Jude Deveraux

NA WIEKI

ROZDZIAŁ 1

DARCI

Kłamał. Nie wiedziałam do jakiego stopnia ani dlaczego, ale byłam pewna, że kłamie.

Poza tym grał. Wcielił się w postać, którą kreował w telewizji. Zachowywał się jak miły, nieśmiały, lecz

czarujący detektyw, Paul Travis. Nieprzyzwoicie przystojny Paul Travis, który nie zdaje sobie sprawy ze
swojego wyglądu. Pochylał głowę i spoglądał na mnie, jak gdyby spodziewał się, że zemdleję na widok jego
porażającej urody. W rzeczywistości nie byłam nawet bliska omdlenia. Kiedy wychodzi się za mąż za
mężczyznę takiego jak Adam Montgomery, nikt inny się nie liczy.

Usiadłam naprzeciwko i próbowałam go zmusić, żeby w końcu przestał grać i wyznał mi prawdę.

Właściwie wcale nie chciałam tego robić, ale moja matka przysłała mi list. Pierwszy w życiu. Nic

dziwnego, że wywarł na mnie takie wrażenie. Zawierał kilka słów: Masz u mnie dług. Do listu dołączyła
zdjęcie aktora, Lincolna Aimesa.

Ten list nie dawał mi spokoju od wielu dni. Oczywiście wiedziałam, co miała na myśli: masz u mnie dług

za uratowanie ci życia, więc go spłać. Jednak czego się po mnie spodziewała w związku z tym przystojnym
czarnoskórym aktorem?

Czy chciała, żebym zrobiła, co w mojej mocy, aby został jej kolejnym kochankiem? To nie miało sensu,

ponieważ matka z pewnością nie potrzebowała niczyjej pomocy, żeby zdobyć mężczyznę, nawet tak
młodego jak on.

Zaraz po tym, jak otrzymałam list ze zdjęciem, połączyłam się z Internetem i zamówiłam płyty DVD z

pierwszymi czterema seriami telewizyjnego show Lincolna Aimesa - Zaginieni. Postać Paula Travisa
pojawiła się dopiero w szóstym odcinku, i to epizodycznie. A jednak okazała się takim hitem, że natychmiast
poproszono Lincolna, aby został jednym z głównych bohaterów programu. Z sieci dowiedziałam się, że
aktor miał problemy ze znalezieniem roli, która wymagałaby od niego czegoś więcej niż tylko ładnej twarzy
i pięknego ciała.

Biedak, pomyślałam. Wszyscy powinniśmy mieć takie problemy.

Wyglądało na to, że Lincoln Aimes chciał grać duże role. Coś w stylu wyrzutka społeczeństwa, faceta,

któremu los zesłał złych rodziców i biedę, a on mimo to wyrósł ponad wszystkich i został pierwszym
prezydentem Stanów Zjednoczonych, którego nie dotyczył żaden skandal.

Zamiast tego agenci od castingu rzucali jedno spojrzenie na doskonałą twarz Lincolna Aimesa, na jego

znakomite ciało, po czym proponowali mu rolę głuptasa o miodowej karnacji.

Czytałam, że Lincoln Aimes przyjął kilka ról, z których żadna nie przypadła mu do gustu, po czym wypadł

z obiegu na kilka lat. Domyślam się, że nabrał apetytu, ponieważ w końcu przyjął małą rólkę w hicie sezonu,
detektywistycznej serii Zaginieni, w której co tydzień szukano innej osoby. Już po pierwszym występie stał
się jedną z trzech głównych postaci.

Rola wypaliła, ponieważ w pewnym sensie wyśmiewała wyjątkową urodę Lincolna Aimesa. Kiedy

wszyscy pracowali nad kolejną sprawą, to właśnie na postaci Paula Travisa skupiała się cała uwaga widzów.
Paul odnajdywał poszlaki, bezbłędnie oceniał ludzi i miał prawdziwy dar przenikania umysłów zaginionych
osób.

Nie wiedział, że za jego plecami wszyscy mówią tylko o tym, jaki jest boski. Ten dowcip przewijał się

przez cały show. Pozostali bohaterowie bez przerwy wykorzystywali go, kiedy chcieli, żeby wściekła
archiwistka zajęła się w pierwszej kolejności ich podaniem. W takich sytuacjach Paul Travis, albo po prostu
Travis, jak go nazywali, podawał kobiecie podanie, zwracał się do niej urzędowo, po czym odchodził.

Kamera robiła najazd na wzdychającą niewiastę, która mówiła: „Tak, Travis”, i bezzwłocznie wprowadzała
dane do komputera. A po chwili przeszywała wzrokiem jakiegoś brzydkiego faceta, który narzekał, że już od
trzech dni czeka, żeby załatwiła jego sprawę.

Cała sytuacja była przerysowana i utrzymana w konwencji farsy, ale ożywiała show, które do złudzenia

przypominało zbyt wiele innych programów rozrywkowych prezentowanych w telewizji. Zabawnie było
oglądać świadków, którzy oszołomieni cofali się na widok Travisa. I zabawnie było czekać każdego tygodnia
na efekt pracy scenarzystów, którzy za każdym razem wykorzystywali urodę Lincolna Aimesa.

Tak, to był dobry program, a ja, jak większość Amerykanów, oglądałam go regularnie. Oczywiście nikt nie

wierzył, że ktokolwiek mógłby być tak przystojny i jednocześnie nie zdawać sobie z tego sprawy, ale miło
było sobie kogoś takiego wyobrazić. Na ustach widzów zawsze pojawiał się uśmiech, kiedy Travis
zastanawiał się głośno: „Ten facet zaproponował mi pracę striptizera. Dziwne, no nie?”. W takich
momentach widzowie śmiali się razem z głównymi bohaterami. Co tydzień włączaliśmy telewizory, żeby
przekonać się, czy tym razem powiedzą nam coś o prywatnym życiu Travisa, lecz oni nigdy tego nie robili.
Oglądaliśmy żony, mężów, dzieci, mieszkania innych bohaterów, ale nigdy nie dowiadywaliśmy się niczego
o prywatnym życiu Travisa. Nigdy nie pokazywano nic, co nie przydarzyło mu się w pracy.

I właśnie teraz ten aktor, który grał Paula Travisa, siedział w moim salonie i spoglądał na mnie nieśmiało,

jakby sądził, że uwierzę, iż jest tym, kogo udaje. Ale ja wiedziałam, że mnie okłamuje.

Spojrzałam na niego surowo i skoncentrowałam się. Bardzo szybko zostałam za to nagrodzona. Lincoln

uniósł głowę i spojrzał na mnie, porzucając pomysł o spoglądaniu spode łba.

- Pani matka powiedziała mi, że pomoże mi pani odnaleźć syna.

Musiał wziąć głęboki oddech, żeby wydusić z siebie tych kilka słów. Czułam, że był bardzo

zdenerwowany. Ciekawe dlaczego, zastanawiałam się w duchu.

Może chodziło o dziecko? O ile wiedziałam, on nie miał żony, nigdy się nie ożenił i nigdy nie miał dzieci.

Oczywiście spotykał się z dziewczyną, Alanną Talbert, pięknością z ekranu, według niektórych sondaży

„najbardziej pożądaną kobietą świata”. Alanną była wysoka, szczupła. Miała tak wystające kości
policzkowe, że mogłyby ciąć szkło. Jej fizyczność była równie doskonała, jak uroda Lincolna Aimesa. Poza
tym ona też była Afroamerykanką.

- Nie wiedziałam, że ma pan syna - odparłam, starając się zyskać na czasie. Chciałam się zorientować, jak

dużo opowiedziała mu o mnie moja matka.

- Podobnie jak ja - powiedział, po czym posłał mi kolejne spojrzenie w stylu Paula Travisa.

- Może pan przestanie i powie mi wreszcie, czego pan chce? - warknęłam na niego.

Kilka razy zamrugał. Wyczułam jego konsternację. Nie przywykł do tego, żeby heteroseksualne kobiety

odzywały się do niego w ten sposób. Muszę przyznać, że mam, no cóż, pewne umiejętności, które pozwalają
mi ujrzeć... nie znoszę mówić, że potrafię ujrzeć czyjeś „wnętrze”, ale chyba tak właśnie się dzieje. Nie
potrafię czytać w myślach, mam jednak bardzo silną intuicję. I właśnie w tej chwili intuicja podpowiadała
mi, że on sądzi, iż może mnie zmusić do zrobienia tego, czego chce.

Pomyślałam, że jeśli przyprawię go o mały ból głowy, to wreszcie przestanie grać. Może wówczas powie

mi, o co mu chodzi, ja odpowiem „nie” i on sobie pójdzie. Chciałam wrócić do swoich codziennych spraw,
które sprowadzały się do leżenia na kanapie i rozmyślania o moim zaginionym mężu.

- Ja... - zaczął, po czym zamilkł. Wstał i zaczął chodzić po pokoju. To był bardzo ładny pokój w kolorze

brzoskwiniowym, żółtym i niebieskim. Do zeszłego roku był to najszczęśliwszy pokój na świecie.

Lincoln spojrzał na mnie, a ja poczułam, że pozbywa się zahamowań, które wyczułam, kiedy
zobaczyłam go pierwszy raz. Jednak nadal byłam przekonana, że nie dostrzegał we mnie osoby,
której można zaufać. Nie mogłam mieć mu tego za złe, prawda? Nie po tym, co ten... ten człowiek
o mnie powypisywał. Cały świat nazywał mnie Cukierkową Wieśniaczką. Stałam się
pośmiewiskiem całej Ameryki. To znaczy, byłam nim do chwili zniknięcia mojego męża oraz jego
siostry. Po tym wydarzeniu zostałam najbardziej znienawidzoną osobą w Ameryce. Ludzie wierzyli,
że zamordowałam swojego męża, żeby zagarnąć odziedziczone przez niego pieniądze. Mówiłam im
wszystkim, policji, dziennikarzom, że w głębi serca czuję, że mój mąż i szwagierka żyją, ale nikt

mnie nie słuchał.

Dlatego teraz ukrywałam się w samotności z dala od świata, a ten mężczyzna prosił mnie o pomoc w

odnalezieniu syna.

Wiedziałam, że albo mnie okłamuje, albo ukrywa przede mną coś naprawdę ważnego.

ROZDZIAŁ 2

LINC

Nie wyglądała tak, jak to siebie wyobrażałem. Spodziewałem się, że będzie większa i bardziej

przerażająca. Myślałem, że ujrzę w jej oczach coś, co nakreśli mi obraz kobiety, o której mówiła cała
Ameryka.

Pierwszy raz usłyszałem o Darci Montgomery od Alarmy, w chwili gdy rzuciła na podłogę cienką książkę

w miękkiej oprawie, po czym dodała: „Biedactwo”. Jej zachowanie bardzo mnie zaskoczyło, ponieważ
Alanna zazwyczaj nikomu nie współczuła. Całe współczucie Alanny pochłaniała jej własna osoba.

Podniosłem książkę i przyjrzałem się jej uważnie. Tytuł na okładce brzmiał: Jak usidlić miliardem. Tak

bardzo pochłonęły mnie kłótnie z producentami Zaginionych, że prawdopodobnie byłem jedyną osobą na
ziemi, która nie przeczytała jeszcze tego hitu sezonu. Przez ostatnie tygodnie ciągle tylko mówiłem,
wrzeszczałem, a nawet błagałem producentów, żeby przestali robić z Travisa beznadziejnego pięknisia.
Tłumaczyłem im, że w ten sposób zaniżają poziom programu. CSI nie potrzebowało takich zabiegów,
podobnie jak Prawo i porządek. Dlaczego więc my musieliśmy z nich korzystać? W odpowiedzi usłyszałem,
że jeśli pozbędziemy się dowcipów o urodzie Travisa, pozostanie nam kopia Prawa i porządku. Dałem im
propozycje innych dowcipów, które mogliby wykorzystać. Może zrobiliby kozła ofiarnego z głupiego
rekruta? Nie można się go pozbyć, ponieważ jest bratankiem komisarza. A może z policjantki, która w nocy
pracuje jako striptizerka? Albo z genialnego dziecka, które pomaga w rozwiązywaniu przestępstw?

Odrzucali moje propozycje jedną po drugiej. Głupota przyciąga głupią publiczność, której nie przypadłyby

do gustu skomplikowane dochodzenia, które prowadziliśmy w programie. Pokazywanie striptizerki mogło
spowodować zdjęcie nas z wizji. To prawda, że mogliśmy pokazywać nagich mężczyzn, ale kobiety musiały
zachować swoje fatałaszki. A co się tyczy dzieci, to powinienem porozmawiać o nich z Disneyem.

Tak czy inaczej, spędziłem wieczór na czytaniu książki, o której mówiła cała Ameryka. Wyglądało na to, że

jakiś młokos, specjalizujący się w dziedzinie dziennikarstwa, przedostał się w szeregi unikającej rozgłosu
zamożnej rodziny Montgomerych, która zaprosiła go, aby spędził kilka letnich tygodni w jej towarzystwie.
Na samym początku autor przyznał, że miał zamiar napisać historię o wszystkich członkach rodziny. Chciał
powęszyć, podsłuchać kilka rodzinnych kłótni, popytać służących i odkryć jakiś skandal. Zamierzał opisać
ekstrawagancje, o których amerykańska klasa średnia mogła tylko pomarzyć.

Jednak już po trzech dniach spędzonych w dużej marmurowej willi Montgomerych w Kolorado postanowił

spakować walizki i wrócić do domu. Dowiedział się tylko tyle, że trafił do grona miłych ludzi. Oczywiście
do grona bogatych ludzi, którzy mieli służących. Jednak bardzo dobrze traktowali służbę i sowicie ją
wynagradzali. Bez względu na to, jak się starał, nie potrafił wyciągnąć od nich nic, co mogłoby obciążyć ich
pracodawców.

Dzieci Montgomerych były uprzejme, rozważne... i nie posiadały własnych telefonów komórkowych, a

tym bardziej nie dostawały jaguarów na szesnaste urodziny.

Dopiero czwartego dnia dziennikarz dojrzał możliwość złapania chwytliwego tematu. Już wcześniej czytał

o wielkiej tragedii, która dotknęła rodzinę Montgomerych, kiedy porwane zostało dziecko, a potem zaginęli
jego rodzice. Małego Adama Montgomery’ego, znaleziono błąkającego się po lasach w Connecticut.
Chłopiec był tak chory, że omal nie umarł. Poza tym nie pamiętał niczego z okresu porwania. Jego rodziców
nigdy nie odnaleziono.

Dziennikarz został, ponieważ wspomniany Adam Montgomery miał pojawić się lada dzień, a on nie mógł

stracić okazji, żeby przekonać się, czy traumatyczne przeżycia z dzieciństwa wpłynęły na jego życie.

W chwili gdy Adam Montgomery oraz jego rodzina wysiedli z samochodu, który odebrał ich z lotniska,

przyszły pisarz wiedział, że będzie miał swoją historię. Natychmiast wyostrzył węch i nadstawił uszu.

Adam Montgomery był wysokim, dystyngowanym mężczyzną. Była też jego maleńka żona. Bardzo ładna

kobieta o dużych oczach i krótkich jasnych włosach w kolorze truskawek. Patrzyła na ludzi w dziwny
sposób.

Razem z nią pojawiły się dwie małe dziewczynki. Pisarz pomyślał, że to jej córki, jednak już wkrótce

okazało się, że jedna jest jej siostrzenicą. Z samochodu wysiadło jeszcze dwoje ludzi - między innymi
wysoka elegancka kobieta, która sprawiała wrażenie całkiem dzikiej. Kiedy ktoś wyciągnął rękę, wysoka
kobieta odskoczyła, nie pozwalając nikomu się do siebie zbliżyć. Przylgnęła do mężczyzny kilka
centymetrów niższego od niej, który trzymał ją w pasie tak, jakby był gotów o nią walczyć.

Dni letargu minęły. Zaciekawiony dziennikarz postanowił zrezygnować z wyjazdu do swojej dziewczyny i

został. Chciał się przekonać, czy zdoła dowiedzieć się czegoś więcej o tej dziwnie wyglądającej grupie ludzi.

To, co odkrył, przerosło jego oczekiwania. Oczywiście historia wysokiej kobiety imieniem Boadicea, którą

przez całe życie trzymano w niewoli, była bez wątpienia interesująca. Jednak rodzina Montgomerych
opiekowała się nią tak troskliwie, że niczego by mu o niej nie powiedziano. Podobnie zachowywali się w
stosunku do młodej żony Adama. Bez względu na to, jak bardzo się starał, nie potrafił nic od nich
wyciągnąć, jednak wiedział, że jego temat tam był.

Po wielu dniach pracy odnalazł mężczyznę, który dawniej pracował dla Montgomerych, lecz został

zwolniony za okradanie pracodawców. On jeden zgodził się mówić, oczywiście za odpowiednią kwotę.
Wyglądało na to, że mężczyzna był równie zręczny w podsłuchiwaniu pod drzwiami, jak w kradzieżach. To
właśnie on powiedział, że cała rodzina Montgomerych dokuczała Darci z powodu pieniędzy. Pisarz chciał
poznać przyczynę tych złośliwości.

To, co usłyszał, zamurowało go do tego stopnia, że oniemiał. Okazało się, że pewne medium powiedziało

Adamowi, iż jego siostra jest przetrzymywana w Connecticut przez wiedźmę. Wiedźma miała czarodziejskie
lustro, w którym mogła czytać tylko dziewica.

Jeszcze przed poznaniem tej części historii pisarz potrząsał głową z niedowierzaniem. Z kolei były służący

ze śmiechem opowiedział mu o tym, jak Adamowi spodobała się młoda dziewica, którą medium pomogło
mu odnaleźć. Montgomery wiedział, że jeśli ją tknie, dziewczyna niczego w lustrze nie zobaczy.

W książce pisarz przedstawił historię Adama Montgomery’ego, który opierał się licznym seksualnym

propozycjom ze strony młodej kobiety i nie bacząc na nic, próbował odnaleźć siostrę. Poza tym nie
zapomniał dodać o obsesji Darci, jaką były pieniądze. Co kilka stron pojawiały się głupie sceny takie jak ta,
w której całe życie źle odżywiona Darci zachwycała się dystrybutorem batoników, podczas gdy Adam
przemierzał podziemne tunele, gdzie podobno ukrywała się wiedźma.

Pod koniec książki czytelnikowi zaczyna się wydawać, że Adam Montgomery to prawdziwy święty, który

mimo obecności Darci, będącej mu zawadą na każdym kroku, w pojedynkę ratuje siostrę oraz kilkoro dzieci,
poszukiwanych od miesięcy. Gwóźdź programu znajduje się na ostatniej stronie, gdzie czytelnik dowiaduje
się, że Adam poślubił Darci.

Oczywiście rodzina Montgomerych zareagowała natychmiast i książkę wycofano ze sprzedaży, co tylko

podsyciło ludzką ciekawość. Już wkrótce całą książkę można było przeczytać w Internecie i to za darmo.
Pełnomocnicy prawni Montgomerych dopilnowali, żeby wszystko, co młody pisarz zarobił na tej książce,
musiał przeznaczyć na wynagrodzenie dla prawników, ale to i tak nie miało znaczenia. W krótkim czasie
facet napisał trzy kolejne książki i sprzedał miliony egzemplarzy dzięki rozgłosowi, jaki zyskało jego
nazwisko.

Przeczytałem tę książkę rok po jej wydaniu. Kopia Alanny była stara i wysłużona, i z pewnością

wielokrotnie przechodziła z rąk do rąk. Miałem pewne problemy, żeby ją zrozumieć; chyba tak jak wszyscy
podczas czytania. Jak to się mogło stać, że mężczyzna taki jak Montgomery poślubił taką głupią gęś jak
Darci Monroe? Czy w czasie ich wspólnych podróży pozbawił ją dziewictwa i niczym prawdziwy bohater
poczuł się w obowiązku z nią ożenić? Niedługo po ślubie urodziła się im córka. Czy ciąża była pretekstem
do ślubu?

Nie minęło wiele miesięcy od publikacji książki, gdy Adam wraz z siostrą, Boadiceą, wynajęli mały

samolot i ślad po nich zaginął. Za sterami usiadł sam Adam. Co prawda zostawili plan podróży, ale bardzo

szybko odkryto, że nie trzymali się opracowanego kursu. Ostatni raz widziano jego samolot z wieży kon-
trolnej. Znajdował się wówczas trzysta dwadzieścia kilometrów od lotniska i leciał w kierunku przeciwnym
do zamierzonego. Kiedy kontroler wieży próbował się z nim skontaktować, nie otrzymał żadnej odpowiedzi.

Jakieś trzy dni po ich zaginięciu jedno z kolorowych czasopism wydrukowało na pierwszej stronie zdjęcie

roześmianej Darci z drinkiem w ręku. Nagłówki obwieszczały, że wdowa po Adamie odziedziczy prawie
bilion dolarów. Insynuowano, że rozrywkowa dziewczyna. Darci, miała interes w zaginięciu męża.

Rodzina Montgomerych zareagowała także tym razem, jednak właściciele czasopisma okazali się sprytni.

W końcu o nic Darci nie oskarżyli. Zdjęcie, które zamieścili, zrobili przed zaginięciem Adama. Tylko takim
dysponowali i twierdzili, że to przecież nie ich wina. W efekcie gazeta zgodziła się wydrukować
sprostowanie na pierwszej zamiast na ostatniej stronie.

Kolejny nagłówek informował: Przepraszamy. Darci odziedziczy tylko dwa miliony. A zdjęcie, które

zamieściliśmy, zostało zrobione, zanim jej mąż i szwagierka odlecieli na zawsze. Fotografię opublikowano
ponownie tylko z tą różnicą, że tym razem ją powiększono, dzięki czemu było widać, że Darci tańczy z czło-
wiekiem, który nie był jej mężem.

Po pewnym czasie od tego wydarzenia Darci zyskała sobie przydomek Cukierkowej Wieśniaczki, a cały

świat oskarżał ją po cichu o to, że zamordowała męża dla pieniędzy.

Żadne z tych wydarzeń nie wstrząsnęło moim życiem. Całymi dniami walczyłem z producentami o zmiany,

które należało uwzględnić w mojej roli, a nocami kłóciłem się z Alanną. Ja pragnąłem mieć kilkoro dzieci,
ona zaś chciała kręcić cztery filmy w ciągu roku.

Dwa tygodnie temu Jerlene Monroe gościła w programie Zaginieni. Oczywiście widziałem jej filmy. W

jednym z ekstrawaganckich dzieł uwiodła nawet Russella Crowe’a, który został gwiazdą, ponieważ był biały
i miał ten głos. Przepraszam. Przemawia przeze mnie zazdrość. Oczywiście, on dostał rolę, ponieważ na nią
zasłużył. To świetny aktor.

Tak czy inaczej, Jerlene Monroe miała wystąpić gościnnie w naszym programie. Wszyscy śliniliśmy się na

myśl o spotkaniu z nią. Krytycy gromadnie byli zgodni, że Jerlene zawładnęła filmem, w którym zagrała u
boku Crowe’a. Ten temat znalazł się na pierwszych stronach gazet. Kiedy Crowe musiał ją zabić, żeby
ratować świat przed jej oszustwami, publiczność płakała razem z nim.

Nikt z nas nie domyślał się nawet, czemu zgodziła się wystąpić w serialu telewizyjnym, dlatego za każdym

razem, kiedy kłębiliśmy się wokół niej, pytaliśmy ją o to. „Obiecałam komuś,” odpowiadała swoim
jedwabistym głosem.

Trudno to sobie wyobrazić, ale była jeszcze piękniejsza niż na ekranie. W tym biznesie bardzo szybko

dowiadujesz się, że każda aktorka bez makijażu ma zwyczajną, ładną buzię. Przychodzi do pracy z
ufryzowanymi włosami schowanymi pod czapką baseballówką, skórę ma niczym nastolatka po imprezie
obfitującej w tłuste żarcie, a do tego nosi wytarte stare dżinsy i koszulkę. Patrzysz na nią i myślisz: „Jak
strasznie się zmieniła od ostatniego filmu”.

Ale nie Jerlene. Zawsze, kiedy się pojawiała, wyglądała tak, jak zdaniem małych dziewczynek powinny

wyglądać gwiazdy. Nigdy nikomu nie rozkazywała, nigdy niczego nie żądała, ale my i tak biegaliśmy
dookoła niej, chcąc uczynić wszystko, o czym tylko zdarzyło się jej napomknąć. Uśmiechała się
olśniewająco do kamerzystów. Nic nie mówiła, tylko się uśmiechała. Nawet najbardziej nieprzyjemny typ na
planie starał się, żeby wyglądała lepiej niż każdy z nas.

W programie Zaginieni Jerlene grała rolę żony bogacza, którego zamordowano. Pod koniec odcinka

mieliśmy odkryć, że to ona przyczyniła się do jego śmierci. Scenariusz, jak wiele innych, doprowadzał do
sytuacji, w której zakuwaliśmy ją w kajdanki. My mieliśmy okazać się mądrzy, a ona głupia.

Drugiego dnia na planie Jerlene powiedziała:

- To wstyd, wsadzać ją za kratki? Jej mąż zasłużył na śmierć, nie ona.

Nie narzekała. Po prostu wyraziła głośno swoje zdanie, a chwilę potem dyrektor wdał się w dyskusję ze

scenarzystą.

Scenariusz został zmieniony całkowicie. Rola Jerlene znacznie się powiększyła. Nowa historia opowiadała

o jej spotkaniu z trzema byłymi kochankami męża, a także o tym, jak wspólnie go zabiły i przygotowały
alibi dla siebie nawzajem. Oczywiście my, gliny, wiedzieliśmy, co zrobiła Jerlene, ale gdy tylko odkryliśmy

odrażające fakty z przeszłości jej męża, sami byliśmy gotowi go zabić.

Pod koniec kręcenia Jerlene stwierdziła:

- Być może dałoby się urozmaicić tę historię, gdyby spodobał mi się któryś z mężczyzn.

Wszyscy byliśmy oszołomieni. Co miała na myśli? „Gdyby spodobał mi się...” Chodziło jej o seks? Z

jednym z nas? Cała męska obsada oraz dwie kobiety stanęła na baczność z wybałuszonymi oczami. W duszy
każdy z nas krzyczał: Ja! Ja! Ja!

- Może on - zaproponowała Jerlene, wskazując na Ralpha Boone’a. Niski, stary, kopcący jak smok Ralph z

piwnym brzuchem? Biedak miał potrójnego bypassa i gdy tylko Jerlene wskazała na niego palcem, tak się
zaczął krztusić, że pod wieczór wylądował w szpitalu.

Dyrektor zasugerował uprzejmie:

- To może Linc?

Nawet na mnie nie spojrzała. Po prostu odwróciła się i odparła:

- Może.

Grała, ale jak się wkrótce dowiedziałem, Jerlene Monroe zawsze grała. W jej głowie bez przerwy działała

kamera.

W rzeczywistości nie mieliśmy romansu. Nie dlatego, że nie chciałem, ale dlatego, że mi odmówiła.

Usłyszałem od niej słodkie, seksowne „nie”. Ostatnio często kłóciłem się z Alanną, która za karę pozbawiała
mnie seksu. W rezultacie odmowy ze strony dwóch kobiet zagraliśmy razem z Jerlene naprawdę gorącą
scenę łóżkową. Byliśmy tak rozpaleni, tak realistyczni, że ten odcinek oraz grę Jerlene potraktowano jako
doskonały materiał do nagrody Emmy. Wstyd się przyznać, ale wciąż utrzymywałem, że ja też powinienem
zostać nominowany. Ralph, jeden z aktorów, odpowiedział na to:

- Wszyscy widzieli, że nie grałeś ani przez jedną sekundę.

Na szczęście, przy moim kolorze skóry trudno się zorientować, kiedy się czerwienię.

Mimo to, dzięki temu telewizyjnemu romansowi, udało mi się spędzić z Jerlene trochę czasu. Przyznaję, że

to ja zaproponowałem próby w jej przebieralni, która była większa od mojej, a w dodatku świeżo
odmalowana specjalnie dla niej.

Wszystko wydarzyło się pierwszego dnia prób z Jerlene. Chłopiec na posyłki zapukał do drzwi garderoby,

po czym przekazał mi list. Powiedział, że wręczył mu go mój agent, co bardzo mnie zaskoczyło. Kiedy
Barney nauczył się pisać?

Otworzyłem kopertę. Twoje dziecko zaginęło, przeczytałem.

Przez chwilę po prostu siedziałem, wpatrywałem się w notatkę i nie mogłem zrozumieć jej sensu. Moje

dziecko? Przecież ja nie mam dzieci. Powoli wszystko sobie przypomniałem. Ach tak. Connor. A może
nazywał się Conan? Chyba nazwała go na cześć Schwarzeneggera. Ta kobieta uwielbiała filmy, co
doprowadziło do tej sytuacji.

Kiedy Jerlene wyjęła list z moich rąk, nie protestowałem. Przeczytała go, a ja po raz pierwszy w życiu

zobaczyłem na jej pięknej twarzy prawdziwe, szczere uczucia.

- Twoje dziecko - wyszeptała przerażona. Jak bardzo musi kochać swoją córkę, pomyślałem zaskoczony.

Oczywiście, podobnie jak pozostali Amerykanie, wiedziałem, że Jerlene Monroe jest matką Cukierkowej

Wieśniaczki, co tylko dodawało pikanterii tajemnicy tej kobiety. Jak ktoś tak elegancki jak Jerlene mógł dać
życie takiej chciwej, małej awanturnicy, żerującej na bogaczach, jak Darci Montgomery? A do tego
ryzykować życie, żeby ją ocalić?

Pod koniec książki, którą przeczytała cała Ameryka, Adam Montgomery razem ze swoimi kuzynami,

Jerlene oraz mężczyzną z jej rodzinnego miasteczka, śpieszy na ratunek Darci i dzieciom. Przybywają w
samą porę, zabijają złych facetów i zabierają nieprzytomną Darci do szpitala.

Jednym słowem, kwalifikacje dziewicy Darci do odczytania jakiegoś lustra, które nie istniało, okazały się

nieprzydatne. Za to upór oraz odwaga Adama Montgomery’ego pozwoliły mu odnaleźć i uratować siostrę, a
potem zaryzykować życie, niosąc pomoc tej głupiej gęsi, Darci.

Autor książki opisał Jerlene jako prawdziwą bohaterkę, ratującą życie własnej córce, która nie robiła nic

poza przysparzaniem ludziom kłopotów.

- Opowiedz mi o wszystkim - zaproponowała Jerlene zmysłowym głosem.

Kto mógłby się oprzeć takiej prośbie? Z pewnością nie ja. Właśnie dlatego wyznałem jej swój wielki sekret

związany z pracą, której się podjąłem, kiedy desperacko potrzebowałem pieniędzy. Efektem tej pracy był...
Tak, to prawda, miałem syna, ale nigdy nie poznałem ani jego, ani jego matki. Wiedziałem tylko, że ma
siedem lat i nazywa się Connor, a przynajmniej tak mi się wydawało. Miałem jego zdjęcie z matką. Mój syn
miał jasne włosy i orzechowe oczy. Pod względem kolorystyki przypominał matkę, blondynkę o niebieskich
oczach. A jednak jego buzia miała kolor ciemnego naleśnika, przez co wyglądał identycznie jak ja w jego
wieku.

Gdy tylko opowiedziałem Jerlene o tym, jak zostałem ojcem, wyjąłem komórkę, żeby zadzwonić do

swojego agenta. Od kiedy podpisałem kontrakt, Barney nie miał dla mnie zbyt wiele czasu, ale gdy
zdecydowałem się wrócić na ekran, został moim najlepszym przyjacielem.

Tak czy inaczej, Barney poinformował mnie, że zgodnie z tym, co powiedział mu prywatny detektyw,

którego wynajął do pilnowania mojego syna i jego matki, oboje zniknęli. Od tamtego czasu czekał na
żądanie okupu, ale ponieważ nie otrzymał nic podobnego, doszedł do wniosku, że nie musi mnie o tym
informować.

- Dlaczego napisałeś do mnie list? Dlaczego po prostu nie zadzwoniłeś? - zapytałem.

- List? Nie wysyłam listów nawet własnej matce. Dlaczego miałbym je wysyłać tobie? Posłuchaj,

dzieciaku, powiedziałem ci wszystko, co wiem, a teraz muszę już lecieć.

Odłożyłem słuchawkę. Przez chwilę patrzyłem na Jerlene, po czym ponownie spojrzałem na list. Nie

znalazłem nic, co wskazywałoby, że dostałem go od swojego agenta. Poza tym, kiedy przyjrzałem mu się
uważnie, zauważyłem, że papier był najwyższej jakości i w niczym nie przypominał zwitka, który z
pewnością wysłałby Barney.

Jerlene nie musiała mnie o nic pytać. Sam jej o wszystkim opowiedziałem. Kiedy skończyłem,

zaproponowała, żebym tu zaczekał, i wyszła. Wróciła kilka minut później. Powiedziała, że jakiś niski gruby
facet palący cygaro przekazał ten list chłopcu na posyłki i powiedział mu, że list przysłał mój agent. Dodała,
że nikt więcej nie widział tego mężczyzny.

Nie wiedziałem, co o tym myśleć, co powinienem zrobić ani czy w ogóle powinienem coś robić. Jerlene

poradziła mi, żebym poczekał kilka dni i zobaczył, czy wydarzy się coś jeszcze. Chyba chodziło jej o to, że
powinienem zaczekać na ewentualne żądanie okupu.

Oczywiście zapłaciłbym. Musiałbym to zrobić. Ten dzieciak był ciałem z mojego ciała, krwią z mojej krwi.

Czekałem, ale byłem bardzo podenerwowany i na wszystko przesadnie reagowałem. Nie miałem szczęścia,

ponieważ w ostatnim odcinku z serii Zaginieni Travisa nachodziła pewna kobieta, która miała na niego
ochotę. Jeśli ktoś rzucał stertę papierów, podskakiwałem jak oparzony. Kiedy ta kobieta stanęła za mną i
przystawiła mi pistolet do karku, naprawdę mocno się spociłem. Gdy poprosiłem ją, żeby mnie nie zabijała -
mimo że nie było tego w scenariuszu - nie grałem. Myślałem o moim dziecku przetrzymywanym przez
jakiegoś szaleńca. A wszystko przez to, że miał sławnego ojca. Mnie. Naraziłem na tortury jakieś małe,
urocze dziecko.

Zdawałem sobie sprawę, że wszyscy na planie dziwnie na mnie patrzą, ale moją głowę przepełniało zbyt

wiele myśli, żebym chociaż spróbował zrozumieć, co się dookoła mnie dzieje. Sceny z Jerlene dobiegły
końca, więc czym prędzej spakowała się i wróciła do swojego domu w Malibu, żeby przejrzeć liczne
scenariusze, które jej przysłano. Powiedziała, żebym się z nią skontaktował, jeśli się czegoś dowiem.

Zadzwoniłem do niej dwie sekundy po zakończeniu ostatniego programu, mimo że niczego się nie

dowiedziałem. Powiedziała, żebym do niej przyjechał, i tak też zrobiłem. Odpuściłem huczne przyjęcie z
okazji zakończenia nagrań, ale byłem zbyt zdenerwowany, żeby się tym przejmować.

Jerlene zaserwowała mi mnóstwo alkoholu i jedzenia. Sama niczego nie tknęła. Powiedziała, że dużo

ostatnio myślała i doszła do wniosku, że mojego syna prawdopodobnie zabrano przez przypadek, a nie
dlatego, że byłem jego ojcem.

Przez to poczułem się jeszcze gorzej. Dziecko, którego nie porywa się dla okupu, może być zabrane z

wielu innych powodów. Wychyliłem szklaneczkę bourbona, po czym dolałem sobie jeszcze jedną kolejkę.

- Chcę poznać wszystko, co wiesz na temat dziecka i jego matki - powiedziała Jerlene.

Byłem już nieco zmęczony, co z pewnością spowodowało napięcie, które nie opuszczało mnie od czterech

tygodni, oraz wypite naprędce cztery podwójne bourbony.

- Kobieta nazywa się Lisa Henderson, a chłopiec ma na imię Conan albo Connor. Powinien mieć już

siedem lat. Ona jest fanką kina. Uwielbia filmy. Ona...

- Z czego się utrzymuje? - zapytała nagle Jerlene.

- Nie wiem. Nie pamiętam. Mój agent zatrudnił człowieka, który miał przeprowadzić prywatne śledztwo na

jej temat. To właśnie on przysyłał mi raporty. Nigdy nie trzymała się jednego zajęcia zbyt długo. Pracowała
w domach towarowych, jako recepcjonistka, jako kierowca autobusu, jako... - Uśmiechnąłem się na to
wspomnienie. - Pewnego razu złamała rękę i musiała zdecydować się na pracę przez telefon. Wyobrażasz to
sobie? Została medium. Przez Internet. Nazywano ją Kryształowym Duchem czy jakoś tak. Mówiła ludziom
to, co chcieli usłyszeć.

Kiedy zobaczyłem, że twarz Jerlene robi się biała, przypomniałem sobie, co wyczytałem na temat jej

udziału w przygodzie z czarownicą z Connecticut. Jej córkę porwała tak zwana wiedźma. Żadna z tych
współczesnych „dobrych” wróżek, tylko przerażająca wiedźma rodem z bajek dla dzieci. Nikt nie znał
prawdziwej historii tamtej nocy, ale zmarły wówczas cztery osoby. Czy Jerlene musiała kogoś zabić, żeby
ratować córkę?

- Posłuchaj - dodałem - ta kobieta była medium w takim samym stopniu jak ja. Po prostu potrzebowała

pracy, którą mogłaby wykonywać w czasie rekonwalescencji.

Właśnie wtedy poradziła mi, żebym wybrał się na spotkanie z jej córką. Powiedziała, że ona pomoże mi

odnaleźć syna.

Zaraz potem zostałem odprawiony. Jak się dobrze zastanowić, to ona naprawdę była królową, a ja jej

podwładnym. a. Otrzymałem od niej rozkaz, aby się oddalić. Nacisnęła odpowiedni przycisk przy telefonie,
stojącym na podręcznym stoliku. Prawie natychmiast pojawił się potężny mężczyzna.

- Virgil - odezwała się Jerlene - czy mógłbyś odwieźć pana Aimesa do domu?

Nie miałem nawet okazji zaprotestować, dlatego pozwoliłem, żeby ten osobnik zwlókł mnie z kanapy i

zaprowadził do mojego samochodu. On poprowadził. Następnego dnia rano obudziłem się w swoim
własnym łóżku, w ubraniu, z potężnym kacem.

Po południu czułem się o wiele lepiej. Zacząłem myśleć, że to - wszystko mi się przyśniło. Wmawiałem

sobie, że tak właśnie jest. Nie brałem pod uwagę możliwości skontaktowania się z Cukierkową Wieśniaczką
i poproszenia jej o pomoc. Ta kobieta prawdopodobnie zabiła dla pieniędzy swojego męża i szwagierkę. Nie,
dziękuję. Nie chciałem mieć z nią nic wspólnego.

Zapewne zostawiłbym to wszystko i może nawet zapomniał o swoim synu, gdyby nie wydarzyły się dwie

rzeczy. Starałem się ze wszystkich sił myśleć racjonalnie. Wmawiałem sobie, że matka chłopca wywiozła go
pewnie daleko stąd w poszukiwaniu nowej pracy. Obiecałem sobie, że zajmę się tą sprawą, kiedy wrócę ze
Szkocji, dokąd wybierałem się z Alanną. Stwierdziłem, że jeśli zagadka pozostanie bez rozwiązania,
podejmę odpowiednie kroki, chociaż nie miałem pojęcia, co mógłbym zrobić.

W tym czasie współpracowałem z agentem od spraw turystyki. Facet był tak ekskluzywny, że miał

zastrzeżony numer. Chciałem spędzić sześć tygodni w szkockich górach z kobietą, którą kocham.

Alanna nakręciła pięć filmów, jeden po drugim. Każdy z nich powstawał w tropikach. Przez ostatni rok

rzadko się widywaliśmy. Biorąc pod uwagę nasze plany zajęć, wspólne spotkanie graniczyło z cudem. Za
każdym razem, kiedy z nią rozmawiałem, płakała, mówiła, jak bardzo za mną tęskni i jak jest zmęczona. I że
jest jej gorąco. Powiedziała, że ma dość upalnych klimatów i że marzy o odpoczynku w chłodnym miejscu,
gdzie będzie miała odrobinę prywatności.

- Chcę pojechać gdzieś, gdzie nikt mnie nie zna, gdzie moglibyśmy być całkiem sami - powtarzała w

kółko.

Byłem takim głupcem, że jej wierzyłem. W tajemnicy przed nią wynająłem zamek w chłodnych,

odludnych, prywatnych górach. Poza nami miał tam być jedynie zarządca-kucharz, staruszek, który doglądał

ognia w kominkach oraz jeszcze jeden mężczyzna opiekujący się ośmioma hektarami lasów, a do tego całe
stado śmiesznie wyglądających krów.

Sprezentowałem jej ten podarek przy świecach i szampanie. Alanna spojrzała na mnie jak na wariata, po

czym obwieściła, że następnego dnia wyjeżdża do Key West, żeby kręcić film u boku Denzela Washingtona.

Nie jestem porywczy i nie stosuję przemocy, ale tamtej nocy omal się nie zapomniałem. Bardzo głośno

powiedziałem jej, że odrzuciłem dwie propozycje filmowe, żeby móc spędzić z nią te sześć tygodni. Nie
musiała wiedzieć, że oba scenariusze przewidywały dla mnie role przystojnych głupków. Dodałem tylko
tyle, że znaczy dla mnie więcej niż jakikolwiek film na świecie i że wydawało mi się, iż ona czuje to samo.

Odpowiedziała mi bardzo chłodno:

- Jak długo, twoim zdaniem, będę tak wyglądała? Kiedy skończysz sześćdziesiąt lat, będziesz otrzymywał

propozycje ról głównych bohaterów, w których będą się zakochiwać dwudziestolatki. Kiedy ja skończę
trzydzieści pięć, poproszą mnie, żeby zagrała matkę Denzela.

Miała rację.

Ale i tak nie podobała mi się cała ta sytuacja. Zwolniłem się ze wszystkich zajęć na sześć tygodni, aby móc

wyjechać do Szkocji z kobietą, którą kocham. Co miałem teraz zrobić? Zadzwonić do swojego agenta i
płaszczyć się przed nim? Na pewno nawrzeszczałby na mnie za to, że zrezygnowałem z pracy na czas
przerwy w kręceniu Zaginionych, a ja odpowiedziałbym mu na to... Wolę nie myśleć, co mógłbym
powiedzieć. Od chwili gdy król Anglii abdykował z powodu kobiety, z pewnością nikt nie odsłonił się aż tak
bardzo, jak mógłbym to zrobić ja.

To była pierwsza rzecz, która się wydarzyła. Druga dotyczyła Jerlene. Otóż przysłała do mnie mężczyznę o

imieniu Virgil z cienką paczką. Podziękowałem mu, modląc się przy tym, żeby nigdy nie spotkać go w
ciemnej ulicy. Przyjąłem paczkę. Instynkt podpowiadał mi, że zanim zajrzę do środka, powinienem nalać
sobie drinka. Tak też zrobiłem.

Jerlene wynajęła prywatnego detektywa, żeby odszukał kobietę, która miała moje dziecko. Przejrzałem

pobieżnie kilka pierwszych stron, ponieważ widziałem je już wcześniej. Lisa Henderson, matka mojego
syna, od narodzin dziecka zmieniała pracę dwa albo trzy razy w ciągu roku. Mieszkała w czterech stanach.

- Ciężkie życie - mruknąłem. Przez całe swoje krótkie życie - mój syn był targany z miejsca na miejsce.

Miałem rację, ignorując wiadomość o jego zaginięciu. Lisa z pewnością znów się przeprowadziła.

- Ciekawe, gdzie teraz jest? - zapytałem na głos, popijając bourbona.

Na widok ostatniej strony omal nie stanęło mi serce. Patrzyłem na wycinek gazety. Na zdjęciu zobaczyłem

samochód rozbity na drzewie, a obok widniała fotografia matki mojego syna. Muszę przyznać, że była ładna
i subtelna. Miała długie, proste blond włosy i duże niebieskie oczy.

Chwyciłem wycinek z gazety, spojrzałem na zdjęcie i pomyślałem sobie, że powinno było zostać lepiej

naświetlone.

Wiedziałem, że odwlekam chwilę, w której przeczytam ten artykuł. Wypiłem duży tyk bourbona, po czym

przeczytałem.

Kilka tygodni temu Lisa Henderson wjechała samochodem na drzewo. Zginęła na miejscu.

Do artykułu doczepiono jeszcze jeden wycinek z gazety, który z kolei zawierał informację na temat

pogrzebu. Przeczytałem go.

Prócz dwóch artykułów znalazłem sporo informacji o życiu Lisy Henderson na krótko przed śmiercią.

Zaskoczyła mnie wiadomość, że była aktywnym członkiem Kościoła, a także pomagała w kilku komitetach.
Ponieważ nie miała pieniędzy. Kościół, a także jej współpracownicy w całości pokryli wydatki związane z
pogrzebem. Będziemy za nią tęsknić, głosił napis na nagrobku.

A co z moim synem? Co się z nim stało? Dlaczego nigdzie nie znalazłem wzmianki o dziecku? Ponownie

przeczytałem oba artykuły. W notatce pośmiertnej napisano, że Lisa nie zostawiła żadnych krewnych.

Przeczytałem wycinki raz jeszcze. Cofnąłem się na początek i przestudiowałem każde słowo na każdej

stronie. Nigdzie nikt nie wspomniał o moim synu. Zdumiony udałem się do sypialni, gdzie znajdował się
mój sejf. Chciałem wyjąć z niego teczkę z dokumentami, które wiele lat temu przystał mi mój agent.

Prawie osiem lat temu Lisa Henderson pracowała w klinice krioterapii w Los Angeles. Stawiałem wówczas

pierwsze kroki w aktorstwie. Dorabiałem, oddając spermę. Moje imię miało pozostać anonimowe dla osób,
które w przyszłości zechcą z niej skorzystać. Jednak każdy dawca musiał wyrazić zgodę, żeby jego dzieci po
ukończeniu osiemnastego roku życia mogły poznać jego dane.

Podobał mi się ten pomysł, podsycał moje poczucie dramatyzmu. Do czasu kiedy ten dzieciak osiągnie

pełnoletniość, miałem zamiar zostać jeszcze większą gwiazdą niż Mel Gibson. Uwielbiałem wyobrażać
sobie dreszcz emocji, który chłopak poczuje na wieść o tym, kto jest jego ojcem.

I kiedy moje nazwisko stało się już znane, opowiedziałem swojemu agentowi, Barneyowi, że pewnego dnia

jakieś dziecko będzie bardzo zaskoczone, a potem wyjaśniłem mu dlaczego. Cały czas się przy tym
zaśmiewałem, ale Barney się nie śmiał. Wściekł się. Zaczął wydzwaniać do ludzi, którzy zadzwonili do
kolejnych osób. W rezultacie cała zamrożona sperma, którą kiedyś oddałem, została zniszczona, a numer
28176 wycofano z rejestru.

Barney poinformował mnie jednak, że pewna kobieta, pracująca w klinice, widziała mnie w filmie i

rozpoznała moje imię.

- Ona ma twoje dziecko! - wrzasnął na mnie.

Byłem mile zaskoczony i zastanawiałem się, jak może wyglądać moje dziecko, ale Barney tylko wciąż

robił mi wykłady na temat rozpraw sądowych, żądań, które ta kobieta może mi pewnego dnia przedstawić,
oraz wszystkich kłopotów, których mogła mi przysporzyć. „Wpadłeś po uszy”. Powiedział mi kilka
nieprzyjemnych rzeczy, zastanawiał się na głos, dlaczego nie skorzystałem z owcy zamiast z papierowych
kubków, ale ja go nie słuchałem.

Miesiąc później przysłał mi dokumenty na temat Lisy Henderson, a potem co rok dodawałem stronę albo

dwie. Wszystkie akta składałem w sejfach, instalowanych w każdym domu, który zdarzyło mi się
wynajmować w ciągu ostatnich sześciu lat.

Ale teraz, kiedy zajrzałem do sejfu, niczego tam nie znalazłem. Byłem pewien, że nie pozbyłem się tych

akt. Ostatnim razem, kiedy Barney przysłał mi nowe strony, nawet na nie nie spojrzałem, tylko zwyczajnie
wsunąłem je do skórzanej teczki, w której trzymałem wszystkie dokumenty dotyczące mojego syna.
Skórzana teczka miała nawet zamek.

Opróżniłem sejf. Wyjąłem ze środka akta nieruchomości, zeszłoroczny zwrot podatków, pierścionek

zaręczynowy, który planowałem wręczyć Alannie w Szkocji. A mimo to nie znalazłem dokumentów na temat
Lisy Henderson i mojego syna.

Usiadłem na łóżku. Starałem się wszystko sobie uporządkować. Czy ktoś włamał się do mojego sejfu i

zabrał te dokumenty? Nie, oczywiście, że nie. Który złodziej wykradłby stertę papierów i zostawił
pierścionek wart dwadzieścia pięć tysięcy dolarów?

Jedną chwilę, pomyślałem sobie w duchu. Prawdopodobnie Barney ma kopie tych dokumentów. Ten

człowiek tak bardzo bał się, że ktoś oszuka go chociaż o pensa, że robił kopie dosłownie wszystkiego, co
wpadło mu w ręce.

Gdy tylko podniosłem słuchawkę telefonu, odezwała się moja komórka. Dzwoniła Alanna.

- Rozmyśliłaś się z związku ze Szkocją? - Nie chciałem, żeby wiedziała, że nadal gniewam się z powodu

odwołanego wyjazdu. Co więcej, ona nie miała pojęcia o moim dziecku, a ja nie chciałem, żeby poznała
prawdę.

- To ty nic nie wiesz? - spytała bezbarwnym głosem.

To podobnie jak ty, chciałem odpowiedzieć, ale zachowałem spokój.

- O czym?

- O śmierci Barneya. Jego biuro stanęło w płomieniach, a on spalił się razem z nim. Bardzo mi przykro.

Zadzwonię później.

Siedziałem z głuchym telefonem w ręku. Jak już wcześniej wspomniałem, współczucie nie była mocną

stroną Alanny. Kiedy po przeczytaniu książki o Darci Montgomery powiedziała: „Biedactwo”, po prostu
żałowała, że Darci złapano.

Nie zdawałem sobie sprawy z tego, co robię, kiedy wybierałem numer Jerlene. Odebrała po pierwszym

sygnale. Zachowałem się, jak należy. Nie pytałem, w jaki sposób taka trzpiotka, a może nawet morderczyni,
jaką jest jej córka, może pomóc mi kogoś odnaleźć. Powiedziałem po prostu:

- W jaki sposób mogę szukać pomocy u twojej córki?

Kiedy odłożyłem słuchawkę, poszedłem na siłownię. Pomyślałem, że może długi, ciężki wysiłek fizyczny

pozwoli mi uspokoić rozdygotane nerwy. Byłem pewien jak nigdy w życiu, że Barney został zamordowany,
a wszystkie jego akta spłonęły ze względu na mnie i mojego syna. Lisa Henderson też na pewno zginęła z
tego samego powodu.

Trzy godziny później czułem się znacznie lepiej. Sprawdziłem wiadomości na poczcie w telefonie

komórkowym. Cudowny głos Jerlene podał mi adres w Wirginii, gdzie miałem stawić się następnego dnia o
trzeciej i spotkać się z jej córką. Kolejny raz zapewniła mnie, że Darci odnajdzie mojego syna.

Nie chciałem dłużej o tym myśleć. Po prostu zadzwoniłem do mojej osobistej asystentki, poinformowałem

ją, żeby czuwała nad wszystkim do mojego powrotu, po czym zarezerwowałem bilet na samolot do Wirginii.
Osobiście zająłem się tą podróżą, ponieważ nie chciałem, żeby ktokolwiek wiedział, dokąd się wybierałem.
Wrzuciłem do torby trochę ubrań, po czym udałem się do hotelu. Nie czułem się dłużej bezpieczny we włas-
nym domu.

Następnego dnia zostałem wprowadzony do bardzo ładnego salonu i pierwszy raz w życiu spotkałem Darci

Montgomery. Nadal nie byłem pewien, dlaczego się tam znalazłem i czego od niej oczekuję, ale wiedziałem,
że muszę zachować ostrożność. Miałem zamiar powiedzieć jej tak mało, jak to tylko możliwe, i ominąć
wszystkie nieprzyjemne tematy.

Bo niby co mogła zrobić ta kobieta? Odczytać moje myśli?

ROZDZIAŁ 3

DARCI

Było mi o wiele trudniej nagiąć umysł Lincolna Aimesa niż umysły innych osób. Od momentu wydania tej

książki wszyscy starali się ode mnie odgradzać. Nastawiali się przeciwko mnie, a ja wiedziałam, że bez
względu na to, co powiem albo zrobię, nie przekonam ich do siebie.

Tylko kilka osób znało prawdę o wydarzeniach, do których doszło w tunelu wiedźm w Camwell, w stanie

Connecticut. A i to, co wiedzieli, to nie była cała prawda. Tak było dla wszystkich lepiej. Dobrze, że ludzie
myślą, że to mój mąż i jego kuzyni zabili czarownicę i całą jej kohortę. A opowieść o mojej matce ratującej
mi życie nie mogła przecież zaszkodzić jej karierze.

Z całą pewnością tak było o wiele lepiej. Pozwoliłam, by ludzie wierzyli w to, co wypisywano na temat

mojego udziału w tej rzezi. Gdyby znali prawdę, nie śmialiby się ze mnie ani nie opluwaliby mnie tak jak
ostatnim razem, kiedy wyszłam z ukrycia. Raczej zapaliliby pochodnie i wyciągnęliby mnie z domu. Nawet
nie chciałam myśleć o tym, co by ze mną zrobili.

Bez względu na to, jak straszne było dla mnie pokonanie wiedźm, dzięki temu przeżyłam najlepsze chwile

swojego życia. Odnalazłam ojca. On poślubił potem Boadiceę, siostrę mężczyzny, który został moim
mężem. Ja i Bo urodziłyśmy niemalże równocześnie.

Przez pewien czas moje życie było cudowne, ponieważ stanowiliśmy rodzinę. Być może byliśmy trochę

dziwni, ponieważ mój ojciec był uznanym w świecie ekspertem od spraw metafizycznych, szwagierka
dorastała w niewoli, mój mąż przeżył w dzieciństwie prawdziwy horror, którego nie da się opisać, moja cór-
ka oraz siostrzenica miały moc przenoszenia przedmiotów siłą umysłu, a ja... ja byłam z nas wszystkich
najdziwniejsza.

A mimo to nie byliśmy dziwni dla siebie nawzajem. Darzyliśmy się miłością. Oni chronili mnie przed

światem zewnętrznym, kochali mnie i znali prawdę o tym, co wydarzyło się w Connecticut. Wtedy wszystko
było w porządku.

Ale teraz ich zabrakło. Ponad rok temu mąż przyszedł do mnie. Był bardzo podekscytowany. W tym czasie

krążyłam pomiędzy niańkami, bo to ja wychowywałam obie dziewczynki. Sama to zaproponowałam, kiedy
zobaczyłam, że Bo uczy trzylatkę strzelania z kuszy. Dorastając u boku naprawdę złej kobiety, Bo nie miała
okazji nauczyć się wychowywania dzieci. Musieliśmy zrezygnować z opowiadania bajek w naszym domu,
ponieważ Boadicea znała tylko prawdziwe historie. Powiedziała dziewczynkom, że Baba Jaga nadal żyje.
Mieszka na Dwudziestej Trzeciej Wschodniej Ulicy w Nowym Jorku. I zjada dzieci.

W każdym razie tamtego dnia Adam był bardzo podekscytowany, a ja zabiegana, ponieważ moja córka i

siostrzenica bawiły się maskotkami w ten sposób, że kazały im tańczyć na suficie. Kiedy powiedział mi, że
musi się gdzieś wybrać, odpadam po prostu: „Do zobaczenia”. Dopiero kilka godzin później dowiedziałam
się, że Boadicea wyruszyła razem z nim.

Tamtej nocy spałam sama. Obudziłam się nagle i wiedziałam, że coś się stało. Mam zdolność

komunikowania się z mężem w myślach. Mówię do niego, a on mnie słyszy - mój głos rozlega się w jego
głowie. Co więcej, potrafię wyczuć jego nastroje i uczucia. W przeszłości bardzo go to złościło, ponieważ
zawsze wiedziałam, gdzie się znajduje, i prawie zawsze, co robi. Często zakłócałam jego prywatność, a on
był typem samotnika.

Kiedy kontakt z Adamem osłabł, choć nie został całkowicie zerwany, przerażona pobiegłam do sypialni

ojca. Jego łóżko było puste, pościel nietknięta.

Wiedziałam, że jak zwykle siedzi w swoim gabinecie zamknięty z tym przeklętym lustrem Nostradamusa,

„podarunkiem” od wiedźm. Badał je i zapisywał wszystko, co w nim widział. Domyśliłam się, że Boadicea
dotrzymuje mu towarzystwa i jak zwykle śpi na kanapie.

Zapukałam do drzwi, a kiedy nikt nie odpowiedział, wyjęłam klucz z wazonu, stojącego na stoliku w holu,

po czym otworzyłam drzwi. Gdy tylko ujrzałam ojca leżącego na dużym rzeźbionym biurku, zrozumiałam,
że stało się coś złego. A kiedy nie znalazłam w pokoju Boadicei, zrozumiałam, że przebywa z moim mężem,
bez względu na to, gdzie on jest.

Obudziłam ojca i już po kilku minutach dom tonął w świetle i roiło się w nim od funkcjonariuszy policji.

Kilka godzin później klany Montgomerych oraz Taggertów, które stanowiły rodzinę mojego męża, zaczęły
przybywać ze wszystkich stron świata samolotami, helikopterami, samochodami i łodziami.

W całym tym zamieszaniu ojciec wciągnął mnie do gabinetu i przyparł do drzwi.

- Zginęło lustro.

Jego słowa uderzyły mnie z taką siłą, że aż usiadłam. Jeśli zaginął Adam i jego siostra, a do tego brakowało

lustra Nostradamusa, to znaczy, że do akcji wkroczyło zło. Prawdziwe zło. Nie jacyś zwykli porywacze,
którzy zażądaliby okupu. Z porywaczami mogłabym sobie poradzić.

Tak się trzęsłam, że ojciec przytrzymał mnie za ramiona. Po chwili do pokoju wszedł Michael Taggert. Był

kuzynem mojego męża i jedną z nielicznych osób, które znały prawdę o wydarzeniach w Connecticut, a
także prawdę o mnie. Wiedział, co potrafiłam robić z ludzkimi umysłami i co już kiedyś zrobiłam. W
każdym razie wiedział tyle, ile mogłam mu powiedzieć.

Michael ujął moje dłonie, spojrzał mi w oczy i poprosił, żebym powiedziała mu, co czuję. Kocham go za

to. Większość ludzi, dowiadując się, że potrafię odkryć prawdę o nich, jest kompletnie przerażona, ponieważ
nie chce, żeby ktokolwiek poznał ich małe nieprzyzwoite sekrety. Ale nie Mike. Jego nie obchodziło to, co
widziałam. Nie miał czego się wstydzić.

Wyjaśniłam mu, że moim zdaniem Adam i Bo żyją. Tak czułam. Po prostu zostali uwięzieni w jakimś

miejscu, którego nie potrafiłam zlokalizować. Może pod wodą? W jaskini? W miejscu chronionym przez
zło?

Śledztwo ruszyło pełną parą, pochłaniając grube miliony, ale i tak nigdy nie odnaleziono samolotu Adama i

Boadicei.

Przez pierwszy miesiąc prawie nie spałam. Kuzyn Adama opiekował się dziewczynkami. Adam, tata. Bo i

ja próbowaliśmy za wszelką cenę ukryć przed całym światem, w tym także przed pozostałymi członkami
rodziny, co potrafią nasze dziewczynki. Nie doceniliśmy jednak klanów Montgomerów-Taggertów, które
zaśmiewały się z ich błazeństw i chroniły je przed wzrokiem wścibskich sąsiadów.

Całymi dniami i nocami koncentrowałam się na miejscu, w którym przebywali Adam i Boadicea.

Wiedziałam, że ktoś ich ukrył, wykorzystując do tego magiczne siły, aby uniemożliwić mi ich odnalezienie.

Trzy miesiące po ich zaginięciu obudziłam się o drugiej nad ranem z silnym przeczuciem, że coś się zaraz

wydarzy. Serce biło mi jak oszalałe, krew pulsowała w uszach, a mimo to na początku nie mogłam się
zorientować, co czuję. Dopiero po pewnym czasie zdołałam ochłonąć i się skoncentrować.

Nagle zdałam sobie sprawę, że chodzi o lustro. Nie znajdowało się już w posiadaniu Adama i Boadicei.

Zostało im odebrane i przemieszczało się. Nieomal mogłam je ujrzeć. Pustynia. Piasek. Wielbłądy.
Ciężarówki.

Pobiegłam obudzić ojca, ale nie znalazłam go w sypialni. Przesiadywał przy komputerze w swoim

gabinecie. Tak bardzo tęsknił za żoną, że prawie wcale nie sypiał. Opowiedziałam mu, co czuję.

- Jeśli odnajdziemy to lustro, ono nas do nich doprowadzi - odparł, po czym poprosił, żebym dokładnie

opisała swoją wizję. Jeszcze tego samego dnia, późnym popołudniem, wsiadł do samolotu lecącego na
Środkowy Wschód. Rozpoczął poszukiwanie lustra.

Kiedy wyjechał, zostawiając mnie samą z dwójką dzieci i kilkorgiem służących - w tym czasie

poszukiwania Adama i Boadicei przeniosły się do ich rodzinnego domu w Kolorado - po raz pierwszy
usłyszałam oskarżenia, że to ja zrobiłam coś z samolotem. Mówiono, że chciałam pozbyć się swojego
bogatego męża, aby zdobyć pieniądze, które tak kocham.

Michael Taggert jeszcze raz przyszedł mi z pomocą. Zwolnił ludzi, którzy dla mnie pracowali, ponieważ to

właśnie oni podrzucili mi kolorowe czasopisma. Potem błagał mnie, żeby pojechała z nim do Kolorado, ale
nie mogłam tego zrobić. Nie mogłam opuścić miejsca, w którym czułam się tak blisko Adama.
Powiedziałam Michaelowi, że zostanę w Wirginii, żeby wychowywać dziewczynki i robić wszystko, co w
mojej mocy, aby odnaleźć Adama i Bo. Dodałam, że codziennie kontaktuję się z ojcem, i obiecałam, że jeśli
tylko się czegoś dowiem, zadzwonię po posiłki do Montgomerych i Taggertów.

Wierzyłam w swój plan, który już wkrótce okazał się niemożliwy do zrealizowania. Kiedy pierwszy raz

zabrałam dziewczynki do kina, jakaś kobieta na mnie napluła. Jedną ręką złapałam córkę, a drugą
siostrzenicę, ze strachu, że mogą przewrócić nieznajomą do góry nogami i zacząć nią potrząsać. Co zresztą
zaraz się zdarzyło.

Przez kilka miesięcy kuzyn z rodziny Montgomerych mieszkał z nami pod jednym dachem i każdego dnia

zawoził dziewczynki do przedszkola, a potem przywoził je do domu. Jednak w przedszkolu zdarzały się
różne „wypadki”, do których dziewczynki się przyczyniały, więc musiałam je stamtąd wypisać.

W końcu Susan Montgomery, która wychowywała mojego męża po tym, jak jego rodzice zaginęli,

przyleciała do Wirginii, żeby ze mną porozmawiać. Zasugerowała, że dziewczynki powinny pojechać do
Kolorado i zostać tam, dopóki nie nauczą się „nad sobą panować”. Była bardzo miła.

Zaprotestowałam. Zapewniłam ją, że mogę zapewnić im odpowiednie warunki w Wirginii.

Wystarczyło, żeby Susan na mnie spojrzała, bym zobaczyła siebie jej oczami. Obraz nędzy i rozpaczy.

Kiedy wpadałam w trans, aby zlokalizować Adama i Bo, wybuchałam płaczem. Miałam samotne
dzieciństwo, a potem odnalazłam mężczyznę, który obdarzył mnie miłością, ojca, który mnie kochał, i
szwagierkę, niezwykle spragnioną uczuć. A te dwie małe dziewczynki były wcieleniem miłości.

Nagle miałam stracić ich wszystkich.

Wysłałam córkę i siostrzenicę do Kolorado, by zamieszkały z krewnymi. Dzieci potrzebowały śmiechu, a

od wyjazdu ojca w naszym domu gościły tylko łzy.

To się działo kilka miesięcy temu. Od tego czasu wiele razy latałam prywatnym odrzutowcem

Montgomerych do Kolorado i wiele czasu poświęcałam dziewczynkom. Jednak zawsze wracałam do
Wirginii, aby kontynuować poszukiwania Adama i Boadicei.

Rozmawiałam z ojcem każdego dnia, kiedy tylko miał możliwość korzystania z telefonu. Od miesięcy

szukał lustra. Kilka razy był naprawdę blisko, ale zawsze wymykało mu się z rąk.

Co do mnie, to nie płakałam już za każdym razem, kiedy byłam w transie. Znalazłam się na etapie, na

którym po prostu brakowało mi męża. Nie wychodziłam z domu. Nigdy nie pokazywałam się publicznie.
Nie mogłam znieść tego, co o mnie mówiono. Reporterzy nadal krążyli na końcu podjazdu. Raz na jakiś czas
włączał się alarm, kiedy ktoś próbował przeskoczyć mur.

A teraz po tych wszystkich miesiącach matka napisała do mnie, że jestem jej coś winna i żebym pomogła

jakiemuś aktorowi. Chciałam jej powiedzieć, że nie mogę przerwać poszukiwań Adama, ale zdałam sobie
sprawę, że długie miesiące koncentracji nie przybliżyły mnie do niego ani o włos. Zaczęłam myśleć, że
Adam i Bo śpią. Gdyby Bo tutaj była, prawdopodobnie opowiedziałaby mi prawdziwą historię Śpiącej
Królewny. Bez wątpienia potomkowie śpiącej panienki mieszkają dzisiaj w Minnesocie.

Na myśl o Bo łzy napłynęły mi do oczu. Odwróciłam się od Lincolna Aimesa.

- Chyba nie mogę panu pomóc - powiedziałam.

- Tak właśnie przypuszczałem - odparł. Wstał. - Gdyby potrafiła pani odnajdywać ludzi, odnalazłaby pani

własnego męża. Mam rację? Chyba że...

Kiedy przerwał, spojrzałam na niego, żeby sprawdzić, co ma na myśli. Wiedziałam, że mówi o tym, co

przeczytał, ale jego zakłopotanie wprost unosiło się w powietrzu.

- Nie miałem na myśli... - zaczął. - Po prostu chodziło mi o to, że niby jak mogłaby mi pani pomóc?

Wykorzystując do tego pieniądze Montgomerych? Przecież wówczas...

Gdy zdał sobie sprawę, że tylko pogarsza sytuację, zamilkł. Nie rozumiałam, dlaczego moja matka nie

opowiedziała mu nic na mój temat. Nawet Adamowi nie wyjawiłam szczegółów tego, co wydarzyło się w
pokoju, w którym przebywała wiedźma wraz ze swoimi sługami, ale moja matka tam była, widziała efekty i
mogła wiele na ten temat powiedzieć. A mimo to nie zrobiła tego.

Lincoln Aimes stał, ja siedziałam. Na oko mierzył ponad sto osiemdziesiąt pięć centymetrów i ważył ponad

dziewięćdziesiąt kilogramów, podczas gdy ja miałam metr pięćdziesiąt siedem wzrostu, a moja waga nie
przekraczała czterdziestu pięciu kilo. Wydawało mi się, że w takiej sytuacji będzie onieśmielony, ale
myliłam się. Czułam, że to dobry człowiek. Brakowało mu w życiu miłości, ale nie wyczuwałam w nim
nawet cienia przemocy. Chyba że miałam do czynienia z potężnym czarownikiem, który potrafił
powstrzymać mnie przed ujrzeniem jego prawdziwego wnętrza, tak jak się zdarzyło w Connecticut. Jednak
nie chciało mi się w to wierzyć.

To prawda, że we mnie wątpił, ale skoro zadał sobie tyle trudu, żeby do mnie dotrzeć, zasługiwał na

nagrodę.

- Niech pan trzyma - powiedziałam, podając mu kartkę papieru i ołówek. - Proszę zapisać nazwy kilku

rzeczy, które pan kiedyś zgubił.

Starał się ukryć uśmieszek, ale ja i tak go wyczułam. Nie przeszkadzało mi to. Po tym, co przeżyłam, głupi

uśmieszek był niemal pieszczotą.

Podał mi listę pięciu przedmiotów, z których większość posiadał w dzieciństwie.

Cztery z nich były proste.

- Pański ojciec nadepnął na pierścionek i złamał go, a pańska mama wyrzuciła go do śmieci.

- Rodzice mnie okłamali? - wzburzył się tak bardzo, że na początku nie byłam pewna, czy nie stroi sobie ze

mnie żartów. Po chwili posłał mi jeden ze swoich słynnych uśmiechów. Omal się do niego nie
uśmiechnęłam.

- Następny - powiedział. Oczy mu błyszczały. Był z siebie bardzo dumny za to, że prawie udało mu się

mnie rozweselić.

Poza tym były jeszcze pieniądze na lunch, które ukradł mu jakiś dzieciak z blizną nad lewym okiem.

- Domyślałem się, że to on, ale niczego nie mogłem mu udowodnić.

Koszulkę ukradł mu kolega po fachu, a zegarek zsunął mu się nadgarstka podczas wiosłowania łodzią.

Wciąż jeszcze spoczywa na dnie jeziora.

Piąty przedmiot był wyjątkowo ważny. Wyczuwałam, że ten mężczyzna czeka na moją odpowiedź.
Kartka zadrżała mi w dłoni.

- Ktoś go zniszczył. Ten... Co to takiego? Folder, a nawet coś więcej. Skórzana teczka z zamkiem.

Dokumenty, które znajdowały się w środku, i sama teczka, spłonęły.

Spojrzałam na niego surowo, gdy zdałam sobie sprawę, że ktoś mógł go zabić za te dokumenty.

- Jaki był szyfr pańskiego sejfu?

Kilka razy zamrugał ze zdziwienia, że wiem o jego sejfie, jednak zanim zdążył odpowiedzieć,

„usłyszałam” jego myśli.

- Numer ubezpieczenia. To nie było zbyt mądre, nie uważa pan?

Nic nie odpowiedział. Po prostu siedział i patrzył na mnie. Po chwili podniósł dużą kopertę, którą ze sobą

przyniósł, ale mi jej nie podał.

- Czytałem o pani książkę - wyjaśnił - ale nigdy nie wierzyłem, że może pani robić takie rzeczy. Podobno o

wiele bardziej interesowały panią baloniki niż odszukanie siostry Adama Montgomery.

Wiedziałam, że otwiera przede mną furtkę, abym mogła opowiedzieć mu prawdę o tym, co wydarzyło się

Connecticut, chociaż wcale nie robił tego umyślnie. Po prostu wywarłam na nim wrażenie, kiedy
opowiedziałam mu historię pierścionka, który miał w dzieciństwie. Gdybym uchyliła chociaż rąbka
tajemnicy o moich umiejętnościach, prawdopodobnie rzuciłby się pędem do drzwi.

- Ma pan dziecko? - zapytałam. Byłam pewna, że koperta, którą ściska, zawiera fotografie i pamiątki.

Miałam nadzieję, że nie będę musiała mu powiedzieć, że jego dziecko nie żyje.

- Tak, oczywiście - odparł.

Nadal patrzył na mnie jak na wariatkę. Nienawidziłam tego.

Podał mi kopertę. Otworzyłam ją i wyjęłam stertę papierów, jednak nadal nie wiedziałam, czego ode mnie

oczekuje.

Zamiast tego czułam, że chłopak, który zrobił te kserokopie, był wściekły na swoją dziewczynę. Ale

najbardziej wyczuwałam swoją matkę.

- Moja matka przysłała panu to wszystko?

- Tak.

Na chwilę zamknęłam oczy. Jerlene Monroe nigdy nie spędzała ze mną zbyt wiele czasu. Nigdy nie

starałyśmy się do siebie zbliżyć, nawet kiedy byłam dzieckiem. Nigdy nie poszłam z nią do kina ani do
cyrku, ani nawet na lody. Ale, jak to zostało opisane, ryzykowała dla mnie życie. Z gazety, którą trzymałam
w ręku, dowiedziałam się, że ma się dobrze i cieszy się sławą.

- Nie wyczuwam dziecka - powiedziałam. - Nie czuję tutaj żadnego dziecka.

- Proszę spojrzeć na wycinki z gazet.

Spojrzałam na oba wycinki, ale dotyk mojej matki okazał się tak silny, że z trudem potrafiłam wyczuć

cokolwiek innego. Spojrzałam uważnie na kobietę ze zdjęcia. Była młoda i prosta. Nie potrafiłam wyczuć w
jej umyśle ani w życiu niczego skomplikowanego.

- Prosta - oceniłam. - Nieskomplikowana. Lubi sprawiać ludziom radość.

Siedział na brzegu sofy i wpatrywał się we mnie z takim napięciem, że mnie również udzieliły się jego

emocje. Szczerze mówiąc, w przeszłości moje poszukiwania zawsze miały związek z osobami, które
kochałam. W dzieciństwie wszystkie „dziwne i osobliwe” rzeczy, które potrafiłam zrobić, pozostawiałam
wyłącznie dla swojej wiadomości. Mój mąż był pierwszą osobą, z którą rozmawiałam o swojej tak zwanej
mocy. Kiedy w moim życiu pojawił się ojciec i siostra Adama, byłam z nimi szczera. Mój ojciec wiele czasu
poświęcił mojej mocy, ale interesowały go tylko naprawdę wielkie rzeczy. Wiedział, że siłą umysłu zabiłam
cztery osoby i nie interesowały go sztuczki z opowiadaniem historii ludzi przedstawionych na zdjęciach.

Ale na tym przystojnym aktorze niewątpliwie wywarło to wrażenie. Wyczuwałam jego podekscytowanie.

Znałam jego myśli. Uważał, że to, co robię, jest wspaniałe i niesamowite. Gdyby tylko wiedział...

- Żadnych dzieci - powiedziałam. - Ta kobieta nigdy nie miała dziecka.

Lincoln oparł się o sofę.

- Miała. Miała moje dziecko.

Byłam pewna, że stracił we mnie wiarę.

- Może właśnie dlatego została zabita - dodałam.

Wyprostował się.

- Zabita? Ma pani na myśli morderstwo?

- Tak. Ktoś majstrował przy hamulcach. Przypuszczam, że to drzewo znajduje się na ostrym zakręcie, u

podnóża pagórka. Jej śmierć została dobrze zaplanowana.

- Dlaczego? - wyszeptał.

- Nie wiem. Ktoś chciał zyskać coś na jej śmierci, ale nie wiem co. - Oddałam mu teczkę pełną kartek.

Zobaczyłam już wszystko, co mogłam. Chciałam, żeby sobie poszedł. Wówczas mogłabym wrócić do
swoich spraw. Do czego? Poza nami w domu nie było nikogo. Spodziewałam się jego wizyty, dlatego
odesłałam gosposię i dwóch ogrodników. Nie chciałam, żeby gapili się na Lincolna Aimesa.

Ale Lincoln nie przejął inicjatywy. Chciałam skorzystać ze swoich zdolności, które nazywałam Prawdziwą

Perswazją, żeby nakłonić go do wyjścia. Jednak zaraz przestałam, jeszcze zanim na dobre zaczęłam. No
dobrze, wiedziałam, że mnie okłamuje albo po prostu pomija wiele szczegółów, ale naprawdę sprawiał
wrażenie bardzo podenerwowanego z powodu dziecka, które najwyraźniej nigdy nie istniało.

