plik

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki

Tytuł polskiego wydania:

Lodowa pani

Tytuł oryginału:

Ice Maiden

was originally published in English in 2011. This translation is

published by arrangement with Oxford University Press.

Ice Maiden

oryginalnie opublikowano w języku angielskim w 2011 r. Niniejszy

przekład wydano za zgodą Oxford University Press.

UWAGA. Zarówno całość, jak też żadna część niniejszej publikacji nie może być

powielana w jakiejkolwiek formie ani rozpowszechniana w jakikolwiek sposób bez

pisemnej zgody Wydawcy.

ul. Jaworzyńska 7/7

00-634 Warszawa

tel.: (22) 331-03-05

e-mail:

telbit@telbit.pl

www.telbit.pl

edu.info.pl

Przekład:

Marcin Leszczyński

Redakcja:

Arleta Niciewicz-Tarach

Korekta:

Anna Molenda

Sprawdziła wnyki Linny, lecz wszystkie były puste — niech

piekło pochłonie jej szczątki!

Zaświtała jej pewna myśl.
Szczątki Linny?
Edrin wepchnęła do ust ogon wciąż wijącego się padalca i

zawróciła w ciemnościach do pozostałych po demonach dołów.
Nigdzie nie było ani śladu ruchu, poza drżeniem jasnych od spodu
liści jeżyny. Posuwała się powoli w stronę brzegu wykopu z Linną w
środku i rozglądała się, rozszerzając nozdrza.

Wszystko, co mogła zobaczyć, to...
Tak! Edrin tryumfalnie odsłoniła swoje błyszczące kły. Na to

właśnie liczyła. Sia zabrała srebrny łańcuch Linny, ale nie ruszyła
jej stroju. Leżał, pobłyskujący w świetle księżyca, spowijając kości
Linny. W ciągu kilku godzin cały szkielet został oczyszczony z
mięsa. Łasice, lisy i żuki dobrze się sprawiły. W porządku.

Edrin ściągnęła błyszczący ubiór ze szkieletu. Kręgosłup Linny i

kilka innych kości wciąż trzymały się razem, ale kiedy słońce
dotrze do tego dołu, kości rozpuszczą się w cieple i będzie to jej
koniec.

Zdjęła swoją starą, cienką i brzydką bluzę. Tylko taki strój udało

jej się znaleźć, bo nawet demony, które posiadały wiele rzeczy,
rzadko pozostawiały ubrania na błoniach.

W innej sytuacji znajdowała się niezwykle silna Sia. Potraﬁła

pozostać niewidzialna przez wiele godzin.

Mogła wówczas pójść prosto do miasta demonów i ukraść

cokolwiek chciała: butelki ich wina, całe kawały mięsa, błyszczące
srebrem stroje, pobrzękujące srebrne łańcuszki.

Edrin z pogardą rozerwała swoją bluzę na strzępy i wepchnęła

do borsuczej nory. Potem nałożyła przez głowę ciężki od cekinów
ubiór Linny.

Suknia była na nią zbyt długa, ale wkrótce i tak porozdziera się i

skróci. Edrin spojrzała na siebie ze zdziwieniem, gdy księżyc
wyszedł zza chmury i musnął ją swoimi palcami. Urosła ostatnio — i

ze zdumieniem stwierdziła, że nie tylko do góry. Zaskoczona
przesunęła dłonie po krągłościach lśniąco srebrnej sukni.

Przyłapała się na tym, że przez chwilę niemal podziwiała

demony potrafiące stworzyć takie rzeczy.

Nigdy nie ośmieliła się pójść do miasta demonów, ale słyszała,

że  znajdowały  się  w  nim  nieprzeliczone  bogactwa.  Nie  wydawało
jej  się  to  przesadą.  Demony,  które  przychodziły  na  błonia,  były
grube  i  dobrze  ubrane.  Miały  buty,  płaszcze,  lusterka.  Znalazły
nawet sposób tworzenia rydwanów jadących w powietrzu — Edrin
widziała je, trajkoczące nad jej głową niczym srebrne lelki.

