Magdalena Parus Wilcze dziedzictwo cienie przeszłości darmowy e book

Wilcze

dziedzictwo:

cienie

przeszłości

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Bookarnia Online

Ostatnio ukazały się:
Krzysztof Piskorski – Prorok
Marcin Mortka – Świt po bitwie
Anna Brzezińska, Grzegorz Wiśniewski – Za króla, ojczyznę

i garść złota

Maciej Guzek – Królikarnia

W przygotowaniu:
Jacek Piekara – Rycerz Kielichów

Agencja Wydawnicza

RUNA

Ostatnio ukazały się:
Krzysztof Piskorski – Prorok
Marcin Mortka – Świt po bitwie
Anna Brzezińska, Grzegorz Wiśniewski – Za króla, ojczyznę

i garść złota

Maciej Guzek – Królikarnia

W przygotowaniu:
Jacek Piekara – Rycerz Kielichów

Agencja Wydawnicza

RUNA

M AG DA PA RU S

Wilcze

dziedzictwo:

cienie

przeszłości

WILCZE DZIEDZICTWO: CIENIE PRZESZŁOŚCI

Wszelkie prawa zastrzeżone
All rights reserved
Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentu książki możliwe są
tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy.

Projekt okładki: Fabryka Wyobraźni
Opracowanie graiczne okładki: Studio Libro
Redakcja: Urszula Okrzeja
Korekta: Jadwiga Piller
Skład: Studio Libro
Druk: Drukarnia GS Sp. z o.o.
ul. Zabłocie 43, 30–701 Kraków

Wydanie I
Warszawa 2007
ISBN: 978–83–89595–33–1

Wydawca: Agencja Wydawnicza RUNA A. Brzezińska, E. Szulc sp. j.
Informacje dotyczące sprzedaży hurtowej, detalicznej i wysyłkowej:
Agencja Wydawnicza RUNA
00–844 Warszawa, ul. Grzybowska 77 lok. 408
tel./fax: (0–22) 45 70 385
e-mail: runa@runa.pl

Zapraszamy na naszą stronę internetową:

www.runa.pl

Wtorek-środa

– Przypuszczalnie atak niedźwiedzia – wymruczał Colin.
Winę zawsze ponosi niedźwiedź, puma, wilk, zdziczały

pies bądź zbiegły z cyrku czy zoo egzotyczny okaz, byleby
wyjaśnienie mieściło się w granicach prawdopodobień-
stwa.

Colin ponuro wpatrywał się w ekran komputera. Miałby

przed oczami standardową notkę, nie pierwszą, jaką wyło-
wił z sieci, gdyby nie jeden mały, ale diabelnie istotny szcze-
gół: nazwa miasteczka. Emily i Mat, jasna cholera.

Nie powinien może z góry negować zasugerowanego

w artykule rozwiązania zagadki. W dziewięciu przypad-
kach na dziesięć odpowiedzialność rzeczywiście ponosi
zwierzę, w dodatku chodziło o Góry Skaliste. Atak niedź-
wiedzia akurat w miejscu zamieszkania Mata i Emily za-
krawałby jednak na szczególny zbieg okoliczności, a Colin
nawet do zwykłych zbiegów okoliczności dawno stracił za-
ufanie.

Kliknął polecenie drukowania, poirytowany, że komuś

właśnie w tej sprawie musiało się zebrać na delikatność.
Gdyby obok opisu obrażeń znalazły się zdjęcia, Colin zy-
skałby solidniejsze podstawy do wyrobienia sobie wstępnej
opinii. Ach, i tak nie wierzył w winę grizzly. Byle jak złożył
wyplute przez drukarkę kartki i wsunął do tylnej kieszeni

wytartych dżinsów. Zamknął system, po czym stanowczo
zbyt gwałtownie opuścił ekran laptopa.

Skontrolował zawartość sakw, z satysfakcją stwierdzając,

że ziół i amuletów wystarczy mu aż nadto. Wolał uniknąć
tłumaczenia się Fishowi, dlaczego musi uzupełnić zapasy.
Na beżowy (w jego lepszych czasach) sweter narzucił pod-
niszczoną skórzaną kurtkę.

