Ilona

Andrews

Na Krawędzi

On The Edge

T

ŁUMACZYŁ

Mateusz Repeczko

Mojemu mężowi. Założę się, że tego się nie spodziewałeś.

Podziękowania

Ta książka nigdy by się nie ukazała, gdyby nie wysiłki

Anne Sowards, mojego wydawcy, która zaryzykowała

i pozwoliła mi realizować ten niecodzienny pomysł, a jej

wnikliwe rady raz jeszcze zmieniły bałagan w książkę. Nie

byłoby to możliwe bez pomocy Nancy Yost, mojej agentki,

która zawsze kieruje się jedynie moim dobrem i ratuje mnie

przed samą sobą.

Dziękuję Wam obu.

Wiele innych osób przyczyniło się do powstania tej książki.

Dziękuję Annete Fiore DeFex za niesamowity projekt

okładki i Victorii Vebell za oszałamiającą grafikę, Kristin

del Rosario za skład, a Joan Matthews za korektę tekstu

(naprawdę nie wiem, jak ze mną wytrzymałaś!). Michelle

Kasper, redaktorowi produkcyjnemu, i Andromedzie Macri,

jej asystentce, które nadzorowały cały projekt. Dziękuję

sekretarz redakcji Cameron Dufy, która zawsze służyła mi

wsparciem i pomocą, i Roseanne Romanello, która niestrudzenie

promowała tę książkę.

Jestem Wam wszystkim głęboko wdzięczna.

I wreszcie dziękuję Wam, czytelnicy, bez Was to wszystko

nie byłoby możliwe.

Rozdział pierwszy

- Rose! - głos dziadka wstrząsnął posadami domu.

- No nie, znowu? - Rose wytarła ręce w ścierkę i zdjęła z haka kuszę.

- Roooose!

Kopniakiem otworzyła moskitierę. Nad podwórkiem górowała niedźwiedziowata

sylwetka kudłatego mężczyzny o obłąkanym spojrzeniu oraz splątanej brodzie, przetykanej

suto siwizną i posklejanej krwią. Wymierzyła w niego kuszę. Znów pijany jak bela.

- Czego?

- Chcę iść do pubu na jednego - tubalny głos nabrał skamlących nut. - Daj pieniądze!

- Nie.

Warknął na nią, chwiejąc się na nogach.

- Rosie! To twoja ostatnia szansa, żeby dać mi dolara!

Westchnąwszy, zwolniła spust. Bełt trafił między oczy.

Dziadek runął jak kłoda. Jeszcze przez chwilę bębnił nogami o ziemię.

Rose oparła kuszę o biodro.

- Dobra, możecie już wyjść.

Zza pnia wielkiego dębu, którego rozłożysta korona ocieniała podwórko, wychynęło

dwóch chłopców. Byli umorusani czerwonawym błotem, żywicą i różnymi

niezidentyfikowanymi substancjami, które ośmio- i dziesięciolatek mogli znaleźć w Borze.

Dodatkowo Georgie miał zadrapanie na szyi, a w blond czuprynie zaplątaną gałązkę, za to

kłykcie Jacka były czerwone i spuchnięte.

Zorientował się, że Rose patrzy na jego ręce, schował je za plecami, spoglądając na

dziewczynę szeroko otwartymi, bursztynowymi oczyma.

- Ile razy mam wam powtarzać, żebyście nie dotykali kamieni barierowych?

Popatrzcie na dziadka Cletusa! Nie dość, że znów zjada psie mózgi, to jeszcze się upił. Pół

godziny mi zejdzie, zanim go domyję.

- Tęsknimy za nim - pisnął Georgie.

- Ja też - westchnęła. - Ale z pijanego pociechy nie będzie. Chodźcie, pomożecie mi

go zataszczyć do szopy. Chwyćcie za nogi.

Wspólnymi siłami zawlekli bezwładne ciało do stojącej na skraju polany szopy, po

czym rzucili je na legowisko. Rose przyciągnęła z kąta żelazny łańcuch i przypięła go do

obroży dziadka. Następnie uniosła mu powiekę, żeby sprawdzić źrenicę. Nie, jeszcze nie

czerwona. Po takim strzale powinien leżeć bez ducha dobre kilka godzin.

Zaparłszy się stopą o jego tors, wyszarpnęła bełt. Nadal pamiętała, jaki dziadek był

kiedyś, wysoki, wytworny, niesamowity szermierz, mówiący z leciutkim szkockim akcentem.

Mimo zaawansowanego wieku mógł pokonać tatę przynajmniej w jednym na trzy pojedynki.

Jednak teraz był... tym czymś. Westchnęła. Patrzenie na niego było bolesne, ale nic nie dało

się zrobić. Dopóki żył Georgie, żył także dziadek Cletus.

Chłopcy przynieśli szlauch. Rose odkręciła kurek, ustawiła najsilniejszy strumień i

skierowała go na dziadka, polewając, dopóki nie spłukała całej krwi oraz resztek psiej tkanki

mózgowej. Nigdy nie rozumiała, jak to się dzieje, że „pójście do pubu” oznacza ganianie

bezpańskich psów i pożeranie ich mózgów, ale kiedy dziadek wydostawał się poza krąg

barierowy, żaden kundel w okolicy nie był bezpieczny. Pod koniec mycia dziura w czole

zdążyła się już zasklepić. Kiedy Georgie przywracał z martwych jakąś istotę, nie tylko dawał

jej życie. Czynił ją także niemal niezniszczalną.

Rose wyszła z szopy, zamknęła za sobą drzwi i zaciągnęła szlauch na podwórko.

Przekraczając barierę, poczuła na skórze mrowienie niewidzialnego kręgu. Dzieciaki musiały

odłożyć już kamienie na swoje miejsca. Poszukała wzrokiem w trawie. Były, rząd przeciętnie

wyglądających kawałków skały, ułożonych w odstępach około metra. Każdy kamień posiadał

niewielki ładunek mocy, ale razem tworzyły pole magiczne wystarczająco silne, żeby dziadek

nie mógł wydostać się, nawet gdyby znów zerwał się z łańcucha.

Rose kiwnęła na chłopców końcem szlaucha.

- Wasza kolej.

Wili się pod strumieniem zimnej wody. Myła ich metodycznie od stóp do głów. Kiedy

błoto spłynęło z nóg Jacka, dostrzegła w jego trampku spore rozdarcie. Rzuciła wąż.

- Jack!

Wzdrygnął się.

- Te buty kosztowały czterdzieści pięć dolarów!

- Przepraszam - wyszeptał.

- Jutro pierwszy dzień szkoły! Co wyście robili?

- Wspinał się na sosnę, żeby się dostać do gniazda strzygili - poskarżył Georgie.

Zgromiła go wzrokiem.

- Georgie! Trzydzieści minut kary wieczorem za donoszenie.

Georgie przygryzł wargi.

Rose zwróciła się do Jacka.

- To prawda? Podchodziłeś strzygile?

- Nie mogłem się powstrzymać. Mają takie śliczne ogony i tak nimi trzepocą...

Miała ochotę go sprać. To prawda, nie potrafił się oprzeć - nie jego wina, urodził się

kotem - ale te trampki kupiła mu do szkoły. Zakup napiął budżet domowy do granic

możliwości, ale nie chciała, żeby Jack musiał chodzić w starych tenisówkach Georgiego.

Zależało jej, żeby wyglądał tak ładnie, jak inni drugoklasiści. Było jej przykro.

Twarz Jacka skurczyła się w bladą maskę - zbierało mu się na płacz.

Poczuła mrowienie magii.

- Georgie, przestań. Nie próbuj ożywiać trampków. Nigdy nie były żywe.

Iskra magii zgasła.

Ogarnęła ją rozpacz, otępiający ból. Emocje zestaliły się w kamień przygniatający

pierś. Miała tego dość, dość liczenia się z każdym centem, dość oszczędzania na wszystkim.

Musiała kupić Jackowi nowe buty. Nie dla jego dobra, dla własnego, żeby nie oszaleć. Nie

miała pojęcia, jak tego dokona, ale wiedziała, że musi kupić mu te buty, natychmiast, inaczej

zwariuje.

- Jack, wiesz, co się stanie, jak ukąsi cię strzygil?

- Zamienię się w jednego z nich?

- Tak. Musisz przestać uganiać się za ptakami.

Zwiesił głowę.

- Ukarzesz mnie?

- Tak. Teraz jestem zbyt wściekła, żeby coś wymyślić, ale porozmawiamy o tym po

powrocie do domu. Idź, umyj zęby, uczesz się, przebierz w coś suchego i weź broń. Jedziemy

do Wal-Marta.

Stary ford trząsł się na wyboistej drodze. Strzelby podskakiwały na podłodze

półciężarówki. Georgie przydepnął je, nim go o to poprosiła.

Rose westchnęła. Tu, na Rubieży, mogła ochronić ich bez trudu, jednak niedługo miną

granicę do innego świata. Magia zniknie, kiedy tylko przejadą skrzyżowanie, i te strzelby

myśliwskie pozostaną ich jedyną bronią. Ogarnęło ją poczucie winy. Gdyby nie ona, nie

potrzebowaliby broni. Ale nie dopuści, by znowu ją napadnięto. Nie, kiedy byli przy niej

młodsi bracia.

Mieszkali pomiędzy światami - w sąsiedztwie Dziwoziemi po jednej i Niepełni po

drugiej stronie. Dwa wymiary istniejące obok siebie, jak dwa lustrzane obrazy. Na styku

zachodziły na siebie, tworząc wąski pas ziemi należącej do obu światów - Rubież. Magia,

która przesycała Dziwoziemię pełną mocą, do Rubieży przesączała się słabym strumykiem,

ale i tam działała. W Niepełni nie chroniła ich w ogóle.

Rose zerknęła na Bór po obu stronach drogi. Ponad wąskim paskiem ubitej ziemi

zwieszały się korony potężnych drzew. Codziennie pokonywała tę trasę, dojeżdżając do pracy

w Niepełni, jednak dzisiaj cienie powykręcanych konarów napawały ją niepokojem.

- Zagrajmy w „nie możesz” - rzekła, podejmując próbę rozproszenia narastającego

lęku. - Georgie, ty zaczynasz.

- Ostatnio też on zaczynał! - zaprotestował Jack, błyskając bursztynowymi oczyma.

- Wcależeni!

- Włyśnieżetak!

- Georgie zaczyna - powtórzyła.

- Poza granicą nie można ożywiać martwych - wypalił Georgie.

- Poza granicą nie można porosnąć futrem i wysunąć pazurów - odbił piłeczkę Jack.

Zawsze grali w tę grę podczas jazdy do Niepełni. Warto było przypominać chłopcom,

co mogą, a czego nie mogą robić w sąsiednim wymiarze, a zabawa sprawdzała się lepiej niż

pouczenia. Niewielu ludzi z Niepełni miało świadomość istnienia trzech światów. Tak było

bezpieczniej dla wszystkich zainteresowanych. Rose z doświadczenia wiedziała, że próby

rozmawiania o magii nigdy nie kończą się dobrze. Nie skutkowały co prawda wsadzeniem do

zakładu zamkniętego, ale umieszczały w kategorii stukniętych idiotek i zapewniały sporą

przestrzeń podczas przerwy na lunch.

Mieszkańcy Niepełni uważali, że żyją po prostu w Stanach Zjednoczonych w

Ameryce Północnej, na planecie Ziemia i tyle. Z drugiej strony, mieszkańcy Dziwoziemi też

nie widzieli granicy. Tylko wyjątkowe osoby potrafiły ją odnaleźć, a dzieci musiały o tym

pamiętać.

Poczuła, że Georgie ją trąca. Nadeszła jej kolej.

- Poza granicą nie można ukryć się za barierą kręgu. - Zerknęła na chłopców, ale

kontynuowali, nieświadomi targających nią lęków.

Droga była opustoszała. Rubieżnicy rzadko podróżowali nią o tak późnej porze.

Docisnęła pedał gazu, chcąc jak najszybciej mieć z głowy zakupy i znaleźć się z powrotem w

bezpiecznym domu.

- Poza granicą nie można odnajdywać zaginionych rzeczy - powiedział Georgie.

- Poza granicą nie można widzieć w ciemnościach - rozpromienił się Jack.

- Poza granicą nie można używać rozbłysku - dorzuciła Rose.

Rozbłysk był jej najpotężniejszą bronią. Wielu Rubieżników posiadało wrodzone

talenty, niektórzy wieszczyli, inni uśmierzali ból zębów czy ożywiali martwych, jak Georgie.

Jeszcze inni, jak Rose i jej babka, potrafili rzucać klątwy. Jednakże rozbłysku mógł używać

każdy. Posługiwanie się nim nie wymagało szczególnego daru, a tylko odpowiedniego

szkolenia. Należało skumulować wewnętrzną moc, skanalizować ją i wypchnąć poza ciało.

Wyrzut magii przypominał świetlny bicz albo błyskawicę. Do rozbłysku wystarczyło

posiadać magię, a im był jaśniejszy, tym gorętszy i potężniejszy. Silny, jaskrawy, stanowił

groźną broń. Wchodził w ciało jak gorący nóż w masło. Mało który Rubieżnik potrafił

wytworzyć rozbłysk na tyle jasny, by zabić kogoś czy choćby zranić. To przez to, że byli

przeważnie mieszańcami i żyli w rejonie, gdzie docierało tylko echo magii. Zwykle ich

rozbłyski ograniczały się do czerwonych, góra ciemnopomarańczowych. Wyjątki umiały

wytworzyć zielone albo niebieskie.

Ich kłopoty zaczęły się właśnie od jej rozbłysku.

Nie, zreflektowała się, a przynajmniej nie do końca. Draytonowie zawsze wpadali w

tarapaty. Byli zbyt bystrzy i zbyt pokręceni, żeby mogło wyjść im to na dobre. Dziadek, pirat

i niespokojny duch, ojciec, poszukiwacz złota, babka uparta jak osioł i matka - włóczykij.

Jednak do tej pory wszystko to sprawiało kłopoty tylko poszczególnym członkom rodziny.

Gdy podczas Festynu Talentów dla absolwentów Rose rzuciła białym rozbłyskiem, skupiła na

klanie Draytonów bezprecedensową uwagę. Ale nawet teraz, nawet mimo potrzeby wożenia

ze sobą strzelb, nie żałowała tego, co zrobiła. Owszem, czuła się winna i naprawdę by chciała,

żeby wydarzenia potoczyły się inaczej, ale gdyby mogła jeszcze raz wybierać, postąpiłaby tak

samo.

Dalej droga zakręcała. Rose zbyt ostro przekręciła kierownicę. Amortyzatory

zaskrzypiały przeraźliwie.

Za zakrętem, na środku drogi, stał człowiek, szara plama w słabnącym świetle

zmierzchu. Rose zahamowała gwałtownie.

Koła półciężarówki zapiszczały na twardej, suchej powierzchni gruntówki. W

ostatniej chwili dostrzegła jasne włosy i wpatrzone w nią przenikliwe zielone oczy.

Samochód toczył się wprost na nieznajomego.

Mężczyzna podskoczył w górę, lądując na masce. Ciemnoszare buty łupnęły głucho o

karoserię, uciekając z pola widzenia. Człowiek przetoczył się przez dach i zniknął między

drzewami.

Ford zatrzymał się. Rose zaparło dech w piersiach. Serce waliło jak młot. Opuszki

palców mrowiły lekko, a na języku czuła gorycz.

Rozpięła pasy, otworzyła drzwi i wyskoczyła na drogę.

- Jesteś ranny?

W lesie panowała głucha cisza.

- Halo?!

Żadnej odpowiedzi. Mężczyzny nie było.

- Rose? Kto to był? - Georgie patrzył na nią oczami jak spodki.

- Nie mam pojęcia. - Odetchnęła z ulgą. Nie przejechała go. Wystraszyła się

śmiertelnie, ale nie przejechała go. Wszyscy byli cali. Nikomu nic się nie stało. Wszystko w

porządku...

- Widzieliście te miecze? - zapytał Jack.

- Jakie miecze? - Dostrzegła tylko jasne włosy, zielone oczy i szary płaszcz. Nie

zapamiętała nawet rysów twarzy, która mignęła jej tylko jako jasna plama.

- Miał miecz - rzekł Georgie. - Na plecach.

- Dwa miecze - sprostował Jack. - Jeden na plecach, drugi przy pasie.

Kilku starszych mieszkańców w okolicy lubiło bawić się mieczami, ale żaden z nich

nie miał długich, jasnych włosów i takich oczu. Większość ludzi panikowałaby, widząc

jadący wprost na nich samochód. Ten patrzył tylko wyzywająco, jakby obraziła go, nieomal

przejeżdżając. Jakby był jakimś królem drogi.

Na Rubieży obcy nigdy nie oznaczał niczego dobrego. Lepiej było nie pozostawać

dłużej w tym miejscu.

Jack wciągnął powietrze, marszcząc nos, jak zawsze, kiedy szukał tropu.

- Poszukajmy go.

- Nie.

- Rose...

- I tak sobie już dzisiaj nagrabiłeś, więc uważaj. - Wsiadła do samochodu, zatrzaskując

drzwiczki. - Nie będziemy się uganiać za jakimś wariatem, który uważa, że chodzenie

poboczem przynosi mu ujmę - prychnęła, próbując uspokoić rozkołatane serce.

Georgie już otwierał usta.

- Ani słowa więcej.

Kilka minut później dotarli wreszcie do granicy, miejsca, gdzie kończyła się Rubież, a

zaczynała Niepełnia. Rose zawsze dokładnie wiedziała, w którym momencie przekraczała

niewidzialną linię. Najpierw czuła silny, gwałtowny niepokój, następnie krótkie, intensywne

zawroty głowy, a po nich ból. Tak jakby z chwilą przekraczania granicy płomyk magii, który

grzał od środka, nagle gasł, pozostawiając ją niekompletną. Niepełną. Stąd właśnie wzięła się

nazwa pozbawionego magii wymiaru.

Po drugiej stronie Rubieży istniała identyczna granica, strzegąca przejścia do

Dziwoziemi. Nigdy nie próbowała się przez nią przedostać. Nie wiedziała, czy jej magia jest

na tyle silna, by umożliwić przetrwanie w tamtej krainie.

Do Niepełni wjechali bez przeszkód. Bór kończył się wraz z Rubieżą. W miejsce

mrocznych, prastarych drzew rosły tu pospolite dęby i sosny. Ubitą ziemię zastąpił asfalt.

Wąska, dwupasmowa szosa biegła pomiędzy dwiema identycznymi stacjami

benzynowymi, kończąc się zjazdem na główną drogę. Rose spojrzała w obie strony,

sprawdzając, czy nic nie nadjeżdża, po czym skręciła w prawo, kierując się ku miastu.

W górze zaryczał silnik samolotu, podchodzącego do lądowania na oddalonym o kilka

mil lotnisku. Las zniknął, ustępując placom, na których obok na wpół ukończonych centrów

handlowych stało mnóstwo maszyn budowlanych umazanych czerwonym błotem Georgii.

Płaski teren znaczyły lśniące tafle bajorek oraz niewielkich strumieni. Tak blisko linii

brzegowej prędzej czy później każda dziura w ziemi wypełniała się wodą. Minęli szereg

hoteli, Comfort Inn, Knights Inn, Marriott, Embassy Suites, przystanęli na światłach,

przejechali estakadą i w końcu skręcili na ruchliwy parking Wal-Marta.

Rose znalazła miejsce z boku, zaparkowała i wypuściła chłopców. Oczy Jacka straciły

bursztynowy poblask. Teraz były po prostu piwne. Zamknęła samochód, dla pewności

sprawdzając jeszcze zamki, i skierowała się ku jasno oświetlonemu wejściu.

- Pamiętajcie - powiedziała, kiedy weszli pomiędzy tłum kupujących. - Tylko buty,

nic więcej. Nie żartuję.

Rozdział drugi

Nikt nie odezwał się słowem, póki na stopach Jacka nie znalazła się para czarno-niebieskich

butów. Nie były to skechersy, ale wystarczająco je przypominały. Po oryginalne skechersy

trzeba by jechać aż do Savannah, a Rose musiała teraz oszczędzać każdą kroplę benzyny, jeśli

chciała dojeżdżać do pracy. Ukucnęła i nacisnęła czubek buta palcem, próbując wyczuć, gdzie

kończy się stopa Jacka. Wystarczająco luźne. Rósł jak na drożdżach, więc zawsze starała się

kupić buty nieco na wyrost.

- Są za luźne?

Jack przecząco potrząsnął głową.

- Podobają ci się?

Kiwnął potakująco.

- No dobrze. - Zerknęła na metkę z ceną. Dwadzieścia siedem dziewięćdziesiąt

dziewięć. Kupiłaby je, nawet gdyby kosztowały pięćdziesiąt.

Chłopcy stali między półkami niczym para przestraszonych króliczków i nie odrywali

od niej wzroku. Westchnęła.

- Chcecie iść pooglądać zabawki?

„Pooglądać” to było słowo klucz. Chłopcy gapili się z otwartymi buziami na figurki

rozmaitych wojowników i bohaterów, oczarowani wielkimi mięśniami i kolorowym

plastikiem. Rose czekała na nich przy końcu regału. Nie mogła przestać myśleć o tamtym

mężczyźnie na drodze. Nikt z miejscowych, tego akurat była w stu procentach pewna. W tej

okolicy Rubież stanowiła wąski pas między światami, szeroki na zaledwie dwanaście mil. Nie

było tu nawet prawdziwego miasta, tylko domostwa rozrzucone na obrzeżach Boru i

Wschodnie Wrota, zbyt małe jak na swoją wielką nazwę. Rose znała wszystkich tutejszych

Rubieżników z widzenia i nigdy wcześniej nie widziała tego króla szos. Nie zapomniałaby

takich oczu. Jeśli więc nie był z Wrót, to najpewniej pochodził z Dziwoziemi. Ludzie z

Niepełni preferowali broń palną, nie białą. Rose przygryzła wargę. Dla Rubieżników

przekraczanie granicy z Niepełnią lub Dziwoziemią nie stanowiło najmniejszego problemu.

Inaczej rzecz się miała z tymi, którzy urodzili się w jednym ze światów.

Po pierwsze, większość mieszkańców zarówno Niepełni, jak i Dziwoziemi nie umiała

zobaczyć tego, co leżało poza granicami ich świata. Jeśli ktoś z Niepełni chciałby udać się do

Rubieży w ślad za Rose, przestałby widzieć dziewczynę w chwili, gdy przekroczyłaby ona

granicę. Po prostu zniknęłaby w ułamku sekundy, podczas gdy podążająca za nią osoba nadal

poruszałaby się we własnym świecie. Ponieważ mieszkańcy Niepełni nie byli w stanie

zauważyć granicy, leżąca za nią Rubież w ogóle dla nich nie istniała, zupełnie jak pokój za

drzwiami, których nie można otworzyć. Podobnie rzecz się miała z mieszkańcami

Dziwoziemi, oni też nie dostrzegali granicy ani tego, co leżało za nią. Żyli więc nieświadomi

tego, że tuż obok znajduje się inny, niesamowity świat, stanowiący wrota do kolejnego,

jeszcze dziwniejszego.

Oczywiście, jak zawsze istniały wyjątki od reguły. Czasami w Niepełni rodzili się

ludzie z talentem magicznym, drzemał w nich przez lata, aż któregoś dnia odkrywali zupełnie

nową ścieżkę i decydowali się zobaczyć, dokąd ona prowadzi. Czasami i komuś z

Dziwoziemi udawało się odkryć inny wymiar. Nie znaczyło to jednak, że przejście do nowego

świata nie nastręczało problemów - przekraczanie granicy bolało. I nic nie można było na to

poradzić. Rubieżnicy, jak Rose, zazwyczaj pozostawali w świecie między światami, ponieważ

pozwalał im on na zachowanie talentu magicznego, ale studiowali i pracowali w Niepełni, bo

tylko tak mogli zarobić na życie. Dla nich przekraczanie granicy wiązało się z uczuciem

dyskomfortu i niepokoju, zwieńczonych przeszywającym bólem. Tymczasem dla urodzonych

w Niepełni lub Dziwoziemi była to prawdziwa agonia. Co nie zmieniało faktu, że zawsze

znalazł się ktoś na tyle zdeterminowany, by to przetrwać.

Karawany z Dziwoziemi przybywały do Wschodnich Wrót mniej więcej co trzy

miesiące. Jak większość Rubieżników Rose wydawała każdego luźnego dolara na śmieci z

Niepełni: pepsi, rajstopy, fantazyjne długopisy. Kiedy tylko przyjeżdżała karawana, Rose

sprzedawała swoje łupy albo wymieniała na jakieś towary z Dziwoziemi, głównie biżuterię

lub inne egzotyczne świecidełka, które potem sprzedawała w Niepełni. W ten sposób

zyskiwała trochę dodatkowego grosza.

Karawany nigdy nie zatrzymywały się na długo. Każdy ze światów był zachłanny.

Zbyt wiele czasu w Niepełni pozbawiało talentów magicznych. Zbyt wiele czasu w

Dziwoziemi mogło oznaczać skażenie magią, a wtedy granica Niepełni pozostawała na

zawsze niedostępna. Rubieżnicy mieli swoistą odporność - mogli dłużej przebywać w obu

światach bez narażania się na konsekwencje, ale dłużej nie znaczyło wiecznie. Do dzisiaj

wszyscy pamiętali Petera Padrake’a, Dziwoziemca, który przekroczył granice Niepełni i

stracił talent magiczny. Nie mógł nawet wejść na tereny Rubieży.

Co mogło skłonić mieszkańca Dziwoziemi, by naraził się na straszliwe cierpienie i

utratę talentu? Z pewnością nie przybył tu z karawaną, nie spodziewali się żadnej jeszcze

przez kilka tygodni. Musiała być to jakaś wyjątkowo ważna sprawa. Być może przybył tu po

nią...

Ta myśl ją otrzeźwiła. Nie, uznała stanowczo. Zostawiono ją w spokoju na trzy lata. Z

pewnością obcy wcale nie pochodził z Dziwoziemi. Rubież była wąska, ale rozciągała się tak

daleko jak oba światy. Na wschodzie sięgała oceanu, w stronę przeciwną ciągnęła się przez

tysiące mil. Być może obcy przybył właśnie stamtąd. Tak, na pewno stamtąd. Zresztą kogo

obchodziło skąd?

Rose westchnęła i zdjęła z półki wielką butlę płynu do baniek. Georgie lubił bańki.

Potrafił je utrzymać nieruchomo całe dwadzieścia sekund. I tak już przekroczyła budżet,

kupując buty. Jak się powiedziało a, trzeba też powiedzieć b. W końcu Georgie nie zrobił nic

złego, za to Jack w pewnym sensie został nagrodzony za rozwalenie nowych butów. Mogła

kupić bańki, dla Georgiego byłaby to całkiem niezła praktyka. Pomogłaby mu nauczyć się

rzucać rozbłyskiem...

Dotarła do niej przykra prawda: Jack dostał nowe buty, a Georgie dostanie tylko jakieś

głupie bańki. To nie było w porządku. Czego by nie zrobiła, jak by się nie starała, zawsze

kończyło się to porażką. Co powinna właściwie zrobić? Kupić bańki czy nie kupować niczego

poza butami? Naprawdę chciałaby mieć podręcznik, zestaw instrukcji, co zrobiłby w danej

sytuacji odpowiedzialny rodzic. Wyobraźnia podsunęła jej obrazek Georgiego zakutego w

żelazne kajdany, przed jakimś psychiatrą z Niepełni. „Widzi pan, wszystko zaczęło się od

baniek...”

W alejce między regałami rozległ się głos Georgiego, odpowiedział mu inny, głęboki i

męski. W głowie Rose natychmiast rozdzwonił się alarm. Wychyliła się zza półki z płynami

do baniek. Obok chłopców stał jakiś mężczyzna. Odłożyła trzymaną w ręku butelkę i ruszyła

w ich stronę. Mężczyzna stał do niej tyłem, prezentując szerokie, mocne plecy w wyblakłej

zielonej koszulce, mocno napiętej na ramionach, za to luźnej w okolicy talii. Nie było

wątpliwości, że koszulka miała swoje najlepsze dni za sobą. Tak samo jak jeansy: stare,

wytarte i zszarzałe od brudu, który wżarł się w tkaninę. Obcy miał ciemne włosy niemal

sięgające ramion. To nie był żaden z tutejszych Rubieżników ani też żaden nowo przybyły

zza granicy Rubieży czy Dziwoziemi, takiego Jack by natychmiast wywąchał. Magia

wprawdzie nie działała w Niepełni, ale nos Jacka i tak był o wiele lepszy niż normalnie. A

ludzie, którzy mieli magię we krwi, pachnieli specyficznie. Rose nigdy tego nie poczuła, ale

Jack utrzymywał, że pachną jak placki, cokolwiek to miało znaczyć. Jego bezwzględnym

obowiązkiem było informowanie siostry, jeśli natknie się na obcą pachnącą plackami osobę w

Niepełni.

Podchodząc, usłyszała słowa nieznajomego:

- ...tak, ale ramiona mu się nie ruszają. Może tylko tak stać. Nie będzie walczył.

Nie brzmiał jak pedofil, ale chyba pedofile nigdy nie brzmią jak pedofile, tylko jak

najlepsi sąsiedzi, zawsze przestrzegają prawa i uczęszczają do kościoła. I umieją znaleźć

wspólny język z dziećmi. Georgie ją zauważył.

- Rose, ten pan też lubi figurki.

- Ach, tak. - Gdyby byli w granicach Rubieży i gdyby wiedziała, w jaki sposób

przekształcić swą moc w któryś z żywiołów, jej głos zamroziłby wszystko w promieniu

dwudziestu jardów. - I zawsze kręci się w alejkach z zabawkami i rozmawia z małymi

chłopcami?

Mężczyzna odwrócił się. Miał chyba koło trzydziestki, przystojną twarz o mocnej

szczęce, wysokich kościach policzkowych i twardych męskich rysach. Policzki były lekko

zapadnięte, a nos wąski i prosty. Spojrzała w głębokie orzechowe oczy i uspokoiła się:

spoglądały otwarcie i uczciwie. To nie pedofil, uznała. To po prostu jakiś miły gość, który

rozmawia z dziećmi o zabawkach.

Mężczyzna zdjął z górnej półki figurkę pirata.

- Ten się rusza, można go upozować. - Podał figurkę zachwyconemu Georgiemu. -

Przepraszam - zwrócił się do Rose. - Nie chciałem pani zaniepokoić.

- Nie byłam zaniepokojona - odpowiedziała nieco przystępniej.

- Mój błąd. - Odwrócił się od chłopców.

Rose poczuła się dziwnie.

- Kupuje pan sobie czy dla syna? - zapytała tylko po to, by powiedzieć cokolwiek.

- Dla siebie.

- O, kolekcjoner? Jest pan jednym z tych Nigdy-Nie-Wyjmuję-Niczego-Z-Pudełka?

Po prostu świetnie, pomyślała, zamiast skończyć rozmowę w jakiś rozsądny sposób,

zadawała obcemu człowiekowi pytania, obrażając go przy okazji. Zerknął na nią.

- Nie. Wyjmuję je z pudełka i się nimi bawię. Inscenizuję wielkie bitwy. Do tego

dzielę moich bohaterów na kategorie wagowe - w jego głosie brzmiało coś na kształt

wyzwania.

- Ma pan dużo figurek? - zapytał Georgie.

- Cztery pudła.

Chwalipięta, pomyślała Rose z nieoczekiwaną niechęcią i zaraz sama skarciła się w

myślach. Nieznajomy nie mógł wiedzieć, że nie stać jej na kupno zabawek. Po prostu

odpowiedział na pytanie. Powinna zakończyć rozmowę jak najszybciej, kupić te przeklęte

buty i wracać do domu.

- Wciąż czekam na porządną figurkę Conana, ale jakoś nie mogę się doczekać -

powiedział mężczyzna. - Już przestałem wierzyć, że kiedyś ją wyprodukują. Miałem nadzieję

kupić dzisiaj Zieloną Strzałę, ale jakoś go nie widzę.

- Którego?

Popatrzył na nią podejrzliwie.

- Jednego z Hard Traveling Heroes.

Rose kiwnęła głową, przy dwóch młodszych braciach stała się ekspertem w dziedzinie

figurek.

- Z DC Direct? Równoległy Wszechświat kawałek dalej go ma, ale kosztuje

trzydzieści dolarów - wyrwało jej się. Miała ochotę wymierzyć sobie policzek.

Oczy błysnęły mu zainteresowaniem.

- Może mi pani pokazać, gdzie to dokładnie jest?

- Zaprowadzimy pana - zaofiarował się Georgie.

Skarciła go spojrzeniem.

- Możemy pokazać panu komiksy, prawda, Rose? - Jack patrzył na nią ogromnymi

oczyma.

Musiała się wysilić, żeby nie zazgrzytać zębami.

- W porządku - wtrącił się nieznajomy. - Sam znajdę. Dzięki za informację.

Patrzył na nią, jakby była niespełna rozumu.

- Ależ nie, zaprowadzimy pana - Rose usłyszała swój własny głos. - To niedaleko, ale

trudno wyjaśnić, jak tam dojść. Chodźcie, chłopcy.

Pięć minut później wszyscy czworo szli chodnikiem przy Wal-Marcie.

- Raz jeszcze dziękuję - odezwał się mężczyzna. - Mam na imię William.

- Rose - odpowiedziała lakonicznie.

William ponad wszelką wątpliwość oczarował chłopców, szczególnie Jacka, co

zresztą wcale jej nie dziwiło. Jack był za mały, żeby pamiętać tatę, a żaden z wujków czy

kuzynów nie był obecny w ich życiu na tyle długo, by pozostawić po sobie jakiś ślad. Jack

desperacko pragnął uwagi ze strony jakiegoś mężczyzny.

- Mam nowe buty - powiedział.

William zatrzymał się i obejrzał nowy nabytek.

- Super.

Jack uśmiechnął się. To był wyjątkowo blady i nieśmiały uśmiech. Ale Jack w ogóle

rzadko się uśmiechał. Gdyby w tej chwili Rose mogła dostać tatę w swoje ręce,

wprasowałaby go w asfalt jednym ciosem. Georgie nabrał powietrza. Najwyraźniej nie

zamierzał pozostać w tyle. Rose niemalże widziała trybiki obracające się mozolnie pod blond

czupryną. Trzeba mu było kupić te bańki, przynajmniej miałby coś nowego, żeby się

pochwalić. Georgie mrugnął kilkakrotnie i nie znalazłszy niczego innego, czym mógłby

zrobić wrażenie, wypalił:

- Dostałem szlaban za donoszenie!

- Naprawdę? - zapytał William.

Rose zesztywniała. Jeśli Georgie wspomni o strzygilach, będzie musiała szybko

znaleźć wyjaśnienie dla jego słów. Ale Georgie ograniczył się tylko do kiwnięcia głową.

- To chyba niedobrze - stwierdził William.

- No.

Mężczyzna zerknął na nią.

- Siostra często daje ci szlaban?

- Nie. Zazwyczaj robi tak. - Georgie wywrócił oczami, doskonale naśladując jej

grymas, i mruknął: - Dlaczego ja?

William znów na nią popatrzył.

- Skąd pomysł, że jestem ich siostrą?

Wzruszył ramionami.

- Wyglądasz zbyt młodo na mamę, no i niewiele dzieci zwraca się do matki po

imieniu.

Doszli do ulicy, Rose ujęła chłopców za rączki i przeszli na drugą stronę, a potem po

trawie w kierunku niewielkiego placyku.

- Nie jesteś stąd?

- Nie. Dopiero co przeprowadziłem się tu z Florydy. Lepiej tu z pracą - wyjaśnił.

- A czym się zajmujesz?

- Kładę podłogi.

Rose kiwnęła głową ze zrozumieniem. No tak, miasto rozwijało się gwałtownie. Za

każdym razem, gdy była w tej okolicy, widziała, jak wycinane są kolejne kawałki lasu, by

zrobić miejsce dla nowych domów i centrów handlowych. Fachowiec od podłóg mógł tu

całkiem nieźle zarobić. Nic dziwnego, że stać go było na cztery pudła figurek.

Równoległy Wszechświat upchnięty był pomiędzy kawiarnię a magazyn UPS. Jak na

sklep z komiksami był zaskakująco uporządkowany i zorganizowany. W poprzednim życiu

jego właściciel Peter Padrake był komandorem Peterem Padrakiem, plagą Krwawego Morza i

lojalnym kaprem Adrianglii, państwa w Dziwoziemi. Przed dziesięciu laty przekroczył

granice i udał się do Niepełni na emeryturę. Zdołał jakoś wymienić oszczędności na dobre

stare dolary i otworzył Równoległy Wszechświat. Zarządzał sklepem tak, jak wcześniej

musiał rządzić statkiem: miejsce było absolutnie nieskazitelne. Komiksy uporządkowano

według wydawców i tytułów, każdy egzemplarz zabezpieczony był folią i na każdym

znajdowała się cena. Ostateczna. Peter nie znosił targowania się.

Przywitał ich z kwaśną miną. Rose wiedziała, że nie chodziło o nic osobistego. Jej

obecność oznaczała kłopoty, a kłopotów Peter nienawidził nawet bardziej niż targowania się.

- Tutaj. - Georgie pociągnął Williama za rękaw. - O, tu!

William poszedł za chłopcami w głąb sklepu. Rose uśmiechnęła się do Petera, ale on

postanowił udawać rzeźbę z Wyspy Wielkanocnej. Umknęła więc przed jego ciężkim

spojrzeniem, oglądając powieści graficzne, wystawione w gablotach. Kochała komiksy.

Książki też. Były jej oknem na Niepełnię i przepustką do krainy marzeń.

Genialna Dziewczyna... Rose często marzyła, że tak jak fikcyjna Agatha buduje

superbroń ze starego widelca, zużytej gumy balonowej i kawałka struny. Wzięła do ręki

zafoliowany egzemplarz. Dwadzieścia dolarów... Nie w tym życiu. Podniosła głowę i

zobaczyła, jak Georgie czyta Williamowi opis figurki umieszczony z tyłu pudełka.

Jest całkiem przystojny, pomyślała, patrząc na mężczyznę. No i cierpliwy. Większość

facetów już dawno spławiłaby dzieciaka. Być może jednak jest tym pedofilem. Nie, no to już

naprawdę idiotyczny pomysł. Dlaczego każdy facet, który poświęci odrobinę uwagi dwóm

chłopcom, najwyraźniej desperacko spragnionym męskiego towarzystwa, miałby od razu być

pedofilem?

William uśmiechnął się do niej. Odpowiedziała ostrożnym uśmiechem. Coś z tym

facetem było nie tak, nie mogła sobie tylko uzmysłowić co. Najwyższy czas zabrać chłopców

do domu. Okrążyła niewielką gablotę wystawową i wpadła na Jacka. Stał jak skamieniały, na

ugiętych nogach, z oczyma utkwionymi w półce z książkami, niczym kot obserwujący ofiarę.

Niemalże nie oddychał. Rose popatrzyła w tym samym kierunku i zobaczyła kolorową

książkę z komiksami. Mniejszą, a zarazem grubszą od typowych amerykańskich, wypełnioną

japońską mangą. Na okładce widniała nastolatka w marynarskim ubranku i białowłosy

chłopiec w czerwonym kimono. W poprzek okładki czerwienił się napis: „Inu Yasha”. Rose

wzięła książkę z półki, Jack ani na chwilę nie oderwał wzroku od okładki.

- O co chodzi? - spytała Rose.

- Kocie uszy - wyszeptał. - On ma kocie uszy.

Dokładniej przyjrzała się okładce i zauważyła puszyste trójkąty wystające spomiędzy

białych włosów chłopca. Przerzuciła kilka kartek.

- Tu jest napisane, że to pół człowiek, pół demon-pies. Więc to nie są wcale kocie

uszy.

Wyraz desperacji na twarzy brata wyraźnie powiedział Rose, że mały ma to gdzieś.

Spojrzała na Petera.

- Teraz handlujesz mangą?

Peter wzruszył ramionami.

- To używane. Znajomy je przyniósł. Sprzedaję jako komplet, trzy za dziesięć. Jak

zejdą, to może zamówię kilka nowych egzemplarzy.

- Proszę - wyszeptał Jack, patrząc na siostrę wielkimi oczami.

- Nie ma mowy. Dostałeś buty. A Georgie nie dostał nic.

- A mogę dostać to? - zapytał Georgie natychmiast pojawiając się obok.

- Nie. - Mogła wyrzucić trzy dolce, ale nie dziesięć, a po minie Petera widziała, że nie

ma zamiaru sprzedawać trzech tomów oddzielnie.

- Ja im to kupię - zaproponował William.

- Nie! - Cofnęła się o krok. Może i byli biedni, ale nie byli żebrakami.

- Poważnie, przyciągnąłem cię tutaj, żebyś mi pokazała sklep. I tak kupuję Zieloną

Strzałę, dziesięć dolarów w tę czy w tę nie zrobi mi różnicy. Ja za to zapłacę - zwrócił się do

Petera.

- W żadnym wypadku - powstrzymała go, a w jej głosie dźwięczała stal.

- Rose, proszę... - zaczął jęczeć Georgie.

- Jesteś Draytonem. My nie błagamy - ucięła.

Natychmiast zamknął usta.

- Dogadajcie się i przestańcie marnować mój czas - wtrącił Peter.

William spojrzał na niego. To było niesamowite spojrzenie, ciężkie i nieruchome.

Przebiło Petera niczym sztylet. I choć William nie patrzył na Rose, i tak poczuła gwałtowną

potrzebę natychmiastowej ucieczki. Padrake wsunął dłoń do szuflady, w której przechowywał

swoją czterdziestkępiątkę, i znieruchomiał niczym posąg. Rose podniosła książki i położyła je

na ladzie.

- Miało być dziesięć?

- Dziesięć sześćdziesiąt dziewięć z podatkiem - skorygował Peter, nie odrywając

wzroku od Williama. Uśmiechnęła się. Miała w portmonetce dokładnie dziesięć

siedemdziesiąt pięć. Pieniądze na benzynę. Podała je Peterowi, dostała resztę i, wciąż z tym

samym uśmiechem na twarzy, podała książki chłopcom i wymaszerowała ze sklepu, holując

za sobą obu braci.

- Rose, zaczekaj.

William wyszedł za nią.

Po prostu idź...

- Rose!

Zatrzymała się i odwróciła.

- Tak?

Dogonił ją.

- Gdybym się nie odezwał, nie kupiłabyś tych książek. Pozwól, że ci to jakoś

wynagrodzę. Zjedz ze mną jutro obiad. Ja stawiam.

Mrugnęła.

- Nikogo tu nie znam - ciągnął. - Mam już serdecznie dość samotnych posiłków. No i

głupio mi z powodu tego, co się stało w sklepie.

Zawahała się. Pochylił się, by zajrzeć jej w oczy.

- Naprawdę chciałbym znowu cię zobaczyć. Zgódź się. Minęły wieki od jej ostatniej

randki. Cztery lata. Jutro była środa, pierwszy dzień szkoły. Chłopcy na pewno będą chcieli

odwiedzić Babcię i wszystko jej opowiedzieć. Mogła wyrwać trochę czasu dla siebie. Ale

było w Williamie coś takiego, co ją odpychało. Był przystojny i właściwie chciała, żeby jej

się podobał. Tylko że się nie podobał. A spojrzenie, jakim obdarzył Petera, było niemal

mordercze.

- Nie jesteś w moim typie.

- Skąd wiesz? Nie zamieniliśmy nawet dwudziestu słów.

To niewątpliwie była prawda. Nic o nim nie wiedziała. Ale o wiele rozsądniej było

odmówić i wrócić za krąg barierowy. Ukryć się. I wraz z tą myślą w Rose obudził się

sprzeciw, bunt, jak wtedy, na początku piątej klasy, gdy Sarah Walton po raz pierwszy

nazwała ją córką dziwki. Ten sam upór Draytonów, który jej Babkę uczynił sławną. Nie,

pomyślała, nikt jej nie zmusi, by ukrywała się w kręgu przez resztę życia. Ale też nikt jej nie

zmusi, by postępowała wbrew sobie. To byłby po prostu inny rodzaj słabości.

- Jesteś miłym facetem, Williamie. Ale nie mogę. Jutro jest rozpoczęcie roku

szkolnego i muszę być w domu.

Przez moment patrzył na nią w milczeniu, po czym uniósł ręce w obronnym geście.

- W porządku. Może wpadniemy jeszcze kiedyś na siebie - jego słowa brzmiały jak

obietnica.

- Może - odpowiedziała.

Rozdział trzeci

Środa minęła stanowczo zbyt szybko.

Biała ciężarówka minęła ją, rycząc klaksonem, ale Rose nawet nie spojrzała w tamtą

stronę. Wskaźnik poziomu paliwa niebezpiecznie zbliżył się do końca żółtego pola.

- Dojedź do granicy - mruknęła Rose. - Tylko o to proszę.

Stary ford toczył się naprzód, skrzypiąc i trzeszcząc. Rose jechała z prędkością

trzydziestu mil na godzinę, żeby zaoszczędzić paliwa. Przed nią słońce powoli chowało się za

horyzont, malując niebo na czerwono. Była koszmarnie spóźniona. Musiała pracować po

godzinach. Firma zajmująca się nadrukami na koszulkach wezwała ich do nagłego wypadku.

Jakiś niezadowolony pracownik spryskał podłogę lepką substancją, używaną do przylepiania

koszulek na czas drukowania wzorów. Zanim właściciel firmy zorientował się, co się stało, i

wezwał ekipę Ładu i Porządku, do podłogi przywarł każdy możliwy rodzaj brudu. Na mur.

Jedynie terpentyna była w stanie rozpuścić lepką skorupę. Razem z Latoyą spędziły ostatnie

dwie godziny na kolanach, wylewając rozpuszczalnik na lepkie kafelki. Palce Rose pachniały

terpentyną, włosy pachniały terpentyną, skóra też... A przy tym strasznie bolały ją plecy.

Marzyła tylko o tym, by dotrzeć do domu i wziąć prysznic. To prawda, była sprzątaczką, ale

to nie znaczyło, że powinna rozsiewać woń jak kupa śmieci.

Gdzieś w głębi duszy Rose żałowała nieco, że odrzuciła propozycję Williama. Z

pewnością nie był materiałem na chłopaka, ale może zostaliby przyjaciółmi. Miałaby z kim

pogadać od czasu do czasu, z kimś spoza Rubieży. No nic, było, minęło, powiedziała „nie” i

teraz musiała być gotowa na konsekwencje.

Znajomy zakręt Potter Road wyłonił się z zieleni. Nareszcie.

Silnik zakaszlał nagle.

- Nie, no proszę, dasz radę.

Ford kaszlnął raz jeszcze. Rose zdjęła stopę z gazu, pozwalając, by półciężarówka siłą

rozpędu weszła w zakręt i potoczyła się drogą między drzewami. Odrobina gazu. Jeszcze

troszkę...

Granica. Magia zapłonęła, wypełniając ciało Rose znajomym ciepłem. W tej samej

chwili silnik zgasł z cichym pomrukiem. Dziewczyna skierowała samochód na pobocze, a

potem prosto w splątaną zieleń krzaków, która zamknęła się za nim natychmiast. Rose

wysiadła i poklepała ciepłą jeszcze maskę forda.

- Dzięki.

Pierwszy dzień szkoły, a jej zabrakło benzyny. Dobrze, że Babcia obiecała odebrać

chłopców po lekcjach i przypilnować ich do powrotu Rose. Zazwyczaj wracali sami, ale

dzisiejszy dzień był wyjątkowy. Będą pękać od nadmiaru wrażeń i wstrząsających informacji.

Rose ruszyła ścieżką wydeptaną wzdłuż drogi. Bór tłoczył się na skraju piaszczystego

pobocza, potężne drzewa zaplatały ramiona ciemnych, powykręcanych konarów, ziemię

wokół pni pokrywała miękka pozostałość setek minionych jesieni. Bladobłękitne powoje

ozdabiały gałęzie niczym wyszukana biżuteria.

Pomiędzy drzewami czaił się zmierzch. Gruby kożuch kurzu, który w Niepełni

całkiem pochłonął już drzewa, tu ustąpił miejsca mchom, otulającym pnie na podobieństwo

aksamitnych rękawów, najeżonych maleńkimi kwiatkami, które wyglądały jak wywrócone

pantofelki, fioletowe, miętowozielone, lawendowe i różowe. Dziesiątki ziół przesycały

powietrze aromatyczną mieszanką woni. Z ciemnej głębiny lasu dobiegały złowieszcze

odgłosy, a czasem para płonących oczu błysnęła gdzieś wśród liści. Rose nie zwracała na to

uwagi. Bór to Bór, a większość istot tutaj wiedziała, kim ona jest, i zostawiała ją w spokoju.

Do domu miała jeszcze dwie mile. Szła miarowym, wyciągniętym krokiem

wytrawnego piechura aż do trzeciego zakrętu. Zatrzymała się. W tym miejscu człowiek z

dwoma mieczami wskoczył na jej samochód.

Popatrzyła uważnie na ślady, coś nie dawało jej spokoju. Jeśli dobrze pamiętała, to

maska forda sięgała niewiele powyżej jej talii. Rose kiwnęła się raz i drugi na palcach i

skoczyła jak mogła najwyżej. Nawet się nie zbliżyła do tej wysokości. Może gdyby nabrała

rozpędu, udałoby jej się umieścić na masce jedną nogę. Tymczasem obcy wskoczył na

ciężarówkę będącą w ruchu i wylądował na obu nogach, jakby to była najłatwiejsza rzecz na

świecie. Niewyraźny, wysoki dźwięk oderwał Rose od badania śladów. Po lewej potężne

drzewo pochylało gałęzie nad ścieżką na poboczu. Jakieś dziewięć stóp nad ziemią, w

miejscu, gdzie potężny pień się rozdwajał, do kory przywarła chuda postać. Kenny Jo

Ogletree.

Na liście osób, które Rose darzyła sympatią, Kenny zajmował dość odległą pozycję.

Zaledwie oczko wyżej niż jego matka, Leanne, swego czasu najlepsza przyjaciółka Sarah

Walton. Największym osiągnięciem Leanne było nabazgranie niezmywalnym markerem

DZIWKI

SUKA

na szafce Rose. Gramatyka nie była najmocniejszą stroną Leanne w

przeciwieństwie do umiejętności zatruwania życia innym. Jabłko padło niedaleko od jabłoni -

dziewięcioletni Kenny był takim samym potworem o jadowitym języku. Jakiś miesiąc temu

on i Georgie mieli sprzeczkę dotyczącą rozgrywki softballa. Gdyby nie Jack, Kenny stłukłby

Georgiego na kwaśne jabłko. Jednak Kenny, tak jak i pozostałe dzieci, bał się Jacka, bo ten

zawsze walczył tak, jakby od tego zależało jego życie. I nie zawsze przestawał, nawet jak

wygrał.

Nieruchomy niczym posąg Kenny kurczowo trzymał się drzewa, aż kostki na dłoniach

pobielały mu z wysiłku. Widziała brudne plamy na koszulce i wyświechtanych szortach i

krew, która gęstymi kroplami spływała na łydkę chłopca z długiego zadrapania na udzie.

Mały wlepiał w Rose nieprzytomne spojrzenie szklistych oczu o niepokojąco jasnych

białkach.

Wszystkie przykrości, jakich doznała ze strony Leanne, przestały mieć jakiekolwiek

znaczenie w obliczu śmiertelnie wystraszonego dziewięciolatka.

- Wszystko w porządku, Kenny?

Nie odpowiedział.

Krzaki po lewej zaszeleściły, złowieszczo, niebezpiecznie. Rose nie miała

wątpliwości, że ten szelest zapowiada skradającego się drapieżnika. Cofnęła się powoli.

Gałęzie ugięły się, trójkątne ciemne liście rozchyliły i na drogę wylazło potworne stworzenie.

Wysokie na pięć stop cielsko zbudowane było z rozkładających się tkanek, tworzących

odrażający patchwork. Rose zauważyła łuski leśnego węża na prawej nodze stwora, rdzawe

futro lisa na ramieniu, matową sierść szarej wiewiórki na piersi, charakterystyczne dla świni

brązowe paski na podbrzuszu... Części brzucha w ogóle brakowało i pomiędzy białymi

prętami żeber widać było gnijącą masę wnętrzności. Twarz istoty wyglądała równie

potwornie. Z głębokich oczodołów łypało na Rose dwoje chorobliwie bladych oczu,

płonących intensywnie skoncentrowaną nienawiścią. Szeroka gęba straszyła kilkoma rzędami

trójkątnych zębów. Nierówny oddech stwora był ciężki i wilgotny. Zlep. Istota zrodzona z

magii i nienawiści, żyjąca klątwa, czerpiąca siłę z gniewu swojego twórcy. Ktoś przeklął

ziemię, a może dom w okolicy, a Bór nadał klątwie formę i cel: zabić wszystko, co stanie jej

na drodze. Kenny miauknął jak przerażony kociak. Zlep złowieszczo kłapnął paszczą i

postąpił do przodu. Chciał zabić Rose, wykorzystać to, co z niej zostanie, do budowy swojego

ciała.

Podniosła prawą dłoń.

Zlep zasyczał, rozłożył powykręcane ramiona i zaprezentował żółte szpony. Na

palcach Rose zakwitło magiczne lśnienie, magia wypełniała ją i, wibrując, szukała ujścia.

Zlep zaatakował. Odrażająca dziura w brzuchu otwarta szeroko, pazury i kły gotowe ciąć i

drzeć na strzępy.

Rose rzuciła rozbłyskiem. Oślepiająco biały bicz magii wystrzelił z jej dłoni. Trafiła

potwora w pierś. Zlep zrobił jeszcze krok siłą rozpędu, ale śnieżnobiały płomień już wgryzał

się w jego splot, szukając utkanej ze złej woli esencji. Poszatkowanie potwora nie

wystarczyło, by go unicestwić. Rose musiała zniszczyć samą klątwę. Kawałki przegniłego

ciała sypały się ze zlepa na wszystkie strony. Postąpiła ku niemu, nie przestając palić go

rozbłyskiem. Ramię pulsowało napięciem. Wreszcie ze stwora pozostał jedynie niewielki

kłębek ciemności, kipiący rozbłyskami czerwieni i fioletu. Rose zacisnęła pięść. Biały bicz

otoczył okruch mroku. Rose ścisnęła mocniej, z całej siły wbijając paznokcie we wnętrze

dłoni. Ciemność trzasnęła jak pękająca skorupka orzecha i rozpłynęła się w fontannie

śnieżnobiałych iskier. Rose odetchnęła głęboko i podeszła do drzewa, starannie omijając

gnijące resztki zlepa.

- Złaź. - Wyciągnęła ręce do chłopca.

Kenny ani drgnął. Przez moment myślała, że trzeba będzie sprowadzić tu jego matkę,

ale nagle dzieciak zsunął się po pniu, szorując po szorstkiej korze, i wpadł prosto w

wyciągnięte ramiona Rose. Musiała go postawić, był za ciężki.

- Już go nie ma - powiedziała uspokajająco i przytuliła Kenny’ego. - Unicestwiony na

zawsze. Rozumiesz?

Kiwnął potakująco głową.

- Już nie wróci. A jeśli kiedykolwiek zobaczysz coś takiego, biegnij do mnie tak

szybko jak potrafisz. A ja się z tym rozprawię. A teraz zmykaj do domu.

Popędził, aż się za nim kurzyło.

Rose odwróciła się i popatrzyła na przegniłe szczątki. Magów na tyle silnych, by

powołać zlepa, nie było w okolicy wielu, a do tego większość miała już swoje lata i

doświadczenie, jak również świadomość konsekwencji. Zlepa nie można było powstrzymać

ani nim kierować. Zabijał wszystko, co tylko znalazło się na jego drodze. Od lat żadnego nie

widziała. A do zgładzenia ostatniego potrzeba było sporego oddziału zaopatrzonego w

benzynę i pochodnie.

Coś musiało pójść naprawdę źle, skoro komuś z okolicznych mieszkańców udało się

wykląć zlepa.

Coś złego się tu działo. Rose poczuła na karku lodowate dotknięcie strachu. Przez

moment miała ochotę iść za Kennym Jo do domu i przepytać Leanne, ale zrezygnowała z tego

pomysłu. Krótko po ukończeniu szkoły średniej Sarah Walton wyszła dobrze za mąż i

przeprowadziła się do ładnego domu w Niepełni. Plotka głosiła, że Leanne nie była mile

widziana w wymarzonym domku swojej najlepszej przyjaciółki, co sprawiło, że miała jeszcze

więcej pretensji do życia. Rose nie rozmawiała z Leanne od czasów szkolnych i szczerze

wątpiła, że ta zdecyduje się teraz przed nią otworzyć.

Rose ruszyła raźno przed siebie. Im szybciej dotrze do domu, tym szybciej zyska

pewność, że chłopcy są bezpieczni. Poza tym niewiele z tego, co działo się we Wschodnich

Wrotach, umykało uwadze Babki Éléonore. Najlepiej będzie zapytać o wszystko właśnie ją.

- Mémère?

Éléonore spojrzała na Georgiego. Nigdy nie udało jej się zrozumieć, skąd wiedział,

żeby tak się do niej zwracać. Do żadnego z chłopców nie powiedziała ani słowa po francusku.

A jednak Georgie nazywał ją tak od czasu, gdy skończył dwa lata, wymawiając słowo z

lekkim prowansalskim akcentem. W takich momentach Éléonore wracała na suche, ciepłe

wzgórza, gdzie zwykła siadywać przy boku swojej grand-mère, skubiąc kawałek fougasse,

który zostawiał na języku niewyraźny posmak pomarańczy, i obserwując, jak mężczyźni grają

w la longue z gracją baletmistrzów.

- O co chodzi? - Uśmiechnęła się do wnuka.

- Możemy wyjść na podwórko?

Patrzyły na nią dwie pary prawdziwie anielskich oczu: błękitna Georgiego i

bursztynowa Jacka. Obu daleko było do aniołków.

- Jest ciemno.

- Nie wyjdziemy poza krąg barierowy.

Wywróciła oczami.

- Aha, myślicie chyba, że urodziłam się wczoraj.

- Proooooszę!

Ze spojrzenia, jakim obdarzył ją Georgie, byłby dumny każdy szczeniaczek. Stojący

za bratem Jack gorliwie kiwał głową.

- No dobrze - poddała się, zanim serce całkiem jej stopniało. Rose nie byłaby

zadowolona, ale Rose tu nie było, a czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. - Ale nie ufam

wam za grosz, wychodzę z wami.

Zniknęli, zanim w ogóle zdążyła wstać z fotela.

Zabrała filiżankę z herbatą i wyszła na werandę, stary fotel na biegunach zaskrzypiał

pod jej ciężarem.

Chłopcy ganiali po podwórku.

Za linią kamieni Bór szumiał życiem. Niebo pociemniało już i przybrało kolor

ciepłego fioletu, na tym tle wierzchołki drzew wydawały się niemal czarne. Liście szeleściły

miękko, poruszane chłodną, wieczorną bryzą. Gdzieniegdzie między drzewami rozkwitały

białe szpile nocnych igieł. W dzień były zaledwie zielonymi prętami łodyg, ale wraz z

nadejściem ciemności uwalniały kaskady delikatnych, dzwonkokształtnych kwiatków i

wypełniały powietrze zapachem mimozy.

Éléonore odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się do siebie.

Taki spokój...

Nagły lęk zapłonął jej u podstawy karku i popłynął wzdłuż kręgosłupa nieprzyjemnym

lodowatym dreszczem. Czuła, że pali ją czyjś wzrok, jakby miała na plecach wymalowaną

tarczę. Odwróciła się gwałtownie i zaczęła przeszukiwać czujnym spojrzeniem linię kamieni

barierowych.

Tam. Ciemniejszy kształt skulony na czterech łapach, zwarty i nieprzenikniony,

niczym dziura wycięta w fakturze nocy, przez którą wyglądała pierwotna ciemność. Éléonore

mogła dostrzec jedynie zarys, bardziej domyślała się, niż faktycznie widziała, co czai się w

mroku.

Sięgnęła do niewielkiego talizmanu u szyi i gdy tylko jej palce zamknęły się na nim,

wyszeptała:

- Zobacz.

Pojedynczy impuls magii rozlał się falą na kształt wachlarza, zwinął przestrzeń i

pozwolił Éléonore spojrzeć z bliska. Zobaczyła ciemność, a w niej wąską szczelinę oka,

bladego, fosforyzującego szarością, a przy tym pozbawionego tęczówki czy źrenicy.

Spróbowała poszerzyć perspektywę i udało jej się dostrzec zarys kształtu kipiącego jakimś

niezrozumiałym okrucieństwem. Wszystkie jej zmysły zawyły na alarm. Nagle oko uciekło z

pola widzenia. Zdążyła tylko zobaczyć smugę ciemności znikającą w zaroślach.

W Borze mieszkały najróżniejsze istoty, ale po raz pierwszy Éléonore zobaczyła coś

tak niepokojąco obcego. Zerknęła na dzieci bawiące się na trawniku, bezpieczne w kręgu

barierowym. Wszystko w porządku, powiedziała sobie. Kamienie wokół domu były mocne i

stare, zaklęcie wsiąknęło głęboko w ziemię. Poza tym Rose niedługo wróci do domu, a

Éléonore współczuła każdej bestii, która znalazłaby się pomiędzy tą dziewczyną a jej braćmi.

To był pewnie jakiś dziwaczny stwór zrodzony głęboko w trzewiach Boru.

Najpewniej jakaś bestia z Dziwoziemi zrobiła sobie wycieczkę na Rubież. Nie ma potrzeby

opowiadać o tym Rose, zdecydowała Éléonore, nieszczęsna dziewczyna i tak ma już paranoję.

Rose zatrzymała się na skraju trawnika. Babcia Éléonore siedziała przed domem,

popijając gorącą herbatę. Jakiś czas temu Babcia uznała, że jest wystarczająco stara, by

wyglądać jak wiedźma, i starannie o ten wygląd dbała. Jej siwe włosy upięte były w coś na

kształt koka, udekorowanego gdzieniegdzie piórami, gałązkami i talizmanami. Jej strój

przyprawiłby o ból głowy każdego projektanta wyznającego dekonstruktywizm: ubranie

składało się z licznych warstw porozdzieranych artystycznie, w efekcie czego Babcia

przypominała na wpół oskubanego kurczaka. Wszystko to powiewało i tańczyło wokół niej,

gdy się poruszała. Niestety, całość traciła na autentyczności, gdyż zarówno włosy, jak i każdy

skrawek stroju były niezwykle czyste i rozsiewały wokół delikatny zapach lawendy. W

dłoniach Babcia trzymała zdecydowanie niewiedźmi kubek z puszystym, szarym kiciusiem.

- Chłopcy sprawiali jakieś kłopoty? - zapytała Rose, siadając obok.

Babcia wywróciła oczami.

- No proszę cię, mam sto siedem lat, myślę, że jestem w stanie dać radę dwóm

łobuzom.

Magia pozwalała Rubieżnikom zachować zdrowie i kondycję o wiele dłużej niż ich

rówieśnikom w Niepełni. Babcia nie wyglądała na więcej niż pięćdziesiąt pięć lat. Zresztą w

przypadku opieki nad chłopcami wiek Babci nie miał najmniejszego znaczenia. Rose o wiele

bardziej niepokoił fakt, że w chwili gdy jej bracia robili proszące miny i oczy spaniela, nie

było już mowy o zasadach i dyscyplinie.

Chłopcy gonili się po trawie: Jack, zwinny i szybki jak błyskawica, i Georgie, blady

złotowłosy cień. Dzisiaj bledszy niż zazwyczaj. Jeden udawał Inu Yashę, pół chłopca, pół

demona z komiksu, drugi najprawdopodobniej Lorda Sesshomaru, starszego i silniejszego

brata. Kto był kim, Rose nie umiała zgadnąć. Nie żałowała zakupu komiksów. Dla chłopców

książki stały się największym skarbem, zajmującym teraz honorowe miejsce na najwyższej

półce w ich sypialni.

Georgie siadł nagle, zdyszany, spazmatycznie łapiąc powietrze. Sprawiał wrażenie,

jakby za moment miał zwymiotować.

Babcia zacisnęła wargi.

- Co to było tym razem?

- Pisklątko - odpowiedziała Rose. Ożywił je rano, zanim jeszcze zdążyła wsadzić ich

obu do szkolnego autobusu. Georgie zakasłał i pochylił się nad trawą. Jack zatrzymał się,

popatrzył na brata przez chwilę zdezorientowany, z twarzą pozbawioną emocji, po czym

zawrócił i usiadł obok.

- Jeśli Georgie nie przestanie, umrze. - Babcia potrząsnęła głową. Rose westchnęła

ciężko. Kiedy Georgie przywracał coś z martwych, robił to kosztem własnej siły życiowej. Im

większa była jego moc, tym słabsze stawało się ciało. Zupełnie jakby jego umysł był

płomieniem świecy, który płonąc jasno, zbyt szybko topi wosk. Starały się mu to wyjaśnić.

Starały się z nim o tym rozmawiać. Uciekały się do gróźb i kar. Wszystko na nic. Georgie nie

przestawał ożywiać istot, których śmierć go smuciła i bolała. Po prostu nie umiał pozwolić im

odejść.

- Co za para - westchnęła Babcia. - Kot, który nieustannie igra ze śmiercią, i jego brat,

który stara się utrzymać przy życiu połowę Boru - głos jej się nieco załamał. - Jak się ma

Cletus? - Starała się, by zabrzmiało to jak najbardziej obojętnie, ale jej się nie udało.

- Bez zmian - odparła Rose.

W oczach Éléonore pojawił się cień. Zmarszczyła brwi i nalała wnuczce herbaty.

- Chłopcy wspominali coś o tym Williamie. Czym on się zajmuje?

Zdrajcy.

- Kładzie podłogi.

- Jesteś pewna, że to nie jakiś pedofil? Bo oni właśnie tak postępują, zastawiają sidła

na kobietę z dziećmi, uwodzą ją i potem nagle się dowiadujesz, że te ich...

Rose rzuciła Babci piorunujące spojrzenie.

- Nie jest pedofilem.

- A skąd wiesz?

- Ma uczciwe oczy? - Rose rozłożyła ręce w geście bezradności.

- Jest przystojny?

Dziewczyna skrzywiła się lekko.

- Całkiem niezgorszy. Ciemne włosy, ciemne oczy. Można powiedzieć, że przystojny.

- Skoro tak dobrze wygląda, dlaczego nie pozwoliłaś się poderwać?

- To nie było to - odpowiedziała Rose krótko.

Babcia popatrzyła na nią uważnie błękitnymi oczyma otoczonymi gęstą siateczką

zmarszczek - zupełnie jak dwa fiołki w świeżo zaoranym polu.

- Rozumiem - odpowiedziała.

- Natknęłam się dzisiaj na zlepa. - Rose zmieniła szybko temat.

Brew Éléonore powędrowała ku górze.

- O, jak dużego?

Rose uniosła dłoń na wysokość około czterech stóp.

- O rany. To naprawdę spory. - Czysty błękit oczu Babci pociemniał z niepokoju.

Rose kiwnęła głową potakująco.

- Zagonił Kenny’ego Jo na drzewo.

- Kenny Jo sobie na to zasłużył. Zabiłaś?

Uśmiechnęły się do siebie, tak jak zwykle uśmiechają się osoby dzielące jakiś sekret.

Kilka tygodni po tym, jak Rose rzuciła białym rozbłyskiem, Babka powołała dla niej zlepa.

Do ćwiczeń, jak stwierdziła. Ale Rose wiedziała, że to było coś więcej niż tylko proste

ćwiczenie, to był test. Babcia chciała sprawdzić, ile mocy ma rozbłysk wnuczki. Dziewczyna

zniszczyła zlepa w przeciągu kilku sekund. Po tej demonstracji Babcia milczała przez pół

dnia, dziadek zaś stwierdził, że to rekord, i zapowiedział nadejście apokalipsy.

Rose skinieniem głowy odpowiedziała na pytanie Éléonore.

- Kto mógł go powołać, jak myślisz?

Babcia z westchnieniem odstawiła kubek.

- To potężna klątwa. Ja bym mogła. Lee Stearns. Jeremiah Lovedahl. Adele Moore.

Emily Paw. Jej ciotka Elsie pewnie też, ale biedaczka postradała rozum, będzie gdzieś tak ze

dwie dekady temu?

- Słyszałam, że wydaje herbatki. - Rose upiła swojej.

- Widziałam nawet - przytaknęła Éléonore. - Sadza misie pluszowe przy stole

ogrodowym i nalewa im niewidzialnej herbaty do plastikowych filiżanek. Czasami misie

nawet piją. Kiedyś Elsie miała moc, ale wszystko się zmarnowało.

Rose już otworzyła usta, żeby opowiedzieć Babce o mężczyźnie, który lubił

wskakiwać na samochody, ale zamknęła je bez słowa. To był z niczym niezwiązany incydent,

po co Babcię denerwować.

- Dowiem się, kto powołał zlepa. I nie mam wątpliwości, że Adele i Jeremiah będą

mieli tej osobie do powiedzenia kilka ostrych słów. - Starsza pani wstała. - Lepiej już pójdę.

Jutro odwiedzę Adele i sprawdzę, co ona wie. Łobuzy odrobiły lekcje. A Georgie ma jakąś

notatkę od nauczyciela, coś o kamiennym zeszycie.

- O czym? - zdziwiła się Rose.

- Chyba Georgie potrzebuje takiego zrobionego z marmuru?

- Zeszyt w marmurkowej okładce? - zgadła Rose.

- O właśnie. - Babcia podeszła do drzwi, jednak w progu zatrzymała się, by popatrzeć

na wnuczkę. - Może powinnaś dać szansę temu chłopakowi? Życie nie kończy się Festynie

Talentów. Toczy się dalej. Daj szansę chłopakowi.

Rose zamyśliła się. Może faktycznie powinna dać Williamowi szansę. Większość

dziewczyn w jej sytuacji pewnie by to zrobiła. Nie była na randce od lat.

I może to było sedno jej problemu. Od lat nie była na randce, może już nawet nie

umiała ocenić ewentualnego partnera. Jakaś jej część pragnęła być po prostu ładna i

beztroska. W rzadkich momentach zwątpienia i desperacji chciała mieć u swego boku

mężczyznę, który patrzyłby na nią jak na swój najcenniejszy skarb. Który uważałby, że jest

piękna, i często jej to powtarzał. I William niewątpliwie mógłby być kimś takim. Głos

rozsądku podpowiadał, że lepiej zrealizować marzenie po części, niż nie zrealizować go

wcale. Ale Rose wiedziała, że jeśli związałaby się z niewłaściwą osobą, byłaby nieszczęśliwa

do końca życia. Kto się raz sparzył, ten nawet na zimne dmucha. Życie jak ze snu zasadniczo

zawsze kończyło się okropnym przebudzeniem. Tę lekcję opanowała aż za dobrze.

Cała ta sprawa z Williamem tylko wytrąciła ją z równowagi. Nieświadomie obudził w

Rose wszystkie dawne marzenia i nadzieje, które tak dokładnie zakopała gdzieś na samym

dnie duszy. Nie chciała do nich wracać ani o nich myśleć. Tymczasem William wyciągnął

cały ten bałagan na światło dzienne i teraz Rose musiała się z tym uporać. To właściwie

nawet nie była wina Williama; jak się nad tym zastanowić, to zaproszenie od dowolnego

przystojnego faceta mogło spowodować taki łańcuch reakcji. Nie chciała umówić się z

Williamem, ponieważ znalazł się we właściwym miejscu i właściwym czasie. A ona nawet

sama przed sobą nie chciała wyjść na desperatkę.

Podniosła się, ustawiła kubki i czajniczek na tacy i odniosła do kuchni. Nie zawsze tak

było, podsumowała w myślach. Jasne, nie była najbardziej popularną dziewczyną w szkole,

ale kręciło się koło niej kilku chłopców. W tamtych czasach umawiała się nawet z takimi

chłopakami, których i Draytonówna nie przedstawiłaby rodzinie. Jak Brad Dillon. Miał

czarne włosy, seksowne brązowe oczy, świetne bicepsy. I najlepszy tyłek w hrabstwie.

Ale to było przed Festynem.

Wschodnie Wrota były zbyt małe na własną szkołę średnią, więc większość

dzieciaków pobierała nauki w Niepełni. Owszem, była tu niewielka szkółka kościelna dla

tych, którzy nie mieli właściwych papierów albo dość pieniędzy, by przekupić jakiegoś

dyrektora szkoły w Niepełni. Reszta miała pecha. Przez cztery kolejne lata musieli udawać, że

są tacy sami jak reszta dzieci z Niepełni. Cztery lata, dzień po dniu boleśnie uświadamiali

sobie, jak bardzo są biedni i jak wiele rzeczy na zawsze pozostanie dla nich niedostępne:

studia, podróże, ładny dom...

Dlatego Festyny Talentów były takie istotne. Przypadały na trzydziesty dzień maja,

kiedy szkoły Niepełni wysyłały swoich uczniów na wakacje. Dla absolwentów przychodził

czas na świętowanie wolności. Wszyscy zjawiali się na Festynie, nawet błękitnokrwiści z

sąsiedniej Dziwoziemi przybywali na imprezę spowici potężną magią swojej krainy. Kramy z

jedzeniem pojawiały się jak spod ziemi. Obowiązkowo przyjeżdżała też karawana. A dla

dzieci ustawiano trampoliny i dmuchane zjeżdżalnie. A kiedy już wszyscy pojedli i

pohandlowali, zbierali się na Kruczym Polu, by obejrzeć, jak tegoroczni absolwenci rzucają

rozbłyskiem. Nie było nic prostszego, a zarazem bardziej skomplikowanego niż rozbłysk.

Eksplozja magii, czysta, konkretna, jak błyskawica. Była wyznacznikiem mocy rzucającego.

Im jaśniejszy i bardziej ukierunkowany rozbłysk, tym większa moc tego, który go

wyprodukował.

Rubieżnicy trzymali się razem nawet w szkołach Niepełni, a na przerwach to był ich

główny temat rozmów: kto jakim kolorem rozbłysnął w ubiegłym roku. Najlepsi z

Rubieżników umieli rzucić błękitnym lub bladozielonym rozbłyskiem. A każdy miał nadzieję,

że jego rozbłysk nie będzie ciemnoczerwony, najsłabszy, zazwyczaj kwitowany śmiechem

publiczności. Błękitnokrwiści z Dziwoziemi umieli rzucać biały rozbłysk, ale nawet wśród

nich rzadko się zdarzało, by ktoś był w stanie wytworzyć w pełni kontrolowany bicz białej

mocy.

Rose zamyślona wycierała naczynia i ustawiała w szafce. Szkoła średnia była dla niej

prawdziwym piekłem. Leanne i Sarah, dwie nieskończenie wredne suki, każdego dnia się jej

czepiały. Matka Rose sypiała z ojcem Sarah, odciągnęła go od żony i córki, a potem

zostawiła. Rodzice Sarah się rozstali, a Rose za to płaciła. Była córką dziwki, do tego

żebraczki, biedną, brzydką i do niczego niezdatną.

Zaczęła ćwiczyć rozbłysk w szóstej klasie z fanatycznym wręcz oddaniem. Ćwiczyła

całymi godzinami, w samotności, zdeterminowana, żeby im wszystkim pokazać. Śmierć

matki jeszcze bardziej ją zmotywowała. Rozbłysk stał się obsesją Rose. Ćwiczyła, ćwiczyła i

ćwiczyła, aż w końcu udało jej się okiełznać eksplozję magii i uczynić rozbłysk posłusznym

jej woli.

Kiedy jako absolwentka stanęła na Kruczym Polu, trzymała głowę wysoko.

Wiedziała, że jest gotowa. Miała za sobą lata praktyki. Wreszcie wepchnie im do gardeł

wszystkie obelgi.

Otworzyła szeroko ramiona i rzuciła rozbłyskiem, stworzyła doskonały łuk

nieskazitelnie czystej bieli, tak równy, tak ostry, że tylko najlepsi z arystokratów mogliby

próbować się z nią mierzyć. W swoich dziecięco naiwnych marzeniach Rose widziała ludzi

wiwatujących na jej cześć, wyobrażała sobie oferty pracy z najbardziej arystokratycznych

domów, gdzie otrzymywała szkolenie, by potem wyruszyć w poszukiwaniu przygód gdzieś w

ostępy Dziwoziemi. Dokonała czegoś naprawdę niesamowitego. Jej rozbłysk nie tylko był

oślepiająco biały, ale przybrał formę łuku, jego krawędzie były wyraźne i ostre, niczym

klinga bułatu absolutnie posłusznego jej woli.

Przebijcie to, wy dupki.

Na polu zapadła śmiertelna cisza. Rose poczuła bolesne ukłucie strachu i zdała sobie

sprawę, że chyba właśnie popełniła błąd. I nagle tata znalazł się u jej boku ze strzelbą

wycelowaną w publiczność. A dziadek wyprowadził ją stamtąd, zanim jeszcze zdążyła się

zorientować, co się dzieje, zapakował do jeepa i odwiózł do domu w takim tempie, jakby

ścigała ich wataha wilków. Tej nocy Babcia nie zmrużyła oka, obeszła całą posiadłość i

umocniła krąg barierowy za pomocą własnej krwi.

O poranku na granicy kręgu stało czterech posłańców. Trzech przysłały rodziny

Rubieżników, czwartego jeden ze szlacheckich domów i tylko jemu pozwolono wejść. Był to

niemłody już wojownik o posiwiałych skroniach, z mieczem u pasa. Nie zwlekał z

wyłożeniem kawy na ławę. Tylko błękitna krew daje biały rozbłysk. To niepodważalny fakt.

Przez ostatnie dwieście lat żaden Rubieżnik nie rzucił tak jasnym i tak skoncentrowanym

rozbłyskiem. To również fakt. Zaś w zestawieniu z reputacją matki Rose konkluzja może być

tylko jedna: Rose nie jest córką swojego ojca.

Ten wniosek spowodował, że dziadka trzeba było usunąć z kuchni, bo próbował

przebić „gościa” rapierem.

Rose stanowczo odrzuciła tę koncepcję. To była zwyczajnie bzdura. Przede wszystkim

Rose wyglądała jak Drayton, poza tym urodziła się dokładnie dziewięć miesięcy po ślubie

rodziców. Matka straciła w noc poślubną dziewictwo, zresztą później też była wierna ojcu,

sypiać z kim popadnie zaczęła dopiero po śmierci swoich rodziców, gdy Rose była już

nastolatką.

Przybysz tylko potrząsnął głową. To bez znaczenia, wyjaśnił. Nawet jeśli była

dzieckiem z prawego łoża, nikt jej nie uwierzy. Błękitna krew dawała możliwość sięgnięcia

po naprawdę potężną magię. Nikt przy zdrowych zmysłach nie odrzuci teorii, że Rose jest

potomkiem szlacheckiej rodziny, potomkiem, który może przekazać tę cenną krew swoim

dzieciom.

Wreszcie do Rose dotarło: chciała wszystkich zadziwić, a udało jej się jedynie

osiągnąć status cennej klaczy rozpłodowej.

Szlachcice, których reprezentował posłaniec, określili swoje warunki: duża kwota

przekazana krewnym, wygodne życie dla Rose. Nie proponowali małżeństwa w

przeciwieństwie do trójki posłów z Rubieży. W końcu byli arystokratami i taki kundel w

rodzinie byłby poniżej ich godności. Oczekiwali natomiast, że urodzi zgraję bastardów,

którzy będą służyć ich linii.

Ojciec Rose posłał ich do diabła.

To niesamowite, jacy za młodu jesteśmy durni, pomyślała z westchnieniem Rose.

Dwa dni po Festynie wymknęła się na spotkanie z Bradem Dillonem.

- Nie martw się, maleńka - powiedział jej. - Oni przeciwko nam. Wszystkim damy

radę.

Popieścili się trochę, a potem namówił ją na wypad do klubu, żeby pokazać „tym

wszystkim”, że Rose się nie boi. Miała iść przodem i uruchomić samochód. Brad stracił

prawko za przekroczenie prędkości - jechał dziewięćdziesiątką przy ograniczeniu do

czterdziestu pięciu, a na zakończenie uderzył gliniarza - więc ona robiła za szofera.

Nigdy nie dotarła do samochodu. Brad wyszedł tuż za nią, wywijając kijem

bejsbolowym. Uśmiechnął się, a potem rąbnął Rose w głowę.

Doskonale pamiętała ten uśmiech. Pełen zadowolenia grymas, mówiący „jestem

bystrzejszy od ciebie, dupo”. Jednak Brad nie uderzył jej wystarczająco mocno. Miał zamiar

ogłuszyć ją i zawieźć Simoenom, którzy z talentem prawdziwych oportunistów jak zawsze

zwietrzyli okazję, by ugrać coś dla siebie. Później Rose dowiedziała się, że głowa rodziny,

Frank Simoen, obiecał Bradowi dziesięć kawałków za dostarczenie Rose. Dziesięć kawałków.

Fortuna dla Rubieżnika. Fortuna za Rose. Dziewczynę miał dostać Rob Simoen, syn starego

patriarchy, a w przyszłości jego dzieci też miały rzucać białym rozbłyskiem. A Brad starał się

im tę przyszłość zapewnić. Tylko że Rose w ostatniej sekundzie szarpnęła się w tył i kij się

ześlizgnął, rozcinając jedynie skórę na jej czole. Stała tak, skamieniała z szoku, w głowie

łomotał jej ból, a oczy zalewała krew. Jednak kiedy Brad zamachnął się po raz drugi, chcąc

dokończyć dzieła, zyskał niepowtarzalną okazję sprawdzenia, jak bardzo gorący był jej

rozbłysk. Nie chciała go skrzywdzić, ale to zrobiła. Brad wił się w bólu u jej stóp, a ona

płakała, płakała i płakała, bo właśnie sobie uświadomiła, że jej życie nigdy nie będzie takie

samo.

Później nastąpiło sześć miesięcy prawdziwego piekła.

Klany Rubieży wystąpiły przeciwko niej w imię zemsty, niektóre tylko po to, by

zdobyć ją dla siebie, a potem na przykład sprzedać temu, kto da więcej. Najpierw się

ukrywała, potem zaczęła walczyć. To prawda, miała tylko jedną broń, ale nie było przed nią

obrony. Każdy mógł przewidzieć, że prędzej czy później Rose kogoś zabije. I kiedy usmażyła

włóczęgę, któremu zapłacono, by ją porwał, Rubieżnicy zrozumieli, że nie da jej się

ubezwłasnowolnić, ani nawet kontrolować. Zostawili Rose w spokoju. Niedługo po tym zmarł

dziadek, a tacie wpadł do głowy ostatni wielki plan i uciekł nocą niczym złodziej. Rose został

jedynie liścik pełen wykrzykników na temat wielkiego skarbu, który uczyni ich wszystkich

bogaczami.

Minęły cztery lata. Marzenia Rose umierały cichutko jedno po drugim. Utrzymywała

się, jak większość Rubieżników, z pracy w Niepełni, za minimalną stawkę wręczaną

zazwyczaj pod stołem. Sprzątała biura i dostawała dość, by kupić jedzenie, picie i trochę

drobiazgów, tak chętnie nabywanych przez karawany z Dziwoziemi. To była dobra, uczciwa

praca. Dawała im jeść.

Zerknęła przez okno, na chłopców rozłożonych na trawie i zagapionych w wieczorne

niebo. Przynajmniej kiedy oni przyszli na świat, rodzicom starczyło rozsądku, by pojechać do

szpitala i zapłacić położnej. Obaj chłopcy mieli metryki z Niepełni oraz numery

ubezpieczenia. Ona urodziła się na Rubieży. Rodzice musieli zapłacić fortunę, by posłać Rose

do szkoły, bo jej numer ubezpieczenia należał do kogoś innego. Prawo jazdy zresztą też było

fałszywe.

Ale chłopcy byli obywatelami Niepełni. Rose nie zamierzała ich porzucić, tak jak

zrobił to tata. Pośle ich do szkoły w Niepełni nawet, jeśli sama by miała głodować. Bo w

Niepełni obowiązywała bardzo cenna zasada: sukces odnosiło się za pomocą umysłu i

wytrwałości.

Żadnej magii. Gdy chłopcy dorosną, będą mieli więcej możliwości niż ona

kiedykolwiek.

Jednak Rose nie była tak do końca gotowa pogrzebać marzenia. Pewnego dnia

odkryje, jak ułożyć swoje życie. Była pewna. Tylko nie miała jeszcze pojęcia, jak tego

dokonać.

Rozdział czwarty

Za dziesięć szósta zadzwonił budzik. Rose podniosła się i rozpoczęła poranny rytuał: zrobiła

kawę, kanapki chłopcom, założyła czystą kurtkę Ładu i Porządku. Ledwie zdążyła upić łyk

kawy, gdy ze swojego pokoju wyłonił się zaspany i rozczochrany Georgie. Podreptał do okna

i ziewnął rozdzierająco.

- Chciałbyś może płatki? - zapytała.

Georgie milczał.

- Braciszku?

Georgie nie przestawał gapić się w okno.

- Lord Sesshomaru - powiedział.

Brat demona z komiksu?

- Słucham?

- Lord Sesshomaru - powtórzył Georgie, wskazując na okno. Zaintrygowana Rose

stanęła za nim i zamarła. Na skraju podjazdu stał obcy. Z ramion spływał mu płaszcz z

wilczego futra, widoczna spod niego lamelka była barwiona na szaro, pod kolor płaszcza. Do

pasa mężczyzna przytroczył długi, elegancki miecz. Włosy obcego, w głębokim kolorze

ciemnego złota, spływały na ramiona niczym zamarznięty wodospad, idealnie proste. Rose

miała już kiedyś okazję zobaczyć takie włosy, chwilę przed tym, jak ich właściciel wskoczył

na jej ciężarówkę. Nad ramieniem nieznajomego zauważyła głowicę drugiego, o wiele

większego miecza. Obcy utkwił wzrok w Rose, jego oczy błysnęły jasno niczym gwiazdy.

Rose poczuła, jak podnoszą jej się włoski na karku.

- To nie jest żaden Lord Sesshomaru - wyszeptała. - To coś o wiele gorszego.

- Co? - zapytał rozbudzony już zupełnie Georgie, spoglądając na nią wielkimi oczyma.

- To błękitnokrwisty. Zawołaj Jacka i przynieście strzelby. Szybko!

Rose wyszła na werandę, ściskając w rękach kuszę. Chłopcy osłaniali ją z okien.

Szlachcic stał tuż przy granicy kręgu barierowego niczym iglica szarego lodu. Wysoki,

barczysty i długonogi, zdawał się stworzony z magii i niebezpieczeństwa. To przez ten

płaszcz, powtarzała sobie Rose, to wilcze futro sprawia, że wydaje się większy i straszniejszy.

Zatrzymała się tuż przed kamieniami i spojrzała mu w twarz. Na sekundę zaparło jej dech w

piersiach. Twarz o zniewalająco regularnych rysach była zarazem męska i piękna. Miał

wysokie czoło i długi, prosty nos. Usta szerokie o wargach wąskich i surowych, szczęka

kwadratowa i mocna, ale nie ciężka. Na tej twarzy uśmiech nie gościł zbyt często. Oczy pod

szerokimi złotymi brwiami zmroziły powietrze w płucach Rose. Miały niesamowity odcień

ciemnej zieleni i tliła się w nich czysta moc. Rose była pewna, że gdyby przekroczyła granicę

i dotknęła tej twarzy, posypałyby się iskry.

Oparła kuszę na biodrze i nabrała głęboko powietrza.

- Naruszyłeś granice mojej ziemi. Nikt cię tu nie zapraszał.

- Jesteś niegrzeczna. To odpychająca cecha, szczególnie u kobiet. - Ten głos do niego

pasował, głęboki, dźwięczny. Rose poczuła miękki dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Teraz, gdy już

nieco oswoiła się z wrażeniem, jakie robiła ta niesamowita twarz, zauważyła siateczkę

drobnych blizn wokół jego lewego oka. A więc był człowiekiem. Krwawił, miał blizny, jak

każdy inny. A to znaczyło, że kula w piersi nie wyda mu się jedynie dobrym żartem.

- Wynoś się z mojej ziemi i idź swoją drogą. W tej chwili są w ciebie wymierzone lufy

dwóch strzelb.

- Strzelb, z których celują dzieci.

Cholera, to wszystko przez Georgiego. Nie powinien się pokazywać.

- Nie zawahają się cię zastrzelić - zapewniła obcego.

- Mogę rozerwać twoje bariery jednym gestem. Kule mnie nie zatrzymają - stwierdził.

Rose zobaczyła biały blask, który na moment przysłonił jego oczy, by utonąć w

przepastnej zieleni. Tym razem biegnący wzdłuż jej kręgosłupa dreszcz był lodowaty i

naładowany lękiem. Mógł to zrobić, uświadomiła sobie. To nie była jedynie czcza pogróżka.

Nie był pierwszym błękitnokrwistym, którego próbowała przegonić, ale żaden z jego

poprzedników tak nie wyglądał ani tak nie mówił. Ludzie gadali, że prawdziwi arystokraci,

od pokoleń rodzący się w głębinach magii, byli po prostu niesamowici. Jeśli to była prawda,

to ten tutaj pochodził chyba z samego cholernego serca Dziwoziemi.

- Czego chcesz?

- A jak sądzisz?

Zacisnęła zęby.

- Wyjaśnijmy coś sobie: w żadnym wypadku nie pójdę z tobą do łóżka.

W jego oczach zamigotało zaskoczenie. Gęste brwi powędrowały do góry.

- Co? Dlaczego?

Rose odebrało mowę. Naprawdę się zdziwił, że nie była gotowa natychmiast rozłożyć

przed nim nóg.

- Oczekuję wyjaśnień.

- Niech zgadnę. - Rose skrzyżowała ramiona na piersi. - Jesteś czwartym synem

szlachcica, któremu trochę jakby brak szczęścia. Nie ma tytułu, by zwabić jakąś bogatą

dziedziczkę, nie ma fortuny, by kupić szlachciankę z tytułem. Usłyszałeś za to o dziewczynie

z Rubieży, która rzuca białym rozbłyskiem, i uznałeś, że skoro nie będziesz ani bogaty, ani

utytułowany, to przynajmniej spłodzisz potężne dzieci. I odwiedziłeś Rubież, żeby kupić

sobie pannę młodą. Nie mam czasu dla takich jak ty.

- Uwierz, nigdy nie spotkałaś nikogo takiego jak ja - odpowiedział i zabrzmiało to jak

groźba.

- Znaczy aroganckiego snoba, który jest gotów siłą zaprowadzić kobietę do swojego

łóżka, nie biorąc pod uwagę jej uczuć? Uwierz, spotkałam wielu takich. Byłam tam,

przeżyłam, przywiozłam sobie koszulkę.

Zmarszczył brwi.

- A co koszula ma do tego?

- Nic tu dla ciebie nie ma. Zniknij albo ja cię zniknę.

Skrzywił się.

- Jesteś nieuprzejma, wulgarna i wyrażasz się w sposób odrażający. Trzeba by było

ogromu pracy, zanim można by cię komukolwiek pokazać. I naprawdę myślisz, że byłabyś

dla mnie odpowiednią małżonką?

To zabolało.

- Racja. Jestem nieuprzejma i wulgarna. Jestem kundlem. Dlatego powinieneś

zostawić mnie w spokoju. Biegnij do swoich wychowanych dam. Nie wątpię, że znajdziesz

taką, która natychmiast się rozłoży i będzie szczęśliwa, wypychając na świat całe zastępy

małych szlachciców. Nie wyjdę za ciebie i nie będę twoją nałożnicą. Zostaw nas w spokoju.

- Nie zamierzam odejść, zanim nie uzyskam tego, po co przyszedłem - stwierdził i

wbił w nią nieustępliwe spojrzenie. Rose poczuła na gardle lodowate szpony strachu. W tych

oczach nie było litości, ani nawet zapowiedzi kompromisu. Tylko dzika, surowa magia i

żelazna wola.

- Jeśli będę chciał, to za mnie wyjdziesz. Strzelanie do mnie, próby przejechania mnie

tym wehikułem czy też próby obrzydzenia mi moich decyzji nie zdadzą się na nic.

Uniosła podbródek.

- Nie poddam się. Będę z tobą walczyć do ostatniego tchu - zapowiedziała stanowczo.

