Kazimierz Wyka, Słowa-klucze (1962), w: Stylistyka polska. Wybór tekstów, Warszawa
1973, PWN, wybór, opracowanie i wstęp Ewa Miodowska-Brookes, Adam Kulawik,
Marian Tatara, s. 153-167.

Prezentacja metody Guirauda i jej praktyczne zastosowanie.

Słowa-klucze – znamienne dla danego tematu lub świadczące o określonej manierze
twórczej.

Sposób zebrania i wstępnej selekcji badanego materiału językowego polega na
następujących zabiegach. Giraud oblicza, a potem porównuje trzy listy, trzy siatki
frekwencyjne – siatki częstotliwości występowania danego wyrazu:

1) lista frekwencyjna słów w prozie zgromadzonych w dostatecznej obfitości, by

uzyskane w ten sposób wyniki można traktować jako wskaźnik pozycji, który dany
wyraz zajmuje, od najczęstszych do najrzadszych;

2) lista frekwencyjna pełnego zasobu słów u danego poety lub w danym utworze;
3) lista frekwencyjna porównawcza, którą otrzymujemy, zestawiając miejsca zajmowane

przez dane słowo na liście pierwszej w porównaniu z listą drugą.

Wiedząc, które wyrazy u danego autora odgrywają rolę słów-kluczy, Giraud śledzi kontekst
stylistyczny i wnioski, które z owego zmiennego kontekstu dają się wyprowadzić.
Wprowadza pojęcie pola stylistycznego (champ stylistique), analogicznie do pojęcia pola
semantycznego.