wskutek
nagłej odmiany uczuć Królowa stwierdziła, że nienawidzi rycerzy, którzy nie dość, że byli
durniami, to jeszcze Sasami – podczas gdy ona sama była rozumna i święta. W tej nowej roli
odkryła, że nie obchodzi ją nic poza ukochanymi synkami. Była najlepszą matką na świecie!
Jej serce rwało się do dzieci, jej macierzyńska pierś wzbierała czułością. Kiedy Gareth
przyniósł jej do komnaty białą gałązkę wrzośćca, żeby przeprosić za to, że został wychłostany,
matka okryła go pocałunkami – przez cały czas zerkając w lustro. Gareth uciekł z jej objęć
i prędko osuszył łzy, po części wstydu, po części radosnego uniesienia. Wrzosiec wetknięty
został dramatycznym gestem w kubek bez wody – Królowa była idealną gospodynią – i Gareth
usłyszał, że może odejść. Wypadł z królewskiej komnaty i jak grający bąk sfrunął po kręconych
schodach, niosąc braciom radosną wieść o przebaczeniu. Zamek, w którym mieszkali,
w niczym nie przypominał zamku, po którym jako dziecko buszował Król Artur. Normańskic
oko poznałoby, że to zamek, tylko po wieży strażniczej. Budowla miała o tysiąc lat więcej niż
najstarsze znane Normanom konstrukcje.

Zamek, przez który mały chłopiec biegł teraz co sił w nogach, żeby zanieść braciom

dobrą nowinę o tym, że matka ich kocha, miał swój początek w mglistej przeszłości i stanowił
jedną z nierozszyfrowanych symbolicznych konstrukcji Pradawnych – rodzaj wysuniętej
w morze warowni. Wyrzuceni na morze przez wulkan historii, Pradawni zawrócili swe łodzie
i wylądowali na najdalej wysuniętym cyplu. Tam, na wysokim, skalistym jęzorze lądu –
chociaż morze deptało im po piętach – wznieśli pojedynczy mur u nasady ziemnego jęzora.
Morze, które stało się ich przekleństwem, było również ostatnim obrońcą z trzech pozostałych
stron. Tam właśnie, na wysuniętym cyplu, pomalowani na niebiesko kanibale, wznieśli godną
cyklopa budowlę z nie ociosanych głazów, wysoką na czternaście stóp i na czternaście stóp
szeroką, porytą z jednej strony tarasami, z których można było ciskać kamienie, a z drugiej
najeżoną tysiącami ostrych głazów, osadzonych szpicami na wierzch, jak kolce wystraszonego
jeża. Za tym monumentalnym murem ludzie kulili się nocą w drewnianych szałasach razem ze

zwierzętami domowymi. Głowy wrogów ustawiano na palach dla dekoracji, a król owego ludu
kazał sobie zbudować podziemny skarbiec, będący jednocześnie podziemnym tunelem i drogą
ucieczki. Tunel prowadził za mury, toteż nawet w przypadku szturmu na twierdzę król mógłby
się wyczołgać poza tyły wroga. W tunelu mieścił się na szerokość tylko jeden człowiek, a w
pewnym miejscu znajdowała się pułapka: uciekający mógł się tam zaczaić i za pomocą
specjalnego urządzenia strzaskać łeb osobie, która by go ścigała, w chwili gdy ta osoba
zastanawiałaby się, jak ominąć przeszkodę. Budowniczowie podziemnego przejścia zostali po
robocie zgładzeni przez króla-kapłana osobiście, aby nikt oprócz niego nie znał sekretu.

Działo się to w odległym tysiącleciu.
Dunlothianie nie posunęli zanadto do przodu cywilizacji Pradawnych. Po podboju

Wikingów tu i ówdzie wyrósł drewniany barak; gdzieniegdzie wydłubano z mum stare głazy,
aby zbudować z nich wieżę dla kapłanów na planie koła, a królewska wieża, z oborą pod
dwiema komnatami mieszkalnymi, była ostatnim krzykiem architektonicznej mody tych
okolic.

Między skleconymi jak bądź wrakami stuleci gnał Gareth, szukając braci. Biegał

pomiędzy szałasami i dobudówkami, wzdłuż tablic ku czci dawno zmarłego Deaga, syna No,
wmurowanych w późniejszą basztę do góry nogami. Wspiął się na szczyt oskalpowanej przez
wichry Atlantyku nadmorskiej skały, pod którą przycupnęła pośród wydm mała wioseczka
rybacka. Zobaczył ciągnące się na tuzin mil kłębowisko fal, a za nimi kilkusetmilowe pole
cumulusów. Wzdłuż całej linii wybrzeża święci i uczeni mężowie Eriu, rezydenci kamiennych
uli, praktykowali święte okropieństwo: każdy recytował kolejno pięćdziesiąt psalmów w ulu,
pięćdziesiąt na wolnym powietrzu i pięćdziesiąt zanurzony po szyję w zimnej wodzie –
a wszystko z nienawiści ku tętniącemu życiem światu. Święty Toirdealbhach nie był typowym
przedstawicielem swojego gatunku.

Gareth trafił na braci w spiżarni.
Pachniało tam owsem, szynką, wędzonym łososiem, suszonym dorszem, cebulą, olejem

z rekina, marynowanymi śledziami w beczkach, konopiami, kukurydzą, kurzym pierzem,
płótnem żeglarskim, mlekiem – w czwartki w tym pomieszczeniu wyrabiano masło –
sosnowym drewnem, jabłkami, suszonymi ziołami, rybim klejem i lakierem, którego używali
producenci strzał, zamorskimi przyprawami, zdechłym szczurem, który uwiązł w pułapce,
dziczyzną, wodorostami, trocinami, młodymi kociętami, przeznaczonym na sprzedaż runem
górskich owiec i ostro wonnym dziegciem.

Gawaine, Agravaine i Gaheris siedzieli na owczym runie i zajadali jabłka, kłócąc się przy

tym zajadle.

– Nie wasz interes – upierał się Gawaine.
– Jak to nie nasz interes? – oburzył się Agravaine. – A czyj, jak nie nasz? To nie jest

w porządku.

– Jak śmiesz twierdzić, że nasza matka nie ma racji?
– Bo nie ma.

– Właśnie że ma.
– No to udowodnij.

– Oni są nawet całkiem porządni jak na Sasów – powiedział Gawaine.
Sir Grummore wczoraj wieczorem dał mi ponosić hełm.
– Co to ma do rzeczy?

– Nie chce mi się o tym gadać – zamknął dyskusję Gawaine. – Takie gadanie jest podłe.
– Niewiniątko!
Stanąwszy w drzwiach, Gareth ujrzał spąsowiałą z wściekłości twarz Gawaine’a pod

szopą ryżych włosów. Nie ulegało wątpliwości, że Gawaine zaraz dostanie kolejnego ataku
szału – lecz Agravaine należał do tych nieszczęsnych intelektualistów, którym duma nie
pozwala ulec brutalnej sile. Był z tych, których przeciwnik bez trudu powala na łopatki, bo nie
umieją się bronić – a oni dalej się wykłócają z pozycji leżącej, szydząc: „No, proszę, uderz
jeszcze raz, pokaż jaki jesteś mądry!”.

Gawaine na razie tylko piorunował Agravaine’a wzrokiem.
– Zamknij się!

– Ani mi się śni.
– Pomóc ci?

– Twoja pomoc w niczym nie zmieni mojego stanowiska. Gareth wmieszał się do

dyskusji.

– Cicho bądź, Agravaine. Gawaine, dajże mu spokój. Agravaine, ucisz się lepiej, bo on

cię zabije.

– No to niech mnie zabije. I tak mam rację.
– Przestańcie jazgotać.
– Ja nie przestanę. Uważam, że powinniśmy wysłać list do ojca w sprawie tych rycerzy.

Powinniśmy napisać ojcu, co matka wyrabia i...

Gawaine rzucił się na brata, nim ten skończył zdanie.
– Niech cię diabli! – wrzeszczał. – Zdrajco! Co robisz?! Agravaine uciekł się bowiem do

sposobu dotąd w sporach rodzinnych nie stosowanego. Był słabszy od brata i lękał się bólu.
Powalony na ziemię, wyciągnął sztylet przeciwko bratu.

– Uważaj, on ma broń! – krzyknął Gareth. Dwaj bracia tarzali się po skłębionym runie.
– Gaheris! Złap go za rękę! Gawaine, puść go! Agravaine, rzuć ten sztylet! Agravaine,

rzuć go, bo on cię zabije! Ty draniu!

Chłopiec był siny na twarzy, a sztyletu nigdzie nie było widać. Gawaine obiema rękami

dusił Agravaine’a za gardło i wściekle walił jego głową o podłogę. Gareth złapał Gawaine’a za
koszulę na karku i mocno skręcił materiał, żeby poddusić napastnika. Tymczasem Gaheris
krążył wokół walczących, polując na sztylet.

– Puszczaj – wysapał Gawaine. – Puszczaj, no już. Zakaszlał, a raczej zarzęził z głębi

piersi, jak młody lew, zanim wyda ryk.

Agravaine, któremu brat solidnie zgniótł grdykę, leżał bezwładnie z zamkniętymi oczami

i miał czkawkę. Wyglądał, jakby miał zaraz umrzeć. Bracia odciągnęli Gawaine’a na bok i nie
puszczali go, bo chciał się koniecznie dorwać z powrotem do ofiary, żeby dokończyć dzieła.

Gdy Gawaine wpadał w szał, zapominał o ludzkich uczuciach. W późniejszym wieku

zdarzało mu się w tym stanie mordować nawet niewiasty – czego potem zawsze gorzko
żałował.

Doprowadziwszy kostium Bestii do perfekcji, rycerze wynieśli go z zamku i ukryli

w jaskini u stóp nadmorskiej skały, powyżej poziomu wody. Dla uczczenia okazji napili się
whisky i o zmroku ruszyli na poszukiwania króla.

Znaleźli go w jego komnacie, przy gęsim piórze i karcie pergaminu. Na pergaminie nie

było poezji, tylko obrazek, w zamierzeniu autora przedstawiający serce przebite strzałą,
z dwiema splecionymi literami P w środku. Król właśnie wycierał nos.

– Wybacz nam to najście, Pellinorze – rzekł na powitanie Sir Grummore – ale

widzieliśmy coś na nadmorskich skałach.

– Coś okropnego?
– E, nie, niekoniecznie.

– Szkoda. Miałem nadzieję, że coś okropnego.
Sir Grummore błyskawicznie przeanalizował sytuację i odciągnął Saracena na stronę.

Wspólnie uznali, że sprawa wymaga wiele taktu.

– O, widzę, że rysujesz, Pellinorze – zagadnął Sir Grummore jakby nigdy nic. – Co to

takiego?

– A jak ci się zdaje?
– Mnie to wygląda na rysunek.
– Zgadłeś – rzekł Król. – A teraz wolałbym, żebyście już sobie poszli. Czy moja subtelna

aluzja do was nie dociera?

– Powinieneś o, tutaj, zrobić linię – pouczył go nie speszony Sir Grummore.
– Gdzie?

– Tu, gdzie ta świnia.
– Przyjacielu, nie wiem, o czym mówisz.

– Wybacz, jeśli cię obraziłem, Pellinorze. Myślałem, że rysujesz świnię z zamkniętymi

oczami.

Sir Palomides uznał, że pora wkroczyć do akcji.
– Sir Grummore – odezwał się nieśmiało – zaobserwował, że się tak wyrażę, pewne

zjawisko.

– Zjawisko?

– Pewną rzecz – uściślił Sir Grummore.
– Jakiego rodzaju? – zapytał podejrzliwie Król.
– Rodzaju, który chyba by ci się spodobał.
– To coś ma cztery nogi – rozwinął temat Saracen.
– Czy to jest zwierzę? – zainteresował się Król. – Czy może raczej roślina albo minerał?
– Zwierzę.
– Czy świnia? – pytał dalej Król czując, że koledzy do czegoś zmierzają.
– Nie, nie, Pellinorze. To nie jest świnia. Świnie możesz sobie raz na zawsze wybić

z głowy. Stworzenie, o którym mowa, wydaje głos podobny do ujadania sfory psów.

– Jak sześćdziesiąt psów na raz – uściślił Sir Palomides.
– Wieloryb! – ucieszył się Król.
– No coś ty, Pellinorze. Przecież wieloryb nie ma nóg.
– Ale wydaje taki odgłos.
– Wieloryb? Naprawdę?
– Tak naprawdę to nie wiem, szanowny kolego. Proszę precyzyjniej określić przedmiot

zagadki.

– Przedmiot zagadki? Ależ to cała menażeria!
– Słuchaj no, Pellinorze. Myśmy kogoś widzieli. Kogoś kto przeraźliwie ujada i wyje.
– Dajcie mi spokój – jęknął Król. – Albo przestańcie tyle gadać, albo sobie idźcie. Przez

te wasze wieloryby, świnie i ujadania człowiek kompletnie traci głowę. Nie potraficie raz
zostawić człowieka w spokoju, żeby mógł sobie porysować, kiedy ma na to ochotę? Czy może
za wiele wymagam, proszę mi powiedzieć?

– Pellinorze – przerwał mu stanowczo Sir Grummore. – Natychmiast weź się w garść!

Widzieliśmy Bestię Dyżurną!

– Dlaczego?

– Dlaczego?

– No właśnie pytam: dlaczego?
– Mój drogi – Sir Grummore mówił do Króla jak do dziecka. – Należało zadać pytanie:

gdzie? Albo: kiedy? Ale dlaczego: dlaczego?

– Pellinorze, czyżbyś zatracił resztki przyzwoitości? Powtarzam ci: widzieliśmy to

stworzenie! Tu, niedaleko, na skałach nadbrzeżnych. Całkiem blisko.

