Quick Amanda

Zjawa

Prolog pierwszy

Senny koszmar...
Pożar się rozprzestrzeniał. Płomienie z sykiem przedzierały się tylnymi schodami w dół.
Ogień oświetlał hol piekielnym blaskiem. Nie było czasu do stracenia. Podniosła klucz,

który wypadł jej z drżących palców, i jeszcze raz spróbowała wsunąć go w zamek w
drzwiach sypialni.
Martwy mężczyzna, leżący obok niej w kałuży krwi, roześmiał się. Znów upuściła klucz.
Drugi prolog
Zemsta...
Artemis Hunt wsunął ostatni z trzech breloczków od dewizki do trzeciej koperty i położył ją

obok dwóch leżących już na biurku. Przez dłuższy czas przyglądał się kopertom
opatrzonym adresami trzech mężczyzn.
Od dłuższego już czasu realizował plan zemsty, ale dopiero teraz przygotował wszystkie
jego elementy. Pierwszym krokiem było wysłanie listów do trzech mężczyzn, listów, które

pozwolą im poznać smak strachu; sprawią, by nocą, w ciemności i mgle, z lękiem oglądali
się za siebie. Drugi krok miał polegać na uruchomieniu zmyślnej finansowej operacji, w

wyniku której wszyscy trzej -znajdą się na krawędzi materialnej ruiny.
Prościej byłoby ich zabić. Zasłużyli na to, a Artemisowi, z jego wyjątkowymi

umiejętnościami, nie sprawiłoby to trudności. Niczego nie ryzykował. Był w końcu

mistrzem. Chodziło mu jednak o to, by ci trzej mężczyźni odcierpieli za to, co zrobili.
Chciał, by najpierw dręczyła ich niepewność, a potem strach. Chciał pozbawić ich pewności

siebie i poczucia bezpieczeństwa, jakie gwarantowała im przynależność do wyższych sfer.
Na koniec pragnął pozbawić ich materialnych środków, umożliwiających im lekceważenie

tych, którzy zrządzeniem losu urodzili się w mniej szczęśliwych okolicznościach.

Zanim zemsta się dokona, muszę mieć dość okazji, by się

przekonać, że zostali całkowicie skompromitowani w oczach świata, rozmyślał. Będą

zmuszeni do opuszczenia Londynu,
i to nie tylko po to, by umknąć przed wierzycielami, ale by uniknąć bezlitosnych szyderstw

towarzystwa. Zostaną wykluczeni z klubów. Nie tylko stracą możliwość korzystania z
przyjemności i przywilejów swojej sfery, ale i szansę
uratowania zagrożonej pozycji przez korzystne małżeństwo. Na koniec, być może, dojdą do
takiego stanu, że zaczną
wierzyć w duchy. Od śmierci Catherine minęło pięć lat. To dostatecznie wiele czasu, by ci
trzej rozpustnicy poczuli się całkowicie bezpieczni. Zapomnieli już zapewne o

wydarzeniach tamtej nocy. Listy zawierające breloczki zachwieją ich pewnością, że
przeszłość jest równie martwa jak młoda kobieta, którą doprowadzili do zguby.
Postanowił dać im kilka miesięcy na to, by przywykli do
nieustannego oglądania się za siebie. Potem wykona następny krok. Postara się, by osłabła

ich czujność, a wówczas znów uderzy.
Artemis wstał, podszedł do stołu, na którym stała kryształowa karafka. Napełnił kieliszek

brandy i wzniósł w myślach toast dla uczczenia pamięci Catherine.
- Już niedługo - obiecał nawiedzającej go zjawie. -Zawiodłem cię za życia, ale przysięgam,

że teraz tego nie powtórzę. Długo czekałaś na akt zemsty. Dopełnię go. Tylko to mogę
dla ciebie zrobić. Wierzę, że kiedy nadejdzie ta chwila, oboje będziemy wolni. Wypił

brandy i odstawił kieliszek. Czekał przez chwilę, ale nic się w nim nie zmieniło.

Nadal czuł w sobie chłód i pustkę, te same uczucia, które dręczyły go przez minione pięć

lat. Od dawna już przestał wierzyć, że kiedykolwiek będzie szczęśliwy. Nabrał nawet
przekonania, że mężczyzna o jego usposobieniu nie może
osiągnąć tego rodzaju błogiego stanu. Nieraz przekonał się z własnego doświadczenia, że
szczęście jest iluzją, podobnie jak wszelkie inne silne uczucia. Miał jednak nadzieję, że

zemsta przyniesie mu pewien rodzaj satysfakcji, a być może również zapewni spokój.
Na razie nie odczuwał niczego poza nieodpartym pragnieniem, by śledzić rezultaty swoich

działań. Zaczął podejrzewać, że się w tym zatracił. Tak czy inaczej musiał zakończyć to, co
rozpoczął tymi trzema listami. Nie miał wyboru. Wtajemniczeni nazywali go Sprzedawcą

Marzeń. Postanowił udowodnić tym trzem rozpustnikom, którzy zamordowali Catherine,
że może również
sprzedawać koszmary.
Krążyły pogłoski, iż zamordowała męża tylko dlatego, że jej nie odpowiadał. Mówiono, że

podpaliła dom, by zatrzeć ślady swej zbrodni. Mówiono, że chyba jest obłąkana. We
wszystkich klubach St. James Street przyjmowano zakłady. Oferowano tysiąc funtów

mężczyźnie, który odważy się spędzić noc z Niebezpieczną Wdową i przeżyje, by potem
wszystko opowiedzieć. Wiele krążyło opowieści o tej damie. Artemis Hunt znał je, gdyż

zawsze starał się być o wszystkim dobrze poinformowany. W całym Londynie miał swoich

informatorów i szpiegów, którzy przekazywali mu plotki i domysły zawierające okruchy
prawdy. Niektóre raporty, spływające na jego biurko, opierały się na faktach, niektóre

okazywały się wysoce prawdopodobne, inne były całkiem fałszywe. Precyzyjne ich
przeanalizowanie wymagałoby wiele czasu i wysiłku, nie weryfikował ich więc zbyt

dokładnie. Większość po prostu ignorował, gdyż nie miały związku z jego osobistymi
sprawami. . Do dzisiejszego wieczoru nie miał powodu, by bliżej interesować się plotkami

krążącymi wokół Madeline Deveridge. Nie obchodziło go, czy ta dama wyprawiła męża na
tamten świat. Był zajęty innymi sprawami. Aż do dziś nie zajmował się niczym, co

dotyczyło Niebezpiecznej Wdowy. Teraz jednak okazało się, że to ona zainteresowała się
nim. Niemal każdy uznałby to za wyjątkowo zły omen. On jednak wydawał się ubawiony

odkryciem, że ten fakt go zaintrygował. Było to jedno z najbardziej interesujących zdarzeń,
jakie spotkało go od bardzo dawna. Pomyślał, że świadczy to o tym, jak mało urozmaicone

prowadził ostatnio życie. Stał na ciemnej ulicy i z zainteresowaniem patrzył na mały,
majaczący opodal we mgle, elegancki powozik. Lampy pojazdu tajemniczo lśniły w

kłębiącej się wokół mgle. Zaciągnięte zasłony skrywały jego wnętrze. Konie stały spokojnie.
Na koźle siedział potężny woźnica. Artemis przypomniał sobie powiedzenie zasłyszane od

mnicha, w świątyni na wyspie Vanzagara, który uczył go dawnej filozofii i sztuki walki
Vanza: „Życie przypomina nieustającą ucztę, na której daniami są rozliczne okazje.

Mądrość polega na tym, by ocenić, które są smaczne, a które trujące”. Usłyszał zza pleców
odgłos otwieranych drzwi klubu. Cofnął się głębiej w cień i patrzył na dwóch mężczyzn

idących chwiejnym krokiem w dół schodów. Wgramolili się do czekającej na nich dorożki i
kazali się zawieźć do jednej z jaskiń gry w dzielnicy rozpusty. Każdy sposób jest dobry, by

walczyć z nudą. A ci dwaj najwyraźniej byli gotowi zrobić wszystko, aby ją pokonać. Gdy
stara dorożka odjechała, Artemis znów spojrzał na mały powozik, ledwie widoczny w

ciemności. Problem z filozofią i sztuką walki Vanza polegał na tym, że nie pozostawiały one
miejsca na ludzki czynnik ciekawości. A przynajmniej jego ciekawości. Podjął decyzję.

Powoli ruszył w stronę powozu Niebezpiecznej Wdowy. Lekki niepokój, jaki odczuwał, był
jedynie słabym ostrzeżeniem, że może żałować podjętej decyzji. Zignorował to uczucie.

Stangret poruszył się na koźle i z uwagą przyglądał się nieznajomemu.
- Czym mogę panu służyć, sir? - zapytał, gdy Artemis zatrzymał się obok niego. W pytaniu

tym, wypowiedzianym z należytym szacunkiem, Artemis wyczuł ostrzeżenie. Nie ulegało
wątpliwości, że mężczyzna, ubrany w płaszcz z peleryną, w kapeluszu nisko nasuniętym

na oczy, pełni nie tylko rolę stangreta, ale i przybocznego strażnika.

- Nazywam się Hunt. Artemis Hunt. Jestem umówiony tu z pewną damą.

- To pan, tak? - Wyraz napięcia nie zniknął z twarzy mężczyzny, a nawet nieco się

spotęgował.

- Proszę wejść. Pani Deveridge czeka na pana. Artemis uniósł lekko brwi, słysząc to

wygłoszone stanowczym tonem polecenie, ale nic nie odrzekł. Sięgnął do klamki i

otworzył drzwi powozu. W słabym żółtawym świetle wewnętrznej lampy zobaczył
kobietę siedzącą na czarnych aksamitnych poduszkach. Ubrana była w elegancko uszyty

czarny płaszcz, pod którym miała czarną suknię. Spoza czarnej woalki przeświecała jej
blada twarz. Zauważył, że jest szczupła. Po jej postawie, wyrażającej zarówno pewność

siebie, jak i grację, widać było, że nie jest to nieobyta młoda dziewczyna. Artemis
pomyślał, że powinien był poświęcić więcej uwagi krążącym wokół niej plotkom, których

strzępy docierały do niego w ciągu minionego roku. Trudno, teraz było na to zbyt późno.

- Bardzo się cieszę, że pan tak szybko zareagował na mój liścik, panie Hunt. Czas ma tu

szczególne znaczenie. Jej niski, gardłowy głos wywołał w nim iskierkę zmysłowego
niepokoju. Niestety, chociaż słowa kobiety wskazywały na pewne napięcie, nie wyczuwał

w nich obietnicy zmysłowych przeżyć. Najwyraźniej Niebezpieczna Wdowa nie wabiła

go do swego powozu z zamiarem spędzenia z nim szalonej, beztroskiej nocy. Artemis

usiadł i zamknął drzwi. Zastanawiał się, czy powinien doznać ulgi, czy czuć się
rozczarowany.

- Wiadomość od pani dotarła do mnie w chwili, gdy miałem w ręku karty zapewniające mi

wysoką wygraną - powiedział. -Mam nadzieję, że to, co od pani usłyszę, będzie warte

więcej niż te kilkaset funtów, z których zrezygnowałem, żeby się z panią spotkać.
Kobieta przez chwilę milczała. Zauważył, że mocniej zacisnęła dłonie w czarnych

skórkowych rękawiczkach na czarnej torbie spoczywającej na jej kolanach.

- Pozwoli pan, że się przedstawię, sir. Jestem Madeline Reed Deveridge.

- Wiem, kim pani jest, pani Deveridge. Skoro pani też wie, kim jestem, możemy oszczędzić

sobie formalności i przystąpić do rzeczy.

- Tak, oczywiście.
- Jej oczy za gęstą woalką rozbłysły w taki sposób, że mogło to oznaczać irytację.

- Mniej więcej przed godziną moja pokojówka, Nellie, została porwana w pobliżu

zachodniej bramy Pawilonów Marzeń. Pan jest właścicielem tych ogrodów rozrywki,

rozumiem więc, że spoczywa na panu odpowiedzialność za kryminalne czyny, które
zdarzają się w obrębie lub sąsiedztwie pańskiej posiadłości. Chcę, żeby pomógł mi pan

odnaleźć Nellie. Artemis poczuł się tak, jak gdyby wpadł do lodowatej wody. Ona wie o
moich powiązaniach z Pawilonami Marzeń! Jak to możliwe? Kiedy otrzymał jej liścik,

rozważał różne powody tego niezwykłego rendez-vous, ale żaden z nich nie wiązał się z
Pawilonami. W Jaki sposób ta kobieta dowiedziała się, że jestem właścicielem tych

ogrodów? Zdawał sobie sprawę z ryzyka wiążącego się z ujawnieniem tej tajemnicy.
Uważał jednak, że jest tak biegły w strategii ukrywania, że nikt... no, może któryś z

mistrzów Vanza... nie zdoła poznać prawdy. Tyle tylko, że nie było powodu, by
którykolwiek z nich interesował się jego sprawami.

- Panie Hunt? - Głos Madeline przybrał nieco ostrzejszą barwę.
- Czy pan słyszał, co powiedziałam? - Każde słowo, pani Deveridge.

- Żeby ukryć irytację, celowo przybrał ton, jakiego można by oczekiwać od znudzonego

dżentelmena.

- Muszę jednak przyznać, że niczego nie rozumiem. Przypuszczam, że udała się pani pod

niewłaściwy adres. Jeśli istotnie pani pokojówka została uprowadzona, powinna pani

kazać stangretowi pojechać na Bon Street. Tam niewątpliwie uda się pani wynająć
detektywa, który ją odszuka. Tutaj, na St. James, preferujemy inne, mniej uciążliwe,

pościgi.

- Niech pan nie próbuje ze mną sztuczek w stylu Vanza, sir. Nie obchodzi mnie to, że jest

pan mistrzem. Jako właściciel Pawilonów Marzeń jest pan zobowiązany zapewnić
bezpieczeństwo swojej klienteli. Oczekuję od pana podjęcia natychmiastowych działań

w celu odszukania Nellie.

Wie, że jestem wtajemniczony w sztuki walki Vanza. Jest to jeszcze bardziej niepokojące

niż fakt, że orientuje się, kto jest właścicielem Pawilonów. Chłód, który poczuł początkowo
w okolicy serca, zaczął się rozprzestrzeniać. Wyobraził sobie nagle, że cały misternie

przygotowany przez niego plan może lec w gruzach. Ta niezwykła kobieta zdobyła w jakiś
sposób zbyt wiele informacji o nim, a to było już niebezpieczne. Uśmiechnął się, żeby ukryć

furię i zaniepokojenie.
- Ogromnie jestem ciekawy, w jaki sposób doszła pani do przekonania, że mam powiązania

z Pawilonami Marzeń i Towarzystwem Vanzagarian?

- To jest zupełnie bez znaczenia, sir.

- Myli się pani, pani Deveridge - powiedział wyjątkowo miękko.Dla mnie ma to znaczenie.

Coś w głosie Artemisa ją poruszyło. Po raz pierwszy od momentu, gdy wszedł do

powozu, zawahała się. Najwyższy czas, pomyślał. Kiedy jednak zdecydowała się

odpowiedzieć, jej głos zabrzmiał wyjątkowo spokojnie.

- Doskonale wiem, że jest pan nie tylko członkiem Towarzystwa Vanzagarian, ale i

mistrzem, sir. Wiedząc o panu aż tyle, potrafię lepiej widzieć pewne sprawy. Ludzie,

którzy zgłębili filozofię Wanza, rzadko są tacy, na jakich wyglądają. Wykazują
zamiłowanie do stwarzania pozorów i często bywają ekscentryczni. To było sto razy

gorsze od tego, czego się obawiał.

- Rozumiem. Czy mogę zapytać, kto pani aż tyle o mnie powiedział? - Nikt mi nic nie

powiedział, sir, a w każdym razie nie w sposób, w jaki pan to rozumie. Odkryłam prawdę
własnym wysiłkiem. Do licha, to nieprawdopodobne, pomyślał.

- Czy mogłaby to pani wyrazić jaśniej?
- Nie ma teraz na to czasu, sir. Nelliejest w niebezpieczeństwie. Musi pan mi pomóc ją

odszukać.

- Dlaczego miałbym się trudzić, pomagając pani znaleźć byłą pokojówkę, pani Deveridge?

Jestem pewny, że bez trudu znajdzie pani sobie inną.

- Nellie nie uciekła. Mówiłam już panu, że została uprowadzona przez jakichś złoczyńców.

Świadkiem tego zdarzenia była jej przyjaciółka, Alice.

- Alice?

- Dziś wieczór wybrały się do Pawilonów, żeby obejrzeć najświeższe atrakcje. Kiedy

wychodziły z ogrodów zachodnią bramą, dwaj mężczyźni złapali Nellie, wciągnęli ją do

powozu i odjechali, zanim ktokolwiek zauważył, co się dzieje.

- Wydaje mi się bardziej prawdopodobne, że pani pokojówka uciekła z jakimś

młodzieńcem - powiedział Artemis.Jej przyjaciółka zmyśliła tę historię po to, żeby
Nellie, jeśli zmieni zdanie, mogła wrócić na służbę u pani.

- Nonsens. Ona została porwana na ulicy. Dopiero teraz Artemis przypomniał sobie, że

Niebezpieczna Wdowa jest uważana za osobę szaloną.

- Dlaczego ktoś miałby porywać pani pokojówkę? - zadał rozsądne, jak mu się zdawało,

pytanie.

- Obawiam się, że została uprowadzona przez tych nikczemnych mężczyzn, którzy

sprzedają niewinne panienki do domów publicznych.Madeline wyjęła czarną parasolkę.

Dość tych wyjaśnień. Nie mamy chwili do stracenia. Artemis myślał przez chwilę, że jego
rozmówczyni zamierza użyć ostrego szpica parasolki, by zachęcić go do akcji. Uspokoił

się dopiero wówczas, gdy Madeline stuknęła w dach pojazdu. Stangret najwyraźniej
czekał na ten sygnał, gdyż powóz natychmiast ruszył.

- Co pani, u licha, robi? - rzucił Artemis.Nie przyszło pani do głowy, że ja mogę nie życzyć

sobie odgrywać roli porwanego? - Nie przejmuję się zbytnio pana obiekcjami, sir.

Madeline opadła na oparcie siedzenia. Jej oczy błyszczały.W tym momencie
najważniejsze jest dla mnie odszukanie Nellie. Jeśli będzie to konieczne, przeproszę

pana później.

- Mam nadzieję. Dokąd jedziemy?

- Na miejsce porwania. Zachodnia brama pańskich ogrodów rozrywki. Artemis zmarszczył

czoło. Ona nie sprawia wrażenia szalonej, pomyślał. Raczej osoby wyjątkowo

zdecydowanej.Czego pani ode mnie oczekuje, pani Deveridge? - zapytał.

- Jest pan właścicielem Pawilonów Marzeń. I jest pan mistrzem Vanza. Między nami

mówiąc, podejrzewam, że ma pan pewne kontakty z takimi środowiskami, które mnie są
obce.

- Sugeruje pani, że mam powiązania ze środowiskiem przestępczym?
- zapytał, przyglądając się jej uważnie.

- Nigdy nie pozwoliłabym sobie na takie przypuszczenie. Miałam na myśli wyłącznie

charakter i rozległość pańskich znajomości. Interesująca była leciutka nuta szyderstwa

w jej głosie. Wyraźnie próbowała dać rozmówcy do zrozumienia, że wiele wie o jego
osobistych sprawach. Jedno było pewne: nie mógł wysiąść z tego powozu i przestać

interesować się jej problemem. Wystarczyło już to, że wiedziała o jego powiązaniach z

Pawilonami, by zniweczyć pieczołowicie przygotowane plany zemsty. Minęło uczucie
ciekawości i oczekiwania. Artemis zdawał sobie sprawę, że koniecznie musi się

dowiedzieć, co wie o nim Madeline Deveridge i w jaki sposób poznała tak starannie
ukrywane fakty. Rozparł się wygodnie na czarnym aksamitnym siedzeniu powozu i

przez dłuższą chwilę przyglądał się osłoniętej woalką twarzy kobiety.

- Dobrze, pani Deveridge - odezwał się wreszcie.Zrobię, co w mojej mocy, by pomóc pani w

odnalezieniu zagubionej pokojówki. Proszę tylko nie mieć do mnie pretensji, jeśli się
okaże, że panna Nellie wcale nie chce, by ją odnaleziono.

- Zapewniam pana, że ona czeka na ratunek - odparła Madeline, potem uchyliła zasłonkę i

spoglądała na zasnutą mgłą ulicę. Na chwilę uwagę Artemisa przyciągnęła pełna gracji

ręka przytrzymująca brzeg materiału. Zafascynował go delikatny kształt nadgarstka i
dłoni. Poczuł ledwie uchwytny zapach ziół, których zapewne używała do kąpieli. Z

wysiłkiem skierował uwagę na bardziej aktualne sprawy.

- Niezależnie od tego, jak zakończy się nasza akcja, ostrzegam panią, że będę chciał

usłyszeć szczere odpowiedzi na kilka pytań. Odwróciła głowę i spojrzała na niego.

- Odpowiedzi? Jakich odpowiedzi pan oczekuje?

- Proszę nie udawać, że pani nic nie rozumie. Jestem bardzo zaskoczony tym, że posiada

pani tak dużo informacji i że są one tak dobre. Widać, że pochodzą ze znakomitego

źródła. Obawiam się jednak, że wie pani zbyt wiele o mnie i moich sprawach. Próba była
desperacka, ale Madeline wiedziała już, że wygrała. Zetknęła się twarząw twarz z

tajemniczym Sprzedawcą Marzeń, właścicielem najbardziej popularnego londyńskiego
parku rozrywki. Zdawała sobie sprawę, że poważnie ryzykuje, dając mu do zrozumienia,

że wiele o nim wie. Miał wystarczające powody, by poczuć się zaniepokojony. Obracał
się w najwyższych kręgach eleganckiego świata. Był przyjmowany w najlepszych

domach, należał do ekskluzywnych klubów. Jednakże nawet jego fortuna nie
uchroniłaby go przed kompletną klęską, gdyby w wyższych sferach odkryto, że w ich

szeregach znalazł się dżentelmen zajmujący się interesami. Musiała przyznać, że
mężczyzna ten prowadził odważną, ryzykowną grę. Wybrał dla siebie rolę godną

wielkiego Edmunda Keana. Potrafił skutecznie utrzymywać w tajemnicy fakt, że jest
Sprzedawcą Marzeń. Nikomu nie przyszło do głowy, by kwestionować źródła jego

bogactwa. Był w końcu dżentelmenem, a ci nie rozmawiali o pieniądzach, chyba że
któryś z nich całkowicie utracił majątek. W takim przypadku stawał się przedmiotem

kpin i obiektem złośliwych plotek. Wielu w takiej sytuacji wolało przystawić sobie
pistolet do skroni, by nie stanąć twarzą w twarz ze skandalem wywołanym finansową

ruiną. Madeline była świadoma, że szantażem zmusiła Hunta do udzielenia jej pomocy,
ale nie mogła tego uniknąć. Nie miała wyboru. Z pewnością będzie musiała za to

zapłacić. Artemis Hunt był mistrzem Vanza, jednym z najzdolniejszych dżentelmenów,
którzy kiedykolwiek zgłębili tę filozofię. Tacy ludzie byli z natury wyjątkowo tajemniczy.

Niepokojące wydawało jej się to, że Hunt starannie ukrywa swoje dawne związki z
vanzagarianami. W przeciwieństwie do faktu posiadania Pawilonów Marzeń

przynależność do Towarzystwa Vanzagarian nie mogła mu zaszkodzić w eleganckich
sferach. Bądź co bądź tylko dżentelmeni studiowali filozofię Vanza. On jednak

najwyraźniej pragnął utrzymać to w tajemnicy. Był to zły znak. Z doświadczenia
wiedziała, że członkowie Towarzystwa Vanzagarian to w większości nieszkodliwi

wariaci, a pozostali są ekscentrycznymi entuzjastami. Nielicznych można było uznać za
szaleńców, a pośród nich znajdowali się ludzie prawdziwie niebezpieczni. Zaczynała

podejrzewać, że Artemisa Hunta można zaliczyć do tej ostatniej kategorii. Przeczuwała,
że po zakończeniu akcji przewidzianej na dzisiejszy wieczór stanie przed całkiem

nowymi, poważnymi problemami. Jak gdybym nie miała dość własnych kłopotów,
pomyślała. Z drugiej strony, skoro i tak ostatnio źle sypiam, będę przynajmniej miała o

czym rozmyślać, stwierdziła posępnie. Poczuła nagle jakiś dziwny niepokój.

Uświadomiła sobie, że tak działa na nią obecność Hunta i swoboda, z jaką rozsiadł się
we wnętrzu niewielkiego powozu. Nie był tak potężnym mężczyzną jak stangret Latimer,

ale jego szerokie ramiona i pełna gracji sylwetka poruszyły jej zmysły w szczególny
sposób, którego nie potrafiłaby określić. Inteligentne, baczne spojrzenie jej towarzysza

potęgowało jeszcze to uczucie. Uświadomiła sobie, że to wszystko, co wie o tym
człowieku, nie przeszkadza jej, by była nim zafascynowana. Ciaśniej otuliła się

płaszczem. Nie bądź niemądra, zganiła się w duchu. Ze wszystkim mogła się pogodzić,
tylko nie z tym, by znów związać się z członkiem Towarzystwa Vanzagarian. Na

wycofanie się było jednak zbyt późno. Decyzja została podjęta i teraz Madeline musiała
do końca realizować przyjęty plan. Od tych śmiałych poczynań mogło zależeć życie

Nellie. Te rozmyślania przerwało nagłe zatrzymanie się powozu. Artemis zgasił lampę i
odsunął zasłonkę. Madeline nie mogła oderwać od niego wzroku, gdy spokojnie

wyglądał na ulicę.Jesteśmy przy zachodniej bramie - oznajmił.Mimo późnej nocy nadal
panuje tu spory ruch. Nie mogę uwierzyć, by w obecności tylu ludzi młoda kobieta

została siłą wciągnięta do powozu. Chyba że sama chciała zostać uprowadzona.
Madeline nachyliła się, by wyjrzeć przez okno. Na terenie oświetlonym licznymi

kolorowymi lampionami kręciło się sporo osób. Niskie ceny biletów umożliwiały
niezamożnym nawet ludziom korzystanie z rozrywek oferowanych w Pawilonach

Marzeń. Przez jasno oświetloną bramę przewijały się tłumy dam i dżentelmenów,
kupców, młodych ludzi uczących się rzemiosła, służących, oficerów, dandysów, hulaków,

łobuzów. Hunt ma rację, pomyślała. Zbyt wiele tu ludzi i pojazdów. Wydawało się
niemożliwe, by nikt nie zauważył młodej kobiety siłą wciąganej do powozu.

- Widocznie do porwania nie doszło dokładnie pod bramą powiedziała.Alice mówiła mi, że

stały wówczas u wylotu pobliskiej uliczki i czekały na powóz, który po nie wysłałam.

Rozejrzała się uważnie i dodała: - Myślała zapewne o rogu tamtej uliczki, gdzie kręcą się
jacyś chłopcy.

- Hmm... Sceptycyzm Artemisa był oczywisty. Madeline spojrzała na niego z niepokojem.

Jeśli on nie potraktuje tej sprawy poważnie, niczego nie osiągniemy, pomyślała.

Uświadomiła sobie, że czas biegnie szybko.

- Musimy się śpieszyć, sir. Jeśli będziemy czekać, Nellie znajdzie się w jakimś domu

rozpusty i odnalezienie jej stanie się niemożliwe. Artemis położył dłoń na klamce.

- Proszę tu zostać. Wrócę za parę minut - oświadczył.

- Dokąd pan idzie? - Madeline poruszyła się niespokojnie.
- Proszę się uspokoić, pani Deveridge. Nie wycofuję się ze sprawy. Spróbuję się czegoś

dowiedzieć i zaraz wrócę. Wyskoczył zgrabnie z powozu i zamknął za sobą drzwi, zanim
zdążyła zażądać bliższych wyjaśnień. Poirytowana i rozczarowana, patrzyła, jak rusza w

stronę ciemnej uliczki. Zauważyła, że podniósł kołnierz płaszcza i nasunął kapelusz na
czoło. ZdumiałojąJak szybko potrafił zmienić swą powierzchowność. Chociaż nie

wyglądał teraz jak dżentelmen, który przed chwilą opuścił elegancki klub, to nadal
poruszał się z wyjątkową pewnością siebie. Natychmiast rozpoznała ten sposób

zachowania. Tak samo poruszał się Renwick. Przyprawiło ją to o dreszcz niepokoju. Ten
płynny, pozornie leniwy krok zawsze kojarzył jej się z osobami praktykującymi sztukę

walki Vanza. Zaczęła się obawiać, czy nie popełniła poważnej pomyłki. Przestań! -
skarciła się w myślach. Wiedziałaś, kim jest, wysyłając do niego liścik. Chciałaś, żeby ci

pomógł, i teraz, na dobre i na złe, uzyskałaś tę pomoc. Uspokajające przynajmniej było
to, że Hunt fizycznie nie przypominał jej zmarłego męża. Fakt ten z jakichś powodów

wydał jej się pocieszający. Renwick, ze swymi niebieskimi oczami, jasnymi włosami,
szlachetnymi rysami twarzy, wyglądał niczym złotowłosy anioł z płócien wielkich

mistrzów. W przeciwieństwie do niego Hunt mógł służyć za model do wizerunku
szatana. Nie tylko jego czarne włosy, zielone oczy i surowa ascetyczna twarz stwarzały

wrażenie mrocznej, nieprzeniknionej głębi. O lodowaty dreszcz przyprawiało ją jego

chłodne, pełne wyrazu spojrzenie. Był to człowiek, który otarł się o granice piekła. W
przeciwieństwie do Renwicka, który potrafił oczarować każdego, kto się z nim zetknął,

Hunt wyglądał na człowieka niebezpiecznego i taki niewątpliwie był. Patrzyła za nim, aż
zniknął za wyspą świateł, otaczającą wejście do Pawilonów Marzeń. Latimer zeskoczył z

kozła i po chwili Madeline zobaczyła w oknie jego zatroskaną twarz.

- Nie podoba mi się to, proszę pani - powiedział.Powinniśmy chyba udać się na Bon Street i

wynająć detektywa.

- Może masz rację, ale jest już za późno, żeby zmienić decyzję. Sama wybrałam taką drogę i

teraz mogę mieć tylko nadzieję...Przerwała, gdy nagle Hunt zmaterializował się za
plecami Latimera.

- O, jest pan już, sir. Zaczynaliśmy się martwić.
- To jest Mały John.Artemis wskazał szczupłego rozczochranego chłopca, dziesięcio, może

jedenastoletniego. On będzie nam towarzyszył. Madeline spojrzała na chłopca i uniosła
brwi.

- Jest późno. Czy ty, młody człowieku, nie powinieneś o tej porze spać? Mały John spojrzał

na nią wzrokiem pełnym urażonej dumy. Splunął na ziemię i powiedział:

- Nie należę do tych, którzy chodzą wcześnie spać, psze pani. Ja się zajmuję poważnym

handlem.

- A cóż ty sprzedajesz?
- Informacje - odparł uprzejmie Mały John. Jestem okiem i uchem Zachary’ego.A któż to

jest ten Zachary?

- Zachary pracuje dla mnie - wtrącił Artemis, przerywając rozmowę, która niechybnie

prowadziłaby do zbyt szczegółowych wyjaśnień.

- Pozwól, mój drogi, że przedstawię cię pani Devendge. Mały John uśmiechnął się, zdjął

czapkę i ukłonił się zaskakująco wdzięcznie.Do usług, psze pani. Madeline skinęła w
odpowiedzi głową.

- Bardzo mi przyjemnie. Mam nadzieję, że będziesz nam pomocny.
- Zrobię, co tylko w mojej mocy, psze pani.

- Nie traćmy czasu - odezwał się Artemis. Sięgając do klamki drzwi powozu, spojrzał na

Latimera.Pośpiesz się, człowieku. Mały John wskaże ci drogę. Jedziemy do tawerny przy

Blister Lane. Żółtooki Pies. Znasz ją?

- Tawerny nie znam, ale wiem, gdzie jest Blister Lane. Czy właśnie tam porywacze zabrali

moją Nellie? - zapytał z ponurym wyrazem twarzy.

- Tyle mi powiedział Mały John. On pojedzie z tobą na koźle.Artemis otworzył drzwiczki

powozu i wślizgnął się do wnętrza.Ruszajmy. Latimer wspiął się na kozioł, a Mały John
wskoczył za nim. Nim Artemis zdążył zamknąć drzwi, powóz ruszył.

- Pani stangretowi wyraźnie bardzo zależy na odnalezieniu tej Nellie - zauważył Artemis,

zajmując swoje miejsce w powozie.

- To jego ukochana - wyjaśniła Madeline. - Wkrótce mieli się pobrać.
- .- . W jaki sposób dowiedział się pan, że zabrano ją do tej tawerny?

- Mały John był świadkiem porwania. Madeline spojrzała na niego zaskoczona.
- Dlaczego, u licha, nie zawiadomił kogoś o tym zdarzeniu?

- Jak sam pani powiedział, jest człowiekiem interesu. Nie może pozwolić sobie na

zrezygnowanie z zarobku. Czekał na Zachary’ego, żeby jemu przekazać zebrane

informacje, które następnego ranka trafiłyby do mnie. Ponieważ zjawiłem się dziś,
chłopiec mnie sprzedał SWÓJ towar. Wie, że może mi zaufać. Zachary otrzyma SWÓJ

udział.

- Wielkie nieba, sir, chce pan powiedzieć, że utrzymuje pan całą sieć informatorów takich

Jak Mały John? Artemis wzruszył ramionami.

- Płacę im znacznie więcej niż odbiorcy skradzionych zegarków czy lichtarzy. Poza tym

pracując dla mnie, Zachary oraz jego „oczy i uszy” nie ryzykują więzienia, co

nieodłącznie wiązało się z ich normalną profesją.

- Nie rozumiem, dlaczego płaci pan za ten rodzaj plotek, które gromada młodych łobuzów

zbiera na ulicach.

- Byłaby pani zdumiona, czego można się dowiedzieć z takich źródeł.

- Nie wątpię, że pewne informacje mogą być zaskakujące. Tylko dlaczego dżentelmen o

pańskiej pozycji chce je poznać? Nie odpowiedział. Patrzył na nią, a jego oczy lśniły

rozbawieniem, którego źródło tkwiło gdzieś głęboko w umyśle. Czego ona oczekuje? -
zastanawiał się. Powinna się przecież domyślać, że jestem zdecydowanym

ekscentrykiem. Madeline odchrząknęła.

- Proszę się nie obrażać, sir. Pytałam tylko dlatego, że wydaje mi się to wszystko nieco...

hmm... niezwykłe.

- Zawiłe, złożone i tajemnicze, prawda.

- Głos Artemisa brzmiał zbyt uprzejmie.
- Tak bardzo w stylu Vanza? Madeline pomyślała, że najlepiej zrobi, zmieniając temat

rozmowy.

- Gdzie się dziś wieczorem podziewa pański Zachary?

- Zachary jest młodym mężczyzną odparł oschle Artemis.
- Jest zajęty pewną młodą damą, która pracuje u modystki, i właśnie dzisiaj ma wolny

wieczór. Wyobrażam sobie, jak będzie żałował, że ominęła go przygoda.

- Dobrze, że przynajmniej wiemy, co się stało. Mówiłam panu, że Nellie z nikim nie uciekła.

- To prawda, ale czy zawsze stara się pani wypominać innym, że nie mieli racji?
- Nie lubię niczego owijać w bawełnę, sir, zwłaszcza gdy chodzi o sprawę tak ważną jak

bezpieczeństwo niewinnej młodej kobiety.

- Zamyśliła się na chwilę, a potem dodała: Skąd Mały John wie, dokąd zabrano Nellie?

- Pobiegł za uwożącym ją powozem. Nie było to trudne, gdyż pojazdy z powodu mgły

poruszają się dzisiaj wolno. Artemis uśmiechnął się.

- Mały John to bystry chłopiec. Wiedział, że dobrze zapłacę za informację o kobiecie

porwanej w pobliżu wejścia do Pawilonów.

- Zrozumiałe, że chce pan wiedzieć wszystko o działalności przestępców w miejscu, gdzie

prowadzi pan interesy. Bądź co bądź na panu, jako właścicielu Pawilonów, spoczywa

pewna odpowiedzialność.

- To prawda. Nie mogę pozwolić, by tego rodzaju przypadki zdarzały się w ich najbliższym

sąsiedztwie. Ucierpiałyby na tym moje interesy.

Grube szklane szyby w oknach tawerny Żółtooki Pies, oświetlone płonącym na kominku
ogniem, lśniły piekielnym blaskiem. Cienie na szybach chwiały się jak pijane duchy.

Artemis pomyślał, że klienci niewątpliwie są pijani, nie byli jednak nieszkodliwymi
zjawami. Wielu z nich miało prawdopodobnie przy sobie broń. Bywalcami tawerny byli

najgroźniejsi przestępcy z dzielnicy rozpusty. Madeline z okna powozu uważnie
obserwowała otoczenie baru.
- Całe szczęście, że zabrałam ze sobą pistolet - powiedziała. Artemis zdołał powstrzymać się

od głośnego wyrażenia zdziwienia. W towarzystwie tej damy spędził niespełna godzinę,

ale poznał ją na tyle dobrze, że nie powinien być zaskoczony tego rodzaju informacją.

- Postąpi pani rozsądnie, nie wyjmując go z torebki - rzekł zdecydowanym tonem.

- Wolę nie uciekać się do stosowania broni, jeśli można tego uniknąć. Pistolet może

przysporzyć nieoczekiwanych kłopotów. - Wiem o tym doskonale - odparła.

- O, tak, sądzę, że pani wie - powiedział, przypominając sobie plotki związane ze śmiercią

jej męża.

- Tak czy inaczej - mówiła dalej Madeline - porwanie kobiety nie jest drobnym

przestępstwem, sir, i podejrzewam, że rozprawienie się z porywaczami nie będzie

sprawą prostą.

- Jeśli Nellie jest w tawernie, to mam nadzieję, że uda mi się uwolnić ją bez użycia

pistoletu.

- Nie sądzę, żeby to było możliwe, panie Hunt - rzekła Madeline z nutą powątpiewania w

głosie.

- Bywalcy tej tawerny na pewno nie są zbyt łagodni.

- Tym bardziej należy uniknąć zamieszania, które mogłoby przyciągnąć ich uwagę.
- Hunt popatrzył na nią wymownie. Zrealizuję SWÓJ plan, jeśli będzie pani przestrzegać

moich zaleceń.

- Skoro zdecydowałam się powierzyć panu tę sprawę, to wytrwam przy swoim

postanowieniu.

- .- . Chyba że coś się nie powiedzie. To zapewnienie powinno mi wystarczyć, pomyślał. Ta

dama najwyraźniej woli wydawać polecenia, niż je otrzymywać.

- Świetnie. Przystępujemy więc do akcji. Mam nadzieję, że zna pani swoją rolę.

- Proszę się nie martwić, sir. Razem z Małym Johnem będziemy czekać w powozie u wylotu

ulicy.

- Tego właśnie oczekuję. Byłbym mocno zawiedziony, gdybym wyprowadzając Nellie

tylnym wyjściem, nie znalazł powozu, który pozwoli nam szybko oddalić się z tej okolicy.

Artemis rzucił kapelusz na siedzenie i wyskoczył na ulicę. Latimer stanął obok niego,
podawszy lejce Małemu Johnowi. Wydawał się teraz jeszcze potężniejszy. Potwierdziło

to wcześniejsze spostrzeżenie Artemisa, że jest on bardziej przybocznym strażnikiem niż
stangretem.

- Mam przy sobie pistolet, sir - powiedział Latimer.
- Czy ty i twoja pani zawsze chodzicie uzbrojeni po zęby? Latimer wydawał się zaskoczony

tym pytaniem.

- Oczywiście, sir.

- A ona uważa mnie za ekscentryka - mruknął Artemis, potrząsając głową.
- Drobiazg. Jesteś gotowy?

- Tak, sir.
- Latimer patrzył przez chwilę na okna tawerny.

- Jeśli ci dranie skrzywdzili moją Nellie, to drogo za to zapłacą.
- Nie mieli dość czasu, żeby ją skrzywdzić.

- Artemis ruszył na drugą stronę ulicy.
- Szczerze mówiąc, jeśli tę dziewczynę porwali po to, żeby ją sprzedać do burdelu, to nie

zrobią niczego, co mogłoby obniżyć jej wartość na tym szczególnym rynku, jeśli
rozumiesz, co mam na myśli.

- Doskonale rozumiem, sir - odparł Latimer przez zaciśnięte zęby.
- Słyszałem, że te łobuzy sprzedają dziewczyny na aukcjach tak jak konie na targu

Tattersall.

- Nie bój się. Uratujemy ją w porę - uspokoił go Artemis. Latimer odwrócił się do niego

twarzą, która w żółtym świetle sączącym się z okien tawerny wyglądała jak maska.

- Chcę, żeby pan wiedział, sir, że jeśli odzyskam Nellie, będę pana dłużnikiem do końca

życia. Biedaczysko zakochany jest po uszy, pomyślał Artemis. Nie znajdując słów, żeby
pocieszyć nieszczęśnika, ścisnął go za ramię.

- Pamiętaj, daj mi piętnaście minut, nie więcej, a potem, tak jak ustaliliśmy, wywołaj

zamieszanie.

- W porządku, sir.
- Latimer podszedł do drzwi tawerny i po chwili zniknął w jej wnętrzu. Artemis ruszył

wąskim przejściem prowadzącym na tyły domu. Ledwie się w nie zagłębił, poczuł
odrażający zapach. Nie ulegało wątpliwości, że miejsce to wykorzystywane było jako

ustęp i śmietnik. Pomyślał, że jego buty wymagać będą skrupulatnego czyszczenia po

zakończeniu całej akcji. Skręcił za tył budynku i znalazł się w czymś, co kiedyś mogło być
ogrodem. Zobaczył kuchenne drzwi otwarte szeroko dla dostępu świeżego powietrza. Z

okna na piętrze sączyło się światło. Idąc w kierunku kuchennych drzwi, postawił
kołnierz płaszcza, by ukryć za nim twarz. Zresztą i tak, gdyby ktoś się pojawił, wziąłby go

za pijanego rozpustnika, który znalazł się tu w pogoni za niewybrednymi rozrywkami. W
półmroku odszukał prowadzące na górę schody i ruszył nimi, przeskakując po dwa

stopnie. Już na podeście usłyszał stłumione głosy dwóch mężczyzn. Ostrożnie,
nasłuchując, wszedł do ciemnego holu. Za którymiś drzwiami rozgrywała się ostra

kłótnia.

- Mówię ci, że jest to towar w najlepszym gatunku. Dwa razy więcej możemy za nią dostać

od tej starej stręczycielki, która prowadzi dom przy Rosę Lane.

- Zawarłem umowę i nie wycofam się z niej. Muszę dbać o swoją reputację.

- To jest interes, durniu, a nie zabawa dżentelmenów. Tu chodzi o pieniądze i powtarzam

ci, że zarobimy więcej, sprzedając ją do burdelu przy Rosę...

- . Kłótnię przerwały głośne okrzyki dobiegające z dołu. Artemis rozpoznał najdonośniejszy

głos, rozlegający się echem na schodach. Głos Latimera.

- Pożar! Pożar w kuchni! Uciekajcie, zanim cały dom spłonie jak pochodnia! Do Artemisa

dobiegł tupot nóg ludzi biegnących ku wyjściu, łoskot przewracanych stołów. Wślizgnął

się do najbliższego pomieszczenia, pozostawiając lekko uchylone drzwi. Pokój był pusty
i ciemny. - Ratuj się, kto może! - usłyszał stłumiony okrzyk Latimera.

- W kuchni dym jest tak gęsty, że nie zobaczysz własnej ręki! Z hałasem otworzyły się

drzwi sąsiedniego pokoju. Artemis, ukryty w mroku, zobaczył stojącego w nich

potężnego muskularnego mężczyznę. Spoza niego wychylał się drugi, drobny, o twarzy
szczura. W świetle lampy płonącej w pokoju można było dostrzec ich wystraszone

twarze.

- Co tu się, u licha, dzieje?

- zapytał wyższy mężczyzna.
- Słyszałeś krzyki - powiedział jego chudy towarzysz, próbując przecisnąć się przez drzwi

obok swego kompana. Pożar. Czuję zapach dymu. Musimy uciekać.

- A co z dziewczyną? Jest zbyt cenna, żeby ją zostawić.

- Nie jest warta mojego życia.
- Chudzielec zdołał wreszcie wydostać się do holu i ruszył biegiem ku schodom. - Możesz ją

wziąć, jeśli chcesz się wpędzić w kłopoty - rzucił jeszcze przez ramię. Wyższy mężczyzna
zawahał się. Obejrzał się za siebie. Widać było z jego postawy, że zmaga się w nim

chciwość z obawą o życie.

- Niech to wszyscy diabli! Chciwość, niestety, zwyciężyła. Mężczyzna zniknął we wnętrzu

pokoju, a po chwili pojawił się z nieprzytomną młodą kobietą zarzuconą na potężne
ramiona.

- Pozwól, że pomogę ci uratować tę młodą damę - powiedział Artemis, wchodząc do holu.
- Zejdź mi z drogi warknął zbir. Artemis odsunął się na bok. Mężczyzna przeszedł obok

niego, kierując się ku frontowym schodom. Artemis szybkim ruchem podstawił mu
nogę, a równocześnie zadał mu dłonią błyskawiczny cios w szczególnie wrażliwe miejsce

na karku. Zbir jęknął. Cios sprawił, że zdrętwiała mu lewa ręka i niemal cała lewa
połowa ciała. Zachwiał się, potknął o nogę Artemisa i runął na podłogę, uwalniając przy

tym nieprzytomną Nellie. Artemis złapał dziewczynę, zanim zsunęła się na podłogę.
Zarzucił ją sobie na plecy i pobiegł w stronę tylnych schodów. Z dołu dobiegały krzyki

ludzi usiłujących uciec przez kuchenne wyjście. W połowie schodów Artemis natknął się
na Latimera.

- Znalazł ją pan? Stangret dopiero teraz zauważył kobietę zwisającą z pleców Artemisa.
- Nellie! Ona nie żyje?

- Tylko śpi. Prawdopodobnie dostała dawkę laudanum lub czegoś w tym rodzaju. Chodź,

człowieku, musimy się śpieszyć. Latimer nie spierał się. Odwrócił się i ruszył przodem w
stronę wyjścia. Na parterze znaleźli się pośród ostatnich gości, w panice opuszczających

tawernę. W kuchni i na korytarzu kłębił się dym.

- Chyba przesadziłeś z tą ilością oleju, którą wlałeś w kuchenne palenisko - zauważył

Artemis.

- A skąd mogłem wiedzieć, ile trzeba wlać?

- mruknął Latimer.
- Nie przejmuj się. Najważniesze, że skutek był dobry. Wyszli do ogrodu, a potem na ulicę,

na której kłębił się tłum bywalców tawerny. Artemis zauważył, że panika ustąpiła.
Ludzie wyraźnie się uspokoili. Jakiś mężczyzna, prawdopodobnie właściciel lokalu,

odważnie wbiegł do budynku.

- Pośpieszmy się - polecił Artemis.

- Tak, sir. Powóz czekał w miejscu wskazanym przez Artemisa. Mały John siedział na koźle

z lejcami w dłoniach. Gdy podeszli bliżej, Madeline otworzyła drzwi.

- Znaleźliście ją! - zawołała.
- Dzięki Bogu! Artemis i Latimer z jej pomocą wsuneli nieprzytomną Nellie przez ciasne

drzwiczki do wnętrza powozu. Artemis ruszył do wejścia po przeciwnej stronie pojazdu.

- Stój, ty przeklęty draniu, bo inaczej wsadzę ci kulę w plecy! Rozpoznał głos

szczuplejszego mężczyzny.

- Latimer, ruszaj natychmiast! - zawołał. Wskoczył do środka i zatrzasnął za sobą drzwi.

Wyciągnął rękę, by zsunąć Madeline z siedzenia na podłogę, ale ona z jakichś
niezrozumiałych powodów opierała się. Gdy powóz już ruszył, uniosła rękę i zobaczył w

jej dłoni pistolet, o kilka cali od swego ucha.

- Nie! - krzyknął, ale wiedział, że jest już zbyt późno. Zasłonił sobie dłońmi uszy. Dostrzegł

błysk światła. W małym powozie huk wystrzału zabrzmiał tak głośno jak salwa armatnia.
Artemis wyczuł, że pojazd toczy się po bruku, ale stukot kół i kopyt konia docierał do

niego jak odległe brzęczenie. Otworzył oczy i zauważył, że Madeline patrzy na niego z
niepokojem. Poruszała wargami, ale nie słyszał, co mówi. Schwyciła go za ramię i

potrząsnęła nim. Z ruchu jej ust domyślił się, że pyta, czy coś mu się stało.

- Tak - odpowiedział. W uszach mu dzwoniło. Nie wiedział, czy odezwał się głośno, czy

cicho. Miał nadzieję, że krzyknął. Z pewnością miał ochotę krzyczeć.

- Tak. Do diabła! Mogę liczyć tylko na to, że nie zostałem przez panią trwale ogłuszony.

Opary wydobywające się z otwartych drzwi pokoju niosły woń octu, rumianku i
suszonych kwiatów. Madeline zatrzymała się i zerknęła do wnętrza. Pomieszczenie to, z

kolekcją butelek, moździerzy, misek i różnych rozmiarów słoi, z wiszącymi na ścianach
pękami zasuszonych ziół i kwiatów, zawsze przypominało jej laboratorium. Ciotka,

ubrana w obszerny fartuch, nachylona nad naczyniem z wrzącą cieczą, wyglądała jak
szalony alchemik.

- Ciociu Bermce?
- Chwileczkę, kochanie.

- Starsza kobieta nie odrywała wzroku od wrzącego płynu.
- Akurat dodaję najważniejsze składniki.

- Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale chciałam się ciebie poradzić w pewnej bardzo

ważnej sprawie.

- Zaczekaj jeszcze parę minut. Siła działania tej mikstury zależy od tego, w jakiej kolejności

i w jakim czasie dodawane są zioła. Madeline splotła ręce i oparła się o framugę drzwi.

Nie istniał sposób, by oderwać ciotkę od przyrządzania cudownych leków. Dzięki
Bemice w jej domu znajdował się największy w całym Londynie wybór uspokajających

kropelek, wzmacniających napojów, leczniczych maści i innych leków. Ciotka z zapałem
oddawała się przyrządzaniu swoich napojów i eliksirów. Skarżyła się na słabe nerwy i

nieustannie eksperymentowała, starając się poprawić ich stan. Próbowała rozpoznawać

podobne problemy zdrowotne u znajomych. Przyrządzała specjalne leki, dostosowując
je do kondycji i temperamentu cierpiących. Spędzała całe godziny na studiowaniu

starych receptur przeróżnych mieszanek i wywarów leczących choroby nerwowe. Znała
wszystkich aptekarzy w całym mieście, a szczególnie wyróżniała tych, którzy sprzedawali

rzadkie vanzagariańskie zioła. Madeline mniej cierpliwie znosiłaby dziwne hobby ciotki.
gdyby nie dwa ważne powody. Po pierwsze, medykamenty Bemice okazywały się często

niezwykle skuteczne. Na przykład ziołowa herbatka, którą tego ranka podała Nellie, w
cudowny sposób wpłynęła na nadszarpnięte nerwy pokojówki. Po drugie, nikt lepiej od

Madeline nie potrafił zrozumieć, jak konieczne jest w ich sytuacji tego rodzaju zajęcie,
pozwalające oderwać się od prawdziwych problemów. Zdarzenia sprzed roku były na

tyle poważne, by wywrzeć wpływ na kobietę o najsilniejszych nawet nerwach, a kłopoty,
które pojawiły się w ostatnich dniach, pogorszyły jeszcze sytuację. Bemice była

czterdziestoletnią kobietą, elegancką, atrakcyjną i wyjątkowo inteligentną. Przed laty
cieszyła się ogromnym powodzeniem w kręgach towarzyskich, ale zrezygnowała ze

światowych uciech, by zająć się córką brata po śmierci jego żony, Elizabeth Reed.

- Gotowe.

- Ciotka zdjęła naczynie z ognia i przelała jego zawartość do miseczki.
- Teraz wywar musi stygnąć przez godzinę.

- Wytarła ręce w fartuch i zwróciła się do Madeline: O czym chcesz ze mną porozmawiać,

kochanie?

- Obawiam się, że dzisiaj po południu pan Hunt zechce złożyć nam wizytę powiedziała

bratanica. Ciotka uniosła brwi.

- On nie zamierza odwiedzić nas, moja droga. On zamierza zobaczyć się z tobą.
- No tak. Rzecz w tym, że wczoraj w nocy, kiedy odprowadził nas do domu, powiedział bez

ogródek, że chce mi zadać parę pytań.

- Pytań?

- Chce się dowiedzieć, skąd tyle wiem o nim i jego interesach.
- To oczywiste, kochanie. Trudno mieć mu to za złe. Bądź co bądź dokładał zawsze wielu

starań, by ukryć pewne fakty ze swego prywatnego życia. Potem nagle pewnej nocy
pojawia się znikąd nieznana mu kobieta i żąda pomocy w uratowaniu swojej pokojówki.

Przy okazji informuje go, że wie nie tylko o tym, że jest właścicielem Pawilonów Marzeń,
ale i o tym, że jest mistrzem Vanza. Każdy mężczyzna w jego sytuacji poczułby się

zaniepokojony.

- Z całą pewnością nie jest tym zachwycony. Obawiam się, że rozmowa z nim nie będzie

przyjemna. Jednakże po tym, co zrobił dla nas ostatniej nocy, byłoby nietaktem
wymówić się od spotkania z nim.

- Owszem - zgodziła się Bemice.
- Z tego, co wiem, minionej nocy wyrósł na bohatera. Latimer przez cały czas opowiada o

wyczynach pana Hunta.

- Latimer może sobie przedstawiać go jako postać heroiczną, ja natomiast muszę się z nim

spotkać i wyjaśnić, skąd znam szczegóły jego życia.

- Rozumiem, że sytuacja jest raczej niezręczna. Jesteś zakłopotana, bo chociaż z chęcią

skorzystałaś z pomocy pana Hunta, to teraz nie wiesz, jak z nim dalej postępować.

- On jest mistrzem Vanza.

- Co nie oznacza, że zaraz musi być uosobieniem zła. Nie wszyscy członkowie Towarzystwa

Vanzagarian są tacy jak Renwick Deveridge.

- Bernice podeszła do bratanicy i położyła dłoń na jej ramieniu.
- Nie musisz szukać daleko Wystarczy, że pomyślisz o swoim drogim ojcu, żeby się z tym

zgodzić.

- Tak, ale.

- .- .- Czy jest w twoich dokumentach coś, co wskazywałoby na to, że Hunt ma jakieś złe

skłonności?

- No nie, ale...

- Pamiętaj, że z pełną gotowością zajął się twoimi sprawami.
- Nie zostawiłam mu zbyt wielkiego wyboru.

- Nie bądź tego taka pewna - zaprotestowała Bemice, unosząc brwi.
- Jestem przekonana, że nie poszłoby ci z nim tak łatwo, gdyby tego nie chciał.

- Wiesz, ciociu, może masz rację. On wyjątkowo łatwo zgodził się współpracować ze mną

powiedziała Madeline z nadzieją w głosie.

- Jestem pewna, że potrafisz mu dzisiaj wszystko wyjaśnić w sposób, który go zadowoli.

Madeline pomyślała o przelotnym wyrazie zdecydowania w oczach Artemisa Hunta,

kiedy żegnał się z nią pod drzwiami jej domu. Uczucie chwilowej ulgi zniknęło bez śladu.

- Nie byłabym tego aż tak pewna.

- Największym twoim problemem są zbyt napięte nerwy. Ciotka sięgnęła po niebieską

buteleczkę stojącą na stole. Zażyj łyżeczkę tego lekarstwa przy porannej herbacie.

Natychmiast poczujesz się lepiej.

- Dziękuję, ciociu Bemice - powiedziała Madeline, biorąc miksturę.

- Nie przejmowałabym się zbytnio panem Huntem - stwierdziła z ożywieniem Bemice.
- Przypuszczam, że jemu chodzi wyłącznie o to, by nie został rozpoznany jako Sprzedawca

Marzeń. Trudno mu się dziwić. Ostatnio obraca się w wyjątkowo ekskluzywnych
kręgach.

- Tak. Zastanawiam się tylko dlaczego. Nie wygląda na człowieka, któremu zależy na

pozycji w eleganckim świecie.

- Niewątpliwie szuka żony - stwierdziła Bemice z absolutną pewnością siebie.
- Gdyby wyszło na jaw, że zajmuje się tego rodzaju interesami, pole jego poszukiwań

zostałoby mocno zawężone.

- Szuka żony?

- Madeline sama była zdziwiona swoją reakcją na stwierdzenie ciotki. Dlaczego zaskoczyła

ją uwaga, że Hunt ukrywa swoje interesy, bo szuka żony? Przecież był to logiczny

wniosek.

- Tak, oczywiście. Nie przyszło mi to do głowy. Bemice spojrzała na nią wymownie.

- To dlatego, że jesteś zbyt zajęta wyobrażaniem sobie strasznych spisków i roztrząsaniem

złowieszczych znaków, których doszukujesz się w zwykłych, drobnych zdarzeniach

ostatnich dni. Nic dziwnego, że masz nerwy tak rozstrojone, że nie możesz nocami
sypiać.

- Chyba masz rację.
- Madeline odwróciła się i ruszyła w stronę holu.

- Jedno jest pewne. Muszę przekonać pana Hunta, że jego sekrety nie zostaną przeze mnie

ujawnione.

- Nie wątpię, że uda ci się to bez trudu, moja droga. Jesteś wystarczająco pomysłowa.

Madeline udała się do biblioteki. Zatrzymała się przy oknie i wylała zawartość

niebieskiej buteleczki do donicy stojącej tam palmy. Potem usiadła za biurkiem i
pogrążyła się w rozmyślaniach. Ciotka ma rację. Artemis Hunt wyjątkowo chętnie dał się

nakłonić do współpracy i wykazał się przy tym niebywałymi umiejętnościami. Kto wie,
czy nie mógłby okazać się użyteczny w przyszłości? .

- Artemis opadł na oparcie fotela, założył nogę na nogę i bezmyślnie stukał nożem do

otwierania listów w cholewkę buta. Patrzył przy tym na mężczyznę, który siedział po

drugiej stronie szerokiego biurka. Henry Leggett był człowiekiem zajmującym się od
dawna interesami Hunta. W jakimś sensie Artemis odziedziczył go po ojcu. Byli ze sobą

związani nawet w czasach, kiedy nie prowadził żadnych znaczących interesów. Cariton
Hunt też zresztą w niewielkim stopniu korzystał z jego usług. Artemis przywiązany był

do ojca, ale nie mógł zaprzeczyć, że nie zadbał on w odpowiednim czasie o jego

przyszłość. Po śmierci żony przestał się interesować resztkami rodzinnej fortuny. Henry
i Artemis patrzyli bezradnie jak Cariton Hunt, lekceważąc wszelkie rozsądne rady,

oddaje się hazardowi i przygodom w domach rozpusty. To wreszcie Henry przyjechał do
Oksfordu, by powiadomić Artemisa, że jego ojciec zginął w pojedynku, będącym

rezultatem jakiegoś karcianego sporu. To Henry musiał poinformować go ze smutkiem,
że z rodzinnego majątku nic nie pozostało. Osierocony Artemis, by jakoś przeżyć, musiał

sam zająć się hazardem. W przeciwieństwie do ojca miał talent do kart. Jednak życie
hazardzisty uważał za zbyt niepewne. Pewnej nocy zwrócił uwagę na leciwego

dżentelmena, który systematycznie wygrywał. Pozostali gracze często sięgali po butelkę
z czerwonym winem, natomiast starszy mężczyzna nie wypił ani kropli. W

przeciwieństwie do swoich towarzyszy, którzy nonszalancko brali w rękę karty, a potem
rzucali je na stół, on uważnie przyglądał się swoim. Artemis wycofał się z gry, gdy

zorientował się, że wkrótce wszyscy przegrają z nieznanym dżentelmenem. W końcu
starszy pan zebrał wygraną i opuścił klub. Artemis wyszedł za nim na ulicę.

- Ile by mnie kosztowało, gdybym chciał nauczyć się grać w karty tak jak pan?
- zapytał w momencie, gdy mężczyzna miał wsiąść do czekającego na niego powozu.

Nieznajomy przyglądał się przez chwilę młodzieńcowi badawczym, chłodnym wzrokiem.

- Cena byłaby całkiem wysoka - odparł.

- Niewielu młodych ludzi mogłoby sobie na to pozwolić. Jeśli jednak ma pan poważne

zamiary, proszę mnie jutro odwiedzić. Porozmawiamy o pańskiej przyszłości.

- Nie mam zbyt wiele pieniędzy.
- Artemis uśmiechnął się kwaśno.

- Prawdę mówiąc, dzięki panu mam znacznie mniej niż parę godzin temu.
- Był pan jednak jedynym graczem, który miał dość rozsądku, by w odpowiedniej chwili

wycofać się z gry - powiedział nieznajomy.

- Zapowiada się pan na dobrego ucznia. Czekam na pana jutro rano. Artemis zjawił się u

niego o jedenastej przed południem. Natychmiast zorientował się, że znalazł się w domu
uczonego, a nie zawodowego hazardzisty. Wkrótce dowiedział się, że George Charters

jest z zamiłowania i wykształcenia matematykiem.

- Nie jestem hazardzistą - wyjaśnił starszy pan.

- Szukałem tylko eksperymentalnego potwierdzenia pomysłu sprzed kilku miesięcy,

dotyczącego pojawienia się pewnego układu kart w kolejnych rozdaniach. Nie mam

zamiaru zarabiać na życie przy stoliku karcianym. To zbyt niepewny sposób jak na mój
gust. A co z panem? Zamierza pan spędzić całe życie w jaskiniach gry?

- Jeśli tylko będę mógł tego uniknąć, to nie - odparł Artemis.
- Wolałbym zająć się czymś bardziej przewidywalnym. Okazało się, że George Chartres jest

mistrzem Vanza. Zapoznał Artemisa z pewnymi podstawami tej filozofii. Kiedy
zrozumiał, że ma zdolnego i pilnego ucznia, zaproponował mu sfinansowanie podróży

na wyspę Vanzagara. Henry Leggett uważał, że powinien skorzystać z tej okazji. Artemis
spędził całe cztery pracowite lata w Garden Temples. Każdego lata na krótko wracał do

Anglii, by odwiedzić George’a, Henry’ego i swoją kochankę, Catherine Jensen. Kiedy
zjawił się po raz ostatni, dowiedział się, że George Chartersjest bliski śmierci z powodu

choroby serca, a Catherine zginęła w tajemniczych okolicznościach. Henry trwał przy
boku Artemisa w czasie obu pogrzebów. Potem młodszy przyjaciel oznajmił mu, że nie

wróci na wyspę Vanzagara. Zamierzał pozostać w Londynie, wzbogacić się i pomścić
śmierć ukochanej. Henry nie aprobował planów zemsty, natomiast przypadły mu do

gustu zamiary odbudowania fortuny Huntów. Został stałym współpracownikiem
Artemisa. Okazał się błyskotliwym pomocnikiem. Prowadził interesy z właściwą

dyskrecją, jak również dostarczał Artemisowi poufnych informacji o działaniach
konkurentów, takich, których nie mógł dostarczyć mu Zachary, a tylko powszechnie

szanowany dżentelmen. Tego ranka jednakże Artemis oczekiwał od niego czegoś więcej.

- Czy to wszystko, czego dowiedziałeś się o pani Deveridge? - zapytał go.

- Pogłoski, plotki i relacje o dawnych skandalach. O większości tych spraw już słyszałem. W

klubach wszyscy o tym mówią. Henry oderwał wzrok od swego notatnika i sponad złotej
oprawki okrągłych okularów spojrzał na Artemisa.

- Nie dałeś mi zbyt wiele czasu na wypełnienie tego zadania.
- Zerknął na wysoki stojący zegar.

- Wiadomość od ciebie otrzymałem o ósmej rano. Teraz mamy wpół do trzeciej. Sześć i pół

godziny to za mało na przeprowadzenie takiego śledztwa. Za parę dni będę miał dla

ciebie coś więcej.

- Do licha! MÓJ los jest w rękach tej Niebezpiecznej Wdowy, a ty mi tylko potrafisz

powiedzieć, że ona ma zwyczaj mordowania mężów.

- Jednego męża, nie wielu - sprostował spokojnie Leggett. Zresztą ta opinia oparta jest na

plotkach, a nie na faktach. Chcę ci przypomnieć, że pani Deveridge nigdy nie była
podejrzana w związku ze śmiercią swego męża. Nie była nawet przesłuchiwana ani

oskarżona.

- Dlatego, że nie było dowodów. Wyłącznie domysły.

- Owszem.
- Henry znów spojrzał na swoje notatki. Z tego, co zdołałem się dowiedzieć, Renwick

Deveridge był w domu sam tej nocy, kiedy dostał się tam włamywacz. Bandyta zastrzelił
go, podpalił dom, żeby zatrzeć ślady przestępstwa, i zbiegł z kosztownościami.

- Tylko że nikt nie wierzy w taki przebieg zdarzeń.
- Dla nikogo nie jest tajemnicą, że Deveridge był skłócony z żoną. Pani Deveridge

wyprowadziła się od niego niedługo po ślubie. Nie chciała wrócić i z nim mieszkać. -
Henry przerwał, by odchrząknąć.

- Mówią o niej, że jest nieco... - . uparta.
- Tak, coś o tym wiem - mruknął Artemis i znów postukał nożem do otwierania kopert o

but.

- Co możesz mi powiedzieć o jej nieszczęsnym mężu? Henry ze ściągniętymi brwiami

wpatrywał się przez chwilę w swoje notatki - Niestety, niezbyt wiele. Jak wiesz, nazywał
się Renwick Deveridge. Nie natrafiłem na nikogo z jego rodziny. Podobno w czasie

wojny, przez pewien czas, przebywał na kontynencie.

- No i co z tego?

- Artemis wymownie spojrzał na Henry’ego.
- Ty też tam byłeś.

- Tak, oczywiście. Można chyba bez obawy pomyłki stwierdzić, że nie został tam wysłany

do szpiegowania Napoleona. Tak czy inaczej wrócił do Londynu przed dwoma laty.

Poznał Wintona Reeda i wkrótce po tym zaręczył się z jego córką. Niewiele później
Madeline Reed i Deveridge wzięli ślub.

- Narzeczeństwo było krótkie.
- Wzięli ślub na podstawie specjalnego zezwolenia.

- Henry przez chwilę patrzył z dezaprobatą w swoje notatki.
- Jak wspomniałem, ta dama jest nieco porywcza. Gdy dwa miesiące po ślubie Deveridge

stracił życie, zaczęły krążyć plotki, że to ona go zamordowała.

- Musiała być chyba bardzo nim rozczarowana.

- Faktem jest, że zanim rozstał się z życiem, ojciec pani Deveridge, Winton Reed, polecił

swojemu adwokatowi zebrać informacje na temat możliwości unieważnienia

małżeństwa bądź doprowadzenia do formalnej separacji.

- Unieważnienia! - Artemis rzucił nóż do rozcinania kopert na biurko i pochylił się do

przodu.

- Jesteś pewny?

- Na tyle, na ile mogę być pewny, dysponując ograniczonym zasobem informacji. Biorąc

jednak pod uwagę ogromne trudności i koszty związane z uzyskaniem rozwodu,
unieważnienie, chociaż taki proces jest długotrwały, wydaje się prostszym

rozwiązaniem.