- Będziesz musiał mnie zabić.

Chwyciła za kuszę i wymierzyła w jego pierś.

- Nie jest moim zamiarem skrzywdzenie cię w jakikolwiek sposób. Proszę. Strzelaj -

powiedział. - Nie będę miał ci tego za złe, zaoszczędzę sobie tłumaczeń.

Strzeliła.

To, co nastąpiło potem, wydarzyło się tak szybko, że ledwie coś zauważyła. Cieniutka

osłona nieskończenie czystej, białej magii pojawiła się tuż przed nim, rozbijając bełt, zanim

jeszcze dotarł do celu.

- Twoje strzały i kule nie zdołają mnie zranić - powiedział przybysz.

Rose zagryzła wargi. Musiała zebrać wszystkie siły, by nie odwrócić spojrzenia i

nadal patrzeć mu w twarz. Groźba w jego oczach nieco przygasła.

- Rozumiem, dlaczego z uporem zachowujesz się tak nierozsądnie. To było do

przewidzenia, biorąc pod uwagę twoje wychowanie. Jednakże mamy tu pewien problem. Ja

chcę cię poślubić. Ty chcesz odrzucić oświadczyny. Dom powinien być azylem każdego

człowieka. Nie zamierzam dzielić mojego z dziką kotką, która nieustannie będzie ostrzyć

pazury, by zedrzeć ze mnie skórę, gdy tylko przestanę się pilnować. Nie zamierzam też z tobą

walczyć, szczególnie gdy w pobliżu są dzieci. Może im się stać krzywda. Poza tym z

oglądania naszego brutalnego starcia nic dobrego dla nich nie wyniknie. Jest inny, tradycyjny

sposób, by rozwiązać ten dylemat. Daj mi wyzwanie.

- Co? - Rose zamrugała niepewnie.

- Daj mi trzy zadania - powiedział. - Wykonam każde. A wtedy pójdziesz ze mną z

własnej woli i będziesz mi posłuszna.

- A jeśli nie wykonasz?

Niemal się uśmiechnął.

- Nie zaprzątaj sobie głowy takim rozwojem wypadków. To się nie zdarzy.

- Jeśli ci się nie uda, odejdziesz i nigdy tu nie wrócisz.

Wzruszył ramionami.

- Tak, tak to się zazwyczaj odbywa.

Myśli Rose pędziły od jednej możliwości do drugiej.

- A jeśli odmówię?

Zielone tęczówki pokryły się śnieżnobiałym szronem. Magia otuliła go płaszczem,

silniejsza z każdą chwilą, widoczna nawet poprzez barierę kręgu. Był straszliwie potężny.

Rose zrozumiała przesłanie co do joty.

Przygryzła wargę, myśląc gorączkowo. Nie miała wyjścia. Nie miała zamiaru

ryzykować bezpośredniej walki, nie przy chłopcach. Przybysz był naprawdę silny i nie

zamierzał ustąpić. Miał rację, w wyniku magicznego starcia chłopcy mogli ucierpieć. No i tak

naprawdę to nie była pewna, że dałaby mu radę. Ale zadania? To mogła zrobić. Jeśli nie

możesz pokonać wroga w otwartej walce, musisz go przechytrzyć, oszukać, nabić w butelkę -

wygraj za wszelką cenę. Tak właśnie postępują Rubieżnicy.

- Trzy zadania? - powtórzyła, starając się mówić lekkim tonem. - Dowolne?

- W granicach ludzkich możliwości - powiedział. - Nie ściągnę księżyca z nieba, żeby

ci go zawiesić na szyi.

- Chcę, żebyś przysiągł - zażądała.

Westchnął.

- Niech będzie.

Wyciągnął zza paska wąski sztylet i zaprezentował Rose. Promienie słońca zalśniły na

wytrawionej klindze.

- Ja, Declan Riel Martel, syn Dominika, syna Lograna, syna Rotibora, Erl Camarine,

Pan na Longshire, Svaytor i Veres, niniejszym przysięgam wykonać trzy zadania zlecone mi

w ciągu najbliższych dwóch tygodni przez... - Popatrzył na nią wyczekująco.

- Rose Drayton. - Miał więcej tytułów niż Utytułowany Max! Może mógłby sprzedać

kilka, gdyby zabrakło mu kasy. Z takim wyglądem i pochodzeniem powinien bez trudu

znaleźć sobie jakąś księżną albo baronową, która wyszłaby za niego z radością. Co on

właściwie robił tutaj?

- ...Rose Drayton, o ile będą leżały w granicach ludzkich możliwości. Przysięgam nie

skrzywdzić ani Rose, ani jej rodziny, ani też nie rościć sobie żadnych praw do niej lub jej

bliskich w czasie wykonywania tychże zadań. Jeśli zawiodę, przysięgam zostawić Rose i jej

rodzinę w spokoju...

- Żywych i w dobrym zdrowiu.

- Żywych i w dobrym zdrowiu. Jeśli wykonam zadania, zyskam prawo do Rose

Drayton.

Naciął dłoń. Magia uderzyła w Rose, niemal zbijając ją z nóg. Kamienie barierowe

podniosły się stopę nad ziemię i dygotały wściekle, próbując odeprzeć jego moc. Wreszcie

opadły na swoje miejsca.

- Twoja kolej - powiedział przybysz, wyciągając w jej stronę rękojeść sztyletu.

Zawahała się. Przysiągł. A słowa przysięgi go wiązały. Nie mógł zrobić jej krzywdy.

Przeszła nad kamieniami i sięgnęła po sztylet. Jej palce ostrożnie zamknęły się na kościanej

rękojeści wyrzeźbionej na kształt głowy prychającego kota.

- Ja, Rose Drayton, przysięgam dać... - Boże, nawet nie zapamiętała tych imion, tyle

ich było. - Przysięgam dać tobie trzy zadania. Jeśli je wykonasz, przysięgam pójść z tobą i... -

zawahała się. Jak to ująć? Musiała znaleźć najlepsze z możliwych określeń. Wyprzedził ją.

- ...i być miłą i zgodną.

- Do tego potrzebny byłby cud - skwitowała. Spodziewała się, że podpowie jej coś w

stylu: i sypiać ze mną. Tymczasem ujął to w sposób, który pozostawiał jej trochę swobody.

- Racja - zgodził się jakoś tak ponuro. - Zgodziliśmy się nie żądać czegoś poza

granicami ludzkich możliwości.

- I być miłą i zgodną - warknęła pospiesznie w obawie, że coś zmieni i zapędzi ją w

kozi róg. - Tak przysięgam.

- Beznadziejnie. Najbardziej niezdarna przysięga, jaką kiedykolwiek słyszałem. Nie

masz za grosz wykształcenia, prawda?

Rose nacięła dłoń. Magia wypłynęła z niej strumieniem żwawym i zdumiewająco

mocnym. Kamienie barierowe ponownie uniosły się i opadły. Może i nie miała

odpowiedniego wykształcenia, ale miała rozum nie od parady. Da sobie z nim radę.

Przybysz kiwnął głową.

- Jesteś moja - stwierdził z niepodważalną pewnością.

Zrobiło jej się niedobrze.

- Zaczniemy w weekend - odpowiedziała, prostując się mocno. - Za dwa dni. W

tygodniu muszę pracować.

Odwrócił się i odszedł bez słowa.

Rose popatrzyła za nim. On sam był mieczem, który właśnie rozpłatał ją na pół.

Huknęła otwarta z rozmachem moskitiera i na werandę wybiegli obaj chłopcy. Jack

też patrzył w ślad za szlachcicem. W oczach miał gniew.

- Nie powinnaś niczego przyrzekać, Rose!

- Nie miałam wielkiego wyboru. - Podeszła do nich. - Jest bardzo potężny.

- A jeśli cię nam zabierze?

- Nie zabierze. - Rose odwróciła się, by raz jeszcze spojrzeć na oddalającego się

przybysza. - To szlachcic. Jest przyzwyczajony do tego, że ludzie skaczą wokół niego i

spełniają jego zachcianki. Ale my nie jesteśmy jego służącymi. Jesteśmy Rubieżnikami. Może

i jest od nas silniejszy, ale my jesteśmy sprytniejsi. Musimy tylko znaleźć zadanie, które

zabije mu ćwieka. Nie martw się, coś wymyślę.

- Możemy ukryć się w Niepełni, jeśli on wygra?

Westchnęła.

- To bardzo sprytne, Georgie, ale nie, niestety nie możemy. Po pierwsze, wiąże mnie

przysięga. Jeśli ją złamię, zemści się na mnie w bardzo nieprzyjemny sposób i nie sądzę, że

przekroczenie granicy z Niepełnią mogłoby mnie przed tym uchronić. Po drugie, są

Dziwoziemcy, którzy mogą spędzić kilka dni w Niepełni bez żadnych przykrych

konsekwencji. Nawet gdybyśmy uciekli, zawsze jest szansa, że on nas znajdzie...

No i był też o wiele silniejszy. Wystarczyło jej spojrzeć na szerokość jego ramion, by

wiedzieć, że konfrontacja jest z góry skazana na przegraną. Rose miała wrażenie, że gdyby do

niego strzeliła, wyplułby kulę, a potem przerzucił sobie dziewczynę przez ramię i zawlókł do

Dziwoziemi. Tak naprawdę to powinna zostać w domu, upewnić się, że zdoła odebrać

chłopców ze szkolnego autobusu, zadbać o ich bezpieczeństwo. Niestety, musieli jeść, więc

nie mogła sobie pozwolić na nieobecność w pracy. Bo ta praca, bez względu na to, jak była

zła, była zarazem bezcenna. Jedynie firmy, które miały jakieś powiązania z Rubieżą,

zatrudniały Rubieżników, pozostałe wymagały numeru ubezpieczenia lub przynajmniej prawa

jazdy - a to w przypadku Rose było nic nie warte. Owszem, istniały też takie miejsca, które,

nieświadome istnienia Rubieży, zatrudniały na czarno nielegalnych imigrantów, ale

konkurencja była ogromna, a pracodawcy i tak zazwyczaj poszukiwali ludzi silnych, do

ciężkiej pracy fizycznej. Mogła dostać wypowiedzenie z dnia na dzień, a na jej miejsce

czekała już kolejka Rubieżników.

- Nieważne - powiedziała Rose stanowczo. - Nigdzie nie będziemy uciekać. To jest

nasz dom. Załatwimy to w stylu Rubieżników, wykiwamy go, to przecież robimy najlepiej.

Mamy czas, żeby się nad tym zastanowić, aż do weekendu. A na razie nie musimy nic robić,

tylko zachować szczególną ostrożność. Babcia nie może was dzisiaj odebrać. Pojechała do

Adele Moore, a ona mieszka głęboko w Borze. A ja muszę jechać z Latoyą, bo w naszym

samochodzie skończyła się benzyna. Dlatego bardzo was proszę: z autobusu idźcie prosto do

domu. Rozumiecie? Z nikim nie rozmawiajcie, nigdzie się nie zatrzymujcie, idźcie prosto do

domu, zamknijcie dobrze drzwi i nikomu nie otwierajcie. A już szczególnie temu tam. -

Kiwnęła głową w kierunku, w którym oddalił się błękitnokrwisty, a potem spojrzała na

chłopców bardzo poważnie. - Powtórzcie.

- Iść prosto do domu - powtórzył posłusznie Georgie.

- Nigdzie się nie zatrzymywać - dodał Jack.

- Wejść do środka i zamknąć dobrze drzwi - recytował Georgie.

- I nie wpuszczać szlachcica - uzupełnił Jack.

Rose skinęła głową. Nic więcej i tak nie byli w stanie zrobić.

Elsie Moore mruczała sobie cicho pod nosem. Dochodziła już jedenasta. Najwyższy

czas na drugie śniadanie. Wyjątkowe drugie śniadanie. Specjalnie na tę okazję Elsie założyła

śliczną niebieściutką sukienkę, a włosy przewiązała wstążką pod kolor. Słońce świeciło jasno,

pogoda była śliczna, ogród rozkwitał kwieciem, a rządek pluszaków przyglądał się Elsie z

podziwem w plastikowych oczach. Uśmiechnęła się słodko, zajmując swoje miejsce za

zielonym ogrodowym stołem.

- Panie Pitt, Panie Brosnan, Panie Clooney, Panie Bean, jak się panowie miewają?

Czy mogę panom zaproponować herbatki z ciasteczkiem? Zawsze miło pana widzieć, Panie

Bana.

Misie sprawiały wrażenie stosownie zachwyconych jej doskonałymi manierami. I tak

właśnie być powinno, w końcu była damą.

Uniosła plastikowy czajniczek ozdobiony rysunkiem różyczek i przytrzymała nad

filiżanką Pana Brosnana. Miękka futrzasta łapa natychmiast sięgnęła po naczynie. Elsie

syknęła.

- Panie Brosnan, jestem zszokowana pańskim brakiem manier. Musi pan zaczekać, aż

naleję herbaty wszystkim gentlemanom.

Miś opuścił łapkę z mocno zawstydzoną miną.

Nagle Elsie poczuła ukłucie niepokoju, a potem wstrętny dreszcz na plecach, zupełnie

jakby ktoś oblał ją zimnym gęsim tłuszczem. Zacisnęła zęby, próbując zignorować to

brzydkie uczucie. To będzie wspaniała herbatka. Wrażenie nasiliło się. Mulista, oślizgła

magia oblepiła jej skórę, a Elsie czuła, jak obca moc naciska, drapie, skrobie, próbując

wedrzeć się do środka.

Odwróciła się, upuszczając czajniczek.

Coś stało na krawędzi trawnika, stwór utkany z cienia i mroku. Istota wyraźnie

unikała światła, kryła się między krzakami, niemal niewidoczna, jedyne, co Elsie mogła

dostrzec, to oczy stworzenia. Dwie szczeliny połyskującej szarości, jakby dwa pęknięcia w

czaszce, przez które widać kłębiące się wewnątrz chmury. Cisnęła w istotę plastikową

filiżanką.

- Idź precz!

Stwór nawet nie drgnął. Nad pierwszą błysnęła kolejna para oczu. Tak samo

obrzydliwie szara. Wyższa para oczu popatrzyła na toczącą się po trawie filiżankę. Niższa

gapiła się na Elsie, a ona poczuła, że wstrętne uczucie staje się coraz silniejsze. Ohydny, lepki

dotyk złej magii przepełznął z karku niżej, w dół kręgosłupa. Poczuła mrowienie, jakby

tysiące insektów o nóżkach jak igiełki sprawdzało, jak mocna okaże się jej skóra.

Wrzasnęła, zgarnęła wszystkie plastikowe naczynia i jedno po drugim zaczęła ciskać

w stronę płonących szarością oczu.

- Babciu? - Amy wyszła z domu, wycierając pulchne dłonie w fartuch. Podbiegła do

Elsie. - Co się stało?

Drżącymi pacami Elsie Moore wskazała stwora. Amy odgarnęła blond loki z czoła i

popatrzyła w kierunku krzaków.

- Co?

- Próbuje mnie dostać! Wszystko zepsuł!

- Krzak? Krzak próbuje cię dostać?

- Nie krzak! To!

Amy pochyliła się, żeby spojrzeć dokładnie w tym kierunku, który wskazywał

kościsty palec.

- Babciu, tam nic nie ma, tylko kępa wyleniałych krzaków mirtu.

- Głupia dziewucha! - krzyknęła Elsie i wymierzyła wnuczce policzek. Amy

wyprostowała się.

- No, to było za nic. Natychmiast ze mną do domu. Musisz wziąć swoją pigułkę.

- Nie!

- Tak.

Elsie próbowała bronić się, drapiąc, ale Amy była silniejsza i cięższa o jakieś sto

funtów. Bez trudu postawiła babcię na nogi i zaprowadziła do domu. Elsie odwróciła głowę i

zobaczyła, jak mroczny stwór podkrada się do stołu. Skrzeknęła protestująco, ale Amy nie

pozwoliła jej zawrócić. Poniżej dwóch par oczu otworzyła się ogromna paszcza, pełna

okropnych zębów. Elsie nie mogła nic zrobić, mogła tylko patrzeć i krzyczeć rozpaczliwie,

gdy potwór chwycił Pana Banę i rozerwał małe pluszowe ciałko na pół.

Rose zapakowała ciężki odkurzacz do ciężarówki Ładu i Porządku. Latoya i Teresa

jeszcze nie wyszły z budynku Ubezpieczeń Kaplana. Teresa dlatego, że kończyła sprzątać

łazienki, a Latoya dlatego, że gawędziła sobie z Erikiem Kaplanem. Eric był przystojniakiem,

sprawiał przy tym wrażenie szczęśliwego farciarza o nieco ciężkim umyśle. Latoya była

pewna, że zdoła owinąć go sobie wokół palca. Rose miała w tym względzie niejakie

wątpliwości. W końcu Eric zawodowo budził w ludziach sympatię, by przekonać ich do

zakupu ubezpieczeń, a sądząc po jego szpanerskim biurze, był wyjątkowo lubianą osobą.

Odniósł sukces tam, gdzie jego wuj, Emerson, porażkę. Emerson Kaplan zmienił branżę, zajął

się sprzątaniem, był właścicielem Ładu i Porządku i Rose z własnego doświadczenia mogła

powiedzieć, że jej szef nie był nawet w połowie tak miły jak jego siostrzeniec.

Oparła się o ciężarówkę. Zmartwienie zagnieździło jej się w żołądku jak gruda

ołowiu. Lęk nie opuszczał Rose od samego rana. Zazwyczaj wiedziała, co jest powodem

dręczącego ją niepokoju - finanse, domowe kłopoty, chłopcy - ale dzisiaj była po prostu

zdenerwowana. Nie dość, że wczoraj natknęła się na zlepa, to jeszcze musiała użerać się z

tym rodowodowcem. Rose opowiedziała o zlepie Teresie i Latoi, obie co rusz przerywały

okrzykami zdziwienia i przerażenia. A potem Teresa opowiedziała im o Maggie Brewster.

Lekko zezowata Maggie miała dar jasnowidzenia. I ponoć ostrzegła Teresę, że nadchodzi coś

złego. Nie umiała powiedzieć dokładniej - Teresa nie sądziła, by jasnowidzka sama to

wiedziała - ale mogła opowiedzieć o tym, co czuła i co już w ogólnym zarysie przerażało ją

do obłędu.

Maggie zdarzało się mylić. Zeszłego października zapowiedziała huragany i wszyscy

byli przekonani, że ich domy zostaną zmiecione z powierzchni ziemi. Tymczasem niebo było

cudownie czyste, a pogoda wręcz czerwcowa.

Ale Maggie zdarzało się również mieć rację. I ten fakt budził niepokój Rose. Miała

wrażenie, jakby nadciągała niewidzialna burza, która za chwilę w nią uderzy.

Rose zatrzasnęła drzwi kontenera i skoczyła jak oparzona. Obok niej stał William.

- Cześć - przywitał się.

Zwilżyła usta językiem i przełknęła ślinę, żeby rozluźnić nagle ściśnięte gardło.

- Boże, ale mnie wystraszyłeś.

- Przepraszam. Nie chciałem. - Oparł się o bok ciężarówki. - Właśnie jechałem do

pracy i zobaczyłem ciebie, pomyślałem więc, że się przywitam. Jak się masz?

- Dobrze, dziękuję. - I proszę, stał przed nią, przystojny i chętny, tylko że ona nie

czuła ani cienia ochoty na romans. Serce jej nawet nie drgnęło. I w jakiś sposób ten fakt był

dla niej wyzwoleniem. Uśmiechnęła się. Miała rację. Wcale nie musiała iść z nim na randkę.

- Jak tam pierwszy dzień w szkole? - zapytał.

- Poszło świetnie.

Uśmiechnął się szeroko, pokazując białe zęby.

- I nie trzeba było przywiązać Jacka do krzesła? Nie wygląda na kogoś, kto może

usiedzieć w jednym miejscu dłużej niż pięć minut.

- To dobry dzieciak - odpowiedziała ze śmiechem.

- Obaj są - zgodził się William. - Czy jest nadzieja, że uda mi się namówić cię na

wspólny lunch?

Rose potrząsnęła przecząco głową.

- To nie byłby dobry pomysł, Will.

- Dlaczego? Chyba nie sądzisz, że stałaby ci się krzywda?

Popatrzyła mu w oczy i wydało jej się, że dostrzega błysk tamtego spojrzenia, którym

Will obdarzył Petera Padrake'a. To był zaledwie błysk, mgnienie, Will stłumił je natychmiast,

jednak Rose wiedziała, że ta cecha Williama tylko czeka, by się ujawnić. Dziewczyna

zawahała się na moment. To nie będzie łatwe.

- Czasem dwoje ludzi spotyka się i natychmiast rodzi się między nimi jakaś więź.

Obustronne zainteresowanie. Spoglądasz na drugą osobę i zastanawiasz się, jak by to było. Ja

się przy tobie nie zastanawiam. Jesteś miłym, przystojnym facetem. I w pewien sposób cię

lubię, naprawdę, ale to nie jest to, czego oczekujesz.

Wciąż się uśmiechał, tym szerokim, sztucznym uśmiechem.

- Przykro mi - powiedziała łagodnie. - To trudne i źle się z tym czuję, ale nie chcę cię

zwodzić.

- Rose Drayton.

Na moment zaparło jej dech w piersi. Odwróciła się na pięcie, zaciskając pięści.

- Brad Dillon - powiedziała, a jej głos aż ociekał jadem.

Brad wyglądał tak samo, jak w czasach szkolnych. Wzbogacił się o kilka nowych

tatuaży, kolczyk w nosie, ale to wciąż był ten sam stary Brad. Te same seksowne brązowe

oczy, ta sama przystojna twarz. Nadal wyglądał, jakby tylko szukał kogoś, komu można

przywalić, arogancki dupek. Kiedyś Rose uważała ten krzywy uśmieszek za seksowny, teraz

miała ochotę zetrzeć go celnym uderzeniem.

Pistolet miała w torbie, w samochodzie, zresztą Brad nie pozwoliłby Rose dostać się

do broni. W Niepełni miał nad nią przewagę. Był większy i silniejszy, a ona widziała go w

akcji wystarczająco wiele razy, żeby wiedzieć, że sama nie da mu rady. Choć z pewnością

łatwo by jej nie pokonał.

Brad zmierzył Williama wzrokiem.

- Nie wiem, kim jesteś, i nic mnie to nie obchodzi. Chcę tylko wiedzieć, co tu robisz z

resztkami po mnie?

Rose stężała w napięciu. William za sekundę mu przyłoży, a Brad natychmiast

zaatakuje w odwecie. William wyglądał na silnego, ale Brad nie był ułomkiem, poza tym

walczył zajadle i nieczysto. Napięła mięśnie, gotowa wskoczyć między nich.

William popatrzył na Brada z lekko znudzoną miną.

- Beznadziejnie się pieprzy - oznajmił Brad. - Aż mi ciebie żal.

William milczał.

- Założyłbym dwie gumy na twoim miejscu - nie odpuszczał Brad. - Jak pojedziesz na

tej dziwce na oklep, to twój kutas odpadnie ci następnego ranka. Nie chcesz złapać tego, co

ona ma.

W oczach Williama błysnęło napięcie, ale Rose nie potrafiła powiedzieć, czy jest zły,

czy przestraszony.

- To, do czego starasz się doprowadzić, nie jest warte mojego czasu - powiedział

wreszcie. - Skończyłeś już?

- Nie.

- To kończ. Uwielbiam takie pogaduchy, ale jestem nieco głodny.

Brad wyglądał na trochę skołowanego.

- Pierdol się, dupku.

William wzruszył ramionami.

- Jeszcze coś?

Brad zlustrował spojrzeniem ich oboje. Rose widziała, że niewiele mu brakuje,

widziała, jak zaciska szczęki, aż pod skórą powstają węzełki mięśni. No dalej, pomyślała.

Dawaj. Niemal chciała, by wreszcie zaatakował.

- Twój nowy facet to ciota - stwierdził Brad z pogardliwym prychnięciem.

Wycofywał się. Rose machnęła ręką.

- Idź dalej, Brad - odprawiła go, starannie kryjąc ulgę.

Odwrócił się na pięcie i odszedł. Najwyraźniej uznał, że jego szanse nie wyglądają

najlepiej. William uśmiechnął się tym samym nienaturalnym uśmiechem.

- Dawny chłopak?

- Coś w tym rodzaju. - Kiwnęła głową.

- Wracając do naszej rozmowy - powiedział - doceniam twoją szczerość, ale sądzę, że

gdybyś dała mi szansę, to może zmieniłbym twoje zdanie.

- Nie sądzę - mruknęła.

Drzwi biura otworzyły się z rozmachem i stanęła w nich Teresa. Niska, krępa i

ciemna. Natychmiast zauważyła Williama i wpiła się w niego spojrzeniem.

- Muszę iść - powiedziała Rose.

- Więc do następnego razu - pożegnał ją William i odszedł.

Teresa pytająco uniosła brew, Rose tylko potrząsnęła głową i wsiadła do ciężarówki.

Miała już dość kłopotów. Musiała tylko przetrwać ten dzień, wrócić do domu, upewnić się, że

z chłopcami wszystko w porządku, i pomyśleć nad zadaniem dla błękitnokrwistego. Ucinając

zapędy Williama, miała niejakie wyrzuty sumienia, ale uznała, że to najlepsze wyjście. Do

niczego by między nimi nie doszło. Powinna skoncentrować się na sprawach ważnych.

Dzień wolno zmierzał ku końcowi. Jack wymknął się z domu i przysiadł na

werandzie. Stare drewno przyjemnie grzało w stopy. Spod przymrużonych powiek popatrzył

na popołudniowe słońce. Lśniąca, żółta moneta na niebie. Błyszcząca.

Rose kazała im nie wychodzić, ale niewychodzenie było nudne. Niewychodził przez

cały dzień, w szkole, i był grzeczny, z nikim się nie pobił, nawet nie podrapał Aydena, kiedy

ten próbował ukraść mu gumkę. Zjadł ohydne paluszki rybne bez słowa skargi, mimo że

smakowały jak ziemia zmieszana z jakimś tajemniczym mięsem. Nie dostał żadnych uwag ani

żółtych kartek od nauczyciela. Teraz chciał być na zewnątrz. Jaki jest sens chodzenia do

szkoły, jeśli nie można się później bawić na dworze? Poza tym dopiero dochodziła czwarta, a

Rose nie wróci do piątej trzydzieści, może nawet do szóstej.

Siedział cichutko, obserwując drzewa szeroko otwartymi oczyma. Słuchał. Tyle

najróżniejszych dźwięków. Ptak, gdzieś daleko po północnej stronie, krzykiem starał się

przepędzić intruza ze swojego drzewa. Rozzłoszczone, bojowe wiewiórki klęły się nawzajem

w jakiejś wiewiórczej kłótni. Obserwował, jak gonią się po pniu sosny himalajskiej. Czuł, jak

swędzi go skóra między palcami, gotowa w każdej chwili uwolnić pazury, jednak Jack ani

drgnął - gałęzie sosny były zbyt wątłe. Nie mógłby się na nie wspiąć. Wiedział, bo już dwa

razy spróbował i za każdym razem łamały się pod nim, a on spadał na ziemię podrapany i

umazany lepką żywicą.

Obok wylądował wielki żuk. Ciemnoniebieski i lśniący niczym wypolerowana

blaszka. Jack niemal przestał oddychać. Żuk ruszył wzdłuż deski na cienkich chitynowych

nogach. Jack napiął mięśnie, ani na chwilę nie oderwał wzroku od insekta. Śliczny, świecący

robak.

Po drugiej stronie drzwi rozległy się kroki. Georgie. Zaraz zepsuje całą zabawę.

Grzbiet żuka rozdzielił się na dwoje, uwalniając drżące skrzydełka. Insekt dzielnie

maszerował przez werandę, a za nim skradał się bezszelestnie Jack.

- Jack, mieliśmy nie wychodzić - jęknął Georgie zza moskitiery.

Żuk dotarł do końca deski i zatrzymał się, zupełnie jakby rozważał, czy nie skoczyć na

trawę poniżej.

- Odejdź - mruknął Jack przez zaciśnięte zęby.

Skrzydełka żuka zadrżały ponownie. Dwie twarde połówki grzbietu uniosły się jak

druga para skrzydeł.

- Jack, wracaj do środka! Rose powiedziała...

Skrzydła żuka zmieniły się w niewyraźną smugę i owad wzbił się w powietrze.

Jack wystartował.

Pokonał werandę jednym skokiem, sięgnął żuka palcami i wylądował na trawie z

niczym. Chybił!

Georgie wyskoczył na werandę.

- Wracaj! - krzyknął do brata.

Jack gonił za żukiem. Owad poleciał w lewo, potem skręcił gwałtownie w prawo.

Wspaniały brzęczący stwór, bezustanny wir jaskrawego błękitu. Jack skoczył tak wysoko, że

przez chwilę też leciał, i wreszcie zdołał chwycić żuka w dłonie.

- Mam cię!

Ostre, drobne odnóża ukłuły go w dłoń. Roześmiał się szczęśliwy i zerknął na owada

pomiędzy palcami.

- Jack! - głos Georgiego zadźwięczał jak pękające szkło. Smród wdarł się do nozdrzy

Jacka. Kwaśny i ostry, a wraz z nim pojawiło się uczucie, jakby coś oślizgłego i lodowatego

dotknęło jego karku. Odwrócił się w mgnieniu oka.

Na trawniku stała bestia. Wysoka na pięć stóp, na czterech patykowatych nogach,

wykręciła ciało pod takim kątem, by patrzeć na niego. Pierś potwora była potężna, mocno

wysklepiona, dalej ciało stawało się szczuplejsze, każde z żeber odznaczało się dokładnie, za

nimi prężyły się mocarne tylne łapy. Stwór przypominał charta wyścigowego. Na pierwszy

rzut oka wydawał się czarny, ale gdy tylko promienie słońca dotknęły grubej skóry, okazało

się, że ma ciemnosiną barwę, gdzieniegdzie przechodzącą w brudne odcienie żółci i zgniłej

zieleni. Jak paskudny siniak. Bestia nie miała sierści, jedynie rząd długich, ostrych kolców

wzdłuż kręgosłupa i z tyłu nóg. Łeb miała długi, bardzo długi, za to pozbawiony uszu. Dwie

pary oczu patrzyły na Jacka, połyskując szarością, niczym gęsta mgła w światłach

samochodu. Przemierzając Bór, Jack miał już okazję patrzeć w ślepia wilka, lisa,

niedźwiedzia i niezliczonych stworzeń, których nazw nie znał, ale żadne, żadne nie miało

takich oczu. Okrutnych. Okrutnych i bezlitosnych jak oczy gada.

Kręgi barierowe zatrzymają potwora. Kręgi... Kątem oka Jack zobaczył linie kamieni

jakieś kilka jardów dalej. Zamarł.

Cały czas był świadom, że na werandzie stoi Georgie. Teraz jego brat postąpił o

kroczek do przodu. Bestia uniosła przednią łapę zbrojną w cztery potężne szpony i postąpiła o

krok do przodu.

- Nie ruszaj się! - Jack bardziej tchnął, niż szepnął.

Georgie znieruchomiał.

Żuk wydostał się spomiędzy zmartwiałych palców Jacka, przemaszerował na grzbiet

jego dłoni i stamtąd odleciał. Jack nawet nie drgnął, nie mrugnął. Instynkt krzyczał w nim

wręcz, że ruszyć się oznacza zginąć, więc stał niczym posąg, skamieniały z przerażenia.

Bestia otworzyła paszczę. Zza ściągniętych warg wyłoniły się czarne dziąsła pełne

straszliwych, krwawych kłów. Spojrzenie dwóch par oczu przyszpiliło chłopca.

Jack z trudem przełknął ślinę. Bransoleta na nadgarstku paliła żywym ogniem, ale

wiedział, że jeśli ją zdejmie i zmieni kształt, stwór bez wątpienia go dopadnie. Musiał wrócić

pod ochronę kręgu barierowego. To była jego jedyna szansa. Jeśli pobiegnie, bestia pogoni za

nim. Wiedział o tym, wystarczyło tylko popatrzeć na jej budowę, by zrozumieć, jaka była

szybka. Dopadłaby go w mgnieniu oka i rozerwała na strzępy.

Delikatnie przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą, przesuwając się zaledwie o

cal.

- Prawa - usłyszał drżący głos brata.

Lekko przechylił głowę, nie odważywszy się zupełnie odwrócić wzroku od dwóch par

szarości, i zobaczył drugą bestię, wolno skradającą się przy granicy kręgu. Podchwyciła

spojrzenie chłopca i zatrzymała się, by zaprezentować gąszcz cienkich szkarłatnych kłów. Nie

miał dokąd uciec, był odcięty.

Serce Jacka waliło niczym młot, jakby chciało wyrwać się na wolność zza prętów

żeber. Puls dudnił mu w uszach niczym bęben. Świat nagle stał się krystalicznie wyraźny.

Jack powoli nabrał powietrza. Próbował walczyć z zawrotami głowy.

- Nie ruszaj się - usłyszał cichy głos.

Odwrócił delikatnie głowę. Kilka jardów dalej, na skraju trawnika, stał obcy. Ulga,

która zdążyła już przepełnić Jacka, zniknęła niczym śnieg w słońcu. Szlachcic też był

wrogiem.

Mężczyzna zrobił krok naprzód. Futro zostało za nim, na trawie. Płynnie dobył miecza

z pochwy przytroczonej do pasa. Oczy utkwione miał w bestiach przyczajonych za plecami

Jacka.

- Cofnij się wolno w moją stronę - polecił chłopcu.

Jack ani drgnął. Szlachcic chciał dostać Rose. Nie można mu było ufać.

Bestie podeszły nieco bliżej.

- Nie zrobię ci krzywdy - obiecał cicho mężczyzna. - Musisz podejść do mnie. Już.

Jack poczuł płynący od błękitnokrwistego ostry aromat goździków.

Szlachcic był człowiekiem. Bestie nie.

Wolno, jakby znajdował się pod wodą, Jack zrobił krok w tył.

Oba stwory równocześnie zrobiły krok naprzód.

- Właśnie tak - pochwalił go szlachcic.

Jack uchwycił się tego głosu jak tonący brzytwy i zrobił kolejny krok.

Bestie również.

Trzeci krok.

Jack zobaczył, jak napinają się mięśnie potężnych łap, i wiedział, że za sekundę

nastąpi atak.

- Biegnij! - szczeknął mężczyzna, a Jack wystrzelił jak z procy.

Pędził, ledwie dotykając trawy, jakby miał skrzydła u stóp. Na granicy pola widzenia

pojawiły się ciemne kształty, bestie szykowały się, by zajść go z obu stron. Złapią go, złapią...

Dłoń zacisnęła się na jego ramieniu i szarpnęła do przodu, rzucając na trawę. Jack

wylądował za plecami mężczyzny.

Bestie skoczyły. Szlachcic zawinął mieczem i ciemne cielsko, rozpłatane w połowie,

upadło, podrygując konwulsyjnie. Ostrze zalśniło srebrem i łeb drugiej bestii potoczył się po

trawie.

Błękitnokrwisty podniósł ramię i posłał krótki promień bieli najpierw w jedną, potem

w drugą połówkę potwora. Kwaśny dym zadrapał Jacka w gardle. Nogi bestii przestały

wreszcie podrygiwać. Mężczyzna poraził bielą odciętą głowę bestii, po czym odwrócił się i

pochylił w stronę chłopca. Jack poczuł, jak mocne ramię podnosi go z ziemi, natychmiast

otoczył chudymi ramionami kark wybawiciela. Wróg czy przyjaciel, wszystko jedno.

Szlachcic był ciepły, był człowiekiem i miał ogromny miecz.

- Dobrze się sprawiłeś - powiedział mężczyzna.

Jack tylko mocniej się przytulił. Drobnym ciałkiem wstrząsały dreszcze.

Georgie zbiegł z werandy i zatrzymał się tuż przy granicy kręgu. Buzię miał białą

niczym trup.

Błękitnokrwisty z Jackiem na rękach podszedł do granicy kręgu.

- Przesuń kamienie - polecił Georgiemu.

Mały wahał się jedynie przez chwilę.

- Piątek - mruknęła do siebie Rose, idąc do domu pieszo. Od piątku dzieliły ją tylko

wieczór i noc, a to znaczyło, że już następnego dnia dostanie swoje trzysta dolarów i będzie

mogła zatankować tego cholernego grata. Kocie uszy czy nie, nigdy już nie zostanie bez

benzyny.

Całe popołudnie zżerał ją niepokój. Lęk zagnieździł się w niej od chwili, gdy

zobaczyła dzieci wysiadające ze szkolnego autobusu, a potem narastał, narastał i narastał.

Rose wiedziała, że chłopcy posiadali wszelkie potrzebne umiejętności, by przetrwać dwie

godziny bez opieki. Umieli strzelać zarówno z broni palnej, jak i kuszy, a kręgi barierowe

powinny ustrzec ich przed jakimkolwiek zagrożeniem z zewnątrz. A jednak lęk nie opuszczał

jej ani na chwilę. W końcu Rose zarzuciła torbę na plecy i pobiegła. Skręciła na ścieżkę

prowadzącą przez ich ziemię, kilkoma susami minęła krzaki i wpadła na podwórko.

Trawę zbrukały trzy wstrętne dymiące plamy, z daleka cuchnące złą magią. Smród

uderzył Rose niczym pięść: ciężki zapach podpalonego zgniłego mięsa. Rose jednym skokiem

znalazła się na schodach. Wpadła do domu, zajrzała do salonu i runęła do kuchni.

Chłopcy siedzieli za stołem i obserwowali błękitnokrwistego przy kuchni. Mężczyzna

w jednej ręce trzymał patelnię, w drugiej kuchenny ręcznik.

Rose nawet nie zauważyła, że torba zsunęła jej się z ramienia. Ukryty w niej pistolet

załomotał w kontakcie z podłogą.

Patrzyli na siebie nawzajem wszyscy czworo.

Szlachcic podrzucił naleśnika.

Rozdział piąty

- Wpuściliście go?!

Chłopcy się skulili.

- Wpuściliście?! Do środka?! Do naszego domu?!

Georgie uchylił się, jakby czymś w niego cisnęła.

- Policzę się z wami później. - Wbiła w szlachcica wrogie spojrzenie. - Ty wyniesiesz

się już teraz.

Zsunął naleśnik na szczyt trzycalowego stosiku, nabrał cukru na łyżeczkę, posypał

placek i spojrzał na chłopców.

- Pierwszą regułą etykiety, jaką poznaje chłopiec, w chwili gdy wchodzi w

towarzystwo, jest galanteria wobec wszystkich kobiet. Żadna prowokacja, nawet najbardziej

niezasłużona czy też najbardziej niegrzeczna, nie usprawiedliwia mężczyzny, który odniesie

się do kobiety inaczej niż z kurtuazją.

Chłopcy spijali słowa z jego ust, a on zerknął w stronę Rose.

- Spotkałem już kobiety niewiarygodnie niemiłe, a jednak nigdy nie

sprzeniewierzyłem się tej zasadzie. Aczkolwiek muszę przyznać, że wasza siostra wystawia

moją cierpliwość na próbę.

Rose zaczęła gromadzić magię.

- Wynoś się.

Potrząsnął głową z wyrazem głębokiej dezaprobaty na twarzy.

Zacisnęła pięści.

- Masz dziesięć sekund, żeby wynieść się z mojego domu, albo cię usmażę.

- No jeśli mnie usmażysz, to naprawdę mnie zgasisz - odpowiedział. - Poza tym to

naleśniki najlepiej smakują smażone, są słodkie i puszyste, a ja jestem żylasty. Jednego? -

Podsunął jej talerz ze słodkim kopczykiem.

Rose czuła wibrowanie magii.

Jack ześlizgnął się z krzesła i zastąpił jej drogę.

- Odejdź!

- Uratował mnie przed bestiami - powiedział Jack cicho.

- Jakimi bestiami?

- Tymi na zewnątrz. Zaatakowały mnie.

- Skąd wiesz, że to on sam nie przywołał bestii?

- A w jakim celu? - zainteresował się mężczyzna.

- Żeby dostać się do domu!

- A po cóż miałbym tego chcieć?

Rose zamilkła. Sama nie była pewna, po cóż on miałby tego chcieć. Jeśli było coś, co

mógłby zyskać, wchodząc do domu, to Rose nie mogła sobie tego wyobrazić.

- Nie wiem - przyznała. - Ale ci nie ufam.

- Zacznijcie jeść. - Zaprosił chłopców gestem. - Wasza siostra i ja musimy pogadać.

Zrobił krok w stronę Rose, a ona natychmiast uniosła rękę. Jeśli mu się wydawało, że

może rozkazywać Rose w jej własnym domu, to ona go zaraz mocno zaskoczy.

- Dobrze. Porozmawiamy na zewnątrz.

Gdzie Jack go nie obroni.

Szlachcic skinął głową, z niesamowitą gracją stanął u jej boku i otworzył przed nią

drzwi.

- Nie rób mu krzywdy, Rose - poprosił Georgie.

Jack wyglądał jak mokry kociak: żałośnie.

Rose wymaszerowała na werandę, zamknęła za sobą obie pary drzwi i stanowczym

gestem pokazała obcemu ścieżkę.

- Tam jest droga.

Zszedł ze schodów. Bez płaszcza nie wydawał się już tak potężny. Elastyczna skóra

kaftana opinała szerokie plecy, wąską talię opasywał skórzany pas. Długie nogi biegacza

ubrane były w obcisłe szare spodnie i wysokie czarne buty. Ruchy miał lekkie i zręczne, a

przy tym tak oszczędne, że niemal nieludzkie. Patrzyła, jak idzie ku dymiącym wstrętnym

plamom na trawie, i myślała o dziadku. Cletus tak się poruszał, z tą niesamowitą zwinnością

urodzonego szermierza. Jednak gdy dziadek był smukły i polegał na prędkości, szlachcic,

choć niewątpliwie szybki, wyglądał przede wszystkim na silnego. Nie mogła jakoś oprzeć się

wrażeniu, że gdyby wtedy nie wskoczył na forda, stary gruchot owinąłby się wokół

błękitnokrwistego na podobieństwo pustej puszki po coli.

Mężczyzna zatrzymał się przy jednej z plam i popatrzył na Rose. Założyła ramiona na

piersi. Wyciągnął dłoń zapraszająco. Nawet się nie ruszyła.

- Proszę, uczyń mi ten zaszczyt i dołącz do mnie - poprosił, jak gdyby znajdowali się

na sali balowej.

Kpił z niej. Zjeżyła się.

- Widzę stąd.

- Troszczysz się o braci?

- Oczywiście, że tak.

- Nie pojmuję więc, dlaczego lekce sobie ważysz ich bezpieczeństwo. Podejdź, proszę,

albo cię tu przyniosę.

Zeskoczyła na trawę.

- Chciałabym zobaczyć, jak próbujesz.

- Nie kuś. - Uklęknął przy plamie i uniósł nad nią rękę. Moc zafalowała pod jego

palcami. Wymruczał coś w języku, którego Rose nie rozpoznała. Magia posłusznie zmieniła

dym w konkretny kształt.

Rose patrzyła na paskudną bestię. Z klatką piersiową i nogami charta, głową niemal

końską, z tym że wyposażoną w czworo odpychająco szarych oczu. Stwór miał

nieproporcjonalnie wielkie łapy, każdą zbrojną w cztery trzycalowe szpony. Na myśl, że te

szpony mogły z łatwością rozerwać Jacka, Rose przełknęła nerwowo ślinę. Bestia, posłuszna

ruchom dłoni szlachcica, otworzyła paszczę. Głowa niemal rozdzieliła się na pół, szczęka

opadła nisko, ściągnięte wargi odsłoniły czarne dziąsła i rzędy stożkowatych zębów,

krwawoczerwonych i nierównych, doskonałych do szarpania mięsa.

- Były dwie - powiedział mężczyzna miękko. - Jedna przyszła z lewej strony, druga

zza domu. Chciały zabić Jacka. Rozumiem, że brak ci odpowiedniego wykształcenia, oraz to,

że mi nie ufasz, więc zaufaj swoim instynktom, powiedzą ci, że to nie zwierzę. To aberracja.

Włóż w nią rękę.

- Co?

- Dotknij tego. Poczujesz pozostałości magii, która przepełnia to stworzenie. Nic ci się

nie stanie.

Rose ostrożnie zbliżyła palce do dymu. Poczuła mrowienie magii i niemal

równocześnie okropne, ohydne uczucie, jakie zwykle towarzyszy dotykaniu czegoś

oślizgłego, dawno zgniłego, a jednak wciąż szorstkiego i twardego. Mogłaby to jedynie

porównać do gnijącej tuszy wypełnionej drobniutkim żwirem. Cofnęła gwałtownie dłoń.

Wciąż jednak czuła pewien niedosyt, chciała dowiedzieć się więcej.

Zmusiła się, by ponownie wsunąć palce w dym. Ohydne uczucie natychmiast

powróciło, odwróciła twarz, kryjąc grymas obrzydzenia, ale nie cofnęła ręki. Palce jej

zdrętwiały i wtedy dopiero wychwyciła odległe echo zepsutej magii, pulsującej niczym źródło

w głębi wspomnienia o bestii. To była obca magia, beznamiętna, zimna, niczym kosmiczna

pustka. Rose cofnęła dłoń i potrząsnęła, odruchowo strzepując wrażenie z palców.

Miał rację. To nie było zwierzę.

Szlachcic pozwolił, by kształt z dymu rozwiał się w powietrzu, i wyciągnął rękę do

Rose.

- Dotknij mnie.

Patrzyła na wnętrze jego dłoni. Miał odciski. Pewnie od machania tym mieczyskiem.

- Nie ugryzę - obiecał. - Przynajmniej dopóki nie będę miał cię w łóżku.

- Nigdy w życiu. - Podała mu rękę. Pod palcami poczuła wibracje magii. Pozwalał jej

zobaczyć swoją moc. Magia płonęła w nim gorącą bielą, jak odległa gwiazda. Światło

gwiazdy zbladło i zniknęło, jakby przykryte kocem, i nagle Rose zorientowała się, że splata

palce z mężczyzną, który przygląda jej się z wszystkowiedzącym uśmieszkiem. Miał ciepłą

szorstką skórę i mocny uścisk, a Rose wbrew sobie pomyślała o tej uwadze na temat gryzienia

w łóżku.

Wyrwała dłoń. Musiała przyznać mu rację: nawet ona wiedziała, że gdyby to on

przywołał bestie, musiałby otworzyć się na ich zachłanną magię. Rose wciąż czuła, jak obca

moc próbuje wgryźć się jej pod skórę. Każdy, kto pozostałby w dłuższym kontakcie z

potworami lub ich źródłem, zostałby nieodwracalnie skażony. Rose nie wyczuła w szlachcicu

żadnych śladów tamtej odrażającej magii. Facet był czysty.

Uniósł brwi, jakby prosił ją o podsumowanie.

- Przyznaję, nie ty je tu sprowadziłeś - powiedziała. - Wypominasz mi mój brak

wykształcenia, więc zakładam, że ty w przeciwieństwie do mnie wiesz, czym one są i czego

tu szukają.

Przez moment sprawiał wrażenie zamyślonego.

- Nie mam pojęcia - stwierdził. - Nazywam je ogarami.

Super. Po prostu super.

- Wiem, że chciały dopaść Jacka. Nie wierzę natomiast, że polowały akurat na niego.

Prawdopodobnie zaatakowałyby każdego, kto akurat znalazłby się na jego miejscu. Ich magia

jest...

- Czepliwa - podpowiedziała.

Szlachcic skinął głową.

- Szuka żywiciela. Jest niebezpieczna.

- Wielkie dzięki, panie oczywistość.

- Dlatego zostanę z wami na noc.

Rose zamrugała niepewnie.

- Co?

- Nie po to przebyłem całą tę drogę, by moją narzeczoną pożarła jakaś aberracja. Nie

jesteście przygotowani do walki z takim zagrożeniem. Jeśli twoja wrażliwość nie pozwoli ci

zaprosić mnie do domu, pozostanę tutaj - wskazał na werandę.

- Nie!

- Tak. - Zostawił ją i poszedł usiąść na stopniach werandy.

- Chcę, żebyś opuścił moją ziemię.

- Obawiam się, że to niemożliwe. Widzisz, obiecałem twoim braciom, że zadbam dziś

o ich bezpieczeństwo, i nie zamierzam łamać danego słowa. Masz prawo odmówić mi

zaproszenia, ale z wdzięcznością przyjmę koc. Ofiarowany w ramach zwykłej uprzejmości.

Rose miała ochotę tupać nogami, ale nie zamierzała dać mu tej satysfakcji i przyznać

się do furii, jaką w niej budził.

- Nie ma takiej potrzeby - powiedziała, siląc się na spokój. - Wewnątrz kręgu

będziemy bezpieczni.

- Nie jestem taki pewien.

- Słuchaj, doceniam twoje intencje, ale chcę, żebyś stąd zniknął. Natychmiast.

Zignorował ją całkowicie.

Rose popatrzyła w kierunku domu i zobaczyła w oknie dwie małe buzie. Super. I co

teraz? Szlachcic nie szlachcic, ale ocalił Jacka. Przysiągł ich nie skrzywdzić, a ona jakoś nie

mogła się zmusić, by potraktować rozbłyskiem faceta, który nie zrobił nic, by na to zasłużyć.

Ale nie mógł przecież naprawdę próbować ich bronić. To by było... szlachetne. Gra

słów prawie ją rozbawiła. Zmęczenie dopadło ją nagle, jakby ktoś zarzucił jej na głowę

mokry koc. To był parszywy dzień, zabrakło jej energii do dalszych kłótni.

- Dobrze. Jesteś zaproszony na werandę.

Weszła do domu, trzaskając drzwiami. Chłopcy patrzyli na nią w milczeniu.

- Jeśli wejdzie do domu, zastrzelcie go - poleciła. I poszła wziąć prysznic.

Czasami najlepsze są przyjemności najprostsze - nic nie może równać się z

prysznicem po ciężkim dniu pracy. Spędziwszy cały dzień na ściskaniu gąbek oraz

szorowaniu lad i ścian, Rose teraz szorowała swoje ciało przy użyciu fałszywej morskiej

gąbki i mydła Irlandzka Wiosna. Zajęło jej dziesięć minut, by spłukać z siebie miniony dzień,

założyć czyste ubranie, uczesać mokre włosy i poczuć się niemal istotą ludzką.

Jej wściekłość na błękitnokrwistego też się zmyła, pozostawiając uczucie

nieprzyjemnego niepokoju. Przybysz uratował Jacka. Został z chłopcami, ponieważ byli

wystraszeni, nawet przygotował im jedzenie, a ona potraktowała go jak śmiecia. Teraz czuła

się głupio. To bez sensu, mówiła sobie. Pojawił się tutaj, żeby zmusić ją do małżeństwa. Cała

reszta mogła być przedstawieniem na jej użytek. Niczego nie była mu winna, zrozumienia też

nie.

Stworzenia, które zaatakowały Jacka, przeraziły ją głęboko. Żałowała, że nie może

porozmawiać z Babcią, ale wieczór powoli przeistaczał się w noc, będzie więc musiała

poczekać z wizytą do rana. Niestety, Éléonore wprawdzie czasami używała telefonu, ale

stanowczo odmawiała zainstalowania tego urządzenia w swoim domu.

W kuchni Jack przyniósł jej naleśnika na blaszanym niebieskim talerzu.

- Jest dobry - zachęcił siostrę. - Specjalnie je przygotował, zobacz, są z cukrem.

Och, na litość boską!

- Opowiedz mi wszystko od początku.

Dziesięć minut później wiedziała już wszystko.

Szlachcic porąbał bestie na kawałki, wykazując się przy tym jakąś niesamowitą

sprawnością i znajomością sztuki walki, które Georgie zademonstrował, bardzo energicznie

machając widelcem. Następnie przybysz wniósł Jacka do domu, obiecał chłopcom, że pod

jego opieką nie stanie im się nic złego, i zajął się robieniem naleśników. Jeśli wyreżyserował

całą tę sytuację, co było możliwe, zrobił to po mistrzowsku. Chłopcy byli teraz święcie

przekonani, że obcy może ruszyć z posad ziemię i niebo też. W ich oczach ten człowiek w

ciągu godziny zmienił się ze złoczyńcy, którego należy natychmiast zastrzelić, w

niezrównanie męskiego bohatera.

- Jadł coś?

Chłopcy pokręcili przecząco głowami.

Super. Teraz miała na werandzie głodnego bohatera, któremu nikt nie zaoferował

koca. Nieprzyjemny niepokój rozkwitł natychmiast w piękne poczucie winy. Wariactwo,

uznała, podsmażając na patelni wyciągnięte z lodówki kiełbaski. Powinna celować mu w

głowę.

Rozłożyła kiełbaski na cztery talerze.

- Jedzcie.

Położyła sztućce na jeden z talerzy. Georgie wystrzelił z krzesła, nalał do kubka

mrożonej herbaty i podał jej szybko. Rose wywróciła oczami, ale wzięła kubek i razem z

jedzeniem wyniosła na werandę.

Nieproszony gość siedział w tym samym miejscu, w którym go zostawiła, i gapił się w

niebo. Wiatr unosił pojedyncze kosmyki z długiej, jasnej grzywy. Wielki miecz leżał tuż

obok. Nawet teraz mężczyzna sprawiał wrażenie groźnego.

Daj mu żarcie i zmykaj, przykazała sobie Rose.

Postawiła talerz na deskach.

- Dziękuję - odezwał się szlachcic.

Podziękował, możesz wracać do domu.

Jednak, zamiast posłuchać głosu rozsądku, Rose oparła się o poręcz.

- Naprawdę zamierzasz nocować na mojej werandzie?

- Tak.

- Doskonale potrafię sama o siebie zadbać. Powinieneś wracać tam, gdzie teraz

mieszkasz.

- Mój namiot z pewnością za mną tęskni - prychnął.

- Namiot? Nocujesz w namiocie? Dlaczego? Nie masz pieniędzy?

- Bynajmniej. - Sięgnął do kieszeni kaftana i wydobył niewielką skórzaną sakiewkę

zabezpieczoną rzemykiem. Rozwiązał go i z wnętrza sakiewki wyciągnął złotą monetę.

Zalśniła w ostatnich promieniach słońca.

Niewielka fortuna. Rose zastanawiała się, ile wart był ten złoty krążek. Nakarmiłby

ich przez tydzień, dwa? Może nawet trzy?

- No to w czym problem? - zapytała.

- Próbowałem znaleźć jakieś lokum - zaczął z zakłopotaną miną. - Niestety, większość

twoich sąsiadów cierpi na drastyczną podejrzliwość. Na sam mój widok zamykają wszystkie

drzwi, zasłaniają okna i żadne krzyki ani wymachiwanie sakiewką nie są w stanie przemówić

im do rozsądku.

Rose wyobraziła go sobie, stojącego pod domem Leanne Ogletree, w tym futrzanym

płaszczysku, z ogromnym mieczem sterczącym zza pleców, wrzeszczącego ile sił w płucach,

a potem niemile zaskoczonego, że nikt na te krzyki nie odpowiada. Parsknęła śmiechem.

- Widzę, że moje kłopoty wydają ci się przezabawne - powiedział sucho. - Mieszkasz

w jakimś obłąkanym miejscu, zasiedlonym przez szaleńców pozbawionych do cna

uprzejmości.

- A próbowałeś u McCallsów, na południu? Ich mogłyby przekonać pieniądze.

Uniósł podbródek, aura wyniosłości otaczała go jak zapach taniej wody kolońskiej.

- Nie będę mieszkał w szopie.

- O, proszę o wybaczenie, Wasza Wysokość - śmiała się Rose.

- Niektórzy w mojej sytuacji uznaliby twoje chichoty za obraźliwe.

- Nie mogę się powstrzymać. To chyba nerwy. - Aż się trzęsła ze śmiechu. Strach,

który zalegał na dnie jej żołądka kulką zmrożonego metalu, zniknął bezpowrotnie. Szlachcic

nie był bezbronny - wręcz przeciwnie - ale kiedy śmiejesz się z kogoś, trudno potem trząść się

przed tą osobą ze strachu.

- Mogłabyś mi pozwolić zostać tutaj. Zapłaciłbym oczywiście. - Wrzucił monetę do

sakiewki. Charakterystyczny brzęk powiedział Rose, że złotych krążków jest tam więcej.

- A to dobre - odpowiedziała. - Chcesz, żebym pozwoliła ci tu mieszkać?

- A czemu nie? Już obiecałem was chronić, więc i tak nie mogę stąd odejść,

przynajmniej nie dziś w nocy. Równie dobrze możesz zarobić trochę na moim nieszczęściu.

- Jesteś niewiarygodny. - Rose potrząsnęła głową. Dlaczego tak bardzo chciał dostać

się do jej domu? Jakaś część jej zastanawiała się, czy naprawdę tak martwiło go

bezpieczeństwo chłopców, ale druga, większa część była przepełniona cynizmem i daleka od

wiary w jego dobre intencje.

Był błękitnokrwistym. Nic go nie obchodził los jakichś tam kundelków z Rubieży.

- Jestem pragmatyczny Z pewnością masz w domu wolne łóżko, które, mam nadzieję,

jest czyste i miękkie, czyli duże lepsze od twardej podłogi werandy.

Zastanowiła się. Tak naprawdę to jednym uderzeniem ramienia wyrwałby jej drzwi z

zawiasów. Pewnie mógłby nawet przejść przez ścianę, gdyby się uparł. Zasadniczo nie miało

najmniejszego znaczenia, czy przybysz będzie spał w domu czy na werandzie. A pieniądze

zawsze się przydadzą. Choć raz mogłaby kupić na obiad wołowinę zamiast kurczaka. Nowy

mundurek dla Georgiego. Pudełka na lunch dla chłopców. Zawsze chcieli je dostać, ale trzy

dziewięćdziesiąt osiem za sztukę ciągle wydawało jej się zbyt drogo.

- Dobrze, ale to układ tylko biznesowy i nie ma nic wspólnego z innymi naszymi

ustaleniami - zastrzegła.

- Oczywiście.

- I chcę, żebyś przysiągł, że nie będziesz próbował mnie molestować.

Powoli zmierzył ją spojrzeniem.

- Gdybym chciał cię molestować, to nie byłaby tylko próba i okazywałabyś znacznie

więcej entuzjazmu.

Rose poczuła żar na policzkach.

- Po zastanowieniu zaczynam wątpić, czy mój dom zdoła pomieścić ciebie i twoje ego.

Chyba w ogóle niewiele jest takich miejsc. Obiecaj albo śpij na podwórku.

- Skoro nalegasz.

- Cały zdaniem.

Westchnął.

- Przysięgam nie molestować cię bez względu na to, jak kusząca...

- Ani dzieci.

Uśmiech zniknął z jego twarzy jak starty ścierką. Brwi zbiegły się, oczy pociemniały.

- Jestem erlem Camarine. Nie molestuję dzieci, nie pozwolę...

- Mam to gdzieś - przerwała mu. - Możesz walić się w piersi z oburzeniem albo

przysiąc i spać w domu. Wolna wola.

- Jesteś najbardziej irytującą kobietą, jaką w życiu spotkałem. Przysięgam nie

molestować chłopców - warknął.

Rose wyciągnęła dłoń, a on upuścił na nią złotą monetę. Dziwoziemski dublon. Nawet

odjąwszy drakoński procent, jaki Max Taylor potrącał przy wymianie złota na dolary, ta mała

moneta mogła zapewnić im jedzenie przez miesiąc.

- Z tego nie wydam ci reszty. Nie masz drobniejszych?

- Zatrzymaj resztę - burknął.

- Jak sobie chcesz.

Z szerokim uśmiechem otworzyła przed nim drzwi, schylając się w parodii ukłonu.

- Proszę, Wasza Wysokość.

- Wasza Lordowska Mość, lordzie Camarine wystarczy.

- Wszystko jedno.

Poprowadziła go w głąb domu. Chłopcy opróżnili już swoje talerze i zabrali się do

zmywania.

- Georgie, przynieś naszemu gościowi talerz i kubek z werandy. Przenocuje w pokoju

taty. Zapłacił za to. Wy będziecie spać w moim pokoju na podłodze.

Usłyszała niski pomruk dobiegający od strony przybysza.

Trzydzieści sekund później oboje siedzieli przy stole naprzeciwko siebie. Rose

spróbowała naleśników. Były oczywiście zimne, ale nadal doskonałe, a ona umierała z głodu.

- Boże, jakie to dobre.

- Wolniej.

Podniosła wzrok znad talerza.

Szlachcic siedział prosty jak strzała, krajał naleśnika z chirurgiczną precyzją.

- Jedz wolniej - powtórzył. - I nie dziel jedzenia widelcem, tylko nożem. Odcinaj

kawałki na tyle małe, żebyś nie była zmuszona przełykać wszystkiego, zanim zdołasz

odpowiedzieć na jakieś pytanie.

Dlaczego ja?

- Jeszcze jakieś wskazówki?

Jej sarkazm w ogóle do niego nie dotarł.

- Owszem. Patrz na mnie, a nie w talerz. Jeśli musisz spojrzeć na talerz, to tylko

zerknij krótko.

Rose odłożyła widelec.

- Lordzie Sumbarine...

- Camarine.

- Wszystko jedno.

- Możesz mówić mi Declan - oznajmił takim tonem, jakby co najmniej pasował ją na

rycerza. Bezczelność.

- Niech będzie więc Declan. Jak spędziłeś dzień?

Zmarszczył brwi.

- To banalnie proste pytanie. Jak spędziłeś dzień? Co robiłeś przed walką i smażeniem

naleśników?

- Odpoczywałem po podróży - odparł z królewską godnością.

- Zdrzemnąłeś się.

- Być może.

- A ja spędziłam dzień na szorowaniu i odkurzaniu dziesięciu biur w Niepełni.

Zaczęłam o siódmej trzydzieści rano, skończyłam o szóstej po południu. Bolą mnie plecy,

moje palce wciąż czuć wybielaczem i mam wrażenie, że stopy mam tak rozdeptane, że są

płaskie jak te naleśniki. Jutro będę musiała znowu iść do pracy, więc dzisiaj chcę zjeść w

spokoju. Potrafię odpowiednio zachować się przy stole. Może dla ciebie nie jest to

zachowanie dość odpowiednie, ale na Rubieży jest absolutnie wystarczające i stanowi szczyt

dobrego tonu w tym domu. Zachowaj więc swoje cenne uwagi dla siebie.

Wyraz jego twarzy wynagrodził jej wszelkie kłopoty związane z przyjęciem pod dach

nieproszonego gościa. Jakby dostał po łapach.

Uśmiechnęła się do niego.

- I dziękuję za naleśniki, były przepyszne.

Rozdział szósty

Rose obudziła się wcześnie. Źle spała, budziła się niemal co godzinę, żeby sprawdzić, czy z

chłopcami wszystko w porządku. Dwa razy wydawało jej się, że słyszy coś na zewnątrz, więc

wyszła na werandę, żeby to sprawdzić. Niczego nie znalazła. Tylko noc, która nagle wydała

jej się wroga i pełna niebezpieczeństw.

Kiedy wreszcie udało jej się zasnąć, śniła o potworach, krzyczących bezradnie

dzieciach i zsuwaniu się po zboczu góry błota. O piątej poddała się i wstała, by napić się

kawy.

Minęła sypialnię ojca. Drzwi były zamknięte. Poprzedniego wieczora oprowadziła

Declana po domu, zaczynając od łazienki. Sprawiał wrażenie nieźle zorientowanego. Rose nie

była zaskoczona. Wiedza o istnieniu Niepełni nie była w Dziwoziemi rozpowszechniona, ale

część szlachty miała do niej dostęp. Tak samo jak kilku wybranych obywateli Niepełni

wiedziało o Dziwoziemi. Declan najwyraźniej był wystarczająco wysoko postawiony, by

mieć dostęp do tej tajemnicy.

Oprowadziwszy swojego lokatora, Rose wręczyła mu zapasową szczoteczkę do zębów

- jego dublon pokrył to z nawiązką - i czysty ręcznik. Potem zasłała łóżko taty świeżą

pościelą. Chłopcy grzecznie powiedzieli „dobranoc” i Declan zniknął za zamkniętymi

drzwiami. Rose nie natknęła się na niego w trakcie swoich nocnych wycieczek. Jakiekolwiek

wydumane dźwięki ją obudziły, jemu dały spokój. Przez chwilę zastanawiała się, czy go nie

obudzić, ale zrezygnowała. Miała jeszcze trochę czasu do wyjścia i z pewnością przyda jej się

chwila spokojnej samotności, zanim dzieci wstaną.

Otworzyła okna, żeby wpuścić świeże powietrze, i przygotowała kawę w niewielkim

metalowym czajniczku, który jej ojciec nazywał imbrykiem. Pozwoliła, by aromatyczny płyn

spienił się dwa razy, zanim wreszcie zestawiła go z ognia. Nalała kawy do filiżanki, zabieliła

odrobiną mleka i usiadła przy oknie. Zamierzała delektować się napojem.

Przez okno widziała trawnik okolony krzewami, które wyznaczały granicę jej

posiadłości. Między nimi wiła się ścieżka wiodąca między drzewa, czarne w mdłym świetle

przedświtu i ociekające rosą. Chłód sączył się przez siatki w oknach. W takie dni jak ten Rose

dziękowała Bogu za dach nad głową i kawę. Uniosła kubek i dmuchnęła delikatnie, a potem

dotknęła wargami brzegu naczynia. Kawa wciąż była zbyt gorąca.

Myśli Rose krążyły wokół bieżących problemów.

Bestie wciąż budziły w niej niepokój. Nigdy dotąd nie natknęła się na nic równie...

obcego. Wszelka magia miała powiązania, była w jakiś sposób zakorzeniona, nawet ta

naprawdę zła, a bestie istniały poza wszelkimi związkami. Nie były nieumarłe, animowane,

wyczarowane, powołane ani transmutowane. Każda z tych opcji wymagała, by zacząć od

jakiegoś elementu świata rzeczywistego: kamienia, metalu, tkanki. Ostateczny efekt

przemiany zawierałby w sobie ślad tego elementu pierwotnego. Magia bestii nie miała

żadnych korzeni, nie była z niczym powiązana.

I choć niełatwo było to przyznać, Rose naprawdę cieszyła się, że Declan znalazł się

we właściwym miejscu i czasie, by uratować Jacka. I dlatego właśnie wpuściła go za próg,

dublon był dla niej znacznie mniej wart. Pamięć usłużnie podsunęła obraz Declana

emanującego mocą, źrenice zasnute płomiennym lodem... Był inny. Do tego wniosku doszła

już w nocy, gdy paranoja skazywała ją na bezsenność. Rose wciąż chciała dotknąć jego

twarzy, żeby upewnić się, że jest z krwi i kości.

Zmusiła się, by wrócić myślami do kwestii bezpieczeństwa braci. Bez ciężarówki nie

miała jak dostarczyć ich na przystanek szkolnego autobusu, a potem stamtąd odebrać.

Puszczenie ich samopas na piechotę nie wchodziło w grę. Nie, kiedy te stwory czają się w

okolicy. Zaczynała pracę o siódmej trzydzieści, kończyła o piątej, jeśli dopisywało jej

szczęście, albo o szóstej, gdy szczęścia zabrakło. Chłopcy kończyli lekcje o trzeciej

trzydzieści, z autobusu wysiadali kwadrans później. Nie mogli wracać do domu sami z

wiadomego powodu, a Rose nie była skłonna zmusić ich, by czekali na nią przy drodze.

Babcia pewnie w ogóle nie wróciła jeszcze od Adele, która mieszkała głęboko w ostępach

Boru; Éléonore nocowała tam przy okazji każdej wizyty.

Chłopcy nie mogli stać na przystanku przez dwie godziny. W Niepełni też grasowały

drapieżniki. Będą musieli opuścić dzień.

Ruch na ścieżce skłonił ją do wyciągnięcia szyi. Z cienia wyłonił się biegnący Declan.

Rose poderwała się na równe nogi, pewna, że ktoś go ściga. Jednak Declan zatrzymał się na

trawniku, pochylił, potrząsając głową, a potem ruszył wokół domu krokiem

charakterystycznym dla biegaczy, którzy po treningu chcą pozbyć się zadyszki palącej w

płucach. Rose opadła na krzesło niczym podcięta lilia. Puls walił jej jak oszalały, spieniona

adrenaliną krew szumiała w uszach. Niech go szlag. Pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy,

że można biegiem uciekać przed napastnikiem. Arogancki dupek. Niech sam sobie wolno je.

Jednak Rose rozumiała, dlaczego Declan tak się zachowywał. Czytała zarówno

„Encyklopedię Dziwoziemi”, jak i wiele innych książek stamtąd, które czasem przywoziły

karawany. Szlachta Dziwoziemi władała niezrównaną mocą. Arystokraci w pojedynkę

rządzili swoimi dominiami, a wspólnie krajem, nadzorowani przez monarchię konstytucyjną.

Byli potomkami starannie dobieranych związków, wychowywani niemal od urodzenia w

poczuciu przynależności do elity. Jak rasowe psy przygotowywane do zawodów z

posłuszeństwa. Ich życie było określone ścisłymi regułami. To nie była wina Declana, że

próbował narzucić je wszystkim wokół - po prostu nie wiedział, że można żyć inaczej. Ale to,

że Rose go rozumiała, wcale nie znaczyło, że zamierza akceptować.

Declan zatrzymał się dokładnie naprzeciwko werandy. Miał na sobie ciemne spodnie,

koszulę z obciętymi rękawami, która odsłaniała jego ramiona, i lekkie buty. Niezłe ramiona...

Imponujące, ale naprawdę imponujące było to, jak przywołał obraz bestii. Tak

strasznie chciałaby się tego nauczyć, tak strasznie, że prawie zapytała. Prawie. Tylko by się

śmiał jej w twarz. I tak już miał ją za niedouczonego, prostackiego mieszańca. Nie musiała

dawać mu kolejnych argumentów.

Wielki miecz miał wciąż przytroczony do pleców. Zdjął go razem z pochwą i koszulą.

Rose znieruchomiała, filiżanka zastygła w połowie drogi do rozchylonych ust.

Złote włosy, wilgotne od potu, rozsypały się mu po plecach. Był wysoki, na mocnych

kościach układały się stalowe mięśnie. Ten, kto go stworzył, musiał mieć na uwadze głównie

siłę. Szlachcic miał potężne ramiona, tak samo jak pierś, brzuch płaski, a pas wąski, biodra

szczupłe, nogi długie i mocne. Jednak mimo tej masy w jego ruchach była niesamowita

płynność - był silny, gibki i szybki. Człowiek, który poświęcił życie, żeby zamienić swoje

ciało w doskonałą broń. Tym właśnie zajmowali się szlachcice z Dziwoziemi. Ich

przeznaczeniem było prowadzić armie do walki.

Declan obrócił się minimalnie. Ruch był niemal niedostrzegalny, ale Rose go

zauważyła - sprawdzał, czy widać go z okna. Ha! Popisywał się przed nią! Uśmiechnęła się

do filiżanki. Szlachcic czy nie, wciąż był po prostu facetem.

Declan zaczął się rozciągać. Rose przechyliła głowę, prześlizgując się spojrzeniem od

linii mocno zarysowanego bicepsa do umięśnionych ramion przez pierś aż na twardy płaski

brzuch. W Dziwoziemi wiedzieli, jak zrobić faceta.

Na torsie nie miał ani włoska, wszystkie te mięśnie okrywała złotawa skóra, teraz

połyskująca od potu. W mglistym, chłodnym powietrzu poranka Declan aż promieniował

ciepłem, jakby od środka ogrzewał go płomień. Był absolutnie piękny. Nawet te lodowato

groźne oczy były urzekające.

Rose upiła kawy. Musiał zrobić coś naprawdę okropnego, skoro przyszło mu szukać

żony na Rubieży. Może był gwałcicielem? Nie, uznała po chwili. Nie czuła od niego tych

odrażających wibracji. Zabójca? Zamordował syna kogoś ważnego? Może w pojedynku? Tak,

to już bardziej.

Podniósł miecz. Co teraz było grane?

Declan trzymał ostrze nad głową, równolegle do ziemi. Przez długą chwilę po prostu

stał tak, bez ruchu, całkowicie skupiony, po czym nagle eksplodował serią krótkich pchnięć.

Ciął i pchał, mięśnie falowały pod złocistą skórą, szybciej i szybciej, zabijał niewidzialnych

wrogów w tym niesamowitym tańcu, zrodzonym z połączenia szermierki i sztuki.

Żadna kobieta nie zdołałaby się temu oprzeć. Rose odstawiła filiżankę, oparła

podbródek na dłoni i po prostu patrzyła.

Nie miała złudzeń. W jego oczach jej wartość określała jedynie umiejętność rzucania

rozbłyskiem i rodzenia dzieci. Gdyby zgodziła zostać jego małżonką lub kochanką,

spędziłaby życie w zimnym domu mężczyzny, który miałby dla niej jedynie pogardę. Wśród

ludzi tak zajętych pomiataniem nią z powodu tego, czym była, że nie starczyłoby im czasu,

żeby dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest. Jej bracia w najlepszym wypadku byliby

służącymi. To byłoby okropne życie. To prawda, Declan był piękny, oszołamiająco piękny i

cudownie się na niego patrzyło. Ale najwięcej radości sprawiłby jej widok jego muskularnych

pleców i świetnego tyłka oddalających się ścieżką w niewiadomym kierunku, by nigdy nie

powrócić.

Elsie siedziała w swoim pokoju na bujanym fotelu, tuląc Pana Clooneya. Przez

uchylone drzwi widziała swoją wnuczkę i jej najlepszą przyjaciółkę, Leanne. Rozmawiały

przyciszonymi głosami. Na werandzie najstarsza córka Amy, Mindy, usiłowała robić to samo

z Kennym Jo, najstarszym Leanne, ale chłopiec nie odpowiadał. W progu siedziała czterooka

istota, blokując wyjście. Elsie spędziła całą noc, kreśląc glif strażniczy magicznym pisakiem.

Wykreśliłaby więcej, ale marker wysechł.

Istota raz naparła na niewidzialną ścianę magii, z posplatanych spirali wzoru strzeliły

iskry i ukąsiły ją w pysk. Stwór przysiadł i obnażył zęby, szkarłatne i wstrętne. Chciał dostać

Elsie. Potrząsnęła w jego stronę misiem. To był ten sam potwór, który pożarł Pana Banę, nie

miała wątpliwości.

- Dziękuję, że przyszłaś - powiedziała Amy. - Nie mam pojęcia, co w nią wstąpiło,

siedzi tak od wczorajszego południa. Za nic nie chce wyjść, a sama jej nie wyciągnę.

- Ze starymi ludźmi czasem tak jest. - Leanne skinęła głową ze zrozumieniem.

Amy była wysoka i okrągła, miała okrągły brzuch i okrągłą twarz, ujętą w okrągłą

ramę fryzury z okrągłych loczków. Leanne dorównywała jej wzrostem, ale była chuda i

żylasta, a jej twarz miała ostre rysy. Przypominała blondwłosą fretkę z cyckami. Wszystkie

kobiety Middlersów tak wyglądały. Elsie zagryzła wargi. We dwie ją wyciągną. Przywiązała

się do krzesła szalikami, ale to ich raczej nie powstrzyma, przynajmniej nie na długo.

Dwa kolejne stwory wysunęły się z kuchni, jeden przemknął za Amy, niemal ocierając

się o jej wielki tyłek. Wzdrygnęła się i zerknęła przez ramię. Stwór patrzył prosto na nią.

Znów się wzdrygnęła i odwróciła z powrotem do Leanne. Elsie prychnęła. Głupia dziewucha.

Bestia wyszczerzyła kły w uśmiechu. Już niedługo, obiecywały jej oczy. Niedługo.

- Nie chodzi o to, że chcę ją sponiewierać czy zrobić jej na złość - tłumaczyła Amy

poufnym tonem. - Ale ona się zmoczyła. Nie chcę, żeby się potem rozeszło, że znęcam się

nad własną babcią. Wiesz, jacy są ludzie.

- O mnie nie musisz się martwić - zapewniła ją Leanne.

Potwory wysunęły ogromne pazury i zaczęły wspinać się po ścianie jak dwie wielkie i

ohydne jaszczurki. Cienkie płatki tynku posypały się na podłogę.

- Nie, ja wiem. Nie plotkujesz. Tylko... ja to doceniam. Bob jest na polowaniu,

zostałam tu sama. Muszę się z tym uporać, zanim młodsze dzieci wstaną. Nie powinny tego

oglądać.

Leanne skinęła głową.

- Bierzmy się do roboty.

Ruszyły do pokoju Elsie. Potwór umknął im z drogi za kanapę. Leanne zatrzymała się

w progu, patrząc zdumiona na podłogę pokrytą plątaniną czarnych linii.

- O matko.

- W nocy to zrobiła. Nawet nie wiem, co to jest - poskarżyła się Amy. - Jeszcze tylko

brakuje, żeby z tych glifów coś wylazło. Mam w domu dzieci.

Leanne potrząsnęła głową.

- Czasem umysł po prostu się kończy.

Amy weszła do pokoju i stanęła przed Elsie.

- Babciu, musisz stąd wyjść.

Elsie wypuściła Pana Clooneya i zacisnęła dłonie na poręczach fotela. Nie namówią

jej, żeby wyszła tam, gdzie bestie mogą ją dopaść.

- Jeśli nie będziesz rozsądna, Leanne i ja wyprowadzimy cię siłą.

Elsie wbiła paznokcie w drewno poręczy.

- Jak chcesz. - Amy westchnęła ciężko i pochyliła się nad Elsie, by ją podnieść z

fotela. - O Panie na niebiesiech, przywiązała się do fotela, i to tymi dobrymi szalikami! -

Przyklękła, by poluzować węzeł pod siedzeniem, i w tym samym momencie paznokcie Elsie

przeorały jej policzek. Krople krwi popłynęły na szyję Amy, która podniosła na babkę oczy

pełne śmiertelnego zdumienia i łez.

- Babciu!

Elsie podniosła ręce, kościste place zakrzywione były niczym szpony.

- Zostawcie mnie! - wrzasnęła.

Leanne chwyciła jej lewą rękę i przytrzymała obiema swoimi. Elsie próbowała ją

drapnąć, ale Amy przygwoździła jej drugi nadgarstek do poręczy fotela. Staruszka próbowała

gryźć, ale wnuczka drugą ręką wbiła ją w fotel. Elsie warczała i kłapała zębami, ale nie dała

rady dosięgnąć ręki przytrzymującej ją na wysokości piersi.

Młodsze kobiety popatrzyły na siebie.

- I co teraz? - wysapała Amy. - Nie sięgnę do węzła, a jeśli ją puszczę, to obu nam

upuści krwi.

- Kenny Jo - krzyknęła Leanne. - Każę mu rozplątać węzeł i wtedy wepchniemy ją

pod prysznic, w ubraniu. Kenny Jo!

Moskitiera w drzwiach stuknęła i Kenny Jo po chwili pojawił się na progu sypialni

starszej pani. Glif lekko zadrgał.

Elsie naparła na dłoń wnuczki. W przeciwieństwie do Amy Kenny Jo nie był bublem.

- Uciekaj! - wrzasnęła do niego. - Uciekaj!

- Mamo?

- Jesteś mi potrzebny...

Pierwszy potwór porzucił kryjówkę za kanapą i zapatrzył się w plecy Kenny’ego.

Chłopak odwrócił się i zbladł jak ściana. Stwór zrobił krok i zakołysał zadem. Kenny zaczął

się cofać. Otworzył usta, zachłysnął się, zadławił, przez chwilę łapał powietrze jak ryba, a

potem wrzasnął, aż rozdzwoniły się szyby w oknach.

Rozdział siódmy

Rose nie przypomniała sobie o kawie, póki Declan nie skończył swoich ćwiczeń. Napój

wystygł zupełnie. Podniosła się, by przygotować sobie świeży napar, akurat gdy jej gość

stanął na progu. Wielki, złocisty i przytłaczający. Kuchnia natychmiast znacznie się

zmniejszyła. Przynajmniej znów miał na sobie koszulę, co było ogromnym pozytywem.

- Kawy? - zaproponowała uprzejmie.

- Dziękuję. - Skinął twierdząco głową.

Miała nadzieję, że pójdzie wziąć prysznic, co dałoby jej chwilę na ochłonięcie w

samotności.

Z bliska poczuła jego zapach: niewyraźny aromat drzewa sandałowego i wyraźny

piżmowy zapach mężczyzny emanujący z jego śniadej i wilgotnej od potu skóry. Nie,

napomniała siebie twardo i cofnęła się poza zasięg tej woni. Wyglądał bosko, pachniał jak

narkotyk, a gdyby posunęła się dalej i sprawdziła, jak smakował, najprawdopodobniej

zrezygnowałaby z wolności, przyszłości i niezależności po jednym pocałunku.

- Przepraszam za mój strój - odezwał się.

O, strój był świetny, bardzo dziękuję. Właściwie powinna przynieść wielki czarny

worek na śmieci i owinąć nim Declana szczelnie. To by bardzo ułatwiło jej życie.

- Nie ma sprawy. Nie przywiązujemy tu, na Rubieży, zbytniej wagi do ceremoniału

albo stroju.

Jego spojrzenie prześlizgnęło się po mundurku służbowym.

- Dlaczego to nosisz?

- To strój służbowy. Wszyscy w mojej firmie takie noszą.

- Jest ohydny.

Rose nastroszyła się natychmiast. Żarówiastozielony mundurek był ohydny, ale to nie

znaczyło, że on ma komentować. Otworzyła usta.

- Niemniej i tak wyglądasz ślicznie - stwierdził.

- Pochlebstwo nie zda ci się na nic - skwitowała.

- To nie jest pochlebstwo - zaprzeczył chłodno. - Pochlebstwo zakłada, że

wyolbrzymiasz, a ja tylko stwierdziłem fakt. Jesteś piękną kobietą ubraną w ohydny wór

nienaturalnej barwy.

Rose patrzyła na niego niepewna, jak właściwie powinna potraktować to

oświadczenie. To był komplement? Czy jednak obelga? Ponieważ nie była w stanie tego

stwierdzić, zdecydowała się zbyć tę uwagę wzruszeniem ramion.

- Lokatorom zazwyczaj serwuje się śniadanie - zauważył.

- Mam nadzieję, że lubisz cini minis, bo nic innego nie mamy.

Wyjęła pudełko płatków z szafki i napełniła dwie miseczki.

- Chciałam bardzo podziękować ci za uratowanie Jacka. I za to, że zostałeś z

chłopcami i zrobiłeś im naleśniki.

- Każdy szanujący się mężczyzna zrobiłby to samo.

- A skoro już podziękowałam, to nadal nie zamierzam nigdzie z tobą iść. - Zalała

płatki mlekiem i posunęła jedną z misek w jego kierunku.

- Przyjąłem do wiadomości. - Zawahał się, jak gdyby nad czymś się zastanawiał. -

Chłopcy są bardzo dzielni.

- Dziękuję. - Usiadła po przeciwnej stronie stołu i popatrzyła na niego. - Przyjmijmy

na chwilę, że uda ci się wypełnić zadania. Co chcesz ze mną zrobić? Wystawisz mnie na

aukcję i oddasz temu, kto da najwięcej? Jak to zwykle jest w przypadku krów medalistek. Czy

może zamierzasz zatrzymać mnie dla siebie?

Oczy mu pociemniały.

- Ktoś próbował wystawić cię na aukcji, Rose?

- To nie ma znaczenia.

- Bynajmniej. Targi niewolników są w Adrianglii zakazane. Jeśli ktoś sprzedaje ludzi,

chcę o tym wiedzieć.

- I co byś z nim zrobił? - Przyglądała mu się zmrużonymi oczyma.

- Sprawiłbym, że gorzko by tego żałował.

No tak, co do tego akurat nie miała wątpliwości.

- A co cię to obchodzi?

- Moim obowiązkiem jako szlachcica i erla jest dbanie, by prawa w Adrianglii były

przestrzegane. Traktuję to bardzo poważnie.

- Świetnie - powiedziała. - Ale nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Co

zamierzasz ze mną zrobić.

Pochylił się nad stołem. Jego spojrzenie nagle straciło na twardości, oczy były bardzo

zielone i bardzo głębokie.

- Zamierzam cię mieć.

- W jakim sensie?

W kącikach jego ust zadrgał uśmieszek. Sprawiał wrażenie niezwykle skupionego, jak

kot, który zaraz skoczy za myszą.

- W każdym.

Rose zachłysnęła się kawą.

Georgie przydreptał do kuchni, przecierając zaspane oczęta. Declan natychmiast się

wyprostował, a jego twarz przybrała wyraz spokojnej obojętności. Rose miała wrażenie, że

sekundę wcześniej dostrzegła w oczach błękitnokrwistego błysk, zupełnie jakby się z nią

droczył. Jakby mówił to tylko po to, by sprowokować jej reakcję. Czyżby żartował?

Niemożliwe. I nie chodziło o to, że nie podejrzewała go o chęć strojenia sobie z niej żartów,

nie podejrzewała go o chęć do strojenia jakichkolwiek żartów, z kogokolwiek. Wydawał się

do tego niezdolny.

Rose przygotowała szybko kolejną miskę płatków. Georgie wgramolił się na krzesło i

zatopił kilka cynamonowych kwadracików czubkiem łyżki.

- Dziękuję za posiłek. - Declan uniósł swoją łyżkę.

- Dziękuję za posiłek - powtórzył jak echo Georgie. No proszę, jednak szlachcic na

coś się przydał. Georgie bez przypominania powiedział: „dziękuję”.

Mały wpatrywał się w Declana, najpewniej czekając na wskazówki odnośnie dalszego

postępowania. Rose doskonale rozumiała dlaczego. Coś w Declanie natychmiast

sygnalizowało: mężczyzna. I nie chodziło o twarz, aczkolwiek była oszołamiająco urodziwa,

nawet jeśli zwykle ponura. Był bosko zbudowany i świetnie się poruszał, ale nie o to

chodziło. Ani o wilczy płaszcz, ani wielki miecz, ani skórzany kaftan. To było coś

nieokreślonego, coś w oczach, może w aurze, jaką roztaczał, Rose nie umiała tego dokładniej

nazwać. Z braku lepszego określenia uznała, że Declan po prostu promieniował męskością.

Męskością w stylu „obronię cię w ciemnym zaułku”. W stylu „walnę złoczyńcę krzesłem,

zanim zdąży zrobić nam krzywdę”. Gdyby zostali zaatakowani, osłoniłby ich natychmiast

własną piersią, ponieważ tak właśnie postępują mężczyźni.

Chłopcy zwyczajnie nie mieli szans.

Być może w innych okolicznościach ona też uległaby temu czarowi. Niestety,

doświadczenie podpowiadało jej, że szlachty należy się obawiać i unikać. A postawa „jestem

twoim wiernym obrońcą” może stanowić jedynie pozory. Powinna się go wystrzegać na

każdym kroku.

Declan nabrał płatków na łyżkę i wsunął do ust. Georgie się zawahał. Ostatnimi czasy

nakłonienie go do jedzenia było prawdziwą drogą przez mękę. Był głodny cały czas, ale jadł

jak ptak, okruch tam, okruch tu. A jeśli nie zjadł dość, dostawał dreszczy.

Declan przełknął, nabrał następną łyżkę i zerknął na Georgiego. Chłopiec załamał się

pod presją zielonego spojrzenia i zaczął jeść.

- Dzisiaj zostaniesz u Babci - poinformowała go Rose.

- Dlaczego?

- Bo droga na przystanek przestała być bezpieczna.

Declan przestał jeść.

- Idziesz do pracy? Czy ich bezpieczeństwo nie powinno być twoim priorytetem?

- Znam swoje obowiązki, dziękuję ci bardzo. Jeśli nie pracuję, nie jemy. To banalnie

proste.

Obaj jedli w milczeniu. Zerknęła na Declana. Chyba mu smakowało. Zauważył jej

spojrzenie.

- Całkiem niezłe, dziękuję.

Zapewne był przyzwyczajony do czegoś o wiele lepszego. Chyba po prostu był

uprzejmy.

- Na zdrowie - mruknęła.

Georgie wyprostował się na swoim krześle i popatrzył na nią spod rozczochranej

grzywki.

- Jack powiedział, że wczoraj pachniałaś Williamem.

- Georgie!

Za późno. W zielonych oczach pojawił się zabójczy błysk. Rodowodowiec ożywił się

jak rekin czujący krew.

- Kim jest William?

- Nie twoja sprawa - warknęła Rose.

- Taki facet. Lubi figurki superbohaterów - wyjaśnił usłużnie Georgie. - Zaprosił Rose

na randkę, ale ona nie poszła.

- Twoja siostra często chodzi na randki?

- Co tydzień - stwierdziła Rose.

- Nigdy - oznajmił Georgie w tym samym momencie. - To dlatego, że na ostatniej

randce Brad Dillon chciał ją porwać.

Rose gapiła się na niego w milczeniu. Skąd on to wiedział?

- Mémère mi powiedziała. Brad uderzył ją w głowę kijem, a Rose go poparzyła

rozbłyskiem. Jack i ja uważamy, że William jest w porządku. A Brad jest kanał...

- Georgie - głos Rose dźwięczał stalą. - Proszę, idź umyć zęby. I obudź swojego brata.

Mały zsunął się z krzesła i już go nie było.

Declan pochylił się w stronę Rose, jego rysy stężały lodem.

- Ten William. Jak wygląda?

- Porażająco przystojny.

- To mało dokładny opis.

- Nie musisz wiedzieć, jak wygląda!

- Oczywiście, że muszę. Jeśli go spotkam, będę starał się odwieść go od zalecania się

do ciebie. Przecież nie chcesz, żebym napastował jakiegoś przypadkowego nieznajomego.

Podeszła ze swoją miską do zlewu.

- Rose - zawołał za nią. - To ważne. Jak wygląda ten William?

Wypłukała miskę i nagle przypadkiem dostrzegła przez okno Leanne Ogletree

zmierzającą w stronę jej domu z wyraźną determinacją. Niepokój zmienił twarz Leanne w

bladą maskę. Gdyby na ścieżce wylądował różowy słoń o tęczowych skrzydłach, Rose nie

byłaby bardziej zaskoczona. Słowa zamarły jej na ustach. O co chodzi tym razem?

Declan wstał i popatrzył ponad jej ramieniem.

- Kto to?

- Swego czasu moja największa zmora. Proszę, zostań tutaj.

Zebrała się w sobie i wyszła na werandę.

Leanne akurat miała wejść na schody. Chuda i koścista sprawiała wrażenie, że składa

się z samych ostrych kątów: spiczastych łokci, sterczących kolan, rysy twarzy też były ostre,

tak samo jak spojrzenie, które, o czym Rose wiedziała z doświadczenia, cięło niczym nóż.

Od czterech lat nie zamieniły ze sobą ani słowa. Rose trzymała się na uboczu, a

Leanne też nie była jakoś specjalnie towarzyska, przynajmniej nie od czasu, gdy Sarah

Walton wyszła za mąż i wyjechała. Kilka razy wpadły na siebie, ale postanowiły zignorować

się nawzajem, zupełnie jakby się w tym względzie umówiły.

Tylko że cholernie trudno zignorować kogoś, kto stoi na twojej werandzie.

- Dzień dobry, Leanne. - Rose postanowiła zachować się w sposób cywilizowany.

- Dzień dobry.

Twarz Leanne była nienaturalnie blada, a w jej błękitnych oczach połyskiwały resztki

strachu.

Rose mogła powiedzieć tysiące rzeczy - mogła wspomnieć o Sarah, która udawała, że

nie zna swojej kiedyś najlepszej przyjaciółki. Albo o jej mężu, Beau Ogletree, który udał się

na poszukiwanie przygód w nieznanym kierunku. Albo choćby o ojcu Leanne, który pewnej

niedzieli wyruszył do kościoła tak nawalony, że zwymiotował na stopniach świątyni, o czym

do dzisiaj z oburzeniem mówili tutejsi chrześcijanie. Ale Leanne patrzyła na nią przestraszona

i zmartwiona i Rose odpuściła.

- Co się stało? - zapytała po prostu.

- Chodzi o Kenny’ego Jo. Poszliśmy do Amy Haire, żeby jej pomóc z babcią Elsie.

Znasz ją.

- Elsie Moore? Ta od herbatek?