Colin zważył w dłoni komórkę. Nie mógł tego dłużej od-

kładać. Wybrał numer stryja i z pulsowaniem w żołądku
oczekiwał na połączenie. Czym się tak, cholera, przejmował?
I tak tam pojedzie, bez względu na wynik rozmowy. Wbrew
swej butnej postawie, z ulgą powitał informację o czasowej
niedostępności abonenta. Poczuł się usprawiedliwiony: zro-
bił co w jego mocy, nie będzie przecież bezczynnie czekał,
aż Gordon włączy telefon. Zadzwoni do stryja po dotarciu
na miejsce. Postawi go przed faktem dokonanym i lider nie
będzie już mógł się sprzeciwić wyprawie. W tej chwili uczy-
niłby to z pewnością – wyznaczyłby do zadania Fisha i paru
innych, a Colina oddelegował z ważną misją na biegun.

Wyszedł przed chatę, wspólne lokum jego i stryja, pro-

stą, pozbawioną jakichkolwiek upiększeń konstrukcję
z drewna i otoczaków, która zapewniała im przestrzeń ży-
ciową dostatecznie dużą, by nie wpadali na siebie na każ-
dym kroku.

Colin szanował Gordona, wiele mu zawdzięczał, to

jednak nie oznaczało, że marzył o częstych spotkaniach
z mentorem. Od razu miałby wrażenie, że jest nadzoro-
wany. Na szczęście obowiązki lidera zmuszały stryja do
licznych wyjazdów, a i Colin nie narzekał na brak zajęć
w terenie. Kiedy zaś obaj przyjeżdżali do osady w tym sa-
mym czasie, udawało im się nawet przez tydzień mijać na
tyle skutecznie, że poza krótkim „dzień dobry” nie znaj-
dowali okazji do rozmowy.

Colin oddychał chłodnym żywicznym powietrzem, napa-

wał się szumem drzew i świergotem ptaków, ładując bate-
rie na długie godziny, które miał spędzić w ogłuszającym
ryku silnika thunderbirda. Nie znosił ciasnych zamknię-
tych przestrzeni, wolał więc narazić się na nieprzyjemny
hałas, czując w zamian pęd powietrza na twarzy, niż się
dusić w komfortowym wnętrzu wyciszonej limuzyny. Wy-
prowadził z szopy lśniący srebrzyście motor i przymoco-
wał do niego sakwy.

Z irytacją zagryzł wargi, ujrzawszy Rose. Czego ona zno-

wu chciała?

– Colin! – Pomachała mu z daleka. – Wyjeżdżasz? A ja się

do ciebie wybrałam z propozycją wypadu na imprezę...

Colin przywołał na twarz uśmiech. Rose miała do niego

sprawę, a to nowość.

– To pomysł Dustina – wyjaśniła. – W piątek. Zdążysz

wrócić?

– Raczej nie.
Na pewno nie, sama podróż w jedną stronę zajmie mu

ponad dwa dni.

– Wybierasz się gdzieś konkretnie? – indagowała zdzi-

wiona.

Przed towarzyszami ze straży Colin nie powinien mieć

tajemnic, zatem Rose w zasadzie musiałaby wiedzieć o pla-
nowanej przez niego wyprawie. Niekiedy Colin wyruszał
powłóczyć się bez celu, gdyby jednak chodziło o taki wy-
jazd, nic nie stałoby na przeszkodzie, żeby wrócił na czas.

Zamiast odpowiedzieć, cmoknął ją po koleżeńsku w po-

liczek.

– Nie jestem w nastroju na imprezy.
Powiedział prawdę, przecież nie był w nastroju. Cholera,

kogo zamierzał przekonać? I ten niepotrzebny całus – tu
już wykazał się wyjątkowym wyrachowaniem.

Rose zarumieniła się i rozpromieniła, jakby wręczył jej

bukiet róż, wyznając przy tym miłość. Że też się uparła
właśnie na niego! Dustin ślinił się na jej widok, Sean jej
nadskakiwał, a Grieve wodził za nią ponurym spojrzeniem,
z góry przeświadczony o niepowodzeniu. Każdy z nich był-
by wniebowzięty, znalazłszy się na miejscu Colina.