Zamiast nakłonić go do wyjścia, zaprosiłam na obiad. Oczywiście nie użyłam do tego słów. Przesłałam mu

myśl o tym, jak bardzo jest głodny i jak chętnie ugotowałby coś w mojej kuchni. Prawdę mówiąc, nie
potrafiłam gotować, a nie mogłam przecież wyjść z domu. Gdyby ci dziennikarze zobaczyli mnie z
towarzystwie Lincolna Aimesa, jutro przeczytałabym o tym we wszystkich gazetach.

Kiedy usłyszałam, jak burczy mu w żołądku, uśmiechnęłam się blado. Dobra jestem, przyznałam w duchu,

po czym zaczęłam faszerować go myślami o tym, jak bardzo chce mi opowiedzieć wszystko o swoim
dziecku.

Godzinę później Linc, bo tak kazał mi do siebie mówić, i ja siedzieliśmy w kuchni przy marmurowym

blacie i pałaszowaliśmy ogromną miskę spaghetti, pieczywo czosnkowe i sałatkę. Obok tajały truskawki i
małe okrągłe ciasteczka.

- Każde słowo - powiedziałam, nawijając makaron na widelec. Nie jadłam zbyt wiele od zaginięcia Adama

i w rezultacie sterczał mi kręgosłup.

Przez godzinę opowiadał mi swoją historię. Nie wiedział o tym, że przez cały czas pracuję nad nim i

sprawiam, że mówi coraz więcej i więcej.

Muszę przyznać, że jego opowieść okazała się całkiem interesująca. Problem polegał na tym, że nadal

brakowało mi w niej wielu elementów.

Jako przymierający głodem aktor został dawcą nasienia. Jakaś kobieta, która pracowała w banku spermy,

zobaczyła Lincolna Aimesa w filmie, dlatego... Co takiego? Wykradła spermę i załatwiła wszystko metodą
zrób-to-sam?

Linc nie znał szczegółów. Znał tylko te informacje, które znalazł dla niego jego agent. Wiedział, że Lisa

Henderson urodziła jego dziecko, z którym przez siedem lat jeździła po całym kraju.

- A teraz twój agent nie żyje? - zapytałam, nakładając sobie drugą porcję makaronu. Mój gość zjadł tylko

jedną. Mięczak.

- Tak samo jak Lisa Henderson. Miałem dokumenty z mnóstwem informacji o niej i moim dziecku, na

przykład o szkołach, do których chodziło. Ale ktoś mi je wszystkie ukradł.

- Ktoś wyjął je z sejfu pewnej nocy, kiedy spałeś. Dobrze, że się nie obudziłeś, ponieważ złodziej mógłby

cię zabić. - Kiedy zastygł bez ruchu ze szklanką przy ustach, zrozumiałam, że musiałam go zaszokować. -
Jeszcze ci o tym nie wspomniałam?

- Nie, nie wspomniałaś. - Spojrzał na mnie spod przymrużonych powiek. - Czego mi jeszcze nie

powiedziałaś?

- Ta twoja dziewczyna...

- Nie chcę tego słyszeć!

Uśmiechnęłam się, nie mogąc się powstrzymać.

Wstał, żeby nałożyć na wpół zamarznięte truskawki na małe zimne ciasteczka. Wcale nie był lepszym

kucharzem ode mnie.

- No dobrze, więc co ja mam teraz zrobić? Zapomnieć o tym wszystkim? Mam sobie wmówić, że ta

kobieta nigdy nie miała mojego dziecka, ponieważ nie ma na to żadnych dowodów? Nawet jeśli to dziecko z
nią mieszkało, nie mogę mieć pewności, że było moje. Albo jest moje. To znaczy, jeśli kiedykolwiek istniało.

- Nie masz niczego, co miałoby związek z dzieckiem?

- Tylko jego zdjęcie.

Spojrzałam na niego, zaskoczona. Miał ciemną karnację, ale mimo to widziałam, że rumieniec zalał mu

twarz.

Wybiegł z pokoju, a ja za nim. Wiedziałam, że szuka kurtki, którą powiesiłam w szafie, w holu. Linc nie

znał mojego dużego, olśniewającego domu. Dawniej to był prosty domek farmerski, ale z czasem zaczęto
dobudowywać do niego kolejne pomieszczenia, tak że teraz miał mnóstwo pokoi. Dziewczynki często
zmuszały nianię do główkowania, gdzie są. Powinnam przestać o nich myśleć, bo znów zacznę płakać.

Ruszyłam skrótem przez oszklony taras i dobiegłam do holu jeszcze przed nim. Natychmiast wyciągnęłam

portfel z jego kurtki. O rany! Ile rzeczy mogłam poczuć dzięki temu portfelowi! Wcale nie polubiłam jego
dziewczyny. Ciekawe, czy wiedział, że sypia z innym mężczyzną - a może nawet z dwoma? Linc lubił swoją
matkę, ale ojcu z przyjemnością zrzuciłby na głowę kowadło. Oczywiście w przenośni. Nienawidził tylko
jednej osoby, ale nie mogłam zrozumieć dlaczego.

Wstrząs, który targnął moim ciałem, pozwolił mi zrozumieć, że jeśli pomogę Lincowi, znajdę się bliżej

męża. Jeszcze nie wiedziałam, w jaki sposób to się stanie, lecz byłam pewna, że muszę pomóc Lincolnowi
Aimesowi.

Ale jak to zrobić, zastanawiałam się w duchu. Jak mogę opuścić ten dom i wyjść... tam?

- Pozwolisz? - powiedział chłodno i wyjął portfel z moich rąk.

Uśmiechnęłam się do niego, ale pozostał poważny. Najwyraźniej wiedział, co robiłam. Nie mogłam się

powstrzymać, żeby nie zapytać, kim jest ta osoba, której tak nienawidzi i dlaczego ma do niej taki stosunek,
jednak gdy tylko podał mi zdjęcie kobiety i dziecka, skupiłam na nim całą uwagę.

- To nie jest ta kobieta, która została zabita. To jest zdjęcie matki tego dziecka, i tak, ty jesteś jego ojcem.

Oboje żyją.

- Gdzie oni są?

- Nie wiem.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

Znowu to samo, pomyślałam i wróciłam do kuchni. Linc deptał mi po piętach i gadał jak najęty.

- Widziałem, co potrafisz. Dlaczego więc nie możesz mi powiedzieć, gdzie oni są? I dlaczego zdjęcie tej

kobiety i notatka pośmiertna znalazły się w gazecie, skoro nie umarła? Nie sądzisz, że ci ludzie wiedzieli,
kogo chowają? Zebrali pieniądze na nagrobek, bo bardzo ją lubili.

- Chcesz jeszcze trochę truskawek?

- Dlaczego mi nie odpowiadasz?

Odwróciłam się do niego.

- Zawsze chcemy więcej, prawda? - powiedziałam. Złość zaczęła wypływać na powierzchnię. Przez ostatni

rok doznawałam bardzo wielu uczuć, ale na jedno z nich nigdy sobie nie pozwoliłam: na złość. Szczerze
mówiąc, bałam się, że jeśli stanę się bardzo, bardzo zła, wcielę się w postać Carrie Stephena Kinga i
zrównam z ziemią kilka domów.

A teraz ten facet, i to nieznajomy, był wściekły na mnie! Tego już za wiele.

Trzasnęłam drzwiami lodówki i ruszyłam w jego stronę.

- Ciągle więcej! Tylko tego wszyscy ode mnie chcą! Powiedziałam ci wszystko, co wiem, ale ty chcesz,

żebym powiedziała ci więcej! Nie sądzisz, że gdybym miała moc wskazywania miejsca pobytu zaginionych
dzieci, tobym to robiła? Siedziałabym na posterunku policji, przeglądała zdjęcia i mówiła: tego zabrał ojciec,

a tamten leży na dnie jeziora. Zabiła go matka.

Linc zgarbił się, ręce opadły mu bezwładnie. Wiedziałam, że sprawiam mu ból, lecz nie mogłam się

opanować.

- Ojciec zawsze nakłaniał mnie, żebym zobaczyła jeszcze więcej albo zrobiła jeszcze więcej. Boadicea

oczekiwała, że będę niczym to przerażające lustro i przepowiem jej przyszłość. Tylko mój mąż... O Boże.

Nie powiedziałam już nic więcej, bo nagle duża kropla krwi pociekła z nosa Linca i rozprysła się na

płytkach ceramicznych na ziemi. W jednej chwili opuściła mnie złość. Pobiegłam po ręcznik i nasączyłam
go zimną wodą.

- Tak mi przykro - powiedziałam, podając mu ręcznik.

Nie wziął go. Usiadł na stołku i odchylił głowę do tyłu. Chciałam przyłożyć mu ręcznik do nosa, ale nie

mogłam dosięgnąć. Złapałam pudło z zabawkami dziewczynek, przysunęłam blisko, stanęłam na nim i
przycisnęłam mu do nosa zimny ręcznik.

- Tak mi przykro - powtarzałam w kółko. - Nie zrobiłam tego umyślnie. Naprawdę. Nie chciałam. Staram

się nigdy nie wpadać w złość, ale czasem nie potrafię się opanować.

Linc odsunął ręcznik i spojrzał na mnie jednym okiem.

- Jeszcze trochę, a głowa chybaby mi eksplodowała.

Pewnie chciał być zabawny, ale rozbudził we mnie potworne wspomnienia. Kilka lat temu zaprowadzono

mnie do pokoju razem z czterema innymi ludźmi i tylko ja wyszłam stamtąd żywa. Zeszłam z pudła i
zabrałam się do sprzątania kuchni. W czasie porządków skupiałam się na tym, żeby uspokoić Linca i wygoić
pęknięte naczynia krwionośne w jego nosie. Wiedziałam, że boli go głowa, więc ten ból też wyciszyłam.

Gdy skończyłam pracę, spojrzałam na niego. Wpatrywał się we mnie, ale już nie tak, jakbym była

stuknięta. Nie sprawiał też wrażenia kogoś, kto chciałby wybiec na zewnątrz i opowiedzieć o mnie
dziennikarzom, którzy tylko czekali pod moim domem na smakowity kąsek.

- Proponuję, żebyśmy udali się do salonu, wypili butelkę wina i porozmawiali. Mam dla ciebie propozycję

- powiedział.

Bez słowa ruszyłam w ślad za nim.

ROZDZIAŁ 4

LINC

Tacy ludzie jak ona nie istnieją naprawdę. Pojawiają się jedynie w książkach albo w filmach. Bo przecież

nikt nie może sprawić, żeby komuś popłynęła krew z nosa albo pękała głowa. To niemożliwe.

Gdyby tacy ludzie istnieli... Zakręciło mi się w głowie na samą myśl o przeróżnych możliwościach.

Przecież Darci mogłaby namierzyć dom każdego dyktatora na świecie, a potem go zabić. Dzięki temu nie
byłoby wojen. Mogłaby zarobić miliony jako płatny morderca. Mogłaby też wyeliminować Russella
Crowe’a i spowodować, żebym to ja dostawał jego role.

Byłem pewien, że istniało wiele zastosowań dla jej umysłu, za pomocą którego mogła nawet zabijać.

Przypominała czarownicę. Kiedy szedłem do salonu, mając za sobą jej wychudzone, drobne ciałko, w
krótkim czasie zrozumiałem bardzo wiele. Wszystkie te niedorzeczności, które wyczyniała w czasie
polowania na wiedźmę, były całkiem uzasadnione, ponieważ ona tak wiele wiedziała i tak mocno czuła.
Mogła uwodzić mężczyznę, bo nie musiała się martwić o utratę dziewictwa. Kto by potrzebował jakiegoś
starego lustra, mając taki umysł jak ona?

A co do Jerlene i do innych osób, które rzekomo uratowały życie Darci, miałem silne przeczucie, kto tak

naprawdę zabił wiedźmę i jej trzech wspólników. Zwalczaj zło złem, jak mówi ludowa mądrość, albo, jak w
tym przypadku, zwalcz czary czarami. Na samą myśl o tym miałem ochotę się przeżegnać.

Trzymałem w rękach butelkę wina i kieliszki, więc nie mogłem wykonać żadnego ruchu, a kiedy już to

wszystko odstawiłem na stolik do kawy, znak krzyża wydał mi się niestosowny. Gdybym się przeżegnał,

wyglądałoby na to, że modlę się w obecności zła, więc tego nie uczyniłem.

Nalewając sobie wina, zastanawiałem się, co powinienem teraz zrobić.

Miałem ochotę uciec jak najdalej stąd. Myślałem o tym, dlaczego Jerlene nie miała żadnych zdjęć córki w

domu ani w garderobie. I dlaczego nigdy nie widziałem ich razem na żywo albo w gazecie. Przypuszczałem,
że Jerlene czuła się niepewnie w obecności osoby, która potrafiła robić to co ta dziewczyna.

Podałem Darci kieliszek z winem, wziąłem swój, po czym usiadłem naprzeciwko niej. Nie miałem pojęcia,

co powiedzieć. Może: „Nie rób mi więcej krzywdy”.

- Co jeszcze potrafisz poza zabijaniem i okaleczaniem? - zapytałem ku własnemu zdziwieniu i natychmiast

zamknąłem usta, przygotowany na kolejny cios.

Darci odprężyła się.

- Tylko raz zrobiłam coś takiego. Wywołałam krwotok z nosa Adama, kiedy bardzo mnie zdenerwował.

Potem nie zrobiłam tego nigdy więcej, chociaż przyznam, że mieliśmy wiele poważnych kłótni. Nigdy
więcej nie wykorzystałam przeciwko niemu swojego umysłu. Teraz też bym tego nie zrobiła, ale ostatnio
wydarzyło się tyle strasznych rzeczy.

Spojrzała na kieliszek, a mnie ogarnęło przerażenie, że zaraz się rozpłacze. Nie miała makijażu, więc taka

wersja wydarzeń mogła okazać się prawdopodobna. Alanna nigdy nie płakała, kiedy miała makijaż.

- Jeśli jeszcze kiedyś się wściekniesz - odezwałem się - zadzwonię do pewnego faceta. Możesz wyklinać

go tak długo, aż mu głowa pęknie. Możesz...

- To ten mężczyzna, którego nienawidzisz?

Wiedziałem, skąd się tego dowiedziała: z mojego portfela. Kiedy do niej dobiegłem, pieściła go niczym

obiekt pożądania seksualnego, wsuwała palce w niego i wodziła nimi dookoła. Przez cały czas miała na wpół
przymknięte oczy, a na jej ustach błąkał się niewyraźny uśmiech. Albo przeżywała erotyczne uniesienie, albo
tak długo nie byłem z Alanna, że wszystko, co widziałem, kojarzyło mi się tylko z jednym.

- Powiedz mi, Darci, czy jeśli zbliżysz się do kogoś albo do czegoś, potrafisz poczuć lub zobaczyć więcej?

Nagle zrozumiałem, że ona wie, do czego zmierzam. W porządku, byłem tylko aktorem, a nie pisarzem.

Gdybym miał przy sobie kogoś, kto napisałby mi subtelne zdania, które zaprowadziłyby mnie do tego, o
czym myślałem, z pewnością po mistrzowsku dotarłbym do celu. Spisałbym się lepiej niż niejeden aktor.
Tego byłem pewien.

- Nie - odparła, wpatrując się we mnie.

Kiedy zajrzałem w jej oczy, odniosłem dziwne wrażenie, że próbuje wbić mi do głowy różne myśli. To

chyba niemożliwe, ale czy na pewno? Na wypadek gdyby coś takiego okazało się jednak możliwe,
odwróciłem od niej spojrzenie i zacząłem recytować w myślach fragmenty Otella. Dawniej uczenie się na
pamięć sztuk, w których chciałem zagrać, było moją pasją.

Po chwili Darci uśmiechnęła się do mnie, a ja odniosłem wrażenie, że wygrałem tę cichą bitwę. Nadal

myślałem o ucieczce, ale do głowy przyszło mi jeszcze coś innego.

- Mam sześć tygodni - zacząłem, a Darci natychmiast krzyknęła:

- Nie!

- Zazwyczaj nie mam wolnego czasu, lecz Alanna, moja dziewczyna...

- Nie, nie i jeszcze raz nie.

- Widziałaś jej filmy. W tej chwili gra u boku Denzela Washingtona.

- I co z tego? Moja matka grała z Russellem Crowe’em.

Omal nie wybuchłem.

- To, że on... - Jej uśmieszek sprawił, że zamilkłem. Najwyraźniej coś zobaczyła albo we mnie wyczuła.

Nie żebym ja i Crowe, albo żebym myślał sobie, że Crowe...

Postanowiłem wybrać inną drogę.

- W porządku, nie musisz mi pomagać. Ktoś wykradł mi z sejfu dokumenty z informacjami o moim synu.

Ktoś podpalił mojego agenta razem z kserokopiami tych dokumentów. Ktoś zabił kobietę, a potem
stwierdził, że była nią matka mojego dziecka, co jest nieprawdą. A do tego cała masa ludzi ze wspólnoty
parafialnej oraz jej współpracownicy zapłacili za jej nagrobek i wszyscy zgodnie stwierdzili, że nie
pozostawiła żadnych krewnych.

Pochyliłem się w jej stronę nad stolikiem do kawy. Czułem, jak narasta we mnie złość. Nie miałem pojęcia,

co jeszcze mogę zrobić, jeśli ona nie pomoże mi odnaleźć syna.

- Sam tam pojadę i będę wypytywał ludzi na ulicach, czy nie widzieli małego dziecka o jasnych włosach.

Oczywiście nie mam pojęcia, jak wygląda, ale przecież wszystkie białe dzieci są do mnie podobne, więc nie
powinienem mieć z tym problemu.

Kiedy się uśmiechnęła, wiedziałem, że zmierzam w dobrym kierunku. A nawet lepiej, bo zyskałem

publiczność.

- A więc pojadę tam sam, zadam kilka pytań i prawdopodobnie zginę tak jak wszyscy, którzy mieli związek

z tą sprawą. I taki będzie koniec Paula Travisa.

Spojrzała na mnie błyszczącymi oczami, po czym spytała:

- Myślisz, że pokażą nam jego mieszkanie, kiedy zginie?

Roześmiałem się razem z nią. Nie było łatwo wywołać w niej wyrzuty sumienia.

- Darci, prawda jest taka, że bez ciebie nic nie mogę zrobić. Możesz mi powiedzieć, co stanie się z moim

dzieckiem, jeśli go nie odnajdę?

Nie musiałem być medium, żeby wyczytać odpowiedź z jej twarzy.

- Zginie, prawda?

- Nie - zaprzeczyła. - Matka zginie, ale nie dziecko. Jest w nim coś... Nie mam pojęcia, co to może być.

- Może jest podobny do ciebie i ktoś postanowił go wykorzystać do niecnych celów. - Gdy tylko

zobaczyłem, że twarz Darci blednie, wiedziałem, że zataiła przede mną jakieś informacje. - Wyrzuć to z
siebie - dodałem.

Opróżniła kieliszek i wyciągnęła w moją stronę, żebym go napełnił.

- Nie mogę tego zrobić - wyjaśniła. - Nie mam czasu.

Rozejrzałem się dookoła po pustym domu. Nie miała męża, nie miała dzieci, nie miała pracowników i nie

miała pracy. Co, do diabła, mogła robić przez cały dzień?

- Nic nie rozumiesz - odezwała się, muskając palcami brzeg kieliszka. - Przez cały czas czuję różne rzeczy.

Wszędzie. Ja jestem jedna, a ich są tysiące, a nawet miliony.

- Ich? - zdziwiłem się.

- Tak, ich. Złych ludzi. Nie, nawet nie złych, tylko innych. Chciwych, nieszczerych ludzi. Szumowiny

kręcą się po całym świecie. Nie mogę chodzić na przyjęcia z obcymi, ponieważ natychmiast dociera do
mnie, że mężczyzna przy pianinie marzy o zabiciu swojej żony, a kobieta w kuchni okrada swoich praco-
dawców, albo czuję, że dwoje dzieci, które bawią się przy basenie, umrze w przeciągu roku. Nie potrafię
zmieniać biegu wydarzeń, to znaczy, mogę zmienić pewne rzeczy, ale nie na tyle, żeby uwolnić świat od tego
horroru.

- Dlatego izolujesz się w tym domu i nic nie robisz?

- Niezupełnie - powiedziała, a ja wiedziałem, że chce nakłonić mnie, abym myślał, że całymi dniami

pracuje nad projektami. Zapewne tak właśnie było. Prawdopodobnie starała się odzyskać męża i nie
interesowało jej nic poza tym.

- Od ponad roku pracujesz tylko nad nim. Myślisz, że odnajdziesz go w ciągu kolejnych sześciu tygodni? -

Z przyjemnością patrzyłem, jak na jej twarzy pojawia się wyraz zdziwienia. Może nie potrafiłem czytać w
myślach, ale jako aktor nauczyłem się rozszyfrowywać uczucia, a jej odczytałem bezbłędnie.

- To nie jest możliwe - powiedziała i odstawiła kieliszek.

- Co nie jest możliwe? - zapytałem, starając się, żeby zabrzmiało to niewinnie.

Wzięła głęboki wdech, po czym powoli wypuściła powietrze.

- No dobrze, zawrzyjmy układ. Pojedziesz tam, gdzie zamordowano tę kobietę, dowiesz się wszystkiego,

czego tylko możesz, potem dostarczysz mi wszelkich informacji, a ja powiem ci wszystko, co w mojej mocy.

- To ma sens - stwierdziłem. - Co prawda dwoje ludzi już straciło życie, ale ja na pewno będę bezpieczny.

Po prostu popytam o dzieciaka, a ludzie z chęcią udzielą mi informacji i wręczą fotki do podpisania.

Przez chwilę sączyła wino i najwyraźniej zastanawiała się nad tym, o co ją prosiłem.

- Gdzie ostatnio pracowała ta kobieta?

- W uzdrowisku - odpadem szybko, zbyt szybko, dlatego natychmiast zwolniłem tempo. - Na takiej starej

farmie piękności. W kompleksie budynków. Właścicielkami są dwie stare panny, które przekształciły to
miejsce w pewnego rodzaju uzdrowisko. Kobiety chodzą tam na masaże i różne inne rzeczy.

Kiedy skarciła mnie wzrokiem, nie mogłem spojrzeć jej w oczy.

- Czego mi nie mówisz? - zapytała.

- Poczytaj w moich myślach.

- Nie mogę.

Nie uwierzyłem. Wstałem, wyszedłem do holu, wygrzebałem z kurtki broszurę i wróciłem do salonu.

Przez chwilę wpatrywała się w folder. Widziałem, jak jej oczy robią się coraz większe ze zdziwienia.

Spojrzała na mnie.

- Ta farma piękności nazywa się Trzynaście Wiązów i mieści się w stanie Alabama. Dawne baraki

niewolników przekształcono w pokoje dla gości. Cały obiekt należy do dwóch kobiet, które odziedziczyły go
po wcześniejszych właścicielach i... - Tak szeroko otworzyła oczy, że miałem wrażenie, iż zaraz eksplodują z
hukiem. - Między innymi goście mogą uczestniczyć w seansach spirytystycznych.

Posłałem jej uśmiech, którym posługiwał się Paul Travis do wydobywania informacji od kobiet. Podobno

był rozbrajający i sprawiał, że wszystkie zaczynały myśleć o nim jako o miłym facecie. Niestety, na Darci
ten numer nie działał. Spojrzałem na folder i zapytałem:

- Co jeszcze czujesz?

- One coś kombinują. To nie ma nic wspólnego ze złem, ale jest nieszczere i całkowicie nielegalne, a one

się na tym bogacą. A do tego może tam dojść do jednego albo dwóch morderstw.

- To rzeczywiście nie ma nic wspólnego ze złem - powiedziałem.

Uśmiechnęła się. W końcu jednak przestała się uśmiechać i dodała:

- Wierz mi, że wcale nie chcesz tam jechać.

- No jasne - przytaknąłem, po czym wykonałem taki ruch, jakbym zbierał się do wyjścia. - Ty tam

pojedziesz, znajdziesz mojego syna i dasz mi znać, jak tylko będzie już w twoich rękach.

- Bardzo zabawne - obruszyła się. - Wiesz co? Jestem głodna. Chcesz coś do jedzenia?

- Przecież przed chwilą zjedliśmy ogromny posiłek.

- Tak, ale chodź, przyrządzę ci coś.

Nie miałem pojęcia, o co jej chodzi. Nie wiedziałem, czy to jakiś żart, ale poszedłem za nią, a potem

usiadłem i przyglądałem się, jak robi dla siebie gigantyczną kanapkę. Gdyby potrafiła zamknąć w butelce
swoją umiejętność jedzenia takich ilości i nieprzybierania na wadze, Hollywood padłoby przed nią na
kolana. Znałem kobiety, które zjadłyby niedźwiedzie łajno albo dałyby sobie wstrzyknąć dożylnie każdą
miksturę, gdyby tylko miały pewność, że dzięki temu stracą kilka kilogramów.

- Musimy opracować plan działania - odezwała się z pełną buzią.

- Czy to znaczy, że się zgadzasz?

- Jeszcze nie wiem. Zastanawiam się. Może.

Zamilkła, ponieważ zadzwonił telefon. W jednej chwili wybiegła do innego pokoju, żeby odebrać.

Słyszałem jej szybkie kroki dochodzące gdzieś z głębi domu. Prawdopodobnie zaszyła się w sypialni, gdzie
mogła liczyć na odrobinę prywatności.

Stałem po drugiej stronie blatu, który dzielił mnie od telefonu, ale widziałem, że na tarczy zapaliła się linia

numer cztery. Czy to była wyjątkowa prywatna linia? Powoli obszedłem blat i zacząłem sprzątać. Ups,
upuściłem na telefon jeden z tych ciężkich noży kuchennych, a kiedy chciałem go podnieść, przez przypadek
nacisnąłem kilka guzików. Kiedy usłyszałem męski głos, pomyślałem, że ktoś powinien porozmawiać z Dar-
ci o zamontowaniu systemu, który nie pozwoliłby niepożądanym osobom podsłuchiwać rozmów.

- Turcja - odezwał się męski głos. - Jestem w Turcji, ale niczego nie znalazłem.

- Oczywiście że znalazłeś - powiedziała Darci. - Przestań ze mnie żartować.

Mężczyzna zachichotał.

- Moja dziewczynka. Tak, znalazłem dużą, haftowaną torbę Bo.

- To cudownie - ucieszyła się Darci. - Gdzie? Opowiedz mi o wszystkim.

- Powiedziałaś, że wyczułaś coś, co znajduje się w pewnym sklepie na tym terenie. Znalazłem ją w sklepie

z antykami. Była tak wytarta i sponiewierana, że naprawdę wyglądała jak antyk.

- Jak się tam znalazła?

- Odpowiedzi kosztowały mnie trzysta dolarów, a i tak nie mam pewności, że sprzedawca był ze mną

szczery. Powiedział, że jakiś stary mężczyzna sprzedał mu ją razem z masą innych rzeczy, starych ubrań,
starych przedmiotów.

- I starych luster - dodała Darci.

- Tak. Miał stare lustro. Z potrzaskaną ramą i powierzchnią tak wyblakłą, że nie można było się w nim

przejrzeć. Sprzedawca go nie kupił. Powiedział, że to śmieć.

- Znalazłeś mężczyznę, który sprzedał mu te rzeczy?

- Jeszcze nie. Myślałem, że może ty...

- On wyjechał, tato. Czuję, że wyjechał. Nie mieszka w Turcji. Wrócił do domu. Jego żona staruszka jest

chora. Egipt. Piramidy. Widzę piramidy.

- Dobrze, kochanie. Polecę tam pierwszym samolotem. Czy ciebie wszystko w porządku?

- Tak - Darci zawahała się.

- Co się stało? To znaczy, oprócz tego, co już się stało.

- Jest tutaj pewien mężczyzna. To aktor. Matka przysłała go do mnie. Chce, żebym pomogła mu odnaleźć

zaginionego syna.

- Aktor z zaginionym dzieckiem zapewni ci sporą publiczność.

- Nie o to chodzi. Zbyt wiele czasu zajęłoby mi wyjaśnianie tego. Powiem ci tylko tyle: nikt nie wie, że on

ma dziecko.

- Posłuchaj, kochanie, muszę już lecieć, ale jeśli mnie pytasz, czy dobrze jest komuś pomóc, to moja

odpowiedź brzmi: tak.

- Muszę gdzieś pojechać. Nie mogę tego robić stąd.

- Tak! - wykrzyknął mężczyzna do słuchawki. - Tak! Wyjdź z tego domu. Weź telefon komórkowy Adama.

Mam jego numer. Pomóż temu człowiekowi. I zadzwoń do matki. Ona cię kocha.

- Tak. Jasne - odparła Darci.

- Kocham cię! - powiedział mężczyzna. - Zadzwonię, jak tylko będę mógł.

Po cichu nacisnąłem guzik, żeby rozłączyć rozmowę, po czym dokończyłem sprzątania. Kiedy Darci

wróciła, usiadła na wysokim taborecie i nie odezwała się słowem.

Odstawiłem wędlinę i ser, a kiedy znów na nią spojrzałem, wpatrywała się we mnie.

- Usłyszałeś wszystko, co chciałeś?

Zostałem przyłapany na gorącym uczynku, ale próbowałem się nie zaczerwienić.

- Usłyszałem, że nie możesz zrobić tego, co musisz, bez opuszczenia tego domu. - Pochyliłem się w jej

stronę. - Posłuchaj, Darci, przecież musisz wiedzieć, czy nam się uda.

- Nie, nie potrafię przewidzieć przyszłości, jednak widzę...

- Co widzisz?

- Że jeśli to zrobię, to coś zmieni się w moim życiu. Nie wiem, co dokładnie ani w jaki sposób, ale wiem,

że coś zmieni się na zawsze i nie jestem pewna, czy tego chcę.

- Czy to ma coś wspólnego z twoim mężem? A może chodzi o to, że ludzie dowiedzą się o tobie? Albo że

ja poznam prawdę? Może zaczną plotkować, że coś nas łączy.

Machnęła ręką.

- Tożsamość nie stanowi problemu. Będziemy się przebierać. Nikt cię nie rozpozna. Mnie może tak, ale to

nie będą dziennikarze. Ktoś inny, chociaż nie mam pewności kto.

Z trudem się opanowałem, żeby nie zapytać, dlaczego, do diabła, mnie nikt nie rozpozna. Zamiast tego

powiedziałem:

- To dobrze czy źle? Czy zmiany, które przewidujesz, będą dobre czy złe?

Wyglądała na tak samo zmieszaną jak ja.

- Nie wiem. Ale czuję, że jeśli tego nie zrobię, nigdy nie odnajdę męża. W jakiś sposób podróż z tobą do

tego przerażającego miejsca mi pomoże. Mam nadzieję, że pomoże mi go odnaleźć.

- W porządku, w takim razie powiedz mi teraz, dlaczego nikt mnie nie rozpozna.

- Och - odparła, jak gdyby to nie miało znaczenia. - Wszyscy będą myśleli, że jesteś gejem, który tylko

przypomina Lincolna Aimesa.

- Gejem? - zdziwiłem się. - Przecież ja nie jestem gejem. Jestem...

- A mówiąc o czarownicach, jeśli mnie dotkniesz, zadam ci ból.

- Nie mam zamiaru dotykać, ani ciebie, ani żadnej innej białej kobiety - zapewniłem ją. - Poza tym ty... -

Zamilkłem, ponieważ wiedziałem, że Darci zbyt wiele w życiu widziała. Prawda była taka, że jeśli wkrótce
nie ulżę swoim cierpieniom, zrobię coś, co sprawi, że znajdę się na pierwszych stronach brukowców.

- Zgoda - obiecałem. - Ręce przy sobie. Przysięgam.

- Na życie matki?

Westchnąłem. Byłem pewien, że grzebała w mojej przeszłości.

- Tak, na życie matki.

ROZDZIAŁ 5

DARCI

Nie mogłam zrobić nic innego, jak tylko pozwolić mu zostać na noc. Ale dopilnowałam, żeby umieścić go

możliwie jak najdalej od mojej sypialni. Ze względu na jego wścibski nos nie mogłam ulokować go blisko
pracowni ojca, dlatego w końcu wyznaczyłam dla niego pokój dozorcy. Dawniej była to palarnia jakiegoś
mężczyzny, któremu żona nie pozwalała palić w domu. W odwecie dobudował kilka pokoi, a na koniec
urządził sobie w nich apartament. Po tym wydarzeniu mąż i żona zostali względnie szczęśliwą parą.

Tak czy inaczej, postanowiłam umieścić Linca na dole, na tyłach domu. Zastanawiałam się, czy nie zabić

gwoździami drzwi do jego pokoju. Temu facetowi bardzo przydałaby się kochanka.

Przez całą noc wierciłam się na łóżku. Ja też potrzebowałam kochanka, ale to nie mógł być byle kto.

Potrzebowałam Adama Montgomery’ego, prawdziwą miłość mojego życia.

Ten aktor, Lincoln Aimes, uważał, że moje zdolności są fantastyczne. Widział we mnie skrzyżowanie

wiedźmy z superbohaterem. Jednak dla mnie moje moce stały się bezużyteczne, skoro nie mogłam znaleźć
jedynej osoby, której pragnęłam: mojego męża.

Wiedziałam, że powinnam być wdzięczna za ten czas, który z nim spędziłam. Wydaje mi się, że nikt nie

zasługuje na taki strumień radości, którego doświadczyłam z Adamem. W każdym razie nikt nie zasługuje na
to, żeby móc cieszyć się nim wiecznie.

Adam był bardzo skomplikowanym człowiekiem. Przepełniała go złość za to, co zrobiono jemu i jego

rodzinie, a mimo to nigdy nie pozwolił, żeby ta złość przemieniła się w zło. Mógłby wykorzystać swoją
wściekłość i pieniądze rodziny, żeby zranić wiele osób, lecz nic takiego nie zrobił. Zamiast tego pomagał
innym.

Mieszkańcy Putnam, w stanie Kentucky, gdzie urodziłam się i wychowałam, widzieli w Adamie

Montgomerym bohatera, który swoją wielkością ustępował jedynie Panu. „Jezus uratował moją duszę, ale
Adam Montgomery uratował mój tyłek”, mawiali ludzie w Putnam. Nie odpowiadała mi ta profanacja ani
nadużywanie imienia naszego Zbawcy, jednak musiałam przyznać, że mówili prawdę.

Z tej koszmarnej książki, którą napisano na mój temat, można było się dowiedzieć, że obsesyjnie kochałam

pieniądze, że dostawałam ogromne wynagrodzenie, a mimo to sama nigdy za nic nie płaciłam i że
zmuszałam Adama, by pokrywał wszystkie moje wydatki. W pewnej mierze tak właśnie było. Adam, który
znał okoliczności łagodzące, żartował sobie na ten temat, a jego rodzina chciała wiedzieć, o co chodzi. Nie
mógł opowiedzieć im o moich zdolnościach, tak samo jak nie chciał obrazić Putnamów, którzy byli
właścicielami Putnam. Dlatego wymyślił jakąś historyjkę, że niby zbieram na posag.

Niestety, cała rodzina, prócz kilku osób, które znały prawdę, podjęła temat i zaczęła mi dokuczać. Wcale

mi to nie przeszkadzało. Tak naprawdę nawet mi się to podobało. Dzięki tej historii stałam się bardziej
normalna, a do tego poczułam się jak jedna z nich. W mojej rodzinie zawsze traktowano mnie jako kogoś
obcego, kogo trzyma się na dystans.

Prawda o pieniądzach przedstawiała się następująco: młodszy Putnam, syn Putnama, powiedział, że jeśli

wyjdę za niego za mąż, umorzy długi wszystkich mieszkańców miasta, które łącznie sięgały kwoty siedmiu
milionów dolarów. Nikomu urodzonemu w Putnam nigdy nie odmawiano kredytu, toteż wszyscy coraz
bardziej się zadłużali.

Nie chciałam poślubić Putnama. Co prawda był miłym młodym mężczyzną, ale miał iloraz inteligencji

równy IQ rodzynki i podobną głębię przeżyć. Poza tym chciał mnie zdobyć tylko dlatego, że byłam jedyną
dziewczyną w mieście, która nie chciała się z nim umówić, co w wolnym tłumaczeniu oznaczało, że nie
chciałam pójść z nim do łóżka.

Znalazłam się pod dużą presją, od kiedy Putnam powiedział komuś, że jeśli wyjdę za niego za mąż, daruje

wszystkim zastawy pod hipotekę, pożyczki na samochody, zadłużenia w sklepach i wszystko inne.
Oczywiście pół godziny później całe miasteczko o tym wiedziało. Co więcej, wszystkim się wydawało, że
sprawa jest jasna. Ja poślubię Putnama, a oni pozbędą się długów.

Putnam tylko pogorszył sprawę, kiedy powiedział, że zapomni o długach, nawet jeśli wyjdę za niego za

mąż tylko na jeden dzień, mając na myśli jedną noc.

Adam zapytał mnie kiedyś, jak na to wszystko zareagował ojciec Putnama, który także nazywał się

Putnam. Rzeczywistość wyglądała w ten sposób, że w wieku szesnastu lat młodszy Putnam otrzymał od
swojego ojca całe miasto i mógł z nim zrobić, co mu się żywnie podobało. Jego ojciec był zbyt zajęty
kupowaniem Dallas, żeby zawracać sobie głowę takim drobiazgiem jak Putnam.

Wiedziałam, że nie mogę odmówić Putnamowi i pozwolić tym samym, żeby miasto nadal tonęło w

długach, dlatego poprosiłam go, żeby dał mi rok na spłatę wszystkich zadłużeń. Udało mi się skoncentrować
na tyle mocno, żeby dowiedzieć się, że za rok będę w stanie dotrzymać obietnicy albo zginę. W tamtej chwili
śmierć wydawała mi się o wiele lepszym rozwiązaniem niż małżeństwo z Putnamem.

Rodzina Montgomerych uwielbiała śmiać się ze mnie, kiedy przebierałam w drobnych albo nie chciałam

kupić sobie ciepłego ubrania, nawet wtedy, gdy Adam chciał pokryć wszystkie wydatki. Ale ja wolałam,
żeby śmiali się z takich rzeczy, niż żeby znali prawdę.

Adam ją znał. Po naszym ślubie pojechał do Putnam i dobił targu, tak że długi wszystkich mieszkańców

poszły w zapomnienie. Nagle ludzie weszli w posiadanie swoich domów i swoich samochodów. Cała

sytuacja całkowicie odmieniła miasteczko. Niemal w ciągu jednej nocy zapanował w nim dobrobyt.
Ponieważ wcześniej wszyscy byli zadłużeni po uszy, nikt nie zaczynał niczego nowego. Wszystkie zarobione
pieniądze przeznaczano na spłatę długów u Putnamów. Jednak kiedy tylko ludzie dostali swoje własne domy,
a zarobione pieniądze mogli przeznaczyć dla siebie, odżyli.

- Komunizm - podsumował Adam. - Właśnie dlatego, kiedy w Rosji panował komunizm, dziewięćdziesiąt

procent plonów rosło na dziesięciu procentach ziem należących do prywatnych właścicieli. Ludzie to
samolubne stworzenia.

I w ten oto sposób wszystko się ułożyło. Putnam rozkwitło, a syn Putnama ożenił się i miał dwójkę dzieci.

Jego ojciec przeprowadził się do Louisville i starał się je wykupić, ponieważ w Dallas poniósł porażkę.

Jeśli chodzi o mnie, oczywiście nagłośniono sprawę, a ja nie mogłam się bronić; Gdy tylko opublikowano

tę książkę, mój kochający mąż chciał wydać kolejną, w której miał zamiar opowiedzieć, jak było naprawdę,
ale nie mogliśmy tego zrobić. Nie mogliśmy wyznać prawdy o pieniądzach, które chciałam ofiarować
Putnam, nie przyznając, że przez ponad sto pięćdziesiąt lat w mieście panował system feudalny. Góry
Kentucky miały już i tak wystarczająco złą opinię, żeby jeszcze opowiadać o nich coś, co rozbawiłoby do łez
bandę jankesów. Ludzie w Putnam dopiero co odzyskali dumę, więc jak mogłam im ją odebrać?

Dopiero dzięki Boadicei przestałam się nad sobą użalać.

- Jeśli masz wolność, masz wszystko - powiedziała na swój dziecinny sposób. Dorastanie w niewoli złej

wiedźmy nie dało jej sposobności opanowania bogatego słownictwa. Najwyraźniej wiedźmy nie
organizowały spotkań porwanym przez siebie dzieciom.

Poza tym wszystko było w porządku, ponieważ przez lata miałam swoją rodzinę i zewsząd otaczała mnie

miłość. Jednak tamte czasy wydawały mi się teraz tak odległe. Moja córka i siostrzenica sprawiały wrażenie
szczęśliwych, mieszkając w Kolorado. To było miejsce z moich dziecięcych snów, pełne zwierząt, drzew i
rówieśników do zabawy. Jednak najlepsze dla dziewczynek było to, że kuzyni nie uważali ich za dziwaczki.
Kiedy moja córka i siostrzenica wprawiały w ruch swoje lalki i posyłały je na drzewo, kuzyni świetnie się
przy tym bawili. Tylko raz pojawił się problem, kiedy jedno z dzieci Mike’a Taggerta zaczęło pobierać
opłaty za możliwość obejrzenia popisów dziewczynek. Na szczęście Mike szybko przemówił synowi do
rozumu.

Wbiłam pięści w poduszkę i starałam się skupić na tym, co powinnam zrobić. Mój ojciec chciał, żebym

wyszła z tego domu. Zresztą on zawsze mi to powtarzał. Nie chciał, żeby zawładnęła mną obsesja na
punkcie zaginięcia Adama i Bo. Twierdził, że dla dobra dzieci powinnam spróbować ułożyć sobie życie.

Oczywiście dawanie dobrych rad wychodziło mu o wiele lepiej niż wcielanie ich w życie. Od kiedy Adam i

Bo zniknęli, ciągle był w drodze, przez co nie miał chwili odpoczynku, nie mówiąc o normalnym życiu. Gdy
Linc zapytał mnie, czy łatwiej było mi odnajdywać informacje, kiedy przebywałam bliżej ich źródła, omal
nie wyznałam mu prawdy. Oczywiście, odpowiedź na to pytanie była pozytywna. W trakcie nieustających
poszukiwań Adama i Bo ojciec stał się, że tak powiem, moimi nogami. Dzwonił do mnie z różnych miejsc na
świecie, a ja mówiłam mu, co czuję i gdzie powinien szukać dalej.

Teraz też wyczułam, że znalazł coś, co miało ogromne znaczenie: torbę Bo. W tej samej torbie Adam ukrył

lustro, kiedy wynosił je z domu wiedźm w Connecticut. I właśnie dlatego emanowało z niej mnóstwo
energii. Wydaje mi się, że ta torba została skradziona. Już wcześniej mówiłam ojcu, że ktoś więzi Adama i
Bo, a jeden ze strażników ukradł mu torbę razem z tym starym lustrem.

Jeśli miałam rację, to oznaczało, że mogły potwierdzić się wszystkie moje najgorsze obawy. Zawsze bałam

się, że Adam i Bo zostali schwytani przez to przeklęte lustro. Bo niby po co zabieraliby je ze sobą tamtego
dnia, kiedy na zawsze opuszczali dom? Dlaczego robili z tego taką tajemnicę? Dlaczego Adam nie
powiedział mi, co go tak bardzo podekscytowało? Dlaczego nawet nie spróbowałam go wysłuchać?

Przez wiele miesięcy nie mogłam sobie wybaczyć, że nie zwróciłam uwagi na Adama tamtego dnia, kiedy

był taki poruszony. Nie mogłam zmienić przeszłości, ale być może mogłam zmienić przyszłość.
Powiedziałam Lincowi, że na świecie jest zbyt wiele zła i krzywdy, żebym zdołała pomóc, ale nie byłam z
nim szczera.

Wiem, że większość ludzi nie wierzy w metafizykę. I nic dziwnego, skoro na świecie aż roi się od

szarlatanów. Wystarczy powiedzieć komuś, że inaczej zachowuje się wśród ludzi niż na osobności, a
natychmiast się zachwyca: „Ona naprawdę mnie zna”.

A czegoś niezwykłego dowiedziałam się po ślubie z Adamem. Że FBI wierzy w metafizykę. Najwyraźniej

FBI ucieknie się do każdego sposobu, żeby tylko postawić kryminalistów przed trybunałem sprawiedliwości
i powstrzymać ich raz na zawsze.

Medium może zostać wyśmiane, kiedy pojawi się na lokalnym posterunku policji, ale jeśli uda się do

siedziby FBI, z pewnością usłyszy: „Pokaż, co potrafisz”.

Adam miał przyjaciela w FBI, który pomógł nam dobrać się do skóry tej złej kobiecie z Connecticut. W

efekcie oboje czuliśmy, że jesteśmy mu coś winni. I właśnie dlatego pojawił się u nas pewnego piątkowego
popołudnia. Przywiózł ze sobą trzy ogromne kartony z aktami. Pożegnał się z nami dopiero w środę. Do tego
czasu prześledziliśmy wszystkie sprawy. Powiedziałam mu, co mogłam, o każdej z nich.

Szczerze mówiąc, nienawidziłam tego robić. To, co znajdowało się w tych aktach, przekraczało najgorsze

koszmary. Wbrew temu, co powiedziałam Lincowi, potrafię zablokować swoje myśli przed okropnościami,
które dzieją się dookoła mnie. Wcale nie jest łatwo zyskać pewność, czy jakiś człowiek tylko fantazjuje na
temat morderstwa, czy naprawdę chce je popełnić. Co więcej, ludzie robią różne rzeczy pod wpływem
chwili. Niektórzy jednego dnia mogą przytulać swojego ukochanego, a następnego zabić go z zimną krwią.

Ale chociaż tak bardzo nienawidziłam tego robić, przebrnęłam przez wszystkie akta i opowiedziałam o

przeróżnych mordercach, niewinnych ludziach skazanych na karę więzienia, a także zaginionych osobach,
które albo zmarły, albo mieszkały w zupełnie innym miejscu.

Mój ojciec, który przestudiował historię życia moich przodków, doskonale wiedział, że świetnie radziłam

sobie z odnajdywaniem przeróżnych osób i przedmiotów. Wystarczyło dać mi mapę, a ja zamykałam oczy i
przeważnie udawało mi się znaleźć zaginionych bądź porwanych ludzi. Niestety, zbyt często odnajdywałam
groby.

Od pierwszej wizyty FBI w moim domu co tydzień otrzymywałam od nich dokumenty, z których miałam

wyczytać, co tylko mogłam.

Jednak ani mój mąż, ani Bo, ani mój ojciec nigdy nie wyjawili pracownikom FBI ani nikomu innemu

prawdy o tym, co jeszcze potrafię zrobić. Otóż mogę nakłaniać ludzi do robienia przeróżnych rzeczy, a także
wprowadzać do ich umysłów najróżniejsze myśli. Wydawało mi się, że FBI wiedziało więcej, niż im na to
pozwalaliśmy, ponieważ to właśnie oni odkryli, w jaki sposób zginęło czworo ludzi w tunelu. Jednak w
końcowym raporcie napisano, że to Adam i jego kuzyn, Mike Taggert, ich zabili. Co więcej, raport z sekcji
zwłok, w którym napisano, że oprócz roztrzaskanych mózgów na ciele ofiar nie znaleziono żadnych znaków,
jakimś cudem niemal natychmiast zaginął.

Ponownie zaczęłam ugniatać poduszki. Nagle zdałam sobie sprawę, że dochodzi czwarta nad ranem.

Ostatniej nocy zawładnęło mną przeczucie, że powinnam pojechać z tym mężczyzną do Alabamy. Czekało
tam na mnie coś, co miałam odnaleźć i zabrać. No dobrze, ukraść. Ale co takiego miałam ukraść? Niech
niebiosa się nade mną zlitują, jeśli to było jeszcze jedno głupie lustro. Osobiście nienawidziłam tego
przedmiotu. Mój ojciec rzadko odstępował je na krok, a Bo smuciła się, że odkąd straciła dziewictwo, nie
potrafi czytać w nim przyszłości.

Jeśli o mnie chodzi, nigdy niczego w nim nie ujrzałam i nie miałam na to ochoty. Sama pozbyłam się

dziewictwa godzinę po ceremonii ślubnej. Adam złapał mnie wtedy i pociągnął na...

Nie! Nie mogłam o tym myśleć. Właśnie tego nauczyłam się wkrótce po jego zaginięciu. Wspominanie i

rozpamiętywanie spędzonych wspólnie szczęśliwych dni doprowadzało mnie do szału.

Obróciłam się w kierunku lampki nocnej i wzięłam do ręki zdjęcie, które dał mi Linc. Wiedziałam, że

kobieta na zdjęciu urodziła jego dziecko, ale w takim razie kim była kobieta, która zginęła w wypadku
samochodowym? Artykuł w gazecie podawał, że to ta sama osoba. A mimo to, gdy tylko dotknęłam wycinka
z gazety, zobaczyłam, że kobieta, która zginęła, była wyższa, szczuplejsza i miała ciemniejsze włosy niż
matka dziecka.

Zamknęłam na chwilę oczy. Próbowałam poskładać w całość fragmenty, które widziałam w myślach. Może

gdybym miała przy sobie to koszmarne lustro, z którego mój ojciec potrafił wyczytać przyszłość, też bym
coś odkryła? Chociaż z drugiej strony wszyscy przekonaliśmy się już, że to, co tam widział, mogło, ale nie
musiało się wydarzyć. Przyszłość można było zmieniać. To znaczy tę przyszłość, którą pokazywało lustro.

- Jak mam to zrobić? - wyszeptałam, ściskając zdjęcie. - I jaki to ma związek z moim mężem i z Bo?

Gdy tylko kolejna rzecz przyszła mi na myśl, czym prędzej otworzyłam oczy. Moja matka. Co prawda

dano jej możliwość zagrania w filmie tylko dzięki nazwisku Montgomerych, ale talent aktorski w całości
należał do niej. Byłam zszokowana, kiedy dowiedziałam się, że postanowiła wystąpić w programie te-
lewizyjnym. Dlaczego się na to zgodziła? Bo lubiła programy rozrywkowe prezentowane w telewizji?
Przeczytałam każdy wywiad, którego udzieliła, a było ich naprawdę wiele. Mimo to nigdy nie znalazłam
odpowiedzi na to pytanie.

Nagle usiadłam na łóżku. Czy to nie był aby zbyt duży zbieg okoliczności? Moja matka schodzi z

piedestału dużego ekranu, żeby nakręcić program rozrywkowy w telewizji, a chwilę później serwuje mi
prawdziwy weekend z tajemniczym morderstwem. W głębi serca czułam, że z odnalezieniem tego dziecka
wiąże się coś jeszcze. Coś, co ma związek z moim mężem. Można nawet powiedzieć, że to był pewnego
rodzaju link. Uśmiechnęłam się do siebie. Może Linc? Oparłam się na poduszkach i uśmiechnęłam się
jeszcze szerzej. Wyręczanie się młodym, nieprzyzwoicie przystojnym mężczyzną było w jej stylu. Może
faktycznie nie mogłam spędzić z moją matką dłużej niż piętnaście minut, żeby nie poczuć się nieswojo w jej
towarzystwie, ale nie mogłam zaprzeczyć, że mnie uratowała. Ryzykowała życie, śpiesząc mi na ratunek.

Ciekawe, do czego zmierzała tym razem, zastanawiałam się w duchu. I gdzie znalazła informacje, które dla

mnie były niedostępne?

Wzięłam w ręce broszurę, którą dał mi Linc. Przytrzymałam ją w palcach i skoncentrowałam się na niej.

Cokolwiek miałam znaleźć, to tam było. Właśnie dlatego postanowiłam dopilnować, żeby zostawiono dla
nas dwa wolne pokoje. Poza tym musiałam się upewnić, że Lincowi będzie wolno przebywać w ośrodku
przeznaczonym wyłącznie dla kobiet.

Uśmiechnęłam się do swoich myśli. Ból głowy, o który go przyprawiłam, był niczym w porównaniu z tym,

co poczuje niebawem. Znajdzie się w otoczeniu tylu kobiet, zarówno tych żywych, jak i martwych, a nie
będzie mógł dotknąć żadnej z nich.

ROZDZIAŁ 6

LINC

Oby ten dzieciak był tego wart! Ta jedna myśl przychodziła mi do głowy. Lepiej, żeby był uroczym,

godnym uwagi kajtkiem, który uważa mnie za swojego idola, bo jak nie, to odeślę go tam, skąd przyszedł.

Nie wiem, co minionej nocy przydarzyło się Darci, ale rano stała się całkiem inną osobą. W pierwszej

chwili pomyślałem, że cieszy się na myśl o podróży w moim towarzystwie. Wcześniej powiedziałem jej, że
nie interesują mnie białe kobiety, ale oczywiście kłamałem. Gdyby teraz dano mi wybór...

W końcu to i tak nie miało znaczenia. Poprosiła mnie, żebym zagrał dla niej drobne przedstawienie.

Chciała przekonać się, czy potrafię udawać geja. Nie podobał mi się ten pomysł, ale nie mogłem oprzeć się
tej propozycji, dlatego dałem całkiem niezły popis. Chciałem być elegancki i zachowywać się w dobrym
guście. Wyobraziłem sobie, że jestem koneserem sztuki obdarzonym dużą wiedzą, który wiele w życiu
podróżował.

Darci się to nie spodobało.

- Oglądałeś Klatkę dla ptaków?

Jęknąłem. Geje nienawidzili tego filmu, bo ich zdaniem był mocno przerysowany. Przedstawiał karykatury

homoseksualistów.

Darci spojrzała na mnie ostro. Natychmiast poczułem drobny ból przy podstawie czaszki. Zacząłem

recytować na głos Przemówienie Gettysburskie Abrahama Lincolna. Darci się roześmiała i ból minął. Nie
chciałem myśleć o tym, co jeszcze może mi zrobić. Gdybym zaufał własnym przeczuciom, musiałbym
przygotować się na spotkanie małych zielonych ludzików skaczących mi w żołądku.

- Chcesz to zrobić czy nie? - zapytała. - Zadzwoniłam tam dzisiaj rano. Skontaktowałam się z farmą

piękności Trzynaście Wiązów. Zgodzili się, żebyś mi towarzyszył, tylko dlatego, że jesteś przystojnym
gejem. Przynajmniej tak im powiedziałam. Nie wiem, jakie znaczenie może mieć uroda, skoro każda
kobieta, która do nich przyjeżdża, musi podpisać dokument, w którym zobowiązuje się do seksualnej

abstynencji na czas pobytu.

- Czy to legalne?

- Prawdopodobnie nie, ale przypuszczam, że i tak mogą robić wszystko, co im się żywnie podoba.

Poinformowali mnie, że obecność drugiej płci źle wpływa na duchy.

- Co to za miejsce? - zapytałem.

- Takie, które wyciska z ludzi pieniądze. Wmawiają tam bogatym kobietom, że nie mogą uprawiać seksu.

To tak, jakby zabronili im czekolady. W ten sposób tylko rozbudzają ich pożądanie. W efekcie rozpalają w
tych kobietach takie emocje, że wierzą we wszystko, co się im wmawia. Jedna z właścicielek twierdzi, że jej
duchem przewodnikiem jest jakiś zmarły Indianin. Jeśli dobrze pamiętam, jest odziany jedynie w zwierzęce
skóry. A przynajmniej był - dodała.

- Może mógłbym przyjąć tę robotę - stwierdziłem. Nie mogłem się powstrzymać przed napinaniem

bicepsów.

- Żadnego seksu - przypomniała mi Darci stanowczym głosem.

- A niby skąd mieliby się o tym dowiedzieć?

- Wszystkie sypialnie są na podsłuchu. W każdej zamontowano ukryte kamery. Wszystko, co uda im się

podsłuchać, wykorzystują podczas seansów spirytystycznych.

- Jeśli to wszystko wiesz z folderu, to dlaczego...? - Przerwałem. Nie chciałem, żeby się na mnie wściekała.

Na samą myśl o tym, co mogłaby mi zrobić, czułem się nieswojo.

- Dlaczego nie miałam pojęcia, kim była czarownica z Connecticut? - dokończyła za mnie. Nie sprawiała

wrażenia zdenerwowanej. - Ona była bardzo potężna. Poza tym wtedy jeszcze nie wiedziałam zbyt wiele.
Dopiero co opuściłam swoje małe miasteczko i niewiele potrafiłam. - Machnęła ręką. - Zapomnij o tym.
Możesz zagrać rolę rodem z Klatki dla ptaków?

Skrzywiłem się. Oczywiście, że potrafiłem odegrać fragment z Klatki dla ptaków, a co więcej, byłem

pewien, że ona o tym wie. Mimo to nie cierpiałem tego pomysłu. Oparłem rękę na biodrze, przybrałem
charakterystyczną pozę i zgiąłem dłonie w nadgarstkach.

- Doskonale - powiedziała z uśmiechem. - Będę bogatą wdową z Teksasu, a ty będziesz moim osobistym

asystentem. Potrafisz pisać na maszynie?

- Nie - odparłem i posłałem jej ostre spojrzenie. Nie to miastem na myśli.

- Obsługujesz komputer? Umiesz robić notatki? Parzysz kawę?

- Nie, nie i jeszcze raz nie.

- To co ty potrafisz? - Uśmiechnęła się głupio.

- Zagrać każdą rolę, jaką kiedykolwiek napisano.

- Nawet gladiatora?

- Kochanie - przybrałem ton typowego geja - mogę być gladiatorem o różnych preferencjach. Nawet gdyby

poddano mnie terapii wstrząsowej... - Zmrużyłem oczy, chcąc dać jej do zrozumienia, że spisałbym się w tej
roli o wiele lepiej niż Russell Crowe.

Ku mojemu zadowoleniu Darci zaczęła się śmiać. Nie pamiętam, kiedy ostatnim razem bytem tak

zadowolony z własnego przedstawienia. Może nie bez znaczenia okazał się fakt, że tyle w życiu widziała i
czuła, a mimo to śmiała się z moich dowcipów.

- W porządku - powiedziałem. - Kiedy wyruszamy? A tak przy okazji, dlaczego taka młoda, bogata kobieta

jak ty miałaby tam jechać?

- Mój mąż, który był trzydzieści jeden lat starszy ode mnie, zmarł, zanim zdążył mi wyznać, gdzie ukrył

biżuterię swojej pierwszej żony. Chcę się z nim skontaktować i zobaczyć, czy zdołam nakłonić go do
wyznania prawdy.

- Nieźle - stwierdziłem. - W takim razie kiedy wyruszamy?

- Za trzy godziny. Kuzyn mojego męża wysłał po nas samolot, który zabierze nas na miejsce. Co?! -

zapytała. Pewnie wyczuła, że panikuję.

- Wziąłem ze sobą tylko jedną torbę z ubraniami. Potrzebuję... - Przerwałem, ponieważ zobaczyłem, że

Darci prowadzi ze sobą wewnętrzną walkę. Coś sprawiło, że zmieniła zdanie w związku z wyjazdem, a teraz
jeszcze z czymś walczyła. Przez całą noc to rezygnowała z wyjazdu, to decydowała się na niego. - Odwołaj
lot i daj mi dwie godziny na zakupy w centrum.

- Nie ma czasu - stwierdziła. - Musimy ruszyć teraz. Muszę coś stamtąd zabrać albo spotkać się z kimś,

albo... albo... - Kiedy spojrzała na mnie, dostrzegłem ból na jej twarzy. - Mój mąż. Jest wyższy od ciebie i
mniej mięsisty, ale wydaje mi się, że jego ubrania powinny na ciebie pasować. - Odwróciła się, wyszła z
kuchni, po czym ruszyła w głąb czeluści tego dużego domu.

- Mięsisty? - wyszeptałem. - Jestem mięsisty?

- Idziesz czy nie?! - zawołała, a ja czym prędzej ruszyłem w ślad za nią.

Prowadziła mnie do swojego sanktuarium, do swojej sypialni. Chciałem zażartować sobie ze sposobu, w

jaki minęła starannie zaścielone łóżko. Nie wiem, skąd jej przyszło do głowy, że mógłbym chcieć ją zdobyć,
ponieważ wcale nie miałem takiego zamiaru. Wydaje mi się, że zdolności metafizyczne zawodziły ją w
kwestii seksu.

Szczerze mówiąc, w ogóle mnie nie pociągała. Nie była w moim typie i nie miało to nic wspólnego z

kolorem skóry. Kiedy wszedłem za nią do garderoby, uważnie zlustrowałem ją od stóp po czubek głowy.
Była ubrana w czarne, lniane spodnie i rdzawą bluzkę, która sięgała aż do jej wypiętego zadka. Aż do
małego, wypiętego zadka. Zbyt wypiętego jak na kogoś tak wychudzonego jak ona. A jej nogi...

- Przestań! - rzuciła przez ramię.

- Nie mam pojęcia, o co ci chodzi.

Posłała mi spojrzenie, które omal nie spaliło mi rzęs. Nie wykorzystała swojej magii voodoo. Po prostu

zachowała się jak dziewczynka, która chce, żebym się od niej odczepił. To spojrzenie zaintrygowało mnie.
Odkąd skończyłem szesnaście lat, niewiele kobiet mi odmówiło. Tak naprawdę, jeśli się nad tym zastanowić,
jedyną kobietą, która powiedziała mi nie, była matka Darci. „Nie” Alanny nie wchodziły w rachubę.

Kiedy zapaliła światło w garderobie, powiedziałem:

- Jesteś taka jak twoja matka, wiesz o tym?

- To dobrze czy źle?

Zająłem się przeglądaniem rzeczy jej męża.

- To ty jesteś medium. Domyśl się. - Miałem nadzieję rozpalić w niej ciekawość, ale sądząc po jej minie,

nie odniosłem zamierzonego skutku.

Ziewając, cofnęła się do sypialni, usiadła na małym krześle, skąd mogła mnie widzieć i gdzie jednocześnie

nie mogłem jej dosięgnąć. Tchórz, pomyślałem w duchu. Jednak gdy tylko odwróciłem wzrok, wiedziałem,
że nie jest mną zainteresowana tak jak większość kobiet.

Spojrzałem na ubrania. Wszystko, co znajdowało się w garderobie, było najwyższej jakości, a do tego

ultrakonserwatywne. To nie była garderoba mężczyzny, który do obiadu siada w czerwonej jedwabnej
koszuli.

- Co mogę pożyczyć? - zapytałem.

- Wszystko. Cokolwiek zechcesz. - Sprawiała wrażenie śpiącej.

- Nie masz nic przeciwko temu, że będę nosił jego ubrania?

- Ubrania to tylko rzeczy. Nie ma go w nich.

- A gdzie jest?

Wyglądała tak, jak gdyby chciała mi odpowiedzieć, ale najwyraźniej jeszcze nie miała do mnie zaufania.

Jeszcze, pomyślałem. Może nie pociągałem jej fizycznie, ale kobiety uwielbiały ze mną rozmawiać.

Wyciągnąłem ubrania z szafy i ułożyłem je na łóżku, za plecami Darci. Zacząłem rozpinać koszulę. Kiedy

spojrzała na mnie zaskoczona, uśmiechnąłem się.

- Chyba muszę je przymierzyć, nie uważasz?

Wstała. Najwyraźniej zamierzała wyjść z pokoju.

- Czy nie powinniśmy porozmawiać o tym, co nas czeka? Przedstawisz mnie tym paniom jako Lincolna

Aimesa? A może wyjaśnisz mi, co takiego wydarzyło się zeszłej nocy, że od rana jesteś taka szczęśliwa.
Twój mąż odwiedził cię pod postacią ducha?

Posłała mi spojrzenie, które wywołało drobny ból w karku, ale tylko się uśmiechnąłem. Przyglądałem się,

jak przechodzi na drugą stronę pokoju i siada na innym krześle, plecami do mnie. Powiedziała, że jej nie
pociągam, dlaczego więc nie chciała zobaczyć mnie w bieliźnie?

Kiedy wciągnąłem spodnie Montgomery’ego, skarciłem się w myślach. Naprawdę bardzo żałowałem, że

nie mogłem spędzić kilku godzin z Alanną przed wyjazdem z Darci.

Pakowanie zajęło nam sporo czasu, ponieważ prezentowałem Darci każdą część garderoby, którą

przymierzyłem. Miała rację, kiedy powiedziała, że jej mąż jest wyższy ode mnie, ale ujęła to w niezbyt
delikatnych słowach.

- Twój tyłek wystaje o wiele bardziej niż jego, co w efekcie skraca spodnie.

I to było na tyle w kwestii różnic rasowych.

Nawet kiedy wybraliśmy moją garderobę, nie przestałem myśleć o zakupach, na które miałem zamiar się

wybrać zaraz po dotarciu na miejsce. Zapytałem Darci, co ona zamierza spakować. Spojrzała na mnie
bezmyślnie, jak gdyby w ogóle o tym nie pomyślała. Następnie zaprowadziła mnie do swojej garderoby.
Była tak samo duża jak jego, ale tylko do połowy zapełniona.

- Adam kupuje mi ubrania - wyjaśniła. - On ma taki dobry gust i... - Odwróciła głowę.

Skoro nie mogłem skorzystać ze swojego daru pocieszania kobiet, postanowiłem uciec się do umiejętności

aktorskich.

- Kochanie - powiedziałem, opierając jedną dłoń na biodrze - przy twoim kolorycie możesz nosić niemal

wszystko. - Wyciągnąłem mały, uroczy niebieski kostium i przytrzymałem go przed nią. Po czym
normalnym głosem, który moim zdaniem był tak samo głęboki i seksowny jak wiecie czyj, dodałem, że
powinna zmienić kolor włosów.

W rezultacie doszło do naszej pierwszej kłótni. A może to była nasza dwudziesta piąta kłótnia? Darci

wyszła z garderoby majestatycznym krokiem.

- O nie - odparła. - Mój mąż lubi ten kolor. Podoba mu się truskawkowy blond.

Jeśli ten facet lubił rudzielec, to może nie był taki nudny jak jego ubrania.

- Brukowcom też podoba się ten rudy kolor - powiedziałem. - Wręcz go uwielbiają. Czy to nie w pismach

ilustrowanych pojawiła się wzmianka na temat twojego charakteru odpowiadającego kolorowi włosów? I
czy to nie twój fryzjer udzielił wywiadu dla jednego z nich? Wydaje ci się, że nikt w Alabamie cię nie
rozpozna?

Kiedy przestałem mówić, wiedziałem, że mam ją w garści.

- Nie mamy tyle czasu, żebym mogła teraz farbować sobie włosy, a poza tym w całym domu na pewno nie

ma ani grama farby.

Nie wiem skąd, ale wiedziałem, że kłamie. Mogła dysponować wszystkimi rodzajami mocy, ale w końcu

była tylko człowiekiem, a do tego niezbyt dobrą aktorką. Dla kogoś takiego jak ja, kto mnóstwo czasu
spędził w otoczeniu aktorów i łgarzy, Darci była wręcz przezroczysta.

- Powiedz mi. Darci - odezwałem się do niej - często zdarza ci się kłamać, a jeśli tak, to czy ktokolwiek ci

kiedyś uwierzył?

Nie byłem pewien, ale wydawało mi się, że dostrzegłem wątły uśmiech w kącikach jej ust. Domyśliłem się,

że nieraz wpuszczała ludzi w maliny. Gdybym dysponował jej mocą, bez przerwy okłamywałbym
wszystkich dookoła.

- W takim razie kto w domu może mieć farbę do włosów? - zapytałem.

- Stróż.

- W tym pokoju, w którym mnie umieściłaś? - dociekałem. - W tym samym, który znajduje się w odległej

części domu? Tak daleko od twojej sypialni, że ma własny kod?

Uśmiechnęła się promiennie.

- W tym samym. - Patrzyła na mnie przez chwilę, po czym dodała: - Ścigamy się. - I już jej nie było.

Wygrała ze mną tylko dlatego, że nie gubiła się w tym ogromnym domu. Kiedy dotarłem na miejsce, stała

przed szafą. Zapasy czarnej farby do włosów znajdowały się w głębi szary pod czterema pudełkami po
butach. Kiedy przyglądałem się, jak Darci je wyciąga, pomyślałem, że nie mógłbym dla niej pracować.
Chybabym tego nie ścierpiał. Nie mógłbym przecież mieć nawet własnych sekretów.

Dwadzieścia minut później Darci pochylała się nad zlewem, a ja nakładałem farbę na jej piękne, jedwabiste

włosy. Gdy tylko o tym pomyślałem, poczułem ból w karku. W odpowiedzi pochyliłem jej głowę tak nisko,
że uderzyła nią o porcelanowy zlew.

- Wydawało mi się, że nie potrafisz czytać w myślach - powiedziałem, masując jej głowę rękoma w

rękawiczkach.

- Potrafię wyczuwać pewne rzeczy. - Przekręciła głowę, żeby na mnie spojrzeć.

- A ja jestem taki narwany, że mógłbym się pieprzyć do bladego świtu?

- Dokładnie tak - przytaknęła z uśmiechem.

- Mam nadzieję, że ten dzieciak jest tego wart - mruknąłem. - A tak przy okazji, czy ten prywatny samolot,

który po nas przyleci, to będzie odrzutowiec? Z obsługą pokładową?

- Niestety, muszę cię rozczarować. Polecimy starym samolotem do przewozu ryb. Będzie śmierdzący,

brudny, powolny i głośny. Nie możemy poruszać się niczym, na czym widnieje nazwisko Montgomerych.

- Jasne - odpadem. - Nie wiem, dlaczego sam o tym nie pomyślałem. W porządku, wstań. Musisz

potrzymać farbę na głowie przez dwadzieścia minut. Przez ten czas zajmę się twoimi brwiami.

- Obrzydlistwo. Wyglądam koszmarnie.

- Nie zgodziłbym się - zaprzeczyłem i klepnąłem ją po pupie. Na chwilę wstrzymałem oddech w obawie,

że zaraz krew buchnie mi z nosa.

Potarła pośladek i powiedziała:

- Zachowaj takie gesty dla kogoś, kto będzie nimi zachwycony. Jeśli dotkniesz mnie jeszcze raz, pokażę ci,

co zrobiłam z tymi czterema czarownicami w Connecticut.

Po tych słowach wyszła z łazienki i udała się do swojej sypialni, żeby spakować rzeczy.

Cholera, pomyślałem, ależ to dziwny charakterek. I niech mnie szlag, jeśli z każdą minutą nie
byłem nią coraz bardziej zaintrygowany.

ROZDZIAŁ 7

DARCI

Przez całą drogę do Alabamy, spędzoną w tym okropnym samolocie, który przysłał po nas Mike Taggert,

myślałam o swojej matce, chociaż starałam się w ogóle o niej nie myśleć.

Mike nie zadał mi żadnych pytań poza jednym. Chciał wiedzieć, czy groziło mi niebezpieczeństwo.

- Nic podobnego - skłamałam i skupiłam się na tym, żeby mi uwierzył. Wydawało mi się, że osiągnęłam

cel, ale nie byłam tego pewna. Jednak nie miałam żadnych wątpliwości, że zdawał sobie sprawę ze swojej
bezsilności w tej kwestii. Wiedział, że nie ma wyboru. Skontaktował się z kimś znajomym, kto załatwił nam
samolot do Alabamy. Zadał mi kilka pytań, a ja nie odpowiedziałam na żadne z nich, ponieważ naprawdę nie
miałam pojęcia, z czym będę musiała się zmierzyć.

W miarę upływu dnia coraz wyraźniej czułam, że coś przyzywa mnie do tego miejsca w Alabamie.

Gdybym nie była takim tchórzem, zadzwoniłabym do swojej matki i wypytałabym ją o wszystko, co wie.

Jednak należałam do tego typu ludzi, którzy stawiają czoło całemu światu, a przy własnej matce chowają się
w mysią dziurę. Potrafię wskoczyć w ogień dla tych, których kocham, ale na samą myśl o telefonie do matki
muszę usiąść i zrobić kilka głębokich wdechów.

Podróż samolotem odbywała się w takim hałasie, że nie mogło być mowy o żadnej konwersacji, więc

próbowałam skupić się na swoich uczuciach. „Przedmiot”, to jedno słowo dręczyło moje myśli. Przyzywał
mnie jakiś magiczny przedmiot. Ale czy to na pewno był przedmiot, czy może raczej osoba? Jeśli to była
osoba, to czy miała postać cielesną? A jeśli to był przedmiot, to co potrafił robić? Zamknęłam na chwilę oczy
i wyobraziłam sobie, że znalazłam lampę Aladyna. Jeśli istniało lustro Nostradamusa, dlaczego mam
wykluczać istnienie lampy? Doskonale wiedziałam, o co bym ją poprosiła.

Nagle samolot zaczął tracić wysokość, co przywołało mnie do rzeczywistości. Spojrzałam na Linca -

właśnie się przeżegnał. Czułam, że w każdej chwili spodziewa się śmierci.

Wkrótce wylądowaliśmy na prywatnym lotnisku, gdzie czekała na nas długa czarna limuzyna. Wyjaśniłam

przedtem Mike’owi, że powinnam sprawiać wrażenie osoby bogatej, a on wszystko zaaranżował.

Zanim dotarliśmy do Trzynastu Wiązów, jechaliśmy ponad godzinę. Właśnie tutaj przed zniknięciem

pracowała matka dziecka Linca. Oficjalnie była masażystką, lecz czułam, że robiła coś jeszcze, i że było to
związane z dzieckiem.

Może miałam obsesję, ale bałam się rozmawiać w limuzynie. Chociaż wiedziałam, że to Mike mija

przysłał i że kierowca nie należy do obsługi farmy piękności, mimo to miałam wrażenie, że ktoś nas
obserwuje. Obserwuje i podsłuchuje. Jednym słowem, poddaje nas lustracji.

- Co się dzieje? - zapytał Linc. - Jesteś jeszcze bledsza niż normalnie, jeśli to w ogóle możliwe.

Uśmiechnęłam się. Biedaczysko. Zupełnie nie potrafił stłumić swoich seksualnych pragnień. Chyba

powinnam porozmawiać z nim o wstrzemięźliwości.

Postanowiłam, że porozmawiam z nim, gdy tylko zdołam zapanować nad własnym pożądaniem.

- Matko Święta! - zdumiał się Linc.

- Proszę cię, nie bluźnij - zaczęłam bez przekonania, bo w tym momencie zobaczyłam dokładnie to samo

co on.

Już sam folder Trzynastu Wiązów był szalony. Oczywiście nie wspomniano o grupie spirytualistów, która

uczestniczyła w seansach, ani o przewidywaniu przyszłości. W ulotce napisano jedynie, że jest to miejsce
odnowy i że wszystkie obawy znikną na miejscu. Ale ja wyczułam, co się tam naprawdę dzieje.

Mimo to wcześniej nie widziałam tego miejsca dość wyraźnie, ponieważ moje wizje nie są zbyt wyraziste.

Czasami nabierają wyraźnych kształtów, ale przeważnie składają się z fragmentów całości obrazu. Dlatego
myśląc o ośrodku, zobaczyłam jedynie cegły, drzewa i białe kolumny. Na podstawie tych strzępków
informacji wywnioskowałam, że uzdrowisko Trzynaście Wiązów mieści się w domu w stylu kolonialnym
podobnym do tych, jakie widywało się w Przeminęło z wiatrem. W broszurze znajdowały się jedynie zdjęcia
wnętrza budynku, a także uroczego ogrodu zielnego z ustawionym pośrodku zegarem słonecznym.

Ale to, co zobaczyliśmy, nie było ani urocze, ani małe, ani nie przypominało stylu południowego. To nawet

nie był dom, tylko forteca z dwiema wieżami, jedną wyższą, a drugą niższą. pała konstrukcja została
wykonana z ozdobnych cegieł, zapewne ręcznie robionych. Od frontu widniały białe kolumny, które
widziałam w swojej wizji. Podpierały taras, mieszczący się na drugim piętrze i tak wąski, że musiał być
dobudowany znaczenie później.

Wieżyczki, dach w kształcie stożków oraz małe półokrągłe okna zdobiły obszerną fasadę.

- To zbudował jakiś wariat - powiedział Linc.

- Zgadzam się z tobą w stu procentach.

- Chcesz wracać? - zapytał cicho, tak żeby kierowca nie mógł go usłyszeć.

- Nie mogę - odpadam. Nie żartowałam. W tym domu było oś, co mnie przyciągało.