- Tyle że upokarzającym dla Renwicka Deveridge. Poza wszystkim, tylko w nielicznych

przypadkach można unieważnić małżeństwo. Tutaj jedynym dowodem, jak
przypuszczam, mogłoby być oskarżenie Deveridge’a o impotencję.

- Owszem.
- Henry znów odchrząknął. Artemis wiedział, że przyjaciel jest nieco pruderyjny w

sprawach intymnych.

- Sądzę, że w tym przypadku, nawet z pomocą dobrego adwokata, udowodnienie

impotencji Deveridge’a trwałoby całe lata.

- Niewątpliwie. Prawie wszyscy uważają, że pani Deveridge brakowało cierpliwości, by

przejść przez tę całą prawną procedurę.

- Henry przerwał na moment, a potem dodał: Albo doszła do wniosku, że jej ojciec nie

będzie w stanie ponieść kosztów związanych z tym procesem.

- W tej sytuacji postanowiła na własną rękę zakończyć swe małżeństwo. Czy to miałeś na

myśli?

- Takie właśnie plotki krążą w towarzystwie. Artemis po minionej nocy wiedział, że dama

ta jest wyjątkowo zdecydowaną osobą. Jeśli naprawdę rozpaczliwie pragnęła przerwać
nieudany związek, to kto wie, czy nie zdecydowała się zamordować męża.

- Powiedziałeś, że Deveridge został zastrzelony, zanim wybuchł pożar.
- Według doktora, który oglądał zwłoki, tak. Artemis wstał i podszedł do okna.

- Muszę ci powiedzieć, że wczoraj pani Deveridge zademonstrowała swe umiejętności

posługiwania się pistoletem.

- Hmm. Nie jest to umiejętność właściwa damom. Artemis uśmiechnął się, patrząc na

otoczony murem ogród. Henry ocenia kobiety raczej w tradycyjny sposób, pomyślał.

- To prawda. Czy masz jeszcze coś dla mnie?
- Ojciec pani Deveridge był jednym z pierwszych członków Towarzystwa Vanzagarian. Był

mistrzem.

- Wiem.

- Był już w podeszłym wieku, kiedy się ożenił i został ojcem. Mówią, że po śmierci żony

oszalał na punkcie córki. Posunął się do tego, że wprowadził ją w sprawy powszechnie

uważane za niestosowne dla młodej damy.

- Na przykład takie jak posługiwanie się pistoletem.

- Choćby to. Reed w ostatnich latach stał się samotnikiem. Poświęcił się w pełni

studiowaniu martwych języków.

- Podobno był ekspertem, jeśli chodzi o dawny język Vanzagara - wtrącił Artemis.
- Mów dalej.

- Zmarł wczesnym rankiem zaraz po pożarze. Plotkarze mówią, że jego serce nie

wytrzymało szoku, jakim było uświadomienie sobie, że jego córka oszalała i

zamordowała męża.

- Rozumiem.

- Jako człowiek interesu czuję się zobowiązany wskazać. że po tej serii zgonów w rodzinie

pani Deveridge weszła w wyłączne posiadanie spadku zarówno po ojcu, jak i mężu.

- Na Boga, człowieku! - Artemis odwrócił się, by spojrzeć na Henry’ego.
- Chyba nie sugerujesz, że zamordowała tych dwóch mężczyzn, żeby położyć rękę na ich

fortunach! - Nie, oczywiście, że nie.

- Henry skrzywił się z niesmakiem.

- Trudno wyobrazić sobie, by córka mogła postąpić tak niegodziwie. Chciałem tylko

zwrócić uwagę na uboczny rezultat tych zdarzeń.

- Dziękuję ci, Henry.

- Artemis podszedł do biurka i oparł się o jego krawędź.
- Wiesz, że mam zaufanie do twoich wnikliwych analiz. Pozwól, że dorzucę do tego, co

powiedziałeś, jeszcze jeden fakt.

- Słucham?

- Renwick studiował filozofię i sztukę walki Vanza. Niełatwo zabić takiego człowieka.

Henry zastanawiał się przez chwilę, wreszcie powiedział: - Wydaje mi się, że cię

rozumiem. Trudno uwierzyć, żeby udało się to kobiecie, prawda?

- Albo zwykłemu włamywaczowi. Henry spojrzał na młodszego przyjaciela, wyraźnie

zaniepokojony.

- Istotnie - mruknął.

- Myślę - odezwał się z wahaniem Artemis - że mając do wyboru jako podejrzanych o

zamordowanie Deveridge’a włamywacza i tę kobietę, łatwiej byłoby mi oskarżyć tę

damę. Henry wyglądał na zdruzgotanego.

- Myśl o tym, że kobieta mogłaby uciec się do tak drastycznego czynu, może wywołać u

każdego mężczyzny zimny dreszcz.

- Co do dreszczu nie jestem pewny, ale wiem, że pociąga to za sobą bardzo interesujące

pytania.

- Tego się obawiałem.

- Henry westchnął.
- Co masz na myśli? - zapytał Artemis, patrząc na niego.

- Od momentu, kiedy otrzymałem twoje polecenie, wiedziałem, że coś jest nie w porządku

w tej sprawie. Zbyt mocno interesujesz się Madeline Deveridge.

- To ona postawiła przede mną pewien problem. Zanim się z nim uporam, muszę zebrać

informacje. Znasz mnie i wiesz, że nie przystępuję do akcji, zanim nie poznam faktów.

- Nie próbuj wykpić się takimi ogólnikami. W tym jest coś więcej niż jakiś kolejny interes.

Wyraźnie widzę, że jesteś zafascynowany panią Deveridge. Od dawna nie zauważyłem,

żebyś tak zainteresował się jakąś kobietą.

- Wobec tego powinieneś być zadowolony. Od pewnego czasu powtarzasz mi, że jestem

zbyt zaabsorbowany swoimi planami zemsty. Znajomość z panią Deveridge na jakiś czas
poszerzy zakres moich zainteresowań i działań.

- Niestety, nie sądzę, żeby został on poszerzony we właściwy sposób - powiedział Henry,

patrząc surowo na przyjaciela.

- Niech będzie, co ma być. Mam teraz trochę czasu. zanim zacznę realizować następny etap

mojego planu. Zajmę się bardziej szczegółowym rozpracowaniem sprawy pani

Deveridge.

Artemis przystanął na schodach prowadzących do wejścia i uważnie przyjrzał się fasadzie
niewielkiego budynku. Dom nie był duży, ale miał kształtne okna o dobrych proporcjach,

zapewniające wnętrzom dość światła i ładny widok na ogród. Sąsiedztwo wydawało się
spokojne, choć trudno byłoby nazwać je eleganckim. Pani Deveridge, chociaż dysponowała

pokaźnym majątkiem po mężu i ojcu, nie zamierzała widać wydawać pieniędzy na
obszerną rezydencję w ekskluzywnej dzielnicy. Z tego co Henry zdołał ustalić, ona i jej

ciotka prowadziły samotny tryb życia. Z każdym krokiem tajemnica otaczająca tę damę
wydawała mu się coraz bardziej intrygująca. Niecierpliwie oczekiwał spotkania z nią w

świetle dnia. Pamięć o oczach prowokacyjnie przysłoniętych czarną koronkową woalką,
długo nie pozwalała mu zasnąć minionej nocy. W otwartych drzwiach pojawił się Latimer.

W dziennym świetle wydawał się jeszcze potężniejszy niż w nocnej mgle.
- O, pan Hunt! - Jego oczy zabłysły radością.

- Dzień dobry, Latimer. Jak się czuje twoja Nellie?

- Dziarsko i zdrowo, dzięki panu, sir. Niewiele pamięta z tego, co się zdarzyło, ale może to i

lepiej.

- Latimer zawahał się przez moment.

- Jeszcze raz chciałem zapewnić pana, sir, o mojej wdzięczności za to, co pan zrobił.
- Dobrze nam się razem pracowało, prawda?

- Artemis wszedł do niewielkiego holu.
- Bądź tak dobry i zawiadom panią Deveridge, że przyszedłem ją odwiedzić Mam nadzieję,

że oczekuje mojej wizyty.

- Tak, sir, jest w bibliotece. Zaraz pana zaanonsuję. Artemis spojrzał na ciężkie żelazne

żaluzje w oknach, wyposażone w mocne zamki i małe dzwoneczki, mające ostrzegać
mieszkańców, w razie gdyby ktoś próbował je otworzyć. Nocą stanowiły zapewne dobre

zabezpieczenie przed intruzem. Czy pani Deveridge tak bardzo obawia się zwykłych
włamywaczy, czy grozi jej coś poważnego?

- zastanowił się. Ruszył za Latimerem długim korytarzem. Służący zatrzymał się w

drzwiach pokoju zastawionego od podłogi do sufitu półkami, zapełnionymi

oprawionymi w skórę książkami, czasopismami, notatkami i przeróżnymi papierami.
Duże zakratowane okno, również zaopatrzone w dzwoneczki, wychodziło na dobrze

utrzymany ogród o nielicznych, mocno przerzedzonych i poprzycinanych krzewach i
drzewach.

- Pan Hunt chce się z panią widzieć, proszę pani. Madeline podniosła się zza ciężkiego

dębowego biurka.

- Dziękuję ci, Latimer. Proszę wejść, panie Hunt. Miała na sobie modną czarną suknię o

wysokiej talii. Tym razem jej twarzy nie zasłaniała woalka. Gdy Artemis spojrzał na nią,

pomyślał, że Henry miał rację, przypuszczając, że jest nią mocno zainteresowany.
Zainteresowanie to wykraczało daleko poza ciekawość i graniczyło z fascynacją.

Zastanawiał się, czy Madeline Deveridge jest świadoma wrażenia, jakie na nim wywiera.

- „ W jej niebieskich oczach dostrzegł zaskakującą mieszaninę inteligencji, zdecydowania i

niepokoju. Czarne, rozdzielone przedziałkiem włosy upięła w zgrabny węzeł z tyłu głowy.
Usta miała pełne, mocny podbródek wskazujący na upór, co Artemis uznał za subtelne

wyzwanie dla wszystkiego, co było w nim męskie.

- Czy jestem jeszcze potrzebny?

- zapytał Latimer, stojąc w drzwiach.
- Nie, dziękuję - odparła Madeline.

- Możesz nas zostawić.
- Tak, proszę pani.

- Służący wyszedł i zamknął za sobą drzwi.
- Proszę usiąść, panie Hunt - powiedziała gospodyni.

- Dziękuję.
- Artemis usiadł na wskazanym mu ciemnym rzeźbionym fotelu. Jedno spojrzenie na

cenny dywan, kosztowne zasłony i eleganckie rzeźbione biurko wystarczyło, by
potwierdzić opinię Leggetta o stanie finansów pani Deveridge. Dom był niewielki, ale

urządzony z wyjątkową elegancją.

- Mam nadzieję, że odzyskał pan już słuch.

- Madeline wróciła na swoje miejsce za biurkiem.
- Dzwoni mi jeszcze w uszach, ale z przyjemnością mogę pani oznajmić, że wszystkie moje

zmysły powróciły całkowicie do normy.

- Dzięki Bogu. Przykra byłaby dla mnie myśl, że jestem odpowiedzialna za pana kontuzję.

- Tak się złożyło, że ani ja nie doznałem trwałych obrażeń, ani... - uniósł lekko brwi - ten

bandyta, którego chciała pani zastrzelić. Madeline zacisnęła usta, ale po chwili odezwała

się spokojnie: - Strzelam nie najgorzej, sir, lecz powóz był w ruchu, było ciemno, no i
pan złapał mnie za rękę, nie pamięta pan? Myślę, że wszystko to wpłynęło na celność

mojego strzału.

- Proszę mi wybaczyć. Dodam tylko, że od czasu do czasu zdarzają się tego rodzaju

radykalne rozstrzygnięcia, ale ja z zasady wolę unikać zbyt gwałtownych działań.

- Wydaje mi się to nieco zaskakujące, jeśli weźmiemy pod uwagę pańskie przygotowanie -

powiedziała, mrużąc oczy.

- Jeśli wie pani cokolwiek o dawnych sztukach walki i filozofii Vanza, musiała pani słyszeć

o tym, że szczególny nacisk kładzie się w niej na spryt i wyrafinowanie. Gwałtowność ma

niewiele wspólnego z wyrafinowaniem. W trudnych sytuacjach należy precyzyjnie
określić strategię działania i przeprowadzić akcję w taki sposób, by nie zostawić śladów

prowadzących wprost do jej uczestników. Madeline skrzywiła się.

- Jest pan prawdziwym ekspertem filozofii Vanza, panie Hunt. Rozumuje pan w sposób

rozsądny, przebiegły i zawiły.

- Fakt, że jestem wyznawcą tej filozofii, niewątpliwie nie przydaje mi walorów w pani

oczach, ale proszę wziąć pod uwagę, że zastrzelenie tego mężczyzny na ulicy mogłoby
doprowadzić do szeregu komplikacji, które dzisiaj uznalibyśmy za wysoce dla nas

niekorzystne.

- Nie rozumiem pana.

- Spojrzała na niego z wyrazem zaskoczenia w oczach.
- Pomagał mi pan w ratowaniu młodej kobiety. Któż mógłby mieć w związku z tym jakieś

obiekcje?

- Wolę nie zwracać na siebie powszechnej uwagi, pani Deveridge.

- Tak, oczywiście.
- Na twarzy Madeline pojawił się rumieniec.

- Niewątpliwie obawiał się pan, że mogłyby wyjść na jaw pańskie związki z Pawilonami

Marzeń. Proszę się nie martwić. Nie powiem o tym nikomu ani słowa.

- Doceniam pani lojalność. Tak się składa, że ostatnio ‘jestem zaangażowany w bardzo

ważne sprawy.

- Nie zamierzam wnikać w pańskie... - . interesy. Artemis znieruchomiał na moment. Co

wie ta kobieta? zastanawiał się. Czy to możliwe, żeby się dowiedziała o moich starannie

przygotowywanych planach zemsty?

- Nie zamierza pani wnikać w moje sprawy, tak to mam rozumieć?

- Och, na Boga, sir.
- Machnęła ręką.

- Pańskie plany znalezienia sobie żony w najwyższych sferach wcale mnie nie interesują.

Niech pan poślubi, kogo chce. I życzę szczęścia.

- Uspokoiła mnie pani, pani Deveridge.
- Doskonale rozumiem, że plany dobrego ożenku mogłyby zostać poważnie zagrożone,

gdyby wyszło na jaw, że zajmuje się pan tego rodzaju interesami.

- Przerwała i jej twarz przybrała wyraz zatroskania.

- Tylko czy jest pan pewny, że ukrywanie faktów, których ujawnienie już po ślubie mogłoby

zostać uznane za oszustwo, jest rozsądne?

- Z tego punktu widzenia nie rozważałem tej sprawy odparł Artemis nieco ironicznym

tonem.

- Co pan zrobi, kiedy prawda wyjdzie na jaw?
- W tonie głosu Madeline było coś więcej niż dezaprobata.

- Sądzi pan, że pańska żona po prostu przejdzie do porządku dziennego nad tym faktem?
- Pozwoli pan, że udzielę mu pewnej rady, sir.

- Madeline nachyliła się ku swemu rozmówcy.
- Jeśli zamierza pan zawrzeć małżeństwo oparte na wzajemnym szacunku i uczuciu,

powinien pan być szczery wobec przyszłej małżonki, i to od początku.

- Ponieważ nie zamierzam w najbliższej przyszłości zawierać małżeństwa, nie sądzę, bym

koniecznie musiał wysłuchiwać pani pouczeń. Madeline zamrugała. Splotła dłonie i

opadła na oparcie fotela.

- Wielki Boże! Czyżbym próbowała pana pouczać?

- Takie odniosłem wrażenie.
- Proszę mi wybaczyć, panie Hunt.

- Oparła łokcie na biurku i opuściła głowę na splecione dłonie.
- Przysięgam, nie wiem, co mnie podkusiło. Nie mam prawa wtrącać się do pana poczynań.

Chyba mój umysł nie funkcjomuje zbyt sprawnie. Jedyne, co mnie może usprawiedliwić,
to fakt, że ostatnio źle sypiam i... - .- Przerwała, uniosła głowę i skrzywiła się.

- Znów zaczynam mówić bez sensu.
- Proszę się tym nie przejmować - rzekł Artemis i po chwili dodał: - Chciałbym tylko, aby

pani wiedziała, że byłbym bardzo niezadowolony, gdyby ktoś zaczął zajmować się moimi
osobistymi sprawami. Proszę wziąć pod uwagę to, że ostatnio jestem bardzo zajęty

pewnymi szczególnie delikatnymi problemami.

- Ależ tak, oczywiście. Wyraził się pan zupełnie jasno. Nie ma powodu, by mi grozić.

- Nie wydaje mi się, żebym pani groził.
- Sir, pan jest Wanzagarianinem. Swoich ostrzeżeń nie musi pan wyrażać słowami.

Zapewniam pana, że są dla mnie całkiem oczywiste. Z jakichś powodów zaczęła go
irytować niechęć tej kobiety do wszystkiego, co miało związek z filozofią Vanza.

- Jest pani dość zuchwała jak na osobę, która ubiegłej nocy uciekła się do szantażu, chcąc

skłonić mnie do udzielenia jej pomocy.

- Szantaż? Jej wzrok wyrażał oburzenie.
- Nie dopuściłam się niczego w tym rodzaju! - Dała mi pani jasno do zrozumienia, że zna

pani moje powiązania z Pawilonami Marzeń i jest pani świadoma, że nie życzę sobie
plotek na ten temat. Proszę mi wybaczyć, jeśli źle zrozumiałem pani intencje, ale

odniosłem wrażenie, że wykorzystała pani swoją wiedzę o mnie do wymuszenia pomocy.

- Ja tylko wspomniałam o pańskich zobowiązaniach w tej sprawie - powiedziała Madeline,

rumieniąc się.

- Jakkolwiek pani to nazwie, dla mnie był to szantaż.

- Och! Oczywiście ma pan prawo do własnej opinii.
- Tak. Dodam jeszcze, że szantaż nie jest moją ulubioną salonową grą.

- Żałuję, że byłam zmuszona.
- .- . ; Zakłopotanie, jakie Artemis dostrzegł w oczach rozmówczyni, było dla niego

wystarczająco satysfakcjonujące. Machnięciem ręki przerwał jej dalsze wyjaśnienia.

- Jak czuje się dzisiaj pani pokojówka? - zapytał. Madeline wydawała się zaskoczona nagłą

zmianą tematu rozmowy. Z wysiłkiem usiłowała zebrać myśli.

- Nellie czuje się nieźle, chociaż porywacze zmusili ją do wypicia sporej dawki laudanum.

Nadal jest nieco senna i ma kłopoty z pamięcią.

- Latimer wspomniał, że niewiele pamięta z tego, co się wydarzyło.

- Jedyne, co sobie przypomina dość wyraźnie, to kłótnia dwóch mężczyzn o cenę, jaką mieli

za nią uzyskać. Odniosła wrażenie, że porywacze zostali przez kogoś wynajęci, ale potem

jeden z nich chciał ją sprzedać komuś innemu. Madeline wzruszyła ramionami.

- Z przerażeniem myślę o tym, że właściciele domów publicznych bezkarnie kupują i

sprzedają młode kobiety. Nie tylko kobiety. Handlują również młodymi chłopcami. To
przerażające. Można by oczekiwać, że władze...

- .- . Władze niewiele mogą na to poradzić.
- Dzięki Bogu, odnaleźliśmy Nellie w samą porę. Madeline spojrzała Artemisowi w oczy.

- Gdyby nie pana pomoc, utraciłabym ją. W nocy nie miałam okazji panu podziękować.

Pozwoli pan, że zrobię to teraz.

- Wdzięczność może mi pani okazać, odpowiadając na moje pytania - powiedział

uprzejmie. : W jej oczach pojawił się niepokój. Chwyciła się krawędzi biurka, jak gdyby

chciała dodać sobie odwagi. - Oczekiwałam tego. Ma pan prawo do pewnych wyjaśnień.

Przypuszczam, że przede wszystkim ciekawi pana, skąd dowiedziałam się o pańskich
powiązaniach z Pawilonami Marzeń.

- Muszę przyznać, iż moja ciekawość jest tak silna, że nie pozwoliła mi spać przez pół nocy.
- Naprawdę? Cierpi pan na bezsenność?

- Jestem pewny, że będę spał jak zabity, jeśli tylko uzyskam odpowiedzi na moje pytania -

odparł z uśmiechem. Drgnęła na słowo zabity, ale natychmiast się opanowała.

- Tak, oczywiście. Przypuszczam, że powinnam zacząć od poinformowania pana o tym, że

mój ojciec był członkiem Towarzystwa Vanzagarian.

- O tym wiedziałem. Wiem również, że osiągnął stopień wtajemniczenia mistrza.
- Tak. Głównie interesowały go jednak zagadnienia naukowe filozofii Vanza, a nie

metafizyczne teorie i ćwiczenia fizyczne. Przez wiele lat studiował antyczny język wyspy
Vanzagara. W Towarzystwie uważany był za eksperta w tej dziedzinie.

- Wiem.
- W związku ze swoją pracą ojciec nawiązał liczne kontakty z uczonymi vanzagarianami w

Anglii, na kontynencie, nawet w Ameryce. Tutaj, w Londynie, spotykał się często z
samym Ignatiusem Lorringiem. Oczywiście, zanim ten zachorował i zerwał wszelkie

kontakty ze starymi przyjaciółmi i kolegami.

- Jako wielki mistrz Towarzystwa Lorring wiedział więcej niż ktokolwiek inny o jego

członkach. Chce pani powiedzieć, że jej ojciec rozmawiał z nim o ich prywatnym życiu?

- Z przykrością muszę wyznać, że nie ograniczali się wyłącznie do spraw osobistych

członków Towarzystwa. Pod koniec życia gromadzenie informacji o dżentelmenach
związanych z Towarzystwem stało się obsesją Lorringa. Można powiedzieć, że stał się

wielkim mistrzem dziwactwa w Towarzystwie Ekscentryków.

- Darujmy sobie pani osobiste refleksje na temat członków Towarzystwa Vanzagarian.

- Przepraszam. Nie sprawiała wrażenia skruszonej, raczej zirytowanej tym, że przerwał jej

wywód.

- Rozumiem, że ma pani wyrobiony pogląd w tych sprawach, ale obawiam się, że jeśli

zechce pani opisać wszystkich członków Towarzystwa, to przed nocą nie zakończymy tej

rozmowy.

- Może ma pan rację - odparła.

- Bądź co bądź, nie brakuje podstaw do krytykowania Towarzystwa, prawda? Żeby przejść

do rzeczy, powiem krótko, że Lorring zlecił mojemu ojcu przechowanie notatek

dotyczących członków Towarzystwa.

- Jakiego rodzaju notatek? Zawahała się, jak gdyby nie była zdecydowana, co zrobić. Nagle

wstała.

- Pokażę je panu - oznajmiła. Zdjęła z szyi złoty łańcuszek. Zauważył zawieszony na nim

mały kluczyk. Podeszła do niewielkiej szafki zamkniętej na mosiężny zamek. Otworzyła
ją i wyjęła duży notatnik oprawiony w ciemną skórę. Potem podeszła do biurka i

ostrożnie położyła go przed Huntem. Artemis poczuł dreszcz niepokoju. Wstał, otworzył
stary dziennik i spojrzał na pierwszą stronę. Od razu zorientował się, że jest to rejestr

nazwisk członków Towarzystwa, sięgający pierwszych dni jego istnienia. Powoli
odwracał strony. Zauważył, że pod każdym nazwiskiem znajduje się obszerny

komentarz. Uwagi nie ograniczały się do daty wstąpienia do Towarzystwa i stopnia
wtajemniczenia, jaki członek stowarzyszenia uzyskał, ale zawierały informacje o

sprawach osobistych oraz komentarze na temat jego charakteru, a nawet całkiem
intymnych skłonności. Artemis zdał sobie sprawę, że materiał zawarty w notatniku

mógłby wywołać niejeden skandal. Pewne informacje mogły posłużyć szantażowi.
Zatrzymał się dłużej przy notatkach poświęconych jemu. Nie znalazł nic na temat

swojego romansu z Catherine Jensen ani wzmianki o trzech mężczyznach, których
zamierzał zniszczyć. Plany zemsty wydawały się w tym momencie bezpieczne. Niemniej

znalazł zbyt wiele informacji o swoich osobistych sprawach. Zmarszczył czoło, czytając

dopisane u dołu strony zdanie: „Hunt jest prawdziwym mistrzem Vanza. Myśli i działa w
iście szatański sposób”.

- Kto wie o istnieniu tej księgi?
- zapytał. Madeline cofnęła się o krok. Zaniepokoiła ją nie treść pytania, ale ton głosu

rozmówcy.

- O istnieniu tych notatek wiedzieli tylko Ignatius Lorring i mój ojciec - odparła.

- Obaj nie żyją.
- Zapomina pani o sobie, pani Deveridge. - Artemis uniósł wzrok znad strony poświęconej

jego osobie.

- Wydaje mi się, że jest pani kobietą w najwyższym stopniu żywą. Madeline zamrugała,

uśmiechnęła się niewyraźnie i znacząco odchrząknęła.

- Tak, oczywiście, ale nie powinien się pan przejmować tym drobnym faktem, że jestem w

posiadaniu tej starej księgi.

- Szkoda, że nie mam pewności w tej sprawie.

- Artemis zamknął notatnik.
- Och, może pan Być absolutnie pewny.

- To się okaże w przyszłości.
- Wziął księgę i zaniósł ją na szafkę.

- Stare dokumenty związane z Towarzystwem Vanzagarian mogły być niebezpieczne. Nie

tak dawno krążyły pogłoski, że z pewnym starożytnym tekstem wiąże się tajemnicze

morderstwo. Usłyszał dziwny odgłos, jak gdyby coś ciężkiego upadło na dywan, oraz
stłumiony okrzyk. Nie zareagował. Umieścił książkę na swoim miejscu i starannie

zamknął szafkę. Dopiero wtedy odwrócił się i spojrzał na Madeline. Schylona obok
biurka, w pośpiechu podnosiła srebrną figurkę, która przed chwilą upadła na podłogę.

Zauważył, że drżą jej palce, kiedy stawiała ją koło kałamarza.

- Czy ma pan na myśli plotki o tak zwanej Księdze Tajemnic, sir?

- zapytała w miarę spokojnie.
- Kompletna bzdura.

- Niektórzy członkowie Towarzystwa są innego zdania.
- Chyba nie muszę panu mówić, że wielu członków Towarzystwa ma różne dziwne

pomysły. Księga Tajemnic, jeśli w ogóle kiedykolwiek istniała, spłonęła w pożarze
pewnej willi we Włoszech.

- Można tylko mieć nadzieję, że tak było - stwierdził Artemis. Podszedł potem do okna i

patrzył przez chwilę na ogród. Zauważył, że nie ma w nim wysokich drzew, żywopłotów

czy krzewów, w których mógłby ukryć się intruz.

- Jak już wspomniałem, notatnik, który pani posiada, może być niebezpieczny. Proszę mi

powiedzieć, czy zamierza pani wykorzystać zawarte w nim informacje do szantażowania
kogoś? W takim przypadku muszę panią ostrzec, że wiąże się z tym pewne ryzyko.

- Czy mógłby pan w naszej rozmowie nie nadużywać słowa szantaż? - powiedziała ostrym

tonem. - Jest to nad wyraz irytujące. Spojrzał na nią przez ramię. Wyraz niezadowolenia

na Jej twarzy mógłby być w innej sytuacji nawet zabawny.

- Proszę mi wybaczyć, ale przyjmując, że moja przyszłość jest w pani rękach, odczuwam

potrzebę uzyskania od pani uspokajających zapewnień.

- - Już panu mówiłam, że nie miałam żadnych złych intencji, sir - odezwała się Madeline

przez zaciśnięte zęby.

- - Ubiegłej nocy musiałam sięgnąć po nadzwyczajne środki, ale nie sądzę, żeby taka

sytuacja miała się powtórzyć. Artemis spojrzał na dzwoneczki wiszące przy
zakratowanym oknie.

- - Wydaje mi się, że wbrew temu, co pani mówi, nie jest pani o tym aż tak bardzo

przekonana. Zapadło dłuższe milczenie. Artemis odszedł od okna i stanął przed

Madeline.

- - Proszę mi powiedzieć, pani Deveridge, kogo, albo czego, się pani obawia?
- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi, sir.

- - Rozumiem, że jako mistrz Vanza jestem w pani oczach ekscentrykiem, jeśli nie

kompletnym wariatem, ale proszę nie odmawiać mi elementarnych zdolności do

logicznego rozumowania. Sprawiała wrażenie stworzonka zapędzonego w ciasny kąt.

- - Co pan ma na myśli?

- Zatrudnia pani uzbrojonego stangreta, który pełni rolę osobistego strażnika. Zaopatrzyła

pani okna w żaluzje i kraty, uniemożliwiające przedostanie się do wnętrza. Pani ogród

jest przerzedzony tak, by nikt ukradkiem nie mógł zbliżyć się do domu. No i nauczyła się
pani posługiwać pistoletem.

- Londyn to niebezpieczne miasto, sir.
- To prawda. Myślę jednak, że czuje się pani bardziej zagrożona niż przeciętny

mieszkaniec. - Spojrzał jej w oczy. Czego się pani boi? Przez dłuższą chwilę wytrzymała
jego wzrok. Potem wróciła za biurko i usiadła w fotelu.

- - Moje prywatne sprawy nie powinny pana obchodzić, panie Hunt - oświadczyła

spokojnie. Jej twarz wyrażała dumę i odwagę.

- - Każdy ma jakieś marzenia, pani Deveridge. Myślę, że marzy pani, aby uwolnić się od

strachu.

- - Czyżby mógł pan coś zrobić w mojej sprawie, sir? Popatrzyła na niego z

zainteresowaniem.

- - Kto wie?
- Uśmiechnął się.

- - Bądź co bądź jestem Sprzedawcą Marzeń, więc może mógłbym sprawić, by spełniło się

pani marzenie.

- - Nie jestem w stosownym nastroju do żartów.
- - Zapewniam panią, że i ja nie jestem w tym momencie zbytnio rozbawiony. Zacisnęła

dłoń na mosiężnym przycisku do papierów i wpatrywała się weń. ~ Nawet jeśli
prawdąjest to, co pan powiedział, że naprawdę mógłby mi pan pomóc, to podejrzewam,

że musiałabym zapłacić za tę przysługę. ~ Wszystko ma swoją cenę.

- - Wzruszył ramionami.

- - Czasem warto ją zapłacić, a czasem nie. Zamknęła na chwilę oczy, a kiedy je otworzyła,

jej wzrok był spokojny i zdecydowany. ~ Muszę przyznać, że wczorajszej nocy, po

powrocie do domu, przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Złapała przynętę, pomyślał.
Cóż to za pomysł? - zapytał.

- Wiele czasu spędziłam na rozmyślaniach o dwóch dawnych powiedzeniach. - Odłożyła

przycisk na biurko.

- - Pierwsze mówi o tym, że najlepiej ogień zwalczać ogniem. Drugie, że do ścigania

złodzieja trzeba wynająć złodzieja.

- - Do licha, to są przysłowia Vanza, prawda?
- Możliwe. Nie jestem pewna.

- - O czym pani myśli? Chce pani wynająć jakiegoś mistrza Vanza do rozwiązania spraw

związanych z tym środowiskiem?! O to pani chodzi?

- Coś w tym rodzaju. Tak. Nadal się nad tym zastanawiam, ale przyszło mi do głowy, że pan

ma wyjątkowe kwalifikacje, by pomóc mi w uporaniu się ze sprawami, które

przysparzają mi sporo kłopotów.

- - Rozumiem, że chce pani wykorzystać moje umiejętności mistrza do rozwiązania pani

problemów.

- - Jeśli dojdziemy do porozumienia - odezwała się po chwili zastanowienia - to

widziałabym naszą współpracę jako stosunek pracodawcy z zatrudnionym
pracownikiem. Oczywiście, zapłaciłabym za pomoc.

- - To zaczyna być interesujące. Tylko jak zamierza mnie pani wynagrodzić? Zanim pani

odpowie, chciałbym, aby jedno było jasne. Jak pani wie, prowadzę pewne interesy, które
idą całkiem dobrze. Nie potrzebuję ani nie chcę pani pieniędzy.

- - Może i nie, ale myślę, że mam coś, na czym panu zależy, sir. Artemis spojrzał na nią

chłodno.

- - Czyżby? Muszę przyznać, że oferta jest interesująca. Pomyślał o zakładach, jakie

zawierano w klubach.

- - Szczególnie, gdy mowa o wynagrodzeniu.
- - Nie rozumiem pana. Wyraz jej twarzy świadczył o tym, że nic nie wie o zakładach.

- - Nieczęsto zdarza się okazja do nawiązania kontaktów z Niebezpieczną Wdową. Proszę

mi powiedzieć, czy mam szansę przeżyć ten eksperyment? Czy pani kochankowie

narażeni są na takie samo ryzyko jak mąż? Dostrzegł błysk furii w oczach kobiety.

- - Jeśli zdecyduję się pana zatrudnić, panie Hunt, to będzie się z tym wiązać zapewne

jakieś ryzyko, ale ono nie ma nic wspólnego z moją osobą.

- - Nie chciałbym sprawiać wrażenia naiwnego, ale jeśli chodzi o moje wynagrodzenie...

- ? Madeline spojrzała znacząco na szafkę, w której spoczywały notatki o członkach

Towarzystwa Vanzagarian.

- - Z wyrazu pańskiej twarzy wywnioskowałam, że nie jest pan zachwycony tym, że ta

księga zawiera tak wiele informacji o pana prywatnych sprawach.

- - Ma pani rację. Zupełnie mi się to nie podoba.
- - Pomyślał, że w taki czy inny sposób ten notatnik powinien znaleźć się w jego rękach.

Spojrzał na dzwoneczki przy oknach i uznał, że przy jego umiejętnościach nie powinny
stanowić większej przeszkody.

- - Jeśli dojdziemy do porozumienia, sir - powiedziała Madeline poważnie, patrząc mu w

oczy - to pańskim wynagrodzeniem za stracony czas i kłopoty będzie ta książka.

- - Czy mam rozumieć, że ją otrzymam, jeśli pani pomogę?
- Tak.

- - Zawahała się i po chwili dodała: - Najpierw muszę się jednak zastanowić, czy pana

zatrudnić. Podjęcie decyzji będzie wymagać trochę czasu. Sprawa jest bardzo poważna.

- - Radziłbym, dla pani dobra, nie wahać się zbyt długo.
- - Kolejna groźba? - zapytała, unosząc brwi.

- - Niezupełnie. Rozmyślałem o tym, jak ufortyfikowała pani swój dom... - Ruchem głowy

wskazał okna.

- - Jeśli wchodzi tu w grę któryś Vanzagarian, to obawiam się, że te dzwoneczki mogą

zadzwonić zbyt późno. Madeline pobladła i zacisnęła dłonie na poręczach fotela.

- - Myślę, że moglibyśmy zakończyć tę rozmowę, sir. Zawahał się, a potem uprzejmie skinął

głową.

- - Jak pani sobie życzy. Wie pani, gdzie można mnie znaleźć, gdy podejmie pani decyzję.
- - Dam panu znać, kiedy... - . Przerwała, bo drzwi biblioteki otworzyły się

niespodziewanie. Spojrzała w ich stronę.

- Ach, ciocia.

- Wybacz, moja droga. - Bemice spojrzała na Artemisa. Nie wiedziałam, że nadal

rozmawiasz ze swoim gościem.

- .- . Nie! przedstawisz nas?
- Oczywiście - mruknęła Madeline. Szybko i raczej oschle dokonała prezentacji. Artemis

nie śpieszył się z odejściem. Bemice Reed wywarła na nim korzystne wrażenie. Była to
elegancka filigranowa kobieta, ubierająca się modnie i z gustem. Spodobał mu się błysk

humoru w jej jasnoniebieskich oczach. Ukłonił się i został nagrodzony wdzięcznym
uśmiechem, który świadczył o tym, że tej kobiecie nieobce są sale balowe.

- - Wiem od bratanicy, że mamy wiele powodów, by okazać panu wdzięczność za pomoc

udzieloną nam ubiegłej nocy powiedziała. - Jest pan w tym domu bohaterem dnia. -

Dziękuję, panno Reed. Wysoko cenię sobie pani wdzięczność. - Zerknął na Madeline i

dodał: - Pani Deveridge dała mi co prawda do zrozumienia, że nie byłem, ściśle biorąc,
bohaterem w tej sprawie. Wypełniłem tylko swoje obowiązki jako właściciel posiadłości,

obok której nastąpiło porwanie. Madeline skrzywiła się, co dostarczyło Artemisowi
pewnej satysfakcji. Bemice patrzyła na nią z wyrazem oburzenia na’ twarzy. - Wielkie

nieba, kochanie, trudno mi uwierzyć, że powiedziałaś panu Huntowi coś takiego.
Przecież on zrobił znacznie więcej, niż wymagało poczucie odpowiedzialności. Zresztą

nie rozumiem, jak mogłaś uważać, że jest do czegokolwiek zobowiązany. Nellie została
porwana poza terenem ogrodów. - Wyraźnie dałam panu Huntowi do zrozumienia, że

doceniam jego przysługę - powiedziała Madeline przez zaciśnięte zęby. - To prawda -
wtrącił Artemis. - Istotnie, okazałem się na tyle użyteczny, że pani Deveridge zastanawia

się teraz, czy nie zatrudnić mnie do następnego zadania. Do czegoś, co ma związek z
powiedzeniem: „Złodziej powinien ścigać złodzieja”. Przynajmniej tak to zrozumiałem. -

Nazwała pana złodziejem, sir?

- jęknęła zdumiona Bernice. - Mówiąc.

- .- . - zaczął Artemis. - Nigdy nie powiedziałam czegoś takiego, sir! - zawołała Madeline,

unosząc ręce. - To prawda - zgodził się. Potem, zwracając się do jej ciotki, dodał: -

Istotnie, pani siostrzenica nigdy nie nazwała mnie złodziejem. - Mam nadzieję. - Bemice
odetchnęła. Madeline jęknęła głucho. - Jako człowiek zajmujący się interesami - jestem

wielce podekscytowany perspektywą stałego zatrudnienia. - Artemis uśmiechnął się do
starszej z kobiet i ruszył ku drzwiom. Między nami mówiąc, panno Reed, liczę na to, że

obejmę tę posadę. Nie ma zbyt wielu równie wykwalifikowanych kandydatów, rozumie
pani. Wyszedł do holu, zanim obydwie panie ochłonęły na tyle, by coś powiedzieć. On

jest mistrzem Vanza, a to oznacza, że prowadzi jakąś ukrytą grę - powiedziała Madeline.
- Wynajęcie go do pomocy może się wiązać z pewnym ryzykiem. - Nie sądzę, żeby

właściwe było używanie takich słów jak wynajęcie czy zatrudnienie, kiedy rozmawiamy o
ewentualnym namówieniu pana Hunta do udzielenia nam pomocy. - Bernice wydęła

wargi. - Trudno wyobrazić go sobie jako płatnego pracownika, jeśli rozumiesz, co mam
na myśli. - Przeciwnie, traktowanie go jako płatnego pracownika jest jedynym

sensownym sposobem współpracy z nim. - Madeline nachyliła się nad biurkiem i
wpatrywała w przycisk do papierów. jak gdyby była to wyrocznia. - Jeśli zamierzamy

realizować mój plan, to musimy być pewne, że on zna swoje miejsce. Ciotka wypiła łyk
herbaty, którą podała im Nellie. - Najbardziej boję się tego, że nie mamy w tej sprawie

innego wyjścia - mówiła dalej Madeline. - Nie rozumiem cię. - Bemice zamrugała
nerwowo. - On wie o notatniku ojca.

- Och, moja droga! - Masz rację, popełniłam błąd, pokazując mu tę księgę. Madeline

wstała zza biurka. - Powiedziałam mu o niej, wyjaśniając, skąd wiem o jego

powiązaniach z Pawilonami Marzeń. Pomyślałam, że się uspokoi, gdy zrozumie, że go
nie szpiegowałam. - Teraz, kiedy już wie, że pewne jego tajemnice zostały spisane, zrobi

wszystko, by zdobyć ten notatnik - zauważyła ponurym tonem Bernice. - Obawiam się,
że masz rację. - Madeline patrzyła na ogród. - Widziałam błysk zainteresowania w jego

oczach, gdy natrafił na stronicę poświęconą swojej osobie. Od razu zrozumiałam, że
popełniłam poważny błąd. - I wtedy zaproponowałaś mu umowę. - Ciotka skinęła głową.

- Niezły pomysł. Przypuszczam, że i on z zadowoleniem [przyjął twoją ofertę. - Z nieco
zbyt wielkim, jeśli chcesz wiedzieć, ale teraz nie pozostaje mi nic innego, jak trzymać się

tego. Nie wątpię, że ten człowiek mógłby się okazać przydatny. Widziałam go w akcji
wczoraj w nocy. Sposób, w jaki wydostał Nellie z tej tawerny, okazał się bardzo sprytny i

skuteczny. I niósł ją na ramionach ładny kawałek drogi. Wydaje się całkiem sprawny
fizycznie, jak na mężczyznę w jego wieku. - W końcu nie jest staruszkiem. - Nie,

oczywiście, że nie - zgodziła się szybko Madeline. Chciałam tylko podkreślić, że nie jest
młodzieńcem. - To prawda. - Niejest też stary, jak to zauważyłaś. Można by powiedzieć,

że jest dokładnie we właściwym wieku. Dojrzały, ale jeszcze nadal młodzieńczo zręczny.

- Dojrzały, ale młodzieńczy - powtórzyła Bemice. - Tak, myślę, że to go dobrze
charakteryzuje.

- Mam pewne wątpliwości co do twoich przypuszczeń dotyczących powodów, dla których

pan Hunt stara się ukryć fakt, że jest właścicielem Pawilonów Marzeń. - Naprawdę?

- Nie jestem wcale pewna, czy powodem tego jest chęć znalezienia bogatej, dobrze

urodzonej żony. Ciotka wydawała się zaskoczona. - Dlaczego? Związanie się z jakąś

dobrą rodziną wydaje mi się logiczne w przypadku tak ambitnego dżentelmena. - Nie
ulega wątpliwości, że pan Hunt jest ambitny, ale wątpię, czyjego celem jest zawarcie

dobrego małżeństwa. Cos mi mówi, że gdyby naprawdę miał taki cel, już dawno by go
zrealizował. - Słuszne spostrzeżenie. - Gdyby tak było, na pewno słyszałybyśmy o

zaręczynach, krążyłyby na ten temat plotki, znałybyśmy nazwisko wybranej przez niego
damy. - To prawda. - Bemice zamyśliła się. - Rzeczywiście, nie padło dotąd żadne

nazwisko. Co o tym myślisz?

- Trudno mi cokolwiek powiedzieć, gdyż mamy do czynienia z mistrzem Vanza. Madeline

zaczęła niespokojnym krokiem przemierzać bibliotekę. - Coś się kryje w tym człowieku. -
Coś, co cię intryguje?

- Tak. - Madeline szukała właściwych słów, by wyrazić to, co podpowiadała jej intuicja. - Z

pewnością nie jest typowym dżentelmenem. Jest w nim coś, czego nie mają przeciętni

ludzie z wyższych sfer. Jest sokołem pośród wróbli. - Dojrzały, ale nadal młodzieńczy
sokół pośród wróbli. - Błysk rozbawienia ożywił oczy Bemice. - Cóż za interesujące !

porównanie. Takie poetyckie, a może i metafizyczne w swojej wymowie.

- Czyżby takie scharakteryzowanie pana Hunta wydawało ci się zabawne?

- Moja droga, słysząc „je, poczułam się znacznie spokojniejsza. Madeline zatrzymała się

raptownie. - Co przez to rozumiesz?

- Po twoich doświadczeniach z Renwickiem Deveridge’em zaczęłam się obawiać, że nigdy

nie wróci ci zainteresowanie osobnikami rodzaju męskiego. Teraz widzę, że nie miałam

powodów do niepokoju. Zaskoczona Madeline zamilkła. Kiedy wreszcie przyszła do
siebie, nadal nie potrafiła powiedzieć niczego sensownego. - Ciociu Bemice! Doprawdy...

- .- . - Od roku nie utrzymujesz kontaktów ze światem. Po tym, co przeszłaś, jest to w pełni

zrozumiałe. Byłoby jednak prawdziwą tragedią, gdybyś nigdy nie odzyskała naturalnej

kobiecej wrażliwości. W tej sytuacji twoje wyraźne zainteresowanie panem Huntem
uważam za dobry znak. - Na litość boską, ciociu, ja nie jestem nim zainteresowana. A w

każdym razie nie w tym sensie, o jakim myślisz. Wiem jednak, że teraz, kiedy dowiedział
się o notatniku ojca, byłoby bardzo trudno się go pozbyć. Wobec tego powinnyśmy go

wykorzystać, jeśli rozumiesz, co przez to chciałam powiedzieć. ~ Mogłaś po prostu dać
mu ten notatnik - stwierdziła cierpko Bemice. ~ Chyba nie przypuszczasz, że o tym nie

pomyślałam. Madeline zatrzymała się przed półką z książkami. - Ale? ~ Ale
potrzebujemy jego pomocy. Dlaczego nie wykorzystać Jego umiejętności? Dwie

pieczenie na jednym ogniu - powiedziała i pomyślała, że chyba zbyt często posługuje się
przysłowiami.

- To prawda. Dlaczego by nie?
- Bemice zamyśliła się na moment. - Nie mamy zbyt wielkiego wyboru. - Owszem, nie

mamy. - Madeline spojrzała na dzwoneczki przy oknach. - Podejrzewam, że jeśli nie
damy panu Huntowi tej księgi w zamian za jego usługi, to on złoży nam którejś nocy

wizytę i sam ją sobie weźmie. Następnego ranka Madeline odłożyła pióro służące jej do
robienia notatek i zamknęła cienką, oprawioną w skórę książeczkę, której nie potrafiła

rozszyfrować. Tak, rozszyfrować to właściwe słowo. Książeczka, bardzo stara i
zniszczona, zawierała rękopis, będący zawiłym splotem najwyraźniej pozbawionych

sensu zdań, na ile potrafiła się zorientować, napisanych dziwną mieszaniną greki,
egipskich hieroglifów i dawnego, martwego już języka Vanzagara. Została jej

dostarczona po długiej i pełnej przygód podróży z Hiszpanii i zaintrygowała ją, więc

natychmiast przystąpiła do pracy nad nią. Jak dotąd rezultaty nie były impomujące. Z
greką radziła sobie nieźle, ale przetłumaczone słowa nie układały się w sensowny tekst.

Najwięcej kłopotów sprawiały jej hieroglify. Co prawda Thomas Joung opracował
podobno, opierając się na tekście wyrytym na kamieniu z Rosetty, interesującą teorię

dotyczącą egipskiego pisma, ale nie opublikował jeszcze wyników swoich badań. Jeśli
chodzi o starożytny język Vanzagara, zdawała sobie sprawę, że może się zaliczyć do tego

nielicznego grona specjalistów, którzy mają szansę przetłumaczyć napisany w tym
języku tekst. Poza jej rodziną wiedziało o tym niewiele osób. Studiowanie filozofii i

języka Vanza uważano za domenę dżentelmenów. Kobiet nie przyjmowano do
Towarzystwa i związana z tym wiedza była dla nich niedostępna. Nawet gdyby

członkowie Towarzystwa Wanzagarian wiedzieli o tym, że Winton Reed całą swą wiedzę
próbował przekazać córce, i tak nie uwierzyliby, że kobieta zdolna jest zrozumieć całą

złożoność języka starych ksiąg. Madeline pracowała nad tą książeczką w wolnych
chwilach już od paru dni. Trudne i wymagające wiele wysiłku zadanie traktowała jako

sposób na oderwanie się od bieżących kłopotów, ale tego ranka praca nie przyniosła
spodziewanych efektów. Raz po raz zerkała na zegar i z irytacją uświadomiła sobie, że

liczy minuty i godziny, które upłynęły od momentu, gdy wysłała list do Artemisa Hunta,
ale nie potrafiła się powstrzymać. - Jest już! - dobiegł z dołu radosny głos ciotki.

- Co, u licha?! - Madeline spojrzała na zamknięte drzwi biblioteki. ; Usłyszała odgłos

kroków, potem drzwi otworzyły się i Bemice triumfalnie wkroczyła do pokoju,

wymachując trzymanąw dłoni białą kartką. - Och, jakie to ekscytujące! - zawołała. - Co
to jest? - zapytała Madeline, patrząc na kartkę. - Oczywiście odpowiedź pana Hunta na

twój list. Madeline odetchnęła z ulgą. Wstała i podeszła do ciotki. - Pokaż mi ją. Bemice
gestem magika wyciągającego królika z kapelusza wręczyła bratanicy kartkę. Ta

rozłożyła ją i szybko przeczytała widniejący na niej tekst. W pierwszej chwili pomyślała,
że coś źle zrozumiała, więc przeczytała list jeszcze raz. Nadal wydawał się jej

bezsensowny. Odłożyła go na biurko i spojrzała na ciotkę. - O co chodzi, moja droga?

- zapytała Bemice. - Wysłałam do pana Hunta list informujący go, że chciałabym omówić z

nim szczegóły ewentualnej umowy, a on przysłał mi to...

- . - Co takiego? - Bemice założyła na nos okulary, wzięła list i przeczytała go głośno: - Będę

wielce zaszczycony, jeśli pozwoli mi Pani towarzyszyć sobie na balu maskowym, który
odbędzie się w najbliższy czwartek na terenie Pawilonów Marzeń. Ależ, kochanie, to jest

zaproszenie. - Spojrzała na bratanicę rozradowanym wzrokiem. - Przecież widzę. -
Madeline wyrwała list z ręki ciotki i jeszcze raz spojrzała na tekst napisany śmiałym

męskim pismem. - O co mu, u licha, chodzi?

- Doprawdy, Madeline, jesteś zbyt podejrzliwa jak na kobietę w twoim wieku. Cóż w tym

dziwnego, że szanowany dżentelmen zaprasza cię na bal?

- To nie jest żaden szanowany dżentelmen, to jest Artemis Hunt. Mam wszelkie podstawy,

żeby być nieufna. - Stajesz się nieco przewrażliwiona, moja droga. - Bemice zmarszczyła
czoło. - Czyżbyś znów miała kłopoty ze snem ? Nie zapomniałaś zażyć mojego eliksiru?

- Ależ wypiłam go. Jest bardzo skuteczny. Nie widziała powodu, by wyznać ciotce prawdę.

Tak jak każdej nocy wylała eliksir do nocnika, gdyż nie miała odwagi go wypić. Niczego

nie bała się tak jak zasypiania. Sny stawały się coraz koszmarniejsze. - Jeśli to nie brak
snu tak osłabia ci nerwy, to może jest; jakaś inna przyczyna - powiedziała zatroskana

Bemice. - Moja reakcja na zaproszenie pana Hunta nie wynika z osłabionych nerwów.
To sprawa zdrowego rozsądku. Pomyśl tylko: informuję tego człowieka, że chcę go

zaangażować za specjalną opłatą, a on przysyła mi w odpowiedzi zaproszenie na bal
maskowy. Cóż to za odpowiedź?

- Bardzo interesująca, jeśli chcesz znać moje zdanie. Tym bardziej że przysłał ją dojrzały,

ale nadal młodzieńczy dżentelmen. - Nie. - Madeline spojrzała na nią groźnie. -

Obawiam się że jest to odpowiedź w stylu Vanza. On celowo chce mnie wprawić w

zakłopotanie. Musimy się tylko zastanowić dlaczego.

- Widzę tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać, moja droga. Jaki? Musisz przyjąć

zaproszenie. Czy ty oszalałaś?

- Madeline spojrzała na ciotkę. - Iść na bal maskowy z Huntem? Co za niedorzeczny

pomysł?

- Masz do czynienia z mistrzem Vanza - powiedziała Bemice. patrząc na nią wymownie. -

Musisz postępować z nim mądrze i rozsądnie. Nie bój się. Mam do twoich zdolności
bezgraniczne zaufanie. Poradzisz sobie. - Hmm. - Zresztą pójście na taki bal dobrze ci

zrobi - dodała ciotka. - Potrzebna ci odrobina rozrywki. Powoli stajesz się równie
ekscentryczna i skryta jak ci dżentelmeni z Towarzystwa Wanzagarian.

Widzę, że Glenthorpe przebrał miarę wcześniej niż zwykle. - Lord Belstead obrzucił

niechętnym spojrzeniem mężczyznę siedzącego niedbale w fotelu ustawionym przed
kominkiem. - Jeszcze nie ma dziesiątej, a on jest już kompletnie zamroczony. - Może

powinniśmy mu zaproponować partyjkę - powiedział Sledmere, nie odrywając wzroku od
kart. - Glenthorpe jest durniem, zwłaszcza kiedy za wiele wypije. Można by dzisiaj wygrać

od niego sporą sumkę. - To zbyt łatwe - odezwał się Artemis. - Cóż to za przyjemność grać z
pijanym głupcem?
- Nie mówiłem o przyjemności - sprostował Sledmere. Rozważałem tylko możliwe zyski.

Artemis położył karty na stoliku. - Jeśli o tym mowa, to ja właśnie swoje powiększyłem.

- Wygląda na to, że moim kosztem - mruknął Belstead. patrząc na leżące na stoliku
karty. - Ma pan piekielne szczęście. sir. Artemis popatrzył w stronę Glenthorpe’a, który

odstawił szklankę i z trudem podniósł się z fotela. - Myślę, że dzisiejszego wieczoru nie
powinienem tego szczęścia wystawiać na dalsze próby. Wybaczcie mi, panowie, ale nie

chcę się spóźnić na spotkanie. Belstead zachichotał. - Kim jest ta szczęśliwa dama,
Hunt?

- Jej imię wyleciało mi jakoś z pamięci - odparł Artemis, wstając. - Nie wątpię, że

przypomnę je sobie w odpowiednim momencie. Dobranoc, panowie. Sledmere

roześmiał się. - Uważaj, żebyś sobie przypomniał właściwe imię. Z jakichś powodów
kobiety czują się obrażone, jeśli ktoś przez pomyłkę, zwracając się do nich, użyje innego

imienia. - Dziękuję ci za cenną radę - odparł Artemis, potem wyszedł do holu, gdzie
odebrał od portiera płaszcz, kapelusz i rękawiczki. Glenthorpe, chwiejąc się lekko, stał

przy wyjściu. - Widzę, że już pan wychodzi, Hunt. - Tak. - Może moglibyśmy odjechać
razem?

- Glenthorpe wyjrzał przez okno. - Trudno znaleźć dorożkę w taką noc. Mgła jest tak gęsta,

że można by ją kroić nożem. - Proszę bardzo. - Artemis narzucił na siebie płaszcz i

wyszedł na zewnątrz. - Wspaniale. - Wyraz ulgi na twarzy Glenthorpe’a był niemal
komiczny. Szybko wyszedł za Artemisem na zasnutą mgłą ulicę. - Bezpieczniej jest

poruszać się we dwóch. W taką noc można się natknąć na bandytów i złodziei. Tak
mówią. Artemis zatrzymał dorożkę. Gdy Glenthorpe niezdarnie wgramolił się do niej i

usiadł, zajął drugie miejsce i zamknął drzwi.

- Takiej mgły na początku lata nigdy nie widziałem mruknął Glenthorpe. Dorożka ruszyła.

Artemis uważnie patrzył na towarzyszącego mu mężczyznę, który wyglądał na ulicę.
Wydał mu się dziwnie niespokojny. W jego oczach widać było napięcie. - To oczywiście

nie moja sprawa - Artemis rozparł się wygodnie na siedzeniu - ale zauważyłem, że jest
pan dzisiaj trochę nieswój. Jakieś zmartwienie? Glenthorpe zaciągnął zasłonkę w oknie

i odwrócił się w stronę Artemisa. - Nigdy nie miał pan wrażenia, że jest pan śledzony,
sir?

- śledzi mnie ktoś?

- Mnie, nie pana. - Glenthorpe wcisnął się głębiej w ciemny kąt dorożki. - Ostatnio mam

dziwne uczucie, że ktoś za mną chodzi. Odwracam się wtedy, ale nikogo nie zauważam.
Bardzo to denerwujące. - Dlaczego miałby pana ktoś śledzić?

- Skąd, u diabła, mam to wiedzieć?! - powiedział zbyt głośno i zbyt gwałtownie Glenthorpe.

Sam przestraszył się brzmienia swojego głosu i dokończył znacznie ciszej: - Ale ktoś to

robi. Wyczuwam go. - A jak pan sądzi, kto to może być?

- zapytał obojętnym tonem Artemis. - Nie uwierzy pan, ale myślę, że jest to... - . -

Glenthorpe przerwał.

- Kto?

- Trudno to wyjaśnić. - Glenthorpe kurczowo zacisnął dłonie na poduszce siedzenia. - To

ma związek z czymś, co zdarzyło się parę lat temu. Coś, co dotyczyło pewnej młodej

kobiety.

- Ach, tak. - Wie pan, ona była aktorką. Nikim ważnym. - Glenthorpe nerwowo przełknął

ślinę - Och, to było okropne. Nigdy nie przypuszczałem, że do tego dojdzie. Tamtych to
bawiło, sądzili, że ona tylko się z nami drażni, prowadzi jakąś grę, ale ona potraktowała

to poważnie, rozumie pan. - Co się stało?

- zapytał spokojnie Artemis. - Zawieźliśmy ją w pewne odludne miejsce. - Glenthorpe

potarł nos grzbietem dłoni. - Myśleliśmy, że będzie dobra zabawa, ale ona... - . ona się
broniła. Uciekła. To nie nasza wina, że... - . Mniejsza z tym. Chodziło o to, że nie miałem

nic wspólnego z tym, co się stało. Tamci tak, ale kiedy przyszła moja kolej, nie mogłem...
- . jeśli rozumie pan, co mam na myśli. Może zbyt dużo wypiłem, a może ten jej wzrok,

kiedy na mnie patrzyła.

- .- . - Jak patrzyła?

- Jak gdyby była czarownicą, która rzuca klątwę. Powiedziała, że wszyscy za to zapłacimy.

To nonsens, oczywiście. Ale zrozumiałem, że oni się mylili. Ta dziewczyna nie żartowała.

Ona nie chciała żadnego z nas i ja... . - . ja po prostu... po prostu nie mogłem. - Ale był
pan tam, owej nocy.

- Tak, ale tylko dlatego, że mnie tam zaciągnęli. Wie pan, że nie lubię takich rzeczy. Nie

jestem... Jak by to powiedzieć... nie mam takich skłonności jak inni mężczyźni. -

Glenthorpe znów nerwowo zacisnął dłonie. - Tak czy inaczej wycofałem się. Tamci
śmiali się ze mnie, ale nie przejmowałem się tym. Chciałem odejść. Dziewczyna uwolniła

się. Wybiegła w noc. Potem był wypadek. Spadła ze skały. - A co pan zrobił?

- Ja? - Glenthorpe sprawiał wrażenie przerażonego. - Dlaczego.

- .- .- ? Nic. W ogóle nic. Właśnie to próbuję wyjaśnić. On nie ma żadnego powodu, żeby

mnie prześladować. Nie dotknąłem jej nawet. - Kto pana prześladuje?

- Ona powiedziała... Glenthorpe zwilżył językiem wargi i znów potarł dłonią nos. - Ona

powiedziała, że jej kochanek zniszczy nas za to, co zrobiliśmy. Ale minęło pięć lat. Pięć

długich lat. Myślałem, że to wszystko dawno minęło, zostało zapomniane. - A teraz nie
jest pan już tego pewny. Glenthorpe zawahał się, a potem sięgnął do kieszeni i wyjął z

niej niewielki grawerowany wisiorek do dewizki. - Przysłano mi to przed paroma
miesiącami. Ktoś to zostawił przy wejściu do domu. Artemis spojrzał na złoty wisiorek z

wygrawerowanym ogierem stającym dęba. - Co to ma znaczyć?

- Myślę, że on mi to przysłał. Ten, który ma ją pomścić. - Dlaczego przysyłałby coś takiego?

Glenthorpe potarł nos. - Mam wrażenie, jak gdyby się ze mną drażnił. Jak kot z myszą,
rozumie pan. Ale to nie jest w porządku. - Czyżby?

- Przecież z nas trzech tylko ja jej nie skrzywdziłem. Tylko ja jej nie dotknąłem. - Ale był

pan z nimi tamtej nocy, prawda?

- Tak, ale.
- .- . - Dość tych wyjaśnień, Glenthorpe. Nie interesują mnie. Może przydadzą się temu,

który, jak się wydaje, pana śledzi. Artemis stuknął w dach dorożki, by zwrócić uwagę
woźnicy. Proszę wybaczyć, lecz zostawię pana samego. Wolałbym resztę drogi przebyć

bez towarzystwa. - Ale bandyci.

- .- . - Każdy ma prawo wyboru towarzystwa. Dorożka zatrzymała się. Artemis wysiadł i

zamknął za sobą drzwi. Nie oglądając się, szybko ruszył i zniknął w kłębiącej się mgle.

Zdawał sobie sprawę, że tej nocy złamał wszystkie reguły, jakimi się kierował. Zasady,

które sobie narzucił w ostatnich latach, były nieliczne, ale sztywne i niepodważalne.
Sprzedawał marzenia, lecz nigdy nie popełnił błędu, by w nie wierzyć. Zarabiał na handlu

złudzeniami, ale sam zawsze odróżniał fantazję od rzeczywistości. Przekonywał się, że te
kilka walców z Niebezpieczną Wdową to tylko element strategii, sprytny sposób, by zwabić

ją w sidła. Ta dama zbyt wiele o nim wiedziała. Zdawał sobie sprawę, że musi uzyskać nad
nią przewagę, zgodnie ze starą vanzagariańską zasadą wyrażoną w przysłowiu:

„Niebezpiecznego człowieka należy poznać, zanim zyska się nad nim przewagę”. Madeline
rzuciła mu zniecierpliwione spojrzenie poprzez otwory w ozdobionej piórami masce. -

Najwyższy czas, żeby przejść do interesów, sir - powiedziała. Tylko tyle po uwodzicielskim
walcu.
- Miałem nadzieję, że zanim do nich przystąpimy, pozwoli sobie pani na odrobinę

przyjemności. - Przyciągnął ją mocniej do siebie i zmusił do wykonania kolejnego

obrotu na zatłoczonym parkiecie. - Nie wiem, jaką prowadzi pan grę, panie Hunt, ale ja
nie przyszłam tu po to, żeby tańczyć i się bawić. - Muszę pani powiedzieć, Madeline, że

nie potwierdza się pani reputacja uwodzicielskiej kobiety, zdolnej zwabić każdego
mężczyznę w swoje sidła. Przyznaję, że jestem nieco rozczarowany. - Czuję się załamana,

słysząc, że nie okazałam się dla pana dostatecznie atrakcyjna, ale nie jestem zaskoczona
tym. że dostrzega pan moje niepowodzenie pod tym względem. Właśnie wczoraj moja

ciocia powiedziała mi, że staję się samotnicą i dziwaczką jak wielu członków
Towarzystwa Yanzagarian. - Proszę się tym nie przejmować. Wydaje mi się, że od

niedawna zacząłem gustować w żyjących w odosobnieniu ekscentrycznych kobietach.
Zanim zdumiona Madeline zdążyła wyrazić swoje, słuszne zresztą, oburzenie jakąś ciętą

uwagą, pociągnął ją do następnej figury walca. Fałdy jej czarnego domina powiewały
szeroko. Artemis był zdecydowany co najmniej część tego wieczoru przetańczyć z tą

kobietą. Wyczuwał, że dobrze się czuje w jego ramionach. Jej zapach działał na niego
mocniej niż egzotyczne pachnidła. Beztroski nastrój nie opuszczał go od dnia wizyty w

jej bibliotece. Nie bacząc na ryzyko, postanowił mu dzisiaj ulec. Okrążyli w połowie salę,
zanim Madeline przyszła do siebie. - Dlaczego, na Boga, upiera się pan przy tych

śmiesznych sztuczkach z walcem?

- zapytała. - To nie są żadne sztuczki. Po prostu tańczymy, jeśli pani tego dotąd nie

zauważyła. W przeciwieństwie do wielu rozrywek oferowanych w Pawilonach, w naszym
tańcu nie ma ni z iluzji. Zobaczy pani, jak oboje będziemy po nim zmęczeni.

- Pan dobrze wie, co mam na myśli, sir. - Sprzedaję marzenia i złudzenia - powiedział z

uśmiechem. - Pani jest moją klientką. Jak każdy doświadczony handlarz chcę pani

przedstawić próbkę moich towarów, zanim przejdziemy do szczegółów umowy. Nie
czekając na odpowiedź, zmusił partnerkę do kontynuowania walca. Pomyślał, że po tak

żywym tańcu zabraknie jej sił, by rozmawiać o interesach. Chociaż przez chwilę.
Wiedział oczywiście, że w końcu muszą się porozumieć. Chciał przed tym, żeby rozmowa

odbyła się tutaj, na jego terenie, a nie w miejscu wybranym przez nią. Takie szczegóły
mają duże znaczenie. Kiedy prowadzi się interesy z damą, o której mówisz że

zamordowała męża, należy z góry ustawić się w mocnej pozycji. Wirując z Madeline na
parkiecie, nie zapomniał o tym, by okiem gospodarza obserwować otoczenie. Z

satysfakcją zauważył, że wszystkie sale i gabinety w Złotym Pawilonie są zapełnione. Bal
maskowy, wydawany w każdy czwartek w letnich miesiącach, należał do najbardziej

popularnych atrakcji w jego ogrodach. Był dostępny dla każdego, kto mógł sobie

pozwolić na bilet wstępu. Jedynym warunkiem było posiadanie maski. Zbyt

demokratyczny charakter niektórych oferowanych tu rozrywek raził pewnych ludzi, ale
bal maskowy uważany był przez bardziej tolerancyjnych dżentelmenów z wytwornych’

sfer za zabawny. Lekki posmak skandalu otaczający ogrody był wyraźnie pociągający. W
każdy czwartek na tanecznym parkiecie spotykali się dandysi, oficerowie, kupcy, młodzi

rozpustnicy i prowincjonalni dżentelmeni z aktorkami, damami i całą gromadą różnego
rodzaju łobuzów. Tańczyli w salach ozdobionych imitacjami zabytków starożytnego

Egiptu i Rzymu. Przyćmione światło odbijało się od rzeźbionych kolumn, obelisków i
posągów. W jednym rogu obszernej sali zbudowano uproszczoną wersję egipskiej

świątyni, uzupełnioną miniaturą sfinksa. W przeciwległym rogu widniała rzymska
fontanna, otoczona kolumnami, których kapitele leżały w płytkiej sadzawce. Tu i ówdzie

ustawione były imitacje mumii, potężne trony i mnóstwo malowanych urn W zacisznych
ciemnych alkowach stały kamienne ławy, na których mogły usiąść dwie osoby. Kiedy

przed trzema laty Artemis nabył upadające ogrody, miał już gotową wizję tego, co chce
stworzyć. Henry Leggett zadbał o ścisłe przestrzeganie jego zaleceń. To on pertraktował

z architektami i dekoratorami. Wkrótce rozległy teren nabrał egzotycznego, okazałego, a
zarazem tajemniczego charakteru. Nikt nie potrafi tak docenić powabu marzeń jak

człowiek, który nigdy nie oddaje się marzeniom. Muzyka ucichła, tańczące pary
znieruchomiały. Fałdy czarnego domina Madeline zastygły w bezruchu. Jej oczy patrzyły

na niego wyzywająco poprzez otwory w masce. - Czy teraz, kiedy już dostatecznie się pan
ubawił, żartując sobie ze mnie, możemy przystąpić do interesów, sir? Ach, tak. Wiedział

przecież, że nie mogą przetańczyć całej nocy. - Oczywiście, pani Deveridge, możemy
porozmawiać o interesach, ale nie tutaj. Takie nieeleganckie sprawy omawia się w

odosobnieniu. - Dlaczego nieeleganckie, sir?

