Melissa de la Cruz

Z

BŁĄKANY ANIOŁ

K

RWAWE WALENTYNKI

Tłumaczenie Małgorzata Kaczarowska

Misguided Angel; Bloody Valentine

Z

BŁĄKANY ANIOŁ

Dla Taty,

Alberta B. de la Cruz

(7 września 1949 - 25 października 2009),

który uważał, że dedykacje i podziękowania to najlepsze części

moich książek, ponieważ zawsze jest tam mowa o nim.

Misguided angel hanging over me,
Heart like a Gabriel, pure and white as ivory

Soul like a Lucifer, black and cold like a piece of lead.

Misguided angel, love you till I'm dead.

- Cowboy Junkies, Misguided Angel

Wszystko się zmienia, nic nie ginie.

- Owidiusz

Z osobistego dziennika

Lawrence'a Van Alena

P

OŚCIG

Odgłos kroków na bruku rozbrzmiewał echem wśród pustych ulic miasta. Tomasia

w safianowych ciżmach stąpała niemal bezgłośnie, słysząc za plecami stukot ciężkich

butów Andreasa i lżejsze kroki Giovanniego. Nie zwalniając, biegli jedno za drugim, blisko

siebie, przyzwyczajeni do tego rodzaju karności i przyzwyczajeni do wtapiania się w
ciemność. Na środku placu rozdzielili się.

Tomi wzniosła się na gzyms najbliższego budynku i przycupnęła, patrząc na

rozległą panoramę miasta: od budowanej właśnie bazyliki przez Most Złotników, aż do

dzielnic za rzeką. Wyczuła, że zbliża się do nich potwór i przygotowała się do ataku. Ich cel

jeszcze nie wiedział, Że jest śledzony, a Tomasia miała zamiar uderzyć szybko i

niepostrzeżenie, wymazując i niszcząc każdy ślad srebrnokrwistego. Zupełnie jakby bestia,

przebrana za pałacowego strażnika, nigdy nie istniała. Nawet umierając, nie mogła wydać

żadnego dźwięku. Tomasia nie ruszała się Z miejsca, czekając, aż bestia podejdzie bliżej i

wpadnie w ich zasadzkę.

Usłyszała, że Dre odchrząkuje, lekko zadyszany. Obok niego pojawił się Gio z

obnażonym mieczem, sygnalizując, że wampir znalazł się już w zaułku.

Teraz przyszła jej kolej. Tomasia zeskoczyła ze swojego posterunku, trzymając w

zębach sztylet.

Ale kiedy wylądowała na ulicy, nie zobaczyła ani śladu bestii.
- Gdzie...? - zaczęła szeptem, ale Gio położył palec na ustach, wskazując ciemną

uliczkę.

Tomi uniosła brwi. Coś niezwykłego. Srebrnokrwisty zatrzymał się, aby

porozmawiać z zamaskowanym nieznajomym. To dziwne: Croatanie nienawidzili

czerwonokrwistych i zwykle unikali ich albo torturowali dla rozrywki.

- Ruszamy? - zapytała, kierując się w tamtą stronę.

- Czekaj - rozkazał Andreas. Miał dziewiętnaście lat, był wysoki i dobrze

zbudowany, wyrzeźbione muskuły i gęste brwi sprawiały, że był zarazem przystojny i

bezlitosny. Był ich przywódcą, jak zawsze.

W porównaniu z nim Gio wydawał się drobny, niemal jak elf, Z urodą, której nie

mogły ukryć nawet postrzępiona broda i długie, nieposłuszne włosy. Trzymał dłoń na

rękojeści miecza, spięty i gotowy do skoku.

Tomi zrobiła to samo, przesuwając palcem po ostrzu sztyletu. Czuła się lepiej, mając

go przy sobie.

- Zobaczmy, co będzie dalej - zdecydował Dre.

C

ZĘŚĆ PIERWSZA

S

CHUYLER VAN

A

LEN

I

B

RAMA

O

BIETNICY

U wybrzeży Włoch

Teraźniejszość

J

EDEN

Cinque Terre

Schuyler Van Alen najszybciej, jak mogła, wspięła się spiralnymi schodkami z

polerowanego brązu na górny pokład. Pochwyciła spojrzenie stojącego na dziobie jachtu

Jacka Force'a i skinęła głową, osłaniając oczy przed palącym śródziemnomorskim

słońcem. Gotowe.

To dobrze, przekazał i zajął się rzucaniem kotwicy. Był spalony słońcem i

rozczochrany, jego skóra miała kolor ciemnego orzecha, a włosy barwę lnu. Czarne

włosy Schuyler także były zmierzwione i zaniedbane po miesiącu wystawiania ich na

słone morskie powietrze. Miała na sobie starą koszulę Jacka, niegdyś białą i

nieskazitelną, obecnie zszarzałą i wystrzępioną na dole. Oboje otaczała aura luzu,

typowa dla ludzi będących na wiecznych wakacjach: leniwa, zrelaksowana bezcelowość

ukrywała ich determinację. Miesiąc wystarczył. Musieli działać. Musieli działać dzisiaj.

Mięśnie ramion Jacka napięły się, kiedy szarpnął linę, sprawdzając, czy kotwica

zaczepiła o dno morskie. Nie miał szczęścia.

Kotwica podniosła się, więc popuścił jeszcze kilka metrów liny. Podniósł prawą

rękę, sygnalizując Schuyler, żeby wrzuciła wsteczny bieg. Jack wypuścił jeszcze kawałek

liny i znowu szarpnął. Gruby biały warkocz zacisnął się na jego ręce, kiedy ciągnął

kotwicę ku sobie.

Schuyler, która dawniej żeglowała latem w Nantucket, wiedziała, że zwykły

człowiek użyłby do zarzucenia trzystukilogramowej kotwicy kołowrotu z silnikiem, ale

oczywiście Jack nie był w najmniejszym stopniu zwykłym człowiekiem. Pociągnął

mocniej, wykorzystując niemal całą swoją silę, a ośmiotonowy jacht hrabiny jakby

naprężył się na moment. Tym razem kotwica wytrzymała, znajdując zaczepienie na

skalistym dnie. Jack rozluźnił mięśnie i puścił linę, a Schuyler odeszła od steru, żeby

pomóc mu owinąć ją wokół podstawy kołowrotu. Przez ostatni miesiąc znajdowali

niewielką pociechę w takich prostych zadaniach. Pozwalało im to zająć się czymś

konkretnym, podczas gdy planowali ucieczkę.

Ponieważ Izabela Orleańska ofiarowała im wprawdzie schronienie w swoim

domu, ale dawno temu, w innym wcieleniu, była ukochaną Lucyfera, Druzyllą, siostrą -

żoną cesarza Kaliguli. To prawda, że hrabina okazała im niezwykłą szczodrość, otaczając

wszelkimi luksusami - jacht na przykład był w pełni i obficie zaopatrzony. Ale z każdym

dniem stawało się coraz bardziej oczywiste, że zaproponowane przez hrabinę

schronienie szybko przemienia się w więzienie. Był już listopad, a oni pozostawali

praktycznie znajdującymi się w jej mocy więźniami, których nigdy nie pozostawiano

samych, i którym nie pozwalano się oddalać. Schuyler i Jack byli równie daleko od

znalezienia Bramy Obietnicy, jak w dniu, kiedy opuścili Nowy Jork.

Hrabina dawała im wszystko oprócz tego, czego potrzebowali najbardziej:

wolności. Schuyler nie przypuszczała, by Izabela, wielka przyjaciółka Lawrence'a i

Cordelii i jedna z najbardziej szanowanych wdów w europejskiej wampirzej

społeczności, miała okazać się srebrnokrwistym zdrajcą. Jednak po zdradzie Forsytha

Llewellyna w Nowym Jorku wszystko wydawało się możliwe. Tak czy inaczej, nie mogli

pozwolić sobie na czekanie i sprawdzenie, czy hrabina planuje uwięzić ich na stałe.

Schuyler spojrzała nieśmiało na Jacka. Byli razem już od miesiąca, nareszcie jako

oficjalna para, ale wszystko nadal wydawało jej się całkowicie nowe - jego dotyk, głos,

towarzystwo, lekki dotyk ręki na jej ramionach. Stała obok niego, opierając się o

barierkę, a Jack objął ją ramieniem, przyciągając bliżej, żeby pocałować w czubek głowy.

Takie pocałunki lubiła najbardziej, ciesząc się w głębi serca pewnością, z jaką ją trzymał.

Należeli teraz do siebie.

Schuyler pomyślała, że może to właśnie miała na myśli Allegra, kiedy powiedziała

jej, żeby wróciła do domu i przestała ze sobą walczyć, przestała uciekać przed swoim
szczęściem. Może to właśnie matka chciała jej przekazać.

Jack cofnął rękę, a Schuyler popatrzyła za jego wzrokiem, na niedużą szalupę,

którą „chłopcy” opuszczali z rufy na spienioną wodę na dole. Dwaj radośni Włosi, Drago i

Iggy (zdrobnienie od Ignazio), byli venatorami pracującymi dla hrabiny i wedle

wszelkich znaków na niebie i ziemi ich strażnikami więziennymi. Ale Schuyler polubiła

ich niemal jak przyjaciół. Myśl o tym, co ona i Jack planowali, sprawiała, że jej nerwy

były nieźle skołatane. Miała nadzieję, że uda im się nie zrobić krzywdy venatorom, ale

wiedziała też, że w razie czego nie mogą się wahać. Zadziwiał ją spokój Jacka, sama z

trudem zmuszała się, żeby stać nieruchomo i z niecierpliwości gimnastykowała nogi w

kostkach, wspinając się na palce i opadając.

Podeszła za Jackiem na krawędź pokładu. Iggy przycumował łódkę do jachtu, a

Drago wyciągnął rękę, żeby pomóc Schuyler. Ale Jack wślizgnął się pierwszy i odsunął

Włocha, dżentelmeńskim gestem oferując Schuyler swoją rękę. Przytrzymała się jej,

przechodząc przez barierkę do łódki. Drago wzruszył ramionami i wyrównał balans

łodzi, podczas gdy Iggy na dziobie pakował ostatnie zapasy - kilka koszy piknikowych i

plecaki z kocami i wodą.

Schuyler obróciła się, aby po raz pierwszy przyjrzeć się uważnie poszarpanemu

włoskiemu wybrzeżu. Od kiedy usłyszeli, że Cinque Terre to ulubione miejsce Iggy'ego,

nalegali na tę całodniową wycieczkę. Cinque Terre było fragmentem włoskiej riwiery, na
którym położonych było pięć średniowiecznych miasteczek. Iggy, o szerokiej twarzy i

okazałym brzuchu, opowiadał z nostalgią o czasach, kiedy biegał po ścieżkach na

krawędziach klifów, a potem wracał do domu na obiad, jedzony na tarasie z widokiem

na zachód słońca nad zatoką.

Schuyler nigdy nie była w tej części Włoch i nie wiedziała o niej za wiele - ale

wiedziała, jak mogą wykorzystać sentyment Iggy'ego do rodzinnego miasta na swoją

korzyść. Nie potrafił oprzeć się propozycji odwiedzenia tego miejsca i zgodził się, żeby

spędzili dzień z dala od pływającego więzienia. Było to miejsce idealne dla ich planów,

ponieważ szlaki kończyły się starożytnymi schodami, ciągnącymi się setki metrów w

górę. O tej porze roku ścieżki były opuszczone - sezon turystyczny się skończył. Jesień

przyniosła chłodniejszą pogodę i w popularnych latem kurortach nie było już prawie

nikogo. Górskie szlaki mogły odprowadzić ich daleko od jachtu.

- Spodoba ci się tutaj, Jack - powiedział Iggy, wiosłując energicznie. - Tobie też,

signorina - dodał. Włosi mieli problemy z wymawianiem imienia „Schuyler”.

Jack odpowiedział pomrukiem, unosząc wiosło, a Schuyler starała się wyglądać,

jakby nie mogła się doczekać. Powinni szykować się na udany piknik. Schuyler

zauważyła, że Jack patrzy z namysłem na morze, przygotowując się do tego, co miał

przynieść ten dzień. Z uśmiechem poklepała go po ramieniu. To miał być wyczekiwany

oddech od życia na statku, okazja do spędzenia dnia na wędrówce.

Powinni wyglądać jak szczęśliwa i pozbawiona jakichkolwiek trosk para, a nie jak

dwoje skazańców, planujących ucieczkę z więzienia.

D

WA

Ucieczka

-

Schuyler poczuła, że humor jej się poprawia, kiedy wpłynęli do zatoki przy

miasteczku Vernazza. Widok zachwyciłby każdego i nawet pochmurne oblicze Jacka

trochę się rozjaśniło. Skalne półki były niesamowicie efektowne, a przycupnięte na nich

domy sprawiały wrażenie równie starych, jak otaczające je głazy. Zacumowali łódź i cała

czwórka wspięła się na szczyt urwiska, kierując się w stronę szlaku.

Pięć miast tworzących Cinque Terre połączonych było kamienistymi ścieżkami -

na niektóre z nich praktycznie nie dawało się wspiąć, jak wyjaśnił Iggy, kiedy szli wzdłuż

szeregu maleńkich otynkowanych domków. Venator był w wyśmienitym humorze i
opowiadał im historię każdego z mijanych domów.

- Ten tutaj moja ciotka Clara sprzedała w 1977 roku bardzo sympatycznej

rodzinie z Parmy, a tu obok mieszkała najpiękniejsza dziewczyna we Włoszech (odgłosy

cmokania), tylko... wiecie, czerwonokrwiste damy, potrafią być takie... wybredne... o, a

tutaj...

Szli pomiędzy ogródkami i polami, a Iggy witał się z mijanymi mieszkańcami i

klepał zwierzęta, kiedy przechodzili przez pastwiska. Szlak prowadził tam i z powrotem

od trawiastych pastwisk do domów na samej krawędzi nadmorskiego urwiska. Kiedy

wspinali się naprzód, Schuyler widziała małe kamyczki, osypujące się ze zbocza.

Iggy podtrzymywał rozmowę, podczas gdy Drago przytakiwał tylko i uśmiechał

się do siebie, jakby odbył tu już za dużo wycieczek i nie chciał psuć zabawy

przyjacielowi. Rozwlekłe opowieści Iggy'ego zajęły większość poranka. Wspinaczka była

męcząca, ale Schuyler cieszyła się, że ma okazję rozprostować nogi i była pewna, że Jack
także to docenia. Za dużo czasu spędzili na łodzi, a chociaż mogli pływać w morzu, nie

mogło się to równać z porządną wędrówką na świeżym, lądowym powietrzu. Kilka

godzin zajęło im dojście z Vemazzy do Corniglii, a potem do Manaroli. Schuyler

zauważyła, że przez cały dzień nie widzieli ani jednego samochodu czy ciężarówki,

żadnej linii telefonicznej ani trakcji elektrycznej.

To jest to - przekazał Jack. - Tutaj.

Schuyler wiedziała, że Jack oszacował, iż znaleźli się niemal w połowie drogi

między dwoma miasteczkami. Nadszedł właściwy czas. Schuyler poklepała Iggy'ego w

ramię i wskazała na urwiste wyniesienie nad klifem.

- Lunch? - zatrzepotała rzęsami.

Iggy uśmiechnął się.

- Jasne! Tak się rozgadałem, że zapomniałbym się zatrzymać i coś zjeść!

Punkt, do którego zaprowadziła ich Schuyler, był ciekawie położony. Szlak

wybiegał na cypel, więc po obu stronach wąskiej ścieżki znajdowało się urwisko.

Venatorzy rozłożyli jeden ze śnieżnobiałych obrusów hrabiny na trawie pomiędzy
głazami i cała czwórka stłoczyła się na tej niewielkiej przestrzeni. Schuyler starała się

nie gapić w dół, zajmując miejsce jak najbliżej krawędzi.

Jack usiadł naprzeciwko niej, spoglądając ponad jej głową na wybrzeże poniżej.

Obserwował plażę, podczas gdy Schuyler pomagała rozpakować koszyk. Wyjęła szynkę

parmeńską, salami finocchiona, mortadelę i suszoną wołowinę. Wędliny w postaci

długich walców lub pocięte w małe plasterki zapakowane były w papier pergaminowy.

W koszu znajdował się też bochenek chleba z rozmarynem oraz brązowa papierowa

torba, pełna ciasteczek z migdałami i placuszków z dżemem. Aż szkoda, że to wszystko

miało się zmarnować. Drago wyjął kilka plastikowych pudełek zawierających włoskie

sery, pecorino i świeżą burratę, zapakowane w zielone liście. Schuyler odkroiła i

skosztowała kawałek burraty. Maślano - mleczny smak mógł swoją doskonałością

rywalizować z rozciągającym się wokół widokiem.

Na moment pochwyciła spojrzenie Jacka. Szykuj się, przekazał. Nadal uśmiechała

się i jadła, chociaż żołądek zaczął się jej zaciskać. Obejrzała się szybko, żeby zobaczyć, na
co patrzył Jack. Przy plaży w dole zacumowała niewielka motorówka. Kto mógłby

zgadnąć, że nastoletni północnoafrykański pirat z wybrzeży Somalii okaże się tak

godnym zaufania pomocnikiem? - pomyślała Schuyler. Nawet z tej odległości widziała,

że przyprowadził to, o co go prosili: jedną z najszybszych motorówek, jakimi

dysponowali piraci, wysmukłą i z groteskowo wielkim silnikiem.

Iggy otworzył butelkę wina Prosecco i cała czwórka z uśmiechem wzniosła toast

za skąpane w słońcu wybrzeże. Szerokim gestem wskazał rozłożoną między nimi ucztę.

- Zaczynamy?

Na ten moment czekali. Schuyler zaczęła działać. Odchyliła się do tylu i udała, że

traci równowagę, a potem pochyliła się do przodu i chlusnęła całą zawartością szklanki

wina w twarz Drago. Sprawiał wrażenie ogłupiałego, gdy alkohol zapiekł go w oczy, ale

zanim zdążył zareagować, Iggy klepnął go w plecy i zarechotał z całego serca, jakby

Schuyler opowiedziała szczególnie śmieszny dowcip.

Jack zerwał się, korzystając z tego, że Drago był chwilowo oślepiony, a Iggy

zamknął oczy ze śmiechu. Wyciągnął drewniany nóż z rękawa, obrócił go i wbił głęboko

w pierś Drago. Włoch rozciągnął się na ziemi, krwawiąc obficie z rany. Schuyler pomogła

Jackowi zrobić tę broń z obluzowanej deski, którą wyjął ze schodów, szlifując ją na

kamieniu wyłowionym przez nią podczas nurkowania. Deska była zrobiona z drzewa

żelaznego i zmieniła się w niebezpieczny i śmiercionośny sztylet.

Schuyler rzuciła się do drugiego venatora, ale Iggy zerwał się na nogi, zanim

zdążyła wstać. Tego nie brali pod uwagę. Tłuścioch umiał się naprawdę szybko ruszać.

W jednej chwili wyrwał ostrze z piersi przyjaciela, aby wykorzystać ją jako własną broń,

i odwrócił się do Schuyler. Jego oczy były całkowicie poważne.

- Jack! - krzyknęła, kiedy venator zaatakował. Nie mogła się ruszyć, Iggy rzucił na

nią zaklęcie unieruchamiające, kiedy sięgał po nóż, który teraz wznosił nad jej piersią. Za

moment miał przeszyć jej serce - ale Jack zanurkował pomiędzy nich i przyjął na siebie

pełne impetu uderzenie.

Schuyler musiała wyrwać się spod działania zaklęcia. Szarpnęła się do przodu,

wykorzystując każdy pozostały jej gram energii, walcząc z przytrzymującą ją

niewidzialną pajęczyną. Miała uczucie, że porusza się w zwolnionym tempie przez gęstą

ciecz, ale znalazła słaby punkt zaklęcia i przełamała je. Wrzasnęła i rzuciła się do Jacka,

który leżał jak pozbawiony życia.

Iggy był tam pierwszy i przewrócił go na plecy, ale cofnął się zdumiony. Cały i

zdrowy chłopak uśmiechnął się ponuro.

Jack zerwał się na nogi.

- Nieładnie, venatorze. Jak mogłeś zapomnieć, że anioła nie można zranić

ostrzem, które sam stworzył? - podwinął rękawy i stanął twarzą w twarz z

przeciwnikiem. - Może ułatwisz sobie życie? - zapytał łagodniej. - Proponuję, żebyś

wrócił i powtórzył hrabinie, że nie jesteśmy parą kolczyków, które może trzymać w

szkatułce. Odejdź, a nie zrobimy ci krzywdy.

Przez moment wydawało się, że venator rozważa tę ofertę, ale Schuyler

wiedziała, że jest zbyt starą duszą na tak tchórzliwe wyjście. Włoch wyjął z kieszeni

paskudnie wyglądające zakrzywione ostrze i skoczył w stronę Jacka, nieoczekiwanie

zatrzymując się w powietrzu. Przez sekundę wisiał nieruchomo, z dziwnym wyrazem

twarzy, na której malowały się jednocześnie zmieszanie i porażka.

- Niezła robota z tym unieruchomieniem - powiedział Jack do Schuyler.

- Zawsze do usług - uśmiechnęła się. Zebrała zaklęcie, które przed chwilą ją

sparaliżowało, i rzuciła je na venatora.

Jack zajął się resztą, potężnym gestem strącając grubego strażnika z urwiska,

żeby roztrzaskał się o skały na dole.

- Zajęłaś się zbiornikiem? - zapytał, kiedy pospiesznie schodzili na dół, do

czekającej na nich pirackiej łodzi.

- Jasne - skinęła głową. Dobrze zaplanowali swoją ucieczkę: Jack osadził kotwicę

jachtu tak głęboko w dnie morskim, że wyrwanie jej nie będzie możliwe, a Schuyler

opróżniła zbiornik paliwa. Poprzedniej nocy uszkodzili żagle i radio.

Przebiegli przez plażę do pirackiej łodzi, w której czekał ich nowy przyjaciel,

Ghedi. Schuyler spotkała go podczas jednej z nadzorowanych wypraw na targ w St.

Tropez, gdzie były członek samozwańczych „Somalijskich Marines” pomagał przy

rozładunku świeżych ryb w dokach. Ghedi tęsknił za dawnymi dniami pełnymi przygód i

natychmiast skorzystał z okazji, by pomóc dwójce uwięzionych Amerykanów.

- Zgodnie z zamówieniem, szefowo - uśmiechnął się Ghedi, odsłaniając rząd

olśniewająco białych zębów. Poruszał się zwinnie i szybko. Wyskoczył z motorówki -

miał zamiar wrócić później na targ promem.

- Dzięki, stary - Jack ujął ster. - Zajrzyj jutro na swoje konto.

Somalijczyk uśmiechnął się jeszcze szerzej, a Schuyler pomyślała, że frajda z

kradzieży łodzi była dla niego niemal wystarczającą zapłatą.

Potężny silnik ożył z rykiem, przyspieszyli, oddalając się od wybrzeża. Schuyler

spojrzała na dwóch venatorów, unoszących się nieruchomo w wodzie. Pocieszyła się

pewnością, że obaj to przeżyją: byli starożytnymi istotami i żaden upadek z urwiska nie

mógł ich naprawdę uszkodzić. Jedyny cios otrzyma tylko ich duma. Ale potrzebują czasu,

żeby dojść do siebie, a przez ten czas ona i Jack będą już daleko.

Odetchnęła. Nareszcie. Teraz do Florencji, żeby zacząć poszukiwania

odźwiernego i zabezpieczyć bramę, zanim znajdą ją srebrnokrwiści. Mogli znowu wziąć

się do roboty.

- Wszystko dobrze? - Jack prowadził motorówkę przez wzburzone fale z

profesjonalną łatwością. Wziął ją za ręką i mocno uścisnął.

Przytuliła jego dłoń do policzka, rozkoszując się dotykiem zgrubiałych odcisków

na jej skórze. Udało im się. Byli razem. Bezpieczni. Wolni. I nagle zamarła.

- Jack, za nami.

- Wiem. Słyszę silniki - powiedział, nawet się nie oglądając. Schuyler wpatrywała

się w horyzont, zza którego wyłoniły się trzy ciemne kształty. Kolejni venatorzy, na

ścigaczach z czarno - srebrnym herbem na szybach. Kształty rosły coraz bardziej i

bardziej w miarę, jak się do nich zbliżali. Najwyraźniej Iggy i Drago nie byli ich jedynymi

strażnikami.

Ucieczka miała się okazać trudniejsza, niż przypuszczali.

T

RZY

W głębinę

Pierwsze krople spadły na policzek Schuyler jak delikatne pocałunki. Miała

nadzieję, że to będzie tylko przelotny deszcz, ale rzut oka na ciemniejące coraz bardziej

niebo powiedział jej, że tak się nie stanie. Spokojny, błękitny dotąd horyzont nabierał

szybko odcieni szarości, czerwieni i czerni, skłębione chmury zbijały się w ciężką,

jednolitą masę. Deszcz, początkowo lekki, uderzył nagle w pokład w narastającym

staccato. Rozległ się grzmot, a niski, dudniący dźwięk sprawił, że dziewczyna

podskoczyła.

Oczywiście musiało się rozpadać, żeby wszystko bardziej skomplikować. Schuyler

sięgnęła za plecy Jacka po niewielki łuk. Poprosili Ghediego, żeby go przygotował dla

nich i ukrył w schowku przemytników, znajdującym się w zęzie.

Przez miesiąc spędzony na morzu przygotowywali ucieczkę. Jack godzinami uczył

Schuyler tajników sztuki venatorów (takich jak podstępy czy rodzaje amunicji), a za
zgodą Iggy'ego i Drago pokazał jej także podstawy łucznictwa. Dzięki pewnej ręce i

dobremu wzrokowi okazała się w tym nawet lepsza od niego. Teraz wyjęła z plecaka

kilka strzał z drzewa żelaznego, wykonanych ręcznie w trakcie ich uwięzienia. Wybrała

jedną i zajęła pozycję strzelecką.

Ich prześladowcy nadal byli daleko z tyłu. Widziała ich wyraźnie pomimo wiatru i

mgły. Ugięła kolana i zastygła jak nieruchomy posąg na wzburzonym morzu, podnosząc

łuk i napinając cięciwę do granic możliwości. Kiedy była pewna, że dobrze wycelowała,

wypuściła strzałę. Ale ścigacz uniknął jej bez trudu.

Niezniechęcona sięgnęła po kolejną strzałę. Tym razem trafiła dokładnie w

kolano venatora, a ślizgacz zadygotał przez chwilę na powierzchni wody. Poczuła

przypływ triumfu, ale venator wyprostował się momentalnie, nie zwracając uwagi na

odniesioną ranę.

W tym czasie Jack wpatrywał się prosto przed siebie, pewną ręką regulując

szybkość. Wyciskał wszystko, co się dało, z przegrzanego silnika, który pracował na zbyt

wysokich obrotach - wyrzucając fontanny iskier i wydając przy tym okropny, syczący

dźwięk.

Schuyler znów się obejrzała. Ich piracka łódź robiła, co w jej mocy, ale niedługo i

tak ich dościgną. Venatorzy byli coraz bliżej, najwyżej w odległości kilkunastu metrów.

Deszcz wzmagał się, Schuyler i Jack przemokli do suchej nitki, a wiatr chłostał fale,

sprawiając, że łódź wznosiła się i opadała z niebezpieczną gwałtownością niczym

kolejka górska.

Przesunęła stopy, mając nadzieję znaleźć lepsze oparcie wśród hektolitrów wody

wdzierających się na rufę. Zostały jej tylko dwie strzały i nie mogła ich zmarnować.

Napięła łuk. Nagle dostrzegła ognisty, płonący pocisk, wycelowany prosto w nią.

- Schuyler! - krzyknął Jack, ściągając ją w dół, podczas gdy coś eksplodowało w

powietrzu w miejscu, gdzie przed chwilą stała. Boże, venatorzy byli niesamowicie szybcy

- nie zauważyła nawet, żeby któryś z nich do niej celował.

Jack jedną ręką trzymał ster, a drugą obejmował ją opiekuńczo.

- Ogień piekielny - mruknął, kiedy łódką wstrząsnęła kolejna eksplozja, tuż za

sterburtą. Pociski miały postać najbardziej śmiercionośnej broni w arsenale venatorów:

czarnego ognia piekielnego, jedynej rzeczy na świecie zdolnej do zniszczenia

nieśmiertelnej krwi, płynącej w ich żyłach.

- Ale dlaczego chcą nas zabić? - Schuyler, przekrzykiwała ryk fal, przyciskając do

siebie łuk. Hrabina nie mogła przecież życzyć im aż tak źle. Czyżby nienawidziła ich do

tego stopnia?

- Jesteśmy teraz przypadkowymi ofiarami - odparł Jack. - Trzymała nas przy

życiu, dopóki to było dla niej wygodne. Ale teraz, skoro uciekliśmy, jej duma została

zraniona. Zabije nas, żeby postawić na swoim. Żeby dowieść, że nikt nie może bezkarnie
sprzeciwić się hrabinie.

Łódź podskakiwała na wznoszących się falach, opadając z gwałtownym

wstrząsem i trzaskiem metalowych łączeń i gwoździ, trących o drewno i wodę. Trafiony

silnik umilkł. Wydawało się, że tylko siła ich woli utrzymuje motorówkę w całości.

Kolejny wybuch, tym razem bliższy, zachwiał łódką. Następny ich zatopi. Schuyler

wyskoczyła z ukrycia i z nadludzką szybkością wypuściła dwie ostatnie strzały. Zbiornik

paliwa najbliższego ścigacza eksplodował.

Nie mieli czasu się z tego cieszyć, ponieważ następny pocisk przeleciał tuż nad

dziobem, a Jack ostro obrócił ster w prawo, wpadając wprost na trzymetrową falę, która

przykryła ich w całości.

Piracka łódź wyłoniła się po drugiej stronie, jakimś cudem nietknięta.

Schuyler obejrzała się. Dwaj venatorzy byli tak blisko, że widziała zarysy ich gogli

i srebrne szwy na skórzanych rękawicach. Ich twarze nie wyrażały niczego. Nie

obchodziło ich, czy ona i Jack przeżyją, czy też zginą, czy są niewinni, czy winni.

Wykonywali tylko rozkazy, a rozkazy mówiły, że mają strzelać, aby zabić.

Załamująca się fala niebezpiecznie wytrąciła ściganych z równowagi, łódź

pochyliła się do przodu niemal do pionu, a potem z całej siły opadła na wodę. W każdej

chwili mogli się wywrócić. Nie mieli już strzał. Nie mieli już żadnych możliwości.

Musimy porzucić łódkę. Będziemy szybciej, jeśli popłyniemy - przekazała Schuyler.

Wiedziała, że Jack myślał tak samo, tylko trudno mu było to powiedzieć. Ponieważ jeśli

popłyną, będą musieli się rozdzielić. - Nie martw się. Jestem silna. Tak samo, jak ty. -

Wymieniła z ukochanym kwaśne uśmiechy.

Jack przytrzymał koło sterowe, zaciskając szczęki. - Jesteś pewna?

Spotkamy się w Genui - przekazała, mając na myśli nadmorskie miasto położone

najbliżej miejsca, w którym się znajdowali. Pięćdziesiąt kilometrów na północ.

Skinął głową, a w myślach Schuyler pokazał się obraz przesłany przez niego, na

dowód, że wie, o czym ona mówi. Zatłoczone miasto portowe otoczone górami,

kolorowe łódki kołyszące się w przystani. Stamtąd mogli przejść górskimi ścieżkami do

Florencji.

Odpłyń tak daleko, jak zdołasz - Ja skieruję łódź na pozostałe ścigacze. - Jack przez

moment odwzajemnił jej spojrzenie.

Schuyler skinęła głową.

Odliczam.
Mogę to zrobić, pomyślała Schuyler. Wiem, że zobaczę znowu Jacka. Wierzę w to.

Nie było czasu na ostatni pocałunek czy jakiekolwiek ostatnie słowa. Bardziej

wyczuwała niż słyszała odliczanie Jacka - jej ciało zaczęło działać, zanim umysł zdążył

zarejestrować komendę. Na „trzy” skoczyła już z burty, nurkując głęboko w ciemną

wodę, odpychając się nogami od fali i planując kolejny oddech. Jako wampir mogła

płynąć pod wodą znacznie dłużej niż ludzie, ale musiała uważać, żeby nie marnować sił.

Nad powierzchnią usłyszała koszmarny trzask pirackiej łodzi zderzającej się z ich

prześladowcami. Ciemność morza wydawała się nieprzenikniona, ale po chwili oczy

Schuyler przywykły do niej. Odepchnęła się rękami, płynąc, napinając mięśnie bolące od

walki z oporem wody. Widziała unoszące się ku powierzchni bąbelki. Mogła wytrzymać

pięć minut bez powietrza i zamierzała wykorzystać ten czas. W końcu jej płuca zaczęły

domagać się tlenu, więc skierowała się ku górze - pragnęła teraz tylko odetchnąć - była

tak blisko - tak blisko - tak - jeszcze jeden ruch nogami i wynurzy się - tak...

Zimna, koścista dłoń chwyciła jej nogę, ciągnąc ją w dół, wlekąc z powrotem pod

wodę.

Schuyler wiła się i kopała. Zdołała się przekręcić na tyle, żeby zobaczyć, kto ją

trzyma. Poniżej venatorka unosiła się bez wysiłku w ciemnej wodzie. Napastniczka

oszacowała chłodno jej możliwości i nie wypuszczała z uścisku. Znajdujesz się pod opieką

hrabiny. Odrzucenie jej ochrony to działanie przeciwko Zgromadzeniu. Poddaj się lub
zostaniesz zniszczona.

Dłoń trzymała jej kostkę jak imadło. Miała wrażenie, że jej płuca zaraz

eksplodują. Zaczynało się jej kręcić w głowie, poczuła przypływ paniki. Przestań,

powiedziała sobie. Musiała się uspokoić.

Urok. Musi użyć uroku. PUŚĆ MNIE - zażądała, wysyłając przymus tak silny, że

czuła, jakby każde słowo przybrało fizyczną postać, każda litera atakowała mózg

venatorki. Dłoń na jej kostce lekko zadrżała. Tego właśnie Schuyler potrzebowała.

Wyrwała się w momencie, kiedy venatorka wysłała własny przymus. Schuyler

zrobiła unik i odesłała go, dziesięciokrotnie silniejszy.

ZATOŃ!

Przymus był jak uderzenie w żołądek, venatorka poleciała w głąb morza, jakby

ciągnięta przez tonącą kulę armatnią, przywiązaną do nóg. Dotrze na samo dno, a

Schuyler miała nadzieję, że zyska dość czasu na ucieczkę.

Z całej siły płynęła w górę, wreszcie wynurzyła się na powierzchnię i chwyciła

oddech. Deszcz, zimny jak palce nieboszczyka, chłostał jej policzki. Odważyła się

spojrzeć za siebie.

Ich mała motorówka stała w ogniu. Płonęła, a iskry z czarnych płomieni strzelały

do nieba.

Jack się wydostał, powiedziała sobie Schuyler. Na pewno. Musiał.

Kilka metrów dalej zobaczyła ostatni ścigacz, okrążający płonącą łódź.

Zastanowiła się, dlaczego venator nie popłynął za Jackiem. Chyba... Chyba że on już...

Nie mogła dokończyć tej myśli.

Nie była w stanie.

Zanurkowała pod fale. Port w Genui. Zaczęła płynąć.

C

ZTERY

Dryf

Schuyler otaczała czerń, tak samo nieprzenikniona ponad nią, jak i poniżej niej.

Stwierdziła, że szybciej pływa pod wodą i nurkowała głęboko na coraz dłużej i dłużej.

Walczyła z prądem. Czuła się pozbawiona znaczenia jak kawałek drewna, jeszcze jeden

śmieć na powierzchni morza, zależny od kaprysów fal. Musiała walczyć z własnym

pragnieniem, aby poddać się, zatrzymać, zamknąć oczy, odpocząć i utonąć.

Sztorm przycichł na moment i Schuyler po wypłynięciu na powierzchnię

dostrzegła miasto rozciągnięte wzdłuż wybrzeża, pogodnie pastelowe budynki odległe o

zaledwie kilkaset metrów. Południowe słońce lśniło jasno, odbijając się od pięknych

kafejek przy nadmorskiej promenadzie. Sezon turystyczny dobiegł końca, a pogoda była

chłodna, więc wystawione na zewnątrz stoliki świeciły pustkami.

Schuyler gwałtownie młóciła wodę ramionami, starając się utrzymać głowę nad

powierzchnią. Boże, ależ była zmordowana! Znajdowała się tak blisko, ale nie miała
pewności, czy zdoła dopłynąć do brzegu.

Na tym polegał problem z darem velox, o którym uprzedzał ją Lawrence. Zaczyna

się wierzyć w swoje nadludzkie możliwości, ale velox wymaga odpoczynku i wymusi go,

czy tego chcesz, czy nie. Ostrzegł ją, że niektórzy wampirzy wojownicy przekraczali

granice swoich możliwości, a potem w krytycznym momencie ich siły się wyczerpywały,

a oni sami padali łupem srebrnokrwistych.

Nie miała już siły, nie mogła pokonać tych ostatnich kuszących metrów,

dzielących ją od celu.

Poddawała się wodzie bezwładna jak plankton. Cała siła opuściła jej ciało.

Przepłynęła około czterdziestu kilometrów w pół godziny, ale to nie wystarczyło, by

dotrzeć do pobliskiej plaży. Wypluła trochę słonej wody i odgarnęła włosy z oczu. Czuła

rwanie w wyczerpanych mięśniach. Nie mogła przepłynąć już ani metra...

Nagle zaświtał jej nowy pomysł... Nie mogła płynąć naprzód, ale mogła dryfować...

Po prostu leżeć, pozwalając falom, żeby ją niosły. Myśl o przepłynięciu w taki sposób

reszty dystansu wydała jej się niezwykle ironiczna po intensywności wcześniejszej

ucieczki. No dobrze, ale miała do wyboru: dryfować albo utonąć. Tak jak przypuszczała,

powolne, spokojne ruchy wymagały minimalnej energii, którą była w stanie jeszcze z

siebie wykrzesać.

Po kilku minutach leniwego przemieszczania się poczuła, że woda wokół niej

wibruje i usłyszała charakterystyczny dźwięk motoru ścigacza. Na moment zmroził ją

strach, wyprostowała się w wodzie, rozglądając. Dostrzegła zbliżającą się znajomą łódź

oznaczoną nienawistnym czarno - srebrnym krzyżem, ale na pokładzie nie było żadnego

venatora. Schuyler wyskoczyła ponad falę.

- GHEDI! GHEDI! - Nie miała pojęcia, skąd pirat wziął się na pokładzie ślizgacza,

ale w tym momencie jej to nie obchodziło. Wiedziała tylko, że musi zwrócić na siebie

jego uwagę, zanim odpłynie zbyt daleko.

Nie usłyszał jej, a ścigacz zaczął się oddalać.

GHEDI. ZAWRACAJ. ROZKAZUJĘ CI.

Ślizgacz zawrócił i w następnej chwili znalazł się koło niej.

- Signorina! Tu jesteś! - Twarz chłopaka rozjaśnił promienny uśmiech.

Wdrapała się na pokład, szczęśliwa, że może wyjść wreszcie z wody.

- Co tu robisz? Gdzie Jack?

Ghedi potrząsnął głową. Kiedy pożegnał się z nimi przy Cinque Terre, zobaczył

ścigających ich venatorów. Próbował ostrzec Schuyler i Jacka przez radio, ale sztorm

odciął łączność z satelitą. Pożyczył motorówkę i znalazł wrak pirackiej łodzi. („Czarny,

bardzo czarny dym. Niedobrze”.) W pobliżu nie było śladu Jacka, więc Ghedi zabrał

porzucony ślizgacz, najprawdopodobniej pozostawiony przez venatorkę, która ścigała

Schuyler, a teraz zapewne nadal próbowała wydostać się na powierzchnię.

Skoro Ghedi przypłynął na tym ścigaczu, to gdzie podział się drugi wraz z

kierującym nim venatorem? - zastanowiła się Schuyler. I gdzie się podział Jack?

***

Przez kilka godzin krążyli przy brzegu. Wkrótce miało zacząć zmierzchać.

Schuyler pomyślała, że Jack powinien już tu dotrzeć. Wampir dysponujący jego

szybkością powinien uporać się z takim dystansem w kilka minut. Ona sobie poradziła, a

przecież to on był o wiele lepszym pływakiem. Schuyler zostawiła Ghediego w porcie i

sama wypłynęła na ścigaczu - ich nowy przyjaciel zaczynał być zmęczony. Byłoby nie w

porządku prosić go, żeby towarzyszył jej w przedsięwzięciu, które wyglądało na coraz

bardziej i bardziej beznadziejne.

Słońce ześlizgnęło się za horyzont, a światła miasta lśniły odświętnie na

purpurowym niebie. Z restauracji i kawiarni przy dokach sączyła się muzyka. Robiło się

coraz zimniej, a wiatr powiedział Schuyler, że cisza była krótkotrwała i sztorm niedługo

rozpęta się na nowo.

Zaczynało jej brakować paliwa, ale zrobiła jeszcze jedno okrążenie. Poprzedniej

nocy ona i Jack obiecali sobie, że niezależnie od tego, co wydarzy się następnego dnia,

żadne z nich nie będzie czekało na drugie, jeśli zostaną rozdzieleni. Ich podróż musiała

trwać, bez różnicy, które z nich w nią się uda. Którekolwiek pozostanie, wypełni

dziedzictwo Lawrence'a.

No dobrze, Jack, pomyślała. Dość tego. Lepiej się pokaż, albo odpływam.

Wolała nie myśleć, co tak naprawdę oznacza jej decyzja. Bała się być sama teraz,

kiedy już wiedziała, jak to jest być z Jackiem. Ale on chciałby, żeby szła do przodu.

Chciałby, żeby go zostawiła, ruszała dalej bez niego. Zmarnowała już wystarczająco dużo

czasu.

Poprosi Ghediego, żeby pomógł jej się dostać do Florencji, gdzie - zdaniem

Lawrence'a - znajdowała się Brama Obietnicy. Tak jak planowali z Jackiem, przedostanie

się przez góry. Żadnych pociągów, malutkich pensiones, wynajętych samochodów -

żadnych miejsc gdzie mogłaby zostawić ślady. Jack dołączy do niej później... chyba...

Schuyler starała się zbyt długo nad tym nie zastanawiać. Zimno i świadomość

czekającego ją zadania odrętwiały. Ciężar spoczywający na jej ramionach, przygniatał.

Jak mogła wyruszyć sama, nie wiedząc, co się z nim stało, nie wiedząc, czy w ogóle żyje?

W końcu coś wypatrzyła. Wyglądało jak dryfujące drewno, ale przykuło jej wzrok.

Niecierpliwie podpłynęła bliżej i zobaczyła, że to naprawdę kłoda drewna. Ale
przytrzymywała się jej pobielała dłoń, podczas gdy reszta ciała pozostawała zanurzona

w wodzie. Schuyler zbliżyła się i rozpoznała długie, szczupłe palce. Serce załomotało jej

w piersiach, zimno ogarnęło całe ciało. Strach. Potworny strach.

Jack nie mógł umrzeć, ale mógł zostać ranny. Był nieśmiertelny, ale jeśli byłoby za

późno na przywrócenie do życia jego fizycznej powłoki, musiałaby w jakiś sposób

zachować jego krew na następny cykl. Zanim on się odrodzi, ona zakończy swoje życie.

Czy będzie ją jeszcze kochał? Czy będzie ją w ogóle pamiętał? Tak czy inaczej, dokąd

miałaby zabrać jego krew? Byli wyrzutkami z wampirzej społeczności.

Pochyliła się i chwyciła go za rękę, odrywając ją łagodnie od kłody. Jego dłoń była

lodowato zimna, ale odwzajemnił jej uścisk. Żył. Wykorzystując całą siłę, jednym

szybkim ruchem wyciągnęła Jacka z wody i położyła za sobą na pokładzie ścigacza.

Oparł się o nią, zimny jak lodowiec. Czuła na plecach ciężar jego wyczerpania. Z

trudem objął ją w pasie, kiedy skierowała łódź w ciemność, płynąc do brzegu.

Gdyby spóźniła się choćby o minutę, kto wie, co by się z nim stało... Kto wie, co

mogło się stać... Kto wie...

Nie obawiaj się, najdroższa. Wiedziałem, że mnie znajdziesz.

Schuyler wmanewrowała ślizgacz pomiędzy dwie łodzie rybackie i

przycumowała do tej, która śmierdziała odrobinę mniej. Łodzie były puste, ponieważ

sezon połowów już się zakończył. Ich właściciele mieli wrócić dopiero w przyszłym
roku. Pomogła Jackowi wdrapać się na pokład i zaprowadziła go do niewielkiej kabiny,

skrywającej niechlujną kanapę. Ironią losu wydawało się to, że zaczęli dzień, planując

ucieczkę z łodzi, tylko po to, żeby wylądować na innej.

Pomogła Jackowi rozebrać się z mokrych ubrań, zdejmując kolejno koszulę,

spodnie, skarpetki i buty, wreszcie przykryła go jednym z cienkich, postrzępionych

ręczników, które znalazła w ładowni.

- Wybacz, wiem, że to dalekie od doskonałości, ale nic innego nie mamy.

Przeszukała statek w poszukiwaniu zapasów, w kambuzie natrafiła na niewielką

lampę naftową. Zapaliła ją, żałując, że nie daje więcej światła, a przynajmniej więcej

ciepła. Wewnątrz łodzi było niemal tak samo zimno, jak na zewnątrz.

- Wygodnie ci? - zapytała.

Skinął głową, nadal niezdolny odezwać się na głos, ani nawet w myślach.

Odwróciła się do niego tyłem i pozbyła własnych przemoczonych ubrań.

Zawstydzona jego obecnością owinęła się także ręcznikiem. Nieduży prysznic zawierał
jeszcze trochę wody, pozostałej zapewne po ostatnim rejsie, a Schuyler z przyjemnością

skorzystała z okazji, żeby opłukać się po tak ciężkim dniu. Była również szczęśliwa, że na

łodzi znaleźli trochę suchych ubrań, w które mogli się przebrać: koszule i spodenki

kąpielowe. Musiało im to wystarczyć.

Schuyler umyła się, ubrała, po czym pomogła Jackowi w pokonaniu kilku

schodków prowadzących do małej łazienki i zamknęła za nim drzwi.

W oddali rozległ się grzmot. Niedługo znowu zacznie padać. Wiatr zawył,

uderzając o iluminatory. Schuyler sprawdziła, czy zasuwa w drzwiach jest porządnie

zamknięta.

Kiedy Jack wyszedł, utykając, spod prysznica, Schuyler z radością zauważyła, że

wygląda trochę lepiej. Jego policzki nabrały kolorów. Podniósł z kanapy koc.

- Chodź do mnie - szepnął, otwierając ramiona, tak żeby mogła zwinąć się koło

niego, opierając plecami o jego pierś. Czuła, że ciało Jacka zaczyna się rozgrzewać, więc

masowała cierpliwie jego ręce, aż wreszcie stały się całkiem ciepłe.

Cichym głosem opowiedział, co się z nim działo. Został na łódce chwilę dłużej,

dając Schuyler czas na ucieczkę i kierując się prosto na ścigacze. Ale venatorzy

skorzystali z okazji, żeby wedrzeć się na pokład i musiał podjąć walkę. Jedno z nich

uciekło - kobieta, która ruszyła w pościg za Schuyler. Drugie walczyło z nim na śmierć i

życie.

- Nie rozumiem? - zapytała Schuyler.

- Miał ze sobą czarny miecz - powiedział powoli Jack, podnosząc ręce do ognia i

sprawiając, że płomień strzelił wyżej. - Musiałem użyć własnego. Albo ja, albo on. - Na

twarzy chłopaka pojawiła się udręka, więc Schuyler opiekuńczym gestem położyła dłoń

na jego ramieniu. Jack opuścił głowę. - Tabris. Znałem go. Dawno temu był moim

przyjacielem.

Jack nazwał venatora jego anielskim imieniem. Schuyler wstrzymała oddech.

Czuła się winna wszystkiemu - całe to zabijanie było jej winą. To ona przekonała Jacka,

że powinni poszukać schronienia u hrabiny. To przez nią przyjechali do Europy. Ta misja

była jej dziedzictwem, nie jego: jej odpowiedzialnością, którą zrzuciła na jego barki. To

ona zaplanowała ich ucieczkę - nikt nie miał zostać w niej ranny. Nie zdawała sobie

sprawy, że hrabina posunie się do ostateczności - czarny miecz, dobry Boże! Gdyby Jack

nie zwyciężył venatora, to jego nieśmiertelne życie by się zakończyło.

Przyciągnął ją bliżej do siebie i wyszeptał gorączkowo w samo ucho:
- Tak się musiało stać. Dałem mu wybór. Wybrał śmierć. Śmierć czeka wszystkich,

wcześniej czy później. - Jack przytulił swoje czoło do jej czoła. Schuyler czuła pulsowanie

krwi w jego żyłach.

Śmierć czeka wszystkich? Przecież właśnie Jack powinien wiedzieć, że to nie jest

prawda. Błękitnokrwiści przetrwali wieki. Schuyler zastanowiła się, czy myślał w tym

momencie o Mimi - Azrael. Śmierć czeka wszystkich. Czy także Jacka? Czy Mimi skorzysta

ze swojego prawa, aby spalić i na zawsze unicestwić duszę Jacka?

Schuyler bardziej przejmowała się jego śmiertelnością niż swoją własną. Jeśli Jack

umrze, jej życie straci sens. Proszę, Boże, nie. Nie teraz. Daj nam trochę czasu. Ten

kawałeczek czasu, który mogą spędzić razem, niech trwa, jak tylko może najdłużej.