- Darci - poprosił Linc takim tonem, że aż na niego spojrzałam. - Jeśli masz zamiar robić jakieś

przerażające rzeczy, to uważam, że powinniśmy stąd odjechać.

- Masz na myśli krążenie wokół domu w środku nocy przy akompaniamencie wycia wilków?

Wcale się nie uśmiechnął.

- Tutaj chyba nie ma wilków, ale może są wampiry?

- Nic mi o tym nie wiadomo. - Starałam się, żeby zabrzmiało to przekonująco.

Nie próbowałam tłumaczyć mu, co czuję. Wiedziałam tylko tyle, że już od pierwszej sekundy powinnam

zacząć przeszukiwać ten dom, żeby upewnić się, co mogę w nim znaleźć.

Gdy kierowca limuzyny zaparkował przed werandą, wysiedliśmy z samochodu. Oboje wyciągaliśmy szyje,

rozglądając się dookoła. Nie czułam zła emanującego z tego domu, ale byłam przekonana, że jest w nim coś
dziwnego. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby z wieży wylatywały nietoperze o ludzkich obliczach.

- To miejsce przyprawia mnie o dreszcze.

- Mnie również - wyszeptałam w odpowiedzi. Kierowca zaczął rozładowywać nasze bagaże. Linc powinien

był mu w tym pomagać, ale wiedziałam, że nigdy nie przyzwyczai się do roli służącego. Kierowca skończył
z bagażami, natychmiast wskoczył do samochodu i odjechał czym prędzej, zostawiając nas samych.
Pochodził z tych stron, więc może wiedział o tym domu rzeczy, których my nie wiedzieliśmy.

- Teraz zrobiło się naprawdę przerażająco - stwierdził Linc, spoglądając za odjeżdżającym samochodem. -

Ten facet nawet nie wziął napiwku.

- Może mój kuzyn zapłacił mu z góry - odparłam, nie odrywając oczu od budynku.

Kiedy podeszłam, żeby nacisnąć dzwonek, Linc odezwał się ponuro:

- Jeśli ten dzwonek zawyje niczym wilk, spadam stąd.

- Ja też.

- Powinnaś mnie zapewnić, że twoim zdaniem jest tu bezpiecznie.

- Ależ ja wcale tak nie uważam. Jestem pewna, że ktoś nas obserwuje.

- Zazwyczaj lubię czuć na sobie czyjeś spojrzenie - powiedział. - Jednak nie tym razem.

Kiedy nacisnęłam dzwonek, usłyszeliśmy przyjemne brzmienie dzwoneczków. Drzwi otworzyła kobieta

ubrana w czarną sukienkę z białym kołnierzem. Nie uśmiechnęła się ani nie powitała nas w żaden inny
sposób. Weszliśmy do środka, a ona zamknęła za nami drzwi, po czym oddaliła się bezszelestnie.

Staliśmy i patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Korytarz był bardzo przestronny, ale nie tak duży jak hole

wejściowe zamków w Anglii i Szkocji, po których oprowadzał mnie Adam. Muszę przyznać, że zrobił na
mnie bardzo miłe wrażenie. Na podłodze zauważyłam dębową klepkę, która z biegiem czasu wytarła się i
przybrała jasnobrązowy kolor. Po prawej stronie w kominku buzował ogień, a po lewej wznosiły się schody.
Stopnie prowadziły wzdłuż balustrady, otaczającej całe drugie piętro. Wzdłuż ścian stały półki z książkami, a
naprzeciwko nich sekretarzyk.

Dookoła znajdowały się przynajmniej cztery pary drzwi. Przez jedne z nich wyszły dwie kobiety, które, jak

się domyślałam, były siostrami i właścicielkami domu i ziemi. Spojrzałam na nie tylko raz i już wiedziałam,
że im nie ufam. Jedna z kobiet była niska, gruba i sprawiała wrażenie słodkiej jak miód. Druga była chuda i
ponura. Wyczuwałam, że znajomość z żadną z nich nie wróży nic dobrego. Kiedy spojrzały na mnie, zgodnie
z zaleceniem Lince’a, całą obwieszoną biżuterią, przypominały postacie z kreskówek, w których oczach
błyszczą symbole dolarów.

- Nareszcie jesteście - odezwała się pulchna kobieta i ujęła moje dłonie. Gdy tylko mnie dotknęła,

poczułam słaby strumień prądu, który przebiegł mi przez ramię.

Wielkie nieba, pomyślałam, ta kobieta dysponuje jakimiś mocami i próbuje odczytać moje myśli. Starałam

sieją przekonać, że jestem chciwa i wściekła, i że bardzo zależy mi na odzyskaniu tego, po co przyjechałam.
A przynajmniej miałam nadzieję, że właśnie takie myśli kierowałam do jej umysłu. Od pierwszej chwili, gdy
tylko tutaj weszłam, czułam się trochę dziwnie i niepewnie.

- Nazywam się Narcyza Barrister, a to moja siostra Delphia. To skrót od Philadelphii - wyjaśniła. Narcyza

miała niebieskie oczy, różowe policzki i uśmiechała się do mnie słodko. - A ty na pewno jesteś Darci
Nicodemus. Zgadza się?

To Linc wymyślił dla mnie to nazwisko. Mnie się ono nie podobało, ale biorąc pod uwagę, że moje życie

najwyraźniej kręciło się wokół tego koszmarnego lustra, Nicodemus brzmiało tak podobnie do
Nostradamusa, że niemalże oznaczało to samo.

- Panna Nicki - poinformował Linc, zanim sama zdążyłam się odezwać. Zrobił zamaszysty ruch w

kierunku Narcyzy, ujął jej pulchne ramiona w swoje silne ręce, po czym pocałował ją w oba policzki.
Wstrzymałam oddech. Żadnemu mężczyźnie nie wolno było przebywać w tym domu. Co ona sobie o nim
pomyśli?

Niepotrzebnie się tym przejmowałam, ponieważ Narcyza zachichotała niczym pensjonarka. Patrzyłam

zaskoczona, jak całe jej ciało drży niczym galaretka.

- Jesteś uroczy - powiedziała Narcyza.

Linc uśmiechnął się do mnie, po czym podszedł do Delphii, która stała na uboczu i przez cały czas

milczała. Jestem pewna, że ją także chciał pocałować i zauroczyć swoją osobą, ale wystarczyło jedno
spojrzenie tej kobiety, żeby go powstrzymać.

- Nie, kochanie - powiedziała ostro Narcyza. - Nikt nie powinien dotykać Delphii. Ona jest medium i po

prostu czuje różne rzeczy. Nie należy jej przeciążać.

- Czy to nie jest najbardziej ekscytująca rzecz, jaką pani w życiu słyszała, panno Nicki? - odezwał się do

mnie Linc, ale ja koncentrowałam się na Delphii. Chciałam się przekonać, jak wiele będę w stanie od niej
wyczuć. Okazało się, że niewiele. Mogłabym się założyć, że pulchna Narcyza miała o wiele więcej mocy niż
jej siostra. Gdyby nie zginęli ludzie, którzy w jakiś sposób byli z nimi związani, przysięgłabym, że obie są
nieszkodliwe, a jedynie chciwe.

Narcyza przyglądała się Lincowi.

- Wyglądasz dokładnie tak samo jak ten chłopak z telewizji. Jak on się nazywa?

- Lincoln Aimes - odpowiedział pośpiesznie Linc. - Prawda, że jestem do niego podobny? Oczywiście,

kochanie, ale dla mnie jest zbyt męski. Nie mógłbym zagrać jego roli tak dobrze jak on. Wielkie nieba,
gdyby pojawił się na dużym ekranie, nie byłoby takiej rzeczy, której nie potrafiłby sprostać. Szczerze
mówiąc uważam, że jest jednym z najlepszych...

- Co potrafisz robić? - przerwała mu Delphia zachrypniętym głosem. Taki głos mógł być wynikiem zbyt

dużej liczby wypalonych papierosów bądź problemów ze zdrowiem. Spojrzałam na jej gardło, ale jedyne, co
zobaczyłam, to wysoki kołnierz sukienki zapinanej na guziki aż pod samą brodę.

- Nie rozumiem - Linc najwyraźniej był tak samo jak ja zszokowany głosem tej kobiety.

- Moja siostra chciałaby wiedzieć, czy potrafisz czytać z dłoni, układać tarota albo robić tym podobne

rzeczy.

Odwróciłam głowę, żeby nikt nie dostrzegł mojego uśmiechu. Najwyraźniej obie panie chciały

zaproponować mu jakieś dodatkowe zajęcia prócz tych, które miał wykonywać dla mnie. Jak do tej pory,
jedyną rzeczą, którą robił, było maltretowanie mnie.

- Jest masażystą - powiedziałam. Przyszło mi do głowy, że dzięki tej pracy mógłby wyciągać informacje od

klientek pensjonatu. Poza tym miałabym go z głowy na jakiś czas. - Linc potrafi masować. Jest w tym
całkiem niezły.

Linc zmrużył oczy, a ja zrozumiałam, że chce mnie zabić.

- To cudownie - ucieszyła się Narcyza. - Potrzebujemy masażystów, ponieważ jedna z... jedna z... O rany.

Być może pan... Jak się pan nazywa?

- Forbes - odparł Linc. - Jason Forbes.

Nie podobało mi się imię, które wymyślił dla siebie Linc, ale jego zdaniem nazwisko Forbes kojarzyło się z

bogactwem, a z imienia Jason emanowała siła. Powiedziałam mu, że moim zdaniem Jason Forbes brzmi
podejrzanie i niezbyt wiarygodnie. Odpowiedział, że przecież Lincoln Aimes to też nie jest jego prawdziwe
imię i nazwisko.

W pewnym momencie do pokoju wbiegła kobieta owinięta ręcznikiem. Miała około sześćdziesięciu lat, a

na głowie nosiła czepek kąpielowy. Była wściekła.

- Narcyzo! Maria znów gdzieś zginęła. Byłam umówiona na masaż o czwartej. Jest już siedem po, a jej

nigdzie nie ma. Żądam zwrotu pieniędzy.

- Droga pani Hemmings. - Narcyza próbowała ją uspokoić. - Właśnie zatrudniłyśmy nowego masażystę,

który zaraz się panią zajmie.

- Masażystę? - zapytała ze złością pani Hemmings. - Powiedziano mi, że żaden mężczyzna... - Przerwała

swój wywód, gdy tylko zobaczyła Linca. Sto osiemdziesiąt pięć centymetrów mięśni pokrytych skórą w
kolorze kawy z mlekiem wywarło na niej wrażenie. Już myślałam, że ta kobieta zaraz zemdleje albo, co
gorsza, zrzuci ręcznik.

- Och! - tylko tyle potrafiła powiedzieć. - Och!

Linc, który uwielbiał przewracać się na grzbiet i mruczeć, dopraszając się komplementów, posłał kobiecie

spojrzenie, do którego uciekał się Paul Travis, kiedy chciał wyciągnąć z podejrzanego zeznania.

Razem z Narcyza złapałyśmy ręcznik, zanim spadł na podłogę.

- To nie jest prawdziwy mężczyzna - Narcyza szepnęła do zauroczonej kobiety. - Jeśli wie pani, co mam na

myśli. Pani cnota będzie przy nim bezpieczna.

- Och! - powtórzyła pani Hemmings. - Och!

Narcyza spojrzała na mnie.

- Chyba powinnam pokazać pani Hemmings i Jasonowi, gdzie znajdują się gabinety masażu. Delhpia

zaprowadzi panią, panno Nicki, do pokoju. Proszę się nie martwić o bagaże. Zostaną dostarczone. Proszę
pamiętać, że kolację jemy o szóstej. Chcemy, żeby wszyscy zdążyli strawić jedzenie przed seansem Delphii.
Przyjdzie pani?

- Tylko śmierć mogłaby mnie przed tym powstrzymać - odparłam i natychmiast pożałowałam własnych

słów, ponieważ Narcyza spojrzała na mnie dziwnie.

Linc z przerażeniem wpatrywał się w ogromne, białe cielsko pani Hemmings.

Odwróciłam się do Delphii, uśmiechnęłam się do niej i pomyślałam, że mam aż dwie godziny, żeby

przeprowadzić małe śledztwo jeszcze przed kolacją. Nawet gdybym nie miała zamiaru myszkować, nie
chciałam być w pobliżu, gdy Linc skończy masować panią Hemmings.

Kiedy szłyśmy na górę, Delphia nie odezwała się słowem. Ze sposobu, w jaki się poruszała,

wywnioskowałam, że musi mieć niezłą kondycję. Ciekawe, czy w domu jest siłownia.

- Oto pani pokój - poinformowała mnie, popychając ciężkie, dębowe drzwi na końcu korytarza.

Pokój był naprawdę piękny. Miał wysoki sufit, strzeliste okna, duże łóżko, które pomieściłoby pół tuzina

osób, kanapę, krzesła, biurko. Na jednej ścianie znajdował się ogromny kominek, który podpierały dwie
wyrzeźbione z marmuru syreny o nagich piersiach. Ich ogony spływały w dół aż do paleniska. Kominek
kończył się na wysokości mojej głowy, a na nim stały ogromne cynowe donice. Powyżej na ścianie wisiał
obraz mężczyzny w stroju konfederata.

Naprzeciwko kominka leżał przepiękny, zielono-różowy dywan, na którym stały potężne meble. Łóżko

znajdowało się w odległej części pokoju, a obok niego dostrzegłam drzwi prowadzące do łazienki wielkości
przeciętnej sypialni. Na podgrzewanych prętach wisiały grube, białe ręczniki.

- Wszystko w porządku? - zapytała Delphia charakterystycznym, zachrypniętym głosem. Wyczułam, że

odczuwa ból szyi, ale nie byłam pewna, z jakiego powodu. W tym domu działo się coś naprawdę dziwnego.
Byłam niczym kompas ustawiony nad magnesem. Obrazy, które odbierałam, wciąż kręciły się wkoło niczym
oszalała igła kompasu.

- Mogę zobaczyć twoją dłoń? - zapytała.

Z jakiegoś powodu zawahałam się. Co zobaczę, jeśli jej dotknę? Czy moje zmysły uspokoją się, czy

wprawią mnie w jeszcze większe zakłopotanie?

- Wydawało mi się, że nie należy cię dotykać - odpadam z uśmiechem. Przez cały czas trzymałam ręce z

tyłu.

- Chciałabym cię poznać - wyjaśniła, wyciągając do mnie rękę.

Gdy tylko jej dotknęłam, zrozumiałam, że jest szarlatanem. Nie dysponowała żadnymi umiejętnościami

metafizycznymi, ale mogłam się założyć, że robi wszystko, żeby nie dowiedziała się o tym jej siostra. Co
więcej, odniosłam wrażenie, że Delphia z powodzeniem narzucała siostrze swoją wolę.

- Masz długą linię życia - powiedziała. - Wiele w swoim życiu przeszłaś. Widzę mężczyznę, bardzo

wysokiego i ciemnego.

- Świetnie! - odparłam. - Tym lepiej, bo mój mąż był blondynem. Chciałabym odnaleźć coś, co on ukrył.

Rzuciła mi spojrzenie, które ćwiczyła wiele razy, a które miało wywrzeć na mnie wrażenie i dać mi do

zrozumienia, że ona „wie” różne rzeczy.

- Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie - zapewniła mnie.

Z trudem opanowałam śmiech. Gdyby była medium, potrafiłaby wyczuć, że zależy mi jedynie na

odnalezieniu męża i jego siostry. Kiedy wypuściła moją dłoń, odsunęłam się od niej. Nie chciałam stać zbyt
blisko niej, ponieważ chciwość, która z niej emanowała, raziła mnie niczym jaskrawy zielony neon. Jej aura
miała wstrętny, brązowoczerwony kolor.

- Nigdy wcześniej nie uczestniczyłam w seansie - wyznałam zgodnie z prawdą. - Jak to się odbywa?

Spojrzała na mnie tak, jakbym zachowała się dziwnie. Takie jest całe moje życie, pomyślałam. Nigdy nie

postępowałam tak jak inni ludzie. Wysłałam do jej umysłu wiadomość, która miała sprawić, żeby mnie
polubiła, ale chyba nie usłyszała.

- To ty przewodniczysz seansom? - zapytałam.

- Tak - odparła powoli, przyglądając mi się bacznie. - Już cię kiedyś widziałam.

Przygotowałam się na taką ewentualność, dzięki czemu miałam w zanadrzu zmyślną historyjkę.

- To całkiem możliwe. Przypominam pewną kobietę. Cukierkową Wieśniaczkę, tę, którą często pokazują w

wiadomościach. To moja daleka kuzynka. - Starałam się dodać jadu do mojego głosu. - Właśnie przez nią
tutaj jestem. Mój zmarły mąż ukrył pewne rzeczy, które posiadał. Bałam się pójść z tym do zwyczajnej
wróżki, żeby nie dowiedziały się o tym media. Wolałabym wyskoczyć przez okno, niż być opisywana w
gazetach jako ktoś związany z czymś wiejskim.

- I dlatego przyjechałaś do nas?

- Tak - przytaknęłam. Starałam się sprawiać wrażenie bezradnej i zagubionej. - Myślisz, że możecie mi

pomóc? Czy wasz duch przewodnik potrafi zlokalizować biżuterię, którą ukrył mój mąż?

Na wzmiankę o biżuterii zobaczyłam wątły płomień, który zabłysnął w jej oczach.

- Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. A teraz powinnaś odpocząć po podróży. Spotkamy się o szóstej w

jadalni, a potem udamy się do biblioteki na seans. Wybacz, czekają na mnie obowiązki.

W mgnieniu oka opuściła pokój. Zastanawiałam się, co zamierza zrobić. Wystarczyło wspomnieć o

biżuterii, żeby natychmiast wyszła.

Dziesięć minut później kobieta, która otworzyła nam drzwi, wniosła do pokoju trzy walizki. Chciałam dać

jej napiwek, ale pokręciła głowę i wyszła. Kiedy tylko zostałam sama, postanowiłam zlokalizować kamery i
mikrofony. Ludzie nie zdają sobie sprawy, jak wiele energii wydzielają urządzenia elektroniczne. Jednak ja
już dawno przekonałam się, że mogę wykorzystać siłę umysłu, aby je odnaleźć. Do ich zlokalizowania
wystarczyło mi kilka minut koncentracji.

Wyeliminowanie ich to całkiem inna sprawa. Na małym zasuszonym wianuszku z kwiatów, pod którym

ukryto kamerę skierowaną na łóżko, powiesiłam kapelusz. Zainstalowanie kamery w łazience wydało mi się
niesmaczne. Weszłam do środka, zaczęłam lakierować włosy, następnie pochyliłam się, jak gdybym chciała
po coś sięgnąć, i „przez przypadek” spryskałam panel obok lustra, pod którym ukryto przewody kamery.

Z mikrofonami nie poszło mi tak łatwo, ale udało się po trzech próbach. Skoro nie zostawiłam żadnej

kamery, która mogłaby mnie obserwować, postanowiłam odegrać małe przedstawienie radiowe. Chwyciłam
za pogrzebacz i wykorzystałam go niczym szpadę. Zanim roztrzaskałam nim mikrofon, wykrzyknęłam
teatralne „Ups”.

Wiedziałam, że takim postępowaniem zapewne zwrócę na siebie uwagę, ale naprawdę nie mogłam znieść

kamery w łazience.

Kiedy zostałam sama, zabrałam się do grzebania w torbach. Bardzo szybko znalazłam to, czego szukałam:

mój czarny, koci strój z lycry.

Na jego widok omal się nie rozpłakałam. Nie nosiłam go od chwili, kiedy razem z Adamem weszliśmy do

tunelów w Connecticut. Tak bardzo starał się wówczas ukryć zainteresowanie moją osobą, że bez przerwy
krytykował wszystko, co mówiłam bądź robiłam. Oczywiście wiedziałam, że jesteśmy bezpieczni. Tak samo
jak wiedziałam, że...

Przestałam myśleć o Adamie i poszłam do łazienki, żeby się przebrać. Kiedy kilka minut później weszłam

do pokoju, zamarłam bez ruchu. Wyczułam obecność Linca. Po sekundzie zobaczyłam jego twarz za oknem.
Na drugim piętrze!

- Co ty wyprawiasz? - zapytałam, gdy otworzyłam okno. Wisiał niemalże na samych koniuszkach palców,

więc musiałam i mu pomóc wczołgać się do środka.

- W odcinku dwudziestym trzecim była mowa o włamywaczu, który poruszał się z kocią zręcznością -

powiedział, upadając na podłogę. - Reżyser chciał mnie ubrać w obcisły trykot i zmusić do czołgania po
osiemnastopiętrowym budynku, żeby sprawdzić, czy coś takiego jest w ogóle możliwe.

Pomogłam mu wstać.

- Myślałam, że to wszystko jest udawane, że w rzeczywistości aktorzy stoją kilkanaście centymetrów nad

ziemią.

- Bo tak jest, ale i tak nie wolno się poślizgnąć. O rany! Świetnie wyglądasz.

Odsunęłam się od niego.

- Kim jest pani Hemmings?

Linc jęknął.

- Nie uwierzysz, jaką złożyła mi propozycję. Chciała zapłacić mi za... - Machnął ręką. - Nieważne. Nie

udało mi się wyciągnąć od niej żadnych informacji. Nie była tutaj nigdy wcześniej. Ale rozmawiałem z
jeszcze jedną kobietą, która powiedziała mi, że dawniej pracowała tutaj masażystka o imieniu Lisa. Poza tym
twierdziła, że nigdy nie widziała na terenie ośrodka żadnego małego chłopca. Dodała, że Delphia nie lubi
mężczyzn, dzieci ani zwierząt. Wiesz, naprawdę dobrze wyglądasz.

- Dotknij mnie, a przyprawię cię o ból głowy - powiedziałam, ale nie mogłam powstrzymać uśmiechu,

widząc, że pożądanie Linca rośnie z każdą chwilą. Jego aura powiększyła się do mniej więcej trzydziestu
centymetrów i przybrała jaskrawoczerwony kolor. - Powinieneś był przyjąć propozycję pani Hemmings -
dodałam, upewniając się, że dzieli nas wystarczająco duża odległość.

Linc opadł na moje łóżko. Wyczuwałam jego niezadowolenie oraz dąsy. Zastanawiałam się, ile kobiet mu

odmówiło.

- Czy ktokolwiek widział, jak wspinasz się po... wszystko jedno, co to było, do mojego pokoju?

- Nie wiem. To ty jesteś medium. Dlaczego jesteś tak ubrana?

Nie miałam zamiaru wyjawić mu prawdy, więc przestałam do jego umysłu uspokajający komunikat.

Chciałam, żeby zasnął, jednak z pośpiechu stałam się zbyt natarczywa.

- Au! - krzyknął, potarł kark, po czym na nowo zaczął recytować Przemówienie Gettysburskie Lincolna.

Nie chciałam się z nim użerać.

- Wybieram się w pewne miejsce. Zostań tutaj i zaczekaj do mojego powrotu.

Nawet nie raczył odpowiedzieć.

- Ale kominek! - wykrzyknął. Przeturlał się po łóżku, podszedł do syren i wyciągnął rękę w kierunku

marmurowych piersi.

Stanęłam między nim a syrenami. To był błąd. Kiedy jego ręce znalazły się blisko mnie, posłałam mu

spojrzenie, które sprawiło, że natychmiast się zatrzymał, a potem cofnął.

- Nie wiem, dokąd się wybierasz, ale idę razem z tobą.

- Do biblioteki - wyjaśniłam. - Mam tam kilka spraw do załatwienia i nie potrzebuję towarzystwa.

- Chcesz odłączyć urządzenia, dzięki którym pojawiają się fałszywe duchy?

- I kto tutaj czyta w myślach? - zapytałam.

- Jeden odcinek dotyczył seansu spirytystycznego, na który wybrała się pewna kobieta i już nigdy nie

wróciła. Dlatego trochę znam się na tych sztuczkach. Jeśli masz zamiar tam iść, to tylko ze mną. -
Wiedziałam, że mówi poważnie.

- W porządku. - Westchnęłam, żeby dać mu do zrozumienia, że nie podoba mi się ten pomysł, choć w głębi

duszy wcale nie miałam ochoty myszkować po tym domu całkiem sama. W pojedynkę trudno by mi było
przecinać przewody i jednocześnie uważać, żebym nie została przyłapana na gorącym uczynku. - Muszę się
tylko upewnić, że korytarz jest pusty.

Kiedy Linc zaczął otwierać drzwi, zamknęłam mu je przed nosem.

- Co ty wyprawiasz?

- Sprawdzam korytarz. Przepraszam, całkiem zapomniałem, że potrafisz robić takie rzeczy, do jakich nie

jest zdolny nikt inny na świecie i że prawdopodobnie znam tylko piętnaście procent twoich możliwości.

- Jeden procent - poprawiłam go. - A teraz siedź cicho.

Zamknęłam oczy i zaczęłam przeczesywać teren. Nie wyczuwałam niczyjej obecności blisko nas.

Wiedziałam też, że nikt nie zamierza wychodzić na korytarz. Wysłałam myśli, w których nakłaniałam
wszystkich do pozostania w pokojach.

Otworzyłam oczy.

- Linc, czy wiesz, gdzie jest biblioteka?

- Co byś zrobiła, gdybym nie otumanił pani Hemmings i nie przyszedł ci z pomocą? Czy wtedy w ogóle

znalazłabyś bibliotekę?

Powoli otworzyłam drzwi i zerknęłam na zewnątrz, tak na wszelki wypadek. W tym domu było coś

dziwnego, a ja miałam zamiar to odnaleźć. Na tyle, na ile mogłam wyczuć, na korytarzu nie było żadnych
kamer ani mikrofonów. Domyślałam się, że szanowne panie Narcyza i Delphia nie życzą sobie, aby na-
grywać niektóre ich poczynania. Skoro obie korzystały z korytarza, nie umieszczono tam żadnych
„pluskiew”.

- Chętnie przeniosłabym bibliotekę do mojego pokoju - rzuciłam przez ramię, kiedy wyszliśmy.

- Chyba nie potrafisz przenosić pomieszczeń? - zapytał, idąc za mną po korytarzu.

Odwróciłam się i przez pewien czas szłam tyłem. To prawda, że podobała mi się jego zmysłowość. Miałam

zamiar dochować wierności Adamowi do końca życia, ale miło było popatrzeć na piękne ciało Linca i na
łunę pożądania, która go otaczała. Gdyby aura była namacalna, Linc pozostawiałby za sobą ścianę ognia.

- Nie, nie potrafię przenosić pomieszczeń, mogę natomiast nakłonić operatora koparki, żeby wjechał do

biblioteki.

- W ten sposób nie przeniesiesz pokoju, tylko zwyczajnie go zniszczysz. To nie to samo.

Głos Linca stawał się coraz głębszy, aura zaś coraz silniejsza.

- A może nakłonić którąś z pań, żeby udała się do biblioteki po książkę? Wówczas mogłabym pójść za nią.

- Musiałaby być ślusarzem, bo właścicielki trzymają bibliotekę pod kluczem.

Jego aura stanęła w płomieniach, była czerwona, pomarańczowa i niebieskozielona na rąbku. Czułam jej

ciepło. Kiedy tyłem schodziłam po szerokich schodach, czułam, że moje ciało otacza lód. A on był ciepłem,
którego potrzebowałam. Adam, Adam, Adam, wołałam w myślach.

Linc odezwał się. Czar prysł.

- To tutaj - powiedział, wskazując ręką drzwi za moimi plecami i pochylił nade mną głowę.

Zaklęcie przestało działać w chwili, gdy zobaczyłam męską twarz za lewym ramieniem Linca.

Zamrugałam i twarz znikła. Kiedy Linc odwrócił głowę w tę stronę, w którą spoglądałam, przecisnęłam się
pod jego ramieniem.

- Widziałeś to? - zapytałam, rozglądając się dookoła.

- Co takiego? - zdziwił się. Jego głos stał się wyższy, aura schłodziła się niczym gasnący ogień. Dookoła

jego sylwetki nie buzowały już wysokie płomienie, a na ich miejscu pojawiła się ciepła poświata. Nadal
jednak wystarczyło tak niewiele, żeby ponownie wzniecić pożar.

- Chyba widziałam ducha. Czy to nie cudowne? Nigdy wcześniej nie spotkałam żadnego z nich. To znaczy,

widziałam wiele duchów w swojej głowie i nawet rozmawiałam z wieloma, ale nigdy nie widziałam ducha
na własne oczy. Trzeba mieć dużo mocy, żeby pojawić się po śmierci w cielesnej postaci. Pewnego razu
byłam w całkiem nowym domu, w którym ułożono na ścianach deski z jakiejś starej chaty. Na wszystkich
ścianach wyczuwałam fragmenty duchów. To było tak, jak gdyby pocięli zdjęcia na kawałeczki, po czym
skleili je wszystkie razem. Potrafisz otworzyć zamek?

Jego aura przybrała kolor czerwonobrązowy.

- Jesteś bardzo dziwną osobą. Wiesz o tym?

- Bo chcę, żebyś otworzył zamek?

- Nie, bo większość ludzi boi się duchów.

- Większość ludzi boi się mnie - odparłam. - Wiedziałeś, że...

Przerwał mi.

- Chodziło ci o to, czy nauczyłem się otwierać zamki, odpalać samochody bez użycia kluczyków i czy

należałem do gangu, kiedy mieszkałem w Harlemie? Dla twojej wiadomości: moi rodzice skończyli studia, a
ja...

Rasizm, pomyślałam w duchu. Westchnęłam, po czym wyciągnęłam małe zawiniątko, które nosiłam

przypięte przy pasie.

- Próbowałam być miła. Kuzyn Virgil nauczył mnie, jak radzić sobie z zamkami.

- Virgil? - zdziwił się. - Facet tej wielkości? Złośliwy? Z blizną po tej stronie twarzy?

- Ten sam. - Pochyliłam się i zaczęłam pracować za pomocą małego narzędzia, które zrobił dla mnie Virgil,

kiedy byłam dzieckiem. Uwielbiałam, kiedy zostawiano mnie pod opieką Virgila, ponieważ jego zdaniem to,
co działo się dookoła mnie, wcale nie było dziwne. Był jedyną osobą, której niemal wyznałam całą prawdę o
tym, co potrafię robić, ale wydaje mi się, że on i tak domyślał się o wiele więcej niż inni, dzięki temu, że po-
trafił milczeć i słuchać.

Linc zadrżał.

- Nie chciałbym go spotkać w ciemnej uliczce - powiedział. - Ani w dzień, szczerze mówiąc.

Popchnęłam drzwi biblioteki, a one otworzyły się bez oporu. Oboje zajrzeliśmy do środka. Jeśli w tym

pokoju kiedykolwiek przebywały jakiś duchy, nie wyczuwałam ich obecności.

Rozejrzałam się po bibliotece. Dałam sobie trochę czasu, żeby móc poczuć wszystko, co się tam znajduje.

Półki z drzewa orzechowego pełne książek zajmowały dwie ściany od podłogi aż po sufit. Na trzeciej ścianie
były puste półki oraz kominek. Na odległej ścianie widniały dwa duże okna skrywane pod ciężkimi,
welurowymi kurtynami w kolorze burgunda.

Kiedy tak lustrowałam wszystko dookoła w poszukiwaniu kamer i mikrofonów, wyczułam mnóstwo

elektronicznych urządzeń. Wszystkie zostały wyłączone. Czułam się tak, jakby wysiadł prąd. Podobne
uczucie ogarnia człowieka, który wie, że obok niego stoi lodówka, ale skoro nie wydaje z siebie żadnych
odgłosów, nie pobiera prądu, więc jest martwa.

Nie mogłam się opanować, żeby nie skrytykować wystroju wnętrza.

- Zbyt ciemno - powiedziałam. - Gdyby to była moja biblioteka, urządziłabym ją w zieleniach i żółciach.

Nie uważasz, że żółte zasłony wyglądałyby tutaj całkiem ładnie?

- Uważam, że dwoje ludzi nie żyje i to jest bardzo poważna sprawa. A do tego uważam, że gdybyśmy mieli

choć trochę zdrowego rozsądku, wynieślibyśmy się stąd do diabła.

- Wyrażaj się grzecznie. - Naprawdę nienawidziłam, kiedy ktoś przeklinał. Wulgarne słowa miały za

zadanie szokować, więc jaki sens miało używanie szokujących słów za każdym razem, kiedy otwierało się

usta?

Kiedy znów spojrzałam na Linca, wyciągał książki z półek, oglądał je, po czym odstawiał na miejsce.

- Nie wydaje mi się, żeby to był dobry moment na wybieranie lektury. Powinniśmy...

- Bingo - powiedział, spoglądając na mnie triumfująco. Wyjął kilka sklejonych razem książek, których

wnętrze zostało wycięte tak, żeby powstało pudełko. Za pudełkiem stało urządzenie przypominające
projektor. - Czy ty w ogóle znasz się na urządzeniach elektronicznych?

- Zarówno moja córka, jak i siostrzenica mają zdolności telekinetyczne. Niestety, ja takimi nie dysponuję.

Gdyby była tutaj choć jedna z nich, mogłaby...

Spojrzał na mnie z niesmakiem.

- Masz może przy sobie mały śrubokręt z końcówką w kształcie krzyżyka?

Kiedy pytał mnie o elektronikę, chyba miał na myśli wiedzę z podręczników.

Podałam mu narzędzie, które z jednej strony było zakończone krzyżykiem, a z drugiej pozostawało płaskie.

Pośrodku widniała dziura, do której zmieściłby się centymetrowy orzech.

- Virgil? - zapytał Linc, kiedy podałam mu przyrząd.

Skinęłam głową. Przyglądałam mu się, kiedy pracował. Ze sposobu, w jaki trzymał śrubokręt, domyśliłam

się, że potrafi skręcić niejedną rzecz.

- Świetnie - powiedziałam. - Ja będę je znajdywać, a ty będziesz wyłączał.

- Zostaniemy wspólnikami - odparł z głową wetkniętą między książki.

- Niczym Holmes i Watson.

- Raczej niczym Lucy i Ricky.

Skoncentrowałam się. Starałam się znaleźć inne urządzenia w pokoju, ale bez zasilania to wcale nie było

łatwe. Podejrzewałam, że ktoś wyłączył obieg prądu, żeby w czasie burzy lub elektrycznego przeciążenia
wszystko się nie przepaliło. Przyszło mi na myśl, że te instalacje muszą być bardzo drogie.

Zdjęliśmy jeszcze kilka oszukanych książek i odkryliśmy kolejne urządzenia. Linc wszystkie

unieszkodliwił. Powiedział, że to były wysokiej jakości przyrządy rejestrujące oraz projektor hologramów.

- Proste urządzenia filmowe - dodał. - Teraz już rozumiem, dlaczego nie pozwalają przebywać tutaj

mężczyznom. Nie obraź się, ale każdy facet od razu by się na nich poznał.

- Jasne - odpadam. - Mężczyźni są tacy mądrzy. Na pewno dlatego masz dziecko, którego matki nigdy nie

poznałeś. Powiedz mi, panie Błyskotliwy, kiedy stałeś w pokoju z tym plastikowym pojemniczkiem, nie
przyszło ci do głowy, że to może skończyć się narodzinami dziecka?

Nawet nie próbował mi odpowiedzieć, ale ja wyczuwałam jego zakłopotanie. Po chwili krzyknął,

zaskoczony. Przywodziło to na myśl angielskie filmy. W rzeczywistości Linc znalazł cieniutki kabel na
brzegu półki z książkami. Kiedy jego ręce wodziły po przewodzie, przypominał mima, ponieważ przewodu
nie było widać.

- Wychodzi stąd - poinformował, wskazując panele nad komikiem. Spojrzał na mnie. - Nie wiem, do czego

służy ten przewód, ale w czasie seansu w naszym programie kobieta wykorzystywała taki sam do
wprawiania pokoju w ruch, a także do produkowania różnych odgłosów. Przypinała sobie taki kabelek do
łokcia, a potem wystarczyło, że uniosła rękę, i voila! Wszystko zaczynało się ruszać. Uważam, że nie
powinniśmy przecinać tego przewodu. Urządzenia uszkodziłem tak, żeby ich awaria wydała się całkiem
naturalna.

Spojrzałam na niego z powątpiewaniem.

- No dobrze. - Pokiwał głową. - Na pewno domyśla się, że ktoś przyłożył do tego rękę, ale równie dobrze

mogą dojść do wniosku, że maszyny po prostu wysiadły. Jednak jeśli przetniemy ten przewód...

- Wpadną w szał i zamordują nas w łóżkach?

- Mniej więcej - odparł. - Co jeszcze masz w tym zawiniątku?

Podałam mu moją torbę. Linc pogrzebał chwilę, po czym wyjął z niej mały, różowy nóż, który ostatnio

widziałam, będąc dzieckiem. Ostrzyłam go tyle razy, że ostrze stało się niemal niewidoczne.

- Świetnie - powiedział, po czym zgiął przewód na ostrzu i zawiązał go na supeł. - Musimy zaczepić to na

rogu kominka, tak żeby przewód nie poruszył się, kiedy ktoś za niego pociągnie. Chyba zdołam się tam
wspiąć.

Cienka, dekoracyjna krawędź biblioteczki była zbyt wąska dla jego dużych stóp.

- Ja tam wejdę, jeśli mnie podsadzisz.

- Z przyjemnością - ucieszył się, po czym wyciągnął ramiona, jak gdyby chciał mnie uściskać. Kiedy się

cofnęłam, skrzywił się. - Teraz masz mnie za gwałciciela?

- Aleś ty wrażliwy - powiedziałam, na co Linc zrobił tak lubieżną minę, że aż się roześmiałam. Po chwili

splótł dłonie, a kiedy na nich stanęłam, prawie wrzucił mnie na górną półkę kominka. - Omal nie uderzyłam
głową w sufit - syknęłam na niego.

- Przepraszam, mam zbyt dużo energii. Myślisz, że mają tutaj siłownię?

- Myślę, że mają i że Delphia z niej korzysta. Jest silniejsza, niż się wydaje.

- Mówiąc o wyglądzie... - powiedział, spoglądając na mnie, kiedy wyprężyłam się, żeby sięgnąć szczytu

kominka i umieścić na nim przewód.

Nic nie odpowiedziałam na jego prowokację, ponieważ zmysły dały mi znać o zagrożeniu.

- Ktoś się zbliża - wyszeptałam.

- Kabel na miejscu? - zapytał, a kiedy skinęłam głową, chwycił mnie za kostki i ściągnął z kominka.

Gdyby czyjeś nadejście tak bardzo nie pochłaniało moich myśli, pewnie krzyknęłabym, kiedy leciałam w

powietrzu, żeby po chwili wpaść w jego ramiona. Otworzyłam usta, aby zaprotestować, ale Linc postawił
mnie na podłodze i położył palec na wargach, dając znak, żebym była cicho. Bezszelestnie podbiegłam do
drzwi i opadam się o nie. Byłam zaskoczona. Nie wyczułam na korytarzu niczyjej obecności, więc kto to
mógł być?

Zamknęłam oczy i starałam się wyobrazić sobie osobę, której obecność wyczułam i której nie słyszałam.

Obrazy nakładały się na siebie i nie miały sensu. Widziałam mężczyznę. Kobietę. Ducha. Smoka?

Na widok potwora zaczęłam otwierać drzwi, ale Linc oparł rękę nad moją głową i przytrzymał je, co

bardzo mnie rozzłościło.

- Mogłabym przyprawić cię... - wyszeptałam, lecz zamilkłam, kiedy wyczułam, że ta osoba... że to coś

odchodzi. - Poszło sobie! - powiedziałam, próbując odepchnąć Linca. Czułam się tak, jakbym próbowała
ruszyć skałę. Kiedy spojrzałam na niego, uśmiechał się do mnie lubieżnie.

- Na tym koniec - poinformowałam go. - Musisz trochę popracować i pozbyć się tego nadmiaru energii.

Jego aura ponownie stanęła w płomieniach.

- Znam lepszy sposób, żeby się jej pozbyć - odpad, pochylając się nade mną, jakby chciał mnie pocałować.

Przecisnęłam się pod jego ramieniem i spojrzałam na jego rękę, blokującą drzwi. Wykorzystałam siłę

umysłu, żeby przenieść rozpalony do czerwoności żar jego aury do jego dłoni. Szło mi dość opornie,
ponieważ nie poświęciłam wystarczająco wiele czasu na skumulowanie energii, ale bardzo zależało mi na
tym, żeby się go pozbyć i zobaczyć, co takiego potrafiło oprzeć się zaklęciu, które rzuciłam na korytarz.

Linc z krzykiem cofnął rękę. Podczas gdy on dmuchał na dłoń, chcąc ją ochłodzić, ja pobiegłam do

swojego pokoju. Miałam mętlik w głowie. Część mnie starała się odnaleźć tę osobę, która była na korytarzu,
a druga część przesyłała Lincowi informację, że powinien jak najszybciej znaleźć siłownię i pozostać tam do
kolacji.

W pokoju zdjęłam kostium z lycry, a włożyłam dżinsy i bluzkę z dzianiny. Idąc do wyjścia, chwyciłam

kapelusz, odsłaniając kamerę ukrytą za wiankiem z suszonych kwiatów, i włoży łam go na głowę. Niech
chociaż przez chwilę popatrzą na mój pusty pokój, pomyślałam.

Wałęsałam się dookoła „zamku” przez ponad trzydzieści minut. Nie zobaczyłam wiele, ale za to wyczułam

wszystko, co się dało. Sześć sypialni było zajętych. Wszystkie kobiety spały. Może podano im narkotyki?

Pomogłyby uciszyć gości, co ułatwiłoby prowadzenie domu.

Wiele drzwi pozostawało zamkniętych. Właściwie prawie wszystkie były zamknięte. Znalazłam też mały

śliczny salonik, gdzie, jak się domyślałam, podawano herbatę. Jednak nie weszłam do środka. Wyczułam
tam obecność przynajmniej czterech kamer, przez które ktoś obserwował mnie z wielkim zainteresowaniem.
Z trudem się opanowałam, żeby nie uśmiechnąć się i nie pomachać.

Chodziłam po całym domu, naciskałam wszystkie klamki, ale żadne drzwi nawet nie drgnęły. Chociaż

wyczuwałam obecność wielu osób, trudno mi było je zlokalizować. Czułam je pod stopami i nad głową.
Wyglądało na to, że strych i piwnica też są zajęte albo przynajmniej wykorzystywane. Poza tym nie czułam
obecności dziecka, podobnie jak ducha, który tak szybko zniknął za plecami Linca.

A co do Linca, dostroiłam się do niego na tyle, że kiedy wyszedł na spacer, natychmiast się o tym

dowiedziałam. Jego pokój nie znajdował się w głównym budynku. Kiedy zamknęłam oczy, połączyłam się z
nim i niemal czułam to samo co on. Zawsze tak się działo, kiedy przebywałam dłużej w towarzystwie jednej
osoby. Gdybym skoncentrowała się wystarczająco mocno, mogłabym niemal wcielić się w jej postać.

Jeśli kogoś kochałam, to uczucie przybierało na sile. Potrafiłam powiedzieć wówczas, gdzie przebywają

moi ukochani i co robią. Właśnie w tej chwili moja córka i moja siostrzenica skąpane w promieniach słońca
unosiły się w powietrzu. Latały. Nie, huśtały się. Popychał je jakiś chłopiec. W pobliżu wyczuwałam
obecność Mike’a Taggerta. To jego syn bujał dziewczynki na huśtawkach. Dziewczynki tęskniły za mną,
tęskniły za całą rodziną, ale czuły się dobrze. Otrzymywały codzienną dawkę podwójnego „c”, które, co już
dawno odkryłam, było niezbędne w wychowywaniu dzieci. Całusy i ciastka. Miłość i jedzenie.

„

Przekierowałam połączenie”, żeby dostroić się do mojego ojca i móc z nim porozmawiać. Właśnie w tej

chwili krzyczał na kogoś, kto z kolei krzyczał na niego. Nie wyczuwałam żadnego zagrożenia, więc doszłam
do wniosku, że nie potrzebuje mojej pomocy. Ciężko było mi kontrolować przebieg wydarzeń z takiej
odległości, jednak mój związek z ojcem był tak silny, że mogłam to robić.

Moja matka właśnie doprowadzała do szaleństwa jednego, a może nawet dwóch mężczyzn. Od kiedy

została gwiazdą filmową, nigdy nie wyczułam, żeby uprawiała z kimś seks. W dzieciństwie musiałam
śpiewać, tańczyć, a nawet wsadzać głowę pod wodę, żeby nie wyczuwać obecności mężczyzny w jej łóżku.
Kiedy poznałam Adama, właściwie nadal byłam dziewicą, choć zdecydowanie odbiegałam od dziewiczego
stanu.

Następnie spróbowałam odnaleźć Adama i jego siostrę. Wyczuwałam ich obecność, wiedziałam, że żyją,

ale są gdzieś uwięzieni. Powtarzałam tę czynność kilka razy dziennie. Wysyłałam do Adama wiadomość, że
go kocham i że próbuję go odnaleźć. W normalnych okolicznościach potrafił usłyszeć moje słowa w
myślach, ale teraz wydawało mi się to niemożliwe. Został przede mną zablokowany.

Ponownie dostroiłam się do Linca. Uśmiechnęłam się, widząc, jak biega i stara się ze wszystkich sił

skierować swoje pożądanie na inne tory.

Gdy upewniłam się, że wszystko jest w porządku, zaczęłam spacerować po dużym domu. Znalazłam drzwi,

za którymi znajdowały się schody prowadzące do piwnicy. Jednak one także były zamknięte. Zastanawiałam
się, czy komendant straży pożarnej został o tym poinformowany. Może powinnam mu o tym donieść,
pomyślałam.

Podeszłam do drzwi z ukośnymi szybkami. Zobaczyłam przez nie trzy długie budynki prawie całkiem

ukryte w cieniu drzew. Kiedy zbliżyłam się do nich, musiałam na chwilę przystanąć, żeby się uspokoić.
Baraki niewolników. To były baraki niewolników. Ponieważ niewiele pozostało z dawnej konstrukcji
budynków, duchy niewolników nie miały zbyt dużo miejsca, do którego mogłyby przylgnąć i wspominać.
Wiedziałam, że na ich tyłach znajduje się stary cmentarz niewolników, ale Delphia kazała usunąć nagrobki,
bo nie życzyła sobie, żeby goście wspominali złe czasy.

Ruszyłam w stronę budynku, w którym mieszkał Linc. Droga nie była prosta, gdyż zewsząd otaczały mnie

duchy. Wiedziały, że potrafię wyczuć ich obecność, dlatego biegały dookoła mnie i błagały o pomoc. Żaden
z nich nie miał wystarczająco dużo siły, wściekłości ani nie był przepełniony wystarczająco wielką
nienawiścią, żeby uformować dla siebie ciało, które można by zobaczyć gołym okiem.

Ale ja je wyczuwałam, czułam ich łzy, ich zagubienie, ich złość. Słyszałam ich myśli.

„

Służyłam jej przez wiele lat, a ona mnie wyrzuciła”, żaliła się jedna z kobiet. Za życia dziewczyna była

bardzo ładna i jej pani obawiała się, że małżonek będzie wolał niewolnicę od niej, dlatego wysłała ją w pole.

Dziewczyna zmarła niedługo potem. Do dziś targały nią złość i bezradność.

Kilka kobiet płakało nad swoimi dziećmi, które zostały im odebrane i sprzedane. Kilka duchów mężczyzn

płakało z frustracji, że byli bezradni i nie mogli ochronić tych, których kochali.

Zatrzymałam się i powiedziałam do nich:

- Szzzz, uspokójcie się. Już jest po wszystkim. Teraz macie spokój. - Duchy uspokoiły się, ale ja

wiedziałam, że taki stan nie potrwa długo. Gdybym miała czas, zagłębiłabym się w ich historie, żeby
zobaczyć, co przyniesie ulgę tym udręczonym duszom. Czy odnalazłyby spokój, gdyby podłożyć ogień pod
baraki? Czy gdyby duchy nie miały swojej przystani, odnalazłyby wolność i ulgę?

Uspokojone duchy cofały się przede mną. Nadal towarzyszyły mi w drodze, ale tym razem cierpliwie

czekały. Tylko na co? Nie mogłam opanować drżenia. Czy to możliwe, że czekają, aż pójdę spać, by
zgromadzić się nade mną i nie dać mi zmrużyć oka? Kiedy wysłałam im wiadomość, że nie wysłucham
żadnego ducha, który ośmieli się nachodzić mnie w domu, odsunęły się jeszcze dalej.

Bardzo dobrze, pomyślałam i uśmiechnęłam się do siebie. Zawsze potrafiłam dogadać się z duchami.

Wystarczyło dać im to, czego chcą, żeby mogły zaznać upragnionego spokoju. Tylko kilka razy natknęłam
się na bezcielesne złe duchy. Prawdopodobnie działo się tak, ponieważ złe duchy, które zniszczyły swoje cia-
ła, wcielały się w inne osoby. Zło miało przeraźliwie dużo mocy.

- Co robisz w kwaterach? - zapytał Linc, gdy mnie zobaczył.

Upewniłam się, że nigdzie w pobliżu nie ukryto kamer ani mikrofonów. Już miałam się odezwać, ale

zamiast tego zapatrzyłam się na Linca. Był ubrany w duże, niezgrabne sportowe buty, skarpetki, czerwone
szorty i nic więcej. Pot ściekał strużkami po jego brązowym ciele. Ten widok warto było zachować w pa-
mięci! On nie zdawał sobie z tego sprawy, ale dookoła niego krążyły duchy czterech kobiet, byłych
niewolnic. Ogromnie się nim interesowały. Nic dziwnego, że biedak szalał z pożądania.

- Z czego się śmiejesz? - zapytał, wycierając ręcznikiem spoconą pierś.

- Z niczego. Skąd masz taki akcent?

Wzdłuż frontu budynku rozciągał się taras. Linc usiadł na poręczy.

- Chyba nabyłem go właśnie tutaj. Niemalże słyszę głosy niewolników, którzy tutaj mieszkali.

Kiedy chciałam coś powiedzieć, nie pozwolił mi.

- Jeśli masz zamiar powiedzieć coś, co potwierdzi moje najgorsze przeczucia, to lepiej nic nie mów.

- Chciałam tylko powiedzieć, że mam pytanie do wszystkich obecnych w tym pokoju. - Cztery kobiety,

które tłoczyły się dookoła Linca, nie zwracały na mnie uwagi. Miałam nawet wrażenie, że przysunęły się do
niego jeszcze bliżej, jak gdyby chciały utrzymać go z dala ode mnie. Widząc, że Linc spocił się na myśl o
tym, że po ramieniu chodzi mu pluskwa, zakasłałam, żeby ukryć uśmiech.

Odezwałam się głośno i stanowczo:

- Czy ktokolwiek widział tutaj mężczyznę? Wysokiego mężczyznę, który ma około metra

dziewięćdziesięciu wzrostu i nosi krótką czarną bródkę? - Narysowałam w powietrzu linię wzdłuż mojego
podbródka i zakończyłam ją wyimaginowaną brodą.

Nagle wszyscy w pokoju zamarli bez ruchu, a w kolejnej sekundzie wszystkie duchy opuściły pokój i

najbliższą okolicę. Wszyscy uciekli w popłochu i skryli się przed tym, czego się bali.

- Czy coś się właśnie wydarzyło? - zapytał Linc. Kiedy spojrzałam na jego aurę, miała przyjemny niebieski

kolor z domieszką barwy czerwonobrązowej. Nadal miał ochotę na seks, ale mógł zaczekać. Bez
towarzystwa czterech podnieconych, bezcielesnych duchów powracał do życia.

Wzruszyłam ramionami. Nic nie odpowiedziałam, ponieważ dostrajałam czujniki, żeby znaleźć kryjówkę,

w której przyczaiły się duchy. Natychmiast przyszedł mi na myśl cmentarz. Wróciły do swoich
nieoznaczonych grobów.

- Nie widziałem takiego mężczyzny.

- Jakiego mężczyzny?

- Tego, o którego przed chwilą mnie pytałaś. Sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu. Pamiętasz?

Prawdopodobnie ma nie więcej niż metr siedemdziesiąt, ale tobie wydał się wielki.

- Bardzo śmieszne - odparłam. Nie mogłam powiedzieć Lincowi, z kim rozmawiałam. Dawno temu

przekonałam się, że na wieść o duchach ludzie stają się bardzo nerwowi. - Jesteś gotowy? Możesz iść na
kolację?

- Wezmę prysznic, ogolę się i zaraz przyjdę. Nie możesz doczekać się seansu?

Wzruszyłam ramionami. Kim był mężczyzna, którego widziałam? Co to za duch? I dlaczego wszystkie

duchy niewolników tak bardzo się go bały?

- Linc - zwróciłam się do niego - dzisiaj podczas kolacji chciałabym, żebyś jadł tylko to co ja. Jeśli czegoś

nie tknę, proszę, żebyś ty też to odstawił. Rozumiesz?

- Myślisz, że dodają narkotyki do jedzenia?

- Dzisiaj po południu w pokojach spało bardzo wiele osób. Poza tym odurzeni ludzie z pewnością prędzej

zobaczą to, czego się od nich oczekuje - wyjaśniłam, po czym udałam się do domu. Przez całą drogę
rozglądałam się za duchem mężczyzny, którego widziałam wcześniej, ale nikogo nie spotkałam, nawet
duchów niewolników. Wszystkie uciekły i ukryły się.

Spojrzałam na zegarek, mój piękny zegarek, który podarował mi mój drogi mąż. Pozostało mi niecałe

dziesięć minut, żeby przygotować się do kolacji. Włożyłam różowy kostium od Chanel, który powinien
powstrzymać ludzi od porównywania mnie do Cukierkowej Wieśniaczki.

Na samą myśl o tym wzięłam głęboki oddech. Wolałabym spać pośrodku starego cmentarza i przez całą

noc być nawiedzaną przez nieszczęśliwe duchy, niż jeść kolację z grupą bogatych kobiet, które mają zbyt
wiele wolnego czasu. Na razie poznałam tylko jedną z nich, panią Hemmings, jednak miałam przeczucie, że
wszystkie będą dokładnie takie same jak ona.

ROZDZIAŁ 8

LINC

Kiedy spotkałem się z Darci przed jadalnią, byłem tak zdenerwowany, że najchętniej zadzwoniłbym po

taksówkę i pojechał do najbliższej restauracji Dairy Queen. Może czułem się tak ze względu na tę całą
maskaradę, a może dlatego, że zostałem umieszczony w budynku, który dawniej zamieszkiwali niewolnicy.
Pomimo energii i wigoru, z jakim przemawiała do mnie Darci, chciałem uciec, gdy zobaczyłem starą,
despotyczną Delphię idącą holem. W ślad za nią kroczył tuzin zaspanych kobiet. Wszystkie były ubrane w
kreacje najdroższych projektantów, a ich biżuterią można by po brzegi wyładować taczkę. Jednak sprawiały
wrażenie osób, które nie do końca wiedzą, co się dookoła nich dzieje.

Kiedy Delphia mnie zobaczyła, jej stara, wysuszona twarz zaczęła ciskać pioruny. Nie potrzebowałem

medium, żeby domyślić się, na czym polegał jej problem. Nie chciała, żebym w czasie kolacji siedział razem
ze wszystkimi przy stole. Nie wiem; co było ze mną nie tak, ale czułem się jak człowiek, którego sprowadza
się na ziemię w momencie, kiedy poczuł się zbyt pewny siebie.

Darci podbiegła do niej i powiedziała albo coś zrobiła, bo pięć minut później Panna Ściągnięta Twarz

weszła do jadalni, nie spoglądając w moją stronę. Przypuszczam, że w ten sposób chciała dać mi do
zrozumienia, że jednak mogę zjeść kolację w towarzystwie pozostałych gości. Nie mogłem się opanować,
odwróciłem się i ruszyłem „tam, gdzie moje miejsce”.

Darci chwyciła mnie za ramię.

- Co się z tobą dzieje? - syknęła. Kobiety, które tłoczyły się jadalni, były zbyt ogłupiałe, żeby zwracać na

nas uwagę.

Przejechałem ręką po twarzy.

- Nie wiem, ale chcę żyć i chcę wrócić do kwater.

- Och - odparła Darci bezbarwnym głosem. - Wracaj tutaj w tej chwili - wycedziła przez zęby - albo nasię

na ciebie... - Zawahała się, ale po chwili się rozjaśniła. - Devlina. Nasię na ciebie Devlina.

W momencie, w którym wymówiła to imię, natychmiast poczułem się lepiej. Wziąłem głęboki oddech,

zmrużyłem oczy i zacisnąłem dłonie w pięści.

- No dobrze, w takim razie powiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi. Jestem gotów.

- Cztery przepiękne kobiety, które już nie żyją, a w przeszłości były niewolnicami, czekają na ciebie w

pokoju, żeby móc... żeby móc się z tobą zabawić. Nastraszyłam je Devlinem, tym duchem, którego
widziałam wcześniej. Powiedziałam im, że po nie przyjdzie, jeśli nie zostawią cię w spokoju.

Zastanowiłem się przez chwilę, po czym otworzyłem jedno oko.

- Jak piękne?

- Jak Halle Berry.

- Naprawdę?

- W porównaniu z tymi czterema nawet ona nie ma szans.

Natychmiast odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w stronę drzwi prowadzących na zewnątrz, ale Darci

chwyciła mnie za ramię.

- Daj spokój. Będziesz miał dla nich całą noc. Na razie czeka nas kolacja i seans.

Kiedy przekroczyliśmy próg jadalni, omal nie spanikowałem. Obie siostry, Narcyza i Delphia, zajmowały

miejsca na przeciwległych krańcach długiego stołu. Pomiędzy nimi po każdej stronie siedziały trzy kobiety.
Pozostałe krzesła były wolne. Cała szóstka gości przywodziła mi na myśl ten typ ludzi, których szczerze nie
znoszę: przesadnie wystrojonych, nadmiernie wymalowanych, sztywnych w ruchach, o twarzach bez
wyrazu. Próbowałem się odwrócić, ale Darci przylgnęła do mojego ramienia niczym mała pijawka. Gdybym
postanowił wyjść, musiałbym ciągnąć ją ze sobą.

- Chodź - wyszeptała. - Jesteś aktorem, więc graj.

Zająłem miejsce naprzeciwko niej, po czym uśmiechnąłem się do kobiet, a one w odpowiedzi zmrużyły

nieobecne oczy. Nawet pani Hemmings, która dziś nosiła naszyjnik wart więcej, niż wynosiły moje
zeszłoroczne zarobki, patrzyła na mnie tak, jak gdyby nie widziała mnie nigdy wcześniej. I pomyśleć, że tak
niedawno dotykałem jej całej, a moje dłonie zapadały się w jej miękkim, białym, ciastowatym ciele.

Spojrzałem na Darci.

- A więc mówisz, że Halle Berry?

Niczym pies Darci wydała z siebie ciche warknięcie, po czym rozejrzała się dookoła i powiedziała:

- Przepraszam, mam kaszel.

Kilka minut później pojawiły się trzy poważnie wyglądające kobiety w czarnych uniformach. Podały nam

talerze z niewielkimi porcjami krewetek na zimno. Stosując się do zaleceń Darci, zaczekałem, aż zacznie
jeść, zanim sam zdecydowałem się skosztować potrawę.

Dziesięć minut później wiedziałem, że miała rację, ponieważ wszystkie odurzone kobiety zaczęły się

rozbudzać, gdy tylko skosztowały jedzenia. W trakcie wieczoru jedna po drugiej narzekały, że bardzo są
spragnione, i natychmiast otrzymywały duże szklanki wody. Po opróżnieniu trzeciej każda z nich
przepraszała na chwilę, a kiedy wracała, wyglądała o wiele lepiej.

Zastanawiałem się, czy to może być sprawka Darci. Czy mogła sprawić, żeby te kobiety poczuły

pragnienie i wypiły taką ilość wody, żeby wypłukać z organizmu narkotyki?

Kiedy na stole pojawiło się czwarte z kolei danie, kobiety zaczęły się rozluźniać. Jedna z nich powiedziała

nawet:

- Dobry Boże! Co ja na siebie włożyłam? Wyglądam niczym jarmarczny sprzedawca biżuterii. Kto nosi

perły o tej godzinie?

Starałem się zachować spokój, kiedy patrzyłem, jak kilka tysięcy dolarów w biżuterii ześlizguje się z

dobrze utrzymanej głowy i spada na stół. Spojrzałem na Darci i zauważyłem, że przez cały czas przygląda
się Delphii, która miotała groźne spojrzenia. Z kolei Narcyza uśmiechała się tak szeroko, że zacząłem się za-
stanawiać, czy przypadkiem nie zażyła kilku pigułek szczęścia.

Mimo wszystko byłem niemal przekonany, że to właśnie moja obecność przyczyniła się do tego dziwnego

zachowania obecnych w jadalni pań. W końcu jestem przystojniakiem. Czy mogłem coś na to poradzić?

Dorastałem w kręgu intelektualistów. Wiele lat temu usłyszałem, jak ktoś powiedział: „W naszym domu

najbardziej ekscytujące były te chwile, kiedy ktoś przewraca kartkę”. Moje dzieciństwo idealnie
odpowiadało temu opisowi. Żadnych pistoletów na kapiszony - ciekawe, czy jeszcze je produkują? Żadnych
gangów. Nic, tylko cholerna nauka.

Co wieczór przy kolacji rodzice wyciągali ze mnie każde słowo, które usłyszałem od nauczycieli. Z kolei

nauczyciele nienawidzili moich rodziców. Kiedy powiedziałem ojcu, że uczymy się o Układzie Słonecznym,
sporządził dwudziestojednostronicowy plan dla mojej nauczycielki i przekazał jej go razem z metrową stertą
książek, które jego zdaniem powinna była przeczytać. Dodam, że byłem wtedy w pierwszej klasie.

Niektóre dzieciaki buntują się, sięgając po narkotyki bądź nieodpowiednio się zachowując, ale ze mną było

całkiem inaczej. Pewnego dnia ojciec przyznał, że nie wie nic na temat aktorstwa. Spojrzałem wówczas na
matkę.

- A co ty wiesz o aktorstwie? - zapytałem.

- Nic - odparła.

W ciągu czternastu lat, które spędziłem pod ich dachem, nigdy nie słyszałem, że istnieje jakaś dziedzina, w

której nie byliby autorytetami. Wędkarstwo? Mój ojciec napisał trzy artykuły o łapaniu pstrągów. Chociaż w
życiu nie dotknął wędki, teoretycznie wiedział wszystko, co trzeba było na ten temat widzieć. Moja matka
pisywała o sztuce rękodzieła oraz muzyce, chociaż sama nigdy nie odwiedziła żadnej wystawy i nigdy nie
trąciła nawet struny gitary.

Tamtego dnia postanowiłem, że zostanę aktorem.

Musiałem coś po nich odziedziczyć, ponieważ przykładałem się do aktorstwa z taką samą zawziętością, z

jaką oni tworzyli swoje prace. Nawet kiedy ich jedyny syn został aktorem, nie zmienili sposobu myślenia.

O ile mi było wiadomo, moi rodzice nigdy nie obejrzeli żadnego mojego występu. W domu nie mieli

telewizora. Nawet jeśli wybrali się do kina na któryś z moich filmów, nic o tym nie wiedziałem.

W rezultacie od kiedy zaprzestałem prób imponowania własnym rodzicom, byłem całkiem dobry w

wybranym przez siebie zawodzie. Co prawda mdliło mnie na etykietki w stylu „Przystojniak Linc”, ale
mimo to radziłem sobie nieźle.

Podczas kolacji kobiety odprężały się coraz bardziej, a ja zacząłem rozkoszować się faktem, że znajduję się

w centrum ich uwagi. Oczywiście wszystkie bez przerwy mówiły o moim podobieństwie do Lincolna
Aimesa. Dobrze się bawiłem, udając Jasona Forbesa, który z kolei udawał, że jest Lincolnem Aimesem.
Kiedy kobiety zaczęły mówić, że jestem niższy i mniej umięśniony niż Lincoln Aimes, już chciałem zdjąć
koszulę, żeby rozwiać wszelkie wątpliwości, ale właśnie wtedy Delphia ogłosiła, że czas na seans.

Spojrzałem na Darci. Posłała mi spojrzenie, które mówiło, że powinienem ochłonąć.

Nic prostszego. Dookoła mnie tłoczyły się cztery napalone, bezcielesne kobiety, sześć żywych kobiet

posyłało mi takie spojrzenia, jak gdybym był ostatnim mężczyzną na świecie, a do tego od dwóch tygodni
nie widziałem się ze swoją dziewczyną i miałem tak po prostu ochłonąć? Jasne.

Przy drzwiach jadalni Darci przylgnęła do mojego ramienia, a ja od razu poczułem się spokojniejszy.

Kiedy zajmowaliśmy miejsca dookoła stołu w bibliotece, mogłem z powodzeniem przeciągnąć się i zapaść w
głęboki sen.

Jednak mój spokój nie trwał długo, ponieważ śmiech, który musiałem tłumić przez kolejną godzinę, omal

nie wysłał mnie w górę pod sam sufit.

Delphia rozpoczęła seans, przemawiając swoim ochrypłym głosem. Każda z sześciu kobiet chciała

skontaktować się z kimś z zaświatów. Przez wzgląd na Darci, bynajmniej nie na mnie, każda z nich okrążała
stół i mówiła, z kim chciałaby się skontaktować i dlaczego. Zgodnie z tym, co mówiły, jedynym powodem,
dla którego chciały połączyć się ze światem umarłych, była miłość. Bardzo głęboka miłość.

Wreszcie nadeszła kolej Darci. Powiedziała po prostu:

- Chciałabym się dowiedzieć, gdzie ukrył klejnoty.

Wszystkie panie wybuchnęły śmiechem. Sposób, w jaki się śmiały, utwierdził mnie w przekonaniu, że

każda z nich ukrywa powód, dla którego chce skontaktować się kimś, kto już nie żył.

Do pokoju weszła pokojówka. Miała kamienny wyraz twarzy jak cała służba. Przyniosła tacę z cieniutkimi

kieliszkami, w których lśnił zielony likier. Każdy z nas wziął kieliszek. Jednak kiedy sięgnąłem po swoją
porcję, poczułem na sobie spojrzenie Darci. Wyglądała tak, jakby chciała powiedzieć: nie! Nic nie pij!
Odstawiłem nietknięty kieliszek, co wywołało grymas na twarzy Delphii.

W ciągu kilku minut wszystkie panie wypiły do dna swoje napoje. Widziałem, jak bardzo się odprężyły.

Byłem pewien, że ich zmysły zostały przytępione na czas trwania zbliżającego się przedstawienia. Światła
przygasły. Chwyciliśmy się za ręce. Rozpoczął się seans.

Cóż to był za seans! Najlepszy nieudany program artystyczny, jaki w życiu widziałem. Delphia zwróciła

się do swojego ducha przewodnika, ale nic się nie wydarzyło. Spojrzała w stronę półki z książkami, na której
stał uszkodzony projektor. Zmarszczyła brwi. Przyszło mi do głowy, że może powinienem powiedzieć jej o
istnieniu botoxu.

Siedzieliśmy tak przez czterdzieści minut, podczas których nic się nie wydarzyło. Aż trząsłem się ze

śmiechu. Domyślałem się, że gdy tylko Delphia odkryje, co stało się z jej sprzętem, domyśli się, kto jest
temu winien, jednak nie miałem zamiaru psuć sobie wieczoru myśleniem o tym, co będzie jutro.

- Dziś wieczorem duchy niczego mi nie powiedziały - poinformowała Delphia zebranych. Najwyraźniej

chciała szybko pożegnać się z gośćmi.

Darci przylgnęła mocno do mojej dłoni.

- Może Narcyza mogłaby spróbować - zaproponowała.

- Ja? - zdziwiła się Narcyza. Mógłbym przysiąc, że z trudem powstrzymuje się od śmiechu. Musiała

wiedzieć o projektorach i kablach, które w tej chwili zawiodły Delphię. - Nic nie wiem o świecie duchów.

- Ale czasem słabe duchy... To znaczy, czytałam, że czasami słabe duchy potrzebują ciała, z którego

mogłyby skorzystać. Czasami nie mają wystarczająco dużo siły, żeby móc zamanifestować swoją obecność
bez czyjejś pomocy. Jeśli w tym pokoju są jakieś duchy, może mogłyby skorzystać z twojego ciała i
przemówić przez nie.

Wszyscy zgromadzeni przy stole spojrzeli na Darci, jak gdyby straciła rozum. Wszystkie sześć kobiet

szklistym, narkotycznym wzrokiem patrzyło na Darci, ale jej nie rozumiało. Delphia krzywiła się z
dezaprobatą, co wcale mnie nie zdziwiło, bo jej chyba nigdy nic nie odpowiadało. Pulchna, mała Narcyza
sprawiała takie wrażenie, jak gdyby chciała uciec na samą myśl o duchach, które mogłyby skorzystać z jej
ciała.

- Mogłyby spróbować - powiedziała Darci głośno, spoglądając w przestrzeń nad lewym ramieniem

Narcyzy. Nikt nie musiał mi tłumaczyć, że Darci rozmawia z czterema ślicznymi młodymi niewolnicami.

Po chwili Narcyza zmieniła się. Kiedy pochyliła się w moją stronę i spojrzała na mnie chytrze, dosłownie

ubyło jej lat.

Nie mogłem opanować obrzydzenia. Darci wzmocniła uścisk na mojej dłoni, przypominając mi w ten

sposób, żebym zachowywał się, jak należy.

- Chcę go mieć - powiedziała Narcyza namiętnym, seksownym głosem. - Tak długo czekałam.

Gdyby w pokoju panowała ciemność i gdybym jej nie widział, zainteresowałbym się kobietą z takim

głosem.

- Czego chcecie? - zapytała Darci.

- Jego. - Ten głos był całkiem inny, znacznie wyższy, ale równie seksowny. - Nadaje się. Chcę go.

Pochyliłem się nieznacznie w stronę Narcyzy.

- Nie! - krzyknęła ostro Darci. - Nie wy, tylko oni. Czego chcą ludzie z cmentarza?

- Chcą odnaleźć swoich bliskich, którzy zostali sprzedani.

Przysiągłbym, że usłyszałem trzeci głos. Najwyraźniej wszystkie cztery piękne niewolnice znalazły dla

siebie miejsce w starym ciele Narcyzy. Nie mogłem się opanować, żeby nie patrzeć na pannę Burns. Była
najmłodsza ze wszystkich gości. Miała około dwudziestu sześciu lat. Była koścista, płaska z przodu i z tyłu.
Miała żyłkowate blond włosy, a jej usta przypominały strunę. Kiedy zobaczyłem ją pierwszy raz, natych-
miast ją zdyskwalifikowałem, ale teraz żałowałem, że te cztery dziewczyny nie weszły w nią zamiast w ciało

Narcyzy.

Panna Burns zobaczyła, że się jej przyglądam. Postała mi nieśmiały uśmiech. Miała zęby bogatych ludzi:

doskonałe, lśniące, ale nie wybielone do tego stopnia, żeby wyglądały wulgarnie. Uśmiechnąłem się do niej,
podniosłem kieliszek z likierem i wzniosłem toast w jej kierunku.

Dzięki Bogu Darci szarpnęła mnie za ramię, zanim zdążyłem wypić choćby łyk.

- Jak mam to zrobić? - Darci zapytała Narcyzę. - Jak mam odnaleźć ich krewnych?

- Czy wyglądają tak jak on? - mruczała Narcyza, spoglądając na mnie rozpalonym wzrokiem.

- Nie - odparła Darci. - Nie wszyscy wyglądają tak jak on. Kiedy znajdę...?

Nie wiem, co wydarzyło się potem. Narcyza świdrowała mnie wzrokiem, panna Burns starała się, jak

mogła, uwieść mnie swoimi wodnistymi oczami, Delphia wyglądała tak, jak gdyby chciała użyć siekiery w
stosunku do niektórych z nas, a pozostałe kobiety przyglądały się temu wszystkiemu tak szklistymi oczami,
że moim zdaniem nie poczułyby teraz nawet bólu.

Darci przepytywała cztery niewolnice, które zaprosiła do ciała Narcyzy. Po chwili wstała i wbiła wzrok w

odległy, ciemny kąt pokoju. Pobladła. Wyszeptała: „Adam”, po czym zemdlała.

Złapałem ją, zanim uderzyła o podłogę. Podniosłem ją i wyniosłem z biblioteki. Kiedy stałem na korytarzu,

nie wiedziałem, co robić. Gdybym miał dostęp do samochodu, posadziłbym ją w nim i odjechał stąd, ale nie
miałem takiej możliwości. Co więcej, nie przypuszczam, żeby Delphia pożyczyła mi swój samochód.

Kiedy usłyszałem głosy dochodzące z biblioteki, odwróciłem się i ruszyłem w kierunku drzwi frontowych.

Wiedziałem, że jeśli zaniosę Darci do jej pokoju, już wkrótce rozlegnie się walenie do drzwi. Ale gdzie
mogliśmy być całkiem sami?

- Jeśli dookoła mnie naprawdę krążą jakieś duchy, zwracam się do nich o pomoc - powiedziałem na głos. -

Pokażcie mi, dokąd mam ją zabrać, żebyśmy mogli poczuć się bezpiecznie.

Nie mogłem w to uwierzyć, ale w pewnej chwili poczułem się tak, jak gdyby setki delikatnych rąk zaczęły

ciągnąć mnie za sobą. Część mnie chciała rzucić wiotkie ciało Darci i uciec, gdzie pieprz rośnie, ale innej
części bardzo podobało się to uczucie. Czułem się taki bezpieczny, jak gdybym znajdował się w ramionach
matki, co nie znaczy, że znałem to uczucie.

Rozkoszowanie się tą chwilą, sprawdzanie oznak życia Darci oraz uciekanie przed ludzkimi głosami

pochłonęło mnie tak bardzo, że nie zdawałem sobie sprawy z tego, dokąd idę, dopóki nie wprowadzono mnie
do wnętrza jakiegoś pomieszczenia. Zanim znalazłem się w środku, musiałem popchnąć zamknięte drzwi.
Do wewnątrz wpadało wystarczająco dużo światła księżyca, bym mógł dostrzec zardzewiałą latarkę.
Trzymając Darci na rękach, podniosłem latarkę, po czym zobaczyłem duży biały stół, a także garstkę świec i
pudełko zapałek. Położyłem ją na stole, zapaliłem pół tuzina świec i rozejrzałem się dookoła.

Znajdowałem się w krypcie. Widziałem ją już wcześniej, ale nie czułem potrzeby wejścia do środka. Stała

niedaleko cmentarza niewolników i prawdopodobnie spoczywali tutaj przodkowie sióstr Barrister. Cztery
marmurowe sarkofagi miały odsunięte pokrywy, jedna była potłuczona. Wyglądało to tak, jak gdyby ktoś,
kto plądrował groby, został spłoszony i zostawił po sobie latarkę, świece i zapałki.

Jęk Darci sprawił, że odwróciłem się w jej stronę. Była bardzo drobna, a na tej twardej, zimnej

marmurowej płycie sprawiała wrażenie jeszcze mniejszej. Opadem dłoń na jej czole i odgarnąłem jej włosy z
twarzy, a potem zdjąłem marynarkę i ją okryłem.

- Jak się czujesz?

- Okropnie - odparła, spoglądając na mnie.

Kiedy zaczęła rozglądać się po pustej przestrzeni dookoła mnie, zapytałem:

- Ilu ich tutaj jest?

- Prawie wszyscy. Około pięćdziesięciu osób, w większości kobiety. Interesujące.

- Rozumiem. - Przełknąłem nerwowo. Nie chciałem, żeby odkryła, że chcę uciec i ukryć się w

bezpiecznym miejscu. - Każdy z nich mówi ci, czego by chciał? - Zauważyłem, że śmierć w pewien sposób
zrównywała ludzi, ponieważ duchy niewolników mogły wejść do mauzoleum swoich panów.

Trzymając rękę na głowie. Darci spróbowała usiąść. Pomogłem jej się odwrócić, tak żeby nogi mogły

zwisać jej swobodnie z sarkofagu. Na marmurowej płycie widniało imię, nazwisko i data, które mogłem
odczytać, ale nie zrobiłem tego. Co więcej, wieko było przekrzywione, tak że mogłem zajrzeć do środka, ale
tego także nie zrobiłem.