- W oczach ludzi z wyższych sfer nie ma nic bardziej prostackiego niż interesy. Wziął ją pod

rękę i przez szerokie drzwi wyprowadził na oświetlony lampionami teren Pawilonów
Marzeń. Ciepła letnia noc przyciągnęła tłumy żądne nieco skandalicznych przygód i

rozrywek oferowanych w ogrodach. Starannie zaprojektowane oświetlenie potęgowało
wrażenia jakich dostarczały imitacje łuków triumfalnych, rzeźb, przed stawiających

mityczne sceny, i antycznych ruin, rozstawionych wzdłuż krętych, obsadzonych
drzewami ścieżek. Wysoko, nad ich głowami, akrobata spacerował po rozciągniętej linie;

na dole grupa elegantów obserwowała sztuczki magika ubranego w orientalny płaszcz.
Wszędzie spacerowali ludzie zajadając paszteciki sprzedawane w pobliskim barze.

Mężczyźni i kobiety flirtowali w cienistych ogrodowych altanach, potem znikali w
ciemnych alejkach. Towarzyszyły temu wszystkiemu muzyka śmiechy, nagłe wybuchy

aplauzu. Madeline spojrzała na grupkę hałaśliwych młodych ludzi tłoczących się przy
wejściu do jaskini. - Ta jaskinia sprawia wrażenie prawdziwej. - O to właśnie chodzi,

pani Deveridge. Przycisnął mocniej jej ramię i poprowadził w odległy kraniec ogrodu.
Panowały tu prawie całkowite ciemności. Mineli wejście do Kryształowego Pawilonu,

gdzie widzowie mieli okazję obejrzeć poruszane mechanizmami figurki żołnierzy
walczących na polu bitwy. Z sąsiedniego pawilonu dobiegały głośnie okrzyki

zadowolenia. Madeline odwróciła się, by spojrzeć na oświetlone wejście. - Jakie
przedstawienie odbywa się tutaj?

- zapytała. - To jest Srebrny Pawilon. Wynająłem mesmerystę, żeby dał kilka pokazów. -

Ach, tak, oczywiście. To właśnie na ten pokaz wybrały się Nellie i Alice tamtego

wieczoru. - Spojrzała na niego pytająco. - Czy wierzy pan w mesmeryzm, sir? Artemis
słuchał przez chwilę entuzjastycznych odgłosów dobiegających z pawilonu. - Wierzę

informacjom o liczbie sprzedanych biletów. Mesmerysta spisuje się całkiem dobrze. Po
jego ironicznej odpowiedzi na twarzy Madeline pojawił się wyraz pewnego napięcia. - W

teoriach Vanza są pewne elementy, które można by określić terminem mesmeryzm. -
Nie będę się z panią spierał. Umysł jest dla nas nadal czymś nieznanym. Ta tajemnica

leży u podstaw filozofii Vanza. Wysypana żwirem alejka prowadziła do ciemniejszej

części ogrodu. Spotykali coraz mniej przechodniów. - Dokąd idziemy?

- zapytała zaniepokojona Madeline. - Do tej części ogrodu, która nie jest jeszcze

udostępniona publiczności. Tam będziemy sami. Przy okazji pokażę pani najnowszą
atrakcję. - Cóż to takiego?

- Nawiedzany Dwór. - Nawiedzany?
- Chyba nie boi się pani duchów - powiedział zaskoczony tonem jej głosu. - Nie

uwierzyłbym w to. Nie odpowiedziała, ale czuła jakieś wewnętrzne napięcie. Duchy?
Kiedy doszli do żywopłotu zamykającego tę część ogrodów, Artemis zdjął maskę. - Tutaj

nie musi pani obawiać się, że ktoś nas zobaczy. Ten teren jest zamknięty dla
publiczności. Zawahała się, a potem i ona zdjęła maskę. Jej czarne włosy lśniły w blasku

księżyca. - Nawiedzany Dwór jest jeszcze w budowie. - Artemis otworzył bramę i
podniósł niezapaloną latarnię postawioną obok niej. Otwarcie jest w przyszłym

miesiącu. Przypuszczali’.

- , że spodoba się młodym ludziom i flirtującym parom. Madeline milczała, gdy jej

towarzysz zapalał latarnię i prowadził ją ścieżką pomiędzy wysokimi żywopłotami. Minęli
drzwi budynku i stanęli przed kamienną bramą. - To nowy labirynt - wyjaśnił Artemis,

omijając bramę. Będzie otwarty razem z Dworem. Sam go zaprojektowałem. wykorzystując
wzory Vanza. Myślę, że przysporzy nieco kłopotów moim klientom. - Nie wątpię. Ojciec

zawsze twierdził, że labirynty Vanza są wyjątkowo zawiłe. Uśmiechnął się, słysząc ton
dezaprobaty w jej głosie. - Nie lubi pani labiryntów?
- Gdy byłam mała, zachwycały mnie. Później zbyt mocno kojarzyły mi się z praktykami

vanzagarian. - Przestały więc panią bawić. Rzuciła mu enigmatyczne spojrzenie, ale nie

odpowiedziała. Minęli następny róg budynku. Gotycka fasada Nawiedzanego Dworu
majaczyła w świetle księżyca. Ciemne, wąskie okna budziły niepokój. Madeline przez

dłuższą chwilę przyglądała się imponującej budowli. - Wygląda dokładnie tak jak zamek
w jednej z powieści grozy pani York. Przysięgam, że dwa razy pomyślałabym, zanim

weszłabym do wnętrza. - Traktuję to jako komplement. Spojrzała na niego zaskoczona,
po chwili uśmiechnęła się. - Założę się, że i w projektowaniu tego budynku brał pan

udział, podobnie jak w przypadku labiryntu. - Tak. Myślę, że to miejsce wywoła dreszcz
emocji u moich najbardziej żądnych przygód gości. - Pawilony Marzeń są dla pana

czymś więcej niż tylko źródłem dochodów, prawda? - Przyznam się pani do czegoś, o
czym nie mówiłem nikomu, pani Deveridge - odezwał się Artemis po chwili

zastanowienia, nadal przyglądając się budynkowi. - Kupiłem te ogrody, bo wierzyłem, że
są dobrą lokatą kapitału. Zamierzałem zbudować tu domy i sklepy. Zapewne zrobiłbym

to w końcu, ale odkryłem, że bardziej odpowiada mi planowanie i projektowanie
różnych atrakcji. Sprzedawanie marzeń to zresztą lukratywne zajęcie. - Rozumiem. Czy

zamierza pan nadal je prowadzić, kiedy znajdzie pan sobie odpowiednią żonę?

- Nie podjąłem jeszcze decyzji. - Oparł nogę na niskim kamiennym murku, ograniczającym

ścieżkę prowadzącą do Dworu. - Już drugi raz pyta mnie pani o zamiary związane z
ożenkiem. Wyraźnie leży pani na sercu, żebym był szczery w stosunku do swej przyszłej

żony. - Gorąco polecam szczerość. - A co zrobić, jeśli będzie miała zastrzeżenia do
mojego sposobu zarobkowania? Madeline stała z rękami założonymi do tyłu. Wydawała

się zafascynowana tym gotyckim pawilonem. - Radzę, by był pan szczery, sir, i to od
początku. - Nawet jeśli będzie się z tym wiązać ryzyko, że ją utracę?

- Z doświadczenia wiem, że obłuda nie jest dobrą podstawą małżeństwa. - Mam przez to

rozumieć, że pani związek był oparty na tego rodzaju fundamencie?

- Mój mąż okłamywał mnie od pierwszego dnia, kiedy go spotkałam. Lodowaty ton, jakim

to powiedziała, zmroził go na moment. - W czym panią okłamał?

- We wszystkim. Okłamywał mojego ojca i oszukiwał mnie. Zbyt późno zorientowałam się,

że nie mogę wierzyć żadnemu jego słowu. Do tej pory usiłuję oddzielić fakty od zmyśleń.

- Niemiła sytuacja. - Gorsza, niż pan sobie wyobraża - powiedziała szeptem. Położył dłoń
na jej ramieniu. - Zanim przystąpimy do interesów, pani Deveridge, proponuję przyjęcie

pewnego układu. - Słucham pana. - Obiecajmy sobie, że w trakcie naszej współpracy nie
będziemy się wzajemnie okłamywać. Mogą być sprawy, o których nie chcemy

rozmawiać. Oboje możemy mieć własne tajemnice, każdy ma prawo do prywatności. Ale
nie będziemy kłamać, dobrze? - Łatwo zawrzeć taki pakt, sir, ale jak można mieć

pewność że druga strona nie kłamie? - Znakomite pytanie, pani Deveridge. Nie znam
na nie odpowiedzi. Powiem tylko tyle: to sprawa zaufania. - Mówią o mnie, że jestem

szalona, i podejrzewają mnie o morderstwo. Jest pan pewny, że może zaufać takiej
osobie?

- Wszyscy mamy jakieś słabostki. Każdemu można coś zarzucić, nieprawdaż?
- Wzruszył ramionami. - Jeśli dojdzie do umowy, pani też będzie musiała przymknąć oczy

na pewne fakty związane ze mną. Na moją przynależność do vanzagarian i ten fatalny
sposób zarobkowania. Spojrzała na niego, a potem parsknęła śmiechem. - Doskonale,

sir. Ma pan moje słowo, cokolwiek jest ono warte. Nie będę pana okłamywać. - Ja też nie
będę tego robił. - Interesująca umowa, prawda? Pakt szczerości pomiędzy kobietą

posądzaną o zamordowanie męża a mężczyzną, który ukrywa przed światem prawdę o
sobie. - Jestem nią usatysfakcjonowany. A teraz, kiedy zawarliśmy wstępną umowę,

może dowiem się, czego pani ode mnie oczekuje, pani Deveridge. - Proszę się nie
niepokoić, sir. Nie chcę od pana niczego więcej ponad to, czego rozsądny człowiek może

się spodziewać po szalonej kobiecie. Chcę, żeby mi pan pomógł w odnalezieniu ducha -
dokończyła, cały czas patrząc na fasadę budynku. Artemis potrzebował dłuższej chwili,

zanim dotarło do niego znaczenie tych słów. ‘ - Nie mogę sobie wyobrazić, żeby dama o
pani intelekcie i wykształceniu wierzyła w zjawy. - A ja jestem bliska uwierzenia w to

szczególne zjawisko powiedziała przez zaciśnięte zęby. - Czy ten duch jakoś się nazywa?

- O, tak - odparła. - Renwick Deveridge. Może w tych plotkach było coś z prawdy? Może

ona naprawdę była szalona? Artemis uświadomił sobie nagle, że powietrze jest chłodne.
Mgła unosząca się znad Tamizy otulała ogrody. - Czy pani naprawdę wierzy, że pani

zmarły małżonek wrócił zza grobu, żeby panią dręczyć?

- zapytał ostrożnie. - Na krótko przed śmiercią w pożarze mój mąż przysiągł, że wymorduje

całą moją rodzinę. - Wielki Boże! - Udało mu się zamordować mojego ojca. - Winton
Reed zmarł podobno na atak serca. - Artemis przyglądał się jej uważnie. - To była

trucizna, panie Hunt. Moja ciotka próbowała go ratować, ale ojciec był już starym
człowiekiem. Miał słabe serce. Zmarł kilka godzin po pożarze. - Rozumiem - powiedział,

starając się panować nad głosem. - Nie sądzę, aby miała pani jakiś dowód na
potwierdzenie tego faktu. - Nie,żadnego. - Hmm. - Nie wierzy mi pan, prawda?

- Rozłożyła ręce. - Nie mam panu tego za złe. Ci, którzy uważają, że zamordowałam męża,

niewątpliwie sądzą, iż poczucie winy musiało doprowadzić mnie do tego, że widuję

duchy. - Widziała pani jego ducha?

- Nie. - Zawahała się. - Ale znam kogoś, kto widział. Szalona? A może sprytna morderczyni,

próbująca wykorzystać mnie do jakiś mrocznych celów? zastanawiał się. Tak czy inaczej,
ta rozmowa na pewno nie jest nudna. - Co to wszystko, zdaniem pani, znaczy?

- Wiem, że to brzmi niedorzecznie, ale ostatnio zaczynam wątpić w to, czy mój mąż

naprawdę zginął w pożarze. - O ile wiem, jego zwłoki zostały znalezione na pogorzelisku.

- Tak. Doktor go zidentyfikował, ale.

- .- . - A jeśli się pomylił? To chciała pani powiedzieć?

- Tak. Powiedziano, że zwłoki spłonęły, lecz zidentyfikowanie ich było możliwe. Niemniej

mogła zajść pomyłka. Odwróciła się nagle twarzą do swego rozmówcy. Jej oczy lśniły w

blasku latarni. - Tak czy inaczej, muszę poznać prawdę, i to szybko. Jeśli mój mąż żyje,
mam powody przypuszczać, że wrócił po to, żeby się zemścić na mojej rodzinie. Muszę

przedsięwziąć jakieś środki, żeby ocalić ciotkę i siebie. Patrzył na nią przez dłuższą

chwilę. - A jeśli się okaże, że jest pani ofiarą wybujałej wyobraźni? spytał w końcu. - Co
wtedy?

- Proszę mi udowodnić, że się mylę, wierząc w powrót Renwicka zza grobu. Proszę mi

udowodnić, że jestem obłąkana. Obiecuję panu, sir, iż łatwo pogodzę się ze

świadomością, że cierpię na nerwowe zaburzenia. - Uśmiechnęła się kwaśno. Bądź co
bądź, będę mogła się leczyć. Moja ciotka jest biegła w sporządzaniu leków na takie

dolegliwości. - A może powinna” pani zwrócić się do detektywów z Bon Street? Może
któryś z nich będzie w stanie pani pomóc?

- Nawet gdybym przekonała jakiegoś detektywa, że nie jestem szalona, nie miałby szansy

poradzić sobie z ekspertem w sztuce walki Vanza. - Deveridge był ekspertem?

- Tak. Nie był mistrzem, chociaż bardzo tego pragnął, ale wiem, że miał wielkie

umiejętności. Muszę panu powiedzieć, sir, że po przejrzeniu notatek mojego ojca

doszłam do wniosku, że poza panem istnieje tylko jedna osoba, której mogłabym się
poradzić. Niestety, ten człowiek jest w tej chwili nieosiągalny. Z jakichś powodów

zirytowała go informacją, że rozważała możliwość zaangażowania kogoś innego. - Kim
jest ten człowiek, który mógłby sprostać pani wymaganiom?

- Pan Edison Stokes. - Przebywa w tej chwili poza Anglią mruknął Artemis. Ożenił się

niedawno i o ile wiem, ogląda z małżonką rzymskie ruiny. - Tak. To ograniczyło mój

wybór. - Zawsze jest mi miła świadomość, że znalazłem się na początku listy, choćby
nawet za sprawą zbiegu okoliczności. Madeline spojrzała mu w oczy. - No dobrze, sir.

Czy pomoże mi pan w moich dociekaniach w zamian za dziennik ojca? Nie widział w jej
oczach szaleństwa, jedynie zdecydowanie i odrobinę rozpaczy. Jeśli jej nie pomogę,

pomyślał, to albo zdecyduje się działać samotnie, albo poprosi o pomoc któregoś
zdziwaczałych członków Towarzystwa Vanzagarian. Jeśli jej obawy były uzasadnione, to

każda z tych dróg mogła się okazać wielce ryzykowna, i Jeśli były uzasadnione. Miał
wiele powodów, by nie wiązać się z tą kobietą, ale wolał o nich w tej chwili nie myśleć. -

Spróbuję się czegoś dowiedzieć - powiedział. Zauważył, że chce zaprotestować, ale
powstrzymał ją gestem ręki. - Jeżeli potwierdzą się pani obawy, porozmawiamy

ponownie. Więcej nie mogę obiecać. Uśmiechnęła się do niego w taki sposób, że
światło latarni w porównaniu z tym uśmiechem wydało mu się całkiem blade.

- Dziękuję panu, sir. Zapewniam pana, że po zakończeniu współpracy przekażę panu

dziennik ojca. - Tak. Będę go miał. W ten czy inny sposób, pomyślał. - Przypuszczam, że

teraz zechce mi pan zadać parę pytań. - Bardzo wiele pytań. - Podejrzewam, że to, co
powiem, zabrzmi dla pana co najmniej dziwnie. - Nie wątpię, i - Zapewniam pana, że

mam dostateczne powody, by się niepokoić. - Prawdę mówiąc...

- Słucham?

- spojrzała na niego pytająco. - Skoro uzgodniliśmy, że będziemy wobec siebie szczerzy,

powinna pani wiedzieć, że uważam panią za bardzo atrakcyjną kobietę. Po dłuższej

chwili Madeline odezwała się tonem pełnym rezygnacji. - Czyżby? To fatalne. - Nie
wątpię, ale tak jest. - Miałam nadzieję, że unikniemy tego rodzaju komplikacji. - Ja też. -

Tak czy inaczej, mogę chyba oczekiwać, że zachowa się pan rozsądniej „niż dżentelmeni
podobnie zauroczeni. - Zauroczeni.. Tak, to właściwe słowo. - Z pewnością nie jest pan

jedynym mężczyzną dotkniętym tym szczególnym zainteresowaniem moją osobą. -
Niewątpliwie powinienem doznać ulgi, wiedząc, że nie jestem odosobniony. - Trudno to

zrozumieć, ale tak już jest. W minionym roku otrzymałam sporo listów i bukietów od
dżentelmenów, próbujących nawiązać ze mną romans. - Rozumiem. - Wydaje mi się to

dziwne, ale ciocia Bemice tłumaczy to tym, że pewnych panów pociągają wdowy.
Najwidoczniej przypuszczają, że dama w mojej sytuacji ma już jakieś obycie w świecie i

mężczyzna nie musi kłopotać się jej. Hmm.

- .

- . Brakiem doświadczenia, jeśli tak można to określić. - Innymi słowy, nie musi zważać na

jej niewinność. - Właśnie tak. Jak mówi ciocia Bemice, wdowy mają w sobie coś, co
pociąga mężczyzn. - Hmm. - Mogę nawet się domyślać, że tym czymś jest

doświadczenie. - Hmm. - Należałoby jednak przypuszczać, że okoliczności, w jakich
zostałam wdową, powinny zniechęcać dżentelmenów. - Owszem. - Rozumiem, że

doświadczenie może być pociągające, ale przyznam się, że nie mogę pojąć, dlaczego
mężczyźni interesują się kobietą, o której się mówi, że z zimną krwią zamordowała

męża. - Różne są gusta. Postanowił nie wspominać o zawieranych w klubach zakładach.
Tysiąc funtów nagrody dla mężczyzny, który spędzi z nią noc, dostatecznie wyjaśniało

wszystkie te bukiety i zaproszenia, które otrzymywała. Mogłaby jednak poczuć się
dotknięta. - Chciałam dać panu tylko jedną radę: proszę skorzystać z wszystkich swoich

vanzagariańskich talentów, żeby zabezpieczyć się przed jakimikolwiek próbami
nawiązania ze mną romantycznych związków. Ujął jej twarz i powiedział: - Z

przykrością muszę stwierdzić, że nawet moje umiejętności mistrza nie wystarczą, by
pokonać pragnienie nawiązania z panią bliższych kontaktów. - Naprawdę?

- Naprawdę. Nerwowo przełknęła ślinę. To bardzo dziwne. - Nieprawdaż? Ale już wcześniej

dała mi pani do zrozumienia, że dżentelmeni z Towarzystwa Vanzagarian są dziwakami.

Nachylił się i pocałował ją, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Wyczuł, że jest
zaskoczona i zakłopotana, ale nie próbowała go odsunąć. Objął ją i mocno przytulił do

piersi. Była teraz bliżej, znacznie bliżej niż w tańcu. Ogarniało go coraz mocniejsze
podniecenie. Oszałamiał go jej subtelny zapach. Mruknęła coś cicho i nagle jej wargi się

rozchyliły. Wsunął dłoń pod domino, tuż poniżej stanika sukni. Delikatne dotknięcie jej
piersi sprawiło, że krew mocniej zaczęła krążyć w jego żyłach. Wdowy coś w sobie mają,

pomyślał. W jej reakcji na pocałunek wyczuwał jednak pewne skrępowanie. Uświadomił
sobie, że ta kobieta od roku jest wdową, a jej małżeństwo najwyraźniej nie było

satysfakcjonujące. Zdumiała go natomiast reakcja własnego ciała. Umiał przecież
panować nad sobą, nawet w kontaktach z kobietami. Poza wszystkim nie był już

mężczyzną pierwszej młodości. Mocniej zacisnął ręce na szczupłym ciele Madeline i
ustami dotknął delikatnej skóry jej szyi. Drżała w jego ramionach. Wplotła palce w jego

włosy. Tak, wdowy mają coś w sobie. A przynajmniej ta, utwierdził się w tym
przekonaniu. - Artemisie - szepnęła. Zdawało jej się, że jakaś tama pękła gdzieś

wewnątrz niej. Ogarnęła go fala pożądania. Od lat nie doznał tak gwałtownych uczuć.
Bronił się przed nimi, obawiając się, że pozbawią go władzy nad sobą. Teraz jednak

poddał się im. - Myliłem się - szepnął. - Jest pani bardziej niebezpieczna, niż sądziłem. -
Nie. - Tak. - Może jest to jedynie zauroczenie, o którym mówiłam przed chwilą. - Być

może, ale wcale nie byłbym pewny. Próbował zebrać myśli, nadal ją całując. Nie było to
łatwe, ale jedno wiedział z całą pewnością: nie mógł kochać się z nią tutaj, na mokrej

trawie. Wziął ją na ręce i ruszył w stronę schodów Nawiedzanego Dworu. - Na Boga! -
Madeline oderwała wargi od jego ust i znieruchomiała. Wpatrywała się w fasadę

budynku szeroko otwartymi oczami. - Okno! - Co takiego?

- Przywrócony do rzeczywistości tonem jej głosu, Artemis postawił ją na ziemi i powiódł

wzrokiem po rzędach wysokich sklepionych okien. - Co pani zobaczyła?

- Tam ktoś jest. - Wpatrywała się w ciemne okno na pierwszym piętrze. - Widziałam, jak

się poruszył. Przysięgam. - Wierzę pani - mruknął Artemis. - Ale kto? - zapytała. - Mój
młody przyjaciel Zachary albo któryś z jego pomocników. Ostrzegałem ich wielokrotnie,

aby trzymali się z dala; od tego budynku, dopóki nie zostanie dokończony, ale te
cholerne małe diabły były zbyt zaciekawione atrakcjami, jakie mogą tu znaleźć. Sami

zresztą podpowiadali Henry’emu różne sztuczki. - Artemisie, zaczekaj! - zawołała, gdy
ruszył w stronę schodów, - Proszę tu zostać. - Uniósł latarnię i otworzył frontowe drzwi.

- To nie potrwa długo. Zaraz przegonię tych chłopców - Nie podoba mi się to. Proszę,
odejdźmy stąd. Niech pan przyśle któregoś ze swoich pracowników, żeby zaprowadził

porządek. Jej niepokój wydał mu się całkiem bezpodstawny. Z drugiej strony ta kobieta

bała się przecież ducha zamordowanego męża. Pomyślał o kratach, żaluzjach i
dzwoneczkach zainstalowanych w jej domu. Cóż za fatalny los rzucił mnie w jej ręce,

pomyślał. Teraz jednak nie mógł się już wycofać i to tylko z powodu notatnika jej ojca. -
Proszę się uspokoić powiedział łagodnie. - Za chwilę, wrócę. Wszedł do wnętrza. Światło

lamp odbijało się od ścian ho i prowadzących na górę kręconych schodów. Przestrzeń za
nimi pozostawała w głębokim cieniu. - Do licha, jak można być tak upartym! - Madeline

uniosła lekko spódnicę i wbiegła za Artemisem do holu. - Naprawdę widziałam kogoś w
oknie. - Mówiłem już, że pani wierzę. - Proszę mnie nie rozśmieszać, sir. Jest pan teraz

moim pracownikiem. Jeśli koniecznie chce pan spotkać tego intruza, to czuję się w
obowiązku towarzyszyć panu. Szybko doszedł do wniosku, że nie zmusi jej, żeby

zawróciła. Wyraźnie była zbyt przejęta tym, co zobaczyła w ciemnym oknie.
Pozostawienie jej na ścieżce przed budynkiem spotęgowałoby jeszcze ten niepokój.

Zresztą wydawało się nieprawdopodobne, żeby intruz, jeśli w ogóle istniał, mógł
stanowić prawdziwe zagrożenie. - Skoro się pani upiera.

- . - Ruszył wąskimi schodami w górę. Światło latarni tańczyło na ścianach, stwarzając

niesamowity nastrój. - Proszę się nie obrażać, ale ja nie dałabym nawet pensa, żeby

zobaczyć te wszystkie zaplanowane tu atrakcje. - Wygląda to efektownie, prawda?

- Wskazał palcem zbielałe kości wiszące we wnęce. - A co pani myśli o tym szkielecie?

- Absolutnie przerażający. - To wkład Małego Johna w dekorację wnętrza. Kiedy już

wszystko zostanie ukończone, będzie tu więcej takich szkieletów, duchów i korpusów

bez głów zwisających z sufitu. Jeden z chłopców zaproponował, żeby taką zakapturzoną
zjawę ustawić u szczytu schodów. ~ Artemisie, na litość boską! To nie czas na

zwiedzanie. Tu gdzieś kryje się ten intruz. Być może czeka, żeby nas zaatakować. ~ To
mało prawdopodobne. Zachary i jego przyjaciele dobrze wiedzą, że nie lubię takich

kawałów. - Bardzo nie lubię, pomyślał. Jeśli wpadnie mi w ręce ten łobuz, który
przerwał mi intymne spotkanie z Madeline, przekona się, jak bardzo źle postąpił. - Na

ogół ci chłopcy są w porządku, ale niekiedy.

- Przerwał nagle, gdyż jego uwagę zwrócił jakiś ruch u szczytu schodów. W świetle lampy

dostrzegł brzeg płaszcza, ale tajemnicza postać zdążyła się oddalić. Niemal bezgłośna
pobiegła w głąb długiego korytarza. - Artemisie - szepnęła Madeline. Nie zwracając na

nią uwagi, ruszył za uciekającym intruzem.

- Po chwili usłyszał, że Madeline biegnie za nim. Żałował, że pozwolił, by mu towarzyszyła.

Przez moment widział uciekającego, ale mógł tylko stwierdzić, że jest to dorosły
mężczyzna nie chłopiec, Na końcu korytarza trzasnęły drzwi. Artemis zatrzymał się

przed nimi, postawił latarnię i nacisnął klamkę. Drzwi jednak nie ustąpiły. - Ten drań
przesunął pod nie coś ciężkiego - powiedział do Madeline. Nachylił się i mocno

popchnął je ramieniem. - Pomogę panu. - Oparła ręce na drewnianych drzwiach.
Artemis poczuł, jak ustępują, a podłożony pod nie ciężki przedmiot przesuwa się po

podłodze. Usłyszał jakiś szelest w głębi pomieszczenia. - Co on tu robi, u wszystkich
diabłów! - mruknął. Jeszcze raz popchnął drzwi. Uchyliły się na tyle, że mógł już przez

nie przecisnąć się do ciemnego wnętrza, Proszę tu zostać - powiedział do Madeline
tonem, który nie budził wątpliwości, że jest to rozkaz. - Na litość boską, niech pan

uważa. Artemis, zgięty wpół, wślizgnął się do pomieszczenia i natychmiast odsunął się
na bok w głęboki cień, by uniknąć ewentualnego ciosu. Szybko jednak zorientował się,

że przybył zbyt późno. W powiewie chłodnego powietrza, wpadającego przez okno ‘
wychodzące na niewielki balkon, kołysały się wiszące u sufitu, . oświetlone światłem

księżyca, sztuczne pajęczyny. > Cholerny idiota, pomyślał Artemis. Wydawało mu się, że
umknie tą drogą. Jeśli nie wybrał ryzykownego skoku z tej wysokości na ziemię, to

znalazł się w pułapce. Zwierzę w pułapce jest często wyjątkowo niebezpieczne. Okrążył
świeżo pomalowaną makietę grobowej krypty i ostrożnie zbliżył się do okna. Widział

stąd cały balkon. Był pusty. - Nikogo nie ma szepnęła Madeline, stojąca na środku

pokoju. - Zniknął. - Miał wielkie szczęście, jeśli nie skręcił karku, skacząc z balkonu. -
Nie słyszałam żadnego hałasu. Miała rację. Artemis wyszedł na balkon i spojrzał w dół.

Nie zobaczył skulonej postaci leżącej na trawie. Nie widział nikogo, kto biegłby
pomiędzy drzewami w stronę rzadko używanej południowej bramy. - Uciekł - szepnęła

Madeline. - To niemożliwe, żeby skacząc z tej wysokości, nie skręcił sobie nawet nogi. -
Cofnął się i spojrzał w górę. - Dach?

- Nie wchodzi w rachubę. Miałby problem z opuszczeniem tej kryjówki... - Artemis

przerwał, gdyż czubkiem buta dotknął jakiegoś miękkiego przedmiotu. Spojrzał pod

nogi. - Do diabła! - Co to jest?

- zapytała Madeline, gdy schylił się, by podnieść przedmiot. - To jest wyjaśnienie, dlaczego

ten intruz nic sobie nie zrobił, opuszczając balkon przed paroma minutami. - Artemis
wyciągnął rękę, w której trzymał linę ze skomplikowanym węzłem zasupłanym na

końcu. - Skorzystał z niej, żeby wejść do budynku i go opuścić. Madeline westchnęła. -
Teraz przynajmniej uwierzył mi pan, że nie widziałam ducha. - Przeciwnie. Nie sądzę,

żebyśmy mogli być tego całkowicie pewni. - Co chce pan przez to powiedzieć?

- zapytała Madeline nieruchomiejąc, Artemis obracał w palcach grubą linę. - To jest węzeł

Vanza. Proszę opowiedzieć mi wszystko od początku powiedział Artemis.

Madeline z rękami splecionymi za plecami stała przy oknie, patrzyła na ogród i próbowała
zebrać myśli. W skupieniu się przeszkadzała jej świadomość, że Artemis, niedbale oparty o

biurko, czeka na wyjaśnienie. !’ Ubiegłej nocy, zaraz po incydencie w Nawiedzanym
Dworze, odprowadził ją do domu, sprawdził zamki przy oknach ‘obiecał przysłać kogoś, kto

będzie obserwować dom przez resztę nocy. - Teraz trzeba się odprężyć - powiedział,
żegnając się z nią. - Muszę przemyśleć pewne sprawy. Wrócę rano i ustalimy plan

działania. [ Niemal przez całą noc Madeline zastanawiała się, jaką część prawdy ma
ujawnić.
- Mówiłam panu, że Renwick otruł mojego ojca - zaczęła, starannie dobierając słowa. - Gdy

go znalazłam, jeszcze żył. Bemice próbowała go ratować, ale nawet jej najsilniejsze

odtrutki okazały się nieskuteczne. Powiedziała, że mój mąź użył jakiegoś
vanzagariańskiego specyfiku. - Proszę mówić dalej. Z tonu głosu Artemisa nie potrafiła

wywnioskować, czy jej wierzy. - Już wcześniej wszyscy wiedzieliśmy, że Renwick nie jest
normalny. Potrafił to świetnie ukrywać przez wiele miesięcy, na tyle długo, że udało mu

się oszukać mojego ojca, mnie i innych. W końcu jednak stało się to dla nas oczywiste. -
W jaki sposób zorientowała się pani, że mąż jest szaleńcem? Madeline zawahała się. -

Zaraz po ślubie okazało się, że coś z nim nie jest w porządku. Długie godziny spędzał w
swoim pokoju na poddaszu. Nazywał go laboratorium. To pomieszczenie zawsze było

zamknięte. Nie pozwalał nikomu tam wchodzić. Któregoś dnia jednak, kiedy oddawał
się medytacjom, wykradłam mu klucz, - Przeszukała pani ten pokój? . - Tak. - Opuściła

wzrok na swoje dłonie. - Uważa pan zapewne, że posłuszna żona nie powinna tak
postępować. Artemis zignorował tę uwagę. - Co pani znalazła?

- Dowody na to, że Renwick poważnie zajmuje się ciemnymi stronami filozofii Vanza -

odparła, patrząc mu w oczy. - Jaki rodzaj dowodów?

- Pisma, książki, notatki. Takie alchemiczne nonsensy, którymi mój ojciec zawsze gardził.

Uważał, że ten rodzaj wiedzy nie ma nic wspólnego z prawdziwą filozofią Vanza. Z

moich własnych badań wiem, że zawsze istniał w tej filozofii ciemny nurt magii i
alchemii. - Cholerne okultystyczne bzdury. Mnisi z Garden Temples nie nauczają tego.

Ta wiedza jest zakazana. - Zakazana wiedza jest dla wielu ludzi szczególnie pociągająca -
powiedziała Madeline unosząc brwi. - Pani mąż, jak się domyślam, zaliczał się do nich. -

Tak. To był prawdziwy powód, dla którego nawiązał kontakt z moim ojcem i wkręcił się

do naszego domu. Posunął się nawet do tego, że poślubił mnie, licząc na to, że ojciec

nauczy go tego, co było mu potrzebne. Uważał, że jeśli zostanie członkiem rodziny, teść
nie będzie miał przed nim tajemnic. - Jakie tajemnice Deveridge chciał poznać?

- Po pierwsze, zamierzał nauczyć się archaicznego języka Vanza, w którym napisane są

stare księgi dotyczące alchemii . magii. - A po drugie?

- Renwick chciał zostać mistrzem Vanza. Obsesyjnie tego pragnął. - A pani ojciec nie

zamierzał przekazać mu wiedzy niezbędnej, by znaleźć się w tych najwyższych kręgach,

prawda? Madeline odetchnęła głęboko. - Tak. Zorientował się w końcu.

- .- . zbyt późno, że Renwick [ jest złym człowiekiem. Mój mąż uważał, że jeśli rozszyfruje

tajemnice zawarte w okultystycznych tekstach Vanza, stanie się wszechwładnym
magiem. ~ Musiał być szalony, jeśli w to wierzył. Gorzej niż szalony. Miał mordercze

instynkty. Na krótko przed śmiercią ojciec ostrzegł swoją siostrę i mnie, że Renwick
Przysiągł, iż zabije nas wszystkich. Ten człowiek zamierzał zniszczyć całą naszą rodzinę

dlatego tylko, że ojciec nie chciał mu przekazać wiedzy niezbędnej do rozszyfrowania
starych, okultystycznych ksiąg. - Na szczęście zginął z ręki włamywacza, zanim zdołał

dokonać tej zemsty - rzekł spokojnie Artemis. - Tak. - Madeline napotkała jego uważny
wzrok. - Moja ciotka uważa, że jedynym wytłumaczeniem tego jest zżądzenie losu. -

Hmm.

- .- . - Artemis skinął głową. - Zrządzenie losu zawsze wygodne wytłumaczenie tego rodzaju

zdarzeń, prawda? Madeline odchrząknęła nerwowo. - Nie wiem, co by się stało, gdyby
Renwick żył. śmierci ojca nikt już nie mógł obronić przed nim ciotki i mnie. - Jeśli to, co

pani powiedziała, jest prawdą, to zaczyna rozumieć pani kłopotliwe położenie.
Zamknęła na parę sekund oczy, próbując się uspokoić. - Pan mi nie wierzy?

- Powiedzmy, że wstrzymuję się z ostateczną opinią w tej sprawie. - Wiem, że brzmi to

niedorzecznie, sir, ale to jest prawda. Nerwowo splotła dłonie i mówiła dalej: -

Przysięgam, że nie jestem obłąkana. To, co powiedziałam, nie jest wytworem wybujałej
wyobraźni. Proszę mi wierzyć. Artemis przyglądał jej się przez chwilę, potem bez słóv

podszedł do stolika, na którym stała ciężka kryształowa karafka z brandy, napełnił
kieliszek i wrócił do biurka. - Proszę to wypić - rzekł, kładąc dłoń na ramieniu Madeline.

Czuła na palcach chłód szkła. Spojrzała na zawartość kieliszka. - Jest dopiero jedenasta
rano. O tej porze nie pije się brand - Byłaby pani zaskoczona, gdybym powiedział, co

niektór ludzie robią o tej porze. - Jest pan podobnie uparty jak ciocia Bernice ze swoi!
miksturami. - Wypiła łyk trunku. Uczucie ciepła w przełyl podziałało na nią zaskakująco

dobrze. Tak dobrze, że zdecydowała się na drugi łyk. - A teraz spróbujmy ocenić sytuację
- zaproponował Artemis. - Minął rok od śmierci pani męża. Co takiego, poza incydentem

w Nawiedzanym Dworze, zdarzyło się w tym czasie, że nabrała pani przekonania, że
Renwick Deveridge wrócił, by zemścić się na pani i jej bliskich?

- Proszę mnie źle nie zrozumieć, sir. - Odstawiła kieliszek na biurko. - Znane są mi plotki,

że ulegam chorobliwym przewidzeniom, ale mam dostateczne powody, by obawiać się,

że dzieje się coś dziwnego. - Widzę, że brandy korzystnie działa na pani umysł. Artemis
uśmiechnął się. - Proszę mi opowiedzieć o duchu Renwicka Deveridge’a. Splotła ręce na

piersiach i zaczęła spacerować po pokoju. - Na pewno nie wierzę w to, że Renwick w
jakiś sposób wstał z grobu i wrócił, żeby nas nękać. Jeśli jest gdzieś między ludźmi, to

znaczy, że nie zginął w pożarze. Prosiłam pana o pomoc w polowaniu na ducha, ale tak
naprawdę to nie wierzę w zjawy. - Tak też przypuszczałem. - Artemis, oparty o półkę z

książkami, uważnie przyglądał się Madeline. - Pozwoli pani, że inaczej sformułuję moje
pytanie. Czy ostatnio zdarzyło się coś, co sprawiło, że boi się pani Renwicka

Deveridge’a? Wyjaśnienie tego nie będzie łatwe, pomyślała. - Przed tygodniem
otrzymałam list od dżentelmena, który był kolegą mojego ojca. On również, w pewnym

stopniu, jest specjalistą od dawnych języków i studiował antyczny język vanzagara. - Co
było w tym liście? - Napisał, że widział ducha Renwicka w swojej bibliotece. Uważał, że

powinien poinformować mnie o tym zdarzeniu. - O, do diabła! Madeline westchnęła. -

Wiem, że brzmi to nieprawdopodobnie, sir, ale musi pan to, choć w części, potraktować
poważnie, jeśli w ogóle mamy coś z tym zrobić. - Kim był ten uczony, który twierdzi, że

widział duchal - Lord Linslade. - Linslade?

- Artemis spojrzał na nią z niedowierzaniem Wszyscy wiedzą, że to wariat. Od lat widuje

duchy. Słyszałem, że podobno regularnie rozmawia ze swą zmarłą żoną. - Wiem. -
Madeline przerwała spacerowanie i usiadła na najbliższym krześle. - Proszę mi wierzyć,

że chociaż list mnie zaskoczył, to nie przywiązywałam do niego wagi, dopóki.

- .- . - Dopóki co?

- Dopóki przed czterema dniami nie otrzymałam listu pana Pitneya. - Batona Pitneya?
- Zna go pan?

- Spotkałem go kilka razy przed laty. On również specjalizuje się w starożytnych językach. -

Owszem. - O ile wiem, stał się ostatnio takim samym dziwakiem jak Linslade. - Tak, jest

zbyt dziwaczny nawet jak na członka Towarzystwa Vanzagarian. Od lat uważa, że śledzą
go zjawy, które nazywa Obcymi. Podobno w ciągu tego roku zwolnił całą służbę, żeby

Obcy, udając służących, nie zakradli się do jego domu. - Czy Pitney też twierdzi, że
widział ducha Renwickae Deveridge’a? - Nie, panie Hunt. - Madeline stukała palcami o

oparcie krzesła, starając się uzbroić w cierpliwość. - W swoim liście nie wspomniał ani
słowem o duchach. - Co wobec tego pisał? Wstała, zdjęła z szyi łańcuszek i z

zawieszonym na nim kluczykiem podeszła do tej samej szafki, w której przechowywała
notatki ojca o członkach Towarzystwa Vanzagarian. Otworzyła drzwiczki, wyjęła list,

przez chwilę patrzyła na tekst, napisany drobnym nieczytelnym pismem, i bez
komentarza wręczyła list Artemisowi. Ten przeczytał go głośno: Droga Pani D. Jako

dawny kolega Pani szanownego ojca, czuję się zobowiązany powiadomić Panią, że jeden
z Obcych, po latach dyskretnego obserwowania mnie, stał się na tyle zuchwały, że starał

się wedrzeć do mojej biblioteki. Na szczęście zapobiegły temu zamki i inne
zabezpieczenia. Niemniej faktem jest, że ten Obcy próbował znaleźć dojście do moich

książek i notatek, a to nasuwa mi przypuszczenie, że może być groźny dla innych
znawców starych języków. Pani ojciec wspomniał kiedyś, że przekazał Pani wiedzę na

temat języka vanzagara. Wiem również, że nadal posiada Pani księgi i papiery Wintona
Reeda. Uznałem, że powinienem Panią ostrzec, że ktoś, być może, poszukuje tego

rodzaju materiałów. Jak Pani wie, krążyły ostatnio pogłoski o starym tekście Vanza
zwanym Księgą Tajemnic. To czysty nonsens, oczywiście, ale te pogłoski mogły sprawić,

że Obcy zdecydowali się wyjść z cienia, by zdobyć tę księgę.

- .- . Artemis złożył list i się zamyślił. Madeline uznała to za dobry znak. - Rozumiem, że to

niewiele wnosi do sprawy - powiedziała. - List o duchu od dżentelmena, który rzekomo
widuje je regularnie, i ostrzeżenie o zjawie, która, być może, usiłowała dostać się do

biblioteki innego dżentelmena od lat nawiedzanego przez zjawy. Mimo to nie mogę
zmusić się do zignorowania tych listów od Linslade’a i Pitneya. - Nie musi mi pani tego

wyjaśniać, Madeline - rzekł spokojnie Artemis. - Teraz już rozumiem, że może pani czuć
się zaniepokojona. - Widzę, że dostrzega pan związek pomiędzy tymi dwoma! listami, sir

- powiedziała z wyraźną ulgą. - Naturalnie. Każdy z nich, potraktowany oddzielnie,
można by uznać za dzieło wariata, ale razem zaczynają coś znaczyć.

- ! - No właśnie. Wyraźnie zaczyna mnie rozumieć, pomyślała. Jest w końcu mistrzem

Vanza. Zdolność dostrzegania tego, co kryje się za pozornie banalnymi faktami, była

jedną z podstawowych zasad tej filozofii. - Najbardziej interesujące jest w tym to, że
Linslade jes( przekonany, że nie spotkał jakiejś tam zjawy, ale ducha nieżyjącego pani

męża - podkreślił Artemis. - Rozumie pan, dlaczego uznałam za konieczne zastosować
pewne środki ostrożności i dowiedzieć się czegoś więcej w tej sprawie. - Całkiem

słusznie. Przypuszczam, że chciałaby pani zacząć od Linslade’a. - Moglibyśmy odwiedzić
go dzisiaj po południu, jeśli to panu odpowiada. - Muszę przyznać, że intryguje mnie ta

sprawa. Nigdy nie próbowałem nawiązywać bliższych kontaktów z człowiekiem który

regularnie rozmawia z duchami. Jak to miło, że pani mnie odwiedziła, pani Deveridge. -
Lord Linslade uśmiechał się radośnie, wskazując Madeline krzesło. Mogła przysiąc że

jego ptasie oczy skrzyły się z zadowolenia, gdy zwrócił się do Artemisa. - Cieszę się, że
znów pana widzę, Hunt. Minęło sporo czasu od naszego ostatniego spotkania,

nieprawdaż?

- Kilka lat, jak mi się wydaje - odparł Artemis. - Tak. Tak. - Starszy pan pokręcił głową i

usiadł za biurkiem. - Zbyt długo, sir. O ile wiem, studiował pan w Garden Temples i jest
pan teraz mistrzem dawnych sztuk walki. Madeline przyglądała się portretowi lady

Linslade, wiszącemu na ścianie za biurkiem lorda. Obraz ukazywał tęgą kobietę z
obfitym biustem, która za życia musiała mocno górować wzrostem nad drobnym

małżonkiem. Ubrana była w wieczorową suknię z dużym prostokątnym dekoltem,
ozdobioną etruskimi i greckimi wzorami. Takie suknie modne były w czasach, kiedy

zmarła, dwanaście lat temu. Madeline wiedziała, że Linslade’owie zawsze przywiązywali
wagę do modnego stroju, a teraz lady Linslade została na zawsze przykuta do sukni

sprzed dwunastu lat. Mąż jej jednak nadążał za bieżącą modą. Tego dnia miał na sobie
dobrze uszyty garnitur z różową satynową kamizelką i fular zawiązany w najmodniejszy,

raczej skomplikowany sposób. - Muszę pani powiedzieć, moja droga, że odbyłem
niezwykle interesującą rozmowę z pani ojcem - powiedział starszy pan, patrząc na

Madeline promiennym wzrokiem. Na moment zamarła. - Rozmawiał pan z moim
ojcem?

- zapytała wreszcie. - Owszem. - Linslade uśmiechnął się. - Muszę przyznać, że lepiej

rozumiałem go teraz niż wtedy, gdy był żywy. Madeline zauważyła błysk rozbawienia w

oczach Artemisa, ale próbowała to zignorować.

- O czym rozmawiał pan z moim ojcem? - zapytała uprzejmie - Zwykle nasze rozmowy

dotyczyły badań nad dawnym językiem vanzagara - odparł Linslade. - Winton Reed
dzielił się ze mną bardzo interesującymi spostrzeżeniami. Zawsze byłem zdania, że on i

Ignatius Lorring to najwyższe europejskie autorytety w tej dziedzinie. - Rozumiem. -
Madeline spojrzała niepewnie na swego towarzysza. Nie wiedziała, o co teraz zapytać. -

Proszę mi powiedzieć odezwał się Artemis czy w ostatnich dniach rozmawiał pan też z
Lorringiem?

- Lorring nie uznał za stosowne zjawić się u mnie od kilku miesięcy, to znaczy od czasu, jak

umarł. Nie dziwi mnie to zresztą. - Starszy pan wzruszył ramionami. - Zawsze był

wyjątkowo arogancki i pewny siebie. Uważał się za największy autorytet we wszystkim,
co dotyczy wiedzy Vanza. Wątpię, czy jego śmierć cokolwiek zmieniła. - To on odkrył

wyspę Vanzagara - przypomniał Artemis. Lorringowi zawdzięczamy to, że poznaliśmy
filozofię i sztuki walki Vanza. Był założycielem i pierwszym wielkim mistrzem

Towarzystwa Vanzagarian. Wydaje się, że jego wysokie mniemanie o sobie było
uzasadnione. - Tak, tak, wiem o tym. - Linslade machnął ręką. - Nik’ nie kwestionuje

jego pozycji jako odkrywcy Vanzagary, jednak mówiąc szczerze, miałem nadzieję, że
odwiedzi mnie po śmierci. Pod koniec życia poważnie chorował, jak pan wie Nie

przyjmował gości. Nigdy nie miałem okazji zapytać go. co sądzi o pewnych pogłoskach,
które krążyły na krótko przed jego śmiercią. - O jakich pogłoskach pan mówi?

- zapytał Artemis. - Pan też je zapewne słyszał, sir. Przed paroma miesiącami członkowie

Towarzystwa Vanzagarian byli bardzo poruszeni plotkami o kradzieży pewnej starej

księgi.

- Księgi Tajemnic - podpowiedział Artemis. - Tak, dotarły do mnie te plotki, ale nie

przywiązywałem do nich wagi. - Nie, oczywiście, że nie - rzucił pośpiesznie Linslade.
Kompletna brednia, ale ciekawiłaby mnie opinia Lorringa w tej sprawie. Zgodnie z tym,

co słyszałem - Artemis zastanawiał się przez moment - Księga Tajemnic, jeśli w ogóle
istniała, zginęła w pożarze willi Farrella Blue we Włoszech. Tak, wiem o tym. - Linslade

westchnął. - Niestety, Blue też nie porozumiał się ze mną po śmierci, nie mogłem więc

go o to zapytać. Ta rozmowa donikąd nie prowadzi, pomyślała Madeline postanowiła się
do niej włączyć. - Milordzie, wspomniał pan w swoim liście, że widział się pan niedawno

z moim zmarłym mężem. - Właśnie tutaj, w mojej bibliotece. - Twarz starszego pana
przybrała wyraz zatroskania. - Było to dla mnie zaskakujące. Spotkałem go kilka razy,

kiedy studiował u pani ojca, ale nigdy nie zawiązało się pomiędzy nami coś, co można by
nazwać przyjaźnią. - Uważał go pan za kolegę?

- zapytał Artemis. - Na pewno łączyły nas wspólne zainteresowania, ale Deveridge nie cenił

sobie moich teorii i opinii. Prawdę mówiąc, dał mi wyraźnie do zrozumienia, że uważa

mnie za starego głupca. Wydawał mi się raczej grubiański. - Linslade przerwał nagle i
spojrzał na Madeline. - Proszę mi wybaczyć, moja droga, nie chciałem wyrazić się źle o

pani zmarłym mężu. - Jestem przekonana, że wie pan dobrze Jak bardzo nieudane było
nasze małżeństwo. - Madeline uśmiechnęła się chłodno. - Przyznam, że słyszałem plotki

na ten temat. - Oczy Linslade’a wyrażały współczucie. - Bardzo to tragiczne. Szkoda, że
nie zaznała pani takiej bliskości fizycznej i metafizycznei jakiej moja żona i ja mieliśmy

szczęście doświadczyć. - Taki rodzaj małżeństw nie jest zbyt częsty, sir - powiedziała
Madeline. - Wróćmy jednak do pana spotkania z moim mężem. Czy mógłby pan

powtórzyć nam rozmowę z nim?

- Oczywiście. - Starszy pan wydął wargi. - Nie trwała długo. Prawdę mówiąc, niewiele

brakowało, a nie spotkalibyśmy się. To był czysty przypadek. - Co pan przez to rozumie?

- Artemis spojrzał na niego wyraźnie zaciekawiony. - Było już bardzo późno, gdy pan

Deveridge pojawił się tu, w bibliotece. Wszyscy już spali od paru godzin. Gdyby nie to. że
tamtej nocy miałem kłopoty z zaśnięciem i zszedłem na dół, żeby wziąć jakąś książkę,

prawdopodobnie rozminąłbym się z nim. - Co on panu powiedział, sir?

- zapytała Madeline, pochylając się ku niemu. - Niech pomyślę. - Linslade ściągnął brwi. -

Wydaje mi się, że on odezwał się pierwszy. Wymieniliśmy zwykłe uprzejmości.
Powiedziałem, że jestem zaskoczony, widząc go u siebie Wspomniałem, że słyszałem o

jego śmierci w pożarze przed rokiem. - Co on na to?

- zapytał Artemis. - Wyznał, że było to wielce kłopotliwe. - Kłopotliwe?

- Madeline poczuła chłodny dreszcz na plecach. - Takiego słowa użył?
- Tak, jestem pewny. - Linslade niespokojnie poruszył się na krześle i rzucił Madeline

przepraszające spojrzenie. - Jak wspomniałem, gawędziliśmy przez chwilę. Oczywiście,
nie poruszyłem tematu plotek związanych ze szczegółami jego.

- .- . hmm. .- . zgonu. - Oczywiście. Bardzo to uprzejme z panastrony, że nie wspomniał

pan o tych nieszczęsnych plotkach, które kiedyś krążyły. - Zawsze staram się być

delikatny w rozmowach ze zmarłymi - zapewnił starszy pan. - Oni to doceniają.
Uważam, że to, co dzieje się pomiędzy mężem a żoną, jest ich prywatną sprawą. - Jak

zareagował Deveridge, kiedy zwrócił się pan do niego?

- zapytał Artemis. - Wydawał się nieco zaskoczony. - Linslade uniósł brwi. Zupełnie jak

gdyby nie oczekiwał, że mnie spotka. Nie mam pojęcia dlaczego. W końcu to on
przyszedł do mnie i znajdował się w mojej bibliotece. - Istotnie. O czym jeszcze

rozmawialiście?

- Zapytałem go, czy nadal zajmuje się studiowaniem starych języków. Powiedział, że tak.

Potem wspomniał o plotkach na temat Księgi Tajemnic. Pytał, czy słyszałem ostatnie
pogłoski w tej sprawie. O jakie pogłoski mu chodziło?

- Artemis silił się na obojętny ton. - Coś o tym, że jakaś część Księgi Tajemnic ocalała.

Powiedział, że niektóre informacje zawarte w niej nie są napisane w starym języku, ale

zaszyfrowane pewnego rodzaju kodem, bardzo skomplikowanym nawet dla
najwybitniejszych Językoznawców. Żeby je rozszyfrować i przetłumaczyć, potrzebne są,

jego zdaniem, jakieś specjalne środki. - Ciekawe, co pan na to powiedział?

- wtrąciła Madeline. Linslade skrzywił się lekko. - Powiedziałem mu, że wszystkie

rozmowy o Księdze Tajemnic należy traktować jako bezsensowne plotki.

- Czy mówił coś jeszcze?
- Madeline zauważyła, że głos jej drży, i zacisnęła zęby. Nic ważnego. Gawędziliśmy jeszcze

chwilę, a potem poszedł. - Starszy pan spojrzał na Madeline. - Przekazał pozdrowienia
dla pani. Powiedział coś w tym sensie, że nie chce, żeby pani o nim zapomniała. Dlatego

napisałem do pani. Madeline na kilka sekund straciła oddech. Nie była w stanie
poruszyć nawet palcem. Wyczuwała, że Artemis patrzy na nią, ale nie mogła odwrócić

głowy, żeby napotkać jego wzrok. Wpatrywała się w Linslade’a. Ten człowiek regularnie
rozmawiał z duchami. Był z pewnością chory psychicznie, lecz przecież nie sprawiał

wrażenia obłąkanego. Ile z tego, co powiedział, było prawdą, a ile wytworem fantazji?
Jak oddzielić fakty od fikcji? Spojrzała na portret lady Linslade, ubranej w suknię

sprzed dwunastu lat, i nagle pewna myśl przyszła jej do głowy. - Milordzie - powiedziała.
- Ciekawi mnie pewna sprawa. Jak ubrany jest duch pańskiej żony, kiedy się pan z nim

spotyka?

- Jak ubrany? W elegancką suknię, oczywiście. - Linslade uśmiechnął się radośnie. - Moja

żona zawsze miała znakomity gust. Madeline pochwyciła spojrzenie Artemisa.
Widocznie zrozumiał jej intencje, gdyż z aprobatą skinął głową. - Czy pojawiająca się

lady Linslade nadąża za obecną modą?

- Madeline wstrzymała oddech. . Starszy pan wydawał się zaskoczony. - Obawiam się, że

nie - rzekł z nutą żalu w głosie. „ Zawsze zjawia się w tej pięknej sukni, którą widzi pani
na portrecie. Była przywiązana do greckiego i etruskiego stylu. - Rozumiem.

- .- . A mój ojciec? Jak był ubrany, gdy zobaczył pan jego ducha? Linslade rozpromienił się.

- Dokładnie tak, jak spotkałem go po raz ostatni. Miał na , sobie granatowy płaszcz, w

którym zawsze przychodził na zebrania Towarzystwa, i raczej źle dobraną żółtą
kamizelkę. Na pewno pani pamięta. - Tak, przypominam ją sobie. A co pan powie o

moim mężu? Pamięta pan, w co był ubrany jego duch tamtej nocy? - Nawet całkiem
dobrze. Kiedy go zobaczyłem, pomyślałem, że wygląda wyjątkowo modnie. Miał na sobie

ciemny płaszcz, uszyty według ostatniej mody, i fular zawiązany w węzeł typu S
„serenada”. Wie pani zapewne, że wszyscy dandysi tak ostatnio wiążą fulary. - Wiem -

szepnęła Madeline. - Och, jeszcze coś sobie przypominam. Miał laskę z piękną złotą
rączką, wyrzeźbioną w kształcie głowy sokoła. Bardzo elegancką. Włosy zjeżyły się na

głowie Madeline. Dziesięć minut później Artemis pomógł jej wsiąść do powozu. Zajął
miejsce obok niej i zamknął drzwiczki. Nie podobał mu się wyraz napięcia w jej oczach.

Była spokojna, ale wyjątkowo blada. - Źłe się pani czuje?

- zapytał, gdy pojazd ruszył. - Ależ nie - odparła Madeline i nerwowo splotła dłonie na

kolanach. - Wygląda na to, że Linslade zastał w bibliotece nie ducha, ale nieproszonego
gościa. i - Intruza, który na tyle przypominał pani zmarłego męża, że Linslade wziął go

za jego ducha. - Artemis oparł się wygodnie na siedzeniu. - Interesujące. A propos,
muszę pani powiedzieć, Madeline, że wyjątkowo mądrze pokierowała pani rozmową.

Powinienem był sam pomyśleć o tym, żeby zapytać o wygląd tych duchów. - Dziękuję,
sir - powiedziała zaskoczona komplementem.

- Wygląda na to, że z zasady duchy odwiedzające Linslade’a mają na sobie to, co nosili za

życia. Tylko duch Renwicka ubrany był według ostatniej mody. - Linslade to wyjątkowy

dziwak - przypomniała mu niepewnie Madeline. - Nie przeczę. Niewykluczone, że
przywiązujemy zbyt wielką wagę do jego relacji. Ten człowiek ulega najdziwniejszym

złudzeniom. Być może w jego wyobraźni powstał taki właśnie obraz Deveridge’a, gdyż
nie pamiętał, jak ubierał się pani mąż, kiedy ostatni raz widział go za życia. - Rozumiem,

co pan ma na myśli - powiedziała Madeline po chwili zastanowienia. - Nie wątpię, że
jego lordowska mość jest prawdziwym dżentelmenem i nie wyobraziłby sobie nagiego

ducha. - Nagi duch. Interesująca wizja. Spojrzała karcąco na swego towarzysza i
pokręciła głową. - Trudno wprost wyobrazić sobie, że tak spokojnie rozmawiamy o

strojach, w jakich występują zjawy. Gdyby ktoś nas podsłuchał, byłby przekonany, że

oboje uciekliśmy z przytułku dla obłąkanych. - Z pewnością. - Muszę panu coś
powiedzieć. - Słucham. - Lord Linslade wspomniał, że duch miał.

- .- . laskę. - Co w tym dziwnego? Ostatnio posługiwanie się nimi stało się modne. Ja nie

noszę laski tylko dlatego, że uważam to za zbyt kłopotliwe. - Rzecz w tym, że z opisu

Linslade’a wynika, że nie była to jakaś zwykła laska. - No tak. Złota rękojeść w kształcie
głowy drapieżnego ptaka. Czy to ma jakieś znaczenie?

- Dla mnie ten przedmiot jest nie tylko niezwykły, ale przerażająco znajomy. Renwick

zawsze nosił dokładnie taką laskę, jak opisał ją Linslade. - Czy jest pani tego absolutnie

pewna?

- zapytał zaniepokojony Artemis. - Tak. - Wyraz przerażenia pojawił się w oczach

Madeline, ale natychmiast się opanowała. - Tak, jestem tego całkiem pewna. Kiedyś
powiedział mi, że dostał ją w prezencie od swojego ojca. Artemis przez dłuższą chwilę

przyglądał się swej towarzyszce. - Myślę, że dopóki ta sprawa się nie skończy, najlepiej
będzie, jeśli zamieszka pani wraz z ciotką u mnie - powiedział wreszcie. - Przeprowadzić

się do pana?

- Spojrzała na niego zaskoczona. - Ależ to niedorzeczne. Dlaczego miałybyśmy zrobić coś

takiego?

- Ponieważ uważam, że pani ogromny stangret i maleńkie dzwoneczki przy oknach mogą

okazać się bezużyteczne przeciwko duchowi Renwicka Deveridge’a. - Ależ, sir.

- .- . - Wplątała mnie pani w tę sprawę. Niech tak będzie. Wiąże nas umowa. Złapię dla

pani tego ducha, ale z pani strony oczekuję przestrzegania moich rad w sprawie waszego
bezpieczeństwa. - Poleceń, chciał pan powiedzieć. - Zerknęła na niego podejrzliwie. -

Jeśli pani chce, możemy posłużyć się tym terminem, ale sprawami takimi jak ta musi
kierować jedna osoba. Narazi pani na ryzyko swoich domowników, jeśli przy każdej

okazji będzie się pani sprzeciwiać moim propozycjom. - Ja tylko kwestionuję ich
słuszność. - To wystarczy - rzekł. - Natomiast ja uważam to za sprzeciw. - Jest pan nieco

przewrażliwiony na punkcie swego autorytetu, sir. - Madeline poruszyła się
niespokojnie. - Jestem wyjątkowo przewrażliwiony. Aż tak, że rzadko pozwalam go

komukolwiek kwestionować. - Nie może pan oczekiwać, że zgodzę się na to, by
decydował pan o wszystkim. - Czy znów muszę przypominać, że to pani zwróciła się do

mnie o pomoc? Pani zaproponowała umowę, a ja ją zaaprobowałem. Zawarliśmy pakt. -
Nie może pan tracić z oczu innego pańskiego celu, sir. Przez moment myślał, że

Madeline w jakiś sposób dowiedziała się o jego planach pomszczenia śmierci Catherine.
- Innego celu?

- Wiadomo, że szuka pan stosownej kandydatki na żonę. Dał pan jasno do zrozumienia, że

ujawnienie pańskich interesów mogłoby w tym przeszkodzić. - Cóż to ma do rzeczy?

- Muszę panu powiedzieć, że nie tylko to może okazać się przeszkodą mówiła dalej. - Wielu

osobom z wyższych sfer mógłby nie spodobać się fakt, że zaprasza pan do swojego domu

Niebezpieczną Wdowę. - Tej możliwości nie brałem pod uwagę. - Artemis uniósł brwi. -
Czy naprawdę sądzi pani, że ktoś z tych sfer miałby zastrzeżenia do sposobu, w jaki

wybieram sobie gości?

- Tak uważam. - Och, byłoby to takie małostkowe z ich strony. - Widzę, że pan nie chce

albo nie potrafi mnie zrozumieć. Zapewniam pana, że wielu damom, które są na
pańskiej liście ewentualnych małżonek, nie spodobałoby się to, że zamieszkałam z

panem pod jednym dachem. - Madeline, kiedy ostatni raz przespała pani całą noc?
Spojrzała na niego szeroko otwartymi ze zdumienia oczami, ale szybko się opanowała. -

A jak pan sądzi? „ - Rozmawiałem z człowiekiem, który ubiegłej nocy miał na oku pani
dom. Powiedział mi, że lampa w pani pokoju paliła się aż do świtu. Podejrzewam, że nie

był to wyjątkowy przypadek. Odwróciła głowę, by wyjrzeć na ulicę przez okno powozu. -
Z pewnych powodów przypuszczam, że jeśli on wróci, to nocą. To był człowiek

ciemności. - Deveridge?

- Tak. Wyglądał jak anioł, ale był demonem. Mam wrażenie, że jeśli ktokolwiek lub

cokolwiek wróci, by go pomścić, z pewnością wybierze noc jako właściwą porę. Artemis

nachylił się i ujął jej dłonie. Czekał, aż Madeline się odwróci, by spojrzeć jej w oczy. - To
brzmi rozsądnie - przyznał. - Ci, co praktykują okultyzm związany z ciemnym nurtem

filozofii Vanza, znani są z tego, że wolą działać nocą. Sądzę jednak, że nie powinna pani
traktować tego jako sztywnej zasady. Fakt, że najprawdopodobniej oczekuje go pani

nocą, może skłonić tego człowieka do wybrania innej pory dnia. - To wszystko jest tak
niesłychanie skomplikowane - szepnęła. - Żałuję, że mój ojciec związał się z filozofią

Vanza. Żałuję, że i ja dowiedziałam się o niej czegokolwiek. Wolałabym nie mieć do
czynienia z ludźmi, którzy ją studiowali. - Madeline.

- .- . Zacisnęła drobne dłonie w pięści. - Przysięgam, że kiedy to się skończy, nie będę miała

żadnych kontaktów z nikim i niczym, co wiąże się z tą przeklętą filozofią. Wystarczająco

jasno przedstawiła mi pani swoje nasta 120 121 wienie. Jak postąpi pani po
zakończeniu naszej współpracy, to pani sprawa. Na razie zatrudniła mnie pani jako

eksperta i oczekuję, że posłucha pani moich rad. Jeśli nie myśli pani o swoim
bezpieczeństwie, to proszę wziąć pod uwagę ciotkę. Chce ją pani narazić na ryzyko?

Patrzyła przez dłuższą chwilę na spokojną twarz Artemisa. Logika jego wypowiedzi była
obezwładniająca. Logika vanzagarianina. Znał jej odpowiedź, zanim cokolwiek

powiedziała - Nie, oczywiście, że nie. Ma pan rację. Muszę zapewnić bezpieczeństwo
cioci Bemice. Powinnyśmy przeprowadzić się do pana jeszcze dzisiaj. - Mądra decyzja. ,

- Nie zauważyłam, żebym podjęła jakąkolwiek decyzję Wydaje mi się, że pan zrobił to za
mnie. - Hmm. - Być może, jeśli będziemy ostrożni i dyskretni, to przy odrobinie

szczęścia nikt z towarzystwa nie zauważy, że ma pan gości - powiedziała z namysłem. - A
jeśli zauważy to mnie nie rozpoznają. - Hmm.

- .- . Postanowił i tym razem nie wspomnieć o zakładach, przyjmowanych we wszystkich

eleganckich londyńskich klubacH

9
O drugiej nad ranem Artemis położył karty na stole i spojrzał na swego partnera. -
Wygląda na to, Flood, że jest mi pan winien pięćset funtów. - Bez obawy, Hunt, dostanie

pan te cholerne pieniądze pod koniec miesiąca. - Corwin Flood skreślił swoje nazwisko na
kwicie i rzucił go na stół. Artemis, biorąc do ręki skrawek papieru, uniósł jedną brew. -

Dopiero pod koniec miesiąca spłaci pan dług? Mam przez to rozumieć, że teraz jest pan bez
środków?
- Niezupełnie. - Flood sięgnął po butelkę stojącą na stole, napełnił kieliszek czerwonym

winem i wypił go jednym długim łykiem. - Cały majątek ulokowałem w pewnym

interesie, takim, który trafia się człowiekowi raz w życiu. Za wszystko, co miałem,
kupiłem udziały. Dużej gotówki spodziewam się za dwa tygodnie. Wtedy spłacę dług. -

Czekam wobec tego niecierpliwie na dzień, w którym przypłynie pański statek. - To nie
żaden statek. - Flood skrzywił się. - Nigdy nie wyłożyłbym większych pieniędzy na coś

takiego. Zbyt ryzykowne. Statki toną, znikająna morzu. Napadająna nie piraci. Oparł
ręce na stole i mówił dalej półgłosem: - W mojej inwestycji nie ma ryzyka, sir, a zysk jest

znacznie większy niż z udziałów w statku. - Uśmiechnął się. - Chyba że statek wiezie
czyste złoto. - Przyznam, że to mnie zaciekawiło. Nic ludzi tak nie pociąga jak złoto.