– To nie jest żadne stworzenie. To jest Ona.
– Szanowny kolego, cóż to ma za znaczenie? Grunt, że widzieliśmy ją.
– To ją sobie złapcie.
– Łapanie jej nie do nas należy, Pellinorze, lecz do ciebie. Bądź co bądź, jest ona twoją

misją życiową – czy się mylę?

– Jest głupia – stwierdził Król.
– Może głupia, a może niegłupia – odparł Sir Grummore tonem nieco urażonym. –

Rzecz w tym, że stanowi twoje magnum opus.

– Po co ja mam ją łapać? – zamyślił się monarcha. – No po co? Może ona jest teraz

szczęśliwa tam, na tych nadbrzeżnych skałach? Nie rozumiem, o co tyle hałasu.

– To bardzo smutne – westchnął Król po chwili – że człowiek nie może się ożenić kiedy

chce. I co mi po tym zwierzęciu? Ślubu z nim nie brałem. Więc po co za nim latam całe życie?
To nielogiczne.

– Pellinorze. Porządne polowanie na pewno dobrze ci zrobi. Wyrwie cię z melancholii.
Odebrali mu pióro, a w zamian uraczyli kilkoma pod rząd szklaneczkami whisky, nie

omieszkawszy i siebie przy okazji poczęstować.

– Nie widzę innego wyjścia – stwierdził nagle Król. – Ostatecznie, tylko Pellinore może

ją ucapić.

– Oto słowa godne mężnego rycerza.

– A jednak smutno mi czasami – ciągnął Król – z powodu córy Królowej Flandrii. Nie

była ona piękna, mój Grummorze, ale mnie rozumiała. Zdawało mi się, że znajdujemy
wspólny język, jeśli rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć. Ja specjalnie mądry nie jestem
i łatwo wpadam w tarapaty, kiedy nie mam nikogo do pomocy, a Piggy w każdej sytuacji
wiedziała co robić. No i miał człowiek towarzystwo. Nie jest źle mieć kogoś do towarzystwa,
szczególnie jak lata lecą, a przez całe życie ścigało się Bestię Dyżurną? W puszczy człowiek
czuje się czasami nieco samotny. Fakt, że Bestia Dyżurna też była dla mnie na swój sposób
towarzystwem – trzeba jej to przyznać – ale nie dało się z nią porozmawiać. Gotować też nie
umiała. Co innego z Piggy. Sam nie wiem, koledzy, po co was zanudzam tym swoim
gadaniem, ale czasami człowiekowi się wydaje, że już tak dłużej nie wytrzyma. Moja Piggy,
widzicie panowie, to nie był taki sobie wakacyjny romans. Ja ją naprawdę kochałem,
Grummorze. Naprawdę. I dlatego byłoby milej, gdyby chociaż odpisywała mi na listy.

– Biedny poczciwy Pellinore – wzruszyli się koledzy. – Widziałem dzisiaj siedem srok,

Palomidesie. Leciały jedna za drugą, jak komplet patelni.

– Jedna to na nieszczęście – objaśnił Król. – Dwie, los ci sprzyja. Trzy, będzie wesele.

Cztery, syn się urodzi. W takim razie siedem oznaczałoby czterech synów, no nie?

– Bezwarunkowo – zgodził się Sir Grummore.
– Mieli się nazywać: Aglovale, Percivale i Lamorak, a ten czwarty jakoś tam śmiesznie...

nie pamiętam. Wszystko przepadło. Ale przyznam wam się, że chciałbym mieć syna imieniem
Dornar.

– Posłuchaj, Pellinorze. Musisz się nauczyć, że nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.

W ten sposób tylko marnujesz energię. Lepiej zbierz siły i zapoluj na Bestię, co ty na to?

– Przypuszczam, że nie mam innego wyjścia.
– Otóż, to. Rozerwiesz się nieco.
– To już osiemnasty rok, jak ją ścigam – zamyślił się Król. – Nieźle byłoby ją dopaść dla

odmiany. Ciekawe, gdzie się podziewa moja suka myśliwska?

– Brawo, Pellinorze! To się nazywa rozsądne stanowisko!
– To może by tak zaraz? Co na to nasz czcigodny monarcha?
– Jak to, Palomidesie, na noc? Po ciemku?

Sir Palomides dyskretnie wymierzył Sir Grummore’owi sójkę w bok.
– Kuj żelazo póki gorące – szepnął.
– Tak, tak, rzeczywiście.
– Ale w końcu, cóż to ma za znaczenie. Wszystko jest przecież bez znaczenia – zauważył

filozoficznie Król.

– No to świetnie – ucieszył się Sir Grummore, przejmując kontrolę nad sytuacją. – Oto

mój plan. Jeszcze dziś w nocy umieścimy poczciwego Pellinore’a w kryjówce na jednym końcu
skał, a sami będziemy posuwać się ku niemu z drugiego końca, metodycznie przeczesując
teren. Bestia musi gdzieś tam siedzieć, skoro widzieliśmy ją nie dalej jak po południu.

– Nie uważasz – spytał Sir Grummore nieco później, kiedy po ciemku nakładali kostium

– że sprytnie umotywowałem konieczność pozostawienia go samego? – Chodzi o ten pomysł
z nagonką.

– Genialnie – odparł Sir Palomides. – Prosto mam głowę?
– Daruj, kolego, ale nic nie widzę. Głos Saracena stracił na pewności.
– Ta ciemność – rzekł – jest prawie namacalna.
– Nie szkodzi – zbagatelizował sprawę Sir Grummore. – Tym lepiej zamaskuje drobne

wady kostiumu. Może księżyc się pokaże?

– Dzięki Bogu, że jego miecz bywa z reguły tępy.
– Daj spokój, Palomidesie, masz pietra? Co do mnie, to nie wiem czemu, ale czuję się

wyśmienicie. Może przez te sprężyste podeszwy. Zobaczysz, jak będę dzisiaj brykał i ujadał.

– Przypinasz się do mnie, Sir Grummorze. Nie te guziki.
– Najmocniej cię przepraszam, Palomidesie.
– Czy nie wystarczyłoby, żebyś merdał ogonem, zamiast brykać? Brykanie naraża

przednią część ciała na pewne niewygody.

– Merdać też mogę, ale z brykania nie zrezygnuję – oznajmił stanowczo Sir Grummore.

– Jak sobie życzysz.
– Czy mógłbyś na momencik wziąć kopyto z mojego ogona, Palomidesie?
– Może póki idziemy poniósłbyś ogon na ramieniu?
– To sprzeczne z naturą.
– No tak, rzeczywiście.
– Na domiar złego – zauważył z goryczą Sir Palomides – zanosi się na deszcz.

Zauważyłeś, że tu prawie bez przerwy pada?

Sir Palomides wytknął czekoladową dłoń przez gardziel Bestii i poczuł na skórze krople

deszczu. W tej samej chwili deszcz zabębnił po płótnie kostiumu jak grad.

– Szanowna przednia połowo ciała – zwrócił się do niego Sir Grummore, który był

w świetnym nastroju, bo wypił sporo whisky. – Chcę ci, po pierwsze, przypomnieć, że to ty
wymyśliłeś tę całą imprezę. Głowa do góry, pesymisto. Pomyśl, o ile gorzej czuje się Pellinore
oczekujący nas w zasadzce. Nie ma nawet, biedaczek, cętkowanego płótna, pod którym
mógłby się ukryć.

– Może przestanie padać.
– Jasne, że przestanie. Trzeba być dobrej myśli, poganinie. No to jak, gotowy?
– Gotowy.

– Podaj tempo.

– Lewa! Prawa!

– Nie zapomnij hopsasać.
– Lewa! Prawa! Hopsasa! Hopsasa! Co mówisz?

– Nic, ja tylko ujadam.

– Hopsasa! Hopsasa!

– A teraz brykamy!

– Litości, Sir Grummorze!
– Pardon, Palomidesie.

– Twój uniżony po tym zderzeniu chyba prędko nie usiądzie.
Król Pellinore stał mężnie pod ociekającą skałą, sam twardy jak skała, i wpatrywał się

w nieprzeniknione ciemności. Wiedziona na długim sznurku suka rasy myśliwskiej okręciła
się wokół niego parę razy. Król miał na sobie pełną zbroję, jakkolwiek nieco przerdzewiałą
i przeciekającą w pięciu miejscach. Woda ściekała Królowi po obu łydkach, po obu
przedramieniach, ale najbardziej pod przyłbicą. Przyłbica miała kształt ryjka, stwierdzono
bowiem, że im paskudniejszy hełm, tym skuteczniej odstrasza wroga. Król Pellinore wyglądał
w swoim hełmie jak ciekawska świnka. Niestety, woda dostawała się do środka przez nozdrza
ryja i spływała równym strumyczkiem, łaskocząc Króla w pierś. Król myślał.

Miał nadzieję, że zgoda na nocną eskapadę na jakiś czas uspokoi towarzyszy. Impreza

nie należała do przyjemnych, zważywszy na późną porę i opady atmosferyczne, ale czego się
nie robi dla kolegów. Widział przecież, jak im zależało. Trudno wszak o poczciwszą duszę niż
Grumcio, a i Palomidesowi nie można było nic zarzucić, choć poganin. Skoro powzięli chęć na
taką zabawę, wypadało zadośćuczynić ich fantazji. Suka też od dawna nie była na porządnym
spacerze. Co prawda stale się plącze, ale trudno: takie jest prawo natury. Co do zbroi, to Król
pocieszał się myślą, że będzie miał nazajutrz cały dzień na wyczyszczenie jej.

„Przynajmniej czymś się człowiek zajmie – myślał z goryczą. – Lepsze to niż pętać się

bez celu z sercem zżeranym nieustannym smutkiem”. – I dalej myślał już tylko o Piggy.

Największą zaletą córy Królowej Flandrii było to, że nigdy się z niego nie wyśmiewała.

Ludzie najczęściej wyśmiewają się z kogoś, kto ściga – w dodatku nieskutecznie – Bestię
Dyżurną. Ale Piggy nigdy się nie śmiała. Przeciwnie, uważała, że to bardzo ciekawe zajęcie
i poczyniła szereg rozsądnych sugestii co do sposobu pojmania Bestii. Naturalnie, Król nie
zaczął od razu udawać mądrego, nic z tych rzeczy, ale przyjemnie było nie być wyśmiewanym.
Wyżej nosa nie podskoczysz.

A potem przyszedł ten fatalny dzień, w którym przeklęta łódź przybiła do brzegu.

Wsiedli na jej pokład, gdyż obowiązek nakazuje rycerzom rzucać się bez namysłu w objęcia
przygody, a łódź natychmiast odpłynęła. Jakże gorliwie machali z pokładu do Piggy! Nawet
Bestia wychyliła łeb z lasu i wlazła za nimi do wody z bardzo nieszczęśliwą miną. Lecz łódź

płynęła i płynęła naprzód, a figurki na brzegu malały, aż w końcu ledwie było widać
chusteczkę, którą wymachiwała Piggy. A później suka rasy myśliwskiej zapadła na morską
chorobę.

Pisał do ukochanej z każdego portu. W każdym porcie zostawiał listy marynarzom, a oni

zaklinali się, że je dostarczą pod wskazany adres. Ona jednak nie napisała w odpowiedzi ani
słówka.

To dlatego, że nie jestem jej godzien – wyrzucał sobie Król. Był niezdarny, niespecjalnie

mądry i ustawicznie wpadał w tarapaty. Czemu córa Królowej Flandrii miałaby pisać do takiej
fajtłapy, szczególnie że fajtłapa bez pożegnania wsiadła na pokład czarodziejskiej barki
i odpłynęła w siną dal? Przecież to wyglądało na klasyczne porzucenie. Piggy miała prawo czuć
się dotknięta. Tymczasem deszcz padał i padał, woda ciurkała pod zbroję, a suka zaczęła
kichać. Zbroja przerdzewieje do cna. Król zaczął też odczuwać przeciąg w okolicy karku, tam
gdzie hełm był przyśrubowany do pancerza. Było ciemno i obrzydliwie. Ze skały kapało coś
lepkiego.

– Za przeproszeniem, Sir Grummorze, czy to ty sapiesz mi prosto w nos?

– Jakim cudem, kochany? Idziemy, idziemy. Ja tylko ujadam najlepiej jak potrafię.
– Nie chodzi mi o ujadanie, Sir Grummorze, lecz o sapanie, z gatunku chrapliwych.

– Nie mam pojęcia, co to może być, jedyny odgłos, jaki ja tu słyszę, to skrzypienie, coś

jak gdyby stary miech.

– Twój uniżony odnosi wrażenie, że deszcz ustaje. Może i my staniemy?
– No cóż, Palomidesie, skoro musisz stanąć, to stajemy. Ale tylko na chwileczkę, bo

znów dostanę kolki. Właściwie to dlaczego chcesz się zatrzymać?

– Wolałbym, żeby nie było tak ciemno.
– Czyżbyś chciał się zatrzymać z powodu ciemności?
– Nie, nie. Właściwie to nawet dobrze.
– Wobec tego maszerujmy dalej. Lewa! Prawa! To rozumiem!

– Wiesz co, Grummorze? – odezwał się po jakimś czasie Sir Palomides. – Znowu słyszę.
– Co słyszysz?
– To sapanie, Sir Grumorze.

– Pewien jesteś, że to nie ja?
– Absolutnie. Sapanie owo określiłbym jako natarczywe bądź lubieżne. Słowo poganina,

szczerze bym wolał, żeby nie było tak ciemno.

– Trudno, nie zawsze jest tak, jak człowiek chce. Idziemy, idziemy, mój Palomidesie.

