„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
MINISTERSTWO EDUKACJI
i NAUKI
Monika Mosionek
Wykonywanie odzieży według projektu
311[34].Z3.03
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2005
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
1
Recenzenci:
mgr Ewa Samojlik
mgr inż. Anetta Smolec
Opracowanie redakcyjne:
Katarzyna Maćkowska
Konsultacja:
dr inż. Janusz Figurski
Korekta:
Joanna Fundowicz
Marta Pobereszko
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 311[34].Z3.03
Wykonywanie odzieży według projektu zawartego w modułowym programie nauczania
dla zawodu technik technologii odzieży.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2005
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
2
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie
3
2. Wymagania wstępne
5
3. Cele kształcenia
6
4. Materiał nauczania
7
4.1.
Organizacja i warunki wykonywania odzieży według projektu. Zasady
szycia odzieży według projektu na miarę. Zasady doboru materiałów
odzieżowych i dodatków krawieckich do modeli odzieży
7
4.1.1. Materiał nauczania
7
4.1.2. Pytania sprawdzające 10
4.1.3. Ćwiczenia 11
4.1.4. Sprawdzian postępów 12
4.2. Zasady wykonywania pomiarów
12
4.2.1. Materiał nauczania
12
4.2.2. Pytania sprawdzające 16
4.2.3. Ćwiczenia
16
4.2.4. Sprawdzian postępów
17
4.3. Zasady krojenia pojedynczych asortymentów odzieży
17
4.3.1. Materiał nauczania
17
4.3.2. Pytania sprawdzające 18
4.3.3. Ćwiczenia
19
4.3.4. Sprawdzian postępów
19
4.4. Operacje obróbki termicznej odzieży
20
4.4.1. Materiał nauczania
20
4.4.2. Pytania sprawdzające 21
4.4.3. Ćwiczenia
21
4.4.4. Sprawdzian postępów
22
4.5. Przeprowadzenie I i II miary. Kontrola jakości odzieży miarowej
22
4.5.1. Materiał nauczania
22
4.5.2. Pytania sprawdzające 23
4.5.3. Ćwiczenia
24
4.5.4. Sprawdzian postępów
25
5. Sprawdzian osiągnięć
26
6. Literatura
31
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
3
1. WPROWADZENIE
Otrzymujesz do ręki poradnik pt.
„Wykonywanie odzieży według projektu”, który będzie
Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o podstawowych wiadomościach dotyczących
organizacji i warunków wykonywania odzieży według projektu, zasad doboru materiałów
i dodatków odzieżowych, zasad wykonywania pomiarów, zasad krojenia, przeprowadzania
pierwszej i drugiej miary, kontroli jakości odzieży.
Poradnik ten zawiera:
1. Wymagania wstępne, czyli wykaz niezbędnych umiejętności i wiedzy, które powinieneś
mieć opanowane, aby przystąpić do realizacji tej jednostki modułowej.
2. Cele kształcenia tej jednostki modułowej.
3. Ćwiczenia, które zawierają:
• wykaz materiałów, narzędzi i sprzętu potrzebnych do realizacji ćwiczenia,
• pytania sprawdzające wiedzę potrzebną do wykonania ćwiczenia,
• sprawdzian teoretyczny,
• sprawdzian umiejętności praktycznych.
4. Materiał nauczania (rozdział 4) umożliwia samodzielne przygotowanie się do wykonania
ćwiczeń i zaliczenia sprawdzianów. Wykorzystaj do poszerzenia wiedzy wskazaną
literaturę oraz inne źródła informacji.
5. Przykład zadania/ćwiczenia oraz zestaw pytań sprawdzających Twoje opanowanie wiedzy
i umiejętności z zakresu całej jednostki. Zaliczenie tego ćwiczenia jest dowodem
osiągnięcia umiejętności praktycznych określonych w tej jednostce modułowej.
Wykonując sprawdzian postępów powinieneś odpowiadać na pytanie tak lub nie,
co oznacza, że albo opanowałeś materiał, albo nie.
Jeżeli masz trudności ze zrozumieniem tematu lub ćwiczenia, to poproś nauczyciela
lub instruktora o wyjaśnienie i ewentualne sprawdzenie, czy dobrze wykonujesz daną
czynność.
Po opracowaniu materiału, spróbuj zaliczyć sprawdzian z zakresu jednostki modułowej.
Jednostka modułowa „Konfekcjonowanie wyrobów odzieżowych”, której treści teraz
poznasz, jest jednym z modułów koniecznych do zapoznania się z technologią wytwarzania
odzieży – schemat 1.
Bezpieczeństwo i higiena pracy
W czasie pobytu w pracowni Wytwarzania odzieży musisz przestrzegać regulaminów,
przepisów BHP i higieny pracy oraz instrukcji przeciwpożarowych, wynikających z rodzaju
wykonywanych prac. Przepisy te poznasz podczas trwania nauki.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
4
Moduł 311[34].Z3
Technologia wytwarzania wyrobów
odzieżowych
311[34].Z3.01
Wykonywanie szwów technologicznych
311[34].Z3.02
Konfekcjonowanie wyrobów odzieżowych
311[34].Z3.03
Wykonywanie odzieży według projektu
Schemat 1. Układ jednostek modułowych
moduł 311[34]. Z3.03
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
5
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
− organizować stanowisko pracy zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy,
− przestrzegać przepisów BHP i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony
środowiska,
− dobierać maszyny i urządzenia do wytwarzania wyrobów odzieżowych,
− obsługiwać maszyny szwalnicze,
− czytać rysunki techniczne,
− odczytywać schematy strukturalne,
− dobierać ściegi i szwy do określonych operacji technologicznych,
− wykonywać węzły technologiczne,
− zastosować zasady wykończenia wyrobów odzieżowych,
− wykonywać elementy ozdobne w odzieży,
− dobierać tkaniny i dodatki do określonych wyrobów odzieżowych,
− stosować obróbkę technologiczno-termiczną w procesie wytwarzania odzieży,
− przygotować odzież do pierwszej miary,
− znać rodzaje układów kroju.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
6
3. CELE KSZTAŁCENIA
W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
− zorganizować stanowisko pracy zgodnie z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy,
ochrony środowiska oraz wymaganiami ergonomii,
− zastosować zasady składowania i przechowywania materiałów odzieżowych
i dodatków krawieckich,
− pobrać wymiary krawieckie z sylwetki klienta,
− dobrać materiały i dodatki krawieckie niezbędne do wykonywania określonego wyrobu
odzieżowego,
− dobrać techniki wykonania wyrobu odzieżowego,
− dobrać techniki wykonania dodatków odzieżowych,
− obliczyć ilość materiałów i dodatków krawieckich do uszycia wyrobu odzieżowego,
− wykroić elementy wyrobu odzieżowego zgodnie z projektem,
− wykroić elementy dodatków krawieckich zgodnie z projektem,
− dobrać rodzaje szwów do operacji technologicznych,
− obsłużyć maszyny szwalnicze,
− zastosować ściegi i szwy w określonej operacji technologicznej,
− uszyć wyroby odzieżowe zgodnie z projektem plastycznym,
− dobrać operacje obróbki termicznej,
− zastosować prawidłowe techniki prasowania elementów oraz gotowych wyrobów
odzieżowych,
− zastosować operacje obróbki klejowej do elementów odzieży,
− przygotować wyrób odzieżowy do miary,
− przeprowadzić I i II miarę,
− nanieść poprawki krawieckie podczas miar i po ich dokonaniu,
− dobrać sposoby wykańczania elementów odzieży,
− przeprowadzić kontrolę materiałów odzieżowych i dodatków krawieckich,
− przeprowadzić kontrolę międzyoperacyjną,
− uszyć kolekcję stylizowanych modeli,
− wykonać odzież zgodnie z projektem,
− dobrać dodatki do modeli odzieży,
− sprawdzić zgodność wykonania wyrobu odzieżowego z projektem,
− przygotować kolekcję ubiorów.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
7
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Organizacja i warunki wykonywania odzieży według
projektu. Zasady szycia odzieży według projektu na miarę.