Flood nagle przestał się uśmiechać. Zorientował się, że powiedział zbyt wiele. -
Żartowałem tylko, sir. - Rozejrzał się i znów napełnił sobie kieliszek. - Taki drobny żart,

nic więcej. Artemis leniwie podniósł się z krzesła. - Mam nadzieję, że nie wszystko było
żartem i naprawdę będzie pan miał pieniądze pod koniec miesiąca. Czułbym się

zawiedziony, gdyby pan nie uregulował długu. Bardzo zawiedziony. - Dostanie pan
swoje pieniądze, Hunt - powiedział ze złością Flood. - Cieszę się, że to słyszę, ale czy na

pewno nie może mi pan nic zdradzić na temat tej korzystnej inwestycji? Może i ja
byłbym nią zainteresowany. - Wybaczy pan, ale wszystkie udziały zostały sprzedane. Nie

powinienem był w ogóle o tym mówić. Udziałowcy zostali zobowiązani do zachowania
tajemnicy. - Floyd spojrzał zaniepokojony na Artemisa. - Mam nadzieję, że nie powie

pan o tym nikomu. - Oczywiście. Ma pan moje słowo. W najmniejszym stopniu nie
chciałbym popsuć tych interesów - powiedział Artemis, uśmiechając się. Jego rozmówca

znieruchomiał, jak gdyby coś w uśmiechu Artemisa wprowadziło go w trans. Po chwili
zamrugał i potrząsnął głową. - Dla wyjaśnienia. We własnym interesie powinien pan

(zachować dyskrecję. Jeśli coś mi przeszkodzi, nie zwrócę pieniędzy. - Doskonale
rozumiem. , Artemis odwrócił się, by wyjść z głównej sali. Drogę odgrodzili mu trzej

młodzi, modnie ubrani mężczyźni, wyraźnie podchmieleni. Jeden z nich wysunął się do
przodu i ukłonił teatralnym gestem. - Ho, ho, przyjaciele, kogóż my tu widzimy? Ależ to

najodważniejszy, najdzielniejszy, najbardziej nieustraszony mężczyzna w całej Anglii.
Oto Hunt. - Hunt, Hunt, Hunt! zakrzyknęli pozostali dwaj. - Spójrzcie na to szlachetne

oblicze. Przyjrzyjcie mu się dobrze, bo możemy go już nigdy nie zobaczyć w naszym
pięknym klubie. - Hunt, Hunt, Hunt! - Już jutro nasz odważny Hunt będzie bogatszy o

tysiąc , funtów albo.

-- . - Hunt, Hunt, Hunt! - Albo opuści ten ziemski padół i przeniesie się do innego świata, i

to za sprawą nie kogo innego, jak sławnej Niebezpiecznej Wdowy. - Hunt, Hunt, Hunt!
- Życzymy mu wszystkiego najlepszego, a przynajmniej, żeby nie zawiódł go jego

kogucik, żeby mógł w pełni nacieszyć się ostatnią nocą na tej ziemi. - Hunt, Hunt, Hunt!
Artemis zdecydowanie ruszył w stronę trzech młodych zuchów. Roześmiali się

hałaśliwie i kłaniając się teatralnie rozpierzchli na boki, wykrzykując jeszcze: - Hunt,
Hunt, Hunt! Przeszedł przez salę, ale zatrzymał się przy drzwiach i odwrócił w stronę

młodzieńców. Wszyscy obecni zamarli w oczekiwaniu. Artemis wyjął z kieszeni zegarek,
otworzył kopertę sprawdził, która jest godzina, po czym spokojnie schował do kieszeni. -

Dzisiejszej nocy muszę wyjść nieco wcześniej. Są pewne sprawy, które wymagają mojej

obecności. Mam nadzieję, , rozumiecie to doskonale. Trzej młodzieńcy parsknęli

śmiechem, stłumiony chich dobiegł też od stolików karcianych. - Ale jutro.

- .- . - Artemis pozwolił sobie na efektowną pauzę.

- ; Zakładając, że przeżyję tę noc.
- .- . - Czy to nie nadmiar optymizmu, sir? No więc, co pan zrobi jutro?

- wtrącił jeden z dandysów. - Jutro będę czekał, by ustalić szczegóły spotkania o świcie z

każdym mężczyzną z tego klubu, który jest na tyle nierozważny, by obrazić mojego

gościa. Trzej młodzi mężczyźni patrzyli na niego szeroko otwartymi oczami. W sali
zapadła kompletna cisza. Usatysfakcjonowany wrażeniem, jakie wywarły jego słowa

Artemis wyszedł do holu. Włożył płaszcz i rękawiczki, ] czym ruszył w stronę wyjścia.
Był JUŻ na ulicy, gdy usłyszał czyjeś kroki. - Niech pan zaczeka, Hunt! - zawołał Flood.

Moglibyśmy odjechać razem tą samą dorożką. - Nie widzę żadnej w pobliżu. - Artemis
wskazał ulicę. - Pójdę pieszo do placu. Myślę, że tam coś znajdę. - Nie ma dorożek?

- Flood rozejrzał się niepewnie. Zawsze czekają pod klubem. - Dzisiaj nie, zapewne z

powodu mgły. Może powinien pan zaczekać w klubie, aż się jakaś pojawi. - Artemis

odwrócił się do niego plecami i ruszył. - Chwileczkę, Hunt, pójdę z panem! - zawołał
Flood. - Na placu może stać jakaś dorożka, a będzie bezpieczniej, jeśli pójdziemy tam

razem. Jak pan sobie życzy. * Ulice są niebezpieczne o tej porze. Dziwi mnie, że boi się
pan chodzić po tych ulicach. O ile wiem, spędził pan wiele czasu w dzielnicach

cieszących się nie najlepszą opinią. Ta część miasta jest z całą pewnością mniej groźna. -
Ja się nie boję. Po prostu kieruję się rozsądkiem. Słuchając drżącego głosu Flooda,

Artemis uśmiechnął się. ‘ Ten człowiek wyraźnie się bał. - O co chodziło w tej całej
awanturze w klubie? odezwał się po chwili Flood, zerkając kątem oka na Artemisa. - Czy

pan naprawdę zamierza wyzwać na pojedynek każdego, kto pozwoli sobie na jakąś
uwagę o pani Deveridge? Nie. Tak też myślałem. Wyzwę tylko tych, których uwagi

uznam za obraźliwe. Do diabła, będzie pan ryzykował życie z powodu kogoś takiego jak
Niebezpieczna Wdowa?! Pan oszalał? Przecież ona jest.

- .- . Artemis zatrzymał się i odwrócił w stronę Flooda. - Słucham?
- Do licha, Hunt, każdy wie, że ona jest morderczynią. - Nikt tego nie udowodnił, a

wiadomo, że nie można nikogo oskarżać bez dowodu. - Ale wszyscy wiedzą, że.

- .- . - Co wiedzą? Flood poruszył ustami, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Patrzył

na Artemisa stojącego bez ruchu, wreszcie cofnął się o krok. W bladym świetle pobliskiej
latarni gazowej na jego zniszczonej latami rozpusty twarzy widać było skrywany lęk. -

Chciał pan jeszcze coś na ten temat powiedzieć?

- spytał Artemis. - Nie, nie. - Flood niedbałym gestem przygładził płaszcz. Nic nie chciałem

dodać. Po prostu pytałem. - Zna pan już odpowiedź - uciął Artemis i ruszył dalej. Jego
towarzysz zawahał się na moment, ale widać doszedł do wniosku, że nie może

ryzykować samotnego powrotu do klubu, pośpieszył więc za nim. Przez pewien czas szli
w milczeniu. Odgłos kroków Flooda rozlegał się w ciemności, Artemis natomiast

posuwał się niemal bezszelestnie. - Powinienem był wziąć ze sobą latarnię. - Flood
obejrzał się niespokojnie przez ramię. Te cholerne gazowe lampy przy takiej mgle są

bezużyteczne. - Ja, jeśli mogę tego uniknąć, wolę nie nosić przy sobie latarni. Jej światło
ułatwia bandycie atak. - Do licha! - Flood znów się obejrzał. - Nigdy o tym nie

pomyślałem. Z wąskiej przecznicy dobiegł ich jakiś hałas. Flood złapał swego towarzysza
za rękaw. - Słyszał pan coś?

- Z pewnością szczury. - Artemis spojrzał wymownie dłoń, zaciśniętą na jego rękawie. -

Gniecie mi pan ubranie Flood. - Przepraszam. - Flood natychmiast cofnął rękę. -

Wygląda na to, że jest pan trochę niespokojny. Może powinien pan brać jakieś lekarstwo
na wzmocnienie nerwów. - Do licha, Hunt, powinien pan wiedzieć, że nerwy mam jak ze

stali. Artemis wzruszył tylko ramionami. Znów usłyszał szelest, jak gdyby chrobotanie

butów na wybrukowanym chodniku. Z odległego krańca ulicy dobiegł ich stukot

końskich kopyt. - Może to dorożka?

- ucieszył się Flood. Powóz oddalił się jednak. - Powinienem zostać w klubie - mruknął. -

Dlaczego jest pan dzisiaj taki niespokojny?

- Jeśli już musi pan wiedzieć.

- .- . - Flood wahał się przez moment. - Przed paroma miesiącami grożono mi. - Coś

podobnego?

- Artemis uważnie przyglądał się świecy ustawionej w oknie domu, do którego się zbliżali. -

Kto panu groził?

- Nie znam jego nazwiska. - Ale na pewno potrafi go pan opisać. - Nie. - Flood znów

przerwał. - Rzecz w tym, że nigdy go nie widziałem. - Jeśli nigdy nie spotkał pan tego

człowieka, to dlaczego, na Boga, miałby panu grozić?

- Nie wiem - jęknął Flood. - Właśnie dlatego to wszystko jest takie dziwne. - Zupełnie nie

ma pan pojęcia, dlaczego ten obcy człowiek grozi właśnie panu?

- Przysłał mi.

- .- . - Flood przerwał i cicho krzyknął, gdy przed ich nogami przemknął kot. - Do

wszystkich diabłów! Co to było?

- To tylko kocur - powiedział Artemis i po chwili dodał: Naprawdę potrzebne jest panu

lekarstwo na nerwy. Co ten człowiek panu przysłał?

- Wisiorek. Taki, jaki przyczepia się do dewizki. - Dlaczego miałaby to być groźba?
- To.

- .- . To trudno wytłumaczyć. - Kiedy już Flood zaczął mówić, widać było, że nie

powstrzyma się przed powiedzeniem wszystkiego. - Wiąże się to z czymś, co wydarzyło

się przed pięciu laty. Razem z dwoma przyjaciółmi zabawiliśmy się nieco z pewną
aktoreczką. Ta durna dziewczyna uwolniła się i uciekła. Było ciemno. Działo się to na

wsi i doszło do wypadku. Ona.

- .- . och, drobiazg. Rzecz w tym, że przysięgła, iż jej kochanek ją pomści. - Więc myśli pan,

że to on na pana nastaje?

- To niemożliwe. - Flood znów obejrzał się przez ramię. ~ Wykluczone, żeby to był ten

człowiek, o którym mówiła. Jeśli nawet ta dzierlatka miała kochanka, to dlaczego
właśnie teraz miałby się trudzić tropieniem nas? Bądź co bądź, była tylko aktoreczką i od

jej śmierci minęło pięć lat. - Zna pan chyba takie stare powiedzenie: „Zemsta to danie,
które najlepiej podawać chłodne”. - Ale myśmy jej nie zabili - powiedział Flood

podniesionym głosem. - Uciekając w ciemnościach, spadła z jakiejś skały i się zabiła. -
Spadła, uciekając przed panem i pana przyjaciółmi. - Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby

się z nim porozumieć.

- .- . kimkolwiek jest. Wyjaśnię mu, że nie chcieliśmy jej skrzywdzić. Tylko trochę zabawy.

To nie nasza wina, że ta durna.

- .- . - Proszę się uspokoić, Flood. Nie ma powodu, żeby się pan przede mną tłumaczył. Nie

chcę słuchać tych wyjaśnień. Prostytutka w oświetlonym świecą oknie uśmiechnęła się
zachęcająco. Z jej ramion zsunął się szal, odsłaniając obfity biust. Artemis spojrzał na

nią bez zainteresowania. - Minęło parę miesięcy. - Flood uparcie powracał do
przerwanej rozmowy. - Może to był tylko złośliwy żart?

- Jeśli tak, to ten mężczyzna ma nieco dziwne poczucie humoru. Kątem oka Artemis

zauważył, że za jego plecami coś się zmieniło. Nie wiedział co, ale nagle zrozumiał. - Do

diabła! - mruknął. - Zgasiła świecę. - Ta dziwka?

- Flood obejrzał się. - No i co z tego? prawdopodobnie.

- .- . - Przerwał, widząc, że jego towarzysz przywarł plecami do kamiennego muru

budynku. Atakujący człowiek nie wyskoczył z bocznej uliczki ani zaciemnionej bramy

domu, ale zsunął się na ulicę z wysokiego ciemnego okna niemal tuż nad głową
Artemisa. Czarna peleryna powiewała wokół niego, ale Artemis dostrzegł w świetle

gazowej latarni niepokojący metaliczny błysk. Zapewne sztylet, pomyślał. W sztuce

walki Vanza rzadko używana jest broń, ale zdarzały się wyjątki. Artemis odrzucił poły
płaszcza, by ubranie nie krępowało mu ruchów, czego oczekiwał napastnik, i odskoczył

w bok na tyle szybko, by uniknąć groźnego ciosu nogą. Mężczyzna zgrabnie wylądował
na bruku i stanął przed Artemisem. Twarz miał zamaskowaną. Błysnęło ostrze sztyletu.

Artemis odchylił się. Wiedział już, że manewr napastnika się nie powiódł, ale musiał
działać błyskawicznie, zanim przeciwnik przyjmie inną strategię walki. Zamaskowany

mężczyzna zorientował się, że chybił, ale szybko odzyskał utraconą na moment
równowagę. Artemis kopnął go w ramię i sztylet z hałasem upadł na bruk. Widząc, że

stracił przewagę, nieznajomy zrezygnował z walki. Rzucił się do ucieczki. Peleryna
powiewała na nim jak ogromne czarne skrzydła. Artemis zdołał pochwycić jej brzeg i się

na niej uwiesił. Nie był zaskoczony, gdy strój został mu w ręce. Uciekinier zdołał odpiąć
zapinkę. Zniknął w ciemnej bocznej uliczce. Słychać było jeszcze Jego kroki. Artemis

został z wełnianą peleryną w ręce. - Do diabła, człowieku! Flood patrzył na niego
zaskoczony. - On rzucił się prosto na pana. Ten drań chciał panu Poderżnąć gardło.

- Na to wygląda - powiedział Artemis, spoglądając na pelerynę trzymaną w dłoni. - Muszę

przyznać, że wspaniale pan sobie z nim poradzij Nigdy nie widziałem takiego stylu

walki. Całkiem niezwykły - Miałem szczęście. To było ostrzeżenie. Artemis spojrzał na
ciemne okno, w którym przed atakiem stała zapalona świeca. - To nie było przeznaczone

dla mnie, ale nie ma znaczenia. - Ci cholerni bandyci stają się coraz bardziej zuchwali
stwierdził Flood. - Wkrótce człowiek nie będzie mógł wyjść na ulicę bez stróża prawa za

plecami. Artemis dotknął liny zwisającej z okna. Wystarczyło jedno spojrzenie na
zawiązany na niej skomplikowany węzeł W Londynie wielu jest bandytów i złodziei, ale

mało prawdopodobne, by któryś z nich znał dawną sztukę walki Vanza

10
Płomienie strzelały wysoko. Na razie objęły tylko laboratorium na poddaszu, ale rzucały
piekielny blask na długi korytarz na pierwszym piętrze. Kłębił się dym tak czarny, jak

gdyby zapowiadał przybycie legionu demonów z głębi piekieł. Stała nachylona przy
drzwiach sypialni. Ciężki żelazny klucz splamiony był jego krwią. Właśnie miała wsunąć go

w zamek, gdy martwy mężczyzna roześmiał się. Klucz wyślizgnął się z jej palców...
Madeline obudziła się przerażona i drżąca. Usiadła na łóżku, z trudem łapiąc oddech.

Miała nadzieję, że nie krzyczała. Całe jej ciało było wilgotne od potu. Nocna koszula
przylegała do pleców i piersi. Przez parę sekund nie mogła uświadomić sobie, gdzie jest.

Ogarnęła jąnowa fala lęku. Zerwała się z łóżka, a kiedy nagimi stopami dotknęła zimnej
podłogi, przypomniała sobie nagle, że jest w sypialni w ogromnej rodzinnej rezydencji

Artemisa Hunta. Dobrze strzeżonej, pomyślała. Palce Madeline drżały tak samo jak w
sennym koszmarze, ale udało jej się zapalić świecę. Mały płomyk rzucał delikatny blask na

kolumienki łóżka, umywalkę i kufry stojące w rogu pokoju, pełne w pośpiechu
zapakowanych książek. Spojrzała na zegar i stwierdziła, że dochodzi trzecia nad ranem.

Przespała pełne dwie godziny, zanim obudził ją koszmar. Była tym zaskoczona. Rzadko
udawało jej się zasnąć przed świtem. Tym razem udało jej się to pewnie dlatego, że

wiedziała, jak dobrze strzeżony jest ten dom, a ogrodu pilnuje potężny brytan. Podeszła do
drzwi i uchyliła je ostrożnie. Korytarz był ciemny, lecz zauważyła na schodach lekki

poblask od świateł w holu na parterze. Usłyszała stłumione głosy. Artemis wrócił do domu.
Najwyższy czas, pomyślała. Powiedział jej, że zamierza porozmawiać z różnymi ludźmi w

klubach i jaskiniach gry. Ciekawa była, czego się dowiedział. Gdzieś na dole trzasnęły
zamykane drzwi. Zapadła cisza. Czekała przez parę minut, ale gospodarz nie pokazał się na

schodach. Pomyślała, że zapewne poszedł do biblioteki. Podeszła do łóżka, włożyła
szlafrok, starannie zawiązała tasiemki i wsunęła nogi w pantofle. Czepek zsunął jej się z

głowy w czasie snu. Odszukała go i włożyła na potargane włosy. Potem,
usatysfakcjonowana swoim przyzwoitym strojem, wyszła z sypialni i ruszyła ciemnym

korytarzem w stronę szerokich schodów wyłożonych miękkim dywanem. Pokonała je
bezszelestnie. Szybko przeszła przez hol i zawahała się przed zamkniętymi drzwiami

biblioteki. Przyszło jej na myśl, że być może gospodarz nie życzy sobie towarzystwa, że
mógł wrócić do domu niezupełnie trzeźwy. Zmarszczyła czoło. Trudno było wyobrazić

sobie Artemisa Hunta podpitego. Otaczała go aura samokontroli właściwa ludziom, którzy
nie ulegają tego rodzaju słabościom. Zapukała lekko. Nie było odpowiedzi. ; Wahała się

jeszcze przez chwilę, potem ostrożnie uchyliła [ drzwi. Jeśli on istotnie jest pijany, to
porozmawiam z nim rano, pomyślała. Zajrzała przez uchylone drzwi. Na kominku płonął

ogień, ale gospodarza nie było. Może wcale nie poszedł do biblioteki, tylko dlaczego
rozpalono mu w kominku ogień? - Domyślam się, że to pani, Madeline. - Niski głos

dobiegał z ciemnego fotela stojącego przed kominkiem. - Tak. i Ten głos niewątpliwie
wskazywał na to, że Artemis jest trzeźwy. Uspokojona, weszła do biblioteki, zamknęła za

sobą drzwi i nadal trzymając rękę na klamce, powiedziała: - Słyszałam, jak pan wrócił do
domu, sir. - I natychmiast zeszła pani na dół po raport, chociaż jest dopiero trzecia nad

ranem. - W jego głosie wyczuwało się odrobinę ironii. - Obawiam się, że będzie pani
wyjątkowo wymagającym pracodawcą, pani Deveridge. Nie jest pijany, ale i w nie

najlepszym nastroju, pomyślała. Zacisnęła wargi i ruszyła w jego stronę. Gdy spojrzała na
twarz i przygarbioną sylwetkę tkwiącą w ogromnym fotelu, od razu zrozumiała, że stało się

coś złego. ? Dostrzegła jakiś ponury błysk w jego oczach. Zdjął już ! surdut, fular luźno
zwisał mu z szyi. Koszulę miał częściowo rozpiętą na piersi. Widziała porastające ją

kręcone włosy. W jednej ręce trzymał kieliszek wypełniony brandy, w drugiej dłoni zaciskał
jakiś przedmiot, którego nie widziała. - Panie Hunt. - Patrzyła na niego z rosnącym

napięciem.

- Artemisie, czy pan źle się czuje?

- Nie. - Podejrzewam, że zdarzyło się coś niemiłego. Co to było, sir?
- Mój znajomy i ja zostaliśmy napadnięci na ulicy. - Wielki Boże! Przez kogo? Zostaliście

obrabowani? Tknięta nagłą myślą, przyjrzała się jego twarzy. - Czy nie odnieśliście
jakichś ran?

- Nie. Napastnikowi nie powiódł się atak. - Dzięki Bogu - odetchnęła z ulgą. - Jakiś

bandyta, przypuszczam. Ulice w dzielnicach rozrywki są niebezpieczne Powinien pan

być ostrożniejszy, sir. - Napad nie miał miejsca w dzielnicy rozrywki. To się zdarzyło w
pobliżu jednego z moich klubów. - Przerwał, by wypić łyk brandy, a kiedy opuścił rękę,

dokończył: - Nie wiem, kto na nas napadł, ale z całą pewnością był to vanzagarianin.
Madeline poczuła, że cierpnie jej skóra. - Jest pan pewny?

- Tak. - Czy byłby pan w stanie.
- .- . - Przerwała i po chwili spróbowała jeszcze raz: - Czy widział go pan?

- Nie. Był zamaskowany. Po krótkim starciu uciekł. Podejrzewam, że w przeprowadzeniu

napadu pomogła mu prostytutka, która dała sygnał, gdy zobaczyła nas na ulicy. Jutro

spróbuję ją odszukać. Może dowiem się od niej czegoś, co pozwoli zidentyfikować
napastnika. Madeline miała wrażenie, że kurczy się jej żołądek. - Myśli pan, że to

kolejna wizyta wysłannika ducha Renwicka Deveridge’a?

- Muszę przyznać, że”nie jestem biegły w metafizyce, ale z tego, co wiem, duchy na ogół nie

posługują się sztyletami. - On miał sztylet?

- Tak. Dał znakomity pokaz sprytnej strategii ataku w stylu człowieka pająka. - Artemis

bawił się kieliszkiem z brandy. Na szczęście nie wykorzystał elementu zaskoczenia, gdyż
zauważyłem, że prostytutka zgasiła świecę. - Czy pana przyjaciel nie został ranny?

- Ten pan, z którym szedłem, nie jest moim przyjacielem. - Rozumiem. - Usiadła na

najbliższym krześle i próbowała zebrać myśli. - Człowiek, który gra rolę ducha

Renwicka, chce się teraz pozbyć pana. Widocznie wie, że ja i ciocia zamieszkałyśmy
tutaj. Być może domyśla się, że pan mi pomaga. Nie zdawałam sobie sprawy.

- .

- . - Madeline, proszę się uspokoić. Wyprostowała się i spojrzała na niego. - On

niewątpliwie zamierzał pana zabić. Musimy założyć, że ponowi próbę. - Być może - rzekł
Artemis, jak gdyby to spostrzeżenie nie wywarło na nim żadnego wrażenia. - Następnym

razem wykaże więcej ostrożności. Wie, że po dzisiejszej nocy będę się miał na baczności.
- Napastnik wie teraz coś więcej. Pan z nim walczył. Przekonał się więc, że ma do

czynienia z człowiekiem, który zna sztukę walki Vanza. - Tak. - Artemis uśmiechnął się. -
A jako że został pokonany, zrozumiał, że jestem bieglejszy w tej sztuce. Przypuszczam,

że w przyszłości będzie działał mniej lekkomyślnie. - Co pan powiedział swojemu
znajomemu? Czy coś mu pan wyjaśnił? - Nie musiałem. On uważa, że był to zwykły

bandycki napad. Nie wyprowadzałem go z błędu. - Z pana tonu domyślam się, że nie
lubi pan człowiekaj który panu towarzyszył, Artemis nie odpowiedział. Wypił jeszcze

jeden łyk brandy Madeline zdecydowała się zmienić temat rozmowy, - Czy dowiedział
się pan czegoś w klubach albo w tychą jaskiniach hazardu? - Niewiele. Nie dotarły tam

żadne plotki o duchach, pojawiających się w bibliotekach dżentelmenów z towarzystwa.
- Na ogół ci dżentelmeni niechętnie przyznają się do spotkań z duchami - zauważyła. -

To prawda. - Artemis wypił jeszcze jeden łyk trunku. - W czasie pana nieobecności
zjawił się ten młody człowiek który zbiera dla pana informacje. - Zachary? Jakie miał dla

nas wiadomości?

- Powiedział, że Baton Pitney jest nieuchwytny od paru dnij Sąsiedzi przypuszczają, że

wyjechał do swojego majątku na wsi. Gosposię, która przychodzi do niego dwa razy w
tygodniu zawiadomił, że będzie mu potrzebna dopiero w przyszłyn miesiącu. -

Interesujące. - Artemis wypatrywał się w płomienie. - Też tak sądzę. Madeline zawahała
się. Nie wien czy to właściwa pora, żeby omawiać dalsze kroki w nasz akcji, ale po

rozmowie z Zacharym przemyślałam pewn sprawy. Otóż wydaje mi się dziwne, że pan

Pitney akun teraz opuścił miasto. Ostatnio rzadko podróżował, a mimo to krótko po
wysłaniu listu do mnie zdecydował się wyjechać. - Owszem, to dziwne. Można by nawet

powiedzieć, że wysoce podejrzane - przyznał Artemis tonem nieco teatllnym. - Pan ze
mnie żartuje, sir?

- Nigdy bym sobie na to nie pozwolił - odparł, uśmiechając się nieznacznie. - Proszę mówić

dalej. - Przyszło mi do głowy, że pan Pitney mógł opuścić dom z powodu jakiegoś

nowego incydentu. Może intruz wrócił i go przestraszył. W tej sytuacji doszłam do
wniosku, że istnieje tylko jeden logiczny sposób działania. - Jaki?

- zapytał z niebezpiecznie ironicznym błyskiem w oczach. Madeline milczała przez chwilę,

obawiając się, że znów narazi się na kpiny. Potem jednak nachyliła się ku swemu

rozmówcy i półgłosem, chociaż nikt nie mógł ich podsłuchać, powiedziała: - Proponuję,
żebyśmy przeszukali dom pana Pitneya w czasie jego nieobecności. Może znajdziemy

coś interesującego. Coś, co nam wyjaśni, dlaczego wyjechał? Ku jej zaskoczeniu,
Artemis skinął głową. - Świetny pomysł. To samo przyszło mi do głowy dzisiaj

wieczorem. - Słyszał pan o tym, że wyjechał z miasta?

- W klubie ktoś o tym wspomniał. - Rozumiem. Widać z tego, że podobnie wnioskujemy.

Bardzo mnie to cieszy. Czy czuje się pan tym usatysfakcjonowany? Rzucił jej
enigmatyczne spojrzenie. - Może bardziej odpowiadałby mi inny rodzaj więzi. Madeline

postanowiła zignorować tę uwagę. On jest naprawdę fcW dziwnym nastroju, pomyślała.
Ale w końcu nie znam go dobrze. Może ma po prostu taki skomplikowany charakter.

Zdecydowała się nie odstępować od rozmowy o interesach. - Myślę, że powinniśmy
dostać się do jego domu nocą. - I ryzykować, że sąsiedzi zauważą światło w oknach? Nie,

to nie jest rozsądny plan. - Proponuje pan włamanie w biały dzień? Czy to nie jest zbyt
niebezpieczne?

- Ogród Pitneya otacza bardzo wysoki mur. Kiedy się za nim znajdę, nikt mnie nie zobaczy.

Minęło parę sekund, zanim do Madeline dotarło znaczenie tych słów. - Zaraz, zaraz, sir.

Nie pójdzie pan tam sam. To jest mój plan i to ja mam zamiar go zrealizować. - Zajmę
się tą sprawą. Pani zostanie tutaj, a ja w tym czasie przeszukam dom Pitneya. Tego było

już za wiele. Arogancja Artemisa przyprawiła ją niemal o atak furii. Zerwała się na
równe nogi. - Będę panu towarzyszyć, sir. - Pani zwyczaj spierania się ze mną na każdym

kroku staje się irytujący, Madeline. - Odstawił zdecydowanym ruchem pusty kieliszek. -
Zaangażowała mnie pani, a teraz kwestionuje każdą moją decyzję. - To nieprawda. - To

prawda i staje się to męczące. Podparła się pod boki. - Zapomina pan o swojej pozycji,
sir. Twarz Artemisa nie drgnęła nawet, ale Madeline zorientowała się, że popełniła

poważny błąd. - Mojej pozycji?

- powtórzył przerażająco spokojnym tonem. - Przypuszczam, że trudno pani uznać mnie za

równego sobie. W końcu zajmuję się handlem. - Miałam na myśli umowę, sir -
wyjaśniła. - Nie kwestionuję pana pozycji jako dżentelmena tylko dlatego, że.

- .

- . hmm.

- .

- . - Że jestem Sprzedawcą’*Marzeń? Wstał, poruszając się przy tym jak kot, który dostrzegł

w ogrodzie małego ptaszka. - Pańskie zaangażowanie w handlowe interesy nie ma dla
mnie żadnego znaczenia. - Miała nadzieję, że zabrzmiało to przekonująco. - Cieszą mnie

pani słowa. Madeline usłyszała delikatne brzęknięcie i zorientowała się, że Artemis
rzucił na stół niewielki przedmiot, który cały czas trzymał w dłoni. Z miejsca, w którym

stała, nie widziała go dokładnie, ale wydawało jej się, że dostrzega błysk złota. Gdy
podszedł do niej, uniosła wzrok. - Artemisie?

- Bardzo to miłe, że przymyka pani oczy na moje powiązania z handlem. - Uśmiechnął się

chłodno. - Ale z drugiej strony nie miała pani zbyt wielkiego wyboru, prawda? Cofnęła

się o krok i stanęła oparta plecami o ścianę obok narmurowego kominka. - Sir, sądzę, że

nie jest to najlepsza pora do kontynuowania naszej rozmowy. Rozsądniej będzie, gdy
wrócę teraz na górę, a o naszych planach przeszukania domu pana Pitneya

porozmawiamy przy śniadaniu. Podszedł do niej bardzo blisko i oparł swoje mocne
dłonie o ścianę po obu stronach głowy Madeline. - Przeciwnie - rzekł - Naprawdę myślę,

że powinniśmy przedyskutować pani punkt widzenia na moje właściwe, pani, miejsce.
Może innym razem, sir. - Teraz. - Jego uśmiech był chłodny, ale oczy płonęły. Uważam,

że nie ma pani prawa zbyt surowo mnie oceniać. Bądź co bądź, mówią, że zamordowała
pani swojego męża i podpaliła jego dom, żeby ukryć zbrodnię. - Och, Artemisie.

- .- . - Przyznam, że nawet pani szczególna reputacja nie przeszkadza, by zajmowała pani w

towarzystwie pozycję nieco wyższą niż dżentelmen trudniący się handlem, ale na pewno

niewiele wyższą. Odetchnęła głęboko i natychmiast zrozumiała, że popełniła następny
błąd. Zapach Artemisa - mieszanina potu, brandy i czegoś właściwego tylko jemu -

wprawił w drżenie jej zmysły. - Sir, jest pan wyraźnie nieswój. Podejrzewam, że to
spotkanie z napastnikiem spowodowało, że ma pan rozstrojone nerwy. - Tak pani sądzi?

- Jest to jedyne wytłumaczenie - zapewniła go. Jeśli Renwick na pana napadł, miał pan

wiele szczęścia, że pan przeżył. - To nie było spotkanie z duchem. Nie chciałbym być

nieskromny, muszę jednak przypomnieć pani, że nie tylko uszedłem z życiem, ale
zmusiłem napastnika do ucieczki. Niemniej jestem nieco zdenerwowany. - Moja ciotka

ma cudowne lekarstwa na tego rodzaju nerwowe przypadłości. Pobiegnę na górę i
przyniosę panu buteleczkę takiego napoju. - Znam tylko jedno lekarstwo. Nachylił się i

pocałował ją. Był to długi, namiętny pocałunek, który całkowicie pozbawił ją resztek
rozsądku. Dreszcz podniecenia wstrząsnął jej ciałem. Natychmiast wiedziała, że wyczuł

jej reakcję. Mruknął coś cicho i pocałował ją jeszcze raz. Ogarnęło ją takie samo
uczucie,jakiego doznała, gdy całował ją pod nawiedzanym Dworem. - Madeline -

szepnął. - Do diabła, kobieto, nie powinnaś mi przychodzić tutaj. Poczuła się nagle
beztroska. Zdawało jej się, że mogłaby uwać, gdyby tylko przyszło jej to do głowy. Jest

Sprzedawcą Marzeń, ostrzegła się w myślach. Ten >dząj złudzeń jest towarem, który
sprzedaje. Ale wart jest wysokiej ceny, pomyślała. - To była moja decyzja, Artemisie. -

Objęła go i przytuliła się do niego. - Sama chciałam tu przyjść. Uniósł głowę i spojrzał jej
w oczy. - Jeśli pani zostanie, będziemy się kochać. To oczywiste. Nie jestem dzisiaj w

nastroju stosownym do jakichś gier. Ogień, który w nim płonął, był gorętszy niż ten w
kominku. W Madeline ożyło coś, co od dawna uważała za martwe. W jednej tylko

sprawie musiała się upewnić. - Te skłonności, którym pan ulega, sir.

- .- . - Zapewniam, że pragnienie, by kochać się z panią, to coś więcej niż tylko przelotna

skłonność. - Rozumiem, tylko czy nie jest tak dlatego, że wdowy mają coś, co.

- .- ? Naprawdę, nie mogłabym znieść myśli, że.

- .

- . - To w pani coś jest, Madeline. - Pocałował ją znów namiętanie. - Na Boga, jest w pani

coś, co.

- .

- . Ton jego głosu obudził w niej głęboko skrywane, czysto kobiece emocje. Zakręciło jej się

w głowie. Położyła dłoń na ramieniu Artemisa. Pod cienką tkaniną koszuli wyczuła

twarde mięśnie. Uśmiechnęła się i spojrzała na niego spod lekko opuszczonych powiek.
A jednak wdowy mają coś w sobie, pomyślała. Coś, co sprawia, że dzisiejszej nocy

pozwoliła sobie na tak śmiałe zachowanie. - Czy jest pan pewny, że chce pan podjąć aż
takie ryzyko, by kochać się z Niebezpieczną Wdową?

- zapytała łagodnym głosem. - Czy być pani kochankiem jest równie niebezpiecznie jak

mężem?

- zapytał. - Trudno mi powiedzieć. Nigdy nie miałam kochanka. Musi pan zaryzykować. -

Chciałbym pani przypomnieć, że ma pani do czynienia z mężczyzną, który kiedyś

zarabiał na życie w jaskiniach hazardu. - Zsunął czepek z jej głowy i wplótł palce we

włosy. Jestem gotów podjąć każde ryzyko, jeśli stawka jest odpowiednio wysoka. Wziął
ją na ręce i zaniósł na szeroką, pokrytą fioletową tkaniną kozetkę. Położył ją na

poduszkach i odwrócił się. Patrzyła na niego, jak podchodzi do drzwi i przekręca klucz w
zamku. Dreszcz oczekiwania wstrząsnął jej ciałem. Miała wrażenie, że stoi na skraju

opadającej ku morzu przepaści i patrzy na głęboką wodę. Pragnienie, by skoczyć, było
nie do opanowania. Artemis szedł w jej stronę, rozpinając koszulę. Zanim znalazł się

obok kozetki, koszula leżała na podłodze. W blasku płomieni z kominka zauważyła
niewielki tatuaż na jego piersi. Rozpoznała kwiat Vanza, ale nie wzbudził w niej

dawnych lęków i wspomnień. Całą jej uwagę pochłaniała potężna pierś Artemisa. Siła,
jaka w niej drzemała, była. zarówno przerażająca, jak i pociągająca. Poruszała jej

zmysły.

- ‘ Usiadł na poduszce przy jej nogach i zdjął buty. Jeden po drugim stuknęły o podłogę.

Zabrzmiało to dla niej jak ostrzegawczy dzwon. Uspokoiła się jednak nieco, widząc jego
szerokie ramiona, które w blasku płomieni nabrały złocistej barwy. Artemis był

szczupły, mocny i nieodparcie męski. Ten widok przyprawił ją o zawrót głowy, silniejszy
niż wywołany najmocniejszymi eliksirami, przyrządzanymi przez ciotkę Bernice.

Madeline wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia. Artemis ujął jej dłoń i całował
delikatną skórę na nadgarstkach. , Potem nachylił się nad nią, wciskając ją w poduszki

kozetki. ; Miał na sobie tylko spodnie, ale nie maskowały one jego podniecenia. Wsunął
jedną nogę pomiędzy jej uda i rozpiął szlafrok. Cienka koszula nocna nie stanowiła

przeszkody dla jego dłoni, gdy dotknął piersi Madeline. Była bliska szaleństwa. Całował
jej piersi, najpierw jedną, potem drugą. Jego dłonie powędrowały w dół ku krzywiźnie

bioder. Delikatnie dotykał jej ud. Krzyknęła cicho, gdy poczuła pierwszą falę wilgoci
pomiędzy udami. Przycisnęła dłonie do nagich muskularnych pleców Artemisa. Czuła na

udzie jego twardy członek. Wsunął dłoń pomiędzy jej nogi i dotknął gorącego,
wilgotnego, szczególnie wrażliwego miejsca. Jej podniecenie narastało. - Artemisie...

- Warto było podjąć pewne ryzyko - odezwał się niskim tłumionym głosem.
- - Doszłam do podobnego wniosku, sir. Od dłuższej chwili Madeline trudno było oddychać

w normalnym rytmie, ale kiedy podsunął koszulę nocną aż do talii, wydawało jej się, że
nie potrafi już złapać powietrza. Odsunął się na chwilę, by rozpiąć spodnie, a zaraz po

tym poczuła na dłoni jego twardy członek. Zacisnęła na nim palce. Zauważyła, że
Artemis wstrzymuje oddech. Zadowolona zjego reakcji, wzmocniła uścisk.

Znieruchomiał.

- - Jeśli pani nie przestanie, to oboje będziemy rozczarowani. Zaskoczona Madeline

uwolniła go natychmiast.

- - Przepraszam, nie chciałam pana skrzywdzić.

- - Zapewniam panią, że nie odczuwam bólu, ale nie chciał bym zakończyć tego zbyt

szybko.

- - Ani ja. Chętnie spędziłabym w ten sposób resztę nocy - powiedziała nieśmiało.
- - Jeśli takie tortury byłaby pani gotowa znosić przez parę godzin, to mogłaby pani

udzielać lekcji opanowania mistrzon Vanza.

- - Wielkie nieba, czy naprawdę czuje się pan tak udręczony?

- Tak - odparł i pocałował ją w szyję.
- - Nie miałam pojęcia. Nie chciałabym, żeby pan cierpiaŁ, Artemisie. Roześmiał się.

- - Jest pani dla mnie zbyt dobra, a ja wykorzystam uprzejmość. Uniósł się lekko, tak że

jego członek dotknął gorącego wilgotnego miejsca pomiędzy jej nogami.

- - Artemisie - szepnęła Madeline.
- - Zbliża się kres panowania nad sobą, prawda? To dobrze najdroższa. Ja też nie mogę

dłużej czekać. Jednym mocnym pchnięciem znalazł się w niej. Wiedziała na tyle dużo o
takich sprawach, by spodziewać się lekkiego bólu, nie była jednak przygotowana na to,

co się stało.

- ; - Artemisie - szepnęła prawie niedosłyszalnie. Znieruchomiał nagle...
- Do diabła! - Czy mógłbyś... - . wycofać się? Wydaje mi się, że pojawiły się jakieś kłopoty.

- - Madeline. „Uniósł się na łokciach. Wszystkie mięśnie (Spięte miał jak łuk.
- - Dlaczego mi nie powiedziałaś? Jak to możliwe? Przecież miałaś męża?

- Ale nigdy nie byłam prawdziwą żoną.
- - Ach tak. Adwokaci, unieważnienie... - . Nie przypuszczałem. może to być oparte na

faktach. Zacisnęła zęby i oparła dłonie na jego ramionach.

- - Zdaję sobie sprawę, że to moja wina, ale na usprawiedliwienie mogę tylko powiedzieć, iż

nie sądziłam, że tak do siebie nie pasujemy. Bądź tak dobry i się wycofaj.

- - Nie - powiedział, kiedy się pod nim poruszyła.

- - Proszę cię, nie wierć się tak.
- - Chciałabym, żebyś się natychmiast wycofał.

- - To nie to samo co wyrzucić mnie z twojego salonu. Madeline, ostrzegam cię, nie ruszaj

się.

- - Ile razy mam powtarzać, że nie przyjmuję poleceń od pana, sir? - Wierciła się, próbując

uwolnić się od jego ciężaru i uczucia wypełnienia. Wydawało się, jakby ustąpił, zaczął się

wycofywać, lecz nagle coś się zmieniło. Jego ciało drgnęło konwulsyjnie, a z ust wydobył
się cichy stłumiony jęk. Zaniepokojona, wbiła palce w jego ramiona. Nie odważyła Się

poruszyć. Po chwili osunął się na nią i zapadła cisza.

- - Do wszystkich diabłów! - mruknął po chwili ze złością.

- - Artemisie?
- No i co teraz? Ostrzegałem panią, że tej nocy moje nerwy nie wytrzymają następnego

szoku. Kto wie, czy nie przydałaby się ta mikstura pani cioci. - Och, naprawdę nic się nie
stało. - Zwilżyła językiem wargi. - Chciałam panu powiedzieć, że nawet nie czuję się już

w tej pozycji tak niewygodnie jak przed chwilą. Znieruchomiał na moment, potem
uniósł głowę i spojrzał na nią. - Niezupełnie rozumiem - powiedział. - Wszystko jest już

w porządku, naprawdę. - Zdobyła się na niewyraźny uśmiech. - Odnoszę wrażenie, że
jednak pasuje pan do mnie całkiem dobrze. Artemis prawie niedosłyszalnie zaklął. -

Może chciałby pan spróbować jeszcze raz?

- spytała Madeline. - Wszystko, czego chcę, to paru wyjaśnień - wycedził przez zaciśnięte

zęby. Odwrócił się od niej i wstał. Zawiedziony i nienasycony zaczął zapinać spodnie.
Potem bez słowa wręczył jej dużą białą chustkę. Madeline mogła być tylko zadowolona,

że jej gruby szlafrok wchłonął dowody ich aktywności. Przynajmniej nie narazi się na
wymowne spojrzenie pokojówki. Ogarnęła się tak szybko, jak potrafiła, i wstała. Zrobiła

to zbyt energicznie. Nogi ugięły się pod nią i musiała oprzeć się o kozetkę. Artemis
podtrzymał ją z zaskakującą delikatnością. - Źle się pani poczuła?

- zapytał. - Ależ nie. ; Złość i duma pomogły jej przyjść do siebie. Zawiązała tasiemki

szlafroka. Nadal trzymała w ręce chustkę, którą jej podał, a kiedy na nią spojrzała,

zauważyła, że jest poplamiona krwią. Zakłopotana, szybko wcisnęła ją do kieszeni.
Artemis podszedł do kominka, oparł rękę na jego obramowaniu i wpatrywał się w

płomienie. - Słyszałem, że pani ojciec podjął pewne kroki, by anulować pani
małżeństwo - powiedział po chwili. - Teraz wiem, że Jtoiały poważne podstawy. - Tak.

Chociaż, prawdę mówiąc, zgodziłabym się na każdy sposób rozwiązania tego związku. -
Deveridge był impotentem?

- zapytał, patrząc na nią. - Trudno mi powiedzieć. - Włożyła dłonie w rękawy szlaf a. -

Wiem tylko, że nie interesował się mną. Niestety, nie ryłam tego przed nocą poślubną. -

Dlaczego ożenił się z panią, skoro nie mógł wypełniać [stawowych małżeńskich
obowiązków?

- Już panu chyba wyjaśniłam, że mnie nie kochał. Nie peresowało go małżeństwo. Jedyne,

czego chciał, to poznać ligłębsze, najmroczniejsze tajemnice filozofii Vanza. Sąfił, że mój

ojciec umożliwi mu to, ucząc go dawnego języka. Artemis zacisnął dłoń na półce nad
kominkiem. - Tak, oczywiście. Nie potrafię dziś jasno myśleć. Proszę p wybaczyć. - Ma

pan za sobą ciężką noc. Można by tak powiedzieć. r Mogę przynieść jakiś lek mojej
cioci. - Nie ręczę za siebie, jeśli jeszcze raz wspomni pani o tej olemej miksturze. -

Spojrzał na nią groźnie. Chciałam tylko panu pomóc - stwierdziła z wyraźną acją w
głosie. Proszę mi uwierzyć, że jak na jedną noc zrobiła pani Izo wiele. lilczała przez

chwilę, a potem postanowiła podzielić z nim swymi spostrzeżeniami na temat
zachowania Ren AUA\’DA QL’ICK - Mówiłam panu kiedyś, że przeszukałam jego

laboratorium. - Tak. - Miałam okazję przeczytać pewne jego notatki. Wynikała z nich,
że za przyczynę swej impotencji uważa całkowitej poświęcenie się filozofii Vanza.

Napisał, że całą życiowa energię kieruje na studiowanie dawnych alchemicznych taj
jemnic. - Rozumiem. Czy przed ślubem nic nie wskazywało na toJ że nie jest

zainteresowany wypełnianiem małżeńskich obowiąz ków? Nic pani nie zauważyła?

- Wiem, że to trudno zrozumieć, sir. - Westchnęła. - Prósz mi uwierzyć, że często wracam

myślami do czasów sprze zawarcia małżeństwa i zapytuję siebie, jak mogłam być ta
naiwna. - Madeline.

- .

- . - Mogę tylko powiedzieć, że Renwick był szalonym demc nem o wyglądzie anioła. Sądził,

że potrafi oczarować wszysN kich, i udawało mu się to przez pewien czas. - Zakochała się
pani w nim? Madeline potrząsnęła głową. - Patrząc na to z perspektywy czasu, byłabym

gotowa uwierzyć, że ten człowiek użył jakichś magicznych sztuczek żeby ukryć prawdę o
sobie. To jednak zbyt proste wyjaśnienia Mówiąc szczerze, Renwick dokładnie wiedział,

jak mni zwieść. - Oczywiście, nie próbował wzbudzić w pani pożądania Tak
przynajmniej przypuszczam. - Nie, z całą pewnością, nie. Namiętność ma swoje dóbr

strony, jak myślę, ale nie byłam tak młoda i naiwna, popełnić błąd, nie odróżniając jej
od prawdziwej miłości. Dzisiaj też, zapewne, nie popełniła tego błędu, pomyślał. - To

oczywiste. Żadna kobieta z pani temperamentem i jasnością umysłu nie pozwoliłaby,
aby takie drobiazgi jak namiętność zakłóciły zdrowy rozsądek i zdolność logicznego

rozumowania. - Otóż to. Mówiłam już panu, że mam wiele zastrzeżeń do (filozofii
Vanza i że jej nie aprobuję. - Dała mi to pani jasno do zrozumienia. - Ale jak pan wie,

wychowałam się w domu, w którym kierowano się zasadami tej filozofii, i muszę
przyznać, że Iprzejęłam zawartą w niej niechęć do kierowania się silnymi

lamiętnościami. - Zawahała się na moment, potem dodała: Renwick był na tyle mądry,
że to rozumiał. Uciekł się do innej iktyki niż budzenie pożądania. - Cóż, u licha, może

być bardziej pociągające niż pożąanie kobiety o pani temperamencie? Bardzo jestem
tego ciekaw. - Sir, nie rozumiem pana tonu. Czyżby był pan na mnie zły?

- Nie wiem - odparł zaskakująco szczerze. - Proszę odowiedzieć na moje pytanie. - No

dobrze. On udawał, że jest oczarowany moją inteligenteją i wiedzą. - Teraz rozumiem.

Innymi słowy, próbował panią przekonać, e kocha panią dla jej umysłu. - Tak, a ja
idiotka mu uwierzyłam. - Zamknęła na chwilę czy. - Myślałam, że jesteśmy sobie

przeznaczeni. Bliźniacze Musze w metafizycznym związku, który łączy nas na wyższym
oziomie. - Jest to piekielnie silna więź. - W rzeczywistości okazała się złudzeniem. ~

Jeśli choćby połowa tego, co pani powiedziała, jest AMANDA Q(JICK prawdą, to
Renwick Deveridge naprawdę był szaleńcem. Artemis znów wpatrywał się w płomienie.

- Jak powiedziałam, potrafił to początkowo ukrywać, ale po naszej nocy poślubnej
powoli zaczynałam rozumieć, że co& jest nie w porządku. - Szalony czy nie, ten człowiek

nie żyje i został pochowany. - Artemis nadal patrzył w ogień. - Jednak wydaje się, jął
gdyby ktoś chciał, żebyśmy uwierzyli, iż wrócił zza grobu. - Jeśli to nie jest duch

Renwicka, to musi być ktoś, kto zna mojego męża na tyle dobrze, by go naśladować.
Ktoś, kto jes również znawcą filozofii i sztuki walki Vanza. - Powinniśmy zapoznać się z

przeszłością Deveridge’a. Rano poproszę Henry’ego Loggetta, żeby tym się zajął. -

Artemisj odwrócił się od kominka i stanął przed Madeline. - A tymczasemj musimy
uporać się z sytuacją, która zaistniała pomiędzy nami. - Co pan przez to rozumie? - Pani

dobrze wie co. - Spojrzał w stronę kozetki, a potem wrócił wzrokiem do Madeline. -
Oczywiście, jest zbyt późno, by przeprosić panią za to, co zaszło w tym pokoju.

- .

- . - Nie ma potrzeby przepraszać - przerwała mu. - A jeślij już, to ja powinnam to zrobić. -

Tym razem nie będę się spierał. - Rzecz w tym, sir, że w zasadzie nic się nie zmieniło. -
Nic?

- Chciałam powiedzieć, że nadal jestem wdową o nie najlepszej reputacji. Mieszkam pod

pana dachem. Jeśli ludziej dowiedzą się o tym, niewątpliwie będą przypuszczać, że

wiążej nas romans. - I tak bardzo nie będą się mylić. Zacisnęła mocniej tasiemki
szlafroka i spojrzała na niego unosząc głowę. - Słusznie czy nie, jak powiedziałam,

między nami nic się nie zmieniło. Wiąże nas podobna zależność jak przed tym, co.

- .

- . (hmm, zdarzyło „się na tej kozetce. - Niezupełnie - rzekł Artemis, podchodząc do niej. -

Ale dzisiaj nie będziemy już o tym rozmawiać. Jak na jedną noc byłoby to zbyt wiele. -

Ale, Artemisie.

- .

- . - Pomówimy o tym innym razem. - Wziął ją pod rękę. Prześpijmy się teraz i przemyślmy

wszystko. Chodźmy, Madeline. Najwyższy czas, żeby pani wróciła do łóżka. - Ależ

powinniśmy ustalić pewne plany - upierała się. Jest sprawa przeszukania domu pana
Pitneya.

- .

- . - Później, Madeline. Mocniej ścisnął jej ramię i poprowadził do drzwi. Gdy nijali stolik

stojący obok fotela, jej uwagę zwrócił mały śniący przedmiot, którym Artemis się bawił,
kiedy weszła „o biblioteki. Zanim zdołała zapytać, co to jest, znalazła się przy drzwiach. -

Dobranoc, Madeline. - Spojrzał na nią łagodnie. Proszę ostarać się zasnąć. Wydaje mi się,
że już od dłuższego czasu nie sypia pani dobrze, a to źle działa na nerwy. Pani ciocia t

pewnością by to potwierdziła. Pocałował ją zaskakująco delikatnie, a potem zamknął jej
Irzwi przed nosem. Przez chwilę patrzyła na nie, wreszcie uszyła na górę. Układając się do

snu, myślała o maleńkim przedmiocie eżącym na stoliku. Była prawie pewna, że jest to
złoty wisiorek dewizki. 11 ^ Sprawdziły się najgorsze przeczucia. Obcy wszedł do domu.

Przysłali kogoś, żeby mu przeszkodzić. Od lat wiedział, żejest obserwowany przez Obcych,
wiedział, że jest śledzony. Już dawno zrezygnował z tłumaczenia przyjaciołom, dlaczego

nikomu nie może ufać. Uważali go za szalonego, ale on znał prawdę. Obcy nękali go, gdyż
wiedzieli, że jest bliski zgłębienia tajemnic vanzagariańskiej filozofii. Czekali tylko, aż

dotrze do źródeł wiedzy skrywanej przez dawnych uczonych. Zamierzali zdobyć te
tajemnice, kiedy już je pozna. Fakt, że jeden z nich zakradł się tej nocy do jego domu,

stanowił dowód, żejest bliski, nawet bardzo bliski, dokonania najważniejszego odkrycia. W
drżących dłoniach mocno ściskał starą księgę, którą studiował w momencie, kiedy wykrył

obecność intruza. Z uchem przyciśniętym do ściany stał nieruchomo w tajemnym przejściu
zbudowanym przed laty, zaraz po śmierci żony. Był wtedy znacznie młodszy i sprawniejszy.

Wszystko, oczywiście, zrobił \ sam. Nie mógł zaufać cieślom i murarzom. Mogli być
przecież szpiegami Obcych. Już wtedy przeczuwał, że dokona wielkiego odkrycia w

starożytnych tekstach Vanza. Rozumiał, że będzie je musiał chronić. Obcy zaczęli się nim
interesować bardzo dawno. Początkowo tylko sporadycznie wyczuwał, że jest

obserwowany, ale stopniowo stawało się to coraz częstsze. Wtedy rozpoczął przygotowania.
Teraz nadszedł czas, by to, co wykonał, spełniło swoje zadanie. Stał bez ruchu w ciemnym

przejściu, podporządkowując swój umysł strategii niewidzialności. Mieszkał sam w starej
murowanej rezydencji. Od pewnego czasu gosposia przychodziła do niego tylko dwa razy w

tygodniu, ale wtedy nawet na minutę nie spuszczał z niej oka. Przede wszystkim dbał o to,

żeby nie zapuszczała się w podziemia domu. Gotował sobie sam. Oczywiście, nie jest to
zajęcie dla dżentelmena, lecz kiedy człowiek jest śledzony przez Obcych, trzeba

zrezygnować z przestrzegania konwenansów. Należy robić to, co się musi. Wielki cel, jakim
było rozszyfrowanie tajemnej wiedzy leżącej u podstaw filozofii Vanza, był znacznie

ważniejszy niż godność dżentelmena. Zaskrzypiały deski podłogi w holu po drugiej stronie
ściany. Obcy widocznie był przekonany, że w domu nie ma nikogo, gdyż hałasował

bardziej, niż można by oczekiwać po człowieku, kierującym się strategią Vanza. Eaton
Pitney uśmiechnął się ponuro. Najwidoczniej udał się podstęp, by przekonać sąsiadów, że

wyjeżdża na wieś, chociaż nie wszystko przebiegło tak, jak zakładał. Miał nadzieję, że Obcy
spróbują odszukać go w jego wiejskim majątku, a on zyska odrobinę spokoju. Oni jednak

przysłali kogoś, by przeszukał jego dom. Dobiegł go jakiś stłumiony dźwięk, a potem
następny. Po chwili zorientował się, że Obcy znajduje się na piętrze. Pozwolił sobie na

złośliwą satysfakcję. Czy on uważa, że jestem tak głupi, by zostawić swoje notatki tam,
gdzie łatwo je znaleźć? Młode pokolenie vanzagarian wiele mogło się jeszcze nauczyć od

starszych. Słyszał skrzypienie otwieranych i zamykanych szuflad. Trzeszczała podłoga nad
jego głową. Dobiegły go stłumione odgłosy kroków, trzaskania, stukania. Eaton oparł się o

ścianę i czekał. Zachowanie spokoju nie przychodziło mu łatwo. Od lat działał w
niezwykłym napięciu; jego nerwy nie były już tak mocne jak dawniej. Znów przycisnął ucho

do ściany i nasłuchiwał. Miał nadzieję, że intruz nie odkryje tajemnych podziemi domu.
Wydawało mu się, że upłynęły długie godziny, zanim się zorientował, że Obcy idzie

schodami na dół. Wstrzymał oddech, gdy usłyszał dźwięk świadczący o tym, że intruz
otwiera drzwi prowadzące do podziemi. Potem dobiegły odgłosy z pomieszczenia będącego

składem rupieci, ale wkrótce zorientował się, że Obcy wrócił na parter. Starszy pan
zamknął na chwilę oczy i pozwolił sobie na westchnienie ulgi. Intruz nie znalazł ukrytego

pokoju. Po chwili wszelkie hałasy ucichły. Eaton odczekał jeszcze pół godziny, żeby mieć
całkowitą pewność, że Obcy opuścił dom. Kiedy nabrał już przekonania, że jest sam,

wyprostował się. Mięśnie zesztywniały mu od przebywania w jednej pozycji. Odprężył się
nieco i podszedł do wyłożonej boazerią ściany, w której ukryte były drzwi do tajemnego

przejścia. Zanim je otworzył, nasłuchiwał jeszcze przez chwilę. Nic nie słyszał. Otworzył
drzwi i wyszedł do ciemnego korytarza. Tu zatrzymał się i znów nasłuchiwał. Cisza była tak

gęsta jak mgła otulająca dom. Eaton pośpieszył korytarzem ku schodom prowadzącym do
podziemi. Zapalił świecę i ruszył nimi w dół. Pewny był, że nikt nie dotarł do jego

tajemnego gabinetu. Minął obszerny skład rupieci, otworzył zamaskowane drzwi i zszedł
do pomieszczenia, które dawnym właścicielom domu służyło jako piwnica i droga ucieczki

w razie napadu. Kiedy przed laty odkrył te podziemia, nikomu o nich nie powiedział.
Dokonał w nich pewnych ulepszeń i urządził wygodny gabinet oraz laboratorium, gdzie

mógł prowadzić ważne badania, ukryty przed oczami Obcych. Zadał sobie trud, by
opierając się na wzorach Vanza, sprytnie zabezpieczyć dojście do tajemnego gabinetu.

Zszedł w dół starymi kamiennymi schodami, odsunął fragment boazerii i właśnie szykował
się do wejścia do najlepiej zamaskowanej kryjówki w swoim domu, gdy usłyszał nagle

szelest kroków na podeście schodów. Serce zamarło mu na moment. Odwrócił się zbyt
szybko, tak że noga, na którą utykał, ugięła się pod nim. Upuścił świecę, by przytrzymać się

krawędzi drzwi. - Myślałeś, stary durniu, że ukryjesz przede mną swoje tajemnice?
Wiedziałem, że muszę tylko czekać. - Leżąca na podłodze świeca migotliwym blaskiem

oświetlała ściany i schody. - Wiedziałem też, że każdy, wcześniej czy później, po wyjściu
intruza, chce sprawdzić, czy to, czego strzeże, jest nadal bezpiecznie ukryte. Łatwo to

przewidzieć. Chociaż świeca jeszcze nie zgasła, Eaton nie widział twarzy Obcego, stojącego
na podeście, dostrzegł tylko błysk światła na lufie pistoletu i złotą rękojeść laski w jego

dłoni. Starszy pan z przerażeniem zauważył, że Obcy podnosi pistolet i starannie w niego
celuje. - Nie - szepnął i cofnął się o krok. Dlaczego nie wziąłem broni, pomyślał. - Nie

potrzebuję już żadnej pomocy, żeby dotrzeć do twoich tajemnic. Sam otworzyłeś mi drzwi.

Bardzo to uprzejme z twojej strony. Eaton uskoczył do tyłu, gdy dostrzegł, że Obcy naciska
spust. Nagły ruch, chociaż wywołał silny ból w nodze, stwarzał szansę ocalenia. Starszy pan

zobaczył błysk światła. Ogłuszający huk wystrzału odbił się echem od kamiennych ścian.
Poczuł uderzenie pocisku. Zachwiał się, ale nie upadł. Nie jestem JUŻ tak szybki jak

dawniej, pomyślał. Płomień leżącej na podłodze świecy zamigotał jeszcze raz i zgasł.
Zapanowała nieprzenikniona ciemność. - Do wszystkich diabłów! - mruknął Obcy,

wyraźnie zirytowany. Eaton zdumiony był tym, że jeszcze żyje. Pocisk trafił go w ramię, nie
w serce. Zapewne Obcy źle wycelował w migocącym świetle gasnącej świecy. Starszy pan

zdawał sobie sprawę, że zyskał parę sekund, by się uratować. Słyszał, jak intruz, klnąc
cicho, usiłuje zapalić następną świecę. Przycisnął dłoń do zranionego ramienia, by nawet

kropla krwi nie spadła na podłogę. Drugą dłonią poszukał najbliższej ściany. Jej
powierzchnia była gładka, szklista. Poruszając się po omacku, dotarł do pierwszego załomu

muru i skręcił za róg, kierując się wyłącznie ‘ zmysłem dotyku. Dostrzegł za sobą
przyćmione światło, ale się nie obejrzał. Przed sobą nic nie widział, lecz pod palcami czuł

gładką ścianę. Tylko to było mu potrzebne. Sam zaprojektował ten labirynt. Znał na
pamięć jego tajemnice, - Co, u diabła?! - dobiegł go spoza kamiennej ścianyj stłumiony

głos Obcego. - Wyjdź, Pitney. Daruję ci życie, jeślij zaraz wyjdziesz. Słyszysz mnie? Daruję
ci życie. Potrzebny mij tylko ten cholerny klucz. Eaton zignorował te pełne furii słowa.

Mocniej przycisnął rękę do rany. Liczył na to, że krew wsiąknie w surdut. Gdyby kapała na
podłogę, zostawiłaby ślad umożliwiający Obcemu pościg. Musiał dotrzeć do gabinetu, gdzie

w biurku spoczywał pistolet. - Wracaj, stary durniu! Nie masz żadnej szansy! Eaton jeszcze
mocniej zacisnął ranę i zagłębił się w ciemnym labiryncie. Artemis i Zachary stali w

niewielkim ponurym pokoju i wyglądali przez okno na wąską uliczkę. - Tutaj się ukrył. -
Artemis powiódł dłonią po obdrapanym parapecie. - Zostały ślady po kotwicy, do której

przywiązał linę. Zachary pokręcił głową. - Dobrze, że zauważył pan, że ta dziwka zgasiła
świecę. - Wiesz już, jak się nazywa ta kobieta?
- Lucy Denton. Przed rokiem wynajęła pokój na parterze i pracowała tu aż do dzisiaj. -

Wiesz coś więcej o niej?

- Jeszcze nie. Zniknęła gdzieś w podejrzanych dzielnicach. Mały John mówi, że jeden z jego

kumpli coś tam na jej temat słyszał, ale na razie nikt jej nie widział. Artemis zauważył, że

Zachary jest dziwnie zatroskany. Typowa dla niego zadziomość zniknęła gdzieś bez
śladu. Zachary był dzieckiem ulicy. Miał jakieś nazwisko, ale zwyczajem młodych

włóczęgów rzadko go używał. Pracował dla Artemisa od ponad trzech lat. Znajomość
zawarli, kiedy chłopiec z kierowanej przez Zachary’ego bandy młodocianych

złodziejaszków usiłował pozbawić Artemisa złotego zegarka. Śmiała próba nie powiodła
się; Artemis złapał łobuza za AMANDA QU!CK kołnierz. Zachary, który stał na uboczu i

obserwował całą akcję, nie opuścił swojego wspólnika, tylko podjął desperacką próbę
uwolnienia dzieciaka. Wyskoczył z bocznej uliczki, grożąc Artemisowi nożem. Ten

jednym ruchem pozbawił go broni, ale młodzieniec nie zrezygnował i rzucił się na niego
z pięściami. Postawa Zachary’ego, jego zapał w obronie młodszego kolegi, spodobała się

Artemisowi. Kiedy już uporał się z napastnikiem, wziął go na bok i powiedział: - Jesteś
sprytnym, dzielnym chłopcem. Mam robotę dla kogoś, kto jest tak lojalny. Jeśli chcesz

mieć pracę dającą stałe dochody, to zgłoś się do mnie. Trzy dni później Zachary czekał
na niego pod klubem. Chłopak był nieufny, ale zdecydowany. Porozmawiali przez

dłuższą chwilę i doszli do porozumienia. Początkowo ich wzajemne stosunki były
chłodne, jak pomiędzy chlebodawcą a pracownikiem, ale po pewnym czasie przerodziły

się w przyjaźń opartą na szacunku i lojalności. Artemis ufał Zachary’emu bardziej niż
niektórym dżentelmenom z wyższych sfer. - Nie przejmuj się. Znajdziemy ją w końcu. -

Poklepał Zachary’ego lekko po ramieniu. Na razie zajmiemy się czymś innym. Zachary

nadal był niespokojny, bardziej, niż można było oczekiwać. - To był vanzagarianin,

panie Hunt. - Tak jak ja. - Artemis uśmiechnął się. - No tak. Teraz on wie o tym, a przez
to jest jeszcze bardziej niebezpieczny. Będzie ostrożniej szy, kiedy spróbuje następnej

sztuczki, - Myślisz o tym, że nie jestem już młody. To prawda, ale i wiek ma swoje
zalety. Ja też nauczyłem się paru sztuczek. - Wiem o tym lepiej niż inni. A może

przydałbym się panu jako taki.

- .

- . przyboczny strażnik?
- Bardziej potrzebny nil jesteś tu, na ulicach, zbierając informacje. Sam potrafię się

obronić. Zachary zawahał się, a potem skinął głową. - Tak, sir - mruknął. Artemis w
zamyśleniu rozglądał się po pokoju. - Na pewno dobrze zapłacił tej Lucy. Na tyle dobrze,

że będzie mogła ukrywać się przez dłuższy czas. - Znajdziemy ją, sir, ale to może
potrwać. Zna pan dzielnicę, w której się ukryła. To prawdziwy labirynt. - Po jakimś

czasie skończą się jej pieniądze i wyjdzie z ukrycia, żeby znaleźć sobie klientów. Wtedy
na nią natrafimy. - Oby nie było to dla nas za późno - powiedział ponurym tonem

Zachary. - Mimo to odnalezienia jej nie uważam za najważniejszą sprawę. Zapamiętaj
sobie stare przysłowie Vanza: „Kiedy szukasz odpowiedzi, warto rozejrzeć się tam, gdzie

nie oczekujesz, że jest ukryta”. Poza dzielnicą rozpusty mamy jeszcze inne miejsca do
przeszukania. - My, w naszej dzielnicy, też mamy pewne powiedzenie, panie Hunt: „Nie

wychodź na ciemną ulicę, jeśli nie masz pistoletu w ręce i przyjaciela za plecami”. -
Dobra rada. Zapamiętam ją. Madeline obudziła się, by stwierdzić, że tak długo i tak

głęboko nie spała od dawna. Najważniejsze, że nie dręczyły jej koszmary o pożarze, krwi
i śmiechu martwego mężczyzny. W radosnym nastroju wstała z łóżka. Gdy wyjrzała

przez okno, spostrzegła, że miasto znów jest otulone gęstą szarą AMANDA QU!CK
mgłą, ale nie popsuło to jej humoru. Czuła się pełna energii, gotowa do podjęcia

najtrudniejszych zadań, prowadzących do rozwiązania zagadki ducha Renwicka. Nagle
uświadomiła sobie, że przy śniadaniu może spotkać Artemisa, i jej entuzjazm

gwałtownie zgasł. Łatwiej byłoby jej stanąć twarzą w twarz ze zjawą niż z tym
mężczyzną. Spojrzała na odbicie swej zaspanej jeszcze twarzy w lustrze stojącym na

toaletce. Co innego zmusić go szantażem do zaangażowania się w poszukiwania
zaginionej pokojówki i ściganie mściwego ducha nieżyjącego męża, a co innego

prowadzić z nim obojętną rozmowę nad smażonymi jajkami i tostami, po tym jak
pozwoliła mu się uwieść. Ten nieoczekiwany niepokój zirytował ją. Dlaczego tak się

przejmowała spotkaniem z nim? Przecież dała mu wyraźnie do zrozumienia, że nic się
nie zmieniło. Nadal była Niebezpieczną Wdową, tak samo jak wczoraj. Przecież na jej

reputację w oczach Artemisa nie mogło wpłynąć odkrycie, że jest wdową dziewicą.
Dlaczego wszystko wydaje mi się dzisiaj tak szalenie skomplikowane, pomyślała,

zaciskając dłonie na krawędzi stolika. Spojrzała jeszcze raz na swoje odbicie w lustrze i z
irytacją stwierdziła, że na policzkach pojawił się rumieniec. Z jakiego powodu miałaby

się czuć zażenowana? Artemis nie miał prawa pokpiwać z niej i być arogancki. Był, bądź
co bądź, dżentelmenem, chociaż zajął się interesami. Przy odrobinie szczęścia mogło się

okazać, że jeszcze śpi. A może należy do tych ludzi, którzy wstają bardzo wcześnie i
zjadają śniadanie, zanim obudzą się pozostali domownicy? Jej ojciec miał taki zwyczaj.