P

IĘĆ

Dzielony chleb

Schuyler zasnęła w ramionach Jacka, ale obudziła się, mrugając szybko, kiedy

usłyszała jakieś szelesty. Płomień lampy nadal drżał, za to deszcz ustał. Z zewnątrz

dobiegał tylko plusk fal uderzających o burtę. Jack położył palec na ustach. Cicho. Ktoś tu

jest.

- Signorina? - w drzwiach pojawiła się mroczna sylwetka. Zanim Schuyler zdążyła

odpowiedzieć, Jack skoczył z miejsca, chwytając Ghediego za gardło.

- Jack! Przestań, co ty robisz? To Ghedi, pomógł mi! To on mnie wyciągnął z wody,

Jack! Puść go!

Ciemna twarz Ghediego poszarzała. W lekko drżących dłoniach trzymał koszyk.

- Szefie... - zaprotestował. - Przyniosłem jedzenie. Chleb. Kolację.

- Bardzo nam pomogłeś, człowieku - powiedział zimno Jack. - Może nawet za

bardzo. Komu naprawdę służysz?

Schuyler czuła, że ze wzburzenia płoną jej policzki. - Jack, proszę! Zachowujesz

się okropnie!

- Niech mi powie, kim naprawdę jest i dla kogo pracuje. Dla somalijskiego pirata

dwójka amerykańskich dzieciaków, od których dostał już zapłatę, nie byłaby warta

nawet szczurzego ogona. Dlaczego za nami popłynąłeś? Jesteś sługą hrabiny?

Ghedi potrząsnął głową i popatrzył mu prosto w oczy.

- Nie obawiajcie się, moi drodzy, ponieważ jestem przyjacielem profesora.

Schuyler z zaskoczeniem usłyszała, że Somalijczyk posługuje się doskonałym

angielskim, bez śladu wcześniejszego afrykańskiego akcentu.

- Profesora? - Jack lekko rozluźnił uścisk.

- Profesora Lawrence'a Van Alena.

- Znałeś mojego dziadka? - zapytała Schuyler. - Dlaczego nie powiedziałeś

wcześniej? Na targu?

Ghedi nie odpowiedział. Zamiast tego sięgnął do koszyka, wyjmując torbę z mąką,

sól i mały słoik sardynek.

- Najpierw musimy coś zjeść. Wiem, że nie potrzebujecie tego do przetrwania, ale

proszę, dotrzymajcie mi towarzystwa podczas posiłku, zanim wszystko wyjaśnimy.

- Chwila - odezwał się Jack. - Wymieniłeś imiona naszych przyjaciół, ale skąd

mamy wiedzieć, że jesteś prawdziwym przyjacielem? Lawrence Van Alen miał tyle samo

wrogów, co sprzymierzeńców.

- To prawda. Ale nie mam nic, co mógłbym powiedzieć lub pokazać jako dowód,

że jestem tym, za kogo się podaję. Sami musicie zdecydować, czy mówię prawdę. Nie

mam żadnego znaku, dokumentów, nic, co potwierdziłoby moją historię. Macie tylko

moje słowo. Musicie zaufać własnemu instynktowi.

Jack spojrzał na Schuyler.

Jak myślisz!

Nie wiem. Masz rację, że jesteś ostrożny. Ale serce mi podpowiada, że Ghedi jest

przyjacielem. Nie mam żadnego dowodu. Tylko przeczucie.

Zawsze w końcu musimy zdać się na nasz instynkt. Instynkt i szczęście - przekazał

Jack.

- Zaufamy ci dzisiaj, Ghedi - powiedział głośno. - Masz rację, musisz coś zjeść,

podobnie jak ona. Proszę... - puścił chłopaka i gestem wskazał ogień.

Ghedi pogwizdywał, w niedużym kambuzie ugniatając niewielkie placuszki

podpłomyków zwanych indżera. Znalazł metalową patelnię i zapalił palnik gazowy. Na

drugim piekł kilka sardynek na wolnym ogniu. Po kilku minutach podpłomyki

napęczniały, parując z małych nacięć. Ryby zaczęły dymić. Kiedy wszystko było gotowe,

Ghedi przygotował trzy talerze.

Chleb był trochę kwaśny i gąbczasty, ale Schuyler miała wrażenie, że to najlepsza

rzecz, jaką kiedykolwiek jadła. Dopiero świeży, apetyczny zapach w kajucie uświadomił

jej, jak bardzo jest głodna. Ryba okazała się wyśmienita, a wraz z kilkoma wyjętymi

przez Ghediego świeżymi pomidorami stanowiła sycący obiad. Jack z grzeczności zjadł

kilka kęsów, natomiast Schuyler i Ghedi jedli, jakby to miał być ich ostatni posiłek.

Schuyler pomyślała, że chyba jednak nie przez przypadek spotkała Ghediego na

targu. Przyglądała się ich nowemu towarzyszowi, maczając chleb w niedużej kałuży

sklarowanego masła na talerzu. Kiedy się zastanowiła, przypomniała sobie, że to pirat

jako pierwszy się do nich odezwał. Wydawało się wręcz, jakby tam czekał. Prawie się na

nich rzucił, kiedy przechodzili koło jego straganu, pytając, czy mógłby w czymkolwiek

pomóc. Sprawiał niezwykle przekonujące wrażenie i jakoś tak wyszło, że Schuyler

najpierw opowiedziała mu o ich uwięzieniu, a potem zaufali nowemu znajomemu na

tyle, żeby poprosić go o dostarczenie motorówki.

Ale kim właściwie był Ghedi? Skąd znał Lawrence'a?

- Wiem, że macie mnóstwo pytań - powiedział Somalijczyk. - Ale już późno.

Wszyscy potrzebujemy odpoczynku. Wrócę jutro i opowiem wam wszystko, co wiem.

S

ZEŚĆ

Osieroceni chłopcy

Miałem sześć lat, kiedy zabrali moją matkę - rozpoczął Ghedi następnego ranka.

Przyniósł śniadanie - kubki kawy espresso i świeży chleb w brązowej papierowej torbie.

Schuyler uniosła brwi, Jack spojrzał ponuro. Popijali kawę, słuchając. Na

zewnątrz mewy witały świt żałosnymi wrzaskami. Sezon rybacki zakończył się, więc nie

musieli się obawiać, że znajdzie ich właściciel łodzi, ale chcieli ruszać dalej tak szybko,

jak to będzie możliwe.

- Bandyci nigdy wcześniej nie zbliżali się tak bardzo do wybrzeża, ale słyszeliśmy,

jak opowiadali o nich mieszkańcy sąsiednich wiosek. Zabierali zawsze kobiety, zwykle

młode dziewczyny - Ghedi jakby przepraszającym gestem wzruszył ramionami. -

Powiedziano mi, że moja matka poszła nabrać wody ze strumienia, kiedy ją złapali. Moja

matka była bardzo piękna. Kiedy wróciła, była odmieniona - Ghedi potrząsnął głową, a

jego oczy zalśniły twardo. - Zachowywała się... inaczej. A jej brzuch był duży.

- Czyli została zgwałcona? - spytała łagodnie Schuyler.

- Tak i nie... Nie pamiętała żadnej przemocy. Tak naprawdę niczego nie pamiętała.

Mój ojciec rok wcześniej zginął na wojnie, a kiedy narodziło się dziecko, zabrało jej życie.

Żadne z nich nie przeżyło. Zostałem sam. Mój wuj zaprowadził mnie do misjonarzy,

którzy prowadzili sierociniec w Berberze. Było tam mnóstwo chłopców takich jak ja -

sierot wojennych, pozbawionych matek. A potem pewnego dnia przyjechał ojciec

Baldessarre.

- Ojciec Baldessarre? - zapytała zaskoczona Schuyler. - Skąd go znasz? Właśnie

jego szukamy. - Wyjeżdżając z Nowego Jorku zabrała ze sobą notatki Lawrence'a. W

posiadanych przez nią dokumentach z jego akt nazwisko ojca Baldessarre pojawiało się

w połączeniu z Bramą Obietnicy. Dlatego odnalezienie księdza wydawało się dobrym

pomysłem na początek ich własnej podróży.

- Ojciec Baldessarre był zwierzchnikiem misji petruwiańskiej - wyjaśnił Ghedi. -

Był dla nas bardzo dobry i wybrał kilku chłopców, których zabrał ze sobą do Włoch,

żeby posłać ich do szkoły we Florencji. Ja także się wśród nich znalazłem. Początkowo

nie chciałem jechać. Bałem się. Ale chciałem pójść do szkoły. I polubiłem ojca

Baldessarre. Nauczył nas mówić po angielsku i wysłał większość chłopców, żeby zaczęli

nowe życie w Ameryce. Myślałem, że także tam trafię. Będę chodził do community

college gdzieś w Kansas - uśmiechnął się smutno i potarł ogoloną głowę.

- Pewnego dnia ojciec Baldessarre zatrzymał mnie po lekcjach. Miałem jedenaście

lat i uznał, że jestem dostatecznie duży, żeby pomagać im w ich prawdziwej misji.

Powiedział, że został mu powierzony potężny sekret. Zakon petruwiański nie jest

zwykłym zakonem, należący do niego bracia to strażnicy świętego miejsca.

Dwa lata temu, kiedy oficjalnie wstąpiłem do zakonu i przyjąłem święcenia, ojciec

Baldessarre otrzymał list od Lawrence'a Van Alena z prośbą o spotkanie. Profesor

najwyraźniej wiedział bardzo wiele o naszej misji, a ojciec Baldessarre uważał, że

uczony będzie mógł nam pomóc. Zaczęły się dziać dziwne rzeczy, których nie można

było wyjaśnić, pojawiły się niepokojące mroczne omeny. Przygotowaliśmy się na to

spotkanie, ale profesor nie przyjechał, a ojciec Baldessarre zaczął się martwić. Był chory,

rok wcześniej rozpoznano u niego raka, i obawiał się, że nie ma wiele czasu. A potem, w

zeszłym roku, nieoczekiwanie odwiedził nas Christopher Anderson.

Powiedział nam, że profesor nie żyje, ale dziedzictwo przejęła jego wnuczka i to

ona pomoże nam w dalszej misji. Pokazał nam twoją fotografię, Schuyler. Powiedział,

żebyśmy ciebie wypatrywali i udzielili wszelkiej pomocy, jeśli tylko się pojawisz. Od

tamtego czasu czekamy na ciebie, szczególnie odkąd usłyszeliśmy, że wyjechałaś z

Nowego Jorku. Oczywiście nie mieliśmy pojęcia, że jesteś przetrzymywana przez

hrabinę. W ogóle nie braliśmy tego pod uwagę.

Ghedi otarł czoło chusteczką.
- Ojciec Baldessarre nie mógł dłużej czekać. Mówił, że nieprawość staje się coraz

potężniejsza. Polecił mi znaleźć ciebie i przyprowadzić prosto do naszego klasztoru.

Przepraszam, że nie przedstawiłem się wcześniej, ale obawiałem się ujawnić, że jestem

petruwianinem, dopóki nie znaleźliście się na wolności.

- A gdzie jest teraz ojciec Baldessarre? - zapytała Schuyler. Na te słowa twarz

Ghediego zmroczniała. Sprawiał wrażenie wyczerpanego.

- Przykro mi, ale ojciec od nas odszedł.

- Kiedy? - Na twarzy Schuyler odmalowało się niedowierzanie. Byli tak blisko, ale

znowu trafili na ślepy zaułek. Jack nadal patrzył uważnie na Ghediego, nie odrywając

oczu od twarzy nowego przyjaciela.

- Dwa tygodnie temu, podczas jednej z misji w Afryce, zostaliśmy zaatakowani i

wymordowani przez bandytów. Uciekłem, dołączając na krótko do somalijskich marines.

Nie martwcie się, jestem zakonnikiem, nie piratem. Kiedy tylko wróciłem do Europy,

zacząłem cię znowu szukać.

- A teraz ją znalazłeś - wtrącił ostro Jack. - Co dalej?

- Zaprowadzisz nas do Bramy Obietnicy, prawda, Ghedi? - zapytała Schuyler,

wyrzucając kubek po kawie do śmieci i dziwiąc się, że przeczucie jak zwykle nie myliło

Lawrence'a. - Skoro ojciec Baldessarre nie żyje...

- Ja jestem odźwiernym - skinął głową Ghedi. - I zabiorę was do Florencji. Tam się

chcieliście udać, prawda?

S

IEDEM

Wędrówka

Schuyler oszacowała, że wykorzystując velox dotrą do odległej o ponad sto

pięćdziesiąt kilometrów Florencji za jakiś tydzień. Ponieważ Ghedi nie wytrzymałby

takiego tempa, miał im towarzyszyć tylko do Sarzany, a potem pojechać pociągiem do

Florencji, przygotować wszystko na ich przybycie i spotkać się z nimi już w mieście.

Tymczasem Jack zdecydował, że lepiej unikać głównych dróg, wędrując górskimi

ścieżkami. Tak było bezpieczniej: strome wzgórza były o tej porze roku prawie

opustoszałe. Mieli znacznie mniejszą szansę wpaść na szpiegów lub podwładnych

hrabiny. Ponieważ obowiązywał zakaz obozowania w górach, musieli szczególnie

uważać, aby nie natknąć się na innych turystów ani tym bardziej na strażników parku

narodowego.

Nie rozmawiali więcej o zaskakującym oświadczeniu Ghediego, ponieważ

przygotowania do wędrówki zajmowały ich całkowicie. Ale nawet pakując się, Schuyler
nie przestawała myśleć o zaskakującym zwrocie wydarzeń i o tym, jak wszystko nagle

poszło po ich myśli. Tak, jak oni szukali odźwiernego, odźwierny poszukiwał ich. To się

wydawało niemal zbyt proste.

Jednak najbardziej niepokojące było coś, czego ani ona, ani Jack nie powiedzieli

na głos. To prawda, Ghedi oznajmił, że jest odźwiernym. Istniał tylko jeden szkopuł.

Ghedi to przecież człowiek. Dlatego nie mógł być tym, za kogo się podawał. Tylko

błękitnokrwisty wampir, upadły anioł, mógł strzec jednej z Bram Piekieł.

Ale nie sądzę, żeby kłamał - przekazała Schuyler.

Zgadzam się. Wierzy, że jest odźwiernym, co jest jeszcze bardziej zastanawiające -

odparł Jack. - Później się tym zajmiemy. Teraz musimy wyruszyć tak szybko, jak to

możliwe.

Cała trójka udała się do miasta po zapasy, kupując tylko to, co mogli unieść w

plecakach i nie zabierając niczego, co nie byłoby niezbędne. Przed wyjazdem z Nowego

Jorku Jack przelał pieniądze na kilka zagranicznych kont, o których istnieniu Komitet nie

miał pojęcia. Poszedł kupić potrzebny sprzęt turystyczny, podczas gdy Schuyler i Ghedi

udali się na targ po jedzenie - mąkę, ryż, kawę, jaja, zupę w puszkach. Włoska

sprzedawczyni podejrzliwie przyjrzała się ciemnej skórze Ghediego i dziwacznemu

strojowi Schuyler, ale rozpromieniła się, kiedy Schuyler wyciągnęła gruby plik euro.

Schuyler dziwiła się swojemu obecnemu apetytowi. Jadła mnóstwo, a dobry

posiłek zaspokajał jej głód. Od wyjazdu z Nowego Jorku nie pila krwi. Jack nakłaniał ją

do przeprowadzenia caerimonia oscuhr, ale stwierdziła, że nie ma takiej potrzeby. Jeśli

już, brak krwi sprawiał, że czuła się silniejsza i myślała jaśniej.

Postanowiła unikać picia krwi tak długo, jak to będzie możliwe. W jakiś sposób

wydawało jej się niewłaściwe wchodzenie w tak intymny związek z kimś, kogo nie
kochała. W przypadku Olivera, oczywiście, było inaczej. Nadal trudno jej było myśleć o

swoim najlepszym przyjacielu i byłym familiancie. Serce miała uleczone, ale brakowało

jej ich przyjaźni.

- Przykro mi z powodu twojej matki, Ghedi - powiedziała Schuyler, kiedy wracali,

by spotkać się z Jackiem na łodzi. - Obojgu nam jest przykro.

- Nie szkodzi. Ona umarła dawno temu. Tak jest lepiej.

- Nie mów tak.

- Ale to prawda. Teraz ma spokój.

- 1 jeszcze ojciec Baldessarre - dodała Schuyler. - Musiał być ci bardzo bliski.

- Był jedyną rodziną, jaką kiedykolwiek miałem. Nauczył mnie wszystkiego.

Miałem dużo szczęścia, że przygarnęli mnie misjonarze - uśmiechnął się Ghedi.

Schuyler pomyślała, że to zdumiewające, jak ktoś dotknięty podwójną tragedią

wojny i żałoby może uważać się za szczęściarza. Niezależnie od tego, czy mówił prawdę,

czy też został wprowadzony w błąd co do tego kim lub czym jest, mogła wyczuć, że
pozostał dobrym człowiekiem. Podziwiała Ghediego za jego humor i optymizm, ganiąc

się w myślach za własny nieustanny niepokój i stres. Ghedi tracił wszystko nie raz, a

kilka razy w życiu. Jego dom zamienił się w ruinę, jego cała rodzina nie żyła, a jego

mentor został zamordowany. A jednak stąpał lekko i sprężyście, z uśmiechem na twarzy.

Tymczasem ona, która miała wszystko - ponieważ Jack był dla niej wszystkim -

nieustannie martwiła się, jak długo jeszcze będą mogli być razem. Powiedziała sobie, że

zamiast obawiać się przyszłości, powinna żyć i cieszyć się chwilą obecną.

Kiedy dotarli do portu, Jack zamykał na klucz drzwi kabiny. Poskładał koce, dolał

nafty do lampy i zrobił wszystko, aby łódź wyglądała tak samo, jak przed ich wizytą.

Dziękuję, że dałaś nam schronienie - pomyślała Schuyler, kładąc rękę na ścianie

kabiny. Oby twoje połowy zawsze były obfite. Podniosła jeden z turystycznych

plecaków, które Jack zostawił na pokładzie i zaczęła pakować zapasy: jedzenie, cienką

nieprzemakalną płachtę, zniszczone akta Repozytorium, które przechowywała w

wodoodpornej kopercie.

Zarzuciła plecak na ramiona i przez chwilę starała się złapać równowagę pod jego

ciężarem.

- Za ciężki? - zapytał Jack. - Mogę zabrać część rzeczy. - Sam niósł już namioty i

większość ich zapasów.

- Nie, w porządku.
Ghedi także się wyprostował.

- Gotowi?

Wyszli z miasta brukowaną drogą, która doprowadziła ich do górskiego szlaku,

całkowicie pustego, nie licząc jednego czy dwóch samochodów. Kilka kilometrów za

miastem Jack poprowadził ich w bok od drogi, w głąb lasu. Schuyler była zadowolona, że

kupiła w mieście ciepłą kurtkę, a także grube skarpety i buty turystyczne. Przez chwilę

zastanawiała się nad tym, jak bardzo zmieniło się ostatnio jej życie.

Jakże dziwnie było teraz myśleć, że nie tak dawno temu siedziała w klasie,

zatopiona w marzeniach i w wymyślonym przez siebie świecie, żyjąc jak we śnie. Była

cieniem pod ścianą, dziewczyną pozbawioną głosu. Aż w zeszłym roku wraz z Oliverem

udali się w wyczerpującą, szaloną podróż dookoła świata - wiedzieli tylko, że muszą

uciekać tak szybko i daleko, jak to możliwe. Zrozumiała, dlaczego tak często natykali się

na patrolujących miasta venatorów. Ona i Oliver wkraczali na ich teren.

Ale, jak wyjaśnił Jack, w lesie nic im nie groziło. W dziczy byli bezpieczni.
Najpierw, przez piętnaście lat, Schuyler niemal nigdy nie wyjeżdżała z Nowego

Jorku. Potem podróżowała po całym świecie, a teraz wędrowała pieszo przez włoskie

góry. Przemiana w jej życiu była ogromna. Spojrzała na Jacka, który odwzajemnił

spojrzenie.

Wszystko w porządku! - przekazał.

- To nowa przygoda - uśmiechnęła się. Cudownie było pozostawać niezależnym,

wreszcie wolnym od hrabiny. Każdy dzień Z tobą jest nową przygodą.

Jack uśmiechnął się i ruszył naprzód. Torował drogę kijem, odsuwając uschnięte

gałęzie i ostrzegając współtowarzyszy przed śliskimi skałami.

Jak na człowieka, Ghedi wykazał się niezwykłą odpornością, ale nawet on był

zmęczony po całym dniu wędrówki. Weszli na grzbiet górski w masywie Monte Rosa i

zatrzymali się, żeby podziwiać rozciągającą się poniżej panoramę wybrzeża. Mieli dobry

czas. Następnego dnia, jeśli utrzymają tempo, powinni przed północą dotrzeć do

Pontremoli.

Postanowili zatrzymać się na nocleg. Niedaleko znaleźli strumień, w którym

mogli napełnić wodą butelki, a ziemia była sucha i przyjemna. Ghedi rozstawił swój

namiot kawałek dalej, żeby zostawić im trochę prywatności. Schuyler zdjęła plecak i

pomogła Jackowi. Pracowali w milczeniu, zgrani. Kiedy namiot został rozbity, Schuyler

zaoferowała się, że przyniesie wody na kolację. Napełniła czajnik i postawiła go na
rozpalonym przez Jacka ogniu.

- Musimy go o to zapytać. - Schuyler przyklękła przy ognisku. - To po prostu nie

ma sensu, chyba że był zausznikiem ojca Baldessarre. Ale nie wydaje mi się, żeby tak

było.

Jack obiecał, że poruszy temat. Kiedy Ghedi przyłączył się do nich przy ognisku,

Jack pozwolił ich przyjacielowi rozgrzać się trochę, zanim zadał pytanie.

- Powiedz mi, Ghedi - spytał przyjaźnie. - Jak to możliwe, żeby jedno z

najważniejszych miejsc w naszej historii trafiło pod kuratelę nastoletniego zakonnika? -

Jack zdjął but i wytrząsnął kilka kamyków, wyciągając długie nogi bliżej ognia. Jego głos

brzmiał niedbale, ale przez moment Schuyler obawiała się, że Jack znowu chwyci

Ghediego za gardło.

- Chodzi ci o to, co stało się z wampirami, które pilnowały tego miejsca -

sprecyzował Ghedi. Zapatrzył się w przestrzeń. - Zniknęły.

- Nie żyją?
- Nie wiem. Nikt nie wie. Nie ma ich od bardzo dawna. Ojciec Baldessarre

powiedział mi, że kiedy jego zakon rozpoczynał swoją działalność, nie pozostał nikt

oprócz zauszników. Prawdziwych odźwiernych nie było już od dawna.

- Srebrnokrwiści? - zapytała Schuyler, patrząc na Jacka.

- Nie - Jack potrząsnął głową. - Gdyby Croatanie przejęli bramę, znany nam świat

przestałby istnieć. Musiało się wydarzyć coś innego.

- Mówiłeś, że ojciec Baldessarre chciał o coś zapytać Lawrence'a - Schuyler

zwróciła się do Ghediego. - Nie wiem, czy znam wszystkie odpowiedzi, ale postaram się

je odszukać.

- Wiem. Mamy wiele do omówienia, ale to niebezpieczne lematy. Porozmawiamy,

kiedy znajdziemy się w klasztorze. Dawni odźwierni pozostawili tam zabezpieczenia. -

Ghedi rozejrzał się niespokojnie po otaczających krzakach, jakby obawiając się, że ktoś

ich obserwuje. Schuyler zrozumiała, że nawet w tym oddalonym miejscu nie mogli być

pewni, że są sami, biorąc pod uwagę zagrożenie ze strony srebrnokrwistych.

- Ghedi ma rację, nie powinniśmy o tym rozmawiać. - Jack dorzucił gałąź do ognia

i zapatrzył się w tańczące wokół niej płomienie.

Schuyler skinęła głową, rozważając w skupieniu słowa Ghediego. Coś w tym, co

powiedział, niepokoiło ją. Kiedy zakon petruwiański zaczął swoją misję, nie pozostał nikt

oprócz zauszników.

- Czyli ojciec Baldessarre nie był... nie był wampirem, prawda? - zapytała powoli,

oswajając się z tą informacją. Nadal nie mogła w to uwierzyć.

- Nie. Był człowiekiem, tak jak ja.

- A kiedy zakon rozpoczął swoją misję? - zapytał ostro Jack.

- W piętnastym wieku.

Schuyler wymieniła zaniepokojone spojrzenia z Jackiem. A zatem ludzie od

wieków strzegli jednej z Bram Piekieł. Z pewnością oboje nie tego się spodziewali,

wyruszając na poszukiwania. Ludzcy odźwierni! Co to oznaczało? O co chcieli zapytać?

Czego mieli nadzieję dowiedzieć się od jej dziadka?

Ghedi życzył im dobrej nocy i oddalił się do swojego namiotu. Kiedy odszedł,

Schuyler wyjęła z plecaka plik akt Repozytorium. Wertowała pożółkłe strony, czytając.

- Nic nie rozumiem - powiedziała, podnosząc głowę znad papierów. - Alkione była

Odwieczną. Podobnie jak Lawrence, Kingsley i wszyscy w Zakonie Siedmiorga. Więc jak

ojciec Baldessarre i petruwianie zostali odźwiernymi? Coś musiało się wydarzyć w
piętnastym wieku, ale co?

Jack zmarszczył brwi.

- Jedynym powodem mogła być desperacja. Alkione musiała nie mieć wyboru. Jak

w innym przypadku mogłaby powierzyć ludziom to, co powinny zrobić wampiry?

Zastanawiali się nad tym jeszcze przez chwilę. Schuyler nie chciała wypowiadać

na głos swoich obaw ani pokazać, jak wytrąciło ją z równowagi to najnowsze odkrycie.

Chociaż sama była w połowie człowiekiem, błękitnokrwiści tworzyli całkowicie

zamkniętą społeczność. Ludzie, wiedzący o istnieniu wampirów, musieli zajmować

tradycyjne pozycje familiantów lub zauszników. Czerwonokrwiści nie mieli wglądu w

działanie ukrytego świata. To, co opisał Ghedi, było naruszeniem zasad bezpieczeństwa

na najwyższym poziomie, zdolnym wywrócić do góry nogami wszystko, co wiedziała o

Kodeksie Wampirów. A jeśli Kodeks nie był prawdziwy, to co było?

Jako pierwsza objęła wartę, całując Jacka na dobranoc. Nie udało mu się

przekonać jej do zmiany zdania i w końcu zgodził się chwilę odpocząć.

Schuyler zadrżała lekko, ale coś jej mówiło, że przyczyną nie był górski wiatr.

Minęły cztery wieki, odkąd na straży Bramy Obietnicy stanęli ludzcy odźwierni.

Dziękowała losowi za ogień, czysty, błękitny płomień trwał na wietrze, niewzruszony i

prawdziwy.

Mężczyzna z Cytadeli

Florencja. 1452

Srebrnokrwisty spojrzał w ich stronę, a zamaskowany nieznajomy natychmiast

zniknął.

- Zauważył nas. Ruszamy! - rozkazał Dre, biegnąc w kierunku ich ofiary. Gio i Tomi

wystrzelili z cienia, z obnażonymi złotymi mieczami. Wznowili pościg.

Podążali za srebrnokrwistym przez kręte uliczki, aż do samej katedry, na szczyt

nieukończonej kopuły projektu Brunelleschiego, wznoszącej się ponad wszystkimi

budowlami Florencji.

Srebrnokrwisty unikał ich ciosów, dorównując ścigającym siłą i zręcznością. Nie

przypominał w niczym tych, których spotykali wcześniej, ale ostatecznie i tak nie miał

szans z trójką uzbrojonych venatorów. Osaczony, warknął i zasyczał, wiedząc, że

przegrywa.

Dre zbliżył miecz do jego gardła, szykując się do zadania ostatecznego ciosu, kiedy

ze schodów rozległ się głos. Ktoś jeszcze wspiął się za nimi na wieżę.

- Wstrzymaj rękę, venatorze.

Odwrócili się i zobaczyli nadchodzącego nieznajomego. W świetle księżyca widzieli,

że ma na sobie barwny płaszcz i złote łańcuchy Cytadeli. Jego rysy ukrywał kaptur, ale był

tą samą osobą, z którą wcześniej rozmawiał srebrnokrwisty.

- Nie możesz odesłać tej bestii do Piekła, ponieważ już tam przynależy - oznajmił

mroczny mężczyzna. Machnął ręką, a srebrnokrwisty zniknął w czarnym ogniu.

Zaszokowana i przerażona Tomi głośno westchnęła, uświadamiając sobie, że bestia,

którą ścigali, nie była srebrnokrwistym, upadłym aniołem z Niebios, ale demonem z Piekła.

Zamaskowany mężczyzna zachwiał się na krawędzi dachu. Zrobił krok do przodu i

wpadł w szczelinę nieukończonej kopuły. Jego płaszcz wydął się na wietrze, odsłaniając

trzy czarne symbole na skórze ramienia. Jednym z nich był miecz przeszywający gwiazdę.

Po raz ostatni widziała ten symbol w Rzymie, na nadgarstku Lucyfera, kiedy

srebrnokrwisty Książę Ciemności nazywany był Kaligulą.

Trójka venatorów zbiegła na dół, na posadzce kościoła znajdując ciało

zamaskowanego nieznajomego, noszącego znak Lucyfera.

Czerwonokrwisty był martwy.

O

SIEM

Dzikie kwiaty

Cudowne promienie słońca wlewały się do namiotu, ale mimo to Schuyler

obudziła się przeraźliwie zmarznięta. Tak bardzo przywykła do spania wtulona w Jacka,

że poczuła się trochę zagubiona, nie znajdując go przy sobie. Sięgnęła ręką w pustkę

obok. Jego śpiwór był jeszcze ciepły. Nie mógł wyjść dawno.

Kochanie? - wysłała pytanie.

Jestem niedaleko, nie martw się. Pośpij jeszcze.

Położyła głowę na kocu i zasnęła, śniąc o łąkach porośniętych dzikimi kwiatami.

Godzinę później wstała i zeszła do pobliskiego strumienia, na który natknęli się

poprzedniego wieczora. Całe dotychczasowe życie spędziła w cywilizowanych

warunkach i teraz dziwnie się czuła na łonie natury, oderwana i uwolniona od rutyny i

tempa współczesnego życia.

Zdjęła bluzkę i nieprzemakalne buty, rozbierając się do bielizny. Zamierzała

uprać ubranie w strumieniu. Nie mając mydła, uderzała tkaniną o kamień, żeby usunąć

brud. Podobnie postępowała w domu Hattie. Cordelia nie przepadała za nowoczesnymi

sprzętami domowymi.

W pewnej chwili poczuła, że ktoś stanął za nią. Obejrzała się i zobaczyła, że Jack ją

obserwuje. Uśmiechnął się, pierwszym szczerym uśmiechem, jaki widziała na jego

twarzy, odkąd opuścili Nowy Jork. Trudno im było cieszyć się swoim towarzystwem pod

czujnym okiem venatorów zatrudnionych przez hrabinę.

- Dzień dobry - uśmiechnęła się. Jack także się wykąpał, ii jego włosy lśniły w

słońcu. Pomyślała, że jest przystojny jak młody bóg. Czy tylko jej się wydawało, czy też

wygnanie i wędrówka wpłynęły korzystnie na jego wygląd? Z każdym dniem mniej

przypominał ślicznego chłopca grającego w lacrosse'a, jakiego kiedyś poznała, a bardziej

- starożytnego niebiańskiego wojownika, którym był naprawdę.

- Przyniosłem ci prezent - powiedział, podając jej bukiecik fioletowych kwiatków.

Wpięła jeden z nich we włosy. Pomimo tego wszystkiego, czym byli zajęci, zawsze

znajdował czas, żeby pomyśleć o niej.

- Dziękuję.

Objął ją ramionami i chwilę później leżeli obok siebie w trawie. Wsunęła dłoń pod

koszulę Jacka, rozkoszując się dotykiem jego ciepłego i silnego ciała, napawając się tym,

jak mocno ją przytulał. Ale chociaż byli razem, nie potrafiła przestać martwić się o to, ile

czasu im pozostało...

Mamy cały czas świata.

Nie wiesz na pewno. A jeśli... Nienawidziła siebie za własny niepokój, ale nie

potrafiła go przezwyciężyć.

Przestań. Co będzie, to będzie.
Wiem.

Byli gotowi stawić czoła wszelkim konsekwencjom związanym z zerwaniem

więzi. Gniewowi Mimi. Wyniszczającej chorobie, która może osłabić Jacka, a nawet

doprowadzić do paraliżu. Zamierzali sobie ze wszystkim poradzić.

Ale boję się - przekazała.

Ja nie.

Na swój sposób miesięczny areszt okazał się przydatny. Dał im czas na

sformułowanie lęków i nadziei związanych z przyszłością, pozwolił określić granice ich

nowego związku. Snuli plany dotyczące nie tylko aktualnej sytuacji, rozpatrywali także

mroczne warianty przeznaczenia, jakie mogło ich oczekiwać. Schuyler wiedziała, na

czym stoi. A Jack wiedział, na czym jej zależy. Nigdy w całym życiu nie czuła się bardziej

bezpieczna lub pewna czegoś niż siły i rozmiarów jego miłości. Poszedł do Piekła i z

powrotem, aby ją ratować, a ona dała mu krew, która ocaliła jego życie.

Ale więź...
Stworzymy nową więź.

Nie masz żadnych wątpliwości związanych z odrzuceniem tamtej więzi? - Schuyler

nigdy wcześniej nie odważyła się zadać tego pytania, ponieważ nadal obawiała się

odpowiedzi. Nigdy nie wykorzystała ich bliskości w uroku, aby spojrzeć we

wspomnienia Jacka i przekonać się, czy w jakimś stopniu żałuje dokonanego wyboru.

Szanowała jego prywatność, ale wiedziała także, że nie mogłaby znieść świadomości, iż

tlą się w nim jakieś sentymenty wobec bliźniaczki. Gdyby znalazła coś podobnego w jego

wspomnieniach, umarłaby z zazdrości.

Żadnych. To jest więź, na którą sami się zdecydowaliśmy, a nie więź, o której ktoś

zdecydował za nas. Nie wierzę w przeznaczenie. Nie wierzę, że miłość jest z góry

przesądzona.

- Powinniśmy wracać - wyszeptała Schuyler. Nie mieli czasu. Nie mieli czasu ani

na miłość, ani dla siebie.

- Jeszcze chwilę - westchnął Jack, nie otwierając oczu. Jego ciepłe palce gładziły jej

nagi brzuch.

Schuyler uśmiechnęła się z rozczuleniem, pozwalając, aby jej włosy połaskotały

jego policzek. Pochwycił je w dłoń i przyciągnął ją, tak że ich usta znów się zetknęły.

Rozchyliła wargi, a jego dłoń wślizgnęła się pod jej stanik.

Pochyliła się nad nim, siadając na jego biodrach, ale w następnej chwili

przewrócił ją na wznak, odsłaniając jej białą szyję.

Przesunął palcem po jej gardle, a Schuyler zamknęła oczy w oczekiwaniu.

Czuła, jak całuje jej brodę, a potem nasadę szyi.

Wreszcie dotknął zębami jej skóry, a potem poczuła, jak jednym szybkim ruchem

wbił w nią kły.

Westchnęła. Nigdy jeszcze nie zrobił tego tak mocno, nie była w pełni gotowa na

tak głębokie wtargnięcie w jej ciało, ale uczucie było cudowne. Czuła, jak siła życiowa

Jacka miesza się z jej krwią, czuła bicie jego serca w swoim sercu - uderzały w jednym

rytmie, gdy trzymał ją w uścisku. Była oszołomiona i zamroczona, kręciło się jej w

głowie, ale jej ręce zamknęły się na jego plecach, przyciągając go bliżej.

Jeszcze - pomyślała. - Jeszcze.

W odpowiedzi Jack wypuścił ją na moment, a potem ukąsił po raz drugi. Tym

razem, gdy pocałował ją kłami, przeszywająca słodycz wypełniła Schuyler bolesnym, ale

rozkosznym uczuciem.

Była jego ukochaną i familiantką. Byli powiązani na tysiąc sposobów - maleńkich

niewidzialnych haczyków, które łączyły ich niezależnie od tego, co mogło postanowić

Niebo lub jego dawni mieszkańcy.

D

ZIEWIĘĆ

Zasadzka

Kiedy Schuyler usłyszała kroki, było już niemal południe. Zbliżający się do niej i

Jacka ludzie sądzili, że mogą ich zaskoczyć, ale mylili się całkowicie. Choć oczy miała

zamknięte, a głowę opartą na piersiach Jacka, słyszała ich w odległości jakichś stu
metrów - trzask gałązek pod stopami, skradające się kroki w lesie, szeptane rozmowy.

Nie ruszaj się - przekazał Jack. - Zobaczymy, czego chcą.

Schuyler nie była przestraszona, ale zaniepokojona. Zbliżająca się grupa nie

składała się z venatorów, jednak wyczuwała w przybyłych rozpacz i strach. Wiedziała,

że nie są przyjaźnie nastawieni. Co właściwie myśleli, ona i Jack, pozwalając sobie na tak

leniwy poranek? Dzięki Bogu, że chociaż zdążyli się już ubrać.

Słyszała obok siebie oddech Jacka, czuła miarowy rytm jego serca.

- Wstawać - rozkazał szorstki głos.

Schuyler ziewnęła i przeciągnęła się, mrugając oczami, żeby udać senność.

Usiadła, rozglądając się. Jack poszedł w jej ślady. Z rozczochranymi włosami i

zaczerwienionymi policzkami wyglądali jak dwójka młodych ludzi, którym przerwano

drzemkę.

Otaczała ich grupa mężczyzn uzbrojonych w strzelby i pistolety. Z ich postawy i

sposobu mówienia Schuyler wywnioskowała, że są rolnikami z którejś z okolicznych
miejscowości, prawdopodobnie najbliżej leżącego Santo Stefano. Prowincja pełna była

ludzi, którzy nigdy nie opuszczali swoich wiosek, przekazując tradycje i zawody z

pokolenia na pokolenie. Nowoczesny świat przyniósł im wprawdzie komórki i kafejki

internetowe, ale nadal mieszkali w kilkusetletnich domach bez ogrzewania i

samodzielnie wypiekali chleb, a także wyrabiali wędliny.

Mężczyźni gapili się na nich, nie opuszczając broni. Schuyler uświadomiła sobie,

że nie są źli. Są przerażeni i niepewni, ale nie są źli. Odetchnęła z ulgą.

Jack podniósł ręce.

- Nie robimy nic złego - powiedział płynnie po włosku.

- Nie wolno obozować w górach. Kim jesteście i skąd się tu wzięliście? - zapytał

żylasty mężczyzna o zwężonych oczach.

- Jesteśmy Amerykanami. Przyjechaliśmy z Nowego Jorku... Na wycieczkę po

górach - odpowiedziała Schuyler, odwołując się do ich poczucia gościnności. Włosi

uwielbiali amerykańskich turystów. I dolary, za które kupowali koszmarnie drogie lody.

Inny mężczyzna, ubrany w koszulkę z logiem Fiata i trzyma - jacy staroświecką

berettę, skinął głową.

- Nie lubimy obcych.

- Tylko przechodziliśmy, nie wiedzieliśmy, że tu nie wolno obozować - wyjaśniła

Schuyler. - Proszę... Puśćcie nas i pójdziemy swoją drogą.

Jack spróbował wstać, ale w jego głowę została wycelowana strzelba.
- Nie ruszajcie się.

- Bądźcie rozsądni - odparł spokojnie Jack, ale w jego głosie słychać było napięcie.

- Stul pysk.

Schuyler spojrzała na Jacka. Gdyby chciał, mógłby w jednej chwili zmieść ich

wszystkich z powierzchni ziemi.

Nie rób tego - przekazała mu.

Zamknęła oczy i skoncentrowała się. W uroku słyszała ich myśli.

To tylko dzieciaki, powinniśmy ich puścić, nie wiem, co Gino sobie myśli.

Tracimy czas, nie mogli zabrać MariEleny daleko.

Może oni coś wiedzą.

Co mamy z nimi zrobić?

To głupie.

Powinniśmy ruszać.

Zostawmy ich.
Zatrzymajmy ich, aż zaczną mówić.

Dziwne czasy. Obcy. Dziwne.

Nie, nie możemy im ufać.

Potrzebują naszej pomocy, uświadomiła sobie Schuyler. Są przestraszeni i

zdezorientowani, a przyczyną ich lęku jest dziewczyna. Nie, źle. Boją się o tę dziewczynę.

Mogła zobaczyć ją wyraźnie w ich podświadomości: młodziutką, rok czy dwa lata

młodszą od niej. Schuyler podjęła decyzję.

- Proszę, powiedzcie nam, co się stało - powiedziała. - Może będziemy w stanie

wam pomóc. Szukacie kogoś, prawda? Kogoś wam bliskiego. Jesteśmy przyjaciółmi ojca

Baldessarre.

Na dźwięk imienia księdza mężczyźni wyraźnie się uspokoili. Domysły Schuyler

okazały się słuszne. Zakon petruwiański znaczył wiele w tych stronach. Ojciec

Baldessarre był świętym i poważanym człowiekiem, którego imię miało ogromną moc.

Ogromny kredyt zaufania. Z bólem pomyślała, że przypomina jej dziadka.

- Pozwólcie, że wam pomożemy - ciągnęła. - Jesteśmy... odpowiednio wyszkoleni.

Powiedzcie nam, co się stało.

Mężczyźni popatrzyli po sobie, aż wreszcie przemówił najstarszy z nich.

- Zabrali moją córkę, MariElenę - powiedział i niezdolny do powstrzymania

emocji, zakrył twarz dłońmi, szlochając.

Luca, najmłodszy w grupie, udzielił dalszych wyjaśnień. Jego ojciec, bracia i

wujowie szukali MariEleny, która zeszłego wieczora została uprowadzona przez

handlarzy żywym towarem, stanowiących poważne zagrożenie w tej części świata.

Pokazał Schuyler fotografię ślicznej, ciemnowłosej dziewczyny o gęstych brwiach i

nieśmiałym uśmiechu. Miała piętnaście lat.

- Zwykle biorą dziewczęta z małych wsi we wschodniej Europie, ale ostatnio stali

się bardziej zuchwali. Przyszli nawet tutaj. Jak widzicie, życie tu nie jest ciężkie - wskazał

gestem zielony pejzaż włoskiej prowincji. - Ale jest nudne, jednostajne, brakuje w nim

niezwykłości. Mari spotkała go w kafejce internetowej. Był Rosjaninem, ale powiedział

jej, że chodzi do szkoły w Ameryce. Nazywała go swoim chłopakiem. „Uciekli” razem

zeszłego wieczora, ale nie sądzę, żeby mieli zamiar się pobrać. To przyszło kilka godzin

temu. - Chłopak wyjął telefon komórkowy i pokazał im wiadomość od MariEleny.

Brzmiała ona Aiuto - włoskie słowo oznaczające „pomocy”.

- To straszne, co stało się z twoją siostrą. Ale dlaczego nie poszliście na policję? -

chciał wiedzieć Jack.

- Ponieważ ona zwykle bierze łapówki od przemytników - wyjaśnił Luca. - Ale

uważamy, że nie mogli odejść daleko, skoro nie korzystają z dróg. Muszą być nadal tutaj,

w górach. Prawdopodobnie kierują się do Levanto, do portu.

- Co się stanie, jeśli jej nie odnajdziecie? - zapytała Schuyler, chociaż znała

odpowiedź.

Luca wzdrygnął się.

- To samo, co dzieje się ze wszystkimi dziewczętami. Zostanie sprzedana i

wywieziona daleko. Nigdy już jej nie zobaczymy.

D

ZIESIĘĆ

Ukryta

Schuyler zaprowadziła grupę do obozowiska, gdzie zastali Ghediego czekającego

przy spakowanych piecakach. Wiadomość o porwaniu dziewczyny wyraźnie go

poruszyła. Podczas gdy Jack dzielił mężczyzn na grupy poszukiwawcze, odprowadził

Schuyler na bok.

- Wiesz, to kolejne z cyklu porwań. MariElena jest najnowszą ofiarą - powiedział,

ukrywając ich plecaki w krzakach.

- Wiem, mówili nam, że dziewczęta z tej okolicy znikają ostatnio dość często. -

Schuyler zamaskowała kamieniami poskładane namioty. Mieli zamiar wrócić po nie.

- Nie, chodzi o coś więcej - Ghedi rzucał na boki niespokojne spojrzenia. - Nie jest

rozsądnie rozmawiać o tym akurat tutaj. Chciałem zaczekać, aż dotrzemy w bezpieczne

miejsce. Ale muszę ci coś powiedzieć.

- Tak?
Zerknął na zegarek.

- Została porwana zeszłego wieczora. Minęło zbyt wiele czasu. Już za późno.

Powinni przyjść do klasztoru, kiedy tylko odkryli jej zniknięcie. Bracia mogliby ją

odnaleźć, zanim... - potrząsnął głową. - Ale zamiast tego sami wyruszyli na

poszukiwania. W ten sposób przypieczętowali jej los.

- Nie rozumiem? - odparła Schuyler. - Cokolwiek się z nią stało, musimy

spróbować odnaleźć i uratować tę dziewczynę.

Młody zakonnik potrząsnął głową i nie odezwał się już słowem. Wszelkich

dalszych wyjaśnień obiecał udzielić, kiedy dotrą do klasztoru. Odszedł, zostawiając

Schuyler zatopioną w myślach.

Jack podzielił mężczyzn na dwie grupy. Jedna miała wyruszyć dalej w góry,

podczas gdy druga skierowała się w stronę portu. Poszedł z nimi Ghedi: znał się na pracy

w dokach i potrafił wytropić przemycanych nielegalnie ludzi. Schuyler i Jack oddzielili

się i skierowali w swoją stronę. Luca pożyczył im walkie - talkie, żeby mogli pozostawać

w kontakcie.

Kiedy grupy rozdzieliły się, Schuyler powtórzyła, co powiedział jej Ghedi. Jack,

tak jak i ona, nie wyobrażał sobie, aby mogli pozostawić dziewczynę bez pomocy,

niezależnie od tego, czym Ghedi mógł się niepokoić. Jako zaprzysiężony venator Jack

miał obowiązek nie tylko służyć Zgromadzeniu, ale także chronić niewinnych - wszystko

jedno, ludzi czy wampiry. Uznał, że nie warto tracić czasu na piesze poszukiwania.

Najszybszym sposobem odnalezienia MariEleny było zlokalizowanie jej duszy w

wymiarze uroku.

- Lepiej ty się tym zajmij, przed tobą może się nie chować.

- Jack wyjaśnił, że łagodna kobieca obecność będzie lepszym sposobem na

wywabienie młodej dziewczyny z kryjówki.

Schuyler zamknęła oczy i sięgnęła w ciemność. Skoncentrowała się na

dziewczynie ze zdjęcia.

MariEleno, gdzie jesteś?

Kiedy otworzyła oczy, stała już w przyćmionym świetle wymiaru uroku. Mogła

wyczuć tu obecność Jacka, a także istnienie dusz mężczyzn szukających dziewczyny.

Świat w wymiarze uroku wydawał się srebrzysty i przyćmiony, jakby zasnuty gęstą,

szarą mgłą.

MariEleno, jestem przyjaciółką. Pokaż się. Przy mnie będziesz bezpieczna. Powiedz

mi, gdzie jesteś. Twoja rodzina cię szuka.

Żadnej odpowiedzi.

Schuyler czekała, ale miała wrażenie, że jej wołanie ginie w bezdennej studni.

Sięgała świadomością poza wszechświat, ale nie odbierała żadnego oporu, nic nie

świadczyło o tym, że znalazła właściwą duszę. Otworzyła oczy.

- Nic? - zapytał Jack.

- Ani śladu - zmarszczyła brwi Schuyler. - Zupełnie jakby jej tu nie było... Nawet w

wymiarze uroku. Nie tak, jakby się ukrywała. Bardziej jakby... nigdy nie istniała. -

Schuyler przełknęła rozczarowanie. Ostrzeżenie Ghediego wytrąciło ją z równowagi.

Czego tak bardzo obawiał się odźwierny?

Schuyler ponad wszystko pragnęła sprowadzić MariElenę bezpiecznie do domu.

Czuła duchowe pokrewieństwo z dziewczyną. Czy sama nie miała piętnastu lat, kiedy

zaczęła się jej przemiana? Rozumiała, jak MariElena mogła zakochać się w nieznajomym,

jak kusząca może być przygoda, jak straszne jest pozwolić, aby własna ciekawość

spotkała się z takim rozczarowaniem.

Tu jestem! Pomocy! Pomocy!

- Boże! - wykrzyknęła Schuyler. - Właśnie ją usłyszałam! Pomocy. Ratunku. Zabić.

Ratunku. Umrzeć. Ratunku. Ogień.

Ratunku. Piekło. Ratunku. - Myśli dziewczyny płynęły chaotycznym, rozpaczliwym

błaganiem, monologiem zagubienia i rozpaczy.

Schuyler sięgnęła ręką do Jacka. Przytrzymał ją.

Jesteś bezpieczna, jesteś bezpieczna, jesteś już bezpieczna. Pokaż mi, gdzie cię

szukać. Znajdziemy cię i ukryjemy - przekazała, emanując kojącym spokojem w stronę

zdruzgotanej duszy.

Pomocy. Pomocy. Pomocy. Zabić. Umrzeć. Ratunku. Ogień. Ratunku. Piekło.

Ratunku.

Schuyler poderwała się, otwierając oczy.

- Znalazłaś ją? - zapytał Jack, nie puszczając Schuyler.

