Historia sportu i kultury fizycznej

Autor: Stanik

17.07.2007.

Zmieniony 24.11.2008.

Sport w starozytności.

Obraz życia ludzi pierwotnych można było odtworzyć na podstawie

dwóch źródeł: wykopalisk archeologicznych, czyli szczątków osad ludzkich,

narzędzi, sprzętów, ozdób, broni, których bogate zasoby znajdują się w

różnych muzeach na całym świecie oraz obserwując współcześnie jeszcze

żyjące w Afryce, Azji czy Ameryce społeczeństwa prymitywne...

Już u ludzi pierwotnych sprawność fizyczna człowieka miała ogromne

znaczenie w życiu, w walce o zdobywanie pożywienia i w obliczu ciągłych

zagrożeń. Człowiek pierwotny musiał być silny, sprawny, zdrowy, czyli

odporny na choroby i zmienny klimat oraz czujny i orientujący się w terenie.

Sprawność ta była ważna w życiu, tym bardziej, iż narzędzia, którymi

posługiwał się człowiek w celu np. zdobywania pożywienia były bardzo

prymitywne. Dopiero dużo później człowiek oswoił niektóre zwierzęta np.

psy i nauczył się posługiwać nimi na polowaniu, czy konie, na których

zaczął jeździć. Młody człowiek w społeczeństwach prymitywnych był

wychowywany i uczony poprzez naśladowanie starszych. Uczył się tych czynności,

które były niezbędne w twardych warunkach życia, czyli: myślistwa, jazdy

konnej, pływania, biegu, posługiwania się bronią, ale także pląsów,

przeskakiwania przez ognisko, gdyż czynności te związane były z różnymi

obrzędami kultowymi. Znana jest rozwinięta w społecznościach prymitywnych

instytucja inicjacji, polegająca na wprowadzaniu młodych chłopców przez

starszyznę w tajniki życia i rytuały plemienne. Inicjacja odbywała się

często w surowych leśnych warunkach, w odosobnieniu. Wprowadzanie

młodzieży w życie dorosłych odbywało się różnie w różnych starożytnych

państwach.

staniczek

http://student.agh.edu.pl/~stanik

Kreator PDF

Utworzono 29 March, 2009, 22:43

W Chinach np. dzieci i młodzież uprawiały: gry i zabawy, łucznictwo,

tańce, rytmikę, muzykę.

Sporty w Chinach przygotowywały młodzież do służby wojskowej i życia w

grupie.. Była to jazda na rydwanach, łucznictwo, rzut kamieniem,

oszczepem, ćwiczenia w posługiwaniu się kuszą.

Bardzo popularne były zapasy, organizowane w formie występów publicznych.

W połowie pierwszego tysiąclecia naszej ery w Chinach upowszechnił się

boks określany ścisłym regulaminem. Jednym z najstarszych sportów w

Chinach byłą piłka nożna. Sama piłka początkowo była wypełniona włosem,

pokryta skórą, zszytą z ośmiu skrawków. Powszechne było także pływanie.

W XI wieku dziecko oswajało się z wodą w wieku lat siedmiu, w wieku 10

lat już dobrze pływało a wieku lat 15 nurkowało.

Chińczycy znali również od dawna gimnastykę, która nazywała się Kong

Fou /czytaj: Kung Fu/. Ćwiczenia te służyły wszechstronnemu rozwojowi

organizmu i zwiększeniu odporności.

W Egipcie cywilizacja rozwinęła się głownie dzięki położeniu tego

państwa nad życiodajną rzeką Nil. Starożytni Egipcjanie odznaczali się

tężyzną fizyczną,, o czym świadczą zachowane płaskorzeźby. Również

kobiety były smukłe i wysportowane. Wśród dziewcząt popularne były gry w

piłkę, przerzucanie piłki rękami. Także chłopcy grali w piłkę, lecz

ich piłki były mniejsze niż dziewcząt. Popularne były także walki na

kije, ćwiczenia atletyczne a także zapasy. Jednym z elementów uroczystości

dworskich były wyścigi rydwanów, czyli zaprzęgów konnych, oraz strzelanie

z łuku. Uprawiano także podnoszenie ciężarów, lecz nie były to

sztangi, ale worki z piaskiem, oraz boks i hokej a także pływanie i wioślarstwo.