Nalała chłodnej wody do dużej białej miednicy. Ochlapała najpierw twarz, a potem
szybko umyła się gąbką. Następnie włożyła elegancką suknię z czarnej krepy, ozdobioną

na brzegach szarymi satynowymi kwiatuszkami, odetchnęła głęboko, otworzyła drzwi i
odważnie ruszyła w stronę jadalni. Szczęście jej nie sprzyjało. Artemis nie sypiał długo,

ale nie miał też zwyczaju zrywać się o świcie i potem dyskretnie znikać w bibliotece.
Siedział przy stole, przyjaźnie gawędząc z Bemice, jak gdyby w nocy nie zdarzyło się nic

niezwykłego. Bo tak było, pomyślała. Nic się nie zmieniło. - Dzień dobry, kochanie. - W
niebieskich oczach Bernice, gdy spojrzała na Madeline, widać było zadowolenie. - Och.

wyglądasz dzisiaj świeżo jak stokrotka, moja droga. Widzę, że mój nowy eliksir świetnie

działa. Muszę przygotować ci na wieczór następną porcję. Madeline dostrzegła błysk
rozbawienia w oczach Artemisa. Rzuciła mu karcące spojrzenie i zwracając się do

Bernice, przywitała się grzecznie: - Dzień dobry, ciociu. Jakiś dziwny wyraz pojawił się
w oczach Bernice. ale natychmiast zniknął. Madeline podeszła do kredensu i udawała, że

z zaciekawieniem ogląda potrawy ułożone na srebrnych talerzach. Ku jej przerażeniu
ciotka nadal nie przestawała radośnie szczebiotać. - Słowo daję, Madeline, już dawno

nie wyglądałaś tak ładnie. Prawda, panie Hunt, że sprawia wrażenie cudownie
wypoczętej?

- Nic nie robi tak dobrze, jak głęboki nocny sen - odparł Artemis. Madeline, wbrew

postanowieniu, że będzie zachowywać się tak, jak gdyby nic się nie stało, marzyła tylko o

tym, by ziemia rozstąpiła się pod jej nogami i pochłonęła ją na zawsze. AMANDA
QU/CK - Pan Hunt poinformował mnie o niezwykłych zdarzeniach, óre miały miejsce

dzisiejszej nocy - oznajmiłaBemice. - Powiedział ci?

- Madeline upuściła widelec, który trzymała dłoni, i odwróciła się do niej. - Naprawdę

powiedział ci, co iło się w nocy?

- Tak, oczywiście, moja droga. Muszę przyznać, że byłam j głębi wstrząśnięta. - No tak.

- .

- . Mogę wyjaśnić.

- .

- . - Madeline rozejrzała się ;zradnie. - Pani ciocia jest bardzo zaniepokojona - wtrącił się

Armis. - Mam pełne prawo, by się niepokoić! - zawołała Bemice. ipad na ulicy, w
sąsiedztwie klubu. To straszne. Ci bandyci iją się coraz bardziej zuchwali. Madeline

poczuła ulgę, ale drżenie rąk jeszcze nie ustąpi. Usiadła na najbliższym krześle i zwróciła
się do Ar nisa: - Ma pan jakieś nowe wiadomości?

- Wczesnym rankiem widziałem się z Zacharym - odparł. yraz rozbawienia nie zniknął

jeszcze z jego twarzy. - Znaleźmy pokój, w którym ukrył się napastnik, ale z żalem muszę

vierdzić, że nie wniosło to nic nowego do sprawy. Mam dzieję, że Zachary i jego
pomocnicy wkrótce dowiedzą się egoś, co naprowadzi nas na trop tego wojowniczego

vangarianina. Madeline była zaskoczona. Zanim wstała z łóżka, on już ążył spotkać się ze
swoim informatorem, przeszukać dom, sy którym został napadnięty, i wrócić na

śniadanie. Wyjątwo pilnie zajął się sprawami, do których go zaangażowała. No właśnie.
Zachowywał się tak, jak gdyby nic się nie stało. W godzinę później Bemice zastała

bratanicę w jej sypialni. Nie bawiąc się we wstępy, przystąpiła wprost do rzeczy. - Jesteś
bliska zakochania się w panu Artemisie, prawda? Madeline upuściła pióro, którym

sporządzała jakieś notatki. - Wielkie nieba! Cóż ty opowiadasz, ciociu. - Och, moja
droga, to jest bardziej poważne, niż sądziłam. Bemice sprawiała wrażenie zafrasowanej.

Usiadła na brzegu łóżka. - Zaczyna się pomiędzy wami romans. - Ciociu! - Od samego
początku zauważyłam, że podobacie się sobie. - Skąd takie dziwne przypuszczenia?

Bemice podniosła dłoń i zaczęła liczyć na palcach. - Po pierwsze, poprosiłaś go, żeby
pomógł ci w twoich kłopotach. Po drugie, on zgodził się na to. - I z tego

wywnioskowałaś, że coś nas łączy?

- Tak. - To jest najbardziej dziwaczne, śmieszne i nonsensowne przypuszczenie, z jakim się

spotkałam. Jak mogłaś wyciągnąć taki wniosek z tak mizernych przesłanek?

- Czyżbym się myliła?

- Poprosiłam go o współpracę, gdyż potrzebna mi była pomoc człowieka, który zna sposób

rozumowania vanzagarian. Pan Hunt zgodził się, bo chce wejść w posiadanie dziennika

mojego ojca. To była zwykła handlowa umowa, nic więcej. - Jest tak, jak sądziłam. Masz
z nim romans. Madeline postukała palcami o blat sekretarzyka. - To nie jest takie

proste, jak sądzisz, ciociu. - Moja droga, jako wdowa jesteś kobietą światową,
niezależnie od tego, czy czujesz się nią, czy nie. Nie zamierzam ci nic doradzać. - Sama

dobrze wiesz, że się przed tym nie powstrzymasz. - Masz rację. Jak powiedziałam, nie

zamierzam udzielać ci rad, chciałabym jednak, żebyś zwróciła uwagę na jeden fakt. - Cóż
takiego?

- Stwierdziłaś, że przyjął twoją ofertę, bo chce mieć dziennik Wintona. - Tak. - On jest

mistrzem Vanza. - Dlatego właśnie go zatrudniłam. Ciotka spojrzała na bratanicę z

przyganą. - Doprawdy, Madeline, jesteś inteligentną kobietą. Jak mogłaś przeoczyć coś
tak oczywistego?

- Co jest aż tak oczywiste?
- Pan Hunt nie musiał wiązać się z tobą umową, żeby wejść w posiadanie tego dziennika.

Pamiętasz chyba, co sama mi powiedziałaś. Przy jego zdolnościach zdobycie go
przyszłoby mu bez trudu. - Ha! - zawołała triumfująco Madeline. - I tu się mylisz.

Przemyślałam dobrze tę sprawę. Pan Hunt doskonale wie, że wykradzenie dziennika
wiązałoby się z poważnym ryzykiem. - Jakim ryzykiem?

- Takim, że mogłabym ujawnić jego powiązania z Pawilonami Marzeń. Nie może

ryzykować, by w wyższych sferach zaczęto mówić o tym, że zajmuje się interesami.

Rozumiesz? Nie miał wyboru. Musiał zawrzeć ze mną układ. Bemice przyglądała jej się
przez dłuższą chwilę, ale milczała. - No i co teraz. Co o tym myślisz?

- zapytała Madeline. - Wiesz równie dobrze jak ja, że gdyby chciał to zrobić, to znalazłby

sposób, żeby zmusić cię do milczenia. Madeline znieruchomiała. Poczuła, że skóra

cierpnie jej na plecach. Patrzyła na cieniutki tomik oprawiony w cielęcą skórę, leżący na
sekretarzyku. W jej myślach zapanował chaos. Ciotka miała rację. Z JA W A Madeline

po chwili opanowała się i spojrzała jej w oczy. - Może masz rację, że on nie pomaga nam
wyłącznie dlatego, by zdobyć dziennik. Jeśli tak, to sprawa wydaje się jeszcze bardziej

skomplikowana. , - Dlaczego tak sądzisz, kochanie?

- Skoro nie pomaga nam z powodu tego dziennika, to ‘ dlaczego to robi? i - Och,

powiedziałam ci już, moja droga. Podobasz mu się. Myślę, że sprawia mu przyjemność
odgrywanie roli bohatera. - Jeśli go nawet pociągam, to nie ma to nic do rzeczy

oświadczyła stanowczo Madeline. - To wcale nie wyjaśnia, dlaczego nam pomaga. Poza
wszystkim mistrzowie Vanza ćwiczą się w tym, by nie ulegać uczuciom. - Nie

przypuszczam, żeby takie ćwiczenia zawsze były skuteczne. Namiętności bywają
niekiedy bardzo silne. Madeline potrząsnęła głową. - Artemis nigdy nie pozwoli na to, by

kierowały nim namiętności. Jeśli nie pomaga nam ze względu na dziennik ojca ani
dlatego, że chce zmusić mnie do milczenia, oznacza to. że • miał jakieś inne powody, dla

których przystał na naszą umowę. - Jakież to mogą być inne powody?

- Któż to wie. On jest mistrzem Vanza. - Moja droga.

- .

- . - Naprawdę nie chciałabym o tym rozmawiać, ciociu. - Rozumiem. - Bemice przez chwilę

milczała, a potem się spytała: - Dobrze się czujesz?

- Oczywiście. Dlaczego miałoby mi coś dolegać?

- Nie chciałabym być niedelikatna, ale zdaję sobie sprawę, że tej nocy zdarzyło się coś, co

było dla ciebie całkiem nowym doświadczeniem. - Nie było to dokładnie to, czego

oczekiwałam, ale nie stało się nic złego - odrzekła Madeline. - Niezupełnie to, czego
oczekiwałaś?

- Bemice wydęła wargi. - To dziwne. Wydawało mi się, że pan Hunt powinien być równie

biegły w sztuce kochania jak we wszystkim innym. - Doprawdy, ciociu, myślę, że dość

jasno dałam do zrozumienia, że nie chcę rozmawiać o tych sprawach. - Oczywiście,
kochanie. - Ale jeśli już musisz wiedzieć, to pan Hunt okazał się taki właśnie, jakim

określiłam go na początku naszej znajomości. Dojrzały, ale jednak młodzieńczy. 12
JlVtoś go śledził. Artemis zatrzymał się przy najbliższej bramie i nasłuchiwał. 0dgłos

kroków był cichy, stłumiony gęstą mgłą, lecz on wyczuwał ich rytm. Kroki ucichły.
Wysunął się z bramy i ruszył dalej. Po chwili znów je usłyszał. Śledzący go człowiek nie

zbliżał się, ale i nie astawał zbyt daleko w tyle. Artemis wiedział, że jeśli się dwróci, nie

zobaczy nic poza niewyraźną sylwetką, majaczącą ‘ gęstej mgle. Przez dłuższy czas hałas
na ulicy był na tyle duży, że nie yszał odgłosu kroków, ale nawet wtedy czuł, że jest

śledzony Na najbliższym rogu skręcił w lewo. Po przeciwnej stronie ulicy był park.
Widział potężne szkielety drzew, otulone mgłą. lica przejechał wolno powóz. Skorzystał

z turkotu kół i chrzęsi uprzęży, by przeskoczyć do następnej bramy. Czekał. Gdy zapadła
cisza, znów usłyszał kroki, tym rzem wolniejsze. A M ANO A QUICK Śledzący go

człowiek domyślił się zapewne, że on gdzieś się ukrył. Po kilku sekundach zrezygnował
widać z akcji, gdyż szybkim krokiem ruszył wzdłuż ulicy. Zakapturzona postać przeszła

tuż przed nim. Artemis wysunął się z bramy i bezszelestnie podszedł do niej. - Piękna
pogoda na popołudniowy spacer, prawda?

- powiedział spokojnie. - Artemis! - krzyknęła Madeline. Zatrzymała się i odwróciła w jego

stronę. - Na Boga, sir. Nie powinien mnie pan tak straszyć. To źle działa na moje nerwy.

- Co pani tu robi? Powiedziałem, że sam przeszukam dom i Pitneya. - A ja dałam panu
wyraźnie do zrozumienia, że na to nie > pozwolę. To był mój pomysł, jeśli pan pamięta.

Przyglądał się jej spod lekko opuszczonych powiek. Na’ pewno była zirytowana, ale
podejrzewał, że złość służy tylko zamaskowaniu innych - głębszych i mocniejszych -

uczuć. • Pamiętał przecież o tym, że chociaż jest wdową, i to podejrzaną: o
zamordowanie męża, aż do ubiegłej nocy była kobietą niewinną. Pamiętał, jak rumieniła

się przy śniadaniu. - Jak się pani dzisiaj czuje?

- zapytał uprzejmie, - Cieszę się znakomitym zdrowiem, sir, jak zawsze - od powiedziała

zniecierpliwionym tonem. - A pan? - Jestem zdruzgotany poczuciem winy. - Winy?

- Zatrzymała się i spojrzała na niego. - Jaki pan ma powód, żeby czuć się winnym? -

Szybko zapomniała pani o wczorajszej nocy. Przykro mi słyszeć, że wywarłem na pani
tak słabe wrażenie. - Ależ nie zapomniałam. Zapewniam pana tylko, że nie m pan

najmniejszego powodu, by cierpieć z poczucia winj w związku z tym, co stało się w
bibliotece. - Była pani niewinną dziewicą. Z A W A - Nonsens. Byłam dziewicą, ale

niezupełnie niewinną. Poprawiła nerwowo rękawiczki. - Może pan być pewny, że żadna
kobieta, która przeszła przez to, co ja przeżyłam po .

- ślubie z Renwickiem Deveridge’em, nie pozostałaby niewinna. - Myślę, że rozumiem

panią. - Tak jak powiedziałam w nocy, nic się nie zmieniło. - Hmm. - Poza tym wcale nie

wywarł pan na mnie tak słabego wrażenia. - Dziękuję. Nawet nie domyśla się pani, ile
dla mnie znaczy ten miły komplement. Moja męska duma nie cierpi już tak bardzo. , -

Taka udawana pokora nie bardzo do pana pasuje, sir. Może pan sobie oszczędzić
wysiłków. - Skoro pani nalega. - Jeśli już mowa o poczuciu winy, to powinien pan mieć

wyrzuty sumienia, że wymknął się pan z domu, nic mi o tym nie mówiąc. Artemis
rozejrzał się po zasnutej mgłą ulicy. Ludzi spotykali niewielu i było mało

prawdopodobne, by ktoś zwrócił uwagę ‘na Madeline. Jeśli zastosuję pewne środki
ostrożności, to ‘potrafię zapewnić jej względne bezpieczeństwo, pomyślał. Inna sprawa,

że nie miał wyboru. Jeśli nie zgodziłby się tlą jej towarzystwo, to mógł zrezygnować z
przeszukania domu Pitneya. - Dobrze. - Wziął ją pod rękę i przyśpieszył kroku. - Może

pani pójść ze mną, ale pod warunkiem, że kiedy znajdziemy się już w tym domu, będzie
pani słuchać moich poleceń. Czy iło zrozumiałe? Nie mógł widzieć, jak Madeline wznosi

oczy ku niebu, bo Jej twarz zasłaniał kaptur, ale był pewien, że tak właśnie ‘zareagowała
na jego słowa. - Doprawdy, sir, doprowadza mnie pan do rozpaczy. Czy naprawdę nie

jest pan w stanie zrozumieć tej prostej prawdy, że to pan powinien słuchać moich
poleceń, a nie odwrotnie? Jest pan zaangażowany w tę sprawę wyłączne dlatego, że’

zaproponowałam panu umowę. Gdyby nie ja, wcale nie wie i działby pan, że istnieje
problem ducha Renwicka. - Proszę mi wierzyć, nigdy nie zapominam, że to wszystko

dzieje się z pani winy. Wysoki mur, otaczający ogrody na tyłach ogromnej! rezydencji
Eatona Pitneya, nie stanowił przeszkody dla Ar temisa. Madeline trzymała w ręku

niewielką, niezapaloną jeszcze lampę i patrzyła, jak jej towarzysz wspina się po

kamiennym murze. Kiedy znalazł się na szczycie, opuścił! kawałek liny z zawiązaną na
niej pętlą, i Madeline wsunęła w nią but, uchwyciła się liny i Artemis, zdawało się bez

wysiłku, wciągnął ją na mur. Po chwili zniknęli w otulonym mgłą ogrodzie. - To
wszystko jest całkiem zabawne - powiedziała. - Obawiałem się, że tak to pani potraktuje

- zauważył ponuro. : Mgła była tak gęsta, że dom widziany od strony ogrodu! wydawał
się ogromną bezkształtną bryłą. Artemis znalazł’ kuchenne wejście i nacisnął klamkę. -

Zamknięte - powiedział. - Można się było tego spodziewać, skoro właściciel przebywa na
wsi. - Madeline przyglądała się zabezpieczonym okiennicami oknom. - Jestem pewna, że

potrafi pan otworzyć, ten zamek. - Skąd u pani taka pewność?

- Jest pan mistrzem Vanza. - Wzruszyła ramionami. Wiem z doświadczenia, że mężczyźni

wyćwiczeni w dawnych sztukach walki radzą sobie z każdymi zamkniętymi drzwiami. -
Oczywiście, nie pochwala pani tych umiejętności. Wyjął z kieszeni płaszcza komplet

wytrychów. W umyśle Madeline pojawiły się sceny z nocnych koszmarów. Zobaczyła
siebie pod drzwiami sypialni, próbującą otworzyć drzwi kluczem, który wyślizgiwał się

jej z palców. - Muszę przyznać, że są one użyteczne i nie kwestionuję ich również u pana.
Mój ojciec też radził sobie z zamkami, a nawet uczył mnie.

- .

- . Drobiazg. To nie ma teraz znaczenia. Artemis zerknął tylko na nią i przystąpił do pracy.

Po irugiej nieudanej próbie otworzenia zamka Madeline zaczęła się niepokoić. - Czy coś
jest nie w porządku?

- Wygląda na to, że Pitney w obawie przed Obcymi, którzy go podobno prześladują, kazał

zainstalować specjalne zamki. Takiego jak ten nie kupi się u przeciętnego ślusarza.

Madeline obserwowała kolejne próby. - Poradzi pan sobie?

- Może. - Nachylił się niżej nad dużym żelaznym żarnikiem. - Jeśli nie będzie pani

rozpraszać mojej uwagi. - Przepraszam - mruknęła. Artemis pracował jeszcze przez
chwilę. - Mam go - powiedział wreszcie. - Sprytny mechanizm party na klasycznym

wzorze Vanza. Muszę zapytać Pitneya, to mu go zrobił. - Ciekawe, jak go pan o to zapyta,
nie przyznając się do Włamania do jego domu - zauważyła ironicznie Madeline. -

Dziękuję za zwrócenie mi uwagi na to drobne przeoczenie. - Artemis schował wytrychy
do kieszeni i otworzył drzwi. Patrzyli przez chwilę w wąski ponury korytarz. Nie pojawił

się nikt, by zażądać wyjaśnień, nie rozległ się żaden sygnał alarmowy. Madeline
ostrożnie przekroczyła próg. - Dom wydaje się pusty. Ciekawe, gdzie naprawdę wyjechał

Pitney. - Przy odrobinie szczęścia znajdziemy coś, co wskaże nam miejsce jego pobytu. -
Artemis wszedł za Madeline do wnętrza domu i zamknął drzwi. Stał przez chwilę,

uważnie rozglądając się w ciemnym korytarzu. - Jeśli coś tu znajdziemy, to wyślę do
niego Leggetta, żeby zadał mu parę pytań. Chciałbym’ wiedzieć, dlaczego Pitney uznał za

stosowne opuścić miasto.

- ; - Tak, ja.

- .

- . - Madeline zatrzymała się przy drzwiach kuchennych i patrzyła na leżący na stole

kawałek sera i niedojedzoną; kromkę chleba. - Co tam jest?

- Artemis stanął za swą towarzyszką i ponad jej głową patrzył na niedokończony posiłek. -

Rozumiem. Madeline weszła do kuchni i wzięła do ręki kromkę chleba.

- ‘ - Pan Pitney musiał opuścić dom w pośpiechu, i to całkiem; niedawno. Chleb jest

świeży. , Artemis ściągnął brwi. - Chodźmy. Musimy działać szybko. Wolałbym nie
spędzaćj tu więcej czasu, niż jest konieczne. Ruszył korytarzem w głąb domu i po chwili

znalazł si w holu. Madeline dogoniła go, gdy zatrzymał się przy otwartych dużych
dębowych drzwiach. - Biblioteka?

- zapytała, zatrzymując się obok niego. - Tak. - Artemis nie poruszył się. Uważnie oglądał

pokój. Albo Pitney pilnie potrzebuje gospodyni, albo ktoś tu by przed nami. - Co ma pan

na myśli, sir?

- Madeline stanęła na palcach zajrzała ponad jego ramieniem do biblioteki i wstrzymali

oddech na widok rozrzuconych na dywanie papierów i książek. ‘ Wielkie nieba! Pitney z

całą pewnością nie narobiłby takieg bałaganu, mimo że jest dziwakiem. Zresztą
ekscentryczni i yanzagarianie do przesady lubią porządek. Bałagan ich roz prasza. -

Ciekawe spostrzeżenie - powiedział Artemis, potem cofnął się i zaczął przeszukiwać hol.
- Chwileczkę! - zawołała cicho Madeline. - Nie zamierza pan przeszukać biblioteki?

- Szkoda na to czasu. Jeśli było tu coś interesującego, to ten, co zjawił się przed nami, z

pewnością to znalazł. - Artemisie, może Pitney miał rację. Może naprawdę ktoś go

śledził?

- Niewykuczone - odparł wymijająco. Dreszcz niepokoju wstrząsnął Madeline. - Uważa

pan, że nie zrobili tego ci wyimaginowani Obcy? To był duch Renwicka? ‘ - Proponuję,
żebyśmy nie nazywali tego kogoś duchem. ; Kimkolwiek jest, to człowiek z krwi i kości. -

vanzagarianin. Artemis bez słowa ruszył na dalsze poszukiwania. Madeline podążyła za
nim. Zatrzymała się jeszcze raz, gdy stanął przy drzwiach salonu. Meble przykryte były

pokrowcami, okna zasłonięte ciężkimi kotarami. - Wydaje mi się, że Pitney niezbyt
często przyjmował gości - zauważył Artemis. i - Bardzo dziwny człowiek. Ale w końcu

jest.

- .

- . ‘ - Proszę nie kończyć. To nie najlepszy moment, by przypominać mi o pani

uprzedzeniach w tych sprawach. Madeline zamilkła. Wspólnie przejrzeli pomieszczenia

na piętrze. Wszędzie panował chaos. Ubrania wyrzucono z szaf, komody były
Opróżnione, kufry otwarte. Jak pan myśli, czego ten ktoś szukał?

- zapytała. - Tego samego, co próbował znaleźć w bibliotece Linslade’a Może Księgi

Tajemnic, choć nie rozumiem, jak zdrowy n, umyśle człowiek może uwierzyć w jej

istnienie. - O ile dobrze pamiętam, wspomniałam już, że Renwici Deveridge nie był
człowiekiem normalnym. - Tak, powiedziała pani coś takiego. Przy końcu korytarza

natrafiła na wąskie, kręte schody. - Możemy tędy wrócić - zdecydował Artemis. - A co z
podziemiami? Tam z całą pewnością jest par pomieszczeń z mnóstwem gratów. -

Madeline ruszyła za swyr towarzyszem schodami w dół. - Może duch.

- .

- . to znaczy ta intruz nie pomyślał o przeszukaniu ich. - Podejrzewam, że był na tyle

skrupulatny, ale warto i tan się rozejrzeć. W korytarzu na parterze, za kuchnią, Artemis

otwór drzwi, za którymi znajdowały się schody prowadzące piwnic. Zatrzymał się na
chwilę, by zapalić latarnię, a poter ruszył w dół. Po chwili znaleźli się w zakurzonym

pomiesz* czeniu, pełniącym rolę składu rupieci. Madeline patrzyła na skrzynie i
zamknięte kufry. - Nawyraźniej intruz nie trudził się, by tu czegoś szukać. Może nie

odkrył wejścia do piwnic? Artemis zatrzymał się obok schodów i uniósł latarnię. - Był
tutaj - stwierdził. - Dlaczego pan tak uważa?

- Ślady stóp na zakurzonej podłodze. - Pochylił lampę. Jedne kończą się tu, przy ścianie,

drugie prowadzą do tyct schodów. Byli tu niedawno dwaj ludzie, ale tylko jeden wyszedtj

Madeline patrzyła na miejsce, gdzie kończyły się ślady. - Wygląda na to, że któryś z nich
potrafi przenikać pr ściany. - Hmm.

- .

- . Artemis podszedł do kamiennej ściany i przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. Potem

powiódł palcami wzdłuż niewidocznej niemal rysy. W pewnym momencie rozległ się
cichy, stłumiony zgrzyt. Madeline podbiegła do niego. - Ukryty mechanizm?

- Tak. Jeden z kamieni odchylił się na bok, ukazując solidny żelazny zamek. Artemis

odstawił latarnię i sięgnął po komplet wytrychów. - Mamy szczęście, że Pitney trzyma

się klasycznych wzorów ‘ Vanza - powiedział po chwili. - Warto przestrzegać tradycji. Po
chwili odetchnął z satysfakcją. W ścianie znów zazgrzytały cicho dobrze naoliwione

mechanizmy. Madeline patrzyła zafas; cynowana, jak odchyla się fragment muru o

rozmiarach drzwi. ; - Następne schody - szepnęła. - Muszą tam być jakieś i
pomieszczenia. - Ta część domu jest bardzo stara. - Artemis przyjrzał się • kamiennym

schodom prowadzącym w dół i znikającym w cał kowitych ciemnościach. - Schody
prowadziły prawdopodobnie do pomieszczeń, które pełniły rolę piwnicy. To mogła być

również droga ucieczki. Takie podziemne przejścia często budowano w starych
zamkach i fortecach. - Może Pitney skorzystał z niego, by uciec przed intruzem -

zauważyła Madeline, wpatrując się w ciemną przestrzeń. ( Artemis zamyślił sę. - Wrócę
tu później, żeby sprawdzić, dokąd prowadzą te schody - powiedział. - Po tym jak

odprowadzi mnie pan do domu, tak? A wła śnie, że nie! - Znieruchomiała na moment,
gdy spostrzegła leżące na podłodze świece. - Chodźmy. Nie możemy tracić czasu. -

Madeline, widzę, że tym razem muszę być twardy. Groźnie zmierzył ją wzrokiem. -
Proszę się nie trudzić, nie przekona mnie pan. - Podniosła jedną ze świec i zapaliła ją. -

Jeśli nie chce mi pan towarzyszyć, pójdę sama. - Przez chwilę zdawało jej się, że Artemis
zaprotestuje, ale uniósł latarnię i ruszył schodami w dół. - Czy ktoś pani powiedział, że

większość dżentelmenów uważa upór za mało pociągającą cechę damy?

- zapytał, siląc się na obojętny ton. Skrzywiła się. Nie mogła zaprzeczyć, że jego słowa nieco

ją dotknęły. - Nie uważam tego za istotny problem, jako że w tym momencie nie
poszukuję męża. A skoro mowa o uporze, to wydaje mi się, że pod tym względem

doskonale do siebie pasujemy. - Nie zgodzę się z tym. Pierwszeństwo przypisywałbym
pani. - Nagle przerwał. - O! Co my tu mamy? Zatrzymał się na ostatnim stopniu

schodów, tak że niewiele brakowało, a wpadłaby na niego. Stanęła o jeden stopień wyżej
i zerknęła mu przez ramię. Przez chwilę nie mogła wyjść ze zdumienia. W świetle latami

zobaczyła coś, co na pierwszy rzut oka przypominało ciasny korytarz obwieszony
klejnotami, które tworzyły zawiły wzór o kształcie diademu. Dopiero po chwili

zrozumiała, że patrzy na wąskie wejście do wnętrza sali. której wszystkie ściany
wyłożone są niewielkimi, gładkimi płytkami. - Po co Pitney zadał sobie tyle trudu, by

urządzić takie wnętrze?

- zapytała. - On musi być naprawdę wyjątkowym dziwakiem. - Myślę, że co do tego

jesteśmy zgodni. - Aretmis ruszył; w kierunku wyłożonego płytkami pomieszczenia. -
Tylko że] przy tym jest mistrzem Vanza, o czym mi pani często przypomina. Madeline

patrzyła przed siebie z rosnącym zdumieniem. Światło latami, odbijające się w setkach
płytek ułożonych w dziwne wzory, wywoływało w oczach patrzącego niezwykłe wrażenia.

Rzędy równoległych, różnej grubości smug biegły wzdłuż ścian, przecinały sufit i ginęły
po przeciwległej stronie. W pewnym miejscu szereg niewielkich kwadratów zdawał się

znikać w nieskończoności. Zdumiona i lekko oszołomiona, przyglądała się fragmentowi
ściany, na której dostrzegła wzór składający się z większych i mniejszych trójkątów. Gdy

spojrzała wyżej, zobaczyła niekończący się ciąg kół tworzących jak gdyby tunel, na tyle
duży, że można było weń wejść. Złudzenie było aż tak wyraźne, że wyciągnęła w tę

stronę rękę. ale pod palcami wyczuła tylko gładką płytkę. - To są wzory Vanza -
szepnęła. - Oglądałam je w jakiejś starej księdze. - Tak - Artemis uważnie oglądał wzór,

który sprawiał, że w miejscu, gdzie była tylko płaska ściana, widziało się dużą salę. - Te
ilustracje znajdują się w księdze pod tytułem „Strategia iluzji”. Niektóre wzory

wykorzystałem w Pawilonach Marzeń. Artemis doszedł do końca korytarza, skręcił w
prawo i nagle zniknął, jak gdyby wszedł w jedną ze ścian. Razem z nim zniknęło światło

latami. Madeline została ze świecą w ręce. Ogarnął ją dziwny niepokój. - Artemisie!
zawołała cicho. Pojawił się na końcu korytarza, a wraz z nim światło. - To jest labirynt. -

Cały wyłożony tymi płytkami?

- Najwidoczniej. - Bardzo dziwne. - Powiedziałbym raczej, że jest to sprytny sposób, by

zamaskować tajemne wyjście.

- .

- . a może coś innego. - Czy Pitney mógł tu ukryć coś bardzo ważnego?

- Coś, co jest szczególnie cenne dla człowieka tak ekscentrycznego jak Eaton Pitney, nie

musi być aż takie ważne dla kogokolwiek innego - zauważył Artemis. - To prawda, ale

skoro i tak nie wiemy, czego szukamy, to może warto się rozejrzeć. - Zgadzam się.
Potrzebny nam będzie sznurek. - Sznurek? Och, tak, oczywiście. Do zaznaczenia drogi

przez labirynt. Myślę, że znajdziemy jakiś w kuchni. Artemis ruszył w stronę wyjścia. Był
o krok od niej, gdy zauważyła, że nagle nieruchomieje ze wzrokiem wbitym w schody,

którymi zeszli do podziemia. - Do diabła! - mruknął. Zgasił nagle latarnię i zdmuchnął
świecę. Ogarnęła ich nieprzenikniona ciemność. - Co się stało?

- zapytała szeptem. - Ktoś stoi na podeście schodów - odpowiedział bardzo cicho. - Pitney?
- Nie wiem. Nie widziałem jego twarzy. Idziemy. - Wziął ją za rękę i pociągnął w głąb

labiryntu. Poczuła narastający lęk. Myśl, że ma się w nim zagłębić, wywoływała w niej
paniczny strach. Oddychała z trudem. Na szczęście przypomniała sobie, że mają

latarnię. Poczuła podmuch powietrza, a potem usłyszała głuche stuknięcie. - Co to było?

- Ten drań zamknął drzwi u szczytu schodów. Usłyszeli jeszcze stłumiony odgłos zgrzytania

metalu o metal. - Teraz przekręcił klucz w zamku - dodał Artemis. - Na nic lepszego nie
zasłużyłem za to, że pozwoliłem pani przyjść tutaj. - Założę się, że to był Pitney. - Złość,

którą nagle poczuła, złagodziła nieco lęk ściskający jej gardło. - Prawdopodobnie sądzi,
że zaskoczył tak zwanych Obcych w swoim labiryncie. - Bo zaskoczył obcych. - Artemis

zapalił latarnię. - Nas, mówiąc ściśle. - Może powinniśmy go zawołać. Wyjaśnić, że nie
mamy złych zamiarów. - Wątpię, czy zdołalibyśmy się porozumieć przez te potężne

drzwi. Nawet gdyby to było możliwe, nie sądzę, żebyśmy go przekonali. Bądź co bądź,
przyłapał nas w swoich podziemiach. - Artemis zamyślił się na chwilę. - Poza wszystkim

istnieje możliwość, że to nie Pitney zamknął nas tutaj. - Myśli pan, że mógłby to być ten
intruz, który przeszukiwał dom, zanim przyszliśmy?

- Być może. Artemis wyjął pistolet z kieszeni, sprawdził go, a potem zaczął z

zainteresowaniem wpatrywać się w sufit. Albo podziwia swoje odbicie w płytkach nad

głową, albo modli się o wskazówki z niebios, pomyślała Madeline. Była jednak pewna, że
na szybką pomoc nie ma co liczyć. - Artemisie, nie chciałabym panu przeszkadzać, ale

nie możemy tu tkwić w nieskończoność. - Hmm? Nie, oczywiście, że nie. Kucharka
będzie niezadowolona, jeśli nie wrócimy na kolację, nie mówiąc już o pani cioci. -

Zmartwi się nie tylko kucharka i ciocia. - Madeline rozejrzała się. - Ja też zacznę się
niepokoić, jeśli będę zmuszona przebywać tu przez dłuższy czas. Chciałam panu

przypomnieć, że nie mamy ze sobą żadnego z eliksirów mojej ciotki. - Następnym
razem, udając się na taką wyprawę, powinniśmy pamiętać, by zabrać ze sobą choć jedną

buteleczkę. Do licha, sir, wydaje mi się, że zaczyna się pan świetnie ć. Szukam tylko
zabawnych stron naszej sytuacji. - Nadal rywał się w sufit. - Zresztą to pani stwierdziła,

że włamanie omu Pitneya może być całkiem zabawne. To już przestaje być śmieszne,
sir. Jak długo, pana iem, ten człowiek może pilnować wejścia? Nie mam pojęcia ani nie

zamierzam tego sprawdzać. Tlis uśmiechnął się do niej. - Chodźmy, musimy stąd c, bo
spóźnimy się na kolację. Co to wszystko znaczy? Dokąd chce pan iść? To jest labirynt

Vanza. Tak, wiem o tym. I co z tego? Musi mieć drugie wyjście. - Skręcił w bok i zniknął.
Artemisie! Niech pan się ze mną nie drażni. - Uniosła ; spódnicy i pośpieszyła za nim. -

O co panu chodzi? Chcę znaleźć drugie wyjście, to wszystko. Ciekawe, jak pan to zrobi?
Idąc po śladach. Jakich śladach?

- Madeline usiłowała nie patrzeć na nicze, rozpraszające uwagę wzory, jakie tworzyły

płytki. nisie, jeśli prowadzi pan jakąś dziwaczną grę w stylu a, to muszę powiedzieć, że

nie wydaje mi się ona zabawna. ‘ejrzał się przez ramię; w jego uśmiechu dostrzegła ącą
pewność siebie. Droga przez labirynt jest wyraźnie zaznaczona. zejrzała się, ale widziała

tylko linie, które zbiegały się - w oddali, i figury tworzące fałszywe otwory w ścianach.
Mię widzę żadnych znaków. :emis ręką wskazał sufit. Początkowo widziała tylko

aszające uwagę geometryczne wzory, lecz po chwili ‘egła słabe ślady sadzy, widoczne na

jaśniejszych płytkach. Zrozumiała, że zostawiły ją świece i oliwne lampki, przenoszone
tędy przez Batona Pitneya, kiedy niezliczone razy przemierzał swój labirynt. Ufga, jakiej

doznała, była tak ogromna, że Madeline gotowa była wybaczyć swojemu towarzyszowi
złośliwe demonstrowanie zadowolenia z siebie. - Wykazał pan wiele sprytu i inteligencji,

zauważając te ślady - powiedziała. - Proszę zachować ostrożność z takimi pochwałami.
Nie wyobraża sobie pani, jak na mnie działają. - Skręcił w następny korytarz, pokryty

jeszcze bardziej niesamowitymi wzorami. Przysięgam, że pani słowa przyprawiły mnie o
zawrót głowy. Skrzywiła się. Nie mógł tego widzieć, gdyż szła za jego plecami.

Postanowiła zmienić temat rozmowy. - Biedny pan Pitney. Musi się bardzo bać tych
mitycznych Obcych, skoro zdecydował się działać w ten sposób. Nie do wiary, że

zamknął nas w tym strasznym labiryncie. Kiedy się stąd wydostaniemy, postaram się z
nim porozmawiać. - Boję się, że to nic nie da. - Mam duże doświadczenie w

postępowaniu z takimi szalonymi przyjaciółmi mojego ojca. Jestem pewna, że jeśli uda
mi się osobiście porozmawiać z panem Pitneyem, to będę w stanie się z nim porozumieć.

- Żywię taką nadzieję, bo i ja mam do niego parę pytań. Artemis zatrzymał się nagle.
Tym razem wpatrywał się w podłogę. - Wygląda na to, że nie trzeba będzie go szukać w

metafizycznej sferze, żeby z nim porozmawiać. Madeline spojrzała na brązową plamkę,
widoczną na jasnożółtych płytkach. - Krew? Artemis przykucnął, żeby lepiej przyjrzeć

się śladowi na podłodze. - Tak, i to nie tak dawno zakrzepła. Coś się tutaj wydarzyło w
ciągu paru ostatnich godzin. - Podniósł się i spojrzał w stronę, z której przyszli. - Aż do

tego miejsca nie było widać krwi na podłodze. Albo ktoś został zraniony tutaj, albo w
innym miejscu labiryntu i zdołał zapobiec krwawieniu, zanim nie znalazł się

dostatecznie daleko. Madeline była wstrząśnięta. - Myśli pan, że Pitney postrzelił kogoś,
kto wdarł się do labiryntu? Trudno mi w to uwierzyć. Wiadomo, że jest dziwakiem, ale

zawsze wydawał mi się miłym, łagodnym starszym panem. - Może i jest miły, ale wcale
nie musi być taki łagodny mimo podeszłego wieku. - Gotowa jestem zgodzić się z panem

w tej sprawie. - Nie wiemy jeszcze, czy to on był ofiarą, czy napastnikiem zauważył
Artemis. - Proszę zaczekać tutaj, a ja pójdę dalej. - Ale, Artemisie.

- .

- . Spojrzał na nią tak groźnie, że zamilkła. Uświadomiła sobie, iż po raz pierwszy ujawnił tę

stronę swojego charakteru. Wiedziała jednak, że potrzebuje jego pomocy jako człowieka
doświadczonego. Postanowiła pozwolić mu działać samodzielnie. Skinęła głową, by

potwierdzić, że zrozumiała. Artemis, wyraźnie usatysfakcjonowany, trzymając gotowy
do strzału pistolet, ruszył niemal bezszelestnie w głąb labiryntu. Skręcił za najbliższym

rogiem i zniknął. Drżącymi palcami zapaliła świecę i nasłuchiwała. Starała się oddychać
powoli, rytmicznie, jak w czasie medytacji. Nie potrafiła powiedzieć, w jakim momencie

poczuła w powietrzu lekki, prawie niewykrywalny zapach. Po chwili wyczuła ostrosłodką
woń. Kadzidło? Nie potrafiła nazwać tych ziół, lecz była niemal pewna, że z tym

zapachem zetknęła się już przy jakiejś okazji. Stawał się coraz mocniejszy. Z
zakamarków pamięci wyłonił jej się nagle obraz sprzed wielu lat: stoi w drzwiach pokoju

ciotki, zwanego laboratorium, i przygląda się, jak ta rozciera w moździerzu jakieś
vanzagariańskie zioła. „L czym tym razem eksperymentujesz, ciociu Bemice?” -

przypomniała sobie swoje pytanie i nagle odżyły jej w pamięci jakieś fragmenty
odpowiedzi: „Podobno w małych ilościach te zioła wywołują halucynacje, a w większej

dawce są silnym środkiem usypiającym, nawet dla najbardziej.

- .
- .

- „. Szok sprawił, że Madeline zamarła na kilka sekund. Potem nastąpił przypływ wielkiej

energii i ruszyła biegiem w kierunku, w którym poszedł jej towarzysz. - Artemisie! Gdzie
pan jest? Dzieje się coś strasznego! - Tędy - usłyszała jego głos. - Proszę się kierować

plamami krwi, są dobrze widoczne. Pobiegła krętym korytarzem, wypatrując na

podłodze tych przerażających brązowych plam. Potem skręciła w prawo i znalazła się w
niewielkim pokoju urządzonym jak miniaturowa biblioteka. Widok był zaskakujący.

Zimna kamienna podłoga pokryta była pięknym dywanem. Pośrodku stało stare
mahoniowe biurko, za nim fotel, a obok niego dwie niezapalone lampy. Trzy oszklone

szafy, zapełnione oprawionymi w skórę tomami, stały pod ścianami wyłożonymi
płytkami, tworzącymi wzór z trójkątów. Gabinet dżentelmena w sercu labiryntu. Nic

dziwnego, pomyślała, jeśli wziąć pod uwagę, że ten człowiek jest vanzagarianinem i
wobec tego ma naturalne skłonności do dziwactw. Potem zobaczyła Artemisa,

przykucniętego za biurkiem. Okrążyła solidny mebel i zamarła na widok Batona Pitneya.
Leżał na podłodze. Na dywanie, obok jego bezwładnej, zakrwawionej dłoni, dostrzegła

pistolet. W ranę w lewym ramieniu wciśnięty miał fular. - Panie Pitney! - Przykucnęła
obok niego i dotknęła jego ręki. Nie poruszył się, nie otworzył oczu, ale oddychał,

chociaż słabo. - Dzięki Bogu, żyje - szepnęła. - To wyjaśnia nam jedną z dwóch zagadek -
powiedział Artemis. - Wiemy, że to nie on zamknął nas w labiryncie. Madeline oderwała

wzrok od poszarzałej twarzy rannego. - Przed chwilą poczułam niepokojący zapach.
Wiem, że pochodzi od pewnych ziół, które wywołują halucynacje, a potem senność. Ktoś

celowo zatruł powietrze w labiryncie. Artemis wciągnął powietrze przez nos i potrząsnął
głową. - Nie czuję żadnego niezwykłego zapachu. - Zapewniam pana, że mam świetny

węch i czuję zapach usypiających ziół. Ciocia kiedyś eksperymentowała z nimi.
Powinniśmy jak najszybciej się stąd wynosić. - Wierzę pani. - Musi pan znaleźć to drugie

wyjście. - Wydaje mi się, że jest gdzieś tutaj, w sercu labiryntu powiedział Artemis, znów
patrząc w sufit. - Skąd to przypuszczenie?

- Siady sadzy na suficie są tutaj mocniejsze i nie ciągną się dalej w żadnym kierunku.

Zresztą Pitney postąpiłby rozsądnie, umieszczając awaryjne wyjście obok swego

gabinetu. Wyjął z pochwy sztylet, który nosił pod płaszczem, i podszedł do najbliższej
ściany. Wsunął ostrze w szparę pomiędzy płytkami, ale nie znalazł głębszej szczeliny.

Spróbował w następnej szparze, ale i tu ostrze się nie zagłębiło. Madeline niecierpliwie
patrzyła, jak Artemis metodycznie sprawdza szczeliny pomiędzy płytkami. Po

skontrolowaniu wszystkich ścian ukląkł i zajął się podłogą. Zapach ziół stawał się
mocniejszy. - Żałuję, że nie zabrałam sztyletu, który dostałam od ojca. We dwoje

szybciej sprawdzilibyśmy wszystkie szpary. Następnym razem będę o tym pamiętała. - Z
przykrością muszę pani powiedzieć, Madeline, że przyszłego męża, bardziej niż pani

upór, zniechęcić może fakt, że chętnie posługuje się pani pistoletem, sztyletem i
podobnymi przedmiotami. - Kiedy zacznę znów szukać męża, postaram się znaleźć

takiego mężczyznę, któremu nie będą przeszkadzać tego rodzaju drobiazgi. - Ach tak,
tylko obawiam się, że będzie on należał do kategorii ekscentryków, o których ma pani

nie najlepszą opinię. - Artemis odetchnął głęboko i zmarszczył czoło. - Ma pani rację z
tym zapachem. Teraz i ja go czuję. - Proszę przewiązać twarz fularem, to osłabi działanie

ziół. - Nakryła sobie usta i nos chusteczką. Nadal czuła niepokojący zapach, ale nie był
już tak mocny. Artemis sporządził prowizoryczną maskę na twarz i wrócił do przerwanej

pracy. Odchylił róg dywanu i ostrzem sprawdzał kolejne spoiny pomiędzy płytkami.
Madeline zaczęła powątpiewać, czy jego teoria o drugim wyjściu jest prawdziwa, ale

ponieważ nie miała lepszego pomysłu, milczała. Patrząc na wzory na ścianie, odniosła
wrażenie, że się poruszają. Zamknęła na moment oczy, próbując pozbyć się tego

złudzenia, ale gdy znów spojrzała na ścianę, poruszyły się jeszcze mocniej. - Artemisie,
zaczynają się halucynacje. Mamy coraz mniej czasu. Odchylił dywan nieco szerzej i

przystąpił do sprawdzania kolejnej szpary. Ostrze zagłębiło się po rękojeść. - Myślę, że
znaleźliśmy wyjście - powiedział i schował sztylet do pochwy. Teraz już palcami wyczuł

lekkie zagłębienie i uniósł brzeg płytki. Madeline usłyszała zgrzyt zawiasów. Fragment
podłogi odchylił się ku górze, odsłaniając ciemny korytarz, do którego prowadziły

wąskie kamienne schodki. Strumień chłodnego wilgotnego powietrza wdarł się do

pokoju. Papiery leżące na biurku poruszyły się. Artemis spojrzał na swoją towarzyszkę. -
Jest pani gotowa?

- Tak, tylko co z Pitneyem? Nie możemy go tu zostawić. - Ja go będę niósł, a pani musi

prowadzić - powiedział, wstając. Madeline wzięła lampę i zeszła do ciemnego korytarza

pod podłogą labiryntu. Artemis podniósł Pitneya z zakrwawionego dywanu i przerzucił
go sobie przez ramię. Ruszył za Madeline do kamiennego tunelu. Zatrzymał się tylko na

moment, by zamknąć ruchomą klapę w podłodze. 13 Kana jest czysta. - Bemice
zawiązała końce bandaża, opasującego szczupłe ramię Eatona Pitneya. - Nie widzę

żadnych oznak infekcji, sir. Miał pan wyjątkowe szczęście. - Jestem pani ogromnie
zobowiązany. - Twarz starszego pana wykrzywił grymas bólu, ale spojrzenie wyrażało

głęboką wdzięczność. Powoli opadł na poduszki. - Przechowywałem w biurku pewne
lecznicze zioła i zdołałem je zażyć, zanim straciłem przytomność. - Bardzo to rozsądne,

że miał je pan pod ręką - powiedziała Madeline stojąca w nogach łóżka. - Mój gabinet
jest w pełni przygotowany na takie nadzwyczajne okoliczności - powiedział Pitney. -

Mam zapasowe naboje do pistoletu, wodę, żywność. Zawsze wiedziałem, że któregoś
dnia przyjdzie mi schronić się w swoim labiryncie. Obcy musieli zaatakować wcześniej

czy później. AMADA QUICK Ten stary człowiek jest może szalony, pomyślał Artemis,
ale niewątpliwie miał dość rozsądku i odwagi, by ukryć się w labiryncie przed

napastnikiem, który do niego strzelał. Spojrzał na Madeline i pomyślał, że ona również
wykazała wiele odwagi i opanowania w labiryncie i tunelu, którym wydostali się na

zewnątrz. Nie mógł nie odczuwać podziwu. Po powrocie z niebezpiecznej wyprawy
Madeline wykąpała się i przebrała w szarą perkalową suknię. Włosy, uczesane z

przedziałkiem, układały się we wdzięczne fale po obu stronach głowy, tylko niewielkie
loczki opadały na uszy. Gdyby nie skupiony wyraz twarzy, można by pomyśleć, że całe

popołudnie spędziła, przyjmując gości. O tym, jak wiele musiała przeżyć w minionych
latach. świadczył fakt, że potrafiła tak spokojnie potraktować wydarzenia tego

popołudnia. Na szczęście wszystko zakończyło się dobrze. Ukryte w podłodze wyjście
prowadziło do długiego, wykutego w skale tunelu, którego wylot znajdował się w

opuszczonej szopie. Zabłoceni i dźwigający nieprzytomnego Pitneya, wydostali się na
ulicę. Tu pojawił się kłopot z zatrzymaniem jakiejkolwiek dorożki. W końcu dotarli do

domu. Bemice, słuchając chaotycznych wyjaśnień, zajęła się energicznie rannym. W
rezultacie jej zabiegów odzyskał wreszcie przytomność i wkrótce zorientował się, gdzie

jest. Szybko rozpoznał Bemice. - Czy może nam pan powiedzieć, co się wydarzyło?
zapytał Artemis. - Obawiam się, że nie jestem już taki sprawny jak niegdyś powiedział

Pitney. - Obcy zaskoczył mnie. Dawniej nic takiego nie mogłoby się zdarzyć. Madeline
uśmiechnęła się dyskretnie i Artemis nie mógł jej mieć tego za złe. Rozmowa z Pitneyem

nie będzie łatwa, pomyślał. Ten człowiek najwyraźniej całą winę przypisuje istotom,
które sobie wymyślił. - Czy pan wie, kim był ten.

- .

- . Obcy, który strzelał do pana? zapytała Madeline. - Nie. Twarz miał przewiązaną chustką,

kapelusz nasunięty nisko na czoło. - Może jednak potrafi pan coś o nim powiedzieć -
nalegała. Coś, co mogłoby nas naprowadzić na jego ślad. Pitney zmarszczył czoło. -

Mogę tylko powiedzieć, że poruszał się jak młody człowiek, z pewnością niedotknięty
reumatyzmem. No i miał w ręku laskę ze złotą rączką. Artemis zauważył, że Madeline

mocniej zacisnęła dłonie na oparciu fotela. - Laskę, powiada pan - powtórzyła. -
Owszem. Wydało mi się to dziwne. Nie była to laska. jaką nosiłby w tej sytuacji

mężczyzna wyćwiczony w sztukach walki Vanza. - Pitney przerwał na moment. - Z
drugiej strony człowiek ten przyszedł z ulicy i był zamaskowany. Laska pasowała do jego

wyglądu, chociaż wydała mi się raczej niezwykła. Madeline wymieniła spojrzenie z
Artemisem, a potem znowu zwróciła się do Pitneya: - Czy może pan jeszcze coś o nim

powiedzieć?

- Nie sądzę. Nie rozpoznałem jego głosu, a słuch mam dobry. Jak mówiłem, był to Obcy.

Artemis podszedł bliżej do łóżka. - Rozmawiał z panem? Niechże pan wyjawi, co panu

powiedział. Ostry ton pytania wyraźnie zaniepokoił starszego pana. Madeline skarciła
wzrokiem Artemisa, potrząsnęła głową, a potem odezwała się uspokajająco: AMANDA

OUICK. - Pan Hunt bardzo chciałby zidentyfikować tego Obcego, sir. Lepiej nie myśleć,
co stałoby się z nami wszystkimi, gdyby skutecznie odurzył nas tymi ziołami.

Najdrobniejszy szczegół może nam pomóc w odszukaniu go. - Dobrze. Jeśli chodzi o
jego słowa, to nie pamiętam ich dokładnie. Mówił coś o wskazaniu mu drogi do moich

tajemnic. Żądał klucza.

- .

- . chyba do biurka, co wydaje mi się nonsensowne. Oczywiście, wiem doskonale, po co tam

przyszedł. - Po co?

- zapytał Artemis. - Naturalnie po moje notatki. - Pitney zerknął podejrzliwie w stronę

drzwi, jak gdyby się obawiał, że ktoś może ich podsłuchiwać. - Pracowałem nad nimi

przez lata. Jestem bliski odkrycia tajemnic i oni o tym wiedzą. - Tajemnice?

- Artemis spojrzał na Madeline. - Mówi pan może o vanzagariańskiej Księdze Tajemnic?

Tym tomie, który podobno w zeszłym roku został wykradziony z Garden Temples?

- Nie, nie, nie. - Starszy pan skrzywił się z niesmakiem. Księga Tajemnic to tylko stary

zbiór przepisów na alchemiczne eliksiry i trucizny. Zupełnie bez wartości. Moje badania
sięgają samego serca filozofii Vanza. Poszukuję tych wielkich naukowych tajemnic,

odkrytych przez starożytnych i utraconych w ciągu wieków. Artemis powstrzymał się, by
głośno nie jęknąć. Próba wydobycia czegoś z tego człowieka wydawała się beznadziejna.

Pitney spojrzał na Madeline. - Przykro mi z powodu pani małżeństwa, moja droga.
Muszę jednak przyznać, że doznałem ulgi na wiadomość o śmierci Deveridge’a w tym

pożarze. Znakomite rozwiązanie niezwykle niekorzystnej sytuacji. - Czy znał pan
Renwicka Deveridge’a?

- zapytał Artemis. - Nigdy go nie spotkałem, ale na krótko przed jego śmiercią zaczęły do

mnie docierać pewne pogłoski. Nie wątpię, że on był Obcym. Oni potrafią się świetnie

maskować. Artemis siłą woli starał się opanować zniecierpliwienie. - Jakie plotki dotarły
do pana, sir? Pitney spojrzał na Madeline. - Na krótko przed śmiercią pani ojciec

rozesłał do swoich najbliższych znajomych listy ostrzegające przed Renwickiem
Deveridge’em. Przypuszczał, że może nas wypytywać o stare teksty Vanza. Radził nie

ulegać urokowi swego zięcia. Wiedziałem już, że Reed wydał córkę za Obcego. Artemis
wahał się przez chwilę, ale odważył się na decydujący krok. - Linslade uważa, że którejś

nocy duch Deveridge’a złożył mu wizytę w jego bibliotece. Pitney parsknął lekceważąco.
- Och, Linslade wiecznie mówi o duchach. To wariat. Wszyscy o tym wiedzą. Artemis

zastanawiał się, czy łatwiej jest rozpoznać szaleństwo u innych, jeśli samemu jest się
kandydatem do zakładu dla obłąkanych. - Czy nie sądzi pan, że Deveridge mógł przeżyć

pożar i teraz jest na usługach.

- .

- . Obcych i pomaga im w poszukiwaniu dawnych tajemnic Vanza?
- Wątpię - mruknął Pitney. - Madeline jest nieodrodną córką swego ojca. Ta dama nie jest

naiwna. - Co pan ma na myśli?

- zapytał Artemis. Starszy pan uśmiechnął się życzliwie do Madeline. - Jestem przekonany,

że wykazała dość zdrowego rozsądku, by zanim dom spłonął, upewnić się, że Deveridge
jest całkowicie martwy. Czyż nie tak, moja droga? W jej oczach pojawił się wyraz

zaskoczenia i oburzenia. - Doprawdy, sir, zdumiewa mnie pan. Nigdy bym nie
przypuszczała, że uwierzy pan w plotki o tym, że zamordowałam męża. - Wielkie nieba!

Pitney, jak mógł pan uwierzyć w takie oszczerstwa! - zawołała oburzona Bemice. - Tak,
tak, to tylko pomówienia w kiepskim stylu. - Starszy pan mrugnął porozumiewawczo do

Artemisa. - Nigdy nie przywiązywałem wagi do takich pogłosek. A co pan o nich sądzi,

sir? Artemis zauważył, że Madeline patrzy na niego wyczekująco. Pomyślał o
nieprzerwanym strumieniu plotek i wyrywkowych informacji, spływających na jego

biurko dzięki Zachary’emu i jego pomocnikom. - Zwykłe plotki uważam za niesłychanie
nużące - rzekł. Został nagrodzony spojrzeniem Madeline wyrażającym ulgę. Powiedział

prawdę. Interesowały go tylko niezwykłe plotki. Henry Leggett zamknął notatnik i
szykował się do wyjścia. - Wygląda na to, że mieliście oboje całkiem ładną przygodę. -

Można to i tak określić - zauważył Artemis. - Eaton Pitney miał ogromne szczęście.
Chociaż umknął przed tym intruzem, mógł się wykrwawić na śmierć. - On jest twardy. -

To prawda, ale jednak byłoby z nim mamie. Gdyby nie ona.

- .

- . - Henry przerwał i milczał przez chwilę. - Muszę przyznać, że jest to interesująca

kobieta. Artemis nalał sobie następną filiżankę kawy i podszedł z nią do okna. Patrząc

na ogród, przywołał w myślach obraz Madeline. Przyszło mu to bez trudu. - Tak -
powiedział. - Bardzo interesująca. - I o takim żywym umyśle. - Owszem. - Przy tym

zdecydowana. Uważam rozmowę z nią za bardzo pobudzającą. - To prawda. Ona potrafi
być.

- .

- . pobudzająca. - Długo z nią dzisiaj gawędziłem. Muszę przyznać, że tego rodzaju kobiet

nie spotyka się często. - Masz rację. - Wychodzę już - oznajmił Henry, ruszając ku
drzwiom. Żałuję, że jak dotąd nie zdobyłem zbyt wielu informacji o Renwicku

Deveridge’u, ale będę działał nadal. Dzisiaj jeszcze wybiorę się do paru sklepów, w
których sprzedają nietypowe laski. Może dowiem się czegoś o tej ze złotą rączką, którą

nosi twój prześladowca. - Dziękuję ci. Henry. Zawiadom mnie natychmiast, jeśli się
czegoś dowiesz. - Tak, oczywiście. - Henry otworzył drzwi. Artemis odwrócił się w jego

stronę. - Henry! - Słucham?

- Cieszę się, że zacząłeś przychylniej patrzeć na panią Deveridge. Wiem, że miałeś o niej nie

najlepsze zdanie z powodu krążących plotek. Henry patrzył na niego przez chwilę, jak
gdyby nie docierało do niego to, co usłyszał. Potem wyraz jego twarzy zmienił się. - Ja

nie mówiłem o pani Deveridge. Mówiłem o jej ciotce, pannie Reed. Wyszedł i starannie
zamknął za sobą drzwi. TT godzinę później Artemis pracował jeszcze, siedząc za

biurkiem, gdy do biblioteki weszła Bemice. Witając ją uprzejmie, zauważył wyraz
determinacji na jej twarzy. - Czym mogę pani służyć?

- Chcę z panem porozmawiać w pewnej delikatnej sprawie. - Proszę usiąść. Bemice usiadła

po przeciwnej stronie biurka i patrzyła mu w oczy. - Jestem pewna, że wie pan, z jakiego

powodu przyszłam. Instynktownie zaczął szukać jakiegoś sposobu, by uniknąć tej
rozmowy. Domyślał się, że nie będzie przyjemna. Spojrzał w stronę drzwi. - Gdzie jest

Madeline?

- zapytał. - Na górze, z panem Pitneyem. Przypuszczam, że chce zasięgnąć jego opinii o

pewnej starej książce, którą niedawno przysłał jej z Hiszpanii jeden z dawnych kolegów
Wintona. A więc z tej strony nie mógł oczekiwać ratunku. - Rozumiem. - Artemis usiadł.

- Skoro mowa o Pitneyu, muszę powiedzieć, panno Reed, że pani medyczne
umiejętności wywarły na mnie ogromne wrażenie. Madeline ma rację. Świetnie zna się

pani na ziołach. - Dziękuję. Kilka lat temu Winton przyniósł parę tomików notatek o
ziołach i innych roślinach rosnących na wyspie Vanzagara. Wiele czasu poświęciłam

studiowaniu tego tematu. Ale nie o tym chciałam z panem rozmawiać. - Tego się
obawiałem. - Artemis wziął wisiorek od dewizki, leżący na biurku, i zaczął się nim

bawić. - Chodzi o Madeline, prawda?

- Tak. Przez parę sekund Artemis wpatrywał się w wisiorek, potem podnosi głowę. -

Ciekawi panią, jakie są moje zamiary?

- Trafił pan w sedno, sir. - Bemice uniosła brwi. - Sam poświęciłem wiele czasu

zastanawianiu się nad tą kwestią. W jasnoniebieskich oczach Bemice pojawiła się

iskierka gniewu. - Tak przypuszczałam. W końcu jeśli dżentelmen uwiedzie damę.

- .

- . - Ona pani powiedziała, że ją uwiodłem? Bemice machnęła ręką. - Nie było potrzeby.

Wiedziałam, że coś się stało, gdy tylko zobaczyłam was razem przy śniadaniu. Zdaję

sobie sprawę, że niektórzy dżentelmeni romans z wdową traktują zbyt lekko, ale nigdy
bym nie przypuszczała, że pan wykorzysta moją bratanicę w taki sposób. Musi pan

wiedzieć, że mimo swojego wdowieństwa Madeline nie ma dużego doświadczenia w
kontaktach z mężczyznami. - Jestem tego świadomy - powiedział przez zaciśnięte zęby. -

Nie wątpię. - Chwileczkę, droga pani. - Artemis odłożył wisiorek i splótł dłonie na
biurku. - Nie należę do osób, na które można w ten sposób wywierać presję. To pani

bratanica nie chce we właściwy sposób spojrzeć na sytuację, która zaistniała.
Próbowałem rozmawiać z nią o tym, zanim poszliśmy do domu Pitneya, ale ona nie chce

mnie słuchać. - Jeśli ma pan szlachetne zamiary, to pana obowiązkiem jest właściwe
pokierowanie sprawą. - Moje zamiary? To ona twierdzi, że nic się nie zmieniło po tym,

co między nami zaszło. Robi wszystko, żeby mnie o tym przekonać. - Nonsens! Wiele się
zmieniło. Łączy was romans. - Ona utrzymuje, że wszystko jest tak, jak było. Uważa, że

nadal w oczach świata jest Niebezpieczną Wdową, tak samo jak była nią wcześniej. -
Tak, tak, mnie również wbijała w głowę te nonsensy, ale to jest śmieszne. W mojej

rodzinie nie przywiązuje się wagi AMANDA QU!CK do opinii towarzystwa. Liczymy się
tylko z faktami. - Bemice spojrzała na niego groźnie. - Niezaprzeczalnym faktem jest, że

moja bratanica wczoraj była niewinną młodą kobietą, a dzisiaj nie jest już niewinna, i to
wyłącznie z pana winy. - Proponuję, żeby pani powiedziała to jej, panno Reed. Mnie na

pewno nie będzie chciała wysłuchać. Prawdę mówiąc, podejrzewam, że ona próbuje
mnie wykorzystać dla własnych celów. - Wykorzystać pana?

- zapytała zdumiona Bemice. - Właśnie tak. Potrzebny jej jestem wyłącznie do znalezienia

tego cholernego ducha, który ją prześladuje. Jestem dla niej wynajętym pracownikiem,

a nie kochankiem. - Och, rozumiem, co pan ma na myśli. - Bemice wydęła wargi. - Tak,
istnieje problem ducha Renwicka. Czekał przez moment, ale ona nie próbowała

podważać jego wniosku. Wstał i podszedł do okna. - Nie sądzę, żeby darzyła mnie
jakimiś cieplejszymi uczuciami. - Próbował pan ją o to zapytać?

- Nie było potrzeby. Pani bratanica dała mi wyraźnie do zrozumienia, że odnosi się

nieufnie do dżentelmenów mających związek z filozofią Vanza. Nie można zaprzeczyć, że

ja się do nich zaliczam. Zapadła cisza. Po chwili Artemis odwrócił się i spojrzał na
Bemice. Ze zdziwieniem zauważył, że przygląda mu się w zamyśleniu. - Wydaje mi się,

sir, że nie całkiem rozumie pan tę sytuację - odezwała się wreszcie. - Czyżby? Czego to
ja, u licha, nie rozumiem?

- To nie dżentelmeni związani z filozofią Vanza niepokoją Madeline. - Przeciwnie! Przy

każdej okazji stara się wykazać wady tych, którzy są związani z tą filozofią. Jej zdaniem,

członkowie Towarzystwa Yanzagarian to w najlepszym przypadku wariaci, tacy jak
Linslade i Pimey, a w najgorszym niebezpieczni bandyci. - Proszę mnie posłuchać, sir.

Madeline wyrzuca sobie. że pozwoliła się usidlić Renwickowi Deveridge’owi. Uważa, że
gdyby mu nie uległa i za niego nie wyszła, jej ojciec żyłby do dziś. Artemis

znieruchomiał. - To nie dżentelmenom z Towarzystwa Yanzagarian nie potrafi zaufać -
mówiła dalej Bemice. - Ona nie ufa swojej intuicji i kobiecej wrażliwości. 14 \Jswynn, w

towarzystwie swojego nowego znajomego, chwiejnym krokiem wyszedł na ulicę z
zadymionego klubu karcianego. Usiłował dojrzeć dorożkę, która miała na nich czekać. Z

niewiadomych powodów nie mógł jej wypatrzeć, chociaż słyszał stukanie kopyt konia i
brzęk uprzęży. Skupił się i dopiero wtedy dostrzegł niewyraźny kształt pojazdu. Wypił

tego wieczoru sporo alkoholu, ale przecież nie więcej niż zwykle. Nigdy dotąd nie
cierpiał na zaburzenia wzroku, nawet jeśli był mocniej wstawiony. To na pewno ta mgła

zmąciła mi ostrość widzenia, pomyślał. Potrząsnął głową, by trochę oprzytomnieć, i

poklepał swojego towarzysza po ramieniu. Złotowłosy mężczyzna przedstawił się jako
poeta. Ładna twarz i gracja, z jaką się poruszał, potwierdzały te słowa. A przy tym był

modnie ubrany. Fular zawiązany miał w wielce skomplikowany sposób, płaszcz
wyróżniał się świetnym krojem. Zwracała uwagę niezwykła raczej laska. Jej złota rączka

miała kształt głowy drapieżnego ptaka. Poeta o twarzy człowieka światowego,
wyrażającej skrywaną pod niewyraźnym uśmiechem pogardę dla innych, z pewnością

nie należał do mężczyzn gotowych tracić czas na rozmowy z tymi, którzy ich nudzą.
Fakt, że ten złotowłosy dżentelmen zainteresował się nim, Oswynn potraktował jako

dowód na to, że został uznany za człowieka należącego do światowej elity, który gustuje
tylko w najbardziej egzotycznych uciechach. - Na dzisiaj mam już dość wina i kart -

oznajmił. - Chętnie wybrałbym się teraz do pewnego domu przy Rosę Lane. Pójdzie pan
ze mną?