Nie trać ducha. Przed siebie.

Po chwili Sir Grummore odezwał się grobowym głosem:
– Daj spokój, stary, czy musisz mnie stale trącać w zadek?
– Ależ ja cię w ogóle nie trącam, Sir Grummorze.
– Więc kto trąca?
– Twojego uniżonego nikt nie trąca.
– A mnie trąca. Od tyłu. I to bez przerwy.
– Czy to czasami nie twój ogon?

– Nie, ogon zawinąłem wokół szyi.
– Tak czy siak, byłoby mi dość trudno trącać cię od tyłu, bo przednie łapy są z przodu.
– No proszę! Znowu!
– Co takiego?

– Trąca! To napaść! Palomidesie, napadają na nas!
– Wykluczone, Sir Grummorze. Coś ci się przywidziało.
– Palomidesie, musimy się obrócić.
– W jakim celu, Sir Grummorze?

– Żeby sprawdzić, co mnie trąca w zadek.
– Twój uniżony i tak niczego nie zobaczy, Sir Grummorze. Jest za ciemno.
– Wysuń łapę przez pysk i powiedz, co wymacałeś.
– Jakiś przedmiot. Okrągły.
– To ja, Sir Palomidesie. Tyle że od tyłu.

– Najserdeczniej przepraszam, Sir Grummorze.

– Nie ma za co, kochany, nie ma za co. Co tam jeszcze czujesz?

Głos poczciwego Saracena począł zamierać ze zgrozy.
– Coś zimnego – wyjąkał. – I... oślizłego.
– Czy to się rusza, Palomidesie?
– Owszem, rusza się. I... sapie!
– Sapie?

– Sapie!

W tym momencie wyłonił się księżyc.
– Święte potęgi! – wrzasnął Sir Palomides cienkim głosem, kiedy wyjrzał na zewnątrz

przez pysk – w nogi, Grummorze, w nogi! Lewa, prawa! Marszobiegiem! Szybciej, szybciej!

Tempo, tempo! Równaj krok! O, moje pięty! O, mój Boże! O, mój kapelusz!

– Nie ma co dłużej czekać – uznał Król. – Pewnie zgubili się w lesie albo poszli

poszukiwać lepszej rozrywki.

Było potwornie mokro, jak prawie zawsze w kraju Lothian. Król mógł z czystym

sumieniem powiedzieć sobie, że uczynił wszystko, by dostosować się do planu towarzyszy. Za
to oni postąpili jak dranie bez serca i zostawili go samego z uprzykrzoną suką, żeby zardzewiał
na deszczu. Tak się nie robi.

Z pełną dumy determinacją Król udał się do łóżka, holując za sobą sukę rasy myśliwskiej.
W połowie szczeliny rozdzielającej stromą skałę sztuczna Bestia, pozbawiona większości

guzików, kłóciła się z własnym brzuchem.

– Szanowny rycerzu, jakże twój uniżony miał przewidzieć podobny kataklizm natury?
– Tyś to wszystko wymyślił – wściekał się brzuch. – Kazałeś mi się przebrać. Wszystko

twoja wina.

U stóp tej samej skały, Bestia Dyżurna tkwiła w pozie sentymentalnej w romantycznym

blasku księżyca, oczekując zejścia ukochanego. Za jej grzbietem rozciągało się srebrne tło
morza, w rozmaitych zaś punktach krajobrazu kilkudziesięciu garbatych, koślawych
Pradawnych czujnie śledziło sytuację z kryjówek w skałach, wydmach, kopcach ziemnych,
kamiennych budkach itp. Zachowanie Anglików wciąż pozostawało dla nich nierozszyfrowaną
zagadką.

ROZDZIAŁ X

Pod Bedegraine trwała ostatnia noc przed bitwą. Biskupi po obydwu stronach

błogosławili armie, wysłuchiwali spowiedzi i odprawiali msze. Ludzie Artura traktowali
obrządki religijne z należytą czcią, w przeciwieństwie do ludzi Króla Lotha – ci zachowywali
się dokładnie tak, jak każda armia, która ma ponieść klęskę. Biskupi każdej z armii
zapewniali, że ona właśnie zwycięży, gdyż Bóg jest po jej stronie, ale żołnierze Króla Artura
doskonale wiedzieli, że przeciwnik przewyższa ich liczebnie w stosunku trzy do jednego, toteż
uznali za stosowne wyspowiadać się. Żołnierze Króla Lotha, którzy też znali statystykę,
spędzili noc na tańcach, popijawach, grze w kości i sprośnych opowieściach. Tak przynajmniej
podają kroniki.

W namiocie Króla Anglii odbyła się ostatnia narada sztabowa, po której Merlin został,

chcąc porozmawiać z Królem w cztery oczy. Minę miał nietęgą.

– Czym się martwisz, Merlinie? Czyżbyśmy jednak mieli przegrać bitwę?
– Nie, nie. Odniesiesz walne zwycięstwo. Nie ma obawy. Staniesz na wysokości zadania,

będziesz bił się mężnie, a w stosownym momencie wezwiesz Wiadomo Kogo. Ponieważ i tak
zwyciężysz, ukrywanie tego faktu przed tobą nie miałoby sensu. Nie o to chodzi. Mam inne
zmartwienie, coś, o czym powinienem był ci powiedzieć dużo wcześniej.

– Co to takiego?

– Wielkie nieba! Czy ja bym się zamartwiał, gdybym pamiętał, co to takiego?
– Może chodzi ci o tę panienkę imieniem Nimue?
– Nie, nie, nie, nie. To było coś całkiem innego. Coś takiego... czego nie pamiętam.
Minęła chwila. Merlin wyjął z ust koniec brody i zaczął wyliczać na palcach.
– O Ginewrze ci mówiłem, tak?
– I tak nie wierzę.
– Wszystko jedno. W każdym razie ostrzegałem cię przed nią i przed Lancelotem.
– To ostrzeżenie – zauważył Król – było podłe bez względu na swoją prawdziwość.
– Powiedziałem ci też coś niecoś o Ekskaliburze i o tym, że masz bardzo uważać na

pochwę, w której go nosisz?

– Owszem, wspominałeś.
– O ojcu też ci mówiłem, więc nie o niego chodzi. I poczyniłem aluzję do pewnej osoby...

Szlag mnie trafi! – wykrzyknął zrozpaczony czarodziej, rwąc kępy włosów z brody. – Za nic nie
mogę sobie przypomnieć, czy to było w przeszłości, czy w przyszłości!

– Nie przejmuj się – uspokoił go Artur. – Wiesz, że nie lubię wiedzieć, co mnie czeka.

Lepiej przestań się martwić, bo wtedy i ja się martwię.

– Ale to miała być informacja najwyższej wagi.
– Przestań o niej myśleć – zaproponował Król – to może sama przyjdzie ci do głowy.

Powinieneś wziąć urlop. Za bardzo ostatnimi czasy wytężałeś głowę. Te wszystkie ostrzeżenia,
te plany bitewne...

– Naturalnie, że wezmę urlop! – ożywił się Merlin. – Zaraz po bitwie zamierzam odbyć

rajd pieszy po North Humberlandii. Mieszka tam pewien Mistrz imieniem Blcise – może on
mi przypomni, czego nie pamiętam. A potem możemy sobie we dwóch popodglądać dzikie
ptaki. Bleise to wielki miłośnik dzikiego ptactwa.

– Świetnie – powiedział Artur. – Zrób sobie długie wakacje. A jak wrócisz, spróbujemy

wymyślić jakiś sposób na Nimue.

Starzec przestał przebierać rozcapierzonymi palcami i zerknął bacznie na Króla.
– Niewinny z ciebie młodzian, mój Arturze – zauważył. – A serce złote!
– Dlaczego tak mówisz?

– Pamiętasz jeszcze coś niecoś z tych czarów, których zakosztowałeś jako mały chłopiec?
– Nic nie pamiętam. Naprawdę były jakieś czary? Pamiętam, że zawsze interesowały

mnie ptaki i inne zwierzęta. Dlatego trzymam menażerię w Tower. Ale czarów sobie nie
przypominam.

– Człowiek tak łatwo zapomina – westchnął Merlin. – Przypowieści, które ci

przytaczałem dla objaśnienia rozmaitych zjawisk, też pewnie nie pamiętasz?

– A właśnie że pamiętam. Jedna była o Rabinie. Opowiedziałeś mi ją, kiedy chciałem,

żeby Kay gdzieś mi towarzyszył, a ty byłeś temu przeciwny. Szczerze mówiąc, do dziś nie
rozumiem, dlaczego krowa zdechła.

– Chciałbym ci teraz opowiedzieć jeszcze jedną przypowieść.
– Doskonale. Słucham.
– W pewnym kraju na Wschodzie, może w tym samym, z którego pochodził Rabbi

Jachanan, pewien człowiek, przechodząc przez rynek w Damaszku, spotkał się oko w oko ze
Śmiercią. Paskudne widmo zrobiło strasznie zdziwioną minę, ale minęli się bez słowa.
Przerażony człowiek udał się do mędrca i spytał, co w takiej sytuacji ma czynić. Mędrzec
objaśnił mu, że Śmierć przybyła do Damaszku zapewne po to, aby go zabrać nazajutrz rano.
Słysząc to, nieszczęśnik przeraził się nie na żarty i spytał mędrca, jak mógłby wymknąć się
Śmierci. Po namyśle wspólnie doszli do wniosku, że ofiara powinna uciekać konno do Aleppo,
jadąc bez przerwy całą noc.

-1 człowiek udał się konno do Aleppo. Jazda była mordercza; nikt przed nim nie przebył

tej odległości w jedną noc. Dotarłszy do celu, człowiek udał się na rynek, winszując sobie
w duchu udanej ucieczki przed Śmiercią.

– Nagle Śmierć zbliżyła się do niego i dotknęła jego ramienia. „Wybacz”, rzekła, „ale

przyszłam po ciebie”. „Jak to?”, wykrzyknął przerażony człowiek. „Przecież widziałem cię
wczoraj w Damaszku!”. „Zgadza się”, odparła mu na to Śmierć. „Właśnie dlatego tak się
zdziwiłam na twój widok – mówiono mi bowiem, że spotkam cię dzisiaj w Aleppo”.

Artur przez dłuższą chwilę próbował rozgryźć twardy orzech przypowieści.
– Więc nie ma ucieczki przed Nimue? – spytał wreszcie.
– Nawet gdybym próbował uciec – rzekł Merlin – na nic by się to zdało. Czas

i przestrzeń rządzą się pewnym prawem, które odkrył filozof Einstein. Niektórzy ludzie zwą to
prawo Przeznaczeniem.

– Nie umiem się pogodzić z tą ideologią ślepego zaułka!
– Człowiek – powiedział Merlin – potrafi bardzo wiele poświęcić w imię miłości.

Wówczas nie czuje się nieszczęśliwy w ślepym zaułku, nie bardziej nieszczęśliwy niż kiedy śpi.
Będę miał czas rozważyć sobie spokojnie to i owo, zanim mnie wypuszczą.

– Jak to: wypuszczą?
– Powiem ci coś jeszcze, Królu, co może być dla ciebie niespodzianką. My tu obaj

wrócimy – chociaż upłynie przedtem wiele setek lat. Czy chcesz wiedzieć, co będzie wypisane
na twoim grobowcu? Hic iacet Arthurus Rex quondam Rexque futurus. Pamiętasz trochę
łaciny? To znaczy „król, który był i będzie”.

– Więc ja powrócę, i ty też?
– Zdaniem niektórych, z doliny Avilion.

Król zamyślił się. Dokoła panowała głęboka noc, a rzęsiście oświetlonym namiotem

władała cisza. Nie zakłócali jej stąpający po trawie wartownicy.

– Ciekawe – odezwał się Król – czy ludzie szybko zapomną o Okrągłym Stole?
Merlin milczał, skłoniwszy czoło ku mlecznobiałej brodzie. Dłonie trzymał złożone

między kolanami.

– Co to będą za ludzie, Merlinie? – zawołał w ciszę młodzieniec, z rozpaczą w głosie.

ROZDZIAŁ XI

Królowa Lothian zamknęła się w swoich komnatach, odmawiając gościom towarzystwa,

więc Pellinore śniadał sam. Po śniadaniu udał się na spacer plażą, podziwiając po drodze
mewy, które fruwały wokół niego niczym białe pióra do pisania, których końce usłużnie
zanurzono w atramencie. Stare kormorany tkwiły na skałach niby krucyfiksy, susząc obwisłe
skrzydła. Pellinore był smutny – jak zwykle – ale do tego jeszcze czuł się dziwnie nieswojo:
czegoś mu brakowało i sam nie wiedział czego. Gdyby się nad tym głębiej zastanowił,
stwierdziłby niechybnie, że brakuje mu Palomidesa i Grummore’a.

Wtem usłyszał wołanie i poszedł sprawdzić, kto też to może być.
– Hop-hop, Pellinorze! Tutaj jesteśmy, tutaj!
– Czy to nie Grummore? – zainteresował się Król. – Co porabiasz tak wysoko na skale,

mój Grummorze?

– Nie widzisz Bestii, człowieku? Patrz, Bestia!
– Coś podobnego! Złapaliście starą Glatisantę!
– Przyjacielu, na litość boską, zrób coś! Siedzimy tu od wczoraj!
– A coś ty się tak dziwnie ubrał, Grummore? Cały jesteś w cętki. I co ten Palomides ma

na głowie?

– Człowieku, nie czas na pogaduszki.
– Zaraz, zaraz, Grummorze. Widzę, że ty masz ogon. Dynda ci tam z tyłu.
– To chyba oczywiste, że mam ogon. Może wreszcie przestaniesz gadać i coś zrobisz?