– Spadam – oznajmił, dosiadając thunderbirda.
Rose jednak nie zamierzała łatwo ustąpić. Z trudem kry-

jąc zawód, nęciła Colina perspektywą szampańskiej zaba-
wy i zarazem delikatnie zarzucała mu nudziarstwo.

– Człowieku, masz dwadzieścia pięć lat! Czasem trzeba

się wyrwać z tej zapomnianej przez Boga i ludzi wiochy!
I nie mówię o zaszywaniu się w jeszcze większej głuszy.

Niebrzydka suczka, bez dwóch zdań. Czemu więc Colin

tak się wzbraniał przed tym związkiem? Wątpliwe, by zna-
lazł lepszą partnerkę. Pasowali do siebie, ich charaktery do-
skonale się uzupełniały – czego chcieć więcej? W osadzie
przyklaśnięto by takiej decyzji. Ba, Colin wręcz odczuwał
delikatną presję otoczenia.

Mimo to coś odpychało go od Rose, jakieś wewnętrz-

ne przekonanie, że jeszcze nie traił na właściwą kobietę,
a zatem nie powinien się angażować. Nikomu o tym prze-
świadczeniu nie wspomniał, zarzucono by mu bowiem,
że wydziwia, i zaczęto przestrzegać przed kuszeniem losu:
taka piękna dziewczyna nie będzie czekać wiecznie, ktoś
sprzątnie mu ją sprzed nosa, on zaś dopiero wtedy pojmie,
co stracił. Cóż począć, kiedy Colin wolał zaufać przeczu-
ciu niż opiniom innych.

Poza tym, choć Colin nie zachował w pamięci żadnego

obrazu Ianthe, Rose przypominała mu matkę; niezręcznie
by się czuł, wiążąc się z ikoną. Miał niewiele ponad trzy
latka, kiedy matka zginęła. Czasem wydawało mu się, że
potrai odtworzyć jej śmiech, spojrzenie jasnych oczu, że

pamięta dotyk miękkich włosów na twarzy, jednak nie był
pewien, czy nie pada oiarą igli własnego umysłu.

Zdaniem Gordona nie należało wracać do przeszłości.

Zatem kierowane do stryja pytania Colina o Ianthe pozo-
stawały bez odpowiedzi. Kiedy zaś lider życzył sobie, by
unikano jakiegoś tematu, członkowie społeczności kornie
się do tych zaleceń stosowali. W pierwszych latach pobytu
w osadzie Colin zdołał zgromadzić ledwie parę skąpych in-
formacji; potem, zrezygnowany, przestał pytać.

Jego dzielna i piękna matka należała do straży, tyle wie-

dział. Raczej niewiele, może więc dlatego, ilekroć patrzył
na Rose, czuł się tak, jakby widział Ianthe. Po prostu po-
trzebował wzorca, a Rose, z jej długimi ciemnymi włosa-
mi, smukłą sylwetką i charakterystycznym wyrazem oczu
– w czasie służby twardym, poza nią zaś rozmarzonym
i niekiedy smutnym – idealnie się w tej roli sprawdzała.

Potrząsnął głową. Do diabła, zachowywał się jak ostat-

ni mięczak. Rose to Rose, przeciętna, wypłoszona sucz-
ka. Całe to porównywanie jej z Ianthe było jedną wielką
bzdurą, szukaniem dla siebie usprawiedliwienia. Jak ina-
czej Colin zdołałby racjonalnie uzasadnić, czemu odtrąca
dziewczynę wprost dla niego stworzoną?

Na chwilę ogarnęła go chęć, by powiedzieć Rose coś mi-

łego, zaraz jednak odrzucił tę myśl. Cholera, też sobie zna-
lazł moment na damsko-męskie gierki! Gniewnie odpalił
thunderbirda.