- Mrugnął porozumiewawczo. - Słyszałem, że stara rajfurka, która nim zarządza, ma dzisiaj

na zbyciu świeży towar sprowadzony z prowincji. Poeta rzucił mu spojrzenie wyrażające

bezgraniczne znudzenie. - Pewno takie gąski o pulchnych kształtach. Mleczarki prosto
ze wsi. - Może ma i mleczarzy. - Oswynn zachichotał, zachwycony swoim dowcipem. -

Pani Bird chlubi się tym, że potrafi zaspokoić różne gusty. Poeta zatrzymał się na
chodniku i unosząc brwi, spojrzał na Oswynna. - Zaskoczony jestem, że dżentelmena o

pańskim doświadczeniu może zaspokoić taka oferta. Cóż to za przyjemność zabawiać się
z tępą, w dodatku oszołomioną dawką laudanum wieśniaczką. - No, nie.

- .

- . - A jeśli chodzi o chłopców, to wiadomo, że pani Bird wyszukuje ich w dzielnicy

rozpusty, gdzie wyćwiczyli się doskonale w opróżnianiu kieszeni klienta. Protekcjonalny
ton poety mógł być nieco drażniący, ale Oswynn wiedział, że jest on dżentelmenem o

wyrafinowanej wrażliwości. Wiadomo było powszechnie, że ludzie tego typu AMANDA
QU/CK dolni są do najbardziej niezwykłych ekscesów. Przypuszczał, 3 ma to jakiś

związek z tym, że parają się piórem. O eskapadach yrona do dzielnicy rozpusty krążyły
legendy. Oswynn próawałjednak bronić swojej propozycji. - Rzecz w tym, że najbardziej

podobają mi się takie iłodziutkie panienki, a pani Bird na ogół oferuje całkiem vieżutkie
kąski. - Osobiście preferuję bardziej rozbudzone i wyszkolone. - Wyszkolone?

- Zapewniam pana, że istnieje zadziwiająca różnica pomięty dziewczyną, która została

odpowiednio przeszkolona sztukach erotycznych, a pana zwykłymi dojarkami, które

zybyły do miasta na wozie z jarzynami. - Przeszkolona, powiada pan. - Oswynn z
niedowiarzaniem itrzył na swego jasnowłosego towarzysza, idącego w stronę rożki. -

Ano właśnie. Ja na ogół wybieram takie, które wyćwione są w chińskich metodach, ale
czasami, gdy mam chęć jakieś urozmaicenie, wybieram dziewczynę biegłą w tech;e

egipskiej. - Tylko czy te dziewczyny, o których pan mówi, są odwiednio młode?

- zapytał Oswynn podążając za nim. - Naturalnie. - Poeta otworzył drzwiczki dorożki i

uśmiechł się zapraszająco. - Za odpowiednią cenę można mieć ładną lilutką dziewczynę,
która zna większość erotycznych technik, lo tego jest jeszcze dziewicą. Moim zdaniem,

nie ma nic szego niż dobrze wyuczona dziewica. Zaintrygowany Oswynn oparł dłoń na
drzwiczkach pojazdu. - Dziewice ćwiczone są w tych zagranicznych praktykach?

- Nie powie mi pan, że nigdy nie próbował pan uciech, .
- ie oferuje Świątynia Erosa. - Muszę przyznać, że nie. - Wobec tego zapraszam tam pana

dzisiaj. - Poeta zgrabnie wskoczył do dorożki i usiadł. - Przedstawię pana właścicielowi.
Przyjmuje tylko klientów rekomendowanych przez stałych gości. - To bardzo miłe z

pana strony - powiedział Oswynn. Niezgrabnie wszedł do pojazdu i usiadł nieco zbyt
pośpiesznie. Przez parę sekund miał wrażenie, jak gdyby wnętrze dorożki wirowało

wokół niego. - Źle się pan poczuł?

- zapytał poeta i przyjrzał mu się uważnie. - Nie, nie. - Oswynn potarł dłonią czoło. - Chyba

wypiłem dzisiaj więcej niż zwykle, ale świeże powietrze dobrze mi zrobi. - Znakomicie.

Nie chciałbym, żeby ominęły pana te atrakcje, które chcę panu dzisiaj pokazać. Niewielu
mężczyzn potrafi docenić takie rzadkie egzotyczne rozrywki. - Zawsze lubiłem takie

rzeczy. - Czyżby?

- Poeta wyraźnie powątpiewał w to, co usłyszał. Oswynn zamknął oczy i oparł głowę o

poduszki. Próbował skupić myśli na pewnej eskapadzie sprzed lat, która mogła wywrzeć
wrażenie na poecie, ale nie mógł się skoncentrować. Nie było jeszcze późno, lecz z

jakichś powodów czuł się bardzo zmęczony. - Przed paru laty z kolegami założyliśmy
klub, by zapewnić sobie najbardziej niezwykłe, erotyczne przeżycia. - Słyszałem o nim.

Poza panem należeli do niego Glenthorpe i Flood, prawda? O ile pamiętam, mówiliście o
sobie Trzej Jeźdźcy. Oswynn z wysiłkiem otworzył oczy. - Skąd pan wie o Jeźdźcach?

- zapytał, czując, że plącze mu się język. - To tu usłyszy się jakiś okruch plotki, to tam. -

Poeta uśmiechnął się. - Dlaczego rozwiązaliście swój klub? Oswynn zaczął odczuwać

niepokój. Żałował, że w ogóle wspomniał o tym cholernym klubie. Po tamtych
zdarzeniach sprzed pięciu laty przysięgli sobie, że nigdy nie będą o tym mówić. Śmierć

aktorki przestraszyła ich. Wydawało mu się, że łatwo uwolni się od pamięci o kobiecie,
która przysięgła, że jej kochanek wróci, by ją pomścić. Jeszcze rok po tym zdarzeniu

nękały go ataki lęku, sprawiające, że nocą budził się zlany potem. Powoli jednak nerwy
wracały do normy. Wmawiał w siebie, że nic mu już nie grozi. Jednakże przed trzema

miesiącami otrzymał list, w którym nie było nic poza dobrze mu znanym wisiorkiem do
dewizki. Wróciły nocne napady lęku. Idąc ulicą, nieustannie oglądał się za siebie. Nic się

jednak nie zdarzyło. Przypuszczał, że list z wisiorkiem to po prostu głupi żart Flooda
albo Glenthorpe’a. Wydawało się nieprawdopodobne, by mógł zjawić się ten mityczny

kochanek mściciel. W końcu ona była aktorką, kobietą z niskich sfer, bez rodziny.
Kochanek, jeśli faktycznie istniał, na pewno dawno o niej zapomniał. Żaden dżentelmen

nie poświęciłby wiele uwagi durnej aktoreczce, której przydarzyło się coś złego. - Klub
Trzech Jeźdźców szybko nam się znudził. - Oswynn próbował lekceważąco machnąć

ręką, ale nie potrafił ruszyć nawet palcem. Zająłem się bardziej interesującymi
sprawami. Wie pan, jak to jest. - O, tak. - Poeta uśmiechnął się. - Przekleństwem ludzi o

wysokiej wrażliwości jest to, że ciągle muszą poszukiwać nowych podniet. - Natura.

- .

- . naturalnie tak. - Oswynn uświadomił sobie, że mówi coraz niewyraźniej i coraz trudniej

jest mu zebrać myśli. Kołysanie dorożki działało na niego usypiająco. Spojrzał na poetę

spod opuszczonych powiek i zapytał: Gdzie oni.

- .

- . gdzie my jedziemy?
- Do następnej jaskini rozpusty, oczywiście - odparł złotowłosy mężczyzna. Wszyscy

widzowie wstrzymali oddech, gdy stojący na scenie wysoki siwy mężczyzna zwrócił się
do młodej kobiety, siedzącej na krześle: - Na jaki sygnał chce się pani obudzić, Lucindo?

- zapytał podniesionym głosem. - Na dźwięk dzwonka - odpowiedziała kobieta spokojnym

tonem. Stojący w głębi sali Zachary nachylił się ku Beth i szepnął jej do ucha: - Teraz

będzie najlepszy moment. Patrz uważnie. Beth była przejęta widowiskiem, ale
uśmiechnęła się do Zachary’ego. Na scenie mesmerysta pomachał ręką przed twarzą

Lucindy. - Czy pamięta pani, że w czasie transu wygłosiła pani monolog z „Hamleta”?

- Nie. Mesmerysta wziął dzwoneczek i zadzwonił. Lucinda drgnęła i otworzyła oczy.

Rozejrzała się ze zdumieniem. - Co ja tu robię na scenie?

- zapytała. Wydawała się szczerze zaskoczona, gdy patrzyła na widownię, gdzie przed

chwilą siedziała. Rozległ się pomruk aplauzu i głośne oklaski. Lucinda zarumieniła się i
spojrzała na mesmerystę. Siwy mężczyzna uśmiechnął się do niej. - Proszę nam

powiedzieć, Lucindo, czy czytała pani dzieła Szekspira?

- Nie, w każdym razie od czasu, gdy skończyłam szkołę. Znacznie bardziej podobają mi się

wiersze Byrona. Widzowie roześmiali się. Ta dziewczyna ma taki sam gust jak ja,

pomyślał Zachary. Akurat czytał „Korsarza”, którego dostał od pana Hunta. Podobała
mu się ta książka. Interesująca akcja, przygody. - Czy kiedyś uczyła się pani na pamięć

monologów z „Hamleta”, Lucindo?

- zapytał mesmerysta. - Guwernantka kazała mi deklamować niektóre fragmenty, ale było

to dawno. Nie pamiętam żadnego. - To bardzo interesujące, ponieważ pięknie
wyrecytowała pani fragment pierwszej sceny z drugiego aktu tej sztuki! oznajmił

mesmerysta. - Co pan mówi! To niemożliwe. Nie pamiętam ani słowa, przysięgam. -
Lucinda patrzyła na niego zdumiona. Entuzjastyczny aplauz widowni mesmerysta

skwitował głębokim ukłonem. - Zadziwiające - szepnęła Beth do Zachary’ego.
Uśmiechnął się, zadowolony z jej reakcji. - Jeśli chcesz, to pokażę ci coś jeszcze bardziej

zadziwiającego - powiedział. Wziął ją pod rękę i wyprowadził ze Srebrnego Pawilonu.
Noc była chłodna. Zbliżała się pora zamknięcia ogrodów. Grupki roześmianych gości

kierowały się w stronę bram. - Chyba powinieneś już odprowadzić mnie do domu
powiedziała Beth. - To był piękny wieczór. - A może chciałabyś przed odejściem

zobaczyć Nawiedzany Dwór?

- Mówiłeś, że nie jest jeszcze dostępny dla publiczności - przypomniała mu, zerkając spod

ronda zgrabnego kapelusika. Zachary roześmiał się. - Mam tutaj pewne przywileje i
mogę wprowadzić cię do środka. - Spojrzał na nią znacząco. - Ale ostrzegam cię,

zobaczysz tam dziwne i przerażające rzeczy. - Czy ten dwór naprawdę jest nawiedzany?

- Nie bój się. Będę cały czas z tobą. Beth zachichotała. Zachary mocniej przycisnął jej rękę.

Lubił, kiedy się śmiała. Ten słomkowy kapelusz stanowi odpowiednią oprawę dla ej
twarzy i niebieskich oczu, pomyślał. Beth zawsze nosiła ładne kapelusze. Niewątpliwie

był to uboczny efekt tego, że pracowała u modystki. Wiedział, że się jej podoba. Już
trzeci raz zaprosił ją do Pawilonów Marzeń, a ona przyjęła z radością jego propozycję.

Na szczęście mógł wprowadzać tu swoich przyjaciół, nie ponosząc żadnych kosztów.
Tego wieczoru był pełen optymizmu. Miał nadzieję, że przy odrobinie szczęścia uda mu

się pocałować Beth. Jego plan opierał się na przewidywanym efekcie, jaki wywrze na
niej duch, którego pojawienie się przygotował tego popołudnia. Beth na pewno krzyknie

z wrażenia i rzuci mu się na szyję. - Bardzo mi się podobał ten pokaz mesmeryzmu -
powiedziała, czekając, aż Zachary otworzy bramę prowadzącą do nieczynnej części

ogrodów. - Pozwoliłbyś się wprowadzić w trans?

- Żaden mesmerysta nie potrafiłby mnie zahipnotyzować. Na moment uwolnił jej rękę, by

zamknąć bramę i zapalić latarnię. - Mam zbyt mocny umysł. - Naprawdę? Taki mocny?

- O, tak. - Uniósł latarnię, by oświetlić ścieżkę. - Studiuję ostatnio pewną tajemną filozofię,

która daje umysłowi niezwykłą siłę i zdolność koncentracji. - Tajemną filozofię! Jakie to
ciekawe. Zachary był zadowolony z reakcji dziewczyny. - Z tą filozofią wiążą się też

pewne fizyczne ćwiczenia. :zę się różnych sprytnych sposobów, żeby bronić ciebie iebie
przed bandytami i wszelkimi napastnikami. - To bardzo ciekawe i wierzę ci, że nie

pozwoliłbyś się lipnotyzować, ale musisz przyznać, że ten pokaz robi ażenie. Trudno
wyobrazić sobie, że deklamowała całe gmenty ze sztuki, a potem nic nie pamiętała. -

Tak, to było zadziwiające - zgodził się. (ego zdaniem, mesmerysta nieźle zapłacił
Lucindzie, żeby ypomniała sobie monolog Hamleta. Daleki był jednak od estionowania

autetyczności pokazu. Zawsze podziwiał takie ytne sztuczki i wiedział, że pana Hunta
cieszą tłumy yciągane do ogrodów przez pokazy mesmeryzmu. ‘a rogiem budynku

zatrzymali się. Zachary podniósł latarnię, y Beth mogła zobaczyć wyłaniającą się z mgły
fasadę viedzanego Dworu. Patrzyła podekscytowana, szeroko ot tymi oczami. O Boże!

To jest przerażające miejsce. Wygląda jak zamek jwej książki pani York. „Ruiny”? Tak,
to piękna powieść. Czytałeś ją? Osobiście wolę Byrona. /prowadził ją na schody i

zatrzymał się, by otworzyć kie drzwi. Zawiasy zgrzytnęły niesamowicie, tak jak ‘kiwał.
Powoli uchylał drzwi do obszernego holu. eth zawahała się na progu. Czy jesteś pewny,

że nic nam nie grozi tam w środku? Nie obawiaj się. - Uniósł nieco latarnię, by oświetlić

nie wnętrze. - Jestem przy tobie. Dzięki Bogu. eth ostrożnie weszła do holu. Zachary
szedł tuż za nią. Czekał na jej okrzyk, gotowy wziąć jaw ramiona, gdy zobaczy ducha.

Dziewczyna zatrzymała się nagle. Stała przez chwilę nieruchomo, potem krzyknęła, ale
nie był to pisk przestraszonej panienki, tylko prawdziwy przeraźliwy okrzyk grozy, który

echem odbił się od ścian holu. Zachary postawił latarnię i przyłożył ręce do uszu. - Co, u
licha?! - skrzywił się. - Przecież to nie jest prawdziwy duch. Beth nie słuchała go.

Odwróciła się na pięcie. W bladym świetle zobaczył jej rozszerzone z przerażenia oczy.
Nie rzuciła mu się na szyję, jak oczekiwał, tylko odepchnęła go i pobiegła w stronę

wyjścia. Złapał ją za rękę. - Beth, zaczekaj, to tylko stare prześcieradło. - Zejdź mi z
drogi! - On ci nic nie zrobi. - Próbował ją siłą zatrzymać. - To jest straszne. Jak mogłeś

zrobić coś takiego. Pozwól mi wyjść! - Desperacko usiłowała się uwolnić. - Puść mnie!
Zachary nie wiedział, co robić. W końcu ją uwolnił. - Beth, na litość boską, nie ma się

czego bać. Przysięgam, to tylko prześcieradło! Dziewczyna była już jednak na zewnątrz.
Zbiegła ze schodów i po chwili zniknęła za zakrętem ścieżki prowadzącej do dostępnych

dla publiczności ogrodów. I tyle zostało z mojego wspaniałego planu, pomyślał Zachary.
Zastanawiał się, czy nie porozmawiać z panem Huntem na temat zachowania kobiet. A i

jemu potrzebne były dobre rady. Przez ostatnie trzy lata nauczył się cenić zdanie pana
Hunta w różnych ważnych sprawach. Odwrócił się, żeby zobaczyć, dlaczego jego duch

nie wywołał spodziewanego efektu. Wtedy dopiero jego wzrok padł na to, co przed
chwilą zobaczyła Beth. AMANDA QU!CK Duch, którego zawiesił u belki nad schodami,

chwiał się lesamowicie w strumieniu powietrza wpadającego przez twarte drzwi. Ale z
otworów wyciętych w prześcieradle, które nały udawać puste oczodoły, patrzyły na niego

martwe rawdziwe oczy. Białe płótno ociekało krwią, a on przecież le nasączył go żadną
farbą. 15 Dlask płomieni z głębi korytarza stawał się coraz jaśniejszy. Przerażające

syczenie i trzaski ognia, przypominające odgłosy wydawane przez potężną bestię
pożerającą świeżą zdobycz, świadczyły o zbliżaniu się pożaru. Nie miała czasu do

stracenia. Podniosła zakrwawiony klucz i próbowała wetknąć go w zamek w drzwiach
sypialni. Kątem oka zobaczyła błysk złota. Spojrzała w dół i spostrzegła laskę Renwicka,

leżącą obok jego ciała. Zmusiła się do skupienia całej uwagi na zakrwawionym kluczu.
Ku jej przerażeniu znów wyślizgnął się jej z drżących palców. Kiedy się schyliła, by go

podnieść, zdawało jej się, że słyszy głos Renwicka, ale gdy na niego spojrzała,
stwierdziła, że leży nieruchomy, martwy. Podniosła klucz i jeszcze raz spróbowała

wsunąć go w zamek. Znów wypadł jej z dłoni. Ogarnęło ją obezwładniające uczucie lęku
i zawodu. Musiała przecież otworzyć te drzwi. Zobaczyła nagle, że Renwick porusza

palcami. Sparaliżowana lękiem, widziała, jak sięga po klucz.

- .

- . lV.
- ladeline,jak zwykle po tym sennym koszmarze, obudziła ę zlana potem. Odrzuciła kołdrę,

zapaliła świecę i spojrzała zegar. Wskazywał kwadrans po pierwszej. Po raz drugi od ‘asu
wprowadzenia się do domu Artemisa przespała całe dwie jdziny, zanim się pojawił ten

straszny sen. Tutaj mogła reszcie trochę odpocząć. Z doświadczenia wiedziała jednak, że
nie warto próbować mowne zasnąć. Prawdopodobnie będzie czuwać aż do /itu. Sięgając

po szlafrok, rzuciła okiem na leżącą na kretarzyku niewielką książkę. Poczuła
zniechęcenie. Pozedniego dnia pokazała ten tomik Pitneyowi. Przejrzał i z uwagą, ale nie

dowiedziała się od niego niczego ciewego. Udzielił jej natomiast odpowiedzi na inne
pytanie, które gczyło ją od pewnego czasu. - Przypuszczam, że ubawią pana moje

domysły, sir - zwróa się do niego - ale jest pan specjalistą w dziedzinie ukowych
aspektów filozofii Vanza, więc zdecydowałam się sięgnąć pańskiej opinii. Czy istnieje

możliwość, że ta mała ążkajest Księgą Tajemnic? Tą, o której mówią, że spłonęła pożarze
przed paroma miesiącami?

- Z pewnością nie - odparł z absolutnym przekonaniem. ięga Tajemnic, jeśli przyjąć, że

kiedykolwiek istniała, była jisana, jak twierdzą, w starym języku vanzagara, a nie
iszaniną greki i egipskich hieroglifów jak ta książeczka. ;sztą Księga Tajemnic to

podobno obszerna praca, a nie ły tomik. adeline była zadowolona z werdyktu Pitneya,
ale z jakichś vodów nie satysfakcjonował jej w pełni. Wsunęła stopy aantofle, wzięła

świecę i zdecydowanie ruszyła w stronę wi. Jeśli mam nie spać do rana, to muszę sobie
przynieść ;uchni coś do zjedzenia, pomyślała. Kawałek sera albo pozostawiony z kolacji

plaster pieczeni pomoże mi zapomnieć o koszmarnym śnie. Naciskając klamkę,
przypadkowo dotknęła klucza tkwiącego w zamku. Zawahała się, czując pod palcami

chłód metalu. W jej wyobraźni pojawił się zakrwawiony klucz, leżący na podłodze.
Otrząsnęła się szybko i wyszła na korytarz. Niemal bezszelestnie zeszła do holu i

skierowała się do ciemnej kuchni. Postawiła świecę na stole i rozpoczęła poszukiwania.
Wyczuła czyjąś obecność w drzwiach za sobą, akurat w momencie, gdy znalazła resztki

ciasta z jabłkami. Zaskoczona postawiła talerz na stole i odwróciła się. W drzwiach stał
Artemis. Dłonie miał wciśnięte głęboko w kieszenie czarnego jedwabnego szlafroka,

włosy w nieładzie. - Wystarczy dla dwóch osób?

- zapytał. Najwyraźniej właśnie wstał z łóżka. Ciepłe spojrzenie jego oczu mówiło, że

ucieszył się, widząc ją tutaj. Odżyło w jej pamięci wspomnienie intymnego spotkania w
bibliotece. On zna mnie jak nikt inny, pomyślała. Jego bliskość działała na nią

obezwładniająco. - Tak, oczywiście. - Wiele wysiłku kosztowało ją, by sięgnąć po nóż. -
Przypuszczam, że nie może pani spać po przeżyciach w domu Pitneya - powiedział,

siadając przy stole. - Nie. Obudził mnie sen, który powtarza się od czasu.

- .

- . sen, który często miewam. Przyglądał jej się uważnie, gdy kroiła ciasto i układała je na

talerzykach. - Pani ciocia uznała za stosowne złożyć mi wizytę w mojej bibliotece. -

Wielkie nieba! - jęknęła, siadając po przeciwnej stronie stołu. - Czego, u licha, chciała od
pana?! - Dać mi do zrozumienia, że nie umknął jej uwagi fakt, że istaję na pani

niewinność. Niewiele brakowało, by Madeline udławiła się kawałkiem asta, który
właśnie włożyła do ust. - Pan nastaje na moją niewinność?

- Tak. Starałem się jej wytłumaczyć, że, pani zdaniem, nic ? nie zmieniło. Tłumaczyłem jej,

że jest pani wdową i tak lej, i tak dalej, ale ona nie była skłonna zgodzić się z moim

fwodem. - Wielkie nieba! - Madeline patrzyła na Artemisa. Nie trafiła wymyślić żadnej
sensownej odpowiedzi, więc jęknęła izcze raz: - Wielkie nieba! - Ona oczywiście uważa,

że wykorzystałem panią. - Niczego takiego pan nie zrobił, sir. - Madeline wbiła delczyk
w ciasto. - W końcu nie jestem naiwną panienką. oczach ludzi, nie.

- .

- . Przerwał jej gestem dłoni. - Będę zobowiązany, jeśli nie będzie pani tego powtarzała.

‘szałem już te słowa wielokrotnie. - Ależ to prawda i oboje jesteśmy tego świadomi. Nic
się zmieniło. - Może pani mówić tylko za siebie. Proszę nie przypisywać swojej opinii. -

Pan sobie żartuje ze mnie, sir. - Spojrzała na niego surowo. - Nie, Madeline, nie żartuję z
pani. Dla mnie coś się jednak ieniło. Dobry Boże! Podejrzewam, że dokucza panu teraz

poczucie y, prawda? Ciągle wydaje się panu, że ma wobec mnie es honorowe
zobowiązania, bo odkrył pan, że byłam ;wicą. Zapewniam pana, że jest to bez znaczenia.

Nie do pani należy ocena moich honorowych zobowiązań. Do licha, sir. Jeśli myśli pan o
czymś tak absurdalnym jak zaproponowanie mi małżeństwa z powodu tego.

- .

- . incydentu na kanapie, to proszę o tym zapomnieć. - Zaskoczyło ją to, że mówi

piskliwym, wysokim głosem jak handlarka ryb, ale nie potrafiła temu zapobiec. Już raz
poślubiłam mężczyznę, który chciał wykorzystać małżeństwo dla własnych celów. Drugi

raz nie popełnię takiego błędu. - Uważa pani, że małżeństwo ze mną byłoby podobne do
tamtego, pierwszego? To, że mam związek z vanzagarianami, wystarczy, żebym był

podobny do pani męża? Czy tak pani uważa?

- Wielki Boże, nie, oczywiście, że nie. W niczym nie przypomina pan Renwicka

Deveridge’a. Pan dobrze wie, że nie to miałam na myśli. - A więc co pani miała na myśli?

- Chciałam powiedzieć jedynie to, że nie zamierzam wyjść za mąż tylko z powodu pana

śmiesznego poczucia honoru. - Uważa pani, że nie jest to wystarczający powód do

zawarcia małżeństwa?

- W pewnych okolicznościach bywa wystarczający, ale nie w tym przypadku. Zaryzykuję,

żeby powiedzieć jeszcze raz: nic się.

- .

- . - Nie odpowiadam za siebie, jeśli pani dokończy. Zamilkła. Powoli jego wzrok łagodniał.

- Najlepiej będzie, jeśli zmienimy temat rozmowy - odezwał się po chwili. - Proszę

opowiedzieć mi sen, który panią obudził. Poczuła chłodny dreszcz. Wolałaby rozmawiać
o wszystkim, byle nie o powracającym sennym koszmarze. Z drugiej strony, w ten

sposób mogła uniknąć równie irytującego tematu małżeństwa. - Próbowałam go raz czy
dwa opowiedzieć cioci Bemice, ale odkryłam, że gdy o nim mówię, staje się mniej

wyraźny powiedziała z namysłem. - Od jak dawna prześladują panią te sny? Zawahała
się, ale doszła do wniosku, że nic się nie stanie, iii ujawni część prawdy. - To się zaczęło

wkrótce po śmierci ojca. - Rozumiem. Pojawia się w nich pani ojciec? Zaskoczył ją tym
pytaniem. - Nie. Pojawia się mój.

- .

- . - Pani mąż - dokończył za nią. - Powiada pani, że ten i powracał wielokrotnie w

minionym roku. Czy w miarę tywu czasu coś się w nim zmienia? Dochodzą jakieś nowe
;zegóły? Ddłożyła widelczyk, a kiedy uniosła głowę, napotkała ażny wzrok Artemisa. -

Nie - odpowiedziała krótko. - Dlaczego nie chce mi go pani opowiedzieć?

- Po co panu szczegóły tego wyjątkowo przykrego koiaru? Bo próbujemy rozwiązać

zagadkę i może w pani snach je się coś istotnego. Nie sądzę, by było to możliwe. Sny
często niosą jakieś przesłanie - rzekł spokojnie. że i z pani snów dowiemy się czegoś. W

końcu szukamy wieka, który udaje ducha Renwicka Deveridge’a. Może c warto zająć się
nimi bliżej. Wiem, że vanzagarianie przywiązują wagę do snów, ale, m zdaniem, tego, co

dzieje się we śnie, nie potrafimy yidłowo zinterpretować. Proszę niczego nie
interpretować. Po prostu proszę mi ystko opisać, od początku do końca. ladeline

odstawiła talerzyk i splotła dłonie na stole. Czyżby kryło się w tych snach? Prawdę
mówiąc, starała się nie lyślać o nich. - Zawsze zaczyna się w tym samym miejscu -

powiedziała. - Stoję pod drzwiami sypiabii. Wiem, że dom płonie. Muszę dostać się do
pokoju, ale drzwi są zamknięte. Nie mam klucza, więc próbuję użyć spinki do włosów. -

Proszę mówić dalej - zachęcił ją łagodnie. Madeline przez chwilę oddychała głęboko. -
Widzę rozciągnięte na dywanie ciało Renwicka. Klucz do sypialni leży obok niego.

Podnoszę go i próbuję otworzyć nim drzwi, ale klucz jest wilgotny, wyślizguje mi się z
palców. - Dlaczego jest wilgotny?

- Jest zakrwawiony. Artemis milczał przez chwilę, nie spuszczając z niej wzroku. - Co dalej?
- Za każdym razem, kiedy próbuję wsunąć go do zamka, słyszę śmiech Renwicka. - Wielki

Boże! - Tak, to jest bardzo.

- .

- . niepokojące. Klucz wypada mi z ręki. Odwracam się, patrzę na niego, ale on jest

nieruchomy, martwy. Podnoszę klucz i znów próbuję otworzyć drzwi. - Czy na tym

kończy się sen?

- Tak. Zawsze jest to samo. Uświadomiła sobie nagle, że ostatnio było nieco inaczej.

Martwe palce Renwicka sięgnęły po klucz. To było nowe. - Proszę opowiedzieć mi o
wszystkim, co widać tam, na korytarzu. - Artemis wyciągnął rękę, by dotknąć dłoni

Madeline. - O każdym szczególe. - Mówiłam panu, że widzę zwłoki Renwicka. - Jak jest
ubrany? Ściągnęła brwi. - Nie.

- .

- . chwileczkę, coś sobie przypominam. Ma na sobie białą koszulę.

- .

- . zakrwawioną. Spodnie, buty. Koszula jest częściowo rozpięta, bo widzę na jego piersi

wytatuowany kwiat Vanza. - Co jeszcze? Usiłowała przywołać w pamięci obraz ze snu. -

Jego laskę. Leży na podłodze obok niego. Widzę złotą rękojeść. - Czy Renwick ma na
sobie kamizelkę czy fular?

- Nie. - Nie ma płaszcza, kapelusza, fularu, a jednak ma przy sobie laskę?
- Była dla niego ważna. Dostał ją od swego ojca. - Tak. - Artemis zamyślił się. - Czy widzi

pani jakieś przedmioty w tym korytarzu?

- Przedmioty?

- Stolik albo krzesło, może lampę? Kinkiet na ścianie? Po co mu takie szczegóły,

zastanawiała się. - Jest stolik z dwoma srebrnymi lichtarzami, które dostałam od

Bemice w prezencie ślubnym. - Ciekawe. Czy widzi pani jakiś.

- .

- . Przerwało mu głośne stukanie do drzwi. Madeline drgnęła i odwróciła się. - Mleczarka

albo dostawca ryb - powiedział spokojnie Artemis. - Jest zbyt wcześnie - szepnęła. -

Jeszcze nie świta. - Włamywacz, jeśli udałoby mu się przemknąć obok strażnika i psa, na
pewno by nie pukał. - Artemis wstał i podszedł do drzwi. Znieruchomiał z ręką na

klamce. - Kto tam?

- zapytał. - To ja, Zachary, sir rozległ się ochrypły od napięcia głos. - Mam dla pana

wiadomość. Bardzo ważną. Madeline przyglądała się, jak gospodarz otwiera ciężkie
dębowe drzwi. Na schodkach stał pobladły Zachary z wyjątkowo ponurą miną. , - Dzięki

Bogu, jest pan w domu, sir. Bałem się, że poszedł pan do któregoś z klubów i będę
musiał tracić czas, żeby pana odnaleźć. - Co się stało?

- zapytał Artemis. - Tam jest trup. W Nawiedzanym Dworze. - Zachary, jeśli jest to twój

kolejny zmyślny dowcip, to ostrzegam cię, że nie jestem w odpowiednim nastroju do

żartów. - To nie jest żart, sir. - Przybysz otarł rękawem spocone czoło. - Przysięgam, sir.
Tam jest nieboszczyk i jeszcze coś. - Co jeszcze?

- Kartka zaadresowana do pana. Fawilony Marzeń w zwykły dzień, kiedy nie było balu

maskowego, zamykano zaraz po północy. Idąc w stronę Nawiedzanego Dworu, Artemis

zerknął na zegarek. W świetle niesionej przez Zachary’ego latami zobaczył, że dochodzi
druga nad ranem. - Jesteś pewny, że ten człowiek nie żyje? Nie jest pijany albo chory?

- Niech mi pan wierzy, sir. Jest absolutnie nieżywy. Przyznam się, że mnie przestraszył.

Jakbym zobaczył ducha. - A ta kartka? Gdzie ona jest?

- Przypięta do jego płaszcza. Nie dotykałem jej. Ogrody rozrywki o tej porze wyglądały

całkiem inaczej niż w godzinach otwarcia. Wszystko wokół pogrążone było w mroku,

który pogłębiała jeszcze gęsta mgła. Majaczyły w nim pawilony o ciemnych oknach.
AMANDA QU/CK Artemis zatrzymał się przy bramie, przez którą wchodziło się do

niedokończonej części ogrodów. Zachary uniósł latarnię tak, by mógł odsunąć zasuwkę.
Wreszcie ruszyli krętą drogą w stronę Dworu. Pod drzwiami Zachary zawahał się. - Daj

mi latarnię - powiedział Artemis. - Nie ma potrzeby, żebyśmy obaj wchodzili do środka.
- Nie boję się żadnego nieboszczyka - zaprotestował Zachary. - Zresztą już go widziałem.

- Wiem, ale lepiej zostań tutaj i miej oko na wszystko. Zachary wyraźnie odetchnął. - Ma
pan rację, sir. Zostanę. - Jak myślisz, co Beth będzie o tym opowiadać?

- Okropnie się przestraszyła i jest na mnie zła, ale myśli, że była to jedna z atrakcji. Nie

powiedziałem jej, że trup był prawdziwy. - Bardzo dobrze. Artemis otworzył drzwi i

wszedł do wnętrza. Welony ze sztucznych pajęczyn musnęły mu ramię. Ustawione na
postumentach czaszki szczerzyły zęby. Podszedł do schodów, przy których Zachary

chciał zawiesić sztucznego ducha, i zobaczył zwłoki. Leżały na podłodze z twarzą
zwróconą ku ścianie. W świetle latami dostrzegł eleganckie spodnie i ciemny płaszcz.

Zauważył plamy krwi na koszuli nieboszczyka, ale nie było ich na podłodze. Ten

człowiek nie został zastrzelony tutaj, pomyślał, ale morderca zadał sobie trud, by go tu
przenieść. Oświetlił twarz martwego mężczyzny. Oswynn. Ogarnęła go fala gniewu.

Zacisnął dłoń na rączce latami. Poplamiona krwią kartka była tam, gdzie powiedział
Zachary: przypięta do płaszcza nieboszczyka. Obok niej leżał wisiorek od dewizki z

wygrawerowaną sylwetką ogiera. Ostrożnie, by nie dotknąć zakrzepłej krwi, Artemis
wziął kartkę i ją rozłożył. Szybko przeczytał krótki tekst: Możesz potraktować to jako

przysługa, a zarazem ostrzeżenie. Trzymaj się z dala od moich spraw, a ja będę trzymał
się z dala od Twoich. Przy okazji bądź tak dobry i pozdrów moją żonę. 16 Słyszała, jak

wrócił na krótko przed świtem. Dotarły do niej odgłosy kroków na schodach, stłumione
rozmowy służących, potem zapadła cisza. Czekała długo, ale w końcu nie mogła już

znieść niepewności i wyszła na korytarz. Zatrzymała się i nasłuchiwała. Z kuchni nie
dobiegały żadne hałasy. Służba jeszcze spała, poza dwoma lokajami, którzy przemknęli

przez hol i też zniknęli. Ostrożnie poszła na przeciwległy kraniec korytarza i zapukała do
drzwi Artemisa. Nie było odpowiedzi. Ma prawo do odrobiny snu, pomyślała. Jest z

pewnością bardzo zmęczony. Zawiedziona, odwróciła się i ruszyła z powrotem. Trudno,
muszę czekać do rana, żeby się czegoś dowiedzieć. Drzwi otworzyły się bez ostrzeżenia.

Stał w nich Artemis z włosami jeszcze mokrymi po kąpieli. Zdążył jednak zmienić
spodnie i koszulę, na które narzucił czarny szlafrok. Domyśliła się, że hałasy na

schodach miały związek z jego kąpielą lokaje nosili gorącą wodę. Nie dziwiła się, że
urządził sobie kąpiel o takiej porze. W końcu wywołany został z domu po to, by zająć się

zwłokami znalezionymi w jego Pawilonach. - Domyśliłem się, że to pani, Madeline.
Zatrzymała się na tyle długo, by móc rozejrzeć się po korytarzu. Obyczaje w domu

Hunta były raczej nietypowe, ale to nie znaczy, że służący nie zaczną plotkować, jak
zobaczą ją wchodzącą do sypialni ich pana. Nie zauważyła nikogo, wślizgnęła się więc do

jego pokoju. Wanna, z której przed chwilą korzystał, stała jeszcze przed kominkiem,
częściowo przysłonięta parawanem. Zwisały z niego mokre ręczniki. Na stole stała taca,

a na niej dzbanek z herbatą, filiżanka i talerzyk z chlebem i serem. Zauważyła, że
Artemis nie zjadł jeszcze posiłku. Znieruchomiała na widok palącej się na stole świecy w

kształcie stożka. Natychmiast rozpoznała w niej świecę Vanza, używaną przy
medytacjach. Topiący się wosk rozsiewał delikatny charakterystyczny zapach

odpowiednio dobranych vanzagariańskich ziół. Artemis był mistrzem Vanza, a każdy
mistrz sporządzał dla siebie specjalną mieszankę ziół, różniącą się zapachem od innych.

Usłyszała odgłos zamykanych za jej plecami drzwi. Odwróciła się szybko. Czuła się coraz
bardziej zakłopotana. Twarz Artemisa wydawała jej się ponura i ściągnięta. Domyślała

się, że znał zamordowanego. Nie dostrzegała jednak żalu w jego oczach, lecz tłumioną
furię. Patrząc na niego, uświadomiła sobie, że mimo tego, co razem przeżyli, nic jej nie

powie o tym mężczyźnie. - Przykro mi, że przeszkodziłam panu w medytacjach
powiedziała i ruszyła w stronę drzwi. - Zostawię pana samego. Możemy porozmawiać

później. - Proszę zostać. Czy pani chciała tego, czy nie, zawierając ze mną umowę, w
jakiś sposób wplątała się pani w moje sprawy. Czuję się zobowiązany wyjaśnić teraz to i

owo. - Ale pana medytacje.

- .

- . - Mówiąc prawdę, bezskuteczne działania. - Podszedł do stołu i zgasił świecę. - Kim był

ten mężczyzna? - zapytała po chwili. - Nazywał się Charles Oswynn. - Artemis wpatrywał

się w smużkę dymu, unoszącą się nad zgaszoną świecą. - Był jednym z trzech mężczyzn
winnych śmierci Catherine Jensen. Porwali ją którejś nocy i zgwałcili. Zginęła, próbując

uciec. Jej zwłoki po trzech dniach znalazł jakiś wieśniak, szukający zaginionej owcy.
Spokojny ton jego głosu potęgował wrażenie, jakie te słowa wywarły na Madeline. - Była

pana przyjaciółką?

- zapytała. - Więcej niż przyjaciółką. Wiele nas łączyło. Oboje byliśmy samotni. Catherine

straciła matkę w dzieciństwie. Wychowywali ją dalecy krewni, którzy traktowali ją jak

bezpłatną służącą. Uciekła z ich domu i została aktorką. Poznałem ją pewnej nocy po
przedstawieniu w Bath. Marzyliśmy o wspólnej przyszłości. - Byliście kochankami?

- Przez pewien czas. - Artemis nie odrywał wzroku od zgaszonej świecy. - Byłem wtedy bez

środków do życia. Nie potrafiłem zapewnić jej bezpieczeństwa. - Co dalej?

- Poznałem pewnego mistrza Vanza. Miałem szczęście, zainteresował się mną. Umożliwił

mi studiowanie w Garden Temples. Miałem popłynąć na wyspę Yanzagara. Przed

wyjazdem obiecałem Catherine, że kiedy ukończę studia i zdobędę pieniądze, ożenię się
z nią. Każdego lata przyjeżdżałem do Anglii, żeby się z nią zobaczyć, ale kiedy

przyjechałem ostatni raz, ona już nie żyła. - W jaki sposób dowiedział się pan, kto jest
winien jej śmierci?

- Odwiedziłem wieśrtiaka, który znalazł jej ciało. Pomógł mi przeszukać okolicę.

Znalazłem domek, do którego ją uprowadzili. - Przerwał, podszedł do biurka, otworzył

szufladę i wyjął z niej niewielki przedmiot. - W tym domku, na podłodze, znalazłem to.
Przypuszczam, że zgubił go któryś z nich, szamocząc się z Catherine. Potem odszukałem

rzemieślnika na Bond Street, który go wykonał. Madeline podeszła do Artemisa i wzięła
do ręki wisiorek od dewizki z wygrawerowaną na nim sylwetką ogiera. - Rzemieślnik

zdradził panu, kto go nabył?

- Powiedział, że dostał zamówienie na trzy takie wisiorki dla trzech dżentelmenów z

wyższych sfer: Oswynna, Glenthorpe’a i Flooda. Wkrótce dowiedziałem się, że ci trzej
dżentelmeni byli przyjaciółmi i utworzyli niewielki klub miłośników, jak to określili,

szczególnie wyrafinowanych rozkoszy. - Poprzysiągł pan zemstę. - Madeline oderwała
wzrok od wisiorka. - Początkowo zamierzałem ich po prostu zabić. Madeline przełknęła

z trudem ślinę. - Wszystkich trzech?

- Tak, ale doszedłem do wniosku, że byłoby to zbyt łatwe. Zdecydowałem się zniszczyć ich

towarzysko i finansowo. Chciałem, żeby zakosztowali „szczególnych rozkoszy”
pogrążania się w nędzy. Chciałem, żeby zobaczyli, jak się czuje człowiek wykluczony z

towarzystwa ze względu na swoją niską pozycję, żeby w jakimś stopniu zrozumieli, co to
znaczy znaleźć się w sytuacji takiej, jaka była udziałem Catherine. - A co dalej po

osiągnięciu tego celu? Co chciał pan potem zrobić? Artemis milczał, ale ona i tak znała
odpowiedź. Położyła wisiorek na stole obok zgaszonej świecy. - A więc dlatego

utrzymywał pan w tajemnicy swoje powiązania z Pawilonami Marzeń. To nie dlatego, że
bał się pan odrzucenia przez wyższe sfery. Nie dlatego, że szuka pan żony. - Tak. - Dbał

pan o zachowanie tajemnicy, bo chciał pan mieć dostęp do świata, w którym obracał się
Oswynn i dwaj pozostali, żeby móc przeprowadzić swój plan zemsty. - I do tej pory

funkcjonował on bez zarzutu. Dochody z ogrodów pozwalały mi spotykać Oswynna i
jego przyjaciół na ich własnym gruncie. Wiele miesięcy zajęło mi przygotowanie

finansowych operacji, które mają doprowadzić ich do ruiny. - Artemis wziął pustą
filiżankę i obracał ją w palcach. A teraz on pozbawił mnie jednego z moich celów.

Madeline wyciągnęła rękę do niego. - Artemisie.

- .

- . - Ten cholerny drań! Jak śmiał ingerować w moje sprawy. Bez ostrzeżenia cisnął

filiżanką o ścianę. - Pięć lat pracowałem nad tym planem. Pięć długich lat. Madeline

zamarła, patrząc, jak delikatna porcelana rozpryskuje się na setki okruchów. Ale nie to
najbardziej nią wstrząsnęło, tylko widok Artemisa targanego gwałtownymi emocjami. W

całym okresie ich znajomości był tak opanowany, tak konsekwentnie kontrolował swoje
zachowanie. Nawet wtedy, kiedy się z nią kochał, jego panowanie nad sobą było

zdumiewające. - Pięć lat - powtórzył, patrząc na szczątki filiżanki takim wzrokiem, jak
gdyby spoglądał w otchłań piekielną. Nie mogła znieść jego bólu. Zbyt mocno

przypominał jej własne rozterki. Podbiegła do niego, objęła go i przytuliła twarz do jego
ramienia. - Obwinia pan siebie 9 jej śmierć - szepnęła. - Zostawiłem ją samą. - Stał

nieruchomo w jej objęciach, zimny jak głaz. - Nie miała nikogo, kto by ją obronił.

Powiedziała mi, że jest kobietą samodzielną, że sama potrafi się o siebie troszczyć, ale w
końcu.

- .

- . - Rozumiem. - Przytuliła się mocniej do niego, pragnąc swoim ciepłem ogrzać jego ciało.

- Wiem, jak czuje się człowiek zmuszony żyć z myślą, że jego decyzja przyczyniła się do
czyjejś śmierci. Wielki Boże, jak ja to dobrze rozumiem. - Madeline - szepnął i

przycisnął do piersi jej głowę. - Niekiedy myślałam, że oszaleję - mówiła, tuląc twarz do
jego czarnego szlafroka. - Gdyby nie Bemice, już dawno trafiłabym do zakładu dla

obłąkanych. - Cóż za dobraną parę tworzymy - powiedział cicho. - Ja żyłem tylko
pragnieniem zemsty, a pani przeklinała siebie za śmierć ojca. - A teraz wniosłam taki

zamęt w pana życie, że zagroził on temu, co dla pana najważniejsze, planom zemsty. -
Starała się powstrzymać napływające do oczu łzy. - Bardzo mi przykro, Artemisie. -

Proszę tak nie mówić. - Ujął jej twarz i odchylił głowę tak, by patrzeć jej w oczy. -
Przysięgam, że nie winie pani za to, co stało się dziś w nocy. - Ale to jednak moja wina.

Gdybym nie szukała u pana pomocy, nic by się nie zdarzyło. - Sam podjąłem decyzję w
tej sprawie. ~ To nieprawda. Wszystko zaczęło się w chwili, kiedy szantażem zmusiłam

pana do udzielenia mi pomocy w odnalezieniu Nellie.

- - Dość tego.

- - Pocałunkiem zmusił ją do milczenia. Pożądanie, które w nim wyczuwała, wprawiło ją w

rozterkę. Instynktownie chciała go pocieszyć, ale teraz sama poczuła się zagubiona w

obezwładniającym pragnieniu. Pociągnął ją na łóżko. Przywarła do niego, cały czas
czując jego usta. Rozchylił szlafrok i całował jej szyję. Jego gwałtowne pożądanie

udzieliło się Madeline. Wsunęła dłonie pod szlafrok Artemisa i pieściła jego szczupłe
muskularne ciało. Mruknął coś niewyraźnie, gdy go objęła i mocniej do niego przywarła.

Poczuła pod nocną koszulą dotknięcie jego dłoni na wewnętrznej stronie ud. Otwierała
się dla niego, a on był gotów przyjąć to, co mu oferowała. Zatracona w narastającym

podnieceniu, dotykała jego ciała, wreszcie natrafiła palcami na twardy, nabrzmiały
członek i zaczęła go delikatnie pieścić. Jęknął cicho, przewrócił się na plecy i pociągnął

ją na siebie. Objęła go kolanami i krzyknęła, gdy jego palce poruszyły się pomiędzy jej
nogami. Patrzyła na Artemisa, a jego wzrok mówił jej wszystko. Nie potrzebowała słów,

by zrozumieć, że w tym momencie jedyne, co ma dla niego znaczenie, to zaspokojenie
pożądania, które widziała w jego oczach. Silne męskie dłonie zacisnęły się na jej

biodrach. Uniosła się nieco, by znaleźć się nad nim, ale gdy poczuła jego dotknięcie,
odruchowo zareagowała niespodziewanym napięciem mięśni. Pozostał jej jakiś uraz po

ich poprzednim intymnym spotkaniu.

- - Powoli - powiedział niskim, stłumionym głosem.

- - Tym razem zrobimy to powoli, delikatnie. Wolno, ostrożnie wsunął się w nią i

znieruchomiał. Oddychała miarowo, starała się odprężyć. Tym razem nie czuła bólu,

tylko narastające pragnienie spełnienia. Kciukiem dotknął jej najwrażliwszego miejsca.
Wstrzymała oddech, potem zacisnęła palce na jego ramionach. - Artemisie - szepnęła.

- „ - Tak, właśnie tak. Zaczął się w niej poruszać. Odchyliła głowę do tyłu. Narastało w niej

napięcie, a równocześnie jej ciało niecierpliwie oczekiwało odprężenia, które musiało

wreszcie nastąpić. Poruszał się nadal, wolno, w nieprzewidywalny sposób. Miała ochotę
krzyczeć. Mocniej ścisnęła jego ramiona i sama przejęła inicjatywę. Nie wiedziała, czego

tak rozpaczliwie pragnie, ale wyczuła, że ta magiczna chwila jest już blisko. Artemis
uśmiechnął się i w tym momencie zdała sobie sprawę, że on celowo chce doprowadzić ją

niemal do szaleństwa. Niespodziewanie pękła w niej jakaś tama. Artemis przyciągnął ją
do siebie i właśnie gdy miała krzyknąć, przywarł wargami do jej ust. Potem sam jęknął

cicho, a jego napiętym ciałem wstrząsnął dreszcz. Oboje byli nasyceni i wyczerpani. Po
kilku minutach Artemis ocknął się ze słodkiego letargu. Gniew, który pulsował mu w

żyłach przez ostatnie kilka godzin, zniknął bez śladu. To dzięki Madeline, pomyślał. Jej

namiętność spełniła rolę łagodzącego opatrunku na jego stare rany, które dzisiaj dały o
sobie znać. Wiedział teraz, że nigdy się nie zabliźniły. Madeline poruszyła się, usiadła i

zamrugała. Sprawiała wrażenie oszołomionej, ale szybko przyszła do siebie. Przez
chwilę, w skupieniu, przyglądała się Artemisowi. - Zapewne bardzo pan ją kochał -

szepnęła. - Była mi bliska. Czułem się za nią odpowiedzialny. Byliśmy łchankami. Nie
wiem, czy można to nazwać miłością, Jest uczucie trudne do określenia, lecz wiele dla

mnie znaczyła. - Tak. Czuł na sobie jej wzrok i szukał słów, którymi mógłby jej izystko
wyjaśnić. - Uczucie, które nas wiązało, przybladło przez te pięć lat jej śmierci. Nie dręczy

mnie pamięć o niej, ale przeświad;nie, że ją zdradziłem. Przysiągłem jej duchowi, że ją
mszczę, i wiem, że tylko to mogę dla niej zrobić. - Rozumiem. - Madeline uśmiechnęła

się smutno. - Żył i tylko myślą o zemście, a teraz wszystkie plany spełzły na zym.
Przepraszam, Artemisie. - Madeline.

- .

- . Wielkie nieba, zrobiło się bardzo późno! - Poruszyła się, kajać tasiemek szlafroka. -

Muszę wracać do mojej sypialni. caźdej chwili może tu ktoś wejść. Nikt nie wejdzie do
tego pokoju bez mojego pozwolenia. Choćby któraś z pokojówek. - Wstała i pośpiesznie

upo Ikowała na sobie ubranie. - Byłoby to wysoce niezręczne nas obojga. Madeline,
musimy porozmawiać. Tak, wiem. Może po śniadaniu. afnęła się, potrącając przy tym

toaletkę. Oparła się o nią jdzyskania równowagi i przypadkowo dotknęła palcami który
Artemis odpiął od płaszcza Oswynna. Zauważył, lojrzała na tę karteczkę. Może pani to

przeczytać powiedział, siadając na krawędzi Jest adresowany do pana. Zostawił go
morderca. Napisał list do pana? ostrzeżenie, bym trzymał się z dala od jego spraw.

Wstał, podszedł do toaletki, wziął poplamiony krwią arkusik, rozłożył go i podał
Madeline. Przeczytała szybko, a on bez trudu mógł powiedzieć, kiedy doszła do

ostatniego zdania. Palce drżały jej lekko, gdy dokończyła głośno: - „Przy okazji bądź tak
dobry i pozdrów moją żonę”. Uniosła głowę. - Wielki Boże! To prawda! Renwick żyje! -

Nie. - Wyjął list z jej ręki i przycisnął ją do siebie. - Tego nie wiemy. - Ale wspomniał o
mnie. - W jej głosie brzmiał skrywany lęk. - „.

- .

- .

- pozdrów moją żonę”. - Niech pani pomyśli, Madeline. Znacznie bardziej prawdopodobne

jest, że ktoś chce, byśmy uwierzyli, że on żyje rzekł Artemis. - Ale dlaczego?

- Widać odpowiada to jego planom. - Nie widzę w tym żadnego sensu. - Przyłożyła dłonie

do skroni. - Co tu się dzieje? O co tu chodzi?

- Nie wiem jeszcze, ale obiecuję, że odkryjemy prawdę. Potrząsnęła smutno głową. - Żałuję,

że wplątałam pana w tę sprawę. Jeszcze dzisiaj, ja i moja ciotka, musimy wyprowadzić

się z tego domu. - Chyba nie chce pani zmusić mnie do tego, bym obstawił strażnikami
cały pani dom, żeby zapewnić wam bezpieczeństwo. Byłoby to bardzo kłopotliwe -

powiedział, unosząc brwi. - Sprawy zaszły zbyt daleko, Artemisie. Ten list jest
ostrzeżeniem. Kto wie, co on teraz zrobi?

- Wątpię, czy pokusi się o to, by wyprawić na tamten świat następnych dwóch

dżentelmenów. - Ale jednego już zabił. - Oswynn był łatwym celem. Nie ma rodziny,

która przejęłaby się jego śmiercią. Znając jego reputację, nikt nie będzie :askoczony,
gdy się dowie, że zginął z ręki rzezimieszka v drodze do domu z jakiejś jaskini gry.

Zamordowanie Flooda Glenthorpe’a byłoby znacznie bardziej ryzykowne. Jestem
irzekonany, że nasz prześladowca jest na tyle sprytny, by o tym /iedzieć. - Ale ciało

Oswynna zostało znalezione na terenie Pawiloów. To z pewnością wplącze pana w
poważny skandal. - Nie - rzekł spokojnie Artemis. - Zwłoki zostaną znaleione w Tamizie.

Zająłem się tym razem z Zacharym. - Rozumiem.

- .

- . ale to nie rozwiązuje naszego problemu. lorderca najwyraźniej wie o pana powiązaniach

z Pawilonami dlatego tam je zostawił. - Tak. - Wie również o pana planach zemsty. -
Owszem. - I może przysporzyć panu wiele kłopotów - powiedziała [adeline, patrząc na

niego z zatroskaniem. - Jeśli tak, to jakoś sobie z nimi poradzę. - Ależ, Artemisie.

- .

- . - Proszę posłuchać - objął ją ramieniem. - Niezależnie od s,o, co się zdarzy, będziemy

działać wspólnie. Jest zbyt iźno, by zmieniać plany. Patrzyła na niego przez chwilę,

potem bez słowa położyła 3wę na jego ramieniu. Obejmował ją czule. Blade światło
świtu rozjaśniło już okna pialni. 17 JTrzysięgam, że chybabym oszalała, gdyby nie udało

się nam chociaż na chwilę wymknąć z domu Hunta - powiedziała Bemice, wyglądając na
ulicę przez okno powozu. - Tylko nie zrozum mnie źle, doceniam jego troskę o twoje

bezpieczeństwo, ale, szczerze mówiąc, zaczynam się czuć jak w pułapce. - Nasza wolność
dzisiejszego ranka jest raczej iluzoryczna zauważyła Madeline. Powoził Latimer, ale nie

był sam. Obok niego, na koźle, siedział Zachary uzbrojony w pistolet. Przyszedł akurat
do domu w chwili, kiedy Madeline i Bemice kazały przygotować powóz. Uparł się, że

musi im towarzyszyć. - Masz rację. Wygląda to tak, jakbyśmy podróżowały z uzbrojoną
eskortą - zgodziła się Bemice. - Mimo wszystko dobrze jest wyrwać się z domu, nawet w

taki mglisty dzień. - O, tak. - Szkoda, że nie było pana Leggetta, kiedy wyjeżdżałyśmy.
Zaproponowałabym mu, żeby nam towarzyszył. - Chciałabyś, żeby pojechał z nami?

- zdziwiła się Madeline. - Odbyłam z nim interesującą rozmowę w tym czasie, kiedy ty i pan

Hunt byliście w domu pana Pitneya. Miałam okazję bliżej go poznać. Jest to bywały w

świecie dżentelmen. - Naprawdę?

- W czasie wojny spędził wiele czasu na kontynencie. Madeline była zdziwiona tą nagłą

zmianą tematu rozmowy. - Nie wiedziałam. Co on tam robił?

- zapytała. - Niewiele mówił na ten temat, ale odniosłam wrażenie, że przysyłał raporty o

systemie zaopatrzenia wojsk napoleońskich. Jego informacje bardzo pomogły
Wellingtonowi. - Na Boga! W czasie wojny pan Leggett pełnił rolę tajnego agenta?

- Oczywiście, nie powiedział tego wyraźnie, ale mógł nim być. Jest w końcu dżentelmenem,

a ci nie mówią o takich sprawach. A w ogóle jest uroczym mężczyzną, nie sądzisz?

Madeline nigdy dotąd, chociaż znała ciotkę od dzieciństwa, nie zauważyła w jej oczach
tak szczególnego wyrazu. Zakasłała, żeby ukryć zakłopotanie. - Owszem, jest czarujący. -

A jaki sprawny jak na swój wiek! Madeline uśmiechnęła się. - Dojrzały, a nadal
młodzieńczy, chciałaś powiedzieć. Ku zaskoczeniu bratanicy, Bemice zarumieniła się.

Potem, uśmiechając się nieśmiało, powiedziała: - Tak, to prawda. Powóz zatrzymał się,
przerywając rozmowę o urokach i dokonaniach pana Leggetta. Zachary otworzył

drzwiczki i pomógł Bemice, a potem Madeline zejść na chodnik. Twarz miał zatroskaną.
Rozejrzał się i poprowadził je do wejścia do niewielkiego sklepu. - Nie będziemy tam

długo - powiedziała starsza z pań. Możesz zaczekać tutaj. - Tak, proszę pani. Będę przed
sklepem, na wypadek gdybym okazał się potrzebny. Madeline weszła za ciotką do

mrocznego wnętrza apteki pani Moss. Niewiele zmieniło się tu w ciągu ostatnich lat.
Egzotyczne zapachy kadzideł i ziół obudziły w pamięci Madeline wspomnienia z

dzieciństwa. Ojciec był tu częstym klientem, podobnie jak wielu dżentelmenów z
Towarzystwa Yanzagarian. Augusta Moss prowadziła jedną z nielicznych aptek

sprzedających vanzagariańskie zioła. - Panna Reed! Pani Deveridge! Jak to miło, że
zajrzały panie do mnie. - Augusta Moss, wysoka, dystyngowanie wyglądająca kobieta,

ubrana w szeroki fartuch zasłaniający niemal całą suknię, wyłoniła się ze składziku na
tyłach apteki. - Cieszę się, że panie widzę. Sporo czasu minęło od ostatniej wizyty,

nieprawdaż?

- W rzeczy samej - odparła Bemice, uśmiechając się uprzejmie. - Tak się złożyło, że

potrzebne są mi pewne zioła, więc pomyślałyśmy, że warto do pani wpaść. - Znakomicie.
Jakich ziół pani potrzebuje?

- Moja bratanica ostatnio źle sypia. - Och, to bardzo przykre. - Twarz pani Moss przybrała

wyraz wskazujący na zrozumienie i współczucie. - Dobry, mocny sen to najważniejszy
czynnik zdrowia i stanu nerwów. - Z całą pewnością. - Bemice ucieszyła się, słysząc taką

opinię w sprawach, którym poświęcała się od dawna. - Dawałam jej różne tradycyjne
środki, ale bez większego skutku. Pomyślałam o pewnych vanzagariańskich ziołach, z

którymi kiedyś eksperymentowałam. Spalanie ich wywołuje senność. Ma pani może coś
takiego?

- Wiem, o jakich ziołach pani mówi. Są bardzo rzadkie. Dostaję je dwa lub trzy razy do

roku. Niestety, w tej chwili nie mam ich na składzie. AMANDA QillCK - Och, Boże!

Jakże mi przykro. W całym mieście jest tylko kilka aptek, w których można kupić zioła z
Vanzagary. Odwiedziłyśmy już wszystkie, ale żadna nie miała ostatnio świeżych dostaw.

- Szkoda, że nie przyszłyście panie przed dwoma tygodniami. Otrzymałam wówczas
dużą dostawę. - Pani Moss spojrzała na wysoki pusty słój stojący na półce. - Pewien

dżentelmen, członek Towarzystwa Vanzagarian, kupił wszystko, co miałam. Madeline
zaparło dech. Powstrzymała się, by nie wymienić spojrzeń z ciotką. Bemice uniosła brwi.

- Powiada pani, że ten klient kupił cały zapas? Widocznie ma bardzo poważne trudności
ze snem. Pani Moss potrząsnęła głową. - Nie sądzę, żeby miał kłopoty z bezsennością. O

ile wiem, prowadzi pewne eksperymenty z wywoływaniem halucynacji. - Zastanawiam
się, czy ten dżentelmen nie odstąpiłby nam małej ilości tych ziół - powiedziała z

namysłem Bemice. Może wiedząc, jak bardzo potrzebne są mojej bratanicy, byłby tak
uprzejmy i podzielił się z nami. - Przypuszczam, że nie byłoby w tym nic niestosownego,

gdyby go panie o to spytały. - Pani Moss wzruszyła ramionami. - Kupił te zioła lord Clay.
zy pan Hunt już wrócił?

- zapytała Madeline lokaja, wbiegając za ciotką do domu. - Nie musicie mnie szukać, panie

- odezwał się Artemis, pojawiając się na schodach. - Właśnie przed chwilą przyszedłem.

Gdzie byłyście, u licha?! Jego głos zabrzmiał jak zapowiedź nadciągającej burzy, jeszcze
nie groźny, ale już budzący niepokój. - Jak to dobrze, że jest pan w domu, sir - rzekła

Madeline. - Odbyłyśmy niezwykle owocną wyprawę. Madeline ma panu wiele do
opowiedzenia, sir - dorzuciła Bemice, kierując ku niemu promienne spojrzenie. -

Czyżby?

- Artemis, idąc w dół po schodach, nie odrywał wzroku od Madeline. - Proszę przyjść do

mnie do biblioteki, pani Deveridge. Chciałbym dowiedzieć się czegoś bliższego o tej
owocnej ekspedycji. Tak oficjalnie? Pani Deveridge? Madeline nie miała wątpliwości, że

Artemis jest w nie najlepszym humorze. - Nie ma powodu zwracać się do mnie takim
tonem powiedziała, zamykając za sobą drzwi biblioteki. - Jeśli jest to skutek wydarzeń

minionej nocy, to radziłabym skorzystać z którejś z mikstur mojej ciotki. - Pozostanę
przy brandy. - Sir, mogę panu wyjaśnić.

- .

- . - Wszystko?

- Uniósł brwi. - Liczę na to, gdyż mam wiele pytań. Zacznijmy od najważniejszego. Jak

śmiałyście, panie, opuścić dom bez mojej wiedzy i do tego nie informując, dokąd się

udajecie?

- Sir, pana ton staje się irytujący. Staram się być cierpliwa i wyrozumiała, bo jak już

wspomniałam, wydarzenia minionej nocy mogły nadszarpnąć panu nerwy, jednakże
jeśli nadal zamierza pan zachowywać się tak, jak gdyby był pan.

- .

- . - Jak gdybym był kim, moja droga?

- Oparł dłonie na biurku i patrzył groźnie. - Jak gdybym miał powód, żeby się niepokoić?

Jak gdyby pani wykazała upór, samowolę i bezmyślność? Tego już było za wiele.

Madeline wybuchła: - Chciałam powiedzieć, jak gdyby pan był moim mężem. AMANDA
QillCK Zapadło milczenie. Wydawało się nawet, że zegar się zatrzymał. Madeline dałaby

wszystko, żeby cofnąć te stówa, ale było za późno. - Pani mężem - powtórzył wreszcie

Artemis obojętnym tonem. Skoncentrowała całą uwagę na zdejmowaniu rękawiczek. -
Proszę mi wybaczyć, sir. Posunęłam się nieco zbyt daleko w tym porównaniu.

Dowiedziałam się dzisiaj czegoś ważnego i nie powinniśmy tracić czasu na niepotrzebne
spory. Artemis zignorował jej słowa i zapytał lodowatym tonem: - Czy naprawdę

zachowuję się tak jak pani mąż? Wydawało mi się, że określiła go pani jako skończonego
łajdaka o morderczych skłonnościach. - Och, niech pan nie będzie śmieszny, sir.

Oczywiście nie porównywałam pana do Renwicka. On był absolutnym draniem bez
honoru. Zupełnym przeciwieństwem pana. - Dziękuję przynajmniej za to - wycedził

przez zęby. - Jak pan wie, nie mam dobrych wspomnień po swoim małżeństwie - mówiła
dalej, mocując się z rękawiczką. Możliwe, że zareagowałam zbyt gwałtownie, gdy zaczął

pan na mnie krzyczeć. - Wcale nie krzyczałem. - To prawda. Ma pan rację. Nie krzyczał
pan. Nawet nie podniósł pan głosu. To było zbyteczne. Jest pan zdolny zmrozić każdego

jednym słowem. - Nie wiem nic o zmrażaniu kogokolwiek, ale mogę panią zapewnić, że
kiedy wróciłem do domu i dowiedziałem się, że opuściłyście dom, to ta wiadomość mnie

zmroziła do szpiku kości. - Czyżby gospodyni nie poinformowała pana, że zabrałyśmy ze
sobą Latimera i Zachary’ego?

- Tak i tylko to powstrzymało mnie przed wysłaniem ludzi na poszukiwanie pań. Upuściła

rękawiczkę i przez parę sekund nie odrywała od niej wzroku. Potem podniosła wzrok na

Artemisa. Próbowała odgadnąć uczucia kryjące się w spojrzeniu jego błyszczących oczu.
Nie łudziła się, że przyjdzie jej to łatwo. Był mężczyzną, który już dawno nauczył się

ukrywać emocje przed światem. Żył swoim wewnętrznym życiem za zamkniętą bramą i
wysokim murem, ale we wszystkim, co robił, kierował się zasadami uczciwości i honoru.

W przeciwieństwie do Renwicka nie był pięknisiem, który troszczy się tylko o siebie.
Rozumiał, czym jest prawdziwa odpowiedzialność. Wystarczyło spojrzeć na Henry’ego

Leggetta i Zachary’ego czy innych, którzy mu służyli ze szczerym oddaniem, by poznać
prawdę o tym człowieku. A nade wszystko, tak jak i ona, wiedział, czym jest poczucie

winy. - Proszę mi wybaczyć, sir. - Zapomniała o leżącej na podłodze rękawiczce i
podeszła do biurka. - Nie potrafiłam się opanować. Wszystko, co kojarzy mi się z

małżeństwem, to dla mnie drażliwy temat. - Dała mi to pani jasno do zrozumienia. -
Latimer i Zachary byli uzbrojeni, a ja miałam pistolet i sztylet. Nie jestem naiwna. - Nie,

oczywiście, że nie jest pani naiwna. Jest pani inteligentną, zaradną kobietą, przywykłą
do decydowania w swoich sprawach. - Wyprostował się gwałtownie i odwrócił w stronę

okna. - To ja zbyt nerwowo zareagowałem. - Artemisie.

