WałękaRafał

Tożsamośćszaleństwa

Odredakcji:

Czymjestszaleństwo?Czymożemyjejakośsprecyzować,nazwać?
Jakpoznaćjegotożsamość?
Każdeszaleństwomainneoblicze.Wkońcukażdyznasmawłasnewariacje,zboczenia,pasje

iskrzywienia.Nailejednakszalonymusibyćczłowiek,byprzekroczyćcienkąliniędzielącądobrood
zła?Możetorodzajusprawiedliwieniaprzedsamymsobą?Amożeszaleństwojestpoprostuwygodne?
Wkońcuniepoczytalnyprzestępcaotrzymalżejsząkaręniżosobaświadomaswoichzbrodni.
NajnowszapowieśćRafała,podobniejak„Więzieńzemsty”,pisanajestwsposóbniechronologiczny.
Pozwalatojeszczebardziejwytężyćumysłwielbicielakryminałuisensacji.Należybowiemszczególną
uwagęzwracaćnadatyposzczególnychzdarzeń,byposkładaćhistorięwjednącałość.

Wszystkozaczynasięwmomenciezaginięciaznanegopsychiatry,doktoraPiotraWrześnia.Jest

ondyrektoremzakładudlapsychiczniechorych.Jegozniknięciejestowianeaurątajemnicy.Wkręgu
podejrzanychznajdująsięzarównobylipacjenci,jakiprzeciwnicyoryginalnychmetodleczeniawtymże
szpitalu.KomunaraziłsięWrzesień?Możepoprostuzniknął,byskryćsięprzedwrogami?Ci,jak
wiadomo,czająsięwszędzie,taknaprawdęniemożnanikomuufać.Wieotymsamażonadoktora,
MałgorzataWrzesień.Niemożeonawierzyćaniwspółpracownikommałżonka,anipolicjiczyznajomym.
Kobietarozpoczynawięcposzukiwaniamężanawłasnąrękę.Majejwtympomócprywatnydetektyw,
RafałMalecki,oistnieniuktóregoMałgorzatadowiadujesięprzeszukującrzeczymęża.Czuje,że
znajdziewnichjakiśtropiniemylisię.Zawierzaswojemuinstynktowi.Reputacjadetektywajestdla
niejtajemnicą,aleniemawyboru.Zrobiwszystko,bydowiedziećsięprawdyozniknięciudoktoraPiotra
Września.

Małgorzata,kopiąccoraztogłębiejigłębiej,nimsięobejrzy,znajdziesięwsytuacji,zktórej

niesposóbwyjść.Każdybowiemmatutajswojegotrupawszafie.Pytanietylko:ktoodważysiędoowej
szafyzajrzeć?

Jakwiemy,szaleństwowielematwarzy,więcMałgorzataWrzesieńniejestjedynąbohaterką

„Tożsamościszaleństwa”.Wcałejtejzwariowanejpartiiżyciowychszachówważnymifiguramiokażą
siętakżezrzędliwy,próbującyrzucićpaleniekomisarzWinylijegomłodypartner,eleganckioraz
niezwykleinteligentnybyłystudentprawa,obecniepolicjant,PiotrKorzeński.

Wszyscybohaterowieprzekonająsię,żeniektóretajemnicezprzeszłościnigdyniepowinny

ujrzećświatładziennego.GdybowiemrazotworzysiępuszkęPandory,niemaodwrotu...

PanoszącesiępoświeciesiedemGrzechówGłównych:pycha,gniew,nieczystość,zazdrość,

nieumiarkowanie,gniewilenistwozmusząludzidostrasznychdecyzjiiwyborów.Strachmawielkie
oczy,kłamstwokrótkienogi,aśmierćdługieręce.Temogąciędosięgnąćnawetzzagrobu.

Spróbujmyodkryćtożsamośćtegoszaleństwa...

RafałWałęka—urodziłsię8marca1988rokuwSzczecinie.
Gdymiałroczek,jegorodzinaprzeprowadziłasięnaŚląsk,doKuźniRaciborskiej.Tamteż

ukończyłwszystkiekolejneszkoły,aliceumoprofilusportowym—jużwpobliskimRaciborzu.Po
maturzewybrałszkołępolicealnąwRybnikuoprofilufototechnicznym.Choćfotografiawciążpozostaje
jednymzjegohobby,tojednakpodwóchsemestrachwewspomnianejszkolezmieniłzdanieiwybrał
studia.PostanowiłwyprowadzićsiędoOpolaikształcićsięnatamtejszejPolitechniceOpolskiej,na
WydzialeWychowaniaFizycznego,naprofilu:Turystykairekreacja.Wtymrokurozpocząłtakże
edukacjęnaUniwersytecieOpolskim,będzietamstudiowaćjęzykiobcewturystyce.

Autortraktujeswojepisarstwojakhobbyigimnastykęumysłu.Zacząłpisywaćjeszczew

gimnazjum.SwojąprzygodęzksiążkązawdzięczapanuMarkowiCzogalikowi,nauczycielowijęzyka
polskiego,któryrozbudziłwmłodymRafalepokładywyobraźnipisarskiej.Pisanieartykułów
dziennikarskich,książekczyinnychtekstówużytkowychstałosiędlaniegoprzyjemnością,pasjąimiłym
sposobemnawypełnieniewolnegoczasu.

Jakoe-bookiwGoneta.netpojawiłysięjużdwieksiążkiRafałaWałęki:„Więzieńzemsty”(marzec

2010) oraz „Skazany” (wydanie 1., sierpień 2011 i wydanie 2., poprawione, luty 2012). Na wydanie
czekająkolejne.

Prolog

Racibórz—KampusAWF
Środa,15maja2002—godzina14:45

MaciejiBeatabylistudentamitrzeciegorokunaAkademiiWychowaniaFizycznegow

Raciborzu.Znalisiękilkamiesięcy,azaniecoponad30dnimielipodchodzićdoegzaminu
licencjackiego.Jednakhormony,wiosnaimłodzieńczezauroczeniewygrałyzpragmatyzmemżycia.
Młodzizakochanizdawalisięniemyślećonadchodzącymegzaminie.Widzielitylkosiebie.Studiowali
natymsamymkierunkuiroku,aleczasspędzonyrazemnazajęciachniebyłwystarczający.

Gdytylkonadarzałasięokazja,wprzerwiemiędzykolejnymizajęciamisiadalinaswojej

ulubionej,dębowejławceprzytylnymwejściugłównegobudynkuuczelni.TymrazemMaciej
zaniepokoiłBeatęswoimspóźnieniem.Siedziałajednakcierpliwie,ażwkońcudoczekałasięswojego
rycerza,któryniespodziewaniepodjechałsamochodem.Wysiadłizczerwonąróżąpopędziłdo
ukochanejdziewczyny.

—Skądmasztensamochód?—zapytałaBeatajużpotym,jakMaciekobdarowałjąróżąi

soczystympocałunkiem.Uwielbiałjejpomalowanenaczerwonopełne,wąskieusta.

—Toodrodziców.Mieliztymczekaćdozdanialicencjatu,aleniewytrzymali.Nienarzekam

więc.

—Jestsuper!Naprawdęjesttwój?—zapytałatotalniezszokowana.
—Wybacz,żesięspóźniłem,alewiesz...Dziśzabieramcięnawycieczkęmoimnowiutkimautem.
—Aleprzecieżzajęcia...MamyćwiczeniazDarłowskimi...—ZajęciazDarłowskim

toniemłodość,nieuciekną—wpadłjejwsłowoMaciek,uśmiechającsięzawadiacko,cozawsze
przyprawiałojegodziewczynęoszybszebicieserca.

—Jesteśpewien?—zapytałaniecosceptycznadziewczyna,poprawiającswojerude,kręcone

włosysięgająceramion.

—Tak!Zdecydowanie.Pięknydzień,pięknaty,nowiutkieauto.
Skoczymynadjeziorko,pokażeszmiswójnowystrój...
—Kusisz,mójdrogi...Nodobra,alejakcoś,wszystkospadnienaciebie.
—Niepanikuj.Conibymiałobysięstać?Tendzieńjestzbytdobry,bycośmogłogopopsuć,

niesądzisz?—zapytałMaciekretorycznie,poczymująłdziewczynęzarękęizacząłciągnąćdelikatnie
wstronęsamochodu.

Gdybylijużokrokodauta,naglenajegodachuwylądowałoludzkieciało.
Impetuderzeniaroztrzaskałwszystkieszybyispowodowałsporowgnieceńwniebieskim

SeacieIbiza.Młodziodruchowoodskoczyliwtył,choćmogłotowyglądaćnaupadek.Szoktopotężny
bodziec.Początkowoparaniepotrafiławydobyćzsiebiesłowa.Wpatrywałasiętylkowleżąceplecami
dogóryzwłokimłodegomężczyzny,wokółktóregoplamakrwipowiększałasięcorazbardziej.Dookoła
zaczęligromadzićsięstudenci,niektórzyfilmowaliciałokomórkami,innirobilizdjęcia.Internetsprzeda
dziśwszystko.

NagleuwagęwszystkichzwróciłtakżestraszliwypiskBeaty:—Przecieżtentrupto

Paweł—stwierdziłjedenzgapiów.—Zadzwońciepopolicję.

Kilkanaścieminutpóźniejnamiejscuzbrodnibyłojużpełnofunkcjonariuszy,terenzostał

zabezpieczony.SprawąmielizająćsiękomisarzWinylipodkomisarzKorzeński.Pierwszybył
podstarzałymgliną,niecozmęczonymswoimzawodem,alejednakcośwciążkazałomurobićto,corobi.
Uważał,żektośmusibabraćsięwbrudach,byinnimogliżyćspokojnie.Chociażpoczuciemisjiz
wiekiemstawałosięmniejsze,wciążjednaktliłosięwmotywacjiWinyla.Najegopalcuwidniałazłota
obrączka.Byładlaniegoważna,gdyżdawałanadziejęnato,żeżyciezawodoweniezawszejestskazane
nawyłącznośćprzezbrakżyciaprywatnego.Byłtoraczejzamkniętywsobie,okołopięćdziesięcioletni
osobnik.Uporczywiegryzłmarchewkę,cokłóciłosięniecozwizerunkiemtwardzielawprochowcu
rodemzestarychkryminałów.Szacunekistrach,tonajczęściejwzbudzałwkryminalistachstojącychmu
nadrodze.JegopartnerembyłmłodyPiotrKorzeński:eleganckoubrany,przystojnymężczyznapo
studiachprawniczych.

Dlaczegoniezostałprawnikiem?Otóż:pozostawałuzależnionyodadrenalinyiuważał,że

pracaśledczegodamuwiększepoledopopisu.Ryzykozapewniałmuteżhazard,któremubyłbezreszty
oddany.Tylkojemubyłwierny.Wysiadajączwozuzostawiłmarynarkę,podwinąłrękawykoszuli,po
czymwestchnąłiprzetarłczołozpotu.

—Komusię,cholera,chcemordowaćwtakąpogodę?—Korzeńskirzuciłwprzestrzeń

pytanie.

—Akomusięchcezadawaćgłupiepytania?—odparłWinyl.—Znówniewsosie,

partnerze?MożejakbyśzdjąłtenpłaszcziprzestałbawićsięwHumphreyaBogartaz„Casablanki”,to
byśniebyłtakniemiły.Upałszkodzi,wiesz?

—OdczepsięodtegoBogarthai„Casablanki”.Odtygodniasięczepiasz—odparłWinyli

choćrzeczywiściebyłomugorąco,touparcieikonsekwentniepłaszczaniezdjął.Nienawidził
przyznawaćsiędobłędów.

—Botodno.
—Waszepokolenienieznasięnafilmach.Idziecienajakąśrozpierduchęjak„Transnormerst”i

śleposięgapicie...Zeroklimatui...

—...mówisię:„Transformers”—poprawiłKorzeński.
—Jakgównonazwieszambrozją,toitakpozostaniegównem.—Tonibycopowinnosię

oglądać?Cotyostatniowidziałeś,szefie?

—„Prawdziwyromans”.Tojestdobryfilm.
—Zromantykatotymaszjedyniekońcówkę:„antyk”.Dobre,nie?Antyk,bomaszswojelata.
—Jedziesznamójwiek,arzucaszgłupimikawałamiStrasburgera.
—Niesągłupie,poprostuniekażdyjerozumie.Takjakjanierozumiem,jakmożeszuważać

„Prawdziwyromans”zaarcydzieło.—Comnie,kurwa,podkusiło,byzaczynaćztobątęgadkę?
—Bowiesz,żemamrację.Filmsięogląda,byoglądać,anieczytaćprzydługawedialogiiopisy.To
nieksiążka.

—Awksiążkachniemaprzydługawychdialogów?Zrzędzeniaoniczym.
—Anaszdialogniejestprzypadkiemprzydługawy?
—Przydługawytojesttwójjęzyk.Nadawałbyśsięnapapugę.
—Powieszwkońcu,coztym„Prawdziwymromansem”?
—Później.Zmęczyłamnietapaplanina,azarazdojeżdżamy.
Weźsięlepiejzarobotę.
—Założymysię,żedziśtojarozwiążęsprawę?Pięćdych?
—Stoi.
Policjancidotarlinamiejscewezwania,zaparkowalinaparkingudlawykładowcówipodeszli

dodośćotyłego,umundurowanegofunkcjonariusza.Uścisnęlimudłońiprzedstawilisię,krótkomachając
odznakami.

—Cotumamy?—zapytałKorzeński,uprzedzającpartnera,którynadzwyczajtegonielubił.
—Cóż,tentutajmartwytoniejakiPawełGrochowski,studenttrzeciegorokuWychowania

Fizycznego.Skoczek-samobójca?—Hmm...—westchnąłWinylizbadałwzrokiem
trzypiętrowybudynekuczelni.

—Jacyśświadkowie?—zapytałKorzeński.
—Właściwietoprawiesetka.Niedamyradyprzesłuchaćwszystkich...samistudenci—

odpowiedziałpolicjant.

—Aktobyłnajbliżej?Czyjtosamochód?
—MaciejaMalowskiego.Studenttutejszejturystyki.Byłatuteżjegodziewczyna,Beata

Brzoza.

—Gdzieonisą?—zapytałWinyl,licząc,żepolicjantwskażemuparępalcem.
—Przesłuchujeichnaszafunkcjonariuszka.
—Co,dokurwyjasnej!?Wieczniesięktośmirobotymusiwpierdalać?—grzmiałWinyl—

Prowadzićdonich,itojuż!—dodałwściekły,ażrzuciłmarchewkąwprzestraszonegopolicjanta,który
wiedziałjuż,żeniemawyboru,musiwykonaćpolecenie.

—Proszęzamną—rzuciłstrachliwiefunkcjonariusz.
—Korzeń,weźsięrozejrzyjipilnuj,byniczegoniespieprzyli.
Niepotrzebnamitufuszerkaamatorów—rozkazałkomisarz,a

Korzeńskizabrałsięzaoględzinyzwłokisamochodu.

Tymczasemwklasienumer15...

Niska blondynka w mundurze przesłuchiwała Beatę i Maćka. Nagle do pomieszczenia wpadł

Winyl.Niczymburza,zachmurzonatwarzzwiastowałapioruny.

—Wypad—powiedziałkrótko,machającodznaką.
—Niemożepantaktutajwpadać.Przesłuchujęświadków,którzysąwszokui...—tłumaczyła

policjantka.

—Wszokutojestemja,żemisięjakiśamatorwpieprzawkompetencje.Wypad,powiedziałem

—rozkazałWinylnieznoszącymsprzeciwutonem.

—Anibyjakiebłędypopełniłam?Takipancwany,aktosięspóźniałi...
—Popatrz,jakagębaniewyparzona,aniewie,żeświadkówprzesłuchujesięosobno?
—Aleja...—odparłapolicjantkaizauważyłaswójbłąd.—Jużzapóźno...Wy-pad—

sylabizowałWinylipochwilibyłjużsamnasamzeświadkami.

Podszedłdonichpowoli,zdjąłpłaszcziusiadł.Nicniemówił.
Badałichtylkowzrokiem.
—Kimpanjest?Kiedybędziemymogliwkońcuiśćdodomu?
—zapytałMaciek.
—JestemkomisarzWinyl.Czytotwójsamochód?
—Tak...
—Skądgomasz,chłopcze?
—Dostałemdziśodrodziców.
—Rozumiem.Znaliścietegochłopaka?Dlaczegozginął?—Zostałzepchniętyzdachu.

On...On—powiedziaładziewczyna,urywającwpółzdania.

—Ion?Coon?Sądziłem,żetosamobójstwo.Dlaczegomyślicieinaczej?
—Niewiem.Takmisiępowiedziało.
Takcisiępowiedziało.Lepiejuważajnato,comówisz.A
więc:kimbyłdlawasPawełGrochowski?
—Studiowaliśmyrazem,aleztegocowiem—słabomuszło.Miałteżproblemywdomu...

Możejednaksięzabił?Towymusicietoustalić.Możemyjużiść?—mówiłzniecierpliwionyMaciek,a
Winylzauważył,żechłopakchcesięjaknajszybciejulotnićzpomieszczenia.Strach?Wyrzutysumienia?
TymczasemBeatasiedziaładośćspokojnie.Wręcznienaturalnie.Czyżbyinnyrodzajszoku?Amożema
cośdoukrycia?TegowłaśniemiałsiędowiedziećkomisarzWinyl.

Tymczasemnazewnątrz...

Korzeńskipodchodziłdoautaiciałazkażdejmożliwejstrony.Tokucał,byspojrzećna

podwozie,tostawałnapalcach,bylepiejwidziećleżącenabrzuchuzwłoki.

—Ruszałtuktoścoś?—zapytałpolicjantów.
—Nie,czekamynagościzlaboratorium.
—Atam,jakchcesięzbadaćkomuśtyłek,totrzebawsadzićrękęwdupę—stwierdził

przemądrzaleKorzeńskiinaglestoczyłciałoleżącenabrzuchunaziemię.Czasemtrzebasiępobrudzić.

—Copanwyrabia!?Takniemożna!—grzmiałjedenzpolicjantów,aleKorzeńskiniezwracał

naniegouwagi.

ZaprzykłademWinylakroczyłpewnymidrogaminaswójwłasnysposób.Jegouwagęprzykuły

zatoranykłutewklatcepiersiowejikępkarudychwłosówwgarścidenata.

—No,tomamymorderstwo—stwierdziłKorzeński,zabezpieczyłdowodyijużwiedział,że

badaniaDNApowiedząim,kimbyłmorderca.Poznajątożsamośćtegoszaleństwa.

Tymczasemwklasienumer15...

Winylzakończyłjużprzesłuchiwaniestudentów.Obojewłaśnieopuszczalipokójigdy

bylijużprawieprzydrzwiach,zadzwoniłtelefonkomisarza.Melodiaz„Ojcachrzestnego”mogłanie
pasowaćdopolicjanta,alecóż,miałsłabośćdomuzykipoważnej.

—Winyl,słucham.
—Jakprzesłuchanie?
—Skończyłem,ajakuciebie?
—Toniebyłosamobójstwo.Ktośgozepchnął.
„Takwłaśniesądziłem.GdybyPawełchciałsięzabić,wybrałbywyższybudynek”—pomyślał

Winyl,wyobrażającsobiejednak,żewprzeciwieństwiedoniegoniekażdymyślilogicznie.

—Słuchaj...Jakikolorwłosówmataświadek,Beata?—zapytałKorzeński.
—Rudy,czemupytasz?
—Tak?Gdzieichmasz?Muszęznimipogadać.
—Właśnieichpuściłem,boco?Gównowiedzą—odparłWinyl.
—Onajestpodejrzana!
—Ej!Stójcie!—zawołałkomisarzdoznikającejzarogiemkorytarzapary.
Spojrzeliwjegostronęinaglezaczęliuciekać.
—Cholera,nienawidzębiegać—stwierdziłWinyliruszyłwpościg.
PiotrKorzeńskizagryzałjabłko,siedzącnaławce.PokilkunastuminutachzasapanyispoconyWinyl

przyprowadziłskutychkajdankamiBeatęiMaćka.

—Siadać,docholery.Aresztujęwaszaopórprzy...—dukałkomisarz,próbujączłapać

oddech.

—Ooo,widzę,żezdjąłeśpłaszcz—zażartowałjegomłodszypartner.
—Zamknijsięiichogarnij.Jamuszęsięnapićwody—przyznałzdyszanykomisarz.
Korzeńskiztrudempowstrzymałsięodporuszaniapewnejkwestii.Ciekawiłogo,jakWinyl

dogoniłdwójkęstudentówwydziałuwychowaniafizycznego.Uznał,żezapytaotopóźniej.Terazmiał
zamiarrozwiązaćsprawęiwygraćzakład.

—Studenciki,terazpogadaciezemną.Prędzejstrzelęwamwnogęniżbędęzawamibiegł,

więclepiejdarujciesobieucieczkę.

—Todlaczegotamtenniestrzelał?—zapytałMaciek.
Majużswojelata,wzrokjużnieten.Powiedzciemi,czemu

chcieliściezwiać?
—Nicniepowiemybezadwokata.
—Dajspokój.Niebawimysięwdobregoizłegoglinę...Toniejestjakiśtanifilm.Chcętylko

pogadać.

—Oczym?Wszystkocowiemy,powiedzieliśmyjużtamtemunarwańcowi—odparłaBeata.
—Wiesz,comówiąorudych?
—Żejesteśmyfałszywe,otopanuchodzi?—odparłazprzekąsemdziewczyna.
—Takibrzydkistereotyp,anielubimystereotypów,nie?Więcmożeniebędępostępowałtak,

jaksiępowinno.Wieciedlaczego?

—Bo?
—Bojestemsprytniejszyodtegotamdrągala.Wiecie,żejeśliwezwiemywamadwokata,to

będziemymusieliwasoskarżyć.Apókigoniema?Jesteścieciąglejeszczetylkoświadkami.
„Oskarżony”brzmiałobyniezbytfajniewwaszymCV,conie?—drążyłKorzeński.MaciekiBeata
spojrzelinasiebiebadawczo,jakbypróbowalicośuzgodnić.

—Tojak?Pogadamy?
—Nodobrze,powiemy.
—Cóż...Beato,znaleźliśmywgarściPawłapękrudychwłosów.TestyDNApotrwająkilka

dni,alemożesięokazać,żesątwoje.Wtedypójdzieszsiedziećbezdwóchzdań...

—Przecieżonabyłazemną,gdytengośćskoczył—zauważyłMaciek,poirytowanyteorią,

jakobyjegodziewczynamiałabymiećcośwspólnegoześmierciąmłodegostudenta.

—Kiepskateoria,paniewładzo—zauważyłaBeata.—Ażesamaraczejjesteśzbytwątła,

byudałocisięzadźgaćizepchnąćdorosłegofacetazdachu,tostrzelam,żepomógłciwtymtwój
chłopak.Ciekawateoria,nie?—fantazjowałKorzeński,chcącniecoprzytłoczyćdwójkęmłodychludzi.
Wiedziałdobrze,żegdyPawełbyłzrzucanyzdachu—onigrzeczniesiedzielinaławce.

—Toniemygozepchnęliśmy,tomożebyć...
—Mów...
Nie,bowtedylicencjat,egzamin...Chcemyzdać,anie...
—Powiedz,przyznajeciesię?Prawdawtejsprawietokwestiaczasu.Kawałzemniedobregogliny.

Dobrzewamradzę.Całeżycieprzedwami.

—Maciek,powiedzmu.Powiedz.
—Oszalałaś?Wiesz,conasczeka?
—Nieważne...

Racibórz—Dworzeckolejowy
Środa,15maja2002—godzina17:40

Ubranynasportowoczterdziestopięcioletni,wysokimężczyznaw
zielonejczapcezesporymplecakiemzestelażemnaplecachobserwowałrozkładjazdy.Po

upewnieniusię,żezachwilębędzienadjeżdżałjegopociąg,udałsięnajpierwdokasypobilet,a
następnienaperon.

—Jedynka,widzęobiekt.Wchodzić?—zapytałubranypocywilnemupolicjantdourządzenia

łącznościowegoukrytegowrękawie.

—Nie,obserwowaćiczekaćnarozkaz—poleciłkomisarzWinyl,koordynującyakcjąz

dużegosamochoduzaparkowanegonieopodaldworcakolejowego.

—Nacoczekamy?Bierzmygo—stwierdziłKorzeński.—Jakiśtyniecierpliwy.Nie

dorwiemygoprzecieżnaperonie,bojestzadużoludzi.Wpociąguniebędziemiałdokądzwiać—
odparłWinyl.

—Przynieśćcikawy?—zagadnąłpodkomisarz.
—Hmm...Nodobra,skocz,aletaknajednejnodze.Korzeńskiwyszedłzpunktu

dowodzeniaiudałsiędownętrzastacji.Kłamałzkawą.Chciałobserwowaćakcjęnawłasneoczy.
Częstodziałałsamowolnie.Miałdziwnypęddobyciabohaterem.Zawszechciałbłyszczeć.Egoista,
któryztrudemprzestawiasięnapracęzespołową.

—Centrala,obiektodszedłodkasy.Naktóryperonidzie?
—Jedynka—czekaj,dwójka—biegiemdokasy,wktórejbył.
Zapytajnajakipociągkupiłbilet.Migiem.
Przyjąłem—odpowiedziałpolicjantiprzepchnąłsięprzez
kolejkęludzistojącychdokasy.
Pochwilidocentraliprzyszławiadomość.
—Wrocław-Berlin,peronczwarty,pociągpośpieszny.—Przyjąłem.Wsiadacieza

nimdopociągu,tamzgarniemyskurwiela—rozkazałWinyl,kierującyakcjąaresztowania.
Wspomnianywcześniejubranynasportowoobiektszedłwkierunkuperonunumercztery.

—Centrala,Korzeńskiidzietużzanim—zgłosiłpolicjantopseudonimieJedynka.
—Coonodpierdala?Pocotampolazł?!Zabijętegodzieciaka!
—grzmiałwulgarnieWinyl.Nigdynieszczędziłprzekleństw.
TymczasemKorzeńskibyłjakieśdwametryzaobiektem.
Mężczyznawczapceiplecakuzestelażemobróciłsię,czując,żemożebyćśledzony.Spojrzał

badawczonaPiotra,alenajwyraźniejniezauważyłnicpodejrzanego.GdyKorzeńskibyłjużokrokod
celu,zagadnęłogodwóchbarczystych,ubranychwdresymężczyzn.

—Goguś,dawajjakiśgrosz—zażądaligłośno.
—Spadać!—warknąłpodkomisarz,niechcącwdawaćsiędyskusję.
—Grzeczniej,gnoju!—zawołałjedenzagresywnychmężczyzniniespodziewanieuderzył

podkomisarza,któryupadłnaziemięizachwilęotrzymałsolidnegokopniakawbrzuch.

Niebyłoczasunaceregiele.Wyjąłbrońistrzeliłjednemuwnogę.Kilkaosóbzaczęłouciekać

wpanice,słysząchukwystrzału.Widzącto,obiekt,którymieliaresztowaćpolicjanci,takżezaczął
uciekać.Zrzuciłplecakipobiegłnaperonposchodach.—Centrala,obiektucieka!Gonięgo!—
zgłosiłKorzeński.—Niechtocholera!Wszyscywchodzimy!—ogłosiłWinyliwybiegłz
samochodudowodzeniawrazzresztąpolicjantów.Nieminęłachwila,gdyKorzeńskiznalazłsię
naperonie.Wypatrzyłwtłumieswójcel.Właśnienadjeżdżałpociąg.Niechcącznówspłoszyć
ściganego,podkomisarzostrożniezacząłprzeciskaćsięprzeztłum.Gdyjednaknadjeżdżałpociąg,
nagledałosięsłyszećprzerażonepiskiiwrzaski.Wystarczyło,żepodkomisarznamomentstracił
obiektzzasięguwzroku...

Ściganymężczyznawylądowałnaszynach,tużprzedlokomotywą.Niebyłoczegozbierać.

Kilkatygodnipóźniej...
KomendagłównawRaciborzu

—PrzyszływynikibadańDNA—przyznałKorzeński,wręczającpartnerowikopertęformatu

A4.

—Ico?—zapytałWinyl.
—Potwierdzone,toon.
—AwięctoprofesorDanielDembińskizabiłtegodzieciaka?
—Tak,zamykamysprawę.
—Conabazgrałeśwraporcie?
—Wypytaliśmykilkoroświadków.Samisięzgłosili,bochcielipomóc.Wszyscytostudenci.

Jaksięokazało,kilkoroznichDembińskimolestował—odparłWinyl.

—Biednedziewczyny...
—Nie,tuniechodziodziewczyny.
—Pedał?Ojasny...
—Notak.Szantażowałich,żeniedopuściichdoegzaminulicencjackiego,jeśliniebędąmu,

nowiesz.

—Dobra,darujsobieszczegóły.
—No,aPawełponoćbyłjegoulubieńcem.Sambyłgejem,mieliromans.Chciałtoogłosić,bo

miałdość,awtedyprofesoreksięwystraszyłigozałatwił.

—Onmiałmotyw,mymamydowody,aprasabędziemiałaniezłytematprzeztenbajzel.

Profesorekzaplanowałpodróżjużkilkadniwcześniej.

—Wysłaćtakiegodopierdla,tobyjeszczedziękował.
—Cieszyszsię,żezdechł?
—Cieszęsię,żesprawiedliwośćmajeszczecośdopowiedzenianatymświecie.
—Powinieneśpisaćwiersze,szefie—zażartowałKorzeński.—Nieliżmitudupy.

Sprawazamknięta—odparłszorstkoWinyl.

—Szefie...—zagadnąłjeszczemłodypodkomisarz.—Dlaczego...?Możewiesz,dlaczegonie

wszczętowmojejsprawiepostępowania?Powinienemwyleciećzaniesubordynację.

Dyscyplinarka...—drążyłmłodypodkomisarz.
—Mamyjeszczetrochęwtyk,młody,alepowiemszczerze.
Jeszczerazcośtakiegoisamwykopięcięnazielonątrawkę.
—Konieckońców:dorwałemgościa.
—Gdybyściganybyłniewinny,tobyśsięniewygrzebał.
Pierdziałbyśzestrachuwdrewnianystołek.
—Ale...
—Alebył...anienawidzęludziwykorzystującychwładzę,bysterowaćinnymi.No,chyba,że

robiętoja.Tamtenprofesorekbyłchorąciotą,anienawidzętakich...śmieci...

—Itylkodlatego?—ciągnąłKorzeński.
—Wielelatrobięjakoglinaijeszczenauczyszsię,żeabybronićprawaizasad,czasemtrzeba

stanąćponadpraweminagiąćzasady.Czasamijenawetzłamać...—pouczałWinyl.—Pozatym,ktoś
musiwypełniaćzamnieraportyprzeznastępnepółroku.

—Amojepięćdych?—zagadnąłKorzeńskinieśmiało.—Młody...nieprzeginajpały—

odpowiedziałkomisarzWinylidalejchrupałswojąmarchewkę.

—Toprofesorekprzeginałpałę—rzuciłKorzeńskiżartem.—Młody,tetwoje

kawałysąjakniedzielneobiadyumojejteściowej.

—Niesmaczne?
—Poprostuzbytczęste.

W tym samym czasie w jednym z raciborskich lasów czworo studentów oblewało swój

sukces...

—Brawo.Pozbyliśmysiętegośmiecia.Dembińskiprzeszedłdohistorii.Zanas!—wzniósł

toastjedenzestudentów.

—Jużmyślałem,żeżadnegoznasniedopuścidoegzaminu.
—Trzebabyłosięuczyć,matole—zażartowałinny.
WśródświętującychbyliBeataiMaciek.
—Brawodlawszystkich.Naszplanzwrobieniemprofesorawzabójstwo,pedalstwoijeszcze

Piotrekzakcjąnaperonie...no,majstersztyk.Brawo.

—Spoko,trochęmniekosztowałoznalezienietakichdresówizepchnięcieDembińskiego,ale...

Cobyniemówić,zemstasmakujesuper—powiedziałPiotrek,popijającpiwo.

—Studencirzeczywiściesąkreatywni—żartowali.
—SzkodatylkoPawła,planowałtęakcjęznami...—stwierdziłaBeata.
—Cóż,niewiedziałtylko,jakabędziejegorola.
—GdybyBeatanieprzespałasięztymrudzielcem,Dembińskim,toniezdobylibyśmyjego

włosów.Dobryteżmieliściepomysłzudawanąucieczką.Brawo!

—Niechżyjelicencjat!Światstoiprzednamiotworem,zawieramypakt.Nigdynikomuotym

niepowiemy...

Takotostudenciturystykiirekreacjirozpoczęlinowyetapwswoimżyciu.
Wkońcuwykształceniewyższetrzebaumiećzdobyć.

RozdziałI

Racibórz,8kwietnia2006—godzina21:15

Byłdeszczowy,wiosennywieczór.Pomimociepłejporyrokuczarnechmuryskutecznie

sprawiły,żenadworzepanowałwszechobecnymrok,szczególniewokolicach,gdziebrakowało
sprawnychlatarni.Tymimrocznymi,zapomnianymiprzezświatulicamikroczyłaatrakcyjnakobieta.Jej
aparycjawtymponurymotoczeniewręczraziła.Takobieta,choćwybitnieniepasującadopanującego
dookołakrajobrazunędzyidestrukcyjnejrękiczasu,nieprzykuwałaniczyjejuwagi,pozajednym,
zazdrosnymspojrzeniemprzejeżdżającejnarowerzestaruszki.Wszędziepanowałbrud.Niedziwito,
gdyżwiększośćmieszkańbyłaopustoszałainiemiałktozadbaćotomiejsce.Zrujnowaneosiedle
czekało.Albonawyrokwpostaciwyburzenia,albonawybawienie,czyliremontgeneralny.Kilkoro
przypadkowychprzechodniówbardziejszukałoschronieniaprzedulewnymdeszczem,niżrozglądałosię
pookolicy.Kroczącejmiędzystarymi,częściowozrujnowanymibudynkamikobieciebyłotonarękę.Nie
chciałazwracaćniczyjejuwagi.Byławystarczającozdenerwowanaostatnimidniami,którebyły
cholerniedalekieodsielanki.

Emanującezaniedbaniemidośćniskie,najwyżejjednopiętrowebudynkiświeciłypustkami.

Generalnyremontbyłbytutajwielcepożądanymgościem.

„Klimatjakwstarychkryminałach”—pomyślałaMałgorzata.Wysoka,zielonooka

blondynkawczarnejminiiciemnymżakiecienormalniezwróciłabyuwagęniejednegomężczyzny,ale
dziśniebyłowokolicymęskiegookachętnegodopodziwianiajejurody.

Momentamibrakowałojakiegokolwiekoka.
Wstrugachzłośliwieopadającegozniebadeszczudotarładobudynku,któregoszukała.Wyjęła

ztorebkimałąkarteczkęzadresem,byupewnićsię,czydobrzetrafiła.Spojrzałanamałyświstekpapieru
izpewnąnutążalumusiałaprzyznaćprzedsamąsobą,żedotarłanamiejsce.Choćszukałategobudynku,
toliczyławduchu,żeniebędzietakistraszny.

„Totutaj,niestety”—pomyślałanawidokjednopiętrowegodomuopłaskim,dziurawymdachuiz

powybijanymiczęściowooknami.

Wszystkowyglądałotak,jakbymiałosięwkażdejchwilizawalić.Małgorzatamiała,jaksięokazało,

złudnąnadzieję,żepomimocałegoniezbytprzyjemnegoklimatutegomiejsca,trafijejsięcoślepszego.
Dałabywielezaodstępstwoodnormy.Zbliżyłasiępowolidodrzwifrontowychiwyciągnęłaniepewnie
rękę,byzapukać.„Niezbytdobrawizytówka”—stwierdziła,spoglądającnawiszącąnajednym
gwoździutabliczkę,prawdopodobniezjakimśnazwiskiem.Spróbowałajeodczytać,aleniebyław
stanierozszyfrowaćstaregonapisu.Zawahałasięprzezchwilęprzełykającślinę,poczułanapływ
adrenaliny.JeśliMałgorzataprzedpojawieniemsiętutajmiałajeszczepojęcie,czymjestrozsądeklub
instynktsamozachowawczy,tozkażdąchwilątepojęciawydawałyjejsięcorazodleglejsze.Ulatniały
sięniczymsenoporanku.

„Zpewnościąmiewałamjużbezpieczniejszeimądrzejszepomysły”—zganiłasięwduchu,

zdającsobiesprawę,żeporaiklimatnatakąwizytęniebyłnajodpowiedniejszy.Czasjednakzmuszał
paniąMałgorzatęWrzesieńdoodważniejszychzachowań.Niemogłaczekać,anapewnoniewtedy,gdy
jestjużtakbliskoosiągnięciacelu.Pochwiliwahaniaprzełamałasię.Zapukała.Zgodniez
przewidywaniaminiktnieotworzył.

„Możepowinnamsobiepójśćiwrócićinnymrazem?Nikogoniema”—pomyślałaprzezmoment.
—Nonie,niedamsięzastraszyć.Czasnagli—mruknęłapodnosemipodbudowananieco

własnąodwagąnacisnęłapokrytąrdząklamkę,poczymweszładośrodka,otwierającszare,podrapane
drzwi.Zaskrzypiałyzłowieszczo.Będącjużwśrodku,Małgorzatazłożyłaparasolitrzymającgowręce
jakjakąśbroń,zaczęłaszukaćwłącznikaświatła.Stara,pokrytadeskamipodłoga,uginającsiępod
stopamiMałgorzaty,wydawaładziwneiniemiłedlauchaodgłosy.Niemającpodrękąlatarki,kobieta
użyławyświetlaczatelefonu,byrozjaśnićciemnekorytarzebudynku.Nowemodelekomóreknieźlesięw
tymsprawdzały.Trzymającwjednejdłonitelefon,awdrugiejparasolkęprzygotowanądoobronyprzed
jakimśnieokiełznanymstworzeniem,możeczłowiekiem,Małgosiakroczyłaostrożnieprzedsiebie.
Przeleciałojejprzezmyślpytanie:dlaczegoakurattomiejscewybrał?Kimonjest?Czydobrzezrobiła,
godzącsięnapodążaniezaanonimowymiinstrukcjami,jakichudzielałjejceljejwizyty—Malecki?
Wkrótcemiałasięotymprzekonać.

Idąc,bałasięcorazbardziej.Wciążjednakwytrwalebadałapozostającywpółmrokukorytarzi

jegopokrytegrzybemściany.

Nieprzerwanietargałyniąwątpliwościorazniepokój.
„Możeniepowinnambyćsama?—rozmyślała—Powinnamprzyjśćzkimś...”.
Nietakiebyłyjednakinstrukcje.
—Jesttuktoś?!—zawołaławkońcu.
Cisza.Nadziejanaznalezienieżywejduszywtymstrasznymdomuokazałasięzłudna.Zero

odzewu,tylkowiatrprzechadzałsiępokorytarzu,wydająccichyświst.Wszechobecnaciszapotęgowała
uczuciastrachuiniepokoju.Małgorzatęmęczyłnatłokmyśli:„Cojaturobię?Ktośtużyje?Możemnie
oszukano?”.

Cośsięczaiłowciemnościach,aleniepotrafiłastwierdzić:co.Ponoćciekawośćtopierwszy

stopieńdopiekła,aGosiamusiałapokonaćcałeschody.Brnęławięcdalejwmrok.Musiałacorazto
głębiejzanurzyćsięwciemnościachtegoupiornegomiejsca.Skierowałasięnastare,drewnianeschody,
którebyłytakniepewnejbudowy,jakniepewnaswojegolosubyłakobieta.Światłotelefonu,pomimo
tego,żeoświetlałonawetsporąprzestrzeńwtychegipskichciemnościach,wciążjednakbyło
niewystarczające.Takbardzozresztąnasiąknęłajużstrachem,żeniewyzbyłabysięgo,nawettrzymając
wielkąlatarnięwdłoni.Wkońcukobietadotarładoupragnionychdrzwi.

„Upragnione?!Przecieżjaniechcętubyć!”—wykrzyknęławduchu.—Lepszetojednakniż

dalszełażeniepotymdziwnymkorytarzu”.

Spojrzałanadrzwi,zdającesiębyćdlaniejniczymświatełkowtunelu.Widniejącananich

tabliczkaznapisem:„RafałMalecki,prywatnydetektyw”dawnoniewąchałaszmaty.Zresztąpodobnie
jakcałybudynek,wyglądającynabardzozapuszczony,awręcznaruderę.

„Jakmożnapracowaćwtakichwarunkach?Prywatnydetektyw,
alebudynekniczympublicznatoaleta”—pomyślałaMałgorzata,krzywiąctwarzzodrazą.Jakodość

majętnakobietanieprzywykładotakiegootoczenia.JeszczeniespotkaładetektywaMaleckiego,ajuż
odczuwaładoniegoniechęć.Pedantycznaczęśćjejosobowościnajchętniejwybiegłabystądzpłaczem.
Pochwiliznęcaniasięnadswoimpoczuciemestetyki,przypomniałasobie,pocotuprzybyła.Zapukała,a
szorstkimęskigłosnakazałwejście.Dobiegałjakbyzewsząd.

„Dziwneuczucie...”—myśljakbłyskawica.
KobietaostrożnienacisnęłaklamkęiotworzyładrzwidogabinetuMaleckiego.
Niepewnymkrokiemprzekroczyłaprógciemnegopokoju.
Poomackuszukaławłącznikaświatła.Znalazła,aleniedziałał.
—Możemywłączyćświatło?—zapytała,choćniezbytwiedziała,dokogokierujeswójgłos.
—Nie—odparłkrótko.
RzeczowośćMaleckiegoodebrałakobiecieochotęnajakiekolwiekdyskusje.
„Każdymaswojeskrzywienia.Tenewidentniegustujewciemności”—pomyślała,

przekonującwewnętrzniesamąsiebie,bymuzaufać.

Niemającwyboru,musiałapodporządkowaćsięregułomtejswegorodzajugry.Pozostałojej

wciążtkwićwciemnościach.Poczuła,żestrachjednakpowraca,jakuporczywamucha,któraniechce
odlecieć,choćbyśniewiemjakjąodganiał.

„Niechcośpowie,docholery!”—powtarzałaintensywniewduchu,odczuwającnapięcie.

Ciszapotęgowałajejwyobcowanie.Napięcieniepozwalałonalogiczneprzemyśleniesytuacji.
Przychodzitusama,doobcegoczłowieka,ipoprostutańczywrytmachgranejprzezniegomuzyki.Jeśli
jednakokażesię,żeznalazłaodpowiedniegoczłowiekawodpowiednimczasie,tocaływysiłekzostanie
wynagrodzony.

Wkońcugłoszkońcapomieszczeniakazałjejusiąść.Praktyczniepoomackuznalazłakrzesłoi

spełniłabardziejrozkazniżprośbę.„Spokojnie,bądźspokojna”—wmawiałasobie,głęboko

oddychając.
—Boisiępaniczegoś?
„Tak!Ciebie,tycholernydziwaku!Zapalświatło!”—wykrzyczałamentalnie,aległośno

odpowiedziałajedynie:

—Nie,wszystkookej.Cieszęsię,żeznalazłpandlamnieczas.Znównastałacisza,a

kobietaczuła,żezaczynategowręcznienawidzić.Tęskniłazajakimikolwiekdźwiękami,bonie
podobałosięjejswegorodzajuzawieszeniewpróżni.Próbowaławzrokiemprzebićsięprzezmrok
pomieszczenia.Zdawałasobiesprawęztego,żewidzącwięcej,poczułabysięznacznielepiej,może
pewniej.Wpomieszczeniuczaiłosięcośzłowieszczego.Coświsiałowpowietrzuizpewnościąniebył
totylkozaduchdawnoniesprzątanegoizaniedbanegobiura.Jednymzniewieluźródełświatłabył
wpadającyprzezoknoksiężyc.Dziśpełnia,czaswilkołaków.Noc.Porapotworów.Wyobraźniapani
Wrzesieńpracowałanawysokichobrotach.„Wszystkichklientówtaktraktuje,czymożetylkomnie
spotkałtenwątpliwyzaszczyt?Cojamówię,kiedyonmiałostatniegogościa?”—zastanawiałasię,
siedzącnachwiejnym,drewnianymkrześle.Małgorzatauporczywiewpatrywałasięteżwpostać
znajdującąsięnakońcupomieszczeniazabiurkiem.Próbowaładojrzećtwarzdetektywa.Napróżno.
Widziałajednakdłonie.Spoczywałynabiurkubezjakiegokolwiekgłosu.Tentakżeniebyłzbyt
przyjemny.Chrapliwy,jakbymechaniczny.PaniąWrzesieńjednakwychowanozbytdobrze,byośmieliła
sięwypytywaćotakierzeczy.Niebyłatakżewnastrojunapogaduszki.Chciałazłożyćzlecenie,
dowiedziećsięczegośizniknąć.„Ofiarapalenia”—pomyślaławkońcu,apochwili
przestraszyłojąnagłeprzerwanieciszy.Lekkopodskoczyłaistłumiłapisk,gdypozostającawbezruchu
postaćodezwałasięgłosem,któryzapewniałodczucieniepokojuidyskomfortuosobiesiedzącej
naprzeciw.Gwarantowałbrakbezpieczeństwa.Otomuchodzi.Strachjestniczymberło,aonjestkrólem
sytuacji.

—Witampanią—wypaliłkrótko.
—Mogłabymzapalićświatło?Poczułabymsiępewniej—zapytałanieśmiało.
Jużmówiłem,żenie.
—Ale...
—Teciemnościtowynikawariiinstalacji.Wszystkodziśsiadło,więcniepozwólmy,byi

naszarozmowasiadła.

„Otochodzi,dziwaku”—pomyślała.
—Mamofertę.Bardzociekawąofertę—powiedziała.—Otymjazadecyduję.

Rozumiem,żetozpaniąrozmawiałemprzeztelefon?

—Tak,umawialiśmysięnadziś—odparłakobietatakwyraźnie,jaktylkopozwalałojejnato

ściśniętestrachemgardło.

—Tajemniczazpaniosóbka.Dlaczegopodałamipanitakzdawkowepersonalia?Zawsze

zachowujemysiętak,gdysięboimy.Wtedynieujawniamyzadużo,gdyżmamycośdoukrycia.Jakjestz
panią?—zapytałdetektyw,awjegogłosiedałosięwyczućpodejrzliwość.Ztegojednakżyje.

—Myślałam,żetylewystarczy.Znałpanmojegomęża?
Znalazłampananumerwjegonotesie.NazywasięRafał...—...Malecki.Jużsobie

wyjaśniliśmy,kimjesteśmy.Pytaniebrzmi:czegochcemy?

„Chcęstądwyjść”—pomyślałakobieta,bogierkisłownedetektywaijegodziwnaskłonność

dofilozofiiniebyłatym,czegoszuka.

Za wiele jednak najadła się strachu, zbyt dużo kosztowało ją, by dotrzeć tu gdzie jest. Nie była

boginiąodwagi,alenigdyniebrakowałojejuporu.

—Byliściezmoimmężemprzyjaciółmi?
—Aprzychodzipanidomniejakodoprzyjacielaczydodetektywa?
—Cotozaróżnica?Takczyowak,panazadaniembyłobyodnalezieniego—mówiłacoraz

odważniejkobieta.Wzrokprzyzwyczaiłsiędociemności,alewrazieczegotrzymaławtorebce
przygotowanygazpieprzowy.

Nawszelkiwypadek.
—Przyjacielnieweźmiezatopieniędzy.Jajestemdetektywem.Ilejestdlapaniwarteżycie

męża?Dużo?Dużomożepaniznieść?—kontynuowałMalecki.

„Przecieżtooczywiste.Pocoonmnietakdziwniewypytuje?”—zastanawiałasię.
—Tomojasprawa.Potrafigopanznaleźć?—Każdegodasięznaleźć.Jeśli

oczywiściechcebyćodnaleziony.

—Comapannamyśli?
—Nieważne.Przejdźmydorzeczy.Przygotowałapaniszczegółysprawy,którąmamsięzająć?
ChoćmrocznystylMaleckiegozpewnościąnieprzysparzałmuwieluprzyjaciół,tojednaknie

tobyłonajważniejsze.Pomimowidocznegozaniedbaniajegobiuramożnabyłopomyśleć,żekiepsko
zarabia,więcdostajeniezbytwielezleceń.

—Niewiem,czywtychciemnościachpancośzobaczy,aleprzygotowałamtutajteczkę.

Zostawiętopanudoanalizy,terazchciałabymjuż...—detektywprzerwałjednak.

—Szybkosiępanipoddaje.Mążniebyłbyzadowolony.—Niepoddałamsię,tylkotutaj

jesttak,tak...Ciemno,przerażamniepan—wypaliławkońcukobieta.

Tachwilaszczerościniemogłajużdłużejskrywaćsięwjejpsychice.Ulżyłojej,alenie

wiedziałaczybyłotorozsądne.Czydetektywstracinadsobąpanowanie?

—Możetokolejnyświrczyhającynapiękneblondidiotki?—pomyślałaistrachznów

zagościłwjejgłowie,asercezabiłomocniej.—Niemamczasunabzdety.Wmoimżyciukrólują
awarie,aleczynaprawdęniepotopanituprzyszła?Niechciałasiępaniprzetestować,iletaknaprawdę
możeznieśćdlamęża?—mówiłdetektywniecoszybciej.Jegouwagijednakbyłybardzocelne.Gosia
musiałaprzyznaćmurację.

Pomiędzyniąajejmężemniebyłoostatnionajlepiej.
Zimny,rzeczowytondetektywaorazcelnespostrzeżeniautwierdziłykobietę,żemado

czynieniazprofesjonalistą.Geniuszebywajądziwni.

—Jakjużpanwie,szukamswojegomęża.NazywałsięPiotrWrzesień.

Nazywałsię?Czyżtonieznak,żezostałspisanynastraty?—

zauważyłMalecki.
Próbowałsiędroczyćzklientką,jaktoczęstomiałwzwyczaju.Byłznaturyupierdliwy,

sarkastycznyiczepiałsięsłów.Latawzawodziedetektywatakgoukształtowały.Rozkładałsłowana
czynnikipierwsze,wnadziei,żedadząmurozwiązanie.Takieprzynajmniejkrążyłyonimopinie.
Nieścisłościbyłyjakranyuzwierzyny,naktórąpolował.Pomagałysięjejwykrwawić,wtedyspokojnie
mógłofiarędobićipożreć.

—Przepraszam,nazywasięPiotrWrzesień—poprawiłasiękobieta.—Zaginąłtydzieńtemu

—dodałaszybko.

—Kiedyostatnirazgopaniwidziała?—drążyłdetektyw,wciążpozostającwbezruchu.Brak

jakiejkolwiekgestykulacjiMaleckiegodziałałparaliżująconarozmówczynię.Trzebajednakprzyznać,że
byłnadzwyczajopanowany.Tosięchwaliwzawodziedetektywa.Nieweźmienógzapas,gdyusłyszy
odgłosotwieranejbutelkizszampanem.

Niespanikuje,biorąctozawystrzałzpistoletu.
—Wczwartek.Wyszedłdopracy,wtedywidziałamgoporazostatni.Późniejsłuchponim

zaginął.

—Aczymzajmujesięmążijakimamydziśdzień?—zapytałdetektyw.
Drugiepytaniebyłoniecozbijająceztropu,wydawałosięzupełnienienatemat.
—Jestdyrektoremszpitaladlaobłąkanych.Dziśmamyponiedziałek,acóżtozapytanie?
—Widzę,żeniezbytpaniązmartwiłozniknięciemęża,skorozgłaszasiępanidomnie

dopieropotyludniach.Skądtazwłoka?—Tochybaniemazwiązkuzesprawą.Miałamswoje
powody

—odparłazirytacją.
Małgorzatęzaczynałydenerwowaćuszczypliweuwaginatematjejżyciaprywatnego.

Powstrzymałasięjednakoddalszejreakcji.Uspokoiłasięiodpowiedziałaudawanymzimnymgłosem,
którybyłnieudolnąpróbą„odbiciapiłeczki”.ChciałaupodobnićsiędoMaleckiego,zagraćwjegogręi
pokazać,żeuszczypliwośćjestinstrumentem,naktórymonatakżepotrafizagrać.

Niemapanzbytdużejilościzleceń.

—Tochybalepiej,będęmógłskupićsięnapracydlapani.

Uważapani,żemiędzypaniąamężembyłodobrze?
—Częstoznikał,gdysiękłóciliśmy...
—Skoroczęstosiękłóciliście,tomożedobrze,żeterazwreszciezniknąłnadłużej?
—PanieMalecki,mamdośćtegosarkazmu.Toniemazwiązkuzesprawą—powiedziała

kobieta,niewytrzymującnapięcia.—Tojajestemdetektywemiznamsięnatejrobocie.
Zawszemożepaniodejść.

—Nie,niemogę.Przepraszam,mamostatniociężkiedni.Towszystkojesttakie

przytłaczające.

—Wszystkichnasżycieprzygniata.Pytaniebrzmi,czychcemytenciężarpodnieść,czyodrazu

siępoddajemy.

—Jachcęjedynie,byodnalazłpanmojegomęża.Tomójciężar.—Ciężaremjestjegozniknięcie,

czykoniecznośćpróbyjegoodnalezienia?

„Człowieku...Jatuprzeżywamdramat,niemalsikampokostkachzestrachuwtwojejdziwnej

ciemni,gdziejedynymźródłemświatłajestzasranyksiężyc,atobiesiębierzenafilozofię!?”—
krzyczaławmyślachkobieta.Nazewnątrzjednakudawałosięjejzachowaćpozoryspokoju.Ciemność
stałasięrównieżjejkotarąbezpieczeństwa.

—Kłótniebywająoczyszczające.Wszyscynosimyswojekrzyżetakdługo,ażchcemyobarczyć

nimikogośinnego.

—Zawszepantakfilozofuje?—zapytaławkońcukobieta,zmęczonajużgierkamidetektywa.

—Dlaczegotakinteresująpananaszerelacje,kłótnie?

—Zgłębiamtajnikiludzkiejgłowy.Tamzwykleznajdujęodpowiedź.Czegodotyczyłykłótnie?

—zapytałwciążzadziwiającospokojnydetektyw.

Wjegobrakuemocjibyłocośtajemniczego,możenawetinteresującego.Małgorzatamusiała

przyznaćracjęMaleckiemu,żetoonjestdetektywemionzadajepytania.Jestpanemsytuacji.

WkońcupaniWrzesieńpękła.Potoksłówwytoczyłsięniczymlawazwulkanu.
Chodziłoonaszdom.Narzekał,żeźlesiętamczuje.Często
wracałpijany,powtarzał,żetopozwalamusięwyciszyćiodprężyć.Czasamitraciłpanowanienad

sobą...Pomimotego,żebyliśmymałżeństwem,czasamiczułamsięjakbymnie...Jakbymnie...gwałcił.
Jakbymuprawiałasekszkimśinnym.Onsambywałchorobliwiezazdrosny.Kiedyśpobiłsąsiadazato,
żetensięnamniegapił.Tobyłochore.Byłwyczulonynasłowo:chory.Raznawetmnieuderzył...Wtedy
zaproponowałamwizytęuterapeuty...Mieliśmytamiśćrazem,alezacząłsięnamniewydzierać,żenie
jestwariatem,żeniejestchory.—ZnapanibajkęoJasiuiMałgosi?—zapytałnagleMalecki.
—Tak,znam—odparłakrótkoMałgorzata,porazkolejnyzbitaztropudziwnympytaniemdetektywa.
Niemiałasiłnadywagacje.Chciałajaknajszybciejmówićdalej,miećtozasobą.

—Takwięcmójmąż...—próbowaładokończyćopowieść.
—Byłtamchybatakżejakiśdomnakurzejstópce...
—Tak,alecotomadorzeczy?
—Parabohaterów,złaczarownica,strasznydom.Pytanie:którezwasjestczarownicą?
—Wciążnierozumiem.
—Nieufamipani.Skoronieufapanimnie,toczyufawłasnemumężowi?
—Zaczynamniemęczyćtarozmowa.Przyjścietutajmogłobyćbłędem.
—Toniebyłbłąd.Topoczątek.
—To,żetujestembyłochybawystarczającymobjawemnadziei,jakiepokładamwpanu,

detektywie.

—Rozumiem,rozumiem.Aczyzaginionymążczytałbajki?
—Niewiem,możliwe.
—Jaknawielelatmałżeństwa,tojakośmałopanionimwie.—Tawizytazamieniasięw

analizępsychoanalityczną.Badamniepan,detektywie?

—Skrzywieniezawodowe.Panijednakpragniekonkretów.Jakie
byłyostatniesłowazaginionego?—zapytałMalecki,jakbyniewzruszonynarastającymoburzeniem

Małgorzaty.

Jejopowieśćtakżenierobiłananimnajmniejszegowrażenia,wysłuchałjużwswoimżyciu

setkitakichhistorii.

—Ostatniesłowa?Cotomadorzeczy?—spytałapoirytowana.—Bardzowiele.Słowo

nierazprowadzidoczynu.Znającskutek,poznamyprzyczynę.Niechpanizaczniewspółpracować.—
Nodobrze.Podejrzewał,żegozdradzam.Brednie...—odpowiedziałaszczerzeMałgorzata,choćnie
podobałojej,żeobcyfacetwchodzizbutamiwjejprywatność.

—Azdradzałapani?—zapytałbezceremonialnie,wręczbezczelniedetektyw,wciążsiedząc

sztywnowciemnościach.—Toprzecieżmojasprawa,prawda?—zapytałaretorycznie.—
Niechcesiępaniprzyznaćdogrzechu?—kontynuowałdetektyw.

—Zaraz,tospowiedź?
—Cośwtymrodzaju.Każdypotrzebujeodkupienia.„Odkupienia?”—pomyślała

Małgorzataistwierdziła,żezbytdługosiedziwciemnympokojuzniespełnarozumumężczyzną.
Dałasięwciągnąćwdziwnągrę.

—Chybaźlewybrałam...—stwierdziła,zrywającsiędowyjścia,aleMaleckijązatrzymał.
—Małgorzato,stój!—rzuciłwkońcu,niespodziewaniewjegozachrypniętymgłosiepojawiły

sięemocje.

Kobietaodwróciłasiępowoli.Przełknęłaślinęizapytała:—Rozumiem,żeszukapan

odpowiedzi,alewydajemisię,żekopiepanzbytgłęboko.Tozaczynawyglądaćjakwtykaniegłowy
wnieswojesprawy.

—Cosprawiłoby,żeczułabysiępanipewniej?Ważniejszejestznalezieniepanimężaczy

dobresamopoczucie?

Gosiamusiałaprzyznać,żetorzeczywiściedobrepytanie.—Poprostuchciałabym

zobaczyćpanatwarz.Dlaczegoniemogęjejzobaczyć?—zapytała,próbującdojrzećcośw
ciemnościach.

—Bojejniemam.
—Nierozumiem,przecieżnapisnadrzwiach...CzyRafałMaleckitopan?—spytała

zaniepokojonakobieta,którejnadobreprzestałysiępodobaćpodchodynieznajomego.

Mężczyznanicnieodpowiedział.Grobowąciszęzakłócałotylkoskrzypieniestarejpodłogipod

ostrożnymikrokamiMałgorzaty,zmierzającejwstronęnieruchomejpostaci.Mającdośćgierek
detektywa,włączyłatelefonkomórkowy,znówużyłagojakolatarki.Sercepodchodziłojejdogardła,a
strachponownieobejmowałjąswoimrękoma.Maleckiniereagował,jakbyczekał.Wkońcuzobaczyła
tegotajemniczegomężczyznę.

Małgorzatęzalałamieszankastrachu,zaskoczeniaiszoku.Poczułamdłości,jakbyktośtańczył

wjejżołądku.Nogiugięłysiępodkobietąiinstynktowniezrobiłakrokdotyłu.Zaczęławrzeszczećjak
opętana.Potknęłasięiupadła,upuszczająctakżetelefon.Zgasłiznówbyłociemno.Zwymiotowała
obficienadrewnianą,zakurzonąpodłogę...

Cotakiegozobaczyła?
Jejwrażliwym,kobiecymoczomukazałsięmakabrycznywidok.Żart,któryniemiałprawa

nikogorozśmieszyć.ObrzydliwenawiązaniedoHalooween,botakzpewnościąmożnabyłoopisaćten
nieprzyjemnywidok.Nigdynierozumiałategoświęta.