Całą noc przesiedzieliśmy w tej zakichanej szczelinie. Padamy z wycieńczenia, do dzieła,
Pellinore. Zabij czym prędzej tę swoją Bestię.

– Co ja słyszę? A czemuż to miałbym ją zabijać?
– Niebiosa, miejcie mnie w swojej opiece! Podobno marzysz o tym od osiemnastu lat!

Nie wygłupiaj się, Pellinore, bądź kolegą, zróbże coś! Jeżeli zaraz czegoś nie zrobisz,
pospadamy stąd jak gruszki.

– Po pierwsze nie rozumiem, skąd wyście się w ogóle wzięli na tej skale. I dlaczego

jesteście tak śmiesznie ubrani? Sami wyglądacie jak jakaś Bestia. A Bestia skąd się tu wzięła?
To wszystko stało się zbyt nagle.

– Pellinorze, pytam cię po raz ostatni: zabijesz Bestię, czy nie?
– Ale za co?

– Za to, że nas zagnała na tę skałę.
– To nie jest w stylu Bestii – zauważył Król. – Bestia nie zajmuje się ludźmi do tego

stopnia.

– Palomides twierdzi – wykrztusił z wysiłkiem Sir Grummore – że ona się w nas

zakochała.

– Zakochała się w was?
– No tak. Bo przebraliśmy się za Bestię.
– Ciągnie swój do swego – wyjaśnił omdlewającym głosem Sir Palomides.
Król Pellinore zaczął się śmiać – zrazu niepewnie – po raz pierwszy od dnia przybycia

do kraju Lothian.

– No no no! Nie do wiary! Słyszał kto coś podobnego? A na jakiej podstawie Palomides

twierdzi, że ona się w nim kocha?

– Bestia – oznajmił z godnością Sir Grummore – od wczoraj krąży wokół skały. Czochra

się o nią i rozkosznie mruczy. A od czasu do czasu wygina szyję i patrzy na nas takim dziwnym
wzrokiem.

– Co znaczy „dziwnym”, Grummore?

– Kochany, sam sobie zobacz – teraz!

Bestia Dyżurna, która nie zwróciła najmniejszej uwagi na pojawienie się swego pana,

z najczulszym oddaniem wlepiała wzrok w Sir Palomidesa. Przywarła szyją do skały i tylko od
czasu do czasu merdała ogonem, przesuwając go z głośnym szuraniem po usłanej kamykami

ziemi. Chwilę popiskiwała z cicha i skrobała skałę, ale zaraz potem – czując, że staje się zbyt
nachalna – wygięła wężową szyję i ukryła łeb pod brzuchem, wyzierając stamtąd wstydliwie
okiem.

– No i czego ty chcesz ode innie, Grummore?

– Chcemy stąd zejść! – jęknął Grummore.
– To rozumiem – rzekł Król. – Uważam, że to całkiem rozsądny pomyśl. Co prawda

nadal nie do końca pojmuję, jak się tam znaleźliście, ale idea zejścia jest dla mnie oczywista,
absolutnie.

– Więc ją zabij, Pellinorze. Zabij to podłe stworzenie.
– Podłe? – zdziwił się Król. – Pierwsze słyszę. Co ona wam zrobiła? Zakochani są

ulubieńcami świata. Jak mógłbym zabić biedną bestyjkę tylko za to, że jej serce przeszyła
strzała Amora? Sam jestem zakochany, wiem, co to znaczy. Odczuwam, że tak powiem,
pokrewieństwo dusz.

– Królu Pellinorze – przemówił stanowczym tonem Sir Palomides. – Albo natychmiast

poweźmiesz stosowne kroki, albo twój uniżony odda tu zaraz ducha jako męczennik. Świeć mi
Panie.

– Zrozum, drogi Palomidesie, że nawet gdybym chciał, nie zdołałbym uśmiercić

poczciwej Bestii, ponieważ dysponuję tylko tępym mieczem.

– Nawet tępym możesz ją skutecznie ogłuszyć, Pellinorze. Możesz ją rąbnąć w łeb z całej

siły, a ona – co daj Boże! – dostanie wstrząsu mózgu.

– Dobrze ci mówić, Grummore. A jak walnę, ale nie ogłuszę? Wiesz, co ze mną będzie,

jak Bestia straci cierpliwość? Szczerze mówiąc, nie rozumiem, czemuście się tak uparli, żeby
jej zrobić krzywdę. Przecież ona was kocha, sami mówiliście.

– Mniejsza o motywy, jakie kierują tym zwierzęciem. Ważne, że tkwimy tu na skale,

i ledwo się trzymamy.

– Nie widzę nic prostszego, jak zejść na dół.
– Mój dobry człowieku, czy radzisz nam zejść prosto w paszczę potwora?
– Przecież ta paszcza chce wam tylko dać buzi – zapewnił ich Król. – Ona się do was

zaleca. Nie przypuszczam, żeby chciała zrobić krzywdę. Korona wam z głowy nie spadnie, jak
dacie jej się odprowadzić do zamku. Moglibyście z nią nawet potlirtować. Każdy lubi czuć, że
kocha z wzajemnością.

– Co takiego? – zapytał lodowatym tonem Sir Grummore. – Namawiasz nas do flirtów

z tą gadziną?

– To by wam bardzo ułatwiło sprawę. Mam na myśli bezpieczny powrót do domu.
– Jak sobie wyobrażasz taki flirt?
– Na przykład Palomides mógłby co pewien czas spleść się z nią szyjami, podczas gdy ty

merdałbyś ogonem. Gdyby jeszcze Palomides zechciał polizać ją w nos... ale nie sądzę.

– Pański uniżony – jęknął omdlewającym głosem Sir Palomides – na pewno nie będzie

się splatał, nie mówiąc już o lizaniu. Szczerze mówiąc, pański uniżony właśnie spada na łeb.
Adieu.

Rzeczywiście, nieszczęsny poganin puścił występ skalny, którego trzymał się był obiema

rękami i zaczął spadać wprost w paszczę potwora, lecz Sir Grummore złapał go w samą porę,
a resztka guzików pomogła im utrzymać się razem.

– No widzisz! – zawołał do Króla z wyrzutem Sir Grummore. – Widzisz coś narobił?
– Ależ szanowny kolego...
– Nie jestem żadnym twoim szanownym kolegą. Celowo wystawiasz nas na zagładę.
– Licz się pan ze słowami!
– Chcesz naszej zguby! Człowieku bez serca! Zakłopotany Król poskrobał się po głowie.
– Mógłbym spróbować – odezwał się niepewnie – przytrzymać ją za ogon, gdy wy

tymczasem sprintem pobiegniecie do zamku.

– No to trzymaj! Trzymaj! Trzeba coś zrobić, bo Palomides lada chwila spadnie

i rozlecimy się na pół.

– Jednak wciąż nie rozumiem – zauważył ze smutkiem Król – dlaczego musieliście się

tak poprzebierać. Jest to dla mnie niewyjaśnioną zagadką.

– Ha, trudno – westchnął, ujmując bestię za ogon. – Chodź, staruszko. W każdych

okolicznościach trzeba wybierać najmniej szkodliwe wyjście. No już, trzymam. Teraz
uciekajcie. Szybciej, Grummore! Mam wrażenie, że Bestii się to nie podoba. Leżeć, ty brzydka!
Prędzej, Grummore! Ty niedobra Bestio! A masz! Ty brzydka! Brzydka Bestia! Leżeć! Tempo,
panowie, tempo! Chodź no tutaj! Nie rusz! Do nogi! Ojej, wyrywa mi się! Do nogi, słyszałaś!
Do nogi! Wróć! Ty paskudna bestyjo! Grummore, szybciej, szybciej! Siad! Siad! Bestia, leżeć!
Głucha jesteś? Uwaga, panowie, zaraz mi się wyrwie! Taka jesteś? Poczekaj. A masz! Au!
Ugryzła mnie!

Błyskawicznie dopadli zwodzonego mostu, który zamknął się za nimi w mgnieniu oka.
– Fiu-fiu! – odetchnął Sir Grummore, kiedy już porozpinał guziki zadniej części ciała

i wyprostował grzbiet, ocierając pot z czoła.

– A sio! A kysz! – rozwrzeszczały się starsze przekupki, które przyszły pod zamek

z jajami.

Tylko nieliczna część ludności spoza zamku – w tym gronie Święty Toirdelbhach i Matka

Morlan – posługiwała się językiem, który można było od biedy uznać za angielski.

– Toż to owa straszna bestyja – zauważył człowiek obsługujący zwodzony most – co

nam jaśnie rycerza do grobu wpędziła.

– Olaboga! Olaboga! – zawyli chórem gapie.

– Dzielny Sir Palomides – odzywali się tu i ówdzie w tłumie Pradawni, którzy dobrze

wiedzieli o nocnych katuszach rycerzy na skale, ale zgodnie ze swoim obyczajem nie

przyznawali się do tego głośno. – Zaraz tu padnie i wyzionie ducha.

Oczy wszystkich zwróciły się na poganina. Potwierdziło się, że istotnie Pradawni mają

rację. Sir Palomides osunął się na kamienny schodek do wsiadania na koń i leżał tam, dysząc
bardzo ciężko. Nawet nie zdjął głowy. Zdjęli mu ją dopiero dobrzy ludzie. Potem chlusnęli
kubkiem zimnej wody we własne już oblicze Sir Palomidesa i jęli go energicznie wachlować
fartuchami.

– Ajaj, biedaczysko! – rozczulali się nad nim – Sasik, Dzikusek poczciwy. Czy on jeszcze

roztworzy oczęta? Dajta jeszcze kubełeczek! Lu, na niego!

Sir Palomides z wolna przychodził do siebie i wypuszczał nosem bańki.
– Gdzie znajduje się pański uniżony? – zapytał wreszcie.
– W bezpiecznym miejscu, stary. Udało się. Bestia została na zewnątrz.
Spoza murów, jakby na potwierdzenie słów Sir Grummore’a, dobiegł ich żałosny

skowyt, przypominający wycie do księżyca trzydziestu par psów naraz. Sir Palomides zadrżał.

– Powinniśmy wyjrzeć, czy nie nadchodzi czasem Król Pellinore.
– Oczywiście, Sir Grummorze. Dopraszam się jeszcze tylko sekundeczki na

rekonwalescencję.

– Bestia mogła mu zrobić krzywdę.
– Nieszczęsny!
– Jak się teraz czujesz?
– Niedyspozycja ustępuje – odparł Sir Palomides, bohatersko przezwyciężając słabość.
– Nie ma więc czasu do stracenia. Bardzo możliwe, że ona właśnie go zjada.
– Prowadź więc – rzekł poganin, gramoląc się na nogi. – Naprzód, na mury!
I całe towarzystwo skierowało się ku wąskim schodkom prowadzącym na wieżę

obserwacyjną.

Daleko w dole maleńka i widoczna z tej wysokości do góry nogami Bestia Dyżurna

siedziała w wąwozie, który z tej strony ograniczał zamek. Siedziała na kamieniu, moczyła ogon
w strumieniu i z przekrzywioną głową gapiła się na zwodzony most. Siedziała tak bez ruchu,
z wywieszonym jęzorem. Nigdzie natomiast nie było ani śladu Pellinore’a.

– Więc jednak go nie zjada – zauważył Sir Grummore.
– Może już zjadła.
– Coś ty, stary, nie dałaby rady. Nie starczyłoby jej czasu.
– No i chyba musiałaby zostawić chociaż parę kości. Albo przynajmniej zbroję.
– Święte słowa.
– Co twoim zdaniem powinniśmy uczynić?

– Ciekawe pytanie.

– Czy powinniśmy podjąć wycieczkę za mury?
– Sądzę, że i tu można dobrze poczekać na rozwój wydarzeń. A jakie jest twoje danie,

Palomidesie?

– Co nagle, po diable – zgodził się sentencjonalnie Sir Palomides.
Minęło pół godziny i frakcja Pradawnych, znudzona brakiem rozrywki, poczłapała

schodkami w dół na mury obronne i stamtąd zaczęła rzucać kamieniami w Bestię Dyżurną.
Rycerze pozostali na posterunku.

– Ładny bigos.
– To prawda.

– Jak się tak głębiej zastanowić...
– Otóż to właśnie.
– Z jednej strony Królowa Orknejów o coś się dąsa – a sam przyznasz, że trudno było

nie zauważyć, że w sprawie jednorożca zachowała się dość dziwnie. Z drugiej strony Pellinore
wciąż pokazuje te swoje humory. Ty, jeśli dobrze pamiętam, kochasz się w Pięknej Izoldzie.
A obu nas prześladuje Bestia.

– Niezręczna sytuacja.
– Miłość – skonstatował z zażenowaniem Sir Grummore – to naprawdę dosyć potężne

uczucie, kiedy się nad tym głębiej zastanowić.

W tej samej chwili, jakby na potwierdzenie opinii Sir Grummore’a, na ścieżce wiodącej

granią nadmorskich skał pojawiły się dwie splecione uściskiem postacie.

Zbliżały się do zamku, toteż już po chwili można było ustalić ich tożsamość. Jedną

z postaci był król Pellinore, ramieniem obejmujący w talii tęgą damę w średnim wieku, ubraną
w suknię do konnej jazdy. Zażywne oblicze damy i bez wierzchowca miało w sobie coś z konia.
W wolnej ręce dama dzierżyła szpicrutę. Włosy miała schludnie upięte w koczek.

– To nikt inny tylko córka Królowej Flandrii!

– Hej, wy tam! – zawołał z dala król Pellinore, ledwie ich zobaczył na wieży. – Widzicie?

No i co? Kto by to pomyślał? Kto by się spodziewał? Widzicie, kogo znalazłem?