- .

- . - Przeciąganiem tej rozmowy nic nie osiągniemy. - Założył ręce za plecami i wpatrywał

się w ogród. - Przejdźmy do rzeczy. Proszę mi powiedzieć, jaka to ważna sprawa

wywabiła panie z domu. On jest chyba najbardziej upartym mężczyzną na świecie,
pomyślała. Uniosła wzrok, ale wiedziała, że niebiosa nie pośpieszą jej z pomocą w

trudnej rozmowie z tym człowiekiem. - Słusznie, sir. Porozmawiajmy o mniej drażliwych
sprawach. Zawsze uważałam, że nic nie poprawia tak nastroju jak miła rozmowa o

morderstwach i groźnych spiskach. Artemis obejrzał się przez armię. - Jedna rada: niech
pani nie igra z losem. Przywykła pani do decydowania o sobie, ale zapewniam panią, że

jestem nie mniej przywiązany do rządzenia we własnym domu. A w tym momencie
mieszka pani u mnie. - Pięknie pan to wyłożył, sir. Ma pan pełne prawo wydawać tu

polecenia. Obiecuję panu, że nie oddalę się ponownie bez poinformowania o tym, dokąd
się udaję. - Myślę, że to mi musi wystarczyć. Proszę teraz opowiedzieć o dzisiejszej

wyprawie. - Dobrze. Krótko mówiąc, pomyślałam, że niewiele jest w mieście aptek
sprzedających vanzagariańskie zioła, a tylko niektóre z nich oferują większe ich ilości.

Człowiek, który zadymił labirynt Pitneya, żeby nas uśpić, musiał dysponować raczej
pokaźną ilością tych ziół. Artemis milczał przez chwilę, wyraźnie doceniając logikę jej

rozumowania. - Postanowiła pani zatem znaleźć aptekę, w której zostały nabyte te zioła,

prawda? Madeline była zadowolona, że tak szybko docenił znaczenie jej planu. - Tak,
chociaż nie wiedziałam, od której zacząć. Odwiedziłyśmy więc razem z ciocią te, które

sprzedają zioła leczące bezsenność - powiedziała. Zauważyła, że Artemis odwrócił się w
jej stronę i słucha z zainteresowaniem. - Proszę mówić dale’5 - ponaglił ją. - Jak już

wspomniałam, takie apteki są nieliczne, a w dodatku jeden z aptekarzy został przed
kilkoma miesiącami zamordowany. - Słyszałem o tym. Krążyły plotki, że miało to

związek z Księgą Tajemnic. - Tak, tylko że te plotki przycichły po śmierci Ignatiusa
Lorringa. - Zastanawiałem się w swoim czasie, czy nie istnieje związek pomiędzy

samobójstwem Lorringa a plotkami o Księdze Tajemnic - powiedział Artemis. - Był on
jednym z nielicznych mężczyzn w Europie, który potrafiłby ją rozszyfrować. - Jeśli

można wierzyć lordowi Linslade, jest to jeszcze jedna pogłoska związana z tą przeklętą
księgą - powiedziała Madeline, wzruszając ramionami. - Tak czy inaczej,

zdecydowałyśmy się odwiedzić aptekę pani Moss i zapytać ją o te zioła. - Znam tę aptekę
i kiedy jeszcze sam przygotowywałem sobie świece do medytacji, u niej kupowałem

zioła. - Klientami jej sklepu było wielu vanzagarian. Nawet Lorring się u niej
zaopatrywał. Tym razem powiedziała nam, że zabrakło jej tych usypiających ziół, gdyż

cały zapas kupił pewien dżentelmen, członek Towarzystwa Vanzagarian. Artemis był
coraz wyraźniej zainteresowany relacją Madeline. Odszedł od okna i stanął przy biurku.

- Cóż to za dżentelmen?

- Lord Clay. Artemis sprawiał wrażenie zaskoczonego, ale po chwili się zasępił. -

Spotkałem tego człowieka kilka razy. Sympatyczny pan, ale nieco zdziwaczały. Mówiąc
pani językiem, kolejny wariat ‘. Towarzystwa Vanzagarian. Na ile wiem, nie interesuje

się tarożytnymi językami. Trudno sobie wyobrazić, żeby pozukiwał czegoś takiego jak
Księga Tajemnic. - Wszystko jednak wskazuje na to, że jest posiadaczem viększej ilości

vanzagariańskich ziół usypiających. Artemis wziął nóż do otwierania listów i w
zamyśleniu stukał iim o biurko. - Niewiele z tego wynika - mruknął. - A potrafi pan

zaproponować coś lepszego?

- Nie. Spróbujmy pójść tym tropem - powiedział, odkładając lóż. - Tylko jak? Nie możemy

przeszukać jego domu. Nie est pusty tak jak dom Pitneya. Dniem i nocą pełno tam
łużby. - Zgodnie z vanzagariańskim powiedzeniem, nadmiernie :atłoczona twierdza jest

równie łatwa do zdobycia jak pusta. - Nigdy nie słyszałam tego przysłowia. - Zapewne
dlatego, że je przed chwilą wymyśliłem. Wpatrywała się w płomień, dopóki nie wypełnił

jej całego >ola widzenia. Delikatny zapach spalonej świecy nasycał iowietrze w sypialni.
Pokój tonął w mroku. Przed paroma minutami zamknęła lokładnie drzwi i zasłoniła

okno, tak że docierały do niej tylko [tłumione hałasy z wnętrza domu i ulicy. Medytacji
nauczył ją przed wielu laty ojciec, ale świece ze ipecjalną mieszaniną ziół sporządzała jej

ciotka. Aromat był agodny, uspokajający. Podobnie jak zapachy w sklepie pani 4oss,
wywoływał wspomnienia przeszłości. Ulotny obraz jojawił się w jej wyobraźni: ojciec

nachylony nad nią, objaśliający trudniejsze ustępy starych tekstów. Nigdy nie pojawiał
się obraz matki, która zmarła rok po jej urodzeniu, natomiast często widywała postać

Bemice. Ciotka sprowadziła siłg do domu starszego brata, by opiekować się nim i jego
małą córeczką. To jej pogoda, ciepło i miłość ożywiały dom opustoszały po śmierci

Elizabeth Reed. Bemice obdarzała bratanicę niemal matczyną miłością. Kierowała
domem, wspierała brata załamanego po śmierci żony. W tych krytycznych chwilach to

właśnie ona uratowała rodzinę, a nie, jak się zdawało, studiowanie przez ojca filozofii
Vanza, pomyślała Madeline. Powoli rozpłynęły się wspomnienia i obrazy z przeszłości, a

w jej pamięci pojawiły się sceny z powtarzającego się sennego koszmaru. Uważała, że
powinna zastanowić się nad nimi jeszcze raz. W ostatnim śnie było coś nowego,

wymagającego wyjaśnienia. Czas mijał. Pogrążyła się tak głęboko w wywoływanych w
pamięci wizjach, że zdawało jej się, jak gdyby słyszała trzaskanie płomieni, czuła zimne

dotknięcie żelaznego klucza trzymanego w dłoni, jakby znów kątem oka widziała

błyszczący złoty przedmiot leżący na dywanie. Poczuła chłód, podobnie jak we śnie.
Palce jej drżały, ale nie chciała odsunąć od siebie przykrych wizji. Pomysł, by w czasie

medytacji przeanalizować sceny z sennych koszmarów, przyszedł jej do głowy po
rozmowie z Artemisem, przerwanej nagłym przybyciem Zachary’ego. Przez cały dzień

miała uczucie, że nie powiedziała mu czegoś ważnego. Artemisa najbardziej
interesowała laska, ale był to stały element jej snów. Elegancka laska była ważna, lecz

stanowiła jedynie wyraz próżności Renwicka. Uwaga Madeline tym razem skierowana
była na klucz. Powtarzający się od wielu liesięcy sen zawsze nasycony był lękiem, że nie

uda jej się tworzyć drzwi sypialni. Sny różniły się od siebie w drobnych szczegółach, ale
apiero w ostatniej wersji widziała rękę Renwicka sięgającą 3 klucz, który wysunął się z

jej palców. Zapach świecy i koncentracja związana z medytacją sprawiły, ; scena ta
wydała jej się niezwykle wyraźna. Płomienie, dym, szystkie szczegóły odżyły w jej

wyobraźni. Klucz wypadł jej z raki. Nachyliła się, by go podnieść. enwick roześmiał się.
Odwróciła głowę, by na niego spojrzeć. Martwą dłonią sięgnął po klucz. rV sypialni

rozległ się przeraźliwy krzyk. Płomyk świecy migotał i zgasł. W pokoju zapanowała nagle
ciemność. Ledwie zdołała sobie uświadomić, że to ona krzyknęła, zgasiła świecę, gdy

usłyszała odgłos kroków na schodach, zaraz potem głośne stukanie do drzwi. -
Madeline! Proszę natychmiast otworzyć! Zlana zimnym potem, z trudem łapiąc oddech,

zerwała się równe nogi, podbiegła do drzwi i otworzyła je. Artemis padł do pokoju tak
gwałtownie, że niewiele brakowało, by przewrócił. - Co tu, u diabła.

- .

- .

- ! - Zatrzymał się i szybko rozejrzał po /pialni. - Wszystko w porządku - uspokoiła go. -

Przepraszam za ; krzyki. Podszedł do okna i odsunął zasłonę, potem spojrzał na gaszoną

świecę. - Medytowałam - wyjaśniła. - Próbowałam przypomnieć jbie obrazy z sennych
koszmarów. W otwartych drzwiach pojawiła się ciotka. - Co tu się, na Boga, dzieje?

- zapytała. - Czy coś się stało?
- Za plecami Bemice stał Eaton Pitney z ręką na temblaku. - Czy tu był Obcy?

- Nie, nie, nie - odparła Madeline, potem jęknęła cicho na widok Nellie i gospodyni, które

również ukazały się na korytarzu. - Medytowałam i coś mnie przestraszyło. Naprawdę

nie ma powodu do niepokoju. - Sam się tym zajmę - powiedział Artemis do gospodyni.
Proszę poinformować służbę, że wszystko jest w porządku. - Tak, sir. - Pani Jones

skinęła głową i z wyrazem ulgi na twarzy oddaliła się razem z Nellie. Artemis odczekał
chwilę i zapytał: - Co się tu, u diabła, stało?! - Mój sen. - Spojrzała na Eatona Pitneya i

zwracając się do niego, powiedziała: - To długa historia, sir. Powiem panu tylko, że
miewam pewien powtarzający się senny koszmar. Ostatniej nocy pojawiła się w nim

pewna zmiana. Chodzi o klucz. - Klucz?

- Starszy pan pochylił głowę. - Ma pani na myśli klucz do drzwi?

- Co z tym kluczem?
- zapytał Artemis. - Zawsze jest w moim śnie. Ostatniej nocy też upuściłam ten klucz, ale

zamiast podnieść go tak jak zwykle.

- .

- . - Przerwała i znów zwróciła się do Pitneya: - Sir, wczoraj powiedział mi pan, że ta

niewielka książka, którą panu pokazałam, nie może być Księgą Tajemnic. - To

niemożliwe. Ona nie jest nawet napisana poprawnym językiem. - Rozważaliśmy jednak
możliwość, że może to być pewien rodzaj kodu. - Tak, ale co to ma do rzeczy? Madeline

głęboko odetchnęła. - Lord Linslade rozmawiał z intruzem, którego wziął za ducha
mojego nieżyjącego męża. Powiedział nam, że rozmawiał z tą zjawą o Księdze Tajemnic.

Duch Renwicka zwrócił uwagę na fakt, że nawet jeśli zostanie ona odnaleziona, to
potrzebne będą dodatkowe środki, by ją przetłumaczyć, gdyż tylko nieliczni uczeni znają

starożytne języki. - To prawda - zgodził się z nią Pitney. - A pan powiedział, że Obcy,

który zaskoczył pana w labiryncie, żądał klucza. - Do czego pani zmierza?

- Wyobraźmy sobie, że Księga Tajemnic nie spłonęła powiedziała spokojnie Madeline. - Że

ktoś ją ma i szuka kodu potrzebnego do rozszyfrowania jej tajemnic. Wyobraźmy sobie,
że ta dziwna książeczka jest właśnie kluczem do Księgi Tajemnic. I co wy na to? 18

\_/zekał za zasłoną odzielającą sąsiednie pomieszczenie i patrzył przez niewielki otwór
zamaskowany haftem. Do elegancko urządzonej jadalni weszli dwaj modnie ubrani

mężczyźni. Każdy z nich zaskoczony był widokiem drugiego, chociaż szybko to ukryli,
wymieniając zwyczajowe grzeczności. Nie potrafili jednak zamaskować zaniepokojenia.

Rozglądając się po pokoju, unikali się wzrokiem. Stół zastawiony był dla czterech osób.
Srebra i kryształy skrzyły się w blasku świec. Grube aksamitne zasłony zawieszone na

wysokim oknie oddzielały pokój od zamglonych ogrodów rozrywki, dobiegały do niego
jedynie przytłumione dźwięki muzyki i gwar tłumów. Odgłos kroków dwóch mężczyzn

tłumił gruby dywan. W prywatnym salonie, pełniącym dziś rolę jadalni, panowała cisza.
Milczenie przerwał Glenthorpe. - Nie spodziewałem się zastać cię tutaj. Domyślam się,

że i ty jesteś udziałowcem w tej inwestycji. Czy tak?

- Masz na myśli kopalnię?

- Flood wziął butelkę czerwonego wina i napełnił sobie kieliszek. - Zaangażowałem się w

ten interes od początku. Liczę na szybki zysk. - O ile wiem, tylko kilku dżentelmenów

miało okazję włączyć się w to intratne przedsięwzięcie. - Tak. Tylko na specjalne
zaproszenie. - Flood opróżnił do połowy kieliszek i sponad niego patrzył na

Glenthorpe’a. A więc i ty znalazłeś się w gronie wybranych. - Znasz mnie, Flood. -
Glenthorpe roześmiał się głośno. Zawsze należałem do tych, którzy potrafią skorzystać z

dobrej okazji. - Tak, znam cię. I ty znasz mnie. A obaj znaliśmy Oswynna. Interesujące,
prawda?

- Słyszałeś już o tym?
- O tym, że dzisiaj rano wyłowiono z rzeki jego zwłoki? Słyszałem. - Napadł na niego jakiś

bandyta - powiedział Glenthorpe. Wiesz, jak się prowadził. Nie przepuścił żadnej okazji.
Zbyt wiele czasu spędzał w najbardziej niebezpiecznych dzielnicach. Dziwne, że już

dawno nikt go nie zastrzelił ani nie skręcił mu karku. - Tak - zgodził się Flood. - Dziwne.
A teraz już go nie ma. Zostali tylko dwaj członkowie naszego małego klubu. - Na litość

Boską, Flood. Przestań wreszcie gadać o tym Oswynnie. - Zostaliśmy tylko my dwaj i
dziwnym zbiegiem okoliczności obaj zostaliśmy zaproszeni tutaj, żeby się dowiedzieć o

zyskach z naszych inwestycji. - Chyba już jesteś mocno wstawiony - powiedział
Glenthorpe, podchodząc do kominka. - Może nie powinieneś więcej pić, dopóki nie

załatwimy naszych interesów. - Naszych interesów - powtórzył w zamyśleniu Flood. - O,
tak, nasze interesy. Powiedz mi, czy nie dziwi cię, że dotąd nie pojawił się nikt poza

nami? Glenthorpe wyjął z kieszeni zegarek i otworzył kopertę. - Jest dopiero kwadrans
po dziesiątej. - Byliśmy zaproszeni na dziesiątą. - I co z tego?

- Glenthorpe schował zegarek do kieszeni. Ogrody są dzisiaj zatłoczone. Pozostali

udziałowcy mogą się spóźnić. - Nie ma ich zbyt wielu. - Flood spojrzał na stół

zastawiony dla czterech osób. Glenthorpe również zerknął w tym kierunku. -
Przynajmniej jeszcze dwóch - powiedział. - Jeśli założymy, że jedno miejsce zajmie

organizator tego przedsięwzięcia, to poza nami pozostaje tylko jeden inwestor.
Najwyraźniej to my trzej zostaliśmy zaproszeni, żeby się dowiedzieć o uśmiechu

fortuny. - Nie rozumiem tego. - Glenthorpe nerwowo bawił się breloczkiem od dewizki. -
Co to za człowiek, który spóźnia się na spotkanie, na którym ma się dowiedzieć o swoich

zyskach? Spoza zasłony wyszedł Artemis. - Martwy człowiek - powiedział spokojnie.
Flood i Glenthorpe odwrócili się w jego stronę. - Hunt - mruknął ten pierwszy. - O co tu,

u diabła, chodzi?! - zawołał drugi. Jego twarz wyrażała lęk i zakłopotanie. - Dlaczego
ukrywał się pan za zasłoną, a nie pokazał się zaraz po naszym przybyciu? Nie

przyszliśmy tu, żeby bawić się w chowanego. - Zgadzam się z panem - powiedział

Artemis. - Nie będzie żadnych zabaw. - Co miał pan na myśli, mówiąc o martwym
człowieku? zapytał obcesowo Glenthorpe. AMANDA QU/CK - Jesteś głupi, Glenthorpe

- powiedział Flood nie odrywając wzroku od Artemisa. - Zawsze byłeś głupcem. - Do
diabła, jak śmiesz nazywać mnie głupcem! - wybuchnął Glenthorpe. - Nie masz prawa

mnie obrażać. - Hunt nie jest trzecim inwestorem powiedział z namysłem Flood. - To on
nas zaprosił. Czy nie mam racji, sir?

- On to zorganizował?
- Glenthorpe patrzył przez chwilę na zastawiony stół, potem zwrócił się do Artemisa. -

Wobec tego, kto jest tym trzecim? Flood skrzywił się z niechęcią. - Podejrzewam, że
Oswynn był tym trzecim inwestorem, który zdecydował się ulokować cały swój majątek

w tym przedsięwzięciu. - I tym razem ma pan rację. Zawsze był pan najmądrzejszy z
waszej trójki. - Proszę wobec tego powiedzieć nam, sir, jaką część zainwestowanych sum

straciliśmy, angażując się w ten interes? Artemis podszedł do stołu i napełnił kieliszek
winem. - Obaj straciliście wszystko. - Cholerny drań! - szepnął Flood. - Wszystko?

- Glenthorpe znieruchomiał z otwartymi ustami. - Ależ to niemożliwe! Co z naszymi

zyskami? Mieliśmy zrobić majątek na tej inwestycji. - Niestety, wasze zyski i

zainwestowane pieniądze zniknęły w szybie tej wyimaginowanej kopalni złota na którejś
z wysp południowych mórz - powiedział Artemis. - Chce pan powiedzieć, że ta kopalnia

nie istnieje?

- Tak, Glenthorpe. Właśnie to powiedziałem. - Ale.

- .

- . ale ja zastawiłem swoją posiadłość, żeby zdobyć pieniądze na tę kopalnię. - Glenthorpe

przytrzymał się oparcia krzesła. - Będę zrujnowany. - Wszyscy trzej zainwestowaliśmy
znacznie więcej, niż mogliśmy sobie pozwolić. - Flood z nienawiścią patrzył na

Artemisa. - Daliśmy się otumanić, ulegliśmy złudzeniu, a magikiem ukrytym za sceną
był Hunt. Glenthorpe zachwiał się. Twarz mu pobladła, przycisnął dłoń do piersi; przez

chwilę ciężko oddychał, wreszcie wyprostował się i zapytał: - Dlaczego? Dlaczego nas to
spotkało? Artemis przeszył go wzrokiem. - Z powodu Catherine Jensen. Glenthorpe

pobladł jeszcze bardziej. Podszedł do krzesła i usiadł ciężko. - Do diabła! To pan przed
trzema miesiącami przysłał nam trzy wisiorki. Pan to zrobił, prawda?

- Chciałem wam dać trochę czasu, żebyście mogli zastanowić się nad przeszłością. - Jest

pan zimnym draniem, Hunt - powiedział Flood. Powinienem się wcześniej tego

domyślić. - Nie. - Glenthorpe wierzchem dłoni otarł czoło. - Nie, to niemożliwe. Przecież
to wszystko zdarzyło się pięć lat temu. Artemis obrzucił go tylko krótkim, niechętnym

spojrzeniem. Z tych dwóch niebezpieczny mógł być Flood. - Terminu zemsty się nie
wyznacza. - To był wypadek - stwierdził Glenthorpe podniesionym głosem. - To z jej

winy doszło do tego zamieszania. Kto mógł przewidzieć, że ta dzierlatka będzie się tak
bronić? Uciekła, próbowaliśmy ją złapać, ale się nie udało. Była ciemna bezksiężycowa

noc. To nie nasza wina, że spadła z urwiska. - Dla mnie wy jesteście winni - powiedział
Artemis. - Pan, Oswynn i Flood. - Wobec tego chce pan nas zamordować tak jak

Oswynna? zapytał cicho Flood. - Jesteś głupi, Glenthorpe - powiedział Flood nie
odrywając wzroku od Artemisa. - Zawsze byłeś głupcem. - Do diabła, jak śmiesz nazywać

mnie głupcem! - wybuchnął Glenthorpe. - Nie masz prawa mnie obrażać. - Hunt nie jest
trzecim inwestorem - powiedział z namysłem Flood. - To on nas zaprosił. Czy nie mam

racji, sir?

- On to zorganizował?

- Glenthorpe patrzył przez chwilę na zastawiony stół, potem zwrócił się do Artemisa. -

Wobec tego, kto jest tym trzecim? Flood skrzywił się z niechęcią. - Podejrzewam, że

Oswynn był tym trzecim inwestorem, który zdecydował się ulokować cały swój majątek
w tym przedsięwzięciu. - I tym razem ma pan rację. Zawsze był pan najmądrzejszy z

waszej trójki. - Proszę wobec tego powiedzieć nam, sir, jaką część zainwestowanych sum

straciliśmy, angażując się w ten interes? Artemis podszedł do stołu i napełnił kieliszek
winem. - Obaj straciliście wszystko. - Cholerny drań! - szepnął Flood. - Wszystko?

- Glenthorpe znieruchomiał z otwartymi ustami. - Ależ to niemożliwe! Co z naszymi

zyskami? Mieliśmy zrobić majątek na tej inwestycji. - Niestety, wasze zyski i

zainwestowane pieniądze zniknęły w szybie tej wyimaginowanej kopalni złota na którejś
z wysp południowych mórz - powiedział Artemis. - Chce pan powiedzieć, że ta kopalnia

nie istnieje?

- Tak, Glenthorpe. Właśnie to powiedziałem. - Ale.

- .

- . ale ja zastawiłem swoją posiadłość, żeby zdobyć pieniądze na tę kopalnię. - Glenthorpe

przytrzymał się oparcia krzesła. - Będę zrujnowany. - Wszyscy trzej zainwestowaliśmy
znacznie więcej, niż mogliśmy sobie pozwolić. - Flood z nienawiścią patrzył na

Artemisa. - Daliśmy się otumanić, ulegliśmy złudzeniu, a magikiem ukrytym za sceną
był Hunt. Glenthorpe zachwiał się. Twarz mu pobladła, przycisnął dłoń do piersi; przez

chwilę ciężko oddychał, wreszcie wyprostował się i zapytał: - Dlaczego? Dlaczego nas to
spotkało? Artemis przeszył go wzrokiem. - Z powodu Catherine Jensen. Glenthorpe

pobladł jeszcze bardziej. Podszedł do krzesła i usiadł ciężko. - Do diabła! To pan przed
trzema miesiącami przysłał nam trzy wisiorki. Pan to zrobił, prawda?

- Chciałem wam dać trochę czasu, żebyście mogli zastanowić się nad przeszłością. - Jest

pan zimnym draniem, Hunt - powiedział Flood. Powinienem się wcześniej tego

domyślić. - Nie. - Glenthorpe wierzchem dłoni otarł czoło. - Nie, to niemożliwe. Przecież
to wszystko zdarzyło się pięć lat temu. Artemis obrzucił go tylko krótkim, niechętnym

spojrzeniem. Z tych dwóch niebezpieczny mógł być Flood. - Terminu zemsty się nie
wyznacza. - To był wypadek - stwierdził Glenthorpe podniesionym głosem. - To z jej

winy doszło do tego zamieszania. Kto mógł przewidzieć, że ta dzierlatka będzie się tak
bronić? Uciekła, próbowaliśmy ją złapać, ale się nie udało. Była ciemna bezksiężycowa

noc. To nie nasza wina, że spadła z urwiska. - Dla mnie wy jesteście winni - powiedział
Artemis. - Pan, Oswynn i Flood. - Wobec tego chce pan nas zamordować tak jak

Oswynna? zapytał cicho Flood. Glenthorpe zamarł na moment. - To pan go zabił?

- Kurczowo złapał się krawędzi stołu. Nie zrobił tego bandyta?

- To jasne, że Hunt zabił Oswynna - wtrącił Flood. - Kto inny mógł to zrobić?
- Tak się składa, że nie ja go zabiłem - rzekł Artemis. - Nie wierzę panu - mruknął Flood. -

To pańska sprawa, oczywiście, ale jeśli cały czas zerkał pan przez ramię, by sprawdzić,
czy nie idę za panem, mógł pan nie zauważyć prawdziwego mordercy, atakującego z

przodu. - Tak jak nie zauważyliśmy, że zmierzamy prosto do ruiny finansowej -
odburknął Flood. Artemis uśmiechnął się. - No właśnie. Mogę wam tylko radzić,

żebyście wystrzegali się nowych znajomości. - Nie. - Glenthorpe oddychał płytko i
nierówno. - Nie, to nie może się zdarzyć. - Jeśli nie Hunt zamordował Oswynna, to kto

to zrobił? zapytał Flood przez zaciśnięte zęby. - Dobre pytanie. - Artemis wypił łyk wina.
- Mam nadzieję wkrótce znaleźć na to odpowiedź. Tymczasem musimy założyć, że

morderca zechce zaatakować któregoś z was, a możliwe, że obu. Dlatego zaprosiłem was
tutaj. Chciałem, żebyście wiedzieli, że Catherine Jensen została pomszczona. - Ale

dlaczego ten człowiek chce nas zamordować? Glenthorpe bezradnie potrząsnął głową. -
Z tego samego powodu, dla którego zamordował Oswynna. Chce odwrócić moją uwagę

od innych spraw, w które jestem poważnie zaangażowany - odparł Artemis. - Muszę
przyznać, że do pewnego stopnia osiągnął swój cel. Nie mogłem sobie pozwolić na

przedłużanie moich rozliczeń z wami. - W co jest pan tak poważnie zaangażowany?

- zapytał Flood. - To nie pańska sprawa. Na razie powinniście zadowolić się tym, że z wami

wszystko załatwiłem. Okoliczności zmusiły mnie do przyśpieszenia akcji. Na razie
wystarczy mi to, że wierzyciele, może już jutro rano, pojawią się w waszych domach. -

Jestem zrujnowany - jęknął Glenthorpe. - Kompletnie zrujnowany. - Tak. - Artemis

ruszył w stronę drzwi. - To, oczywiście, nie równoważy tego, co zrobiliście przed pięciu
laty, ale przynajmniej będziecie mieli o czym pomyśleć w czasie długich bezsennych

nocy, zakładając, że człowiek, który zabił Oswynna, nie zajmie się i wami. - Bodaj cię
piekło pochłonęło, ty cholerny draniu - warknął Flood. - Nie ujdzie ci to na sucho. - Jeśli

uważa pan, że w jakiś sposób ugodziłem pański honor, proszę przysłać do mnie swoich
sekundantów. Flood poczerwieniał ze złości, ale nie odezwał się ani słowem. Artemis

wyszedł na korytarz i zamknął za sobą drzwi. Usłyszał jeszcze łoskot, jak gdyby jakiś
ciężki przedmiot uderzył w ścianę. Butelka z winem, pomyślał. Zszedł na dół tylnymi

schodami i po chwili znalazł się na zewnątrz budynku. Gęsta mgła nie zniechęciła
bywalców ogrodów, ale większość gości wybierała atrakcje demonstrowane pod dachem.

Kryształowy Pawilon lśnił światłami. Artemis ruszył prosto wąską żwirową ścieżką,
wijącą się pomiędzy drzewami oświetlonymi kolorowymi lampionami. Wreszcie miał to

za sobą. Zakończyły się pięcioletnie przygotowania i obmyślanie strategii. Oswynn nie
żył, a Flood i Glenthorpe byli zrujnowani i im również groziła śmierć z ręki tajemniczego

mordercy, który przybrał postać ducha Renwicka Deveridge’a. To wystarczy.
Uświadomił sobie, że czeka na coś, co się nie pojawiło. Gdzie uczucie satysfakcji?

Radość z dokonania aktu sprawiedliwości? Odzyskany spokój? Słyszał głośne okrzyki i
oklaski, dobiegające ze Srebrnego Pawilonu. Zakończył się występ mesmerysty.

Artemisowi przyszło do głowy, że przez ostatnie pięć lat znajdował się w pewnego
rodzaju transie. Może Madeline miała rację, twierdząc, że stał się dziwakiem? Jaki

zdrowy na umyśle człowiek poświęciłby tyle czasu na planowanie zemsty? Znał
odpowiedź na to pytanie: taki, który poza zemstą nie ma innego celu w życiu.

Uświadomienie sobie tego faktu pogrążyło go w melancholii, równie dokuczliwej i
beznadziejnej jak gęsta mgła, ale daleko bardziej przygniatającej jego duszę. Wyszedł

przez zachodnią bramę i ruszył w stronę najbliższej z długiego rzędu czekających
dorożek. Nagle zobaczył mały czarny powozik, stojący po przeciwległej stronie ulicy.

Jego wnętrze tonęło w ciemności, tylko zewnętrzna lampa majaczyła we mgle. - Do
diabła! Pustkę, którą przed chwilą odczuwał, zastąpił gniew. Nie wolno jej było tu

przyjeżdżać. Podszedł do powozu. Siedzący na koźle Latimer przywitał 2,0 uprzejmie. -
Proszę wybaczyć, panie Hunt, próbowałem panią przekoiać, że nie powinna pana

śledzić, ale nic to nie dało. - O tym, kto wydaje ci polecenia, porozmawiamy później.
Artemis otworzył drzwi pojazdu i wskoczył do nieoświetonego wnętrza. - Artemisie! -

Głos Madeline zawierał potężny ładunek smocji, których nie potrafił natychmiast
rozpoznać. - Spotkał >ię pan z tymi dwoma mężczyznami, Floodem i Glenthorpe’em.

‘roszę nie próbować zaprzeczać. Usiadł naprzeciwko niej. Na twarzy miała gęstą
woalkęjak tamtej nocy. Dłonie splotła na kolanach. Nie widział jej dobrze, ale wyczuwał

napięcie Madeline. - Nie mam zamiaru zaprzeczać - powiedział. - Jak pan śmiał zrobić
coś takiego? Jej gniew zmroził go na parę sekund. - O co chodzi, u licha?

- Nie był pan nawet na tyle uprzejmy, by poinformować mnie o swoich planach na

dzisiejszy wieczór. Gdyby Zachary nie wspomniał, że wysłał pan listy do dwóch

mężczyzn, z którymi wiążą pana interesy, wcale nie wiedziałabym, co się dzieje. Jak pan
mógł nie poinformować mnie o tym?

- Moje spotkanie z Floodem i Glenthorpe’em to nie pani sprawa. - Powiedział im pan o

czekającej ich ruinie, prawda?

- Tak. - Do licha, sir. Oni mogli pana zabić. - Mało prawdopodobne. Cały czas panowałem

nad sytuacją. - Na Boga, Artemisie! Ujawnił pan swoje plany wobec dwóch największych

wrogów i nawet nie wziął pan ze sobą Zachary’ego, żeby panu pomógł w razie potrzeby. -
Zapewniam panią, że nie było to konieczne. - Nie miał pan prawa tak ryzykować. A jeśli

coś poszłoby źle? Co by było, gdyby Flood czy Glenthorpe wyzwali pana na pojedynek?
Jej furia była nieco irytująca. Jest wyraźnie przewrażliwiona, pomyślał. - Ci dwaj

panowie nie należą do takich, którzy byliby gotowi zaryzykować pojedynek. Gdyby tak

było, już dawno bym ich wyzwał. Madeline, proszę się uspokoić. - Uspokoić się! Jak
można coś takiego mówić. A gdyby któryś z nich wyjął pistolet i zastrzelił pana?

- Byłem na to przygotowany - powiedział uspokajająco. Wolałbym pani nie przypominać o

swoich wadach, ale jednak jestem mistrzem Vanza. Niełatwo zabić takiego człowieka. -

Pańskie cholerne, vanzagariańskie umiejętności nie zabezpieczają przed kulą, sir.
Renwick Deveridge znał doskonale sztukę walki Vanza, a ja wzięłam pistolet i

zastrzeliłam go w jego własnym domu. towóz był już w ruchu, lecz cisza, która zapadła,
była tak głośna, że zagłuszyła stukot kopyt konia i turkotanie kół po bruku. Madeline

wsłuchiwała się w echo własnych słów i zastanawiała się, czy nie oszalała. Po tylu
miesiącach dochowywania tajemnicy, której ujawnienie mogło zaprowadzić ją na szafot,

wyjawiła ją w zwykłej sprzeczce. - A więc plotki i domysły były prawdziwe. Pani go
zastrzeliła - odezwał się Artemis po dłuższej chwili. - Tak - potwierdziła. Siedziała

nieruchomo z dłońmi splecionymi na kolanach. - A ten senny koszmar jest dokładnym
powtórzeniem wydarzeń z tamtego dnia?

- Tak, tylko nie opowiedziałam pierwszej jego części. - Tych scen, w których strzela pani do

Renwicka. - Tak. Artemis nie odrywał od niej wzroku. - Nie usłyszałem również,

dlaczego pani tak rozpaczliwie próbowała otworzyć drzwi sypialni, chociaż dom już
płonął. - Tam była ciotka Bemice. - Do diabła! - Artemis zamyślił się na chwilę. - Jak do

tego doszło, że została zamknięta w tym pokoju?

- zapytał wreszcie. - Renwick uprowadził ją tej nocy po otruciu ojca. - Madeline zacisnęła

dłonie w pięści tak mocno, że odczuwała ból. Zaciągnął jądo swojego domu, związał,
zakneblował i zostawił w zamkniętym pokoju, by tam spłonęła, - W jaki sposób ją pani

odnalazła?

- Ojciec jeszcze żył, gdy się na niego natknęłam. Powiedział mi, że Renwick zabrał ciotkę

Bemice i obiecał wrócić po mnie. Powiedział mi jeszcze, że jedynym ratunkiem jest
szybka, zdecydowana akcja. Kazał mi pamiętać o wszystkim, czego mnie nauczył przy

ćwiczeniach Vanza. - Co pani zrobiła?

- Natychmiast udałam się do domu Renwicka. Zanim tam przybyłam, zdążył już podłożyć

ogień w laboratorium, potem zamierzał jeszcze wzniecić pożar w kuchni. Wchodząc do
ogrodu, zobaczyłam w oknie sypialni twarz ciotki. Udało jej się podczołgać do okna, ale

ręce miała związane. Nie mogła go otworzyć, a ja nie miałam drabiny, żeby się do niej
dostać. - Weszła więc pani do domu. - Tak. Nie miałam wyboru. - Zamknęła oczy,

przywołując w pamięci tamte straszne chwile. - Renwick był jeszcze w kuchni. Nie
słyszał mnie. Pobiegłam na górę, potem korytarzem w stronę sypialni. Było ciemno,

drogę oświetlał mi tylko blask płomieni od strony tylnych schodów. - Wtedy okazało się,
że sypialnia jest zamknięta. Madeline skinęła głową. - Próbowałam otworzyć zamek

spinką od włosów. Słyszałam syk płomieni. Wiedziałam, że mam mało czasu. Potem
nagle okazało się, że on jest na korytarzu. Musiał zauważyć, jak wbiegałam na schody. -

Czy powiedział coś?

- Roześmiał się, widząc mnie przykucniętą pod drzwiami. W ręku trzymał klucz. Śmiał się.

„Wiem, że to ci jest potrzebne”, rzekł. Nie odpowiedziałam. - Patrzyła na Artemisa przez
gęstą woalkę. Po chwili milczenia zaczęła mówić dalej: - Pistolet leżał na podłodze obok

mnie, osłonięty fałdami mojego alaszcza. Renwick go nie widział. Ojciec powiedział mi,
se nie mogę się wahać, bo mój mąż zna sztuki walki Vanza. Nic nie mówiąc, sięgnęłam

po pistolet i zabiłam p jednym strzałem. Był nie dalej niż dwa kroki ode mnie. Ubliżał
się. Śmiał się jak demon. Nie mogłam chybić i nie ;hybiłam. Artemis patrzył na nią z

podziwem. - A potem podniosła pani klucz, otworzyła drzwi i uratowała ;iotkę. - Tak. -
Jest pani naprawdę nieprawdopodobną kobietą. - Nigdy w życiu nie byłam tak

przerażona jak wtedy powiedziała Madeline, patrząc na niego. - I to właśnie jest
najbardzej zdumiewające, rozumie pani. ie chciałbym przeciągać rozmowy o tych

sprawach bardziej, liż jest to konieczne, ale chcę pani zadać jeszcze jedno pytanie. ‘ani i

panna Bemice byłyście ostatnimi osobami, które widziały .

- enwicka przed śmiercią. Czy jesteście całkiem pewne, że nie ‘ył, gdy opuszczałyście

płonący dom?

- Ciotka zatrzymała się przy nim, żeby się upewnić. Poyiedziała, że nie wolno nam się

pomylić, bo to był szalony niebezpieczny człowiek. - Przy tym niezwykle sprytny.
Madeline spojrzała surowo na Artemisa. - Niemal tak mądry i sprytny jak pan, a mimo

to nie iniknął kuli. - Doceniam pani opinię i dziękuję za troskliwość. - Do licha,
Artemisie, proszę mnie nie traktować, jakbym jyła lekkomyślną idiotką. Wiem, jakie

spustoszenie czyni jocisk wystrzelony z małej odległości. Z A W A - Dlaczego wybrała
pani taki moment, żeby powiedzieć mi o tym, co stało się tamtej nocy?

- Zapewniam pana, że nie miałam zamiaru przyznać się do morderstwa. - W samoobronie.

- Oczywiście, ale nikt by w to nie uwierzył. - Ja wierzę. - Proszę mi wybaczyć, sir, ale

traktuje pan informację o tym, że jestem morderczynią, nieco.

- .

- . obojętnie. Artemis uśmiechnął się. - Może dlatego, że nie jest to dla mnie niespodzianka.

Od pewnego czasu byłem całkowicie pewny, że Deveridge’a zastrzeliła albo pani, albo

pani ciotka. Z pań dwóch stawiałbym na panią. Panna Bemice posłużyłaby się raczej
trucizną niż pistoletem. - Rozumiem. - Madeline spojrzała na swoje dłonie, nadal

zaciśnięte w pięści. - Doprawdy, nie wiem, co na to powiedzieć. - Nie ma potrzeby, by
cokolwiek mówić. - Artemis zamilkł na chwilę, a potem dodał: - Jeśli chodzi o sposób, w

jaki wyznała pani prawdę.

- .

- . - Zupełnie nie rozumiem, co mi się stało. Chyba straciłam rozum. - Zmarszczyła czoło. -

Nie, nie straciłam rozumu, ale panowanie nad sobą. Jak pan mógł tak nierozsądnie

ryzykować?

- Dlaczego jest pani na mnie aż tak zła?

- zapytał. Czy dlatego, że gdybym dał się zastrzelić, straciłaby pani pomocnika? Madeline

poczuła, że ogarnia ją furia. - Do diabła, Artemisie, pan wie, że to nieprawda! Jestem zła,

bo nie mogę znieść myśli, że mogło się panu coś złego przydarzyć. - To znaczy, że
przywiązała się pani do mnie, i to mimo mojej vanzagariańskiej przeszłości? Jest pani

gotowa nawet przymknąć oczy na moje powiązania z handlem?

- Nie jestem w nastroju do tego rodzaju żartów, sir. - Ja też nie. - Bez ostrzeżenia schwycił

ją w ramiona. Proszę powiedzieć, dlaczego nie może pani znieść myśli, że mógłbym
zginąć?

- Niech pan nie udaje naiwnego - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Doskonale pan wie,

dlaczego nie chcę, żeby został pan ranny albo żeby zdarzyło się coś jeszcze gorszego. -

Jeśli nie chodzi o to, że musiałaby pani szukać innego eksperta Vanza, to zapewne
dlatego, że nie potrafiłaby pani jeszcze raz uporać się z poczuciem winy. Czy z tego

powodu troszczy się pani o mnie?

- Do licha, Artemisie! - Obawia się pani, że gdyby coś mi się przydarzyło teraz, gdy jestem

pani pomocnikiem, czułaby się pani za to odpowiedzialna, podobnie jak po tym, co
spotkało pani ojca, nieprawdaż? Uświadomiła sobie nagle, że on również kipi złością. -

Tak, to jest jakaś część prawdy - przyznała. - Nie chcę się czuć winna w jeszcze większym
stopniu. - Pani nie jest za mnie odpowiedzialna - oświadczył lodowatym tonem. - Czy to

jest zrozumiałe?

- Sama wiem, za co odpowiadam. - Nie, nie wie pani. - Ostrożnie uniósł woalkę kapelusza i

odrzucił na tył głowy. - Jesteśmy oboje zaangażowani w tę sprawę i musimy wspólnie
doprowadzić ją do końca. - Artemisie, gdyby naprawdę coś się panu stało, to ja bym

oszalała - szepnęła. Ujął jej twarz. - Proszę posłuchać uważnie. Sam podjąłem decyzję.
Nie ma żadnego powodu, by czuła się pani winna, gdyby w jej rezultacie stało mi się coś

złego. Nie jestem człowiekiem, za którego pani odpowiada. - Wobec tego kim pan jest?

- Na Boga, jestem pani kochankiem. Proszę o tym pamiętać. Popchnął ją na poduszki

siedzenia i pocałował. Czuła na sobie ciężar jego ciała. - Artemisie! - Przed paroma

minutami, kiedy wyszedłem z Pawilonu Marzeń, czułem się tak, jak gdybym dotąd żył w
transie. Transie, który trwał pięć długich lat. Przy życiu utrzymywały mnie wyłącznie

plany zemsty. Nagle po raz pierwszy zrozumiałem, że jest w moim życiu coś
nieskończenie ważniejszego. - Co takiego, Artemisie? Ty. Nachylił głowę i zamknął jej

usta gorącym, gwałtownym pocałunkiem. Przywarła do niego i odwzajemniła pocałunek
równie gorąco, równie namiętnie. Usta Artemisa powędrowały ku jej szyi. - Jestem

twoim kochankiem - powiedział ponownie. - Tak. Tak. Uniósł jej suknię aż do talii.
Czuła dotknięcie jego gorących dłoni na nagiej skórze ponad podwiązkami. Jego

pieszczoty budziły w niej trudne do opanowania pożądanie. - Reagujesz na moje
dotknięcia, jak gdybyś za mną szalała odezwał się stłumionym głosem. Wyczuła jego

podniecenie; zorientowała się, że w jakiś sposób zdołał rozpiąć spodnie. Potem, jedną po
drugiej, zarzucił sobie jej nogi na ramiona. Zaplątana w fałdy sukni i płaszcza, w

całkowitej ciemności, w której nie mógł jej widzieć, czuła się całkowicie obnażona i
bezbronna, ale to uczucie potęgowało tylko podniecenie. Wreszcie jednym mocnym

ruchem wsunął się w nią i poczuła się całkowicie wypełniona. Zanim zdążyła ochłonąć,
zaczął poruszać się szybko, pewnie, nieubłaganie. Narastające napięcie nagle

rozładowało się w serii pulsujących drgnień, które ogarnęły całe jej ciało. Potem
usłyszała stłumiony pomruk satysfakcji i poczuła, że ciało Artemisa sztywnieje pod jej

dłońmi. On też osiągnął szczyt rozkoszy. YTodzinę po ułożeniu się do snu Artemis
zrezygnował z prób zaśnięcia. Odrzucił kołdrę, wstał i włożył czarny szlafrok. Podszedł

do niskiego stoliczka, zapalił świecę i usiadł na dywanie. Zamknął oczy i wdychając woń
spalanych ziół, próbował uspokoić rozbiegane myśli. Przez długi czas analizował każdy

plan, każdą czynność, którą dotąd wykonał, szukał słabych stron swoich działań,
najdrobniejszych potknięć. Kiedy wreszcie doszedł do wniosku, że zrobił wszystko, co

mógł w istniejącej sytuacji, jego myśli znów wróciły do Madeline. Muszę zapewnić jej
bezpieczeństwo, pomyślał. To ona wyrwała mnie z beznadziejnego długotrwałego

transu. 19 l\Jyształowe kandelabry ciepłym blaskiem oświetlały długą salę balową.
Każdy, kto był kimś, został zaproszony na dzisiejszy wieczór do domu lorda Claya i jego

szanownej małżonki. Madeline, mimo że wiedziała, w jakim celu tu przyszła, była nieco
oszołomiona. Przed ślubem rzadko bywała w domach ludzi z wyższych sfer, a po ślubie

wcale. Był to dla niej inny świat, równie iluzoryczny jak Pawilony Marzeń. Stała razem z
Bemice przy otwartym oknie i patrzyła na wystrojone damy, tańczące walca w

ramionach eleganckich dżentelmenów. Pomiędzy parami krążył ubrany w liberię lokaj
ze srebrną tacą, na której stały kieliszki z szampanem i lemoniadą. Odgłosy rozmów i

śmiechy zdawały się toczyć bitwę z dźwiękami muzyki. Bemice przyjrzała się uważnie
bratanicy i uśmiechnęła z zadowoleniem. - Mogłabyś rywalizować tutaj z każdą damą,

moja droga. Madeline spojrzała na swoją jasnożółtą atłasową suknię i skrzywiła się. -
Dzięki tobie. - Hmm. To raczej zasługa Hunta. To on wymusił na tobie ‘ezygnowanie z

czerni. Muszę przyznać, że nadszedł czas, ;byś zaczęła nosić stroje odpowiednie dla
młodej kobiety. Żółta suknia pojawiła się w domu tego popołudnia nieiodziewanie,jak za

sprawą magika, w dodatku razem z biegłą waczką, która dopasowała ją do figury
Madeline, oraz osownymi rękawiczkami i pantofelkami. Bemice tak była z siebie

zadowolona, że bratanica nie miała ątpliwości, że i ona maczała w tym palce. Jednakże o
tym, ‘ nadszedł czas, by zakończyć żałobę po śmierci ojca, zekonało ją spojrzenie

Artemisa. To on wpadł na pomysł, by wykorzystać fakt, że tego ieczoru rezydencja Claya
będzie pełna gości. Uważał, że jest znakomita okazja, by przeszukać gabinet lorda i

dowiedzieć ;, co zrobił z pokaźną ilością usypiających ziół nabytych aptece pani Moss.
Madeline niespokojnie zerknęła w stronę szerokich schodów. temis zniknął na nich pół

godziny temu i wszelki ślad po n zaginął. - Bardzo długo nie wraca - powiedziała cicho,

nachylając ; do Bemice. - Nie ma powodu do niepokoju. Jest zbyt mądry, żeby dać -
przyłapać na przeszukiwaniu gabinetu Claya. - Nie martwię się o to, że go złapią. Jestem

zła, bo dla bie dziś wieczór wybrał najłatwiejsze zadanie. Mnie zostawił co jest
trudniejsze. - O czym ty mówisz?

- Nie widzisz tego? To ja muszę znosić te wszystkie ujrzenia i wymieniane ukradkiem

uwagi. Nie zauważyłaś, :ie poruszenie wywołało nasze pojawienie się na sali balowej?

łożę się, że ci ludzie nie mówią o niczym innym jak tylko Z A W A Q tym, że Artemis
Hunt zjawił się na balu z Niebezpieczną Wdową. Bemice roześmiała się. ‘ - Masz rację,

kochanie. Nikt nie znalazłby lepszego tematu do rozmowy. Twój związek z Huntem
wzbudził powszechne zainteresowanie towarzystwa. - Traktują mnie jak jedną z atrakcji

w Pawilonach Marzeń. Należałoby zmusić ich do wykupienia biletów. - Och, nie jest aż
tak źle. Nie przejmuj się. - To ja powinnam przeszukiwać gabinet Claya, a wtedy Artemis

byłby wystawiony na te zaciekawione spojrzenia. - Ludzie z wyższych sfer szybko nudzą
się plotkami. Twój związek z Huntem wkrótce im spowszednieje. - Mam nadzieję, że się

nie mylisz. - Bemice! Ostry nieznajomy głos przerwał im rozmowę. Jak to miło znów cię
widzieć. Madeline odwróciła się i zobaczyła kobietę w średnim wieku, ubraną w różową

jedwabną suknię. Dama uważnie przyglądała się jej przez lorgnon. - Pani Deveridge,
prawda?

- upewniła się kobieta. - Byłyśmy sobie kiedyś przedstawione?
- zapytała Madeline. Nieznajoma nie podobała jej się. - Znam pani ciocię. Ona zapewne

przedstawi nas sobie. - Lady Standish - mruknęła Bemice. - Moja siostrzenica,
Madeline. - Niebezpieczna Wdowa. - Lady Standish uśmiechnęła się chłodno. - Należy

podziwiać hart ducha pana Hunta. Nie każdy dżentelmen byłby tak odważny, żeby
zaprosić do swojego domu damę o pani reputacji. Madeline zaniemówiła, słysząc

bezczelną uwagę nowej znajomej, natomiast jej ciotka nie straciła głowy. - Artemis Hunt
nie jest bojaźliwy - stwierdziła. - W prze ciwieństwie do pani syna, Endicotta, który, jak

się wydaje, gustuje w bardziej pospolitym towarzystwie, pan Hunt ceni inteligencję i
charakter. - Lubi też ryzykowne zakłady - powiedziała lady Standish, wyraźnie urażona.

- O czym pani mówi?

- zdziwiła się Madeline. - Och, droga pani Deveridge, czyżby pani nie wiedziała o

związanych z panią zakładach, przyjmowanych we wszystkich klubach w mieście?
Stawka wynosi tysiąc funtów dla tego, kto przeżyje jedną noc z panią. Przypuszczam, że

pan Hunt odebrał już wygraną. Madeline milczała, kompletnie zaskoczona. - Proszę się
nie martwić - mówiła dalej lady Standish. Może uda się go namówić, żeby podzielił się z

panią wygraną. Madeline nadal milczała, natomiast Bemice spojrzała na lady Standish
wzrokiem generała, który z chłodną pogardą patrzy na polu bitwy na przeciwnika. -

Najwyraźniej nie słyszała pani, że pan Hunt w swoim klubie publicznie oznajmił, że
wyzwie na pojedynek każdego, kto o mojej bratanicy wyrazi się w sposób, który uzna za

obraźliwy. Powinna pani ostrzec młodego Endicotta. Jeśli dobrze pamiętam, jest pani
jedynym spadkobiercą. Szkoda byłoby, żeby stracił życie w pojedynku o honor mojej

bratanicy. Tym razem zaniemówiła lady Standish. - Ja nigdy.

- .

- . - wyjąkała po chwili, po czym odwróciła się i odeszła. Tymczasem Madeline zdołała

dojść do siebie. - O czym ty mówiłaś, ciociu?

- zapytała. - Czy to prawda, że on chce się pojedynkować z każdym, kto mnie obrazi?
- Nie przejmuj się, moja droga. Nikt nie będzie tak nierozsądny, żeby mu się narazić. - Nie

o to mi chodzi. - Madeline z trudem panowała nad ogarniającą ją furią. - Wielki Boże!
Nie mogę pozwolić, żeby ryzykował życie w tak niemądry sposób. I dlaczego nikt mi nie

powiedział o tych zakładach?

- Zdenerwowałabyś się tylko, moja droga. - Ciotka poklepała ją po ręce. - I tak masz

ostatnio dość kłopotów. - Ale skąd ty się o tym dowiedziałaś?

- Jak mi się wydaje, wspomniał o tym pan Leggett - odparła Bemice. - Przysięgam, że on

usłyszy ode mnie parę słów na ten temat - mruknęła Madeline przez zaciśnięte zęby. -

Pan Leggett?

- Nie. Artemis. Artemis usłyszał zgrzyt klucza w zamku akurat w momencie, gdy zakończył

przeszukiwanie ostatniej szuflady w biurku Claya. Szybko zgasił świecę i ukrył się za
aksamitną kotarą zasłaniającą okno. Skrzypnęły drzwi, ktoś wszedł do biblioteki.

Artemis widział błysk świecy, ale nie wiedział, kto ją trzyma. - Jesteś tutaj, Alfredzie?

- odezwał się ktoś z korytarza. Czekają na ciebie w kuchni. - Powiedz im, że zaraz tam będę.

Kończę już obchód. Wiesz, jak naszemu panu po tej kradzieży sprzed paru dni zależy na
tym, żeby mieć oko na wszystko. Prosił, żebym był szczególne czujny dzisiaj, kiedy dom

jest pełen ludzi. - Hmm. Trudno to nazwać kradzieżą. Jedyne, co zginęło, to słój z
ziołami, które w ubiegłym tygodniu kupił w aptece. Niewielka strata, moim zdaniem. -

Nikt cię nie pyta o zdanie, George. Oto odpowiedź na najważniejsze pytanie, pomyślał
Artemis, nasłuchując odgłosu zamykanych drzwi i kroków oddalających się lokajów.

Usypiające zioła zostały ukradzione. Kolejna nocna wizyta tajemniczego ducha. Lord
Ciay nie był wplątany w tę sprawę. Artemis wyszedł zza zasłony, wyślizgnął się z

biblioteki i ruszył korytarzem w stronę schodów. Parę minut później kroczył przez
zatłoczoną salę, kierując się ku oknu, przy którym stały Madeline i Bemice.

Rozpromienił się na widok tej pierwszej. Wygląda wspaniale, pomyślał. Przyćmiewa
wszystkie obecne tu kobiety, i to nie tylko dlatego, że jest najpiękniejszą, ale i

najbardziej interesującą damą. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Doszedł do wniosku,
że miał rację, wybierając dla niej jasnoźółtą suknię. Barwa słońca to zdecydowanie jej

kolor. - Dobry wieczór, drogie panie. - Zatrzymał się za Madeline. - Dobrze się bawicie?
Madeline odwróciła się. Ze zdumieniem zauważył, że jej oczy płoną gniewem. - Jak pan

śmiał zrobić coś tak idiotycznego! - wybuchnęła. Co pan sobie myśli? Czy kompletnie
stracił pan rozum? Jak pan mógł tak głupio się zachować? Artemis spojrzał na Bemice,

ale ona uniosła brwi, wzruszyła ramionami i zajęła się obserwowaniem tańczących par.
A więc muszę sam sobie poradzić, pomyślał. Spojrzał w zagniewane oczy Madeline. -

Chciałbym.

- .

- . - Czy liczył pan na to, że nie odkryję prawdy?
- Ja.

- .

- . - Nie mogę wprost uwierzyć. - W co uwierzyć?zapytał nieśmiało. Jeśli chodzi o

przeszukanie gabinetu Claya, to wiedziała pani, że zamierzam.

- .

- . - Pan dobrze wie, że nie o to mi chodzi - warknęła. Artemis rozejrzał się i zauważył

grupkę pań stojących w pobliżu. Wziął Madeline pod rękę i rzekł: - Proponuję, żebyśmy

wyszli do ogrodu i odetchnęli świeżym powietrzem. - Niech się panu nie’wydaje, że tak
łatwo zmieni pan temat rozmowy, sir. - Najpierw muszę wiedzieć, jaki jest ten temat, a

potem dopiero pomyślę, jak go zmienić - powiedział, prowadząc ją przez szerokie drzwi
na taras. - Proszę nie udawać, że pan nie wie. - Zapewniam panią, że niczego nie udaję. -

Zatrzymali się w cieniu, na skraju tarasu. - A teraz, Madeline, proszę mi powiedzieć, o co
chodzi. - Chodzi o to, co, jak mi powiedziano, zdarzyło się w pańskim klubie. - Och, ktoś

wspomniał o tych zakładach jęknął Artemis. - Nic mnie nie obchodzą te idiotyczne
zakłady. Takimi bzdurami zajmują się tylko dumie, którzy nie mają nic innego do roboty

i są gotowi zakładać się o wszystko, od muchy na ścianie do meczu bokserskiego. - Jeśli
to nie zakłady tak panią zirytowały, to, na Boga, co?

- Zostałam poinformowana, że rzucił pan wyzwanie wszystkim dżentelmenom w pańskim

klubie. Czy to prawda?

- Kto pani o tym powiedział?

- zapytał, unosząc brwi. - Czy to prawda?
- Madeline.

- .

- . - Chcę panu przypomnieć, ,sir, że obiecaliśmy sobie nie okłamywać się nawzajem. Czy to

prawda, że zamierza pan wyzwać na pojedynek każdego mężczyznę, który mnie obrazi?

- Wydaje mi się mało prawdopodobne, by ktoś obraził panią w mojej obecności -

powiedział uspokajająco. - Tak więc nie ma się o co martwić. Madeline podeszła do
niego bliżej. - Artemisie, przysięgam, że jeśli zaryzykuje pan życie, wplątując się w coś

tak głupiego jak pojedynek w obronie mojego honoru, to nigdy, przenigdy panu nie
wybaczę. - Nigdy?

- Uśmiechnął się. - Słyszał pan. Artemis poczuł jakieś dziwne ciepło rozlewające się w

okolicy serca. - Madeline, czy mam przez to rozumieć, że jednak odrobinę mnie pani

kocha?

- Kocham pana bardziej, niż kogokolwiek w moim życiu kochałam, ty wariacie. I nie będę

tolerować żadnych takich idiotyzmów z pana strony. Czy to jasne?

- Absolutnie jasne. - Przytulił ją mocno i pocałował, zanim zdążyła sobie uświadomić, co

powiedziała. 20 lYl.

- ały John ciaśniej okręcił szyję ciepłym wełnianym szalikiem, który dostał od pana Hunta,

i patrzył na dwóch mężczyzn wychodzących z tawerny. Jegomość po lewej był tym,
którego śledził przez cały dzień. Zachary powiedział mu, że nazywa się Glenthorpe. -

Niech to diabli! Czuję się nieco dziwnie. - Glenthorpe zachwiał się, schodząc po
schodach. - Nie sądzi pan, że wypiłem zbyt wiele?

- Może przesadził pan odrobinę, przyjacielu - powiedział mężczyzna o złocistych włosach i

się roześmiał. - Nie ma się czym martwić. Odwiozę pana do domu. - To miło z pana

strony. Bardzo miło. Mały John zauważył, że Glenthorpe zatoczył się u dołu schodów i
byłby zapewne upadł, gdyby jego towarzysz, trzymający w ręku laskę, go nie podtrzymał.

Chłopiec uśmiechnął się z zadowoleniem. Cieszyła go perspektywa dodatkowego
wynagrodzenia. Zachary powiedział y szczególną uwagę zwracał na dżentelmenów

towach Glenthorpe’owi. ‘yzna z laską wszedł do tawerny parę minut po pie, ale teraz
zachowywali się jak dobrzy znajomi. hn nie spuszczał ich z oka. Jeszcze przed chwilą, się

kupionym od ulicznego sprzedawcy pasztecikiem i, zastanawiał się, czy nie wrócić do
swojej izby nad :tórą dzielił z kilkoma kolegami, ale teraz był zadoże wytrwał na

posterunku. ;lmen, który towarzyszył Glenthorpe’owi, zatrzymał jment, by włożyć
kapelusz. Mały John był zdumiony jego włosów, lśniących w blasku ulicznej latarni jak

oto. Mocniej jednak jego uwagę przyciągała laska. dobrze by za nią zapłacił. Niestety,
zdobycie jej nie 3 się łatwe. Glenthorpe był pijany, ale mężczyzna ch włosach wyglądał

na czujnego i sprawnego. Mały iział zresztą, że tego rodzaju dżentelmeni mają często e
pistolet. Ił do wniosku, że nie warto ryzykować. Od pana ważne informacje dostanie nie

mniej, niż dałby mu za laskę. Poza tym pan Hunt nigdy nie zwleka za usługi. Lepiej być
w dobrych stosunkach z klien/ regularnie płaci rachunki. ‘zna o złocistych włosach

uniósł laskę, by zatrzymać yącą dorożkę. Pomógł Glenthorpe’owi wsiąść do jej >otem
podszedł do woźnicy. jhn wychylił się z bramy, by wysłuchać polecenia. rooktree Lane,

dobry człowieku - rozległ się mocny, ‘ głos. sir. jhn nie czekał dłużej. Znał dobrze
Crooktree Lane, ‘kę w pobliżu rzeki. O tej porze było to ciemne niebezpieczne miejsce,

w którym kręcił się najgorszy rodzaj szczurów: ten, który porusza się na, dwóch nogach.
lYladeline nie spała. Siedziała w sypialni, pochylona nad małą książeczką, ale nie mogła

skupić uwagi na dziwnych znakach zagadkowego tekstu. Nie potrafiła myśleć o niczym
innym poza tym, w jaki sposób wyznała Artemisowi miłość. Pocieszała się, że jest on

prawdziwym dżentelmenem i nie wspomni nigdy o tej sprawie. Zapewne był nie mniej
niż ona zaskoczony jej nierozważnymi słowami. Być może wcale nie chciał ich usłyszeć.

Mówił co prawda, że jest moim kochankiem, pomyślała, ale przecież nigdy nie

powiedział, że mnie kocha. Rozległo się pukanie do drzwi. Madeline uniosła głowę,
zadowolona, że ktoś przerwał jej rozmyślania. Spojrzała na zegar i zorientowała się, że

minęła już północ. - Proszę wejść! - zawołała. W drzwiach ukazała się Nellie, ubrana w
nocną koszulę i czepek. - Przepraszam, proszę pani, ale przyszedł jakiś chłopiec i chce

się koniecznie widzieć z Zacharym albo panem Huntem. Niestety, obaj jeszcze nie
wrócili. Artemis wyszedł wieczorem do klubu, by wysłuchać nowych plotek i zebrać

jakieś informacje, a Zachary towarzyszył mu przebrany za stangreta. - Chłopiec,
powiadasz?

- Tak, proszę pani. Jeden z tych, którzy zawsze kręcą się obok Zachary’ego i pana Hunta.

Mówi, że ma ważną sprawę. Musi przekazać wiadomość o mężczyźnie, którego śledzi od

dwóch dni. - On śledził Glenthorpe’a. - Madeline zerwała się na równe jgi. - Powiedz
chłopcu, żeby zaczekał w kuchni. Ubiorę się zaraz tam zejdę. - Tak, proszę pani. - Nellie

odwróciła się, by odejść. - Zaczekaj! - zawołała Madeline. - Obudź Latimera i każ u
sprowadzić dorożkę. O tej porze powinien złapać jakąś na icy. Pośpiesz się, Nellie. - Nie

chce pani, żeby zaprzągł konia do pani powozu? ipytała Nellie. - Nie. Ktoś mógłby go
rozpoznać. Służąca spojrzała na nią wraźnie przejęta. - O Boże! Zanosi się na coś

niebezpiecznego! - Możliwe. Biegnij szybko, Nellie. Madeline ubrała się pośpiesznie i
ruszyła ku drzwiom. połowie drogi zatrzymała się, podeszła do stojącego pod Lnem

kufra, uniosła wieko i wyjęła pistolet z nabojami. Potem szcze wzięła ukryty tam sztylet,
który dostała kiedyś od ojca. Wyszła wreszcie z pokoju, zbiegła ze schodów i zdyszana

padła do kuchni. Natychmiast rozpoznała chłopca. Zapamięta jego oczy, wyglądające na
znacznie starsze niż twarz. - Mały John. Jak się miewasz?

- Całkiem nieźle, psze pani - odpowiedział niewyraźnie, lyż nie zdążył jeszcze przełknąć

ciastka, którym go poczęswano. - Przyszedłem z raportem do Zachary’ego albo do .

- na Hunta. - Nie ma ich w domu. Są prawdopodobnie w jednym klubów pana Hunta.

Powiedz mi szybko, czego się dowie;iałeś. - A co z moją zapłatą?

- zapytał, patrząc podejrzliwie na adeline. - Na pewno ją dostaniesz. Zapewniam cię.

Chłopiec skrzywił się, milczał przez chwilę, ale w końcu idjął decyzję. Z A W A -

Widziałem, jak Glenthorpe wsiada do dorożki z pewnym mężczyzną. Glenthorpe był
pijany jak szewc, ale ten drugi wyglądał na trzeźwego. Powiedział Glenthorpe’owi, że

odwiezie go do domu, ale woźnicy kazał jechać na Crooktree Lane. - Gdzie to jest?

- Nad rzeką. Niedaleko południowej bramy Pawilonów. Od dwóch dni mam oko na

Glenthorpe’a i wiem, że on tam nie mieszka. W drzwiach pojawił się Latimer. - Co się
stało, proszę pani?

- Sprowadziłeś dorożkę?
- zapytała Madeline, odwracając się w jego stronę. - Tak, ale skąd taki pośpiech?

- Musimy znaleźć pana Hunta w którymś z klubów i natychmiast pojechać na Crooktree

Lane. Glenthorpe udał się tam w towarzystwie człowieka, który może być.

- .

- . - Przerwała, nie chcąc użyć słowa morderca, żeby nie przestraszyć Małego Johna,

chociaż wątpiła, czy taki ulicznik może się czegokolwiek bać. - Zabrał go tam mężczyzna,
który może być niebezpieczny - dokończyła. - Pani mówi o tym człowieku, który załatwił

tego dżentelmena wrzuconego potem do rzeki. Zachary wszystko mi opowiedział -
wtrącił Mały John, a potem sięgnął po następne ciastko. - Pan Hunt wspomniał, że coś

takiego może się powtórzyć wyjaśniła Madeline. - Powiedział, że daje mu to szansę, żeby
złapać tego bandytę. Musimy go natychmiast zawiadomić. Ty, chłopcze, możesz zostać

tu do naszego powrotu. - Proszę się nie martwić. Nie ruszę się nigdzie, dopóki nie
dostanę zapłaty. - Mały John sięgnął po kolejne ciastko. Artemis, zapinając płaszcz,

szedł szybko w stronę swojego >wozu. Pomyślał, że to nie pierwszy raz Madeline
wywabia j z klubu. Widocznie weszło jej to w nawyk. Otworzył drzwi pojazdu i wskoczył

do wnętrza, a Zachary jął miejsce na koźle obok Latimera. Dorożka, którą Madeline

>djechała pod klub, zniknęła już we mgle w poszukiwaniu jlejnego pasażera. -
Artemisie! Jak to dobrze, że tak szybko pana znaleźliśmy >wiedziała Madeline. - Co się

stało?

- zapytał, gdy powóz ruszył. - Mały John zobaczył Glenthorpe’a w towarzystwie jakiegoś

:entelmena. Pojechali na Crooktree Lane, małą nędzną uliczkę id rzeką. - Nie jest to
elegancka część miasta - zgodził się Artemis. przy tym dogodnie położona, blisko

południowej bramy lwilonów. - Dogodnie?

- Na tyle blisko, że łatwo stamtąd przenieść do ogrodów jgoś martwego. Nie byłbym

zaskoczony, gdybym się dowie;iał, że Oswynn właśnie tam został zabity, zanim jego
zwłoki lalazły się w Nawiedzanym Dworze. - Najpierw Oswynn, teraz Glenthorpe. Nie

rozumiem, dlaego on to robi. Przecież to nie ma sensu. - Nie rozumie pani?

- zdziwił się, zaskoczony jej uwagą. ajwyraźniej chce, żebym przestał się zajmować naszą

sprawą. ‘idocznie uważa mnie za poważną przeszkodę. - Dlaczego miałby to uzyskać,
zabijając pana wrogów?