- Ta. Zamknęła się w pokoju i nie chciała wyjść, nawet przywiązała się do fotela na

biegunach, a kiedy chciałyśmy z Amy ją odplątać, podrapała biedną Amy do krwi.

Zawołałam Kenny’ego Jo, żeby odplątał staruszkę, gdy my ją przytrzymamy. Wszedł do

pokoju i zaczął strasznie krzyczeć. Chciałam go wyprowadzić, ale coś rozerwało mu ubranie.

Rozszarpało koszulkę i zostawiło rany na piersi. Elsie mówi, że nie możemy tego zobaczyć,

bo się przed nami ukrywa, a nasza magia jest za słaba. Ale Kenny Jo to widzi.

- Ale dlaczego przyszłaś do mnie? - próbowała zrozumieć Rose.

- Wykrzykiwał twoje imię. - Leanne przełknęła nerwowo ślinę, jej głos stał się

ochrypły. - Słuchaj, wiem, że w szkole zamieniłam ci życie w piekło. Ale tam jest mój

dzieciak. Proszę, pomóż mi uratować mojego synka.

- I nie widzisz niczego wewnątrz pokoju?

Leanne potrząsnęła głową.

- Coś poczułam. Zimne i mokre...

- Jak zimny śluz płynący po plecach? - Rose zadrżała, przypomniawszy sobie o ataku

na Jacka.

- Tak, coś takiego.

- Poczekaj tu na mnie. To zajmie mi tylko chwilkę.

Rose wpadła do domu, opuściła drabinę na strych i w pośpiechu wdrapała się na górę.

Przez lata strych służył im jako składowisko wszelkiego rodzaju śmiecia, jaki jej ojciec

przywoził ze swoich wypraw. Teraz patrzyła na stosy najdziwaczniejszych przedmiotów,

stare woluminy, połamany oręż, dziwaczne układanki, które po złożeniu miały pokazywać

drogę do wspaniałych skarbów, rulony map...

- Jack! - krzyknęła.

Wdrapał się na górę w mgnieniu oka.

- Potrzebuję latarni iluminacyjnej. Szybko!

Odetchnął głębiej powietrzem strychu, po czym rozgarnął stos dziwacznych

przedmiotów i wydobył z niego latarnię. Metal poznaczony był plamami, jakie przez lata

zostawiła na nim słona woda. Rose potrząsnęła lampką, delikatnie trzymając za kółko u góry,

i między ściankami z żeberkowego szkła zamigotało niewielkie zielone światełko.

- Dziękuję!

Zeszła na dół, wykrzykując polecenia.

- Nie wychodźcie z domu. Nikogo nie wpuszczajcie ani nie wypuszczajcie. Postaram

się wrócić jak najszybciej. Jeśli nie wrócę do lunchu, weźcie strzelby i idźcie do domu Babci.

Chłopcy patrzyli na nią wielkimi oczami.

- Okay?

- Okay - powtórzył Georgie.

- Jack?

- Okay.

- Dobrze. - Ruszyła do drzwi. - Declan?

Pokój taty był pusty, a łóżko zasłane tak starannie, że niemal się cofnęła, by zobaczyć

je z bliska. Wypadła na werandę, a on już tam był w pełnym rynsztunku. Leanne gapiła się na

niego zbyt zaskoczona, by coś powiedzieć.

- Idę z tobą - oznajmił, akcentując słowa iskrami bieli szroniącymi tęczówki.

- Bo? - Rose zbiegła po schodach. Leanne jakoś otrząsnęła się z transu wywołanego

obecnością Declana i pospieszyła za nią.

- Te stwory są niebezpieczne - wyjaśnił. - A ty jesteś wyjątkowo upartą kobietą.

Możesz nawet dać się zabić, żeby mi się sprzeciwić.

Nie sądziła, by mogła go jakoś powstrzymać.

- Rób, co chcesz.

Szła ścieżką bezsensownie zirytowana, bo jakaś część niej była zachwycona

towarzystwem muskularnego mężczyzny, który ruszył, by jej bronić swym trzystopowym

mieczem.

- Kto to jest? - zapytała półgłosem Leanne, dogoniwszy wreszcie Rose.

- Ktoś, kto wkrótce odejdzie stąd z pustymi rękoma.

Dom Amy był duży, oryginalnie wybudowany został na planie litery A i kiedyś miał

zapewne określony kształt, jednak Haire’owie słynęli z przekonania o swoich

ponadprzeciętnych umiejętnościach ciesielskich i przez lata obrósł licznymi pokojami. Teraz

wyglądał jak budowla nieokreślonego przeznaczenia, rozparta na środku trawnika, otoczona

przez liczne donice z kwiatami i sterty złomu. Pod domiszczem stały cztery zardzewiałe

samochody, z których żaden od sześciu lat nie przejechał nawet metra.

Im bliżej domu, tym szybciej szła Leanne. Rose przycisnęła latarnię do piersi i starała

się dotrzymać jej kroku.

- Do czego służy ta latarnia? - zapytał Declan. On oczywiście nie miał najmniejszego

problemu, by za nimi nadążyć, nie z tymi długimi nogami.

- Do iluminacji. - No jasne. - Nie do iluminacji w sensie oświetlania, tylko

uświadamiania. Pomaga zobaczyć magię tym, którzy nie mają dość mocy, by widzieć ją

samodzielnie. - Ani ona, ani chłopcy nie potrzebowali latarni, ale ojciec używał jej raz czy

dwa i zapewniał, że działa jak należy. Dzięki latarni Leanne będzie mogła zobaczyć

zagrożenie, o ile w ogóle coś im groziło.

Declan zmarszczył brwi.

- Każdy widzi magię - stwierdził.

- Nie na Rubieży, niektórzy z nas bardziej należą do Niepełni niż do Dziwoziemi.

Wbiegli na schody. Leanne z rozmachem otworzyła drzwi. Rose zatrzymała się na

progu i delikatnie dmuchnęła w trójkątne otwory na szczycie. Bladozielona iskierka urosła,

wypełniła wnętrze latarni szmaragdowym blaskiem. Declan strzelił palcami.

- Już rozumiem. Latarnia wykorzystuje spiralę Augustusa. Wydech zawiera osadowe

ślady osobistej magii, cewka wychwytuje je i wzmacnia, przepuszczając przez kolejne zwoje,

a potem emituje falę Augustusa w postaci zielonego światła.

Rose poczuła ukłucie zazdrości. Z tego, co powiedział, zrozumiała może ze dwa

słowa, a dałaby wiele, żeby zrozumieć więcej. Podniosła latarnię i weszła do domu. Salon był

pusty. Po drugiej stronie pokoju, dokładnie naprzeciw, Rose widziała sypialnię. Drzwi były

szeroko otwarte i dziewczyna widziała Kenny’ego Jo w podartej koszulce. Szramy na jego

piersi na szczęście wyglądały na płytkie. Po prawej stronie chłopaka siedziała Elsie Moore,

nadal przywiązana do fotela na biegunach, dokładnie tak, jak to opowiadała Leanne. Amy

siedziała między nimi na podłodze, obejmując ramionami kolana. Troje jej dzieci tuliło się do

niej w milczeniu. Deski podłogowe, na których siedzieli, pokrywała tajemnicza plątanina linii

glifu.

Bestia wystawiła głowę zza kanapy i wlepiła w przybyszy spojrzenie czterech ślepi

pełnych szarego dymu. Rose wiedziała, czego się spodziewać, widziała przecież stworzoną z

dymu iluzję Declana, a jednak teraz, w obliczu prawdziwego potwora, poczuła, jak żołądek

skręca się w bolesnym skurczu.

- O Boże! - zachłysnęła się Leanne.

Amy krzyknęła, ale zaraz zdusiła własny głos dłonią i przygarnęła bliżej dzieci.

Bestia otworzyła pysk, prezentując zestaw szkarłatnych kłów.

Ogar - tak nazwał ją Declan, pasowało jak ulał.

Rose zauważyła jakiś ruch po lewej i odwróciła się w tamtą stronę. Drugi stwór

patrzył na nią zza sofki. Trzeci krył się w kuchni. Rose spojrzała do góry, unosząc latarnię.

Na suficie aż roiło się od ogarów. Przepychały się niczym psy wprost z koszmarnego snu, z

końskimi głowami i zębami smoków.

Boże, siedziało ich tam chyba ze trzydzieści. Rose zacisnęła mocniej palce na

uchwycie latarni, żeby powstrzymać drżenie dłoni. Większość stworów tłoczyła się blisko

drzwi do sypialni, tam gdzie schroniła się Elsie, Amy i dzieciaki. Magia ogarów ściekała

powoli, gęstymi kroplami po ścianie i drzwiach na podłogę. Oślizgła i odpychająca. Rose nie

mogła jej zobaczyć, ale mogła ją wyczuć. Potworna magia wydawała się głodna.

Dopiero teraz Rose zauważyła, że linie glifu kończyły się jakieś sześć cali za progiem

drzwi, reszta zniknęła, jakby wymazana. Ramiona Rose pokryły się gęsią skórką.

- Magia ogarów zżera glif. Musimy ich stamtąd wydostać.

Amy przyciskała dłoń do ust i szlochała głucho. Dzieci przywarły do niej

wystraszone, ale nie Kenny Jo, który stał sam, z oczyma wbitymi w podłogę.

- Mówiłem ci - powiedział z nutą triumfu. - Mówiłem.

- No dobrze - mruknęła Rose, myśląc gorączkowo. - Dobrze. Chodźmy na tył domu i

spróbujmy wydostać ich przez okno. - Wiedziała, że to zły pomysł już w chwili, gdy to

powiedziała. Na zewnątrz nie mają szans przeciwko ogarom, było ich zbyt wiele.

- To się nie uda - szepnęła Leanne. - Tamto okno jest na stopę szerokie.

Bestie na suficie zaczęły się przepychać w kierunku nowo przybyłych.

- Widzą nas - głos Leanne załamał się niczym sucha gałązka.

- Będzie dobrze - zapewniła ją stanowczo Rose. Jej myśli pędziły z oszołamiającą

prędkością poprzez kolejne opcje i możliwości, z których żadna nie była odpowiednia.

Ogar zza kanapy opuścił łeb i ruszył w kierunku Rose, nie spuszczając z niej szarego

spojrzenia, tak jak drapieżnik nie odrywa wzroku od swojej ofiary.

- Ono chce dostać ciebie. - Leanne cofnęła się na werandę. - Chce twojej magii.

Kolejny stwór spadł z sufitu, okręcając się w powietrzu tak, by spaść na cztery łapy.

Kolejne dwa cale glifu zniknęły.

- Dobrze. - Rose wciągnęła powietrze przez zaciśnięte zęby. - Będę przynętą.

Odciągnę je, a ty wydostaniesz dzieciaki z pokoju...

Pierwsza z bestii była już tylko jakieś dziesięć stóp od nich.

Rose poczuła uścisk silnej dłoni na ramieniu, szarpnięcie i nagle znalazła się za

plecami Declana. Ta chwila fizycznego kontaktu wystarczyła, by dziewczyna poczuła

narastającą w nim magię. Jego oczy płonęły bielą.

- Nie, Declan!

Widmowy wiatr uniósł jego włosy. Oczy szlachcica świeciły jak dwie białe gwiazdy.

Bestia skoczyła.

Declan eksplodował półkulą oślepiającej bieli ryczącej niczym tornado. Rose przestała

oddychać.

Bestia rozpłynęła się w powietrzu pochłonięta przez światło. Blask przeciął meble,

uderzył w dach i zmiótł go z trzaskiem. Declan warknął, napiął się, a białe światło stało się

jeszcze jaśniejsze, płonęło jeszcze przez chwilę, po czym zgasło.

Dach i przeciwległa ściana zniknęły. Rose patrzyła w gwiazdy.

Nagle na tle ciemnego błękitu pojawiły się ciemne kropki, które rosły z zadziwiającą

prędkością. Kawałki desek, płyt i cuchnących ciał ogarów spadły na nich gęstym deszczem.

Mrugnęła zdziwiona, a potem nie widziała już nieba, tylko twarz Declana.

- Jesteś ranna? - W oczach miał autentyczną troskę.

Rose cofnęła się o krok, głęboko zaskoczona.

- Nie.

- To dobrze. - Nie bacząc na deszcz odpadków i walające się wokół śmieci, podszedł

do Amy i wyciągnął ku niej rękę. Popatrzyła na niego zszokowana i wolno podała mu swoją

dłoń.

- Jesteś już bezpieczna - oznajmił Declan, pomagając Amy stanąć na nogach.

- Kim jesteś...? - Kobieta mrugała oszołomiona.

- Erlem Camarine.

Rose potrząsnęła głową. Normalnie brakowało mu tylko lśniącej białej zbroi i snopu

nieziemskiego światła, który by go spowijał.

- Amy - odezwała się Elsie Moore swoim skrzeczącym głosem, nie odrywając

spojrzenia od Declana. - Musisz mi sprawić nowego misia. Jasnowłosego.

Rozdział ósmy

Zanim udało im się uspokoić dzieci, uwolnić Elsie z fotela na biegunach i zmusić ją, by

wzięła prysznic, minęła siódma. Rose uświadomiła sobie, że nie ma szans, by w najbliższym

czasie dotarła do pracy. Nie tylko nie miała już możliwości zabrać się z Latoyą, ale jeszcze jej

służbowy mundurek zyskał kolekcję tłustych plam i cuchnął spalonym mięsem. Pożyczyła

więc komórkę od Amy i zadzwoniła do firmy.

- Lepiej przywlecz tu swój tyłek - głos Latoi nabrał ostrych tonów. - Emerson

zachowuje się dzisiaj jak totalny kutas. Mówi, że albo się tu natychmiast pojawisz, albo

wrzuci twój czek do niszczarki.

- Jak to wrzuci czek do niszczarki?

- Nie zapłaci ci za ten tydzień.

Rose zesztywniała. Zero kasy na paliwo. Bez paliwa nie ma szans wymienić złotego

dublona na dolary. Zapasów mieli na trzy dni, cztery, jeśli będzie gospodarować wyjątkowo

ostrożnie. No i nie zapłaci za prąd, a powinna to zrobić pięć dni temu. Musiała dotrzeć do

pracy.

- Przecież nie mam paliwa, a do tego potrzebuję z pół godziny, żeby doprowadzić się

do porządku.

- Szlag. Nie mogę po ciebie pojechać... Nie mam odwagi wkurwić go jeszcze bardziej.

Nagle do Rose dotarło: płatności Broemmerów. Dwa tygodnie temu hotel Broemmer

zerwał kontrakt z Ładem i Porządkiem, bo przyłapali Emersona na zawyżaniu rachunków.

Utrata takiego klienta obniżyła zyski firmy niemal o jedną czwartą, więc teraz Emerson

stawał na głowie, by jakoś sobie te straty zrekompensować. A ona sama mu się podłożyła.

- Czekaj, mam - odezwała się Latoya. - Pojedziemy na wcześniejszy lunch. Dasz radę

dotrzeć do Burger Kinga?

Sześć mil. Tyle mogła przejść.

- Dam.

- To już ruszaj. Pojedziemy tam na lunch i cię zgarniemy. Emerson nawet nie

zauważy, kiedy się pojawiłaś.

- Dzięki - odpowiedziała Rose, czując niesamowitą wręcz ulgę.

- Od tego masz przyjaciół - stwierdziła sentencjonalnie Latoya i się rozłączyła.

- Przepraszam za to wszystko - powiedziała Amy.

Rose zmusiła się do uśmiechu.

- Cieszę się, że mogłam pomóc. Przykro mi z powodu domu.

Amy pobladła nieco, szybkim spojrzeniem obrzuciła to, co zostało z dachu i resztki

ściany, i też zmusiła się do uśmiechu, z całych sił walcząc ze łzami.

- Nie było innego wyjścia. Przynajmniej wszyscy żyjemy. Nawet babcia.

Rose rozejrzała się za Elsie i znalazła ją na podwórku, przy ogrodowym stole. Elsie

miała na sobie czystą suknię, przerzedzone włosy zaplotła w warkoczyki i flirtowała z

Declanem po prostu skandalicznie.

- Jak to się wszystko zaczęło? - zapytała Rose.

- Wydawała jedną z tych swoich herbatek, kiedy coś pogryzło jej misia na strzępy.

Jeden z tych stworów, tak myślę. Potem nie chciała już wyjść z pokoju. - Amy zawahała się

na moment. - Co to w ogóle za potwory?

Rose bezradnie pokręciła głową.

- Niczego takiego jeszcze w życiu nie widziałam. Może ona wie.

- Jeśli wie, spróbuj to z niej wyciągnąć, proszę bardzo. Mnie nic nie powie. Powtarza

tylko, że jestem głupia.

Rose podeszła do ogrodowego stołu, gdzie przywitało ją wrogie spojrzenie Elsie,

zdecydowała się nie zwracać na nie uwagi.

- Dzień dobry, babciu Elsie - zaświergotała.

Elsie zacisnęła usta i zerknęła na Declana.

- Przeszkadzasz nam - burknęła. - Odejdź.

- Och, w takim wypadku zadam ci tylko kilka pytań i sobie pójdę. Im szybciej mi na

nie odpowiesz, tym szybciej się mnie pozbędziesz.

Elsie zrozumiała natychmiast.

- No to się pospiesz.

Rose nachyliła się do niej.

- Wiesz, czym są te stworzenia?

- To zło.

- Jakie zło?

Elsie potrząsnęła głową.

- Widziałaś już kiedyś coś takiego? Wiesz, skąd przychodzą?

- Chciały pożreć moje misie - oznajmiła Elsie. - Więc je przeklęłam.

Rose natychmiast dopasowała ten kawałek układanki we właściwe miejsce.

- Powołałaś zlepa?

Elsie potwierdziła kiwnięciem głowy.

- Ale nie zdołał ich zabić.

Amy, która kręciła się w pobliżu, aż się zachłysnęła z wrażenia.

- Zrobiłaś zlepa? Jezu słodki!

- Już po wszystkim - uspokoiła ją Rose. - Zaatakował Kenny’ego Jo i go zniszczyłam.

- Ty chyba kompletnie zwariowałaś! - Amy patrzyła na babkę z niedowierzaniem. -

Pozwoliłaś, żeby zlep wałęsał się po okolicy?! Kto wie co i kogo mógł zabić!

Elsie zacisnęła usta.

- Naprawdę! - Amy wzięła się pod boki. - Co jeszcze wymyślisz?! Ześlesz plagę na

Wschodnie Wrota?!

Rose westchnęła. To był koniec przesłuchania, już niczego z Elsie nie wydobędzie.

Wstała i popatrzyła na Declana, który przysłuchiwał się z kamienną miną, jak Amy zmywa

babci głowę.

- Dziękuję - odezwała się Rose. - Nie musiałeś nam pomagać, ale pomogłeś. Jestem

wdzięczna.

Mina Declana jakby nieco odtajała.

- Proszę bardzo.

Rose odeszła na bok. Skoro Elsie nie wiedziała, co to za stworzenia, może Babcia

będzie umiała odpowiedzieć na to pytanie. Niestety, egzemplarze okazowe znalazły się tutaj.

Po lewej, w szopie, o stos drewna oparto taczkę. Rose poszła po nią i pociągnęła w stronę

domu. Najbliższe ścierwo leżało zaledwie kilka stóp od wejścia. Dziewczyna zostawiła taczkę

i zaczęła zmagać się z truchłem. Nie była w stanie go nawet unieść, więc musiała je ciągnąć

po podłodze.

Nagle zza węgła ukazała się Leanne. Rose zatrzymała się. Leanne podeszła. Bez słowa

złapała zewłok, podniosła, ułożyła na taczce i odeszła.

Ten talent - pięć sekund niesamowitej siły - pozwolił Leanne sterroryzować całą

szkołę. Mogła użyć tej zdolności raz na jakieś dwadzieścia minut, ale raz zazwyczaj

wystarczał. Rose nigdy by nie przypuszczała, że dane jej będzie odnieść korzyść z talentu

Leanne. Ale jak widać zawsze musi być ten pierwszy raz.

Nie zostaną przyjaciółkami od serca, uznała Rose, pchając taczkę do swojego domu.

Ale teraz, zanim Leanne zdecyduje się wbić jej nóż w plecy, zawaha się choćby przez chwilę.

Dom wyglądał tak samo jak w chwili, gdy Rose z niego wybiegała. Wtoczyła swoje

brzemię za szopę dziadka, który natychmiast zaczął tłuc w ściany i syczeć wściekle, ale tylko

na niego warknęła. Później zawiezie ścierwo do Babci, na razie musiała wziąć mundurek na

zmianę i ruszać w drogę.

Wbiegła po schodach i zapukała do drzwi. Georgie otworzył niemal natychmiast.

- Szykuj się - krzyknęła do niego, biegnąc do łazienki. - Zabieram cię do Babci, a

potem muszę pędzić do pracy.

Georgie siedział na stopniach werandy, jego torba noclegowa leżała obok. Zawsze

zabierał ze sobą torbę noclegową na wszelki wypadek. Miał w niej książkę o chłopcu, który

żył na skraju lasu, komiks o Inu Yashy, zapasową parę skarpetek, koszulkę i majtki. I

szczoteczkę do zębów. W domu Jack hałasował, szukając swoich trampek. Georgie zamknął

oczy i wyobraził sobie buty brata. Poczuł delikatny nacisk i posłuszny mu odwrócił głowę w

lewo. Nie za mocno. Jeszcze trochę... Jakieś piętnaście stóp przed nim. Otworzył oczy i

zorientował się, że patrzy prosto w okno kuchenne. No tak, trampki leżały zapewne w kuchni

pod stołem. Jack wepchnął je tam, gdy jedli kolację, i zupełnie o nich zapomniał.

Georgie mógł wejść do domu i powiedzieć bratu, gdzie są buty. Rose mówiła, że

powinni się pospieszyć, i miała przy tym tę swoją minę. Georgie doskonale znał ten wyraz

twarzy siostry. Kiedy wyjdzie spod prysznica i zobaczy, że Jack nie znalazł trampek, nie

będzie zadowolona. Georgie mógłby uchronić brata przed kłopotami, ale to były nowe buty,

druga para zupełnie nowych butów, i Jack musi nauczyć się o nie dbać.

Pod tym względem Jack był naprawdę dziwaczny, uznał Georgie. Czasami znajdował

jakiś kawałek zielonego szkła z rozbitej butelki i nosił go przy sobie cały czas, jakby to był

jakiś ekstraskarb. Ale jeśli chodziło o ubrania albo buty, Jack w ogóle o nie nie dbał. A

przecież byli biedni. Rose starała się to ukrywać, ale Georgie wiedział, że ciągle brakuje im

pieniędzy. Jack musiał oduczyć się marnotrawstwa.

Georgie zwrócił buzię do słońca i zmrużył oczy, czując ciepłe promienie na

policzkach. Był całkiem zadowolony z planowanej wizyty u Babci i z dnia wolnego od

szkoły. Z tego drugiego był zadowolony szczególnie. Uśmiechnął się do siebie. Szkoła była

nudna i męcząca i zupełnie go nie interesowała. Uczył się i miał dobre stopnie, ponieważ to

cieszyło Rose. Czasem podekscytowana mówiła, że jeśli Georgie będzie miał wystarczająco

dobre oceny, to może nawet dostanie pracę w Niepełni. Ale Georgie nie chciał pracy w

Niepełni. W Niepełni nie było magii.

Poza tym, jeżeli zostanie w domu, będzie mógł mieć oko na Declana. To było jego

zadanie, mieć oko na różne sprawy. Tak powiedział tata, zanim ich zostawił. Georgie miał

wtedy tylko sześć lat, ale doskonale to pamiętał. Tato położył mu ręce na ramionach i

powiedział: „Dbaj o rodzinę, Georgie. Miej oko na siostrę i brata. Zrób to dla mnie”. Georgie

nie był maluchem. Wiedział, że tak naprawdę tata nie mówi tego na serio. Ale i tak miał oko

na wszystko. Ktoś musiał.

Nie wiedział, co myśleć o Declanie. Rose mówiła, że szlachcie nie można ufać. Rose

zazwyczaj miała rację. Kiedy mówiła, że komuś nie można ufać, ten ktoś zazwyczaj

okazywał się fiutem. Georgie schował głowę w ramiona i rozejrzał się na boki. Nie

wypowiedział przekleństwa głośno, ale i tak nie szkodziło sprawdzić, czy ktoś go nie

usłyszał.

No więc Declan był zły. Ale uratował Jacka. I wcale nie wydawał się podły. A było

wiele rodzajów podłości. Można było być podłym jak Kenny Jo, który zawsze wściekał się z

jakiegoś powodu. Głównie Kenny wściekał się, ponieważ jego tata go zostawił. Georgie

rozumiał doskonale, że można wściekać się z takiego powodu, ale jego tata też zostawił, a

Georgie jakoś nie próbował wszczynać ze wszystkimi bójek.

Można było być podłym jak Olie, który był tak głupi, że nawet nie wiedział, że jest

podły. Olie zabił szczeniaczka, bo ten go ugryzł, więc Olie uderzył go kamieniem w głowę.

Suczka wcale nie chciała go ugryźć, tylko tak się bawiła. Olie potem płakał, bo czuł się

bardzo źle. Georgie westchnął głęboko. Całe dwa dni składał głowę suczki za pomocą swojej

magii, a i tak, gdy ożywił psinkę, wciąż nie wyglądała najlepiej. Tak bardzo starał się

naprawić suczkę, że rozchorował się z wysiłku i wtedy Rose płakała.

Można też było być podłym jak Brad Dillon. Brad był zimny i podstępny. Georgie

czuł, że z Bradem coś jest nie w porządku.

Ale w Declanie nie wyczuwał podłości. Jack uważał, że te miecze były ekstra.

Georgie zgadzał się co do mieczy, ale widział, jak Declan przywołuje z dymu ducha bestii, i

to było jeszcze lepsze.

Chłopiec wyciągnął dłoń, zamknął oczy i udawał, że przywołuje bestię. Gdyby

potrafił zrobić coś takiego, to zrobiłby to jeszcze fajniej niż Declan. Może wokół niego

kłębiłby się czarny dym. I oczy by się mu świeciły. I może skandowałby magiczne zaklęcia.

Albo nie. Może byłoby jeszcze fajniej, jakby nic nie mówił. A gdyby miał miecz, to długi i

smukły. Jak klingi dziadka.

Kropla zimnej oślizgłej magii pacnęła go w kark i spłynęła w dół, po kręgosłupie,

zupełnie jakby przegniły owoc chlapnął na Georgiego cuchnącym sokiem. Wzdrygnął się

gwałtownie. Otworzył oczy. Bestia stała na ścieżce wiodącej do domu, nieopodal schodów.

Miała barwę starego sińca i gapiła się na chłopca dwoma parami szarych ślepi.

Georgie zamarł. Jack nauczył go, że nigdy nie ucieka się przed zwierzętami, które

mogą cię złapać. Jeśli Georgie zacznie uciekać, bestia skoczy za nim. Nie wiedział, czy bestia

zdoła przekroczyć granice kręgu barierowego, ale wcale nie chciał tego sprawdzać. Stwór

wyciągnął przednią łapę. To była wyjątkowo paskudna łapa. W przeciwieństwie do

większości zwierząt bestia miała palce, i to palce zakończone szponami. Stwór dotknął

kamienia, testując wytrzymałość kręgu barierowego. Fala odrażającej magii popłynęła w

kierunku Georgiego. Czuł jej głód, jej lepkość i chłód, tylko szukała okazji, by się wokół

niego owinąć i wyssać całą moc. Przełknął ślinę. Serce biło mu tak szybko, że bał się, iż

wyskoczy z piersi.

Nie próbuj uciekać. Nie próbuj uciekać.

Tuż za bestią ścieżka zakręcała, niknąc wśród krzewów, i na tym zakręcie nagle

ukazał się Declan. Georgie spojrzał na niego, a ten skinął głową i zaczął skradać się ku bestii

miękko i bezszelestnie, niczym lis podkradający się do ofiary. Georgie wbił spojrzenie w oczy

bestii.

Nie patrz na Declana. Nie wydaj go.

Bestia otworzyła paszczę i zaprezentowała zęby, duże, ostre i czerwone jak krew. Jej

magia tylko czekała, by dopaść Georgiego, rozerwać na kawałki, gdyby tylko wykonał jakiś

ruch. Declan wyciągnął zza ramienia wielki miecz.

Georgie patrzył bestii prosto w oczy. Na czoło wystąpiły mu grube krople potu.

Declan uderzył. Miecz świsnął, świetliste ostrze zatoczyło łuk i przecięło bestię na

pół.

O rany!

- Wszystko w porządku? - Jasny promień światła wystrzelił z dłoni mężczyzny prosto

w nieruchome cielsko.

Georgie przestał wstrzymywać oddech i przełknął głośno ślinę. Mdłości ściskały mu

żołądek. Starając się nie zwymiotować, wstał, uniósł jeden z kamieni i gdy tylko szlachcic

znalazł się wewnątrz kręgu, opuścił kamień i osunął się na stopnie werandy.

- Pochyl się - polecił Declan, siadając obok. - I wsadź głowę między kolana. Świetnie.

Zaraz będzie ci lepiej.

Nudności ustąpiły po chwili.

- To było sprytne - powiedział mężczyzna. - Przygwoździłeś ogara wzrokiem.

- Nie chciałem, żeby się zorientował, że tam jesteś.

Declan skinął głową.

- Dziękuję.

Magia bestii zawibrowała w powietrzu. Georgie siadł prosto. Declan położył dłoń na

głowicy miecza. Z truchła popłynęła szara ciecz, mięśnie i kości zmieniły się w bladą maź.

Wokół tej wstrętnej kałuży zawirowała magia, zawinęła się niczym wata na patyku, a

wewnątrz magicznego kokonu maź zaczęła dymić ciemnością. Kałuża kurczyła się, a dym

czerniał i gęstniał, aż w końcu przybrał kształt wysokiego mężczyzny. Długa peleryna z

kapturem skrywała jego twarz i spowijała sylwetkę, rozwiewając się nieco na brzegach, przy

ziemi niknęła zaś w kałuży.

Georgie głośno wciągnął powietrze. Magia obcego przygniotła go, uwięziła niczym

ogromny ciężki głaz. Dreszcz strachu wstrząsnął ramionami chłopca, pozostawiając na nich

gęsią skórkę.

- W tej formie nic ci nie zrobi - odezwał się Declan cicho. - Jego magia może

wślizgnąć się do środka, ale to wszystko. Nie pokazuj, że się boisz. Nie daj mu tej satysfakcji.

Człowiek z dymu odwrócił się w ich stronę.

- Ach. Zastanawiałem się, kto zdołał rzucić rozbłyskiem tej klasy w tym zakazanym

miejscu. Aż musiałem sam zobaczyć. Miałem cień nadziei, że to mój drogi brat, a to tylko ty -

jego głos był miękki i łagodny, ale z jakiegoś powodu przejmował Georgiego chłodem aż do

kości.

- Na co ci ta peleryna? - spytał Declan, ale tamten zupełnie go zignorował.

- A któż to może być?

Ciemność kaptura pochłonęła twarz człowieka z dymu, ale Georgie i tak wiedział, że

oczy tamtego zwróciły się w jego stronę. Magia obcego popełzła po trawie. Ciemne macki

dymu sięgnęły kamieni kręgu barierowego i wślizgnęły się do środka. Szeroko otwartymi

oczyma Georgie patrzył, jak mroczne węże wiją się coraz bliżej i bliżej. Głodne... Magia

tamtego była taka głodna.

Declan rzucił rozbłyskiem. Ciemne macki ustąpiły przed rozpaloną bielą.

- Trzymaj swoje szpony z dala od chłopca - warknął.

Georgie odetchnął powoli.

- Mmmmm - głęboki i niski dźwięk zawibrował w gardle człowieka z dymu. -

Arogancki jak zawsze.

Magia zawirowała wokół niego, każda z macek zyskała wirujący oplot

ciemnofioletowej żyły. Kałuża przesunęła się do przodu, a wraz z nią obcy.

Georgie zamarł. Declan był tuż obok niego i nawet się nie ruszył. Siedział spokojnie,

nawet sprawiał wrażenie lekko znudzonego. Kałuża dotarła do granicy kręgu i zatrzymała się.

- Interesujące - mruknął obcy. Podniósł ręce, trzymając łokcie blisko boków,

wyprostował dłonie. Rękawy zsunęły się, ukazując długie, wąskie palce poznaczone żółtymi i

fioletowymi plamami, trochę tylko jaśniejszymi niż skóra ogarów. - Przekonajmy się -

powiedział miękko, przeciągając ostatnie słowo tak, że zabrzmiało niczym syk węża. Magia

wystrzeliła zeń ciemnością, uderzyła w kamienie, wgryzła się w barierę, próbując rozerwać ją

na strzępy. Macki wiły się i prężyły, ale krąg się nie poddawał. Mężczyzna spojrzał w dół i

wstrętne węże zaatakowały jeden z kamieni, starając się wyrwać go z ziemi. Obcy aż odchylił

się do tyłu z wysiłku. Jego mroczna magia zdołała w końcu poruszyć kawałek skały. Kałuża

wokół jego stóp kurczyła się coraz bardziej.

Serce Georgiego biło niewyobrażalnie szybko.

Kamień barierowy uniósł się na cal. Półprzezroczysta sieć czerwonawej magii nadal

łączyła go z ziemią na podobieństwo korzeni.

Ciało obcego aż dygotało z wysiłku. Kamień uniósł się do góry o następny cal,

wyrywając z ziemi kolejne czerwone nici magicznych korzeni. Człowiek w płaszczu ciął

powietrze zakrzywionymi palcami. Kamień barierowy zawibrował i opadł na swoje miejsce.

Declan roześmiał się zimno i Georgie nie był pewny, co przeraża go bardziej -

mroczny obcy czy sposób, w jaki Declan obnażył zęby w tym uśmiechu.

- Tutaj ludzie wiedzą, jak kłaść kręgi barierowe - stwierdził Declan.

Obcy strzepnął brzegi rękawów, by znów przysłaniały palce, najpierw lewej dłoni,

potem prawej.

- To bez znaczenia - powiedział spokojnie. - I tak zabiję ich wszystkich.

- Nie, kiedy ja jestem tutaj, Casshorn.

Człowiek w płaszczu ponownie spojrzał na Georgiego, a ten poczuł, jak wzrok

tamtego przebija go na wylot i ściska serce lodowatą obręczą.

- Chłopcze... - odezwał się Casshorn. - Zaproponuję ci układ. Usuń kamienie. Wpuść

mnie. A daruję życie twojej rodzinie. Możesz wymienić ich życie na życie Declana. W końcu

on nie może być dla ciebie nikim ważnym. Poznałeś go najwyżej dzień czy dwa temu.

Georgie z trudem przełknął ślinę. Jego myśli rozbiegły się niczym stado spłoszonych

wróbli i nie mógł uchwycić żadnej z nich, bez względu na to, jak bardzo się starał.

- To tylko wydaje się trudne - słowa na pozór brzmiały miło, ale Georgie i tak słyszał,

jak pod warstwą uprzejmości dźwięczy bezlitosny głód. - Jednak jeśli tylko się zastanowisz,

nie ma nic prostszego. Masz matkę. Matka cię kocha. Karmi cię, odziewa, czesze twoje włosy

I kochasz ją, czyż nie? Nie ma nic silniejszego niż więź między matką a dzieckiem. Twoja

matka zrobiłaby wszystko, byś był bezpieczny. A teraz ja daję ci możliwość zrobienia czegoś

dla niej. Możesz ocalić jej życie. To wspaniała możliwość. Cudowna okazja. Życie twojej

matki za życie obcego. To dobra, uczciwa wymiana. - Poruszył ramieniem. - Chodź do mnie.

Georgie zdołał wreszcie uchwycić jedną myśl.

- Nie.

- Naprawdę pozwolisz swojej matce umrzeć? - Obcy odchylił się do tyłu.

- Nie mam matki - odpowiedział Georgie. - A ty kłamiesz. Zabiłbyś wszystkich.

- Z ust dziecięcia... - odezwał się Declan.

Casshorn westchnął.

- Szkoda. Tak bardzo chciałem zobaczyć, jak powalasz chłopca. Obserwowanie, jak

robisz to, czego nienawidzisz, wyjątkowo mnie bawi. Nieważne. Wkrótce będę oglądał, jak

walczysz z moim wilkiem, to będzie nieliche przedstawienie. - Casshorn zwrócił się ku

Georgiemu. - Może jednak podniesiesz kamienie, chłopcze? Obiecuję, zrobię to szybko, a

może nawet bezboleśnie.

- Zostaw go w spokoju - wtrącił Declan.

- Nie mogę - odpowiedział Casshorn z cieniem zakłopotania. - Jest tak przepełniony

magią. To budzi we mnie bardzo szczególne uczucia. Pewien rodzaj tęsknoty. To chyba głód.

Mówią, że ludzkie mięso ma szczególny smak. Przez lata narastała we mnie ochota, by go

skosztować. To dziwne. Nigdy nie można mnie było posądzić o żarłoczność, ale kiedy już cię

zabiję, Declan, mam zamiar obeżreć się twoim mięsem.

Georgie wzdrygnął się. Declan po prostu patrzył.

Z kuchennego okna popłynął głos Rose:

- Znalazłam je. Naprawdę, Jack, nie jesteś w stanie dbać o swoje buty?!

- Dziewczyna - powiedział Casshorn. - Oczywiście. Jest tak samo przepyszna jak

chłopiec?

Declan milczał.

- Rozumiem. W środku jest jeszcze jedno dziecko, prawda? Rozumiesz, że nie jesteś

w stanie ich obronić? Wezmę ich po kolei, jedno po drugim, gdy nie będziesz patrzył. I wtedy

będę się sycił. Szczególnie dziewczyną. Taki słodki głos. Założę się, że jest jędrna. Soczysta.

- Człowiek w płaszczu zadygotał. - Popełniłeś błąd, przychodząc tu sam, Declan. Nie dasz

rady powstrzymać mnie w pojedynkę, a tubylcy są zbyt słabi, by ci pomóc. Będą miotać się w

tę i z powrotem jak śmietnikowe szczury na tym swoim wysypisku między światami, ale w

końcu wszyscy zginą. Wiem, dlaczego mój brat wysłał ciebie, chce uniknąć skandalu. I wiem,

dlaczego zgodziłeś się przybyć sam, wciąż masz nadzieję wybawić wilka od katowskiego

topora. Nic z tego nie ma ani grama znaczenia i niczego nie zmieni. Jak zawsze, spóźniłeś

się...

- Bredzisz - przerwał mu Declan.

- Czyżby? Zapewne. - Casshorn westchnął z rezygnacją. - Czas na mnie, jak

mniemam. Pozwól, że na pożegnanie zostawię ci nieco materiału do przemyśleń. Możesz

wierzyć, że dasz radę osłonić dziewczynę przed moimi ogarami tutaj, na Rubieży. Ale co

zrobisz, gdy ona uda się do Niepełni, gdzie grasuje mój wilk? Poderżnie jej gardło i pomaluje

się krwią. Wiesz przecież, jak lubi zabijać...

Kałuża u stóp obcego wyschła zupełnie i dół płaszcza począł się powoli rozwiewać.

- Cudownie - stwierdził Casshorn. - A już myślałem, że będę się nudził. - Zanurzył

dłoń w kapturze i posłał im pocałunek. - Do zobaczenia, dzieci.

Zniknął. Ostatnie pasma magii rozwiały się w powietrzu i po bestii i kałuży nie został

nawet ślad.

Georgie głośno przełknął ślinę. Zdrętwiał cały i teraz małe igiełki wędrowały po jego

dłoniach i stopach.

- Kto to był?

- Chory człowiek, który już dawno powinien otrzymać lekarstwo - odpowiedział

Declan, spoglądając na swój miecz. - Dla niego istnieje tylko jedno.

- On jest zły - powiedział cicho Georgie.

- Jest.

- Naprawdę zamierza mnie zjeść?

Declan wyglądał na zranionego.

- Będzie próbował. Nie uda mu się, bo go powstrzymam.

Georgie otoczył się ramionami.

- Dlaczego on w ogóle chce kogoś zjadać?

- Jest chory - stwierdził Declan. - Chciał władzy i dostał ją, a ona go wypacza.

- Zabije Rose?

- Obiecałem ci już, że zaopiekuję się Rose - powtórzył Declan. - Nic nie stanie się ani

jej, ani tobie tak długo, jak przy was będę. Rose mi nie ufa, wiem, to sprawa pomiędzy nią a

mną. Ale ty i twój brat nie możecie się mnie obawiać. Jeśli będziesz w niebezpieczeństwie,

znajdź mnie, a ja ci pomogę. Nie musisz z niczym walczyć sam. Obronię cię. Rozumiesz?

Georgie skinął potakująco głową. Rozumiał i w głębi duszy czuł, że Declan mówił to

wszystko szczerze. Jednak Declanowi nie należało ufać.

- Byłbym wdzięczny, gdybyś nie mówił siostrze o tym wszystkim. Nie ma powodu, by

ją denerwować.

Georgie znów potaknął milcząco, ale tylko po to, by zrobić przyjemność Declanowi.

Szlachcic wstał i odszedł w tym samym kierunku, skąd przyszedł, po chwili nie było go już

widać. Minutę później na podwórko wypadła Rose, a za nią Jack.

Georgie zerwał się na równe nogi.

- Muszę ci coś powiedzieć.

- Nie teraz!

- Ale Rose!

- Nie teraz, Georgie. To może poczekać, aż wrócę do domu. Chodź.

I Georgiemu nie pozostało nic innego, jak tylko ruszyć za siostrą i bratem.

Rozdział dziewiąty

Rose czekała w Burger Kingu. Było jakieś dwadzieścia po jedenastej, nieco za wcześnie na

tłum, który nadciągał tu co dzień w porze lunchu. Zdążyła akurat na czas - dwie minuty po jej

wejściu do lokalu na parking zajechał samochód Ładu i Porządku, z Latoyą, Teresą i kilkoma

innymi kobietami. Podczas kiedy one siadły, by coś zjeść, Rose siadła, by pomyśleć.

Nieustannie wierciła się na krześle równie wygodnym, co kawał betonu. Nie miała

apetytu. Jej myśli pełne były sinofioletowych stworów. Zostawiła chłopców z Babcią, a

Éléonore nie była łatwym przeciwnikiem, ale niepokój i tak zżerał Rose. Żałowała, że musiała

przyjść do pracy, jednak Emerson nie zostawił jej wyboru, nie mogła zrezygnować z wypłaty.

Latoya zatrzymała się przy niej. Była wysoka, a ponieważ przy tym chuda i kanciasta,

wydawała się jeszcze wyższa. Włosy miała gęste i lśniące, spływające na ramiona falami

loków, które utleniła na platynowy blond. Po jakimś czasie loki straciły platynowy odcień na

rzecz odcienia jakby zielonkawego. Wszyscy nazywali ją za plecami Mopem, aczkolwiek

nigdy w twarz. Zadzieranie z Latoyą nikomu jeszcze nie wyszło na dobre.

- Chcesz coś zjeść?

- Nie. - W pośpiechu Rose nie przygotowała sobie żadnych kanapek, a pieniędzy na

lunch nie miała.

- Dziewczyno, musisz jeść.

Rose potrząsnęła głową.

- Nie jestem głodna. Serio.

Latoya odwróciła się w stronę lady, gdzie maleńka Juniper Kozłowski w swoim

uniformie managerki stała za kasą.

- June, ona nie chce jeść.

June pogroziła jej palcem.

- Jak przychodzisz do mojego lokalu, musisz jeść, Rose.

- Dzięki, ale nie jestem głodna.

Latoya się wykrzywiła.

- Przynajmniej usiądź z nami.

- Jeśli z wami usiądę, będziesz próbowała mnie nakarmić - uśmiechnęła się Rose.

- Przecież musisz jeść - burknęła Latoya. - Słuchaj, nie martw się o Emersona. To

dupek, ale ty jesteś jedną z jego najlepszych pracownic.

- Nie martwię się - skłamała Rose. - Dzięki, że po mnie przyjechałyście.

Latoya potrząsnęła głową i usiadła przy większym stole, razem z resztą załogi Ładu.

Rose zapatrzyła się w okno. Nie miała zwyczaju użalać się nad sobą, ale trudno było nie dojść

do wniosku, że ostatnio życie daje jej popalić. Najpierw błękitnokrwisty, potem ogary, a do

tego jeszcze, gdy tylko skończy się jej zmiana, będzie musiała wykłócać się z Emersonem o

własne zarobki. Oczywiście szlachcic i bestie plasowali się na czele listy problemów.

Stwory rzeczywiście przypominały ogary, chude, demoniczne psy ze straszliwego

koszmaru. I polowały na magię. Karmiły się nią. Czy ich ataki miały jakiś cel? Jeśli

atakowały losowo, przyciągane magią, to ich czworo, chłopcy, Babcia i sama Rose, stanie się

głównym celem. Draytonowie należeli do najbardziej magicznych rodzin na Rubieży. Ich

moc z pewnością nie zrobiłaby wrażenia na szlachcicu jak Declan, ale wśród Rubieżników

mocno się wyróżniali. Jak miała teraz ochronić chłopców?

Rose poczuła ukłucie paniki, ale zdusiła je wysiłkiem woli. Wszystko po kolei.

Najpierw pokaże Babci truchło ogara, gdy tylko skończy pracę. A potem się zobaczy.

No i jeszcze Declan. Nie miała pomysłu, jakie postawić przed nim wyzwanie. Co

powinna zrobić? Co robiły księżniczki z bajek w takich sytuacjach? Usilnie próbowała sobie

przypomnieć. Większość opowieści mówiła coś o oddzielaniu ziaren ryżu od pszenicy i

przędzeniu złotej nici ze słomy. Rose nie była pewna, czy Declan potrafiłby uprząść złoto ze

słomy, ale nie zdziwiłaby się, gdyby sobie z tym poradził. Nie, musiała wymyślić coś innego.

Coś, co na sto procent zadziała na jej korzyść, jakieś wyzwanie z haczykiem.

Pamięć usłużnie podsunęła obraz twarzy Declana. Co za dupek. Zerknęła na swój

mundurek. No i co z tego, że to wór w nienaturalnym kolorze?

Powiedział, że ona jest piękna.

Kiedyś już mężczyzna mówił jej, że jest piękna, cudowna, dobra i mądra. Mówił

nawet, że ją kocha, i obiecywał bezpieczny raj dla jej braci. A ona mu wierzyła aż do chwili,

gdy dowiedziała się, że zamierza ją sprzedać.

Declan był wrogiem. Bardzo nietypowym rodzajem wroga, który ratował małych

chłopców przed potworami, zrywał rozbłyskiem dachy z domów i martwił się o jej

bezpieczeństwo. Musiała powtarzać sobie, że był wrogiem, bo wrażenie, jakie na niej robił,

było co najmniej piorunujące. To pewnie z powodu jego rozmiarów. Albo miecza. Albo

niewiarygodnej mocy jego rozbłysku. A może z powodu wszystkich tych rzeczy... Albo

powodem była jego uroda i dlatego Rose potrzebowała całej swojej żelaznej samokontroli, by

nie myśleć o nim bez przerwy. Na szczęście dla Rose Declan nie posiadł sztuki czytania w

myślach. W przeciwnym razie nigdy by się go nie pozbyła; jeśli odkryłby, co się kryje w jej

głowie, gdy przygląda się jego ćwiczeniom. Musiała jednak zachować się dojrzale: jasne, był

seksowny i pociągający, a ją było łatwo zranić. Rano sobie popatrzyła, powzdychała i

wystarczy.

Jego rozbłysk natomiast to była już zupełnie inna sprawa. Większość rozbłyskała,

używając ręki jako broni, wyrzucając magię poprzez dłoń. Bezwiednie nadawali rozbłyskowi

formę zbliżoną kształtem do ramienia - długiej wstęgi - i zasadniczo nikomu nie przychodziło

do głowy, że eksplozja magii mogłaby przyjąć dowolny kształt. Jednak Declan stworzył

doskonałą półkulę. Rose wciąż ćwiczyła rzucanie rozbłyskiem, gdy tylko miała okazję. Stało

się to dla niej tak naturalne, że nie musiała się wysilać, koncentrować, a nawet myśleć -

zupełnie jakby tupała nogą albo wierciła się na krześle, albo bawiła kosmykiem włosów. Ale

nigdy wcześniej nie próbowała wytworzyć półkuli.

Zrozumiała, jak Declan to zrobił, na sekundę przed tym, jak uwolnił rozbłysk.

Gromadził magię w sobie, podnosząc ciśnienie wyżej i wyżej, po czym po prostu opuścił

osłonę z przodu ciała i dał magii ujście. Rozbłysk wyrwał się z niego, zmiatając wszystko na

swej drodze. To było piękne.

Rose dwa razy rzuciła półsferycznym rozbłyskiem w drodze do pracy. Jej rozbłysk był

słabszy, zaledwie szept w porównaniu do jego ryku, ale to dlatego, że musiała jeszcze przejść

spory kawał, a potem pracować. Jednak Rose nie miała wątpliwości, że jeśli zgromadzi

wystarczająco dużo energii, jej rozbłysk będzie prawdziwie niszczycielski. Nie mogła się

doczekać, by zademonstrować to Declanowi. To mu nieco przytrze szlacheckiego nosa.

Potrzebowała jedynie dobrej sposobności.

Nie mógł znaleźć lokum na Rubieży. To dopiero żart. Ciekawe, gdzie nauczył się

smażyć naleśniki. A może to była część szlacheckiego wychowania: ósma rano - szermierka,

dziewiąta - łucznictwo, dziesiąta - smażenie naleśników...

Latoya powiedziała coś ze swojego miejsca.

- Mm?

- Pytałam, jak ma na imię?

Rose zmarszczyła brwi.

- Ale kto?

- Ten facet, o którym tak marzysz.

- Nie marzę!

Latoya zerknęła na Teresę.

- Marzy. Na sto procent - potwierdziła starsza koleżanka.

Rose wywróciła oczyma i odwróciła się w stronę okna. Nie marzyła. Planowała

strategię. Declan musiał mieć jakieś słabe punkty. Każdy miał swój słaby punkt.

Był arogancki. To już coś. I nie znał Rubieży. Musiała dać mu zadanie, które będzie

wymagało znajomości okolicy, coś, co na pierwszy rzut oka wyda się banalnie łatwe, tak żeby

za bardzo się nie starał, póki nie będzie za późno...

Jakiś facet usiadł naprzeciw niej. Miał szerokie bary, zielone oczy i czapeczkę z logo

Panter. Rose gapiła się na niego śmiertelnie zdumiona. Para znoszonych jeansów i zielona

bluza stonowały nieco wrażenie, jakie robił, ale stanowczo niewystarczająco. Rose była

świadoma pełnej zaskoczenia ciszy, jaka zapadła przy stoliku koleżanek.

- Co ty tutaj robisz? - wysyczała.

- Być może brakowało mi widoku twojego ślicznego ciała - odpowiedział.

- Że co?

Declan pochylił się ku niej.

- Moja obietnica w kwestii molestowania nie dotyczy takich uwag, prawda? I o ile

sobie przypominam, obowiązuje jedynie pod twoim dachem. Jak mógłbym przepuścić taką

okazję?

- Dotknij mnie, a walnę cię tym krzesłem - warknęła.

- Nie miałem pojęcia, że preferujesz ostre zaloty - odparł z kamienną twarzą. - Nie

powiem, żebym podzielał to upodobanie, ale się dostosuję, o ile to pozwoli mi cię zdobyć.

Rose otworzyła usta, ale nie była w stanie nic powiedzieć.

- Chciałabyś, żebym zamilkł? - zapytał uprzejmie.

- Tak!

- Jeśli mnie pocałujesz, obiecuję milczeć przez bardzo długi czas.

Usłużna wyobraźnia podsunęła Rose obraz Declana, który pochyla się nad nią i całuje.

Dziewczyna zacisnęła dłonie pod stołem, zdeterminowana ukryć naturę swych myśli.

- Nie masz za grosz przyzwoitości?!

- Bardzo łatwo wyprowadzić cię z równowagi. - Odchylił się na oparcie krzesła. -

Twój brat mówił prawdę. Nie chadzasz na randki.

W myślach zdzieliła go krzesłem przez łeb.

- Co tu robisz?

- Pomyślałem, że powinienem zamienić słówko z twoim pracodawcą. Amy

wspominała, że odmówił ci wynagrodzenia - wyjaśnił.

Amy nie powinna podsłuchiwać cudzych rozmów.

- Ani mi się waż. Jak mnie znalazłeś?

- Poszedłem za tobą. Szybko chodzisz, ale ja jestem przyczajony do długich marszy.

- Nie możesz tu być. To Niepełnia.

- Jestem tego świadom - odpowiedział. - Przekraczanie granicy bolało, jakby ktoś

próbował mnie wypatroszyć.

- Mogłeś umrzeć.

- Wątpię. - Wzruszył ramionami. - Bolało, ale ból minął.

Kiedyś Rose była świadkiem, jak przewodnik karawany z Dziwoziemi próbował

przekroczyć granicę i wejść do Niepełni. Nie podobały mu się ceny towarów i postanowił

udać się po nie osobiście, rezygnując z pośrednictwa Rubieżników. Zrobił dwa kroki w głąb

dziewięciostopowej granicy i dostał konwulsji. Rubieżnicy pozwolili mu pocierpieć przez

minutę lub dwie, zanim go wydostali. Nigdy więcej nie skarżył się już na ceny. Przejście do

Niepełni musiało być dla Declana prawdziwą agonią. Rose nie wiedziała, jak powinna to

rozumieć.

- Skąd wziąłeś ubranie?

- Leanne mi je dała. Właściwie to nalegała, bym je wziął. Powiedziała, że mój wygląd

może wywołać, jak to nazwała, epidemię omdleń.

Dobry Boże.

Drzwi za plecami Declana otworzyły się z rozmachem i do baru wpadł Brad Dillon.

- No proszę, kogo my tu mamy. Rose Drayton i jej chłopak ciota. Znów się

spotykamy. - Głos Brada wybił się ponad poziom rozmów w Burger Kingu i Rose

zorientowała się, że stała się celem zaciekawionych spojrzeń. Juniper za ladą aż pobladła z

wściekłości.

Rose czuła narastającą furię. Najpierw Declan, teraz Brad. Ani chwili spokoju.

Brad szedł między stolikami z rękoma w kieszeni jeansów.

- Zaraz, czekaj, ty nie jesteś tym samym gościem. Jesteś popularna, Rose.

Declan obrzucił go krótkim spojrzeniem.

- Kto to?

- Nikt - warknęła i odwróciła się do Brada. - Teraz mnie śledzisz?

- Zobaczyłem twojego przyjaciela przez okno z ulicy i nie mogłem się powstrzymać.

Zdarzało się, że wpadali na siebie, ale dotąd za nią nie łaził. Po pierwsze, wiedziała,

gdzie go znaleźć - wciąż mieszkał w tej samej przyczepie, na Rubieży, a tam Rose była

najsilniejsza. Po drugie, nigdy nie dawała się podpuścić. Ale teraz Brad spotkał Williama i

uznał go za łatwą ofiarę, więc szukał okazji, by go zaczepić.

- Odpierdol się, Brad - odezwała się Latoya ze swojego miejsca.

- Zamknij, kurwa, ryj, Mopie, bo wytłukę ci kły.

Declan nie odrywał od Rose swoich zielonych oczu. Brad nie widział jego twarzy, ale

ona tak. Była bezlitosna i tak zimna, że niemal okrutna.

- To jest Brad?

Rose była zbyt wściekła, by mu odpowiedzieć.

- Chcesz z nim rozmawiać? - zapytał Declan.

- Nie!

Błękitnokrwisty wstał.

- Przepraszam na chwilę. - Kiwnął głową na Brada. - Chodźmy pogadać.

Brad wyciągnął ręce z kieszeni.

- Uwielbiam pogawędki.

Wyszli z restauracji i skręcili w lewo, za róg. Rose odprowadziła ich wzrokiem,

kompletnie zaskoczona. Co teraz?

Juniper pomachała do niej zza lady.

- Rose, okienko drive’a, chodź szybko!

Rose poderwała się i wbiegła za ladę, kierując się za Juniper na zaplecze. Latoya

następowała jej na pięty. Rose przemknęła między frytkownicą a ścianą i wpadła na świeżo

umytą podłogę.

- Ostrożnie, mokre, mokre! - krzyknęła Juniper.

Rose poślizgnęła się na wilgotnych kafelkach, uderzyła w jakieś pudła i dopadła do

okna. Dwaj mężczyźni stali na parkingu dla samochodów korzystających z drive’a. Juniper

pstryknęła przełącznik i z głośnika popłynął głos Declana, nieco tylko zniekształcony przez

trzaski.

- Jeśli chcesz gawędzić, to teraz jest właściwy moment.

- Spier...

Cios był tak szybki, że Rose prawie go przegapiła. Brad zatoczył się do tyłu,

przytrzymując dłońmi brzuch, potrząsnął głową i ruszył na Declana.

- Skur...

Pięść Declana rąbnęła go w bok, aż echo poszło. Brad znów się zatoczył, krzywiąc z

bólu.

- Auć - pisnęła Latoya.

Brad chwiał się lekko na nogach.

- Ja...

Tym razem Declan uderzył go w splot słoneczny. Brad zgiął się wpół. Strużka śliny

pociekła mu z ust. Skulił się i zwymiotował pienistą cieczą.

- Bueee. Mój parking - skrzywiła się z obrzydzeniem Juniper.

- To mogło zaboleć - odezwał się Declan. - Spokojnie. Mamy czas.

Brad pochrypiał chwilę, zrobił kilka kroków, wciąż zgięty, wreszcie wyprostował się i

otarł usta wierzchem dłoni.

- Gotowy? - zapytał Declan.

Brad uniósł zaciśnięte pięści.

- Skurwi...

Cios powalił go na ziemię. Brad zwinął się w pozycji płodowej, obejmując ramionami

brzuch.

Declan pochylił się nad nim.

- Dość?

Tamten skinął głową, twarz wykrzywił mu grymas bólu.

- W porządku. Jeśli tylko będziesz miał ochotę porozmawiać z Rose, daj mi znać, to to

powtórzymy. Zrozumiałeś?

Brad ponownie skinął głową.

Declan wyprostował się i zawrócił do wejścia do restauracji.

Rose wróciła na salę dzikim biegiem, ślizgając się po mokrej podłodze. Gdy Declan

dotarł do drzwi, zatrzymała go w progu.

- Zaczerpnijmy nieco powietrza.

- Jak sobie życzysz.

Brad wybrał sobie ten moment, żeby wytoczyć się zza budynku Burger Kinga z

komórką przy uchu. Gdy ich spostrzegł, wybałuszył oczy i natychmiast się cofnął. Rose

poczuła złośliwą satysfakcję, ale nie miała czasu się nią podelektować. Złapała Declana za

ramię i pociągnęła go wąskim chodnikiem, zanim zdążył zobaczyć Brada i zdecydować, że

skończy, co zaczął.

- Co ty wyprawiasz?

- Idę z tobą.

- Nie możesz tak po prostu pojawiać się i rujnować mi życia. - Wzięła głęboki oddech

i zmusiła się, żeby się uspokoić. Starał się pomóc i dużo dla niej zrobił. - Znam Brada od lat.

Wielu osobom oddał przysługi z gatunku takich, których się nie zapomina. To, co wydarzyło

się między nami, wydarzyło się lata temu i już go za to spotkała kara. A ty rozpocząłeś nową

wojnę. Teraz on poszuka okazji, by się odegrać.

- Niech próbuje - odpowiedział Declan ponurym tonem, który zwiastował Bradowi

bolesną przyszłość.

- Nic nie rozumiesz. Tak samo jak z dachem Amy.

- Co z dachem Amy?

Nie, nie był głupi. Wręcz przeciwnie, był jednym z najbystrzejszych facetów, jakich

poznała. Po prostu nie miał pojęcia o życiu tutaj. Prawdopodobnie zasady, według których

żyło się na Rubieży, nie miały najmniejszego sensu dla kogoś, kto urodził się gdzie indziej.

Zatrzymała się i popatrzyła mu w oczy.

- Declan, doceniam twoje intencje, ale nie potrzebuję, byś staczał za mnie moje bitwy.

Byłoby wspaniale, gdyby życie było tak cudownie proste, że lanie spuszczone Bradowi

rozwiązałoby wszystkie moje problemy. Niestety, w rzeczywistości tylko mi ich przysporzy.

Dziękuję, ale proszę, odejdź.

Declan przyglądał jej się przez chwilę.

- Dobrze, moja pani.

Odwrócił się i odszedł.

Rose odprowadziła go spojrzeniem, po czym zawróciła do restauracji. Upokorzenie

Brada srodze się na niej zemści, wiedziała o tym, ale i tak było warte swojej ceny.

Przypomniała sobie, jak czołgał się po asfalcie, i prawie podskoczyła z radości.

Latoya stanęła w progu Burger Kinga.

- Twój nowy chłopak to zabójca!

- Nieprawda. I on nie jest...

- Mówię ci, jest Foką albo czymś takim. Albo ze specjalnych oddziałów komandosów.

Wiesz, takim, co to przetrwa w lesie, jedząc robaki, i pokona cały obóz terrorystów z

pistoletem w jednej i kawałkiem kamienia w drugiej ręce.

Rose tylko pokręciła głową.

- I przystojniak z niego - dodała Teresa. - Tak jak z tego drugiego.

Oczy Latoi zaświeciły się natychmiast.

- Jakiego drugiego?

Głos Emersona odbijał się echem od ścian niewielkiego gabinetu i wypełniał głowę

Rose bolesnym dzwonieniem.

- Myślisz, że możesz sobie opuścić cały ranek i ja się nie zorientuję?!

Rose starała się utrzymać własny temperament na wodzy. Emerson był szczupłym

mężczyzną przeciętnego wzrostu, z debiutującą łysiną i łagodnymi oczami krótkowidza.

Pochodził ze starej tutejszej rodziny. Jego dziadek sprzedawał ubezpieczenia, jego ojciec

wzmocnił firmę i rozszerzył zakres jej działalności, jego brat nadal ją prowadził, tylko

Emerson nie zdołał utrzymać się w rodzinnym interesie. Był arogancki, protekcjonalny i

łatwo tracił panowanie nad sobą, co czyniło z niego beznadziejnego sprzedawcę. Ludzie

kupujący ubezpieczenie życzą sobie mieć poczucie bezpieczeństwa, tymczasem jedyną

rzeczą, jaką mógł zapewnić im Emerson, była świadomość gigantycznych rozmiarów jego

ego.

Dwie godziny po lunchu w Burger Kingu zadzwonił, plując z wściekłości, i zażądał,

żeby Latoya przywiozła Rose do biura po zakończeniu ich zmiany. Najwyraźniej chciał

osobiście przyprawić Rose o trwały ubytek słuchu.

- Co masz na swoje usprawiedliwienie?

- W domu Amy wydarzył się nagły wypadek...

- Gówno mnie to obchodzi. - Przez chwilę gapił się na nią bez słowa i tylko nozdrza

mu drgały. - Nie zapłacę ci za ten tydzień.

- Emerson!

- Czego? Chcesz mi powiedzieć, że to nieuczciwe i nie mogę tego zrobić? Zaskoczę

cię. Właśnie to zrobiłem.

Rose zacisnęła zęby. Emerson zawsze był dupkiem, ale to już było za wiele.

- Nie opuściłam ani jednego dnia od dwóch lat!

Emerson roześmiał się.

- Wiesz co? Zmieniłem zdanie. Zwalniam cię.

- Zwalniasz?! Za co?!

- Za bumelanctwo. Chcesz się poskarżyć? Idź i się skarż. Kto cię, kurwa, posłucha?

Pracujesz na czarno i mogę z tobą zrobić, co mi się, kurwa, podoba!

Czuła, jak płoną jej policzki. Otworzył usta, żeby sobie jeszcze poużywać, ale

zobaczył wyraz jej twarzy i zamknął je bez słowa.

- Rób to, co pozwoli ci spać spokojnie - odpowiedziała bez gniewu. - Ale nawet nie

próbuj przekroczyć granicy, ryzykując, że się o tym dowiem.

Odwróciła się na pięcie i wyszła z biura, a potem na zewnątrz budynku. Latoya

zniknęła gdzieś, wystraszona histerią szefa. Nie zamierzała ryzykować swojej posady, nawet

w imię największej przyjaźni.

Rose zatrzymała się przy krawężniku, gdzie stała zaparkowana honda Emersona ze

szpanerską rejestracją

SZEFFO

. Co za kpina.

Czuła się odrętwiała. Uznała, że jeszcze to do niej nie dotarło. A kiedy to się stanie,

będzie musiała się gdzieś schować i popłakać.

Zarzuciła torbę na ramię i ruszyła do domu.

Rozdział dziesiąty

Dwie godziny później Rose osunęła się na stopnie werandy, w dłoni wciąż ściskała telefon.

Nogi ją bolały. Czas, jaki zajęła jej droga do domu, wykorzystała na poszukiwania nowej

pracy. Wyczerpała wszelkie znajomości, wszystkie tropy i możliwości - nikt nie prowadził

rekrutacji. Nikt też nie słyszał, żeby w najbliższym czasie miały się znaleźć jakieś wolne

miejsca pracy.

Rose poczuła pierwszą falę strachu. Nie zdoła utrzymać chłopców.

Zawsze zarabiała na dom. Od chwili, gdy tata ich zostawił, a nawet wcześniej. Nie

byli bogaci, ale przynajmniej chłopcy nie chodzili głodni. Co teraz będzie? Nie miała

oszczędności. Tych kilka drobiazgów po mamie już dawno sprzedała - poszły na ciężarówkę.

Najpierw trzeba było naprawić skrzynię biegów, potem tłumik, potem pasy... Zawsze coś się

w niej psuło, zawsze wymagała kolejnych nakładów gotówki.

Śmietnik na strychu nie zda im się na nic. Już kiedyś próbowała posprzedawać te

rupiecie, zarówno na targu, jak i urządzając podwórkową wyprzedaż - z mizernym skutkiem.

Łącznie zarobiła siedem dolarów i dwanaście centów. W mieście był taki placyk, gdzie

zatrzymywały się ciężarówki i zabierały robotników. Płacili gotówką. Przejeżdżała tamtędy

co rano. Na placyku pełno było ludzi, mężczyzn, głównie Latynosów, rozmawiających po

hiszpańsku. Zanim dostała pracę w Ładzie i Porządku, próbowała z nimi poczekać na okazję,

ale jeden z kierowców ciężarówek wyjaśnił jej, że nie zatrudniają kobiet. Potrzebują

mężczyzn wystarczająco silnych, by karczować drzewa albo ustawiać rusztowania.

Emerson dał jej pracę tylko dlatego, że on i tata byli w szkole kumplami. Ale teraz

taty nie było...

Wciąż miała dublona. Ale teraz, gdy rozejdzie się wieść o jej zwolnieniu, Max Taylor

obedrze ją ze skóry przy wymianie, bo będzie wiedział, że bezrobotna znaczy zdesperowana.

Powinna spróbować wymienić złoto w Równoległym Wszechświecie. Peter żądał wysokich

opłat, ale nigdy się nie targował i nigdy nie szukał szybkiego zarobku. Dublon zapewni im

środki na kilka tygodni.

Tylko co potem?

Może powinna po prostu stąd wyjechać? Wziąć dzieciaki i ruszyć przed siebie?

Rubież była wąska, ale długa, owijała styk światów niczym wstążka. Były tu i inne miasta, o

wiele większe niż Wschodnie Wrota. Tam pewnie można było znaleźć pracę. Ale tu miała

przynajmniej dom. W każdym innym miejscu będzie musiała płacić czynsz...

Dźwięk zbliżających się kroków wyrwał ją z zamyślenia. Ścieżką nadchodził

długonogi chudzielec. Promienie słońca rozpłomieniały jego rudą czuprynę. Rose

natychmiast rozpoznała te włosy. Rob Simoen. To właśnie jego ojciec wysłał po nią Brada.

Rose miała zostać żoną Roba i dać rodowi Simoenów mnóstwo potężnych dzieci.

Rob rzucał zielonym rozbłyskiem, co na standardy Rubieży stanowiło całkiem niezłe

osiągnięcie. Był o trzy lata starszy od Rose i był też pierwszej klasy dupkiem.

Zatrzymał się na granicy kręgu barierowego.

- Cześć, Rose - odezwał się.

Popatrzyła na niego bez słowa.

- Słyszałem, że wyrzucili cię z pracy.

Szybko do niego dotarło.

- Przyszedłeś się napawać?

Uśmiechnął się.

- Taa. Trochę. Słyszałaś już? Simoen Chevrolet właśnie nawiązał współpracę z nową

ekipą sprzątającą. W naszych biurach zapanuje ład i porządek.

Kawałki układanki wskoczyły na właściwe miejsce.

- Twój ojciec zapłacił Emersonowi, żeby mnie zwolnił.

- Coś w tym rodzaju.

Zmarszczyła brwi.

- Minęły cztery lata. Co cię w ogóle obchodzi, co robię?

- Mówi się, że masz nowego chłopaka, który potrafi się nieźle bić. Wszystkie

działania mają jakieś konsekwencje, Rose. Widzisz, Brad pracuje dla nas. Głównie prace

zlecone. A my lubimy dbać o swoich ludzi.

- Jakie to miłe. - Wiedziała, że lanie spuszczone Bradowi zemści się na niej, ale nie

spodziewała się, że tak szybko. Uderzyli tam, gdzie zabolało ją najmocniej. Zaczęła się w niej

gromadzić magia. Szkoda, że Rob był zbyt sprytny, żeby wszcząć awanturę.

- Napuszczenie kogoś na Brada było głupim pomysłem, Rose.

- Nikogo nie napuszczałam. Brad postarał się o lanie we własnym zakresie. A co on

dla was właściwie robi? Brad nie jest zdatny do niczego, co nie wymaga użycia pięści... -

Rose nawet nie próbowała powstrzymać skrzywienia ust. - Jest waszym gorylem, co?

Mięśniak do zadań specjalnych. Odbiera wasze samochody, gdy ktoś zalega z opłatami.

Widziałam, że do kogoś dzwonił zaraz po tym, jak wręczono mu własny zadek na temblaku.

Do ciebie? Powiedz, głos mu się trochę trząsł? Bo chwilę wcześniej wasz cenny pracownik

zwijał się na chodniku we własnych rzygach i rozglądał za mamusią. Musiał wykonać ten

telefon, gdy tylko odzyskał głos. - Roześmiała się. - To nie wróży nic dobrego twojemu tacie,

prawda?

Rob przestał się uśmiechać z zadowoleniem.

- Nieważne. Porozmawiajmy o tobie. Jak teraz wykarmisz tych swoich braci

bękartów, co?

- Nie twoja sprawa.

- Wiesz... - Rob zmarszczył brwi, udając, że nad czymś się zastanawia. - Zawsze cię

lubiłem.

Declan wychynął z zarośli i ruszył w kierunku Roba w bardzo zdecydowany sposób.

Najwyraźniej śledził ją cały czas. Tego się akurat nie spodziewała. Pewnie uznał, że to będzie

najlepszy sposób, by wkupić się w jej łaski - Jego Lodowata Mość rusza na ratunek. Jedno

spojrzenie na jego twarz wystarczyło, by w Rose uruchomił się alarm. Dotąd uważała, że

zobaczyć w czyichś oczach żądzę mordu to jedynie przenośnia, ale kiedy popatrzyła na

Declana, miała okazję przekonać się, że była w błędzie.

Skrzyżowała ramiona na piersi i popatrzyła na szlachcica ponad głową Roba.

- To nie jest dobry pomysł.

Declan się zbliżał. Nie szedł. Nadciągał, ogromny, śmiertelnie niebezpieczny i bardzo

zły.

- O nie - odpowiedział Rob. - To świetny pomysł. Złożę ci propozycję: obciągniesz

mi, a ja zobaczę, co da się zrobić, żebyś odzyskała swoją pracę.

Ty biedny, obleśny gnoju.

Mięśnie zagrały na szczęce Declana, Rose nie miała wątpliwości, że jeśli szlachcic

dostanie Roba w swoje ręce, zrobi z niego mokrą plamę.

- Jeśli to zrobisz, nigdy się do ciebie nie odezwę - obiecała Rose.

Declan zatrzymał się na chwilę.

- Podoba mi się, jak się złościsz - stwierdził Rob. - Ja to widzę tak, mój tatko obiecał

mi ciebie cztery lata temu, ale cię nie dostałem. Tak jakbym nie mógł rozpakować prezentu,

który znalazłem pod choinką. Od dawna mi się to należy.

Miała sekundy, żeby pozbyć się Roba. Udała westchnienie.

- Masz rację, Rob. Potrzebuję pracy, a nikt nie chce mi jej dać. Chyba znalazłam się w

ślepej uliczce.

- Cieszę się, że się ze mną zgadzasz.

Declan podjął marsz.

Rose uśmiechnęła się.

- A kiedy człowiek znajdzie się w ślepej uliczce, to nie ma już nic do stracenia. Nie

mam nic do stracenia, Rob, za to mam przemożną ochotę zrobić komuś krzywdę.

Minęła sekunda, zanim zrozumiał.

- Za wiele sobie pozwalasz, zdziro.

- Chyba zacznę od ciebie - oznajmiła. - Wiesz, kiedy przysmażyłam Brada, to aż się

poszczał. Chyba chcę zobaczyć, jak ty lejesz w spodnie, Rob. A potem, tak sobie myślę, pójdę

z wizytą do twojego domu i sprawdzę, czy twój tatko zmoczy portki szybciej od ciebie.

- Nie ośmielisz się.

- A co mam do stracenia, durniu? - Roześmiała się i podniosła ze stopni.

Rob patrzył na nią z otwartymi ustami. Odwrócił się i zobaczył Declana

zmierzającego w jego stronę. Zbladł jak ściana.

Rose chwyciła się ostatniej deski ratunku.

- Declan, nie rób mu krzywdy.

Szlachcic pochylił się ku młodemu Simoenowi.

- Biegnij - warknął głucho.

Rob popędził ścieżką. Nie był nigdy dobrym biegaczem, ale dotarł do drogi w

rekordowym tempie.

- Nie powinnaś mnie powstrzymywać. - Declan patrzył za nim, a miał taki wyraz

twarzy, jakby zaraz zamierzał zmienić zdanie. Bez względu na to, jak szybko Rob by biegł,

Declan by go dogonił.

- Sama mogłam go skrzywdzić. Po pierwsze, mogłam go zastrzelić. - Sięgnęła do

torby i zaprezentowała Declanowi broń. - Po drugie, mogłam rzucić rozbłyskiem. Mogłam,

ale tego nie zrobiłam.

Popatrzył na nią spod przymrużonych powiek.

- Dlaczego? Czujesz coś do niego?

- Nie! A przynajmniej nic takiego, co masz na myśli.

- No to dlaczego?

- To trochę skomplikowane. Wyjaśnię, ale obiecaj, że nie będziesz polował na Roba.

Rozważał to przez chwilę.

- Niech będzie - powiedział takim tonem, że nie miała wątpliwości, iż ustępuje tylko

ze względu na nią.

Postarała się ukryć przed nim westchnienie ulgi i usiadła na trawie po swojej stronie

kręgu. Usiadł naprzeciw niej, krzyżując nogi. Wciąż miał na sobie bluzę i jeansy, które

zasłaniały cholewy wysokich butów. Powinien więc wyglądać jak facet z Niepełni. Powinien,

tylko że nie wyglądał. Od razu było widać, że ten człowiek w życiu nie jechał zatłoczonym

autobusem. Ramiona miał zbyt szerokie, postawę zbyt władczą, a gdyby wszedł do jednego z

tych centrów handlowych Niepełni, ludzie pewnie przewracaliby się nawzajem, próbując

zrobić mu miejsce. Jego włosy jeszcze wzmacniały ten efekt, ale tak naprawdę najgorsze były

oczy i twarz. Nawet gdy był spokojny, tak jak w tej chwili, spojrzenie tych oczu zapierało

dech. To były oczy szlachcica Dziwoziemi, przyzwyczajonego do posłuszeństwa, który w

razie konieczności bez wahania to posłuszeństwo wymusi. Zamiast wyglądać jak mieszkaniec

Niepełni, Declan wyglądał jak błękitnokrwisty, który przebrał się za mieszkańca innego

świata z okazji Halloween.

A ona miała mu wyjaśnić meandry życia na Rubieży. Jak znaleźć właściwe słowa?

- W Niepełni, jeśli mężczyzna napastuje kobietę, wzywa się policję - zaczęła. - Oni

badają dowody i jeśli potwierdzą napaść, mężczyzna zostaje zatrzymany, oskarżony,

osądzony i jeśli zostanie uznany winnym, trafia do więzienia. A jak to jest w Dziwoziemi?

- W Adrianglii jest podobnie - odpowiedział. - Szeryf bada dowody i zabiera winnego

do aresztu. Jeśli nie zdoła go zatrzymać, wzywa łowców głów. Jeśli oni zawiodą, wzywają

marshalla... szeryfa do zadań specjalnych, czyli kogoś takiego jak ja.

Wolałaby już łowców głów. Też brzmieli złowrogo, ale ciągle wydawali jej się

bardziej humanitarną opcją niż sam Declan.

- Twoim zadaniem jest łapanie przestępców?

- Tylko niektórych. Musiałabyś zrobić coś wyjątkowego, żeby zwrócić moją uwagę.

Kontynuuj, proszę.

- Wiesz, co w takich sytuacjach dzieje się na Rubieży?

- Spodziewam się, że mnie oświecisz.

- Nic. - Spojrzała mu w twarz, żeby upewnić się, że dotarło do niego to, co chciała

przekazać, ale niewiele jej to dało. Z równym powodzeniem mogłaby studiować afrykańską

maskę. - Na Rubieży nie ma szeryfów ani policji, ani żadnej innej ochrony. Nie ma strony

niezawisłej. Zamiast tego cała społeczność Wschodnich Wrót przygląda się rozwojowi

wypadków. Ponieważ jest nas tak niewielu, wszyscy wszystkich znają, a wszystko, co

robimy, niesie jakieś konsekwencje. - Wzięła głęboki oddech. - Jeśli tutaj kobieta zostaje

napadnięta, jest to sprawa pomiędzy jej rodziną a rodziną napastnika. Mogą dojść do

porozumienia i zgodzić się na jakieś zadośćuczynienie albo karę. Albo też spędzić kilka

kolejnych dziesięcioleci, czając się z bronią po krzakach, próbując ozdobić mózgiem

przeciwnika okoliczną roślinność. Ale nie lubimy tu wendety. Zemsta zawsze oznacza

potężne zamieszanie, większość rodzin jest tu jakoś skoligacona, więc w ogniu porachunków

mogą spłonąć całe Wschodnie Wrota. Wielu z nas zarabia całkiem godziwe pieniądze na

handlu z karawanami z Dziwoziemi. Jeśli kupcy usłyszą, że toczy się tu jakaś wewnętrzna

wojna, pojadą do innego miasta.

Przytaknął milcząco.

- Tak więc tutaj branie odwetu nie jest opcją. Staramy się natomiast być rozsądni. A to

oznacza, że kara powinna być współmierna do winy. Załóżmy, że ktoś próbuje mnie porwać.

Mam prawo się bronić, a nawet zabić, co już się zresztą kiedyś zdarzyło.

- Zabiłaś człowieka? - Popatrzył na nią badawczo.

- Dwóch. Ale w obronie własnej. Mój ojciec i dziadek też zabijali, żeby mnie

ochronić. Nikt nie ma nam tego za złe. Jasne, krewni tych zabitych zrobią wszystko, by

zrujnować mi życie, jeśli tylko znajdą ku temu okazję, ale opinia publiczna jest po mojej

stronie. Zostałam zaatakowana. Każdy by się bronił na moim miejscu. To jest rozsądne

podejście do problemu, rozumiesz?

- Powiedzmy, że jest to logiczne.

- Weźmy teraz Brada. Byłam jeszcze dzieckiem, dzieckiem, które myślało, że kocha.

Przyszłam do niego w najtrudniejszym momencie mojego życia, licząc, że będzie moim

azylem. Moją opoką. A on spróbował mnie ogłuszyć pałką, żeby potem sprzedać mnie ojcu

Roba. Nienawidzę go. Nienawidzę go tak bardzo, że gdy tylko się do mnie zbliży, dłonie

same zaciskają mi się w pięści. Lanie, które mu dzisiaj sprawiłeś, było wyborne.

Zacięta linia jego ust jakby nieco złagodniała.

- Wyborne? - powtórzył.

Potwierdziła skinieniem głowy.

- Do końca życia zachowam głęboko w sercu obraz Brada wijącego się na ziemi

wokół własnych rzygowin. Ale ten widok kosztował mnie pracę.

- Słyszałem - odparł. - Pozbawienie cię pracy nie leżało w moich zamiarach.

Rose machnęła ręką.

- Nie musisz być taki skromny. To był błyskotliwy plan. Pozbawienie mnie pracy, a

przez to źródła utrzymania i odgrywanie przy tym cały czas zbawcy i bohatera.

Declan patrzył na nią spod zmarszczonych brwi.

- Tak błyskotliwe, że szczerze żałuję, że nie ja to wymyśliłem. Przebóg, byłem jedynie

wspaniałomyślny względem bliźniego w potrzebie. Brad potrzebował pogawędki, cóż

mogłem uczynić, jeśli nie użyczyć mu uwagi.

Declan - dobry samarytanin. Rose uśmiechnęła się szeroko.

- Gorliwie też użyczyłeś mu pięści.

- No cóż, nie sądziłaś chyba, że uderzę go otwartą dłonią. Tak się po prostu nie robi. -

Declan odpowiedział uśmiechem. I był to uśmiech niewymuszony i szczery, który całkowicie

go odmienił. Szlachcica zastąpił normalny mężczyzna, oszałamiająco przystojny, a przy tym

dowcipny i zabawny, ktoś, kogo Rose zawsze chciała poznać. Efekt był szokujący.

Natychmiast spuściła wzrok i popatrzyła na swoje stopy, zanim zdążył zauważyć jej

reakcję. Który z nich był prawdziwym Declanem? Oto pytanie.

- Wracając do Brada - podjęła. - On mnie uderzył kijem, a ja w niego błysnęłam. To

nie był zbyt mocny rozbłysk, nie zabiłam go, ale zraniłam mocno. Czasem jeszcze mi się śni,

jak krzyczy. Zgodnie z zasadami panującymi na Rubieży jego zbrodnia została ukarana. Teraz

otworzyłeś kolejną puszkę Pandory.

- Ale wyborną - przypomniał jej.

Nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Owszem. Bradowi nakopano do dupy, a Simoenowie zareagowali, pozbawiając mnie

pracy. Nie winię cię. Nikt tego nie mógł przewidzieć. Ale nie zmienia to faktu, że i tak nie

będę miała jak wykarmić rodziny.

- Przykro mi.

- Dziękuję.

- To jak skomplikowane równanie matematyczne - podsumował Declan. - Bilans musi

wyjść na zero.

- Nie zawsze tak jest. Ludziom najróżniejsze rzeczy uchodzą na sucho. Ale to prawda,

lubimy równowagę w naszych rozliczeniach. Zawsze dostaniesz szansę załatwić swoje

sprawy na swój sposób, ale jeśli zaczniesz krzywdzić i zabijać ludzi, całe miasto zbierze się

przeciwko tobie. I ludzie zrobią wszystko, by się ciebie pozbyć, bez względu na to, jaki jesteś

potężny. Wróćmy do Roba. To gnida i jego propozycja była obrzydliwa i podła.

Upokarzająca. Więc ja też go upokorzyłam w ramach rewanżu. Jesteśmy kwita, a do tego Rob

jest przekonany, że o jego upokorzeniu wiemy tylko my troje. Zapamięta to sobie, zapamięta

też ciebie, oczywiście będzie starał się mi dokopać przy każdej okazji, ale zawsze to lepiej niż

publiczne lanie, które zrobiłoby z niego pośmiewisko jak Rubież długa. Gdybyś ruszył za nim

i zrobił z niego miazgę, musiałby się odegrać. Rodzina Simoenów jest duża i zamożna. Moja

jest niewielka, pewnie nie powinnam ci tego mówić, ale mam tylko braci i Babcię.

- Domyśliłem się - powiedział. - Już wiem, że kochasz braci i nie pozwoliłabyś, żeby

stawali w twojej obronie, gdybyś miała inną opcję.

- Więc chyba teraz już rozumiesz - odparła. - Nie mogę mierzyć się z Simoenami. Mój

rozbłysk jest bardzo gorący, ale jeślibyś zaatakował Roba, nie daliby mi szansy rzucić

rozbłyskiem. Któryś z nich zastrzeliłby mnie zza węgła i nikt nie miałby im tego za złe.

- To nieuczciwe - stwierdził.

Wzruszyła ramionami.

- Tak to się tutaj załatwia. Doceniam, że starasz się to wszystko zrozumieć. Dla ciebie

to wszystko musi być szczególnie trudne, szlachta jest w Dziwoziemi najwyższą władzą.

- To nie do końca tak. Prawo jest władzą. Jesteśmy lepiej wyszkoleni i wykształceni,

by dopilnować jego przestrzegania, ale litera prawa obowiązuje nas tak samo jak wszystkich

innych.

- A co wasze prawo mówi na temat zmuszania kobiety do zamążpójścia? - zapytała

kąśliwie.

- Prawo dotyczy tylko mieszkańców Dziwoziemi, a ty do nich nie należysz.

Auć. Z której strony by nie patrzeć, była outsiderem. Rose wstała i otrzepała jeansy.

- Cóż, w takim razie to dobrze, że i tak przegrasz i wrócisz do domu z pustymi

rękoma.

- Nie przegram - zapewnił. - Ale od teraz będę się starał pamiętać o zwyczajach

obowiązujących na Rubieży.

Zamrugała z zaskoczenia. Declan serwował jej więcej nagłych zwrotów niż nurt

Rough Butt Creek, która przepływała przez Wschodnie Wrota. Po pierwsze, ocalił Jacka. To

mogła sobie wytłumaczyć - w końcu chciał ją poślubić, więc nie mógł stać bezczynnie i

patrzeć, jak coś rozrywa jej braciszka na kawałki. Ale potem ocalił też Amy i jej dzieci i

poszedł za Rose do Niepełni, a teraz przyznał, że nie czuje gruntu pod nogami, co w opinii

Rose mocno rozmrażało jego lodowaty wizerunek.

- Dlaczego uratowałeś Amy? - zapytała.

- A dlaczego nie miałbym tego zrobić? Znalazła się w kłopotach, z których byłem w

stanie ją wybawić. Każdy normalny człowiek postąpiłby identycznie. A ty dlaczego to

zrobiłaś? Byłaś gotowa wystawić się na niebezpieczeństwo, żeby ocalić dziecko Leanne,

która, zgodnie z tym, co sama powiedziała, zamieniła ci dzieciństwo w piekło.

- To co innego.

Pochylił się z zainteresowaniem.

- Jak?

Rose przez chwilę szukała właściwych słów. Tak naprawdę to wcale się nad tym nie

zastanawiała, zareagowała instynktownie i tyle.

- To tylko dziecko - powiedziała wreszcie.

- A gdyby to Leanne była uwięziona w tamtym pokoju? Nadal ruszyłabyś na ratunek?

- Tak. - Jak on zdołał odwrócić tego kota ogonem? To przecież ona powinna zadawać

pytania.

- Dlaczego?

Zacisnęła usta.

- Ponieważ nic, co zrobiła mi Leanne, nie było tak straszne jak to, co spotkałoby ją ze

strony tych bestii.

- To było bardzo odważne z twojej strony - stwierdził.

Nic jej nie obchodziło, co on myślał na jej temat, przynajmniej tak usilnie sobie

powtarzała. Jego opinia nie miała najmniejszego znaczenia.

- Pozwól mi z tobą zostać - poprosił.

- Nigdy w życiu. - Declan-szlachcic był niebezpieczny. Declan w swojej ludzkiej

postaci był niebezpieczny stokroć bardziej. - Powinieneś zaprzestać tych prób wepchnięcia mi

się do łóżka, Declan. To się nigdy nie wydarzy.

- Gdybym próbował dostać się do twojego łóżka, zrobiłbym coś w tym stylu.

W swej krótkiej historii randkowania Rose miała okazję otrzymać kilka spojrzeń

mówiących „chodź no tu”, ale to, co zrobił Declan, całkowicie zdeklasowało poprzedników.

Skupił się jedynie na niej, cała reszta przestała istnieć, nie gapił się, ale wpatrywał z absolutną

fascynacją, jak gdyby ciągnął ją na linie nad przepaścią i zupełnie nie martwił się, że mogą

zginąć oboje, o ile tylko ona szła ku niemu. To spojrzenie przebiło się przez wszystkie osłony

Rose. Zaczerwieniła się gwałtownie, czując się nagle niezręcznie niczym nastolatka, która po

raz pierwszy zauważa obserwującego ją chłopca i uświadamia sobie, że jest kobietą.

- Rose - powiedział, jakby delektował się smakiem jej imienia. - Wpuść mnie.

Tylko pokręciła przecząco głową, na nic więcej nie było jej stać.

- Powinienem może się rozebrać i znęcić cię widokiem mojego męskiego ciała?

I czar prysł nagle, a Rose roześmiała się wesoło.

- Nie podziała, ale jeśli chcesz zrobić z siebie widowisko, kimże jestem, by cię od tego

odwodzić, Wasza Ekscelencjo.

Declan westchnął.

- „Wasza Ekscelencjo” zwracasz się do ambasadora lub biskupa zarówno

zoroastryjskiego, jak i katolickiego Kościoła, ponieważ oni nazywają siebie ambasadorami

Boga. A ja nie jestem ani biskupem, ani ambasadorem. W zakresie etykiety jesteś całkowitą

ignorantką. Nie obawiaj się jednak, postaram się o jakieś lekcje dla ciebie. Na szczęście

posiadam zarówno pieniądze, by zatrudnić najlepszych nauczycieli, jak i cierpliwość, żeby

poczekać na rezultaty.

Zjeżyła się, a jego twarz znów była kamienną maską wysoko urodzonego.

- Przyniosę twoje rzeczy - odpowiedziała i odwróciła się na pięcie.

- Pracujesz bardzo ciężko i jesteś zbyt dumna, by zdać się na czyjeś miłosierdzie -

mówił. - Uważam, że to godne pochwały. Ale jest różnica pomiędzy dumą a brakiem

rozsądku. Jak wspomniałaś, jesteś samotną kobietą, opiekunką dwóch chłopców, obecnie

bezrobotną bez perspektyw na znalezienie nowej posady, stanęłaś w obliczu

niebezpieczeństwa o nieznanej ci magicznej genezie i nie jesteś odpowiednio wyposażona,

żeby stawić mu czoła. A ja potrzebuję miejsca, by gdzieś się zatrzymać. Jestem gotów

zatrudnić cię jako moją gospodynię i będę bronił ciebie oraz twoich braci przed wszelkim

niebezpieczeństwem tak długo, jak długo pozostanę w twoich progach. Przysiągłem już nie

uczynić krzywdy ni tobie, ni twojej rodzinie. Dostaniesz pieniądze i mężczyznę zdolnego cię

bronić, a ja pokój i trzy posiłki dziennie. Odrzucenie tej propozycji byłoby głupie i

nierozsądne, a przecież taka nie jesteś.

Zatrzymała się. Miał rację.

- A co ty z tego będziesz miał?

- Jak już mówiłem, nie przepadam za noclegami w namiocie. Jednakże, co

istotniejsze, wybrałem się na Rubież w konkretnym celu i jeśli wrócę z pustymi rękami, za to

z niewiarygodną opowieścią, jak to jakieś magiczne kundle zżarły moją oblubienicę, stanę się

pośmiewiskiem. Nie mogę dopuścić do tego, żeby coś ci się stało. Jeśli będziesz upierała się

przy swoich nierozsądnych pomysłach, cóż, rozbiję namiot tutaj, dokładnie w miejscu, gdzie

teraz stoję, i będę próbował bronić cię stąd, oczywiście już nie tak efektywnie.

Oczywiście. Jak zawsze interesowny. Niczego innego się nie spodziewała.

Dzieciaki musiały jeść. Jej zapasy składały się z trzech paczek makaronu nitki, sześciu

kurzych udek, kilku ziemniaków, połowy paczki sucharów i półtora funta wołowiny w

zamrażalniku. I on ich obroni. Oboje wiedzieli, że Rose przyjmie ofertę. Chciałaby tylko

znaleźć sposób, żeby choćby mieć wrażenie, że miała w tym względzie jakiś wybór. Niestety,

bezskutecznie. Nagle poczuła się zmęczona.

