Były nazistowski bank rządzi globalną ekonomią. 

Paul Joseph Watson, Prison Planet.com 
USA 
2011-03-01 

 

 
BIS (

Bank Rozrachunków Międzynarodowych

) został założony w 1930 roku przez gubernatora Banku 

Anglii, Montague Normana i jego niemieckiego kolegę Hjalmar-a Schacht-a, który później został ministrem 
finansów Adolfa Hitlera. 
 
Bank został założony w celu ułatwienia przekazów pieniężnych związanych z niemieckimi reparacjami 
wynikającymi z traktatu wersalskiego, ale już na początku drugiej wojny światowej, BIS w dużej mierze był 
kontrolowany przez głównych nazistowskich urzędników. Ludzi takich jak 

Walter Funk

, który był 

mianowany na ministra propagandy hitlerowskiej w 1933 roku, zanim został ministrem gospodarki. 
Kolejnym dyrektorem BIS w tym okresie był 

Emil Puhl

, który jako dyrektor i wiceprezes Banku Rzeszy 

w Niemczech był odpowiedzialny za kontrolę nazistowskiego złota. Zarówno Funk jak i Puhl zostali skazani 
w procesie norymberskim za zbrodnie wojenne. 
 
Inni dyrektorzy BIS to Herman Schmitz, dyrektor IG Farben, którego spółka odpowiedzialna była za min 
produkowane cyklonu B, gazu stosowanego w hitlerowskich komorach gazowych służącego do zabijania 
żydów i dysydentów politycznych, w czasie Holokaustu. Podczas drugiej wojny światowej, IG Farben 
współpracował ze Standard Oil Co. Johna D. Rockefeller-a. 
Kolejny to Baron von Schroeder, właściciel JHStein Bank, banku który przetrzymywał depozyty gestapo. 
 
W książce “

Trading With The Enemy, How the Allied multinationals supplied Nazi Germany throughout 

World War Two”

 opisano jak międzynarodowe siły podczas konferencji Bretton Woods w lipcu 1944 r. 

chciały zlikwidować Bank Rozrachunków Międzynarodowych, ponieważ wspierał wykradnie majątków 
w krajach okupowanych przez hitlerowskie Niemcy. Norwegia wezwała do likwidacji banku i była 
popierana przez Harryego Dexter Whitea, amerykańskiego sekretarza skarbu i Henryego Morgenthau, ale 
BIS przetrwał mimo oczywistych powiązań z nazistami. 

 

 
 
Higham pisze, że BIS stał się: "ścieżką dla transferów funduszy amerykańskich i brytyjskich płynących do 
Hitlera by pomóc mu budować maszynę wojenną". Minister finansów Hjalmar Schacht, określił zadanie 
banku jako "instytucji, która zachowa kanały komunikacji i porozumienia między przywódcami świata 
finansowego, nawet w przypadku konfliktu międzynarodowego. Zostało to zapisane w Statucie Banku 
i poparte przez rządy, że BIS powinien być zwolniony od zajęcia, zamknięcia lub wotum nieufności, bez 
względu na to czy jego współwłaściciele są w stanie wojny czy nie." 
 
"BIS był całkowicie pod kontrolą Hitlera od wybuchu II wojny światowej", pisze Higham. 
"Wśród dyrektorów pod przewodnictwem Thomasa H. McKittrickza był Hermann Shmitz, szef słynnej 
nazistowskiej IG Farben, baron Kurt von Schröder, szef J.H. Stein Bank of Cologne oficer i finansista 
Gestapo, dr Walter Funk szef Banku Rzeszy, oraz, oczywiście, Emil Puhl. Te dwie ostatnie osoby były 
osobiście obsadzone przez Hitlera ".  
 
Higham również szczegółowo opisał jak złoto zrabowane z krajów okupowanych przez hitlerowców było 
złożone w sejfach kontrolowanych przez BIS i jak hitlerowcy, którzy następnie kontrolowali ten bank 
zakazali wszelkich dyskusji na temat kradzieży. "BIS był narzędziem Hitlera, ale jego dalsze istnienie 
zostało zatwierdzone przez Wielką Brytanię, nawet po tym jak Wielka Brytania udała się na wojnę 
z Niemcami. Brytyjski dyrektor Sir Otto Niemeyer i przewodniczący Montagu Norman, pozostali na 
stanowisku do końca wojny", pisze Higham. 
 
Kongresman John M. Coffee sprzeciwiał się, że amerykańskie pieniądze były inwestowane przez bank 
w 1944 roku. "Nazistowski rząd ma 85 milionów franków szwajcarskich w złocie w depozycie BIS. 
Większość członków zarządu składa się z nazistowskich urzędników. Jednak amerykańskie pieniądze są 
zdeponowane w banku ", skarżył się Coffee. W 1948 roku BIS został zmuszony do przekazania jedynie 4 
mln funtów zrabowanego złota aliantom, ale dzięki ludziom takim jak Harry Truman i rodzinie 
Rockefellerów, bank nie został rozwiązany. Jeden z najbardziej wpływowych dyrektorów, nazistowskich, 
bankier Emil Puhl został zaproszony do Stanów Zjednoczonych jako gość honorowy w 1950 roku.  
 
Pomimo niechlubnej przeszłości, BIS trwa do dziś jako główne ramie zarządzania światowych elit. Bank 
posiada władzę, poprzez kontrolę ogromnych ilości globalnej waluty. BIS kontroluje nie mniej niż 7% 
dostępnych światowych środków dewizowych, a także posiada 712 ton złota, prawdopodobnie znaczną 
część, tego złota została skradziona z krajów okupowanych przez nazistów, którzy kontrolowali bank 
w trakcie wojny.  
 