- Kiedy nie powiodła się próba zamachu na mnie, doszedł [pewne do wniosku, że nie może

ponownie ryzykować, szuka ięc innych sposobów rozwiązania tego problemu. - Co pan

ma na myśli?

- Przypuszczam, że śmierć Oswynna miała być ostrzeże niem. Tym razem duch

niewątpliwie będzie chciał skuteczniej mi zagrozić. Być może uważa, że jeśli Pawilony
Marzeń zostaną uwikłane w skandal z morderstwem, narobi mi dość kłopotów, by

odwrócić moją uwagę od innych spraw. - Tak, oczywiście. Pańskie interesy mocno by
ucierpiały, gdyby na terenie ogrodów znaleziono martwego człowieka. - Może tak, a

może nie. Z doświadczenia wiem, że tego rodzaju mrożące krew w żyłach atrakcje
pociągają publiczność. Kto wie, czy morderstwo w ogrodach rozrywki nie zwiększyłoby

ich popularności. - Cóż za przerażające spostrzeżenie. Czyżby naprawdę tak było?

- Podejrzewam, że jego celem nie jest zaszkodzenie moim interesom. - Co jeszcze mógłby

zyskać, zabijając Glenthorpe’a? Artemis zawahał się, ale postanowił powiedzieć całą
prawdę. - Możliwe, że prawdziwym jego celem jest wplątanie mnie w proces o

morderstwo. - Pana?

- Madeline spojrzała na swego towarzysza oczami rozszerzonymi zdumieniem. - Wielki

Boże, Artemisie, czy naprawdę wierzy pan, że jeśli zwłoki zostałyby znalezione na
terenie Pawilonów, pan, jako właściciel, byłby podejrzany o popełnienie zbrodni? Ależ to

nieprawdopodobne. - Wcale nie takie nieprawdopodobne, jeśli weźmie się pod uwagę,
że zamordowany był moim śmiertelnym wrogiem i to ja doprowadziłem go do ruiny -

odparł Artemis. - Tak, teraz rozumiemszepnęła Madeline. - Ten morderca najwyraźniej
zna wszystkie pana tajemnice, jak gdyby naprawdę był duchem potrafiącym przenikać

przez ściany. - Próbuje wyłączyć mnie z tej sprawy, żeby zająć się panią. Widocznie
podejrzewa, że pani jest w posiadaniu klucza do rozwiązania jego zagadki. JLzięki

doświadczeniu Latimera i znajomości podejrzanych dzielnic, jaką zdążył zdobyć
Zachary, szybko dotarli na miejsce. Artemis kazał Latimerowi zatrzymać powóz w

bocznej uliczce, w pobliżu południowej bramy. - Dlaczego stajemy tutaj?

- zapytała Madeline. - Na wszelki wypadek. - Artemis otworzył drzwi powozu i wyskoczył

na ulicę. - Posłuchaj uważnie, Latimer. Ty i pani Deveridge zostaniecie tutaj. Stąd
będziecie dyskretnie obserwować bramę. - Dlaczego musimy tu zostać?

- Madeline wysunęła głowę z okna powozu. - Dlatego, że gdybyśmy nie zdołali zapobiec

morderstwu, zabójca najprawdopodobniej będzie chciał wnieść zwłoki Glenthorpe’a na

teren Pawilonów Marzeń przez tę właśnie bramę. - Rozumiem. - Madeline grzebała
przez chwilę w torebce, wreszcie wyjęła z niej mały pistolet. - Ja i Latimer mamy

zatrzymać mordercę, jeśli rozminie się z panem i Zacharym?

- Nie! Nie próbujcie go zatrzymywać. - Artemis podszedł do okna. - Proszę posłuchać

uważnie. Musicie tylko obserwować, w jakim kierunku idzie po wejściu do parku, ale nie

wolno wam się do niego zbliżyć. Czy to jasne?

- Ależ, Artemisie.

- .

- . - Ten człowiek jest groźny, Madeline. Nie wolno pani ryzykować życia swojego i

Latimera. Musicie go tylko śledzić, nic więcej. - A co wy zamierzacie zrobić? To znaczy
pan i Zachary?

- Spróbujemy go złapać, zanim zrobi coś złego. - Artemis spojrzał na swego informatora. -

Jesteś gotowy?

- Tak, sir - odparł Zachary i zeskoczył z kozła. Madeline wychyliła się z okna. - Artemisie,

musi mi pan obiecać, że będziecie bardzo, bardzo ostrożni. - Oczywiście, będziAny.

Uśmiechał się do siebie, oddalając się od powozu. Ani ona, ani on nie wspomnieli przez
cały dzień o gorącym wyznaniu miłości, które wygłosiła ubiegłej nocy. Odnosił wrażenie,

że Madeline próbuje udawać, iż nic takiego nie zaszło, a on, na razie, był zadowolony z
tej gry. Widocznie sama musi przyzwyczaić się do myśli, że mnie kocha, pomyślał.

Wyznanie to niewątpliwie było dla niej szokiem i nawet nie domyślała się, jaki jest to
cenny dar dla jego duszy. - Chodźmy tędy - zwrócił się do Zachary’ego. Poszli wąską

uliczką, prowadzącą w stronę Crooktree Lane. Zachary kroczył przy jego boku jak
milczący cień. Przebijające się przez mgłę światło księżyca ułatwiało znalezienie drogi.

Stojące w mijanych bramach domów prostytutki podnosiły latarnie i przywoływały ich.
Bez kłopotów dotarli do przecinającej im drogę wąskiej krętej ulicy. - To jest Crooktree

Lane - oznajmił Zachary. - Dawniej bywałem tu często. W pobliżu ma swój sklep Red
Jack, odbiorca naszych towarów. Dobry handlarz, ale kupuje tylko cenniejsze łupy.

Artemis przystanął na rogu i się rozejrzał. - Miałem nadzieję, że zdążymy przybyć, zanim
dorożkarz dowiezie tu tych panów, ale wygląda na to, że zjawiliśmy się zbyt późno. Nie

widzę dorożki.

- .

- . - Przerwał, gdy z oddali usłyszał stukot kopyt konia. - Tam - szepnął Zachary. Zza

zakrętu ukazał się wolno jadący pojazd. Woźnica, wymachując batem, bezskutecznie

usiłował zmusić konia do kłusa. - Szybciej, stary leniu! pokrzykiwał ochrypłym głosem.
fo nie jest odpowiednie miejsce dla nas, zwłaszcza o tej porze. Artemis wyszedł na

jezdnię i zatrzymał dorożkę. - Jedna chwilka, sir. - O co chodzi?

- Woźnica ściągnął lejce i spojrzał niepewnie la Artemisa. Uspokoił się nieco, widząc

elegancko ubranego łżentelmena. - Potrzebna panu dorożka, sir?

- Potrzebna mi pewna informacja, i to pilnie. - Artemis iodał mężczyźnie monetę. - Czy

przywiózł pan tu jakichś iasażerów?

- Tak, sir. - Woźnica z zawodową zręcznością schował lonetę do kieszeni. - Dwóch. Jeden z

nich był tak pijany, że sdwie trzymał się na nogach. Drugi, trzeźwy, nieźle mi zapłacił. -
Gdzie wysiedli?

- Zaraz za rogiem, pod dwunastką. Artemis dał mu następną monetę. - Za fatygę -

powiedział. - Żaden kłopot, sir. Podwieźć pana?

- Dzisiaj nie. Woźnica westchnął i szarpnął lejcami. Dorożka potoczyła ę ulicą. - Może

jeszcze zdążymy - powiedział Artemis i wyjął kieszeni pistolet. - Musimy się jednak

śpieszyć. - Tak, sir. - Zachary sprawdził swoją broń i ruszyli. Artemis szedł przodem.
Gdy zorientował się, że jego pomock porusza się równie bezszelestnie jak on, poczuł

pewien dzaj niemal ojcowskiej dumy. Ten młodzieniec poważnie iktował lekcje Vanza.
Nasunęło mu to niespodziewanie myśl, ‘ byłby szczęśliwy, mając własnego syna. A może

córkę, ora miałaby oczy matki. Oczy Madeline.

- .

- . Teraz jednak miał przed sobą pilniejsze sprawy. - Po co, u licha, przywiózł mnie pan na

tę obskurną ulicę, sir? Artemis znieruchomiał. To był głos Glenthorpe’a. Odpowiedział

mu inny, męski, ale tak cicho, że trudno było zrozumieć słowa, chociaż wyczuwało ię w

nich zniecierpliwienie. Zachary zatrzymał się również i spojrzał na Artemisa, oczekując
poleceń. Usłyszeli odgłos kroków, a po chwili znów odezwał się Glenthorpe: - Nie chcę

tam iść. Powiedział pan, że jedziemy do tawerny, ale ja tu nie widzę żadnych świateł, a
powinny być. Artemis uniósł pistolet i ostrożnie wyjrzał za róg przecznicy, z której

dobiegały głosy. W słabym świetle latami, którą trzymał w ręku towarzysz Glenthorpe’a,
zobaczył sylwetki dwóch mężczyzn ubranych w płaszcze i kapelusze. - Tak, Glenthorpe,

na pewno powinny być światła! - zawołał Artemis. Mężczyzna z latarnią odwrócił się
raptownie. Z tej odległości trudno było go rozpoznać, ale Artemis dostrzegł pociągłą

twarz i lśniące oczy. - Co to znaczy?

- Glenthorpe, usiłując zachować równowagę, przytrzymał się ramienia swego towarzysza. -

Kto tu jest? Drugi mężczyzna błyskawicznie rzucił latarnię na ziemię, uwolnił się od
Glenthorpe’a i pobiegł w głąb uliczki. - Do diabła! - Artemis rzucił się w pościg. - Niech

pan uważa! On ma pistolet! - zawołał Zachary. Po chwili Artemis zauważył, że uciekający
wyciąga rękę w jego kierunku. W słabym świetle błysnęła lufa pistoletu i rozległ się huk

wystrzału. Artemis zdążył rzucić się na śliski bruk i niemal równocześnie wystrzelił.
Wiedział jednak, że, podobnie jak jego przeciwnik, chybił. Z tej odległości pistolety były

zawodne. Zerwał się natychmiast i ruszył w pogoń, ale uciekający mężczyzna wspinał się
już po sznurowej drabince, zwisającej okna budynku zamykającego uliczkę. Poły jego

płaszcza owiewały jak ogromne czarne skrzydła. Artemis zrozumiał, że ten drań
wcześniej, zanim przywiózł i Glenthorpe’a z zamiarem zamordowania go, przygotował

obie drogę ucieczki na wypadek jakichś nieprzewidzianych omplikacji. Poły czarnego
płaszcza zafalowały jeszcze raz i mężczyzna niknął w otwartym oknie. Artemis schwycił

zwisającą drabinkę, ale okazało się, e została już odczepiona. Upadła na bruk u jego
stóp. jiewielka kotwiczka stuknęła o kamienie. Artemis wiedział, e zanim zdąży znów ją

zaczepić, napastnik będzie już laleko. - Drań - mruknął. Nie zdążył nawet mu się
przyjrzeć. Ale widział go Glenthorpe, przypomniał sobie. I widział go tlały John. Nim

nadejdzie świt, będę miał dokładny opis tego lucha. Wreszcie jakieś konkretne
informacje. To już jest pewien postęp. Odwrócił się i szybkim krokiem poszedł ku

wylotowi uliczki, gdzie czekał Zachary, podtrzymując słaniającego się na nogach
Glenthorpe’a. - lood twierdzi, że chciał pan nas tylko przestraszyć. Jlenthorpe siedział

na krześle w bibliotece Artemisa i wpatrywał się w dywan. - Powiedział, że nie ma
żadnego tajemniczego mordercy. Jego zdaniem, Oswynna zamordował jakiś

rzezimieszek, tak jak napisali w gazetach. Mówił też, że pan nie miałby powodu, żeby
nas zabić, bo ;hce pan, żebyśmy dotkliwie odczuli skutki finansowej •uiny. Glenthorpe

wypił ogromne ilości herbaty podanej przez Bemice, ale minęła godzina, zanim wreszcie
zaczął składnie mówić. ‘” - Flood miał rację, jeśli chodzi o mnie, ale myli się co do

mordercy. Sam go pan dzisiaj spotkał. To nie jest zwykły rzezimieszek. Proszę
opowiedzieć mi, jak pan go poznał. Proszę sobie przypomnieć każde słowo z rozmowy z

nim. Glenthorpe skrzywił się i potarł dłonią czoło. - Nie pamiętam zbyt wiele. Za dużo
wypiłem, rozumie pan. Chciałem zapomnieć o stanie moich finansów. Przysiadł się do

mojego stolika. Pamiętam, że coś mówił o inwestycji, w którą chce się zaangażować. -
Jakiego rodzaju inwestycji?

- zapytała Madeline. - Coś związanego z budową kanału dla barek. Nie pamiętam

szczegółów. Wypiliśmy przy rozmowie parę kieliszków wina. Wspomniał, że i dla mnie

mogłaby to być okazja, żeby powetować sobie straty w kopalni złota. - W jaki sposób
nakłonił pana do tego, że pan z nim poszedł?

- zapytał Artemis. - Nie pamiętam dokładnie. Mówił coś o znalezieniu miejsca, gdzie

moglibyśmy porozmawiać w cztery oczy. Widocznie powiedziałem mu, że interesują

mnie akcje tego kanału. Wiem, że potem siedzieliśmy w dorożce, a wreszcie szliśmy
tamtą ulicą. - Glenthorpe uniósł głowę i mętnym wzrokiem spojrzał na swego

rozmówcę. - Zorientowałem się, że coś jest nie w porządku, ale nie wiedziałem, co

zrobić. Byłem oszołomiony. - Musiał panu dosypać czegoś do wina - odezwała się
Bemice. - Może powiedział, gdzie mieszka - próbował podpowiedzieć Artemis. - Do

jakiej kawiarni chodzi? Wspomniał może nazwę domu publicznego albo tawerny?

- Nie przypominam sobie.

- .

- . - Glenthorpe przerwał i zmarsz żył czoło. - Zaraz.

- .

- . Wydaje mi się, że coś powiedział, kiedy lijaliśmy tawernę. - Opadł na oparcie krzesła i

zastanawiał się rzeź chwilę. - Pamiętam, jak wspomniałem, że cieszę się naszej
znajomości, bo rozglądam się za jakąś dobrą inwestycją, a co on powiedział, że wie o

moich kłopotach. Zapytałem skąd. - Jak to wyjaśnił?

- Artemis nachylił się ku niemu. - Wyglądał przez okno. Widząc światła tawerny,

powiedział, e wiele można się dowiedzieć, zaglądając do najmamiejszych najp w
Londynie. - Mówił coś jeszcze? Wymienił nazwę jakiejś tawerny? loże wspomniał, gdzie

mieszka?

- Nie. Nie podał żadnego adresu. Po co zresztą miał to jbić? Ale kiedy przejeżdżaliśmy

przez niewielki park, wspoiniał, że wychował się w tej dzielnicy miasta. Madeline
pochwyciła spojrzenie Artemisa. Potem zwróciła lę do Glenthorpe’a: - Co jeszcze mówił

o swojej przeszłości? Glenthorpe znów zaczął wpatrywać się w dywan. - Niewiele.
Wspomniał coś o tym, że w tym właśnie parku awił się ze swoim przyrodnim bratem.

Ałociste włosy, niebieskie oczy. Cechy dokładnie pasujące o wizerunku romantycznego
poety. - Madeline zatrzymała się rzed kominkiem. - Bawił się w parku ze swoim

przyrodnim ratem. - To by wyjaśniało rodzinne podobieństwo, które sprawiło, i Linslade
wziął go za Renwicka. - Artemis przerwał, by apełnić kieliszek brandy. - Tłumaczy też

fakt, dlaczego unika szpośredniego spotkania z panią. Jest może podobny do enwicka,
ale nie byli bliźniakami. Mówi pani, że Renwick igdy nie wspominał o przyrodnim

bracie?

- Nie. - Potrząsnęła głową. - Wie pan już, że on od początku mnie okłamywał. Powiedział

nam, że wychowywał się we Włoszech i że jest sierotą. - Najwyraźniej był mocny w
strategii okłamywania. Wymyślił sobie całkiem nową przeszłość. Musiał być sprytnym

łgarzem, żeby oszukać pani ojca i panią. - To był mój błąd. - Madeline zacisnęła dłonie w
pięści. Gdybym nie uległa tak szybko chwilowemu impulsowi, który wzięłam za trwałe

uczucie, w porę zorientowałabym się, że jest szarlatanem. - Istotnie, takie pochopne
impulsy zawsze wywołują mnóstwo kłopotów. - Bawi pana moja naiwność, sir?

- Zerknęła na Artemisa z irytacją. - Jest pani dla siebie zbyt surowa, Madeline - powiedział,

uśmiechając się do niej. - Była pani naiwną, niedoświadczoną kobietą, przeżywającą

swój pierwszy poważny romans. Każdy z nas wtedy ulega takim impulsom. - Nieliczni
tylko płacą za to tak wysoką cenę - szepnęła. - Nie przeczę, ale też niewiele młodych

kobiet ma do czynienia z tak sprytnym draniem jak Deveridge. - Mogą się uważać za
szczęśliwe - szepnęła, patrząc w ogień. Artemis odstawił kieliszek, podszedł do niej,

wziął w ramiona i odwrócił twarzą do siebie. - Najważniejsze jest to, że nie pozwoliła
pani się zastraszyć i zwodzić dłużej temu człowiekowi. Podjęła pani akcję, by się uwolnić

z jego szponów. Walczyła pani odważnie i zdecydowanie. - Tak jak Catherine?

- Tak. - Przytulił ją mocno. -1 w końcu zabiła pani smoka. - Tylko przykro mi, że Catherine

zginęła w swojej walce. Wtuliła twarz w koszulę Artemisa. - A ja dziękuję Bogu, że pani
przeżyła. Przez chwilę trwała w bezruchu w jego ramionach, łykając łzy. Potem

wyprostowała się, wytarła rękawem sukni oczy i zdobyła się na nieśmiały uśmiech. -
Jedno jest pewne, jeśli chodzi o naszą zjawę - powiedziała. - Podziela zamiłowanie

Renwicka do dramatycznych rozwiązań. - Owszem. - Artemisie, nie możemy dłużej
czekać. Musimy działać. Zabił już jednego człowieka, dzisiaj próbował zabić drugiego i

strzelał do pana. Trudno przewidzieć, na co się teraz zdecyduje - Zgadzam się. On wie,

że depczemy mu po piętach. Prawdopodobnie jest mocno zaniepokojony tym, że tak
niewiele brakowało, a zostałby złapany. Będzie teraz działał desperacko. - Mój ojciec

często powtarzał stare przysłowie Yanzaganan„Desperacja rodzi pośpiech, a ten jest
ojcem błędów”. - Musimy uderzyć, póki jest wyprowadzony z równowagi tym, co stało

się dzisiejszej nocy - powiedział Artemis. Mamy w ręku przynętę. - Tę małą książeczkę?

- Tak. Trzeba tylko zastawić sidła. Madeline oparła się o półkę nad kominkiem. - Ma pan

jakiś plan?

- Po to mnie pani zatrudniła. - Uniósł jedną brew. - Mistrz Vanza ma obmyślić sposób

złapania ducha Vanza. - Artemisie, to nie jest dobra pora, by wracać do starych sporów.
- Zgadzam się. Mój plan nie jest do końca gotowy, ale jeśli nasza zjawa jest

zaniepokojona i rozwścieczona, to istnieje szansa, że akcja się powiedzie. - Proszę mi
zdradzić ten plan. - Sukces zależy od dwóch czynników. Pierwszy to założenie, że ten

drań powiedział Glenthorpe’owi prawdę, kiedy wspomniał, że zbiera informacje w
tawernach. - A drugi czynnik?

- Założenie, że zjawa podziela skłonności swojego przyrodniego brata do popełniania

pewnego fatalnego błędu. - Jakiego?

- Niedoceniania kobiet. lVlały John zachował się zupełnie nietypowo, płacąc ulicznemu

sprzedawcy za pasztecik z mięsem. Chęć, by schować monetę, a wieczorny posiłek

starym zwyczajem skraść, była wprost obezwładniająca, ale w końcu zwyciężyła myśl o
perspektywie przyszłego zarobku. Pan Hunt dokładnie wyjaśnił mu, jakie jest jego

zadanie, i nakazał ściśle stosować się do tych poleceń. Zapłacił więc za pasztecik, co
miało tę dodatkową zaletę, że nie musiał natychmiast uciekać i kryć się w zakamarkach

uliczek. Mógł spokojnie wdać się w rozmowę ze sprzedawcą i wymienić najświeższe
plotki. Chłopiec, który sprzedawał paszteciki, był niewiele starszy od Małego Johna.

Miał swoją grupę przyjaciół, z którymi spotykał się często i rozmawiał w czasie długich
godzin spędzanych na ulicy. Tego wieczoru nie tylko Mały John otrzymał parę monet i

obietnicę następnych za ścisłe wypełnienie instrukcji. Przez cały wieczór pomocnicy
Zachary’ego kręcili się po londyńskich uliczkach. Rozmawiali z kucharzami i ich

pomocnikami wychodzącymi na ulicę, by zaczerpnąć trochę powietrza po pracy w
gorących kuchniach tawern. Nawiązali kontakt z dorożkarzami, kieszonkowcami,

prostytutkami. Każdy z nich miał za zadanie rozsiewanie pogłoski, że pewna miła
starsza pani, która boi się duchów, jest gotowa AMANDA QU!CK pozbyć się

niebezpiecznej niewielkiej książeczki, napisanej w dziwnym obcym języku. - To jest
jakaś przeklęta książka - tłumaczył Mały John sprzedawcy pasztecików, a potem innym

przypadkowym rozmówcom. - Warta jest grubych pieniędzy, ale ugania się za nią ten
duch, rozumiesz. Ta kobieta jest śmiertelnie przerażona. Chciałaby znaleźć jakiś sposób,

by oddać książkę tej zjawie, zanim ktoś z domowników straci życie. Pauł, który zajmował
się pilnowaniem koni w czasie, gdy dżentelmeni odwiedzali domy publiczne, odniósł się

sceptycznie do tych informacji. - W jaki sposób ona chce zawiadomić zjawę o tym, że
jest gotowa oddać jej książkę, zanim zostanie uduszona w swoim łóżku?

- Nie wiem, ale ona twierdzi, że jej nerwy nie wytrzymają tego dłużej. Już teraz co parę

godzin łyka jakieś uspokajające leki - powiedział Mały John. 21 Wiadomość dotarła do

Bemicejuż następnego dnia. Jakiś ulicznik potrącił ją przy wejściu do księgami, w której
zamierzała kupić najświeższą powieść pani York, a po chwili znalazła liścik wciśnięty do

jej torebki. Tak bardzo była podekscytowana tym odkryciem, że zaczęła się obawiać o
stan swoich nerwów, ale przypomniała sobie, że w domu Hunta czeka na nią pełna

buteleczka uspokajającego eliksiru. Zawróciła w stronę powozu i poleciła Latimerowi
zawieźć się do domu tak szybko, jak tylko jest to możliwe. - Gdzie jest moja bratanica?

- zapytała gospodynię, gdy przekroczyła próg drzwi wejściowych. - Pani Deveridge jest w

bibliotece razem z panem Huntem i panem Leggettem - odpowiedziała pani Jones.

Wymachując listem, Bemice wpadła do biblioteki. - Plan okazał się skuteczny! -

zawołała. - Ten łajdak przekazał mi wiadomość. Siedzący za biurkiem Artemis spojrzał
na nią z chłodną satysfakcją myśliwego, który wie, że zdobycz jest w zasięgu i. Reakcja

Madeline też świadczyła o tym, że bratanica jest sszona. Ale serce Bemice najbardziej
poruszył wyraz ania na twarzy Henry’ego. Moje gratulacje, panno Reed - powiedział. -

Pani działalć w ostatnich dniach była wprost nadzwyczajna. Gdybym wiedział, że jest
pani osobą niezwykle opanowaną, obawiał”i się o pani nerwy. Cieszę się, że mogłam

włożyć odrobinę własnej inwencji ealizację planu - zauważyła skromnie Bemice. Była
pani wspaniała. - Henry patrzył na nią z podziwem. iolutnie wspaniała. Znakomity był

plan pana Hunta. - Czuła się w obowiązku :azać na ten drobny fakt. Ale bez pani udziału
nie byłby tak skuteczny - nie spował Henry. irtemis i Madeline wymienili spojrzenia.

Madeline chrząki znacząco. Może o zasługach poszczególnych osób porozmawiamy niej.
Teraz, ciociu, przeczytaj ten list. Tak, oczywiście, moja droga. - Świadoma, że nadszedł

moment chwały, Bemice rozłożyła arkusz papieru. - List krótki, ale zawiera dokładnie
to, czego oczekiwał pan Hunt. Szanowna Pani Jeśli chce Pani wymienić książką za życie

bliskiej Pani osoby, proszą dzisiaj wieczorem wybrać się do teatru i zabrać ze sobą
torebkę, w której będzie ten tomik. Proszę nic nie mówić Huntowi ani bratanicy. Na

pewno uda się Pani pozostać na chwilę samą w tłumie widzów. Odszukam Panią, Jeśli
nie wykona Pani ściśle tych poleceń, życie mojej drogiej żony będzie zagrożone. Z A W A

- Interesujące. - Artemis opadł na oparcie fotela i wyciągnął przed siebie nogi. - Chce się
ukryć w tłumie po tym, jak odbierze od pani książkę. Połączenie strategii rozproszenia i

strategii zamieszania. - Jeśli będzie w przebraniu i okaże się dostatecznie sprytny, to
możemy mieć kłopoty z rozpoznaniem go i pochwyceniem w tłumie wypełniającym teatr

- powiedziała Madeline. - Przystąpi do akcji po przedstawieniu, kiedy pójdę po powóz -
stwierdził Artemis z zaskakującą pewnością siebie. - Skąd pan to wie?

- zdziwiła się Bemice. - Tylko wtedy mu to umożliwię. Wcześniej nie zostawię pani i

Madeline samych nawet na moment. Tym razem gra potoczy się według moich reguł.

Artemis przewidział wszystko poza jednym drobiazgiem, który okazał się wyjątkowo
irytujący, pomyślała Madeline, gdy przedstawienie dobiegało końca. Wcześniej była zbyt

przejęta szczegółami jego planu, by zauważyć, że stała się obiektem powszechnego
zainteresowania. Okazało się, że jest jeszcze gorzej niż na balu u lorda Claya. Gdy

zapłonęły światła, zauważyła, że dziesiątki oczu uzbrojonych w teatralne lornetki
skierowane są na lożę, którą zajmowała z Artemisem i Bemice. Z irytacją stwierdziła, że

jej towarzysz traktuje te ciekawskie spojrzenia obojętnie. Podejrzewała, że nie
zaskoczyło go zainteresowanie widowni i się nim nie przejmował. Swobodnie

komentował grę aktorów i nie zwracał uwagi na inne loże. Pod każdym względem
zachowywał się w stosunku do swoich gości jak jak świetnie wychowany dżentelmen. -

No, a czego ty oczekiwałaś?

- mruknęła Bemice, kiedy parę minut później stały w zatłoczonym holu, czekając na

Artemisa, który oddalił się, by sprowadzić powóz. - Bądź co AMANDA QL!ICK ż, jesteś
Niebezpieczną Wdową, a co więcej, zamieszkałaś amu obcego mężczyzny. To wszystko

ma posmak skandalu. Mówiłaś, że towarzystwo szybko przestanie się interesować mi
powiązaniami z Artemisem. Widocznie nie wystarczyło pojawienie się na balu i jedna

yta w teatrze, żeby ludzie znudzili się tą sprawą. Coś mi się wydaje, ciociu, że bawi cię ta
sytuacja. Muszę przyznać, moja droga, że bawię się doskonale. iję tylko, że Henry nie

mógł być z nami dziś wieczór. Artemis mówił mi, że on jest na posterunku przed teatrem
‘patruje tego łotra. Zachary w pojedynkę mógłby sobie nie idzić. Tak, wiem. Taki

nieustraszony dżentelmen.

- .

- . Artemis? Tak, to prawda. Nawet jak na mój gust nieco nieustraszony. Wolałabym, żeby

nie był tak.

- .

- . Miałam na myśli pana Leggetta, moja droga. Ach, tak, oczywiście. - Madeline starała się

ukryć iech. rgnęła gwałtownie, gdy ktoś potrącił ją łokciem. Odwróciła ale zobaczyła

tylko matronę w różowym kapeluszu, która ciskała się ku wyjściu, nie zwracając na nią
uwagi. łan Artemisa był prosty. Zakładał, że ich przeciwnik >vie Bemice torebkę przy

wyjściu z holu i ucieknie na ulicę >czoną powozami. Zachary i Henry mieli obserwować
>cie, a potem śledzić tego łotra w tłumie aż do momentu, y zajmie się nim Artemis. Był

to typowy manewr Vanza. Zastanawiam się, czy.

- .

- . - Madeline przerwała, gdyż poa ostre ukłucie u dołu pleców. Nic nie mów, moja droga

bratowo. - Usłyszała niski (i głos, przypominający nieco głos Renwicka. - Proszę adnie

robić to, co pani powiem, pani Deveridge. Mój irzysz pilnuje w powozie pewnego
dokuczliwego ulicznika ZJA WA o imieniu Mały John i jeśli pani nie pójdzie, i to

szybko, do tego powozu, to poderżnie temu chłopcu gardło. Madeline zamarła z
przerażenia. - Kim pan jest?

- zapytała. - Och, przyznam, że nie poznaliśmy się jeszcze. Renwick zginął, zanim zdążył

przedstawić pani całą swą rodzinę. Rozumie pani, że nie byliśmy zbytnio do siebie

przywiązani. Nie nazywamy się zresztą Deveridge, jak sugerował to Renwick. Nasze
nazwisko brzmi Keston. Ja nazywam się Graydon Keston. - Madeline?

- Bemice odwróciła się, by spojrzeć na bratanicę. - Czy coś jest nie w porządku?
- Jej wzrok padł na mężczyznę stojącego za nią. - Wielki Boże! - jęknęła. - Proszę oddać

książeczkę swojej bratanicy. Bemice oburącz przycisnęła torebkę do siebie. - Zrób to,
ciociu - szepnęła Madeline. - Oni złapali Małego Johna. - Mam w ręce nóż -

poinformował Keston. - W tym tłoku mogę go wbić między żebra pani Deveridge i
zniknąć, zanim ktokolwiek zauważy, że upadła na podłogę. Bemice spojrzała na

bratanicę. Cały dobry nastrój, który ożywiał ją jeszcze przed chwilą, zniknął bez śladu. -
Madeline.

- .

- . - szepnęła drżącym głosem. - Nie. - Nic mi się nie stanie. - Madeline wyciągnęła rękę i

wzięła od ciotki torebkę. - Doskonale. - Keston, nie odrywając ostrza sztyletu od pleców
Madeline, popchnął ją w kierunku drzwi. - Teraz wyjdziemy. Przysporzyła mi pani

wystarczająco dużo kłopotów. Ruszyła ku wyjściu, ale znieruchomiała, widząc przed
sobą Zachary’ego, stojącego ze wzrokiem wbitym w napastnika. - Zapewne osobista

ochrona - powiedział spokojnie Keston. - Spodziewałem się tego. Odsuń się na bok albo
zabiję ją tu, na twoich oczach. achary, musisz go posłuchać - szepnęła Madeline. - On

ałego Johna. ;hary zawahał się. ‘roszę mu powiedzieć o sztylecie dotykającym pani N,
droga bratowo. ;hary zacisnął zęby. Cofnął się o krok i niemal natychmiast ł w tłumie.

‘rzypuszczam, że pobiegł poinformować swojego pana, any na dzisiejszy wieczór uległy
zmianie. - Keston wadził Madeline na zamgloną ulicę. - Czy Hunt naprawdę , że może

mną tak łatwo manipulować? Nie tylko on wał dawną sztukę strategii. ichnął ją w
stronę hałaśliwego tłumu, kłębiącego się liżu powozów. Czuła jego dłoń na ramieniu.

Poprowadził niędzy kilkoma ciasno stojącymi dorożkami. Woźnice /kiwali. Konie
strzygły uszami. deline zawahała się, ale natychmiast poczuła ostrze tu na plecach.

Zachwiała się i oparła o zad zaprzężonego wozu konia. Potężne zwierzę położyło uszy po
sobie owało stanąć dęba. Rozległ się trzask bata. Jważaj, durniu! - warknął Keston pod

adresem woźnicy. ląwszy niespokojnego konia, poprowadził Madeline przez it
powozów, wokół których miotali się woźnice i gromady :ów, próbujących zarobić parę

monet za sprowadzenie (i tym dżentelmenom, którzy nie przyjechali do teatru /mi
powozami. ominięciu pojazdów Keston zatrzymał się przy stojącym jczu powozie. Drzwi

otworzyły się. lasz ją, jak widzę. - Z powozu wysunęła się potężna wciągnęła Madeline
do nieoświetlonego wnętrza. inka Hunta. To stwarza pewne nowe, interesujące moż ZJA

W A Madeline wyczuła zapach brandy w oddechu mężczyzny. Mocno ściskając jej

ramię, popchnął ją na miejsce obok siebie. Nogą dotknęła czegoś miękkiego leżącego na
podłodze. Spojrzała w dół. Przez okno powozu wpadało dość światła, by mogła

rozpoznać znajomą twarz chłopca. - Mały John! Nic ci się nie stało? Spojrzał na nią
przerażonym wzrokiem, ale skinął głową. Zauważyła, że jest skrępowany i

zakneblowany. Keston zatrzymał się obok powozu, by wydać polecenie woźnicy. - Zaraz
ruszamy. Dostaniesz suty napiwek, jeśli szybko zawieziesz nas na miejsce. Bat świsnął

złowieszczo i konie ruszyły. - Mam nadzieję, że to dobry stangret - powiedział Keston,
siadając naprzeciw Madeline. Odchylił połę płaszcza i wsunął sztylet do pochwy

przytroczonej do nogi. Potem wyjął z kieszeni pistolet i skierował go na Madeline.
Powinniśmy już za chwilę znaleźć się w miejscu przeznaczenia. - Jeśli ma pan odrobinę

rozsądku, powinien pan uwolnić Małego Johna i mnie i uciec z kraju, zanim Hunt
wpadnie na pana trop - rzekła ze złością. - Jeśli skrzywdzi pan jego lub mnie, on nie

spocznie, dopóki pana nie znajdzie. Mężczyzna obok niej poruszył się. - Ona ma rację.
Ten cholerny drań nigdy nie ustąpi. Kto by pomyślał, że po tylu latach.

- .

- . - Zamknij się, Flood - rzucił Keston. Madeline odwróciła głowę, by spojrzeć na

potężnego mężczyznę, siedzącego obok niej. - Pan nazywa się Flood?

- Do usług. - W ironicznym uśmiechu błysnęły zęby. Przez chwilę myślałem, że to pani

będzie do moich usług. AMANDA QU/CK - Więc to Flood był dla pana źródłem
informacji - zwróciła się Madeline, zwracając się do Kestona. - Jednym z wielu. -

Wzruszył ramionami. -1 tylko w ostatnich dniach. Większość zebrałem w tawernach, a
niektóre uzyskałem od mojego przyrodniego brata. - Pozwolił się pan wykorzystać -

stwierdziła Madeline, patrząc z niechęcią na Flooda. - Nie uważa pan, że jest to z pana
strony ryzykowny krok?

- On mnie nie wykorzystał. Jesteśmy partnerami w tym samym przedsięwzięciu. Keston

uśmiechnął się. - Flood był mi bardzo użyteczny. Obiecałem mu sowitą nagrodę, a tak

się składa, że z winy Hunta bardzo potrzebuje pieniędzy. - Po skończonej akcji nie tylko
dostanę pieniądze - Flood uśmiechnął się lubieżnie - ale i pani będzie częścią mojej

nagrody. - O czym pan mówi?

- Keston zgodził się oddać mi panią, kiedy już wszystko załatwimy - wyjaśnił Flood. - To

będzie moja drobna zemsta za to, co zrobił mi Hunt. Zabawię się z panią całkiem ładnie.
Tak jak z tą jego aktoreczką. - Bardzo dziwne - mruknęła Madeline. - I pomyśleć, że on

zawsze uważał, iż jest pan najinteligentniejszy z jego trzech wrogów. Widzę, że się mylił.
Przez chwilę wydawało się, że Flood nie zrozumie, iż został obrażony. Potem wykrzywił

się ze złością i z całej siły uderzył jaw twarz. Głowa Madeline odskoczyła do tyłu.
Zacisnęła zęby. - Zobaczymy, czy będziesz tak samo rezolutna, kiedy już się z tobą

zabawię. Może też skoczysz w przepaść jak tamta dziwka, co? To byłoby nawet zabawne.
- Dość tego - odezwał się Keston. - Nie mamy czasu na takie zabawy. Otwórz torebkę,

którą trzyma w ręku. Powinna tam być książka. Niewielki tomik oprawiony w czerwoną
skórę. * Flood wyrwał torbę Bemice z rąk Madeline i ją otworzył. Sięgnął do wnętrza i

wyjął niewielki pakunek. - Nadal nie rozumiem, po co wplątujesz się w takie cholerne
kłopoty z powodu tej książki. - To cię nie powinno obchodzić - rzekł cierpko Keston.

Rozpakuj tomik i podaj go mi. Chcę się upewnić, czy nie zostałem oszukany. Madeline
usłyszała szelest rozdzieranego papieru. - Oto twoja przeklęta książka. - Flood wręczył

tomik Kestonowi, potem znów zaczął grzebać w torebce. - A co my tutaj mamy?
Madeline zobaczyła, że trzyma w ręku niewielką butelkę. - To należy do mojej ciotki.

Zawsze nosi przy sobie buteleczkę brandy. Korzysta z niej w razie potrzeby. Ma bardzo
słabe nerwy. - Brandy?

- Flood wyjął korek z butelki i powąchał jej zawartość. - Założę się, że to jeden z

najlepszych trunków Hunta - dodał i wypił zawartość butelki jednym haustem. Keston

patrzył na niego z niechęcią. - Nic dziwnego, Flood, że Hunt tak łatwo doprowadził cię

do ruiny. Nie potrafisz panować nad swoimi zachciankami. Flood obtarł usta rękawem i
spojrzał na niego ze złością. - Wydaje ci się, że jesteś taki cholernie mądry, a co byś

zrobił bez mojej pomocy?

- Wyrzucił butelkę przez okno. Nic byś się zrobił. Nie zapominaj o tym. Madeline nie

zwracała na niego uwagi. Powóz pędził z ogromną szybkością. Po jakimś szczególnie
mocnym wstrząsie zorientowała się, że Mały John przewrócił się na bok, twarzą w

stronę jej stóp. Potrąciła go czubkiem buta, usiłując zwrócić AMANDA QutCK 3 uwagę
na siebie. Do nogi, pod suknią, miała przymocowany ty sztylet. - A więc o to było tyle

zamieszania - mruknął do siebie ston, przeglądając książeczkę. yladeline wyczuła jego
podekscytowanie. - To jest klucz, którego pan szukał. - Przesunęła nogę, tak jej kostka

znalazła się przy dłoniach Małego Johna. wiele panu z niego przyjdzie bez Księgi
Tajemnic. Jedna żka bez drugiej jest bezużyteczna. - Widzę, że słyszała pani plotki o tej

starej księdze viedział Keston. - Nic dziwnego. Od śmierci Lorringa zyscy o tym mówią. -
Ale tylko najbardziej ekscentryczni członkowie Towarzysi Vanzagarian wierzą w jej

istnienie. - Ekscentryczni czy nie, ale są tacy, którzy byliby gotowi iłacić fortunę za ten
mały tomik. Wielu członków Towarzysijest przekonanych, że Księga ocalała z pożaru we

Włoszech. gotowi poświęcić całe życie na odszukanie jej. Na razie ;tnie, za grube
pieniądze, kupią klucz do jej odczytania, ii sądzą, że w ten sposób znajdą się o krok

bliżej do odkrycia atecznych tajemnic Vanza. - Pan też chce dotrzeć do tych tajemnic?
eston roześmiał się. - Nie jestem takim szaleńcem jak mój przyrodni brat, pani veridge.

Nie jestem też wariatem, jak ci starzy durnie ‘owarzystwa Vanzagarian. - Od początku
więc chodziło panu o pieniądze? Nie przybył i do Londynu, żeby pomścić brata?

chichot Kestona zabrzmiał jak upiorny śmiech demona. - Droga pani Deveridge. Czyżby
obca była pani filozofia nza? Nie wie pani, że wszelkie silne uczucia są niebezpieczj

Zemsta należy do tych uczuć, które potrafią przyćmić umysł i skłonić człowieka do
irracjonałych działań. W przeciwieństwie do Renwicka nie kieruję się namiętnościami i

na pewno nie zrezygnuję ze swoith celów, żeby pomścić głupca. - On był pana bratem. -
Przyrodnim. Mieliśmy tylko wspólnego ojca. - Keston spoważniał nagle. Jego oczy lśniły

w mroku. - Kiedy ostatni raz spotkałem Renwicka, zromumiałem, że padł ofiarą
podobnego szaleństwa, jakiemu uległ nasz ojciec. - Ale obaj studiowaliście filozofię

Vanza. - Bo nasz ojciec był z nią mocno związany. - Keston przyglądał się przez chwilę
złotej rękojeści swojej laski. Patrząc teraz wstecz, rozumiem, że ojciec od dawna był

szalony. Wierzył, że największe tajemnice świata można znaleźć w alchemicznych
przepisach zawartych w sekretnych księgach Vanza. Renwick uległ tej samej obsesji. W

końcu ta fascynacja doprowadziła go do zguby. Powóz podskoczył na jakimś wyboju i się
zachwiał. Madeline poczuła, że palce Małego Johna zacinęły się na jej kostce. Znalazł

wreszcie sztylet. Żaden z mężczyzn nie zwracał uwagi na chłopca, ale dla bezpieczeństwa
dyskretnie zarzuciła na niego połę płaszcza. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. -

To pan porwał moją pokojówkę tamtej nocy, prawda?

- Świetnie, moja droga. - Keston uśmiechnął się z aprobatą. - Jak na kobietę, zaskakująco

logicznie pani rozumuje. Tak, liczyłem na to, że dowiem się od niej, czy pani biblioteka
nie wzbogaciła się aby o jakąś książkę. Kiedy jednak moje wysiłki poszły na mamę,

postanowiłem skoncentrować się na innych poszukiwaniach. Straciłem sporo czasu,
zanim się przekonałem, że ta książeczka musi być w pani posiadaniu. Flood zachwiał się

i wyciągnął rękę, szukając jakiegoś ‘cia. Potrząsnął głową. Madeline robiła, co mogła, by
trzymać konwersację. Zauważyłam, że nosi pan laskę identyczną z tą, którą ugiwał się

Renwick. O, tak. - Keston uśmiechnął i mocniej zacisnął dłoń na ękojeści. - To prezent
od naszego szalonego ojca. Proszę •owiedzieć, pani Deveridge, co naprawdę stało się tej

nocy, y zginął Renwick? Muszę przyznać, że jestem ciekawy. ino mi uwierzyć, że zginął z
ręki zwykłego włamywacza. Pokonało go własne szaleństwo - szepnęła Madeline. Do

licha! - W głosie Kestona wyczuwało się nutę żalenia. - A więc plotki były prawdziwe.

Pani go zabiła. 3wóz znów się zachwiał i niebezpiecznie przechylił na ecie. Madeline
wyczuła, że Mały John wysunął sztylet ‘chwy. Przeklęty stangret - wybełkotał Flood. -

Przewróci nas, nie będzie uważał. Chce uczciwie zapracować na sowity napiwek. -
Keston trzymał się krawędzi drzwi, ale pistolet w jego ręce nawet drgnął. ‘ood stracił

równowagę i runął na przeciwległe siedzenie. Cholerny dureń na ‘koźle - stęknął,
wciskając się z po:em w swój kąt. - Jedzie za szybko. Co się dzieje z tym iem? Każ mu

zwolnić, Keston - bełkotał. Ile wina wypiłeś dzisiaj wieczór?

- zapytał Keston, patrząc iego badawczo. Tylko dwa kieliszki dla uspokojenia nerwów.

Żaden pożytek z pijanego pomocnika. ood obtarł ręką czoło. Nie martw się. Zrobię, co
do mnie należy. Niczego ziej nie pragnę niż obiecanej nagrody. Hunt mi zapłaci. iiabła,

zapłaci. - Wkrótce będziesz miał okazję się na nim zemścić, zakładając, że zrobisz to, co
powinieneś. - Keston wyjrzał przez okno. - Jesteśmy już blisko cełu. - Co pan zamierza

zrobić? Madeline nie czuła już ręki Małego Johna na swojej nodze. Miała nadzieję, że
zajął się teraz sznurem krępującym mu nogi. Keston uśmiechnął się ironicznie. -

Najpierw zatrzymamy się przy południowej bramie Pawilonów Marzeń. Tam zostawię
ostatnie przesłanie dla Hunta. - Rozumiem - powiedziała Madeline. - Chce pan

zamordować Flooda i zostawić jego ciało, żeby znalazł je Hunt, podobnie jak zwłoki
Oswynna. Flood drgnął i rozejrzał się niespokojnie. - Co to ma znaczyć? Kto tu mówi o

zamordowaniu mnie?

- Uspokój się, Flood. - Keston był wyraźnie rozbawiony. To nie twoje zwłoki chcę zostawić

na terenie Pawilonów. Hunt znajdzie tam ciało chłopca. Madeline poczuła, jak zimny
pot spływa jej po plecach. - Nie może pan go zabić. Nie ma żadnego powodu. On nie

może zrobić panu nic złego. - To ma być nauczka dla Hunta. Madeline zerknęła na
Flooda, który wiercił się na swoim siedzeniu. Musiała w jakiś sposób wywołać

zamieszanie. Jedyne, co mogła zrobić, to go rozdrażnić i nastawić wrogo do Kestona. -
Dlaczego nie powie pan prawdy panu Floodowi? Przecież to jego zamierza pan

zamordować. - Co takiego?

- Flood przymrużył oczy, jak gdyby miał kłopot z ostrością widzenia. - Dlaczego ta duma

baba mówi tu o morderstwie? Jestem wspólnikiem. Zawarliśmy układ. Madeline
zauważyła, że powóz zwalnia. - Nie rozumie pan? Teraz nie jest pan mu już potrzebny. -

Nie może mnie zabić! - Flood usiłował zachować równovagę, gdy pojazd nagle się
zatrzymał, ale znów runął do >rzodu, lądując tym razem twarzą na przeciwległym

siedzeniu. ‘sunął się przy tym tak, że przycisnął Małego Johna do •odłogi. - Jesteśmy
wspólnikami - wybełkotał jeszcze, po :zym znieruchomiał. - Gratuluję, pani Deveridge. -

Keston uniósł brwi i przyglądał się uważnie Floodowi. - Co było w tej buteleczce, którą
yjął z torebki pani ciotki?

- Bemice umie przyrządzać różne ziołowe leki. - Madeline •atrzyła na niego, starając się

zatrzymać na sobie jego wzrok, ak żeby nie spojrzał na Małego Johna. - Liczyła na to, że

ten, :to odbierze od niej torebkę, skusi się na łyk brandy. - W butelce była trucizna. No,
no, przebiegłość jest widoczlie waszą rodzinną cechą. Najpierw pani zdołała zabić

Renyicka, a teraz pani ciotka postąpiła podobnie z moim tak wanym wspólnikiem.
Tworzycie wyjątkowo dobraną parę. - Flood został uśpiony, nie otruty. - Szkoda.

Liczyłem na to, że oszczędziła mi kłopotu z pobyciem się go. Teraz sam będę musiał się
tym zająć. Łeston machnął pistoletem. - Proszę otworzyć drzwi. Szybko, ie chcę tracić

więcej czasu. Hunt domyśli się, że zechcę ostawić mu pamiątkę w jego cennych
ogrodach. Madeline zawahała się, potem powoli otworzyła drzwi owozu. - Ja wychodzę

pierwszy - powiedział Keston. - Potem pani /yjdzie i wyciągnie chłopca. Proszę nie
szukać pomocy stangreta. On wie, że to ja płacę za jego usługi, i z pewnością ie zechce

mieszać się do naszych spraw. Keston, z pistoletem wycelowanym w Madeline,
przesunął ię ku otwartym drzwiom. Zeskoczył zręcznie na ulicę i szybko odwrócił się w

jej stronę. Potem sięgnął do wnętrza powozu po niezapaloną latarnię. - Teraz proszę

powoli wysiąść, pani Deveridge. - Zapalił latarnię. Madeline nachyliła się nad Małym
Johnem. Zauważyła, że chłopiec nie ma już związanych nóg, ale jest unieruchomiony

pod bezwładnym ciałem Flooda. Zastanawiała się, jak stworzyć mu okazję do ucieczki. -
Proszę mi powiedzieć, panie Keston, czy naprawdę liczy pan na to, że uniknie spotkania

z Huntem?

- zapytała, Może uda się to panu przez jeden lub dwa dni. - Sam wybiorę miejsce i czas

spotkania z tym draniem. A kiedy się spotkamy, zabiję go. Najpierw jednak musi się
przekonać, że został pokonany. Jest mistrzem Vanza, ale to nie wystarcza.

- .

- . Nagle czarna chmura zakłębiła się nad głową Kestona. Obszerny czarny płaszcz opadł na

niego i oplatał go szerokimi fałdami. - Co to.

- .
- .

- ! - Gniewny okrzyk stłumiła okrywająca jego głowę i ramiona czarna tkanina. Keston

szamotał się dziko, by ją z siebie zrzucić. - Na ziemię, Madeline! - zawołał Artemis. Obaj
mężczyźni runęli na bruk. Rozległ się huk wystrzału, gdy Keston w furii nacisnął na

spust. Pocisk poszybował gdzieś w przestrzeń, ale przerażone konie stanęły dęba i
szarpały się gwałtownie. Madeline odwróciła się w stronę powozu. Przeczuwając, co się

może zdarzyć, rozpaczliwie próbowała wyciągnąć chłopca z jego wnętrza. On też
usiłował się wydostać, ale ruchy utrudniał mu przygniatający go ciężarem swego ciała,

nieprzytomny Flood. Madeline zdawała sobie sprawę, że za moment przerażone lie
ruszą galopem. Zdołała chwycić chłopca za ramiona, ale była w stanie wyciągnąć go

spod Flooda. Aafy John patrzył na nią bezradnie, z przerażeniem w oczach. też zdawał
sobie sobie sprawę, co czeka pasażera powozu nionego przez spłoszone konie. ie

zwracając uwagi na zmagających się na bruku mężczyzn, deline wskoczyła do powozu.
Wiedziała, że za chwilę konie za, ale działała jak w transie. Opierając się o siedzenie,

bowała nogami zepchnąć Flooda. ‘owóz ruszył. ‘ebrała resztkę sił i popchnęła jeszcze
mocniej. Ciało Flooda nęło i Mały John zdołał się spod niego wysunąć. Madeline gła go

mocnym uściskiem i oboje wytoczyli się przez arte drzwi powozu na ziemię. Ionie z
łoskotem kopyt pędziły coraz szybciej wąską zką. Na zakręcie gwałtownie skręciły w

lewo. Ciężki /óz zachwiał się i runął. Konie zerwały uprząż i oszalałe ‘zerażenia pognały
w ciemność, zostawiając leżący na boku izd. Przez chwilę jeszcze jego koła obracały się

bez celu. ‘rzymąjąc Małego Johna za rękę, Madeline odwróciła się iorę, by zobaczyć, że
Keston uwolnił się z rąk Artemisa. /puszczała, że ucieknie, ale on z okrzykiem furii

podniósł emi swoją laskę. ladeline pomyślała, że spróbuje uderzyć nią przeciwnika, : on
jednym ruchem ręki przekręcił rękojeść i wtedy, wietle latami, zobaczyła długie, groźne

stalowe ostrze. Artemisie! - krzynęła. ile on już był w akcji. Na wpół leżąc na bruku,
krótkim, ym ruchem kopnął Kestona w udo. Ten z okrzykiem bólu dł na ziemię, a

Artemis rzucił się na niego. Och, Boże, sztylet! - szepnęła. lały John objął ją wpół i ukrył
twarz w jej płaszczu. Walka zakończyła się niespodziewanie szybko. Obaj mężczyźni

znieruchomieli. Artemis leżał pod Kestonem. - Artemisie! - krzyknęła Madelien. -
Artemisie! - Do diabła! - Mały John odwrócił głowę i wstrząśnięty patrzył na leżących

mężczyzn. - Do diabła! Po chwili, która wydała się wiecznością, Artemis uniósł się i
zsunął z siebie nieruchomego Kestona. Krew lśniła w świetle latami. Madeline

odruchowo zarzuciła połę płaszcza na głowę chłopca, starając się oszczędzić mu
przerażającego widoku. Artemis wstał i spojrzał na nią. Zdawał się nie zauważać krwi

kapiącej ze sztyletu, który trzymał w dłoni. - Nic ci się nie stało?

- zapytał ochrypłym głosem. - Nie. - Spojrzała na sztylet. - Artemisie, czy tobie.

- .

- . Patrzył przez chwilę na ostrze, potem spojrzał na Kestona. - Nic mi nie jest - powiedział

cicho. Mały John wychylił głowę spod płaszcza Madeline i zapytał cicho: - On nie żyje?

- Tak. - Artemis rzucił sztylet na bruk. 22 - I kto by przypuszczał, że Flood jest w to

wplątany powiedziała Bemice. - A mnie się wydawało, że jestem taka jrytna, chowając w

torebce butelkę z usypiającą miksturą. łysiałam, że wypije ją Keston, a nie Flood. - Co za
różnica?

- Artemis spojrzał na kieliszek, który ‘łaśnie napełnił brandy. - Jeśli o mnie chodzi, to teraz

całkiem laczej będę patrzył na ten trunek. Muszę pani znów poziękować. I pani,

Madeline, za uratowanie Małego Johna pędzącego powozu. Okazało się, że ja niewiele
miałem do „obienia. - Niech pan nie mówi takich rzeczy. - Madeline skarciła 3

wzrokiem. - Mógł pan stracić życie. - Skoro o tym mowa - wtrąciła Bemice - to mam
nadzieję, ; nie jest pan zbyt zawiedziony śmiercią Flooda w rozbitym wozie. Wiem, że

zależało panu, żeby dotkliwie odczuł stratę .

- ajątku. - Przestałem się pasjonować planami zemsty. - Artemis srknął na Henry’ego. -

Doszedłem do wniosku, że często prowadzą do licznych komplikacji i
nieprzewidzianych rezultatów. - Mądra decyzja - stwierdził .

- Henry. - W najbliższym czasie będziesz miał ciekawsze sprawy do załatwienia. - Tak. -

Artemis spojrzał na Madeline. - Z całą pewnością. Madeline uniosła głowę znad

książeczki, którą studiowała. - A co z usypiającymi ziołami?

- zapytała. - Przeszukując dziś rano mieszkanie Kestona, znalazłem resztkę tych, które

ukradł z domu lorda Claya - odparł Artemis. - Były tam też niewielkie ilości innych ziół,
które prawdopodobnie podsuwał swoim ofiarom. - Czy było tam jeszcze coś

interesującego?

- Dziennik Kestona. Dowiedziałem się z niego, że poszukiwał książki zawierającej klucz do

odczytania Księgi Tajemnic od momentu, gdy przed paroma miesiącami dowiedział się
o jego istnieniu. Szybko zorientował się, że trzeba go szukać u określonych ludzi w

Londynie. Ograniczył się do tych dżentelmenów z Towarzystwa Vanzagarian, którzy
byliby w stanie przetłumaczyć ten skomplikowany tekst. Potem zaczął systematycznie

przeszukiwać ich biblioteki. - Musiał być chyba bardzo wstrząśnięty, gdy Linslade odkrył
jego obecność w swojej bibliotece - powiedziała Madeline. - Tak, ale to podsunęło mu

pomysł, żeby udawać swego przyrodniego brata, który wrócił zza grobu. Wykorzystał to,
by przerazić panią, po tym jak zrozumiał, że pani może być w posiadaniu tej małej

książeczki. - Na szczęście pani Deveridge była już bezpieczna w pańskim domu - wtrącił
Henry. - I wtedy próbował się mnie pozbyć. - Dlatego zaatakował pana na ulicy -

powiedziała Madeline. Artemis wypił łyk brandy i skinął głową. AMANDA QU!CK -
Kiedy zamach się nie powiódł, zrozumiał, że moja osoba noże przysporzyć mu kłopotów.

Próbował zmusić mnie do ivycofania się z tej sprawy, ingerując w moje plany dotyczące
3swynna, Flooda i Glenthorpe’a, i dlatego podrzucił zwłoki 3swynna na teren

Pawilonów Marzeń. - Co miało doprowadzić do ujawnienia, że jest pan właścicielem
tych ogrodów rozrywki - zauważyła Bemice. - Był przekonany, że zrobię wszystko, by

ukryć moje iowiązania z handlem. Sądził, że przywiązuję ogromną wagę io swej pozycji
w wyższych sferach. - Podczas gdy pana interesowało jedynie zrealizowanie jlanów

zemsty - stwierdziła Madeline. - Nie wiedział, że nagle straciłem zainteresowanie tą
spravą. - Artemis wymownie spojrzał jej w oczy. - Jest pan naprawdę niezwykłym

człowiekiem. - Madeline iśmiechnęła się. - Chociaż jestem mistrzem Vanza?

- Nie każdy członek Towarzystwa Vanzagarian jest kompletnym wariatem - odparła

wielkodusznie. - Dziękuję pani. Bardzo to pocieszające, że w pani oczach yyrosłem
ponad poziom ludzi niespełna rozumu. Henry roześmiał się. Bemice również wydawała

się rozjawiona. Madeline spłonęła rumieńcem. - A co pan powie na temat tego klucza,
sir?

- zapytała jodnosząc małą książeczkę. - Musimy zdecydować, co z nią ‘robić. - Z całą

pewnością. Tyle że ona jest bezużyteczna bez Csięgi Tajemnic, a może nam przysporzyć

dalszych kłopotów. - Zgadzam się z panem, ale zawiera jednak wiedzę i świaiome jej

zniszczenie byłoby sprzeczne z tym, czego nauczał nnie ojciec. Kto wie, czy nie okaże się
cenna dla tych, którzy jrzyjdą po nas?

- Co wobec tego pani proponuje?
- Księga Tajemic, jeśli kiedykolwiek zostanie odnaleziona, powinna być własnością Garden

Temples na wyspie Vanzagara. Uważam, że klucz do jej tekstu też powinien się tam
znajdować. - Chyba ma pani rację - przyznał po namyśle Artemis. - Słuszne

rozumowanie - poparł propozycję Henry. - Moim zdaniem, im dalej ta książeczka
znajdzie się od Anglii, tym lepiej - powiedziała z przekonaniem Bemice. - Istnieje tylko

problem, w jaki sposób przesłać ją na wyspę Vanzagara. Artemis uśmiechnął się. - Nie
widzę bezpieczniejszego sposobu niż wysłanie jej na którymś ze statków Edisona

Stokesa. Zawijają one regularnie na tę wyspę. Niech oni pilnują jej w drodze. Cokolwiek
się zdarzy, my zostaniemy uwolnieni od tej przeklętej książki. 23 Artemis postanowił

nie odkładać tego do następnego dnia. Siedział, że albo dziś otrzyma odpowiedź, albo
zacznie się achowywać jak ci szaleńcy z Towarzystwa Vanzagarian. Nie potrafił jednak

zadać zasadniczego pytania tutaj, w domu. tyć może miało to związek z jego
vanzagariańską naturą, ale izmowę mógł przeprowadzić tylko pod osłoną ciemności.

Madeline skrzywiła się, gdy zaproponował jej spacer po grodzie. - Czy pan oszalał?

- zapytała. - Jest zimno i do tego iglisto. Przeziębimy się. - Obiecuję, że nie będziemy

spacerować długo. Otworzyła usta, by wysunąć następne zastrzeżenia, ale nagle dojrzała
na niego, odłożyła książkę i wstała. - Proszę chwileczkę zaczekać. Włożę płaszcz

powiedziała wyszła na korytarz. Czekając na nią, ubrał się, a kiedy zeszła do holu, razem
oszli w stronę drzwi wyjściowych i po chwili znaleźli się na worze. Gęsta mgła otulała

ogród, ale noc nie była tak chłodna, jak przewidywał. Być może rozgrzewała go myśl o
czekającej ich rozmowie. „ - Sądzę, że ciocia i pan Leggett świetnie się bawią w teatrze

powiedziała Madeline, wyraźnie siląc się na swobodny ton. Tworzą czarującą parę, nie
sądzi pan? Kto mógłby to przewidzieć?

- Hmm. Artemis z całą pewnością nie miał zamiaru rozmawiać o rozkwitającym nagle

uczuciu pomiędzy Bemice a Leggettem. Głowę zaprzątał mu własny romans. -

Przypuszczam, że chce się pan dowiedzieć, kiedy wyprowadzimy się z pana domu,
prawda, sir?

- Madeline nasunęła kaptur na głowę. - Naprzykrzałyśmy się panu już dość długo.

Zapewniam, że spakujemy się jutro rano. - Nie ma pośpiechu. Moi domownicy świetnie

przystosowali się do obecności pań. - Cieszę się, Artemisie, niemniej wyprowadzimy się
z pana domu jutro jeszcze przed południem. - Nie zaprosiłem pani na spacer, żeby

rozmawiać o waszej wyprowadzce. Chciałem.

- .

- . - Obie jesteśmy panu ogromnie wdzięczne, sir. Nie wiem, co byśmy zrobiły bez pańskiej

pomocy. Mam nadzieję, że jest pan zadowolony z wynagrodzenia. - Tak, jestem

zadowolony z dziennika pani ojca, dziękuję rzekł wyraźnie zirytowany. - I nie są mi
potrzebne żadne wyrazy wdzięczności. - Póki tu jeszcze jestem, chciałam pana

przeprosić za to, że przy kilku okazjach pozwoliłam sobie zauważyć, że jest pan osobą
nieco.

- .

- . ekscentryczną. - Jestem ekscentrykiem i to prawdopodobnie w dość znacznym stopniu.

Z pewnością nigdy nie uważałam pana za kompletnego lata - oświadczyła z
przekonaniem. - Prawdę mówiąc, ‘łam ostatnio do wniosku, że i ja, podobnie jak moja

;ina, nie jestem wolna od pewnej ekscentryczności. Hmm. Cieszę się, że uświadomiła mi
pani ten fakt. Wolałabym, żeby pan nie zgadzał się ze mną aż tak apliwie. Na początku

naszej znajomości wspomniała pani, że Iczanie ognia ogniem jest mądrą zasadą czy też
po•zanie złodziejowi łapania złodzieja. Co by pani poiziała, gybyśmy rozszerzyli tę

zasadę na stwierdzenie, skscentrykowi łatwo przyjdzie uporać się z ekscentką? Nie

wiem, co pan ma na myśli. - Rzuciła mu niespokojne rżenie. Przyjmując pani tok
rozumowania, można by dojść do jsku, że małżeństwo dwojga notorycznych

ekscentryków szansę okazać się satysfakcjonujące dla obu stron. Małżeństwo?
Zakładając oczywiście, że dziwactwa tych osób uzupełniają pasują do siebie. Naturalnie

- odpowiedziała z odrobiną wahania w głosie. Jestem zdania, że pani dziwactwa
doskonale pasują do ;h, a mam podstawy, by wierzyć, że i pani jest podobnego lia.

[adeline znieruchomiała. Zauważyła, że i on wstrzymał ;ch. Wielkie nieba, Artemisie!
Czy pan przypadkiem nie proponuje mi małżeństwa? Jak pani zauważyła, mam pewne

poważne wady jako kandydat na męża. Jestem mistrzem Vanza, jestem ekscentrykiem,
jestem zaangażowany w interesy.

- .

- . - Tak, tak, to wiem, ale nigdy nie uważałam tego za poważną przeszkodę. Jeśli chodzi o

pana związki z filozofią Vanza i ekscentryczny charakter, to.

- .

- . Nie ustępuję panu pod tym względem, prawda? Nie mam więc prawa wytykać tego

panu. - A jednak robiła to pani. - Doprawdy, Artemisie, jeśli zamierza pan

wykorzystywać przeciwko mnie wszystko, co mogłam przypadkowo powiedzieć.

- .

- . - Poza pani stosunkiem do Yanzagarian istnieje jeszcze parę innych problemów.

Przeżyłem w samotności wiele lat, pochłonięty wyłącznie myślą o zemście. Obawiam się,

że zostawiło to jakiś ślad w moim charakterze. - Wszyscy nosimy w sobie ślady
przeszłości. - Nie jestem już młodym człowiekiem, obdarzonym młodzieńczą lekkością

umysłu. - Przerwał na chwilę, a potem dokończył: - Nie jestem zresztą pewien, czy
zaznałem kiedykolwiek tego, co nazywa się radością życia. - Och, nie jest pan przecież

starym człowiekiem. Prawdę mówiąc, widzę w panu doskonałe połącznie dojrzałości i
młodzieńczości. - Dojrzałość i młodzieńczość?

- Tak. A przy tym tak się składa, że i ja nie byłam obdarzona cechą, którą nazywa się

młodzieńczą lekkością ducha. Jak pan widzi, pod tym względem pasujemy do siebie. -

Wyjdzie pani za mnie, Madeline? Nie odpowiedziała. - Madeline?

- zapytał z wyraźną rozpaczą w głosie. Milczała nadal. - Na litość boską, Madeline, czy

zostanie pani moją żoną? Uważam, że najpierw powinnam usłyszeć, że pan mnie kocha.
Artemis chwycił ją za ramiona i powiedział: Niech to diabli, kobieto, to dlatego waha się

pani i niemal rowadza mnie do ataku serca? Dlatego, że zapomniałem /iedzieć, że panią
kocham? To nie jest drobne przeoczenie, sir. Jak pani w ogóle może wątpić w to, że

kocham panią tak, nigdy nikogo dotąd nie kochałem? ladeline uśmiechnęła się. Być
może dlatego, że zapomniał pan o tym wspomnieć. Do licha, więc mówię to teraz. -

Przytulił ją mocno całował gorąco. Kiedy już straciła oddech w jego ramionach, 5sł
głowę i zapytał: - Wyjdzie pani za mnie, Madeline? Oczywiście, poślubię pana. -

Zarzuciła mu ramiona na ię i uśmiechnęła się. - Dojrzały, ale nadal młodzieńczy ntelmen
powinien zdawać sobie sprawę, że kobieta w mojej iacji nie może pozwolić sobie na

fochy. ipojrzał w jej kochające oczy i poczuł się szczęśliwy. To dla mnie wyjątkowo
korzystny zbieg okoliczności /iedział. Jjęła jego twarz i pocałowała go tak, że serce zabiło

mu iłtownie, a krew zaczęła szybciej krążyć w żyłach. Kocham cię, Artemisie. jbjął ją
mocniej. Poczuł oszałamiające podniecenie i nie/kłą radość. Jedno tylko musi pan dla

mnie zrobić - zaczęła poważnie. Wszystko, najdroższa. Nie będzie żadnych pojedynków.
Czy to jasne?

- Mówiłem już pani, że jest wysoce nieprawdopodobne, by zaryzykował.

- .

- . Potrząsnęła gwałtownie głową. - Nie, musi mi pan obiecać, Artemisie. Absolutnie

żadnych pojedynków. Trudno. Zawsze znajdzie się sposób, żeby uporać się z tego

rodzaju problemami, jeśli się pojawią, pomyślał. Zgadzam się. Żadnych pojedynków.

Roześmiała się. Jej radosny śmiech, jasny jak szczęście i promienny jak miłość, wypełnił
ogród.