Ciałojakiegośmężczyznywszarym,pasiastymgarniturzebyłousadowionenakrześle.

Brakowałomugłowy,którązastępowaładyniazwyciętymioczamiiuśmiechem...Jeśliktośchciał
śmiertelnieprzestraszyćMałgorzatęWrzesień,toudałosięmutokoncertowo.Kobietadługoleżała
napodłodze.Nicnierozumiałaztego,cojąspotkało.Wzięłakilkagłębokichoddechów,podniosłasięi
postanowiłarazjeszczespojrzećnaciało,byprzekonaćsię,czyto,cowidziała,tobyłaprawda,czy
przywidzeniespowodowanestrachem.„Zkimjarozmawiałam?Odbijami?”—pomyślała

zaniepokojonanienażarty.

Ponowniepoświeciłasobiewyświetlaczemtelefonukomórkowego.Niemyślałalogicznie,nie

szukaławłącznikaświatła,któryitakraczejzostałspecjalniepopsuty,byspotęgowaćatmosferę
makabrycznejscenerii.

Małgorzatazdobyłasięnazbliżeniesiędozbezczeszczonychzwłok.Przyjrzałasię

nieruchomemuciałuzponownymodruchemwymiotnym.Jejuwagęprzyciągnęłokilkaszczegółów.
Zauważyła,żetrupmiałtakiesamoubranie,jakjejmąż,gdywidziałagoostatniraz.Doskonaleto
pamiętała,choćwtedyniewiedziałajeszcze,gdziegotozaprowadzi.Spojrzałanadłońdenata.
Rozpoznałaobrączkęmęża.Dobrzuchamiałprzyczepionąbiałąkartkę,naktórejkrwiąbyłowypisane
zdanie:„PRAWDARANI,KŁAMSTWOZABIJA”.

Zapiszczałaprzerażonaizaczęłarozpaczliwierozglądaćsiępopomieszczeniu.Zobaczyła

krzyż,któregowcześniejniewidziała.Chrapliwygłosodezwałsięponownie.Małgorzataupuściła
telefon.

—Zadaniewykonane.Znalazłempanimęża—powiedziałponurogłoszciemności.
—Nieotomichodziło!Zabiłeśgo!—krzyczałaprzerażona,miotającsiępopomieszczeniu.
—Nie,totygozabiłaś.Aterazuciekaj,bozabijeszisiebie.
Uśmiercałaśwasobojeoddłuższegoczasu.
Kobietarozglądałasięrozpaczliwie,szukającźródładźwięku.Tenjednakniebrzmiałjak

wcześniejodstronysiedzeniatrupazdyniązamiastgłowy,tymrazemzdawałsiędochodzićzewsządi
docierałwszędzie.Przeszywałjązimnydreszcz.Chciałastamtądjaknajszybciejuciec.Wycofującsięw
panice,omalniewylądowałaponownienapodłodze.Ztrudemutrzymałarównowagę,potykającsięo
przedmiotyzdającesięwyrastaćprzedniązłośliwie.Nagleprzezdrzwiwpadłozhukiemtrzech
policjantów.NiczymwatahawilkówruszylibłyskawiczniewstronęoniemiałejMałgorzatyWrzesień.
—Policja!Nieruszaćsię!—wołaliwymachującbroniąiświecąckobiecielatarkąpooczach.

Mogłazapomniećotaryfieulgowej,gdyżpolicjanciniemielidlaniejzagroszdelikatności.

Choćzwyklekobietętraktujesięjakdelikatnykwiat,toterazGosiabyłauznanaraczejzachwast,który
należywyrwać.Funkcjonariuszepolicji,mającczęstedoświadczeniezszumowinaminajróżniejszej
maści,częstouczylisięzostawiaćprzyzwoitośćwdomu.Niepotrzebnybagażkurtuazjiczychwila
zawahaniamogłobyichkosztowaćżycia.Kobietaczynie,topoprostuobiektdoaresztowania.Rozkaz,
którytrzebawykonać.Małgorzatazostałaobezwładnionaiskuta.Niktniemiałzamiarunawetsłuchaćjej
wyjaśnień.Wszystkodziałosiętakszybko...PaniWrzesieńbyławtotalnymszoku,próbowałasię
uwolnićzrąktrzymającychjądwóchpolicjantów.Szarpałasięiwiłajakoszalała,wyzywając
wszystkichdookoła.Wkońcudopokojuwszedłśredniegowzrostumężczyzna,wwiekuokoło
pięćdziesięciulat.Emanowałspokojem,wręczswegorodzajumelancholią.Wswoimmokrympłaszczui
kapeluszuprzypominałklasycznychdetektywówrodemzestarychkryminałów.Policjantgłośnopogryzał
marchewkę.Robiłtowręczostentacyjnieidenerwująco,aleniktniebyłnatyległupiczyodważny,by
zwracaćmuuwagę,jakirytującejesttomlaskanie.Gołymokiemwidaćbyło,żestarszystopniem
policjantstanowidlapozostałychautorytet.Władczymtonemrozkazał:

—Zwijamylalunięnadołek.Drugioddziałzabezpieczytęruderę,ekhm...znaczy...miejsce

zbrodni.Totalny,kurwa,burdel.Następniewgeścietriumfukolejnyrazugryzłswojąmarchewkę,by
pochwilicisnąćjązirytacjąnapodłogę.

—Tarobotarobisięcorazgorsza,ajanawetfajkizapalićniemogę...

Racibórz—KomendaGłównaPolicji
8kwietnia2006—godzina22:00

PonagłymaresztowaniuMałgorzataWrzesieńwylądowaławsurowympokojuprzesłuchań.

Eleganckoubrana,atrakcyjnadługowłosablondynkaniepasowałazupełniedootoczenia,które
przywykłodoprzeróżnejmaścikryminalistówipopaprańcówodstraszającychsamymwyglądem.Blade
ścianyciasnegopomieszczeniaozdobionotylkogłośnotykającymzegarem.Pośrodkustałdrewnianystół
idwakrzesła.NajednymznichsiedziałaMałgorzata,anadrugimmiałzachwilęspocząćpolicjant,
któryzpewnościąjużjąobserwujeprzezlustroweneckie.ChoćpaniWrzesieńzdążyłajużnieco
ochłonąć,towciążbyłajakbynieobecnaizdezorientowana.Przedoczamiwciążmiaładynię
przytwierdzonądoszyimartwegociałajejmęża.Byłaprzekonana,żetoon.Wspomnienie
makabrycznegowidokuwywoływałouniejmdłości.Kuwłasnemuzdziwieniu—niepłakałajednak.Nie
uroniłaanijednajłzy,choćprzedchwilązobaczyłamartwegomałżonka.Samabyłazdziwionaswoim
zachowaniem.Czułanatomiastnarastającygniew.

„Zatrzymanomniejakzwierzę.Psiarniaichmać!”—pomyślałazirytacją.Terazjużwie,dlaczego

takwieleosóbtraktujepolicjantówzpogardą.Czułasięjakofiaraatakuwściekłychpsów.Naszczekano
naniąbezpowodu,aprzebywaniesamotniewmałym,ciemnympokojubyłomentalnymgryzieniemjej
skołatanejpsychikiorazzszarganychnerwów.Czaswlókłsięniemiłosierniedługo.Specyficznyrodzaj
torturjużzacząłirytowaćMałgorzatę.Drażniłjątykającyzegarilustroweneckie.Miałapewność,że
ktośjąobserwujezdrugiejstrony,alecelowobyłaignorowana.

Zachwilęsporaczęśćpolicjantówmiałausłyszećkrzykipieklącejsiękobiety.
—Niechsięktośmnązajmie!—wołała,szarpiącstół,doktóregobyłaprzykuta.Gdybyniebył

przytwierdzonydopodłogi,topewniedawnojużwyszłabysamaztegoniecoklaustrofobicznegopokoju.

—Kurwamać!
Wkońcudopokojuwszedłznanyjejwcześniejpolicjant,irytującochrupiącysurową

marchewkę.

—Spokojnie,paniusiu.—Proszęmnierozkuć!
—Zapaczkęfajek—odparłkrótkomężczyzna,uśmiechającsięszeroko.
—Słucham?—zapytałazdezorientowanaMałgorzata,zastanawiającsię,czysięczasemnie

przesłyszała.

—No...fajki,szlugi,wiepani...
—Niemam,niepalę.
—Cośsięchyba,cholerajasna,zmówiliście—stwierdziłpolicjantijakgdybynigdynic

rozkułaresztowaną.

Kobietazaczęłamasowaćobolałenadgarstki.—Nicniepowiembezadwokata.Jestem

oburzonatakimtraktowaniem—powiedziałaMałgorzatadopolicjantaznieodłącznąmarchewką.

—Napewnożadnychpapierosów?—zapytałznadziejąwgłosie.
—Nie,niepalę...—odparłajeszczebardziejpoirytowana.

Jateżnie...—stwierdziłpodnosemicichozaklął.

—Wyjaśnimipan,cotutajrobięicosięstałoprzedkilkunastomaminutami?!
—Paniwybaczy,alemamypewneprocedury.Zacznijmyodtego,żenazywamsiękomisarz

Winyl.

—MożeszpanbyćiMisiemYogim.Pozwęwastakczyowak.Zatrzymaliściemniebezsłowa

wytłumaczeniaczypostawieniazarzutu—zaatakowaławerbalnieWinyla,alenanimnierobiłoto
wrażenia.

Tylerazysłyszałjużpodobnegroźby.
—Mówiłemjużpani...procedury—zaczął,aleMałgorzataniepozwoliłamuskończyć

wypowiedzi.Niemiałaochotysłuchaćpokrętnychtłumaczeń.Chciałasięstądwyrwać,poukładaćmyśli.

—Gdziemójadwokat?
—Aco?Potrzebnybędzie?—zapytałpodchwytliwiekomisarzWinyl.
Małgorzatadopieroterazzauważyła,żeprzecieżżądającadwokatasamastawiasięwkręgu

podejrzeń.Pogryzającymarchewkępolicjantwyczuł,żekobietamożemiećcośnasumieniu.Dopieroco
widziałamartwegomęża,awogóleniepłakała.Przezwielelatsłużbykomisarzoglądałwielereakcjina
śmierćbliskiejosoby,alenigdyczegośtakiego.

—Proszęsięniemartwić.Adwokatprzydzielonypanizurzęduzarazbędzie—zakomunikował

Winylipodszedłdodrzwi.Otworzyłje,wyjrzałzsaliprzesłuchańizawołał:

—Baśka,dawajtutegopapugę!
„Głośniej,niechcałykomisariatwie.Cozaidiota.PieprzonyKrólikBugszodznaką”—

pomyślałazezłościąMałgorzata.PokilkuminutachWinylwyszedłzsaliprzesłuchań,adosurowego
pomieszczeniazlustremweneckimwkroczyłeleganckoubrany,przystojnymężczyzna.Wyglądałna
dwadzieściapięć,możetrzydzieścilat.Młody,wykształcony,dobrzezarabiający.Słowem,człowiek
sukcesu.PrzywitałsięzMałgorzatąipodałjejkubekparującejkawynaskołatanenerwy.Samzaczął
przeglądaćjakieśteczki,którekomisarzWinylrzuciłodniechcenianastół.Kobietęzastanawiało,
dlaczegoadwokatniezwracananiąuwagi.

„Niewidzialnadziśjestem?”—pomyślała.
Owszem,kawasmakowałaznakomicie,alenieprzybyładosaliprzesłuchań,bynapićsięmałej

czarnejzjakimśprzystojniakiem.Mężczyznapogrążonybyłwlekturzedokumentównatematsprawy,
traktującMałgorzatęjakpowietrze.Zatoonazlustrowałagodokładnie.Byłwysoki,miałnieźle
zbudowaneciało,któreidealniemieściłosięwskrojonymnamiaręgarniturze.Wyglądał,jakbysięw
nimurodził.Okularywciemnych,grubychoprawkachtylkododawałymuuroku.Wnormalnych
okolicznościachzpewnościąbysięnimzainteresowała,jednakobecnachwilabyładalekaodszeroko
pojętejnormalności.WkońcumężczyznamiłoiserdecznieuśmiechnąłsiędoMałgorzaty.Brakowałojej
tego.Wkońcuktośżyczliwy,ktośktojejwysłuchaiwyjaśnitocałenieporozumienie.Przysurowych,
niemiłychtwarzachpolicjantów,jegowidokbyłmiłąodmianą.

—NazywamsięPiotrKorzeński,jestempaniadwokatem.—MałgorzataWrzesień—

przedstawiłasięrównieżkrótkokobieta,poczymupiłakolejnyłykkawy.

Tojąuspokajało,podobniejaktowarzystwoKorzeńskiego.
ZupełnieinaczejdziałałWinyl.
—Czyżyczypanisobie,bydokogośzadzwonić?Rodzina,przyjaciele?—zapytał.
—Nie,dziękuję—odparłakobieta.
„Tegomijeszczebrakuje.Rozgłosuwśródznajomych”—pomyślała.
—Proszęojedno,niechonwyjdzie—powiedziałaGosia,mierząckomisarzaWinyla

pogardliwymspojrzeniem.—Chybasobie,paniusiu,jajarobisz—stwierdziłfunkcjonariusz.

—Paniekomisarzu,jestemzmuszonyprosićpanaowyjście.
—Papuga,tomójtereni...
—Aletomojaklientkainapodstawieprawakarnegomamprawodowidzeniasięzklientem

samnasam.

—Wszystkichwaspojebało—przekląłkomisarziopuściłpokój,trzaskającdrzwiamiz

hukiem.

—Dziękuję.Kawałbucaztegoczłowieka.

Madośćosobliwąopinię,alecóż,jestemtudlapani.

—Takczyowak,ktośżyczliwytoostatniodlamnienowość.—Więciniechpanibędzie

życzliwadlasiebieidlamnie.Mamkilkapytań.Dobrzepaniątraktowano?

—Raczejmniewogólenietraktowano.
—Nierozumiem...?
—Policjancimnieignorująiza...Nieważne,chcęstądwyjść.
—Rozumiem,załatwimytotakszybko,jaktylkosięda.
Aresztowaniepanibyłobłędemistrasznąpomyłką.
—Zabitomojegomęża,apanmituwyjeżdżazpomyłkączybłędem?
—Przepraszam.Niechciałem.
—Dobra,skończmyztym.Mogęjużiść?Chcęsiępołożyć.
—Tak,jaktylkoodpowiepaninakilkapytańkomisarza.—Byleszybko.
—Śpieszysiępanigdzieś?Możejestcoś,cochcemipanipowiedzieć,azataićprzed

policjantami?—spytałPiotrKorzeńskiściszonygłosem.

—Toznaczy?Podejrzewaciemnie?
—Nie,nie.Janiejestemodtego,byoceniaćklientów.Mampanibronić.Czytopanizabiłalub

miałajakiśudziałwśmierciPiotraWrześnia?

—Posrałowaswszystkich!Niezabiłamswojegomęża!Dajciemispokój!—wykrzyczała

Małgorzatawściekle.Miaładosyćbezsensownegomarnowaniaczasuprzezpolicjantów.

—Siedzętuisłuchambzdurnychteoriiczyzarzutów,amordercamojegomężaspacerujena

wolności.

—Rozumiem,skontaktujęsięzpaniąjutro.Jedenzpolicjantówzawieziepaniądodomu.

KomisarzWinylzachwilętuwróci,proszęsięniedenerwowaćiniezwracaćuwagęnazaczepki.Kilka
odpowiedziibędziepaniwolna.

—Chcępoprostuspać—przyznałazrezygnowana.Pragnęłajużtylkomiećtowszystkoza

sobą.

SławomirWinylwróciłdopokojuznowąmarchewką.

Niechbędziepaniszczerazkomisarzem,amypogadamyjutro

—powiedziaładwokatdokobiety,ściskającjejdłońimrugającporozumiewawczo.
—Dobra,dobra.Mytuniezbyttrawimytakichadwokacikówjakty,Korzeński.Psujecienaszą

pracę,myłapiemywinnych,aprzezwaswychodzą—powiedziałWinylzłośliwie.

—Paniekomisarzu,darujmysobieteuszczypliwości.Jestemtu,abypomócmojejklientce.Nie

będęprowadziłwojensłownych—odparłspokojneKorzeńskiiwyszedłzpokojuprzesłuchań.

Kobietapoczułażal,żejedynaosoba,którajejsłuchała,właśniezostawiłająsamnasamz

KrólikiemBugsemzodznaką.

—Komisarzu,zacojestemzatrzymana?!Właśniedowiedziałamsię,żemójmążnieżyje.Jakja

sięmamczuć?—pytałakobieta.

—Tonastoprocentpanimąż?Skądtapewność?—zapytałkomisarzpodejrzliwie.
—Popierwsze,umiempoznaćwłasnegomęża,apodrugie,miałswojąobrączkęślubnąna

palcu,noipotrzecie,byłubranyjakmójmążwchwili,gdyostatnirazgowidziałam.Miałteżtatuażna
lewejdłoni.

—Aha,zaginięciapanimówi...
—Tak,mążzaginąłtydzieńtemu.
—Dlaczegoniezgłosiłapanitegonapolicję?—zapytałzdziwionykomisarz.
—Boszczerzewątpięwpolicjantów,awaszeobecnedziałaniatylkoutwierdzająmniew

słusznościmojegopostępowania.

—Czybyłktoś,ktomógłźleżyczyćpanimężowi?Miałjakichśwrogów?
—Niesądzę.Możebyłgdzieśjakiśwariat,aleniepotrafiłabymnikogowskazać.
—Rozumiem.Musipanijeszczezidentyfikowaćciałomęża.
—Komisarzu,proszę,dziśjużniemamsiły.
—Dobrze,załatwimytopóźniej.WynikitestuDNAprzyjdązakilkadni,możetygodni,

odezwiemysię.

—Róbcie,róbcie.Jajestemtegopewna.Dalejmarnujcieczas,amordercamojegomężaprzyjdzie

pomnie—stwierdziłasarkastycznieMałgorzata.

Spokojnie,niechpaniprzezkilkadniniewychodzizdomu.
Przydzielimykogoś,byobserwowałpanimiejscezamieszkania.
—Mambyćprzynętą?Pięknie...
—Wszystkomamypodkontrolą,proszęsięniemartwić.
—Maciejakichśpodejrzanych?
„Ciebie”—pomyślałWinyl,alestwierdził,żemożnaiśćtropemRafałaMaleckiego.
—Tendetektyw?
—Tak.Byłypolicjantwydalonyzesłużbyprzezproblemyosobiste.Byłpacjentempanimęża.
—Leczyłsię?Chcemipanpowiedzieć,żekażdywariatdostajeodznakęibrońdoręki?
—Podkreślam,byłypolicjant.Obecniemyślimy,żetoMaleckichciałsięzemścićnapani

mężu.

—Nacochorowałtenczłowiek?
—Rozdwojeniejaźni,zespółagresjiuśpionejitakietamróżnerzeczy,naktórychsięnieznam.

Mamtowpapierach.

„WariatchcącywyrównaćrachunkizPiotrem...Mówiłammu,żekiedyśtapracago

wykończy...”—pomyślałaMałgorzata.

—Jakpanidoniegotrafiła?
—Myślałam,żemogęmuzaufać.
—Skądtenwniosek?Ktogopolecił?—kontynuowałwypytywanieWinyl.
—Poprostu,gdymążzaginął,przejrzałamjegorzeczy.
Myślałam,żemożeznajdęjakiśślad.Trop,którybymnieuspokoił.Znalazłamprywatnynotesmęża.

Zwyklenosiłgoprzysobie.Miałtamzapisaneważnekontaktyinumery.Trafiłamnaadresinumer
telefonudetektywaRafałaMaleckiego.Miaładnotacjęonim.

—Jakbrzmiała?
—„Zaufanaosoba,wraziekłopotówskontaktowaćsię”.Pomyślałam,żetomożebyćdobry

trop.Skoromążgoznał,toakurattendetektywmógłgołatwiejodnaleźć.Prosteidozrozumienia,nawet
dlapolicjantazmarchewką.

—Będącwpanipołożeniu,odradzamobrażaniepolicjantanasłużbie—wtrąciłWinyl.

Grozimipan?Jestempodejrzana?—oburzyłasięMałgorzata.

Taksięskłada,żeMaleckiegoobserwujemyjużodpewnegoczasu.Byłyznimproblemy.Mieliśmy

nakazaresztowaniaiprzesłuchaniawpewnejsprawie.

—Jakiejsprawie?
—Interesujetopanią?Obawiamsię,żeniemogęotymmówić.
Poprostumiałsięspotkaćzpewnąposzukiwanąosobą.
—Acojamamztymwspólnego?
—Taosobamiałabyćkobietą.Sprawahandlunarkotykami...—Cozaśredniowiecze...To

jużzasamobyciekobietąaresztujecie?Feministkizjadłybypanażywcem.

WinyljednakpozostawałgłuchynadocinkiMałgorzaty.—Nowięcobserwowaliśmydomi

wtedyprzyszłapani.Dlategowkroczyliśmy.Wzięliśmypaniązatędilerkę.Jakpanijużwie,natrafiliśmy
nazwłokipanimęża,apaniznalazłasięwnieodpowiednimmiejscuiniewłaściwymczasie.

—Niepowinniścieraczejszukaćmordercy?Proszęmnieodwieźćdodomu—nalegała.
—Jużzachwilę.
—Maciejakiśtropwogóle,czyjesteścienatozbyttępi?
—Jużmówiłem,żeidziemytropemMaleckiego,ainnytrop...—Innytrop?Proszę

dokończyć—ponagliłaMałgorzata,gdykomisarznagleurwałwypowiedź.

—Proszęjużiść,niechpaniodpocznie—powiedziałWinyl,wyraźnieunikającodpowiedzi.
—Niewyjdę,dopókimipanniepowieodrugimtropie.Mamprawowiedzieć.
—Dobrze,samapanitegochciała.Toniebędziemiłe,ale...
—Ale?
—Wszelkieposzlakiwskazująna...napanią...
—Co?
—Drugimtropemjestwłaśniepomysł,żetopanizabiławłasnegomęża.Niezgłaszającjego

zaginięcianapolicjętylkopogorszyłapaniswojąsytuację.Tomogłowyglądaćtak,jakbypaninie
chciałazostaćodkryta.ByćmożezrzuciłapaniwinęnaMaleckiego,amożenawetdziałaliścierazem?—
wyjawiłWinyl.

Co za brednie!!! — wrzasnęła oburzona kobieta. — Co za bezczelność! — wołała wściekła,

wylewająckawęnaspodniekomisarzaWinyla.

Odskoczył,aleniedośćszybko.Zawartośćkubkaznalazłasięnajegoodzieniu.
—Ocipiałaś?Tonowegacie!—krzyknąłkomisarz,dziękującjednakBogu,żekawaniebyła

jużgorąca.—Przecieżuprzedzałem,żetoniebędziemiłe,apanisamanalegała—dodał.

—Jesteścieidiotamiiseksistami!
—Proszęsięuspokoić,zarazprzyślękogoś,ktopaniąodwieziedodomu—powiedział

Winyliwyszedłzpokojuprzesłuchań.Udałsiędosąsiedniegopokoju,skądmożnabyło
obserwowaćMałgorzatęWrzesieńprzezlustroweneckie.

ZastałtamPiotraKorzeńskiego.
—Widziałeścipę?Wackabymipoparzyła—powiedziałWinyl,wskazującplamępokawiena

spodniach.

—Cieszsię,żeautomatnakorytarzuznówszwankuje,bobyśmiałjajanatwardo—

zażartowałKorzeński.

—Bardzośmieszne.Cootymmyślisz?
PiotrzmarszczyłczołoiwpatrywałsięprzezchwilęwMałgorzatęsiedzącąwpokoju

przesłuchań.

—Myślę,żejestładna—odparłrozbrajającoszczerzePiotrKorzeński.

—Przestańmyślećfiutem,Korzeń!A,ileciszmidychę.—No,niemyślałem,że

łyknienumerzpapugą.Wyglądanainteligentną.

—Nobojest.Noidotegojestteżdośćwyszczekana,choćwyglądanaeleganckąpaniusięz

dobregodomu,cotosobienigdyrączekniechcepobrudzić.

—Myślisz,żewtymwypadkupobrudziła?—zapytałKorzeński.—Niewiem,niewiem,

alecośmiwniejniepasuje.Przypominamimojąpierwszążonę.

—Annę?Dajspokój,napewnoniezwyglądu.
—Zdupytotakafajnaniebyła,alewieszcołączywszystkiesuki?
Co?
—Wszystkiepodobnieszczekają.
—Tyitetwojezłotemyśli.Corobimy?
—Jaidęsięnapić.Podrzucimyjejogonizobaczymy,coztegowyniknie.
—Myślisz,żetoona,czyraczejMalecki?
—Czortwie,Korzeń,szczerze.Stawiamjednaknaniego.Niezłyburdelmawpapierach...były

pies,świr,detektyw.

—Odwiozęją—stwierdziłKorzeński.
—Poco?MożemywysłaćzniąIrkaWołnika,przynajmniejbydupęruszyłsprzedkomputera.
—Wiem,żelubisobiepojeździć,aleniechspokojnieklikacomaklikać.Jasięzajmępanią

Wrzesień.

—Dalejchceszciągnąćtęhecęzudawaniemadwokata?Dajemyjejdługąsmyczizobaczymy,

coztegowyjdzie.Koniec.

—Dajspokój,możenaosobnościcośjeszczewyciągnę.
—Młody,tysięchybazadużoWałękinaczytałeś.
—Sampożyczałeś„Więźniazemsty”,toterazniepierdziel.—Dobra,dobra.Chodzi

oto,żejakbędzieszblisko,tosiękapnie,żeśglina.Sukazawszepsawyczuje.

—Założyszsię?—zaproponowałKorzeński.
—Tyweźsięmłodyleczztegohazardu.
—Boiszsięodychę?Dajsięodegrać.
—Nodobra,jedźznią.Tylkowyłączfiuta,młody.
—No,twójtojużjestwyłączonypermanentnie,co,dziadku?—Niezaczynajznów.Z

tamtąrudątobyłotylkoraz,bozadużowypiłem—tłumaczyłsięWinyl.—Tak,tak.Wszyscysię
starzejemy.

—Młody,tysiękiedyśdoigrasz.Jakbyśmidychynieleciał,tobyśmógłterazzginąć.
—Niestrasz,niestraszbosię...—powiedziałKorzeński,uśmiechającsięszeroko.
Bitwysłownemiędzytymidwomabyłynaporządkudziennym.—Dobra,młody,jakjuż

odwieziesznasząpaniusię,towieszgdziemnieznaleźć—powiedziałWinyliwyszedł,rozmyślającpo

drodze,jaktomłodziludzienieszanująstarszych.
„Starszych?Przecieżjamamdopieropięćdziesiątlat!—skarciłsamsiebieWinyl.—Wołnik

nabankmafajki,muszęzajarać...”.PiotrKorzeńskiwróciłdopokojuprzesłuchańiwyprowadził
MałgorzatęWrzesieńzkomisariatu.Podrodzetłumaczył,żepolicjaniemananiążadnychdowodówi
sprawastoiwmiejscu.

—JakiekolwiekzarzutytotylkoiwyłączniepomysłykomisarzaWinyla.Wszystkowyjaśnisię

wciągukilkunajbliższychdni...

Racibórz—domMałgorzatyiPiotraWrześniów
8kwietnia2006—godzina23:00

KorzeńskiodwiózłMałgorzatępodwskazanyadres.Podrodzeniedowiedziałsięniczego,co

byłobywarteuwagiWinyla.

„Tenpewniejużwyzywabarmana”—pomyślał.
Młodypolicjantzobaczyłduży,jednopiętrowydomzogrodem.„Zadużyjaknadwoje.Na

biedęzpewnościąnienarzekają...”.Następniemłodypolicjantodjechał,czując,żewzbudziłzaufanie
Małgorzaty.

Wkońcupototacałahecazudawaniemadwokata.PostanowiłdołączyćdoSławomiraWinyla

wbarowymposiedzeniu.CałądrogęmyślałjednakopaniWrzesień.Czarnawdowaczyofiara?
Zastanawiałsię,jaktakaatrakcyjnaimiłakobietamogłazabićkogokolwiek,niemówiącjużowłasnym
mężu...

„TomusibyćMalecki!Tomusibyćtenświr!”.
TymczasemMałgorzataWrzesieńrelaksowałasiępodczaskąpieliichciałajaknajszybciej

zapomniećotymokropnymdniu.Popijałamocnegodrinka,którymiałjejpomócwyrzucićzgłowywidok
zwłokmężaisprawęczającegosiębyćmożegdzieśRafałaMaleckiego.Zastanawiałasięteż,kiedy
skontaktujesięzniąatrakcyjny,troskliwypolicjant,awjejmniemaniuadwokat,PiotrKorzeński...

RozdziałII

DziennikMałgorzatyWrzesień
„9kwietnia2006

Zaczęłampisaćdziennik.Możepamiętnik?Niewidzęróżnicy...Możetotestamentnawypadek

gdybydorwałmnieMalecki?Cojamówię...Samaniewiem,pocotopiszę.Cotunapisać?Nigdynie
grzeszyłamzdolnościamiliterackimi.Tojednakponoćpomaga.Przeczytałamgdzieś,żedzięki
spisywaniuswoichmyślimożnałatwiejjepoukładać,atojestmipotrzebnejaknigdywcześniej.
Czasamizastanawiamsię,czysamapodświadomieniechciałam,bymójmążzniknął.Kochałamgo,ale...
zmieniłsię...Nieżyczyłammuźle,nigdy.Eh,chciałabym,bywrócił.Możewtedywszystkobyłoby
inaczej?Możedałobysięwszystkonaprawić...

DziśbyłumniePiotrKorzeński,mójadwokat.Ontwierdzi,żechcemipomóc.Niewiem,czy

potrzebujęgobardziejjakoadwokata,czyjakoprzyjaciela.CzasamiprzypominamimojegoPiotra.Nie
chodzitutylkooimię.Onjestjakmójmążzdawnych,tychlepszychczasów...

10

kwietnia2006

DziśznówodwiedziłmniePiotrWrzesień...weśnie,aPiotrKorzeńskinażywo...Tymrazem

mójadwo...ekhm...mójprzyjaciel,tymrazemniebyłsam.PrzyprowadziłdoktorAlicjęBrońską.Na
początkupoczułammałąnutkęzazdrości.Samaniewiemdlaczego...Nieważne...Niechcęotymmyśleć.
Piotrzapewniłmnie,żemogęjejufać,aBrońskamusituzamieszkaćdoodwołaniaisprawowaćopiekę
nademną.Nakazsądu,zalecenieadwokata?Ufammu,muszętakpostąpić.Pozatymjużdosyćtej
samotności.PonoćAlicjasamasięzgłosiła,znałamojegomężaichciałapomóc.Czymogęjejzaufać?
Niewiem.Aczymogęwogólekomukolwiekzaufać?Latatemuuwierzyłammężowi,aleonteraznie
żyje,ajajestemnanajlepszejdrodzedospotkaniaznim.Dlaczegoja?Przyciągamwariatów?
Maleckiemuzaufałam.Gdzieonjest?Niechnietorturujemnietymczekaniem,niechspojrzymiwoczyi
powie,dlaczegozabiłmimęża...Eh,kiedyśpowiedziałabym,żeukochanego,miłośćżyciaitakdalej.
Aleostatnimiczasystałsiępoprostumoimmężem...Tylkomężem...RozmawiałamzAlicją.Miła
dziewczyna.Wciążjeszczenieskażonaegoizmemiwariactwem.Corazczęściejbolimniegłowa.Nie
wiem,czyrzeczywiścietabletkiprzeciwbólowepomogąmipozbieraćsiępotymwszystkim,alenarazie
musząwystarczyć.Dobrze,żemamzesobąAlicję...Ktowie,możegdybynieona,tojużdawnobym
przedawkowała.Oszczędziłabymwieluludziomproblemów...Jużwiem,dlaczegopiszętendziennik.
Chcęposkładaćmyśliwcałość.PanidoktorAlicjaBrońskapopieramójpomysł.Zapomniałam,że
mówimysobiepoimieniu.Stwierdziła,żenazywaniejejpaniądoktorniejestnajlepszympomysłem,
bowiemwyglądatotak,jakbymbyłapacjentką.Aonategoniechciała,wiedziała,żewolę,bybyłamoją
przyjaciółką.Niemiałamochotypoczućsięjakkolejnywariat,któregoleczymłodadoktorBrońska.

Ododnalezieniazwłokmojegomężaminęłydwadni.Sekcjazwłokodwlekanajestprzezjakieś

głupieformalności.Pieprzonabiurokracja...

11

kwietnia2006

RozmowyzAlicjąpomagają.ProzakiCistoltakże.Dobrze,żeAlicjamijedostarcza.Te

tabletkipomagająmisięodprężyć,zapomnieć.Głowajużmnienieboli.PiotrKorzeńskidziśmnienie
odwiedził.Szkoda...Niemogłamspać.Wciemnościachtendomwydajesięjakiśstraszny.Zaczynam
zauważaćrzeczy,októrychmówiłmójmąż.Onteżsiębał.Niewierzyłammu.

Widywałdziwnerzeczy.Teraznieżyje...Możetakwyglądazapowiedźśmierci?Czygdy

przychodzikostuchaniepowinniśmysiębać?Przynosiukojenie?Oknatrzaskająiskrzypią,podobniejak
drzwi.Ranoznajdujęrzeczywinnychmiejscachniżzostawiłamjedzieńwcześniej.Mamlukiwpamięci.
Możetotenalkohol...ChoćAlicjachciałamiprzemówićdorozsądku,towciążchowambutelkęJack’a
Daniels’awszufladzienocnejszafki.Zabieliznąitymdziennikiem,botamniesprawdza.Eh,chybaza
dużosięnaoglądałamfilmów...Dawnonigdzieniewychodziłam.Siedzętutajiwariuję,agdzieśna
zewnątrzczaisięMalecki...Tchórz...Nadziśkoniecpisania,senmniewkońcudorwał...

12

kwietnia2006

Zaczynamwierzyć,żewmoimdomustraszy.Wysyłałammężanaterapię,bomówiłmiprawdę?

Byłamgłupia...Odbijami?Nie,toniedziejesięnaprawdę!Dziświdziałamjakąśniewyraźnąpostać
dziewczynki.Żywcemwyciągniętaztychjapońskichhorrorów.Machaławmoimkierunku.Miałamoje
włosy.Wołałamją,aonauciekła.Lekkoskręciłamnogę,goniącją.Alicjapomogłamiwrócićdołóżka,
aleniestetyznalazłateżmojąbutelkę.Zabrałamiją,ajaugrzęzłamwłóżku.Niewiemnajakdługo.A
jeśliprzyjdzieMalecki?Najednejnodzedalekonieucieknę.Możetakajestwoladuchów?Umarli

specjalniewysłaliposłańca,bymniemogłauciec?Corazczęściejmyślę,żeśmierćmapoczuciehumoru.
Wyjątkowochore,alejednak...

Bojęsię,żemiałamracjęcododuchów.Spacerują,wydajądziwneodgłosy...Oneżyjąwmoim

domu!Onjestzły?Boże,cojapiszę!Jakieznowuduchy?

Muszęsięstądwyrwać.PiotrKorzeńskispotkałsiędziśzAlicją,słyszałamjakrozmawiali

przeztelefon.Tasukamigonieodbierze!Jeślispróbuje,zabijęją...

13

kwietnia2006

Mojenerwysąnawyczerpaniu.Muszęwytrzymaćjeszczekilkadni.Wkońcurozprawa.Wiem

corazmniej...Czekaćnawynikisekcji...Maleckitobyłypolicjant,zpewnościąużyłswoichznajomościi
maczałwtympalce.Jestempewna.Bolimnieręka...Literyzmieniająsię,każdywyrazsprawiamiból.
Muszęjednakpisać,dzienniktomójnajlepszyprzyjacielipowiernik.Tylkoonmnieniezdradzi...

Tyleczekaniapośmiercimojegomęża?Niemamkiedygoopłakiwać.PrzecieżWrzesieńjest

martwy,ajajestem...byłamjegoukochanążoną.Pieniądzemisięnależą!Bozczegobędężyć?Nie
zostanęwtymdomu,onie!Mążiteduchyprzestanąmnienawiedzać,gdysięstądwyniosę.Znówmam
halucynacje.Zaczynamgadaćsamadosiebie...

14

kwietnia2006

Boże,Piotr,kochamcię,tęsknię.Dlaczegocięniema?Bądźzemną!Potrzebujęcię!

15

kwietnia2006

Okłamywałamsamąsiebie,żepiszętendziennikpoto,żebyzbieraćmyśli.Poprostusiębałam,

zresztąnadalsięboję.Bocopomniezostanie?Piotrnieżyje,Piotraniema.Mnieniema!

Mamdość.Tomogąbyćmojeostatniesłowa.Cośczaisięzadrzwiami,czujęto.Zawszeto

czułam.Możezachwilętuwejdzie?Śmierciniebędęsięsprzeciwiać.Mamdość!Mójmążnieżyje,a
mniesięzdaje,żecodzienniegowidzę...Widujęgowdomu,zaoknem,tochorydom.Nawiedzony...To
mojeprzekleństwo...Byłamzłążoną...Żadnepieniądzeniesąwartecierpienia,jakiemitowarzyszy.
Niechtosięskończy.Drzwiotwierająsię.Zjawawchodziwczarnympłaszczu.Śmierćwpostacimojego
męża.Pozwalamipisaćiprzyglądamisię.Toona!Śmierć.Jestcorazzimniej.Karamusi...”

OstatniesłowawdziennikuMałgorzatyWrzesieńzostałyzapisanechwiejnączcionką,ręką

przestraszonejkobiety,któratopiłasięwodmętachwłasnegoszaleństwa:

„Jestgodzina23:00”.

RozdziałIII

Racibórz—KomendaGłównaPolicjiwRaciborzu
15kwietnia2006—godzina22:30

PiotrKorzeńskisiedziałprzedkomputerem,przeglądającaktasprawyWrześniów.Zatrzymał

siędłużejnazdjęciuMałgorzaty.Nagledoniemalcałkowicieopuszczonegokomisariatuwpadłkomisarz
Winyl.PrzerwałpracęKorzeńskiemu,wymachującjakimiśpapierami.Mówiłchaotycznieinieskładnie.
ZmieszanyPiotrszybkozminimalizowałzdjęciekobiety.

—Cojest,wygrałeśwtotka?
—Lepiej—odparłzdyszanyiwyraźniepodnieconyWinyl.
—Uspokójsięimów.
—MamyMaleckiego!Wiemy,gdziejest!
—Co?Alegdzieon...
—Niepierdol,bierzdupęwtrokiizwijamygościa—wykrzyczałkomisarz,poczymobajw

pośpiechuopuścilikomisariat,byruszyćwkierunkudomupaństwaWrześniów.

—Niepowinniśmyzawiadomićreszty?—zapytałKorzeńskistarszegokolegę,aleten

wydawałsięgoniesłuchać.

Byłzbytprzejęty.
—Winyl!
—Czego?
—Słyszałeśmojepytanie?
—Tak,młody,słyszałem.
—Odpowiesz?
—Zamknijsię.Samigodorwiemy—odparłpodekscytowanyidumnyzsiebiekomisarzWinyl,

którynajwyraźniejwyczułsukces.Starzałsięimiałjużdosyćcorazszybciejznikającychlat,podczas
którychwielokrotniepomijanogowkwestiiawansu.Liczył,żegdypojmieMaleckiego,staniesię
bohaterem.Skalpmordercymiałbyćkolejnymszczeblemnadrabincestanowiskpolicyjnych,aktowie,
możeiczymświęcej.

—Wystarczygodorwać,jesteśmyblisko—warknąłtylko.
Młodszypolicjantwiedział,żelepiejsięnieodzywać,gdywidaćcharakterystycznybłyskw

okukomisarzaWinyla.Milczałzatemipędziłsamochodem,niemalniezdejmującnogizpedaługazu,
naruszającprzytymwieleprzepisówdrogowych.

„Celuświęcaśrodki”—powtarzałsobiewmyślach.
Nigdytakbardzoniepożądałsukcesujakterazinigdyniebyłtakbliskotriumfu,którymoże

przynieśćmusławę.Potylulatachbrudnej,policyjnejharówy...

Racibórz—DomMałgorzatyiPiotraWrześniów
15kwietnia2006—godzina22:45

MłodadoktorAlicjaBrońskaprzygotowywałakolejnąporcjęproszkówitabletekdla

MałgorzatyWrzesień.Podniosłatacęzlekamiijużmiałazanieśćjepacjentce,gdyjakiśmężczyznastanął
uprogudrzwi.ZaskoczonaAlicjaniezdążyłazareagować.Upuściłatacęinimzdążyławydaćzsiebie
jakiśdźwięk,mężczyznabezsłowaiśladulitościzadźgałnaśmierćpaniądoktor.Gdyżycieopuściłojuż
ciałomłodejkobiety,mordercadlapewnościjeszczesprawdziłjejpuls.Niemógłsobiepozwolićna
fuszerkę.

„Nieżyje.Cichaśmierćjestpiękna”—pomyślał.
Następniewytarłsplamionykrwiąnóżoswójczarnypłaszcz.Poprzecinałkablewliniach

telefonicznych—zestacjonarnegoniktniezadzwoni.Prądtakżewyłączony.

„Nociciemnośćsąmoimsprzymierzeńcem”.
ZarzuciłnieruchomeciałoAlicjiBrońskiejnaswojebarki.Byłalekka.Powoliruszyłnapiętro

razemzezwłokami.Ostrożniestawiałkrokinaschodach,próbującbyćtakcicho,jaktylkopotrafił.
Dopókiniedowiesię,gdziejestjegocel,boniechceżadnychpostronnychofiar,wszystkomusiiść
zgodniezplanem.

„Taaak...jestzatymidrzwiami.No,toczasnashow”.Małgorzatasłyszałaczyjeśkroki,

alebyłazbytzajętapisaniem,byzwrócićnatouwagę.

„Tośmierć,śmierćpomnieprzychodzi”—pisaławłaśnie,gdymężczyznawszedłdopokoju,

jakgdybynigdynic.TrzymałnarękachciałoAlicjiBrońskiejipatrzyłnaznieruchomiałązestrachu
Małgorzatę.Powolipołożyłzwłokinapodłodze,asparaliżowanastrachemkobietapatrzyłatona
zakapturzonąpostać,tonazabitąAlicję.MężczyznazbliżyłsiędoprzerażonejpaniWrzesień.

„Tokoniec”—pomyślałaiprzerwałapisanie.
Niepróbowałasiębronić.Zamknęłaoczywoczekiwaniunawyrok.Miaładość,nadszedłjej

czas.

PoczułaukłucieipochwilileżałajużnapodłodzeobokAlicji.„Wszystkojakwzegarku.

Czaszemstytoporaodkupienia”—pomyślałzakapturzonymężczyznaiprzeszedłdokolejnegoetapu
realizacjiswojegoplanu.

Niebędziehappyendu.Niebędziechwały,sławy,awansu.Niezabrzmiąfanfaryzwycięstwa.

Toniebajka,dobroniemożewiecznietriumfować.PrzystojnypodkomisarzKorzeńskiizajadłykomisarz
Winylspóźnilisię.

Tępotyczkęprzegrali...

Racibórz—godzina23:25

PiotrKorzeńskipróbowałdodzwonićsiędoMałgorzaty.
—Głucho,komórkiteżnieodbiera.
—No,toruszmywreszcienaszetyłki—stwierdziłWinyl,przyśpieszającjeszczebardziej.
—Żebyśmychociażżywidojechali...
Gdydotarlinamiejsce,sprawdzilizaparkowanywpobliżusamochód.Wśrodkuznaleźli

dwóchmartwychpolicjantówzdziuramiwgłowach.

—Totadwójkaprzydzielonadoochronydomu?—zapytałKorzeński.
—Ajakcisię,kurwa,wydaje?—warknąłtylkowściekłykomisarzWinyl.
Odepchnąłmłodszegokolegęiwyjąłbrońzkabury.
—Czekaj,trzebatozgłosić.
—Niemaczasu,młody—odparłżądnykrwikomisarziruszyłszybkowkierunkudomu

MałgorzatyWrzesień.Drzwibyłyotwarte.

Niebyłoczasunaostrożność.
—Uważaj,Maleckigdzieśsiętukryje—ostrzegłKorzeńskiitakżewyjąłbroń.
Starszykolegamiałjednakwłasnykodekspostępowaniawtakiejsytuacji.
—Zabijęskurwiela—mruknąłpodnosem.
Wiedział,żetoMaleckizabiłdwóchpolicjantów.Samichwyznaczył.Czułsięwinnyich

śmierci.

„Dlaczegoniewyznaczyłemkogośstarszego?”.Argument,bymłodzizamiastbalować

wnocyzbieralidoświadczeniewłatwymzadaniu,wydawałsięterazśmiesznyiidiotyczny.

Dwójkapolicjantówprzeszukiwaładom.Korzeńskiniemógłwżadensposóbpowstrzymać

wściekłegojakpitbullkomisarza.Zbytdobrzezdążyłgopoznać,aprzynajmniejtakmusięwydawało.
Jedynecomógłzrobić,tozgłosićwszystkodocentrali.

„Powinniśmytozrobićwcześniej.Możetamcipolicjancijeszczebyżyli...Pieprzonaduma

Winyla!”—pomyślałPiotrzgłaszającysytuacjęprzeztelefon.

—Jużjedziemy!Nieruszajcieniczego.

—Korzeń!—zawołałkomisarzzpiętra,apodkomisarzpopędziłnagórę.ZastałtamWinyla

klęczącegonadmartwymciałemAlicjiBrońskiej.ObokniejleżałapółprzytomnaMałgorzataWrzesień.
Korzeńskischowałbrońizacząłcucićnafaszerowanąnarkotykamikobietę.Majaczyła.

—Odpoczątkuwiedziałem,żeztązdzirąjestcośnietak—stwierdziłWinyl.
—Niepierdol,wezwijkaretkę.
—Ta...Samsobiewzywaj,jamuszęzapalić...
—Cotusiędocholerystało?!—zastanawiałsięPiotr.—Wszystkosięstało.Mówiłem

ciprzecież,żewszystkiesukisątakiesame.Zagryzłajednadrugą.

—Broniłamsię!Broniłamsię!—krzyczałaMałgorzata,trzęsącsięiprzewracającdziwnie

oczami.

—Spokojnie,jużpowszystkim—mówiłłagodnieKorzeński,próbująctymsamymuspokoić

roztrzęsionąkobietę.

—Towariatka,zostawjąboiciebiezadźga—stwierdziłWinyl,wzywająckaretkę.
—Zamknijsię!—odparłpodkomisarz.
—Toon,toonjązabił!Mnieteżzabił!—wydzierałasięroztrzęsionakobieta.Mówiła

chaotycznieibezsensu.NiespodziewanieugryzłaKorzeńskiegowszyję.

Odepchnąłkobietę,atazpianąnaustachusunęłasięwkątiskuliła.
—Topsychopatka.Cieszsię,żecifiutanieodgryzła—powiedziałWinyl,zbliżającsięz

kajdankamidorozdygotanejkobiety.Podchodziłostrożniezwyciągniętymirękami,niczymhycelto
wściekłegowilczura.

TymczasemPiotrKorzeński,gładzącszyjęwmiejscuugryzienia,zobaczyłcoś,coprzyciągnęło

jegouwagę.ZkieszeniAlicjiwystawałnotes.Wyciągnąłgoiprzeczytałnagłosstronęoznaczonądatą:
piętnastykwietnia:„...mamdośćtejzdziry!DziśdopełnisięmojazemstanaWrześniach!Zabijęszmatę!
Zemsta,tak...Smakujewspaniale...”.

—Cotamznalazłeś,Korzeń?—zapytałzaintrygowanyWinyl—Czytajdalej.„Odebrałami

go,pizdajedna!Jeślijaniemogęgomieć,toniktniebędziemiał...”.

—Osztywdekiel!—stwierdziłkomisarz,skuwającjużniecouspokojonąMałgorzatę.
Zdworudobiegałyodgłosyświadcząceozbliżającymsięwsparciu.
—Dowód.Mamymordercę.TojestpamiętnikAlicjiBrońskiej.Jesttuwszystko—powiedział

Korzeński,wertującstrony.—Notowaławszystkoodjakichśdwóchtygodni.

Wkońcunatrafiłnastronę,gdziezapisanebyłomiejsceprzetrzymywaniaPiotraWrześnia.
—Winyl!Wrzesieńżyje!Mamygo!—wykrzyczałKorzeńskiiruszyłnadół.Korzeńskizabrał

zesobątakżeznalezionydziennikMałgorzatyWrzesień.

Schowałgodokieszeni,uznając,żewchwiliobecnejniemaczasunapokazywaniego

Winylowi.Zrobitopóźniej...

Racibórz—DomAlicjiBrońskiej
15kwietnia2006—godzina23:55.

GrupauderzeniowasiłATwywarzyładrzwiwejściowe.Głośnoiszybkoruszyładośrodka.

Nienapotkałaoporu.ZaniądodomuAlicjiweszliWinyliKorzeński.Wszyscybłyskawiczniezabralisię
zaprzeszukiwaniedomu.Wkońcuwpiwnicyodnalezionoprzykutegokajdankamidoruryi
zakneblowanegoPiotraWrześnia.Byłprzestraszony,wycieńczonyirozebranydosamychbokserek.Z
pewnościąbyłtuprzetrzymywanykilkadni.Byłwszoku,alebezwiększegouszczerbkunazdrowiu,
przynajmniejtakiesprawiałwrażenie.Policjauwolniłagoiwyprowadziłanazewnątrz.—Czy

panPiotrWrzesień?Cotusięstało?—zapytałWinyl.—Tawariatka,ona...Onamnieporwała,
groziła,żezabije...Cozmojążoną?Jestcałaizdrowa?—pytałroztrzęsionyPiotrWrzesień.—Jest
cała—odparłkomisarzwymijająco,unikającwzrokuuratowanego.

Niedokońcawiedział,comapowiedzieć.Żeco?Żejegożonażyje,aleześwirowałai

zadźgałajegoasystentkę?„Nie,zawcześnienato”—pomyślał.

—Zabierzciemniedoniej!Chcęjązobaczyć!—żądałWrzesień.
—Toobecnieniemożliwe.
—Niemożliwe!?
—Najpierwmusipanaobejrzećlekarz...Noimamykilkapytań...
—Róbciecomusicie,byleszybko!
—Spokojnie,pańskażonajestbezpieczna—zapewniłWinyl.PiotrWrzesieńniemiał

wyboru,musiałzaufaćpolicjantom.

RozdziałIV

Jeszczetejsamejnocy...
SzpitalrejonowywRaciborzu

PodczasgdykomisarzWinyldokonywałoględzindomu
Wrześniów,PiotrKorzeńskiwspecjalniewydzielonejsaliprzesłuchiwałPiotraWrześnia.Do

niedawnajeszczeporwanymężczyznazdążyłsięjużuspokoićipokilkurutynowychbadaniach
wykonanychprzezlekarzabyłgotówdorozmowy.

Byłzdrowy,choćwciążniecozagubiony.Przybliżyłpodkomisarzowiskrótowoostatnie

wydarzenia,mówiłtyle,ilepamiętał.Chciałmiećtezeznaniazasobą,bymócwreszciezobaczyćsięz
żoną.Stęskniłsięzaniąjaknigdydotąd.Niedoceniałtego,comiał,dopókitegoniestracił.

—Alicja...Ona...Cóż,powiempanu,żeoddawnaprzejawiaładziwnezachowania.

Przynajmniejjeślichodziomnie.Słyszałemoniejróżneopinie,alepostanowiłemdaćjejszansę.
Zatrudniłemjąwmoimszpitalu...Niestety,chybamylnietozinterpretowała.Wydajemisię,żemusiała
sięwemniepodkochiwać.—Czylimieliścieromans,tak?

—Romans?Wżyciu.Niejestemwielbicielemtegorodzajuprzygód,zapewniam.
—AlebyłocośmiędzypanemaAlicjąBrońską.
—Nie,poprostubyłamojąasystentką.
—Nicpozatym?
—Cóż,ponoćniewypadaźlemówićozmarłych,ale...
—Proszęmówić.
—NowięcAlicja,czylipaniBrońska,molestowałamnieseksualnie.Tobyłocorazbardziej

natarczywe.Mówiłemjej,żesobietegonieżyczę,alebezskutku.Poinformowałemjąwkońcu
niedawno,żemamzamiarjązwolnić.Miałemtegodość.Byładobrąpracownicąiasystentką,wiecnie
chciałemnagłaśniaćsprawy.Chciałemtozałatwićpocichu,bytamłodakobietamiałaczystow
papierach...

—Jaktoprzyjęła?
—Cóż,nienajlepiej.Mówiła,żewykorzystałemjąitakdalej.
Groziłami,aleniebrałemtegopoważnie.
—Dlaczego?
—Proszępana,jestemdyrektoremzakładudlapsychiczniechorych,atakżepsychologiem.Wiele

sięnasłuchałemodpacjentów.

Bywaliilepsi,igorsi.Takapraca.
—AdoktórychnależałaAlicja?Byłapańskąpacjentką?—Nie,skądże.Jużmówiłem,że

byłamojąasystentką.Ostatnimiczasybyłemzawalonypracą,pomagałami.Zawodowoniemiałemsiędo
czegoprzyczepić.

—Jakpanwylądowałwjejpiwnicy?
—Pewnegodniapopracyzaprosiłamniedodomu.
—Niewydałosiętopanupodejrzane?
—Nie.Nodobra,możetrochę.Liczyłemjednak,żewszystkosobiewyjaśnimyidałemjej

ostatniąszansę.

—TowjakimceluspotkaliściesięwdomuAlicjiBrońskiej?—Mieliśmy

przedyskutowaćprzypadekpewnegopacjenta,MariuszaBorowskiego.

—MariuszaBorowskiego?
—Tak,ciekawyprzypadek.Twierdzi,żejestznanymraperem,aWidzewŁódźjestmistrzem

Polski.Naprawdędziwny...„Niewidzęwtymnicdziwnego”—pomyślałpodkomisarzKorzeński.

— Źle się wyraziłem. Borowski po prostu uważa, że Łódź jest Arką polskiej piłki, a on nowym

Noe...Rapujeotym.Twierdzi,żegłosiSłowoBoże...

—Tak,jakbyBógbyłraperem?
—Myśliteż,żejestczarnyi...
—Nodobrze...wróćmydoBrońskiej.Cotamsięwydarzyło?—pytałdociekliwieKorzeński.
Nagrywałoczywiściecałąrozmowęnamałydyktafonukrytywkieszeni.Powolizaczynał

jednakczuć,żetasprawawcaleniejesttakąciekawą,jaksięwydawałoWinylowi.Ot,smutnahistoria
miłosnajakichtysiące.Pewniedlategoteżgotuwysłał,bymłodyzająłsięnudnymprzesłuchaniem,
tymczasemWinylpoprowadziprawdziweśledztwo.„Starykrętacz,cholera,dychęmileci”—pomyślał
Korzeńskiprzezchwilę,uciekającmyślamiodnudyzdoktoremWrześniem.

—Nowięc...Pamiętam,żepiliśmykawę—zacząłdoktor.—Chciałemjużwychodzić,gdy

naglepoczułem,żekręcimisięgłowieijestminiedobrze.Pewniemiczegośdosypaładopicia.Nie
wiemzupełnie,gdziejamiałemrozum.Niepotrzebnietamszedłem.Zaufałemjej,ale...Nieważne,
skończmytojuż.Cozmojążoną?Obiecałpan,żebędęmógłsięzniązobaczyć—zmieniłtemat
Wrzesień.—JeszczechciałbymzapytaćoRafałaMaleckiego.—Eh,wszystkojestw
papierach.Leczyłemgokiedyś,ciężkiprzypadek.Byłypolicjant,niezbytdobrydetektyw.Niepowiem
anisłowa,dopókiniezobaczęsięzżoną.

—Cóż,tomożebyćdlapanatrudne...
—Copanniepowie,ostatniospotykająmniesametrudnerzeczy...Chcęjązobaczyćikoniec

—rzuciłostroprzesłuchiwany,apodkomisarzzrozumiał,żetejnocynicjużniewyciągniezdoktora
Września.

Korzeńskiwykonałjedentelefon.Dwóchsanitariuszyprzywiozłonawózkuinwalidzkim

półprzytomnąMałgorzatęWrzesień.Zwyklenajejurodziwejtwarzymalowałsięuśmiech.Terazmożna
byłozobaczyćtylkoobojętność.Wyglądałaokropnie.Poplamionykaftankrępującyjejręce,
rozczochrane,brudnewłosy.Nieprzypominałaeleganckiej,atrakcyjnejkobiety.Wrzesieńnigdynie
widziałjejwtakimstanie.Byłacała,aleniezdrowa.Oczymusięzaszkliły,jakbygotowedopłaczu.Nie
uroniłjednakanijednejłzy.Niewiedział,comazrobić.Winiłsięzajejstan...

—Kochanie—powiedziałWrzesień,aMałgorzatapowolipodniosłagłowę,byzobaczyć,kto

doniejmówi.Jejwzrokbyłpusty.

—Niepoznajepana?—zapytałKorzeński.

—Niewiem,ona...chybapoznaje...
GdyMałgorzatazobaczyłaswojegomęża,wzdrygnęłasięzobrzydzeniem.Nietakiejreakcji

wszyscysięspodziewali.Kobietaspojrzałananiego,anatwarzystopniowomalowałosięcorazwiększe
przerażenie.Wrzesieńchciałjąprzytulić.Kobietajednakzaczęłakrzyczećiszarpaćsięjakszalona.
Sanitariuszemusielijąuspokajać.—Kochanie,toja—mówiłdelikatniePiotrWrzesieńznadzieją,że
gorozpozna.

—Nie!Tynieżyjesz!Jateżnieżyję!Nienawiedzajmnie!—wydzierałasięMałgorzata,

wijącsięjednocześniejakopętana.NatwarzyWrześniawidniałstrachizdziwienie.Gdy
Korzeńskinakazałwyprowadzeniejej,Wrzesieńusiadł.

—Widzipan,ostrzegałem.
—To...toniemożliwe...
—Przykromi.Prawdopodobniejestpoddziałaniemjakichśnarkotyków.
—Narkotyków?Onaniczegoniebierze!
—AlicjaBrońskafaszerowałajączymśprzezwieledni...Tomogłowywołaćpewnestałe

zmianywmózgu.

—Co?Aletominie,prawda?
—Niejestemspecjalistą,widziałpan,cosięzniądzieje...Musiminąćkilkadni,nimbędziemy

moglicośpowiedzieć.

—Chcepanpowiedzieć,żezwariowała?—dokończyłWrzesień.
—Niewiem.Topanjestspecjalistą.
—Tak,ja...Specjalistą,awyodczegojesteściespecjalistami?
Wieciecokolwiek?—ironizowałdoktorPiotrWrzesień.
—Cóż,śledztwotrwa.Mamykilkadowodów,poszlak...Ale...
—Aletobardziejetapteorii,znamto...
—Cóż,robimycownaszejmocy...
—Tozamało.Acowogólewiecie?
—Ustaliliśmy,żepańskawspółpracowniczka,AlicjaBrońska,zabiładetektywa,Rafała

Maleckiego,pozorującpańskąśmierć.

—Czyli?CozMaleckim?
—ZnalezionogozobciętągłowąwjegogabinecienaStarymMieście.
—NaStarymMieście?Tu?WRaciborzu?
—Tak,dokładnie.On...
—...Nieprzypominamsobie,bymiałtambiuro...Chybawycofałsięzpracydetektywa...
—Tak?Totylkopotwierdzanaszątezę,żeMaleckibyłtylkopionkiem,awszystkimkierowała

AlicjaBrońska.Możliwe,żemiaławspólnika.Ktowie...

—Obciętagłowa,naBoga...Jauważałemtękobietęzanormalną,miłą,serdecznąosobę,atu

takaniespodzianka...Niedowiary...—Tak,wszystkichnaszwiodła.Niewiemyjeszcze,jakto
dokońcawyglądało:czytoMalecki,czyBrońskasprowadziliwpułapkępańskążonę.Onajaknarazie
nienadajesiędoprzesłuchania.