- Nie rozumiem tego. Jesteś erlem. Masz pieniądze. Nie jesteś odpychający.

- Jestem całkiem przystojny - poprawił ją.

Przystojny może dotyczyć jedynie śmiertelników. Wywróciła oczyma.

- I ujmująco skromny. Dlaczego zawędrowałeś aż tutaj, żeby pojąć za żonę mnie?

- Powiem ci, jak mnie wpuścisz.

- Ile chcesz zapłacić?

- Naszą standardową stawkę. Dublona dziennie.

To była hojna oferta. Nawet bardziej niż hojna, niejedna rodzina przyjęłaby go na

tydzień w zamian za jedną tylko monetę.

- Pół dublona - poprawiła go.

- Nie, nie rozumiesz, cała idea targowania się polega na tym, żeby zyskać jak

najwięcej.

Najwyraźniej z sarkazmem nie miał problemów. Po prostu go ignorował, jeśli uznał,

że tak mu jest bardziej na rękę.

- Wiem, że wy, Dziwoziemcy, jesteście przekonani, że każdy Rubieżnik to oszust. Ale

to nieprawda. Nie zamierzam obciążyć cię ponad miarę, bo wtedy miałabym uczucie, że mam

u ciebie dług, a tego nie chcę. Za pół dublona dostaniesz sypialnię i wikt, czyli trzy porządne

posiłki, i opierunek w razie potrzeby. Nic więcej. Oczekuję, że pod moim dachem będziesz

odnosił się z szacunkiem do mnie i do moich braci. Jeśli zachowasz się nieodpowiednio,

będziesz musiał natychmiast się wynieść. Jeśli ja naruszę warunki tej umowy, będę musiała

zwrócić ci pieniądze. Czy to jasne?

- Jak słońce. Muszę znowu przysięgać?

- Nie. Twoje słowo mi wystarczy.

Wstał i podniósł miecz.

- Masz moje słowo.

Rose wpuściła go do kręgu.

- A gdybym zaoferował ci wzajemną korzyść?

- To znaczy?

- Pojedziesz ze mną. Będę utrzymywał cię godnie. Zapłacę za edukację chłopców. W

zamian za to otworzysz mi drzwi swojej sypialni.

- Utrzymywał godnie? - powtórzyła. To dopiero była sprzeczność.

- Dwie, trzy setki dublonów miesięcznie. Dość, by wieść skromne, ale wygodne życie.

Oczywiście zadbałbym o twój czynsz, naukę dzieci i wszelkie dodatkowe wydatki.

- Oczywiście. - Potrząsnęła głową.

- To oznacza tak czy nie?

Tylko spojrzała na niego bez słowa.

- Z twej lodowatej miny wnioskuję, że odmawiasz - stwierdził. - Więcej nawet, że

jestem skończonym idiotą, składając ci taką ofertę.

- Nawet jeśli nie kłamiesz, nawet jeśli miałbyś zamiar zrobić to wszystko, o czym

wspomniałeś, to prosisz mnie, żebym została twoją dziwką. Nie mam nic przeciwko

kobietom, które decydują się na takie życie. Ale ja nigdy nie byłam i nie będę jedną z nich.

Gdybyś oferował mi pracę, prawdziwą posadę, a nie możliwość zarobienia na dach nad głową

rozkładaniem nóg, przemyślałabym twoją propozycję. Nie ufam ci za grosz, a mimo twojego

bogactwa chyba zdajesz sobie sprawę, że to mniej niż mało. I wcale nie jestem przekonana, że

uzależnienie mojego życia od ciebie byłoby dobrym pomysłem. Nie chcę twoich pieniędzy,

Declan. Nie jestem żebraczką ani naciągaczką.

Przyglądał się jej uważnie i Rose zaczęła się zastanawiać, czy to rzeczywiście była

oferta, czy może jakiś rodzaj testu. Ona w każdym razie odpowiedziała szczerze i uczciwie.

- Moje pieniądze pozwoliłyby ci stąd odejść.

- Tu jest mój dom. A ty byś przyjął tę ofertę na moim miejscu?

- Nie - odparł natychmiast.

- Dlaczego więc uważasz, że ja to zrobię?

W kąciku ust zadrgał mu złośliwy uśmieszek.

- Wcale tak nie uważam.

- Dlaczego więc składasz takie propozycje?

- Chciałem wiedzieć, co odpowiesz. Staram się poznać cię lepiej.

Rozłożyła ręce.

- Dostajesz dokładnie to, co widzisz.

Oczy mu zaiskrzyły zielenią.

- Obiecujesz?

A niech go szlag.

- Chciałam powiedzieć, że nie mam żadnych wielkich tajemnic. W przeciwieństwie do

ciebie. Dlaczego chcesz sobie kupić żonę na Rubieży?

- Za miesiąc kończę trzydzieści lat. Zasady dziedziczenia tytułów wymagają, żebym

ożenił się przed trzydziestką, w przeciwnym razie nie odziedziczę ziemi.

- To niedorzeczne.

Pokiwał głową.

- W tym się z tobą zgadzam.

- To co powstrzymało cię przed znalezieniem żony w Dziwoziemi?

- Obawiam się, że mam nie najlepszą reputację wśród moich rówieśników. -

Przytrzymał jej drzwi.

- Dlaczego?

- Rozeszło się, że mam dość wybujałą wyobraźnię, jeśli chodzi o prywatne czynności.

Wlepiła w niego zdumione oczy.

- Jakiego rodzaju prywatne czynności?

Tym razem pozwolił sobie na uśmiech i jego twarz nabrała szelmowskiego wyrazu.

- Rozdziej się, z przyjemnością zademonstruję.

Rozdział jedenasty

Minęło pół godziny, zanim Rose udało się pozbyć Declana. Dostroiła do niego kamienie i

wreszcie ruszył po resztę swoich rzeczy. Odczekała jakieś pięć minut, po czym chwyciła

taczkę i ruszyła do domu Babci wraz z truchłem ogara. Gdyby udało im się dojść do tego,

czym jest ta istota, być może znalazłyby sposób, jak z bestiami walczyć.

Koło taczki podskoczyło na jakimś kamieniu. Kwaśny odór zalatujący od ścierwa

przyprawiłby o torsje nawet dziadka Cletusa. Rose wydawało się, że po jakimś czasie

przyzwyczai się do tego smrodu, ale nie, nawet po trzeciej mili ciągle czuła tego zdechłego

skubańca.

Rose poczęstowała taczkę przekleństwem, naparła mocniej i wjechała pod pergolą

porośniętą drobnymi różyczkami prosto na Babcine podwórko. Odetchnęła głębiej i popchała

taczkę za dom, usuwając ją z widoku, i tak na wszelki wypadek nakryła ścierwo brezentową

płachtą.

Babcia Éléonore popijała herbatę przy kuchennym stole.

- Słyszałam, że cię wylali z pracy - powiedziała, gdy tylko Rose przestąpiła próg

kuchni.

Na litość boską...

- I słyszałam, że mieszka u ciebie facet. Według Marlene, która słyszała to od

Geraldine Asper, która słyszała to bezpośrednio od Elsie Moore, to prawdziwy przystojniak.

- To tylko lokator. - Rose podeszła do zlewu, żeby umyć ręce. Ostatnia rzecz, jakiej

potrzebowała, to wykład na temat niebezpieczeństw, jakie niesie za sobą przyjmowanie pod

dach błękitnokrwistych. - Nieco gotówki, która pozwoli nam przetrwać.

W duchu Rose modliła się gorąco, żeby ten przystojniak nie wyruszył jej szukać, gdy

tylko upora się ze swoimi rzeczami. Gdyby stanął w drzwiach domku Babci, Rose mogłaby

się spodziewać jedynie kłopotów.

- Zgodnie z tym, co mówią ci dwaj chuligani, lokator ma wielki miecz.

Rose wzniosła oczy do sufitu.

- A co jeszcze mówili?

- Niewiele. Wyjątkowo trzymają buzie na kłódkę. To zupełnie do nich niepodobne.

Jest przystojny?

- Jest.

- Ale to nie William, prawda?

- Nie. - Rose westchnęła ciężko, opadła na krzesło i sięgnęła po filiżankę. Sufit nad jej

głową zatrząsł się od łomotu stóp, chłopcy znów bawili się na strychu.

- Czego dowiedziałaś się od Adele?

- Och, tego i owego. Głównie plotek. Paula oczekuje bliźniaków. I to nie ze swoim

mężem, kiedy on się o tym dowie, rozpęta się piekło. I jeszcze kilka innych rzeczy. - Babcia

odwróciła wzrok.

- Czego jeszcze?

Babcia westchnęła ciężko.

- Zaczęły znikać psy. Seth Hines wyprowadził się do Niepełni, zabrał żonę i syna,

zostawił całą resztę i wyjechał. Siostra zdołała się z nim skontaktować, ale nie dowiedziała się

zbyt wiele. Udało jej się jedynie wyciągnąć, że zaatakowały ich jakieś dziwne istoty. O, i

ponoć jakiś błękitnokrwisty ich uratował. Tego nam tylko brakuje, szlachty z Dziwoziemi.

To prawda, więcej już im szlachty nie było trzeba. To musiał być Declan. Bo kto

inny?

- Myślę, że mam jedną z tych dziwnych istot w taczce, na tyłach domu.

Babcia podniosła się z krzesła.

- Zobaczmy.

Wyszły na zewnątrz. Rose odrzuciła plandekę. Éléonore przesunęła opuszkami palców

po skórze stwora, pochyliła się, niemal dotykając go nosem, wreszcie się wyprostowała.

- Co to jest? - zapytała Rose.

Éléonore zmarszczyła brwi w namyśle.

- Nie mam pojęcia - powiedziała cicho. - Zaparzmy nieco herbaty i dowiedzmy się.

Babcia szybkimi, wypracowanymi ruchami nakreśliła kredową różę wiatrów na blacie

stołu. Georgie stał obok, nieruchomy jak posąg. Jack wiercił się na krześle, dłonie miał

złożone jak do modlitwy.

Rose ustawiła grubą świecę na Tramontanie, wyznaczając północ, i zapaliła ją.

Maleńki blady płomyk zatańczył na czubku knota. Kostka lodu trafiła na Levante, wschód.

Odłamek granitu Rose ułożyła na Ostro, południu, i spojrzała na Jacka.

- Teraz? - upewnił się.

- Teraz.

Jack rozchylił dłonie, upuszczając na stół tłustą, zieloną gąsienicę. Rose szurnięciem

umieściła ją na Pontente, zachodzie, i napluła na nią. Gąsienica skręciła się, ale pozostała na

miejscu, przyszpilona odrobiną magii.

To była stara dobra magia Rubieży. Żadne tam efekciarstwo ani naukowe wywody,

ale prosta, przyziemna magia, która zawsze się sprawdzała. Declan pewnie by wzgardził taką

magią, tak jak wszyscy jego nadęci przyjaciele gardziliby Rose, o ile zdecydowałaby się z

nim pojechać. No i dobrze. Nie musiała niczego mu udowadniać i nie miała zamiaru

rezygnować z wolności. Bez względu na to, jak na nią patrzył. Babcia otworzyła niewielką

torebkę i upuściła w centrum róży skrawek ciała bestii. Smród wwiercił się w nozdrza Rose,

która skrzywiła się z obrzydzeniem i odwróciła, by zaczerpnąć haust nieskażonego powietrza.

- Czemu to tak śmierdzi? - Jack zatkał nos.

- Nie wiemy. - Babcia podprowadziła ich obu do stołu. - Złapcie się za ręce.

Zrobili, jak kazała, stając wokół stołu.

- Skoncentrujcie się na tym kawałku. - Éléonore nabrała powietrza w płuca i zaczęła

zaklinać. - To, co jest z tego, co było, wróć do początku, posłuszne mym słowom. Wszystko,

co jest z tego, co było...

Moc popłynęła z nich wprost do cuchnącego kawałka mięsa. Z kostki lodu pociekła

woda, tworząc idealnie okrągłą, maleńką kałużę, okruch granitu zadygotał, maleńkie drobiny

kwarcu zalśniły mocniej. Płomień świecy urósł na dwa cale. Gąsienica wiła się i skręcała.

Kawałek ścierwa ani drgnął.

Spróbowali raz jeszcze po dziesięciu minutach.

Nic.

- Jak coś nie z tej ziemi - mruknęła Rose.

- Możemy spróbować innych sposobów - stwierdziła Babcia.

Mogli i spróbowali. Po czterech godzinach Rose ledwie była w stanie unieść głowę.

Babcia Éléonore podniosła wałek do ciasta, spojrzała na kawałek ścierwa, trzeci z kolei, bo

dwa poprzednie zostały strawione przez rozmaite czary, i walnęła go wałkiem.

- A to po co? - skrzywiła się Rose.

- Żebym się lepiej poczuła.

Nagle zadzwoniła komórka i Rose podskoczyła na sześć cali w powietrze.

- Kto dzwoni?

- Nie mam pojęcia. - Rozsunęła telefon. Może to oferta pracy. - Halo?

- Cześć, Rose - usłyszała męski głos.

- Cześć, poczekaj minutkę. - Zasłoniła mikrofon dłonią. - William - powiedziała

bezgłośnie do Babci.

- Idź. - Babcia skinieniem głowy wskazała jej werandę.

- Zaraz wracam.

Wyszła na tył domu i skierowała się ku huśtawce zawieszonej na grubym konarze

sękatego dębu. Zapadła już noc, chłodna i przesycona aromatem powojów i nocnych

kwiatów. Okna domu malowały prostokąty bladego światła na ciemnym trawniku.

- Skąd masz mój numer? - zapytała Rose nieco gwałtownie.

- Dostałem od jednej z twoich koleżanek. Tej z zielonymi włosami.

Latoya.

- A skąd ją znasz?

- Przechodziłem obok twojego miejsca pracy. Myślałem, że dam radę wyciągnąć cię

na obiad. Powiedzieli mi, że zostałaś zwolniona.

Usłyszała w jego głosie szczere zaniepokojenie.

- Owszem, zostałam.

- Przykro mi to słyszeć. A co na to chłopcy?

- Jeszcze nic nie wiedzą.

- Potrzebujesz pracy? Mógłbym popytać.

Tylko kto by ją zatrudnił, Rubieżniczkę z fałszywymi papierami. Niemniej to miło, że

zaproponował.

- To miło z twojej strony, ale jakoś daję sobie radę.

W głosie Williama zabrzęczało odległe echo urazy.

- Ponoć to wszystko z powodu mężczyzny.

Latoya i jej długi jęzor. Teraz to już pewnie cała Rubież wie, że Rose zwolniono z

powodu faceta. Nie żeby ją obchodziło, co o niej mówią czy myślą.

- Nie zwolnili mnie z jego powodu. Widzisz, Emerson, mój szef, i mój ojciec kiedyś

byli kumplami. Nie wiem, po co ci to w ogóle mówię...

- Prawdopodobnie dlatego, że chcesz z kimś pogadać. A ja jestem dostępny i mam

czas.

Westchnęła i odruchowo odepchnęła się nogą, wprawiając huśtawkę w ruch. Łańcuch

zaprotestował cichym jękiem.

- Co tam tak skrzypi? - zapytał William.

Jakim cudem zdołał to usłyszeć przez telefon?

- Siedzę na starej huśtawce.

- Aha. No więc co z tym Emersonem?

- Jak mówiłam, kiedyś przyjaźnił się z moim ojcem, ale mój ojciec wyjechał.

Wyruszył... w poszukiwaniu przygód. Emerson został, ożenił się, podjął pracę w rodzinnej

firmie i wiódł sobie spokojne życie. Ja myślę, że tak naprawdę to chciał wyruszyć z moim

ojcem, ale zabrakło mu odwagi. W zeszłym roku całe jego życie rozpadło się kompletnie.

Słabo sobie radził jako sprzedawca ubezpieczeń, więc jego ojciec zlecił mu prowadzenie

Ładu i Porządku. Żona go opuściła. Ma problemy finansowe i powoli wypada z interesu.

Wszystko wokół niego się wali. Myślę, że za każdym razem, gdy mnie widział, myślał o

moim ojcu, wiodącym gdzieś tam szczęśliwe życie. Zwolniłby mnie wcześniej czy później.

- Musi być z niego prawdziwy przyjemniaczek.

- To nieszczęśliwy, zgorzkniały człowiek, wiecznie zły. Nie muszę go dłużej znosić i

bardzo mnie to cieszy. To już przeszłość.

- Mogłaś mi powiedzieć o tym drugim gościu - powiedział William miękko. - Nie boję

się odrobiny konkurencji.

Rose zawahała się troszkę.

- William, myślałam, że już to omówiliśmy.

Proszę, nie zmuszaj mnie, bym zraniła cię raz jeszcze.

Roześmiał się cicho. To był dziwny śmiech, głęboki i gorzki.

- Nie martw się. Wiem, na czym stanęło. A ponieważ ty powiedziałaś mi coś o sobie,

pozwól, że się zrewanżuję. Nigdy nie miałem takiej rodziny jak ty, Rose. Dlatego tak cię

lubię. Jesteś miła, bystra i ładna i naprawdę dobrze opiekujesz się braćmi. Mną nikt się tak nie

zajmował. Chyba zawsze chciałem spotkać kogoś takiego jak ty, żeby się ustatkować. Mieć

prawdziwą rodzinę. Nie wiem, czybym był w tym dobry, ale naprawdę chciałbym spróbować.

Zadbałbym o bezpieczeństwo twoje i dzieci. Nikt już nigdy by cię nie skrzywdził. Wybacz,

nie jestem w stanie odpuścić cię sobie bez walki.

Smutny ciężar przygniótł pierś Rose. W głosie Williama była szczerość, jakiej nie

sposób udać. Absolutnie się przed nią otworzył.

- William - powiedziała najłagodniej jak tylko umiała. - Przykro mi, że jesteś sam, ale

nie sądzę, że ja... że my z chłopcami bylibyśmy dla ciebie odpowiednią rodziną. Widzisz we

mnie starszą siostrę, ale ja jestem kimś więcej. Chcę być szczęśliwa, jak każdy. Jeśli jakiś

mężczyzna dołączy do naszej rodziny, to tylko dlatego, że go pokocham. Nie sądzę, żebym

mogła pokochać ciebie. Nic między nami nie iskrzy i wiesz to równie dobrze jak ja.

Przez chwilę wsłuchiwała się w ciszę.

- Jesteś dziwną kobietą, Rose - odezwał się w końcu. - Większość kobiet cieszyłaby

się z poświęcanej im uwagi.

- Mam uwagi w nadmiarze - westchnęła Rose.

- Ze strony tego faceta, przez którego straciłaś robotę.

Rose westchnęła.

- To arogancki dupek, który ma mnie za nic. Pozbyłabym się go, gdybym tylko mogła.

- Mogę się go pozbyć, jeśli chcesz.

- Nie, najlepiej sama sobie z nim poradzę. Ja... - Brwi Rose powędrowały do góry ze

zdziwienia. Dwie stopy od niej stał Declan z tym swoim mieczem na plecach.

- Rose? - zaniepokoił się William. - Halo?

Oczy Declana płonęły jak dwie białe gwiazdy. Wyciągnął do niej rękę.

- Daj mi telefon, Rose.

- Kto to? - zapytał William. W jego głosie nie było już ani odrobiny ciepła.

- Daj mi z nim porozmawiać. - Declan sięgnął po telefon.

- Muszę kończyć - powiedziała Williamowi. - Porozmawiamy przy innej okazji.

Zatrzasnęła komórkę.

- Cholera - warknął Declan. - Powiedziałem ci, żebyś mi dała telefon!

Zeskoczyła z huśtawki.

- Jak długo tu stoisz?

- Wystarczająco. To był William?

Zignorowała go i ruszyła w stronę domu.

- Odpowiedz - zażądał.

- Nie muszę - odparła, siląc się na spokój. - Nie masz prawa mi rozkazywać.

- Ty uparta idiotko, nie zdajesz sobie sprawy, z kim masz do czynienia.

- Wręcz przeciwnie, doskonale sobie zdaję. - Zatrzymała się i spojrzała na niego

twardo. - Wyjaśnijmy sobie coś raz na zawsze. Nie masz mnie na własność. Nie jestem twoją

niewolnicą ani sługą i mam gdzieś, jakiego koloru krew płynie w twoich żyłach, jak stary jest

twój ród albo ile masz pieniędzy i władzy. Pozwoliłam ci zostać w moim domu, bo mi za to

płacisz, a ja jestem w sytuacji bez wyjścia. Ale niech ci się nie wydaje, że pozwolę ci mną

komenderować albo zarządzać moim życiem.

Odwróciła się na pięcie i weszła do domu. Declan szedł za nią krok w krok.

Babcia siedziała przy kuchennym stole. Jej twarz była kredowobiała, patrzyła przy

tym na Declana, jakby ten był maniakalnym mordercą. Rose nie mogła jej za to winić. Jego

oczy były już całkowicie pokryte lodem magii, a wyraz twarzy zwiastował nielichą burzę.

- Gdzie są chłopcy? - zapytała Rose. Zauważyła płaszcz Declana przewieszony przez

oparcie krzesła. A więc przeklęty szlachcic przyszedł najpierw tutaj, a dopiero potem poszedł

za nią na tyły domu.

- Śpią - odpowiedziała Babcia nienaturalnie beznamiętnym tonem.

- Nie ma sensu ich budzić. Razem z Declanem pójdziemy teraz do domu, a po

chłopców wrócę jutro z rana.

Declan zgarnął swój płaszcz, przewiesił go sobie przez ramię i z rewerencją ujął dłoń

Babci, po czym delikatnie dotknął jej kłykci ustami.

- Je vous remercie avec tout mon coeur pour votre accueil si chaleureux et de votre

gentillesse. Bonne nuit, Madame Éléonore.

- Je vous en prie. Au revoir - głos Babci dźwięczał napięciem.

Rose natychmiast się zjeżyła.

Jej znajomość francuskiego była niewielka, ale Rose wychwyciła „dziękuję” i „wasza

uprzejmość”. Declan zatrzymał się za progiem, przytrzymując drzwi dla Rose.

- Rose, możesz zostać tutaj - powiedziała Babcia szybko.

- Nie trzeba. - Rose zmusiła się do uśmiechu i wyszła. Odczekała, aż miną trawnik i

wyjdą na ścieżkę prowadzącą do domu, po czym odwróciła się gwałtownie w stronę Declana.

- Co jej powiedziałeś?!

- Podziękowałem za bardzo serdeczne przyjęcie i uprzejmość. I powiedziałem

„dobranoc, pani Éléonore”.

- Co w ogóle robiłeś w domu mojej Babci?

- Szukałem ciebie - odpowiedział jadowitym tonem. - Długo cię nie było.

Zaniepokoiłem się, że grozi ci jakieś niebezpieczeństwo, więc poszedłem twoim śladem. Nie

było to specjalnie trudne, twoja taczka zostawiła aż nadto wyraźny trop.

Patrzyła na niego wrogo.

- Przestraszyłeś moją Babcię.

- Byłem wcieleniem uprzejmości.

- Jasne, tylko że wyglądała jak łania schwytana w światła reflektorów. Nie przychodź

tutaj. Nigdy. Moja Babcia nie ma z tym nic wspólnego.

Podszedł do niej.

- A teraz ty posłuchaj. Dzieją się tutaj rzeczy, którym nie jesteś w stanie stawić czoła.

I czy ci się to podoba, czy nie zdecydowałem się bronić cię przed nimi. Jeśli to oznacza, że

będę musiał pójść za tobą do domu twojej Babci albo do Niepełni, to trudno, będziesz musiała

się z tym pogodzić. Bo nawet jeśli cała grupa takich jak ty zdecydowałaby się połączyć całą

waszą moc, to i tak nie zdołałaby mnie powstrzymać.

Magia zawrzała w niej, podgrzewana wściekłością i buntem. Nagle noc stała się

srebrzysta i Rose zrozumiała, że jej rozbłysk przesączył się do oczu i sprawił, że zaczęły

świecić.

- Nie byłabym taka pewna - warknęła.

Na jego twarzy pojawił się wyraz niedowierzania i nagle jego oczy zapłonęły białym

światłem. Przez chwilę patrzyli na siebie ze złością.

- Koniec uników, Rose. Straciłaś pracę, wolnego czasu masz aż w nadmiarze.

Obiecałaś mi pierwsze wyzwanie jutro. Dotrzymaj słowa.

- Dostaniesz swoje wyzwanie.

- Nie mogę się doczekać.

- Dobrze.

- Dobrze.

Przez całą drogę do domu żadne z nich nie odezwało ani słowem.

Rozdział dwunasty

Jack wolnym krokiem wszedł do domu za rodzeństwem. Rose skierowała się do kuchni,

Georgie do swojego pokoju, a Jack pokręcił się chwilę w salonie, zastanawiając się nad tym,

co robić. Gdyby wyszedł na zewnątrz, i tak nie wolno mu było przekroczyć granicy kręgu.

Mógłby iść do kuchni i podkraść coś do jedzenia...

Przechodząc obok drzwi pokoju Declana, zatrzymał się gwałtownie. Szlachcic siedział

na łóżku, a przed nim, na kawałku surowego płótna, leżały noże. Dużo, dużo ostrych noży.

Wpadające przez okno promienie słońca ślizgały się po gładkich powierzchniach ostrzy.

Declan ujął nóż i przeciągnął po klindze miękką szmatką. Powietrze wypełniła

aromatyczna woń. Goździki. Jack lubił zapach Declana, aromat dyniowego placka zmieszany

z wonią skóry i potu. Ten zapach był trochę dziewczyński. Declan gestem zaprosił go do

środka. Jack bezszelestnie wszedł do pokoju i zatrzymał się przy łóżku. Nie odezwał się ani

słowem, tylko patrzył, jak szmatka przesuwa się po klindze. Przy akompaniamencie

miękkiego „szuusz, szuusz, szuusz...”.

- Lubisz szkołę? - zapytał Declan.

- Nie.

- Czemu nie?

- Bo tam ciągle muszę siedzieć nieruchomo.

- A to ci sprawia trudność?

Jack wzruszył ramionami.

- Rose mówi, że jeśli chcę być dobrym drapieżnikiem, muszę nauczyć się cierpliwości

i siedzieć w szkole spokojnie. Mówi, że cierpliwe drapieżniki o wiele rzadziej są głodne.

- A ty chcesz być dobrym drapieżnikiem?

Jack potwierdził skinieniem głowy.

Declan wziął drugą szmatkę, nakapał na nią trochę oleju i rzucił. Jack złapał ją

błyskawicznie, zanim szlachcic mógłby zmienić zdanie. Popatrzył na noże, a potem na

Declana. Błękitnokrwisty zachęcił go gestem.

Dłoń Jacka zawisła nad dużym, błyszczącym sztyletem. Nie, ten za duży. Duży

znaczy wolny. Jack był małym kotem, choć silnym jak na swój rozmiar. Wiele stworzeń było

większych i silniejszych, ale niewiele było szybszych.

- Kindżał - wyjaśnił Declan, kiedy dłoń Jacka zatrzymała się nad nożem o wąskim,

wygiętym ku górze ostrzu. - Zakrzywiona klinga sprawia, że ostrze jest dłuższe. Jest lekki i

szybki. Dobry do cięcia.

Jack przesunął dłoń w stronę noża po prawej, o lekko sierpowatym ostrzu, przy

sztychu odgiętym do tyłu.

- Jatagan. Tylec ma wygięty ku dołowi. Niektórzy zostawiają tylec tępy, ja go ostrzę.

Dobry w walce w zwarciu i do szybkich pchnięć.

Jack patrzył na noże, rozdarty. Ciąć jak pazurami czy szarpać jak zębami? Wreszcie

zdecydował się na jatagan i delikatnie pociągnął szmatką po klindze. Zębami robił więcej

szkody niż pazurami. Ponownie przesunął szmatką po ostrzu. Szuusz. Uśmiechnął się.

- Wiesz, co znaczy anemiczny? - zapytał Declan.

Jack potrząsnął przecząco głową.

- To taka choroba, kiedy twoje ciało ma za mało krwi albo żelaza. Ludzie, którzy na to

chorują, szybko się męczą. Są zawsze bladzi i słabi. Słyszałeś, żeby Rose wspominała o

czymś takim, kiedy mówiła o Georgiem?

- Georgie nie jest anemiczny - odpowiedział Jack. - Czułby się zupełnie dobrze, gdyby

nie dziadek. To przez dziadka i przez te zwierzęta Georgie jest taki słaby.

- Dziadka? - Declan uniósł brwi.

- Trzymamy go w szopie, z tyłu - wyjaśnił Jack. - Żeby nie zjadał psom mózgów.

Declan popatrzył na niego z dziwną miną.

- Uroczy zwyczaj Rubieżników, trzymanie krewnych w podeszłym wieku pod

kluczem.

- Przez dziadka Georgie nie może dobrze walczyć. Bronię go w szkole, ale kiedy

Georgie pójdzie do gimnazjum, już nie będę mógł. Nie wiem jeszcze, co z tym zrobić.

Declan obdarzył go kolejnym spojrzeniem pełnym zdziwienia.

- A nauka jest trudna?

Jack zaprzeczył, kręcąc głową.

- Nudna. Robimy listy słów. Trzeba się nauczyć, jak się pisze jakieś słowo, a potem

udawać, że je się czyta. Ja nie muszę. Już umiem czytać. Rose mnie nauczyła.

- A matematyka? - pytał dalej Declan.

Jack wzruszył ramionami.

- Umiem dodawać rzeczy. Wiem, ile kątów jest w trójkącie. Nazywa się trój-kąt. Nie

jestem głupi. - Trzymał nóż trochę zbyt długo, ale w końcu zmusił się, by go odłożyć.

Popatrzył pożądliwie na kindżał. Declan zezwolił skinieniem głowy.

Jack ujął nóż, broń dobrze leżała w ręku, była lekka i wygodna.

- Lunch jest okropny - powiedział niepytany. - Dają rybne paluszki. Smakują jak

karton. Georgie mówi, że robią je z tajemniczego mięsa. Nikt ich nie je.

- A jadłeś kiedyś karton?

- Żułem - potwierdził Jack.

- Po co?

- Chciałem wiedzieć, czy nadaje się do jedzenia. - Jack odłożył niechętnie nóż.

- W jakie zwierzę się zmieniasz? - zapytał Declan.

Oczy Jacka stały się wąskie jak szparki.

- Nie wolno mi ci powiedzieć.

- Dlaczego nie?

- Bo Rose kazała mi nikomu nie mówić.

Declan pochylił się i spojrzał chłopcu prosto w oczy. Jack stężał w napięciu. Gdyby

Declan był zmieńcem, byłby wilkiem, zdecydował. Wielkim, białym wilkiem. Bardzo

mądrym, z wielkimi białymi zębami.

- Zawsze robisz to, co każe ci Rose?

Łooo. To było podchwytliwe pytanie. Gdyby Jack odpowiedział, że tak, szlachcic

nazwałby go maminsynkiem. Gdyby Jack zaprzeczył, to musiałby powiedzieć Declanowi, że

jest kotem.

- Nie. Ale wiem, że zawsze powinienem.

- Rozumiem.

Jack postanowił wyjaśnić sytuację, żeby nie było najmniejszych wątpliwości, że nie

jest maminsynkiem.

- Moja mama umarła. Mój tato wyruszył szukać skarbu. Nie pamiętam go. Był

dobrym tatą, tak myślę, ale chyba nie był zbyt mądry, bo jak Babcia o nim mówi, nazywa go

„tym głupcem”. Może tak mówić, bo to jej syn, więc się na nią nie wściekam.

- Aha. - Declan przyjął wyjaśnienie.

- Więc dopóki mój tato nie wróci, jestem jakby dzieckiem Rose. I muszę robić to, co

ona każe.

- To ma sens - stwierdził Declan.

- Lubisz Rose? - zapytał Jack.

- Lubię.

- Dlaczego?

- Bo jest mądra, dobra i ładna. I potrafi mi się postawić. A to niełatwe.

Jack kiwnął głową. To, co mówił Declan, też miało sens. Ciężko mu się było

przeciwstawić, był wysoki, duży i miał miecz.

- Rose jest ostra.

- Z pewnością.

- Miła też jest - stwierdził Jack. - Zajmuje się mną i Georgiem. A jeśli ładnie ją

poprosisz, to zrobi ci placek, nawet jeśli jest zmęczona po pracy.

- I jest zabawna - zwierzył mu się Declan. - Ale byłbym wdzięczny, gdybyś jej tego

nie powtarzał. Gdyby wiedziała, że tak mówię, wtedy nie traktowałaby mnie serio. Z

kobietami już tak jest.

Jack kiwnął głową. Umiał dotrzymać męskiego sekretu, a to nie było coś, co Rose

powinna wiedzieć.

- Jeśli wygrasz, zabierzesz Rose.

- Taka jest umowa - potwierdził Declan.

- Możemy też jechać?

- Tak.

- Śniadanie! - zawołała Rose.

Jack ruszył do drzwi, ale zatrzymał się w progu, jego oczy zapłonęły bursztynowym

ogniem.

- Nie pomogę ci wygrać - powiedział.

Declan wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Nawet nie będę cię namawiał.

Rose kucnęła przy nim. Jack szczerze żałował, że nie jest większy. Nienawidził, kiedy

ludzie pochylali się albo kucali, żeby z nim porozmawiać, ale wiedział, że Rose robi to, by

patrzeć mu w oczy.

- Skup się, Jack.

Skinął głową.

- Nie wolno gonić strzygili. Ani zatrzymywać się, żeby złapać króliczka. Pobiegniesz

ile sił w nogach, a jak się zmęczysz, schowasz się najlepiej jak potrafisz. Rozumiesz?

Skinął głową.

- Powtórz.

- Biec i się schować. Żadnych strzygili.

Rose przygryzła wargę.

- To bardzo ważne. Wiem, że Declan cię uratował i jest dla ciebie miły, ale nie będzie

miły dla mnie, jeśli będę musiała z nim odejść.

- Powiedział, że my pojedziemy.

Rose zatrzymała się.

- Dokąd?

- Z nim i z tobą.

Przytuliła go mocno.

- Jack, oczywiście, że tak powiedział. Powiedziałby wszystko, byleby przeciągnąć was

dwóch na swoją stronę. Nie możesz mu ufać.

Jack wiercił się i wykręcał, aż go wypuściła.

Rose westchnęła i odpięła jego bransoletkę.

- Gotowy?

Skinął głową.

- Biec i się schować.

- Biec i się schować - powtórzył.

Rose zsunęła bransoletkę ze szczupłego nadgarstka. Pokój zakołysał się gwałtownie.

Podłoga zawinęła się i uderzyła go w twarz.

Rose wyszła na werandę. Declan czekał na nią na podwórku, minę miał pogodną.

- Chciałeś wyzwania?

- Aż drżę w oczekiwaniu.

Drżę. Jasne. Rose przytrzymała moskitierę i wypuściła Jacka na werandę. Wyszedł

ostrożnie, stawiając nieproporcjonalnie duże, okrągłe łapy. Zmrużył wielkie bursztynowe

oczy, gdy tylko dosięgło go słońce. Okrywające go gęste futro upstrzone było rozetkami rdzy

i brązu tak głębokiego, że niemal wydawał się zielony. Jack zmarszczył pyszczek, poruszając

białymi wąsiskami. Długie czekoladowe kitki na czubkach uszu drgały leciutko.

Był śliczny niczym puchaty kociak, długonogi, większy trochę od dużego kocura. Ale

Rose wiedziała, że te duże, miękkie łapy kryją pazury ostre niczym brzytwy. Mimo swoich

ośmiu lat Jack był naprawdę niebezpieczny. W chudych czasach, kiedy nie było ich stać na

mięso, Jack wyruszał na polowanie i niemal zawsze wracał z indykiem albo królikiem,

zaledwie nieco nadgryzionymi. Znał Bór jak swoje pięć placów. A kiedy nie chciał być

znaleziony, to nawet najlepsi łowcy nie byli w stanie wytropić jego kryjówki. Rose musiała

się uciekać do pomocy magii, by go znaleźć.

- To jest twoje pierwsze zadanie. - Uśmiechnęła się. Ukucnęła i pogłaskała Jacka po

łebku. Otarł się o jej kolano. - Biegnij - szepnęła.

Pod futrem zagrały stalowe mięśnie, Jack skoczył, popłynął w powietrzu, jak gdyby

miał skrzydła. Wylądował na trawniku i ruszył niczym pocisk. W mgnieniu oka zniknął

między drzewami.

Declan przez chwilę spoglądał za nim.

- Czym on jest?

- Rysiem z Rubieży. - Rose się wyprostowała. - Masz czas do rana, żeby go złapać.

Jeśli wróci tu wolny o wschodzie słońca, przegrałeś.

Declan kiwnął potakująco głową, podniósł sakwę, która leżała u jego stóp, i ruszył

między drzewa.

Biec i się schować.

Biec.

Biec.

Biec.

Zapach królika. Smaczny. Trzeba biec dalej.

Przeskoczył nad zwalonym pniem i pędził dalej, niemal płynąc nad poszyciem. Ciepło

rozchodziło się po mięśniach, aromaty Boru owiewały nos. A on biegł, szybciej i szybciej,

skacząc z jednej omszałej kłody na drugą. Gdzieś nad nim, w koronach drzew, strzygile

krzyczały gardłowo.

Biec i się schować. Żadnych strzygili.

Kluczył przez moment, plącząc swój ślad na wszelki wypadek, a potem popędził dalej,

głębiej i głębiej w Bór. Wreszcie poczuł zmęczenie, wspiął się więc na wielką sosnę, żeby

ukryć się w gęstwinie igieł, i tam legł na gałęzi, dysząc ciężko.

Gdzieś ćwierkały ptaszki, małe, tłuściutkie ptaszki. Smaczne.

Wiewiórka wyjrzała z dziupli.

Jack długo leżał nieruchomo. Tak długo, że zachciało mu się spać. Ziewnął, zamknął

oczy i zapadł w ciepłą, szczęśliwą drzemkę.

Długi dźwięk poniósł się echem po Borze, to wznosząc się, to opadając, i wyrwał

Jacka ze snu. Nigdy jeszcze nie słyszał takiego dźwięku. Jak długi zew. Aż świerzbił w

uszach. Jack przysiadł.

To była pułapka.

Znów przywarował.

To była pułapka, bo Declan był sprytny.

Co wydało taki dźwięk? A jeśli to nie był Declan? Jack znów wstał i znów się położył.

Biec i się schować. Pobiegł i się schował.

Czekał, żeby dźwięk się powtórzył. Czekał i czekał, ale Bór pełen był jedynie

dźwięków wydawanych przez małe zwierzątka. Żadnego zewu.

Nie zaszkodziło sprawdzić. Będzie bardzo, bardzo ostrożny. Bardzo ostrożny.

Wspiął się po gałęziach w górę drzewa, wbijając pazury w popękaną korę, aż znalazł

się niemal na szczycie, ponad baldachimem liści. Słońce świeciło na niego z góry - przespał

dobre kilka godzin.

Daleko wśród zieleni błysnęła maleńka gwiazdka.

Jack aż przysiadł ze zdziwienia.

Gwiazdka zamrugała do niego. Och, jak bardzo chciał ją zobaczyć z bliska. Najpierw

ten dźwięk, a teraz gwiazdka. Ciekawe.

Okruch światła drgał i kołysał się, rzucając błyski.

Musiał zobaczyć to z bliska. Choćby po to, żeby się dowiedzieć, co to jest. Będzie

ostrożny. Nikt się nie dowie.

Zaczął schodzić po gałęziach.

Poruszał się cicho i miękko. Niczym cień na czterech łapach, nie zostawiając za sobą

ani śladu. Nie spieszył się. W górę i w dół po gałęziach, przez gąszcz dzikich konopii, morze

pierzastych paproci, po omszałych kłodach, dalej i dalej, aż wreszcie zatrzymał się na skraju

polanki, wtapiając w cień między drzewami.

Smukłe młode drzewko zostało przygięte do ziemi za pomocą liny przywiązanej do

jego wierzchołka. Kawałek patyka umocowany w połowie liny utrzymywał drzewko w tej

pozycji, wciśnięty pod wbitą w ziemię rozdwojoną gałązkę. Wnyki. Jack już takie widział.

Kawałek drewna zwalniał pułapkę. Gdzieś powinna być przynęta. Jack cofnął się w cień i

okrążył zasadzkę. Znalazł przynętę zawieszoną na lince. Gwiazdka. Jack przywarował i

obserwował ją szparkami zmrużonych oczu. To nie gwiazdka, to nóż, ten wykrzywiony,

ostry, śliczny nóż, który Declan pozwolił Jackowi wyczyścić dziś rano.

Oooooooooooooooch.

Jack przestał oddychać.

Nóż obracał się wokół własnej osi, połyskując w słońcu. Ostry. Lśniący.

Jack musiał go mieć.

Leżał nieruchomo, nasłuchiwał i czekał. Nad polanką unosiły się pozostałości zapachu

Declana, ale szlachcic już dawno stąd poszedł.

Gdy tylko dotknie noża, linka uruchomi pułapkę, drzewko się wyprostuje, szarpnie

ukrytą pętlę, a pętla chwyci Jacka i poderwie go w powietrze.

Jack przełknął ślinę.

To trzeba zrobić bardzo ostrożnie.

- Nie powinieneś przypadkiem szukać mojego brata, zamiast siedzieć tutaj i zajadać

lunch? - Rose podała Declanowi ziemniaki.

- A ty chyba powinnaś chcieć mojej porażki, pamiętasz? - Declan ściągnął na talerz

kolejne dwa kotlety mielone. Najwyraźniej wyjątkowo mu smakowały. To nie było żadne

wyszukane danie. Przyprawiła zmieloną wołowinę czosnkiem, solą i pieprzem, i odrobiną

bagiennego korzenia, potem zmieszała pół na pół z gotowanym ryżem, obtoczyła w tartej

bułce i usmażyła. Ryż podwajał ilość mięsa, a w potrawie nie było go czuć.

Declan jadł jak koń. Jeśliby zdołał jakoś złapać Jacka, w co Rose osobiście wątpiła,

będzie musiała bezsprzecznie udać się do Maksa Taylora i wymienić dwa dublony na

gotówkę. Definitywnie potrzebne będą większe zapasy, żeby go wykarmić.

Posiłek w towarzystwie Declana kojarzył się Rose z serwowaniem lunchu głodnemu

tygrysowi. Declan był zbyt duży, ramiona miał zbyt szerokie, a oczy zbyt drapieżne. Twarz za

to nieprzeniknioną. Rose czasem by chciała zajrzeć do tej głowy i dowiedzieć się, co tam tak

naprawdę się dzieje.

Złapał jej spojrzenie i wbił w nią wzrok.

Z drugiej strony lepiej było chyba nie wiedzieć, o czym on myśli.

Declan odkroił kawałek kotleta, włożył do ust i przeżuwał z wyrazem absolutnego

szczęścia na twarzy.

- Moja żona nigdy nie będzie musiała gotować - oznajmił.

- Dlaczego? - zainteresował się Georgie, naśladując chirurgiczną precyzję Declana

przy użyciu własnych sztućców.

- Bo zatrudniam kucharza. Ale musisz mi obiecać, Rose... - Wsadził do ust następny

kawałek i zamilkł.

- Naprawdę powinieneś kroić żarcie na mniejsze kawałki, żebyś nie musiał połykać,

gdy ktoś zada ci pytanie - rzuciła. Masz, panie etykieto.

- Nie gryzłem pośpiesznie, tylko delektowałem się smakiem. To cię może zdziwi, ale

kiedy trafię na coś wyjątkowo smakowitego, nigdy się nie spieszę. - Upewnił się, że

dostrzegła jego spojrzenie i wyraźny w nim podtekst.

- Co ty nie powiesz - odpowiedziała sucho.

Zjadł kolejny kawałek.

- Obiecaj mi, że gdy już się pobierzemy, przyrządzisz je dla mnie od czasu do czasu.

- Jesteś niemożliwy - stwierdziła i absolutnie wbrew sobie podsunęła mu talerz z

kotletami.

Georgie popukał kotleta widelcem i pochylił się w stronę Declana.

- Jej kurczak jest jeszcze lepszy - poinformował go.

- Georgie! - krzyknęła z oburzeniem. - Po czyjej jesteś stronie? Nie powinieneś mu

mówić, że mój kurczak jest smaczny!

Georgie zamrugał zdezorientowany.

- A co mam mówić?

- Powinieneś mu powiedzieć, że gotuję fatalnie, wtedy zostawi nas w spokoju i

odejdzie.

Declan wydał z siebie dziwaczny dźwięk, coś jakby zduszony kaszel.

Georgie popatrzył na niego przez chwilę.

- Nie uwierzy ci, smakują mu twoje kotlety - powiedział do siostry.

- Musisz go przekonać. Bądź czarujący. Użyj fortelu Rubieżnika.

Georgie zmarszczył brwi w głębokim namyśle i znów popatrzył na Declana.

- Nigdy nie jedz jej kurczaka. Smakuje świetnie, ale ona nadziewa go trucizną na

szczury.

Nieprzenikniona mina Declana zniknęła bez śladu, szlachcic oparł się na stole i

wybuchnął gromkim śmiechem.

Nóż, nóż, nóż, nóż.

Jack czołgał się w trawie jak włochata gąsienica. Okrążył polankę trzy razy, oglądając

pułapkę ze wszystkich stron, aż wreszcie udało mu się określić wielkość pętli. Czekała na

niego schowana w trawie, gotowa wyrzucić go w powietrze, gdy tylko sięgnąłby po nóż.

Ale pętla była długa i wąska. Mógł nad nią przeskoczyć. Wiedział, że by mógł.

Sprężył się do skoku, napięty, gotowy od koniuszków wąsów po czubeczek ogona.

Skoczy, chwyci nóż w zęby i umknie z pułapki. Jasne, że sidła złapałyby każdego zwierzaka,

ale Jack nie był głupim zwierzęciem. Był sprytny.

Wystrzelił w powietrze. Przepłynął nad pętlą, świsnęło powietrze za nim, świat wokół

zwolnił i stał się niesamowicie wyraźny. Rękojeść noża miał przed nosem. Złapał ją zębami,

dotyk rzeźbionego drewna był niczym smak miodu, i przeleciał, wolny. Drzewko

wyprostowało się gwałtownie. Pętla gwizdnęła za nim. Był bezpieczny!

Zielona sieć podniosła się pod nim. Próbował obrócić się w powietrzu, umknąć, ale

złapała go i otuliła ciasno. Miotał się w jej zwojach, tnąc pazurami. Nóż wyślizgnął mu się z

ząbków i przez oczka sieci poleciał w trawę. Jack aż miauknął z desperacji. Podskoczył

kilkakrotnie, zawieszony w miękkim kokonie wysoko nad ziemią, jak kociak w worku. Potem

sieć znieruchomiała.

Rozdział trzynasty

Szepczący szelest liści skłonił Jacka do otwarcia oczu. Wysunął pazury i zasyczał ze złością.

Spomiędzy drzew wyłonił się Declan. Poruszał się cicho, a jego oczy wyglądały teraz

zupełnie inaczej niż zwykle, były ciemne i skupione. Oczy myśliwego. Jack spiął się cały.

Szlachcic zbliżył się do sieci i zatrzymał, spoglądając na swoją zdobycz.

- Jesteś ranny?

Jack zasyczał, prychnął i zawarczał bojowo.

- Uznam to za „nie”. - Declan pochylił się, podniósł nóż, oczyścił go rękawem i

przysiadł na omszałym pniu zwalonego drzewa.

- Jest wielka różnica pomiędzy sztyletem a mieczem.

Dobył mniejszego miecza, który zwykle nosił u pasa. Popołudniowe słońce zmieniło

klingę w długi, cudownie piękny pazur.

- Miecze są długie i nieporęczne. Zostały stworzone, żeby zabijać wroga w bitwie, z

pewnej odległości. - Spojrzał na Jacka strasznymi zielonymi oczyma. - Miecze nie są dla

ciebie. - Schował miecz do pochwy i uniósł nóż. - Noże są szybkie. Efektywne. Ciche. Nie

ma czegoś takiego jak bitewny nóż. Kiedy nożownik wyciąga nóż, nie zamierza walczyć ze

swoim wrogiem. Zamierza go zgładzić.

Declan poderwał się z kłody i zaczął ciąć powietrze tak szybko, że stał się niewyraźną

smugą.

- Noży używają łotrzykowie.

Nóż ciął i dźgał niewidocznych przeciwników; iskrzący się taniec stali. Jack patrzył

zafascynowany bez reszty. Tak szybko.

- Złodzieje. Szpiedzy. Zabójcy. Oni używają noża.

Declan cisnął sztylet w powietrze, a potem złapał go za czubek ostrza, podrzucił tak,

by w jego dłoni znalazła się rękojeść.

- Mistrz nożownik uzbrojony w takie ostrze może przejść nietknięty przez pokój pełen

żołnierzy. Już coś takiego widziałem.

Jack pragnął sztyletu tak bardzo, że czuł mrowienie nawet w ogonie.

Declan przyjrzał się lśniącej klindze.

- Takiego noża do walki nie można ukraść. Ale można na taki zasłużyć.

Jack nastawił uszu.

- Jeśli mi udowodnisz, że potrafisz być szybki, efektywny i cichy. - Declan wrócił do

miejsca na kłodzie. - Dwie mile stąd znalazłem ślad bestii, które cię goniły. Potrafią bardzo

szybko biegać po ziemi i umieją też się wspinać, ale na drzewach są wolne. Taki leśny kot

może je łatwo prześcignąć wśród gałęzi. Gdyby ten kot ruszył ich śladem, cicho i cierpliwie, i

znalazł ich leże...

Jack warknął i prychnął. Będzie walczył z bestiami, będzie...

- Żadnej walki - zastrzegł Declan. - Prześlizgnąć się ukradkiem i bezszelestnie. Jak

sztylet wchodzi w ciało w ciemności. Wyśledzić bestie. Znaleźć legowisko. Nie dać się

zobaczyć. Jeśli to zrobisz i pokażesz mi, gdzie one są, sztylet będzie twój. - Uśmiechnął się. -

Ale to jest przygoda na jutro. Teraz musimy zdecydować, co z tobą zrobić. Złapałem cię

uczciwie. Pójdziesz teraz ze mną spokojnie, jak mądry i cierpliwy drapieżnik, czy będę

musiał zanieść cię do domu w sieci, jak dzikie zwierzę?

Rose siedziała na strychu z olbrzymią i niesamowicie zakurzoną „Encyklopedią

Dziwoziemi” na kolanach. Księga była na dwie stopy wysoka i na stopę gruba, a do tego

ciężka jak wszyscy diabli. Rose czuła, jak drętwieją jej spocone już uda.

Przejrzała cały „Bestiariusz”, ale nie znalazła nawet słowa informacji o ogarach, teraz

zamierzała sprawdzić, co na ten temat mówi „Encyklopedia”.

Przewróciła wielką stronę i poprawiła się na siedzeniu. Tyłek też już jej drętwiał.

„Adrianglia - oficjalne tytuły”. Przemknęła spojrzeniem po rangach... Erl - „nazwa

dziedziny”. Lord - „nazwa dziedziny”. Ziewnęła i wróciła do poprzedniej strony.

„Erl - pochodzi od północnego jarl. To samo, co hrabia w imperium galijskim.

Pozycja znaczniejsza niż wicehrabia, ale mniej istotna niż markiz”.

Jak on się nazywał... Erl Carmine? Carmaine? Camarine. Tak. Poszukała indeksu, a w

nim erla Camarine.

„Erl Camarine - szlachcic zarządzający hrabstwem Camarine, tradycyjnie należącym

do dziedziny Księcia Południowych Prowincji. Zazwyczaj używane jako tytuł

grzecznościowy”.

Tytuł grzecznościowy. Nie była do końca pewna, co to właściwie znaczy, ale

zrozumiała ogólne przesłanie. Mimo tych swoich och-i-ach manier Declan nie był nawet

prawdziwym hrabią. Rose prychnęła pogardliwie.

- Rose! - przenikliwy głos Georgiego spłoszył jej myśli.

- Idę! - Zepchnęła książkę z kolan i zeszła po drabinie, starając się zarazem otrzepać

jeansy z kurzu.

- Georgie? Wyszedłeś na zewnątrz? - Tupiąc, wyszła na werandę. - Czy nie

zabroniłam ci wychodzić?

Na podwórku stał Declan. W ramionach trzymał zwiniętego Jacka. Jack miał

zamknięte oczy. Pomrukiwał miękko przez sen i raz po raz wpijał pazury w ramię Declana.

Szlachcic nawet się nie skrzywił.

- Myślę, że jest wykończony. Gdzie go zanieść?

Świat ryknął i z całej siły strzelił ją w twarz. Przez moment dochodziła do siebie, a

kiedy się wreszcie odezwała, jej głos brzmiał prawie normalnie:

- Ja go wezmę.

Declan ostrożnie złożył Jacka w jej ramiona.

- Nie mam wątpliwości, że byłby ciężko obrażony, gdyby to usłyszał, ale śliczny z

niego kociak.

- Powinieneś go zobaczyć, kiedy był niemowlakiem. - Rose przemogła szok. - Tylko

puch i pędzelki na uszach. Każda chwila warta była uwiecznienia w kalendarzu National

Geografic.

Zabrała Jacka do środka i delikatnie położyła do łóżka.

Godzinę później podała obiad, ale Jack go przespał. Georgie zjadł i zaszył się gdzieś

w kącie, żeby raz jeszcze przeczytać komiks o Inu Yashy, a Rose zaparzyła herbatę i uciekła

na werandę. Jej samotność nie trwała długo.

Declan usiadł na stopniach obok.

- Rozczarowana?

W jego głosie nie było kpiny ani rozbawienia, po prostu pytał.

- Tak. Jak ci się to udało?

- Założyłem cztery pułapki, a w tej najbardziej oczywistej zostawiłem sztylet, którego

rano nie chciał wypuścić z rąk.

A czego się spodziewała? W końcu Jack miał tylko osiem lat. To było zbyt wielkie

brzemię jak na takiego małego chłopca. W ogóle nie powinna go w to wciągać. Jednak kiedy

wyobrażała sobie, jak Declan próbuje wytropić Jacka, zastawianie pułapek w ogóle nie

przyszło jej do głowy.

- Chłopcy i noże - mruknęła. - Pokusa nie do odparcia.

- Nigdy z tego nie wyrastamy.

No, on nie wyrósł z pewnością, biorąc pod uwagę, jaką ilość mieczy i sztyletów wlókł

ze sobą. Pokój taty pełen był teraz rozmaitych ostrzy.

W miękkim świetle popołudnia rysy Declana nieco się zmieniły. Oczy wpatrywały się

w dal. Zdawał się borykać ze swoimi myślami. Twarda linia ust złagodniała trochę. W

spojrzeniu nie było już lodu. Sprawiał wrażenie przystępnego. Rose znowu poczuła

przemożną chęć dotknięcia go. To zupełnie normalne, powtarzała sobie. Był taki przystojny, a

ona właściwie nie miała żadnego prywatnego życia. Ale nawet jeśli czuła zupełnie

nierozsądną chęć pocałowania go, nie znaczyło to wcale, że powinna ją realizować.

Poprzednim razem kiedy pozwolił sobie wypaść trochę z roli błękitnokrwistego,

zachował się bardzo rozsądnie. Może gdyby opowiedziała mu coś więcej o nich wszystkich,

może wtedy by zrozumiał i zostawił ich w spokoju.

- Wydajesz się lubić Jacka - zaczęła ostrożnie, badając grunt.

- Starał się jak mógł - odpowiedział. - Powiedz mi, dlaczego nie zmienił kształtu,

kiedy ogary chciały go dostać? Instynkt samozachowawczy powinien skłonić go do

przemiany w rysia w obliczu niebezpieczeństwa.

Rose spojrzała do swojej filiżanki.

- Może w Dziwoziemi jest inaczej, ale kiedy zmieniec przekształca się na Rubieży,

przypomina to atak. Upadają na ziemię w konwulsjach. To naprawdę przerażające i może

trwać całą minutę. Gdyby spróbował wtedy zmienić kształt, te stwory rozerwałyby go, zanim

miałby szansę dokończyć przemiany. Mnóstwo czasu zajęło nam nauczenie go, żeby nie

stawał się kotem za każdym razem, gdy się wystraszy. Zauważyłeś jego bransoletkę?

- Tak.

- Nauczyłam go, że nie może się zmieniać, póki ma na ręce bransoletkę. To nie jest

żadna magia ani nic podobnego, tylko warunkowanie.

- To musiało cię kosztować mnóstwo pracy - w jego głosie dźwięczał szacunek.

- Kosztowało.

Declan zawahał się, wyraźnie zmagając się z myślami.

- W Dziwoziemi zmiennokształtne dzieci są selekcjonowane i wysyłane do

specjalnych szkół, które opuszczają jako dorośli.

Zerknęła na niego.

- Skazujecie wasze dzieci na wygnanie?

Declan skrzywił się z niechęcią.

- To nie do końca tak. W szkołach są wyspecjalizowani nauczyciele, którzy nadzorują

ich edukację... - Zamilkł. - Tak - powiedział wreszcie z pewną dozą rezygnacji. - Skazujemy

nasze dzieci na wygnanie. Powszechnie wierzy się, że tak jest dla nich lepiej.

- Tak, jestem w stanie to zrozumieć.

Jego szerokie brwi uniosły się do góry.

- Nie spodziewałem się, że się zgodzisz z takim założeniem.

- Niektórzy zmieńcy rodzą się w ludzkiej postaci. Jack urodził się kociakiem.

Wiedzieliśmy, że coś jest nie tak, jeszcze zanim opuścił łono, bo moja matka czuła pazury, a

kiedy Babcia sięgnęła po czary, wszystkie testy wskazywały na las. Rozwiązanie nie mogło

nastąpić w szpitalu, moi rodzice obawiali się, że Jack umrze bez magii, więc tato dał ogromną

łapówkę położnej z Niepełni, żeby mały miał odpowiednie dokumenty. Kiedy Jack się

urodził, nie chciał piersi. Moja mama ściągała mleko i karmiliśmy go butelką. Przejście w

ludzką formę zajęło mu trzy dni, a kiedy się wreszcie przemienił, i tak był ślepy blisko

miesiąc. Jako ludzkie dziecko wyglądał dziwnie. Wydawał mi się zdeformowany. -

Przełknęła ostatni łyk herbaty. - Nawet teraz Jack... nie jest łatwym dzieckiem. Ma takie

chwile, kiedy po prostu przestaje rozumieć, co się do niego mówi. Słyszy słowa, wie, co

oznaczają, ale sens do niego nie trafia. Nie zawsze też rozumie, dlaczego ludzie reagują tak, a

nie inaczej. I walczy jak szaleniec. Nawet starsze dzieci się go boją. Za każdym razem, gdy

odzywa się mój telefon, a na wyświetlaczu widzę, że to szkoła, wpadam w panikę, bo od razu

myślę, że Jack kogoś skrzywdził. Więc tak, rozumiem, że dla niektórych to może być zbyt

wiele. Już zwyczajne ludzkie dzieci sprawiają wystarczająco dużo kłopotów. Nie zrozum

mnie źle, nigdy bym nie oddała Jacka. Nigdy. Musieliby go wyrwać z moich martwych

ramion. Ale zawsze się zastanawiam, a jeśli robię coś źle?

- Jack jest najbardziej uspołecznionym zmieńcem, jakiego w życiu widziałem -

stwierdził Declan. - Chodzi do normalnej szkoły. Bawi się. Jest bystry i można do niego trafić

odpowiednią argumentacją, wykazuje się empatią i zrozumieniem dla innych. Rozmawiał ze

mną o konieczności chronienia Georgiego. Chyba nie rozumiesz, jak bardzo to jest niezwykłe.

Spojrzała na niego uważniej.

- To tylko mały chłopiec, Declan. A ty mówisz o nim, jakby nie był człowiekiem.

Declan wyglądał na udręczonego.

- Miałem przyjaciela - powiedział. - Razem służyliśmy w wojsku.

Był nie tylko błękitnokrwistym, ale i żołnierzem. Zapewne oficerem. Nic dziwnego,

że wydawanie rozkazów uważał za jedyny sposób komunikacji.

- Jak długo byłeś w armii?

- Dziesięć lat.

- To długo.

- Uznałem, że to dla mnie lepsza kariera, niż być parem.

- Dlaczego? - zainteresowała się.

- Byłem odpowiedzialny tylko za siebie - wyjaśnił. - Tak było prościej.

A więc nie oficer.

- Byłeś szczęśliwy?

- Zadowolony - uściślił. - Byłem dobry w zabijaniu, chwalono mnie za to i

nagradzano. Wtedy uważałem, że to dla mnie odpowiednie miejsce.

- No proszę, a ja myślałam, że ciebie obchodzą tylko bale i etykieta, i podryw.

Spojrzenie, jakim ją obdarzył, było śmiertelnie poważne.

- Masz dziwne poglądy na życie para. To ciężka praca. Dużo, dużo pracy i jeszcze

więcej odpowiedzialności. Wtedy nie chciałem przyjąć jej na swoje barki. Nadal zresztą nie

chcę, tylko że teraz nie mam wyboru - jego głos brzmiał głucho, a ton był wyjątkowo gorzki.

Rose zmieszana odwróciła wzrok.

- Opowiedz mi o swoim przyjacielu.

- Jest zmieńcem - zaczął Declan. - Drapieżnikiem jak Jack. Nasz świat nie oferuje

zmieńcom zbyt wielu wyborów, o ile nie pochodzą ze znacznych rodzin. Mój przyjaciel

urodził się biedakiem. Matka porzuciła go zaraz po urodzeniu i trafił do Cytadeli, największej

akademii wojskowej Adrianglii. Zmieńcy z bogatych i ustosunkowanych rodów otrzymują

taki rodzaj szkolenia, który pozwala im w dorosłym życiu wrócić na salony.

- Twojego przyjaciela szkolono inaczej? - zgadła.

Declan potrząsnął głową.

- Był pod kuratelą królestwa, a królestwo nigdy nie chciało, aby żył ze zwykłymi

ludźmi. Zrobili więc z niego zabójcę. Został wychowany tak, by nie mieć żadnych emocji.

Tylko bezwzględna kontrola i bezwzględna kara, gdyby zawiódł. Opowiadał mi, jak dorastał

w nagim pokoju dziesięć na dwanaście stóp, który dzielił z innym chłopcem. Nie wolno im

było mieć żadnych rzeczy osobistych poza ubraniem, szczoteczką do zębów, grzebieniem i

ręcznikiem.

- To okropne! - Rose była wstrząśnięta. - Nie można dziecka tak trzymać pod

kluczem. Żadnego dziecka. Jack musi móc biegać, musi bawić się w lesie. Bez tego by...

- Oszalał - dokończył Declan. - Albo nauczył się, jak przetrwać, i nosił w sobie ogrom

nienawiści.

- Jak twój przyjaciel mógł zostać żołnierzem po czymś takim. Przecież musiał być... -

szukała odpowiednich słów - nie w porządku.

- Świetnie się wpasował - odparł Declan. - Służyliśmy w Czerwonym Legionie.

Robiliśmy rzeczy, które były konieczne, a o których większość nie chce nawet wiedzieć.

- Siły specjalne? - upewniła się.

No proszę, Latoya miała jednak rację, należał do tych typów, co to zjadają robale,

przetrwają w każdej dziczy, a potem pokonują terrorystów za pomocą szyszki i gumy do

żucia.

- Specjalne to odpowiednie słowo. Szliśmy tam, gdzie nie mógł dotrzeć nikt inny, i

byliśmy świetni w zabijaniu wszystkiego, co tam znaleźliśmy. Nie obowiązywały nas ani

traktaty, ani konwencje. W takim oddziale szybko uczysz się polegać tylko na sobie i, jeśli

masz szczęście, na kobiecie albo mężczyźnie obok ciebie. Ja pilnowałem pleców mojego

przyjaciela, on pilnował moich. Kilkakrotnie uratował mi życie, a ja mu się odwdzięczyłem.

Żaden z nas nie liczył, który ile zawdzięcza temu drugiemu. Oddałbym za niego życie, gdyby

było trzeba.

- Dlaczego?

- Bo on zrobiłby dla mnie to samo.

- Z kim walczyliście?

Declan wzruszył ramionami.

- Z Królestwem Galii. Z Cesarstwem Hiszpanii. Z

AWL

.

- Co to jest

AWL

?

Declan otarł twarz dłonią, jakby chciał z niej zgarnąć wspomnienia.

- To sekta religijna. Armia Wielkiego Lucyfera. Ich głównym celem jest dominacja

nad światem i dążą do niej niewybrednymi sposobami. Adrianglia pełna jest rozmaitych

uchodźców, ofiar dawnych i obecnych konfliktów. Niektórzy popełniają naprawdę ohydne

zbrodnie i czasem trzeba wyjątkowych środków, by ich zneutralizować. Podczas jednej z

misji sprawy przybrały nieoczekiwany obrót i mój przyjaciel popełnił błąd, zachowując się po

ludzku.

- Co się stało?

- Była sobie tama, banda kryminalistów wzięła pracujących na niej ludzi do niewoli.

Podłożyli ładunek na tamie i grozili, że wysadzą ją w powietrze i zaleją miasto. Tama była

bardzo stara, stanowiła prawdziwy labirynt, a wszyscy, którzy potrafili się w nim poruszać,

byli zakładnikami. Mój przyjaciel wszedł do środka, jako zmieniec mógł polegać na swoim

zmyśle węchu, a nasi przełożeni liczyli na to, że w obliczu ewentualnych trudnych wyborów,

pokieruje się logiką. Powiedziano mu, że bezpieczeństwo tamy jest priorytetem, nie zaś

bezpieczeństwo zakładników. Ponieważ jeśli dojdzie do zalania miasta, liczba ofiar będzie

znacznie większa niż tych sześcioro uwięzionych wewnątrz zapory. Mój przyjaciel wytropił

zakładników, ale bandyci zdążyli się pokłócić i jeden z nich odpalił ładunki. Mój przyjaciel

mógł odnaleźć ładunki albo uratować zakładników. Jak sam mówi, doznał jednego z ataków

człowieczeństwa i uratował zakładników. Tama runęła, a miasto zostało zalane. Nikt nie

zginął, ale straty finansowe były ogromne. A mój przyjaciel trafił pod sąd wojenny.

- Dlaczego? Za uratowanie ludzi?

- Za niewykonanie rozkazu. Został skazany na śmierć.

- Przecież nikomu nic się nie stało!

- To bez znaczenia. - Twarz Declana była bezlitosna. - Widzisz, chcieli go stracić nie

dlatego, że nie wykonał rozkazu, ale dlatego, że został uznany za niestabilnego. Zmienili go w

zabójcę i chętnie korzystali z jego umiejętności, dopóki dokładnie wykonywał polecenia.

Teraz nie mogli już być pewni, że będzie im posłuszny.

- Zamierzali go zabić jak zwierzę?! Jaki kraj by się do czegoś takiego posunął?!

- No cóż, królestwo ponosiło za niego odpowiedzialność i królestwo obawiało się

tego, co mógłby jeszcze zrobić. Nikt nie chciał być odpowiedzialny za coś, co mogło być

publicznym zagrożeniem.

- Próbowałeś mu pomóc?

- Tak. Wystąpiłem z armii, przyjąłem tytuł, ponieważ wtedy moje słowa miały

większą wagę. Pisałem petycje, wywierałem naciski, wykłócałem się, że gdyby na jego

miejscu był zwyczajny żołnierz, to nie groziłaby mu kara śmierci.

Porzucił karierę, żeby ratować przyjaciela, i mówił o tym zupełnie zwyczajnie, bez

przechwałek, jakby to było jedyne logiczne rozwiązanie, niewymagające nawet chwili

przemyśleń. Dziesięć lat życia, a on to wszystko przekreślił dla dobra drugiego człowieka.

Niewiele osób zrobiłoby coś takiego. Rose nie była pewna, czy ją byłoby stać na taki gest. To

było godne podziwu.

- Ocaliłeś go?

- Nie. Poniosłem porażkę - w jego tonie była niewysłowiona gorycz. W oczach

pojawił się ból i żal, patrzyły niewidzącym wzrokiem gdzieś w dal, przygasłe, jakby ktoś

sypnął w nie popiołem. Chciała wyciągnąć rękę i go dotknąć, by tym prostym gestem

złagodzić cierpienie.

- W ostatniej chwili Casshorn, brat Księcia Południowych Prowincji, zaadoptował

mojego przyjaciela, przyjmując tym samym całkowitą odpowiedzialność za jego czyny.

Ponieważ Casshorn był bezdzietny, a do tego wysokiego rodu, powołał się na prawo

zachowania krwi. W zasadzie mój przyjaciel był jego jedynym potomkiem, więc królestwo

nie mogło skazać go na śmierć. Casshorn zapłacił jakąś ogromną sumę za jego uwolnienie.

- To wspaniały gest - stwierdziła Rose.

Declan spojrzał na nią ponuro.

- No co?

- Casshorn to bandyta. Plama na honorze książęcego rodu. Nie zaadoptował mojego

przyjaciela z dobroci serca. Zaadoptował go, ponieważ tylko w ten sposób mógł go ocalić od

śmierci. Widzisz, mój przyjaciel jest prawdziwym mistrzem klingi i nienawidzi...

Rose poczuła dotknięcie lepkiej magii i zamarła. Tak naprawdę to nie wierzyła, że

udało im się zabić wszystkie bestie, ale miała taką nadzieję. Najwyraźniej była w błędzie.

- Mów coś - polecił Declan. - Wątpię, żeby ten stwór rozumiał, co mówisz, ale

prawdopodobnie zareaguje na ton naszych głosów.

- Gdzie jest? - zapytała lekko.

- Po lewej, obok tej małej szopy. Wstań i przejdźmy się troszkę.

Podniósł się i podał jej rękę. Rose przyjęła ją odruchowo i tak ruszyli, ramię w ramię,

w kierunku drogi. Jej palce spoczywały w stwardniałej dłoni Declana, zupełnie jakby byli

parą nastolatków. Gromadził magię na prawdziwie piekielny rozbłysk, całe jego ciało było

napięte, przepełnione z trudem utrzymywaną mocą. Rose miała wrażenie, że spaceruje z

tygrysem, który chwilowo uznał, że ją lubi. Declan trzymał jej dłoń delikatnie, ale wcale nie

zamierzał wypuścić. Ścisnął jej palce i Rose poczuła, że rodzi się między nimi więź, i to

alarmująco intymna. Zerknęła na Declana, żeby upewnić się, że to tylko jej zbyt wybujała

wyobraźnia, i zobaczyła identyczne odczucia malujące się na jego twarzy.

Odwróciła głowę.

- Ciut bliżej. - Declan delikatnie nacisnął na jej ramię, ale palców nie puszczał.

Stwór siedział w krzakach mirtowych przy szopie. Widok ogara, siedzącego spokojnie

w dziennym świetle, był prawdziwie upiorny.

Declan odezwał się spokojnym tonem:

- Kiedy powiem „unik”, ty...

- Nie.

- Jak to nie?

- Nie chcę, żebyś to zabijał. Znowu zrobisz swoje wielkie bum i rozwalisz mi szopę w

drzazgi.

A z nią dziadka Cletusa. Nawet nie chciała myśleć, co by się wtedy stało z Georgiem.

Popatrzył na nią oburzony.

- Nie robię bum.

- Powiedz to dachowi Amy.

- Dzięki tamtemu bum jeszcze wszyscy żyjemy.

Stwór obserwował ich w bezruchu.

- Nie twierdzę, że to nie było konieczne. Ale to był jej dom. A ona nie jest

szlachcianką, która śpi na pieniądzach. Nie może dostać nowego dachu na skinienie dłoni. I

nawet jej nie ostrzegłeś. Ludzie muszą mieć szansę przygotować się na taki szok.

Declan zatrzymał się. Rose też. Stali stanowczo zbyt blisko. Rose pozostawała

zwrócona plecami do bestii. Lepka, zimna magia kapała jej na kark i pełzła wzdłuż

kręgosłupa.

Declan zacisnął zęby, przez co jego szczęka zrobiła się jeszcze bardziej kwadratowa.

- Ogar jest mniej niż dwie stopy od tej budy. Nie ma szans, żebym go trafił i nie

zahaczył przy tym twojej szopy. To jest fizycznie niemożliwe. A miecz zostawiłem w domu.

- Dlatego powinieneś zdać się na mnie.

- A jak ty zamierzasz tego dokonać?

- Tak. - Odwróciła się błyskawicznie i strzeliła biczem oślepiającej bieli. Rozbłysk

ściął głowę bestii niczym gigantyczna brzytwa. Bezgłowe ciało zamarło na chwilę w

półprzysiadzie, a potem bezwładnie zwaliło się na bok. Agresywna zła magia rozwiała się bez

śladu.

Declan gapił się na Rose z otwartymi ustami.

Uśmiechnęła się.

Declan wypuścił jej dłoń i podszedł do bezgłowego korpusu.

- Hmm - powiedział.

- I nawzajem - odpowiedziała Rose i zaczęła szukać w krzakach śladów kolejnych

ogarów. Nie czuła ich, ale to przecież nie znaczyło, że ich nie ma.

Nie było.

- Skąd one przyłażą? - zastanawiała się. - I po co?

- Ta druga odpowiedź jest prosta. Są głodne magii.

- Lepiej przyniosę łopatę. Powinniśmy zakopać to coś.

- Kto nauczył cię rozbłyskać? - zapytał takim tonem, jakby z góry zakładał, że Rose

go okłamie.

- Nikt. Ćwiczyłam przez lata. Po kilka godzin dziennie. Nadal ćwiczę, gdy mam czas.

Mina Declana wyrażała niedowierzanie.

- Nie patrz na mnie taki zdziwiony - rzuciła. - Jestem Rubieżniczką, która rozbłyska

bielą, pamiętasz? Powodem twojej wyprawy do tego odrażającego miejsca, gdzie musisz

bratać się z niemytymi prostakami.

- Wiedziałem, że potrafisz rozbłysnąć bielą, ale nie wiedziałem, jak precyzyjnie.

- To ty jesteś precyzyjny. Rozbłysnąłeś mój bełt.

- Owszem, ale nie celowałem w bełt. Po prostu wysłałem szeroki impuls mocy przed

siebie, coś jak tarczę. Strąciłbym i jeden bełt, i dziesięć.

- Och, dzięki za wskazówkę. Teraz wiem, jak to zrobiłeś.

Popatrzyli na siebie nawzajem.

- Jak precyzyjnie potrafisz rozbłysnąć?

Posłała mu przebiegły uśmieszek.

- A masz przy sobie dublona?

Wyciągnął monetę z kieszeni.

- Zaproponuję ci układ - jeśli trafię go rozbłyskiem, będzie mój.

Declan popatrzył na monetę. Była niewiele większa niż ćwierćdolarówka z Niepełni.

Rzucił ją wysoko ponad głową. Złoty krążek poszybował w powietrze, zaświecił w

promieniach słońca niczym niewielka złota iskierka... i spadł, trafiony cienkim biczem

rozbłysku.

Declan zaklął.

Rose wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu, podniosła wciąż gorącą monetę,

dmuchnęła na nią i zaprezentowała Declanowi.

- Zapasy jedzenia na dwa tygodnie. Interesy z tobą to przyjemność.

- Raz tylko spotkałem osobę, która była w stanie zrobić coś takiego. Była snajperem w

naszym oddziale. Strzelała rozbłyskiem. Jak to możliwe, że potrafisz coś takiego bez żadnego

szkolenia.

- Uczyłeś się rozbłyskać? - zapytała.

- Tak.

- Dlaczego?

- Bo to najlepsza możliwa broń i chciałem być dobry w posługiwaniu się nią. Wszyscy

w mojej rodzinie byli dobrzy. Musiałem nieść wysoko sztandar honoru familii.

- Ja miałam lepszą motywację - stwierdziła. - Kiedy miałam trzynaście lat, rodzice

mojej mamy zginęli w pożarze. Dziadek Danilo kopcił jak komin. Cały dom był usiany

niedopałkami cygar, aż jednego wieczora zapalił o jedno za dużo. Nikt nie uszedł z życiem,

nawet kot. Ich śmierć złamała moją matkę. Tak jakby umarła wraz z nimi, tylko że ciało

ciągle jeszcze się poruszało. Zaczęła sypiać z kim popadnie. Każdy mógł ją mieć. Żonaty,

ślepy, kulawy, szalony, nie było różnicy. Mówiła, że wtedy czuje się żywa.

- Przykro mi - powiedział. - To musiało być dla ciebie bardzo bolesne.

- Wesoło nie było. Ludzie prosto w twarz mi rzucali, że moja matka jest szmatą.

Leanne, ta, która pożyczyła ci ubranie, ścigała mnie po całej szkole, wykrzykując „dziwki

suka”. Nawet napisała mi to na szafce. Byłeś szlacheckim synem, przystojnym, bogatym i

zapewne powszechnie lubianym. Biedny mały chłopczyk. Ja byłam córką dziwki, bez grosza,

brzydką i pogardzaną. Miałam naprawdę silną motywację, żeby dobrze rzucać rozbłyskiem.

Chciałam wcisnąć moje umiejętności do gardła całemu światu, udowodnić wszystkim, że

jestem coś warta.

- I co, udało ci się?

- Nie do końca - przyznała. - Ale teraz już zabawa rozbłyskiem stała się

przyzwyczajeniem. Nauczyłam się przy tym wielu sztuczek.

- Aha. - Declan wskazał placem drzewo. - Podwójna wstęga.

Magia strzeliła dwoma równymi strumieniami, które popłynęły nisko nad trawą, a

potem zderzyły się, eksplodując spektakularnie na drzewie. Użył zaledwie ułamka swojej

mocy, tyle, ile było potrzeba, by pokazać jej formę rozbłysku. Miał lepszą kontrolę nad swoją

magią, niż podejrzewała.

- Nie zniechęcaj się, jeśli nie wyjdzie ci od razu - powiedział. - To wymaga trochę

ćwi...

Zatkało go, kiedy posłała dwa identyczne strumienie magii w to samo drzewo.

- O ła... - mruknęła niewinnie.

- Piorun kulisty. - Kula mocy zapłonęła nad jego ramieniem i sekundę później

uderzyła w drzewo, uwalniając fontannę iskier.

Czegoś takiego jeszcze nie widziała, ale przez lata ćwiczyła formowanie spirali -

głównie dlatego, że uważała je za efektowne - kula była po prostu zawiniętą spiralą. Cała

sztuka polegała na tym, by wprawić kulę w ruch wirowy, tak jak zrobił to Declan.

Skoncentrowała się, a potem patrzyła zadowolona, jak nad jej ramieniem formuje się kula. Z

jednej strony była nieco krzywa i wirowała też jakby nieco gorzej, ale i tak Rose była w stanie

uderzyć nią w drzewo.

- Niewiarygodne. - Declan potrząsnął głową.

- Dobija cię to, że nie możesz mnie zbić z tropu, co? - Rose uśmiechnęła się od ucha

do ucha. Nie miała nigdy okazji, by popisywać się umiejętnościami. To, że trafiła jej się

publiczność w osobie Declana, sprawiało niewypowiedzianą satysfakcję. Zaimponowała

błękitnokrwistemu z Dziwoziemi, hrabiemu i byłemu żołnierzowi. Cóż może być

wspanialszego?

Declan wbił stopy mocno w ziemię i skoncentrował się. Oczy mu lśniły, widmowy

wiatr targał włosy. Cienka, wyraźna linia bieli wystrzeliła zza jego pleców na dwie stopy w

górę, ponad jego głową. Potem linia zakręciła, sięgnęła trawy, tworząc biały półłuk i zaczęła

krążyć wokół Declana, rysując w ziemi idealny okrąg.

O rany.

- Obrona Atamana - wyjaśnił i pozwolił, by łuk zgasł.

Rose spróbowała to powtórzyć. Bez najmniejszego problemu wygenerowała białą

linię w górę, ale kiedy próbowała ją przygiąć, linia łamała się pod kątem i nie chciała

stworzyć miękkiego łuku, jaki wyrysował Declan.

Szlachcic uśmiechnął się.

- Pokaż mi raz jeszcze, proszę.

Odtworzył łuk.

- Zajęło mi rok intensywnych ćwiczeń, zanim nauczyłem się, jak to zrobić.

Rose obserwowała, jak łuk okrąża Declana. Obrót. Obrót. Obrót. Jak bicz. Obrót.

- Daj mi chwilę.

- Nie spiesz się. - Usiadł na trawie.

- Zamierzasz tu siedzieć i się przyglądać?

- Tak. Obserwowanie ładnych wieśniaczek to to, co biedni bogaci chłopcy robią

najlepiej.

- Wieśniaczek?

Wzruszył ramionami.

- Ty zaczęłaś się przezywać.

Prychnęła tylko i zabrała się do pracy. To wcale nie było takie łatwe, jakie wydawało

się na pierwszy rzut oka, do tego obecność Declana rozpraszała ją. Wyglądał niczym obraz,

silne ciało, długie nogi i absurdalnie urodziwa twarz. We wzroku miał wesołość, do tego, gdy

ich spojrzenia przypadkiem się spotkały, puścił jej oczko. Niemal sama potraktowała się

własnym rozbłyskiem. Ale po chwili pogrążyła się w ćwiczeniu, a Declan przestał istnieć

wraz z resztą świata.

- Chcesz, żebym powiedział ci, jak to zrobić? - zapytał szlachcic po jakimś czasie,

przeciągając się na trawie.

- Nie!

Uśmiechnął się szeroko.

Zmagała się z zadaniem jeszcze z pół godziny, zanim wreszcie wpadła na pomysł,

żeby wprawić linię w obroty. Najpierw linia tylko opadła, ale im mocniej Rose naciskała, tym

niżej linia się wyginała, aż wreszcie stworzyła zgrabny łuk, który kręcił się wokół dziewczyny

niczym posłuszny psiak.

Odwróciła się, podekscytowana, i zobaczyła, że Declan już idzie do niej przez

trawnik. Zgrabnie uniknął jej rozbłysku i zatrzymał się tak blisko, że niemal się dotykali.

Pozwoliła, by biel jej magii zgasła.

- Niesamowite...! - powiedział cicho.

- Wcale nie takie niesamowite - odpowiedziała.

- Rok trwało, zanim się tego nauczyłem.

- Ćwiczyłam o wiele więcej niż ty.

- To widzę.

Spojrzała mu w twarz i wszystkie myśli uleciały jej z głowy. Zobaczyła w jego oczach

szacunek i podziw, uznanie dla równego sobie. Patrzyli na siebie. Jego oczy pociemniały z

wolna, przybierając barwę ciemnej zieleni. Spoglądał na nią tak, że chciała zrobić te pół

kroku, zlikwidować dystans, który ich dzielił, rozchylić usta i pozwolić mu się całować do

utraty tchu. Niemal czuła jego wargi na swoich. To było igranie z ogniem. Zwilżyła usta

koniuszkiem języka i przygryzła dolną wargę, chcąc pozbyć się smaku urojonego pocałunku,

i natychmiast zauważyła, że spojrzenie Declana zawisło jej na ustach.

Och, nie. Nie, nie, nie. Bardzo zły pomysł.

Zrobił te pół kroku i jego dłoń sięgnęła ku niej. Rose umknęła w bok.

- Dziękuję. To dla mnie wiele znaczy, szczególnie że ty to mówisz. A teraz lepiej

zakopię tego stwora, zanim jego smród mnie zabije.

I poszła po łopatę.

- Rose - zawołał za nią. Głos brzmiał głucho i była w nim jakaś nuta rozkazująca.

Udała, że go nie słyszy, i zniknęła za szopą.

Zrobiła dokładnie to, za co zrugała Georgiego przy lunchu. Declan wykonał pierwsze

zadanie i jeśli miał jakiekolwiek obiekcje co do jej umiejętności, to Rose rozbiła je w puch.

Teraz wiedział już, że nie tylko rzuca białym rozbłyskiem, ale też że robi to wyjątkowo

dobrze. Sposób, w jaki na nią patrzył, nie pozostawił Rose najmniejszych wątpliwości;

Declan jej chciał. Musi pokonać go w drugim zadaniu albo za kilka dni przyjdzie jej się

pakować i ruszać z nim do Dziwoziemi.

Rozdział czternasty

Pierwszym słowem, które przychodziło na myśl na widok Maksa Taylora, było solidny.

Ważył chyba z dwieście pięćdziesiąt funtów i miał figurę ekszapaśnika, który przybrał na

wadze. Jego okrągła głowa była ogolona na łyso, a spojrzenie stalowoszarych oczu było

wręcz podręcznikowym przykładem wrogiego, szczególnie gdy obserwował ciężarówkę Rose

przez okna swojego sklepu.

Rose zręcznie wcisnęła samochód na miejsce dokładnie naprzeciwko Wykrywaczy

Metali Taylora. Żółty napis w oknie, jasny i lśniący w porannym słońcu, obiecywał, że w tym

miejscu można sprzedać złoty złom i rzadkie monety po najlepszych cenach.

Na tylnym siedzeniu samochodu Georgie wiercił się niespokojnie. Wczorajszy epizod

z kurczakami uzmysłowił Rose, że stawianie wszystkiego na jedną kartę nie jest zbyt

rozsądnym posunięciem. Jasne, zależało jej, żeby Georgie miał dobre stopnie i uczęszczał do

szkół w Niepełni, a potem dostał tam dobrze płatną pracę, ale koniec końców Georgie żył i

oddychał magią. Był Rubieżnikiem. Zaniedbała tę część edukacji, która była związana z

Rubieżą, i najwyższy czas, żeby naprawić to przeoczenie.

- W Pine Barren jest dwóch ludzi, którzy kupują cenne kruszce - zaczęła. - Złoto,

srebro, biżuterię, cokolwiek w tym rodzaju. Jeden to Peter Padrake, a drugi to Max Taylor.

Peter jest w interesach bardzo bezpośredni. Potrąca stałą opłatę w wysokości czterdziestu

pięciu procent. To znaczy, że na każde sto dolarów Peter zatrzyma czterdzieści pięć, a

pięćdziesiąt pięć da tobie.

Georgie szybko przeliczył w pamięci.

- Więc zabiera prawie połowę?

- Tak. Nie oszuka cię, ale też nie będzie się targował. Jego sklep z komiksami

przynosi niezły dochód, więc Peter ma pieniądze. Nie musi się specjalnie nabiegać, żeby

zarobić na życie, więc stać go na odpuszczenie sobie części interesów. Dlatego do Petera

idzie się na końcu, gdy już inne opcje zawodzą. Tutaj przychodzi się najpierw. - Zerknęła na

Maksa przez przednią szybę. - Max Taylor zrobi wszystko, by cię oskubać. Powie, że

przynosisz mu fałszywki, i zaproponuje ci jakieś grosze. Jest wielki, więc zacznie krzyczeć i

będzie starał się cię zastraszyć. Zawsze ma pistolet pod ręką i lubi nim wymachiwać, gdy się

targuje. Słyszałam taką plotkę, że ten pistolet nie jest nawet naładowany, ale znamy

doskonale najważniejszą zasadę dotyczącą pistoletów, prawda?

- Każdy pistolet jest naładowany - wyrecytował Georgie.

- Właśnie. Każdy pistolet traktujemy, jakby był naładowany i odbezpieczony. Nigdy

nie kierujemy lufy w stronę innych ludzi, nawet wtedy, gdy jesteśmy przekonani, że broń nie

jest nabita, no chyba że zamierzamy tę osobę zastrzelić, tak?

- Tak - zgodził się Georgie. - Trzymamy broń z boku, lufą do ziemi, żeby nie

postrzelić się przez przypadek w stopę albo korpus.

- Bardzo dobrze - pochwaliła. - Więc zgodnie z tą zasadą musimy traktować pistolet

Maksa, jakby był naładowany.

- Strzeliłby do nas? - Georgie nerwowo zmienił pozycję na siedzeniu.

- Mało prawdopodobne - uspokoiła go. - Jego sklep to przykrywka. Nikt nie kupuje

wykrywaczy metalu. Żeby utrzymać się jakoś na powierzchni, musi zarabiać na takich jak

my. Gdyby strzelił do kogoś, co by się stało?

- Ludzie poszliby do Petera.

- Właśnie. Jeśli rozegramy to mądrze, to może Max obniży nieco swoją opłatę. Jeśli

weźmie mniej niż jedną trzecią, to dobrze. Więc posiedzimy tu jeszcze chwilę, udając, że się

zastanawiamy nad tym, gdzie iść, a potem wejdziemy do środka i będziemy się targować. Bez

względu na to, jak głośno będzie krzyczał Max i jakie głupoty będzie wygadywał, ty musisz

zachować spokój.

- Dobrze - obiecał Georgie.

Rose sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła pognieciony kawałek papieru.

„Jack dołączył do mojej porannej gimnastyki. Wrócimy przed lunchem, Declan”.

Kiedy się obudziła, znalazła tę kartkę na stole. Miała lekki sen, ale Declan poruszał się

cicho jak wilk na polowaniu, a nikt nie był w stanie usłyszeć Jacka, jeśli chłopiec tego nie

chciał. Wymknęli się z domu niczym para złodziei.

Rose zmarszczyła brwi. Kiedy Jack był malutki, miał zwyczaj uciekać do lasu,

przepadał tam na całe dnie sam, bez żadnej opieki czy pomocy. Dlatego Rose trzymała

skrawki jego futra, kawałki obciętych paznokci, dzięki temu zawsze mogła go odnaleźć. Tego

dnia rano też rzuciła prosty czar szpiegujący, ale Jacka nie było nigdzie w promieniu dwóch

mil od domu. A to oznaczało, że Declan zabrał małego w głąb Boru.

W pierwszym odruchu chciała pobiec za nimi, ale potem się powstrzymała. Po

pierwsze, nie miała pojęcia, w jakim kierunku poszli. Po drugie, kuchnię miała pustą -

dosłownie, nie zostało już nic do jedzenia. Nawet płatków kukurydzianych. Resztkę zjadł

Georgie. Nadal zresztą był głodny, ona też. Z tym że Georgie nie wytrzyma zbyt długo z

pustym żołądkiem, jego magia uzależniona była od energii ciała. Rose mogła spędzić kilka

godzin na poszukiwaniach Jacka albo zdobyć trochę gotówki i kupić jedzenie. Pożyczyła więc

od Babci cztery dolary - prawdziwie bolesna operacja - nalała galon paliwa do baku i

pojechała do sklepu Maksa Taylora.

Irytował ją fakt, że nie obudziła się i nie powstrzymała Declana. Na logikę nie miała

się czym martwić. Declan przysiągł nie skrzywdzić chłopców. Do tego Jack był zmieńcem,

tak jak przyjaciel Declana, a emocje związane z tymże przyjacielem, które przedarły się przez

zwykłą maskę błękitnokrwistego, Rose uznała za absolutnie szczere. Poza tym Declan

uratował Jacka, nie miałoby najmniejszego sensu, gdyby chciał go teraz narażać. A na

dodatek najbezpieczniejsze miejsce na Rubieży było właśnie przy boku Declana.

Próbowała logiką pokonać panikę, ale niepokój ją zżerał. Jacka nie było.

Najprawdopodobniej poszli obaj głęboko w Bór. Po co? Nie powiedzieli jej i nic nie mogła na

to poradzić, przynajmniej nie bez uciekania się do potężnej magii.

Wewnątrz sklepu Max zaczął przekładać rzeczy na biurku.

- Widzisz? Zaczyna się denerwować. Chodźmy.

Weszli do sklepu.

Max usiadł za szklaną ladą.

- Co macie?

Rose pokazała mu dublona. Chciał sięgnął po niego, ale tylko potrząsnęła głową.

- Możesz go zobaczyć, bez dotykania.

Max zmrużył oczy.

- Sto dolarów - zaproponował.

Rose zamknęła dłoń z monetą.

- Chodźmy do Petera - zwróciła się do brata.

- Przeklęty pirat nie da wam więcej - warknął Max.

Rose rzuciła mu miażdżące spojrzenie.

- Ta moneta zawiera dokładnie pół uncji złota. Według obowiązującego kursu za

Amerykańskiego Złotego Orła można dostać czterysta pięćdziesiąt siedem dolarów i

czterdzieści siedem centów, a za Liść Klonu czterysta sześćdziesiąt dolarów i

dziewięćdziesiąt cztery centy. Obie te monety też mają pół uncji.