- Tak. Wiem, gdzie jest. - Schuyler podniosła walkie - talkie i opisała pozostałym

poszukiwaczom, co zobaczyła. Ciemna jaskinia przy wyschniętym korycie rzeki, otwarta

dziura w ziemi, obramowana zwieszającym się mchem.

Usłyszała stłumiony okrzyk Ghediego.

- Co się stało? - zapytała. - Co to za miejsce?

- Jaskinia koło wyschniętej rzeki. Nazywa się Piekielne Gardło - powiedział,

podnosząc głos w panice. - Kilka kilometrów przed Florencją. Spotkamy się tam.

Schuyler natychmiast zrozumiała reakcję Ghediego. Może dlatego tak

pesymistycznie oceniał szanse MariEleny.

- Zabrali ją do bramy - wyjaśniła Jackowi. - Chodź, nie mamy czasu.

J

EDENAŚCIE

Piekielne Gardło

Ghedi udzielił im precyzyjnych wskazówek, więc Jack i Schuyler wyruszyli

natychmiast. Dzięki szybkości velox dotarli na miejsce w czasie krótszym niż uderzenie

skrzydeł motyla.

Schuyler pomyślała, że ci, którzy zabrali dziewczynę do bramy, nie mogli być

przemytnikami. Ale jeśli nie byli przemytnikami, to kim? Czym tak bardzo niepokoił się

Ghedi? Czego nie chciał im powiedzieć, dopóki nie znajdą się w „bezpiecznym miejscu”?

Znaleźli wyschniętą rzekę, czerwoną, piaszczystą wstęgę spękanej i wysuszonej

ziemi, prowadzącą do ciemnej, podziemnej jaskini. Zgodnie z opisem Schuyler, otwór

wiodący w głąb był porośnięty mchem i na wpół ukryty w rumowisku.

Jack kopniakiem rozsunął krzaki blokujące wejście i poprowadził ich dalej.

Podniósł gałąź, zapalając na niej błękitny płomień.

- Pokaż się! - krzyknął, a jego głos odbił się echem od skalnych ścian.
Jaskinia była mroczna i pachniała pleśnią. Czyżby właśnie tutaj znajdowało się

wejście do Bramy Obietnicy? Szli powoli w dół, stąpając ostrożnie w gęstej ciemności.

Schuyler wyczuwała w powietrzu złowrogą, odrażającą obecność.

- Piekielne Gardło. Interesująca nazwa, prawda? Czerwonokrwiści najwyraźniej

mają talent do nadawania odpowiednich nazw rzeczom, których prawdziwego

znaczenia nie znają. Ale widocznie coś wyczuli w tym miejscu - powiedziała.

- Nikt nie jest odporny na wpływy mocy - odparł Jack. Jego pochodnia wysyłała

długi promień światła w głąb niekończącego się tunelu.

Schuyler poślizgnęła się na mokrym mchu i złapała się dla równowagi ramienia

Jacka. Rozejrzała się po ciemnej grocie. Z zaskoczeniem zauważyła, że na dole ciężkie

uczucie nadciągającej zguby osłabło, zastąpione przez smutek osamotnienia. Ruszyła

naprzód w ciemność, a uczucie nasiliło się.

Zatrzymali się i rozejrzeli - pochodnia Jacka oświetlała dość zwyczajnie

wyglądającą grotę, z omszałymi skałami i piaszczystym dnem. Wszędzie walało się

pełno typowych dla nastolatków śmieci: zgniecionych niedopałków papierosów i

pustych butelek po piwie.

Coś jest nie tak - przekazał Jack.

Też to wyczuwasz! - zapytała Schuyler. - Ale co?

W następnej chwili zrozumiała. To nie tutaj, prawda? To nie jest Brama Obietnicy.

Nie, to tylko jej cień, zasłona dymna. Podstępna iluzja.

Piekielne Gardło okazało się tylko nawiedzonym domem, miejscem, którego

celem było straszenie okolicznych mieszkańców i odwrócenie uwagi od prawdziwego

zagrożenia.

- Co wiemy o błękitnokrwistych? - zastanowił się Jack.
- Że nie lubią niczego ułatwiać? - odparła pytaniem Schuyler. - Ze umieją kryć

swoje tajemnice. Przynoszą światu pokój, sztukę i światło. Są cywilizowani i

wyrafinowani. Stawiają świątynie i posągi, złote miasta wznoszące się ku niebu -

pomyślała o tym, jak piękny jest Paryż.

- Właśnie. Pomyśl o bramach, które dotąd znaleźliśmy. Brama Zemsty była pod

posągiem, świętą rzeźbą. Druga brama znajdowała się pod najpiękniejszą neogotycką

katedrą w Ameryce Północnej. Wampiry nie wybudowałyby bramy w dziurze w ziemi,

surowej grocie w piasku - potrząsnął głową Jack.

- Nie. Masz całkowitą rację. Ktokolwiek umieścił tutaj iluzję, chciał ukryć

prawdziwe położenie bramy - przyznała Schuyler. - Ale jeśli to nie brama, czemu

petruwianie jej pilnują?

D

WANAŚCIE

Symbol

Schuyler przemierzała tam i z powrotem skaliste dno jaskini. Co właściwie

wiedzieli o zakonie petruwiańskim? Tamtego pierwszego wieczora Ghedi poprosił ich,

żeby mu zaufali - nazwał Lawrence'a Van Alena przyjacielem, chociaż nigdy go nie

spotkał. Ile prawdy zawierała historia młodego mnicha? Po tym, jak spędzili miesiąc

uwięzieni jako goście hrabiny, Schuyler zbeształa się za niedostateczną przezorność.

- Myślisz, że mogliśmy się pomylić co do Ghediego? - zapytała Jacka.

Potrząsnął głową.

- Lepiej jest zaufać i zostać zdradzonym niż nie dowierzać nikomu i niczemu.

Twoje otwarte serce jest darem. Chociażby dlatego, że zaprowadziło cię do mnie.

- Ale w tym przypadku nie wierzę, żeby Ghedi nas oszukiwał. Croatanie nie

potrzebują czerwonokrwistych. Wątpię, czy był tu kiedykolwiek. Jeśli, jak przypuszczam,

zakon petruwiański został założony przez prawdziwą odźwierną, Alkione musiała
działać według standardowej procedury postępowania z ludźmi. To powszechna

praktyka, Konspiracja stosuje ją od wieków. Powiedzieli czerwonokrwistym tylko tyle,

ile było niezbędne.

Jeszcze raz obeszli mroczną grotę i tym razem Schuyler zauważyła coś, co

przeoczyli wcześniej: wyryty na jednej ze ścian znak. Był to tryglif*, czyli symbol

składający się z trzech elementów. Pierwszy stanowiły przeplatające się okręgi,

stosowany przez błękitnokrwistych symbol związku; drugi - trudne do rozpoznania

zwierzę. Trzeciego znaku Schuyler nigdy nie widziała: miał postać miecza

przeszywającego gwiazdę.

- To pieczęć archanioła - wyjaśnił Jack. - Gwiazda oznacza anioła, z którego

została zrodzona. Lucyfera. Gwiazdę Poranną. Upadłego Anioła.

Schuyler przesunęła palcami po krawędziach tryglifu.

- Widziałeś już wcześniej coś podobnego?

- Mam przeczucie, że tak... kiedyś... w przeszłości. Nie mogę sobie przypomnieć -

odparł, przysuwając pochodnię do symbolu, żeby przyjrzeć się dokładniej. - Możliwe, że

utrzymuje na miejscu zaklęcie przeznaczenia.

- Nie wydaje mi się, żeby o to chodziło - Schuyler nie mogła oderwać wzroku od

tryglifu. Symbol działał na nią hipnotycznie i usypiająco, ale poderwała się, słysząc

odgłosy kroków.

- To Ghedi. Nie mówmy mu, dopóki nie przekonamy się, ile wie.

* Tryglif: termin z obszaru architektury oznaczający fragment fryzu w porządku

doryckim, w kształcie prostokąta, dzielonego na trzy części pionowymi żłobieniami.

Jack skinął głową i skierował pochodnię w stronę wejścia do groty, oświetlając

drogę. Zakonnik zbliżył się do nich, oddychając ciężko.

- Znaleźliście ją? - zapytał, rozglądając się nerwowo.

- Nie. Powinniśmy stąd iść. Skoro MariEleny tu nie ma, musimy powiadomić jej

rodzinę.

Ghediemu wyraźnie ulżyło. Cała trójka ruszyła w drogę powrotną.

- Czekajcie - Schuyler zatrzymała się. Usłyszała znajomy dźwięk - cichutki, niemal

bezgłośny jęk w oddali, stłumioną rozpacz kogoś cierpiącego. - Tam! - Pobiegła w

najgłębszą część groty, znajdując w ciemnościach drobną, skuloną sylwetkę. Związaną.

- MariElena - szepnęła Schuyler. Przykucnęła, kładąc dłoń na czole dziewczyny.

Gorące. Rozpalone. Należało mieć nadzieję, że przyczyną gorączki jest tylko znużenie.

Dziewczyna poruszyła się i znowu jęknęła. Ghedi przeżegnał się i przykląkł koło

niej.

- Wiesz, gdzie jesteśmy? - zapytała Schuyler po włosku.

- W jaskini - odparła MariElena, nie otwierając oczu. - Koło wyschniętego

strumienia.

Jack zdjął kurtkę i zarzucił ją na ramiona dziewczyny.

- Wiesz, dlaczego tu jesteś? - spytał.

- Przyprowadzili mnie tu - odparła bezbarwnym głosem.

- Kto to był? - chciała wiedzieć Schuyler. - Co z tobą zrobili? W odpowiedzi

MariElena zadrżała mimo woli, jakby ogarnięta atakiem choroby.

Schuyler przytuliła dziewczynę i starała się ją uspokoić.

- Wszystko dobrze, wszystko dobrze - wyszeptała. - Nic ci nie będzie. Jesteś już

bezpieczna.

Ale dziewczyna tylko potrząsnęła głową i zacisnęła mocniej usta.

- No już - powiedział Ghedi, kładąc chłodną chusteczkę na jej rozgorączkowanym

czole.

Schuyler osnuła MariElenę urokiem i skorzystała z okazji, żeby rzucić okiem na

jej wspomnienia. Chłopak wywiózł ją z miasta w góry. Zaprowadził prosto do lasu. A

potem nie było już nic. Mgła i opary. Dziewczyna obudziła się, związana, w jaskini.

Jack przeciął więzy i pomógł jej wstać, a Schuyler podtrzymała pod ramię. Ale

dziewczyna zachwiała się pomiędzy nimi i osunęła na ziemię.

- Zaczekaj, pomogę - Ghedi zbliżył się do MariEleny.

A potem wszystko zaczęło dziać się zbyt szybko, ponieważ następną rzeczą, jaką

zobaczyła Schuyler, był nóż z rękojeścią z kości słoniowej, który zakonnik przyłożył do
gardła nieprzytomnej dziewczyny.

- Co ty robisz? - krzyknęła Schuyler, rzucając się ku nim. Jack zrobił to samo.

- To, co muszę - odparł Ghedi, trzymając w ramionach dziewczynę bezwładną jak

szmaciana lalka i przyciskając lśniące ostrze do jej szyi. Cienka bluzka MariEleny była

rozpięta i Schuyler znowu zobaczyła przez moment tryglif. Tym razem był wypalony na

piersi dziewczyny. Splecione okręgi. Zwierzę. Pieczęć Lucyfera. Lśnił w ciemności

niczym światło ostrzegawcze.

Schuyler skoncentrowała się na wysłaniu potężnego przymusu, aby powstrzymać

zakonnika, gdy raptownie nieoczekiwane uderzenie rzuciło ją na ścianę jaskini. To nie

był Ghedi, który w tym momencie sprawiał wrażenie absolutnie zaskoczonego. To był

ktoś zupełnie inny.

- Schuyler! - pełen niepokoju krzyk Jacka odbił się echem w grocie.

Wszystko w porządku - chciała przekazać, ale okazało się, że nie może. Nie mogła

się poruszyć ani odezwać, była sparaliżowana pod każdym względem. Walczyła, żeby
uwolnić się z okowów - ale to zaklęcie okazało się nie tak proste, jak tamto, rzucone

przez Iggy'ego. Kryły się w nim elementy czarnej magii, zakazane metody, które

sprawiały, że więzy były solidne jak skała.

Tym razem nie groziła im grupka pospolitych rolników poszukujących zaginionej

córki; wpadli w zasadzkę zastawioną przez wampira, dysponującego właściwą

wampirom szybkością i siłą.

- Poddaj się albo twoja dziewczyna zmieni się w śliczną pochodnię - napastnik

wyciągnął linę venatorów i gestem nakazał, by Jack związał sobie nadgarstki. W drugiej

ręce trzymał pochodnię płonącą czarnym ogniem.

Nie! - przekazała Schuyler, odzyskując głos w uroku, mimo że nadal była

całkowicie unieruchomiona.

Dlaczego to robisz? Pracujesz dla hrabiny?

Nie pracuję dla nikogo. Nie należę do Zgromadzenia. Działam na własny rachunek.

A więc do tego doszło, uświadomiła sobie Schuyler. Mimi wyznaczyła nagrodę za

życie Jacka, a ten wampir zamierzał ją zgarnąć.

Proszę, nie! Mamy pieniądze! Pozwól, że zapłacę za jego życie. Proszę! - przekazała

Schuyler.

Przykro mi, mała. Jestem pewien, że nie dasz rady przebić Mimi Force.

Łowca nagród przysunął się do Schuyler. Widziała z bliska jego dziką, ściągniętą

twarz.

- Pójdę z własnej woli. Wypuść ją - oznajmił Jack spokojnym, czystym głosem,

poddając się. Wampir zacisnął więzy, sprawiając, że krew odpłynęła z nadgarstków

więźnia. Kiedy uznał, że jego zdobycz jest zabezpieczona, wyszeptał kilka słów nad

płomieniem, który zgasł, zamieniając pochodnię w poszarzały kawałek węgla - szybko

ukryty w kieszeni łowcy.

Ghedi obserwował z niepokojem wampirzego renegata, ale kiedy zrozumiał, że

tamten nie jest nim zainteresowany, jego twarz napięła się. Przygotowywał się do

czekającego go straszliwego zadania.

MariElena miała umrzeć.

Jack miał zostać zabrany.

Schuyler mogła tylko bezgłośnie krzyczeć.

T

RZYNAŚCIE

Czas anioła

Kiedy Schuyler została zaatakowana i pochwycona, miała za mało czasu, by

cokolwiek zdziałać. Dlatego teraz spojrzała w głąb siebie, w swoją duszę i w wymiar

uroku. Czas w wewnętrznym wszechświecie płynął inaczej.

Otworzyła oczy w mętnych wodach otulonego zmierzchem świata i poczuła ciężki

uścisk krępującego ją mrocznego zaklęcia. W wymiarze uroku zaklęcie miało postać

oplatających ją i wijących się węży. Czuła ich tuskowatą wilgoć owiniętą wokół jej ciała,

ściskającą ją coraz mocniej. Były wszędzie, ślizgały się po jej talii, nogach, pomiędzy

palcami. Czuła ich mulisty zapach i zadrżała, słysząc szelest rozdwojonych języków.

Zaklęcie unieruchamiające zaliczało się do typu uroków zwanych przymusami -

inaczej kontrolą umysłu. Tego rodzaju zaklęcia miały przede wszystkim sprawić, by

ofiara uwierzyła, że jest uwięziona, dlatego należały do najtrudniejszych do opanowania.

Trzeba było przestać wierzyć w to, co się widziało.

Schuyler skoncentrowała się na wężu najbliżej głowy. Czuła zimne ciało gada,

oplatające jej ramiona. Odwróciła się, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. Przerażająca

kobra królewska rozkładała kaptur i szykowała się do ataku. Obnażyła kły i zasyczała.

Ale nim zdążyła uderzyć, Schuyler zdołała przemóc odrazę i sięgnęła w dół,

chwytając węża za ogon. Jednym płynnym ruchem oderwała łuskowate cielsko od siebie

i zmiażdżyła jego łeb obcasem.

W ułamku sekundy znalazła się z powrotem w świecie rzeczywistym, w jaskini,

dzierżąc miecz swojej matki.

- Stać! - rozkazała, a w jej głosie zadźwięczała furia. Mnich pospiesznie spróbował

trafić nożem w szyję MariEleny, ale zanim ostrze przebiło skórę, Schuyler odparowała

jego uderzenie i wytrąciła Ghediemu broń, która ze szczękiem odbiła się od skały.

MariElena upadła na ziemię, a obok niej osunął się Ghedi, powalony wysłanym przez

Schuyler przymusem, nakazującym mu poddanie się.

Tylko tego potrzebował Jack. Z gwałtownym rykiem rozerwał więzy i przemienił

się w przerażającego Anioła Zniszczenia. Z jego pleców wystrzeliły potężne czarne

skrzydła, ostro zakończone rogi zawinęły się na końcach, a oczy rozbłysły karmazynową

barwą krwi. Podniósł drżącego łowcę nagród i ścisnął w szponach.

- Jack, nie. Nie zabijaj go! - krzyknęła Schuyler. Niech się obejdzie bez rozlewu krwi.

- Posłuchaj dziewczyny... - wycharczał łowca nagród. Schuyler łagodnie położyła

rękę na skrzydle Jacka, czując olbrzymią moc, kryjącą się pod jedwabistymi piórami.

Dawniej przerażał ją w tej postaci, ale teraz, widząc jego straszliwą, prawdziwą twarz,

dostrzegała w niej piękno.

Odwrócił się do niej. Jako Abbadon w niczym nie przypominał Jacka, a

jednocześnie przypominał go wszystkim. Chciał cię skrzywdzić.

Proszę, najdroższy.

Wtedy z powrotem stał się Jackiem, przystojnym, o zaczerwienionych policzkach.

Przyciągnął do siebie łowcę nagród, stawiając go na nogi.

- Precz. Powiedz mojej siostrze, że jej pasożyt zawiódł. Powiedz, że nic i nikt nie

sprowadzi mnie z powrotem.

Łowcy nagród całkowicie to wystarczyło. Zniknął, zanim zdążyli zaczerpnąć

oddechu.

Schuyler wpadła w ramiona Jacka, przylgnęli do siebie.

Myślałam, że cię stracę - przekazała.

Nigdy. Nigdy nie pozwolimy się rozdzielić. - Jack pochylił głowę, kryjąc twarz w jej

ramionach, a Schuyler przytuliła się do niego, słysząc miarowy, spokojny rytm jego

serca.

Nigdy.

Pracownia artysty

Florencja. 1452

Rankiem Tomi przekroczyła próg pracowni. Mistrza spodziewano się następnego

dnia, a jej zostało jeszcze wiele do zrobienia. Przywitała się z innymi pomocnikami i zajęła

miejsce z tyłu sali, wracając do rzeźbienia reliefu, który miał się znaleźć nad wschodnimi
drzwiami baptysterium. Żmudna praca i wymagała dokładności, ale Tomi rozkoszowała

się nią, czerpiąc radość z najdrobniejszych szczegółów. Niebawem zatonęła we własnych

myślach, jej dłonie szybko poruszały się nad marmurem, a umysł rozważał wydarzenia

rozgrywające się miesiąc wcześniej.

Co mogło oznaczać to, że człowiek nosił znak Księcia Ciemności? Czyżby ich stary

wróg znalazł drogę powrotną na Ziemię? Niemożliwe. Odesłali Szatana do piekła,

zamykając Kaligulę za nie- zniszczalną bramą. Razem wysłali w świat Zakon Siedmiorga,

aby zabezpieczyć Ścieżki Umarłych. Mężczyzna noszący szaty Cytadeli musiał być

podstawiony. Nikt nigdy wcześniej go nie widział. Nie pochodził z tego miasta. Andreas

uważał, że człowiek ich okłamał, a ścigana bestia nie była demonem, ale Tomi nadal

odczuwała niepokój.

Miała szesnaście lat i wiedziała już, kim jest i jakie jest jej zadanie na tym świecie.

Po kryzysie w Rzymie w każdym kolejnym życiu zadaniem venatorów było tropienie

zbiegłych srebrnokrwistych, którzy pozostali po tej stronie Bramy i nadal stąpali po Ziemi.
Nikt więcej w Zgromadzeniu nie wiedział o ich istnieniu - venatorzy utrzymywali to w

tajemnicy, aby nie zakłócać spokoju społeczności. Błękitnokrwiści nie musieli obawiać się

niczego ze strony Croatanów, Andreas pilnował, żeby jego współbracia byli od setek lat

bezpieczni. Polowanie na Croatanów było równie rutynowe, jak polowanie kota na polne

myszy. Niezbędne i skuteczne.

Ale teraz coś takiego. Tomi zobaczyła znowu tryglif, krwawy mak wyryty na

ramieniu mężczyzny. Upuściła dłuto, zostawiając paskudną rysę w płaskorzeźbie. Mistrz

nie będzie zachwycony.

- Coś cię trapi, przyjaciółko - Gio podniósł dłuto i podał jej. Niepotrzebnie. Zajmiemy

się tym.

Skinęła głową.

- Chciałabym, żeby Dre tu był.

Andreas del Pollaiuolo był najmłodszym doradcą na dworze Lorenza de Medici.

Pracował nad utwierdzeniem pozycji rodu Medyceuszy we Florencji i zapewnieniem mu

prymatu przed innymi szlachetnymi rodami w mieście. Medyceusze prowadzili interesy w

całej Europie, wysyłając swoich przedstawicieli do wszystkich większych miast. Pod tym

pretekstem Dre mógł bez problemów podróżować po całym kontynencie, nie budząc

niczyich podejrzeń.

Ale Tomi wiedziała, że jest jeszcze jeden powód, dla którego Dre tak bardzo stara

się poszerzyć wpływy Medyceuszy daleko poza ich piękne miasto. Kryzys w Rzymie zawsze
pozostawał dla niego sprawą najwyższej wagi. Chociaż zdołał wygnać Lucyfera z tego

świata, nie udało mu się powstrzymać upadku wspaniałego państwa. Kaligula, Niosący

Światło, doprowadził Rzym do zagłady.

Dre postanowił odbudować jego świetność. Był zdeterminowany, aby dokończyć to,

co zaczął, przysięgał odtworzyć chwałę Rzymu i kultury antycznej, wynosząc je na nowy

poziom. Przepisał Kodeks Wampirów, aby ukształtować historię ludzi i przekazać im

wrażliwość i wartości błękitnokrwistych - szacunek dla sztuki, życia, piękna i prawdy.

Podczas jednej z niekończących się rozmów o tym, co planują osiągnąć w tym cyklu,

powiedział jej, że zamierza doprowadzić do odrodzenia ludzkości. Nadał mu już stosowną

nazwę: renesans.

Ale cała ta praca odciągnęła od niej ukochanego, a od nocy tamtego pościgu niemal

nie mieli czasu dla siebie.

Zawsze taki był -jej Michał. Andreas. Kasjusz. Menes. Jakiekolwiek przybierał imię,

zawsze należał do niej. Był jej siłą, jej miłością, jej powodem istnienia. Razem zmierzą się z
nowym zagrożeniem. Będzie oczekiwać na jego powrót, a potem przekona go, że

najpilniejszą rzeczą jest zdemaskowanie ukrytego wroga i odkrycie prawdy o znaku

czerwonokrwistego.

C

ZĘŚĆ DRUGA

M

IMI

F

ORCE

,

REGENTKA ZGROMADZENIA

Nowy Jork Teraźniejszość

C

ZTERNAŚCIE

Gniazdo żmij

Użalanie się nad sobą” nie istniało jako pojęcie w słowniku Mimi Force. Zamiast

przeklinać samotność i tęsknotę, spowodowane utratą zarówno brata bliźniaka, jak i

mężczyzny, którego kochała (po raz pierwszy w jej długim, nieśmiertelnym życiu były to

dwie różne osoby), zajęła się sprawami Zgromadzenia. Praca pomagała jej zagłuszyć

rozpacz i wściekłość, a nadzorowanie biurokratycznej administracji ogromnej, prężnej

organizacji dawało ukojenie.

Stara wiedźma, Cordelia Van Alen, nazywała obecne czasy „zmierzchem

wampirów” - zupełnie jakby ciężka aksamitna kurtyna opadała na scenę, a dla

błękitnokrwistych nadchodził czas na wielki finał. (Mimi zawsze uważała, że „wielki

finał” to znacznie lepsze określenie odrzucenia śmiertelnej powłoki - kojarzące się z

wychodzeniem do ukłonów przed stojącą i bijącą brawo publicznością, a nie

kuśtykaniem w stronę zachodu słońca.)

Jeśli to rzeczywiście miał być ich koniec - jej koniec - to w takiej postaci był on

całkowicie nie do zaakceptowania. Mimi nie po to przeżyła tyle wcieleń, aby skończyć

zupełnie sama, bez poczucia bezpieczeństwa płynącego z obecności Jacka, bez czarującej

arogancji Kingsleya, utrzymującej ją w czujności. Nie zamierzała się tak łatwo poddawać.

Mimi otworzyła drzwi do nowego gabinetu. Tydzień po tym, jak Forsyth

Llewellyn zaginął po „tragedii na odnowieniu więzi” (tak wszyscy nazywali teraz tę

parodię, jaką była jej ceremonia) - Rada postanowiła wybrać nowego przywódcę. Ku

zdumieniu Mimi, wśród kandydatów pojawiło się jej nazwisko. Tydzień po niesławnej

ceremonii Ambrose Barlow, dziarski dżentelmen, liczący sobie sto jeden lat (aby

umożliwić emerytowanym członkom Rady dalszą służbę, udzielono im zezwolenia na

przedłużenie cyklu), oraz Minerva Morgan, znana z ciętego języka Starsza Rady, będąca

niegdyś najbliższą przyjaciółką Cordelii Van Alen, spotkali się z Mimi po szkole i wyłożyli

jej swoją prośbę. Mimi odmówiła kandydowania na stanowisko Regisa - nie w

momencie, kiedy Charles pozostawał przy życiu - ale zgodziła się przyjąć tytuł Regenta,

sprawującego w Zgromadzeniu władzę pod nieobecność przywódcy.

Usiadła w wygodnym, ergonomicznym fotelu biurowym, który zamówiła

niedawno, i wyświetliła na pulpicie bazę danych Komitetu. Miała przed sobą tony

roboty: należało wyszukać najsilniejszych członków Komitetu i awansować ich do

osłabionej Rady, nadzorować zespół venatorów, powołać nowy rocznik do młodszego

Komitetu - lista spraw zdawała się nie mieć końca.

Forsyth Llewellyn pozostawił po sobie chaos - najwyraźniej kiedy był u władzy,

interesowała go tylko Rada. W wielu podkomitetach (Zdrowia i Kontaktów z Ludźmi,

Centrum Transformacji) rozpaczliwie brakowało obsady.

Skoro mowa o Forsycie: nikt nie wiedział także, gdzie podziewa się Bliss. Mimi

przypuszczała, że uciekli razem. Krzyżyk na drogę. Po zniknięciu Forsytha venatorzy

znaleźli dowody na to, że poprzednik Mimi ukrywał ich największego wroga i odegrał

kluczową rolę w ataku Croatanów na katedrę. Forsyth był zdrajcą w Radzie, wężem

pomiędzy nimi.

Jeśli zaś chodzi o Kingsleya, Mimi nadal widziała jego twarz na moment

przedtem, zanim został pochłonięty przez subvertio. Pamiętała, jak patrzył na nią z

bezgraniczną miłością. Gdzie był teraz? Czy jeszcze żył? Czy kiedykolwiek go zobaczy?

Czasem, kiedy zaczynała o nim myśleć, potrafiła godzinami wpatrywać się w przestrzeń

lub w kursor mrugający na ekranie komputera, podczas kiedy ból w jej sercu drżał i

pulsował. Nic nie mogło poprawić jej nastroju, absolutnie nic. Próbowała pogrzebać

swoje problemy pod astronomicznymi kwotami, nadużywając na zakupach kart

kredytowych. Zatrudniła też armię uzdrowicieli i terapeutów. Minął miesiąc, nic nie

pomagało. Miała wrażenie, że bez rozlicznych spotkań Komitetu i rozmów

konferencyjnych, które pozwalały jej na chwilę uciec od smutku, oszalałaby z rozpaczy.

Oczywiście, chociaż została Regentką, nadal musiała skończyć czwartą klasę.

Pilniejsze sprawy miały zaczekać do zakończenia egzaminów, tak przynajmniej

twierdziła Trinity, dla której nawet rządzenie społecznością nie było wystarczająco

dobrą wymówką aby zaniedbywać szkołę. Matka pozwalała Mimi poświęcać najwyżej

kilka godzin dziennie na działalność związaną z nowym stanowiskiem. Wystarczającym

ciosem było zaginięcie Jacka i to, że jest poszukiwany. Trinity nie zamierzała pozwolić,

aby Mimi opuściła się w nauce.

Nawet jeśli Mimi początkowo miała opory przed przyjęciem tytułu Regenta,

pomału pomysł ten zaczął się jej podobać. Szczególnie w momencie, kiedy uświadomiła

sobie, że może go wykorzystać na swoją korzyść. Jako nieustraszona zwierzchniczka

Zgromadzenia mogła zrobić wszystko, co tylko chciała. Byt pierwszy tydzień listopada.

Zajmowała nowe stanowisko od miesiąca i nie zdążyła jeszcze wykorzystać władzy do

zrobienia tego, czego najbardziej pragnęła - sprawy Zgromadzenia ciągle miały

pierwszeństwo. Ale dzisiaj nadszedł wreszcie ten dzień. Dzisiaj odbędzie przyjacielską

rozmowę z Oliverem Hazard-Perrym. Kazała wezwać go z otchłani Repozytorium, a

sekretarka właśnie zadzwoniła, żeby powiedzieć, że Oliver jest już w poczekalni.

- Wpuść go, Doris - poleciła Mimi, przygotowując się na nieuniknioną w jej

mniemaniu walkę. Nędzny zausznik był jedyną nadzieją na odnalezienie jej

zdradzieckiego brata i miała zamiar wydusić z niego wszelkie informacje dotyczące
miejsca pobytu Jacka.

Oliver wszedł do gabinetu. Ledwie go znała, a dawniej zwracała na niego uwagę

tylko dlatego, że kręcił się blisko jej rywalki do uczuć Jacka. Jednak nawet Mimi

zauważyła, że wygląda inaczej niż wtedy, kiedy widziała go po raz ostatni - może to coś

w jego oczach, nieobecna wcześniej ostrożna nieruchomość.

Ale z drugiej strony, czy był ktoś, kogo nie odmieniła tamta tragedia na ceremonii

odnowienia więzi? Sama Mimi kilka dni wcześniej spojrzała w lustro i z przerażeniem

zobaczyła wymizerowaną starą pannę z twarzą ściągniętą żalem. Dramatyczne przejścia

całkowicie zrujnowały jej wizerunek słonecznej dziewczyny z okładek magazynów. To

musiało się skończyć.

- Pani dzwoniła? - zapytał Oliver. Jego twarz była maską, za którą kryło się

cierpienie, więc zdziwiło ją, że potrafi jeszcze żartować.

Mimi odrzuciła włosy na plecy.

- Człowiek nie powinien się zwracać w ten sposób do przełożonego.
- Proszę o wybaczenie - uśmiechnął się Oliver. Usiadł na krześle z drugiej strony

biurka. - Czym mogę służyć?

Przeszła od razu do rzeczy.

- Wiesz, gdzie oni są.

Kiedy tylko jej brat opuścił miasto, Mimi wysłała za nim armię venatorów i

najemników, ale jak dotąd żaden nie zdołał doprowadzić Jacka przed oblicze

sprawiedliwości. Opuszczając Zgromadzenie, Jack wyrzekł się także jego ochrony, co

sprawiło, że jego duszy nie można było namierzyć w wymiarze uroku.

- Oni? - zapytał Oliver, unosząc brwi.

- Mój brat i jego... - Mimi nie mogła się zmusić, żeby wymówić to słowo. - Wiesz,

dokąd pojechali. Venatorzy powiedzieli mi, że odprowadziłeś ich na lotnisko.

Oliver zaplótł dłonie i spojrzał na nią twardo.

- Nie mogę tego potwierdzić ani temu zaprzeczyć.

- Nie popisuj się. Wiesz, gdzie oni są i musisz mi to powiedzieć. Pracujesz teraz

dla mnie. Ośmielasz się sprzeciwić Kodeksowi? Wiesz, że karą za niesubordynację

zausznika jest dwadzieścia lat odosobnienia - warknęła, pochylając się nad biurkiem i

obnażając koniuszki kłów.

- A, więc teraz powołujemy się na zapisy Kodeksu?

- Jeśli będę do tego zmuszona - zagroziła Mimi. Jako archiwista w Repozytorium

Oliver znajdował się nisko w hierarchii ważności. Był przypadkową ofiarą - zaledwie

kiepsko opłacanym urzędnikiem. Tymczasem ona, Mimi Force, była teraz Regentką! Była

jedyną osobą, która utrzymywała Zgromadzenie w całości.

Oliver uśmiechnął się przebiegle.

- W takim razie na swoją obronę muszę przywołać paragraf piąty.

- Piąty? - w głowie Mimi zadźwięczał jakiś dzwonek ostrzegawczy, ale

zignorowała go. Była wszechpotężna, a on tylko grał na zwłokę. Zmiażdżyć ludzkiego

karalucha! Nikt nie ośmielał się sprzeciwiać Azrael, jeśli czegoś zapragnęła.

- Proszę wybaczyć, jeśli to zabrzmi protekcjonalnie, ale zgodnie z piątym

paragrafem Kodeksu Wampirów istnieje coś, co nazywa się poufnością wampirów i

zauszników. Mam prawo nie udzielać żadnych informacji dotyczących mojej byłej

błękitnokrwistej pani. Możesz sprawdzić w Aktach Repozytorium. Nie masz nade mną

władzy.

Mimi podniosła z biurka lampę Tiffany'ego i cisnęła nią w Olivera, który uchylił

się w ostatniej chwili.

- Tylko bez nerwów, proszę.

- Precz z mojego gabinetu, śmieciu!

Oliver demonstracyjnie powoli wstał i pozbierał swoje rzeczy. Widać było, że

bawi go jej frustracja. Ale wychodząc, odezwał się jeszcze raz i tym razem jego głos

brzmiał łagodnie.

- Wiesz, Mimi, jestem tak samo osamotniony, jak ty. Wiem, że niewiele to znaczy

w moich ustach, ale przykro mi z powodu tego, co cię spotkało. Bardzo kochałem

Schuyler i wiem, jak bardzo ty kochałaś Jacka.

Jack! Nikt nie ośmielał się wymienić przy niej tego imienia. Poza tym myśląc o

swoim bliźniaku, Mimi nie czuta miłości, ale dziwaczną mieszankę szoku i żalu. Miłość?

Wszelka miłość, jaka w niej pozostała, przemieniła się w jasno świecącą nienawiść, którą

pieściła w głębi swojej duszy, lśniącą szmaragdowym blaskiem.

- Miłość - syknęła Mimi. - Wy, familianci, nie wiecie niczego o miłości. To tylko

twoje urojenia, nigdy jej nie kochałeś. Czułeś tylko to, co zaszczepił w tobie święty

pocałunek. To nie jest prawdziwe uczucie. Nigdy nie było.

Oliver przez moment wyglądał na tak głęboko zranionego, że Mimi zapragnęła

cofnąć swoje słowa. Tym bardziej, że jego wyrazy współczucia były pierwszymi, jakie

usłyszała, odkąd straciła wszystkich, którzy byli jej bliscy. Ale mimo wszystko
wyładowanie na kimś swojej wściekłości przyniosło jej ulgę. Tym gorzej dla Olivera, jeśli

próbował jej pomóc. Dureń: wpakował się tylko na linię ognia.

P

IĘTNAŚCIE

Przesłane wideo

Worek treningowy kołysał się w przód i w tył niczym wahadło, a Mimi

poczęstowała go kolejnym przynoszącym jej satysfakcję kopniakiem - w sam środek. Po

wyjściu z gabinetu przyszła prosto na siłownię. Nie potrzebowała niczyjej litości, a już

na pewno nie litości głupiego archiwisty z Repozytorium. Musiały nastać naprawdę

ciężkie czasy, skoro człowiek może współczuć wampirowi. Szczególnie wampirowi o jej

rodowodzie i statusie. Dokąd zmierzał ten świat? Przetrwała kryzys w Rzymie i zniosła

podróż do Plymouth tylko po to, żeby stać się obiektem współczucia

czerwonokrwistego? Całkowity absurd. Znowu rąbnęła worek, który zawirował,

odlatując aż pod przeciwległą ścianę. Mięśnie bolały ją od czterogodzinnego tłuczenia go

na kwaśne jabłko.

Wyobraziła sobie zakrwawioną twarz Jacka, upokorzonego i błagającego o litość.

Jakąż przyjemność sprawi jej wyładowanie wreszcie całej furii. W każdej minucie
każdego dnia zżerało ją pragnienie zemsty, żyła nim i oddychała, a gniew stanowił jej

siłę napędową. Gdzie on był? Co robił? Czy w ogóle o niej myślał?

Dlaczego właściwie nie potrafi po prostu odpuścić, pomyślała, kiedy powracający

worek uderzył ją, wytrącając na moment z równowagi. Nie chciała już przecież mieć

Jacka dla siebie - tyle przynajmniej zrozumiała przed ołtarzem. On jej nie chciał, ale ona

także go nie chciała. Więc dlaczego tak obsesyjnie pragnęła jego śmierci? Ponieważ ktoś

musiał zapłacić za to, co się stało z Kingsleyem. Kingsley przepadł: był martwy lub

uwięziony, co w sumie na jedno wychodziło. Łatwiej było jej znosić morderczą

wściekłość na brata niż pochłaniający wszystko żal z powodu utraty ukochanego. Mimi

nie mogła ścierpieć myśli, że to Jackowi, nie Kingsleyowi, udało się ocaleć. Ze Jack był

szczęśliwy gdzieś daleko, ze swoją mieszanej krwi konkubiną, a ona została sama. Ktoś

musiał zapłacić za wszystko, co straciła - ktoś musiał. Skoro Mimi nie mogła być

szczęśliwa, nie widziała absolutnie żadnego powodu, by pozwalać na szczęście innym.

Nieustanna wściekłość była ponad wszystko męcząca i Minii potrzebowała

fizycznego wyczerpania, które zapewniały jej mordercze treningi. Zazwyczaj

przychodziła z siłowni do domu tak zdrętwiała i znużona, że mogła tylko leżeć z

laptopem na kanapie, odpowiadając na wiadomości w komunikatorach i aktualizując

statusy na stronach społecznościowych. Tego wieczora po powrocie do miejskiej

rezydencji nikogo nie zastała, co jej nie zdziwiło. Trinity jak zwykle wyszła gdzieś w

celach towarzyskich. Dom był za duży dla nich dwóch. Pokojówki trzymały się na

dystans, a cisza była tak przybijająca, że przez większość wieczorów Mimi surfowała po

internecie, słuchając jednocześnie na cały regulator muzyki wieży i telewizora.

Cisnęła przepocony kostium gimnastyczny do kosza na brudne rzeczy i wzięła

szybki prysznic. Nadal ubrana w szlafrok włączyła komputer i kliknęła na ikonę skrzynki
mailowej, przewijając listę nieprzeczytanych wiadomości. Na samej górze mrugał e-mail

z nieznanego adresu. Chociaż informatycy Komitetu błagali ją, żeby tego nie robiła, Mimi

regularnie ignorowała ostrzeżenia o internetowych wirusach, kryjących się w

nieznanych wiadomościach. W rezultacie system operacyjny jej komputera padał kilka

razy na miesiąc. Nie mogła nic na to poradzić, była zbyt ciekawa, żeby powstrzymać się

przed ich otwieraniem.

Otworzyła wiadomość. E-mail był pusty, zawierał tylko link. Mimi kliknęła go,

przygotowując się na wybuch komputerowego chaosu, zawieszenie systemu lub

pojawienie się pornograficznego wideo. Link prowadził do pliku wideo, ale nie takiego,

jakiego się spodziewała.

Na ekranie pojawił się niewyraźny film, trzymana w niepewnych rękach kamera

kilkakrotnie zmieniała kąt, aż wreszcie Mimi zobaczyła, że dwa ciemne kształty na

środku ekranu to para nastolatków, obmacujących się na kanapie.

Pomyślała, że to jednak jeden z „tych” filmików, i zamierzała zamknąć okno, ale

coś ją powstrzymało. Kiedy kamera przybliżyła obraz, zorientowała się, że nastolatki nie

uprawiają po prostu seksu. Twarz dziewczyny zasłaniały długie włosy, ale Mimi

widziała jej usta przyciśnięte do szyi chłopaka i krew spływającą po jej podbródku,

podczas gdy jego ciało drżało i wiło się w ekstatycznych spazmach.

To było aż za bardzo znajome - gwałtowne ruchy chłopaka, sposób, w jaki

trzymała go dziewczyna - na tyle łagodnie, żeby powstrzymać jego drżenie i na tyle

mocno, aby przytrzymać go w miejscu. Ile razy Mimi robiła dokładnie to samo,

dokładnie w tej samej pozycji? To było jak wyjęte z podręcznika Komitetu. Nie można

było pozwolić, żeby głowa familianta odchyliła się za daleko do tyłu, ponieważ groziło

mu wtedy uduszenie lub zadławienie się własnym językiem.

Mimi siedziała skamieniała i patrzyła, jak dziewczyna odsunęła się i przez

moment kamera zrobiła zbliżenie na jej kły barwy kości słoniowej. Zalśniły w świetle,

piękne ostrą jak igły urodą, znacznie delikatniejsze i bardziej niebezpieczne niż dowolne

podróbki, poprawiane komputerowo. W tym czasie chłopak opadł na kanapę,

zamroczony, pokonany i bezużyteczny na czterdzieści osiem godzin. Dziewczyna, której

twarz nadal kryła się w cieniu, pocałowała go czule w usta i wstała z kanapy.

Na dole ekranu wyświetlała się godzina i data. To ostatni weekend, pomyślała

Mimi, podczas gdy obraz zmienił się, pokazując duży pokój, w którym zgromadziło się

więcej nastolatków. Zaraz, zaraz! W tym pokoju było coś znajomego, widziała już te
adamaszkowe zasłony i Renoira na ścianie. Jeśli podeszło się za blisko do obrazu,

uruchamiał się bezgłośny alarm i majordomus przychodził, żeby cię przegonić. Była

wiele razy w tym apartamencie. Na ekranie widziała należący do rodziców Jamiego Kipa

penthouse, a impreza była jego urodzinowym after-party.

Mimi uczestniczyła w niej w ostatni piątek. Wyszła wcześniej, znudzona

towarzystwem. Najmłodsi członkowie Komitetu zachowywali się jak małe, gorliwe

fretki, nakręceni zakosztowaną po raz pierwszy krwią, a ona była nadal zbyt pełna

złości, żeby dobrze się bawić.

Kamera znowu odnalazła tamtą dziewczynę. Odwrócona plecami, w mgnieniu

oka zniknęła, żeby pojawić się po drugiej stronie pokoju koło reflektora, zaśmiewając

się. To nie był żaden trick, efekt specjalny, sztuczka montażu. Widać było wyraźnie, że

dziewczyna stała w jednym miejscu, a potem, bez żadnego rozsądnego wyjaśnienia,

znalazła się gdzie indziej. Dobry Boże, nie powiecie chyba... Kamera uchwyciła więcej

wampirzych sztuczek. Durni młodsi członkowie popisywali się: ktoś podniósł jedną ręką
fortepian, inny gość imprezy rozwiał się w mgłę. Zwykłe szczeniackie szpanowanie,

wampiry pijane nowo odkrytymi mocami, które przyszły do nich wraz z przemianą.

Żołądek Mimi zaczął się zaciskać w zimny supeł. Kto, do cholery, ich filmował?

Imprezy błękitnokrwistych były ściśle zamknięte: tylko dla wampirów i familiantów lub

przyszłych familiantów. Zgodnie z zasadami. To co właśnie zobaczyła, łamało wszelkie

prawa Kodeksu. To było zdemaskowanie. Film był dostępny online. Czy ktoś jeszcze go

widział? Mimi poczuła, jak włoski na jej szyi stają dęba.

Obraz pociemniał i pojawił się napis. Wampiry istnieją naprawdę. Otwórzcie oczy.

Są wśród nas. Nie wierzcie w ich kłamstwa.

Kochanka żyje!

Ze kto? Ze co? Mimi nadal próbowała przyswoić to, co przeczytała, kiedy obraz

raz jeszcze się zmienił. Pojawił się inny pokój i ta sama dziewczyna, związana,

zakneblowana i w opasce na oczach, nadal niemożliwa do rozpoznania. Po srebrnych

niciach Mimi rozpoznała linę używaną przez venatorów. O co tu chodziło? Co, do diabła,

się działo? Kim była ta dziewczyna?

Obraz przeszedł w czerń, na której pojawił się następny napis.

W wigilię znikającego sierpa...

Zobaczycie, jak spłonie wampir.

Zapaliła się zapałka, ogień ogarnął cały ekran. Smoliście czarne płomienie

tańczyły wokół hebanowego jądra. Czarny ogień piekielny.

Mimi wyłączyła laptop, zamykając go z trzaskiem. Stwierdziła, że cała drży. To był

żart, prawda? Ktoś z uczestników imprezy postanowił nakręcić „zabawny” filmik. Tylko

o to chodziło. To musiało być to. Pewnie Jamie Kip i Bryce Cutting posklejali to razem,

żeby ją nastraszyć. Nadal nie potrafili zaakceptować tego, że została Regentką. To był po

prostu wygłup.

Mimo to Mimi nie spała dobrze tej nocy. Chciała zapomnieć o tym, co wiedziała,

skasować otrzymane wideo i jak każda normalna nastolatka wrócić do liczenia

znajomych online. Ale nie mogła. Była przywódczynią. Odpowiadała za bezpieczeństwo

każdego wampira w Zgromadzeniu. Nie zamierzała pozwolić, żeby ktoś zginął na jej

zmianie. Nie ma mowy. Nie tym razem. Nie po tym, jak zaślepiony Charles zaprzeczał

istnieniu srebrnokrwistych... a Forsyth zdradził Radę. Cokolwiek to było - nowe

zagrożenie ze strony srebrnokrwistych czy może coś innego? - musiała być

przygotowana, żeby sobie z tym poradzić. Musiała podjąć działania. Ten film został do
niej przysłany z jakiegoś powodu.

S

ZESNAŚCIE

Konspiracja

Sześćdziesięciocalowy ekran na ścianie pokazywał zatrzymane zbliżenie twarzy

wampirzycy, zastygłej w grymasie przerażenia. Mimi rozejrzała się po zgromadzonych

przy stole konferencyjnym uczestnikach zebrania, sprawdzając, czy do wszystkich

dotarło to, co zobaczyli. Był poniedziałkowy poranek, a ona musiała opuścić lekcje, ale

nawet Trinity nie mogła twierdzić, że zebranie jest mniej ważne od egzaminu z języka

mandaryńskiego na poziomie zaawansowanym.

Wokół stołu siedzieli członkowie Konspiracji, podkomitetu zajmującego się

relacjami wampirzo-ludzkimi i rozprowadzaniem fałszywych informacji o wampirach

wśród ludzi. Wśród członków Konspiracji znajdowali się między innymi autorzy

bestsellerowych powieści, z których jeden spopularyzował interesujący koncept, że

wampiry w słońcu zamiast spalać się na śmierć, zaczynają pachnieć różami, jak również

producenci filmowi, w niezliczonych doskonale sprzedających się horrorach
podtrzymujący przy życiu wątek kołków osinowych i odcinania głów. Większość z nich

była poirytowana tym, że zostali oderwani od lukratywnej pracy i w trybie pilnym

ściągnięci na zebranie. Konspiracja nie spotykała się osobiście od wielu lat.

Seymour Corrigan, Starszy Rady i zwierzchnik Konspiracji, rozpoczął dyskusję.

- Jakieś pomysły, skąd to się mogło wziąć?

- Wygląda jak jakieś odrzuty z twojej produkcji, Harry - zażartował Lane Barclay-

Fish, autor powieści Krew i róże i wspomniany wcześniej twórca idei wampirów o

zapachu kwiatowym. Zwracał się do Harolda Hopkinsa, producenta popularnej opery

mydlanej o wampirach, która była aktualnie emitowana w prestiżowej sieci kablowej.

- To nie ja - u mnie ludzie używają krwi wampirów zamiast witamin. Wiesz,

długie życie i takie tam - zachichotał Harold, łysy wampir, który nawet w pomieszczeniu

nosił ciemne okulary.

Strażnik Corrigan odchrząknął.

- Obawiam się, że nie potrafię dostrzec w tym nic zabawnego.

- Słuchajcie, Seymour ma rację, to nie jest śmieszne - odezwała się Mimi. - To jest

film z prawdziwej imprezy. Ta dziewczyna jest jedną z nas, a nie którąś z przepłacanych

aktorek Harolda. - Irytowało ją, że po tym wszystkim, co się wydarzyło, nadal potrafili

tak gładko prześlizgnąć się nad czyimś zaginięciem. Wiedziała, że po prostu maskują w

ten sposób swój strach, ale było to niesmaczne.

- Dobrze, dobrze - przeprosił Lane. - Proponuję, żeby wmówić

czerwonokrwistym, że to zwiastun filmowy. Może coś od Josie.

Josephine Mara była najzdolniejszą dziewczyną z pokolenia młodych reżyserów.

Miała znękany i zestresowany wygląd osoby wiecznie ściganej terminami. W ostatnich

latach stworzyła kilka „undergroundowych” horrorów, które odniosły wielkie sukcesy.
Kręcenie horrorów było bardzo proste - jako wampir nie musiała płacić za efekty

specjalne. Sama je stwarzała.