Kto wie, czy któregoś dnia demony nie dotrą do królestwa

gwiazd i wówczas całe Plemię zostanie złapane i zniewolone. Tak,
nawet Larn ze swoim silnym ramieniem dzierżącym włócznię.
Nawet Sia — tak przepełniona okrucieństwem i władczością.

Trudno zrozumieć, że taki dureń jak ów młody demon potraﬁ

wykonać niezwykle piękne rzeczy. Że demon może być
potężniejszy pod pewnymi względami nawet od Larna czy Sii.

To jednak nie oznaczało, że miałby jakiekolwiek szanse w

starciu z nimi. Był niezmiernie silny, ale bardzo powolny. Larn
mógłby go pchnąć nożem, zanim tamten zorientowałby się o jego
obecności, i gęsta krew demona wytrysnęłaby obficie w powietrze.

Ach, była tak

głodna!

Stanęła nieruchomo i uważnie słuchała. Nic. Nawet żadnego

pisku kosmatego nornika.

Zero jedzenia, chyba że rozkopałaby mrowisko gryzących

mrówek i wybrałaby garść larw lub weszłaby do zimnego stawu w
poszukiwaniu żaby.

Jeszcze raz obraz tego samotnego młodego demona pojawił się

w myślach Edrin. Ciężkiego, o płowych włosach, ubranego w
bawełnę, zupełnie samego.

Kiedy tak o nim myślała, głód skręcał jej żołądek jeszcze

bardziej. I nagle błyszcząca suknia zdała się przylegać do jej kości
zimna jak lód.

ranz nauczył się ostrożności podczas wychodzenia do miasta.

Był  oczywiście  w  takim  samym  stopniu  Anglikiem  jak  Niemcem,
ponieważ  Wilk  pochodził  z  Anglii.  Jednak  dla  ludzi  z  tego
miasteczka  wszystko  związane  z  Franzem  pozostawało  obce  i
jakoś niewłaściwe.

Po pierwsze, jego angielszczyzna była zbyt poprawna

gramatycznie. Pod pewnymi względami wydawał się zbyt grzeczny,
a pod innymi wręcz przeciwnie. Na przykład Anglicy ciągle mówili
„proszę” i „dziękuję”, nawet w najbardziej błahych sytuacjach, jak
podawanie soli.

Z drugiej strony, jego stawanie na baczność przy poznawaniu

nowych osób wytrącało je z równowagi. Stukanie obcasami było
jeszcze gorsze. Sprawiało, że inni z trudem powstrzymywali się od
śmiechu — lecz rzadko się śmiali, za to robili się czerwoni i
wyglądali, jakby mieli zaraz wybuchnąć.

Płaszcz Franza też był nieodpowiedni. Wszyscy inni chłopcy w

mieście mieli niebieskie marynarskie płaszcze przeciwdeszczowe z
luźnymi pasami, natomiast jego płaszcz był szary, bawełniany, z
jednym tylko rzędem guzików.

Franz prosił Wilka o płaszcz przeciwdeszczowy, ale usłyszał

jedynie, że nie warto kupować nowego tylko na wakacje.

Wakacje. O, tak. Nie ma to jak zima spędzona w wilgotnym i

chłodnym angielskim miasteczku, gdzie wszyscy cię nienawidzą.
Naprawdę świetna zabawa.

Franz po cichu zamknął za sobą drzwi od mieszkania i wyszedł

w swoją samotną drogę przez poranne deszczowe miasteczko w
stronę rzeki i błoni. Czasami rozum podpowiadał mu, że lodowata
pięść, która zrzuciła go z czereśni poprzedniego dnia, musiała być

wytworem jego wyobraźni. Jednak cały czas wypatrywał... tego, o
czym zaczął myśleć jako o lodowej pani. W końcu wczoraj przecież
coś

widział. Coś, co trochę przypominało dziewczynę — dwie

dziewczyny, szczerze mówiąc, choć to zaczynało już być śmieszne.