- Skąd to wiesz?

- Poszłam do biblioteki i sprawdziłam w Internecie. Peter ma stałą stawkę -

czterdzieści pięć procent, więc dostanę dwieście pięćdziesiąt dolarów za każdą z moich

monet.

Małe oczka Maksa zalśniły pożądliwie.

- Monet?

Rose wzruszyła ramionami.

- Trzech na razie, ale będę miała więcej.

- Dziewięćset czternaście dolarów za wszystkie - zaproponował.

- To trzecia część. Raczej podziękuję. Mogę spuścić cenę do tysiąca dwustu.

- Dziewięćset pięćdziesiąt.

- Tysiąc sto siedemdziesiąt pięć.

- Nie dostaniesz lepszej ceny...

Rose ponownie wzruszyła ramionami.

- Zawsze mogę pojechać do jubilera w mieście. To godzina jazdy stąd.

Max sięgnął pod ladę, ale zanim wyciągnął swojego glocka, pistolet Rose mierzył w

jego głowę.

- To kaliber dwadzieścia dwa - prychnął Max. - Odbije się nawet od mokrego prania.

- Strzelę trzy razy, zanim ty zdążysz nacisnąć spust. Georgie, jak myślisz, czy kule

odbiją się od twarzy Maksa?

Georgie nawet na sekundę nie wypadł z roli.

- Jeśli nie, to zabierzemy go na Rubież i go wskrzeszę.

Max zamrugał. Rose się uśmiechnęła.

- Tysiąc dwadzieścia osiem dolarów i dwadzieścia pięć centów - powiedział.

Potrącił sobie zaledwie dwadzieścia pięć procent.

- Zgoda.

Nie schowała pistoletu, póki znów nie znaleźli się na parkingu.

- Świetnie się spisałeś - pochwaliła Georgiego. Uśmiechnął się do niej, patrząc we

wsteczne lusterko. Rose czuła przez chwilę jeszcze delikatne mrowienie w ramionach, reakcja

na adrenalinę. Dopiero teraz to do niej dotarło - miała pieniądze co najmniej na miesiąc.

- Co chciałbyś zjeść? - zapytała brata.

- Co tylko chcę?

- Co tylko chcesz.

- Frytki - powiedział natychmiast Georgie. - I nuggetsy z kurczaka. I może jeszcze

krewetkę.

Na krewetkę będzie musiał poczekać, aż wrócą do domu, ale frytki i nuggetsy Rose

mogła zaoferować już teraz. Skręciła w kierunku McDrive’a.

Rose na moment odwróciła spojrzenie od drogi, by zerknąć na białe torby z Wal-

Marta na siedzeniu pasażera. Kupiła wołowinę i kurczaka, i krewetki dla Georgiego. Udało jej

się zdobyć kilka paczek żeberek po wiejsku, które były w promocji. Miała też ziemniaki. I

ser. I pomidory, które lubiła. I jabłka dla Jacka. I jajka, i masło, i mleko, i owsiankę...

Ciężarówka pełna była toreb. Rose nie odważyła się wrzucić ich na pakę. Kto wie co tam

mogło się z nimi stać. Mogły pospadać albo odlecieć.

Miała zapasy na miesiąc i wszystkie rachunki uregulowane. Co za wspaniałe uczucie!

Pojedzie do domu i spędzi godzinę na układaniu, dzieleniu wszystkiego na obiadowe porcje,

owijaniu w folię spożywczą, ładowaniu do zamrażalnika. Uśmiechnęła się szeroko. Nie

musiała martwić się o jedzenie. Przez miesiąc.

- Rose? - odezwał się Georgie.

- No?

- Dlaczego nie lubisz Declana?

O, to było pytanie ciężkiego kalibru. Chciała powiedzieć prawdę, bez dokładnego

dobierania słów, ale obaj chłopcy byli głęboko zafascynowani Declanem. Z ich perspektywy

Declan był ucieleśnieniem słowa super. To byli dwaj malcy wychowywani przez kobietę. I

nagle pojawił się Declan, który miał wielkie miecze, który był męski i silny, który potrafił jej

się postawić, a tego nie umiał żaden z jej braci. Nic dziwnego, że chcieli być tacy sami.

Po raz tysięczny zapragnęła, żeby tato nigdy nie odszedł.

- A ty lubisz Declana? - zapytała ostrożnie.

- Tak.

- Dlaczego?

- Jest mądry - odpowiedział Georgie. - Mnóstwo wie i jego magia jest tak samo dobra

jak twoja. Powiedział, że w swoim domu ma własną bibliotekę i wcale nie potrzebujesz karty

członkowskiej, idziesz i bierzesz książkę, którą chcesz.

Rose serce ścisnęło się w piersi.

- Rozumiem - wydusiła. Declan urabiał dzieci o wiele intensywniej, niż

przypuszczała. Ją też urabiał. Nie mogła przestać o nim myśleć. Trzeba było bardzo, bardzo

rozsądnie dobierać słowa. Cokolwiek powie Georgiemu, trafi również do Jacka. Nie chciała

niszczyć ich kruchej wiary w jedynego superświetnego gościa, jakiego znali. Ani

doprowadzić do sytuacji: wielka, zła Rose przegoniła superfajnego Declana. Ale łudzić

chłopców też nie chciała.

- Kiedyś już przyjeżdżali do nas ludzie z Dziwoziemi i chcieli mnie zabrać ze sobą -

zaczęła, dobierając słowa tak dyplomatycznie, jak to tylko możliwe. Z taką uwagą i

ostrożnością mogłaby chyba iść po linie nad przepaścią. - Pewnie ich nie pamiętasz, bo byłeś

malutki.

- Takich samych ludzi jak Declan?

Szczerze wątpiła, że był gdzieś jakiś drugi Declan. Świat by tego nie wytrzymał.

- Nie do końca takich samych, niektórzy tylko reprezentowali błękitnokrwistych, ale

jeden był jakimś mniej ważnym szlachcicem.

- I co się wydarzyło?

- Pierwszy z delegatów starał się przekupić dziadka i tatę prezentami, a kiedy

zrozumiał, że niczego w ten sposób nie osiągnie, podpalił dom. Wymyślił sobie, że jak

wszystko stracimy, to ja z nim chętnie pojadę. To dlatego krąg barierowy jest tak daleko od

domu, a moja sypialnia ma różne ściany. Drugi przedstawiciel miał ze sobą wielu ludzi i

próbował oblegać dom. Tata strzelił mu między oczy, a jego ludzie odjechali.

- A szlachcic?

Rose westchnęła.

- A szlachcic był wyjątkowy. Słodki i miły. I bardzo przystojny. Starał się do mnie

zalecać. Kłaniał się ciągle, recytował wiersze i powtarzał, że jestem piękna. Prawie mu

uwierzyłam. Wtedy do miasta przyjechała karawana z Dziwoziemi i Yanice, pamiętasz ją?

- Nosi welon.

- Właśnie ta. Yanice go rozpoznała. Był łowcą niewolników. I poszukiwanym

kryminalistą. Gdybym z nim pojechała, sprzedałby mnie na aukcji jak krowę. Nie miałabym

wyboru, musiałabym iść z tym, który by mnie kupił.

Nie poszłaby. Walczyłaby do ostatniej kropli krwi, musieliby ją zabić. Ale nie miała

zamiaru straszyć Georgiego takimi opowieściami.

- Declan taki nie jest.

- Nie wiemy, jaki naprawdę jest Declan. Mamy na to tylko jego słowo i to, co tu

pokazuje. Wiem, że wydaje się być naprawdę świetnym gościem. - Zamilkła, uświadomiwszy

sobie, że chce, z całego serca chce wierzyć, że Declan jest superfajnym gościem. Wydawał

się... To byłoby naprawdę straszne, gdyby okazał się zwyczajną szumowiną. Pod warstwą tej

arogancji kryło się ciepło i więcej nawet, prawość. Rose to czuła. Declan przestrzegał

swojego moralnego kodeksu. Podejrzewała, że były granice, których by nie przekroczył, nie

wiedziała tylko, gdzie dokładnie przebiegały.

- Nie przekonamy się, o co mu właściwie chodzi i jaki jest, póki z nim nie pojedziemy

- powiedziała. - A co, jeśli zabierze mnie, a was tu zostawi? Wprawdzie powiedział Jackowi,

że was też zabierze, ale tak naprawdę nic nie jest w stanie zmusić go do spełnienia tej

obietnicy. A co, jeśli zabierze was i zrobi z was swoich służących? Albo porzuci w jakimś

sierocińcu?

Albo zabije obu chłopców i porzuci ich ciała przy drodze. Jego przysięga, że nie zrobi

im krzywdy, przestanie obowiązywać, gdy tylko dokończą grę w wyzwania. No dobra, tego

nie zrobi. Nie Declan. Z drugiej strony, żadnych gwarancji nie miała.

- Poza tym jeśli pojadę z Declanem, będę musiała być jego żoną. A Declan mnie nie

kocha.

- Dlaczego? - zdumiał się Georgie.

- Bo nie jestem damą. Nie mam odpowiednich manier, nie jestem wyedukowana ani

nie jestem słodka i skromna. Mówię, co myślę, i nie zawsze jestem miła. On zapewne myśli,

że może mnie zmusić, abym stała się miła, ale bez znaczenia, co na siebie włożę i jak długo

będziesz układać mi włosy, wciąż będę sobą. - Szorstką, wulgarną i mało spolegliwą,

westchnęła. - Widzisz, Declan przyzwyczajony jest do wydawania rozkazów. W Dziwoziemi

ludzie będą się prześcigali, by je wykonać. Ja taka nie jestem. Dlatego ciągle się kłócimy.

Doprowadzilibyśmy się nawzajem do obłędu, gdyby Declan wygrał. Moja magia jest jak

uderzenie błyskawicy, precyzyjna, trzymana w ryzach, bo mam nad nią dobrą kontrolę. Magia

Declana jest jak tornado. Strasznie, strasznie potężna. Zmiótł Amy połowę dachu.

- Serio?

- Serio, serio. Jego rozbłysk po prostu wybuchł i zmiótł całe stadko tych stworzeń, i

zerwał połowę dachu. - Zamilkła nagle. Nie należało podkarmiać czci, jaką Georgie miał dla

Declana. - Krótko mówiąc: nie możemy ufać Declanowi. Jest bardzo silny i nie chcemy być

zdani na jego łaskę.

Gdyby pochodziła z dobrej rodziny Dziwoziemców, sytuacja byłaby zupełnie inna,

myślała Rose, jadąc do domku Babci. Mogłaby mieć nauczycieli i ciuchy. W barwach natury.

Byłaby beztroska i dowcipna. A Declan mógłby nawet pomyśleć, że nie widział niczego

fajniejszego od czasu, gdy w sklepach pojawił się krojony chleb. Mógłby nawet chcieć ją

zdobyć. To byłoby interesujące doświadczenie: arogancki, lodowaty, potwornie potężny

Declan gnący się w ukłonach, proszący do tańca na balu lub gawędzący z Babcią po

francusku, zanim ośmieliłby się prosić o pozwolenie, aby zabrać Rose na spacer po parku. To

byłoby naprawdę zabawne. Zgasiła uśmiech, który rozciągał jej usta. Lepiej nie fantazjować

w ten sposób. Sny na jawie niczego dobrego jej nie przyniosą. Nigdy nie będzie damą.

Urodziła się Rubieżniczką, mieszańcem, kundlem. Dobra na... jak on to ujął? - wzajemną

korzyść, ale nic więcej.

Wczoraj, kiedy podszedł tak blisko, zajrzała mu w oczy i zrozumiała, że Declan jej

pożąda. Nie jej - cudaka z białym rozbłyskiem, ale jej - kobiety. To nie było udawane jak

spojrzenie, które zaprezentował wcześniej, tym razem Declan nie grał. To było absolutnie

spontaniczne i szczere. Otwarcie pokazał, że Rose go pociąga, i zdruzgotał ją tym

doszczętnie. Myślała o tym cały wieczór, a potem pół nocy i teraz znowu. Myślała, myślała i

nie była w stanie odpuścić. Pomysł dzielenia z nim łóżka wprawiał Rose w dziwny stan

szczęśliwego przerażenia. W sumie nie było to niemiłe uczucie i była z tego powodu

naprawdę na siebie wściekła.

W domku Rose Declan był tak nie na miejscu, że nigdy nie spodziewała się go

zobaczyć za najbliższym zakrętem czy drzwiami. I kiedy wpadała na niego to przy porannym

rozciąganiu się, to przy gotowaniu, jej serce wywijało koziołka. A to nie było bezpieczne.

Obserwowanie go, rozmawianie z nim było niebezpieczne. Już się kiedyś dała ogłupić i nie

mogła dopuścić do powtórki z rozrywki. Musiała wreszcie pozbierać myśli.

Kiedy pozwalała sobie na marzenia, to nigdy jakoś nie zdarzyło jej się wyobrażać

sobie, że jest obiektem pożądania błękitnokrwistego. Wręcz przeciwnie, marzyła o

zwyczajnym, miłym facecie, który miałby stałą pracę. O kimś, kto kochałby ją tak samo

mocno jak ona jego i troszczył się o nią tak, jak ona troszczyłaby się o niego. O kimś takim

jak William. Tylko że na widok Williama jej serce nie wyprawiało żadnych dzikich harców.

Wyobraziła sobie siebie w Niepełni, u boku zwyczajnego faceta, w zwyczajnej

rodzinie, chodzącą do zwyczajnej pracy... Dobry Boże! Własnoręcznie poderżnęłaby sobie

gardło z nudów.

- Nie wiem, czego chcę - mruknęła do siebie.

Pięć minut później zaparkowała przed domem Babci i obrzuciła go krzywym

spojrzeniem. Éléonore z pewnością umierała z chęci podzielenia się z wnuczką

przemyśleniami na temat Declana. Rano Rose uniknęła tej rozmowy, zasłaniając się

Georgiem, któremu trzeba było zrobić śniadanie. Może jej się poszczęści i teraz wyniesie

skórę cało.

- Chodź, Georgie.

Mały wydostał się z samochodu i oboje weszli po schodach prosto do kuchni,

przesyconej aromatem wanilii i cynamonu.

- Pachnie ciasteczkami - stwierdził Georgie.

Babcia Éléonore uśmiechnęła się i wręczyła mu talerz świeżych wypieków.

- Proszę bardzo. Może byś poszedł zjeść na werandzie, Georgie? A ja porozmawiam

chwilę z Rose.

Rose przygryzła wargę. Wiedziała, co to oznacza, i uznała, że czas brać nogi za pas.

- Przyniosłam twoje cztery dolary - oznajmiła, kładąc pieniądze na stole. - Nie mogę

zostać, mam w ciężarówce mnóstwo zakupów. Jeszcze się zepsują.

- Siadaj. - Babcia wskazała krzesło.

Rose usiadła.

- Gdzie Jack?

- Z Declanem.

- A ty ufasz Declanowi na tyle, by powierzyć mu dziecko?

Rose się skrzywiła.

- Wymknęli się o poranku. Zanim się obudziłam, zdążyli wyjść poza zasięg czaru

szpiegującego. Jack czci ziemię, po której Declan stąpa, i najprawdopodobniej chciał się

pochwalić swoimi umiejętnościami i znajomością Boru. Nie podoba mi się ten pomysł. I

zrobię mu awanturę, gdy już wróci do domu, ale nie sądzę, by Declan go skrzywdził albo

pozwolił, by Jackowi stała się krzywda. Już raz go ocalił. Poza tym uważam, że Declan nie

jest zdolny skrzywdzić dziecka.

- A na jakiej podstawie?

Rose wzruszyła ramionami.

- Takie mam wrażenie.

- Wrażenie? - Babcia wbiła w nią intensywnie niebieskie spojrzenie. - Będziesz

uprzejma opowiedzieć mi o tym błękitnokrwistym. Wszystko.

Wszystko zajęło jakieś pół godziny. Im dłużej Rose mówiła, tym niżej opadały kąciki

ust Babci.

- Lubisz go? - zapytała, gdy Rose zamilkła.

- Dlaczego mi w ogóle zadajesz takie pytania? Ja...

- Rose! Lubisz go?

- Trochę - przyznała Rose. - Tylko trochę.

Babcia westchnęła.

- Przez większość czasu mam ochotę go udusić - dodała dziewczyna, by uspokoić

Babcię. Z jakiegoś powodu ta próba tylko pogorszyła sytuację. Twarz Babci powlekła się

bladością.

- Que Dieu nous aide.

Boże dopomóż...

- Co takiego powiedziałam? Nie lubię go na tyle, by z nim wyjechać. Jest arogancki,

nieznośny i...

Éléonore uniosła dłoń, a Rose zamilkła. Babcia otworzyła usta, zamknęła je bez

słowa, a potem bezradnie pokręciła głową.

- Czego bym nie powiedziała, to tylko pogorszy sprawy - mruknęła.

- Co masz na myśli?

Babcia westchnęła.

- To twoja wada, Rose. Jesteś zbyt śmiała. Jak mój Cletus, jak twój ojciec. To taka

cecha Draytonów, która tylko ściągnęła na nas kłopoty. Ruszysz za każdym wyzwaniem.

Rose zamrugała. Nie goniła za wyzwaniami, na pewno nie świadomie. A już na

pewno nigdy tak o sobie nie myślała.

- A Declan, ten mężczyzna, jest niesamowitym wyzwaniem - mówiła dalej Babcia

Éléonore. - Dumny i potężny. A wygląda... Sama najlepiej wiesz, jak on wygląda. Znam cię,

wiem, że staniesz na głowie, flaki sobie wyprujesz, żeby tylko wygrać. Declan jest taki sam:

zobaczył cię przez okno ze słuchawką przy uchu i ruszył do tylnych drzwi, jakby zamek

szturmował. Już zadecydował, że należysz do niego.

- Ja mu to oddecyduję - prychnęła Rose. - Myśli, że wygrał. No cóż, czeka go

niespodzianka, a może nawet dwie.

- I tego właśnie się obawiam - mruknęła Babcia. - Musisz zrozumieć, że to

niebezpieczny człowiek. Bardzo niebezpieczny. Przeklęłam go.

- Co zrobiłaś?!

- Przeklęłam go - powtórzyła Babcia. - Tego wieczora, gdy zadzwonił William,

Declan stanął w progu, pytając o ciebie. Nie wiedziałam, kim jest, więc go przeklęłam.

O Boże.

- Jaką klątwą?

- Gumowych nóg.

Rubieżnicy mieli wiele talentów. Umiejętność rzucania klątw i uroków nie była tu

najrzadsza, ale należała do najsilniejszych. Im starszy się stawałeś, tym większej mocy

nabierały twoje klątwy. Starsi Rubieżnicy posiadali monopol na przeklinanie i nie byli

przyjaźnie nastawieni wobec tych, którzy próbowali go przełamać No chyba że pretendenci

przekroczyli wiek średni. Dla niektórych oznaczało to ukończenie siedemdziesięciu lat.

Na większość klątw nie było lekarstwa. Musiały być przełamane przez cel albo

zwyczajnie się wypalić. Jeśli ofiara zdołała jakoś przełamać klątwę, magia zwracała się

przeciwko rzucającemu. I kiedy ten próbował poradzić sobie z konsekwencjami, mógł go

znaleźć o-mało-co-przeklęty, uzbrojony w niezawodny shotgun z zamiarem poćwiczenia

strzelania do celu. A jeśli klątwa trafiła, wtedy rodzina przeklętego zwracała się z prośbą o

pomoc do starszych. Rubieżnik musiał mieć swoje lata i cieszyć się niemałym szacunkiem,

żeby klątwa uszła mu na sucho, w przeciwnym razie kara była natychmiastowa i dotkliwa.

Rose nauczyła się rzucać klątwy, gdy miała sześć lat, przez przypadek, jak wszyscy

inni zresztą. Rodzina była na barbecue i pewna dziewczynka, Tina Watty, ukradła Rose lalkę,

którą położyła na ruszcie grilla. Rose życzyła Tinie, żeby ta straciła za karę wszystkie włosy.

Gdy tylko powiedziała to głośno, jej magia trysnęła silnym strumieniem i musieli iść do

domu. Następnym razem kiedy się spotkały, Tina nie miała już długich blond włosów,

zamiast tego jej głowę pokrywała króciutka szczecina. Każdemu było wolno raz kogoś

przekląć, bo tak każdy się dowiadywał, że jest w stanie to zrobić. Ale później człowiek

szybko uczył się samokontroli albo czekało go prawdziwe piekło. Na szczęście dla Rose

Éléonore również potrafiła rzucać klątwy, i to najlepsze we Wschodnich Wrotach, jej

wnuczka uzyskała więc bardziej niż gruntowną edukację w dziedzinie przeklinania. A żeby

nauczyć się klątw w sposób odpowiedzialny, trzeba było doświadczyć każdej z nich. Babcia

znała wiele klątw, a Rose bardzo chciała się uczyć. Gumowych nóg spróbowała, gdy miała

dwanaście lat.

To była wyjątkowo bolesna klątwa. Ofiara miała wrażenie, że jej nogi ciągną się jak

guma, jak stopiony ser na pizzy. Każda próba zrobienia kroku kończyła się oczywiście

natychmiastowym upadkiem. Klątwa nie miała żadnych skutków ubocznych i po jakiejś

godzinie mijała bez śladu, ale do tego czasu przeklęty mógł zwariować z bólu.

A Babcia rzuciła ją na Declana. Aż dziwne, że nie wyrżnął ich wszystkich w pień.

- Dlaczego go przeklęłaś?

Babcia wzruszyła ramionami.

- Zaskoczył mnie.

- I co się stało?

- Ten twój szlachcic stęknął tylko i się otrząsnął. Po prostu napiął mięśnie i zrzucił ją z

siebie. Wtedy walnęłam go butelką oliwy z oliwek. Oczywiście chybiłam. Uchylił się, a

potem wyjął mi butelkę z rąk i doskonałą francuszczyzną oznajmił, że choć jest pod

wrażeniem energii, z jaką bronię rodziny, to jeśli jeszcze raz spróbuję go uderzyć, gorzko

pożałuję.

To pasowało do Declana.

- Jest świetny w zastraszaniu - stwierdziła Rose.

Babcia skinęła głową.

- Och, uwierzyłam mu. Poza tym klątwa się odbiła i musiałam usiąść. Wiesz, czym się

zajmowałam, zanim ten pirat, twój dziadek zawinął do portu z tym swoim powalającym

uśmiechem?

- Nie.

- Z naszej wsi pochodziła czeladź hrabiego d’Artois, z Królestwa Galii w Dziwoziemi.

W szczególności moja rodzina służyła im przez lata. Wierz mi, rozpoznam wysoki rodowód

od pierwszego wejrzenia. Nie wiem, co powiedział ci Declan, ale ten chłopak ma za sobą całe

pokolenia błękitnej krwi.

Rose zamachała rękoma.

- Nie sądzę, żeby był kimś bardzo ważnym. Czasami zapomina zachowywać się jak

błękitnokrwisty i jest niemal normalny. Poza tym sprawdziłam w „Encyklopedii”, erl

Camarine jest tytułem grzecznościowym. Prawdopodobnie dostał go za służbę w Czerwonym

Legionie.

Éléonore głośno wciągnęła powietrze.

- Co teraz powiedziałam?!

- Nic - odparła Babcia. - Zupełnie nic. Masz rację, Jack jest z nim bezpieczny. Tylko

czy nie sądzisz, że lepiej sprawdzić, co porabiają?

Rose popatrzyła na zegar ścienny Trzydzieści minut po dwunastej. Spóźniała się, ale

ta zmiana tematu była coś zbyt nagła.

- Czegoś mi nie mówisz.

- Słonko, mogłabym zapełnić spory pokój rzeczami, o których ci nie mówię.

Rose znała ten błysk w oczach Babci, oznaczał, że dalsza rozmowa nie ma

najmniejszego sensu. Potrząsnęła więc tylko głową i poszła zobaczyć, co robi Georgie.

Znalazła go zwiniętego na sofie, spał smacznie.

- Zostaw go - odezwała się Babcia. - Potrzebuje wypoczynku. Odprowadzę go, kiedy

wstanie.

Rose westchnęła, uścisnęła Babcię i wyszła.

Ruszyła przez trawnik do ciężarówki. Łowca wyzwań. Nigdy by tego o sobie nie

powiedziała. No dobrze, ćwiczyła rozbłysk, aż niemal stało się to jej obsesją, ale to dlatego,

że miała mało innych zajęć.

Teraz musiała po prostu dostać się do domu i uciąć sobie długą pogawędkę z Jackiem

na temat wycieczek gdzieś w dzicz w towarzystwie wroga rodziny. I wyjaśnić Declanowi...

Co, do cholery, chciała wyjaśnić Declanowi? Że w chwilach, gdy zapominał o odgrywaniu

szlachcica, pociągał ją jak lampa małą głupią ćmę?

Pojechała do domu. Declana i Jacka jeszcze nie było. Wypakowała zakupy i schowała

w lodówce, zamrażalniku i spiżarni. Zorientowała się, że brakuje torby z jabłkami i

pojemnika z truskawkami. Pewnie wciąż były w samochodzie. Wyszła z domu.

Kiedy podchodziła do forda, pod jej stopą chrupnęło rozbite szkło. Połyskujące

kawałki stłuczonej szyby samochodowej zostawiły na drodze lśniący szlak. Szybkie

spojrzenie upewniło ją, że szyba w jej półciężarówce była nietknięta. Rose przykucnęła i

przyjrzała się odłamkom. Dziwne. To nie wyglądało na typowy rozprysk szkła po wypadku,

tylko jakby ktoś rozsypał odłamki tak, by zwrócić jej uwagę. Mogłaby przysiąc, że kiedy

wracała do domu, nie było ich tu.

Lśniący ślad kończył się przy sośnie. Rose zmarszczyła brwi, spojrzała w górę i

zauważyła tablicę rejestracyjną przywiązaną do gałęzi kablem,

SZEFFO

. Tablica Emersona. Co,

do cholery...

Uważnym spojrzeniem obrzuciła drogę. Daleko po lewej zauważyła kawałek

czerwonego metalu. Podbiegła. Kawałek maski w kolorze pomidorowym, identycznym

odcieniu, jaki miał

SUV

Emersona. Brzegi były opalone palnikiem.

Dalej na drodze, tuż przed zakrętem, leżał kolejny fragment. Rose podeszła do niego,

minęła zakręt i zobaczyła trzeci kawałek. Ten dziwny ślad wiódł z jej domu w stronę

Niepełni. Bardzo dobrze. Wróciła do samochodu. Zamierzała sprawdzić, dokąd zawiodą ją

części.

Rozdział piętnasty

Éléonore wstała od stołu, na którym w formaldehydzie pływał mały kawałek bestii. Reszta

ścierwa zaczęła się rozkładać, więc musiała je zakopać, bo nie mogła znieść potwornego

smrodu.

- Mów do mnie - wyszeptała. Próbowała już wszystkiego. Poprosiła o pomoc Adele

Moore, Lee Stearnsa i Lovedahla. Przewertowali swoje księgi i notatki, rzucili swoje czary,

spalili zioła. Wybrała się nawet w odwiedziny do Elsie, czy raczej tego, co z niej zostało.

Wszystko na nic. Wiedza mieszkańców Wschodnich Wrót okazała się niewystarczająca.

Czymkolwiek było to stworzenie, skądkolwiek pochodziło, było absolutnie złe. Co do

tego zgodzili się wszyscy.

Plotki się rozprzestrzeniały. Na północy zniknął Malachai Radish z całą rodziną. Ktoś

rozwalił ich przyczepę. Malachai nie słynął z bystrości, a skoro nie było też jego ciężarówki,

to możliwe, że kompletnie stracił rozum i wyjechał razem z rodziną w bliżej nieokreślonym

kierunku, nikomu nie mówiąc ni słowa. Jednak Éléonore jakoś nie mogła w to uwierzyć.

Adele słyszała plotki o psach znikających pod osłoną nocy. A Denie Vaughn coś wybiło

wszystkie zwierzęta. Wybiło też niewielkie stado kóz karłowatych i udekorowało wzgórze, na

którym się pasły, ich wnętrznościami.

Zostali zaatakowani. Strach przygniótł jej pierś lodowatym ciężarem. Dokąd to

wszystko zmierza? Czego chcą te potwory? Nie wiedziała. A na swoją obronę mieli tylko

Rose i jej rozbłysk.

Éléonore w zamyśleniu potarła policzek. Rose... Jak nie urok, to sraczka. Ten dzieciak

nie miał ani chwili wytchnienia. Erl Camarine przepełniał serce Éléonore niepokojem. Ten

chłopak nie był falsyfikatem. Miał nienaganne maniery. Nienagannie się nosił. Kiedy rzucała

klątwę, wychwycił odległe echo jej akcentu i odpowiedział nienaganną francuszczyzną,

językiem arystokratów. Czegoś takiego nie można łatwo podrobić. No i moc. Niesamowita

moc. Widziała, co zrobił z domem Elsie. Amy powiedziała, że wystarczył mu jeden rozbłysk.

Tego właściwie należało się spodziewać po czerwonym legioniście. Byli ostateczną bronią

Adrianglii. Gdy była małą dziewczynką, Éléonore słyszała opowieści o Legionie. Walczyli

jak demony. Część z nich nie była nawet ludźmi. Cóż, na Boga, erl robiłby w takim oddziale?

Chłopak wyglądał jak urodzony podrywacz. Połamie serce Rose na kawałki.

Westchnęła. W takich chwilach najbardziej brakowało jej Cletusa. Nie żeby stary łotr

mógł tu jakoś pomóc. Tylko by się wyszczerzył radośnie i kazał jej zostawić dzieciaki w

spokoju, żeby mogły się zabawić. Zawsze kierował się sercem, podczas gdy ona polegała na

umyśle. Ale i tak tęskniła za nim boleśnie.

Zatonęła we wspomnieniach i rozważaniach. Kiedy się wreszcie ocknęła, herbata w

filiżance była już zimna. Éléonore dotknęła czajniczka. Też wystygł. No trudno.

Będzie musiała dowiedzieć się więcej o tym Declanie. A skoro nie było Rose,

Éléonore postanowiła zapytać Georgiego.

A to jej przypomniało, że powinna sprawdzić, co u małego.

Przeszła do salonu. Sofa była pusta.

- Georgie? - zawołała.

Odpowiedziała jej cisza.

- Georgie? - Zaczęła zaglądać do kolejnych pomieszczeń, kuchnia, sypialnia, kolejna

sypialnia, łazienka, składzik. Tam był, gapił się przez okno.

Podeszła do wnuka i pogładziła blond czuprynę.

- A co ty tu tak sam robisz?

Zerknęła przez okno i zamarła. Na granicy kręgu barierowego czaiły się bestie. Dwie,

cztery, sześć i więcej, więcej... Zbiły się w kupę, tłoczyły, wspinały jedna na drugą, tworząc

dziwaczną piramidę. Éléonore aż się zachłysnęła. Kamienie kręgu były stare i mocne, ale im

wyżej, tym słabsze było ich działanie.

Piramida była już wysoka na sześć bestii. Osiem. Dziewięć. Stwór na szczycie naparł

na barierę i wpadł do wnętrza kręgu. Wylądował na czterech, otrząsnął się i ruszył w kierunku

domu.

Georgie popatrzył na nią, w jego wielkich oczach czaił się strach.

- Idą tu.

Tuż przed granicą od głównej drogi odchodziła ostrym zakrętem zarośnięta ścieżka.

Na tym zakręcie leżał fragment samochodowych drzwi, a w razie gdyby Rose nie zrozumiała

aluzji, drugi ich kawałek leżał nieco dalej na ścieżce. Rose zaparkowała samochód i

wyciągnęła dwudziestkędwójkę z torby. Była tak blisko granicy, że ten, kto zostawił jej ten

ślad z części, mógł w każdej chwili ukryć się w Niepełni. Tam z rozbłysku Rose nie miałaby

żadnego pożytku, ale kule przelecą przez granicę bez najmniejszego problemu.

Ruszyła ścieżką. Kilka chwil później gęstwina lasu ustąpiła nagle wysokiej trawie

pastwiska. Przed Rose wznosiło się niewysokie wzgórze, na jego szczycie rósł majestatyczny

dąb. Kilka dziesięcioleci temu w drzewo uderzył piorun i oderwał jeden z wielkich konarów

po prawej stronie. Historia głosiła, że jakiś półgłówek zapomniał, że w czasie burzy nie staje

się pod samotnym drzewem, i kiedy piorun trafił w gałąź, ta, spadając, zabiła półgłówkowi

konia. Od tamtego czasu gigantyczne drzewo nazywano Dębem Martwego Konia.

W pierwszej chwili stwierdziła, że drzewo wydaje jej się jeszcze bardziej przechylone

niż zazwyczaj. Na jednej z grubych gałęzi wisiał spory obły kształt, kołysząc się leciutko. Co,

do licha?!

Kształt jęknął.

Przechyliła głowę, mrużąc oczy, i nagle zrozumiała, na co patrzy: na Emersona,

owiniętego w płachtę białego plastiku, zawieszonego do góry nogami na pasach ze swojego

samochodu.

Znów jęknął, tym razem słabiej. Rose odbezpieczyła broń, wzięła głęboki oddech i

ruszyła powoli w kierunku swojego byłego szefa, uważnie obserwując otoczenie. Jej oczy

szukały najmniejszego drgnienia, które mogłoby świadczyć o nadciągającym

niebezpieczeństwie. Uszy nasłuchiwały najlżejszego dźwięku. Ale słyszała jedynie wiatr,

świerszcze i odległe szmery Boru.

Krok. Kolejny. Drżała. Już niemal mogła go dosięgnąć.

Twarz Emersona miała barwę dojrzałej śliwki. Patrzył na nią, ale spojrzenie miał

nieprzytomne, niewidzące.

- Już w porządku - powiedziała łagodnie. - Już dobrze. Już jestem.

Krew napływała mu do głowy. Rose musiała go zdjąć jak najszybciej.

Wargi Emersona poruszyły się lekko.

- Www...

- Tak?

- Www... wii... Wilk.

- Wilk?

- Wilk! - jego głos nieoczekiwanie nabrał mocy. - Wilk! Wilk! Wilk!

Wilk? Przecież wilk nie owinął go w folię i nie powiesił na drzewie.

- Dobrze, dobrze - mruknęła. - Uspokój się. Zaraz cię zdejmę.

Sięgnęła do pasów.

Czarny kudłaty wilk wyskoczył zza drzewa. Ogromny, wielki jak cielak, wlepił w nią

złociste ślepia. To spojrzenie było zimne, okrutne i mądre. Zbyt mądre. To nie był zwykły

wilk. Zmieniec.

Włoski na karku Rose stanęły dęba. Ona sama znieruchomiała całkowicie. We

Wschodnich Wrotach nie było zmieńca poza jej bratem.

Wilk otworzył pysk, prezentując wielkie kły o barwie kości słoniowej.

Rose złapała mocno Emersona i rozbłysła. Biały łuk Obrony Atamana przesunął się

wokół niej, rozrywając pas samochodowy. Emerson spadł. Dwieście funtów bezwładności

przewróciło Rose na ziemię.

Wilk zawarczał. To był przerażający dźwięk, furia i głód krwi splecione w okrutną

obietnicę.

- Nie dostaniesz go - powiedziała twardo.

Potężne szczęki zatrzasnęły się o włos od niej.

Rose zalała fala paniki. Biały łuk podzielił się na trzy, a każdy obracał się tak szybko,

że utworzyły nieprzerwaną barierę bieli wokół Rose i Emersona.

Wilk zatrzymał się zaskoczony.

Byli w pułapce. Nie mogła w nieskończoność utrzymywać trzech łuków w ruchu,

jednak żeby zaatakować wilka, musiałaby najpierw przestać się bronić. Spojrzenie wilczych

ślepi nie pozostawiło wątpliwości, wystarczy mu ułamek sekundy, by rozerwać Rose na

strzępy.

Spowolniła nieco łuki, znów widać je było oddzielnie.

Wilk dyszał z wywalonym jęzorem, jakby śmiał się z jej wysiłków.

Rose jeszcze bardziej spowolniła ruch rozbłysku, teraz, przez ułamek sekundy po

przejściu każdego z łuków nic jej nie chroniło. Kiedy kolejny łuk przesunął się w prawo,

poderwała pistolet i wystrzeliła. Broń splunęła kulami i gromem.

Wilk skoczył w lewo, skrył się za pniem dębu i popędził w głąb Boru. Rose przełknęła

ślinę. U jej stóp Emerson szlochał jak dziecko.

- Już go nie ma - powiedziała drżącym głosem. - Już uciekł.

Nie mogła znieść Emersona ze wzgórza. Nie mogła go nawet pociągnąć. Palce jej

drżały. Wyciągnęła komórkę z kieszeni spodni. Dopiero za trzecim razem udało jej się

wybrać numer.

- Tu Eric Kaplan, Ubezpieczenia Kaplana, w czym mogę pomóc? - usłyszała w

słuchawce.

- Tu Rose. Jestem przy Dębie Martwego Konia. Mam twojego wuja, musisz

przyjechać tu i go odebrać.

- Szybciej, dziecko - Mémère ponaglała Georgiego. Wspiął się po drabinie na strych i

odsunął na bok, wyciągając do niej rękę. Niosła ze sobą jedną ze strzelb dziadka. Wspólnymi

siłami wciągnęli drabinę i Mémère zaryglowała klapę. Nie na wiele im się to zda. Bestie i tak

ich odnajdą. Oboje o tym wiedzieli.

- Będzie dobrze - mruknęła Mémère. - Będzie dobrze. Rzucimy czar...

- One jedzą magię, Mémère - powiedział Georgie cicho. - Lubią ją.

Na dole zadzwoniła porcelana. Georgie poczuł lodowaty dreszcz. Wzdrygnął się.

Ramiona Mémère zamknęły się wokół niego. Kolejne naczynie się rozbiło. Coś było w

kuchni.

- Bądź cicho, dziecino - wyszeptała mu Mémère do ucha. - Cichutko jak myszka.

Nastała cisza. Minęła kolejna długa minuta.

Strych wokół nich był pusty, nie licząc kilku pudeł. Podłogę zaścielała gruba warstwa

kurzu. Solidne drewniane okiennice na jedynym oknie zatrzymywały niemalże całe światło na

zewnątrz.

Georgie czuł magię ogarów. Unosiła się na granicy jego zmysłów, czekając cicho i

cierpliwie, czekając, by któreś z nich użyło swojej mocy i wystawiło się na atak.

Upiorny dźwięk pazurów szorujących po ścianie sprawił, że Georgie niemal

podskoczył. Wtulił się w Mémère, a ona przygryzła wargę i objęła go mocniej.

Nie mógł pozwolić, by ogary ją dopadły. Nie Mémère.

Ale jeśli otworzy umysł, ich magia dostanie jego. Przerażenie skręciło mu trzewia.

Pazury zazgrzytały o dach. Na dole coś walnęło, bezpośrednio pod nimi. Bestie

wiedziały, gdzie ukrywają się ich ofiary. Georgie dygotał. Zęby mu dzwoniły, palce u rąk i

nóg stały się lodowato zimne.

Coś walnęło w deski po lewej. Skrobanie przybrało na sile. Bestie próbowały dostać

się do nich przez dach.

Nie mógł pozwolić, by dopadły Mémère.

Georgie stawił opór przerażeniu. Zmusił lęk do kapitulacji. Odchylił się w ramionach

Mémère. Nadszedł czas, by znaleźć to, co zgubione.

Sięgnął na zewnątrz, przeszukując rozległą ciemność mocą swojego umysłu. Magia

ogarów ruszyła ku niemu dławiącą falą, niczym powódź śluzu zbrojnego w tysiące ust.

Georgie zakrztusił się. Coś wewnątrz niego zaszlochało. Usta ugryzły go tysiącami ostrych

ząbków, owijając się wokół nóg, wyżej i wyżej. Jego umysł płonął cierpieniem. Sięgnął

jeszcze dalej, desperacko pragnąc, by ktoś go usłyszał, zanim obca magia pochłonie go

całkiem. Usłyszał niesamowicie odległe wołanie Mémère, powtarzała jego imię. Jej głos

pełen był łez.

Sięgnął ku Rose, ale była zbyt daleko. Nie mógł do niej dotrzeć. Musiał znaleźć kogoś

innego. Szukał, jego umysł uginał się pod naporem tamtych, aż wreszcie znalazł. Jasną białą

gwiazdę świecącą w ciemności. Ostatkiem sił dotknął jej.

Otchłań obcej magii rozstąpiła się pod nim jak paszcza straszliwej bestii i połknęła go

całego.

Jack siedział na blacie kuchennej wyspy i obserwował, jak Declan z talerzem w ręku

przeszukuje lodówkę. Żołądek Jacka burczał protestująco. Cały ranek spędzili w Borze,

śledząc bestie. Declan nazywał je ogarami. Powiedział, że nie można ich zastrzelić. Kule

przelecą przez nie na wylot. Jedyny sposób, by je zabić, to pociąć na kawałki albo usmażyć

magią.

Tropił ich woń godzinami, ale większość śladów prowadziła poza Bór, a nie w głąb.

Declan szedł za nim wszędzie. Jack uznał, że w takim towarzystwie mógłby bawić w dziczy.

Declan był cichy i nie robił żadnych głupot. Ale teraz obaj byli zmęczeni i głodni. Jack

myślał, że Rose będzie na nich czekać z lunchem, ale dom był pusty. Zamiast tego mogli z

Declanem pobuszować w lodówce.

- Wygląda na to, że mamy dość jedzenia, żeby wyprawić ucztę. Możemy nawet zrobić

sobie kotlety Rubieżników... - Declan upuścił talerz, którzy rąbnął o podłogę z trzaskiem.

Jack aż podskoczył.

- Zostań tu! - huknął Declan z twarzą wykrzywioną strasznym grymasem. - Nie idź za

mną, nie wychodź z domu! Rozumiesz?!

Jack skinął głową.

- Idę po twojego brata. Nie wychodź!

Rozdział szesnasty

Éléonore tuliła Georgiego w ramionach. Przelewał się przez ręce, bezwładny i zimny. Czuła

pod palcami, jak jego puls trzepocze niczym umierający motylek. Starała się sięgnąć do niego

raz za razem, ale on ześlizgnął się gdzieś w otchłań, daleko poza zasięgiem jej mocy.

Poniżej dom trząsł się w posadach, trzeszczał pękającym drewnem, dygotał hukami,

ale to nie miało znaczenia.

Liczył się tylko ochrypły szept, w który wlewała każdą kropelkę swojej mocy.

- Chodź, kochanie, wróć do mnie. Wróć do swojej grand-merè. Nie chcesz mnie

przecież zostawić, prawda?

Wyczuwała jedynie mrok.

- Chodź do mnie, dziecinko.

Moc ją przepełniała. Blady blask popłynął z jej twarzy ku koniuszkom palców. W

ciemności strychu, w ciemności, która pochłonęła Georgiego, Éléonore świeciła jak latarnia

morska.

- Wróć do mnie.

Tak była zdeterminowana, by odnaleźć wnuka, że dopiero po kilku sekundach dotarło

do niej, że odgłosy rujnowania domu nagle ucichły. Klapa na strych stęknęła. Ktoś lub coś

pociągnęło z dołu za przymocowaną do niej linę. Éléonore zaczęła śpiewać bezdźwięcznie,

gromadząc w sobie moc. Nie mogła rozbłysnąć jak Rose, ale miała starą magię. Nie podda się

bez walki.

Kolejne szarpnięcie oderwało zasuwę. Drabina opadła.

Magia gromadziła się wokół Éléonore niczym chmura śmierci. Pasma wrogiej energii

przestrzeliły blask, skręcając się wokół niej niczym rozwścieczone węże. Czar zabierze jej

życie, ale nie miała wyboru. Zrobi wszystko, byle tylko kupić Georgiemu choć kilka minut.

Magia kłuła w opuszki palców, domagając się uwolnienia.

- Tu Declan! - rozległ się męski głos. - Wchodzę!

Zobaczyła w otworze klapy jasną czuprynę. Twarz miał całą w srebrnych plamkach.

Magia śmierci rozwiała się, zastąpiona przez pragnienie ocalenia Georgiego.

- Szybko! - ponaglił ją Declan.

- On gaśnie! - Wcisnęła mu chłopca w ramiona. Złapał drobne ciałko i zniknął na

dole. Ruszyła za nim.

Declan pobiegł przez kolejne pomieszczenia. Éléonore za nim, przeskakując odłamki

mebli i ścierwa bestii. Wpadli do kuchni. Declan jednym ruchem ramienia oczyścił stół i

położył na nim chłopca. Podniósł powieki, odsłaniając cieniutkie obwódki błękitu wokół

rozszerzonych źrenic.

- Potrzebuję świecy - zażądał.

Éléonore odwróciła się, ślizgając na krwi rozchlapanej na podłodze, i złapała świecę i

pudełko zapałek. Trzęsącymi się dłońmi zapaliła knot.

Declan wyjął z kieszeni niewielki woreczek, wyciągnął z niego mały kawałek papieru,

nasypał nań ziół, po czym zwinął jak papierosa i podpalił. W powietrzu rozszedł się ostry

słodki aromat. Zrozumiała, co próbował osiągnąć, i natychmiast uniosła głowę wnuka. Declan

trzymał palące się kadzidło pod nosem chłopca.

Mały nawet nie drgnął. Declan nabrał dymu w usta, rozchylił wargi Georgiego i

wdmuchnął mu dym do buzi.

Nic.

Odszedł, pomyślała Éléonore. To koszmar. To musi być koszmar.

Declan miał ponurą minę. Złapał za koszulkę Georgiego i rozdarł ją, odsłaniając

drobną klatkę piersiową.

- Połóż go płasko - polecił.

Złapała go za rękę i zobaczyła, jak jego moc wzbiera bielą.

- Nie! Zabijesz go!

Odsunął ją, naparł na pierś Georgiego i rozbłysnął. Iskra magii popłynęła przez drobne

ciałko.

Powieki małego uniosły się gwałtownie, ale odsłoniły tylko białka wywróconych

oczu. Georgie wydał z siebie okropny skrzeczący dźwięk, jak nienaoliwione drzwi, a Declan

wepchnął płonące zioła prosto pod jego nos.

Georgie odetchnął dymem. Kaszlnął i odetchnął jeszcze raz, mrugnął i Éléonore

zobaczyła błękit jego oczu.

- Mémère - szepnął i kaszlnął, uwalniając przy tym obłoczek dymu.

Porwała go w ramiona. Wdychała zapach jasnych włosków, posłuchała bicia serca i

wreszcie uwierzyła, że chłopczyk żyje.

- Musimy ruszać - odezwał się Declan gwałtownie. - Tu was nie obronię. Możesz

nieść chłopca?

Potrzebował ramion do miecza. Zgarnęła Georgiego ze stołu.

- Trzymaj się mnie, kochanie.

Declan dobył miecza z pochwy na plecach i ruszył naprzód. Éléonore szła za nim i po

chwili dotarło do niej, że jego plecy są całe w szkarłacie. Krew bestii była srebrna.

Przeszli przez kuchnię do frontowych drzwi. Declan otworzył je kopniakiem. Z

prawej skoczył na niego ogar i został przecięty na pół błyskiem stali.

Declan przeszedł przez werandę i skinął głową do Éléonore. Dołączyła do niego.

Po lewej, przy krzewach okalających trawnik, zepsuta magia rozkwitła nagle niczym

zatruty kwiat, rosnący na zwłokach kilku bestii. Szarosrebrna krew utworzyła wielką kałużę.

Srebrzysta powierzchnia zalśniła, utworzyła spiralną fontannę, ciemniejąc nagle i

przybierając kształt męskiej sylwetki. Éléonore nie mogła dostrzec twarzy ani innych cech,

tylko czarny kształt, niczym dziura w materii świata.

- Chcę tylko chłopca. Tylko posmakować... - zasyczał cień.

Declan obrócił się błyskawicznie. Grymas wykrzywił mu twarz. Potok bieli popłynął

wściekłą falą, unicestwiając ścierwa, kałużę i potworny cień.

- Chodźmy - ponaglił Declan. - Krąg wokół domu Rose jest mocniejszy. Pospieszmy

się.

Nagle Éléonore usłyszała odległy warkot silnika. Chwilę później zza zakrętu

wyskoczyła ciężarówka. Przez przednią szybę dostrzegli twarz Rose.

Rose delikatnie podciągnęła koc, okrywając Georgiego, i spojrzała na Babcię.

- Dobrze się czujesz?

Babcia potaknęła milcząco. Rose przytuliła ją mocno. Éléonore była zwykle pulchną,

wesołą osóbką, ale teraz, pod tymi wszystkimi warstwami poszarpanej tkaniny, wydawała się

niesamowicie krucha. Delikatnie poklepała wnuczkę po ramieniu.

- Myślałam, że go straciłam.

- Nie straciłaś.

Tak długo, jak Rose sięgała pamięcią, Babcia była źródłem siły i oparcia. Jedynym

stałym elementem w życiu Rose. Matka umarła jeszcze przed swoją śmiercią. Dziadek zmarł.

Próby polegania na tacie przynosiły tylko ból i smutek. Ale Babcia była zawsze obecna,

zawsze pewna, co zrobić, a jeśli nie mogła pomóc, to przynajmniej sprawiła, że śmiali się

głośno z kłopotów. Teraz zabrakło jej humoru. Siedziała na swoim krześle, słaba i siwa.

Nawet jej nastroszone włosy opadły. Serce Rose ścisnęło się boleśnie.

- Chciałabyś filiżankę herbaty? - zapytała.

- Nie. - Babcia patrzyła na chłopców. Georgie spał. Jack zwinął się obok niego, nie

zapadł w sen, po prostu leżał tak, cichy i nieruchomy, obserwując brata spod przymrużonych

powiek.

- Chcę tylko posiedzieć - powiedziała Babcia cicho. - Potrzebuję chwili, żeby dotarło

do mnie, że obaj są bezpieczni. Idź. Zobacz, co z Declanem. Ma rozerwany grzbiet.

Rose przyglądała jej się przez chwilę, po czym cicho wymknęła się z pokoju. Declan

siedział przy kuchennym stole. Zdjął lamelkę i koszulę, siedział tyłem do niej, więc widziała

jego plecy. Dwa długie paskudne rozcięcia naznaczyły złotawą skórę. W głębokich ranach

zastygała krew.

Rose poczuła lodowatą igłę niepokoju. Mimo całej jego siły mógł zginąć w tamtym

domu, rozerwany na strzępy.

- Nie umiesz pewnie zszywać ran? - odezwał się.

- Masz szczęście. Umiem. - Przyniosła z łazienki apteczkę. - Ale mogę zabrać cię do

szpitala, jeśli chcesz. Mam teraz pieniądze dzięki tobie.

Pokręcił głową.

- Ufam ci.

- Słynne ostatnie słowa. - Podała mu szklankę wody i dwie kapsułki Aleve. -

Przeciwzapalne. Trochę złagodzą ból i zmniejszą opuchliznę. Połknij, nie gryź.

- No cóż, myślałem, że fajnie by było wetknąć je sobie w nos i udawać morsa, ale

skoro nalegasz, to połknę.

Rose zamrugała spłoszona. Zbyt dużo Jacka i Georgiego, za mało kontaktu z

dorosłymi. Za chwilę zagrozi mu konfiskatą jego komiksów, jeśli nie skończy obiadu.

- Jack zawsze próbuje je pogryźć - mruknęła wyjaśniająco. - Przepraszam.

- Powiedział mi, że próbował zjeść karton.

- I świece. I mydło. - Rose otworzyła apteczkę i zaczęła pracować, nie przerywając

opowieści. - Raz, kiedy był jeszcze malutki, wieszałam pranie na podwórku. Jack siedział na

trawie obok mnie. Odwróciłam się na dziesięć sekund, a on zniknął. Zanim go złapałam, całą

buzię miał wysmarowaną sokiem z czerwonych jagód. Natychmiast zmusiłam go do

wymiotów, a on zasnął w moich ramionach. Myślałam, że stracił przytomność, zatruty. Mój

tato zabrał samochód, więc pobiegłam do Babci z Jackiem na rękach.

Wyciągnęła torebkę strunową, a z niej kawałek białego płótna, rozwinęła materiał,

wyjęła trzy zakrzywione igły i dwadzieścia kawałków przyciętej nici, każdy długości mniej

więcej stopy. Nawlekła trzy igły, nalała wody do garnuszka, włożyła do niego igły, nici i

maleńkie szczypczyki, a potem wszystko postawiła na ogniu.

- Jak się to skończyło? - zapytał Declan.

- Okazała się, że to była szkarłatka. Jej jagody są trujące, ale nie zjadł ich tyle, żeby

wyrządziły mu jakąś szkodę. Wciąż pamiętam każdy krok tego biegu. Najgorsze pięć minut

mojego życia.

- Ile miałaś lat?

- Szesnaście. Chodź. Trzeba to wszystko przemyć.

Poszedł za nią do łazienki, gdzie obmyła mu plecy ciepłą wodą za pomocą prysznica.

Potem wrócili do kuchni, żeby dokładniej zbadać rany, bo tam światło było lepsze.

- Tylko górną trzeba zszyć. Niższa rana jest płytsza i możemy zabezpieczyć ją

plastrem i bandażem.

Wyłączyła garnuszek i pozwoliła igłom ostygnąć w czasie, gdy umyła ręce mydłem aż

po same łokcie i otworzyła buteleczkę z betadyną.

- Jesteś uczulony na owoce morza?

- Nie. Możesz używać jodyny. Nic mi się nie stanie.

- O, to dobrze. - Nasączyła gazę i kontynuowała czyszczenie ran. Jego plecy były

nieruchome jak wykute ze skały. Aż nadto wielkie i pokryte węzłami mięśni, i poznaczone

bliznami.

- Nie musisz być takim twardzielem - zauważyła.

- A lubiłabyś mnie bardziej, gdybym płakał?

- Nie. - Skończyła czyścić i bandażować niższą z ran. - Ostatnia szansa na chirurga z

Niepełni.

- Nie trzeba.

Rose podniosła pierwszą igłę pęsetką. Potrzymała ją chwilę w powietrzu, żeby mieć

pewność, że igła i nić ostygły. A potem zbliżyła do siebie brzegi rany i zaczęła szyć. W tym

momencie obaj chłopcy by płakali. Ona sama by płakała, a miała już okazję zszywać własne

rany. W końcu człowiek popadał w pewne odrętwienie i nie czuł już bólu. Ale pierwsze kilka

szwów bolało jak cholera. A on po prostu sobie siedział. Był naprawdę przerażającym

draniem.

- Szybko ci idzie - powiedział. Jego głos nabrał głębszych tonów. Gdyby nie

wiedziała, że to bez sensu, mogłaby uznać, że Declan z nią flirtuje. Jednak musiałby być

kompletnie pomylony, by flirtować, kiedy ona wbijała ostry metal w jego świeże rany.

- To nie jest moje pierwsze rodeo - mruknęła. - W Dziwoziemi też są rodea? -

zapytała, chcąc zająć myśli czymś innym niż wbijanie wielkiej igły w żywą tkankę.

- Są. To sport narodowy Republiki Teksasu.

- Teksas jest republiką? - Zawiązała supełek i zaczęła następny szew.

- Dziwoziemia i Niepełnia są swoimi lustrzanymi odbiciami. Te same kontynenty, te

same oceany. W Niepełni kontynent Ameryki Północnej podzielony jest z boku na bok.

- Co masz na myśli?

Zamilkł na ułamek sekundy, kiedy igła wbijała mu się w plecy, ale kiedy się odezwał,

jego głos nawet nie zadrżał:

- Państwa są ułożone poziomo: Kanada, Stany Zjednoczone, Meksyk. W Dziwoziemi

podział jest pionowy, bo tak zasiedlano kontynent. Na wschodzie leży Adrianglia. W centrum

Księstwo Luizjany, które jest częścią Zjednoczonego Królestwa Galii.

- Galii?

- To królestwo Starego Świata. Plemiona galijskie podzieliły się, tworząc kilka

królestw: Celtica, Belgica i Gallica.

Francja i Belgia, zgadła.

- Niemal skończyłam - mruknęła. - Co jest na zachód od Luizjany?

- Republika Teksasu. I Demokracja Kalifornii.

- A Meksyk?

- Nadal należy do Kastylii. Hiszpanii.

Skończył im się kontynent, a ona jeszcze roboty nie skończyła.

- A skąd Adrianglia ma swoją nazwę? - Wiedziała to, ale chciała, żeby do niej mówił.

- Bo odkrył ją Adrian Robert Drake. Który ogłosił te ziemie własnością Królestwa

Anglii. W przeciwieństwie do Kolumba z Niepełni wiedział, że odkrył nowy kontynent, a nie

drogę do Indii.

- Jak na błękitnokrwistego sporo wiesz o Niepełni - stwierdziła, wiążąc ostatni szew.

- Służę Księciu Południowych Prowincji. Rubież graniczy z jego ziemiami. Uczono

mnie o Niepełni, ponieważ moim obowiązkiem jest dopilnowanie, by ludzie tam nie uciekali.

Umiem korzystać z telefonu, strzelać z pistoletu, w teorii potrafię nawet prowadzić samochód,

aczkolwiek w praktyce bym się obawiał spróbować.

- Skończyłam - oznajmiła. - Teraz możesz iść do swojego pokoju popłakać w

samotności.

- Tylko jeśli pójdziesz tam ze mną. - Złapał jej dłoń. Dotyk jego skóry niemal

przyprawił ją o dreszcze.

- Masz bardzo delikatny dotyk. Prawie nic nie poczułem.

- Nie okłamuj, kłamczuchu. Potrzebuję tej ręki, żeby cię zabandażować.

Trzymał jej dłoń jeszcze przez sekundę, po czym powoli rozwarł palce. Rose

zabandażowała ranę i zaczęła chować igły. Declan nie sprawiał wrażenia zmęczonego. Był

tak samo frapujący jak zawsze.

- Dziękuję - powiedział.

- Nie, to ja ci dziękuję. Za uratowanie Georgiego i mojej Babci.

Cały stres, napięcie zwaliły się na nią w jednej chwili. Jej zaradność pękła niczym

bańka mydlana. Z trudem hamowała łzy.

- Skąd wiedziałeś, że potrzebują pomocy?

- Mały mnie wezwał - wyjaśnił. - Pewnie zdawał sobie sprawę, że to wyda go na

pastwę magii ogarów. Myślę, że bał się o twoją Babcię, więc się poświęcił.

- Georgie ma zbyt wielkie serce, żeby mu to wyszło na zdrowie - stwierdziła. Prawie

go straciła. Nigdy więcej. Nigdy więcej żadnych dziwnych wypraw. Musi siedzieć w domu z

chłopcami, póki ten cały bałagan się nie skończy. - Ile tam było ogarów?

Declan wzruszył masywnymi ramionami.

- Kilka.

- Ile? - naciskała.

- Czternaście. Niestety dom jest wąski, więc nie mogłem użyć rozbłysku. Domyśliłem

się, że Georgie i madame Éléonore mogą szukać schronienia na strychu. Zawalenie domu

byłoby nie najlepszym pomysłem. Zasadniczo zaleca się, by ludzie, których ratujesz,

pozostali żywi.

Po prostu stwierdził fakt, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Wpadł

do domu pełnego potworów i uratował ludzi, którym nic nie był winien.

- Chciałabym móc ci się jakoś za to odwdzięczyć - powiedziała, wycierając ręce.

- Możesz.

Podniosła wzrok.

- Co mogę dla ciebie zrobić?

- Możesz mnie pocałować, Rose.

Zamarła z ręcznikiem kuchennym w zaciśniętych dłoniach. Musiała się przesłyszeć.

- Na pewno zasługuję na jeden pocałunek w zamian za uratowanie twojego brata.

- Dlaczego chcesz, żebym cię pocałowała?

- Chcę wiedzieć, jak smakują twoje usta. - Jego własne rozciągnęły się wolno w

uśmiechu. - Nie mów mi, że o tym nie myślałaś.

Myślała, ale prędzej by umarła, niż się do tego przyznała.

- Nie wydaje mi się, żebym myślała.

- Jeden pocałunek - powiedział. - Czy może się boisz?

Ten sam cudowny strach, który ogarniał ją na samą myśl o dotknięciu Declana, teraz

kompletnie ją obezwładnił.

- Wcale nie - skłamała.

- To mnie pocałuj.

To była szansa. Mogła go pocałować bez poczucia winy, bez przyznawania się do

czegokolwiek. Drugiej takiej okazji nie będzie. Jeśli dożyje setki i spędzi całe życie tu, na

Rubieży, przynajmniej będzie mogła opowiadać wnukom, że kiedyś, dawno temu, pocałowała

jednego szalonego szlachcica z Dziwoziemi. Przecież kochała wyzwania, prawda? Czy nie

tak postąpiłaby kobieta kochająca wyzwania?

Rose podeszła do niego i oparła dłonie na blacie pomiędzy jego rękoma. Gdyby

podniósł ręce, mógłby ją złapać, to powinno skłonić ją do ostrożności, ale tak się nie stało.

Biegła po ostrzu szlacheckiego miecza. Jeden błąd i zrani się śmiertelnie. Podobało jej się to.

To tylko pocałunek. Przestań robić z tego wielkie halo.

Pochyliła się ku niemu. Ich wargi dzielił zaledwie cal. Oczy Declana były

niesamowicie zielone. Jak źdźbło trawy prześwietlone słońcem.

- Pocałuję cię, ponieważ ocaliłeś mojego brata - wymruczała. - Z żadnego innego

powodu.

- Należycie odnotowane - odpowiedział.

Pochyliła się jeszcze odrobinę. Ich usta niemal się zetknęły.

- To bardzo złe - mruknęła. Całe jej ciało drżało w oczekiwaniu.

- To tylko pocałunek. Nie żebym prosił cię o zrobienie czegoś... nieprzyzwoitego.

Z pewnością wyglądał na kogoś, kto ma ochotę na coś nieprzyzwoitego. Zwilżyła

wargi językiem i pocałowała go.

Rozchylił wargi. Jej język odnalazł jego. Dotknęła go leciutko i zrozumiała, że Declan

się powstrzymuje, ani na chwilę nie tracąc żelaznej kontroli. I nagle zapragnęła go złamać,

sprawić, że straci rozsądek, tylko po to, by udowodnić, że może to zrobić. Zaatakowała. Jej

język tylko muskał jego wargi, delikatny i szybki, kusił, nie pozwalał Declanowi poznać

smaku jej ust. W jego gardle narodził się głuchy pomruk, czysto zwierzęcy dźwięk, który

sprawił, że chciała przycisnąć się do szerokiej piersi szlachcica.

Poczuła, gdy skończyła się jego cierpliwość.

Ramiona zamknęły się wokół niej, przyciągnęły ją i Declan oddał pocałunek. Wpił się

w nią. Jego język odnalazł drogę do jej ust. W głowie zaczęło jej się kręcić. Smakował jak

narkotyk. Niesamowite ciepło eksplodowało jej w piersi i popłynęło w dół. Pragnęła jego

dotyku tak bardzo, że całe jej ciało bolało.

Jeszcze chwila, a rozbierze się dla niego do naga.

Odchyliła się. Wciąż ją obejmował, ale gdy zrobiła krok do tyłu, wypuścił ją z objęć.

- Czy to było wystarczająco przyzwoite, lordzie Camarine?

Wyglądał, jakby się miał na nią rzucić.

- Owszem.

- Myślałam, że ten pocałunek powinien być wart zapamiętania - powiedziała. - To w

końcu twoja nagroda.

Płonęła. Powietrze wokół niej było gęste jak klej. Z trudem nabierała go w płuca.

Declan miał pewien problem z zaakceptowaniem odległości między nimi. Spodnie nie

kryły sporego wybrzuszenia.

- Lepiej odetchnę świeżym powietrzem - powiedziała, odwracając się od niego.

- Czekaj.

Czuła go tuż za plecami. Oparł się o nią, odsunął na bok jej włosy i delikatnie

pocałował w kark.

Dreszcz pobiegł wzdłuż kręgosłupa Rose.

Objął ją jedną ręką za ramiona i przyciągnął do siebie.

- Rose - szepnął do ucha, najprawdopodobniej wiedząc, co z nią robi to jedno słówko

wypowiedziane tym tonem. Drugą ręką złapał ją w talii. - Zostań.

Ponownie pocałował jej kark. Musiała naprawdę się wysilić, żeby nie zacząć ocierać

się o niego jak kociak gotów na pieszczoty. Och, weź się w garść. Nie rozpływaj się tak - on

dokładnie tego chce.

- To był miły pocałunek - usłyszała swój głos. - Ale za więcej dziękuję.

Wyplątała się z jego ramion.

- Wciąż masz dwa zadania do wypełnienia - przypomniała mu i uciekła na werandę.

Rozdział siedemnasty

Na zewnątrz popołudniowe słońce świeciło jasno. Rose odetchnęła głęboko, próbując się

uspokoić. Część niej chciała biegiem wrócić do domu, druga część śmiała się cynicznie.

Pobiec i zrobić co? Wrzeszczeć „tu jestem, weź mnie, weź mnie”?

Potrząsnęła głową. To trzeba było Declanowi oddać. Facet wiedział, jak uwodzić. Nie

żeby się musiał jakoś specjalnie starać, szczególnie jeśli się wzięło pod uwagę, jak wyglądał i

jakim łatwym kąskiem była ona. „Będziesz absolutnie bezpieczna, Rose, bla-bla-bla”. Ta,

jasne. Bezpieczna. W końcu będzie musiała wrócić i spojrzeć mu w oczy. Nie miała pojęcia,

jak tego dokonać.

Mieszkał w jej domu, a to znaczyło, że potrzebowała natychmiast awaryjnego zestawu

żelaznych zasad. Żadnego oglądania porannych baletów z mieczem. Żadnych myśli na jego

temat, chyba że na temat zadań, własnej wygranej i skopaniu mu tyłka. Żadnych...

Na trawniku stał mężczyzna, tuż za linią kręgu. Migotał lekko, ciemny, półprzejrzysty,

jakby składał się z licznych warstw cienkiego nylonu. Jego twarz skrywał kaptur, ale Rose

widziała dłonie o barwie starych sińców, zupełnie jak skóra ogarów.

- Trochę to trwało, zanim mnie zauważyłaś, moja droga - powiedział. Miał miękki

głos człowieka kulturalnego i bywałego w świecie, graserował lekko. Jak Declan. - Miałem

rację. Jesteś przepyszna.

A co to, do cholery, miało znaczyć?

Zeszła z werandy i powoli podeszła do obcego. Wydawał się unosić nad kałużą szarej

mazi, jaką ogary miały zamiast krwi. Kiedy Rose podeszła bliżej, zobaczyła ciała dwóch

bestii, które rozpuszczały się gwałtownie.

Im bliżej podchodziła, tym bardziej nieznośny stawał się smród magii. Jeszcze trochę.

Na tyle blisko, by móc dosięgnąć go rozbłyskiem w razie konieczności.

- Kim jesteś? - zapytała.

- Jestem lord Casshorn Eratres Sandine. - Postać pochyliła głowę w eleganckim

ukłonie. - To przyjemność móc cię poznać. Aczkolwiek grzeczność w zaistniałych

okolicznościach jest zupełnie zbędna. Jednakże przyzwyczajenie drugą naturą człowieka,

musisz mnie zrozumieć i wybaczyć mi tę słabostkę.

Casshorn, ten sam, który zaadoptował zmiennokształtnego przyjaciela Declana.

Wewnętrzny alarm wysłał jej deszcz lodowatych igieł wzdłuż kręgosłupa. To nie mógł być

zbieg okoliczności. Zmusiła się, żeby zachować spokój.

- Ogary, które nas atakują, należą do ciebie?

- W sensie dosłownym to nie należą do nikogo. Ale ja je prowadzę i zamierzam nadal

nimi kierować - mówił tonem tak rzeczowym, brzmiał tak zwyczajnie, jakby wpadł do niej na

herbatkę i teraz omawiali ostatnie sąsiedzkie plotki, siedząc na werandzie. - Jestem... ich

częścią. A one są częścią mnie. To najdziwniejsza z symbioz. - Podniósł dłoń, by

zaprezentować ją Rose.

Na końcu zbyt długich, powykrzywianych palców wyrzynały się zaczątki szponów.

- Jesteśmy jednością - powiedział. Ciemna kurtyna magii rozwinęła się i popłynęła po

obwodzie kręgu, strzelając w górę jęzorami ciemności. Jaskrawe nici fioletu i żółci znaczyły

ją niczym sieć żył. Mroczna moc uderzyła w barierę kręgu, rąbnęła w kamienie, próbując

dostać się do środka. Rose cofnęła się odruchowo, ale krąg wytrzymał.

- Dlaczego nas zabijasz?

- Dla waszej magii. Śmierć w tym procesie jest raczej skutkiem ubocznym. To bardzo

proste, naprawdę. Wasze ciała zawierają magię. Moje ogary zbierają ją i przynoszą do mnie,

co pozwala mi na wytworzenie większej ilości ogarów i tak dalej, i tak dalej. Muszę przyznać,

że ten proces drenowania mocy budzi we mnie najbardziej podstawowe z instynktów. Muszę

rozszarpywać i rozdzierać ciała. Wgryzać się w nie. Dla ich smaku. To wyjątkowa, niemal

bolesna ekstaza. I bez względu na to, jak dalece zaspokajam to pragnienie, mój głód nigdy nie

usypia. Mogę spędzić tak całkiem sporo czasu, a i tak nie jestem syty. - Roześmiał się

miękko, a Rose niemal zwymiotowała.

- Zdajesz sobie sprawę, że zabijasz ludzi? Całe rodziny. Dzieci.

- Oczywiście - zbeształ ją łagodnie i pochylił się ku barierze kręgu, jakby zamierzał

podzielić się z nią sekretem. - Szczerze mówiąc, ludzie nigdy nie obchodzili mnie za bardzo.

Są kłopotliwi i irytujący, zajęci bez reszty swoimi obowiązkami, oczekiwaniami i jakimiś

drobnymi szczegółami swojego życia. - Potarł palce, jakby chciał z nich coś zetrzeć. - Znam.

to aż zbyt dobrze, moja droga. Wspiąłem się na sam szczyt ludzkiej ambicji, a za nim

znalazłem kolejny szczyt. Też pozbawiony kwitnących lotosów spełnienia.

- Myślę, że jesteś obłąkany - stwierdziła.

- Zdrowe zmysły są przereklamowane, szczególnie w zestawieniu ze szczęściem, moja

miła. Wzięcie ciebie w posiadanie, oderwanie słodkich pasów ciała i połykanie ich w całości,

wysysanie z nich soków uczyni mnie wielokroć szczęśliwszym niż cała mądrość i rozsądek

rodzaju ludzkiego. I tak doszliśmy do celu mojej wizyty. Przyjęłaś pod swój dach Declana.

- I?

- Declan ma pewien kłopot. Widzisz, nie może mnie zabić, jeśli mnie nie znajdzie.

Więc macha mi przed nosem tobą i twoimi braćmi jak przepysznym cukierkiem. Jesteś taka...

- westchnął - magiczna. Kusząca. Nie łudź się, moja miła, zabiję cię. Declan to wie i ja też to

wiem. On chce mnie po prostu zmusić, bym zabił cię na jego warunkach. Gdyby zaczął mnie

szukać, musiałby stawić czoła wilkowi, a tego Declan sobie nie życzy. Kiedyś byli

przyjaciółmi, on i wilk.

Gniew wzbierał w niej niepowstrzymaną falą.

- A ty mówisz mi to w jakim celu?

- Wasze życie jest bez wartości. - Wskazał na dom za nią. - Gnieździcie się w brudzie

i w biedzie na tym żałosnym kawałku ziemi, jak szczury na jakimś olbrzymim wysypisku,

pomiędzy dwoma kwitnącymi cywilizacjami. Po co walczyć, skoro wynik i tak jest

przesądzony? Nikt wam nie pomoże. Prędzej czy później wszyscy będziecie należeć do mnie.

- Nie sądzę.

Casshorn spojrzał nad jej ramieniem.

- Powiedz jej, Declan. Powiedz, że mam rację.

- Widzę, że do listy twych niedoskonałości dodałeś szaleństwo - odezwał się Declan

lodowatym tonem.

- Dlaczego musisz być taka nierozsądna? I tak cię dostanę - westchnął Casshorn. -

Wczoraj zjadłem człowieka. Moje ogary zazwyczaj pożerają ofiary, ale ten człowiek został

mi przysłany jako dar. Zjadłem go szybko, łapczywie i poczułem, jak cudownie jego magia

przepływa przez moje ciało, i to jedyna rzecz, która ma teraz znaczenie. To moje pożywienie,

mój cel, moje uzależnienie i zrobię wszystko, żeby posmakować tego raz jeszcze. Dlaczego

chcesz przedłużać agonię? Moja oferta pozwoli ci być pożyteczną. Nakarm mnie. Bądź

częścią mnie, bądź moja.

- Rozumiem. - Rose ujęła się pod boki. - Ale ja to widzę tak: zabiję te twoje ogary co

do jednego, a potem znajdę ciebie i też zabiję, a moi bracia będą używać twojej głowy jako

piłki futbolowej. W ten sposób będziesz mógł być pożyteczny. A teraz do widzenia. -

Przekroczyła linię kręgu barierowego, żeby mieć czysty strzał. Jego głodna magia popędziła

w kierunku dziewczyny. Gniew Rose eksplodował falą oślepiającej bieli, unicestwiając

kałuże i ścierwo ogarów. Casshorn rozpłynął się w powietrzu.

Rose odwróciła się powoli i jej wzrok padł na Declana, stojącego na stopniach

werandy.

- Okłamałeś mnie! - Rose walczyła, by utrzymać szalejącą w niej furię pod kontrolą. -

Udawałeś, że chcesz mnie poślubić, zmusiłeś mnie do gry w jakieś idiotyczne wyzwania, a

cały czas po prostu polowałeś na Casshorna.

- Nie skłamałem. Po prostu pozwoliłem ci wyciągnąć fałszywe wnioski -

odpowiedział ponuro.

Gniew sprawił, że wszystko stało się nagle jasne i klarowne.

- Jak ma na imię twój przyjaciel, Declan? Zmieniec, który przybiera postać wilka, ten,

którego zaadoptował Casshorn?

- William - powiedział Declan.

Och, dobry Boże.

- Człowiek, którego poznałaś, może nie być tym Williamem - dodał.

- Oczywiście, że to ten sam William! Dopiero co odcięłam z drzewa mojego byłego

szefa, na którym powiesił go zmieniec wilk! Owinął w plastik i powiesił do góry nogami, a

mnie zostawił ślad z samochodowych części, żebym mogła go odnaleźć. William wie, kim

jest Emerson. Wypytywał mnie o niego, gdy ostatnio rozmawialiśmy. Co z wami, do cholery,

jest? To ma być jakaś gra? Ta rzecz tutaj mówiła prawdę, tak? Jesteśmy dla was tylko

przynętą.

Oczy Declana pokryły się białym szronem.

- Rose, mózg wypływał mu przez uszy, zanim w ogóle zaczął się cały ten bałagan.

Przecież on bredzi, chyba sama to widzisz! Nigdy nie był prawdziwym żołnierzem ani

prawdziwym naukowcem, ani prawdziwym szlachcicem, a teraz nie jest nawet prawdziwym

człowiekiem! Zabrnął zbyt daleko w swojej pogoni za mocą, a ona go pożarła, teraz

należałoby go dobić jak wściekłego psa. Kiedy dokona żywota, nikt nie będzie po nim płakał

i on o tym wie. Nie możesz wierzyć w ani jedno jego słowo.

Zignorowała te argumenty. Okłamał ją. A ona naprawdę pomyślała, że coś może być

między nimi. Tak, powinna być mądrzejsza, tak, cały ten cyrk z wyzwaniami działał na jego

niekorzyść, ale reszta wydawała się bardzo na miejscu. Była tak wściekła, że niemal nie

widziała na oczy. Wściekła na niego za kłamstwa, wściekła na siebie za wiarę w te kłamstwa,

na świat, bo po raz kolejny okazała się jedynie środkiem do czyjegoś celu. Gniew zaległ jej w

piersi. I ból.

- Gdzie zabrałeś Jacka dziś rano?

- Do Boru.

- Po co? Tylko nie kłam, bo pójdę i zapytam brata, a on powie mi prawdę.

- Kazałem mu iść tropem ogarów.

- Zwariowałeś? To jeszcze dziecko!

Szczęka Declana napięła się w wyrazie uporu.

- A także zmieniec. Jest mądry, przebiegły i szybki. Ani przez chwilę nie był w

niebezpieczeństwie. Cały czas byłem nie dalej niż pół mili od niego.

- A to, że jest zmieńcem, znaczy, że można go bez żalu poświęcić? - krzyknęła. - Czy

może to, że jest mieszańcem?

- Nie słuchasz. Jack nie był w niebezpieczeństwie.

- Przepraszam. Coś mi się chyba pomieszało. Ogary to takie wielkie, nieszkodliwe,

puszyste króliczki. Dlatego godzinę temu zakrwawiłeś mi całą kuchnię.

- To zupełnie co innego. Byłem sam w ciasnym domu, bez możliwości użycia

rozbłysku. Jack siedział w koronie drzewa i miał polecenie przybiec do mnie natychmiast,

gdy tylko poczuje bestie.

- I co by mu to dało? Dopadłyby go na drzewie, zanim zdążyłbyś wyciągnąć ten swój

miecz.

- Upupiasz te dzieci, Rose. Szczególnie Jacka - warknął Declan.

Patrzyła na niego wściekła.

- To drapieżnik. Ma już osiem lat, a Georgie dziesięć. Żaden z nich nie zna nawet

podstaw samoobrony czy szermierki. Georgie nie wie nawet, jak trzymać nóż. Jack

powiedział mi, że nigdy jeszcze nie siedział na koniu. Jak według ciebie mają przetrwać? Nie

mogą wiecznie trzymać się twojej spódnicy.

Głos utknął Rose w gardle. Przez kilka sekund nie była w stanie wykrztusić ani słowa.

- Wdarłeś się w nasze życie, praktycznie zmusiłeś mnie, żebym cię przyjęła, a teraz

kwestionujesz sposób, w jaki wychowuję braci. Za kogo, do cholery, się uważasz? Sam

spróbuj, Declan. Spróbuj, jak to jest wychowywać dwóch chłopców, gdy masz ledwo

osiemnaście lat, twoja matka nie żyje, ojciec uciekł, ty pracujesz za wszawe grosze tak

ciężko, że niemal wywracasz się z wyczerpania, a pół miasta poluje na ciebie, żeby cię

sprzedać temu, kto da więcej!

- Nie powiedziałem, że coś robisz źle, tylko że nie zdołasz nauczyć ich wszystkiego.

- Zanim cię wyrzucę, odpowiedz mi na jedno pytanie - wysyczała przez zaciśnięte

zęby. - Dlaczego my? Dlaczego ja? Dlaczego ta cała szopka ze ślubem?

- Ogary przyciąga magia. Szedłem ich tropem aż do tego domu - powiedział. - A tu

nagle wychodzi piękna dziewczyna, celuje do mnie z kuszy i oznajmia, że się ze mną nie

prześpi. Podjąłem grę.

- Podjąłeś grę - jej słowa aż ociekały goryczą. - Masz pojęcie, jaka byłam

przestraszona? Jak bardzo się martwiłam, że możesz powlec mnie ze sobą, zostawiając tu

dzieci? Albo je zabić? Wiesz, ile nerwów kosztowało mnie to twoje podjęcie gry? Wynoś się.

Usiadł na werandzie i błysnął zębami w uśmiechu.

- Raczej nie.

- Co?!

- Mieliśmy umowę. Ja jej nie zerwałem, więc wina leży po twojej stronie. Musisz mi

to zrefundować, a nie możesz, bo wydałaś pieniądze.

Otworzyła usta, a potem zamknęła bez słowa.

- Dostaniesz swoje pieniądze - wykrztusiła wreszcie.

- A do tego czasu zostanę tutaj. Czy ci się to podoba, czy nie, zamierzam cię bronić. I

skorzystam z każdego pretekstu. Co więcej, jesteś związana przysięgą. Oboje przysięgaliśmy

zmierzyć się w trzech wyzwaniach i oczekuję, że przedstawisz mi drugie z nich.

- Skończyłam z gierkami - powiedziała.

- A ja nie. A świat nie kręci się wokół twoich zachcianek.

- Odejdź - zażądała.

- Za żadne skarby. Byłbym skończonym głupcem. Jesteś jedyna w swoim rodzaju,

Rose. Chcę ciebie i będę o ciebie walczył.

- Ale ja nie chcę ciebie.

- Może i nie, ale musimy dokończyć sprawę zadań. Jeśli nie, przysięga obróci się

przeciwko nam, a żadne z nas nie wie, jaką formę przybierze wtedy magia. Oboje możemy

zginąć i co wtedy stanie się z twoimi braćmi?

Znowu poczuła się zapędzona w ślepą uliczkę.

- Nienawidzę cię - stwierdziła.

Uśmiechnął się do niej miło w odpowiedzi.

- Wolę to niż obojętność. Aczkolwiek stanowczo jesteś bardziej atrakcyjna, gdy nie

wrzeszczysz i nie rzucasz się jak dziecko.

- Nie będę krzyczeć, usmażę cię.

Zeskoczył z werandy i stanął przed Rose.

- Dalej. Chcesz, możemy to rozegrać i tak. Ale nie spodoba ci się przebieg tej

rozgrywki. Nie jestem jednym z tutejszych chłopaczków, potrafię się bronić.

Magia zalśniła wokół niej. Moc zapłonęła wokół niego. Zacisnęła zęby.

Moskitiera w drzwiach stuknęła i rozległ się głos Jacka:

- Babcia mówi, żeby wam powiedzieć, żebyście kłócili się ciszej, bo obudzicie

Georgiego.

Rose zamknęła oczy i zmusiła się do kilku spokojnych wydechów. Słyszała, jak

Declan wypuszcza powietrze, i czuła, jak zmalało ciśnienie jego magii.

- Będziesz miał swoje wyzwanie, jak tylko Georgie się obudzi - powiedziała

spokojnie, kiedy już odzyskała panowanie nad sobą.

- Nie mogę się doczekać, lady Camarine.

Przemaszerowała obok niego i bardzo starannie zamknęła za sobą drzwi.

Rozdział osiemnasty

Georgie obudził się następnego dnia w okolicach dziesiątej. Do tego czasu Rose zdążyła

sprawdzić, co się z nim dzieje, ze trzy razy, a gdy wreszcie zobaczyła błękitne oczy patrzące

na nią spod jasnej grzywki, nogi jej zmiękły w kolanach i musiała oprzeć się o futrynę.

- No proszę - powiedziała. - Jak się czujesz?

- W porządku - odpowiedział.

Usiadła na brzegu łóżka i dotknęła wargami czoła Georgiego. Skórę miał ciepłą i

suchą. Ani śladu gorączki.

- Declan mówił mi, że go wezwałeś.

- Był bliżej - wymruczał. - Nie mogłem cię znaleźć. Byłaś za daleko.

Poczuła ukąszenie poczucia winy.

- Przepraszam.

- Co się stało? - zapytał.

Opowiedziała mu.

- Próbowałem ci powiedzieć o wilku i o Casshornie - powiedział. - Ale musiałaś

spieszyć się do pracy, a potem zapomniałem.

- Przepraszam - powtórzyła. - Następnym razem, gdy będziesz miał mi do

powiedzenia coś ważnego, wysłucham cię bez względu na to, co się będzie działo. Wiesz co,

zaparzymy sobie herbatę i zjemy ciasto truflowe, a ty mi wszystko opowiesz.

- Jest ciasto truflowe? - Oczy mu zalśniły.

- Zrobiłam specjalnie dla ciebie. Jesteś bohaterem. A bohaterowie zawsze dostają

ciasto truflowe w nagrodę.

Kiedy po chwili wróciła z zastawioną tacą, Georgie opowiedział jej całą historię

pomiędzy kęsami ciasta i łykami malinowej herbaty. Im dłużej mówił, tym jaśniejsze

wszystko dla niej się stawało.

- Rozumiem - powiedziała, kiedy skończył. I rzeczywiście rozumiała całkiem sporo.

Wyprawę Declana jej śladem do Niepełni. Jego upór w kwestii pobytu pod ich dachem.

Wciąż była na niego zła. Bardzo, bardzo zła. Jednak niektóre aspekty jego zachowania

zaczęły wreszcie mieć sens.

Żałowała, że straciła panowanie nad sobą. W ostatnich dniach bardzo wiele się

wydarzyło: obecność Declana, ogary, utrata pracy, atak na Georgiego. Już jeden z tych

epizodów mógłby ją zdenerwować, ale wszystkie razem zmieniły ją w bojler pełen emocji.

Całe to ciśnienie gdzieś musiało znaleźć ujście. Szkoda tylko, że znalazło w obecności

Declana, który teraz był przekonany, że Rose się dąsa. Jeśli pieklisz się zbyt spektakularnie i

dramatycznie, trudno jest przekonać rozmówcę, że życzenie, aby opuścił twój dom, było

wyrażone serio.

- I co teraz? - zapytał Georgie.

- Teraz potrzebuję twojej pomocy, żeby dać Declanowi zadanie. - Zawahała się. -

Jesteś dość silny, żeby chodzić?

Georgie skinął głową.

- Przykro mi, że muszę cię o to prosić, ale potrzebny mi jesteś na werandzie.

- Najpierw muszę skorzystać z toalety.

- Potrzebujesz pomocy?

Georgie obdarzył ją wymownym spojrzeniem. Długim spojrzeniem. Westchnęła i

zostawiła go samego. Miała nadzieję, że kiedy już wyjdzie za mąż, o ile w ogóle to kiedyś

nastąpi, jej pierwsze dziecko okaże się śliczną dziewczynką. Śliczną, słodką, nieszkodliwą

dziewczynką.

Éléonore weszła do kuchni, sposobiąc się w duchu. Miała zaledwie kilka minut, zanim

Rose wróci z pokoju Georgiego.

Na jej widok Declan uniósł się z krzesła w grzecznościowym ukłonie.

- Bonjour, Madame. - Uśmiechnął się lekko.

- Bonjour, Monsieur. - Usiadła naprzeciw niego i podjęła, nie zmieniając języka: -

Chciałabym porozmawiać o mojej wnuczce.

Jego twarz zmieniła się w chłodną maskę. Nadal się uśmiechał, ale teraz nie było w

nim szczerości, tylko ten specyficzny zimny i ugrzeczniony rys, który pojawiał się na twarzy

szlachcica, gdy chciał uprzejmie zdusić rozmowę w zarodku.

- I żeby nie było nieporozumień - ciągnęła. - Nie przychodzę tu w roli swatki, a wręcz

przeciwnie.

Jego brwi uniosły się odrobinę. Ten chłopiec był oślepiająco przystojny.

- Znajdujesz mnie, madame, niegodnym twojej wnuczki?

Éléonore jęknęła w duchu. Stanowczo wyszła z wprawy.

- Nie mam wątpliwości, co do twojej, panie, wysokiej krwi i pochodzenia.

Chciałabym jedynie wyjaśnić sytuację, o ile zechcesz posłuchać.

- Zamieniam się w słuch, madame - zapewnił.

Éléonore zaczerpnęła oddechu.

- W czasie mojego małżeństwa mój małżonek wielokrotnie mnie zostawiał. Nie

mówię tego, by uzyskać współczucie. To tylko proste stwierdzenie faktu. Kochał mnie

namiętnie, ale morze kochał bardziej. Ponieważ jego nieobecność była dla mnie źródłem

cierpienia, starałam się zrobić wszystko, by wychować syna na człowieka odpowiedzialnego

względem swojej rodziny. Niestety, poniosłam porażkę na całej linii. Tak samo jak jego

ojciec John miał zwyczaj zostawiać żonę i dzieci, kiedy uznał za stosowne. Dorastając, Rose

nauczyła się, że „ojciec” to ktoś, kto czasem i na krótko pojawia się w jej życiu. - Zamilkła na

chwilę. Znalezienie właściwych słów okazało się trudniejsze, niż myślała. - Proszę mi

wybaczyć. To dla mnie niełatwe. Matka Rose przeżyła szok w chwili nagłej śmierci swoich

rodziców. Ta trauma sprawiła, że swoje ostatnie lata strawiła na odganianiu widma własnej

śmierci wszelkimi dostępnymi środkami, najczęściej szukała pocieszenia w ramionach

mężczyzny, każdego, który miał chęć ją pocieszać. W końcu i to lekarstwo zawiodło i moja

synowa umarła. Kiedy Rose była nastolatką, a jej bracia zaledwie dziećmi, zostali opuszczeni

przez oboje rodziców. - Zerknęła na Declana, ale jego mina wyrażała szczerą uprzejmość, a w

twarzy można było czytać z równym powodzeniem co w cementowym bloku. - A potem Rose

rozbłysła bielą. Była jeszcze dzieckiem, zaledwie osiemnastoletnim, niezdolnym przewidzieć

konsekwencji tego wyczynu ani sobie z nimi poradzić. Z powodu swobodnych obyczajów jej

matki uznano, że Rose jest dzieckiem z nieprawego łoża. W mgnieniu oka stała się cenną

zdobyczą. Po pierwsze, jej rozbłysk czynił ją potężnym i wartościowym nabytkiem dla każdej

rodziny, po drugie, jej magia pozwalała przypuszczać, że Rose ma błękitnokrwistych

przodków, a po trzecie... moja wnuczka jest śliczna, z pewnością to zauważyłeś, panie.

- W rzeczy samej, madame.

Jego ton był absolutnie neutralny i uprzejmy Jeśli jeszcze raz poczęstuje ją tą

„madame”, to chyba czymś w niego rzuci.

- Rose miała okropne życie - stwierdziła Éléonore bez ogródek. - Prawie rok

dosłownie na nią polowano. Tutejsze rodziny pożądały jej dla jej mocy, szlacheckie rody znad

granicy pragnęły jej z uwagi na pochodzenie, a ci, którzy jej nie chcieli, pałali nienawiścią.

Zawiść to straszna rzecz. Już same wyczyny jej matki zrobiły z Rose pariasa, a biały rozbłysk

jeszcze pogorszył sytuację. Straciła tych kilku przyjaciół, których miała. Jej chłopak -

odrażająca postać - zdradził ją. Przeżyliśmy tu oblężenia i podpalenia, byliśmy obrzucani

kamieniami. Najgorszy był łowca niewolników. Przyjechał tu jako potencjalny zalotnik,

obiecał Rose bezpieczeństwo i akceptację, czego tak desperacko potrzebowała, i prawie

zdobył jeśli nie jej serce, to przynajmniej zaufanie. Na szczęście jego prawdziwa tożsamość

została ujawniona, ale szkoda już się stała. Rose przyswoiła sobie lekcję: ludziom, a

mężczyznom w szczególności, nie można ufać. Widziałam, jak Rose się zmienia, ale nie

byłam w stanie temu zapobiec. Wreszcie, po jakimś roku, wszystko zaczęło się uspokajać.

Mój syn był tu z nami przez ten czas, nawet on zrozumiał, że takiej nawałnicy rodzina bez

niego nie przetrwa. Po raz pierwszy tak długo był ze swoją rodziną. Jednak, gdy tylko sprawy

nieco ucichły, uciekł. Uciekł od swoich dzieci pod osłoną nocy, po raz kolejny zostawiając

chłopców pod opieką Rose. - Odetchnęła głęboko. - To była ostatnia ze zdrad, mój panie.

Zraniła Rose dotkliwie i moja wnuczka postanowiła za wszelką cenę oszczędzić braciom tego

bólu. Zrezygnowała z własnego życia, żeby chłopcy nigdy nie poczuli się porzuceni. Młoda

dziewczyna to istota cała z marzeń, mój panie. Kobieta po części mieszkająca w świecie

własnych fantazji, szukająca swojej prawdziwej i jedynej miłości w twarzy każdego

przystojnego chłopca. Rose nie ma fantazji ani marzeń. Można by pomyśleć, że po takich

przejściach dziewczyna będzie zgorzkniała i przepełniona gniewem, ale Rose taka nie jest.