- Jasne, czemu nie - uśmiechnęła się blado Josephine. - Powiem, że to planowany

sequel Fantomu pamięci - dodała, mając na myśli swój najnowszy hit, historię o duchach

rozgrywającą się w żeńskiej szkole z internatem.

- Pamiętacie, jak jedna z familiantek wydała gdzieś na początku dziewiętnastego

wieku kompletne pamiętniki? - zapytał Harold.

- Tak, dzięki Bogu namówiliśmy jej wydawcę, żeby puścił je jako powieść - skinął

głową Lane. - Co ta baba sobie w ogóle myślała? I jeszcze ten tytuł! Wieczne pragnienie

miłości, rany. Lord Byron musiał się gęsto tłumaczyć.

- Miał niesamowity apetyt na kobiety. Ugryźć i porzucić, a potem biedna

dziewczyna zostaje ze swoim pragnieniem i tak dalej. Musi być im ciężko. Co za szkoda -

wzruszył ramionami Harold.

- Tęsknię za dawnymi czasami, kiedy wszystko wydawało się proste - westchnął

Lane. - Pamiętacie, jak wymyśliliśmy hrabiego Drakulę? To była zabawa. I te tłumy

turystów w Rumunii! Czerwonokrwiści uwierzą we wszystko.

- To był rzeczywiście numer - zgodziła się Annabeth Mahoney, twórczyni

popularnej gry wideo, zatytułowanej Wojny krwi, w której wampiry walczyły między

sobą. Zdaniem Mimi czasem Konspiracja nadmiernie igrała z ogniem, rozpowszechniając

kłamstwa, będące troszeczkę za blisko prawdy.

- Panowie, panie - przerwała im Mimi, odchrząkując. - To bardzo interesująca

podróż w krainę wspomnień... Czy może raczej fałszywych wspomnień... Ale tu nie

chodzi tylko o złamanie zasad bezpieczeństwa. Nawet jeśli zdołamy przekonać

czerwonokrwistych, że mamy do czynienia z kolejną hollywoodzką fikcją, ktokolwiek

zmontował ten film, wie o nas za dużo, a to naraża nas wszystkich na

niebezpieczeństwo. Pokazano piekielny ogień. A jedna z nas zaginęła. - Mimi zwróciła się

do bliźniaczych venatorów, siedzących po jej prawej stronie. Oderwała Sama i Teda

Lennoksów od ich aktualnego zadania, żeby pracowali nad tą sprawą. - Sam, co wiemy

do tej pory?

Sam sięgnął po myszkę i kliknął w ikonę na ekranie, zwijając okno filmu i

wyświetlając fotografię ślicznej, rudowłosej dziewczyny. Tej samej, która pojawiła się w

nagraniu wideo.

- Błękitnokrwista, o której tu mowa, to Victoria Taylor. Siedemnaście lat, czwarta

klasa w liceum Duchesne. Po raz ostatni widziana na imprezie urządzonej przez Jamiego

Kipa w jego apartamencie, kiedy to nakręcono film. Zgodnie z wiedzą Komitetu, jej

przemiana przebiegała bez zakłóceń. Błękitne żyły w wieku piętnastu lat, głód i tak dalej.

Żadnych niepokojących zachowań ani odchyleń od normy. Sprawdziliśmy w Aktach

Repozytorium. Jej rodzice są szanowanymi członkami Zgromadzenia.

Znowu kliknął myszką, pokazując inne zdjęcie. Tym razem objawił się przystojny

chłopak z nieposłusznymi blond włosami i dołeczkami w policzkach.

- To jej familiant, Evan Howe, szesnaście lat, trzecia klasa w Duchesne. Także

zaginiony od dnia przyjęcia. Ted, wyjaśnisz dalej? - zapytał Sam brata.

- Jasne - Ted wyjął notes z kieszeni płaszcza i zaczął czytać. - Na razie wideo krąży

w internecie. Jeśli chodzi o sugestię Lane'a, mogę powiedzieć, że jest trafiona.

Czerwonokrwiści uważają, że to zwiastun filmowy.

Zgromadzeni skinęli głowami.

- Podbudowaliśmy więc tę wersję, rozprzestrzeniając plotki, że ma się ukazać film

zatytułowany Wyssani. Typ „dokumentalnego horroru”, kręcony z ręki. Na razie opinia

publiczna to kupuje. Z góry przepraszam bardziej utalentowanych członków Konspiracji,

nie chciałem wkraczać w wasze kompetencje. Sam i ja poprosiliśmy jednego z

informatyków, żeby pobawił się nagraniem i teraz w internecie krąży także nowy

zwiastun.

Sam kliknął myszką i przerażające wideo zostało odtworzone po raz kolejny. Tym

razem na końcu pojawił się slogan reklamowy. Wyssani - głosiły krwistoczerwone litery

- Już niebawem w kinach.

- Wrzucę to zaraz na mój profil w IMDB - zgodziła się Josephine. - Wyssani...

Podoba mi się. Dobry tytuł.

- Tak więc przynajmniej sprawę bezpieczeństwa mamy załatwioną - westchnął

Sam. - Ale przechodząc do prawdziwego problemu. Uważamy, że jest to autentyczna

groźba i że Victoria wpadła w ręce naszych wrogów. Na razie nie mamy pojęcia, gdzie

jest, ani kto ją przetrzymuje. Jej rodzice przebywają obecnie w Mustique. Mają wrócić

dzisiaj, ale nie widzieli się z córką od miesięcy, a z moich informacji wynika, że nie

wiedzą zbyt wiele o jej codziennym życiu.

Typowi błękitnokrwiści rodzice, pomyślała Mimi. Ponieważ ich „dzieci” nie byty

naprawdę ich dziećmi, większość wampirów bardzo luźno traktowała więzy rodzinne.

Mimi zawsze czuta wdzięczność wobec Charlesa i Trinity za to, że chociaż byli jej
rodzicami tylko w tym cyklu, częściej okazywali jej zainteresowanie niż obojętność. Jak

pokazywał przykład Taylorów, mogła trafić gorzej.

- A czerwonokrwisty? - zapytała.

- Jego rodzice bardziej się tym przejęli. W zeszłym tygodniu zgłosili na policji jego

zaginięcie. Szkoła oczywiście pilnuje, żeby nawet najmniejszy szczegół nie przeciekł do

prasy. Nikomu nie jest potrzebne dalsze szarganie opinii. Ale jeśli nie wróci szybko, ci

czerwonokrwiści zamierzają zgłosić się do FNN - Sam uśmiechnął się ironicznie. - Force

News Network zazwyczaj uwielbia takie tematy. Zaginiony bogaty dzieciak. Skandal na

Upper East Side i tak dalej. Ale mogę zakładać, że reporterzy nie podejmą tej sprawy? -

zwrócił się do Mimi.

- Oczywiście. Niczego u nas nie wskórają - obiecała.

- Namierzyliśmy przez adres IP komputer, z którego zostało wystane nagranie. To

był komputer zombi. Poprosiliśmy informatyków, żeby dalej pracowali nad nagraniem -

ciągnął Sam.

- Znikający sierp to druga faza ostatniej kwadry księżyca. Mniej więcej za siedem

dni. Możemy to uznać za koniec odliczania. Dzisiaj mamy dzień pierwszy, co oznacza, że

zostało nam jeszcze tylko sześć.

- I jesteście pewni, że nie stoją za tym srebrnokrwiści? - zapytała Mimi.

- Tego rodzaju publiczne demonstracje nie są w ich stylu. Powiedzmy, że nie są...

nowocześni - odparł Sam. - Nie. Jesteśmy praktycznie pewni, że stoi za tym ktoś inny.

Przypuszczamy, że może to być zagrożenie ze strony ludzi.

Annabeth głośno wciągnęła powietrze.

- Czy ludzie w ogóle są zdolni do czegoś takiego? To szaleństwo. To jakby owca

złapała w pułapkę pasterza.

- Niestety, nie jest to niemożliwe - powiedział Ted. - To kwestia przewagi

liczebnej, a ich zawsze było więcej niż nas.

- Nie wiemy, co może się stać, jeśli się dowiedzą, kim jesteśmy - dodał Sam. - Rada

zawsze dbała o to, aby nasze istnienie pozostawało niewidoczne dla ich świata.

Ponieważ w przeciwnym razie...

- Mimo wszystko nic się nie stanie - Ted przerwał myśl brata. - Zamierzamy to

przerwać.

- Z tego, co możemy stwierdzić, wynika, że twórcą filmu wideo był człowiek

związany blisko z naszą społecznością - ciągnął ponuro Sam. - Familiant jest mało
prawdopodobny, ponieważ caerimonia sprawia, że człowiek staje się lojalny wobec

swojego wampirzego partnera. Familiant jest niezdolny do skrzywdzenia wampira. Więc

musi to być ktoś inny. Człowiek, który wie o nas wszystko, ale nie jest związany z

wampirem. Sprawdziliśmy, jacy ludzie mieli wstęp do rezydencji Kipów i

typowalibyśmy, że chodzi o zausznika. To naciągana teoria, ale zausznicy mają wstęp do

Repozytorium, co oznacza, że mogliby teoretycznie mieć dostęp do piekielnego ognia.

Ogień piekielny był przechowywany pod najlepszymi zabezpieczeniami Rady w

najgłębszych podziemiach Repozytorium. Wydawało się praktycznie niemożliwe, aby

marny zausznik mógł się do niego dostać, nie alarmując straży venatorskiej, ale w tym

momencie nie istniało inne wyjaśnienie.

Mimi przygryzła wargę.

- Przesłuchacie wszystkich zauszników. Możecie ich torturować, jeśli to będzie

konieczne. Nie okazujcie im cienia litości.

- Właśnie o tym chcieliśmy pomówić. Oczywiście planujemy przeszukanie ich

wspomnień. Ale ktoś, kto jest odpowiedzialny za coś takiego, wie, jak pracujemy i

najprawdopodobniej zaplanował z góry, w jaki sposób może się ochronić. Zausznicy

uczeni są podstawowej wiedzy o uroku, a dzięki podstawowej wiedzy można zajść

bardzo daleko.

- A gdyby przesłuchania prowadził ktoś spośród nich samych? Mógłby w jakiś

sposób ich podejść? - zagaiła Mimi, myśląc o Oliverze. - Znam odpowiednią osobę. -

Czytała entuzjastyczne raporty Repozytorium. Oliver cieszył się nieposzlakowaną opinią

ze względu na lojalność i dyskrecję. Poza tym, gdyby pracował bezpośrednio dla niej,

mogłaby mieć na niego oko i śledzić całość korespondencji. Ale skłonienie go do pomocy

to już inna sprawa. Zwłaszcza, że dopiero co była w stosunku do niego zdecydowanie

niegrzeczna. Z góry mogła przewidzieć, że nie pójdzie jej łatwo.

- Taki plan może zadziałać, czemu nie - zgodził się Sam Lennox.

Lane zabębnił palcami w stół.

- Zatem mamy plan. Czy to wszystko? Miałem się spotkać z wydawcą na lunchu w

Michael's i jestem już spóźniony. Omawiamy drugi tom.

- Więcej róż? - zapytała żartobliwie Annabeth.

- Istna różana parada nieumarłych, moi mili - Lane uniósł pięść w geście

solidarności. - Niech żyje Konspiracja!

Strażnik Corrigan zakasłał w chusteczkę.
- Czyli venatorzy mają sprawy pod kontrolą. Z naszej strony zajmiemy się

odbiorem tego filmu w sieci. Zgnieciemy każdą sugestię, że może być „prawdziwy”.

Chociaż w gruncie rzeczy to niezła reklama - powiedział Harold, patrząc znacząco na

Josephine, która skinęła głową.

- Słusznie - potwierdziła Mimi. - Josephine, zacznij prace nad tym filmem. Lane,

Harold, Annabeth, zajmujcie się dalej swoimi projektami. Dziękuję, że znaleźliście dla

nas dzisiaj czas. - Skinęła głową członkom Konspiracji, którzy opuszczali salę, żegnając

się po drodze z Seymourem Corriganem.

- Zbyt wielu członków Konspiracji uważa, że ich praca sprowadza się do

propagandy i rozpowszechniania fałszywek. To porwanie jest poważną sprawą -

zauważył Strażnik.

Mimi przytaknęła.

- Znajdziemy odpowiedzialną za to osobę. Masz moje słowo.

- A my? Co z naszym poprzednim zadaniem? - zapytał Ted, składając swoje

papiery.

- Chodzi ci o mojego brata? - spytała Mimi, kiedy strażnik Corrigan przeprosił i

wyszedł.

Sam skinął głową.

- Mamy informacje, że nie znajduje się już pod ochroną hrabiny. Zamierzaliśmy

zacząć poszukiwania na szerszą skalę.

Mimi westchnęła. Ponad wszystko pragnęła napuścić bliźniaczych venatorów na

Jacka i Schuyler. Niech zmuszą do posłuszeństwa jej zdradzieckiego brata. To on

powinien spłonąć. Ale wiedziała, że musi zaczekać. Nie mogła odwrócić się plecami do

nieszczęsnej Victorii Taylor.

- Nie. Skoncentrujcie się na tej sprawie. Musimy znaleźć dziewczynę. I osobę,

która nakręciła film wideo.

Ted zasalutował.

- Cokolwiek pani rozkaże.

Bracia wyszli, a Mimi oparła się na stole, bębniąc palcami po blacie. Czuła w

żyłach przypływ starej ekscytacji. Nagle nie była już sparaliżowana nienawiścią ani

zduszona dławioną frustracją, miała jakiś cel. Zamierzała znaleźć odpowiedzialnych za

ten wybryk i wziąć ich pod obcasy swoich szpilek. I zamierzała cieszyć się tym. Nikt nie

będzie groził wampirom. Nikt.

S

IEDEMNAŚCIE

Rekrut

Z godnie z przewidywaniami Mimi Oliver zignorował jej wezwanie, więc musiała

sama go odszukać po południu. Nadal był uczniem Duchesne, więc nie okazało się to

szczególnie trudne. Znalazła go przy szafce, gdzie odkładał trąbkę po próbie. W

Duchesne nie było czegoś tak pospolitego jak orkiestra marszowa, ale istniała orkiestra

uczniowska, która co roku występowała w Kennedy Center.

- Nie wiedziałam, że umiesz grać - zagadnęła.

- Nie wiesz o mnie mnóstwa rzeczy - burknął Oliver. - Czego chcesz, Force? Masz

kolejną lampę do rozbicia?

Mimi zaplotła ramiona na piersiach i zmarszczyła brwi.

- Dlaczego nie przyszedłeś wczoraj do mojego gabinetu? Sekretarka przekazała ci

informację.

Wzruszył ramionami i podniósł plecak.
- Domyśliłem się, że chcesz tego samego, a moja odpowiedź nadal brzmi „nie”.

Jego brak szacunku irytował ją i chociaż wiedziała, że nie może już sobie pozwolić

na robienie z niego wroga, nie zdołała się powstrzymać.

- Dlaczego dalej trzymasz jej zdjęcie w szafce? Wiesz, że to żałosne. Nie

obchodzisz jej. Już nie. O ile kiedykolwiek ją obchodziłeś.

Oliver westchnął głośno i wzniósł wzrok do nieba.

- Proszę, zamilknij wreszcie.

- Tak jak mówiłam wczoraj, powinieneś być dość mądry, żeby nie wierzyć w to, że

wampirowi może naprawdę zależeć na familiancie. Znaczy, jasne, postępowanie jej

matki może sugerować coś innego, ale nigdy wcześniej w historii Zgromadzenia nic

takiego nie miało miejsca i uwierz mi...

- Zamknij się, Force. Nie masz pojęcia, o czym mówisz. A poza tym, po to tu

przyszłaś? Żeby mi dokuczać z powodu Schuyler? Nie masz czegoś lepszego do roboty,

na przykład ratowania świata przez obłąkanymi srebrnokrwistymi wampirami? -

Zatrzasnął szafkę i ruszył korytarzem, a Mimi musiała podbiec, żeby się z nim zrównać.

Widok ich dwojga przyciągnął zainteresowane spojrzenia kilkorga uczniów. Wszyscy

wiedzieli, jak bardzo się nie lubią.

Mimi zagrodziła mu drogę i zaczęła szeptać, aby zniechęcić potencjalnych

podsłuchiwaczy.

- Słuchaj, wiesz chyba o ostatnim spotkaniu Konspiracji?

- Tak. Widziałem zwiastun w internecie. Rozumiem, że Josephine Mara znowu

próbuje swoich sztuczek. Jakiś nowy film, na pewno będzie „ssał” - powiedział, kreśląc w

powietrzu cudzysłów.

- Dokładnie w to mają wszyscy uwierzyć. Bo film jest prawdziwy.
Oliver zatrzymał się i spojrzał na nią.

- Czekaj. Jak to prawdziwy? Chcesz powiedzieć...

- Chcę powiedzieć, że bezpieczeństwo Zgromadzenia zostało poważnie zagrożone

po raz pierwszy od stu lat. Na tym wideo jest Victoria Taylor. Nagrano je w apartamencie

Jamiego Kipa, który urządzał małą imprezkę z okazji osiemnastki. Victoria zaginęła tego

samego wieczora. Mamy pięć dni, żeby ją znaleźć, zanim zostanie spalona żywcem.

- Ale po co ja ci do tego? - zapytał Oliver. - To chyba sprawa dla venatorów.

- Ktokolwiek nakręcił wideo, wiedział, w jaki sposób działamy. Dlatego musimy

zrobić coś innego. Chcemy, żebyś porozmawiał z innymi zausznikami i sprawdził, kto

może coś wyśpiewać, kto był na imprezie, kto ma coś do nas.

Oliver potrząsnął głową i uniósł brwi.

- Dlaczego miałbym ci pomagać?

- Jesteś archiwistą Repozytorium. Pracujesz dla mnie.

- Nie całkiem. - Wyminął Mimi. Listopadowe powietrze w Nowym Jorku było

chłodne. Oliver skulił się w cienkiej wełnianej kurtce. - Pracuję w Repozytorium, którego

zwierzchnikiem jest Renfield. Musisz wystąpić do niego o przeniesienie mnie do pracy w

biurze Regenta. Zapewniam cię, że potrwa to co najmniej trzy miesiące. Renfield

przywiązuje ogromną wagę do procedur. Nie lubi, jak wampiry nim komenderują.

Mimi zgrzytnęła zębami. Oliver miał rację. Stary dziad nie przydzieli po prostu

Olivera do niej - będzie wymagał mnóstwa biurokracji.

- No dobra! Powinieneś mi pomóc, ponieważ ktoś ma kłopoty, a ja wiem, że jesteś

dobrym facetem i nie pozwolisz wampirowi umrzeć.

- Wampiry nie umierają - przypomniał jej Oliver. - Są recyklowane do ponownego

użycia. Gra słów w pełni zamierzona. Chyba że nie znasz waszej własnej historii?

- Ktokolwiek za tym stoi, dysponuje czarnym ogniem, który może spalić krew -

nalegała Mimi. - Czy to nic dla ciebie nie znaczy?

- Dlaczego miałoby mnie to obchodzić? - wybuchnął Oliver. - To nie mój problem.

Przykro mi, ale odpowiedź nadal brzmi „nie”. Wyślij podanie o przeniesienie do

Renfielda. Do zobaczenia za trzy miesiące.

Mimi była lekko zaskoczona. Najwyraźniej Repozytorium przeceniło trochę

lojalność tego familianta wobec Zgromadzenia. Nie rozumiała, czemu jest do niej do tego

stopnia negatywnie nastawiony. Czy chodziło o zwykłą irytację, osobistą niechęć, czy też

ukrytą urazę z powodu porzucenia przez Schuyler? Mimi uświadomiła sobie, że
przyczyna jej nie obchodzi. Oliver prezentował niepotrzebny ośli upór. Nie chodziło

przecież o nich dwoje i dowolne pretensje, jakie mogli mieć do siebie. Stawką było

nieśmiertelne życie.

- Na litość boską, Perry! Czy ty w ogóle rozumiesz, co mówisz? - krzyknęła. Jej

wybuch sprawił, że ileś osób na dziedzińcu odwróciło się w ich stronę. Mimi obrzuciła

ciekawskich wściekłym wzrokiem. Miała ochotę tupnąć, ale trzymała emocje na wodzy.

Była dostatecznie silna, żeby prowadzić do boju zastępy anielskie, ale nie potrafiła

zmusić jednego głupiego czerwonokrwistego, żeby spojrzał na sprawy z jej punktu

widzenia. Postanowiła więc spróbować czegoś całkiem innego, czegoś zupełnie nie w jej

stylu. - Słuchaj, wiem, co się z tobą dzieje, po prostu wiem, że... cierpisz, tak samo jak ja. -

Już. Powiedziała to głośno. Oliver nadal był obrażony, ale Mimi naciskała.

- Pomyślałam tylko, że... no cóż, może praca nad tą sprawą pomoże na jakiś czas.

Da coś, żeby zająć myśli. - Ze znużeniem przeczesała palcami włosy. - Mnie to pomaga,

więc może tobie też. Przynajmniej trochę.

Oliver zapiął kurtkę i westchnął.

- Wiesz, dobrze by ci zrobiło, gdybyś raz na jakiś czas po prostu poprosiła.

Zamiast żądać, jak to masz w zwyczaju.

- To znaczy? - Oczy Mimi zwęziły się.

- Znaczy, uprzejmie poprosiła. Wiesz, zamiast grozić i ciskać się niby jakiś

dyktator z trzeciego świata. Brakuje ci tylko czerwonego płaszcza, epoletów i ciemnych

okularów - wyjaśnił, machając nad nią ręką. - Wyglądałabyś jak Idi Amin w wersji blond.

- Kto taki? Nieważne. Znaczy, chcesz, żebym powiedziała: „Proszę, Oliverze, czy

pomógłbyś mi znaleźć zdrajcę?”

- Właśnie.

Teraz to Mimi przewróciła oczami.

- No dobra. Proszę, Oliverze, czy pomógłbyś mi znaleźć zdrajcę? - Czuła się jak

trzylatka skarcona przez rodziców za nieodpowiednie maniery.

Oliver uśmiechnął się.

- I co, takie trudne to było? Dobra, nie odpowiadaj. Wiem, że trudne. Ale pewnie,

chętnie pomogę, skoro o to prosisz. Jaki mam wybór?

O

SIEMNAŚCIE

Główni podejrzani

Mimi z zasady nie przepadała za towarzystwem czerwonokrwistych chłopców,

chyba że byli smaczni. Zdążyła już poczęstować się kilkoma familiantami, żeby

przetrwać jakoś stresujący tydzień. Ale o ile nie wgryzała się w szyję chłopaka i nie

wypijała jego krwi, nie obchodził on jej w najmniejszym stopniu. Dlatego z pewnym

zdumieniem odkryła, że nie darzy Olivera taką odrazą, jak się spodziewała, a praca z nim

nie okazała się dla niej torturą. Mieli cztery dni do pojawienia się sierpa księżyca, a Mimi

z ulgą zauważyła, że Oliver, zgodnie z panującą o nim opinią, okazał się starannym i

doświadczonym śledczym. Do następnego ranka zdołał zgromadzić zauszników

obecnych na imprezie Jamiego Kipa.

Ponieważ tylko nieliczni błękitnokrwiści hołdowali dawnym tradycjom, zaledwie

czworo zauszników w mieście mogło przyjść na imprezę, nie budząc niczyich podejrzeń

i wykręcić numer z wideo. Oliver zapraszał każdego podejrzanego do niewielkiego
pokoju w Repozytorium, wykorzystywanego przez venatorów do przesłuchań. Mimi

obserwowała rozmowę zza lustra weneckiego.

Gemma Anderson usiadła naprzeciwko Olivera. Była cioteczną wnuczką

Christophera Andersona i zauszniczką Stelli Van Rensslaer.

- O co chodzi? - zapytała. - Stella powiedziała, że chcesz mnie zobaczyć,

najszybciej jak się da. Zrobiłam coś nie tak? Czy może chodzi o nią i Coreya? Mówiłam

jej, że jak tak dalej pójdzie, wysuszy go do ostatniej kropelki. Ale Stella to prawdziwa

pijawka, nie słucha, co się do niej mówi.

Mimi była zaszokowana nonszalanckim podejściem Gemmy do jej przełożonej.

Czy to właśnie zausznicy opowiadali za ich plecami? Że błękitnokrwiści są tylko bandą

krwiopijców? Bezczelność!

- Nie, nie chodzi o Coreya - odparł Oliver. - Chociaż jeśli okaże się, że Stella nie

przestrzega czterdziestoośmiogodzinnego okresu odpoczynku, Komitet udzieli jej

upomnienia. Na razie nie zajmują się tym, bo mają poważniejsze problemy niż dbanie o

familiantów. Chodzi o sprawy Konspiracji. - Wyświetlił wideo na swoim laptopie i

pokazał Gemmie.

- No, widziałam to, i co z tego? Jakiś wampirzy przymuł postanowił się popisać w

internecie. To się musiało zdarzyć, skoro wymyślono YouTube. Gratsy za ściemnianie,

wszyscy moi kumple chcą obejrzeć Wyssanych. Zobaczycie, jak spłonie wampir, dobre

sobie. Świetne do straszenia dzieciaków - Gemma założyła nogę na nogę i niecierpliwie

poruszała stopą.

Oliver wzruszył ramionami, jakby chcąc powiedzieć, że nie o to chodzi.

- Jak rozumiem, byłaś u Jamiego tego wieczora, kiedy to zostało nakręcone?

Jego słowa przykuły uwagę Gemmy.
- To z imprezy Jamiego? - Popatrzyła ponownie na ekran. - Boże, faktycznie. Tak,

byłyśmy tam.

- Zauważyłaś coś niezwykłego? - spytał Oliver. - Kogoś z kamerą? Teraz potrafią

być naprawdę miniaturowe.

Zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową.

- Nie bardzo. Wszystko wyglądało jak normalna krwawa łaźnia. Wampirze

wygłupy. Ssanie i obmacywanki.

- Kiedy po raz ostatni widziałaś Victorię tamtego wieczora? Gemma zastanowiła

się.

- Wydaje mi się, że widziałam ją w bocznym pokoju z Evanem. Wiesz,

potrzebowali chwili dla siebie. A potem widziałam, jak gada z Bryce'em i Froggym. Stella

i ja szłyśmy potem na inną imprezę - miała się spotkać z Coreyem na jakiejś balandze w

Riverhead. Czekaj, coś się stało z Vix? Nie widziałam jej w tym tygodniu w szkole.

Oliver zawahał się.
- Tak, był z nią problem. Wróciła do domu o piątej nad ranem, pijana krwią. Jej

rodzice uznali, że nie podoba im się towarzystwo, w jakim obraca się w Duchesne i

przenieśli ją do Le Rosey, które kończyła jej matka. - To była wersja rozpowszechniana

przez Radę i siedząca na posterunku za lustrem Mimi miała nadzieję, że przyjaciele

Victorii w to uwierzą.

- Serio? Tak spanikowali? Jej rodzice zawsze wydawali mi się wyluzowani.

- Tu nie chodzi o Victorię - powiedział Oliver. - Rada jest zaniepokojona, że to

wideo wyciekło. Na szczęście Konspiracja poradziła sobie, zanim ktokolwiek z

czerwonokrwistych zaczął coś podejrzewać, ale muszą wykryć, kto za tym stoi.

Rozumiesz, że ujawnienie prawdy jest bardzo poważną sprawą.

Gemma niecierpliwie skinęła głową.

- Jasne.

- Czy mogę cię zapytać o twoją relację ze Stellą? - zapytał, podnosząc długopis.

Śliczna zauszniczka odchyliła się na krześle i zaplotła ręce.

- No jasne. Wampiry myślą, że my to zrobiliśmy. Ktoś z zauszników, tak? Dlatego

chciałeś się ze mną widzieć.

- Nie powiedziałem tego.

- Nie, ale ja tu siedzę, a nie widziałam, żeby ktoś zasypywał pytaniami Booze'a,

Jamiego czy kogokolwiek z tej paczki. Wiem, ich krew jest błękitna, więc są poza
podejrzeniem, podczas kiedy my jesteśmy tylko lepszymi służącymi, dopuszczonymi do

Wielkiego Sekretu - westchnęła Gemma. - Dobra, niech będzie. Opowiem ci o mnie i o

Stelli. Poza tym, że za często pożycza ode mnie ubrania, jesteśmy dobrymi

przyjaciółkami. Znaczy... wiesz, co to znaczy. Uwielbiam ją, nie znoszę jej, na jedno

wychodzi.

- Nie czujesz się... źle ze swoją pozycją przy niej? Gemma prychnęła.

- Nie, czemu? Stella jest rozpieszczoną wampirzą księżniczką, ale jest moją

rozpieszczoną wampirzą księżniczką, wiesz? Moja rodzina od lat pracuje dla Van

Rensslaerów. Stella jest dla mnie jak siostra - rozumiemy się. Nie każ mi się tu rozklejać,

ale bycie zausznikiem to zaszczyt, wiesz? Dlaczego miałabym zrobić coś takiego?

Nakręcić film? Wrzucić go do sieci? To po prostu... Nie - przełknęła kilka łez. - Mam

mówić serio? Myślę, że pilnujemy wampirzych sekretów lepiej, niż oni sami. Bryce i

reszta zawsze się popisują, jeśli myślą, że nikt ich nie widzi. Biegają za szybko. Podnoszą

ławki jednym palcem. Dziwię się, że coś takiego nie wydarzyło się wcześniej. Gdyby nie
to wymazywanie pamięci na prawo i lewo, cały świat wiedziałby już o wszystkim od

dawna.

Trzy kolejne rozmowy wyglądały podobnie. Wszyscy zausznicy byli tak samo

zaszokowani i oburzeni podejrzeniem, że mogliby być zdolni do wyjawienia sekretów

wampirów i tak samo zniesmaczeni samym pomysłem. Mimi nie potrzebowała czytać w

ich myślach ani próbować krwi, żeby wiedzieć, że mówią prawdę. Była poruszona

niezachwianą lojalnością zauszników. Dlaczego Charles przestał korzystać z ich

pomocy? Żałowała, że tego nie wie.

Po wyjściu ostatniego zausznika, Mimi weszła do pokoju. Usiadła naprzeciwko

Olivera.

- Więc jaki jest werdykt? Kto jest naszym Judaszem?

- Cóż, w każdym razie możemy wykluczyć zauszników. Ktokolwiek nakręcił to

wideo i porwał Victorię, nie było to jedno z nich. - Oliver wstał z krzesła i przeciągnął się.

- Mają niepodważalne alibi. Informatycy nie znaleźli niczego na ich komputerach, a

badanie venatorów potwierdziło, że są czyści.

- Wiem, widziałam raporty - westchnęła Mimi. - Są wszyscy tak wierni, aż robi się

dobrze.

- A może podchodzimy do tego ze złej strony? - zapytał Oliver.

- Jak to? - Mimi uniosła brwi.
- Victoria została porwana, a jej familiant także zaginął. Venatorzy uważają, że

Evan nie byłby zdolny do czegoś takiego, ale co, jeśli... - Oliver wrócił na swoje miejsce. -

Był jej pierwszym familiantem i o ile wiem, niedługo byli ze sobą. Jeśli się nie mylę, ten

święty pocałunek na kanapie był ich pierwszym razem.

- Chcesz powiedzieć, że Evan Howe może być podejrzany?

- Skoro nie mamy lepszego pomysłu, powiedziałbym, że należałoby to wziąć pod

uwagę - odparł Oliver.

Mimi lekceważąco machnęła ręką.

- Nie wierzysz chyba na serio, że...

- Po prostu stawiam hipotezę - wzruszył ramionami Oliver.

- Ale ty lepiej od innych powinieneś wiedzieć, w jaki sposób familianci zaczynają

kochać swoich wampirzych partnerów po caerimonia. Żaden familiant nigdy nie

chciałby... nie mógłby... - Mimi potrząsnęła gwałtownie głową. - To po prostu

niemożliwe. Nawet venatorzy to wykluczyli. Święty pocałunek uniemożliwia zdradę.

- Nic nie jest niemożliwe. Jasne, do tej pory nigdy się nie wydarzyło coś

podobnego, ale to nie znaczy, że nie może się wydarzyć w przyszłości. Kto wie? Może

moc caerimonia w jakiś sposób osłabła albo została wypaczona. Nie możemy mieć

pewności.

- Ale to absurd! Jeśli coś takiego powiem, Rada zabije mnie śmiechem!

Oliver był uparty.

- Mimo wszystko musimy to sprawdzić.

D

ZIEWIĘTNAŚCIE

Kwatera venatorów

Czasem Mimi naprawdę trudno było patrzeć na braci Lennox. Zanadto

przypominali o ich wspólnej misji z Kingsleyem. Przez rok podróżowała po świecie z

jego ekipą, trzymając go na dystans przez cały czas, poza jedną nocą w Rio de Janeiro.

Czas, jaki spędzili razem w Nowym Jorku, był zbyt krótki i przyszedł za późno. Dopiero

na samym końcu uświadomiła sobie swoje prawdziwe uczucia, a teraz Kingsley

przepadł. Mimi poczuła ukłucie żalu, ale stłumiła je - nie miała czasu, żeby rozczulać się

nad sobą.

Była szczęśliwa, że Sam i Ted nigdy nie poruszali tego tematu - bracia byli na to

zbyt taktowni. Poprosili ją, żeby spotkała się z nimi w kwaterze głównej venatorów,

dawnej kamienicy mieszkalnej na obrzeżach West Village. Był czwartek, do sierpa

księżyca pozostały tylko trzy dni i Mimi zaczynała się denerwować. Venatorzy robili

wszystko, co w ich mocy, ale jak do tej pory nie znaleźli niczego istotnego. Powinni już
przynajmniej mieć podejrzanego, jakieś poszlaki, cokolwiek. Byli błękitnokrwistymi -

powiernikami sekretnej historii, wampirami, które znały prawdę o świecie - nie zostali

przyzwyczajeni do uczucia zastraszenia, do braku orientacji w sytuacji.

Mimi podeszła do bramy i przycisnęła palec do zamka krwi w drzwiach

frontowych. Zaniedbane wnętrze było całkowitym przeciwieństwem gładkiej,

wypolerowanej perfekcji Force Tower. Wydęła wargi na widok zakurzonej poręczy,

dziurawych schodów i odłażącej tapety. Venatorzy wprowadzili się tutaj w

dziewiętnastym wieku i wnętrze pozostawało niezmienione od tamtego czasu.

Przebłysk pamięci przypomniał jej wizytę w tym miejscu, kiedy była debiutantką, a

wszystkich w Zgromadzeniu wzywano na przesłuchanie w sprawie zaginięcia Maggie

Stanford.

- Chodź na górę! - zawołał pogodny głos. Stojący na najwyższym półpiętrze Ted

pomachał do niej. - Winda nie działa.

- Jasne - mruknęła Mimi.

Dormitoria zajmowały pierwsze i drugie piętro. Ponieważ venatorzy nieustannie

podróżowali, Rada zapewniała im zakwaterowanie. Wiele pokojów stało pustych. Aby

służyć jako venator trzeba było wykazać się niezwykłą odwagą, honorem i lojalnością

wobec Zgromadzenia w co najmniej pięćdziesięciu wcieleniach. Ale chociaż Rada

obniżyła wymagania, aby więcej wampirów mogło wstąpić do służby, venatorów nadal

było zbyt mało.

Tylko bardzo nieliczni spośród współczesnych błękitnokrwisiych pragnęli zostać

venatorami. Było tak, jak mówiła Cordelia Van Alen - większości wampirów całkowicie

wystarczało życie trochę bardziej uprzywilejowanych czerwonokrwistych: ot, ludzie ze

szczyptą nieśmiertelności, trochę bogatsi i pozbawieni odpowiedzialności za cokolwiek.
Mimi zastanowiła się, dlaczego nie potrafi zapomnieć o Cordelii. Jak to możliwe, że

Cordelia Van Alen, usunięta z Rady za sianie paniki i propagowanie teorii spiskowych,

okazała się tak przenikliwa, podczas gdy ojciec Mimi, Charles Force, który od początku

przewodził wampirom, był tak mało spostrzegawczy?

Ted zaprosił ją do biura, które dzielił z bratem - ciasnego pomieszczenia pełnego

książek i przedopotopowego wyposażenia policyjnego, które bracia kolekcjonowali

przez lata. Poduszeczki z tuszem do pobierania odcisków palców, analogowe

wykrywacze kłamstw, pożółkłe etykiety do oznaczania dowodów, popsute binokulary.

Szczególnie Ted miał słabość do osobliwych środków dochodzenia sprawiedliwości,

stosowanych przez czerwonokrwistych. Venatorzy nie potrzebowali tych rzeczy,

ponieważ większość ich pracy odbywała się w cienistym świecie wymiaru uroku.

Mimo wszystko do pewnego stopnia posługiwali się podobnymi metodami, co ich

ludzcy odpowiednicy. Do ściany przyczepione były fotografie wszystkich gości obecnych

na imprezie u Jamiego Kipa tamtej nocy, podzielone ze względu na kolor krwi i pozycję:
BK, CzK, FAM, ZAU. Mimi popatrzyła na zdjęcia. W samym środku widniała fotografia z

jej portfolio modelki. Zastanowiła się, czy to znaczy, że ona także jest podejrzana.

Praktycznie nie znała Victorii, chociaż należały do tej samej elitarnej grupki

towarzyskiej.

- Więc o co chodzi? - zapytała, opierając się o zagracone biurko, na którym teczki

z aktami piętrzyły się na wysokość piersi. Podniosła stalowe kajdanki i zaczęła się nimi

bawić.

Sam obrócił krzesło, żeby na nią spojrzeć. Miał cienie pod oczami. Mimi

przypomniała sobie, że z dwóch braci Sam od początku bardziej się przykładał do tej

sprawy i najwyraźniej frustracja zaczęła odciskać na nim swoje piętno.

- Informatycy namierzyli komputer, z którego został przesłany plik - zaczął. -

Prześledziliśmy go przez sieć komputerów zombi, stąd aż do Moskwy, i ostatecznie

doprowadziło nas to do kafejki internetowej w East Village. Sprawdziliśmy listę

wszystkich gości z tego popołudnia, kiedy przesłano wideo, ale nic nie znaleźliśmy.

Zwykłe czerwonokrwiste dzieciaki bez powiązań ze Zgromadzeniem. - Westchnął. - Ale

dobra wiadomość jest taka, że udało nam się odnaleźć Victorię w uroku, więc mamy

potwierdzenie, że żyje. Jest przerażona i zakneblowana, ale żywa. Jest tylko jeden

szkopuł: jej obecność jest celowo zamaskowana, nie możemy jej namierzyć fizycznie.

- Może zaklęcie maskujące? - podsunęła Mimi.
- Próbowaliśmy wszystkich przeciwzaklęć do oris, ale jeśli to zaklęcie maskujące,

to nigdy wcześniej się z takim nie zetknęliśmy - powiedział Ted z niepokojem, opierając

się o framugę drzwi. - Ktokolwiek je rzucił, nie może ryzykować przenoszenia jej w inne

miejsce. Przypuszczamy, że dalej jest w pokoju, w którym nakręcono ostatnią scenę

nagrania, więc jeśli ustalimy, gdzie to jest, znajdziemy ją. Odtwarzaliśmy film wiele razy,

żeby sprawdzić, czy uda nam się znaleźć coś, co pozwoli ustalić lokalizację.

- Znaleźliście?

Ted potrząsnął głową i cisnął zgnieciony w kulkę papier do najbliższego kosza na

śmieci.

- Na razie nic. Ale zauważyliśmy coś interesującego. Pamiętasz tę awanturę o

wiadomości podprogowe w latach pięćdziesiątych? Nie? Nie byłaś wtedy w cyklu? Ale

słyszałaś o tym, prawda? Znaleźliśmy coś w tym rodzaju, tylko to nie miało służyć

sprzedaży coca - coli czy popcornu. Pokaż jej, Sam. To na samym początku.

Sam włączył ekran komputera i cała trójka podeszła, żeby się przyjrzeć.

Odtworzył film w superzwolnionym tempie, jedna trzysetna klatki na sekundę. Mimi

patrzyła na wypełniającą ekran ciemność i nagle, na ułamek sekundy, pojawił się obraz

lwa parzącego się z samicą.

- Jest jeszcze coś - Sam wcisnął klawisz przewijania. Następny obraz pojawił się w

środku ujęcia z imprezy. Pokazywał barani łeb na kiju, z otwartymi nieruchomymi

oczami i wywalonym językiem, w chmurze much. Ostatni obraz znajdował się na

sekundę przed zakończeniem wideo: kobra królewska, zwinięta i szykująca się do ataku.

- No więc? - Mimi niecierpliwie potrząsnęła kajdankami, które zadzwoniły, kiedy

nimi szarpnęła. Szukali zaginionej dziewczyny, a jej grupa operacyjna pokazywała

obrazki z National Geographic.

- Przypuszczamy, że to jakiś rodzaj szyfru, wiadomość. Poprosiliśmy Renfielda,

żeby na to spojrzał. Zobaczymy, czy Repozytorium znajdzie jakieś wyjaśnienie - odparł

Ted.

- Dobrze. Nie wiem, czy to nam pomoże znaleźć Victorię, ale nie zaszkodzi - Mimi

odsunęła się od biurka i spojrzała na chłopców. Zawsze myślała o nich jako o chłopcach,

ponieważ teoretycznie, jako Azrael, jedna z Pierworodnych, była od nich starsza o

stulecia, nawet jeśli teraz byli Odwiecznymi i do tego venatora - mi starszymi od niej

stażem. - Coś jeszcze?

- Tak - Sam wyprostował się na krześle i pochylił do przodu.
- Znaleźliśmy Evana Howe'a. A w każdym razie wiemy, gdzie jest.

Mimi odłożyła kajdanki.

- Wie, gdzie może być Victoria?

- Wątpię. Ale skoro chciałaś, żebyśmy go sprawdzili, zrobiliśmy to. Uznaliśmy, że

pokaże się prędzej czy później, kiedy dojdzie do siebie po caerimonia. Wiesz, pierwsze

ugryzienie jest zawsze najtrudniejsze - mrugnął do niej Sam.

- I co?

Ted wyjął z kieszeni wizytówkę.

- Świadek widział go, jak zamawiał taksówkę do Newark.

- Newark? Czego miałby tam szukać? - prychnęła Mimi. Co rozpieszczony książę z

Upper East Side robiłby w znanym z szemranych interesów mieście w New Jersey? - Dla

kogoś takiego jak Evan nie ma tam nic ciekawego!

- Nic, poza opuszczonymi budynkami i krwawym domem.

- Ted podał Mimi wizytówkę.
- Niemożliwe - wzdrygnęła się Mimi, czytając. Na wizytówce ozdobne czerwone

litery układały się w napis Klub Familiantów.

- To jedyne logiczne miejsce, w którym mógłby być. Przykro mi - powiedział Sam.

- Nie znałam go. Nie jestem... Po prostu... - Mimi urwała. Krwawy dom? Evan

Howe? Ten sympatycznie wyglądający chłopak z dołeczkami w policzkach? Miał

szesnaście lat... Był taki młody...

- Chciałaś wiedzieć - wzruszył ramionami Ted. - Więc tam właśnie jest. Ale uwierz

nam na słowo, nie chcesz tam jechać. Nie warto. Ten ludzki dzieciak nie ma nic

wspólnego z porywaczami Victorii. Familianci nie są do tego zdolni, wiesz o tym. A jeśli

tam pojedziesz, nie znajdziesz niczego poza tą samą starą historią. Starą jak Rzym.

D

WADZIEŚCIA

Krwawy dom

Newark znajdowało się tuż za rzeką, rzut kamieniem od mostu, a ostatnio

pracowało nad poprawą wizerunku. Jednakże Mimi, podobnie jak wielu

manhattańczyków, unikała wypadów do New Jersey, chyba że chodziło o dotarcie na

lotnisko (czyli był to tylko punkt przesiadkowy w podróży). Nawet wtedy jeździła tylko

do Teterboro. Kilka godzin wcześniej wyszła z siedziby venatorów i nie odezwała się ani

słowem, kiedy samochód mijał śliczne nadbrzeżne dzielnice, zabierając ich coraz dalej i

dalej w surowe rejony przemysłowe. Była szczęśliwa, że nie musi być sama tego

wieczoru.

- To tutaj - powiedział Oliver do kierowcy. - Proszę nas wysadzić przed wejściem.

- On także milczał w czasie całej czterdziestominutowej podróży i nie sprawiał wrażenia

nadmiernie zaskoczonego, kiedy powiedziała mu, gdzie będą szukać Evana.

Po wyjściu od venatorów Mimi zabrała Olivera z Repozytorium, w którym

pracował od wczorajszego popołudnia, oglądając nagranie raz za razem w poszukiwaniu

wskazówek. Powiedziała mu o trzech obrazach, znalezionych przez braci.

- Archiwiści to rozpracują. W Repozytorium jest wszystko - zapewnił ją Oliver.

- Chciałabym mieć twoją pewność - odparła. Miała nadzieję, że wizyta w

krwawym domu nie okaże się stratą czasu, nawet jeśli venatorzy uważali, że tak właśnie

będzie.

Mimi wysiadła za Oliverem z samochodu i rozejrzała się dokoła z obrzydzeniem.

Stali wśród opuszczonych magazynów i parkingów. Na ulicy walały się potłuczone

butelki i zużyte strzykawki. Obok znajdowało się ogrodzone drutem kolczastym

złomowisko, po którym łaziło kilka psów stróżujących, wychudzonych i sparszywiałych.

Wzdrygnęła się.

- Chodź, to chyba tutaj - Oliver ruszył pierwszy do najbliższego budynku. Mimi

zobaczyła stalowe drzwi oznaczone plamą czerwonej farby.

Drzwi uchyliły się lekko.

- Tylko dla członków klubu - warknął ochrypły głos. Oliver mrugnął do Mimi,

która powiedziała swoją kwestię.

- Jestem przyjaciółką klubu. Potrzebujemy pokoju.

Drzwi zatrzasnęły się, a potem otworzyły. Żująca gumę, twardo wyglądająca

kobieta w średnim wieku zagrodziła im drogę. Mimi słyszała o wampirach z marginesu -

zazwyczaj żyjących poza Zgromadzeniem - ale po raz pierwszy spotkała jednego z nich.

- Musisz zapłacić za noc z góry, a jeśli chcesz coś jeszcze z menu, musisz otworzyć

u nas rachunek.

Mimi podała jej kartę kredytową i wraz z Oliverem została wpuszczona do

środka. Znaleźli się w niewielkim holu, w którym w plamie czerwonego światła stały
dwa fotele. Właścicielka popatrzyła na nich.

- Chłopak czy dziewczyna?

Mimi wzruszyła ramionami, niepewna, o co ją pytają, więc Oliver przejął

inicjatywę.

- Yyy, poprosimy dziewczynę.

Z chorą fascynacją patrzyli na postawioną przed nimi grupkę czerwonokrwistych

dziewcząt ze śladami świeżych ukąszeń na szyi, z których sączyła się krew. Wyglądały

na zamroczone, wykorzystane i wyczerpane. Ubrane były w wydekoltowane sukienki

lub cienkie koszulki nocne. Niektóre z nich musiały mieć najwyżej naście lat.

Mimi oczywiście wiedziała o istnieniu krwawych domów - rany, nie urodziła się

przecież wczoraj. Szli tam porzuceni familianci, żeby zakosztować świętego pocałunku z

jakimkolwiek wampirem. Była to odrażająca praktyka, caerimonia stanowiła święty i

intymny rytuał, którego nie wolno było marnotrawić. Wprawdzie święty pocałunek

sprawiał, że inny wampir nie mógł dotknąć naznaczonego człowieka, ale istniała
starożytna czarna magia, pozwalająca na usunięcie trucizny. Ten niebezpieczny proces

bardzo osłabiał człowieka, ale właściciele tego rodzaju miejsc nie dbali o to. Krwawe

domy przyjmowały byłych familiantów i błękitnokrwistych, którym nie przeszkadzało

wykorzystywanie ludzi. Jak łatwo zgadnąć, podobna działalność stała w niezgodzie z

Kodeksem i była w najwyższym stopniu nielegalna. Venatorzy przeprowadzali regularne

naloty na takie kluby, ale obecnie, z powodu ostatnich wydarzeń, ten obowiązek

znajdował się na szarym końcu listy ich priorytetów.

W powietrzu pachniało krwią i nieszczęściem, jakby zmarnowaną i roztrwonioną

miłością. Twarze familiantek były puste, a ich oczy szkliste i martwe.

- Ty się nadasz - Mimi z mdlącym uczuciem w żołądku wybrała jedną z

najmłodszych dziewczyn.

- Drugi pokój po prawej - warknęła burdelmama, wskazując schody.

Ruszyli przed siebie korytarzem. Trudno było mówić o pokojach - raczej o

pomieszczeniach oddzielonych kotarami, osłaniającymi pary w środku. Znaleźli swoje

miejsce i położyli dziewczynę na łóżku, które było po prostu materacem rzuconym na

podłogę.

- Mogliby chociaż szarpnąć się na futon z Ikei - skrzywiła się Mimi.

- Zostań tutaj - Oliver pomógł dziewczynie się położyć. - Pośpij. - Odwrócił się do

Mimi. - Nie pozwalają im tu odpoczywać.

Mimi skinęła głową. Wskazała korytarz naprzeciwko.

- Zajmij się tymi pokojami. Ja sprawdzę te tutaj.

- Dobra.

- Uważaj na siebie - rzuciła za nim.

- Nie mam się czego obawiać, wszyscy są tak naprani, że nawet nas nie zauważą -

odparł ponuro Oliver.

- Byłeś tu już? - zapytała Mimi. Oliver nie odpowiedział.

- Zawołaj mnie, jeśli go znajdziesz.