Dobrze, że w porę się opamiętał. Nie w pełni kontrolo-

wał sytuację, bo myślami błądził zupełnie gdzie indziej.
Minęło siedem lat i niepokoił się, jak przebiegnie spotka-
nie z rodzeństwem. Z Matem nie pójdzie mu łatwo – ni-
gdy się nie dogadywali, a cholera wie, co dodatkowo Nigel
nakładł chłopakowi do głowy. Emily była wtedy taka ma-
leńka, że może nie poznać brata...

Oby go nie poznała.
Mijał rozrzucone po lesie domki, wszystkie z drewna i oto-

czaków, zbliżone do siebie stylem. Na osadę składało się ich
jedenaście, a każdy z osobna przypominał samotną chatkę
zagubioną w dziczy. Zamieszkiwały tam przeważnie rodziny
lub grupy znajomych, niekiedy, i na krótko, szukające od-
osobnienia pary, czy wreszcie samotnicy w rodzaju Colina
i Gordona – jak komu odpowiadało, przy czym konigura-
cje zmieniały się co pewien czas. Gdy członek społeczności
odczuwał potrzebę założenia rodziny bądź własnej niewiel-
kiej komuny, zajmował jeden z wolnych domków, względ-
nie, jeśli wszystkie były akurat zajęte, budował nowy. W tej
chwili trzy chatki w osadzie stały puste.

Na grupowe zamieszkiwanie decydują się zwykle starsi

członkowie społeczności oraz osoby młode, które jeszcze
nie myślą o własnej rodzinie. Często wybór wiąże się z peł-
nioną w organizacji funkcją – rodzaj komuny tworzyli na
przykład członkowie straży pod wodzą Fisha. Colin, jako
jedyny, się wyłamał. Lubił wprawdzie wszystkich w zespole,
niemniej wystarczało mu ich towarzystwo w trakcie wspól-
nych akcji. W czasie wolnym nie musiał oglądać ich od
rana do nocy. Poza tym starłby się z Fishem, bo choć Co-
lin nie kwestionował predyspozycji kolegi do stanowiska
przywódcy straży, z natury nerwowo reagował na rozkazy
osób niewiele starszych od siebie.

Osada ulokowała się na terenach Przedsiębiorstwa

Drzewnego Trzech Potoków, do którego należały tysiące ak-
rów gęstego lasu. Z tym jednym wyjątkiem olbrzymi obszar
pozostawał niezamieszkany. Oicjalnie założono to niewiel-
kie osiedle na potrzeby pracowników irmy i ich rodzin,
a zresztą wszelkie wyjaśnienia i tak nikogo specjalnie nie
interesowały, dopóki tartak funkcjonował sprawnie i regu-
larnie płacił podatki. Od czasu do czasu przeprowadzano

co najwyżej standardowe inspekcje, kontrolujące warunki
pracy czy przestrzeganie zasad ochrony środowiska. Nie-
zmiennie owocowały one pochlebnymi raportami.

Colin zatrzymał motor przed domem Kenta. Czyste szy-

by, iranki w oknach i zadbany ogródek nosiły znamiona
ręki Sue, drugiej żony zastępcy lidera. W porównaniu z ka-
walerskim gospodarstwem Colina i Gordona różnica raczej
rzucała się w oczy, lecz komu zależałoby na irankach? Co-
lin bardziej sobie cenił święty spokój, cieszył go więc fakt, że
stryja nie ciągnie do ożenku. I chyba zresztą nigdy nie ciąg-
nęło. Oicjalnie całą jego rodzinę stanowił Colin. Byłoby jed-
nak dziwne, a nawet źle widziane, gdyby lider nie przysporzył
społeczności paru silnych, zdrowych członków. Dlatego
Gordon zapewne spłodził jakieś dzieci, ale najwyraźniej nie
przejawiał chęci do sprawowania nad nimi ojcowskiej opieki.

W chacie mieszkali też dwaj bracia pani domu, kawa-

lerowie, oraz dorosły syn Kenta z pierwszego małżeństwa
wraz z żoną i półrocznym berbeciem. Typowa grupa ro-
dzinna, która za parę lat się rozpadnie, czy może raczej
zmieni skład. Dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym
odsyła się, by dorastały bliżej cywilizacji, rodzice zaś bar-
dzo rzadko decydują się na rozstanie z potomstwem; tym
sposobem wielu członków społeczności latami mieszka
poza osadą. Syn i synowa Kenta pewnie też wyjadą, ich
miejsce zajmą jednak żony i dzieci braci Sue.