– Akurat! – huknęła dama gromkim głosem, klepiąc go pieszczotliwie szpicrutą po

policzku. – Kto kogo znalazł?

– Tak, tak, oczywiście. To nie ja ją znalazłem, skąd znowu. To ona mnie znalazła! I co wy

na to?

– Wiecie co? – ciągnął rozradowany Król, wcale nie czekając na odpowiedź. – Na moje

listy po prostu nie dało się odpisać! Nigdzie nie podałem naszego adresu! No bo my przecież
nie mamy adresu. Czułem, że z tymi listami jest coś nie w porządku. A Piggy, imaginujcie
sobie, skoczyła na koń i puściła się za mną galopem przez bagna, i spadła z siodła! Bestia
Dyżurna bardzo jej pomogła – ona ma świetny węch – a i ta nasza czarodziejska łódź nie była
taka znowu głupia, bo widząc jak usycham z tęsknoty, popłynęła z powrotem i przywiozła mi
je obie! Kochana łódeczka. Trafiły na nią przechodząc przez rzekę. I oto są!

– No, ale co my tak stoimy? – zreflektował się Król. Był tak przejęty, że nikomu nie

dawał dojść do głosu. – Chciałem powiedzieć: po co my tak wrzeszczymy? Czy to wypada? Czy
nie powinniście raczej zejść na dół i powitać nas uroczyście w murach zamku? Co się w ogóle
dzieje ze zwodzonym mostem? Zepsuty?

– Bestia, Pellinorze, Bestia! Siedzi w fosie!

– Czego znowu chcecie od Bestii?

– Trzyma zamek w oblężeniu.
– Ano tak. Już sobie przypominam – rzekł Król. – Ugryzła mnie!
– Ale wiecie co? – pomachał im radośnie obandażowaną ręką. – Piggy założyła mi taki

śliczny opatrunek, z tego no, jak się nazywa...

– Z damskiej halki! – huknęła gromko córka Królowej Flandrii.
– Tak jest, z własnej halki.
Króla tak to rozbawiło, że cały się trząsł ze śmiechu i nie mógł przestać.
– Doskonale, Pellinorze, doskonale, ale co zamierzasz zrobić w kwestii Bestii?
Jego Wysokość, pijany szczęściem, zbagatelizował pytanie.

– A tam, Bestia! Co za problem? Zaraz ją usadzę!
– Już cię tu nie ma! – zawołał stając na skraju fosy i groźnie potrząsając mieczem. – Już

cię nie ma! Won stąd! A sio! A sio!

Bestia Dyżurna zwróciła ku niemu powłóczyste spojrzenie. Na znak, że poznaje

Pellinore’a, machnęła nawet niemrawo ogonem, ale zaraz znów skupiła całą swoją uwagę na
baszcie, gdzie siedzieli rycerze. Kamienie, którymi do czasu od czasu rzucali w nią Pradawni,
chwytała zręcznie w locie i połykała – dokładnie w ten sam denerwujący sposób, który stosują
kury, kiedy próbuje sieje skądś odpędzić.

– Opuścić zwodzony most! – rozkazał Król. – Ja ją tutaj przypilnuję. A sio! A sio!
Most zwodzony opuszczał się z wyraźnym wahaniem. Bestia natychmiast dała krok

w jego stronę. Na jej pysku malował się wyraz nadziei.

– Uwaga! – komenderował Król. – Wskakuj prędko do środka! Ja osłaniam tyły!
Piggy wskoczyła na most jeszcze zanim dotknął ziemi. Król Pellinore – mniej zwinny czy

też bardziej oszołomiony miłością – zderzył się z ukochaną w samej bramie. W tej samej
chwili Bestia Dyżurna wpadła na nich od tylu i powaliła Króla na płask.

– Uwaga! Uwaga! – podnieśli wrzask giermkowie, handlarki rybami, sokolnicy, kowale

i brzechwiarze, a także wszyscy inni dobrzy ludzie zgromadzeni wewnątrz zamkowych murów.

Córa królowej Flandrii rzuciła się na Bestię jak tygrysica stająca w obronie młodych.
– Precz, bezwstydnico! – krzyknęła i dała Bestii szpicrutą po nosie. Stworzenie cofnęło

się zaskoczone, łzy stanęły mu w oczach, a obsługujący most skrzętnie wykorzystali ten
moment i krata bramy oddzieliła Bestię od uciekinierów.

Wieczorem stało się jasne, że sytuacja znowu jest krytyczna. Glatisanta najwyraźniej

postanowiła oblegać zamek dopóty, dopóki nie dostanie ukochanego. W tej sytuacji Pradawni,
którzy przybyli na targ z jajami, odmówili wyjścia za bramę bez eskorty. Konwój złożony
z trzech rycerzy z obnażonymi mieczami odprowadził ich do stóp wzgórza.

Wiejską drogą wędrował obdarty Sylen – Święty Toirdealbhach, z obstawą czterech

małych chłopców. Od Świętego zalatywało whisky. Był on tego dnia w wyjątkowo
buńczucznym nastroju, czemu dał wyraz wymachując maczugą.

– Koniec z bajkami! – darł się Święty. – Albo to nie mam się żenić z Matką Morlan

i pojedynkować z Duncanem, i nigdy więcej nie być Świętym?

– Gratulacje! – wrzasnęli chórem chłopcy, po raz setny.
– Nam też ostatnio los sprzyja – powiedział Gareth. – Codziennie usługujemy przy

kolacji.

– Chwała Bogu! Naprawdę codziennie?
– Naprawdę. I mama chodzi z nami na spacery.
– No widzicie. Dla chcącego nic trudnego.
Święty dojrzał konwój z daleka i wydał okrzyk bojowy wodza Irokezów.
– Do broni!

– Spokojnie, spokojnie – powstrzymali go rycerze. – Niech się Święty tak nie

gorączkuje. Te miecze nie zostały dobyte do walki.

– A do czego? – zaciekawił się Święty, po czym podszedł do Króla Pellinora, aby go

ucałować i chuchnąć mu w nos.

– Czy Święty istotnie się żeni? – zagadnął go Król. – Boja tak. Bardzo się Święty

denerwuje?

Zamiast odpowiedzi, świątobliwy mąż objął Króla za szyję i zaciągnął go do szałasu

Matki Morlan. Niespecjalnie zachwyciło to Pellinore’a, który miał ochotę jak najszybciej
wrócić do swojej Piggy, ale tradycji musiało się stać zadość i wieczór kawalerski był
nieunikniony. Celtycka podejrzliwość ulotniła się nagle niby mgła – czy to pod wpływem
miłości, czy whisky, czy z jeszcze innego powodu – i trzej waleczni południowcy zostali
nareszcie powitani jak goście w samym sercu Północy.

ROZDZIAŁ XII

Bitwa pod Bedegraine, w pobliżu miejscowości Sorhaute w Puszczy Sherwoodzkiej,

rozegrała się w Zielone Świątki. Była to bitwa pamiętna o tyle, te pod pewnymi względami
stanowiła XII-wieczny odpowiednik współczesnej wojny totalnej.

Jedenastu królów chciało pokonać swego suwerena po normańsku – czyli metodą

„polowania na lisa”, którą stosowali w bitwach Henryk II i jego synowie, a której główne cele
były dwa: rozrywka i łupy. Najmniej liczyła się w tej taktyce sama walka. Królowie
i wywodzący się z ich szlachty rycerze, którzy z wyglądu przypominali czołgi, chętnie podjęli
sportowe ryzyko. Król Loth mógł bez przesady stwierdzić, że dowodzona przez niego rebelia
przeciwko Królowi jest jak polowanie na lisy, tyle że bez wyrzutów sumienia i bez większego
ryzyka.

Ale i ta strategia wymagała ludzi. Nawet jeśli rycerze sami nie mieli chęci wzajemnie się

mordować, to przecież nic im nie przeszkadzało rżnąć łyków. Cała zabawa byłaby dla rycerzy
niewiele warta, jeżeli po bitwie, o zachodzie słońca, nie mogliby zakosztować liczenia trupów
na pobojowisku.

Zgodnie z życzeniem zbuntowanych baronów była to więc bitwa podwójna; inaczej

mówiąc, wojna w wojnie. Po zewnętrznej orbicie maszerowało sześćdziesiąt tysięcy chłopów
i najemników. To kiepsko uzbrojone mięso bitewne Pradawnych ziało nienawiścią do liczącej
dwadzieścia tysięcy ludzi saskiej piechoty Artura, a przyczyną nienawiści były, rzecz jasna,
tragiczne dzieje Celtów. Między armiami panował autentyczny konflikt rasowy. Był to
jednakże konflikt sterowany z góry, przez możnych panów, osobiście nie za bardzo
spragnionych krwi nieprzyjaciela. W tej sytuacji armie odgrywały role psich sfor, których
zmagania obserwowali myśliwi, traktujący wojnę jako emocjonujące igrzysko. Gdyby sfora
Lotha się zbuntowała, Loth i jego sojusznicy bez wahania połączyliby swe siły z Arturem dla
zdławienia ludowej rebelii.

Szlachetni panowie z wewnętrznych orbit wojsk po obu stronach byli na ogół w znacznie

lepszych stosunkach z sobą wzajemnie niż z własnymi armiami. Żołnierzy używali wszak tylko
do celów statystycznych i widowiskowych. Za dobrą wojnę uważali taką, w której ręce, nogi
i głowy fruwają w powietrzu, a szczęk oręża rozbrzmiewa echem po wodach i lasach. Rzecz
jasna, że fruwające ręce, nogi i głowy miały pochodzić od prostaków, za to szczęk oręża – które
na ogół nie sięgało zakutych w stal torsów i kończyn – od żelaznej szlachty. Taka opinia
o godziwej wojnie panowała w środowisku dowódców armii Lotha. Uważali oni, że wystarczy
pozbawić głów odpowiednio dużą liczbę łyków i odpowiednio zademonstrować potęgę oręża
angielskim dowódcom, aby Artur dalszy opór uznał za bezcelowy i ogłosił kapitulację.
Wówczas ustalono by finansowe warunki traktatu pokojowego – innymi słowy: czysty zysk
z okupu – i wszystko zostałoby mniej więcej po staremu, z tą tylko różnicą, że zniosło by się
umowne pojęcie feudalnego suwerena, które w końcu tak czy owak było czystą fikcją.

Rozumie się samo przez się, że wojna w stylu normańskim obfitowała w sztywne reguły

gry, tak jak obfituje w nie polowanie na lisy. Mogła się odbyć tylko na wyznaczonym polu, pod
warunkiem sprzyjającej pogody, a walczyło się według norm ustalonych w poprzednich
bitwach.

Artur przyjął inną koncepcję. Jego zdaniem napuszczanie na siebie nawzajem

osiemdziesięciu tysięcy prostych ludzi, podczas gdy garstka opancerzonych jak czołgi facetów
kombinowała jak pomnożyć łupy, było ze wszech miar niezgodne z zasadami sportu. Artur
mierzył ręce, nogi i głowy miarą ich indywidualnych właścicieli – nawet jeśli właścicielami byli
prości chłopi pańszczyźniani. To Merlin nauczył go nieufności wobec logiki, w myśl której
można było plądrować wsie, rujnować gospodarstwa i mordować żołnierzy po to, aby samemu
zagarnąć obfity łup, nie gubiąc włoska z głowy – tak jak to czynił legendarny Król Ryszard
Lwie Serce.

Król Artur zarządził, że w jego bitwie nie wolno brać łupów. Jego rycerze mieli walczyć

nie z najemną piechotą wroga, tylko z rycerzami Konfederacji Celtyckiej. Piechota – jeśli taka

jej wola – niech się bije z piechotą strony przeciwnej, skoro chodzi im o coś więcej niż tylko
o podział łupów. Niech walczą, jak potrafią. Co się zaś tyczy szlachty – ta miała atakować
szlachtę buntowników całkiem serio, jakby to byli prości żołnierze i nic więcej. Rycerze mieli
przykazane nie bawić się w żadne konwencje i tańce z szablami, tylko prowadzić wojnę
z rzeczywistym wrogiem, aż wrogowi odechce się wojaczki, gdy zobaczy, czym ona
rzeczywiście pachnie.

A po wojnie – Król Artur był tego całkowicie pewien – zadaniem jego życia będzie

rozprawić się z wszelką Siłą, która drwi sobie z przyzwoitości.

Trudno się zatem dziwić, że wojsko Króla Artura dało się wyspowiadać w noc przed

bitwą. Coś z młodzieńczej wizji monarchy przeniknęło jednak sekretną drogą do serc
dowódców i żołnierzy. Jakby nagle pojęli, że idea Okrągłego Stołu musi się urzeczywistnić
przez czyny niebezpieczne, a czasem niegodne, które jednak prowadzić mają do godnego celu.
Wszyscy czuli, że czeka ich bitwa krwawa, okrutna i bez nagrody. Bitwa, za którą nie dostaną
nic, prócz niewymiernej w złocie świadomości, że uczynili, co do nich należało, i pokonali
własny strach. Źli ludzie gardzą tego rodzaju satysfakcją, nazywają ją „romantyczną
bohaterszczyzną”, lecz to bynajmniej nie ujmuje chwały bohaterom. Ta idea przepełniała
serca młodzieńców, którzy klękali przed biskupami, aby przyjąć z ich rąk Boże Ciało.
Wiedzieli, że wróg ma nad nimi trzykrotną przewagę; że ich ciepłe, młode ciała mogą stygnąć
na ziemi o zachodzie słońca.

