DIANA PALMER

MÓJ CUDOWNY SZEF

Gdyby Dane się nie pilnował, oszalałby na punkcie Tess. Jego ukochana była 

kobietą z zasadami i on o tym wiedział. Nie mógł pójść z nią do łóŜka, a potem o 

wszystkim zapomnieć. Pozostało mu jedno wyjście: stłumić Ŝądzę i ukrywać 

prawdziwe uczucia. Postanowił traktować Tess tak, jak szef traktuje podwładną...

PROLOG

Richard Dane Lassiter spoglądał na panoramę Houston z okna swego gabinetu 

w eleganckim biurowcu. Patrzył nie widzącym wzrokiem na drobne krople deszczu 

spływające po szybie. W zapadającym zmroku lśniły neony i latarnie. Dane 

podświadomie usiłował odwlec nieuchronną konfrontację.

Lada chwila powinien przejść z gabinetu do poczekalni agencji 

detektywistycznej. Musiał zbesztać sekretarkę, którą uwaŜał niemal za swoją krewną. 

Tess Meriwether była córką męŜczyzny zaręczonego z jego matką. Nita Lassiter i 

Wyatt Meriwether zginęli tragicznie na krótko przed ślubem. Ich dzieci nie stały się 

wprawdzie powinowatymi, lecz mimo to Dane od paru lat czuł się za Tess 

odpowiedzialny. Dlatego gdy dziewczyna straciła ojca, zatrudnił ją u siebie i czuwał 

nad nią z daleka. Bolesne wspomnienia zawsze będą ich dzielić, ale uczucie 

pozostało.

MoŜna by je nazwać miłością, gdyby nie to, Ŝe Dane za wszelką cenę chciał 

zachować dystans i świadomie zraŜał do siebie Tess. Miał za sobą nieudane 

małŜeństwo. Został równieŜ cięŜko ranny, gdy jako teksaski straŜnik tropił 

przestępców. Postrzał, który omal nie okazał się śmiertelny, spowodował w Ŝyciu 

Lassitera wielkie zmiany. Dane odszedł z policji i załoŜył własną agencję 

detektywistyczną.

Skaptował do współpracy najlepszych miejscowych funkcjonariuszy. Jego 

firma od początku cieszyła się dobrą opinią i zaufaniem klientów. Znacznie gorzej 

układało się Ŝycie prywatne detektywa. Szczerze mówiąc, w ogóle go nie miał. 

Została mu jedynie Tess, która unikała go jak ognia.

Lassiter odszedł od okna. Był wysoki i szczupły. Poruszał się zwinnie i lekko; 

głowę nosił wysoko i patrzył na ludzi z góry. Wygląd i postawa detektywa pozwalały 

się domyślać, Ŝe w jego Ŝyłach płynie hiszpańska krew. Odziedziczył po przodkach 

czarne oczy i włosy oraz ciemną karnację. Był przystojnym męŜczyzną, ale nie zdawał 

sobie z tego sprawy. Od lat unikał kobiet; nie obchodziło go, czy moŜe się podobać.

Matka znienawidziła go, bo zbytnio przypominał ojca, który porzucił rodzinę, 

kiedy Dane był małym chłopcem. Pragnął okazać matce, jak bardzo ją kocha, ale Nita 

po prostu nie miała dla niego czasu. Obojętność matki pozostawiła głęboką skazę w 

jego osobowości. OŜenił się, gdy pracował w policji Houston, jeszcze nim postanowił 

zostać teksaskim straŜnikiem. Jane poślubiła jednak nie człowieka, tylko twarzowy 

uniform; to ją w narzeczonym najbardziej pociągało. Wspólne Ŝycie nie układało się 

dobrze. Dane nie mógł dać Ŝonie tego, czego najbardziej pragnęła. Szybko doszła do 

wniosku, Ŝe popełniła niewybaczalny błąd. Odsunęła się od męŜa, nie chciała z nim 

sypiać, a w końcu uznała, Ŝe ma go dość. Gdy Dane został ranny, odeszła, zanim 

opuścił szpital. Gdyby nie Tess, musiałby samotnie zmagać się z tamtym koszmarem.

Na ironię losu zakrawało, Ŝe Tess była w nim zakochana. Dane myślał o tym z 

goryczą. Poznał ją jako nastolatkę; właśnie skończyła szkołę. Wyatt Meriwether 

zaniedbywał córkę, podobnie jak Nita Lassiter swego syna. Oddał ją babci na 

wychowanie, by mieć czas na liczne romanse. Niewinna i łagodna Tess pociągała 

Dane'a bardziej niŜ jakakolwiek inna kobieta. Po dziś dzień wstyd mu było, Ŝe tak źle 

ją potraktował w czasie swojej rekonwalescencji.

Siła uczuć, jakie dla siebie Ŝywili, z niczym nie dała się porównać. Dane 

usiłował zdusić je w zarodku. Nie lubił kobiet i nie miał do nich zaufania. A jednak 

Tess znalazła drogę do jego serca. Nikt go dotąd tak nie kochał. Odrzucił ten dar, 

ulegając nagłemu wybuchowi namiętności; tak bardzo przestraszył Tess, Ŝe od tej 

pory trzymała się od niego z daleka.

Dane niecierpliwym gestem odgarnął ciemne włosy. Dość tych wspomnień. 

Nic dobrego z nich nie wynika. śycie przynosiło nowe problemy. Tess umyśliła sobie, 

Ŝ

e zostanie prywatnym detektywem w jego agencji. Ta praca bywała niebezpieczna. 

Dane niechętnie przydzielał ryzykowne zadania Nickowi oraz jego siostrze, Helen. 

Jednym z nich była zasadzka na groźnego przestępcę, której Tess przez głupotę i 

nieuwagę omal nie udaremniła. Trzeba jej za to porządnie natrzeć uszu. Niewiele 

brakowało, by zdekonspirowała jego agentów. Nie moŜna ryzykować kolejnej takiej 

wpadki. Poza tym Tess musi się poŜegnać z marzeniami o posadzie detektywa. 

Ryzyko było zbyt wielkie. Helen uległa prośbom dziewczyny, nauczyła ją chwytów 

skutecznych w samoobronie i pokazała, jak obchodzić się z bronią, chociaŜ Dane nie 

Ŝ

yczył sobie, by jego agencja przekształciła się w szkółkę dla początkujących 

detektywów. Tess była tak uparta, Ŝe w końcu zrobił dla niej wyjątek. DrŜał na samą 

myśl, Ŝe mogłaby wykonywać

ryzykowną pracę detektywa. W biurze była 

całkiem bezpieczna. Gdyby zmieniła posadę…

Na szczęście nic nie wskazywało na to, by do tego doszło.

NaleŜało jak najszybciej załatwić sprawę niefortunnego zachowania się Tess 

podczas zasadzki na podejrzanego.

Dane przypomniał sobie, jak po raz pierwszy ujrzał Tess w restauracji, gdzie 

Nita i Wyatt po zaręczynach umówili się na spotkanie z dwójką dorosłych dzieci. 

Dane udawał, Ŝe poczuł niechęć do jasnowłosej nastolatki, która od pierwszej chwili 

pociągała go jednak z wielką siłą. Dla dorosłego, Ŝonatego męŜczyzny był to powód 

do niepokoju. Jane przyszła z nim na spotkanie, ale była tak uszczypliwa i arogancka, 

Ŝ

e odesłał ją taksówką do domu. Tess stanowiła jej przeciwieństwo. Była nieśmiała, 

milcząca i wyraźnie nim zainteresowana.

Na samą myśl o tym Dane machinalnie napiął mięśnie.

Od pierwszej chwili pragnął Tess i mijające lata tego nie zmieniły. śył 

samotnie. Miał waŜny powód, dla którego nie pragnął trwałego związku, a tym 

bardziej małŜeństwa. Męska duma nie pozwalała mu rozpamiętywać tej sprawy.

Skrzywił się i podszedł do drzwi oddzielających gabinet od sekretariatu i 

poczekalni. Nie moŜna w nieskończoność odwlekać tej rozmowy. To byłby objaw 

tchórzostwa, a tego nikt mu nie śmiał zarzucić. Obawiał się jednak, Ŝe nie będzie w 

stanie patrzeć na smutną twarz bezlitośnie karconej dziewczyny. Nie chciał, by znów 

przez niego cierpiała. Bóg jeden wie, ilu zmartwień przysporzył jej przez te wszystkie 

lata.

Z drugiej strony jednak Tess powinna sobie uświadomić, Ŝe w ich pracy 

obowiązują Ŝelazne zasady, których trzeba przestrzegać. Jeśli raz przymknie oczy na 

jej głupi postępek, kolejny błąd moŜe kosztować ją Ŝycie. Nie wolno ryzykować.

Z ponurą miną połoŜył dłoń na klamce i otworzył drzwi.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tess Meriwether westchnęła cięŜko. W napięciu zerkała na drzwi, czekając, aŜ 

otrzyma zasłuŜoną karę. Dzisiejszy dzień trudno było zaliczyć do udanych. Po tym jak 

omal nie zdekonspirowała pary detektywów, szef traktował ją jak powietrze. Miała 

nadzieję, Ŝe zdoła się wymknąć ukradkiem, nim Dane wyjdzie z gabinetu, by zmyć jej 

głowę.

Uporządkowała biurko, zerknęła na zegar ścienny i z ulgą sięgnęła po płaszcz. 

Był to szykowny trencz - idealny strój dla detektywa. Była uradowana i dumna, kiedy 

go kupiła. Spełniło się marzenie wielkiej miłośniczki kryminałów. Praca w agencji 

Dane'a była interesująca, mimo Ŝe Dane uparcie odmawiał, ilekroć chciała pomóc w 

wykonaniu zlecenia. Przysięgła sobie w duchu, Ŝe pewnego dnia zostanie detektywem 

mimo protestów nadopiekuńczego szefa.

- Dokąd się wybierasz? - usłyszała nagle znajomy głos. Dane niespodziewanie 

stanął w drzwiach. W trzyczęściowym garniturze wyglądał jak główny bohater 

kryminału. Niechętnie odwróciła wzrok. Wprawdzie przed trzema laty potraktował ją 

okropnie, ale wciąŜ lubiła na niego patrzeć.

- Idę do domu - odparła. - Masz coś przeciwko temu?

- Owszem. - W milczeniu dał jej znak ręką, by poszła za nim do gabinetu. 

Zamknął drzwi i stanął obok niej. Mimo woli spostrzegł, Ŝe napięła mięśnie, jakby 

szykowała się do ucieczki. Ta reakcja była łatwa do przewidzenia. ZasłuŜył sobie na 

niechęć Tess, ale wyrzuty sumienia nie łagodziły bólu.

- Zapowiedziałem ci, Ŝe podczas akcji masz się trzymać z daleka od naszych 

ludzi - rzucił Dane tonem znacznie ostrzejszym, niŜ zamierzał.

- Nie zrobiłam tego umyślnie - odparła Tess, nawijając na palec kosmyk 

jasnych włosów. - Zobaczyłam Helen i pomachałam jej ręką. Wiedziałam o 

planowanej zasadzce, ale byłam przekonana, Ŝe zaczaicie się na podejrzanych 

wczesnym rankiem w jakimś ustronnym miejscu. Nie przyszło mi do głowy, Ŝe para 

detektywów zaszyła się na całe popołudnie w sklepie z zabawkami. Byłam pewna, Ŝe 

Helen kupuje prezent bratankowi swego chłopaka. - Tess zerknęła na Dane'a. Miała 

duŜe szare oczy. - Nie zdradziłeś mi Ŝadnych szczegółów tej akcji. Powiedziałeś 

tylko, Ŝe nie wolno mi się do tego mieszać. Miałam się trzymać z daleka. Z daleka od 

czego? - perorowała z irytacją. - Houston to duŜe miasto. Zwykli ludzie, w 

przeciwieństwie do teksaskich straŜników, nie zastanawiają się nad tym, Ŝe moŜe coś 

im grozić. Trzeba jasno i wyraźnie określić, gdzie nie powinni chodzić!

Dane wysłuchał tyrady swojej sekretarki z kamienną twarzą. Nie odrywał od 

niej ciemnych oczu. Nagle uśmiechnął się prowokująco. Stali nieruchomo. Rozległo 

się ciche pukanie. Przez uchylone drzwi do gabinetu zajrzała brunetka w eleganckim 

kostiumie. Była to Helen Reed. Zerkała z obawą na szefa.

- Czy mogę iść do domu? - zapytała cicho. Zapadło milczenie. Dziewczyna 

dodała nieśmiało: - Minęła piąta.

- Weź magnetofon i pomóŜ bratu. MoŜe coś nagracie. Nick sam nie znajdzie 

dowodów przeciwko niewiernemu męŜowi.

- Wykluczone! - odparła Helen. - Nie zamierzam tkwić z moim braciszkiem 

pod drzwiami pokoju wynajętego na godziny, skąd będą do nas dochodzić jęki i 

okrzyki wywołujące rumieniec na policzkach. Taka robota z Nickiem? Stanowczo 

odmawiam! Kochany braciszek zbytnio działa mi na nerwy! Poza tym mam randkę z 

Haroldem!

- Miałaś uświadomić tej młodej darnie - mruknął Dane, ruchem głowy 

wskazując sekretarkę - gdzie zastawiacie pułapkę na podejrzanego, Ŝeby się tam nie 

plątała.

- Moja wina! Przepraszam - jęknęła rozpaczliwie Helen.

- Przeprosiny to za mało. PomóŜ Nickowi. To będzie pokuta. W przeciwnym 

razie stracisz posadę.

- Jeśli mnie zwolnisz - stwierdziła nonszalancko Helen - zatrudnię się w 

wydziale komunikacji, a wówczas lepiej nie składaj wniosku o rejestrację auta, bo i 

tak niczego nie załatwisz. Po moim trupie!

- CzyŜbyś zapomniała, Ŝe dwa lata przepracowałem w miejscowej policji i 

mam tam wielu znajomych?

Helen z Ŝałosnym westchnieniem podeszła bliŜej, ostentacyjnie padła na 

kolana i pochyliła się, zamiatając podłogę długimi ciemnymi włosami. Zrobiła to z 

wdziękiem baletnicy. Nie na darmo brała lekcje klasycznego tańca.

- Na miłość boską! Przestań się wygłupiać. Idź do domu - rzucił 

zniecierpliwiony Dane i dodał mściwie: - Mam nadzieję, Ŝe Harold zafunduje ci pizzę 

z tuńczykiem.

- Dzięki, szefie. Tak się składa, Ŝe uwielbiam tuńczyka! - Helen z uśmiechem 

pomachała Lassiterowi na poŜegnanie. Zniknęła za drzwiami, nie dając mu czasu na 

zmianę decyzji.

- CóŜ za arogancja! Wkrótce usłyszę, Ŝe naleŜy jej się urlop na Bahamach. - 

Dane niecierpliwym gestem odgarnął włosy. Niesforny kosmyk opadł mu na czoło. 

Tess pokręciła głową.

- Helen woli Jamajkę. Wiem, bo pytałam.

Dane chodził niespokojnie po gabinecie. Tess obserwowała go ukradkiem. 

Miał sylwetkę kowboja - zwycięzcy rodeo: szerokie ramiona, wąskie biodra, długie 

mocne nogi. Gdy był zmęczony, dawały o sobie znać rany odniesione podczas 

strzelaniny sprzed trzech lat i wówczas lekko utykał. Teraz wydawał się znuŜony.

Po trzech latach znajomości Tess nadal trochę się go obawiała, ale potrafiła 

ukryć łęk. Wiedziała, jak stawić czoło ukochanemu męŜczyźnie. Raz jeden zapomniał 

się przy niej i to wystarczyło, by straciła ochotę na upojne sam na sam.

Poczuła na sobie uporczywe spojrzenie. Miała wraŜenie, Ŝe Dane czyta w jej 

myślach. Na policzki wystąpiły jej rumieńce.

- Zawstydzona? - rzucił ironicznie. Jego taksujący wzrok wprawiał w 

zakłopotanie nawet starych policjantów.

- Zastanawiałam się, co bym czuła, gdyby przyszło mi złapać na gorącym 

uczynku niewiernego męŜa - skłamała i mocniej ścisnęła torebkę. - Muszę juŜ iść.

- Randka? Nie moŜesz się doczekać, kiedy padniesz mu w ramiona? - rzucił 

obojętnie.

Tess unikała męŜczyzn, ale nie chciała, Ŝeby Dane o tym wiedział. Z 

uśmiechem wzruszyła ramionami i wyszła.

Zapadł zmrok; było chłodno. Blask ulicznych latarni w niewielkim stopniu 

rozpraszał mrok. Zimowy wieczór był mglisty, ponury i smutny. Tess zapięła płaszcz 

i powlokła się w stronę stojącego na parkingu auta. Jeździła małym importowanym 

samochodem. Dzisiejszy wieczór będzie taki sam jak inne. Miała go spędzić samotnie 

w mieszkanku zwanym szumnie własnym domem. Urządziła je najlepiej, jak mogła: 

mała kuchenka, łazienka, pokój z rozkładaną kanapą, stanowiący zarazem salon i 

sypialnię. Wieczorami oglądała stare filmy, aŜ poczuła zmęczenie; wtedy szła do 

łóŜka. Kolejny wieczór będzie taki sam jak poprzedni. Zmieni się jedynie tytuł filmu.

Do niedawna mogła oglądać ulubione starocie w towarzystwie Kit Morris, 

przyjaciółki i sąsiadki w jednej osobie, która pracowała w pobliŜu agencji. Tak się 

jednak złoŜyło, Ŝe szef Kit wyjechał na dwa miesiące w interesach, a sekretarka, 

ciesząca się całkowitym zaufaniem, musiała towarzyszyć szefowi; była dyspozycyjna, 

co miało znaczny wpływ na wysokość jej pensji. Tess bardzo tęskniła za nieco starszą 

od niej przyjaciółką. Często się spotykały - takŜe w pracy, bo agencja 

detektywistyczna Lassitera dostawała od szefa Kit wiele zleceń, odkąd za jej 

pośrednictwem znaleziono matkę milionera - szaloną kobietę skłonną do 

ryzykownych eskapad.

Po wyjeździe sąsiadki Tess była osamotniona. Nie miała się komu zwierzyć. 

Lubiła Helen i uwaŜała ją za przyjaciółkę, ale nie mogła wyznać koleŜance z pracy, Ŝe 

Dane Lassiter złamał jej serce.

Zarzuciła torbę na ramię i wsunęła ręce do kieszeni płaszcza. Pomyślała, Ŝe jej 

Ŝ

ycie przypomina tę okropną noc: chłód, pustka, samotność.

Gdy zamknęły się za nią drzwi wejściowe biurowca, spostrzegła dwóch 

elegancko ubranych męŜczyzn rozmawiających w blasku ulicznej latarni. 

Obserwowała ich z ciekawością, gdy dokonywali wymiany: otwarty neseser 

wypełniony plastikowymi torebkami z białą zawartością za gruby pakiet banknotów. 

Minęła nieznajomych, uśmiechnęła się z roztargnieniem, skinęła im głową i poszła 

dalej. Nie zdawała sobie sprawę, Ŝe wprawiła obu panów w osłupienie. Zmierzała w 

stronę parkingu.

- Widziała? - zapytał jeden z męŜczyzn.

- O rany! Pewnie, Ŝe tak! Za nią!

Tess nie słyszała tej rozmowy, ale zaniepokoił ją dobiegający z tyłu odgłos 

kroków. Odwróciła się powoli i ujrzała biegnących męŜczyzn. Miała wraŜenie, Ŝe 

chcą jej zrobić krzywdę. Krzyczeli coś. Osłupiała ze strachu. Nie była w stanie zrobić 

kroku. Nagle blask latarni zalśnił na metalowym przedmiocie trzymanym przez 

jednego z biegnących. Nim się zorientowała, Ŝe to świetlny refleks wypolerowanej 

lufy pistoletu, rozległ się głośny trzask i coś uderzyło ją w ramię. Krzyknęła, 

zachwiała się i upadła na asfalt.

- Zabiłeś ją! -krzyknął jeden z męŜczyzn. - Ty idioto! Wsadzą nas za 

morderstwo, a nie za handel kokainą!

- Zamknij się! Daj pomyśleć! MoŜe nie zginęła na miejscu…

- Wiejmy stąd! Na pewno ktoś usłyszał strzały!

- O rany! Ta kobieta wyszła z budynku, w którym mieści się agencja 

detektywistyczna - jęknął facet z pistoletem w dłoni.

- Coraz lepiej! Wspaniałe miejsce na sfinalizowanie transakcji. Wiejmy! To 

syreny radiowozów!

Przestępca się nie mylił. Nadjechał patrol zaalarmowany przez wystraszonego 

przechodnia. Radiowóz zablokował wyjazd z parkingu. W świetle reflektorów 

policjanci ujrzeli dwóch męŜczyzn pochylonych nad osobą leŜącą nieruchomo na 

asfalcie.

- O rany! - krzyknął jeden z przestępców. - Wiejmy!

Tess jak przez mgłę słyszała tupot kroków. Była w szoku. Daremnie 

próbowała się podnieść. Asfalt pod jej policzkiem był wilgotny i chropowaty. Nic 

więcej nie czuła.

- Kogoś postrzelili! - dobiegł ją nieznany głos. - Trzeba ich zatrzymać!

Usłyszała kilka wystrzałów. Stopy w czarnych butach przemknęły obok jej 

twarzy. Dwaj policjanci ścigali eleganckich przechodniów.

- Tess!

W pierwszej chwili nie rozpoznała głosu Dane'a. Jej szef był zawsze 

opanowany i chłodny. Rzadko się denerwował i mówił głośno.

OstroŜnym ruchem odwrócił zszokowaną dziewczynę. Patrzyła na niego nie 

widzącym wzrokiem. Czuła, Ŝe jej ramię staje się wilgotne, cięŜkie i gorące. Chciała 

opowiedzieć, co się stało, ale nie była w stanie wykrztusić słowa.

Dane od razu dostrzegł ciemną plamę na rękawie płaszcza. Tkanina szybko 

nasiąkała krwią, płynącą obficie z rany.

- BoŜe! - jęknął rozpaczliwie, ale zachował kamienną twarz, nie ujawniając 

swych obaw. Tylko oczy lśniące od gniewu płonęły jak dwie ciemne gwiazdy.

- Jest ranna? - zapytał jeden z policjantów, podbiegając z pistoletem w dłoni 

do leŜącej nieruchomo dziewczyny. Ukląkł obok Tess.

- Tak. Niech pan wezwie karetkę. - Dane na moment podniósł wzrok. - 

Szybko. Dziewczyna bardzo krwawi.

Policjant ruszył pędem do radiowozu.

Dane nie tracił czasu. Zsunął płaszcz z ramienia Tess. Skrzywił się, widząc 

rozdarty pociskiem rękaw bluzki. Krew płynęła obficie. Lassiter zaklął, oczyścił ranę 

czystą chusteczką do nosa i mocno ucisnął, by zatrzymać krwawienie. Nie zwrócił 

uwagi na okrzyk bólu, który wyrwał się z ust rannej.

- Cicho - próbował ją uspokoić. - Nie ruszaj się, maleńka. Jestem przy tobie. 

Wszystko będzie dobrze.

Tess drŜała. Łzy spływały jej po policzkach. Zaczęła odczuwać ból dopiero, 

gdy Dane zrobił prowizoryczny opatrunek. Bardzo cierpiała. Krzyknęła, gdy owinął 

ranę chusteczką i mocno zacisnął opaskę. Lassiter zdjął płaszcz i przykrył drŜącą z 

zimna dziewczynę. Wsunął jej torbę pod stopy, by zapobiec omdleniu. Potem zajął się 

obficie krwawiącą raną. Tess zdawała sobie sprawę, Ŝe jej stan jest powaŜny, ale 

miała świadomość, Ŝe znajduje się w dobrych rękach, i dlatego nie uległa panice. 

Obecność Dane'a dodawała jej otuchy. Bywał okrutny, ale w potrzebie mogła na nim 

polegać.

- Czy wykrwawię się na śmierć? - zapytała spokojnie.

- Wykluczone. - Dane spojrzał na jadący w ich kierunku radiowóz. Mamrotał 

przekleństwa, których Tess do tej pory nie słyszała z jego ust. Zerwał się na równe 

nogi i krzyknął do policjanta: - Nie czekamy na karetkę. Dziewczyna się wykrwawi, 

zanim lekarz tu dojedzie. Niech mi pan pomoŜe umieścić ją w aucie.

- Przed chwilą dostałem wiadomość od kolegi. Złapał jednego z tych łobuzów 

- oznajmił policjant, wraz z Dane'em przenosząc ranną na tylne siedzenie. - Jeśli nie 

zjawi się tutaj, nim uruchomię silnik, będzie musiał piechotą wrócić na posterunek.

- Jasne. - Dane ułoŜył głowę Tess na swoich kolanach. - Ruszajmy.

Gdy rozległ się warkot silnika, na parking wbiegł funkcjonariusz prowadzący 

skutego kajdankami męŜczyznę. Dane zacisnął pięści.

- Wezwałem patrol. JuŜ tu jadą - zawołał siedzący za kierownicą policjant do 

kolegi. - Mamy tu ranną dziewczynę. Dasz sobie radę?

- Pewnie! Zawieź ją do szpitala - usłyszał w odpowiedzi.

Kierowca prowadził z wyczuciem, którego Tess pewnie by mu pozazdrościła, 

gdyby nie cierpiała tak bardzo z powodu bólu i mdłości.

Po kilku minutach radiowóz zatrzymał się przed izbą przyjęć szpitala 

miejskiego. Ranna nie miała o tym pojęcia. Straciła przytomność.

Kiedy otworzyła oczy, było całkiem jasno. Zamrugała powiekami. Była lekko 

oszołomiona. Całkiem przyjemne uczucie. Bark i ramię były spuchnięte i zbolałe. 

Poruszyła się i dopiero wówczas spostrzegła, Ŝe jest podłączona do kroplówki i 

aparatury medycznej.

- UwaŜaj - mruknął Dane siedzący na krześle przy szpitalnym łóŜku. - 

Podłączanie tych wszystkich rurek po raz drugi nie będzie przyjemne.

- Było ciemno… - wymamrotała sennym głosem, odwracając głowę w jego 

stronę. - Gonili mnie tamci dwaj. Jeden z nich chyba mnie postrzelił.

- Zgadza się - odparł Dane. - To byli handlarze narkotyków. Co się właściwie 

stało? Weszłaś przypadkiem między przestępców i policję? Była jakaś strzelanina?

- Nie - odparła z wysiłkiem. - Widziałam, jak tamci faceci finalizowali 

transakcję. Wpadli w panikę, a ja byłam tak roztargniona, Ŝe początkowo nie 

skojarzyłam, co się dzieje. Dopiero kiedy za mną pobiegli, doznałam olśnienia.