Darci spojrzała na mnie.

- Chcą, żebym została ich agentem podróży.

- Poważnie? - Zająłem miejsce obok niej. Najwyraźniej nie była jeszcze gotowa powiedzieć mi, co

zdenerwowało ją do tego stopnia, że aż zemdlała. - A co to znaczy?

- Powiedzieli, że w piwnicy domu znajdują się dokumenty z informacjami o ich bliskich. Chcą, żebym je

odnalazła i powiedziała im, gdzie mają ich szukać.

- Mówimy o czasach niewolnictwa, prawda? Sto pięćdziesiąt do dwustu lat temu. Czy im naprawdę się

wydaje, że ich krewni i przyjaciele wciąż na nich czekają?

- Tak myślą. Może znajdą tam ich groby, do których będą przywiązane dusze umarłych.

Zastanowiłem się nad tym przez chwilę.

- Mam dwa pytania. Po pierwsze, dlaczego nie udadzą się do Królestwa Bożego, żeby połączyć się z tymi,

których kiedyś kochali, co już dawno powinni byli uczynić. - Ostatnie słowa wypowiedziałem bardzo
głośno, żeby mieć pewność, że mnie usłyszą. - Po drugie, jeśli tak bardzo zależy im na tych dokumentach,
dlaczego sami nie zejdą do piwnicy i po prostu nie... no wiesz... Dlaczego nie przenikną przez ściany i nie
wezmą sobie tych dokumentów?

- Boją się - odparła cicho.

Te słowa podziałały na mnie jak zimny prysznic.

- Czego mogą bać się duchy? Że ktoś je zabije? Powyrywa im ręce? Ależ nie, zaczekaj -
powiedziałem, strzelając palcami - przecież one nie mają rąk i już dawno są martwe.

- Boją się Devlina. - Darci zeskoczyła z sarkofagu.

- Kto to jest?

Kiedy Darci ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęła płaczem, całkiem naturalnym odruchem wydało mi się

chwycenie jej ramiona. Usłyszeliśmy głosy na zewnątrz, przyciągnąłem ją mocniej i w panice spojrzałem na
płonące świece. Nagle wszystkie zgasły.

- Dzięki - rzuciłem bez zastanowienia.

Kiedy dobiegały do nas głosy ludzi chodzących na zewnątrz, trzymałem Darci jeszcze mocniej. Byłem w

grobie z małą, kościstą, białą dziewczynką o nadludzkich mocach i zewsząd otaczało mnie jakieś
pięćdziesiąt duchów. Może powinienem był wybiec na zewnątrz i rzucić się pod nogi Delphii oraz pozosta-
łym osobom, które nas szukały?

- Nikt przy zdrowych zmysłach na pewno tutaj nie wejdzie - usłyszałem męski głos za drzwiami. - Chodź,

wracajmy. To miejsce przyprawia mnie o gęsią skórkę nawet za dnia. Jeśli stara Delphia chce tego faceta w
swoim łóżku, niech go sobie sama szuka.

- Słyszałem, że on jest gejem.

W odpowiedzi usłyszałem śmiech, w którym było tyle drwiny, że postanowiłem popracować nad
swoją kreacją.

- Odesłałaś ich? - zapytałem.

Darci skinęła głową bez słowa.

- Jesteś bardzo przydatna w niektórych sytuacjach. - Czułem, jak odpręża się w moich ramionach. -

Oczywiście gdyby nie ty, nie chowalibyśmy się w tym grobie w środku nocy.

- Gdyby nie ja? - powtórzyła, odsuwając się ode mnie. - To ty chciałeś odnaleźć syna i dlatego do mnie

przyszedłeś.

Uśmiechałem się do niej, a moje zęby, które wybieliłem za ogromną sumę pieniędzy, lśniły niczym

reflektory.

- Dzięki - odezwała się wreszcie. Odsunęła się ode mnie jeszcze dalej. - Jestem zmęczona. Chyba położę

się już do łóżka.

Przeszukując pokrywę grobowca po omacku, natrafiłem na pudełko zapałek, zapaliłem jedną i omal nie

krzyknąłem, gdy spojrzałem w dół na sarkofag i zobaczyłem w nim twarz martwego mężczyzny.
Odskoczyłem w tył, a kiedy zapałka zgasła, już nic nie mogłem zobaczyć.

- Dzięki - powtórzyłem.

Zapaliłem kolejną zapałkę, po czym odpaliłem od niej świecę. Przez cały czas trzymałem się z dala od

otwartej części dużej marmurowej trumny.

- Darci, zemdlałaś. Uważam, że powinnaś mi wytłumaczyć dlaczego.

- To nic takiego, taka sztuczka, to wszystko.

- Sztuczka, która sprawiła, że zemdlałaś? Posłuchaj, Darci, nie znam cię zbyt dobrze, ale widziałem, że

rozmawiasz z duchami tak, jakby byli zwykłymi ludźmi. Co więcej, dałaś się wciągnąć w historię, którą
wielu ludzi przypłaciło życiem, ale ciebie to wcale nie przestraszyło. Dlatego powiedz mi, co takiego
sprawiło, że zemdlałaś?

Wzięła głęboki wdech i wyglądała tak, jak gdyby chciała się odprężyć, a mimo to nadal zaciskała pięści.

- Ten duch, ten mężczyzna o imieniu Devlin, jest bardzo potężny. Jest tak potężny, że nic nie mogę o nim

powiedzieć. Nie wiem, czy jego zdaniem to był dobry żart, czy może coś innego, ale on...

- Co on takiego zrobił?

Darci zniżyła głos.

- Przybrał postać Adama. Wyglądał jak mój mąż.

Odwróciła się i rozpłakała.

Chwyciłem ją pod ręce niczym małe dziecko i posadziłem na skraju grobowca. Kiedy znalazła się zbyt

blisko twarzy nieboszczyka, przesunąłem ją niżej i zarzuciłem jej marynarkę na ramiona. Marmur i duchy
schładzały powietrze.

- W porządku, opowiedz mi o wszystkim.

- O Adamie?

- Nie - odparłem uprzejmie. Odnosiłem wrażenie, że jeśli poruszy ten temat, nie wyjdziemy stąd jeszcze

przez sześć dni. - Opowiedz mi o tym facecie, Devlinie.

- Nie wiem o nim nic poza tym, że jest bardzo potężny. Potrafi się materializować.

- Czy tylko ty i ludzie tacy jak ty mogą go zobaczyć? Czy ja też bym mógł?

- Ludzie tacy jak ja? Co chcesz przez to powiedzieć?

- Przestań grać na zwłokę i odpowiedz na moje pytanie.

- Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że gdyby chciał, pokazałby się także tobie.

- Jeśli jeszcze go kiedyś spotkasz, powiedz mu, żeby się nie starał. Pojawił się z twojego powodu czy po

prostu tutaj mieszka?

- Nie wiem.

- A co z nimi? Oni też tego nie wiedzą? - Zatoczyłem ręką koło po ciemnym grobie.

- Już ich tutaj nie ma. Wystarczy wspomnieć imię Devlina, żeby uciekali w panice.

Usiadłem obok niej, jak najdalej od twarzy nieboszczyka.

- Jeśli chcesz stąd wyjechać, proszę bardzo. Nie wydaje mi się, żebyśmy mieli tutaj znaleźć mojego syna.

Może i tu był, ale już go nie ma. Moim zdaniem to miejsce to jakaś ułuda, którą tworzą te dwie kobiety, żeby
wyciągać pieniądze od znudzonych życiem bogatych bab. Uważam, że powinniśmy się stąd zmywać.

Jeszcze dziś w nocy. Będziemy szli tak długo, aż znajdziemy jakiś motel, a potem...

Darci zeskoczyła z grobowca i ruszyła do drzwi.

- Ja zostaję i nie wyjadę, dopóki nie dowiem się, o co tu chodzi. Myślę, że ten Devlin wie coś o moim

mężu. Może przybył tutaj, żeby się ze mną spotkać? Zamierzam mu się przedstawić. Przynieś mi latarkę.

Po tych słowach opuściła to duże, zimne, marmurowe mauzoleum i wyszła na zewnątrz. Nie byłem

tchórzem, ale kiedy rozejrzałem się po zdemolowanych trumnach, chwyciłem marynarkę i pobiegłem za
Darci.

- A wy zgaście świeczkę - rzuciłem przez ramię. Usłyszałem, że ktoś zdmuchnął płomień. Przeżegnałem

się.

W tych ciemnościach prawie nie widziałem Darci, która biegła w kierunku domu. Kiedy ją dogoniłem,

klęczała przy piwnicznym oknie. Nie spojrzała w górę, ale wiedziała, że stoję tuż za nią.

- Do tego okna nie podłączono żadnego alarmu - wyszeptała. - Ale jest zamknięte. Gdybyś stłumił odgłos

marynarką, może mógłbyś stłuc szybę, wsunąć rękę i otworzyć.

- A co się stanie, jeśli to zrobię? Co dobrego zrobisz ty? Wszyscy świę... - Zacząłem, zanim przypomniałem

sobie moratorium Darci na temat bluźnierstwa.

W tej samej chwili Darci zaczęła się rozbierać.

- Mogę przecisnąć się przez to okno, ale nie w tym kostiumie. Jest zbyt obszerny.

Była ubrana w różowy kostium obszyty czarną lamówką, bardzo staromodny i bardzo drogi. Pod spodem

nie miała na sobie nic poza czarnym body z koronki, które gdzieniegdzie przecinały czarne satynowe
wstawki.

- Próbujesz mnie zabić czy co? - zapytałem, przyglądając się jej w świetle księżyca. Na nogach miała

czarne pończochy. Była niska, ale idealnie proporcjonalna.

- Możesz to zrobić czy nie? - zapytała zniecierpliwiona.

- Wszystko - odpadem. - Dla ciebie mogę zrobić wszystko. - Jednak nie ruszyłem się z miejsca. Po prostu

stałem.

- Linc, pomóż mi. Jeśli nie otworzysz tego okna, wyślę do twojego pokoju wszystkie cztery dziewczyny.

Zawahałem się.

- A co byś powiedział na to, gdybym kazała czterem dziewczynom wejść w ciało Narcyzy, a potem

przystała ją do ciebie?

Strach popchnął mnie do działania. Owinąłem pięść marynarką, zbiłem małą szybkę, wsunąłem rękę do

środka, otworzyłem okno i popchnąłem ramę w górę. Ani na moment nie oderwałem oczu od Darci. Kiedy
położyła się na brzuchu, przyszło mi do głowy, że teraz to chyba ja zemdleję.

- Linc, skoncentruj się! - zirytowała się. - Chwyć mnie za ręce i spuść na dół. Nie wiem, jak daleko jest do

podłogi.

Zrobiłem tak, jak mi kazała, ale miałem ochotę zapłakać gorzko, kiedy wsunęła swoją małą, kształtną pupę

przez okno. Gdy znalazła się wewnątrz, musiałem położyć się na brzuchu, żeby włożyć ręce przez okno.
Wsunąłem się najdalej, jak mogłem, lecz Darci nadal nie dotykała ziemi.

- Puść mnie - wyszeptała, ale nie posłuchałem. Zajrzałem do ciemnej piwnicy. Przeszło mi przez myśl, że

Darci nie życzy sobie mojego towarzystwa w tym miejscu.

- Jeśli nie otworzysz drzwi, żeby wpuścić mnie do środka, znajdę Delphię i powiem jej, gdzie jesteś.

Sądząc po jej minie, miała zamiar mi zagrozić, ale najwyraźniej się rozmyśliła.

- W porządku - powiedziała w końcu.

- Uważaj na potłuczone szkło - ostrzegłem, chociaż wiedziałem, że szyba upadła z prawej strony. Puściłem

jej dłonie. Nie mogła to być zbyt duża wysokość, bo kiedy dotknęła ziemi, usłyszałem przytłumione „Ups”.

- Nie chcielibyśmy posiniaczyć tego małego zadka, nieprawdaż? - mruknąłem, chichocząc pod nosem.

W tym czasie Darci ruszyła w kierunku drzwi prowadzących do piwnicy. Nagle coś tak ugryzło mnie w

ucho, że aż zaskomlałem. To nie był owad, bo wyraźnie poczułem czyjeś zęby.

Kiedy wstałem, pocierając ucho, usłyszałem zgrzyt. Nie odważyłem się zapalić latarki, więc tkwiłem w

ciemnościach. W końcu zobaczyłem coś, co przypominało wysoką, wyrastającą z ziemi postać. Nie byłem
pewien, czy patrzę na drzwi, czy na jakiegoś dziwnego ducha.

- Linc? - szepnęła Darci.

W mgnieniu oka podbiegłem, rzuciłem się w dół po schodach i zamknąłem za sobą drzwi.

- Zdaje się, że ugryzła mnie jedna z dziewczyn - powiedziałem.

- Zrobiła to z zazdrości. - Darci pokiwała głową. - Wydaje mi się, że rosną w siłę. Wszystkie bez wyjątku.

Ich kształty z każdą minutą stają się wyraźniejsze.

Włączyła latarkę i rozejrzała się dookoła. Znajdowaliśmy się w wąskim przejściu. Po obu stronach

widniały drzwi. Otwierałem je po kolei i oboje zaglądaliśmy do środka. Wszędzie były tylko rupiecie. Stare
gazety, spróchniałe wiklinowe wózki dla dzieci, tekturowe kartony zniszczone przez gryzonie. Przez dziury
w pudłach wystawały stare koronki.

- Sen antykwariusza - powiedziała Darci.

- Koszmar komendanta straży pożarnej - dodałem.

Darci ruszyła na sam koniec korytarza. Domyśliłem się, że za pozostałymi drzwiami nie ma nic, co

mogłoby ją zainteresować.

Trzymając latarkę w ręku, ruszyłem w ślad za nią.

ROZDZIAŁ 9

DARCI

Nie chciałam informować Linca o tym, jak bardzo jestem przerażona. Wiele lat temu przemierzałam kilka

tuneli z mężczyzną, którego kochałam. Wówczas byłam pełna wiary. W końcu znałam tylko Putnam,
Kentucky i krętaczy, którzy tam mieszkali. Widziałam niewiele duchów, z których tylko kilka było wrogo
nastawionych. Większość szukała czegoś lub kogoś, a ja robiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby im po-
móc.

Z Adamem w tunelach nie czułam się źle, dlatego przepełniała mnie wiara we własne umiejętności.

Dopiero później zdałam sobie sprawę z ogromnej mocy wiedźmy, która ukryła się przede mną wszystko, co
mogłoby mnie zaniepokoić. Zastawiła na mnie pułapkę, a ja w nią wpadłam.

Czy ten dom i fałszywy seans spirytystyczny to też była pułapka? Podejrzewałam, a nawet byłam niemal

pewna, że całe to przedstawienie miało na celu zwabienie mnie do tego domu. Albo moja matka wiedziała
więcej, niż przede mną odkryła, albo wykorzystał ją ktoś niezwykle potężny. To ona zaczęła to wszystko i
przysłała mnie tutaj.

Szłam i zastanawiałam się, kim jest ten silny duch o imieniu Devlin i czy ma coś wspólnego z zaginionym

dzieckiem Linca.

Skręciłam za róg, a tam przy starym stole siedział siwy mężczyzna w znoszonym, brudnym ubraniu.

Dużym nożem z drewnianą rączką kroił ser i kładł na pajdzie chleba. Jego lewą kostkę otaczał łańcuch,
wystający z ceglanej ściany. Nie pojrzał na nas, kiedy weszliśmy do pokoju.

- Widzisz go? - spytałam szeptem Linca.

- Nie, nie i jeszcze raz nie - odparł, rozglądając się dookoła po ścianach z gołych cegieł. Patrzył na

wszystko, tylko nie na mężczyznę przy stole.

Oczywiście Linc kłamał. Widział starca bardzo dobrze. Wiedziałam, że mężczyzna naprzeciwko nas to

duch, ale czy zdawał sobie z tego sprawę? Zdarzyło mi się spotkać kilka duchów, które nie chciały uwierzyć
we własną śmierć.

Podeszłam bliżej i zatrzymałam się przed mężczyzną. Linc był tuż za mną.

- Jesteś prawdziwy?

- Oczywiście, że jestem prawdziwy - odparł mężczyzna. Mówił ze szkockim akcentem niczym Sean

Connery i podobnie jak on miał czarne brwi i siwe włosy. - Jeśli nie wierzysz, że jestem prawdziwy, dotknij
mnie. Poczuj, że jestem stworzony z ciała i krwi.

Kusił mnie, bym go dotknęła, ale moja ręka przeszła przez jego ramię.

- Zmywam się stąd. - Linc odwrócił się i ruszył do wyjścia. Natychmiast na całej szerokości korytarza

pojawiła się żelazna krata.

Nie spuszczałam oczu z mężczyzny przy stole, ponieważ właśnie zaczął zmieniać się w kogoś innego. Jego

twarz stała się bardziej pociągła, a włosy dłuższe i ciemniejsze. Teraz jego ubranie przypominało strój pirata.

Nieźle, przyznałam w duchu. Nie zastanawiając się nad tym, kim jest ten człowiek, wymamrotałam

pytanie, które pierwsze przyszło mi na myśl:

- Jak mam odnaleźć męża?

Oparł nogę obutą w rybacki kalosz o drewniany karton, który całkiem niedawno był stołem, po czym

zaczął obierać jabłko.

- Przez niego.

Odwróciłam się i spojrzałam na Linca. On tymczasem poddawał oględzinom żelazną kratę, szukając

sposobu, żeby ją otworzyć.

- Ja? - zdziwił się Linc. - Przyjechałem tutaj, bo myślałem, że być może odnajdę tu mojego syna.

Popatrzył na ducha. Może obawiał się, że za chwilę przemieni się w potwora? Nie miałam zamiaru

powiedzieć mu, że już wcześniej zmieniał się w smoka.

- Co Linc ma wspólnego z odnalezieniem mojego męża? - zapytałam. - I co z dzieckiem? Gdzie jest ten

chłopiec? I gdzie go trzymają, jeśli mają go tutaj? Dlaczego go uwięzili?

- Tak wiele pytań. - Duch uśmiechnął się i wstał. - Żeby odnaleźć męża, musisz odnaleźć dziecko, a do tego

będziesz potrzebowała Dotyku Boga. Zapytaj niewolników. Oni wiedzą różne rzeczy, ale nic ci nie
powiedzą, dopóki nie dasz im tego, czego pragną.

Przeniósł spojrzenie ze mnie na Linca.

- A co się tyczy ciebie, musisz pamiętać.

Po tych słowach zniknął. W jednej sekundzie był, a w następnej znikł. Wiedziałam, że na tym piętrze nie

było żadnych innych duchów ani ludzi. Nie było nawet elektryczności. Była tylko cisza. I śmierć.

Linc włączył latarkę i oświetlił to miejsce, gdzie wcześniej znajdowała się brama. Korytarz został

odblokowany.

Zgodziłam się pomóc Lincowi, ponieważ poprosiła mnie o to moja matka, ale teraz wydawało mi się, że

ktoś albo coś wprawił tę całą machinę w ruch nie ze względu na Linca, tylko na mnie. Byłam przekonana, że
jeśli odnajdę kolejne informacje, to pomogą mi one odszukać męża. Jeśli zaś naprawdę chodziło o mnie, to
Linc nie powinien był się narażać na niebezpieczeństwo. Nie mogłam ochronić swojego męża i szwagierki,
więc nie byłam też pewna bezpieczeństwa Linca.

- Wiesz - powiedziałam powoli - wydaje mi się, że powinieneś stąd wyjechać. Lepiej wróć do Hollywood i

zostań tam na dobre.

- A ty co zamierzasz?

- Wrócić do domu. Prawda jest taka, że mam za dużo spraw na głowie. Nie przywykłam do duchów, które

zmieniają kształty i układają zagadki. To za dużo jak na mój mały wiejski móżdżek. Myślę, że powinnam
wrócić do domu, by spotkać się z córką i siostrzenicą. Naprawdę bardzo za nimi tęsknię.

Po tym przemówieniu ruszyłam w kierunku drzwi. Chciałam wyjść na zewnątrz, gdzie mogłabym się

ubrać. Kiedy tak stałam w pończochach i body, powoli zaczynałam się czuć jak i striptizerka.

Zrobiłam kilka kroków, zanim zorientowałam się, że Linc wcale za mną nie idzie. Oświetlał mi drogę

latarką, ale nadal stał w tym dużym pokoju, w którym spotkaliśmy zmieniającego kształty ducha - Devlina.

Odwróciłam się.

- Co się stało?

- Tak sobie myślę - odparł. - Próbowałem sobie przypomnieć, co powiedział ten facet, i wygląda na to, że

przede wszystkim powinniśmy dać niewolnikom to, czego pragną. Czy ty też tak go zrozumiałaś?

Przytaknęłam.

Odwrócił się ode mnie, poświecił latarką na mur, do którego jeszcze niedawno przykuty był duch.

Ściana nadal była ceglana, ale teraz widniały na niej stare drewniane drzwi, które kiedyś pomalowano na

zielono. Na drzwiach wisiał duży, żelazny rygiel.

Stojąc bez ruchu, przyglądałam się, jak Linc szuka czegoś w stercie żelastwa. Znalazł starą łopatę, wsunął

ją w rygiel i pociągnął.

Metalowy zamek nie pękł, ale za to złamał się trzon łopaty i przegniłe drzwi. Linc wsunął rękę przez dziurę

w drzwiach, otworzył je i zajrzał do środka, oświetlając pomieszczenie latarką.

- Nic tutaj nie ma poza starymi drewnianymi gablotami - poinformował mnie. - Może te szafy są pełne akt.

Pewnie mnóstwo w nich starych papierów. - Wrócił do mnie i posłał mi jeden z wystudiowanych uśmiechów
Paula Travisa, który roztapiał serca. - Wracaj do swoich dzieci. Ja chyba zostanę tutaj przez jakiś czas.

Wiedziałam, do czego zmierza, ale nie mogłam odgadnąć, co nim kieruje. Prowokował mnie, żebym

została w tym domu, choć przecież doskonale zdawał sobie sprawę, że wcale nie miałam zamiaru stąd
wyjeżdżać. Tylko dlaczego on chciał tutaj zostać? Dla dziecka, którego w ogóle nie znał? I o czym miał
pamiętać? Że kocha to dziecko?

Powoli podeszłam do niego.

- Wcale nie chciałam stąd wyjeżdżać - przyznałam.

- Wiem.

Kiedy weszliśmy do pokoju, Linc podszedł do jednej gabloty otworzył szufladę. Było w niej
mnóstwo teczek z aktami i starych papierów.
Wyjął jeden folder.

- Bingo - powiedział i podał mi dokumenty.

Miałam przed sobą rachunek wystawiony za sprzedaż dziesięcioletniego dziecka, syna kobiety o imieniu

Dinnah. Miejsce, w którym powinny widnieć dane ojca, pozostało puste.

- Jeśli tak łatwo znaleźć te dokumenty, dlaczego duchy nie odszukały ich wcześniej? Miały na to wiele lat -

stwierdził Linc.

- Gdyby wszyscy w tym domu byli nawiedzani przez duchy niewolników tak jak ty, nikt by tutaj nie został.

A dom obróciły się w ruinę - odpadam i powróciłam do oglądania gabloty z dokumentami.

Linc nie rozumiał, co chciałam przez to powiedzieć. A ja próbowałam znaleźć odpowiedź na pytanie,

dlaczego duchy przylgnęły właśnie do niego.

- Gdyby Delphia dostrzegła w tym sposób na zarobienie kilku dolarów, na pewno zakułaby zmarłych w

łańcuchy.

- To prawda - zgodziłam się. Pomimo panujących tu ciemności zorientowałam się, że w gablotach

przechowywano dokumenty z okresu stu lat. - Czy to normalne? - zapytałam. - Nikt z moich przodków nie
był na tyle bogaty, żeby mieć niewolników.

Popatrzyłam na Linca. Kilkaset lat temu można było kupić mężczyznę takiego jak on. Przystojnego,

cudownego, zachwycającego mężczyznę takiego jak Linc.

Nawet na mnie nie spojrzał.

- Kochanie, to o czym myślisz, sprawia, że palą mnie uszy.

Roześmiałam się. Niewątpliwie był bardzo bystry.

- Jest ich zbyt wiele, nawet gdybyśmy wiedzieli, czego szukać - powiedział. Zamknął jedną szafkę, a

otworzył kolejną. - O ile mi wiadomo, przodkowie Narcyzy i Delphii kupowali tylko kobiety. Sprzedawali
wszystkie dzieci płci męskiej i większość dziewczynek, zatrzymywali tylko...

To, co mówił Linc, dotarło do mnie w tym samym momencie co do niego. Przodkowie Narcyzy i Delphii

dorobili się fortuny, płodząc niewolników. Kupowali kobiety, zapładniali je, a potem sprzedawali ich dzieci.

Pomyślałam o swojej córce i siostrzenicy i zrobiło mi się niedobrze. Jak bym się czuła, gdybym musiała

patrzeć, jak ktoś je sprzedaje?

- Nic ci nie jest? - zapytał Linc.

- W porządku. Ale na samą myśl o tym robi mi się niedobrze. Nic dziwnego, że te wszystkie duchy nadal

tutaj są i chcą odnaleźć swoich bliskich. Linc, ale dlaczego ty je czujesz? Nie wyczułam w tobie żadnych
metafizycznych zdolności.

- Bo ich nie posiadam. - Ukucnął, żeby zajrzeć na spód szafki. - Ale przecież mogę być spokrewniony z

niektórymi z nich.

Uśmiechnęłam się na tę myśl.

- Nie wyglądasz tak, jakbyś wysiadł ze statku. Masz taką samą karnację jak mój mąż, kiedy się opali.

Musiałeś mieć białą babkę.

- Albo dziadka - powiedział. Wstał i podał mi starą fotografię.

Poświeciłam na nią latarką. W tle widać było ceglany dom, w którym się obecnie znajdowaliśmy, a na

pierwszym planie stał wysoki starszy mężczyzna o siwych włosach otoczony przez cztery bardzo czarne
kobiety. Dookoła nich stało w rozsypce około tuzina dzieci o jasnobrązowym kolorze skóry.

- Domyślam się, że Delphia jest taka sama jak jej przodek - stwierdziłam. - On nie miał zamiaru trwonić

pieniędzy na...

- Na rozpłodników?

- Chyba można by tak to nazwać.

- Dlatego sam się wszystkim zajął - podsumował Linc.

Spojrzałam na gabloty z aktami.

- Myślisz, że są tutaj dokumenty niektórych z twoich przodków? To by tłumaczyło, dlaczego duchy

niewolników gromadzą się wokół ciebie.

- Nic nie wiem o swoich przodkach - odparł Linc. - Jedynymi ludźmi, którzy odwiedzali mieszkanie moich

rodziców, byli ich znajomi. Moja mama wspomniała raz, że ma siostrę, ale ja nigdy jej nie poznałem. Nigdy
nie słyszałem również, żeby ojciec mówił o którymś ze swoich krewnych.

Wyczuwałam smutek w jego głosie, chociaż on wcale nie próbował się nad sobą użalać.

- Przykro mi - powiedziałam. Położyłam rękę na jego sercu. Chciałam go uspokoić i uleczyć jego ból.

- Wiesz, jaki jest najlepszy sposób, żebym o tym zapomniał?

Kiedy go dotykałam, jego myśli biegły po moim ramieniu. Bardzo wyraźnie zobaczyłam nas oboje w

łóżku, ja byłam na górze. Nie miałam na sobie pończoch, a moje body było rozpięte w kroku.

Odsunęłam się od tych palących wizji.

- Masz brudne myśli - powiedziałam.

- A więc okłamałaś mnie w kwestii czytania w myślach?

Przez chwilę nic nie mówiłam, tylko mrugałam, potem oparłam dłoń na jego ramieniu.

- Pomyśl o czymś innym. Zapomnij o seksie. Przypomnij sobie pierwszą klasę.

Zamknęłam oczy i zobaczyłam go.

- Wspaniale - ucieszyłam się. - Masz na sobie mundurek. Uczysz się w prywatnej szkole. Jesteś dobrym

uczniem. Bardzo mądrym. I popularnym. Wszystkie dzieciaki cię lubią. - Zsunęłam dłoń z jego piersi i
wzięłam go za rękę. - Pomyśl o czymś innym - poprosiłam.

Zastanawiałam się, czy udało mi się odczytać myśli Linca dzięki temu, że położyłam rękę na jego sercu.

- Uważasz, że powinnam wracać do domu - ciągnęłam. - Myślisz, że stanie mi się krzywda. Wydaje ci się,

że powinieneś zadzwonić na policję, żeby przeszukała ten dom i odnalazła twojego syna.

Patrzył na mnie. Nie uśmiechał się, kiedy uniósł jeden palec, a ja dotknęłam jego koniuszka.

- Myślisz o... Przestań. Mówiłam ci: koniec z seksem.

- Nic na to nie poradzę - odparł. - Wśród tylu kobiet i jeszcze z tobą, kiedy prawie nic na sobie nie masz.

Odsunęłam się od niego jeszcze dalej. Potrafiłam odczytać, co kryje się w tych oczach, ale gdybym znów

go dotknęła, bardzo wyraźnie ujrzałabym jego myśli ze wszystkimi szczegółami.

- Robi mi się zimno - poskarżyłam się. - Chodźmy na górę, do łóżka, a jutro...

- Przyjdziemy tutaj i odkryjemy, że ktoś wyniósł stąd te wszystkie dokumenty? Nie, nie zgadzam się.

Darci, kochanie, oboje musimy wynieść je stąd jeszcze dziś w nocy.

Nie mogłam opanować jęku. Miałam za sobą bardzo długi dzień i chciałam położyć się do łóżka.

Potrzebowałam trochę czasu, żeby zastanowić się nad tym, czego się dowiedziałam i co zobaczyłam. Poza
tym potrzebowałam godziny na medytacje, żeby móc skontaktować się ze swoją rodziną.

Nie musiałam dotykać Linca, żeby wiedzieć, o czym myśli. Duchy na zewnątrz, które przez cały czas

krążyły dookoła starych baraków, mogły okazać się jego przodkami. Jego rodziną.

Co więcej, miał rację, że ktoś może wynieść stąd te dokumenty. Linc uszkodził drzwi, więc teraz każdy, kto

wejdzie do piwnicy, zorientuje się, że ktoś włamał się do tego pokoju i go przeszukał. Nawet jeśli w tym
domu nie było pieca, na górze znajdowało się wystarczająco dużo kominków, żeby spalić wszystkie stare
papiery. A gdyby naprawdę spłonęły, to czy duchy niewolników kiedykolwiek odzyskałyby spokój?

- W porządku - powiedziałam. - Co mam robić?

- Poproś swoich przyjaciół, żeby znaleźli dla nas jakiś pojazd. Możesz coś zrobić, żeby nikt w tym domu

nie obudził się aż do rana?

Zapewniłam go, że potrafię to zrobić. Zanim tutaj przyjechałam, wierzyłam, że potrafię wiele rzeczy.

Wydarzenia z Connecticut oraz wszystkie cudowne rzeczy, które odkryłam dzięki ojcu, sprawiły, że
zaczęłam wierzyć w siebie. Wprawdzie nie mogłam odnaleźć swojego męża ani jego siostry, ale czułam, że
to tylko kwestia czasu.

Nie wróciłam do łóżka przed piątą. Linc opuścił piwnicę w poszukiwaniu pojazdu, w którym moglibyśmy

przetransportować dokumenty, i niestety zamknął za sobą drzwi, które zablokowały się od zewnątrz.
Otwarcie ich zajęłoby zbyt wiele czasu. Jedynym sposobem na wydostanie stąd akt i mnie była droga przez
rozbite okno. W efekcie musiałam biegać w tę i z powrotem po ciemnym, wilgotnym, cuchnącym starym ko-
rytarzu z naręczami teczek pełnych dokumentów.

Muszę przyznać, że Linc okazał się jednak bardzo przydatny, jeśli chodzi o majsterkowanie. Znalazł gdzieś

kawałek liny starą metalową tacę, z czego zrobił pewnego rodzaju dźwig, który działał w połączeniu z
metalową ramą wybitego okna. i tak ja biegałam po korytarzu ze stertą papierów i układałam je na tacy, a on
wyciągał je przez okno i układał na dużej taczce, którą znalazł opartą o mur domu. Kiedy była pełna, jechał
do mauzoleum, gdzie składał całą jej zawartość.

Kiedy skończyliśmy, słaniałam się na nogach ze zmęczenia. Ustawiłam cztery kartony przed połamanymi

drzwiami, po czym pobiegłam korytarzem. Musiałam biegać, żeby nie zamarznąć w piwnicy, która z minuty
na minutę stawała się coraz chłodniejsza. Linc wsunął się przez okno, a ja podskoczyłam, żeby mógł mnie
złapać. Kiedy mnie wciągał, najwyraźniej chciał być zabawny, bo przesłał mi wizję, w której zdzierał ze
mnie body zębami.

- Poskarżę na ciebie swojemu mężowi, a on cię pobije - powiedziałam, kiedy znalazłam się na zewnątrz.

Roześmiał się. Chwyciłam swój różowy kostium, który nadal leżał na ziemi przy oknie, i włożyłam go.

Wiedziałam, że większość drzwi i okien jest podłączona do systemu alarmowego, dlatego sądziłam, że

będziemy musieli zaczekać na przybycie pomocy kuchennej, żeby móc dostać się do środka. Nie miałam
wystarczająco dużo energii, żeby skorzystać z Prawdziwej Perswazji i nakłaniać kogokolwiek. Jednak w
pewnej chwili moją uwagę przyciągnęły małe boczne drzwi. Co prawda były zamknięte, ale duży panel u
dołu zdawał się wykrzywiony. Kiedy go dotknęłam, przesunął się. Linc z łatwością go wyjął, a ja
wślizgnęłam się do środka. Nie było trudno się domyślić, że ktoś skonstruował te drzwi tak, żeby móc z nich
korzystać bez włączania alarmu. Na myśl nasuwało mi się kilka pytań. Czy przygotowano je specjalnie dla
mnie, czy dla innych osób? A jeśli dla mnie, to czy wykonali je ludzie, czy duchy?

Osobiście wolałabym, żeby z dwojga złego to były duchy. W tym domu duchy były o wiele milsze od

ludzi. Bez względu na to, jak dziwny mógł okazać się duch w piwnicy, wolałam linieć do czynienia z nim
niż z Delphią. Chciwość tej kobiety przyprawiała mnie o dreszcze.

Była tak chciwa jak... jak ten mężczyzna, który zapładniał niewolnice, a potem sprzedawał własne dzieci.

Zadrżałam na samą myśl o nim. Jeśli on był zdolny do takich rzeczy, to nic dziwnego, że tyle duchów

niewolników nadal krążyło w posiadłości i czuło tak wielką rozpacz.

Weszłam do pokoju i cały zlustrowałam, żeby przekonać się, czy kamery i mikrofony zostały ponownie

zainstalowane. Okazało się, że tak. Najwyraźniej ktoś wiedział, że wyszłam. Byłam zbyt zmęczona, żeby
wymyślić jakieś mądre wytłumaczenie, gdzie spędziłam całą noc. Stanęłam naprzeciwko kamery
umieszczonej w wianku z suszonych kwiatów, rozebrałam się do body i pończoch, które miały teraz milion
oczek.

- Ten Devlin - westchnęłam. - Co za mężczyzna!

Po tych słowach ziewnęłam i upadłam na łóżko. Byłam zbyt zmęczona, żeby wziąć prysznic.

Już po kilku minutach rozpoczął się mój sen. I chociaż nie byłam w pełni świadoma tego, co się dzieje,

wiedziałam, że to nie był zwyczajny sen, ale coś więcej.

Zobaczyłam Adama, mojego męża. Próbowałam go dogonić, ale nie mogłam. On tam był, ale jednocześnie

go nie było. Jak gdyby zamarzł w ogromnym lodowcu. Obok niego stała Boadicea. Ją także otaczał blok
jakiejś substancji o konsystencji lodu.

Spojrzałam w dół na swoje dłonie. Niosłam pudełko. Było duże, czarne i spięte mosiężnymi rzemieniami.

Pudełko zdawało się buczeć, wibrować i wydawało z siebie ciche odgłosy, które bardziej czułam, niż
słyszałam. Oprócz mnie było tam jeszcze troje ludzi, dwóch mężczyzn i jedna kobieta. Tuż obok krążył
duch, który bez przerwy zmieniał kształty od zwierzęcych po ludzkie i z powrotem.

Wiedziałam, że śnię, ale wiedziałam również, że poprzez magię ktoś pokazuje mi przyszłość, która może

się wydarzyć. Ktoś podpowiadał mi, co powinnam zrobić, żeby uwolnić męża i siostrę.

Próbowałam rozejrzeć się dookoła, ale coś krępowało moje ciało, które zmierzało w kierunku zamrożonych

form. Patrzyłam na nie z boku. To ciało koncentrowało się jedynie na patrzeniu na Adama i Boadiceę.

Nie widziałam przedmiotów, które znajdowały się w pudełku, ale wiedziałam, że były trzy. Te trzy

przedmioty emanowały tak wielką energią, że, kiedy znajdowały się obok siebie, buczały. Zachowywały się
niczym starzy przyjaciele, którzy tak bardzo cieszą się ze spotkania, że aż mruczą z zadowolenia. Czy to
oznaczało, że te przedmioty są elementami całości? Czy powinnam szukać części jakiegoś przedmiotu? Jak
one mogą wyglądać? Co powinnam próbować znaleźć? Skąd będę wiedziała, że to one, kiedy je zobaczę?
Czy pojedynczo mają w sobie choć trochę magii? A jeśli nie, to jak je rozpoznam, jeśli je znajdę?

Kiedy przyglądałam się, jak moje ciało zbliża się do zamrożonych ciał, próbowałam się uspokoić. Instynkt

podpowiadał mi, że kiedy dotrę do zamarzniętych postaci, obudzę się, dlatego chciałam wcześniej zobaczyć
jak najwięcej.

Kim byli ludzie obok mnie? Linc! Odetchnęłam, gdy go zobaczyłam. A więc udało mi się znaleźć

przynajmniej fragment tego, czego potrzebowałam, aby uwolnić męża.

Spojrzałam na pozostałe dwie osoby ze snu. Jedną z nich był mężczyzna, biały, silny i przystojny.

Wyczuwałam w nim wielką złość. Nie spotkałam go nigdy wcześniej.

Kobieta miała ciemne oczy twarde jak żelazo. Wiedziałam, że mój umysł sobie z nią nie poradzi. Coś albo

ktoś zablokował jej umysł, zamknął go tak szczelnie, żeby nikt nie mógł go przeniknąć.

Już prawie dotarłam do bloków, więc czym prędzej spojrzałam na ducha unoszącego się w powietrzu.

Czułam, że chce się przede mną popisać, dlatego ciągle zmienia kształty. Zirytowana patrzyłam, jak
przybiera postać mojej matki, kuzyna Virgila, Putnama, a na koniec małego chłopca. Dziecko miało może
siedem lat i twarz Linca. Kolor jego skóry był jaśniejszy, ale to na pewno była twarz Linca.

Chłopiec spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami, w których dostrzegłam błaganie.

- Pomóż mi - powiedział wyraźnie. - Pomóż mi. - Wyciągnął do mnie ręce, a ja natychmiast wyczułam

moc.

Kiedy potrząsnęłam dłonią Narcyzy, po moim ramieniu przebiegł słaby prąd. Słusznie domyślałam się, że

mogę wykorzystać jej ciało, żeby dopuścić do głosu duchy niewolnic.

Jednak moc Narcyzy była niczym w porównaniu z mocą tego chłopca. To piękne dziecko miało w dłoniach

jakąś specyficzną moc. Chłopiec potrafił... Niemal mogłam to zobaczyć, ale w ostatniej chwili mi umknęło.
Kiedy spojrzałam na swoje ciało, zauważyłam, że znajduje się o krok od Adama i Bo.

Czas! krzyknęłam w myślach. Daj mi więcej czasu, żebym mogła wszystko sobie poukładać!

Spojrzałam na ducha, a on zmienił się w mężczyznę z czasów biblijnych. Kroczył między chorymi i

kalekimi. Duch próbował mi coś powiedzieć, ale ja nie potrafiłam go zrozumieć.

Po chwili moje ciało dotarło do zamarzniętych postaci Adama i Boadicei. Widziałam, jak otwieram

pudełko, ale kiedy miałam już zobaczyć jego wnętrze, sen dobiegł końca.

Kiedy się obudziłam, bolała mnie głowa i czułam się zmęczona. Chciałam cały dzień spędzić w łóżku,

jedząc cukierki i oglądając stare filmy w telewizji. Chciałam, żeby był ze mną mój mąż i żeby mi dokuczał z
tego powodu. Chciałam, żeby dziewczynki gramoliły się na łóżko, brudząc prześcieradła czekoladą.
Chciałam wyjrzeć przez okno i zobaczyć mojego ojca i szwagierkę, jak trzymają się za ręce, patrzą sobie w
oczy i myślą, że są sami na świecie i że nikt ich nie widzi.

Na chwilę ukryłam twarz w dłoniach. Oddychałam głęboko, próbując stłumić płacz. Starałam się być

odporna na piękno Linca, jego cudowną skórę, sposób, w jaki mięśnie grały pod koszulą, ale nie
pozostawałam na niego obojętna.

Ostatniego wieczoru przy kolacji niemal wszystkie kobiety robiły, co mogły, żeby zwrócić na siebie jego

uwagę. Pyszniły się, przybierały pozy, żartowały, uwodziły, a Linc flirtował z nimi bezwstydnie. Jedyne, co
robił, żeby udawać geja, to zwracał się do każdej z kobiet per „kochanie”. Był tak stereotypowy, że gdyby go
nagrać kamerą, można by to potem podawać za przykład odgrywania postaci typowego geja.

Przewróciłam się na łóżku i zobaczyłam, że ktoś wsunął pod moje drzwi kartkę papieru. Prawdopodobnie

nakaz eksmisji, pomyślałam i zwlokłam się z łóżka. Czułam się koszmarnie. Miałam na sobie brudne,
znoszone body z dziurą od gwoździa, na który się nadziałam. Moje pończochy przypominały jedno wielkie
oczko, a całe ciało pokrywał zaschnięty pot. Na lewym ramieniu widniało krwawe otarcie, które było
wynikiem nadziania się na metalową framugę okna, kiedy Linc wyciągał mnie z piwnicy.

Gdy szłam przez pokój, czułam na sobie czyjeś spojrzenie. Widocznie operator kamer już wstał i pracował.

Zegar obok łóżka wskazywał godzinę dziewiątą trzydzieści.

Na kartce widniał rozkład zajęć przygotowany specjalnie dla mnie, który informował, gdzie powinnam się

znajdować i o której godzinie. Do tej pory przegapiłam śniadanie i poranne ćwiczenia. Rozcierając napięte,
zesztywniałe mięśnie karku, czułam, że nie potrzeba mi więcej ćwiczeń.

Za trzydzieści minut zaczynały się medytacje. Na te zajęcia czekałam z niecierpliwością. Jeśli będę miała

wystarczająco dużo czasu na medytacje, być może dowiem się, co się tutaj dzieje. Kiedy weszłam pod
prysznic, zastanawiałam się, czy Linc też otrzymał rozkład dnia, a jeśli tak, to co się na nim znajduje.
Noszenie wiader z węglem? Szorowanie kuchennej podłogi?

Nadal byłam sztywna, kiedy zakładałam różowy strój do ćwiczeń, który znalazłam w szafie. Jednak kiedy

wyszłam z pokoju i udałam się na poszukiwanie solarium, w którym odbywały się medytacje, rozluźniłam
się nieco. Żałowałam, że nie mam pod ręką żadnych kofeinowych tabletek, które pomogłyby mi walczyć ze
snem. Nie mogłam przytępiać zmysłów, ponieważ chciałam przepytać każdą z kobiet i wyciągnąć z nich, co
wiedziały o wydarzeniach w tym domu. Z pewnością musiały zdawać sobie sprawę, że całe te seanse
spirytystyczne były tak samo prawdziwe jak film o Scooby-Doo, ale czy na pewno?

Ziewając, zajęłam miejsce na macie obok jednej z nich, krzyżowałam nogi, po czym oddałam się

medytacji.

ROZDZIAŁ 10

LINC

Śniłem, że jestem w łóżku z wszystkimi czterema niewolnicami. Ich gibkie ciała były na mnie, ich ręce

dotykały mojej skóry, ich usta całowały moje nogi i szyję. Jedna z nich pieściła mnie ustami, podczas gdy
inna muskała piersiami moją twarz.

Kiedy się obudziłem, bytem spocony, niespełniony i oszalały z pożądania. Co gorsza, nie wiedziałem, czy

wolałbym wezwać egzorcystę, czy zażyć kilka tabletek nasennych i znowu zapaść w sen.

Przez chwilę leżałem w łóżku, drzemałem i przypominałem sobie sen. Śniłem o dziewczynach o

miedzianym kolorze skóry i o Darci w czarnym body, czołgającej się po ziemi w kierunku okna.

Półprzytomny, zacząłem przypominać sobie różne rzeczy. Czy nie właśnie to powiedziała mi ta... ta
kreatura? Nie chciałem przyznać się przed sobą, że widziałem ducha. Ludzie, widzący duchy,
kończą zazwyczaj jako ofiary brukowców, które robią z nich użytek. Istniało kilka rzeczy, których
oświeceni, wyedukowani amerykańscy obywatele byli pewni: duchy nie istnieją, podobnie jak małe
zielone ludziki. Nie w prawdziwym życiu. Jeśli człowiek z dyplomem wyższej uczelni spotyka
kogoś, kto twierdzi, że widział ducha, z pewnością nie oszczędzi mu drwin. I nie omieszka go
ocenić. Ludzie, którzy widzą duchy, są uznawani za należących do niższej kategorii, „bez-k”, jak
nazywały ją siostry Mitford. „Bez klasy”. Duchy mieszkają pod schodami, nie nadają się na salony.

W porządku, i dokąd mnie to zaprowadziło? Ostatniej nocy Darci zastanawiała się, czy nie jestem

spokrewniony z niewolnicą, która powiedziała: „Może być. Chcę go”, a przecież dorastałem w domu, w
którym niepoprawność gramatyczna była gorsza od morderstwa.

Ale przecież widziałem ducha. Stałem tam i widziałem, jak ręka Darci przechodzi przez ramię jakiegoś

faceta, który miał bzika na punkcie Seana Connery’ego i był przykuty do ściany. Wstyd mi się przyznać, ale
wszystko, o czym mogłem wtedy myśleć, sprowadzało się do tego, jak stamtąd uciec. A gdy na mojej drodze
pojawiła się żelazna krata, miałem ochotę usiąść i wybuchnąć płaczem.

Trochę później, kiedy zebrałem się na odwagę, nie miałem jeszcze pojęcia, że będę musiał zostać w tej

piwnicy, żeby poprzenosić dokumenty, ale wiedziałem, że Darci, maleńka kobietka Darci, zrobi wszystko
sama, jeśli sobie pójdę. Dlatego zostałem. W końcu wplątała się w tę historię z mojego powodu, więc jak
mogłem ją teraz opuścić?

Kiedy zacząłem się przebudzać, próbowałem przypomnieć sobie, co powiedział do mnie tamten duch. Jego

słowa przywodziły mi na myśl stary wierszyk: „Pies nie pogryzie kija”. Coś musiało się wydarzyć, żeby coś
innego mogło się stać. Dla Darci najważniejsze było odnalezienie męża, jednak przedtem...

Wziąłem do ręki kartkę papieru i krótki gruby ołówek, leżący przy łóżku. Nagłówek na kartce brzmiał:

Trzynaście Wiązów. Refleksje. Zacząłem pisać.

Po pierwsze, dać niewolnikom to, czego chcą. Po drugie, niewolnicy wyjawią ci różne rzeczy. Po trzecie,

znajdź coś boskiego. Po czwarte, wykorzystaj tę boską rzecz, żeby odnaleźć dziecko. Po piąte, znajdź Adama
Montgomery’ego. I po szóste, Linc musi pamiętać.

Jeden wielki bełkot. Żadne z tych zdań nic mi nie mówi, pomyślałem w duchu, ale po chwili usiadłem na

łóżku. Co prawda nie okłamałem Darci, ale nie wyjawiłem jej również całej prawdy. Powiedziałem, że nic
nie wiem na temat swoich przodków, co było prawdą. Rodzice nigdy nic mi na ten temat nie mówili, nie
mogli jednak zataić przede mną swoich imion. Czy na pewno? Mój ojciec urodził się jako John Aloysius
Frazier drugi. Skoro on był drugi, to mój dziadek musiał nosić to samo imię. Kiedyś zapytałem, kim był
pierwszy John Aloysius Frazier, a ojciec odpowiedział mi na to: „Był moim ojcem”. Tylko tyle, nic więcej.
Po kolejnych pytaniach zapadała wymowna cisza.

Ponieważ ojciec nigdy nie chciał opowiadać o swojej rodzinie, wymyśliłem sobie, że to musieli być ludzie,

których nie chciałbym poznać. Ale dla ojca aktorzy też byli ludźmi, na których nie powinno się zwracać
uwagi. Być może dziadek był kimś, kto nie odpowiadał wymaganiom ojca, powiedzmy, potomkiem
niewolników, dumnym ze swojej historii. Zawsze odnosiłem wrażenie, że ojciec uważał się za człowieka,
który powstał z żebra Adama. Niewolnicy w kajdanach zburzyliby jego wyobrażenie o sobie.

Ubrałem się pośpiesznie, wyszedłem na zewnątrz i zacząłem rozglądać się za jakimś transportem do

miasta. Pamiętałem naszego kierowcę limuzyny, który nieomal biegł, żeby tylko jak najszybciej oddalić się
od tego szkaradnego starego domu z czerwonej cegły. Właśnie dlatego miałem zamiar popytać miejscowych,
co wiedzą na jego temat. Zobaczyłem kobietę, która prowadziła pick-upa i zapytałem ją, czy nie mógłbym
się z nią zabrać.

- Jasne - odparła. - Wskakuj.

Dopiero po trzydziestu sekundach zdałem sobie sprawę, że mam się wspiąć na tył samochodu i znaleźć

sobie miejsce między pudłami pełnymi warzyw. Na fotelu obok pasażera siedział duży czarny pies.
Westchnąwszy głęboko, wskoczyłem i usadowiłem się z tyłu między główkami kapusty, myśląc przy tym, że
gdy opowiem o tym swojemu agentowi, na pewno uśmieje się do łez, ale wtedy przypomniałem sobie, że
Barney nie żyje, i to z mojego powodu.

Kiedy dwie godziny później wróciłem z miasta, zobaczyłem Darci przechadzającą się u boku jednej z

klientek pensjonatu. Szły wolno przez ogród, pogrążone w rozmowie. Darci słuchała tak uważnie, że nie
byłem pewien, czy dostrzegła, że ukryłem się w krzakach.

Oczywiście wiedziała o mojej obecności. Zastanawiałem się, do czego jeszcze jest zdolna. Mogła wywołać

u kogoś krwotok z nosa albo ból głowy, wyczuwać obecność ludzi i maszyn, a także wykorzystywać siłę
własnego umysłu, żeby nakłonić innych do różnych rzeczy. Powiedziała, że nie potrafi czytać w myślach, ale
jej nie uwierzyłem.

- Przepraszam na chwilę - powiedziała do swej towarzyszki. - Rozwiązał mi się but.

Widziałem, że sama nadepnęła sobie na sznurówkę, a potem odeszła kilka kroków na bok, żeby ją

zawiązać. Znajdowałem się kilka centymetrów od niej i nie zaskoczyło mnie, że kobieta, z którą Darci
spacerowała, odwraca głowę w stronę małego stawu widniejącego w oddali.

Kiedy zacząłem szeptać, chcąc przekazać jej wiadomość, Darci potrząsnęła głową, po czym oparła rękę na

moim ramieniu, informując mnie w ten sposób, żebym pomyślał o tym, co chcę jej powiedzieć. Ponieważ
została jej tylko jedna wolna ręka, wysunęła rozwiązany but w moją stronę. Ukląkłem i zacząłem wiązać
sznurowadło. Przesłałem jej obraz długich na pół metra kanapek oraz kawałków sernika, żeby dać jej do
zrozumienia, że powinna zrezygnować z obiadu i przyjść do mnie do baraku niewolników.

Bez żadnego konkretnego powodu wyjątkowo długo wiązałem jej but, żeby móc maksymalnie rozciągnąć

czas na przekazanie jej wiadomości. W szczegółach pokazałem jej swój sen o perwersyjnej nocy spędzonej
w towarzystwie czterech pięknych kobiet, które lizały mnie i kąsały.

Nie musiałem patrzeć na Darci, żeby wyczuć jej zakłopotanie. Byłem pewien, że się zaczerwieniła.

Kiedy wreszcie skończyłem z butem, cofnęła rękę z mojego ramienia i wróciła z powrotem na ścieżkę.

- Przepraszam, że to tyle trwało. Zrobił mi się supeł na sznurowadle - poinformowała swą towarzyszkę.

Przyszło mi do głowy, że Darci nie jest przyzwyczajona do kogoś takiego jak ja, kto ani się jej nie boi, ani

nie jest zaszokowany jej dziwnymi zdolnościami.

Rozbawiło mnie to, ale nagle odkryłem, że nie mogę wstać. Czułem się tak, jakbym zamarzł w miejscu.

Byłem sparaliżowany. Nie czułem bólu, a mój umysł pracował bez zarzutu, jednak ciało było nieruchome.

Wiedziałem, że to sprawka Darci. Zdjął mnie strach, choć zarazem bardzo mi się to spodobało. Nikt na

świecie nie potrafił zrobić tego, czego dokonała ona. Była wyjątkowa.

Nie wiem, jak długo pozostawałem w tej pozycji, prawdopodobnie nie dłużej niż dwie minuty, jednak to

wystarczyło, żebym ślubował, że nigdy więcej nie zakpię sobie z Darci, a przynajmniej nie będę z niej
żartował, jeśli będę czuł, że nie wygram.

Po chwili usłyszałem jej śmiech, który niósł się nad krzewami w moją stronę. Mogłem wstać. Tak mocno

siłowałem się z niewidzialnymi mocami, które nie pozwalały mi ruszyć się z miejsca, że gdy w końcu

osłabły, upadłem do tyłu w krzaki.

Kiedy godzinę później przyszła do mnie Darci, zobaczyła na moim policzku trzy zadrapania.

- To sprawka panien niewolnic? - zapytała.

- Twoja. - Starałem się, żeby odczuła moją złość i poczucie krzywdy.

Uśmiechnęła się.

- Chciałbyś. Lepiej powiedz, czego dowiedziałeś się dzisiaj w czasie wycieczki do miasta.

- Mam dziadka - poinformowałem ją. Nie dałem po sobie poznać, że byłem zaskoczony jak zwykle, kiedy

okazywało się, że wie o wszystkim, co się działo. - Jest uzdrowicielem dusz.

- Wszyscy święci! - Darci otworzyła szeroko oczy.

W dzisiejszych czasach, kiedy bluźnierstwa pojawiają się nawet w filmach dla dzieci, to może wydawać się

niemożliwe, ale ja naprawdę bytem zaszokowany jej językiem.

- Nie - poprawiła się, wyczuwając moje wzburzenie. - Nie bluźnię. Chciałam powiedzieć, że on jest jak

święty. Leczy ludzi. Uzdrawia ich.

- Zaczekaj chwilę - powiedziałem. - Ten człowiek jest uzdrowicielem dusz. Jeśli uwierzysz, zostaniesz

wyleczony i takie tam bzdury. Wątpię, żeby naprawdę potrafił komuś pomóc.

Darci mnie nie słuchała. Rozglądała się po pokoju. Pomieszczenie zostało urządzone bardzo oszczędnie.

Górną partię ścian pokryto farbą Sheetrock, a na dole ułożono chropowate listwy. W pokoju stało stare
metalowe łóżko z twardym, tanim materacem obleczonym szorstkim prześcieradłem. Szafki, maleńki stolik
oraz krzesła dopełniały wystroju wnętrza. Łazienki znajdowały się na korytarzu, dla pań po jednej stronie,
dla panów po drugiej. Ponieważ byłem jedyną osobą płci męskiej, zamieszkującą kwatery, miałem łazienkę
tylko dla siebie.

- Nie lubię tego miejsca - stwierdziła Darci. - W tych ścianach jest wiele cierpienia. Byłam na różnych

plantacjach, ale żadna nie była taka jak ta. To miejsce jest gorsze od innych. Czy wiesz, dlaczego Devlin
przykuł się zeszłej nocy do ściany?

- Chciał pokazać, co działo się w tamtym pomieszczeniu?

- Tak. - Oparła rękę o ścianę. - Przodek Delphii nie był miłym człowiekiem.

Wyczułem jakieś niedomówienie. Położyłem na stole kanapki i najzwyczajniej, jak to tylko możliwe,

zapytałem, czego się dowiedziała.

Pochłaniała kanapkę tak, jakby nie jadła od lat. Powiedziała ni, że tamta kobieta prawie nic nie wiedziała.

- One wszystkie zdają sobie sprawę, że Delphia jest oszustką, ale podobno przyjeżdżają tutaj dla jedzenia,

lekkich ćwiczeń i masaży. A tak przy okazji, masz na jutro sporo masaży do wykonania.

Jęknąłem.

- Nie zrobię tego. A poza tym jeśli te kobiety niczego nie wiedzą, po co miałbym je masować?

- Wydaje mi się, że wiedzą całkiem sporo, tylko nie chcą nic powiedzieć. Każda z nich kłamała, nie jestem

jednak pewna, w jakiej sprawie. Wyczułam tylko tyle, że tutaj wydarzy się coś, przez co nasza wycieczka
może okazać się warta zachodu. Może pojawi się prawdziwe medium.

- Nie ma nic takiego... - zacząłem, ale nagle przypomniałem sobie, że jeszcze godzinę temu Darci

zatrzymała mnie w miejscu. - Co jeszcze? - zapytałem.

- Nic. Wszystkie są bogate i każda z nich bardzo kogoś nienawidzi. Wyczuwałam otaczającą je złość.

Sięgnąłem przez stół i dotknąłem palcem jej nadgarstka.

- A co z moim synem? - zapytałem. Wysłałem jej obraz mojego agenta, który spłonął, oraz fotografię

samochodu rozbitego na drzewie.

- Jestem pewna tylko tego, że to wszystko się ze sobą łączy. Ty, twój syn. Dotyk Boga. Co takiego?

Wstałem, żeby przynieść swoją listę i nanieść na nią poprawki. Wcześniej napisałem: „Po trzecie, odnaleźć

coś boskiego”, ale teraz przypomniałem sobie, że ten mężczyzna powiedział „Dotyk Boga”, jak gdyby to

była jakaś nazwa.

Darci wytarła usta i spojrzała na listę.

- Czy coś opuściłem? - zapytałem.

- Żeby znaleźć mojego męża, potrzeba znacznie więcej - odparła, spoglądając mi surowo w oczy.

Wiedziałem, że czegoś ode mnie oczekuje, ale nie byłem pewien czego. Otworzyłem pudełko z sernikiem i

czekałem.

Powoli zaczęła opowiadać mi swój sen. Nie od razu dotarło do mnie, że jej zdaniem to było proroctwo.

Jeszcze dłużej zajęło mi zrozumienie, że prosi mnie o pomoc. Jeśli ona pomoże mi znaleźć syna i jego
matkę, to czy ja pomogę jej odzyskać męża?

Ponieważ nie dysponowałem żadnymi metafizycznymi zdolnościami i nie miałem talentu do niczego poza

aktorstwem, które zdaniem mężczyzny za drzwiami krypty nie było dobre, nie wiedziałem, jak mógłbym jej
pomóc. Darci odparła, że też tego nie wie, lecz we śnie zrozumiała, że będę jej potrzebny.

Może zachowałem się głupio, ale zgodziłem się jej pomóc.

Odetchnęła z ulgą, a ja zabrałem się do sernika.

- Opowiedz mi wszystko, czego dowiedziałeś się o swoim dziadku - poprosiła.

Kiedy skończyłem, powiedziała:

- Jutro jest środa. Pojedziemy do niego. Gdzie on mieszka i jak daleko stąd?

- We Wschodniej Mezopotamii, w Georgii - odparłem, podziwiając nazwę tej miejscowości. - Jakieś trzysta

dwadzieścia kilometrów stąd.

- W takim razie jutro tam pojedziemy, żeby spotkać się z twoim dziadkiem. Wrócimy dopiero w czwartek.

Wtedy odbędzie się kolejny seans spirytystyczny i tym razem spodziewam się, że będzie prawdziwy.

- Prawdziwszy niż ostatnim razem, kiedy zemdlałaś?

Uśmiechnęła się.

- To było, nim dowiedziałam się, co potrafi Devlin. Teraz, kiedy wiem, że może zmieniać kształty, lepiej

się przygotuję.

- Mhm - mruknąłem bez przekonania. Kiedy zbierałem puste pudełka, starałem się nie dotknąć Darci. Nie

chciałem, żeby wyczuła moje podekscytowanie i zdenerwowanie na myśl o spotkaniu z dziadkiem. Czułem
się jak dzieciak, który pierwszy raz w życiu ma zobaczyć świętego Mikołaja. Niestety, przeczuwałem coś
złego. Co będzie, jeśli on okaże się taki sam jak mój ojciec, który nie znał żadnych cieplejszych uczuć?

Z drugiej strony w Internecie przeczytałem, że John Aloysius Frazier był uzdrowicielem dusz. Czy to

oznaczało głośne modlitwy przy akompaniamencie pieniędzy rzucanych na srebrną tacę? Jeśli okaże się, że
on ma złoty ząb i nosi pierścień z różowym brylantem, zadzwonię do ojca i podziękuję mu, że nigdy nie
przedstawił mi dziadka.

- Linc - powiedziała Darci, próbując chwycić mnie za rękę.

Wiedziałem, że chce wykorzystać swoje moce, żeby mnie uspokoić, lecz ja tego nie chciałem. Odsunąłem

się, żeby nie mogła mnie dotknąć.

- W porządku - spróbowałem zmienić temat. - Co zrobimy z tymi aktami, które są w grobowcu?

- Nie mam pojęcia - odparła. - Przejrzyjmy je i zobaczmy, czego możemy się z nich dowiedzieć.

Nie chciałem wracać do tej lodowatej krypty, dlatego zasugerowałem, żebyśmy przenieśli dokumenty do

którejś sypialni, gdzie będziemy mieć ciepło i jasno. Darci chętnie się zgodziła. Powiedziała, że potrafi
otoczyć dokumenty tarczą, tak żeby nikt z domowników nie mógł ich znaleźć, i że większość duchów będzie
je chronić. Dodałem, że posępna atmosfera kwater powstrzyma ludzi z Dużego Domu przed zaglądaniem
tutaj.

Gdy tylko wypowiedziałem słowa „Duży Dom”, wiedziałem, gdzie mają swoje źródło. Cztery niewolnice

znów znalazły się blisko mnie i mogłem czytać w ich myślach.

Darci odgadła, o co mi chodzi, i uśmiechnęła się.

- Dlaczego uważasz, że żadna z tych kobiet nie przyjdzie tutaj, błagając cię o masaż? Obronią cię przed

nimi te cztery piękności?

- To ty je widzisz? - zdumiałem się. Postanowiłem w przyszłości zachować spokój.

- Nie, ale mogą sprawić, żeby ludziom zaczęły chodzić ciarki po plecach i tym samym nakłonić ich do

odejścia. Zimne dreszcze. Zjeżone włosy na karku i tym podobne rzeczy.

- I nie gryzą w uszy?

Kiedy Darci się uśmiechnęła, zrobiło mi się naprawdę przyjemnie, że to właśnie mnie udało się wywołać

ten uśmiech. W jej oczach był smutek, który nigdy nie znikał. Myślałem o niej. Nie chciałem przypominać
sobie zeszłej nocy, kiedy znajdowałem się w jednym pokoju z duchem, który lubił przykuwać się do ściany i
zmieniać w pirata.

Patrząc na Darci, zastanawiałem się, jak musi wyglądać życie w świecie duchów i innych rzeczy, których

„normalni” ludzie nie mogą zobaczyć. A potem pomyślałem sobie, że jeśli ktoś przez całe życie widuje
duchy, to chyba nie wydają mu się one bardziej obce niż sąsiad mieszkający w pobliżu.

- Chodźmy po te dokumenty - zaproponowałem, po czym oboje z Darci ruszyliśmy do krypty. - Jak wiele

ich tutaj jest?

- Bardzo dużo - odparła. - Całe mnóstwo.

Nie nakłaniałem jej do tak ciężkiej pracy jak wczoraj w nocy. ale wtedy po prostu byłem pewien, że jeśli

zostawimy te akta w pokoju, do rana ich tam nie będzie. Czułem, że w krypcie były bezpieczne. Jedyne
zagrożenie stanowiły szczury, pleśń i nieboszczyki.

Podałem Darci stertę dokumentów, następnie wyładowałem po brzegi dużą taczkę i ruszyłem w kierunku

długiego budynku, który kiedyś był barakiem niewolników. Tak musiało być taniej, pomyślałem. Zamiast
trwonić pieniądze na pojedyncze domy, budowniczy skonstruował trzy bardzo długie, które podzielił
wewnątrz ścianami i zaopatrzył w mnóstwo frontowych drzwi. Domy szeregowe. Dobrze, że przynajmniej
zbudował szerokie tarasy, ciągnące się wzdłuż frontów.

Kiedy odkryliśmy, że wszystkie drzwi są zamknięte. Darci sprawiała wrażenie pokonanej.

- Nie potrafię otwierać zamków bez pomocy narzędzi - powiedziała. - Poza tym uważam, że nie

powinieneś wyważać drzwi.

Zastanowiłem się przez chwilę, po czym wyjąłem klucz do mojego pokoju i bez trudu uporałem się z

zamkiem.

- Jeden klucz znacznie obniża koszty - zauważyłem.

Mały pokoik został wyposażony jeszcze skromniej niż moja sypialnia.

- Nie wiedziałem, że dali mi apartament prezydencki - zażartowałem.

Darci roześmiała się. Rzuciła dokumenty na stary poplamiony materac, z którego gdzieniegdzie wystawała

bawełna.

- Myślisz, że to oryginalne umeblowanie tego domu?

Znów się roześmiała, czym sprawiła, że poczułem się jak komediant.

- Mój mąż nie potrafił wymyślać dowcipów - wyjaśniła. - Próbował, ale zawsze dawał plamę. Jego siostra

śmiała się z nich, ale trzeba przyznać, że Bo miała wyjątkowe dzieciństwo. - W jej głosie było tyle tęsknoty,
że poczułem zazdrość. Alanna twierdziła, że kocha mnie nad życie, ale odnosiłem wrażenie, że tak samo jak
na mnie zależy jej na roli u boku Denzela Washingtona.

Spojrzałem na Darci, która podniosła starą teczkę. Chciałem zadać jej jeszcze kilka pytań na temat rodziny

jej męża. Wiedziałem, że jej szwagierka została wychowana przez wiedźmę. Od kiedy nakręciliśmy program
o kulcie czarownic, które składały ofiary z ludzi, byłem bardzo ostrożny, jeśli musiałem odróżnić dobrą
czarownicę od złej. Otrzymaliśmy wtedy wiele listów pełnych złości, w których oskarżano nas, że nie do
końca odrobiliśmy pracę domową, bo na świecie żyją także czarownice, które nie czynią zła, tylko wyłącznie
dobro. Ralph powiedział: „Czarownice pragną władzy. Nieważne, czy są dobre, czy złe. Pragną władzy, a w

mojej książce władza jest zła”. Reżyser dodał: „Następnym razem będziemy je nazywać zębatymi wróżkami.
Ktoś sprawdzi w Internecie, czy istnieje gdzieś kult zębatych wróżek”. Jeśli o mnie chodzi, to uważam, że
wszyscy, którzy narzekają, powinni zastosować się do zasady: Ci, którzy działają, działają. Ci, którzy nie
potrafią nic zdziałać, narzekają na pracę wszystkich innych.

Usiadłem po przeciwnej stronie łóżka. Dokumenty leżały między nami.

- Co robimy? - Teczki wydawały się nowsze od dokumentów. Zacząłem się zastanawiać, kiedy
zaczęto produkować teczki na papiery i kto posegregował rachunki ze sprzedaży.

- Marta Jefferson - przeczytała poważnie Darci. - To jest rachunek wystawiony za sprzedaż trójki jej dzieci.

Kiedy spojrzała w przestrzeń, wiedziałem, co zobaczyła. Nie chciałem jej pytać, ale nie byłem w stanie

ugryźć się w język.

- Co się stało?

- Widzę światło - wyszeptała Darci. - Duchy przypominają zazwyczaj słabe kontury ludzkich sylwetek.

Bardziej je czuję, niż widzę, ale tutaj jest światło. - Zamilkła na chwilę. - To ty jesteś Marta? Chciałabyś
wiedzieć, dokąd wysłano twoje dzieci?

Chyba powinienem był się bać, ale na samą myśl, że mogę pomóc swoim przodkom albo po prostu „moim

ludziom”, jak nazywał ich Mojżesz, ogarnęła mnie duma, jakiej jeszcze nigdy nie czułem. Byłem na haju jak
po narkotykach. Wyjąłem kartkę z rąk Darci, po czym przeczytałem głośno i wyraźnie:

- Plantacja Fairway, Jackson, Missisipi, pan Neville MacBride.

Nie mogłem „ich” zobaczyć, dlatego obserwowałem twarz Darci. Jej oczy rozszerzyły się na chwilę, po

czym uśmiechnęła się promiennie. Spojrzała na mnie w zadumie.

- Odeszła. Marta usłyszała wszystko i odeszła. Weź kolejną kartkę i przeczytaj imię! - rozkazała Darci,

chwyciła następny dokument i na moment dotknęła mojej dłoni. - Ja też się tak czuję - powiedziała.

Wiedziałem, co ma na myśli. Nigdy w życiu nie zrobiłem nic takiego, po czym poczułbym się tak dobrze

jak teraz.

Przez trzy godziny przeglądaliśmy kolejne kartki, wynajdywaliśmy imiona i odczytywaliśmy informacje

tak szybko, jak to tylko było możliwe. Wiedziałem, że Darci czuje się tak samo jak ja. Nie mogliśmy
przestać myśleć o tym, co czytamy, bo oboje byśmy się rozwrzeszczeli. Ona wspominałaby dziewczynki,
których nie było przy niej, a ja wyobrażałbym sobie, że wystawiają mnie na aukcji i sprzedają.

Nie tak dawno widziałem w telewizji specjalne wydanie programu o archeologach, którzy odkopali

cmentarz niewolników i przeanalizowali to, co tam znaleźli. Ich odkrycie, choć nikogo nie dziwiło, było
potworne. Niewolnicy często zapracowywali się na śmierć. Ekstremalne warunki pracy fizycznej sprawiały,
że niewielu z nich dożywało wieku średniego.

Kiedy przeglądałem rachunki ze sprzedaży, to, co widziałem w telewizji, przesuwało mi się teraz przed

oczami. Nie miało znaczenia, że rozmawiałem z Darci ani to, że pracowaliśmy tak szybko, że z trudem się
rozumieliśmy. Liczyło się tylko to, że duchy słyszały nas i rozumiały.

- O nie - powiedziała Darci po przeczytaniu danych kolejnej kobiety. Zobaczyłem, że nazywała się

Wezuwiusz i nie miała nazwiska. Tym samym imieniem nazwano wulkan we Włoszech. - To jedna z twojej
czwórki. Jesteś pewien, że chcesz pozwolić jej odejść?

Zawahałem się, jak gdybym naprawdę się nad tym zastanawiał.

- Czy ona jest pewna, że chce odejść ode mnie?

- Światło dookoła niej przybiera na sile. O rany! Jaka ona ładna. Ciekawe, co się z nią stało, kiedy już

sprzedali jej dziecko. To straszne.

- Co takiego?

- Została ukarana za ucieczkę. Wypalono jej „U” na policzku.

Szybko przeczytałem nazwę miejscowości w Alabamie, dokąd sprzedano jej syna.

- Odeszła? - zapytałem.

- Tak.

Westchnąłem. Wiedziałem, że jeszcze nieraz zabraknie mi moich nocnych towarzyszek.

- Teraz ty będziesz musiała zająć jej miejsce - powiedziałem takim tonem, jakby to było oczywiste.

- W sytuacji, kiedy pożąda cię cały dom? Nie mam szans. Jeśli wszystkie duchy odejdą, może kobiety z

Dużego Domu będą mogły odwiedzać cię w nocy.

- W takim razie spadam stąd - powiedziałem, po czym oboje się roześmialiśmy. Chwyciłem kolejną teczkę

i wyczytałem następne imiona. Nawet mojemu niemetafizycznemu umysłowi pokój wydał się jaśniejszy,
zupełnie jakby teraz znajdowało się w nim mniej dawnych ludzkich tragedii.

Do północy skończyliśmy przeglądać wszystkie dokumenty. Chciałem je spalić, ale Darci mi nie pozwoliła.

Twierdziła, że jeszcze mogą się nam przydać.

Wróciliśmy do mojej sypialni. Zaprezentowałem jej to, co kupiłem, a mianowicie pękatą butlę Grand

Marnier, wspaniałego, pomarańczowego likieru, i dużą pomarańczową czekoladę.

Zgasiliśmy światła w pokoju, po czym udaliśmy się na taras, żeby posiedzieć przy blasku księżyca. Nigdy

w życiu nie czułem się lepiej. Pierwszy raz zrobiłem coś tak altruistycznego, dzięki czemu mogłem tak wiele
dać innym.

Kiedy sączyliśmy likier ze szklanek, bo tylko takie szkło miałem w pokoju, odwróciłem się do Darci.

- Często to robisz?

- Nie to, co dzisiaj, ale pomagam... ludziom odnajdywać różne rzeczy.

Wiedziałem, że nie mówi mi wszystkiego. Nie na darmo występowałem w policyjnej serii Zaginieni. Od

kiedy ją poznałem, zastanawiałem się, jak mogłaby wykorzystać swoje talenty, żeby pomóc ludziom, którzy
zaginęli. Oczywiście w ten sposób pozbawiłaby nas wszystkich pracy.

- Policji? - zapytałem.

- Niezupełnie. Ludzie nie wierzą, że można dysponować takimi umiejętnościami, których oni nie mają.

Jeśli ktoś nie widzi duchów, to uważa, że ich nie ma.

Odniosłem wrażenie, że próbuje odwrócić moją uwagę. Gdy po chwili poczułem niewielki ból w karku,

domyśliłem się, że Darci przekierowuje moje myśli na inny tor.

- FBI - powiedziałem i ból ustał. - Pomagasz FBI? - zapytałem. - Nie, nie patrz na mnie tak, jakbyś chciała

mnie uśpić, bo ci nie powiem, co wiem.

- Chcesz mi opowiedzieć o swoim ojcu i wyjaśnić, dlaczego nic nie wiesz o dziadku?

- Niezupełnie. - Podałem jej czekoladę. - Co widziałaś? Może mógłbym nakręcić o tym program.

Kiedy się uśmiechnęła, wiedziałem, że się odprężyła. Sięgnęła po czekoladę i umyślnie dotknęła moich

palców. Cofnąłem rękę, ale było już za późno.

Jedząc czekoladę, rozsiadła się wygodnie w bujanym fotelu i spojrzała na księżyc. Daleko w oddali po

prawej stronie majaczył duży dom, cichy, ciemny, złowieszczy.

- Nie wiem, gdzie jest twoje dziecko, Linc - powiedziała.
Wiedziała, że chciałem zadać jej to pytanie. Miałem ochotę na nią krzyczeć, ale nie zrobiłem tego.
Jeszcze nie. Dziś w nocy odnaleźliśmy duchy dzieci dawno zmarłych ludzi, dlaczego więc nie
mogliśmy odnaleźć mojego dziecka?

- Pamiętasz, jak powiedziałam „wszyscy święci”, kiedy opowiedziałeś mi, że twój dziadek jest

uzdrowicielem dusz?

- Tak.

- Ostatniej nocy miałam sen, który nie był snem. Ktoś próbował mi coś powiedzieć. To był ten mężczyzna,

którego spotkaliśmy w piwnicy.