Colin zastał gospodarza w gabinecie.
– Wyjeżdżam na parę dni – rzucił od progu.
Musiał poinformować zastępcę lidera o swojej wypra-

wie, ponieważ osady nie opuszczano bez uprzedzenia. Po-
winien był jednak podać także cel podróży. Zatajając go,
łamał jedną z podstawowych zasad. Problem w tym, że
w Colinie nieodmiennie gotowało się na myśl, iż miałby się
podporządkować komukolwiek poza Gordonem. Prędzej

posłuchałby Fisha niż Kenta, bo przywódcę straży darzył
zdecydowanie większym szacunkiem.

Zatopiony w papierach Kent jedynie pokiwał głową,

na znak, że przyjął do wiadomości wyjazd Colina. Zało-
żył niewątpliwie, że chodzi o kolejną włóczęgę, z których
bratanek lidera wręcz słynął. Zatem w pewnym sensie Co-
lin skłamał. Po co? Miał pieprzone prawo tam jechać, srał
pies Gordona i zasady. Rodzina stoi ponad zasadami. A już
Kent na sto procent by Colinowi nie podskoczył.

Spod domu zastępcy lidera Colin ruszył powoli, utrzy-

mując pracę silnika na niskich obrotach. Mieszkańcy osa-
dy nie lubili cywilizacyjnych hałasów, usiłowali zapomnieć,
że tuż obok funkcjonuje jazgotliwy zmechanizowany świat.
Telewizory i radioodbiorniki mieli jedynie nieliczni. Kom-
putery, jako narzędzia pracy, gościły w chatkach częściej,
ale uruchamiano je tylko z konieczności. W osadzie życie
upływało spokojnie, w zgodzie z naturą. Nikt nie intere-
sował się polityką, wojnami czy zamachami. Głowa przy-
wódcy w tym, żeby żaden z jego podwładnych nie ucierpiał
wskutek zmiany uwarunkowań zewnętrznych.

Kiedy ktoś opuszczał osadę na dłuższy czas, osnuwała go

mgła zapomnienia. Rodzinne kontakty urywały się na całe
lata, dopóki maluchy nie podrosły na tyle, by mogły spę-
dzać tu wakacje. Przybywające w odwiedziny dorosłe dzie-
ci i ich potomstwo przyjmowano z otwartymi ramionami,
ale już parę dni po wyjeździe były wymazywane z rozmów
i wspomnień. Aż do kolejnej wizyty. Colin powątpiewał,
czy małżonkowie rzeczywiście całkowicie omijają temat
swych synów, córek i wnuków. W ciszy domowego ogni-
ska zapewne pojawiał się on nie raz, tyle że nie nadawał się
na pogawędkę z sąsiadem.

Nawet żądni wrażeń młodzi traktowali miasto jako cie-

kawostkę, ale, broń Boże, nie sposób na życie. Wyprawa na

imprezę raz na parę tygodni w zupełności zaspokajała
wszelkie ich cywilizacyjne ciągoty. Wracali zmęczeni i ogłu-
szeni muzyką, by z ulgą powitać kojący szum lasu. Wiedzieli
dobrze, że miejskiego życia posmakują aż nadto, wycho-
wując własne potomstwo.

Za zakrętem Colin natknął się na niespodziewaną prze-

szkodę. Na środku gruntowej leśnej drogi leżał rozciąg-
nięty leniwie na boku Caramel, który zawdzięczał imię swej
nieopanowanej namiętności do słodyczy, zwłaszcza cze-
koladowych batoników z karmelem. Jego brunatna sierść
połyskiwała w przesączających się przez korony drzew pro-
mieniach jesiennego słońca.

Kiedy Colin wyhamował tuż przed nim, Caramel uniósł

łeb, jakby dopiero co zauważył motor. Puszysty ogon trzy-
krotnie uderzył ociężale o ziemię, podczas gdy bursztyno-
we oczy wpatrywały się przenikliwie w Colina.