- Widziałaś, jak wymieniali narkotyki i pieniądze? - Dane znieruchomiał. 

ZnuŜona pacjentka pokiwała głową.

- Obawiam się, Ŝe miałam tę wątpliwą przyjemność.

- Jeśli dobrze ci się przyjrzeli i rozpoznali budynek, z którego wyszłaś… - 

Dane gwizdnął cicho.

- Jeden zdołał uciec, prawda?

- Ten, który do ciebie strzelał - odparł ponuro. - Drugiego policja nie moŜe 

zbyt długo przetrzymywać w areszcie. Zbyt mało na niego mają. Złapali łobuza, ale 

lada chwila wyjdzie za kaucją. Jeśli zdecydujesz się zeznawać, pójdzie do pudła za 

handel narkotykami.

- Jego kumpel do mnie strzelał - przypomniała mu Tess. - To wspólnicy. Nie 

moŜna go oskarŜyć o współudział?

- Kto wie? Trudna sprawa. Nie potrafię się w tym wszystkim rozeznać.

- Na pewno sobie poradzisz - mruknęła sennym głosem. - Tylu przestępców 

wpakowałeś juŜ za kratki…

- Znam ich sposób myślenia - przyznał Dane, mruŜąc ciemne oczy - ale tym 

razem nie potrafię zebrać myśli, bo napadli na bliską mi osobę.

Tess miała wraŜenie, Ŝe śni. CzyŜby Dane się o nią martwił? Bezsensowne 

mrzonki! PrzecieŜ był do niej uprzedzony. I cóŜ z tego, Ŝe, kierowany litością, 

zatrudnił niedoszłą powinowatą, gdy straciła ojca? Wyjątek potwierdza regułę. Był 

wrogo nastawiony do Tess, więc dlaczego miałby się o nią martwić?

- Jak się dzisiaj czujesz? - zapytał, pochylając się nad pacjentką, która mimo 

woli podziwiała grę jego mięśni pod cienką koszulą.

- Lepiej niŜ ostatniej nocy. - Odruchowo dotknęła opatrunku. - Co ze mną 

robili lekarze?

- Wyjęli kulę. Kaliber trzydzieści osiem, - Wyciągnął z kieszeni pocisk i 

pokazał go Tess. - Pamiątka. MoŜesz go sobie umieścić w gablotce.

- Wolałabym, Ŝeby policja umieściła za kratkami faceta, który mnie postrzelił - 

odparła Tess. Dane kpiąco uniósł brwi.

- PrzekaŜę tę odkrywczą uwagę miejscowym funkcjonariuszom.

- Czy mogę wrócić do domu?

- Jeszcze za wcześnie. Najpierw musisz odzyskać siły. Straciłaś duŜo krwi. 

Operowali cię pod narkozą.

- Helen będzie wściekła, gdy się dowie o tej przygodzie - powiedziała z 

wymuszonym uśmiechem. - Jest prywatnym detektywem i ciągle ryzykuje, a 

tymczasem bandyci wzięli na cel zwyczajną sekretarkę.

- O, tak - przyznał Dane. - Nasza urocza koleŜanka pozielenieje z zazdrości. - 

Długo nie odrywał zmruŜonych ciemnych oczu od bladej twarzy otoczonej wijącymi 

się jasnymi włosami.

- Pytałeś, jak się czuję. Zapewniam, Ŝe całkiem nieźle, choć nie wiem, 

dlaczego cię to interesuje. PrzecieŜ mnie nienawidzisz - powiedziała sennym głosem, 

by przerwać milczenie. Przymknęła powieki.

Głos Tess cichł z wolna. Musiała odpocząć. Dane pozostawił jej słowa bez 

odpowiedzi, ale wyraz jego oczu dowodził, Ŝe byłby w rozpaczy, gdyby jedyna bliska 

mu osoba straciła Ŝycie.

Za wszelką cenę starał się ukryć swoje uczucia, a zatem trudno się dziwić, Ŝe 

Tess przypisywała mu nienawiść. Udawał obojętnego, gdy go unikała. Ratował swoją 

dumę udając, Ŝe celowo robi jej przykrości, Ŝeby wreszcie się od niego odczepiła.

Ciche pukanie do drzwi wyrwało go z zadumy. Do separatki weszła 

uśmiechnięta pielęgniarka. Sprawdzała odczyty na wskaźnikach aparatury medycznej.

- Miała szczęście, prawda? - rzuciła z roztargnieniem, spoglądając na 

termometr. - Gdyby kula poszła trochę bardziej w bok, byłoby po niej.

Ta przypadkowa uwaga całkiem zbiła z tropu Dane'a. Mrugał powiekami, 

spoglądając na śpiącą Tess. Gdyby jej zabrakło, zostałby na świecie sam jak palec. 

Nie miałby nikogo.

PrzeraŜony tą myślą, nie był w stanie usiedzieć w jednym miejscu. 

Wymamrotał jakieś usprawiedliwienie i wybiegł ze szpitalnego pokoju. Ruszył w głąb 

korytarza, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. Starał się myśleć tylko o 

swoim białym mercedesie, który Helen na prośbę szefa zostawiła pod szpitalem, gdy 

Tess była operowana. Przypomniał sobie, Ŝe obiecał wpaść do biura i przekazać 

informację o stanie zdrowia rannej koleŜanki. Spojrzał na zegarek; jego podwładni 

zapewne są juŜ w agencji. Potem zajrzy do siebie, Ŝeby wziąć prysznic i zmienić 

ubranie.

Wyszedł z budynku i odnalazł auto. Westchnął cięŜko i wsiadł. Nie od razu 

uruchomił silnik. Jego wzrok przykuła czerwona plamka na rękawie marynarki. Krew 

Tess. Poprzedniego wieczoru patrzył bezradnie, jak uchodzi z niej Ŝycie. Niewiele 

brakowało, by Tess umarła w jego ramionach.

Do niedawna była pogodną, zawsze uśmiechniętą dziewczyną, która za 

wszelką cenę pragnęła sprawić mu radość. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe była w nim 

zakochana. Dane zacisnął powieki. Sam zabił tę miłość. Przeraził śmiertelnie Tess, 

gdy jak ostatni gbur uległ Ŝądzy silniejszej niŜ wszelkie skrupuły i próbował zdobyć tę 

dziewczynę, nie zwaŜając na jej opór. Chciał ją mieć; nie próbował zapanować nad 

tym pragnieniem. Nie potrafił okazać czułości i śmiertelnie przeraził Tess. Nie zrobił 

tego umyślnie, ale całkiem moŜliwe, Ŝe ujawnił się w ten sposób podświadomy lęk 

przed dziewczyną, która mogła się stać najwaŜniejszą osobą w jego Ŝyciu. Usiłował 

zapobiec owemu uzaleŜnieniu. Nieudane małŜeństwo sprawiło, Ŝe był nieufny jak 

skrzywdzone zwierzę. Z goryczą wspominał pierwsze spotkanie z Tess…

Po wieczorku zapoznawczym w restauracji, podczas którego ojciec Tess i 

matka Dane'a czynili wysiłki, by stworzyć pozory rodzinnego szczęścia, nastolatka i 

młody policjant widywali się tylko w święta. Dane i jego Ŝona Jane byli coraz bardziej 

poróŜnieni. Nita, nie bez złośliwej satysfakcji, oznajmiła synowi, Ŝe młodsza pani 

Lassiter romansuje z innym męŜczyzną. MoŜna by pomyśleć, Ŝe niewierność Jane i 

cierpienie syna sprawiły jej osobliwą przyjemność.

Dane'a czekało wiele trudnych chwil. W dniu gdy Wyatt Meriwether i Nita 

Lassiter ogłosili swoje zaręczyny, został powaŜnie ranny w strzelaninie, do której 

doszło podczas napadu na bank. Jego Ŝycie wisiało na włosku.

Tess przyjechała do szpitala najszybciej, jak mogła. Przywiózł ją ojciec. Kiedy 

zorientował się, Ŝe Nita siedzi w domu, a Jane jest nieuchwytna, postanowił się 

ulotnić.

Tess została przez całą noc i następny dzień. Wyjaśniła pielęgniarkom, Ŝe 

wkrótce będzie przybraną siostrą rannego, który nie ma innej rodziny. Pozwolono jej 

czuwać przy nim na oddziale intensywnej terapii, Trzymała go za rękę, ocierała 

spocone czoło i z lękiem obserwowała groźne rany na plecach, ramieniu i udzie. Kule 

przeszły na wylot przez ciało.

- Będę chodzić? - dopytywał się Dane zbolałym głosem, ledwie odzyskał 

przytomność.

- Oczywiście - zapewniła z uśmiechem. Dotknęła jego policzka i odgarnęła z 

czoła potargane włosy. Czuła, Ŝe ma prawo do takich czułych gestów. Ranny 

przymknął oczy.

- Gdzie jest moja matka? - jęknął. Po chwili dodał chrapliwym szeptem: - A 

Jane?

Tess milczała, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

- Sypia z moim najbliŜszym współpracownikiem - powiedział głucho Dane, 

otwierając szeroko czarne oczy roziskrzone nienawiścią. - Sam mi powiedział…

Tess zmarszczyła brwi.

Ranny uśmiechnął się z goryczą i ponownie zapadł w sen.

Następne tygodnie przyniosły wiele przykrych niespodzianek. Jane przyszła do 

szpitala tylko raz. Była zakłopotana, poniewaŜ zjawiła się jedynie po to, by oznajmić, 

Ŝ

e złoŜyła pozew o rozwód. Zamierzała powtórnie wyjść za mąŜ, gdy tylko rozprawa 

dobiegnie końca. Matka rannego wpadła na moment. Uchyliła drzwi, zajrzała do 

pokoju i stwierdziła, Ŝe syn nie zamierza przenieść się na tamten świat. Uspokojona 

pojechała Ŝeglować z Wyattem. Tess była wściekła na bliskich rannego; nie 

odstępowała od szpitalnego łóŜka.

Obojętność rodziny nie była ostatnim ciosem, jaki spadł na Lassitera. Okazało 

się, Ŝe postrzał w plecy będzie miał trwałe skutki, a zatem Dane nie będzie w stanie 

pracować jako policjant w pełnym wymiarze godzin.

Na wieść o tym chory popadł w głębokie przygnębienie.

- I cóŜ ci przyjdzie z tego, Ŝe będziesz się zamartwiać? - tłumaczyła cierpliwie 

Tess, zaniepokojona wyrazem twarzy chorego. Uklękła obok jego krzesła i przez kilka

minut mocno ściskała silną dłoń. - Nie wolno się poddawać, Dane - przekonywała. - 

Nie jest wcale przesądzone, Ŝe będziesz musiał odejść z policji, chociaŜ trzeba się 

liczyć z taką moŜliwością. Nie daj sobie odebrać nadziei.

- Jak? Najgorsze juŜ się stało - odparł krótko i odwrócił wzrok. - Po co tu ze 

mną siedzisz? Szkoda czasu.

- Wkrótce staniemy się rodziną - przypomniała mu. - Chcę, Ŝebyś wyzdrowiał.

- Niepotrzebna mi smarkata siostrzyczka.

- Będziesz na mnie skazany, gdy nasi rodzice wezmą ślub - odparła z 

pobłaŜliwym uśmiechem. - Dość tych ponurych min. PrzecieŜ jesteś twardzielem. 

Teksaski straŜnik nie poddaje się tak łatwo. Przez jakiś czas będziesz w gorszej 

formie. I co z tego? Wierz mi, Dane, z twoim doświadczeniem w ściganiu 

przestępców na pewno znajdziesz ciekawą pracę. Los wyrzuca cię drzwiami? Trudno, 

wejdziesz oknem. Z pewnością szybko wpadniesz na dobry pomysł, jeśli tylko 

zechcesz popatrzeć na swoją sytuację w takim świetle.

Dane milczał, ale z uwagą przysłuchiwał się wywodom swojej opiekunki. 

ZmruŜył lekko powieki i popatrzył jej prosto w oczy.

- Nie lubię kobiet - oznajmił.

- Tak sądziłam. Muszę przyznać, Ŝe nie miałeś do nich szczęścia.

- OŜeniłem się z Jane na złość matce. Nie będę się wypierał, Ŝe pragnąłem tej 

dziewczyny. Ona chciała mieć dom i dzieci. To jej największe marzenie. - Odwrócił 

twarz, jakby wspomnienie o nieczułości Jane sprawiało mu ból. - Odejdź, Tess. Dość 

tej zabawy w siostrę miłosierdzia.

- Wykluczone. - Tess wzruszyła ramionami. - Jeśli odejdę, kto ci wybije z 

głowy skłonność do uŜalania się nad sobą?

- Idź do cholery! - burknął i groźnie popatrzył jej w oczy. Uśmiechnęła się na 

dowód, Ŝe trudno ją przestraszyć. Była uradowana, Ŝe otrząsnął się z apatii, w którą 

popadł, kiedy mu powiedziała, Ŝe chyba będzie musiał zrezygnować z pracy.

- Znów jesteś sobą - rzuciła ironicznie. - Masz ochotę na filiŜankę kawy?

Po chwili wahania z irytacją skinął głową, jakby miał dość tej ciągłej 

troskliwości. Tess zerwała się skwapliwie i wybiegła z pokoju do korytarza, gdzie stał 

automat z kawą.

Do tej pory Ŝadna kobieta nie zachowywała się tak wobec Lassitera. Był zbity 

z tropu, bo Tess postanowiła się nim zaopiekować i okazała mu troskę. Nitę 

interesowało jedynie to, co syn moŜe dla niej zrobić, Jane okazała się jeszcze większą 

egoistką. Tess była ulepiona z innej gliny. Dzieliło ich tak wiele, Ŝe Lassiter czuł się 

zaniepokojony - tym bardziej Ŝe śliczna i miła dziewczyna wkradła się podstępnie do 

jego serca. Odczuwał wobec niej nie tylko wdzięczność. Gdy ukradkiem zerkał na 

zgrabną postać, poŜądanie ogarniało go z nie znaną dotąd siłą. Pragnął jej bardziej niŜ 

Jane, co mogło mu z czasem przysporzyć kłopotów. Tess miała zaledwie 

dziewiętnaście lat. Z drugiej strony jednak podobnie jak większość jej rówieśniczek 

zapewne miała juŜ za sobą pierwsze doświadczenia erotyczne. W dzisiejszych 

czasach to niemal oczywiste. Dane przymknął oczy. Pomyśli o tym jutro. Na wszystko 

przyjdzie pora.

Posłuchał rady Tess i zastanawiał się, co mógłby robić w przyszłości. Zagryzł 

usta i rozwaŜał kolejne warianty. Uśmiechnął się, gdy przyszedł mu do głowy ciekawy

pomysł.

Przez kilka tygodni Tess przychodziła regularnie. Przesiadywała w jego 

separatce, a później w mieszkaniu, bawiąc rekonwalescenta rozmową. Dane milcząco 

zgodził się na te odwiedziny i przestał się mieć na baczności. Z wolna stawali się 

sobie bliscy. Dane walczył z coraz silniejszym poŜądaniem.

Nie mógł się pochwalić wielkimi sukcesami. Chroniczne napięcie usunęło w 

cień potrzebę ciepła i Ŝyczliwości. Pewnego dnia był wyjątkowo podminowany. 

Przewracał się w łóŜku z boku na bok.

- Znowu ty? Czego chcesz, do jasnej cholery? - zapytał lodowatym tonem, gdy 

Tess weszła do separatki.

- To proste. śebyś wyzdrowiał - odparła spokojnie. Przywykła do wybuchów 

gniewu i nagłych zmian nastroju Dane'a.

- Wynoś się. - Dane opadł na poduszkę i zamknął oczy. - Uciekaj. Spóźnisz się 

do szkoły.

- Zdałam juŜ wszystkie egzaminy. Poza tym są wakacje.

- Idź do pracy.

- Zapisałam się na kurs dla sekretarek.

- A w ciągu dnia pracujesz?

- W pewnym sensie.

- Jak to? - Zaciekawiony Dane odwrócił głowę ku Tess.

- Tata powiedział, Ŝe opieka nad tobą to cięŜka praca. Moim najwaŜniejszym 

zadaniem jest teraz postawić cię na nogi.

Tess była nie tylko dobrą samarytanką, lecz takŜe zakochaną dziewczyną. 

Uwielbiała Lassitera. Odchudzała się i pracowała nad swoim wyglądem w nadziei, Ŝe 

podczas długiej rekonwalescencji zyska jego względy. Jej starania przynosiły marne 

efekty, ale nie traciła nadziei, Ŝe pewnego dnia dopnie swego.

- Zapewne jesteś dyplomowanym psychologiem z uprawnieniami terapeuty - 

rzucił uszczypliwie Dane.

Tess nie zwracała uwagi na jego złośliwości. Wiedziała, Ŝe jej podopieczny 

bardzo cierpi, znosiła więc owe docinki ze stoickim spokojem. OdłoŜyła torebkę i 

pochyliła się nad chorym. Długie włosy związane w koński ogon spłynęły na szczupłe 

ramię.

- Mój ojciec poślubi wkrótce twoją matkę. Będziemy rodziną. Musisz 

przywyknąć, Ŝe będę się tobą opiekować - oznajmiła dziewczyna.

- Nie potrzebuję opieki. - Dane spojrzał na nią wrogo.

- Wręcz przeciwnie - odparła uprzejmie. Zmierzyła wymownym spojrzeniem 

blizny na ramionach widoczne spod białej koszulki. Plecy Lassitera wyglądały jeszcze 

gorzej. Tess widziała je, gdy ranny spał, lecz wolała mu o tym nie wspominać.

- Wiem, Ŝe bardzo cierpisz - powiedziała cicho i spojrzała na niego z 

czułością. - Bardzo ci współczuję, Richardzie.

- Jestem Dane - burknął. - Nie uŜywam pierwszego imienia.

- Rozumiem.

- Nie Ŝyczę sobie, by smarkata uczennica dorabiała sobie jako moja 

pielęgniarka.

- Dlaczego matka tak rzadko cię odwiedza? - zapytała Tess, zmieniając temat. 

Dane odwrócił wzrok.

- Nienawidzi mego ojca. Jestem do niego bardzo podobny.

- Ach, tak. - Podeszła bliŜej. Po chwili dodała z przekonaniem, a zarazem 

trochę niepewnie: - Dobrze jest mieć rodzinę, prawda? NajbliŜsza była mi babcia, lecz 

i ona wychowywała mnie tylko dlatego, Ŝe nie miała innego wyjścia. Mama umarła, 

kiedy byłam małą dziewczynką. - Tata… - Wzruszyła ramionami. - Rodzina niewiele 

dla niego znaczy. Właściwie na nikim nie mogłam polegać. A ty… Wybacz, Ŝe o tym 

mówię, ale jesteś chyba w podobnej sytuacji. - Umilkła i objęła się ciasno ramionami. 

- Moglibyśmy wspierać się nawzajem w trudnych chwilach.

- Nie potrzebuję Ŝadnego wsparcia! - Dane zacisnął zęby i popatrzył na 

dziewczynę ze złością. - Przestań się mną opiekować!

- Przywykniesz - odparła z wymuszonym uśmiechem, choć w głębi serca 

bardzo przeŜywała okrutne słowa. To jasne, czemu Dane nie chciał mieć z nią nic 

wspólnego. Takich jak ona nikt nie potrzebuje.

Lassiter milczał uparcie. Nie zwracał uwagi na samozwańczą opiekunkę, która 

ani myślała zostawić go na pastwę losu. Zjawiała się codziennie. Przynosiła ksiąŜki i 

taśmy z muzyką. Dokarmiała go domowym jedzeniem i długo z nim rozmawiała. 

Kłóciła się z Dane'em i zachęcała go, by ćwiczył dla odzyskania pełnej sprawności. Z 

czasem zakochała się w nim na śmierć i Ŝycie.

Nie zdawała sobie sprawy, Ŝe tak jawnie okazuje uczucia. Trudno się było nie 

domyślić prawdy, skoro dziewczęca twarz promieniała na widok ukochanego. Tess 

nie spostrzegła, Ŝe Dane często wodzi za nią poŜądliwym spojrzeniem. W czasie 

rekonwalescencji, mimo kłótni, bardzo się zbliŜyli. Przywykł do obecności swej 

opiekunki i polubił miłe towarzystwo. Bardzo pragnął Tess. RóŜniła się od kobiet 

znanych mu do tej pory. Była łagodna i kochająca, delikatna i wraŜliwa. Potrzebował 

tej dziewczyny. Pochlebiało mu jej zainteresowanie. Z niecierpliwością czekał na 

codzienne wizyty.

Mimo to z obawą myślał, Ŝe zbytnio się przywiązał do Tess. Po nieudanym 

małŜeństwie bał się trwałego związku jak diabeł święconej wody. Poślubił Jane na 

złość matce, która nie pochwalała jego wyboru, ale początkowo Ŝona bardzo go 

pociągała. Był przekonany, Ŝe go kocha. Takie sprawiała wraŜenie. Wkrótce po ślubie 

zmieniła zdanie i nie chciała z nim sypiać. Czara goryczy dopełniła się, gdy wyszedł 

na jaw szalony romans Jane z policjantem, który był dawniej najbliŜszym 

współpracownikiem Lassitera. Zemściła się na męŜu, który nie spełnił jej oczekiwań. 

W nieudanym związku Dane odniósł rany znacznie groźniejsze od gangsterskich 

postrzałów. Był przekonany, Ŝe Tess zwodzi go, jak to czyniły inne kobiety. Nie mógł 

wykluczyć, Ŝe sprytna małolata chce go po prostu omotać. Współczucie i troska to 

ś

rodek do celu. PoŜądanie miało go uczynić bezbronnym, zdanym na łaskę i niełaskę 

tej dziewczyny.

Podejrzliwość sprawiła, Ŝe Dane ulegał zmiennym nastrojom; był wrogo 

nastawiony wobec Tess. Przy kaŜdej sposobności odpychał ją złym słowem. Nie 

zraŜała się jednak i nadal wierzyła, Ŝe w głębi ducha pragnie jej towarzystwa.

Dane stanął na własnych nogach i zaczął chodzić szybciej, niŜ oczekiwali 

lekarze. Szybki powrót do zdrowia sprawił, Ŝe poczuł się męŜczyzną, a w swojej 

opiekunce dostrzegł ponętną kobietę, co miało dla nich obojga fatalne następstwa.

Pewnego dnia około południa Tess w białej letniej sukience z tęczowym 

paskiem weszła tanecznym krokiem do jego mieszkania. Przyniosła domowe ciasto. 

Dane chodził po pokoju na bosaka; miał na sobie dŜinsy i białą koszulkę mokrą od 

potu, bo przed chwilą pilnie ćwiczył, by odzyskać formę. Na widok Tess nogi się pod 

nim ugięły. Poczuł dziwną słabość.

Pragnął jej szaleńczo. Nie panował nad Ŝądzą. Od dawna nie miał kobiety. 

Dosyć wegetacji w dobrowolnym celibacie! Postanowił zdobyć Tess. Nie miał 

wątpliwości, Ŝe i ona go pragnie. Od dawna wodziła za nim rozmarzonym wzrokiem.

Tess nie zorientowała się, Ŝe Dane mierzy ją taksującym spojrzeniem; jego 

oczy lśniły jak w gorączce. Postawiła pudełko z ciastem na kuchennym blacie i 

zaczęła je otwierać.

- Co tam masz? - dopytywał się zmysłowym tonem, którego do tej pory nie 

uŜywał w ich rozmowach. Podszedł bliŜej.

- Ciasto - odparła. Traciła głowę, ilekroć się do niej zbliŜał. Krew coraz 

szybciej pulsowała jej w Ŝyłach. Tess z zachwytem wpatrywała się w ukochanego.

- Pomyślałam, Ŝe masz pewnie ochotę na coś słodkiego. Jak się czujesz? 

Wyglądasz… lepiej. - Spuściła oczy. Była uszczęśliwiona i zakłopotana.

Dane nie zaprzątał sobie wcześniej głowy jej Ŝyciem erotycznym. W 

przeciwnym razie, jako bystry obserwator, domyśliłby się od razu, Ŝe Tess 

Meriwether jest wcieleniem niewinności. Pragnął tylko jak najszybciej zaspokoić 

poŜądanie.

- No proszę, sama słodycz - odparł cicho. Podszedł bliŜej. Tess oparła się o 

kuchenną szafkę. Dane przylgnął do niej całym ciałem. - Oboje mamy na coś ochotę. 

Od dawna poŜerasz mnie oczyma. Musiałbym być ślepy, Ŝeby się nie zorientować, co 

do mnie czujesz. Tego pragniesz, Tess? - zapytał namiętnym szeptem i zuchwale otarł 

się biodrami o jej biodra, Ŝeby poczuła, jak bardzo jej pragnie.

Spłonęła rumieńcem, ale zajęty sobą Dane w ogóle tego nie zauwaŜył. Nie 

odrywał wzroku od jej rozchylonych ust.

- Na litość boską, pragnę cię jak szaleniec!

Tess była tak wstrząśnięta i przeraŜona, Ŝe na moment straciła zdolność 

logicznego myślenia. Nim zdobyła się na odruch protestu, Dane zmiaŜdŜył jej usta 

namiętnym pocałunkiem. Mocne dłonie uniosły ją wyŜej, by poczuła, jak bardzo jej 

pragnie. Natarczywy język wślizgnął się między zaciśnięte wargi. Nawet czysta i 

niewinna dziewczyna zrozumiałaby natychmiast, do czego zmierza oszołomiony 

poŜądaniem męŜczyzna.

Tess Meriwether całowała się tylko parę razy - i to z chłopcami świadomymi 

jej zahamowań. Pieszczoty namiętnego męŜczyzny, jakim stał się nagle Dane, mogła 

odwzajemnić jedynie doświadczona kobieta.

Tess zesztywniała i próbowała odepchnąć Lassitera, ale ten zaślepiony Ŝądzą 

nie zwrócił uwagi na jej wysiłki. Dłonią objął mocno pierś dziewczyny, a kolano 

wsunął między jej nogi. Było oczywiste, do czego zmierza.

- Dane… nie! - jęknęła przeraŜona. ZlekcewaŜył jej okrzyk.

- Tak - szepnął drŜącym głosem, przyciskając ją mocniej. - Na miłość boską, 

tak, tak… Pragniesz mnie, prawda, skarbie? - Poczuła gorące wargi na obnaŜonych 

ramionach, szyi, ustach. Całował ją mocno i zachłannie. - Chcę cię mieć tu, 

natychmiast - jęknął głucho. Silne dłonie objęły jej uda, nagie pod sukienką. Dane 

uniósł drobną dziewczynę wyŜej, by łatwiej w nią wejść.

Wstrzymała oddech zaskoczona intensywnością namiętnych pieszczot. Jęknęła 

wystraszona zaborczymi pocałunkami.