- Zmieniający kształty Devlin.

- Tak. Właśnie on. Pokazał mi twojego syna. Wyczułam w tym dziecku ogromną moc.

Byłem niemile zdziwiony. Czy to dziecko było jakimś dziwadłem? Jeśli Darci usłyszała moje bezgłośne

pytanie, pozostawiła je bez komentarza.

- Odniosłam wrażenie, że to bardzo specyficzna moc, taka, jaką mają moja córka i jej kuzynka. Obie

korzystają z tego, co się nazywa telekinezą.

Popatrzyłem na nią pytająco.

- Potrafią wprawiać różne rzeczy w ruch, nie dotykając ich. Na razie są małe, więc unoszą tylko pluszowe

misie i piłki, ale pewnego dnia...

Odwróciłem się, żeby Darci nie widziała, jak wykonuję znak krzyża. A więc znów natknąłem się na coś, co

nie istnieje.

- Tak czy inaczej uważam, że twój syn jest obdarzony specyficzną mocą. Po tym, jak ukazał mi się pod

postacią twojego syna, Devlin zamienił się w... mężczyznę z czasów biblijnych, którego pokazał mi w
trójwymiarowej rzeczywistości. Ten człowiek kroczył między chorymi i kalekami. Wtedy go nie ro-
zumiałam, ale teraz, kiedy powiedziałeś, że twój dziadek jest uzdrowicielem dusz, już rozumiem.

Zamilkła. Chciała, żebym dobrze ją zrozumiał.

- Myślisz, że mój syn mógł odziedziczyć dar uzdrawiania?

- Być może.

Przez chwilę spoglądałem w noc i myślałem o tym, jak taki dar mógłby skomplikować życie dziecka.

Gdyby trzymał swoje umiejętności w tajemnicy, czułby się tak, jakby to było coś złego, coś, co trzeba
ukrywać. Gdyby jednak poinformował inne osoby, co potrafi, inne dzieciaki zaczęłyby go unikać. Nie mógł-
by nawet grać w małej lidze, ponieważ rodzice innych dzieci nie życzyliby sobie towarzystwa takiego
dziwaka jak on.

Z pewnością pojawiliby się też sceptycy i pochlebcy. Jedni chcieliby poddać go testom, a inni wykorzystać

dla pieniędzy.

- Wiesz, o czym myślę? - odezwała się Darci po chwili milczenia. - Myślę, że to dziecko nie chce zostać

odnalezione. Chłopiec pewnie wie, że jacyś źli ludzie chcą wykorzystać jego dar. Prawdopodobnie dlatego
ukrył się gdzieś razem z matką. Wiem, że jest blisko, ale nie wiem gdzie dokładnie.

Zastanowiłem się nad tym, co powiedziała.

- Może ukrywa się trzysta dwadzieścia kilometrów stąd, we Wschodniej Mezopotamii?

- Nie. Jest znaczenie bliżej. Wiesz, jeśli twój dziadek ma takie same umiejętności jak twój syn, to może

będzie mógł podsunąć nam pomysł, gdzie znajduje się chłopiec.

- Czy Delphia może ukrywać mojego syna w tym domu? Myślisz, że może znajdować się aż tak blisko? W

czwartek ma wydarzyć się coś niezwykłego. Czy to może być...?

- Mały chłopiec, który leczy ludzi? Nie, nie wydaje mi się. Czuję, że twoje dziecko jest w pewnego rodzaju

więzieniu, ale nie wiem, czy samo je sobie stworzyło, czy może ktoś przygotował je dla niego. Chodźmy do
łóżka.

- Cudownie! - wykrzyknąłem z entuzjazmem.

Rozbawiona Darci wybuchnęła śmiechem.

Było późno. Kiedy wstałem, poczułem, że jestem bardzo zmęczony. W ciągu kilku minut omówiliśmy

kwestię wynajęcia samochodu na jutro, ustaliliśmy, co powiedzieć Delphii i Narcyzie, po czym życzyliśmy
sobie dobrej nocy. Jeszcze przez chwilę stałem na tarasie i patrzyłem, jak Darci odchodzi w kierunku domu.
Tym razem już wcześniej uporała się z zamkiem i systemem alarmowym, więc bez problemu mogła dostać
się do środka.

W dobrym nastroju wróciłem do sypialni. Czułem się tak dobrze, jak gdybym po raz drugi ogłosił

zniesienie niewolnictwa. Jednocześnie martwiłem się o syna. Gdy znalazłem się w łóżku, ponownie
zacząłem się zastanawiać, co odkryję w czasie spotkania z moim dziadkiem. Kiedy zamknąłem oczy i zaczą-
łem zapadać w sen, zdałem sobie sprawę, że tęsknię za moimi czterema paniami. Wszystkie odeszły.

Samotność zdawała się odbijać echem od ścian tego pokoju. Jutro, pomyślałem, jutro zadzwonię do Alanny.

ROZDZIAŁ 11

DARCI

Następnego dnia rano przez chwilę leżałam w łóżku i rozmyślałam. Coraz bardziej lubiłam Linca. Udawał,

że jest tchórzem i że boi się różnych rzeczy, ale właściwie nie bał się niczego.

Miał ducha walki i był gotów zmierzyć się z każdym nowym zadaniem. Rozśmieszał mnie za każdym

razem, kiedy udawał, że ze mną flirtuje. Byłam pewna, że chce się ze mną przespać i dobrze się bawić w
moim towarzystwie, ale wiedziałam także, że nie stworzylibyśmy dobrego związku. Linc za bardzo się mnie
bał. Kiedy go dotknęłam, poczułam, że zastanawia się nad tym, co jeszcze potrafię robić. Czy mogłabym
załatwić mu rolę, która zagwarantowałaby mu Oscara? Czy mogłam rzucić zaklęcie na film, tak żeby od razu
stał się arcydziełem?

Nie, dla Linca byłam zbyt dziwna, żeby kiedykolwiek mogło zrodzić się między nami coś więcej niż

przyjaźń. Adam był jedynym znanym mi człowiekiem, który wiedział, jak wiele potrafię, a mimo to nigdy
nie zastanawiał się, w jaki sposób wykorzystać moje zdolności do własnych celów. Adam kochał mnie dla
mnie samej i to, co potrafię robić ze swoim umysłem, nie intrygowało go bardziej niż moja ewentualna
znajomość francuskiego. Niektórzy mężczyźni mogli mówić: „Moja żona zna francuski”, a mój mąż mógł
powiedzieć: „Moja żona potrafi zabijać siłą umysłu”.

Podczas bezcennych dni, które spędziłam z Adamem, on często żartował sobie, że jestem Samanthą,

bohaterką starego programu telewizyjnego. Mąż Samanthy próbował dosłownie wszystkiego, żeby jego żona
stała się „normalna.” „I zawsze wychodził na tym jak Zabłocki na mydle”, powtarzał Adam, po czym
całował mnie w czubek nosa.

Adam nigdy nie próbował czerpać korzyści z moich umiejętności. Jedna z naszych niewielu kłótni

wybuchła, kiedy pewne jego przedsięwzięcie nie wypaliło i zapytałam, czy chce, żebym spróbowała to
zmienić. Wściekł się na mnie, a ja nie od razu zrozumiałam dlaczego. Wiedźma, która porwała go w dzieciń-
stwie, a którą ja zabiłam, za pomocą lustra sprawdzała akcje na giełdzie i w ten sposób zbijała majątek.
Adam wściekał się na samą myśl o korzystaniu z nadprzyrodzonych mocy do zarabiania pieniędzy.

Jednak nie miał nic przeciwko temu, żebym wykorzystywała swój dar do pomagania FBI. Siedział ze mną

przez cały czas, kiedy przeglądałam akta. Był przy mnie zawsze, kiedy widziałam coś zbyt potwornego, żeby
móc to znieść. Niektóre krzywdy, które wyrządzano dzieciom, tak bardzo wyprowadzały mnie z równowagi,
że Adam musiał zanosić mnie do łóżka, żebym mogła przez chwilę odpocząć. Jeśli byłam wyjątkowo roz-
drażniona, kochał się ze mną tak długo, aż wszystkie przerażające obrazy znikały z mojej głowy.

Cały ranek padał deszcz. Po śniadaniu wsiedliśmy do samochodu, który wcześniej wynajęliśmy. Nie

mogłam przestać myśleć o mężu. Zamknęłam oczy, żeby powstrzymać łzy, które lada chwila mogły
popłynąć mi po policzkach.

- Chcesz o tym porozmawiać? - zapytał Linc łagodnie.

Jego troska i spostrzegawczość wywołały uśmiech na mojej twarzy.

- A może ty opowiesz mi o swoim dzieciństwie - zaproponowałam i zaraz przesłałam tę myśl do jego

głowy.

- To może ty opowiesz mi o swojej matce? - odpalił.

Jego propozycja tak bardzo mnie zdekoncentrowała, że przestałam przekonywać go do swoich pomysłów.

- W porządku - powiedziałam. - Wygrałeś. Pójdźmy na kompromis. Może opowiesz mi o swoim programie

telewizyjnym. Nigdy nie byłam na planie filmowym.

Gdy tylko Linc zamienił się w aktora i zaczął odgrywać przede mną przedstawienie, zdałam sobie sprawę,

że oboje uciekliśmy od sytuacji, która zmusiłaby nas do mówienia o sobie.

Dzisiaj rano uprzedziłam Narcyzę, że muszę wyjechać na jeden dzień w związku z pilną sprawą rodzinną i

że oczywiście zabieram ze sobą Linca.

Narcyza była roztrzęsiona i bardzo zdenerwowana.

- Rozumiem, kochanie - odparła. - Nie wiem, co będziemy dzisiaj robić, ponieważ ktoś włamał się do

domu.

Musiałam wyglądać na bardzo zaskoczoną, bo poklepała mnie po ręku.

- Wszystko w porządku. Nic nam nie zagraża, ale musimy zachować czujność. Delphia wezwała fachowca,

który założy kraty w oknach od piwnicy.

Dopiero w tym momencie zdałam sobie sprawę, że Narcyza mówi o tym, co zrobiliśmy w nocy. Nie byłam

aktorką, ale mimo to próbowałam wyglądać na zaniepokojoną.

- Czy coś zginęło?

- O tak. - Wydawało się, że Narcyza zaraz wybuchnie płaczem. - Nasze rodzinne dokumenty. W jednym

pomieszczeniu przechowywałyśmy historię naszej rodziny, naszych przodków oraz ich zasług dla naszego
wspaniałego kraju.

Omal nie cofnęłam się ze wstrętem, słysząc to, co mówi. To miejsce zbudowano za pieniądze zarobione na

zapładnianiu i sprzedaży ludzkich istot. Duchy nadal opłakiwały koszmarne rzeczy, które im robiono ponad
sto lat temu, a ta kobieta plotła o chwale swoich krewnych.

Zdenerwowana Narcyza zdawała się nie dostrzegać, że się od niej odsunęłam.

- Upewnij się, że wszystko jest w porządku, i wracaj do nas jutro, kochana. Przygotowałyśmy małą

niespodziankę dla naszych gości.

Chciałam odejść od niej jak najszybciej, żeby nie zacząć wypytywać jej, co albo kto nas zaskoczy.

Chciałam wsiąść do samochodu, usiąść obok Linca i odjechać jak najdalej od tego strasznego domu.

Ruszyliśmy w drogę. Linc był dobrym kompanem. Znał mnóstwo zabawnych historyjek, które wydarzyły

się na planie Zaginionych. Najbardziej ciekawiło mnie to, czego dowiedział się o mojej matce. Przez całe
życie przeraźliwie bałam się tej kobiety. Kiedy dorastałam, zostawiała mnie u jednej bądź drugiej rodziny w
mieście, jakbym była sierotą. Według wszystkich prawidłowości powinnam była ją znienawidzić, ale tak się
nie stało. Cały czas była dla mnie boginią na czubku góry lodowej, która pojawiała się i znikała, kiedy miała
na to ochotę, i robiła ze mną, co jej się żywnie podobało.

Jednak nie czułam do niej nienawiści, ponieważ miejsca, w których mnie umieszczała, zawsze były bardzo

interesujące. Mówiła na przykład: „Zamieszkasz u Holdenów”, i po pięciu minutach pod nasz dom
podjeżdżał samochód. We wszystkich rodzinach, do których trafiałam, panował nieład. Były w nich bite
żony, przypadki kazirodztwa, cudzołóstwo i dzieci, które poniewierano albo zaniedbywano. Putnam było
małym miasteczkiem, ale można było w nim odnaleźć całą gamę ludzkich zachowań i uczuć.

Kiedy nie chodziłam do szkoły, pracowałam dla rodziny, u której mieszkałam, i robiłam wszystko, co w

mojej mocy, żeby ją wzmocnić. Gdy mąż zamachnął się na żonę, sprawiałam, żeby jego ręka stanęła w
płomieniach, oczywiście w przenośni. Taki osobnik niczym pies Pawłowa bardzo szybko uczył się, żeby już
nigdy nikogo nie uderzyć. Nakłaniałam ludzi, by myśleli o swoich dzieciach w samych superlatywach i w
efekcie przestawali je poniżać.

Po kolei zmieniłam wewnętrzne stosunki w kilku rodzinach w Putnam. Jednak zawsze zachowywałam

ostrożność i pozwalałam im wierzyć, że coś albo ktoś odmienił ich życie, dzięki czemu nie ściągałam
podejrzeń na siebie. Czasami w rolę zbawcy wcielałam pastora. Innym razem zostawiałam im książkę. „Ta
książka odmieniła moje życie”, mawiali potem.

Po kilku miesiącach ktoś odwoził mnie do domu matki, gdzie mieszkałam z nią przez jakiś czas, zanim

znów nie odesłała mnie do innej rodziny.

Przez te wszystkie lata spędzone w Putnam tylko raz próbowałam nakłonić matkę do zmiany decyzji.

Nadal wyraźnie pamiętam tamtą chwilę, mimo że miałam wówczas tylko pięć lat. Kazała mi wejść do domu,
a ja nie chciałam. W końcu weszłam do środka, a kiedy ona usiadła przy stole, żeby poczytać gazetę, wbiłam

w nią wzrok i próbowałam przekonać ją, żeby pozwoliła mi wyjść na dwór. Matka podniosła oczy znad
czasopisma, posłała mi ostre spojrzenie, po czym uderzyła mnie w twarz. Ani wtedy, ani potem niczego nie
powiedziała. Nie wyjaśniła, za co mnie spoliczkowała. Uderzyła mnie tylko ten jeden raz w życiu, a ja już
nigdy więcej nie dałam jej powodu do ukarania mnie w ten sposób. Po tym wydarzeniu byłam całkowicie
posłuszna swojej matce. I nigdy więcej nie próbowałam nią manipulować.

Po kilku godzinach jazdy najzwyczajniej w świecie zapytałam Linca o moją matkę, ale on nie dał się

wywieść w pole. Posłał mi takie spojrzenie, że zaczerwieniłam się jak burak. Kiedy szturchnęłam go w
żebra, zareagował tak, jakbym potraktowała go bronią.

- W porządku - powiedziałam. - Przyznaję, że jestem ciekawa. Powiedz mi, jaka ona jest.

- Pytasz mnie, jaka jest twoja rodzona matka?

- A ty niby wiesz wszystko o swojej matce? Na pewno chętnie dowiedziałbyś się, co myślą o niej koledzy z

pracy albo co ona mówi o tobie.

- Jak to możliwe, że tyle wiesz, choć nie czytasz cudzych myśli?

Wzruszyłam ramionami.

- Nie potrafię dokładnie odczytać myśli, ale umiem poznać uczucia. Bardzo często myślisz o swoich

rodzicach. Z jednej strony masz ochotę przeciwko nim się zbuntować, ale z drugiej chcesz, żeby byli z ciebie
dumni.

- A co z tobą? Twoja matka jest jedną z najpiękniejszych i najseksowniejszych kobiet na świecie. Jak się z

tym czujesz?

Odgrywał rolę terapeuty - spoglądał na mnie spode łba i starał się przeanalizować mój przypadek.

Chciałam odpowiedzieć coś w narzuconej przez niego konwencji, ale ku własnemu zaskoczeniu zapytałam:

- Spałeś z nią?

- Nie - odparł szczerze. - Próbowałem, ale się nie zgodziła.

Wyjrzałam przez okno, żeby ukryć uśmiech. Moja radość z faktu, że Linc nie uprawiał seksu z matką, była

tak wielka, że aż niedorzeczna.

- Darci - odezwał się Linc śmiertelnie poważnie - czytałem tę książkę o tobie i nic z tego nie rozumiem. W

rzeczywistości wcale nie przypominasz tej głupiej dziewczyny, którą opisał ten dziennikarz. Poza tym
nigdzie w książce nie ma wzmianki o twoim talencie. Zgodnie z tym, co twierdzi autor, narobiłaś sporo
zamieszania, a potem wszyscy musieli ryzykować życie, żeby wybawić cię z opresji.

Nie skomentowałam tej wypowiedzi, ponieważ nie miałam mu nic do powiedzenia. Powoli zaczynałam

traktować Linca jak swojego przyjaciela, ale nadal nie byłam go na tyle pewna, żeby móc powierzyć mu
swoje sekrety. Poza tym bałam się, że jeśli wyznam mu prawdę, zatrzyma się i wypchnie mnie z samochodu.

- Tam jest zjazd - poinformowałam, wskazując przed siebie. Linc westchnął. Wyczułam jego frustrację, ale

nie mogłam nic na to poradzić. Nie byłam jeszcze gotowa opowiedzieć mu, co się wydarzyło w jaskini
wiedźm.

Wschodnia Mezopotamia musiała niegdyś dobrze prosperować. W centrum niewielkiego miasta stały

solidne budynki uginające się pod ciężarem ozdób, które były krzykiem mody około tysiąc dziewięćset
dziesiątego roku. Wszystko, co dobudowano do nich od tamtego czasu, zrobiono po to, by uchronić je przed
rozsypką. Niektóre budynki stały puste, w innych, niezbyt reprezentacyjnych, mieściły się przeróżne firmy.
Podczas powolnej przejażdżki przez miasto nie spotkaliśmy ani jednego białego człowieka.

Spojrzałam na Linca, chcąc się dowiedzieć, co czuje. Nie musiałam go dotykać, żeby czuć jego rozpacz.

Sam zarabiał mnóstwo pieniędzy, podczas gdy tutaj ludzie tacy jak on, być może nawet jego krewni, żyli w
nędzy.

W pewnej chwili odkręcił szybę i zapytał mężczyzn siedzących na ławce o Johna Aloysiusa Fraziera. Jeden

z miejscowych odpowiedział mu, że „Ojczulek Al jest teraz w starej szkole”, i wskazał ręką na wschód.

Po kilku minutach jazdy ujrzeliśmy ręcznie robiony znak, na którym widniał napis Szkoła Fraziera. Linc

skręcił na długi podjazd.

Gdy tylko zobaczyłam to miejsce, od razu je pokochałam. Nad dużym kwadratowym budynkiem z

wieloma oknami rozpościerały gałęzie rozłożyste, stuletnie dęby. Dookoła budynku ciągnął się podjazd,
wyłożony pokruszonymi muszelkami.

Linc zaparkował samochód. Wysiedliśmy. Kiedy zmierzaliśmy w kierunku frontowych drzwi, pod naszymi

butami przyjemnie chrzęściły muszelki. Nie zdążyliśmy odejść nawet kilka metrów od samochodu, kiedy
rozległ się dzwonek i ze szkoły wybiegły rozkrzyczane dzieci. Wszystkie były czarne. Nie zauważyły nas, bo
pognały w przeciwną stronę.

Udaliśmy się na tył szkoły i właśnie tam na schodach przed drzwiami stał wysoki starszy mężczyzna o

ciemnej skórze i siwych włosach. Wyglądał bardzo majestatycznie. Jego ubranie było dobrej jakości, ale
strzępiło się na brzegach.

Nie wyglądał na zaskoczonego, kiedy zobaczył Linca. Od razu go rozpoznał. Nie widział w nim aktora,

tylko swojego wnuka. Był tak stęskniony, że widząc to, omal się nie rozpłakałam.

- A kim pani jest? - zapytał, odwracając się do mnie.

- To Darci - wyjaśnił Linc. - Moja przyjaciółka. Czy moglibyśmy z tobą porozmawiać?

- Mój czas należy do ciebie - odparł i otworzył drzwi na oścież.

Ojczulek Al, jak wszyscy go tu nazywali, powiedział młodej kobiecie, że dzieciaki muszą wracać do domu,

ponieważ chce porozmawiać z wnukiem. Kobieta wspięła się na palce i szepnęła mu coś do ucha. Roześmiał
się wesoło.

- Tak, to jest ten sam gość, który występuje w programie telewizyjnym - powiedział, spoglądając na Linca

z taką dumą, że ten aż się zaczerwienił.

Dziesięć minut później siedzieliśmy wszyscy troje na zadaszonym tarasie, piliśmy lemoniadę, jedliśmy

ciasteczka z melasą i podziwialiśmy przepiękny krajobraz. A przynajmniej ja go podziwiałam. Linc i dziadek
nie mogli się na siebie napatrzeć.

Usiadłam trochę na uboczu i próbowałam ich uspokoić, tak żeby bez problemu mogli porozmawiać na

konkretny temat. Bałam się, że zaczną wyciągać stare albumy i zapomną o tym, po co przyjechaliśmy.

Ojczulek Al miał piękny głos. Mogłam sobie wyobrazić, że leczy nim ludzi. Jednak on wyznał Lincowi, że

to jego babka była uzdrowicielką, lecz cechowała ją taka nieśmiałość, że mąż musiał przyjść jej z pomocą.
Stworzyli zgraną drużynę. Ojczulek Al utwierdzał pacjentów w przekonaniu, że potrafi leczyć dotykiem, a
żona udawała jego asystentkę.

Kiedy Linc opowiedział o tym, jak począł swojego syna, obawiałam się, że staruszek surowo go osądzi, ale

on tego nie zrobił. Tak bardzo ucieszył się na wiadomość o prawnuku, że nie miało dla niego znaczenia, w
jaki sposób Linc go sobie sprawił. Linc nie wspomniał o tym, że jego syn prawdopodobnie odziedziczył
nadnaturalną moc.

Usadowiłam się wygodnie na krześle i słuchałam, jak Ojczulek Al opowiada o swoim synu, ojcu Linca.

- Zawsze czuł się zakłopotany z naszego powodu. Nie lubił tych namiotów i spotkań - powiedział. -

Dlatego odciął się od tego wszystkiego, od czasów, kiedy był dzieckiem. Jednak pieniądze, które zarobiliśmy
dzięki naszej działalności, pozwoliły nam otworzyć tę szkołę.

Wyczuliłam uszy na ton głosu Ojczulka Ala. Ciekawa byłam, czy Linc zrobił to samo. Nie odezwałam się

słowem, kiedy Ojczulek Al oprowadzał nas po szkole. Dawniej w budynku mieściła się państwowa szkoła.
Dwanaście klas upychano w sześciu salach. Ale w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym drugim roku władze
hrabstwa doszły do wniosku, że budynek nie jest odpowiedni, i zadecydowały, aby dzieci dojeżdżały
autobusem do szkoły oddalonej o dwadzieścia cztery kilometry, w której nikt ich nie zna.

Linc i Ojczulek Al szli przede mną, a ja nie mogłam powstrzymać uśmiechu.

Ojczulek Al i jego żona podróżowali przez wiele lat. Wszędzie zabierali ze sobą swojego rozzłoszczonego

syna. Przenosili się z jednego namiotu pod drugi. W tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym roku babka Linca
miała wylew, dlatego wrócili do rodzinnego miasta. Wschodniej Mezopotamii w stanie Georgia, gdzie
zmarła. Rok po śmierci żony Ojczulek Al kupił starą, rozpadającą się szkołę i odbudował ją. Po dwóch latach
walki z komisją stanową do spraw szkolnictwa otrzymał zezwolenie na prowadzenie szkoły dla
„wyjątkowych dzieci”, czyli dla „bystrzaków”, jak je nazywał.

- To szkoła dla tych, którzy mają szansę pójść na wyższą uczelnię. Dla tych, którzy mają ambicję i energię.

- Z dumą w głosie oznajmił Lincowi, że osiemdziesiąt osiem procent jego uczniów idzie na studia. Razem z
pracownikami szkoły pomaga studentom, przyznając im pożyczki i stypendia. - Jeśli chcą iść na studia,
pomagam im zrealizować ten cel.

Kiedy Ojczulek Al skończył swoją długą przemowę, było późne popołudnie, dlatego gdy zapytał, czy nie

jesteśmy głodni, omal nie wrzasnęłam:

- Tak!

Wsiedliśmy do samochodu. Usiadłam z tyłu, a obaj mężczyźni z przodu. Pojechaliśmy do najbliższej

restauracji, na której czas odcisnął swoje piętno. Mimo to pachniało w niej bosko.

- Przynieś wszystko, co masz, dla mojego wnuka - powiedział Ojczulek Al, po czym spojrzał na mnie. - I

dla jego przyjaciółki.

Zanim pomyślałam, wypaliłam:

- Wszystkie jego przyjaciółki od dawna nie żyją.

Większość osób wywnioskowałaby z moich słów, że ktoś umarł, ale Ojczulek Al spędził zbyt wiele czasu

w towarzystwie uzdrowicieli i tym podobnych ludzi, żeby dać się oszukać.

- Od jak dawna? - zapytał, kiedy usiedliśmy przy stoliku pokrytym ceratą w biało-czerwoną kratkę. Byłam

tutaj jedyną białą.

- Jeszcze przed wojną secesyjną - odparł Linc, zanim zdołałam go powstrzymać.

Przez całe życie zachowanie tajemnicy uważałam za najważniejsze. Nauczyłam się ukrywać uczucia,

przeinaczać prawdę i wygłaszać kłamstwa, żeby ukryć przed ludźmi to, o czym nie chcą wiedzieć. Skoro
lubili wierzyć, że duchy nie istnieją, czuli się szczęśliwsi, kiedy nie wiedzieli, że ktoś często się z nimi
kontaktuje.

Linc nie powielał mojej postawy i z łatwością można było dostrzec, że był tak samo towarzyski jak jego

dziadek. Z każdą minutą opowiadał mu coraz więcej. Zdecydowanie zbyt wiele. Kiedy wysłałam mu
wiadomość, żeby przestał, po prostu potarł kark i kontynuował.

Całą moją uwagę pochłonęły ogromne miski z jedzeniem, które postawiono przed nami na stole.
Patrzyłam na smażonego kurczaka, kawałki kurczaka z kluskami, wołowinę, którą gotowano tak
długo, aż odpadła od kości, całą masę różnych warzyw i to, co przypominało trzykilogramową furę
tłuczonych ziemniaków oraz dzbanuszek z sosem. Zapomniałam o próbie ujarzmienia Linca i bez
reszty oddałam się przyjemności jedzenia.

- To miejsce jest złe - powiedział Ojczulek Al, kiedy na jego talerzu znalazła się porcja o połowę mniejsza

od mojej. - Wiecie, że właśnie tam zaczęło się powstanie niewolników? Poprowadził je twój przodek,
niewolnik Martin.

- Mój... - zaczął Linc. Był tak zaskoczony, że zamarł bez ruchu z widelcem w dłoni.

- Domyślam się, że właśnie dlatego mieszkał tutaj twój syn. Moja żona. Panie, świeć nad jej duszą,

czasami potrafiła leczyć ludzi, ale przede wszystkim czuła różne rzeczy. - Ojczulek Al spojrzał na mnie. -
Wiesz, co mam na myśli? Czuła rzeczy, których inni nie potrafili wyczuć. Kochanie, zjesz to wszystko?

- Nie martw się. Ona wyczyści stół - zapewnił go Linc. - Co miałeś na myśli, mówiąc, że mój syn mieszkał

tutaj?

- Jeśli to dziecko przypomina twoją babkę, to znaczy, że potrafi wyczuwać najróżniejsze rzeczy poza

ludzkim cierpieniem. Domyślam się, że ktoś wykorzystał je, żeby się wzbogacić. Nawet nie potrafisz sobie
wyobrazić, ile twoja babka i ja otrzymywaliśmy propozycji zbicia fortuny na ludzkim nieszczęściu. Kilka
razy spotkaliśmy na swojej drodze ludzi, którzy obiecywali nam duży dom. Mielibyśmy w nim mieszkać i
czekać, kiedy oni przyprowadzą do nas chorych ludzi. Ich propozycje brzmiały naprawdę obiecująco, ale
zawsze okazywało się, że osoby, które mieli do nas przyprowadzać, były bogate i mogły zapłacić za leczenie
setki tysięcy, a nawet miliony dolarów. Biedacy bez środków finansowych nic ich nie obchodzili. Mogli
umierać na ulicy.

Spojrzałam na Linca. Oboje wiedzieliśmy, że to, o czym mówi Ojczulek Al, ma coś wspólnego z

zaginionym dzieckiem. Sięgnęłam przez stół, żeby dotknąć ramienia Linca. Zobaczyłam jego wizję bogatych
kobiet spędzających czas w Trzynastu Wiązach. Podobnie jak ja, Linc próbował znaleźć odpowiedź na
pytanie, dlaczego one tam przyjeżdżają. Oczywiście nie wierzyły w oszukańcze seanse spirytystyczne. Jaki
więc miały cel? Chciały wyleczyć się z chorób? Nie wyczułam, żeby któraś z nich była chora.

- Tak - powiedziałam do Linca i zabrałam rękę. Myślał dokładnie to samo co ja.

- O co chodzi? - zapytał Ojczulek Al.

- Ona potrafi... - zaczął Linc, ale po chwili wzruszył ramionami. - Opowiedz mi wszystko, co wiesz o

Trzynastu Wiązach.

Ponownie skupiłam się na jedzeniu, a Ojczulek Al zaczął opowiadać. Okazało się, że to miejsce było o

wiele gorsze, niż sobie wyobrażałam. To prawda, że przed wojną secesyjną „produkowano” tam
niewolników. Przodkowie Narcyzy i Delphii byli zbyt leniwi, żeby uprawiać ziemię. Podobno około roku
tysiąc osiemset dziesiątego żona właściciela majątku straciła cierpliwość do męża, który nic nie robił, tylko
całe dnie i noce przesiadywał w barakach niewolników. Dach w domu się walił, plony gniły na polach, a on
tylko cudzołożył z niewolnicami.

Pewnego dnia właściciel majątku poinformował, że na kilka tygodni wyjeżdża do Nowego Orleanu. Gdy

tylko wyszedł, jego żona wezwała handlarza niewolników.

- Sprzedała wszystkie dzieci o jasnobrązowej skórze. Co do jednego - opowiadał Ojczulek Al. - Podobno

spodziewała się, że mąż zabije ją po powrocie.

- Ale kiedy zobaczył, ile pieniędzy zarobiła, był zadowolony - dokończyłam za niego.

- Właśnie tak - zgodził się Ojczulek Al. - Krąży legenda, że każdy rachunek za sprzedaż niewolników

znajduje się w tym domu.

- Już nie - mruknął Linc. - Już ich tam nie ma.

Wiedziałam, że dziadek Linca mówił o rachunkach, podczas gdy wnuk miał na myśli ludzi.

- W końcu zapładnianie niewolnic stało się interesem, który przechodził z ojca na syna.

Odsunęłam pusty talerz. Zrobiło mi się niedobrze na widok obrazów, które pojawiły się w mojej głowie.

Nic dziwnego, że wyczuwałam w tamtym domu tak wiele tragedii.

- A co z powstaniem i moim przodkiem? - zainteresował się Linc.

- Twoja babka go wyczuła. Zostaliśmy zaproszeni przez... Jak się nazywa ta kobieta? Podobnie jak jakieś

miasto.

- Delphia - odpowiedzieliśmy chórem.

- Przystała po nas służącą z zaproszeniem do jej domu. Myśleliśmy, że to zaproszenie na obiad, ale okazało

się, że jej chodzi wyłącznie o pokaz dla bogatych klientów. Żona powiedziała mi, że Delphia zdziera od
swoich gości tyle pieniędzy, ile tylko może, ale nam miała zamiar dać jedynie posiłek.

- W Trzynastu Wiązach niewolnictwo ma się całkiem nieźle - stwierdził Linc.

- W czasie obiadu jedna z kobiet, ta gruba...

- Narcyza.

- Właśnie. To była ona. Opowiadała o wspaniałej historii Trzynastu Wiązów. Wtedy moja żona zapytała ją

o coś, co wydarzyło się przed wojną. Wiedziałem, że Lily coś wyczuła, ale nie wiedziałem co. Lily musiała
zadać kilka pytań, zanim Narcyza niechętnie przyznała, że słyszała o niewolniku, który wzniecił powstanie
w Trzynastu Wiązach. Dodała także, że szybko się nim zajęto. „W jaki sposób?”, zapytała Lily. Wtedy ta
koścista odpada: „Powiesili go”. Temat uznano za wyczerpany. Po kolacji Lily powiedziała mi, że będzie
leczyła sama, czego nie robiła nigdy dotąd. Poprosiła, żebym wślizgnął się do biblioteki i sprawdził, czy nie
ma tam żadnej książki opowiadającej historię tej rodziny. Chciała się dowiedzieć, kogo powiesili i dlaczego.

- Dowiedziałeś się czegoś? - zapytałam.

- O tak. Lily powiedziała, że rozbolał mnie brzuch, więc pozwolono mi położyć się w jednej sypialni. Gdy

tylko zamknęli za mną drzwi, natychmiast stamtąd uciekłem.

- Zamknęli cię w pokoju? Zamknęli gościa, którego zaprosili na kolację? - Nie mogłam uwierzyć własnym

uszom.

- Jak się wydostałeś? - zapytał Linc.

Ojczulek Al uśmiechnął się.

- Powiedzmy, że zanim poślubiłem twoją babkę, nauczyłem się kilku rzeczy, przez które wszedłem w

konflikt z prawem. Umiem na przykład otwierać zamki bez użycia kluczy. Wydostałem się z sypialni i
ruszyłem na zwiady. W bibliotece znalazłem zamkniętą na kłódkę szafkę, a w niej książkę, stary pamiętnik.
Zgadzały się w nim wszystkie daty. Przewertowałem go i na końcu znalazłem taki oto wpis: Dzisiaj
powiesili Martina. Jak będę bez niego żyć?

- Gdzie jest teraz ta książka? - zapytałam.

- W szkole.

Natychmiast zerwałam się na równe nogi. Chciałam bezzwłocznie przeczytać pamiętnik, ale kelnerka

przyniosła bananowy pudding, ciasto z kremem kokosowym i czekoladowego przekładańca. Usiadłam z
powrotem.

- Taka mała istotka jak ty nie może... - zaczął Ojczulek Al, ale Linc natychmiast go uciszył. Sama nawet nie

zawracałam sobie głowy odpowiedzią. Całe Stany Zjednoczone, a może nawet cały świat śmiał się z mojego
obżarstwa. Niektórzy ludzie twierdzili, że fizyczną niemożliwością jest pochłanianie takich ilości jedzenia
bez przybierania na wadze. Nigdy nikomu nie udzielałam wyjaśnień w tej kwestii.

- Czy ja ciebie już gdzieś nie widziałem? - zapytał Ojczulek Al, przyglądając mi się z ukosa.

Pochyliłam się nad ogromnym kawałkiem ciasta. Na czubku bezy leżał idealnie przypieczony miąższ

kokosowy.

- Wygląda tak samo jak wielu ludzi - odparł pośpiesznie Linc. - Czy moglibyśmy zobaczyć pamiętnik?

Może znajdziemy tam coś, co nam się przyda. A tak przy okazji powiedz mi, dlaczego nie oskarżyli cię o
kradzież?

- Sądząc po warstwie kurzu na tych książkach, domyśliłem się, że nikt nie czytał ich od lat. Kto wie, kiedy

i czy w ogóle odkryli, że jedna z nich zniknęła. Poza tym to nie mogłem być ja. Przecież leżałem zamknięty
w sypialni.

Linc i jego dziadek roześmiali się identycznie. Bez względu na to, co się jeszcze wydarzy, Linc odnalazł

dziadka, pomyślałam.

Zanim ruszyliśmy w drogę powrotną. Ojczulek Al zasugerował nam, że jeśli naszym zdaniem
chłopiec ukrywa się gdzieś w pobliżu, powinniśmy poszukać go w starym kościele. W chwili kiedy
wymówił te słowa, wiedziałam, że ktoś albo coś tam jest. Parafianie tego właśnie kościoła rzekomo
zebrali pieniądze na nagrobek dla kobiety, która nie była tą, za którą ją brali.

Kiedy słońce zaczęło chować się za horyzont, wiedzieliśmy, że musimy już iść. Pożegnanie było smutne.

Widziałam smutek Linca, ale jednocześnie czułam, jak bardzo jest zadowolony, że odnalazł dziadka.
Podobnie jak ja, zawsze zdawał sobie sprawę, że jest inny. Rodzice byli mu obcy, tak samo jak cały świat był
obcy dla mnie. Kiedy Linc i dziadek uściskali się na pożegnanie, w ich oczach zalśniły łzy.

- Jeśli odnajdę syna, będę mógł go do ciebie przysłać? - zapytał Linc. - Moje życie w Kalifornii nie nadaje

się dla dziecka.

- O nic się nie martw. Zajmę się nim.

Ja również uściskałam Ojczulka Ala. Staruszek podniósł mnie i obrócił dookoła, po czym powiedział, że

będę świetną synową. Odparłam, że już mam męża.

W jego oczach dostrzegłam zrozumienie.

- Już wiem, kim jesteś - powiedział. - To ty...

Nie musiałam korzystać ze swojego daru, żeby mu przerwać. Wystarczyło zwykłe ludzkie spojrzenie, żeby

powstrzymać go przed dokończeniem tego okropnego zdania.

Postawił mnie na ziemi, oparł dłoń na mojej głowie i powiedział, że będzie się za mnie modlił.

Podziękowałam mu i pobiegłam do samochodu, w którym czekał na mnie Linc. Kiedy odjeżdżaliśmy,
machałam tak długo, aż Ojczulek Al zniknął mi z pola widzenia.

- Ile? - zapytałam, gdy tylko wróciliśmy na drogę prowadzącą przez małe miasteczko.

- Pytasz, ile ode mnie wyciągnął? - zapytał Linc z uśmiechem. - Pięć kawałków.

- Co to za suma? Twoja tygodniowa pensja.

- Mniej niż połowa - odparł, spoglądając na mnie. - Pomyślałem, że lepiej zacząć od mniejszych stawek,

zanim staruszek nakłoni wytwórnię, żeby przesyłała moje czeki bezpośrednio do niego.

Oboje roześmieliśmy się, a potem milczeliśmy przez chwilę. Bez względu na to, ile pieniędzy dał Linc,

oboje wiedzieliśmy, że zrobił to w słusznej sprawie. Przez moment rozkoszowałam się uczuciem
zadowolenia Linca, który cieszył się, że nareszcie odnalazł cel w życiu. Nie potrafiłam przewidzieć
przeszłości, ale z łatwością mogłam wyobrazić sobie Linca, który angażuje się w prowadzenie szkoły we
Wschodniej Mezopotamii dla „wyjątkowych dzieci”, które nikomu nie sprawiały kłopotu, toteż często je
ignorowano. Mogłam sobie wyobrazić, jak Linc wykorzystuje swoją sławę i urodę, żeby organizować
zbiórki pieniędzy na szkołę. A może nawet na kilka szkół.

Zatrzymaliśmy się na parkingu przed opustoszałym sklepem, więc przestałam się zastanawiać nad

ewentualną przyszłością Linca.

- Zaczekaj na mnie. Muszę coś kupić - zwrócił się do mnie. - Chcesz coś?

Nic nie chciałam. Byłam zadowolona, że zostanę sama i będę mogła przez chwilę pomyśleć. Po pewnym

czasie Linc przyniósł torbę. W środku znajdowały się butelki z lemoniadą, paczki precelków i mała latarka,
którą można było przypiąć do książki.

- Czytaj, a ja będę prowadził - powiedział Linc, podając mi plastikową torbę, którą wcześniej wręczył mu

dziadek.

W środku znalazłam pamiętnik Amelii Barrister, prowadzony w latach tysiąc osiemset czterdzieści - tysiąc

osiemset czterdzieści trzy.

Czytałam go przez całą drogę powrotną do Trzynastu Wiązów. Nie powiedziałam o tym Lincowi, ale

smutek, który wypełniał kartki pamiętnika, sprawiał, że z trudem mogłam utrzymać go w rękach.

W tysiąc osiemset czterdziestym roku, kiedy Amelia zaczęła pisać swój pamiętnik, była pełną nadziei

panną młodą. Dorastała w Ohio. Swojego przyszłego męża poznała we wspólnocie kościelnej i trzy miesiące
później wzięła z nim ślub. Opisywała podekscytowanie, jakie odczuwała na myśl o zamieszkaniu na farmie
męża. Kilka stron dalej napisała, że już jutro ją zobaczy, a tak wiele słyszała o tym miejscu, że marzy, żeby
w końcu tam być.

Przez osiem miesięcy nie napisała ani słowa, a kiedy ponownie podjęła prowadzenie pamiętnika, jej

zwierzenia świadczyły o głębokiej depresji.

Trudno było sobie wyobrazić, jak musiała się czuć, kiedy dowiedziała się, że na farmie zapładnia się i

sprzedaje ludzkie istoty.

- I że to właśnie jej mąż pełni rolę rozpłodnika - dodałam, spoglądając na Linca. Ciekawe, czy Martin

wyglądał tak jak on.

W tysiąc osiemset czterdziestym trzecim roku Amelia pisała, że jest chora i większość czasu spędza w

swoim pokoju.

- Spodziewała się dziecka i nie wiedziała, czy jego ojcem jest jej mąż, czy może Martin. - Amelia nie

napisała tego, ale ja to czułam. - Chciała, żeby mąż sprzedał Martina i w ten sposób pozbył się go z plantacji
przed narodzinami dziecka. Bała się, że jeśli dziecko urodzi się czarne, jej mąż zabije Martina.

- A co z nią i z dzieckiem?

- Wiedziała, że jeśli dziecko będzie czarne, zginie razem z nią, ale miała nadzieję, że ocali przynajmniej

Martina. Jednak jej mąż go nie sprzedał. Martin był bardzo mądry i domyślił się wszystkiego.

Linc uśmiechnął się z dumą.

- Co wydarzyło się potem?

Czytałam dalej, ale nie było tam zbyt wiele informacji. Amelia nigdy nie opisała swoich dylematów, lecz ja

je wyczuwałam. W końcu dotarłam do ostatniego zdania: „Dzisiaj powiesili Martina”. Amelia napisała, że
Martin próbował zorganizować bunt niewolników, tak żeby jej mąż musiał go powiesić.

- Że niby Martin wzniecił bunt na plantacji pełnej kobiet i dzieci? - zapytał Linc ze złością. - Czytaj dalej.

Amelia napisała, że urodziła dziecko wcześnie rano, więc nie widziała egzekucji. W czasie porodu

pojawiły się komplikacje, przez co została kaleką. Lekarz powiedział, że do końca życia nie będzie mogła
opuścić łóżka. Dziecko oddano na wychowanie służącym.

Na tym zakończyły się wspomnienia opisane w pamiętniku.

- Mąż zamknął ją w pokoju. Od dnia porodu nie było jej wolno stamtąd wychodzić. Nigdy więcej nie

przestąpiła progu sypialni i nigdy do nikogo się nie odezwała. Została skazana na samotność do końca życia.

- A co z dzieckiem?

Wzięłam głęboki wdech. Były takie chwile jak ta, kiedy żałowałam, że mam dar wyczuwania różnych

rzeczy.

- Zostało przeniesione do baraku niewolników. Mąż Amelii postarał się, żeby widziała, jak jej dziecko

dorasta. Malec bawił się pod jej oknem. Co więcej, mąż dopilnował, żeby... - Złapałam oddech. -
Dopilnował, żeby widziała chłopca zakutego w łańcuchy w dniu, kiedy go sprzedano.

Oparłam dłoń na ramieniu Linca, próbując go uspokoić.

- Myślisz, że któryś z tych rachunków został wystawiony za sprzedaż mojego przodka?

- Tak mi się wydaje. Imię Martin będzie prawdopodobnie widniało na akcie jego urodzin, w rubryce, gdzie

powinny znajdować się dane ojca. Co więcej, domyślam się, że dziecko sprzedano komuś ze Wschodniej
Mezopotamii, w stanie Georgia. - Nagle coś przyszło mi na myśl. - Chyba zdajesz sobie sprawę, że łączą cię
więzy krwi z Delphią i Narcyza?

Jęknął tak żałośnie, że aż się roześmiałam. Nasz śmiech pomógł rozproszyć czarne chmury przerażającej

historii z pamiętnika. Gdyby mąż zabił Amelię, okazałby więcej łaski. Zamiast tego zamknął ją, odizolował
od świata. Mogła patrzeć na swoje dziecko, ale nie mogła go przytulić ani pocałować. Musiała patrzeć na
chłopca zakutego w kajdany i wywożonego na sprzedaż.

- Co się z nią potem stało? - dociekał Linc. - Co stało się z moją prapraprababką Amelią?

- Nie mam pojęcia. Wiem tylko tyle, ile wyczuwam z tej książki. Może w bibliotece znajduje się jeszcze

coś jej autorstwa.

- W tej szklanej gablotce przy kominku? Chodźmy tam dziś w nocy.

- Nie. Dziś w nocy ma wydarzyć się coś wyjątkowego. Pamiętasz?

- Jasne, że pamiętam.

- Musimy przygotować plan na jutro - powiedziałam. - Kiedy ty będziesz robił masaże...

- Co takiego?! - rozzłościł się Linc. - Mam tego dość. Za żadne skarby nie będę więcej masował zgrai

leniwych, bogatych bab.

- Możesz wypytać je o różne rzeczy - zasugerowałam. - Dzięki informacjom z przeszłości dowiedzieliśmy

się wielu rzeczy, które niestety tłumaczą tylko to, czemu wyczuwam obecność twojego dziecka w tym domu.
Jego matka przenosiła się razem z nim z miejsca na miejsce, ale w końcu ukryli się właśnie tutaj, w
Trzynastu Wiązach. Dlaczego tak się stało? Czy jest tutaj coś specjalnego?

- Jak nazywa się ten przedmiot?

- Dotyk Boga - odpadam, starając się nie zdradzić, jak bardzo zależy mi na jego odnalezieniu. Chciałam

znaleźć syna Linca i powoli zaczynałam mieć nadzieję, że nam się to uda, ale na dłuższą metę zależało mi
przede wszystkim na odzyskaniu mojego męża i Bo. Dotyk Boga, pomyślałam i kolejny raz zaczęłam się
zastanawiać, co też to może być.

- Nie będę robić żadnych masaży - powiedział Linc, kiedy zaparkowaliśmy na podjeździe przed

Trzynastoma Wiązami. - Jutro pójdę do kościoła i porozmawiam z ludźmi.

Nic na to nie odpowiedziałam. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowaliśmy, była jego wycieczka do kościoła i

wypytywanie obcych ludzi. Jeśli będzie rozpytywał, dlaczego w gazecie napisano, że kobieta, która zginęła,
nazywała się Lisa Henderson, mimo że tak nie było, wszyscy zaczną się zastanawiać, w jaki sposób wszedł
w posiadanie takich informacji. Jeśli w gazecie nie wspomniano słowem o dziecku, to skąd Linc wiedział, że
Lisa je miała?

Nie, to nie był dobry pomysł. Wiedziałam, że lepiej będzie, jeśli skorzystam z moich umiejętności,
żeby dowiedzieć się, czego się da, bez wzbudzania podejrzeń, bo ludzie i tak już zaczynali się
dziwić. Na razie nikt nie podejrzewał, że jestem tą, o której napisano książkę, zwłaszcza że miałam
te okropne czarne włosy. Jednak kilka kobiet zaczęło się domyślać, że Linc nie jest podobny do
mężczyzny, którego oglądały w programie telewizyjnym, tylko że to prawdziwy Lincoln Aimes we
własnej osobie.

Tym razem nie wślizgnęłam się przez tylne drzwi, lecz nacisnęłam dzwonek. Potarłam oczy, żeby

wyglądały na zaczerwienione od płaczu z powodu „nagłej sprawy rodzinnej”. Podziękowałam kobiecie,
która otworzyła mi drzwi, po czym udałam się na górę.

Marzyłam o tym, żeby wziąć prysznic i pójść spać, ale najpierw musiałam usiąść, pomedytować i

zobaczyć, co mogę zrobić, żeby podbudować wiarygodność Linca. Zawiesiłam kapelusz na kamerze ukrytej
w wianku z suszonych kwiatów, ale mikrofonów nie ruszyłam. I tak nic nie mogli ode mnie usłyszeć.

ROZDZIAŁ 12

LINC

Byłem pewny, że to sprawka Darci. Jeszcze wczoraj byłem nieugięty w kwestii masaży, a już następnego

dnia z ochotą wcieliłem się w rolę masażysty. Wprost nie mogłem się tego doczekać, zupełnie jakbym
wiedział, jak to się robi. Ha! Wielokrotnie brałem masaże, ale sam nigdy nikogo nie masowałem. Poza
Alanną, wówczas jednak chodziło o seks, jeśli dobrze sobie przypominam. W ostatnim czasie seks stał się
dla mnie mglistym wspomnieniem.

Mimo że nagie kobiece ciała, które smarowałem olejkiem, były niekształtne i zupełnie nieatrakcyjne, nadal

pozostawały kobiecymi ciałami, a ja tak dawno nie uprawiałem seksu, że wydawało mi się, że było to całe
wieki temu. Jednak żadna z nich mnie nie pociągała.

Ogólnie rzecz biorąc, to wszystko było takie dziwne, że musiała w tym maczać palce jakaś czarownica.

Pewnie Darci.

- Wymuszająca, manipulująca, sprawująca kontrolę wariatka - wymamrotałem pod nosem.

- Mówiłeś coś? - zapytała kobieta leżąca na stole.

- Tylko tyle, że ten lawendowy balsam pachnie po prostu bosko.

Ale to nie wszystko, co zrobiła mi Darci. Byłem dzisiaj tak niemęski, że równie dobrze mogła mi go

odciąć. Kiedy wcierałem w dłonie olejek o zapachu lawendy i zabierałem się do pracy nad Wielkim Białym
Cielskiem rozpływającym się przede mną na stole, pomyślałem, że muszę Darci zabić. Uduszę ją różową
satynową wstążką.

Podczas kolacji byłem tak wściekły, że nie mogłem znieść jej widoku. Po drodze do jadalni tak machałem

rękoma i tak wysoko zadzierałem nosa, że aż jedna z kobiet westchnęła:

- Jaka szkoda.

A inna dodała:

- Prawda?

Gdy wychodziliśmy z jadalni, dotknąłem ramienia Darci i przesłałem jej wyraziste wizje

najpotworniejszych morderstw, których chciałbym się na niej dopuścić.

- To zaklęcie działa tylko przez dwadzieścia cztery godziny - wyszeptała, po czym ruszyła do biblioteki

razem z innymi kobietami.

Wszystko wskazywało na to, że tą niezwykłą rzeczą miał być kolejny seans spirytystyczny. Ziewnąłem.

Przemknęło mi przez myśl, że dobrze by było wymyślić jakąś wymówkę. Może wybiorę się do baru i
poszukam jakiegoś robotnika z budowy. Zabiję ją, pomyślałem.

Odwróciłem się w kierunku drzwi, gdy nagle kilka kobiet chwyciło mnie za ręce i wciągnęło do biblioteki.

Posłałem Darci groźne spojrzenie. Uśmiechnęła się do mnie i przesłała mi pocałunek.

Kilka minut później wszyscy siedzieliśmy dookoła dużego stołu w bibliotece i czekaliśmy na to, co się

wydarzy.

Do pokoju weszła wysoka szczupła kobieta o miodowych włosach, sięgających jej do pasa. Była ubrana w

obcisłe, czarne spodnie i cieniutką czarną koszulkę, przylegającą jak skóra do jej doskonałego ciała. Gdybym
był sobą, skoczyłbym na równe nogi i odsunął dla niej krzesło. Ale ponieważ nie byłem, popatrzyłem tylko
na swoje paznokcie, po czym rzuciłem niedbale:

- Clairol czy L’Oreal?

Śmierć to dla Darci zbyt mało.

Blondynka zmierzyła mnie wzrokiem od stóp po czubek głowy i nie poświęciła mi więcej czasu, zupełnie

jakbym nie był godny jej uwagi.

O tak, zabiję Darci. Na pewno.

Jednak nawet w tym stanie czułem, jak podekscytowana jest Darci. Czy moje wyczulone zmysły miały coś

wspólnego ze stanem, w który wprowadziła mnie Darci, czy może dostroiłem się do niej aż tak, że
wyczuwałem wszystko, co robiła?

Tak czy inaczej spojrzałem na Darci. Jej oczy były okrągłe niczym spodki. Co prawda oczy innych kobiet

wyglądały dokładnie tak samo, ale ja nigdy wcześniej nie widziałem u niej takiego wyrazu twarzy. Nawet
kiedy patrzyła na Devlina, który zmieniał kształty, zachowała spokój. Ja byłem przerażony, ale ona
zachowywała się tak, jak gdyby każdego dnia spotykała się i rozmawiała z duchami, co zapewne było
prawdą.

Próbowałem sięgnąć w głąb siebie, żeby odszukać swoje prawdziwe ja i zwalczyć klątwę voodoo, którą

uraczyła mnie Darci. Ciekaw byłem, czy mogłaby wykorzystać swoją moc, żeby obsadzić mnie w jakiejś
roli? Żebym naprawdę poczuł, że jestem kimś innym? Przez kilka minut moje myśli krążyły wokół krytyków
zachwycających się „błyskotliwym występem”, podczas którego „Lincoln Aimes wcielił się w Otella”.

Przestałem fantazjować i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że Darci nie wpatruje się w kobietę, tylko w

dużą szklaną kulę, którą tamta ze sobą przyniosła. Hokus-pokus, pomyślałem. Nawet w Hollywood nie
używano już kryształowych kuł, ale ta kobieta właśnie taką miała. Była wielkości kuli do kręgli. Dookoła
otaczało ją jasne szkło, mimo że w środku kłębiły się chmury. Nic dziwnego, że kula rozjaśniła się pod
dotykiem pięknej kobiecej dłoni, całej obwieszonej złotem.

Darci wpatrywała się w szklaną kulę. Nawet nie mrugała. Proszę, pomyślałem, niech ktoś mi powie, że ta

rzecz nie jest prawdziwa. Darci i tak potrafiła robić rzeczy, na które nikomu nie powinno się pozwalać, a
gdyby w dodatku weszła w posiadanie jakiegoś magicznego przedmiotu, który zwiększyłby jej siłę, to
dopiero by było.

Zabroniłem sobie myśleć o podobnych sprawach, ponieważ nie byłem sobą. Jeśli dobrze pamiętałem, na

samą myśl o przygodzie czułem ogarniające mnie podniecenie.

Blondynka przedstawiła się jako Ingrid. Usiadła na skraju stołu, postawiła zachmurzoną kulę na blacie z

różanego drewna, po czym zaczęła machać nad nią rękoma. Musiałem się opanować, żeby nie jęknąć na
głos. Jej zachowanie przywodziło mi na myśl kiepski film Theda Bara z czasów niemego kina.

Próbowałem skupić na sobie uwagę Darci, ale nie mogłem. Przez cały czas tak intensywnie wpatrywała się

w kryształową kulę, że w każdej chwili spodziewałem się eksplozji.

ROZDZIAŁ 13

DARCI

Kobieta, która weszła do biblioteki, włamała się kiedyś do domu Linca i ukradła dokumenty z jego

sypialni. Zrozumiałam to, gdy tylko ją zobaczyłam. Co więcej, zabiła jego agenta. Nie miała takiego
zamiaru. Zależało jej jedynie na zniszczeniu akt syna Linca. Dlatego udała się do jego agenta i powiedziała,
że chciałaby zostać aktorką. Flirtowała z nim i w pewnej chwili wylała na niego kawę. Kiedy poszedł do
łazienki, umieściła pod jego biurkiem mały detonator, który uruchomiła dopiero następnego dnia, wcześnie
rano. Chciała spalić jego biuro. Niestety, poprzedniej nocy agent zasnął na kanapie w biurze i zmarł na
skutek zaczadzenia. Oczyma wyobraźni widziałam, że agent Linca po kilku drinkach głośno chrapał. Nawet
się nie obudził. Zatruł się dymem, zanim dosięgły go płomienie.

Byłam pewna, że kobieta wiedziała, kim jest Linc. Mimo to nie zaskoczył jej fakt, że okazał się gejem. Po

jego zachowaniu wywnioskowałam, że moja Prawdziwa Perswazja znakomicie się udała.

Niepokoił mnie tylko jej brak zainteresowania obecnością Linca. Nie martwiła się, że tutaj jest ani że w

końcu ją odnalazł. Czyżby się go spodziewała? A może miała przy sobie coś albo kogoś, kto w każdej chwili
mógł go powstrzymać. Skąd miała pewność, że jego obecność nie stanowi żadnego zagrożenia?

Próbowałam zajrzeć w jej umysł najgłębiej, jak mogłam, i starałam się ze wszystkich sił odnaleźć dziecko,

ale niczego więcej nie zobaczyłam. Chyba nic o nim nie wie, uznałam w duchu.

Przez jedną mrożącą krew w żyłach chwilę zastanawiałam się, czy to nie ona wystała Lincowi karteczkę z

notatką Twój syn zaginął. Czy ta kobieta ściągnęła go do siebie specjalnie? A jeśli tak, to po co?

Wszystkie te informacje, wszystkie pytania dotarły do mnie, gdy tylko spojrzałam jej w oczy. Otaczały ją

wizje, które widziałam tak wyraźnie jak film, jednak po chwili całą moją uwagę pochłonął przedmiot, który
trzymała w dłoniach. Była to duża kryształowa kula. Przypominała bubel z taniego sklepu dla magików, ale
ja wiedziałam, że wewnątrz kuli znajduje się coś, co dysponuje potężną mocą. Dotyk Boga? Byłam pewna
tylko tego, że muszę zdobyć tę magiczną, kryształową kulę. Jeśli chciałam jeszcze kiedyś zobaczyć męża i
Bo, musiałam ją mieć.

Przez dwie godziny cierpliwie znosiłam fałszywe przepowiednie. Słyszałam, jak wmawiano tym kobietom,

że zbyt dużo z siebie dawały i że częściej powinny myśleć o sobie.

Każda z nich oczywiście zgadzała się z tym, co usłyszała, i gdybym tak bardzo nie skupiała się na kuli,

musiałabym chyba zakneblować im usta.

Cokolwiek znajdowało się w kuli, dawało kobiecie pewne wskazówki, ponieważ powiedziała kilka

prawdziwych rzeczy na temat przyszłości kobiet. Czułam, że widziała więcej, chociaż się do tego nie
przyznawała. Jedna z kobiet miała umrzeć w przeciągu roku. Ponieważ nie wyczułam w jej organizmie
żadnej choroby, domyśliłam się, że prawdopodobnie zginie w wypadku. Zamiast tego Ingrid powiedziała jej,
że będzie więcej się bawiła, pojedzie na długie wakacje i zrobi trzy rzeczy, o których zawsze marzyła.

Byłam bardzo ciekawa, co powie Lincowi. Kiedy nadeszła jego kolej, poradziła mu, żeby w stu procentach

poświęcił się karierze. Jeśli to zrobi, w jego życiu wydarzą się wspaniałe rzeczy. Oczywiście nie zdobędzie
wszystkiego od razu. Żeby osiągnąć sukces, będzie musiał zapomnieć o wszystkim i wszystkich, którzy
zaprzątają jego umysł. Nic nie może go dekoncentrować. Jej zdaniem jeden telefon mógł odmienić jego
życie.

Spojrzałam na Linca, żeby sprawdzić, czy pobiegnie do pokoju, żeby zadzwonić na lotnisko, ale on tylko

spojrzał na kobietę i uniósł brwi.

- I miałbym zostawić wszystkie te ślicznotki? - zapytał. - Jakżebym mógł?

Odwróciłam głowę, żeby ukryć uśmiech, natomiast Ingrid nawet nie próbowała ukryć niezadowolenia.

- A co ze mną? - zapytałam, wbijając w nią ostre spojrzenie.

Ingrid pomachała rękoma nad kulą, we wnętrzu której „chmury” wydawały się poruszać. Powiedziała mi

to, co chciałam usłyszeć, a mianowicie, że znajdę to, czego szukam. Sposób, w jaki wypowiedziała te słowa,

sprawił, że spojrzałam na nią uważnie. Miała na myśli klejnoty, których rzekomo szukałam, czy syna Linca?
A może mojego męża?

W trakcie wieczoru zorientowałam się, że Linc wymyka się spod mojej kontroli. Na Ingrid patrzył z coraz

większym zainteresowaniem, a na mnie coraz bardziej pytająco. W końcu podano małe kieliszki z zielonym
likierem. Kobiety chwyciły je ochoczo.

- Te drinki są zabójcze! - zawołały chórem, chichocząc przy tym wesoło, a ja ponownie zaczęłam się

zastanawiać nad celem ich pobytu w tym miejscu. Nie był to żaden rewelacyjny ośrodek odnowy, a oba
seanse spirytystyczne nie były warte pieniędzy, które wydawały na pobyt tutaj. Co takiego wiedziały, o czym
ja nie miałam pojęcia? Kiedy zadzwoniłam, żeby zarezerwować pokoje dla siebie i Linca, musiałam
wykorzystać mnóstwo Prawdziwej Perswazji, żeby pozwolono nam tutaj przyjechać.

Linc sięgnął przez stół i na chwilę dotknął mojej ręki, udając, że strzepuje pyłek. Zrozumiałam, że chce

zamienić swój likier z likierem Ingrid. Skinęłam delikatnie głową, po czym roześmiałam się głośno i
strąciłam swój kieliszek na ziemię. Wywołałam przy tym tyle zamieszania i hałasu, że wszyscy na mnie
patrzyli. W tym czasie Linc zamienił kieliszki.

Przeprosiłam i uklękłam, żeby pozbierać potłuczone szkło. Delphię wyraźnie zirytowała moja niezdarność.

Natychmiast nacisnęła dzwonek na ścianie i wezwała pokojówkę. Kiedy wstałam, Linc popatrzył na mnie
znacząco. Ingrid wypiła przyprawiony narkotykami likier.

Za dziesięć minut wszystkich ogarnęła senność i każdy udał się do swojej sypialni. Delphia obiecała, że

przyśle do mojego pokoju szklankę z gorącym mlekiem, i dodała, że ma nadzieję, iż to pomoże mi zasnąć.
Chciałam ją zapytać na jak długo.

Gdy tylko znalazłam się w pokoju, zakryłam obie kamery, ale mikrofony zostawiłam w spokoju, żeby nie

wzbudzać zainteresowania. Ubrałam się. Dochodziła jedenasta, kiedy Linc wspiął się po moim małym
balkonie i wszedł do środka. Położyłam palec na ustach, dając mu do zrozumienia, żeby zachował milczenie,
po czym oboje wyszliśmy z pokoju. Po drodze Linc oparł dłoń na moim ramieniu, żebym mogła poznać jego
myśli związane z moim kocim strojem, który tak bardzo mu się podobał. Był taki szczęśliwy, że od pewnego
czasu znów czuł się sobą. Doprowadził mnie tym do śmiechu.

W holu czuliśmy się dość bezpiecznie, chociaż od wykrycia włamania do piwnicy w całym domu wzrosła

czujność.

- Dokąd idziemy? - zapytał szeptem Linc.

- W tej kuli, która należy do Ingrid, jest coś, co muszę mieć.

- Znajdź jej pokój, to ją zniewolę. Nawet na całą noc, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Rozśmieszył mnie. Ruszyłam na palcach w poszukiwaniu pokoju Ingrid. Wiedziałam, że nie opuściła

domu. Dopilnowałam tego. Linc i ja skradaliśmy się bezszelestnie. Po kolei dotykałam mijanych drzwi.

Przy jednych odskoczyłam do tyłu.

- Co się stało? - wyszeptał Linc.

- To pokój Amelii. Ona nadal tam jest.

- Kto? Kogo masz na myśli? - Zatrzymał się. - Chyba nie tę Amelię?

- Właśnie tę. Umarła, ale nadal tu jest. Dlaczego wcześniej o tym nie wiedziałam?

Dopiero na strychu znaleźliśmy drzwi, za którymi wyczułam obecność Ingrid oraz tego czegoś, co

znajdowało się w kuli.

Wiedziałam, że kobieta śpi, a kula leży w jej pokoju. Przyciągała mnie jak magnes. Drzwi okazały się

zamknięte na klucz.

- Szkoda, że nie ma z nami Ojczulka Ala - powiedziałam sfrustrowana, opierając się o drzwi.

- Chodź za mną - rozkazał Linc, po czym ruszył na palcach przez korytarz. Kiedy dotarliśmy do okna,

zrozumiałam, co zamierza zrobić.

- Nie, to zbyt niebezpieczne - zaoponowałam.

Przy oknach na ostatnim piętrze nie było alarmu, dlatego Linc otworzył je bez wahania i wspiął się na

dach. Z jedną nogą na zewnątrz zatrzymał się i zapytał:

- Co byś powiedziała na pożegnalny pocałunek?

- Pocałuję cię, jeśli umrzesz w moich ramionach.

- Bardzo zachęcająca propozycja - odparł i zniknął.

Wspięłam się na okno, wyjrzałam na zewnątrz i użyłam wszystkich swoich mocy, żeby prowadzić jego

stopy po bardzo stromym dachu. W jednym miejscu rynna była poluzowana, przez co omal nie spadł. Na
szczęście koncentrowałam się wyjątkowo mocno.

- Przestaniesz? - syknął z oddali. - Przyprawiasz mnie o ból głowy.

- Przepraszam. - Spróbowałam się wyciszyć. Razem z ojcem pracowałam nad metodami, które mnie

uspokajały, tak żeby nieświadomie nie krzywdzić ludzi. Wywołanie krwotoku z nosa Linca było pierwszym
brutalnym aktem, jakiego dokonałam od wydarzeń w tunelu wiedźm.

Wreszcie Linc doszedł, złapał się za framugę i wskazał palcem środek pokoju. Wiedziałam, że ją znalazł.

Pokazał na migi, że śpi. Na sekundę ogarnęła mnie panika. A co będzie, jeśli okno jest zamknięte? Na
szczęście nie było. Linc otworzył je bez problemu, po czym wślizgnął się do środka.

Skupiłam się i przeprowadziłam go przez pokój. Czułam, że nie zainstalowano w nim żadnych kamer.

Nagle szeroko otworzyłam oczy. Obudziła się! Co gorsza, zobaczyła Linca. W moim umyśle zakotłowało

się od komplikacji, których ta sytuacja mogła nam przysporzyć. Czy teraz kiedykolwiek uda nam się
odnaleźć syna Linca? Czy ja...?

Nie musiałam martwić się zbyt długo, ponieważ Linc wślizgnął się do niej do łóżka i bez słowa zaczął się z

nią kochać.

Czasami naprawdę nienawidziłam swoich umiejętności. Widziałam ich oboje tak wyraźnie, jak bym była z

nimi w pokoju. Byli wyjątkowo powolni i wrażliwi. Linc lubił kobiety i dawał im to, czego chciały. Jeśli
pragnęły kochać się szybko i ostro, kochał się z nimi właśnie tak.

Ingrid miała ochotę na powolny, zmysłowy seks. Może spędziłam zbyt wiele czasu w towarzystwie Linca,

a może działo się tak ze względu na szczególną więź, która nas łączyła, ale czułam to samo, co on. Wielkie
nieba! Czułam również to, co czuła ona.

Zamknęłam na chwilę oczy i oparłam się o ścianę. Przez ostatni rok starałam się zobojętnieć na seks.

Zabraniałam sobie wspominać dotyk rąk Adama, smak jego ust. Starałam się nie pamiętać nawet jego ciepła
ani koloru skóry, niemal tak ciemnej jak skóra Linca.

Ale teraz, kiedy połączyłam się z tą parą uprawiającą seks po drugiej stronie ściany, czułam Adama, jego

usta na moich piersiach, jego błądzące dłonie. Czułam jego usta na brzuchu, jego ręce na moich udach
przesuwające się w górę, muskające mnie, pieszczące, doprowadzające do szału z pożądania. Kiedy we mnie
wszedł, osłabły mi nogi i powoli osunęłam się po ścianie. Czułam jego dotyk i zapach.

- Adam - wyszeptałam. - Mój Adam.

Przez chwilę siedziałam tak z rozłożonymi nogami i czułam pieszczoty mojego męża, jak gdyby był tutaj

ze mną. Czułam każdy ruch Linca i blondynki, jej rękę, głaszczącą wypukłości mięśni jego klatki piersiowej,
przesuwającą się w dół po jego twardym brzuchu. Od momentu poznania Linca odmawiałam sobie prawa
dostrzegania jego urody, odrzucałam wszelką wiedzę o jego nieokiełznanej seksualności, ale teraz czułam się
tak, jak gdybym to ja była z nim w łóżku. To ja muskałam jego uda, przesuwałam ręce po jego pośladkach.
To ja otwierałam przed nim ramiona i pragnęłam, żeby we mnie wszedł.

- Czy można to potraktować jak cudzołóstwo?

Otworzyłam szeroko oczy. Czułam się zażenowana. Ścisnęłam nogi, zamknęłam usta, które wcześniej

otwierały się w pocałunku. Próbowałam wstać, ale miałam tak słabe kolana, że upadłam.

- Kim jesteś? - zapytałam schrypniętym głosem. - Ach, to ty - dodałam po chwili. Przede mną stał Devlin, a

przynajmniej takie imię ktoś zaprogramował w mojej głowie. Tym razem ubrany był po królewsku. Mówił z
irlandzkim akcentem, a długie, siwe włosy ściągnął wstążką. - Czego chcesz? - Usiadłam na parapecie.
Czułam się zażenowana, że ktoś przyłapał mnie na tak lubieżnej fantazji. Poza tym byłam wściekła, że mi
przerwano.

- To kwestia czysto filozoficzna - powiedział, przechadzając się w tę i z powrotem z rękoma splecionymi z

tyłu. - Czy cudzołożysz, kiedy jesteś w łóżku z mężczyzną, który nie jest twoim mężem, mimo że robisz to
jedynie w myślach?

- Oczywiście, że nie. - Przygładziłam włosy. Żałowałam, że nie mam na sobie nic poza idiotycznym

obcisłym strojem kota. Skrzyżowałam ręce na piersi. Nadal miałam nabrzmiałe sutki. Nadal czułam
wszystko, co Linc i Ingrid robili po drugiej stronie ściany, ale tym razem ich wyczyny zblakły w mojej
świadomości. Wiedziałam, że nie skończą jeszcze przez kilka godzin, i chciało mi się szlochać z zazdrości.

- Kim jesteś i czego chcesz? - fuknęłam na Devlina. - I dlaczego niewolnicy tak bardzo się ciebie boją?

- Wiedzą, kto jest ich panem - odparł.

- Twoje ego nie zna granic.

- Jak to możliwe, że taka drobna istota jak ty wcale się mnie nie boi?

- Małe ciało, wielki umysł - powiedziałam. Czułam rytm, w którym Linc kochał się z tą kobietą.

- I kto tutaj ma ego? - zaperzył się Devlin.

Mimo to widziałam, że jest zadowolony z mojej postawy. Usiadł na parapecie obok mnie, co bardzo mnie

zdekoncentrowało, ponieważ jego ciało zachodziło na moje na szerokość około piętnastu centymetrów.
Odsunęłam się od niego.

- Życie strasznie musi cię drażnić - odezwał się do mnie niczym najlepszy przyjaciel. - Masz taką siłę, a

musisz ją kontrolować. Powiedz mi, jak dużo jej używasz? Piętnaście procent?

Powoli zaczęłam się odprężać. Nic nie mogłam na to poradzić. Ten mężczyzna był martwy, był duchem,

ale nawet jak na ducha był wyjątkowo dziwny, bo potrafił zmieniać kształty, kiedy chciał. Innymi słowy
siedziałam obok mężczyzny bądź istoty, która była jeszcze dziwniejsza niż ja.

- Około dziesięciu procent - odparłam. - Chcesz, żebym na tobie poeksperymentowała? - Kilka razy

miałam do czynienia ze złymi duchami, które nie chciały opuścić jakiegoś miejsca. Zawsze wygrywałam.

- Pokazać ci, co ja potrafię? - zapytał z kolei on.

Nie chciałam się przekonać, co potrafi, ale czułam, że on też nie chciał przekonać się, co potrafię ja. Mój

ojciec zawsze powtarzał, że jeśli dam upust swojej mocy...

- Gdzie jest syn Linca? - zapytałam.

Devlin wstał i oparł się o ścianę. Na chwilę zamknął oczy. Łóżko, na którym Linc kochał się z Ingrid, stało

pod ścianą.

- Ach, pamiętam tamte czasy. W tysiąc dwieście szóstym roku spotkałem pewną dziewczynę.

Kiedy mówił, ściana zaczęła znikać. Na początku pojawił się mały otwór, ale po chwili zaczął się

powiększać, aż zobaczyłam Linca i Ingrid w łóżku. Tak pięknie razem wyglądali. Jego skóra przypominała
mleczną czekoladę, a jej była niczym śmietana.

Wsłuchiwanie się w emocje kochanków to była jedna sprawa, ale usunięcie ściany i patrzenie na to, co się

tam dzieje, to już zupełnie inna kwestia. Skoncentrowałam się na ścianie i zaczęłam ją naprawiać.

Devlin nadal opierał się w miejscu, gdzie wcześniej była ściana. Otworzył oczy i ze zdumieniem

przyglądał się powracającej ścianie.

- Chciałem się tylko podzielić - powiedział.

Nic nie odpowiedziałam i dalej wypełniałam ścianę.

- Chcesz wojny?

Gdyby ktokolwiek nas teraz widział, dostrzegłby w nas kartonowe figurki, które wbijały wzrok w ścianę.

Raz na pewien czas udawało mi się wypełnić ścianę, po czym dziura pojawiała się na nowo, jaja
wypełniałam, a ona znów rosła.

Dopiero Linc przerwał ten pojedynek. Nie pomyślałam o tym wcześniej, ale w końcu doszłam do wniosku,

że razem z Devlinem usuwaliśmy ścianę z widoku... No właśnie z czyjego widoku? Śmiertelników?
Normalnych ludzi? Pozostałych?

Najwyraźniej Linc dostrzegł zmieniającą się ścianę. Co gorsza, zobaczył mnie i może nawet Devlina, jak

stoimy tam i podglądamy go.

Devlin roześmiał się i ściana znów przybrała pierwotny wygląd.

- Wiedziałaś, że potrafisz robić takie rzeczy? - zapytał.

Próbowałam zapomnieć o wstydzie, jednocześnie zaś myszkowałam po umyśle Linca, żeby zatrzeć

wspomnienia o tym, co przed chwilą widział.

- Nie miałam pojęcia, ale nie przypuszczam, żebym potrafiła zrobić coś podobnego bez niczyjej pomocy. -

Spróbowałam. Skupiłam się, lecz ściana ani drgnęła. W przeciwieństwie do swojej córki i siostrzenicy nie
potrafiłam poruszać materialnych przedmiotów. - Nie mam takiej mocy.

- No właśnie.

Zirytował mnie tą uwagą.

- Co to miało znaczyć? - Spojrzałam na niego ostro. - Nie odpowiedziałeś na żadne z moich pytań.

- Ależ odpowiedziałem! - Sprawiał wrażenie urażonego. - Powiedziałem ci, jak znaleźć dziecko.

- No tak, kolejna z twoich zagadek. Czy Dotyk Boga to ta kryształowa kula?

- Ta? - Otworzył ścianę na tyle, żebym mogła zobaczyć skórzaną torbę na kulę do kręgli, a potem to, co

znajduje się wewnątrz. Kulę. Devlin zamknął ścianę. - Ona nie ma pojęcia o jej mocy. Znalazła ten
przedmiot w piwnicy i wykorzystała do swojej gry.

- Włamała się do mieszkania Linca i ukradła dokumenty. Zabiła jego agenta.

Devlin wziął z parapetu pudełko czekoladek Godiva i otworzył je.