Artur zaczął bitwę od karygodnego pogwałcenia reguł gry i w miarę rozwoju sytuacji

dopuszczał się dalszych wykroczeń. Po pierwsze, nie odczekał do powszechnie przyjętej pory
rozpoczynania walk. Obyczaj nakazywał, aby Artur dał wojsku spokojnie zjeść śniadanie, po
śniadaniu przedefilował z nim przed armią Lotha i dopiero gdzieś około południa, gdy linie
zostaną prawidłowo ustawione, dał sygnał do rozpoczęcia bitwy. Na ten sygnał rycerze Artura
powinni byli rozpocząć krwawą rzeź piechoty armii Lotha, a rycerze Lotha powinni byli zrobić
to samo w odniesieniu do piechoty Króla Artura. Słowem powinna była nastąpić krwawa
jatka.

Tymczasem Artur zaatakował nocą. Po ciemku, z zaskoczenia – co jest metodą

prymitywną i niegodną dżentelmena – spadł jak jastrząb na obóz buntowników. Krew
pulsowała mu w nabrzmiałych żyłach, a Ekskalibur opętańczo śmigał w dłoni. Nie przeląkł się
trzykrotnej przewagi liczebnej. Jeśli chodzi o samych rycerzy, proporcje przedstawiały się
jeszcze mniej korzystnie dla niego. Dość powiedzieć, że tylko jeden ze zbuntowanych królów –
Król Stu Rycerzy – miał w swojej armii dwie trzecie całej liczby rycerstwa, które zasiąść miało
ostatecznie przy Okrągłym Stole. Trzeba pamiętać, że to nie Artur rozpętał wojnę, aby walczyć
we własnym kraju, setki mil od najbliższej granicy, z agresorem, którego niczym nie
sprowokował. Padły namioty, stanęły pochodnie, błysnęły nagie ostrza i wrzask bitewny
zmieszał się z jękiem zaskoczenia. Zgiełk, zjawy katów i zjawy ofiar na tle łuny pożaru – oto
sceneria miejsca w Puszczy Sherwood, gdzie dzisiaj dęby tulą się do siebie.

Początek był mistrzowski i z miejsca przyniósł przewagę atakującym. Jedenastu Królów

i ich baronowie mieli już zbroje na sobie – ubieranie rycerza w zbroję trwało tak długo, że na
ogół poświęcano na to całą noc przed bitwą. Gdyby nie to, zwycięstwo wojsk Artura byłoby
niemal bezkrwawe. Skoro jednak panowie okazali się zakuci w stal, Artur przejął inicjatywę
i nie wypuszczał jej z garści. Rycerze Pradawnych wycinali sobie mieczami drogę z ruin
obozowiska, walcząc wręcz z rycerzami Króla Artura, którzy stawali im na drodze. Wreszcie
udało im się skupić w zbrojny pułk – i nawet ten pułk, chociaż niekompletny, kilkakrotnie
przewyższał liczebnie zastęp zbrojnych, którymi dysponował Król Artur. Lecz pułk
Pradawnych, chociaż stosunkowo liczny, nie nawykł do walki bez żywej tarczy piechoty. Nie
było czasu, aby ustawić wojsko w szyku, a większość łyków, którzy kręcili się bliżej szlachty,
była zdemoralizowana i niekarna. Artur puścił własną piechotę pod wodzą Merlina do toczącej
się na obrzeżach obozu walki z pieszymi wroga, sam zaś, wraz z kawalerią, dalej ostro nacierał
na rycerzy. Zmusił ich do ucieczki i ścigał bez pardonu. Rycerze byli skrajnie oburzeni
zachowaniem Króla, które poczytali sobie za osobistą zniewagę i przejaw bandytyzmu: kto to
widział, rzucać się z bronią na barona, jak na byle bosego saskiego łyka?

Lecz prawdziwie karygodnym przewinieniem Króla było to, że zaniedbał tychże właśnie

łyków. Wojnę plemienną – a był to konflikt rzeczywisty, nawet jeżeli niegodny – pozostawił
do rozegrania plemiennej piechocie pod dowództwem Merlina, w dodatku na terenie obozu,

z którego właśnie uciekała jazda. Na jednego Germanina przypadało trzech Celtów, na
szczęście osłabionych siłą zaskoczenia. Artur nie życzył Celtom źle – jego nienawiść skupiła się
na przywódcach buntu, którym woda sodowa uderzyła do głów – wiedział jednak, że nie
obejdzie się bez walki prostych ludzi. Naturalnie miał nadzieję, że walkę tę wygra jego lud.
Sam jednak całą uwagę poświęcił dowódcom wroga. Karygodny błąd tej strategii stawał się
z każdą chwilą bitwy coraz bardziej oczywisty.

Jedenastu Królom udało się bowiem sklecić mur piechoty, za którym oczekiwali szarży

Artura. Artur powinien był szarżować bez pardonu na ten kordon trzęsących portkami
prostaków, nikogo nie oszczędzając. Lecz tego nie uczynił. Przegalopował przez pierścień
piechoty nie tykając jej, jakby to wcale nie byli jego wrogowie, a całe ostrze szarży skierował
na zbrojne centrum formacji nieprzyjaciela. Piechota Celtów z radością powitała ów dowód
łaski. Najwyraźniej nie poczytywali sobie za wielki honor umrzeć za Lothian. Dyscypliny, jak
to później ocenili generałowie rebeliantów, nie dało się nazwać iście piktyjską.

Zaczęto szarżować.
Może zdarzyło wam się na paradzie wojskowej widzieć szarżę kawalerii? Jeśli tak, to

sami najlepiej wiecie, jak nieodpowiednim jest tu określenie „widzieć”. Szarżę bowiem przede
wszystkim słychać. To grom, trzęsienie ziemi i wściekłe werble kopyt, spod których sypią się
skry. I to nawet w przypadku lekkiej jazdy – a co dopiero ciężkiej! Wyobraźcie sobie szarżę,
w której uczestniczą konie dwa razy cięższe niż te, których my używamy do polowań, a i ludzie
na nich siedzący są dwa razy ciężsi niż współcześni jeźdźcy, ponieważ mają na sobie zbroję
i dzierżą potężne tarcze. Weźcie też pod uwagę, że efektu akustycznego dopełnia piekielny
szczęk i klangor krzyżowanej broni. Mundury zastąpcie w wyobraźni zgrzytliwymi
pancerzami. Pancerze niby lustra rażą odbitym słońcem, a jeźdźcy, zamiast lekkich pik
naszych lansjerów, trzymają w dłoniach stalowe włócznie. Ostrza włóczni chylą ku ziemi.
Szarża rusza z kopyta. Ziemia dudni. Za jazdą fruwają fontanny kamieni i opadają na zryte
kopytami pole. Przede wszystkim trzeba się bać nie ludzi, nie ich mieczy, ani nawet włóczni,
lecz końskich kopyt. To one – transportery żelaznej falangi – panują nad polem walki wzdłuż
i wszerz. Nie ma przed nimi ucieczki. Głośniejsze niż wszystkie werble, wszystko zetrą w pył
na twardo ubitej ziemi.

Rycerze konfederacji walecznie stawiali czoła bezczelnej napaści. Wytrzymali natarcie

i odpowiedzieli atakiem na atak. Jednak nietypowość sytuacji, w której przeciwnik nie
uszanował ich rangi społecznej, a na dodatek natarł arogancko z siłą czterokrotnie mniejszą-
nie mówiąc już o tym, że nacierał raz po raz, bez chwili wytchnienia – wywarła pewien wpływ
na morale rycerzy Lotha i jego sojuszników. Po jakimś czasie zaczęli cofać się przed szarżą,
chociaż nadal w ordynku, i pozwolili się pędzić po obrzeżu rozległej sherwoodzkiej polany,
która wyglądała jak ujście rzeki traw, z obu stron obrośnięte drzewami.

W tej fazie walki kilku rycerzy popisało się wyjątkową dzielnością. Król Loth pokonał

osobiście Sir Meliota de la Roche i Sir Clariance’a. Następnie, wysadzony z siodła przez Kaya,
zręcznie dosiadł rumaka z powrotem, jedynie po to, aby podstawić ramię pod miecz samego
Artura, który był wszędzie jednocześnie – młody, triumfujący, ogarnięty euforią walki.

Jak na dowódcę, Loth miał w sobie zbyt wiele kapralskiej służbistości, nie mówiąc

o tym, że był raczej tchórzliwy. Trzeba mu jednak przyznać pewne zdolności taktyczne. Około
południa zorientował się, że narzucono mu oto nową formę wojny, która wymaga zmiany
taktyki obronnej. Demoniczna jazda Króla Artura zupełnie nie interesowała się łupami.
Wyglądało raczej na to, że jest gotowa tak długo walić własnym łbem o mur kawalerii Lotha,
aż go przebije. Król Loth postanowił zmęczyć przeciwnika. Na pośpiesznej naradzie wojennej
za linią frontu postanowiono, że Loth z czterema innymi królami i połową wojska wycofa się
w drugi koniec polany i tam przygotuje nowe pozycje. Pozostałych sześciu królów mogło
całkiem skutecznie zatrzymać Anglików, a w tym czasie reszta, która oddali się po wodzą
Lotha, odpocznie i zreformuje szyki. Kiedy już obejmą nowe pozycje, sześciu królów
awangardy wycofa swoje oddziały przez linię Lotha, którego wypoczęte wojsko w ten sposób

stanie na froncie.

Rozdzielili się zgodnie z planem.
Artur uznał moment podziału wojsk przeciwnika za sposobność, na którą właśnie czekał.

Zaraz posłał koniuszego w głąb lasu. Zawarł bowiem układ o wzajemnej pomocy z dwoma
francuskimi królami, Banem i Borsem, którzy przybyli mu na odsiecz z Francji, wiodąc około
dziesięciu tysięcy żołnierzy. Francuzi siedzieli w puszczy po obu stronach polany jako
wojskowe rezerwy. To właśnie na nich Król Artur usiłował naprowadzić wroga. Koniuszy
pogalopował w las, spomiędzy gęstych dębów błysnęły pancerze – i Loth dał się złapać
w pułapkę. Zauważył ukryte oddziały tylko z jednej strony, tam, gdzie Bors właśnie rozwijał
szyki. Nie przyszło mu do głowy, że na przeciwległym skrzydle czai się Ban.

W tej sytuacji Lothowi zaczęły wysiadać nerwy. Był ranny w ramię, otoczony przez

wroga, który drwił sobie najwyraźniej ze śmierci dżentelmena na polu bitwy, a teraz jeszcze
na dodatek wpadł w pułapkę. „Broń nas, Panie, przed śmiercią i niecnym podstępem”, miał
ponoć wówczas rzec, jak notują kroniki, „bo widzę, że marny nasz los”.

Odłączył od swoich wojsk Króla Caradosa z mocnym oddziałem, aby ten stawił opór

Królowi Borsowi, a ledwie to uczynił, ujrzał, że na hasło drugiego posłańca Artura
z przeciwległej ściany lasu wyrasta armia Króla Bana. Loth nadal miał, co prawda, przewagę
liczebną, ale na ten widok nerwy wysiadły mu z kretesem. „Ha!”, przemówił rzekomo do
Księcia Cambeneta: „Klęska nas chyba nie minie”. Podobno nawet zaszlochał „z wielkiej
żałości i upokorzenia”.

Carados został wysadzony z siodła, a oddział jego rozbity przez Króla Borsa. Awangarda

sześciu królów ledwo zipała pod ciosami szarży Artura. Loth, z dywizją Króla Morganore’a,
zwrócił się frontem do Króla Bana, pragnąc odeprzeć jego atak.

Gdyby słońce zaszło o godzinę później, rebelia zostałaby stłumiona jeszcze tego samego

dnia. Ale słońce zaszło tak jak miało zajść, przychodząc w sukurs Pradawnym, a księżyc był
w tej kwadrze niewidoczny. Artur odwołał wojska z placu boju, a stwierdziwszy – i słusznie –
że armia przeciwnika jest kompletnie zdemoralizowana, pozwolił ludziom wyspać się aż do
rana, z bronią u boku, pod ochroną nielicznych, lecz za to czujnych wartowników.

Wycieńczone oddziały wroga, które poprzednią noc miast przespać przegrały w kości, tej

nocy znów nie spały, trwając na posterunkach albo na naradach. Jak wszystkie armie, które
kiedykolwiek walczyły przeciwko Gramarii, armie Jedenastu nie miały do siebie wzajem za
grosz zaufania. Poza tym wszyscy dowódcy spodziewali się powtórzenia nocnego ataku.
Przygnębieni klęską rycerze nie mogli się pogodzić co do kapitulacji lub dalszej walki. Dopiero
o pierwszym brzasku król Loth zdołał przeforsować swoje stanowisko.

Resztki piechoty miały być, zgodnie z planem bojowym Lotha, puszczone luzem jak

bydło – niech każdy ratuje własny zadek jak potrafi. Rycerze natomiast mieli utworzyć jedną
zwartą falangę i wspólnym frontem stawić opór szarżom, a ktokolwiek zbiegłby z pola walki,
miał być na miejscu stracony za tchórzostwo.

Artur uderzył na nich z samego rana, zanim zdążyli do końca uformować szyki. Na

początek, zgodnie ze swoją taktyką, wysłał tylko niewielki oddziałek czterdziestu włóczni.
Mężna bojówka szturmowa ochoczo podjęła dzieło poprzedniego dnia. Galopem dopadli linii
Lotha, wbijali się w nią lub ją nawet łamali i po błyskawicznym odwrocie, reformując szyk,
uderzali na nowo. Żelazny oddział cofał się przed ich kąśliwymi atakami, już całkiem
pozbawiony ducha i wiary w zwycięstwo.