Powoli przeszedł obok gospody stojącej w pobliżu mostu.

Nazywała się „Lis i ogary”. Wszystkie angielskie gospody miały
dziwaczne nazwy: niektóre z nich pochodziły nawet od części
ludzkiego ciała, jak na przykład „Głowa Saracena”.

Jak tylko mógł, starał się nie zwracać uwagi na podnoszone

ﬁranki w oknach czy też bystre angielskie oczy, które
odprowadzały go przez całą drogę na moście.

Ludzie z tego miasteczka chcieli, aby wyjechał. Wiedział o tym.

Jeśli John Coker ze swoją bandą nie pozbędą się go, to prędzej czy
później zrobi to ktoś inny. Nie miał co do tego wątpliwości.

Ale patrz, to pustułka — jej ogon z paskami drży na wietrze, ale

głowa jest nieruchoma, wypatrująca czegoś...

...i...
...już!
Ruszyła w dół, szybko pikując, z wyciągniętymi szponami,

atakująca, zabijająca, rzucająca się na ziemię.

Fantastyczna.

Jej

oﬁarą mogła być wąsata ryjówka, która z kolei mogła polować na
lśniące chrabąszcze, te natomiast — na zielone galaretowate
mszyce. I teraz pustułka znalazła się na ziemi, gdzie mogła stać się
ofiarą lisa.

Franz poszedł dalej, pełen jakiejś radości z powodu cudowności

tego  wszystkiego.  Tego,  że  każde  stworzenie  na  błoniach  miało
swoje  miejsce.  Tego,  jak  to  wszystko  świetnie  funkcjonowało.  Jak
każde  zwierzę  wiedziało,  jak  polować,  walczyć,  zabijać,  bronić
swojego terytorium, przetrwać.

Wczoraj wieczorem John Coker z kolegami znów łowił ryby pod

mostem.  Obrzucili  go  zeschniętymi  grudami  błota.  Nigdy  nie
pozwolili  mu  przejść  obok  spokojnie,  nawet  jeśli  tylko  wpatrywali
się  w  niego  jak  młode  byczki  gotowe  do  szarży  albo  też

maszerowali krokiem deﬁladowym, salutując

Heil Hitler

lub

krzycząc: „Szwab!”.

Oczywiście musieli go nienawidzić. Franz znajdował się na ich

terytorium, był obcy. Jego rodzice byli nazistami. Tu w Anglii był
outsiderem, tak samo jak Żyd czy Cygan w Berlinie.

Franz zadrżał, przypominając sobie, co się stało z obcymi w

Niemczech. Widział to, kiedy przechodził berlińskimi ulicami wraz
z Wiewiórką i Wilkiem.

Wtedy po raz ostatni widział miłą starą Frau Rosen. Klęczała na

chodniku otoczona przez wzburzony i krzykliwy tłum. Nie mógł
zobaczyć, co dokładnie robiła, a Wiewiórka i Wilk tylko śmiali się
zadowoleni i poganiali go.

„W porządku, nie ma się czym przejmować” — powiedział Wilk

spokojnie (ale jak można było się nie przejmować, skoro Frau
Rosen wspierała się na łokciach i kolanach i nikt z tych ludzi jej nie
pomagał? Dlaczego?

Dlaczego?).

Pewnego razu widzieli rodzinę przerażonych Cyganów

eskortowaną na drodze przez energicznie kroczących żołnierzy.

„To sprawy dorosłych — wyjaśniła Wiewiórka, uśmiechając się

uspokajająco, a eleganckie piórko powiewało na jej niedużym
kapeluszu. — Jesteś za mały, aby to zrozumieć, kochanie”.