Jest dobra, słodka, bezinteresowna i szczodra. I dziękuję za to mojej szczęśliwej gwieździe. -

Gniew uniósł Éléonore z krzesła. Declan również wstał. - Jestem przekonana, że bez trudu

wygrywasz, panie, damskie serca - powiedziała. - I nie wątpię, że zostawiasz za sobą całe

stosy połamanych, i niewątpliwie z dumą wspominasz swoje podboje. Dla niektórych

młodych dam przygoda z takim mężczyzną może być ekscytująca. Może być nawet dobrą

lekcją o naturze mężczyzny. Jednak Rose nie ma złudzeń, które mogłyby ją ukoić, czy

rodziców, którzy by ją pocieszyli. Jeśli złamiesz jej serce, to ją zniszczy. Dosłownie. Zmieni

w pełen goryczy ludzki wrak. Więc błagam was, panie, zostawcie moją wnuczkę w spokoju.

Nie potrzebujesz jej serca jako trofeum. A jeśli jej nie zostawisz, przysięgam, że przeklnę cię

ostatnim tchem. A oboje wiemy, jaką moc mają takie klątwy.

- Wezmę to pod uwagę - odparł Declan z ukłonem.

Éléonore zdławiła jęk i poszła w głąb domu niepewna, czy przypadkiem nie narobiła

więcej złego niż dobrego.

Rose wsadziła głowę do kuchni. Declan siedział przy stole, patrzył przed siebie

niewidzącym wzrokiem, usta wygiął mu lekki uśmiech.

- Chodź na zewnątrz - zawołała go. - Do następnego zadania musimy być na

podwórku.

Poszedł za nią na werandę, ona usiadła na krześle, a on oparł się o poręcz. Rose

zapatrzyła się na drzewa spowite poranną mgłą.

Odchrząknął. Jakoś nie udało im się zamienić ani słowa w trakcie śniadania, ale teraz

najwyraźniej miał coś do powiedzenia.

- Wczoraj straciłem nad sobą panowanie - zaczął. - Przyjmij, proszę, moje

najszczersze przeprosiny. To już się nie powtórzy.

- Ja też przepraszam. Nie powinnam zachowywać się tak... dramatycznie.

Spojrzeli na siebie nawzajem.

- Jednak, pomijając moje zachowanie - dodał - podtrzymuję każde słowo.

Uniosła podbródek.

- Ja też.

- Bardzo dobrze.

- Dokładnie.

Usiadł na schodach, a Rose postarała się znaleźć jak najdalej od niego, na ile

pozwalały na to stopnie werandy.

- Również - zaczął po chwili milczenia - twoje ciasto trumnowe było przepyszne.

- Truflowe. Ciasto truflowe. Przygotuję ci przepis, jest bardzo łatwe.

- Dziękuję.

Siedzieli w milczeniu. Rose przerwała je pierwsza.

- Nie sądzisz, że to trochę niebezpieczne zajmować się zadaniami, podczas gdy

Casshorn tylko czeka na okazję?

- Zabiliśmy sporo jego ogarów - odparł Declan. - Ponieważ ja jestem jego głównym

celem, będzie musiał zebrać siły, zanim nas ponownie zaatakuje. Jesteśmy bezpieczni przez

jakieś dwa, może trzy dni.

A może nawet dłużej, pomyślała Rose usatysfakcjonowana. Po kłótni z Declanem

Rose spędziła cały wieczór, wisząc na telefonie. Jej słowo nie miało zbytniej wagi wśród

tutejszych rodzin, ale słowo Babci wręcz przeciwnie. Teraz znali imię swojego zagrożenia i

jego cel. Casshorn nie znajdzie już tak łatwo ofiary we Wschodnich Wrotach.

- Więc teraz jest bezbronny - powiedziała. - Dlaczego nie ruszymy za nim?

Spoczęło na niej lodowato zielone spojrzenie.

- Ja bym ruszył. Tylko że nie wiem, gdzie on jest, a twój brat nie był w stanie znaleźć

śladu w czasie naszej wyprawy do lasu.

- No tak. Najlepiej obwiń dziecko.

- Nikogo nie winię. Co byś powiedziała na dodatkowy zakład na okoliczność tego

zadania?

- Żadnych więcej układów, Wasza Lordowska Mość. Nie można ci ufać.

Jej niemiła odpowiedź nie zrobiła na nim większego wrażenia.

- Jeśli wykonam to zadanie, pozwolisz mi zostać w twoim domu, a twoja rodzina

pomoże mi unieszkodliwić Casshorna. Jeśli przegram, podpiszę dokumenty, które nadadzą

waszej trójce obywatelstwo Dziwoziemi. Będziesz mogła tam poszukać pracy i posłać

chłopców do szkół.

Ugryzła się w język, rezygnując z kolejnej kąśliwej odpowiedzi. W myślach

analizowała kolejne możliwości.

- To akurat umieściłoby nas tam, gdzie twoja władza jest największa.

- Wręcz przeciwnie. Po pierwsze, przysiągłem zostawić cię w spokoju, jeśli przegram.

Po drugie, prawa Dziwoziemi będą cię ochraniać jak wszystkich innych obywateli i możesz

doprowadzić do mojego aresztowania, jeśli oskarżysz mnie o prześladowanie. Pomyśl, Rose.

Straciłaś pracę i nie masz widoków na inną. I bez względu na to, jak bardzo będziesz starała

się zignorować fakt, że twoich braci przepełnia moc, ona nadal w nich będzie. Nie mogą żyć

w Niepełni. Uduszą się z braku magii. Spójrz za siebie. - Gestem wskazał dom. - To

wszystko, czego chcesz w życiu? Czy może jednak mierzysz trochę wyżej?

Użył samych właściwych argumentów.

- A jaką mam gwarancję, że ten dokument nie jest bezwartościowym kawałkiem

papieru?

- Przystawię na nim pieczęć Camarine. Jako erl mam prawo.

- Nie jesteś prawdziwym erlem, to tytuł grzecznościowy.

Popatrzył na nią.

- A gdzie to natknęłaś się na ten kąsek?

- Przeczytałam w książce - odparła, starając się zmrozić go tonem głosu. - Nawet my,

ignoranci, czasem coś czytamy.

- Najwyraźniej nie za dobrze - stwierdził. - Tytuł grzecznościowy nadaje się za służbę

krajowi i parę innych rzeczy. Par obdarzony tytułem grzecznościowym ma takie same

możliwości jak każdy inny. Sprawdź w tej swojej książce.

- Siedź tu.

Wpadła do domu jak burza i niemal wywróciła Babcię.

- Wszystko w porządku? - zaniepokoiła się Éléonore.

- W jak najlepszym.

Rose wspięła się na strych, chwyciła olbrzymią „Encyklopedię” i zwlokła ją na dół.

Jeśli błękitnokrwisty kłamał, to mu ją wciśnie w gardło. Rzuciła zakurzone tomiszcze na

deski werandy. Po raz pierwszy od rana Rose zobaczyła na twarzy Declana jakieś inne emocje

poza kamienną determinacją.

- Dobry Boże, a skąd wytrzasnęłaś ten antyk?

- Nie twoja sprawa. - Wytargowała go za atlas samochodowy, dwa słoiki szafranu i

trzylitrową butelkę pepsi. Przerzuciła kilka stron indeksu i znalazła „Karta Obywatelska,

Adrianglia, 1745”.

- Ta książka ma chyba ze dwieście lat - stwierdził Declan.

Rose odszukała stronę 1745 i przeczytała głośno:

- „Karta Obywatelska - dokument określający ogół praw i obowiązków obywatela

Adrianglii. Organami uprawnionymi do wydawania Karty Obywatelskiej są: Urząd Ewidencji

Ludności, przy czym dokument jest potwierdzany pieczęcią Ministerstwa Ludności; Urząd

Spraw Wewnętrznych, przy autoryzacji pieczęcią Ministerstwa Królestwa, par, który opatruje

Kartę swoim herbem. W tym ostatnim wypadku uprawniony do jej wystawienia jest tylko par

godności erla lub wyższej. Poniżej znajduje się lista parów upoważnionych do wydawania

Karty Obywatelskiej, zaktualizowana na dzień wydania niniejszej publikacji”. - Przebiegła

wzrokiem listę tytułów. - „Lord Camarine”.

- Usatysfakcjonowana? - zapytał sucho Declan.

Jeśli przegapi tę szansę, będzie to sobie wyrzucać do końca życia. Była w ogóle jakaś

zła strona tego układu?

- Umowa stoi? - ponaglił.

- Stoi. - To jedno słówko niemal ją zadławiło. Zmusiła się do uśmiechu. - Temu

zadaniu nie podołasz.

W tym momencie Georgie wyszedł na werandę. Zauważył Declana, podszedł do niego

i przytulił się mocno, nie mówiąc ani słowa. Oczy Declana rozszerzyły się gwałtownie ze

zdziwienia. Wolno objął malca. To był dziwny moment i widok. Chudziutki i kruchy

blondwłosy chłopczyk w ramionach wielkiego i potężnego blondwłosego mężczyzny.

Chłopczyk mógłby kiedyś wyrosnąć na takiego właśnie mężczyznę, gdyby nie został

zdradzony przez własną magię.

Rose westchnęła z bólem i ruszyła do szopy.

- Georgie, opowiedz błękitnokrwistemu o dziadku Cletusie.

- Jest bardzo wysoki - powiedział Georgie. - Kiedyś dobrze walczył mieczem. Miał

kilka.

- Takich jak moje? - zapytał Declan.

- Nie. Długich i cienkich. Mémère wciąż je ma.

- Rapiery - zgadł Declan.

Georgie potwierdził skinieniem głowy.

- Mnóstwo się śmiał i opowiadał nam historie. Był piratem.

- Kaprem - poprawiła Rose, odrzucając z drogi ostatni z kamieni barierowych. -

Georgie, gotów jesteś trzymać dziadka?

Georgie potwierdził.

Rose oburącz odsunęła ciężką zasuwę. Drzwi otworzyły się z rozmachem i dziadek

Cletus wypadł na podwórko, ciągnąc za sobą ciężki łańcuch.

Declan poderwał się na nogi i zasłonił Georgiego, w jego dłoni błysnął nóż.

Dziadkowi skończył się łańcuch i szarpnięciem powalił go na ziemię. Cletus

błyskawicznie się obrócił, warcząc jak zwierzę i drąc powietrze długimi palcami. Splątana

broda drżała, kiedy napinał łańcuch, kłapiąc raz po raz żółtymi kłami.

Rose westchnęła.

Spiczaste uszy dziadka zadrżały. Odwrócił się i skoczył. Rose ani drgnęła. Jakąś stopę

przed nią dziadek rąbnął głową w niewidzialny mur i po raz kolejny zwalił się na ziemię.

- Nie - powiedział Georgie.

- Potrzebuję pieniędzy na kielicha - jęknął dziadek.

- Nie - powtórzył smutno Georgie. - Lepiej siądź.

Dziadek usiadł ze skrzyżowanymi nogami i zaczął kołysać się w przód i w tył.

Declan zeskoczył z werandy i podszedł do Rose, zerkając na dziadka.

- Zawsze miał takie spiczaste uszy?

- Nie, dopiero potem - odpowiedziała Rose. - Tak samo brodę i włosy. Kiedy umarł,

był czysto ogolony. I pazury. Też wyrosły mu po śmierci.

- Jak się nazywasz? - zapytał Declan.

- Odpowiedz, proszę, Declanowi - odezwał się Georgie.

- Caedmon Cletus Drayton - powiedział smutno dziadek. - Caedmon od

staroangielskiego caed, czyli bitwa. Cletus od greckiego kleitos, co znaczy słynny.

- Zachował wspomnienia? - ton Declana niczego nie wyrażał.

- Fragmenty. - Rose poklepała delikatnie kołtun na głowie dziadka. - Głównie chce iść

do pubu. Czasem jest to tawerna, gdzie musi spotkać swojego przyjaciela Connora, zanim ich

korweta „Esmeralda” wypłynie z portu. Pamięta nas i pamięta... kobietę, którą ocaliłeś z

Georgiem. Będzie płakał, jeśli zobaczy ją albo usłyszy jej imię. - Rose sama była bliska łez. Z

trudem przełknęła kluchę, która boleśnie zatykała gardło. - Georgie nie lubi umierania.

Zielone oczy szlachcica uważnie wpatrywały się w jej twarz.

- Są inni?

- Ludzie nie, ale ptaszki, kocięta. Malutkie stworzenia, których było mu żal.

Twarz Declana pociemniała.

- Dużo?

- Nie wiemy. Ukrywa je przed nami.

Georgie odwrócił wzrok.

- Mój brat ma bardzo dobre serce - powiedziała Rose. - Ale nie potrafi porzucić

rzeczy, które przywrócił do życia. Próbowałyśmy tłumaczeń, nagród, nawet kar. Georgie wie,

że umiera, ponieważ utrzymywanie tych stworzeń przy życiu wysysa powoli życie z niego.

Ale nie potrafi odpuścić. Chciałeś wyzwania. Oto ono. Uratuj mojego brata przed nim

samym.

Declan usiadł obok Georgiego, a Rose zagoniła dziadka z powrotem do szopy.

Słyszała cichy głos Declana.

- Nie chcesz, żeby dziadek umarł?

- Nie.

- Wszystkie rzeczy umierają, Georgie. Taki jest naturalny porządek świata.

Powodzenia z tym tekstem, pomyślała Rose. Próbowały tej argumentacji chyba z tuzin

razy. Bez rezultatów.

- Kto tak zdecydował? - zapytał Georgie miękko.

- Natura. W ten sposób właśnie rodzaj ludzki może przetrwać.

Georgie potrząsnął głową.

- Nie musi tak być. Nie chcę, żeby tak było.

Wstał i wrócił do domu.

Declan został na werandzie z zafrasowaną miną. Odezwał się dopiero, gdy Rose

przeszła obok niego.

- Potrzebuję pewnych towarów. Czy to będzie kosztowało cię zbyt wiele, jeśli je dla

mnie nabędziesz?

Zatrzymała się. On naprawdę miał jakiś plan.

- Czego potrzebujesz?

- Błękitne świece. Metalowy garnek albo duży czajnik. Pewne zioła. Miednicę, im

większa, tym lepsza. I jeszcze kilka innych rzeczy.

To wyglądało na dość specyficzny zestaw.

- Jesteś pewien, że ogary nie zaatakują?

- Pewien.

- W takim razie załóż ubranie, które dostałeś od Leanne. Zabiorę cię do Wal-Marta.

Dziesięć minut później oboje siedzieli w samochodzie. Kabina półciężarówki nie była

mała, a jednak Declan sprawił, że wydawała się ciasna i niewielka.

Zapaliła silnik.

- Jechałeś już samochodem?

- Nie.

- A używałeś tego? - Wskazała mu strzelbę ruchem głowy. Podniósł broń, przeładował

i zabezpieczył. - Dobrze. Nie trzymaj tego na widoku i zapnij pas.

Przez kilka minut jechali w milczeniu.

- Skąd ta nagła życzliwość? - zapytał.

Unikała patrzenia na niego.

- Jak myślisz, ile czasu zostało Georgiemu?

- Trudno powiedzieć. Nie wiem, jakie są jego możliwości, ile z siebie poświęcił i od

jak dawna to robi. Ale patrząc na to, jak jest słaby, powiedziałbym: sześć miesięcy. Jest lekki

jak piórko. Nie zrobi więcej niż dwie pompki i szybko się męczy. Myślałem, że choruje na

anemię.

- To twoja odpowiedź - powiedziała Rose. - Może nie powinnam tego mówić, ale jeśli

uda ci się zapobiec temu powolnemu samobójstwu mojego brata, pomogę ci nawet, jeśli przez

to przegram po raz drugi. Kiedy miałeś okazję zobaczyć, jak mój brat robi pompki?

- Dwa dni temu, kiedy gotowałaś obiad. Dałem każdemu z nich nóż i poprowadziłem

lekcję z podstaw. Jack to urodzony zabójca. Ale Georgie musiał usiąść już po chwili.

- To ci nie pomoże - rzuciła Rose.

Uniósł pytająco brwi.

- Zaprzyjaźnianie się z chłopcami ci nie pomoże - wyjaśniła. - Nie pojedziemy z tobą.

- Zaprzyjaźniam się z chłopcami, ponieważ tego chcę. Nie wszystko robię z

wyrachowania. Aczkolwiek rozumiem, skąd te podejrzenia.

- O?

- Rozmawiałem z madame Éléonore dziś rano, kiedy siedziałaś z Georgiem.

O, naprawdę? A to się przyłożył do nawiązywania kontaktów, ale jeśli spodziewał się,

że Babcia dołączy do klubu czcicieli Declana, to czekała go niemiła niespodzianka.

- I co ci powiedziała?

- Wiele rzeczy. Twoja Babcia, zdaje się, nie może się zdecydować, czy powinna mnie

zachęcić, czy zniechęcić. Więc spróbowała i tego, i tego.

Zerknęła na niego. Ich spojrzenia się zetknęły. Rose nie podobało się to, co dostrzegła

w jego oczach, były stanowcze i zdeterminowane. Odwróciła wzrok.

- Trudno ci komukolwiek zaufać - powiedział. - A ja dołożyłem do tego swoje

oszustwo. I za to bardzo cię przepraszam, ale było to konieczne.

- Ciągle to powtarzasz, ale nie mówisz dlaczego.

Milczał.

- Bardzo pouczające - stwierdziła. - Wiedziałeś, że te stworzenia są zagrożeniem dla

całej Rubieży. Wiem, że w twoich oczach jesteśmy niczym, ale mogłeś choć spróbować nas

ostrzec, tak ze zwykłej przyzwoitości.

- I spróbowałem - odparł. - Nie macie tu żadnych sił porządkowych, żadnej centralnej

władzy, więc jak tylko przekroczyłem granicę, udałem się do tutejszego kościoła. Wasz

kapłan wydał mi się rozsądnym człowiekiem. Powiedziałem mu, że Rubież trzeba

ewakuować. Skinął potakująco głową, a potem wyciągnął pistolet i władował we mnie

dwadzieścia dwie kule. Kiedy zdał sobie sprawę, że nie zrobił mi krzywdy, wyrzucił do

przodu ramię i nazwał mnie agentem szatana.

Rose się skrzywiła.

- Bo ten kapłan, George Farrel, jest kompletnie szalony. Co niedzielę prawi kazanie o

ogniach piekielnych i wiecznym potępieniu i sprawdza, czy w kościele nie zaplątał się jeden z

upadłych aniołów, którzy to walczyli z Bogiem u boku Lucyfera. Pewnie myślał, że jesteś

jednym z nich.

- Rozumiem - rzucił Declan sucho.

- Nikt nie chodzi do kościoła poza kilkoma staruszkami - dodała. Nie żeby to w

jakikolwiek sposób polepszyło sytuację.

- Potem poszedłem do największego domu, jaki znalazłem. Pomyślałem, że logicznie

biorąc, ktoś, kto posiada taki duży dom, musi mieć znaczenie w tutejszej społeczności.

Rose zrobiło się nieprzyjemnie. Był tylko jeden duży dom niedaleko kościoła.

- Który? Ten z niebieskim dachem?

- Tak.

Prawie się skuliła.

- Psy.

- Właśnie - skinął głową. - Właściciele poszczuli mnie psami. Zakładam, że oni też

wzięli mnie za jednego z przedstawicieli szatana?

- Nie, oni mają laboratorium amfy. Produkują nielegalne narkotyki. Ciągle są naćpani

i popadli w paranoję. Myślą, że policjanci z Niepełni jakoś ich tu dopadną. Próbowałeś

rozmawiać z kimś jeszcze?

- Przeszedłem na drugą stronę drogi, do następnego domu, i kobieta próbowała

przejechać mnie samochodem.

- Stałeś na środku drogi!

Twarz Declana nie wyrażała żadnych emocji.

- W następnych dwóch domach zostałem zignorowany. Zobaczyli mnie i ukryli się w

środku. Zdecydowałem się nie marnować więcej czasu i zacząłem tropić ogary. Półtora dnia

podążałem różnymi śladami. W końcu jeden doprowadził mnie do samotnego domku. Wyszła

z niego kobieta - ta sama, która wcześniej próbowała mnie przejechać - i oznajmiła, że nie

poślubi mnie i powinienem odejść albo dwójka dzieci w oknach zacznie do mnie strzelać.

Rose zabrakło słów. Naprawdę się starał. Większość ludzi nie zdobyłaby się nawet na

połowę tego wysiłku.

- Pewnie pomyślałeś, że wszyscy tu jesteśmy szaleni.

- Ta koncepcja przemknęła mi przez myśl. Podjąłem twoją grę, bo za wszelką cenę

potrzebowałem jakiejś bazy na Rubieży, miejsca, gdzie mógłbym się zatrzymać. Wiedziałem,

że twoja rodzina przyciągnie ogary, bo w okolicy pełno było śladów ich magii, jednak wbrew

twoim wczorajszym zarzutom nie chcę, by komukolwiek coś się stało. Od razu wiedziałem,

czego spodziewasz się po błękitnokrwistym, uznałem, że jeśli wcielę się w tę rolę, to zdołam

przewidzieć twoje reakcje. No i chciałem się dowiedzieć, dlaczego nie chciałaś mnie

poślubić. To mnie zaintrygowało.

Aha. Zaintrygowało. Gdyby w to uwierzyła, to za chwilę mógłby jej sprzedać

nadmorskie posiadłości w Nebrasce.

- Declan, rozmawiałam z Georgiem i on powtórzył mi słowa Casshorna. Myślałam

nad tym i doszłam do wniosku, że on ma rację: jestem przynętą. Z tym że to nie ty szczujesz

jego, a on ciebie. Używa gróźb pod moim adresem, żeby utrzymać cię w jednym miejscu. Nie

możesz ruszyć go szukać, bo obawiasz się, że mógłby zaatakować mnie lub chłopców.

Dlatego pojechałeś za mną do Niepełni, dlatego upierasz się, żeby mieszkać w moim domu.

Dlatego zaplanowałeś wyprawę do lasu z Jackiem wtedy, gdy ja robiłam zakupy w Niepełni.

Dlatego pomachałeś mi przed nosem tym obywatelstwem, żeby mieć pewność, że uciekniemy

do Dziwoziemi, jeśli nie wypełnisz zadania i nie będziesz już mógł nas chronić.

Jedno spojrzenie na jego twarz powiedziało jej, że miała rację. Zaparkowała.

- Dlaczego stajemy? - zapytał.

- Jesteśmy na granicy. Mógłbyś umrzeć, gdybyś przejechał ją samochodem, za

szybko. - Odpięła pas. - Słuchaj, rozumiem, że Casshorn widzi we mnie przynętę. Uważa

mnie za śmiecia i dziwkę, która będzie siedziała bezczynnie, pozwalając, byś mnie strzegł,

póki jemu nie znudzą się te całe gierki. Czego nie mogę pojąć, to dlaczego ty uważasz, że się

na to zgodzę?

Declan odpiął pas i pochylił się ku niej, przesłaniając jej cały świat.

- Co ty...

Jego wargi, ciepłe, zapraszające, dotknęły warg Rose. Wciąż była na niego wściekła,

ale jakoś nie przeszkodziło to jej rozchylić ust. Wręcz przeciwnie, to ją tylko bardziej ku

niemu przyciągnęło i oddała pocałunek, rozdarta pomiędzy chęcią wymierzenia mu policzka a

rozkoszowania się jego smakiem. Otoczył ją ramionami i przyciągnął ku sobie. Nie mogła

zdecydować, czy czuje się uwięziona, czy osłaniana. A może jedno i drugie. Ale z pewnością

czuła się szczęśliwa i pocałowała go.

Rozległ się głos klaksonu. Rozdzielili się. Czerwona ciężarówka przejechała obok. W

otwartym oknie Rob Simoen wykrzykiwał jakieś świństwa pod ich adresem i przemknął przez

granicę do Niepełni.

- Będę musiał go zabić pewnego dnia - warknął Declan.

Rose oparła mu dłoń na piersi i odepchnęła go lekko.

- Jeśli mnie teraz puścisz, to uznam to tarmoszenie mnie za przejaw chwilowej

niepoczytalności.

Znów ją pocałował, delikatnie muskając usta.

- Declan!

Zielone oczy śmiały się do niej radośnie.

- Chciałem cię upewnić, że nie jestem chwilowo niepoczytalny.

- Możesz już przestać udawać, pamiętasz? - stwierdziła. - Wiem, że nie przybyłeś tu

dla mnie. Przybyłeś tu tropem Casshorna, nie musisz już ciągnąć tej gry w uwodzenie. To

stało się nudne.

- W tym momencie powinnaś być już dla mnie miła i słodka - odpowiedział. - Kiedyś

mi się to udawało, ale przy tobie tracę umiejętności.

- No proszę. - Wywróciła oczyma.

- Powinienem być grzeczniejszy, ale chyba nie zrozumiesz, jeśli nie powiem tego

wprost - powiedział. - Jesteś kolczastą, upartą, energiczną kobietą.

- Nie zapominaj: wulgarną, nieuprzejmą i wyrażającą się w sposób odrażający.

- Tylko wtedy kiedy ci to pasuje. Jesteś przebiegła, kiedy trzeba, bezpośrednia tak

dalece, że można by uznać, że nie masz pojęcia o istnieniu taktu, sarkastyczna, zawzięta,

wspomniałem, że uparta?

- Tak - powiedziała kwaśno.

- Jesteś też mądra, dobra, łagodna i piękna i zawsze postępujesz zgodnie z tym, w co

wierzysz, i jesteś wierna swoim przekonaniom, nawet jeśli w twoim najlepszym interesie leży

coś zupełnie przeciwnego.

Poczuła, jak coś ciepłego rośnie jej w piersi i nawet nienaruszalny dogmat, że to

wszystko kłamstwa, nie był w stanie tego ciepła zgasić. Do czego on zmierzał?

- Jesteś też całkiem zabawna - dodał.

- Och, bawię cię?

Posłał jej jeden z tych swoich zabójczych, szelmowskich uśmiechów.

- Nie masz pojęcia jak.

Arogancki dupek.

- I co to wszystko ma niby znaczyć?

- Tylko tyle, że zamierzam cię zdobyć.

Posłała mu wrogie spojrzenie.

- Zamierzam dostać ciebie i wszystkie te twoje kolce. Jestem kłótliwym, upartym

draniem, ale nie jestem głupi. Tak naprawdę nie spodziewałaś się chyba, że cię sobie

odpuszczę?

Policzki jej zapłonęły i nie miała wątpliwości, że Declan zauważył ten rumieniec.

Roześmiał się.

- No cóż, nie możesz mnie mieć - odparowała. - Okłamałeś mnie. Nie ufam ci. Nie

odjadę z tobą i nie prześpię się z tobą. A teraz pozwól mi wysiąść, żebyśmy mogli

przekroczyć granicę.

Stanęli przed granicą ramię w ramię. To nie będzie dla niego łatwe. Większość

Dziwoziemców z trudem przyzwyczajała się do Rubieży, a co dopiero mówić o Niepełni. No,

ale on już raz tego dokonał, niemniej i tak powinni zachować ostrożność.

- Jak poprzednio przekroczyłeś granicę, to co się stało? - zapytała. - To ważne.

- Ból - odpowiedział. - Dostałem drgawek. Chyba na chwilę przestałem oddychać, ale

wspomnienia są bardzo niejasne.

Proste to nie będzie. Rose ścisnęła jego palce.

- Zrobimy to wolno i spokojnie. Idź za mną, ale jeśli poczujesz, że zbliża się

omdlenie, daj mi znać.

Przekierowała swoją magię do dłoni i splotła z jego. Szedł za nią. Każdy ubytek jego

mocy zastępowała swoją. Miała wrażenie, że trzyma szczypcami jedną z żył w dłoni i

wyciąga powoli.

Kolejny krok. Kolejna dawka mocy.

Declan oblewał się potem.

Jeszcze jeden krok. Ciało Rose drżało. Declan to poczuł i spojrzał na nią

zaniepokojony. Posłała mu jasny, uspokajający uśmiech.

Powoli, krok za krokiem, przeszli przez granicę, a kiedy ostatnia iskierka magii zgasła

w jego ciele, Rose dała mu wszystko, co miała. Jeszcze jeden krok i byli po drugiej stronie.

Declan potrząsnął głową.

- Teraz było znacznie łatwiej. Rose?

Osunęła się na trawę, w brzuchu czuła obracające się ostrza.

- Daj mi chwilę.

Ukląkł przy niej.

- W porządku?

Przytrzymała rękoma bolesny węzeł gdzieś w okolicy żołądka.

- W porządku. To tylko szok. Przeprowadzenie kogoś przez granicę trochę kosztuje.

Podniósł ją.

- Nie ma potrzeby mnie trzymać - powiedziała mu. - To tylko nieszkodliwy ból. Już

przechodzi.

Zignorował jej prośbę.

- Co by się stało, gdybyś mnie puściła?

- Umarłbyś - odpowiedziała. - Moja magia wyrwałaby się z twojego ciała i szok by cię

zabił.

- Przegapiłaś szansę pozbycia się mnie.

- Szlag. Może następnym razem.

W końcu zmusiła go, żeby ją postawił na ziemi, i wróciła przez granicę po

ciężarówkę.

Chociaż był to niedzielny ranek, kiedy wielu mieszkańców Niepełni wędruje do

kościołów, parking przed Wal-Martem był zatłoczony.

Rose wzięła wózek i weszła do sklepu z Declanem u boku. Błękitnokrwisty zatrzymał

się nagle. Złapał ją mocno za ramię.

- Co?

- Za dużo ludzi - powiedział cicho. - Za głośno.

Nie miała wątpliwości, że gdyby byli na Rubieży, jego oczy lśniłyby teraz czystą

bielą. Przywodził jej na myśl żołnierza na terytorium wroga, spodziewającego się snajpera na

końcu każdej sklepowej alejki, min pułapek pod każdą płytką podłogi. Jego magia została na

Rubieży, jego noże, strzelba, nawet jej pistolet pozostały w samochodzie. To było spore

wyzwanie.

Przepchnęła wolno wózek ku wystawie kwiatów.

- Zatrzymajmy się tu na chwilę.

Stali, obserwując tłum. Po kilku minutach napięcie widoczne w barkach Declana

wyraźnie zelżało.

- Lepiej? - upewniła się.

- Tak.

- Spróbujmy iść, spokojnie i powoli.

Ruszyli jedną z szerszych alejek. Dwie młode dziewczyny nadchodzące z przeciwka

zagapiły się na Declana, a potem zachichotały i uskoczyły im z drogi. Rose popatrzyła na

błękitnokrwistego. Zostawił bejsbolówkę w samochodzie i teraz włosy opadały mu na

ramiona. Szerokie barki napinały materiał koszuli, podwinięte rękawy odsłaniały muskularne

przedramiona. Jeansy wyglądały jak namalowane na długich nogach. Niepełnia odarła go

nieco z ostrości, jaką nadawała mu moc, i wyniosłej doskonałości. Tutaj był zwykłym

mężczyzną, nieco mniej cywilizowanym, za to o wiele bardziej seksownym, utkanym z tej

samej materii co reszta ludzi, a nie wyrżniętym z lodowca. A ta odrobina grozy, jaką

emanował, uczyniła go absolutnie zabójczym.

Starsza pani na stoisku z biżuterią omal sobie karku nie skręciła, starając się zwrócić

na siebie jego uwagę. Gospodyni domowa zajęta bez reszty dziewczynką w wózku podniosła

głowę, kiedy obok niej przechodzili, i tak już została, gapiąc się z otwartymi ustami. Kobieta

przy wieszaku z ubraniami najpierw uniosła brew, potem obciągnęła głęboko wyciętą bluzkę i

ruszyła za nimi ze zdeterminowaną miną.

Dokładnie tego potrzebowali, więcej uwagi. Rose skręciła gwałtownie w alejkę

między butami a akcesoriami sportowymi i zerknęła przez ramię. Sześć kobiet podążało za

nimi, mniej lub bardziej dyskretnie. To ją zirytowało.

- Powinnam ci założyć hokejową maskę - mruknęła.

Declan odwrócił się i uwolnił swój olśniewający uśmiech.

Jedna z dziewcząt pisnęła jak nienaoliwione drzwi. Ktoś westchnął: „O Boże”.

- Przestań - warknęła Rose.

- Co przestań? - Zwrócił się ku niej i załapała się jeszcze na końcówkę tego uśmiechu.

Mogłaby patrzeć przez lata i nigdy nie miałaby dość.

- To - powiedziała twardo. - Przestań.

- Denerwuję cię?

Tłum adoratorek jakby zgęstniał.

- Spowodujesz zamieszki.

- Tak myślisz? Dotąd nigdy nie spowodowałem zamieszek, choć raz wywołałem

awanturę. Kilka młodych kobiet przyjechało z zamiarem skłonienia mnie do małżeństwa i

między ich matkami doszło do wymiany ciosów. To było przezaba... znaczy straszne. Po

prostu straszne.

- Tak. - Rose westchnęła teatralnie, udając współczucie. - To straszne być bogatym i

obezwładniająco przystojnym, i uwielbianym przez kobiety. Moje serce krwawi ze

współczucia. Biedactwo, jak ty to wytrzymujesz?

- A więc uważasz, że jestem przystojny.

Zatrzymała się na sekundę.

- Declan, nie jestem niewidoma.

Wyglądał na zadowolonego z siebie w stopniu odrażającym.

- Och, weź się w garść.

- Nie przystojny, ale obezwładniająco przystojny - poprawił.

Nigdy jej tego nie odpuści. Odwróciła się i zmierzyła publiczność spojrzeniem pełnym

pogardy.

- Drogie panie, miejcie trochę przyzwoitości.

Tłumek jakby się nieco rozproszył.

- A teraz jesteś zaborcza.

- Chyba wolałam cię bardziej jako lodowatego błękitnokrwistego. - Potrząsnęła głową

zrezygnowana i wrzuciła do koszyka kolejny komplet błękitnych świec.

Rozdział dziewiętnasty

Rose nadzorowała przygotowania Declana z werandy.

Na środku trawnika pojawił się dmuchany basen o średnicy dwunastu stóp i wysoki na

jakieś trzy stopy. Woda migotała w popołudniowym słońcu. Jack usiadł na sosnowej gałęzi i

wpatrywał się w wodę z wyrazem tęsknej melancholii na twarzy. Georgie został w domu.

Nigdy by nie odrzucił propozycji wyjścia na zewnątrz, był na to zbyt uprzejmy, więc schował

się na strychu, licząc najprawdopodobniej, że wszyscy o nim zapomną.

Po chwili na werandzie pojawiła się Babcia. Wyglądała już lepiej. Włosy znowu miała

kunsztownie nastroszone, a jej kroki odzyskały nieco sprężystości. Uważnym spojrzeniem

obrzuciła trawnik.

- Co ten chłopiec robi?

- Według niego wprowadza w życie plan zdobycia mnie. Razem ze wszystkimi moimi

kolcami.

Babcia zamrugała lekko zaskoczona.

- Tak powiedział?

- Tak.

A ona jest skończoną idiotką, bo za każdym razem, gdy o tym myśli, serce bije jej

szybciej.

- Bardzo się stara, co?

Rose potaknęła milcząco.

Declan kupił taśmę mierniczą i teraz zaznaczał białą farbą starannie odmierzone

punkty wokół basenu. Przyciął kilka dwustopowych palików i zaostrzył je na obu końcach, a

potem wbił w zaznaczone miejsca. Na każdy z nich nasadził świecę, a potem połączył je za

pomocą sznura do bielizny. Z wysokości werandy można było zobaczyć skomplikowaną

figurę geometryczną, jaką utworzył, siedmioramienną gwiazdę zamkniętą w okręgu, której

punktem centralnym był basen.

- To jest pieczęć - stwierdziła Babcia.

Rose próbowała kiedyś nauczyć się pieczęci. Tych mistycznych znaków używało się

głównie w przywołaniach i alchemii. Niektóre były prawdziwymi imionami magicznych

stworzeń, inne nadawały wzór i kształt magicznej energii. W sumie było to strasznie nudne i

Rose opanowała jedynie podstawy.

- Chyba używa pojedynczej struny - mruknęła Babcia.

Rose odszukała wzrokiem supeł i starała się prześledzić spojrzeniem bieg sznura.

Linka krzyżowała się kilkakrotnie i wracała do punktu wyjścia.

- Tak - potwierdziła.

- Zdecydowanie pieczęć - uznała Babcia.

- Babciu?

- Mmm?

- Chłopcy mówili ci o Casshornie?

Oczy Éléonore pociemniały, nabierając obcego, drapieżnego wyrazu.

- Tak. Mówili.

- Jest gdzieś w Borze.

Magia zawirowała wokół Éléonore, mroczna i przerażająca, jak czarne skrzydła.

- Oczywiście - jej głos brzmiał beznamiętnie, ale twarz była straszna. - Gdzie indziej

mógłby się schować? Myśli, że może się ukrywać na naszym podwórku. Ale my go

znajdziemy. A kiedy to się stanie, zwalę mu na kark moc całych Wschodnich Wrót za to, że

ośmielił się tknąć moje wnuczęta. Wycisnę z niego krwawe łzy.

Rose zadrżała.

Declan zszedł z podjazdu, niosąc w ramionach grill. Usiadł tam, gdzie zaczynała się

linia gwiazdy, i obłożył ten początkowy punkt kawałkami brykietu, a nad nim ustawił wielką

metalową miskę, wypełnioną sproszkowanymi ziołami. Tyle rzeczy pozostawało dla nich

tajemnicą, a Declan był kluczem do jej rozwiązania.

- Połowa moich zapasów jest w tej misce - stwierdziła Babcia.

Rose zerknęła na nią z ukosa, ale mroczna magia zniknęła, jakby jej nigdy nie było.

Declan polał brykiet rozpałką i podpalił. Płomienie wystrzeliły do góry.

- Myślisz, że on może pomóc Georgiemu? - zapytała Rose.

- Próbowałyśmy wszystkiego innego. Sądzę, że zaszkodzić nie zaszkodzi - westchnęła

Babcia. - Ale jeśli nie chcesz z nim odjechać, musisz przestać mu pomagać.

- Robię to dla Georgiego.

- Wiem, dziecko, wiem. - Éléonore poklepała wnuczkę po ramieniu i weszła do domu.

Rose zeskoczyła z werandy i podeszła do Declana. Przegarniał węgle wielkim

widelcem i spojrzał na nią przez chmurę iskier.

- Planujesz wezwać demona? - spytała.

Skrzywił się.

- Nie.

- Tylko sprawdzam.

Wrzucił do ognia garść ziół.

- Ale coś wzywasz?

- Obraz, i trzeba go przywiązać do wody. - Cisnął w ogień kolejną garść ziół.

Płomienie łapczywie je pożarły, przesycając powietrze aromatycznym zapachem. - Muszę,

niestety, sięgnąć do Dziwoziemi poprzez granicę, a to pochłonie sporą dawkę mocy.

Potrzebuję ofiary. Nie wiem tylko, czy to, co mam, wystarczy.

Pierwsze nieśmiałe smugi magii zaczęły pełznąć wzdłuż linki na bieliznę. Woda w

basenie pociemniała. Declan zaczął nucić monotonnie. Rose nie rozpoznała języka, ale czuła

wysiłek i wzbierającą magię, która wibrowała w pieczęci.

Śpiewał tak niemal pół godziny, z twarzą wykrzywioną trudem. Rose osunęła się na

trawę obok niego. Dźwięk jego głosu wprawił ją w coś w rodzaju transu. Otoczony kłębami

dymu, był niczym przybysz z innego świata, wielki mag z bajki.

I wtedy Declan złapał w garść swoje złote włosy, dobył noża i obciął je jednym

ruchem.

- Aaaa!

To się stało tak szybko, że Rose nie zdążyła wykrztusić słowa.

- Co? - Wrzucił odciętą kitę do ognia.

- Twoje włosy!

- Po to je zapuszczam - wyjaśnił, popatrując na wodę. - Rezerwa mocy. Trzyletnia w

tym przypadku, ale niewystarczająca.

Rose wstała, jedną ręką zebrała włosy przy karku, drugą wyciągnęła w stronę Declana.

Podał jej nóż. Jednym mocnym ruchem obcięła swoje sploty i wrzuciła je w ogień.

- Większość kobiet prędzej by umarła, niż obcięła włosy - zauważył Declan.

- To tylko włosy - odparła. - Poświęciłabym o wiele więcej, by zachować Georgiego

przy życiu.

Woda w basenie zabulgotała i uniosła się, tworząc dużą, przejrzystą kopułę.

Coś stuknęło Rose w łokieć.

- Jack! - Aż podskoczyła.

Popatrzył na nią poważnie, niemal uroczyście, i wyciągnął rękę. Declan podał nóż

Rose, a ona wsunęła rękojeść w dłoń Jacka. Chłopiec odciął lok z głowy i wrzucił go w ogień.

- Strasznie cuchnie - stwierdziła Rose, targając włosy brata.

Woda raz jeszcze się wzburzyła, a potem przybrała ostateczny kształt.

Ktoś wchodził na strych. Georgie przestał oglądać obrazek. Strych należał do niego i

do Jacka. To było cudowne miejsce. Ogromne stosy śmieci rosły pod ścianami: książki, broń,

pordzewiałe wynalazki, rysunki, pergaminy... Na dole Rose bezlitośnie likwidowała wszelkie

oznaki bałaganu i brudu, ale strych był zakurzony i nieuporządkowany. Georgie lubił tu być.

W ciszy strychu mógł marzyć. Czasem wyobrażał sobie, że jest piratem jak dziadek, a jego

statek pełen jest skarbów. Czasem był odkrywcą jak tata. Czasami demonem...

Zza klapy wynurzyła się głowa Declana, a potem cała reszta. Zniknęła gdzieś długa

kitka i Declan wyglądał, jakby miał przekrzywioną głowę, bo włosy z jednej strony były

krótsze niż z drugiej.

Błękitnokrwisty zatrzymał się na moment, przyglądając się pogrążonym w półmroku

skarbom i Georgiemu, usadowionemu na worku treningowym przy wąskim oknie. Chłopiec

westchnął. Oto nadchodzi kolejna pogadanka na temat pozwalania, by rzeczy umierały i

„naturalnym porządku świata”. A on pokiwa głową i zrobi to, co robił zawsze. Strata czasu.

Declan podszedł i kucnął obok niego, popatrzył na metalową ramkę w małych dłoniach.

Georgie podał mu ją bez słowa.

Na zdjęciu stał dziadek Cletus. Wysoki, czerwonowłosy, w obszernych ciemnych

spodniach i jasnej koszuli, z trójgraniastym kapeluszem przekrzywionym zawadiacko. Na

ramieniu trzymał rusznicę. W drugiej ręce dzierżył długi rapier, na którym opierał się lekko

jak na lasce. Jego oczy płonęły szaloną radością. Babcia powiedziała, że wygląda na tym

zdjęciu jak dorosła wersja Jacka w pirackim przebraniu. Kiedy Georgie po raz pierwszy

zniósł zdjęcie na dół, cmoknęła tylko i powiedziała: „Niezłomnie lojalny i absolutnie

nieodpowiedzialny”. A potem nie uśmiechnęła się ani razu przez cały dzień, więc schował

zdjęcie na strychu, razem z resztą swoich skarbów.

- Dziadek - wyjaśnił, w razie gdyby Declan miał jakieś wątpliwości.

- Widzę.

- Co się stało z twoimi włosami?

- Znudziły mi się.

Georgie skinął głową i spojrzał na Declana, oczekując wykładu.

- Coś dla ciebie zrobiłem - powiedział Declan zamiast tego. - Chciałbym ci to

pokazać.

Georgie poszedł za nim na podwórko. Na środku trawnika stał basen dla maluchów,

otoczony przez skomplikowaną konstrukcję ze sznurka i patyków. Podeszli do brzegu basenu.

Pośrodku wznosiła się przejrzysta kopuła, wodę wiązała mocno magia. Wewnątrz

znajdowała się niewielka osada, składająca się z chat o stromych dachach. Otaczały ją pola i

lasy. Najwyższy punkt kopuły jarzył się łagodnym, srebrnym blaskiem i Georgie widział

dokładnie wszystkie szczegóły wioski, począwszy od kamiennych ścian domów aż po

maleńkie istoty, które się wśród nich krzątały Były to maleńkie lisy o ludzkich kształtach,

czerwone, brązowe i czarne, zajęte wykonywaniem różnych zadań: noszeniem wody, oraniem

pól, naprawianiem dachów. Georgie patrzył jak zaczarowany.

- Co to? - zapytał wreszcie.

- To byłbyświat. Wiesz, czym jest komputer? - odpowiedział pytaniem Declan.

- Tak.

- To coś podobnego. Taka wersja z Dziwoziemi, z tym że w przeciwieństwie do

komputera byłbyświat ma ściśle określone przeznaczenie. Robi tylko jedną rzecz, za to

bardzo dobrze. Zrobiłem go jako mój projekt na zakończenie gimnazjum.

- Zajęło ci to dużo czasu?

- Kilka lat. Ten jest na tyłach mojego domu. To jest jego odbicie... kopia. Dokładny

obraz urządzenia, zrobiony z wody i magii i magicznie połączony z oryginałem. Można

powiedzieć, że to trójwymiarowe odbicie. Jeśli chodzi o praktyczne zastosowanie, niewiele

się różni od oryginału.

Georgie przyglądał się, jak liski niosą do domków długie łodygi.

- One są żywe?

- Nie. To konstrukty magiczne. Innymi słowy, naprawdę w ogóle nie istnieją. Gdybyś

zniszczył kopułę, nie mógłbyś podnieść żadnego z nich. Wszystko po prostu by zgasło. Spójrz

tutaj. - Declan przeszedł do wodnego panelu kontrolnego, przymocowanego do kopuły. -

Byłbyświat jest symulatorem. Pozwala badać rozwój cywilizacji, żebyś mógł zobaczyć, co

mogłoby się wydarzyć. Ty ten świat kontrolujesz. Możesz sprowadzić deszcz albo

spowodować suszę. Patrz. - Przekręcił tarczę. W kopule podniosła się woda i zalała pola.

Liski wspięły się na dachy domków. Declan przywrócił poprzednie położenie tarczy i woda

zniknęła. Nacisnął kilka klawiszy i wewnątrz kopuły pojawiło się miasto o białych murach i

ażurowych wieżach, pełne pięknych ogrodów. - To standardowe miasto domyślne. Wszystko

świetnie tu prosperuje. Jedzenia jest mnóstwo, klimat jest przyjemny i cywilizacja kwitnie.

Georgie przez chwilę obserwował miasto. Maleńkie liski w jaskrawych szatach

nauczały uczniów w ogrodach, tańczyły na placu, gdzie dwa z nich grały na dziwnie

ukształtowanych instrumentach. Declan nacisnął jakiś klawisz.

- Widzisz ten znak? - Wskazał podwójną pętlę, która pojawiła się w niewielkim

okienku. - Właśnie ustawiłem, że ich pokolenie będzie żyć w nieskończoność. Są

nieśmiertelne. Mogą się pozabijać, ale nie mogą umrzeć z powodów naturalnych. Przyspieszę

jeszcze bieg spraw, żebyśmy nie musieli spędzić tu całej nocy. Teraz to miasto jest zapisane

w byłbyświecie. Za każdym razem, gdy będziesz chciał do niego wrócić, klikniesz ten guzik

tutaj i wrócisz do tego właśnie momentu.

Przez pierwsze kilka chwil nic się nie działo. Potem miasto zaczęło rosnąć.

Pochłonęło pola, wciąż rosnąc i rosnąc, wspinając się wyżej i wyżej. W ciągu dwudziestu

minut zajęło całą przestrzeń wewnątrz kopuły. Ulice zmieniły się w tunele, wieże w wysokie

dziwaczne urządzenia. Stworzenia tłoczyły się na ulicach. Miasto stało cię ciemne i brudne.

- Co się dzieje? - szepnął Georgie.

- Przeludnienie. Jest ich zbyt wiele. Nie ma dość jedzenia ani miejsca. Stare nie

umierają, a wciąż rodzi się więcej dzieci.

Po trzydziestu minutach liski zaczęły padać na ulicach, czołgać się w brudzie w

poszukiwaniu skrawków jedzenia. Declan chciał zresetować urządzenie.

- Nie. Chcę zobaczyć - powstrzymał go Georgie.

- To nie będzie ładny widok - ostrzegł Declan.

- Rozumiem.

Declan cofnął rękę.

Liski zebrały się w gangi i zaczęły rozrywać się nawzajem na strzępy i pożerać

oderwane kończyny.

Georgie zatoczył się w tył, z całych sił zaciskając powieki.

- Źle się czujesz? - zapytał Declan.

Georgie potrząsnął głową. Zjadały się nawzajem. Małe liski pożerały jeden drugiego.

- W takim razie kontynuujmy. Próba druga.

Georgie spojrzał na kopułę, by zobaczyć, jak wiruje w niej ciemność. Ponownie

pojawiło się maleńkie doskonałe miasto.

Pięć minut później jeden z lisków zaczął kaszleć. Kaszel zaczął się rozprzestrzeniać

najpierw na sąsiadów, potem dalej, aż ogarnął całe miasto.

- Zaraza - wyjaśnił Declan. - Są chorzy, ale nie mogą umrzeć, a czasami śmierć to

jedyny sposób, żeby zatrzymać plagę. Zaraza nie może ich zabić, ale lekarstwa też nie ma.

Patrzyli, jak liski człapią w ciemności, kaszląc nieustannie. Kiedy zaczęły wywracać

się z wyczerpania, Georgie poprosił o kolejny scenariusz.

Trzecia próba zaczęła się całkiem nieźle i Georgie już zaczął mieć nadzieję, że tym

razem sprawy przybiorą lepszy obrót, gdy nagle kilka starszych lisków zaczęło rzucać

kamieniami w nowe budynki.

- Co one robią? - zapytał.

- Nie chcą, żeby miasto się zmieniało - wyjaśnił Declan. - Uświadomiły sobie, że jeśli

pozwolą miastu się rozrastać, zabraknie im przestrzeni.

Pięć minut później kilka lisków zostało zakutych w łańcuchy, odprowadzonych nad

jezioro i wpędzonych do wody.

- Dlaczego? - szepnął Georgie, patrząc, jak toną.

- To pewnie oni chcieli rozbudowywać miasto. Pozostałe najwyraźniej zdecydowały,

że populacja musi zostać na tym samym poziomie. Miasto może wyżywić tylko określoną

liczbę lisków. W taki sposób ją kontrolują.

- Ale... - Georgie zagryzł usta, widząc, jak liski wyniosły swoje dzieci i jedno po

drugim wrzuciły je do jeziora. To było dla niego zbyt wiele. Powędrował do panelu

kontrolnego i nacisnął guzik, który przywrócił wartości domyślne.

Declan się wyprostował.

- Idę do domu. Wiesz już, jak to obsługiwać. Czar najpewniej utrzyma się przez noc,

ale nie dłużej niż dwanaście, piętnaście godzin, więc jak chcesz przejrzeć więcej scenariuszy,

najlepiej zrób to teraz.

Georgie poczuł, jak ramiona Rose zamykają go w uścisku. Przytuliła go.

- Już prawie północ. Chodź do domu.

- Wszystko w porządku - odpowiedział. - Jeszcze tylko trochę.

- Declan i ja zdecydowaliśmy się nocować na werandzie, żeby mieć na ciebie oko.

Gdyby działo się coś złego, to natychmiast do nas przybiegnij. Dobrze?

Georgie podniósł wzrok. Na werandzie Declan i Babcia przygotowywali koce.

- Dobrze - powiedział, sięgając do panelu kontrolnego. Jeśli zacznie jeszcze raz od

początku, to może wszystko wreszcie skończy się dobrze. Musi. Musi być jakiś sposób, żeby

to dobrze się skończyło.

Rose obudziła się, kiedy pierwsze promienie słońca zabarwiły niebo. Georgie siadł na

stopniach werandy i objął kolana ramionami. Poruszyła się. Powieki Declana uniosły się

natychmiast. Popatrzył na nią znad grzbietu małego rysia, który zwinął się u jego boku. Jack

najwyraźniej zdjął bransoletkę, pewnie po to, żeby czuwać nad bratem.

Rose wyplątała się z koca i poszła usiąść obok Georgiego.

- Jak długo byłeś na nogach?

- Cały czas.

Zerknęła w stronę basenu. Piękne miasto lśniło wewnątrz kopuły. Declan wyjaśnił jej

całą koncepcję, kiedy zeszłego wieczoru przycinała mu włosy, żeby nie wyglądał na

pokrzywionego. Sama obserwowała Georgiego przez ponad godzinę, podczas gdy Babcia

hymkała i ochała, i załamywała ręce, próbując nadać brutalnie zżętym włosom Rose

jakikolwiek kształt. W ciągu tej godziny Georgie dwa razy się rozpłakał. Rose całą sobą

pragnęła pójść i ukoić jego ból, ale współczucie tylko by mu zaszkodziło. Coś ważnego działo

się z jej małym braciszkiem i musiał przejść przez to sam.

Teraz siedział obok niej i wydawał się starszy. Bardziej posępny, niemal ponury.

- Za każdym razem wszystko źle się kończyło. - Patrzył w ziemię.

- Miasto wygląda wspaniale.

- Bo pozwoliłem im umrzeć. Ustawiłem wszystko tak, by znowu żyli tylko

pięćdziesiąt lat. Musiałem. Nie było innego sposobu.

Przytuliła go i pocałowała zwichrzone włosy.

- Życie jest tak cenne właśnie dlatego, że jest krótkie - powiedziała pocieszająco. -

Nawet ci najbardziej odporni są w gruncie rzeczy delikatni. W życiu nie chodzi o umieranie

czy nieumieranie. Chodzi o to, by dobrze żyć, Georgie. Żyć tak, żeby być szczęśliwym i

dumnym.

Georgie się przygarbił.

- Jestem gotowy - oznajmił. - Tylko chcę ich wszystkich zobaczyć. Ostatni raz.

Za nimi Declan wstał po cichu i podniósł miecz.

Wypuścili dziadka z szopy i ruszyli w głąb Boru, Jack przodem, gibki koci cień,

Georgie z buzią zastygłą w wyrazie głębokiej koncentracji, Declan, a za nimi dziadek

powarkujący i mruczący do siebie pod nosem.

Doszli do sporej polany, gdzie w zeszłym roku spłonęła przyczepa Donovanów,

puszczając z dymem niemal cały Bór.

Georgie westchnął i rozpostarł ramiona.

Minęła minuta. Potem kolejna. Krople potu zaperliły się na czole chłopca.

Krzaki zaszeleściły. Gałęzie się rozchyliły i na polanę wyskoczył niewielki szop. Na

trawie wylądował ptaszek. Z krzaków wygramolił się cały miot kociąt, a za nimi stary czarny

labrador bez nogi. Kilka wiewiórek... Szczeniak ze zdeformowaną głową... całe tuziny

poszarpanych, połamanych stworzeń połatanych wolą Georgiego. Przyszły do swojego pana i

usiadły półkolem.

Rose gwałtownie zaczerpnęła powietrza. Było ich tak dużo. Dobry Boże, tak dużo. To

cud, że on jeszcze żył.

Georgie podszedł do siedzącego w trawie dziadka i przytulił go mocno.

- Czas się pożegnać.

Istota, która kiedyś była Cletusem, spojrzała na niego wilgotnymi oczyma.

- Zobaczymy się jeszcze?

- Nie.

Dziadek zwiesił głowę.

- Jestem zmęczony - powiedział.

Georgie oparł mu dłonie na ramionach i spojrzał na mur stworzeń.

- Stop! - rozległ się dźwięczny głos Babci.

Rose odwróciła się. Éléonore stała za nimi na ścieżce. Przełknęła nerwowo ślinę i

wolno ich wyminęła. Dziadek ją zobaczył. Łzy popłynęły z jego oczu. Éléonore zatrzymała

się przy nim, a on objął jej nogi. Łagodnie pogłaskała grzywę splątanych włosów.

- W porządku - powiedziała drżącym głosem. - Teraz możesz to zrobić.

Usta Georgiego uformowały jedno ciche słowo.

- Pa.

Rozległ się słaby dźwięk, jakby wszystkie nieumarłe istoty odetchnęły zgodnym

chórem. Stworzenia upadły w trawę. Dziadek osunął się wolno. Rozszedł się mdlący,

słodkawy zapach gnijącego mięsa. Rose zakrztusiła się z obrzydzenia. Zwierzęta

rozpuszczały się powoli, z ponownie otwartych ran wyciekały płyny. Po chwili wszystkie

rozłożyły się do kości. U stóp Éléonore dziadek zmienił się w kupkę popiołu. Opróżniła jedną

ze swoich torebeczek na zioła i zebrała garstkę prochów.

Georgie zachwiał się. Zanim Rose zdążyła złapać go w ramiona, Declan wziął chłopca

na ręce.

- To wszystko? - upewnił się.

Georgie potwierdził skinieniem głowy.

Zawrócili ku domowi.

- Rose? - Georgie podniósł głowę nad ramieniem Declana.

- Tak?

- Chciałbym od teraz być już George’em.

- Dobrze. Jak sobie życzysz, George.

Skinął głową.

- Jestem głodny.

Rozdział dwudziesty

Rose siedziała na werandzie z filiżanką herbaty w dłoni. W środku George jadł, jakby nie był

karmiony od lat, a Babcia nie posiadała się z radości, mogąc nakładać kolejne góry jedzenia

na talerze chłopców.

Skrzypnęła moskitiera, potem deski werandy. Declan przysiadł na stopniu obok. Przez

dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu, wreszcie Rose pochyliła się ku niemu i musnęła ustami

jego policzek.

- Dziękuję ci za uratowanie mojego brata.

Odsunęła się, zanim zdążył ją dotknąć.

- Nie wyglądasz na szczęśliwą - stwierdził.

- Jestem. To tylko... - Zwiesiła głowę. - Tak długo żyłam w strachu. Zaczął

wskrzeszać, gdy miał sześć lat. Teraz ma dziesięć. Cztery lata. Patrzyłam, jak blednie. Wiem,

że to zahamowało jego wzrost. Pewnie nigdy nie będzie taki wysoki i silny jak powinien być.

- Dzieci są odporne - pocieszył Declan. - Przy odpowiedniej diecie i ćwiczeniach

szybko dojdzie do siebie.

- Próbowałam mu pomóc - powiedziała. - Spróbowałam wszystkiego, co tylko

przyszło mi do głowy. Raz wspólnie z Babcią uśpiłyśmy go na dziesięć dni, licząc, że

wszystkie jego stworzenia umrą w tym czasie. Ale one nadal wysysały z niego życie. To

zabrzmi fatalnie, ale przekonałam siebie, że nie można mu pomóc. To chyba był jedyny

sposób, żebym mogła sobie z tym poradzić. Nigdy nie przestałam mieć nadziei i nie

przestałam próbować, ale w głębi duszy pogodziłam się z tym, że pewnego dnia on się po

prostu wypali jak świeca. - Schowała twarz w dłoniach. - Uratowałeś go, uratowałeś

Georgiego. Jestem taka wdzięczna. Nie myśl, że traktuję to lekko. Ja tylko nie wiem, co

powiedzieć. Boję się w to uwierzyć. Powinnam była starać się mocniej... Powinnam być

podekscytowana, ale czuję się taka... zagubiona. Ogłuszona.

- Jak biegacz, któremu nagle skrócono dystans - stwierdził Declan.

- Tak. To takie podłe i samolubne i wstyd mi strasznie. Nie wiem, dlaczego ci to

mówię.

Przyciągnął ją do siebie, obejmując potężnym ramieniem. Odepchnęła go.

- Pozwól mi się przytulić - powiedział. - Nie będę cię „tarmosił”. Potrzebujesz tego.

Usiądź tu ze mną po prostu.

Emanował siłą i spokojem, chłonęła je otulona jego ciepłem i zapachem jego skóry.

Nigdy nie miała w nikim takiego oparcia. Dawał jej takie poczucie bezpieczeństwa, że bała

się odsunąć. Szczerze obawiała się, że wtedy wybuchnie płaczem.

- Tak się czułem, gdy Casshorn uratował Williama - odezwał się Declan. - I czułem

się z tego powodu jak ostatnia szuja. Byłem pewien, że nic dobrego z tego nie wyniknie, ale

co mogłem powiedzieć? Nie, Will, raczej wybierz śmierć?

- Dlaczego Casshorn to zrobił? - zapytała.

- Przeze mnie. Myślę, że już wtedy planował to szaleństwo. Casshorn jest ode mnie

starszy o trzy dekady. Jest dobrze wyszkolony, jest niebezpieczny i ma liczne umiejętności,

ale zawsze brak mu było wytrwałości i dyscypliny, by naprawdę opanować jakąś broń. W

najlepszych swoich momentach jest błyskotliwy, ale to by mu nie pomogło w bezpośredniej

walce. Gdybyśmy skrzyżowali ostrza, zarżnąłbym go jak prosię. I on o tym wie. Dlatego

potrzebował Williama. Will jest niepokonany, szczególnie jeśli chodzi o noże.

- Ale William jest twoim przyjacielem.

Sekunda ciszy.

- Po tym jak William został uwolniony z więzienia, spotkałem go raz, na oficjalnym

obiedzie. Przybył tam jako syn Casshorna. Nie odezwał się do mnie.

Rose zajrzała mu w twarz.

- Przykro mi. Dowiedziałeś się dlaczego?

- Nie. Nie wiem, czy był na mnie zły, bo nie zdołałem go wyciągnąć, czy może

Casshorn coś mu powiedział na mój temat. Zanim zdążyłem się obejrzeć, już ich obu nie

było. Ty z nim rozmawiałaś. Co mówił?

- Głównie starał się mnie namówić na randkę. Ostatnim razem, gdy rozmawialiśmy,

powiedział, że pociągam go, ponieważ ja i chłopcy jesteśmy razem. Powiedział, że nigdy nie

miał rodziny, a zawsze chciał ją mieć i my bylibyśmy idealni.

- Będzie musiał obejść się smakiem - oznajmił Declan tonem równie ciepłym, co

wieczna zmarzlina. - Jesteś moja, więc on cię nie dostanie.

Bardzo dobrze.

- To tak brzmi... mocno ostatecznie. Mam w ogóle coś do powiedzenia na ten temat?

- Oczywiście, że tak - powiedział miękko. - Jeśli powiesz nie, będę musiał to

zaakceptować.

Jasne, teraz tak mówił. Ale przysięga nie pozostawiała w tym względzie wątpliwości.

Jeśli Declan wykona zadania, zdobędzie prawo do niej. Będzie jego własnością. Nie żoną, nie

przyjacielem, nie kochanką, nie partnerką. Własnością.

Declan zawsze wszystko planował. Nie znał jej w chwili, gdy związali się przysięgą, i

pewnie myślał, że jest szurnięta. Tak sformułował przysięgę, by zyskać jak najwięcej, a

zaryzykować jak najmniej, wykorzystał przewagę, jaką dawał mu wygląd i jej strach. Przecież

wystarczyłoby, żeby sprawdziła wtedy ten jego blef. Declan nigdy by nie skrzywdził

chłopców, za żadne skarby świata. Odszedłby. Wtedy jednak nigdy by go nie poznała.

Spróbowała wyobrazić sobie, jak by to było, gdyby wtedy odszedł bez słowa, i gardło

ścisnęło jej się boleśnie. Serce zabiło szybciej. Mimowolnie przysunęła się do niego odrobinę

bliżej, szukając potwierdzenia, że jest, że jej nie opuścił, i uświadomiła sobie pewien

oczywisty wręcz fakt.

Była zakochana w Declanie Camarinie.

Ale kochać go a być z nim to nie to samo. On był jednak błękitnokrwistym, a ona...

Nie miała ani posagu, ani pochodzenia. Nie pasowała do jego świata, a on nie pasował do

Rubieży. Pragnął jej. Była wyzwaniem, a jak powiedziała Babcia, temu nie mógł się oprzeć.

A kiedy już ją zdobędzie? Co dalej? Pewnego dnia obudzą się i on będzie dalej erlem

Camarine, panem tuzina miejsc o nazwach, których nawet nie zdołała spamiętać, a ona będzie

tylko zwyczajną Rose.

Przełknęła z trudem ślinę. Oczyma duszy widziała, jak Declan wychodzi, by już nigdy

nie wrócić, i niepokój ścisnął jej serce palcami z ołowiu.

- Nie ma dla nas nadziei - powiedziała cicho.

- Zawsze jest nadzieja - odpowiedział. - Casshorn wprawdzie jest niebezpieczny, ale

jest też irracjonalny, a to jest jego słabością.

Potrząsnęła głową i zebrała siły, by uwolnić się z jego objęć. Nie rozumiał. Skupił się

na największym zagrożeniu i ona też powinna. Swoje zmartwienia powinna teraz zachować

dla siebie. Casshorn był ważniejszy.

- A jeśli chodzi o Williama, to nie mam najmniejszego pojęcia, ale wątpię, żeby

pomagał Casshornowi - dodał.

- A dlaczego tak myślisz?

- William jest odznaczonym weteranem z ponad dziesięcioletnią służbą w Legionie.

Casshorn nie zdołał utrzymać się w Legionie dłużej niż sześć miesięcy. Do diabła, nie mógł

utrzymać się w jednostce badawczej sił powietrznych. - Declan potrząsnął głową. - A musiał

tylko studiować wiwerny i nawet z tym nie dał sobie rady. Nie mam dla niego za grosz

szacunku i nie zniósłbym, żeby mi wydawał rozkazy. Will też by nie ścierpiał.

- Więc dlaczego tu jest? - Zmarszczyła brwi.

- Nie wiem. - Declan się skrzywił. - Ale wiem, co mu zrobię, jak go wreszcie znajdę.

- I co to będzie?

- Spuszczę mu lanie.

Spojrzała na niego zaskoczona.

- Przekreśliłem swoją jedenastoletnią służbę w Legionie, żeby ratować jego du... jego

spod ostrzału. Człowiek oczekuje po czymś takim jakiegoś dziękuję albo chociaż

serdeczniejszego traktowania. A jeśli tego nie, to przynajmniej niewielkiej uprzejmości w

imię dawnych czasów, może króciutkiego liściku z informacją: mój przybrany ojciec

zamierza odpalić machinę śmierci i może zabić nas wszystkich, pomyślałem, że chciałbyś to

wiedzieć.

- Może nie wiedział.

Declan posłał jej ponure spojrzenie.

- Wiedział.

- Jakaś część ciebie jest wkurzona, bo nie zasypał cię podziękowaniami za próby

ratowania go - stwierdziła.

Declan zaklął.

- Tyle mnie to obchodzi, co zeszłoroczny śnieg.

- Obchodzi. Mnie by też obchodziło.

Na ścieżce wiodącej do domu pojawił się mężczyzna. Szczupły, nieco zaniedbany,

miał na sobie czarne spodnie i czerwoną koszulkę polo, a na niej czarną skórzaną kamizelkę.

Zarówno koszulka, jak i spodnie zwisały nieco z kościstej sylwetki. Resztki włosów i broda

były równo przycięte i równo przyprószone siwizną. Twarz promieniowała spokojną

życzliwością. Mężczyzna uśmiechał się do nich z daleka, ale spojrzenie miał twarde.

Declan natychmiast skupił na nim uwagę drapieżnika.

- Kto to?

Rose westchnęła. No i po rozmowie.

- Jeremiah Lovedahl.

- I czego tu szuka?

- Najprawdopodobniej chce zabrać Babcię i chłopców do Drewnianego Domu. To

ściśle strzeżony schron w głębi Boru.

- Wydajesz się sceptyczna.

- On ma swój cel - wyjaśniła Rose. - Rubież to miejsce, gdzie najbardziej popularnym

powiedzeniem jest: umiesz liczyć, licz na siebie. Ale raz na jakiś czas pojawia się zagrożenie,

z którym rodzina w pojedynkę sobie nie poradzi. W takich chwilach ludzie jak moja Babcia

czy Jeremiah biorą stery w swoje ręce. Są naszymi starszymi. A kiedy dojdą do konsensusu,

reszta Wschodnich Wrót uważnie ich słucha.

- Nie rządzą, ale doradzają? - upewnił się Declan.

- Coś w tym rodzaju - potwierdziła, kiwając głową. - Po tamtym starciu zadzwoniłam

do Babci i starsi odbyli naradę. Zrozumieli, że jesteśmy zbyt słabi, by stawić Casshornowi

czoła w walce, postanowili więc spróbować go przechytrzyć. Pierwszym krokiem jest

pozbawienie go dostępu do jedzenia, w ten sposób może zagłodzimy jego i ogary. Doradzili

wyniesienie się z miasta w cholerę. Zeszłego wieczora każdy, kto miał choć odrobinę oleju w

głowie, spakował manatki. Rano wszyscy wyjechali, zupełnie jakby udawali się do pracy w

Niepełni, z tym że nikt z nich nie wróci. Zostały tu jakieś niedobitki, ale cóż robić. -

Wzruszyła ramionami. - Rubieżnicy są wyrzutkami. Dla niektórych dom i ziemia tutaj to

wszystko, co mają. Jak Boga kocham, przez Wschodnie Wrota mogłaby przewalić się ściana

ognia, a kilka co twardszych łbów nadal siedziałoby na swoim. Woleliby raczej umrzeć, niż

opuścić swoje domy.

Przybysz przywiązał konia do drzewa.

- Więc czego on chce tak naprawdę? - zapytał Declan.

- Jeremiah ma nadzieję przekonać nas oboje, żebyśmy pojechali z nim do

Drewnianego Domu, gdzie przebywa obecnie reszta starszyzny. Chcą dowiedzieć się jak

najwięcej o Casshornie i liczą, że im w tym pomożesz. Ja mam być ich ochroną przed

Casshornem i przed tobą. Trochę ich denerwujesz.

Zielone oczy wpatrywały się w nią uważnie.

- Chcesz, żebym się zgodził?

Rose zacisnęła wargi.

- To zależy od ciebie. Nie chcę cię prosić o coś, czego byś nie zrobił, ale tak, byłoby

dobrze, gdybyś odwiedził Drewniany Dom. Starsi są starzy i pełni mocy. Nie mogą

zaatakować Casshorna i jego ogarów, bo ogary pochłaniają magię mniej intensywną niż

rozbłysk, ale ja bym ich nie lekceważyła. A zbyt wielu sojuszników nie mamy.

- My? Zamierzasz włączyć się w moją walkę?

- On niszczy mój dom, zjada mi sąsiadów i chce zabić mi rodzinę. Powiedziałam ci

już wcześniej, nie zamierzam siedzieć z założonymi rękami. A ty mnie potrzebujesz, Declan.

Potrzebujesz mojego rozbłysku.

Spojrzał na nią ostro.

W odpowiedzi Rose przewróciła oczami.

- U-ła, spojrzenie błękitnokrwistej pogardy. Cóż biedna mam uczynić. Oznajmiam, że

chyba omdleję.

W piersi Declana załomotał grom.

Poklepała go po ręce.

- Jeszcze czas przemyśleć cały ten interes ze zdobywaniem mnie i moich kolców.

- Niezła próba - powiedział.

Jeremiah wszedł na werandę.

- Dzień dobry, panno Drayton. - Mówił z akcentem starego Południa, wolno,

śpiewnie, połykając „r”, jakby dopiero co opuścił plantację w Wirginii.

- Witam, panie Lovedahl - odpowiedziała. - Napije się pan mrożonej herbaty?

- Z przyjemnością.

Kiedy wróciła z kuchni, niosąc szklanki, Jeremiah powitał ją uśmiechem.

- Omawialiśmy właśnie z lordem Camarine ochronę Drewnianego Domu. Wspomniał,

że chętnie zobaczyłby to osobiście.

- Naprawdę? - Rose odwzajemniła uśmiech.

- Dołączysz do nas? - zapytał Jeremiah.

- Będę zachwycona.

Rose szła obok Declana, uważnie szukając drogi w leśnym poszyciu. Stworzyli małą

kawalkadę. Przodem szedł Jeremiah, prowadził konia obciążonego ich bagażami, za nim

Babcia, potem Georgie, ona z Declanem zamykali pochód. Jack stał się kotem, gdy tylko

wyruszyli, i zatonął gdzieś w gęstwinie. Czasem wydawało jej się, że widzi, jak brat

przemyka obok albo wdrapuje się na drzewa, ale tak dobrze wtapiał się w tło, że Rose nie

była pewna, czy go widziała, czy tylko wyobraziła sobie, że widzi.

Szli w głąb Boru zaledwie dwadzieścia minut, ale zmiana otoczenia była

zdumiewająca. Las był tu starszy. Nad nimi wznosiły się ogromne drzewa: gigantyczne

sosny, proste niczym maszty, sędziwe dęby, wysmukłe topole. Las był soczyście zielony,

szmaragdowy i żółty. Aksamitne łaty mchu wspinały się po korze drzew i ścieliły na ziemi,

dotknięte promieniami słońca stawały się tak jaskrawe, że niemal świeciły. Czerwone porosty

na pniach i kamieniach do złudzenia przypominały szkarłatne piwonie, głębiej w półmroku,

między poskręcanymi korzeniami, obuwiki wyciągały główki na delikatnych łodygach, a

grzyby wielkości podnóżków o żółtych, brązowych i czerwonych kapeluszach tworzyły

kolorowe pierścienie w poszyciu. Powietrze pachniało życiem, zielenią i magią. Wypełniło

płuca Rose i ukoiło wszystkie lęki. Dziewczyna uśmiechnęła się do siebie.

- Jestem na to za stara - mruczała Babcia.

- O ile pamiętam, w tym tygodniu pokonałaś już tę trasę sama - odezwał się Jeremiah.

- To prawda - mruknęła Babcia.

- Zawsze uważałem, że kobiety są jak wino - kontynuował Jeremiah. - Im starsze, tym

lepsze.

Rose wywróciła oczyma. Jeremiah Lovedahl uderzał do Babci. Do czego ten świat

zmierza?

Dotarli do kępy sosen. Drzewa rosły tu niezwykle gęsto, a ze splątanych gałęzi

zwisały wietrzne dzwonki. Każdy jeden składał się z metalowej obręczy, na której uczepiono

drobne kości okalające czaszkę. W lesie wokół zbiorowiska dzwonków panowała

nienaturalna martwota. Nie poruszała się nawet jedna igła.

- Czy te drzewa obłożono jakimś zaklęciem? - zapytał Declan cicho.

- Kościana bariera - odmruknęła Rose. - Bardzo stara, bardzo potężna.

Zatrzymali się przy drzewach obwieszonych bielejącymi dzwonkami. Większość

czaszek należała do oposa, wilka czy rysia, ale trzy były ludzkie, a jedną, dziwacznie

spłaszczoną, o masywnej żuchwie, ozdabiały duże kły, zakrzywione niczym szable.

- Troll. - Declan wskazał na wyróżniającą się czaszkę.

- Zgadza się - powiedział Jeremiah. - Zawędrował do nas jeden z Dziwoziemi, jakieś

pięćdziesiąt lat temu. Zabił i zjadł dwie małe dziewczynki.

- Jak wam się udało go zgładzić? Jego skóra jest zbyt gruba, żeby można go zastrzelić,

jest też odporny na większość trucizn.

Lovedahl zerwał liść z niskiego krzaka i zaprezentował go błękitnokrwistemu.

- Leśna łza. Zagotowany sok z tego krzewu przekształca się w klej, przejrzysty,

bezwonny i bardzo mocny. Zaserwowaliśmy trollowi świeżo ubitą krowę na obrusie z tych

liści umoczonych w kleju. Trolle są głupie, ten przystąpił do posiłku na czterech, więc liście

przylepiły mu się do dłoni i stóp. Próbował je strząsnąć, ale bez powodzenia, wtedy zaczął je

zrywać zębami i liście przykleiły mu się do pyska. Wtedy spanikował i zaczął się tarzać, aż w

końcu cały był w liściach. Plan był taki, żeby się w ten sposób udusił, ale jakoś udało mu się

wstać. Pobiegł przed siebie na oślep, aż w końcu zdołał wywrócić słup trakcyjny i śmiertelnie

poraził się prądem.

- Zaczynam rozumieć, że nie można zakłócać waszego życia, nie narażając się przy

tym na konsekwencje - stwierdził Declan.

- Och, jesteśmy prostymi wieśniakami. - Jeremiah obdarzył go bladym uśmiechem. -

Nie lubimy, jak ktoś morduje nasze dzieci, ale zazwyczaj pilnujemy własnych spraw.

Jesteśmy przeważnie nieszkodliwi.

Magia zawirowała wokół niego szkarłatną chmurą. Wyrzucił ręce w górę, czarne oczy

stały się ledwie szparkami. Wyrzucił z siebie pojedyncze słowo:

- Złam!

Moc wystrzeliła i rozwiała się bez śladu. Chwilę później w koronie drzewa nad ich

głowami coś zaszeleściło, załomotało i długie wężowate ciało uderzyło o ziemię. Strzygil.

Długi na pięć stóp, błękitny, podobny nieco do bociana.

Nie miał piór, za to jego rozdwojony ogon przypominał dwa węże, ozdobione na

końcach niebieskimi kitkami. Strzygil podrygiwał na ziemi w konwulsjach, próbując machać

złamanym nietoperzym skrzydłem. Nie miał dzioba, tylko wąskie i długie szczęki pełne

zębów jak igły. Magia raz po raz strzelała z niego groźnymi szpilami, ale żadna nie sięgnęła

Lovedahla.

- Potworne stworzenia. Nieprawa magia. Mówi się, że jak cię któryś ukąsi, staniesz się

jednym z nich. Nie widziałem takiego przypadku jak długo żyję, ale nie twierdzę, że to

niemożliwe.

Jeremiah podniósł strzelbę i dwukrotnie strzelił do strzygila. Stwór podskoczył i

znieruchomiał. Mężczyzna odczekał chwilę, po czym dobył maczety i jednym ciosem obciął

strzygilowi łeb, podniósł i rzucił na barierę. Głowa wpadła między drzewa i zniknęła. Wiatr

poruszył dzwonkami. Kości uderzały o siebie z głuchym klekotem.

- Potrzeba krwi, żeby otworzyć przejście - wyjaśnił ich przewodnik. Ciął strzygila,

dzieląc go na części jak kurczaka. - Niech każdy zapłaci, co trzeba. Szybko, zanim krew

ochłodnie.

Każde z nich nakarmiło barierę ścierwem. Jack zlazł z drzewa, zaciągnął ostatni

kawałek do czaru zamykającego przejście i przepchnął go głową we właściwe miejsce.

Dzwonki znieruchomiały, za to Bór za nimi ożył, jakby ktoś nacisnął „play” na

niewidzialnym pilocie. Gałęzie zadrżały. Tu i tam drobne czerwone listki spłynęły na ziemię,

oderwawszy się od girland dzikiego wina. Magia rozkwitała niczym wiosenne kwiaty.

- Chodźcie - polecił Jeremiah.

Weszli. Bór był tu starszy, ciemniejszy, trudniejszy do przebycia. Ciężko było

uwierzyć, że asfaltowe nawierzchnie znajdują się zaledwie pół godziny drogi stąd. Drzewa

były gigantyczne. Trzeba by kilka osób, by objąć jeden pień. W gałęziach skakały przeróżne

dziwne istoty: niektóre małe i puszyste, inne pokryte łuskami, jeszcze inne z płonącymi

czerwienią lub oranżem oczyma. Jack pluł, parskał i syczał, i obiecywał im najróżniejsze

nieprzyjemności w kocim języku, aż wreszcie Declan wziął go w ramiona.

Po dwudziestu minutach dotarli wreszcie do Drewnianego Domu. Stał na szczycie

usypanego ludzkimi rękoma wzgórza, które miało kształt piramidy ze ściętym wierzchołkiem.

Otaczała go kilkusetletnia drewniana palisada, pokryta grubą warstwą gliny, która miała

chronić przed wilgocią i ogniem. Kilka bladych kwiatów wystawało ze szpar między palami

główkami do słońca, zupełnie jakby fala zieleni zatrzymała się na drewnianej ścianie. Rose

była tu tylko raz jako małe dziecko.

Wspięli się na wzgórze po prastarych kamiennych blokach, tworzących gigantyczne

stopnie. Drewniane wierzeje otworzyły się z jękliwym skrzypnięciem. Po lewej stał

zniszczony przez pogodę totem, obok palenisko wypełnione kamieniami. Ocieniały je gałęzie

wysokiego dębu, na nich, na podobieństwo domku na drzewie, opierała się niewielka

drewniana platforma. Po lewej oczekiwał ich spory dom z drewnianych bali, porośniętych

grubymi liszajami mchu, który zdawał się wyrastać z poszycia Boru. Garstka rozproszonych

za nim mniejszych domków tylko potęgowała to wrażenie: siedziały w kole niczym

muchomory. Brama zamknęła się za nimi, Rose odwróciła się i zobaczyła Leanne

zabezpieczającą wrota wielką belką. Kilka innych znajomych twarzy pojawiło się na

podwórcu: wszyscy mniej więcej w jej wieku, większość samotnych i magicznie

uzdolnionych. Rubieżnicy, którzy nie mieli nic do stracenia, uświadomiła sobie.

- Witajcie w Drewnianym Domu - powiedział Jeremiah.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Lee Stearns twierdził, że w połowie jest Irokezem, ale jego skóra, włosy i rysy świadczyły o

tym, że był bardziej biały niż Duszek Kacper, a plotka głosiła, że oboje rodzice Lee tyle mieli

wspólnego z Irokezami, co pizza. Jednak nikt nie śmiał mu tego powtórzyć w twarz. Za jego

plecami też nie. Skóra Lee była jasna i gładka, niemal satynowa, mimo że nie był już

młodzikiem. Spoglądał na świat jasnoniebieskimi oczyma, a miękkie włosy miały barwę

pszenicznych kłosów, zupełnie jakby słońce je odbarwiło. Lee przyciągał spojrzenia. Znany

też był z tego, że tracił panowanie nad sobą, gdy ktoś uporczywie mu się przyglądał, a

ponieważ Rose przypadło miejsce naprzeciw niego, pilnowała się, żeby nie patrzeć na Lee

zbyt długo.

Gapienie się na resztę starszyzny, zgromadzonej wokół starego drewnianego stołu w

sali Drewnianego Domu, też nie było najmądrzejszym pomysłem. Pomieszczenie aż

wibrowało od mocy, a starsi wyglądali posępnie i z pewnością nie byli w nastroju do

tolerowania wybryków.

Rose zerknęła na Babcię. Éléonore uśmiechnęła się ostrożnie. Rose spojrzała na swoje

dłonie. Była boleśnie świadoma obecności Declana, siedzącego nieruchomo obok niej, tyle w

nim było niepokoju i nerwowości, co w przeciętnym bloku granitu.

Przynajmniej dzieci zwolniono z uczestnictwa w zebraniu. Leanne przyprowadziła ze

sobą Kenny’ego Jo, zapewne po to, by starsi mogli go dokładnie przepytać. George i Kenny

Jo zdecydowali się zawrzeć rozejm, żeby wspólnie zbadać zakamarki Drewnianego Domu.

Wymknęli się bez najmniejszego trudu.

- Dlaczego nie przedstawisz nas młodemu człowiekowi, Rose - odezwał się Jeremiah.

Rose odchrząknęła.

- Naprzeciw nas siedzi Adele Moore.

Podczas gdy Babcia udawała złą wiedźmę, Adele nią była. Wysoka jak na staruszkę, o

skórze koloru ziaren kawy. Włosy spływały jej aż do pasa długimi szarymi dredami, w każdy

wplecione były sznurki i rzemienie, a na nich wisiały drobne kostki i amulety. Jej ubranie

stanowiły liczne warstwy wystrzępionego materiału, zielonego, oliwkowego i brązowego. Na

szyi zwisał jakiś tuzin naszyjników, niektóre zawierały ususzone grzyby, inne suche kwiaty,

jeszcze inne zrobione były z wężowej wylinki. Dwa natomiast były sznurami tanich

koralików, najpewniej zakupionych w Wal-Marcie. Twarz Adele była pomarszczona, włosy

posiwiałe, ale oczy pozostały żywe i młode.

- Po lewej stronie Adele siedzi Emily Paw, siostrzenica Elsie Moore.

Emily była bardzo podobna do ciotki. Drobna, przywiędła i niezbyt urodziwa,

kojarzyła się z wyschniętym krukiem. Kąciki jej ust opadały mocno w dół, przez całe swoje

dwadzieścia dwa lata Rose nie widziała ani razu, by Emily choć raz się uśmiechnęła. Wśród

zebranych była najmłodsza, z wyłączeniem Rose i Declana, ale wyglądała na najstarszą.

- Znasz już pana Lovedahla i Babcię - kontynuowała Rose. - Na prawo od nich siedzi

Lee Stearns, a przy nim Tom Buckwell.

- Cześć. - Tom Buckwell brzmiał jak zirytowany niedźwiedź i tak samo wyglądał.

Wielki, miał niemal siedem stóp wzrostu i trzysta funtów wagi, siedział, garbiąc potężne

plecy. Był stanowczo najbardziej owłosionym mężczyzną, jakiego Rose kiedykolwiek

widziała. Jego rudawa broda była zawsze splątana, włosy na głowie długie, a te na ramionach

gęste niczym futro. Jeśli wierzyć plotkom, to gdy Tom nadużył alkoholu i popadał w

krotochwilny nastrój, rozbierał się do naga i straszył turystów w Niepełni, którzy byli

przekonani, że to Wielka Stopa. Tom był także wujem Freda Simoena.

- A to erl Declan Camarine - zakończyła Rose.

Zapadła cisza.

- A jaką mamy pewność, że jesteś tym, za kogo się podajesz? - zapytał Lee.

Declan wzruszył ramionami.

- Żadnej.

- Więc jak zamierzasz nam to udowodnić?

Rose się napięła. Spodziewała się tego pytania, to normalne, że chcieli go

przetestować, z tym że testowanie Declana było niczym wiązanie kokardki na karku cudzego

pitbulla.

Brwi Declana uniosły się na milimetr.

- Nie muszę niczego udowadniać. Przyszedłem tutaj, bo panna Drayton przekonała

mnie, że to przysłuży się mojej sprawie. Przybyłem tutaj zabić Casshorna, nie mam żadnego

innego celu ani planu i kiedy tylko tego dokonam, wrócę, skąd przyszedłem. To od was

zależy, czy mnie zaakceptujecie, czy nie.

To, z jaką łatwością Declan przybierał maskę błękitnokrwistego, było zdumiewające.

Jego ton nie był właściwie rozkazujący, ale i tak słowa miały wagę kamienia.

- Lee chciał powiedzieć, że dobrze by było, gdybyś dał dowód swojej mocy - wtrąciła

Babcia. - Proszę, zrób nam tę uprzejmość.

Schylił głowę w lekkim ukłonie.

- Jak sobie życzysz, madame.

Magia wezbrała w nim, była jak straszliwy potwór, który budzi się leniwie i powoli

wysuwa pazury. Biały szron przesłonił jego tęczówki. Wydawało się, że ta część

pomieszczenia, gdzie siedział Declan, pociemniała, ale w nim samym magia lśniła, wzbierała,

potężna i przerażająca niczym nadciągający huragan.

Drobne włoski na karku Rose stanęły dęba.

Oczy Declana płonęły bielą. Widmowy wiatr owionął Rose. Mogła go zobaczyć,

delikatny welon lśnienia, płynący od strony szlachcica.

Dotknęła jego dłoni czubkami palców. Zerknął na nią oczyma jak gwiazdy i uciszył

całą tę moc, ukrył w sobie, jakby chował miecz do pochwy. Rose nie wiedziała, co zrobiło na

niej większe wrażenie, ta potęga, która w nim drzemała, czy łatwość, z jaką ją kontrolował.

Lee otworzył usta i natychmiast je zamknął. Babcia wyglądała na zbolałą. Pewnie

część starszyzny wierzyła dotąd, że w razie konieczności będą mogli unieszkodliwić Declana.

Teraz wiedzieli już, że wszyscy razem może zdołaliby go spowolnić, ale zabicie go

pozostawało poza ich możliwościami.

Adele pochyliła się do przodu.

- Chcielibyśmy usłyszeć o tym Casshornie - powiedziała. - O ile to możliwe, lordzie

Camarine.

Declan pochylił się do przodu.

- To, co powiem, nie może wyjść poza ściany tego pomieszczenia. W przeciwnym

razie będę musiał tu wrócić, i to nie sam - ostrzegł.

Głowy starszyzny skłoniły się w milczącym potwierdzeniu.

- Wszystko zaczęło się jeszcze w czasach Imperium Słonecznego Węża - zaczął

Declan. - W Niepełni osadnicy ze wschodniej części świata powędrowali na zachód i wybili

tamtejsze plemiona, którym było brak technologii i środków, by stawić opór najeźdźcom.

Lee wyglądał, jakby miał zamiar coś powiedzieć i właśnie ugryzł się w język.

- W moim świecie było odwrotnie. Na tym kontynencie rozwinęło się potężne

imperium. Jego mieszkańcy nazywali się tlatoke, a swoje państwo Królestwem Słonecznego

Węża. Ich magia pochodziła z dżungli i była niezwykle potężna. Blisko szesnaście stuleci

temu przepłynęli ocean i zaczęli podbijać wschodni kontynent. Zajęli wybrzeże Anglii,

obecnego Imperium Galijskiego aż po Etrurię na południu. Zabijali, gwałcili, brali w niewolę

i żądali mis złotego pyłu jako daniny. I tak przez bez mała dwieście lat, po czym nagle

przestali. Zazwyczaj podbój traci powoli impet, ale tlatoke po prostu zniknęli. - Zamilkł na

chwilę.

- Coś rozpieprzyło „królestwo błyszczącego węża” - stwierdził Tom Buckwell.

Declan potwierdził kiwnięciem głowy.

- Walka z najeźdźcą oczywiście była bodźcem do badań i wynalazków. Sto lat później

ludy wschodniego kontynentu odkryły, jak przekroczyć ocean, ale strach przed tlatoke był tak

ogromny, że dopiero po trzech stuleciach wyruszyła pierwsza wyprawa w tamtym kierunku.

Kiedy pierwszy okręt wojenny dotarł do brzegów kontynentu, nie znaleźli żadnych tlatoke.

Mnóstwo zrujnowanych miast i świątyń, ale żadnych ludzi. Za to bez liku nasyconych magią

roślin i zwierząt, które uważano za dawno wymarłe. Lasy były bardzo młode. Nawet dziś

trudno tam znaleźć tysiącletnie drzewo. Gatunki roślin i zwierząt, które przetrwały,

ewoluowały i rozwinęły niesamowite systemy obronne. Zachodnie zwierzęta są większe i

silniejsze niż ich wschodnie odpowiedniki, coś tak powolnego jak wampirza winorośl

ewoluowało w aktywnego drapieżnika.

- Co zabiło tlatoke? - zapytał Jeremiah.

- Nie wiadomo do końca. Poszukiwania prowadzone w ruinach nie przyniosły

żadnych rozstrzygnięć. Jeśli coś zabiło tubylców, to ich zjadło, bo nie znaleziono żadnych

szkieletów. Odkryto natomiast ślady walki. Połamane meble. Dziury w ścianach, ślady

szponów.

- Ogary - powiedziała Babcia.

- Wreszcie znaleziono niedobitki dawnego ludu, pojedyncze grupki ukrywały się

głęboko w dziczy. Trudno w nich było rozpoznać dawnych najeźdźców. W legendach tlatoke

nosili stalowe pancerze i barwne szaty, ale ich następcy cofnęli się do czasów prymitywnych.

Magia była wśród nich zakazana, tak samo jak uprawa ziemi. Żyli w niewielkich wędrownych

grupach, odziewali się w futra i polowali przy użyciu łuków i włóczni. W ciągu czterystu lat

cofnęli się od wspaniałych, budzących zgrozę cywilizowanych rycerzy do prostych ludzi,

którzy nie potrafili nawet odczytać pism swoich przodków. Jednak ich przekazy ustne

przetrwały i zgodnie z nimi tlatoke otrzymali dar od Słonecznego Węża, dar, który obrócił się

przeciwko nim i zniszczył ich królestwo. Nawet w Dziwoziemi bogowie nie interweniują

bezpośrednio w życie śmiertelników. Modlimy się do nich, ale nie otrzymaliśmy

jednoznacznego dowodu na ich istnienie. Nikt więc tak naprawdę nie wie, skąd pochodził ten

dar. Może stworzyli go kapłani tlatoke. Może spadł z otchłani między gwiazdami. Może był

to artefakt innego zapomnianego ludu. Bez względu na to, jakie było naprawdę jego

pochodzenie, ten dar zniszczył cywilizację i zniknął.

- Co się potem stało?

