Pami

ę

tam małe białe miasto w ostrym

ś

wietle dnia

Popołudnie puste wypalonej sło

ń

cem a

ż

do dna .

Leniwy czas w uliczk

ę

t

ę

prowadził nas.

Kafejka i chłodne wino, które kr

ąż

y z r

ą

k do r

ą

k.

W kwadracie cienia, w cichym natchnieniu trwał taneczny kr

ą

g.

Południa czas poł

ą

czył nas ostatni raz.

REF: Zorba i ty wszystko w pustk

ę

odpłyn

ę

ło,

Wino i ty, to co było ju

ż

min

ę

ło.

Zorba i ty, to si

ę

wszystko zamieniło

Na wspomnienia pył.

Zorba i ty, jeszcze w sercu rytm południa.

Wino i ty, znikła gdzie

ś

nadzieja złudna.

Zorba i ty, to ju

ż

nasze po

ż

egnanie,

Czas

ż

egnaj mi.

Za oknem piach mazowiecki, sosna krzywa, smutny

ś

wierk.

Powoli dnia ju

ż

ubywa, ju

ż

niedługo pierwszy

ś

nieg.

Zwyczajny czas, nie pierwszy raz odmienił nas.

W powodzi zdarze

ń

odpływa coraz dalej tamten dzie

ń

.

W

ś

ród nowych zdarze

ń

pozostał jednak twojej twarzy cie

ń

.

By raz po raz, cho

ć

płynie czas, mógł ł

ą

czy

ć

nas.