- Masz ochotę?

Zawahałam się.

- Martwisz się o kalorie?

- Nie, o truciznę.

- Darci, kochana! Jeszcze się nie zorientowałaś, że przystano mnie tutaj, żebym ci pomógł?

- Kto cię przysłał?

- Dobry facet. - Otworzył pudełko. Wzięłam jedną czekoladkę. Nie byłam pewna, czy istnieje naprawdę,

czy jest tylko iluzją, ale bardzo mi smakowała.

- Dlaczego pomagasz mi w poszukiwaniach męża?

- Chyba zdajesz sobie sprawę, dlaczego obdarzono cię taką mocą?

- Żeby na ziemi panował pokój?

Devlin zachichotał.

- Mniej więcej. Walczysz złem przeciwko złu.

- Przecież ja nie jestem zła.

- To prawda, ale dysponujesz mocami, które w nieodpowiednich rękach mogłyby wyrządzić wiele zła.

Wiesz, dlaczego porwano twojego męża?

Chciałam krzyczeć. Chciałam chwycić go za kołnierz i wrzasnąć mu w twarz: „Dlaczego?!”, ale nie

zrobiłam tego. Wydusiłam z siebie cichym, opanowanym głosem:

- Dlaczego?

- Świetnie się kontrolujesz - powiedział, wypuszczając z rąk pudełko czekoladek. Zawisło w powietrzu.

Szybujące pudełko tak bardzo mnie rozdrażniło, że chwyciłam je i odłożyłam na parapet. W tej samej

chwili znikło.

- Powinieneś poznać moją córkę i siostrzenicę - mruknęłam.

- A kto twoim zdaniem nauczył je, jak nakłonić pluszowe misie do tańca brzucha?

Zrobiłam krok w jego stronę.

- Jeśli je skrzywdzisz, to...

Nagle znalazłam się za żelazną kratą, w starym, brudnym pomieszczeniu, przypominającym

średniowieczny loch. Wyczułam za plecami obecność ludzi, czułam zapach ich nie umytych ciał i ich strach.
Nie chciałam w to uwierzyć. Skoncentrowałam się na ludziach, a oni natychmiast zniknęli. Myślę, że mogła-
bym pozbyć się także klatki, lecz Devlin zrobił to za mnie.

Roześmiał się.

- Na razie masz mało mocy, ale możesz mieć więcej.

- Po co? - zapytałam. - Dlaczego zabrano Adama i Bo?

- Oczywiście przez ciebie. Żeby cię ściągnąć, a potem zniszczyć. - Jego ciało zaczęło się rozmazywać,

blednąc. - Mogą odebrać ci moc. Wiedźma o tym wiedziała. Darci, musisz zdawać sobie sprawę, że twoją
moc można zwiększyć. Jeśli masz wygrać, musisz ją wzmocnić.

Zarys jego sylwetki stał się niewyraźny. Skoncentrowałam się, ale nie udało mi się przywrócić mu dawnej

formy. Kiedy podwoiłam wysiłek, roześmiał się.

- Jeszcze nie, kochana Darci. Jeszcze nie. Kiedy uda ci się powstrzymać mnie przed opuszczeniem pokoju,

będziesz gotowa. Zostaniesz poddana testom. Czy jesteś warta aż tak wielkiej mocy?

Po tych słowach zniknął.

Usiadłam na parapecie. Gdy zabiłam ludzi w tunelu w Connecticut, byłam tak wyczerpana, że musiałam

jechać do szpitala. W tej chwili nie czułam się tak słaba, ale mimo to zwinęłam się w kłębek i zamknęłam
oczy.

Pragnęłam jedynie normalnie żyć. Chciałam mieć męża i kilkoro dzieci. Nie chciałam rozmawiać z ludźmi,

którzy rozpływali się w powietrzu i mówili kalamburami. Nie chciałam, żeby spadały na mnie klatki. Nie
chciałam, żeby źli ludzie mordowali, aby w ten sposób zdobyć moc, której ja nigdy nie pragnęłam.

A już na pewno nie chciałam, żeby poddawano mnie testom. Czy to, co zrobiły mi media, było testem? Czy

potrafiłam znieść tyle pomówień i tyle nienawiści, choć byłam całkiem niewinna? Nie mogłam się bronić,
tak samo jak ci, których kochałam, nie mogli obronić mnie. Ludzie na całym świecie śmiali się z tego, co
postrzegali jako ekstremalne skąpstwo. Pewnego wieczoru w telewizji zaprezentowano blok programowy,
który komuś wydał się niezwykle zabawny. Spiker powiedział wówczas: „Zapomnijcie o Szkotach, w końcu
mamy Darci”. Dodał potem, że to nowe wyrażenie przyjęło się w języku angielskim. W przeszłości to
Szkoci byli przykładem dusigroszy. Popularne były kawały: „Jak zdobyć miedziany drut? Dać dwóm
Szkotom jednego pensa”. Jednak od pewnego czasu to właśnie Darci była utożsamiana ze skąpstwem. „Nie
bądź taka Darci. Stać się na to”, mawiano przy różnych okazjach.

Adam chciał powiedzieć wszystkim, że zbierałam pięciopensówki i odkładałam wszystkie pieniądze, które

od niego dostałam, ponieważ chciałam pomóc spłacić długi ludziom w Putnam. Nie pozwoliłam mu na to.
Nie chciałam zawstydzać mieszkańców mojego miasta. Adam twierdził, że to, czego ode mnie żądano, to był
zwykły szantaż. „To prymitywne!”, wykrzykiwał. „Ten chłopak proponował siedem milionów dolarów za
twoje dziewictwo”.

Powstrzymałam się od komentarza, że to właśnie Adam nakłonił mnie do ryzykowania życia z powodu

tego samego dziewictwa.

Tak czy inaczej ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebowałam, były kolejne testy. Czego chcieli się z nich

dowiedzieć? Że jestem dobrym człowiekiem? Niech mi Bóg wybaczy, ale może po to, by odzyskać rodzinę,
będę zmuszona zrobić coś dla tej drugiej strony.

Chociaż tak pomyślałam, wiedziałam, że to nieprawda.

Siedziałam na parapecie i próbowałam przestać użalać się nad sobą. Czułam, że Linc i Ingrid nadal są w

pokoju. Biedny Linc był tak spragniony seksu, że mógł nigdy nie skończyć kochać się z tą kobietą.

W środku mnie coś krzyczało: „A co ze mną?! A co z moim spętanym pożądaniem?”

Powoli wstałam i ruszyłam pod drzwi pokoju. Może zdołam zrobić w ścianie niewielką dziurę, przez którą

wślizgnę się do środka, żeby zdobyć kulę? A może mogłabym zaczarować drzwi, tak żeby same się
otworzyły? Jeszcze nigdy nie próbowałam tego zrobić.

Położyłam rękę na gałce. Od razu się przekręciła. Wyglądało na to, że zanim Linc wpadł w objęcia Ingrid,

otworzył drzwi dla swojej wspólniczki, czyli dla mnie.

Uchyliłam je tylko tyle, ile to było konieczne, po czym ruszyłam przed siebie na czworakach. Nawet w tej

pozycji Linc mnie zauważył. Czułam na sobie jego oczy. Było to niezwykle dojmujące uczucie, ale też przez
cały czas widziałam, co robili. Nie mogłam znieść jego widoku, kiedy zaznawał rozkoszy z tą kobietą.
Próbowałam zablokować odgłosy zadowolenia, które z siebie wydawała. Próbowałam nie czuć na sobie
spojrzenia Linca. Chwyciłam torbę z ziemi. Jednak sekundę później zobaczyłam na ziemi starego żelaznego
króliczka. Otworzyłam torbę, wyjęłam z niej kulę i wsunęłam do środka króliczka. Jeśli zastosuję Prawdziwą
Perswazję, powstrzymam Ingrid przed zaglądaniem do torby. W ten sposób nie dowie się, że kula zniknęła.
Jednak gdybym się naprawdę postarała, mogłabym sprawić, żeby zgubiła torbę. Wówczas nie domknęłaby
tylnych drzwi swojego samochodu i przy pierwszym ostrym zakręcie cały bagaż wysunąłby się ze środka i
spadłby ze wzgórza prosto do jeziora.

Chwyciłam swą zdobycz, przycisnęłam ją mocno, pobiegłam na dół i wróciłam do sypialni. Chciałam być

jak najdalej od Linca i tego, co działo się w pokoju na strychu.

Kiedy znalazłam się u siebie, pomyślałam, że będę czuwać całą noc, żeby dowiedzieć się jak najwięcej na

temat kuli, ale zarazem marzyłam o śnie, który pozwoliłby mi zapomnieć. Zwyciężyło pragnienie snu.
Ułożyłam kulę na środku łóżka pod narzutami, żeby zapewnić jej ciepło i bezpieczeństwo, po czym wzięłam
długi, zimny prysznic. Musiałam ochłodzić ciało, nadal przepełniane emocjami Linca.

Wyszłam z łazienki, wytarłam się i włożyłam długą, bawełnianą koszulę nocną. Było mi tak zimno, że cała

drżałam. Weszłam do łóżka i przyciągnęłam do siebie kulę. Przycisnęłam ją do brzucha, otuliłam ramionami
i podciągnęłam pod nią nogi. Nie czułam się tak dobrze od ostatniej nocy spędzonej z mężem. Cokolwiek
znajdowało się w tej kuli, chciałam to mieć. Potrzebowałam tego. I czułam, że to coś potrzebuje mnie.

- Nie mogę tego zrobić - powiedział Linc. Była druga po południu, dwie godziny po lunchu.

Znajdowaliśmy się w kwaterach. Linc nie mógł rozbić szklanej kuli. Użył do tego celu młotka, metalowej
obręczy, a potem kilka razy rzucał nią o kamienie. „Szkło” lekko się wyszczerbiło.

Siedziałam na ziemi wśród starych dokumentów i przeglądałam je po kolei.

Dzisiaj przy śniadaniu Linc wciąż ziewał, ale był przy tym tak szczęśliwy, że miałam ochotę rzucić na

niego klątwę z czystej zazdrości. Zaklęcie na zniewieściałość straciło swoją moc, więc wrócił do formy i bez
opamiętania flirtował ze wszystkimi kobietami. Obcałowywał je i powtarzał, że z niecierpliwością wy-
czekuje chwili, kiedy znów będzie mógł położyć ręce na ich nagich ciałach. Nie interweniowałam, bo
miałam wiele innych spraw na głowie. Chciałam wymknąć się do swojego pokoju i spróbować dowiedzieć
się jak najwięcej o kryształowej kuli.

Po śniadaniu Delphia zatrzymała mnie i z naciskiem zapytała, kiedy wyjeżdżam. Nie chodziło jej o Linca,

tylko o mnie. Wyczułam, że jego chce zatrzymać. Kiedy dotknęłam jej ręki, zobaczyłam folder z jego
zdjęciem. Delphia wyobrażała sobie, że przystojny Linc zagwarantuje jej więcej gości, a co za tym idzie
więcej pieniędzy. A jeśli się nim znudzą, może spróbują go sprzedać?

Zastosowałam Prawdziwą Perswazję, żeby dała mi spokój. Dzięki temu mogłam udać się do siebie i

obejrzeć kulę. Spędziłam nad nią cztery godziny, ale niczego nie odkryłam. Nie mogłam połączyć się z siłą,
którą wyczuwałam wewnątrz kryształu. Wypróbowałam wszystkiego, co przyszło mi do głowy. Wprawiłam
ją w ruch, tak że toczyła się po podłodze, i ku mojemu zaskoczeniu udało mi się unieść ją kilka centymetrów
nad ziemię. Kiedy nie mogłam utrzymać jej w górze, spadła z hukiem. Przerażona podbiegłam, żeby
sprawdzić, czy jej nie rozbiłam. Poczułam się, jakbym upuściła dziecko, ale po chwili tak się rozzłościłam,
że rzuciłam nią ze wszystkich sił o kamienny kominek. Uszkodziłam kominek, kuli zaś nic się nie stało.

Byłam tak zaabsorbowana, że zapomniałam o ostrożności. Nagle ktoś zapukał do drzwi. Zanim

otworzyłam, schowałam kulę w schowku pod parapetem.

Do pokoju weszła Narcyza.

- Czy wszystko w porządku, kochanie? Usłyszeliśmy hałas. - Rozejrzała się po pokoju i zobaczyła kapelusz

słoneczny zawieszony na wianku z suszonych kwiatów. - Jaki śliczny kapelusz! - zawołała. Podniosła go i
przez chwilę udawała, że go ogląda. - Nie chciałabyś, żeby się zniszczył, prawda? Gwóźdź, na którym
zawieszony jest wianek, może go uszkodzić. Może będzie lepiej, jeśli zawieszę go na komiku.

Nieproszona stała pośrodku mojego pokoju i rozglądała się dookoła, jak gdyby chciała odkryć, co robię w

nim całkiem sama.

- Może do nas dołączysz? Niedługo przyjdzie kwiaciarka, która pokaże nam, jak układać wiosenne bukiety.

A potem odwiedzi nas kobieta, która trochę nauczy nas jogi. Naprawdę bardzo byśmy chciały, żebyś do nas
dołączyła.

Wzdrygnęłam się odruchowo. Narcyza wyglądała i mówiła tak słodko, jak gdyby wyciągnięto ją z

anielskiego chóru, ale ja dobrze wiedziałam, że razem z siostrą robią coś złego. Miałam ochotę wrzasnąć:
„Gdzie jest syn Linca?”, ale tylko zaniosłam się od udawanego płaczu, zakrywając oczy rękami.

- Tak mi przykro, Narcyzo - szlochałam. - Ostatnio przytrafiło mi się tyle strasznych rzeczy.

Tak jak przypuszczałam, usiadła obok mnie na parapecie i poklepała mnie po ręku. Ponownie poczułam

elektryczny impuls, który przebiegł od niej do mnie. Czy ona naprawdę nie czuła kuli, która znajdowała się
tuż pod nami? Ja czułam się tak, jakbym znalazła się w pobliżu gwiazdy. Czułam jej niezwykłe ciepło i
światło.

- Co się stało, kochanie? Możesz mi o wszystkim opowiedzieć.

Wiedziałam, jak próbuje mnie przekonać, żebym opowiedziała jej wszystko o sobie i wyjawiła swoje

największe tajemnice. Nie mogła nakłonić mnie do wyjawienia sekretów, miałam natomiast nadzieję, że to
mnie uda się wyciągnąć od niej różne tajemnice.

- Potrzebuję pomocy - powiedziałam, grając na zwłokę. Próbowałam mówić i pracować jednocześnie, co

nie przychodziło mi łatwo. Najlepiej pracowało mi się w stanie medytacji, kiedy mogłam się mocno skupić.

- Do czego? - zapytała. - Możesz mi o tym powiedzieć. Znam wiele sekretów.

- Ale nie takich jak mój. - Chlipałam. - Nikomu nie mogę powiedzieć, czego pragnę. To jest zbyt...

- Złe? - dociekała Narcyza, nadal klepiąc mnie po ręku. - Wątpię. Opowiedz mi o tym. Słyszałam w życiu

wiele rzeczy.

- Nie mogę tego zrobić.

- W takim razie pozwól, że zgadnę.
Nie odpowiedziałam, tylko ukryłam twarz w dłoniach i skoncentrowałam się.

- Powiedziałaś, że twój mąż umarł i że chcesz odnaleźć klejnoty, ale moim zdaniem nie pragniesz ich dla

siebie. Próbujesz być wyrafinowana, sądzę jednak, że wcale taka nie jesteś.

Spojrzałam na nią ostro.

- Nie ma znaczenia to, co widzę, po prostu wiem sporo rzeczy. Delphia twierdzi, że mam intuicję połowy

kobiet tego świata.

Wyglądało na to, że zazdrosna Delphia zredukowała metafizyczne zdolności siostry do uwłaczającego

określenia „kobieca intuicja”.

Narcyza chwyciła moją dłoń i zaczęła ją głaskać. Nagle zdałam sobie sprawę, że nie interesuje jej Linc ani

żaden inny mężczyzna. Mimo to nie cofnęłam ręki.

- Domyślam się, że dorastałaś w nędzy. Potem wyszłaś za mąż za podłego, starszego mężczyznę dla jego

pieniędzy, ale ten stary cap zmarła pozostawiając cię z niczym. Co takiego zrobił? Zamienił cały swój kapitał
na kosztowności i ukrył je?

Przyglądałam się jej uważnie. Dlaczego pomyślała, że dorastałam w nędzy? Ubrania, w których

przyjechałam i trzy złote łańcuszki, które zawiesiłam na szyi, były dosyć drogie. Musiałam się uspokoić,
ponieważ jej słowa zaczynały wytrącać mnie z równowagi.

- Kochasz kogoś?

- O tak! - odpadam.

- Rozumiem. - Ujęła moją rękę w obie dłonie. Przez cały czas ją głaskała. - Chcesz odnaleźć klejnoty, żeby

dać pieniądze jemu...jej...?

- Jemu - wyjaśniłam, a wtedy ona puściła moją dłoń.

- On żąda od ciebie pieniędzy i grozi, że jeśli ich nie dostanie, pójdzie na policję.

- Na policję - powtórzyłam, nie rozumiejąc, co ma na myśli. Dopiero po chwili zrozumiałam. Wielkie

nieba, ta kobieta myślała, że zabiłam własnego męża, a teraz ktoś mnie przez to szantażuje. Miałam mu
zapłacić albo doniesie na mnie policji. Musiałam znaleźć klejnoty, żeby móc uciszyć szantażystę. Ponownie
ukryłam twarz w dłoniach. Morderstwo i szantaż. Skąd ona wyciągała podobne wnioski?

- Rozumiem. - Narcyza pokiwała głową. - Nikt do nas nie przyjedzie, chyba że otrzyma informacje o tym

miejscu. Reklamujemy nasz ośrodek, ale prawda jest taka, że nie możemy konkurować z innymi farmami
piękności. - Pogładziła się po wypukłym brzuchu. - Dietetyczna kuchnia i gimnastyka to nie jest nasza
specjalność.

- W takim razie robicie to... o czym mi opowiadano?

- Zgadza się - odparła łagodnie.

Spojrzałam na nią z takim natężeniem, że aż rozbolały mnie oczy.

- Kiedy? - zapytałam.

- Wkrótce. Pozostałe panie były tutaj przed tobą. Jak sama wiesz, nie możemy wykonywać więcej niż

jednego zlecenia dziennie, a czasami nawet mniej.

Opadam dłoń na jej ramieniu i zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby odczytać jej myśl. Niestety,

zobaczyłam jedynie wizję ciasta z wiśniami, które miało zostać podane w czasie kolacji.

- Może zejdziesz na dół i przyłączysz się od nas?

- Jestem zmęczona. Wolałabym zostać w pokoju. - Uśmiechnęłam się do niej. - Chciałabym poczytać. Czy

macie książki, które mogłyby mi pomóc zapomnieć o problemach?

- Możesz swobodnie korzystać z biblioteki. Znajdziesz tam doskonałe dzieła opisujące historię okolicy.

- Historię tego pięknego domu? - Bałam się, że nie pozwoli mi do nich zajrzeć. Wydawało mi się, że nie

będzie chciała, aby ktokolwiek poznał prawdę o jej przodkach, jednak Narcyza zaróżowiła się z
zadowolenia.

- Jak to miło z twojej strony, że tak mówisz. Wiele osób opowiada straszne historie o tym domu.

Wiedziałaś, że dawniej nazywano ten dom Sto Wiązów? Na całej posiadłości rosło aż sto potężnych wiązów,
ale po wojnie, kiedy odeszli pracownicy, trzeba było sprzedać drzewo. Jeden z moich przodków powiedział,
że zostawił trzynaście wiązów jako symbol zła, które sprowadzili na nas Jankesi.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Nie sądziłam przecież, żeby zło zostało wywołane przez Jankesów.

- Proszę bardzo - zachęcała mnie Narcyza. - Czytaj, co tylko zechcesz. Ja i siostra nie jesteśmy molami

książkowymi, więc może ty opowiesz nam historię naszej rodziny. - Po tych słowach wyszła z pokoju.

Stałam przez chwilę, próbując oprzytomnieć. „Krew prawdę ci powie”, przyszło mi na myśl. Jeśli ani

Narcyza, ani Delphia nie lubiły czytać, może naprawdę myślały, że w piwnicy znajdują się dokumenty
dotyczące historii ich znakomitej rodziny. Może ich przodkowie nie kwapili się do opowiadania prawdy. Bez
względu na to, czy ją znały, czy nie, wiedziałam, że to, co robią, jest tak samo przerażające jak to, co mąż
Amelii wyrządził swojej żonie.

Po wyjściu Narcyzy urządziłam przedstawienie przed kamerami. Wyciągnęłam z szafy trochę ubrań i

zaczęłam przeglądać je, jakbym zastanawiała się, co włożyć. Byłam ubrana w dżinsy i kaszmirowy sweter,
dlatego wybrałam dwa kostiumy i trzy sukienki, które przywiozłam. Jedną z nich powiesiłam na łóżku,
drugą na rogu kominka, a trzecią na wianku z suszonych kwiatów, zakrywając w ten sposób kamerę. Co się
tyczy kamer w łazience, mogłam po prostu zamknąć drzwi albo przykryć je ręcznikiem. Gdy tylko zostałam
sama, wyciągnęłam kulę ze schowka pod parapetem i ponownie zaczęłam nad nią pracować.

Do lunchu nie odniosłam sukcesu. Zeszłam na dół, gdzie spotkałam Linca i powiedziałam mu, że musimy

się spotkać. Podczas całego posiłku Linc był w centrum uwagi. Cały czas żartował z paniami i przy okazji
odwołał wszystkie popołudniowe masaże.

Umówiliśmy się przy barakach niewolników. Przyciskałam kulę do brzucha, ukrywając ją pod kapeluszem

z dużym rondem i apaszką.

- Chciałabym, żebyś ją rozłupał - wyjaśniłam, podając mu kulę.

Poszperał trochę w starej komórce na skraju cmentarza niewolników i znalazł kilka zardzewiałych

narzędzi, za pomocą których próbował potłuc kryształ. Jednak nie udało mu się nawet go zadrapać. Przez ten
czas ja kolejny raz przeglądałam stare akta niewolników. Chciałam usiąść na zewnątrz mauzoleum, żeby
popracować, ale Linc stanowczo się temu sprzeciwił. Nie chciał przebywać w pobliżu cmentarza. W końcu
wróciliśmy do kwater i usadowiliśmy się z dala od domu.

- Nie wiem, czego się tak boisz - powiedziałam, próbując dotrzymać mu kroku. - Wszystkie umęczone

dusze odeszły stąd w poszukiwaniu swoich bliskich, więc teren jest czysty.

- Darci, ludzie na ogół nie lubią cmentarzy. Nie wiedzą, czy spotkają tam duchy, ale wolą nie ryzykować.

- Przecież właśnie ci mówię, że tutaj nie ma żadnych duchów.

- Świetnie. Cieszę się, że uprzątnęliśmy przynajmniej ten teren. A teraz chodźmy gdzie indziej.

- Mogłoby się wydawać, że po ostatniej nocy będziesz w lepszym nastroju - wycedziłam przez zęby, ale

Linc tego nie skomentował.

Usiadłam na ławce i patrzyłam, jak ustawia kulę na ziemi w cieniu drzewa, jednego z trzynastu

zachowanych wiązów, klęka i unosi młotek.

- Czy możesz mi wyjaśnić, co ty i ta... ta kreatura robiliście wczoraj w nocy? Bardzo lubię być na scenie,

ale czasami wolałbym nie mieć publiczności. Ja, hm...

Uniósł młotek w górę. Czekał na moją odpowiedź. Wysłałam mu polecenie, żeby uderzył.

W końcu walnął w kulę, ale młotek tylko odbił się od szklanej powierzchni i odrzucił go do tyłu. Linc

upadł na siedzenie.

Zaczęłam się śmiać, ale w końcu zakasłałam, żeby stłumić ten dźwięk.

- Z czego to jest wykonane? - zapytał.

- Z czegoś, co nie pochodzi z tej planety.

Wyglądał tak, jakby chciał zaprzeczyć, ale tylko zapytał:

- Czy na Ziemi jest dużo przedmiotów, które pochodzą z innych planet?

Unikałam jego wzroku. Kiedy dorastałam w Putnam, byłam zdana tylko na siebie. Nikomu nie mogłam się

przyznać, że widziałam kogoś, kto nie żyje. Nie mogłam powiedzieć dziecku, że mu pomogę, kiedy
widziałam siniak na jego policzku. Nie mogłam też poinformować nauczycielki, że mężczyzna, który
mieszkał obok szkoły i hodował psy, był pedofilem. Zamiast tego starałam się, jak mogłam, pozbyć się go z
miasta. Nie miałam nikogo, kogo mogłabym spytać, co powinnam zrobić i jak się do tego zabrać. I nie
miałam nikogo, kto po wykonanym zadaniu powiedziałby: „Świetna robota”.

W konsekwencji braku kontaktu z ludźmi zmarnowałam wiele czasu, próbując robić rzeczy, których nie

potrafiłam. Kiedy poznałam swojego męża, od niedawna mieszkałam poza granicami Putnam i wiedziałam
bardzo niewiele o mocy, którą obdarzył mnie Bóg. Zdawałam sobie sprawę, że potrafię odnajdywać różne
rzeczy, ale nie starałam się rozwijać swoich umiejętności. W Putnam odnalazłam kilka pierścionków i dwoje
zabłąkanych dwulatków. Jednak nigdy nie miałam do czynienia z porwaniami.

Dopiero kiedy spotkałam Adama, dzięki któremu odnalazłam ojca, zaczęłam sprawdzać, co potrafię. Kiedy

przeciwnik wymierzył z pistoletu w Adama i byłam pewna, że go zabije, byleby tylko dostać mnie w swoje
ręce, odkryłam, że potrafię paraliżować ludzi. Stan, w którym nie mogli się poruszyć, trwał tylko tak długo,
jak długo potrafiłam się skoncentrować. Wykorzystałam tę umiejętność, żeby... Nie, nie chciałam myśleć o
czterech wiedźmach, które musiałam zabić. Oczywiście wiedziałam lepiej niż ktokolwiek inny, że są złe, ale
mimo wszystko nie chciałam zabijać ani ich, ani nikogo innego. A jednak musiałam to zrobić.

Dopiero po ich śmierci, po moim ślubie z Adamem i po przeprowadzce do wspólnego domu razem z moim

ojcem oraz Bo, tata zaczął ze mną pracować. Zastanowił się nad tym, co potrafi jego córka? Zanim się
odnaleźliśmy, przez wiele lat śledził drzewo genealogiczne naszych przodków, dlatego wiedział, że każdy z
nich dysponował inną mocą. Niektórzy mieli więcej umiejętności, inni mniej.

Ponieważ pracował z wieloma mediami, wiedział, jak mnie sprawdzić.

Szybko daliśmy sobie spokój z kartami. Tata bardzo prędko przekonał się, że potrafiłam nakłonić go do

wyboru koła, kwadratu bądź czegokolwiek, czego sobie życzyłam.

Razem z ojcem odwiedzaliśmy miejsca, które zdaniem pewnych osób były nawiedzane przez duchy,

żebym mogła z nimi porozmawiać. Mój mąż nie miał o tym pojęcia. Jestem tego pewna, ponieważ z
pewnością głośno by zaprotestował. Nie mówiliśmy o tym nikomu, ale i tak czasami dzwonili do mnie
ludzie z parafii z prośbą o pozbycie się demonów. Spotkałam tylko kilka duchów, które naprawdę chciały
wyrządzić komuś krzywdę. Udało mi się je unieszkodliwić.

Prócz egzorcyzmów oraz zadań, które wykonywałam na polecenie FBI, próbowaliśmy razem z tatą

wykorzystywać moją moc do zabawy. Odwiedziliśmy kilka muzeów. Dzięki jego dyplomom mogliśmy
schodzić do piwnic, gdzie dotykałam różnych rzeczy i mówiłam, co czuję. Próbowałam rozwiązać kilka
tajemnic, takich jak ta dotycząca potwora z Loch Ness, człowieka śniegu czy kryjówki Osamy bin Ladena.
Powiedziałam tacie, kim był Głębokie Gardło i kto zabił JFK.

Każde moje słowo zapisywał w swoich dziennikach oprawionych w czerwoną skórę, które przechowywał

w małej krypcie w piwnicy naszego domu.

Przez te wszystkie lata spędzone w jego towarzystwie, kiedy dokonywaliśmy tylu odkryć, widziałam

niesamowite rzeczy. Niektóre z nich pochodziły od istot z innych planet.

Tak długo zastanawiałam się nad odpowiedzią, że Linc w końcu zrezygnował i ponownie uderzył w kulę

młotkiem.

Podobnie jak ja, spędził nad nią wiele godzin. Kiedy okazało się, że brutalność na nic się nie zda, a mój

umysł też nie zdziała o wiele więcej, opowiedziałam mu, że byłam kiedyś z tatą w pewnym muzeum. W
drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na lunch w małym uroczym miasteczku. Kiedy mijaliśmy sklep z
antykami, wyczułam coś, co mnie tam ciągnęło, dlatego powiedziałam, że chciałabym do niego zajrzeć.
Nigdy wcześniej nie czułam niczego podobnego, więc byłam bardzo ciekawa. Pomyślałam, że może
wpadłam na trop jakiegoś obrazu wartego wiele milionów, który można było kupić za pięćdziesiąt dolarów.
Znalazłam małą porcelanową figurkę mężczyzny, miała około dziesięciu centymetrów wysokości. Stała w
misie pełnej brudnych, potłuczonych talerzy i kieliszków. Mój ojciec nie wydawał się zaskoczony, kiedy
wzięłam do ręki ten przedmiot. W domu tata próbował rozbić masę ceramiczną młotkiem, ta jednak ani
drgnęła. Przyjrzał się figurce pod lupą. Wydawało mu się, że zobaczył na niej jakiś napis. Ponieważ była tak
brudna, że nic nie było można z niej odczytać, tata włożył ją do zlewu, żeby umyć. Gdy tylko woda dotknęła
małej statuetki, zewnętrzna powłoka zaczęła się rozpuszczać.

- Co w niej było? - zapytał Linc.

- Klucz.

- Do czego?

- Nie mam pojęcia. Po prostu mały klucz. Całkiem zwyczajny. Noszę go ze sobą razem z kluczami do

mieszkania i samochodu. Jeśli chcesz zobaczyć, mogę ci go pokazać.

Spojrzał na mnie.

- Myślisz, że ceramiczna powłoka pokrywająca klucz pochodziła z innej planety?

Nie rozmawiałam o tym z Devlinem ani nawet z moim ojcem, a ponieważ nie chciałam, żeby Linc uciekał

ode mnie przerażony, po prostu wzruszyłam ramionami.

- Kto wie? - powiedziałam, odwracając się od niego.

Wzorując się na mojej historii, zanurzyliśmy kulę w wodzie, a kiedy to nie podziałało, poszliśmy do kuchni

i zapytaliśmy o środki chemiczne. Kontynuowaliśmy nasze dochodzenie. Podczas gdy ja odciągałam uwagę
ludzi od Linca, on napełniał duże wiadro butelkami ze środkami chemicznymi, które znaleźliśmy w starym
schowku. Gdy wróciliśmy do kwater, wylaliśmy na kulę amoniak, wybielacz, ług, który znaleźliśmy w
drodze powrotnej, a także pastę do polerowania podłogi. Kiedy Linc zaczął polerować kulę, jakby się
spodziewał, że wyskoczy z niej dżin, roześmiałam się. Miał publikę, więc zaczął przedstawienie. Wymyślił
trzy życzenia. Był przy tym bardzo zabawny. Za każdym razem zmieniał zdanie co do życzenia, które
wymówił, a ja śmiałam się do rozpuku.

Po chwili oparł kulę o drzewo i powiedział:

- Poddaję się. Jesteś pewna, że tam w środku coś jest?

- W stu procentach.

- Hej! A może znajdziemy w niej magiczną, znikającą dziurkę od klucza, a twój klucz...

- Już próbowałam. - Westchnęłam. Naprawdę spróbowałam już wszystkiego, co przyszło mi do głowy,

żeby rozłupać tę kulę, ale nic nie zadziałało.

- A co z rachunkami sprzedaży?

- Nic. Niczego nam nie powiedzą - powiedziałam, spoglądając na kulę. Linc milczał. - Och. Pytasz, co

znalazłam w dokumentach? - Podałam mu kartkę papieru, na której widniało imię Martin w rubryce
przeznaczonej na dane ojca.

Usiadł na ławce obok mnie, wpatrzony w kartkę. Oparł ramię o moją rękę, żebym mogła czuć to co on.

Kiedy dotknął dokumentu, na którym widniało imię Martin, zrozumiałam, że są spokrewnieni. Wcześniej
podczas przeglądania rachunków działaliśmy bardzo szybko. Widocznie dlatego, kiedy ten z imieniem
Martin dostał się w moje ręce, przegapiłam to, co ich łączyło.

Rachunek niczym nie różnił się od pozostałych. Napisano w nim, że chłopiec miał siedem lat i bardzo jasną

skórę, a na imię mu było Jedediah. Wyszkolono go do pracy w polu i sprzedano za osiemset dolarów. W
rubryce przeznaczonej na imię matki przeczytaliśmy: nie żyje, a w rubryce ojca widniało tylko Martin, bez
nazwiska. Na odwrocie rachunku napisano ręcznie: Sprzedano Charlesowi Frazierowi ze Wschodniej Mezo-
potamii, w stanie Georgia. Obok widniała data.

Przez moment Linc trzymał kartkę i spoglądał na pole, które dawniej porastała bawełna. Wyszkolony do

pracy w polu, głosiła notatka na rachunku. Już w wieku siedmiu lat zmuszano dziecko do pracy w polu.

- Bardzo ci współczuję - powiedziałam.

Nie odpowiedział, ale ja wiedziałam, że wyobraża sobie swojego syna pracującego w polu.

- Kiedy to wszystko się zaczęło, chciałem uratować swoje dziecko jedynie dlatego, że jest ze mną

związane. Wciąż myślałem tylko o sobie, a nie o nim. Jednak teraz chcę go odnaleźć, bez względu na to, jaki
jest, ponieważ na taki los nie zasługuje. Jeśli posiada jakąś moc, z której inni chcą czerpać korzyści, to
przecież to moja wina. To ja przekazałem mu ją po mojej babci. Powiedz, Darci, co możemy zrobić, żeby go
odnaleźć?

- Nie wiem - odparłam szczerze. - Możemy odwiedzić kościół lub miejsce wypadku, ale czuję, że

odpowiedź znajduje się w tym domu. Devlin, ten duch, chce, żebym myślała, że to wszystko ma związek z
moim mężem. Wiem, że to, co się tutaj znajduje - skinęłam na kulę - jest niezbędne do odnalezienia Adama,
ale jaki to ma związek z twoim synem?

Oparłam się o niego, a Linc otoczył mnie ramieniem, jakbym była jego siostrą. Cieszyłam się z tego

chwilowego braku apetytu na seks, choć zarazem tęskniłam za jego spojrzeniem rozpalonym z pożądania.

Trwaliśmy tak przez jakiś czas. W pewnej chwili Linc wyjął z kieszeni kawałek papieru. Na kartce

zapisane było wszystko, co Devlin kazał nam wykonać.

- Daliśmy niewolnikom to, czego chcieli - powiedział Linc. - Ale teraz wszyscy stąd odeszli, więc jak

mamy ich o cokolwiek zapytać?

Nie chciałam się ruszyć, nie chciałam myśleć. Chciałam zastygnąć w tej pozycji z głową opartą na

ramieniu Linca i czuć ciepło mężczyzny siedzącego obok mnie. Jeśli zamknę oczy i skoncentruję się, może
choć na minutę uwierzę, że Linc to Adam.

- Nie musisz mieć ciemnej skóry, żeby dostać się do niewoli - powiedziałam, mając na myśli Adama i Bo, a

także siebie. Żadne z nas nie miało niewolniczej przeszłości, a mimo to wszyscy staliśmy się więźniami.

Po chwili otworzyłam szeroko oczy i ujrzałam Linca, który wpatrywał się we mnie. Jego myśli były bardzo

wyraźne. Być może wszyscy czarni niewolnicy odeszli, ale w domu pozostał jeszcze jeden.

- Amelia - wyszeptał Linc.

- Amelia - zawtórowałam mu niczym echo.

ROZDZIAŁ 14

LINC

Mieliśmy odbyć rozmowę z duchem! Lubię myśleć, że jestem odważny, a jednak podążałem za Darci tak

opieszale, iż nie mogłem za nią nadążyć.

Musiałem bardzo się starać, by nie myśleć o niej jak o najdziwniejszej istocie na ziemi. Nie wiem, który

raz zastanawiałem się, jak radził sobie z nią jej mąż.

Ostatnia noc była jak do tej pory najdziwniejsza. Najpierw Darci oszalała na punkcie jakiejś kryształowej

kuli, a ja, jako że staram się być dżentelmenem, obiecałem pomóc jej ją zdobyć. Ryzykowałem życie,
przechodząc po krawędzi stromego dachu, po czym wślizgnąłem się do sypialni śpiącej kobiety. Gdy tylko
otworzyłem drzwi dla Darci, obejrzałem się za siebie i zobaczyłem ją. Ingrid wcale nie spała. Wpatrywała
się we mnie pytającym wzrokiem.

Co miałem zrobić? Powiedzieć jej prawdę, że zakradłem się do jej pokoju, żeby ukraść kryształową kulę?

Wtedy na pewno wezwałaby gliny, a moje nazwisko pojawiłoby się we wszystkich gazetach, co w zaistniałej
sytuacji nie wpłynęłoby korzystnie na moją karierę. Jednak skoro wślizgnąłem się do jej pokoju, żeby ją
uwieść, to nie stało się nic złego.

Tak czy inaczej nie mogłem zrobić nic innego, jak tylko udawać, że przyszedłem tam dla niej. Myślałem,

że mi odmówi. Do tej pory odmówiły mi tylko dwie kobiety. Darci i jej matka. One były ostatnie na mojej
liście, doszedłem więc do wniosku, że opuściło mnie szczęście.

Myliłem się. Kiedy znalazłem się pół metra od jej łóżka, wiedziałem, że mnie pragnie. Położyłem się więc

koło niej, pozwoliłem, żeby mnie rozebrała, i zacząłem się z nią kochać.

Chciałem robić to bardzo wolno, żeby nie skończyć przez całą noc. Poza tym nie wiedziałem, kiedy znów

powtórzy się taka okazja. Skoro Alanny nigdy nie było w pobliżu, a Darci niczym średniowieczna niewiasta
pozostawała wierna mężczyźnie, który prawdopodobnie nie żyje, chciałem, żeby ta noc nigdy się nie
skończyła.

Nie znałem kobiety, z którą znalazłem się w łóżku, ale wiedziałem, że ona także bierze udział w tej dziwnej

historii, w którą zostałem wciągnięty. Darci na pewno wiedziała więcej, niż mi mówiła, i wcale tego nie
żałowałem.

A wracając do kobiety: kiedy spróbowałem się odezwać, oparła opuszki palców na moich ustach. Przez

całą noc nie zamieniliśmy ani słowa. Dotykaliśmy się, lizaliśmy i ssaliśmy. Nim słońce wzeszło, znałem na
pamięć każdy centymetr jej wspaniałego ciała.

O świcie odwróciła się do mnie plecami i zasnęła. Bez słowa, po prostu odwróciła się i zasnęła. W ten

sposób dała mi do zrozumienia, że już nie jest mną zainteresowana. Odwracając się do mnie plecami, nie
zapraszała do najbardziej intymnej czynności - przytulania. Skończyła ze mną, jak gdybym był jakimś
ogierem wynajętym na jedną noc.

Wstałem, ubrałem się, wyszedłem z pokoju i udałem się do swojej sypialni. Chciałem spać przez kilka

godzin, zanim pozostałe kobiety zaczną mnie prosić, żebym nacierał ich ciała. Było ich tylko sześć, ale
każda życzyła sobie masażu codziennie. I każda chciała mieć dla siebie więcej niż godzinę. „Tutaj mnie
boli”, narzekały, chcąc w ten sposób wyegzekwować ode mnie dodatkowe piętnaście minut. Robiłem, co
chciały, choć tego nie lubiłem.

Gdy tylko położyłem głowę na poduszce, przestałem być senny. Podczas minionej nocy w pewnej chwili

spojrzałem i zobaczyłem przed sobą Darci oraz tego ducha, jak grali ze sobą w jakąś dziwną grę,
wykorzystując do tego celu ścianę. Devlin ubrany był niczym starodawny góral i opierał się o mur, który
czasem znikał, co moim zdaniem wyglądało bardzo dziwacznie. To właśnie on usuwał ścianę, którą Darci
starała się odbudować, koncentrując się przy tym tak mocno, że jej oczy przypominały szparki. Devlin
najwyraźniej świetnie się bawił, ale Darci ciężko pracowała. Nic dziwnego, że nie może odnaleźć mojego
syna, pomyślałem. Nie dysponuje wystarczająco dużą siłą.

Kiedy Darci zauważyła, że na nią patrzę, bardzo się zawstydziła, na co duch roześmiał się, a ściana

powróciła na dawne miejsce. Blondynka pode mną zachowywała się tak, jak gdyby z niczego nie zdawała
sobie sprawy, a mimo to nie mogłem uznać tego faktu za komplement. Ta kobieta przypominała robota,
zaprogramowanego do sprawiania przyjemności. Gdyby nie to, że od dłuższego czasu nie miałem kobiety,
nie poszedłbym z nią do łóżka. Dla mnie seks jest o wiele lepszy, jeśli wiąże się z nim uczuciowe
zaangażowanie. Miłość podnosi jakość seksu. Weźmy na przykład Alannę. Albo może Darci. Seks z nią
mógłby być naprawdę świetną zabawą. Jej drobne ciałko mogłoby wykręcać się w interesujące kształty, nie
mówiąc już o jej mocach. Mogłaby czytać moje myśli. Ciekawe, czy potrafiłaby przekazać mi swoje wizje i
uczucia. Gdybym kochał się z Darci, to czy mogłaby sprawić, żebyśmy jednocześnie odczuwali to samo? Ja
czułbym wtedy to, co ona, a ona to, co ja.

Leżałem i myślałem o tym tak długo, aż ktoś zapukał do drzwi i powiedział, że podano śniadanie.

Ziewając, wstałem z łóżka. Ubierając się, rozmyślałem o tym, w jaki sposób zapytać Darci, czy jej moce
mogą wpływać na seks. Oczywiście musiałem zachować się delikatnie.

Po śniadaniu po łokcie zapadałem się w obfite białe ciała. Czułem się o wiele lepiej i może właśnie dlatego

zacząłem fantazjować na temat każdej z kobiet. Gdyby straciły kilka kilogramów i delikatnie wyrzeźbiły
swoje ciała, mógłbym się nimi zainteresować. W porze lunchu Narcyza powiedziała mi, że są zmuszone
otworzyć siłownię, ponieważ goście na to nalegają.

- Może mógłbyś udzielić nam kilku lekcji - zaproponowała.

Pokazywanie kobietom, jak ćwiczyć mięśnie ramion za pomocą kilogramowych hantli, nie było moim

marzeniem. Jednak bardzo ucieszyłem się na wieść, że gdzieś w tym domu jest siłownia. Uśmiechnąłem się
do Narcyzy.

- Niech popatrzą, jak ja ćwiczę. Może w ten sposób uda mi się je zainspirować.

Odwołałem wszystkie masaże, tak żeby móc poćwiczyć po lunchu, ale Darci poprosiła mnie, żebym stłukł

szklaną kulę, którą pomogłem jej ukraść. Pomyślałem sobie, że zajmie mi to nie więcej jak dwie minuty, a
potem będę miał wolne. Prawdę mówiąc, miałem zamiar złożyć kolejną wizytę Ingrid, gdy tylko skończę
ćwiczenia w siłowni.

Jednak rozłupanie kuli okazało się niemożliwe. Darci opowiedziała mi dziwną historię o substancjach

obcego pochodzenia, a konkretnie o jednej, która pokrywała jakiś klucz. Starałem się nie myśleć o tym, co
mówiła. Chciałem tylko poćwiczyć, a potem pójść do łóżka z piękną kobietą.

Powinienem się domyślić, że Darci na pewno jeszcze coś wymyśli. Rozmowy z duchami nigdy nie

zaliczałem do przyjemności.

Zatrzymaliśmy się przed drzwiami pokoju, o którym Darci powiedziała kiedyś, że wyczuła w nim

obecność Amelii. Jej zdaniem duch Amelii nadal był tam uwięziony i czekał.

Tak bardzo denerwowałem się na myśl o tym, co znajduje się za drzwiami, że zapragnąłem poprawić sobie

nastrój, więc odwróciłem się na pięcie i ruszyłam w przeciwną stronę. Darci złapała mnie za koszulę i
pociągnęła z powrotem. Chciałem, żeby się roześmiała, ale ona wiedziała, że wcale mi nie do śmiechu, więc
odpowiedziała całkiem poważnie:

- Posłuchaj. Nie sądzę, żebyś mógł cokolwiek zobaczyć. Od lat mam do czynienia z duchami i tylko ja je

widzę, chociaż właściwie wcale ich nie widzę.

- No tak, to ma sens.

- Widzę je w swojej głowie. To trochę przypomina sen. W czasie snu widzisz wyraźnie ludzi, których nie

może zobaczyć nikt inny. Właśnie w ten sposób zawsze oglądam duchy.

- Chyba że masz do czynienia z tym zmieniającym kształty facetem, tym Devlinem.

- To prawda. Devlin jest inny. Próbuję ci wytłumaczyć, że prawdopodobnie nie zobaczysz żadnego ducha.

Będziesz widział jedynie pusty pokój, podczas gdy ja ujrzę ducha.

- Jeśli niczego nie zobaczę, po co mam tam wchodzić?

Kiedy się zawahała, wiedziałem, że próbuje wymyślić jakieś słodkie kłamstewko, w które uwierzę, dzięki

czemu nie będzie musiała wyjawiać mi prawdy. Dowiedziałem się wielu rzeczy o małej pannie Darci. Po
pierwsze, zauważyłem, że bardzo łatwo się zawstydza, a po drugie, że widzi wszystko, co znajduje się w
moim umyśle, wystarczy, że jej dotknę. Pomyślałem, że gdyby udało mi sieją zawstydzić i rozproszyć jej

uwagę, może poznałbym prawdę. Dlaczego musiałem iść z nią na spotkanie z tym duchem? Co takiego
wiedziała, o czym nie chciała mi powiedzieć?

Złapałem ją, odwróciłem tyłem do siebie i oparłem głowę na jej karku. Zacząłem odtwarzać w myślach

ostatnią noc, muśnięcie po muśnięciu, język na rozpalonej skórze, jęki, a zwłaszcza moment przed
orgazmem.

- Nie - wyszeptała Darci, słabnąc w moich ramionach. - Proszę, nie.

Nie mogłem się opanować, więc już po chwili potarłem czubkiem nosa o jej ucho, a mój umysł wypełnił

się wizjami tego, co chciałem z nią robić.

Gdyby nie to, że drzwi do pokoju otworzyły się i omal nie wpadliśmy do środka, nie wiem, co mogłoby się

wydarzyć. Chciałem zażartować z Darci, żeby nakłonić ją do wyjawienia prawdy, a zamiast tego proszę, do
czego doszło.

Odwróciłem głowę i zajrzałem do pokoju. Był czysty, ale wyglądał pewnie dokładnie tak samo, jak w

tysiąc osiemset czterdziestym trzecim roku, kiedy Amelia Barrister urodziła dziecko o jasnobrązowej skórze.
Stały tam porcelanowe lampy pomalowane w róże, drewniany stół pokrywały haftowane serwetki, a po
całym pokoju rozsiane było kilkanaście maleńkich stoliczków. Wzdłuż ściany po prawej stronie stało łóżko z
wysokim, białym, haftowanym baldachimem. Z lewej strony znajdowała się niska twarda kanapka i kilka
krzeseł. Na ścianie naprzeciwko nas widniały wysokie, przeszklone drzwi tarasowe. Były otwarte, dzięki
czemu dostrzegłem niewielki głęboki balkon na rogu budynku. Osoba, która siedziała na balkonie, mogła
widzieć, co dzieje się na zewnątrz, choć sama nie była przez nikogo widziana.

Poza tym, że cały pokój wyglądał tak, jakby przeniesiono go z innej epoki, było w nim jeszcze coś

dziwnego. Na krześle obok drzwi siedziała kobieta w staromodnym stroju. Haftowała. Wydawała się taka
realna. Nie miałem wątpliwości, że naprawdę tam siedzi. Może jeszcze jej nie poznaliśmy, pomyślałem, ale
wtedy nagle powiew wiatru przywiał do środka kilka liści, które przeleciały przez ciało kobiety.

Próbowałem dodawać sobie odwagi, nadrabiając poczuciem humoru.

- Powiedz mi, że ta pani jest jednym z gości, których jeszcze nie poznaliśmy - wyszeptałem do Darci.

- Obawiam się, że nie - odparła szeptem. - W tym domu są dwa duchy widzialne. To oznacza mnóstwo

energii. I nienawiści.

Mówiła o tym tak, jakby uważała to za cud, coś wspaniałego i niespotykanego.

- Wydaje mi się, że powinniśmy... - zacząłem, ale kobieta na krześle odwróciła się do mnie i uśmiechnęła.

Była bardzo ładna. Miała niebieskie oczy i ciemnoblond włosy, które wysuwały się spod małego
koronkowego czepka. Wiedziałem, że nie jest prawdziwa, ale mimo to pomyślałem, że przy odrobinie
makijażu i dobrym oświetleniu wyglądałaby rewelacyjnie. Miała mały nosek i piękne, pełne usta. Jej skóra
lśniła, ale w pozytywnym znaczeniu tego słowa, zupełnie nie tak, jak mogłaby świecić skóra nieboszczyka.

Postanowiłem wyjść.

- Martin - odezwała się łagodnie. - Jak miło cię widzieć. Chodź, usiądź przy mnie.

Wiecie, jak to jest. Kiedy duch wyciąga do ciebie rękę, chcesz odejść, ale twoje stopy są jak zamrożone. I

właśnie dlatego stałem tam i nie mogłem się poruszyć.

Darci popchnęła mnie. Stopy wrosły mi w ziemię, więc omal nie upadłem.

- Mój Boże! - wykrzyknęła dama. - Nic ci się nie stało?

- Nie, ja...

- Podejdź i usiądź. Napijemy się herbaty. - Odwróciła się do Darci. - Penny, podasz nam herbatę?

Czerpałem satysfakcję z niedowierzającego wyrazu twarzy Darci, która wyglądała tak, jak gdyby chciała

zapytać: I co ja mam teraz zrobić?

- Tak - powiedziałem głośno. - Podaj nam herbatę, Penny.

Ruszyłem przed siebie i usiadłem obok Amelii. Gdybym nie widział liścia, który przez nią przeleciał,

przysiągłbym, że jest prawdziwa. Sukienka, którą miała na sobie, tak bardzo opinała jej talię, że widziałem
nici w szwach. Wiedziałem, że nosi gorset i gdybym był politycznie poprawny, pomyślałbym, że jest

niewyzwolona. A mimo to miała obfity biust, wąską talię, szerokie biodra, które skrywała pod mnóstwem
halek. Jeśli była w guście mojego prapraprapradziadka, to znaczy, że mężczyźni w naszej rodzinie nie
zmienili się za bardzo od tamtych czasów.

- Jak się czujesz? - zapytałem. Tuż za naszymi plecami Darci wyciągała naczynia z gablotki, a ja

zastanawiałem się, czy zamierza zaparzyć nam prawdziwą herbatę. Obserwowanie pijącej Amelii mogło być
bardzo interesujące.

- Bardzo dobrze - odparła, po czym zmrużyła oczy, pokazując na Darci. Chciała dać mi do zrozumienia, że

nie może rozmawiać ze mną otwarcie w obecności Darci/Penny.

- Dziewczyno! - krzyknąłem ostro do Darci. - Idź i przyprowadź... - przez chwilę zastanawiałem się, co to

mogło być - mojego konia. - Swoją drogą ciekawe, czy Martin miał konia.

- Tak, panie - odparła Darci, popatrzyła na mnie i opuściła pokój.

Spojrzałem triumfująco na Amelię i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że zostałem sam na sam z

duchem.

Gdy tylko za Darci zamknęły się drzwi, Amelia podeszła do mnie. Wyglądała tak, jak gdyby szła i unosiła

się jednocześnie. Byłem śmiertelnie przerażony, dopóki mnie nie dotknęła. Czułem jej dotyk.

Darci powiedziała, że duchy mogą się materializować, jeśli posiadają bardzo silną energię powstałą na

skutek wielkiej nienawiści. Ale kiedy Amelia usadowiła swoje kształtne ciało na moich kolanach i zarzuciła
mi ręce na szyję, doszedłem do wniosku, że wielka miłość też mogła być powodem pojawienia się ducha.

Amelia dotknęła wargami moich warg. Na początku ledwie je musnęła, ale kiedy zacząłem odwzajemniać

pocałunki, o wiele mocniej poczułem dotyk jej ust. Kiedy oparłem dłonie na jej wąskiej talii, miałem
wrażenie, że dotykam powietrza. Była tam, ale jednocześnie jej nie było. Kiedy pocałunek stał się namiętny,
jej ciało stało się bardziej namacalne.

Gdy mój język dotknął jej języka, zapragnąłem przekonać się, jakie interesujące części garderoby skrywa

pod tą sukienką. Moja dłoń powędrowała w górę rzędu maleńkich guzików, które biegły przez całą długość
sukni. Rozpiąłem sześć, zanim odsunęła się ode mnie.

- Nie, najdroższy - powiedziała. Jej oddech ogrzewał moje ucho. - Nie tutaj i nie teraz. Edward może

wrócić w każdej chwili.

- Nie, jest z Jassy. Zostanie u niej całe popołudnie.

Gdy tylko wypowiedziałem te słowa, spojrzałem na nią zaskoczony. Kto wypowiedział to zdanie? Nie

chcę, by duch przemawiał przez moje ciało! Błagam.

- Tak, wiem. Penny o wszystkim mnie informuje. Lubi opowiadać mi o wszystkim, co Edward robi z

kobietami. Najdroższy - powtórzyła, całując mnie. - Musimy uważać. Jeśli Penny dowie się o nas, doniesie
Edwardowi, a on...

Ukryła twarz w zagłębieniu mojej szyi. Może tak podziałał na mnie gorset, a może fakt, że ona nie żyje, ale

nagle zapragnąłem ją ochraniać. Co więcej, chciałem pójść z nią do łóżka o wiele bardziej, niż pozostać przy
życiu. Odpiąłem jeszcze dwa guziki.

Roześmiała się. Rozpiąłem jeszcze jeden.

- Opanuj się - upomniała mnie. - Spotkamy się dzisiaj w nocy w tym samym miejscu. Przyjdziesz?

Pragnąłem jej tak bardzo, że aż zacząłem się obawiać, czy nie zacznę się trząść niczym jakiś uczniak.

- Założę na siebie dzwoneczki - powiedziałem.

- Nic nie wkładaj - odparła tak uwodzicielskim tonem, że chwyciłem ją, kiedy wstała z moich kolan. - Nie

teraz - szepnęła i pogładziła mnie po udach. Zaparło mi dech w piersi.

Po chwili drzwi otworzyły się na oścież i do pokoju weszła Darci. Amelia usiadła na swoim krześle. Znów

wyglądała niewinnie jak anioł, tylko guziki sukni miała rozpięte aż do pasa.

Darci stała blisko nas. Na widok rozpiętej sukni Amelii oraz wybrzuszenia na moich spodniach otworzyła

szeroko oczy. Była zszokowana. Skrzyżowałem nogi i położyłem poduszkę na udach.

- Strasznie tutaj gorąco - powiedziała Amelia, po czym zaczęła zapinać sukienkę. - A teraz, Martinie -

zwróciła się do mnie rzeczowo - powiedz mi, o czym chciałeś ze mną porozmawiać.

- O Jedediahu - wypaliłem, zanim zdążyłem pomyśleć.

Kiedy na mnie spojrzała, jej twarz wyrażała tyle bólu, że dech mi zaparło. A potem, ku mojemu

przerażeniu, postarzała się. Z pięknej, młodej kobiety zmieniła się w wynędzniałą staruszkę. Z jej oczu
wyzierała niedola całego świata. Nagle zniknęła. A pokój się nie zmienił. Jego umeblowanie nadal przypo-
minało dekoracje do filmu o czasach wiktoriańskich. Tylko że teraz nie było w nim Amelii.

Przez moment siedziałem nieruchomo i patrzyłem na puste krzesło. Czułem się tak, jak gdybym stracił

kogoś bardzo mi bliskiego.

Darci osunęła się na krzesło, na którym wcześniej siedziała Amelia. Na ten widok przeżyłem szok

kulturowy. Darci była ubrana w dżinsy i sweter w kolorze fuksji. Jej wygląd wręcz mnie oburzył. Kobiety
powinny nosić spódnice. Nie miała wcięcia w talii. Jej rozpuszczone włosy znajdowały się w totalnym
nieładzie i miały nienaturalny kolor. Z wymalowaną twarzą przypominała tanią lafiryndę.

Miałem takie wrażenie przez kilka sekund, a potem wszystko wróciło do normy. Spojrzałem na Darci,

która znów wydała mi się całkiem ładna.

- Jesteś obrzydliwy - wypaliła prosto z mostu. - Ostatniej nocy miałeś kobietę, która chciała cię zabić, kilka

minut temu kleiłeś się do mnie jak lep na muchy, a teraz zaatakowałeś ducha. - Spojrzała znacząco na moje
krocze.

- Wróć! Kto chciał mnie zabić? To znaczy poza łóżkiem.

Z rezygnacją machnęła ręką.

- To i tak nie ma znaczenia. Co wyciągnąłeś z Amelii oprócz tego, co miała pod sukienką.

- Przemawia przez ciebie zazdrość. Naprawdę muszę spędzić kilka godzin na siłowni. Trzy, a może nawet

pięć. - Zacząłem się podnosić, ale Darci znów mnie sparaliżowała. Nie mogłem się ruszyć.

- Co powiedziała? - Mówiła szeptem, bo musiała mocno się koncentrować, żeby utrzymać mnie w miejscu.

- Nie powiem ani słowa, dopóki mnie nie uwolnisz - wycedziłem przez zaciśnięte zęby.

Gdy tylko to zrobiła, spróbowałem wstać.

- No dobrze - powiedziała. - Przepraszam. Przepraszam cię z głębi serca. Byłam zazdrosna, przyznaję.

Przez całe życie duchy rozmawiały tylko ze mną i nagle ten jeden potraktował mnie jak służącą.

- Jak niewolnicę - poprawiłem ją. Nadal tkwiłem w pozycji, w której podnosiłem się z krzesła.

- Jak niewolnicę? Tak, jak niewolnicę. No cóż, trochę mnie to dotknęło. Czy teraz powiesz, o czym

rozmawialiście z Amelią?

- Próbujesz mnie podejść?

- Tylko trochę. Proszę, Linc, powiedz mi, czego się dowiedziałeś. Zawahałem się.

- Dlaczego powiedziałaś, że spędziłem noc z kobietą, która chciała mnie zabić?

- Ingrid włamała się do twojego domu, otworzyła sejf i zabrała dokumenty, które dostarczył ci agent.

Usiadłem.

- Zabiła Barneya?

- Tak.

Pochyliłem się w kierunku Darci.

- Zamierzam ćwiczyć długo i ciężko, a potem urządzimy sobie sesję, podczas której wymienimy się

sekretami. Pasuje?

- Tak.

Wstałem.

- Amelia chce spotkać się ze mną dzisiaj w nocy, tam gdzie zwykle. Tobie pozostawiam zlokalizowanie

tego miejsca. Do zobaczenia na kolacji.

Wyszedłem z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ 15

DARCI

Poszukiwania, pomyślałam. Zostałam oddelegowana, żeby zająć się poszukiwaniami. Jestem pewna, że

Linc chciał, żebym wybrała się do biblioteki w Trzynastu Wiązach i rozejrzała się za książkami, ale ja
miałam swoje własne plany, więc musiałam znaleźć mu jakieś zajęcie. Kiedy szukałam Ingrid, kładłam ręce
na drzwiach. W jednym pokoju wyczułam obecność wielu sprzętów elektronicznych. Na początku myślałam,
że znajduje się tam punkt kontrolny wszystkich kamer i mikrofonów, ale przecież już wcześniej znalazłam
takie pomieszczenie na tyłach kuchni, w którym przez większość czasu nikogo nie było. W takim razie co
było w tym pokoju? Wystarczyło, że spojrzałam na Linca, a natychmiast zrozumiałam. Trzymali tam
przyrządy do urządzania seansów.

Nie musiałam się zbytnio męczyć, żeby podsunąć Lincowi pomysł zachęcenia kobiet do ćwiczeń. Dzięki

temu Narcyza musiała otworzyć drzwi do siłowni, w której Linc spędził całe popołudnie. Wiedziałam, że
chciał znaleźć się znowu w łóżku z Ingrid, ale ona wyjechała z samego rana. Figurka, którą wsadziłam do
torby na kule do kręgli, nie miała żadnej mocy, więc trudno mi było stwierdzić, czy ją ze sobą zabrała, ale
nie przypuszczam, żeby to zrobiła.

Może powinnam była zdobyć się na wysiłek i śledzić tę kobietę siłą umysłu, nie wyczułam jednak, żeby jej

wiedza mogła okazać się nam pomocna. Jej aura przypominała mętny cień. Nie wyczułam też w niej nawet
krztyny pasji. Już wcześniej spotykałam takich ludzi. Byli uszkodzeni. Może nie bezduszni, ale niewiele im
brakowało. Nic nie czuli, ani miłości, ani nienawiści, ani współczucia, ani żalu. Taka kobieta jednego dnia
mogła pójść z kimś do łóżka, a następnego po prostu go zabić.

Kiedy znajdowałam się blisko niej, próbowałam się dowiedzieć, co kryje jej umysł, i trochę udało mi się

zobaczyć. Nie było jej żal, że zabiła człowieka, kiedy podłożyła ogień pod biuro agenta Linca. Wiedziałam,
że w całej tej historii nie grała istotnej roli.

Tak czy inaczej postarałam się, żeby Linc był zajęty przez całe popołudnie, bo chciałam poszperać trochę

tu i tam. Nadal dysponowaliśmy wynajętym samochodem, którym wybraliśmy się na wycieczkę do
Wschodniej Mezopotamii. Miałam zamiar z niego skorzystać.

Tego dnia rano rozmawiałam ze swoją córką i siostrzenicą, które nadal mieszkały w Kolorado. Tak bardzo

za nimi tęskniłam. Ich ciotka Susan znalazła na strychu stary domek dla lalek, wykonany jeszcze dla córki
pierwszego właściciela domu. Był nieprzyzwoicie bogaty, dlatego domek, jaki polecił wykonać w tysiąc
dziewięćset osiemdziesiątym roku, miał dwadzieścia osiem pokoi rozmieszczonych na czterech piętrach. W
domku znajdowało się kilkanaście lalek, a każda z nich przedstawiała członka rodziny Kane’a Taggerta i
czworo służących.

- Mają mnóstwo ubranek. Można się nimi fajnie bawić - powiedziała moja córka. Z tonu jej głosu

wywnioskowałam, że zrobiła coś, czego nie powinna.

- Daj mi do telefonu ciocię Susan.

- Co zrobiły? - zapytałam, gdy Susan wzięła słuchawkę.

- Ożywiły lalki. Nie wydaje mi się, żeby tchnęły w nie prawdziwe życie, obdarzyły cechami charakteru i

tym podobne, ale lalki poruszały się jak żywe.

- Przeraziły cię?

- A jak myślisz? - odparła szczerze. - Mike był na miejscu, więc nakłonił dziewczynki, żeby odczyniły

zaklęcie. Problem polegał na tym, że nie potrafiły bawić się inaczej. Mam nadzieję, że je nauczyliśmy.

- Susan. - Nie mogłam wymyślić, co powiedzieć. Chciałam ją przeprosić i jednocześnie jej podziękować.

- Nie ma sprawy - odparła. Najwyraźniej rozumiała, o co mi chodzi.

Długo jej dziękowałam, po czym odłożyłam słuchawkę i nakłoniłam swojego ojca, żeby do mnie

zadzwonił. Spędziliśmy razem tyle czasu, że wytworzyła się między nami tak silna więź, jak gdyby łączył
nas kabel telefoniczny.

Tata zadzwonił kilka minut później. Nadal tropił torbę Boadicei, w której znajdowało się lustro. Na razie

go nie znalazł, ale czułam, że może mu się udać. Nie byłam pewna, czy odnajdzie lustro, miałam jednak taką
nadzieję.

Zapytał, co u mnie słychać i co robię, ale niczego nie opowiedziałam. W końcu nie wydarzyło się nic

takiego. Po prostu odesłaliśmy kilka duchów niewolników, Linc wywołał erotyczną gorączkę u wszystkich
kobiet w ośrodku, zarówno tych żywych, jak i umarłych, a co się tyczy poszukiwań jego syna, nie
poczyniliśmy większych postępów.

Jednak prawdziwym powodem, dla którego zapewniłam sobie wolne popołudnie, była chęć odwiedzenia

kilku miejsc bez Linca. Jego uroda, a nawet sama jego obecność rozpraszała ludzi do tego stopnia, że milkli,
a ja chciałam, żeby mówili. Dlatego powiedziałam ojcu, że być może już wkrótce zdobędę trochę informacji.

Gdy tylko się rozłączyłam, wysiadłam z samochodu. Już wcześniej zadałam mnóstwo pytań gościom

Trzynastu Wiązów i nawet wyciągnęłam co nieco od pokojówki, dlatego wiedziałam, gdzie znajduje się
najstarszy kościół w mieście i gdzie rozbiła się Lisa Henderson.

Najpierw pojechałam na miejsce wypadku, u podnóża zbocza. Nie wiedziałam, czy powinnam być z siebie

dumna, czy raczej wściekła, bo nie wyczułam niczego więcej poza tym, czego dowiedziałam się ze zdjęcia w
gazecie. Weszłam w plątaninę roślin, które rosły pod drzewem, żeby sprawdzić, czy nie zostały tam żadne
części samochodu. Może jeśli dotknę czegoś, co zostało po wypadku, to coś poczuję.

Nagle aż odskoczyłam do tyłu. Kiedy oparłam rękę na drzewie, żeby się uspokoić, coś wstrząsnęło moim

ramieniem. Drzewo strasznie się rozgniewało, że zostało uszkodzone przez pędzący samochód.

Cofnęłam się i spojrzałam na drzewo. Tak jak powiedział Linc, niełatwo było mnie zaskoczyć, ale temu

wściekłemu drzewu się udało. Cofnęłam się jeszcze o kilka kroków. Przyglądałam się z niepokojem drzewu,
oczekując, że za chwilę zacznie rzucać we mnie jabłkami, chociaż był to tylko dąb.

Kiedy drzewo pozostało drzewem, odetchnęłam z ulgą. Mimo to niemal rzuciłam się biegiem do

samochodu, gdzie potrzebowałam kilku minut, żeby się uspokoić. Włączając się do ruchu, pomyślałam, że
zgadzam się na duchy i tańczące lalki, lecz drzewa powinny zachować milczenie.

Znalazłam kościół, którego szukałam wzdłuż żwirowej drogi. Stał na niewielkim placu, a tuż za nim po

prawej stronie rozciągał się cmentarz. Wysiadłam z samochodu i przez chwilę wsłuchiwałam się w ciszę tego
miejsca. Kręciło się tutaj tyle duchów, że nawet ptaki nie hałasowały zbyt głośno. Bardzo cicho zamknęłam
drzwi i ruszyłam w stronę cmentarza. Miałam nadzieję znaleźć grób Martina, chociaż wątpiłam, żeby mąż
Amelii pozwolił pochować go w poświęconej ziemi. Byłam pewna, że jego ciało złożono w ziemi
otaczającej Trzynaście Wiązów i nawet nie wystawiono mu nagrobka.

Gdy tylko weszłam za mały płot z białych pali, otaczający cmentarz, zostałam nieomal zbombardowana

przez duchy. Musiałam ukryć twarz w dłoniach. One nie chciały mnie skrzywdzić, a ja się ich nie bałam, ale
było ich tak wiele. Zachowywały się tak, jak gdyby więziono je tutaj od stu lat i wprost umierały z tęsknoty
za rozmową z drugim człowiekiem. Skoro tak niewielu ludzi ich słyszało, przybiegły do mnie, żądne plotek i
wiadomości.

- Widziałaś mojego kuzyna?

- Nie mogę znaleźć mojego złotego medalionu. Ukradła go moja szwagierka. Czy możesz go odzyskać?

- Masz ładne włosy. Mogę ich dotknąć?

- Masz dzieci? Dawniej sama je miałam. Dwanaścioro, ale

szóstka...

- Szzz - powiedziałam. Wzięłam głęboki oddech, zamknęłam oczy i spróbowałam uspokoić wszystkie

duchy. Kiedy dookoła mnie zapanował spokój, otworzyłam oczy. Nie było tutaj duchów jak Devlin czy
Amelia, tylko takie, które widzieli jedynie ludzie tacy jak ja. Stały, a właściwie unosiły się w powietrzu i
patrzyły na mnie pytająco swymi ogromnymi oczami.

- Czy mogę pani pomóc?

- Szzz! - powtórzyłam ostro. - Powiedziałam wam...

- Przepraszam.

Odwróciłam się i zobaczyłam młodego mężczyznę, żywą osobę o niebieskich oczach i ciemnoblond

włosach. Miał na sobie niebieską koszulę, a pod szyją koloratkę, jaką noszą pastorzy. Poczerwieniałam po
czubki moich wstrętnych czarnych włosów.

- Przepraszam - powiedziałam. - Myślałam, że... - Co mogłam dodać? Myślałam, iż jest duchem?

Uśmiechnęłam się słabo. - Lubię stare kościoły i stare cmentarze - skłamałam. - Zbieram informacje na
temat historii tego miejsca.

Mężczyzna wyglądał zbyt młodo, żeby móc się pochwalić choćby własną historią. Stał tak przez chwilę,

przyglądając mi się podejrzliwie, ale już wkrótce udało mi się go uspokoić. Jego aura była niebieska z
odrobiną czerwieni i bieli. Był człowiekiem, który lubił spokój, czasami potrzebował trochę silnych wrażeń i
bardzo ciężko pracował, żeby podążać ścieżką prawości. Polubiłam go.

Uśmiechnął się do mnie, podszedł bliżej i podał mi dłoń.

- Christopher Frazier - przedstawił się.

Jego słowa bardzo mnie zaskoczyły.

- Tak jak Charles Frazier?

Uśmiechnął się, eksponując przy tym swoje piękne zęby, na które niewątpliwie wydał sporo pieniędzy.

- Wygląda na to, że poznała już pani sporą część naszej lokalnej historii.

Odwzajemniłam uśmiech.

- Niewielką. Wiem tylko tyle, że Charles Frazier kupił kilku niewolników z Trzynastu Wiązów, a oni

przyjęli jego nazwisko. Poznałam Ojczulka Ala.

Wielebny Frazier uśmiechnął się szeroko.

- Co za wspaniały człowiek. A jaki zawzięty. Nie uwierzyłaby pani, ile bitew musiał wygrać, żeby

zachować swoją szkołę. Miał sporo kłopotów z przekonaniem ludzi, że ci „Liderzy Świata”, jak ich nazywał,
potrzebują pomocy. Ale na pewno nie przyszła pani tutaj, żeby rozmawiać o szkole. Prawda, panno...?

- Pani Nicodemus - odparłam, chociaż nienawidziłam przedstawiać się w ten sposób. Uwielbiam nazwisko

męża, Montgomery, i chciałam wszystkim mówić, że tak się nazywam.

- Jak mogę pani pomóc?

- W tysiąc osiemset czterdziestym trzecim roku w Trzynastu Wiązach wybuchło powstanie niewolników.

Powieszono wówczas mężczyznę o imieniu Martin. Chciałabym odnaleźć jego grób, a także poznać
możliwie najwięcej informacji na jego temat.

- Przykro mi, ale nie został tutaj pochowany. Do tysiąc dziewięćset dwudziestego roku to był cmentarz

wyłącznie dla białych. Sprawdziła pani groby w Trzynastu Wiązach?

- Tak - odpadam. Kiedy pastor mówił, ja rozejrzałam się dookoła po twarzach postaci unoszących się nad

ziemią. Wszystkie duchy potrząsały głowami na znak, że nie znają Martina.

Ślepy zaułek, pomyślałam. I właśnie wtedy przypomniałam sobie coś, co wielebny powiedział wcześniej.

- Wspomniał pastor o lokalnej historii. Czy Wschodnia Mezopotamia, w stanie Georgia, gdzie mieszkał

Charles Frazier, nie leży zbyt daleko stąd, żeby mówić o lokalnej historii?

- Dawno temu Barristerowie i Frazierowie zawierali ze sobą związki małżeńskie. Wydaje mi się, że tak

było jeszcze przed wojną secesyjną, ale nie jestem pewien, kto związał się z kim ani kiedy. Jeśli interesuje
panią historia naszej rodziny, proszę porozmawiać z Henrym.

- Kto to jest?

- Mieszka niedaleko stąd. Widzi pani ten mały, biały dom?

Niczego nie widziałam przez drzewa. Kiedy wysilałam wzrok, wielebny Frazier opad rękę na moim

ramieniu i wskazał mi róg domu. Od razu dowiedziałam się wielu rzeczy na jego temat. Będąc dzieckiem
zrobił coś, co jego zdaniem było bardzo złe, więc żeby odpokutować winy, postanowił poświęcić życie
Bogu.

- Powinieneś sobie wybaczyć - powiedziałam, zanim ugryzłam się w język.
Przez chwilę patrzył na mnie zaskoczony, po czym roześmiał się.

- Na pewno znajdzie pani z Henrym wspólny język. Przez ponad piętnaście lat pracował w Trzynastu

Wiązach i wprost uwielbia rozmawiać o duchach i chochlikach, które tam spotkał.

- To tak jak ja - przyznałam i ruszyłam pędem w kierunku domu. Starałam się nie biec, ale tuż za plecami

pastora widziałam duchy, które wyciągały do mnie ręce i nawoływały, żebym wróciła i z nimi porozmawiała.

- Co jest nie tak z tym miejscem? - mruknęłam do siebie. - Dlaczego krąży tutaj tyle dusz, które nie mogą

znaleźć spokoju? Dlaczego nie mogą odejść? - Gdy tylko wymówiłam na głos te pytania, przyszło mi na
myśl jedno imię. Devlin! Czymkolwiek bądź kimkolwiek była ta kreatura, czułam, że to właśnie ona
wywołuje zamęt w okolicy. Przez sekundę wyobrażałam sobie swojego ojca odnajdującego lampę Aladyna.
Znalazłabym sposób, żeby zamknąć w niej Devlina, a potem przywoływałabym go tylko w razie potrzeby.
Ale do czego miałby mi być potrzebny? Czy potrafił robić coś poza dziurami w ścianach?

Kiedy byłam jakieś sześćdziesiąt metrów od białego domku, wiedziałam, że tu odnajdę spokój. Budynek

był kwadratowy i miał od frontu mały taras. Niewielkie podwórze otaczał niski płot z białych pali, taki sam
jak ten, który odgradzał cmentarz. Wiedziałam, że oba płoty postawiła ta sama osoba.

Przed domem zobaczyłam ogród pełen wonnych kwiatów: róż, storczyków i wiciokrzewów. Wszystko

pięknie utrzymane. W zasięgu wzroku nie było żadnych chwastów.

Na tarasie, na huśtawce pomalowanej na ciemnoniebieski kolor, siedział stary mężczyzna, Afroamerykanin.

Miał przynajmniej dziewięćdziesiąt lat, jeśli nie sto. Był wyjątkowo szczupły, tak że jego czyste, choć
znoszone ubranie wisiało na nim jak na wieszaku. Stare ręce opierał na lasce z rączką z kości słoniowej.
Patrzył wprost na mnie. Nie widział mnie. Byłam pewna, że oczy, które skrywał za ciemnymi okularami, są
całkiem ślepe.