- Tutaj - szeptał drŜącym głosem Dane. - Wezmę cię na stojąco. - Czuła jego 

gorące i natarczywe dłonie. śaden męŜczyzna nie dotykał jej w ten sposób. PoŜądanie 

całkiem zamroczyło Dane'a. Tess czuła się jak przedmiot, którym zamierzał się 

posłuŜyć, by zaspokoić swoje potrzeby.

Oddychając cięŜko, uwolnił ją nagle z uścisku, aŜ Tess dotknęła stopami 

podłogi. Uniósł głowę. Oczy lśniły mu jak w gorączce. DrŜał na całym ciele. Silne 

dłonie o długich, mocnych palcach ścisnęły piersi Tess. Pocałował ją zachłannie i 

jęknął:

- Moje plecy. Kręgosłup mi wysiada. Chodźmy do łóŜka, tam będzie nam 

wygodniej…

Tess zorientowała się, Ŝe to jedyna szansa, by wyrwać się z męskich objęć i 

uciec. Odepchnęła Dane'a i uskoczyła w bok. Na jej twarzy malował się tak wielki 

strach, Ŝe nawet oszołomiony Ŝądzą Dane wreszcie to spostrzegł. Tess bała się, Ŝe 

weźmie ją siłą, nie okazując Ŝadnej czułości. Płakała. Urywany szloch rozbrzmiewał 

głośno w obszernym mieszkaniu. Szeroko otwarte oczy były pełne łez.

- Nie podchodź! - krzyknęła, gdy zrobił krok w jej stronę. Rozpalone 

poŜądaniem oczy nadal lśniły jak w gorączce. - Odczep się ode mnie!

Dane zrozumiał wreszcie, Ŝe Tess się go boi. Do tej chwili był tak 

oszołomiony pocałunkami i namiętnymi pieszczotami, Ŝe nie zwracał uwagi na Ŝadne 

protesty. Westchnął głęboko, próbując nad sobą zapanować. Całkiem się zapomniał. 

To niewybaczalne.

Obserwował Tess pociemniałymi ze złości oczyma. Jego twarz odzyskiwała 

powoli obojętny wyraz.

- Sama tego chciałaś - stwierdził ostro, próbując odzyskać spokój.

- Nie! - krzyknęła z rozpaczą.

- Pragnęłaś mnie - powiedział. - W przeciwnym razie po co byś mnie 

nachodziła?

- Ja cię kocham! - szlochała, dygocząc na całym ciele. Objęła dłońmi 

wstrząsane łkaniem ramiona, zasłaniając piersi przed jego zachłannym spojrzeniem.

- Ach, jest i miłość! - Czarne oczy ponownie zalśniły ogniem Ŝądzy. Smukłe, 

mocne ciało przebiegł dreszcz. Dane nadal był podniecony aŜ do bólu. - Wszystko 

jasne. Skoro mnie kochasz, chodź tu i daj mi dowód, Ŝe nie rzucasz słów na wiatr, ty 

mała kusicielko.

- Nie mogę. - Tess zrobiło się cięŜko na sercu. Łzy płynęły jej po policzkach. 

Po chwili milczenia dodała szeptem: - Przez ciebie wszystko mnie boli!

Jej obawy doprowadzały go do rozpaczy i wściekłości. Tak samo czuł się, gdy 

Jane przestała z nim sypiać; kpinom i oskarŜeniom nie było końca.

- CzyŜby? - powiedział lodowatym tonem. - Skoro nie pójdziesz ze mną do 

łóŜka, to idź stąd. Chciałem się z tobą przespać. Na litość boską! - jęknął, gdy Tess 

cofnęła się odruchowo. - Dlaczego ci się nie podobam? Czemu jestem gorszy od 

innych, z którymi sypiałaś?

Tess otworzyła szeroko oczy i spłonęła rumieńcem. Przebiegł ją dreszcz. Dane 

pojął wreszcie, Ŝe nie było w jej Ŝyciu innych męŜczyzn. Nie patrzyłaby na niego w 

ten sposób, gdyby miała choćby jednego kochanka.

- Tess, jesteś dziewicą? - zapytał, śmiertelnie przeraŜony własną głupotą.

Nie była w stanie patrzeć w rozszerzone strachem czarne oczy. Chwyciła 

torebkę i wybiegła z mieszkania. Dane patrzył za nią. Nie pobiegł za uciekinierką; nie 

usłyszała od niego przeprosin. Wmawiał sobie, Ŝe to najlepsze wyjście. Niech myśli, 

Ŝ

e go to wcale nie obeszło. Bardzo cierpiał, ale cóŜ mógł ofiarować tej dziewczynie? 

NajwyŜej odrobinę Ŝyczliwości. Wrócił do kuchni. Chłód ścisnął mu serce, a ciemne 

oczy spoglądały ponuro. Obiecał sobie, Ŝe nigdy więcej nie zaufa kobiecie - nawet 

Tess. Istne wcielenie niewinności! Skąd miał wiedzieć? Oby tylko dzisiejsze 

przeŜycie szybko zatarło się w jej pamięci.

Dość wspomnień, skarcił się w duchu. Uruchomił mercedesa i pojechał do 

biura. Cały personel czekał na wieści o zdrowiu koleŜanki. Dane wcale się nie dziwił. 

Tess była ogromnie lubiana.

- Co z nią? Wyjdzie z tego? - Helen odezwała się pierwsza. Patrzyła na niego z 

obawą.

- Czuje się lepiej - zapewnił. - Nadal jest oszołomiona po narkozie, ale 

wkrótce odzyska siły. Rana szybko się goi.

- Kiedy zostanie wypisana ze szpitala? - wypytywała niecierpliwie Helen. - 

Mogłaby zamieszkać u mnie. Będę się nią opiekować.

- Zabiorę ją do siebie - oznajmił Dane. Był zaskoczony własną deklaracją. 

Jego pracownicy nie kryli zdziwienia. - Pojedziemy na ranczo. Jose i Beryl mogą się 

nią zająć, kiedy będę w agencji. - Zwrócił się do Helen. - Potrzebujemy sekretarki. 

Znajdziesz jakieś zastępstwo?

- JuŜ o tym pomyślałam. Ta dziewczyna wkrótce tu będzie - odparła. - Szybko 

pisze na maszynie, znakomicie j stenografuje. Z referencji wynika, Ŝe potrafi trzymać 

język za zębami.

- Świetnie. - Dane mimo woli popatrzył na biurko, przy którym siedziała 

zwykle Tess. Dziś jej fotel był pusty.

- Orientujesz się w jej notatkach? - wypytywał zirytowany, rzucając Helen 

badawcze spojrzenia. - Nie mam pojęcia, co mnie dzisiaj czeka. Jestem z kimś 

umówiony?

- Masz zjeść obiad z Harveyem Barrettem - przypomniała Helen. - Chodzi o 

wymuszenia. Po południu czeka cię spotkanie z małŜeństwem poszukującym córki. 

Nazywają się Addisonowie. Potem rozmowa z facetem, który chce, Ŝebyśmy śledzili 

jego Ŝonę.

- Mam coś przed południem?

- Nic pilnego.

- Doskonale. Wstąpię do siebie. Potem będę w szpitalu. Stamtąd pojadę na 

obiad z klientem.

- Sądziłam, Ŝe Tess czuje się lepiej. - Helen zmarszczyła brwi.

Dane bez słowa ruszył ku drzwiom.

- Jeśli to będzie konieczne, szukajcie mnie telefonicznie w jej separatce. - 

Podał numer do szpitalnego pokoju.

- Jasne, szefie. Powiedz tej biedulce, Ŝe za nią tęsknimy.

Dane z roztargnieniem skinął głową. Myślami był juŜ przy Tess.

ROZDZIAŁ DRUGI

Tess nieświadomie jęknęła z bólu. Miała dziwny sen. Powoli wracała do 

rzeczywistości. Zapewne śniła o ukochanym. Tylko on pojawiał się w jej wizjach. To 

ś

mieszne, zwaŜywszy, jak okrutnie ją potraktował.

Jakiś dźwięk wyrwał ją z sennego odrętwienia. Otworzyła oczy i ujrzała 

Dane'a siedzącego na krześle przy łóŜku.

- Dlaczego wróciłeś? - zapytała, odruchowo napinając mięśnie. - Powinieneś 

być w pracy.

- Moja praca polega między innymi na zapewnieniu ci właściwej opieki - 

odparł z kamienną twarzą.

Na dźwięk znajomych słów powróciły wspomnienia sprzed kilku lat, kiedy to 

Dane był ranny. Zbyt dobrze pamiętała, co się później wydarzyło. Zamknęła oczy, by 

łatwiej znieść ból.

- Odejdź, proszę - szepnęła.

Dane westchnął głęboko. Nie mógł patrzeć na jej wykrzywioną cierpieniem 

twarz.

- Nie masz nikogo prócz mnie.

Tak rzeczywiście było. Babcia Tess umarła przed rokiem.

- Jesteś moim szefem, Dane - odparła z pozornym spokojem. Mówiła cicho i 

patrzyła mu prosto w oczy. - To wcale nie oznacza, Ŝe masz się mną opiekować.

- Muszę cię o coś zapytać. - Dane usiadł na brzegu krzesła i oparł łokcie na 

kolanach, obserwując uwaŜnie chorą. - Powinienem zrobić to juŜ dawno. Czy nadal 

cierpisz z powodu… tamtego dnia? Jak bardzo to przeŜyłaś?

- Nie wiem, o czym mówisz - odparła chłodno. Zarumieniła się i odwróciła 

głowę.

- CzyŜby? - odparł z kpiącym uśmiechem. - Od trzech lat unikamy tego 

tematu. Byłaś wobec mnie tak chłodna i oficjalna, Ŝe nie mogłem z tobą normalnie 

porozmawiać, a nawet przeprosić.

- Dlaczego miałbyś zaprzątać sobie tym głowę? - powiedziała. - PrzecieŜ 

chciałeś się ode mnie uwolnić. Dopiąłeś swego. Za Ŝadne skarby świata nie będę 

próbowała się do ciebie zbliŜyć.

- Innych męŜczyzn takŜe będziesz unikała - dodał ponuro.

- Przestań mnie dręczyć. Znajdź sobie inną rozrywkę. - Tess naciągnęła wyŜej 

kołdrę i utkwiła spojrzenie w okiennej szybie.

- Zabieram cię na ranczo. Tam szybko odzyskasz siły.

Tess pobladła. Uniosła się na łokciu i patrzyła na niego oczyma wielkimi jak 

spodki. Twarz miała nieruchomą jak maska.

- O BoŜe! - jęknął Dane. - Nie patrz na mnie w ten sposób.

- Nie pojadę - szepnęła, ściskając drŜącymi dłońmi brzeg prześcieradła. - Nie 

chcę u ciebie mieszkać. Wykluczone!

Dane zacisnął powieki. Nie był w stanie patrzeć na wystraszoną dziewczynę. 

Poderwał się z krzesła i podszedł do okna.

- Tamtego dnia… nie miałem pojęcia, Ŝe jesteś dziewicą - rzucił ostro. - 

Zorientowałem się poniewczasie, gdy byłaś juŜ śmiertelnie przeraŜona. Sądzisz, Ŝe 

nie wiem, czemu w ogóle nie spotykasz się z męŜczyznami? - Odwrócił głowę i 

popatrzył Tess prosto w oczy. - Nie waŜ się myśleć, Ŝe jestem bez serca. Zapewniam, 

Ŝ

e miałem i nadal mam wyrzuty sumienia.

- To przeszłość… - Westchnęła, przyglądając się uporczywie swoim dłoniom 

zaciśniętym na pościeli.

- Nie dla mnie. Mam wraŜenie, jakby to było wczoraj - odparł ponuro. - Na 

miłość boską, nie odtrącaj mnie!

- Wcale tego nie robię.

Dane natychmiast podszedł do łóŜka. Był równie blady jak ranna dziewczyna. 

Popatrzył jej w oczy.

- Tess, zdaję sobie sprawę, Ŝe odczuwasz lęk, ilekroć się do ciebie zbliŜam. 

Tylko ślepiec by tego nie dostrzegł. Zapewniam, Ŝe z mojej strony nic ci nie grozi. 

Chcę tylko, Ŝebyś była pod dobrą opieką do czasu, aŜ wyzdrowiejesz.. Gdy wyjadę, 

Beryl się tobą zaopiekuje.

- Nie znam Beryl. Helen powiedziała, Ŝe mogę u niej zamieszkać…

- Helen spędza duŜo czasu w agencji, potem biegnie na lekcje tańca, a gdy ma 

wolną chwilę, umawia się z Haroldem na pizzę. To oznacza, Ŝe całymi dniami 

będziesz sama jak palec.

- Nic nie szkodzi. Dam sobie radę.

- Posłuchaj mnie uwaŜnie - rzucił Dane przez zaciśnięte zęby. Podszedł bliŜej. 

Z irytacją spostrzegł, Ŝe Tess skuliła się pod kołdrą. - Widziałaś, jak doszło do 

sprzedaŜy narkotyków. Będziesz musiała zeznawać. Policji przy transakcji nie było, 

prawda? Mają tylko poszlaki. Pamiętaj, Ŝe widziałaś na własne oczy tamto zdarzenie. 

Jeden z gangsterów wciąŜ jest na wolności. Z pewnością zdąŜył się dowiedzieć, kim 

jesteś. Rozumiesz, co to oznacza?

- Chyba nie spodziewasz się najgorszego - powiedziała z namysłem Tess.

- Do cholery! Nie bądź naiwna! Od dziesięciu lat mam do czynienia z takimi 

łobuzami. Wiem, do czego są zdolni. Będziesz mogła czuć się bezpieczna dopiero 

wtedy, gdy obaj przestępcy trafią za kratki. Do zakończenia procesu trzeba cię 

chronić. Potrafię o to zadbać. Jeśli wyjadę, na miejscu będzie zarządca rancza, który 

w latach czterdziestych sam był teksaskim straŜnikiem. Strzela niemal tak celnie jak 

ja.

Tess ukryła twarz w dłoniach. Nie chciała przystać na propozycję Lassitera. To 

dla niej zbyt cięŜka próba. Szczerze mówiąc, łatwiej byłoby stanąć oko w oko z 

gangsterami.

- MoŜesz traktować mnie jak wroga, jeŜeli ci to doda pewności siebie, tylko 

jedź ze mną. Nie ryzykuj własnego Ŝycia.

- A co ja mam za Ŝycie? - mruknęła Ŝałośnie Tess, odgarniając potargane 

włosy. - Tylko praca i telewizja.

- Masz zaledwie dwadzieścia dwa lata - przypomniał Dane. - Za wcześnie na 

cynizm.

- Miałam dobrego nauczyciela - rzuciła drwiąco i spojrzała mu w oczy. - Sam 

dawałeś mi lekcje.

Wyraz twarzy Tess sprawił, Ŝe Dane poczuł się winny.

- Nie miałem w Ŝyciu nikogo bliskiego - tłumaczył. - Kiedy ojciec postanowił 

odejść, byłem jeszcze chłopcem. Uwielbiałem tatę. Matka nie mogła na mnie patrzeć, 

poniewaŜ byłem do niego podobny. Jane zaraz po ślubie twierdziła, Ŝe mnie kocha, a 

potem zmieniła zdanie i odeszła. - Pochylił się nad Tess, która spojrzała w czarne 

lśniące oczy. - Szczerze i otwarcie wyznałaś mi swoją miłość, a ja cię odepchnąłem. 

Cierpiałaś przeze mnie, odczuwałaś strach. Rozumiesz, do czego zmierzam, maleńka? 

Ja po prostu nie wiem, czym jest prawdziwa miłość!

Umilkł widząc, Ŝe Tess mimo woli spogląda na niego z czułością. Po chwili 

zapytał śmiało:

- Czy na mój widok odczuwasz jedynie lęk? - Popatrzył na usta Tess, które 

rozchyliły się lekko pod jego uporczywym spojrzeniem. Delikatnie musnął kciukiem 

róŜowe wargi. Pieszczota była tak łagodna i czuła, Ŝe Tess wstrzymała oddech. - A 

moŜe pomimo złych doświadczeń sprzed lat nadal coś do mnie czujesz?

Dziewczyna odsunęła się na bezpieczną odległość. Zdawała się nie słyszeć 

ostatnich słów Dane' a. Za wszelką cenę musiała przerwać czułe dotknięcie, które 

przyprawiało ją o zawrót głowy. Oczy miała szeroko otwarte; serce kołatało 

niespokojnie.

Dane popatrzył jej w oczy. Oddychał z trudem. Nie musiała niczego 

tłumaczyć. Strach nie zabił uczucia, które do niego Ŝywiła. Poczuł ulgę; daremnie 

próbowała ukryć zmieszanie wywołane niewinną pieszczotą. Dane miał wprawdzie aŜ 

trzydzieści cztery lata, ale po raz pierwszy w Ŝyciu dotknął kobiety tak czule i 

łagodnie.

- Przyznaj się. Lęk to nie wszystko, prawda?

- Dane…

- Lekarz powiedział, Ŝe wypiszą cię rano. Nie przestrasz się, jeśli zobaczysz 

pod drzwiami umundurowanego funkcjonariusza. Będzie cię pilnował, póki nic 

wyjdziesz ze szpitala.

Tess popatrzyła z obawą na Dane'a, który długo obserwował ją w milczeniu.

- Dla ciebie chcę być czuły i delikatny. To duŜy postęp - wyznał cicho. - Jeśli 

się postaram, moŜe z czasem pozwolisz, Ŝebym cię dotknął.

- Nie - odparła pospiesznie. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. - Z 

pewnością nie zgodzę się, abyś mnie potraktował tak… jak kiedyś.

- Zrozum, maleńka. Nie znałem do tej pory dziewczyny takiej jak ty. Jesteś 

czysta i niewinna - powiedział, z trudem dobierając słowa. - Czułość była mi obca, ale 

to nie usprawiedliwia tamtego postępku. Zachowałem się jak dzikus i bardzo tego 

Ŝ

ałuję.

- Nie chcę o tym rozmawiać, Dane - oświadczyła, spoglądając na splecione 

dłonie. Sprawiała wraŜenie znacznie starszej niŜ w rzeczywistości, - Zostaw mnie w 

spokoju, Dane. Nie mam sił na sprzeczki.

Czemu nie domyślił się od razu, co dręczy Tess? Po wielu latach znajomości 

w ogóle jej nie znał. To oczywiste, Ŝe poczuła się odrzucona, gdy ojciec oddał ją 

babci na wychowanie, by mieć czas na niezliczone romanse. Ślub z matką Dane’a z 

pewnością spowodował dalsze rozluźnienie więzów między ojcem i córką. Tess 

pragnęła obdarzyć kogoś uczuciem i wybrała fatalnie; trafiła na człowieka, który 

niewiele wiedział o miłości, chował w sercu urazy i uprzedzenia, miał za sobą 

nieudane małŜeństwo, a jego ciało poznaczone było niezliczonymi bliznami.

Dane skrzywił się, gdy ujrzał wyraz twarzy Tess. Miał wraŜenie, Ŝe ponosi 

winę za wszystkie jej cierpienia. Z pewnością często przez niego płakała.

- Lubisz konie? - zapytał.

- Zawsze się ich bałam.

- Zapewne dlatego, Ŝe mało o nich wiesz. Gdy wyzdrowiejesz, nauczę cię 

jeździć konno.

- Nie trzeba - odparła Tess drŜącym głosem. - Daj spokój. Nie potrzebuję 

litości.

Dane chciał odpowiedzieć, lecz daremnie szukał właściwych słów. Westchnął 

głęboko.

- Wpadnę do ciebie jutro - rzucił na odchodnym. - Odpoczywaj.

Tess skinęła głową. Przymknęła oczy. Chciała o nim zapomnieć - choćby na 

krótko. Nie pozwoli, by znów ją omotał. Tym razem zdoła się uchronić przed 

niebezpiecznym urokiem tego męŜczyzny.

ROZDZIAŁ TRZECI

Na swoim ranczu Lassiter hodował rasowe bydło. Jose Dominguez doglądał 

zwierząt, Hardy był kucharzem. Dan, mąŜ Beryl, pracował jako zarządca; miał do 

dyspozycji sześciu kowbojów oraz kilku fachowców niezbędnych do sprawnego 

działania farmy.

Tess nie chciała opuszczać szpitala i jechać na ranczo szefa, ale brakło jej sił, 

by z nim walczyć. Dane porozumiał się z lekarzem i z pomocą Helen spakował 

wcześniej rzeczy chorej. Walizkę miał w bagaŜniku, gdy zajechał pod szpital. 

Dopilnował, by wypisano Tess, zaprowadził ją do mercedesa i ruszył prosto do 

Branntville.

Tess z obawą myślała o nadchodzących dniach, które miała spędzić w 

towarzystwie szefa. Dane zachowywał się dziwnie. Niepokoiła się bardziej niŜ 

zwykle.

Lassiter był na co dzień dość milczący. Jedynie podczas rozmów z klientami 

oŜywiał się trochę. Przez całą drogę do Branntville w aucie panowała martwa cisza. 

PogrąŜona w zadumie Tess spoglądała w okno. Od czasu do czasu krzywiła się, 

czując ból w ramieniu.

- To juŜ ranczo? - zapytała, gdy wyjechali z miasteczka i ujrzeli biały płot 

okalający posiadłość aŜ po horyzont.

Na bramie widniał znak farmy: stylizowana czarna ostroga. Dane oŜywił się 

nieco i zaczął opowiadać Tess o zamoŜnych rodzinach z sąsiedztwa. Było wśród nich 

dwoje młodych ludzi, którzy wyraźnie mieli się ku sobie.

- Pewnie wezmą ślub i połączą dwie fortuny. Oby Ŝyli długo i szczęśliwie - 

stwierdziła Tess.

- Są jeszcze bardzo młodzi. Poza tym małŜeństwo wcale nie gwarantuje 

szczęścia - odparł z goryczą.

- Moim zdaniem ludzi decydujących się na trwały związek wiele musi łączyć.

- Na przykład? - zapytał zerkając na Tess.

- Wzajemny szacunek, podobne zainteresowania i doświadczenie Ŝyciowe.

- A łóŜko?

- Bez tego nie byłoby potomstwa… - Tess poruszyła się niespokojnie i utkwiła 

spojrzenie w przedniej szybie.

- Bywa, Ŝe ludzie nie mogą mieć dzieci. Czy to znaczy, Ŝe nie powinni razem 

sypiać? - odrzekł ponuro Dane.

- AleŜ nie. - Tess oglądała własne dłonie. - Silne więzi erotyczne to dla wielu 

osób rzecz całkiem naturalna.

- Tess… - Dane szukał odpowiednich słów. - Chyba nie masz pojęcia, na czym 

polegają te sprawy.

- Tak sądzisz? - Tess spłonęła rumieńcem.

Zerknął na jej profil i krew zaczęła szybciej krąŜyć w jego Ŝyłach. Tess nie 

miała pojęcia, jak to jest między kobietą i męŜczyzną. Przez niego nabawiła się owych

zahamowań. Skrzywdził ją i przestraszył. Szkoda, Ŝe tak się stało. Gdyby potrafił 

zdobyć się na odrobinę czułości… cudownie byłoby leŜeć, trzymając w objęciach 

ś

liczną kochankę i dzielić rozkosz jak tysiące innych par. Mięśnie Lassitera spręŜyły 

się natychmiast pod wpływem tej wizji. Gdyby Tess nadal go kochała…

Stłumił jęk. Pochopnie odrzucił bezcenny dar. CóŜ za ironia losu! Przed laty 

narobił głupstw, gdy po niebezpiecznym postrzale odzyskiwał zdrowie. Trzeba było 

kolejnego nieszczęścia, by uświadomił sobie bezsens własnego postępowania.

- Jesteśmy na ranczu.

Uśmiechnął się mimo woli. ZbliŜali się do obszernego parterowego budynku 

wzniesionego z drewna i pomalowanego na biało. Otaczały go kwietne rabaty i 

wysokie drzewa.

- Jak tu pięknie! - wykrzyknęła Tess.

- Posiadłość naleŜała do mojego dziadka - wyjaśnił Dane. - Zapisał mi ją w 

testamencie.

- Cudowne miejsce - zachwycała się Tess. Ze wzruszenia brakło jej tchu. - 

Jakie piękne rabaty! Idę o zakład, Ŝe wiosną masz tu istny dywan z kwiatów.

- To zasługa Beryl. Wie, jak upiększyć otoczenie. Jeśli zechcesz, pokaŜe ci 

cały ogród.

- Uwielbiam rośliny - wyznała Tess. - Nie mam ich gdzie uprawiać. 

Zastawiłam doniczkami wszystkie parapety w moim mieszkaniu. Gdy mieszkałam u 

babci, zajmowałam się ogrodem.

- Widzisz? Nic o tobie nie wiem. - Dane podjechał do schodów prowadzących 

na werandę, wyłączył silnik i obrzucił Tess badawczym spojrzeniem. - Nie mam 

pojęcia, kim naprawdę jesteś.

- Dlaczego miałoby cię to interesować? - odparła wymijająco. - Spójrz! To 

Beryl, prawda? - Na schody wybiegła niska, siwowłosa kobieta.

- Zgadłaś.

- Nareszcie jesteś! - gderała starsza pani. - Jak zwykle spóźniony. To ona? - 

Beryl zmierzyła Tess taksującym spojrzeniem. - Blada i wychudzona, biedactwo. 

Muszę ją odkarmić. Jak ramię, dziecinko? WciąŜ boli?

- Znacznie mniej niŜ. przedtem. - Tess od razu poczuła się na farmie jak u 

siebie w domu.

- Dość gadania - wtrącił Dane. - Trzeba zaprowadzić pacjentkę do pokoju. 

Jeśli dłuŜej tu postoimy, na pewno się przeziębi.

- Wcale nie jest chłodno - stwierdziła Beryl. - Nim upłynie miesiąc, wszystko 

tu zakwitnie!

Tess potrafiła sobie wyobrazić ten widok. Z Ŝalem pomyślała, Ŝe go nie 

zobaczy, bo wkrótce wyjedzie. Pozwoliła, by Dane objął ją ramieniem i wprowadził 

po schodach, ale napięła mięśnie, jakby zamierzała uciec.

- Nie bój się - mruknął, gdy Beryl ruszyła przodem, wskazując drogę do 

jednego z pokoi gościnnych. - Nie mam złych zamiarów.

- Dane… - Tess zarumieniła się mimo woli. Jej zakłopotanie wprawiło 

Lassitera w irytację.

- Przestań być taka spięta. Jesteś wśród przyjaciół.

- Siebie równieŜ do nich zaliczasz? - odparła chłodno.

- Skończyłem trzydzieści cztery lata - mruknął, gdy szli korytarzem. - Nie 

przyszło ci do głowy, Ŝe mam dosyć samotności? Pamiętasz, jak powiedziałaś, Ŝe 

oboje jesteśmy osamotnieni. Nie mamy bliskich.