Mimi odchyliła pierwszą kotarę i zobaczyła wampira pożywiającego się

jednocześnie dwiema dziewczynami, rozciągniętego wraz z nimi na łóżku. Wampir,

młody blondyn, popatrzył na nią znad bladego gardła jednej z towarzyszek.

- Przyłączysz się? - uśmiechnął się. - Jest cudowna. Mimi zmarszczyła brwi i

zasunęła kotarę. W następnej klitce znalazła śpiącą błękitnokrwistą dziewczynę, skuloną

przy ludzkim chłopaku. Nie był to Evan, więc zostawiła ich w spokoju. Miała zajrzeć za
kolejną zasłonę („Sprawdźmy, co kryje się w bramce numer trzy!” - pomyślała

histerycznie), kiedy usłyszała gorączkowy szept Olivera, przebijający się przez odgłosy

jęków i siorbania.

- Tu jest.

Pobiegła na koniec drugiego korytarza. Zasłona była odchylona, a Oliver stał nad

bezwładnym ciałem Evana Howe'a. Chłopak zaginął niecały tydzień temu, ale już trudno

byłoby go poznać. Chudy jak szkielet, z brudnymi włosami i zapadniętymi policzkami, z

których znikły dołeczki. Mimi pomyślała, że to już nie jest właściwie Evan. Nie z tymi

martwymi, rozkojarzonymi oczami. Jeśli zbyt wiele wampirów pożywiło się jego krwią,

mogła dotknąć go łagodniejsza forma schizofrenii, na jaką cierpieli skażeni. Mimi

przypomniała sobie martwe oczy w baranim łbie i poczuła, że robi jej się zimno.

- Żyje - powiedział Oliver. - Evan, wstawaj.

Chłopak podciągnął się do pozycji siedzącej. Spojrzał pożądliwie na Mimi.

- No cześć, śliczna.

- Jestem Mimi Force - potrząsnęła jego ręką. - Evan, chcielibyśmy zadać ci kilka

pytań dotyczących Victorii.

- Kogo? - wybełkotał.

- Victorii Taylor. Twojej... dziewczyny? - ponagliła Mimi.

- A, Vix. Nie widziałem jej. Rzuciła mnie. - Jego oczy ożyły, nabierając czujnego

wyrazu na dźwięk imienia dziewczyny.

- Kiedy widziałeś ją po raz ostatni? - zapytał łagodnie Oliver, klękając, żeby

porozmawiać z chłopakiem.

Evan osunął się niżej.

- Nie wiem.

- Pamiętasz imprezę u Jamiego Kipa? W zeszły weekend? - spytała Mimi.

- Jakiego Jamiego? Słuchaj, chcesz mnie ssać, czy nie? -I w głosie Evana pojawiła

się irytacja. Zaczął skubać krótką sukienkę Mimi. Odsunęła go stanowczo i wymieniła

zaniepokojone spojrzenia z Oliverem, który pomógł jej położyć chłopaka na materacu.

Evan natychmiast zasnął.

- Ile wampirów z niego piło? - szepnęła Mimi do Oliver a. Zaplótł ramiona i

potrząsnął głową.

- Obstawiam, że wielu... Jest całkiem rozbity. Dziwię się, że w ogóle pamiętał

Victorię.

- Nie zapomina się pierwszego razu - powiedziała Mimi. To była prawda,

przynajmniej w przypadku familiantów. Oni nigdy nie zapominali - nie mieli wyboru. A

błękitnokrwiści? Czy pamiętała pierwszego chłopaka, na którym przeprowadziła

caerimonia? Jak on się nazywał... Scott jakiśtam? Potrząsnęła głową.

- Sprawdź go - zaproponował Oliver.

Mimi skinęła głową. Zagłębiła się w uroku w podświadomość Evana. Zobaczyła,

jak budzi się w sobotni poranek na kanapie w penthousie Jamiego Kipa, samotny,

zamroczony i zdezorientowany, ale szczęśliwy. Przez weekend chodził jak we śnie. A

potem to się skończyło. Widziała już wcześniej takie spojrzenie: pierwszy przypływ

miłości. Wybrał numer na swojej komórce. Dzwonił do Victorii. Potrzebował jej. Kochał

ją bardziej niż kiedykolwiek. Poszedł do jej apartamentu, ale jej tam nie było. Obdzwonił

jej wszystkich przyjaciół. Nikt nie wiedział, gdzie się podziała. Minął dzień. Zaczął się

niecierpliwić. Drżeć. Tęsknić. Caerimonia związała go z nią na resztę życia. Pragnął

doświadczyć tego znowu, pozwolić jej pić swoją krew, ale Victorii nie było. Wtorek.

Gorączkował się. Odchodził od zmysłów. Środa. Nie wrócił do domu, nie poszedł do

szkoły. Jak we śnie znalazł się przed krwawym domem. Pozostawał tutaj od tamtego

czasu. Venatorzy mieli rację: nie miał absolutnie nic wspólnego ze zniknięciem Victorii.

Był tylko kolejną przypadkową ofiarą.

- Evan, chcemy cię zabrać do domu. Twoi rodzice się o ciebie martwią - Mimi

potrząsnęła chłopakiem, budząc go.

- Nie jadę. Nie ruszam się stąd - potrząsnął głową. Jego spojrzenie na moment

stało się przytomne. - To jest teraz mój dom.

Mimi zeszła za Oliverem po schodach. Odebrała kartę kredytową i wyszli na

zewnątrz. Zauważyła, że drży. Ilu familiantów miała? Zbyt wielu, żeby ich zliczyć. Czy

niektórzy z nich wylądowali tutaj, kiedy z nimi skończyła? Czy skazała ich na taki los?

Czy ona robiła coś takiego ludziom? Chłopcom, których wykorzystywała? Nie kochała

ich, ale nie chciała też, żeby tak skończyli. Wiedziała, że jest nieostrożna i samolubna, ale

nie była... nie chciała...

- Nie - powiedział Oliver. - Wiem, o czym myślisz, ale to nie tak. Jasne, niektórzy z

nas się temu poddają, ale nie wszyscy. Można z tym walczyć. To się nazywa

samokontrola. Tylko najsłabsi tutaj kończą. Albo pechowcy. Wampirzyca Evana zniknęła

po pierwszym razie, kiedy tęsknota jest najsilniejsza. Po kilku razach zaczynasz się

przyzwyczajać. Do stałego wrażenia, że czujesz się niekompletny.

- Więc... niektórym familiantom nic nie jest? Nawet jeśli nigdy już tego nie

spróbują? - zapytała z nadzieją.

- Jasne. Nie każdy się uzależnia. To coś, z czym trzeba nauczyć się żyć, jak ze

smutkiem, który nigdy nie mija - wzruszył ramionami Oliver. - Przynajmniej tak

słyszałem.

Stali na zewnątrz, na zaśmieconym chodniku. Mimi miała ochotę położyć

współczująco dłoń na ramieniu Olivera, ale nie wiedziała, czy odpowiadałby mu taki

gest. Zamiast tego odezwała się:

- Ty nigdy tak nie skończysz. Nie martw się.

- Mam nadzieję - odparł Oliver. - Ale nigdy nie mów nigdy. Przez chwilę Mimi

nienawidziła Schuyler Van Alen bardziej niż kiedykolwiek, ale tym razem nie miało to

nic wspólnego z Jackiem.

Zmiennokształtny

Florencja, 1452

Giovanni Rustici, nazywany przez wszystkich Gio, był najmłodszym venatorem w

grupie, ale zdążył już udowodnić, że jest także jednym z najlepszych. Był również świetnym

rzeźbiarzem, znacznie bardziej utalentowanym od Tomi. W przeciągu kilku miesięcy stał
się ulubionym uczniem Mistrza. Dre jeszcze nie wrócił. Załatwiał jakieś interesy w Sienie,

co oznaczało, że nie pojawi się w domu przez co najmniej dwa tygodnie. W dzień Tomi i Gio

pracowali nad drzwiami baptysterium, a nocami patrolowali ulice, niestrudzeni i pełni

niepokoju.

Tomi wyjawiła Gio, że martwią ją powiązania wrogów z czerwonokrwistymi i

możliwe tego konsekwencje.

- Może powinniśmy odwiedzić naszego przyjaciela, Zmiennokształtnego? -

zaproponował Gio.

Zmiennokształtny żył w kanałach Florencji. Od stu lat nie oglądał światła

dziennego i stał się pomarszczony, ślepy i wynędzniały. Był za słaby, żeby zagrażać

wampirom i dlatego Andreas ogłosił, że nikomu nie wolno zabić Croatana, stanowiącego

cenne źródło informacji. W zamian za nie venatorzy pozostawili go przy życiu. To właśnie

on ostrzegł ich, że ktoś z jego rodzaju przeniknął do straży pałacowej.

Zmiennokształtny nie ucieszył się na ich widok.
Tomi zignorowała jego syczenie i narysowała symbol na ścianie groty.

- Znaleźliśmy ten znak na człowieku. Powiedz nam, co wiesz. Gio szturchnął

srebrnokrwistego czubkiem miecza.

- Odpowiedz, bestio, albo odeślemy cię tam, gdzie twoje miejsce. Zmiennokształtny

zaśmiał się.

- Nie lękam się Piekła.

- Istnieją rzeczy gorsze od świata podziemnego. Twój władca na pewno nie jest

zachwycony tym, że zaparłeś się go po bitwie w Rzymie. Jeśli zdoła powrócić, zemści się na

sprzymierzericach, którzy go opuścili - ostrzegła Tomi. - Kto naznaczył w ten sposób

człowieka? Co to oznacza?

Gio zasypał bestię mocnymi ciosami.

- Odpowiadaj!

- Nie wiem! Nie wiem! - skulił się srebrnokrwisty. - Wiem tylko, że dzisiaj wasz

przyjaciel Savonarola został mianowany kardynałem - dodał z przebiegłym uśmiechem.

- I co z tego?

- Dobry ojczulek jest srebrnokrwistym.

- Kłamie. Savonarola nie jest Croatanem - prychnął Gio. Tomi skinęła głową.

Petruwianin był venatorem jeszcze przed złożeniem ślubów zakonnych.

- Został skażony, przemieniony w Obrzydliwość w Trieście - wyjaśnił

Zmiennokształtny. W Trieście oddział zwiadowców wpadł w zasadzkę srebrnokrwistych,
których gniazdo starali się wyśledzić. Mimo wszystko venatorzy odnieśli wtedy zwycięstwo

- a przynajmniej taką wersję znała Tomi.

- Kto jeszcze o tym wie? - zażądał odpowiedzi Gio.

- Andreas del Pollaiuolo - wyszeptał Zmiennokształtny.

D

WADZIEŚCIA JEDEN

Doktryna Regisa

Niekończące się spotkania. Od czasu objęcia stanowiska Regentki Mimi miała

wrażenie, że jej życie odmierza maraton rozmów konferencyjnych i prowadzących

donikąd dyskusji. Ten dzień był wolny od zajęć w szkole z powodu jakiejś konferencji

nauczycielskiej i w poprzednim życiu spędziłaby go zgodnie ze zwykłą, wygodnicką

rutyną: późny brunch, a po nim masaż, leniwy spacer po butikach na Madison Avenue,

przystanek na herbatkę w The Pierre, a potem drzemka przed udaniem się na obiad do

najmodniejszej restauracji.

Nie miała już czasu na takie błahostki. Spędziła dzień zamknięta w gabinecie,

przeglądając notatki i kontaktując się z licznymi podkomitetami. Jako ostatni przyszedł

raport od zespołu vena - torów, którego zadaniem było odnalezienie Forsytha

Llewellyna. Chociaż rzucone przez Kingsleya subvertio zatrzymało Lewiatana i Lucyfera

w świecie podziemnym, ich współspiskowcy nadal pozostawali na wolności. Według
venatorów pewne poszlaki wskazywałyby na obecność Forsytha w Argentynie, więc

Mimi zgodziła się, aby zespół pojechał to sprawdzić.

Mimi zaczynała się też martwić losem Victorii. Poruszali się tak samo po omacku,

jak pierwszego dnia, a księżyca szybko ubywało. Niedługo nadejdzie nów, którego

pierwszym sygnałem będzie znikający sierp na niebie, oznaczający nadejście nowego

świtu.

Od niedzielnego wieczora nie nadeszły dalsze dziwne e - maile, ale Mimi nie

mogła się uspokoić. Sam i Ted zagonili do pracy nad tą sprawą wszystkich nowojorskich

venatorów, jednak to mogło nie wystarczyć. Stulecia wojny wyposażyły Mimi w wiedzę

dotyczącą strategii walki, znajomości armii i broni - teraz wiedziała, że nadciąga nowe

niebezpieczeństwo, przebiegłe i nieprzewidywalne. Martwiło ją, że błękitnokrwiści

nadmiernie przywykli do swojej dominacji, całkowicie polegając na siłowej przewadze.

Brakowało im zdolności radzenia sobie z porwaniami i sabotażem.

Mimi oparła głowę na rękach i myślała tak intensywnie, że miała wrażenie, iż

mózg jej eksploduje. Przekopała się przez wszystkie książki, czytając o historii Regisa i

władzy w Zgromadzeniu, a także o działaniach w okresach kryzysowych, studiując każdą

decyzję, jaka została kiedykolwiek podjęta przez Zgromadzenie. Myles Standish (Michał

o Czystym Sercu) obiecał błękitnokrwistym bezpieczną przystań w Nowym Świecie i

tym samym zerwał więzy ze Zgromadzeniem Europejskim. W tym celu powołał się na

Doktrynę Regisa. To było to. Mimi mogła postąpić tak samo. Miała ruch, gdyby venatorzy

zawiedli. Jasne, że miała. Zawsze istniała jakaś odpowiedź. Nie była bezradna. Słowa

Kodeksu Wampirów brzmiały jasno.

Doktryna Regisa: Regis lub Regent są zobowiązani do podjęcia wszelkich możliwych

działań w celu zapewnienia bezpieczeństwa Zgromadzenia, niezależnie od wymaganych
środków.

To podsunęło Mimi pewien pomysł. Dzięki władzy Doktryny Regisa mogła zdjąć

zaklęcia ochronne. Dlaczego wcześniej na to nie wpadła? To było naprawdę proste.

Porywacze Victorii, kimkolwiek byli, maskowali jej fizyczną lokalizację, korzystając z

uroku. Ale po zdjęciu zaklęć każdy błękitnokrwisty stanie się widzialny w świecie

duchowym. To anuluje dowolne zaklęcia maskujące, a venatorzy będą w stanie poprzez

wymiar uroku dosięgnąć Victorię.

Ale takie działanie wiązało się z ryzykiem. Nałożone na Zgromadzenie zaklęcia

ukrywały ich nieśmiertelne dusze w wymiarze uroku i chroniły nosicieli sangre azul

przed wieloma niebezpieczeństwami otulonego wiecznym zmierzchem świata. Bez tych

zaklęć stawali się niemal czerwonokrwistymi. Ale Mimi pomyślała, że potrzebuje tylko

ułamka sekundy - na zdjęcie i nałożenie zaklęć z powrotem, w mgnieniu oka. Odnowi je

w momencie, kiedy odzyskają Victorię.

Musiała spróbować. Jeśli venatorzy nie odnajdą Victorii, Mimi zdejmie zaklęcia.

Miała oczywiście nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale w razie czego była przygotowana.

Nie zamierzała pozwolić Victorii spłonąć.

Ale pomimo niebezpieczeństw życie Mimi toczyło się dalej. Szczególnie jej życie

towarzyskie. Nie mogła opuścić zbyt wielu imprez zapisanych w jej kalendarzu,

ponieważ Zgromadzenie zaczęłoby najpierw plotkować, potem niepokoić się, a wreszcie

panikować - a do tego nie mogła dopuścić. Krążyło już i tak wystarczająco dużo plotek z

powodu wydarzeń, jakie rozegrały się miesiąc wcześniej. Musiała uspokoić społeczność,

pokazać im, że nie ma się czym przejmować. Nadal byli błękitnokrwistymi, oświeconymi,

błogosławionymi i potępionymi.

Dzisiaj oczekiwano jej obecności na wieczornej premierze opery w Centrum

Lincolna. Mimi wyłączyła komputer. Musiała wrócić do domu i się przebrać. Dawniej

rozkoszowałaby się możliwością założenia nowiuteńkiej sukni i pochwalenia się swoją

biżuterią. Ale teraz czuła tylko ciężar zobowiązania. Wolałaby poszukiwać Victorii, w

Repozytorium z Oliverem albo w wymiarze uroku z venatorami. A nie siedzieć na jakiejś

głupiej gali towarzyskiej.

Po wizycie w krwawym domu Mimi postanowiła zastosować się do zaleceń

Komitetu dotyczących opieki nad familiantami. Odszukała swojego pierwszego

familianta, Scotta Caldwella, studiującego obecnie na czwartym roku na Uniwersytecie

Nowojorskim. Wspominał ich romans, jakby to było wczoraj i nie posiadał się ze
szczęścia, mogąc towarzyszyć jej tego wieczora. Scott należał do ulubionego przez nią

typu familiantów: przystojnych i głupich. Miała nadzieję, że jego całkowita niezdolność

do głębszych uczuć sprawi, że po rozstaniu z nią nigdy nie wyląduje w krwawym domu.

Tymczasem sprawiał wrażenie uległego i wyglądał oszałamiająco w smokingu.

Weszli do gmachu opery lekko spóźnieni. Mimi podtrzymywała tren swojej sukni,

żeby Scott się o niego nie potknął. Pozdrowiła kilkoro znajomych: niedawno

zaślubionych don Alejandra i Danielle Castañedów, którzy właśnie wrócili z Londynu, a

także Muffie Astor Carter, wyglądającą urzekająco w bladoróżowym jedwabiu.

Schodzącą schodami Mimi zatrzymała Helen Archibald, żona Starszego Rady, Josiaha

Archibalda, i jedna z najznamienitszych matron Zgromadzenia.

- Madeleine, wczoraj na przedstawieniu baletowym widziałam się z Taylorami.

Gertruda wyglądała strasznie. Nie powiedziała mi niczego, ale słyszałam, że stało się coś

okropnego. Coś związanego z tym ohydnym wideo, które pokazał mi mój syn. Co się, na

litość boską, dzieje?

Venatorzy

uprzedzili

Mimi,

że

chociaż

Konspieracja

zajęła

się

niebezpieczeństwem ujawnienia przez nieszczęsne wideo tajemnic biękitnokrwistych,

krążyły plotki, że za wszystkim stoją srebrnokrwiści. Starsze rody zaczynały się

niepokoić i obawiać.

- Wszystko mamy pod kontrolą - uspokoiła ją Mimi. - Szczeniackie wygłupy, po

prostu kilku członków młodszego Komitetu postanowiło się popisać.

- No cóż, po tym, co wydarzyło się na twojej ceremonii odnowienia więzi, być

może naprawdę powinniśmy rozważyć rozwiązanie Zgromadzenia. Może bylibyśmy

bezpieczniejsi... Nie bylibyśmy tak łatwym celem... jak przedtem.

- Mamy się znowu zacząć ukrywać? - warknęła Mimi. - Nie wiem, jak inni, ale ja

lubię życie na powierzchni.

Od czasu tragicznego niedoszłego odnowienia więzi w Zgromadzeniu pojawiły się

szepty, że być może nadszedł czas na jego rozwiązanie, ukrycie się. Mimi uważała to za

niepotrzebne sianie paniki. Nie miała ochoty na powtórkę ze średniowiecza i przerażała

ją myśl, że członkowie Rady w ogóle biorą podobną możliwość pod uwagę.

- Przemawiasz jak prawdziwy mroczny anioł. Dbasz wyłącznie o własną wygodę -

prychnęła Helen. - Narażasz na niebezpieczeństwo nas wszystkich. Nie będziemy na to

przyzwalać.

Mimi była zaszokowana. Wiedziała, że nie wszyscy w Zgromadzeniu są szczęśliwi,

że Azrael została Regentką, a wielu nigdy nie wybaczy ani nie zapomni jej i Abbadona

roli w buncie przeciwko Wszechmogącemu. Większość prawdopodobnie nadal ich wini

za swoje wygnanie. Ale żeby rzucać jej to w twarz w taki sposób!

- Proszę wybaczyć - Mimi odsunęła Helen z drogi. Miała dość wyrafinowanej

towarzyskiej niegrzeczności. Na widowni zabrzmiał dzwonek, ponaglając gości do

zajęcia miejsc. Ruszyła za Scottem w stronę drzwi, kiedy odezwała się jej komórka.

Dzwonił Oliver.

- Co jest? - zapytała gniewnie. - Zaraz zamykają drzwi, a wiesz, że do Metropolitan

Opera nie można wchodzić po rozpoczęciu aktu.

- Nie przejmuj się. Jak usłyszysz, co ci powiem, pierwszy akt przestanie ci się

wydawać w ogóle istotny.

D

WADZIEŚCIA DWA

Kapusta i winorośl

Wydaje mi się, że namierzyliśmy Victorię - powiedział ponuro Oliver. Od czasu

wypadu do krwawego domu uzyskał zwolnienie z zajęć w Duchesne i spędzał dnie i noce

zagrzebany w Repozytorium. Przeglądając taśmy, znalazł w końcu poszlakę mogącą

wskazywać, gdzie dziewczyna jest przetrzymywana.

- Czy można panią prosić do środka? - zapytał zniecierpliwiony bileter,

przytrzymując podwójne drzwi. Scott bawił się spinkami do mankietów.

- Chwila - odpowiedziała Oliverowi Mimi, zastanawiając się, jakie ma szanse na

szeptaną rozmowę przez komórkę, kiedy tenor zacznie swoją arię. Ale Trinity za dobrze

ją wychowała. Mimi pomachała do swojego partnera. - Idź naprzód, muszę się tym zająć.

Spotkamy się w antrakcie.

Odeszła od drzwi, kierując się do fontanny.

- Znaleźliście ją? - zapytała, przyciskając telefon do ucha w pełnym nadziei

oczekiwaniu.

- Jeszcze nie. Ale jesteśmy już w drodze.

Mimi rzuciła wściekłe spojrzenie uciszającemu ją bileterowi.

- Dokąd?

- Hotel Carlyle.

- Zaraz tam będę.

Na chodniku przed hotelem Carlyle tłoczyli się czerwonokrwiści. Przepychając się

przez tłum, Mimi słyszała szepty o „podłożonej bombie” i „ewakuacji”. Pokazała

ochronie odznakę Rady i weszła do opustoszałego holu. Oliver stał z grupą venatorów,

którzy właśnie opróżnili przestrzeń koło windy.

- Przykro mi z powodu Parsifala. To moja ulubiona opera - powiedział Oliver

zamiast przywitania.

- Gdzie ona jest? - warknęła Mimi. Nie miała w tym momencie czasu na

przekomarzanie się z Oliverem.

- Przypuszczamy, że w penthousie. Został wynajęty na miesiąc przez jednego

aktora, ale według menadżera hotelowego od tygodni stoi pusty.

- Skąd wiesz, że Victoria tam jest?

- Nie wiem. Zgadujemy - Oliver nacisnął przycisk wzywający windę. - Wiem, że

venatorzy skoncentrowali się na tych obrazach podprogowych, ale ja uznałem, że może

warto przyjrzeć się bliżej samemu wideo. Oglądałem je klatka po klatce i znalazłem coś

w cieniu. Poprosiłem techników o powiększenie tego fragmentu.

Pokazał jej obraz na swojej komórce.

- A możesz mi teraz powiedzieć, co właściwie tu widzę? - zapytała Mimi.

Dostrzegała tylko zawijasy, w których nie było niczego ciekawego. Na pewno nie dość,
żeby opróżnić cały budynek i zakłócić wieczór w prestiżowym hotelu. Wendell

Randolph, błękitnokrwisty magnat finansowy i właściciel Carlyle, był wyraźnie mocno

poirytowany. Mimi zauważyła, że zdążył jej już przysłać kilka SMS - ów.

- To fragment tapety za nią. Blask liny venatorów trochę ją oświetlił. Nazywa się

Kapusta i winorośl, to słynny projekt Williama Morrisa, którego produkcja została

zakończona w latach 80. XIX wieku. Ale kiedy w latach 30. XX wieku budowano hotel,

zapłacili tej samej fabryce, żeby wyprodukowała partię specjalnie dla nich. Po

zeszłorocznym remoncie oryginalna tapeta została tylko w trzech pokojach. Dwa już

sprawdziliśmy. Ten jest ostatni.

- Jesteśmy tu z powodu tapety? - zapytała Mimi. - Ewakuowaliście cały hotel,

wykorzystując potężny przymus na wszystkich tych czerwonokrwistych, tylko z powodu

jakiejś tapety? - starała się, żeby jej słowa nie zabrzmiały zbyt sceptycznie.

- Nic więcej nie mamy - powiedział przepraszającym tonem Oliver. -

Powiedziałaś, że nikt nie może umrzeć na twojej zmianie. Musimy spróbować
wszystkiego, nie?

Drzwi windy otwarły się, a Mimi zobaczyła Sama i Teda na pozycjach przy

drzwiach apartamentu. Reszta grupy operacyjnej zajęła miejsca w korytarzu.

- Mamy ruszać? - zapytał Ted.

Mimi nie wiedziała, co odpowiedzieć. Do tej pory działali, nie pytając jej o zdanie,

więc dlaczego teraz stosowali się do protokołu? Było za późno, żeby się wycofać. Może to

po prostu grzeczność wobec niej, skoro już się pojawiła na miejscu wydarzeń. Ale wolała

już ich zachowanie od nieuprzejmości Helen Archibald. Może zrobić przyjemność

venatorom.

- Macie zgodę - skinęła głową. - Ruszajcie.

Grupa uderzeniowa wdarła się do pokoju, tłocząc się, rzucając zaklęcia w uroku, z

uniesionymi wysoko lśniącymi mieczami.

W środku znaleźli przywiązaną do krzesła dziewczynę.

Niestety, nie była to Victoria.

Zaskoczyli gwiazdora filmowego, który przyjechał do apartamentu poprzedniego

wieczora, wraz ze swoją nową dziewczyną. Na widok odzianych w czerń, uzbrojonych

venatorów upuścił butlę szampana i zemdlał.

D

WADZIEŚCIA TRZY

Pub

Mimi zrzuciła całą odpowiedzialność za porażkę i nieudany nalot na hotel Carlyle

na barki Olivera, żeby uchronić przed krytyką venatorów. Następnego wieczora spotkała

się z braćmi Lennox w pubie, który zwykle odwiedzali. Noc była ciemna, a do pojawienia

się sierpa księżyca pozostały niespełna dwadzieścia cztery godziny. Ich czas niemal się

skończył. Wiedziała, że chłopcom nie spodoba się to, co usłyszą, ale nie miała wyboru.

Była teraz Regentką, musiała wypełnić swój obowiązek. Nie zamierzała dopuścić do

śmierci kogoś z ich społeczności. Miała nadzieję, że Lennoksowie przyniosą jakieś lepsze

wieści.

Pub za czasów prohibicji był nielegalną spelunką, a błękitnokrwiści stanowili

wtedy jedynych dostawców alkoholu w mieście. Lokal zachował oryginalne podwójne

drzwi, judasza do wyglądania na zewnątrz, trociny na podłodze i ławki z sękatych

sosnowych desek, na których zostały wyryte imiona przyjaciół i wrogów.

Venatorzy wszelkiej maści - doświadczeni weterani o znużonych twarzach, z

papierosami w zębach, i świeżo upieczeni rekruci prosto z Langley (CIA zostało założone

przez venatora i w Langley mieścił się także pierwszy ośrodek szkoleniowy

błękitnokrwistych) tłoczyli się przy stolikach. Pomiędzy nimi siedzieli przypadkowi

studenci Uniwersytetu Nowojorskiego, którzy zawędrowali tu, nie mając pojęcia, że są

otoczeni przez tajną policję wampirów. W pubie znajdował się stół bilardowy, tarcza do

rzutek i tablica do notowania wyników za barem.

Mimi znalazła Sama siedzącego przy jednym ze stolików na tyłach sali, w

oddaleniu od reszty.

- Ja stawiam - oznajmił Ted, przynosząc trzy kufle wypełnione do połowy gorzkim

ciemnym, a od połowy jasnym pełnym piwem. Nazywało się to Black and Tan. Mimi nie

przepadała za smakiem piwa - wolała martini lub wino - ale nie chciała wybrzydzać.

Pociągnęła łyk. Nawet niezłe. Nie tak ostre jak krew - przypomniała sobie smak krwi

Kingsleya: słodki i wyrazisty. Gardło jej się ścisnęło, a oczy zaszły łzami i przez moment

miała wrażenie, że zaraz się rozklei. Ale udało jej się opanować.

- Przede wszystkim odpuść trochę temu zausznikowi. Hazard - Perry chciał

dobrze - powiedział Sam. - To był tak samo dobry pomysł, jak każdy inny. Ten dzieciak

od kilku dni nie zmrużył oka. Pracował ciężej niż ktokolwiek inny.

- Możliwe, ale ten nadęty nudziarz Wendell Randolph chce, żebym ustąpiła z

powodu „nadużycia władzy policyjnej”. Powiedział, że na następnym zebraniu składa

wniosek o białe głosowanie.

- Nie zrobi tego. Jest mocny tylko w gębie - Ted lekceważąco machnął ręką. - Nie

mają nikogo lepszego od ciebie i wiedzą o tym.

- Może. Słuchajcie, chłopaki, niełatwo mi to powiedzieć - Mimi wzięła głęboki

oddech. - Wiem, że wszyscy pracowaliśmy naprawdę ciężko przez ostatni tydzień i

doceniam wasze wysiłki, ale nie mam wyboru. Jeśli nie znajdziemy jej do jutrzejszego

wieczora, zdejmę zaklęcia ochronne ze Zgromadzenia. Nie chcę tego robić, ale to jedyne

wyjście. Nie mogę pozwolić, żeby spłonęła, ani online, ani gdziekolwiek. Przynajmniej po

zdjęciu zaklęć będziemy wiedzieli dokładnie, gdzie ona jest i będziemy mogli ją

wyciągnąć.

Venatorzy ponuro przyjęli do wiadomości jej słowa.

- To ogromne ryzyko. Będziemy całkiem bezbronni, jeśli w tym momencie

srebrnokrwiści postanowią wykręcić jakiś numer - ostrzegł Ted.

- Wiem o ryzyku - Mimi rozłożyła ręce. - Ale czy mam jakiś wybór?

- Charles nigdy by na to nie pozwolił - zauważył Sam. - Nawet w czasie tej serii

morderstw - dodał, mając na myśli wydarzenia sprzed dwóch lat, kiedy kilkoro

błękitnokrwistych nastolatków zostało całkowicie wysuszonych.

- Charles pozwolił na śmierć sześciorga nieśmiertelnych - odparła Mimi. - A

Lawrence stracił niemal całą Radę w Rio. Nie. Podjęłam decyzję. Jeśli do północy jej nie

znajdziemy, zamierzam to zrobić.

Sam odchylił się na krześle i zaplótł ręce za głową. Każdy rok Odwiecznego życia

był widoczny w bruzdach na jego twarzy.

- Nie musisz mieć jednogłośnej zgody Rady na coś takiego?

- Nie w czasie wojny. Nie, jeśli powołam się na Doktrynę Regisa - w głosie Mimi

pojawiło się odrobinę samozadowolenia. Nieźle, jak na działanie w duchu Kodeksu. -

Panowie, przepraszam, jeśli wcześniej nie wyraziłam się dość jasno. To jest wojna. Nie

pozwolę, żeby kwestie bezpieczeństwa ugrzęzły w bezużytecznej biurokracji.

Ted wymienił spojrzenia z bratem. Sam wzruszył ramionami.

- No dobrze, tak jak mówisz, to twoje prawo, szefowo. Ale poczekaj do ostatniej

chwili, aż pociągniesz za spust. Mamy kogoś, kto pracuje nad przeciwzaklęciem dla tego

zaklęcia maskującego. Znajdziemy ją. Pamiętasz chyba, co się stało ostatnim razem,

kiedy Regis zdjął zaklęcia.

Mimi nie pamiętała, ale nie zamierzała się do tego przyznawać, szczególnie po

tym, jak już oznajmiła im swoją decyzję. Poza tym skąd mu się wzięło nazywanie jej

szefową?

- Dobra. Ale ani minuty dłużej.

- My też mamy ci coś do pokazania - odezwał się Sam. - Dostaliśmy notatki od

Renfielda. Przy okazji, co jest nie tak z tym gościem?

- Naoglądał się za dużo filmów robionych przez Konspirację - uśmiechnęła się

krzywo Mimi. - Ani się obejrzycie, a zacznie pachnieć różami.

Sam prychnął.

- Sprawia wrażenie niezłego dziwaka. Ale pamiętasz te trzy obrazy na wideo? -

zaczął rysować coś na serwetce. - Kopulujące zwierzęta. Barani łeb. Wąż. - Postukał

rysunek czubkiem długopisa.

- Mhm.

- Archiwiści znaleźli coś w archiwum, sama popatrz - Sam podał jej przez stół

książkę. Był to stary wolumin z Repozytorium, Mimi pomyślała, że prawdopodobnie

szesnastowieczny, sądząc z rysunku Człowieka Witruwiańskiego na grzbiecie. Książka

pachniała kurzem.

Ted otworzył książkę i pokazał ilustrację na jednej ze stron. Był to symbol

podzielony na trzy części. Pierwsza przedstawiała dwa przeplatające się okręgi, druga
jakieś zwierzę. Trzecim symbolem był miecz przeszywający gwiazdę.

- Pieczęć Lucyfera - westchnęła Mimi, odsuwając książkę.

- Czyli to jednak robota srebrnokrwistych. Wszystko jasne.

- Niezupełnie - odparł Sam. - Bardziej niepokoi nas drugi symbol.

- Co to jest? - Mimi zmrużyła oczy, wpatrując się w obrazek. Jakieś nieduże

stworzenie z gęstym futrem... Przypominało...

- To jest jagnię, tak?

- Tak.

Nie musieli mówić nic więcej. Mimi znała historię tak samo dobrze, jak oni. Więc

to oznaczały trzy obrazy na nagraniu wideo. Nawiązywały do symboli z tryglifu: parzące

się zwierzęta oznaczały sojusz, barani łeb - jagnię, a wąż był po prostu innym symbolem

Lucyfera. Jagnię symbolizowało ludzkość. Czerwonokrwistych. Ludzkie stado, z

Lucyferem na jego czele. Symbol sojuszu łączył dwa pozostałe, związując je razem.

Srebrnokrwiści byli w zmowie z... ludźmi? Poczuła, że zaczyna ją mdlić. To nie

miało sensu. Nic nie miało sensu.

D

WADZIEŚCIA CZTERY

Próżność pani Armstrongowej Flood

W niedzielne popołudnie Mimi spotkała się z Oliverem w Duchesne.

- Jesteś całkowicie pewien, że tym razem to właściwe miejsce? - zapytała, kiedy

biegli na górę nieoświetlonymi tylnymi schodami.

Mieli już tak niewiele czasu do wschodu sierpa księżyca. To była farsa, nie

wiedziała, dlaczego w ogóle dała mu się namówić. Ale jeśli istniała szansa uratowania

Victorii bez zdejmowania zaklęć... Musieli się spieszyć.

Kiedy dotarli do szkoły, Mimi szybko wprowadziła Olivera do środka, nie

uruchamiając żadnego alarmu. Jako Regentka miała kody i klucze do wszystkich

instytucji błękitnokrwistych. Ciemny, pusty budynek wydał jej się nieoczekiwanie

melancholijny. Nigdy nie była w szkole po godzinach lekcyjnych i zaskoczyło ją, jak

spokojne i puste wydawało się to miejsce bez uczniów. Zawsze myślała, że Duchesne

tętni życiem, ale teraz rozumiała, że sercem szkoły byli jej wychowankowie. Bez nich
liceum było tylko pustym naczyniem, przygotowaną sceną.

- Nie mogę sobie pozwolić na powtórkę z Carlyle. Wendell Randolph chce mojej

głowy na tacy za zakłócenie spokoju w jego hotelu. Musieliśmy przeprowadzić masowe

czyszczenie pamięci wszystkich tych czerwonokrwistych. Koszmarny bałagan. I chyba

ten aktor zamierza nas pozwać, bo skaleczył się w czoło. Wiesz, jego twarz jest

ubezpieczona.

- Aktorzy - powiedział Oliver takim tonem, jakby to było przekleństwo. - Namów

kogoś z Konspiracji, żeby dał mu rolę w kolejnym filmie. Uznałem, że powinniśmy

spróbować wszystkiego, zanim będziesz musiała zdjąć zaklęcia. - Wyjrzał przez okno i

popatrzył na niebo, na którym jeszcze nie pokazał się księżyc. - Mamy jakieś... piętnaście

minut? - Ciężko dysząc ruszył przodem.

- Mniej więcej. - Byli na styk z czasem, ale Mimi obiecała Lennoksom, że zaczeka

aż do samego wschodu księżyca. To oni poprosili, żeby spotkała się z Oliverem i dała im

ostatnią szansę.

Zdjęcie zaklęć miało zająć ułamek sekundy. Wystarczyło, że wypowie słowa i

natychmiast zobaczą Victorię. Podjęła już decyzję, ale kiedy zbliżał się czas działania

poczuła, że zaczynają ją ogarniać wątpliwości. Czy powinna ryzykować bezpieczeństwo

całego Zgromadzenia dla ratowania życia jednej wampirzycy? Charles nigdy by tego nie

zrobił, ani nawet Lawrence, kiedy był Regisem. Dlaczego, na litość boską, musiała zostać

Regentką? Nie była gotowa do podejmowania takich decyzji. Jej krew mogła być żywa od

wieków, ale w tym cyklu Mimi miała zaledwie siedemnaście lat.

Oliver zatrzymał się, żeby złapać oddech.

- W każdym razie, odpowiadając na twoje pytanie, jesteśmy tutaj, ponieważ to

jedno z miejsc, w którym może być Victoria. Sam i Ted są już w tym drugim.

- Drugim? Skinął głową.

- Zaraz wyjaśnię. Pamiętasz wzór z Carlyle?

- Znowu wracamy do tej tapety? - warknęła Mimi.

- Czekaj, posłuchaj mnie. Wzór został zaprojektowany przez Williama Morrisa, ale

produkcję tapety zakończono w 1880 roku. Dodatkowa partia powstała tylko na

zamówienie hotelu Carlyle. W żadnym innym miejscu na świecie nie powinno już być tej

tapety. Ale nie dawało mi spokoju, czemu wzór wydaje mi się taki znajomy. Pomyślałem,

że musiałem go widzieć wcześniej, i to nie w Carlyle.

- Jasne.

- Więc pogrzebałem trochę w historii hotelu. Wiedziałaś, że należał do rodziny

Floodów? Tej samej, która podarowała rezydencję, w której teraz mieści się Duchesne.

Pani Rose Flood była w swoim czasie prekursorką mody. Nie da się wykluczyć, że to ona

osobiście wybierała tę tapetę. Wyprodukowanie jej dla hotelu wymagało mnóstwo

zachodu, Floodowie musieli praktycznie wykupić fabrykę. I wtedy pomyślałam, że skoro
tapeta podobała jej się do tego stopnia, to może...

- Wytapetowała nią sobie sypialnię - dokończyła Mimi. - Czyli Victoria przez cały

czas była tu, na strychu?

- Tylko zgaduję. Albo w rezydencji w Newport, dokąd pojechali Lennoksowie.

Teraz to jest muzeum, więc pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli my się zajmiemy szkołą, a

ich wyślemy tam. Dzięki temu nie będziesz musiała się tłumaczyć Towarzystwu Opieki

nad Zabytkami z Newport, jeśli coś pójdzie nie tak.

- Dobrze kombinujesz, ale jeśli się pomyliłeś, wymażę twoją pamięć i nigdy nie

będziesz już dla nas pracował.

- Obiecujesz?

Mimi i Oliver wbiegli po schodach do sypialni pani Flood. Sale lekcyjne na

najwyższym piętrze były od kilku lat nieużywane, ponieważ zbyt wielu

czerwonokrwistych uczniów zarzekało się, że widziało tam lub słyszało duchy.

Niemądrzy ludzie nie wiedzieli, że nie ma czegoś takiego jak duchy! Są tylko zjawy,

wytwarzane przez wampiry bawiące się urokiem. Ale aby uspokoić ludzką populację, ta

część szkoły została administracyjnie zamknięta. Istotnie, miejsce było dobre, żeby

kogoś ukryć, ponieważ zaklęcia rozpraszające utrzymywały ludzi z dala od

nawiedzonego piętra, a wampiry jakąkolwiek dziwną aktywność złożyłyby na karb

efektów ubocznych tych zaklęć. Ale sama myśl, że Victorię ukrywano tutaj - tuż pod ich
nosem - była po prostu obraźliwa. Zupełnie jakby sprawcy sobie z nich kpili.

Mimi przycisnęła ucho do drzwi. Słyszała coś: złowróżbne pomruki i szuranie.

Popchnęła drzwi. Przytrzymywało je potężne zaklęcie blokujące. Szlag. Rzucanie i

rozplatanie zaklęć nie było jej specjalnością, poza tamtą pojedynczą przygodą z mroczną

wiedzą.

- Spróbuj je wysadzić - zaproponował Oliver.

- Próbuję - odparła Mimi, zirytowana, że wcześniej o tym nie pomyślała.

Skoncentrowała się na gałce w drzwiach, wyobrażając sobie, jak rozprasza się w nicość,

otwierając drzwi na oścież i wpuszczając pustkę do środka.

Gałka zadrżała, ale drzwi pozostały zamknięte. Ohydne pomruki rozbrzmiały

głośniej, towarzyszyły im przerażające niskie jęki. Victoria? Co się działo za drzwiami?

Serce Mimi przyspieszyło. Czuła fale strachu, napływające z zamkniętego pokoju.

Spróbowała jeszcze raz i potrząsnęła głową. Cokolwiek trzymało drzwi, było

silne. Miała wrażenie, że próbuje staranować betonową ścianę.

- Zamknięte na głucho - mruknęła. Wyjrzała przez okno. Było już prawie ciemno.

Niebo miało kolor szarego piasku, na horyzoncie pojawił się pierwszy poblask. Niedługo

pokaże się sierp księżyca.

- Ona tam jest - ponaglił Oliver, pchając ramieniem drzwi, jakby mógł w ten

sposób pomóc.

Mimi otworzyła usta żeby odpowiedzieć, ale zanim zdążyła, z wnętrza pokoju

rozległ się krzyk tak straszliwy, że zapomniała o wszystkim, co planowała. W jednej

chwili podjęła decyzję. Nie było czasu do stracenia. Victoria miała spłonąć.

Musiała zdjąć zaklęcia. Teraz.

Azrael wkroczyła w wymiar uroku jako potężny i przerażający Anioł Śmierci,

biała królowa dzierżąca mroczny miecz, lśniący światłem Niebios. Jej dwumetrowe

skrzydła rozwinęły się na pełną szerokość.

Wypowiedziała słowa, jakie wcześniej wypowiedział tylko Michał.

Zaklęcia opadły i w tym samym momencie wymiar uroku wypełnił się duszami

wszystkich żyjących wampirów. W kłębowisku dusz Mimi dostrzegła jedną konkretną

krzyczącą dziewczynę - - dziewczynę, której dusza do tego momentu pozostawała

ukryta przed Zgromadzeniem...

Victoria!

W wymiarze uroku Mimi widziała, jak Sam i Ted Lennox biegną z przeciwka w

kierunku Victorii.

Nagle, z niewyjaśnionych powodów venatorzy spojrzeli na Mimi i zostawili

Victorię, rzucając się w jej stronę. Ich bliźniaczo podobne twarze zastygły w grymasie

bezgranicznego przerażenia.

Co robicie? Nie... wracajcie... Vix...

Mimi była tak blisko, dostatecznie blisko, żeby dosięgnąć ręki Victorii. Ich palce

musnęły się w świecie zmierzchu...

Ale zanim Mimi zdążyła przeciągnąć Victorię do świata rzeczywistego, coś

uderzyło ją z siłą wybuchającej bomby. Miała wrażenie, że każdy atom w jej ciele

eksploduje i przestaje istnieć.

D

WADZIEŚCIA PIĘĆ

Sierp księżyca

Mimi zamrugała, otwierając oczy. Leżała na podłodze, cała w trocinach. Nad sobą

zobaczyła znajomą twarz. Zakasłała. Cokolwiek ją uderzyło - zabolało. Miała wrażenie,

że złamała trzy żebra i nawdychała się tony azbestu. Była zaskoczona, że jeszcze żyje -

wydawało jej się, że została rozerwana na milion kawałków, a potem poskładana z

powrotem. Co to było? Zaklęcie krwi? Na pewno. Nic innego nie byłoby w stanie

znokautować jej w taki sposób w wymiarze uroku. Ale jeśli to było zaklęcie krwi, jakim

cudem ciągle tu była?

- Co się stało? - wykrztusiła, uświadamiając sobie, że jest nadal w sypialni na

poddaszu. Wyłamane drzwi leżały obok na podłodze. Rozejrzała się dokoła - Oliver miał

rację, pokój był wyłożony tą samą tapetą, jaka widniała na nagraniu. Z tym samym

skomplikowanym wzorem. Na środku pokoju, naprzeciwko siebie, stały krzesło z liną

venatorską owiniętą wokół nóg i kamera wideo. Tutaj sfilmowano Victorię. Ale teraz jej
tu nie było. Jak mogli przenieść dziewczynę gdzie indziej, nie odsłaniając jej obecności w

wymiarze uroku?

- Gdzie ona jest? Gdzie Victoria? - zachrypiała Mimi. W odpowiedzi Oliver wskazał

migoczący monitor komputera na biurku w pustym pokoju.

Na ekranie Victoria Taylor płonęła. Roztapiała się w czarnym ogniu. Jej wampirzą

skóra zwęglała się i łuszczyła, niszczona na zawsze krew przybierała barwę obsydianu.

Victoria znajdowała się w domu w Newport. Bracia Lennox wyłonili się z

wymiaru uroku i bohatersko próbowali ugasić płomienie, ale było już za późno. Nic nie

mogło powstrzymać ognia piekielnego od strawienia nieśmiertelnej duszy.

- Szlag by to! - krzyknął Sam Lennox, kopiąc płonące krzesło. Jego brat płakał,

stojąc obok.

Mimi poczuła, że kolana się pod nią uginają. Opadła na podłogę. Przypomniała

sobie wymiar uroku, Victorię, venatorów. Byli tak blisko. Venatorzy mogli ocalić Victorię,

ale w ostatniej sekundzie Lennoksowie zostawili ją, żeby spróbować ratować Mimi.

Dostrzegli kierujące się w jej stronę zaklęcie krwi. Teraz już było za późno. Naraziła całe

Zgromadzenie na niebezpieczeństwo, omal nie straciła życia - i po co? Nie zdołała ocalić

Victorii, tak samo jak nie zdołała ocalić Kingsleya.

- Boże...

W końcu z Victorii została tylko garść popiołu.

Mimi ukryła twarz w dłoniach i zaszlochała. Zawiodła tak rozpaczliwie. Była

bezużyteczna. Równie dobra, jak srebrno - krwiści. Albo i gorsza.

Oliver w milczeniu wyłączył komputer. Na zewnątrz sierp księżyca wzniósł się

wysoko na niebie, świecąc w srebrnej chwale.

Kardynał

Florencja. 1452

Jeśli wierzyć słowom Zmiennokształtnego, Andreas pozwolił, by władzę w ludzkim

kościele objął srebrnokrwisty. Na pewno Andreas o tym nie wiedział. Nie pozwoliłby na

takie świętokradztwo. Chyba że... Chyba że Andreas nie był tym, za kogo zawsze uważała
go Tomi. Chyba że nie był Michałem. Chyba że nie był jej ukochanym. Tomi nie wiedziała

już, komu lub czemu powinna wierzyć. Coś podobnego nie wydarzyło się nigdy wcześniej.

Zawsze potrafiła rozpoznać swojego bliźniaka w poprzednich wcieleniach, każde włókno

jej ciała mówiło jej, że Andreas jest Michałem. Jak mogła się tak pomylić! Nie potrafiła

zrozumieć. Musiało istnieć inne wyjaśnienie. Nie mogła tego zaakceptować. A jednak...

- Andreas jest zdrajcą. Przeczuwałem to, ale nie chciałem nic mówić, dopóki nie

zyskam pewności - Gio wyraził na głos wszystkie wątpliwości, kryjące się w myślach Tomi.

Zbliżało się południe, a świeżo wybrany kardynał przyjmował licznych gości, którzy

pragnęli ucałować jego pierścień i złożyć gratulacje z powodu nominacji, jako venatorzy

nie musieli czekać na swoją kolej, sekretarz kardynała szybko wprowadził oboje do

prywatnego gabinetu.

- Przyjaciele - Savonarola przywitał Gio i Tomi z otwartymi ramionami.

Gio nie tracił czasu. Gdy tylko weszli, chwycił duchownego za szyję i ścisnął. Dusił

kardynała tak mocno, że tamten nie mógł zaczerpnąć oddechu. Oczy Savonaroli stały się
szkarłatne ze srebrnymi źrenicami.

- Obrzydliwość - splunął Gio. - Byłeś niegdyś aniołem - wskazał widok za oknem i

świat stworzony przez błękitnokrwistych: wspaniale miasto pełne piękna, pokoju, miłości i

światła. - Nie pozwolimy ci zniszczyć tego, co zbudowaliśmy.

- Gdzie twój pan? Gdzie się ukrywa? - zażądała odpowiedzi Tomi.

Kardynał tylko zarechotał, ale jego sekretarz - stojący w drzwiach zausznik -

udzielił im odpowiedzi. Drżąc ze strachu odezwał się:

- Jest w najwyższej wieży, w siedzibie Kochanki... - Ale nim zdążył skończyć zdanie,

Savonarola wyrwał się z uchwytu venatora, pochwycił leżący na biurku ozdobiony

klejnotami sztylet i dźgnął człowieka, zabijając go na miejscu.