Zasady doboru materiałów odzieżowych i dodatków
krawieckich do modeli odzieży
4.1.1. Materiał nauczania
Odzież – ubiór okrywający tułów i kończyny człowieka.
Podstawową funkcją odzieży jest:
− ochrona organizmu ludzkiego przed szkodliwymi wpływami warunków
atmosferycznych i klimatycznych,
− zaspokojenie potrzeb estetycznych człowieka, które są wyrazem obyczajów danego
społeczeństwa i przejawem jego kultury (wg Prafianowicza)
Kolekcja to zestawienie modeli odpowiadających aktualnemu zapotrzebowaniu rynku.
Przy tworzeniu kolekcji konieczne jest uwzględnienie następujących punktów:
− zwrócenie uwagi na trendy mody,
− określenie grup nabywców,
− analiza reakcji klientów,
− zbadania zapotrzebowania na produkt.
Podstawą tworzenia kolekcji jest szeroki zbiór pomysłów i informacji. Należą do nich
haute couture (wym. o:t kutii:r), prèt-ά-porter (wym. pretaporte) oraz informacje dotyczące
modnych kolorów, sylwetki i materiałów.
W tworzeniu pomysłów pomocą są aktualne wydarzenia, przykłady z przeszłości oraz
fachowe czasopisma. O wyborze konkretnego pomysłu decydują życzenia klientów oraz grup
nabywców, np.: awangarda, młodzież, sportowcy, klienci lubiący ubiory klasyczne.
Pierwsze szkice przygotowuje się na podstawie danych dotyczących materiału i linii
odzieży.
Na naradzie dotyczącej kolekcji ustala się wielkość i styl kolekcji, wybierając niektóre
spośród licznych projektów, ustalając jednocześnie standardy jakościowe. W wybieraniu
modeli uczestniczy nie tylko kierownictwo, lecz także kadra techniczna i handlowa.
Na tym etapie tworzenia kolekcji przygotowuje się próbne wykroje, z których w szwalni
powstają pierwsze modele. W celu ustalenia kosztów materiałowych i kosztów wynikających
z zatrudnienia pracowników sporządza się kalkulację. W celu ustalenia przebiegu produkcji
dla każdego modelu tworzy się plan przygotowania produkcji i plan pracy.
Gotowa pierwsza kolekcja (seria zerowa) jest testowana w sprzedaży, a następnie
wprowadza się ewentualne poprawki. (druga narada dotycząca kolekcji).
Modele odzieży, które nie zostały zaakceptowane w sprzedaży, wymienia się na inne lub
przekształca w odpowiedni sposób. Kolekcja jest w ten sposób dostosowywana do potrzeb
i żądań klientów.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
8
Zwykle kolekcje przygotowuje się na przełomie pór roku jesień/zima oraz wiosna/lato.
Uzupełnienia wprowadza się na bieżąco w wyniku obserwacji rynku.
Kolekcje urozmaica się w czasie pokazów na targach i wystawach. Pierwsze zamówienia
powodują rozpoczęcie produkcji.
Kolekcje odzieżowe
Projektowanie kolekcji odzieżowej wymaga dużej świadomości plastycznej. Grupę
odzieży w kolekcji musi łączyć jakaś wspólna cecha i zarazem dzielić odrębność każdego
z modeli.
Cechą wspólną kolekcji może być:
okazja (np. wszystkie suknie wieczorowe),
kolorystyka:
− pojedynczy kolor (np. odzież w czerwieni),
− tonacja kolorystyczna (w tonacji zimnej, tonacji jesieni),
− zestaw kilku barw (np. zestawy dwukolorowe, typu biel + czerń, zestawy trój-
i czterokolorowe),
styl (np. ubiory w stylu ekologicznym),
linie (np. suknie o linii secesyjnej),
opracowanie określonego detalu w różnorodnych wariantach (np. kształt dekoltów
w małej letniej sukience),
materiał (modele z jednego rodzaju materiału, wyznaczającego określone rozwiązania
konstrukcyjne),
technika (np. modele patchworkowe, batikowe),
motyw wiodący (np. różne modele malowane w kwiaty polskie),
sezon (różne modele sezonowe, w ich skład może wchodzić wiele kolekcji),
rodzaj odzieży (np. różne warianty żakietu francuskiego),
wzór na materiale (np. modele z materiału w szkocką kratę).
W skład kolekcji mogą wchodzić modele, które łączy więcej niż jedna cecha wspólna,
np. okazja, kolorystyka i technika, czy też styl, materiał i tonacja kolorystyczna.
Zasady szycia odzieży według projektu na miarę
W procesie wytwarzania odzieży miarowej wyróżniamy następujące etapy:
− zaprojektowanie odzieży,
− przygotowanie form odzieży,
− krojenie odzieży,
− przygotowanie do miary, mierzenie oraz szycie odzieży,
− wykończanie odzieży,
− kontrola jakości odzieży.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
9
Przykład tworzenia kolekcji
Schemat 2. Przykład tworzenia kolekcji
Źródło: Samek P.: Krawiectwo – technologia. WSiP, Warszawa 1999
Poszukiwanie pomysłu
Zatwierdzenie kolekcji
Testowanie kolekcji
Druga narada
dotycząca kolekcji
Sprzedaż
Seria zerowa pierwsza
kolekcja
Projektowanie modeli
szkic
PRODUKCJA
Wybór pomysłu
Pierwsza narada
dotycząca kolekcji
Wyjazdy, targi mody,
czasopisma fachowe
Grupy nabywców, stali
klienci
Wybór materiałów
i dodatków
Kontrola handlowa
Plan przygotowania,
plan pracy, kalkulacja
Narada przedstawicieli
Badanie oczekiwań
klientów
Targi
Filmy, muzyka,
duch epoki
Trendy w modzie, kolory,
sylwetki, materiały
Linia mody, kształt elementów
odzieży, zdobienia
Kontrola techniczna
Konstrukcja, odzież
wzorcowa
Przedstawienie
rynkowi branżowemu
Uzupełnienia
Przedstawiciel
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
10
Dobór kolorystyczny dodatków do odzieży
Dodatki powinny stanowić harmonijną całość z odzieżą. Muszą być podporządkowane
zasadom doboru kolorystycznego. Kolory w ubiorze zestawia się na zasadzie podobieństwa
lub kontrastu. Zestawienia podobne są monochromatyczne, należy je więc ożywić, stosując
odpowiednią kolorystykę dodatków lub akcentów.
Zestawienia podobne barw w ubiorze wymagają:
− ożywienia, ściemnienia, gdy są to barwy pastelowe,
− rozjaśnienia, ożywienia, w wypadku barw zgaszonych,
− ożywienia, ściemnienia, rozjaśnienia, gdy są to barwy w określonej tonacji w różnych
odcieniach.
Właściwy efekt można uzyskać, stosując trzy możliwości doboru barw dodatków,
z wykorzystaniem koła barw:
− dodatki w barwach tego samego tonu co barwa odzieży, występujące w różnych grupach
(tęczowe, pastelowe, złamane, zgaszone),
− dodatki w barwach przeciwstawnych (kontrastowych) do tonu odzieży, występujące
w różnych grupach (tęczowe, pastelowe, złamane, zgaszone),
− dodatki w barwach neutralnych, harmonizujących z tonem odzieży.
Dobór dodatków do stylu ubioru
Na ubiór składa się odzież wraz ze wszystkimi elementami uzupełniającymi, to jest
dodatkami, takimi jak nakrycia głowy, apaszki, szaliki, paski, rękawiczki, obuwie, parasolki
i inne, nie wymienione akcesoria, zależne od mody. Ubiór w sensie estetycznym stanowi
całość kompozycyjną, którą należy uporządkować, czyli tak dobrać dodatki, by podkreślały
charakter, styl odzieży. Każdy styl dysponuje określonymi formami, które stanowią podstawę
do wyboru dodatków.
Oprócz zasad ogólnych doboru dodatków do odzieży w określonym stylu, ważne jest,
by wielkością i masą były zharmonizowane z „ciężarem” ubioru:
− odzież lekka, delikatna, wiosenno-letnia (np. z jedwabiu, batystu, szyfonu) wymaga
dodatków lżejszych surowcowo i w kształcie,
− ubiory jesienno-zimowe, cięższe (z materiałów wełnianych, dzianin itp.) harmonizują
z dodatkami ciężkimi (skóra, drewno, ciężkie metale itp.).
Opierając się na zasadzie harmonii, należy pamiętać, że surowcom szlachetnym
w odzieży (jedwab, wełna) odpowiadają surowce szlachetne w dodatkach (skóra, metale
szlachetne), natomiast surowce „ekologiczne” powinny występować łącznie, np. len, płótno
ze skórą, rzemieniem, muszlą, kością czy szylkretem. Materiały tańsze, łatwo dostępne,
np. płócienka, syntetyki, można łączyć z surowcami sztucznymi i syntetycznymi,
np. z plastykiem czy różnymi imitacjami.
4.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczenia.
1. Co to jest odzież?
2. Co to jest kolekcja?
3. Jakie mogą być cechy wspólne kolekcji?
4. Jaka jest zasada tworzenia kolekcji?
5. Jakie etapy wyróżniamy w procesie wytwarzania odzieży miarowej?
6. Jaka jest zasada doboru dodatków do stylu ubioru?
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
11
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Zaprojektuj kolekcję ubioru damskiego wizytowego dwuczęściowego (bluzka
i spódnica).
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) skorzystać z dostępnych źródeł informacji: literatura fachowa, czasopisma, żurnale mody,
Internet,
2) dokonać analizy aktualnych trendów mody,
3) zaprojektować kolekcję damskich bluzek wizytowych i spódnic,
4) przedstawić efekty swojej pracy.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− papier, narzędzia i przybory,
− literatura fachowa, czasopisma, żurnale mody, zestaw komputerowy z dostępem
do internetu.
Ćwiczenie 2
Do zaprojektowanej kolekcji dobierz próbki tkanin.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) zebrać próbki tkanin,
2) dobrać próbki zgodnie z założeniami projektów,
3) przeanalizować swój wybór z nauczycielem,
4) wybrane próbki przykleić pod odpowiednim modelem.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− katalogi tkanin,
− klej, nożyczki, projekty.
Ćwiczenie 3
Wykonaj kolekcję wybranych modeli ubiorów damskich na sezon wiosna - lato.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) zgromadzić tkaniny i dodatki potrzebne do wykonania wybranych modeli
zaprojektowanej kolekcji,
2) opracować szablony wybranych modeli kolekcji,
3) wykroić elementy wybranych modeli kolekcji,
4) uszyć wybrane modele,
5) zaprezentować wykonaną kolekcję.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
12
Wyposażenie stanowiska pracy:
− tkaniny i dodatki,
− brystol, nożyczki, przybory kreślarskie,
− maszyny i urządzenia szwalnicze
4.1.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak
Nie
1) wyjaśnić, co to jest odzież?
2) wyjaśnić, co to jest kolekcja?
3) wymienić cechy wspólne kolekcji?
4) przedstawić zasady tworzenia kolekcji?
5) wymienić etapy wykonywania odzieży na miarę?
6) przedstawić zasady doboru dodatków do stylu ubioru?
4.2. Zasady wykonywania pomiarów
4.2.1. Materiał nauczania
Podstawowym warunkiem wykonania odzieży jest prawidłowe i dokładne wykonanie
pomiarów figury. Podczas wykonywania pomiarów na figurze, zwraca się uwagę na postawę.
Powinna ona być swobodna i naturalna, przy zachowaniu niezmiennej pozycji, którą zmienia
tylko osoba mierząca, z różnych stron. Osoba mierzona powinna być ubrana w cienką bluzkę,
sukienkę lub koszulę. Swetry, kurtki i grubszą odzież należy zdjąć.
Do wykonania pomiaru potrzebne są:
− taśma centymetrowa – do odmierzania wielkości wymiarów,
− dwie tasiemki – jedna do przepasania figury w talii, a druga na linii obwodu klatki
piersiowej (dla dokładności ułożenia taśmy centymetrowej podczas mierzenia),
− notes i ołówek – do zapisywania wymiarów.
Wymiary antropometryczne – wielkość charakteryzująca budowę ciała ludzkiego,
wyrażana w centymetrach.
Wymiary główne to grupa wymiarów antropometrycznych określających wielkość
odzieży.
Są to:
− wzrost,
− obwód klatki piersiowej,
− obwód bioder (dla dziewcząt i kobiet),
− obwód pasa (dla chłopców i mężczyzn).
Wymiary podstawowe to grupa wymiarów antropometrycznych niezbędnych do
konstrukcji odzieży. Wymiary te są stosowane do obliczeń tych odcinków konstrukcyjnych,
których wielkość nie może być obliczona z braku odpowiedniego wymiaru
antropometrycznego. Liczba tych wymiarów zależy od rodzaju konstrukcji odzieży.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
13
Wymiary szczegółowe to grupa wymiarów antropometrycznych charakteryzujących
w dostatecznym stopniu fizyczną budowę człowieka (fantom); wymiary szczegółowe mają
zastosowanie przy:
− konstrukcji odzieży,
− teoretycznym uzasadnieniu sposobu obliczania niektórych odcinków konstrukcyjnych,
− stopniowaniu szablonów odzieżowych,
− opracowaniu dokumentacji technicznej.
Pomiar kontrolny to pomiar wymiarów ciała wykonany w taki sam sposób, jak pomiar
antropometryczny; wynik pomiaru kontrolnego służy do porównania z wymiarami zawartymi
w tabelach wymiarów. Pomiar kontrolny stosuje się przy modelowaniu form dla figur
nietypowych.
Wymiary należy zdejmować i zapisywać w odpowiedniej kolejności.
Podstawowe pomiary antropometryczne
ZWo – Wzrost – mierzy się od podstawy do punktu wierzchołkowego głowy.
Rys. 1. Pomiar wzrostu
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
os – obwód szyi – mierzy się taśmą centymetrową, z przodu poniżej chrząstki tarczykowatej,
a tyłu powyżej siódmego kręgu szyjnego
Rys. 2. Pomiar obwodu szyi
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
opx – obwód klatki piersiowej – mierzy się taśmą centymetrową poziomo przez brodawki
piersiowe
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
14
Rys. 3. Pomiar obwodu klatki piersiowej
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
ot – obwód pasa – mierzy się poziomo w największym przewężeniu tułowia
Rys. 4. Pomiar obwodu talii
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
obt – obwód bioder z uwzględnieniem wypukłości brzucha – mierzy się poziomo z tyłu przez
największą wypukłość pośladków, a z przodu przez tekturę przyłożoną
stycznie do największej wypukłości brzucha.
Rys. 5. Pomiar obwodu bioder
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
SyTy – łuk długości pleców – mierzy się od siódmego kręgu szyjnego do punktu tylnego talii.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
15
Rys. 6. Pomiar łuku długości pleców
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
RvRv – łuk szerokości barków tyłu – mierzy się w kierunku poziomym, między punktami
ramiennymi od strony tylnej.
RvNv – łuk długości kończyny górnej – mierzy się w kierunku pionowym od punktu
ramiennego do punktu rylcowego bocznego.
Rys. 7. Pomiar łuku długości kończyny górnej
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
Szczegółowe pomiary antropometryczne
XcXc – łuk szerokości tyłu na wysokości piersi – mierzy się poziomo z tyłu na linii obwodu
klatki piersiowej, między punktami tylnymi bocznymi
Rys.9. Pomiar łuku szerokość pleców
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
PcPl
– szerokość pachy – mierzy się poziomo między punktami pachowymi tylnym
i przednim.
XlXl
– łuk szerokości przodu przez piersi – mierzy się poziomo, przez punkty
brodawkowe, między punktami piersiowymi bocznymi.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
16
SySvXpTp – łuk długości przodu przez piersi – mierzy się od siódmego kręgu szyjnego,
przez punkt szyjny boczny i brodawkowy w kierunku pionowym do linii talii
w przodzie.
SySvXp – łuk długości przodu do piersi – mierzy się od siódmego kręgu szyjnego przez
punkt szyjny boczny do punktu brodawkowego.
Rys. 8. Pomiar łuku długości przodu do piersi
Źródło: Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
4.2.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczenia.
1. Jak powinna być przygotowana osoba do wykonywania pomiarów?
2. Jakie przybory potrzebne są do przeprowadzenia pomiarów sylwetki?
3. Jak dzielimy pomiary?
4. Jakie wymiary podstawowe potrzebne są do wykonania odzieży okrywającej górną część
tułowia?
5. Jakie wymiary szczegółowe potrzebne są do wykonania odzieży okrywającej górną część
tułowia?
6. W jaki sposób mierzy się obwodu talii?
7. Jakie wymiary podstawowe potrzebne są do wykonania odzieży okrywającej dolną część
tułowia?
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Zdejmij wymiary podstawowe potrzebne do sporządzenia formy bluzki i zapisz
je symbolami antropometrycznymi.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) przygotować osobę mierzoną do przeprowadzenia pomiarów,
2) przygotować przybory potrzebne do zdejmowania pomiarów,
3) zdjąć wymiary podstawowe,
4) zapisać wartości pomiarów, posługując się symboliką pomiarów ciała.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− przybory potrzebne do zdejmowania pomiarów.
− arkusz papieru do zapisania pomiarów.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
17
Ćwiczenie 2
Zdejmij pomiary podstawowe potrzebne do wykonania form spódnicy damskiej.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) przygotować osobę mierzoną do przeprowadzenia pomiarów,
2) przygotować przybory potrzebne do zdejmowania pomiarów,
3) dokonać pomiarów podstawowych potrzebnych do modelowania konstrukcyjnego
spódnicy,
4) zapisać wartości pomiarów.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− przybory potrzebne do zdejmowania pomiarów,
− arkusz papieru do zapisania pomiarów.
4.2.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak
Nie
1) przygotować osobę do wykonania pomiarów?
2) wymienić przybory potrzebne do wykonania pomiarów?
3) dokonać podziału pomiarów według kryterium przeznaczenia?
4) wymienić pomiary podstawowe do wykonania odzieży okrywającej górną
część tułowia?
5) wymienić pomiary szczegółowe potrzebne do sporządzenia konstrukcji
bluzki damskiej?
6) zmierzyć obwód talii?
7) wymienić wymiary podstawowe do wykonania odzieży okrywającej dolną
część tułowia?
4.3. Zasady krojenia pojedynczych asortymentów odzieży
4.3.1. Materiał nauczania
Zasady prawidłowego ułożenia form na tkaninie
Przed ułożeniem form należy dokładne ustalić prawą stronę tkaniny, która ma zwykle
inne wykończenie niż strona lewa, a wzory i sploty są na niej wyraźniejsze. W przypadku
trudności z rozpoznaniem prawej i lewej strony, należy zwrócić uwagę na brzegi tkaniny.
Zwykle brzeg na prawej stronie jest gładszy i dokładniej wykończony. Sprawdzoną tkaninę
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
18
składa się prawą stroną do wewnątrz i układa na niej symetryczne formy opracowane
w połowie. W przypadku krojenia modeli asymetrycznych (np. fałdy, draperie czy zapięcia
umieszczone tylko na lewej stronie przodu) formy układa się na lewej stronie pojedynczo
rozłożonej tkaniny.
Do zasad prawidłowego krojenia zalicza się obok starannego rozplanowania form,
zwrócenie szczególnej uwagi na wzory i fakturę tkanin.
Na tkaninach gładkich jednobarwnych formy układa się dowolnie, pamiętając o kierunku
nitki prostej osnowy i wątku. Na tkaninach o wzorach niesymetrycznych formy układa się
dowolnie, zwracając uwagę na kierunek nitki prostej.
Tkaniny wzorzyste o wzorach symetrycznych wymagają uwagi przy układaniu form
i takiego rozmieszczenia, aby na elementach symetrycznych (np. przodach, rękawach,
brzegach kołnierza) wzór układał się symetrycznie. Podobne zasady układania form
obowiązują przy krojeniu tkanin w kratę lub pasy. Formy na tkaninie należy tak układać, aby
środek przodu i tyłu wyznaczał symetryczny układ kraty. Ważne jest, aby poziome linie
wzoru łączyły się na tej samej wysokości w bocznych szwach przodu i tyłu. Zgodność linii
wzorów, pasów i kraty obowiązuje też przy łączeniu rękawów z przodem i tyłem. Krojąc
kołnierz, należy formę układać tak, aby wspomniane desenie miały ten sam kierunek na obu
końcach. Przy wyborze zarówno tkaniny i modelu należy pamiętać, że zużycie tkaniny
o wzorach kraty i pasków jest znacznie większe niż w przypadku tkanin jednobarwnych
i o wzorze nieokreślonym.
Specjalnej uwagi wymagają tkaniny z włosem. Stosuje się w tym wypadku układy
jednokierunkowe, długość włosa określa kierunek ułożenia szablonów. Krojąc aksamit,
welwet, sztruks – układa się formy tylko w jednym kierunku, tzn. „pod włos” tkaniny.
W przypadku futer sztucznych szablony układa się z włosem. Ułożenie poszczególnych
części wykroju w jednym kierunku obowiązuje także przy krojeniu tkanin gładkich, ale
z połyskiem i tkanin o jednokierunkowych wzorach.
Zasady krojenia
Wszystkie formy wykroju przypina się szpilkami do tkaniny. Krojąc przód spódnicy,
bluzki czy sukni, dodaje się na szwy boczne 2,5–3 cm, do podkroju szyi – 1 cm, do linii
barków – 2 cm, do krzywej podkroju pach i górnej linii rękawa – 1,5 cm, na wykończenie
krawędzi dolnych przeznacza się 3–5 cm. Obłożenie i części przodu łączy się szwami
o szerokości 1–1,5 cm, a następnie „cieniuje” je, zmniejszając grubość krawędzi. Szerokość
pozostałych szwów wynosi 1,5–3 cm. Po wykrojeniu wszystkich części pozostawia się formy
przypięte do tkaniny i dokładnie oznacza ich kontury. Warunkiem prawidłowego krojenia
tkaniny jest użycie ostrych nożyc. Tępe lub źle wyostrzone strzępią materiał i ściągają końce
nitek. Lewą ręką przytrzymuje się odcinaną część tkaniny. Trzeba zwracać baczną uwagę,
aby warstwy tkaniny nie wysuwały się względem siebie podczas krojenia.
Wiadomości dotyczące układów kroju znajdziesz w module „Konfekcjonowanie
wyrobów odzieżowych”.
4.3.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczenia.
1. Jakie znasz układy kroju?
2. Od czego zależy ułożenie form na tkaninie?
3. Jak należy przygotować tkaninę do rozkroju?
4. Jakie dodatki stosuje się na szwy boczne?
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
19
4.3.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Z zaprojektowanej przez Ciebie kolekcji wybierz jeden model z dobranym materiałem
i zastosuj odpowiedni układ kroju.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) przygotować tkaninę do rozkroju,
2) dokonać wyboru odpowiedniego układu kroju,
3) ułożyć formy wybranego modelu na tkaninie,
4) dokonać prezentacji i uzasadnić swój wybór,
Wyposażenie stanowiska pracy:
− tkaniny,
− formy wybranego modelu,
− plansze przedstawiające różne rodzaje układów szablonów.
Ćwiczenie 2
Wykrój wybrany model Twojej kolekcji.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) wykonać układ kroju na tkaninie,
2) zastosować odpowiednie dodatki na szwy i podwinięcia,
3) wykroić poszczególne elementy wyrobów,
4) skompletować wykroje.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− tkanina i formy,
− narzędzia i przybory: mydełko lub kreda krawiecka, taśma centymetrowa, szpilki, nożyce.
4.3.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak
Nie
1) wymienić rodzaje układów kroju?
2) wyjaśnić, od czego zależy ułożenie form na tkaninie?
3) przygotować tkaninę do rozkroju?
4) zastosować odpowiednie dodatki na szwy i podwinięcia?
5) wykroić poszczególne elementy odzieży?
6) skompletować wykroje?
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
20
4.4. Operacje obróbki termicznej odzieży
4.4.1. Materiał nauczania
Obróbka cieplna odzieży – faza procesu technologicznego produkcji wyrobu odzieży
polegająca na nadawaniu odpowiednich kształtów wykrojom elementów odzieżowych,
elementom montażowym oraz gotowym wyrobom w wyniku działania temperatury, pary,
ciśnienia i czasu.
Rodzaje obróbki cieplnej odzieży:
− formowanie – nadawanie odpowiedniego kształtu wykrojom elementów odzieżowych
lub elementom montażowym za pomocą żelazka lub maszyn formujących, np.
formowanie nogawek spodni, tyłu marynarki, podklejonego przodu marynarki oraz
kołnierza,
− prasowanie – wygładzanie powierzchni materiału lub utrwalanie kształtu wyrobu
odzieżowego po formowaniu za pomocą żelazka lub maszyny prasowalniczej; ważnym
etapem prasowania jest prasowanie międzyoperacyjne – prasowanie elementów odzieży
między operacjami technologicznymi, należą tutaj: rozprasowanie – rozłożenie
i utrwalenie zeszytego szwu, zaprasowanie – utrwalenie złożonej krawędzi elementu
odzieżowego (np. fałdy, krawędzie nogawek spodni), sprasowanie – zmniejszenie
grubości krawędzi wykonanego elementu odzieżowego, przeprasowanie – utrwalenie
położenia szwu lub zaszewki po ułożeniu ich w jednym kierunku,
− prasowanie na szczotce – wygładzanie powierzchni materiałów odzieżowych z okrywą
włosową, chroniące je przed zagnieceniem włosa; materiał położony prawą stroną
na szczotce prasuje się po lewej stronie przez mokrą zaparzaczkę,
− dekatyzowanie – poddanie tkaniny działaniu pary wodnej w celu zapobieżenia
kurczliwości (zmiany wymiarów) wyrobu odzieżowego podczas obróbki cieplnej
i użytkowania oraz w celu usunięcia połysku tkaninowego; rozróżnia się dekatyzowanie
ręczne za pomocą żelazka i mokrej zaparzaczki oraz dekatyzowanie za pomocą maszyn –
dekatyzatorów,
− parowanie – proces polegający na parowaniu, odsysaniu pary i suszeniu gorącym
powietrzem gotowych wyrobów w celu usunięcia zagnieceń, zmarszczeń, wybłyszczeń
lub odświeżenia ich wyglądu; rozróżnia się parowanie mechaniczne za pomocą pras
parowych i manekinów parowo-cieplnych oraz parowanie ręczne za pomocą żelazka
i mokrej zaparzaczki,
− uszlachetnianie wyrobów odzieżowych – utrwalanie kształtów wyrobu odzieżowego
przez:
trwałe prasowanie polegające na napawaniu tkanin środkami chemicznymi
w czasie ich produkcji i następnym utrwaleniu kształtów wyprasowanych wyrobów
odzieżowych w komorze stabilizacyjnej; ten rodzaj obróbki cieplnej jest nazywany
w Polsce metodą „elpress”, w odróżnieniu od nazwy międzynarodowej „permanent-
press”,
plisowanie polegające na termiczno-mechanicznym zaprasowywaniu fałd
o różnej szerokości, plisowanie może być ręczne lub maszynowe.
Wiadomości dotyczące obróbki klejowej i techniki małych wklejek znajdziesz w module
„Wykonywanie szwów technologicznych”.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
21
4.4.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na podane pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania
ćwiczenia.
1. Co to jest obróbka cieplna odzieży?
2. Jakie znasz rodzaje obróbki cieplnej?
3. Jak dokonuje się uszlachetniania wyrobów odzieżowych?
4. Jakie znasz rodzaje obróbki klejowej?
5. Gdzie stosujemy technikę małych wklejek?
4.4.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Zastosuj technikę małych wklejek w bluzce damskiej wybranego modelu
z zaprojektowanej przez Ciebie kolekcji ubiorów wizytowych.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) dobrać wkład klejowy do tkaniny,
2) dobrać odpowiednie parametry klejenia,
3) wykonać technikę małych wklejek,
4) zaprezentować efekt swojej pracy.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− wykroje bluzki damskiej,
− wkłady klejowe,
− żelazko.
Ćwiczenie 2
Zastosuj metodę małych wklejek w spódnicy damskiej wybranego modelu
z zaprojektowanej przez Ciebie kolekcji ubiorów wizytowych.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) dobrać wkład klejowy do tkaniny,
2) dobrać odpowiednie parametry klejenia,
3) wykonać technikę małych wklejek,
4) zaprezentować efekt swojej pracy.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− wykroje spódnicy damskiej,
− wkłady klejowe.
− żelazko.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
22
4.4.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak
Nie
1) wyjaśnić, co to jest obróbka cieplna odzieży?
2) wymienić rodzaje obróbki cieplnej?
3) wyjaśnić, jak dokonuje się uszlachetniania wyrobów odzieżowych?
4) wymienić rodzaje obróbki klejowej?
5) zastosować technikę małych wklejek?
6) dobrać parametry klejenia?
4.5. Przeprowadzenie I i II miary. Kontrola jakości odzieży
miarowej
4.5.1. Materiał nauczania
Do pierwszej miary należy sfastrygować zaszewki, szwy modelowe i konstrukcyjne,
szwy barkowe oraz prawy rękaw.
Pierwsza miara
Sfastrygowaną odzież zakłada się na osobę, upina się w przodzie, układając linie
środków przodów na siebie i następnie sprawdza, czy odzież prawidłowo układa się na
sylwetce, zwracając uwagę na:
− proporcje odzieży,
− prawidłowe układanie się krawędzi przodów i tyłu na figurze,
− kierunek i miejsce szwów (barkowych, bocznych), cięć podłużnych i poprzecznych itp.,
− miejsce zaszewek, ich długości i głębokość,
− podkrój pachy i szyi.
Następnie oznacza się linię talii, upina kołnierz i rękaw, ustala długość asortymentu
i rękawa, miejsce pierwszej i ostatniej dziurki oraz umiejscowienie i kształt kieszeni.
Podczas miary należy zwracać uwagę na naturalną postawę osoby, gdyż w przeciwnym
wypadku przy następnej mierze mogą wystąpić dodatkowe poprawki. Do miary należy
przychodzić w tej samej bieliźnie (stanik – pas), gdyż zmiana jej wpływa na zmianę kształtu
figury.
Wykonywanie poprawek po pierwszej mierze
Naniesione podczas I miary poprawki zaznacza się przez wciągnięcie fastrygi lub
zaznaczenie kredą krawiecką. Ponadto zaznacza się kształt podkroju szyi, miejsce wszycia
rękawa, linię dołu, miejsce naszycia kieszeni, dziurek itp. W celu równomiernego wdania
i utrzymania prawidłowego kierunku rękawa stosuje się znaki spotkania na rękawie
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
23
i podkroju pachy. Znaki spotkania stosuje się również na linii szwów w celu zabezpieczenia
przed przesunięciem odcinków przewidzianych do wdania.
Następną czynnością jest odpięcie szpilek, wyrównanie linii szwów i pokrojów oraz
przeniesienie poprawionych konturów na drugą stronę odzieży.
Przygotowanie do drugiej miary
Sfastrygowane ponownie, po poprawionych konturach, zaszewki i szwy zszywa się
na maszynie, obrzuca i rozprasowuje. Następnie wykonuje się poszczególne elementy
odzieży, jak rękawy, kołnierz, kieszenie i po starannym wyprasowaniu łączy ściegiem
fastrygowym z wcześniej zeszytym przodem i tyłem. Dół odzieży podwija się po oznaczonym
konturze i przytrzymuje ściegiem fastrygowym.
Druga miara
Po włożeniu odzieży na sylwetkę i zapięciu, sprawdza się ogólny wygląd odzieży
na figurze, układanie się kołnierza, kierunek i miejsce wszycia rękawa, miejsce naszycia
kieszeni, linię dołu itp. Zauważone błędy zaznacza się na odzieży szpilkami lub umownymi
znakami.
W przypadku wystąpienia przy drugiej mierze poważniejszych poprawek należy
przeprowadzić dodatkową trzecią miarę.
Kontrola jakości
Kontrola jakości odzieży obejmuje:
− Kontrole międzyoperacyjne wykonywanych elementów odzieży,
− Kontrolę gotowej sztuki odzieży.
Kontrola wykonywania elementów odzieży
Elementy odzieży sprawdza się pod względem jakości wykonania i estetyki. Kontroluje
się kształt poszczególnych elementów oraz zabezpieczenie ich przed strzępieniem przez
zachowanie odpowiedniej wielkości szwów i gęstości ściegów.
Kontrola gotowej sztuki odzieży
Kontrola gotowej sztuki odzieży to ostateczna kontrola przed oddaniem odzieży
klientowi i dlatego powinna być bardzo starannie i dokładnie przeprowadzona. Oddanie
klientowi odzieży niewłaściwie wykonanej, wyrabia złą opinię wykonawcy.
W gotowej sztuce odzieży sprawdza się ogólny estetyczny wygląd odzieży oraz jakość
wykonania poszczególnych elementów. Szczególnie zwraca się uwagę na symetrię
elementów parzystych, prawidłowe rozmieszczenie dziurek oraz estetyczne i trwałe ich
wykonanie, właściwe przyszycie guzików, staranne wykończenie wierzchu, jak i spodu
odzieży, dokładne wyprasowanie (bez niedoprasowań i odbicia na wierzchu odzieży szwów
lub obrębów, wyświeceń tkaniny). Przed oddaniem klientowi gotowej sztuki należy
sprawdzić, czy wyrób dobrze układa się na figurze.
4.5.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczenia.
1. W jaki sposób przygotowuje się bluzkę do I miary?
2. W jaki sposób przeprowadza się I miarę bluzki?
3. W jaki sposób nanosi się poprawki po I mierze?
4. W jaki sposób przygotowuje się bluzkę do II miary?
5. W jaki sposób przeprowadza się II miarę bluzki damskiej?
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
24
6. Jakie etapy obejmuje kontrola jakości odzieży?
7. Na czym polega kontrola wykonania elementów odzieży?
8. Na czym polega kontrola gotowej sztuki odzieży?
4.5.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Przygotuj wybrany przez Ciebie model stroju wizytowego (bluzki i spódnicy) do I miary,
przeprowadź ją i nanieś poprawki.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) sfastrygować poszczególne elementy bluzki i spódnicy,
2) nałożyć sfastrygowaną odzież na manekin lub model,
3) przeprowadzić I miarę,
4) wskazać występujące błędy i omówić sposób ich usunięcia,
5) nanieść poprawki po I mierze.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− wykroje elementów bluzki i spódnicy,
− nici, manekin, przybory, narzędzia.
Ćwiczenie 2
Przygotuj model z Twojej kolekcji do II miary, przeprowadź ją i nanieś poprawki.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) zszyć elementy bluzki, obrzucić i rozprasować lub zaprasować szwy,
2) wykonać elementy: rękawy, kołnierz, kieszenie,
3) przygotować model do II miary,
4) przeprowadzić II miarę,
5) nanieść poprawki po II mierze.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− bluzka i spódnica po i mierze,
− nici, przybory, manekin, narzędzia,
− maszyna stębnowa i overlock,
− żelazko.
Ćwiczenie 3
Dokonaj kontroli jakości drobnych elementów Twojego modelu.
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) sprawdzić elementy odzieży pod względem jakości wykonania i estetyki.
2) skontrolować kształt poszczególnych elementów.
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
25
Wyposażenie stanowiska pracy:
− wykonane drobne elementy modelu (rękawy, kołnierz, kieszenie itp.),
− taśma centymetrowa.
Ćwiczenie 4
Dokonaj kontroli jakości wykonanego przez Ciebie modelu..
Sposób wykonania ćwiczenia.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) sprawdzić model pod względem jakości wykonania i estetyki,
2) skontrolować kształt poszczególnych elementów,
3) sprawdzić zgodność z projektem,
4) zaprezentować efekt pracy na manekinie krawieckim.
Wyposażenie stanowiska pracy:
− wykonany model,
− taśma centymetrowa,
− projekt modelu,
− manekin krawiecki.
4.5.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz:
Tak
Nie
1) wyjaśnić sposób przygotowania bluzki i spódnicy do I miary?
2) przeprowadzić I miarę?
3) nanieś poprawki wynikłe po I mierze?
4) przygotować odzież do II miary?
5) przeprowadzić II miarę bluzki i spódnicy?
6) nanieść poprawki po II mierze?
7) wykonać kontrolę międzyoperacyjną?
8) wykonać kontrolę gotowego wyrobu?
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
26
5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ
INSTRUKCJA DLA UCZNIA
1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4. Test zawiera 16 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi.
Tylko jedna jest prawidłowa.
5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej
rubryce znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem,
a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.
6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
7. Kiedy udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie
na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.
8. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.
Powodzenia!
Zestaw zadań testowych
1. Kolekcja jest to:
a) wyrób odzieżowy odpowiadający aktualnym trendom w modzie
b) wyrób odzieżowy spełniający wymagania PN
c) wyrób odzieżowy wprowadzony do testowania w sprzedaży
d) zestawienie modeli, które łączy jakaś wspólna cecha i zarazem dzieli odrębność
każdego z modeli
2. Dodatek w odzieży to:
a) element uzupełniający ubiór taki jak: nakrycie głowy, apaszki, szaliki, paski,
rękawiczki, obuwie, parasolki
b) dodatek galanteryjny taki jak: zamek błyskawiczny, guzik, nici, zatrzask, haftka
c) postać przejściowa wytwarzanego wyrobu odzieżowego przeznaczona do dalszej
obróbki technologicznej
d) różnica między wymiarami ciała, a wymiarami odzieży
3. Obwód klatki piersiowej mierzymy:
a) przez największe przewężenie tułowia
b) pod pachami nad linią gorsu
c) przez największą wypukłość biustu
d) przez największą wypukłość pośladków
4. Do zasad prawidłowego krojenia zalicza się:
a) staranne rozplanowanie form na tkaninie i zwrócenie uwagi na wzory i fakturę tkanin
b) wykonanie rysunku plastycznego, opisu modelu odzieżowego, rysunku siatki
konstrukcyjnej
c) poszukiwanie pomysłu, wybór pomysłu, projektowanie modeli, testowanie kolekcji
d) wykrawanie poszczególnych elementów przy użyciu krajarki ręcznej tarczowej
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
27
5. Zasady szycia według projektu to:
a) staranne wykonanie form i zwrócenie uwagi na wzory i fakturę tkaniny
b) zaprojektowanie odzieży, przygotowanie form, krojenie, przygotowanie do miary,
mierzenie, szycie odzieży, wykończenie i kontrola jakości
c) spełnienie wymogów dokumentacji techniczno-technologicznej
d) szycie zgodnie z obowiązującą PN
6. Do kontroli jakości odzieży zaliczamy:
a) kontrolę międzyoperacyjną wykonywanych elementów odzieży i kontrolę gotowej
sztuki
b) ostateczną kontrolę gotowej sztuki odzieży
c) sprawdzenie ogólnego estetycznego wyglądu
d) sprawdzanie prawidłowości połączeń poszczególnych elementów odzieży
7. Wymiarami podstawowymi do opracowania form spodni są:
a) ot, obt, ou
b) ZTv, ZUo, ZKo, obt, ot
c) ot, opx, XcXc
d) opx, ot, obt
8. Cechą wspólną kolekcji może być:
a) okazja, kolorystyka, motyw wiodący, sezon
b) tabela wymiarów ciała, tabela wielkości odzieży
c) typy figur, typy postawy ciała, wady postawy ciała
d) kolorystyka, dodatek konstrukcyjny
9. Projektując sukienkę inspirowaną latami dwudziestymi XX wieku należy zastosować:
a) obniżoną talię podkreśloną paskiem
b) dużą ilość falban w wyrobie
c) stanik sukienki w formie gorsetu
d) bogate zdobienia
10. Do uszycia sukni całodziennej przedstawionej na rysunku, można wykorzystać tkaninę:
a) jedwab naturalny
b) aksamit
c) elanobawełna
d) szyfon
11.
I miarę przeprowadzamy następująco:
a) sfastrygowaną ponownie, po poprawionych konturach, zaszewki i szwy zszywa
się na maszynie i rozprasowuje
b) sfastrygowaną odzież zakłada się na osobę, upina w przodzie linie środka przodów
na siebie i sprawdza układanie się krawędzi, kierunek i miejsce szwów, miejsce
zaszewek i podkroje pach i szyi
c) po włożeniu odzieży na sylwetkę sprawdza się ogólny wygląd odzieży, układanie się
kołnierza, kierunek i miejsce wszycia rękawa
d) zszytą odzież zakłada się na manekin i oznacza miejsca wyszycia dziurek
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
28
12. Przy łączeniu elementów bluzki z jedwabiu należy zastosować szew:
a)
b)
c)
d)
13. Przy wykończeniu dołu spódnicy prostej wełnianej należy zastosować obręb:
14. Przedstawione zapięcie jest najczęściej stosowane:
a) w odzieży wierzchniej
b) w odzieży w stylu klasycznym
c) w odzieży sportowej
d) w wieczorowej
15. Przy krojeniu kompletu damskiego składającego się ze spodni i wdzianka, wykonanego
z tkaniny gładkiej, szytego na miarę należy zastosować układ kroju:
a)
b)
c)
a)
d)
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
29
16. Obliczając zużycie materiału na żakiet damski ze spodniami dla rozmiaru 170/96/104
należy wziąć pod uwagę następujące dane:
a) długość spodni, długość żakietu, długość rękawa
b) długość spodni, długość żakietu, obwód bioder
c) obwód klatki piersiowej długość żakietu, szerokość nogawki
d) obwód bioder, długość rękawa, obwód szyi
b)
c)
d)
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
30
KARTA ODPOWIEDZI
Imię i nazwisko ................................................................................................
Wykonywanie odzieży według projektu
Zakreśl poprawną odpowiedź.
Nr
zadania
Odpowiedź
Punkty
1
a b c d
2
a b c d
3
a b c d
4
a b c d
5
a b c d
6
a b c d
7
a b c d
8
a b c d
9
a b c d
10
a b c d
11
a b c d
12
a b c d
13
a b c d
14
a b c d
15
a b c d
16
a b c d
Razem:
„
Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
31
6. LITERATURA
1. Czurkowa M., Ulawska-Bryszewska J.: Rysunek zawodowy dla szkół odzieżowych.
WSiP, Warszawa 1998
2. Fałkowska-Rękawek E.: Podstawy projektowania odzieży. WSiP, Warszawa 2000
3. Lewandowska-Stark E., Lipke-Skrawek Z.: Techniki szycia. SOP, Toruń 1995
4. Parafianowicz Z.: Słownik odzieżowy. WSiP, Warszawa 1999
5. Samek P.: Krawiectwo – technologia. WSiP, Warszawa 1999
6. Krysińska S.: Szycie i konserwacja odzieży, WSiP, Warszawa 1987
7. Polska Norma PN 82/P – 84500. Pomiary ciała ludzkiego
8. Odzież miesięcznik, wyd. NOT
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
19 Wykonywanie odzieży według projektu
19 Wykonywanie odziezy wedlug p Nieznany (2)
19 t11 rys 3 09a projekt stalej organizacji ruchu
więcej podobnych podstron