– Zjeżdżaj, nie mam nastroju – rzucił Colin, na poły żar-

tobliwie.

Podkręcił lekko gaz i silnik thunderbirda ryknął pona-

glająco.

Caramel wydał gardłowy pomruk, wolno przewrócił

się na brzuch, obnażył zęby, jakby w kpiącym uśmiechu,
usiadł, ziewnął szeroko i podrapał się za uchem. Wreszcie,
powłócząc łapami, usunął się z drogi. Przysiadłszy na po-
boczu, obrzucił Colina zdegustowanym spojrzeniem.

– Nie bądź taki cwany – warknął Colin, po czym gwał-

townie ruszył z miejsca.

Cholera wie, co draniowi strzeli do głowy. Szczeniak nie-

kiedy zachowywał się nieprzewidywalnie.

Ryk motoru wypełniał uszy Colina, który nie oglądał

się, ale był pewien, że Caramel za nim biegnie. Cwaniak,
bez dwóch zdań. Od razu wyczuł, że Colin coś ukrywa.
A niech sobie biegnie, w końcu się zmęczy i przestanie.

Colin zwolnił, żeby nie wyglądało, że przed skurczyby-
kiem ucieka.

Po diabła się tak konspirował? Gdyby dodzwonił się do

Gordona... Ale się nie dodzwonił i to zmieniało postać
rzeczy. Los wyraźnie chciał, żeby Colin pojechał wyjaśnić
sprawę ukradkiem. Odbył już niejedną samodzielną ak-
cję, czemu więc także i tym razem nie miałby poradzić so-
bie sam? A jeśli na miejscu się okaże, że jednak potrzebuje
pomocy Fisha i pozostałych, wezwie ich i tyle.

* * *

Na asfalcie przyspieszył, rozkoszując się wiatrem, który

szarpał jego długie włosy. Za nic nie włożyłby kasku, pęd
powietrza dawał mu bowiem cudowne poczucie wolności.
Nawet ryk silnika zszedł na dalszy plan.

Siedem lat. Colin widział po sobie, jak kolosalne zmiany

mogą nastąpić w tak długim czasie. Przed siedmiu laty był
kipiącym gniewem gówniarzem. Nadal pamiętał zdumio-
ne spojrzenia gliniarzy, kiedy połamał masywne metalowe
łóżko w celi aresztu. Uważał, że spotkała go ogromna nie-
sprawiedliwość, roznosiła go wściekłość na cały świat i co
chwila robiło mu się czerwono przed oczami na wspomnie-
nie którejś z uwag Nigela. Całe szczęście, że zamknęli go
samego. Inaczej niechybnie wyrządziłby komuś krzywdę.

Krążył po celi jak wściekły lew, głuchy na zaczepki i do-

cinki innych zatrzymanych. Jeszcze trochę i wyłamałby kra-
ty (czy jego sąsiadom nadal byłoby wówczas do śmiechu?).
Usłyszał zgrzyt klucza w drzwiach na korytarzu i znane mu
już kroki gliniarza oraz towarzyszące im obce, zdecydowa-
ne. Chwilę później przed celą Colina zatrzymał się potężny
mężczyzna w cywilu, o surowej, nieco smętnej twarzy.

– Colin – powiedział przybysz, taksując go chłodnym

spojrzeniem, które jakby przenikało każdą komórkę jego
ciała. – Nazywam się Gordon, jestem bratem twojego ojca.
Domyślam się, że nieczęsto o mnie opowiadał. Doszedłem
do porozumienia z panem Stewartem. Nie wniesie prze-
ciwko tobie oskarżenia. Zabieram cię stąd i będziesz się
zachowywał przyzwoicie.

Colina zbił z tropu ów zimny przekaz informacji, które-

go ostatnie zdanie przybrało wręcz formę rozkazu. Błyska-
wicznie pokrył zmieszanie kpiącym uśmieszkiem – żaden
palant nie będzie nim komenderował!

– Bardzo ciekawe – prychnął. – Będę się zachowywał,

jak mi się...