- Twierdziłeś, Ŝe nikt ci nie jest potrzebny.

- Od czternastu lat jestem gliną. - Dane wzruszył ramionami. - Ludzie mego 

pokroju z trudem zmieniają poglądy.

Na samą myśl o ryzykownym zajęciu Dane'a Tess ogarnął niepokój. Stanęli jej 

przed oczyma handlarze narkotyków, których przyłapała na gorącym uczynku. Do tej 

pory nie myślała o przestrogach Lassitera, który uświadomił jej, Ŝe jest w sprawie 

nielegalnej transakcji jedynym świadkiem.

- Co się stało? - wypytywał Dane.

- Przypomniałam sobie, jak zostałam ranna. Tamci męŜczyźni…

- Tu jesteś bezpieczna - oznajmił stanowczo. - Nic ci nie grozi.

- Jasne - odparła z wymuszonym uśmiechem.

Beryl pomogła gościowi rozpakować walizkę. Dane poszedł obejrzeć cielę, 

które urodziło się po ich przyjeździe. Zniknął na kilka godzin. W tym czasie Beryl i 

Tess zdąŜyły się zaprzyjaźnić. Gdy ponownie zajrzał do gościnnego pokoju, Tess 

ledwie go poznała.

Miał na sobie roboczy strój kowboja - koszulę w niebieskie paski z długimi 

rękawami, zapinanymi na metalowe guziki, wypłowiałe niebieskie dŜinsy, długie 

skórzane ochraniacze podtrzymywane szerokim paskiem ze srebrną klamrą, czarne 

wysokie buty wyszywane błyszczące nicią i stary kapelusz z szerokim rondem 

włoŜony na bakier. Tess patrzyła na niego jak urzeczona. Nie widziała go nigdy w 

takim stroju.

- Wyglądasz, jakbyś uganiał się za cielakami po zaroślach - gderała Beryl.

- Strzał w dziesiątkę - odparł Dane. - Musieliśmy wypłoszyć stadko krów z 

zagajnika. Sama wiesz, Ŝe to nie jest łatwa robota. - Zwrócił się do Tess: - 

Rozpakowana?

Tess skinęła głową.

- Czemu tak mi się przyglądasz? - Dane uniósł brwi.

- Wyglądasz… inaczej - odparła, daremnie szukając właściwego słowa na 

określenie zmiany, która w nim zaszła.

- Tutaj nie muszę grad układnego człowieka interesów - powiedział, 

uśmiechając się lekko. - Jestem u siebie. To mój dom.

Tess odwróciła wzrok. Dom… Miała własne mieszkanie, ale nie istniało na 

tym świecie miejsce, gdzie czułaby się całkiem swobodnie. U babci było ładnie i 

wytwornie, ale liczył się tylko efekt, a nie domowe ciepło.

- Co jest na obiad? - Dane popatrzył na Beryl. Zirytował się wyraźnie, gdy 

Tess popadła w zamyślenie i przestała zwracać na niego uwagę.

- Wołowina - odparła Beryl i dodała z uśmiechem: - I ziemniaki. A czego się 

spodziewałeś?

- Mnie to wystarczy. Zmienię ciuchy.

Tess obserwowała go ukradkiem. Jej oczy zdradzały więcej, niŜ sądziła. 

Wspominała, jak wybił brutalnie z jej głowy uwielbienie dla wyśnionego bohatera. 

Kochała go całym sercem, ale odrzucił tę miłość. Teraz próbował wszystko naprawić. 

CzyŜby nie rozumiał, Ŝe jest za późno? Minęło tyle lat.

- Ty się go boisz! - mruknęła Beryl, spoglądając na Tess z niedowierzaniem. 

Przez chwilę obserwowała ją uwaŜnie. - Kochanie, przecieŜ Dane nawet muchy by nie 

skrzywdził!

Zapewne, pomyślała z goryczą Tess. Cierpiała przez niego, ale za nic w 

ś

wiecie nie wyznałaby starszej pani, co się stało.

- Nie przepadał za moim ojcem - odparła wymijająco. - Siłą rzeczy ja równieŜ 

nie cieszę się jego sympatią. Bardzo mi pomógł, gdy zostałam ranna, lecz mimo to 

wolałabym mieszkać na przeciwległym skraju miasta i spotykać mego szefa tylko w 

biurze.

- W takim razie słabo go znasz. - Beryl nie dawała za wygraną. - Przyznaję, Ŝe 

bywa szorstki i niecierpliwy, ale nigdy mściwy. Matka zatruła mu Ŝycie, gdy mąŜ ją 

opuścił. Starałam się opiekować małym najlepiej, jak umiałam, bo Nita go 

zaniedbywała.

- Mój ojciec miał tę samą wadę - oznajmiła Tess.

- Widzisz! Coś was łączy.

- Jasne. Oboje jesteśmy ludźmi.

Tess szybko oswoiła się z warunkami Ŝycia na ranczu. Wszystko ją ciekawiło. 

Odzyskała spokój i poczucie wewnętrznej równowagi. Chętnie i często pomagała 

Beryl. Ramię bolało ją czasami, ale wyjaśniła starszej kobiecie, Ŝe naleŜy je 

koniecznie rozruszać, bo w przeciwnym razie nie odzyska dawnej sprawności. 

Nakrywała do stołu i starała się odciąŜyć Beryl. Szybko zyskała sympatię 

pracowników farmy.

Dane był rozczarowany, bo trzymała się od niego z daleka. Zawsze miała jakiś 

powód, by wyjść z pokoju, gdy on tam wchodził. JeŜeli po obiedzie przesiadywał w 

salonie, a nie w swoim gabinecie, Tess wymykała się do swego pokoju.

W biurze agencji utrzymywali wyłącznie kontakty słuŜbowe. Tess 

stenografowała, łączyła rozmowy telefoniczne i pilnowała, by wszystko szło według 

planu. Teraz sytuacja się zmieniła. Ranczo stanowiło naturalne środowisko Lassitera; 

stał się tam innym człowiekiem. Tess nie umiała sobie z tym poradzić. Nawet 

wówczas, gdy był ranny, postępował według ściśle określonych zasad. Raz tylko - w 

swoim mieszkaniu - całkiem się zapomniał. Ranczo było jego azylem. Mało kto mógł 

je odwiedzić. Tess nie miała pojęcia o istnieniu posiadłości.

Tu, z dala od miasta, Dane odzyskiwał spokój i pewność siebie. Nie musiał 

stale mieć się na baczności. Utykał nieco z powodu cięŜkiej pracy. Częściej niŜ w 

biurze dawało o sobie znać jego wybuchowe usposobienie, a mimo to wydawał się 

bardziej zrównowaŜony i otwarty. Tess nie była tym zachwycona. Odczuwała 

zakłopotanie, bo nikt się nimi nie interesował. Beryl zachowywała dystans; reszta 

pracowników zajmowała się własnymi sprawami. Tess była zdana na towarzystwo 

Lassitera, co oznaczało, Ŝe ma powody do niepokoju.

Dane szybko się zorientował, Ŝe Tess go unika; był na nią zły. Gdy po trzech 

dniach nic się nie zmieniało, postanowił z nią powaŜnie porozmawiać. Wszedł do 

obory, gdzie Tess karmiła osierocone cielę.

- Przestań mnie unikać - powiedział bez Ŝadnych wstępów.

Tess spoglądała na niego z obawą. Miała na sobie dŜinsy, niebieską bluzkę i 

dŜinsową kurtkę. Włosy zaplotła w warkocz. Nawet bez makijaŜu wyglądała bardzo 

ładnie. Dane od razu to zauwaŜył.

- Muszę nakarmić to biedactwo - oznajmiła, by zyskać na czasie. Wskazała 

trzymaną w ręku butelkę. Cielę piło z niej, trzymając łebek na kolanach Tess.

- Nie zmieniaj tematu. - Dane pospiesznie zdjął kapelusz i ukląkł obok niej. 

Popatrzył w szare oczy. - Od paru dni usiłuję ci powiedzieć, Ŝe strasznie Ŝałuję 

wszystkiego, co zrobiłem… tamtego dnia.

Tess natychmiast się zarumieniła. Serce kołatało w jej piersi coraz szybciej. 

Wolała nie pytać, czemu tak się dzieje.

- Gdybym wiedział, Ŝe byłaś niewinna, z pewnością nie rzuciłbym się na ciebie

jak dzikus.

- JuŜ mi to mówiłeś - wykrztusiła.

- Wtedy nie chciałaś mnie słuchać. - Nerwowym ruchem odgarnął gęstą 

wilgotną czuprynę. - Wiem, Ŝe kręci się wokół ciebie paru facetów. Chyba juŜ wiesz, 

Ŝ

e czułe sam na sam nie jest regułą. Kochankowie bywają gwałtowni.

Tess w milczeniu patrzyła na cielaczka.

- I cóŜ? - Delikatnie uniósł jej twarz i zmusił, by spojrzała mu w oczy. - 

Powiedz coś.

- Ja z nikim… - odparła wreszcie. - Nigdy…

Lassiter długo milczał.

- Na Ŝadnej kobiecie nie zaleŜało mi tak bardzo, abym troszczył się o jej 

uczucia i potrzeby - wyznał szczerze. - Pragnąłem Jane. Byłem przekonany, Ŝe mnie 

kocha, uznałem więc, Ŝe nie muszę za kaŜdym razem grać roli czułego uwodziciela.

Tess westchnęła. Z nikim się dotąd nie kochała, ale o erotyce wiedziała chyba 

znacznie więcej niŜ Dane.

- Nie moŜesz tak… - Zarumieniła się i dokończyła odwaŜnie: - Musisz 

zrozumieć, Ŝe potrzeby kobiet i męŜczyzn są róŜne. My potrzebujemy czasu i 

pieszczot.

- Skąd wiesz? - zapytał. - Przed chwilą dałaś mi do zrozumienia, Ŝe nie 

straciłaś jeszcze dziewictwa.

- To wcale nie oznacza, Ŝe jestem tępą idiotką - odparła, rumieniąc się jeszcze 

bardziej. Spojrzała mu w oczy. - Oglądam filmy, czytam ksiąŜki. Orientuję się, w 

czym rzecz, i wiem, co moŜe odczuwać kobieta w ramionach ukochanego męŜczyzny.

- Kochałaś mnie - stwierdził ponuro - a mimo to czułaś jedynie strach.

- To nie była miłość, tylko fatalne zauroczenie - wtrąciła, nie mogąc sobie 

darować, Ŝe tak jawnie okazywała uczucia. Jako dziewiętnastolatka nie miała pojęcia, 

Ŝ

e naleŜy ukrywać tajemnice swego serca. - Cierpiałam z twego powodu… i nie 

chodziło jedynie o zranioną dumę.

- Nie zdawałem sobie z tego sprawy. Pragnąłem cię jak szaleniec - odparł z 

wahaniem. MoŜna by pomyśleć, Ŝe odczuwa ból. - Byłaś taka czuła i kochająca. 

Pomyślałem… - Zaklął cicho i popatrzył jej w oczy. - Czy to ma znaczenie? I tak 

mnie nie chciałaś.

- Byłeś zbyt natarczywy - szepnęła.

Dane zacisnął w pięść rękę leŜącą na kolanie.

- Nie potrafię inaczej postępować z kobietami! - odparł głucho. ZmruŜył 

powieki i spoglądał w szare oczy Tess. - Późno zacząłem. To chyba wina matki. 

Nienawidziła mnie i dlatego straciłem pewność siebie. Unikałem dziewczyn. Stałem 

się męŜczyzną dopiero jako młody glina. Zapewne się domyślasz, Ŝe kobiety, jakie 

spotykałem w miejskiej dŜungli, były równie twarde i pozbawione sentymentów jak 

faceci. Brałem je szybko, bez miłości. - Patrzył na Tess z niepokojem, jakby 

oczekiwał wyroku. - Rzuciłem się na ciebie tak zachłannie… bo inaczej nie potrafię.

- Biedny Dane - szepnęła Tess, nie kryjąc współczucia. - Bardzo mi ciebie Ŝal.

- Proszę? - mruknął z roztargnieniem, nie rozumiejąc, o co jej chodzi.

Tess nie była pewna, czy Dane ma świadomość, jak wiele swych tajemnic 

zdradził jej tym wyznaniem. Po raz pierwszy od wielu miesięcy śmiało wyciągnęła 

rękę i pogłaskała go po policzku. Palce miała zimne.

- Nie lituj się nade mną, kochanie - mruknął i odsunął się nagle. Oczy lśniły 

mu dziwnym blaskiem. - śadnej kobiecie nie pozwolę się nade mną uŜalać.

Wstał i cięŜkim krokiem ruszył ku drzwiom. Zdumiona Tess odprowadziła go 

wzrokiem.

Przez następne dwa dni z kolei Lassiter unikał Tess, jakby czuł się 

zakłopotany nazbyt szczerym wyznaniem. Dziewczyna była znacznie mniej nerwowa 

od chwili, gdy pojęła, Ŝe jego nastawienie wobec kobiet usunęło w cień potrzebę 

czułości. Z zadowoleniem pomyślała, Ŝe wyniesiona z lektur wiedza teoretyczna o 

związkach męŜczyzn i kobiet przyda jej się teraz w Ŝyciu. Dane nie zaznał czułości i 

dlatego nie potrafił jej okazać, ale to moŜna zmienić.

Dane przerwał jej te rozwaŜania. Oznajmił, Ŝe pora wrócić do agencji. Nie 

mógł dłuŜej zaniedbywać swojej firmy. Tess postanowiła z nim jechać; odzyskała 

siły, a ramię prawie juŜ nie bolało.

Dane pospiesznie spakował walizkę i poŜegnał się z Beryl. W drodze do 

Houston był milczący i nieprzystępny.

- Będziesz miała ochroniarza. Ma wszędzie za tobą chodzie - stwierdził 

chłodno, gdy po godzinnej podróŜy odniósł walizkę do mieszkania Tess.

- Nie potrzebuję takiego anioła stróŜa - odparła buntowniczo. - W razie 

potrzeby mogę zadzwonić na policję.

- O ile zdąŜysz - odparł krótko. - Nie masz pojęcia, w co się wpakowałaś.

- Drogi panie superglino - powiedziała, rzucając mu drwiące spojrzenie. - 

Gotowa jestem się załoŜyć, Ŝe nawet w czasie urlopu trzymasz spluwę pod poduszką, 

by móc o kaŜdej porze dnia i nocy stawić czoło przestępcom.

- Nie ukrywam, Ŝe lubię swoją pracę - przyznał Dane z uśmiechem, który 

przyprawił Tess o drŜenie serca. - Tylko w akcji i na ranczu naprawdę jestem sobą. 

Przejście z policji do agencji detektywistycznej niewiele zmieniło, bo charakter pracy 

jest podobny, szczególnie gdy mam do czynienia z kryminalistami.

- Adrenalina do krwi… i od razu czujesz się lepiej - mruknęła Tess. - Jesteś 

uzaleŜniony od ryzyka.

- Naprawdę?

- Dlatego nadal sam bierzesz najtrudniejsze sprawy, choć mógłbyś je zlecić 

podwładnym. Szukasz mocnych wraŜeń. - Spojrzenie szarych oczu przesunęło się po 

muskularnej postaci. Tess pamiętała o bliznach na skórze okrytej ubraniem.

- To niezbyt przyjemny widok. Lepiej ci go oszczędzę. W przeciwnym razie 

nabierzesz do mnie odrazy. - Dane był przenikliwym obserwatorem. Od razu 

wiedział, co ją trapi.

- Myślałam o wypadku, a nie o twoim wyglądzie - oznajmiła stanowczo i 

popatrzyła mu w oczy.

Ta uwaga trochę go uspokoiła, ale nadal był napręŜony niczym struna. Zawsze 

chodził prosto, jakby kij połknął. Nigdy sienie garbił i z góry patrzył na ludzi. Jego 

postawa i charakter odznaczały się pewną wyniosłością. Był prostolinijny i 

bezkompromisowy.

- Mniejsza z tym. I tak nie ma co marzyć, by ktoś mi zaproponował pikantną 

rozkładówkę w „świerszczyku” dla pań - odparł z uśmiechem. - Zresztą przed 

wypadkiem równieŜ daleko mi było do supermana.

- Nie miałam okazji zobaczyć cię w spodenkach kąpielowych - odparła, 

wpatrując się w niego jak w obraz.

- Nie paraduję w takim stroju, zwłaszcza w miejscach publicznych. - Dane nie 

odrywał spojrzenia od szarych oczu. Stał bez ruchu, z trudem chwytając powietrze. - 

Chyba nie miałbym nic przeciwko temu, Ŝebyś na mnie popatrzyła. Nikomu innemu 

na to nie pozwolę.

- Dlaczego ja? - zapytała cicho.

- Bo nie próbujesz mnie upokorzyć - odparł szczerze. - Wiele kobiet chętnie 

poniŜa swoich partnerów. To im daje poczucie wyŜszości. Gdy facet pozwoli sobie 

wobec kobiety na podobne zachowanie, od razu jest nazywany męską szowinistyczną 

ś

winią. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie.

- Wśród pań teŜ bywają rozmaite charaktery.

Dane zrobił krok w jej stronę, wsunął palce w jasne włosy, objął palcami 

szczupły kark i utonął spojrzeniem w szarych oczach.

- Naucz mnie - szepnął głucho.

- Czego? - spytała. Oddychała cięŜko. Rozchyliła usta. Z bijącym sercem 

wpatrywała się w Dane'a, który pochylił się i poŜerał ją wzrokiem.

- Naucz mnie delikatności - szepnął z wargami przy jej ustach. Zdrętwiała, gdy 

zaczął ją całować. Wdychała zapach wody kolońskiej, czuła siłę muskularnego torsu, 

który niemal dotykał jej ciała. Usta Dane’a musnęły jej wargi. - Dobrze ci, Tess? - 

szepnął. - Powiedz mi.

- Dane, nie powinniśmy - odparła drŜącym głosem. PołoŜyła dłonie na jego 

piersi okrytej białą koszulą, wsunęła je pod tweedową marynarkę. Czuła ciepło jego 

skóry i miękkie włosy porastające szeroką klatkę piersiową. Mimo woli rozchyliła 

wargi, oszołomiona pocałunkami. Nogi się pod nią ugięły.

- PrzecieŜ… mnie nienawidzisz - odparła cicho.

- Mylisz się. Nienawidziłem matki - szeptał, wsuwając palce w jasne włosy. - 

Znienawidziłem moją byłą Ŝonę. Wściekałem się na cały świat, ale do ciebie nigdy nie 

czułem nienawiści. - Zmarszczył ciemne brwi, jakby go coś zabolało. - Wierz mi, 

Tess.

ZadrŜał i pocałował ją zachłannie. Zamknął się wokół nich krąg ciszy 

nabrzmiałej czułością i poŜądaniem.

Przez chwilę Tess miała wraŜenie, Ŝe czas się cofnął, ale tym razem nie czuła 

lęku, gdy wziął ją w ramiona. Pieszczoty silnych dłoni były delikatne. Dane panował 

nad sobą, nie spieszył się wcale i nie popędzał Tess, która doceniła to i zaufała mu 

całkowicie. Wiedziała o nim znacznie więcej niŜ przed laty i to przesądziło o jej 

decyzji. Oddała pocałunek. Poznawała smak zachłannych warg. W najśmielszych 

marzeniach nie oczekiwała takiej przyjemności. Zmysłowe usta Dane'a miały smak 

kawy. To było cudowne. Była tak oszołomiona, Ŝe nogi się pod nią ugięły. Była jak w 

gorączce.

- Dane… - jęknęła spazmatycznie. MęŜczyzna objął ją mocniej, wsunął język 

między rozchylone wargi. Pieścił ją coraz śmielej, całował coraz bardziej 

niecierpliwie.

Uniósł głowę, wsłuchując się w głośne uderzenia swojego serca. Długo patrzył 

w zamglone szare oczy, uradowany tym, co w nich zobaczył. Tess się go nie bała; 

udało mu się rozbudzić jej uśpione zmysły. Nie mieściło mu się w głowie, Ŝe czułość 

tyle między nimi zmieniła. Odczuwał rozkosz pocałunku silniej niŜ kiedykolwiek.

Przytulił mocno Tess, szepcząc jej do ucha, o czym marzy. Krzyknęła 

podniecona tymi słowami, uniosła ramiona i zarzuciła mu je na szyję. 

Niespodziewanie zadzwonił telefon. Tess odsunęła się nieco. Poczuła ból w 

zranionym ramieniu. Dane jęknął, uniósł głowę i popatrzył w rozgorączkowane szare 

oczy. Tess drŜała, ale nie odepchnęła go, tylko przytuliła się znowu. Była podniecona. 

Ta świadomość sprawiła, Ŝe serce mocniej zabiło mu w piersiach.

Tess ledwie stała. Kolana się pod nią ugięły.

- Bez obaw, kochanie - szepnął Dane, tuląc ją w ramionach. - Trzymam cię 

mocno.

Wziął Tess na ręce, podszedł do fotela i usiadł, biorąc ją na kolana. Podniósł 

słuchawkę hałaśliwego telefonu.

- Tak, wróciła. Czuje się nieźle. Nie moŜesz teraz z nią rozmawiać. Powiem, 

Ŝ

eby do ciebie zadzwoniła - rzucił oschle i zakończył rozmowę.

- Helen - mruknął, spoglądając w zamglone oczy. - Chciała sprawdzić, czy 

jesteś do domu.

- Miło z jej strony.

- Owszem, ale zadzwoniła nie w porę - oznajmił zmysłowym szeptem i 

musnął wargami jej usta. - Cieszę się, Ŝe mnie pragniesz, Tess. Udało mi się obudzić 

twoje zmysły.

- Jesteś zarozumiały…

Nie pozwolił jej dokończyć. Całował rozchylone wargi. Przywarła do niego, 

spragniona zmysłowej pieszczoty. Gdy w końcu podniósł głowę, długo wpatrywał się 

w Tess, która spłonęła rumieńcem i przytuliła twarz do jego szyi. Z czarnych oczu 

wyzierała czułość i Ŝądza.

- śadnej kobiety nie całowałem w ten sposób - szepnął po chwili milczenia.

- Dla mnie to równieŜ całkowite zaskoczenie. - Zarumieniła się jeszcze 

bardziej. - Słowa, które szeptałeś mi do ucha…

- Rozpaliły cię tak, Ŝe krzyknęłaś - powiedział. Oczy lśniły mu gorączkowym 

blaskiem. - Innym kobietom tego nie mówiłem. Z tobą wszystko jest inaczej.

- Obejmowałeś mnie delikatnie. Nie czułam bólu.

Dane zacisnął zęby. Jak urzeczony wpatrywał się w rozchylone usta Tess. 

Pragnął jej i cierpiał w milczeniu. Trzeba wziąć się garść i rozumować trzeźwo, póki 

jeszcze potrafi nad sobą zapanować.

- Oczywiście. Nie chcę, Ŝebyś cierpiała z mego powodu - odrzekł. Do tej pory 

nie przyszło mu nawet do głowy, Ŝe pieszczoty mogą być delikatne i zmysłowe. 

Dopiero Tess otworzyła mu oczy. Przy niej zdobył się na łagodność, którą do tej pory 

uwaŜał za objaw słabości. - Nie mógłbym cię skrzywdzić. To mi się nie mieści w 

głowie.

Przyciągnął ją do siebie i na moment przytulił twarz do jej policzka. Była w tej 

pieszczocie desperacka i zaborcza tkliwość. Potem odsunął się.

- Lepiej juŜ pójdę. Zamknij starannie drzwi. Odpoczywaj. Jutro w biurze 

omówimy plan pracy, o ile będziesz się czuła na siłach podjąć wszystkie obowiązki.

- Jasne - wykrztusiła. Włosy miała potargane, a usta nabrzmiałe od 

pocałunków. Wpatrywała się w Dane'a, który drŜącymi rękoma poprawiał krawat. Po 

chwili zapytała: - Dlaczego…

- MoŜe próbuję się zrehabilitować? - odparł nie czekając, aŜ skończy. 

Uśmiechnął się drwiąco.

- Ach, tak. - Tess była zawiedziona i smutna. Dane cierpiał przez to równie 

mocno, jak z powodu nie zaspokojonego poŜądania.

- Do diabła! - Wybuchnął gorzkim śmiechem, westchnął głęboko i powiedział 

ze złością: - Pamiętaj, Ŝe jestem samotnikiem. Nie zmienię poglądów z dnia na dzień. 

Pragnąłem się przekonać, czy potrafię rozpalić w tobie namiętność. Chciałem, Ŝebyś 

przestała się mnie bać. Rozumiesz?

- I to wszystko?

- O, nie! PrzecieŜ wiesz… musisz wiedzieć, jak bardzo cię pragnę. To ponad 

moje siły. Przez wzgląd na własne dobro nie pozwalaj mi więcej na taką poufałość. - 

Odwrócił się do niej plecami. - Nie ma dla nas przyszłości. Chciałem sprawdzić, czy 

warto być czułym. Teraz wiem, Ŝe to się opłaca.

- CzyŜby?

Dane przystanął w progu. Nie odpowiedział na pytanie. Z rozpaczą popatrzył 

na zasmuconą dziewczynę.

- Tess, jesteś kobietą z zasadami. Nie będziesz miała Ŝadnego poŜytku z 

takiego gbura i brutala. Taki jestem. Do końca Ŝycia będę cię pragnąć, lecz nie chcę 

się wiązać na stałe. Nie daj się uwieść. Dobrze ci radzę, zachowaj dystans.

Tess z trudem zdobyła się na uśmiech. Doceniała uczciwość Lassitera. Miała 

nadzieję, Ŝe kilka starych ran w jego sercu zabliźni się nareszcie po tym, co dziś 

przeŜyli.

- Rozumiem. Dzięki za pomoc i troskę. Byłeś przy mnie, kiedy tego 

potrzebowałam.

- Zawsze moŜesz na mnie liczyć, skarbie - odparł cicho.

Niefortunne zdrobnienie sprawiło, Ŝe Tess poczuła się zakłopotana. Nie 

potrafiła tego ukryć.

- Przypomniałaś sobie, Ŝe tak cię nazwałem tamtego dnia, prawda? - 

powiedział cicho i dodał z brutalną szczerością: - Całowałem cię dziś delikatnie i 

czule, ale w łóŜku jestem gwałtowny i niecierpliwy. Trudno mi pojąć, czego pragnie i 

potrzebuje niewinna dziewczyna. Nie jestem dla ciebie odpowiedni. - Westchnął z 

Ŝ

alem i skrzywił się ponuro. - Dajmy sobie z tym spokój. Dobranoc, Tess.