Cóż, zrozumiał to teraz. Błonia pokazywały mu tę samą sytuację

na okrągło. Ludzie byli zwierzętami i musieli utrzymać swoje
terytorium, by przetrwać, ponieważ na nim polowali. Musieli więc
pozbyć się przybyszów.

Franz dalej spacerował drogą. Błonia są szare, mokre i

opuszczone, ale jednocześnie zatłoczone, kipiące życiem. Nawet
jeśli nie było tam lodowej pani, wystarczyłaby minuta, aby odnaleźć
jakiś inny ewenement: stworzenie ze szkieletem cudownie
złączonym na zewnątrz ciała lub ze skrzydłami pokrytymi misterną
mozaiką wzorów.

Albo sarnę o głębokich oczach, albo wiewiórkę wymachującą

ogonem.

iędzy drzewami na błoniach znajdowała się sadzawka.

Franz  spędził  tam  sporo  czasu,  przykucając  wśród  rozsypujących
się pałek wodnych sitowia. Była ona jedynie wgłębieniem w ziemi,
w którym zgromadziła się woda deszczowa, jednak błotniste brzegi
gwarantowały  dobrą  widoczność  odcisków  stóp.  Wypatrywanie
czegoś  niemalże  niewidzialnego  (i  nierealnego)  nie  miało
oczywiście sensu; ale może znajdzie jakieś ślady...

Woda w sadzawce była nieruchoma i ukazywała idealne odbicie

lasu. Na płyciźnie znajdowały się grudki żabiego skrzeku,
pokrywając

powierzchnię,

która

przez

przypominała

miniaturowy  błotnisty  teren.  Franz  potraﬁł  zafascynowany
przyglądać  się  tej  sadzawce  całymi  godzinami.  Oglądał  przybycie
żab,  a  potem  ich  szalone  gody,  gdy  niektóre  z  nich  czasami
porywały się na walkę z wieloma innymi.

Pozostał po tym złożony skrzek. Najpierw nieruchomy,

następnie ruchliwy wijącymi się przecinkami kijanek — dopóki nie
uwolniły się ze swojego galaretowatego więzienia i zginęły w
mroku.

Teraz zniknęły w większości także żaby.
To wszystko funkcjonowało tak perfekcyjnie. Jakieś instrukcje

wydane przez Naturę sprowadziły tutaj wszystkie żaby w tym
samym czasie, aby mogły rozpocząć gody. Dlatego że wszystkie
zwierzęta (wszystkie

zwierzęta) musiały działać tak, jak Natura im

kazała. Rozmnażać się, polować, walczyć, zabijać. Tak właśnie
musiało być, bo inaczej wszystko by się rozleciało.

Franz poszedł położyć się na brzuchu, aby lepiej widzieć, ale

przypomniał sobie o problemach, jakie Wiewiórka miała z praniem
ubrań (Anglia była praktycznie cały czas zimna i deszczowa), więc

zapobiegliwie zdjął płaszcz. Zawiesił go na poręcznej gałęzi.
Podwinął nawet rękawy swojego swetra, zanim zanurzył rękę w
wodzie w poszukiwaniu kijanek.

Dzień był całkiem ciepły, ale woda lodowata. Nic dziwnego, że

żaby wyniosły się tak szybko, jak się tylko dało. Musiały być ich
całe hordy, przedzierające się skokami przez liście w poszukiwaniu
ślimaków i żuków.

W Berlinie także maszerowały grupy brązowych żab, które

również musiały szukać oﬁar. Oczywiście, że musiały. Mieszkańcy
Berlina byli zwierzętami tak jak żaby. I musieli przetrwać. Czyż
nie?

Żaby, wilki i ludzie, Niemcy, Anglicy i Słowianie. To wszystko

zwierzęta. Tak jak i on sam. Wszyscy muszą postępować zgodnie z
nakazami Natury.

Zadrżał, a wraz z nim zadrżał także nierealny świat odbity w

tafli sadzawki, jakby w odruchu współczucia.