- Odznaczasz się wyjątkowo silnym bytem - odezwał się pięknym głosem. Gdybym go jedynie słyszała,

pomyślałabym, że ma około trzydziestu lat i jest w pełni życia, a jednak dobrze wiedziałam, że nie pożyje
dłużej niż dwa lata. Wielu ludziom będzie go brakowało.

Miał najpiękniejszą aurę, jaką w życiu widziałam. Rozciągała się dookoła niego na prawie metr szerokości.

Nigdy wcześniej nie spotkałam czegoś podobnego. W tej chwili niczego nie pragnęłam bardziej, niż usiąść
obok niego, żeby moja własna purpurowo-niebieska aura mogła zmieszać się z jego.

- Jak się nazywasz? - zapytał, kiedy ruszyłam w jego stronę.

- Darci Nicodemus - odpadam.

- Nie spodziewałem się nikogo o nazwisku Nicodemus.

Nie mogłam opanować śmiechu.

- W takim razie proszę mówić do mnie Darci. Czy mogę usiąść obok pana, panie...?

- Po prostu Henry. Nie przyjąłem nazwiska białego pana. Pozostałem Henrym.

- W porządku, po prostu Henry. Czy mogę usiąść obok ciebie?

Zachichotał, kiedy usiadłam na bujance. Nie dotknęłam go, ale znajdowałam się wystarczająco blisko, żeby

nasze aury mogły się ze sobą stykać. Zamknęłam oczy i wdychałam ją, jakbym mogła wessać ten cudowny
błękit do swojej duszy.

- Jesteś starą kobietą czy masz po prostu starą duszę?

- Nie wiem zbyt wiele o sobie - wyjaśniłam, ale nie dodałam, że wcale mnie to nie interesuje. Jak na razie

wiedziałam jedno: mogę powiedzieć temu mężczyźnie absolutnie wszystko. Czułam, że zna wiele sekretów
o wielu ludziach i że zabierze je ze sobą do grobu. - Próbuję znaleźć małego chłopca, ale ludzie twierdzą, że
on nie istnieje. Jest potomkiem niewolnika, którego powieszono, ponieważ został ojcem dziecka białej pani
Trzynastu Wiązów. Wyczuwam jego obecność, nie mogę go jednak odnaleźć.

- Nic nigdy nie opuszcza tego miejsca - powiedział Henry. - Podaj mi rękę i usiądź bliżej.

- Z przyjemnością - ucieszyłam się. Posunęłam się na bujance i podałam mu lewą rękę.

- Jesteś małą istotką. Mam rację? - powiedział, trzymając moją dłoń w swojej sporo większej. Wyczułam,

że wie o zbliżającej się śmierci i prawie przygotował się na jej przyjęcie. Było jeszcze coś, czego chciał
dokonać na ziemi, ale nie miałam pojęcia, co to takiego. - Jesteś znana z łakomstwa. Czujesz głód jedzenia i
głód... To chyba jakaś osoba?

- Mój mąż zaginął. Rozwiązanie tutejszych spraw pomoże mi go odnaleźć. Co wyczytałeś z mojej dłoni?

Chcę wszystko wiedzieć.

Potarł moją rękę, splatając palce z moimi. Jego dłonie były wysłużone i spracowane. Fascynowało mnie to,

jak dobrze wyglądają razem dwa kolory skóry. Mogłam się założyć, że Martin i Amelia wyglądali dokładnie
tak samo i że ich syn był równie przystojny jak Linc.

Mogłabym tak siedzieć cały dzień. Czułam potężną aurę Henry’ego, która mieszała się z moją i uspokajała

mnie. Robił dla mnie to, co ja robiłam dla innych.

- Lepiej? - zapytał po chwili, a ja dobrze wiedziałam, co ma na myśli. Chciał wiedzieć, czy już nie jestem

taka spięta.

- O wiele lepiej - odparłam. Czułam się odprężona pierwszy raz od zaginięcia męża.

- A teraz opowiedz mi wszystko od początku do końca - zaproponował, a ja zaczęłam swoją historię.

Gdyby ktoś zobaczył nas na tej starej huśtawce, siedzących blisko siebie i trzymających się za ręce,

pomyślałby, że jesteśmy kochankami. Zastanawiałam się, czy stykanie się i wymienianie aurami zakrawa na
cudzołóstwo.

Wyznałam Henry’emu bardzo wiele, a on domyślił się jeszcze więcej. Był staromodnym wieszczem,

człowiekiem obdarzonym darem szóstego zmysłu. Powiedział mi, że jest ślepy od piętnastu lat, od powrotu z
Trzynastu Wiązów.

Chciałam zapytać go o tyle rzeczy, że nie wiedziałam, od czego zacząć. Znał Narcyzę i Delphię od dziecka.

- Nie można się po nich spodziewać nic dobrego - powiedział z uśmiechem. - A co gorsza, lubią pieniądze.

Nie wiem, po co im potrzebne, ale chcą je zdobyć.

- Widzisz synka Linca? Jest blisko, ale nie wiem gdzie.

- Ktoś nie chce, żebyś go znalazła, a ty nie dysponujesz na razie wystarczająco potężną mocą.

- Na razie?! - Chwyciłam go za słowo. - Skąd mam zdobyć więcej mocy?

Henry zachichotał. Przez cały czas trzymał mocno moją dłoń.

- To jedna z kwestii, o której jeszcze nie zadecydowano. Jest pewien test...

- No tak - mruknęłam. Kolejny test, przez który muszę przejść.

Byłam pewna, że Henry nie ma zamiaru powiedzieć mi nic więcej, dlatego postanowiłam zmienić temat.

- Co wiesz o Amelii i Martinie?

Puścił moją rękę.

- Masz ochotę się napić? Jeden z sąsiadów przyniósł mi dzban lemoniady.

Skoczyłam na równe nogi i wbiegłam do domu. Im szybciej znajdę lemoniadę, tym szybciej usłyszę

opowieść. Jednak w środku zwolniłam kroku. Dom był mały, przytulny, bardzo czysty i doskonale
wysprzątany. Po jednej stronie znajdowała się sypialnia i łazienka, a po drugiej śliczna kuchnia połączona z
salonem. Otworzyłam drzwi lodówki i chwyciłam dzbanek z lemoniadą. Następnie otworzyłam szafkę i
wyjęłam z niej dwie szklanki.

Nie musiałam korzystać z metafizyki, żeby przekonać się, jakie życie wiódł Henry. Ludzie go kochali, ale

najwyraźniej nie karmili. W lodówce znalazłam resztki pieczonego kurczaka, trzy jabłka i prawie pusty
karton mleka. W szafce nad zlewem stało w połowie puste pudełko kaszy.

Wzięłam lemoniadę, dwa jabłka i tępy nóż. Wyszłam na zewnątrz i usiadłam obok Henry’ego. Obrałam

jabłka i podałam mu pokrojone cząstki. Przeżuwał je w trakcie opowiadania.

W przeciwieństwie do Narcyzy i Delphii Henry uwielbiał czytać. Przez większość czasu, kiedy pracował w

Trzynastu Wiązach, mieszkał w małym pokoiku na tyłach domu. Twierdził, że przeczytał wówczas

wszystko, co wydrukowano i trzymano w tym domu. To on poskładał rachunki sprzedaży niewolników.
Dzięki starym pamiętnikom, pudłom po brzegi wypełnionym starymi listami, kilku lokalnym historiom i
swojemu szóstemu zmysłowi Henry zdołał ułożyć w całość kawałki układanki.

- Edward Barrister, właściciel Stu Wiązów, jak nazywała się niegdyś jego plantacja, poznał starszego

mężczyznę, Charlesa Fraziera, w klubie sportowym w Nowym Orleanie.

- Hazard czy dziewczynki? - zapytałam.

- Hazard - odparł Henry. - Mężczyźni zaprzyjaźnili się i w końcu Frazier przedstawił Barristera swojej

rodzinie w Ohio. Miał nadzieję, że Edward ożeni się z jego wnuczką, Amelią.

- Czy pan Frazier zdawał sobie sprawę, jakiego rodzaju plantację prowadził Barrister?

- Nie wiem, ale nie jestem pewien, czy to by cokolwiek zmieniło. Wiedział od swoich przyjaciół, że

Edward Barrister posiada znaczny majątek, i spodziewał się, że uda mu się połączyć obie rodziny.
Oczywiście chciał, żeby jego wnuczka przeprowadziła się do Alabamy, gdzie mogła być blisko niego.

Znałam dalszą część historii. Amelia Frazier poślubiła Edwarda i wyjechała na jego plantację niewolników

w Alabamie. Zachorowała. Samotna i zrozpaczona u boku męża, który większość nocy spędzał w barakach
niewolników, zakochała się w przystojnym niewolniku o imieniu Martin i urodziła mu dziecko.

To, co stało się z dzieckiem, bardzo mnie poruszyło.

- Edward Barrister sprzedał chłopca jego własnemu pradziadkowi - powiedziałam osłupiała.

- Tak - przytaknął Henry. - Barrister był wściekły na Charlesa Fraziera, że przedstawił go kobiecie, która

poszła do łóżka z czarnuchem, więc...

- Przecież Barrister zapładniał wszystkie swoje niewolnice!

Henry uśmiechnął się.

- W ten sposób zapewniał jakość produktu końcowego.

Przez chwilę w milczeniu kroiłam jabłka.

- Wiesz, co stało się z Jedediahem?

Henry uśmiechnął się.

- Plan Barristera nie wypalił, ponieważ Charlesa Fraziera nie przepełniała nienawiść, chociaż też

sprzedawał i kupował ludzi. Bardzo szybko dostrzegł inteligencję chłopca i zabrał go do domu. Najmłodszy
wnuk Fraziera mieszkał razem z nim. Był mniej więcej w wieku Jeda. Obaj chłopcy dorastali razem, co w
dzisiejszych czasach nie jest niczym niezwykłym. Kiedy Jed wyrósł na mężczyznę, zarządzał posiadłością
Fraziera. Nie porzucił tego zajęcia nawet po wyzwoleniu niewolników. Dzięki doskonałym umiejętnościom
zarządzania Jeda Frazierowie utrzymali majątek nawet w tych ciężkich czasach. Sprzedali posiadłość
dopiero w tysiąc dziewięćset dwudziestym roku.

- Jedediah powinien był odziedziczyć całą posiadłość - zauważyłam. - Był prawnukiem Charlesa Fraziera. -

Spojrzałam na Henry’ego. - Czy Frazier dowiedział się kiedykolwiek, co stało się z jego wnuczką?

- Jestem pewien, że musiał o tym wiedzieć. Plotka o kobiecie zamkniętej we własnym pokoju musiała

przecież do niego dotrzeć. Tak między nami powiem ci, że moim zdaniem Frazier dobrze wiedział, kim jest
Jedediah, i dlatego go kupił. Nie mógł ocalić swojej wnuczki, ponieważ w tamtych czasach nikomu nie
wolno było interweniować w sprawy między mężem i żoną. Frazier musiał się domyślić, za jakiego szatana
wydał wnuczkę, i prawdopodobnie pozwolił, by Barrister myślał, że udało mu się go oszukać, sprzedając mu
w połowie białego prawnuka.

- Lubię sobie myśleć, że to dobroć kierowała Frazierem, kiedy wykształcił chłopca i pozwolił mu

zarządzać majątkiem.

Mnie też spodobała się myśl, że dziecko, które przyszło na świat w tak przerażających okolicznościach, na

koniec zostało dobrze potraktowane.

- Co twoim zdaniem odziedziczyło dziecko Linca? - zapytałam.

- Inteligencję i zdolność leczenia, którą miała jego babka.

Henry odpowiedział tak szybko, że spojrzałam na niego uważnie. Robiłam, co w mojej mocy, aby nakłonić

go do tego, żeby powiedział mi wszystko, co wie.

- Masz jakieś moce, prawda, dziecko? W tej chwili przestań, bo przyprawisz mnie o ból głowy. Jeśli chcesz

się czegoś dowiedzieć, wystarczy zapytać.

- Przepraszam - powiedziałam, mrugając. Byłam zaskoczona i jednocześnie zadowolona, że wie, co

potrafię robić. Doszłam do wniosku, że ten człowiek mógł o wiele więcej, niż mi się na początku wydawało.
Był kimś więcej niż zwyczajnym wróżbitą mającym cudowną aurę. - Czy mógłbyś opowiedzieć mi
wszystko, co wiesz? O wszystkim?

Henry zaczął mówić. Uwielbiał mówić, ale właściwie powiedział mi niewiele. Tak delikatnie, jak to tylko

możliwe, próbowałam zastosować Prawdziwą Perswazję, żeby nakłonić go do opowiedzenia mi tego, co
chciałam usłyszeć. Przerwał mi dwa razy, czym zdobył sobie moje uznanie. Jego percepcja naprawdę mnie
zaskakiwała. Najpierw mówił mi o swoim życiu w Trzynastu Wiązach, ale kiedy z trudem
powstrzymywałam ziewanie, zmienił temat i opowiedział o swoim szóstym zmyśle. Wytężyłam słuch.
Zawsze interesowały mnie nadprzyrodzone zdolności innych ludzi. Od dzieciństwa byłam taka samotna, że
zastanawiałam się nawet nad założeniem klubu albo utworzeniem strony internetowej. Ciekawe, czy adres
„dziwniludzie.com” był już zajęty.

Henry potrafił przepowiadać przyszłość, czego ja nie umiałam. Czasami udawało mi się zobaczyć los

niektórych osób, ale w większości przypadków miało to związek z ich aurą, która albo była niewidoczna,
albo słabła, albo brakowało w niej pewnych elementów. Nie potrafiłam tego co Henry, nie mogłam spojrzeć
na ludzi i tak po prostu powiedzieć im, że kogoś spotkają albo odnajdą skarb.

- ...razem - powiedział Henry i najwyraźniej czekał na moją odpowiedź.

Nie słuchałam go zbyt uważnie.

- Ja, hm...

Henry uśmiechnął się.

- Właśnie mówiłem, że ty i ja mamy tak różne moce i że byłoby miło, gdybyśmy mogli je połączyć.

- Czy dzięki temu mogłabym odnaleźć męża?

- Dzięki temu mogłabyś rządzić światem.

- Wcale mi na tym nie zależy - odparłam stanowczo. - Kim jest Devlin?

Henry nie odpowiedział od razu, a jego aura zaczęła się ściemniać. Nie miałam pojęcia, co to ma znaczyć.

Aury ludzi zmieniały się przez cały czas, ale były to zmiany powierzchowne. Jeśli wściekła osoba o
czerwonej aurze wzięła pigułki, które pomogły jej się odprężyć, w jej aurze pojawiało się sporo
niebieskiego, lecz podkład zawsze pozostawał czerwony. Jednak nigdy wcześniej nie widziałam, żeby czyjaś
aura pociemniała tak jak aura Henry’ego.

Po pewnym czasie, który wydawał się wiecznością. Henry odezwał się:

- Devlin powrócił na ziemię, żeby dokończyć zadanie.

Nie wiedziałam, czy kłamie, czy może po prostu pomija niektóre informacje. W końcu doszłam do

wniosku, że pominął prawie wszystko, bo najwyraźniej nie chciał, żebym wiedziała, o co tu chodzi.
Pamiętałam, jak Devlin opowiadał, że był w pobliżu mojej córki i siostrzenicy.

- Co Devlin ma wspólnego ze mną i jak mam zdobyć moc, żeby zatrzymać go w pomieszczeniu? Jak

rozbić kryształową kulę, żeby wydobyć z niej to, co w niej jest, i czym jest Dotyk Boga?

Te wszystkie pytania wywołały śmiech Henry’ego. Kiedy zaczął się śmiać, jego aura na powrót odzyskała

ten niebiański błękit i chyba bardzo go rozbawiłam, ponieważ stała się o wiele większa. Z natury nie byłam
zawistna, ale zazdrościłam Henry’emu tej dużej, pięknej aury.

- Ach - powiedział w końcu - czy nie byłoby cudownie, gdyby ta niewielka moc, którą dysponuję,

połączyła się z tym, co masz ty? Potrafię zobaczyć przeszłość i przyszłość, lecz ty mogłabyś zmieniać to, co
widzę.

Zastanowiłam się nad tym i ten pomysł wydał mi się interesujący.

- Mogłabym przewidzieć, że ktoś wsiądzie do samochodu, który się rozbije, i aby temu zapobiec,

nakłoniłabym go do pozostania w domu.

- A potem ta sama osoba poślizgnęłaby się w wannie i zabiła. Nie, mam na myśli wydarzenia na większą

skalę. Pomyśl o czymś naprawdę dużym.

- Bliźniacze wieże? - zapytałam, spoglądając na ogród i wspominając tamten straszny dzień.

- Gdybyś potrafiła przewidzieć, co się wydarzy, mogłabyś zobaczyć, co się stanie, jeśli zainterweniujesz, i

co się stanie, jeśli nic nie zrobisz. Potem musiałabyś zadecydować, które rozwiązanie jest lepsze.

Nie byłam pewna, ale odniosłam wrażenie, że on to wszystko przewidział. Sprawdził, co wydarzy się w

rezultacie śmierci tylu osób, i postanowił, że najlepiej będzie, jeśli nie zareaguje.

- Nie - zdecydowałam w końcu. - Nie chciałabym mieć tak wielkiej mocy. Żeby podejmować takie

decyzje... Nie, dziękuję, ale nie.

Henry nic nie odpowiedział. Zastanawiałam się, co teraz widzi. Ciekawe, czy widział, że kłamałam?

Ostatnio przyszło mi na myśl, że po to, aby odzyskać męża i szwagierkę, wykonałabym rozkaz samego
diabła. A przed chwilą stwierdziłam, że nie chciałabym posiąść mocy, dzięki której potrafiłabym przewidzieć
przyszłość i móc ją odmienić.

Opadam dłoń na jego dłoni.

- Czy odnajdę męża?

- Wiesz, że w tym wszystkim chodzi o ciebie, prawda? Nie chodzi o twojego męża, tylko o ciebie.
Cofnęłam rękę. Nie dotykałam już jego aury.

- Proszę, tylko mi nie mów, że wiedźma z Connecticut nadal żyje i że porwała mojego męża. Nie mów, że

jej duch nadal gdzieś tam jest i próbuje mnie dosięgnąć, żeby zdobyć nieśmiertelność.

Henry uśmiechnął się.

- Ona nie żyje. Jej obecność w twoim życiu nie miała większego znaczenia, poza tym że dzięki niej

odkryłaś swoje zdolności. Nie mogłaś do końca życia mieszkać w tym małym miasteczku w Kentucky i
naprawiać nieudane małżeństwa. Zostałaś stworzona do wyższych celów.

Nie zdziwiłam się, że tak dużo o mnie wie, chociaż opowiedziałam mu o sobie tak niewiele. Miałam

ochotę powiedzieć: „Zależy mi tylko na tym, żeby opiekować się mężem i dziećmi”, ale nie mogłam tego
zrobić. Gdyby nie porwano Adama, do końca życia cieszyłabym się, że mogę pomagać FBI i podróżować w
różne miejsca, by odprawiać egzorcyzmy i wypędzać złe duchy. Czy ktokolwiek żądałby ode mnie czegoś
więcej?

Przyciągnęłam kolana do piersi i objęłam je rękoma. Robiłam, co mogłam, żeby odsunąć swoją aurę od

aury Henry’ego.

- Jeśli cała ta historia z wiedźmą miała związek tylko ze mną, to poszukiwania syna Linca też dotyczą

mojej osoby?

- Tak - odparł łagodnie.

- Test - powiedziałam. Nienawidziłam tego słowa. Nie chciałam być przyczyną złych rzeczy, które

przytrafiały się dobrym ludziom. Jeśli ktoś chce posiąść moją moc, chętnie mu ją oddam. Niech tylko moja
rodzina znów będzie razem, pomyślałam.

Henry zdjął ciemne okulary i odwrócił się, żeby na mnie spojrzeć. W jego oczach nie było śladu życia, ale

jednocześnie miałam wrażenie, że widzą dosłownie wszystko.

- Darci, nie wybieramy tego, co otrzymujemy. Nikt sam nie wybrałby narodzin z defektem czy utraty

kończyny. Wszystko to zostaje dla nas wybrane i przekazane nam z jakiegoś powodu.

Kiedy spojrzałam w jego stare oczy, ciarki przeszły mi po plecach. Całe moje ciało pokryła gęsia skórka.

Wiele razy wcześniej słyszałam to, co mi teraz mówił. Jednak powód mojego rozdrażnienia leżał całkiem
gdzie indziej. Zrozumiałam, że stracił wzrok z własnej woli. Jego ślepota nie została spowodowana chorobą
czy wypadkiem. On ją wybrał.

- Dlaczego? - wyszeptałam. Wiedziałam, że zrozumie, co mam na myśli.

- Wszyscy robimy to, co musimy - odparł, dając mi w ten sposób jedną ze swoich niejasnych odpowiedzi.

Odwrócił się, włożył ciemne okulary i zamilkł.

Zdawał się pytać: a co ty zechcesz poświęcić? Chciałam krzyczeć, że nie mam zamiaru z niczego

rezygnować. Chciałam mieć wszystko: męża, ojca, szwagierkę i dwoje dzieci. I swój piękny dom w Wirginii.
Swoje udane życie.

- Nie możemy wybierać - powiedział Henry.

Jego słowa zadziałały niczym klucz, który coś we mnie odblokował. Zaczęłam mu opowiadać, jakie

straszne jest moje życia od czasu zniknięcia Adama.

- Coś cię gryzie - stwierdził. - Gnębi twoją duszę. Chcesz się przed tym ukryć. Dlaczego?

- Ponieważ... - Nie chciałam myśleć o niesprawiedliwości, której doświadczyłam, i o tym, o co zostałam

oskarżona. - Słyszałeś o Cukierkowej Wieśniaczce? - wyszeptałam. Z trudem wydusiłam z siebie to
przezwisko.

- Opowiedz mi o tym.

Zrobiłam, o co prosił. Na początku było mi trudno, ale z czasem zaczęłam mówić o wszystkim.

Opowiedziałam mu, jak śmiano się ze mnie i jak spekulowano, że miałam coś wspólnego z zaginięciem
mojego męża. Powiedziałam mu, że byłam więźniem we własnym domu i że musiałam odesłać nawet swoje
dzieci. W Trzynastu Wiązach musiałam pracować nad tym, żeby mnie nikt nie rozpoznał.

- Dlaczego chcesz odnaleźć męża? - zapytał.

Chciałam odpowiedzieć coś sarkastycznego, ale zdałam sobie sprawę, że Henry pyta mnie o coś, co nie ma

związku z tym, co oczywiste.

- Chodzi ci o to, czy pragnę jego powrotu, żeby móc ukryć się za jego plecami?

Skinął głową, a ja pomyślałam o tym przez chwilę. Przez rok po zaginięciu męża ukrywałam się przed

światem. Przyjaciel Adama z FBI przynosił mi dokumenty nie rozwiązanych spraw, ale nie poświęcałam im
zbyt wiele energii. Ojciec zachęcał mnie, żebym odwiedziła kilka nawiedzonych domów, nie mogłam jednak
wykrzesać z siebie energii do walki z reporterami i ludźmi, którzy chcieli na mnie napluć, więc siedziałam w
domu.

- Nigdy niczego nie osiągniesz, jeśli będziesz miała w sercu tyle nienawiści - powiedział.

Chciałam zaprotestować, że wcale nie mam w sercu nienawiści, lecz wiedziałam, że mówi prawdę. Kiedy

patrzyłam w lustro, w którym mogłam dojrzeć swoją aurę, widziałam, że pojawiają się na niej małe ciemne
plamki, które ciągle rosną. Jak gdyby ktoś strzelał do mnie trującym śrutem.

Wzięłam głęboki wdech i przyciągnęłam nogi jeszcze mocniej do piersi.

- Henry, chciałabym, żebyś przepowiedział mi przyszłość.

Minęło sporo czasu, zanim odpowiedział.

- Ludzie, którzy do mnie przychodzą, przeważnie dają mi pięć dolarów, a ja mówię im to, co chcą usłyszeć.

Żadna kobieta nie chce wiedzieć, że mąż ją zdradza i że za osiemnaście miesięcy będzie pracować na dwóch
etatach, żeby samotnie wychować trójkę dzieci, podczas gdy jej małżonek będzie się zabawiał w innym
stanie. Tak samo jak żaden mężczyzna nie chce wiedzieć, że ktoś inny jest ojcem dwojga z jego dzieci.

- Seks - mruknęłam. - Wygląda na to, że cały świat sprowadza się do seksu.

- Darci, kochanie. O ile mi wiadomo, poza tobą i mną wszyscy sobie czasem na niego pozwalają.

Rozbawił mnie tak bardzo, że prawie zapomniałam o swoich mrocznych myślach. Co więcej, zrozumiałam,

że niczego się od niego nie dowiem. Nie byłam też do końca przekonana, czy mógł zobaczyć moją
przyszłość. Zawsze byłam dziwna dla tak zwanych normalnych ludzi i prawdopodobnie z tych samych
powodów mogłam być dziwna dla jasnowidza.

Kiedy zobaczyłam, że aura Henry’ego blednie, zrozumiałam, że się zmęczył. Nadszedł czas pożegnania.

Wstałam.

- Mógłbyś mi przynajmniej powiedzieć, o której godzinie i gdzie Amelia spotykała się z Martinem?

Uśmiechnął się.

- O zmierzchu - odparł. - Każdej nocy od ponad stu lat, kiedy zapada mrok, duch Amelii udaje się nad

rzekę pod duży wiąz o podwójnym pniu i czeka na Martina. To właśnie na tym drzewie powieszono Martina
i właśnie tam pochowano jego ciało.

- Czy jego duch wychodzi jej na spotkanie?

- Nie. Nigdy. Po śmierci Martin został ze swoim synem. Kiedy zrozumiał, że dziadek Amelii zaopiekuje się

chłopcem, opuścił ziemię.

- Biedna kobieta - powiedziałam. - Przez te wszystkie lata czeka na mężczyznę, którego już nigdy nie

zobaczy.

- Tak. Okoliczności uczyniły z Amelii więźnia, ale śmierć ją wyzwoliła. Powinna być wolna, a mimo to

wybrała los więźniarki.

- Subtelność nie jest twoją mocną stroną. Henry - stwierdziłam. Porównywał mnie do Amelii. Sama

wybrałam dla siebie więzienie i czekałam na mężczyznę, który być może już nigdy nie wróci.

Uśmiechnął się i nic nie powiedział.

- Czy mogę cię pocałować? - zapytałam.

- A mogę wybrać część ciała? - odparł.

- Ty stary zbereźniku - powiedziałam i pocałowałam go w czoło.

Ujął w dłonie moją głowę.

- Darci, zostałaś obdarzona wielkim darem, ale z niego nie korzystasz. Nienawiść i złość, które skrywasz,

stają się silniejsze od tego daru. Widziałem, że potrafisz wykorzystać siłę umysłu do zabijania ludzi. A teraz
zwróciłaś swoje moce do wewnątrz. Zabijasz siebie.

Wiedziałam, że mówił prawdę. Czasami nawet sama myślałam w ten sposób, choć może w nieco

łagodniejszej formie. Jednak nie chciałam, żeby ktokolwiek mówił o tym na głos. Nie wiedziałam, jak
odmienić tęsknotę za mężem i jak zwalczyć nienawiść, którą czułam za to, co mi zrobiono. Gdyby media nie
oskarżyły mnie o takie potworne, a do tego nieprawdziwe rzeczy, pomimo zaginięcia męża znajdowałabym
się w komfortowej sytuacji z córką i siostrzenicą u boku.

Henry odsunął ręce od mojej twarzy.

- Zżera cię nienawiść. Współczuję każdej czarownicy i demonowi, który znajdzie się teraz blisko ciebie.

- Chciałabym wsadzić do klatki tego Devlina i sprawić, żeby odpowiedział na wszystkie moje pytania.

- A. czy mnie umieściłabyś w tej samej klatce czy może w oddzielnej?

- W oddzielnej - wypaliłam, żałując, że nie mogę go nakłonić do wyjawienia wszystkiego, co wie.

Pożegnałam się i ruszyłam z powrotem w stronę kościoła. Duchy czekały już na mnie i nawoływały, żebym

z nimi porozmawiała, ale ja nawet się nie zatrzymałam. Kiedy wsiadałam do samochodu, nigdzie nie było
śladu pastora. Ruszyłam w kierunku głównej drogi.

Byłam głodna, więc zatrzymałam się przed tutejszą restauracją. Kiedy wchodziłam do środka,
spodobał mi się trzask starych wahadłowych drzwi. Budynek przypominał wiele innych, w których
parter przerobiono na jadalnię. Do kuchni też prowadziły wahadłowe drzwi. Wyczułam, że wiele
potraw przygotowywano na zewnątrz na starym grillu. Na górze na pewno znajdowały się sypialnie
oraz pokoje właścicielki tego domu. Duże okno w ścianie pozwalało zajrzeć do kuchni.
Zobaczyłam przez nie wysoką, dostojną, czarną kobietę, której uwagę pochłaniały garnki i patelnie.
Czułam, że lubi gotować, ale martwi się, że zostanie zmuszona do zamknięcia swojej małej re-
stauracji, bo interes nie kręcił się najlepiej. Czy to właśnie o niej wspominał Henry? Czy to ona
samotnie wychowuje trojkę dzieci? Jeśli tak, to czy Henry mnie tutaj skierował? Czy zataił przede
mną swoją moc podobnie jak odpowiedzi?

Podeszła do mnie młoda kelnerka - najstarsza córka właścicielki - i przyjęła zamówienie składające się z

kurczaka z kluseczkami, gotowanej kapusty i zeszklonych marchewek. Wszystko pojawiło się na moim stole
kilka minut później. Dodatkowo dostałam dwa grube, puszyste ciastka i sok jabłkowy domowej roboty.

Po jedzeniu rozejrzałam się dookoła po pozostałych gościach. Wszyscy byli Afroamerykanami.

Pomyślałam o prawie pustej lodówce Henry’ego. Zjadłam ciasto z orzechami, zapłaciłam, wyszłam na
zewnątrz i poszłam na tył domu. Spotkałam tam właścicielkę restauracji, która w ciszy skubała zieloną
fasolę.

Bardzo szybko wyjaśniłam jej, że chcę, żeby trzy razy dziennie zawoziła Henry’emu ciepłe posiłki.

Najwyraźniej zrozumiała, kogo mam na myśli, choć wymieniłam tylko jego imię.

Ku mojemu zaskoczeniu zawahała się. Jej ładna zielona aura stanęła w płomieniach, więc byłam pewna, że

zależy jej na tym zleceniu. Dlaczego więc nie wspomniała o pieniądzach? Dlaczego nie chciała się ze mną
dogadać?

Zamiast tego zaczęła mi mówić o problemach z dostarczaniem ciepłych posiłków.

- Niech pani kupi torby termiczne - zasugerowałam. - Takie jak te, w których dostarczają pizzę. Zapłacę za

nie.

- Może - powiedziała, cały czas wpatrzona w miskę z fasolą. - Ale byłoby najlepiej, gdybym mogła

gotować posiłki na miejscu, w domu Henry’ego.

Próbowałam zrozumieć, czego ode mnie chce. Żebym kupiła Henry’emu porządny zestaw garnków i

patelni? A może chciała zamknąć restaurację i zająć się gotowaniem dla Henry’ego? Kiedy się nad tym
zastanawiałam, otworzyły się drzwi i na zewnątrz wyszła niska, pulchna kobieta. Miała wściekły wyraz
twarzy, złą aurę i głos pełen złości.

- Onthelio - powiedziała, ignorując mnie. - Dzisiejsze ciastka nie nadają się do jedzenia, są przypalone z

wierzchu i surowe od spodu. Piekłam lepsze, kiedy miałam osiem lat.

Skoncentrowałam się tak mocno, że do oczu zaczęły mi napływać łzy. Idź sobie! - rozkazałam i kobieta

wykonała polecenie. Przerwała swoją tyradę i wróciła do kuchni.

Onthelia spojrzała na mnie tak, jakby próbowała przewiercić się przed moją czaszkę.

- To moja teściowa. Mąż odszedł dwa lata temu, zostawiając mnie z trójką dzieci i swoją matką.

Znaleźlibyśmy się na ulicy, gdyby nas nie przygarnęła. Jej temperament potrafi roztopić masło, ale jest
świetną kucharką. - Brązowe oczy zapłonęły ogniem. - Świetną kucharką - powtórzyła, żeby upewnić się, że
dobrze ją zrozumiałam.

Pomyślałam o wszystkich pytaniach, na które Henry nie chciał mi odpowiedzieć. Czułam głęboką więź z

tym mężczyzną, ale jednocześnie chciało mi się krzyczeć z tego powodu, że nie miał do mnie wystarczająco
dużo zaufania.

- Co pani powie na pięćset dolarów tygodniowo plus produkty spożywcze? Czy pani teściowa mogłaby

założyć u Henry’ego mały ogród warzywny?

Onthelia skinęła głową w kierunku czterech dużych papierowych toreb, które stały blisko krzesła. Tak

bardzo się koncentrowałam, że nawet ich nie zauważyłam. Były po brzegi wypełnione zieloną fasolą. Setki
strączków zielonej fasoli. Może nawet tysiące.

- To dzisiejszy zbiór z ogródka teściowej.

Spojrzałyśmy na siebie i uśmiechnęłyśmy się porozumiewawczo.

- Zatrudniam ją - powiedziałam.

- Gdyby pani kiedykolwiek czegoś potrzebowała - odparła - proszę dać mi znać.

Obie się roześmiałyśmy. Dzięki takiemu rozwiązaniu ona pozbyła się natrętnej teściowej, a ja zyskałam

kogoś, kto zajmie się Henrym. Bóg mi świadkiem, że rodzina Montgomerych mogła pozwolić sobie na
wydawanie pięciuset dolarów tygodniowo przez krótki okres życia Henry’ego.

Gdy tylko ustaliłyśmy szczegóły związane z kwestią finansową, zadzwoniłam do księgowego Adama i

poleciłam mu, żeby co miesiąc wysyłał Onthelii czek. Domyśliłam się, że Onthelia ma zamiar utrzymywać,
że tygodniowa stawka wynosi czterysta pięćdziesiąt dolarów, żeby kolejne pięćdziesiąt odłożyć dla dzieci.
Zasługiwałaby na te pieniądze nawet wtedy, gdyby musiała użerać się z tą jędzą tylko przez miesiąc.

Uścisnęłyśmy sobie ręce i ruszyłam w swoją stronę. Siedząc w samochodzie, przyglądałam się swojemu

odbiciu w lusterku przymocowanym do osłony przeciwsłonecznej. Nie wiem, czego się spodziewałam.
Przecież nie tego, że ten jeden akt dobroci pozwoli mi pozbyć się nienawiści.

Nie, moja aura się nie zmieniła. Spędziłam ciekawe popołudnie. Odebrałam wiadomość od drzewa,

zostałam zaatakowana przez chmarę samotnych duchów i spotkałam mężczyznę, który okazał się moją
bratnią duszą.

A mimo to nie czułam, żebym zbliżyła się chociaż o milimetr do miejsca ukrycia syna Linca.

W smętnym nastroju ruszyłam z powrotem do Trzynastu Wiązów. Chciałam przekonać się, czego

dowiedział się Linc. W czasie jazdy wspominałam wspaniały posiłek Onthelii. Czy to nie Adam mówił
kiedyś, że rodziny Montgomerych i Taggertów mają zamiar rozkręcić interes na południu? Może zadzwonię
dzisiaj wieczorem do Michaela Taggerta i spytam, czy nie zna kogoś, kto potrzebuje kucharza.

ROZDZIAŁ 16

LINC

No dobrze, to tylko moje ego. Ingrid spędziła ze mną noc, a potem nawet się do mnie nie odezwała. Poza

Alanną, która często traktowała mnie jak brud za paznokciem, co ja odbierałem jako prawdziwą miłość,
większość kobiet, z którymi spędziłem noc, dzwoniła do mnie później. Ale Ingrid nie odezwała się do mnie
ani podczas minionej nocy, ani tym bardziej potem.

Kiedy wszedłem do siłowni, wszystkie sześć kobiet ruszyło w ślad za mną. To był żart, a nie siłownia.

Najcięższe hantle ważyły siedem kilo, przyrząd do ćwiczenia nóg można było obciążyć maksymalnie do
trzydziestu czterech kilogramów. W końcu zacząłem robić pompki, podnosząc przy tym panią Hemmings,
która usadowiła mi się na biodrach. Ponieważ wszystkie kobiety chciały, żebym poświęcił im uwagę, bardzo
szybko stało się to, na co nie miałem ochoty, zostałem osobistym trenerem każdej z nich.

W pewnej chwili zdałem sobie sprawę, że Darci mnie wrobiła. Użyła swoich zaklęć voodoo lub czegoś

innego w tym rodzaju, żeby pozbyć się mnie na całe popołudnie. Odrzuciłem dwukilogramowe „dzwoneczki
piękności”, w dodatku różowe, i wyjrzałem przez okno. Byłem pewien, że wynajęty samochód zniknął. Ten
sam, którym mieliśmy razem pojechać w kilka miejsc.

Bez względu na to, jak bardzo się starałem, nie mogłem przerwać zaklęcia Darci, więc zostałem w siłowni

w towarzystwie kobiet aż do czwartej po południu. Widocznie o tej godzinie Darci zamierzała wrócić,
ponieważ nagle wszystkie panie stwierdziły, że muszą już iść, wyniosły się ze śmiechem i zostałem całkiem
sam. Spojrzałem na zegar. Dokładnie czwarta po południu. Ciekawe, co zrobiła? Powiedziała, że będę mógł
opuścić więzienie o czwartej?

Naciągnąłem dres na swój skąpy kostium do ćwiczeń, w którym wystawiałem swoje wdzięki na widok

publiczny, i poszedłem poszukać Ingrid. Poinformowano mnie, że opuściła ten dom razem ze swoim
bagażem i wszystkim, co przywiozła. Powiedziała mi o tym gospodyni, kobieta niezwykle poważna i tak
cedząca słówka, jakby każde odpisywano jej od pensji. Natknąłem się na nią po drodze na strych.
Wiedziałem, że zostanie tam tak długo, dopóki nie wrócę do kwater, gdzie było moje miejsce.

Posłałem jej ciepły uśmiech, który nie wywarł na niej żadnego wrażenia, zszedłem po schodach i

schowałem się za palmę w donicy, która kryła mnie przed jej wzrokiem. Zaczekałem całe trzy minuty, po
czym ponownie ruszyłem w kierunku schodów. Kiedy stanąłem przy pierwszym stopniu, zobaczyłem wózek
gospodyni. Nie mogłem uwierzyć własnym oczom, leżał na nim pęk kluczy. Baba stała tyłem do mnie w
pokoju gościnnym. Podniosłem klucze i obejrzałem je. Na dużej obręczy wisiało pięć mniejszych, a na
jednej z nich widniał napis „strych”. Skuliłem się, żeby mnie nie zobaczyła, jeśli się odwróci. Zdjąłem małe
kółko z kluczami i pobiegłem na górę.

Jeden z nich otwiera pokój Darci, pomyślałem. Może kiedy wróci stamtąd, gdzie jest i robi rzeczy, o

których nie mam pojęcia, okaże się, że nie tylko ona zdobyła jakieś informacje.

Tak cicho, jak to tylko możliwe, otworzyłem wszystkie pięć par drzwi na strychu. Większość pokoi

pozostawała pusta. W jednym składowano ręczniki, prześcieradła i kostki mydła. Dobrze, że nie
zachwycałem się już lawendowymi saszetkami.

Do pokoju Ingrid wszedłem na końcu. Nie wiem, na co liczyłem. Może wydawało mi się, że jej długie,

szczupłe ciało nadal będzie na mnie tam czekać? Powoli otworzyłem drzwi. Łóżko, które stało w pokoju,
było zaścielone. Poza tym usunięto wszelkie ślady obecności ostatniego gościa.

Wiedziałem, że powinienem opuścić ten pokój. Musiałem się wykąpać i przygotować do kolejnej
posępnej kolacji, ale zamiast tego podszedłem do okna i wyjrzałem na zewnątrz. Prawdę mówiąc,
miałem ochotę rzucić to wszystko. Do tej pory nie poczyniliśmy z Darci żadnych postępów w
poszukiwaniach mojego syna i chociaż spotkanie ze zgrają duchów było dość ciekawe, najbardziej
interesowało mnie moje dziecko. Może lepiej byłoby wynająć detektywa?

Ogólnie rzecz biorąc, ogarniała mnie taka frustracja, że nie chciało mi się kontynuować poszukiwań.

Zacząłem się zastanawiać, co powiem Darci dziś wieczorem. Wspaniale mi się z nią pracowało i już zawsze
będą ją kochał za to, że pomogła mi odnaleźć dziadka, ale musiałem wracać do Los Angeles i zobaczyć, czy
nie dostanę jakiejś roboty. Może mógłbym wystąpić w kilku programach jako gość?

Przerwałem te rozmyślania, gdy zobaczyłem odbicie w lustrze. Patrzyłem na coś błyszczącego, co odbijało

promienie blednącego słońca. Odwróciłem się, spojrzałem na łóżko i nic nie zobaczyłem. Zerknąłem w
lustro i to coś znów ukazało się moim oczom. Przyglądając się odbiciu na szkle, policzyłem paski na
narzucie. Odwróciłem się i ponownie policzyłem paski.

Oglądanie lustrzanego odbicia czegoś, czego normalnie nie widać, w innych okolicznościach wydawałoby

mi się dziwne. Jednak w ciągu ostatnich dni wszystko, co dziwaczne, niesamowite i przerażające zmieniło
dla mnie swoje oblicze. Nie miałem ochoty zastanawiać się, jakim cudem zobaczyłem ten przedmiot. Bałem
się, że poznam odpowiedź.

Odsunąłem narzutę i właśnie tam, między brzegiem a słupkiem łóżka, zobaczyłem mały traktor John

Deere. Miałem dokładnie taki sam, kiedy byłem dzieckiem. Dostałem go od nauczyciela jako nagrodę za to,
że przeczytałem najwięcej książek. Moi rodzice powiedzieli, że to głupia nagroda, ponieważ nie ma żadnych
wartości edukacyjnych. Ten mały traktor był jedyną zabawką, która mnie niczego nie uczyła, pewnie dlatego
tak go polubiłem.

Nie miałem zamiaru dociekać, kto położył tutaj ten traktor, ani kto szperał w mojej przeszłości, żeby

dowiedzieć się, jaka była moja ulubiona zabawka. Chciałem jedynie zrozumieć przesłanie. Najwyraźniej
ktoś albo coś próbowało przekazać mi wiadomość.

Podszedłem do okna, przez które wślizgnąłem się wcześniej do pokoju Ingrid, i przyjrzałem mu się

uważnie. Zostało niedawno odmalowane, ale na górze i na dole framugi odkryłem zalepione dziury. Miały
półtora centymetra średnicy i znajdowały się co dziesięć centymetrów. Wiedziałem, że w tych dziurach
tkwiły kiedyś kraty. A więc w tym pokoju okna miały kraty, może nawet całkiem niedawno.

Przez kolejne pół godziny przeszukiwałem pokój, ale niczego nie znalazłem. W końcu usiadłem na

parapecie i spojrzałem na traktor. Ktoś chciał mi coś powiedzieć, a ja dobrze wiedziałem, co. Ktoś
przypominał mi, że moje dziecko istnieje naprawdę. Że jest prawdziwym chłopcem, który ma swoje myśli,
swoje ambicje i lubi albo nie różne rzeczy w sposób właściwy tylko jemu.

Dotykałem małego traktora i żałowałem, że nie potrafię czytać z przedmiotów tak jak Darci. Czy mój syn

zostawił ten traktor w zagłębieniu łóżka w nadziei, że ktoś go odnajdzie? Że to będę ja? Jego ojciec? Czy
wiedział coś o mnie? Czy matka mu o mnie opowiedziała? Czy oglądał mój program w telewizji?

Uśmiechałem się przez chwilę. Sam odziedziczyłem wiele cech po moim dziadku. Wyobrażałem sobie, że

muszę przypominać także Martina, który tak bardzo zakochał się w pięknej białej kobiecie, że nigdy nie
przestał jej kochać, chociaż zdawał sobie sprawę z konsekwencji, jakie go czekają, jeśli zostanie przyłapany
na gorącym uczynku.

Skoro ja byłem taki jak dziadek, to może mój syn też jest taki jak jego dziadek, co by oznaczało, że stale

siedzi z nosem w książce. Gdybym przedstawił swoim rodzicom takiego wnuka, to pewnie w końcu bym ich
zadowolił. Czy to nie ironia?

Z traktorem w ręku wyszedłem z pokoju, zamknąłem drzwi i ruszyłem schodami w dół. Położyłem klucze

w rogu na balustradzie biegnącej wzdłuż korytarza, żeby wyglądało na to, że spadły i ktoś je podniósł.

Miałem jakieś trzydzieści minut, żeby wziąć prysznic, ogolić się i wyszykować do kolacji. Kiedy

skręcałem za róg, zobaczyłem dwie kobiety zmierzające w moją stronę: panią Hemmings, która po ostatnich
pompkach musiała się we mnie zakochać, oraz Sylwię Murchinson. Sylwia była starszą, zadbaną kobietą.
Moim zdaniem była dość ładna, ale miała w sobie coś tak zjadliwego, że chciałem przed nią uciekać. Kiedy
widziałem, jakie wrażenie wywarła na Narcyzie, chciałem pośpieszyć biedaczce na ratunek. Jednak
znajdowałem się wówczas pod wpływem rozmiękczających mnie czarów Darci, więc powiedziałem tylko:
„Dziewczynki, schowajcie pazurki”. Sylwia, która nalegała, żeby tak właśnie się do niej zwracać, odwróciła
się do mnie z takim wyrazem twarzy, że włosy stanęły mi dęba. Gdybyśmy nie żyli w dwudziestym
pierwszym wieku, z pewnością wygłosiłaby jakąś rasistowską uwagę, a gdyby to był wiek dziewiętnasty,
mogłaby mnie powiesić albo przynajmniej sprzedać.

Rozejrzałem się dookoła w poszukiwaniu drogi ucieczki, żebym mógł przemknąć się niezauważony. Na

końcu korytarza, blisko szerokiego okiennego parapetu, zobaczyłem wąskie drzwi. Na szczęście były
otwarte. Natychmiast wszedłem do środka i omal nie wdepnąłem w wiadro z brudną wodą i jeszcze
brudniejszym mopem. Przy odrobinie szczęścia pójdą do swoich pokoi, a ja będę mógł wyjść ze schowka.

- Zaczekajmy na nie - usłyszałem głos Sylwii. W drzwiach było niewielkie okienko. Musiały usiąść na

parapecie okiennym.

Zakląłem pod nosem. Znalazłem się w pułapce. Nie mogłem wyjść stąd niezauważony, a nie istniało żadne

wiarygodne wytłumaczenie, które mogłoby usprawiedliwić moją obecność w schowku ze środkami
czystości.

- To chyba jej pokój? - powiedziała pani Hemmings. Wiedziałem, że mówi o Darci. Już nie chciałem

opuszczać swojej kryjówki, chciałem natomiast usłyszeć każde słowo, które padnie z ust tych kobiet.

- Kim oni są? - zapytała pani Hemmings. - Jason to najpiękniejsze stworzenie, jakie kiedykolwiek chodziło

po ziemi, ale to najgorszy masażysta świata. A sądząc po tym, co mówiła Ingrid, nie wygląda na geja.

- To ty nic nie wiesz? - zdziwiła się Sylwia. - To łowcy duchów.

- Co takiego?

- Przynajmniej tak twierdzi Delphia. Jej zdaniem piszą książkę o duchach z tych okolic, ale nie chcą, żeby

ktoś o tym wiedział. Dlatego myszkują dookoła i myślą, że nikt nie wie, do czego zmierzają. Dawniej
Trzynaście Wiązów odwiedzało wielu takich jak oni.

- Chcesz przez to powiedzieć, że są dziennikarzami? W takim razie są ostatnimi ludźmi, jakich nam tu teraz

potrzeba.

- Nie martw się. My ich nie interesujemy. Prawie cały czas spędzają na cmentarzu niewolników i w

kwaterach. Delphia jest pewna, że to oni wykradli dokumenty z piwnicy.

- Powinna wezwać policję. No tak. Żadnej policji.

- Delphia powiedziała, że to tylko sterta starych, gnijących papierów, które nie są nic warte, więc nic się

takiego nie stało. Tak czy inaczej, gdy tylko ściągną należne im pieniądze za ten tydzień, zamierzają
sprzedać to miejsce.

- Tak? Myślałam, że...

- Że bardzo cenią swoich przodków? Trudno ogrzewać ten dom, trudno go chłodzić, a w pokoju na piętrze

mieszka duch.

- Nic takiego nie istnieje.

- Jeśli mi nie wierzysz, idź i sama zobacz. Jestem pewna, że Narcyza da ci klucz. Tyle im płacisz, że na

pewno nie zabronią ci obejrzeć pokoju niesławnej Amelii.

- To ona jest tym duchem, który podobno mieszka na piętrze?

- Nic o niej nie wiesz? No tak, jesteś tutaj po raz pierwszy. Kiedy Delphia i Narcyza zaczynały swoją

działalność, próbowały konkurować z innymi farmami piękności w całym kraju, ale ich plan nie wypalił,
dlatego postanowiły spieniężyć rodzinne duchy. Wydrukowały foldery, w których napisały o kobiecie
mieszkającej od wielu lat w sypialni na piętrze i o duchowym przewodniku Delphii, półnagim tubylcu,

Afroamerykaninie. Właśnie wtedy zaczęły zakazywać wstępu mężczyznom oraz seksu. Delphia chciała,
żeby kobiety pożądały jej wyimaginowanego przewodnika duchowego. Niestety, folder przyciągnął wielu
świrów, którzy nadal przyjeżdżają tutaj od czasu do czasu. Właśnie po to przyjechali tutaj ci dwoje. Nie
można ich stąd przegonić ze strachu przed... No wiesz.

- Tak, wiem. Opowiedz mi o duchu.

- Wiele lat przed wojną secesyjną krewna Delphii i Narcyzy zrobiła coś, co rozwścieczyło jej męża tak

bardzo, że zamknął ją w sypialni. Nie pozwolił jej opuszczać pokoju aż do chwili, kiedy wynieśli ją na
cmentarz, co wydarzyło się jakieś czterdzieści lat później. Delphia twierdzi, że ten dom przetrwał wojnę,
ponieważ Jankesi usłyszeli jej płacz i już wtedy pomyśleli, że jest duchem.

- Biedactwo - powiedziała pani Hemmings. - Jej duch nawiedza dom?

- Tak naprawdę w pokoju są dwa duchy, tej kobiety oraz niewolnicy o imieniu Penny, która została

zamknięta razem ze swoją panią. Pan płacił niewolnicy, żeby donosiła mu o wszystkim, co robi jego żona,
jak gdyby mogła cokolwiek robić, siedząc w zamknięciu. Kobiety nienawidziły się nawzajem, a mimo to
przez czterdzieści lat mieszkały w jednym pokoju. Narcyza wspominała, że dziewczyna mogła wychodzić z
pokoju na czas posiłków i po to, żeby opróżnić wiadro z nieczystościami. Poza tym Narcyza twierdzi, że
pani i jej niewolnica nadal zamieszkują ten pokój. Jak do tej pory nie widziałam duchów, ale oglądałam
pokój i muszę przyznać, że jest niesamowity. Wygląda dokładnie tak samo jak w tysiąc osiemsetnym roku,
kiedy ten mężczyzna zamknął w nim swoją żonę. Dokładnie tak samo. Przedmioty w tym pokoju mogą mieć
przeszło sto lat, ale nadal wyglądają, jakby były nowe. Narcyza twierdzi, że nikt tam nie sprząta, a mimo to
nie ma tam nigdy ani jednej plamki. „Penny zawsze była doskonałą gosposią”, podsumowała Sylwia,
naśladując Narcyzę.

- Biedna, biedna kobieta. Ciekawe, na co czeka, jeśli oczywiście istnieje? Jak myślisz, dlaczego stąd nie

odeszła?

- Narcyza twierdzi, że Amelia czeka, aż wróci jej zmarłe dziecko.

- Co takiego?!

- Wygląda na to, że kiedy mąż umieścił ją w tym pokoju, była w ciąży, a dziecko, które urodziła, zmarło.

Wszyscy domyślali się, że to nie jest dziecko jej męża. Biorąc pod uwagę tamte czasy, wydaje mi się, że
dobrze się stało, że dziecko umarto.

- To okropne.

- A to, po co tutaj przyjechałaś, nie jest okropne? - zapytała Sylwia.

- Ja chcę tylko sprawiedliwości. Kiedy ta kobieta odebrała mi męża, pozbawiła mnie wszystkiego, co

miałam na tym świecie.

- Prócz pieniędzy.

- Pieniądze były moje od początku. Tatuś dopilnował, żeby je zabezpieczyć. A tutaj nie chodzi o pieniądze,

tylko o sprawiedliwość.

- Myślisz, że mąż do ciebie wróci, kiedy wykluczysz z gry jego nową żonę?

- Oczywiście, że wróci. Po co to pytanie?

- Właśnie sobie pomyślałam, że nigdy nie byłam taka młoda jak ty.

- Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że mogę być starsza od ciebie.

- Nie to miałam na myśli. - Sylwia roześmiała się. - Zejdźmy na dół i zobaczmy, co będzie na kolację. Jeśli

dziś wieczór podadzą coś równie koszmarnego jak wczoraj, chyba wybierzemy się do restauracji.

- Zaczekaj! A co z tobą? Czego się po nim spodziewasz?

- Pieniędzy. Zwyczajnych, staromodnych pieniędzy. Jeśli mój bogaty, stary mąż umrze, zanim uzyska

rozwód, odziedziczę miliony. Jeśli dotrwa żywy do końca, nie zobaczę nawet centa.

- To nie w porządku. Potrzebujesz dobrego prawnika.

- Podpisałam dokumenty o rozdzielności majątkowej. Musiałam to zrobić, żeby nakłonić go do

małżeństwa. Był taki stary i podupadał na zdrowiu, więc nie przypuszczałam, że przeżyje choćby rok. Pali

trzy paczki papierosów dziennie i wypija do tego butelkę whisky. Przehulał całe życie. A mimo to musiałam
wytrwać przy jego boku aż dziesięć rozpaczliwych lat. Nie mogę zrozumieć, dlaczego nie umarł za zawał,
kiedy znalazł mnie w łóżku z chłopcem od basenu.

Pani Hemmings roześmiała się.

- Jesteś okropna. Chodź, zejdźmy na dół.

Siedziałem w schowku jeszcze przez kilka minut po odejściu kobiet. Strasznie tam śmierdziało, a poza tym

wiedziałem, że już wkrótce na korytarzu pojawią się pozostałe kobiety. Mimo to nie mogłem się ruszyć.

Jedno zdanie, które padło z ich ust, dzwoniło mi w uszach: „Czego się po nim spodziewasz?”. Może tak

długo przebywałem z Darci, że sam zacząłem czuć różne rzeczy, zamiast kierować się rozumem, ale w głębi
serca wiedziałem, że to zdanie dotyczyło mojego syna. Tak mocno ściskałem w dłoni mały traktor, że aż
zdrętwiały mi palce.

Nagle drzwi otworzyły się na oścież i stanęła przede mną Darci.

- Co ty robisz w schowku na szczotki? - zapytała. - I dlaczego tak się z tego cieszysz?

- On tutaj jest - powiedziałem. - Wiem o tym.

ROZDZIAŁ 17

DARCI

Powtórz mi każde słowo - zażądałam. Siedziałam oparta o ścianę. Linc poszedł pod prysznic do łazienki

przeznaczonej dla mężczyzn, znajdującej się w połowie korytarza. Drzwi do łazienki zostawił otwarte,
żebyśmy mogli się słyszeć. Robiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby nie myśleć o jego nagości.
Przyrzekłam sobie, że jeśli jeszcze kiedyś zdecyduję się komuś pomóc, będzie to kobieta albo mężczyzna tak
stary jak Henry.

Gdy tylko uwolniłam Linca z jego kryjówki w schowku na środki czystości, natychmiast udaliśmy się do

kwater, żeby porozmawiać. Odnalazłam go dzięki aurze, która wydostawała się przez okienko w drzwiach.
Do kolacji zostało nam dziesięć minut, a ja jak najszybciej chciałam usłyszeć, co go tak bardzo
podekscytowało.

Zapytał, jak spędziłam dzień. Nie wspomniałam o spotkaniu z Henrym. Nie ułożyłam sobie jeszcze

wszystkiego w głowie, więc dlatego niczego nie mogłam mu zdradzić. Chcąc rozproszyć jego uwagę,
powiedziałam mu o nocnym wyczekiwaniu Amelii na Martina, który nigdy nie przychodził. Z kolei on
zdradził mi, że zdaniem kobiet z domu Amelia czeka na swoje dziecko, na co ja przekazałam mu to, co
Henry mówił o duchu Martina. Oczywiście nie przyznałam się, skąd zdobyłam takie informacje.
Wyczuwałam smutek Linca z powodu całej tej historii, ale przecież zdawał sobie sprawę, iż miłość nie zna
różnic między kolorem skóry, rasą czy religią.

- Dzisiaj pójdziemy się z nią spotkać - zadecydował Linc.

Chętnie się zgodziłam, ostrzegłam go jednak, że będzie musiał robić wszystko, co każę. Wiedziałam, czego

pragnie Amelia.

- Powiedz mi, czego się dowiedziałeś od Sylwii i pani Hemmings.

- Sylwia twierdzi, że zdaniem Delphii i Narcyzy jesteś szpiegiem - odparł, po czym zrelacjonował mi ze

szczegółami rozmowę obu kobiet.

Uśmiechnęłam się i w duchu pogratulowałam sobie strategii. Wykonałam świetną robotę, odwracając

uwagę wszystkich mieszkańców domu od tego, po co naprawdę tutaj przyjechałam.

- Obiecaj mi, że będziesz robił wszystko, o co cię poproszę, albo dopilnuję, żeby Amelia nie pokazała się

dzisiaj wieczorem - zaszantażowałam Linca.

- Jeśli przychodzi pod to drzewo od ponad stu lat, to jak możesz ją powstrzymać?

- Mam swoje sposoby. Musisz mi to obiecać. Nie chcę, żeby dziś wieczorem coś nie wypaliło. Nie będę

udawała niewolnicy, której ona nie cierpi. Powiesz jej, że jestem twoją przyjaciółką i muszę z tobą zostać.

Obiecał, że będzie mnie słuchał. Oczywiście nie byłabym w stanie odesłać Amelii spod tego drzewa, ale

Linc nie musiał o tym wiedzieć. Po prostu zależało mi na tym, żeby dowiedzieć się od niej jak najwięcej, a w
kwestii duchów miałam o wiele większe doświadczenie niż on.

Gdy tylko dogadaliśmy się w sprawie Amelii, Linc wsunął mi w ręce dziecinny traktorek. W jednej chwili

ogarnęło mnie niemal takie samo podekscytowanie jak jego. Tak, ta zabawka należała do jego syna i ktoś
podrzucił ją tu w konkretnym celu. Linc myślał, że to jego syn zostawił traktor w pokoju, ale ja wiedziałam,
że wyręczył go Devlin. Duch nie chciał mi powiedzieć wprost, gdzie znajduje się chłopiec, ale wyglądało na
to, że ma zamiar doprowadzić nas do dziecka.

Na ogół trzymając w ręku jakiś przedmiot, który należał do zaginionej osoby, mogłam powiedzieć, gdzie

się w danej chwili znajduje, ale Devlin umieścił w tej zabawce tylko tyle informacji, ile chciał mi przekazać.
Dziecko czuło się dobrze, ktoś się o nie troszczył, a co więcej, chłopiec był...

Potarłam zabawkę, żeby się upewnić, co takiego pokazywało się w mojej głowie. Uparty. Chłopiec był

uparty.

Ciekawe, przy czym się upierał.

Najważniejsze wydało mi się to, że Devlin próbuje pomóc. Robił to bardzo powoli i na swój sposób, ale

mimo wszystko pomagał. Nie miałam wątpliwości, że to właśnie on zaaranżował tę sytuację po to, aby Linc
mógł podsłuchać rozmowę kobiet siedzących na korytarzu obok schowka.

- Ktoś chciał, żebym spotkała się z Henrym - powiedziałam.

- Mówiłaś coś? - zapytał Linc, wyłączając wodę.

- Głośno myślę.

- I co takiego wymyśliłaś? Sądzisz, że te kobiety rozmawiały o moim synu? - Stał w drzwiach łazienki,

owinięty białym ręcznikiem.

Cieszyłam się, że nie widział ludzkich aur, ponieważ moja przypominała w tej chwili sztuczne ognie.

Wiem, że to frazes, ale w rzeczywistości wyglądał jeszcze lepiej niż na ekranie.

Bez względu na to, czy widział aury, czy też nie, wiedział, jaki efekt wywiera na kobietach jego piękne

ciało.

- Może szybki numerek przez kolacją? - zapytał, spoglądając na mnie z ukosa.

Roześmiałam się, dzięki czemu zażegnałam niezręczną sytuację, która powstała między nami. Odwróciłam

się i ruszyłam korytarzem do jego sypialni.

- Tak, myślę, że rozmawiały o twoim synu. Ale nie potrafię odgadnąć, jaką mocą dysponuje twój syn, że

tak pragną jej te kobiety. Twoja babka była uzdrowicielką, te kobiety natomiast chcą kogoś zabić. To nie ma
sensu.

Linc wyciągał ubrania z szuflady.

- Czy to nie to samo? - zapytał. - Wywoływanie chorób i ich leczenie. To dwie strony tej samej monety.

Wymówił te słowa, przyglądając się skarpetkom pod światło. Nagle oboje zrozumieliśmy. Linc spojrzał na

mnie, a ja na niego. Wiedzieliśmy.

To prawda, że dziecko potrafiło leczyć, ale tak, jak zauważył Linc, drugą stroną monety było wywoływanie

chorób. Ojczulek Al wspominał, że proponowano mu mnóstwo pieniędzy za leczenie bogatych ludzi. Ile by
zapłacili, gdyby chcieli wpędzić kogoś w chorobę, i to taką, która mogłaby doprowadzić nawet do śmierci?

Linc stał tak w samym ręczniku, trzymał skarpetki, z których jedna była czarna, a druga granatowa, i

patrzył na mnie.

- Nie potrzeba wynajmować płatnego mordercy - powiedział cicho. - Nic, co mogłoby powiązać ich z tą

sprawą. Nie ma żadnego ryzyka, że zostaną złapani. Pani Hemmings pragnie śmierci drugiej żony swojego
byłego męża. Ma nadzieję, że dzięki temu wróci do niej i do pieniędzy jej tatusia. Sylwia chce pozbyć się
starego męża, zanim ich sprawa rozwodowa dobiegnie końca - powiedział Linc.

- Ale twój syn jest uparty, dlatego te kobiety...

- Czekają - dokończył za mnie. - Zabijają czas, chodząc na masaże do najgorszego masażysty świata, i

udają, że wierzą w przepowiednie kryształowej kuli, którą ktoś znalazł w piwnicy.

- Która przez przypadek kryje wielką moc.

- Ale tylko ty jesteś na tyle dziwna, że o tym wiesz. Przepraszam. Bez urazy.

- Nie ma sprawy. - Zaczęłam chodzić po pokoju. Próbowałam przypomnieć sobie wszystko i zrozumieć,

czy to ma jakiś sens. - Może Devlin ochrania dziecko - myślałam głośno. - Nie przypuszczam, żeby chłopiec
dysponował siłą, która powstrzyma mnie przed odnalezieniem jego kryjówki, ale Devlin może to umieć.

- Kim on jest? - zapytał Linc, chowając się za drzwi szafy, żeby móc się przebrać. - Tylko nie mów mi, że

każdym, kim chce.

- Nie wiem. - Potarłam skronie pięściami. - Tyle informacji tłoczy się w mojej głowie. A może w mojej

głowie nie ma żadnych informacji? Kto to wszystko zaczął? Kto powiedział ci pierwszy, że twój syn
zaginął? Przypuszczam, że otrzymałeś tę wiadomość, kiedy znajdowałeś się blisko mojej matki, tak żeby ona
mogła się o tym dowiedzieć i poprosić mnie o pomoc. Od samego początku ktoś chciał mnie w to wciągnąć.
Czy ktoś czekał, aż coś się wydarzy, żebym się w to zaangażowała? A może twój syn został porwany, żeby
mnie tutaj sprowadzić?

- Jeśli komuś chodziło wyłącznie o ciebie, mógł po prostu zadzwonić i powiedzieć: „Mam informację o

twoim mężu”.

Usiadłam na skraju łóżka.

- To prawda - przyznałam.

Linc usiadł na krześle i zaczął wciągać skarpetki.

- Powiedz mi w takim razie, czy jesteśmy choć odrobinę bliżej odnalezienia mojego syna niż dziesięć

minut temu?

Pokręciłam głową.

- Moim zdaniem ani trochę. - Podniosłam traktorek. - Jest bezpieczny. Nic mu nie grozi poza...

- Poza?

- Samotnością. - Spojrzałam na Linca i nagle coś sobie uświadomiłam. - Zabrali mu matkę, a teraz go

straszą, że jeśli nie zrobi tego, czego chcą, to ją zabiją, tak jak tamtą kobietę z wypadku. - Wstałam.
Nareszcie zaczynałam coś z tego rozumieć. - Kobieta, która zginęła w samochodzie, była autostopowiczką,
uciekinierką z domu. Wypadek upozorowano na śmierć Lisy Henderson, tak żeby dziecko pozostało bez
prawnego opiekuna. Nie zabili jego matki, ponieważ potrzebowali jej do tego, żeby mu grozić. „Jeśli nie
zrobisz, czego chcemy, twoja matka naprawdę zginie”, i tym podobne.

- Kim oni są?

- Nie wiem. Coś potężnego blokuje mnie przed poznaniem prawdy. Myślałam, że to dziecko, ale...

- Chwileczkę - przerwał mi Linc. - Dzieciak potrafi leczyć, ale nic poza tym. To i tak jest straszne. Nie

chcę, żeby był jakimś dziwadłem, obdarzonym tak zwaną mocą.

Miałam ochotę go zwymyślać. Sama byłam dzieckiem dysponującym mocą, a teraz moja córka i

siostrzenica też ją miały. Wzięłam głęboki oddech. Z powodu swoich umiejętności przeżyłam samotne
dzieciństwo, odcięta od świata, a teraz moje dzieci były izolowane od swoich rówieśników. Niestety, Linc
powiedział prawdę.

- Nie wydaje mi się, żeby twój syn dysponował wystarczająco dużą mocą, żeby nazywać go dziwadłem -

orzekłam, pocierając zabawkę. - Szczerze mówiąc, nie jestem pewna, czy potrafi robić to, w co ludzie
wierzą. Przypuszczam, że te kobiety stracą grube miliony, jeśli tamci ludzie nie zginą, ale co one wtedy
zrobią? Pójdą na policję? Opowiedzą o swoich postępkach? Przecież nie mogą powiedzieć, że zapłaciły
dziecku, żeby kogoś zabiło.

Linc skończył sznurować buty i wstał. Był ubrany w ciemnoszare bawełniane spodnie i ciemnoszary sweter

w duże oczka, który opinał się na jego umięśnionej klatce. Sweter należał kiedyś do Adama.

- Przestań na mnie patrzeć w ten sposób - rozkazał. - Chodźmy na kolację.

Kiedy szliśmy w kierunku domu, chwycił mnie pod ramię.

- Nie myśl tyle. Wiesz co? Byłem dzisiaj gotów rzucić to wszystko, ale teraz wiem, że jest nadzieja.

Ja nie miałam tyle optymizmu. W rzeczywistości czułam się jak idiotka. Może miałam takie nieudane

życie, bo zawsze z taką łatwością dowiadywałam się o różnych sprawach. Nie było przede mną tajemnic.
Wystarczyło, że dotknęłam zdjęcia, żeby powiedzieć, czy osoba na fotografii nadal żyje, czy może umarła,
zazwyczaj znałam także miejsce jej pobytu. „Właśnie bierze prysznic z kobietą, która kiedyś dla niego
pracowała”, powiedziałam kiedyś przyjacielowi mojego męża z FBI. Nie mogli znaleźć tego mężczyzny, ale
bez trudu odnaleźli jego byłą sekretarkę, a on był razem z nią.

Ale ten mały chłopiec dał mi twardy orzech do zgryzienia. Wiedziałam, że działo się tak z konkretnego

powodu i że do wszystkiego przykładała rękę jakaś „moc”, ale nie miałam pojęcia, kto za tym stoi ani jakie
ma wobec mnie zamiary. Byłam pewna, że zarówno Henry, jak i Devlin wiedzą bardzo dużo, ale nie mieli
zamiaru mi o tym opowiedzieć.

„

Test”. To słowo dzwoniło wciąż i wciąż w mojej głowie. Jaki test? Kiedy? Kto będzie mnie egzaminował?

A co najważniejsze, czy go zdam?

- Czy mam zająć się panią Hemmings? - zapytał Linc. Chodziło mu o to, czy powinien usiąść obok niej

podczas kolacji i zadać jej kilka pytań.

Pytanie zabrzmiało tak poważnie, że nie mogłam się powstrzymać przed żartem.

- Czy masz się nią zająć? A czy jesteś do tego wystarczająco dorosły?

Nawet się nie uśmiechnął.

- Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że nie.

Roześmiałam się i oboje weszliśmy do domu.

Tych sześciu kobiet, które przyjechały tutaj na „wypoczynek”, nie znałam tak dobrze jak Linc. Właściwie

całkiem nierozsądnie odsunęłam je od siebie, ponieważ nie przypuszczałam, żeby w naszej sprawie były
szczególnie istotne. Przylepiłam im etykietkę zimnych, bezdusznych istot, ale chyba potraktowałam je nieco
stereotypowo. To były zwykłe kobiety, tyle że miały zbyt wiele pieniędzy, zbyt dużo czasu i nie wiedziały, co
zrobić ze swoim życiem.

Kiedy usiadłam przy stole obok Sylwii, spojrzałam na nie innym okiem. Każda z nich nienawidziła kogoś

wystarczająco mocno, żeby zapłacić dziecku za śmiertelną chorobę tej osoby.

Popatrzyłam na panią Hemmings, siedzącą po drugiej stronie stołu. Łatwo dało się zauważyć, że chociaż

dawniej była ładna, po jej urodzie nie zostało ani śladu. Miała w sobie zbyt mało życia, co widać było w jej
oczach, a także w ruchach. Prawdopodobnie mąż odszedł od niej, bo zmęczyło go jej zmanierowanie.
„Oczywiście powinnam mieć wszystko, czego zapragnę”. Niemal słyszałam, jak wymawia te słowa. „Tatuś
mnie ochroni”.

Obok mnie siedziała Sylwia i właśnie jej nie lubiłam najbardziej ze wszystkich obecnych tu pań. Podczas

gdy aury pozostałych miały pewne pozytywne cechy, o Sylwii nie mogłam tego powiedzieć. Otaczały ją
kolory, jakie widuje się w ściekach. Zielonoszare i ciemnobrązowe odcienie mieszały się ze sobą nie-
ustannie. Sylwia Murchinson dbała tylko o siebie.

Niełatwo mi było się do niej uśmiechać i udawać sympatię. Trochę z nią porozmawiałam. W trakcie tej

rozmowy potwierdziłam tylko to, co sama myślała o Lincu i o mnie. Opowiedziałam jej, że byłam w
tutejszym kościele i zwiedziłam cmentarz. Po chwili zniżyłam głos i zapytałam ją, czy wie, gdzie
pochowano mężczyznę, który w tysiąc osiemset czterdziestym trzecim roku wzniecił tutaj powstanie.

Wykazała absolutny brak zainteresowania tematem. Gdyby nie moje umiejętności, prawdopodobnie

zabrałaby talerz i przesiadła się w inne miejsce, ale skoncentrowałam się i postarałam o to, żeby została przy
mnie. Trudno było do niej dotrzeć. Sprawiała wrażenie osoby, która już wiele lat temu wyrobiła sobie zdanie
o życiu i nawet Prawdziwą Perswazją nie mogłam nakłonić jej do zmiany podejścia.

Chciałam, żeby opowiedziała mi o swoim mężu. Gdyby mi się udało nakłonić ją do wyjawienia nienawiści,

którą do niego żywiła, może odsłoniłaby również inne uczucia. W dodatku chciałam, żeby mnie polubiła i

opowiedziała tak dużo, jak to tylko możliwe.

Dopiero kiedy podano nam twardą pieczeń wołową, powiedziała:

- Nie chciałabym cię urazić, ale chyba wiesz, że wyglądasz dokładnie tak jak Cukierkowa Wieśniaczka?

Nie to chciałam od niej usłyszeć. Próbowałam przekroić pieczeń i jednocześnie pracowałam nad zmianą

biegu jej myśli.

- Cieszę się, że nią nie jesteś, ponieważ to właśnie ja zaproponowałam mężowi, żeby tak ją nazwać.

Przestałam kroić mięso, ale nie odważyłam się na nią spojrzeć.

- Naprawdę?

- Oczywiście. Mój mąż, Howard Murchinson, jest właścicielem gazety „Odkryte Sekrety”.

- Tego brukowca - powiedziałam. Z trudem łapałam oddech.

- Tak. Nazwa „brukowiec” uwłacza naszej gazecie, ale nic mnie to nie obchodzi. Wiesz, jeszcze nigdy

nikogo nie obdarzyłam takim zaufaniem jak tego mężczyzny. Weźmy na przykład Cukierkową Wieśniaczkę.
Czytałaś książkę o niej?

- Tak - udał o mi się wydusić.

- To ja przyłożyłam rękę do tej publikacji. Biedaczek, który napisał tę książkę, dopiero co skończył studia i

wysyłał swoją opowieść o tej dziwnej wieśniaczce z Kentucky do każdego wydawcy w Nowym Jorku, ale
nikt nie chciał jej wydać. Wszyscy twierdzili, że źle się czyta. Niektórzy posunęli się nawet do tego, że
nazwali ją śmieciem. W końcu przysłał kopię mojemu mężowi, który nigdy w życiu nie przeczytał ani jednej
książki. Zrobiłam to za niego i uznałam, że jest świetna. Wydała mi się prawdziwą żyłą złota! Powiedziałam
mężowi, że powinien ją wydać. „Ta bohaterka jest w twoim typie. Prawdziwa Cukierkowa Wieśniaczka”,
przekonywałam go. Rozumiesz, mój mąż urodził się w Tennessee. Resztę historii już znasz. Książka ukazała
się drukiem i zarobiła miliony. Oczywiście rodzina Montgomerych nas pozwała. Cóż, w końcu musieli
bronić swojego dobrego imienia, ale mój mąż był na to przygotowany. Dzięki tej aferze książka stała się
stawna. Jej sprzedaż wzrosła dwukrotnie, o czym mąż opowiedział w sądzie. Zapłacił Montgomerym, ale ta
suma była niczym w porównaniu z tym, ile na tej książce zarobiliśmy.

Sylwia śmiała się, ogromnie z siebie zadowolona. Kiedy oparła dłoń na moim ramieniu, z trudem się

opanowałam. Chciałam podpalić jej rękę, a nawet całe ciało. I to nie tylko w przenośni.

Najwyraźniej nie miała zamiaru przerywać. Widocznie wciąż działało moje zaklęcie, którym chciałam

nakłonić ją do wyjawienia sekretów.

- A potem, kiedy mąż tej kobiety zaginął, powiedziałam prasie, że widocznie sama go zabiła. Wiedziałam,

że Howard sporo zarobił na książce, ale musiał też zapłacić, czego bardzo nie lubi. Poza tym Howard nie
lubi także przegrywać. Kiedy rodzina Montgomerych przekazała wygraną sumę na cele dobroczynne, poczuł
się tak, jakby gardzili jego pieniędzmi. Nawet nie jestem w stanie ci opisać, jak się wściekł. Ale odegrał się
na nich. Dzięki niemu cały świat uwierzył, że Cukierkowa Wieśniaczka zabiła swojego męża. Och! Spójrz,
która to godzina? Muszę lecieć. Miło się z tobą rozmawiało. Siadajmy obok siebie każdego wieczoru. Chyba
cię polubiłam. Może się zaprzyjaźnimy.