Wyszedł i zamknął drzwi. Tess podeszła do nich i musnęła klamkę opuszkami 

palców, jakby metal zachował ciepło jego dłoni. Dziś po raz drugi wziął ją w ramiona, 

ale tym razem w ogóle się nie bała. Mimo woli powróciła na dawne ścieŜki Ŝycia i 

powędrowała w głąb tajemniczej krainy, której na imię miłość.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Dane był nieustępliwy w kwestii ochroniarza dla Tess. Adams współpracujący 

luźno z agencją podjął się chętnie tego zadania.

Gdy Tess pojawiła się w biurze, Helen powitała ją uśmiechem i z niewinną 

minką zanuciła pierwsze takty piosenki zatytułowanej „Ja i mój cień”.

- Zamknij się, potworze - mruknęła Tess. - Dane ma obsesję. Jego zdaniem 

gangsterzy mogą dokonać na mnie zamachu w biały dzień.

- Nie moŜe ryzykować - odparła Helen przyciszonym głosem, znacząco 

unosząc brwi. - Pomyśl tylko, jak ucierpiałaby reputacja jego firmy, gdyby 

zatrudniając tylu znakomitych detektywów, nie potrafił upilnować własnej sekretarki.

- Całkiem ci odbiło, - Tess wybuchnęła śmiechem i uściskała serdecznie 

koleŜankę. - Miło znów być tu z wami.

- Tęskniliśmy za tobą - zapewniła Helen.

- Opowiesz mi, co się tu działo? Muszę nadrobić zaległości. - Tess włączyła 

komputer. - Zniknęłam na kilka dni, a mam wraŜenie, jakby upłynął miesiąc.

- Sprawy toczą się szybko. Jak ramię?

- Trochę dokucza. - Tess uśmiechnęła się do koleŜanki. - Nie ma powodu do 

obaw. Jesteśmy przecieŜ zawodowcami. Nawet kula gangstera nas nie zmoŜe.

- Cholera jasna! - zirytowała się Helen. - W tym biurze wszyscy prócz mnie 

mają zaszczytne blizny od postrzału. Nawet sekretarce się udało, a ja chodzę po 

ś

wiecie gładka jak tyłeczek niemowlaka.

- Nic na to nie poradzę. - Tess bezradnie uniosła ramiona. - Myślisz, Ŝe 

sprowokowałam tych facetów do wyciągnięcia spluw, bo chciałam cię pognębić?

- Oczywiście! - Helen z komiczną miną wzięła się pod boki. - Zawsze mi 

zazdrościłaś. Sekretarki mają to we krwi.

- Nie płacę wam za plotkowanie! - dobiegł je niski głos. Drzwi gabinetu 

Lassitera otworzyły się niespodziewanie. Szef spoglądał z wyrzutem na podwładne. - 

Bierzcie się do roboty.

- Słucham i jestem posłuszna - oznajmiła z udawaną pokorą Helen.

Tess odwróciła wzrok i usiadła przy biurku.

- Helen zamierzała mi właśnie opowiedzieć, co się tu działo, gdy wracałam do 

zdrowia.

- To niech mówi, byle nie błaznowała - rzucił oschle Dane.

- Źle wyglądasz.

- Marnie spałem. - Nerwowym ruchem odgarnął ciemną czuprynę. - Gdy 

zadzwoni Andrews, umów mnie z nim przed obiadem. Mam dla niego sprawę. Idę do 

sali konferencyjnej. Zaplanowałem naradę z detektywami. Nie łącz Ŝadnych 

telefonów.

- Jasne, szefie.

Dane zmierzył taksującym spojrzeniem zgrabną sylwetkę w kremowym 

kostiumie i czerwonej bluzce z niewielkim dekoltem. Tess miała dyskretny makijaŜ i 

włosy upięte w kok.

- Jesteś dzisiaj bardzo elegancka. Masz randkę po pracy?

- Nie - odparła, stukając w klawiaturę. - Doszłam do wniosku, Ŝe mój 

ochroniarz nie powinien się wstydzić. Pilnowanie szarej myszki to Ŝadna 

przyjemność. W przebraniu Maty Hari wyglądam znacznie bardziej interesująco.

- Mylisz pojęcia - kpił Dane, unosząc brwi. - Tu jest agencja detektywistyczna. 

Mata Hari była szpiegiem.

- Gdybym włoŜyła stary trencz i wymięty kapelusz w stylu Indiany Jonesa, 

wyglądałabym fatalnie.

- CzyŜby? - Dane wcisnął ręce do kieszeni i z roztargnieniem popatrzył na 

Tess, która od razu spostrzegła, Ŝe szef jest zmartwiony.

- Co się stało?

- Schwytany gangster wyszedł z aresztu za kaucją. Rzecz jasna, natychmiast 

zaszył się w jakiejś kryjówce. Gliniarze nie wiedzą, gdzie szukać tego drania.

- Adams od rana nie spuszcza mnie z oka - przypomniała Tess. Poczuła 

dziwny chłód.

- Jest najlepszy w branŜy - stwierdził Dane, w zadumie kiwając głową. - 

Problem w tym, Ŝe nie będzie cię pilnował przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. 

Trudno wymagać, Ŝeby u ciebie zamieszkał.

- Daj mi pistolet, naucz mnie strzelać.

- To się na nic nie zda. Trzeba mieć spore umiejętności, by poradzić sobie z 

bronią w chwili zagroŜenia - tłumaczył cierpliwie Lassiter. Wiedział, co mówi. Tess 

wierzyła mu na słowo.

- Mogłabym przenieść się do Helen - powtórzyła sugestię sprzed kilku dni.

Dane wyjął ręce z kieszeni, oparł je na biurku i pochylił się ku Tess, Ŝeby nikt 

ze współpracowników nie usłyszał jego słów. Przyglądał się z uwagą zaskoczonej 

dziewczynie.

- Nie zrozum mnie źle. To nie jest wcale niemoralna propozycja. Chcę, Ŝebyś 

wprowadziła się do mnie. Wrócisz do siebie, gdy obaj gangsterzy zostaną osadzeni w 

areszcie.

- Mam z tobą zamieszkać? - powtórzyła z wahaniem.

Dane skinął głową.

- To najlepsze rozwiązanie. Zadbam o twoje bezpieczeństwo. Nie moŜesz 

wprowadzić się do Adamsa, bo jego dziewczyna zatrułaby ci Ŝycie - stwierdził 

Ŝ

artobliwie, próbując zbagatelizować sprawę.

Wahała się, nie wiedząc, jak postąpić.

- Tess - dodał przyciszonym głosem - jeŜeli sądzisz, Ŝe zachowam się tak 

samo jak wczoraj wieczorem, to jesteś w błędzie. Wyrzekłem się stałego związku. Nie

będę próbował cię uwieść. Chyba nie wierzysz, Ŝe mógłbym wziąć cię siłą.

- Jasne, ale twoja propozycja jest dla mnie… krępująca - powiedziała cicho i 

przygryzła wargę.

- Zadbam o twoją reputację. Tylko nasi pracownicy będą wiedzieli, gdzie 

mieszkasz. Oni rozumieją, w czym rzecz. PrzecieŜ nie proponuję ci ognistego 

romansu.

- Wiem. - Tess oglądała róŜowe paznokcie. Kciuk był obgryziony. Schowała 

go nerwowym ruchem. Dane delikatnie uniósł jej twarz.

- Przysięgam, Ŝe w czasie twojego pobytu nie będę paradować nago po 

mieszkaniu ani oglądać rozgrywek sportowych w telewizji.

- Jesteś kibicem i nudystą? - Uśmiechnęła się mimo woli. Dane pokręcił 

głową.

- Na szczęście sport mało mnie obchodzi, ale z chodzeniem nago po 

mieszkaniu to prawda. Obiecuję kupić piŜamę i szlafrok. Niech stracę.

- Lubię spać w piŜamce.

- Przyjadę po ciebie o siódmej. Zmienię Adamsa.

Dzień minął spokojnie. Tess wyszła z agencji o piątej. Adams nie odstępował 

jej na krok. Po powrocie do domu zapakowała do walizki rzeczy potrzebne na kilka 

dni. Bez entuzjazmu odniosła się do przeprowadzki, ale nie miała innego wyjścia.

Punktualnie o siódmej Dane zadzwonił do drzwi Tess i wysłał Adamsa do 

domu.

- Jesteś gotowa? - zapytał.

- WłoŜę tylko płaszcz - odparła, rozglądając się po mieszkaniu. W 

przedpokoju stała walizka.

Zeszli na dół i wsiedli do mercedesa.

- Ta afera ma swoje dobre strony. Nabieram doświadczenia. Mam nadzieję, Ŝe 

pozwolisz mi wreszcie robić to, na co mam ochotę. Lubię ryzyko.

Dane doskonale wiedział, Ŝe Tess pragnie zostać detektywem, ale udawał, Ŝe 

nie rozumie.

- Do czego zmierzasz? CzyŜbyś chciała ze mną sypiać?

- Milcz, pyszałku! - rzuciła z oburzeniem.

Dane uśmiechnął się chełpliwie.

- Pragniesz mnie. To pewne.

- Masz zielone światło - odrzekła, odwracając wzrok.

- Zmieniasz temat, moja droga - stwierdził, ruszając i dodał z komiczną 

powagą: - Ostrzegam cię. Trzymaj się nocą z dała od mojego łóŜka. Nie ulegnę, 

choćbyś mnie błagała na kolanach. Zamknę się w sypialni na klucz, więc nie próbuj 

mnie uwieść.

Tess gapiła się na szefa z niedowierzaniem. Od kiedy powaŜny detektyw gada 

takie bzdury?

- Będziesz rozczarowana - perorował Lassiter, unosząc brwi - ale zapamiętaj 

sobie, Ŝe nie mam zwyczaju romansować.

- Dane, czy ty się dobrze czujesz?

- Oczywiście! Nie próbuj się do mnie przysunąć, udając, Ŝe chcesz sprawdzić, 

czy mam gorączkę - rzucił ostrzegawczym tonem. - Ręce przy sobie, moja droga. I 

zabierz dłoń z mego kolana. Nie jestem łatwy.

Tess parsknęła śmiechem, słysząc te wywody. Nie sądziła, Ŝe Lassiter ma 

poczucie humoru. Zapewne ukrywał je przed ludźmi od lat.

- Czuję się jak niebezpieczna kusicielka - odrzekła Tess.

- Przeczucie mnie nie omyliło. Przed kobietami zawsze naleŜy się mieć na 

baczności - powiedział Dane. - Niewinne panienki spragnione mocnych wraŜeń to 

szczególne zagroŜenie.

- Nie szukam mocnych wraŜeń! - oburzyła się Tess.

- Skąd ta pewność? - Lassiter wjechał na parking obok kamienicy, w której 

mieszkał. Zatrzymał samochód i rzucił Tess oskarŜycielskie spojrzenie. - Wszystkie 

kobiety skrywają w sercu zdroŜne pragnienia. Na pewno nie jesteś wyjątkiem. Nie 

dam sobie zamydlić oczu. Wiesz, jak to bywa: zarumieniona i płochliwa dzieweczka 

zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej róŜdŜki, dyszy namiętnie i zdziera 

ubranie z przyzwoitego męŜczyzny.

- Przysięgam, Ŝe będę się starała zapanować nad… zdroŜnymi pragnieniami - 

obiecała Tess. W szarych oczach rozbłysły wesołe iskierki.

- Doskonale. Trzymam cię za słowo. Nie waŜ się mnie podglądać, gdy będę w 

kąpieli - dodał ponuro.

Zabawna paplanina Dane'a sprawiła, Ŝe Tess przestała się obawiać. Gdy szła 

po schodach na pierwsze piętro, była juŜ całkiem spokojna.

Pokój wskazany Tess przez Lassitera urządzony był na niebiesko; tapeta, 

dywan, zasłony - wszystko w róŜnych odcieniach tego koloru. Tess od razu poczuła 

się tam jak u siebie. Podobnie było na farmie. Brakowało tylko wiecznie zatroskanej 

Beryl.

- Jeśli chcesz, zajmę się gotowaniem - zaproponowała.

- Doskonały pomysł - odparł skwapliwie. - Umiem gotować, ale tego nie lubię.

Tess otworzyła zamraŜarkę. Znalazła w niej mnóstwo zapasów. Lodówka 

takŜe była wypełniona jedzeniem.

- Czas przygotować kolację. Proponuję stek i sałatkę. Zgoda?

- Jasne. - Dane zdjął buty, rozpiął marynarkę i opadł na kanapę.

Tess poszła do swego pokoju, by się przebrać w dŜinsy i bawełnianą koszulkę. 

WłoŜyła grube skarpetki. Lubiła chodzić po mieszkaniu bez kapci. Dane miał chyba 

podobne upodobania.

Gdy wróciła do salonu, okazało się, Ŝe Dane poszedł za jej przykładem. 

Prezentował się doskonale w spranych dŜinsach i białym podkoszulku.

- MoŜe napijesz się kawy? - zapytał z uśmiechem. Jej zachwycone spojrzenie 

sprawiło mu wielką przyjemność.

- Tak.

- Zaraz przygotuję.

Kuchenka była zbyt mała dla dwu krzątających się osób. Tym zapewne moŜna 

wytłumaczyć fakt, Ŝe parząc obiecaną kawę, Dane ocierał się raz po raz o Tess.

Szybko zrobił swoje, ale nie wyszedł z kuchni. Trzymał się blisko 

tymczasowej lokatorki. Był od niej znacznie wyŜszy. Sportowe ubranie podkreślało 

muskularną sylwetkę.

- Jesteś zakłopotana - mruknął.

Chciała zaprzeczyć, ale po namyśle zmieniła zdanie. Dane niełatwo dawał za 

wygraną; zmusiłby ją do powiedzenia prawdy.

- Tak - odparła szczerze.

Dane oparł się plecami o kuchenny blat, chwycił dłońmi jego brzeg i popatrzył 

na Tess tak czule, Ŝe z wraŜenia nogi się pod nią ugięły.

- Chodź do mnie. Razem coś na to poradzimy - kusił zmysłowo.

- Dane - rzuciła ostrzegawczym tonem. Nie odwróciła wzroku.

- Widzę, Ŝe drŜysz - szepnął. ZmruŜone oczy spoglądały na nią poŜądliwie, - 

Tracisz oddech. - Popatrzył znacząco na jej piersi sterczące pod bluzką. - Wyobraź 

sobie, co byś czuła, gdybym uniósł brzeg koszulki i całował nagą skórę, objął 

wargami sutki i pieścił, aŜ będą nabrzmiałe i twarde.

- Dane!

Dygotała jak w gorączce. Niemal umknęło jej uwagi, Ŝe Lassiter wyłączył 

kuchenkę i odstawił patelnię, na której smaŜyła mięso. Ujął Tess za rękę i przyciągnął 

do siebie. Objął szczupłą talię i wsunął dłonie pod cienką bawełnę. Patrzyli sobie w 

oczy.

- Powoli, cal po calu - szeptał namiętnie Dane, unosząc koszulkę. - Bez 

pośpiechu. Chcę dotknąć twojej nagiej skóry…

Tess czuła, Ŝe lada chwila zemdleje od nadmiaru wraŜeń.

- Przytul się do mnie, Ŝebyś nie upadła - szepnął. Pochylił głowę i dotknął 

wilgotnymi ustami nagiej skóry pod elastyczną taśmą biustonosza. Tess poczuła 

delikatną pieszczotę ciepłego języka. Zacisnęła dłonie na muskularnych ramionach, 

by utrzymać równowagę. Była tak oszołomiona rozkoszą, Ŝe łzy stanęły jej w oczach.

Marzyła, by pieścił ją dalej. Była uległa i chętna. Czekała…

- Tess! - rozległ się w ciszy głośny okrzyk. Dane wypuścił ją z objęć, podniósł 

głowę i odetchnął głęboko. - Na miłość boską, wybacz mi…

Obciągnął podwiniętą koszulkę i wyszedł z kuchni, nie oglądając się za siebie. 

Tess zamarła w bezruchu, wsparta o kuchenny blat. Miała wraŜenie, Ŝe dobiega ją 

szum wody, ale słyszała go jak przez mgłę. Po chwili mogła juŜ stać o własnych 

siłach. Zajrzała pod pokrywkę. Steki były usmaŜone jak naleŜy. Co za szczęście, Ŝe 

nie spaliła ich na węgiel.

Opanowała się na tyle, by nakryć do stołu. Podała kolację i przelała kawę do 

dzbanka. Gdy wszystko było przygotowane, wrócił Dane. Był w koszuli zapiętej po 

szyję. Włosy miał wilgotne, jakby przed chwilą wziął prysznic. Zapewne tak właśnie 

było. Tess sama chętnie wskoczyłaby na chwilę pod strumień zimnej wody. Nadal 

trawił ją płomień Ŝądzy. Nie mogła się temu nadziwić. Jeszcze przed kilkoma dniami 

odczuwała lęk przed męŜczyzną, którego teraz pragnęła.

- Wszystko w porządku - powiedział cicho, gdy w czasie kolacji spostrzegł, Ŝe 

Tess unika jego wzroku. - Nic się nie stało.

Nic? Mało brakowało, Ŝeby krzyknęła to na głos. Nie mogła spokojnie patrzeć 

na Dane'a zajętego posiłkiem.

- Doskonały stek - oznajmił, przerywając milczenie. - Nie potrafię tak usmaŜyć 

mięsa. Wychodzi mi na pół surowe albo przypalone.

- NajwaŜniejsza jest temperatura oleju - odrzekła. - Trzeba go rozgrzać, nim 

przystąpisz do smaŜenia.

- Mogłabyś nauczyć mnie gotować, kiedy będziesz tu mieszkać.

- Chętnie.

- Czemu jesteś taka zakłopotana, Tess? - zapytał, spoglądając jej w oczy. Był 

smutny. - Ledwie cię dotknąłem.

- Twoje słowa były śmielsze niŜ dłonie.

- Straciłem kontrolę. Sprawy zaszły za daleko. Trochę z ciebie zakpiłem - 

przyznał z bolesną szczerością. Trudno było określić wyraz jego twarzy. - 

Niespodziewanie padłaś mi w ramiona i…

- Rozumiem - wtrąciła z pozoru obojętnie, jakby w ogóle jej to nie obeszło, 

mimo Ŝe czuła się oszukana i odepchnięta. Podniosła wzrok. Zdziwił ją 

nieodgadniony wyraz jego twarzy. - Czuję się współwinna.

- I słusznie. - Usiadł wygodnie na krześle i dodał, nie owijając w bawełnę: - 

Jedno ci powiem, Tess, nim zaczniesz sobie wyobraŜać Bóg wie co. Straciłem 

panowanie nad sobą, poniewaŜ zbyt długo Ŝyję, w dobrowolnym celibacie. Od 

wypadku nie miałem kobiety. Jestem bardziej wyposzczony, niŜ sądziłem.

A więc tak się sprawy mają. Trudno zabić nadzieję, niemniej jednak Dane 

jasno i wyraźnie dał Tess do zrozumienia, Ŝe nie jest w niej szaleńczo zakochany. 

Była przygnębiona, ale ciekawość nie dawała jej spokoju.

- Dlaczego unikasz kobiet? – zapytała.

- Z powodu moich blizn - odparł szczerze, zaskoczony jej bezpośredniością.

- Nadal odczuwasz ból?

- Chodzi o to, jak wyglądam; Takie blizny budzą odrazę. - Zmarszczył brwi, 

popatrzył jej w oczy i dodał z ociąganiem: - A takŜe przez ciebie. Seks stracił dla 

mnie wszelki urok po tym, jak uciekłaś tamtego dnia. Chyba przestałem wierzyć w 

siebie.

- Wtedy byłeś zupełnie inny - odparła z wahaniem Tess. - Dzisiaj… Nie bałam 

się ciebie.

- ZauwaŜyłem - stwierdził krótko. Wpatrywał się w nią tak uporczywie, Ŝe. 

spłonęła rumieńcem. - Nie powinnaś mi ufać, Tess. Będę z tobą szczery, Gdybym 

dotknął twoich piersi i zaczął je całować, nie wiem, czym, by się to skończyło. 

Rozumiesz, do czego zmierzam, maleńka? Pragnę cię. Szaleję za tobą!

- Gdyby nie mój brak doświadczenia…

- Dawno zostalibyśmy kochankami - dokończył ponuro. Zaklął półgłosem i 

ukrył twarz w dłoniach. Oddychał z trudem. - Wychodzę. Muszę się przewietrzyć!

Tess odprowadziła go wzrokiem, drŜąc z poŜądania, które wybuchło nagłym 

płomieniem. Nie mieściło jej się w głowie, Ŝe Dane tak bardzo jej pragnie. Od paru lat 

udawał, Ŝe jest do niej wrogo nastawiony i trzymał się od niej z daleka. Nagle doznała 

olśnienia: Dane był wobec niej szorstki, bo próbował ukryć, co naprawdę czuje. 

ZaleŜało mu na niej. I to bardzo. Bał się miłości, ale był zakochany. Tess wstrzymała 

oddech, uświadomiwszy sobie, Ŝe Dane bardzo ją kocha. Dlatego tak się o nią 

troszczył… dlatego próbował wzbudzić w sobie nie znaną dotąd czułość. To było 

jedyne wytłumaczenie.

Dane wrócił do mieszkania kilka minut później. Przybrał obojętny wyraz 

twarzy. Tess postanowiła udawać, Ŝe niczego się nie domyśla.

- Napijesz się kawy? - zapytała uprzejmie.

- Bardzo chętnie.

Dane walczył z samym sobą, próbując zabić wielką miłość. Gdyby się nie 

pilnował, oszalałby na punkcie Tess. Nie mógł do tego dopuścić. Jego ukochana była 

kobietą z zasadami. Miała staroświeckie poglądy na Ŝycie i męŜczyzn. Podzielała 

opinie babci, która ją wychowała. Nie mógł pójść z Tess do łóŜka, a potem 

zapomnieć, co ich łączyło. Pozostało mu jedno wyjście: stłumić Ŝądzę i ukrywać 

prawdziwe uczucia. Serce mu krwawiło, ale musiał odepchnąć Tess, Ŝeby nie odkryła 

prawdy.

Obserwował ją z tęsknotą, ale gdy podniosła oczy, odwrócił wzrok, by się nie 

zdradzić. Postanowił traktować Tess tak, jak szef traktuje podwładną. Uznał, Ŝe 

potrafi się na to zdobyć.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Pobyt u Lassitera sprawił Tess wielką przyjemność. Nie przypuszczała, Ŝe tak 

miło będzie oglądać z nim wieczorami telewizję. Lubił przesiadywać w salonie i 

oglądać stare filmy. Rozparty w fotelu, ubrany w białą koszulkę, dŜinsy i grube 

skarpetki wolno sączył piwo. Odkąd uświadomiła sobie, co do niej czuje, przestała się 

go obawiać. Lubiła łagodne i tkliwe spojrzenie czarnych oczu, kiedy się do niej 

uśmiechał.

Z natury był odludkiem ukrywającym wiele zahamowań. Czuł się zakłopotany, 

gdy mówił o własnych uczuciach. W rozmowach z Tess starannie unikał owych 

tematów. Omawiali sprawy słuŜbowe, plotkowali, dyskutowali o rozmaitych 

problemach, unikając na mocy niepisanej umowy wszystkiego, co dotyczyło ich 

znajomości.

Kilka dni po przeprowadzce Tess oglądała samotnie program o ciąŜy i 

porodzie. Dane pracował w gabinecie. Niespodziewanie stanął w drzwiach. Zerknął 

na ekran.

Sprawiał wraŜenie zakłopotanego. Gdy ujrzał ludzki embrion, odwrócił się, 

jakby chciał wrócić do siebie. Tess od razu to zauwaŜyła i powiedziała skwapliwie:

- Jeśli chcesz, zmienię kanał i poszukam innego programu.

Zawahał się i z ociąganiem spojrzał ponownie na ekran.

Kolejne fazy porodu sfilmowane zostały bez upiększeń, z reporterską 

dokładnością.

- Nie muszę tego oglądać. - Tess za pomocą pilota wyłączyła telewizor i 

dodała szczerze: - Byłam ciekawa, jak to wygląda. Mało wiem o sprawach płci. W 

domu się o tym nie mówiło, a informacje wyniesione ze szkoły są dosyć ogólnikowe. 

Chciałam uzupełnić swoją wiedzę o tym… skąd się biorą dzieci.

- Powiedziałbym raczej… jak się je robi - poprawił Dane, nie odrywając 

spojrzenia od zarumienionej dziewczęcej twarzy. - Pewnie tego nie pokazali, co?

- Zgadza się - szepnęła Tess.

- Mam w bibliotece ksiąŜkę na ten temat - odparł cicho. - Pewnie nie zechcesz 

przeglądać jej ze mną. Radzę przeczytać. Jest bardzo ciekawa. Autor pisze o seksie 

taktownie, bez niepotrzebnych emocji.

- Nie sądziłam, Ŝe męŜczyzn interesują takie lektury. - Tess uwaŜnie 

obserwowała swego rozmówcę, który nagle odwrócił głowę. - CzyŜbyś chciał się 

czegoś dowiedzieć? Myślałam, Ŝe masz spore doświadczenie.

- Wiem, co to seks - odparł. - Nie mam pojęcia, jak się kochać. Zmieńmy 

temat. Ta rozmowa nie ma sensu.

- JuŜ się ciebie nie boję - powiedziała nagle Tess cichym głosem. - Jesteś 

ogromnie pociągający. Gdy mnie całowałeś w kuchni, wcale nie chciałam, Ŝebyś 

przerwał.

- To ryzykowne wyznanie - szepnął Dane. Serce biło mu coraz mocniej. - 

Wiesz, jak to się moŜe skończyć.

- Dane, czy chciałbyś mieć dziecko? - zapytała cicho, patrząc z uwielbieniem 

na ukochanego. MęŜczyzna poczerwieniał i gwałtownym ruchem odwrócił głowę.

- Nie - odparł krótko.

- Naprawdę? - Tess nie dawała za wygraną.

- Właściwie nie ma powodu, Ŝebym to przed tobą ukrywał - stwierdził po 

chwili milczenia. Spojrzał z wahaniem na dziewczynę. - Jestem bezpłodny.

W pierwszej chwili nie pojęła, o co mu chodzi. Znaczenie usłyszanych słów w 

ogóle do niej nie dotarło.

- Jane bardzo chciała zajść w ciąŜę - mówił z ociąganiem. - Miała na tym 

punkcie obsesję. Być moŜe dlatego w łóŜku nie potrafiłem zdobyć się wobec niej na 

delikatność. Robiła mi awantury, bo nie potrafiłem jej zapłodnić. Czułem się przy niej 

jak wykastrowany byk. W końcu postawiła na mnie krzyŜyk i nie chciała dalej 

próbować. - Westchnął cięŜko. - Nie mogłem dać jej dziecka. Doszło do tego, Ŝe 

zbliŜenia dla nas obojga stały się koszmarem. - Dane popatrzył na Tess z rozpaczą. - 

Moja chwilowa gwałtowność spowodowała znaczne spustoszenia w twojej psychice, 

a zatem moŜesz sobie wyobrazić, jakie zahamowania spowodowało u mnie tamto 

cierpienie.

