Taming the Beast

Evangeline Anderson

Tłumaczenie: aksela

Anderson Evangeline – Taming the Beast

by aksela

Prolog

Lochy

Powietrze w lochu było chłodne i przesiąknięte wilgocią, które wraz ze

stęchłym, miedzianym zapachem przywodziło na myśl starą krew. Gisella

zadrżała, gdy powietrze zawirowało wokół jej nagich kostek, jakby próbowało

odnaleźć drogę pod przewiewną, spódnicę, którą miała na sobie. Rozcięcie

spódnicy sięgało jej ud i ukazywało skąpe pasmo jedwabiu, które miało służyć

jej jako figi. W rzeczywistości ten skrawek tkaniny ledwie zakrywał jej płeć,

zanim zwężał się do cienkich stringów, które znikały pomiędzy jej niedawno

ogolonymi wargami sromowymi.

Góra od jej ubrania była niewiele bardziej przyzwoita. Przezroczysta,

utkana z najlepszego jedwabiu bluzka przywierała ciasno do jej pełnych

piersi. Różowe pączki jej brodawek, które zmieniły się w twarde, małe

punkciki zarówno ze strachu jak i z chłodnego powietrza, były dokładnie

widoczne przez cienki materiał. Ktokolwiek widziałby ją teraz, mógłby

przypuszczać, że ubrała się tak dla uwiedzenia – ale kogo lub co miałaby

uwieść w tym ciemnym i ponurym lochu Gisella nie wiedziała.

Zrobiła kolejny krok od przodu. Jej pantofle skrzypnęły o zakurzone

kamienie, a ona była coraz bardziej świadoma, że drzwi za nią są zamknięte i

nie ma żadnej drogi powrotu. Po jednej stronie zobaczyła duże łoże z

baldachimem na którym piętrzyła się kosztowna pościel i grube materace.

Ten widok zaskoczył ją – dlaczego więzień ma tak kosztownie urządzoną

sypialnię? I czy była ona tym miejscem, w którym odbędzie się uwiedzenie?

Nie śmiała pomyśleć o odpowiedzi na te pytanie, Gisella zrobiła kilka

kroków do przodu, zagłębiając się w labirynt ciemności, oświetlony jedynie

kilkoma małymi pochodniami, zawieszonymi w niewielkich odstępach

wzdłuż ścian. Coś jeszcze kryło się w ciemnościach. Jej uwagę przykuł stos

Anderson Evangeline – Taming the Beast

by aksela

czegoś białego, przypominającego kolorem kość słoniową, połyskujący słabym

światłem w odległym kącie. Podeszła ostrożnie do przodu i zatrzymała się,

ręką zasłoniła usta.

Kości. Biały stos ułożony z doskonale wyczyszczonych kości. Ludzkich

kości.

Z każdą sekundą krzyk rósł jej w gardle, lecz został nagle ucięty przez

głęboki głos, który rozległ się blisko jej lewego ucha.

- Więc jesteś ostatnią ofiarą. Witaj w jaskini bestii, moja droga.