Kazimierz  Wyka,  Słowa-klucze  (1962),  w:  Stylistyka  polska.  Wybór  tekstów,  Warszawa 
1973,  PWN,  wybór,  opracowanie  i  wstęp  Ewa  Miodowska-Brookes,  Adam  Kulawik, 
Marian Tatara, s. 153-167. 
 
Prezentacja metody Guirauda i jej praktyczne zastosowanie. 
 
Słowa-klucze  –  znamienne  dla  danego  tematu  lub  świadczące  o  określonej  manierze 
twórczej. 
 
Sposób  zebrania  i  wstępnej  selekcji  badanego  materiału  językowego  polega  na 
następujących  zabiegach.  Giraud  oblicza,  a  potem  porównuje  trzy  listy,  trzy  siatki 
frekwencyjne – siatki częstotliwości występowania danego wyrazu: 

1)  lista  frekwencyjna  słów  w  prozie  zgromadzonych  w  dostatecznej  obfitości,  by 

uzyskane w ten sposób  wyniki można traktować  jako wskaźnik pozycji, który dany 
wyraz zajmuje, od najczęstszych do najrzadszych; 

2)  lista frekwencyjna pełnego zasobu słów u danego poety lub w danym utworze; 
3)  lista frekwencyjna porównawcza, którą otrzymujemy, zestawiając miejsca zajmowane 

przez dane słowo na liście pierwszej w porównaniu z listą drugą. 

 
Wiedząc, które wyrazy u danego autora odgrywają rolę słów-kluczy, Giraud śledzi kontekst 
stylistyczny  i  wnioski,  które  z  owego  zmiennego  kontekstu  dają  się  wyprowadzić. 
Wprowadza  pojęcie  pola  stylistycznego  (champ  stylistique),  analogicznie  do  pojęcia  pola 
semantycznego.