Odwrócił się. Tess wstała z kanapy podeszła do niego.

- Wiele jest powodów, dla których kobieta nie moŜe zajść w ciąŜę.

- Jane urodziła dziecko w dziesięć miesięcy po ślubie z drugim męŜem - 

stwierdził krótko.

W milczeniu zmierzył taksującym spojrzeniem szczupłą postać dziewczyny w 

dŜinsach i obszernej zielonej koszuli zapiętej pod samą szyję. Wyglądała ślicznie z 

włosami niedbale związanymi w koński ogon.

- Nie igraj z ogniem - szepnął Dane, gdy Tess podeszła jeszcze bliŜej. - Jeśli 

ciebie dotknę, stracę panowanie nad sobą. Wiesz, czym się to skończy.

- Tak, Dane - odparła cicho, patrząc mu w oczy. Była zarumieniona. Jego 

słowa i spojrzenie podniecały ją równie mocno jak pocałunki.

Dane zacisnął zęby. Oddychał nieregularnie.

Tess zmierzyła go spojrzeniem. To wystarczyło, by stracił kontrolę nad 

własnym ciałem, chociaŜ za wszelką cenę próbował ją zachować. Tess nie odwróciła 

wzroku. Z zachwytem obserwowała ukochanego. Świadczył o tym wyraz jej twarzy. 

Spojrzała mu w oczy, świadoma własnych odczuć i pragnień. Była pewna, Ŝe Dane ją 

kocha. Gdyby przekonał się, jak cudowne moŜe być miłosne zbliŜenie dwojga 

zakochanych, na pewno zapragnąłby trwałego związku.

Dane szybko stracił głowę i poddał się namiętności, która ogarnęła go niczym 

płomień. Wziął Tess na ręce i ułoŜył na kanapie. Wyciągnięte nad głową ramiona 

dziewczyny spoczywały bezwładnie na beŜowym obiciu. Usta były rozchylone, oczy 

zamglone poŜądaniem, ciało cudownie odpręŜone i uległe.

- Będzie trochę bołało - ostrzegł Dane.

- Wiem - szepnęła.

Ręce mu drŜały, gdy zdejmował bawełnianą koszulkę. Rzucił ją na podłogę. 

Na moment zamarł w bezruchu, starając się zapanować nad poŜądaniem.

- Chyba rozumiesz, Ŝe gdy cię dotknę, będzie za późno, aby się wycofać. 

Przestanę nad sobą panować.

- Kocham cię, Richardzie - szepnęła, uŜywając imienia, którym nikt poza nią 

się nie posługiwał. - Kocham całym sercem. Nawet lęk nie zniszczył tej miłości.

- Tess…! - jęknął Dane.

- Bądź moim przewodnikiem i nauczycielem. Kochaj mnie - prosiła szeptem.

- Nie powinienem. - Przymknął oczy, drŜąc na całym ciele. Zacisnął dłonie w 

pięści. - Na miłość boską, przecieŜ ty nigdy…

- Kocham cię - szepnęła znowu.

- Nie potrafię odwzajemnić tego uczucia, Tess - wyznał z goryczą, obejmując 

dłońmi jej twarz.

PołoŜyła mu palec na ustach. Wiedziała, Ŝe to wyznanie podyktowane jest 

strachem przed wielką miłością. Wahanie i ostroŜność więcej niŜ słowa mówiły o 

jego prawdziwych uczuciach.

Pochylił się, by ją pocałować. Wargi mu drŜały. Rozchylił je lekko i objął 

palcami smukły kark, unosząc głowę Tess, która poddała się pieszczocie ust i języka.

Uśmiechnęła się, czując łagodne dotknięcie. Dane obsypywał pocałunkami jej 

twarz, jakby dopiero poznawał delikatne rysy. Tess zrobiło się ciepło na sercu.

Dane połoŜył się obok dziewczyny i przyciągnął ją do siebie. Wsunął kolano 

między smukłe uda. Jego pocałunki stawały się coraz bardziej zaborcze.

Tess wsunęła palce w ciemne włosy. Poczuła, Ŝe męskie dłonie wślizgują się 

pod jej koszulę i gładzą nagie plecy. Całował chętne usta tak długo, aŜ nabrzmiały od 

pocałunków. Bez pośpiechu zdjął dziewczynie koszulę i biustonosz, by pieścić 

obnaŜone piersi. Pocierał dłońmi nabrzmiałe sutki. Tess oddychała nierówno. Była jak 

w gorączce.

- Nie patrzyłem na ciebie, gdy cię po raz pierwszy dotykałem - szepnął Dane. - 

Teraz mogę nadrobić zaległości.

Usiedli naprzeciwko siebie. Lassiter obejmował Tess, wolno przesuwając 

wierzchem dłoni po jej sutkach. Dziewczyna drŜała.

- To cudowne uczucie - wykrztusił Dane, patrząc jej w oczy. - Nie wiedziałem, 

Ŝ

e moŜe tak być.

- Ja równieŜ - odparła szczerze.

- Chcę całować twoje piersi, Tess - szepnął zdławionym głosem i pochylił 

głowę.

Wygięła się w łuk, gdy wilgotne usta objęły jej sutki. Miała wraŜenie, Ŝe unosi 

się w powietrzu. Płomień trawił jej wnętrzności. Krzyknęła, owładnięta nagłą 

rozkoszą.

- Tak - powtarzał, całując jej piersi. - Tak, maleńka. Jesteś najpiękniejszą 

istotą, jaką kiedykolwiek widziałem.

- Ty równieŜ - odparła szeptem.

Rozebrali się pospiesznie. Wkrótce leŜeli obok siebie na kanapie. Po latach 

dobrowolnego celibatu Dane dygotał z niecierpliwości. Głaskał i okrywał 

pocałunkami smukłe ciało.

- Pragnę cię, skarbie - powtarzał raz po raz, czując, jak Tess drŜy z poŜądania, 

rozpalona jego pieszczotami.

Wsunął się na nią. Delikatnie całował nabrzmiałe usta i ocierał się o Tess, by 

wiedziała, jak bardzo jest podniecony.

- Otwórz usta - szepnął, muskając ustami jej wargi. Oszołomiło ją namiętne 

dotknięcie języka. - Teraz!

Wszedł w nią i poczuła ból. Nie zwaŜała na to. Z trudem mieściło jej się w 

głowie, Ŝe moŜna tak bardzo pragnąć męŜczyzny…

Silne dłonie objęły uda dziewczyny i uniosły ją nieco.

Ból powrócił, ale nie zwracała na to uwagi, oszołomiona namiętnym 

pocałunkiem.

- Wybacz, Ŝe muszę ci sprawić ból - szepnął, muskając oddechem jej usta. 

Podniósł głowę i popatrzył na Tess oczyma płonącymi jak w gorączce.

- Chcę widzieć, jak stajesz się kobietą - szepnął, wpatrując się w nią i 

poruszając rytmicznie biodrami.

Jęknęła. Oczy miała pełne łez. Dane scałował je delikatnie. Nagle ból ustąpił. 

Poczuła na twarzy dotknięcie szorstkiego policzka, a potem łagodny pocałunek 

wilgotnych ust. Wsłuchiwała się w słodkie słówka szeptane lekko schrypniętym 

głosem. Otworzyła dłonie zaciśnięte na muskularnych ramionach.

- Teraz moŜemy się kochać, Tess - powiedział cicho. - Nie będzie bolało.

Kobieca intuicja podpowiedziała jej, Ŝe i dla niego to w pewnym sensie 

pierwszy raz. Z Ŝadną kobietą nie kochał się dotąd tak jak z nią. Przylgnęła do 

ukochanego, łkając z rozkoszy. Obiecał jej cudowne przeŜycie i dotrzymał słowa. 

Błagała, Ŝeby posiadł ją całkowicie. Dane poddał się namiętności, zapomniał o 

skrupułach i obawach. Patrzył z uśmiechem na Tess, aŜ obezwładniająca rozkosz 

zaćmiła mu wzrok i zmusiła do krzyku.

Gdy nieco ochłonęli, przytulił ją mocniej. Całował załzawione oczy delikatnie 

i czule, głaskał drŜące ciało. Potem wstał i przyniósł z lodówki schłodzone piwo, 

które wypili na spółkę. Nie myślał o jutrze, jakby mieli dla siebie jedynie tę noc. 

Tylko dziś mogli dzielić rozkosz, przeŜywać cudowne chwile i po słodkiej udręce 

pieszczot zmierzać do całkowitego spełnienia.

- Będziemy się kochać raz jeszcze - szepnął, leŜąc między jej rozsuniętymi 

udami. - Będzie ci tak dobrze, Ŝe zaczniesz krzyczeć, tak jak ja przed chwilą.

- Kocham cię - szeptała jak w transie. Ich ciała zdawały się stworzone dla 

siebie. Ledwie w nią wszedł, krzyknęła z rozkoszy.

- Teraz? - zapytał, poruszając się rytmicznie.

- Tak - jęknęła. - Tak, tak, tak...

Dane nie przeŜył dotychczas równie wielkiego uniesienia. Zapomniał o całym 

ś

wiecie, gdy spazmatyczny dreszcz wstrząsnął ciałem Tess, a z jej spierzchniętych 

warg wyrwał się jęk zachwytu. Usłyszał go po raz drugi, trzeci… Nie mógł się 

nadziwić, Ŝe stać go na taki wyczyn. Jego męskie siły były chyba niewyczerpalne. W 

końcu jednak osłabł. Zasnął, nim dotknął głową poduszki.

Rano Tess obudziła go pocałunkiem. Otworzył oczy i ujrzał rozpromienioną 

twarz dziewczyny. Jęknął cicho, delikatnie połoŜył Tess na posłaniu i przylgnął do 

niej całym ciałem.

- Nie - szepnęła pospiesznie. Jego poŜądliwe spojrzenie sprawiło, Ŝe się 

zarumieniła. Po chwili dodała, nie kryjąc rozczarowania: - Przykro mi. Trochę boli.

Dane odetchnął głęboko. Powoli odzyskał panowanie nad sobą. Objął dłonią 

jej pierś.

- Wziąłem cię cztery razy - szepnął, zaglądając Tess w oczy. - To chyba nie 

było przyjemne.

- Mylisz się - odparła, energicznie potrząsając głową. - Nie czułam bólu. Tylko 

za pierwszym razem…

- Ale gdybyśmy się teraz kochali, byłoby inaczej?

- Obawiam się, Ŝe tak.

- Powinienem był to przewidzieć. - Dane westchnął i połoŜył się na plecach. - 

Jeszcze się chyba nie obudziłem. Pijemy kawę?

- Chętnie ją zaparzę.

Podniosła się z łóŜka, spostrzegła, Ŝe jest naga, i wstydliwie okryła biust 

prześcieradłem.

Nie uszło uwagi Dane'a, Ŝe Tess zerka na niego, próbując ukryć zakłopotanie. 

Mruknął coś niewyraźnie, siadł na łóŜku, bez skrępowania włoŜył slipy, dŜinsy i 

skarpetki. Tess uwaŜnie go obserwowała.

- Idę się ogolić. MoŜesz spokojnie włoŜyć ubranie - rzucił, nie patrząc jej w 

oczy.

Odprowadziła go wzrokiem. W jej spojrzeniu była czułość. Chciała 

powiedzieć, Ŝe go kocha, ale zdawała sobie sprawę, Ŝe nie usłyszy w odpowiedzi 

podobnych słów, mimo Ŝe w nocy pieścił ją z wielką pasją i oddaniem. Nie miała 

wątpliwości, Ŝe jest w niej zakochany. Patrzyła na niego z uwielbieniem.

- Pospiesz się - rzucił na odchodnym. - Wkrótce musimy jechać do agencji.

- Ach, tak. Racja.

Ani słowa więcej o tym, co między nimi zaszło. Dane zachowywał się jak 

zatroskany szef powaŜnej firmy.

Tess przeczuwała, Ŝe Dane zamknie się w sobie. UwaŜał, Ŝe niebezpiecznie 

jest zdradzać prawdziwe uczucia - nawet wobec niej. Wcale nie była tym uraŜona.

Szybko przygotowali się do wyjścia. Gdy podczas śniadania padła jakaś 

wzmianka na temat minionej nocy, Dane natychmiast zapomniał o rezerwie i 

ostroŜności. Wyobraźnia płatała mu figle. Spoglądał poŜądliwie na Tess. 

Przestraszony tą reakcją, zerwał się na równe nogi i rzucił serwetkę na stół.

- Pora jechać - powiedział ostro.

Poszła za nim bez słowa. Marzyła o szczęśliwej przyszłości, bo czuła się 

kochana. Wiedziała, Ŝe Dane będzie próbował zachować dystans. Przewidziała takie 

zachowanie. Nie mógł się jednak opierać w nieskończoność; wobec miłości był 

równie bezbronny jak Tess. Postanowiła dać czas ukochanemu. Nie zamierzała go 

popędzać. Trzeba zdobyć się na cierpliwość. Stawką było jej szczęście.

ś

ałowała tylko, Ŝe nie mogą mieć dziecka zrodzonego z cudownych przeŜyć 

wspólnych nocy. Kochałaby je nad Ŝycie.

Gdy zjawili się w biurze, natychmiast wciągnął ich wir codziennych spraw. 

Dane przyjął to z ulgą. Zniknął za drzwiami gabinetu, nie patrząc na Tess, która od 

razu zajęła się przeglądaniem notesu i potwierdzaniem jego roboczych spotkań.

Kilka ostatnich dni minęło Tess niepostrzeŜenie. W agencji wrzało jak w ulu. 

Dziewczyna niemal zapomniała o feralnym wieczorze. Ramię prawie nie bolało, lecz 

ostatniej nocy trochę je sforsowała. Zarumieniła się, wspominając z uśmiechem, jak 

Dane całował jej blizny. Z równą delikatnością wodziła opuszkami palców po jego 

ramieniu i udzie. Gdy się kochali, szeptała mu do ucha, Ŝe to blizny godne 

walecznego Ŝołnierza. Te słowa wzmagały odczuwaną przez niego rozkosz. 

Wspominała krzyk przechodzący niemal w łkanie i bezsilność wyczerpanego 

męŜczyzny, który po wysiłku opadał bezwładnie na posłanie.

Nadeszła pora obiadu. Detektywi wychodzili jeden po drugim. Tess poŜegnała 

uśmiechem znikającą za drzwiami Helen. Dane wcześniej poszedł coś zjeść. Tess 

została w biurze całkiem sama. Zaaferowany szef prawdopodobnie tego nie 

przewidział, gdy odmówił prośbie Helen, która chciała zabrać Tess do restauracji. 

Opuszczona przez wszystkich sekretarka postanowiła wyskoczyć do kafeterii po 

drugiej stronie ulicy i kupić porcję pieczonego kurczaka. To lepsze niŜ przymieranie 

głodem.

WłoŜyła płaszcz, wyszła z biura i zamknęła drzwi na klucz. Była roztargniona, 

bo nieustannie myślała o ukochanym. Nagle ktoś zatkał jej ręką usta. Znieruchomiała, 

nie wiedząc, co się dzieje.

- Mam cię, ślicznotko - rzucił chrapliwie nieznajomy. - Udało się. Załatwimy 

cię. Nie będziesz świadczyć przeciwko nam.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Tess była przeraŜona. Nigdy w Ŝyciu tak się nie bała. Napastnik wykręcił jej 

rękę. Szli wolno ku frontowym drzwiom budynku, gdzie wspólnik gangstera czekał w 

samochodzie z włączonym silnikiem.

To chyba jakiś koszmar, powtarzała w duchu dziewczyna. Takie sceny 

zdarzają się tylko w filmach sensacyjnych. Wystarczyło, Ŝe poczuła nóŜ pod Ŝebrami, 

aby uwierzyła w realność niebezpieczeństwa. Poznała cierpki smak panicznego lęku. 

Ś

mierć zaglądała jej w oczy.

Jeśli pozwoli napastnikowi, by wepchnął ją do auta, z pewnością nie wyjdzie z 

opresji. Dane przewidział, Ŝe coś takiego moŜe nastąpić. Poniewczasie przyznała mu 

rację.

Błyskawicznie oceniła swoje połoŜenie. Nikłe miała szanse na wyrwanie się z 

rąk bandyty, ale sytuacja nie była wcale beznadziejna. Kiedy gangster podejdzie do 

frontowych drzwi, będzie musiał sięgnąć do klamki tą samą ręką, w której trzymał 

nóŜ. Jeśli Tess zachowa przytomność umysłu i będzie działać szybko, moŜe zdoła 

uciec.

Nie stawiała oporu przestępcy, który popychał ją ku wyjściu. Z oczyma 

pełnymi łez błagała, by ją puścił. Miała nadzieję, Ŝe wygląda na typową ofiarę 

przemocy. W takim wypadku drań ją zlekcewaŜy i przestanie się mieć na baczności. 

W myśli powtarzała sekwencję gestów, które powinna wykonać, gdy nadejdzie 

odpowiednia chwila.

Stało się. Ręka uzbrojona w nóŜ sięgnęła klamki. Tess uderzyła łokciem w 

splot słoneczny napastnika. Gdy facet zgiął się wpół, uniosła kolano i kopnęła go w 

nos; poczuła ciepłą krew. Energicznym szarpnięciem wyrwała się z morderczego 

uścisku i wybiegła na ulicę. Było wczesne popołudnie. Chodnikami szło mnóstwo 

ludzi. Bogu dzięki! Gangsterzy nie odwaŜą się chyba ścigać jej w takim tłumie. Biegła 

dysząc cięŜko.

Wmieszała się w grupę przechodniów czekających na zielone światło. Kątem 

oka dostrzegła samochód jadący szybko w jej kierunku. Nie odwaŜą się, myślała 

gorączkowo. Wykluczone…

- Tess!

Podniosła wzrok. To był mercedes. Za kierownicą siedział jej szef.

- Dane! - Przebiegła przez ulicę, wskoczyła do auta i rzuciła się w ramiona 

ukochanego.

Objął ją mocno, zapominając na moment o całym świecie. Był wstrząśnięty. 

Spieszył się bardzo, Ŝeby wrócić do biura przed wyjściem detektywów. Nagle ujrzał 

zdyszaną Tess i oddalające się auto. Musiał zdecydować, co jest waŜniejsze - 

bezpieczeństwo dziewczyny czy ściganie uciekinierów. Od razu wiedział, jaką 

podejmie decyzje.

Pocałował Tess zachłannie. Niechętnie oderwał wargi od jej ust, uruchomił 

silnik i włączył się do ruchu. Auta jechały wolno zatłoczoną ulicą. Lassiter myślał o 

Tess. Nic więcej go nie obchodziło.

- Niewiele brakowało i byłoby po mnie - powiedziała, oddychając z trudem. - 

Dałam się zaskoczyć, gdy wychodziłam z biura. PrzyłoŜył mi nóŜ do pleców…

- O BoŜe! - jęknął Lassiter i ujął rękę Tess.

- Helen pokazała mi, jak się bronić, gdy napastnik atakuje od tyłu. 

Zapamiętałam sobie jej nauki. Udało mi się obezwładnić faceta i uciec. - Gdy minęło 

poczucie zagroŜenia, Tess spojrzała na całą sprawę nieco inaczej. - To było 

niesamowite przeŜycie. Teraz rozumiem, dlaczego… Dane?

Lassiter zjechał na parking i zatrzymał samochód. Był blady jak ściana. 

DrŜącymi rękoma trzymał kierownicę. Utkwił wzrok w przedniej szybie.

- Wszystko się dobrze skończyło - powiedziała cicho Tess. Przysunęła się i 

objęła dłońmi jego twarz. Całowała usta, nos i przymknięte oczy ukochanego. Potem 

objęła go i mocno się przytuliła. - Przestań siebie winić. Zapomniałeś po prostu, Ŝe 

nie wychodzę z Helen. Nie pozwoliłeś nam iść razem na obiad.

- Wcale o tym nie zapomniałem - odparł drŜącym głosem. - Sądziłem, Ŝe 

wrócę, nim biuro opustoszeje. Niestety, utknąłem w korku.

- Dane - szepnęła.

- Przytul mnie, Tess - poprosił zbolałym głosem. - Nic nie mów. Obejmij mnie 

tylko.

Popatrzyła na niego oczyma pełnymi miłości i tęsknoty.

Dane napotkał jej spojrzenie i poczuł się zakłopotany. Rzadko ujawniał 

słabości. Pora wziąć się w garść. Tess nie powinna go widzieć w takim stanie ani 

robić sobie powaŜnych nadziei z powodu jego gwałtownej reakcji. To bezsensowne. Z 

drugiej strony jednak… Pochylił głowę i pocałował ją czule.

- Od tej chwili, ilekroć będę wychodzić z biura, upewnię się najpierw, z kim 

zostaniesz. Wybacz mi, Tess.

- JuŜ ci mówiłam, Ŝebyś przestał się obwiniać. Lepiej mnie pocałuj.

- Za duŜo tu ludzi - mruknął i odsunął się nieco. Wskazał przechodniów 

mijających auto.

- W takim razie jedźmy do ciebie. Co ty na to?

- Lepiej nie. Po pierwsze: musisz dojść do siebie po szaleństwach poprzedniej 

nocy - odparł cicho i dodał z ponurą miną: - Po drugie: od dziś śpisz we własnym 

łóŜku. Nie będziemy dzielić sypialni. Tamto nie moŜe się powtórzyć.

- Dlaczego? - zapytała. Dane pogłaskał kciukiem jej policzek. Miał smutną 

minę.

- Nie zamierzam się wiązać na stałe. Nie pragnę wielkich uczuć - przypomniał. 

- Zawsze będę pamiętał, co czułem, będąc twoim pierwszym męŜczyzną. Problem w 

tym, Ŝe szukasz partnera na całe Ŝycie. Ja straciłem złudzenia.

- Postaram się na ciebie wpłynąć. Przy mnie stare rany się zabliźnią.

- JuŜ wiele dla mnie zrobiłaś. Mimo to nie mogę się z tobą oŜenić - odparł, nie 

owijając niczego w bawełnę. - Posłuchaj uwaŜnie, Tess. Jesteś przekonana, Ŝe mnie 

kochasz, poniewaŜ brak ci w tych sprawach doświadczenia. Wszystkiego, co wiesz o 

erotyce, nauczyłaś się ode mnie. Pewnego dnia seks przestanie ci wystarczać. 

Zapragniesz dziecka.

- Kocham cię, Dane - odparła, nie siląc się na inne argumenty.

Na policzki Lassitera wystąpiły ciemne rumieńce. Oczy rozjaśnił mu dziwny 

blask.

- Nie wiesz, czym jest miłość - szepnął, daremnie próbując udawać, Ŝe jej 

słowa nie zrobiły na nim wraŜenia. - Sądzisz, Ŝe to rozkosz i fizyczna bliskość.

- Nas dwoje łączy znacznie więcej niŜ tylko chwilowa przyjemność. My się 

kochaliśmy, Dane. Dzisiejsze przeŜycia były tak cudowne, Ŝe wątpię, abym 

kiedykolwiek pozwoliła się dotknąć innemu męŜczyźnie.

Lassiter przymknął oczy. Jego odczucia były takie same, ale bał się do tego 

przyznać. Jakiś wewnętrzny głos nakazał mu zachować je tylko dla siebie.

- To była cudowna noc - stwierdził chłodno. Popatrzył w oczy Tess z udawaną 

obojętnością. - Masz szczęście, Ŝe jestem bezpłodny. W przeciwnym razie mogłabyś 

mieć kłopoty.

- Tak bym tego nie nazwała - odparła z uśmiechem.

- Nie warto się teraz nad tym rozwodzić - odparł ze wzrokiem utkwionym w 

przednią szybę. Uruchomił silnik auta. - Musimy jechać na posterunek policji i złoŜyć 

zeznanie. Czynna napaść i usiłowanie morderstwa. Tak to wygląda. Nie spocznę, aŜ 

tamci… - Dane uŜył kilku dosadnych określeń, jakimi chętnie posługiwali się 

teksascy straŜnicy - …wylądują za kratkami. Powinni się tam znaleźć przed zachodem 

słońca. Tym razem nie dopuszczę, by wyszli za kaucją. Mam w tym mieście trochę 

znajomości. Moi przyjaciele przekonają kogo trzeba!

Helen puszyła się jak paw, gdy usłyszała, Ŝe Tess ocalała dzięki kilku lekcjom 

samoobrony, których jej udzieliła. Dane miał ponurą minę, ale zdobył się na 

podziękowanie i kilka miłych słów. Nie przestawał myśleć o handlarzach 

narkotykami. Chętnie udusiłby ich gołymi rękami. Po raz pierwszy w Ŝyciu ogarnęła 

go Ŝądza odwetu.

Polecił Adamsowi, Ŝeby współpracował z policją. Sam nie odstępował Tess. 

Gdy po męczącym dniu wrócili do jego mieszkania, natychmiast zdjął marynarkę. 

Tess nie odrywała od niego wzroku. Spostrzegł, Ŝe pobladła.

- Co się stało? - zapytał cicho.

- Kiedy gangsterzy trafią do aresztu, natychmiast się wyprowadzę.

Dane zmarszczył brwi. Nie chciał się nad tym zastanawiać. Na samą myśl o 

odejściu Tess czuł wewnętrzną pustkę. Dni spędzone we dwoje przypominały 

cudowną baśń - nie tylko dlatego, Ŝe zostali wreszcie kochankami. Dane lubił 

przebywać z Tess.

- Z pewnością ucieszyła cię ta nowina - dodała z wymuszonym uśmiechem. - 

Nie będzie damskiej bielizny suszącej się na sznurku w twojej łazience ani czółenek 

pod kanapą…

- Nie masz racji - przerwał. - Będzie mi ciebie brakowało. Sądzę, Ŝe ty 

równieŜ będziesz za mną tęsknić. Problem w tym, Ŝe oboje przywykliśmy do 

samotności.

Tess objęła go i przytuliła twarz do muskularnego torsu. Przez białe płótno 

koszuli czuła ciepło jego skóry. Nie odpowiedziała, bo słowa niczego by nie zmieniły. 

Westchnęła, ciesząc się jego bliskością. Chciała zachować piękne wspomnienia.

- Czy mogłabym dzisiaj spać z tobą?

- Bardzo tego pragnę - odparł głucho - ale nie mogę się na to zgodzić. Jeśli za 

bardzo się do ciebie przywiąŜę, rozstanie będzie udręką.

- Przypominasz mi kierowcę, który rezygnuje z prowadzenia samochodu, bo 

na samą myśl o awarii ogarnia go niepokój.