W południe trzej królowie uderzyli pełną siłą, zadając decydujący cios. Huknęło, jakby

wielki, przeciągły grzmot runął na pole bitwy, frunęły w górę połamane drzewce, konie stanęły
dęba przed dzikim żywiołem, a puszcza zadrżała od wrzasków i jęków. W chwilę potem
nienaturalna cisza zaległa nad zdeptaną murawą, zrytą końskimi kopytami i usianą resztkami
śmiercionośnych narzędzi, między którymi noga za nogą człapały konie z milczącymi
jeźdźcami na grzbietach. Po zorganizowanym rycerstwie celtyckim nie było ani śladu.

Merlin spotkał Króla na drodze do Sorhaute. Czarodziej szedł pieszo i wyglądał na

zmęczonego. Miał na sobie kolczugę rycerza piechoty, w której uparł się walczyć. Niósł
wiadomość, że klany piesze gotowe są ogłosić kapitulację.

ROZDZIAŁ XIII

W blasku wrześniowego księżyca, kilka tygodni później, król Pellinore i jego narzeczona

siedzieli na wysokiej skale i wpatrywali się w morze.

Wkrótce mieli wyjechać do Anglii, aby tam wziąć ślub.
Król obejmował narzeczoną wpół i przytulał policzek do jej głowy. Świat dokoła jakby

dla nich nie istniał.

– Ale Dornar to wyjątkowo śmieszne imię – mówił Król. – Skądże ci przyszło do głowy?
– Nie mnie, lecz tobie, Pellinorze. To tyje wymyśliłeś.
– Naprawdę?
– Oczywiście, Aglovale, Percivale, Lamorak i Dornar.
– Moje kochane cherubinki! – wzruszył się Król. – Istne cherubinki! Co to właściwie są

te cherubinki?

Za ich plecami wiekowe zamczysko wznosiło się złowieszczo na tle gwiaździstego nieba.

Stłumione krzyki dobiegały od Okrągłej Wieży, ze szczytu której Grummore i Palomides
kłócili się z Bestią Dyżurną. Bestia nadal pałała gorącą miłością do swojej atrapy i twardo
kontynuowała oblężenie zamku, przerwane tylko na parę godzin w dniu powrotu pokonanej
armii Lotha. Angielscy rycerze ze zdumieniem dowiedzieli się, że przez cały czas swojego
pobytu na wyspie pozostawali w stanie wojny z Orknejami. Niestety, było już za późno, aby się
do tego faktu ustosunkować, gdyż wojna została zakończona. Wszyscy znaleźli się wreszcie na
terenie zamku. Mostu zwodzonego od wielu dni nie opuszczano, a Glatisanta leżała u stóp
wieży w księżycowym blasku, od którego jej łeb lśnił, jakby był ze srebra. Pellinore
kategorycznie zabronił ją zabijać.

Któregoś dnia pod zamkiem pojawił się Merlin z plecakiem i w ogromnych

turystycznych butach. Zamek leżał na szlaku jego północnej wędrówki. Gładki, śnieżnobiały
i połyskliwy, Merlin wyglądał jak węgorz w ślubnej podróży na Morze Sargassowe, a to
dlatego, że zbliżała się pora Niume. Szedł zatopiony w myślach, gdyż cały czas usiłował sobie
przypomnieć tę ważną rzecz, o której miał koniecznie powiedzieć uczniowi, dlatego tak
niechętnie rozmawiał z rycerzami o swoich kłopotach.

– Szanowny panie! – zawołali go ze szczytu wieży. – Chodzi o Bestię Dyżurną! Królowa

Lothian i Orknejów wpadła z jej powodu w wisielczy humor!

– Pewni jesteście, że to z powodu Bestii?
– Absolutnie pewni, dobrodzieju, Bestia trzyma nas w oblężeniu.
– My sami, o czcigodny – biadolił do wtóru Sir Palomides – mieliśmy nieostrożność

przebrać się za coś w rodzaju tej Bestii. Widziała, jak wchodzimy do tego zamku. Stworzenie
owo zdradza – ehem! – objawy silnego ku nam afektu. Nie chce stąd odejść, przekonane, że
ukochany jej pozostaje na terenie zamku. W związku z powyższym opuszczenie mostu grozi
nieprzyjemnymi konsekwencjami.

– Powinniście jej samej to wszystko powiedzieć. Wyjdźcie na mury i wyjaśnijcie

stworzeniu pomyłkę.

– Myślisz pan, że zrozumie?
– B ą d ź co b ą d ź – rzek ł czarodziej – jest to bestia magiczna. Istnieje

prawdopodobieństwo, że zrozumie.

Niestety, próba wyjaśnienia spaliła na panewce. Bestia patrzyła na nich jak na kłamców.
– Hej, Merlinie! Proszę jeszcze nie odchodzić!
– Muszę iść – odrzekł pogrążony w myślach czarodziej. – Muszę koniecznie coś gdzieś

zrobić, tylko nie pamiętam co. Na razie idę dalej swoją trasą. Mam spotkanie z mistrzem

Bleise w North Humberlandii. Mistrz spisze kronikę bitwy, potem będziemy we dwóch

obserwowali dzikie gęsi, a potem... właśnie tego nie pamiętam.

– Merlinie, słuchaj, Bestia nam nie wierzy!
– Trudno – odparł czarodziej głosem zatroskanym. – Ja nie mogę tu zostać. Wybaczcie,

panowie. Wytłumaczcie mnie, proszę, przed Królową Morgause i przekażcie jej moje

uszanowanie.

To rzekłszy, Merlin wspiął się na palce i zaczął kręcić piruety, szykując się do zniknięcia.

Tylko niewielką część trasy pokonywał pieszo.

– Merlinie! Merlinie! Chwileczkę!
Merlin, który już zdążył zniknąć, pojawił się jeszcze na moment i ze złą miną zapytał:
– O co chodzi?

– Bestia nie chce nam wierzyć. Co robić? Merlin zmarszczył brwi.
– Poddajcie ją psychoanalizie – poradził po chwili namysłu i znowu zaczął kręcić się na

palcach.

– Czekaj, Merlinie! Powiedz jak to się robi?
– Zwyczajnie.

– Jak to zwyczajnie? – krzyknęli zrozpaczeni.
Lecz Merlin zniknął na dobre i tylko jego glos pozostał jeszcze w powietrzu.
– Wypytajcie ją o sny i tak dalej. Porozmawiajcie z nią o życiu. Byleby nie za dużo

Freuda.

Tak poinstruowani, Grummore i Palomides wzięli się do dzieła najlepiej jak umieli. Na

króla Pellinore’a nie było co liczyć, gdyż miał ważniejsze sprawy.

– Więc to jest tak – wrzeszczał do Bestii z wieży Sir Grummore. – Kurka składa jajko,

a potem...

Sir Palomides przerwał mu w pół zdania, aby wygłosić pogadankę o kwiatkach

i motylkach.

W głębi zamku, w królewskiej komnacie, Król Loth i jego małżonka spoczywali

w małżeńskim łożu. Król spał głęboko, strudzony wysiłkiem pisania pamiętników z ostatniej
wojny. Nie miał zresztą powodu do bezsenności. Co innego Morgause – ta nie zmrużyła oka.

Nazajutrz wybierała się do Carlion, na ślub Pellinore’a. Wybierała się – tak

przynajmniej tłumaczyła mężowi – jedynie po to, by prosić Króla o łaskę. Zabierała z sobą
dzieci.

Lothowi nie podobał się ten projekt i miał ochotę zabronić rodzinie wyjazdu, ale

Królowa umiała sobie radzić z zakazami męża.

Zręcznie zsunęła się z łoża i podeszła do swojego kufra. Od powrotu armii do zamku

wiele słyszała o Arturze – o jego sile fizycznej, uroku, niewinności i łaskawości. Nawet
pokonani wrogowie, mimo zawiści i podejrzliwości, musieli przyznać, że Artur jest wspaniały.
Mówiono też o niejakiej Lionorze, córce Księcia Sanama, z którą młody władca rzekomo
romansował. Królowa po ciemku otworzyła kufer i stanęła przy snopie księżycowego blasku,
który padał z okna. Wyjęła z kufra coś bardzo długiego i podniosła do góry. Była to taśma.

Czar z taśmą był mniej okrutny niż z czarnym kotem, za to groźniejszy w skutkach.

W fachowej terminologii nazywano go po prostu „sznurkiem”. Niemało takich „sznurków”
spoczywało w tajemnych kufrach Pradawnych. Czar ten należał raczej do gatunku tricków,
a nie magii właściwej. Morgause uzyskała taśmę z ciała pewnego żołnierza, którego zwłoki jej
małżonek przywiózł z wojny, celem pogrzebania ich na Orkadach.

Taśmę wycinało się z ludzkiej skóry, poczynając od prawego ramienia. Nóż –

podwójnym nacięciem, aby powstał równy pas – wędrował następnie w dół po zewnętrznej
części prawej ręki, wokół kolejnych palców – jakby po szwie rękawiczki – i wewnętrzną stroną
ręki aż pod pachę. Dalej wzdłuż boku i nogi ku stopie, wewnętrzną stroną nogi w górę, i tak
dalej, aż opasawszy całą sylwetkę dotarł do tego prawego ramienia, z którego zaczynał
wycinanie „sznurka”. Taśma była długa.

A oto jak używało się „sznurka”. Należało zaskoczyć ukochanego we śnie. Nie budząc go,

trzeba mu było zarzucić taśmę na głowę i związać w kokardę. Jeśli przedmiot zabiegów obudził
się w czasie tej czynności, czekała go śmierć przed upływem roku. Jeśli się nie obudził,
zakochiwał się w wykonawczyni tricku.

Królowa Morgause stała w blasku księżyca i przeciągała „sznurek” między palcami.
Czterej synowie Królowej również nie spali. Nawet nie było ich w sypialni. Podczas gdy

rodzice spożywali uroczystą kolację, chłopcy podsłuchiwali ze schodków i dowiedzieli się, że
matka zabiera ich do Anglii.

Znajdowali się w maleńkim kościółku Men, a właściwie kaplicy, mierzącej nie więcej niż

dwadzieścia stóp kwadratowych, za to tak starej jak samo chrześcijaństwo na wyspach.
Kościółek zbudowany był, podobnie jak wielki mur, z nieociosanego kamienia, a blask
księżyca wpadał przez okno bez szyby prosto na kamienny ołtarz. Misa na wodę święconą,
którą oświetlał księżyc, była po prostu wydrążonym kamieniem, osłoniętym cienką kamienną
pokrywą.

Dziatwa Orknejów przyklękła w domu przodków. Modlili się o dochowanie wierności

matce i pamięci świętej kornwalijskiej zemsty, którą im matka przekazała, a także o to, by
nigdy nie przyszło im zapomnieć owianej wieczną mgłą krainy Lothian, którą rządził ich
ojciec.

Za oknem chudy księżyc sterczał na sztorc w przepastnym czarnym niebie jak

zakrzywiony pazur czarownicy, a wiatrowskaz w kształcie wrony ze strzałą w dziobie
wskazywał południe.

ROZDZIAŁ XIV

Na szczęście dla Sir Palomidesa i Sir Grummore’a, Bestia Dyżurna dała się przekonać

dosłownie w ostatniej chwili przed wyruszeniem ślubnego orszaku. W przeciwnym razie nasi
dwaj rycerze nie mogliby ruszyć się z zamku Orknejów i wesele przeszłoby im koło nosa. I tak
musieli tam siedzieć aż do rana, gdyż Bestia, otrząsnąwszy się z szoku, skierowała swoje
uczucia innym torem. Całą miłość przelała na zdolniejszego z dwóch psychoanalityków – Sir
Palomidesa – jak to się często zdarza w psychoanalizie. Kategorycznie odmówiła dalszego
związku z poprzednim panem. Wobec powyższego Król Pellinore – acz nie bez żalu za tym, co
minęło – scedował swoje prawa do ścigania Bestii na Saracena. Dlatego, chociaż autor Malory
poucza nas niejednokrotnie w swoim dziele, że tylko członek rodu Pellinore’ow zdolny był
ująć Bestię, w końcowych partiach dziejów Króla Artura ścigają Sir Palomides. Prawdę
mówiąc, kwestia, kto ją ma łapać, jest bez znaczenia, bo i tak nikomu się to nigdy nie udało.

Długi marsz na południe, do Carlion, z licznymi bagażami i konną eskortą pod

łopocącymi chorągwiami, był dla wszystkich nie lada przeżyciem. Tabor sam w sobie był
interesujący. Składał się z szeregu zwykłych wozów, wyposażonych w maszty flagowe, między
którymi rozpięto hamaki. Leżący w takim hamaku nie odczuwał podczas jazdy właściwie
żadnych wstrząsów. Nasi dwaj rycerze jechali konno za królewskim orszakiem, zachwyceni, że
udało im się mimo przeciwności losu opuścić zamek i uczestniczyć w weselu. Wśród gości nie
zabrakło Świętego Toirdealbhacha z Matką Morlan; zanosiło się na podwójny ślub. Pochód
zamykała Bestia Dyżurna, która ani na moment nie spuszczała z oka Sir Palomidesa,
obawiając się ponownego zawodu.