Patrzyłam, jak wychodzi z jadalni. Miałam wrażenie, że w mojej głowie przesuwał się film wideo.

Widziałam nieszczęście, jakiego przysporzyła mojej rodzinie ta książka. Wszyscy zaczęli się obwiniać, że
kiedyś sobie ze mnie żartowali, ale przecież to było zupełnie niewinne.

Moje dzieci! Pomyślałam o swojej córce i siostrzenicy. Musiały znosić kpiny i wyzwiska. Widziały, jak

jakaś kobieta na mnie napluła. Teraz mieszkały z dala ode mnie, a wszystko przez Sylwię Murchinson.

Spojrzałam na tył głowy Sylwii, która właśnie wychodziła z jadalni. Mogłabym ją zabić. Mogłabym

sprawić, żeby jej mózg eksplodował i każdy śledczy orzekłby to samo: „Śmierć z powodów naturalnych”.
Nikt by się nigdy niczego nie dowiedział.

Jakoś udało mi się opanować emocje. Patrzyłam na nią tak długo, aż zniknęła za drzwiami. Siedziałam

przy stole pełnym jedzenia, ale nie mogłam niczego przełknąć.

ROZDZIAŁ 18

LINC

Nie wiem, co ta okropna Sylwia Murchinson powiedziała Darci, ale niewątpliwie wywarło to na niej spore

wrażenie. Siedziała nadal przy stole, lecz zachowywała się tak, jakby jej tam nie było. Nic nie jadła, z nikim
nie rozmawiała.

Kiedy długi posiłek nareszcie dobiegł końca, kobiety stłoczyły się dookoła i zasypały mnie zaproszeniami,

usprawiedliwiając się samotnością, która tak je przerażała. Patrzyłem na Darci ponad ich głowami. Nadal
tkwiła przy stole. Kelnerki tuż obok sprzątały talerze, ona zaś po prostu siedziała z rękami na udach i
spoglądała przed siebie.

Tak grzecznie, jak tylko mogłem, przeprosiłem otaczające mnie kobiety, po czym ruszyłem do stołu.

Pochyliłem się nad Darci.

- Czy mogłabyś zabrać ode mnie te sępy? - zapytałem. - Zastosuj Prawdziwą Perswazję, żeby sobie poszły.

Spojrzała na mnie tak, jakby mnie nigdy wcześniej nie widziała.

- Co ona ci, do diabła, zrobiła? - mruknąłem. Kobiety znów zaczęły mnie oblegać. Ciągnęły mnie za

ramiona i trajkotały o tym, co powinienem dla nich zrobić. Chciały, żebym wybrał się z nimi do miasta na
tańce. Żebym zrobił im masaż przy świetle księżyca. Chciały pływać w stawie.

Kiedy na nie patrzyłem, zrozumiałem, jak bardzo Darci musiała się napracować, żeby utrzymać je ode

mnie z daleka. Gdyby nie ona, to te kreatury nie dałyby mi żyć, nawet gdybym sypiał wewnątrz sarkofagu w
krypcie. W końcu bytem tutaj jedynym mężczyzną.

Jednak w tej chwili Darci nie robiła nic, żeby kogokolwiek powstrzymać. Oparłem ręce na ramionach

drobnej panny Burns, podniosłem ją, po czym przesunąłem na bok. Następnie chwyciłem Darci za rękę i
pociągnąłem. Kiedy się nie poruszyła, wziąłem ją na ręce i wyniosłem z jadalni.

Odwróciłem się, spojrzałem na kobiety i zagroziłem im, że jeśli którakolwiek z nich zbliży się dzisiaj do

mnie, zostanie na zawsze wykreślona z listy osób oczekujących na masaż.

Wprawdzie nie przyjęły moich słów bez zastrzeżeń, ale mimo to żadna nie ruszyła za mną, kiedy niosłem

Darci do jej pokoju. Za plecami słyszałem szepty, w których padały takie uwagi jak: „Za kogo on się
uważa?”.

Gdy znaleźliśmy się w pokoju Darci, nie byłem pewien, co powinienem z nią zrobić. Żałowałem, że nie

zaniosłem jej do kwater, chociaż z drugiej strony wiedziałem, że zeszłej nocy padał deszcz i na dworze było
chłodno. Jedyne, co przyszło mi do głowy, to że powinienem postarać się ją rozgrzać.

Położyłem Darci do łóżka, zdjąłem jej buty i otuliłem ją kocem, ale ona nadal nie reagowała.

- Co się stało? - zapytałem. - Powiedz mi, o czym opowiedziała ci Sylwia? Co cię tak bardzo

zdenerwowało?

Darci leżała i gapiła się w sufit. Skoro nie docierały do niej moje słowa, pomyślałem, że może przemówią

moje wizje. Oparłem ręce na jej ramionach, a czoło na jej czole, i zacząłem przesyłać jej obrazy.

Nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. Wstałem, wsunąłem ręce do kieszeni i podszedłem do kominka. Nagle

usłyszałem głosy na zewnątrz. Otworzyłem okno i wyjrzałem. Przez ścianę drzew dostrzegłem róg tarasu,
znajdującego się piętro niżej. Wszystkie panie wyszły na dwór w towarzystwie Delphii i Narcyzy. Bujne
liście zasłaniały mi ich widok, ale rozróżniałem każdą z nich po głosie. W tej chwili rozpoznałbym nawet ich
bezgłowe ciała w kostnicy. Kobiety śmiały się, podekscytowane.

- Ciekawe, czy powiedziano im, że mój syn zgodził się spełnić ich żądania? - zastanawiałem się na głos.

Miałem nadzieję, że mój głos dociera do Darci, która wciąż trwała w katatonii. - Grożą mojemu synowi, że
zlikwidują jego matkę, jeśli nie wykorzysta swoich mocy, żeby zabić kogoś na życzenie tych kobiet.

Ciekawe, czy już zdecydowali, kto dziś w nocy pójdzie na pierwszy ogień.

Wiedziałem, że mój głos jest bardziej cierpki niż zazwyczaj. Dlaczego Darci właśnie dzisiaj musiała zapaść

w jakiś rodzaj transu?

Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Pociągnąłem wściekle za klamkę.

- Powiedziałem wam, że... - Na korytarzu stała jedna z tych kobiet, które nigdy się nie uśmiechały. W

rękach trzymała tacę, na której stał mały kieliszek z zielonym likierem. Ponieważ przyniosła tylko jeden
napój, zrozumiałem, że nie chcieli, abym wypił to świństwo i zasnął w pokoju Darci.

Podziękowałem, wziąłem tacę, po czym zamknąłem drzwi i przekręciłem klucz w zamku.

Przyszło mi na myśl, że może sen mógłby jej pomóc. Usiadłem obok niej na łóżku, wziąłem ją w ramiona i

napoiłem tą miksturą. Nadal nie wykazywała żadnych oznak życia. Trzymałem ją w objęciach, dopóki nie
zasnęła.

Delikatnie ułożyłem ją na łóżku i przykryłem.

I co teraz? Nie słyszałem już głosów z zewnątrz, więc na pewno wszystkie kobiety zapadły w ciężki,

narkotyczny sen. Zastanawiałem się, czy zdają sobie sprawę, co się im tu robi? A może same się na to
godziły? Słyszałem, jak Sylwia Murchinson wyznała, że podpisała rozdzielność majątkową, w której
znajdowała się klauzula, że w razie rozwodu nie dostanie od męża ani centa. Chociaż nie kryła swoich
upodobań do chłopców od basenu, podpisała ten dokument. Mogłem sobie wyobrazić, że ta kobieta zgodziła
się na narkotyki i zamykanie na noc, byleby tylko zdobyć te swoje miliony.

Odwróciłem się i spojrzałem na Darci leżącą w łóżku. Wyglądało na to, że zasnęła, ale przez cały czas

krzywiła się i sprawiała wrażenie niespokojnej. Modliłem się, żeby się nie okazało, że dowiedziała się o
śmierci męża.

Spojrzałem na zachodzące słońce i pomyślałem, że sam wiele nie zdziałam. Jeśli ona nie potrafiła odnaleźć

mojego syna pomimo wszystkich tych mocy, to ja tym bardziej nie miałem szans..

Nagle przypomniałem sobie, o czym rozmawialiśmy przed kolacją. O tym, że po zmierzchu Amelia będzie

czekała na Martina i swoje dziecko.

Najszybciej, jak mogłem, opuściłem sypialnię Darci, zbiegłem po schodach i rzuciłem się pędem w

kierunku kwater. Zatrzymałem się na chwilę, żeby przypomnieć sobie dokładnie słowa Darci. „Wiąz o
podwójnym pniu nad brzegiem rzeki”.

Nie miałem problemów z odnalezieniem rzeki, która przepływała jakieś dwieście metrów od baraków

niewolników. Na prawo ciągnęła się droga, więc drzewo musiało rosnąć po lewej. Pobiegłem w tamtą stronę.

Kiedy ujrzałem wiąz, natychmiast zobaczyłem także Amelię. Siedziała na ławce, której prawdopodobnie

wcale tam nie było. Jak zwykle dziergała serwetkę.

Przyglądałem się jej przez moment i próbowałem pozbierać myśli. Każdej nocy od ponad stu lat Amelia

przychodzi w to samo miejsce i czeka na mojego przodka. To właśnie tutaj go poznała, kiedy jeszcze żyli. O
tej porze dnia mogła czuć się bezpieczna, ponieważ jej mąż spędzał czas w barakach z niewolnicami.

Nie chciałem wspominać tamtych czasów. Chciałem odzyskać syna, a zgodnie z tym, co powiedział

Devlin, mógł mi w tym pomóc duch niewolnika. Amelia Barrister nie była niewolnicą i sam nie wiem, jak
inaczej mógłbym ją nazwać.

- Witaj - powiedziałem cicho, żeby jej nie spłoszyć.

Od tak dawna, bo od stu dwudziestu lat czekała na Martina, którego rola przypadła mi w udziale dzisiejszej

nocy, że teraz, kiedy mnie zobaczyła, była zaskoczona.

Upuściła serwetkę na ziemię, ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się.

- Przyszedłeś - powtarzała w kółko. - Przyszedłeś.

Obiecałem Darci, że nie poczynię żadnych kroków w kwestii duchów, jeśli jej nie będzie w pobliżu. Jednak

ona spała na górze pod wpływem narkotyków, a duch nie. Co więcej, ta piękna kobieta cierpiała.
Podszedłem więc do niej, usiadłem na ziemi na wprost niej i oparłem głowę na jej kolanach.

Amelia przestała płakać. Położyła ręce na mojej głowie. Gładziła moją szyję, głaskała mnie po twarzy,

wspominała i zapamiętywała na nowo.

A więc to jest miłość, pomyślałem. Opadem ręce na jej nogach pod ciężkimi spódnicami. Pocałowałem

koniuszki jej palców, kiedy dotknęła moich ust. To jest miłość. Ta miłość nie płynęła ode mnie, tylko od niej.
To, co poczułem, sprawiło, że zrozumiałem każdą piosenkę i każdy film, jaki kiedykolwiek obejrzałem. Aż
do tej chwili nie pojmowałem, jak można pokazać przemożną potrzebę bycia z drugim człowiekiem. Narze-
kałem na Alannę, która wolała angaż w kolejnym filmie niż życie ze mną, ale nie rozumiałem, o co w tym
chodzi.

Aż do dzisiaj dziwiłem się, o co ludzie robią tyle zamieszania. „Kocham ją, człowieku”. Zbyt często

słyszałem te słowa. A Darci! Ona miała wszystko. Pieniądze, urodę, moc. A mimo to czuła się nieszczęśliwa,
bo nie było przy niej mężczyzny, którego kochała.

Miłość, która płynęła od Amelii, była wystarczająco wielka, żebym mógł ją zrozumieć, a poza tym dzięki

niej zapragnąłem poczuć to samo. Chciałem stać się częścią tego, czego doświadczała cała reszta świata,
przynajmniej ta szczęśliwa. Nie miałem wątpliwości, że właśnie to kazał mi zapamiętać ten zmieniający się
duch: że miłość jest wszystkim.

Nie wiem, jak długo trwaliśmy w tej pozie, ale powoli zacząłem wracać do rzeczywistości. Co powinienem

teraz uczynić, zastanawiałem się gorączkowo. Ostatnim razem, kiedy wspomniałem w obecności Amelii o
naszym, to znaczy o jej synu, natychmiast zniknęła. Gdyby była tutaj Darci, na pewno wiedziałaby, co robić,
ale z drugiej strony Amelia sądziła, że Darci to niewolnica, którą przysłano na przeszpiegi.

Wziąłem głęboki oddech i zmówiłem modlitwę, prosząc o pomoc w odnalezieniu właściwej drogi. Ująłem

dłonie Amelii. Były takie delikatne, takie młode i takie realne, że nie mogłem porównać ich z dłońmi żadnej
innej osoby. Przez krótką chwilę nie mogłem uwierzyć, że ona jest duchem.

- Chcę, żebyś mnie wysłuchała - powiedziałem łagodnie. - I nie chcę, żebyś znów zniknęła.

- Zniknęła - powtórzyła z uśmiechem. - Mówisz dziwne rzeczy.

Przytrzymałem mocniej jej dłonie.

- Ile razy przychodziłaś pod to drzewo i nie spotykałaś pod nim Martina?

- Kilka - odparła. Nie przestawała się uśmiechać. - Edward wciąż daje ci mnóstwo pracy.

- Ile razy?

Przestała się uśmiechać.

- Więcej niż kilka razy. O wiele, wiele więcej.

- Amelio - zacząłem powoli. - Mamy dwa tysiące trzeci rok.

Przerwał mi jej śmiech.

- Jesteś niemądry. W dwutysięcznym roku nadejdzie koniec świata.

- Ludzie w naszych czasach też w to wierzyli, ale... - Nie chciałem zmieniać tematu. - Nazywam się

Lincoln Frazier i przybyłem z dwudziestego pierwszego wieku. Jestem potomkiem dziecka, które mieliście
ty i Martin.

Zaczęła blaknąć. Przekazałem jej zbyt wiele informacji, żeby mogła je zrozumieć.

- No jasne, znikaj - powiedziałem. - Ale może minąć następne trzysta lat, zanim pojawi się tutaj kolejny

potomek Martina.

Wróciła do poprzedniej postaci, lecz zabrała ręce. Zrozumiałem, że chce, abym przestał wcielać się w jej

kochanka. Wstałem i usiadłem obok niej na ławce.

- Kim jesteś? - zapytała.

Chciałem znów oprzeć głowę na jej kolanach, żeby ponownie spojrzała na mnie z tą wielką miłością, którą

żywiła do Martina. Chciałem jej dotknąć, ale się odsunęła.

- Dlaczego tutaj przyszedłeś? - zapytała.

- Żebyś odzyskała spokój. A przynajmniej tak mi się wydaje. Poza tym potrzebuję twojej pomocy, chociaż

nie wiem, jak mogłabyś mi pomóc.

Nic nie mówiła, tylko patrzyła na mnie tymi pięknymi niebieskimi oczami i czekała, co powiem dalej. Nie

wiedziałem, od czego zacząć.

- Twój ojciec zaopiekował się twoim synem - szepnąłem. Spodziewałem się, że zacznie blednąc, ale nic

takiego się nie stało. Dostrzegłem zainteresowanie w jej oczach pomodliłem się, żeby ścieżka, którą
wybrałem, okazała się właściwa. - Kupił dziecko i zapewnił mu wykształcenie. Chłopiec dorastał razem z
jego innym wnukiem. Czy twój ojciec mógł to zrobić?

- O tak - odparła. W jej oczach zabłysły łzy.

- Twój ojciec traktował twoje dziecko jak własnego wnuka. - Zawahałem się, zanim wymówiłem jego imię.

- Jedediah zarządzał posiadłością twojego ojca, nawet kiedy odzyskał wolność.

- Wolność? - zdziwiła się. Jej oczy zrobiły się okrągłe niczym spodki.

Chciałem chwycić jej dłonie, ale nie pozwoliła mi się dotknąć. Chciałem jeszcze chociaż przez chwilę czuć

tę miłość, którą darzyła Martina.

- Tak, wolność - powtórzyłem. - Abraham Lincoln podpisał akt zniesienia niewolnictwa około tysiąc

osiemset sześćdziesiątego trzeciego roku, może rok później albo wcześniej.

- Lincoln - powiedziała. - To tak jak ty.

Nie miałem zamiaru jej tłumaczyć, że to jest tylko mój pseudonim artystyczny. Kiedy opuściłem dom, tak

bardzo chciałem odciąć się od swoich rodziców, że zmieniłem nawet imię i nazwisko. Jednak ze względu na
Amelię podałem moje prawdziwe nazwisko.

- A Martin? - zapytała. - A mój Martin?

Wiedziałem z jej pamiętnika, że poznała tragiczną prawdę o śmierci Martina, ale sprawiała wrażenie osoby,

której po tylu latach udało się odciąć od tych informacji. Próbowałem wyznać jej prawdę o mężczyźnie,
którego kochała, ponieważ musiała stąd odejść, żeby odnaleźć spokój. Nie umiałem tego zrobić.
Tłumaczyłem sobie, że to jest rola mojego życia i że dzięki niej mógłbym zdobyć Oscara, nawet gdyby
konkurował ze mną sam Russell Crowe, a mimo to słowa nie chciały wydobyć się z moich ust.

Nigdy nie poświęcałem uwagi duchom, więc nie wiedziałem o nich zbyt wiele, co nie znaczy, że ktoś prócz

Darci miał o nich pojęcie. Ale mimo że nie wyznałem przerażającej prawdy, Amelia zaczęła się przebudzać.
Oderwała ode mnie wzrok i rozejrzała się dookoła. Spojrzała na rzekę i wpatrywała się w nią przez moment.

- Dawniej rzeka była o wiele głębsza - odezwała się wreszcie. - Woda sięgała aż do skarpy.

- Wielu ludzi wyczerpało wiele wody.

Skinęła głową, a ja zacząłem się zastanawiać, czy zapyta mnie o wszystkie cuda dwudziestego pierwszego

wieku. Nie zrobiła tego.

Kiedy przekręciła głowę, żeby spojrzeć na drzewo, chciałem ją powstrzymać. Bałem się, że może zobaczyć

na nim wiszącego Martina.

Nie spojrzała w górę na gałęzie, tylko wbiła wzrok w podwójny pień.

- Posadzono tutaj dwa drzewa - zaczęła opowiadać - ale one zrosły się w jedno. Silny deszcz zmył ze

wzgórza duży głaz, który zepchnął jedno drzewo na drugie. Nikt nie kwapił się, żeby je rozdzielić, dlatego
zrosły się razem. Martin i ja mawialiśmy dawniej, że te drzewa są takie jak my: nikt nie spodziewał się, że
się połączą, a mimo to tak właśnie się stało i są jednością.

- Emmy - powiedziałem, próbując schwycić jej rękę.

Wsunęła swoją ciepłą, smukłą dłoń w moją.

- Tylko Martin nazywał mnie Emmy.

Ścisnąłem jej dłonie, a kiedy poczułem ich miękkość i nietrwałość, zrozumiałem, że za chwilę ode mnie

odejdzie. Nie zblednie, tylko odejdzie. Odejdzie stąd już na zawsze.

- Czego ode mnie chcesz? - zapytała.

- Potrzebuję twojej pomocy w odnalezieniu syna. Jest gdzieś tutaj, ale nie możemy go odszukać. On jest

twoim wnukiem. Ma kilka nadprogramowych zdolności. - Próbowałem ją rozweselić

Amelia się nie uśmiechała.

- A Martin? Co zrobił... potem? - zapytała.

- Na pewien czas został z twoim synem, a potem odszedł tam, dokąd idą wszystkie duchy. Wiesz dokąd?

Skinęła głową. Jej dłonie stały się przezroczyste, były tam, a jednocześnie ich nie było.

- Mój syn - powiedziałem. Czułem, że muszę się śpieszyć, więc mój głos stał się taki natarczywy.

- Pomogę ci - odparła. - Zaczekam i zobaczę, co mogę zrobić, żeby ci pomóc. - Po tych słowach zaczęła

blednąć jeszcze bardziej, aż nic nie pozostało w moich dłoniach.

- Zaczekaj! - krzyknąłem.

Nagle pojawiła się znowu, ale tym razem nie siedziała obok mnie. Stała kilka metrów dalej i nie wyglądała

już jak żywa osoba. Tuż za nią była poświata, a ona sama wyglądała jak... no cóż, jak duch.

- Słucham - zwróciła się do mnie. Jej głos był słodki i odległy.

- Ja, hm, to znaczy, chciałem zapytać o Martina. Czy on... czy wyglądał tak jak ja?

Światło za jej plecami, które było dotąd śnieżnobiałe, teraz stało się złote.

- Nie - odparła. - W porównaniu z nim jesteś całkiem zwyczajny i zbyt słabo umięśniony. Idź już. Pomogę

ci.

Odeszła, a ja stałem w ciemnościach i uśmiechałem się. Dla Amelii mężczyzna, którego kochała, był

najpiękniejszy na świecie. Rozmawialiśmy tak długo, że zapadła noc. Ruszyłem po omacku w drogę
powrotną do baraków. W pokoju ściągnąłem sweter, buty i spodnie, po czym usiadłem na łóżku w samej
bieliźnie. Co prawda nie wypiłem żadnego z tych zabójczych drinków serwowanych w Trzynastu Wiązach,
ale czułem się tak, jakbym wlał w siebie kilka.

Kiedy odpłynąłem w sen, pomyślałem, że wynajmę jutro paru zbirów i zapłacę im, żeby roznieśli to

miejsce. Jeśli będę musiał, rozbiorę ten dom na cegły i zerwę każdą klepkę z podłogi. Zasnąłem, zanim
zdążyłem jeszcze coś wymyślić.

Obudziłem się nagle i od razu poczułem się rześki. Leżałem przez chwilę, gapiłem się w sufit i

rozmyślałem o Amelii. Wspominałem jej ręce i usta, chwilę, kiedy opierałem głowę na jej udach i to, jak
dobrze się czułem, kiedy mnie dotykała. Źle postąpiłem, że pozwoliłem jej odejść. Źle, że wyznałem jej
prawdę tak szybko. Mogłem poczekać jeszcze przez pewien czas, zatrzymać ją trochę dłużej. Czy mógłbym
kochać się z duchem?

- Chłopie! Musisz czasami pomyśleć o czymś innym poza seksem!

Usiadłem tak szybko, że uderzyłem głową o ścianę. Kiedy się odwróciłem, zobaczyłem starca siedzącego

na krześle. Nosił ciemne okulary, a w ręku trzymał laskę z główką z kości słoniowej. Był niewidomy.

- Kim ty, do diabła, jesteś? - zapytałem, pocierając głowę.

- Nie opowiedziała ci o mnie? - zachichotał. - Nie, nie zrobiła tego.

Nie musiałem pytać, co to za „ona”. To prawda. Darci nie opowiedziała mi o spotkaniu z niewidomym

starcem, który lubi zakradać się w środku nocy.

- Czego chcesz? - zapytałem.

- Dom stanął w płomieniach. Jeśli czegoś nie zrobisz, wszyscy w nim spłoną.

Przez chwilę byłem tak zszokowany, że nie mogłem się poruszyć. Dopiero później dotarły do mnie słowa

„płomienie” i „spłoną”. Zerwałem się i otworzyłem frontowe drwi. Przez drzewa widziałem jedynie część
budynku. Wyglądał dokładnie tak samo jak zawsze. Wpatrywałem się w niego przez dwie albo trzy minuty. I
nic. Nie zauważyłem dymu, ognia, niczego podejrzanego.

Na wypadek gdyby staruszek mówił prawdę, lepiej wezwać straż pożarną, pomyślałem. Lepszy fałszywy

alarm niż prawdziwy pożar.

Wróciłem do pokoju. Nie zdziwiło mnie, że staruszka już tam nie ma.

- Jeden z przyjaciół Darci - mruknąłem pod nosem. Zastanawiałem się, czy ten starzec zmarł kilka lat temu.

Wciągnąłem koszulkę, dżinsy i wsunąłem bose stopy w sportowe buty, już zawiązane. Otworzyłem klapkę
swojej komórki. Zakląłem, kiedy zobaczyłem, że siadła mi bateria. Zapomniałem ją naładować. Ruszyłem
korytarzem do telefonu.

Wrzuciłem ćwierćdolarówkę, ale nie usłyszałem żadnego sygnału. Spojrzałem na kabel. Powiodłem za nim

oczami w górę ściany, nad drzwiami i wzdłuż podłogi. I właśnie tam został przecięty. Przez chwilę stałem
tak i wpatrywałem się w uszkodzony kabel telefoniczny, nic nie rozumiejąc.

Nagle wszystko pojąłem. Nigdy, ale to nigdy w życiu nie dopuściłem do tego, żeby wyładował mi się

telefon komórkowy. W końcu zależała od niego moja praca. Pobiegłem korytarzem w kierunku domu. Po
drodze rzuciłem okiem na budynek i chociaż niczego nie zobaczyłem, wiedziałem, co dzieje się w środku.
Zależało mi tylko na tym, żeby wydostać stamtąd Darci.

Podskoczyłem, dosięgnąłem sztachetek otaczających taras i podciągnąłem się na dach. W przeciągu kilku

sekund znalazłem się przy oknie Darci. Oczywiście było zamknięte. Bez namysłu kopnąłem w szybę. Nie
przejmowałem się alarmem i nie obchodziło mnie, kto tu przybiegnie.

W pokoju panowała cisza. Wszystko wyglądało dokładnie tak jak w chwili, kiedy stąd wyszedłem. Pod

drzwiami nie sączył się dym. Płomienie nie zajęły ściany. Wszystko pozostawało ciche i spokojne.

Tylko Darci nie było.

Sprawdziłem w łazience, w szafie i pod łóżkiem. Nigdzie nie znalazłem ani śladu. Gdyby Darci była

normalna, pomyślałbym, że ją porwano, ale ona była... No cóż, słowo „dziwna” nie oddaje w pełni jej
charakteru.

W czasie kolacji wydarzyło się coś, co bardzo ją poruszyło. Potem ja podałem jej likier ze środkami

nasennymi, który zwalił ją z nóg. Ale czy na pewno? Czy mogła sfingować wydarzenia minionego wieczoru,
żeby spotkać się sam na sam ze starcem, który odwiedził mnie w środku nocy?

Nie miałem pojęcia i wcale mnie to nie obchodziło. Bez względu na to, czy sama gdzieś poszła, czy została

porwana, miałem zamiar ją odnaleźć. Wszystko miało swoje granice! Jeśli mieliśmy grać w jednej drużynie,
a w dodatku jeśli sama poprosiła mnie o pomoc w odnalezieniu męża, musiałem wiedzieć, gdzie była przez
cały czas.

Zanim ruszyłem w kierunku drzwi, ściągnąłem słoneczny kapelusz Darci z wianka z suszonych kwiatów i

spojrzałem prosto do kamery.

- Wasz dom właśnie się pali - powiedziałem i odwiesiłem kapelusz.

Drzwi były zamknięte. Ktoś zablokował je od zewnątrz. Skoro okno zostało zatrzaśnięte od wewnątrz, to

znaczy, że... Co takiego? Darci została uprowadzona przez ducha? A może zabrali ją kosmici, którzy robili
małe ceramiczne figurki rozpuszczające się pod wpływem wody?

Niemożliwe. Ich mogłaby powstrzymać. W głębi serca wiedziałem, że ten, kto ma mojego syna, uwięził

teraz także Darci.

Chwyciłem pogrzebacz, wsunąłem go między framugę starych drzwi i pociągnąłem. Wyłamałem je w

ciągu kilku sekund.

Na korytarzu panowała cisza. W całym domu było słychać tylko ciszę.

Ruszyłem przed siebie. Po drodze pociągałem za gałki pozostałych drzwi. Wszystkie były zamknięte.

Gdybym miał moc Darci, mógłbym opierać rękę na drzwiach i czuć, kto lub co znajduje się za nimi, ale nie
mogłem. Byłem bliski powyrywania wszystkich drzwi z zawiasów, lecz nie miałem pewności, czy za nimi
ktoś jest, czy też nie.

Na końcu korytarza przy schodach znajdował się pokój Amelii. Nie mogłem się powstrzymać, żeby ich nie

otworzyć. Światło księżyca wpadało przez przeszklone drzwi tarasowe w odległym końcu. Tuż za mną
świeciły lampy na korytarzu. To wystarczyło, żebym mógł rozejrzeć się po pokoju, który zarósł brudem,
ponieważ nikt nie sprzątał w nim od śmierci lokatorki. Wszystko wyglądało tak, jakby wyniesiono jej ciało,
zamknięto drzwi i już nigdy więcej ich nie otworzono.

I właśnie tam na podłodze leżała Darci. Była ubrana w długą białą sukienkę. Ręce skrzyżowała na

piersiach. Przypominała dziewicę gotową do złożenia w ofierze z kiepskiego filmu klasy B.

Miałem serce w gardle. Podbiegłem i podniosłem ją. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, czego się

spodziewałem: że okaże się lodowata. Jednak gdy tylko poczułem jej ciepło, chciałem krzyczeć z radości.
Wziąłem ją w ramiona i przyciągnąłem do siebie. Usiadłem na starej, zapyziałej podłodze i oparłem się
plecami o ścianę. Grałem gliniarza w zbyt wielu odcinkach, żeby teraz odwracać się plecami do otwartych
drzwi.

- Darci - przemówiłem do niej, odgarniając włosy z jej twarzy. Pocałowałem ją w czoło, potem w policzek

i w podbródek. Pochyliłem się do jej ust.

- Nawet o tym nie myśl - wyszeptała.

- Żyjesz! - ucieszyłem się.

- Myślałeś, że umarłam? Miałeś zamiar pocałować trupa?

- Miałem zamiar spędzić z jednym z nich całą noc - odparłem, kiedy Darci podniosła się z moich kolan.

Pocierała głowę i przez cały czas mrugała.

- Z którym nieboszczykiem chciałeś uciec? - Spojrzała na mnie ostro. - Chyba nie poszedłeś beze mnie na

spotkanie z Amelią?

Nie miałem zamiaru pozwolić jej wykręcić się od odpowiedzi.

- Czy mogłabyś mi powiedzieć, co ci się stało podczas kolacji, dlaczego nie zastałem cię w łóżku i kim był

ten ślepy starzec w moim pokoju?

- Henry przyszedł się z tobą spotkać?

Unikała odpowiedzi na wszystkie moje pytania. Zanim zdążyłem powiedzieć coś jeszcze, otworzyła oczy

tak szeroko, że natychmiast zniknęły z nich ostatnie ślady snu.

- Dom stoi w płomieniach.

- To samo powiedział mi Henry.

- Powiedział ci, że dom się pali, a ty nic nie robisz, tylko tutaj siedzisz? - Wstała, ale zachwiała się i

musiała się mnie złapać.

- Darci, nie jesteś w takiej formie, żebyś mogła sobie z tym poradzić. Chcę, żebyś zeszła na dół i jak

najprędzej opuściła ten dom. Weź samochód, znajdź telefon i zadzwoń...

Zamilkłem, bo ona już wybiegła na korytarz.

- Wszystkie kobiety nadal śpią w swoich pokojach - powiedziała.

Pobiegłem za nią.

- Drzwi do ich sypialni są zamknięte. A poza tym gdzie ten ogień?

Gdy tylko zadałem to pytanie, poznałem odpowiedź. Poczułem gryzący zapach dymu. Dochodził ze

strychu.

- Otwórz drzwi i wyprowadź kobiety na zewnątrz - rozkazała Darci i postawiła nogę na pierwszym stopniu

schodów prowadzących na górę.

Złapałem ją za ramię.

- Nigdzie beze mnie nie pójdziesz.

- Tam ktoś jest. Muszę ją ratować - powiedziała. - Linc! Puść mnie!

Nie puściłem. Nie żartowałem, kiedy mówiłem, że nigdzie beze mnie nie pójdzie. Spojrzała na moją rękę i

sprawiła, że zaczęła mnie piec. Mimo to nie puszczałem. Ból narastał. Nie poddawałem się. Do oczu
napłynęły mi łzy, ugięły się pode mną kolana, żołądek mi się ścisnął. A mimo to nie puściłem jej. Poznałem
Darci Montgomery wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że nie sprawi więcej bólu takiemu facetowi jak ja.

Miałem rację. Ogień przestał palić mnie w rękę tak nagle, jak się zaczął. Nie wypuściłem jej z uścisku.

- Muszę... - zaczęła, ale nagle odwróciła się od schodów i pobiegła korytarzem.

Byłem tuż za nią. Wiedziałem, co chce zrobić. Kiedy kopnąłem najbliższe drzwi, nadal trzymałem ją w

uścisku. Pani Hemmings spała w swoim łóżku.

- Pomóż mi znaleźć jej komórkę - powiedziałem.

Darci znalazła ją dwie sekundy później. Natychmiast zadzwoniłem po straż pożarną.

- Już jadą - poinformowała mnie, kiedy wybiegła na zewnątrz i ruszyła w stronę schodów. - Nic im nie

będzie. Nie widzę śmierci między tymi kobietami.

Wbiegłem za nią po schodach i zatrzymałem ją w chwili, kiedy chciała otworzyć drzwi do pokoju, w

którym spędziłem noc z Ingrid i w którym znalazłem zabawkę swojego syna.

- Są gorące! - wrzasnąłem. - Nie dotykaj drzwi.

- Ale jak...? - zapytała. Chodziło jej o to, jak dostaniemy się do pokoju.

Chciałem zapytać ją, czy osoba, która znajduje się w środku, jest warta tego, żeby ją ratować, ale nic nie

powiedziałem. Już i tak straciliśmy zbyt wiele czasu na rozmowę o niczym.

Drzwi do sąsiedniego pokoju nie były nagrzane, dlatego przekręciłem gałkę i otworzyłem je. Oboje

weszliśmy do środka. Na razie ogień znajdował się jedynie po drugiej stronie ściany. Domyślałem się, że
ogień zajął odległy kąt przy drzwiach. Jeśli naprawdę tak było, to może ściana przy oknach nie została
jeszcze zajęta płomieniami. Może wewnątrz nadal było tyle powietrza, żeby osoba znajdująca się tam mogła
przeżyć.

Ale jak przedostać się do tego pokoju? Mógłbym wyjść przez okno i przejść po dachu do okna obok, lecz

zajęłoby mi to zbyt wiele czasu.

Tylko jedno rozwiązanie przychodziło mi do głowy. Darci musiała zrobić to samo co tamtej nocy, kiedy

byłem z Ingrid. Musiała otworzyć ścianę.

Nie mogłem marnować czasu na słowa, więc opadem ręce na ramionach Darci, która stała odwrócona do

mnie plecami, i w jednej chwili wystałem jej wiadomość, że musi rozebrać ścianę.

- Sama sobie nie poradzę. Potrzebuję...

Wzmocniłem uścisk na jej ramionach. Nie mieliśmy czasu na takie bzdury jak „nie potrafię”.

Wiedziałem, że jej nie pomogę, ale może sama moja obecność mogła stać się dla niej wsparciem.

Przyciągnąłem ją bliżej do siebie i tak mocno wbiłem palce w jej ramiona, aż sprawiłem jej ból.

Czułem napięcie narastające w jej ciele. Zesztywniała.

- Dalej, Darci, kochanie, potrafisz to zrobić - powiedziałem i jej ciało napięło się jeszcze bardziej. - Devlin,

gdzie, do diabła, jesteś? - wycedziłem przez zaciśnięte zęby.

Raczej poczułem, niż usłyszałem jego śmiech. Kiedy spojrzałem na ścianę, zauważyłem, że kwiatki na

tapecie zmieniają się w oczy. Te oczy mrużyły się ze śmiechu. Potrząsnąłem głową, żeby się przekonać, czy
nie mam halucynacji, ale ani na chwilę nie puściłem Darci. Ponownie spojrzałem na tapetę. Oczy zamrugały
dwukrotnie i na powrót zamieniły się w kwiatki. Z tego, co udało mi się zrozumieć, wywnioskowałem, że
zmieniający kształty Devlin tym razem zmienił się w tapetę.

Stworzyłem obraz, za pomocą którego chciałem przekazać Darci, że jest z nami Devlin, który jej pomaga,

po czym przesłałem jej wiadomość. Nie chciałem, żeby wiedziała, że Devlin bawi się w tapetę, więc
oszukałem ją, że stoi obok mnie, wygląda całkiem normalnie, ma silne ręce i ramiona.

Nie wiem, czy miałem z tym cokolwiek wspólnego, ale ściana zaczęła się otwierać. Kiedy w murze pojawił

się otwór o średnicy pół metra, poczułem, że Darci poruszyła się w moich ramionach. Chciała przejść do
drugiego pokoju sama, bez mojej pomocy. Miała nade mną tę przewagę, że dysponowała niewiarygodnymi
siłami umysłu, ale ja byłem większy i o wiele silniejszy od niej. Wiedziałem, że mogła mnie sparaliżować
albo przyprawić o ból głowy, ale wiedziałem także, że nie potrafi robić dwóch rzeczy jednocześnie.

Nie wypuściłem jej z objęć i wysłałem jej obraz, pokazujący, jak przechodzę przez ścianę razem z nią.

Poczułem, jak się napina, i pomyślałem, że chce się ze mną kłócić, ale chyba doszła do wniosku, że nie
możemy marnować czasu. Skoncentrowała się jeszcze bardziej i powiększyła otwór w ścianie. Kilka sekund
później wczołgaliśmy się na brzuchach do drugiego pokoju.

Na podłodze leżała Sylwia Murchinson. Zemdlała od dymu. Płomienie lizały drzwi. Nie były jeszcze ani

zbyt duże, ani zbyt gorące. Wstrzymałem oddech, chwyciłem narzutę i spróbowałem zdusić ogień.

Darci pochylała się nad Sylwią i robiła jej sztuczne oddychanie. Gdy tylko skupiła uwagę na czymś innym,

otwór w ścianie zniknął, co w efekcie okazało się dobre, ponieważ większy dopływ tlenu tylko wznieciłby
płomienie.

Gdy ugasiłem ogień, dusząc się przy tym i kaszląc, otworzyłem drzwi, podbiegłem do okna, odblokowałem

je i otworzyłem na oścież. Zaczerpnąłem kilka głębokich wdechów i spojrzałem na Darci. Leżała oparta na
parapecie okiennym, wdychając świeże powietrze. Najwyraźniej rozebranie ściany kosztowało ją wiele
energii.

Tuż obok niej na podłodze leżała Sylwia. Ale teraz miała otwarte oczy. Wyglądało na to, że Darci

uratowała jej życie.

Kiedy Sylwia odzyskała trzeźwość umysłu, wyciągnęła ręce w kierunku swej wybawicielki, ale Darci

cofnęła rękę, nie pozwalając się dotknąć.

Pamiętałem, że to właśnie Sylwia rozmawiała z Darci poprzedniego wieczoru podczas kolacji, po której

Darci zapadła w katatoniczny stan. A mimo to przed chwilą uratowała życie tej kobiecie. Jednak, chociaż ją
ocaliła, a nawet zrobiła jej sztuczne oddychanie, nie pozwalała się dotknąć.

- Wynośmy się stąd - powiedziałem.

Ponieważ Sylwia nie była w stanie iść o własnych siłach, podniosłem ją, po czym pobiegłem w kierunku

otwartych drzwi. Zatrzymałem się na moment, żeby obejrzeć się na Darci. Podnosiła się na nogi, ale miała z
tym pewne trudności. Przez chwilę chciałem wypuścić Sylwię i podnieść Darci, ale sumienie mi na to nie
pozwoliło.

- Idź do mojego pokoju - poleciła mi Darci. Jej głos brzmiał teraz tak, jakby miała sto lat. - Ten człowiek

jest teraz w piwnicy i podkłada tam ogień. - Zanim zdążyłem się odezwać, dodała: - Wyprowadź wszystkich
z domu. Mogę go powstrzymać, ale nie zapanuję nad ogniem.

Otwieranie ściany wycieńczyło ją, lecz nadal mogła sparaliżować mężczyznę w piwnicy.

Z Sylwią na rękach pobiegłem schodami w dół. Zanim dotarłem na parter, ta kobieta zaczęła głaskać mnie

po szyi i ramionach, muskała rękoma klatkę piersiową. Czułem od niej wódkę. Zastanawiałem się, czy
znalazła się na podłodze w tamtym pokoju za sprawą alkoholu, czy zaczadzenia dymem.

- Uratowałeś mnie - powiedziała. - Ocaliłeś mi życie. Poczułam twój pocałunek i wiedziałam...

- To nie ja, tylko Darci uratowała ci życie - odparłem. Czułem do niej obrzydzenie.

Sylwia roześmiała się i zaczęła kasłać. Byliśmy w pokoju Darci. Położyłem kobietę na łóżku i wybiegłem

na korytarz. Chciałem odszukać Darci, ale słowa Sylwii zatrzymały mnie w miejscu.

- To dowodzi, że nie jest Cukierkową Wieśniaczką.

Odwróciłem się i spojrzałem na kobietę leżącą na łóżku.

- Co masz na myśli?

- Ostatniego wieczoru opowiedziałam jej, że to ja wymyśliłam ten przydomek i nakłoniłam męża, żeby

opublikował tę książkę. Gdyby to była ona, pozwoliłaby mi umrzeć. - Wydawało się jej, że to świetny
dowcip.

- Murchinson. - Gdy wypowiedziałem na głos to nazwisko, zdałem sobie sprawę, kim ona jest. - Howard

Murchinson, właściciel brukowca.

- Ten sam.

- A ty... - Nie mogłem dłużej zastanawiać się nad tym, co mi powiedziała, a gdyby dodała coś jeszcze,

chybabym ją zabił. Musiałem stąd wyjść. Darci siedziała na szczycie schodów, oczy jej błyszczały.
Wiedziałem, że robi wszystko, by unieruchomić mężczyznę w piwnicy. Nie chciałem jej dekoncentrować,
ale musiałem ściągnąć ją na dół, żeby była bliżej mnie.

Podniosłem ją, zniosłem po schodach i usadowiłem na krześle w holu. Czułem, że ani na chwilę nie

przestała się koncentrować.

Spojrzałem na długi korytarz pełen zamkniętych na klucz drzwi. Jak miałem je otworzyć? Nie miałem

wystarczająco dużo czasu, żeby wszystkie wyłamać.

Wróciłem do sypialni Darci. Sylwia owinęła się narzutą i w najlepsze zasnęła. Z najwyższym trudem

opanowałem nienawiść, którą do niej czułem. Tak skrzywdziła Darci! Nie! Nie mogę teraz o tym myśleć.

- Wstawaj! - powiedziałem, ściągając ją z łóżka.

- Jestem zmęczona. Chce mi się spać.

Pochyliłem się nad nią.

- Masz natychmiast wstać i pomóc mi obudzić pozostałe kobiety, bo wyrzucę cię przez okno! Przysięgam!

Zamrugała. Wyglądała tak, jakby miała zamiar zaprotestować, ale wstała z łóżka.

- Wiesz, gdzie trzymają klucze do pokoi?

- Tak. Po co ci potrzebne? - zapytała, ziewając.

Szturchnąłem ją w ramię i popchnąłem w kierunku drzwi. Chciałem zadać jej mnóstwo pytań na temat

pokoju na strychu, na przykład, dlaczego zamknięto ją właśnie tam. Chciałem zapytać o piwnicę, lecz nie
miałem na to czasu.

Sylwia kroczyła przede mną z miną męczennika, którego niesprawiedliwie oskarżono.

- Powinnam być teraz w szpitalu - powiedziała. - Powinnam... - Zamilkła, kiedy zobaczyła Darci na krześle

w holu.

Muszę przyznać, że ten widok na mnie też wywarł spore wrażenie. Darci była ubrana w długą białą

sukienkę, złoty pasek i maleńkie złote sandały. Siedziała napięta do granic możliwości, a jej oczy
przypominały wąskie szparki.

- Co jej jest? - zapytała Sylwia, jak gdyby mówiła o swojej przyjaciółce.

- W piwnicy wybuchł pożar - odparłem spokojnie. - Jeśli się nie pośpieszysz, wszyscy się tutaj spalimy.

Bez słowa odwróciła się na pięcie i ruszyła w dół po schodach. Najwyraźniej sama postanowiła ratować się

z pożaru, nie zważając na pozostałych.

Pociągnąłem ją w tył.

- Klucze! - Popchnąłem ją, żeby zrozumiała, że mówię poważnie.

W połowie drogi na dół do holu wisiał portret. Sylwia złapała za ramę, pociągnęła mocno i otworzyła ją,

odsłaniając wieszaki pełne ponumerowanych kluczy.

Podałem Sylwii kilka z nich.

- Otwieraj drzwi - poleciłem, chwytając resztę kluczy.

- Nie wiem, dlaczego tak się na mnie wściekasz - obruszyła się, ruszając korytarzem. - Ja tu jestem ofiarą.

Nic nie zawiniłam. Ja tylko zapłaciłam za usługi.

Nie miałem czasu ani ochoty prowadzić z nią bezsensownych rozmów. Nie zdawała sobie sprawy, co

wiem, a ja niczego nie byłem tak pewien jak tego, że gdyby nie takie kobiety jak ona, to nikt nie próbowałby
wykorzystywać mojego syna.

- Sylwia? - odezwałem się do niej.

- Tak, Jason - odparła z uśmiechem.

- Nie opuszczaj domu, dopóki nie wyjdzie z niego ostatnia osoba. - Nie dodałem nic więcej. Wiedziałem,

że zrozumiała, co mam na myśli.

Najpierw wszedłem do otwartego pokoju pani Hemmings, żeby ją obudzić i powiedzieć, że musi wyjść, ale

kobieta była pogrążona w tak mocnym śnie, że nic nie mogłem zrobić. Pobiegłem do pokojów pozostałych
czterech kobiet, ale ich także nie mogłem zbudzić. Nie miałem czasu, żeby wynieść wszystkie przed dom.

Spotkałem Sylwię pośrodku korytarza.

- Dwie śpią, a Delphia i Narcyza zniknęły - poinformowała mnie.

Darci, pomyślałem. Tylko Darci mogłaby dobudzić te kobiety i uratować je na czas, ale jeśli to zrobi,

będzie musiała uwolnić człowieka z piwnicy. Gdzie była straż pożarna?

- Weź komórkę - rozkazałem Sylwii. - Zadzwoń jeszcze raz po straż pożarną i po policję.

- Policję?

Spojrzałem na nią tak, że już po chwili zniknęła w głębi korytarza. Czułem dym. Ogień zajął

pomieszczenia w piwnicy, pełne starych gratów.

- Darci - powiedziałem, dotykając jej ramienia. Cały czas intensywnie myślałem o tym, że jest mi pilnie

potrzebna, żeby wyzwolić kobiety spod wpływu środków nasennych.

Natychmiast wyrwała się z transu. Kiedy spróbowała wstać, omal nie upadła, ale ją złapałem. Już po chwili

biegała od pokoju do pokoju. Kładła rękę na czole każdej z kobiet, a one budziły się przerażone. Widocznie
Darci aplikowała im adrenalinę strachu, bo natychmiast wyskakiwały z łóżek i rzucały się pędem w kierunku
schodów.

Byłem zbyt zajęty Darci, żeby obserwować Sylwię, więc na pewno zignorowała moje polecenia i wybiegła

z domu.

Kiedy razem z Darci dotarliśmy na koniec holu, Narcyza i Delphia były już na zewnątrz.

- Chodźmy! - krzyknąłem, chwyciłem Darci za rękę i zacząłem biec w kierunku schodów, ale w połowie

drogi wyrwała mi się i pobiegła w drugą stronę. Dopadłem ją w jej pokoju. Ze schowka pod parapetem
wyjmowała torbę z kryształową kulą.

Chwyciłem ją za rękę, ale kiedy się odwróciłem, spojrzałem w oczy Barneya, mojego agenta. Czyżby jego

duch powrócił, żeby nam pomóc?

Ponieważ Darci trzymała mnie za rękę, czuła moje myśli.

- On istnieje naprawdę - powiedziała.

W głowie mi się kotłowało. Tylko Barney wiedział, że mam syna. Znał moje prawdziwe imię, więc

odnalezienie informacji na temat umiejętności mojej babki było dla niego całkiem proste. Co więcej, Barney
pierwszy czytał wszystkie raporty od detektywa, który śledził mojego syna. Nagle zrozumiałem, że
otrzymywałem fałszywe raporty.

Zerknąłem na Darci. Wiedziała, że jakiś mężczyzna zginął podczas pożaru w biurze mojego agenta, a także

to, że Ingrid nie miała zamiaru nikogo zabić. Niestety, Darci nie wiedziała, że mężczyzna, który spłonął, nie
był moim agentem, lecz kimś zupełnie innym.

Barney trzymał pistolet. Celował we mnie.

- Zrób to jeszcze raz, panienko, to go zabiję.

Domyśliłem się, że Darci zaserwowała mu paraliż. Zapewne miał wystarczająco duże doświadczenie, żeby

zrozumieć, że paraliż Darci działa stopniowo. Kiedy unieruchomiła mnie, sznurowałem but. I mimo że cały
byłem sztywny, nadal mogłem poruszać rękoma. A więc Barney zdążyłby pociągnąć za spust.

Przyjrzał się Darci od góry do dołu.

- Gdybyśmy połączyli nasze talenty, moglibyśmy zbić fortunę. Ale ty już masz męża, prawda? Jaka szkoda,

że musisz umrzeć, podobnie jak on.

Zacząłem odsuwać się od Darci. Zastosowałem trik, który przydawał się w naszym programie. Polegał na

zwiększeniu odległości między ofiarami. Jednak Darci przytrzymała mnie za rękę. Najwyraźniej chciała
poznać moje myśli.

Zależało mi na tym, żeby mówił, i powiadomiłem ją o tym. Chciałem wydobyć z niego wszystko, co

wiedział o moim synu.

- A więc, Barney - zagadnąłem, powoli odsuwając się od Darci w stronę kominka. Stał tam pogrzebacz. Za

plecami Barney miał otwarte drzwi. Widziałem dym, który unosił się z dołu. Już wkrótce zobaczymy
płomienie. - Jak leci, Barney?

Uśmiechnął się półgębkiem.

- Zawsze lubiłem twoje poczucie humoru, dzieciaku. Dlaczego mi nie powiedziałeś, że twoja babka

potrafiła leczyć ludzi? A także ich zarażać?

- Bo o tym nie wiedziałem - odparłem. Nadal się odsuwałem, tak żeby Darci znalazła się poza polem

rażenia pistoletu Barneya. A ona stała cicho i patrzyła przed siebie. Na ramieniu miała torbę z kryształową
kulą. Żałowałem, że nie potrafiłem nakłonić jej do ucieczki, gdy tylko Barney odwrócił się do niej plecami.

- Jak się tego dowiedziałeś? - zapytałem, uśmiechając się do Barneya jak do starego kumpla.

- To było bardzo łatwe. Zawsze łatwo można było cię oszukać. Obchodził cię tylko seks z tą twoją

dziewczyną, która przyprawiała ci rogi, no i granie. Nie liczyło się nic więcej. Wszystko inne zostawiałeś
mnie. To ja wynająłem detektywa, który miał odszukać twojego dzieciaka. Jego matka dużo podróżowała, bo
chłopak potrafi leczyć ludzi niczym ktoś z kart Biblii. Kiedy jakiś mały szkrab przewracał się na placu
zabaw, twój syn dotykał zranionego miejsca, a maluch wstawał i biegł dalej.

- I dlatego postanowiłeś na nim zarobić - podsumowałem.

- O tak. Mnóstwo pieniędzy. Musiałem tylko wymyślić sposób. Kiedy matka twojego dzieciaka dostała

tutaj pracę, odkryłem siostry Barrister i wpadłem na kilka pomysłów. Te baby przystałyby na każdy przekręt.
Wszyscy początkujący artyści świata mogliby się od nich uczyć.

Znalazłem się kilka centymetrów bliżej kominka. Darci wciąż tylko stała. Była teraz prawie za plecami

Barneya, a mimo to nic nie robiła. Nie mrużyła oczu, więc nie rzucała na nikogo swoich uroków voodoo.
Tylko patrzyła.

Nie wiem, dlaczego brak jej zaklęć wydał mi się taki przerażający, ale wystraszył mnie nie na żarty.

- Gdzie jest mój syn? - zapytałem.

- Nie mam pojęcia.

- Po to, żeby do niego dotrzeć, udawałeś, że nie żyjesz, więc gdzie on jest? - Może byłem idiotą, ale wzrok

Darci przerażał mnie o wiele bardziej niż pistolet Barneya. Zapewne to dlatego, że przed kamerą tak często
celowano do mnie z pistoletów, które co prawda były fałszywe, ale wyglądały dokładnie tak samo. W tej
chwili wcale się go nie batem.

Barney wzruszył ramionami.

- Musiałem jakoś się ratować. Miałem problemy z hazardem. Kilka osób z chęcią przestrzeliłoby mi

kolana. - Roześmiał się tak, jakby opowiedział niezwykle zabawny i oryginalny dowcip. - Dlatego
zaangażowałem do pomocy śliczną Ingrid. Za zwłoki posłużył mi jakiś stary pijak, któremu założyłem swoją
protezę.

- A mój syn? - Stałem teraz tuż obok pogrzebacza i zastanawiałem się, jak go użyć. Mam nim rzucić?

- Trochę czasu zajęło mi wymyślenie sposobu, w jaki mógłbym wykorzystać twojego syna. Nie potrafiłem

sobie wyobrazić siebie w roli kierownika gabinetu lekarskiego. - Kolejny raz zaśmiał się ze swojego żartu. -
To Delphia odkryła, że dzieciak potrafi leczyć ludzi. Ona nie znosi dzieci, ale miała problemy z
zatrudnieniem pracowników, którym nie przeszkadzałaby obecność duchów, więc w efekcie zatrudniła
matkę dziecka. - Znowu się roześmiał. - Pewnego dnia źle się zachowywał, co przytrafia się każdemu
dziecku. Delphia zagroziła, że rozerwie go na strzępy albo coś w tym rodzaju, jeśli nie przestanie. Chłopak
powiedział, że jej nienawidzi i że ją czymś zarazi. Przez całą noc Delphia miała dreszcze, a następnego dnia
kichała i ciekło jej z nosa. Lisa poszła do Delphii i przeprosiła ją za syna. Delphia natychmiast poczuła się
świetnie. Nigdy w życiu nie czuła się lepiej. Razem z Narcyza zastanawiały się właśnie, jak zarobić na
dziecku, kiedy pojawiłem się z coroczną wizytą. W końcu jestem jego wujkiem Barneyem.

Po tej opowieści poczułem się strasznie naiwny, samolubny i niedomyślny. Cała ta sprawa toczyła się

latami, a ja nic o niej nie wiedziałem. Co roku otrzymywałem od Barneya wycinki z gazet o moim synu,
które zamykałem w sejfie, nawet ich nie czytając.

- Kto przysłał mi liścik z informacją, że mój syn zaginął? - zapytałem.

- I tu mnie masz - odparł Barney.

Mówił dalej, ale nagle wszystko wydarzyło się jednocześnie. Może stało się tak przez to, co działo się w

pokoju, ale nie słyszałem syren straży pożarnej. Zdałem sobie sprawę z ich obecności dopiero wtedy, gdy
ktoś otworzył frontowe drzwi i wrzasnął:

- Czy ktoś tu jest?!

Ogień, który się rozszalał, kiedy otwarto frontowe drzwi, wydostawał się przez okna piwniczne i lizał

drzwi pokoju Darci.

Ktoś krzyknął, Barney strzelił, a ja poczułem, że coś we mnie trafiło. Spojrzałem w dół na swoją pierś.

Zobaczyłem dziurę. Widniała dokładnie tam, gdzie miałem serce. Już po chwili patrzyłem na swoje ciało z
góry. Wszędzie dookoła mnie było światło. Zobaczyłem, że jakiś mężczyzna chwycił Barneya, a Darci
uklękła obok mnie. Próbowała wcisnąć mnie z powrotem do ciała, ale serce przestało bić, więc nie miałem
jak wrócić. Chciałem podążyć w stronę światła, lecz Darci mi nie pozwoliła. Próbowałem jej dotknąć i w ten
sposób powiedzieć, żeby mnie puściła, ale ona nie słuchała. Puść mnie! Próbowałem jej to wytłumaczyć, ona
jednak nie miała zamiaru mnie puścić. Poddałem się. Mogłem tylko wisieć w powietrzu i czekać, aż
zrozumie, że musi mnie uwolnić.

ROZDZIAŁ 19

DARCI

Linc nie żył.

Gdy tylko pojawił się ten drugi mężczyzna, ten Barney, aura Linca całkiem znikła. Dlatego wiedziałam, że

Linc umrze, ale nie potrafiłam temu zaradzić. Nie znałam szczegółów jego śmierci, więc nie mogłam jej
zapobiec. Bałam się, że jeśli sparaliżuję Barneya, może strzelić do Linca. Gdybym spróbowała uciec, też
mógłby do niego strzelić. Nie mogłam zrobić nic więcej, tylko stać, patrzeć i przygotować się. Przygotować
się na to, co miało się wydarzyć.

Miałam w pobliżu kilku znajomych, do których wysłałam metafizyczne SOS. Chciałam być gotowa, kiedy

nadejdzie ten moment. Może będzie można coś zrobić po śmierci Linca.

Popędziłam strażaków, którzy w końcu pojawili się w pokoju. Zabrali Barneya, a ja postarałam się, żeby

nie zobaczyli, że Linc został ranny. Sprawiłam, żeby zostawili nosze oparte o ścianę.

Po strażakach do pokoju wszedł pastor Christopher Frezier, Onthelia i jej wysoka, czternastoletnia córka.

Musiałam wprawić ich w trans, żeby wyprowadzić wszystkich z budynku.

Bez słowa, nie zdając sobie sprawy z tego, co robią, podnieśli nosze, ułożyli na nich Linca i znieśli go na

dół. Ogień szalał dookoła nas, ale ja nie mogłam oderwać oczu od rannego przyjaciela. Przyciskałam do
piersi torbę z kulą do kręgli i koncentrowałam się ze wszystkich sił. Musiałam kontrolować trzy osoby, które
niosły nosze, i czuwać nad tym, żeby duch Linca nie opuścił ziemi. Musiałam utrzymać z dala od nas
wszystkich ludzi, a także dopilnować, żeby syn Linca spotkał się z nami przy podwójnym wiązie.

Amelia miała mi w tym pomóc. Przez cały czas, kiedy Barney celował do Linca z pistoletu, Amelia stała za

nim. Nie wiem, co jej powiedział, ale uważała, że należy do niej.

Wreszcie Christopher, Onthelia i jej córka położyli nosze pod drzewem i odeszli. Kiedy zniknęli z pola

widzenia, uwolniłam ich. Nie pamiętali, co przed chwilą robili.

Odwróciłam się do ludzi stojących pod drzewem. Zobaczyłam Lisę Henderson i natychmiast zrozumiałam,

dlaczego nie mogłam jej odnaleźć. Przecież Linc był dla niej kimś zupełnie obcym. Nic ich nie łączyło, a po
to, żeby kogoś odnaleźć, muszę mieć coś związanego z zaginioną osobą. Gdy na nią spojrzałam,
zobaczyłam, że była przetrzymywana w małym, odizolowanym domu, należącym do Delphii i Narcyzy.
Obie kobiety trzymały ją tam przez wiele dni i cały czas podawały jej środki odurzające. Kilka godzin temu
przyjechał Barney. Usiłował siłą wydobyć od niej informacje o miejscu pobytu syna.

Lisa zniosła wszystkie ciosy, lecz nie powiedziała ani słowa o tym, gdzie ukryła dziecko. Dla syna gotowa

była na każde poświęcenie.

Barney tak się wściekł, że nic nie wyszło z jego planów, że przed wyjściem nawet nie upewnił się, czy

dokładnie zamknął Lisę. W pierwszej chwili chciał ją zabić, ale potem przyszło mu do głowy, że może jej
potrzebować, jeśli kiedyś odnajdzie dziecko. Jedyne, czego wtedy pragnął, to pójść do Trzynastu Wiązów i
podłożyć ogień pod dom. Nie życzył sobie, żeby kobiety, które przebywały w domu, roznosiły plotki o jego

nieudanym przedsięwzięciu. Kiedy znalazł na wpół pijaną Sylwię myszkującą na górze, zamknął ją w
pokoju i podłożył ogień.

Po wyjściu Barneya Lisa wyzwoliła się z pęt, wyczołgała się przez okno i pobiegła nad rzekę. Zapewne

ten, kto wysłał jej syna pod drzewo o podwójnym pniu, powiedział jej, dokąd ma biec.

Odwróciłam się i zobaczyłam małego chłopca. Wyglądał tak samo jak Linc, tylko miał nieco jaśniejszą

cerę. To było dziecko z moich snów. To dziecko miało mi pomóc odnaleźć męża.

Wiedziałam, że ktoś go ochraniał. Kiedy wybrałam się do kościoła, on tam był. Pastor i jego żona, którzy

opiekowali się chłopcem, nie wiedzieli, że ktoś go szuka. Podczas spotkania z Ojczulkiem Alem czułam, że
ktoś jest w kościele, ale to uczucie szybko mnie opuściło.

Przez chwilę dziwiłam się, jakiej mocy trzeba było użyć, żeby ukryć przede mną to dziecko. Czy dokonał

tego Devlin? Czy to on powiedział chłopcu, żeby opuścił kryjówkę i przyszedł do nas?

Nie, pomyślałam. I nagle zdałam sobie sprawę, że Devlin to tylko narzędzie, podobnie jak lustro

Nostradamusa. Devlin był narzędziem wykorzystywanym przez wyjątkowo potężnego człowieka.

Ciekawe przez kogo. Byłam pewna, że nie spotkałam nikogo obdarowanego taką mocą, ale przecież już raz

dałam się oszukać w Connecticut, więc może teraz też ktoś mnie nabrał.

Spojrzałam na Lisę Henderson. Trzymała syna obiema rękami, jakby chciała go chronić. Gdy tylko mnie

ujrzała, stanęła między mną a dzieckiem, ale wysoki jak na swój wiek chłopiec zrobił krok do przodu.
Zobaczyłam starca w ciele dziecka. W swoim krótkim życiu przeszedł bardzo wiele i dowiedział się wielu
rzeczy. Instynktownie wyczul między nami metafizyczną więź.

Nic sobie nie powiedzieliśmy. Było między nami porozumienie, które nie wymagało słów. Uklęknął po

lewej stronie ojca, przy jego sercu. Kiedy przy boku Linca pojawiła się Amelia, usłyszałam ciche sapnięcie,
które wyrwało się z ust Lisy na widok ducha. Jednak chłopiec ledwo spojrzał na zjawę. Potrafi nie tylko
leczyć, pomyślałam.

Uklękłam po drugiej stronie Linca. Moja biała sukienka pięknie rozłożyła się na ziemi. To Narcyza kazała

mija włożyć. Wiedziała, że Delphia chce mnie zabić na polecenie Barneya, a biel wydawała jej się
najbardziej odpowiednia na spotkanie z przeznaczeniem. Na szczęście Devlin obudził mnie i zaprowadził do
pokoju Amelii. Wypłukał z mojego ciała mnóstwo narkotyków, lecz mimo to nadal czułam się senna, więc
położyłam się na podłodze i zasnęłam.

Spojrzałam na chłopca znad ciała Linca, po czym postawiłam na ziemi torbę, którą do tej pory tak mocno

ściskałam, i otworzyłam ją. Wiedziałam, że w przeciągu minionej godziny coś wydarzyło się w środku torby,
ale nie miałam pojęcia, co to takiego. Przedtem duża szklana kula była bardzo ciężka, teraz jednak wydawała
się o wiele lżejsza.

Kiedy więc otworzyłam torbę, na zewnątrz wydostało się białe światło. Było piękne i ciepłe. Wkrótce

zaczęło rosnąć, aż otoczyło całe stare drzewo. Na gałęzi wisiał mężczyzna ze złamanym karkiem. Miał na
szyi grubą linę. Martin wyglądał dokładnie tak jak Linc, tylko był ciemniejszy. Z lewej strony doszedł do
mnie udręczony jęk Amelii, która mimo wszystko nie opuściła swojego miejsca u wezgłowia Linca.

Kiedy tak patrzyłam, mężczyzna na drzewie powoli otworzył oczy i wyprostował szyję. Lina znikła.

Martin zszedł na ziemię i zatrzymał się u stóp Linca, lecz patrzył tylko na Amelię.

Martin oparł ręce na kostkach Linca i skinął głową, dając tym samym znak, że jest gotów. Amelia oparła

dłonie po obu stronach głowy Linca, a jego syn położył obie ręce na sercu ojca. Dziecko skinęło do mnie
głową.

Sięgnęłam po torbę i wyjęłam z niej małą, białą, szklaną kulę. Była wielkości piłki do golfa. Nigdy

wcześniej nie trzymałam niczego tak cudownego. Mówiono o niej - Dotyk Boga. Gdy tylko jej dotknęłam,
znalazłam odpowiedzi, których szukałam.

Nagle zrozumiałam, że przedmiot, który trzymam, jest tak stary, że umysł ludzki nie jest w stanie tego

pojąć. Bóg podarował aniołom dotyk swego palca. Każdy anioł wchłonął dotyk, po czym wszystkie razem
zamknęły go wraz z własnymi oddechami w czymś, co przypominało szkło. Tej kuli nie można było
zniszczyć.

Czułam, że pozwolono mi wejść w posiadanie tego przedmiotu, ponieważ zdałam test. Chociaż

wiedziałam, ile zła Sylwia Murchinson wyrządziła mnie i mojej rodzinie, to mimo wszystko ocaliłam jej
życie.

Trzymałam tę piękną, ciepłą kulę w lewej dłoni, która była bliższa memu sercu. Prawą rękę wyciągnęłam

do dziecka. Chłopiec wsunął swą lewą rękę pod moją, a prawe dłonie złączyliśmy nad ciałem Linca.

Spojrzeliśmy sobie w oczy. Nie musiał mi mówić, że nie robił tego nigdy wcześniej. Wyleczył kilka chorób

i sprawił, że parę ran zagoiło się szybciej, ale nigdy nie musiał przywrócić do życia człowieka, który nie żył.

Pamiętałam, co powiedział mi Linc, że leczenie i wywoływanie chorób przypomina dwie strony tej samej

monety. W Connecticut zabiłam cztery osoby. Jeśli mogłam wykorzystać swoją moc do zabijania, to znaczy,
że mogłam także przywracać życie.

Spojrzałam na syna Linca, a on skinął głową. Zaczęliśmy.

Zamknęłam oczy i skoncentrowałam się. Przedtem tylko raz, kiedy prowadzono mnie do pokoju ofiarnego

pełnego klatek z dziećmi gotowymi do poświęcenia, koncentrowałam się tak bardzo, jak w tej chwili nad
ciałem Linca.

Czułam energię pochodzącą od Amelii i Martina, od dziecka, a przede wszystkim od kuli. Modliłam się.

Koncentrowałam się i modliłam.

Poczułam, jak duch opuszcza moje ciało, jak gdybym ja też była martwa. Spojrzałam z góry na naszą

czwórkę klęczącą nad ciałem Linca. Widziałam też matkę dziecka, która stała na uboczu. Chociaż się bała,
modliła się żarliwie.

Mój duch powędrował w kierunku światła, światła śmierci, gdzie odnalazłam Linca. Oddalił się o wiele

bardziej, niż sądziłam.

Och, jak tam było przyjemnie! Nie czuło się ciężaru ciała, bólu, łez ani smutków. Były tylko przyjemne

doznania. Spojrzałam w dół na moje ciało i ujrzałam swoją ziemską rozpacz. Czułam każdą łzę, którą
wylałam, i każdą łzę, którą jeszcze wyleję.

Duch Linca znajdował się przede mną. Wyciągnął rękę, żeby mnie dotknąć, i jak zawsze poznałam jego

myśli. Kiedy był z Amelią, poczuł miłość, prawdziwą, głęboką miłość i zrozumiał, że na ziemi nie zazna
takiej miłości. Chciał mi przez to powiedzieć, że chce odejść. Do mnie należał wybór, czy pójdę z nim, czy
pozwolę mu odejść samotnie.

Wspomniałam swoje rozpaczliwe, ziemskie ja i ogarnęła mnie pokusa. Bardzo silna pokusa.

Jednak kiedy spojrzałam na dziecko, które wciąż klęczało obok ciała Linca, zrozumiałam, że mogło go

bardzo pokochać. Potrzebowało jego miłości. Spojrzałam na jego matkę. Była prostą kobietą, która
zapragnęła mieć dziecko gwiazdy filmowej. Syn, którego wydała na świat, przerósł jej możliwości otaczania
go opieką. Zaskoczona pomyślałam, że ona także potrzebuje Linca.

Spojrzałam na Martina i Amelię - byli bezcieleśni. Pewnego dnia, pomyślałam, mój mąż i ja też się tacy

staniemy, na razie jednak miałam dwie dziewczynki, które rozpaczliwie mnie potrzebowały. Nie powinny
mieszkać z kimś, kogo przyprawiają o dreszcze, bez względu na to, jak dobre ten ktoś ma intencje. I nie
potrzebowały matki, która tak bardzo bała się wszelkiego rodzaju Sylwii Murchinson, że chciała przed nimi
uciec.

Spojrzałam na Linca, a on uśmiechnął się do mnie. Znał moją decyzję. Podobnie jak Amelia, która tak

bardzo kochała swojego Martina, że czekała na niego przez sto lat, miałam zamiar czekać na mężczyznę,
którego kochałam. Już zawsze.

Uśmiechnęłam się do Linca, klasnęliśmy sobie w dłonie, po czym wróciliśmy na ziemię.

EPILOG

Henry roześmiał się, widząc, że Linc złapał powietrze i powrócił do życia. W świecie ludzi Henry był

ślepym starcem, ale w świecie duchów cieszył się młodością i widział absolutnie wszystko. Dawno temu
dokonał takiego wyboru. Ludzki wzrok za bardzo mącił mu wewnętrzne wizje, więc się go wyrzekł.

- Zdała - powiedział do Devlina.

- Na razie - przyznał Devlin. - Ale nadal niewiele rozumie. - Zmienił się w grubasa jedzącego popcorn z

dużej torby. - Nie jestem pewien, czy jej się uda.

- Na pewno! - krzyknął Henry z taką siłą, że aż rozsypał popcorn.

Devlin przybrał postać wikinga, jak gdyby szykował się do bitwy.

- Przestań! - zdenerwował się Henry.

- To ty mnie wyczarowałeś, więc jestem taki, jak sobie życzyłeś.

- Musiałem użyć złego składnika.

Devlin uśmiechnął się. Jego broń znikła. Zdjął hełm z rogami i usiadł na wyściełanym nitrem krześle.

- Jeśli jesteś takim nieudanym czarodziejem, to po co masz przekazywać komuś swoją moc?

Henry nie kwapił się z odpowiedzią na to retoryczne pytanie.

- Wydaje mi się, że to ona, ale potrzeba jej...

- Więcej pokus?

Henry uśmiechnął się do swoich wspomnień.

- Dobrze postąpiła z tą kobietą, nie uważasz? Mogła ją zabić, a tymczasem tchnęła w nią własny oddech.

Och! Popatrz na to. - Spojrzał przez mgłę na scenę rozgrywającą się na dole.

Nic nie zostało po Trzynastu Wiązach. Dom spalił się doszczętnie, podobnie jak baraki niewolników.

Wszędzie dookoła tłoczyły się wozy straży pożarnej i policji, kręciło się mnóstwo ludzi.

Henry patrzył z uśmiechem, jak odprowadzają Barneya, Delphię i Narcyzę w kajdankach. Gdy wyciągnął

palec, łuna światła padła na Sylwię, która skradała się w stronę lasu z dużą torbą przyciśniętą do piersi.
Zaskoczona światłem, wypuściła torbę i na ziemię wysypała się biżuteria. Kiedy Darci i Linc budzili kobiety,
by uratować im życie, Sylwia opróżniała ich szkatułki z biżuterią.

Uśmiechając się jeszcze szerzej. Henry przyglądał się, jak policja odprowadza Sylwię do radiowozu. Kiedy

inne pensjonariuszki pozbierały z ziemi swoją biżuterię, na trawie pozostał mały, złoty zegarek. Ten sam,
który Adam podarował Darci, zanim się pobrali.

- Będzie chciała mieć go z powrotem - stwierdził Henry. - Dopilnuj, żeby go znalazła.

- Tak jest, sir! - wykrzyknął Devlin, po czym zmienił się w przystojnego żołnierza z sześcioma gwiazdami

przy kołnierzu.

Henry nie przestawał się uśmiechać.

- Nawet ty nie możesz zepsuć mi dzisiaj humoru. Czuję w głębi serca, że dowiedzie swojej wartości.

- Jeśli przekażesz jej swoją moc plus to, co już ma...

- Wiem - powiedział Henry. - Właśnie dlatego zachowuję ostrożność. Jeśli już teraz ma swoją niewielką

moc, i dostanie jeszcze...

- Twoją, bardzo dużą.

- Plus trzy magiczne przedmioty.

- Jest ich dwanaście.

- Dwa z nich już ma - zauważył Henry. - I jeszcze klucz.

- Ma tylko jeden przedmiot - nie zgodził się Devlin. - Posiada Dotyk Boga.

- Wiem, co on potrafi, ale to ona musi się tego dowiedzieć. Ma też drugi przedmiot, choć jeszcze o tym nie

wie. - Spojrzał w mgłę i zobaczył coś przypominającego małą klatkę dla ptaków, której pręty były wykonane
z żyłek. Wewnątrz klatki znajdowała się skała.

Na ten widok Devlin zmienił się w chmurę niebieskiego dymu.

Henry znów się roześmiał.

- Wracaj, stary przyjacielu. On śpi. Nie zrobi ci krzywdy.

Pojawiła się jedynie głowa mężczyzny w najeżonym kolcami hełmie.

- Czy ona wie...?

- Nie ma pojęcia. Znalazła go, kiedy była dzieckiem. Może trafniejsze byłoby określenie, że to on znalazł

ją. Była bardzo samotna, dlatego często ze sobą rozmawiali. Ale jej matka pomyślała, że dziecko jest już i
tak wystarczająco dziwne bez obecności gadającej skały, więc kazała córce wyrzucić tego „zwierzaka”.

- Ale matka go zatrzymała?

- Tak. Jest w Putnam, w stanie Kentucky, w głębi szafy. Darci znów musi go znaleźć. Zgadzasz się ze mną?

- Uważam, że obdarzasz jednego skromnego człowieka zbyt wielką mocą. Z tym wszystkim będzie

mogła...

- Zmieniać świat - dokończył Henry z uśmiechem.

Devlin zmienił się w starca z długą białą brodą odzianego w zgrzebną białą tunikę.

- Będzie mogła zmieniać historię!

- To prawda - zgodził się Henry, po czym spojrzał przez mgłę na scenę na dole.

Darci i dziecko szli po obu stronach Linca, pomagając mu iść. Kiedy byli w lesie. Darci zatrzymała się

nagle i podniosła swój ukochany zegarek, który wcześniej upuściła Sylwia. W kieszeni jej sukienki
spoczywała mała kula.

- Dzięki - Linc zwrócił się do Darci i dotknął jej ręki, żeby wiedziała, że dziękuje jej w ten sposób za

pomoc w odnalezieniu syna.

- Nie zrobiłabym tego bez ciebie - odparła z uśmiechem.

Mgła zgęstniała i Henry ponownie spojrzał na Devlina.

- Jak dużo już wie? - zapytał Devlin.

- Na razie niewiele, ale się dowie. Już teraz zdaje sobie sprawę, że ktoś ukrył dziecko, chociaż nadal nie

wie kto. Musimy zaplanować kolejny test.

- Ten, w którym będzie więcej pokus?

- Więcej wszystkiego.

- W Putnam, blisko niego?

- Nie, jeszcze nie teraz. Najpierw musi dowiedzieć się o paru sprawach. - Henry spojrzał ostro na Devlina. -

A jeśli chodzi o ciebie, to nie życzę sobie więcej żadnych tapet!

Devlin tylko się roześmiał.