- Chyba masz rację - przyznał, mimo woli parskając śmiechem. Po chwili 

spowaŜniał i dodał: - Umacnianie tej więzi Ŝadnemu z nas nie wyjdzie na dobre. I tak 

będziemy bardzo cierpieć. - Tess chciała coś powiedzieć, ale Lassiter dotknął palcem 

jej ust, nakazując milczenie.

- Jesteś głęboko przekonana, Ŝe mnie kochasz. Wiem o tym doskonale. Mimo 

to sądzę, Ŝe zmienisz zdanie, gdy wrócisz do swego mieszkania i zaczniesz normalnie 

Ŝ

yć. Wszystko, co się teraz dzieje, uznasz za koszmarny sen.

- Z wyjątkiem ostatniej nocy - wtrąciła.

- Owszem. - Z czułością pocałował ją w czoło. - To była tylko jedyna noc. Z 

czasem o niej zapomnisz.

- A ty?

Wypuścił ją z objęć i przeciągnął się, udając, Ŝe nie słyszy pytania.

- Kto przygotowuje kolację? Co jemy? - zapytał. - Mam ochotę na 

hamburgera, a właściwie na kilka hamburgerów.

- Zaraz je usmaŜę - zaofiarowała się Tess.

- Za duŜo czasu spędzasz w kuchni. To niesprawiedliwe.

- Wolę sama przygotować jedzenie. Twoje hamburgery… Spuśćmy na to 

zasłonę miłosierdzia. Lepiej trzymaj się z daleka od patelni - mruknęła, idąc do 

kuchni.

- PrzecieŜ istnieje równouprawnienie!

- Dziwnie interpretujesz to pojęcie.

Lassiter, zirytowany jawną krytyką, westchnął cięŜko i powlókł się do sypialni, 

by zmienić ubranie.

Wkrótce usiedli do kolacji.

- Czy moŜemy pojechać na ranczo pod koniec tygodnia? - zapytała Tess, nie 

robiąc sobie wielkich nadziei.

- Lepiej nie ryzykujmy - stwierdził Dane obrzucając Tess pełnym niepokoju 

spojrzeniem.

- Rozumiem. Chodzi o gangsterów. - Dziewczyna pokiwała głową.

- Nie, Tess - odparł cicho. - Problem w tym, Ŝe zostaliśmy kochankami. Beryl 

nie jest ślepa. Od razu się zorientuje. Wystarczy, Ŝe na nas popatrzy.

- Ach, tak…

- Beryl przestrzega pewnych zasad. - Skrzywił się, widząc rumieniec na 

policzkach Tess. - Wiem, wiem, ty równieŜ. W pewnym sensie podzielam wasze 

przekonania.

Zapadło kłopotliwe milczenie. Dane włączył telewizor. Z zainteresowaniem 

obejrzeli razem film przyrodniczy firmowany przez National Geographic. Okazało 

się, Ŝe oboje mnóstwo wiedzą o zwierzętach.

- Bardzo chciałbym objechać z tobą całe ranczo - wyznał z Ŝalem, spoglądając 

na nią czule. - Problem w tym, Ŝe Beryl moŜe ci dokuczać.

- Czy w dzisiejszych czasach istnieją jeszcze pary Ŝyjące razem długo i 

szczęśliwie? - zapytała z goryczą.

Dane wpatrywał się uporczywie w pusty talerz.

- Zapewne tak. Niestety, trudno mi zapomnieć, Ŝe moje małŜeństwo okazało 

się pomyłką. MoŜe od początku coś było w nim nie tak? Zaraz po ślubie oboje z Jane 

byliśmy przekonani, Ŝe czeka nas świetlana przyszłość. Z czasem przestało nam na 

sobie zaleŜeć. Nie sposób przewidzieć, jak się sprawy potoczą. Gdybym mógł dać ci 

dziecko, moŜe zmieniłbym zdanie. Niestety, jest inaczej. Nie sądzę, Ŝeby się nam 

udało. Zrozum… to ogromne ryzyko.

- UwaŜasz po prostu, Ŝe jestem dla ciebie za młoda - westchnęła Tess, 

spoglądając nieśmiało na ukochanego. - Sama nie wiem, czy to miły komplement, czy 

teŜ ukryta zniewaga. Pokochałam cię jako dziewiętnastolatka. Moje uczucie 

przetrwało próbę czasu. - Uśmiechnęła się smutno. - Czy znasz lekarstwo na miłość, 

Dane?

Nie odpowiedział. Zapadło milczenie.

- Tess, przyjdź tu na chwilę - poprosił Dane następnego ranka, gestem dłoni 

zapraszając Tess do swego gabinetu.

Siedział tam wysoki, przystojny blondyn nazwiskiem Nick Reed, brat Helen, 

były agent FBI, którego udało się Lassiterowi skaptować do swojej agencji. Nick 

uśmiechnął się do Tess, która usiadła na kanapie. Oboje czekali, aŜ Dane zamknie 

drzwi i powie, o co chodzi.

- Musimy przejąć inicjatywę - stwierdził nagle Dane. - Nick skontaktował się z 

paroma osobami. Zdobył informacje, które mogą się nam przydać. Szykujemy 

zasadzkę na gangsterów, którzy cię postrzelili, a potem napadli. Opowiedziałem 

Nickowi, jak wygląda twój plan dnia. Zostaniesz przynętą, skarbie. Nasi ludzie będą 

cię obserwować z ukrycia.

- Piękna perspektywa - odparła z westchnieniem. - A ja, głupia, myślałam, Ŝe 

kochasz mnie nad Ŝycie i gotów jesteś strzec swojej wybranki jak źrenicy oka.

Nick parsknął śmiechem, jakby usłyszał dobry Ŝart. Dane zachował kamienną 

twarz.

- Zadbamy o twoje bezpieczeństwo - tłumaczył. - Będą cię pilnować detektywi 

z agencji i dwaj policjanci, którzy zgodzili się wesprzeć nas po słuŜbie. Czas przejąć 

inicjatywę i wykorzystać element zaskoczenia. Nie warto siedzieć i czekać, aŜ cię 

znów napadną. To zbyt niebezpieczne.

- Co mam robić? - zapytała spokojnie.

Dane przedstawił w ogólnych zarysach plan zasadzki. Tess była 

zdenerwowana i pełna obaw, ale powtarzała sobie raz po raz, Ŝe podczas napadu, 

mimo ogromnego zdenerwowania, dała sobie radę. To dowód, Ŝe w trudnej sytuacji 

potrafi zachować zimną krew. Ta świadomość dodała jej odwagi. Wszystko pójdzie 

jak z płatka.

W sobotę rano Dane snuł się po mieszkaniu z kąta w kąt, nie mogąc sobie 

znaleźć miejsca. Telewizja go nudziła.

- Trzeba się przewietrzyć - powiedział nagle. - Wkładaj ciuchy.

- Jestem ubrana - odparła Tess, wzruszając ramionami. Miała na sobie dŜinsy i 

bawełnianą koszulkę.

- Narzuć na siebie kurtkę i włóŜ sportowe buty. Mam ochotę na małą 

przejaŜdŜkę.

- Dokąd wyruszamy?

- Na ranczo - mruknął. Widząc jej rumieniec, dodał pospiesznie: - Beryl ma 

dziś wolne. Jeśli chodzi o innych, Helen nieświadomie dostarczyła nam alibi. 

Poprosiła mnie, Ŝebym przestał cię tyranizować i zadbał o twoje samopoczucie. Jest 

przekonana, Ŝe cierpisz tu katusze.

- Coś w tym jest - odrzekła zaczepnie.

- Idziemy. - Dane odwrócił się i ruszył ku drzwiom. - Jeśli będziemy tu 

siedzieć jak w klatce, nic dobrego z tego nie wyniknie.

Tess chwyciła dŜinsową kurtkę, włoŜyła buty i pobiegła za Lassiterem.

Dzień był chłodny i ciepłe okrycie bardzo się przydało, gdy objeŜdŜali farmę. 

Dane z uśmiechem obserwował Tess w czasie pierwszej lekcji jazdy konnej. 

Dziewczyna zerkała ukradkiem na roześmianą twarz ukochanego. Wkrótce doszła do 

porozumienia ze swoim wierzchowcem; wiekowa, cierpliwa klacz niejedno juŜ w 

Ŝ

yciu widziała. Jazda konna okazała się znacznie przyjemniejsza, niŜ sądziła 

wcześniej początkująca amazonka. Przyjemnie było patrzeć na świat z wysokości 

końskiego grzbietu.

Z oddali dobiegł tętent kopyt. Dane zmruŜył oczy ukryte w cieniu szerokiego 

ronda.

- Mamy towarzystwo. NaleŜało się tego spodziewać - mruknął, obserwując 

dwóch postawnych jeźdźców.

- Co to za jedni? - zapytała Tess, osłaniając dłonią oczy.

- Właściciele farm sąsiadujących z moją, Cole Everett i King Brannt - odparł z 

uśmiechem Dane. Domyślił się, Ŝe widzieli go z Tess i szukali pretekstu, by się jej 

bliŜej przyjrzeć. Wiedzieli, Ŝe Lassiter nie ma zwyczaju przywozić kobiet na ranczo.

- Ładny dzień - zagadnął Cole Everett, starszy z jeźdźców. Spoglądał 

badawczo na zarumienioną Tess.

- Mamy dobrą pogodę - wtrącił King Brannt.

- To jest Teresa Meriwether - powiedział Dane, nie tracąc opanowania. - 

Znajomi mówią do niej Tess. Jej ojciec zamierzał się oŜenić z moją matką. Jak 

wiecie, oboje zginęli w wypadku na krótko przed ślubem. Tess i ja w pewnym sensie 

jesteśmy rodziną. Pracuje jako sekretarka w mojej agencji detektywistycznej.

- Niezła gadka - rzucił półgłosem Cole Everett, zsuwając na tył głowy jasny 

kapelusz z szerokim rondem. - Miło poznać - dodał głośno z szerokim uśmiechem, w 

którym nie było ani cienia złośliwości.

- Mogę się pod tym podpisać - wtrącił King Brannet. Był uprzejmy, ale trochę 

onieśmielał Tess.

- Mogę zapytać, w jakim celu się fatygowaliście aŜ tutaj? - zapytał Dane, 

mierząc wzrokiem sąsiadów.

- Chcieliśmy cię prosić o wypoŜyczenie byka-medalisty. JuŜ o tym 

rozmawialiśmy - przypomniał Cole i uśmiechnął się do Tess. - Oczywiście, moŜemy 

poczekać kilka dni.

Dane zachichotał. Bezczelność wścibskich sąsiadów całkiem go rozbroiła.

- Dobrze - odparł. - Przyjadę za tydzień i wszystko ustalimy.

Dane sądził, Ŝe do tego czasu gangsterzy będą juŜ za kratkami, a Tess wróci do

swego mieszkania. Na myśl o tym zrobiło mu się smutno.

Sąsiedzi Lassitera wkrótce się poŜegnali. Dane przypomniał, by pozdrowili od 

niego swoje Ŝony. Tess odprowadziła spojrzeniem dwóch postawnych jeźdźców. 

Dane opowiadał z oŜywieniem o ich rodzinach.

- Są Ŝonaci od lat. Ich dzieciaki to nastolatki. Dzieciaki… - Zacisnął zęby. - 

Wracajmy - powiedział cicho.

- Nie przejmuj się tak - szepnęła Tess, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Dzieci to 

nie wszystko.

- Przeciwnie, zwłaszcza jeŜeli nie ma szansy na ich posiadanie - rzucił oschle. 

Popatrzył na Tess z jawną niechęcią i dodał zaczepnie: - Nie próbuj mi wmówić, Ŝe 

wyrzekniesz się dobrowolnie własnego potomka.

Nie odpowiedziała. Popatrzyła współczująco na ukochanego. Zmarszczyła 

brwi, gdy przypomniała sobie o swoich lękach i obsesjach.

- Co się stało? - wypytywał z niepokojem, widząc jej zmienioną twarz.

- Pomyślałam o zasadzce na gangsterów.

Dane był trochę zaskoczony jej odpowiedzią. Sam unikał rozmyślań na ten 

temat, bo wytrącały go z równowagi. Teraz musiał spojrzeć prawdzie w oczy. Lękał 

się, Ŝe coś pójdzie nie tak. Westchnął cięŜko. Długo milczał.

- Pamiętaj, Ŝe obaj z Nickiem dobrze znamy się na tej robocie - powiedział w 

końcu. - Dopilnujemy, Ŝeby nic ci się nie stało, maleńka. Dopadniemy tych drani.

- Jasne. - Tess zdobyła się na blady uśmiech.

Nadal była pełna obaw. Dane starał się o tym zapomnieć. Nie mógł pozwolić, 

by lęk zmącił mu umysł. Wierzył, Ŝe plan ułoŜony wspólnie z Nickiem przyniesie 

spodziewane rezultaty. Gdy przestępcy trafią do aresztu, trzeba będzie ostatecznie 

rozmówić się z Tess. Jednego był pewny: nie ma dla niej miejsca w jego Ŝyciu. 

Powinien jej to uświadomić, póki jest w stanie to zrobić. Opór słabł z dnia na dzień. 

Dla dobra Tess powinien jak najszybciej się z nią rozstać. Za bardzo mu na niej 

zaleŜało, by przystał na małŜeństwo bez przyszłości. Tess odejdzie, choćby miał 

umrzeć z rozpaczy.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ciemność za oknami wydawała się przygnębiająca. Zaczęło mŜyć. Na ulicy 

było wilgotno i zimno. Tess objęła się ciasno ramionami. Miała na sobie ciemne 

spodnie, bluzkę w szaroniebieski deseń i popielaty sweter, a mimo to odczuwała 

chłód. Stojący za jej plecami Dane czekał na kolejne posunięcie ekipy detektywów.

Helen, Nick i Adams oraz dwaj najlepsi ludzie sierŜanta Gavesa z pobliskiego 

komisariatu przyczaili się juŜ w swoich kryjówkach. Od pewnego czasu wiedzieli, Ŝe 

biuro agencji jest obserwowane. Tego wieczoru postanowili zastawić na gangsterów 

pułapkę. Tess i Dane zachowywali się tak, jakby mieli pracować w biurze do późnej 

nocy. Reszta personelu opuściła budynek. Z pewnością zauwaŜyli ich ukryci w 

pobliŜu obserwatorzy. Detektywi odjechali na bezpieczną odległość, zaparkowali 

auta, podkradli się bliŜej i zaczaili w umówionych miejscach, by w razie potrzeby 

słuŜyć pomocą pozostałej w budynku piątce współpracowników.

Dane zerknął na zegarek. Był niespokojny. Nie chciał tej akcji, ale 

konieczność zmusiła go do jej przeprowadzenia. Tess nie powinna Ŝyć w ciągłym 

strachu. Wkrótce od niego odejdzie, ale będzie mu łatwiej Ŝyć ze świadomością, Ŝe 

jest bezpieczna.

- Boisz się? - zapytał cicho.

- Okropnie - wyznała, stając twarzą w twarz z szefem. - To chyba normalne, 

prawda? Nie brak obaw, lecz umiejętność ich pokonywania czyni z ludzi bohaterów. 

Trzeba robić, swoje mimo paraliŜującego strachu.

- Masz rację. Parokrotnie uczestniczyłem w niebezpiecznych akcjach. Za 

kaŜdym razem odczuwałem strach, ale nie splamiłem się ucieczką.

- Poczucie zagroŜenia powoduje dopływ adrenaliny do krwi, a to sprawia, Ŝe w 

sytuacji zagroŜenia działamy szybko i skutecznie - przypomniała Tess. - Energii 

wystarcza jednak na krótko. Ledwie udało mi się wyrwać z rąk gangstera i uciec, 

opadłam z sił i całkiem się rozkleiłam.

- Pamiętaj, Ŝe ryzyko uzaleŜnia jak narkotyk - odparł cicho Dane, patrząc na 

nią z lękiem. - Właśnie dlatego nie zgadzam się, abyś została detektywem. Bez 

wahania wystawiasz się na niebezpieczeństwo. Pewnie brałabyś najtrudniejsze 

zlecenia.

- Sam tak robisz - odrzekła, patrząc mu prosto w oczy - i nie zamierzasz się 

wycofać.

- Po mnie nikt nie będzie płakać - odparł z ponurym wyrazem twarzy. Tess 

miała ochotę zaprotestować. - To nie jest zajęcie dla Ŝonatych… ani dla męŜatek. 

Ś

wiadomość ciągłego zagroŜenia moŜe zniszczyć najbardziej udany związek. Jane 

była wściekła, Ŝe pracuję jako teksaski straŜnik. Byłem gościem w domu.

- Dane - wtrąciła Tess, spoglądając na niego czule - gdybyś naprawdę kochał 

Ŝ

onę, znalazłbyś sposób, Ŝeby spędzać z nią więcej czasu, prawda?

- Pora zaczynać - stwierdził Dane, spoglądając na zegarek. Jego twarz niczego 

nie wyraŜała. Pominął milczeniem trudne pytanie. - Wiesz, co masz robić.

- Oczywiście.

Lassiter wziął z biurka aktówkę i podszedł do Tess. Nie krył, Ŝe dręczy go lęk.

- Unikaj ryzyka. Gdyby zaszło coś nieprzewidzianego, krzycz, zbij szybę, rób 

co chcesz, byle tylko zwrócić na siebie uwagę. Nie zamierzam się zbytnio oddalać. Na 

pewno usłyszę.

- Jasne. - Tess miała ściśnięte gardło i mokre od potu dłonie. Zrobiło jej się 

sucho w ustach, a serce waliło jak młotem. Nie mogła wyznać Dane'owi, Ŝe okropnie 

się boi. To by tylko pogorszyło sprawę.

- Będziemy w pobliŜu. Jest nas spora gromadka - przypomniał jej Lassiter. - 

Wszystko będzie dobrze. Wreszcie przestaniesz się bać.

- Mogą ich znów wypuścić za kaucją…

- Tym razem nie. Jeśli nawet sędzia podejmie taką decyzję, dopilnuję, Ŝeby 

ustalono niebotyczną kwotę. Nie będą jej w stanie zapłacić.

- Sytuacja się powtarza. Poza moim zeznaniem nie będzie Ŝadnego dowodu 

ich winy.

- Nieprawda. My równieŜ moŜemy świadczyć. Poza tym sam napad wykaŜe, z 

kim mamy do czynienia. - Dane musnął palcem usta Tess. - Głowa go góry, kochanie. 

- Pocałował ją zachłannie. Rozchyliła wargi, poddając się namiętności. Chciała objąć 

Dane'a, ale odsunął się i ruszył ku drzwiom.

Została sama. W biurze zrobiło się nagle zimno i ponuro. Chodziła nerwowo z 

kąta w kąt. Dane potrzebował kilku minut, by dotrzeć na parking, podejść do auta i 

wrzucić aktówkę do bagaŜnika. Potem miał ostentacyjnie zapalić papierosa. 

Obserwator będzie przekonany, Ŝe szef wyszedł się przewietrzyć, ale wraca do 

agencji, bo pamięta o niebezpieczeństwie groŜącym Tess i wie, Ŝe nie powinna 

zostawać sama na dłuŜej; ktoś mógłby dokonać na nią zamachu.

Gangsterzy skwapliwie wykorzystali chwilową nieobecność Lassitera. Przed 

budynek zajechał ciemnobrązowy sedan. Wysiedli z niego dwaj męŜczyźni. Kryjąc się 

w cieniu, podbiegli do drzwi wejściowych. Rozglądali się niespokojnie. Dane mógł 

lada chwila wypalić papierosa i ruszyć w stronę budynku.

Nie mieli pojęcia, Ŝe Lassiter od razu ich spostrzegł. Wrócił tylnym wejściem i 

pobiegł do windy dla personelu. Wąski korytarz prowadził z niej do pomieszczeń 

agencji. Wyciągnął automatyczny pistolet, kaliber 45. Broń była gotowa do strzału. 

Widział, jak gangsterzy podchodzą do drzwi. Tess usłyszała cichy szczęk klamki; 

odwróciła się natychmiast. Na widok wycelowanej w nią lufy pistoletu zamarła w 

bezruchu. Pomyślała o ukochanym. Przemknęło jej przez głowę, Ŝe zginie z jego 

imieniem na ustach.

- Padnij!

Komenda rzucona tonem nie znoszącym sprzeciwu wyrwała ją z odrętwienia. 

Tess upadła na podłogę, nim kanonada przerwała krótkotrwałą ciszę.

Dane zranił w bark jednego z przestępców i skuł go kajdankami. Drugi z 

gangsterów zdołał uciec.

- Łap go! - jęknęła Tess.

- Nick się nim zajmie. - Dane wyciągnął do niej rękę i pomógł wstać.

- Wezwijcie lekarza, do jasnej cholery! - krzyczał ranny. - To nieludzkie! 

PrzecieŜ się wykrwawię!

- Teraz masz pojęcie, jak cierpiała Tess - odparł Dane i dodał kilka epitetów, 

które sprawiły, Ŝe dziewczyna spłonęła rumieńcem.

- Zdrów i cały? - wypytywała niespokojnie, odruchowo dotykając jego torsu, 

jakby szukała ran. - Trafił cię?

- Pół Ŝycia zeszło mi na unikaniu pocisków. - Dane rozchmurzył się nieco. Na 

jego ustach pojawił się chełpliwy uśmieszek. - Za to mi płacili. A co z tobą? Dobrze 

się czujesz?

- Teraz juŜ tak - odparła i wtuliła się w ramiona Dane’a. PołoŜyła głowę na 

jego ramieniu. Kątem oka obserwowała leŜącego na podłodze gangstera, który zwinął 

się w kłębek i pojękiwał cicho. Marynarka eleganckiego garnituru pobrudzona była 

krwią. Dane trzymał w ręku broń napastnika.

- Tess! - Głos Helen odbił się echem w pustym biurze. Dziewczyna wybiegła z 

windy. Nick deptał jej po piętach. - Słyszałam odgłos wystrzałów. - Umilkła, z 

niedowierzaniem spoglądając na koleŜankę i szefa. - Co się stało?

- Nic. Wyszliśmy z tego bez szwanku. A co z jego kompanem? - zapytał Dane, 

ruchem głowy wskazując rannego przestępcę.

- Ludzie sierŜanta Gravesa juŜ się nim zajęli - wtrącił Nick, chowając broń do 

kabury.

- Wezwij karetkę. Trzeba opatrzyć tego drania - mruknął Dane do Helen. 

Podał jej automatyczny pistolet maszynowy, z którego strzelał przestępca.

- Nie dotykaj kolby - zrzędził Nick; patrząc na siostrę.

- Są na niej odciski palców.

- Wiem, jak trzymać broń. Sam mnie tego nauczyłeś - odparła z politowaniem 

Helen. Zwróciła się do Tess: - Jak samopoczucie, kochanie?

- Nieźle - usłyszała w odpowiedzi.

- Cholerni detektywi! - wymamrotał ranny przestępca. Powtarzał te słowa raz 

po raz.

- Wynośmy się stąd. - Dane uniósł brwi i mocniej przytulił Tess.

Minęło duŜo czasu, nim wrócili do domu. Tess musiała złoŜyć zeznania. 

Czekała, aŜ zostaną przepisane i przyniesione do podpisu. Ranny gangster pojechał 

karetką na opatrunek; następnie odwieziono go do szpitala policyjnego. Drugi 

przestępca został przesłuchany i odesłany do aresztu. Tess wreszcie odetchnęła z ulgą.

Wrócili do domu w środku nocy. Dziewczyna zasnęła jak kamień i nie miała 

Ŝ

adnych koszmarnych snów. Nie słyszała budzika. Gdy wstała, Dane juŜ wyszedł, ale 

zostawił kartkę. Napisał, Ŝeby nie przychodziła do pracy; radził jej porządnie 

wypocząć.

Zapewne miał rację, ale Tess nie miała czasu na odpoczynek. Z ponurą miną 

uznała, Ŝe czas się pakować. Dane nie prosił jej, Ŝeby się wyprowadziła; w ogóle 

niewiele mówił poprzedniej nocy. Był uprzejmy i opiekuńczy, ale oschły. Gdy wrócili 

do domu, kazał jej iść spać. Uznał, Ŝe Tess bardziej potrzebuje snu niŜ rozmowy.

Tess sądziła, Ŝe Dane ją kocha, ale będzie próbował zabić tę miłość i pewnie 

mu się to uda. Uznała, Ŝe postąpi mądrze, usuwając się w cień na pewien czas. Nie 

warto wszczynać sporu z męŜczyzną, który sam nie wie, czego chce. Pora odejść; 

niech Dane spokojnie wszystko przemyśli. Nie powinien odczuwać presji; zbyt silna 

jest w nim potrzeba wolności. Z czasem nadarzy się okazja, by go przekonać, Ŝe 

mimo przeszkód mają przed sobą wspaniałą przyszłość.

Spakowała rzeczy i czekała na powrót Dane'a. Siedziała z opuszczoną głową 

na kanapie, ubrana w szare spodnie i szeroki biały sweter. Włosy splotła w warkocz. 

Płaszcz leŜał na oparciu kanapy.

Usłyszała znajome kroki i podniosła wzrok. Dane zmarszczył brwi; patrzył z 

niedowierzaniem na spakowane walizki.

- Sądziłam, Ŝe takie rozwiązanie najbardziej ci odpowiada - powiedziała cicho. 

- śadnych sporów. śadnych kłopotów. - Wstała. - Czy mógłbyś odwieźć mnie do 

domu?

Dane westchnął cięŜko. Uznał, Ŝe Tess ma rację. To najlepsze wyjście. Z 

Ŝ

alem odrzucił marzenia. Łudził się, Ŝe zastanie Tess zwiniętą w kłębek na kanapie i 

wpatrzoną, jak co wieczór, w ekran telewizora. Daremnie. Gdy uświadomił sobie, Ŝe 

wraca do siebie, poczuł niemal fizyczny ból.

- Oczywiście. Ruszajmy - odparł chłodno. Popatrzył na nią z góry. - Dzięki.

WłoŜyła płaszcz i wyszła za nim z mieszkania, nie oglądając się ani razu. 

Gdyby popatrzyła na znajome wnętrze, pękłoby jej serce.

Wkrótce dotarli na miejsce. Dane zapewnił Tess, Ŝe nie ma powodu do obaw. 

Przestępcy działali na własną rękę i nie mieli Ŝądnych zemsty popleczników. Po 

chwili milczenia Tess stwierdziła:

- Wszystko juŜ zostało powiedziane.

- Owszem - zgodził się Dane. Przez chwilę błądził wzrokiem po niewielkim 

mieszkaniu. Po chwili spojrzał znów na Tess, ale natychmiast spuścił oczy. - Wpadnę 

do ciebie rano.

- Dobrze - odparła, starając się powstrzymać łzy. Znieruchomiał, słysząc jej 

zduszony szept, ale nie podniósł wzroku. To byłaby lekkomyślność.