Istniały już wtedy, w czasach starożytnych szkoły wojskowe, w których

chłopcy uczyli się sztuki walki ale nie tylko, bo także tańców

wojennych, które później upowszechniały się także i wśród ludności cywilnej.

Starożytni Egipcjanie do mistrzostwa doprowadzili sztukę pływania.

Istnieją także przypuszczenia, że w starożytnym Egipcie odbywały się zawody

sportowe, w których brali udział zawodnicy także z innych krajów, nie

tylko z Egiptu. Była to jakby forma dzisiejszych Igrzysk Olimpijskich.

W Indiach, które położone są w dorzeczu dwóch rzek Indusu i Gangesu w

latach 2500 – 1500 przed naszą erą rozwinęła się jedna z

najstarszych kultur świata.

Hindusi wielką wagę przywiązywali do czystości ciała. Myli ręce i

zęby przed każdym posiłkiem. Ćwiczenia fizyczne uprawiane były głównie w

celu usprawnienia organizmu dla obronności kraju. Ćwiczono powożenie

rydwanów, jazdę na słoniach a także strzelanie z łuku, używanie dzid, mieczy

i toporów. Polowano na lwy, jelenie, ptactwo. Ze sportów, znane były

zapasy. Hindusi stosowali także specyficzne techniki masażu jako środek

leczniczy i usprawniający. Popularny był również taniec.

Wspaniałym dokumentem , przedstawiającym między innymi życie sportowe

starożytnych plemion zwanych Achajami mieszkającymi na terytorium dzisiejszej

staniczek

http://student.agh.edu.pl/~stanik

Kreator PDF

Utworzono 29 March, 2009, 22:43

Grecji są poematy Homera Iliada i Odyseja, Igrzyska zaczynały się

wyścigami rydwanów, w dalszej kolejności były walki bokserskie, zapasy, bieg,

walki w zbroi oraz rzut żelazną kulą – rodzajem dzisiejszego dysku a

także strzelanie z łuku i rzut włócznią.

Starożytna Grecja dzieliła się na wiele państw, z których największe to były Ateny i Sparta.

Spartanie przygotowywali swoje dzieci i młodzież przede wszystkim do

służby wojskowej natomiast Ateńczycy szkolili dzieci pod okiem nauczyciela

ćwiczeń fizycznych w palestrze /boisko sportowe/ przygotowując młodzież

raczej do życia społecznego, publicznego. Ideałem wychowania w tym czasie

był człowiek piękny i dobry /kalokagathia/. Młodzież uprawiała musztrę

wojskową, jazdę konną, żeglarstwo, uczyła się posługiwania bronią.

Uprawiano także pięciobój, który obejmował: biegi, skoki, rzut dyskiem,

oszczepem i zapasy.

Przeważnie co 4 lata odbywały się starożytnych państwach greckich Igrzyska Sportowe,jak igrzyska w

miejscowości Olimpia, igrzyska pytyjskie w Delfach czy igrzyska nemejskie w Nemei. Igrzyska były

połączone również z ofiarami bogom, pełniły więc funkcje sakralne.

Zawodnicy występowali na igrzyskach nago, bez okrycia głowy, mimo że panował upał.

Również podobnie jak w państwach greckich, igrzyska olimpijskie odbywały się w Rzymie.