- Kontynent został zasiedlony. Powstały nowe państwa. Niektóre jak Adrianglia

wywalczyły swoją niepodległość i niezależność od macierzystych królestw. Tlatoke stali się

dziwaczną historyczną zagadką. I nagle, jakieś trzysta lat później, pradziadek obecnego

Księcia Południowych Prowincji zdecydował się wybrać błoto z dna sadzawki. Przy tej okazji

odkryto dziwny jajopodobny obiekt pokryty gliną. Był zbyt ciężki, by go przenieść, więc Jego

Łaskawość nakazał rozbicie skorupy tego jaja. Pod gliną kryła się warstwa ceramiki, potem

warstwa czystego żelaza, jeszcze jedna ceramiczna i na koniec ołowiana. Kiedy już przecięto

wszystkie warstwy, ukazało się dziwne urządzenie. Gdy tylko zostało dotknięte, ożyło i

wyprodukowało pierwszego ogara, a on zabił jednego z robotników. Zaabsorbowana przez

stwora magia popłynęła do urządzenia i zrodził się drugi ogar.

- Powinniście je zniszczyć - odezwała się Emily Paw.

- Próbowaliśmy - powiedział Declan. - Urządzenie absorbuje magię. Jest odporne na

ogień. Próbowano je rozbić, rozpuścić w stopionym metalu, bez powodzenia. Zrobione jest z

materiału niespotykanego w Dziwoziemi. O ile wiemy, jego przeznaczenie jest proste: zbiera

magię z otoczenia i produkuje ogary, które zbierają magię dla urządzenia. Nie wiemy,

dlaczego robi to, co robi. Wiemy, że ludzie są ulubioną zwierzyną ogarów. Wiemy, że nie

można tego zatrzymać.

- Czy to zabiło Indian z Dziwoziemi? - zapytał Tom Buckwell.

- Niektórzy tak uważają. Urządzenie zostało zaklasyfikowane jako bezpośrednia

groźba dla królestwa. Zbudowano bunkier na wzór oryginalnego obiektu: kilka warstw

żelaza, ołowiu, ceramiki i szkła, tak, by jak najbardziej odizolować je od otoczenia. Jego

istnienie zostało utrzymane w tajemnicy, aby zapobiec panice i aktom terroryzmu.

- Oczywiście - parsknął Lee Stearns.

- Bunkier jest w Lesie Belly - odpowiedział Declan. - To odpychająca, niegościnna

okolica, nikt przy zdrowych zmysłach tam się nie zapuszcza. Struktura bunkra też została

wybudowana na ceramicznym podłożu, las wypalono, ziemię zasypano solą i na milę od

bunkra wybudowano płot. Raz na dwa tygodnie żołnierze z tajnego oddziału książęcej

gwardii udają się do bunkra i niszczą rośliny, i likwidują zwierzęta, żeby nie dopuścić, aby

urządzenie pobrało magię z otoczenia. Jakieś dwa tygodnie temu Casshorn Sandine, brat

obecnego księcia, włamał się do bunkra i ukradł urządzenie. To był genialny plan: półtora

roku wcześniej zaczął wycinać wąskie przejście przez las, które kończyło się jakieś dwanaście

mil przed bunkrem. Potem włamał się do bunkra i przeniósł urządzenie przez te dwanaście

mil drogą powietrzną, używając wiwerny skradzionej siłom powietrznym z pobliskiej

zbrojowni. Urządzenie zabiło wiwernę, ale dopiero wtedy, gdy już doniosła Casshorna do

przygotowanej drogi ucieczki. Załadował urządzenie na wózek i ruszył w stronę granicy, na

Rubież.

- Chyba przydałoby się nam coś do picia - stwierdziła Adele.

Gdy tylko zaserwowano herbatę, atmosfera w sali jakby zelżała i Rose odetchnęła

swobodniej.

- Dlaczego Casshorn to zrobił? - zapytała Adele znad swojej filiżanki.

- „Dlaczego” to dobre pytanie, ale ja wolałabym się dowiedzieć, jak to się stało, że te

bestie go nie zabiły - wtrąciła Babcia.

Declan opróżnił kubek do połowy.

- Trudno zrozumieć Casshorna. Jest szalony, ale ma przebłyski geniuszu. Jest

kompletnie niemoralny, ale zadaje sobie wiele trudu, by zachowywać się grzecznie. Poniósł

porażkę we wszystkim, czego kiedykolwiek próbował. Wyraził chęć zostania księciem, jak

jego ojciec. Wieki temu tytuły były dziedziczne, dziś są właściwie urzędami i pełnienie

takiego urzędu wiąże się ze sporą odpowiedzialnością wojskową i cywilną. Nie można już

odziedziczyć tytułu. Teraz kandydat musi zdać wymagane egzaminy i udowodnić, że ma

stosowne kompetencje, by ten urząd objąć. Synowie i córki arystokracji często otrzymują

bardzo specyficzne wykształcenie i od urodzenia są przygotowywani do kandydowania na

konkretne stanowisko. Mają przewagę, ponieważ mogą obserwować swoich rodziców i uczyć

się od nich, tak jak syn piekarza poznaje wszelkie tajniki pieczenia chleba, obserwując

swojego ojca. Ale bez względu na to, jak dobrze wypadną na teście, nikt, nawet dziedzic

tronu Adrianglii, nie może objąć tytułu, nie odbywając wcześniej służby dla dobra królestwa.

Jedni wybierają struktury cywilne, inni wstępują do armii, ale służą wszyscy. Obowiązkowy

okres wynosi siedem lat w armii lub dziesięć w cywilu.

- Wy służyliście w armii? - upewnił się Tom Buckwell.

Declan potwierdził skinieniem głowy.

- Casshorn przystąpił do egzaminu, gdy miał piętnaście lat. Zdał wyśmienicie, wręcz

spektakularnie. Musiał jeszcze tylko odsłużyć swoje. Wstąpił do sił powietrznych, ponieważ

mają opinię tych najbardziej intelektualnych ze wszystkich rodzajów wojsk.

- Siły powietrzne to znaczy samoloty? - zapytał Lee Stearns.

- Znaczy latające bestie - wyjaśnił Declan. - Wiwerny, mantykory i inne podobne.

Zanim upłynął rok, Casshorna relegowano z Akademii Powietrznej za spisek mający na celu

zgładzenie jednego z instruktorów. To zamknęło przed nim drogę do kariery wojskowej w

innej jednostce, z wyłączeniem Czerwonego Legionu, gdzie przyjmują każdego. Nawet jeśli

jesteś poszukiwanym kryminalistą albo zdiagnozowanym szaleńcem, ich to nie obchodzi.

Mogą przyjąć zupełnie zwyczajnego rekruta czy rekrutkę i w ciągu dwóch lat zmienić w

masowego mordercę. Samo pojawienie się Legionu potrafi wywołać panikę w szeregach

wroga. Czerwony Legion relegował Casshorna po sześciu miesiącach jako całkowicie

niezdolnego do służby wojskowej.

- Żeby tak wszystko spieprzyć, trzeba mieć talent - podsumował Tom Buckwell. -

Musi być kimś wyjątkowym.

Declan skrzywił się z niesmakiem.

- On z pewnością tak o sobie myśli. Skreśliwszy z listy możliwości służbę wojskową,

Casshorn próbował sprawdzić się w służbie cywilnej. Z Uniwersytetu Elżbietańskiego

wyrzucono go za plagiat, spędził tam niewiele ponad rok. Dwa dni później ktoś podłożył

ogień w kampusie. Casshorn wziął po tym trzy lata urlopu naukowego i próbował zrealizować

projekt badań własnych. W każdym razie w tym czasie brat Casshorna, Ortes, zdążył

odsłużyć siedem lat w siłach morskich Adrianglii. Wyniki testów mieli podobne. A ponieważ

byli bliźniętami, Ortes mógł podpisać zrzeczenie się praw do tytułu i dać bratu jeszcze pięć lat

na dokończenie służby. Stanowisko para nie może zostać nieobsadzone przez dłuższy czas.

Każdy z parów królestwa ma swoje obowiązki i ktoś musi je wykonywać.

- Więc co się stało? - zapytała Rose.

- Ortes był gotów zrzec się praw do tytułu, o ile ich ojciec był gotów dać Casshornowi

jeszcze jedną szansę. Książę postanowił rozważyć tę kwestię i zaprosił obu synów na kolację

z okazji Yule, tradycyjnie wydawaną w pałacu. Większość szlachty z rodzinami brała udział

w tej uroczystości. Miałem osiem lat i wszystko pamiętam bardzo dokładnie. Zachowanie

Casshorna było naprawdę dziwne. Sprawiał wrażenie, że nie ma pojęcia, gdzie się znalazł.

Gdzieś tak w połowie wieczoru wstał nagle i zaczął mówić. Gadał jak obłąkany, zaatakował

żonę Ortesa, nazwał ją dziwką i oskarżył o mnóstwo kompletnie nielogicznych rzeczy.

Wyszło na to, że ileś lat temu, gdy Ortes i Jane byli narzeczeństwem, Casshorn czynił jej

awanse i dostał kosza. Ale gdy go słuchałem, odnosiłem wrażenie, że miało to miejsce tego

samego dnia, kiedy odbywała się uczta, a nie dekadę wcześniej. Oczywiście nikt się nie zrzekł

żadnych praw i Ortes został księciem krótko po abdykacji swego ojca. Później Casshorn

twierdził, że ktoś mu dosypał narkotyku do picia, ale było już za późno. Zresztą sprawiał

wrażenie pogodzonego z takim obrotem spraw. Najwyraźniej znalazł nowy sposób na

zdobycie władzy, której zawsze pragnął.

Jeremiah zmarszczył brwi.

- Dlaczego Rubież? Dlaczego akurat my?

Declan wsparł ramiona na blacie stołu i pochylił się naprzód.

- Na Rubieży nie ma policji ani wojska. Jeśli nawet będzie musiał pokonać jakiś opór,

to niezorganizowany i raczej drobny, bo tylko Rubieżników obchodzi, co dzieje się między

światami. A co do celów Casshorna to mogę tylko zgadywać. Sądzę, że mógł mieć plan

podbicia Rubieży, zbudowania armii ogarów i poprowadzenia jej przeciwko tym, którzy tak

źle go oceniali. Jednak to, co daje mu ochronę przed ogarami, zarazem go zmienia. Nie wiem,

czy zostało w nim wiele z człowieka.

- Myślę, że zrezygnował już z podboju - wtrąciła Rose. - Teraz chce już tylko

absorbować magię i zjadać nas, jednego po drugim. Kryje twarz pod kapturem, ale jego ręce

wyglądają jak łapy. Ma szpony zamiast paznokci. Jeśli podbije Rubież, to tylko po to, by się

pożywić.

- Nie można się z nim dogadać - dodał Tom Buckwell.

- Skąd wiesz? - Lee odwrócił się w jego stronę.

Krzaczasta broda Toma poruszyła się raz i drugi, minę miał kwaśną.

- Fred Simoen wysłał do niego Brada Dillona z darami.

- Co zrobił?! - Babcia aż się podniosła.

- Mówiłem mu, żeby tego nie robił - ryknął Tom. - Od samego początku mówiłem, że

to beznadziejny pomysł i nic dobrego z tego nie wyniknie, ale jemu nie można przemówić do

rozsądku. Fred myśli, że może kupić świat.

Rose wspomniała słowa wcześniejsze Casshorna o przepysznym człowieku, którego

dostał w darze, i żołądek szarpnął jej się boleśnie w ataku mdłości.

- Casshorn zjadł Brada, prawda?

- Jasne, że zjadł - burknął Tom. - Tak przynajmniej mówił Fred, zanim on i cały jego

klan dali stąd nogę, jakby im kto portki podpalił.

Rose przetarła twarz. Brad był szumowiną, ale taka śmierć... Nikt nie zasługuje, żeby

tak umrzeć. Pomyślała o tym, że taki los może spotkać chłopców, i zacisnęła dłonie pod

stołem. Duża dłoń Declana zamknęła się na jej pięści. Pogładził ją suchymi palcami.

- Więc wiecie, gdzie jest Casshorn?

Nad stołem zapadła cisza.

- Jest w Wąwozie Mchów - odezwała się Adele. - Sześć dni temu zaczął umierać tam

Bór.

Lee zamachał rękoma.

- A on to niby dlaczego musi to wiedzieć?

- To ich bałagan - zaskrzeczała Emily. - Niech go posprząta.

- To słuszna uwaga. - Lee odwrócił się do Declana. - Dlaczego więcej twoich nie

przybyło, żeby zająć się tym problemem? Dlaczego jesteś tu sam? To wasz bałagan.

- Technicznie rzecz biorąc, jurysdykcja księcia nie sięga Rubieży - odpowiedział

Declan. - Więc w tej chwili to wasz bałagan.

- Ale przecież ciebie przysłali - odezwał się Jeremiah.

- Och, daj spokój. - Tom plasnął o blat wielką dłonią. - Przecież to żołnierz sił

specjalnych, głowę stawiam. Nie mogą nam wysłać batalionu na pomoc, bo musieliby

przyznać, że psychopatyczny brat księcia zbiegł z ich supertajną maszyną do apokalipsy,

której w ogóle nie powinni mieć.

Wyślą jednego gościa, superzabójcę, a jak ten sobie nie poradzi, będą zaprzeczać, że

mieli cokolwiek z tym wspólnego.

- Niezupełnie tak - odparł Declan. Jego palce wciąż delikatnie gładziły dłoń Rose. -

Mam określony czas na wykonanie zadania. Jeśli w ciągu najbliższych dwóch tygodni nie

poinformuję Jego Wysokości, że Casshorn został zlikwidowany, a urządzenie zniszczone,

książę podejmie dalsze kroki.

- Czerwony Legion - szepnęła Babcia.

Declan potwierdził milcząco.

- Co to znaczy? - zapytał Lee.

Usta Babci były już cienką, zaciętą linią.

- Po przejściu Czerwonego Legionu zostaną tylko zgliszcza.

- Możecie ukryć się w Niepełni - dodał Declan. - Ale Wschodnie Wrota zostaną

poddane oczyszczeniu. Będzie tak, jakby was nigdy tu nie było.

- Nie mają prawa! - Lee patrzył na nich płonącym wzrokiem.

- Pomyśl chwilę - odpowiedział mu Tom. - Pięćdziesięciu takich jak ten tutaj. Zetrą to

miejsce z powierzchni ziemi, nie będziemy mieli dokąd wrócić. To samo Stany zrobiły w

Korei. Nie pozwolą nam siedzieć tu i rozprzestrzeniać plotek o ich maszynie zagłady. A on...

- Tom dźgnął palcem powietrze w kierunku Declana - na niego spadnie odpowiedzialność za

wymazanie nas z mapy świata. To splami jego duszę. To będzie jego decyzja. Nikt nie chce

podejmować takich decyzji.

- Dlaczego tu jesteś? - zapytała cicho Adele. - Dlaczego się tego podjąłeś?

- Mam swoje powody - stwierdził Declan.

To nie prowadziło donikąd.

- Chodzi o zmieńca - powiedziała Rose, ignorując ostrzeżenie we wzroku Declana.

Jego dłoń gwałtownie się cofnęła. - Casshorn ma nad nim jakąś władzę. Zmieniec ma na imię

William.

- Ten, który zawiesił Emersona na Dębie Martwego Konia? - skojarzyła Emily Paw.

Rose kiwnęła głową potakująco.

- Declan i William byli przyjaciółmi, więc Declan chce go ocalić.

- Kumpel z wojska, mogę się założyć. - Tom Buckwell pokiwał głową ze

zrozumieniem. - Jasne. To dobry powód. Taki osobisty, więc będziecie walczyć, lordzie,

jeszcze bardziej zajadle. Macie jakiś plan?

- W walce bezpośredniej, jeden na jednego, bez trudu pokonam Casshorna -

powiedział Declan. - Ale on o tym doskonale wie. Muszę oddzielić go jakoś od ogarów. A

ponieważ urządzenie produkuje ogary nieustannie, jednego na raz, najlepszy sposób, by

dopaść Casshorna, to zniszczyć w jak najkrótszym czasie jak największą liczbę ogarów.

Niestety, wszystko wskazuje na to, że on kieruje tymi bestiami bezpośrednio. Może nie być

całkiem człowiekiem, ale nadal będzie umiał rozpoznać pułapkę. Gdybym wiedział więcej o

miejscu, gdzie się ukrywa, mógłbym zbadać okolice i sprawdzić, czemu przyjdzie nam stawić

czoła.

Jeremiah wstał.

- Chyba słyszeliśmy już dość. Musimy się teraz naradzić. Pozwólmy młodym

zaczerpnąć powietrza.

Gdy drewniane drzwi zamknęły się za nimi, Rose stanęła na chwilę oślepiona

światłem słońca.

- Poszło tak dobrze, jak się dało.

- Powiedziałaś im o Williamie - stwierdził.

- Owszem, powiedziałam. Takie słowa jak „obowiązek” niewiele dla nich znaczą. Ale

rozumieją, co znaczy przyjaźń i rodzina. Nie ruszą ciebie, bo jesteś zbyt potężny, no i boją się

represji z Dziwoziemi. Nie mogą ruszyć ogarów, bo te absorbują magię. Ale mogą zrobić

krzywdę Williamowi. W obecnej sytuacji, gdyby natknęli się na obcego zmieńca, mogą

najpierw reagować, a potem pytać. Wszyscy potrafią rzucać klątwy. Widziałeś, co Jeremiah

zrobił ze strzygilem, i wiesz, co moja Babcia próbowała zrobić tobie. - Wytrzymała jego

ciężkie spojrzenie. - Wiem, że to wasza prywatna sprawa, ale lepiej, żeby wiedzieli. Teraz

może go nie skrzywdzą.

- Skąd ta nagła miłość do Williama?

- Jesteś zazdrosny? - Obrzuciła go spojrzeniem spod przymrużonych powiek.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

- Martwię się o Williama, bo on jest ważny dla ciebie - wyjaśniła. - Bo czuję, że póki

tego między sobą nie załatwicie, będzie cię to gryzło. A jeśli William naprawdę pomaga

Casshornowi... Będziesz musiał go zabić, prawda?

- Tak - odparł Declan.

Będzie musiał zabić najlepszego przyjaciela. Rose spojrzała w bok, na drzewa, na

trawę, na swoje dłonie. Żołądek miała pełen ołowiu. Sprawy przybrały tak fatalny obrót, i to

w tak krótkim czasie. Dwa tygodnie temu jej życie było zwyczajną, codzienną harówką i

niemalże w ciągu jednej nocy jej stabilny mały świat stał się miejscem, gdzie wstrętne bestie

polują na małych chłopców, by ich pożreć, a mężczyzna, którego pokochała, musi wybierać

pomiędzy życiem swoim a najlepszego przyjaciela. Była uwięziona w jakimś paskudnym

koszmarze, z którego nie mogła się obudzić. Najgorszy ze wszystkiego był lęk, który

towarzyszył jej nieustannie. Bała się o chłopców i Babcię, bała się o Declana tak strasznie, że

aż bolało, jak gdyby każdą kość w ciele wypełniło cierpienie. Kiedy pozwalała sobie na

odrobinę marzeń, widziała ten nieskończenie kruchy odłamek szczęścia, które mogłoby stać

się jej udziałem. Nie na zawsze, w żadnym wypadku, ale na chwilę - i tę szansę przyjdzie jej

stracić bezpowrotnie. Miała serdecznie dość tego strachu.

- Mówiłeś, że jesteś szeryfem. Tym się zajmujesz? - zapytała. - Na tym polegają twoje

obowiązki?

Declan pokiwał głową.

- I zawsze tak jest?

- Ta sytuacja jest chyba najgorsza, jakiej doświadczyłem - odpowiedział. - Ale tak,

zawsze są wybory, których nie chcę dokonywać, decyzje, których nie chcę podejmować.

Teraz na moich ramionach spoczywa wyjątkowy ciężar. Jeśli nie pokonam Casshorna, zginą

ludzie, Książę Południowych Prowincji straci honor i będzie musiał ustąpić ze stanowiska,

twoje miasto zostanie wymazane z powierzchni ziemi i stracę ciebie. A nawet nie wiem, czy

cię zdobyłem.

Rose zastanowiła się chwilę. „Nie wiem, czy cię zdobyłem” znaczy „nie wiem, czy

mnie lubisz”? Czy może raczej „nie wiem, czy wykonam zadania i staniesz się moją

własnością”?

- Nie stracisz mnie tylko dlatego, że nie pokonasz Casshorna - stwierdziła.

- Jeśli go nie pokonam, będę martwy - powiedział.

Nagle ogarnął ją gniew. Całe to zmartwienie, zdenerwowanie, strach wypełniały ją

bez reszty, a jego spokojne słowa o śmierci zmieniły tę mieszankę w wybuchową. Była

wściekła na Casshorna za to wszystko.

- Na pewno nie.

Brwi Declana powędrowały do góry.

- Przeżyjesz - zapewniła go. - Cały czas będę obok ciebie, żeby dopilnować, że

wyjdziesz z tego żywy, nawet jeśli miałabym wynieść twoje zakrwawione ciało na własnych

plecach. Ciągle jesteś mi winien zadanie. Zamierzam zabić ci nim solidnego klina. Nie

pozbawisz mnie mojego zwycięstwa, lordzie Camarine.

W jego oczach błysnęły iskierki.

- W takim razie przełożę swoje umieranie na jakiś inny termin.

- Koniecznie - warknęła. - Nie wiem, co wyjdzie z tego, co dzieje się między nami, ale

żaden obłąkany błękitnokrwisty dureń nie pozbawi mnie szansy, by się tego dowiedzieć.

- Podjęłaś już decyzję? - zapytał.

- Na jaki temat? Czy ulegnę twemu męskiemu urokowi?

- Tak.

- Jeszcze nie - odparła. - Wciąż się zastanawiam.

- Mogę zrobić coś, co pomoże ci się zdecydować? - Pochylił się ku niej z

niebezpiecznie skupioną miną. Zielone oczy pocieplały i śmiały się szelmowsko, a Rose

zamarła w sidłach tego spojrzenia.

- Nic mi nie przychodzi do głowy - wymruczała.

Był za blisko, absolutnie za blisko, dzieliło ich zaledwie kilka cali. Zobaczyła, jak jego

wargi wyginają się w przebiegłym uśmieszku, siateczkę drobnych blizn przy lewym oku,

długie rzęsy...

- Jest pani pewna, panno Drayton? - zapytał niskim, namiętnym głosem.

- Najzupełniej - szepnęła i wtedy Declan zlikwidował dystans między nimi.

Ujął jej twarz w dłonie i pocałował. Rozchyliła usta, smakował mrożoną herbatą.

Pachniał potem, zmieszanym z aromatem drzewa sandałowego, i rozgrzaną słońcem skórą.

Wszędzie by rozpoznała ten zapach, tak samo jak twardość obejmujących ją ramion. Trzymał

ją tak, jakby rzucał wyzwanie całemu światu. Zatonęła w jego uścisku, przesuwając dłonie po

mięśniach ramion w górę na pierś, potem na kark, aż jej palce sięgnęły wreszcie krótkich

włosów. Przyciągnął ją bliżej, całując mocniej, gwałtowniej, bardziej łapczywie, a ona wtuliła

się w niego całkowicie. Czuła, jak w jego piersi zawibrował głęboki pomruk, dźwięk tak

męski, tak pierwotny, że przeszył Rose głębokim dreszczem. Podłoga za nimi skrzypnęła.

Odskoczyli od siebie na ułamek sekundy, zanim za ich plecami otworzyły się drzwi. Rose

patrzyła sztywno przed siebie, starając się uspokoić oddech.

- Trochę to trwało, ale w końcu zdecydowali się ci pomóc - usłyszała za plecami głos

Babci. - Mamy plan albo coś na kształt planu. Tom ci to za chwilę wyjaśni. Już się cieszy, że

znowu będzie mógł bawić się w żołnierza. Co się właściwie z wami dzieje? Wyglądacie,

jakbyście dostali się do mojej spiżarni i wyjedli cały dżem.

- Wszystko w porządku. - Rose udało się zerknąć na Declana. Wyglądał na kompletnie

ogłuszonego, a zarazem nieźle sfrustrowanego.

- No dobrze - ton głosu Éléonore wyraźnie sugerował, że bez względu na to, co

próbują jej sprzedać, ona ich bajeczki nie kupuje. Wzięła głęboki oddech, potrząsnęła głową i

wróciła do środka domu.

- Potrzebujemy stodoły - powiedział Declan.

- Co?

- Stodoły - powtórzył ze śmiertelną powagą generała planującego bitwę. - Potrzeba

nam stodoły albo jednego z tych miejsc, w których w Niepełni trzyma się samochody.

- Garażu?

Kiwnął głową.

- Prywatnego, stosunkowo odległego miejsca o grubych ścianach, które stłumią

dźwięk, i mocnych drzwiach, najlepiej takich, które od wewnątrz mógłbym zablokować

belką, żeby trzymać z daleka twoją Babkę, braci i wszystkich tych irytujących widzów...

Rose parsknęła śmiechem. Bunkier własnej roboty...

- To dobrze, że nasze kłopoty przyprawiają cię o łzy ze śmiechu - skwitował sucho.

Tom Buckwell wyszedł na ganek i wepchnął swoje gigantyczne ciało pomiędzy nich.

- Rzecz wyglądała tak, nie możemy zaatakować Casshorna bezpośrednio, bo ma za

dużo ogarów, tak?

- Tak - odpowiedziała Rose.

- Żeby dostać Casshorna, musisz rozklepać jego ogary. A żeby pozbyć się ogarów,

musisz je oddzielić od Casshorna albo najpierw zaatakować jego. To w Niepełni chłopaki

nazywają paragrafem dwadzieścia dwa. Powiem ci, jak poprawię wam humor... W

Dziwoziemi macie stopnie wojskowe?

- Mamy - potwierdził Declan.

- A jaki jest wasz?

- Legionista pierwszego stopnia.

- Co to za stopień? Oficerski?

- Nie.

- Zatem podoficer. - Tom uśmiechnął się szeroko. - Sam byłem sierżantem

sztabowym. Mogę się do was zwracać „sierżancie”?

- W porządku - powiedział Declan.

- Więc, sierżancie...

Rose wywróciła oczami. Zabawne, jak lord zmienił się w sierżanta, a Tom z

gburowatego niedźwiedzia w najlepszego kumpla Declana. Typowa rubieżnicza taktyka. Rose

widziała już, jak ją stosowano wobec obcych. Starsi nie znali Declana, nie mieli żadnych

możliwości zweryfikowania pochodzących od niego informacji i bali się go. Tom Buckwell

został więc wyznaczony, by wcielić się w rolę „przyjaciela”, znaleźć z Declanem wspólny

język, a w razie konieczności wbić mu nóż w plecy. Jednak to, co udawało im się z innymi, w

przypadku tego szlachcica nie miało widoków na powodzenie, był zbyt czujny i miał za dobrą

intuicję. A kłamstwo Toma - „wszyscy jesteśmy po prostu niezbyt bystrymi kumplami z

woja” - było szyte zbyt grubymi nićmi.

- Casshorn może jest już nie do uratowania, ale kiedyś był człowiekiem, więc tu

uderzymy. Zbudujemy pułapkę i starsi klątwą położą go do snu. Bez względu na to, jaki jest

nieludzki, sześcioro z nas ma pewne umiejętności. Przytrzymamy go przez kilka godzin. W

tym czasie razem z Rose zaprowadzicie ogary do pułapki, wybijecie je i ruszycie za

Casshornem. Dobry plan, co?

- Świetny - powiedział Declan. - Co to będzie za pułapka?

- O tym jeszcze nie pomyślałem.

- A jak go przeklniecie? - zapytała Rose. Sen byłby tu oczywistym wyborem i w

przeciwieństwie do bolesnych klątw, te powodujące sen były subtelne. - Żeby rzucić na niego

sen, potrzebujemy czegoś, co do niego należy. Włosa, kawałka ubrania.

- O tym jeszcze nie pomyślałem.

Ale plan. Rose westchnęła, sześcioro ich dysponowało wspólnie pół milenium

doświadczenia i tylko tyle zdołali wymyślić.

- Najpierw pułapka - stwierdził Declan. - Bez pułapki nie mamy planu. Kule nie robią

im krzywdy, tylko przechodzą przez ciała. Rozczłonkowanie działa. I rozbłysk, ale mamy

tylko dwie osoby rzucające odpowiednim rozbłyskiem. Ogień też, ale ogary wiedzą, jak go

unikać.

- Więc to musi być coś bardziej subtelnego. Możemy je struć? - zapytał Tom.

- Wątpię. - Declan potrząsnął głową. - Kiedy pojawiły się po raz pierwszy,

potraktowano je arszenikiem i szalejem bez żadnych efektów. Idealna dla naszych celów

byłaby pułapka o wolnym działaniu, coś, co zabiłoby je powoli, stopniowo, żeby nie

zaalarmować i nie obudzić Casshorna.

- Utopić? - podsunął Tom. - Zwabić je do jeziora i utopić jednego po drugim?

- Na przykład. Niestety, ogary dobrze pływają i potrafią długo przebywać pod wodą.

Zapadła cisza. Dołączyła do nich Leanne i przysiadła na bujanym fotelu.

- Szkoda, że nie możemy potraktować ich prądem, jak trolla - zauważył Declan.

- O, to jest kapitalny pomysł, sierżancie. - Tom kiwnął głową. - Z tym że nie wiemy,

czy prąd się sprawdzi w walce z nimi.

- Sprawdzi się - wtrąciła Leanne. - Zanim Karen Roe uciekła do Niepełni, powiedziała

mi, że zabiła ogara prądem. Sparalizatorowała go na śmierć.

- Jak się paralizatoruje kogoś na śmierć? - zainteresował się Tom.

- Jej matka wbiła sobie do głowy, że do Karen ktoś się włamie, więc kupiła jej taki

drogi paralizator, który wygląda jak pistolet - odpowiedziała Leanne. - Wkłada się do niego

taki specjalny pojemnik, akumulatorek i się strzela. Potem odłącza się ten akumulatorek i się

przeładowuje. Dla Karen ciężko jest wybrać jakiś prezent, więc rodzina na każde święta

kupuje jej taki ładunek do paralizatora. One stoją tak po sześćdziesiąt dolarów za dwupak.

Strzeliła do stwora raz, a że nie wykitował natychmiast, to nie przestawała strzelać.

Powiedziała, że cholerny ogar kosztował ją ponad dwie setki dolców.

- Tylko że nie mamy tyle czasu, by paralizatorować ogary po kolei, a jakoś mi się nie

wydaje, żebyśmy zdołali każdego po kolei potraktować kablem. Jest ich za wiele - stwierdził

Tom.

- Dlaczego nie spróbować połączyć jednego z drugim? Wrzućmy kabel do jeziora i

będziemy razić je prądem, aż się potopią - zaproponowała Rose.

Mężczyźni unieśli głowy i zorientowała się, że wpatrują się w nią dwie pary oczu,

zielona i brązowa.

- No co?

- To jest dobry plan - stwierdził Declan.

- Może się udać - stwierdził Tom.

Declan popatrzył na niego uważnie.

- Jest tu jakieś wystarczająco duże jezioro?

- Wschodni Staw.

Szlachcic wstał.

- Muszę go obejrzeć.

- Jest idealne - zapewnił go Tom. - Trzeba godziny, żeby tam dojść, więc jak mamy

iść dzisiaj, to teraz. I tak muszę sprawdzić, co u moich córek, upewnić się, że już się zmyły. O

Holly się nie martwię, ale Niki ciągnie się jak melasa w styczniu. Powinna wyruszyć rano, ale

pewnie ciągle siedzi w domu, zgarniając bagaże jak kwoka.

- Też pójdę - stwierdziła Rose. - Jeśli zamierzacie przekląć Casshorna, muszę zebrać

parę rzeczy dla Babci. A chłopcy są tu na razie bezpieczni.

Leanne westchnęła.

- A jak zamierzacie skłonić ogary, żeby weszły do wody?

- Użyjemy przynęty - odpowiedział Declan z kamienną twarzą.

- Jakiej? - Leanne zmarszczyła brwi.

- Jednego z nas - wyjaśniła Rose. - Ogary przyciąga magia. Więc ja, on albo ty. Jedno

z nas będzie przynętą.

Rozdział dwudziesty drugi

Rose objęła się ramionami i zerknęła na spokojną taflę herbacianych wód stawu. Tysiąc

dwieście stóp długości, pięćset w najszerszym miejscu; staw leżał w depresji po zachodniej

stronie miasta. Wysokie, szarawe cyprysy strzegły go jak wartownicy, opasłe pnie blokowały

całkowicie dostęp do brzegu poza odcinkiem wysuniętym najbardziej na zachód. Resztki

pomostu sterczały smutno pośrodku zbiornika.

Declan przykucnął i zanurzył palce w wodzie. Tom Buckwell trzymał się z daleka.

Błękitnokrwisty nie kupował jakoś tych bzdur „a niech to szlag, sierżancie!”, a Rose

podejrzewała, że Buckwell doskonale zdaje sobie z tego sprawę, bo obserwował Declana jak

niebezpiecznego drapieżnika.

- Kiedyś była tu łódź z wiosłami, można z niej było łowić ryby, ale zatonęła i nikt

jakoś nie postarał się o następną. Pływać tu się nie da, za dużo alg i glonów.

Declan obrócił się na pięcie i spojrzał w górę, gdzie linia wysokiego napięcia znaczyła

niebo.

- Kradniemy prąd z Niepełni - wyjaśnił Tom. - Kiedyś nie było sposobu, żeby

pociągnąć tu jakieś kable, ale z pięćdziesiąt lat temu granica przesunęła się w głąb Niepełni o

jakieś czterdzieści stóp. Nikt nie wie dlaczego, ale kiedy już się przesunęła, znaleźliśmy na

Rubieży słup wysokiego napięcia, a przez druty nadal płynął prąd. Zebraliśmy się i ubiliśmy

interes z lokalną elektrownią, do której należy ten słup. My płacimy im góry szmalu, a oni nie

pytają, gdzie się podziewa ich prąd.

Declan popatrzył na resztki pomostu. Rose spojrzała w tym samym kierunku.

Drewniana platforma nie była zbyt wielka. Dwanaście na dwanaście stóp. Stare opony

przybite do jej boków unosiły się na wodzie. Albo ona, albo Declan będą musieli tam stanąć i

rozbłysnąć, żeby przyciągnąć ogary. Myślała o tym przez ostatnie dwie godziny, a im dłużej

myślała, tym bardziej była pewna, że to ona powinna odegrać rolę przynęty. Była w stanie to

zrobić. Wejdzie na pomost, ktoś wsadzi kabel do wody, ona błyśnie raz czy dwa, żeby zwabić

ogary, a potem popatrzy, jak ich ciała piętrzą się w wodzie. Nic prostszego, prawda?

Wyobraziła sobie siebie na tych deskach, otoczoną przez ogary. A jeśli elektryczność

nie da im rady? Poczuła alarmujące ukłucie w żołądku. Nie mogła myśleć w ten sposób.

Uniosła nieco podbródek. Wszystko będzie dobrze. Nawet jeśli prąd ich nie zabije, będzie

dobrze. Pokona je rozbłyskiem.

Jeśli ona znajdzie się na pomoście, Declan będzie bezpieczny. Będzie mógł ruszyć za

Casshornem, podczas gdy ona upora się z ogarami. Casshorn będzie spał, więc Declan

poradzi z nim sobie bez trudu. Jeśli Rose zdoła zająć ogary wystarczająco długo, to Declan

może wyjść z tej walki cało.

Objęła się mocniej i zerknęła na Declana, patrzył na nią.

- Człowiek, który wie, co robi, zdoła utrzymać przystań długi czas - stwierdził Tom. -

Tu przetniemy linię - wskazał na lukę między dwoma cyprysami. - Znam kilku gości w

mieście, którzy zajmują się bieżnikowaniem opon. Weźmiemy od nich bieżnik - oni to mają

w rolkach - i rozwiniemy na deskach pomostu, żeby była izolacja i żebyś się nie ześlizgnął do

wody, bo jak bestie się do ciebie dostaną, to będziesz miał pod nogami mnóstwo juchy.

Musimy jeszcze załatwić ci jakieś buty na gumie i możemy zaczynać.

- Declan nie musi być przynętą dla ogarów - wtrąciła Rose. - Ja to zrobię. Dam sobie

radę. Mój rozbłysk jest prawie równie potężny jak jego.

Tom zaburczał coś w gęstwinie brody.

- Casshorn będzie spał - przekonywała go Rose. - Jego ogary będą zajęte. To idealny

moment, żeby Declan go dopadł.

- Nie - odezwał się błękitnokrwisty.

- Ale to ma sens - zwróciła się do niego.

- Nie.

- Jeśli mówi nie, to nie. To jego cyrk. - Tom wzruszył ramionami.

- Dlaczego nie, do diabła? - Założyła ręce na piersi. - To dobry pomysł. Nikt ci go tak

nie wystawi, Declan!

W odpowiedzi wyprostował się tylko.

- Pozwól, że będę towarzyszył ci w drodze do domu.

Tom patrzył na nich spod zmarszczonych brwi.

- Dobra, jakoś to dogadacie między sobą. Ja zajrzę do moich dziewczynek i spotkam

się z wami w twoim domu, Rose, za jakąś godzinę. Dwie, jeśli będę musiał na siłę wyrzucać

Niki poza granicę Rubieży.

W drodze do domu Éléonore nie odezwali się do siebie ani słowem. Adele miała

swoje zapasy w Drewnianym Domu, ale każdy szanujący się klątwiarz wolał używać

własnych. Poza tym, pomijając już wszystko inne, Babcia lepiej się będzie czuła, korzystając

z osobistych środków. Rose zebrała gałązki i zioła, podczas gdy Declan najwyraźniej wziął

sobie do serca rolę ochroniarza. Miała straszliwą ochotę wymierzyć mu policzek, tylko po to,

by zetrzeć z jego twarzy ten ponury grymas.

Wrócili do domu Rose nadal bez jednego słowa.

- Napijesz się herbaty? - zapytała, gdy wchodzili po schodach.

Skinął głową.

Weszła do kuchni. Dlaczego tak uparcie się przeciwstawiał? Jej plan był absolutnie

logiczny. Nadto niósł ze sobą dodatkową korzyść, o której Rose nie wspomniała głośno. Jeśli

coś poszłoby źle - a jeśli stoisz na zgniłych dechach pośrodku jeziora pod napięciem,

otoczona przez bestie, zawsze coś musi pójść źle - więc jeśli coś pójdzie źle, Rose zginie

sama. Declan przeżyje i będzie mógł stanąć do walki następnego dnia. Miał więcej szans w

walce z Casshornem niż ona.

To był dobry plan. Musiała tylko wytłumaczyć to Declanowi.

Zalała wrzątkiem herbatę w czajniczku i poszła szukać błękitnokrwistego. Znalazła go

za domem, przy szopie. Siedział na ławce z większym z mieczy na kolanach i wolno,

metodycznie przeciągał po nim miękką szmatką.

Rose przysiadła na pieńku poranionym niezliczonymi ciosami siekiery i czekała. A on

ją ignorował.

- Mój pomysł jest dobry, Declan. Przecież wiesz. Lepiej kontroluję rozbłysk niż ty.

Jestem bardziej precyzyjna.

Podniósł wzrok. Oczy miał śnieżnobiałe. Świetnie. A ona miała przemówić mu do

rozsądku.

- To jest jakaś rycerskość błękitnokrwistych? Jeśli tak, to mam dla ciebie nowinę, nie

możesz sobie pozwolić na rycerskość, Declanie. Teraz jesteś jednoosobową armią, a ja twoją

ochotniczą jednostką gwardii narodowej. Musisz pozwolić mi sobie pomóc, a to jest najlepszy

sposób.

Nic nie powiedział.

- Odezwij się do mnie przynajmniej, do cholery!

Odłożył miecz na bok i podszedł do niej. Determinacja na jego twarzy uruchomiła jej

w głowie dzwonek alarmowy. Cofnęła się. Złapał ją i pchnął lekko, plecami oparła się o

ścianę domu. Uświadomiła sobie, że po raz pierwszy byli naprawdę sami i nikt nie mógł im

przeszkodzić. Jeśli chciał ją zastraszyć, to się srodze zawiedzie.

- Rose.

Próbowała się uchylić, ale zablokował ją ramieniem.

- Jesteś silniejszy, dotarło do mnie. - Zgrzytnęła zębami. Próbowała go odepchnąć, ale

z równym powodzeniem mogłaby odpychać pociąg. Nawet nie drgnął.

- Rose - szepnął. - Spójrz na mnie.

Spojrzała na niego spode łba. Ich oczy się spotkały, a w jego wzroku było coś tak

uderzającego, tak władczego, że słowa zamarły jej na ustach. Spoglądał na nią jak na

najcenniejszy skarb. Jakby nic poza nią nie miało znaczenia.

Jakby ją kochał.

Poczuła dotknięcie ciepła na policzkach i wiedziała, że się rumieni. Przyglądał jej się,

patrzył na szyję, zarys szczęki, oczy, nie spieszył się. Nie mogła uciec z jego uścisku. Ciepło

jego ciała powoli przenikało przez materiał jej koszuli. Poczuła ten cudownie znajomy zapach

potu, drzewa sandałowego, zmieszanego z wonią oleju goździkowego, którego używał do

czyszczenia broni. Przysunął się bliżej, poczuła napór jego mięśni i sutki jej stwardniały. Miał

ją.

- Będę przynętą zamiast ciebie - powiedział.

- Nie.

- Nie rozumiesz.

- Rozumiem doskonale.

Ciało błękitnokrwistego przytłoczyło ją. Jego biodra przyszpiliły Rose do ściany.

Declan powiódł opuszkami po linii jej szyi, ku podbródkowi, aż do ust. Zadrżała. Przesunął

kciukiem po jej dolnej wardze.

- Całowanie mnie nie sprawi, że ustąpię - szepnęła.

- Nie staram się ciebie przekonać - głos miał ochrypły i niski. - Po prostu nie mogę się

opanować.

Mięśnie jego ramion napięły się i Rose zdała sobie sprawę, że Declan walczy, by nie

stracić panowania nad sobą.

Przełknął ślinę. Oczy mu pociemniały.

Miliony powodów do ucieczki przeleciały jej przez głowę. Był błękitnokrwistym, a

ona mieszańcem. Okłamał ją. Chciał ją posiadać. Nie mieli razem żadnej przyszłości. On...

Gdyby teraz, w tym momencie, kiedy tak stała uwięziona między ścianą a napiętym ciałem

Declana, ktoś jej powiedział, że może dostać jedną jedyną rzecz, zanim umrze, poprosiłaby o

niego.

Tych, którzy nie chwytali wpadających w ręce okazji, nie czekało nic dobrego.

Pocałowała go, wtapiając się w jego ramiona, tak miękka jak on był twardy. Nie

wytrzymał. Przygarnął ją, przyciskając zarazem do ściany, odwzajemnił pocałunek z pasją i

namiętnością, wpił się w jej usta. Ten pocałunek rozszedł się gorącym echem po jej ciele i

uwolnił przeciągły, namiętny jęk. Przytuliła się mocniej, gładząc dłońmi umięśnione plecy.

Declan przyciągnął ją, wtulił twarz w szyję, pieścił miękką skórę zębami i językiem,

rozpalając w Rose prawdziwy ogień. Pocałował ją ponownie i jeszcze raz. Całe jej ciało

napięło się w oczekiwaniu. Poruszała się w górę i w dół, poddając się miękko mocnym

ruchom jego bioder.

Jego głos był niczym gorące tchnienie przy jej uchu.

- Boże, jak ja cię pragnę!

- Ja ciebie też - szepnęła. Chciała go tak bardzo, że za każdym razem, gdy jej dotykał,

marzyła tylko o tym, by przytrzymać go tak, by już nigdy jej nie wypuścił z objęć. Sama

myśl, że mógłby stanąć na tych zmurszałych deskach, które pogrążą go w wodzie, waląc się

pod naporem ciał ogarów, sprawiła, że chciało jej się wyć. Nie pozwoli mu tam zginąć.

- I tak ja będę przynętą.

Jego głos był tak niski i tak przepojony pożądaniem, że zmienił się w głuchy pomruk.

- Wiem. Ja też.

- Co?

- Zrobimy to razem.

Zarzucił sobie jej ręce na szyję i zsunął w dół miseczki stanika, uwalniając do bólu

nabrzmiałe piersi. Opuszkiem kciuka potarł sterczącą brodawkę. Fala intensywnej,

niewypowiedzianej przyjemności przetoczyła się przez ciało Rose.

- Dam sobie radę z ogarami. Nie musisz... - wydyszała.

- Muszę.

Pocałował ją, kradnąc jej dech, skubiąc zębami dolną wargę. Podciągnęła w górę jego

koszulkę. Chciała go nagiego, tak by czuć dotyk jego skóry na swojej.

Porwał ją na ręce.

- Łóżko.

Owinęła się wokół niego, namiętnie całując kark i linię mocnej szczęki.

- Dobry pomysł.

Wpadli do sypialni. Rzucił ją na łóżko i złapał za koszulkę, znoszony materiał trzasnął

mu w rękach.

- Przepraszam.

- Mam inne.

Ściągnęła z niego T-shirt i przesunęła dłonie po piersi w dół, do twardych mięśni

brzucha, a potem niżej, wyłuskała go z jeansów i potarła dłonią twardy, napięty członek.

Jęknął dziko, zwierzęco i zerwał z niej resztę ubrania. Przez chwilę zamarł, górując nad nią,

wysoki, złocisty, jakby upleciony z twardych mięśni.

Była zbyt rozpalona, zbyt wilgotna, zbyt niecierpliwa.

Sięgnął ku niej, a ona natychmiast wyszła mu naprzeciw, całując, pocierając,

podsycając ogień, który w nich płonął. Jego język tańczył na jej skórze. Palcami objął lewą

pierś i nie przestawał pieścić napiętego sutka, aż pożądanie stało się niemal bolesne. Jego

biodra odnalazły drogę między jej uda. Pochylił głowę i złapał sterczący sutek w usta.

Wygięła się zapraszająco, wbijając palce w jego plecy.

- Teraz - szepnęła. - Teraz, Declan, nie zwlekaj.

Usłyszał ją. Jego wargi odnalazły jej usta. Wszedł w nią.

Jęknęła cicho. Jej ciało wibrowało przyjemnością, pożądaniem, pragnieniem. Naparła

na niego.

Wchodził w nią mocniej i mocniej, głębiej i głębiej, w gwałtownym, pożądliwym

rytmie. Wypełniał ją tak cudownie, wspaniale i chciała go coraz bardziej.

Całowała jego szyję, pierś, podbródek, a on brał ją coraz mocniej. Wbiła palce w jego

plecy, napinając całe ciało, a ta niesamowita bolesna potrzeba wewnątrz niej stawała się

kaskadą równie niewysłowionej przyjemności. Czuła, jak siła jego pchnięć unosi ją wyżej i

wyżej, aż kompletnie zatraciła się w gorącym tańcu ich ciał, póki coś w niej nie pękło.

Przyjemność zalała ją rwącą falą, unosząc ze sobą wszystkie myśli. Rose wykrzyczała jego

imię. Jej ciało też krzyczało, zamykając go w uścisku. Przywarł do niej i eksplodował z

ochrypłym jękiem.

Leżeli przez chwilę splątani, wciąż jeszcze oszołomieni. Rose nie była w stanie

powiedzieć, które kończyny należały do niej, które do niego.

- To nie tak miało być - odezwał się, a w jego głosie wciąż słychać było głuche echo

pożądania.

- A jak?

Przyciągnął ją do siebie i zamknął w czułym uścisku. Rose zatonęła w tych objęciach

niewiarygodnie wręcz szczęśliwa. Pieścił palcami jej ramię.

- Powoli, zmysłowo. Wyrafinowanie.

Przewróciła się na bok.

- To bardzo niewłaściwie z waszej strony, erlu Declanie Rielu Martelu Camarine.

- Zapamiętałaś moje imię. Odczuwam potrzebę uczczenia jakoś tego epokowego

wydarzenia.

- Wydawało mi się, że właśnie to zrobiliśmy - mruknęła. - Ale jeśli nalegasz na

powtórkę, z pewnością uda nam się zorganizować jakąś w najbliższym czasie.

- Wiesz, co się dzieje, jak nadużyjesz rozbłysku? - zapytał cicho.

- Nie.

- Mnie się raz zdarzyło. - Przytulił ją. - Wpadliśmy w pułapkę, a zaklinacze galijscy

pognali na nas hordę marloków. To gatunek człekokształtnych, wielkie, drapieżne małpy. Nie

mieliśmy żadnej osłony ani żadnego wsparcia. Było nas zaledwie pięcioro. Staliśmy plecami

do siebie i rozbłyskaliśmy. Pamiętam, że usta miałem pełne krwi. Wzrok mi się mącił.

Miałem wrażenie, że moje ramiona sięgają nie wiadomo jak daleko.

- I co się stało?

- William wpadł w szał. Zmieńcom to się zdarza raz na jakiś czas, gdy wyrosną z

wieku szczenięcego. Tracą kontakt z rzeczywistością i szaleją. Jemu odbiło, a my rzuciliśmy

się na ziemię, bo w takim stanie zabija wszystko, co stanie mu na drodze. Zapytałem go

kiedyś, jakie to uczucie, a on odpowiedział mi, że ten stan to jak podróż do miejsca, gdzie nie

ma Boga. Nie wiem, co to właściwie miało znaczyć. Kiedy wreszcie się zmęczył, na całym

polu tylko nasza piątka pozostała przy życiu.

- A co by się stało, gdybyś wtedy nie przestał rozbłyskać?

- Umarłbym. I pewnie nawet nie wiedziałbym kiedy. Wydaje ci się, że możesz dać z

siebie jeszcze odrobinę, wysilić się mocniej, a wtedy świat ulatuje w nicość, a razem z nim

twoje życie. - Pocałował ją w policzek. - Nie pozwolę, żeby coś takiego przytrafiło się tobie.

Zmarszczyła brwi.

- Nie wiesz, kiedy przestać - nie dopuścił jej do głosu. - Za bardzo się wysilasz.

Widziałem, jak rozbłyskałaś raz za razem, przez trzy godziny, gdy próbowałaś opanować

Obronę Atamana. W ogóle nie zdajesz sobie sprawy, gdzie leży granica twoich możliwości.

Uniosła się na łokciu.

- Declan...

- Były takie momenty, że ja ustępowałem tobie. Kiedy powstrzymałaś mnie przed

spuszczeniem lania Simoenowi albo kiedy powiedziałaś starszyźnie o Williamie. Ustąpiłem,

bo potrafiłem zrozumieć, że masz lepsze rozeznanie w sytuacji. Teraz twoja kolej ustąpić

mnie. Wiem, o czym mówię, Rose. Byłem zawodowym żołnierzem ponad dekadę. Jesteś

cudowna, ale potrzebujesz treningu. Jeśli pójdziesz na jeziorko sama, zginiesz, a ja do tego

nie dopuszczę.

- Nie. - Odsunęła się od niego. - Nie rozumiesz...

- Rozumiem. - Przyciągnął ją do siebie i pocałował. - Fantastycznie poradzisz sobie z

pierwszą falą ogarów, a potem druga rozerwie cię na strzępy. Wtedy wszyscy będą płakać na

twoim pogrzebie i wspominać, jak to dzielnie oddałaś życie za sąsiadów.

Odwróciła się od niego.

Ujął jej dłoń i pocałował palce.

- Zrobimy to po mojemu. Oboje przeżyjemy i potem zajmiemy się Casshornem.

Obiecaj mi to, Rose.

Jego słowa miały sens. Nie była aż tak dumna, by tego nie przyznać. Przy tym i tak

dostawała to, na czym jej zależało - nie będzie tam sam.

- Dobrze - powiedziała po prostu. - Zrobimy to po twojemu. Ale ciągle potrzebujemy

czegoś, co należało do Casshorna, żeby klątwa zadziałała.

Brwi Declana zbiegły się w grubą linię.

- Sądzisz, że George ma na tyle siły, by reanimować jakieś stworzenie? Tylko na

chwilę.

- Może? - odpowiedziała. - Musimy jego zapytać.

- Jeśli da radę to zrobić, to być może mam pewien plan.

Jego dłoń zsuwała się niżej w łagodnej pieszczocie. Pocałował ją, a ona przytuliła się

do niego.

- Rose? - dobiegł ich z werandy ryk Toma.

Declan zaklął.

George siedział na zwalonym pniu i patrzył na trzy martwe kruki ułożone przed nim.

Smutne czarne ciałka. Bez życia. Zostały zabite za pomocą łuku i strzały. Niewiele ran do

naprawienia. Z tyłu Jack węszył w powietrzu. Prawdopodobnie uważał, że ptaki byłyby niezłą

przekąską. Po prawej na kłodzie siedziały Rose i Mémère.

- Nie wierzę, że każecie mu robić coś takiego. - Mémère była zła. Jej policzki zabarwił

rumieniec gniewu.

- Wskrzesi coś tak czy tak, prędzej czy później.

- Ale nie tak prędko!

Rose używała „rozsądnego” tonu. George nigdy nie wygrał kłótni, jeśli siostra mówiła

w ten sposób.

- A kiedy nie będzie za prędko? - spytała Rose.

- Nie wiem. - Mémère machała rękoma. - Ale nie teraz.

- Gdyby to zależało od ciebie, „nie za prędko” oznaczałoby nigdy.

- I co w tym złego?

- Nie możesz oczekiwać, że już nigdy nie użyje swojego talentu.

- George - odezwał się Declan.

George spojrzał na niego.

- To, o co cię teraz poproszę, nazywa się nekromancją bojową. Najpierw poćwiczymy

sobie, a potem przejdziemy do trudnego zadania. Rozumiesz?

George skinął głową.

- Wcześniej, kiedy wskrzeszałeś jakąś istotę, czułeś z nią więź, prawda?

George skinął głową. To było niczym trzymanie ryby na haczyku, ryba ciągle

podrygiwała i ciągnęła żyłkę, ale nigdy zbyt mocno.

- I czasami mogłeś powstrzymać je przed robieniem różnych rzeczy. Jak

powstrzymałeś dziadka przed atakiem na Rose.

George skinął głową. Mógł to zrobić. Nie robił tego zbyt często, bo chciał, żeby te

istoty żyły i robiły, co chciały, ale tak, mógł to zrobić.

- Chciałbym, żebyśmy poszli trochę dalej - mówił Declan. - Chciałbym, żebyś

wskrzesił jednego z tych ptaków i utrzymał go pod kontrolą. Jednak ważne jest, żebyś

zrozumiał, wskrzeszamy tego ptaka tylko na jedną misję. Kiedy jego zadanie dobiegnie

końca, musisz pozwolić mu odejść, ponieważ wykonał swoją pracę i zasłużył na odpoczynek.

Rozumiesz to?

George skinął głową.

Declan patrzył na niego w milczeniu.

- Rozumiem - powiedział George.

- Do dzieła - zachęcił go Declan.

George dotknął ptaka po prawej. Najmniejszego, który budził największe

współczucie. Magia popłynęła ku martwemu zwierzakowi wąskim strumieniem, rozciągnęła

się i złapała stworzonko na haczyk, a George odwrócił głowę, zagryzając usta. Wskrzeszanie

było dla niego bolesne. Przez pióra nie widział dziury po strzale, ale czuł ją, zasklepił więc

ranę odrobiną mocy. Na wszelki wypadek.

Ptak zadygotał, wyprostował jedną nogę, potem drugą, przetoczył się i wstał.

Mémère głośno wciągnęła powietrze.

- No i to zrobiłeś. Teraz zaczniesz wszystko od początku.

- Bardzo dobrze. - Declan wstał i podszedł do ptaka. - Zamknij oczy i stań do mnie

tyłem, ale utrzymuj kruka nieruchomo. Dotknę go, a ty mi powiesz kiedy.

George zamknął oczy. Delikatny dotyk zaburzył magię.

- Teraz.

- Bardzo dobrze - pochwalił go Declan. - A teraz co robię?

- Przyciskasz mu skrzydła do ciała.

- Powiesz mi, kiedy przestanę.

Minęła długa chwila.

Nacisk na kruka zniknął.

- Teraz!

- Świetnie. Możesz się już odwrócić. - Declan odszedł na kilka kroków. - Spróbuj

sprawić, by do mnie podszedł.

- Podeszła - poprawił go George. - To dziewczynka.

- Przepraszam. Proszę, spróbuj sprawić, by do mnie podeszła.

George pociągnął za żyłkę mocy. Nigdy dotąd nie próbował skłonić ptaka do

chodzenia. Powstrzymywanie istot przed poruszaniem się było proste. To było trudniejsze.

Kruk zatoczył się i obrócił w miejscu.

- Nie spiesz się - powiedział Declan.

George skoncentrował się mocniej. Im dłużej skupiał się na magicznym połączeniu,

tym bardziej okazywało się ono złożone. Najpierw była to cienka żyłka, potem cały pęk

splecionych razem cieniutkich żyłek, które po chwili okazały się być siecią spowijającą

całego kruka. George pociągnął za sieć. Ptak podskoczył i upadł w piach. George potrząsnął

głową, żeby odzyskać ostrość widzenia.

- W porządku, George, nie musisz wcale tego robić - odezwała się Mémère.

- Babciu, daj mu spokój - powiedziała Rose. - Proszę.

George westchnął, to nie był właściwy sposób.

- Idź do Declana - szepnął.

Ptak wstał, rozpostarł skrzydła i chwilę później wylądował na ramieniu

błękitnokrwistego.

- Przepraszam - mruknął George.

- Jest dobrze - uspokoił go Declan. - Spróbuj jeszcze raz.

George skinął głową. Zajęło mu jakieś dziesięć minut, zanim wymyślił, co trzeba

zrobić. Musiał skoncentrować się bardzo na ścieżce przed krukiem i sprawić, by ptak poszedł

do celu. Jeśli tylko trochę się rozpraszał, ptak leciał do Declana i siadał mu na ramieniu.

Kiedy wreszcie kruk doszedł do celu, George westchnął zadowolony.

- Zmęczony? - zapytał Declan.

- Nie.

- No to nowe zadanie. - Declan otworzył dłoń i zaprezentował mały czerwony kamyk,

po czym rzucił go w piasek. - Czy ona może mi go przynieść?

Kruk zanurkował, zgarnął kamyk z ziemi i zrzucił go na dłoń Declana.

Brwi szlachcica powędrowały do góry.

- To powinno być trudniejsze niż skłonienie ptaka do przejścia kilku kroków.

- Dla mnie jest łatwiejsze - uśmiechnął się George. Musiał jedynie skoncentrować się

na kamyku, potem na Declanie.

- Kiedyś sprawił, że ptaki kradły dla nas czereśnie - odezwał się Jack.

Declan schylił się i schował kamyk w krzakach. Kruk zeskoczył mu z ramienia i

podszedł w stronę zarośli, a potem usadowił się na gałęzi. George zmarszczył brwi. Ze

swojego miejsca nie mógł zobaczyć kamyka.

- Nie możesz znaleźć? - zapytał Declan.

- Musiałbym popatrzeć przez jej oczy - odpowiedział cichutko George.

- A tego nie lubisz - stwierdził mężczyzna.

George potrząsnął głową.

- Bo zapominasz, że nie jesteś ptakiem? I nie możesz znaleźć drogi z powrotem?

- Skąd wiesz? - George był zdumiony.

- Moja ciotka jest nekromantką. To, o co cię proszę, nazywa się nekromanckim

opętaniem. Jest na to pewien sposób. Jeśli obiecam, że pomogę ci wrócić do ciała,

spróbujesz?

- Rose! - Mémère poderwała się na nogi.

- George, nie musisz tego robić, jeśli nie chcesz - powiedziała Rose. - To twój wybór.

I nikt nie będzie na ciebie zły, jeśli odmówisz.

George zastanowił się chwilę. Raz spróbował tego z kotem, ponieważ Jack zmieniał

się w kota, kiedy chciał, i George zapragnął wiedzieć, jak to jest. Wrócił do swojego ciała

tylko dlatego, że Jack znalazł go nieruchomego na werandzie i złapał od tyłu, pozbawiając

tchu. Najgorsze, że George w ogóle nie mógł sobie przypomnieć, jak to jest być kotem.

Jedyne, co pamiętał, to niewyraźne, przerażające uczucie, które towarzyszyło poszukiwaniu

czegoś, czego nie mógł znaleźć, i świadomość, że szukał własnego ciała.

Chciał wiedzieć, jak to jest być ptakiem.

Popatrzył na Declana.

- Okay - powiedział.

- Kiedy tylko będziesz gotowy - odpowiedział Declan.

George popatrzył na kruka, chwycił linię mocy, która ich łączyła, i pociągnął, by za jej

pomocą wejść do czarnego ciała.

Świat eksplodował kolorami, których George nie potrafił nazwać. Przez moment

siedział nieruchomo, zatracił się w wibrującym lśnieniu liści, po chwili jednak coś wypłynęło

z głębi jego umysłu.

Kamyk.

Miał znaleźć kamyk.

Zeskoczył z gałązki i rozejrzał się po ziemi. Był tam, mieniący się tuzinem odcieni.

Taki śliczny. Śliczny, śliczny kamyk.

Wziął go w dziób i wynurzył się z krzaka. Rozświetlona słońcem trawa była

przepiękna. W oddali zobaczył jakieś postaci: dwie stały obok siebie, krystalicznie czyste i

lśniące, jedna silniejsza, druga słabsza. W jego umyśle pojawiły się słowa. Rose. Mémère. Nie

był pewien, co znaczą, ale był pewien, że to było coś dobrego. Zobaczył trzecią postać, której

blask miał dziwną barwę. Też ją znał. Jack. Czwarta postać była największa ze wszystkich.

Declan. Miał coś dla Declana. Poczuł, że coś go przyciąga do tej postaci, ale nie wiedział co.

Rozpostarł skrzydła, poleciał i wylądował na ramieniu Declana, poczuł pod szponami ciepłe,

twarde ciało. Kamyk wypadł mu z dzioba.

Była jeszcze piąta postać, której wcześniej nie widział, skulona na ziemi. Było w niej

coś dziwnie znajomego, ale nie lśniła jak pozostałe.

Declan otworzył usta i wydał dźwięk.

Uderzył go lód. Krzyknął, świat wywinął koziołka i George poderwał się na nogi,

spazmatycznie łapiąc oddech. Twarz miał mokrą. Obok stał Jack z pustym wiadrem.

George poczuł, jak otaczają go ramiona Rose, przytulnie ciepłe.

- Szok pozwala to przełamać - wyjaśnił Declan. - Dużo nie trzeba, szczególnie jeśli

nie spędził w obcej formie zbyt wiele czasu. Im dłużej trwa opętanie, tym silniejszy musi być

szok. Mieliśmy nekrozwiadowców, którzy przypalali się nawzajem żywym ogniem, ale to po

kilku godzinach. My potrzebujemy zaledwie minuty, może mniej.

- W porządku? - zapytała Rose.

George uśmiechnął się. Wir kolorów z wolna bladł w jego głowie.

- Tym razem pamiętam - powiedział. - Pamiętam, jak to jest być ptakiem.

Rozdział dwudziesty trzeci

Im bardziej zagłębiali się w Bór, tym było ciemniej. Drzewa stawały się wyższe i grubsze, ich

pnie wznosiły się ku niebu niczym gigantyczne omszałe kolumny. Rozłożyste gałęzie splatały

się ze sobą, powiązane pnączami, zwieszającymi się w dół niczym włosy driad. Korony

drzew tworzyły gęsty baldachim, oddzielne leśne piętro. Rose, przedzierając się przez

gęstwinę, zerkała wokół, upewniając się, że Jack nie urwał się spod opieki Babci. Nie był

zachwycony faktem, że musiał zostać w Drewnianym Domu.

Popatrzyła na Declana, który parł przed siebie bez wahania. Najwyraźniej czuł się w

tej głuszy jak w domu. Ostrożnie niósł niewielki pakunek, w którym, troskliwie

zabezpieczone, podróżowały dwa kruki. Jeszcze w Drewnianym Domu George ożywił oba.

Nie opętał ich jak na razie, czekał na moment, w którym poczuje, że zostały uwolnione,

wtedy przejmie nad nimi kontrolę.

To był prosty plan. Zbliżą się do Casshorna, zaczekają na właściwy moment,

wypuszczą kruki i pozwolą George’owi ukraść jakiś drobiazg. Kiedy kruki odlecą, oni

popędzą za nimi, odbiorą im rzecz skradzioną Casshornowi i uciekną, przynajmniej taką mieli

nadzieję.

George’owi wolno będzie opętać ptaki jedynie na pięć minut. Później, uda się czy nie,

Babcia i Jeremiah go wybudzą. Pięć minut nie stanowiło dla George’a żadnego zagrożenia,

zapewnił ich Declan. Rose nie chciała, by George musiał przez to przechodzić, ale nie mieli

wyboru. To był marny plan, ale innego nie mieli.

Rozmawiała z Lovedahlem i Leanne. Kiedy George się obudzi, jego talent nie będzie

im już potrzebny, wtedy Jeremiah zabierze jego, Jacka oraz Leanne i jej syna do Niepełni.

Rose dała Leanne wystarczająco dużo pieniędzy na porządny hotel. Leanne ze swoją siłą

doskonale zajmie się chłopcami. Bez względu na to, co wydarzy się na Rubieży, bracia będą

bezpieczni.

Las szeleścił wokół nich. Tu królowało życie. Ptaki ćwierkały, wiewiórki skrzeczały

wściekle na intruzów, którzy przyszli wykraść im dzieci, borsuki pomrukiwały głośno, a

ostrożne poszczekiwanie lisa rozbrzmiewało w pobliżu. Rubieżny mech pokrywał pnie

miękkim kokonem, obuwiki świeciły pastelami. Powalone pnie dawały życie nowym

roślinom, młodym pędom i powojom. Zapach niezliczonych kwiatów i ziół wypełniał

powietrze, mieszając się z zapachem zwierząt. Nawet światło, przefiltrowane przez baldachim

z liści, było tu szmaragdowe.

W tętniącym życiem Borze ona i Declan byli jedynie dwoma płomykami życia. W

innych okolicznościach Rose z przyjemnością usiadłaby i posłuchała oddechu potężnego lasu,

ale dziś nie stać jej było na ten luksus.

- Ostrożnie - zawołała cicho, gdy Declan zatrzymał się przed łatą jaskraworóżowej

trawy. - Bardzo trujące.

Oberwała z pnącza garść bladożółtych jagód i podała Declanowi.

- Fałszywe czereśnie - zachęciła go.

Wrzucił kilka do ust.

- A smakują jak prawdziwe.

Zaskakiwało ją, jak Declan poruszał się w lesie - jak wilk, bezszelestnie, lekko. Jego

twarz znowu stała się nieprzeniknioną maską. Usta znów układały się w twardą linię, a oczy

spoglądały zimno i z dystansem.

Nalegała na to, żeby mu towarzyszyć, wbrew życzeniom i opinii Éléonore. Babcia

była przeciwko niej.

- Dlaczego musisz go tam prowadzić?

- Ktoś musi. Nie zna Boru.

- Niech to zrobi Jeremiah lub Tom.

- Może trzeba będzie stamtąd uciekać na łeb na szyję, biegam szybciej niż

którykolwiek z nich, rozbłyskam też o niebo lepiej. Poza tym on mi ufa. Ze mną będzie czuł

się swobodniej.

Éléonore wydęła usta.

- Wolałabym, żebyś nie szła. Mam tylko jedną wnuczkę.

Teraz, patrząc na Declana, Rose miała wrażenie, że on też wolałby, żeby nie szła.

- Czy fakt, że jestem z tobą, tak bardzo ci przeszkadza? - zapytała w końcu.

- Wolałbym tego uniknąć.

- Nie zmusiłeś mnie. To mój dom został napadnięty, to moja rodzina znalazła się w

niebezpieczeństwie.

- Rozumiem. - Potrząsnął głową. - Istota szkolenia zawodowych żołnierzy sprowadza

się do tego, żeby cywile nie musieli stawać do walki. Robimy, co robimy, żeby ludzie tacy jak

ty mogli spać bezpiecznie. I proszę, teraz polegam na wsparciu kobiety cywila i talencie

dziecka. I tak, przeszkadza mi to. I chyba powinno.

- Jeśli z tobą pojadę... - zaczęła.

Poderwał głowę i spojrzał na nią.

- Jeśli z tobą pojadę i zdecydujemy się być razem, prędzej czy później wyruszysz na

jakąś misję, a ja zostanę w domu, z walącym niespokojnie sercem, i gryząc palce, będę miała

nadzieję, że wrócisz żywy.

- Nie zawsze jest to takie dramatyczne - powiedział cicho.

- Ale często niebezpieczne.

- Tak - przyznał.

- Co musiałabym zrobić, żeby ci towarzyszyć?

Zmierzył ją lodowatym spojrzeniem.

- Musiałabyś zdać kilka egzaminów kompetencyjnych, zarejestrować się jako jeden z

moich agentów operacyjnych. To zły pomysł. Bardziej martwiłbym się o ciebie niż o cel

misji.

Uśmiechnęła się. Nie powiedział nie.

- No cóż, powinnam w takim razie być na tyle dobra, żebyś się o mnie nie martwił.

Mam nadzieję, że jesteś dobrym nauczycielem.

- Jesteś niemożliwa - warknął.

- Hej, to nie ja stanęłam na twoim progu, domagając się jakichś wyzwań. To ty byłeś

tym ciołkiem, który mnie wybrał, więc pretensje możesz mieć tylko do siebie.

Zatrzymali się jak na komendę. Stanęli na granicy wąskiej łąki. Za nią Bór stracił swój

intensywny kolor. Pnie drzew były nagie i ponure, a poszycie skurczyło się, ścieniało, teraz

ziemię zaścielała już tylko miękka warstwa przegniłych liści. Magia się rozwiała. Las był

martwy i jakoś tak dziwnie zakonserwowany, jakby zmumifikowany.

Martwe pnie i gnijącą trawę znaczył ślad złej magii. Obcy, kłujący. Gdyby magia

miała kolor, pewnie kapałaby z gałęzi trupim fioletem. Widomy dowód obecności ogarów.

- To straszne, co robią - szepnęła Rose.

Ramię Declana objęło ją na chwilę i przycisnęło mocno do boku. Puścił Rose niemal

w tym samym momencie, ale tyle udało mu się zawrzeć w jednym uścisku: pożądanie,

potrzebę, niepokój, wsparcie... Ochroni ją za cenę własnego życia. W jakiś niewytłumaczalny

sposób poczuła się tym faktem oburzona. Nikt nie powinien być zmuszony do przyjęcia takiej

ofiary. Nie chciała ciężaru tego poświęcenia na swoich barkach. Strach ustąpił miejsca

wściekłości. Casshorn. Jeśli chciałaby mieć choć cień nadziei na przyszłość z Declanem czy

na jakąkolwiek przyszłość, musiała wyeliminować Casshorna i jego ogary. Innej drogi nie

było.

Declan stanie do tej walki i nie podda się do ostatniego tchu. Ona musiała zrobić to

samo.

Ramię przy ramieniu weszli między martwe drzewa.

Dwadzieścia minut później Rose i Declan leżeli na krawędzi wąwozu. W dole,

pośrodku jaru, rozparło się dziwaczne urządzenie, plątanina dźwigni i ruchomych części, jak

gdyby jakiś gigantyczny zegar rozchorował się śmiertelnie i zwymiotował swoje wnętrzności.

W centrum tego urządzenia wisiał podłużny kokon srebrzystego blasku. Przypominał watę

cukrową zrobioną z połyskliwej mgły.

Wokół urządzenia leżały ogary, jeden przy drugim, ułożone ciasno jak zapałki w

pudełku. Rose próbowała je policzyć. Sto dwanaście. Sto trzynaście. Sto... zbyt wiele. Jeśli

zostaną wykryci, ogary rozerwą ich na kawałki.

Magia unosząca się nad wąwozem sprawiła, że żołądek Rose skręcił się boleśnie.

Wypełniała rozpadlinę, pełzła w górę po stromym zboczu, jak gdyby była zbyt ciężka, by

rozpłynąć się w powietrzu. Jej macki zaledwie musnęły Rose, a i tak całe ciało dziewczyny

wzdrygnęło się ze wstrętu. Miała ochotę zerwać się na nogi i uciekać przed siebie na oślep, a

potem wskoczyć do jeziora i szorować całe ciało garścią szorstkiego piasku, żeby zetrzeć z

siebie ten ohydny osad.

Zacisnęła zęby i leżała absolutnie nieruchomo, bojąc się odetchnąć. Jej wyobraźnia

malowała obraz hordy ogarów wspinającej się po ścianie wąwozu. Widziała wyraźnie, jak

ostre szkarłatne zęby rozszarpują Declana na strzępy. To, czym byli, ich obawy, zmartwienia,

szczęścia, wszystko, co czyniło z nich ludzi, nie miało najmniejszego znaczenia. Dla ogarów

byli jedynie nasyconym magią mięsem. Zimno ogarnęło jej ciało, paraliżując mięśnie. Serce

waliło jak młot.

Ręka Declana spoczęła na jej ramieniu. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami

i w jego oczach odnalazła spokojną siłę. Nie stracił głowy. Nie sprawiał wrażenia

przestraszonego. Uchwyciła się tej odwagi jak tonący brzytwy i powoli wypuszczała

powietrze, pozbywając się paniki z każdym oddechem.

Coś poruszyło się na dnie wąwozu.

Declan skupił się na tym ruchu. Oczy miał zimne niczym lodowiec.

Masa ogarów rozdzieliła się i w przejściu pojawiła się wysoka postać w długim

płaszczu.

Casshorn.

Był tu. Znaleźli tego skurwysyna. Poczuła, jak ogarnia ją uczucie triumfu. Myślał

pewnie, że może się schować?

Casshorn zachwiał się, jakby był zamroczony, ale zaraz się wyprostował. Powoli

dotarł do urządzenia.

Rose patrzyła na jego plecy i z całego serca życzyła mu śmierci. Gdyby był w zasięgu

rozbłysku, pewnie spróbowałaby go usmażyć.

Urządzenie zaskrzeczało i zapiszczało, metal zaczął trzeć o metal. Koła zębate

zawirowały. Połyskliwy kokon otworzył się szeroko. Wypłynął z niego ciemny kształt,

spowity w błonę pokrytą żółtymi i fioletowymi żyłami. Upadł na ziemię i zaskrzeczał,

skrobiąc błonę od wewnątrz.

Casshorn podszedł do niego, z cienia wyciągnął solidny, złowieszczo wyglądający

hak, przymocowany do niego łańcuch ginął gdzieś w gałęziach martwego drzewa po lewej.

Rzecz ukryta w błonie zaczęła się wiercić intensywnie. Casshorn brutalnie wbił w nią

hak i kopnął dźwignię wystającą z drewnianego kloca. Łańcuch podskoczył, napiął się i

popełzł po ziemi w górę drzewa, aż błoniasty wór zawisł trzy stopy nad ziemią.

Casshorn przeciął go, odsłaniając w pełni wykształconego ogara, zawieszonego na

haku do góry nogami. Chwycił łeb bestii i w tym momencie Rose zobaczyła jego dłoń. Palce

miał długie, a każdy zbrojny w dwucalowy czarny szpon. Casshorn wbił pazury w szyję

ogara, a stwór nawet nie próbował się bronić.

Czarne szpony rozpłatały gardło bestii. Z rany popłynął strumień szarości. Casshorn

uniósł z ziemi spory kubek i podstawił pod ranę. Ciecz bryzgała do kubka i na jego ręce.

Kilka chwil później ogar przestał podrygiwać, ciecz przestała płynąć, a Casshorn wytarł

dłonie o grzbiet martwego potwora. Po czym podniósł kubek do ust.

Rose miała wrażenie, że żołądek łomocze jej o zęby. Zakryła usta dłonią, żeby jakoś

powstrzymać torsje.

Casshorn przechylił naczynie, peleryna zsunęła mu się z ramion. Pod nią był nagi.

Wysoki, miał szerokie ramiona i pierś, ale był nieludzko chudy, pokryty supłami mięśni jak

jeden z ogarów. Ramiona i nogi miał nieproporcjonalnie długie. Jego skórę pokrywały sine i

żółte plamy.

Opróżnił naczynie i odwrócił się. Wtedy Rose mogła zobaczyć jego twarz. Kiedyś

musiał być przystojnym mężczyzną, wciąż jeszcze widać było ślad minionej urody: duże

oczy, kwadratową linię szczęki, cień tego, co kiedyś było szeroką męską twarzą o silnych

rysach. W przeszłości musiał być podobny do Declana. Sieć nabrzmiałych żył sterczała mu na

skroniach, jakby pod skórą miał gruby sznurek. Długie włosy wciąż miały barwę złocistego

blondu, ale przerzedziły się i spływały na pierś pojedynczymi kosmykami. Twarz zapadła się

i pomarszczyła, a kiedy otworzył usta, żeby przełknąć zawartość naczynia, Rose zdołała

dostrzec zęby. Były szkarłatnoczerwone.

A więc tak tego dokonał. Zapłacił za nietykalność swoim ciałem i duszą.

Palce Declana zacisnęły się na jej ramieniu. Spojrzała na niego. Jego wzrok utkwił w

przeciwległej krawędzi wąwozu. Rose popatrzyła w tym samym kierunku i przygryzła wargi,

zanim zdołał z nich ulecieć jakiś dźwięk.

W krzakach po przeciwnej stronie leżał wilk, wielki i czarny, niczym ożywiony

koszmar. W jej wspomnieniach też był ogromny. Przypisywała to przerażeniu, uznając, że to

strach sprawił, że wilk wydawał się większy, niż był w rzeczywistości. Teraz jednak

stwierdziła, że zapamiętała go nad wyraz dobrze - był przeogromny.

Wargi Declana poruszyły się bezdźwięcznie, kształtując jedno słowo - „William”.

Wilk zerknął w bok i zauważył Rose. Jego oczy zapłonęły bursztynowo. Czarne wargi

zwinęły się w cichym warknięciu i zaprezentował jej garnitur zabójczych zębów. Zadrżała.

Coś tu było nie w porządku. Skoro William grał w jednej drużynie z Casshornem, to

co, do cholery, robił ukryty w krzakach?

Jakiś hałas na dole przyciągnął uwagę Rose. Rzucony kubek z brzękiem odbił się od

urządzenia. Casshorn odchylił się do tyłu, przegarnął szponami przerzedzone mocno włosy i

zaczął je zaplatać w sposób absolutnie mechaniczny, tak jak najwyraźniej robił to już tysiące

razy. Zdołał zrobić kilka cali cienkiego warkocza, gdy nagle resztki włosów po prostu zsunęły

mu się z czaszki. Przez chwilę patrzył na smętne kosmyki, które zostały mu w dłoniach, a

potem odrzucił je jak najdalej od siebie. Zawisły, złapane przez jeden z trybów.

O lepszej okazji nie mogło być mowy. Rose złapała Declana za ramię, zacisnęła

mocno palce, a kiedy już spojrzał na nią, wyszeptała tak cicho, że prawie bezdźwięcznie:

- Włosy. Jego włosy.

Casshorn osunął się na piach. Morze ciał ogarów zamknęło się wokół niego. Złapał

jedną z bestii, oparł policzek o bladą skórę. Ogar położył się na boku, a Casshorn spoczął na

nim.

Declan lekko skinął głową i delikatnie rozpakował kruki. Rose modliła się, by George

zauważył włosy. Wbijała mu do głowy, czego ma szukać: ubrań, szczotki z resztkami

włosów, jakichś przedmiotów osobistych, srebra... Włosy, taka ilość włosów, takich

świeżych. To marzenie każdego klątwiarza. Tylko krew była lepsza, ale i to na krótką metę,

bo zbyt szybko się psuła.

Płonące spojrzenie wilka śledziło każdy ich ruch. Wąwóz ciągnął się ze dwie mile w

każdą stronę, więc Rose wiedziała, że William nie byłby w stanie dopaść ich w tym

momencie, ale i tak jego wzrok sprawiał, że chciała krzyczeć.

Rose ujęła w dłonie swojego kruka. George już na pewno poczuł, że trzymają ptaki, i

teraz siedział skupiony. Skierowała ptasi łepek w stronę zwisających z maszyny włosów i

szeptała bez przerwy:

- Włosy, włosy, włosy, włosy...

Declan uwolnił swojego kruka, sekundę później Rose wypuściła swojego. Zapikowały

jak dwa czarne kamienie. Kruk Declana zanurkował i chwycił szponami pelerynę Casshorna.

- Nie - szepnęła Rose. - Georgie, nie, jeden z ogarów uniósł gwałtownie łeb. Potem

drugi. Bestia poderwała się i kruk przepadł. Drugi ptak krążył powoli nad ogarami, odbił

nieco w lewo - chciał chyba złapać kubek. Serce Rose tłukło się jak oszalałe. Zacisnęła dłonie

w pięści. Spięła się, jakby była w stanie samą siłą woli skierować ptaka w przeciwną stronę.

W ostatniej chwili kruk spadł w prawo i porwał niedokończony warkocz.

Macka czarnej magii wystrzeliła z urządzenia, ukąsiła krucze skrzydła. Rose przestała

oddychać.

Dalej, George, dasz radę.

Ptak runął w dół, szarpnął się, bijąc skrzydłami jak oszalały, uniósł się wyżej i wyżej,

aż znikł za wierzchołkami drzew, kierując się w stronę Wschodnich Wrót.

Rose schowała twarz w pyle ziemi. Zrobił to. Jej brat to zrobił.

Twardy uścisk dłoni Declana na ramieniu kazał jej podnieść wzrok. W wąwozie pod

nimi ogary zaczynały się podnosić. Twarz Declana pociemniała. Na przeciwległym brzegu

William wycofywał się, czołgając. Zrobili to samo. Popełzli. Dziesięć stóp. Dwanaście.

Piętnaście. Declan postawił ją na nogi i tchnął jej w ucho jedno jedyne słowo:

- Biegnij!

Popędzili przez las, tak szybko jak mogli w tej niesprzyjającej okolicy. Pnie drzew

uciekały do tyłu. Rose sadziła susy nad połamanymi gałęziami, przedzierała się przez krzaki.

- Szybciej! - krzyknął Declan biegnący tuż za nią.

Rose wycisnęła z siebie resztki sił. Powietrze paliło jej płuca. Bok rozdzierały bolesne

szpony kolki. Ale biegła. Las zmienił się w jedną plamę, odmierzaną jej chrapliwymi

oddechami.

Wpadli na niewielką polankę. Declan chwycił ją za ramię i osadził w miejscu.

- Tu je zatrzymamy.

Zgięła się wpół, starając się powstrzymać wymioty. Declan nawet się nie zasapał.

Dobył miecza z pochwy na plecach i odwrócił się do niej.

- Używaj rozbłysku o małym zasięgu. Im mniej zrobimy hałasu, tym lepiej.

Pierwszy ogar wypadł z krzaków. Mięśnie na długich kończynach napięły się i bestia

skoczyła. Declan ciął. Ostrze przepołowiło ogara, a Declan potraktował szczątki rozbłyskiem.

Ze ścierwa uniósł się cierpki dym. Rose zakaszlała i odsunęła się. Rozbłysk małego zasięgu.

To mogła zrobić.

Następny ogar wyłonił się z połamanych, martwych krzewów. Ruszył w stronę Rose,

otwierając szeroko paszczę pełną krwawoczerwonych zębów, gotowych, by ją rozszarpać.

Dwie pary oczu patrzyły na nią, jarząc się szarością. Ogar skoczył, a Rose rozbłysła. Magia w

krótkim wyładowaniu wgryzła się w ciało potwora, aż do piersi. Przednia połowa bestii

ześlizgnęła się na ziemię, odsłaniając miękkie sinawe wnętrzności wypełnione szarym

śluzem.

Kolejny ogar wypadł z prawej. Rose znowu rozbłysła i podążyła wzrokiem za

odciętym łbem, który poleciał w przegniłą trawę.

Ale spomiędzy martwych pni wylewała się już ciemna fala bestii. Za chwilę ich

porwie i utopi.

Odetchnęła głęboko, uwalniając pojedynczą linię mocy, która zakrzywiła się, tworząc

łuk sięgający ziemi, podzieliła na trzy i wszystkie zaczęły krążyć wokół sylwetki Rose.

Biegnący na czele grupy ogar przyspieszył, pod sinożółtą skórą grały mięśnie, nogi

sadziły susy, czerwone zęby straszyły w otwartym pysku. Rzucił się na Rose i padł, rozcięty

na trzy części.

Za nim pędziły następne i wszystkie atakowały Rose. Jej rozbłysk, płonący

nieprzerwanie, przyciągał je jak magnes. Skupiona podtrzymywała niestrudzenie wirowanie

łuków, kawałkując ohydne ciała, aż w końcu grunt pod jej nogami nasiąkł szarą posoką.

Po lewej wirował Declan ze swoją śmiercionośną klingą. Ciął z zabójczą precyzją,

błyskawiczny, niepokonany. Nieskończenie piękny.

Ostatni ogar wybiegł na polankę. Rose zgasiła łuki i posłała w bestię pojedynczą

błyskawicę oślepiającej bieli. Declan rozbłysnął w tym samym czasie. Trafiony podwójnie

potwór padł natychmiast.

Polanka zlana była szarą juchą i zasłana ciałami bestii.

Declan obrzucił ją pospiesznym spojrzeniem.

- Cała?

Potwierdziła kiwnięciem głowy.

- Ile zabiliśmy? - zapytał.

Popatrzyła na zwłoki.

- Z pięćdziesiąt?

- Dwadzieścia dwa. - Wytarł miecz i wsunął do pochwy.

- Tylko dwadzieścia dwa?! - Nie dowierzała, wydawało się, że o wiele, wiele więcej...

- Dwadzieścia dwa. - Ujął ją za ramię. - Biegnij. Zanim reszta się tu pojawi.

Pobiegli.

- William chyba nie pomaga Casshornowi - odezwała się.

- Też tak myślę.

- Więc co tu robi?

- Za cholerę nie wiem.

Gdyby William grał po stronie Casshorna, wystarczyłby jeden dźwięk i cały ten rój

ogarów rzuciłby się na nich.

- Co to było? - zapytał Declan.

- Co?

- Ten sferyczny rozbłysk.

- Zmodyfikowana Obrona Atamana - odpowiedziała. - Kiedy pierwszy raz

zobaczyłam Williama w wilczej postaci, wystraszyłam się, że zdoła uniknąć pojedynczego

łuku, więc dodałam jeszcze dwa. Z jakiegoś powodu w ten sposób mogę obracać nimi

szybciej. A czemu pytasz? Nie widziałeś wcześniej czegoś takiego?

- Nie sądzę, żeby ktokolwiek coś takiego widział - odparł. - A teraz biegnij.

Do palisady dotarli w rekordowym czasie. W bramie powitała ich Babcia.

Declan skłonił się lekko.

- Madame.

- Tak, tak - burknęła z kwaśną miną. - Tom chce cię widzieć, jest w środku.

- Macie włosy? - spytała Rose.

- Tak.

Declan wszedł do Drewnianego Domu, a Rose osunęła się na ziemię. Położyła się,

rozrzuciwszy szeroko ramiona i nogi. Czuła się jak bawełniany kłaczek po praniu.

Twarz Babci przesłoniła jej niebo.

- Dobrze się czujesz?

- W porządku - odpowiedziała, oddychając ciężko. - Tylko tak sobie tu poleżę. On jest

z żelaza: biega szybko jak koń i nigdy się nie męczy.

- Łobuziaki uciekli - powiedziała Éléonore.

- Co?!

- Jeremiah zadzwonił na twoją komórkę. Zabrał ich z Leanne do Niepełni, jak było

ustalone. Siedzieli grzecznie i cichutko aż do chwili, gdy samochód zatrzymał się na stacji

benzynowej, wtedy otworzyli drzwi i wyskoczyli.

Rose zacisnęła powieki i jęknęła. Dlaczego ja?

- Jeremiah i Leanne próbowali ich dogonić, ale nie dali rady.

- Wrócili do domu. - Rose usiadła z trudem. Czuła się, jakby miała z tysiąc lat. Gdzie

indziej mogliby pójść? - To wina Jacka. Jest przekonany, że bez jego pomocy nie poradzimy

sobie z Casshornem. Na pewno wmówił to Georgiemu. Zaprowadzę ich do Leanne. Wątpię,

żeby pokazali się komukolwiek spoza rodziny, więc albo ty pójdziesz, albo ja. A skoro ty

masz rzucić klątwę na Casshorna, to muszę być ja.

- Pospiesz się.

- Dobrze. - Rose zmusiła się, by wstać.

- Idź! - Éléonore machnęła ręką.

Rose ruszyła w stronę bramy. Przez moment zastanawiała się, czy nie zawołać

Declana, ale zrezygnowała. Powinien być tutaj, bronić palisady, kiedy starsi będą rzucać

swoją klątwę, zresztą ona znała las jak własną kieszeń. Wróci za kilka godzin, kiedy zostawi

chłopców z Leanne. Chłopcy muszą znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Im szybciej, tym

lepiej dla wszystkich zainteresowanych.

Rozdział dwudziesty czwarty

Rose biegła w miarę równym krokiem. Bolało ją całe ciało. Teraz dopiero odkrywała, jaka

przezorność kryła się w tych porannych przebieżkach Declana. Jeśli chciała dotrzymać mu

kroku, będzie musiała zacząć biegać, choć nienawidziła tego z głębi serca. Dużo chodziła, ale

pomiędzy przejściem kilku mil a przebiegnięciem ich była diametralna różnica. Sprzątanie

biur przez dziesięć godzin dziennie nie poprawiło jej kondycji. Powinna podciągnąć się też w

jeździe konnej. Dawała sobie radę, gdy koń szedł powoli, ale już w kłusie trzymała się

kurczowo, mając nadzieję, że może ujdzie z życiem, a galop był w ogóle wykluczony.

Przypomniało jej się oburzenie Declana, że chłopcy nie potrafią jeździć konno. Jakby

każdy na Rubieży miał własnego konia. Ona nauczyła się nieco tylko dlatego, że dziadek

upierał się, by zatrzymać swoją półślepą klacz, Śliczną. Rose jeździła na niej jako dziecko.

Kilka lat temu Śliczna zdechła, a dziadek nigdy jej nie zastąpił.

Ciekawe, czy dziadkowi Cletusowi spodobałby się Declan?

Dotarła do zakrętu, za którym już widać było dom. Zebrała się w sobie. Czekały ją

krzyki i łzy. W końcu postawi na swoim, ale łatwo nie będzie.

Wysoki ciemnowłosy mężczyzna wyszedł z zarośli. Miał na sobie jeansy, skórzaną

kurtkę, a pod nią spraną koszulkę. Przeszyło ją spojrzenie dzikich oczu, płonących jak dwa

bursztyny.

William.

Zatrzymała się.

Nie ruszył się z miejsca.

- Dzieciaki są bezpieczne - oznajmił. - Pilnowałem ich.

Strach dotknął zimnymi palcami jej karku. Musiała sobie przypomnieć, że w każdej

chwili może go usmażyć rozbłyskiem.

- Dlaczego tu przyszedłeś, Williamie?

Potrząsnął bezradnie głową.

- Nie wiem.

Zajrzała mu uważnie w twarz i zobaczyła niepewność zmieszaną z odrobiną

niepokoju. Dokładnie tak wyglądał Jack, gdy zapuścił się zbyt daleko na nieznane terytorium

ludzkich emocji i utknął tam, nie wiedząc, co zrobić czy powiedzieć. Jeśli Jack mógłby

stanowić tu jakąś wskazówkę, to William osiągnął właśnie granice wytrzymałości. W każdej

chwili mógł stracić panowanie nad sobą.

- Chodź, usiądziemy - odezwała się spokojnie. - Pogadamy.

Poszedł za nią do domu. Usunęła na chwilę kamień barierowy i wskazała Williamowi

krzesła na werandzie. On jednak przysiadł na stopniu. Też usiadła, starając się zachować jak

największy dystans. Zerknęła w okno kuchenne i zobaczyła dwie twarzyczki; natychmiast się

schowały, zdążyła jednak porazić je gniewnym spojrzeniem.

Ponownie popatrzyła na Williama, był na krawędzi załamania, wystarczyło jedno złe

słowo, albo nawet jedno złe spojrzenie, by zepchnąć go w przepaść. Nieraz rozmową

odciągała Jacka znad takiej przepaści. Oczywiście ośmiolatek i wyszkolony zabójca pod

trzydziestkę to nie to samo. Musiała być bardzo, bardzo ostrożna. Podstawą była szczerość.