Dzięki kontroli wymiany walut, a także złota, BIS może kontrolować warunki ekonomiczne w praktycznie 
każdym kraju. Pamiętaj, że następnym razem gdy Ben Bernanke czy prezes Europejskiego Banku 
Centralnego Jean-Claude Trichet zapowiedzą podwyżki stóp procentowych, nie stało się to bez zgody 
zarządu BIS. 
 
BIS jest po prostu ogromnym funduszem globalnego rządu, przez który przetacza się transfer majątku 
obywateli do IMF-u. "Na przykład, pieniądze amerykańskich podatników można przepuścić przez BIS do 
IMF-u i stamtąd właściwie gdziekolwiek indziej. W istocie, BIS pierze pieniądze, ponieważ nie ma 
konkretnych rachunkowości ani zapisów pochodzenia transferów, ani informacji o odbiorcach", 

pisze 

Casey.

 

 
Fakt, że naziści byli ściśle zaangażowani w działalność globalnego banku centralnego, który jest obecnie 
reklamowany jako podstawa potęgi gospodarczej rządu światowego jest przerażające. Za każdym razem, 
gdy poznajemy historyczne korzenie światowego rządu, okazuje się, że naziści odegrali główną rolę 
w tworzeniu i administrowaniu instytucji, które dzisiaj mają na celu wprowadzenie zarządzania globalnego. 

 

 
 

Podobnie jak w przypadku instytucji, które złożyły się na powstanie Unii Europejskiej,

 nazistowskie odciski 

palców widoczne są wszędzie, podobnie z planami zmierzającymi w kierunku globalnej władzy, niszczącej 
państwa narodowe i ich suwerenność.  
Fakt ten obala jakiekolwiek przesłanki, że globalny rząd jest przychylny, humanitarny i służy ludzkości. 
Centralizacja władzy w rękach nielicznych z natury jest niedemokratyczna, elitarna, i na niekorzyść 
zwykłych ludzi. 
 
Naziści, którzy tchnęli życie w przeszłe systemy globalnego autorytaryzmu są wykorzystywani do 
utworzenia obecnego światowego rządu. Ich dorobek został przywłaszczony przez elity, które okazały się 
bardziej cierpliwe w dążeniu do narzucenia światu dyktatury. Niemniej jednak ostateczny program pozostaje 
ten sam - rząd światowy, za zgodą społeczną lub przez podbój, którego jesteśmy świadkami. 
 
(przypis Prisonplanet.pl)  
Oto informacje zawarte w książce A.C.Suttona "Wall Street and the rise of Hitler" 
 
"To Schacht, nie Owen Young, był autorem koncepcji, która urzeczywistniła się jako Bank Rozrachunków 
Międzynarodowych BIS. Szczegóły zostały wypracowane na konferencji, której przewodniczył Jackson 
Reynolds, „jeden z ważniejszych nowojorskich bankierów”, a w której uczestniczyli też Melvin Traylor 
z First National Bank of Chicago, sir Charles Addis, wcześniej z korporacji banków Hong Kongu 
i Szanghaju (bank Brytyjski), oraz wielu bankierów francuskich i niemieckich10. BIS był instytucją 
kluczową z punktu widzenia sprawnego wdrożenia Planu Younga jako miejsce umożliwiające prowadzenie 
międzynarodowej polityki walutowej.  
Schacht poddał także Youngowi pomysł, który już po II wojnie światowej zaowocował powołaniem 
Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju IBRD (znanego także jako Bank Światowy)." 
...Na początku lat 30. najdoskonalszym narzędziem finansowej i politycznej kontroli nad światem, który 
Quigley określa „wierzchołkiem całego systemu”, był Bank Rozrachunków Międzynarodowych w Bazylei, 
w Szwajcarii. BIS świetnie funkcjonował w czasie II wojny światowej, gdy bankierzy – którzy, wszystko na 
to wskazuje, nie prowadzili ze sobą wojny – kontynuowali obopólnie korzystną wymianę pomysłów 
i informacji i snuli plany, jak należy urządzić powojenny świat. Jak zauważył jeden z autorów, wojna 
nie stanowiła dla międzynarodowych bankierów żadnej przeszkody: 
"Okoliczność, że bank zatrudniał prawdziwie międzynarodową ekipę, tworzyła w czasie wojny dziwaczną 
sytuację. Prezes banku, Amerykanin, współpracował na co dzień z zasiadającym w zarządzie banku 
Francuzem, którego zastępcą był z kolei Niemiec, podczas gdy funkcję Sekretarza Generalnego pełnił 
Włoch. Obywatele innych krajów zajmowali pozostałe kluczowe stanowiska. Wszyscy na bieżąco 
kontaktowali się ze sobą wyjątkiem pana McKittricka wszyscy na stałe przebywali w Szwajcarii 
i oczekiwano po nich, że okażą się niepodatni na naciski ze strony swoich władz. Jednak regionalni 
dyrektorzy banku pozostawali w swoich macierzystych krajach i nie mieli bezpośredniego kontaktu 
z centralą.     Mówi się jednakowoż, że H. Schacht, prezes Reichsbanku, przez cały ten okres utrzymywał 
w Bazylei osobistego przedstawiciela."  - Henry H. Schloss, The Bank for International Settlements, 
(Amsterdam: North Holland Publishing Company, 1958) 
 
(przypis Prisonplanet.pl)