Młodzi rzymianie ćwiczyli ciało, gdyż uważali, że sprawne ciało to

najlepsze zabezpieczenie na starość. Podstawowe ćwiczenia to strzelanie z

łuku, polowanie, rzucanie dzidą. Rozpowszechnione było pływanie, które

było uznawane za sport o dużych walorach zdrowotnych. Palestry, czyli

czworokątne boiska, na których odbywały się rozmaite ćwiczenia połączone

często były z łaźniami. Igrzyska na wzór greckich odbywały się np. w

Neapolu czy na Kapitolu. W późniejszym okresie cesarstwa rzymskiego konkurencje sportowe na

igrzyskach zostały zastąpione walkami gladiatorów. Gladiatorzy to byli niewolnicy szkoleni do walk w

specjalnych koszarach. Często gladiatorzy walczyli z dzikimi zwierzętami, co upamiętnił Henryk

Sienkiewicz w swojej powieści Quo vadis.

Sport w dobie średniowiecza.

Okres średniowiecza datujący się od upadku Cesarstwa Rzymskiego tj. roku

476 do końca XV wieku jest okresem rozkwitu chrześcijaństwa, a zarazem

upadku kultury fizycznej. Kościół głosił, że dbałość o rozwój fizyczny

ciała i o jego piękno jest rzeczą grzeszną. Zdrowie duszy a nie ciała

było w surowej ideologii chrześcijańskiej rzeczą najważniejszą.

Człowiek posiada jednak naturalną potrzebę ruchu i ta potrzeba nie była

kwestionowana. Młodzi i starsi uprawiali biegi, pływanie i polowanie. Popularna była gra w piłkę, kości ,

żeglarstwo i rybołówstwo. Rycerze na dworach pana średniowiecznego zaprawiali się w ćwiczeniach w

bieganiu, mocowaniu, w skakaniu i pływaniu a przede wszystkim uczyli się jeździć konno w pełnej zbroi i

z bronią. Rycerze lubili popisywać się swoimi umiejętnościami, sprawnością i siłą. Stąd popularność w

tym czasie turniejów rycerskich. Turnieje odbywały się na dworach książąt i królów , były uroczyste,

starannie przygotowane a o ich terminach wiedziano kilka miesięcy naprzód. Mógł wziąć w nich udział

każdy rycerz. Najbardziej atrakcyjnym punktem turnieju była walka dwu przeciwnych ugrupowań. Każda

drużyna liczyła od 20 do 30 osób. Byli to rycerze na koniach. W takich walkach często zdarzały się

wypadki śmiertelne. Mniej niebezpieczne były walki dwu rycerzy, z których każdy chciał ugodzić

przeciwnika kopią w głowę lub tułów. Walki rycerskie w niektórych krajach w okresie średniowiecza

odbywały się również na wodzie, w łodziach zazwyczaj pięcioosobowych.

W średniowieczu rozwijają się niektóre sporty wywodzące się z

dawnych zapasów o charakterze rytualnym jak na przykład sumo w Japonii czy

odbijanie drewnianą rakietą piłki z piórami/odpowiednik dzisiejszego

badmintona/. Mnisi buddyjscy propagują natomiast indyjskie ćwiczenia ciała i ducha pod nazwą yogi

staniczek

http://student.agh.edu.pl/~stanik

Kreator PDF

Utworzono 29 March, 2009, 22:43

/dzisiejsza joga/.

Sport w dobie odrodzenia

W XV i XVI wieku w Europie następuje pewien zwrot do dawnej kultury antycznej a więc i do dawnych

uprawianych w starożytności sportów. Renesans przeżywa gimnastyka ciała, na temat ćwiczeń fizycznych

i ich znaczenia dla zdrowia wypowiadają się lekarze. Odnowa myśli pedagogicznej a co za tym idzie i

kultury fizycznej rozpoczęła się we Włoszech i wkrótce rozprzestrzeniła w całej Europie. Myśliciele i

humaniści z tego okresu szczególnie podkreślają znaczenie gimnastyki jako środka leczniczego oraz

kształtującego i rzeźbiącego ciało ludzkie. Nie negowano jednocześnie znaczenia innych starożytnych

dyscyplin sportowych takich jak: taniec, gra w piłkę, zapasy, jazda konna, wioślarstwo, pływanie, biegi,

sporty walki, rzuty, skakanie, szermierka.