- Przyrzeczono mi, że nie spotka mnie żadna krzywda! - krzyknął kardynał, zanim

miecz Gio przeciął jego szyję, odrąbując głowę srebrnokrwistego kapłana.

C

ZĘŚĆ TRZECIA

D

EMING

C

HEN

,

M

IECZ

Ł

ASKI

N

OWY

J

ORK

Teraźniejszość

D

WADZIEŚCIA SZEŚĆ

Zstąpienie anioła

Jak zapewne wiecie, dwa tygodnie temu w celu ratowania Victorii Taylor

podjęłam decyzję o zdjęciu na krótki czas zaklęć chroniących nasze Zgromadzenie.

Niestety nie zdołaliśmy dotrzeć do niej na czas, a ja sama zostałam zaatakowana przez

zaklęcie krwi, rzucone w wymiarze uroku. - Młoda Regentka ze smutkiem popatrzyła na

zgromadzonych venatorów i członków Rady. Jej głos był poważny. - Udało mi się

przeżyć niszczące skutki zaklęcia, jednakże Victoria nie miała tyle szczęścia. Została

zamordowana.

W sali na dłuższą chwilę zapadła cisza. Nikt nie odezwał się, nie było słychać

żadnego dźwięku: nerwowego pokasływania, niecierpliwego szurania krzesła. Ze

swojego miejsca z tyłu sali Deming Chen uważnie obserwowała błękitnokrwistych. Była

pod wrażeniem ich umiejętności kontrolowania emocji, ale wyczuwała strach i gniew

zgromadzonych.

To nie był dobry znak. Świadczył o tym, że Regentka, Mimi Force, nie ma poparcia

swojej Rady. Szkoda, ponieważ osoba zdolna do odbicia zaklęcia krwi bez jednego

draśnięcia musiała dysponować naprawdę potężną ochroną i była warta szacunku i

podziwu. Kiedy Mimi po raz pierwszy się z nią skontaktowała, Deming z zaskoczeniem

przekonała się, że plotki były prawdziwe. Władzę w Zgromadzeniu Nowojorskim

sprawowała osoba będąca od niedawna w cyklu i do tego nosząca w sobie duszę samej

Azrael. Sprawy musiały przybrać naprawdę poważny obrót, skoro głową Zgromadzenia

mianowano Anioła Śmierci. Deming tylko raz wcześniej spotkała Mimi, podczas Balu

Czterystu niespełna dwa lata temu, kiedy najmłodsze pokolenie ujawniło swoje

nieśmiertelne wcielenia.

Deming w zasadzie lubiła Mimi, chociaż wciąż boleśnie pamiętała powstanie

błękitnokrwistych, jakby wydarzyło się wczoraj, a nie dawno temu. Azrael i Abbadon

dowodzili buntem przeciwko Wszechmogącemu - pomogli Niosącemu Światło

zgromadzić legion najlepszych i najjaśniejszych. Jesteśmy teraz bogami - oznajmiła

Azrael. Możemy sami rządzić Rajem. Potężna i wspaniała wojownicza królowa schlebiała

im i przekonywała, że zostali osobiście wybrani ze względu na swoją siłę. Jak mogli

odmówić?

Deming rozejrzała się: żałosna grupa przed jej oczami składała się głównie ze

starców lub niesprawdzonych dzieci. Niektórzy członkowie Rady wyglądali, jakby ich

czas w cyklu już dawno upłynął, podczas gdy inni - choćby Regentka - dopiero zaczęli

władać pełnią wspomnień i mocy. Chociaż ona akurat nie powinna ich krytykować, sama

niedawno obchodziła siedemnaste urodziny.

To, że szeregi błękitnokrwistych do tego stopnia stopniały, było - łagodnie

mówiąc - niepokojące. Zewsząd docierały złe wieści: Zgromadzenie Europejskie po
wydarzeniach w Paryżu całkowicie zerwało kontakty z resztą świata. Odmawiali

przesyłania wieści i dzielenia się informacjami w obawie przed innymi zdrajcami w

społeczności. W Ameryce Południowej Rada wprowadziła stan wojenny, a kontakty

międzyzgromadzeniowe zostały zawieszone. Deming oczekiwała więcej po delegacji

północnoamerykańskiej - Nowy Jork był powszechnie uznawany za najpotężniejszą

ostoję wampirów. To tutaj mieszkali Michał i Gabriel. Ale Para Bez Skazy zniknęła Bóg

wie gdzie i nikt nie wiedział, czy w ogóle kiedykolwiek powrócą. Wampiry były

pozostawione same sobie.

Deming opróżniła kubek kawy. Lot z Pudong na lotnisko Kennedy'ego trwał

osiemnaście godzin, a ona spędziła cały ten czas wertując raporty venatorów, czytając

wszystkie akta i analizując każdą decyzję. Poszukiwacze Prawdy postępowali zgodnie z

literą prawa i nie doszukała się żadnego popełnionego przez nich błędu, ale sytuacja

wymagała czegoś więcej niż rutynowych działań. Postarała się stłumić ziewnięcie.

Prawie nie zmrużyła oka i czuła nadciągającą potężną migrenę. Pomyślała ponuro, że
można by się spodziewać, iż nieśmiertelni będą odporni na zmianę czasu.

Na przodzie sali Regentka wymieniła jej imię i Deming z zaskoczeniem

zauważyła, że wszyscy patrzą na nią.

- Pozwólcie, że przedstawię venatorkę Deming Chen. Deming wielokrotnie

udowadniała, że należy do najskuteczniejszych Poszukiwaczy Prawdy. Zapewne

pamiętacie, że wraz ze swoją bliźniaczą siostrą, Dehuą, odegrała kluczową rolę w wielu

krytycznych dla naszej historii zwycięstwach: egipski terror, kryzys w Rzymie i wielka

schizma to tylko kilka spośród walk, w których jej miecz przyczynił się do naszego

triumfu. Jesteśmy niezwykle wdzięczni jej Zgromadzeniu, że zgodziło się przysłać

Deming, aby nam pomogła.

Tak obszerne wprowadzenie przypominało raczej odczytanie życiorysu, ale

Deming zdążyła się do tego przyzwyczaić. Jako Kuan Yin, Anioł Miłosierdzia, była

niezwykle wyczulona na emocje i nastroje innych, a w rodzinnym Szanghaju słynęła z

talentu do odczytywania guānghuán, czyli tego, co w świętym języku nazywano affectus:

niedostrzegalnej dla oka barwnej poświaty stanowiącej barometr czyjegoś wnętrza. Jako

jeden z dwóch wampirów (drugim była jej siostra) potrafiła dostrzec to zjawisko bez

pomocy uroku. Czerwonokrwiści określali je własnym słowem, ale ci szarlatani, którzy

przypisywali sobie zdolność widzenia „aury”, tak naprawdę tylko zgadywali. Aby

odczytać ją naprawdę, konieczny był wzrok anioła.

Deming wstała i dołączyła do Mimi na podium.

- Pół roku temu została porwana wampirzyca z naszego Zgromadzenia -

powiedziała, podnosząc ze stołu pilota i wyświetlając na ekranie za nimi dwie fotografie.

Na pierwszej widniała związana Victoria w opasce na oczach, druga pokazywała

skrępowaną w podobny sposób ciemnowłosą dziewczynę. - Ojciec Liling Tang jest

jednym z najbogatszych chińskich przedsiębiorców, a porywacze Liling zażądali

dwudziestu milionów dolarów za jej uwolnienie.

Ponieważ chodziło o pieniądze, skoncentrowaliśmy się oczywiście na ludziach w

naszej społeczności. Jednakże ostatecznie odkryliśmy, że za jej porwaniem stoi jedno z

nas. Błękitnokrwisty.

Zgromadzeni nie okazali poruszenia, zupełnie jakby tego się spodziewali. Deming

ciągnęła:

- Miejsce pobytu zostało ukryte pod zaklęciem maskującym, ale po żmudnym

dochodzeniu zdołaliśmy ustalić, gdzie jest przetrzymywana i uratować ją przed
wyznaczonym terminem. - Przeglądałam akta dotyczące Victorii - oznajmiła. - Według

nadzorujących imprezę Strażników Victoria pojawiła się na miejscu o jedenastej

wieczorem. Później nikt już jej nie widział. W przeciwnym wypadku Strażnicy

wychwyciliby jej obecność w uroku, kiedy wychodziła. Dlatego osoba, która ją porwała,

musiała być na przyjęciu, co oznacza, że sprawcą był ktoś bliski - ktoś z kręgu jej

przyjaciół. Ktoś z Duchesne. Ktoś, komu ufała.

- Deming zacznie uczęszczać do czwartej klasy w liceum Duchesne - włączyła się

Mimi. - Jej zadaniem będzie infiltracja grupy przyjaciół Victorii Taylor, obecnych tamtej

nocy na przyjęciu u Jamiego Kipa. Ponieważ nie chcemy siać paniki ani wzbudzać

podejrzeń, ta operacja pozostanie ściśle tajna.

- Mam pytanie. Jak znaleźliście Liling, skoro jej obecność w uroku była ukryta? -

odezwał się Ted Lennox. Deming spotkała go zeszłego wieczora: on i jego brat odebrali

ją z lotniska.

- Wysłaliśmy w wymiar uroku Wędrowca Śmierci. Na te słowa przez salę

przeszedł szmer.

- Wywołana przez urok śpiączka? Aby ukryć ślad duchowy? Ale potencjalne

zagrożenie dla duszy... - Ted potrząsnął głową. - Trzeba być naprawdę szalonym lub

naprawdę odważnym, żeby zrobić coś takiego. Kto się zgodził podjąć tak ryzykownego

zadania?

- Zrobiłam to sama - odparła chłodno Deming. To mogła być albo ona, albo Dehua,

a Deming zawsze była silniejsza z nich dwóch. Nie mogła pozwolić, żeby jej siostra

ryzykowała.

Wśród zgromadzonych rozległ się pomruk aprobaty. Wędrowcy Śmierci odzierali

swoją nieśmiertelną duszę ze wszystkiego, pozostawiając samą jej esencję i naśladując

tym prawdziwą śmierć. Ponieważ jej dusza nie pozostawiała śladu w uroku, Deming

mogła prześlizgnąć się pod każdym zaklęciem maskującym i znaleźć fizyczną lokalizację,

w której przetrzymywano zakładniczkę.

Regentka postukała w mównicę.

- Czy są jeszcze jakieś pytania? - rozejrzała się. Nie było żadnych. - Nie muszę

chyba przypominać, że jest to informacja wyłącznie do wiadomości Rady i zespołu

pracujących nad tą sprawą venatorów. Nikt inny w Zgromadzeniu nie może wiedzieć, że

prowadzimy wewnętrzne dochodzenie. Opinia publiczna została poinformowana, że

Konspiracja zajęła się złamaniem zasad bezpieczeństwa związanym z opublikowanym w
sieci wideo. Reszta świata pozostaje w błogiej nieświadomości naszego istnienia.

Zniknięcie Victorii wytłumaczyliśmy koniecznością przeniesienia jej do szwajcarskiej

szkoły z pensjonatem. Taylorowie są poinformowani o całej sytuacji i obiecali

współpracować.

Spotkanie zakończyło się. Deming zbierała swoje rzeczy, kiedy podeszła do niej

Regentka. Deming była urzeczona urodą Azrael. Mówiło się wśród wampirów, że tylko

Gabriela była od niej piękniejsza, ale Deming od dawna nie widziała jej w nowym

wcieleniu. Za aktywnego życia Allegry Deming nie była jeszcze w cyklu. Świetlista skóra

Regentki miała w sobie kremową świeżość młodości, promieniując żywotnością, która

kontrastowała z głębokim smutkiem w szmaragdowych oczach.

- Masz wszystko, co ci potrzebne? - zapytała Mimi. - Jak chłopcy się do ciebie

odnoszą?

- Kwatery venatorów wyglądają jak wysypisko śmieci. Zupełnie jak u nas w domu

- uśmiechnęła się Deming. - Ale jakoś wytrzymam.

- Dobrze to słyszeć. Pamiętaj, że w szkole się nie znamy. Nie bierz do siebie tego,

co będę robiła albo mówiła.

- Postaram się pamiętać - odparła Deming. Skierowała się do drzwi, ale miała

wrażenie, że Regentka chce jeszcze coś powiedzieć, więc zatrzymała się na chwilę.

Mimi zaczekała, aż sala całkowicie opustoszeje.
- Jest jeszcze coś. Wiem, że niektórzy spośród nas uważają, że jako społeczność

jesteśmy zbyt łatwym celem. Lojalni wobec mnie venatorzy odkryli, że Josiah Archibald

wraz z kilkoma innymi członkami Rady planuje przewrót w celu rozwiązania

Zgromadzenia. Zamierzają zamknąć Repozytorium i przenieść pod ziemię Dom Kronik

wraz z połową zarejestrowanych rodzin. Pozwalam im wierzyć, że nie mam pojęcia o ich

planach. Ale muszę szybko znaleźć mordercę Victorii. Jeśli uda mi się ustalić, kto stoi za

tymi nagraniami, będę mogła odzyskać zaufanie Rady, uspokoić opozycję i na nowo

zjednoczyć Zgromadzenie.

Deming skinęła głową. Mimi nie wspomniała o tym, kiedy wcześniej wyjaśniła

Deming czego od niej oczekuje i naprawdę szokujące było, że Zgromadzenie

Nowojorskie znalazło się w ta - i kim niebezpieczeństwie. Ale też żadne inne

Zgromadzenie nie straciło tylu nieśmiertelnych.

- Czy myślisz, że Rada może mieć coś wspólnego z zaklęciem krwi, które cię

trafiło? - zainteresowała się Deming.

- Venatorzy nie są jeszcze całkowicie pewni, nadal pracują nad rozwikłaniem

mechanizmu tego zaklęcia. Ale w tej chwili przypuszczamy, że tak, jego celem było

usunięcie mnie z czyjejś drogi - Mimi pochyliła głowę. - Rada ma dostęp do moich

dzienników w Repozytorium. Musieli się jakoś dowiedzieć, że planuję zdjęcie zaklęć

ochronnych.

- Myślisz, że mogli być zamieszani w porwanie Victorii?

- Nie. Na pewno nie. Ale wykorzystali tę sytuację jako okazję do ataku na mnie.

- Mogę zapytać, jak odbiłaś to zaklęcie krwi? Regentka westchnęła.

- Sama nie jestem pewna. Zgodnie z tym, co mówią nasi lekarze, ono po prostu

przeze mnie przeleciało, zneutralizowane w momencie trafienia. Zupełnie jakbym miała

na sobie kamizelkę kuloodporną.

- Miałaś mnóstwo szczęścia. Widziałam ofiary zaklęcia krwi. Nie wyglądały za

ciekawie. - Deming oszczędziła Mimi szczegółów: zeskrobywania szczątków, spalenia

krwi, będącego aktem laski, ponieważ nieśmiertelna dusza została obrócona w nicość.

Zaklęcia krwi były paskudnymi małymi pułapkami, sposobem na skoncentrowanie

uroku i skierowanie jego działania na konkretną osobę, aby zniszczyć cząsteczki

wampirzej krwi.

- Tak czy inaczej, rozwiązanie Zgromadzenia wydaje mi się wyjątkowo

radykalnym posunięciem - zauważyła.

- Chcą się mnie pozbyć, ponieważ wiedzą, że nigdy na to nie pozwolę - oczy

Regentki błysnęły. - Każdy wampir ma dbać tylko o siebie? Żadnych więcej urodzin w

cyklu? Czy oni nie pamiętają, do czego to poprzednio doprowadziło? Gdyby był tu

Charles, nigdy nie spróbowaliby niczego podobnego.

- Nie martw się. Znajdę tego mordercę - Deming położyła dłoń na ramieniu Mimi.

- To dobrze.

Deming w pierwszej chwili nie do końca zrozumiała zawiść w spojrzeniu

Regentki, ale nagle uświadomiła sobie, że Mimi jej zazdrości. Zazdrości, że Deming udało

się uratować zakładniczkę, podczas gdy ona poniosła porażkę - a karą za to było

bezpośrednie zagrożenie jej pozycji w Zgromadzeniu. Z pewnością nie to chciała

osiągnąć, zdejmując zaklęcia ochronne.

- To, co się stało z Victorią, nie było twoją winą - powiedziała Deming. - Nie

powinnaś się tym zadręczać. Nie martw się. Nie zawiodę. Nigdy nie zawiodłam.

Mimi uścisnęła jej rękę.
- No to postaraj się nie zawieść i tym razem. Starsi nie rozumieją, że jeśli uda im

się rozwiązać Zgromadzenie... Istnieje całkiem realna szansa, że nigdy nie zdołamy

powrócić.

D

WADZIEŚCIA SIEDEM

Nowa dziewczyna

Dostała niewielki pokój z oknem wychodzącym na szyb wentylacyjny, czyli z

widokiem na ceglaną ścianę odległą o półtora metra. W Szanghaju dysponowała

penthousem na najwyższym piętrze, ale zanieczyszczenie w mieście było tak wysokie, że

widok z niego miała podobny: szary smog. Mieszkający piętro wyżej bracia Lennox

zaproponowali jej pomoc, ale na razie odmówiła. Wolała pracować sama.

Deming zabrała torbę i wyszła z budynku. Chciała pojechać do centrum metrem.

Wiedziała, że wszyscy mają wobec niej wysokie oczekiwania, ale cieszyło ją to

wyzwanie. Ponad wszystko uwielbiała finałową rozgrywkę, szczególnie jeśli wziąć pod

uwagę fakt, że nie zamierzała przegrać. Koledzy w Szanghaju uważali bliźniaczki Chen za

aroganckie, ale Deming miała odmienny punkt widzenia. Bliźniaczki po prostu różniły

się od reszty. Podobnie jak legendarny Kingsley Martin nie cofały się przed niczym, aby

osiągnąć swój cel. Były zimne i bezlitosne, ale nic nie mogło ich powstrzymać przed
dotarciem do prawdy. Dlatego Zgromadzenie nie obawiało się wysłać jednej z nich do

Nowego Jorku, gdy druga pozostawała na miejscu.

To była trzecia sprawa, do której ją przydzielono, od kiedy rok temu została

venatorką (ona i Dehua skorzystały z nowych zasad dotyczących rekrutacji, podobnie

jak bliźniaki Force, wcześniej dołączając do ekipy) i była przygotowana psychicznie na

nadejście tego dnia. Do czasu porwania Liling Tang najpoważniejszym zmartwieniem

Zgromadzenia Azjatyckiego było łamanie praw człowieka - zbyt wiele wampirów

całkowicie wysuszało familiantów, pozostawiając po sobie stos ciał czerwonokrwistych,

albo też trochę zbyt swobodnie korzystało z wymazywania pamięci, powodując u ludzi

choroby psychiczne. W tej chwili jej siostra przebywała na głębokiej prowincji, tropiąc

probrae spiritus, wampira, który wykorzystywał urok, aby zsyłać na miejscową ludność

koszmary senne.

Zadanie w Duchesne przypominało raczej akcję w międzynarodowe] szkole, do

której zostały posłane w sprawie porwania. Liling Tang obracała się w kręgu

wyrafinowanych emigrantów, unikając zwykłego towarzystwa bogatych dzieciaków z

komunistycznej „arystokracji”. Jej przyjaciółmi byli błękitnokrwiści z całego świata, a

porywaczem okazał się chłopak przybyły z Europy. Porwanie sprawiło, że chińska Rada

zaczęła rozważać odcięcie się od globalnej wampirzej społeczności, jednakże na razie

wygrała opcja lojalnościowa wobec Nowego Jorku.

Deming była doskonale świadoma, że Duchesne nie przypomina w niczym

typowych liceów amerykańskich - nie było tu czirliderek paradujących w

minispódniczkach ledwie zakrywających ich siedzenia, potężnych futbolistów

rozpychających się na korytarzach, maniaków szkolnych musicali, ani groźby oblania

colą (może po prostu oglądała za dużo amerykańskich seriali?). Ale w momencie, kiedy
przestąpiła ozdobne podwójne drzwi, uświadomiła sobie, że to liceum jak każde inne.

Ostra granica dzieliła modnych od obciachowych, popularnych od wyrzutków,

pięknych od niefajnych. Popularne dzieciaki, wśród których znajdowali się przyjaciele

Victorii, gromadziły się przed pierwszym dzwonkiem na zewnętrznym dziedzińcu.

Dziewczyny z godnymi zawiści figurami, jedwabistymi włosami i oślepiająco białymi

zębami nosiły zamiast plecaków francuskie torby na ramię. Otaczali je przystojni

chłopcy, potargani, z rozmarzonym wzrokiem, w rozpiętych marynarkach i

przekrzywionych krawatach, jakby przyszli do szkoły prosto po wstaniu z łóżka. Oto

towarzystwo wzajemnej adoracji, zaklęty krąg, błękitnokrwiści - grupa, do której miała

dołączyć Deming.

Deming pomyślała, że nie powinna mieć szczególnych trudności. Umiała bez

fałszywej skromności ocenić swój wygląd: wiedziała, że jest śliczna. Miała smukłą,

chłopięcą figurę, proste czarne włosy spływające na plecy, kawową skórę, pięknie

wykrojone oczy i drobny nosek. A ponadto miała też duże doświadczenie w byciu „nową
dziewczyną”. Jej ojciec w tym cyklu był przemysłowcem, prowadził inwestycje na całym

świecie i bliźniaczki kształciły się w Londynie, Teheranie, Johannesburgu i Hongkongu.

Umiała zaprzyjaźniać się z ludźmi, sprawiać, że zaczynali ją lubić.

Wszystkie spotkania Komitetu, starszych i młodszych członków, zostały czasowo

zawieszone, ponieważ Strażnicy byli zajęci naprawianiem zaklęć ochronnych wokół

Zgromadzenia po impulsywnym działaniu Regentki. Nikt nawet nie wiedział na pewno,

jak bardzo Regentka odsłoniła ich przed wrogami i jakie okażą się tego konsekwencje.

Nic dziwnego, że Rada straciła wiarę w swoją przywódczynię i że przyszłość

Zgromadzenia była niepewna.

Niedobrze, że zebrania zawieszono na czas nieokreślony. Byłyby doskonałą

okazją, żeby wmieszać się niepostrzeżenie w towarzystwo. Deming popatrzyła na swój

grafik zajęć. Na pierwszej lekcji miała kurs nazwany Drzemiąca dusza, nadobowiązkowe

zajęcia humanistyczne dla starszych klas. Ktokolwiek układał program zajęć w tej

szkole, uwielbiał aliteracje: mogła wybrać Debaty i decyzje (etyka), Rytm i ruch (lekcje

tańca), albo Od palisad do pomostów (ku zdumieniu Deming okazało się, że to zajęcia z

literatury angielskiej). Co się stało ze starą dobrą historią, matematyką albo plastyką?

Wybrała ten kurs, ponieważ uczęszczało na niego troje głównych podejrzanych.

Zajęła miejsce obok Francisa Kernochana, nazywanego przez wszystkich „Froggy”,

jednego z dwóch chłopaków, z którymi Victoria Taylor po raz ostatni była widziana na
imprezie u Jamiego Kipa. Froggy z pewnością nie wyglądał na kogoś, kto ukrywa

straszliwy sekret. Miał otwartą, przyjacielską twarz i włosy w fatalnym odcieniu rudego,

a przygarbione ramiona sygnalizowały niefrasobliwy charakter. Co prawda to nic nie

znaczyło. Błękitnokrwisty chłopak z Kuejczou, który wysuszył na śmierć dwadzieścia

czworo familiantów, miał twarz aniołka.

- Przepraszam - powiedziała, kiedy jej torba musnęła ramię dziewczyny siedzącej

po drugiej stronie.

- Czy to pałeczki? - zapytała tamta. Deming zobaczyła piękną dziewczynę o

rudoblond włosach, taksującą ją spojrzeniem. Piper Crandall. Podejrzana numer 2. Jako

najlepsza przyjaciółka Victorii mogła mieć najwięcej powodów, żeby ją skrzywdzić. Z

doświadczenia Deming wynikało, że zwykle to najbliższym najbardziej zależy na naszej

śmierci.

- Są super - zachwyciła się Piper.

- Dzięki - dłoń Deming odruchowo pogładziła długie czarne włosy, zebrane na

czubku głowy w luźny kok, przytrzymywany eleganckimi pałeczkami z czystego srebra,

aktualnie stanowiącymi ostatni krzyk mody w Szanghaju. Nie były to byle jakie pałeczki:

zostały wykute przez mistrza Alalbiela, a połączone tworzyły jej broń, Ren Ci Sha Shou,

Miecz Łaski.

- Masz niesamowity zegarek - odpowiedziała, wskazując nadgarstek Piper. - Jest

zabytkowy?

- Oryginalny Cartier, robiony jeszcze przez Louisa - uśmiechnęła się Piper. - To

zabawne, że czerwonokrwiści uważają, że nie można zabierać takich rzeczy ze sobą.

Mam ten zegarek od prawie dwustu lat.

- Cudowny - pochwaliła Deming, która nie potrzebowała uroku, żeby wiedzieć, że

droga do kobiecej przyjaźni jest wyłożona komplementami. Po co korzystać z uroku,

kiedy wystarczy zdrowy rozsądek i znajomość ludzkich (i wampirzych) zachowań? Zbyt

wielu Poszukiwaczy Prawdy rozleniwiało się, polegając na telepatycznych sztuczkach.

Zatracali zdolność zdrowego myślenia bez ich pomocy.

- Może ci go pożyczę, jeśli nauczysz mnie tak upinać włosy - obiecała Piper.

- Kiedy tylko będziesz chciała - odparła Deming. - Jestem Deming Chen. - Aby

wtopić się w tłum przyszła do Duchesne ubrana zgodnie z najnowszą modą i zauważyła,

że Piper patrzy z aprobatą na jej drogą torebkę.

- Piper Crandall. Wiem, kim jesteś. Dostaliśmy wiadomość od Rady, że zostałaś tu

przeniesiona. Gdzie mieszkasz?

- Mój wujek jest venatorem i ma pokój przy Bleecker Street.

- Koszmar - potrząsnęła głową Piper. - Nie odnawiali tamtej nory jakoś tak od...

- Dziewiętnastego wieku - skończyły chórem. Piper roześmiała się.

- Ten dom jest chyba tak stary, jak mój zegarek. Jak będziesz go miała dość,

możesz wpaść do mnie. Mamy TiVo. Założę się, że tamci dziadkowie nie mają nawet

telewizji.

Deming pomyślała, że to obiecujący początek. Po kilku dniach żmudnej i pilnej

przyjaźni z Piper Crandall - zwykłym pożyczaniu ciuchów i plotkowaniu o chłopakach -

zamierzała dotrzeć ze szczegółami do tego, co dokładnie stało się z Victorią Taylor w

wieczór urodzinowej imprezy Jamiego Kipa.

D

WADZIEŚCIA OSIEM

Anioł Ciemności

Piper Crandall pochodziła z jednej z najporządniej - szych rodzin w

Zgromadzeniu Nowojorskim, a jej nieśmiertelna przeszłość przebiegała bez zarzutu.

Crandallowie stali po stronie Van Alenów. Dziadkowie Piper w tym cyklu byli

najbliższymi sprzymierzeńcami Cordelii i Lawrence'a Van Alenów w szeregach Rady. Ich

znaczenie w Zgromadzeniu wzrosło niepomiernie w tym czasie, gdy Lawrence piastował

tytuł Regisa.

Pod pretekstem przyjaźni Deming zdołała dokładnie przeszukać podświadomość

Piper, nie budząc żadnych podejrzeń wampirzycy. Jak do tej pory nic nie wskazywało na

to, by Piper była czymkolwiek więcej, jak tylko zwyczajną, dobrze ułożoną

błękitnokrwistą.

Deming miała nadzieję, że uda jej się zagłębić dalej w poplątane warstwy pamięci

Piper. Istniało wiele sposobów na ukrycie prawdy, nawet przed sobą samym, ale prędzej
czy później, pod pozorami niewinności, odsłaniało się mroczne serce winowajcy. Ale

jeśli Piper miała być odpowiedzialna za śmierć Victorii, Detning nadal potrzebowała

motywu. Tu właśnie tkwił haczyk: nawet jeśli Piper w głębi duszy nienawidziła Victorii,

musiała mieć jakiś powód, żeby ją zabić. Coś, co spowodowało wychylenie wahadła od

ukrytej niechęci do otwartej przemocy. Zgon Victorii był zaplanowany i okrutny, a jeśli

Piper przyłożyła do tego rękę, musiała mieć naprawdę dobry powód. Deming miała kilka

teorii, głównie opierających się na tym, że dziewczęce przywiązanie do kogoś może kryć

gorzką rywalizację i urazę. Widziała dziewczęta, które za mniej były w stanie zabić

przyjaciółkę, ale na razie nic w zachowaniu Piper nie wskazywało na to, by nie darzyła

Victorii szczerą sympatią.

Inną zagadkę stanowiło samo nagranie: jeśli za zbrodnię była odpowiedzialna

Piper lub ktoś inny z przyjaciół Victorii, dlaczego miałoby im zależeć także na

ujawnieniu tajemnicy wampirów?

Tego popołudnia Deming uczestniczyła wraz z Piper w seminarium. Deming

podejrzewała, że kurs Drzemiąca dusza stanowił wymówkę dla tych nadmiernie

uprzywilejowanych dzieciaków, pozwalając im czytać książki, oglądać stare filmy i

rozprawiać o kwestiach filozoficznych, o których nie miały zielonego pojęcia, a na końcu

otrzymać bez wysiłku celujące zaliczenie, poprawiające ich średnią. (Zajęcia nie

kończyły się egzaminem zaliczającym, wymagały tylko oddania dwóch referatów.) Ale

nawet jeśli Deming wydawało się to zbyt pretensjonalne, stanowiło pożądaną odmianę

od sprawy, nad którą pracowała wcześniej. Kilka miesięcy temu musiała działać w

przebraniu jako robotnica w fabryce, zbierając dowody na to, że błękitnokrwiści

właściciele za pomocą zaszczepiania przymusu skłaniają czerwonokrwistych

robotników do pracy ponad siły.

Nauczyciel, długowłosy były hippis, rozpoczął lekcję.

- No więc, jak się wam podobał Raj utracony? - zapytał. Po przedniego dnia

oglądali film Adwokat diabla. Tematem przewód' nim tegorocznego seminarium było

przedstawienie zła we współczesnym świecie i diabeł jako element popkultury.

- Był okropny - odparł natychmiast jeden z chłopców. - Milton zrobił z diabła

Heatcliffa z widłami. Zło w jego wydaniu było zbyt uwodzicielskie. - Smukły chłopak

sprawiał wrażenie nieśmiałego, miał ciemne, kręcone włosy i intensywnie błękitne oczy.

Nazywał się Paul Rayburn i był jednym z uczniów z programu stypendialnego,

czerwonokrwistym, któremu pozwolono na płacenie obniżonego czesnego.

Prawdopodobnie nie miał najmniejszego pojęcia, że jest otoczony przez

nieśmiertelnych. W Szanghaju nazywali takich ludzi „owcami”, a Deming nie

interesowały owce.

- Nie zgadzam się. Nie postrzegam Lucyfera jako potwora. Myślę, że po prostu jest

źle rozumiany. Znaczy, bez niego nie byłoby całej historii, prawda? - zapytał inny
ciemnowłosy chłopak. Ten rozpierał się na krześle, z długopisem w zębach. Gęste włosy,

odgarnięte z czoła, odsłaniały przenikliwe, ciemne oczy. Jego twarz wydawała się

bardziej frapująca i przykuwająca uwagę niż przystojna, a w grymasie ust kryło się coś,

co sprawiało, że wyglądał na osobę, która z przyjemnością patrzyłaby na śmierć

niewinnych istot.

Czyli to był podejrzany numer 3: Bryce Cutting. Sam jego affectus uświadomił

Deming, że ma do czynienia z aniołem ciemności. Raporty venatorów nie wspominały o

tym. Chociaż pewna liczba mieszkańców świata podziemnego złożyła przysięgę i udała

się na wygnanie z Michałem i Gabrielą, nie było ich tak wielu. Deming nie chciała być

uprzedzona do Cuttinga z powodu pochodzenia - to czyniłoby ją równie głupią jak

czerwonokrwiści i ich obsesje związane z rasą (podobnie jak wielu błękitnokrwistych

Deming żyła w różnych cyklach jako przedstawicielka niezliczonych grup etnicznych) -

ale jednak było to coś, co należało wziąć pod uwagę. Pozostało bardzo niewiele aniołów

ciemności, którzy nie stali się srebrnokrwistymi. Bryce Cutting, podobnie jak obecna

Regentka, zaliczał się właśnie do tych nielicznych.

- Interesujący punkt widzenia, Bryce - skinął głową nauczyciel. - Historia Szatana

rzeczywiście stanowi siłę napędową fabuły.

Bryce obdarzył przeciwnika pełnym pewności siebie uśmiechem, ale

sprowokował tym tylko pełną żaru odpowiedź Paula.

- Ale właśnie dlatego ta historia jest do niczego, diabeł został przerobiony na

bohatera romantycznego. Nie mogę znieść tego, że mamy współczuć Szatanowi z

powodu jego pragnienia zostania Bogiem. Nie powinniśmy kibicować złu - spierał się. -

Cały ten pomysł z idealizowaniem zazdrości i ambicji przypomina sytuację, kiedy film

Wall Street został wspaniałą reklamą tego, jak można wzbogacić się na giełdzie, zamiast

być odbierany zgodnie z intencją Olivera Stone'a jako zjadliwa polemika.

Widzowie, zamiast znienawidzić Michaela Douglasa, chcieli być tacy, jak on.

Spodobała im się postawa gloryfikująca chciwość. Tutaj mamy to samo. Diabeł to my,

więc powinniśmy sympatyzować ze skalą jego ambicji? Co takiego złego było w pobycie

w Raju? Czy naprawdę gra na harfie i fruwanie w chmurach były nie do wytrzymania?

Nie sądzę - uśmiechnął się Paul.

Klasa zachichotała i wyglądało, że Paul wygrał dyskusję, ale Bryce nie zamierzał

dać za wygraną.

- Tragiczny bohater to dobre porównanie. Nasz kraj został założony w oparciu o

tę samą prawdę, jaką widać w tej historii: że lepiej jest rządzić w Piekle niż służyć w

Raju. Lepiej jest być niezależnym i panem własnego świata niż niewolnikiem -

powiedział triumfalnie Bryce.

- Jakoś nie sądzę, żeby ojcowie założyciele myśleli o Raju utraconym,

przygotowując projekt konstytucji - zakpił Paul.

- Skąd wiesz? - zapytał Bryce. - Nie było cię przy tym. Przez moment Deming

zastanawiała się, czy Bryce ujawni swoje nieśmiertelne pochodzenie i obnaży kły, żeby

wystraszyć nieszczęsnego człowieka na śmierć. Oczywiście Bryce po prostu celowo się

wykłócał, a tak czy inaczej miał dość słabe pojęcie o amerykańskiej historii (Deming

założyłaby się, że w tamtych czasach nie był nawet w cyklu). Najprawdopodobniej

zirytowało go to, że Paul przypadkowo dotknął prawdy. John Milton, jeden z członków

oryginalnej Konspiracji, napisał ten poemat, aby ostrzec ludzkość przed diabelskim

kuszeniem, a czerwonokrwiści odczytali go jako tragiczną historię niewypełnionej

obietnicy. Podejrzewała, że Bryce był rozdrażniony, bo Paul, nędzny człowiek z

przenikliwym umysłem i darem przekonywania, zdobywał popularność w klasie.

Ale mimo wszystko, w ustach dowolnego błękitnokrwistego takie słowa o

Niosącym Światło były bluźnierstwem. Lucyfer bohaterem? Po prostu źle rozumianym?

Jasne, słyszała, że Zgromadzenie Nowojorskie jest bardzo liberalne, ale mimo wszystko.

Koncentrowała swoje wysiłki na rozpracowaniu Piper, ale może w tej ślicznej główce nie
było niczego poza zwykłymi nastoletnimi burzami i dramatami. Deming nie zamierzała

jeszcze jej sobie odpuszczać, jednak słowa Bryce'a Cuttinga sprawiły, że przesunął się na

początek kolejki.

D

WADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ

Nowe zasady

Później, tego samego popołudnia, Deming zauważyła z tuzin dzieciaków z

otoczenia Bryce'a, tłoczących się przy dwóch zestawionych stolikach na tyłach lokalnej

pizzerii. Ponieważ znajdowali się na Upper East Side, lokal bardziej przypominał galerię

sztuki niż zwykłą knajpkę. Nad salą jadalną wznosiła się szklana kopuła, zapewniająca

wspaniały widok na park.

W samym środku rozbawionego towarzystwa znajdowała się Mimi Force, ale tak

jak uprzedzała wcześniej, nie okazała, że poznaje Deming, w ogóle nie patrzyła w jej

stronę. Deming znalazła miejsce pomiędzy Croker „Kiki” Balsan i Bozemanem

„Booze'em” Langdonem i skoncentrowała się na prowadzonej rozmowie.

Daisy Foster, inna czwartoklasistka, mówiła o nieoczekiwanym wyjeździe

Victorii.

- Rany, Vix to ma szczęście. Zgromadzenie Europejskie na wszystko im pozwala.

Widzieliście te najnowsze zasady przysłane przez Komitet? Mamy teraz rejestrować

potencjalnych familiantów, żeby zrobili im badania krwi i profil psychologiczny, zanim

„pozwolą” nam z nich skorzystać. Kompletnie ześwirowali! - mówiła, podnosząc kawałek

pizzy i odgryzając kawalątek.

- Kto ma na to czas?

- To dla naszego własnego dobra - Mimi potrząsnęła pustą puszką po dietetycznej

coli. - Tylko niektórzy czerwonokrwiści nadają się na dobrych familiantów. Ryzyko jest

spore, a choroby mogą się okazać niewygodne i kosztowne. Strażnicy powinni byli

zrobić to znacznie wcześniej.

- Zanim się zrobiłaś za dobra na nasze towarzystwo, Mimi, byłaś pierwsza do

naginania zasad - zakpiła Daisy. - Znaczy, ilu ty w ogóle miałaś familiantów? I założę się,

że żaden nie był zarejestrowany.

- Właśnie, może nam powiesz, co się w ogóle dzieje w Radzie? Vix naprawdę

pojechała do Szwajcarii? - zachichotała Willow Frost.

- Dopiero co przysłała mi maila - odparła spokojnie Mimi.

- Spędza wiosenne ferie w Gstaad. Możemy ją odwiedzić, jeśli chcemy.

- Nic mi nie mówiła, że wybiera się na narty! Od kiedy się tak kumplujecie? -

wybuchła Piper, sprawiając wrażenie trochę dotkniętej. Deming pomyślała, że jeśli ta

dziewczyna skrzywdziła swoją najlepszą przyjaciółkę, z pewnością umiała to dobrze

ukrywać.

- Cała Vix - odezwała się Stella Rensslaer. - Nie mogę uwierzyć, że nie pozwoliła

nam urządzić imprezy pożegnalnej! Po prostu zebrała się i zniknęła! I co w ogóle stało

się z tym jej chłopakiem? Nie widziałam go więcej. Nie wydaje wam się, że to jakieś

dziwne? Ze nagle oboje zniknęli? Pamiętacie, co się stało z Aggie Carondolet i wszystkimi
tymi ludźmi dwa lata temu? Założę się, że Rada coś ukrywa.

- Wiecie, ktoś mógłby nam coś powiedzieć, ale nie raczy - rzuciła oskarżycielsko

Piper, patrząc wprost na Mimi.

- Mówiłam wam, że to jest wyłącznie honorowy tytuł. Nie pozwalają mi w ogóle

niczego robić. Znaczy, wyluzujcie - zaprotestowała Mimi. - Zrobili mnie Regentką, bo

Charles zniknął i nie wraca. Rada sama podejmuje wszystkie decyzje, nawet mnie nie

zapraszają na zebrania.

Deming pomyślała, że Mimi mądrze robi, nie zdradzając rówieśnikom zakresu

swojej obecnej władzy ani rozmiarów odpowiedzialności. Po pierwsze, i tak by nie

uwierzyli, bo jest taka młoda. A po drugie, część Zgromadzenia mogłaby się czuci

niepewnie, znając prawdę o jej faktycznych wpływach. Chociaż Azrael i Abbadon byli

najdzielniejszymi wojownikami błękitnokrwistych, ich moc zawsze była kontrolowana

przez Parę Bez Skazy. Po zniknięciu Michała i Gabrieli sprawy miały się zupełnie inaczej.

Nic dziwnego, że Rada planowała zamach stanu.

Froggy rzucił w Bryce'a czosnkowym paluszkiem i po chwili między chłopcami

wywiązała się epicka walka na czosnkowe paluszki. Dziewczyny śmiały się i krzyczały

do chłopaków, żeby przestali - miały czosnek we włosach.

Deming zauważyła, że inni goście patrzą w stronę ich stolika z kwaśnymi minami.

Wampiry robiły przedstawienie, przyciągając uwagę. Zachowywali się zupełnie jak

czerwonokrwiści. Głupio i beztrosko. Deming pochwyciła spojrzenie Mimi, ale Regentka

sprawiała wrażenie zrezygnowanej.

Na zewnątrz - przekazała Mimi i przeprosiła, wstając od stolika. Kilka minut

później Deming zapłaciła swoją część rachunku i wyszła za nią do zaułka na tyłach

restauracji, gdzie mogły ukryć się przed resztą towarzystwa.

- Miałaś mi się meldować każdego ranka. Doszłaś już do czegoś? - zapytała Mimi. -

Te szczury w Radzie zmusiły już archiwistów, żeby rozpoczęli pakowanie Repozytorium.

Jak mogli myśleć, że tego nie zauważę? - z niedowierzaniem potrząsnęła głową.

- Nadal wkręcam się w towarzystwo. To dopiero trzy dni - odparła Deming. - Nie

mam jeszcze nic do zameldowania. Rozpracowanie czegoś takiego musi trochę potrwać.

Regentka zaczęła nerwowo zwijać kosmyk włosów.

- Moje źródła doniosły mi, że tamci zamierzają podjąć pierwsze działania za jakieś

dwa tygodnie. Chcą przejąć kwaterę główną, odcinając mnie i venatorów na zewnątrz.

- Nie możesz czegoś zrobić?
- Nie mogę odsłonić kart, dopóki nie dam im mordercy na tacy. To jedyny sposób

na utrzymanie Zgromadzenia w całości i przekonanie ich do pozostania.

- Dostarczę ci twojego mordercę na czas. Mimi mocniej objęła się ramionami.

- Trzymam za słowo. Daj mi znać, jak będą jakieś postępy. Odeszła, dołączając do

grupy, która stała teraz na chodniku.

Po chwili zbliżyła się do nich Deming.

- Idziemy do Stelli - poinformowała ją Piper. - Jej brat właśnie wrócił z uniwerku

Browna i przywiózł uroczych kumpli.

- Ja podziękuję - wymówiła się trochę zbyt gwałtownie Deming. Nieoczekiwane

spotkanie z Regentką nieco wytrąciło ją z równowagi. No dobra, musiała działać

szybciej, tak? Popatrzyła na chłopaków, którzy wygłupiali się, rzucając między sobą

iPhone'a należącego do Froggy'ego.

Pożegnała się z dziewczynami i podeszła do Bryce'a.

- Odprowadzisz mnie? - zapytała, przepychając się przez tłumek.
Bryce zmierzył ją wzrokiem. Przez ostatnie kilka dni obracali się w tym samym

towarzystwie, ale do tej pory nie zamienili ze sobą ani słowa. Choć tak naprawdę nie

miało to znaczenia, o ile mu się spodobała, a Deming szczyciła się tym, że jeszcze żaden

chłopak jej nie odmówił.

- Jasne, czemu nie - odpowiedział zgodnie z jej oczekiwaniami. Jego głos

przypominał tabasco z miodem: szorstki i słodki jednocześnie. - Później do was wpadnę

- rzucił w stronę kolegów i odszedł razem z Deming.

Deming lustrowała idącego koło niej przystojnego chłopaka. Jako venatorka

zdążyła już zobaczyć wiele niesprawiedliwości i okrucieństwa, a beztroskie

lekceważenie życia głęboko ją dotykało. Nie obchodziło jej, czy chodziło o życie

nieśmiertelne czy śmiertelne, każde było cenne. Czy Bryce Cutting zdecydował, że życie

Victorii nic nie jest warte? A jeśli tak, to dlaczego?

Obiecała Regentce, że znajdzie mordercę Victorii. Deming nigdy jeszcze nie

zdarzyło się nie dotrzymać obietnicy.

T

RZYDZIEŚCI

W roli dziewczyny

Chodzenie z Bryce'em było aż za łatwe. Wystarczyło, że odprowadził ją do domu

z pizzerii, żeby założyć, że coś między nimi iskrzy. Następnego dnia w szkole czekał na

nią po każdej lekcji, żeby mogli spędzić trochę czasu razem na korytarzu. Deming nadal

starała się przywyknąć do smaku jego języka w ustach i reagowania na „mała”.

Teraz, w sobotnie popołudnie, chłopcy byli zajęci zwykłym rytuałem po treningu

wioślarskim: grami wideo i obijaniem się. Bryce zaprosił ją na spotkanie w miejskiej

rezydencji Froggy'ego. Zaraz po przyjściu przeprosiła i powiedziała, że idzie do toalety

na piętrze, a w rzeczywistości wślizgnęła się do sypialni Froggy'ego. W czasie, w jakim

czerwonokrwiści policjanci zdołaliby zaledwie zebrać odciski palców, ona

przeprowadziła dokładne rozpoznanie najbliższego otoczenia i historii rodzinnej

Froggy'ego.

Skopiowała zawartość jego dysku twardego i wysłała ją do informatyków,

przeprowadziła też test w uroku, aby sprawdzić, czy znajdzie jakieś ślady pamięci

duchowej. Gdyby to on był sprawcą, powinna wyczuć ślady poczucia winy, przerażenia

lub wspomnienie przemocy w jego najbliższym otoczeniu fizycznym. Szczególnie gdyby

miał coś wspólnego z diabelskim płomieniem, który pozostawiał charakterystyczny

zapach całe lata po wypaleniu się - pogorzelisko w Rio de Janeiro nadal się tliło. Ale

jedynym przykrym zapachem, jaki zdołała wykryć, była woń unosząca się z kosza na

brudną bieliznę, zawierającego skarpetki.

Z westchnieniem zamknęła szufladę biurka Froggy'ego. Tak jak podejrzewała, nic

nadzwyczaj dobrego czy okropnego nie kryło się w chłopaku noszącym duszę

pomniejszego anioła, który nie zapisał się niczym szczególnym w historii. Jego rodzice w

tym cyklu, Kernochanowie, praktycznie nie interesowali się sprawami Zgromadzenia.

Żadne z nich nie pełniło funkcji Starszego czy Strażnika - byli apolitycznymi typami,

którzy nie potrafiliby walczyć ze srebrnokrwistymi, choćby miało od tego zależeć ich

życie. Jeśli nawet kiedyś byli Bożymi wojownikami, teraz stali się amerykańskimi

bankierami. O ile potrafiła stwierdzić, jedyną interesującą ich rzeczą była giełda.

- Mała? Jesteś tam jeszcze? - zawołał Bryce.

- Już schodzę, skarbie - odpowiedziała. Do tej pory nie grała roli dziewczyny, w

każdym razie taka rola nie wchodziła w jej służbowe zadania, chociaż oczywiście miała

chłopaków - każdy ich miał w obecnych czasach. Niesłychanie modna stała się zabawa

odwiecznymi więziami, flirtowanie z przeznaczeniem. Starsze pokolenie z niesmakiem

obserwowało lekceważenie, z jakim najmłodsze wampiry traktowały niebiańskie

powinności. Wystarczyło popatrzeć, co stało się z Jackiem Force'em - prawdziwa hańba.

I okropna strata. Zostanie postawiony przed sądem i skazany na spalenie w chwili, gdy

powróci do Nowego Jorku. Oczywiście, o ile będzie jeszcze istniało Zgromadzenie. W
przeciwnym razie Deming nie wątpiła, że Mimi sama zabije brata, nawet bez procesu.

Deming zawsze uważała, żeby nie angażować się zbytnio w związki z chłopakami

i odsuwać ich, zanim sprawy zajdą za daleko. Wiedziała równie dobrze, jak każdy, że

kiedy znajdzie się swojego partnera i rozpozna go w danym cyklu, gra się kończy.

Nieśmiertelna historia Bryce'a została sprawdzona i także okazała się czysta,

niezależnie od jego pochodzenia jako anioła ciemności. Zauważyła jednak, że jego

affectus był niewyraźny, miał mglistobiałą barwę, co oznaczało, że chłopak coś ukrywa.

Deming nie umiała na razie powiedzieć, czy chodziło o coś wspólnego z morderstwem

Victorii. Musiała bardziej się do niego zbliżyć, aby odczytać jego wspomnienia i

dowiedzieć, co kryje się w ich cieniu. Nie lubiła czuć się poganiana, ale Regentka żądała

codziennych raportów, więc Deming musiała znaleźć sposób na przyciśnięcie swojej

ofiary.

Pamięć uroku z apartamentu Jamiego Kipa potwierdzała zeznania świadków -

Victoria zostawiła Evana na kanapie i pod koniec imprezy trzymała się z Froggym i
Bryce'em. Nie było żadnych śladów duchowych świadczących o ataku lub porwaniu.

Gdyby Victoria została zabrana wbrew swojej woli, Deming wyczułaby to. Nie. Victoria

wyszła z kimś, kogo uważała za przyjaciela, kto jednak nie okazał się przyjacielem. Czy

to był Bryce?