Woda okazała się zbyt zimna, by szukać w niej kijanek. Franz

podniósł się i otrząsnął wodę z rąk. Potrzebna mu była sieć
rybacka. Gdyby tak Wiewiórka miała pończochę, w której poszło
oczko...

Wzruszył ramionami i obejrzał się za płaszczem, który z taką

ostrożnością zawiesił.

Ale płaszcz zniknął.

ranz obrócił się dwukrotnie dookoła, nie mogąc w to

uwierzyć. Jego płaszcz nie mógł tak po prostu

zniknąć.

Musiał

spaść na ziemię — zdmuchnięty przez wiatr — i gdzieś się zaplątał.

Kończył właśnie drugi obrót, gdy tuż za nim trzasnęła gałązka.
Szybko się odwrócił. Nic przed sobą nie zobaczył, jednak

podmuch zimna uderzył go w twarz.

Ogarnął go nagły przestrach, ale także złość.
— Oddaj go! — krzyknął tak wściekle, jak tylko mógł.
— Wiem, że tu jesteś. Oddaj mi mój płaszcz!
Jednak jego słowa odbiły się jedynie echem od niemych drzew.
Franz rozglądał się wokoło. Nie mógł nic zobaczyć, ale tak czy

inaczej ona tam była. Nie miał co do tego wątpliwości. Lodowa pani
— czy kimkolwiek była — znajdowała się tutaj. Czuł wokół siebie
taki sam ziąb, jak wtedy, gdy zaatakowała go na czereśni.

Przez chwilę nie wiedział, czy zostać, czy uciekać. Ale zaraz

przypomniał sobie zgraje żabio brązowych mężczyzn z Berlina i to,
że lepiej polować niż być tropionym.

Zrobił krok do przodu w kierunku chłodu. A potem kolejny,

usilnie wypatrując jakiegoś śladu ciała, twarzy, ręki.

Nic. I nic. I...
...trach!
O, tam — kącikiem oka dostrzegł łamiącą się gałązkę, jakby pod

niewidzialną stopą.

Rzucił się w tamtą stronę.
— Oddaj mi go! — wykrzyknął. Jednak ręce, którymi

wymachiwał, natrafiły tylko na cieplejszy powiew powietrza.

Zatrzymał się, zbity z tropu. Delikatny wiatr dmuchał mu w

twarz, a poza tym nic się nie ruszało...

...poza... poza tym płatem błota! Sam się ugniatał, tworząc

odcisk stopy. A tam następny. Coś ukradkiem oddalało się od niego.
Skierowane na Franza palce stóp wskazywały, że to coś
wycofywało się tyłem.

Rzucił się w tamtym kierunku. Dotknął czegoś, niemalże złapał

to — było zimne jak lód, lecz suche i w jakiś sposób żywe. Jego
palce przesunęły się nawet po kawałku szorstkiego materiału,
którym musiał być zapewne jego płaszcz.

Natychmiast dał się odczuć podmuch lodowatego powietrza i to

coś odwróciło się i uciekło. Franz ruszył w pogoń.

Podążał za prądem zimnego powietrza, który za sobą zostawiło,

zwłaszcza tam, gdzie ziemi nie pokrywały suche dębowe liście,
rozrzucane niewidzialnymi stopami.

Biegło szybko, ale Franz pędził za nim tak prędko, jak tylko

mógł. Może uda mu się to złapać. Niosło przecież ze sobą jego
płaszcz, co powinno spowolnić ucieczkę. Może nawet potknie się
przez niego.

Uważaj, uważaj! Zmieniło kierunek. Franz nie zorientowałby

się, gdyby coś — prawdopodobnie jego płaszcz — nie zahaczyło o
leżącą gałąź i nie potrząsnęło nią jak grzechotką. Przeskoczył
gałąź i gonił dalej.

I wtedy nagle, zupełnie nagle, coś poleciało w stronę jego

twarzy.