Sport w dobie Oświecenia

W wieku XVII i XVIII szczególnie w Europie następuje szybki rozwój

nauki, tak szybki, że okres ten zaczęto nazywać okresem Oświecenia. Powstają

szkoły i nawet podręczniki do ćwiczeń fizycznych i specjalne place do

uprawiania sportu zwane boiskami. Zajęcia sportowe prowadzą przygotowani do

tego nauczyciele.

W Polsce reforma szkolnictwa dokonana została w 1773 r przez Komisję

Edukacji Narodowej, która to sprawować miała nadzór nad wszystkimi

szkołami. Jednak lekcje sportu na specjalnych placach, czyli boiskach pod okiem nauczycieli w Polsce

dopiero zaczynają być prowadzone w XIX wieku.

W XVIII wieku w Europie dawne formy sportu o charakterze użytecznym

przekształcają się w dyscypliny sportowe w rozumieniu dzisiejszym. Walka na miecze i szpady

przekształca się w szermierkę, w której to zamiast

ciężkich mieczy i tarcz zaczyna być używana broń lekka jak szpady a zawodnicy

walczą w skórzanych maskach na twarzach. Szermierka staje się sztuką

potrzebną nie do zabicia wroga, lecz do ćwiczenia sprawności.

Podobny rodowód ma jeździectwo. Umiejętność jazdy na koniu była

podstawową umiejętnością potrzebną nie tylko rycerzom w okresach wojen, ale

wszystkim ludziom, gdyż koń był głównym środkiem lokomocji. Sztuka

jeździecka zaczyna być bardziej popisowa dopiero w XVIII wieku, kiedy to

odbywały się pokazy jazdy na koniu z użyciem broni – lancy, dzidy, szabli albo pistoletu.

Łyżwiarstwo rozwijało się najpierw w krajach Europy północnej gdzie

panowała długa zima a rzeki i jeziora przez dłuższy czas były skute

lodem. Pierwsze łyżwy były zbudowane z kości zwierzęcych, dopiero później

oprawiano je w żelazo. Łyżwy stalowe pojawiają się dopiero w XVII i

XVIII wieku. W Anglii powstaje w 1642 roku pierwszy klub łyżwiarski a we

Francji obok gier w piłkę właśnie łyżwiarstwo staje się w tych czasach

ulubioną zabawą na dworach.

Swój rozkwit łyżwiarstwo przeżywa w wieku XIX, kiedy to powstaje szereg

szkół i klubów łyżwiarskich a w miastach, na placach zakładane są

tzw. ślizgawki.

Pływanie związane było od dawien dawna z żeglarstwem i połowem ryb.

Dopiero pisarze odrodzenia mówią o pływaniu jako o właściwym dla

młodzieży sposobie ćwiczenia ciała. Pierwszy opis techniki pływania pochodzi z

XVI wieku. Opisane jest pływanie żabką, na plecach i na boku. Zachęca się

wtedy także młodzież do nurkowania, gdyż przydaje się ono w ratowaniu

staniczek

http://student.agh.edu.pl/~stanik

Kreator PDF

Utworzono 29 March, 2009, 22:43

tonących.

W Polsce pływanie zaleca powstała w 1773 r Komisja Edukacji Narodowej,

jednak musi się ono odbywać pod ścisłym nadzorem.

Gry w piłkę znane były już w starożytności. Rzucano je ręką, kopano, podbijano w zależności od jej

wielkości i od tego, z czego była zrobiona.

W średniowieczu, niektórzy władcy próbowali zakazywać gry w piłkę,

gdyż jakoby miała odciągać ludzi od pracy.. Żeby ominąć zakazy i

uniknąć kar ludzie urządzali gry w piłkę ku czci świętych. Grano, więc w

niedziele i święta w miastach i na wsiach. W samym Paryżu, w 1292 roku

było 13 fabrykantów piłek do gry! W okresie od XV – do XVIII wieku gra

się w piłkę odbijaną kijem /odpowiednik dzisiejszego palanta/, odbijaną

nogą /dzisiejsza piłka nożna/, odbijaną ręką, pięścią /dzisiejsza

siatkówka/, toczoną po lodzie /dzisiejszy hokej/, podbijaną i rzucaną do

bramek /dzisiejsza piłka ręczna/ czy odbijaną rakieta przez rozwieszony sznur

– dzisiejszy tenis ziemny. W Polsce w okresie Oświecenia szczególnie

popularnym stało się polowanie, na które nie wyruszano już w celu

zdobywania pożywienia, lecz w celu rozerwania się. Polowanie stało się swoistym sportem możnowładców

i szlachty. Szlachecką namiętność do polowań

opisał Adam Mickiewicz w Panu Tadeuszu.

Szlachta najchętniej polowała, natomiast młodzież szkolna uprawiała

tzw. palcaty, czyli coś w rodzaju szermierki na kije. Grano także w piłkę

podbijaną kijem, która leciała do góry tak wysoko, że jej widać nie

było. Był to znany do dzisiaj palant.

Popularne wśród młodzieży szkolnej były też gonitwy, skoki, gra w

kręgle latem a rzuty śnieżkami zimą.

Ćwiczenia te nosiły ogólną nazwę r e k r e a c j i i odbywały się w sposób zorganizowany w czasie

wolnym, czyli po szkolnych zajęciach obowiązkowych.

Sport w wieku XIX.

Od początku XIX wieku sport i rekreacja fizyczna zaczyna się

intensywnie rozwijać, głównie, dlatego iż zaczął rozwijać się wielki przemysł,

który niósł za sobą zmęczenie ciężko pracujących w nim ludzi. Ludzie

ci potrzebowali ruchu, jako naturalnego czynnika czynnego odpoczynku po

ciężkiej pracy.

W Europie zachodniej zaczynają powstawać tereny gier, zabaw i rekreacji a później kluby i zrzeszenia

sportowe.

Rozwija się także ideologia upatrująca w ćwiczeniach fizycznych czynnika wzmacniającego strukturę

fizyczną organizmu jak i psychikę człowieka/teoretycy z tego okresu to między innymi: Jan Amos

Kodeński, Johan GutsMuths, Jon Dewey w Polsce Jędrzej Śniadecki./ W XIX wieku powstały znane

systemy gimnastyczne: szwedzki ojca i syna Lingów, niemiecki, bardzo schematyczny i sformalizowany,

czy np. gimnastyka Bjorkstein, która ukierunkowała gimnastykę dziewcząt i kobiet, uwzględniając ich

naturalne potrzeby.

Od XIX wieku obserwujemy rozwój nowych dyscyplin sportowych. Powstają stowarzyszenia i

kluby sportowe, najpierw o charakterze lokalnym a później także międzynarodowym. Przykładem takiego

międzynarodowego klubu było Stowarzyszenie Gimnastyczne pod nazwą „Sokół”, które

powstało w 1862 roku w Pradze czeskiej, a wkrótce filie „Sokoła” zaczęły powstawać w

całej Europie, w tym również i w Polsce. Amatorzy ćwiczący w klubach sportowych pragnęli popisać się

swoimi umiejętnościami przed szerszą publicznością, stąd powstała idea organizowania zawodów

sportowych, a szczytem tej tendencji było reaktywowanie w 1896 roku z inicjatywy Francuza Pierra de

staniczek

http://student.agh.edu.pl/~stanik

Kreator PDF

Utworzono 29 March, 2009, 22:43

Coubertina pierwszych Nowożytnych Igrzysk Olimpijskich w Atenach.

Nie przypominały one jednak dawnych igrzysk w starożytnej Grecji.

Najliczniejsze były konkurencje lekkoatletyczne a bohaterem igrzysk został grek – Spirydos Luis,

który wygrał bieg maratoński na dystansie 40 km. Na całej trasie biegu stało i kibicowało ok. 100 tysięcy

widzów. Ogółem w Igrzyskach brało udział 115 zawodników z 13 krajów.

Następne Igrzyska odbyły się w Paryżu w 1900 roku, trzecie w Sant Luis

w 1904 roku, czwarte w Londynie w 1908 roku. Wzięło w nich już udział

2666 zawodników z 22 krajów.

W stosunku do poprzednich Igrzysk wzrosła ilość konkurencji i znacznie

poprawiły się wyniki zawodników. V Igrzyska odbyły się Sztokholmie w 1912

roku. Po raz pierwszy wzięli w niej udział dwaj Polacy, chociaż w barwach

innych krajów /Austrii i Rosji/, jako, że Polska była w tym czasie pod

zaborami.

Intensywny rozwój sportu i Igrzysk doprowadziły do powstawania pod

koniec XIX i na początku XX wieku Międzynarodowych Federacji Sportowych.

Pierwsza powstała Międzynarodowa Federacja Towarzystw Wioślarskich/1892 r/,

następna to Unia Łyżwiarska a w 1897 r – Międzynarodowa Federacja

Gimnastyczna. Dalsze to: federacja piłki nożnej, pływania, hokeja na lodzie,

lekkiej atletyki, szermierki. W okresie międzywojennym tworzyły się dalsze

federacje: strzelecka, ciężkiej atletyki, jeździectwa, zapasów, bobslejów,

hokeja na trawie, łucznictwa, piłki koszykowej. Dzięki nim nasilała się

rywalizacja na stadionach i wzajemna, międzynarodowa pomoc w organizowaniu

imprez.

W następnych latach, po przerwie związanej z wybuchem I wojny światowej

odbyły się Igrzyska w Antwerpii /1920 r/, Paryżu /1924 r/ Amsterdamie

/1928 r/ Los Angeles /1932 r/, Berlinie /1936 r/.

I Zimowa Olimpiada odbyła się w Chamonix – zimowej stolicy Francji

i objęła wszystkie zimowe sporty za wyjątkiem saneczkarstwa. Czołowe

miejsca w tych Igrzyskach zajęły kraje, których klimat sprzyjał uprawianiu

sportów zimowych, takie jak: Norwegia, Finlandia, Austria, USA, Szwecja,

Finlandia.

Sport po II wojnie światowej

II wojna światowa była najkrwawszą z dotychczasowych wojen, straciło w

niej życie ok. 50 milionów ludzi, w tym także i dzieci. Polska straciła

ok. 6 milionów ofiar i 80 procent dorobku narodowego. Państwem, które po

II wojnie stało się potęgą polityczną był Związek Radziecki, a w

Europie Środkowej i Wschodniej został utworzony blok państw socjalistycznych,

związanych sojuszem ze Związkiem Radzieckim, do których to państw

należała również Polska.

Dokonuje się szereg zmian politycznych na całym świecie, wiele państw

kolonialnych w Afryce, Ameryce Południowej i Azji odzyskuje

niepodległość, co nie pozostaje bez znaczenia także w dziedzinie rozwoju sportu i kultury

fizycznej.

Nie bez wpływu na życie człowieka ma ogromne przyspieszenie techniki i

tempa rozwoju przemysłowego. Pracę człowieka w wielu dziedzinach życia

zastępują maszyny, automaty. Co gorsze i niepokojące rozwój techniki i

powstawanie wielkich aglomeracji przemysłowych i skupisk ludności zaczęło

powodować niszczenie fauny i flory i zatruwanie atmosfery, w stopniu

zagrażającym życiu i zdrowiu mieszkańców naszego globu.

Problemy sportu i rekreacji stały się problemami międzynarodowymi.

staniczek

http://student.agh.edu.pl/~stanik

Kreator PDF

Utworzono 29 March, 2009, 22:43

Sport i rekreacja weszły na stałe do systemu nauczania i wychowania. Do

prowadzenia zajęć sportowych i rekreacyjnych są specjaliści szkoleni na

Akademiach i Wyższych szkołach Wychowania Fizycznego.

W programach edukacji sportowej odchodzi się jednak od XIX wiecznych

systemów gimnastycznych na rzecz ćwiczeń naturalnych, spontanicznych,

wszechstronnie rozwijających młody organizm mających zaowocować zamiłowaniem do uprawiania

różnych dziedzin sportowych w formie rekreacyjnej w wieku

bardziej dojrzałym.

Ruch sportowy rozwija się szczególnie mocno poza nauczaniem w szkołach.

Powstaje mnóstwo klubów sportowych i turystycznych oraz najróżniejszych

związków i organizacji sportowych.

Dowiedziono, że tylko wysiłki fizyczne o znacznej intensywności mają istotny wpływ na wydolność

fizyczną człowieka a więc jego zdrowie i siły.

Uprawianie jakiegokolwiek sportu staje się niejako „stylem” życia współczesnego

człowieka.

Urządzenia sportowe stają się dostępne i powszechne, buduje się baseny, kąpieliska, zakłada lodowiska,

na każdym osiedlu znajduje się przynajmniej jedno boisko, można też powszechnie korzystać z boisk

przyszkolnych, które są otwarte. Zawody sportowe organizowane są w szkołach, klubach, przez zakłady

pracy. Powszechne są najróżniejsze spartakiady młodzieżowe, zakładowe /dla młodzieży bardziej

dojrzałej i ludzi w średnim wieku/, ligi mistrzów itp.

W 3 lata po zakończeniu II wojny wznowione zostają Igrzyska Olimpijskie.

Odbywają się kolejno w Londynie /1948r/, w Helsinkach /1952 r./, w

Melbourne /1956 r./, w Rzymie /1960 r./, w Tokio /1964 r./, w Mexico City /1968 r./, w Monachium

/1972 r./, w Montrealu /1976 r./, w Moskwie /1980 r./, Los Angeles/1984r//, Seul /1988 r./, Barcelona

/1992 r./, Atlanta /1996 r./, Sydney /2000 r./, Ateny /2004 r./ a w następnych latach zaplanowano

igrzyska w

Pekinie w 2008 roku i Londynie w 2012 r.

Podobnie i Igrzyska Zimowe odbywają się w dalszym ciągu co 4 lata.

Przedstawicielem Polski, który zdobył dotychczas najwięcej medali na

Olimpiadzie Zimowej jest nasz Adam Małysz /Salt Lace City 2002 r – medal

srebrny i brązowy/. Na ostatniej Olimpiadzie Zimowej w Turynie /2006r./ Adam

Małysz zajął 5 i 14 miejsce a ogólnie Polacy zostali sklasyfikowani na 20

miejscu zdobywając jeden srebrny i jeden brązowy medal. Zawsze w tym samym

roku, po Olimpiadzie dla sportowców zdrowych i silnych odbywa się tzw.

paraolimpiada dla niepełnosprawnych. W tych zawodach Polacy byli zawsze

klasyfikowani na wysokich pozycjach przywożąc z nich do kraju szereg medali.

Dzisiejszy sport oparty na wszechstronnych badaniach naukowych, nie tylko

medycznych, pozwala na osiąganie wyników, jakie dotąd wydawały się nie

do osiągnięcia przez ludzki organizm. Sport wyczynowy osiąga triumfy we

wszystkich dyscyplinach. Także nikt już nie kwestionuje znaczenia aktywności

ruchowej dzieci i młodzieży oraz profilaktycznej i rekreacyjnej roli ruchu

dla ludzi w wieku średnim i podeszłym.

Bibliografia:

1.Ryszard Wroczyński „Powszechne dzieje wychowania fizycznego i sportu”

2.Wikipedia, wolna encyklopedia /Internet/ - „Letnie i zimowe igrzyska olimpijskie”

staniczek

http://student.agh.edu.pl/~stanik

Kreator PDF

Utworzono 29 March, 2009, 22:43