– Wystarczy. – Głos Gordona zgrzytnął autorytarnie. –

Nie mam czasu ani ochoty użerać się z krnąbrnym smarka-
czem. Wyjdziesz stąd ze mną posłusznie albo poinformuję
pana Stewarta, że zmieniłem zdanie. Twoje życie i twoja
przyszłość. Zastanów się – dodał groźnie, widząc, że Colin
otwiera usta do kolejnej gniewnej odzywki – bez względu
na to, jak trudny wydaje ci się proces myślenia.

W Colinie zawrzało. Co za skurwiel! Gdyby nie krata,

skoczyłby draniowi do oczu. Dałby mu radę, glinie także.
Zamierzał odszczeknąć Gordonowi, żeby się odpierdolił
i że to jego życie, jego sprawa, ale doszedł do wniosku, że
nie zaszkodziłoby najpierw wydostać się z pierdla. Zbluz-
gać kolesia zawsze zdąży. Dopiero po dłuższej chwili
uświadomił sobie, co może oznaczać fakt, że facio jest
bratem Godfreya. Gniew ustąpił miejsca ciekawości.

Postanowił, że skorzysta na tej znajomości, ile będzie

mógł, a później da nogę. Opierając się o doświadcze-
nia z pierwszego kontaktu, nie oczekiwał rewelacji. Kie-
dy opuścili areszt, gość ani słowem nie zająknął się na
temat celu podróży albo losów Mata i Emily. Po prostu

kazał Colinowi wsiąść do samochodu – jedna krótka ko-
menda – i ruszyli.

Colinowi wystarczyło cierpliwości może na pięć minut

jazdy w milczeniu. Potem zażądał spotkania z rodzeń-
stwem. Żeby się chociaż pożegnać, do czego miał w końcu,
kurwa, pierdolone prawo! Stryj uciął te pretensje równie
autorytarnie, jak uczynił to wcześniej w areszcie. Dziecia-
ki były w drodze do ich nowego domu u wujostwa, Gor-
don zaś przyrzekł Nigelowi, że bratanek nigdy nie będzie
szukał z nimi kontaktu.

– Odtąd nic ci do nich – oznajmił sucho Gordon.
– Nic mi do nich?! Kurwa mać, zatrzymaj ten...!!!
– Zachowujesz się jak wściekły pies – powiedział spokoj-

nie stryj. – Opanuj się, dla własnego dobra.

Wydawałoby się, że trudno o bardziej niewinną groźbę,

niemniej coś w głosie Gordona usadziło Colina. Zamilkł,
kładąc uszy po sobie. Wściekał się na siebie za uległość,
choć w duchu przyznawał, że mimowolnie podziwia tego
faceta. Godfrey zawsze tylko skamlał albo wrzeszczał, pod-
czas gdy Gordonowi wystarczyło kilka cicho wypowiedzia-
nych słów, żeby uzyskać posłuch. Colin zdecydował więc,
że da mu szansę.

Wbrew postanowieniu zapewne szybko by stryja skreślił,

gdyby Gordon odnosił się do niego identycznie jak pierw-
szego dnia ich znajomości. Lider był jednak w porządku –
pod warunkiem, że bratanek przestrzegał reguł.

Colin uśmiechnął się gorzko do wspomnień. Psiakrew,

ale był z niego wtedy agresywny gnojek. Gdyby dziś spotkał
tamtego chłopaka, nieźle by mu dokopał. Cierpliwość i wy-
trwałość stryja zasługiwały na najwyższy podziw, zwłaszcza
w zestawieniu z faktem, iż większość mieszkańców osa-
dy uznała Colina za przypadek beznadziejny – właśnie za
wściekłego psa, którego pozostaje już tylko uśpić. Gordon

zaiste wykazał wiele poświęcenia, żeby go wyprowadzić
na ludzi. Colin nieraz się zastanawiał, co legło u podstaw
ogromnego zaangażowania stryja. Brak własnych dzieci?
A może poczucie winy, że wcześniej nie odebrał bratanka
Godfreyowi? Niewątpliwie w grę wchodziła także pozycja
lidera, porażka bowiem poważnie nadszarpnęłaby autory-
tet Gordona – cóż byłby wart przywódca niepotraiący za-
panować nad jednym szczeniakiem.