- Dbaj o siebie.

- Jasne. Ty równieŜ. - Zawahała się na moment. - Dane?

- Tak?

- Dzięki. Uratowałeś mi Ŝycie. Gdyby nie ty, juŜ by mnie nie było na tym 

ś

wiecie.

Przymknął oczy. Poczuł mdłości. Nie był w stanie o tym myśleć. Cierpiał jak 

potępieniec, ilekroć przypominał sobie, Ŝe dwukrotnie niewiele brakowało, by Tess 

straciła Ŝycie.

- Dobranoc - rzucił pospiesznie. Wybiegł z mieszkania i zatrzasnął drzwi. Gdy 

znalazł się na ulicy, zimny wiatr ochłodził rozpalone policzki. Mdłości z wolna 

ustępowały.

Dane wsiadł do mercedesa i ruszył przed siebie w nocny mrok.

Tess liczyła się z tym, Ŝe ukochany będzie ją traktował z rezerwą, ale 

całkowita obojętność była dla niej sporym zaskoczeniem. Traktował ją niczym 

bezduszną maszynę zaprogramowaną na wykonywanie poleceń słuŜbowych. Domagał 

się od niej informacji, przekazywał dane, a potem wychodził z biura, nie zaszczycając 

swojej sekretarki poŜegnalnym spojrzeniem. Poza pracą przestawała dla niego istnieć.

Przez kilka tygodni Tess bardzo cierpiała. Zmartwienia podkopały jej siły. 

Nabawiła się niestrawności. Było jej niedobrze. Po pracy wróciła do domu i od razu 

się połoŜyła. Następnego ranka dostała torsji. Zadzwoniła do biura i poprosiła o wolny 

dzień. Potem wróciła do łóŜka. Zasnęła, wsłuchana w szum deszczu.

Dane wpadł po pracy, Ŝeby sprawdzić, jak Tess się czuje. Była zdziwiona, Ŝe 

tak się przejął. Dotychczasowe zachowanie dowodziło, Ŝe przestał sobie zaprzątać 

głowę jej sprawami.

- Jak się czujesz? - zapytał bez wstępów, gdy otworzyła drzwi.

Była potargana i blada. Miała na sobie znoszoną koszulę nocną i gruby 

czerwony szlafrok sięgający do bosych stóp.

- To chyba jakiś wirus. Adams miał ostatnio kłopoty z Ŝołądkiem. Chyba się 

od niego zaraziłam. Bądź tak miły i zastrzel tego drania. Będę ci za to dozgonnie 

wdzięczna - mamrotała, chwiejąc się na nogach.

- Czego ci potrzeba? Chętnie ci pomogę.

- Dzięki. - Tess pokręciła głową. - Mam w lodówce jogurt, który mnie trzyma 

przy Ŝyciu.

- MoŜe wezwać lekarza? - zapytał, marszcząc brwi.

- Nie warto. Samo przejdzie. - LekcewaŜąco machnęła ręką. Nadal stali w 

otwartych drzwiach. - Dane, muszę się połoŜyć. Miło, Ŝe wpadłeś, ale nie ma się czym 

przejmować. Za kilka dni wyzdrowieję. Zorganizuj jakieś zastępstwo.

- Mamy juŜ kogoś na twoje miejsce - powiedział z ociąganiem. - Idealna 

sekretarka. Stenografuje i pisze niemal tak szybko jak ty.

- Jeśli sobie Ŝyczysz, Ŝebym odeszła, wystarczy powiedzieć - odparła cicho i 

popatrzyła mu w oczy. Wyraz twarzy szefa potwierdził jej przeczucia. - Porozmawiaj 

z tą dziewczyną i dowiedz się, czy zechce pozostać w agencji na stałe. Jeśli się 

zgodzi, odejdę natychmiast…

- Musisz najpierw znaleźć nową posadę - rzucił przez zaciśnięte zęby.

- Agencja detektywistyczna Shorta zatrudni mnie natychmiast.

Short był przystojnym wdowcem po czterdziestce; miał dobre maniery, nie 

brakowało mu pewności siebie. Dane popatrzył na Tess, mruŜąc oczy; łatwo moŜna 

przewidzieć, czym by się skończyła współpraca tych dwojga.

- Nie wydaje mi się… - zaczął.

- Dane, unikasz mnie - przerwała z irytacją. - Dość udawania. Odkąd się ze 

mną przespałeś, chodzisz ponury jak chmura gradowa. Z trudem znosisz moją 

obecność. Doskonale to rozumiem. Mnie równieŜ trudno jest z tobą pracować, bo 

dobrze znam twoje nastawienie. Pozwól mi odejść. Dam sobie radę. - Oparła się o 

ś

cianę i mimo woli popatrzyła na niego z czułością. - Łatwiej mi będzie o tobie 

zapomnieć, jeśli przestaniemy codziennie widywać się w pracy.

- Wkrótce znajdziesz sobie kogoś innego - mruknął niechętnie.

- Zapewne - odrzekła, by uspokoić jego sumienie, chociaŜ wcale w to nie 

wierzyła. Zdobyła się na słaby uśmiech. - Do widzenia, Dane.

- Skarbie, to nie miało sensu - powiedział tak czule i łagodnie, Ŝe Tess łzy 

zakręciły się w oczach. - Od początku tak uwaŜałem. PrzecieŜ wiesz, Ŝe nie chcę się 

Ŝ

enić.

- Jasne - odparła cicho. - Trudno.

- To wcale nie jest takie proste. - Dane westchnął cięŜko. - Tęsknię za tobą. 

Dokucza mi samotność. Przy tobie bardzo się zmieniłem.

- Proszę, idź juŜ, bo zacznę płakać i wyjdę na kompletną idiotkę - błagała 

Tess, patrząc na niego przez łzy.

- Wmówiłaś sobie tylko, Ŝe mnie kochasz! - jęknął rozpaczliwie. - Nie 

rozumiesz? To młodzieńcze zauroczenie. Podobam ci się i nic więcej.

Nie była w stanie wykrztusić słowa. Szare oczy w bladej twarzy były smutne, 

niemal tragiczne.

- Tak będzie dla ciebie lepiej. Kiedyś przyznasz mi rację. Wyjdziesz za mąŜ, 

urodzisz dzieci… - Odwrócił się i wyszedł z obawy, Ŝe głos mu zadrŜy. Sama myśl o 

Tess poślubionej innemu męŜczyźnie i otoczonej gromadką cudzych bachorów była 

dla niego torturą. Na odchodnym rzucił: - śegnaj, maleńka. Poproszę Helen, Ŝeby 

przyniosła ci dokumenty i pensję. Powiedz jej, Ŝe odchodzisz z agencji, poniewaŜ 

biuro kojarzy ci się mimo woli z koszmarnymi przeŜyciami ostatnich dni. To dobra 

wymówka.

- Owszem - wykrztusiła, zaklinając go w duchu, by wreszcie odszedł i 

zostawił ją samą, zanim całkiem się rozklei. W głowie miała kompletny zamęt.

- Gdybyś potrzebowała mojej pomocy…

- Dziękuję. Dobranoc.

Wyszedł, nie oglądając się ani razu. Miał wielką ochotę raz jeszcze na nią 

popatrzeć, ale zdawał sobie sprawę, Ŝe popełniłby niewybaczalne głupstwo.

Zza drzwi dobiegł go szczęk zamka. Z rozdartym sercem opuścił Tess, ale 

musiał tak postąpić. Nie mógł jej ofiarować takiego Ŝycia, jakiego pragnęła. Wmawiał 

sobie, Ŝe jej miłość to zwykłe urojenie. Podobał się tej dziewczynie; nic więcej. 

Gdyby oŜenił się z Tess, postąpiłby nieuczciwie. Powtarzał ten argument przez całą 

drogę do domu.

Na próŜno. Gdy wszedł do pustego mieszkania, zdał sobie sprawę, Ŝe jest na 

ś

wiecie sam jak palec.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Short bardzo się ucieszył, Ŝe Tess chce u niego pracować. W poniedziałek 

poczuła się trochę lepiej i poszła na rozmowę z przyszłym szefem.

Wysoki, przystojny męŜczyzna przyjął ją w biurze, gdzie roiło się od 

pracowników. Przypominał trochę Lassitera. Mimo to, w porównaniu z rygorem 

panującym u Dane'a, dyscyplina w agencji Shorta była nieco rozluźniona. Tess nie 

podobało się równieŜ, Ŝe detektywi Shorta zbyt często zdają się na przypadek. Była 

jednak zdumiona i uradowana, kiedy się okazało, Ŝe nowy szef ma dla niej etat 

detektywa, a nie sekretarki.

- Wspaniała niespodzianka! - zawołała.

- Doskonale pamiętam, jak pani narzekała u Lassitera - zachichotał. - Zajmie 

się pani u mnie szukaniem zaginionych. Niebezpieczeństwo jest znikome, a praca nie 

wymaga tyle czasu co w przypadku innych specjalności; za to satysfakcja 

gwarantowana. Mam nadzieję, Ŝe będzie pani zadowolona.

- Nie wiem, jak się panu odwdzięczyć za tyle Ŝyczliwości.

- Znam dobry sposób. Proszę solidnie wziąć się do pracy i odnosić same 

sukcesy. - Short wstał i uścisnął dłoń nowej pracownicy. - Proszę zostać, jeśli ma pani 

czas. Mary wszystko pani wyjaśni i przedstawi współpracownikom. Do przyszłego 

poniedziałku będzie się panią opiekować. Tydzień to aŜ nadto, by poznać sposób 

działania naszej firmy i wdroŜyć się do nowych obowiązków. Potem zacznie pani 

działać samodzielnie.

- Wspaniale - odparła z uśmiechem Tess. - Ogromnie się cieszę. Z pewnością 

nie zawiodę pańskich oczekiwań.

- Ciekawe, dlaczego Dane zgodził się, by pani odeszła z jego firmy. Sporo was 

łączy. W pewnym sensie jesteście rodziną - powiedział Short, nie kryjąc ciekawości.

- W ostatnim czasie dwukrotnie do mnie strzelano, raz przed budynkiem 

agencji, a drugi w biurze. Koszmarne wspomnienia nie pozwalają mi spokojnie 

pracować. Gdy tam wchodzę, cała się trzęsę - skłamała Tess.

- Rozumiem. - Short od razu spowaŜniał, a potem uśmiechnął się 

współczująco. - Postaramy się, Ŝeby nic podobnego pani tu nie spotkało.

- Dzięki - odparła cicho.

Mary Plummer chętnie zaopiekowała się nową koleŜanką.

- Jesteś bardzo blada - zauwaŜyła w czasie rozmowy. - Słyszałam, Ŝe ostatnio 

chorowałaś. Czy aby na pewno czujesz się juŜ lepiej?

- Oczywiście - zapewniła Tess.

Niestety, okazała się nadmierną optymistką. Przez kilka tygodni Tess nie 

mogła dojść do siebie. W końcu uznała, Ŝe ma wrzód Ŝołądka. Nic dziwnego, jeśli 

wziąć pod uwagę, ile ostatnio przeszła: postrzał, napad, rozstanie z ukochanym, 

zmiana pracy. KaŜdy by się rozchorował po takich przeŜyciach.

Helen ciągle do niej wydzwaniała, prosząc o spotkanie. Tess odmawiała pod 

byle pretekstem, ale w końcu uznała, Ŝe wszystko ma swoje granice, i umówiła się z 

koleŜanką na obiad.

- Marnie wyglądasz - stwierdziła Helen, nie owijając niczego w bawełnę.

- śyłam ostatnio w ogromnym napięciu - przypomniała Tess. - Tak wiele się 

zmieniło w moim Ŝyciu, i to w bardzo krótkim czasie.

- Schudłaś. Jesteś blada jak ściana.

- To nerwy. Pan Short jest wspaniałym szefem. Nie mogę go zawieść, a muszę 

się jeszcze wiele nauczyć.

- To prawda. - Helen nie wyglądała na przekonaną. Spoglądała podejrzliwie na 

młodszą koleŜankę. - Dane jest…

- Masz ochotę na deser? MoŜe lody? - rzuciła Tess, pospiesznie zmieniając 

temat. Helen zamilkła. Wkrótce pojęła, w czym rzecz.

- Jasne. Nie musisz niczego dodawać. Wszystko rozumiem. Niech będą lody. 

Mam tylko jedną prośbę. Idź do lekarza. Zrób to dla starej przyjaciółki.

Tess posłuchała dobrej rady i następnego dnia z samego rana wybrała się na 

badania. Doktor Reiner leczył ją od dawna. Zbadał pacjentkę starannie i szybko 

zorientował się, co jej dolega.

- Muszę zapytać, czy była pani ostatnio blisko związana z jakimś męŜczyzną - 

powiedział spokojnie i dobitnie.

- Tak - odparła pospiesznie Tess. Czuła niespokojne kołatanie serca. - Raz 

się… Spędziłam z nim noc.

- I stało się - westchnął lekarz.

- Ale on jest… bezpłodny - wyjąkała. - Twierdził, Ŝe nie moŜe mieć dzieci.

Nagle uświadomiła sobie, Ŝe comiesięczna kobieca przypadłość nie pojawiła 

się we właściwym czasie. Powiedziała o tym lekarzowi.

- Przeprowadzimy testy ciąŜowe - stwierdził lekarz. - Postawmy sprawę jasno. 

Prawdopodobnie jest pani w ciąŜy. Na to wskazują wszystkie symptomy.

Tess skuliła się, jakby została uderzona prosto w splot słoneczny. Z obawą i 

niedowierzaniem spoglądała na swój brzuch.

- CiąŜa to nie koniec świata - pocieszał ją lekarz. - Jest wiele moŜliwości…

- Nie! - Tess zbladła i osłoniła brzuch rękoma. - Proszę o tym nie mówić!

- A zatem chce pani urodzić dziecko?

- Oczywiście - szepnęła Tess. - To moje największe marzenie!

- Co z ojcem?

- Obawiam się, Ŝe nie uwierzy, gdy mu powiem - odparła ze smutkiem. - Tak 

czy inaczej jest przeciwnikiem małŜeństwa, więc nie będę zawracać mu głowy, 

przynajmniej na razie, dopóki nie mam pewności. Kiedy otrzymam wyniki badań, 

podejmę decyzję.

- Doskonale. Zaraz przyjdzie tu siostra Wallace i pomoŜe mi przeprowadzić 

badania. Proszę się nie martwić. Wszystko będzie dobrze.

Wyniki miały być znane dopiero następnego dnia rano. Tess przez całą noc nie 

zmruŜyła oka. Nie wspomniała nikomu o podejrzeniach doktora Reinera. Siostra 

Wallach zadzwoniła do biura. Tess omal nie zemdlała, słysząc spokojny głos 

potwierdzający, Ŝe pacjentka jest w ciąŜy. Wymamrotała podziękowanie i odłoŜyła 

słuchawkę. Zapomniała umówić się na kolejną wizytę i zapytać o adres dobrego 

ginekologa-połoŜnika. Uznała, Ŝe pomyśli o tym innego dnia.

Pracownicy agencji, zaniepokojeni bladością nowej koleŜanki, wypytywali, co 

się stało. Tess zbyła ich uprzejmymi półsłówkami i wsadziła nos w papiery dotyczące 

prowadzonej właśnie sprawy. Chciała spokojnie wszystko przemyśleć.

Koło południa wyrwał ją z zadumy głos szefa, który zatrzymał się przy biurku 

nowej pani detektyw i zmierzył ją badawczym spojrzeniem.

- Rzadko spotykam się z podwładnymi poza biurem, ale dla pani chętnie 

zrobię wyjątek. MoŜe pójdziemy dziś razem na kolację?

Tess była zbita z tropu nieoczekiwaną propozycją. Rozstała się z Dane'em, ale 

nosiła pod sercem jego dziecko. Randka z innym męŜczyzną uchodziła w jej oczach 

niemal za cudzołóstwo.

- Dzięki za zaproszenie - odparła uprzejmie. - Mam nadzieję, Ŝe nie poczuje 

się pan dotknięty, jeśli odmówię. Nie jestem w nastroju. Dochodzę teraz do siebie 

po… wielkim rozczarowaniu.

- Ach, tak. Rozumiem - odparł z uśmiechem. - Czas leczy rany. Ponowię 

zaproszenie.

Tess w milczeniu skinęła głową. śadnej zachęty. Miała w Ŝyciu dość 

kłopotów.

Tess chciała zadzwonić do Dane'a i przekazać mu radosną nowinę, ale nie 

miała odwagi. Jej ukochany ciągle powtarzał, Ŝe nie chce trwałego związku i nie 

pragnie oŜenić się powtórnie. Gdyby mu powiedziała o dziecku, uznałby, Ŝe powinien 

ją poślubić. Marzył o potomstwie, lecz mimo to mógł uznać jej telefon za próbę 

moralnego szantaŜu. A jeśli - uchowaj BoŜe - stwierdzi, Ŝe to nie jego dziecko? 

PrzecieŜ uwaŜał się za bezpłodnego. Gotów powiedzieć, Ŝe spała z innym męŜczyzną.

Druga przyczyna, która skłoniła Tess do milczenia, dotyczyła stanu zdrowia. 

Niepokoiły ją uporczywe bóle i krwawienia. Lekarz był tego samego zdania i gdy 

tylko opisała mu objawy, umówił ją z doświadczonym połoŜnikiem. Skoro istniało 

ryzyko poronienia i utraty dziecka, wciąganie Dane'a w tę sprawę byłoby 

niewybaczalnym błędem.

Odetchnęła z ulgą, gdy Kit wróciła do domu po kilku miesiącach 

nieobecności. Wreszcie miała bratnią duszę. Umówiły się na obiad. Kit wybrała 

gwarną włoską restaurację, gdzie w dni powszednie chętnie wpadały coś zjeść. Tess, 

która ostatnimi czasy zwykle przesiadywała w domu, czekała przy stoliku na 

koleŜankę, nerwowo rozglądając się po sali. Obawiała się przypadkowego spotkania z 

Dane'em, mimo Ŝe do jego agencji było stąd dość daleko. Wreszcie ujrzała wysoką, 

elegancką dziewczynę o gęstych, ciemnych włosach, twarzyczce elfa, błyszczących 

niebieskich oczach i długich rzęsach. Tess była dość wysoka, ale Kit górowała nad nią 

wzrostem. Była takŜe szczuplejsza; Tess zaczęła juŜ tyć.

- Aleś ty pulchniutka! - mruknęła Kit, marszcząc brwi.

Ruchem głowy wskazała szeroki biały sweter Tess oraz jej szare spodnie, o 

dwa numery większe niŜ te, które Tess nosiła do tej pory. Przyszła matka nie mogła 

się juŜ pochwalić talią osy. Twarz miała zaokrągloną, a zarazem dziwnie promienną.

- Trochę przytyłam - wyznała Tess. - W pobliŜu mojej agencji jest dobra 

włoska restauracja. Sama rozumiesz…

- Słyszałam, Ŝe pracujesz teraz jako detektyw. - Kit z zadowoleniem pokiwała 

głową. - W końcu odwaŜyłaś się przeciwstawić Dane'owi. Gdybyś nadal u niego 

pracowała, nie miałabyś cienia szansy na awans. Ten facet jest nadopiekuńczy.

Tess z uwagą przeglądała kartę dań. Kit rzuciła jej badawcze spojrzenie.

- Powiedz mi od razu, co się stało. Wiesz, Ŝe i tak w końcu to z ciebie 

wyciągnę.

- Jestem w ciąŜy - oznajmiła drŜącym głosem Tess.

Kit znieruchomiała i wstrzymała oddech.

- Dane? - zapytała w końcu i głośno westchnęła.

- Tak.

- On zapewne o niczym nie wie - stwierdziła z domyślnym uśmiechem Kit. 

Popatrzyła współczująco na przyjaciółkę.

Tess skinęła głową, patrząc nie widzącym wzrokiem na menu. Kit pogłaskała 

jej dłoń.

- W końcu będziesz zmuszona mu o tym powiedzieć.

- Oczywiście. Za jakiś czas.

- Kiedy?

- Pojawiły się niepokojące dolegliwości. Jutro idę do połoŜnika. - Tess 

skrzywiła się. - Pielęgniarka, z którą telefonicznie umawiałam się na wizytę, była 

wyraźnie zaniepokojona moimi objawami: Przeglądałam równieŜ encyklopedię 

medyczną. To się moŜe skończyć poronieniem. Kit, co mam robić? Nie mogę stracić 

tego dziecka! Tylko ono mi pozostało!

Kit udało się po chwili uspokoić przyjaciółkę. Tess opanowała się i 

kontynuowała zwierzenia.

- Sama nie wiem, jak… - Urwała w pół słowa i zamrugała powiekami. 

Pobladła, spoglądając ku drzwiom.

- Dane - rzuciła domyślnie Kit, odwracając się ku wyjściu. Otworzyła szeroko 

oczy. - PrzecieŜ on tu nie bywa!

Tym razem jednak przyszedł. Co więcej, lustrował spojrzeniem gości, jakby 

kogoś szukał. Wreszcie dostrzegł Kit i Tess. Z kamienną twarzą ruszył w stronę ich 

stolika.

- Nie - jęknęła Tess. - Nie powinien…

Dane był innego zdania. Zatrzymał się obok Tess, patrząc zachłannie na jej 

twarz, jakby nie był w stanie oderwać od niej wzroku.

- Od kilku tygodni cię nie widuję - rzucił oschle. - Miałem nadzieję, Ŝe nas 

odwiedzisz, Ŝeby powiedzieć, co u ciebie słychać. Daremnie. Co z oczu, to z serca, 

prawda?

Dziwne pytanie w ustach męŜczyzny, który jeszcze niedawno traktował ją 

niczym powietrze.

- Pracuję w odległej dzielnicy. Trudno mi się wyrwać.

- Tak. Słyszałem, Ŝe dostałaś posadę detektywa.

- Owszem. To pasjonujące zajęcie. - Uniosła dumnie głowę.

Dane patrzył uporczywie w szare oczy. Tess spostrzegła, Ŝe jest smutny, ale 

nie wiedziała, czemu to przypisać.

- UwaŜaj na siebie - mruknął.

- Obiecuję - powiedziała Tess. Zmieniła temat. - Helen pewnie za mną tęskni.

Dane zacisnął zęby. Jego dłonie zwinęły się w pięści. Owszem, Helen czuła 

się w agencji nieco osamotniona, gdy zabrakło młodszej koleŜanki, ale dla niego 

nieobecność Tess była prawdziwą torturą. Najgorsza okazała się zagadkowa 

obojętność i uparte milczenie. Jak moŜesz, Tess, powtarzał w duchu. Dlaczego jesteś 

taka nieczuła? JuŜ zapomniałaś o naszej cudownej nocy?

Był świadomy, Ŝe sam dał Tess do zrozumienia, aby odeszła, ale to mu wcale 

nie poprawiło humoru. Powtarzał jej ciągle, Ŝe nie chce się wiązać na stałe. Zmienił 

zdanie, gdy przyszło mu stawić czoło samotności i Ŝyć bez Tess. Nienawidził 

powrotów do domu, bo jej tam nie było. Przeklinał własne Ŝycie, poniewaŜ zabrakło 

w nim najwaŜniejszej osoby. Westchnął i popatrzył z czułością na pochyloną głowę 

dziewczyny, jakby chciał pogłaskać ją po włosach. Odepchnął Tess; nie moŜna cofnąć 

tamtych słów. Czuł się bezradny. CzyŜby jego okrucieństwo zabiło miłość, jaką do 

niego Ŝywiła?

- MoŜe chcesz się do nas przysiąść, Dane? - zapytała uprzejmie Kit, 

przerywając kłopotliwe milczenie.

- Nie, dziękuję - odparł z roztargnieniem. - Muszę wracać do pracy. Tess?

- Tak? - Podniosła wzrok, ale nie dała się zwieść pozornej serdeczności jego 

głosu.

- Jak się czujesz? - zapytał, patrząc z niepokojem w jej twarz. - Wyglądasz, 

jakbyś… - Daremnie szukał właściwego słowa. CzyŜby chorowała? MoŜe coś ją 

trapi? - Masz kłopoty ze zdrowiem?

- Zimą trudno uniknąć przeziębienia - odparła wymijająco. Pobladła i 

odwróciła wzrok. Nie była w stanie patrzeć dłuŜej na ukochanego. Nosiła pod sercem 

jego dziecko, ale nie wiedziała, jak mu o tym powiedzieć, i dlatego cierpiała.

Wstrzymała oddech, czując nagły ból. Nie po raz pierwszy. Dlatego właśnie 

postanowiła odwiedzić ginekologa-połoŜnika.

- Tess!

Dane ukląkł obok niej i chwycił jej dłoń. Patrzył na nią ciemnymi, pełnymi 

przeraŜenia oczyma.

- Co ci jest, maleńka? - wypytywał niecierpliwie. - Jak się czujesz?

- Chyba mam wrzód Ŝołądka - odparła z wahaniem, oszołomiona czułym 

dotknięciem. Przebiegł ją cudowny dreszcz. Spojrzała w oczy Dane'a i czas się 

zatrzymał. Wpatrywała się w ukochanego z zachwytem, chociaŜ złamał jej serce.

- Tess… - jęknął boleśnie. Wyglądał jak człowiek poraŜony cierpieniem.

- Nic mi nie jest - szepnęła. Westchnęła cięŜko. Z trudem oparła się 

pragnieniu, by rzucić się w jego ramiona. - JuŜ przeszło. Naprawdę, Dane.

Zapomnieli o całym świecie. Kit siedziała obok nich, jakby była niewidzialna. 

Wolno piła kawę, nie przerywając dziwnej rozmowy.

- Idź koniecznie do lekarza - powiedział zdławionym głosem. - Nie wolno 

lekcewaŜyć tych objawów.

- Oczywiście - odrzekła cicho. - A co z tobą? Jak się czujesz?

- Jakoś leci - odparł nieco chrapliwie. Westchnął głęboko. Chciał poprosić 

Tess, Ŝeby do niego wróciła, ale walczył z tą pokusą. - Chyba tęsknię za tobą, 

maleńka - dodał z kpiącym uśmiechem.

- Nie do wiary! Chyba śnię! - odparła pogodnie.

Dane wzruszył ramionami, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

- Wrócisz do mojej agencji, jeśli dam ci posadę detektywa? - spytał z 

wahaniem.

- Daj spokój, Dane - odparła po chwili namysłu. - To nie jest dobry pomysł. 

Doskonale mi się współpracuje z panem Shortem.

Dane zmarszczył brwi i zacisnął pięści. Przemknęło mu przez myśl, Ŝe Tess 

flirtuje z Shortem i dlatego nie chce powrócić do jego firmy.

Kit uznała, Ŝe pora wziąć sprawy w swoje ręce. Ta rozmowa łatwo mogła się 

zmienić w nieprzyjemną sprzeczkę. Tess nie miała na to sił.

- