Siła Różańca Świętego

Piątek, 01 Maj 2009 19:01

W ubiegłym roku Jan Paweł II wydał dokument Rosarium Virginis Mariae, w którym przypomniał

wielką rolę, jaką w życiu Kościoła odgrywa Różaniec. W czasach, gdy Kościół był w zagrożeniu,

modlitwa różańcowa wyjednywała mu liczne cuda i niosła od Boga ocalenie. Papież pragnie nie

tylko umocnić naszą wiarę w skuteczność różańcowych modlitw. Chce czegoś więcej: by za

naszą sprawą dokonały się we współczesnym świecie kolejne zwycięstwa tej umiłowanej przez

Maryję modlitwy. Dziś stoimy wobec nowych wyzwań. Czemuż nie wziąć znowu do ręki koronki

z wiarą tych, którzy byli przed nami? – pyta Jan Paweł II.

W XII w. w południowej Francji rozwijała się groźna herezja katarów, zwanych inaczej

albigensami. Można powiedzieć, że miała ona cechy dzisiejszej „cywilizacji śmierci”, której

mocno przeciwstawia się Jan Paweł II. Albigensi głosili istnienie dwóch istot: dobra i zła.

Pierwsza rządzi sprawami ducha, druga – materii, a więc światem widzialnym. W konsekwencji

wzywali do pogardy dla świata, porzucenia go, a nawet zachęcali do samobójstwa.

Jak trudna była do pokonania ta XII-wieczna herezja, która stała się nawet ruchem społecznym,

niech świadczy fakt, iż bezradni wobec niej byli nawet cystersi z Bernardem z Clervaux na

czele. Klucz do pokonania albigensów znalazł przybyły na te tereny w 1203 r. św. Dominik. W

lasach w pobliżu Tuluzy ukazała mu się Matka Boża w otoczeniu trzech aniołów i wskazała, że

jedyną bronią, która może zmienić świat, jest jej „Psałterz anielski”, czyli Różaniec. Zdaniem

papieża Grzegorza XIII: „Różaniec został wprowadzony przez św. Dominika po to, aby

uśmierzyć gniew Boży i wyjednać wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny”.

Modlitwa różańcowa pomogła w walce z inwazją islamu w XVI w. na kraje Europy zachodniej.

Wybrana przez Turków strategia walki zdawała się gwarantować szybkie i pewne zwycięstwo.

Uderzenie miało nastąpić od strony morza. Po zajęciu portów wojska Selima II, „Pana całej

Ziemi”, miały ruszyć na Rzym. Sułtan ogłosił, że z Bazyliki Piotrowej uczyni stajnię dla swych

koni... Nic już właściwie, za wyjątkiem cudu, nie mogło go powstrzymać. Z tej wyjątkowo trudnej

sytuacji zdawał sobie doskonale sprawę ówczesny papież Pius V. Znamienne, że kiedy zaczął

wzywać władców europejskich do wspólnego oporu, okazało się, że protestanckie Niemcy i

katolicka Francja już paktowały z Konstantynopolem, Anglia zaś odwróciła się od papieża,

sprzyjając po cichu Turkom. Ostatecznie na rozpaczliwe wołanie papieża odpowiedziały tylko

Wenecja, Hiszpania i Zakon Kawalerów Maltańskich. Wówczas papież Pius V powierzył

chrześcijańskie wojska opiece Najświętszej Maryi Panny. Wezwał też wszystkich wiernych do

modlitwy różańcowej. Wierzył, że Różaniec wyjedna u Boga kolejny cud. Tak też się stało.

W 1571 r. pod Lepanto rozegrała się bitwa morska, od której zależały losy całego

1 / 3

Siła Różańca Świętego

Piątek, 01 Maj 2009 19:01

chrześcijaństwa i Europy. Wbrew ludzkim przesłankom zakończyła się zwycięstwem nielicznych

wojsk chrześcijańskich. Zatopiono wówczas 50 galer wroga, zdobyto połowę okrętów tureckich,

uwolniono 12 tys. chrześcijańskich galerników. Wenecjanie po bitwie wznieśli w swym mieście

kaplicę Matki Bożej Różańcowej, gdzie na ścianach wypisali słowa, które przeszły do legendy:

„Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale Maryja Różańcowa uczyniła nas zwycięzcami”. Pius V,

świadom, komu zawdzięcza cudowne ocalenie Europy, ustanowił dzień 7 października świętem

Matki Bożej Różańcowej, zwanym później świętem Matki Bożej Zwycięskiej.

Bez wątpienia w bitwie pod Lepanto można dopatrzyć się pomocy Bożej. Tradycja odnotowała,

że wczesnym wieczorem, kiedy kończyła się bitwa, w Rzymie wciąż jeszcze trwała procesja

Bractwa Różańcowego, w której niesiono obraz Matki Bożej Śnieżnej – Salus Populi Romani.

Nie wolno nam też zapomnieć o modlitwie tysięcy innych osób rozproszonych po Europie, które

– zgodnie z wezwaniem Papieża – przez wiele dni odmawiały Różaniec i pościły w intencji

zwycięstwa; jednym z trzech krajów, które odpowiedziały na błaganie Piusa V, była Polska.

O różańcowym cudzie można mówić w odniesieniu do Austrii, która po II wojnie światowej

znalazła się pod hegemonią sowiecką. W intencji uwolnienia spod tego jarzma powstał w Austrii

ruch różańcowy, zwany Pokutną Krucjatą Różańcową o Pokój dla Świata. Wspólnota stawiała

sobie trzy cele: modlić się i pokutować w imieniu wszystkich, którzy zapomnieli o Bogu, błagać

niebo o pokój na świecie i prosić o pokój dla Austrii. Wśród członków krucjaty byli politycy, z

ministrem spraw zagranicznych Leopoldem Figlem i kanclerzem Juliuszem Raabem na czele.

Jeszcze w dzień Bożego Narodzenia 1954 r. nie wierzono w możliwość niepodległości Austrii.

Kilka dni wcześniej Wiaczesław Mołotow, sowiecki minister spraw zagranicznych, w rozmowie z

Ministrem spraw zagranicznych Austrii stwierdził kategorycznie, że nie ma nadziei na zawarcie

jakiejkolwiek umowy państwowej między Krajem Rad a Austrią. Jednak austriacka delegacja

rządowa, wzmocniona modlitewną siłą krucjaty, w kwietniu 1955 r. wyjechała na rozmowy do

Moskwy i powróciła do kraju z dokumentem gwarantującym Austrii wolność. Należy zaznaczyć,

że nawet najwyżsi austriaccy dostojnicy państwowi zmiany zaistniałe w polityce Rosji

przypisywali przede wszystkim Bogu i Matce Najświętszej, a nie swoim zasługom. Faktem jest,

że w październiku 1955 r. ostatni żołnierze rosyjscy opuścili Austrię.

Oprócz zwycięstw różańcowych, które wywarły wpływ na losy państw i narodów, istnieje

niezliczona liczba cudów dokonanych za pośrednictwem Różańca, które zmieniły życie

pojedynczych ludzi. Ocaliły ich od śmierci, pomogły przetrwać więzienie, wyjednały łaskę

nawrócenia, umożliwiły pojednanie z Bogiem.

2 / 3

Siła Różańca Świętego

Piątek, 01 Maj 2009 19:01

Bł. Fryderyk Ozanam (1813-53 r.), wybitny historyk, prawnik, a przede wszystkim założyciel

Stowarzyszenia św. Wincentego a Paulo, był za młodu człowiekiem niewierzącym. Jego

nawrócenie dokonało się w jednym z kościołów paryskich, w którym zastał modlącego się na

różańcu mężczyznę. Ozanam podszedłszy bliżej, spostrzegł, że jest to jego dawny profesor,

André Marie Ampčre (zm. 1836 r.), matematyk i fizyk, twórca nauki o elektrodynamice, dziś

znanej jako elektromagnetyzm. Ampčre odmawiał Różaniec z taką pobożnością, że Ozanam

uznał, iż religia, którą wyznaje jego wielki nauczyciel, musi być prawdziwa. Kiedy przyjął

chrzest, zwykł odwoływać się do tamtej sceny i powtarzał: „Różaniec Ampčre’a przyniósł mi

więcej dobra niż wszystkie książki i kazania razem wzięte”.

Przewodniczka ze Skarbca Jasnogórskiego wspominała następujące wydarzenie. Gdy

oprowadzała po muzeum grupę pielgrzymów, nagle jeden ze zwiedzających, dostrzegłszy w

gablocie skromny, niekształtny różaniec, zaczął płakać i łamiącym się głosem powiedział: „To

mój różaniec. Oddałem go jako wotum dziękczynne po wyzwoleniu z obozu. Zrobiłem go z

chleba, którego resztę zjadłem. Wiedziałem, że aby pozostać przy życiu, potrzebuję bardziej

modlitwy niż jedzenia. Przechowywałem ten różaniec w ukryciu i modliłem się na nim

potajemnie, bo nie wolno było mieć żadnych znaków czy przedmiotów religijnych. Odmawianie

Różańca dodawało mi sił do przetrwania. Różaniec to była moja kotwica nadziei...”.

Spojrzenie na historię i ludzkie doświadczenia utwierdza nas w przekonaniu, że problemy, które

musi rozwiązać współczesny świat, są niejednokrotnie z ludzkiego punktu widzenia nie do

rozwiązania. Co zatem uczynić, by ludzkość powróciła do zdrowych zasad moralnych? Nikt nie

zna odpowiedzi na te pytania. Ale problemy te mogą zostać rozwiązane, gdy damy jeszcze raz

szansę Maryi, której wstawiennictwo u Boga wyjednuje cuda.

Dobrze odmawiany Różaniec przynosi wiele duchowych owoców. W krótkich rozmyślaniach

przypomina żywot Pana Jezusa i Matki Bożej, pobudza do miłości Boga i bliźniego, skłania do

żalu za grzechy, do zachowania przykazań Bożych i kościelnych, i w ten sposób prowadzi do

świętości i zbawienia.

Ks. Józef Dębiński

Tygodnik Niedzieli - Edycja włocławska 42 i 43/2003

3 / 3