Uchylił się gwałtownie i to coś przeleciało ze świstem koło jego

ucha i upadło daleko za nim z łoskotem, rozrzucając liście. Był to
chyba kamień, jak można było sądzić po odgłosie — jednak Franz
nie miał czasu, aby zatrzymać się i przyjrzeć.

Po części zdawał sobie sprawę z tego, że biegnie w stronę

niebezpieczeństwa; mimo to jego zmysły były wytężone w śledzeniu
uciekiniera i ani przez chwilę nie mógł zastanowić się nad tym, co
powinien zrobić. Biegł dalej, trzymając w pogotowiu jedną rękę,
aby zasłonić się przed kolejnymi kamieniami.

Następny jednakże i tak w niego traﬁł. Właściwie w ogóle go nie

widział. Tylko coś z lewej strony mignęło mu przed oczami i po
chwili uderzyło go mocno w twarz.

Przetarł piekące miejsce i biegł dalej. Uciekinier ponownie

zmienił kierunek, zwracając się w stronę brzegu lasu. Franz nie
wiedziałby o tym, gdyby nie trajektoria kamienia.

Przemknęło mu przez głowę pytanie, dokąd jest prowadzony —

jednak nie miał czasu na nic poza pościgiem.

Dokądkolwiek miałby pobiec, zrobi wszystko, co w jego mocy,

aby złapać złodzieja.

ciekinier wyprowadził Franza wprost do starodawnego lasu,

w  którym  wielkie  bukowe  konary  strzelały  ponad  pnie  niczym
płomienie  rozpalonego  żelaza.  Ściółka  buczynowa  pokrywająca
ziemię  rozrzucana  była  przed  nim  w  szybkich,  niewielkich
porywach  i  raz  wydawało  mu  się,  że  słyszy  przed  sobą  czyjś
zdyszany  oddech.  Mroźne  powietrze,  które  go  prowadziło,  było
rozrzedzone,  jednak  Franz  znajdował  się  już  tak  blisko,  że
przynajmniej  nie  musiał  obawiać  się  kolejnych  kamieni.  Zbieg  nie
miałby czasu, aby zatrzymać się i podnieść cokolwiek.

Wydostali się już z lasu bukowego na pole z młodymi drzewkami

i paprocią poprzecinaną ścieżkami saren. Tutaj było nawet łatwiej
go wytropić, ponieważ stare paprocie delikatnie trzęsły się
poruszane pędem biegu. Uciekinier znajdował się zaledwie kilka
metrów przed Franzem.

Kurtyna zwisających gałęzi brzozy rozsunęła się przed nim i

przez krótki moment Franz widział jego sylwetkę. Głowa, ramiona,
ręce rozłożone szeroko jak u płotkarza. Był niewielki (i

kobiecy,

choć nie miał czasu, aby zastanowić się, dlaczego tak stwierdził) i
szybko się poruszał. Franz podniósł rękę, aby osłonić głowę, gdy
wpadał na kołyszące się gałęzie...

...i znalazł się na brzegu wykopu.

Poruszał się zbyt szybko, aby móc się zatrzymać. Spadł głową w

dół, ale udało mu się przekoziołkować, więc wylądował na plecach,
stękając przy uderzeniu.

Leżał przez chwilę, oddychając głęboko, zły na swoją

bezmyślność. Dziewczyna — lodowa pani — zwabiła go tutaj,
pozwoliła mu znaleźć się blisko niej, po czym przyprowadziła go jak

ślepca wprost na brzeg dołu.

Wykop wypełniało podszycie, więc dzięki temu miał

przynajmniej  bardziej  miękkie  lądowanie.  Co  najmniej  sto
kawałków  gałęzi  próbowało  go  podziurawić,  ale  za  to  nie  złamał
sobie  kręgosłupa.  Uwolnił  się  od  wszystkich  wbitych  w  niego
kolców  —  nawet

liście

jeżyn w tym dole je posiadały — i usiadł.