Jack instynktownie wyczuwał kłamstwa. William najprawdopodobniej też. Najlepiej będzie

trzymać się z dala od tematów, które mogłyby go za bardzo poruszyć.

- Widziałem cię z Declanem - odezwał się. - Wy dwoje...?

No i to by było na tyle w kwestii bezpiecznych tematów.

- Kocham go - wyznała.

- Hy. - Przeciągnął dłonią po włosach. - A on kocha ciebie?

- Nie wiem. Nie rozmawialiśmy o tym, więc on nie wie o moich uczuciach.

- Dlaczego on? Dlaczego nie ja?

Pytanie zadał tonem absolutnie neutralnym, ale Rose udało się wychwycić w nim echo

emocji - echo życia pełnego odrzucenia. Zasługiwał na szczerą odpowiedź, ale zajęło jej

chwilę, zanim znalazła odpowiednie słowa.

- Trudno to wyjaśnić. Jesteśmy do siebie podobni pod wieloma względami. Może tego

nie widać na pierwszy rzut oka, ale tak jest. Sprawia, że czuję się bezpieczna, potrzebna, że

się śmieję... Doprowadza mnie też do szału. Raz o mało w niego nie rozbłysnęłam. - Zamilkła

na chwilę. - Ciężko rozłożyć miłość na czynniki pierwsze, Williamie. To siła, uczucie. Wiesz,

kiedy to czujesz, a kiedy nie.

- Więc do mnie nic nie czujesz? - pytanie zadane zostało tonem wypranym z emocji.

- Nie do końca - odpowiedziała. - Nie znam cię zbyt dobrze, ale są rzeczy, które w

tobie lubię. Podoba mi się twoja uczciwość. Twoja cierpliwość i uprzejmość, jaką okazujesz

chłopcom, i że ich pilnujesz. Nie podobało mi się natomiast, że powiesiłeś Emersona na

drzewie, a potem niemal wystraszyłeś mnie na śmierć.

- Byłem przygnębiony - powiedział. - Nie byłaś zadowolona.

Zrobił jej prezent i nie mógł zrozumieć, dlaczego nie skakała z radości. Zupełnie jak

Jack.

- Doceniam twoje intencje, ale i tak wolałabym, żebyś tego nie robił.

Spojrzał na nią podejrzliwie.

- Kiedyś George wdał się w bójkę ze starszym chłopcem. Tamten uderzył George’a w

twarz i wywrócił. Jack zdecydował się wtrącić. Pobił tego dużego chłopca bardzo dotkliwie.

Złamał mu nos, wybił ząb. Myślał, że zachował się jak bohater. Miał szlaban przez tydzień.

Gdyby uderzył tego chłopca raz, odpuściłabym mu. Ale on posunął się za daleko.

Powieszenie Emersona na drzewie to też było zbyt wiele. - Westchnęła. - Wierz mi lub nie,

ale z Declanem miałam podobną rozmowę. Nie chcę, żeby ktoś toczył za mnie moje bitwy.

To są moje sprawy i sama sobie z nimi poradzę.

Przez chwilę rozważał jej słowa.

- Niech będzie.

- I mam dla ciebie wiele uczucia - powiedziała. - Wdzięczność, że zadbałeś o

chłopców, że sprawdziłeś, jak sobie radzę, gdy straciłam pracę. Ale to nie jest to samo

uczucie, które mam dla Declana. Kiedy go nie widzę, bardzo za nim tęsknię. Czuję się, jakby

ze światem było coś nie w porządku.

- Rozumiem - powiedział. - Ale czym my w takim razie jesteśmy? Ty i ja?

- Moglibyśmy być przyjaciółmi - odpowiedziała. - Przyjaciele sprawiają, że świat jest

lepszy. To prawdziwy zaszczyt. Ze wszystkich ludzi, jakich dana osoba zna, wybiera sobie

ciebie i uznaje za godnego tej przyjaźni. Przynajmniej ja próbuję być. Nie znam cię za dobrze,

ale myślę, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi, gdybyśmy mieli więcej czasu.

Twarz Williama pociemniała.

- Możesz mnóstwo powiedzieć o człowieku, sądząc po jego towarzystwie - stwierdziła

Rose. - Na przykład ty przyjaźnisz się z Declanem, musisz chyba lubić kary.

William milczał.

- Starał się ciebie znaleźć. Kiedy rozmawialiśmy przez telefon, a ja nie oddałam mu

słuchawki, prawie mi głowę urwał.

Żadnej reakcji.

- Co jest między tobą a Declanem? - zapytała łagodnie.

- Byliśmy razem w Legionie - odpowiedział. - Mówił ci o tym?

Kiwnęła głową.

- Życie w Legionie było proste - jego głos stał się matowy i pozbawiony wyrazu. -

Mówią ci, kiedy wstać, kiedy spać, kiedy jeść. W co się ubierać. Kogo zabić. Musisz tylko

być, gdzie ci każą, kiedy ci każą, i nie zadawać pytań. Służyliśmy całkiem długo. Żołnierze

Legionu zwykle tak długo nie żyją. On pilnował swoich spraw, ja swoich. Czasem

rozmawialiśmy. Nie mówił zbyt wiele, ale pilnował moich pleców, a ja pilnowałem jego.

Wyciągnął mnie kiedyś z płonącego statku i holował przez noc, póki nie znalazł nas kuter.

Byłem dla niego tylko balastem. Spytałem, dlaczego to zrobił, powiedział mi, że ja bym

przecież zrobił to samo dla niego. Myślałem, że jest taki sam jak ja, rozumiesz? Połamany,

pokręcony skurwysyn, który nie ma dokąd pójść. - Popatrzył na nią. Jego oczy były pełne

gniewu. - Wiesz, że ma rodzinę? Jego rodzice go kochają. Ma matkę, a ona go kocha. Jego

ojciec jest przekonany, że słońce wschodzi i zachodzi dla Declana. Są z niego dumni. Ma

siostrę i ona też go kocha! Poszedłem go zobaczyć, kiedy już zostałem szlachcicem, a ona go

przytuliła. Stał tam, a ja widziałem, jak kapie z niego cała ta krew, którą razem przelaliśmy, i

wiedziałem, że ich to by nie obchodziło. Cały ten czas myślałem, że jest takim samym

samotnym popierdoleńcem jak ja, tylko lepiej to ukrywa. Ale nie. Drań mógł odejść z

Legionu w każdej chwili, a oni by go przyjęli i kochali jak wcześniej. Powiedz mi, jaki

skurwysyn opuszcza taką rodzinę?

Nie wiedziała, co powiedzieć.

- To nie jego wina, że ma rodzinę, Williamie - stwierdziła w końcu.

- Nie, ale nie mogę mu tego wybaczyć. Ja nic nie mam. Ubranie na grzbiecie?

Ukradłem. To, co widzisz, to wszystko, co mam. Legion był całym moim światem, ale nawet

to mi odebrano. I nawet to Declan wyrzucił ze swojego życia.

Emanował wściekłością i gniewem. Zabije Declana, gdy tylko dorwie go w swoje

ręce, nie miała wątpliwości. Musiała mu jakoś wybić z głowy całą tę przemoc.

- Declan nie chciał odchodzić z Legionu. Wcale nie chce być szlachcicem. Nie chce

odpowiedzialności za innych. Zrobił to, żeby ci pomóc.

- Nie prosiłem o to - warknął William.

- Ale on i tak to zrobił - odparła Rose. - Ja nie prosiłam cię, żebyś atakował Emersona,

a i tak to zrobiłeś.

- To nie to samo.

- Dokładnie to samo. Czasem ludzie próbują nam pomóc, chociaż wcale nie chcemy

ich pomocy. Co zrobiłbyś na jego miejscu?

- Odbiłbym go.

- Zginęliby ludzie, stalibyście się ściganymi przestępcami, a Declan byłby naprawdę

wkurzony na ciebie.

William odchylił się do tyłu, w gardle zawibrował mu warkot.

- Dlaczego przyszedłeś tu za Casshornem? - zapytała. - Bo wiedziałeś, że Declan też

za nim podąży, i chciałeś mieć szansę stanąć z nim do walki?

- Nie. Kiedy Casshorn mnie adoptował, zaczął sugerować, że chciałby zniknięcia

Declana. Powiedziałem: nie. Sam rozwiążę swój problem z Declanem, na moich warunkach.

Nie był zadowolony. Dał mi dom na skraju lasu i zadbał, żebym dostawał jedzenie, to

wszystko. Aż nagle trzy tygodnie temu zaprosił mnie do udziału w „małej przygodzie”, jak to

określił. Odmówiłem. Pachniał... dziwnie. Kiedy zniknął, włamałem się do jego domu i

pracowni. Miał przygotowane papiery, żeby zwalić cały ten bałagan na mnie. Ruszyłem więc

jego śladem, aż znalazłem go tutaj. Ale miał zbyt wiele ogarów. Próbował mnie dopaść, ale

uciekłem do Niepełni.

- Jesteś więc tu dla zemsty?

- Nie. To, co robi Casshorn, to zdrada, a ja przysięgałem bronić królestwa. - Spojrzał

jej w oczy. - Są zasady, których nigdy nie złamię. Zbyt głęboko są we mnie zakorzenione.

Zdrada jest nie do pomyślenia.

- Declan także jest tutaj w imię zasad. Jeśli się pozabijacie nawzajem, Casshorn

wygra.

William znowu warknął, był to czysto zwierzęcy dźwięk, połączenie ostrzeżenia z

kontrolowaną agresją. Każdy włosek na jej karku stanął dęba. Zmusiła się, by zachować

spokój.

- Casshorn oszalał. Chce zjeść chłopców. Nie chcę, żeby moi bracia zginęli. Sama też

nie chcę zginąć. Czy jest jakaś szansa, że ty i Declan zaczniecie zachowywać się jak dorośli i

skończycie z waśniami, póki nie zabijemy Casshorna?

William rzucił jej nieufne spojrzenie. Jego oczy były już chłodniejsze, niemal

jasnobrązowe.

- Tyle czekałeś, możesz poczekać jeszcze chwilę. Proszę?

Odchylił się i głośno wciągnął powietrze przez nos.

- Dobrze.

- Dziękuję. - Uśmiechnęła się do niego.

Nagle William poderwał głowę. Obnażył zęby, oczy zapłonęły bursztynem. Sekundę

później ona też to usłyszała, tętent kopyt. Zza zakrętu wypadł jeździec. Declan na koniu

Lovedahla.

Zabrakło jej słów. Musiał się pojawić akurat w tej sekundzie.

Zatrzymał konia i zsiadł.

- Cześć, Will.

William odetchnął głęboko.

- Declan. Skąd wiedziałeś?

- Chłopiec mnie wezwał.

Rose odwróciła się gwałtownie i zobaczyła, jak buzia George’a widoczna w

kuchennym oknie blednie na widok wyrazu jej twarzy. Mały głupek.

Declan odpasał miecz i oparł go o gałęzie krzewu. William wyciągnął ogromny nóż

myśliwski i rzucił go na deski werandy.

- Gotowy?

- Tak.

- To dobrze.

William uderzył tak szybko, że Rose nie zdołała tego zarejestrować. Declan się uchylił

i walnął go łokciem w żebra. William obrócił się i kopnął. Declan szarpnął się w tył.

Rozdzielili się. A potem zwarli, wymieniając kopnięcia i ciosy zbyt szybkie, by je zliczyć.

William wraził pięść w żebra Declana. Declan jęknął i rąbnął Williama łokciem w twarz.

Cokolwiek wydarzyło się między nimi, nie mogli tego rozwiązać przy użyciu słów.

Za plecami Rose moskitiera otworzyła się i zamknęła ostrożnie. Jack i George usiedli

obok siostry.

Na trawniku William powalił Declana na ziemię. Declan dźwignął się, a William

uderzył go pięścią w twarz, raz, drugi, trzeci. Declan upadł, kaszląc, kopnął i podciął

Williamowi nogi. Ten zwalił się jak kłoda. Obaj się poderwali w ułamku sekundy.

- Dlaczego walczą? - spytał Jack.

William wbił palce w bok Declana.

- Są bliskimi przyjaciółmi - odpowiedziała. - Są jak bracia. Tak jest łatwiej, niż się

dogadać.

Declan wykręcił Williamowi ramię.

- A. - Jack pokiwał głową ze zrozumieniem. - Jak ja i George.

- Właśnie tak - powiedziała.

William rąbnął Declana łokciem w żołądek i wyzwolił się z uścisku.

Rose objęła braci ramionami i tak siedzieli we trójkę, to się krzywiąc, to posykując,

gdy słyszeli jakieś chrupnięcie. Co innego mogli zrobić?

Declan kopnął Williama w głowę, ten odpowiedział serią ciosów szybkich jak

błyskawice. Declan blokował, ale Williamowi udało się trafić w splot słoneczny.

Błękitnokrwisty stęknął ciężko i uderzył czołem w twarz przyjaciela. Polała się krew. Odeszli

od siebie chwiejnie, dysząc ciężko.

Declan zgiął się wpół, osłaniając bok ramieniem. William potarł twarz i uniósł

zakrwawione palce, jakby prosił o głos. Kolana odmówiły mu posłuszeństwa i usiadł na

trawie. Declan też się osunął.

- To było niesamowite - odezwał się zachwycony George.

Jack się nie odezwał, pewnie niesamowitość odebrała mu dech.

- Skończyliście? - zapytała.

Declan uniósł głowę.

- Will?

William machnął zakrwawioną ręką.

- Tak, skończyliśmy.

- To dobrze. - Rose wstała. - Jack, pomóż Williamowi wejść do domu i zmyć krew z

twarzy. - Podeszła do Declana. - Jak się czujesz?

- Doskonale - odpowiedział.

- Masz połamane żebra?

- Raczej nie. Najwyżej popękane. Walczyliśmy ostrożnie.

- Problem rozwiązany?

- Na pewno poczułem się lepiej - stwierdził, siadając. - Widziałaś, jak kopnąłem go w

nerki?

- Widziałam.

Uśmiechnął się drapieżnie.

- Poczuje to jutro rano.

Jack obserwował, jak William myje twarz nad kuchennym zlewem. Woda spłynęła

czerwienią. Zapach krwi, słony i ostry, był wszędzie. Jackowi nie przeszkadzała ludzka krew,

ale ta wyjątkowo wyprowadzała go z równowagi. Bransoletka parzyła nadgarstek. Podrapał

swędzącą skórę. Czubki palców przeszył piekący ból. To pazury chciały się wydostać. Nie

mógł się powstrzymać. William był większy, silniejszy i krwawy. Był zagrożeniem. Bardzo

paskudnym zagrożeniem.

Ale walka była najlepszą rzeczą, jaką widział w życiu.

- Masz ręcznik? - zapytał William.

Jack ściągnął ręcznik z oparcia kuchennego krzesła i podał mu. William wytarł twarz i

spojrzał na Jacka. Oczy zapłonęły mu złotem. Wilk, przeleciało Jackowi przez głowę.

Wiedział, że William jest zmieńcem, bo widział, jak oczy mu lśnią, gdy rozmawiał z Rose,

nie wiedział tylko, w co się zmienia. Teraz już wiedział.

Nagle William rzucił się na niego, Jack odskoczył, ale tamten zdołał go pochwycić i

podnieść. Chłopiec próbował się wić i wykręcać, ale silne ręce trzymały go niczym wielkie

żelazne obcęgi.

William patrzył mu w oczy, twarz miał białą jak papier.

- Pokaż mi zęby.

Jack zasyczał.

- Jesteś taki jak ja - szepnął William. Wyglądał, jakby ktoś uderzył go w brzuch.

- Nie. - Jack próbował go pocieszyć. - Ty jesteś wilkiem, a ja kotem. Nie jesteśmy

tacy sami.

William przełknął z trudem ślinę.

- Mieszkasz tu?

Coś z nim było nie w porządku, uznał Jack. Oczywiście, że tu mieszkał. Ale William

był wielkim wilkiem i denerwowanie go nie było mądre. Kiwnął twierdząco głową.

- Masz swój pokój?

Jack znów potaknął milcząco.

- Gdzie?

Pokazał ruchem podbródka, bo ręce wciąż miał przyciśnięte do boków.

William, wciąż trzymając Jacka, niczym burza runął we wskazanym kierunku, wpadł

do pokoju i oparł się o drzwi. Chyba nagle opuściła go cała siła, bo Jack bez trudu uwolnił się

z uścisku i wylądował na podłodze.

William gapił się na pokój, więc chłopiec też spojrzał na wszelki wypadek, gdyby

jednak w środku było coś, czego wcześniej nie zauważył. To był zwyczajny pokój. Dwa

łóżka, jego i brata. Rose zrobiła im koce na szydełku. Jego był czarno-niebieski, a George’a

czarno-czerwony. Lubił te koce, bo nawet gdy je się wyprało, nadal pachniały jak Rose.

Spojrzał na parapet nad łóżkami, gdzie siedmiocalowy plastikowy Batman próbował

znokautować Supermana. W rogu poobijana półka była miejscem dla nielicznych

samochodzików, książek i kilku innych figurek. Jack podszedł do półki.

- To jest He-Man - powiedział. - To mój ulubiony. Rose kupiła mi go na pchlim targu,

bo mi się podobał.

William obserwował go w milczeniu. Oczy miał ogromne i płonące.

- Ten gość to nie wiem, kto to jest, ale podoba mi się jego zbroja. Myślę, że on może

być takim rycerzem. Ale nie mam miecza, który pasowałby do jego dłoni, więc on ma

pistolet. Jest rycerzem z pistoletem.

W dłoniach Jacka He-Man i Rycerz z Pistoletem odbyli krótką potyczkę. Chłopiec

spojrzał na Williama. Mężczyzna nie wyglądał ani odrobinę lepiej.

- Chyba nie czujesz się najlepiej - zauważył ostrożnie Jack. - To nic takiego. Też tak

mam czasami. Kiedy bardzo się boję i chcę po prostu kogoś skrzywdzić. To nic takiego.

Ważne, żeby nie panikować.

Podszedł i ujął Williama za rękę. Rose była w tym lepsza, bo on jakoś nigdy nie

musiał tego dla kogoś robić, ale pamiętał jej słowa.

- Jesteś bezpieczny - powiedział. - Jesteś w dobrym miejscu. Nikt nie może cię tu

skrzywdzić. Nie musisz się bać. - Zawahał się na moment. - Teraz powinienem powiedzieć

jakieś takie głupoty o miłości, ale to chyba nie zadziała. Ważne, że to dobre miejsce.

Bezpieczne i ciepłe, i jest tu woda i jedzenie. I nie musisz się bać, bo krąg barierowy

zatrzyma wszystkich złych ludzi. A Rose nie pozwoli, by ktoś cię skrzywdził.

William wyglądał, jakby miał zwymiotować. Czyli trzeba było zastosować wyjątkowe

środki.

- Zostań tu - polecił mu Jack, a potem pobiegł do lodówki i wrócił z czekoladowym

batonikiem w ręce. - Zjedz - nakazał. - Rose mi je daje, gdy źle się czuję. To zawsze pomaga.

Dłonie Williama dygotały.

- Zawołam Rose - stwierdził Jack.

- Nie - głos Williama był chropowaty i ostry. - Wszystko w porządku. Już mi przeszło.

- Wstał i oddał Jackowi batonika. - Ty go zjedz - powiedział i wyszedł na werandę.

Jack popatrzył na batonika. Tak cudownie pachniał. Ale czekolada była tylko na

wyjątkowe okoliczności. Westchnął i poszedł do lodówki odłożyć batonik.

Kiedy wyszedł na zewnątrz, William opierał się o werandę zaraz przy siedzącym na

trawie Declanie. Rose zmywała za coś głowę George’owi. Jack usiadł przy Declanie.

- Jak długo wiesz?

- Natknąłem się na nich drugiego dnia tutaj. Zaatakowały go ogary Casshorna, ale on

się nie zmienił, więc na początku nie byłem pewien.

- Tu zmiana kształtu boli - powiedział William. - Trzeba się wpasować.

- Tak słyszałem.

William zacisnął szczęki.

- Zamierzasz go posłać do Cytadeli?

Declan potrząsnął głową.

- Jeśli ona ze mną pojedzie, a nie powiedziała, że to zrobi, mały zostanie z nami.

Żadnej akademii, żadnych specjalnych szkół, żadnych pustych pokoi. Jego dzieciństwo będzie

tak normalne, jakie tylko będę w stanie mu zapewnić.

William nie sprawiał wrażenia przekonanego.

- On mieszkał z nimi całe swoje życie - powiedział Declan. - Myślisz, że pozwoliłaby

mi go odesłać?

Obaj popatrzyli na Rose.

- Stanę z tobą do tej walki - oznajmił William. - Dla chłopca. Potem zniknę.

Declan kiwnął głową.

- Masz jakiś plan?

Rose podeszła do nich, a Jack natychmiast spiął wszystkie mięśnie, ale najwyraźniej

nie szykowało się żadne przykre mycie głowy.

- Kilkoro tutejszych rzuca w tej chwili klątwę snu na Casshorna - zaczął Declan. -

Kiedy zaśnie, zamierzamy puścić prąd elektryczny przez wody pobliskiego jeziorka, prąd na

tyle silny, by osłabić ogary. Rose i ja będziemy na nie czekać na pomoście pośrodku jeziorka.

Rozbłyśniemy kilka razy, żeby je zwabić, i pozabijamy te, które przetrwają kontakt z prądem.

Kiedy już zlikwidujemy większość stada, ruszymy za Casshornem.

William mocno zacisnął powieki i potrząsnął głową.

- Jeśli masz lepszy plan, nie krępuj się, podziel się z nami - zachęcił go Declan.

William milczał przez chwilę.

- Rozbłysk to zbyt mało. Musisz zwabić jak najwięcej ogarów.

- Chcesz je ściągnąć? - zapytał Declan.

- A kto, ty jesteś zbyt wolny.

- Co masz na myśli? - zainteresowała się niespokojnie Rose.

- Że zmieni się w wilka i zwabi ogary do nas - wyjaśnił Declan.

- To samobójstwo - stwierdziła stanowczo.

William się skrzywił.

- I to mówi kobieta, która ma zamiar narazić się na śmiertelne porażenie prądem.

- A ty skąd znasz takie określenia? - zdziwiła się Rose.

William zerknął na Declana.

- Nie mówiłeś jej?

- Jakoś nie było okazji. - Błękitnokrwisty wzruszył ramionami.

- Zostaliśmy przeszkoleni w zakresie sabotażu przemysłowego - poinformował ją

zmieniec. - W przypadku konfliktu pomiędzy Niepełnią a Dziwoziemią żołnierze Legionu

zostaną wysłani do Niepełni, żeby odciąć ośrodki przemysłowe.

- Niepełnia funkcjonuje dzięki elektryczności - dodał Declan. - Jeśli zniszczymy

elektrownie, wtedy wszystko stanie. Brak prądu to brak wody, komunikacji, logistyki,

wszystkiego. Nawet paliwo jest przepompowywane za pomocą elektrycznych pomp. Brak

prądu oznacza totalną anarchię.

- Dziwoziemia ma znacznie mniej ludzi niż Niepełnia - podjął William. - Gdyby

doszło do wojny, to zniszczenie ich infrastruktury jest dla nas jedyną szansą.

- Przerażacie mnie - powiedziała Rose.

- Nie martw się - uspokoił ją Declan. - Prawdopodobieństwo konfliktu między dwoma

wymiarami jest bardzo nikłe.

- To tylko środki ostrożności - dodał William.

- Twoje przygotowanie musi być adekwatne do możliwości wroga, a nie do jego

działań - podsumował Declan.

William skinął głową.

Rose nie wyglądała na przekonaną.

Rozdział dwudziesty piąty

Éléonore wyczuła zbliżające się kroki chwilę wcześniej, zanim ostrożne pukanie do drzwi

przełamało ciszę. Odłożyła tłuczek i poszła otworzyć. W zasadzie powinna to zrobić Emily,

jako najmłodsza, ale Emily zajęta była gotowaniem martwego kota i nie mogła przestać

mieszać w kociołku. I tak już śmierdziało obrzydliwie, zapach spalenizny był tu całkowicie

zbędny.

Éléonore otworzyła drzwi i zobaczyła znajomą twarz młodej kobiety. To Ruby,

przypomniała sobie. Jedna z prawnuczek Adele.

- Jakiś mężczyzna przyszedł do was - oznajmiła dziewczyna.

Mężczyzna? W Drewnianym Domu? Jakim cudem przeszedł przez bariery?

- Do mnie czy do twojej prababci?

- Do was, pani Drayton.

Éléonore wytarła dłonie o fartuch i wyszła na zewnątrz.

Na podwórku czekał mężczyzna. Wysoki, czarnowłosy rówieśnik Declana. Spojrzał

na nią i oczy zapłonęły mu dziko bursztynem. W jej głowie natychmiast rozdzwonił się alarm.

Patrzyła w oczy śmiertelnie niebezpiecznej bestii.

- Zapewne masz na imię William? - powiedziała.

Potaknął milcząco.

- Przyszedłeś tu dla siebie czy może Casshorna?

- Dla Jacka - odpowiedział.

- Rozumiem. - Nie rozumiała, ale wydawało jej się, że nie powinna tego przyznawać.

Siadł na trawie.

- Dajcie mi znać, kiedy klątwa będzie gotowa. Zwabię ogary do jeziora.

Éléonore skinęła głową i weszła do środka. Coś najwyraźniej się wydarzyło. Będzie

musiała wypytać Rose, ale nie teraz. Teraz musieli przyzwać dawną magię.

Dwie godziny później chwiejnym krokiem wyszła na ganek, blada i wyczerpana. A on

wciąż siedział w tym samym miejscu.

- Gotowe - szepnęła. Klątwa zabrała jej wszystkie siły. - Spieszcie się. Nie utrzyma go

zbyt długo.

Bez słowa ściągnął koszulkę, potem buty i spodnie. Stanął nagi na trawie. Jego ciało

skręciło się w potężnym skurczu, mięśnie i kości zmieniały kształt, płynąc pod skórą niczym

roztopiony wosk. Kręgosłup się wygiął, nogi ugięły i William upadł bezwładnie na trawę.

Kończynami szarpnęły gwałtowne konwulsje. Palce bezradnie darły powietrze. Nowy

kościec, mokry od limfy i krwi, wbił się w mięśnie. Éléonore z trudem powstrzymała dreszcz.

Ciało ugniotło się w nowy kształt. Skórę pokryło gęste czarne futro. Wielki czarny wilk

przetoczył się na brzuch i stanął na nogi.

- Otwórzcie bramę! - krzyknęła. Któryś z młodych odsunął ciężką belkę i uchylił

drzwi.

Wilk dał susa i zniknął w lesie.

Éléonore odprowadziła go spojrzeniem. Potworny, niewyobrażalny lęk ścisnął jej

pierś lodowatą łapą i, osłabła nagle, usiadła ciężko na krześle. To nie skończy się dobrze.

Tafla jeziorka trwała nieruchomo. Mulista woda opalizowała zielenią. Popołudnie

przerodziło się we wczesny wieczór, jednak do zapadnięcia ciemności wciąż mieli kilka

godzin. Rose siedziała w niewielkim dmuchanym pontonie, skąd doskonale widziała resztki

pomostu. Warstwy bieżnikowanej gumy całkiem przykryły przegniłe deski. Tutaj życie Rose

może znaleźć swój finał. Kiedy czasem wyobrażała sobie swoją śmierć, nigdy nie przyszło jej

do głowy, że może spotkać swój koniec na starym pomoście wyłożonym czarną gumą. No,

przynajmniej chłopcy byli bezpieczni. Zabrała ich do Niepełni i zostawiła pod opieką Amy

Haire. Nie podobało im się to, ale obaj wiedzieli, że to nie był dobry moment na kłótnie z

siostrą.

Za jej plecami Buckwell i Declan wiosłowali cicho, w zgodnym wysiłku. Przystań

była coraz bliżej. Rose zacisnęła ręce, żeby powstrzymać ich drżenie. Jeremiah zadzwonił do

niej. Komórka poddała się wreszcie, ale Rose zdążyła odsłuchać wiadomość. Klątwa została

rzucona. Casshorn zasnął. William ruszył do lasu. I teraz Rose siedziała w maleńkim

pontonie, płynąc do przystani, która pod każdym względem spełniała kryteria śmiertelnej

pułapki.

- Jeszcze nie jest za późno, żeby się wycofać - odezwał się Declan.

Potrząsnęła głową, zerkając na niego spod rzęs. Twarz miał spokojną, ciało nie

zdradzało napięcia. Nie wiedziała, czy się nie bał, czy tak dobrze ukrywał swój strach, ale

wiedziała, że musi zrobić to samo. Jeśli się nie opanuje, będzie go tylko rozpraszać. A

przecież wymusiła na nim, że weźmie w tym udział po to, żeby go wspomóc, dać mu szanse

na zachowanie sił.

Wywróciła oczami.

- Nie ma mowy.

Uśmiechnął się.

- Mieliśmy takie powiedzenie w wojsku - odezwał się Tom. - Czasem w błędzie, ale

nigdy w zwątpieniu. Jak już się zdecydujesz, co robić i jak się do tego zabrać, nie możesz

sobie pozwolić na wątpliwości. Po prostu to robisz.

Dopłynęli do pomostu. Rose wstała i złapawszy drewnianą podporę, przyciągnęła

ponton do krawędzi. Na nogach miała buty Leanne na gumowej podeszwie. Były o numer za

duże, ale sama nie miała żadnych butów, które zmniejszałyby ryzyko porażenia, więc te

musiały wystarczyć. Nagle cały ten pomysł wydał jej się wyjątkowo głupi.

William też był tego zdania. Kiedy mu zdradzili plan, zamknął oczy i potrząsnął

głową. Fakt, że to ona wpadła na ten poroniony pomysł, tylko przydawał całej tej sytuacji

mocno ironicznego wydźwięku.

Buckwell podał Declanowi miecze.

- Kiedy kable znajdą się w jeziorze, trzymajcie się jak najdalej od wody. Będziemy

tam. - Machnął w kierunku dachu kościoła widocznego na wieczornym niebie. - Jeśli któryś z

nich przedostanie się do drogi, mamy maczety. A ja mam moją piłę łańcuchową. Mam tam

sześciu ludzi, każdy z nich będzie w stanie zobaczyć te bestie.

Declan kiwnął głową.

- Powodzenia.

- I wam także - odpowiedział Buckwell i odpłynął.

Miała ochotę wskoczyć mu do pontonu. Do diabła, miała ochotę wskoczyć do wody i

popłynąć do brzegu o własnych siłach.

- Boisz się? - zapytał Declan.

- Tak. - Nie widziała powodu, by kłamać.

- To dobrze. Będziesz czujna.

Patrzyli, jak Buckwell przybija do brzegu, za jego plecami Thad Smith zamachał

rękami. Na brzegu pojawiła się Leanne, dłońmi w gumowych rękawicach ściskała gruby

kabel, którego koniec zanurzyła w wodzie. Huknęło jak w czasie burzy.

Małe rybki wypłynęły na powierzchnię brzuchami do góry.

- Teraz poczekamy - odezwał się Declan.

Rose wzruszyła ramionami, starając się pozbyć choć odrobiny napięcia, które spinało

jej mięśnie.

- Pamiętaj, przestań rozbłyskać, jak zaczniesz mieć problemy ze wzrokiem -

przypomniał. - Jeśli nie przestaniesz, to źle się skończy. Nie bądź niemądra.

Kiwnęła głową.

Gdzieś daleko jakiś ptak zaśpiewał przejmująco. Odpowiedziały mu krzyki drozdów.

- A tak wracając do tej interesującej uwagi, jakobyś miał niesamowicie płodną

wyobraźnię w zakresie życia prywatnego - zaczęła, próbując jakoś zagadać niepokój. - To

było kolejne kłamstwo?

- To zależy, jak na to spojrzeć. To nie do końca kłamstwo, a jeśli pojedziesz ze mną

do Dziwoziemi, to z pewnością usłyszysz plotki na temat mojej „kreatywności” w łóżku, jeśli

chodzi o kontakty z płcią przeciwną. Sam je starannie rozpuszczałem. Cała sztuczka polega

na tym, żeby takie plotki od czasu do czasu podsycić, wtedy nie cichną.

- Dlaczego w ogóle je rozpuszczać?

- Bo nie lubię być oceniany niczym wołowa półtusza przez każdą co bardziej

przedsiębiorczą młodą damę, szukającą męża. Pomijając mój nie najlepszy charakter, jestem

bogaty, przystojny i jestem parem.

- Nadmiar zainteresowania ze strony kobiet. Biedactwo.

Declan skrzywił się, w jego oczach błysnął chłód, głos nagle nabrał twardych,

cynicznych nut.

- Jest wielka różnica pomiędzy kobiecym zainteresowaniem a niekończącym się

oblężeniem, nieustającym szturmem słodkich „poślub mnie, poślub mnie, poślub mnie”.

Popatrzyłeś na mnie, czy możemy już iść do ołtarza? Rozbawił cię mój żart, czy mogę

zamawiać sukienkę? Pocałowałeś mnie, wezwę ojca, będzie zachwycony na wieść o naszych

zaręczynach. A dzięki plotkom jedyne kobiety, które są w stanie zostać ze mną sam na sam,

to te, które nie mają reputacji do stracenia. Nie szukają męża, tylko kochanka albo sponsora. I

szczerze mówiąc, to mi się podoba. Żadnych bolesnych nieporozumień, żadnych

skomplikowanych wyjaśnień.

Patrzyła na niego nieruchomym wzrokiem.

- No co? - zapytał.

- Nic, lordzie Camarine. Absolutnie nic.

Długie wycie rozdarło ciszę wieczoru. Rose poderwała się na nogi. Gdzieś niedaleko

ptaki z hałasem zerwały się do lotu. William był blisko, a za nim pędziły ogary.

Declan uniósł ręce i strzelił w niebo białą mocą. Poszła w jego ślady, a potem

rozbłysnęła raz jeszcze, tak na wszelki wypadek.

Najpierw wyczuła magię. Lodowatą falą przetoczyła się po powierzchni jeziorka i

uderzyła ją w pierś. Poczuła na skórze tysiące drobnych igieł. Jej wewnętrzny alarm wył jak

opętany: uciekaj! Uciekaj jak możesz najszybciej i nie patrz za siebie.

Czarne cielsko wypadło z krzaków. Rose przeszyło spojrzenie bursztynowych ślepi i

olbrzymi wilk popędził brzegiem jeziora. Rose rozbłysła.

Z krzaków wynurzył się pierwszy ogar. Boże, były szybkie.

Kolejny był tuż za nim. Następny... Pierwsza dziesiątka, może tuzin. Awangarda.

Rose starała się nie poddawać panice. Musi to zrobić, upomniała samą siebie. Nikt jej tu nie

zastąpi. Żadnych szans na ucieczkę. Z jakiegoś powodu ta myśl przyniosła jej ukojenie. To

było proste, zupełnie jak sprzątanie biur. Miała określoną ilość pracy do wykonania, zanim

pójdzie do domu. Nie ma co panikować.

- Co takiego powiedziałem? - odezwał się Declan.

- Nie teraz. - Uniosła dłoń i pozwoliła, by białe nici magii zatańczyły jej na palcach,

wabiąc ogary. Bestie wlazły do wody. Pływały jak psy, ale łby miały zanurzone. Czy one w

ogóle potrzebowały powietrza? - zastanawiała się Rose.

Proszę, niech się uda. Niech się uda.

Proszę.

W połowie drogi pierwszy z ogarów zadygotał. Z wysiłkiem przepłynął jeszcze kilka

jardów i zatonął. Rose odetchnęła z ulgą. Dwa kolejne utonęły. Czwarty wciąż płynął. Jeden

na cztery. Lepiej, niż ośmieliłaby się zakładać.

Ogar dopłynął w końcu do pomostu. Ociężale próbował wydostać się z wody. Gdy

jego łeb znalazł się ponad linią pomostu, Rose zdmuchnęła go jednym strzałem bieli.

- Za mocno - ocenił Declan. - Zredukuj trochę intensywność rozbłysku. Przed nami

długa droga. Dlaczego jesteś zła?

Reszta ogarów zaczęła włazić do wody.

- Rose?

Rozpoznała ten uparty ton. Nie odpuści.

- Powiedziałeś, że jedyne kobiety, które zaszczycasz swoją uwagą, to albo dziwki,

albo kurwy, i to ci właściwie odpowiada. Zastanawiam się tylko, do której kategorii ja się

zaliczam. Nie chciałabym stworzyć tu jakiegoś bolesnego nieporozumienia.

Klinga świsnęła ostro i przecięła wyłażącego z wody ogara na pół. Declan kopnięciem

wrzucił ścierwo do wody.

- Do żadnej.

Nic nie powiedziała.

Wyprostował się, kątem oka obserwując ogary.

- Kiedy byłem mały, zobaczyłem sztukę na iren-graju, pod tytułem „Gniew Aesu”. To

coś podobnego do filmów z Niepełni. To historia o Aesu, wodzu niewielkiego plemienia,

który stanął przeciwko wielkiemu imperium i zwyciężył. Wyraźnie pamiętam scenę, w której

Aesu, wielki, w kolczastej zbroi, miał wyruszyć na bitwę, której nie mógł wygrać. Stał w

swoim namiocie, pogładził czułe twarz swojej żony i powiedział jej: „Jesteś miarą mego

gniewu”. Miałem wtedy dwanaście lat i uznałem te słowa za wyjątkowo idiotyczne.

Kolejny ogar dopłynął do pomostu. Z wody wynurzył się ohydny łeb. Rose jednym

rozbłyskiem rozłupała czaszkę bestii na pół.

- Po latach zrozumiałem tę scenę, ale dopiero teraz to czuję wyjątkowo wyraźnie. -

Dwoma krótkimi cięciami ściął głowę kolejnej bestii. - I nigdy bym ci tego nie powiedział,

gdybyś nie uparła się, że staniesz na tym pomoście, bo to oznacza, że też to czujesz. Jeszcze

niedawno chodziło o honor, obowiązek i moją nienawiść do Casshorna. Teraz chodzi o ciebie.

- O mnie? - Próbowała skupić uwagę na następnej grupie ogarów wchodzących do

wody.

- Oddałbym wszystko, żebyś była bezpieczna. Muszę więc zabić Casshorna. Prosty

układ. On musi umrzeć, żebyś ty mogła żyć. Dwie strony tej samej monety. Kocham cię i

jesteś miarą mojego gniewu.

- Co powiedziałeś? - Błysnęła zbyt mocno i do tego chybiła.

Zrobił krok i posłał skoncentrowany wybuch bieli w trzy ciała rozcinające wodę.

- Powiedziałem, że cię kocham, Rose. Uważaj z tym rozbłyskiem.

Rose chwiała się na nogach. Zacisnęła zęby i nie poddawała się, walcząc, by nie

upaść. Magia w jej wnętrzu już niemal się wyczerpała. Musiała sięgać bardzo głęboko, by jej

dobyć, i były to ostatnie rezerwy.

- Wszystko w porządku? - usłyszała Declana.

- Tak - odpowiedziała.

Sinofioletowe ciała unosiły się na powierzchni ciemnych wód jeziora, a srebrzysta

krew rozlewała się po tafli niczym tęcza oleju. Srebro zalało też gumę pod ich stopami. Rose

zdążyła się już raz poślizgnąć i ledwie zachowała równowagę. A ogarów wciąż przybywało.

Po dwa, po trzy, odpryski hordy niewrażliwe na porażenie prądem płynęły ku nim przez noc,

przez zwłoki pobratymców i wspinały się na pomost. Oczy płonęły im srebrem, zęby

straszyły szkarłatem. Obok niej Declan machał mieczem, mechanicznie, nieustająco. Jak

robot.

Kolejny ogar. Rozbłysk.

Rozbłysk.

Rozbłysk.

Puls walił jej w skroniach niczym gigantyczny bęben.

O jeden błysk za dużo. Straciła ostrość wzroku.

- Ja już nie mogę - powiedziała, podnosząc maczetę otrzymaną od Toma Buckwella.

Ogar wdrapał się na pomost, a Rose uniosła ostrze. Szara maź spryskała jej buty.

- Czy to się nigdy nie skończy? - Była śmiertelnie zmęczona. Palce Declana zacisnęły

się na jej nadgarstku. Przyciągnął ją do siebie i pocałował, usta miał ciepłe i suche.

- To koniec. Więcej już ich nie ma. Wyciągają kabel z jeziora.

- To koniec? - upewniła się.

- Tak.

Tafla jeziora poszarzała od krwi ogarów. Ciała unosiły na powierzchni.

- Miałeś rację - powiedziała cicho. - Sama nigdy nie dałabym rady.

- Co powiedziałaś?

- Że miałeś rację...

Posłał jej oślepiający uśmiech.

- Raz jeszcze, moja pani?

- Miałeś rację - powtórzyła ze zmęczonym uśmiechem.

- To mi się chyba nigdy nie znudzi, biorąc pod uwagę, jak rzadko tego doświadczam.

Piętnaście minut później Tom Buckwell podpłynął, aby zabrać ich na brzeg. Rose

przyglądała się, jak kilkoro jej sąsiadów pod kierunkiem Toma wylewa benzynę do jeziorka.

Kiedy pierwsza iskra rozkwitła w pomarańczowy płomień, Rose poczuła ogromną

satysfakcję. Przynajmniej póki Declan nie stanął obok. Gardło jej się zacisnęło. Teraz on miał

ruszyć za Casshornem, już nie mogła mu pomóc.

Odwróciła się w jego stronę. Twarz Declana była niczym bryła lodu, zimna,

zamknięta. Za jego plecami, w cieniu, czekał William. Wszystko albo nic. Albo wróci cały i

wtedy będą mieli wszystko, albo nie wróci i nie będą mieli nic. Tak strasznie chciała rzucić

mu się na szyję, ale wiedziała, że to tylko wszystko utrudni im obojgu. Czuła, że Declan

zmaga się ze sobą, walcząc o zachowanie kontroli.

Spojrzała w jego zielone oczy.

- Kocham cię - powiedziała. - Wróć do mnie żywy.

Skinął głową, odwrócił się bez słowa i odszedł. William ruszył za nim.

Coś w niej pękło. Stała nieruchomo, walcząc z potwornym bólem, starając ze

wszystkich sił wziąć się w garść.

- Jeszcze nie umarł - odezwał się Tom za jej plecami.

Rose odwróciła się ku niemu.

Olbrzym patrzył na nią.

- Poczekaj, aż przestanie oddychać, zanim urządzisz pogrzeb.

Po prostu kiwnęła głową.

- No dobrze, nie stój tu całą noc, czeka nas sprzątanie.

Sprzątanie brzmiało dobrze. Zresztą każde zajęcie brzmiałoby dobrze. Była gotowa

robić wszystko, byle nie czekać. Ruszyła za Tomem na przeciwległy brzeg. Jennifer Barran

podała jej kij zakończony hakiem. Rose zahaczyła ścierwo ogara i zaczęła holować je do

brzegu. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo była wykończona, to ciało było cięższe niż blok

cementu. Wyciągała trzecie, gdy Tom rzucił swój hak i zaklął.

- Kto, do diabła...?

W ich stronę pędził mężczyzna o twarzy tak pobladłej i ściągniętej, że trwało sekundę,

zanim Rose go rozpoznała. Thad pędził, jakby jego życie od tego zależało. Rzuciła kij i

ruszyła w jego stronę o krok za Tomem. Pozostali poszli w jej ślady.

- Ogary.

Niemożliwe. Zabili wszystkie.

- Jak dużo? - zapytał Buckwell.

- Od cholery - Thad splunął na ziemię. - Rozpieprzyły ciężarówki. Jesteśmy odcięci.

Tylko jedna droga wychodziła ze Wschodnich Wrót. Bez samochodów dotarcie do

Niepełni było prawie niemożliwe. Byli cztery mile od granicy. Rose popatrzyła po ludziach,

którzy ją otaczali: sześcioro wraz Thadem i Buckwellem.

- Idziemy do Drewnianego Domu - zdecydował spokojnie Tom. - Trzymacie się

razem, maczety w pogotowiu.

Poszli za nim, okrążając jezioro prawym brzegiem.

Dwie postacie wypadły z zarośli, biegnąc ile sił w nogach. Declan i William zmierzali

prosto ku grupie Rubieżników.

- Zmiana planów - wychrypiał Declan, gdy się zbliżyli. - Casshorn nas przechytrzył.

Jego rezerwy nadciągają.

- Nie damy im rady w otwartym terenie, jest ich zbyt wiele. - Oczy Williama płonęły

bursztynowo.

- Potrzebujemy miejsca, w którym zdołamy się obronić - powiedział Declan. - Macie

więzienie?

Buckwell popatrzył na niego jak na wariata.

- Ratusz?

- Nie - pokręcił głową.

- Na Boga, to co macie? - warknął William.

- Kościół! - krzyknęła Rose. - Mamy kościół.

William popatrzył na Declana, ten wzruszył ramionami.

- Widziałem go, to niewiele, ale musi wystarczyć. Prowadź.

Pobiegli ulicą obok niewielkiego sklepu, którego właścicielem był ojciec Thada, obok

siedliska producentów metamfetaminy, w dół zbocza, prosto do kościoła. Wpadli do środka

jak nawałnica. George Farrel wyskoczył zza ołtarza ze strzelbą w dłoniach. Jego wzrok skupił

się na Declanie, w oczach płonęło szaleństwo.

- Precz z domu Boga, bluźnierco! - Lufa strzelby podskoczyła do góry.

William doskoczył do niego i jednym ciosem zwalił księdza z nóg. Farrel upadł i już

się nie podniósł.

- Zaryglujcie drzwi. Ustawcie ławki po bokach - polecił Declan. - Potrzebujemy

wąskiego przejścia, żeby nie mogły nas dopaść wszystkie naraz.

Rose złapała za najbliższą ławkę. Z drugiego końca stanęła Leanne, razem wrzuciły

jedną ławkę na drugą. W minutę ich dziewięcioro zgromadziło ławki w dwóch stosach,

zostawiając między nimi wąskie przejście wiodące do wejścia.

Potężne uderzenie wstrząsnęło drzwiami. Rose szarpnęła się przestraszona. Leanne się

wycofała do ołtarza i Buckwella. Declan i William jednocześnie zrobili krok do przodu.

Declan trzymał w dłoniach miecze, William nóż.

- Cofnij się, Rose - polecił ten pierwszy.

Nawet nie drgnęła, stała bez ruchu za ich plecami.

Kolejne uderzenie niemal wyrwało drzwi.

- Nie masz już sił na kolejny rozbłysk - przypomniał jej Declan.

- Wciąż mam więcej od nich - odpowiedziała cicho.

Spojrzał ponad jej głową na sześcioro ludzi zbitych w ciasną gromadkę przy ołtarzu i

nic nie powiedział.

Drzwi z hukiem wyleciały z zawiasów. Zobaczyli cudownie piękny zachód we

wszystkich odcieniach żółci i czerwieni, ze złotą monetą słońca toczącą się po horyzoncie.

Ogary powoli, z wahaniem, przekroczyły progi kościoła. Za nimi szedł mężczyzna w

opończy, niemalże absolutnie czarny na tle zachodzącego słońca, jakby wycięty z ciemności.

Poruszał się dziwnie, jakby podskakując przy każdym kroku, sprawiał wrażenie, że nie

pamięta, jak się chodzi prosto. Głęboki kaptur zakrywał jego twarz. Zatrzymał się w progu i

przemówił, a jego głos poniósł się nawą, zaskakująco czysty i wyraźny:

- Jakim skromnym, osobliwym miejscem jest ten dom zamordowanego Boga.

Znajduję to miejsce nieoczekiwanie odpowiednim dla naszej finalnej walki. Mówi się, że

bogowie zamieszkują świątynie wzniesione w ich imieniu. Kiedy już mnie więc nasycicie,

zburzę ten budynek do fundamentów, a na jego gruzach wzniosę dom nowego boga.

Świątynię ku mojej czci. Albowiem zrozumiałem, czym jestem. Stałem się bogiem. -

Przechylił głowę. - Może nawet usłyszę krzyk, kiedy On ucieknie z ruin swego domu. W

końcu jest Bogiem żalu i współczucia, powinien umieć rozpaczać.

- Widzę, że straciłeś już nawet te żałosne resztki zdrowego rozsądku - odezwał się

Declan tonem przesyconym pogardą. - Nie jesteś żadnym bogiem. Jesteś rozpuszczonym

dzieciakiem, jak zawsze. Po prostu przestałeś już nawet udawać dorosłego.

- Dzieciakiem, który na wylot przejrzał waszą pułapkę. To był dobry plan jak na taki

ograniczony umysł jak twój, Declanie. Miał tylko jedną małą wadę. Widzisz, oni wysłali mi

człowieka, a zanim przystąpiłem do uczty z jego magii i ciała, powiedział mi wszystko, co

chciałem wiedzieć, i jeszcze więcej. Znałem dokładnie ich możliwości i przewidziałem

klątwę, nawet dałem im środki konieczne, by ją rzucić, dostarczone zresztą przez ciebie.

Wszechświat jest dla mnie tak oczywisty. Odsłania przed moją mądrością swoje sedno,

niczym kwiat. Dobrze się spisałeś, ale nie zdołasz zabić boga, Declanie.

- Zobaczymy - powiedział Declan.

Casshorn zwrócił się w stronę Williama.

- Mój synu. A ty wybrałeś wreszcie stronę, po której chcesz stanąć?

- Tu nigdy nie było żadnego wyboru - warknął gardłowo William. Czoło miał

zroszone potem, w oczach płonęło szaleństwo.

- Dam ci tę jedną szansę mój synu, albowiem jesteś moim jedynym dziedzicem - ton

głosu Casshorna stał się miły i uprzejmy. - Zabij Declana, a pozwolę ci uciec.

William uśmiechnął się. Jego twarz była bladą maską, uśmiech tylko obnażeniem

zębów. Wyglądał wręcz nieludzko.

- Służyłem razem z nim siedem lat w oddziale, w którym ty wytrzymałeś jakiś

kwadrans. Gdybyś zdołał wytrwać, zamiast uciekać jak pies z podkulonym ogonem, szczając

pod siebie ze strachu, tobyś zrozumiał. Jeśli jestem komukolwiek winien choć odrobinę

lojalności, to jemu. Nie tobie. To dobrze, że zdecydowałeś się być bogiem, bo ja zamierzam

udać się do miejsca, które nie ścierpi żadnego boga.

- Więc postanowione. - Casshorn uniósł ramiona. - Nie macie księdza, żeby udzielił

wam ostatniego namaszczenia, ale nie obawiajcie się. Ponieważ ja daję wam rozgrzeszenie i

komunię. Wybaczam wam przeszłe grzechy i przyjmuję do swej zagrody poprzez spożycie

waszego ciała i mocy.

- Skończ już z tym - ponaglił go Declan.

Casshorn zdarł płaszcz. Jego ciało przestało być już ludzkie. Kończyny były długie i

umięśnione, palce groteskowo wielkie i zakończone jeszcze większymi szponami. Skóra stała

się fioletowa i żółta. Z kręgosłupa wyrosły kolce sterczące dziwacznym pióropuszem nad

zgarbionymi ramionami. Twarz całkiem straciła człowieczeństwo. Oczy lśniły szarością,

druga, skośna para otworzyła się na policzkach. Otworzył usta, by mogli zobaczyć gąszcz

krwistoczerwonych zębów.

Za plecami Rose ktoś zwymiotował gwałtownie.

Declan zawinął mieczem.

Casshorn odchylił głowę i zaskrzeczał ochryple.

Bliźniaczy strumień ogarów popłynął do przodu.

Z nieludzkim warkotem William rzucił się na nie, jego twarz zmieniła się w maskę

demona. Ciała padały pokotem, a srebro się lało. Przykryły go niemal, a on ciął, szybciej, niż

można było nadążyć wzrokiem. Tej strasznej rzezi towarzyszył dziwny obłąkany dźwięk

pełen anormalnej radości i Rose uświadomiła sobie, że William śmiał się ile tchu w piersi.

Macki mrocznej magii, czarne węże poznaczone fioletem i żółcią, popełzły w stronę

Declana. Oczy błękitnokrwistego stały się białe i eksplodował falą rozbłysku. Płonąca biel

zderzyła się z chorobliwym fioletowym blaskiem. Siła tego uderzenia niemal zbiła Rose z

nóg.

Kościół zatrząsł się w posadach.

Za plecami Casshorna pękł dźwigar.

Cięcia na twarzy Declana spływały krwią. Rose zobaczyła, jak na plecach ukochanego

ponownie pojawia się czerwona plama. Magia Casshorna zyskała stopę. I kolejną. Byli sobie

równi mocą, ale Declan był zmęczony. Powinna była powstrzymać go przed wejściem na

pomost...

Strumienie srebra popłynęły z oczu Casshorna. W gardle bulgotał mu warkot. Jego

magia zepchnęła biel Declana o kolejną stopę. Jeśli rozbłysk Declana zgaśnie, Casshorn

zmiecie ich wszystkich z powierzchni ziemi.

Rose stała, nietknięta, cała i zdrowa, pośrodku chaosu, słuchając, jak kościół powoli

wali się wokół nich, jak ogary zdychają pod nożem Williama, i uświadomiła sobie, że za

chwilę zobaczy, jak Declan umiera. A jego śmierć zapoczątkuje reakcję łańcuchową. Jeden po

drugim zginą wszyscy, których znała, i sama Rubież też zginie. Nie mogła na to pozwolić.

Zebrała siły. Musiała sięgać bardzo, bardzo głęboko, zupełnie jakby wyrywała sobie

serce z piersi. Skupiła się na jednym tylko punkcie, kondensując moc tak mocno, że aż

dygotała z wysiłku.

Mroczna magia parła naprzód. Ze skórzanego kubraka Declana ciekła krew.

Rose żałowała, że nie pożegna chłopców. Żałowała, że nie może im powiedzieć, jak

bardzo ich kocha i żeby się nie martwili i słuchali Babci. Żałowała, że nie dane im było z

Declanem spędzić trochę więcej czasu razem.

Wzięła głęboki oddech. Bolało tak bardzo, że zacisnęła powieki. A potem otworzyła

oczy i uwolniła moc. Całą. Wszystko, czym była, co sprawiało, że żyła, wszystko to dodała,

by Declan i chłopcy mogli żyć dalej.

Magia wystrzeliła oślepiającym światłem, skupiona niczym igła. Przeszyła rozbłysk

Declana i napierającą nań ciemność. I Rose zobaczyła twarz Casshorna, zastygłą w

odrażającym grymasie przerażenia, z oczyma i ustami otwartymi szeroko ze zdumienia i

grozy zarazem. Usłyszała, jak Declan krzyczy.

Białe światło przecięło Casshorna niczym nóż. Dwie połowy odrażającego ciała stały

nieruchomo przez ułamek sekundy, a potem każda upadła w przeciwnym kierunku.

Ciemność połknęła Rose.

Ciemność.

Ciemność nieprzenikniona, wszechobecna, pusta. Była niczym mur odcinający Rose

od świata. Gdyby tylko mogła się przez niego przebić... Nie chciała umierać. Chciała

podnieść ręce i rozerwać zasłonę ciemności, ale nie miała rąk, więc nie mogła nic zrobić, a

czerń wciągała ją coraz głębiej w swoją otchłań.

Błyskawica rozdarła ciemność. Przez chwilę Rose poczuła, że obejmuje ją ramię

Declana, zobaczyła jego oczy, usłyszała, jak jego usta powtarzają nieustannie: „Nie zostawiaj

mnie!”.

A potem ciemność ją chwyciła i Declan zniknął.

Cienkie promienie poszarpały mrok, a Rose krzyczała, bo Declan trzymał ją w uścisku

i rozbłyskał raz za razem, napełniając ją swoim życiem, a jego magia wiązała ich ciała w

jedno tuzinem białych nici.

Rozdział dwudziesty szósty

Rose otworzyła oczy. Jasny dzień.

Sufit nad jej głową znaczyła wyjątkowo znajoma żółta plama. Pojawiła się dwa lata

temu, gdy Jack w postaci rysia zagonił dzikiego kota na strych. Rose była przekonana, że to

koci mocz.

- Obudziłaś się - usłyszała cichy głos Babci.

Popatrzyła na nią wielkimi oczami. Potworny strach niemal pozbawił ją tchu.

- Declan?

- Żyje. Ledwie, ale zjadł rano trochę rosołu, więc wierzę, że z tego wyjdzie.

- Chłopcy?

- W porządku. Nic im nie jest. Thad zginął. Tom Buckwell stracił nogę. Jennifer i Ru

nie dali rady, ale cała reszta jakoś przetrwała tę burzę.

Rose odetchnęła.

Niebieskie oczy Babci zaszkliły się łzami.

- Nigdy więcej, słyszysz? Nigdy więcej. Jeśli kiedyś coś takiego się jeszcze powtórzy,

pojedziesz do Niepełni i pozwolisz, by kto inny zajął się walką.

- Dobrze. - Rose wyciągnęła rękę i dotknęła dłoni Babci. - Już dobrze.

- Prawie mi umarłaś, dziecino. Twój błękitnokrwisty ledwie dał radę przywrócić cię

do życia.

- A co stało się z Williamem?

- Odszedł. Bez słowa. Zniknął, gdy tylko wszystko się skończyło.

Declan stanął w drzwiach. Zobaczył Rose i z trudem przełknął ślinę. Babcia wstała i

cicho odsunęła się na bok. Rose wyciągnęła ramiona. Wszedł do środka powoli i usiadł na

podłodze obok jej łóżka. Ujęła jego dłoń w swoje i zasnęła.

Obudziła się w swoim łóżku. Wpadające przez okno światło pozwoliło jej zgadnąć, że

jest późny poranek. W ciągu nocy budziła się kilka razy, ze strachu, bo wydawało jej się, że

jej życie, Declan u boku, że to wszystko tylko jej się śniło. Spał obok łóżka na stosie koców i

był obok za każdym razem, kiedy przerażenie otwierało jej oczy. Wreszcie zsunęła się z

łóżka, położyła przy nim i zasnęła spokojnie w jego ramionach. Kiedy ocknęła się raz jeszcze,

odkryła, że zwinięty w kłębek Jack spał w jej nogach, a zmarznięty George w jej łóżku. Teraz

chłopcy i Declan zniknęli, a ona leżała na miejscu George’a. Nie zmartwiła się. Wiedziała, że

nie wyjechałby bez niej.

Wszystko wydawało się takie nierealne. Leżała dłuższą chwilę, badając palcami

uważnie teksturę prześcieradła i próbując się przekonać, że to rzeczywistość, a nie

halucynacja, która zamroczyła jej zmysły na chwilę przed śmiercią w kościele. Nie udało jej

się. Wreszcie zmusiła się, by wstać. Skoro to halucynacja, to w sumie może się nią cieszyć,

póki ta trwa.

Mięśnie w nogach miała jak z waty, ale jakoś udało jej się dojść do łazienki, a potem

do kuchni, zanim zupełnie odmówiły posłuszeństwa.

- Rose! - Babcia z hałasem odstawiła czajnik na kuchenkę, złapała osuwającą się

wnuczkę i pomogła jej usiąść na krześle.

- Gdzie oni są?

- Na zewnątrz. Poszedł się przejść. Nie może jeszcze biegać, ale nie uleży w łóżku.

Posłałam łobuziaków z nim, w razie gdyby się wywalił. - Postawiła przed Rose miskę

czekoladowych kuleczek. Dziewczyna wsunęła łyżkę do ust.

- O Boże, to jesz nalepsza szecz, jaką kiedykolwiek jadłam.

- Bo od czterech dni nie miałaś nic w ustach.

Płatki przyjemnie chrupały w ustach. Rose opróżniła miseczkę i natychmiast zrobiło

jej się niedobrze.

- Jeszcze? - W oczach Babci zabłysły iskierki.

- Lepiej nie. To, co zjadłam, usiłuje wrócić do miski.

- Popij herbatą, pomoże.

Siorbnęła gorącego, aromatycznego naparu.

- Co stało się z urządzeniem?

- Jeremiah i reszta zaciągnęli je do Niepełni, rżnąc piłami łańcuchowymi wszystko, co

próbowało z niego wyleźć. Przeklęte ustrojstwo umarło, jak tylko przekroczyliśmy granicę.

Oblali je betonem, zawieźli na wybrzeże i utopili w oceanie. Widziałam to na własne oczy.

Twój błękitnokrwisty nie dawał mi spokoju, póki nie zgodziłam się wyruszyć z nimi. Przestań

się gapić w to okno. Niedługo wróci.

Rose spojrzała w kubek z herbatą.

- Na czym stanęło między wami? - zapytała Babcia cicho.

- Nie jestem pewna - mruknęła Rose.

- Planuje wyjechać do Dziwoziemi, jak tylko będzie mógł. I jest zdecydowany zabrać

ciebie ze sobą.

- Co twoim zdaniem powinnam zrobić?

Zakłopotanie na moment odmalowało się na twarzy Babci.

- To jeden z tych momentów, gdy mądrość starości staje w obliczu pasji młodości. I

wiesz, co się dzieje w takich razach?

Rose westchnęła.

- Zaraz się dowiem?

- Mądrość gasi nadzieje namiętności i przestajesz odzywać się do swojej Babci. -

Éléonore splotła dłonie. - Wiesz, że cię kocham, Rose. Muszę ci to powiedzieć, nawet jeśli

mnie za to znienawidzisz. Nie miałam szczęścia w miłości. Kochałam do szaleństwa.

Namiętnie. Moja miłość należała do tych, które płoną tak jasno, tak intensywnie, że aż

oślepiają. Kiedy ten ogień nieco już przygasł i zaczęłam widzieć wyraźnie, odkryłam, że tak

naprawdę to najbardziej zależało mi na mężczyźnie, w którym znalazłabym oparcie.

Mężczyźnie, który byłby przy mnie bez względu na okoliczności, na dobre i na złe. I to była

jedyna rzecz, której Cletus nigdy mi nie dał. Kochał mnie. Tęsknił za mną. Nasze łoże

stawało w płomieniach namiętności. Ale kiedy go potrzebowałam, wystarczyło, że

odwróciłam wzrok, a on znikał w pogoni za jakimś błędnym ognikiem. Więc kiedy ci to

mówię, musisz pamiętać, że przemawia przeze mnie całe życie gorzkich rozczarowań. Twój

Declan to marzenie. Odważny, stanowczy, silny i dobry. Nie zapominajmy o bogactwie i

szlacheckiej krwi w żyłach.

- Do tego jest arogancki, protekcjonalny, despotyczny i snobistyczny - uśmiechnęła

się Rose.

- Ćśś. Prosiłaś o moją opinię, to ją właśnie dostajesz. Declan jest wszystkim, czego

może zapragnąć kobieta. A wygląda... - Babcia westchnęła z rezygnacją. - Sama wiesz, jak

wygląda. Mam ponad setkę, a jeszcze serce zabije mi szybciej, kiedy na niego patrzę. Musisz

zapytać się sama siebie, czy taki mężczyzna chciałby kobiety takiej jak ty.

- Myślę, że chce mnie poślubić. Postawiłam sprawę bardzo jasno, że rola jego

zabaweczki w ogóle nie wchodzi w grę.

- Prosiłaś mnie o szczerość. - Éléonore znów zacisnęła dłonie. - Jesteś moją wnuczką,

Rose. Nie ma dziewczyny bystrzejszej i ładniejszej od ciebie. Zasługujesz na wszystko, co

najlepsze, i gdybym tylko mogła, dałabym ci to. Ale ty i Declan nie jesteście na tej samej

pozycji. Sądzę, że go kochasz. I on jest przekonany, że bardzo cię kocha. Teraz. Ale czy

kocha cię na tyle głęboko, żeby spędzić z tobą życie? Tyle się wydarzyło. Obojgu wam ta

walka na śmierć i życie rozgrzała mocno krew. Ale w końcu on wróci do domu, tam gdzie jest

arystokratą i co wtedy? Nawet jeśli teraz myśli o ślubie, co się stanie, kiedy jego przyjaciele i

rodzina cię zobaczą? To szlachta, Rose. Od urodzenia wiodą uprzywilejowane życie, nie

wiedzą, jak to jest wyskrobywać ostatni grosz, żeby kupić chleb dla dzieci. Może on to teraz

rozumie, ale jego rodzice? Co się stanie, gdy on uprze się, by mimo wszystko cię poślubić, a

oni go za to odrzucą? To może go zmienić w zgorzkniałego, przykrego człowieka. Może już

zawsze winić za to ciebie. Nie pozwoli ci nigdy zapomnieć, że dla ciebie odrzucił wszystko.

Rose wpatrywała się w zawartość kubka.

- Jeśli z nim pojedziesz, musisz wiedzieć, że możesz skończyć jako kochanka bogacza

albo pozbawić go wszystkiego - powiedziała Babcia. - Nie sądzę, żebyś tego właśnie chciała.

Myślę, że za bardzo go kochasz. I boję się, że on złamie ci serce. No, powiedziałam, co

miałam do powiedzenia. Przemyśl, Rose. Przemyśl to dobrze, zanim pozwolisz mu całkiem

cię połamać.

Rose siedziała na werandzie. Może powinna stać, ale nie czuła się jeszcze na siłach.

Declan czekał przed nią, stojąc na trawie. Doskonale wiedziała, że za jej plecami stoi Babcia,

a chłopcy nasłuchują zza poręczy. Trzy dni trwało, zanim doszła do siebie na tyle, by móc

ruszyć w podróż. Trzy dni z Declanem u boku, który nieustannie pokazywał jej, jak to może

być. Czekała ją bardzo trudna rozmowa.

- Tak więc trzecie zadanie - zaczęła.

Declan uśmiechnął się, a jej serce wywinęło koziołka.

- Mogłabyś mi zadać coś łatwego. Poproś, żebym ci nazrywał kwiatków.

- Nie mogę tego zrobić.

Jego uśmiech zgasł.

- Dobrze.

Rose nabrała powietrza.

- Chcę, żebyś mi zaufał.

Było jej zimno i gorąco jednocześnie. Niepokój wędrował po skórze dreszczem, jakby

była dzieckiem, które zniszczyło rodzinną pamiątkę i teraz czekało na karę.

- Jeśli wykonasz wszystkie zadania, będziesz miał do mnie prawo. Będę do ciebie

należeć. Stanę się twoją własnością.

- Wtedy tak sformułowałem przysięgę, żeby była dla mnie jak najkorzystniejsza -

odparł. - Nie chcę cię posiadać na własność, Rose. Chcę, żebyś mnie chciała, i wydaje mi się,

że chcesz.

Nie mogła pozwolić, by zbił ją z tropu.

- Rozumiem, dlaczego tak to sformułowałeś. Nie zmienia to jednak faktu, że muszę

zaufać ci bezgranicznie, żeby pozwolić ci wygrać.

Wzniósł ręce, a jego głos nabrał chłodnych tonów.

- Chcesz, żebym poślubił cię tu i teraz? Jeśli to jest jedyny sposób, by cię zdobyć,

zrobię to.

Skrzywiła się.

- Tego właśnie nie chcę.

- To czego chcesz?

Wyprostowała się.

- Chcę trzech kart obywatelskich dla mnie i chłopców. Pojadę z tobą do Dziwoziemi.

Przedstawisz mnie swojej rodzinie i przyjaciołom. Jeśli po miesiącu nadal będziesz chciał

mnie poślubić, wtedy za ciebie wyjdę.

Patrzył na nią zaskoczony.

- Jaki w tym sens?

- Dajesz mi możliwość zabrania kart nadania i zniknięcia w chwili, gdy tylko

przekroczymy granicę.

- Boisz się, że źle cię potraktuję?

- Tu chodzi o zaufanie, Declan. Ja ci zaufam, że zabierzesz mnie do Dziwoziemi nie

po to, żeby zabić dzieci, sprzedać mnie na aukcji albo zrobić sobie ze mnie kochankę, którą

porzucisz, gdy tylko jakaś szlachcianka przyciągnie twoją uwagę. A ty mi zaufasz, że pojadę

z tobą i poślubię cię z własnej woli, a nie z powodu jakiegoś głupiego zadania.

Rysy jego twarzy zlodowaciały w wyrazie nienaturalnego spokoju.

- Tak mnie oceniasz? Uważasz mnie za kogoś, kto morduje dzieci i wykorzysta cię

bez skrupułów?

- Nie - zaprzeczyła żywo. - Nie. Chcę z tobą być, Declanie. Bardzo cię kocham. Ale

twoja rodzina może mnie znienawidzić, ty możesz zmienić zdanie. Jeśli spełnisz moje

warunki, zawsze będziesz miał wyjście. Nic nie tracisz.

- Więc chcesz, żebym ci zaufał, ale ty mi nie ufasz - stwierdził.

- To jest zadanie - odpowiedziała. - Trzy karty, trzydzieści dni. Nie zmienię zdania.

Wyraz jego twarzy nie zmienił się ani odrobinę.

- George, w moim pokoju jest drewniane pudełko. Przynieś je. Będziesz miała swoje

karty. Zacznij się pakować.

Cały dzień zszedł im na zbieraniu rzeczy, choć mieli ich tak niewiele. Nie mogli wziąć

dużo bagażu, tyle, co byli w stanie unieść na plecach. Rose spakowała trochę ubrań na

zmianę. Chłopcy zabawki i trzy tomy „Inu Yashy”. Pieniądze z Niepełni nie miały żadnej

wartości w Dziwoziemi, więc Rose oddała wszystko Babci. Sama zamierzała pojechać do

nowego świata bez grosza przy duszy.

Declan zmienił się z powrotem w błękitnokrwistego z Dziwoziemi. Skórzana lamelka,

wielgachny miecz i płaszczysko z wilka wróciły na swoje miejsce. Tak samo wyniosły wyraz

twarzy. Nie powiedział do Rose więcej niż dwa słowa.

Pożegnali się z Babcią wśród łez.

- Jedź ze mną - prosiła Rose.

Éléonore przytuliła ją w odpowiedzi.

- Nie mogłam zostawić Cletusa, nawet gdybym chciała. Nie miałam dokąd pójść i

żadnych środków, by udać się za ocean. Ale ty będziesz miała wybór. Jeśli ci się nie uda tam,

zawsze będziesz mogła wrócić tutaj. Zawsze, Rose. Bez względu na okoliczności, bez

żadnych pytań. Pozwól mi to dla ciebie zrobić, może będę mogła spać spokojniej.

- Przyjedziemy z wizytą następnego lata - obiecała Rose.

Kiedy ruszyli ścieżką w stronę Boru, Rose obejrzała się i zobaczyła Babcię na

werandzie, miała zagubiony wyraz twarzy.

George pociągnął nosem.

- Następnego lata namówimy ją, żeby pojechała z nami - pocieszyła go Rose.

Szli większość dnia. Bór stawał się coraz ciemniejszy i bardziej obcy, pnie były

grubsze, gałęzie bardziej poskręcane. Dziwne stworzenia skakały w koronach drzew,

niesamowite kwiaty rozkwitały między korzeniami.

Wreszcie Declan zatrzymał się.

- Granica - oznajmił.

Chwila prawdy. Albo mieli w sobie dość magii, by ją przekroczyć, albo nie. Rose

ujęła braci za ręce i zrobiła krok do przodu. Ciśnienie niemal ją przygniotło. Z trudem nabrała

powietrza i zrobiła kolejny krok i jeszcze jeden, i jeszcze, i znaleźli się po drugiej stronie.

Wypełniła ją niesamowita lekkość. Magia pulsowała w niej, silna, żywa, i Rose

roześmiała się cicho ze szczęścia.

Declan wyciągnął skądś mały gwizdek. Rozległ się przenikliwy dźwięk nasycony

magią. W odpowiedzi załomotały kopyta i wielki zwierz przedarł się przez zarośla. Był

mocno zbudowany, o szerokiej, masywnej piersi, wyglądał jak krzyżówka ogiera Clydesdale

z dzikim trykiem. Pochylił łeb zbrojny w dwa obite stalą rogi i szurnął Declana miękkim

nosem.

- Nazywa się Mruk - przedstawił go Declan.

Wierzchowiec mruknął w odpowiedzi. Zapakowali swoje rzeczy do toreb przy siodle,

Declan posadził chłopców na grzbiecie Mruka i ruszyli w drogę.

Dwa dni później wreszcie wyszli z lasu na drogę. Declan zwiększył tempo i zanim

zapadł zmrok, dotarli do pierwszych zabudowań.

To było niewielkie miasteczko, położone na wzgórzu przy wyłożonej kostką drodze.

Dwa, może trzy sklepy przysiadły na zboczu. Domy były bielone albo zbudowane z

różowego i żółtego kamienia, większość dachów pokrywał czerwonawy gont. Tu i tam lampy

uliczne iskrzyły magią. Niektóre budynki miały dziwaczne kopuły, inne hieroglify wypisane

na ścianach pochyłym pismem.

Wyprzedził ich niewielki powóz, zmierzający na szczyt wzgórza. Nie ciągnął go

żaden koń.

Declan poprowadził ich do budynku wyróżniającego się zieloną latarnią na wysokim

słupie.

Niemal natychmiast wybiegł zeń ciemnowłosy chłopiec i ujął wodze Mruka, kłaniając

się zarazem nisko.

- Mój panie!

- Cicho. - Declan wskazał na chłopców na grzbiecie wierzchowca pogrążonych w

głębokim śnie i rzucił tamtemu niewielką monetę. Wyglądała na mniejszą niż dublony,

którymi jej płacił.

- Apartament rodzinny, na najwyższym piętrze. I obiad dla czworga.

Dostali dwa sąsiadujące pokoje połączone drzwiami na końcu korytarza na drugim

piętrze.

Były czyste i ładne. Rose oczekiwała czegoś w stylu średniowiecznej karczmy, ale

pokoje były niemal nowoczesne, jeśli nie liczyć braku telewizji, radia i innych udogodnień

wymagających elektryczności. Ściany miały jasnobrzoskwiniową barwę, podłogi były

ułożone z bielonych desek. W każdym z pokoi stało łóżko z baldachimem i miękko

wyściełane czerwone krzesła. Kinkiety w kształcie dzwonków oświetlały wnętrza słonecznym

blaskiem.

Właściciel zajazdu położył Jacka na łóżku w pokoju po prawej i wycofał się

dyskretnie. Declan obok ułożył George’a.

Rose poszła do łazienki, zobaczyła toaletę, podwójny zlew i prysznic z wielką wanną

wpuszczoną w podłogę. Na haczyku obok wisiał szlafrok, tak zwyczajny, że Rose niemal

parsknęła śmiechem. Nagle uświadomiła sobie, że śmierdzi. Rozebrała się szybko, niczego

nie pragnąc bardziej, niż zmyć z siebie trzydniową wędrówkę przez las. Trwało chwilę, zanim

rozgryzła, do czego służy zawartość zielonych i niebieskich buteleczek, ale w końcu wyszła

czyściutka, pachnąca mandarynkami i owinięta w puszysty kremowy szlafrok.

Elektryczności tu raczej nie mieli, ale ciśnienie wody było doskonałe, tak samo jak i

temperatura.

Obiecała sobie zapytać o to Declana.

Na palcach przeszła przez pokój chłopców, zamknęła za sobą drzwi i niemal

krzyknęła, gdy Declan porwał ją na ręce. Jego usta odnalazły jej i Rose natychmiast

rozpłynęła się w jego ramionach. Tak za nim tęskniła, że niemal płakała.

Jego głos był teraz namiętnym pomrukiem, przesyconym pożądaniem.

- Tęskniłem.

Dotknęła jego ust palcami.

- Cicho, obudzisz dzieciaki...

Zerknął na drzwi.

- Dzieciaki? - ryknął ile sił w płucach.

Aż jęknęła, spodziewając się, że chłopcy natychmiast wyskoczą z łóżka. Declan

pochylił się i otworzył drzwi, Jack i George spali jak zabici.

- Pieczęć dźwiękoszczelna - wyjaśnił, zamykając drzwi. - My ich słyszymy, ale oni

nas nie. Możesz krzyczeć ile chcesz.

- Więc jestem zdana na twoją łaskę? - Roześmiała się.

Poniósł ją do łóżka.

- Będziesz...

Dużo później, rozgrzana i absurdalnie szczęśliwa, leżała na boku przytulona do

Declana, z głową na jego ramieniu.

- Więc tak wygląda według ciebie powoli i zmysłowo?

- Mniej więcej - odpowiedział. - Wyjaśnij mi te trzydzieści dni.

- To twoja szansa na zmianę zdania - powiedziała. - Boję się, że się odkochasz. Że

twoja rodzina mnie znienawidzi, a ty ożenisz się ze mną, by mnie ratować, ale przez to

staniesz się wyrzutkiem i będziesz mnie za to winił do końca życia.

Jego pierś zadrżała i Rose zdała sobie sprawę, że on dusi się ze śmiechu. Popatrzyła na

niego oburzona.

- Chcę ci dać jakiś wybór, idioto. Nie chcę, żebyś czuł się zmuszony to zrobić.

Parsknął śmiechem. Jęknęła i zwinęła się w kłębek.

- Ja już dokonałem wyboru - odpowiedział. - Po prawdzie to zrobiłem wszystko, co w

mojej mocy, żeby zaciągnąć cię do łóżka. Musiałem na to ciężko zapracować. Nie dałem ci

najmniejszego powodu, żebyś podejrzewała, że chcę cię porzucić. Albo pomordować dzieci i

porzucić na skraju drogi. To było naprawdę bezcenne. Trochę mnie wyprowadziło z

równowagi.

Posłała mu kose spojrzenie. „Trochę wyprowadzony z równowagi” zafundował jej

dwa ciche dni.

Przyciągnął ją do siebie.

- Nie robię tego, żeby cię ratować. Robię to dla siebie, z czystego samolubstwa,

kocham cię i nie chcę być bez ciebie.

- Też cię kocham - wyznała.

- Pobierzmy się od razu - zaproponował. - Pójdziemy rano do magistratu...

- Trzydzieści dni - powtórzyła twardo. - Najpierw przedstaw mnie rodzicom.

- Jesteś niemożliwa - poskarżył się.

- Nie kochałbyś mnie, gdybym była inna.

- Prawda.

Pocałowała go. Otoczył ją ramionami, a ona się uśmiechnęła. Jutro przyniesie na

pewno nowe problemy, ale teraz była absolutnie i doskonale szczęśliwa.

Zamek był gigantyczny. Siedział na szczycie wzgórza jak przyczajony smok: z przodu

ufortyfikowane wejście jak smocza paszcza, za nim mur - kark potwora. Dalej wieża, okrągła

i wysoka - smocza noga, za nią grupa umocnionych budynków otoczona wysokim murem o

kolczastej balustradzie, wijącym się nad krawędzią klifu niczym potężny ogon owinięty

wokół zadu. Brązowy kamień, pociemniały przez wieki, tylko wzmagał to złudzenie. Rose

gapiła się z otwartymi ustami.

- To tylko wygląda tak surowo - poinformował ją Declan. - Wnętrza są bardzo

otwarte. Księżna Południowych Prowincji lubi naturalne światło i przejrzyste zasłony. To

potrwa tylko chwilę, obiecuję. Wejdziemy, zdam raport księciu i ruszymy do Twierdzy

Camarine. Będziemy w domu jutro przed wieczorem.

Rose drgnęła niespokojnie, starając się pozbyć napięcia, które osiadło jej na

ramionach i między łopatkami. Jej koń, mniejsza wersja Mruka, wyczuł to natychmiast i

zatańczył w miejscu. Declan kupił wierzchowce w tym pierwszym miasteczku, teraz każdy

miał swojego. Chłopcy też. George jechał, jakby urodził się w siodle, z elegancją i swobodą

niemal jak Declan. Jack trzymał się zwierzęcia kurczowo, wbijając w nie pazury przy każdym

wyboju, aż w końcu i on, i jego koń rzucali się przed siebie w ślepej panice.

Droga przez Adrianglię trwała jakiś tydzień. Po pierwszym dniu ona i chłopcy

skończyli z obolałymi udami, więc potem już się nie spieszyli. Dziwoziemia była prawdziwie

dziwnym światem, pięknym i czystym w jednym miejscu, ponurym w innym. Tu i ówdzie

krajobraz znaczyły ruiny - blizny po dawnych wojnach. Rose przygotowywała się na to, że

nie polubi tego świata, ale niemal natychmiast poczuła się tu jak w domu. Zachwycało ją to

miejsce, z barwnymi łatami lasów, bezkonnymi powozami, dziećmi bawiącymi się magią na

poboczach drogi.

Za to status Declana kompletnie ją ogłuszył. Wiedziała, że był szeryfem, ale nie

zdawała sobie sprawy, co to znaczy. Ludzie im się kłaniali. Kiedy tylko zatrzymywali się w

jakimś mieście, Declan otrzymywał raporty, zazwyczaj składane przez dowódcę miejscowej

milicji. Każdy postój oznaczał pracę. Kiedy po raz pierwszy ktoś nazwał Rose „moja pani”,

nawet nie zareagowała. Starała się ze wszystkich sił nie przynieść Declanowi wstydu.

Niestety, była boleśnie świadoma tego, że jej starania nie zdadzą się na nic, gdy tylko

znajdzie się wśród szlachty.

A teraz miała stanąć twarzą w twarz z Księciem Południowych Prowincji.

Człowiekiem, który był zwierzchnikiem Declana. Człowiekiem, na którym musiała zrobić

dobre wrażenie, lepsze nawet niż na przyszłych teściach. Wciąż miała na sobie jeansy i

koszulkę. Jej włosy nadal były obsmyczoną strzechą. W żadnym razie nie była wyrafinowana.

Była Rose. A Declan miał zamiar zawlec ją do tego zamku.

Ruszyli w górę zbocza. To nie skończy się dobrze.

Przejechali pod uniesioną kratą bramy. Declan tylko skinął głową strażnikom w szaro-

niebieskich uniformach. Wszyscy zgięli się w ukłonie. Zeskoczył z konia i pomógł jej stanąć

na ziemi. Dzieciaki też zsiadły i Declan poprowadził ich w stronę wejścia.

- Może my zostaniemy tutaj? - powstrzymała go Rose. - Moglibyśmy zaczekać na

ciebie.

- „Drogi Declanie, gdzie twoja narzeczona?” „Och, Wasza Wysokość, zostawiłem ją

na podwórku”. - Declan potrząsnął głową. - Nie ma mowy.

Ujął ją delikatnie za rękę, ale nie miała najmniejszych wątpliwości, że nie byłaby w

stanie się uwolnić. Razem weszli do środka. Przed nimi rozpościerało się przestronne

pomieszczenie, kończące się schodami prowadzącymi w górę. Po obu stronach klatki

schodowej bliźniacze łuki otwierały przejście do szerokiego hallu. Podłogę stanowił

wygładzony przez czas kamień, ściany zdobiły gobeliny, w ogromnych donicach rosły

barwne kwiaty i niewielkie drzewka. Skąpany w świetle padającym z licznych okien, hall

wyglądał nad wyraz radośnie i zapraszająco.

Mężczyzna wyszedł im naprzeciw. Odziany w czarną skórę, włosy miał srebrzyste, a

twarz ponurą. Sprawiał wrażenie, że mógłby zabić człowieka samym wzrokiem.

- Oczekuje ciebie, mój panie - powiedział.

Declan skinął głową i spojrzał na Rose.

- Poczekaj na mnie, proszę - powiedział. - Zaraz wrócę.

I pobiegł po schodach. Obcy mężczyzna poszedł za nim, a oni zostali sami.

George patrzył na swoje buty. Jack zerwał z pobliskiego drzewka listek i zaczął go żuć

nerwowo.

- Nie rób tego - mruknęła.

W przejściu po prawej pojawiła się kobieta. Jack połknął listek.

Nie była młoda, za to wysoka i ciemnowłosa. Miała na sobie starą koszulę pomazaną

rozmaitymi kolorami farby. Spojrzały na siebie z Rose.

- Kim jesteś? - zapytała kobieta. W jej oczach na moment pojawił się biały szron,

który natychmiast rozpłynął się w ciemności źrenic.

O Boże. Błękitnokrwista.

- Jestem tu z Declanem - wyjaśniła Rose. - To moi bracia. Będziemy tu jedynie przez

chwilę.

Kobieta zacisnęła na moment usta.

- Jesteś z Niepełni?

- Z Rubieży - poprawiła ją Rose ostrożnie.

- Potrafisz malować ściany?

Rose zamrugała zaskoczona.

- Owszem.

- A nie chciałabyś mi pomóc? Maluję już tak długo, że zaczęły boleć mnie plecy.

Na to była jedna odpowiedź.

- Bardzo chętnie.

Kobieta uśmiechnęła się. To był niezwykle ciepły uśmiech i Rose nieco się odprężyła.

- Chodź ze mną!

Poszły bocznym korytarzem, potem schodami w górę na drugie piętro, do pokoju z

podłogą przykrytą materiałem. Pół ściany było kremowe, reszta stalowoszara.

- Myślę, że kremowy lepiej tu pasuje, a ty? - zapytała tamta.

- Wygląda jaśniej - zgodziła się Rose.

Kobieta podała jej wałek i kilka minut później już cała trójka Draytonów malowała

pokój.

- Kiedy się denerwuję, maluję ściany - wyznała błękitnokrwista. - Wymalowałam już

cztery, właściwie to sześć, bo kilkakrotnie zmieniałam zdanie co do koloru. Twoi bracia są

cudowni.

- Dziękuję... A skąd to zdenerwowanie? - zapytała Rose.

- Z powodu Declana oczywiście. Cały ten bałagan z Casshornem niemal wpędził mnie

do grobu. Wiem już, że zwyciężyliśmy, ale bardzo bym chciała poznać szczegóły.

Rose zagryzła wargi.

- Nie wiem, czy wolno mi je wyjawiać.

Kobieta uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

- Znam większość historii: Casshorn ukradł Księciu Południowych Prowincji

urządzenie, które żywi się magią i produkuje ogary. Zabrał je przez granicę na Rubież. Declan

wyruszył, by je odzyskać i ocalić Williama, który jakoś zdołał się w to wszystko wplątać.

Więc jak to się skończyło?

- Declan rzucał rozbłyskiem i Rose prawie umarła, ponieważ rozbłysła, żeby zabić

Casshorna, a nie miała już wcale magii, wtedy Declan rozbłysnął w Rose, żeby ją ocalić -

streścił Jack.

- Jack! - warknęła Rose.

Oczy nieznajomej urosły.

- Naprawdę?

Jack skinął głową.

- Babcia mówiła, że krew płynęła Rose z ust i z oczu.

George poczęstował go sójką w bok.

- Zamknij się.

- Teraz to już muszę usłyszeć całą historię - naciskała ciemnowłosa.

- Wolałabym nie - broniła się Rose.

- Proszę. Nalegam.

Dwie ściany później znała już całą historię, choć Rose nie potrafiłaby powiedzieć, jak

do tego doszło.

- Naprawdę każesz mu czekać miesiąc ze ślubem? - Kobieta śmiała się cicho.

- Chcę, żeby był pewien.

- A wiesz, jak długo księżna próbowała go wyswatać? Jak się dowie, że znalazł

przyszłą żonę, nie umkniesz.

- Miałam nadzieję jakoś uniknąć księżnej. Nic nie wiem o etykiecie, odpowiednich

fryzurach i ubraniach. Miałam nadzieję nieco się podszkolić, zanim się spotkamy. - Rose

zawahała się nagle. - Dlaczego księżnę tak interesuje, czy Declan jest żonaty, czy nie?

Znaczy, jego tytuł erla jest tylko grzecznościowy. Wiem, że książę zdaje się na nim polegać i

że jest szeryfem, ale miałam nadzieję, że księżna nie będzie się interesowała.

Kobieta przestała malować.

- Ojej.

- Słucham?

- Declan ma ten irytujący zwyczaj. Nie kłamie. Zamiast tego pozwala, by ludzie

wyciągali błędne wnioski i nie próbuje ich sprostować.

- Dobrze go pani zna. - Rose się uśmiechnęła.

- Moja droga, w Adrianglii szlachcice, nazywamy ich parami, więc parowie mogą

mieć kilka tytułów. Książę może być zarazem erlem. Albo baronem. Dziedzic może

odziedziczyć tytuł swego ojca dopiero wtedy, gdy ten przechodzi w stan spoczynku albo

umiera. Do tego momentu syn powinien ukończyć swoją służbę, przejść egzaminy i

przyjmuje drugi najwyższy tytuł przysługujący mu z uwagi na pochodzenie. Declan ma tytuł

grzecznościowy, ponieważ mimo iż ukończył służbę i zdał testy, jego ojciec żyje i ma się

dobrze. Declan jest synem Księcia Południowych Prowincji.

- O Boże. - Rose upuściła wałek.

- Spójrz na to od jaśniejszej strony: nie musisz już martwić się o stroje, fryzury i

etykietę. Kiedy poślubisz erla Camarine, możesz pojawić się w towarzystwie ubrana w worek

po ziemniakach i stanie się to najnowszą modą.

- Więc Casshorn był wujem Declana? - zapytała Rose. Może jednak coś źle

zrozumiała...

- Tak. I zawsze nienawidził Declana i Maud, jego siostry. Widzisz, matka obecnej

księżnej urodziła się w Niepełni. Dlatego Declan może podróżować między światami. Jest,

można powiedzieć, mieszanej krwi. Casshorn nie mógł znieść księżnej. Nikt dokładnie nie

wie dlaczego, więc on...

Usłyszały zbliżające się kroki.

- Mamo? - rozległ się głos Declana, który chwilę później wsadził głowę w drzwi. -

Mamo, widziałaś może...

Zobaczył Rose i gwałtownie zamknął usta.

- Widziałam i popieram! - odpowiedziała radośnie kobieta.

- Mamo? - Rose gapiła się na nią ogłuszona.

Kobieta zmarszczyła lekko brwi.

- Prawdopodobnie powinnam wspomnieć: ten irytujący zwyczaj pozwalania ludziom,

by dochodzili do błędnych wniosków... Ma to po mnie.

Mina Declana była lodowata.

- Nie mogłaś zostawić jej w spokoju?

- Nie, nie mogłam. Ale już ją pokochałam z całego serca - odpowiedziała księżna. - I

nie martw się o ten miesiąc oczekiwania. Tyle mi zajmie zorganizowanie wesela.

Rose już tylko patrzyła na nich oniemiała. W drzwiach ukazała się starsza wersja

Declana.

- Gdzieś zapodzialiśmy pannę młodą... O, jesteś. - Wszedł do pokoju.

A za nim jeszcze starszy mężczyzna. Wychudzony i odziany w ciemne fiolety.

Zobaczył Rose i stwierdził:

- Ależ ona śliczna. - Zerknął na chłopców. - Który z was jest nekromantą?

Zza ich pleców rozległ się młody kobiecy głos:

- Wpuście mnie. Jestem jego siostrą, do cholery!

Rose cofnęła się i oparła o świeżo malowaną ścianę... Byli zbyt duzi, zbyt głośni, zbyt

pełni magii. Jack syczał.

Declan zrobił krok do przodu, pchnął dwuskrzydłowe drzwi, wziął Rose za rękę i

wyciągnął ją na szeroki balkon.

- Widzieliście to? - krzyknęła księżna. - On ją ratuje przed nami. Ten ślub się

odbędzie!

- Przepraszam. Są po prostu podekscytowani. - Declan poprowadził ją na koniec

balkonu.

- Znów mnie okłamałeś.

- Nie. Tylko nie powiedziałem ci całej prawdy.

Potrząsnęła głową.

- Książę?

- Nie prędzej niż za jakieś dwadzieścia lat.

- Boże, twoja matka ma mnie pewnie za kompletną idiotkę.

- Lubi cię. I chłopców też lubi. Rose, wciąż jestem sobą. Czy to naprawdę ważne, czy

jestem księciem, czy nie? Gdybym nie miał tytułu, już byś za mnie wyszła. Zapomnij o

zamku. Zapomnij o rodzinie.

Jeden ze starszych mężczyzn wychylił się przez drzwi.

- Chcę tylko zobaczyć potrójny Łuk Atamana - zawołał. - Potem zostawię was w

spokoju.

- Kocham cię. Wyjdź za mnie - powiedział Declan.

Jego oczy były zielone jak źdźbła trawy.

Zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go, a potrójny łuk zawirował wokół nich.

Mężczyzna w drzwiach zaklął siarczyście.

Declan uśmiechnął się szeroko. Rose też.

- Powiedz „tak”.

- Tak - powiedziała. - Ale nie przed upływem miesiąca!