Wszyscy święci powyłazili z uli, żeby im pomachać. Machali Fomorianie, Fir Bołgi,

Tuatha de Danaanowie, Starowiny i cała reszta, która bez obawy wyległa pod skały, kurhany,
góry, bagna i kopce. Jelenie i jednorożce ustawiły się szeregami na graniach, chcąc też
pożegnać weselników. Rybołówki z rozszczepionymi ogonkami nadleciały od ujścia rzeki,
skrzecząc rozgłośnie, jakby stanowiły podkład dźwiękowy sceny w porcie w słuchowisku
radiowym; białorzytki i świergotki towarzyszyły orszakowi po bokach, polatując od skałki do
skałki; górą krążyły orły, sokoły wędrowne, kruki i smugi torfowego dymu, który ich ścigał od
zamku, jakby chciał koniecznie po raz ostatni połaskotać ich nozdrza; rytualne ołtarze
i starodawne wieże obserwacyjne pyszniły się w pełnym blasku słońca prehistorycznym
kunsztem murarskim swoich budowniczych; pstrągi morskie i łososie wystawiały z wody
lśniące głowy; polanki, góry i zarośnięte wrzosem stoki najpiękniejszej krainy na świecie
przyłączyły się do pochwalnego chóru i świat galicki z całej duszy śpiewał chłopcom donośny
czarodziejski hymn: Nie zapomnijcie nas!

Jeżeli już sam marsz budził w dzieciach nadzwyczajne emocje, to wspaniałości

stołecznego Carlionu dosłownie zaparły im dech w piersiach. Dokoła królewskiego zamku
rozciągała się sieć ulic – nie, jak u nich w domu, pojedyncza ulica; przy ulicach zaś stały zamki
królewskich wasali, klasztory, kaplice, kościoły katedry, targowiska i domy kupców. Kręciły
się tam setki ludzi, strojnych w błękity, czerwienie, zielenie i wszelkie inne jaskrawe kolory.
Jedni nieśli na ramionach kosze na zakupy, inni pędzili przed sobą gęsi albo ubrani w liberię
możnego pana spieszyli załatwić polecenia służbowe. Dzwoniły dzwony, biły zegary na
wieżach, łopotały sztandary – powietrze nad miastem zdawało się żyć własnym życiem. Pełno
było psów, osłów, koni w czaprakach, duchownych i chłopskich wozów, których koła
skrzypiały jak nieszczęście, i pełno budek, w których sprzedawano lukrowane pierniki,
i sklepików, wystawiających na pokaz rozmaite części uzbrojenia w najmodniejszych wzorach
i kolorach. Kupcy handlowali jedwabiem, przyprawami korzennymi i klejnotami. Nad

każdym sklepem wisiał szyld z wymalowanym symbolem cechu, tak jak dziś wiszą szyldy nad
barami i restauracjami. Służba krążyła po winiarniach, stare kumoszki targowały się o ceny
jaj, wędrowni ptasznicy dźwigali klatki z sokołami na sprzedaż, stateczni panowie pysznili się
złotymi łańcuchami, ogorzali wieśniacy pokazywali na ogół gołe plecy, przesłonięte tu i ówdzie
skrawkami zwierzęcych skórek, chartom stale plątały się smycze, niezwykli kupcy ze Wschodu

oferowali na sprzedaż papugi, urodziwe damy spacerowały w spiczastych, jak dla pajaców,
kapeluszach, z powiewającymi na czubkach welonami, a czasem przed taką damą szedł paź
z książką do nabożeństwa, na znak, że pani udaje się do kościoła.

Miasto Carlion okolone było warownym barbakanem: mur wokół tętniącej życiem

scenerii zdawał się nie mieć końca. Co dwieście jardów barbakan miał wieżę obserwacyjną,
a do miasta wejść można było przez jedną z czterech wielkich bram. Kto przybywał do Carlion
od strony równiny, tego z daleka witał widok zamkowych i kościelnych wież w gęstym szyku
wyrastających z muru. Wyglądało to jak dorodny kwiat w doniczce.

Król Artur z największą radością powitał starych przyjaciół i wysłuchał nowiny

o zaręczynach Pellinore’a. Pellinore był pierwszym rycerzem, do którego młody Król, jeszcze
jako chłopczyna, w Puszczy Dzikiej, zapałał sympatią, toteż teraz postanowił wyprawić mu
weselisko jakiego jeszcze nie było. Zarezerwowano na ten dzień katedrę w Carlion i nie
szczędzono wysiłków dla zapewnienia wszystkim gościom wyśmienitej zabawy. Uroczystą
mszę weselną koncelebrował tak wielki zastęp kardynałów, biskupów i nuncjuszów, że
w ogromnej świątyni zdawało się nie być ani zakamarka bez purpury, szkarłatów, kadzideł
i ministrantów dzwoniących srebrnymi dzwoneczkami. Co chwila jakiś mały ministrant pędził
do biskupa, gorliwie dzwoniąc dzwonkiem. Od czasu do czasu nuncjusz rzucał się na
kardynała i okadzał go od stóp do głów. Wszystko razem przypominało wojnę kwiatów.
Tysiące świec płonęło przed wspaniałymi ołtarzami. Gdzie spojrzeć, wprawne, świątobliwe
dłonie rozpościerały małe obrusiki, wznosiły w górę księgi, błogosławiły zawzięcie, chlapały
wokoło święconą wodą lub z namaszczeniem prezentowały publiczności Boże Ciało. Muzyka
była niebiańska i gregoriańska, i ambrozjańska, a kościół pękał w szwach od natłoku ludzi.
Obuci w sandały mnisi, braciszkowie i opaci przeróżnych zakonów wymieszali się w tłumie
z rycerzami, których zbroje płonęły w blasku świec. Zjawił się nawet biskup franciszkański, na
szaro, w czerwonej czapeczce. Ornaty i mitry były na ogół szczerozłote, wysadzane
brylantami, a od ich zakładania i zdejmowania szeleściło donośnie w całej katedrze. Co się
tyczy łaciny, to porozumiewano się w tym języku z niezwykłą sprawnością i w takim tempie, że
stropy dr ż a ł y od dope ł niaczy liczby mnogiej, a pasterskich poucze ń , pochwa ł
i błogosławieństw krążyła w powietrzu taka masa, że cud iż wszyscy zgromadzeni nie poszli
żywcem do nieba. Nawet sam Papież, któremu jak najbardziej zależało na tym, by rzecz nie
przeszła bez rozgłosu, udzielił zaocznych odpustów bardzo wielu obecnym.

Po ślubie odbyła się uczta weselna. Król Pellinore i Królowa Małżonka, którzy przez cały

czas trwania poprzedniej ceremonii stali na baczność, trzymając się za ręce – za nimi Święty
Toirdealbhach z Matką Morlan – oszołomieni iluminacją świec, wonią kadzideł i prysznicami
święconej wody – zostali teraz usadzeni na honorowych miejscach. Usługiwał im sam król
Artur, z każdym podejściem do królewskiej pary zginający kolano. Nie macie pojęcia, jaka
oczarowana była Matka Morlan. Podano pawia w cieście, węgorze w galarecie, krem
Devonshire, jeżozwierza w sosie curry, sałatkę owocową z lodem i dwa tysiące przekąsek.
Biesiadzie cały czas towarzyszyły przemówienia, pieśni, toasty i trącanie się kielichami.
W pewnej chwili do pana młodego przybył pędem kurier z North Humberlandii
z telegramem: „Najserdeczniejsze życzenia od Merlina. Stop. Prezent pod tronem. Stop.
Pozdrowienia dla Aglovale’a, Percivale’a, Lamoraka i Dornara”.

Kiedy ucichła wrzawa wokół telegramu i wygrzebano spod tronu ślubny prezent,

młodzież rozpoczęła najrozmaitsze gry i zabawy. Przewodził im młody paź ze świty Króla
Artura, syn Arturowego sojusznika spod Bedegraine, Bana, Króla Benwick. Na imię miał
Lancelot. Bawiono się w łowienie jabłek ustami, w cymbergaja, w ciuciubabkę, a także
wystawiono sztukę kukiełkową pod tytułem Mac i pasterze, która wszystkich bardzo
rozśmieszyła. Święty Toirdealbhach skompromitował się, niestety, ogłuszając pewnego
biskupa swoją słynną pałką w sporze o byka zwanego Laudabiliter. Przyjęcie skończyło się
o bardzo późnej godzinie uroczystym odśpiewaniem pieśni Auld Lang Syne. Królowi
Pellinore’owi było niedobrze. Królowa Pellinorowa położyła go do łóżka, tłumacząc, że to
wszystko z nadmiaru emocji.

W dalekim kraju North Humberlandii Merlin jak oparzony wyskoczył z pościeli. Razem

z mistrzem wstali poprzedniego dnia o bladym świcie, by obserwować gęsi, więc Merlin kładł

się spać bardzo zmęczony. A we śnie nagle przypomniało mu się – no oczywiście! W chaosie
spraw zapomniał zdradzić Arturowi imię jego matki! Ględził bez końca o Utherze
Pendragonie, o Okrągłych Stołach, o wojnach, Ginewrach, pochwach na miecze, przeszłości
i przyszłości – a zapomniał o rzeczy najważniejszej!

Matką Artura była Igraine – ta sama Igraine, którą zły król porwał z zamku Tintagil; ta,

o której opowiadały sobie w Okrągłej Wieży na początku tej opowieści dzieci Orknejów. Artur
został poczęty tej samej nocy, której Uther Pendragon wtargnął do zamku Igraine. Ponieważ
obyczaj nie pozwalał Utherowi poślubić wdowy przed końcem żałoby po pierwszym mężu,
Artur przyszedł na świat za wcześnie – jego rodzice jeszcze nie byli małżeństwem. Dlatego
oddano go na wychowanie do Sir Ectora. Nikt o tym nie wiedział, oprócz Medina i Uthera.
A Uther już nie żył. Nawet Igraine nie wiedziała, gdzie odesłano jej syna.

Merlin stał boso na zimnej posadzce i kiwał się na piętach. Gdybyż od razu zakręcił

pirueta i przeniósł się do Carlion nim będzie za późno! Niestety, był zmęczony, oszołomiony
nagłym przypomnieniem i pijany snem. Uznał, że wystarczy, jeśli uda się do Carlion nazajutrz
z rana – sam dobrze nie pamiętał, czy ma się cofać w czasie, czy wybiegać naprzód. Wyciągnął
ku pościeli żylastą dłoń. Postać Nimue już rysowała się w jego sennej wyobraźni. Runął na
łoże, brodą pod kołdrę, nosem w poduchę. Spał jak kamień.

Król Artur rozsiadł się wygodnie w pustej sali tronowej. Jeszcze przed chwilą wychylał

szklaneczkę na dobranoc w gronie ulubionych rycerzy, a teraz był zupełnie sam. Miał za sobą
męczący dzień mimo że cieszył się na ogół niespożytą energią młodości więc złożył głowę na
oparciu tronu, rozpamiętując ślubną uroczystość. Od dnia, w którym wyciągnął miecz
z kamienia i został Królem, bił się nieustannie, a ciągłe napięcie walk uczyniło zeń
wspaniałego mężczyznę. Teraz nareszcie wszystko wskazywało na to, że będzie mógł zażyć
spokoju. Rozmyślał o urokach spokojnego życia, o tym, że kiedyś się ożeni, jak mu to
przepowiadał Merlin, i że założy rodzinę. Myśląc o tym, wyobrażał sobie najpierw Nimue,
a potem jakąś inną piękną kobietę. Usnął.

Ocknął się z niepokojem i ujrzał przed sobą czarnowłosą, niebieskooką piękność

w koronie na głowie. Czwórka nieokrzesanych smarkaczy z północy stała za matką w pozach
zarazem wstydliwych i wyzywających. Piękna dama zwijała długą taśmę.

Królowa Morgause celowo trzymała się z dala od biesiadnego stołu. Starannie wyliczyła

moment ataku. Młody Król zobaczył ją oto po raz pierwszy w życiu, a wyglądała wyjątkowo
ponętnie.

Trudno powiedzieć, jak to się zaczyna. Może „sznurek” rzeczywiście działał cuda.

A może fakt, że Królowa Morgause była dwa razy starsza od Artura dawał jej dwakroć więcej
siły.

A może wszystkiemu winna była prostota młodzieńca, która kazał mu widzieć bliźnich

tak, jak oni sami pragną być widziani. Może wreszcie nie znającemu nigdy macierzyńskiej
miłości, obraz wzorowej matki w otoczeniu gromadki dzieci zapadł w serce i wzbudził
gwałtowne uczucie.

Bez względu na to, którą interpretację przyjmiemy za słuszną, dość powiedzieć, że

w dziewięć miesięcy później Morgana powiła dzieciątko, którego ojcem był jej przyrodni brat.
Chłopcu dano na imię Mordred. A oto drzewo genealogiczne Mordreda, takie jak je po latach
wyrysował Merlin:

Książę Kornwalii = Igraine = Uther Pendragon
Morgana le Fay Elaine

Loth = Morgause = Artur

Gawaine Agravaine Gaheris Gareth Mordred

Powinniście przestudiować ten schemat co najmniej dwa razy, jak zadaną lekcję historii,

gdyż właśnie powyższe drzewo genealogiczne legło u podstaw tragedii Króla Artura. Poeta Sir
Thomas Malory swą bardzo długą księgę o nim zatytułował Śmierć Artura. Mimo iż dziewięć
dziesiątych dzieła traktuje o turniejach rycerskich, poszukiwaniu świętego Graala i innych
równie przyjemnych rozrywkach, to przedmiotem całej narracji jest dociekanie przyczyn,
które w końcu zgotowały dzielnemu młodzieńcowi mamy los. Dzieje Artura są klasyczną
tragedią typu arystotelesowskiego: historią grzechu, który powraca do swoich korzeni.

Dlatego musimy zwrócić szczególną uwagę na pochodzenie Mordreda, syna Króla Artura,
i pamiętać, kiedy przyjdą po temu powody, że Król dzielił łoże z rodzoną siostrą. On sam nie
wiedział o tym; możliwe, że to wszystko wyłącznie jej wina – jednak w tragedii, jak uczy
historia, niewinność nie jest wystarczającym usprawiedliwieniem.

EXPLICIT LIBER SECUNDUS