Dominowało w nim przede wszystkim uczucie rozdrażnienia. Teraz
lodowa pani musi być już daleko i oczywiście utracił swój płaszcz
na zawsze.

— Hej! — krzyknął bardziej ze złości niż z nadzieją. — Dobrze,

przechytrzyłaś mnie! Powiedz mi, gdzie jesteś!

Niedaleko zakrakał kruk, ale to tylko spotęgowało ciszę, która

zaraz potem nastała w lesie.

— Hej! — zawołał jeszcze raz. — Chcę tylko z powrotem swój

płaszcz, w porządku? Bez niego będę miał kłopoty.

Podniósł się powoli i odwrócił, szukając powiewu chłodnego

powietrza. But zaplątał mu się w coś, więc spojrzał w dół...

...i zamarł w bezruchu.
Pod jego stopą, poskręcany między haczykowatymi kolcami

dzikiej róży, znajdował się szkielet.

Tak. Naprawdę szkielet. Była czaszka, żebra i długie kości

udowe.

Jedna noga... tak, złamana. Spójrz, tam są poszarpane końce

kości.

Wstrzymując oddech, Franz pochylił głowę tak nisko, na ile tylko

starczyło mu odwagi.

Kości były białe, niemal świecące w mroku szarego wiosennego

nieba.

Białe, cienkie, delikatne...
...i o ile Franz mógł to stwierdzić — bardzo,

bardzo

przypominające kości ludzkie.

ranz wpatrywał się w szkielet leżący obok jego stóp na dnie

wykopu.

Znieruchomiał

zadziwienia,

rozemocjonowania,

ciekawości i przerażenia.

Po krótkiej chwili wyciągnął palec, aby dotknąć czaszki — wtedy

jednak zauważył kły: długie i zakrzywione jak u wilka, więc się
zawahał.

Co to za stworzenie? Czaszka okrągła i puste oczodoły

zwrócone do przodu. Brak pyska. Drobne kości dłoni leżały
rozrzucone, ale bez wątpienia były to dłonie, nie kopyta. To

musiał

być człowiek, gdyby nie to, że...

Nie mógł się powstrzymać przed dotknięciem tego dziwnego

szkieletu. Musiał go dotknąć, aby przekonać się, że jest
rzeczywisty.

Ostrożnie musnął palcem białą czaszkę. Była zimna, zimniejsza

niż powinna być kość leżąca w wilgotnym i zacienionym otoczeniu.
I nie tylko to, bo w dotyku była...

...dziwna. Coś z nią było nie tak. Prawie tak, jakby... prawie tak,

jakby kość w jakiś sposób skuliła się pod jego palcem.

A co to jest to białe pod spodem?
Gruby zwój włosów. I coś jeszcze, coś błyszczącego ciepłym

blaskiem na tle śmiertelnej bieli. Tak, włosy spinała złota klamra.
Była ozdobiona jaskrawym wzorem w gwiazdy w odcieniu błękitu
najbardziej żywym z możliwych.

Franz stał zupełnie nieruchomo, nachylony nad delikatnym

układem kości. Wpatrywał się i wpatrywał, wciąż nie mogąc
uwierzyć.

Wyciągnął więc ponownie palec w stronę czaszki.

Tym razem nie miał wątpliwości: biała kość poruszyła się. Co

więcej, rozstąpiła się — szybko i niespodziewanie. I zanim zdążył
zatrzymać palec, przeszedł on przez czaszkę do jej wnętrza.

Przerażony szarpnął rękę do siebie, ale — o, zgrozo! —

pozostała ona w czaszce. Ze strachem próbował odbić ją
uderzeniem drugiej ręki, ale jej palce także utknęły w kleiście
roztapiającej się kości.

I nagle głowę Franza wypełnił dziki śmiech, błyszczące oczy i

niebezpieczna ciemność.

A także śpiew.

Nie powiem, kim jestem
Ani skąd przybywam.
Będę jednak polować tu
Wbrew tobie i wam.