Aleksander Fredro
Osiołkowi w żłoby dano...
Osiołkowi w żłoby dano,
W jeden owies, w drugi siano. Chwyci owies, żal mu siana.
Uchem strzyże, głową kręci I tak stoi aż do rana,
I to pachnie, i to nęci. A od rana do wieczora;
Od którego teraz zacznie, Aż nareszcie przyszła pora,
Aby sobie podjeść smacznie? Że oślina pośród jadła
Trudny wybór, trudna zgoda Z głodu padła.
Chwyci siano, owsa szkoda,
Paweł i Gaweł
Paweł i Gaweł w jednym stali
domu
Paweł na górze, a Gaweł na dole; Cóż było mówić? Paweł ani pisnął,
Paweł, spokojny, nie wadził Wrócił do siebie i czapkę nacisnął.
nikomu, Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie
Gaweł najdziksze wymyślał chrapie,
swawole. A tu z powały coś mu na nos kapie.
Ciągle polował po swoim pokoju: Zerwał się z łóżka i pędzi na górę.
To pies, to zając - między stoły, Stuk! Puk! - Zamknięto. Spogląda
stołki przez dziurę
Gonił, uciekał, wywracał koziołki, I widzi... Cóż tam? Cały pokój w
Strzelał i trąbił, krzyczał do wodzie,
znoju. A Paweł z wędką siedzi na komodzie.
Znosił to Paweł, nareszcie nie - Co waćpan robisz - Ryby sobie łowię.
może; - Ależ, mośpanie, mnie kapie po
Schodzi do Gawła i prosi w głowie!
pokorze: A Paweł na to:
- Zmiłuj się waćpan, poluj ciszej - Wolnoć, Tomku
nieco, W swoim domku.
Bo mi na górze szyby z okien Z tej powiastki morał w tym sposobie:
lecą. - Jak ty komu, tak on tobie.
A na to Gaweł:
- Wolnoć, Tomku
W swoim domku. -