Co ukrywał? Czy jego natura anioła ciemności zatriumfowała? Nie chciała się do

niego uprzedzać, ale trudno jej było się od tego powstrzymać, gdy nie istniało inne

wytłumaczenie.

Deming upewniła się, że w pokoju panuje taki sam rozgardiasz jak w chwili, kiedy

do niego wchodziła, i zeszła na dół. Zastała Bryce'a i jego kumpli rozpartych na

kanapach w pogrążonym w półmroku salonie Kernochanów. Podobnie jak wielu

bogatych nowojorczyków, mieli oni dom wypełniony bezcennymi dziełami sztuki i

antykami klasy muzealnej, wybranymi z pietyzmem przez projektanta wnętrz

pobierającego miesięczną prowizję. A jednak, jak zauważyła Deming, nikt nigdy nie

korzystał z tych doskonale pięknych pokojów.

Zamiast tego projektant zawsze zostawiał jeden pozbawiony okien pokój na

tyłach, wypełniony wygodnymi kanapami, z ogromnym telewizorem na ścianie.

Oznaczało to, że dziewięćdziesiąt procent czasu mieszkańcy spędzali w jednym

zagraconym pokoju, podczas gdy reszta rozległej rezydencji stała pusta, jak dekoracja do

sesji fotograficznej magazynu „Shelter”, na którą zresztą nie wyrażono by zgody.
Błękitnokrwista elita nie lubiła przyciągać uwagi - lepiej nie dopuścić, żeby pospólstwo

zorientowało się w ich przywilejach i powstało, żeby pościnać im głowy. Nawet jeśli

Maria Antonina zdołała przeżyć (w obecnym cyklu żyła w Zgromadzeniu Europejskim

jako jedna z najsłynniejszych i najbardziej wymagających gwiazd filmowych na świecie,

a jej apetyt na ciastka pozostał niezmieniony), wampiry dostały nauczkę.

- Chcemy wpaść do Greenwich, do Rufusa. Zaprosił trochę ludzi na weekend -

oznajmił Bryce. - Za godzinę podleci po nas śmigłowiec, zostajemy tam na noc.

Wchodzisz w to?

Całodzienna impreza, dwadzieścia cztery godziny z jej tajemniczym nowym

chłopakiem i głównym podejrzanym o morderstwo nieśmiertelnej. To była okazja, na

którą Deming czekała. Uśmiechnęła się promiennie i obiecała, że spotka się z nim na

lądowisku śmigłowca, kiedy tylko spakuje torbę.

T

RZYDZIEŚCI JEDEN

Całonocna impreza

Posiadłość Kingów zajmowała osiem hektarów te - renów przylegających do

plaży w południowo-zachodnim Connecticut. Ojciec Rufusa był jednym z tych

specjalistów od funduszy hedgingowych, którzy zdołali wzbogacić się na recesji, zamiast

stracić pieniądze, inwestując na przekór rachunkowi ekonomicznemu. Deming

zastanawiała się, na ile pasowało to do zapisów Kodeksu Wampirów o niesieniu ludzkiej

rasie oświecenia. Najwyraźniej obecnie wiele wampirów było zainteresowanych nie tyle

wspieraniem ludzi, ile wspieraniem siebie, na ile tylko się dawało.

Kiedy przyjechali na miejsce, było już po zmroku, a impreza trwała w najlepsze.

Deming weszła za chłopakami do rezydencji, zastając hol zaśmiecony porzuconymi

plecakami i ciśniętymi byle gdzie ubraniami. Głośnemu rapowi towarzyszyły odgłosy

plusków. Rufus King, który rok temu skończył szkołę i studiował teraz na Uniwersytecie

Yale, powitał ich wylewnymi uściskami.

- Cześć, fajnie, że wpadliście. Basen jest z tyłu.

Do rezydencji przylegał przykryty brezentową kopułą basen zewnętrzny, ale był

w niej także basen kryty, znajdujący się pod szklanym dachem atrium w środku domu.

Deming ze swoim towarzystwem skierowała się w tamtą stronę. Przyjaciele Bryce'a byli

już w wodzie, więc i on natychmiast pozbył się spodni, koszuli i skarpetek i zanurkował

z głośnym pluskiem, w samych tylko bokserkach.

- Cześć wam - powiedziała Deming, podchodząc do grupki dziewcząt moczących

nogi w wodzie.

- Cześć, jak tam lot śmigłowcem? - zapytała Stella, ale odwróciła się, zanim

Deming zdążyła odpowiedzieć. Nikt inny nie raczył się z nią przywitać. Piper skrzywiła

się i popatrzyła w inną stronę. Wyraźnie wzięła sobie do serca to, że Deming

zlekceważyła ją kilka dni temu, i od tamtego czasu nie zachowywała się wobec niej

przyjaźnie. Ale Piper była właśnie takim rodzajem dziewczyny, która będzie się złościć,

bo jej nowa przyjaciółka znalazła chłopaka. Niektóre dziewczyny po prostu tak miały i

Deming nic nie mogła na to poradzić. W końcu nie przyjechała tutaj, żeby szukać

przyjaciół.

Deming niecierpliwiła się, mając poczucie, że ugrzęzła na głupiej imprezie. Była

tu tylko po to, żeby ostatecznie skreślić Bryce'a Cuttinga z listy podejrzanych. Jeśli po

dzisiejszej nocy affectus Bryce'a nie odsłoni niczego powiązanego z tą sprawą, spróbuje

jeszcze raz przejrzeć zebrane dotąd akta. Była przekonana, że znajdzie mordercę w tej

grupce hedonistycznych, samolubnych nastolatków, ale po tygodniu spędzonym w ich

towarzystwie zaczęła podejrzewać, że jest na niewłaściwym tropie. Irytowało ją, że musi

tracić tyle czasu: morderca Victorii nadal krążył na wolności, a Regentka liczyła, że

Deming pomoże jej zapobiec rozpadowi Zgromadzenia.

Zostawiła dziewczyny i znalazła pustą sypialnię, w której przebrała się w kostium

kąpielowy. Potem dołączyła do grupki dzieciaków zgromadzonych przy barze w kuchni,

z zaskoczeniem odkrywając, że są wśród nich czerwonokrwiści.

Jeden z chłopców popatrzył na nią, kiedy podeszła bliżej.

- Cześć, jesteś Deming, tak? - powiedział. Widziała go w Repozytorium,

wykłócającego się z innym archiwistą, który pakował książki do pudeł. Regentka miała

powody do zmartwień, Rada nie traciła czasu. Jeśli Mimi nie znajdzie sposobu, żeby ich

powstrzymać, z powrotem ukryją wampiry pod ziemią.

- A ty jesteś Oliver - odparła, potrząsając jego ręką. - Przyjaciel Mimi. - Wpadła na

niego raz, wychodząc z gabinetu Regentki.

Wargi Olivera drgnęły.

- A to coś nowego. Tutaj nie jest moją przyjaciółką.

- Ani moją - odpowiedziała i oboje uśmiechnęli się porozumiewawczo.

- Nie wiedziałam, że na tej imprezie będą ludzie - zauważyła, przyjmując

plastikowy kubeczek pełen wódki z odrobiną Mountain Dew. Alkohol był przeznaczony

dla ludzi. Sprawiał, że ich krew, którą wampiry będą później piły podczas caerimonia,

stawała się słodsza.

- Przyjaźnię się z Gemmą Anderson, zauszniczką Stelli. A jeśli chodzi o innych

ludzi na liście gości, to chyba jedno z tych przyjęć rekrutacyjnych - wyjaśnił, mając na

myśli to, że błękitnokrwiści zaprosili grupę ludzi w poszukiwaniu dobrych familiantów.

Nazywali to czasem „degustacją”.

- Ale ty nie startujesz w tej konkurencji - Deming zauważyła mały ślad ukąszenia

na jego szyi. - Wszyscy porządni faceci zawsze są zajęci.

Oliver uśmiechnął się na te słowa, ale jego blady uśmiech powiedział jej

wszystko, co powinna wiedzieć. Kimkolwiek była jego wampirzyca, nie było jej tutaj.

Biedny naiwniak.

- Znasz Paula? - Oliver wskazał chłopaka, stojącego koło nich.

- Chodzimy razem na Drzemiącą duszę. Cześć - powiedziała Deming.

- Chyba na Dopingowanie diabla - poprawił ją Paul ze złośliwym uśmiechem.

- Panu Bogu świeczka i diabłu ogarek - zażartował Oliver. - Chodziłem na to w

zeszłym roku. Omawiacie teraz Raj utracony?

Deming pociągnęła łyk z kubeczka i skrzywiła się z powodu smaku.

- Tak. Paul uważa, że Milton za łagodnie obszedł się z Szatanem. Zrobił z niego

romantycznego bohatera, którego mamy pokochać.

- To się nazywa syndrom złego chłopca, laski na to lecą - jasne oczy Paula zalśniły.

- O wilku mowa - mruknął pod nosem. Deming poczuła zimną dłoń na nagim ramieniu.

- Tu jesteś - Bryce nie zawracał sobie głowy witaniem się z pozostałymi

chłopakami. - Chodź, siedzimy przy basenie.

- Przepraszam - powiedziała bezgłośnie Deming do Olivera i Paula, odchodząc z

Bryce'em.

- Rany, nie musiałeś być taki chamski - skarciła go, kiedy weszli do wody. - Nawet

jeśli są czerwonokrwiści, nie są całkiem bezużyteczni. Jeden z nich pracuje w

Repozytorium.

W wodzie objęła Bryce'a nogami.

- Tam na górze jest pokój... tylko dla nas - wyszeptała, dmuchając mu w ucho. -

Nie jesteś... z kimś związany, prawda? W każdym razie jeszcze nie?

- Nmmm - pocałował ją w szyję. - A ty?
- Ja jestem gwiezdną bliźniaczką. Nie mam partnera - odparła. W wampirzym

świecie rzadko się zdarzało, by ktoś naprawdę miał rodzeństwo. Gwiezdne bliźniaki były

połówkami tej samej osoby, utworzonymi w Empireum z jednej gwiazdy, która pękła się

na dwie części i zamiast jednej zrodziła dwie dusze, identyczne pod każdym względem.

Deming nigdy nie miała zrozumieć praw rządzących tymi, którzy byli połączeni

więzią krwi, mającymi niebiańskie pokrewne dusze. Tych, którzy byli całością, a przy

tym pozostawali niekompletni. Wielu gwiezdnych bliźniaków zostawało venatorami, tak

jak Sam i Ted Lennoksowie.

Gwiezdne bliźnięta zazwyczaj spędzały swoje cykle samotnie.

Ale to przecież nie znaczyło, że musiała być sama przez cały czas.

- Spotkamy się na górze - powiedziała Bryce'owi. Zamierzała wyłudzić od anioła

ciemności jego cień.

T

RZYDZIEŚCI DWA

Przesłuchanie

Bryce zawisł nad jej ciałem, mroczny i wspaniały w świetle księżyca. Przesunęła

palcami po liniach twardych mięśni na jego brzuchu. Jego głębokie i uporczywe

pocałunki świadczyły o tym, że był chłopakiem, który zawsze dostaje to, czego pragnie.

Każda inna dziewczyna byłaby podekscytowana, ale Deming miała wrażenie, że całują

się chyba od godziny. Zaczynała się nudzić i niecierpliwić.

Na moment przerwał całowanie jej szyi i popatrzył jej w oczy.

- Coś nie tak? - zapytał ochryple, ponieważ przestała... co ona właściwie robiła? A

prawda, pilnie pojękiwała i wczepiała się palcami w jego włosy.

- Nie, skąd... - odparła i uznała, że czas przejść do rzeczy. To był jeden z powodów,

dla których była tak skuteczną venatorką. Nie potrzebowała używać uroku, żeby

wyciągnąć z ludzi prawdę. Po prostu ich uwodziła. Potrafiła ich doskonale wysłuchiwać,

stawała się ramieniem, na którym można się wypłakać, kimś, komu można się zwierzyć,
kimś, kto wszystko zrozumie. A teraz, kiedy Bryce leżał na niej, miała doskonałą okazję,

żeby zapytać go o coś, czego się nie spodziewał.

- Martwię się o Victorię, o to, co Stella wtedy powiedziała. Myślisz, że to prawda?

Ze wcale nie wyjechała do Szwajcarii, a Rada coś ukrywa?

- Kto wie? - odparł Bryce. - Znaczy, to nie byłby pierwszy raz, prawda?

- Dobrze ją znałeś?

- Vix? Tak samo, jak wszystkich - pochylił się, żeby pocałować ją w kark. Zadrżała

lekko z powodu podmuchu wiatru od okna, a Bryce wziął to za odpowiedź na jego czułe

pieszczoty i zdwoił wysiłki. - Znaczy, znaliśmy się. Była w tej samej paczce. Wiesz, jak to

jest - mruknął.

- Myślisz, że ktoś mógł mieć... bo ja wiem... mieć coś do niej? Może dlatego musiała

wyjechać? - zapytała Deming.

Bryce przycisnął jej ciało swoim, ale zamiast odpowiedzieć, Deming usztywniła

się.

- Czasem jeśli dzieciaki mają problemy z kolegami, rodzice wysyłają je do innej

szkoły. Może Victoria miała z kimś problemy. .. Bo ja wiem, choćby z Piper?

Przerwał swoje działania i nie popatrzył jej w oczy. Przypadkowo wybrała imię

Piper i nie spodziewała się, że Bryce zareaguje w taki sposób. Czuła, że całe jego ciało

nagle stało się chłodniejsze. To było interesujące.

- Piper jej nie lubiła? - zapytała.

- Tego nie powiedziałem - przeturlał się na bok.

Teraz była już absolutnie pewna, że na coś trafiła. Jego affectus miał barwę

ciemnego cynobru i otaczał całe jego ciało, niemal jak fizyczna bariera. Był poruszony,

martwił się. Wiedział coś o Piper i Victorii. Deming poczuła, że serce mocniej jej bije, ale
zachowała nieruchomą twarz. Czy wreszcie zaczynała do czegoś dochodzić?

- Pokłóciły się? Victoria zrobiła coś, co wkurzyło Piper? - naciskała.

- Nic nie zauważyłem - Bryce podrapał się w nos. Wydawało się, że się kurczy, a

jego affectus zapulsował odcieniami szkarłatu i czernią, lśniąc w ciemności jak flara.

Deming zagłębiła się w urok, przepychając przez zaklęcia chroniące jego duszę

przed intruzami. Rozgarnęła mgłę jego pamięci. I wtedy zobaczyła wspomnienie, które

spowodowało jego zdenerwowanie. Noc imprezy, Piper Crandall kłócąca się z Victorią

Taylor. Nie wiedziała, o czym dziewczęta rozmawiają - Bryce stał za daleko, żeby je

słyszeć - ale widać było, że kiedy wychodziły razem, Piper była skrajnie zdenerwowana.

Co oznaczało, że to Piper była ostatnią osobą, która widziała Victorię żywą. Victoria

wyszła z Piper, a potem nikt już jej nie widział.

To było wszystko, czego potrzebowała. Deming wycofała się i pozbierała ubranie.

Musiała jeszcze raz przejrzeć akta Piper i sprawdzić, co przeoczyła.

- Dokąd idziesz?
- Przepraszam, zapomniałam ci powiedzieć. Muszę wracać do miasta, bo jutro

mam się spotkać z wujkiem - rzuciła, nie oglądając się za siebie.

Zostawiła Bryce'a samego w łóżku i na palcach zeszła na dół. Minęła północ, a

impreza się zakończyła. Większość błękitno - krwistych wyjechała lub wycofała się do

którejś z licznych sypialni. Kilkoro czerwonokrwistych drzemało na kanapach lub leżało

na podłodze, porzuconych przez swoich nowych panów.

- Cześć! - powiedziała, wpadając przy drzwiach wejściowych na Paula Rayburna. -

Diabelski chłopak.

- No cześć, co jest? - zapytał, zaskoczony jej widokiem. Dostrzegła, że nie miał na

szyi śladów ukąszenia, co oznaczało, że nie został wybrany. Był całkiem uroczy, ale

Deming zauważyła, że większość wampirzych dziewczyn na imprezie nie leciała na

inteligentnych i wrażliwych chłopaków. Uważały, że są „wodniści”. Ku swojemu

zaskoczeniu poczuła z tego powodu dziwną ulgę. Dlaczego miałoby ją obchodzić, gdyby

inna wampirzyca naznaczyła go jako swoją własność?

- Wychodzisz? - odpowiedziała pytaniem. Zamierzała przebiec drogę powrotną,

korzystając z velox, ale taka podróż by ją zmęczyła. - Jedziesz na Manhattan? Mógłbyś

mnie podrzucić?

- Właściwie... - rozejrzał się. - Czekałem na kogoś. Ale w porządku. Nie no, pewnie.

Czemu nie. Jestem samochodem brata.

- Świetnie - uśmiechnęła się. - Mieszkam w Village.

T

RZYDZIEŚCI TRZY

Opowieść o dwóch przyjaciółkach

Paul Rayburn prowadził z dwiema rękami ułożonymi prawidłowo na kierownicy.

Rzucał Deming nieśmiałe spojrzenia. W końcu odchrząknął.

- Myślałem, że byłaś z Bryce'em.

- Byłam - ziewnęła Deming. - Ale już nie jestem. - Tamto było na pewno

skończone. Teraz, kiedy znała sekret Bryce'a Cuttinga, nie potrzebowała go już do

niczego.

- Szybko poszło... Lubisz łamać serca? - zapytał Paul.

- A od kiedy tak cię interesuje moje życie uczuciowe? - odparła zaczepnie.

Paul spojrzał przez ramię, żeby zmienić pas, a ich oczy na moment się spotkały.

- Od samego początku.

Zakochał się w niej. Podejrzewała to, mogła odczytać jego affectus za każdym

razem, kiedy na nią spojrzał. Deming poczuła dziwny dreszcz emocji. Pragnącego jej
anioła ciemności zostawiła na łóżku w sypialni, ale siedząc w samochodzie ze zwykłym

śmiertelnikiem czuła coś, czego nie doświadczała kilka minut wcześniej.

Zainteresowanie. Przyciąganie. Najwidoczniej inteligentni wrażliwcy byli w jej typie.

Zaczęła się zastanawiać, jak smakowałaby jego krew - mogła się założyć, że te

uprzedzenia były bezpodstawne.

- Ale muszę cię ostrzec, że mnie się tak łatwo nie pozbędziesz - odezwał się Paul.

- Nie?

- Nie, serio. Gdybyś była moją dziewczyną, nie dopuściłbym na przykład, żebyś

wyszła z imprezy z innym gościem.

- A co jeszcze byś zrobił? - zapytała, zaciekawiona.

- Nie muszę ci się spowiadać - zarumienił się.

- Bo mogę sobie całkiem sporo wyobrazić - uśmiechnęła się. To było przyjemne.

W powszechnym mniemaniu o tym, że dany człowiek zostawał wybrany jako familiant,

decydowało czysto fizyczne zainteresowanie ze strony wampira, kierującego się

wabiącą chemią krwi. Deming nie naznaczyła jeszcze żadnego człowieka jako familianta.

Chociaż coraz więcej wampirów zaczynało pić krew w młodszym wieku, sama nie

planowała tego przed osiemnastymi urodzinami.

Kiedy Paul sięgnął, żeby wyjąć iPada ze schowka, jego dłoń przypadkowo

musnęła dłoń Deming, która poczuła przepływający między nimi prąd elektryczny.

Zupełnie jakby była zapałką, która zapłonęła pod jego dotykiem. Nagle straciła oddech.

Czy to było to, o czym wszyscy mówili? Żądza krwi? Do tej pory nigdy tego nie

doświadczyła: głodu, przenikliwego, niemożliwego do pomylenia z niczym pragnienia

krwi konkretnego człowieka.

- Wszystko dobrze? Jesteś jakaś blada.
- W porządku - Deming spojrzała w drugą stronę. Podniosła rękę, żeby zakryć

usta. Jej kły się wysunęły, w ustach zbierała się ślina. Pragnęła go. Pragnęła go tak

mocno, że musiała przywołać całe swoje opanowanie, żeby się na niego nie rzucić.

Czymkolwiek to było, nie miała teraz czasu. Nawet jeśli pragnęła Paula i po raz pierwszy

w życiu doświadczała żądzy krwi, musiała się skoncentrować. Miała zadanie do

wykonania.

- Skąd znasz to towarzystwo? - zapytała lekko, starając się zignorować napięcie

pomiędzy nimi. - Przez Gemmę?

- Mhm. Ale to Piper mnie zaprosiła. Chyba musiała, bo stałem tuż koło niej, kiedy

się umawiali. To było z litości.

Wzmianka o Piper sprawiła, że Deming skoncentrowała się znowu.

- Piper jest fajna... - powiedziała, pozwalając mu przejąć pałeczkę. Chciała się

dowiedzieć, co inni myślą o Piper. Wspomnienia Bryce'a zawierały jeden fragment

układanki, ale jeśli miała przyszpilić Piper Crandall, potrzebowała o wiele więcej
informacji, które mogłyby posłużyć jako materiał dowodowy.

Paul znowu zmienił pas.

- Piper jest spoko. Trzymacie się razem, nie?

- Tak jakby. Słyszałam, że była bardzo blisko z jakąś Victorią Taylor, która

wyjechała, zanim tu przyszłam.

Bawił się ustawieniami stereo, a samochód zakołysał się lekko.

- No ekstra, przejechałem zjazd. Co mówiłaś? Piper i Victoria? - zapytał, podczas

gdy w tle grali Cowboy Junkies.

- Były najlepszymi przyjaciółkami? - przypomniała Deming.

- Znaczy, przyjaźniły się, do czasu...

- Do czasu? - Deming pochyliła się do niego. Paul spojrzał na nią.

- Wiesz, nie słucham plotek, szczególnie o tych, którzy nie zauważają mojego

istnienia. To poniżające. Ale co ja ci mogę powiedzieć? Chodzę do tej szkoły i nie jestem

głuchy. Słyszałem, że Victoria i Bryce umawiali się, a Piper dowiedziała się o tym na tej

imprezie u Jamiego Kipa.

- Serio? Victoria i Bryce? Chodzili ze sobą? - Nie znalazła o tym wzmianki w

żadnym raporcie, a Victoria nie odgrywała znaczącej roli we wspomnieniach Bryce'a.

- No. I Piper się o to na serio wkurzyła. - Widać było, że Paul kłamał, mówiąc, że

nie lubi plotek. Był skąpany w żółtym świetle, ciepłym blasku podkreślającym jego rysy.

- Ale co to Piper obchodziło?

- Piper i Bryce byli parą - wzruszył ramionami Paul. - Myślałem, że wszyscy o tym

wiedzą.

Więc o to dziewczyny kłóciły się na imprezie, dlatego Piper wyglądała na tak

bardzo wściekłą. To była ta sekretna uraza, której szukała Deming, trucizna w jabłku.

Znała te mroczne, gwałtowne emocje, które pochłaniały życia i sprawiały, że ktoś mógł

torturować i spalić najlepszą przyjaciółkę, uznając, że jej życie jest warte tyle, co garść

drewnianych wiórów. Jako venatorka widziała, jakie konsekwencje dla tego, co

wydawało się bliską przyjaźnią, mogą przynieść gorycz, pretensje i zazdrość. Piper i

Victoria pokochały tego samego anioła ciemności.

Piper i Bryce byli parą, ale Victoria wcisnęła się między nich. Zazdrość o chłopaka

popchnęła jedną z przyjaciółek przeciwko drugiej. Deming nie przypuszczała, by Bryce

wiedział, co zrobiła Piper, ale podejrzewał wystarczająco wiele, aby mieć poczucie winy.

Tamtej nocy na imprezie Jamiego Kipa Piper odkryła, że jej najlepsza przyjaciółka ją
zdradziła.

Nareszcie Deming znalazła to, czego szukała: motyw.

T

RZYDZIEŚCI CZTERY

Niezwiązana

Siedząca po drugiej stronie stołu w pokoju przesłuchań Piper Crandall popatrzyła

na Deming z wściekłością. W poniedziałkowe popołudnie, po szkole, bracia Lennox

przyprowadzili podejrzaną na przesłuchanie do kwatery głównej venatorów.

- Ty! - warknęła, kiedy zobaczyła Deming wchodzącą do pozbawionego okien

pokoju. - Czego chcesz? O co tu chodzi? Powiedzieli, że muszę przyjechać tu i

odpowiedzieć na kilka pytań. Jesteś pieprzoną venatorką? Co jest grane?

- Chciałabym porozmawiać z tobą o Victorii Taylor - odparła spokojnie Deming.

Zmieniła strój modnej jak z żurnala licealistki na przepisową czerń venatorów. Po raz

pierwszy od przyjazdu do Nowego Jorku czuła się wreszcie sobą. Zrzucenie przebrania

przyniosło jej prawdziwą ulgę. Spędziła cały weekend, przeglądając akta i zbierając

materiały. Teraz była przygotowana.

- Co z Victorią? - zapytała nerwowo Piper.
Deming włączyła telewizor na ścianie i wcisnęła przycisk odtwarzania.

- Widziałaś to nagranie? - zapytała.

- Jasne, pełno go w sieci. To jakiś film o wampirach, robiony przez Konspirację.

- To nie jest zwiastun filmowy. To się działo naprawdę. A na filmie jest Victoria.

Mamy jeszcze jeden. Wygląda znajomo? - Deming włączyła nagranie spalenia Victorii,

starając się zachować spokój, chociaż trudno jej było na to patrzeć.

Twarz Piper straciła wszelkie barwy, dziewczyna przycisnęła dłonie do twarzy.

- Boże. Boże. Czy ona... Boże... to naprawdę... nie... nie. Nie Victoria. Ona miała być

w Le Rosey... co się stało... Boże...

Deming przerwała jej. Musiała przyznać, że dziewczyna jest dobrą aktorką, ale

Deming nie wierzyła jej za grosz.

- W wieczór imprezy u Jamiego Kipa dowiedziałaś się, że twoja najlepsza

przyjaciółka umawia się z twoim byłym chłopakiem.

- O czym ty mówisz? - chlipnęła Piper. Jej nos i oczy były intensywnie czerwone. -

Victoria nie żyje? Boże. Co się stało? Kto to zrobił?

Deming poczuła przypływ współczucia, ale widywała to już wcześniej -

podejrzanych, którzy nie potrafili poradzić sobie z ogromem swojej zbrodni, którzy

szczerze wierzyli, że nie mogliby skrzywdzić swoich bliskich. Kontynuowała bezlitosne

przesłuchanie.

- Victoria stanęła między wami, więc chciałaś ją ukarać. Chciałaś jej śmierci i

wymyśliłaś groźbę pod adresem Konspiracji, żeby zamaskować prawdziwy powód. Żeby

ukryć swój motyw.

Przeglądając ponownie akta Piper, Deming zauważyła, że dziewczyna była

młodszym członkiem Konspiracji. To oznaczało, że dysponowała obszerną wiedzą o
działaniach podkomitetu, wiedziała, jaki guzik należy nacisnąć i jak stworzyć złudzenie

prawdziwego złamania zasad bezpieczeństwa.

- Nie rozumiem... - jęknęła Piper. - Victoria... dlaczego... Boże, dlaczego...?

- Właśnie, dlaczego. Dlaczego chciałaś jej śmierci? Ponieważ wtrąciła się w

najświętszy związek, jaki istnieje na świecie. Ponieważ ty i Bryce Cutting jesteście

połączeni więzią.

Kiedy przychodziło co do czego, wszystko tak naprawdę sprowadzało się do

więzi. Deming, z nikim niezwiązana, nie potrafiła nigdy w pełni zrozumieć, o co tyle

hałasu. Z jej punktu widzenia więź tylko wszystko komplikowała.

Zupełnie jak w sprawie z porwaniem, w Szanghaju, kiedy pieniądze okazały się

nie przyczyną, lecz zasłoną dymną. Wampir, który porwał Liling, był przekonany, że jest

jej partnerem i chciał ją ukarać za to, że zakochała się w kimś innym. Zamierzał

własnoręcznie zastosować prawa Kodeksu. Deming uratowała dziewczynę w ostatniej

chwili. I całe szczęście, ponieważ ostatecznie okazało się, że chłopak się mylił. Nigdy nie
było między nimi żadnej więzi.

Niektóre wampiry uważały, że więź to tylko historie miłosne i romantyczność.

Dusze poszukujące się przez całe stulecia.

Ale Deming wiedziała, że nic nie jest takie proste. Nie, jeśli chodziło o uczucia i

więzi. Victoria Taylor nie była pierwszą ani ostatnią ofiarą więzi.

Po dłuższej chwili przygniatającej ciszy Piper wreszcie się odezwała.

- Chwilę ci zabrało, żeby to załapać, nie? - powiedziała z goryczą, ocierając oczy. -

Ze Bryce należy do mnie. Wyraźnie ci to nie przeszkadzało, kiedy dobierałaś się do niego

na imprezie u Rufusa.

Deming zarumieniła się.

- To bez znaczenia.

- Tak? No dobra, venatorko. Nie wiem, skąd wzięłaś ten idiotyczny pomysł, że

Victoria „ukradła” mi Bryce'a, a ja ją za to zabiłam. To kompletna brednia. Victoria była

moją przyjaciółką. Najlepszą przyjaciółką, jaką kiedykolwiek miałam. Nigdy by nie

stanęła między nami. Zapytaj kogokolwiek w szkole. Victoria nawet nie lubiła Bryce'a.

Nie mogła uwierzyć, że to on jest moim wampirzym bliźniakiem. „Nie ten dupek”,

powiedziała mi. Tak, wkurzyła mnie tym. Ale bardziej mnie wkurzyło to, że na imprezie

u Jamiego Kipa Bryce nie chciał przyznać, że mnie rozpoznaje. Potrzebuje chwili

oddechu, powiedział. Potrzebuje czasu, żeby mieć pewność. Byłam na niego wściekła, a
Vix próbowała mnie uspokoić, więc nawrzeszczałam na nią. Ale Vix była prawdziwą

przyjaciółką. Tak naprawdę jedyną osobą, jaka kiedykolwiek próbowała stanąć między

mną a Bryce'em, byłaś ty, pieprzony niezwiązany odmieńcu. Załatw mi próbę krwi.

Przeszukaj moją pieprzoną podświadomość. Mówię prawdę.

T

RZYDZIEŚCI PIĘĆ

Druga ofiara

Deming drżała, wychodząc z pokoju przesłuchań. Ted Lennox popatrzył na nią ze

współczuciem.

- W uroku widać to jak na dłoni.

- Wiem - opadła na najbliższe krzesło. Także to widziała, nawet wyraźniej od

nich, ponieważ nie potrzebowała się zagłębiać w wymiar zmierzchu, aby zobaczyć

affectus Piper.

Była tak pewna siebie - Victoria uganiająca się za Bryce'em wyjaśniała wszystko,

nikogo w społeczności błękitnokrwistych nie darzono taką nienawiścią, jak osoby, która

weszła pomiędzy połączonych więzią. Nikogo. Wystarczyło popatrzeć na bliźniaki Force.

Kiedy zapytała Bryce'a Cuttinga o Piper, wyglądał, jakby dręczyło go poczucie

winy i rzeczywiście czuł się winny - ponieważ wiedział, że zdradza swoją partnerkę.

Przywołanie imienia Piper, kiedy był z Deming, przeraziło go. Bryce faktycznie
zareagował na imię Piper, ale nie z tych powodów, jakich spodziewała się Deming.

Deming do tego stopnia wierzyła w swoją zdolność odczytywania affectus, że

natychmiast wyciągnęła wniosek, iż to Piper jest morderczynią. Zagrożenie zerwania

więzi doprowadziło ją do uknucia skomplikowanego planu, mającego na celu zabójstwo

jej najlepszej przyjaciółki. Deming nie mogła się bardziej pomylić, nawet gdyby się

specjalnie starała.

Sam Lennox wyłonił się z wymiaru uroku i ścisnął jej ramię.

- Przykro mi. Ale trop wydawał się dobry.

Dobry trop, ale niedostatecznie dobry. Nieprawdziwy. Znalazła się z powrotem w

punkcie wyjścia. Tam, gdzie zaczynała. W ciemności. Nigdzie. Bracia Lennox byli

życzliwi, ale widziała ich rozczarowanie.

- Tak przy okazji, Regentka chce cię widzieć u siebie w gabinecie tak szybko, jak

to możliwe - powiedział cicho Sam.

Po przybyciu do kwatery głównej Deming została skierowana do niewielkiej

poczekalni. Musiała tam siedzieć kilka godzin, do towarzystwa mając tylko monotonnie

brzęczący wiadomościami z Fox News Network telewizor i kilka starych magazynów. W

końcu pojawiła się sekretarka Mimi.

- Może cię teraz przyjąć, skarbie - oznajmiła Doris.

Deming weszła do gabinetu i usiadła przed potężnym biurkiem. Widać było, że

Regentka jest w parszywym humorze. Venatorka pomyślała, że nigdy nie widziała

nikogo z czarniejszą barwą affectus i przygotowała się na połajankę.

Ale po długim milczeniu Mimi tylko westchnęła.

- Masz szczęście. Piper jest do tego stopnia zaszokowana informacją o śmierci

Victorii, że Crandallowie nie zdecydowali się na złożenie skargi.

- Ponoszę za to pełną odpowiedzialność. Jeśli chcesz, żebym zrezygnowała... -

Deming z wysoko podniesioną głową popatrzyła wprost na swoją przełożoną.

Wcześniejsze wydarzenia stanowiły cios dla jej dumy, ale nie miała czasu na użalanie się

nad i sobą. Czuła się potwornie zawstydzona i przysięgła sobie, że spłaci dług wobec

Piper, doprowadzając prawdziwego mordercę Victorii przed oblicze sprawiedliwości.

- Nie. Nie zgadzam się. Potrzebujemy cię jeszcze bardziej niż wcześniej. Kiedy

rozpracowywałaś podejrzaną, ja dostałam coś takiego - Mimi obróciła ekran, żeby

Deming mogła spojrzeć. Tym razem nagranie było znacznie krótsze. Stanowiło tylko

zatrzymany obraz związanego i skutego wampira. Ale wiadomość pozostała bez zmian.

W wigilię znikającego sierpa zobaczycie, jak spłonie wampir.

- Kto to jest? - zapytała Deming, zachowując spokój w obliczu nowej tragedii.

- Stuart Rhodes. Czwartoklasista z Duchesne. Zaginął po imprezie u Rufusa Kinga

w Connecticut. W sobotę. Byłaś tam, prawda?

- Tak - Deming przywołała wspomnienia z tamtego wieczora, ale była zbyt zajęta

Bryce'em, żeby zwracać uwagę na pozostałych. Nie zauważyła nic podejrzanego. Stuart

Rhodes. Kim był Stuart Rhodes? Nie należał do grupy towarzyskiej. Ale to była impreza z

„degustacją”, co zazwyczaj oznaczało, że zaproszeni zostawali wszyscy błękitnokrwiści z

Duchesne. Deming mgliście pamiętała drobnego, cichego chłopaka, który trzymał się z

boku, obserwując towarzystwo przez grube okulary.

- W każdym razie to jest to samo. Takie samo nagranie, jak w przypadku Victorii -

powiedziała Mimi.

- Czy Victorię Taylor i Stuarta Rhodesa coś łączyło?

- O ile wiem, nie. Stuart nie jest... No, powiedzmy, że ma własne grono przyjaciół -

odparła oględnie Mimi.

- Czyli myślisz, że został wybrany przypadkowo? Regentka wzruszyła ramionami.

- To już chyba ty musisz ustalić. W każdym razie, tak jak poprzednio, jego

lokalizacja została ukryta. Nie możemy znaleźć go w uroku.

- To się pojawiło w internecie? - Deming wskazała na ekran. Mimi skinęła głową.

- Tak, ale Konspiracja pracuje nad dodaniem do obrazu sloganu reklamowego

Wyssanych. Powinni to wrzucić do sieci w ciągu godziny.

- To dobrze, przynajmniej załatwi sprawę ujawnienia.

- Ale nie pomoże znaleźć naszej ofiary - zauważyła Mimi. - Widziałaś nagranie, a

do znikającego sierpa tym razem pozostały tylko trzy dni. Udało mi się na razie ukryć
przed Radą wiadomość o nowym zakładniku. Nie mogę znowu zdjąć zaklęć ochronnych,

zresztą poprzednio to nic nie dato. Więc zajmij się tym, po co zostałaś tu sprowadzona.

Lepiej coś wymyśl, Chen! Znajdź mi tego mordercę! Znajdź Stuarta! Albo Bóg mi

świadkiem, że jeśli Zgromadzenie się rozpadnie, pociągnę cię za sobą.

- W tym momencie Regentka nie potrzebowała wymiaru uroku, by wyglądać jak

mściwy Anioł Śmierci.

Ale Deming nie poruszyła się na swoim miejscu.

- Tak jest.

- Jesteś strasznie pewna siebie - prychnęła Mimi. - Co zamierzasz?

- To, co powinnam była zrobić zaraz po przyjeździe do Nowego Jorku. Wędrówkę

śmierci.

T

RZYDZIEŚCI SZEŚĆ

Przygotowania

Następnego ranka bracia Lennox uważnie wysłuchali Deming, wyjaśniającej im,

co powinno zostać przygotowane przed jej misją. Po wczorajszym upokorzeniu

spodziewała się, że nie będzie już mogła pracować w Nowym Jorku, ponieważ pozostali

venatorzy zażądają odsunięcia jej od sprawy i natychmiastowego odesłania do Chin.

Jednakże bracia okazali się niezwykle wyrozumiali. Zapewnili ją, że takie rzeczy stale się

zdarzają. Venatorzy nie są nieomylni. Popełniają błędy. Ważne jest, aby się nie

poddawać.

Zgodnie z planem cała trójka miała wejść w wymiar uroku. Sam powinien

pozostać na najwyższym poziomie, wypatrując niebezpieczeństw, podczas gdy Ted miał

podążyć za Deming tak daleko, jak zdoła, zatrzymując się tuż przed poziomem

podświadomości. Po wejściu w stan śmierci klinicznej Deming zdoła wślizgnąć się pod

zaklęcie maskujące, znaleźć Stuarta i wciągnąć jego ciało z rzeczywistego świata w
wymiar uroku, gdzie jej współpracownicy będą czekali z pomocą, a wreszcie cała

czwórka powróci do rzeczywistości.

- To nadal ryzykowne - potrząsnął głową Sam. - Kiedy wejdziesz w stan

protoświadomości, będziesz zdana tylko na siebie i możesz nie wrócić na czas do

swojego ciała.

- Tak, wiem. Technicznie rzecz biorąc, będę martwa przez pięć minut, a moje

serce przestanie bić. Ale pięć minut tutaj to jakieś pięć godzin w wymiarze uroku. Będę

miała mnóstwo czasu.

- Twoja decyzja. Deming skinęła głową.

- Zrobimy to jutro wieczorem. Potrzebuję dnia, żeby się przygotować.

Aby przygotować się do wędrówki śmierci, musiała zaznajomić się z każdym

szczegółem obecnych i przeszłych wcieleń obu ofiar. Nieśmiertelna historia

błękitnokrwistych sprawiała, że nigdy nie mogła przewidzieć, co napotka w czasie

wędrówki i wolała być przygotowana. Miała przeczucie, że Stuart Rhodes nie był

przypadkową ofiarą, nawet jeśli nic nie wskazywało na jego powiązania z Victorią

Taylor. Po niezliczonych wcieleniach w roli Poszukiwaczki Prawdy Deming wiedziała, że

rzeczy rzadko wyglądają tak, jak się to przedstawia na pierwszy rzut oka. Chociaż

pozornie Victorii Taylor i Stuarta Rhodesa nic nie łączyło, rzeczywistość zazwyczaj

okazywała się znacznie bardziej skomplikowana.

Matka Stuarta Rhodesa przebywała za granicą, więc Deming zostawiła jej

asystentce wiadomość, że prosi panią Rhodes o kontakt, gdy tylko to będzie możliwe. W

międzyczasie matka Victorii Taylor zgodziła się spotkać z Deming przy filiżance kawy po

południu. Nawet jeśli nie można już było niczego zrobić dla Victorii, Deming miała

nadzieję, że rodzice dziewczyny w tym cyklu mogą pomóc w tej sprawie, dostarczyć
jakichś informacji o powiązaniach między dwiema ofiarami.

Po południu spotkała się z Gertrude Taylor w kawiarni przy Museum of Modern

Art. Gertruda była jedną z głównych kuratorek muzeum i pracowitą członkinią

Komitetu. Taylorowie zostali poinformowani o śmierci Victorii, ale zabroniono im

noszenia żałoby, ponieważ Regentka nalegała, by cała sprawa pozostała utajniona do

czasu jej wyjaśnienia. Zgodnie z raportami senatorów, Taylorowie niezbyt interesowali

się swoją córką i praktycznie jej nie znali, więc Deming nie wiedziała, czego się

spodziewać.

- Miło mi cię poznać - uśmiechnęła się Gertrude, kiedy usiadły w zatłoczonej

kawiarni.

- Dziękuję, że zgodziła się pani ze mną spotkać, pani Taylor.

- Mów mi Gertrude. Wiem, że nie jesteś naprawdę uczennicą Duchesne. Jesteś

venatorką, która ma ustalić, kto odpowiada za śmierć Victorii, prawda?

- Taki mam zamiar - przytaknęła Deming.
- To dobrze - Gertrude zamieszała zieloną herbatę. Z bliska Deming mogła

dostrzec głębokie linie wokół jej oczu. Chociaż ta kobieta sprawiała wrażenie spokojnej i

zadowolonej z życia, w jej twarzy krył się cień smutku, którego nie mogły zamaskować

żadne operacje plastyczne ani wampirze geny. Raporty się myliły. Ta kobieta wyraźnie

cierpiała.

- Victoria była dla nas pierwsza. Nigdy wcześniej nie zostaliśmy poproszeni o

przyjęcie duszy. Dom Kronik wyczytał nasze imiona i byłam naprawdę podekscytowana.

Victoria była uroczym dzieckiem. Zawsze miała tylu przyjaciół. Nie mogę sobie

wyobrazić, jak ktoś mógłby chcieć ją skrzywdzić. Szczególnie ktoś, kto ją znał.

- A we wcześniejszych cyklach? Czy cokolwiek w jej przeszłości mogłoby

sugerować... urazę? Słabość? Cokolwiek?

- Nic mi o tym nie wiadomo. Deming wyjęła notes.

- Kiedy żyło jej ostatnie wcielenie? Mówiła coś o tym?

- Niech pomyślę... Wydaje mi się, że na początku przemiany, kiedy do Victorii

zaczęła wracać pamięć krwi, wspominała, że chyba po raz ostatni była w cyklu we

Florencji, jakoś w piętnastym wieku - pamiętała, że pracowała w warsztacie Michała

Anioła. Wydaje mi się, że jej akta będą w Domu Kronik. W jej wieku pamięć krwi bywa

jeszcze zawodna.

- Bardzo dziękuję, naprawdę mi pomogłaś.
- Nie, to ja dziękuję. Rada nie informuje nas o niczym, ale cieszę się, że zatrudnili

do pracy nad tą sprawą kogoś twojego kalibru - Gertrude Taylor wstała od stolika i ze

łzami w oczach potrząsnęła dłonią Deming. Przez moment nie wyglądała jak

onieśmielająca dama z towarzystwa czy upadły anioł, ale po prostu jak matka

opłakująca córkę.

***

Kilka godzin później oddzwoniła wreszcie matka Stuarta Rhodesa. Rhodesowie

byli antropologami, obecnie przebywającymi na wykopaliskach w Egipcie. Z akt Stuarta

Deming wywnioskowała, że wychowywał się praktycznie sam. Gdy zaczęła się

przemiana, został właściwie pozostawiony bez nadzoru.

Amelia Rhodes nie sprawiała wrażenia szczególnie zaniepokojonej zniknięciem

syna.

- To chyba jakiś głupi dowcip, prawda? - zapytała, przekrzykując ryk helikoptera.

- Rozmawiałam kilka dni temu ze Stuartem. Miał iść na jakąś imprezę i strasznie się tym
ekscytował. Wie pani, nie zapraszali go zbyt często.

- Obawiam się, że to nie jest dowcip. Regentka udzieliła mi pozwolenia na

poinformowanie pani, że to, co stało się ze Stuartem, spotkało wcześniej inną uczennicę

Duchesne, wampirzycę z naszej społeczności. - Deming wtajemniczyła rozmówczynię we

wszystkie krwawe szczegóły. - Stuart jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

- No cóż, czego pani od nas oczekuje? Nie prosiliśmy o niego.

- Nie składała pani wniosku w Domu Kronik o zezwolenie na posiadanie dziecka

w tym cyklu?

- Składałam, ale wieki temu. W jednym z przeszłych wcieleń pomyślałam, że

powinnam doświadczyć bycia matką. Ale zanim przyszła moja kolej, zdążyło mi się już

odwidzieć.

- Być może mogłaby mi pani powiedzieć coś o nim, to pomogłoby uratować mu

życie. Może pamięta pani, czy nie wspominał czegoś o przeszłych wcieleniach? Albo o

tym, kiedy po raz ostatni był w cyklu?

- Coś mówił, ale naprawdę nie pamiętam. Chyba gdzieś w Europie? Przykro mi.

Znajdziecie go, prawda? Zanim go spalą jak tę nieszczęsną dziewczynę. Całkiem się

przywiązałam do tego chłopaka. Z powodu naszej pracy ja i mój mąż nie widujemy się ze

Stuartem za często, ale tęsknimy za nim.

T

RZYDZIEŚCI SIEDEM

Dom Kronik

Tego wieczora Deming jeszcze raz przestudiowała wszystkie akta, zwracając

szczególną uwagę na tajemniczą wiadomość, odkrytą przez venatorów na pierwszym

nagraniu. Początkowo zlekceważyła ją jako element mający odwracać uwagę, ale teraz

przyjrzała się jej ponownie. Szef Repozytorium uważał, że udało im się złamać szyfr, a

trzy obrazy - pieczęć Lucyfera, jagnię będące symbolem ludzkości oraz znak sojuszu -

wskazywały, że Niosący Światło sprzymierzył się z czerwonokrwistymi. Jeśli mieli rację,

to oznaczało, że ktokolwiek porwał zakładników i przygotował nagrania, był częścią

tego ruchu. Człowiek służący Croatanom? To wydawało się po prostu nie do pomyślenia,

dlatego początkowo zignorowała takie wyjaśnienie jako fałszywy trop. Myśl o tym, że

mogłaby to być prawda, niepokoiła zazwyczaj niewzruszoną venatorkę.

Przed świtem zakradła się do Duchesne, żeby zabrać z szafki trzymanego na

szczęście żółwia z jadeitu - był to niemądry przesąd, ale nie chciała bez niego udawać się
na wędrówkę śmierci. Jej bliźniaczka kupiła dwie figurki na targu w Hongkongu, a

Deming nabrała nawyku zabierania małego talizmanu wszędzie, gdzie się udawała.

Chciała wślizgnąć się do szkoły i wrócić, zanim ktoś ją zauważy i zacznie zadawać

pytania. O tak wczesnej porze w szkole byli tylko dozorcy, dlatego z zaskoczeniem

wpadła na Paula Rayburna, który wyszedł z wózkiem pełnym książek z biblioteki na

trzecim piętrze. Szafki trzecioklasistów znajdowały się naprzeciwko biblioteki.

- Cześć, Paul - powiedziała Deming.

- O, cześć - odparł, a jego affectus przybrał barwę odcienia pomarańczu, jak

zwykle w jej obecności.

- Co tu robisz?

- Pomagam w bibliotece. To część programu stypendialnego - wyjaśnił Paul,

dzwoniąc kluczami. - Staram się wyrobić ze wszystkim przed szkołą. To lepsze, niż

siedzieć po lekcjach. - Sprawiał wrażenie sennego i zmęczonego, a Deming poczuła

przypływ wzruszenia na myśl o tym, ile kosztowało go bycie uczniem Duchesne. Komuś

niezamożnemu nie mogło być łatwo w otoczeniu takich bogaczy.

Poczuła znajome ukłucie żądzy krwi z powodu jego bliskości, ale jego nieśmiały

uśmiech wywoływał też inną reakcję, sięgającą głębiej niż samo pragnienie wypicia jego

krwi.

- Jeszcze słońce nie wzeszło - powiedziała, wpychając swoje akta do torby na

książki. Uświadomiła sobie, że czuje ukłucie w sercu na myśl o tym, że po dzisiejszym

dniu prawdopodobnie nigdy go nie zobaczy. Kiedy znajdzie Stuarta, a była przekonana,

że zdoła to zrobić, jej zadanie będzie skończone i wyjedzie ze Stanów.

Szkoda, biorąc pod uwagę, że czuła coś do Paula - skomplikowaną mieszankę

pożądania i uczucia, którego nie potrafiła nazwać. Bała się tego, ponieważ do tej pory
całe życie podporządkowała dyscyplinie i porządkowi. Jej uczucia do niego stanowiły

czynnik rozpraszający. Mogły zakłócić jej ocenę sytuacji, o ile jeszcze tego nie zrobiły.

Najlepsi venatorzy nie poddawali się emocjom, a Deming zawsze starała się być

najlepsza.

- No wiem - wzruszył ramionami. - Przywykłem. A co ciebie tak wcześnie tu

sprowadza?

- Szczerze mówiąc, nie mogłam spać - odparła.

- Może spotkamy się później? Jak już oboje będziemy obudzeni.

Zamierzała potrząsnąć głową, ale nagle pomyślała, że może zamiast uciekać

przed swoimi uczuciami powinna sprawdzić, jak się rozwiną, żeby łatwiej sobie z nimi

poradzić.

- Czemu nie. Może o tej samej porze jutro? Na wczesnym śniadaniu?