—ZnałpanMaleckiego?
—Tak,byłpodmojąkomendą.
—Nicpozatym?
—Cóż,pozatym,żemiałproblemyzsamymsobą,tobyłbardzointeligentnymfacetem.Szkoda,

żetakskończył...

—AcozBrońską?Cozmojążoną?

—AlicjaBrońska...cóż...sądwiewersje.Zemsta,zazdrość,ktowie...Możechciałaprzejąć

pańskąposadędyrektorazakładuPsychiatrycznegowRaciborzu.Byćmożeniemogłatakżeznieść
odrzucenia.Tego,żekochapanswojążonę,anieją?

—Naprawdęniewiem,jakmogłemnatopozwolić,dopuścićdotego?
—Proszęsięniezałamywać.Wszystkobędziedobrze.
—Ajakajestdrugateza?
—Cóż,byćmożewswymchorymumyśleAlicjauknuławłaśnieplanzemsty.Chciaławrobić

pańskążonęwmorderstwomęża,anastępniezabić.Wkońcu,przykromitomówić,aledoprowadziłają
doruinypsychicznej.AlicjazakozłaofiarnegoobrałasobiewłaśnieMaleckiego,bynieskupićzarzutów
nasobie.

—Prawieudałosięjejwaszwieść...
—Tak,przepraszam,ale...
—Jakmogliściemyśleć,żeciałobezgłowytoja,anieMalecki?
—Hm...pańskażonatopotwierdziła,widziałapewneszczegóły.
Brońskanieźlesięnapracowała.
—PrzecieżistniejecośtakiegojaktestyDNA?
—Są,aletoniefilm.Nawynikiczekasiękilkadni,czasamiitygodni.Pozatym...
—Pozatymco?
—Problemybiurokratyczneipewnezawirowaniawsprawiebadańpowodowałyopóźnienia.
—Mieliściezdrajcęwpolicji?KtośwspółpracowałzBrońską?
—Niemogęzdradzaćszczegółówśledztwa.
—Niemożepan?Aczyjaiżonaniejesteśmyobiektamiśledztwa?
—Nie,pan,doktorze,jestofiarą,podobniejakiMałgorzata.
Biednakobieta...
—Tak,wiem,wieleprzeszła.Tomojawina,dlategomamprośbę.Muszętonaprawićjak

najszybciej.Widziałem,cosięstałozmojążoną.Tołamiemiserce,alecozniąbędzie?

—Cóż,jakbyniepatrzeć,zabiłaAlicjęBrońską.Tomorderstwo.
—Alewsamoobronie,czyżnie?
—No,nibytak.Proszęsiętymniemartwić.Gorszejestcośinnego...
—Myślipanotymsamym?
—Cóż,niewiemdoprawdy,jaktopanupowiedzieć,doktorze.Żadensędzianiewypuści

pańskiejżonyspodobserwacjiwjakimśzakładziedlapsychiczniechorych,przynajmniejnieprzed
zakończeniemśledztwa.

—Co!?Niemacieprawa!
—Takijestsystem,chorytaknawiasemmówiąc.Wiem,bostudiowałemprawo.Tylemogę

panupowiedzieć.

—Czyniemogłabychociażbyćpodmojąobserwacją?
—Toznaczy?
—Jakpandobrzewie,jestemnietylkojejmężem,aletakżedyrektoremszpitala

psychiatrycznego.

—Jestpanrodzinąoskarżonej,anatosędzianiepójdzie...—Alewedługprawa,któreteż

trochęznam,niemogęleczyćosobiściewłasnejżonyjakoterapeuta.Natomiastwmoimszpitalumoże
przebywać.Proszę,chcęjąmiećblisko,ajednocześniechcę,bywyzdrowiała.

—Tochybadasięzałatwić.
—Dziękuję,ratujemipanżycie.Małgorzata...Będęprzyniej.

Mamnadzieję,żeszybkowrócidozdrowia.
—Jarównieżbymtegochciał.Tobardzomiłakobieta,ona...—urwałKorzeński,widząc

załamanegoWrześnia,któryschowałtwarzwdłoniach.

Doszedłdowniosku,żenajlepiejbędziezostawićbiednegodoktorawspokoju.Takwiele

przeszedł...

„Lepiejbędzie,jeślizniknę.Czekamniejeszczesporopracy.OględzinywdomuBrońskiej,

kupieniefajekdlaWinyla...awalićgo,mówił,żeznówrzuca...Raport!Cholera.PogadamzWojnikiem,
onlubiklikać,tozakilkapiwekzpewnościąsięnatakiukładzgodzi.Możeisamsięnapiję?Tobył
cholerniemęczącywieczór...”—rozmyślałPiotrKorzeński,gdyopuszczałSzpitalRejonowyw
Raciborzu.

RozdziałV

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
31marca2006—godzina22:00

Zazamkniętyminakluczdrzwiamiztabliczką:„DrPiotrWrzesień—Dyrektor”rozlegałsię

natarczywydźwiękdzwonkatelefonu.Ktośupartywydzwaniałnakomórkędoktora.Tennajwyraźniejbył
zajętyiliczył,żeprędzejczypóźniejtelefonprzestaniedzwonić.Wkońcujednakzrozumiał,żetaksię
niestanie.Wyciągnąłrękęwposzukiwaniuurządzenia.Najwyraźniejchciałzbyćnatrętakilkoma
słowami.Najczęściejtłumaczyłsiępracą.Jednaktymrazembyłatojegożona.Wrzesieńmomentalnie
spoważniałinakazałmilczenietowarzyszcezgabinetu.Gdyzobaczyłnawyświetlaczuktodzwoni,
szybkowstałzzabiurkaiautomatyczniepoprawiłkrawat.Samniewiedział,dlaczegozawszetorobi,
gdydzwoniMałgorzata.Działałniczymosoba,którazpewnościąmacośdoukrycia.

Bałsięujawnienia,niechciałwzbudzaćwyglądempodejrzeń,nawetjeślirozmawiałprzez

telefon,aniewtakzwaneczteryoczy.Dziwne,alepracującwielelatzpsychiczniechorymimożnasię
nabawićróżnychdefektówzachowawczych.

Wrzesieńprzełknąłślinęiwkońcuodebrał,drugąrękąposzukującokularówniemalpo

omacku.

—Tak,Gosiu,słucham?—odezwałsięWrzesieńudawanym,życzliwymgłosem.
—Kiedybędzieszwdomu?Martwięsię—spytałatroskliwieżonadoktora.
—Yyy...—zajęczał,szukającwymówki.—Dziśpracamisięprzedłużyła—skłamał

bezczelniemężczyzna,podczasgdyatrakcyjna,rudowłosakobietazaczęłamumasowaćuda.

—Alekiedywrócisz?—zapytaładociekliwieMałgorzata.
Piotrmiałdosyćjejnatarczywości.
—Niestety,alechybabardzopóźno...—odparł,arudowłosakobietazaczęłazrzucaćzsiebie

resztkiubrania.Robiłatonatylehipnotyzującoiseksownie,żePiotrnachwilęzaniemówił,aźrenice
rozszerzyłymusiępodwpływempodniecenia.Wustachpoczułdziwnąsuchość,oblizałwargi.Pokilku
sekundachciszyżonasprowadziłagojednaknaziemięzwykłym:

—Halo?
— Yyy... Rano, wrócę rano — odparł Wrzesień, uśmiechając się na widok urodziwej kobiety

robiącejdlaniegoprywatnystriptiz.Poczuł,żerobimusięgorąco.

—Szkoda,zrobiłampysznąkolację.Toco...
—Kochanie,niemogęterazrozmawiać.Wynagrodzęcito.
Obiecuję.
—Pamiętaj,zawszepowtarzam,żekiedyśzapracujeszsięnaśmierć.
—Skarbie,jaktylkotasprawasięskończy,towyjedziemynadługiurlop.Tylkowedwoje,

należysięnam.

—Ciągletopowtarzasz...
—Ależobiecujęidobrzewiesz,żedotrzymamsłowa.Kochamcię.Pa...muszękończyć.
—Szkoda.Wtakimraziemożeurządzęsobiebabskiwieczór.
Skorochatawolna.
—Bawsiędobrze—uciąłWrzesień,chcącjaknajszybciejzakończyćrozmowę.—„Bojana

pewnobędę”—dokończyłwmyślachirozłączyłsię.

—Oj,Alicja,niedaszmipogadaćzżoną.Robiszmibałaganwgłowie—powiedział

Wrzesieńdorudowłosejkobiety,którastałaprzednimwsamejbieliźnie.

—Wkońcujestemdobrąasystentką,paniedyrektorze—powiedziałaAlicjaBrońska,kładąc

sięwwyzywającejpozienakanapie.Doskonalewiedziała,codziałanaPiotra.Zbytdobrze
poznałajegofantazjeseksualne,byłaichspełnieniem.

—Jestempoto,bysłużyćpanudyrektorowi—dodała,czekającnaruchWrześnia.
TenwreszcieruszyłwstronęAlicjiniczymwygłodniałylewnawidokzwierzyny.Zaczęli

całowaćswerozpaloneciała,aichnamiętnośćmiałazachwilęeksplodować.Erupcjęseksualności
przerwałjednakporazkolejnydzwonektelefonu,tymrazemAlicji.Słyszącznajomąmelodię,
momentalniezeszłazPiotra,przerywającmiłosneuniesienia,ipobiegładobiurka,byodebrać.

—Halo...Wolniej...ja...
—Cojest,Alu?—zapytałPiotr,zaniepokojonyzmartwionąniecotwarząkochanki.
Tajednakpołożyłapalecwskazującynaswojeusta,nakazującWrześniowimilczenie.

ZrozumiałizaczynałpowolinienawidzićAleksandraGrahamaBella.

„Gdybybyłowięcejludzitakichjakon,towkońcuprzestalibysięrozmnażać”—stwierdziłz

irytacjąPiotr,mającnamyśliBrytyjczyka,którywynalazłtelefon.

—Niemogęteraz,jestemzajęta—tłumaczyłapokrętnieAlicja.
—Tak—dodałapochwili.
Osobapodrugiejstronieliniimusiałazpewnościąmówićwięcejniżona.
—Mamterazdyżur,ale...Co?Nie,niemainnych?!Oniteżmająrodziny,pojechalidodomu—

mówiławyraźnierozdrażnionaAlicja,jednocześniewciągającnasiebieubrania.Piotrobserwowałcałą
sytuacjęzrozbawieniem.

—Dobra,tylkospokojnie—mówiłakobieta,jakbypróbowałauspokoićrozmówcę.
—Chociaż...No,okej,spróbuję.Dozobaczenia,pa—rzuciłaAlicja,poszukującwzrokiem

resztyswojejgarderoby.

—Cosięstało?—spytałzaniepokojonyPiotr,gdyrozmowazostałazakończona.
—Mojamatka...Jestwszpitalu,źleznią.Siostradzwoniła.
Muszęjechać.
—Przykromi.
—Nadrobimyto,spokojnie.Acotybędzieszrobił?Wracaszdodomu?
—Nie,żonajużwymyśliłababskiwieczór,niebędęimpotrzebny.Posiedzętutajzbutelką

whiskyitelewizorem.

—Przydacisięodpoczynek,alejesteśpewien,żeniewracaszdziśdożony?
—Czyżbyśbyłazazdrosna?
—Nie,ja...Kiedyjejonaspowiesz?
—Wiesz,żenaraziemamyciężkiczas,terazniemogę.Bądźcierpliwa.
—Wieszco,kochamcię,aleczasamimniedrażnisz.Zrobiszcośdlamnie?
—Wszystko.
—Tak,tak,słyszałamtojużgdzieś.Napijsię,prześpijsięzdalaoddomuiżony.
—Takimamdziśplan.
—Zobaczysz,czymożeszbezniejżyć,bokiedyśprzecieżwkońcuodniejodejdziesz.
—Obiecuję,kochanie—skłamałWrzesieńizbliżyłsiędoAlicji.
Przytuliłjączuleipocałowałwpoliczek.
—Poprostuniechcęsiętobądzielić.
—Anijatobą.Będziemyrazem,jestnamzesobątakdobrze.
—AMałgorzata?

—Tomałżeństwotofikcja,pogorzelisko.
—Przemyślto,copowiedziałam.Pa—pożegnałasięBrońskaipocałowałanamiętnie

Września.

—Topoto,byśomnieniezapomniał.
—Zpewnościąbędępamiętał—odparłipuściłoczko.Jużwychodziła,gdy

przypomniałasobie,żejednakwciążtutajpracuje,anietylkosypiazdyrektorem.

—Piotr,mójdyżur...weźmieszgozamnie?
—Niemartwsię,kochanie.Zostanęzaciebie.Itakniemaminnychplanów—odpowiedziałz

troskąwgłosie,nacoAlicjasięuśmiechnęła.

—Jesteśkochany.
—Wiem.
Alicjawyszłazgabinetu,aPiotrpoczułżal,żeniespędzątegowieczorutakmiło,jak

zazwyczaj.Postanowiłjednakwziąćsobiesłowakochankidoserca.

ZjednejstronyAlicjatakbardzogopociągała.Różniłasiębardzoodjegożony.Byładzika,

ognista,czasaminieprzewidywalna.Możeiciutszalona.Małgorzatanatomiastzmieniłasię.Czasami
byławręcznudnaztąswojądoskonałością.Wrzesieńzaczynałsięzastanawiać,czyjeszczedoniej
pasuje.Naswójdziwnysposóbwciążjąkocha,choćrobijejświństwowpostaciniewierności,
kłamstwaczyobojętności.„Odejdęodniej,alenieteraz.Terazniemogę...Jestemświnią,alenie
natyle,byzostawićjąteraz,taknagle.Gdybytylkoniebyłatakwkurzającodoskonała,gdybypopełniała
błędy.Gdybymniezdradzała,kłamała...Wtedybyłobyprościej.Cholera,kochamMałgorzatę,kocham
Alicję,kochamjeobie”—rozmyślałPiotrWrzesień,popijającsamotnieWhiskywswoimgabinecie.

Niezdawałsobiesprawy,żenajprawdopodobniejkochałtylkosiebie...
Typegoisty,którynieprzyznajesiędotegoprzedsamymsobą,atacysąnajgorsi.

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
31marca2006—godzina22:45

DoktorPiotrWrzesieńwsamotnościopróżniłjużponadpołowębutelkiwhisky,która

smakowałamujaknigdydotychczas.Spożytailośćalkoholudawałajużosobieznać.

„Znudziłomniesiedzenie,przejdęsię.Wkońcutomójszpital,docholery!”—pomyślałi

wyszedłwposzukiwaniurozrywkinaniemalcałkowicieopuszczonymobiekcie.

Tuiówdziesłychaćbyłopacjentówmówiącychdosiebie,śpiewającychlub

przeklinającychnieobecnypersonel.„Hm...samnasamzszaleństwemtegoświata”.

Wrzesieńlubiłtrzymaćchorychpsychicznietwardąręką.Niebałsięużywaćsiły.Czasami

żałowałtego,żestaraszkołagdzieśzniknęła.

Uważałjązaskuteczniejszą.
—Wysypwariatów.Dziśkażdymożebyćświrem.Kiedyśludziesiętegobali.Balisię

chorowaćpsychicznie.Strachjestpotężnąbronią—mruczałpodnosemdoktorWrzesień.Torturowania
niektórychpacjentównieuważałzaprzejawskłonnościsadystycznych.Uważał,żewtensposóboddaje
hołdtakzwanejstarejszkole.—Terazcholernabiurokracjatakkrytyczniepodchodzido
elektrowstrząsówiprochów.

Aletomójszpital,mój!
Ośrodekbyłopustoszały.Idealnewarunkidowyżyciasię,zczegoWrzesieńmiałzamiar

skorzystać.Zautomatyzowanywdużejczęściszpitalograniczyłzatrudnieniepersoneluniemaldo
minimum.Poniegdysiejszychwydarzeniachwydawałosiętobezpieczniejsze.Wrzesieńjednakwiedział,

żepacjentówniewylecząmaszynyiżecałkowitaautomatyzacjaleczeniaibrakpersonelutylkoi
wyłączniewzmocnipoczuciealienacjiupacjentów.

„Cholera,akceleracjaobjawów”—myślał.
Wbrewpozoromtoniepostęptechnikizmusiłszpitaltodużejautomatyzacji.Ludziepoprostu

balisiępracowaćwszpitalachdlaobłąkanychprzezwydarzenia,jakiemiałymiejscekilkalattemu.
Piotrprzetrwał,dlategozostałdyrektorem.

Wśródludzipanowałteżmit,żeprzebywajączchorymipsychicznieosobami,możnasięod

nichzarazićichszaleństwem.Niefizycznie,tylkoniecoinaczej...Ludzkiemyśliniesąrzecząmaterialną,
niemananieszczepionki...Zkimprzystajesz,takimsięstajesz?ByćmożePiotrWrzesieńpowielu
latachspędzonychwśródchorychsamzaczynałtracićzmysły?

„Możecałyświatjestszalony?”—błysnęłakolejnamyślwgłowiedoktora.
Wnocetakiejakta,gdychciałsięwyładować,odreagować,cieszyłsięzpustekwszpitalu.

Pacjentówbyłowystarczająco,byzkażdymmógłsięnaswójchorysposóbpobawić,
poeksperymentować.„Wimięnauki,rzeczjasna”—twierdziłPiotr,przekonany,żelepiej
poświęcićkilkuświrów,byuratowaćprzedszaleństwemjednąnormalnąosobę.

PacjenciszpitalabalisiędoktoraWrześnia.Milkliimodlilisię,gdyprzechadzałsię

korytarzem.Robiłtozawszenatyległośno,bywiedzieli,żeidzie.

„Idziepanwaszegolosu”—grałowduszydoktora.
Uwielbiałtopoczuciewładzy.Rosłownimoddawna,zatruwałojegoserceiumysł.Niedbał

jednakoto.Przezlatapraktykizmieniłsię...Gdypacjencichowalisiępokątachprzeddyrektorem
Wrześniem,jakbypaniczniesięgobali,odczuwałwówczasdumę,smaktriumfu.„Bojąsię,więcmają
jakiśkontaktzrzeczywistością,przynajmniejmyślą”—gratulowałsobiewduchuPiotrnowatorstwaw
lecznictwiechorychpsychicznie.

CijednakpoprostupodświadomiechcieliuniknąćsadystycznychkarWrześnia,adotegonie

trzebabyłomyślenia,wystarczyłwrodzonyinstynktsamozachowawczy.CzytoprzeznichPiotrstawałsię
tym,kimsięstawał?Możetowłaśnieonbyłszalony,anieoni?Tomogłabyćpodświadomachęćzemsty.
Możnaichwinić?Kontaktzchorymipsychicznieniewątpliwiemógłmiećwpływnajegostanzdrowia.

Strasznieposiwiałwciąguostatnichlat.
„Takźleskończyłpoprzednidyrektor...Zdechłnimzdążyłjeszczecałkowicieosiwieć...”—

znowuprzebłyskmyśli.DoktorWrzesieńpowielulatachspędzonychwśródosóbzzaburzeniami
psychicznymi,zacząłcorazczęściejpić.Walkoholutłumiłswegorodzajuwyrzutysumieniaiznieczulał
sięnawrzaskipacjentów,czyliwariatów-krzykaczy,jakichnazywał.Niemiałochotystaćsięjednymz
„krzykaczy”.

Podpitegodoktoranaszłaochotanadalszepicieinakobietę.—Cholernetelefony,cholernajej

matka.Cholernabutelka...—mruczałzły.

NiezostałzaspokojonyprzezAlicję,więcwupojeniualkoholowympostanowił„skorzystać”z

żony.Przynajmniejwie,gdziejest.

„Walićdyżur,jadędomojejkochanejMałgosi.Onajednamniezrozumie...”—rozmyślałpijany

Piotr.

Włożyłgłowępodkranipuściłzimnąwodę,bytrochęotrzeźwieć.Natyle,byprowadzić

samochód...Choćwciążniemyślałlogicznie,towsiadłdoautairuszyłwkierunkuswojegodomu,
swojejukochanejżony...

Miałszczęście,żeniezatrzymałagopolicja.Udałomusiędojechaćwjednymkawałku.Może

jednaklepiejbybyło,gdybyktośgozatrzymał?Wszystkomogłobybyćinaczej...

JakieżwielkiebyłozdziwieniePiotraWrześnia,gdypodotarciupodbramęswojegodomu

zobaczyłnaparkingupewiensamochód,któryrozpoznałnatychmiast.Taksięskłada,żenależałdoAlicji
Brońskiej,jegokochankiiasystentki...

Racibórz—domMałgorzatyiPiotraWrześniów
31marca2006—godzina22:15

MałgorzataWrzesieńszykowałasobiewłaśniekąpielzbąbelkami.Potrzebowałarelaksu,ato

uspokajałojąjaknicinnego.

Jednocześnierozmawiałaprzeztelefonzmężem.
—Alekiedywrócisz?—zapytaładociekliwieMałgorzata.—Niestety,alechyba

bardzopóźno...—odparłjejmąż.„Ciągletopowtarzasz.Mamdosyćtegopieprzenia”—
pomyślała.

PokilkusekundachciszyGosiapostanowiłasprowadzićmężanaziemięzwykłym:
—Halo?
„Słuchaszmniewogóle?Nie,tynigdymnieniesłuchasz...Ciągletapracaipraca.Trzebabyło

ożenićsięzpracą”—mówiławmyślach,powstrzymującprzytymwybuchirytacjiidalejsłuchała
wymówekmęża.

—Yyy...rano,wrócęrano—odparłWrzesień.
„Takjaksięspodziewałam,pewniemasztamjakąśpanienkę”—pomyślała.
—Szkoda,zrobiłampysznąkolację.Toco...
—Kochanie,niemogęterazrozmawiać.Wynagrodzęcito.
Obiecuję!
—Kiedyśzapracujeszsięnaśmierć—odparła.
„Kochaszpracębardziejniżmnie...”—dodaławmyśli.—Skarbie,jaktylkota

sprawasięskończy,towyjedziemynadługiurlop.Tylkowedwoje,należysięnam.

—Ciągletopowtarzasz...
—Obiecuję,awiesz,żedotrzymujęsłowa.Kochamcię.Muszękończyć.
„Jateżciękocham”—powiedziaławmyślachMałgorzata,aleniewypowiedziałatychsłów

nagłos.Chciała,byPiotrpoczułtodelikatne,mentalneukłuciewserce.

—Szkoda,nodobrze...tomożeurządzęsobiebabskiwieczór.
Skorochatawolna...
—Bawsiędobrze—powiedziałWrzesień.Małgosiaprzeczuwała,żemążchcejąjak

najszybciejzbyć.

„Napewnobędę”—pomyślała,gdymężczyznasięrozłączył.Kąpielbyłaprzygotowana.

Małgorzatazrzuciłazsiebieszlafrokipochwilijejpiękne,nagieciałorelaksowałosięwwannie
wypełnionejgorącąwodąipianą.

Momentalniewpadłajednaknapewienpomysł.
„Kąpielniewystarczy,potrzebujękogoś...”—stwierdziła.Takbardzopotrzebowała

bliskości,delikatności.Poprostukogoś,dokogomogłabysięprzytulić.Okrytatylkopianąwyszłaz
wannyisięgnęłapotelefon.Przerzuciłaskrzynkękontaktówiwybrałaposzukiwanynumer.Przyłożyła
komórkędouchaiwróciładowannywoczekiwaniunapołączenie.

—Cześć,Ala.Mojegomężaniebędziedziścałąnoc.Potrzebujęcię.
—Halo...Wolniej...ja...—odparłazaskoczonaAlicja.
—Niemarudź,stęskniłamsięzatobą.Weźteprochycozawsze.
Zapłacęekstra.

—Niemogęteraz,jestemzajęta—tłumaczyłapokrętnieAlicja.—Ala,niepieprz.Zkimtam

jesteś,co?Pamiętasznaszmałysekret...?

—Tak.
—Nowięcchybaniemuszęprzypominaćci,cobybyło,gdybympowiedziałamężowiotwojej

przeszłości...

—Mamterazdyżur,ale...Co?Nie,niemainnych?Oniteżmająrodziny,pojechalidodomu.
—Wiesz,żemogępowiedziećPiotrowi,żekiedyśleczyłaśsięwjegoszpitalu.Znajdzietow

papierachipa,pakariero...

—Dobra,tylkospokojnie.
—Azato,żedostarczaszmiprochybezreceptymożeszpójśćdopierdla,czyżnie?—

szantażowaładalejMałgorzata.—Przepraszam,poprostujestemnagłodzie...Proszę,przyjedź,
wynagrodzęcito.

—Chociaż...Okej,spróbuję.Dozobaczenia,pa.
PotychsłowachMałgorzatarozłączyłasię.Zdałasobiesprawę,żenaprawdęjestrozdrażnionai

potrzebujeukojenia.TaknaskoczyłanaAlicję,którabyłanietylkojejdealerską,alewgłównejmierze
przyjaciółką.Niewiedziałajednak,żeBrońskamaromanszjejmężem.—Dozobaczenia,
kochaneproszeczki—wymruczaładosiebieMałgorzata.Odłożyłatelefoniwróciładorelaksuw
wannie.Uśmiechnieschodziłjejztwarzynasamąmyślokolejnymnarkotycznymodlocie.

—Tobędzieprawdziwyrelaks...Zabawimysię...

31marca2006—godzina22:40

AlicjadotarładodomuWrześniów.PrzywejściuczekałananiąMałgorzata.Byłapachnąca,

wykąpanaiubranawseksowną,czarnąpidżamę.WpuściłaAlicję,rozglądającsiędookołapodejrzliwie.
Jakbysiękogośbała.Cmoknęłysięwpoliczkinaprzywitanie.

—Ładniedziśwyglądasz—pochwaliłaAlicja.Ponowniepocałowałysięwpoliczki.
—Dzięki,masz„zabaweczki”?—Małgorzataodrazuprzeszładokonkretów.Byłaniecierpliwa.
—Tak,tak—odparłaBrońskaiwręczyłakobieciemałypakunek.Przyjaciółce?Klientce?

Zdałasobiesprawę,żesamaniewie,kimnaprawdędlasiebiesą.PaniWrzesieńsprawdziła,czyw
paczceznajdujesięwszystko,cozamówiła.Miałaswójulubionyzestawinielubiłazmian.Następnie
zaprosiłaAlicjędosalonu.Tamobieprzygotowałyrytuał.TakMałgosianazywałaswójnarkotycznystan
upojenia.Niedopuszczaładosiebienazwtakichjaknarkotykiczyużywki.Miałanatoinneokreślenie:
katharsis—oczyszczenie.TakjakMałgorzatanienazywałasięnarkomanką,takAlicjanie
uważałasięzadilera.Wolałamyśleć,żepomagapotrzebującejkobieciezapomniećotroskach
codzienności.AlicjaBrońskatymrazempostanowiłaasystowaćMałgorzacieprzy„dawaniuwżyłę”.
Choćsamanigdyprzedtemniebrała,tymrazemmiałaochotęzrobićwyjątek...Strzykawkiposzływ
ruch.Mijałyminuty,adziałaniezażywanychspecyfikówwywołałojużpożądaneskutki.

—Talekkość,tenspokój.Uwielbiamto.
Pokilkunastuminutachkobietybyłyjużodurzone.Alicjabyłaznudzonagłupotamipłynącymiz

ustklientki,alesamateżniemiałaochotymówić.

„Jestnudna,monotematyczna.Egoistka.Jakmożebyćżonątakiegowspaniałegofaceta?—

zastanawiałasięAlicja,udając,żesłuchazwierzeńpokrzywdzonejkobiety.—Niezasługujenaniego.
Coonwniejwidzi?Jakonasmakuje?—kontynuowałaAlicja,wpadającwpętlęwłasnychrozważań.
Jednakniedawałaposobietegopoznać.Wkońcudostarczanienarkotykówbyłodośćopłacalnym
zajęciem.

GdybyjednakPiotrwiedział,żesięspotykają,toktowie,jakbyzareagował.
„Doniósłbynamnie?Przecieżmniekocha...—wolałajednakniesprawdzać.Zbytdużeryzyko.

Alicjauważała,żezprzyjacielemtrzebabyćblisko,alezwrogiemjeszczebliżej.—Przyjaciel?Wróg?
Możetotylkointeres?—zastanawiałasięAlicja.Niszczącjąnarkotykami,zniszczytakżeichzwiązek,a
Piotrbędziewolny,dowzięcia.—Zpewnościąnatymskorzystam.Wszystkowswoimczasie.Na
wojnieomiłośćniebierzesięjeńców”.

NagleAlicjazapragnęławiedzieć,coczułPiotr,całująctękobietę.ZbliżyłasiędoGosina

intymnąodległość.Tawiedziała,cosięświęci,alenieprotestowała.Teżbyłaciekawa.Aladelikatnym
ruchemrękiodgarnęławciążjeszczewilgotnewłosyzpoliczkaswojejprzyjaciółki.Cisza.Całkowita
cisza.Jakprzedburzą.Kobietyzbliżyłysiędosiebiejeszczebardziej.Powoli,jakbypróbowały
wybadać,cozrobidrugastrona.

Wkońcuichustazetknęłysię...Początkowodelikatnybuziakdwóchprzyjaciółekprzerodziłsię

wnamiętnąwymianęognistychpocałunków.Zarównojednajakidrugaprzesyconabyłaciekawością.
Odurzonekobietyotrząsnęłysięnaraziodskoczyłyodsiebiejakoparzone.Wiedziały,cowłaśnie
zrobiły.Przekroczyłygranicę.Niepotrafiłynasiebiespojrzeć.Tastagnacjapołączonazniezręcznąciszą
trwaładobrekilkadziesiątsekund.

—Przepraszam,niewiemco...—próbowałatłumaczyćswojezachowanieAlicja.
—Nie,toja...Janiejestem...Toprzezniego...—bąkałaMałgorzata,siadajączpowrotemna

kanapie.

—Przezniego?
—Tencholernyegoistawogólemnieniewspiera.
—Chodziotwojegomęża?—zapytałaBrońska,choćdoskonalewiedziała,okogochodzi.
Udawałazatroskanąizdziwioną.Osiągnęłaswójcel.Zasiaławirusawoboziewroga.
„Tazarazazniszczyjąodśrodka.WtedyPiotrbędziemój”—mówiładosiebieAlicjaw

myślach,gratulującsobieprzebiegłości.—Piotr,mójmąż.Onniejesttaki,jakimgowszyscy
widzicie...„Niktniejest”—odpowiedziałajejwmyślachBrońska,siadającobokzasmuconej
„przyjaciółki”.

—Mamgodość—powiedziałakrótkoGosia.
Wjejoczachmożnabyłozauważyćdziwnybłysk.
—Comasznamyśli?—zaciekawionaAlicjakontynuowałaswojąniebezpiecznągrę.
Czując,żezachwilęwydarzysięcośwartegouwagi,wykorzystującnieuwagęMałgorzaty,

włączyłaukradkiemdyktafonwswoimtelefonie.Zbliżyłasiędogospodynidomu,byjakośćnagranianie
pozostawiałazłudzeń,żejestprawdziwe.

—Hm...możemogłabyśmiwtympomóc...—zasugerowałaGosiaWrzesień.
Wjejoczachniebyłojużsmutku.Jegomiejscezająłgniew.Zemstanajlepiejsmakujenazimno.

Nienawiśćdoczłowieka,któregoniegdyśkochała,zostałauwolnionaipragnęłaofiary.

WciągunastępnychkilkuminutMałgorzata,pewna,żeznalazłasojuszniczkę,opowiedziała

swójplan.AlicjaBrońskadopieroterazmogłabyprzysiąc,żepoznajeprawdziweobliczeGosi
Wrzesień.

„Hm...Ciekawakobieta...”.

31marca2006—godzina23:35

AlicjapośpiesznieopuściładomWrześniów.Małgorzatapożegnałasięzprzyjaciółkąizasnęła

zmęczona.Brońskanigdyniebędziejużtąsamąkobietą.ZmianaGosiwymusiłatransformacjętakżew

niej.Mimowolnie.ŻonaPiotrazaczęłająprzerażać,alejednocześnieintrygować.

„Zboczeniezawodowe?Czyżbyodprzebywaniazwariatamisamemumożnasfiksować?—

zastanawiałasięBrońska,wychodząc.Rozejrzałasięwokoło.Byłopusto,ciemno,deszczowo.—Nie
lubiędeszczu.Tojakbyniebopłakało”.

Czującjakiśwewnętrznyniepokój,chciałajaknajszybciejodjechaćztegomiejsca.Nie

wiedziała,cozrobi,alewiedziałajedno:„Muszęsobietopoukładaćnaspokojnie...Wsiąśćdo
samochoduiodjechaćstądjaknajdalej.”

Wyciągnęłakluczykiztorebki.
„Czemuzawszenoszęjewtorebce?Facecinosząwkieszeni,ajawieczniemuszęgrzebaćw

torebce—pomyślałaAlicja,stojącjużprzyswoimsamochodzieinerwowopróbującwydobyćkluczez
bocznejkieszonkitorby.—Sąwreszcietepieprzoneklucze!”—stwierdziłazradością.Włożyłajew
zamek,przekręciławlewoiotworzyładrzwi.Jużmiaławsiadać,gdypoczułanaswoimcieleczyjeś
dłonie.Niebyłytodłoniekobiety.Poczułaszokibezsilność.

„Takmuszączućsięofiarygwałtu.Nie!”.
KtośzłapałAlicjęznienackaibrutalniewepchnąłdoauta.Niezdążyłanawetzareagować.

Upadłanabrzuch.Wajchazmianybiegówuwierałająwbok.Bólnasiliłsię,gdymężczyznazwaliłsię
nanią.—Aułaa!To...—krzyknęłatylko,alewięcejsłówniezdołaławydobyć.

Napastnikzasłoniłjejustaręką.Drugądłoniąchwyciłjejwłosyibrutalniepociągnął.
„Tylerazymówiłemkobietom,jakradzićsobiewprzypadkugwałtu.Terazbędęmusiałaleczyć

samąsiebie?”.

—Coturobisz?—zapytałmężczyznatrzymającygłowętużprzyjejuchu.—Gadaj!—

ponowiłrozkaz,aledopieropochwilizorientowałsię,żejegoofiaraniemożemówić,bomazasłonięte
usta.

Zdjąłwięcrękęiznówzapytał:—Cotyturobisz?Mów!
—Puśćmnie,proszę.Gwałtnierozwiążetwoichproblemówz...
—Moichproblemówz...?Wpsychologasiębawiszwtakiejchwili?
—Najważniejszetoniedaćsięzastraszyć.Niebojęsięciebie.—No,nieźle...

Profesjonalnaofiaragwałtu.Niepomyślałaś,żetespokojnesątakciche,żemożnaspokojnieje
zgwałcić?

—Piotr?Czytoty?—stwierdziłazniedowierzaniemAlicja.Rozpoznałaswojegoszefa,

jegocharakterystycznysposóbmyśleniaigłos.Puściłkobietęileżeliterazwciasnymaucieprawieobok
siebie.On,wciążpodwpływemznacznejilościalkoholu,aona—podwpływemnarkotyków.Oboje
bylisiebiewarci.—Cotywyprawiasz?Myślałam,żechceszmnie...

—Jeszczerazzapytam:coturobisz?—twarzPiotraWrześniawyrażaławściekłość,alemimo

tomężczyznaniekrzyczał.

—Nodobrze,wiem,jaktowygląda,okłamałamcię,ale...
—Aleco?
—Nietutaj,boonazobaczy.
—Dlaczegokłamałaś?
—Proszę,usiądźmyiodjedźmystąd.Opowiemciwszystko.
—Dlaczegonibymiałbymciterazzaufać,tykłamliwazdziro?—Bojesteśzbytciekawy,

comamdopowiedzeniaotwojejżonie—stwierdziłaAlicjaipomachałamuprzednosemtelefonem
komórkowym.

Usiadłanamiejscukierowcy.Wiedziała,żeWrzesieńdołączydoniej.Zbytdobrzeznałajego

wrodzonądociekliwość,wręczwścibskość.

Zboczeniezawodowe.Takteżzrobił.Pochwilisiedziałtużprzyniej.
Wyczuwałaodniegowońalkoholu,choćwyglądałnatrzeźwego.—Jakmogłeśprowadzić

wtakimstanie?—zapytałazwyrzutem.

Nieodpowiedział.Alicjauruchomiłasamochód.Jechalitakbezceluokołodziesięciuminut.

Wrzesieńmilczał,choćprzychodziłomutoztrudem.Alkoholrobiłswoje.Zaczynałczućsięsenny.

„Niezasnę,dopókinieuzyskamodpowiedzi”—pomyślał,poczymniewytrzymałi

wybuchnął:

—Stójimów!
Alicjazaparkowałananajbliższymopustoszałymparkingu.
—Zrobiłamtodlaciebie...dlanas...—powiedziałaiuruchomiłanagranieztelefonu.
Wrzesieńsłuchałjakzaczarowany.WyraztwarzyPiotrazmieniałsięstopniowo,a

zaciekawienieprzerodziłosięwzłość.Fragmentynagraniakrążyłymupogłowie.Zdradzał,awkońcu
samzostałzdradzony:Poznałamkogoś,ktojestlepszywłóżku,niemarudzitakjakon.Zresztą,wiesz,
żePiotrjestubezpieczonynażycienadośćokrągłąsumkę?Muszęsięgopozbyć.Pieniądzezpolisy
mojegomężapomogąmizacząćnanowo...Mamdość,musizginąć...—słowazustMałgorzatypłynęły
zgłośnikaurządzenia.

Niewydusiłsłowa.Oszukałago.Knułazajegoplecami.Zrobiławkoniawielkiego,

inteligentnegodoktoraPiotraW.Znanyiprzebiegłyumysłnieprzegrałzwielomaznanymipsychopatami,
przestępcami,chorymiludźmi,aponiósłporażkęzwłasnążoną.

Żmijawyhodowananawłasnymłonie...
Odrzuciłmnie,zabijamniecodzienniepotrochu.Udaję,żewszystkojestwporządku,ale

niejest...Jestcholerniedalekood„wporządku”!Nienawidzęgo!Jegozapachu,jegowyglądu,jego
głosu.Nienawidzęgo.Pomóżmiproszę,podzielimysiępieniędzmi.Tomusizostaćmiedzynami.
Niewieluosobommogęufać,awłaściwietotylkotobie—mówiłgłosMałgorzatywtelefonie
komórkowym.Pomonologu,jakiwygłosiłażonaPiotra,dałosięsłyszećwypowiedźAlicji:
Jestem...niewiemgdziejestem...Szoktomałopowiedziane...Ja...Czyonjestnaprawdęażtakizły?
Naprawdęgoniekochasz?Chceszgozabićdlapieniędzy?Niepotrafiszmuwybaczyć?

Głosdoktorowejbyłwyraźnyjaknigdyprzedtem:
Nie,musizginąć,atymipomożesz.Czytegochcesz,czynie.
PiotrWrzesieńwkońcuniewytrzymał.WyrwałtelefonzdłoniAlicji,wybiegłzsamochodu.

Wydzierającsięwniebogłosy,roztrzaskałoasfaltkomórkę.Skakałpojejszczątkachiklął.Gdytego
byłomało,podbiegłdosamochoduizacząłwścieklewalićpięściamiodach.—Szmata!Zdzira!
Żmija!—krzyczałprzykażdymuderzeniu.

Zacząłsięuspokajaćdopierowówczas,gdystanęłaprzynim
Alicja.Delikatnieujęłagozaramiona.Jejdotykdziałałkojąco.Imjejciałobliższebyłojego

rozdygotanego,tymwalenieodachbyłocorazwolniejszeiwolniejsze.Wkońcuustało.Alicjaprzytuliła
siędoniego.

Wiedziała,żeosiągnęłaswójcel.Piotrzpewnościąodejdzieodżonyibędzieznią.Zdrugiejjednak

strony,zdawałasobiesprawę,żegdybydoktorWrzesieńniekochałswojejżony,niezareagowałbywten
sposóbnawieśćojejzdradzie...Tymczasemgołymokiembyłowidać,żezdradzonyPiotrprzeżywa
potwornekatusze.

—Miłośćciwszystko,kurwa,wybaczy—wycedziłcichopodnosem.
—Więcwybaczmi,żecięokłamałam...Kochamcię,Piotrek...—sączyławuchodoktorowi

Alicja,próbującwniknąćgłębiejwserceukochanego,ajednocześnieukoićból,jakisamamu
dostarczyła.Leczenieczęstojestbolesne,aletakczasamitrzeba,bybyłoskuteczne.Tak

usprawiedliwiałaswojezachowanie,swojąprzebiegłość.Zawszeuważała,żemiłośćtowojna,naktórej
niebierzesięjeńców.

—Cojejodpowiedziałaś?—zapytałwkońcuWrzesieńpodłuższejchwilimilczenia.
Uspokoiłsięnieco.Nadszedłczasnaracjonalnemyślenie.Wtymzawszebyłdobry.Emocjerzadko

gościływogrodziejegozachowań,ażdoteraz.

—Wiedziałam,żemuszęcitopowiedzieć.Udałam,żemnietointeresuje.Powiedziałam,że

pogadamyrano...Powiedziałam,żesięzgadzam...Tomiałobyćmojezabezpieczenie...—tłumaczyła
Alicja.—Zabezpieczenie?Przedczym?Przedemną?—spytałPiotr.Brońskąprzeszył
dreszcz.Teraznawetonazaczynałasiębaćtegonienaturalnegochłodu.Byłownimcośniepokojącego.
DuszęWrześniaspowijałmrok.Ciemnastronaowładnęłazdradzonymmężczyzną.TegochciałaAlicja.
Zdradzonaosobaposzukujepocieszenia,agdziejeznajdzie,jeślinieuukochanej,wiernejasystentki,
kochankiijednocześniemiłości?...Tejprawdziwej,rzeczjasna.

„Terazbędzietylkomój...!—pomyślałaztriumfem.—Będziecierpiał,alebędziemój”.
Alicjamyślała,żenicterazniepowstrzymagoprzedrzuceniemżony.OdejdzieodMałgorzatyi

wyjadąrazem,bynacieszyćsięwspólnymszczęściem.JednakAlicjaniejestgłupiutkąAlicjązkrainy
czarów.Wie,żetutajrządząinneprawa,niejakaśtammagia.TwarzWrześnianiekryłajużgniewu,tylko
cośnieodgadnionego.

—Skądwogóleznaszmoją...moją...Skądjąznasz?—zapytałWrzesień,zdającsobiesprawę,

żejużdawnopowinienotozapytać.

—Ja,ja...Byłamjejdealerką.Naszaaptekawszpitalu...podkradałamlekii...Onaczasami

szprycowałasięnimi.

—Byładziśnaćpana?—zapytałchłodno.
—Ona...—zająknęłasięAlicja,zdającsobiesprawę,żejeśliPiotrstwierdzi,żenarkotyczny

odlotjegożonyzmusiłjądomówieniataknieprawdopodobnychrzeczy,togotowyjestwziąćtoza
metaforęjejcierpienia,ajegopostaćzapersonifikacjęciężkichprzeżyć.

—Cobrała?
—DziśpentotalsoduzdomieszkąLSD.
—Rozumiem—odparłspokojnieWrzesień,wyszukującwgłowiewczesnezastosowanietej

substancji.

ByłaużywanaprzezrządyUSAwewczesnychlatach60...i70.XXwieku.Używanotego

środkadoprzesłuchańjakoswegorodzajuserumprawdy.Alicjazastygławoczekiwaniunareakcję
Piotra.

—Coterazzrobimy?—zapytaławkońcu.
—Przystaniesznajejpropozycję.
—Co?
—Muszęzginąć,kochanie—powiedziałspokojnieipocałowałją.
Wciążniewielerozumiała.WrzesieńprzytuliłAlicję,awjejgłowiewciążkołatałysięsłowa

ukochanego:

„Muszęzginąć,muszęzginąć...”.Pogodziłsięzlosem?Uznał,żezasłużyłnaśmierć,czymoże

takbardzokochałMałgorzatę,żeniechciałżyćbezjejmiłości?

Rozwiązańbyłotakwiele,jakwielespadłokroplideszczutegomrocznegowieczoru.Obudziły

siędrzemiącewludziachbestie.Szaleństwozostałonazwane...

RozdziałVI

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
31marca2006roku—godzina23:59

PlanzemstynabierałwgłowiePiotrakonkretnychkształtów.Urzeźbiłgoznienawiści,adobre

wspomnieniawyrzuciłnamentalnyśmietnik.Zaszławnimprzemiana,którejniedałosięjużcofnąć.Nie
chciałjednakzabijać,bojakmawiałwduchu:„przecieżniejestemmordercą”.Wiedział,żesągorsze
rzeczyaniżeliśmierć...Pierwsząrzeczą,jakąmusiałzrobić,byłozabiciesamegosiebie,comogłobyć
trudniejszeniżpozbawienieżyciainnejosoby.

Byłotoduchowesamobójstwo,alekiedyśjużtozrobił.Tymrazemwyrzutysumienia,

moralnośćietykajużniewyzdrowieją.Zniknąnazawsze.

—Niezbędnajestofiaranajwyższegopoświęcenia—zawszetopowtarzał.—Tomojamantra.
Piotrodrazuzabrałsiędopracy.Pogodzinieprzeglądaniapapierówdanychpacjentóww

archiwachszpitala,wkońcuznalazłodpowiedniegokandydata.RafałMalecki.Demonprzeszłości,
mającyzapewnićodpowiedniąprzyszłość.

„Wybraniec”byłfizyczniepodobnydodoktoraWrześnia.Piotr,jakodyrektorszpitalaw

Branicachmiałnieograniczonydostępdowszystkichdanychiwładzęabsolutnąwplacówce
psychiatrycznejwBranicach.Posiadałkluczdowszystkichzamków.

BędącyodpewnegoczasunawolnościMaleckiniemalzapomniałoWrześniuiich

porachunkach.Wygraławnimczęśćosobowości,któraniepamiętałamorderstwawłasnejukochanej,co
wywołałownimszaleństwoirozpadosobowościowy.Częśćwnętrza,którapanowałateraznad
Maleckim,wyparłazdarzeniazprzeszłości.Pamięćselektywna,schorzenieczydar?DlaRafaładoktor
Wrzesieńbyłterazlekarzem,przyjacielem,wybawcą,któryswegoczasuwyleczyłgozpsychicznych
schorzeńipozwoliłwrócićdospołeczeństwa.Wręczucieszyłsię,gdydowiedziałsię,żeWrzesień
chcesięznimspotkać...Niecierpliwiłsięnatospotkanie...Piotr,swegoczasupsychologopiekuńczy
Maleckiego,podrobiłjegohistorięchorobyiudającdobregodruhaoznajmiłmu,żejestwolny.Udałosię
przekonaćkilkuinnychlekarzy,tych,którzyjeszczeżyli...

Zpoczątkuzdziwionemupacjentowipowrótdoprzeszłościwydałsiędziwny,takjakniegdyś

całyotaczającygoświat.Maleckiczułsięobco.Zczasemjednakradośćprzesłoniłalogikę.Był
szczęśliwy,choćzpewnościąniezdrowy.Miałzostaćwykorzystanyporazostatni.Wkońcuspotkalisię
wumówionymmiejscu.Mostnaobrzeżachmiasta.Idealnemiejscenasekretnerendezvous.Gdytylko
Rafałprzywitałsięzdawnymopiekunem,tenrozpocząłswojągrę.Wmawiałmu,jakimbyłdlaniego
wspaniałympacjentem,żebyłwyjątkowy,niepowtarzalny,innyodwszystkich.Zabiegitakiezdały
egzamin,boMaleckiznówmuzaufał,cozresztąbyłobłędem.Rozmawialitakjeszczechwilę,ażznaleźli
sięrazemwauciedoktora.

—Mamdlaciebiemieszkanie.Niejestsuper,alewystarczy,byśsiętamurządziłnapoczątku

nowegożycia.Zawiozęciętam,Rafał—mówiłWrzesieńdobyłegojużpacjenta.

—Dlaczegomipanpomaga?
—Nowyprogrampomocybyłympacjentom.
—Alejajużmammieszkanie—odparłnaglepodejrzliwyMalecki.
—Dobra,przejrzałeśmnie,tocośinnego.Niespodzianka.
—Niewiem,czylubięniespodzianki...
—Jeślicisięspodoba,weźmieszją.Jeślinie,totrudno.Zresztą,samzdecydujesz...

Godzina3:00wnocy

PiotrwprowadziłRafaładostaregobudynkunaulicyŁąkowej.
PacjentdoktoraWrześnianiepamiętałswojejdawnejsiedziby.Obserwowałwszystko,jakbybył

tutajpierwszyraz.Aprzecieżbyłoinaczej,wielerazytubył.

—Wiesz,gdzieterazjesteś?—zapytałpowoliiniepewniePiotr,jakbybałsięodpowiedzi.
Wkieszenimiałnawszelkiwypadekprzygotowanąbroń.NatwarzyMaleckiegowidoczne

było,iżmyśli.Intensywnie.Wysilasię.

—Ja,czytutaj...?Nie,niewiem...
—Tak,tutaj.
—Alecotutaj,doktorze?Byłemtutaj,jestempewien.Niewiemtylkokiedyidlaczego.
„Mózgsiębudzi,niedobrze.Muszęszybkomyśleć”—stwierdziłPiotr,zdającsobiesprawę,że

byćmożepopełniłbłąd,którymożeprzypłacićżyciem.Jegopacjentmiałdéjàvu.

—Czyjatuwcześniejmieszkałem?Pracowałem?Pocomniepantutajzabrał?—drążyłRafał,

jakbynanowoobudziłsięwniminstynktdetektywa,któryswegoczasupogrzebałnaśmietniku
osobowości.

—Tutaj...Tutajcięzłapaliśmy.
—Tutaj?Cozrobiłem?Chodziotamtąkobietę?Tak?
—Yyy,tak.Musiszsięzkimśzobaczyć.
—Zkim?
—Wszystkowswoimczasie.Chodźmynagórę.
—Wchodzićdotejrudery?Tobezpieczne?
—Tak,tak.Wszystkosprawdzone.Czekająnaciebie.
—Ktoczeka?
—Kasia,twojaKasia.
—Ale,zaraz.Toonażyje?Niezabiłemjej?
—Nie.Czekanagórze.Toostatnikroknaszejterapii.
—Dlaczegomyślałem,żejązabiłem?To...To...
—...toschizofrenia...Chciałeśjąwyprzećzumysłu.Onażyjeimusiszsięzniąspotkać.
—Toniemożliwe,ja...
—Pogadamynagórze,razemzKasią.Ufaszmi?—kontynuowałWrzesień.Maleckiwahałsię.

Zaczynałbyćwobecdoktoradziwniepodejrzliwy.Zgodziłsięjednakpochwili:

—Chodźmyzatem.
NiemógłsiędoczekaćwidokuswojejKasi.Dotychczasuważał,żesamzabiłjąkilkalattemu.

Wierzyłwto,aletenjedenjedynyrazniezrównanydetektywRafałMaleckichciałsięmylić.Pragnął
znówujrzećukochaną.Weszlirazemdopokojunapierwszympiętrze.DoktorWrzesieńotworzył
Rafałowidrzwiipuściłgoprzodem.TamczekałajużAlicjaBrońska.

—Ty,tyniejesteśKasia...Cośtuniegra...—stwierdziłMalecki,naglepadającnaziemięjak

rażonygromem.Chwyciłsięzagłową.WidzącswójdawnygabinetorazdoktorBrońską,przypomniał
sobiewszystko.Jegomózgzalałafalainformacji.

Przerażonakobietacofnęłasię.PodobniezrobiłWrzesień.—Rafał,cocijest?—zapytałz

udawanątroską,wyciągającrękęprzedsiebie.

Gdytylkospoczęłanaramieniupacjenta,Piotrusłyszałtylko:
—Pamiętamwszystko,doktorze.Wkońcu...
NastępnieRafałzłapałrękęWrześniaopartąnajegobarkuizcałejsiłyprzerzuciłnadsobą.

Doktorwylądowałnastarymstole,łamiącgo,byposekundziezaskoczonyiobolałyznaleźćsięna
podłodze.Gdytylkozrozumiał,cosięstało,zobaczył,żezbliżasięwściekłyidyszącyRafał.Miałchory

wyraztwarzy,zupełniejakniegdyś...Szaleństwowróciło.

Maleckikilkarazykopnąłwżebrależącego,ażtensplunąłkrwią.
—Kopanieleżącego.Twojaspecjalność,doktorku,nieprawda?Terazzdechniesz,krętaczu—

mówiłoszalałyzgniewudetektyw,któremuznienackawróciłapamięć.

Następniejegowzrokpowędrowałpopomieszczeniuwposzukiwaniuczegośostrego.

Spostrzegawczeokodetektywazauważyłozłamanąnogęodstołu.Gdytylkoschyliłsięponarzędzie,na
jegoplecachwylądowałaBrońska,gryzącgowszyjęażdokrwi.Detektywkrzyknąłzbóluiupuścił
ułamanąbelkę.BezskuteczniepróbowałzrzucićatakującągoAlicję.Wkońcudziewczynadałaza
wygraną.Maleckijuż-jużmiałrzucićsięnakobietę,alewporęopanowałsię.Przypomniałsobie,że
niegdyśwłaśnieprzeztakibrakopanowaniazabiłKasię,swojąukochaną.Topociągnęłołańcuch
straszliwychzdarzeń,cowyprowadziłonienawiśćnawolność.Jejchwilowakumulacjatrwałakrótko,
alekosztowaławiele.Zbytwiele...Maleckiprzypomniałsobie,ktogowykorzystałitutaj
przywlókł.Sprawcajegonieszczęść,PiotrWrzesień.Rafałobróciłsięnapięcie,alewmiejscu,gdzie
jeszczeprzedchwiląleżałdoktor,pozostałytylkoresztkipołamanegostołu.

—Gdziejesteś,doktorku?
—Tutaj—powiedziałWrzesień,pojawiającsięnagle,jakbyznikąd.
UderzyłwtwarzMaleckiegostarą,żelaznąlampą.Stłuczonażarówkarozcięłaprawypoliczek.

Otumanionydetektywzatoczyłsię,alenieupadł.Sekundępóźniejjednakleżałjużnaziemi,aPiotr
masakrowałjegogłowę.Niebyłojużbólu,niebyłorządzyzemsty.Detektywwyzionąłducha.Brutalność
znalazłaujściewtępymnarzędziuizmiażdżonejczaszceRafała.

—Onnieżyje,Piotr.Zostaw—powiedziałaAlicja,przerażonafuriąwoczachoprawcy.
Najejsłowatenopanowałsięwkońcu.Spojrzałposobie.Byłcaływekrwi.
—Zkimprzystajesz,takimsięstajesz...—stwierdziłfilozoficznie.—Obłąkaniejest

zaraźliwe.

Pochwili,właściwiedlaformalności,upewniłsię,żedetektywjestmartwy.
Brakbyłopulsuipołowyczaszki.Wrzesień,dopieroprzebudzonyzmorderczegoamoku,

przytuliłroztrzęsionąAlicję.

—Musieliśmy.Nieżałujgo.Byłchory...
—Amy?
—Wieszprzecież,żekiedyśtoonzabił.Sprawiedliwościstałosięzadość—pocieszałją

nieudolnie.

—Ależkochanie...zabiłeśczłowieka...—mówiła,wciążciężkodysząc,Alicja.
—Tyzabiłaśgozemną.
—Ja...Ale...—mamrotała.—Coteraz?
—Nicniestanienadrodzenaszemuszczęściu.Kochamcię.
„Gdyzabijasz,robiszsięsentymentalny”—pomyślałWrzesień.—Maszto,ocosię

prosiłem?—zapytał,czując,żewracamuumiejętnośćszybkiegoilogicznegomyślenia.

—Tak,mam,choćtwójnagłytelefonmniezaskoczył—mówiłaAlicja,zbierającsięwgarść

potym,cozobaczyła.

PodłuższejchwiliPiotriAlicjazabralisiędopracy.Wrzesieńtłumaczyłkobiecieswójplan,a

właściwiedopowiadałszczegóły.Całestarepomieszczenieucharakteryzowalinawciążużywanebiuro
nierozgarniętegodetektywa.

Wkilkumiejscachrozmieścilimikrofony,bysłyszećwszystkoimówićto,cotrzeba.Dwie

kameryspokojniewystarczyły,bywidziećśredniooświetlonepomieszczenie.Mrokudodawałyspecjalne
zasłony.PiotrpozbawiłMaleckiegogłowy,azamiastniejusadowiłdynięjakosymbolokrutnegożartu.

Przebrałofiaręwewłasne,wcześniejprzygotowaneciuchy,asamubrałsięwrzeczyprzewiezioneprzez

Alicję.Gdywszystkobyłogotowe,obojeudalisiędodomuAlicjiBrońskiej.Dwomaautami,takjak

byłoumówione.SamochódWrześniastałzaparkowanywgarażu,natomiastdrugipojazdznajdowałsię
przeddomem.

—Ala,jakjużmówiłem,tahecazdetektywemMaleckimjestpoto,bywrobićMałgorzatęw

mojemorderstwo,awkonsekwencjiwpędzićwszaleństwo.Skorosprzedajesznarkotykimojejżonie,to
odterazbędzieszjejpodawaćlekiiśrodkiwskazaneprzezemnie.

—Cozpolicją?
—Powieszim,żejakomojaasystentkazeszpitalachceszsprawowaćopiekęnadGośką,na

czasposzukiwańdoktora,czylimnie.Użyjeszznajomościiurokuosobistego.Mojażonanapewno
nakłonipolicjędozgody.Obdarzyłacięzaufaniem.Otomójnotes.Zapisujętutajadresdetektywa
Maleckiego.Podsuńjejpomysł,bywłaśniedoniegosięzgłosiławsprawieposzukiwań,niechnie
wybierapolicji.Wymyśliszcoś.Onawie,żepotrzynastudniachodmojegozaginięciaubezpieczalnia
stwierdzizgoniwypłacijejpieniądzezmojejpolisynażycie.Musisięudaćdotegodetektywa,bynie
wzbudzićniczyichpodejrzeń.Jeśliwynajmiedetektywa,niktniebędziemiałpretensji.Przekonajją,że
tendetektywjesttotalnąniedołęgąichoćbybardzosięstarał,toitakmnienieznajdzie.Gdyonawkońcu
spotkasięzówMaleckimtutaj,tozadzwonięnapolicję.

—AcozgłosemMaleckiego?
—Syntezatormowy.MamwypowiedziMaleckiego.Poradziszsobie.Ciałodetektywajesttak

spreparowane,żeutrudnilubwręczuniemożliwiimdokładnąsekcjęzwłok.Przynajmniejnajakiśczas...

Podrzuciłemkilkadowodów,którepodsunąpsompomysł,żetomojeciało.Sągłupi,takjakmoja

żona,icóż,nieukrywajmy...RafałMalecki.Onsamznówbędzieściganyzawspółudziałwmorderstwie
PiotraWrześnia,amojążonępewnieuznajązasprawczynię.Polisa...Zdrowojejnabrużdżę.Tobędzie
mojazemsta...—takswójplanprzedstawiłPiotrWrzesień.

Wiedział,żejegodominozbrodnizdaegzamin.Planbyłgenialnyidopiętynaostatniguzik.

Pozostałogotylkowyegzekwować.

Racibórz,domMałgorzatyiPiotraWrześniów.
15kwietnia2006—godzina22:40

PiotrWrzesieńzbliżałsiędowłasnegodomuniczymzłodziej.Wiedział,żejegodominozbrodni

zbliżasiękukońcowi.Otworzyłdrzwikluczem,podczasgdyAlicjaBrońskaprzygotowywałakolejną
porcjęproszkówitabletekdlaMałgorzaty,mającychpowodowaćpogłębieniesięchorobypsychicznej
orazróżnegorodzajuzwidylubomamy.Gdypodniosłatacęijużmiałazanieśćlekipacjentce,Piotr
Wrzesieństanąłuprogudrzwi.ZaskoczonaAlicjaniezdążyłazareagować.Wrzesieńbezsłowaiśladu
wahaniazadźgałnaśmierćpaniądoktor,poczymzałożyłkominiarkęipodniósłciałozamordowanej.
Ruszyłdogórypostarych,skrzypiącychschodach.TamzastałpiszącącośprzybiurkuMałgorzatę
Wrzesień.Zrzuciłciałozplecówiszybkozbliżyłsiędoprzerażonejżony.Tapróbowałasiębronićprzed
zamaskowanymmężczyzną,alepadłanieprzytomna,rażonakilkomaciosaminapastnika.Mordercazrobił
jejkilkazastrzyków,poczympodłożyłdokieszenimartwejAlicjipodrobionyjejcharakterempisma
skrawekkartki,naktórejnapisałuprzednio:

„...mamjejdość!DziśdopełnisięmojazemstanaWrześniach!
Zabijęją!Zemsta,takwspanialesmakuje...”.
DalszatreśćujawniałamiejsceprzetrzymywaniaWrześniaiskróconąopowiastkę,zjakiego

powoduAlicjaBrońskagoporwałaorazkilkasłówwyjaśnień—międzyinnymiwjakisposób

spreparowaładowodyzabójstwaWrześniaichciałapozbyćsięjegożony.Dowodywskazywałynanią
takżewsprawiewypuszczenianiegdyśnawolnośćRafałaMaleckiego,któryrzekomopoporwaniu
Wrześniazniknął,gdyplanzacząłsięsypać.Śpiewkaotym,jaktodoktorBrońskagowykorzystałai
zdradziłaidealniepasowaładocałokształtutejpokręconejzbrodni.

TymczasemPiotrkończyłrealizacjęswojegochytregoplanu.Wytarłkrewwkuchni,zamknąłna

doledrzwinaklucziwróciłdodomuAlicjiBrońskiej,gdzierzekomomiałbyćprzetrzymywany.Tamteż
czekałnapolicję.Wiedział,żedziśposekcjizwłokodkryją,żetociałoMaleckiego,aocałezłoposądzą
AlicjęBrońską...

„Zbrodniadoskonała”—pomyślałzadowolonyzsiebieizacząłsięrozbierać.
Gdyusłyszałwkońcusyrenypolicyjne,zamknąłsięwpiwnicyiprzykułkajdankamidorury,

oczekującnawtargnięciefunkcjonariuszypolicji.Takteżsięstało...

„Zbawienie?Poczująsiębohaterami,głupiebarany...”—pomyślałPiotriniezwykle

zadowolonyzsiebieuśmiechnąłsiępodnosem.NaglegrupauderzeniowasiłATwywarzyładrzwi.
Głośnoiszybkoruszyładośrodka.Nienapotkałaoporu.Zatoznalazłazaginionego.Obecnitunie
zdawalisobiesprawy,żedoktorWrzesieńtaknaprawdęwcaleniezaginął.

RozdziałVII

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
16kwietnia2006—godzina17:00

Fanfarynacześćbohatera.Wystrzeliłykorkiodszampana,korytarzeprzystrojonokolorowymi

balonikami,aprzestrzeńprzeddoktoremWrześniemwypełniłasiępełnymiżyczliwościpacjentamii
personelem.Gratulowalimupowrotudozdrowia,gratulowalisukcesuorazukaranianiewiernejizłej
żony...

Nie,totylkomaranocna.Złudnewyobrażenie,jakieprzyśniłosięPiotrowinadzieńprzed

powrotemdopracy.Miałdostaćurlop,alenalegał,byszybkowrócićdopracy.Mówiłwszystkim
dookoła,żetopomożemuzapomniećoostatnich,jakżeciężkichwydarzeniach,ocałejtejtraumiepo
porwaniu.Niezapomniałteżwspomniećotym,żetojedynysposób,bybyćprzyukochanejżonie,
Małgorzacie.

PiotrWrzesieńzostałmiłopowitanyprzezpersonelszpitala,aleniebyłoszampanaiwiwatów.

Większośćniewiedziała,jaksięmazachować.Poklepaćporamieniu,porozmawiaćszczerze?
Pocieszać?

Nie,wszyscyzgodnieuznali,żerutynabędzietym,czegodoktorWrzesieńoczekujeipotrzebuje.

Wszystkimbyłogożal.Idealnamachinaplotek,domysłówiniedopowiedzeńzdałaegzamin,tworzącdla
doktoraWrześniaidealnąmaskę,zasłonęprzedkonsekwencjamizłychczynów,którychsiędopuścił.Jak
tozwyklemiałwzwyczaju,zaparkowałswójsamochódnasłużbowymparkingu.Tużprzedbramą
szpitalazatrzymałsięnachwilę.Choćbyłototrudnewobliczutakiego„zwycięstwa”,postarałsię,by
uśmiechzniknąłmuztwarzy.Następniewziąłgłębokioddechiwszedłdośrodka.

„Zaczynamyprzedstawienie”.
Częśćpersoneluunikałajegowzroku.NiektóreosobyspoglądałyzżalemnaPiotra,

przygarbionegociężaremostatnichwydarzeń.Większośćrozmówzaczynałaikończyłasięzwykłym:
„dzieńdobry”.Ażdorecepcji.TamdoktorWrzesieńusłyszałkilkazdańotym,cosiędziałowostatnich
dniachpodczasjegonieobecności.Następniedostał,jakzawszezresztą,teczkęzdokumentamido
podpisu.

„Pracadomowa—pomyślał.—Obowiązkiwzywają”.—DoktorBałobranprosiłao

spotkaniewjakichśważnychiniecierpiącychzwłokisprawach—raportowałarecepcjonistka,starając
sięnadaćswojemugłosowisłużbowyton.

—Przełóżto.Mampriorytetowegopacjenta—odparłWrzesień,akobietazrozumiała,że

doktormimotragicznychwydarzeńnicsięniezmieniłiniemasensuznimdyskutować.Domyślałasię
bowiem,ojakiegopacjentachodzi.

—Gdzieonajest?
—Pokójnumertrzynaście.
—Dziękuję,niełączmniedziśznikim—powiedziałiudałsięwewskazanemiejsce.
Piotrstanąłprzedlustremweneckim,zaktórymleżałazwiniętawkłębekiubranawkaftan

MałgorzataWrzesień.Niewyglądałajużtakpięknie,jakcodzień.Przetłuszczoneiposkręcanew
nieładziewłosy,brakmakijażuinieobecnywzrokwlepionywścianę.Szeptałacośdosiebie.Nagle
wstałaizbliżyłasiędolustra.PrzezmomentPiotrowiwydawałosię,żejejoczyprzebijająlustro
weneckieiwidzigojaknadłoni.Stałanieruchomo.

Przechylałagłowętowprawo,towlewo.Wkońcuwyciągnęłarękęprzedsiebieidotknęła

zimnegoszkłalustra.Piotrpróbowałjązrozumieć,aleniebyłwstaniepojąćjejzachowania.Także
wyciągnąłrękęiprzyłożyłdodłoniMałgorzatypodrugiejstronie.Patrzyłnaniązafascynowany.Jakby
znówcośpoczuł...

Małgorzatazbliżyłaustadoszybyizaczęłajądelikatniecałować.Piotr,choćwiedział,żeto

irracjonalne,teżzbliżyłswojątwarzdoszyby,bybyćbliżejobliczażony.Terazdzieliłaichniezbyt
gruba,choćmocnaszyba.NaglejednakwpaniąWrzesieńcośwstąpiło.Zaczęławściekleuderzaćw
szybęiwykrzykiwać:

—Wypuściciemnie!Aaaaa!Zabijęgo!
Niebyłojużśladupołagodnej,zagubionejkobieciesprzedkilkuchwil.Pozostałczysty,

nieokiełznanygniew.Dopokojuwpadłodwóchpielęgniarzyiobezwładniliszalejącąkobietę,podając
jejśrodkiuspokajające,poczymułożylinałóżku.Gosiazostałaprzypiętadoniegospecjalnymi
uprzężami,bypoprzebudzeniuniezrobiłasobiekrzywdy.Miałabyćpoddanakolejnymobserwacjom
męża,któryuwięziłjątutajdlazaspokojeniawłasnychdewiacjiichoregopoczuciasprawiedliwości.
Całaresztaświatażyławnieświadomości,wprzekonaniu,żetenchcejejpomóc,wyleczyć.Wszyscy
żałowalidoktorkaidziękowaliBogu,żeniemuszącierpiećtakjakon.Dlakilkuosóbbyłteraz
jeszczewiększymprzykłademprofesjonalizmu,anawetwręczbohaterem.

DoktorWrzesieńzpoczuciemtriumfugratulowałsobiewmyślach.
„Mamciętutajnatakdługo,jaktylkozechcę.Wyleczęcięzchciwości,zdrady,nienawiści,

obłudyicałejgamyzła,jakiewtobiezakiełkowało.Kiedyściękochałem,alezepsułaśto.Zepsuliśmyto
oboje...Dorwęteżtwojegokochanka...Jeślijacięniemogęmieć,toniebędziecięmiałnikt.Jestemtu
Bogiem,atyzostanieszmojąEwą.

Będzieszmoja,tylkomojawmoimwłasnymRaju...

Racibórz—Droganumer13
22kwietnia2006—godzina23:00

PiotrWrzesieńwracałzpracydodomu.Wśrodkulasunadrodzenumertrzynaściecośstrzeliło

podmaskąauta.Samochództrudemzjechałnapoboczeitamzahamował.

„Omaływłos—pomyślał.—Sarnajakaś?Możejeż?”.Piotrotworzyłdrzwiipowoli

wysiadł.Ostrożnieprzykucnąłizacząłbadaćwzrokiempodwozie,szukającwpobliżujakiegoś

martwegozwierzęcia.Naglespojrzałwprawoiniezdążyłwżadensposóbzareagować.Nadjeżdżającyz
ogromnąprędkościąsamochóduderzyłwPiotraWrześnia,ajegomartweciałowylądowałokilka
metrówdalejwkałużykrwi...Nieopodalwylądowaływyrwanezzawiasówdrzwisamochodu.Pojazd,
którywjechałwdoktoraWrześnianawetniepróbowałhamować.Takszybkojaksiępojawił,zniknąłz
miejscawypadku...Czyabynapewnobyłtonieszczęśliwywypadek?

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
22kwietnia2006—godzina22:30

Pewienzakapturzonymężczyznapodszedłdopozostawionegonasłużbowymparkingu

samochodudoktoraPiotraWrześnia.Poupewnieniusię,żenikogowpobliżuniema,tajemniczy
mężczyznaotworzyłmaskęsamochoduiuszkodziłodpowiednieczęścitak,jakzakładałjegoplan.
Następniewróciłdoswojegoautaicierpliwieczekałnawracającądodomuprzyszłąofiarę.Postanowił
jechaćzanią,ażsamochódśledzonegoodmówiposłuszeństwa.Tajemniczymężczyznawkońcusię
doczekał...

PiotrWrzesieńwyszedłzeszpitala,podrzucającdlazabawykluczykiipodśpiewującpod

nosem.

„Zerowyrzutów...Ależonjestirytujący...Psychopata...—pomyślałmężczyzna,obserwując

Piotra,gdytenwsiadałdoauta.Śledzonydoktorniezdawałsobiesprawyzczyhającego
niebezpieczeństwa.Oprawcatylkoczekałnaodpowiednimoment.Wkońcunadarzyłasięokazja.Na
drodzenumertrzynaścieautoWrześniaodmówiłoposłuszeństwaizahamowałonapoboczuzpiskiem
opon.GdytylkoPiotrwysiadł,tajemniczymężczyznagwałtowanieprzyspieszyłibezcienialitości
dosłowniewjechałzimpetemwzaskoczonegoWrześnia,skuteczniepozbawiającgożycia...

—Zobaczymysięwpiekle—wysyczałpółgłosemtajemniczymężczyzna,gdyzdałsobie

sprawę,żejegomisjazakończyłasięsukcesem...

RozdziałVIII

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
18kwietnia2006roku.Początek:godzina10:00

MałgorzataWrzesieńztrudemotworzyłaoczy.Jejpowiekibyłyjakzołowiu.
„Złysen?Gdziejajestem?—myślałaznadzieją,żesurowe,skrzypiącełóżkoszpitalnebędzie

tylkokoszmarem.—Muszę,poprostumuszęsięobudzić—powtarzaławduchu.—Rusztyłek—
popędzałasięGosia.—MożetoefektdziałanianarkotykówdostarczonychprzezAlicję?Totylko
kolejnyodlot...Wytrzeźwieję,przejdziemi.Zawszeprzechodzi...”—wmawiałasobieMałgorzata.
Pragnęłatylko,bywszystkookazałosięsnem,sennąmarą.Czymś,coprzeminie,coniedziejesię
naprawdę.

Jejrozmyślaniaprzerwałgłosstrażnikaotwierającegoskrzypiącedrzwisurowej,białej

izolatki,wktórejbyłaprzetrzymywana.

—Wrzesień!—wykrzyczałpielęgniarz.—Maszgościa—dodał,poczymodwiązałpacjentkę

izpomocądrugiegomężczyznyubrałwkaftan.

Następnie,ulokowananawózkuinwalidzkim,zostaładowiezionadoniemalpustegopokoju.

Jedynymprzedmiotemwdziwnym,całkowiciebiałympomieszczeniu,byłostojącenaśrodkukrzesło.
„Dlakogotokrzesło?”—zastanawiałasię,czując,żeniejestwstanieutrzymaćrównowagi.

Zrezygnowaławięczpróbydźwignięciasięnanogiipozostałanawózku.

Ścianabiałejjaktrupsalirozsunęłasię,ukazującwielkąszybę.Spostrzegładrugie,niemal

bliźniaczepomieszczenie,gdziewprowadzonogościa.Podłuższejchwili,gdyoczyMałgorzatywróciły
donormalnegowidzenia,stwierdziła,żetoniejestjejwłasneodbicie.„Ktośjestpodrugiejstronie—
pomyślała.—Widzęcorazwyraźniej.Widzę...”.

—Cześć,mamo...—powiedziałciemnowłosychłopiecwwiekuokołoośmiulat.Stał

nieruchomopodrugiejstronieszyby.

—Mamo?Kimjesteś?—zapytałaMałgorzatazezdziwionąminą.
Niepodobałojejsiętowszystko.
„Topomyłka?”—pytałasamąsiebie.—Amożejawariuję?”.—Tataostrzegał,żemożeszmnie

niepoznawać.Mówi,żejesteśchora...

Niemalpozbawionyemocjichłopiecsprawiałwrażenie...pustego.Zkamiennąminąwpatrywał

sięwMałgorzatę,jakbywcaleniezaskoczyłogoto,żematkagoniepoznaje.

„Takdługotujestem?—pytała.—Straciłamrachubęczasu...”.
—Mamo.Przytulmnie.
—Janiejestemchora!Wypuściemniestąd!Towszystkojakiśspisek!—wykrzyczała

Małgorzata,podrywającsięnaglezwózka.Uszłajednaktylkokilkakrokówipadłanaziemię.Chłopiec
natychmiastznalazłsiętużprzedMałgorzatąichoćwciążpozostawałniewzruszony,wyciągnąłprzed
siebierękę...

—Mamo.Przytulmnie,zimnomi.
—Niejesteśmoimsynem!
—Przytul,zimno...—tesłowaniemaldudniływgłowiekobiety.
—Kochanie,jesteśchora.Niewidzisztego?—zapytałdoktorPiotrWrzesień,

niespodziewanieobjawiającsiętużzaośmioletnimchłopcemobrązowychwłosachioczach,odzianym
wbiałeszatki.—Totyjesteśchory!Jesteśświrem!Jesteśsadystą!Wypuśćmnie!—krzyczała,
próbującwstać.

Wkońcuudałosięjejustaćnanogach.Doczłapaładochłopcaiprzytuliłago.
—Zimno,mamo.
—Jestem,synku,nieopuszczęcię—powiedziała,ajejwściekłośćniespodziewaniezniknęła.
Ustąpiłamiejscaukojeniu.Stałatakchwilę,gdynaglechłopczykdosłowniezmieniłsięw

popiół,rozsypałsię.Małgorzatarozpaczliwiepróbowałautrzymaćchłopca,alewdłoniachpozostał
tylkopył,którypochwiliniesionyprzezwiatrzacząłniemaltańczyćposterylnejbiałejsali.Pyłokrążył
Małgorzatę.

—Kochanie,todlatwojegodobra—mówiłgłosdoktora
Września,którytakżezmieniłsięwwirującypył.—Wypuszczęcię,
gdytylkobędzieszzdrowa...
—Zostawgo...—powiedziałaMałgorzata.—Zostaw!—krzyczała.
—Mamo,chcębyćtakijaktata—dobiegłjąjakbyzoddaligłoschłopczyka.
TańczącepopiołyPiotraichłopcazaczęłysięłączyćiwirować.—Mamo,będępomagał

ludziom,zupełniejaktata,będęleczyłchorych,teżjaktata—mówiłodziecko,któregogłosmieszałsię
terazzgłosemPiotraWrześnia.

—Nie!Onjestzły!—krzyczała,zatykającsobieuszy.
Napróżno.Wciążwszystkosłyszała.
—Totwojawina,mamo!Byłaśzła!Przezciebietowszystko!Patrz,kimprzezciebiesię

stałem!—wołałchłopiec,płaczącjednocześnie.

NatłokstrasznychodgłosównękałMałgosięiniepozwalałsięjejobudzić.Chciałaumrzeć.
—Niechtosięskończy!Proszę!—wykrzykiwała.Pyłwpomieszczeniuszalałniczym

huragan.CiałoGosiprzeszywałogromnyból,odktóregotoniesposóbbyłouciec.Płaczilamenty
dzieckabyłycoraztrudniejszedozniesienia.

—Przytul,zimno...
—Cóżsobieuczyniłaś?Zraniszibliźnich...
Małgorzataczuła,żezachwilęjejmózgeksploduje.Niemogłaznieśćtegopyłu,któryteraz

zacząłjąrozrywaćnakawałki...

—Nieeeeeeee!
Iwtedysięobudziła.

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
19kwietnia2006—godzina15:10

MałgorzataWrzesieńzostaławypuszczonazizolatki.Niebyłajednakwolna,jedynie

dopuszczonadoresztypacjentównaoddzialeotwartym.Przytłoczonaostatnimidramatamiżyciowymi,
chętnieporozmawiałabyzinnymiludźmi...AlepensjonariuszeSzpitaladlaNerwowoiPsychicznie
Chorychniebylizbytdobrymikandydatamidoprowadzeniadialoguczyjakiejkolwiekrozsądnej
konwersacji.Podświadomieczuła,żemożeniebyćtambezpieczna.Zdrugiejjednakstronywiedziała,że
wariujejużodtejsamotności...

—Kilkuświrków,niemuszęznimigadać,alepoprostuniechbędą.Toteżludzie...—

wmawiałasobieGosia,któramiaładośćtowarzystwawyłączniewłasnychmyśli.

Wprowadzonojądoświetlicy,gdziemiałaterazwiększośćdniaspędzaćwrazzinnymi

pacjentami.Niebyłotozbytwielkiepomieszczenieinieróżniłosięwłaściwieniczymodzwykłych
świetlic.No,możepozakratamiwoknachitądziwną,wszechobecnąbielą.Niewiadomowłaściwie,
dlaczegopokojeisalewszpitaludlachorychumysłowozawszesąniemalsterylniebiałe.Tozielonyjest
kolorem,któryuspokaja.Białykojarzysięzczystością,sterylnością,asterylnośćtoodosobnienie...

„Dlaczego,docholery,jesttutakbiało!?—zastanawiałasięGosia.
WedługdoktoraPiotraWrześnia,którypreferowałdośćagresywnemetodyleczenia,bieli

sterylnośćmiałyprzyspieszyćpowracaniedoświadomości.

—Leczeniestrachemniejestzłe,jeślijestskuteczne,botylkoskutecznemetodysądobre—

zwykłmawiaćpodczasswoichwystąpieńnasympozjachdoktorWrzesień.

Choćjegometodybyływwieluwypadkachkontrowersyjne,towswoimśrodowiskucieszyłsię

opiniądoskonałegopsychologaidobregoczłowieka.Dlaniektórychbyłnawetidolem.Niekażdy
wiedziałojegotajemnicachidziwnychskłonnościach...Amożeludziepoprostuniechcieliwiedzieć?
Tozburzyłobyidealnyobrazbohatera.Ludziesąuzależnieniodnadziei,odbohaterów,chcąwierzyćw
istnieniedobra,atoakuratwieluznimdawałPiotrWrzesień.OpróczMałgorzatywświetlicy
przebywałotakżeokołodwudziestuinnychpacjentów.Różnilisięodsiebie,alewszystkichłączyłojedno
—chorobaumysłowa.Większośćmiałaswójwłasnyświat,doktóregonieczęstokogośdopuszczała.
Jednitworzyliwgłowiewłasne,sterylneświetlice,ainniwzajemnieprzenikalidocudzychświetlicw
umyśle.Niektórzypacjenci,wwieluwypadkachodurzenilekamiizwiązkamichemicznymi,nie
wiedzieli,cozesobąpocząć.Pewienłysymężczyznabawiłsięklockaminiczymdziecko.Układał
domek,którysymbolizowałtęsknotę,chęćpowrotuwtomiejsce...Zkoleirudowłosa,nadzwyczaj
drobnakobieta,zawszebacznieobserwowałacałyprocesbudowyigdybudowlabyłagotowa,niszczyła
ją.Tozkoleiwpływświadomości,żezostałaopuszczonaprzezbliskich.Niestety,niktjejnieodwiedzał.

Gdytylkobudowlaulegałazniszczeniu,wspomnianyłysymężczyznaznówzabierałsiędopracy,aona
znówjąniszczyła.Wkółkotosamo.Działosiętozaprzyzwoleniemobojga.Dziwnyobrzędstałsięich
pomostemporozumienia.Obojezaczymśtęsknili...Siwowłosy,grubymężczyznawokularachstałna
środkusali.Tamodgrywałwłasneprzedstawienie,któremożemyspokojniezinterpretowaćjako
okazywaniepogardydlafałszuludzkiego,kłamstwaifaktu,żekażdymmożnasterować.Używałswoich
własnychrąkjakokukiełek.Irytowałtymswoichwidzów.Dopuszczanidojego„umysłowejświetlicy”,
choćpozornieniechcieliwniejbyć,tojednakdobrowolnietamprzesiadywali.Widzowiekukiełkowego
przedstawieniadenerwowalisięiprzeklinaliwymachującegorękamiczłowieka,bypochwilitenznów
zaczynałodnowa,wcalenieprzejmującsięnegatywnymikomentarzamiidrwinami.Totakżeobjaw
tęsknotyzajakimikolwiekreakcjamiemocjonalnyminajegozachowania.Choćbybyłyskrajne,tojednak
wkażdymczłowiekutkwipotrzebawalkizsamotnością.Takiukładkolejnejidiotycznejzabawy
wyglądał,jakbymógłtrwaćwiecznie.Nieprzerwanykrągchoroby,zktóregociężkobyłokomukolwiek
sięwydostać.Większośćpacjentówstanowiłajedenchoryorganizm,któryoddychałwspólnymfetorem
szaleństwa.Podświadomiepróbowaliswoimidziwnymizabawamizabićczasnadzieiioczekiwaniana
wyleczeniezpsychicznychproblemów.WśródobłąkanychMałgorzatamusiałaodnaleźćswojemiejsce.

„Tobędzieodterazmójdom?”—zastanawiałasię.
Usadowiłasięnaziemizbokusali.Pomimowszelkichpróbwalkicorazbardziejprzegrywałaz

przerażającąświadomością,żemożetuspędzićresztężycia.

„Możerzeczywiściejestemwariatką?Możetujestmojemiejsce?”—zastanawiałasię,czując,

żewariująccorazbardziejzkażdymdniem,pokutujezaswojegrzechy.Niechciałajednakpoddaćsię
bezwalki.Izolowałasięodresztypacjentów,bydaćsięwchłonąćprzezchoryorganizm,jakitworzą
wszyscyzamknięcitupacjenci.Powietrzewypełniałjednaksmródszaleństwa.Zapachtenkażdy
pojedynczyczłowiekwchłaniałpodświadomie.Możnaoddychaćwolniej,płycej,alejednakprędzejczy
późniejpowietrzemusidostaćsiędonaszychpłuc.Takbyłozwirusemumysłowym.Prędzejczypóźniej
zakorzenisięwgłowiekażdego...

Pookołotrzydziestuminutachtakiegoniemalnieruchomegosiedzenia,pielęgniarze

wprowadzilidopomieszczeniagroźnieitajemniczowyglądającegomężczyznęiusadowiligowkącie
sali.Zdalaodreszty.Gołymokiembyłowidać,żewzbudzamieszankęstrachu,aleipogardy.Mężczyzna
miałnatwarzykaganiec,aręceskutomukajdankami.Częśćpacjentówzaprzestałajakichkolwiekzabaw,
jakbyprzestraszyłasięniecodziennegowidokumężczyzny.Pomimoochronywpostacidwóch
pielęgniarzy,przebywającywświetlicyludzienieczulisiębezpieczni.Nietylkopacjenci,aleipersonel
równieżodczuwałjakiśdyskomfort.Człowiekwkagańcuwpatrywałsiębezśladuemocjiwścianę
naprzeciwko,bypokilkuminutachprzenieśćwzroknaMałgorzatę.Tazkażdąchwilączułasięcoraz
bardziejnieswojo.Niepokójstopniowoprzeradzałsięwprzerażenie.Niemiaładokąduciec.

—Darekcięobserwuje...Jużpotobie—zwróciłsiędoGosijedenzpacjentów,szerokosię

uśmiechając.Niebyłtojednakkojącyuśmiechprzychylnejnamosoby.Niesposóbbyłozauważyćw
resztkachzębówczypoharatanejtwarzyjakichkolwiekoznakciepła.

WkońcuspojrzeniaMałgorzatyiDarkaspotkałysię.Zciemnychoczumężczyznypróbowała

wyczytaćjegozamiary.

„Cokryjesięwoczachtegopsychopaty?”—zastanawiałasię,czując,żewkażdejchwilimoże

jązaatakować.Pytanietylko:kiedyijak?

Onaiczłowiekwkagańcuwpatrywalisięwsiebieoddłuższejchwili.Małgorzatamiała

dziwneuczucie,jakbyDarekchciałjejcośpowiedzieć.Wjegospojrzeniuczaiłasięjednaktakże
wrogość.Możetobyłoostrzeżenieprzednimsamym?

Niespodziewanietechwilebadaniasięwzrokiemprzerwałyjakieśkrzykiiwrzaski.Pacjenci

obserwowalizzainteresowaniem,jaktrójkapielęgniarzywprowadzanasalęwścieklewijącąsię
oszalałądziewczynę.Miałaczarnewłosydoramiomiciemnejakwęgieloczy.Klęłairzucałamięsemna
wszystkodookoła.Wyzywaławszystkichpielęgniarzy,jednegoopluła,adrugiegougryzła.Trzeci,chcąc
jąuspokoić,potraktowałdziewczynęprądemzpastucha,którywyjąłzzapasa.Rażonasporądawką
Voltówdziewczynapadłanaziemię,poczymwycofałasięprzestraszonapodstół.Ucichłaispotulniała,
niemówiącjużoprotestowaniu.

—TojestEwa,waszanowakoleżanka,świry!—przedstawiłprzybyłąpielęgniarzZenon,

poczymzsaliwyprowadzonoDarka.—Czasnaleki,moimili—zawołałaotyłapielęgniarkaz
tacąpełnąkolorowychpastylek.

Racibórz,droganumer13
23kwietnia2006—godzina5:00rano

PiotrKorzeńskiikomisarzWinyldotarliwłaśnienamiejscezbrodni,adokładnienamiejsce

śmierciPiotraWrześnia.Gdyzaparkowalisamochód,trwaływzmożoneoględziny.

—Wieczniespóźnieni.Ostatnirazporzucamyjakąślaskę.Przezciebie,młody,znówsię

spóźniliśmy—stwierdziłWinylzwidocznymwyrzutem.

Samnietrawiłniepunktualności,więcitegowymagałodwspółpracowników.
—Dajspokój,widziałem,jaksięnaniągapiłeś—odparłKorzeński.
—Acomiałemnieoglądać,jakteswojecyckinapółświatamiała.
—Przestań,mogłabybyćtwojącórką.
—Niemamcórki.
—Nowłaśnie...
—Ale,żeco?Żeładna,tojużniemogłabybyćmojącórką?
—Yyy...nie,napewnobyłabyładna.Pomatce.Wiesz,przeciwieństwasięprzyciągają.
Korzeńskidocinałstarszemukoledze.Tenwyjąłmarchewkęiugryzłją,puszczającmimouszu

uwagipartnera.Starszyidoświadczonykomisarzznałswojegokompanaiwiedział,żenicnierozdrażni
gobardziej,niżzignorowanieobelgdelikatniewplecionychwnapozórniewinnewypowiedzi.

„Tozawszedziała”—pomyślałzzadowoleniem,widzącgasnącyuśmiechKorzeńskiego.
—No,czasdoroboty—stwierdził,witającsięzmłodymmundurowymaspirantemonazwisku

Łenka.

Młodypolicjantniewyglądałgroźnie,agrubeokularyicieniutkiewąsywręczczyniłygo

karykaturąpolicjanta.Wniczymnieprzypominałobrońcyprawa.Wydawałosię,żejedynymprawem,
jakiegomożebronićaspirantŁenka,jestprawodośmiechu...

—Łenka—zagadnąłWinyl,ściskającdłońmłodegopolicjanta.
—Powiedzcie,cotusięstało?
—Yyy...—zajęczałmłodzieniecniecozbityztropu.
Korzeńskidoskonalewiedział,corobijegostarszypartner.Byłtojegowłasny,swoistyobrzęd.

Testowałmłodychpolicjantów.Jeślipowie:„Przecieżwidać”,tojestuWinylaskreślonyzabezczelność
ibrakszacunkudlastarszychpolicjantów.Jeślipowie:„Dopierotoustalamy”—będzieskarconyza
brakwiedzyiopieszałość.Jeślizaśpowiecośwstylu:„Jużopowiadam,jużpokazuję”—toWinylda
muspokój.

—Więcdowiemsię,cotusięstało?—zapytałKorzeński,któremuzrobiłosięniecożal

wyraźniezakłopotanegoaspirantaŁenki.—Jużpanompokazuję.Proszęzamną—odpowiedział
młodypolicjant,aWinyluśmiechnąłsiędelikatniepodnosem.

Całatrójkazbliżyłasiędoleżącegonadrodzeciaławczarnymworkuiresztybadających

miejscefunkcjonariuszy.Zbieraliodłamki,robilizdjęcia.Całytengwarbyłtym,coWinylceniłwswojej
pracy.Lubił,gdywidaćbyło,żepolicjajestpotrzebna,gdyichpracabyławidoczna,niezbędna...

—Paniekomisarzu,tentutajtoniejakiPiotrWrzesień—wyjaśniłŁenka,wskazującczarny

worek.

Korzeńskipochyliłsięirozsunąłsuwak,jakbychciałsięupewnić,czytonaprawdęWrzesień.
—Tak,toon—potwierdziłKorzeń.—Cotusięstało,aspirancie,jaktosięnazywałeś?
—Łenka—przypomniałmłodzieniec.
—Gadaj,młody,niemaczasunalizaniesiępoodznakach—dorzuciłWinyl,zagryzającresztki

swojejmarchewki.

—Takwięc,dopieroustalamy...—Winylspojrzałkrzywonachłopaka.
—Całośćjednakwyglądanawypadek—dodałpośpieszniepolicjant.—Sprawcauderzyłw

wysiadającegoPiotraWrześnia.Byłociemno,możegoniewidział.

— Może, może — powtórzył poirytowany Winyl. — To nie jest praca kreatywna, nie jesteś w

jakiejśagencjireklamowej.Interesująnasfakty.

—Sprawcauciekłzmiejscazdarzenia.Pozwoliłmutuumrzeć.—Wypadekmówicie?

Jacyśświadkowie?—zapytałWinylaspirantaŁenki.

—Opróczkilkusetdrzew,leśnychstworzeńiasfaltuniemamychybakogoprzesłuchiwać—

rzuciłKorzeńskiwswoimmniemaniudowcipnie.

—Tymitu,Korzeń,niedowcipkuj,aty...
—Łenka,Łenka—dokończyłmłodypolicjantlekkopoirytowanytym,żedwóchkomisarzynie

potrafizapamiętaćjegonazwiska—„Możerobiątospecjalnie?”—pomyślał.

—Tak,tak.WeźtoŁenkaogarnij.Sprzątnąćmitenbajzel,dopókisięjeszczepismakinie

zjechały.Zewszystkiegosensacjęmogązrobić—rozkazałWinyl,zagryzającostatnikawałek
marchewki.

—Ja?
—Tak,ty.Jakbyco,topowołujsięnakomisarzaWinyla.
—Komisarzu,ajataksobiemyślę...Możetoniebyłwypadek?
—wysnułnieśmiaływniosekaspirantŁenka.
—Adlaczegotakmyślisz,hę?Rozmawiaszzezwierzętami?—drążyłKorzeński,alemłodzian

niedałsięsprowokować.

—Cóż,nie,ale...tużprzedautemWrześnianiewidaćśladówhamowania.Sątylkokilkaset

metrówdalej.

—Icowzwiązkuztym?—kontynuowałKorzeński,któryśpieszyłsiędokądśichciałmiećtę

sprawęzgłowy.

Pozatymczekałananiegopartyjkapokera,wieczornaucieczkaoddziennejrutynypolicjanta.
—Taksobiemyślę...Pomimociemnościświatłapowinnypozwolićzauważyćisamochód,i

człowieka.Tymczasemjadąceautonawetniezwolniło,anitrochę.UderzyłoweWrześnia,azahamowało
kawałekdalej...Jakbytenktośchciałsięupewnić,żedoktorWrzesieńnieżyje...

—Bzdurnateoria—stwierdziłKorzeński.—Comyślisz,Winyl?
—Myślę,żeŁenkatopowinienkryminałypisać.Tobyłwypadek!Nicwięcej!Młody

przesadzazwyobraźniąichybadawnopolesiewnocyniejeździł.Posprzątajcietenburdel,bozaczyna
śmierdzieć.Zarazsięzjadąjakieśgapiealbopasożytyzbrukowców—stwierdziłkomisarzWinyl.

Gdykończyłamusięmarchewka,stawałsięnerwowy,nachodziłagodrażniącaochotana

papierosa.

—Ruszcietyłek,Łenka!—skarciłmłodegopolicjantakomisarzKorzeński.
Aspirant wyglądał na nieco zmieszanego, ale ciesząc się otrzymanymi uprawnieniami,

wróciłdokierowaniagrupązabezpieczającąmiejscewypadku.

TymczasemWinyliKorzeńskiwrócilidoswojegosamochodu.—Cootymmyślisz?

Wpadek,czytyteżmaszjakieśswojeteorie?—zapytałpartneraKorzeński,nawiązującniecodowcipnie
dopociesznegoŁenki.

—Proponujęnarazieuznaćtozawypadek,ale...Cośmituniegra...—głośnomyślałWinyl.
—Jakiśkonkret?
—Konkretnietojabymsobiezapalił...
—Jeślipowiemy,żetomorderstwo,tomaszjakiśpomysłnasprawcę?
—Hm,pamiętasz,jakgadaliśmyotymubezpieczeniuWrześnianawypadekśmierci?—zapytał

WinylPiotra.

—Kojarzę,sporakasa...Okołopięciusetczysześciusettysięcyeuro?Niepamiętamdokładnie.

Myślisz,żeMałgorzataWrzesieńmaztymcośwspólnego?Uciekłazeszpitala,zabiłamężaiwróciła
niepostrzeżeniedozakładu,byniewzbudzaćpodejrzeń?

—Sama?Niemieliśmyzgłoszenia—stwierdziłKorzeń.
—Możedałakomuśwłapę?Sporakasa,sporechęci...
—Czylitusięzgadzamy,samabytegoniezrobiła.
—Wielkieumysłymyśląpodobnie.
—Amożetopoprostujakiśbyłypacjent?Wkońculeczyłświrów.Słyszałemróżnehistorie...
—Zemstajakiegośwariatazazbytdługieprzetrzymywaniewpsychiatrykuczycośwtym

sensie?No,samniewiem...—myślałgłośnoWinyl.—Takietrochęnaciągane.

—Taa...aleucieczkachorejbabkizwariatkowatonormalniezżyciawzięte—ironizował

Korzeński.—Maszcośinnego?

—Kochanek—stwierdziłkrótkoWinyl.
—Kochanek?Niejesteśwmoimtypie.
—Korzeń,jamaminnąteorię.Sądzę,żeonamiałaromans...
Przecieżniezagadadobylepielęgniarzaczylekarzawwariatkowie:„Idźizabijmojegomęża,a

sporozarobisz”.Potrzebowałakogośzaufanego,akomuufająpięknekobiety?

—Przystojnymfacetom?
—Taa...Romantyczkicholerne.Lecąnaładnebuzie,wielkieptakiikasę.Wielkąkasę...
—Aleonajestprzecieżchora.Porąbałosięjejwtejślicznejgłówce—stwierdziłKorzeński.
—Aniepomyślałeś,głąbie,żemożeudawać,bytacyjaktydalisięnabraćiwykluczylijąz

kręgupodejrzanych,co?Oj,takabiedna,pokrzywdzonaprzezlos...Straciłamęża,aledostaniebidulka
pięćsettysiweuro.Młoda,ładna,bogata,wolna.Czegochciećwięcej?

—Maszjakiśplan?—rzuciłKorzeński.
—Myślę,żeonawjakiśsposóbskontaktowałasięztymswoimkochankiem.Albotobyłjego

pomysł.ChciałzabićWrześniapozorującwypadek...Wtensposóbmógłwyłudzićpieniądzeod
ubezpieczyciela.—Alepocojejnagletakakasa?

—Wolnośćkosztuje.Przekupićkogotrzebaijestwolna...Odmężaiodszpitala.Karaibyz

kochankiem,noweżycie...Niktniejestnieprzekupny,wszystkojestkwestiąceny.

—Ciekawemaszteorie,amożetotypowinieneśpisaćkryminały,co?Założęsię,żenieźleby

ciszło.

—Mambrzydkicharakterpisma,nawetnawydrukukomputerowym.
—Tocorobimy?Mampowęszyćwsprawiejejkochanka?—dopytywałKorzeński.

—Japowęszęposwojemu...Zobaczymy,cowykażesekcjazwłokibadaniaauta.Możeto

rzeczywiściewypadek,ajamambujnąwyobraźnię?

—Tomów.
—Maszsięwcielićwrolęadwokata.Nieźlecitoszło.Chybadodziśmyśli,żenimjesteś.

Glinomraczejniezaufa.Tobieufałaipewniedalejufa...Maszładnągębę,toniechsiędoczegośw
końcuprzyda.—Nodobrze,niechitakbędzie.Wsumietonawetlubiętengarniturekiokularki.
Możemisięwygada,kimjesttenjejkochanek.

Damznać,jeśliczegośsiędowiem—zapewniłKorzeński.
—Korzeński,pamiętaj,żetonieoficjalneśledztwo...
Przynajmniejnarazierobimytonawłasnąrękę.Japowęszętuitamizajmęsięwszystkim.Pogram

naczaszcałymtymburdelemWrześniaijegośmiercią.

—Górasięniedowie?
—PobawsięwJamesaBonda,agóręzostawmnie.Mamswojesposoby.
—Starywyjadaczwie,gdziesięwkręcićnasuperwyżerkę,co?
—rzuciłdowcipnieKorzeński.
—Nieskomentujętego,Korzeń,botwojaślicznabuziajestnamakuratpotrzebna.
MłodszypartnerWinylaniepolemizował.Wiedział,żeniewartodrażnićgłodnegowilka,

nawetjeślitenwilkjadamarchewkę.

RozdziałIX

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
18kwietnia2006—godzina10:05

MałgorzataWrzesieńotworzyłaoczy.Potspłynąłjejpoczole.„Totylkosen”—pomyślała,

czująculgę,żetenkoszmarjużsięskończył.Zastanawiałasię,dlaczegośniłojejsię,żemasyna?
Doskonalezdawałasobieprzecieżsprawę,żenigdyzWrześniemniemiałażadnegosyna,aiterazniema
nawetzamiaruniczymsięzmężemdzielić,choćbymiałotobyćtylkowspólnepowietrzewtymsamym
pomieszczeniu.

Jejzamyślenieprzerwałgłosstrażnikaotwierającegoskrzypiącedrzwiizolatki,wktórejbyła

przetrzymywana.

—Wrzesień!Maszgościa!—wykrzyczałpielęgniarz,poczymubrałpacjentkęwkaftaniwraz

zkolegązaprowadziłMałgorzatędopustegopokojuzjednymkrzesłemnaśrodkumałejsali.Rozejrzała
siędookoła.Wszystkobyłobardzopodobnedopokojuzjejsnu.Usadowionojąnawspominanym
krześle,adodrugiego,odgrodzonegoszybąpomieszczenia,wprowadzonogościa.

—Cześć,Małgorzato—przywitałjąmęski,znajomygłos.—Mamnadzieję,żemnie

pamiętasz.Jestemtwoimadwokatem.NazywamsięKorzeński,PiotrKorzeński.

—Tak,Piotrze,pamiętamcię.Niejestemwariatką,zaktórąsięmnieuważa.Maszzamiarmnie

stądwyciągnąć?Niewytrzymamdługowtowarzystwietychpsycholi.

—Właśniedlategotujestem.Przychodzę,bycipomóc.
—Topomóż.Tylejużmiobiecywałeś...
—Otóż,jestpewienproblem.
—Mów.
—Panimążniechcewydaćoświadczenia,żejestpanizdrowa.—Tospisek!Toon

wszystkouknuł!Toonmnietuwsadził!ToonzabiłAlicję!!!—krzyknęławzburzonaMałgorzata.

—Małgosiu,proszęsięuspokoić.Wszystkocodziejesięwtejsali,jestnagrywane,więcto,co

powieszmożebyćużyteprzeciwkotobie.Proszę,uspokójsię—próbowałjąuspokoićspokojnym,
ciepłymgłosem.

—Sąprocedury—powiedziałdoktorWrzesień,którywłaśniewszedłdopokoju.
—WidziPan,PanieKorzeński,narazieniemogęjejwypuścić,boniewątpliwiejestchora.

Towszystkodlajejdobra.—Cóż,widzętodokładnie...Niestety...Możepoczekamy,uspokoi
się—proponowałKorzeński,zżalemprzypatrującsięszalejącejwpokojuMałgorzacie.

Wyzywałaswojegomęża,krzyczała,żegozabije.DoktorWrzesień,chociażukrytywcieniu,nie

dałradyukryćsięprzedjejwzrokiem.Zgodziłsięjednaknawizytykomisarza-adwokataKorzeńskiego
wyłączniewswojejobecności.

—Dośćtego,jeszczezrobisobiekrzywdę.Zenon,Kamil,dosaliwidzeń,migiem!—rozkazał

Wrzesieńdokrótkofalówki.

WezwanipielęgniarzedopadlirozjuszonąMałgorzatę.Wiłasięwściekleiszarpała,alenie

miałaszanswstarciuzpotężnymiramionamidwóchmężczyznikrępującymjąkaftanem
bezpieczeństwa.—Zabierzciejądoizolatkiiuspokójcie!—rozkazałdoktor.—Kochanie,
pomóżmi!—krzyczałaMałgorzataWrzesień.—Kochamcię!Piotr!Piotr!Zabierzmniestąd!Pioootr!

—Przecieżchcęcipomóc!Teżciękocham!—uspokajałżonęPiotrWrzesień.Pielęgniarz

ZenonwstrzyknąłwszyjęGosiśrodeknasenny.Kobietamomentalniezaczęłasłabnąć,ażwkońcu
zasnęławizolatce.Dlawzględówbezpieczeństwaprzypiętojąpasamidołóżka.Korzeńskiwyglądałna
zszokowanego.Byłcałyblady,przestraszony.—Dobrzesiępanczuje?—spytałWrzesień,
widzącwyraztwarzyKorzenia.

—Ja,ja...Tobyłostraszne—stwierdziłKorzeński,awmyślidodał:—„Opanujsię.

Przecieżonniczegoniepodejrzewa”.—Widzipan,mojażonacierpinamaniakalnąpsychozę
połączonązelementamidepresji.Narazieniemogęjejwypuścić,bomogłabybyćgroźnadla
otoczenia.Dlasiebie...ZabiłaAlicję...

—Musipanbardzocierpieć.Przykromi...
—Nawetpanniezdajesobiesprawy,jakbardzo.Chcęjejpomóc—mówiłWrzesień.—Jest

wszystkim,comam.

—Rozumiem,paniedoktorze,alecodośmierciAlicji...Żonadziałaławsamoobronie.
—Akurat!Wsamoobronie?AmożewPiS,co?—rzuciłzuśmiechemWrzesień,stosując

gierkisłowne.

—Przepraszam,aleniezrozumiałemdowcipu—zakomunikowałKorzeński,poprawiając

okularynanosie.

Zdziwiłsięteż,żedoktorjesttakiskorydożartów.
—Eh,nieważne...—westchnąłzrezygnowanyWrzesień,jakbysamzauważyłswójbłąd.
—Słyszałem,doktorze,żetrzymająpanciąglewizolatce.
Dlaczego?—zapytałKorzeński.
—Jakbytopowiedzieć...toniewdzięcznapraca.Pomagamtymludziomwrócićdo

równowagipsychicznej,alewiększośćznichtegonierozumie.Myślą,żetrzymamichtujakw
więzieniu.Dlategosądzę,żecośmogłobysięmojejkochanejmałżoncestać,gdybyktóryśzpacjentów
dowiedziałsię,żejestmojążoną.Mogłabyposłużyćktóremuśzniewdzięcznikówdozemsty.
Niesłusznejzresztą.—Mapanrację,toniemożewyjśćpozanaszegremium.Rozumiem,obaj
chcemyjejpomóc,alemożedobrzebyłobypozwolićjejnakontaktzresztąpacjentów?Wnoszęoto
jakojejadwokat.Wsamotnościmożesiępogrążyć.MiałemkiedyśwujkaleczonegowRybniku.
Popełniłsamobójstwo—mówiłKorzeński.

—Rozumiem,aleona...Niemogętegozrobić.Musipozostaćwodosobnieniu...—trzymałsię

swojegoWrzesień.

—Przykromi,alewnoszęotosłużbowo.Doczasuzakończeniaprocesumaprawo

kontaktowaćsięzinnymipacjentami.Wnoszęospecjalnetraktowaniemojejklientkiiochronęprzez
personelszpitalanamocyparagrafu15.,kodeksuprawpacjentanumer4.—Słuchajno,
Korzeński.Adwokacie,policjancie,czyczymkolwiektamjesteś.Niktniewieotym,żeznią
rozmawiasz.Onawciążmyśli,żejesteśadwokatem.Mywiemy,żejesteśtylkopolicjantem.Zjakiegoś
powoduciufa...Niewiemczemu.Godzęsięnatwojewizyty,byjejpomóc.Dopókiniktztwoich
zwierzchnikówotymniewie,tojestdobrze.Gorzejdlaciebie,gdybycałasprawawyszłanajaw.

—Aleja...
—Tojatujestemlekarzempsychiatriiijejmężem.Takżeróbmyto,codotychczas,abędzie

dobrze—kontynuowałdoktorWrzesień.—Pacjentkapotrzebujekontaktuzinnymi.Mampomysł.
Onamusikomuśzaufać.Mymożemyniewystarczyć...

—Cóż...Wy,biurokraci...Nierozumieciepewnychspraw.Niemartwiciesięomojążonę.

Chodziwamtylkoopieniądze.

—Nierobiętegodlapieniędzy,ja...
—Co:ty?
—Jachcęjejpomóc.Wsamotnościmożesobiecośzrobić.Niechcę,byskończyłatak,jakmój

wujek...

—Rozumiem.Tozespółempatiiwyimaginowanej.
—Słucham?
—PanieKorzeński,niechcepanpomócmojejżonie,tylkosobie.
Winisiępan,żeniepomógłniegdyśwujkowi,przezcotenumarł.—Tak,pewniemapanrację,

doktorze.Tomożebyćto...Proszęjednakorozważeniemojegowniosku—nakłaniałKorzeń,nie
poddającsię.Nazwyklezimnej,pozbawionejemocjitwarzydoktoraWrześniaodmalowałasięcała
gamaodczuć.WkońcujednakpostanowiłprzenieśćMałgorzatęnaoddziałwolny.Obiecałzmniejszyćteż
dawkęleków.

—Zrobięto,alemamnadzieję,żeniebędziemymiećnaswoichrękachkrwi.Jeślicośsię

stanie...Zabijępana...—stwierdziłspokojnieibezentuzjazmuWrzesień.

—Rozumiem—odparłKorzeń,aichspojrzeniaspotkałysię.Przezchwilętoczyliwalkę,który

pierwszyodwróciwzrok.Gdybydaćimarenę,zpewnościąbyłabytociekawapotyczka.Piotrprzeciw
Piotrowi.KtóryznichtaknaprawdęchcepomócMałgorzacie,aktórychceuszczknąćjaknajwięcejdla
siebie,żerującnajejnieszczęściu?Ktojestjejwrogiem,aktoprzyjacielem?Ktowtejgrzejesttak
naprawdęwykorzystywany?

—Tak,niktniemożesiędowiedzieć,kimnaprawdęjestMałgorzata.Niechdoktorprzekaże

swoimpodwładnymodpowiedniewytyczne—nakazałKorzeński,aPiotrWrzesieńskinąłgłową...

—Żegnam,Piotrze.
—Dozobaczenia,Piotrze.
Dwójkamężczyznstanęładogrywpartiiżyciowychszachówiżadenznichniemiałzamiaru

odpuścić...

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
20kwietnia2006—Godzina16:00

MałgorzataWrzesieńzostaławprowadzonadoszpitalnejświetlicy.Większośćobecnychtam

pacjentówmiałajużswojezabawy.

Nieznałasłówtakichjakrutynaczyznudzenie.
NiktniezwracałspecjalnejuwaginaGosię.Pozajednympacjentem.Dziwnymężczyznaz

kagańcemnatwarzysiedziałzdalaodreszty,zatowasyściedwóchpielęgniarzy.Niewiadomo,czyto
byłaochronadlaniegoprzedresztąpacjentów,czywręczodwrotnie.Darekwpatrywałsięw
Małgorzatę,jakbybyłatojegoulubionarozrywka.PoczątkowoGosiaunikałajegowzroku,czułasię
nieswojo.Próbowałazająćmyśliczymśinnym.Zawszelkącenęstarałasięnieuchwycićjegospojrzenia,
alewciążczułanasobiejegowzrok.Zauważyła,żeczarnowłosadziewczyna,którąwczorajwrzuconona
oddział,stoizbokuinajwyraźniejtakjakMałgorzataniechcedołączyćdo„chorejwspólnoty
wariatów”.Obieizolowałysięodreszty.NiczymodbicielustrzaneMałgorzatystałaspokojnie,
obserwującwszystkichdookoła.Jakbyobiekobietyczuły,żeznajdująsiępośródniewłaściwychludzi.
Nieodpowiedniemiejsce,nieodpowiedniczas.Drobnakobietawkońcuwyczułanasobiespojrzenie
GosiWrzesień.Nieoczekiwaniepodeszłabliżejiprzemówiła:

—JestemEwa,aty?
—Ja...yyy...Gosia...—wyjąkałaniecozaskoczonaMałgorzata.—Widzę,żeniedałaś

sięnaraziewciągnąćwgierkitychczubków.Koleśwkąciecałyczassięnaciebiegapi.Znaszgo?—
zapytałaEwa,patrzącnawspomnianegoosobnikawkącieświetlicy.

—Wiem.Cholerniemnieprzerażaiirytuje.
—Darek...Hmm...Wyglądawtymkagańcujakpiesek...—stwierdziłaEwa,pokazującmu

środkowypalec,cojednakniewywołałouniegożadnejreakcji.

—Lepiejgoniewkurzaj.Wyglądagroźnie...—stwierdziłaGosia.
—On?Pokażęcicoś—powiedziałaEwainagleznówodwróciłatwarzwkierunkugroźnie

wyglądającegoDarka.

—Dariusz!Przestańsięgapić,bowsadząciędobudy!—krzyknęła,aówosobnikspotulniał,

skuliłsięwsobieiwpatrzyłwpodłogę.

—Jeszczeraznaniąspojrzysz,todostanieszpogębie!—zawołałaEwa.
—Ewa!Spokój!—krzyknąłjedenzlekarzy,aEwaucichłaiwykonałagestmającywyrażać

skruchę.

TowszystkowyraźniezaimponowałoMałgorzacie.Poczuła,żeubokunowopoznanejkobiety

będziebezpieczna.

„Bratniadusza?Bezprzesady.Alechybasiędogadamy”—pomyślała.
—Czuję,żewcałymtymdomuwariatówtylkomydwiejesteśmynormalne...Trzymajmysię

razem,przynajmniejniezwariujemy,takjakresztatychświrów—zaproponowałaEwa,aGosiawgłębi
sercaczuła,żetatajemnicza,alesympatycznaczarnowłosakobietamarację.

—Niedamysięwariatomilekarzom.Towszystkospisek.—Tak...Zdecydowanieprzydami

siętowarzystwo—odparłaMałgorzata.

NaglespokójprzerwałDarek.Rzuciłsięnajednegozpielęgniarzy.Pochwiliszarpaniai

krzykówuspokoiłsięiotrzymałmałądawkęprąduorazgłośnąreprymendęsłowną.Został
wyprowadzonyześwietlicy.

Niewzbudziłotojednaksensacjiwśródpacjentów,którzykontynuowaliswojeróżnorodnei

niewątpliwieniecodzienne,dziwacznezabawy.

—Widzisz?Spisek,jedenwielkispisek...—stwierdziłaEwa.

RozdziałX

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
24kwietnia2006—godzina10:00

PiotrKorzeńskidotarłdoszpitalawBranicach,poczymudałsiędopokojuwidzeń,gdziemiał

rozmawiaćzMałgorzatąWrzesień.Dwajpielęgniarzeprzyprowadzilijądopomieszczeniaiusadowili
nakrześle,tymrazemniecobliżejszyby.

—Witampanią,paniMałgorzato—przywitałsięKorzeński.
—Czegochcesz?—odparłachłodnoGosia.
—Mamdlapanismutnąwiadomość.Panimąż...zginąłwwypadku—zakomunikowałPiotr

najdelikatniej,jaktylkoumiał.—Nieżyje?Ktotozrobił?!Azresztą...Itakdostanęinnego
cerbera-opiekunaidalejbędętutkwić—stwierdziłaobojętnymtonemświeżoupieczonawdowa.

—Niejestpanismutno?Onbył...
—Onbyłmoimmężem...wielelattemu.Terazjesttylkokimś,ktodostałto,nacozasłużył.
—Cóż,niemniewnikaćwwaszeosobisterelacje.Niemniejjednakprawniewciążbyłpani

mężem.Umowyzawarteteżobowiązują.

—Ocochodzi?Mów,człowieku.
—ZgodniezzawartymporozumieniempomiędzyPiotrem
Wrześniemafirmąubezpieczeniową...Yyy...panitragiczniezmarłymążbyłubezpieczonynażycie.
—Toznaczy?Nicotymniewiedziałam...
—Toznaczy,żepolisa,którejekwiwalentwartościwynosinadzieńdzisiejszyokołosześćset

tysięcyeuromusizostaćwypłaconaosobie,naktórąbyłatasumaprzepisana.Wumowiewidniejepani
imięinazwiskojakożony,osobynajbliższej—tłumaczyłKorzeński.—Itojanibydostanęte
pieniądze?Niemiałampojęciaotym,żePiotrubezpieczyłsięnażycie...—kłamałaMałgorzata,udając
zaskoczenie.

—Cóż,powinnapanijedostać,ale...
—Jestjakieś„ale”?Janaprawdęgokochałam.Tobyłmójmąż
—łgałaGosia,przerywającrozmówcy.
—Niechodzioaspektuczuciowy,aleprawny...Panistosunekprywatnydoniegoniemanicdo

rzeczy.

—Więcocochodzi?
—Jestpanipacjentkąszpitalapsychiatrycznego,aprawoubezpieczycielazabraniawypłacania

odszkodowańosobomniepoczytalnym.

—Co!?Niejestemniepoczytalna...Jużtłumaczyłam,dlaczegosiętuznalazłam...Tepieniądze

więcprzepadną,tak?!—drążyłatematMałgorzata,próbującnieokazywaćzdenerwowania.

—Cóż...Jestpewiensposób.Możemniepanijakoadwokatauczynićswoimpełnomocnikiem.

Wystarczyjedenpodpis,apieniądzezostanąprzelanenawskazanekonto.Będęmógłjeodebraći
trzymaćdoczasuodzyskaniaprzezpaniązdrowia...czylidomomentupaniopuszczeniategoprzybytku—
mówiłspokojniePiotr.

—Awinnymwypadku?
—Winnymwypadku,jeśliniezostanąodebranewciągumiesiąca—przepadną.Mogę?—

Korzeńskizaczepiłjednegozpielęgniarzy,machającjakimiśkartkami.

Znudzonyswojąpracąpielęgniarzskinąłgłowąnaznakpozwolenia.PiotrpodsunąłGosi

dokumentyprzezspecjalnyotwór,znajdującysiępodszybą.

—Otoumowa,niechpanisięzniązapoznaizdecyduje.Jeżelisiępaniniezgodzi,to

oczywiściezrozumiemiwtedyznajdziemyinnewyjście—tłumaczyłpodkomisarz,wciążpodszywający

siępodadwokata.

PaniWrzesieńwzięładorąkkartkiizaczęłaczytać.Byłatamspecjalnieukrytawiadomość

tylkodlajejoczu.Wczasiegdyczytałanotkę,Piotrzacząłrozmawiaćzpielęgniarzemowczorajszym
meczu.SprytnieudałomusięodwrócićuwagęodnadzorowaniaGosi.Mogłaspokojnieprzeczytać
ważnąinformację.Kameryniebyływstaniezarejestrowaćtreściwiadomości.Nawetjeślibytoimsię
udało,byłobytodziałaniewbrewprawu,ustawieoochroniedanychosobowychipoufnościaktów
formalno-prawnych.

Treśćnotatkibrzmiałanastępująco:„Kochanie...Wiesz,żewszpitaluwszystkojest

monitorowane.Dalejmusiszudawać,zejestemtwoimadwokatem.PozbyłemsięWrześnia,bo
zrozumiałem,żetoonciętuumieściłidopókiżył,niebyłomożliwewydostaniecięstąd.Tochory
człowiek,alejegonaszczęściejużniema.Udałomisiędogadaćznowymdyrektorem,którywkrótcema
przybyćizająćmiejsceWrześnia.NazywasięPawełOnczek.Poszperałemwjegoaktachitrochę
popytałem.Odrazusprawiałwrażeniełasegonapieniądze.Trochęsięwzbraniał,alewkońcudałem
radę.Dogadałemsięteżzsędzią.Obajjednakwiedzą,żeniełatwocięwydostać.Wsumiechcąstu
tysięcyeuro.NaszczęściedziękiśmierciPiotramożemycięwydostać!Będzieszwolnairazem
zaczniemynoweżycie.Podpiszuprawnieniaiwszystkobędziedobrze.Wciągukilkudnibędziemyjuż
razem,nazawsze.Kochamcię.Zniszcztęwiadomośćpoprzeczytaniu,aumowęzwróćjużpodpisaną.
Odwrócęuwagęstrażnika,nicniezauważy”.

Małgorzataniespostrzeżeniewłożyłanotkędobuziipołknęłają.
Pochwilizapukaławszybę,przerywającdialogpielęgniarzaiadwokata.—Cóż,Panie

Korzeński,widzę,żeniemamwyboruimuszępodpisać—stwierdziłapozapoznaniusięzwiadomością
przekazanąprzezjejkochanka,podszywającegosiępodadwokata.

Udałoimsię,oszukaliwszystkich...
PaniWrzesieńzłożyłapodpisioddałaumowękochankowiprzezszparępodszybą.
—Dziękujębardzo.Wkrótcesięzgłoszę—powiedziałKorzeńskidoMałgorzaty.
Wymieniliprzytymporozumiewawczespojrzenia.WdowaWrzesieńopuściłapokójwidzeńw

podejrzaniedobrymhumorze.Wracaładocelizeświadomością,żewreszciebędziewolna.Już
niedługo...Odpsychopatycznegomęża,któregoniekochałaiodtegochorego,brudnegoszpitala,który
takżeszczerzejużznienawidziła...

Będziebogata,wolnaiznówpiękna.
„Aconajważniejsze...Znówbędęsiękochaćzukochanym,prawdziwymukochanym,który

mnienieopuścił...”—ztakimimyślamizasnęłaporazpierwszyoddawna—spokojnieibłogo.Dawno
najejtwarzyniepojawiłsiętakiuśmiech,jakitowarzyszyłjejdzisiejszegodnia.

„Losbywaprzewrotny...Dziękicałemuzłu,jakiewyrządziłmimąż,dostanęjeszczewiększą

dawkędobraodżycia...Widocznieczasamitrzebasięnacierpieć,bypotempławićsięwszczęściu.Mój
limitpechawkońcusięskończył.Czasnabycieszczęśliwą!”.

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
25kwietnia2006—godzina12:00

MałgorzataWrzesień,jakkażdegodnia,wasyściepielęgniarzaopuściłaswojącelęiudałasię

doświetlicy.Tamokazałosię,żeniestetyznówbędziesama.Jejniedawnopoznanaprzyjaciółka,Ewa,
zostałaprzeniesionadozakładuwRybniku.TojednakniezmąciłowesołegonastrojuMałgorzaty.Mając
świadomość,żewkrótceopuściszpitalbogataiszczęśliwiezakochana,niemiałazamiaruprzejmować
sięlosemdopierocopoznanejkobiety,którabyłanadodatekwariatką.Zniecierpliwościąwyczekiwała

nawieściodPiotraKorzeńskiego.„Jeszczekilkadni,ignorowanaprzezresztępacjentów
odsiedzęswoje.Damradę!”—podtrzymywałasięnaduchuwmyśliMałgorzata.Jednakniewszystko
miałopójśćzgodniezjejplanem.Poczułasięjakośinaczejniżzwykle.Normalniebyłaignorowanaprzez
zajętychsobąwspółwięźniówszpitaladlapsychiczniechorych.Dziśbyłoinaczej.Dziesięciuspośród
piętnastupacjentówpatrzyłonaniązeswegorodzajuwrogościąwoczach.

—No,widzę,żesamapanidyrektorowazaszczyciłanasswojąobecnością...—stwierdził

jedenzobserwującychjąpacjentów.—Ocochodzi?—spytałazaskoczona,cofającsięzlękiem.
Wyczuwała,żemożezrobićsięgorąco.„Jaksiędowiedzieli?”—zastanawiałasię.

—No,toterazsięodkujemy.
—Zaraz,mójmążnieżyje.Zamknąłmnietutajtakjakiwas.Wszyscyjesteśmyofiarami.
—Skoronieżyje,totrudno,niejestnamprzykro.WkażdymbądźraziektóreśzWrześniów

musiodpowiedziećzanaszekrzywdy—powiedziałjedenzpacjentów,powolizbliżającsiędo
Małgosi.

Dwóchpielęgniarzy,widząccosiędzieje,włączyłoalarm.
Mężczyźnipróbowalizałagodzićsytuację.Pokojoweprośbyisłownereprymendyniebyłyjednak

skuteczne.NapierającyiżądnyzemstytłumbyłcoraztobliżejzapędzonejwkątMałgorzaty.Dwójka
pielęgniarzysięgnęłapotakzwanepastuchy,czyliurządzeniadorażeniaprądem.—Normalnieboimy
siętychprądokopów,aleniedziś.Dziśsmakujemyzemsty!—krzyknąłjedenzatakującychiwyskoczył
przedszereg,rzucającsięnapielęgniarza.

—Potrzebnewsparcienaświetlicy!Pilnie!Ochrona!—wzywałpomocprzezradiojedenz

pielęgniarzy.

Tłumzachowywałsięniczymzombiezjakiegośtaniegofilmu.Kroczącpowolizwysuniętymi

przedsiebierękami,chcielidorwaćwswojeszponyGosięWrzesień.

—Cofnąćsię!Wszyscyskończyciewizolatkach,ostrzegam!—wołałpielęgniarz.
Krzykidawnojednaknierobiłyjużwrażenianapokrętnychumysłachpacjentówoddziału

psychiatrycznego.Odpędzanieichniemogłotrwaćwiecznie,aochronawciążsięniepojawiała.W
końcuchorzywywołalitotalnychaos.Pacjenciatakowalisiebienawzajem,pielęgniarzestalisięich
celem,ajednazpacjentekzaczęładusićbezradnąMałgorzatę.Wkońcuprzybyłyposiłkiwpostaci
trzechfunkcjonariuszyochronyszpitala.Najwyraźniejniespodziewanosięażtakgroźnychzamieszeki
nieprzewidzianopowagisytuacji.Totalnybunt.OchronaistrażnicyzapomnielioMałgorzacie,bo
musieliwalczyćowłasneżycie,opanowujączamieszkiwświetlicy.—Marek,strzelaj!—
zawołałjedenzochroniarzyisięgnąłpopistoletnabitygumowymikulami.

Strzeliłdokilkupacjentów,alenanicsiętozdało.Resztanieprzestałanapierać.
—Pomocy!—wołałaGosia.
—Strzelajzostrej!Wpowietrze!Toichrozpędzi!—krzyczałkolejnyzochroniarzy,próbując

zrzucićjednegozpacjentówzpleców.Szaleniecgryzłgowszyję.Nagledotychczastrzymającysię
zbokuDarekwykorzystałmomentnieuwagistrażników.Wyrwałbrońzkaburyjednegozochroniarzyi
przestrzeliłłańcuchkajdanek,uwalniającręce.NastępniestrzeliłwnogękobietyduszącejGosię.Ta
złapałasięzanogęizaczęławyćwniebogłosyzbólu.Tłumpacjentów,widząckrewibroń,cofnąłsię
razemzochroniarzami.Dopieroterazwszyscydostrzegli,żeDarekobejmujeGosię.

—Puśćją,Dariusz,spokojnie—negocjowałjedenzpielęgniarzy.
DariuszjednakzasłaniałsięMałgorzatąitrzymałpistoletprzystawionydojejgłowy.Drugą

rękązdjąłztwarzykaganiec.Odsłoniłtymsamymdotychczaszakrytączęśćtwarzy.Policzkiiwargimiał
całewbliznach.

—Jestemjakwściekłypies!Niezbliżaćsię!—wykrzyczałDarekimocniejprzycisnąłdo

siebieprzerażonąkobietę.

—Puśćmnie,błagam—prosiłaGosiazpistoletemprzyskroni.
—Darek,toślepaki,niezabijeszjej.
—Ztejodległościtoślepakrozwalijejłeb—odparłzadziwiającologicznie.
—Dzikusie,oddajjąnam!
—Nie!Wyświry!Samsięzniąporachuję!Zasłużyłemnato!
Jestemtutajdłużej,niżktórekolwiekzwas!—krzyczałDarek.
—Myteżchcemykawałek.Chcemy,bycierpiała!—wołałjedenzpacjentów.
—Zapomnieliście,ktofaszerujewasprochamiiniepozwalawyjść?Odebralinam

telewizję!Tamstoją!Nanichsięmścijcie!—krzyknąłDarek,cofającsięzubezwłasnowolnioną
Gosią.Tłumpacjentówspojrzałnapozbawionychbroni,wpółżywychochroniarzyipielęgniarzy.

—Marację!—krzyknąłjedenzpacjentówirzuciłsięnapielęgniarza.
Zanimruszyłareszta.Chaosibuntrozgorzałnanowo.
TymczasemDarek,wciążtrzymającGosię,wyszedłześwietlicy.—Dokądmnie

zabierasz?Wypuśćmnie!—wołała.

—Stulryj,bocięzabiję,suko!—krzyknąłwściekle,nacoprzestraszonakobietamomentalnie

ucichła.

PochwiliobojeznaleźlisięwgabineciePiotraWrześnia.Sławekniemalwrzuciłkobietędo

środka.Upadła,czekającnawyrok.TymczasemporywaczwdowypodoktorzeWrześniuzaczął
barykadowaćpomieszczenie.

„Coonwyprawia?—pomyślała.—Zaraz,przecieżtowariat...”.—Słuchajuważnie!

Mamymałoczasu,nimtuwejdą,nimnasznajdą...Muszęcicośpowiedzieć...Toważne!—wypalił
nagleDarek,odkładającbroń.

—Niezabijeszmnie?
—Gdybymchciałcięzabić,tozostawiłbymciętamtymświrom.

KlubOSONwRaciborzu
8marca1996—godzina22:07

DariuszKania,dyrektorszpitaladlaobłąkanychwBranicach,hucznieobchodził

dziesięcioleciepracy.Towarzyszyłmuniedawnoprzyjętyasystent,PiotrWrzesień.Zgościpozostałjuż
tylkoon,gdyżresztapersoneluwróciładodomu.Tymczasemdwójkapijącychmężczyzndzieliłasię
samotnością.

—Piotruś,wiesz,myitenaszeświry...Kiedyśmniezastąpisz...
—mówiłpijanymgłosemDariusz.
—Aaa...smęcisz,Daruś...yhy...Jatobymtychświrówprądemibatempodupskach...Bysię

imodechciałoświrowaćiwariować—odpowiadałrówniepijanyPiotrWrzesień.

Gołymokiembyłowidać,żejeszczeniedawnouczestniczyliwhucznejisutozakrapianej

alkoholemimprezie.Terazsiedzieliprzyladzieniemalopustoszałegojużklubu.Dziśwyjątkowo
zamykaliwcześniej.Zewzględunaznikomąilośćgościiświętonarodowe.

—Eeetam...takniemożna...
—Dlaczegonie?
—Botozłe...—odparłDariusz.
—Aleskorojestskuteczne,todlaczegomówisz,żezłe?Przecieżnasząmisjąjestleczenie

pacjentów,więctylkoskutecznemetodysądobre—tłumaczyłPiotrWrzesień.

—Nieżyjemywśredniowieczu.
—Alemymamymisję,Darunio,mordotymoja...
—Pijanyjesteś.
—Aty...pijaniejszy,pijańszy...jaktosięmówipoprawnie?—zapytałWrzesień.
—Weselszy!—stwierdziłKaniaiuśmiechnąłsięszeroko.—Niegadajmyopracy.Jakżonka?

Miałeśmijąpokazać.

—Anieukradnieszmijej?
—Eeetam,zastaryjestemnapodboje.Tymłodyjesteś,pełenwerwy...żonęmasz...ajak

dzieciaki?Nicniemówiłeś.

—Nooostary,mojaukochanawciążyjest...
—Kiedytermin?
—Najedenastegomarca.NazwiemygoRafałalboDariusz...—opowiadałPiotr,pokazując

Dariuszowizdjęcieswojejżony.—Togratulacje...Iżony,idziecka.Widzę,żeśzadowolony.
—Popatrznanią.Jaktuniebyćzadowolonym?—odparłWrzesień.

—Wiesz,ajajakośnigdyniechciałemdzieci.Aledoceniamtrudiodwagę...Pijmyzato!
—Zatrudiodwagę!
—Zatrudnośćleczeniaiodwagęwyleczenia!—zawołałWrzesieńistuknąłswoim

kieliszkiemoszkłoDariusza.Gdyichoczomukazałosiednobutelki,uznali,żetrzebaby
otworzyćnastępną.

—Ależmymamydziśformę!—stwierdziłzzadowoleniemDarek.
—Powi...powinienemjuż...iść—wybełkotałWrzesień.
—Oj,niebądźbaba.Chodź,pijemy.
Potychsłowachpochłonęlijeszczekilkadrinków,wtymkamikadze.
—Stary...Mampomysł!Cościpokażę...Aleci...chosza...kupiłemauto.Nowe...

Oszczędziłemnaubezpieczeniu,pośrednikachitakdalej—tłumaczyłDarekkompanowi.

—Nielegalnysamochódmasz?Nawetrejestracjibrak?—zapytałzainteresowanyPiotr.—

Gdzietomasz?

—Taaa...Odź...nadwór...zarazcipokasze...Jesteśpierwsząosobą,któragozobaszy...Tylko

tobie...druhu...mogęufać.Nikomuanisłowa...Jesz...szeniejestzarej...zarej...estrowa-nany...—
wydukałDariuszKania,poczymobajchwiejnymkrokiemudalisięnaparking,bypodziwiaćnielegalnie
zdobytysamochóddyrektoraszpitalawBranicach.

PiotrdokładnieiznieukrywanympodziwemobejrzałnowegofordaEscortaosmukłym

kształcieiczerwonejbarwie.

—Ładnatabryczka...Alesta...sta...ry,trzeba...dodomu...jechać.Tobietesztaryfe

zamówię...—mówiłWrzesień,ztrudempróbującwybraćnumerdoradiotaksi.

—Nie...Comypos...pos...pólswo,bysięwozićjakimśtamtaksi?Jesteśmyelitątegozapy...

zia...łegokraju!Pojadęnowąfurą...Jeszszejejdobrzeniepróbo...ałem—bełkotałDariusz,szukając
kluczykówodczerwonegofordaEscorta.

—Dajpokój...dośćpopili...śmy...Obajesteśmypijani...nawalenijakstodoły!Nie

powinniśmyprowadzić.Dajspokój,ktoś...to...autkojutro...—tłumaczyłWrzesień,alenagleprzerwałi
zwymiotowałnaasfalt.

—Żyjesz?
—Taa...—odparłWrzesień,wycierającustawrękaw.—Jakjużmówiłem,jeźmytaksófką.

Ktośteautood...odho...kurde...jutrowrócimypoauto.—Wrzesieńztrudempróbowałobudzićw
przyjacieluresztkizdrowegorozsądku.

—Spieralaj!Niebedzieszmimatkował.Chcesz,tozapieralajdożonkitaksófką.Jajadęmoim

rumakiem!—wykrzykiwałniespodziewaniewściekłyKania.

—Szekaj...Poga...poga-dajmy—powiedziałWrzesieńdorówniepijanegokolegiichwycił

gozaramię.

Dariuszjednaknagleobróciłsięiuderzyłkompanawtwarz.
DoktorWrzesieńpadłnaziemię.
—Pos-tszy...majmnie!Nochodź!Uszyjtejswojejsiły,sku-tecznejmetody—wołałKania.
—Jeseśnachlany,niebedesieztobąbił—stwierdziłWrzesień.—Oooo,panszla...

chetny?Zawszebyłeśtakifair?Pierdolonyryceszwlsi...lisi...niącejzbroi...Nochodź!Postszymaj
mnie!—Spieralaj!Mamciedość,tyzapy...zapy...ziałybucu.—Niepows...powszymaszmie?
Tylepieszy...piepszyłeśoskutecznychmetodach.

—Nie,niebedesieztobąbił.
—Widze,żetwojesłowatotylkosło-wa.Zapamiętajsobiejedno,chseszbyćpotężny,to

musiszszasamitesłowawczyny...prze...prze-mie-nić.

—Pieprzenie...
—Możeitak,alenauczsiędzia...działać.Przesańtylemyśleć.Niebójsiędzia-łać.Teraz

twójprzyjacielwsią...wsiądziedoautaipojedziewpizdu.Niepowsszymaszmnie—kontynuował
DariuszKania.

—Pogadamyjakwycze...źwie-jesz.Mamciedość!—wrzasnąłWrzesieńipowolipodniósł

sięzziemi.

Tymczasemjegokompanodkieliszka,szefiprzyjacielwjednym,wsiadłdoswojego

samochoduiodjechałzpiskiemopon.

—Kre...kre-tyn...
Myślenieotym,comożesięstaćDariuszowi,przerwałnagledzwonekwtelefonie.Zaczął

głośnograćiwibrować.

Pochwiliszukaniakomórki,Piotrwkońcująznalazłiudałomusięnawetodebrać.
—Cojest?—wybełkotał.
—CzytopanPiotrWrzesień?—pytałgłospodrugiejstronie.—No,ja...Wkońcumój

telefon,nie?Cojest?—odparłWrzesień,wypatrująctaksówki.

—NazywamsięMariuszBorowski.Jestemlekarzem.Dzwoniędopanazkaretki,pańskiej

żoniewłaśnieodeszływody...—tłumaczyłlekarz.

—Żonypomyli...lili...liście...Przecieżterminmanajede...
jede...jedenastegomarca!—wykrzyczałPiotr,jakbynagletrzeźwiejącpodwpływemstresui

adrenaliny.

—Tobędziewcześniak.WieziemyjądoszpitalarejonowegowRaciborzu.Będzierodzić—

tłumaczyłlekarz.

PiotrWrzesieńpodskoczyłzradości,rozłączającsięzlekarzem.Niemogącdoczekaćsię

taksówki,zamówiłwkońcuprzezradiotaksi.Najegoszczęściejednabyłaakuratwokolicy.Pokilku
minutachwsiadłdoautaizagadnąłkierowcę:

—GazemdorejonowegoszpitalawRaciborzu...żonkarodzi!—rzuciłPiotrtaksówkarzowi,aten

ruszyłzpiskiemoponwkierunkuwskazanymprzezchwiejącegosięklienta.

„Wcześniezacząłświętować—pomyślałtaksówkarz.—No,aletotakijużmęskiobyczaj”.
—Tobędziewcześniak...wieziemypacjentkęrejonowegow
Raciborzu.Będzierodzić...ale...onajużrodzi!—tłumaczyłdoktorMariuszBorowskiPiotrowi.—

PaniWrzesień,mążjużjedziedoszpitala.Zdążymy—tłumaczyłlekarzMałgorzacieWrzesień,chowając

telefondokieszeni.

—Dawajgotu!Chybamnierozerwie...kurrrrr...czemutotakboli?!—wrzeszczałaPaniWrzesień.

—Czytenbaranniepotrafijechaćszybciej?

—Spokojnie,spokojnie,proszępani—powiedziałkierowca.—Robię,comogę.
—Jacidamspokojnie!Chceszsięzamienić!?—wrzasnęłakobieta.
—Naszkierowcajedzienajszybciejjakpotrafi.DanielCzewiktonajlepszykierowcaw

pogotowiuraciborskim.Mamyszczęście—uspokajałGosięlekarz,ztroskąodgarniającjejwłosyze
spoconegoczoła.

DzieckopaństwaWrzesieńjakwidaćpilniepchałosięnaświat...

RozdziałXI

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
25kwietnia2006—godzina12:20

MałgorzataWrzesieństałajakwrytapowysłuchaniuopowieściDariusza.
—Tobyłeśty?Wtedy...zabiłeśmojedziecko...—wyszeptałaMałgorzatazwyrzutem,apojej

policzkachspłynęłyłzy.

Wciążniezbytwiedziała,corobić.NiemowpatrywałasięwpełnąblizntwarzDarkaKani,

dawnegodyrektoraszpitala.Jemutakżełamałsięgłos.Gołymokiemwidaćbyło,żespowiedźnie
przyszłamułatwo.—Niechciałem.Byłeminnymczłowiekiem.Naprawdę...Przeztewszystkielata
niemarzyłemoniczyminnym,jak...Chciałemcięprosićowybaczenie.

—Rozpoznałeśmnie?
—Niedokońca.Patrzyłemnaciebie,boczułem,żeniejesteśmiobca.
—Niemogłeśzemnąrozmawiać?
—Nie.Jakwidziałaś,wciążpilnowałomniedwojeludzi.Miałemteżkaganiecnatwarzy,by

niemócznikimrozmawiać.Zezdjęcia,któreniegdyśpokazałmitwójmąż,pamiętałemjakwyglądasz...
Trochęsięzmieniłaś...

—Jaktutrafiłeś?
—Todługahistoria,aniemamydużoczasu.
—Mów!Niewiemsama,dlaczegocięsłucham.Wypuśćmniealbozabij.
—Niedanenambyłosięspotkać,aleterazwkońcumamszansęnaodkupienie.
—Odkupienie?Mamciwybaczyć?Naprawdę,pasujesztu,jeślimyślisz,żeciwybaczę...Po

prostuzwariowałeś!

—Twójmążniepozwoliłmi...
—Mójmąż...?Onjużniejestmoimmężem.Terazjestdlamnietylkozłymwspomnieniem,

którechcęjaknajszybciejwymazaćzeswojejpamięci—zakomunikowałaMałgorzata.—Aty?Tynie
jesteślepszyodniego...

—Niesądziłem,żeotrzymamwybaczenie...Tego,cozrobiłem,niedasiętakłatwo

wybaczyć...Chciałemciętylkopoprosić,byśspróbowała.Czekałemnaodpowiedniąokazję,bymócz
tobąporozmawiać.Cościpokazać—tłumaczyłDarekKania,poprawiającbarykadędrzwi.—
Czekałemnakogośtakiegojakty,toznak.—Znak?Naprawdęjesteśszalony.Dlaczegotakpo
prostu...—Niewszystkojesttakie,najakiewyglądainiekażdytutajjestchory.

—Nierozumiem...
—Zrozumiesz...musisz.

—Mówjaśniej.Cojestażtakważne,żeryzykujeszdlategożycienietylkoswoje,aletakżei

moje?

—Niewiem,skądwszyscysiędowiedzieli,kimjesteś.
Właściwietocięuratowałem.
—Uratowałeś?Przystawiającmipistoletdogłowyiporywając?
Naprawdę,jesteśzdrowoporąbany.
—Aniezastanawiałocię,dlaczegopacjencipałajądociebieażtakąnienawiścią?Dlaczego

taknienawidząpersoneluszpitala?Przecieżsątutajleczeni...

—Niewiem,ja...Skorotakchciałeśwyjaśnić...śmierć...mojegodziecka,todlaczegonigdy

mnienieodnalazłeś?Niekontaktowałeśsię?

Nieprzyznałeśdowiny?!
—Twójmąż...DoktorWrzesień...stałsięprzezemniezłymczłowiekiem.Obudziłemwnimmrok,

którygłębokownimdrzemał.

—Onbyłzły,zawszebyłzły.Tojego...
—Wina?Onchciałcipomóc!Kochałcię...
—Bredzisz,lepiejniżtyznałamswojegomęża!
—Tonietak...Piotrwidział,jakcierpiszpostraciedziecka.
Załamałaśsię,zaczęłaśćpać.Cóż,brałaśpoto,byzapomnieć,itojestcałatwojawina.Tyjesteśtak

samowinna,jakija.

—Kimjesteś,bymnieosądzać,ty...ty...morderco?
—Nie,tobyłwypadek,ja...Teżjestemzłymczłowiekiem...
Uciekłemwtedy,ósmegomarcazmiejscawypadku.TylkoPiotr
Wrzesieńwidziałmojeniezarejestrowanejeszczeauto.CzerwonegofordaEscorta.Wiedział,żetoja

spowodowałemtenwypadek.Tylkoonmógłmniezidentyfikować.Niewydałmnie.Postanowiłsię
zemścić.Chciał,bymojarodzinatakżecierpiałazpowodustratybliskiejosoby.Niezabiłmniejednak.
Wymyśliłcośinnego.Podrobiłdokumentację,zaaranżowałpewienincydent,przekupiłkilkulekarzyi
podrobiłwynikibadań.Zostałemjegopierwsząofiarą...

—Pierwsząofiarą?
—Pierwszązwielu.Umieściłmnietutaj,wtymszpitalu,anastępnietrzymałjakzwierzątko

doświadczalne,codziennieodnowaupajającsięsmakiemzemsty.

—Ainni?
—Abyli,byliteżiinni.Niektórzywciążtusą—zakomunikowałDariusz.
Strażnicypróbowaliwyważyćdrzwi.
—Niemamydużoczasu,niewiem,ilezdążęciopowiedziećNiedługopomnietrafiłtutajtakże

lekarz,którybyłwtedyztobąwkaretce.NazywałsięMariuszBorowski.Ontakżeprzeżyłtenwypadek.
Niedawno,jakiśmiesiąctemu,popełniłsamobójstwo.Powiesiłsięnaprześcieradle.Byćmożektośmu
wtympomógł—opowiadałpośpiesznieKania.

—Zamykałtunormalnych,zdrowychludzi?—spytałazezdziwieniemMałgorzata.
—Tak.Robiłznimitak,jakzemną,zBorowskim...ztobą.Zdrowiludziepodłuższym

kontakcieiprzebywaniuzchorymipsychiczniestająsięrówniechorzy.Oczywiściewspomagałcały
procespodawaniemspecjalistycznychleków.Jeszczeniezwariowałem,bowidziałaś,żeWrzesień
trzymałmnieodosobnionego.Separacjaodresztyuchroniłamnieprzedtotalnąfiksacją.Wielelattu
pracowałem,wiedziałem,którychlekówniewolnomibraćijakjeukryć.Przydzieliłmiteżstrażników,
bymnierozmawiałznikim.Groziłtakżemojejrodzinie.

—Ateraz?

—Terazmamdość...Onnieżyje,czasnamojeodkupienie.Ktośmusitoprzerwać!
—Itonibymambyćja?Dlaczegomiałabymcipomóc?
—Pomóżsobie.Jajestemnieważny.Wrzesieńzauważył,żenatakimprocederzemożnazarobić

sporepieniądze.Przejąłtakżemojestanowiskodyrektora.Odwielurodzinwyłudzałsporąkasęzadobre
traktowaniebliskich,aczasaminawetwypuszczenieichnawolność.Wszystkierodzinymilczały,
zastraszaneprzezdoktoraWrześnia—kontynuowałopowieśćKaniazdziwnymwyrazemnienawiścina
twarzy.

—Inicmunieudowodniono?
—Nie,byłnatozasprytny.
—Żyłamzdiabłem,kochałamdiabła...Jakmogłambyćtak...—Wszystkichnasoszukał.

Złobywazaraźliwe...Onjednakkochałcięnaswójchorysposób.Pośmierciwaszegodziecka,potym,
jakwidział,cosięztobądzieje,zrozumiał,żejestsam...Niemiałnikogo,ajakniemasięwsparcia
bliskich,łatwopopaśćwobłęd.Dałsięomotaćzłu...

—Igdziewtymwszystkimjestmiejscenamiłośćdomnie?—Imbardziejkogoś

kochasz,tymbardziejcierpisz,gdytęosobętracisz...Wieszotym...

—Tak,ja...
—Pamiętasz,jakcierpiałaśpostraciedziecka?Byłaśegoistką,zaczęłaśćpaćipogrążaćsię

wrozpaczy.Odsunęłaśsięodniego.—Ja...—zająknęłasięMałgorzata,zaczynającpomału
dostrzegaćswójwcześniejszyegoizm.

—Cozakobietakażecierpiećukochanejosobiezadwoje?Ontakżestraciłdziecko.Ajeszcze

iprzyjaciela,żonę...Towszystkozniszczyłogoodśrodka.Jakwirus,trawiącygoodśrodkaprzezwiele
lat.

—Aleczemunigdy...
—Bałsięociebie.Wiedział,żekiedyśjegoplanmożeniezadziałać.Możecośmusięstać...

Ubezpieczyłswojeżycienapewnąsumę,byśwraziejegośmiercidałasobieradę.Naprywatnych
rozmowach,naktórePiotrzabierałmniedopomieszczeńbezmonitoringu,opowiadałmiowszystkim.
Byłemjedynąosobą,zktórąmógłsiętympodzielić.Musiał.Mówiłotym,jakpośmiercidziecka
oddalaliściesięodsiebie.Otym,żegoignorujesz,żenajprawdopodobniejmaszromans.Otym,żeon
ma...Otwoimuzależnieniuodnarkotyków,zatracaniusię...Takżeotym,cocizrobił...Mogętozeznać,
wtedybędzieszwolna...Jatakżewyrządziłemwielezła,którechciałbymteraznaprawić.Musimydziałać
razem...—mówiłDariuszKania,alenaglecośsprawiło,żezamilkł.

Padłopięćstrzałów.Pociskiprzebiłydrewnianedrzwi.UtkwiływcieleDarka.Padłnaziemię

martwy.DopokojuwdarlisiępielęgniarzeiwstrzyknęliGosiśrodeknasenny.Czuła,żesłabnie.
Zaskoczona,skołowanacałąsytuacjąinagłąśmierciąDariuszaKani,zobaczyłatylkoswojąnową
koleżankęzoddziału.Ewastałazwyciągniętympistoletem.Zastygławbezruchu,alegotowadoataku
niczymdrapieżnapuma.Bezasystypielęgniarzy,bezkaftana.

Branice—SzpitaldlaNerwowoiPsychiczniechorych
25kwietnia2006—godzina18:00

MałgorzataWrzesieńprzebudziłasiępozastrzykunasennym.
Wciążleżaławszpitaluswojegomęża,PiotraWrześnia.„Czytowszystkoznówbyło

snem?Czyjasięjużnigdynieobudzę?”—myślała.

ZaskoczyłjąjednakwidokkomisarzaWinyla.Siedziałbliskoniej,chrupiącmarchewkęi

oczekującnajejprzebudzenie.

—Jaksięczujesz?—zapytałWinylztroską.
—Ajakmamsięczuć?Głowamnieboli.Czegopanchce?—zapytałaWrzesień,powoli

podnoszącsięzłóżka.

—Cóż,zabieramcięjutronawycieczkę...o15:00,napogrzebPiotraWrześnia—powiadomił

jąkomisarzWinyl.—Przydacisiętrochęruchu.

—Dlaczegosądzipan,żepowinnamiść?Iskądtapewność,żewogólechcęiść?
—Notak,dobrepytanie.Radziłbymjednakpojechać.Musimyporozmawiać.
—Mamyoczym?—zapytała.
—Sądzę,żemamy.Doniczegoniemogęcięzmusić,alechybajednaknaprawdęwarto

pożegnaćmałżonka...—nakłaniałWinyl.

—Anieboisiępan,żeucieknę?
—Nie.Zastaryjestemnaucieczkiiścigania.Będęciępilnowałosobiście...Azapewniam,że

niktmijeszczeniespierdolił...Pogadamy?

—Winylmiałnieodgadnionywyraztwarzy.
—Pogadamy—westchnęłaGosiaizgodziłasięnawyjściezkomisarzem.

BankspółdzielczywRaciborzu
25kwietnia2006—godzina10:55

PiotrKorzeńskipodszedłdookienkawbanku,poczympozałatwieniukilkuformalnościpodjął

sześćsettysięcyeurozkontaMałgorzatyWrzesień.Włożyłjedospecjalnego,czarnegonesesera.Pomimo
wypłaceniapokaźnejkwoty,zakazałprzydzieleniasobieochrony.Niewzbudziłteżniczyichpodejrzeń.
Wszystkoodbyłosięszybkoibezzarzutu.Piotrzneseseremwręceopuściłbankiudałsięnadworzec
kolejowy.

DworzeckolejowywRaciborzu
25kwietnia2006—godzina11:20

PiotrKorzeńskizauważył,żektośgośledzi.
„Możetotylkomojeurojenia?”—zastanawiałsię.Zachowałjednakzimnąkrew,miał

doświadczeniewgubieniu„ogona”.Obejrzałsięzasiebieiniecoprzyśpieszyłkroku.Śledzącygo
mężczyznazatrzymałsięiumknąłwzrokiemwbok,byoszukaćKorzenia.Tenbyłjednaknatozasprytny,
aśledzącynajwyraźniejmiałzbytmałodoświadczenia.Niemająclepszegopomysłu,przykucnąłizaczął
wiązaćbuty.Opuściłwzrok,bypochwilipowoligopodnieść.Wzasięgujegowzrokuniebyłojednak
Korzeńskiego.Zniknął.Rozpaczliwiezacząłszukaćswojegocelu,którynaglezniknąłzarogiem.Wtedy
przerażającysmródwykrzywiłtwarzśledzącego.

—Fuj,alewali—stwierdził,łapiącsięzanos.
Leżącywkartonachbezdomnytakśmierdział,żeaższczypałowoczy.Śledzącywalczyłz

samymsobą.Zbliżałsię,byspojrzeć,kimjestśpiącymężczyzna.Wtymmomencie,wodległościokoło
dwudziestumetrów,zauważyłKorzeńskiegowsiadającegodopociągu.Popędziłzanim.Niezdążył
jednak.Drzwizasunęłymusiętużprzednosem.Wtedyczłowiek,któregouznawałzaPiotra
Korzeńskiego,odwróciłsię.„Jasnacholera,tonieon!Totylkojegoubranieiczapka!”—
stwierdziłzprzerażeniem.Oszukanogo.

Niezdążyłsięracjonalniezastanowić,botyłjegogłowyprzeszyłból.Poczułtylkoznajomy

smródiuderzenieciężkimneseserem.Padłnaziemięnieprzytomny.

—Czasemtrzebazagraćvabanque,frajerze—powiedziałtriumfalniezadowolonyzsiebie

PiotrKorzeński.

Gdytylkopozbyłsięśmierdzącychubrań,naktórezamieniłsięznapotkanymbezdomnym,

zobaczyłswójpociąg.Nadworcuniebyłoświadków.

—Życiejestjakgrawpokera,ajadziśmamszczęście—stwierdziłfilozoficznieKorzeń,

jakbygratulującsamsobiegeniuszu.Następnie,poupewnieniusię,żepociągjesttym,któregoszuka,
wsiadłdośrodka.Chwilępóźniejpojazdruszyłwtrasę.Piotrodsapnął,alezdawałsobiejednocześnie
sprawę,żetoniekoniecjegomisjiiniebezpieczeństwa.

„Jestemjużtakblisko,jużtylkochwilaibędziemeta.Kartynastółisprawdzamy.Dziśnie

mogęprzegrać”—rozmyślałKorzeń.Ostatnimetapemjegodzisiejszegoplanubyłospotkaniez
tajemniczymmężczyznąnatyłachniemalcałkowicieopustoszałegopociąguosobowego.

—Oddamtepieniądzeibędęwolny.Nigdywięcejkart!—obiecywałsobiePiotr.—Czas

zacząćsięleczyć...

Korzeńskibowiembyłwinienpewnemumafiosowisporąsumępieniędzy,którąprzegrałw

pokeraizakładybukmacherskie.Długurósłdoniebotycznychrozmiarów.

Uzależnionyodpokerapolicjantniezamierzałjednaktracićzimnejkrwiipalców.Choćdawno

minąłterminoddaniapieniędzy,dziękiMałgorzacieWrzesieńpojawiłasiędlaniegoszansanawyjściez
opresjiiuregulowaniadługu.Niewartobyłouciekać,bowtejsytuacjinigdzieniebyłbybezpieczny.

„Nieno,muszęsięodlać”—stwierdziłiudałsięzapotrzebądoubikacji.Kurczowotrzymałwręku

walizkę.Korzeńskirozejrzałsiędookoła.Gdypoczułsiębezpieczny,rozpocząłsikanie.Pochwili,jakby
znikąd,zzaplecówPiotrawyrósłkomisarzWinyl.Jednymciosempozbawiłpartneraprzytomności.
Zabrałneseserzpieniędzmiipośpieszniewysiadłnanajbliższejstacji.Niewzbudziłniczyichpodejrzeń,
niebyłoświadków.

„Czysta,prostarobota—stwierdziłWinyl,czując,żefortunawkońcusiędoniego

uśmiechnęła.—Nadeszławcześniejszaemerytura,którawynagrodzimitęwieloletnią,niewdzięczną
mordęgęwrolipsa”—mówiłwmyślach,niemogącpowstrzymaćuśmiechu.

Tymczasem,gdypociągbyłjużwKędzierzynie,PiotrKorzeńskiodzyskałprzytomność.Z

przerażeniemzauważyłbrakwalizki.—Stój!Czekaj!Znajdękasę,ja...Ukradlimi,miałemtutaj!
—tłumaczyłsięKorzeński,któremuśmierćzaglądaławoczy.—Czasminął—oświadczył
pochylającysięnadPiotremmężczyznailewąrękązatkałustaPiotrowiszmatkązchloroformem.
Korzeńskiczuł,żesłabnie.Gdyleżałjużnieprzytomnywtoalecie,mężczyznapoderżnąłpolicjantowi
gardło,poczymwyszedłistaranniezamknąłzasobądrzwi.Piotrwykrwawiłsię.Życiezniegouciekło.
Śmierć,którawielokrotniezaglądałamuwoczy,tymrazemniespuściławzroku.

Mordercatymczasemniepostrzeżenieopuściłdworzec.CiałoKorzeniaznalazłkilkanaście

minutpóźniejjedenzkonduktorów.Jegouwagęzwróciłakrewwypływającaspoddrzwitoalety.
Niedługopóźniejnamiejscubyłajużpolicja,awrazzniąkomisarzWinyl.Zżalempatrzyłnamartwego
kompana.Choćczuł,żechłopakzasłużyłnakarę,tonigdywżyciubygoniezabił.Niedałjednakniczego
posobiepoznać.Zagryzałmarchewkęikalkulowałchłodno,jaknaprofesjonalistęprzystało.

RozdziałXII

Racibórz,Cmentarz
26kwietnia2006—godzina15:00

—Zprochupowstałeśiwprochsięobrócisz...

PotychsłowachksiędzaKowadatrumnazciałemPiotraWrześniazostałaopuszczonawdół

przezgrabarzy.Ciałodoktoranazawszespoczęłowziemi.Nieliczninapogrzebiegościepragnący
pożegnaćzmarłego,zgodnieztradycjąubranibylinaczarno.Odwiekówbyłtosymbolprzygnębieniai
smutku.Takiteżpanowałnastrój.Każdyzprzybyłychludzitrzymałwrękuparasol.Padałotakobficie,że
ktośmógłbypomyśleć,żeniebopłaczezpowoduodejściakolejnegoczłowieka.Pytanietylko,czytołzy
szczęścia,czyżalu?Każdaosobapodchodziłakolejnodotrumnyirzucałananiągarśćziemi,
czyniąctymsamymostatniepożegnanieihołdzmarłemudoktorowiPiotrowiWrześniowi.Stopniowo
zebranirozchodzilisię,ażwkońcunadgrobemzostalitylkoMałgosiaikomisarzWinyl,którytymrazem
niezajadałmarchewki.Uznał,żewyglądałobytozbytgroteskowo.Walczyłzprzemożnąchęciązapalenia
papierosa.ZzamyśleniawyrwałagoMałgorzata.

—Pocopanmnietuprzywlekł,komisarzu?—zapytała,przerywającciszę.
—Pozaoczywistymfaktem,żechowanyjesttutajtwójmąż?
—Tak.
—Nocóż,myślałem,żeprzedtakdługąodsiadkąwśródtychwszystkichwariatówzechceszsię

przejść—odparłWinylzuśmiechem.Niemógłsiępowstrzymaćodswoichtekstów.Stwierdził,żealbo
ulegnietejsłabościalboinnej.Skoroodrzuciłchęćzapaleniapapierosa,topozostałomumówienietego,
nacomaakuratochotę.Nigdynieposiadałczegośtakiego,jakogładatowarzyska.

—Niejestemwnastrojudożartów—odparławdowapoWrześniuispojrzałazamyślonaw

zachmurzoneniebo.

—Niewydajemisię,bymdługozabawiłaztymiświrami.Mamchybaasawrękawie.Dzięki

niemunadniachopuszczętenszpital—dodałapochwili.

—Oj,tak,będzieszbogata,wolnaiszczęśliwiezakochana.Brzmijakbajka.Ztym,żebajki

mająróżnezakończenia,wiesz?

—Co?Skądpan...skądwiesz?Takawróżkazciebie?
—Choćnieumiemczarować,toumiemrozczarować.Jeślimyślałaś,żePiotrKorzeńskicię

wyciągnie,togrubosięmylisz—stwierdziłznieukrywanąsatysfakcjąWinyl.

—Ocotuchodzi?Niechciałam—odparłaszczerzezaskoczonawiedząWinylaMałgorzata

Wrzesień.

—Hmm...Wczoraj,niedługopopodjęciuprzezPiotraKorzeńskiegopewnejsporejsumyz

ubezpieczalni...Samadałaśmuupoważnienie,pamiętasz?Wbankuniemieliwyboru,więcdali
Korzeniowitepieniądze.Dostałto,pocoprzyszedł.Zabrałwalizkęiudałsięnadworzec.Autow
warsztacie,ktośmuniedawnokołapowykręcał.Biedakmusiałkorzystaćztransportupublicznego.Nie
wiem,dokądchciałjechać,aleszczerzewątpię,bymiałzamiarwracaćpociebie,czydzielićsię,jaksię
domyślam,twoimipieniędzmizpolisyWrześnia.

—Niemożliwe,on...Skądwiesz,żemy...razem?—wdowająkałasięzbitaztropu.
—Mamswojesposoby.
—Onnie...
—Onniejesttaki?Wielekobiettakmówiło.Wierzmi,wiemcomówię.Jateżsięnanim

przejechałem.Cóż,możepocieszęciętym,żenieznanysprawcazabiłPiotraKorzeńskiego.

—Tostraszne...—przyznałaMałgosia.Zastanawiałasięjednak,czyniepowinnasięcieszyć.

Kolejnyrazzostałazdradzona,porzucona,oszukana.MimotobyłojejżalKorzeńskiego.

—Niemartwsię,chciałuciecispotkałagokara.Niestety,ten,ktogozabił,zrabowałteż

neseserzgotówką,którąprzewoziłPiotr.Cóż,pieniądzeprzepadły.Wątpię,byśmykiedykolwiekje
znaleźli.—Co?Chceszmipowiedzieć,żepróbowałuciec?—dotarłowreszciedootumanionego
umysłuGosito,coodkilkuminutpróbowałprzekazaćjejkomisarz.

—Natowygląda—odparłspokojniemężczyzna.—Miałsporedługikarciane.Byłcholernym

hazardzistą.Wyglądanato,żetymrazemprzegrałswojeżycie.

—Kolejny...Wierzyłammu,tymczasemokazałsiętakimsamymłajdakiem...Ach...Niechcęo

tymrozmawiać.Możeszmipowiedzieć,kimjestEwa?Tamojaznajomazoddziału.Napewnowiesz—
zapytałaGosia.

—Adlaczegomiałbymcipowiedzieć?—odparłzagadkowoWinyl.
—Wymianainformacji.
—Ewa...EwatonieEwa.TaknaprawdęnazywasięSonia
Pleczyńska.Jestpolicjantkązmojegowydziału.Przykromitomówić,alePiotrKorzeńskidziałałw

dużymstopniubezmojejwiedzy.Zbytniomuufałem,alejednaknosmnieniezawiódł.Wiedziałem,że
jesteśwniebezpieczeństwie.Oddawnagomonitorowaliśmy.Tobyłbrudnyglina,alejednakszkoda
chłopaka.Czasamigolubiłem.Mógłbyćbardzodobry.

—CotomawspólnegozemnąitącałąEwą?
—Gdybyktóryśzpacjentówspróbowałcięzaatakować,tadobrzewyszkolonapolicjantka

miałazazadaniecięochronić.TobyłpomysłmójiKorzeńskiego.Obajmieliśmydobreprzeczucie.Gdy
porwałciętenbyłydyrektor,DariuszKania,wówczasEwa...ekhm...

Soniazastrzeliłago,ratującciżycie—tłumaczyłWinyl.
—Przecieżmogłatrafićwemnie!
—Niesądzę,tostrzelecwyborowy.Wsunęłalusterkopoddrzwi,wiedziałagdziestoisz.

CelowaławKanięi,jakwidać,udałojejsię.—Mogłapoprostu...noniewiem...może
negocjować?—Należydotych,cotonajpierwdziałają,apotemmyśląipytają.Młodajest,
wyrobisię.Niepozwolę,byskończyłajakinnymłodyglina.

—APiotrKorzeński...Oiletojegoprawdziwenazwisko...Twierdzisz,żetoonukradłmoje

pieniądze?—zapytałazasmuconaGosia.—Wykorzystałmnie?

—Tak.Odpewnegoczasuwiedziałem,żemaztobąromans.Niejestemślepy.Wszystko

ukartował,bywyciągnąćodciebietesześćsettysięcyeuro.Toonprawdopodobniezabiłtwojegomęża.
Taknaprawdęzacząłemgopodejrzewaćwmomencie,gdytakbardzozainteresowałizająłsięwaszą
sprawą.Odporwaniapotwójpobytwszpitalu.Tostałosięjegoobsesją.Kopałgłęboko,naprawdę
głęboko,ażwpadłdotejdziury,zktórejniepotrafiłwyjść.

—Onbyłdlamnietaki...
—Kochany?Zrozum,wykorzystałcię.Musisznaprzyszłośćlepiejdobieraćfacetów—

skwitowałWinyl,któryniemiałwzwyczajubyciasubtelnymczydelikatnym.

Brakwyrazu„grzeczność”wjegoprywatnymsłownikunieprzysparzałomuzbytdużejilości

przyjaciół.Byłzatodobrywswoimfachu.

—Wiedzącoodszkodowaniu,Korzeńudawaładwokata,byniewzbudzićpodejrzeńtwojego

mężaikilkuinnychosób.Sammunakazałem,bycięodwiedzał,gdyjużdomyśliłemsię,żetorobi.
Dałemmupozwolenie,chciałem,bypoczułsiębezkarny,straciłczujność.Sprawdzałemgo.Stałsięmoją
osobistąsprawąkryminalną.Myślał,żejestemzbytzajętyśledztwem,aleniedałemsięprzechytrzyć.

—Tobyłtest?
—Cośwtymrodzaju.Musiałemsięupewnić.Śledziłemwszystkiejegokroki,począwszyod

rozmówztobąażpojegowycieczkidobankówiubezpieczalni.Nawetznajomyhakerpomógłmiw
pewnychsprawach,bojatosięnatychelektronicznychustrojstwachnieznam.

—Acozemną?
—Wszystko,coudałonamsięzebrać,oczyszczacięzjakichkolwiekpodejrzeńozwiązekze

śmierciąWrześnia.Wszyscywiemy,żekłamał,mówiąc,żechcecięwyciągnąćzeszpitala...—Aco

zmoimipieniędzmi?Kiedyopuszczęszpital?—spytałaMałgorzata.

—Cóż,tojestwiększyproblem...Korzeńskizostałzamordowanyprzezjakichśzłodziei,a

pieniądzezniknęły.Wtymmiejscuśladsięurywa.Codotwojegowyjścia...

—Nowłaśnie.
—Ewa...yyy...Soniamawieledopowiedzenia.Myślała,żedziaławdobrejwierze...Piotr

Korzeńskijednakprzejąłzniąkontakt.

GdyprzestałaśbyćKorzeniowipotrzebna,rozkazałEwie,byzdradzićpacjentom,kimtaknaprawdę

jesteś.Wiedział,żewtensposóbmożecięzadźgaćjakiśświr.Pomimosprzeciwówwykonałarozkaz,bo
byłjejprzełożonym.Stądtenwczorajszyataknaciebie.GdySoniauratowałacięzrąkDariuszaKani,a
potemgdybyłaśuśpiona,EwazapytałaochronęszpitalaonagraniezzajściawgabinecieWrześnia.Tam
gdzietrzymałcięDarek.Okazałosię,żenagranianiema,atengabinettojedynepomieszczeniew
szpitalunieobjętemonitoringiem.WszystkiekameryzostałyusuniętenapoleceniedoktoraWrześnia.
Sonia,zaintrygowanasprawą,przejrzałaarchiwa,dokumentacjęiprzeróżneteczkizgabinetuWrześnia.
Uzyskałaciekaweodpowiedzi,aleinarodziłosięsporopytań...Tokolejnatrudnawiadomość,aletwój
mąż...

—Wiem,corobił...—przerwałaGosiakomisarzowiWinylowi.
—Skąd?—zapytałniecozaskoczonyWinyl.
—Wtedy,wgabinecie...DariuszKaniaopowiedziałmiwielenatentemat...Niezdążyłco

prawdawyznaćwszystkiego,boSoniapoczęstowałagoołowiem—tłumaczyłaGosia.

—Działaławdobrejwierze,uwierzmi.Cobyśzrobiłanajejmiejscu?Miałacięchronić.

Wracającdomeritum,niebędęwięcmusiałstrzępićjęzykanapróżno,skorojużwiesz,ocowtym
wszystkimbiega.Wkrótcepowinnabyćpaniwolna,paniWrzesieńibędziepanimogłazacząćnowe
życie.

—Dziękujępanu,paniekomisarzu—uradowanaMałgorzatarzuciłasięnaszyjęwiekowego

komisarza.

Tennajwyraźniejniebyłprzygotowanynauściski.
—Aleitakpewniebędziemycięmusielitrochęprzesłuchać.Twojezeznanianapewno

pomogąwujęciuwinnychtegocałegowariatkowa.

—Proszębardzo.Jestemtowinnasobieiinnymofiaromtejcałejhistorii.
—Noidobrze...Alewieszco?
—Słucham.
—Ostrożniejdobierajfacetów...—stwierdziłWinyl,uśmiechającsięfiluternie.
Małgorzatawreszciemogłaodetchnąć.Wkońcuuwolniłasięodzdradzającychjąmężczyzn,

dwóchzdradliwychPiotrów.

Nareszciewolna...

1maja2006

KilkadnipóźniejwtelewizjizostaławyemitowanatransmisjazodznaczeniaSoniiPleczyńskiej

orazkomisarzaWinyla.NagrodąbyłmedalzarozwikłaniesprawymalwersacjiitajemnicdoktoraPiotra
Wrześniawjegoszpitalu.

Aferawstrząsnęłacałymkrajem.SzpitalwBranicachzostałzamknięty,aczęśćpacjentów

przeniesionadoinnychoddziałówwPolsce.Kilkoroznichodzyskałowolność.Śledztwonadal
trwa,alewładzebyłyjużnatropiewinnych.Wrzesieńniedziałałsam...PiotrKorzeński,gdyby
niezginął,zostałbyoskarżonyozabójstwoPiotraWrześniaorazkradzieższeściusettysięcyeuro.

MałgorzataWrzesieńnatomiastodzyskaławolność.
ZostałajednymzgłównychświadkówwsprawietajemnicszpitalawBranicach.
KomisarzWinyl,wpodziękowaniuzazasługi,nawłasnąprośbęmógłodejśćnawcześniejszą

emeryturę,zczegozresztąpostanowiłskorzystać.Jegodecyzjawzbudziłasporezdziwienie.Tłumaczyłją
tym,żechoćemeryturaniezawysoka,tochceodejśćwgloriichwałybohateraizająćsięzaniedbaną
przezpracęrodziną.

SoniaPleczyńskazajęłajegomiejsceiawansowałanakomisarzakomendywRaciborzu,ajej

karieranabierałarozpędu.

MałgorzataWrzesieńwróciładopanieńskiegonazwiska,którebrzmiałoKalińska,poczym

postanowiłaułożyćsobieżycieodnowa.Myślałaopogodzeniusięzmatkąiojcem,zktórymirozstała
sięprzedwielomalatywniezbytmiłejatmosferze.Takteżzrobiła.

Małgorzataczułasięinaczej,poczułasięoczyszczonaiwolna.Niebyłojejtakdobrzeod

dawna,bardzodawna.Wreszciepoczuła,żeżyje,żeoddycha.Postanowiłajużnigdyniezaufaćżadnemu
innemumężczyźnie,próczojcarzeczjasna.Chciałapoprostużyćszczęśliwie,niekonieczniedługo.

RozdziałXIII

Racibórz,domMałgorzatyWrzesień
7maja2006—godzina20:00

MałgorzataWrzesieńwłaśniewyszłazwanny.Gorącąkąpielzawszebyładlaniejrelaksem.

Odprężona,pośródobłokówparyubrałaswójjedwabny,czerwonyszlafroksięgającykolan.

—Cholerniemitegobrakowało—odetchnęłaMałgosia.Poopuszczeniułazienkizaparzyła

sobiekawęiotworzyłapaczkęulubionychczekoladowychciasteczekzrodzynkami.

„Nicmiwięcejterazniepotrzeba,towzupełnościwystarczy”—pomyślałaiułożyłasię

wygodnienałóżkuprzedtelewizorem.Włączyłaodbiornikznadziejąnajakiśodmóżdżającyserial
pozbawionygłębszejtreści.Częstozasypiałaprzytegotyputelewizyjnychsesjach.Jakzwykłamawiać:
—„Relaks,spokojnysen—tegomipotrzeba”.Zawiodłasię.Skaczącpokanałachnatrafiłana
wieczornewiadomości.Zaczynałamiećtegowszystkiegodość.Wtelewizjiporazkolejnyomawiano
„AferęWrześniową”.SprawaSzpitalaDlaNerwowoiPsychicznieChorychwBranicachimatactwa
PiotraWrześniabyławciążnatopie.Trąbionootymwszędzie,gdzietylkobyłotomożliwe.Dodajmy
jeszczedotegotajemnicześmiercidwóchPiotrów—WrześniaiKorzeńskiego,tomamyhistorięrodem
zkryminałów.„Jakmogłambyćtakgłupia,takdaćsięomotać?Itoprzezjednegoidrugiego
Piotra?—zastanawiałasięzezłościąGosianawidokdwóchzdjęć:jejmężaikochanka.Obajmartwi,
obajjąoszukaliiwykorzystalidlawłasnychcelów.—Egoiści,mająto,nacozasłużyli—pomyślała
Małgorzata.—Zaraz,cojabredzę?—skarciłasamąsiebiepochwili,gdyzdałasobiesprawę,jak
bardzosięzmieniła.—MożeDariuszKaniaimójmążmielirację?Stałamsięzładoszpikukości,skoro
życzękomuśśmierci?Możetojananiązasługuję?Człowiekbezlitościprzestajebyćczłowiekiem...
Kimjajestem,bestią?Nie,oniwszyscynieżyją.Japrzeciwnie,dopierozaczynamżyć—rozmyślając,
Małgorzatapodjęłapróbęodseparowaniasięodtegoproblemu,zaprzestanianieustannejwalkiz
własnymimyślami.—Lostakchciał,ajadostałamdrugąszansę.Napewnojejniezmarnuję”—
stwierdziłazzaciętościąiwróciładoteraźniejszości.

Wolałasięodtegowszystkiegoodciąć,próbującstworzyćwłasnąsielankę.
„Kawa,ciastka,sen.Nicwięcej—powtarzaławmyślachiwyłączyłatelewizor.Poczuła

znużenie.—Czasspać,jutroranobędzienowydzień”.

Poczułasiębłogo,austasameskładałysięwuśmiechu.Odpływaładokrainysnu.Nie

wiedziałajeszcze,żezachwilęzostaniezniejbrutalniewyrwana.

NagleMałgorzatęobudziłstraszliwyhukitrzaskwyłamanychdrzwi.Dojejsypialniwbiegło

trzechrosłychpielęgniarzy,którychtwarzeznałajużzczasówpobytuwszpitaludlachorychumysłowo.
NajwyższyznichzłapałGosiędłońmimocnymijakimadło,unieruchamiająckobietęcałkowicie.

Czułasiębezbronnaiwiedziała,żesięniewyrwie.Próbowałajednakwalczyć.Wiłasięjak

oszalała,krzyczącprzytymnacałegardło.ŁysyigrubypielęgniarzwstrzyknąłGosijakiśzielony
specyfik.Byłtośrodekusypiający.

„Możetotrucizna?”.
Cokolwiektobyło,zaczęłodziałaćbłyskawicznie.Małgorzataczuła,żeopadazsił.Jejwalka

stałasięjeszczebardziejbezcelowa.Przegrała.Wtedywysokipielęgniarzzałożyłjejkaftan,dokładnie
takisam,jakimiaławszpitalu.

„Gdziejajestem?Czytoznowujakiśkoszmarnysen?”—nasunęłasięmyślzjejresztek

świadomości.Pokójzacząłsięrozmywać.Nicniebyłojużprawdziwe.Wszystkostałosięsnem.Nim

totalnieopłynęła,usłyszałaprzerażająceoświadczenie:

—Wracaszdonaszegoszpitala,laleczko.Drugiraznamnieuciekniesz,wariatko.
Odleciała...

Racibórz,okolicedomuMałgorzatyWrzesień,supermarket
6maja2006—godzina12:00

MałgorzataWrzesieńudałasiędosklepusamoobsługowego.—Powrótdosamodzielności,

tegomuszęsięteraznauczyć—mówiłasobie.—Iprzebywaniawśródnormalnychludzi.

Gdytakprzechadzałasięposklepie,wybierajączpółekpotrzebnerzeczy,czułasięznówjak

częśćspołeczeństwa.Jejspokójduchazostałjednakniespodziewaniezakłóconyprzezmałą,około
pięcioletniądziewczynkę.UbranenaczerwonodzieckozbliżyłosiędoMałgorzaty.Tapoczątkowo
próbowałaniezwracaćuwaginauparciegapiącąsięnaniądziewczynkęwczerwieni.Dzieckostało
nieruchomo,ajejwzrok,choćsłodki,stawałsięcorazbardziejnatarczywy.PaniWrzesieńwiedziała
jednak,żemusizachowaćcierpliwośćispokój.

—Proszępani—powiedziaławkońcunieśmiałodziewczynkawczerwieni.
—Tak,dziecko?Jakmasznaimię?—zapytałaGosianajmilejjakumiała.
—Anitka,mamnaimięAnitka—przedstawiłosięgrzeczniedzieckocieniutkim,delikatnym

głosikiem.

Bawiłasięprzytymswoimiblondwarkoczami.
„Wyglądauroczo”—pomyślałaGosia,agłośnopowiedziała:
—Bardzoładnie,ajamamnaimięMałgosia.
—JakzbajkioJasiuiMałgosi?
— Tak. Gdzie twoja mamusia? — zapytała Małgorzata, która dopiero teraz zauważyła, że

dzieckostoisamo,ściskającwrączkachmaskotkę.

—Cotamtaktulisz?—zapytałaPaniWrzesień,wskazującpluszaka,któregomaładzierżyław

dłoniach,jakbybojącsię,żektośnaglejejzabawkęwyrwie.

AmożebałasięGosi?
—Tojestmójmisio,nazywasięKamiś—odparłodziecko.—Teżładnie.Agdziejest

twojamamusia,kochanie?—powtórzyłapytanie,bomałolatkanajwyraźniejnicnierobiłasobiez
tego,żesięzgubiła.

—Gdzieśtujest.Zakupyrobi.Bawięsięzniąwchowanego—odparłarezolutnieAnitka.
Notochodź,poszukamyjejrazem,cotynato?—zagadnęła
serdecznieGosia,wyciągającrękędodziewczynki.Anitkaskinęłagłowąinieśmiałozłapaładłońtej

miłej,ładnejpani.

„Cotozakobieta,któraniezauważyłazniknięciadziecka?Jużjasobiezniąporozmawiam”—

pomyślałaGosiazezłością.PokilkunastuminutachposzukiwańMałgosiauznała,żenieodnajdzie
matkiwtakdużymmarkecie.

„Zdrugiejstrony,ilemożebyćtakichzamotanychmatekwsklepie?”—pomyślałabezwiednie.
Postanowiłaudaćsiędopomieszczeniaochroniarzy.Któryśmusipomóc.
„Takbędzieszybciej”—stwierdziła.
Gdybyłajużniedalekowyjścia,nagleusłyszałakrzyk:
—Mojedziecko!Takobietamamojedziecko!
Małgosiaobróciłasięizobaczyłabiegnącąwjejstronękobietę.—Proszęmijąoddać!—

zawołałanerwowo,gdyjużdotarładoMałgorzatyiAnitki.

—Ależ...spokojnie,proszępani.
—Zamknijsięioddajmojedziecko!—wołałakobieta,aGosiabyłaconajmniejzaskoczona

takniegrzecznymzachowaniemkobiety.Zdrugiejstrony,któżbysięspokojniezachowałwtej
sytuacji?.—Anitko,czytotwojamamusia?—skierowaładodziewczynkipytaniepaniWrzesień.

„Tylewariatekkrążypoświecie,możeporwałatedziecko?
Szalonaopiekunka?”—mówiłasobiewduchu,zachowującostrożność.

Dziewczynkanajwyraźniejnierozumiałapowagicałejsytuacji.
—Proszęoddaćmidziecko!—wydarłasięznowukobieta.—Proszęsięuspokoić!

—krzyknęłaGosia,którapowolizaczynałatracićcierpliwość,azdenerwowaniematkizaczęłosięjej
udzielać.

NiecoskołowanaAnitkazaczęłapłakać,kiedykobietyniemalwyrywałyjąsobiezrąkniczym

lalkę.Całezamieszanieprzyciągnęłouwagęsporejilościgapiów.

Dwójkamężczyznoglądałajednaktęsytuacjęzdużymrozbawieniem.
Comyślisz,Grzesiu?—zapytałjedenzmężczyznkolegi
stojącegotużobok.
—Fajnajest.
—Co?Niepytam,czyfajnedupy.Pytam,comyślisz?—Dwielaskiwyrywają

sobiedzieciakaidrąsięprzytymniemiłosiernie.Cowtymnowego?

—Nowłaśnie.Tojestmetaforatejichpłci.Potrafiązrobićzigływidły,anazakupachtracą

kompletniegłowę.

—Cociętaknafilozofięwzięło?
—Studiażyciaskończyłemityle.
—O,ochronaidzie,będziezadyma—stwierdziłnagleuradowanyGrzesiekiwskazałkoledze

onaturzefilozofanadbiegającądwójkęochroniarzy.

—Cosiętudzieje?—zapytałdobrzezbudowanypracownikochrony.
—Proszęprzestaćkrzyczeć—dodałdrugi,chcącuspokoićzajście.
—Onaporwałamidziecko—stwierdziłazdenerwowanakobieta.
—Niezmyślaj,kobieto,przybiegałaśtujakbynigdynicizaczęłaśkrzyczeć.
—Boporwałaśmi...
—Tak,jasne,cozciebiezamatka,skorogubiszcórkęwmarkecie?—przerwałajejGosia,a

kobietanajwyraźniejzrozumiałapowagęsytuacji.

—Mamusiu—powiedziałacichodziewczynka,aletowystarczyło.
—Proszęoddaćdzieckomatce—nalegałjedenzochroniarzy,akobietawyrwałaGosiAnitkę

zełzamiwoczach,niemyślącnawetotym,bychociażpodziękować.

—Totawariatka?—dochodziłygłosyztłumu.
—Ztelewizji...
—Wrzesień...
—Żonategoświra?
—Samabyławwariatkowie.
Porywadzieci?—dyskutowałtłum,aMałgorzataWrzesień

stałaoniemiała.Wtedyzdałasobiesprawęzespojrzeńludzi.Zauważyła,żegapiąsięnaniąi

wytykająpalcami.

„Ludziepotrafiąbyćokrutni”—pomyślała.
Tymczasemtłumszumiałcorazgłośniej.Niezdawalisobiesprawyztego,jakbezlitośnisą.

Możepowinnikomentowaćioceniaćkryjomu,amożewcale?MałgorzataWrzesieńczułasięzaszczuta.

Toksyczna.
—Proszęznami—powiedziałjedenzochroniarzy,łapiącjązaramię.Gosianiewyrywała

się.Miaładosyćzamieszania.

—Musimytowyjaśnić.
Niekończączakupów,Małgorzatapośpiesznieopuściłasklepwtowarzystwieochrony.Po

krótkimprzesłuchaniuwszystkobyłojużjasne.MatkaposzukującadzieckaprzeprosiłaGosięzaswoje
zachowanie.Podobniejakochroniarze.

—Przepraszamy,aletakiemamyprocedury—tłumaczyli.Małgorzataniemiała

ochotynadyskusje.Byłazmęczonaiwyciśnięta,jakjakaśgąbka.Chciałajużpoprostuzniknąć.
„Tezakupynadługopozostanąwmojejpamięci,niemaco...”Bezżadnychinnychprzygód
dotarłabezpieczniedodomuiusiadłanaprogu.

—Niemamjużsił—powiedziałacichosamadosiebie.Łzyspłynęłyjejpopoliczkach,

atwarzskryławdłoniach.Poparuminutachbezczynnegosiedzeniairozmyślanianadswoimlosem
zauważyłalistleżącynawycieraczce.

„Niedbalstwolistonosza,czystrachprzedkontaktemzwariatką?”—zastanawiałasię

Małgosia,chwytająckopertę.Spojrzałananadawcę.

—ElżbietaKalińskazNędzy—przeczytałanagłos.
Następnieotworzyłalistizabrałasiędoczytania...

Racibórz,domMałgorzatyWrzesień
7maja2006—godzina21:30

MałgorzataWrzesieńobudziłasięzlanapotem.Nerwoworozejrzałasiępopokoju.Pochwili

przyśpieszonegooddychaniawkońcusięuspokoiła.

—Uff...totylkozłysen—odetchnęła.
Czułaulgę,zdającsobiesprawę,żecałezajściewjejmieszkaniubyłtylkokoszmarem.Trójka

pielęgniarzy,którzymielisprowadzićjązpowrotemdoszpitalapsychiatrycznego,byłotylkozłudzeniem.
Małgorzatazażyładwieniebieskietabletki,popiłajewodąipołożyłasięznadzieją,żenareszcie
odpocznie.

Jednak,pomimoszczerychchęci,wierciłasięprzezpółnocy,niemogłazasnąć.Blokowałją

strach,żekoszmarypowrócą...Próbowałanaprawejstronie,nalewej,naplecach,nabrzuchu,
skulona,rozłożona.Żadnemożliweułożenieniepozwalałojejzasnąć.Tepróbymogłybyćmetaforą
jejżycia,botaksamojakszukałapozycjispoczynku,takposzukiwałaterazwświeciemiejscadla
siebie.

Wkońcujednakzasnęła...

8maja—godzina7:03

MałgorzatarazjeszczeprzeczytałalistodElżbietyKalińskiej.Pochwiliprzemyśleń

spakowałaswojątorbępodróżną,ubrałasięizamknęładomnawszystkiemożliwezamki.Następnie
wyruszyładowsiNędza,naspotkaniezElżbietąKalińską.

Podotarciupodwskazanyadreszaparkowałapoddomemiwyszłazauta.Zbliżyłasięostrożnie

dodrzwiurodziwegodomostwa.Byłtakiidylliczny.Murowany,ciemnożółteścianyjakpłatki
słonecznika,dotegotrójkątnyczerwonydach,awszystkotootoczoneogrodem.Gosiawcisnęładzwonek
kilkakrotniewoczekiwaniunajakąkolwiekreakcję.Napróżno.Małgorzatastwierdziła,żenikogonie
ma.

„Niepotrzebnieprzyjechałam”.
Naglenieboprzysłoniłychmuryizacząłpadaćulewnydeszcz.Małgorzatazostawiłatorbęna

tarasieiudałasięnatyłbudynku.Chciałasiędostaćdośrodkapiętrowegodomunaodludziu.Uwagę
kobietyzwróciłostaredrzewotużobokoknanapiętrzebudynku.Beztrudumożnabyłosiępotymstarym
dębiewspiąćiwejśćdośrodka.Takteżuczyniła.

„Kryzyswiekuśredniego?Chodzępodrzewach.Niewierzę”.
Wciążjednakbyławniezłejformiefizycznej.Pochwiliwspinaczkiudałosięjejwejśćprzez

uchyloneokno.

„Ha...wiedziałam,żedamradę”.
Znalazłasięwjakimśpokoju.Zpewnościąnależałondonastolatki.Plakatymłodzieżowych

boysbandów,takichjakBackstreetBoys,zdobiłyściany.Wokółłóżkawciążbyłopełnomaskotek.Kilka
lalek,zdecydowaniemniejksiążek.Pochwilioswajaniasięzpomieszczeniempogrążyłasięwjakimś
bezmyślnymotumanieniu,zamyśleniu.Wkońcucośwyrwałojązletargu.Usłyszałaczyjeśkroki.

Szybkoomiotławzrokiempokójwposzukiwaniudogodnejkryjówki.
Musiałasięschować,poczułasięjakzłodziej.
„Jest!”—pomyślała.
Pochwilijakiśmężczyznazkijembejsbolowymwdłoniwszedłdopokojupowolnym,wręcz

ostrożnymkrokiem.Ogarnąłbadawczymspojrzeniemwszystkiekątypokoju,prawdopodobnie
należącegodojakiejśmłodejdziewczyny.

Małgorzataostrożniewyjrzałazeswojejkryjówki,zdużej,drewnianejszafy,byzobaczyć

intruza.Nierozpoznałamężczyzny.

„Złodziej,pieprzonyzłodziej.Tosięwładowałaś,Gośka”.—Wyłaź.Wiem,żetujesteś...

Zrobimytopodobrocialbopomojemu—zagroziłsiwowłosymężczyznawwiekuokołopięćdziesięciu
lat.Gosiawiedziała,żeodnalezieniejejjesttylkokwestiączasu.„Tyidiotko,myśl”—zganiłasięw
duchu.

Człowiekzkijemmiałchrapliwygłos.Zpewnościąbyłnałogowymfanemnikotyny.Swąd

papierosówdocierałdonozdrzyukrytejkobiety.Zbliżyłsiędojednejzestarych,dużychszaf,czując,że
zachwilęznajdziezłodzieja—intruza,któregotrzebanauczyćpokory.

—Zatłukęcię,ty...—zawarczałmężczyzna,otwierającszafę.
Uniósłgroźniekij,alewśrodkuniebyłoniczegopozaubraniami.NagleMałgorzata

wyłoniłasięzzadługiej,czarnejsuknipowieszonejwsąsiedniej,równiedużejszafieprzyoknie.
Mężczyznazdążyłsiętylkoobrócić,bypochwili,wyjączbóluwniebogłosy,łapaćsięzatwarz.
Wypuściłkijzdłoni.Małgorzatapsiknęłamubowiemwtwarzgazemzmałegopojemniczka.

„Wiedziałam,żesiękiedyśprzyda”—pomyślałazsatysfakcją.
Mężczyznakrzyczał,przeklinałipoomackupróbowałdosięgnąćGośki.Tazwinnierobiłauniki.

Takaswoistazabawawciuciubabkę.

Tarłpotworniełzawiąceoczy.
—Kurwa!Kimjesteś,wariatko?Comizrobiłaś?!—wydzierałsięwniebogłosymężczyzna.

—Tozwykłygazłzawiący,alejeślipoprosisztodostanieszwięcej.Możesztrwaleoślepnąć

—pogroziła.

—Wariatka!—krzyknąłmężczyzna,cofającsię.
Potknąłsięojakieśpudłoiupadł.
—KimjesteśicozrobiłeśzElżbietąKalińską?!
—Jatutylko...
—Zamknijsię!Dzwonięnapolicję,zboczeńcu!Nieruszajsię!
—krzyknęłaMałgosiaidoskoczyładotarzającegosięmężczyzny.Dostałdodatkowąporcjęgazu

łzawiącego.Małgosiagotowabyłazrobićmukrzywdę,jeśliniedoczekasieodpowiedzi.

Nędza,domElżbietyKalińskiej
8maja2006—godzina10:05

—Złodziej!Zboczeniec!Tooduczycię,kurwa,łażeniapocudzychdomach!—krzyczała

MałgorzataWrzesień,psikającgazemw,jejmniemaniu,zwyrodnialca.

—Gosia!?Przestań!—krzyknąłdamskigłoswprogupokoju.Małgorzataodwróciławzrok

wkierunkuźródłatychsłów.Zobaczyłastojącąwdrzwiachdojrzałąokołopięćdziesięcioletniąkobietę.

Mimowiekuwciążmożnabyłojąuznaćzaatrakcyjną.Ciężkobyłozatemjednoznacznie

stwierdzić,żemiałapięćdziesiątpięćlat.Tojednaztychkobiet,przyktórychpowiedzenie:„Kobietysą
jakwino”nabierasensownegoznaczenia.Miaładużeniebieskieoczyikręcone,farbowane,rudewłosy
sięgająceramion.Toniebyłjejnaturalnykolor,aledodawałjejuroku.Kobietaupuściłatorbęz
zakupamiispojrzałaprzerażonanaodgrywającąsięwpokojuwalkę.

—Cosiętudzieje?—zapytałanadzwyczajspokojnymtonem.

Spojrzeniakobietspotkałysię.Przezmomentświatprzestał

istnieć.Liczyłysiętylkoone.Patrzyłynasiebiewmilczeniudłuższąchwilę.
—Możemitoktośwyjaśni?—zażądałmężczyzna,wciążtrącłzawiąceoczy.
Najwyraźniejchciałprzypomniećzajętymsobąkobietomoswoichistnieniu.
—Kochanie,wróciłaś,córeczko...—powiedziałakobietairozłożyłaramiona.
Gosiarzuciłasięnaszyjękobiety.Przytuliłysięczulewgeście,któregodawnojużniezaznały.
—Cześć,mamo.Przepraszamzawszystko—mówiłaGosiazełzamiwoczach.
—Spokojnie,Gosiu...Jateżprzepraszam...
—Przepraszamprzepraszającesiępanie,aleczegośtutajnierozumiem—ironizował

mężczyzna,kiedyjegooczyzaczęływracaćdosiebie.Nadaljednakstraszniepiekły.

—Mamo,janiewiemcowemniewstąpiło.Niebyłocięi...—Nicsięniezmieniło.

Weszłaśoknem,taksamo,jakwtedy,kiedywymykałaśsięwwiekuszesnastulatnaimprezy,potym
swoimdrzewie.Chociażbyłaśniegrzeczna,tatanigdyniepozwoliłnajegościęcie—wspominała
serdecznieuśmiechniętaElżbieta,matkaGosi.—PrzepraszampanieKalińskie,alejatuślepnę...
—rzuciłpoirytowanymężczyzna,którycałkiemsłusznieczułsięignorowany.MatkaGosiwyglądała,
jakbynagleocknęłasięzjakiegośgłębokiegosnu.Zostawiłacórkęipomogławstaćmężczyźnie.
—Zenon...Cotusięstało?—zapytałaElżbieta,opatrującztroskązałzawioneoczymężczyzny.

—Awięctotatwojacórka?Opowiemci,jakmiprzestanąłzawićoczy.
—Totylkogaz...
—Gosia,cocistrzeliłodogłowy?
—Nicsięniestało.Jeszczebędziemysięztegośmiać—powiedziałZenon,pocierajączalane

łzamioczy.

Próbowałsięprzytymuśmiechnąć.Chciałrozładowaćsytuację.
PodszedłdoMałgorzatyiztrudemotwierającoczywyciągnąłdłońnaprzywitanie.
—Tylkojużniepsikaj—zażartował.—Cześć.NazywamsięZenonJarzębski.
—Przepraszam—kajałasięzażenowanaMałgorzata.—Ano,jateż

przesadziłem.Mieszkamztwojąmatkąodpewnegoczasu.

—Alejak...?—zdębiałaGośka.
—Ano...spałemnakanapie,gdyusłyszałemjakieśhałasynagórze.Myślałem,żetozłodziej.

Ostatniobyłosporowłamańitakjakoś...Samniewiem,cośsobieubzdurałem—wyjaśniłZenon,
jednocześnieserdecznieuśmiechającsiędoGosi,kompletniezaskoczonejcałąsytuacją.

—Tosamopomyślałamopanu.Tojaprzepraszam,żetakwtargnęłam...Przezokno,jakzłodziej.

Zapomniałam,żeniejestemjużusiebie.

—Ojtam,ojtam,twójpokój,twójdom...Nicsięniestało...
—Nodobrze,dosyćjużtegoprzepraszania—wtrąciłaElżbieta.
—Napijmysięherbatki.
—Mamo,agdzieojciec?—spytałaMałgorzata.
NatopytanieuśmiechzniknąłztwarzyElżbiety.Zasępiłasięwręcz.Wiedziałajednak,żetej

chwiliniedasięodwlekaćwnieskończoność.

—Kochanie,wielesię,powiedzmy,wydarzyło.Odkiedysiępokłóciliśmy,gdywyjechałaś...

Todługahistoria.Powinnaśusiąść.Tobędzietrudne—tłumaczyłaztroskąwgłosieEla.

Zpewnościąsłowanieprzychodziłyjejtołatwo.
—Niechcęsiedzieć,chcęwiedzieć.Znówsiępożarliście?
Mamo,gdziejestojciec?—zapytałazniecierpliwionaGosia.
—Chodźzemną...

Nędza,cmentarz
8maja2006—godzina10:35

MałgorzataWrzesieńzbólemsercaspoglądałananagrobekmarmurowegogrobu.Przezgłowę

przelatywałyjejterazwszystkiewspomnieniazwiązanezojcem.Natablicywidniałnapis:„Zprochu
powstałeśiwprochsięobrócisz.Wiecznyodpoczynekraczmudać,Panie”.Przypominałokruchościi
ulotnościżycia.Dalejbyłowygrawerowanenazwiskoidaty:„StanisławKaliński,1948-2006”.—
Długomiałaśzamiarmilczeć?—zapytałaGosia,klękającprzedgrobem.Niespojrzałajednakna
Elżbietę.

—Myślałam,żewłaśniemilczeniaoczekujesz.
—Mamo...—Małgorzataniewiedziała,coodpowiedzieć.Jejmatkamiałajednakrację,coz

żalemmusiałaprzyznaćprzedsamąsobą.

—Skarbie,wieszjaktobyłomiędzynami.Niemiałyśmyzesobążadnegokontaktu.Niechcę

dotegowracać.

—Obiepotrzebujemyczasu...Aleopowiedzmi,jaktata...jakon...no,wiesz...
—Twójojcieczginąłitodosyćniedawno.Kilkatygodnitemu.
Małgorzatazaczynałasięczućjakprzeklęta.
—Gdziesięniepojawię,tampojawiasięśmierć.Mamo,wszyscyumierają.Tomojawina—

mówiłazełzamiwoczach...

Elżbietauklękłaobokniejiprzytuliłaczulecórkę.
—Niemówtak.Onbardzociękochał.

—Ajeślimamrację?Bojęsię,żetobieteżcośsięstanie.Mamjużtylkociebie!Może

powinnamwyjechać?

—Nie,niepozwolęciwierzyćwtezabobony.Tobzdury.
—Jużrazuciekłam.
—Iniewyszłoztegonicdobrego.Człowiekniejeststworzonydosamotności.
—Samaczasamisięzastanawiam,czyabynapewnojestemjeszczeczłowiekiem.Popełniłam

wielebłędów,mamo...

—To,żezgrzeszyłaś,potwierdzatylkoto,żejesteśczłowiekiemzkrwiikości.Niejesteśmy

istotaminieomylnymi,każdyznaspopełniabłędy.Jatakże...Najważniejsze,żejedostrzegaszipragniesz
naprawić.—Zagubiłamsięjużwtymwszystkim—łkałaGosia,azoczuponowniepopłynęłyjej
łzy.

Czułasięjakmaładziewczynka,którastarłakolanoiznalazłasięwbezpiecznych,matczynych

ramionach.

Zostawtozasobą.Obieponosimywinęzaprzeszłość,naszą
długoletniąrozłąkę,zabłędy.Tojużjestzanami,Gosiu.
—Mamo,cieszęsię,żesięodezwałaś.Tobyłodość...nagłe...
Niespodziewałamsię,alejestemciwdzięczna.
—Wiem,znalazłamcięi...
—Cieszęsię,żedomnienapisałaś,mamo,aledlaczegouważałaś,żeniepowinnambyćna

pogrzebieojca?

—Todziwne,aleojcieczawszemówił,żeniechce,byświdziałagomartwego.Gdybyłaśmała...
—Tak,pamiętammamo.Aleprzecieżbyłamwtedytylkomałymdzieckiem,któreniewie,czym

jestśmierćicosięzniąwiąże.

—Chciał,byśgozapamiętałajakożywegoiwesołegoczłowieka,aniemartwą,zimnąskorupę.

Takmówił.Takiebyłojegożyczenie.

Postanowiłamwięcjespełnić.
—Aleprzecieżwkońcuprzemogłaśsięinapisałaś—przerwałaGosia.
—Aleniebyłotoproste,wierzmi.OdkiedyuciekłaśzPiotrem...
Czułamsięwinna...
—Winnaczego?
—TenPiotr,byłaśznim...Pozwoliłam,bycięomotał...Aterazonnieżyjeitacałasytuacja.

Czytałamwgazetach,widziałamwdzienniku.

—Mamo,niemówmyonim,proszę.Dałamsięomamić.Terazchcęsięodciąćodprzeszłości.

Zacząćodnowa.Pomóżmi,błagam.

—Razemdamyradę,kochanie.
—Mamo,musiszmicośpowiedzieć.
—Możepóźniejkochanie.Terazjesteśzmęczona,ja...
—Proszę,powiedzmi,jakzginąłtataikimjesttencałyZenon?—naciskałaMałgosia,

uznając,żepotrzebujeinformacji.Suchychdanych,którewypchnęłybyzjejgłowydziwnemyśliotym,że
gdziesięniepojawi,tampojawiasięśmierć.Spojrzałamatcegłębokowoczy,atajużwiedziała,że
córkanieustąpi,dopókinieusłyszycałejprawdy.—Twójojcieczginąłwwypadku.Jechałna
zebraniezarząduklubusportowegoKolejarzNędza.Wcześniejwidzianogowbarze.Niebyłjednak
pijany,przynajmniejjawtowierzę.

Tatamiałproblemy,czyonjednak...Nieważne.Mówdalej,błagam—nalegałaGosia,choć

widziała,żejejmatcepowrótdoprzeszłościnieprzychodziłatwo.

—Byłpodwpływemnarkotyków,awbagażnikuznalezionodwakilogramykokainyiinnych,

równieszkodliwychsubstancji.

—Niewierzę.Tatanigdyniebrał.Ontylko...
—Tylkopił?Jakjużmówiłam,wielezmieniłosięodtwojegowyjazdu.Czasamimiałam

wrażenie,żepomimotego,żemamnie,tocierpizpowodusamotności.

—Przedawkował?—zapytałaGosia,terazrozumiejąc,żeodziedziczyłatęskłonnośćdo

używek.Niemiałajednakzamiaruużywaćgenetykidousprawiedliwianiawłasnychbłędów.—Jak
zginął?—Wypadek.Straciłpanowanienadsamochodemiuderzyłwdrzewo.Pieprzonedrzewo—
Elżbietaztrudemprzywoływaławspomnienia.

Otarłałzy,niechciałajużpłakać.Chciałabyćsilnymwsparciemdlacórki,anieosobą,która

samapotrzebujepomocy.

—Skądwziąłsiętenfacet,Zenon?Ten,któryteraz,nowiesz,mieszkauciebie—zapytała

Gosia.

—Mieszkazemną,nieumnie,skarbie.
—Tak,tak,alekimonjest?
—KilkadnipowypadkuZenonprzeczytałocałejsprawiewjakiejśgazecie...Jaksięokazało,

byłprzyjacielemojca,znalisięjeszczezczasówwojska.Pokazałmikilkafotografii,bylinanichrazem.

—Uwierzyłaśmu?
—Nieodrazu.Byłnapogrzebieojca,pozwoliłammuprzenocować.Przyjechałzdaleka.

Późniejzostałnadłużejizbliżyliśmysiędosiebie.

—Czytyznim...
—Kochanie,nadaljestemkobietą.Byłamsama,potrzebowałamwsparcia.Mamnadzieję,żego

polubisz,gdysiębliżejpoznacie.

—Takpoprostuztobązamieszkał?
—Wszyscyjesteśmyludźmi,aZenonbyłnadzwyczajmiły.Wyjawiłmi,żeczułsię

zobowiązanymipomóc,boterazniemamnikogoisamaniedamsobieradyzżalem,zcałymtym
życiem.

Cóż,poznaliśmysięwdośćdziwnychokolicznościach.—Niktniechcebyćsamnastarość.

Zobaczysz,żejestbardzosympatycznymiciepłymczłowiekiem.Lubisłuchać,rozmawiałamznimo
tobie.Chciałciępoznać.

—On?
—Ciężkomibyłoopowiadać,żedawnozesobąnierozmawiamy...Żemy...
—Namówiłcię,byśnapisała?
—Pomógłmisięprzemóc.Oddawnachciałamsięodezwać.AlePiotr,twójmąż,był,wiesz

sama,kimbył...

—Byłymąż,mamo...
—Oncięizolowałodotoczenia.Takieodnosiłamwrażenie.
Zenonjednakpomógłmisięprzełamać.
—Tęskniłam.
—Jateż,skarbie.Wszystkobędziedobrze—potychsłowachElżbietaiMałgosiapadłysobie

wramiona,rozpłakałysięnadobre.—Nadziśjużdosyćpytań,dosyćodpowiedzi.Obiesporo
przeszłyśmy.Niechcęjużbyćegoistką—stwierdziłaGośkaipostanowiłaprzywrócićswojeżyciena
torynormalności.

„Tenpociągwykoleiłsięprzezemnie!”—krzyknęławewnątrzduszy.
Postanowiłanaprawićbłędyprzeszłościlubprzynajmniejwymazaćczęśćszkód,którenarobiła

sobieimatce.Żałowałatylko,żenigdynieporozmawiajużzojcem.

Powrótdopracy,dorutyny,dozwykłegożycia.
Byznówbyłonormalnie.

RozdziałXIV

Nędza
9-16maja2006

MałgorzataWrzesieńpostanowiłazrezygnowaćznazwiskaWrzesień.
Wróciładopanieńskiego.Teraz,jakoMałgorzataKalińska,rozpocznienowyrozdziałwżyciu.

Tomiałabyćpierwszazwieluzaplanowanychzmian,któremiałypomócjejwymazaćzłewspomnieniaz
przeszłości.Przefarbowaławłosy.Zesłodkiejblondynkiprzeistoczyłasięwkruczoczarną,naturalnie
wyglądającądziewczynęzsąsiedztwa.Zaczęłaubieraćsięwygodniej,luźniej.Spódniczkiidekolty
poszływkąt,astaredżinsyiluźnebluzkiwyskoczyłyzszafy,którejmatkaGosinigdynieopróżniłapo
jejwyjeździe.Amożenależałobypowiedzieć:ucieczce?

„No,nieźle,wciążmamfiguręnastolatki—pomyślałauradowana.—Szkoda,żenie

możnacofnąćczasu”.Małgosiaznalazłasobiezajęcie—pracąwogrodzie.

„Całyojciec”—pomyślałaElżbieta,widząccórkębabrającąsięniezdarniewziemi.Zdawała

sobiesprawę,żepostracietatyMałgorzatapróbujesobieztymporadzićwłaśniewtakisposób.Wniej
samejtakżeodezwałosięwspomnienieukochanegomęża,którypotrafiłgodzinamisiedziećnawiadrze
zeszpadlemwręku,byletylkodorwaćjakiegośwrednegokreta.WkońcuMałgorzatauznała,żesam
ogródtozamało.Stwierdziła,żepowrótdopracyją„naprawi”.Uznała,żejestjużgotowawyjśćdo
ludzi,odrodzićsię.ZnalazłazatrudnieniewbankuwRaciborzu.Poczęścipoznajomości,apoczęści
dlatego,żemiałaszczęście.Niedawnozwolniłosięunichmiejsce.Kolejnedniupływałyjejwręcz
sielankowo.Nowymężczyznaubokumatki,Zenon,okazałsiębyćbardzomiłymisympatycznym
człowiekiem.Byłdlaniejbardzomiły,uprzejmy.Rzadkoostatniotakichspotykała.Gosiaczuła,żełapie
znimdobrykontakt,choćzpoczątkuobawiałasię,żenicztegoniewyjdzie,takjakwrelacjachz
MichałemTajskim,lokalnymlistonoszem,adawnymznajomymzdzieciństwa.

„Muszębardziejzaufaćludziom.Niewszyscysąźli”—przekonywałasiebiesamąwkońcu

szczęśliwaGosia.Michał,niecofajtłapowatyblondynwciutzadużymuniformielistonosza,sprawiał
wrażeniezagubionegowświecie.NajwyraźniejtowrażeniezagubieniapołączyłojegoiGosię.Ona
takżeczułasięczasami„obca”.Niebieskookimężczyznaprzybliższympoznaniuokazałsięsympatyczny,
azbiegiemczasunawetinteresujący.Gosiazauważyła,żecorazbardziejgolubi.

„Powoli,spokojnie.Niebądźtakakochliwa”—tonowaławtedysamąsobie,alemomentami

jegoniefrasobliwośćrozbrajałaMałgośkętak,żeniemogłaprzestaćsięuśmiechać.„Zatojestemmu
wdzięczna—powtarzałasobiewduchu.Ostatnioniemiałazbytwieluokazjidotegojakżeprzyjemnego
grymasunatwarzy.„Zapamiętaj,kochana,żeuśmiechjestjakpiwo,każdaokazjajestdobra”—
powtarzałMichał.NowapannaKalińska,astarapaniWrzesieńczuła,żeznalazłaznimwspólny
język.

—Nadajemynatychsamychfalach—stwierdziłakobieta.—Jesteśmyjakradio.

Każdegodasiędostroić—powiedziałpewnegodniaMichał.

—Takmyślisz?
—Yhy...áproposstrojenia...
„Wkońcujakiśkrok?—pomyślałazzadowoleniem,ajednocześnieobawą,żekolejny

mężczyznająskrzywdzi.—Nie,tymrazemnatoniepozwolę”.

Dnimijały,Małgorzaciecorazłatwiejprzychodziłozapominanieoprzeszłości...
Piętnastegomajanieśmiałylistonosz,MichałTajski,wkońcuzdobyłsięnaodwagęizaprosił

GosięnakolacjędoswojegomieszkaniawGórkachŚląskich.Sobotniwieczór,szesnastegomaja,mieli
spędzićrazem.ZaprosiłMałgorzatęnagodzinę19:00.Zgodziłasię,choćjeszczekilkadnitemuraczejby
odmówiła.Niebyłajednakzaskoczona,gdyżjużwcześniejwyczuwała,cosięświęci.

„My,kobiety,mamyszóstyzmysł,aleszkoda,żeczasamiszwankująnampozostałe”—

pomyślałaGośka,gdyzdałasobiesprawę,żeznówumawiasięzmężczyzną,któregonadobrąsprawę
nawetniezna,awcześniejprzecieżtylesobieobiecywała.„Nigdywięcejniedamsięzwieść”—
powtarzała.Uznałajednak,żedlawłasnegodobrapowinnaopuścićmurwłasnychobawiwyjśćdo
ludzi.Michałmiałwyjąćpierwszecegłyzjejfortecysamotnościirzucićjenadrogędoszczęścia.

MłodylistonoszoddawnachciałzaprosićKalińską,alezakażdymrazem,gdynieśmiały

chłopakpróbowałtozaproponować,naglecośstawałomunadrodzelubpoprostutchórzyłiszybko
zmieniałtemat.

„Nigdyniepotrafiłprzejśćdosedna.Myślałam,żeminiekilkamiesięcy,nimzaprosimnie

choćbynaspacer”—rozmyślałaniecozdziwionazachowaniemMichałanakolacji.Byłodważniejszy,
mniejfajtłapowaty.Jednymsłowem:bardziejmęskiijakbypewniejszynaswoimgruncie.

Okazałosię,żepotrafibyćnietylkorozbrajającymciamajdągubiącymlisty,aleiczarującym

młodymczłowiekiem.Wkońcu30lattojeszczeniestarość.Wszystkozależyodpunktuwidzenia.
Małgorzatawcalesięznimnienudziła.Gawędziliowszystkim,jakbynierozstawalisięodwielulat,a
przecieżledwopamiętalisięzdzieciństwa.

—Jakbymgadałazestarymprzyjacielem.
—Czylimnieniepamiętasz?—zapytałlistonosz.
—Yyy...anibyskąd?Czymy...?
—Byliśmykilkarazynaurodzinachuwspólnejznajomej,tej...
—Samniepamiętasz—zaśmiałasięGosia.
—Oczywiście,żewiem!UrodzinyCzuczmańskiej,uktórejzawszebyłataniedobrazupa.
—Ble,pamiętam.Tociebieprzyłapała,gdypróbowałeśsięjejpozbyćwylewajączawartość

talerzadodoniczki—przypomniałasobieGosia,zrozbawieniemprzywołującobrazzprzeszłości.
„Kolejnyplusdlategochłopaka.Jakwidać,sąwmojejprzeszłościjakieśpozytywnewspomnienia...”.

—Tylelatminęło.Zestarzeliśmysię—stwierdziłMichał,gładzącswojeczoło,jakbyobawiał

sięnieuchronnejutratywłosów.—Ojtam,ojtam—zlekceważyłauwagęizbliżyłasiędoniego.

ZnaturynieufnaMałgorzatawiedziała,żektojakkto,aleMichałjestwobecniejszczery.

Czasamiażdobólu.

„Niejesttym,kimbyliPiotrowie—WrzesieńiKorzeński.Niechajbędzieprzeklętetoimię...”

—dumałaMałgosia,popatrujączukosanaMichała.

Pomimowspanialespędzonegowieczoru,doniczegopoważnegoniedoszło.Michałbyłzbyt

nieśmiały,aGosiauznała,żeniemacosięśpieszyć,żetrzebamudaćczas.

PomiłospędzonejkolacjiTajskipostanowiłodstawićmłodąKalińskądojejdomu,doNędzy.
„Wsumietonawetszkoda,żeniezaproponowałnoclegu.Wiem,żeniewynikatozbraku

grzeczności,tylkośmiałości,aleniemaconaciskać.Będązniegoludzie”—stwierdziłaGosiaidałasię
odwieźć.SpokójnadrodzezakłóciłimjednakzielonysamochódmarkiTico.Wyjeżdżającz
naprzeciwka,zignorowałznakstopu,coomalnieskończyłosięwielkąkraksą.CzerwonySeatMichała
umknąłwostatniejchwili.Naszczęścieobyłosiębezofiar.MałastłuczkawydłużyłajednakpowrótGosi
dodomu.Karciłasięsamawduchu,alewgłębiduszycieszyłasię,żedłużejpobędziezMichałem.

—Cozabaran!Nicciniejest?—zaniepokoiłsięodziewczynęTajski.
—Jestokej,niemartwsię—odparła.
Młodylistonoszzacząłtracićpanowanienadsobąiwyszedłzauta.Kłótniamiędzydwoma

samcamirozgorzałanadobre.—Totwojawina,boroku!Jakojeździsztymzłomem?—zajeżdżał
gwarąkierowcazielonegoTico.

—Uspokójsię,gadzieślepy!
—Jojegad?!Tyśjehadziaj!—ryknąłcorazbardziejwściekłymężczyzna.—Aczasnyłcie

kiedyktowpysk?—dodałgroźnie.Michałnatomiast,gdytylkospojrzałnaGosię,uznał,żenie
wartotracićwjejoczach,dostającpotwarzyodszwarnego,narwanegoślązaka.

—Spokojnie,spokojnie.Pocotenerwy?—uspokajałosiłkaTajski,chcącogarnąćnieco

sytuację.—Totylkolekkiestłuczenie.

Dogadamysię.
—Pałychceszchopiewezwoć?
—Mogę,ale...—odparłMichał,alewidzącminęprzeciwnika,stwierdził,żeniebyłobyto

zbytrozsądne.

„Kradziony?—wpadłodogłowyTajskiemu.—Niebędęsiębiłzbandziorem”.
—Żodnepsy.Tafuraniejemoja,inoszwagra.Czekajno,zadzwoniakajś.
„Nie,tylkoniedzwońpobandziorów”—Michałprzeraziłsięnienażarty.
—Niedzwoń,człowieku,ja...—rzuciłTajski,czując,żeogarniagopanika.
—Kajmomnidzwoniać?Cichobyć,bociepiznawten...
—Zapłacę,tylkoniedzwoń.Proszę.
—Co?Nieno,chopie,jojehonorowyprzezsamo„h”.Dzwoniaposzwagraiciodrynkita

furanaprowi.

—Czekajnopanie,przecieżnicnieuszkodzone.
—Czekejiniemarudźchopie,bogrzecznytojoje,inokapkaniecierpliwy—odparłbarczysty

mężczyznazeŚląska,wybierającnumernakomórce.

Michałuznał,żeniemasensupolemizowaćztymchojrakiem.Gosianatomiastzaczęłasię

całkiemnieźlebawićprzycałejtejkłótniisytuacji.

„Słodkitchórzzniego.Spokojnyfacetitakiegomitrzeba—pomyślała...—Żadnegoseksuna

pralce,żadnychwyimaginowanychfantazji.Spokojneżyciewymagaspokojnegomężczyzny”.
Ślązakodszedłkilkametrówdalej,byMichałniesłyszałrozmowy.Zacząłzkimśżyworozmawiaćprzez
telefon.CojakiśczasspoglądałwstronęGośkiiTajskiego.Minęłojakieśdziesięćminut.Wkońcu
wróciłdoMichałaikujegozaskoczeniustwierdził,żeszwagierśpiitrzebabyczekaćdojutra.
Wymienilisięwięcnumeramiipostanowilidziśdaćsobiespokójiruszyćkażdewswojestrony.
Michałwidziałteż,żecierpliwośćGosimusibyćnawyczerpaniu.„Trzebająbezpiecznieodwieźć
dodomu”—stwierdził.Niemiałteżochotynadalszesprzeczkizniespełnarozumumężczyzną.
WspomnianyŚlązaktakżeruszyłwdrogę,uciekajączpiskiemopon.

Godzina23:40

MałgorzatawrazzMichałemdotarławkońcudoNędzy.Kuswojemuzdziwieniuzobaczyła,że

drzwidomostwasąotwartenaoścież.

—Mamazawszejedokładniezamyka—przyznałazaniepokojonaGosia.
Wśrodkudomugrałagłośna,heavymetalowamuzyka.
—Dziwne,mamanigdyczegośtakiegoniesłucha—dodała.
—Pójśćztobą?—zaproponowałMichał,aGosiaskinęłagłową.Przestraszonakobieta

odruchowoujęłagozaramię.Oboje,ostrożnymkrokiemweszlidośrodka.

Światłabyłyzapalone.Ichoczomukazałosięstraszniezaśmieconemieszkanie.Porozrzucane

papiery,wyrwaneszafki,potłuczonewazony.Demolka.

—Włamaniebyłoczyjak?—zastanawiałsięgłośnoMichałchoćsprawabyłaoczywista.To

niebyłaimprezastudencka.Wszystkobyłoporozwalane,porozrzucane.Zpewnościąktośtubyłi
niebylitogościejakiejśszalonejdomówkimamyGosiijejZenona.

—Dzwonimypopolicję?—zapytałMichał.—Mamo!—zawołałaGosia.

—Zenon!—dodałazprzerażeniem.

Pobiegłanagórę.Potemgokuchni.Wdomu,próczGosiiMichała,niebyłożywejduszy.
—Gosia,zobacz—Michałwskazałzapłakanejkobiecietelewizor.
Leżałnanimlist.Ostrożniepodeszładoodbiornikaiwzięładorękikopertęzaadresowanądo

„MałgorzatyWrzesień”:

„Witam...Nieważnekimjesteśmy.Ważnejestto,comamyiczegochcemy.PaniMałgorzato...

WrzesieńczyKalińska,jakzwałtakzwał.PorwaliśmyPanimatkę,Elżbietęorazjejtowarzysza,
Zenona.Wzwiązkuzniniejszymczynemprosimyorozpatrzenienaszegopodania.Powyższego
czynuniedokonaliśmyzprzyczynosobistych.

Uznajmy,żetotylkointeresy.Niejesteśmyniecierpliwiiznamysięnaswojejrobocie,więcdajemy

paniczasdodwudziestegopiątegomajanaznalezieniepieniędzynaokup.Życiepanimatkiijej
ukochanegoZenonawyceniamynapięćsettysięcyeurowgotówce,wnieoznaczonychbanknotachi
niskichnominałach.Oczywiścieproszęprzyjąćdowiadomości,żekażdykontaktzpolicjąbędziekończył
sięobcięciemtrzechpalcówpanimatkioraztrzechZenona.Jesteśmyzarównouprawnieniem.Proszęteż
nienegocjowaćkwoty.Wiemy,żetakznanaizamożnaosobazpewnościąnienarzekanabrakśrodków
finansowych.Mążcośnapewnozostawił,zresztą,słyszeliśmytuiówdzieoodszkodowaniuzajego
śmierć...Chylęczoła,sambymtegolepiejniewymyślił.Chcemyjednakratowaćpaniręceprzedtak
brudnymipieniędzmi.Czynspołecznyzaginąłdawno,aleniewśródnas.

Okradaćbogatych,panią,adawaćbiednym,czylinam.
Dokonkretów.Mapanidziewięćdninazdobyciepieniędzy.
Obokmiejsca,gdzieleżałtenlist,pozostawiamytelefonkomórkowy.Toprezentodnas.Jesttam

tylkojedennumer.Proszęniepróbowaćnasznaleźć,bobędziemygryźć.Dwudziestegopiątegomaja
zadzwonipanidonasnatennumeripowie,żemadlanaspieniądze.Mypodamypanimiejscespotkania.
Robimytoodlatiżadnausterkanamniestraszna.Jeśliwspomnianegodnianiezadzwonipani,wówczas
zkażdymdniemzwłokibędziemywysyłaćnapaniadrestrzykolejnepalcedziennie...Proszęwięc
obliczyć,nailednizwłokimożesobiepanipozwolić,choćzdecydowanieodradzamy.Razjeszcze
powtórzę.Niechpaniniepróbujekontaktowaćsięzkimkolwiekzpolicjilubzinnympracownikiem
służbspecjalnych.Komuśmożestaćsiękrzywda,ategobyśmyniechcieli.Zpewnościąmożemyzabić
jakoprzestrogęktóregośzzakładników,boniebezpowoduwzięliśmydwójkę.Porywacze”.Cóż,
porywaczomprzynajmniejniebrakujepoczuciahumoru...

Nędza
16maja2006—godzina23:58
9dnidozapłatyokupu

MałgorzatapokazałalistodporywaczyMichałowi.Po
zapoznaniusięzjegotreściąniemiałpojęcia,cozrobić.Dotychczasznałtakiesytuacjetylkoz

filmów.

„CzyzostawićMałgorzatęwspokoju,czyprzytulićztroską?”—rozważałwmyślach.Zawsze

miałdoniejsłabość,alenigdyniechciałwykorzystać.

Gosiaschowałatwarzwdłoniachiusiadłanapanelachdrewnianejpodłogi.Siedziałatak

nieruchomo,awkońcuzaczęłapłakać.DotychczasMichałmiałjązatwardąipewnąsiebiekobietę.

Terazpoznałjąodinnejstrony.
„Tyleprzeszła,takdobrzesiętrzymała”—powtarzałwmyślach,patrzącprzytymzżalemna

to,jaksiętacałaskoruparozsypała.

PodszedłdoGosiichciałjąprzytulić.
—Zostaw!—krzyknęłaiodepchnęłagoniespodziewanie.Cóż,nietakiejreakcji

oczekiwałijużmiałwyjść,gdyGosiazawołała:

—Zostań,ja...Przepraszam.Poprostuniewiem,comamrobić...
—Spokojnie.Wszystkobędziedobrze—uspokajałjąiprzytulił.
Znówzaczęłapłakać.
—Gdziesięniepojawię,dziejąsięzłerzeczy.Jestemchodzącąklątwą—łkała.
—Tonietwojawina.Połóżsięspać.Ranopomyślimy,codalej—powiedziałMichał,po

czymułożyłjąnakanapieiprzykryłkocem.—Zostaniesz?—zapytałaznadziejąwgłosie,
chwytającgozarękę.

—Śpij—odparłipocałowałjączulewczoło.
Pokilkuminutachzasnęła.

Minęłagodzina...

Małgorzatabudziłasiębardzopowoli.Takbardzochciała,bycałasprawaporwaniabyłatylko

kolejnymkoszmarem.

—Michał—wyszeptałaimięTajskiego,sprzątającegowłaśniebałaganwdomu.
—Przepraszam,zawszesprzątam,gdysiędenerwuję—odparł.
—Cościpodać?Pić,jeść?
„Zatarłeśślady,głupku”—pomyślała,agłośnopowiedziałajedynie:
—Szklankęwody.Albonie,czegośmocniejszego.
—Chceszpićwtakiejsytuacji?
—Acomipozostało?Zróbmidrinka,proszę—czuła,żezłastronajejosobowościzaczyna

braćgórę.

„Zmieniłamsię,jużtakaniejestem”—przekonywałasamąsiebieigrzecznie

podziękowała,gdyMichałzjawiłsięzwódkązmieszanązsokiempomarańczowym.Wypiła
drinkaniemaljednymłykiem.

—Niewiem,jakotozapytać,ale...—odezwałsięnieśmiałoMichałzwahaniem.
Zdanietypu:„Hej,tocozrobimyztwojąporwanąibyćmożejużmartwąmatką?”wydawało

sięmubezsensuinienamiejscu.—Musimyzacząćdziałać,myśleć.Proszę,zróbmijeszcze
jednegodrinka—powiedziała,aMichałazaskoczyłajejchłodnareakcjanacałątętrudnąprzecież
sytuację.

Drugiegodrinkawypiłajużwolniej.Układałamyśliwcałość.
—Idziemynapolicję?—zaproponowałnieśmiałoMichał.
—Nie—odparłakrótko.—Nieczytałeślistu?
—Tojakmogęcipomóc?Niewiem,corobić.
—Wiem,jakmożeszmipomóc.Jesteśmoimprzyjacielem,czyżnie?—stwierdziłaGosia,

patrzącmuwoczy,jakbyniechciałauznaćinnejodpowiedzi,niżtej,którejoczekiwała.

—...przyjacielem...taaak...jestem...jestemprzyjacielem—jąkałsięMichał,niecosztucznie

sięprzytymuśmiechając,gdyżzaskoczyłagotymokreśleniem.

Całyczaswydawałomusię,żesądlasiebiekimświęcej,nietylko„przyjaciółmi”.
—Michał,musiszdoranakogośdlamnieznaleźć.—Alekogo?Jestfacebook,nasza

klasaitakietaminnewinternecie—odparłMichałTajski,którytrochęnieporadniepróbował
wszystkozrozumieć.

—Niekażdyznasięnainternecie.Uwierz.Sąjeszczeludzie,którzypotrafiąbeztegożyć,

szczególniecistarejdaty—przekonywałaGosia.—Słyszałam,jakmamamówiła,żemaszpewne
wtyki.

—Naportalach?—zapytałzdezorientowanyTajski.
—Nie,dobazydanych.Napoczcie...daneosobowe.
—No...jedenwielkisystem,którypozwalapodłączyćsiędocentralii...zaraz,przecieżto

nielegalne....—stwierdziłMichałzobawą.—Aczyporwaniemoichrodzicówprzezjakichś
oprychówjestlegalne?—zapytałaretorycznie.

Tajskizamilkł,rozumiejącwlotswojągafęipowagęsytuacji.
—Toniebędzietakiełatwe,janiewiem,czyumiem...—Daszradę.Pomogęci

—powiedziałaipocałowałagowpoliczek.

—Dam.Radę.Damradę—przekonywałsiebie.
—Wiem,żecięnarażam,aletojedynaosoba,któramożemipomóc.
—Nampomóc.Nam.Jestemwtymztobą,pamiętaj.Ktototaki?—Niewiemjakie

informacjemająciporywaczeidlaczegomitorobią,alejatakichpieniędzyniemam.Niestaćmniena
okup.Akimjestnaszpomocnik?Staryznajomy.SławomirWinyl.KomisarzWinyl.—Komisarz?
Miałaśnieiśćnapolicję.Przecieżporywaczejasnodalidozrozumienia,żemaszniekontaktowaćsięz
policją.—Toemeryt,alejużdwarazypomógłmiwtrudnejsytuacji.—Dobra.Najlepiej
będzie,jakpojedzieszzemną.Porywaczemogąwrócić...Niemożesztusamazostać.Prześpiszsięu
mniewmieszkaniulubnapoczcie.

—Zostanętutaj.
—Oszalałaś?Mogąwrócić.
—Natoliczę.
—Przecieżmogącięzabić.Chodźzemną.
—Nie!Zróbto,ococięprosiłam,idajmispokój!Chcęzostaćsama—wydzierałasięGosia.
Procentyiostatniewydarzeniazrobiłyswoje.Michałspojrzałnaniązaskoczony.Pożegnałsię

zmieszanyiwyszedł,trzaskającdrzwiami.

—Przepraszam—powiedziałacicho,gdyTajskiegojużniebyło.Chciałasięzmienić,a

wydzierałasięnaprzyjaciela,którychcejejprzecieżpomóc.

Obawiałasiępowrotu„starejMałgorzatyWrzesień”.Niechciałatego.OdczekaiprzeprosiMichała.

Udowodnisobie,żeniejestjużzimnąsukązprzedmieścia,aleodmienionąkobietą.Zdeterminowaną,by
odzyskaćmatkę.

UrządpocztowywRaciborzu
17maja2006—godzina8:05

Małgorzatawstałazniezbytwygodnegosiedziskaprzedsporychrozmiarów,ceglanym

budynkiempocztywRaciborzu.Tegodniabyłowyjątkowopusto.Nieliczącnadpobudliwychludzi
sterczącychprzedgmachemjużodósmejrano,Gosiabyławśródnich,alezniecoinnychpobudek.
Czekałanaotwarcie.

„Nie,tymrazemniebędzieżadnychdziwactw.Mamnadzieję,żetosen.Byleniekoszmar.

Zarazsięobudzęibędziecacy.Nie,botorobisięśmieszneiegoistyczne—stwierdziłaMałgosiaw
myślachiweszładobudynku.Następnieudałasiętam,gdziekazałjejMichał.Maływydzielonypokój,
którysłużyłzamałąkanciapęlistonoszy,gdybycichcieliodpocząćprzedpracąlubpo.Takiukłonszefa
poczty.Małoktoztegokorzystał,aleMichałbyłtutajczęstymgościem.PaniWrzesieńostrożnie
otworzyładrzwiiweszładośrodka,bijącsiępodrodzezmyślami.

„Tycholernaegoistko,znówwyręczaszsiękimśinnym?Nicsięniezmieniłaś—zarzucała

sobiewmyślach.—Cóż,przynajmniejwiem,żerobięźle.Atojużzawszecoś...

Tajskispałprzywłączonymkomputerze.Najwyraźniejdopadłgosen.Małgorzatabezlitośnie

obudziłachłopaka,choćpróbowałatozrobićnajdelikatniej,jaktylkoumiała.

—Michał,znalazłeścoś?—zapytała,gdyzobaczyła,żetenotwieraoczyipróbujeogarniać

otaczającygoświat.

Zapomniałajednakoprzeprosinach.Jejprzyjacieljednakudawał,żenicsięniestało.
—Co?Aha...no...znalazłemtrzech,awłaściwietrojeWinylów—odparł,zakładającnanos

okulary.—EwaWinylzdziećmizamieszkaławeWrocławiu.RoksanaWinylzamieszkałazKatarzyną
WinylwPoznaniuorazSławomirWinyl,Rybnik,ulicaSławików,domnumer4,byłjeszczejeden...

—Michał,tojestto,ruszsię,jedziemydoRybnika!—zawołałauradowana.Jesteświelki.
„Tobyłoprostszeniżsądziłam”—pomyślała,niezdającsobienawetsprawyztego,coich

czeka.

Tajskizamknąłkolejnosystemikomputer,poczymusunąłwszelkieśladyużytkowania.
„Amówili,żetechnikuminformatycznemisięnieprzyda.Nerdteżumiewyrwać,ha!”—

pomyślałzsatysfakcją.

Opuścilibudynektylnymwyjściem,niechcącrzucaćsięwoczy.Podświadomieczuli,żektoś

możeichobserwować.Chcieliwtensposóbzgubićewentualnyogonizmylićtrop.Wsiedlido
samochodu.Doczerwonegogolfa,należącegodoMichała.Pojazdniebyłspełnieniemjego
motoryzacyjnychmarzeń,alespełniałswojąrolęznakomicie.

PochwilibylijużwdrodzedoRybnika.

Rybnik,ulicaSławików,domnumer4
17maja2006—godzina9:20
8dnidozapłatyokupu

MałgorzatawrazzMichałemdotarlidoRybnika,gdzieplanowalispotkaćsięzkomisarzem

Winylem.JeśliwierzyćinformacjomGosi,todomnumerczterynależałwłaśniedoniego.Mimogłośnych
uderzeńwdrewnianedrzwi,niktnieotwierał.Całydomekwyglądałzzewnątrznadośćzaniedbany.
Zardzewiałarynna,brudneokna,wyschniętatrawaizwiędłekwiatywogrodzie.Jeśliktokolwiektu
mieszka,zpewnościąniemaskłonnościpedantycznych.Nawetpięknieświecącetegodniasłońcenie
dodawałotemumiejscuuroku.

—Nieprościejbyłobyzadzwonić?—zapytałTajski.
—Próbowałam,alealbonieodbiera,albomawyłączonytelefon.
WkońcuGosianacisnęłaklamkę.
—Czekaj,cotyrobisz?Tosięnazywawłamanie—wycedziłprzerażonyMichał.
Okazałosię,żedrzwibyłyotwarte.
—Zostańtutaj—rozkazałaiostrożniewsunęłagłowędośrodka.—Winyl,halo,

możemyporozmawiać?—zawołała,alewodpowiedziałajejtylkocisza.

„Wcotysiępakujesz?—spytałMichałsamsiebieipochwilizawahaniaruszyłśladem

towarzyszki.

Znaleźlisięwzaśmieconymwnętrzudomu.Oknabyłypozasłanianeiwszędzieunosiłsię

niemiłyfetor.Niektórzytęmieszankęalkoholu,papierosówiBógwieczegojeszcze,nazwaliby„męskim
zapachem”.

„Jeślitakmawyglądaćzapach,toniechcęwiedzieć,jakpachniesmród.Zapachmężczyzny...?

Phi,zaczynamrozumiećlesbijki”—pomyślałaGosia,zakrywająctwarzirozglądającsiępo
zaniedbanymdomu.Wkońcustraszniezbladłaiwybiegłazdomu.Obawiałasię,żezwymiotuje.Tajski
wybiegłzanią.

—Nicciniejest?—krzyknął.
—Nie,nie.Dajmichwilę—odpowiedziałaMałgorzata,łapczywiełapiącświeżepowietrze.

Czuła,żezarazzwymiotuje.Tajskiwróciłdośrodkaikroczyłtakpowoli.Zatrzymałsięwkorytarzu,
patrzącnarodzinne,zakurzonezdjęciaSławomira.

—Misjadlaperfekcyjnejpanidomu—mówiłdosiebiepodnosem,kroczącprzedsiebie

międzybutelkami,opakowaniamipopizzyiinnych,wszelakich,niezidentyfikowanychśmieciach.Miał
dziwnewrażenie,żecośczaisięwtymdomu.Cośniedobrego...

„Comywyrabiamy?Nawetniejesteśmyuzbrojeni.Jakwyskoczyjakiśświrczybezdomny,

któryznalazłtulegowisko,tocozrobię?Nakrzyczęnaniego?!Gośkasięnaoglądałaamerykańskich
kryminałów.

Włam!Zwyczajnywłamitowbiałydzień!”—cośkrzyczałowduszyMichała,ostrzegało,kiedy

ostrożniestawiałkroki.Wszystkobyłozaśmieconeipanowałtutotalnychaos,jakbyoddłuższegoczasu
niktnieruszałtegobałaganu.

„Studenckieczasysięprzypominają”—pomyślałprawietrzydziestoletniblondynw

niebieskichjeansachigranatowejkoszulizdługimrękawem.Michałzwyklezapinałjąpodsamąszyję,
aletymrazem,zestresu,postanowiłjąpoluźnić.Zacząłsięteżpocić,awyobraźniarobiłaswoje.

StojącejnazewnątrzGosibyłojużlepiej,aletylkozżołądkiem,bojednakwgłowietłukłosię

jejmilionmyśli.

„Niewyglądanato,byWinyltubył.Wyprowadziłsię,czyuprowadziligocisamiludzieco

mojąmatkęiZenona?Nieszczęściakrążąwokółmniejakhieny.Tojakiśspisekalbonaprawdęjestem
pechowa”—mówiładosiebiewmyślach.

—Cozagość...Świrjakiśibałaganiarz.Mojamatkabygoustawiła.Takiktośmapomóc

Gośce?Jakbymjacholeraniewystarczyłi...—potychsłowachMichałnagleznieruchomiał,gdyż
usłyszałjakiśtrzaskpodnogą.

„Michał,cojest?Czemustanąłeś?—zapytałsamsiebiezaskoczony.Jakbyumysłoddzieliłsię

odznieruchomiałegociała.—Tenświrzabezpieczyłsięnawypadekczyjegośwęszenia?Pierdolony
militarysta”—stwierdziłMichał,przeklinającwłasnąnieuwagę.

PostanowiłostrzecGosię.
—Gośka!Niewchodźtu!—zawołał,alepochwilizdałsobiesprawę,żeterazniechybnie

przyjdzie.Jaktokobiety,zawszepchająsiętam,gdzienietrzeba.—Niepodchodź!—zagrzmiał
poważnie,gdyzobaczyłjąprzydrzwiach.

StaławdrzwiachipatrzyłanapoważnątwarzMichała.
—Co?Cosięstało?Nadepnąłeśnacoś?—zapytałazaniepokojona.
—Chybana...minę.Uciekajstąd!—poprosiłMichał,którybałsięwykonaćjakikolwiek

niepotrzebnyruch.—Mina?Skądtakipomysł,przecież...

—Topatrz!—krzyknąłzniecierpliwionyiodkryłpapierekspodstopy.

OczomGosiukazałosięcośnapodobieństwogrubego,zielonegotalerza.Widziałakiedyścoś

podobnegonafilmiewojennym.—Michał,torzeczywiście...mina—szepnęłazprzerażeniem,
ruszajączbielałymiwargami.

—No,wyłaźstąd,alejuż.
—Acoztobą?
—Wyłaźstąd,natychmiast!Bezsensubyśmyobojezginęli.
Schowajsięprzeddomem,aja...aja...odskoczę...—palnąłMichał.
—Odskoczysz?
—Odskoczę—zaparłsięMichał.
—Niezgrywajbohatera.Zadzwoniępopomoc.
—Nie.Przecieżsiętuwłamaliśmy.Zamknąnas!
—Woliszstracićnogę?
—Nie,znamteminy.Będęmiałkilkasekundnaucieczkę.Schowamsięnimwybuchnie—

ujawniłTajskiswójplan,choćsamniezbytwierzyłwjegopowodzenie.

—Jesteśpewien?
—Yyy...jestem—skłamał.
Stałtaknieruchomo,poszukującprzytymwzrokiemmiejsca,gdziemógłbywdwieczytrzy

sekundyuskoczyćijeszczesięschowaćprzedwybuchem.

—Michał,proszę.Wezwępomoc.Nieruszajsię,botocośwybuchnie—corazbardziej

zdenerwowanaGosiapróbowałanieudolnieuspokoićTajskiego.

—Proszęcięodwierzeczy.Niepróbujmnieuspokajać,boitakcitoniewychodzi.Apo

drugie—wyjdź!

—Ale...
—Niedyskutuj,bozaraznazłośćpodniosętęcholernąnogę!—krzyknąłMichałrozeźlonyjuż

nienażarty.

„Kochamcię”—powiedziała,gorączkowoszukająctelefonu.„Samochód”—podpowiedział

jej.Tamgozostawiła.Wtorebce,typowakobieta.WrzeczywistościjednakGosiaaninieznalazła
telefonu,aniniewyznałamiłościMichałowi.Wszystkotobowiemwydarzyłosiętylkowjegogłowie.
WyobrażeniezGosiąbyłoprodukcjąjegobujnejwyobraźni.Taknaprawdę,tawznaczniemniej
dramatycznejczyromantycznejscenerii,najnormalniejwświeciewymiotowałaprzeddomem,podczas
gdyonsamstałnieruchomo,rozmyślając,jakbytuuniknąćśmierci...

—Notoładnie,zachciałomisięprzygód.Jestemlistonosz,anieRambo.Gdziejamamniby

odskoczyć?Dowannyzadaleko.Szafęrozwali.Kurwa,urwieminogi.Możeijaja.Tyidioto!—głośno
myślałTajski.

Panikapodsuwałamukolejnedziwnepomysły.
Jegowewnętrznedywagacjeprzerwałodziwneuczucie.Jakbyktośprzystawiłmuzimne

żelazodogłowy.Tegosięobawiał.Dałsięzaskoczyćjakiemuśwariatowizbronią.WgłowieMichała
pojawiłsięobrazjegołbaimogącegowkażdejchwiliwystrzelićpistoletu.—Neuszajsię
ypie...bocijeeb...bocijeeeb...bociejeba...rozwalę...—wydukałjakiśmężczyzna,celującwgłowę
itakjużpotworniezestresowanegoMichała.

—Niezamierzamsięnigdzieruszać,panieporywaczu.Wdepnąłemwcoś—odparłTajski,

jeszczebardziejzastygającwbezruchu.

—Nowdepłeś,szynu,wniezłegófno,Cieodpuczewłażenietocycuchdomóf...—dukał

niewyraźniemężczyzna,stojącyzaTajskim.KątemokaMichałdojrzałczerwonąplamęna
brzuchuniebiesko-białegopodkoszulkazataczającegosięmężczyzny.—Chwiejesiępan.Chyba

jestpanranny.Mogępomóc—negocjowałMichał.

—Nocio,rannyptaszekestem—odparłmężczyzna,chichoczącprzytympijacko.
—Michał,cosiędzieje?Znalazłeścoś?—wołałaMałgorzatasprzeddomu.
—Oooo,koleżankaniechdołączydonasz.Cyckizawtszemilewydziane—zaproponował

pseudogrzeczniemężczyzna,wciążkpiąco.—Nie,niechpantrzymasięodniejzdaleka!—krzyknął
Tajski.—Ciiicho...tykurte...chujumały,łapywgórę—nakazałmężczyzna.

Następnieodwróciłswójwzrokwkierunkudrzwi.
—Atojasięprzywitam...yyy...Ne...zeee...achuj...—wydukałmężczyzna—Cotoja

miałemzrobić?—zastanawiałsiękompletniepijanybrodaczwpodkoszulku.

Stałtakzastanawiającsię.Michałkątemokazobaczył,jakstalowalufawędrujepogłowie

człowieka,którytrzymałgonamuszce.

Niemógłuwierzyć,żetenfacetdrapiesiępołbieodbezpieczonąbronią.Michałniemiałteż

zamiarupozwolićnaskrzywdzenieGosi.

Zachowałsięzupełnieniepodobniedosiebie.Zwykledośćnieśmiały,fajtłapowatylistonosz,

szybkim,zdecydowanymruchempróbowałwytrącićbrońzrękinapastnika,któryjeszczeprzedchwiląw
niegocelował.

—Tykurrrte...—wydukałmężczyzna,szukająclekkozamglonymwzrokiemswojegonarzędzia

niedoszłejzbrodni.

Chwiałsięizataczał,ażwkońcuupadł.Michałdopieropochwilizorientowałsię,cosię

wydarzyło.Podnagłymwpływemadrenalinyuderzyłmężczyznęwtwarz.Tenpadłnaziemię
nieprzytomny.Tajskicałytenczaspamiętał,bytrzymaćprawąstopęnaminie,uważając,bytanie
wybuchła.

—Gosia,chodźtuszybko!Dorwałemporywacza!—krzyczałdumnyzsiebieTajski.
Małgorzataniemalwbiegładodomu.Pochyliłasięnadnieruchomoleżącymmężczyzną.
—Chybajestranny,spójrznajegobrzuch.Tochybakrew,gdzieśpowinnabyćjegobroń—

mówiłMichał,czującsiębohateremitwardzielemwszechczasówwoczachtowarzyszki.

Pokonałczłowiekazbronią.„Jaknajakimśfilmie,kurde”.Gosiaprzyjrzałasiębadawczo

czerwonejplamienabrzuchumężczyzny.Powąchałają.Następnieskrzywiłasię.

—Toniekrew,tochybajakieświno—stwierdziła,poczymspojrzałanatwarz

zarośniętego,zaniedbanegomężczyzny.—Atojego„broń”—powiedziała,podnosząckrótką,
stalowąrurkę,którależałakołospitegomężczyzny.

Tajskispojrzałwsufitzzażenowaniem,gdyzdałsobiesprawę,iżniepistoletpsychopatymiał

przygłowie,leczzwykłąrurkętrzymanąprzezledwotrzymającegosięnanogachżula.Gosiaprzyglądała
siętwarzymężczyzny,bypotwierdzićjegotożsamość.Jegozarostzpewnościątoutrudniała.Przybrałteż
nawadzeodichostatniegospotkania.

—TojestkomisarzSławomirWinyl.Pijanyjakbela.Musiałwziąćnaszawłamywaczy,może

czegośsięboi.

—Trzeźwościsięboi!Tojesttentwójbohater?WielkiglinazbrodąjakMikołaj,comiśmierć

chciałdaćwprezencie?!—pytałrówniezaskoczony,jakiwkurzony.—Omałomnieniezabił!

—Niemarudź,tylkopodejdźipomóżmigoprzenieść—poprosiłapatrzącnapijakazdezaprobatą.
„Możejakwytrzeźwieje,tosięprzyda”—pomyślała.Michałpatrzyłjakzahipnotyzowanyna

odgarniającązauchoswojerozpuszczone,czarnewłosykobietę,próbującązłapaćWinylazanogi.

—Pomóżmi,no—powtórzyła.
Tajskizrobiłwięckrok,byposekundziezdaćsobiesprawęztego,cozrobił.Jegonoga

zmieniłapołożenie.

—Uciekaj!—krzyknąłprzerażonyirzuciłsięnaMałgosię,wypychającjąkawałekod

wspomnianejminy.—Uratujęcię!—zawołałwbiegu,następniepokryłjąswoimciałemiczekałna
egzekucję.

Leżelitaknapodłodze,każdenacośczekając:onnawybuch,onanawyjaśnienia.Nictakiego

jednakniemiałomiejsca.SkulonyMichałwkońcunieśmiałopodniósłgłowędogóry.Spoglądałtona
Małgosię,todotyłu,namiejscegdzietkwiłanieszczęsna„mina”.

—Czujęsiętrochęzażenowany—przyznałMichał.—Toniewypał.
—Nocoty.Możeszjużzemniezejść?
—Niewybuchło?—zapytałciąglezdziwiony,schodzączGosi.
Dziewczynazbliżyłasiędominy.
—Niedotykaj—poprosiłchłopak.
—Toatrapa.Zabawka.Raczejcośwrodzajuśmiesznejpułapkinaszczury.Michaś,Michaś,co

zciebiewyrośnie...

—Nieno,weź,mieliśmycośzrobićztymtwoimpijakiem—czerwonyzewstydu,jakburak,

Michałpróbowałzawszelkącenęzmienićtemat.

—Wtowdepnąłeś.Stądtentrzask.Maszbujnąwyobraźnię,
Michaś.Możenapiszeszjakiśkryminał?—trochęznęcałasięnadnimGosia,drwiączcałejtej

sytuacjizszerokimuśmiechemnaustach.

„Czuję się taki malutki” — pomyślał. Po chwili wstał, otrzepując się przy tym bardzo długo i

starannie,jakbyniewiadomo,wczymsięwytarzał.

—Mimowszystko,dziękuję.Naprawdęmyślałeś,żetobombaimnieuratujesz?—zapytała

kobieta,wduchuczując,żepowinnabyćwdzięczna,zabyłoniebyło,bohaterskiczyntowarzysza.

—Nieno,żarttaki,niedałemsięzrobićwkonia.Wogóleto...yyy...tocoztym,Winylemczy

jakmutam...?—dukałTajski,nadalczerwonyzewstydu.

Rozpaczliwieniechciałkontynuowaćjużwątkubombyiswojegozachowania.Skierował

wzroknanieprzytomnegomężczyznę.

—Padłpomoimsierpowym—przyznałlistonoszzdumą.
—Toraczejalkoholgoprzewrócił.
—Możetak,alejapomogłem,zresztą,coteraz?
—Porozmawiamyjaksięogarnie.Pomóżmizanieśćtegopijakadołazienki,zimnyprysznic

jestlepszyniżwytrzeźwiałka.

Taksiębowiemskłada,żeuratowaniematkiGosizależyterazodstanutrzeźwościWinyla.

RozdziałXV

Rybnik,ulicaSławików,domnr4
17maja2006—godzina10:15
8dnidozapłatyokupu

MałgorzatawrazzMichałemułożyłakomisarzawwannie,gdziezaczęlicucićgoprzypomocy

zimnejwodyzprysznica.PokilkutakichpróbachpobudkiWinylbyłcałyprzemoczony,alewkońcu
niecooprzytomniał.Gosiamiałanadzieję,żetymrazemnadłużejniżdwieminuty.Zmieszanyi
jednocześniezaskoczonyWinylspoglądałteraznanichprzekrwionymioczami.Pogładziłzaniedbaną
szczecinębrodyipochwilowymzastanowieniukrzyknąłprzerażony.

—Przedchwiląbyłaśmężczyzną,tysamicopiekielna!—czyliwciążbyłjeszczepijany.
Ułożyłsięwygodniewwannieipochwilidałosięsłyszećjużtylkochrapanie.
MichałztrudemwziąłgonabarkiizpomocąGosiudałomusięzanieśćkomisarzanałóżko,

którezresztąledwodostrzeglipodstertągazetiśmieci.

Tamułożylimamroczącegocośpodnosempijaka.
—Coteraz?—zapytałMichał,sadowiącsięzobrzydzeniemnajednymzeskrzypiących,

poplamionychfoteli.

—Zadużoopcjiniema.Czekamy,ażwytrzeźwieje—odparłaniecozrezygnowana.

Minęły2godziny...

Winylztrudemotworzyłnieconapuchniętepowieki.Rozejrzałsiędokołasmutnymioczamii

ziewnąłgłośnoniczympawianwokresiegodowym,przeciągającsięprzytym.Następniezwyraźnie
towarzyszącymgrymasembóluzłapałsięzagłowęijęknął.

—Ała,donastępnegopicianiepiję—zażartowałsamdosiebie,najwyraźniejwciąż

nieświadomobecnościgości.

Jegooczyodwykłyodwidokuludzi,szczególniewdomu,więc
dopieropokilkuchwilachdostrzegłwpatrującychsięwniegoMałgorzatęiMichała.Niezwracał

uwaginato,żecałyjestmokry.—Miło,żewkońcusięprzebudziłeś,komisarzu—powiedziała
Małgorzatauprzejmie,choćzdużąnutąironii.

—Toty?Tymisięśnisz,niejesteśprawdziwa—mamrotałWinyl.
—Niejestemprawdziwa?Zapewniam,żegdybymbyłatwoimsnem,tomiałabymdłuższenogi

iwiększecycki.

—Racja,iniemiałabyśnasobieubrania—stwierdziłpodnosemWinyl.
—Słucham?—zapytałaMałgosia,aleuznała,żesięprzesłyszała.
—Myślałem,żemisięśniłaś.Pozatym,niemówdomnie:komisarzu.Tojużprzeszłość

—wybrnąłWinylwciążzaspanymizachrypniętymniecogłosem.Zmieniłteżsprytnie
temat.

—Dlamniezawszebędzieszpanemkomisarzem.Jesteśprzecieżbohaterem.Nietylkomoim,

choćdwarazyuratowałeśmiżycie—mówiłaMałgorzata.

—Pan,panipan.Przestańztympanem,boniejestemżadentamPiotruśPan—stwierdził

komisarz,gładzącwygnieciony,poplamionypodkoszulek.—Atenmajtektokto?—zapytał.

—Tomójprzyjaciel,Mich...—kontynuowałaGosia,aleMichałwszedłjejwpółsłowa:

—Zaraz,zaraz.PanjestsłynnymkomisarzemWinylem...Chlubąraciborskiejpolicji?Ten

komisarz?Topanrozwikłałaferęztamtymskorumpowanymzakładempsychiatrycznyminauczycielem,
którymordowałstudentów?Topanrozwikłałtęzagadkęzezboczonymprofesorem-zabójcąwychowania
fizycznego?TopanrozprawiłsięzKlaunem?Topan...—gestykulowałwyraźniepodnieconyi
podekscytowanyMichał.

Niesądził,żekiedykolwiekspotkatakąosobistość.Owszem,Gosiareklamowałakomisarza,

aleMichałnawetwswoich

najśmielszychsnachniedomyśliłbysię,żetojesttensławnykomisarz
Winyl.Niegdyśnajpiękniejgrającapłytaraciborskiejpolicji,nabrzmieniektórejdrżeliwszyscy

kryminaliści.Terazjednakwyglądemprzypominałraczejzdartąpłytę.Wygnieciona,poplamiona
koszulka,niemilewyglądającebokserkiiogólnezaniedbaniebyłydalekieodideału.

—Tak,toja...pan,któryrozwikłał...babcikurwakłębekwełnyrozwikłałem.Przynieśliście

piwo?—oburknąłWinyl,jakbywstydziłsięswojejprzeszłości.

—Aletoprzecież,tenWinyl—stwierdziłaGosia,jakbychciaładodaćwiarypodstarzałemu,

zapuszczonemuglinie.

—Tak,ja,alebyłowiekitemu,gdyściejeszczewMikołajawierzyli.Naczytałeśsięzadużo

gazet,młodyczłowieku—odparłWinyl,któryniezbytdobrzeznosiłsławę,arozpoznawalnośćjużw
przeszłościzaszkodziłajegopracy.

Nigdynieczułsiędobrzewblaskufleszy,bowiedział,żewświetlewidaćwięcej.Dosyćwad

zobaczyłajużjegobyłażonaidzieciaki.Sławaobnażyłajegosłabości.

—Dopieroterazwiem,atakczułem,żeskądśznamtonazwisko.
Chybaprzeztenzarostniepoznałem—kontynuowałswójwywódMichał,któryniechciałdobijać

Winyla,mówiącmuprawdęnatematjegowygląda.Podobniezresztąjakjegodom...Młodegolistonosza
zbierałonawymioty,niewiedziałczyzesmrodu,czyzprzejęcia,żespotkałtakąosobistośćwtak
dziwnychokolicznościach.Winnymczasieimiejscupewniepoprosiłbyoautograf,aleniemógłtego
zrobićprzyGosi.Powagasytuacjiwymagałaodniegoprzynajmniejstwarzaniapozorówtwardego
mężczyzny,naktórymmożepolegaćkobieta.—Dajspokój,młody,żadenzemniebohater.Nie
widziciejakskończyłem?Takkończąbohaterowie?Raczejjakieśpierdoloneprzygasłegwiazdy.

Małgosiaspojrzałanazdjęciekobietyzdwójkądzieci,walającesięnapodłodze.Strzeliła,że

tożonakomisarzaijegodzieci.

—Aoni?Zadzwonićdotwojejżony?—zaproponowała.
—Byłejżony.Docholery,byłej.Jakwyściesiętuwłaściwiedostali?—zagrzmiałWinyl,

którynielubiłwchodzeniawbutachwjegożycieprywatne.

Wystarczająconadepnęlimujużnaodciskdziennikarze.
—Czytałemotym.Żonazdziećmiopuściłakomisarzakilkatygodnipotym,jakodszedłz

policji.Głośnobyłootym.Odeszłaprzez...—mówiłMichał,zupełnieniezważającnaswojesłowa.
Przerwałgdyzobaczyłgroźnespojrzeniekomisarza.Poczułsięjakidiota.

—Acotamgazetywiedzą?!Coty,gówniarzu,wiesz?!Mojarobotabyłabrudna,apewnych

rzeczyzrąkzmyćsięnieda!—zagrzmiałWinyl,zrywającsięnarównenogiichwytającmłodego
przyjacielaGosizaszyję.

Wściekłyzacząłgodusićiwydzieraćsię:
—Toniewaszasprawa!Wypierdalaćmistąd,hieny!—wołał.
—Wyjdę,jakmniepanpuści—wydukałduszącysięMichał.
Małgorzata,niecoprzestraszona,próbowałazałagodzićsytuację.—Onniechciał.Proszęgo

puścić.Chciałamtylkoprosićopomoc.Jesteśjedynąosobą,którejmogęzaufać—błagałaMałgosia.

PochwilizastanowieniaWinylzmiękłipuściłMichała.Tenzkoleizacząłłapczywiechwytać
powietrze.Zamroczyłogo.

—Wypadmistąd!Bozadzwoniępopsyalboprzestrzelędupska!Możeoba!—krzyczałwciąż

wściekłyWinylizacząłgrzebaćwsterciegazetnałóżku,gderającjednocześnieichwiejącsięprzytym:

—Gdzietenmójpistolet?Gnatzasrany!
—Cóż,możejednakludziesięzmieniają—przyznałazrezygnowanapaniWrzesień.—Ja

wciążjednakwciebiewierzę.Zostawiamtękartkę.Odezwijsię—dodała,kładącwspomnianybiały
świsteknastole.

—Idźciestąd...Poprostuspierdalajcieidajciemispokój—powiedziałcichoWinyl,

oglądającsięlekkozasiebie.—Mamdość—dodał.—Dośćżycia...Dośćwszystkiego.Nawetpilota
dotelewizoraniemogęznaleźć.

—Możemożemyjakośpomóc?—zaryzykowałaGosia,widzączrezygnowanego,siadającego

nafotelukomisarza.

—Możeciemipomóc,wychodzącstądimniewięcejniewkurwiać.Uprzejmieproszęmnienie

wkurwiać.

Małgorzatauznała,żejednaknaprawdęczasznikać.Jejbohater,przenikliwy,twardyi

inteligentnyniegdyśkomisarzWinyl,bohaterwielukadetówwstępującychdopolicji,zniknął
bezpowrotnie.Będziemusiałaszukaćpomocygdzieśindziej.Zabrałateżlist,którypoczątkowochciała
zostawićnastole,licząc,żejejbyłyherosprzeczytagoiwrócimuchęćdożycia.Napróżno.Zabrałaze
sobąrówniezrezygnowanegoizawiedzionegoMichała.Zżalemopuszczalidom,wktórymmieli
odnaleźćpomoc.Spotkałoichrozczarowanieiupadłyglina,którynawetniechciałzkolanpowstać.

—Takumieralegenda—stwierdziłponuroMichał.Kobietanieśmiałaodezwaćsięani

jednymsłowem.Poprostumusiałazgodzićsięztowarzyszem.ChoćWinylżył,tojegosmutna,powolna
agonianiegdysiejszegobohaterabyłafaktemniezaprzeczalnym.Jużbyliprzyaucie,gdyusłyszeli
wystrzałzdomuWinyla.Zpewnościąniebyłtokorekodszampana,tylkoodgłosbroni,którazagrzmiała
raz,aledonośnie.Padłstrzał,ajegoechowydobyłosięzdomuniczymzłowieszczewidmoznamionujące
śmierć.GosiaiMichałspojrzelinasiebiezprzerażeniemwoczach.—Myślisztosamo,co
ja?—zapytałmłodylistonosz,niedowierzającwłasnymuszomimyślom.

—Musimytosprawdzić—jegotowarzyszkaprzełknęłagłośnoślinę.
—Oszalałaś?Trzebawezwaćgliny,bobędzienanas.
—Nieprzesadzaj.
—Dajspokój,widziałaśgo,tostrzępczłowieka.Strzeliłsobiewłeb,skróciłmęki,koniec

historii.Wiejmystąd.Przecieżmusimyratowaćtwojąmatkę,zapomniałaś?—Michałwtakisposób
próbowałteżzagłuszyćrozczarowanieWinylem,któryokazałsiętchórzem.—Niemamsiędo
kogoudać.Onbyłmojąostatniądeskąratunku.

—Zapóźno.Martwyczyżywy,tożadnegozniegopożytku...—Nie—odparłaznadziejąGosiai

postanowiławrócićdodomuWinyla.

Musiałasięupewnić.Jejtowarzysznienależałdonajodważniejszychiczuł,żemogątego

wszystkiegożałować,alejednakpodążyłzanią.Niczymwiernypieszaswąpanią.

Gdyweszliostrożniedodomu,obawialisięwidokumartwegokomisarza,alejednocześnie

próbowalisięnatoprzygotować.Tymczasemmężczyznasiedziałcałyizdrowynałóżku,zabawiając
siępistoletem,niczymstaryrewolwerowiecobracającgonapalcuwokółjęzykaspustowego.

—Znalazłemswójpistolet—przyznałrozbrajającoWinyl,aGosiaspostrzegłazbitąszybęw

oknie.

Najwyraźniejbrońleżałaodbezpieczonawstarcieśmieci,aonnieopatrznienacisnąłnaspusti

tawystrzeliła.Kulanieraniłago,leczpoleciaławświat.Komisarzmiałszczęście,którebyłodawno
niewidzianymgościemwjegożyciu.

—Myśleliśmy,żepan...—wyjąkałMichał,aleGosiapalnęłagowbrzuch,nakazująctym

samymmilczenie.

—Bałaganomałomnieniezabił.Śmiesznetowszystko.Takiburdel.Wmieszkaniu,jakiw

życiu.Zupełnie,jakpolskapolityka.—Możejednaklosniechce,byśzginął?Byćmożeniewszystko
jeszczestracone?

—Toznak—dorzuciłMichał,alewidzącspojrzeniaGosiikomisarza,zmieszanypostanowił

sięzamknąć.

—Misja,powiadasz?Zastaryjestemnarozpierduchy,mała.
Pozatymtowszystkojesttakie...właśnie,takierozpierdzielone.—Byćmoże

przeznaczonecijestjeszczerozwikłanieostatniejsprawy.

—Ostatniasprawa,mówisz?Ostatniąsprawętojużmiałem.Byłanajważniejsza,wmoim

życiu.Spaprałemto,kurwa.Onapoprostuodeszła.Zpowodumojejgłupoty.Wkażdymrazie,
powiedziała,żejestemzerem.

—Żona?
—Tak,toznaczy:byłażona,aledzieci...Żonyczasamistająsiębyłymi,aledzieci.Dzieci

nigdyniemożnanazwaćbyłymi.Sąnazawsze.Wszystkoprzeztenbałagan,zasranyburdel.

—Możedasiętowszystkoposprzątać?Naprawićtotwojeżycie.—Nie,nazawsze

zapamiętamwzrokmoichdzieci.Patrzyłynamniezodrazą,jaknajakiegośrobaka.Jaknazero.Szkoda
gadać,lepiejsięnapić—tłumaczyłposępnymgłosemWinyl,coparęsłówłapczywiepopijającwodę,
którąpodałmuMichał.

Kacdawałosobieznać.Komisarzowitrzęsłysięręce,awzrokmiałzmęczonyitrochęnieobecny.

Chętniebytoukrył,aleniewiedziałjak.Wyraźniewstydziłsięswojegostanu.Małgosiauznałatoza
dobryznak.Czuła,żeprzestajebyćobojętnyizaczynamyśleć.

—Możemamsposóbbyżonaidzieciwróciłydociebie?Byśznówbyłichbohaterem,takjak

kiedyś,co?—mówiłaMałgorzata,sięgającdokieszenipolist,któryzostawilijejporywacze.

Winylprzetarłoczy,przeczytałuważniewiadomość,jakbychciałznaleźćodpowiedźpomiędzy

wersami.Małgorzataopowiedziałamujeszczekilkaszczegółówdotyczącychporwaniajejmatkii
Zenona.

—Czemuniepójdzieszztymnapolicję?
—Zabronilimi,samwidzisz,żejesttamnapisane.O,tutaj.—Normalka.Czylido

porwaniadoszłowczoraj,gdyniebyłocięwdomu.Możemyprzyjąć,żetaosobaniedziałałasama.Noi
nietybyłaścelem.Porywaczemusielicięteżodpewnegoczasuobserwować.Czekaliażzniknieszz
domunadłużej.Gdydowiedzielisię,żewybieraszsięnakolacjęzmężczyzną,wiedzieli,żeniebędzie
cięparęgodzin.Pewniewysłalizatobąprzylepę-czuja—tłumaczył,wracającydożyciaWinyl.

—Przylepę-czuja?—powtórzylichóremgościekomisarza.
—Totypowezagranieporywającychzdomuzgóryupatrzonąofiarę.Poprostuktośzawami

jechał.Śledzącwas,utrzymywałłącznośćzresztągrupy.Stądwiedzieli,żejesteśwGórkachnakolacji.
GdybyśopuściławcześniejdomMichała,wówczaszpewnościąpróbowalibyjakośopóźnićtwój
powrótdodomu...

—Spowodowaćwypadeklubstłuczkę?—dokończyłaGosia.—Tak,dokładnie.Tojeden

zesposobów.Nibyniechcący,alezyskalibysporoczasu.Jednaknajwyraźniejzmieścilisięwczasie.

—Coteraz?
—Pokażtentelefonodporywaczy—kontynuowałWinyl,aGosiawręczyłamustarąkomórkę

pozostawionąprzezporywaczy.

—Heh,ciekawe...—zamyśliłsięWinyl.
Rozwikłaniekilkuzagadekwlałowniegotrochęsił.Poczułsięjakdawniej.
—Cotakiego?Wymyśliłeścoś?

Możetospecjalnie,alewydajemisię,żeposzlinałatwiznę—

stwierdziłWinyl,dokładnieoglądająctelefon.
—Nałatwiznę?—zapytałzaciekawionyMichał.
—Totaniaparattelefoniczny,dośćstary.Makrotkąantenę,niemawięczbytszerokiego

zasięgu.Sądzę,żeporywaczemająswojąkryjówkętu,naŚląsku,niedalej—dodałWinyl.

—Dlaczegoniedalinamnormalnegotelefonu,tylkotakistaryrupieć?
—Tegoniewiem.Możechcą,byśmysięzastanawiali,amożemająwtymjakiśukrytycel.
—Możeszmipomócwuratowaniumatki?—zapytałaGosia.—Nienadajęsięjużdo

tego.Samawidzisz,żeniejestemjużgliną—wymawiałsięWinyl,oddającGositelefoniunikającjej
wzroku.

Wróciłjegobrakwiarywsiebie.
—Ale,naBoga,jesteśmężczyzną.Odznakaitakniewieletupomoże,boprzecieżniemogę

iśćnapolicję.Zagrozili,żemojamatkazginiejeśliniezapłacę,alejatakichpieniędzyniemam!
Pozwolisz,bymojejmatcecośsięstało?Mamtylkoją—mówiłazwyrzutemGosia,grająctymsamym
napoczuciuwinyiobowiązkuWinyla.Miałanadzieję,żetojegosłabypunkt.Choćostatnie
tragicznewydarzeniabardzojązmieniły,tozeswojąurodąiinteligencją,wciążpotrafiłamanipulować
mężczyznami.

—Przepraszam,niepotrafięzająćsięwłasnążonąidziećmi,amamścigaćbandziorów?Nie,

nawetgdybymchciał.Niemogę,przykromi,niepomogę—upierałsięWinyl.

—Wtakimraziemyliłamsięcodociebie.Twojażona,oprzepraszam,byłażonamarację...

Dzieciniechcątakiegoojca!Uważałamcięzabohatera,alewidzę,żeniepotrzebnie.Jesteśzwykłym
obibokiem,śmieciem,nikim.Jesteś...jesteśjakimśobszczymurem,małąniżnieznaczącąpiczą!—
wykrzyczałazełzamiwoczachMałgorzata,poczymrzuciłabutelkąwodywWinylaiwybiegłazdomu.

Michałspojrzałnaniegozwyrzutem:
—Przepraszam,skończyłemześciganiembandytów.Toprzeztostraciłemżonęidzieci,asam

gnijętubezsensu...

Każdyjestkowalemwłasnegolosu,alepanusiępoprostuniechcegokuć—stwierdziłMichał,

spojrzałnabyłegokomisarzazpogardąitakżewyszedł.

—Muszęsięnapić—westchnąłpodnosemWinyliotworzyłleżącąnapodłodzepuszkępiwa.
Pociągnąłłapczywiekilkałyków,przeklinającponosemMichałaTajskiegoiMałgorzatę

Wrzesień.

—Ciepłe,kurwa—przekląłsiarczyście,przyznającprzedsamymsobą,żedziśtonaweti

piwojestprzeciwniemu.—Pieprzonedzieciaki!Zawracająmidupsko,bonaczytalisiękomiksówi
bohaterasobiewymyślili.Byłemdobry,noowszembyłem.Nowłaśnie,byłem.Czasprzeszłyniezna
litości—dodałwrozmowiezsamymsobą.

Rybnik,ulicaSławików,domnr4
19maja2006—godzina14:30
6dnidozapłatyokupu

Małgorzata,wiedzącjuż,żeniemaczegoszukaćuWinyla,postanowiłarozważyćwszystkie

możliwościzdobyciapieniędzynazapłatęokupu.Niemiaławyboru.Kredyty,pożyczkiiinnesprawynie
pozwalałynaoptymizm.NawetzpomocąMichałaicałejwsinieuzbieratychnieszczęsnychpięciuset
tysięcyeuro.

—Tobezsensu.Tylekasy,niedamrady.Dzwonięnapolicję—jęknęłaponuroGosia.
Gdyjużpodnosiłasłuchawkę,Michałpowstrzymałjąjednymruchem.
—Niemożeszsiępoddać.Nietraćnadziei,jestempewien,żecośwymyślimy.Mamyjeszcze

całesześćdni—przekonywałMichałTajski.

—Tak,jasne,całesześćdniisprawasamasięrozwiąże.Albowtotkawygramy,jeszcze

lepiej—traciłacierpliwośćGosia,czując,żemożejużnigdyniezobaczyćswojejmatki.

Bezsilnośćpowodowałauniejgniewnasiebieiwszystkichdookoła.
Uspokójsię!Przecieżjeszczemożemywielei—Michałnieskończyłzdania,bowymianęzdań

przerwałoimstukaniedodrzwi.Ostrożnieotworzyli,aichoczomukazałsięniecoinny,bo
ogolonykomisarzWinylwswoimszarympłaszczuizsokiemmarchewkowymwdłoni.

—Dzieńdobry,zapomniałaśtorebki—przemówiłdoniecozaskoczonychjegowidokiem

MichałaiGosi.

—Nawetniezauważyłam,żejągdzieśzostawiłam.Toprzeztenbałagan.Ja...—jąkałasię

kobieta,odbierająctorebkęzrąkkomisarza.—Tak,jasne.Mogęwejść?—zapytałWinyl,
popijającłapczywiesok.

—Tak,tak,oczywiście.
—Postanowiłemwampomóc.Toznaczy,spróbowaćpomóc.
Uznałem,żejestemcitowinien.Niebyłołatwo,aleuruchomiłemkilkastarychkontaktów.Pokazałem

tuitamtelefonodporywaczy,któryzostawiłaśrazemzeswojątorebką.Uznam,żeniechcący.

—Czylizapomniałamztegowszystkiego.Terazgobędęnosićwkieszeni,aniewtorebce—

stwierdziłaGosia.

—Tak,tak,kobietyzawszeobiecują.Jeślizostawiłaśgoumniespecjalnie,towinszujęsprytu.

Odziwo,poruszyłamnietwojamowanatematbohaterskichczynówitympodobnych,dlategouznałem,
żetrzebasięwziąćzatenburdel,apomoctobiebędziemojąmiotłą...

—Miotłą?
—Nieważne.Takwięc,jakjużwspomniałem,popytałemnamieściewkilkusklepachz

telefonami.Pogadałemzestarymznajomym,którywysłałmniedo...

—Ico?—umierałzciekawościMichał.
—Inic...—odparłWinylniecozniesmaczony,bonienawidził,gdyktośmuwpadaw

słowo.—Nic?—zdziwiłasięGosia.

—Acoja,kurwa,niewyraźniemówię?—zapytałretorycznie
Winyl,aleuspokoiłsię.Dodałpochwili,jakbyzbierałogonawymioty.—O,jużlepiej.

Oczywiście,żeczegośsiędowiedziałem,inaczejbymnietuniebyło.Naprzyszłośćproszęmisięnie...

—Niewpierdalać?—rzuciłMichał,czując,żewie,cochce

powiedziećsłynącyzostregojęzykakomisarzWinyl.
Rozczarowałsięjednak.
—...niewtrącaćwwypowiedź,młodyczłowieku.Młodzijużtylkoprzeklinaćpotrafią?—

powiedziałzprzekąsemWinyl.—Przepraszam—rzuciłtylkonieśmiałoMichałiusunąłsię
zawstydzony.TakbardzochciałzyskaćwoczachGosijakotwardygość,niczymjejbohater—
Winyl.

—TentelefonzostałzakupionycałkiemniedawnowpewnymkomisiewRaciborzu.Mam

adres.Pojedziemytamizobaczymy,coudanamsieugrać—mówiącto,komisarzwyjąłstarąodznakęi
zaprezentowałją.

—Staryszeryfwróciłdomiasta—rzuciłponownieMichał.
—Ontakzawsze?—zapytałponowniepoirytowanyWinyl.—Tylkoprzytobie.Skąd

maszodznakę?—zaciekawiłasięGosia.

—Zdziwiłabyśsię,młodadamo,jakieinteresującerzeczymożnakupićnarybnickimtargu.
—Okej.Tochybaterazjużdorwieciekolesia.Gosiu,wybaczmi,alemuszędziśwkońcu

pokazaćsięwpracy.Zwolniłemsiędwadnitemu,alejeślisiędziśniezjawię,tomnieszefwywaliz
roboty.Jaktoogarnę,towracamdociebie—tłumaczyłMichał.

—Itakjużbardzomipomogłeś.Zkomisarzembędębezpieczna.
Dziękuję—powiedziałaipocałowałaMichaładelikatniewusta.Ten,choćzaskoczony,

uśmiechnąłsię,jakbyktośnaglewstrzyknąłmuhormonszczęścia.

—Miałeśdokądśiść,czyżnie?—stwierdziłWinyl,chcącprzywrócićmłodzianadożywych.
Działałmuteżnanerwy,ajegozniknięcieoznaczałospokójwitakjużobolałejgłowiebyłego

policjanta.

—Achtak,oczywiście.No,toidę.Powodzenia—rzuciłMichałitanecznymkrokiemwyszedł

zdomu.

—Czemutaknaglepolazł?—zapytałpaniWrzesień,bawiącsięodznaką.
—Pewniezauważył,żegadaostatnioodrzeczy.Zawstydzaszgo.
—Noniewiem,czyja.Nietrzebabyćdetektywem,bywidzieć,
żeonbycięchętnie...Nowiesz...—ciągnąłWinylnajdelikatniejjakmógł,aleogładatowarzyska

nigdyniebyłajegomocnąstroną.—Nie,niewiem—oburzyłasiękobietaiwyszłado
drugiegopokoju.

Winylwestchnąłidopiłdokońcaswójsokmarchewkowy,alewciążniepozbyłsięzust

niemiłegouczuciasuchości.Zamlaskał.—Maszcośdopicia?—zapytał,alenieotrzymał
odpowiedzi.„Królestwozafajkę”—pomyślałteżiudałsięzapaniąWrzesień.

Racibórz,ulicaOpawska,komistelefonówkomórkowych.
19maja2006—godzina15:05

MałgorzatawrazzWinylemweszładokomisu,mijającwprzejściuwychodzącegoklienta.
—Witam,czymmogęsłużyć?—zapytałgruby,ubranywczerwonąkoszulkęsprzedawca.
Przypominałnieconapęczniałybalon,którywkażdejchwilimożewybuchnąć.Zpewnościąnie

byłomuzbytwygodniewtejdośćmałejprzestrzenizaladą.

—Policja.KomisarzWróbel.Dzwoniłemdopanawsprawietelefonu.
—Adokładnie?—zapytałsprzedawca,poprawiającswojegabarytynazbytmałymdlaniego

krześle.

—AdokładniewsprawiewyciągówzesprzedażymodeluLP07—wytłumaczyłkomisarz

Winyl,machającodznakąilegitymacjąprzedoczamisprzedawcy.

Tenniedostrzegłbrakującegozdjęcia,gdyżWinylzręczniezakryłjekciukiem.
—Ktowasprzysłał?—zapytałpodejrzliwiesprzedawca.—LigaOchronyPrzyrody.

Gadajgrubasiealbozaczniemyprzeglądaćlegalnośćtychtwoichtelefoników—powiedziałostro
Winyl.

Byłjakdrapieżnik,którydawnoniepolował.Wyczułkrewiniemiałzamiarusiępatyczkować.
—Spokojnie,pocotenerwy.Niejestemgruby...
—Ajaniejestemcierpliwy—uciąłkomisarzzminąpokerzysty.
—Już,już.Niechcęproblemówzpolicją,działamylegalnie.
Przygotowałempanutękasetę.Wyciąggdzieśzapodziałem,ale...—Alelepiejzacznij

mówić—pogroziłWinyl,którynajwyraźniejzaczynałczućsięjakwswoimżywiole,odzyskującsiły
witalne.

—WciągutrzechtygodnisprzedałemtylkodwamodeletelefonuLP07.Tumapantowszystko

nagrane—odparłsprzedawca,podającWinylowipłytęCD.

—Dziękuję.Bardzopannampomógłwśledztwie.Odezwiemysię—skłamałWinylijuż

chciałwychodzić,gdysprzedawcajeszczegozagadnął:

—PanieWróbel,niechpantegopilnujejakokawgłowie.Mamstarysprzętitojedynapłytka,

niemamkopii.Wszystkonagrywasiębezpośrednionapłyty,bonakomputerzeniemamiejsca.Szef
przyoszczędził.

Winylskinąłgłowąiwyszedł.Kobietabyłapodwrażeniemlekkości,zjakąudałosięuzyskać

informacje.Samapewnieniedałabyrady.Niewidzisiebie,anitymbardziejMichaławtaksprytnym
działaniu.Płytęschowaładotorebki.

—No,paniWrzesień,obejrzymytowdomu.Myślę,żetonasdoczegośdoprowadzi.Gdy

dorwiemyjednegoporywacza,toznajdąsięipozostali.Będzieponich.Będziedobrze—stwierdził
Winylzpewnościąwgłosie.

Uśmiechnąłsięszeroko,czującsięjakdawnyWinyl,potrafiącyrozwikłaćkażdą,trudną

sprawę.Karzącybandytów,jakbytobyłojegohobby.Czuł,żewracadoniegdysiejszejformy.Dawno
tegoniesmakował.Upajałsiępoczuciemwyższościintelektualnejnadprzeciwnikiem.Czuł,żewkrótce
znówbędziegodzientytułowaniagokomisarzem.

RozdziałXVI

Racibórz,ulicaOpawska,komistelefonówkomórkowych.
19maja2006—godzina15:20
6dnidozapłatyokupu

Gdytakszliwśrodkudnia,naglezzaplecówMałgorzatywybiegłjakiśmężczyznaw

granatowymkapturzeisportowymubraniu.AniWinyl,aniGosianiezdążylizareagować,gdyzłodziej
złapałjejtorebkęibłyskawicznymruchemzerwałjązjejramienia,bynatychmiastrzucićsiędo
ucieczki.KomisarzWinylniemiałzamiarupozwolić,byzłodziejtakpoprostuzwiał.Gdytylkootrząsnął
sięzszoku,ruszyłzanimwpościg,alejakmożnabyłosiędomyśleć,pięćdziesięcioletnifacetzniszczony
pijaństwem,zzastałymimięśniami,niejestwstaniedogonićmłodego,zdrowegomężczyzny.
ZakapturzonapostaćnatlezasapanegoWinylapędziłaniczymUssainBoltnabieżni.Małgorzatai
komisarzmusielisiępogodzićzporażką.Nieuniknionybyłpowrótdodomuzpustymirękoma.Sprawa

nieruszyładoprzodu,azamiastodpowiedzipojawiłysiękolejnepytania.

Godzina21:04—Nędza

KomisarzWinyliMałgorzatabylinasiebiewściekli.Dalisiępodejśćjakdzieci.Podrzędny

złodziejtorebekwyrwałimjedynytrop,płytę.NiczymechowgłowieMałgorzatybrzmiałyterazjej
obietnice:„będęnosićwkieszeni,niewtorebce”.ÓwczesnepowątpiewanieWinylaokazałosię
prorocze.Wspólniemyśleliteraznadkolejnymkrokiemwśledztwie,gdydodomuMałgorzatywNędzy
wpadłzdyszanyMichałTajski.Miałlekkopodbitepraweokoiniecoopuchniętylewypoliczek.W
kącikuustbyławidocznazaschniętąkrew.

—Michał!MójBoże!Pobilicię?Okradli?—dopytywała
Małgorzata,którapoderwałasięzkanapyipodbiegładoTajskiego.
—Takjakby,dorwałomnieczterechzbirówwkominiarkach.
—Jakaśplaga,cholera—przekląłWinyl.
—Całkiemniedaleko.Myślałem,żechcąmnieokraść.
Wyciągnąłemportfel,atennic.Porazpierwszyspotkałemzłodzieja,którycośdaje,zamiastzabierać

—mówiąctoMichałwyjąłztorbykasetępłytęCDipodałjąMałgorzacie.

—Gośka,myślę,żetojakaśpoważniejszasprawaztymporwaniemtwojejmatkiiojczyma.To

możebyćjakaśsekta.Działająwsposóbprzemyślanyikonkretny.Wiemy,żemająwięcejniżsiedmiu
alboośmiuczłonków.Zaczynasięrobićniebezpiecznie—myślałgłośnoWinyl.

—Myślisz,żetotasamapłyta,którąnamukradli?—zapytałaGosia.
—Ukradli?Co?Wasteżnapadli?!—pytałzaskoczonyiprzestraszonyMichał.
Zdałsobiesprawę,żesącorazmniejbezpieczni,abandycisąwszędzie.
—Nie,tobyłobybezsensu.Tamtapłytabyłaniebieska.Tajestczerwona.Jakbychcieli

powiedzieć:zatrzymajsię.

—Napłycienapisanejest:„TowiadomośćodPORYWACZYdlaMałgośkiWrzesień-

Kalińskiej”—przeczytałanagłosGosia,poczymwłączyłatelewizor,odtwarzacziwłożyłapłytędo
środka...„Śmiejąsięnamwtwarz”—pomyślałWinyl,widzącpodpisnapłycieifakt,żeMichała
napadniętoniedalekodomu.Wszyscywnapięciuczekalinatocozawierawiadomość.Filmprzedstawiał
mężczyznęwkominiarceiczarnymubraniu.Głoszpewnościąbyłzmienionyelektronicznie.Ktośsię
przytymnapracowałiniebyłtoamator.

— Witaj, Małgorzato. Chcieliśmy zagrać w grę. My przestrzegaliśmy zasad, ty nie. Popełniłaś

brzydkifauliczekacięzatokartka.

—Jakakartka?Ocochodzi?—pytałMichał.
Winylspojrzałzukosananiego.
—Piłkinożnejnawetnieoglądasz?Żółtatoostrzeż...zresztą,nieważne—powiedział,

próbująctłumaczyć,comiałnamyśliporywacz,alewkońcuzrezygnował,widząctępą,obitątwarz
Michała.Człowiekwkominiarcecofnąłsiękilkakroków,aoczomwspomnianegoMichała,Winyla
orazGosiukazałysiędwiezakneblowane,przywiązanedodrewnianychkrzesełpostacie.

BylitoElżbietaKalińskaiZenon.
—Widzisz,Małgorzato?Togłównepostaciewnaszejgrze.Królikrólowa.Zenonitwoja

matka.Zastanówsię,czyrzeczywiściechceszichuratować.Niezrobisztego,nieprzestrzegającreguł.
Oszukiwałaś,więcmusiszzostaćukarana—tłumaczyłzamaskowanymężczyzna.Tymczasem
Zenonwiłsięjakoszalały.Próbowałkrzyczeć,alebyłzakneblowany.Jęczałtylkoszamoczącsię,lecz
więzybyłyzbytsilne.MatkaGosipłakałairównieżpróbowałacośzrobić.Niemogłajednakniczrobić.

Poobojguwidaćbyło,żebojąsięśmierci,atawłaśniezaglądałaimwoczy.Mężczyznawkominiarce
kopnąłZenona,przestraszonego,próbującegosięuwolnićstarszegoczłowiekaukresuswoichdni.Cios
byłtakmocny,żekrzesłoprzewróciłosiędotyłuwrazznim.

—Mordawkubeł,gdymówię!—krzyknąłmężczyznadoleżącegonaziemiZenona,poczym

odwróciłsiędokameryikontynuowałswojąprzemowędoMałgorzaty:

—Kontaktowałaśsięzpolicją,anietakabyłaumowa.Otokarazazłamaniereguł.Mężczyzna

wkominiarcewyciągnąłbrońioddałczterystrzaływkierunkuZenona.

Tenprzestałsięruszać,akrewzaczęłazalewaćpodłogęwokółniego.Siedzącatużobok

Elżbietawiłasięjakoszalała,bardziejniżwcześniej,wydającprzytymniewyraźnepomruki.Widok
Zenonawekrwizpewnościąniedodawałjejanispokojuanipewnościsiebie.

Właśniebyłaświadkiembezdusznegomordunaukochanym.
Mężczyznawkominiarcezbliżyłsiędokameryipowiedział:—Topierwszeiostatnie

ostrzeżenie.Żółtakartka.Następnymrazem,gdyspróbujeszzłamaćreguły,zabijemytwojąmatkę.Gra
będzieskończona.Niemyśl,żecięnieobserwujemy.Jestnaswielu,aniewiernibędąplonem!Mającrąk
tysiąc,tysiącciosówzadaćmożemy.Twójruch—zakończyłswojąenigmatycznąwypowiedź
zamaskowanyzabójca.

Wtymmomencienagraniezmorduurwałosię.Winyl,Tajskii
Gosiabyliwszoku.Właśnieprzekonalisię,jakbezlitośnisąporywacze.
Jeszczeboleśniejuświadomilisobiewtejchwiliwłasnąbezsilność.

Gosiu,tomojawina.Przepraszam...—powiedziałzżalemWinyl.
Małgorzata nie odezwała się ani słowem. Siedziała nieruchomo, wpatrzona gdzieś w dal i

zastanawiałanadkolejnymkrokiem.Jakbybiłasięzmyślami.

—Gośka,corobimy?Idziemynapolicję?—zapytałzakłopotanyswąbezradnościąMichał.—

Oniprzeanalizująnagranie.Możetojacyśterroryściczycoś.Towbrewregułom,alemożemyniemieć
wyboru.

—Młody,toniejestzabawa,atymaszjeszczemlekopodnosem.
Tosprawadlazawodowców.
—Będziemyprzestrzegaćreguł.Damyimpieniądzeiodzyskammatkę—odpowiedziała

spokojnieGosia.

—Ale,ale...przecieżniemasz...niemamytakichpieniędzy.Jaknibychceszjezdobyć?

Napadniesznabank?—dopytywałTajski,którypoczułobezwładniającąichwręczbezsilność.

—Napadnęnabank.
—Taa...Napadnijmynabank,nicprostszego.Coniedzielazrodzinątakrobimybysię

rozerwać—stwierdziłironiczniekomisarz.—Właśnietakzrobimy—zakomunikowała
zaskoczonymtowarzyszomMałgorzata.

Bylikompletniezbiciztropuidłuższąchwilęzastanawialisię,czymówipoważnie,czypoprostu

postradałajużodtegowszystkiegozmysły.

Losobijałjużjąniemiłosiernieoddłuższegoczasu.Cojednakniezabija,towzmacnia.

Nędza,ulicaŁąkowa
19maja2006—godzina21:30
6dnidozapłatyokupu

—Gosia,dajspokój,niemówiszpoważnie,prawda?—spytałWinyl,któryuważał,żemarnują

tylkoczasnajakieśbzdurneteorie.—Właśnie,żartowałaś?Jateżzrobiłemsobietakiżarcikztym
moimpytaniem.Chcesznapaśćnabankprzypomocylistonoszaiemeryta?—zadrwiłMichał.

Słuchajcie,samiwidzicie,żelegalniesięnieda.Widzieliście,cotenpotwórzrobiłZenonowi,nie

pozwolębytaksamoskończyłamojamatka.Tylkoonamizostała.Zrobięto,zwamiczybezwas.
Ukradniemywięcejniżpotrzeba,jeślichcecie.Pieniędzmisiępodzielimy.Jachcetylkoodzyskaćmatkę
—tłumaczyłaGosia,którejcośjakbypękłowśrodku.

Naglestałasięzimna,spokojna,szalenieopanowana,codałodomyśleniaMichałowii

Winylowi.Myśleli,żewstrząsspowodowanynagraniemporywaczyodniesieodwrotnyskutek.Sama
zainteresowananiepotrafiłategowytłumaczyć.Byćmożecośwniejumarło.—Niezabijąjej,bonie
dostanąpieniędzyprawda?—pytałMichał.Winylmiałjednakbardziejponurąteorię.

—Tozawodowcy.Jaknieta,toinna.Takdziałająporywacze,jakniedostająokuputo

pozbywająsięśladówi...—tutajkomisarzurwał,widzącMałgorzatę.

—Niepoddamsiębezwalki—powiedziała.
—Gosia!Zrozum,chcemycipomóc,alenietak.Toszaleństwo
—wściekałsięWinyl.
Wymianaargumentówtrwałamiędzynimiprzezdobrekilkanaścieminut.PomysłMałgorzaty

byłszalony,aleuparcieprzynimtrwała.

—Michał,samtowymyśliłeś.Jesteśmoimjedynymprzyjacielem.
—Gośka,mogęzrobićdlaciebiewiele,aletocośinnego.

Naprawdęwierzyszwpowodzenie?Toniefilm,torzeczywistość.—Gdybysprawanie

byłapoważna,nigdybymcięotonieprosiła.

—Obojepowariowaliście.Czaszgłosićsięnawatahępsów.
Sytuacjawymknęłasięspodkontroli—stwierdziłWinyliwyjąłtelefon.—Nie,czekaj!—

rzuciłsiędoniegonagleMichał.—Jeślizgłosimytonapolicję,tozabijąmatkęGosi—wyjaśnił.

—Tyteżzwariowałeś?To,kurwa,chybajestzaraźliwe.Nalejciemi,boniewytrzymam.Na

trzeźwonieidzietegopojąć—denerwowałsięWinyl,widząc,żeMichałowichodzipogłowie
realizacjaszalonegoplanuMałgorzaty.

Toniejesttakiegłupie,jeślisięmadobryplan.Gosiapracujewraciborskimbanku,znagojak

własnąkieszeń,aja...—rozwinąłskrzydłaswojejwyobraźnimówiłTajski.

— A ty kim jesteś, czy nie listonoszem przypadkiem? — żartował Winyl, otwierając butelkę z

winem,którewyjąłzdrewnianegobarkuwsalonie.

—Kiedyśpracowałemprzyalarmachzmoimojcem,więcconiecosięnatymznam—

opowiadałMichał,alewywołałtylkodrwiącyśmiechWinyla.

—Ta...Ato,żemnieojcieczabrałkiedyśnapolowaniemożeczynizemniewieloletniegołowcę

lubIndianęJonesa,co?—żachnąłsiękomisarz.

—Bezciebienedamyrady.Mówiłeśprzecież,żejesteśmicoświnien...—zaryzykowała

Gosia,czując,żetylkoonamożeprzekonaćupartegobyłegoglinę.

Tennaglespoważniał.Uśmiechustąpiłmiejscazasępieniu.—Nieważne—odparł

mrukliwie.—Powinienemwasobojearesztować,ja...

—Przecieżniejesteśjuzpolicjantem,tylkostrzępemczłowieka,któregosłowoniejestnic

warte—dokopałWinylowiTajski.—Obiecałempomóc,aledocholery,przecieżnienapadaćna
banki,jaknazasranymdzikimzachodzie!—krzyknąłWinyliupiłpotężnyłykwina.

—Bankjestubezpieczony.Wraziekłopotówpowiemy,żezostałeśprzeznaszmuszony.
—Nawetjeśli,to...azresztą,ktociwtouwierzy?Pozatym,dajciespokój,iletammożebyć

kasy?Tomałybank,anieżadenFortKnox.

—Myliszsię.Będzietyleiletrzeba.Wtymtygodniuakuratruszakonwójzkilkubanków.

Zbierajątowjednymwozieuznając,żetaktaniejwyjdzie.Jednymzmiejscnatrasiejestwłaśniebank,
wktórymjapracuję.

—Będziespecjalniechroniony.Przecieżniebędątakiejkasymaluchemwozić.Niemamyludzi

anibroni,byichzaatakować.

Sławku,niktniezginie.Nikogoniebędziemyatakować.Co

maszdostracenia?
—Wolność,docholery,wolnośćmamkurwadostracenia!—krzyczałWinyl.
—Widaćzapomniałeś,żeteżwtymsiedzisz?—westchnąłMichał.
—Cochceszprzeztopowiedzieć?—Winylzmarszczyłczoło,dopijającwino.
—Angażującsięwwalkęztymiporywaczami,twojarodzinateżmożestaćsięcelem.To

dziwnasekta,która...—fantazjowałMichałTajski,aleprzerwałwpółzdania,bodopadłdoniego
wściekłyWinyl.—Coświesz?!Tomówtunatychmiast,ktozatymstoi?!—ryczałkomisarz,
tarmoszącMichałowykołnierzodkoszuli.

—Wiemtyle,coiwy,choćchciałbymwięcej—bąknąłMichał,zaskoczonyreakcją

towarzysza.

Winylnieprzestał.Rzuciłmłodegomężczyznętak,żetenprzeleciałprzezstół,tłukąc

porcelanowązastawę.

—Winyl,stop!—wrzasnęłaGosia.
—Oncoświe!—grzmiałkomisarz.
—Przecieżsamiporywaczecośotymwspominali!—odparłMichał,wstającpowoli.
—Przestań!Kogojakkogo,aleMichałaniemaszpodstawpodejrzewać.Byłzemnązawszei

wszędzie,odpoczątku.

—Tenchłopakcoświe.
—Wiem,żechcępomócGośce.Jeszczekilkadnitemubyłemzwykłymlistonoszem.Terazmam

szansęzrobićcośważnego.Zapomniałeśjuż,cotoznaczyzrobićcoświelkiego.Pozawielkąkupą,czym
stałosiętwojeżycie.Niewieszjuż,jaktojestpomagaćinnym.Byłeśbohaterem,naszymbohaterem,a
terazjesteśzerem.Człowiekiembezhonoru,bezjaj.

—Bezhonoru...—powtórzyłjakoechozrezygnowanyWinyliopadłnakanapę,dopijając

resztkęwina.

ZdaniaMichałazabolałygozdecydowaniebardziej,niżmógłbysobietowyobrazić.DoWinyla

dotarło,jakjestpostrzeganyprzezinnych,kimsięstał.Byłwielkimpolicjantem,komisarzem,bohaterem,
adotegoszczęśliwymojcemimężem,astałsięzerem.Teraz,gdytrafiasięszansanaodzyskaniehonoru
iodkupieniewin,onodwracawzrokiniepodejmujerękawic.On!?WielkikomisarzSławomirWinyl!?

—Jeślijesteśznami,tozostańipomóż,jeślinie,tożegnam.
—Nie—powiedziałkrótkokomisarz.
—Nie?
—Niewyjdę.Pomogęwam,choćtozdrowoposranypomysł.Teżjednaksiedzęwtymgównie

popachy.Ktokolwiekzatymstoi,toterazrzeczywiściemożeznaleźćiporwaćmojążonę,dzieci.Nie
pozwolęnato.Pomogęwam,alemamjedenwarunek.

—Jaki?
—Gdyzapłacimyokup,zabierzeszmatkę,uciekniecie,aja...Niespocznę,pókiichniedorwę.

Wszystkich...Skończętoraznazawsze—powiedziałWinylzdziwnymbłyskiemwoku.

Jakbyzatańczyłwnichdiabeł.
—Zabijeszich?
—Śmierćbędzietym,ocobędąbłagać,jaksiędonichdobiorę—stwierdziłponuroWinyl.
—Masz,Gośka,tegoswojegoemerytailistonosza—zakomunikowałTajski,chcącrozluźnić

niecoatmosferę.

—WRaciborzujestkilkabankówwartychuwagi.—Małepytanko:który

weźmiemynacelownik?—zapytałWinyl.

Słowaciężkoprzechodziłymuprzezgardło.Wciążniedowierzał,żesięzgodził.
—Takjakmówiłam,wszystkie—odparłanonszalanckoMałgorzata.
—Cośpaplałaś,aletoniewykonalne.Kilkabankówwtrzyosoby?Toniedzikizachód!—

oburzyłsiękomisarz.

—Wogólemnieniesłuchacie.Obrobimykilka—tłumaczyładziwniespokojnaGosia,jakbynapad

nabankbyłpożyczkąodbabci.

—Kiedytozrobimy?—zapytałTajski.
—Dwudziestegopiątegomajakilkabankówzbierapieniądzezarobionenaodsetkach.Cholera,

mówiłamtojuż!—oburzałasięGosia.

Jajestempijany,mamprawowolniejprzyswajaćinformacje
—powiedziałWinyl,robiącminęniewiniątka.
Gosiaopanowałasięikontynuowaławywód.
—Więc,totakie,powiedzmy,małetournée.Przewożąjewniezwracającymuwagę

samochodzie,apotemtewszystkiepieniądzezabieranesąażdoWrocławianieoznakowanymfordem
Transitem.—Mojakoleżankamawtedyurodziny—palnąłMichał,alewidzącminyWinylai
Gosizaczerwieniłsię,gdyzrozumiał,najakiegoidiotęwyszedł.

Ponownie.Czasamimożnabyłopomyśleć,żetojegodrugieimię.—Tyleinformacji,aż

siębojęzapytać,skądjemasz—rzuciłkomisarz,szukającwzrokiemczegościekawegodopiciaito
konieczniezprocentami.

—Przespałamsięzprezesem,aochronato...—opowiadałaGosiazlekkimzażenowaniem.
—Niekończ—rzuciłzazdrosnyMichał,gdypomyślałoorgiizochroną.
—Aochronatomoiznajomi—dokończyłapaniWrzesień.—Nowidzę,żenie

próżnowałaśwpracy—rzuciłzazdrosnyMichał,aWinyltylkochrząknął.

Ucieszyłsię,widzącwoddaliwciążotwartybarek,awnimbutelkęWhisky.
—Wporządku...Miałemkilkasprawwprzeszłościzwiązanychznapadaminabank.Michał

znasięnazabezpieczeniachielektronice.Małgosiabędzienaszymczłowiekiemwewnątrz.Planmusibyć
perfekcyjny.Musimyzebraćjaknajwięcejinformacji.Czaslecinieubłaganie.Pamiętajcie,żedopiero
wtedy,kiedyuznamnaszpomysł,sorry,pomysłGośkizamożliwydorealizacji,tozdecydujemy,czy
naprawdętozrobimy.Narazietotylkoteoria.Zgoda?—spytałWinyl.

—Chceszgraćnaczas?
—Alborobimytopomojemu,albowcale—stwierdziłWinyl.Dopiąłswego.Zgodzilisię.

Niewiedzieli,jakiebóstwojestpatronemzłodzieinapadającychnabank,czywogóletakieistnieje,ale
jednegobylipewni:wypadałobysiędoniegopomodlić.

RozdziałXVII

20-24maja2006

Kolejnednimijałynaszejtrójcenaanalizachfilmówznapadaminabank,przeglądaniustarych

sprawprzyniesionychprzezWinylaigromadzeniuinformacjiocelu.Takrodziłsięplanogołocenia
skarbcawRaciborzu...

Wkońcunadszedłdzień,gdyplanmiałzostaćzrealizowany.Krokpokroku.Michał

powiadomiłkoleżankę,żeniewpadniedoniejnaurodziny,bodziśmaważnąrobotę.Stwierdził,że
złapałafocha,alektozrozumiekobiety.

—Niegniewajsię.Niedługosięspotkamy—tłumaczyłdotelefonuiznówzawstydziłsię,

widzącpełenpolitowaniawzrokkomisarza.

—Jacięproszę,młody,miejlitość.Lepiejpowiedzjej,codokładnierobisz,tociwskoczydo

łóżka—palnąłdomłodziana,sączącpiwo.

—Niejestemgłupi—obruszyłsięMichał.
Cisza.Milczącywyraztwarzykomisarzamówiłwszystko.
—Lepiejnicjużniemów—dopowiedziałMichał.
—Jeślimambyćmiły,torzeczywiścielepiejnie.

Godzina22:00

Bankbyłjużniemalpusty,boo20:00zamykanodrzwiwejściowedlaklientów,alewzwiązku

zezbiórkąpieniędzy,kilkoropracownikówmusiałozostaćpogodzinach.

MichałiWinylsiedzieliwsamochodziezaparkowanymnaprzeciwkobanku.Spowitywmroku

byłniedozauważenia.Michałubrałszarąbluzęzkapturemimaskę.Winylporazkolejnyspojrzałna
niegojaknaidiotę.

—DuszekKacper,co?—zakpiłWinyl,patrzącnamaskęTajskiego.
Widziałemtonafilmie.Wszyscysięgobali.
—Tak,pewniedlatego,żebyłbohaterembajekdladzieciiwszyscynazywaligo„przyjazny

duszek”.

—Niemarudź.Atycomasz?—zapytałMichał,akomisarzwyjąłztorbypończochęi

naciągnąłjąnagłowę.

—Jajasobierobisz?Totakieniehigieniczne.
—Wszyscynapadalinabankizpończochaminagłowie,idioto.
Odzawsze.
—Jasne,zrajtuzaminagłowie.Źlesięoddycha,wogóletochybaoczkociposzło—rzucił

Michałiwyszedłzauta.Wpobliżuautaniebyłożywejduszy.Cisza,błogispokój.Idylliczny
krajobraznanapad.Michałnaciągnąłnagłowęczapkęzdaszkiemiwszedłdobanku.Trzymałgłowę
nisko,takjaknakazałamuGosia,ponieważkamerysąumieszczonetylkopodsufitem,skierowanesąw
dół.DziękidżokejcezamaskowanatwarzMichałaniebyławidocznanaekranie,więcdyżurnynie
wszcząłalarmu.Wholuczekaliostatnipracownicybanku.

Opróczszefaochrony,wiekowegopanaGienka,któryjużzamiesiącodchodziłnaemeryturę,

obecnebyłytrzykasjerki:MałgorzataWrzesień-Kalińska,EwaKecieńiMagdaLenart.Pracownicy
pakowalipieniądzedoworkówiprzygotowywalijedotransportu.

Oknazasłoniętojużstalowymiroletami.Niemalwszystkobyłogotowedozamknięciaoddziału

bankupoprzekazaniupieniędzykonwojowi.GdyukazałsięimMichałijegomaska,zamarli.Byli
bardziejskołowaniniżprzestraszeni.

—Dawaćpieniądze—zakomenderowałTajskizmienionym,chrapliwymgłosem.Byłfanem

filmówz„Batmanem”.

—Tojakiśżart?—zapytałaMałgorzata.
DobankuwkroczyłtakżezamaskowanyWinyl.Odziwo,założyłmaskęprzyjaznegoducha.
Michałspojrzałnaniegoipodniósłuniesionykciuk.
—Anisłowa—odparłzmieszanyWinyl.Niktotymniewiedział,alebyłomustraszniegłupio

przyznaćracjęmłodszemutowarzyszowi.

ZatoTajskiodczułwewnętrznytriumf.NatargukupiłdwiemaskiduchaKacpraibyłpewien,

żetwarzWinyla,choćniewidoczna,

tozpewnościąpalisięzewstydu.
—Panwybaczy,alejużzamykamy—powiedziałaMałgorzatadoMichała,serdeczniesię

uśmiechając.

—Myślisz,żetożart?!—krzyknąłWinyl,wymachującbronią.
—Jadoprezesa.Jestemumówiony.Gdzieonjest?—zapytałTajski.
—Wswoimgabinecie.Zarazzamykamy—mówiłaGosia,
komisarzteatralniegroziłjejbronią,aWinylpilnował,byresztapersonelupotulniegosłuchała.
—Prowadźdoniego—rozkazałMałgosizamaskowanyMichał.—Ty,ochroniarz,

zwiążwszystkich.Masztusznur.Tylkozróbtodobrze,jakstarymarynarz.

—Ajeślitegoniezrobię?—zapytałwojowniczy,podstarzałyniecoochroniarz.
—Tostrzelęciwkolanoibędzieszkulał,jakstarypirat—odparłWinyl,awszyscypoczuli,

ktotutajrządzi.

Komisarzwręczyłprzestraszonemuiwiekowemuochroniarzowisznurprzyniesionyprzez

Tajskiego.

TymczasemMichałwrazzMałgorzatądotarlidopokojuprezesa.—Panieprezesie,ktośdopana

—powiedziałaGosia,otwierającdrzwigabinetu.

Powoliweszładośrodkaprzedzamaskowanymwspólnikiem.
—Nikogonieoczekuję—odparłwściekleprezes.
Kiedyjednakzobaczyłmierzącegodoniegozbroninapastnika,zbladł.Niezdołałdokończyć

zdania.Zamarł.Prezeszawszeosobiściepilnowałwręczaniapieniędzykonwojowi.Kochałkłaśćswoje
owłosionełapskanawielkichpieniądzach.Podniecałogoto.Gosiadobrzeotymwiedziała.

—Czegochcesz?—zapytałspokojnieprezes.
—ListężądańwysłałemdoŚwiętegoMikołaja.Dlaciebiemamcoinnego.
—Nieuciekniesz.Zaraz...—mówiłprezes,aleurwał.
—Wykonapankilkatelefonów,anicnikomusięniestanie.—Nicztego.Niedamsię

zastraszyć—ogłosiłdumnieprezes,alegdytylkoTajskipodszedłbliżejiprzyłożyłmupistoletdo
krocza,szefbankuspuściłztonu.

—Chceszmiećdzieci?—zapytałTajskiwmasceducha.—Niewiem—odparłcoraz

bardziejprzestraszonyurzędnikzwąsamiitupecikiemnagłowie.

—JakcistrzelęwWacka,topozbędzieszsiętakichdylematów.Fiutemnumeruwybieraćnie

będziesz,więc...dzwoń!—wrzasnąłnakońcuzniecierpliwionyMichał,któremuodziwocałkiemnieźle
wychodziłogranietwardziela.

Komisarzuległ.Nakazałzmienićtrasękonwoju,ajakotłumaczeniemiałpodaćinformację,że

załadunekjeszczeniejestgotowy,bomieliawarię.Wtensposóbtowłaśnietenobecnieobrabianybank
będzieostatnimprzystankiemnadrodzekonwoju,więcwszystkiepieniądzebędązgromadzonewjednym
miejscu.Jaktomówią:czastopieniądz.

„Więcczasnapieniądz”—pomyślałzsatysfakcjąTajski.
Małgorzataprzekonującoudawałaprzestraszonązakładniczkę.

25maja2006—godzina22:25

Granatowybustransportowyznapisem„Warzywa”podjechałnatyłbanku.Pochwiliwysiadłz

niegomężczyznawciemnychokularach.Byłpotężniezbudowanyiubranypocywilnemu.Pochwilido
tegopierwszegodołączyłdrugi.Pierwszyzkonwojentówpodszedłtostojącegoprzywejściuszefa

ochrony.

—PanieGienku,dobrywieczór—przywitałsięmężczyzna,alezamiastznajomegoochroniarza

zobaczyłczłowiekawmasceduszkaKacpra.

Zaskoczonyinstynktowniesięgnąłpobroń,aleniezdążył,boWinyluderzyłgopistoletemw

twarziposekundziemiałjużkonwojenta„namuszce”.

—Anisięważ,twardzielu—nakazałkomisarz.
Michałprzyprowadziłdrugiegoprzewoźnikapieniędzy.Całaczwórkaweszładobanku,gdzie

naśrodkusalileżelizwiązanipozostaliobecniwtejchwiliwbankupracownicy.

—Terazładniewszyscyzabieramysiędogłównegoskarbca—rozkazałWinyl,apochwili

wszyscyznaleźlisięwwyznaczonymmiejscuprzedwielkimi,grubymidrzwiamizzamkiemcyfrowym.

—Szefunciu,wpisujkod—nakazałMichałprezesowi.—Nie,zresztąitaknictamnie

da—odparłspoconyprezestakmocno,żeażzniegokapało.

„Tylkoniezemdlej”—błagaławmyślachMałgorzata.—Wpisuj,docholery!—

krzyknąłWinyl,zbliżającbrońdoskroniprezesa.

—Prezesie,proszęsięniebać.Niezastrzeląnikogo,potrzebująkodu.Itaknieucieknądaleko

—stwierdziłzpewnościąwgłosiejedenzkonwojentów.

—Taaak?—zapytałretorycznieWinylinieoczekiwaniestrzeliłwramięMałgorzaty.
Tapadłanaziemię,krwawiącipłacząc.Trzymającsięzapostrzelonąrękę,tarzałasięzbólui

wiła.

—OmójBoże,niestrzelać!Niestrzelać!Błagam!—prezesnajwyraźniejprzejąłsięjej

losem.

—Sokół,weźjądobusika.Zabieramyzabezpieczeniezesobą.Będziemymielizakładnika.A

tylkospróbujcienasścigać,topodziurawimyjąlepiejniżserszwajcarski!

—Azwłokibędąśmierdziećniemniej—dołożyłTajski,aWinylznówspojrzałnaniego.
Choćniebyłowidaćtwarzy,toMichałdomyśliłsięminytowarzysza.
—Nie,proszę!—wołałprezes.
—Wklepuj!—krzyknąłWinylitymrazemstrzeliłwnogęjednegozkonwojentów.—Odliczam.
—Wpisuję,tylkoniestrzelaj!—błagałprzerażonyprezes,wpisująckoddrżącymidłońmi.
TymczasemMichałwyszedłzrannąMałgosią,udając,żeprowadzijąjakozakładnika.
Winyltymczasemwprowadziłwszystkichdoskarbca.
—Coznamizrobisz?—zapytałjedenzpracowników.—Zamknęwastuzakarę.Macie

siedziećiprzemyślećswojezachowanie.Zajakieśtrzydzieściminutprzekażęwiadomość,gdziejestnasz
zakładnik.Niewzywajciepolicji,toprzeżyje.

—Jakmamynibywezwać?Zabrałeśnamtelefony.—Cokolwiek...Niewzywaćpolicji

ijuż—stwierdziłWinyl,widzącpewnąlukęwplanie.

Wyjąłjednakjedentelefon,dośćsporychrozmiarówjaknaobecneczasy,irzuciłprezesowi.

Tenzłapałgoizapytał:

—Cotojest?Poconamdajesztelefon?
—Tonietelefon,tozdalniesterowanymateriałwybuchowy.Nawypadekjakbyścienielubili

naszejzakładniczki,topewnielubiciewłasneżycie.Jedenmójruchipach,niemawas!—wytłumaczył
Winyl,gratulującsobiepomysłu.Szybkozamknąłwielkiewrotaskarbca,niebaczącnaprotesty
znajdującychsięwnimludzi.Nadszedłczas,byzniknąć.

Kilkanaścieminutpóźniejbusikzpieniędzmiijadącazanimszaratoyotazatrzymałasięw

Markowicachnanieoświetlonej,polnejdrodze.Wszyscywysiedlizeswoichsamochodów.

—Udałosię!Udałosię!—cieszylisięMałgorzataiMichał,podskakującradośnie.—Nie

sądziłem,żedamyradę!Tobyłojakwfilmie!—stwierdziłszerokouśmiechniętyMichał,całującze
szczęściaMałgorzatę,któracierpiałazpowodudopierocoopatrzonejrany.Sukcesjednakwynagradzał
jejkażdyból.Naglejednakzewsząddobiegłyodgłosysyrenpolicyjnych.

—Tonietakmiałobyć!—wołałWinyl.
—Nieweźmieciemnieżywcem!—wołałMichałizacząłstrzelaćdookoładootaczającychgo

policjantów.

TosamozaczęłarobićMałgosia.Strzelalinaoślep,chociażbylibezszanswstarciuzsiłami

prawa.Winylpatrzyłbezradnie,jakMałgosiaiTajskipadająmartwinaziemię.Jegosamegozaś
aresztowano.Kujegozaskoczeniu,naglestanęłyprzednimjegodzieciiżona.

—Kochani,towy?Przepraszamwas,niechciałem—tłumaczyłsiękomisarz.
—Niechcemycięznać.Tatajestkryminalistą—powtarzałydzieciniczymmantrę.
—Jesteśzerem—dołożyłaswojemałżonka.
Głosybyłycorazgłośniejsze,zaczęływypełniaćgłowękomisarza.Niemógłichznieść.Chciał

umrzeć.Takwyglądałojegopiekło?

Nagle...obudziłsięwdomuGosi...
Byłranek,25.maja,aobokniegoleżałokilkapustychbutelekpopiwie.SpojrzałnaMichałai

Gosię.Oglądalistarefilmyznapadamiizawzięcieoczymśrozmawiali.Wstałpowoli,nietyle
przytłoczonymałymkacem,cosnem,któryprzedchwilągonawiedził.„Tylerzeczymożepójśćźle,
tylemożeniewyjść.Toniewypali...Muszęimtouzmysłowić”—rozmyślałkomisarz,ubierającsię.
Choćwciążsięwahał,niezabardzowiedząc,jakichsłówczyargumentówużyje.Zastanawiałsię,jak
sięzachować.Zdawałsobiesprawęzjednejrzeczy—musibyćtwardy,musiimzdradzićswójsekret.
Wolnymkrokiemposzedłdopokoju.

—Posłuchaj,opracowaliśmynowyplan,któryjestlepszyodwczorajszego—opowiadał

wyraźniepodnieconyMichał.—Tak,terazprzeprowadzimysymulację.Czekaliśmytylkonaciebie.
Tymrazemsięuda—wtórowałapewnasiebieMałgosia.—Nie,nieudasię—stwierdził
ponuroWinylinakazałobojguusiąść.

—Ocochodzi?Znówmaszwątpliwości?
—Nienapadniemynabank—powiedziałWinyl,uciekającwzrokiemwbok.
—Jaktonie?Przecieżjużwszystkogotowe,niemożeszsięterazwycofać!
—Mamydobryplan,lepszyniżtamtei...
—Miałemsen.
—Komisarzu,zcałymszacunkiem,alesentoniewróżba,atyniejestprorokiem,czyjakąśtam

wróżką.

—Tonormalne,żesięstresujesz.Jatakżemałosypiam,aletonieznaczy,żemamysiępoddać

—przekonywałaGosia.

—Cholernedzieciaki!Tuniechodzinawetomojesny!Muszęwamcośpowiedzieć,więc

zamknąćryje!—Naprawdę,niemasięczegobać.

—Niemasięczegobać?Myślisz,żenapadnabanktojakaś

cholernazabawa?Wydajecisię,żetwojąmatkęporwalijacyśidioci?!Nienapadniemynabankani

teraz,aninigdy!—denerwowałsięWinyl.

—Wtakimrazieżegnamy.Zrobimytobezciebie—oświadczyłaGosiaiostentacyjniewstała.
—Siadaj!—krzyknąłwściekleWinyliwymierzyłwniąpistolet.
—Hej!Cotomaznaczyć?
—Onjestznimi,Gosiu.Zdradzałnasodpoczątku—powiedziałMichał,zbliżającsiędoniej

powoli.

—Jakmogłeś!?Ufałamci!Myślałam,żepomożesznamuratowaćmojąmatkę.Zdradziłeśnas!
—Zamknijsię!—wrzasnąłWinylistrzeliłwwazonstojącynaoknie.PrzestraszonyTajski

wrazzGosiąprzytulilisiędosiebie,zakryliodruchowouszyizamknęlioczy.

—Jesteśpijany.Prosimy,zostawnas.Przecieżwieszdoskonale,żeniemamypieniędzyna

okup—stwierdziłaGosia.Wiedziała,żeznówpochopniezaufałanieodpowiedniemumężczyźnie.
Zaczęłamyśleć,żetonaprawdęklątwa.Nienazwaneszaleństwo.Winylniemógłzaprzeczyć,żetrochę
procentówwsobiejeszczemiał,alepotrzebowałtego,bywydobyćzsiebiegłębokoukrytąprawdę.

—Tozaboliimnietakmocnojakwas,alemuszę.Tonaprawdęjedynewyjście—komisarz

zająknąłsię,jakbysłowaztrudemprzechodziłymuprzezgardło.

Stałtamzbroniąwrękuinieumiałodpowiednioubraćmyśliwjakiekolwiekwyznanie.
—Oszalałeś,chcesznasterazzabić?Potymwszystkim,coprzeszliśmyrazem?—zdumiałasię

Gosia,niedowierzającwto,cosiędzieje.

Znówoszukana.
—Pomyślojejmatce.Zabijąją,atyzostanieszbezpieniędzy.Napadniemynatenbank,

dostanieszswojądolęiznikniesz—MichałwtórowałMałgosi.

—Przestańciepieprzyć!Siadać!—rozkazał,wymachującpistoletem.
Spełnilijegopolecenieiniemalbezgłośniespoczęlinakanapie.

—Długonadtymmyślałem,pomogłemwamjakmogłem.

Wydawałomisię,żedotegoniedojdzie,ależyciepłataniespodzianki.—Spowiadaszsię

nam?Nagletakcięwzięło?!Jesteśoszustemikłamcą!—zarzucałgooskarżeniamiMichał.

Małgorzatanigdyniewidziałagotakwściekłego.Zrozumiała,żetaknaprawdęjestonjedynym

facetem,któremuzależynajejszczęściuiżyciu.Żałowała,żezrozumiałatotakpóźno,dopierowobliczu
śmiercizrąkswojegodawnegobohatera.

—PaniWrzesień...Gosiu...muszęcośwyznać.Powtarzałem,żeniejestembohaterem...

ostrzegałem...

—Miałeśtozrobićdlaswoichdzieci.Miałeśzłapaćporywaczyiodzyskaćglorięchwały,a

niedonichdołączać.Zawiodłamsięznowunatobie.Nieno,jamamdość.

—Cicho!Nieprzerywać!Właśnieotochodzi,żerobięcośdlaswoichdzieciidlażony.Ja

samzawiodłemsięnasobiejużdawnotemu...gdy...—słowaztrudemwychodziłyzust,próbując
wydobyćnajgłębiejskrywanysekret.

—...gdyco?—przerwałamująkanieGosia.
—...gdyukradłemtwojepieniądze...UkradłemjePiotrowiKorzeńskiemu,jakiśmiesiąctemu...

Toniejagozabiłemwpociągu,alezabrałemmutepieniądze.Miałemcijeoddać,aleskusiłamnie
perspektywałatwegozarobku.Wkońcubymcośzatokupiłmoimdzieciom,żonie.Miałemdość
narażaniażyciazamizernąpensjępolicjanta...Noiwłaśniezpowodutychcholernychpieniędzyopuściła
mnieżona.Gdydowiedziałasię,skądjemam.Stwierdziła,żeniezatakiegomężczyznęwyszła.Uznała,
żeniejestemwzoremdladzieci,żestałemsiętakijakci,którychścigałemiudupiałemprzezlata
ciężkiejharówy.Odeszła,aleniezgłosiłazajścianapolicję.Niepowiedziałanikomu.Terazchcę
uratowaćresztkimoralności,więcoddamcito,coukradłem.Użyjesztychpieniędzy,byzapłacićokup,a
jawkońcubędęwolnyodtegoprzekleństwa—stwierdziłWinyl,chowającbroń.Jegospowiedź
właśniedobiegłakońca.Terazpozostałomujużtylkooczekiwaćnarozgrzeszenie.

MichałTajskimilczał.
Gosiarównieżbyławciężkimszoku.Zpoczątkubyławściekła,
alerozumiała,żeniemaczasusiętargować,robićwyrzuty,karać.Miałatyledopowiedzenia,alenie

potrafiławyrzucićzsiebiesłowa.Łzykomisarzabyłydlaniejwystarczającymdowodemskruchy.Wtym

wypadkuraczejbyłyszczere.Wielki,twardyWinylpłakałjakdziecko.

—Przepraszam...—dukałzapłakany.
—Nieważne.Teraznajważniejszejesturatowaćmojąmatkę.Korzeńskibyłzłyimamnadzieję,

żetytakiniejesteś.Oszukaliściemniewszyscy,aleteraznietojestważne.Spraw,komisarzu,byniktnie
zginąłnadarmo.Przypomnijsobiedawnąchwałę.

—Kimsąporywacze,prowadźnasdonich.Wezwijmypolicjęidokopiemyim—recytował

wzniośleMichał,widzącszansęnadorwanieprzestępców.

Widział już w marzeniach medal na swojej klatce piersiowej. Poza tym pławił się w luksusie

sławy.Bezroweruinarowerzeztorbąpełnąlistów.

—Tylkożejanaprawdęniewspółpracujęznimi.Niewiemktostoizaporwaniem.

Przysięgam,naprawdęchciałemwampomóc—tłumaczyłpowoliSławomir,zbierającsięwsobie.

—Łżesz—zaatakowałgoMichał,sięgającpojegobroń.
—Michał!Jamuwierzę!
—Takpoprostumuwybaczasz?
—Tak,bezniegoniedamyrady.Mojamatkajestważniejsza.
—Przecieżtognida,sprzedałbynas.
—Aleniesprzedał.Jeśliufaszmi,tozaufajijemu.Błagam.—Nodobrze,skorotak.

Tobieufam,alejemu...jemunigdyniezaufam.Sprzedajnypiespołasiłsięnakość.Brzydzęsięnim.
—Musimyruszyćtyłki,oddamcipieniądzeidorwiemytych,którzyodebralicimatkę.

—Wtakimrazieniedzwonimynapolicję,oddajemykasęijesteśmywolni,tak?
—upewniałsięMichał.
—Tak—potwierdziłaGosia.
—Niesądzisz,żetozbytgładkiplan?Myślisz,żetakpoprostunaspuszczą?
—spytałMichał.
—Zmęczyłomnieplanowanie.Jestemzmęczona,chcęodzyskaćmatkę.Takpoprostu.
—Gosiu,janaprawdęniewiem,ktostoizaporwaniem.Oddamcipieniądzeinieproszęcięo

wybaczenie,aleproszęcięojedno...—mówiłWinyl,odbierającbrońzdłoniTajskiego,któryzamarłw
bezruchu.

—Chceszmnieocośprosić?
—Tak,pozwólmiichzabić.Wszystkich.Wręczymyimokupiobiecuję,żewrazzmatką

wyjdzieszstamtądbezszwanku.

—Acoztobą?—zapytałaGosia.
—Dlamniejestjużzapóźno.Zrobięto,coumiemnajlepiej,rozwiążęsprawęposwojemu.
—Zabijeszich?Żartujesz?Samniedaszrady.Lepiejoddaćpieniądzeiznikać.Niemaco

szukaćzemsty—stwierdziłMichał,niedowierzającwto,cosłyszy.

Zrozumiałjednak,żeniemasensuprotestować.Znówwidziałprzedsobątwardegoglinę,który

mategodiabławoczach.Dziwnąfurię.To,copozwalaludziomzabićbezmrugnięciaokiem.Jakbytaki
osobniknapawałsięwidokiemśmierciiszkodamubyłoczasunamruganie.Winylstraciłwyrzuty
sumieniajużdawnotemu.TeodnośniepieniędzyGosiWrzesieńbyływjegoduszyukrytetakgłęboko,że
zwątpił,czykiedykolwiekwogólejemiał.Znówzostanieczłowiekiem,alejeszczenieteraz.Tenostatni
razmusijeszczezmienićsięwbestię.

Niezawahasię,niepoczujelitości.Zabijewszystkichporywaczy.—Nodobrze,zemsta

należydociebie,tylkoproszę:uratujmojąmatkę.Wtedyciwszystkowybaczę—obiecałaGosiaipo
kilkuminutachcałatrójkabyłajużwdrodzedodomuWinyla.

PoniecałejgodziniedojechalidoRybnika,dodomukomisarza.TenzulgąprzekazałMałgorzacie

ukrytąwcześniejpodłóżkiem,wspecjalnymschowku,srebrnąwalizkęzzawartościąsześciusettysięcy
euro.

Gośkawiedziała,żetonielegalnepieniądzesplamionekrwią.Miałyjednakposłużyćdobremu

celowi.Wyjęładziwnytelefon,którydostałaodporywaczy.Wykręciłanumericzekałanapołączenie.

Przełknęłakilkarazyślinęzezdenerwowania.
—Halo,Gosiu,jakmiłocięsłyszeć.Czegochcesz?—odezwałsięgłoswsłuchawce.
Kidnapermiałzpewnościądziwnepoczuciehumoru.—Mamjeszczekilkagodzin,

alezdobyłamjużcałąsumę.Niechcęczekać—powiedziałaGosia.

—Naszklient,naszpan.Miłosięrobiztobąinteresy.Maszczasdopółnocy.CzekamwKuźni

RaciborskiejnaulicySosnowej,wstarymmagazynie.Bezpałoczywiście,psów,czyjaktamzwiesz
policję.Maszbyćsama,jeślichceszdostaćmatkęwjednymkawałku.Wiesz,żecięobserwujemy.Twój
ruch—rozkazałporywacz,poczymrozłączyłsię.

RozdziałXVIII

KuźniaRaciborska,ulicaSosnowa25maja—godzina22:04

Dzieńzapłatyokupu.

MichałTajskizaparkowałnaulicySosnowej,niedalekostaregomagazynumeblowego.
—Gosiu,chcesztamiśćsama?Jesteśpewna?—zapytałMichał,choćdomyślałsię,jaka

będzieodpowiedźupartejizdecydowanejtowarzyszki.

—Muszę.Niezaryzykujężyciamatki.
—Będziemycięobserwować.
—Pamiętajcie,niepodchodźciezbytblisko.Niktwasniemożezobaczyć.Sławku,jeśliwyjdę

bezmamylubwogóleniewyjdę,będzietoznak,żecośposzłonietak.

—Niemożepójśćźle.Choćmożetojapowinienempójśćztymokupem?—pytał

zaniepokojonyMichał.

Niepodobałmusiętenplan.Byłzbytryzykowny.Tylerzeczymogłopójśćnietak.Michałbał

sięojejżycie.

—Spokojnie.Onichcąpieniędzy,tylkopieniędzy—uspokajałaGosia.—Sławku,jeślicośmisię

stanie,towiesz,corobić?Proszę,niepozwól...

—Niewyjdąztegożywi,masztojakwbanku.Róbtylkoto,cocikażą—powiedział

komisarzzkamiennątwarzą.

MówiącdoMałgorzaty,sprawdzałswojąbroń.Wiedział,żetegowieczoruznówbędzie

zabijał.Czułzewkrwi.Możetowłaśniebyłatajegoosobistatożsamośćszaleństwa?Tymsiętowłaśnie
objawiało.—No,życzciemipowodzenia—westchnęłaGosia,poczymruszyławkierunku
magazynu,aWinyliMichałposzukalischronieniajaknajbliżejbudynku.Schowalisięwkrzakach,
oczekującnarozwójsytuacji...

Małgorzataszłaostrożnie,ściskającsrebrnąwalizkę,wktórejznajdowałosięsześćsettysięcy

eurookupu.Powoliprzestąpiłaprógstaregomagazynu.Jednopiętrowy,zapomnianybudynekoddawna
niebyłużytkowany.Królowałapustka,nielicząckilkustarychszafekidesek.Wkońcutostarymagazyn
mebli.Pieszkulawąnogątuniezaglądał,bysięwysikać.Takprzerażającewnętrzeodstraszałonawet
robactwo.Możetylkodlategobudynekjeszczestał.

KrokipaniWrzesieńrozchodziłysięechemiwracałydojejuszu.Gosia,stąpającnajostrożniej

jaktotylkomożliwe,wkońcuzobaczyłanaśrodkusaliswojąmatkę,Elżbietę.

Oświetlałająlampa,zwisającazsufitu.Resztazatopionabyławpółmroku.Małgorzata

podbiegładomatkiiuścisnęłają,chociażwiedziała,żetozbytproste.Czuła,jakbyodichostatniego
spotkaniaminęływieki.Zabrałasięzauwalnianiematkizwięzów.Zakneblowanakobietauśmiechałasię
oczamipełnymiulgi.Małgorzataodpowiedziałajejuśmiechem.NaglewyraztwarzyMałgosistężał.Nie
zdążyłasięnawetodwrócić,kiedypoczuławprawymramieniuzimnąigłę.Jakaśpostaćwstrzyknęłajej
cośdoorganizmu.PaniWrzesieńczuła,żesłabnie.Zasnęła.Takłatwodałasiępodejść.

Gdysięocknęła,odrazupoczułaprzeszywającyból,jakbyjejgłowamiałazachwilę

eksplodować.

Leżałanaziemiwjakimśklaustrofobiczniemałympomieszczeniu,którewzbudziłobylęku

każdego.Rozejrzałasięposwojejdziwnejceli,aleniezobaczyłażadnychokienczyrzeczy,która
pomogłabyrozwiązaćzagadkęjejpobytututaj.Spróbowaławięcwstać,bylepiejpojąćsytuację.Nogi
miałasłabe.Jakbyniechodziłatydzień,takmocnoodrętwiałe.

Gdychciałapodeprzećsięrękami,okazałosię,żejestubranawkaftan.Upadłaprzerażona.

Kopnęłazcałejsiływdrzwiipoczułaprzeszywającybólwstopie.Testniestetysięudał.Bólistnieje
tylkowprawdziwymświecie.Wiedziała,żetymrazemtoniejestsen.Naprawdębyłazamkniętawceli
bezokien,pozajednym,małymzasuwanym,wdrzwiach.Zdałasobiesprawę,gdziesięznajduje.

Szpitalpsychiatryczny...Byłatookrutnaprawdaimakabrycznyżartlosu.
„Boże,więcwszystkocoprzeżyłam...wszystkotobyłokoszmarem?Toznaczyżeja...nigdynie

opuściłamtegoszpitala?Tourojenie!?”—myślałazprzerażeniemMałgorzata,czującpotęgującysięw
niejstrachidezorientację.

—PacjentkaMałgorzataWrzesieńzostaniezabrananabadania.
Proszępodejśćdodrzwi—głoswydałsięMałgorzacieznajomy.
Zbliżyłasiędooknadrzwiiwyjrzałaprzeznie.
—Piotr?—zapytała,próbującdojrzećzbliżającąsiępostaćwbiałym,lekarskimkitlu.
Postaćzaśmiałasięposępnie.Dałosięodczućwjejgłosietriumf.Tąosobąjednaknie

byłPiotrWrzesień.Gosianieodczułajednakulgi,leczponownezaskoczenie.Ktowieczyniewiększe.
Zamałymoknemdrzwiachceliwpółmrokustałaznajomajejosoba...

Rozpoznałago.ToZenon,któryrzekomokilkadnitemuzginąłzrąkporywaczy.Byławszoku.

Przecieżwidziałanawłasneoczy,jakzostałzabity.

—Witaj,Gosiu,przyszywanacóreczko—odezwałsięzesztucznymuśmiechemZenon.
—Toniemożliwe!Widziałam,jakumierasz.Tokolejnyzwidlub
omam!—krzyczałaMałgorzata,zastanawiającsię,czytorzeczywistość,czysen.Miotałasię

myślami.

Uczuciedezorientacjipotęgowałpodanynarkotyk.Przypomniałasobieozastrzyku,próbując

trzymaćsięrzeczywistości.Tojedynysposób,byniepopaśćwobłęd.

—Wzrokbywaomylny.Gdybyonwystarczał,toBógniedałbynampozostałychzmysłów—

odparłZenon.

—Comidałeś?!—spytała,czując,żenogiznówodmawiająjejposłuszeństwa.
Miękkiełydkizmuszałyjądonieladawysiłku,byutrzymaćsięwpionie,stojącprzydrzwiach

celi.

—Uwolnijmnieimojąmatkę,błagam!—krzyknęłaGosia.—Cóż,dajmipomyśleć...

hmm...otóż:nie!—odparłZenonznieukrywanymtriumfem,jakidawałamuwładzanadżyciemobu
kobiet.

—Oszalałeśdoreszty?!Porąbańcu!
—Zastanówmysię...Znaszejdwójkitotybyłaśwzakładziepsychiatrycznym,więcsama

odpowiedzsobienapytanie,komutoodbiło.

—Dlaczegonamtorobisz?!Odpowiedz!—Małgorzata
próbowaławtensposóbzyskaćnaczasie,mająctylkonadzieję,żeWinyliMichałwkroczą,byją

uratować.Tojejjedynanadzieja.—Hmm,nocóż,toniebyłoproste,alezadałemsobietyle
trudu...Początkowodlazemsty,alezczasemdoszedłemdowniosku,żemogęprzytymteżnieźledorobić.
Dwiepieczenienajednymogniu.Widzę,żeprzyniosłaśpieniądze.Grzecznadziewczynka.Napadna
bank,brzminieźle,naprawdęnieźle.Niespodziewałemsię,żesięnatozdobędziesz...Inwestycjazwróci
misięznawiązką—tłumaczyłtriumfalnieZenon,stojącobokprzywiązanejdokrzesłaElżbiety.Głaskał
jąporudych,kręconychwłosach.PrzypominałaMałgosię,awłaściwieśmiałomożnabyjąuznaćza
starsząwersjęcórki.Obiepiękne,alerówniepechowe,jeślichodziodobórmężczyzn.Zenonstałw
odległościokołodziesięciumetrówoddrzwi,zaktórymiMałgorzata,przypominającsobieobrazyz
telewizji,adokładniesztuczkiHudiniegopokazywanewkanaleDiscoveryorazwskazówkipewnego

wariata,gdybyławBranicach,próbowałasięuwolnićzwęzłów.Udałosięjejrozluźnićkaftan,a
sadystycznypartnerjejmatki,zanurzającysięwewłasnymtriumfie,połknąłprzynętęizacząłopowiadać
Gosi,jakimtomajstersztykiemokazałsięjegoplanzemsty.Naglejednakspoważniałistanął
nieruchomo.

—Chodziłomioto,byśpoczuła,coznaczystracićnajważniejsząosobęwżyciu.Jedyną

pozostałąspokrewnionącząstkęsiebie.Przeżyćżonęjestźle,przeżyćcórkęjeszczegorzej...przeżyćje
obieizostaćsamemu,todramat...ZabiłaśAlicjęBrońską,mojącórkę—powiedziałZenonBroński.

WtedyGosiazamarła,aukładankazaczęłałączyćsięwcałość.Niczymdemonprzeszłości

wróciładoniejscena,gdyAlicjależymartwawjejdomu.Spoglądaławmyślachnatamteobrazy.Gosia
miałanarękachkrew.Pochwiliotrząsnęłasię,przypominającsobie,żeniemożeulecpsychicznemu
terrorowi.Tonarkotyki.Niemogłaulec.Tobyłbydlaniejkoniec.

—Słuchaj,Alicjaniebyłatakaświęta,jakcisięwydaje.Romansowałazmoimmężem.

Knułaibyłazdradliwąsuką.Zginęłaprzezwłasnągłupotę—mówiłaGosia,wciążgrającnaczas.
—ZAMKNIJSIĘ!!!—zawołałzfurią,poczymwyjąłbrońiwystrzeliłkilkarazywpowietrze.

Topozwoliłomusięuspokoić.Dyszałciężkoprzezchwilę,ażschowałpistoletiznówstałsię

zimny,opanowany.Pansytuacjipowrócił.

Gosiniepozostawałonicinnego,jakczekającnaratunekTajskiegoikomisarzaWinyla...

Pytaniebrzmi:czyzdążą?

NagleGosiapojęła.
—Zenon,skądwiedziałeś,żenapadłamnabank?Przecieżniemogłeświedzieć.Niktnie

wiedział.Pochwiliusłyszałaczyjeśkroki.

„Kolejnyporywacz?”—zastanawiałasię,anajejtwarzyznówmiałopojawićsię

zaskoczenie.

Zciemnościwyłoniłsięmężczyznawkominiarceipłaszczuprzeciwdeszczowym.Podszedł

spokojniedoZenonaiprzywitałsięznim.

—Czysto?—zapytałZenon.
—Tak,obstawazdjęta—odparłzamaskowanymężczyzna.—Gosiu.Tojesttaka

naszamałaniespodziankadlaciebie—powiedziałZenoninaglezdjąłmężczyźniekominiarkęzgłowy,
czegonajwyraźniejtensięniespodziewał.

—Cotyrobisz?!Oszalałeś?!—krzyczałzaskoczonyMichałTajski.
Próbowałwyrwaćtowarzyszowikominiarkę,jakdziecko,któremuktośzabrałulubioną

zabawkę.

—Oddaj!—wołałMichał,alezaniechałdalszychprób,gdyzobaczyłzaskoczonyi

rozczarowanywzrokMałgorzaty.

Musiałpogodzićsięztym,żezobaczyłajegotwarz.Niedostaniejednejznagród.
—Zdziwiona?Masztalentdonieodpowiednichmężczyzn,musiałemcitoudowodnić.Michał

Tajskibyłmibardzopotrzebnyipomocny.Znasięnakomputerach.Pomógłmizmontowaćmoje
podrobionezdjęciaztwoimojcem.Staruszekmusiałmizrobićmiejsce,boprzytwojejmatcebyłozbyt
tłoczno.Takaniedobranaparaztegotrójkąta.Znaliśmysięzwojska,alecóż,delikatniemówiąc,nie
byliśmyprzyjaciółmi.Zająłemmiejscetwojegostarego,bopomimomojegoplanuzemsty,uważamtwoją
matkęzafajnądupcię.Szkoda,żetaksiętokończy,boprzecieżprzeżyliśmysporofajnychchwil—
tłumaczyłZenon,puszczającokowstronęElżbiety.

Natwarzyobukobietmalowałosięterazobrzydzenie.—Sfingowałemporwanie

samegosiebieitwejmatki.Michałzabrałcięnakolację,bymbezprzeszkódwykonałplan,aleElżbieta
stawiałaopór,więcdałemznaćMichałowi,atencofającwtedywGórkachautemspecjalniewjechałw

samochódpewnegofaceta.Todałomidośćczasu.TotakżeonukradłwamwtedypłytęwRaciborzu,pod
komisem.Następnieudał,żezostałpobityiprzekazałwammojąwiadomośćnainnejpłycie.Ta
wcześniejszabyłaniewygodna.Niejesttosekstaśmaztwojąmatką,alewiesz,nieważne.Wcześniej
zarejestrowaliśmynafilmiemojąsfingowanąśmierć.Musiałemcięnastraszyć,botencałykomisarz
Winyl,choćemeryt,towciążniezłykawałskurwiela.Glinastarejdaty,powiedzmy,żemiałemkiedyśz
nimdoczynienia.Zbytniowęszył,starykundel.Niespodziewałemsię,żeruszytęstarądupęzdomu.Na
szczęścieMichałokazałsiębardzodobryminformatorem.

—Michał...ufałamci,jakmogłeś?—niemalszepnęłazwyrzutemGosiadoTajskiego,aleten

zręcznieunikałjejwzroku,wpatrzonywpodłogę.

—Biznesisbiznes.Zrobiłemtodlapieniędzy.Nicosobistego—odparłzimno.
—No,Michaś,tosobiepogawędziliśmy,aterazczasdoroboty.Tyzaś,Gosiu,zobaczyszteraz

zbliska,jakumieratwojamatka,apóźniejzajmiemysiętwojąosóbką.Będąpięknechwile.Mamostry
nożyk,możeprzezżołądekdoserca?Zapowiadasiędługazabawa—mówiłZenon,oblizującsię
obleśnie.

—Zenon!CotywyprawiaszNiepisałemsięnajakieśpsycho-gówna.Mieliśmytylkozabrać

kasęisięzwijać!—zawołałMichał,zaskoczonykolejnązmianąplanu.

—Widziałynaszetwarze,idioto.
—Trzebabyłominiezdejmowaćkominiarki,asobiecośzałatwić!Onenicniepowiedzą,

prawda,Gosiu?Znikniemyi...—trajkotałTajski,któremuniepodobałysięnagłezwrotywe
wcześniejszychustaleniach.

—Cotytakimarudny,hm?Chceszodpuścićtakązabawę?—spytałZenontowarzysza.
—Niejestemmordercą.Tomiałabyćłatwakasa.Wypuśćmyje,niktprzecieżimnieuwierzy,a

nawetjeśli,tonicnanasniemają.Ztakąkasąłatwobędzienamzniknąć.Zostawmyje—nalegał
Michał.—Nowidzisz,Michał,zapomniałbymsię.Jeszczechwilaimógłbymzrobićcoś
strasznego.Zbłądziłem,uratowałeśmojąduszę.Maszkluczeiidź,otwórztedrzwi—rozkazałZenon,
jakbyopamiętującsięirzucająckluczTajskiemu.

Tenpodszedłdodrzwiichciałjeotworzyć,gdyusłyszałtrzywystrzałyiprzeszywającekłucie

wplecach.Zamarł,podobniejakGosia.Czuł,żeumiera.Czułsięoszukany.Czułsięzdradzony.Czułsię
winny.Kaszlnąłkrwiąipowoliosuwałsiępodrzwiachnapodłogę.—Oszukałnasoboje...Prze...
pra...szam—wydusiłdoGosiiostatkiemsiłzłapałjązarękę,poczympuścił,bypochwiliwyzionąć
ducha.

Leżałterazmartwyizdradzony.ZabityprzezZenonaBrońskiego.
Ostatniamyśl,jakagonawiedziłaprzedśmierciąbrzmiała:„Nieodwracajsiędo

wrogaplecami,adoprzyjacielatymbardziej...”.

—Uhaha,uwielbiamfilmowezwrotyakcji.Skorojużpaplamjakwfilmie,toczemuniepójść

dalej,conie?—przemawiałZenonwszaleńczym,pokręconymtańcu.

Corazbardziejpogrążałsięwotmętachwłasnegoszaleństwa.Tobyłajegotożsamość
—Tywszarzu!Strzeliłeśmuwplecy!Jesteśgorszyodswojejcórki,tejzdziry!
—wykrzyczałaMałgorzata,którejmimowszystkobyłożalMichała.
Pomimoświadomości,żezostałazdradzona,niemogłaprzedsamąsobąukryć,żeprzywiązała

siędoniego.Byćmożenawetzaczynałacośczuć.

—Zamknijsię.Toniedziała,nierozumiesz?Nienamieszaszmiwgłowie.Zdradzęcisekret...

Jajużmamwniejnamieszane,hehehe!—wołałprzeskakującnoginanogę.

—Starygryzieglebę,aterazczasnajwyższynawas,naciebie—śpiewał.
—Zabiłeśmojegoojca?!—zapytałaGosia.Kolejnycios.—Ups?Nieno,jużcito

tłumaczyłem.Głuchajesteśczynaćpana?Ach,zapomniałem.Samcięnaćpałem.Takmiłosiętomówi.
Twójstaryprzeszkadzał,więcmusiałemsiępozbyćprzeszkody.Dobra,koniectejgadki.Terazczasna
party!

—powiedziałZenonizłapałElżbietęzaramię,siłązaprowadziłpoddrzwiceliGosi,

wyciągnąłbrońiwymierzyłwElżbietę.

—Odsuńsiępodścianę,tozostawięwasprzyżyciu.
—Przedchwiląmówiłeśinaczej,dlaczegomamcięsłuchać?
—Boniemaszwyboru,małakurewko.
Małgorzatamusiałasłuchaćrozkazówszaleńca.TenwrzuciłElżbietędoceli,gdziedołączyła

docórki.

—Mamo,mamo,nicciniejest?—zapytałaGosia,tulącmatkę.
—Przepraszam,towszystkomojawina.—Dajspokój,mamuś.Coś

wymyślimy.

—Możewybierzecie,którąmamzabićpierwszą?Nie,nie.Wtedyjednazwasprzeżyje,

więc...

—Mówiłeś,żenaszostawiszprzyżyciu.Bierzpieniądzeiznikaj—prosiłaGosia.
—Wieszco?Mówiłem,żezostawięwasprzyżyciu,aleniepowiedziałem,najakdługo.Mam

dlawascośspecjalnego—opowiadałZenonBroński,którywrolioprawcyisadystycznegopsychiatry
wbiałymkitluczułsięjakrybawwodzie.

Odsłoniłsześćkanistrówzbenzyną,któredotychczasprzykrytebyłyczarnąpłachtą.
—Tadaaaa.Niechcęprzecieżwyjśćnapotwora.Niejestemnieczuły.Postanowiłemnie

rozłączaćmatkiicórki.Dopierocoodnowiłyścieznajomość.Będzieciepatrzećwzajemnienawzajemną
powolnąibolesnąśmierćwpłomieniach.Kurde,jatojestemgenialny.Powinniomniefilmzrobićalbo
jakiśkryminałnapisać—chełpiłsięZenonwłasnymtriumfem,rozlewającpomagazyniekolejnekanistry
zbenzyną.

Następniezajrzałdowalizkiizuśmiechemstwierdził,żepieniądzesąprawdziwe.
—Sałatyjakukrólikawspiżarni.Kasawyglądaokej,więcbędziemysięchybamusielipowoli

pożegnać—powiedział,wyjmujączapalniczkęzippo,dokładnietaką,jakąmająwszyscytwardzielew
tanichfilmachklasyB.Jednympłynnymruchemkciukaodpaliłją.—Toterazchybapowinienem
walnąćjakąśpuentę.Nie,tobyło.Niechgrasię...Nie,omam!Tobędziegorącanoc,dziewczęta!—
powiedziałpochwili,bynadaćswejwypowiedzinutkępatosu.Trzymającpłonącązapalniczkęnagle
usłyszałzaplecamigłos:—Nawetniepróbuj,bociztyłkadurszlakzrobię—obiecałkomisarzWinyl,
trzymającwprawejręcewymierzonąwZenonabroń,alewąrękątrzymającsięzakrwawiącybrzuch.

—Noproszę,ktodonasdołączył.Wdzisiejszychczasachniemożnapolegaćnamłodych.

NawettoMichaśspierdolił.Noniemożnadziśnamłodychpolegać,naprawdę.Jakmożnaniemócuśpić
starego,kulawego,bezpańskiegokundla.

Noweź,piesku,odłóżbroń,toskrócętwojemęki—zaproponowałnietracącyzimnejkrwi

Zenon,wciążtrzymającpłonącązapalniczkę.

Wystarczy,żejąupuści,awszystkostaniewpłomieniach.Powoliodwróciłsiętwarządo

rannegokomisarza.Uśmiechnąłsię,jakbywciążczując,żemawszystkopodkontrolą.

—Wypuśćje,tobędziemynegocjować—zaproponowałWinyl,zbliżającsiępowolido

trzymanegonamuszceBrońskiego.

—Nienegocjujęzterrorystami.
—Jazeświramiteżnie,aledlaciebiezrobięwyjątek.—Oj,tobolało,alemam

lepszypomysł.Odłóżtępukawkę,towtedymożepogadamy.Naprzykładnatematyfinansowe.

—Odłóżzapalniczkęalbocięrozwalę.
—Jeślistrzelisz,tojąupuszczęiwszyscywylecimywpowietrze.Winyl,niewidząc

wyjściazsytuacji,położyłbrońnaziemiipodniósłrękędogóry,drugąwciążuciskająckrwawiącąranę
nabrzuchu.

—Teraztozgaś.Zabierajkasę,zostawnasiwszyscybędziemyzadowoleni—Winyluważnie

obserwowałzapalniczkęorazZenona,wciążbędącwgotowościdoataku.

—Kopnijjądomnie—nakazałZenon.
Niemającywyborukomisarzspełniłrozkaz,ztymżebrońniedotarłapodnogiBrońskiego,ale

jakieśtrzymetryodniego.Leżaładokładniemiędzynimi.

—Sorry,nigdyniebyłzemniedobrypiłkarz...Teraztyzgaśirzućmizapalniczkę.Wygrałeś,

możeszstądwiać.Niedługobędzietutajpolicja—powiedziałWinyl.

—Dałemsłowo,więcłap.Hahaha!—odpowiedziałBrońskiirzuciłkomisarzowi

zapalniczkę,śmiejącsięprzytymszaleńczo.Źródłoogniawirowałowlocie,wciążniegasnąc.
Czaszwolniłswójbieg.Komisarzskupiłwzroknaunoszącymsięwpowietrzupłomieniu,zapominająco
wszystkimdookoła.Jeślizapalniczkadotknieziemi,wszystkostaniewogniu.

Zenonnatomiastruszyłpopistolet.Winylowinieudałosięzłapaćzapalniczki.Upadłai

wszystkostanęłowpłomieniach.WtejsamejchwiliBrońskisięgnąłposwójrewolweriteraztomierzył
wkrwawiącegokomisarza,którywostatniejchwiliuskoczyłzadużą,drewnianąszafę,couratowałomu
życie.Zenonwystrzeliłtrzykrotnie,klnącnaprzeciwnika,alepłomienieutrudniałycelowanie.Robiłosię
straszniegorąco,ajęzykiogniabłyskawiczniepożerałybudynek.Winylledwouszedłkolejnym
pociskom.Brońskichciałstrzelaćdalej,alezdałsobiesprawę,żewrewolwerzeniemajużkul.Wtedy
zobaczyłpistoletkomisarza.Obajpomyśleliotymsamym:ktopierwszydotrzedobroni,tenwygrażycie.
Onijednakwolelimyśleć,żewygrywająśmierćprzeciwnika.KomisarzrzuciłwZenonależącąna
podłodzeszufladąipognałwkierunkupistoletu.

Pożarrozprzestrzeniałsiębłyskawicznie.Płonęłystaremeble,ściany,zasłony.Mężczyźniw

tymmorzuogniajednaknieskupialisięnaniebezpieczeństwie,lecznawrogu.Ogieńjeszczenimniebył.
Pókico,totylkodiabelskiwidzwalkidwóchdrapieżników.Winylpierwszydopadłpistoletu,alenim
zdążyłwycelowaćwnadbiegającegoBrońskiego,tenwytrąciłmubrońzręki.Rzucilisięteraznasiebie
zgołymirękami,bilisięiszarpaliniczymdwawściekłepsy.Tymczasempłomienieniebezpiecznie
zbliżałysiędopomieszczenia,wktórymwięzionebyłyGosiaiEla.Zdawałysobiesprawę,żejeśli
szybkosięniewydostaną—spłoną.Pomimocałegooszustwa,jakiegodopuściłsięwobecniejMichał
Tajski,niemiaławyboru,zawdzięczałamużycie.Wchwiligdyumierał,ostatkiemsiłzłapałjąza
rękęiprzekazałkluczdoceli.Próbowałajeotworzyć,choćniebyłotołatweprzezgryzącywoczyi
gardłodymczyzbliżającysięniebezpiecznieżarognia.Miałanadzieję,żeTajskidałjejwłaściwyklucz.
Mogłasiętylkomodlić,choćnigdyniebyłaprzesadniewierząca.Wtymczasiedwajmężczyźni,oddając
sięsamczyminstynktomuderzaliwsiebierazporaz,czymtylkosiędało.Pięści,szuflady,belki.Każdy
chwytbyłdozwolony.Gosiudałosięwkońcuotworzyćdrzwi.Pomogławstaćmatceirazemopuściły
celę.TymczasemkomisarzWinyldostałpotężnycioswtwarzipadłnaziemię.Osłabionykrwawieniemz
brzuchatakbardzopragnąłzasnąć,poddaćsię.Zenonsięgnąłposwójnóż,alenimzdołałdobić
przeciwnika,poczułbóliosunąłsięnapodłogę.Jaksięokazało,tozasługaMałgorzaty,którazadałamu
ciosporzuconąnieopodalwalizkązokupem.PochwiliGosiajednakzłapałasięzabrzuchizgrymasem
bólutakżepadłanaziemię.KomisarzWinylpodbiegłdoniej.

—Cocijest?Musimyuciekać!—krzyczał,próbującjąpodnieść.
—Niewiem,odjakiegośczasuboli.Boli,alezarazmi...ała...
przejdzie...Najpierwzabierzstądmojąmatkę—powiedziała,wskazującnaElżbietę.

—Niewyjdębezciebie—odparłaEla.
—Spróbujwstać.
—Ałaaa...nie...wróćpomniezachwilę.
KomisarzWinylsiłąodciągnąłmatkęodcórkiiprzykrywszyjąswoimpłaszczem,wyprowadził

zmagazynu.Pożarszalałjużwnajlepsze.Byłopiekielniegorąco.Winylwróciłdośrodka,omijającpo
drodzekawałkispadającegodachuipłomienie.SzukałterazGosi,mrużącprzytymoczy.Wysoka
temperaturasprawiła,żewszystkowydawałosięfalować.

Wkońcujednakjązobaczył.Wciążleżałainajwyraźniejcierpiała.Wymiotowała.Niedaleko

niejleżałwracającypowolidoprzytomnościZenon.WinylrzuciłsiębiegiemwkierunkuGosi,ale
zobaczyłogieńzbliżającysiędootwartejwalizkizpieniędzmi.Stanąłprzedwyborem.

Ratowaćmajątek,czyżycieMałgorzaty?
Pochwilinamysłuruszyłwkierunkuwalizkizpieniędzmi...
Nieuciekłzniąjednak,aprzyłożyłwstającemuBrońskiemu.
Pieniądzerozsypałysiędookoła,aniektórezaczęłyjużpłonąć.
GdyZenonupadłponownieotumaniony,Winylodskoczyłnabok,aspadającykawałekdachu

przygniótłBrońskiemunogę,czymunieruchomiłsadystęwyjącegoraczejzbezsilnościniżbólu.Dokońca
jednakniedawałzawygraną.Wiedziałjednak,żeporażkajestblisko.

Winylsplunąłnarozsypanepieniądze.
—Pieniądzeszczęścianiedają—potychsłowachkomisarzpodniósłjęczącąGosięiwyniósł

zpłonącego,walącegosięmagazynu.

Uratowałjąztegopiekła.
Brońskizostałuwięzionywcałkowicietrawionymjużprzezpłomieniebudynku.Zdałsobie

sprawę,żetokoniec.

—Nieumręwpłomieniach—mówiłdosiebieZenon,próbującdosięgnąćleżącegoniedaleko

rewolweru.

Gdytomusięwreszcieudało,przystawiłgosobiedogłowyisięgnąłpalcemspustu.
—Niedamwamwygrać.Niemałatwejśmierci.Jestszybkalubzła...—powiedziałdo

siebie.

Zamknąłoczyinacisnąłspust,alewciążbyłwśródżywych.Pistoletniewypalił,boniebyłow

nimprzecieżnaboi.ZenonrzuciłwścieklerewolweremwtrawioneprzezogieńciałomartwegoMichała
Tajskiego.

„Towszystkotwoja,kurwa,wina.Wcalemiciebienieżal.Marnaśmierć.Zginęprzez

matematykę,bosięprzeliczyłem”—pomyślałpogodzonyzlosemBroński.

—Śmierćmatematyka,przeliczyłemsię—powtórzyłgłośnoizacząłrechotaćzwłasnego

dowcipu.Próbowałtymzagłuszyćból,aletenstałsięzbytmocny.ZenonBrońskizacząłwyć,jakbysam
diabełobejmowałgopłomieniami.

Pokilkuchwilachpoczułjakogieńdobierasiędojegociała,aonniemożesięruszyć.

Płomieniestopnioworozłaziłysiępojegodłoniach,nogach,korpusie,zadającniesamowityból.Ogień
trawiłZenonapowoli,jakbyzakarę,chcącmusprawićbólnajwiększyzmożliwych.ZenonBroński
spłonąłżywcem,bojącsięśmierci,nieprzeprosiłjednakzanic.Nieżałował,poprostucierpiał.

Tymczasemprzedpłonącymmagazynemzpiskiemopon
zajechałakaretka,następniestrażpożarnaipolicja.Tłumgapiówoglądałpłonącybudynek.Coraz

większypożarprzypomniałmieszkańcomKuźniRaciborskiejpożarz1992roku.Odtegoczasupłomienie
kojarząsięimzezłem.Tymrazemzłojednakpozostałopodgruzamipłonącegobudynku.Przynajmniej
jegowcielenie,ZenonBroński.KomisarzWinyl,MałgorzataWrzesieńiElżbietaKalińskazrozumieli,że

tokoniecichkoszmaru,któregosprawcąbyłsadystaszukającywinnychzaśmierćcórki.Sambyłjednak
zaniąodpowiedzialny,wrównymstopniu,jakionasama.ZenonBroński,wciągającwtowszystko
łasegonapieniądzemłodegoczłowieka,MichałaTajskiego,zabrałzesobąkolejnąduszęztegoświata.

UśmierciłteżStanisławaKalińskiego,ojcaMałgorzaty.
Sprawiedliwościstałosięzadość?

SzpitalRejonowywRaciborzu
27maja2006

MałgorzataWrzesieńleżałanaśnieżnobiałym,szpitalnymłóżku,rozmawiajączeswojąmatką.

Cieszyłysięswoimtowarzystwem.DopokojuwszedłkulejącykomisarzWinylwrazzżonąEwąi
dziećmi,siedmioletnimPiotrusiemiośmioletnimKrzysiem.WszyscyprzywitalisięzGosią,adzieci
wręczyłyjejbukietkolorowychkwiatków.TymrazemkomisarzWinylbyłogolony,zadbanyi
rozpromieniony.Widaćbyło,żewkońcuzaczęłomusięukładać.—Dziękujęci,Gosiu,zawszystko.
Zwróciłaśmimęża,adzieciomojca...Musiałamciępoznać.Jesteśbohaterką,takjakon.Wiesz,comam
namyśli.Zrozumiał,żepieniądzeszczęścianiedają,żenajważniejszajestrodzinaifakt,żemamy
siebie.Zwróciłaśgonam.

Mnieimoimdzieciom.WróciłmójstarySławek—powiedziałaserdecznieEwaWinyldoGosi.
—Tojapowinnamdziękowaćpanimężowi.Gdybynieon,dziśbynastutajniebyło—

odparłaElżbieta,matkaMałgorzaty.—Gdyusłyszałamwdziennikureportażocałymzajściu,o
tym,żemójmążwyniósłwasobiezpłonącegobudynku...iotym,żepokonałporywaczaimordercę...
całySławek...niemógłusiedziećnamiejscu,żebykomuśniepomóc.Matowekrwi—opowiadała
Ewa,patrzącczulenamęża.

—Nawetzgłosilisiędomniezraciborskiejpolicji.Chcieli,bymwróciłizostał

komendantem.

—Zgodziłeśsię?—zapytałaMałgorzata.
—Nie,alemożekiedyś,ktowie.Naraziezmęczyłomnieganianiezatymibandziorami...

Chybazastaryjużjestem,amojemiejscejestprzyżonieidzieciach—Winylspojrzałnanichimrugnął.

DopokojuwszedłdoktorBujalski.
—Witam.NazywamsięMateuszBujalski,doktorBujalski.Przepraszam,żeprzeszkadzam,ale

mamywynikibadańMałgorzatyWrzesień.

—Kalińskiej,doktorze,Kalińskiej—poprawiłalekarzaMałgorzata.
—Tak,tak...
—Paniedoktorze,atebóle?Dlaczegowtedywmagazynietakparaliżującorozbolałmnie

brzuch?—spytałaGosia.

—Cóż...tonicpoważnego...Poprostunadmiarstresu,organizmsięzbuntował.Naszczęście

płódniejestzagrożony—odparłdoktor.—Płód?!—krzyknęliniemalwszyscywpomieszczeniu,
zaskoczeniwypowiedziąlekarza,któryniezdawałsobiesprawyzniewiedzyzgromadzonych.

—Jestpaniwciąży,proszęsiętakniedziwić.Zostaniepaniunasprzezkilkadnina

obserwacji.Wedługbadańdzieckozostałopoczętewokolicachdwudziestegopiątegokwietnia.Jestpani
wpierwszymmiesiącuciąży.DlaświętegospokojuzbadałemDNApanizmarłegomęża,któremieliśmy
zachowane...Pasuje...Ojcemjestpaniświętejpamięcimałżonek,PiotrWrzesień.

—Aleonojest...Niemożliwe.
Małgorzatabyławszoku,alezdawałasobiesprawę,żetylkoodniejzależy,czydzieckookaże

siębłogosławieństwem,czykarąwymierzonązzagrobuprzezPiotraWrześnia.Obiecałasobie,żebędzie

inna,żebędzielepszymczłowiekiem.PostanowiłanazwaćsynaPiotr,poojcu,którypomimocałegozła,
jakiejejiinnymludziomwyrządził,nieświadomiezmieniłjednakMałgorzatęnalepsze.Wygrał,choć
kosztowałogotowieleżyć,wtymjegowłasne.Piotrchciałuzdrowićcharakterżony,naprawićjej
złamanąprzezstratędzieckapsychikę.Zapłaciłzatonajwyższącenę,alekonieckońcówzwyciężył.
Pomógłjejpowstać,choćsamupadł.Takwielezłegomusiałosięwydarzyć,żebyMałgorzatamogła
docenićwkońcuwartośćżycia.

Człowiekuczysięnabłędach.Pieniądzeszczęścianiedają,awżyciunajważniejszajest

rodzina...Małgorzatazrozumiała,żetewszystkiegórnolotnewydawałobysięfrazesymogązawierać
jednakjakieśziarenkoprawdy.

Iwtedypomyślałaodziecku.Oswoimmałymcudzie,małejfasolce,którazaczynarosnąćwjej

łonie.Pragnęła,bynigdyniemusiałoprzechodzićtylecoona,bystaćsięmądrzejszymilepszym
człowiekiem.Pragnęławychowaćsynanadobrego,uczciwegomężczyznę.Zamknęłaoczyizuśmiechem
natwarzyprzypomniałasobiemądresłowaKarolaWojtyły:„Człowiekjestwielkinieprzezto,co
posiada,leczprzezto,kimjest.Nieprzezto,coma,leczprzezto,czymdzielisięzinnymi”.