Tak, nic dziwnego, że Mat nie cierpiał dawnego Colina.

Do tego stopnia, że zawiadomił gliny. Te niekontrolowane
napady szału... Przy Emily Colin potraił się pohamować;
zapewne dlatego, że była taka mała, bezbronna i niewin-
na, budziła w nim opiekuńcze instynkty. Natomiast Mat,
wiecznie stający okoniem smarkacz, działał na niego jak
czerwona płachta na byka. Czasami Colin miał chęć roz-
szarpać go za tę krnąbrność.

Ile z owych nie najlepszych braterskich relacji Mat za-

pamiętał? Kiedy widzieli się po raz ostatni, miał jedena-
ście lat, czyli nie tak znowu mało. Teraz osiągnął ówczesny
wiek Colina. Czy okaże się równie rąbnięty jak osiemnasto-
letni Colin? W Nigelu kipiało tyle nienawiści, że wydawa-
ło się niemożliwe, by nic z tego nie skapnęło na chłopaka.
Colin zacisnął zęby. Drań nawet nie pozwolił mu pożegnać
się z dzieciakami!

Wspaniały obraz brata zachowało w pamięci rodzeństwo

Colina, nie ma co! Skuty kajdankami, rozciągnięty na ma-
sce policyjnego wozu, przyglądał się tępo, jak ich zabierają.
Mat wsiadł sam, nawet nie spojrzawszy na Colina, a Emi-
ly płakała i wyciągała do niego rączki. Potem gliniarz za-
trzasnął drzwi.

Zdrada Mata w jakiś sposób obezwładniła Colina; inaczej

niechybnie wyrwałby się i walczył. Całe szczęście, że zabra-
kło mu woli działania. W przeciwnym razie niewątpliwie

zabiłby kogoś w zaślepieniu, skazując się na los wieczne-
go uciekiniera.

Tamtego dnia widział ich po raz ostatni. Wolałby, żeby

zapamiętali go w innej, nie tak dla niego poniżającej sce-
nerii. Czemu, do cholery, Nigel odmówił mu możliwości
przeproszenia obojga, zapewnienia, że wiele dla niego zna-
czą i zawsze będzie o nich pamiętał? Pierdolony Nigel!

Krew pulsowała Colinowi w skroniach. Odetchnął głę-

boko. Psiakrew, niby się zmienił, od tamtego wściekłego
gówniarza dzieliły go setki mil, a mimo to na samo wspo-
mnienie Stewarta wyrastały mu pazury. Co zamierzał tą
metodą osiągnąć? Kiedy już dotrze na miejsce, będzie mu-
siał przekonać Nigela i Noreen, że stał się zrównoważo-
nym młodym człowiekiem o ustalonych życiowych celach
i priorytetach, a jego skłonność do szalonych wyczynów
dawno odeszła w niepamięć. Że w żaden sposób nie zagra-
ża rodzeństwu, nie porwie dzieciaków ani nie sprowadzi
na złą drogę. Cholernie trudne zadanie. Wynajdując po-
wody, by nienawidzić Nigela, Colin bynajmniej nie uła-
twiał sobie sprawy.

Dodał gazu, delektując się prędkością.
Oby Mat nie przypominał tamtego Colina – wściekłego

gnojka. Niech sobie będzie zbuntowany, ale w granicach
normy, jak typowy nastolatek u progu dorosłości. Niestety,
przypuszczalnie były to pobożne życzenia – chyba że jed-
nak nastąpił nieprawdopodobny zbieg okoliczności i w po-
bliżu miasteczka zaatakował niedźwiedź. Chociaż... Winę
mógł też ponosić obserwator, bo przecież Gordon na pew-
no jakiegoś dzieciakom przydzielił.

Cóż, gdyby Colin chciał, wysnułby jeszcze kilka innych

równie wiarygodnych przypuszczeń, niemniej na tym eta-
pie hipotezy nie tylko niczemu nie służyły, ale wręcz grozi-
ły zakłóceniem przebiegu śledztwa, jeśliby zaczął naginać