Paul obdarzył Deming promiennym uśmiechem, sprawiając, że w jednej chwili

zapomniała, iż to spotkanie miało na celu zniweczenie wszelkich romantycznych
nadziei, jakie mógł żywić co do ich przyszłości.

Dopiero kiedy odszedł, uświadomiła sobie, że zapomniała go zapytać o Victorię,

Bryce'a i Piper. Chciała wiedzieć, od kogo usłyszał tamtą fałszywą informację.

***

Dom Kronik mieścił się w kwaterze głównej, w zamkniętej części Repozytorium.

Bibliotekarz popatrzył z nieukrywaną niechęcią na odzianą w czerń venatorkę, która

przyszła po stos pożółkłych papierów.

- Regentka podpisała upoważnienie?

- Proszę bardzo - Deming podała mu zezwolenie z ozdobnym podpisem Mimi.

- To są informacje zastrzeżone. Nie coś, o czym wszyscy powinni wiedzieć -

burknął bibliotekarz.

- Doskonale to rozumiem. Dlatego uzyskałam upoważnienie - odparła cierpliwie

Deming.

- Proszę zająć czwartą kabinę.

- Dziękuję.

Deming usiadła przy biurku i zaczęła kartkować listę kolejnych cyklów Victorii

Taylor i Stuarta Rhodesa. Zgodnie z Kodeksem Wampirów każdy wampir miał

uzyskiwać wiedzę o przeszłych wcieleniach na własną rękę, poprzez manifest krwi - nie

poprzez czytanie akt i dokumentów w bibliotece. Lawrence Van Alen należał do
głównych wyznawców tezy, że tożsamość to coś, co nosi się w sobie - że nawet jeśli

czyjeś nieśmiertelne życie było od początku dziejów pilnie dokumentowane przez

archiwistów, jego obowiązkiem jest odkrycie własnego przeznaczenia, a nie otrzymanie

przeszłości do garści, uwiecznionej na ręcznie zapisanych kartach.

Stuart Rhodes

Imię i nazwisko: Hollis Stuart Cobden Rhodes

Przeszłe wcielenia: Piero d'Argento (Florencja)

Victoria Taylor

Imię i nazwisko: Victoria Alexandra Forbes-Taylor

Przeszłe wcielenia: Stefana Granacci (Florencja)

To było interesujące. Zarówno Victoria Taylor, jak i Stuart Rhodes, po raz ostatni

byli w cyklu w tym samym miejscu i w tym samym czasie. Tak więc nawet jeśli nie znali

się obecnie, istniała znacząca szansa, że znali się w przeszłości. To nie mógł być zbieg

okoliczności.

Tak czy inaczej, kiedy wejdzie w wymiar uroku, odnajdzie Stuarta, aresztuje jego

porywaczy i wreszcie znajdzie poszukiwane odpowiedzi.

Deming wymknęła się z Repozytorium z nisko opuszczoną głową. Za godzinę

umówiła się w kwaterze głównej venatorów z braćmi Lennox, a do ich przybycia miała

niewiele czasu. W myślach przejrzała listę rzeczy do przygotowania: musi pamiętać,

żeby włożyć coś ciepłego. Kiedy ostatnim razem obudziła się po takiej wędrówce, trzęsła

się z zimna.

Musi zadzwonić do bliźniaczki. Chciała usłyszeć głos Dehui nie tylko w wymiarze

uroku. To kolejny przesąd, jak zielony żółwik, którego trzymała w ręku. Poza tym nie

zostawało już nic do zrobienia, była gotowa udać się do doliny cienia.

Czekając na zmianę świateł, rozpoznała samochód, który zatrzymał się po

przeciwnej stronie ulicy. To był ten sam, którym wracała do domu w sobotni wieczór. Za

kierownicą siedział Paul. Zamierzała mu pomachać, kiedy zauważyła, że nie jest sam.

Była z nim dziewczyna.

W wysiadającej z samochodu dziewczynie było coś znajomego.

W tym momencie Deming zrozumiała.

To była Victoria Taylor.

T

RZYDZIEŚCI OSIEM

Wyznania

Przez moment Deming była zbyt oszołomiona, by się poruszyć, ale szybko się

otrząsnęła. W ułamku sekundy nie tylko znalazła się w samochodzie Paula, ale też

położyła rękę na kierownicy.

- Zatrzymaj się - zażądała.

Paul podskoczył. Wyglądał na przerażonego tym, że pojawiła się znikąd.

- Jak ty...? - zapytał, w ostatniej chwili unikając zderzenia z rozpędzoną taksówką.

Deming skręciła kierownicę w kierunku krawężnika i samochód zatrzymał się

gwałtownie.

- Ta dziewczyna, która z tobą była. Kto to? - Deming nie miała czasu na kolejne

kłamstwa czy bzdury. Chciała dotrzeć do sedna tej sprawy. Teraz. Musiała wybierać

między śledzeniem dziewczyny a konfrontacją z Paulem i wybrała to drugie wyjście.

- Jaka dziewczyna?
- Dziewczyna, która przed chwilą wysiadła z twojego samochodu. Victoria Taylor.

- Deming była pewna, że widziała Victorię. Studiowała jej fotografię niezliczoną ilość

razy i dokładnie zapamiętała twarz dziewczyny. Rozpoznałaby Victorię w dowolnych

okolicznościach.

- Victoria? - spytał kpiącym tonem Paul. - Czy ona nie miała być w Szwajcarii, czy

gdzieś tam?

- Kłamiesz. Kłamałeś od samego początku - powiedziała miękko Deming. - Ta cała

historia o Piper i romansie Bryce'a z Victorią była jednym wielkim kłamstwem.

Paul pochylił się nad kierownicą.

- Dobra, niech będzie. Kłamałem. Ale jeśli chcesz usłyszeć prawdę, musisz mi

obiecać to samo.

Deming z zaskoczeniem uniosła brwi.

- Nie rozumiem.

- Wiem, kim jesteś. Nie musisz tego przede mną ukrywać. Wiem, że jesteś jedną z

nich.

- Znaczy, z kogo? Popatrzył jej w oczy.

- Wiem, że Komitet to tylko przykrywka. Ze na świecie są ludzie, którzy nie

umierają, którzy powracają co kilkaset lat.

- Odbiło ci. Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Boże, byli aż tak nieostrożni? Skąd

on wiedział o ich sekretach? To dopiero złamanie zasad bezpieczeństwa. Paul nie był ani

zausznikiem, ani familiantem. Skąd wiedział?

Paul odchrząknął i popatrzył przez okno, odpowiadając na niezadane przez nią

pytanie.

- Chodzę do Duchesne od kilku lat. Widziałem różne rzeczy. Słyszałem różne

rzeczy. Tacy goście jak Bryce Cutting są bardzo nieostrożni. Wiem, że większość

dzieciaków w szkole niczego nie zauważa, ale ja jestem inny. Wiem, kim jesteś. Nie

przeszkadza mi to.

Deming potrząsnęła głową.

- Nie wiem, o czym mówisz - odparła spokojnie. - Chciałabym się dowiedzieć,

dlaczego Victoria Taylor była przed chwilą w twoim samochodzie.

- Czyli mamy impas - powiedział z uśmiechem Paul. - Chcesz, żebym powiedział

prawdę, ale nie chcesz mi wyświadczyć grzeczności i odwdzięczyć się tym samym.

Nagle Deming przypomniała sobie słowa z nagrania wideo. Wampiry istnieją

naprawdę. Otwórzcie oczy. Są wśród nas. Nie wierzcie w ich kłamstwa.

A potem słowa Paula: Ci, którzy nie zauważają mojego istnienia. To poniżające.

Złożyła jego zachowanie na karb zwykłej niechęci do grupy najpopularniejszych

dzieciaków, ale było w tym coś więcej. Miał klucze do szkoły, a Victorię ukryto na

strychu Duchesne. Nagle uświadomiła sobie dwie rzeczy, które niepokoiły ją, od kiedy
dowiedziała się o porwaniu Stuarta Rhodesa. Po pierwsze, na przyjęciu u Rufusa Stuart

stał obok Paula Rayburna. Byli przyjaciółmi. Po drugie, to było przyjęcie „degustacyjne”.

Jedynymi zaproszonymi ludźmi byli familianci i ci, którzy mieli właśnie stać się

familiantami. A jednak Paul Rayburn wyszedł z imprezy niewybrany przez nikogo. Bez

śladów ukąszenia. To nie powinno się zdarzyć. Zasady Komitetu zabraniały czegoś

takiego. Paul widział zbyt wiele - powinien zostać naznaczony.

Deming uświadomiła sobie coś więcej. Także impreza u Jamiego Kipa była

zamknięta - tylko wampiry, zausznicy, familianci i prawie-familianci. Evan Howe

przyszedł tam jako zwykły chłopak, a wyszedł jako familiant Victorii Taylor. Deming

była gotowa się założyć, że Paul Rayburn pojawił się także na imprezie Jamiego Kipa -

kto wie, jak wielu imprezach - i wyszedł niezmieniony. Nienaznaczony. Oto człowiek,

który nie miał powodu być lojalny wobec wampirów, a jednak stał się świadkiem ich

tajemnic.

A potem w jego intensywnie błękitnych oczach zobaczyła wspomnienie, które tak

długo jej umykało. W noc imprezy u Jamiego Kipa Victoria pokłóciła się z Piper i

wybiegła z apartamentu. Wyszła na korytarz, gdzie Paul wynurzył się z cienia, zarzucił

jej na głowę czarny worek i wciągnął ją z powrotem do środka. Zaczekał na zmianę

warty Strażników o świcie, żeby wyślizgnąć się z porwaną. Dlatego nikt ich nie widział.

Żadnych raportów. Żadnych świadków.

Deming poczuła przypływ zgrozy z powodu tego odkrycia. Paul coś dla niej

znaczył. Kiedy wpadła na niego tego ranka, wiedziała, że jest w tym coś więcej niż tylko

żądza krwi. Czuła do niego coś, czego nie czuła nigdy wcześniej, w ciągu wieków swojego

życia. Pociąg. Uczucie. Podziw. Miłość? Może. Niewykluczone. Ale teraz nigdy się tego nie

dowie.

- Paul, dlaczego? - zapytała Deming.

Uśmiechnął się.

- Od dawna podejrzewałem, że coś się dzieje, ale chciałem mieć pewność.

Szczególnie kiedy mój kumpel Stuart został zaproszony do tego całego „Komitetu”, a ja

nie. To nie miało sensu, że tylko on z nas dwóch został wybrany. Więc pewnego

popołudnia ukryłem się w bibliotece podczas jednego z ich zebrań i wszystko

zobaczyłem i usłyszałem. Porozmawiałem ze Stuartem - powiedziałem mu, że wiem, że

zrobiłem też nagranie i zamierzam wrzucić je do internetu, pokazać wszystkim prawdę.

Cały świat powinien się dowiedzieć, kim jesteście. Rządzicie wszystkim i nikt nawet o
tym nie wie. To nie fair. Nie jesteście bogami.

- Nie, nie jesteśmy - zgodziła się miękko Deming, myśląc o starożytnej bitwie w

Niebie. - Nie jesteśmy. - Odebrali w tej kwestii bolesną lekcję.

- Dlaczego tak na mnie patrzysz? Myślisz, że zrobiłem coś złego? To nie tak. To

był pomysł Victorii, że odegra rolę zakładniczki. Serio myślisz, że człowiek zdołałby

złapać wampira? No więc powiedziałem Stuartowi, co zamierzam zrobić, a on jej to

powtórzył. Przyszła do mnie i poprosiła, żebym na razie nie wrzucał tego nagrania. Ze

ma lepszy pomysł. Powiedziała, że ona i Stuart są zakochani w sobie i chcą uciec ze

Zgromadzenia, bo nie wolno im być razem.

Byli „połączeni więzią” z innymi. A gdyby ci inni się dowiedzieli, Stuartowi i

Victorii groziłoby spalenie. Bali się tej całej - jak wy ją nazywacie? - Regentki? Mówili o

Jacku Force, o tym, że to, co zamierzano z nim zrobić, stanie się z nimi, jeśli ktoś się

dowie. Więc Victoria wpadła na ten pomysł z porwaniem. Powiedziała, że jeśli uda się

zrobić tak, żeby wszyscy uwierzyli, że nie żyją, nikt więcej nie będzie ich szukał.

Powiedziała, że wie, jak zmylić nawet venatorów.

Udzieliła mi szczegółowych wskazówek. Naprawdę zależało jej aby zaplanować

każdy krok. Powiedziała, że cały czas są obserwowani.

Deming skinęła głową. Jak inaczej Paul dowiedziałby się o Strażnikach?

Poprzednio, kiedy opowiadał tę zmyśloną historię o Victorii i Piper, nie zwracała
większej uwagi na jego affectus, ale teraz mu się przyglądała. Wszystko, co widziała,

potwierdzało, że mówił prawdę.

- Wiem, że nie masz żadnego powodu, żeby mi wierzyć. Słyszałem o tobie. Stuart

mi powiedział. Jego tata jest w Radzie. Jesteś jakimś wampirzym superdetektywem, czy

coś takiego.

- Co jeszcze powiedział ci Stuart?

- Ze Victoria czeka na niego. Widzisz, ona była przez cały czas w mieście.

Zamierzają uciec do Zgromadzenia Europejskiego. Jutro wszyscy uwierzą, że Stuart nie

żyje, a oni będą wolni.

Więc jeśli to wszystko, co jej powiedział, było prawdą - a jego affectus to

potwierdzał - dokładając do tego fakt, że Victoria, wampirzyca, nie mogłaby zostać

zmuszona przez człowieka do posłuszeństwa wbrew swojej woli, to wszystko był głupi

wybryk. Wybryk wampirzych nastolatków, którzy zakochali się w niewłaściwej osobie i

chcieli uciec ze Zgromadzenia, oraz ludzkiego chłopaka, który chciał odkryć wielki
sekret. Może największy istniejący sekret.

- Słuchaj, wiem, o czym myślisz. Chcesz wymazać moją pamięć, czy coś w tym

stylu, prawda? Stuart i Victoria też chcieli, ale przekonałem ich, żeby tego nie robili.

Proszę, nie. Deming bawiła się wpiętymi we włosy pałeczkami.

- Nie, wymazanie pamięci nie pomoże. Wiesz zbyt wiele. Jeśli to zrobię, mogę...

uszkodzić twój mózg.

Paul rzucił spojrzeniem na zamknięte drzwi samochodowe.

- Więc zamierzasz zrobić coś innego. Ale może jest inny sposób? Nie chcę tego.

Może mógłbym zostać jednym z tych ludzi... jak ich nazywacie... zauszników?

- Zausznikiem trzeba się urodzić, nie można nim zostać. To nie jest wolny etat.

Zgromadzenie nigdy by na to nie pozwoliło. Przykro mi. Istnieje tylko jedno wyjście. -

Wiedziała, co musi zrobić. Coś, co powinno być zrobione już dawno temu. Może dlatego

tak bardzo ją pociągał, ponieważ wiedziała, że ostatecznie będzie zmuszona to zrobić.

- Nie - powiedział Paul, biorąc ją za rękę. - Nie traktuj mnie jak kogoś gorszego.

Potraktuj mnie jak równego sobie. Jestem tylko człowiekiem, ale nasza krew utrzymuje

was przy życiu. Bez nas jesteście niczym.

Lekko położył dłoń na jej policzku.

- Zróbmy to na moich zasadach. Podziel się ze mną sobą. Wiem o świętym

pocałunku. Wiem, co się wtedy dzieje. Co się ze mną stanie.

Jego affectus pulsował błękitem pełnego morza i bezkresnego nieba. Błękit był

kolorem prawdy. Kochał ją. Dlatego poczuła, że jej żołądek się zaciska, kiedy zobaczyła

w jego samochodzie Victorię Taylor. Zaufała mu, a on ją okłamał. Ale kłamał tylko

dlatego, żeby ochronić przyjaciół. Był tak rozdzierająco uroczy, że miała ochotę płakać.

Deming dotknęła jego szyi i wyszeptała:

- Ja też cię kocham.

T

RZYDZIEŚCI DZIEWIĘĆ

Władca marionetek

Zgodnie ze słowami Paula wszystko okazało się jedną wielką zmyłką. Tego

wieczora grupa operacyjna venatorów tłoczyła się w jego niewielkiej sypialni. Sam

przeszukiwał pamięć uroku, podczas gdy Ted z towarzyszącym im informatykiem

zajmowali się komputerem.

- Spójrz na to - Ted wskazał monitor.

Deming pochyliła się, odczytując e-mail. Nadawcą była Victoria Taylor.

Dzięki za wszystko, Paul. Zgromadzenie Europejskie zgodziło się nas przyjąć. Nie

mogę się doczekać, aż ja i Stuart zaczniemy nowe Życie. Jesteś prawdziwym przyjacielem. -

Victoria

Wszystko zostało przygotowane tak pieczołowicie, jak mała sztuka teatralna.

Victoria wystarała się o ciało z kostnicy. To właśnie ono było dziewczyną, która spłonęła

w Newport. W skrzynce były tuziny maili od Stuarta i Victorii. Planowali wyjechać z
kraju w dniu domniemanego spalenia Stuarta. Cała sprawa okazała się mistyfikacją,

planem ucieczki, który z pozoru miał wyglądać jak zagrożenie dla tajemnicy wampirów.

Na szczęście obrót spraw okazał się jak najbardziej pomyślny. Żaden wampir nie

ucierpiał. Wszyscy myśleli, że Wyssani to nowy film. Czerwonokrwiści nadal o niczym

nie wiedzieli.

- Zajmiecie się Victorią i Stuartem? - zapytała Deming.

- Zgodnie z tym, co piszą, mają się spotkać za godzinę na lotnisku Kennedy'ego.

Będziemy tam - odparł Ted.

- Strych?

- Sprawdzony. Odciski jego palców były na komputerze, a na włóknach w

bagażniku samochodu znaleziono ślady DNA Stuarta.

Deming uświadomiła sobie, że Stuart najprawdopodobniej był w bagażniku tej

nocy, kiedy wyjeżdżali z imprezy u Rufusa Kinga. Dlatego Paul sprawiał wrażenie

zdenerwowanego, kiedy poprosiła go o podwiezienie.

Sam Lennox powrócił z wymiaru uroku.

- Nie ma tu nic oprócz samotności i nudy - powiedział. - Żadnych śladów

przemocy czy wzburzenia. Wygląda na to, że dzieciak mówił prawdę.

Dokładnie tak, jak myślała. Deming skubnęła skórkę przy paznokciu. W

odróżnieniu od bajeczki, którą Paul sprzedał jej na temat Piper, tutaj wszystko było tak,

jak to opisał.

Deming poczuła ulgę. Tym razem udało jej się dotrzeć do prawdy. Ale czy na

pewno? Pozostawała dręczącą wątpliwość. Wszystko za bardzo do siebie pasowało, było

zbyt proste... Wahała się - dlatego, że było prawdą, czy też dlatego, że Paul sfabrykował

kolejne piętrowe kłamstwo? Musiała mieć stuprocentową pewność.

- To za proste - mruknęła.

- O czym myślisz? - zapytał Sam.

- Słuchajcie, macie jeszcze te popioły ze spalonego ciała, prawda? Sprawdźcie

ślady krwi. Po prostu żeby upewnić się, że to nie była Victoria.

- Jasne - skinął głową Ted i zadzwonił do grupy venatorskiej w Repozytorium,

zlecając im przeprowadzenie testów.

- Pilnujcie też Rayburna - rozkazała Deming. - Niedługo powinien się obudzić.

Kiedy skończycie tutaj, spotkamy się przy Bleecker Street. Chcę jeszcze raz rzucić okiem

na te zaklęcia maskujące. Żeby mieć pewność, że wszystko sprawdziliśmy.

C

ZTERDZIEŚCI

Wędrówka śmierci

Kiedy bracia Lennox spotkali się z Deming w kwaterze venatorów, jeden rzut oka

na ich ściągnięte twarze powiedział jej wszystko, co chciała wiedzieć. Opadła na

najbliższy zniszczony fotel.

- Miałaś rację. Ślady krwi nie pozostawiają wątpliwości. Victoria Taylor nie żyje.

Jest martwa od tygodni.

- Sprawdziliśmy też kroniki więzi - dodał Ted. - Victoria nie miała w tym cyklu

swojego partnera. Stuart podobnie. Oboje byli wolni, przynajmniej w tym życiu. Ale tak

czy inaczej, nie byli razem ani teraz, ani kiedykolwiek. To wszystko było kłamstwem.

Wszystkie e-maile były sfałszowane.

Deming zachowała spokój, chociaż ręce jej drżały.

- A Stuart Rhodes? Sam potrząsnął głową.

- Na lotnisku znaleźliśmy tylko urnę z prochami. Laboratorium nad tym pracuje,

ale mam przeczucie, że to Stuart. Wszystko wskazuje na to, że nie żyje od trzech dni.

Nagranie było fałszywe. Od samego początku nie mieliśmy szans go uratować.

- Gdzie jest Paul? - zapytała.

Choć wydawało się to już niemożliwe, Ted Lennox sprawiał wrażenie jeszcze

bardziej przygnębionego.

- Grupa operacyjna zgubiła go kilka godzin temu. Wyślizgnął się, nie mają pojęcia,

w jaki sposób. Słuchaj, kimkolwiek czy czymkolwiek ten gość jest, jest niebezpieczny.

Nie jest jednym z nas i zabił już dwoje wampirów. Potrafi stworzyć sobowtóra. W grę

musi wchodzi naprawdę czarna magia. - W pamięci uroku samochodu Paula venatorzy

nie znaleźli żadnego śladu dziewczyny, co oznaczało, że nigdy nie istniała.

- Zgodnie z tym, co mówiłaś, potrafi też zmieniać swój affectus. Lepiej uważaj na

siebie - ostrzegł Sam. - Jesteś pewna, że nie dasz sobie tego wyperswadować?

- Nie. Muszę to zrobić - odparła Deming. Co powiedział jej Paul? Słyszałem o tobie.

Miał czas się przygotować. Wiedział o niej wszystko. Wiedział, że polegała na swoim

talencie, naturalnej wiedzy o tym, czego odczytanie innym venatorom sprawiało

trudności. Wiedział, że będzie z tego powodu dumna, może nawet zarozumiała. Znalazł

sposób wykorzystania jej talentu przeciwko niej.

Ale nie brał pod uwagę jej zdolności do uczenia się na błędach. Mogła zostać

oszukana raz, ale mylił się, jeśli przypuszczał, że po raz kolejny nabierze się na historię

miłosną.

- Dobra. Nawet jeśli nie znajdziemy go po tej stronie, znajdziemy go w wymiarze

uroku. Zbierajmy się. Mamy w planach wędrówkę śmierci.

Dla każdego wampira wymiar uroku wyglądał inaczej. Dla Deming świat

zmierzchu przybierał postać pustego placu w środku Zakazanego Miasta w Pekinie.
Minęły całe lata, odkąd w prawdziwym świecie widziała Zakazane Miasto w podobnym

stanie. Obecnie tłoczyło się w nim tak wielu turystów, że trudno było ogarnąć rozmiary

jego piękna. Ale w wymiarze uroku starożytne, otoczone murami miasto pozostawało

ciche i puste.

Przeszła przez bramę, przez dwór zewnętrzny do wewnętrznego, podążając

Drogą Cesarską, dostępną tylko dla cesarza, aż wreszcie stanęła na stopniach Pawilonu

Kształtowania Charakteru, co oznaczało, że znajdowała się głęboko w stanie

protoświadomości. W świecie rzeczywistym jej serce się zatrzymało. Kroczyła teraz po

granicy światów, po cienkiej linii oddzielającej żywych od umarłych.

Paul czekał na nią na schodach najdalszego pawilonu. W wymiarze uroku jego

dusza była chyba nawet piękniejsza od jego oczu. Uśmiechnął się do niej ze smutkiem.

- Wiedziałem, że mnie znajdziesz.

Deming podeszła do niego. Na jej plecach poruszały się skrzydła. Mogła pojawić

się przed nim w dowolnej postaci, ale przyszła do niego jako Anioł Miłosierdzia.

- Dlaczego ich zabiłeś?

- To długa historia - powiedział, kładąc jej dłoń na swoim policzku.

- Zaczęła się we Florencji? W piętnastym wieku?

Twarz Paula pojaśniała.

- Ależ tak. Doszłabyś do tego, prawda?

- Widziałeś akta Repozytorium w mojej torbie. Wiedziałeś, że się dowiem. Dlatego

tamtego popołudnia stworzyłeś iluzję. Tę dziewczynę w twoim samochodzie, która

miała być Victorią.

- Mmmhm.

- Więc powiedz mi, co się wydarzyło we Florencji?

- To naprawdę proste. Stuart i Victoria byli członkami sekty. Nazywali się

petruwianami. Naprawdę obrzydliwe towarzystwo. Rzeźnicy. Mordercy. Najgorszy

rodzaj oprawców. Zabijali w imię pokoju, w imię sprawiedliwości, w imię Boga. Zabili

moją matkę.

- Musieli mieć swoje powody - zaprotestowała Deming. -Kodeks Wampirów nigdy

nie pozwoliłby...

- Kodeks Wampirów nie chroni niewinnych! - wybuchnął Paul. - Kodeks ma tylko

chronić wampiry. Nikt inny się nie liczy.

- Mylisz się. Kodeks został stworzony, aby chronić ludzi. Tak było od zawsze.
W tym momencie Deming przypomniała sobie symbol związku na nagraniu.

Srebrnokrwiści łączyli się z ludzkimi kobietami. Paul Rayburn był dzieckiem demona,

istotą zwaną nefilimem. Bękartem Croatana i czerwonokrwistej.

- Nie powinieneś istnieć - powiedziała. - Wampirom nie został dany dar

tworzenia życia.

Nawet córka Allegry przez niektórych w społeczności była uważana za

Obrzydliwość. Nikt nie wiedział na pewno, jakim cudem Schuyler pojawiła się na

świecie.

- A jednak istnieję. I nie jestem wyjątkiem. Strzeżcie się, wampiry. Nie jesteście

jedynymi sierotami Wszechmogącego na tej Ziemi.

Paul uniósł dłoń i Deming zobaczyła, że trzymał zhanmadao, dwuręczną szablę

lśniącą ogniem piekielnym.

- Jest mi naprawdę przykro, ponieważ nie kłamałem, mówiąc ci o mojej miłości,

najdroższa venatorko. Ale nie mogę zostawić cię przy życiu. Kochanka zachowa swój
sekret.

Deming wyjęła z włosów pałeczki i uniosła długie ostrze Miecza Łaski.

- Mnie także jest przykro. Moja miłość do ciebie także była prawdziwa.

Demoniczny chłopak uśmiechnął się.

- Tak, i uczyniłaś mnie swoim familiantem. Jakaż szkoda, że caerimonia nie

pozwoli ci mnie skrzywdzić. Moja krew płynie w twoich żyłach.

Miał oczywiście rację. Święty pocałunek zaszczepiał w wampirze lojalność, tak

aby po pierwszym ukąszeniu błękitnokrwisty nie był w stanie celowo skrzywdzić

familianta. Największym zagrożeniem było doprowadzenie do pełnego wysuszenia

człowieka z powodu żądzy krwi. Po dopełnieniu świętego pocałunku człowiekowi już

nigdy nic nie groziło ze strony jego wampira.

Deming popatrzyła na Paula. Kołnierzyk jego koszuli był rozpięty i znowu to

zobaczyła. Dokładnie na jego szyi. Tryglif z symbolami z pierwszego nagrania wideo.

Miecz przeszywający gwiazdę: znak Lucyfera. Symbol sojuszu. I wreszcie wizerunek

jagnięcia.

Po raz pierwszy zobaczyła to, kiedy wzięła Paula w ramiona i zatopiła w nim kły.

Wybrała go, uczyniła swoją własnością. Postąpiła tak z miłości i z poczucia obowiązku.

Prosił ją, by tego nie robiła - ale tylko po to, żeby do końca utwierdzić ją w tym, czego od

niej chciał.

- Jest tylko jeden problem z tą zasadą - Deming uniosła miecz. - Nie jesteś

człowiekiem. - Więc to dlatego jego krew dziwnie smakowała. Jej gorycz brała się ze

smaku węgla świata podziemnego.

Paul próbował zablokować jej miecz, ale ostrze pękło na dwie części. Gwałtownie

wciągnął powietrze, opadając na kolana. Po raz pierwszy wyglądał na przerażonego.

- Pomyśl o swojej miłości - poprosił. Deming spojrzała na niego bez współczucia.

- Myślę - powiedziała i z całej siły zatopiła ostrze głęboko w jego sercu.

Kochanka

Florencja. 1452

Najwyższą wieżą we Florencji była nieukończona kopuła i po raz kolejny Tomi i Gio

wbiegli po murze na szczyt budynku.

- Niczego tu nie ma - potrząsnął głową Gio.
Tomi jeszcze raz przeszła wzdłuż krawędzi- Popatrzyła w górę, na nocne niebo

widoczne przez otwarty sufit. A potem uklękła i postukała w kamienną podłogę. Pod

spodem usłyszała pustkę. Sama kopuła mogła nie być ukończona, ale piętro poniżej było

gotowe.

- Zejdziemy schodami - powiedziała Tomi. - Idź za mną.

Na najwyższym piętrze znaleźli pusty korytarz, Na końcu dojrzeli tajne drzwi. Tomi

popchnęła je, a one otworzyły się zgodnie Z jej wolą.

W środku znaleźli ludzką kobietę. Jedną z najsłynniejszych piękności Florencji,

której portrety malowali najlepsi, zakochani w niej, artyści.

- Simonetta! - wykrzyknęła Tomi. Simonetta de Vespucci była żoną szlachcica z

otoczenia Medyceuszy i plotkowano, że jest umiłowaną kochanką samego Lorenza de

Medici. Od dłuższego czasu nie widywano jej na mieście, a teraz Tomi poznała tego

przyczynę.

- Nie zbliżajcie się! - krzyknęła Simonetta, osłaniając wydęty brzuch. Była w

dziewiątym miesiącu ciąży.

Kiedy objęła brzuch, Tomi zauważyła znak na jej ramieniu. Ten sam, jaki nosił

mężczyzna z Cytadeli.

Simonetta nie była kochanką Medyceusza.

- Kim jest twój kochanek? - zażądał odpowiedzi Gio. - Kto jest ojcem twojego

dziecka?

Tomi zrozumiała, o co Gio pyta naprawdę - w czyim przebraniu Książę Ciemności

znowu stąpa po świecie? Wiadomo już, że Niosący Światło powrócił. Ale w jakim kształcie?

Tomi nie była zaskoczona odpowiedzią Simonetty.

Kobieta wskazała Andreasa jako ojca swojego dziecka.

C

ZĘŚĆ CZWARTA

R

OZWIDLENIE DRÓG

C

ZTERDZIEŚCI JEDEN

Zakon petruwiański (Schuyler)

Schuyler znalazła dla MariEleny pokój w północno-zachodnim narożniku Santa

Maria del Fiore. Pokój mieścił się w niewielkim budynku ukrytym w bocznej części

kompleksu bazyliki, gdzie ulokował się zakon petruwiański. Przybyli do Florencji ledwie

kilka godzin temu. Kiedy Schuyler uwolniła Ghediego spod działania przymusu, nalegał,

by zabrać dziewczynę do zakonników.

Schuyler z ulgą znalazła się znowu wśród ludzi, a widok zatłoczonych włoskich

ulic i rzeszy turystów na placu Duomo przywrócił jej siły.

Na ile ona i Jack mogli stwierdzić, obecnie pozostała tylko garstka petruwian. Po

przybyciu na miejsce naliczyli zaledwie kilku księży. Zakonnicy umieścili ich w pokoju

obok MariEleny, gdzie mieli zaczekać, aż przełożeni zakonu będą gotowi, by ich przyjąć.

Rozległo się stukanie do drzwi i młody czarnoskóry zakonnik wszedł do pokoju.

- Czekamy na was. Proszę, pozwólcie ze mną.
Poprowadził ich ciemnymi korytarzami do surowej komnaty. Czekał tam na nich

Ghedi w towarzystwie dwóch starszych księży.

Schuyler i Jack zajęli miejsca naprzeciwko nich.

- Jestem ojciec Arnoldi. Jak słyszałem, powstrzymaliście ojca Awale przed

przeprowadzeniem rytuału oczyszczenia.

- Oczyszczenia? Zamierzał ją zabić - zaprotestowała Schuyler. - Wyjaśnijcie, jak

morderstwa mogą być częścią waszej misji.

- Kiedy zakon został założony przez ojca Linardiego, otrzymaliśmy od

Błogosławionych dwa rozkazy. Jednym z nich było oczyszczanie Ziemi z dzieci Kochanki.

- Kochanki? - zapytał Jack. Ksiądz skinął głową.

- Ludzkiej oblubienicy Lucyfera. Mówi się, że obdarzył ją wiecznym życiem, ale

mimo to została unicestwiona przez pierwszych petruwian.

- Kim byli Błogosławieni? - spytała Schuyler.

- Wampirami, takimi jak wy. Naszymi założycielami.

- Chcecie powiedzieć, że błękitnokrwiści zezwolili na zabijanie ludzi? Niewinnych

kobiet? - w głosie Schuyler dźwięczało oburzenie.

- Zostały naznaczone tryglifem - ksiądz pochylił głowę. -Noszą pod sercem

nefilima. Przez setki lat pozostawaliśmy wierni naszej misji. Strzeżemy bramy. Zabijamy

skażonych.

- Brama jest kłamstwem. Piekielne Gardło to mistyfikacja. Nie ma tam żadnej

bramy - oznajmiła Schuyler.

Ksiądz wzdrygnął się.

- To święte miejsce... To niemożliwe.

- A jednak - potwierdziła Schuyler. - Byliśmy tam.
- Stanęliście pod bramą - ojciec Arnoldi spojrzał ostro na Ghediego. - To

niedopuszczalne. - Tak jak podejrzewał Jack, ludzkim odźwiernym nakazano trzymanie

się z dala od miejsc przejścia.

Ghedi pochylił głowę.

- Nie mieliśmy wyjścia. Dziewczyna tam była.

- Zostaliśmy tam doprowadzeni. Kimkolwiek byli porywacze MariEleny, chcieli,

żebyśmy poznali prawdę - wyjaśnił Jack. - Szydzą sobie z nas.

- Ghedi mówił, że ojciec Baldessarre martwił się pewnymi kwestiami -

przypomniała Schuyler.

Księża poruszyli się na swoich miejscach, sprawiając wrażenie zakłopotanych.

- Ostatnio zbyt wiele dziewcząt zostaje zabranych. Dawniej była to jedna,

najwyżej dwie na rok. Ale od jakiegoś czasu otrzymujemy zbyt wiele doniesień, a

wszystkie takie same. Dziewczęta znikają, a kiedy je znajdujemy, noszą na sobie znak.

- Nie zabijecie MariEleny - ostrzegła Schuyler. Stary ksiądz popatrzył na nią z

wściekłością.

- Nosi w sobie niebezpiecznego wroga. Lepiej dla niej, żeby umarła.

Schuyler coś sobie przypomniała. Kiedy po raz pierwszy poprosili Ghediego, żeby

wyjaśnił im, co łączy go z ojcem Baldessarre, opowiedział im o śmierci swojej matki.

- Ghedi, twoja matka została zabrana...

- Tak - skinął głową Ghedi. - Miała na sobie znak. Wypalony na skórze. A jej

brzuch się powiększał. Zaczęła mieć wizje i ataki drgawek. Mówiła o Piekle.

- Powiedziałeś nam, że umarła przy porodzie, a zakonnicy zaopiekowali się tobą,

jako sierotą. Ale to petruwianie ją zabili, prawda? A potem cię zabrali.

Nie zaprzeczył.

- A jednak nie czujesz do nich nienawiści - zdumiała się.

- Moja matka była potępiona, Schuyler. A tamto dziecko nie mogło żyć na tym

świecie.

- Nie pozwolimy wam skrzywdzić MariEleny - powtórzyła Schuyler. - Musi istnieć

sposób na jej uzdrowienie.

Rozmowy zakończyły się impasem, a spotkanie zostało odroczone. W pokoju

Schuyler zaczęła wertować notatki Lawrence'a.

- Chyba znalazłam coś na temat powiązania ojca Linardiego, pierwszego

petruwianina, z Katarzyną ze Sieny. - Podniosła plik listów. - Nie wydawały mi się
wcześniej ważne, ale zmieniłam zdanie. Jack, to są listy miłosne. Benedykt był

familiantem Katarzyny. Rozkazała mu strzec tej fałszywej bramy. Co oznacza, że

prawdziwa brama wciąż gdzieś tu jest.

Podekscytowana Schuyler związała z powrotem kartki.

- Katarzyna strzegła prawdziwej bramy, wykorzystując petruwian jako przynętę.

- Ale Croatanie odkryli, że brama jest fałszywa, a skoro porywają kobiety, oznacza

to, że prawdziwa brama, gdziekolwiek jest, została w jakiś sposób naruszona.

- Gdyby tak było, czy cała okolica nie roiłaby się już od demonów?

- Nie całkiem. Pamiętasz, co powiedział Ghedi? Bandyci, którzy porwali jego

matkę, podobnie jak handlarze żywym towarem, którzy zabrali MariElenę, byli ludźmi.

Potęga Michała nadal utrzymuje demony w świecie podziemnym.

- Ale nie uniemożliwia tam wstępu ludziom - skinęła głową Schuyler. - Zabierają

dziewczęta do Piekła. Dlatego nie mogłam odnaleźć MariEleny w wymiarze uroku.

- Musimy znaleźć Katarzynę. Musimy powiedzieć jej, co się tutaj dzieje. To na

pewno jakaś pomyłka. Błękitnokrwiści nigdy by na coś podobnego nie pozwolili... Michał

i Gabriela nigdy... Coś musiało się wydarzyć zupełnie nie tak.

- Znajdziemy Katarzynę - powiedziała stanowczo Schuyler. - Mam przeczucie, że

jest gdzieś blisko. Lawrence przypuszczał, że może być w Aleksandrii. Zamierzał się tam

udać, ale najpierw chciał porozmawiać z ojcem Baldessarre. - Odłożyła papiery dziadka,

a kiedy podniosła spojrzenie, zobaczyła, że oczy Jacka dziwnie lśnią.

Co się dzieje, kochany? - przekazała, podchodząc i biorąc go za rękę. -Jesteśmy

bezpieczni. Poradzimy sobie z tym koszmarem.

- Nie mogę jechać z tobą do Egiptu - Jack mocno ścisnął jej rękę.

- Jak to?

- Pojawią się kolejni łowcy nagród. Tym razem mieliśmy szczęście. Ale nie mogę

cię dłużej narażać na niebezpieczeństwo. Muszę wrócić i zmierzyć się z Mimi.

Schuyler nie odpowiedziała ani słowem, jeszcze mocniej ściskając dłoń Jacka.

- To jedyna droga, kochana - powiedział Jack. - Żebyśmy mogli żyć bezpiecznie,

muszę się zgodzić na proces. Nie potrafiłbym spojrzeć sobie w oczy, gdyby kiedykolwiek

stało ci się coś przeze mnie.

Schuyler zadrżała.

- Spalą cię - wyszeptała.

- Tak bardzo we mnie wątpisz?
- Pojadę z tobą - powiedziała, wiedząc, że to niemożliwe. Musi dokończyć misję

swojego dziadka. Musi wypełnić jego dziedzictwo. W imię Błogosławionych zabijano

niewinne kobiety i dzieci.

- Nie. Nie możesz - odparł Jack. Powiedziałeś, że już nigdy nie zostaniemy

rozdzieleni.

I nie zostaniemy. Nigdy. Istnieje droga pozwalająca nam być razem na zawsze.

Jack przykląkł i spojrzał na Schuyler oczami pełnymi miłości.

- Czy zechcesz?

Schuyler gwałtownie złapała oddech i podniosła Jacka na nogi. Czuła

jednocześnie zachwyt i rozpacz.

- Tak. Tak. Oczywiście. Tak.

Czyli zostało postanowione. Schuyler będzie poszukiwać Katarzyny ze Sieny i

prawdziwej Bramy Obietnicy, a Jack powróci do Nowego Jorku, aby walczyć o swoją

wolność. Ale zanim pójdą własnymi drogami, przypieczętują łączącą ich więź.

C

ZTERDZIEŚCI DWA

Droga do Piekła (Mimi)

Mimi Force popatrzyła na siedzącego przed nią archi wistę Repozytorium.

- Venatorzy stłumili przewrót. Nie będzie rozwiązania. Na razie Zgromadzenie

pozostaje.

- Słyszałem. Gratulacje.

- Zamierzają trzymać się razem i na razie trzymać się mnie - Mimi ściągnęła usta. -

Jeśli wiedzą, co dla nich dobre.

- Nie przypuszczam, żebyś wyciągnęła mnie z piwnicy tylko po to, żeby chwalić

się swoim zwycięstwem, jak zasłużone by ono nie było.

- Słusznie, jest coś jeszcze. Dostałam raport Repozytorium dotyczący zaklęcia

krwi, które mnie trafiło.

- I?

- Nie zostało rzucone przez członka Rady ani też przez żadnego wampira ze

Zgromadzenia.

- Nie?

- Nie. Co więcej, nie rzucił go także zabity przez Deming nefilim.

- Więc kto?

- Nie wiem. Musimy się tego dowiedzieć. I jest coś jeszcze - dodała. - Razem z

raportem dostałam z powrotem płaszcz, który miałam wtedy na sobie. Znalazłam to w

kieszeni - pokazała mu krzyżyk z wygrawerowanymi inicjałami „O.H.P”. - To twoje,

prawda?

Oliver skinął głową.

- Włożyłeś mi do kieszeni talizman. Jedyną rzecz zdolną odbić zaklęcie krwi.

Przeżyłam dzięki tobie.

- Miałem przeczucie, że ci się to przyda. Ale nie chciałem ci o tym mówić, bo

raczej nie przyjęłabyś ode mnie talizmanu.

- Słusznie, nie przyjęłabym. - Nigdy nie uwierzyłaby, że ochrona wręczona przez

czerwonokrwistego może mi się na cokolwiek przydać. Zaklęcie krwi było

skoncentrowaną nienawiścią, a amulet jego przeciwieństwem. Symbolizował

poświęcenie - oddanie talizmanu oznaczało, że ofiarodawca pozostawał bezbronny

wobec wszelkiego zła czającego się we wszechświecie.

- Nie musisz mi dziękować - powiedział Oliver.

- Nie zamierzałam.

- Znaczy, to część mojej pracy. Nie mogę pozwolić, żeby Regentka zginęła na mojej

zmianie, prawda?

- Chyba nie - Mimi nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Nie był w jej typie, chociaż

nie wyglądał najgorzej, a większość dziewczyn pewnie uznałaby, że jest uroczy, z długą
grzywką i smutnymi oczami. Ale nie - to nie było uczucie, które w niej kiełkowało.

Czuła coś innego. Wdzięczność. Życzliwość. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś

takiego w stosunku do żadnego chłopaka. Doświadczyła pożądania, pragnienia i

miłosnej agonii, ale nigdy nikogo nie polubiła.

Polubiła go. Zaczęła sobie uświadamiać, że w ciągu zaledwie kilku tygodni Oliver

stał się jej przyjacielem, a ona jego przyjaciółką. W przeszłości traktowali się obojętnie, a

czasem nawet wrogo, ale teraz, ponieważ oboje byli samotni i pogrążeni w żałobie, on ją

rozumiał i nie miał jej za złe wybuchów żalu i złości. On też przez to przechodził. On

także to czuł.

Poza tym dobrze im się razem pracowało. Ponieważ nie było między nimi

przyciągania, napięcia, mogli się razem śmiać i żartować. W samym środku całego tego

szaleństwa znalazła przyjaciela.

- Nie rób tego - ostrzegł ją.

- Czego mam nie robić?
- Nie rozklejaj się. Dalej za tobą nie przepadam - uśmiechnął się.

- Ja też dalej za tobą nie przepadam - odparła Mimi, chociaż wiedziała, że oboje

kłamią. Jej twarz zmiękła. - Wiesz, dzięki. Serio. Dziękuję za troskę - powiedziała,

starając się nie krzywić. Trudno jej było zawdzięczać cokolwiek komukolwiek - a co

dopiero człowiekowi.

- Poszperałem trochę w aktach Repozytorium. Pomyślałem, że cię to zainteresuje.

Księga zaklęć twierdzi, że subvertio nie unicestwia nieśmiertelnej duszy. Wysyła ją tylko

w najgłębszy krąg podziemnego świata.

Mimi odłożyła złoty krzyżyk.

- Powiedz mi coś, o czym nie wiem.

- Słuchaj, jeśli znajdziesz bramę i wkroczysz na Ścieżkę Umarłych, możesz go

wyciągnąć. On sam nie zdoła wrócić. Ale z Aniołem Śmierci u boku może dać sobie radę -

głos Olivera był podekscytowany.

- Jest tylko mały haczyk: kto wie, gdzie są inne bramy? Nie mam czasu na

uganianie się za błędnymi ognikami.

- Jeszcze raz przejrzałem wszystkie pozostałe notatki Lawrence'a Van Alena.

Myślę, że jest naprawdę prawdopodobne, że Brama Obietnicy nie została zlokalizowana

we Florencji, tylko w Aleksandrii.

- Dlaczego mi o tym mówisz? - zapytała Mimi.
- Venatorzy znaleźli twojego brata. Wyjechał z Florencji. Jack odmówił oddania

się w ich ręce. Powiedział, że podda się tylko tobie. Jest sam.

- Widziałam ten raport - powiedziała Mimi. - Jesteś bardzo przebiegły,

przyjacielu. Mój brat wraca do miasta, aby poddać się swemu losowi, więc kusisz mnie

nadzieją na znalezienie Kingsleya, żeby mnie wywabić z miasta. Co cię to obchodzi? Jeśli

pozbędziesz się Jacka, ona nie będzie miała innego wyboru, jak tylko wrócić do ciebie.

- Możemy być w Kairze przed zmrokiem - Oliver zignorował jej drwinę.

- My? - uniosła brwi.

- Potrzebujesz wsparcia.

- Więc... Wszystkie drogi prowadzą do Piekła. - Oparła głowę na rękach. Mogła

jechać do Egiptu, aby ratować ukochanego, albo zostać w Nowym Jorku i skazać na

śmierć swojego brata.

- No więc? Przypuszczam, że Kingsley nie bawi się tam najlepiej.

Mimi wstała.
- Pakuj się. Wyjeżdżamy wieczorem. Powiedz venatorom, żeby zatrzymali Jacka

do mojego powrotu. Potem się z nim policzę. Kto powiedział, że nie można złapać dwóch

srok za ogon?

Mimi uśmiechnęła się. Odzyska ukochanego. A potem będzie mogła się zemścić.

C

ZTERDZIEŚCI TRZY

Łowca i ofiara (Deming)

Paul Rayburn nie żył. Dopełnił zemsty na mordercach matki, ale Deming

wymierzyła mu sprawiedliwość. Zrobiła to, co do niej należało. Czuła ból jego śmierci w

swojej krwi i w swojej duszy, ale jej determinacja pozostała niewzruszona. Popatrzyła

na siedzących naprzeciwko bliźniaczych venatorów.

- Powiedział, że na świecie są inni mu podobni. Musimy ich odnaleźć.

Sam Lennox skinął głową.

- Gdzie chcesz zacząć?

- Przeszukałam jego akta. W paszporcie miał pełno stempli z krajów Bliskiego

Wschodu. Od tego zacznę - powiedziała. Nefilimowie nie podlegali cyklom reinkarnacji.

Ich demoniczny rodowód czynił ich Odwiecznymi.

- Jedziecie ze mną? - zapytała.

- To ciekawsze niż siedzenie tutaj i czekanie na Jacka Force'a - wzruszył

ramionami Ted. - Poproszę Regentkę, żeby przydzielono do tego inny zespół.

- OK. Moja siostra dołączy do nas, kiedy tylko dotrzemy na miejsce - uśmiechnęła

się. - Polubicie ją. Jest taka sama, jak ja.

- No ekstra - Sam wymienił z bratem znaczące spojrzenia.

- Są dwie.

P

ODZIĘKOWANIA

Dziękuję mojej rodzinie, w szczególności mojemu mężowi i współpracownikowi

Mike'owi Johnstonowi oraz naszej małej dziewczynce, Mattie (która nie jest już mała, ale

na zawsze pozostanie naszą małą dziewczynką). Dziękuję rodzinom de la Cruzów i

Johnstonów, wraz ze wszystkimi przyległościami. Kochamy was.

Dziękuję moim drogim przyjaciołom, którzy wspierali mnie w najgorszym roku

mojego życia. Dziękuję mojej wydawniczej rodzinie w wydawnictwie Hyperion,

szczególnie redaktorom i bohaterom: Jennifer Besser, Christianowi Trimmerowi i

Stephanie Lurie, a także specjalistkom od reklamy i guru marketingowym, Jennifer

Corcoran i Nellie Kurtzman, które opiekowały się mną od początku mojej kariery.

Dziękuję mojemu agentowi i najlepszemu obrońcy, Richardowi Abate'owi.

Chciałabym także wyrazić specjalne podziękowania dr Luis Martinez, dr.

Stevenowi Applebaumowi, dr. Raminowi Khalili i dr Cary Manoogian, a także wszystkim

pielęgniarkom i pozostałemu personelowi, którzy opiekowali się moim tatą w czasie

jego walki z rakiem - szczególnie Stacey Christ, Kim Medeiros, Michelle Huber, Emmie

Martinez, Diane Saenz, Jessice Osorio, Vivian Montes i Rose Ramirez. Dziękuję za

wszystko, co zrobiliście dla Taty - nasza rodzina zawsze będzie wspominać pełną ciepła

opiekę, jaką go otoczyliście i z głębi serca dziękować za sześć dodatkowych lat, jakimi

mógł się cieszyć.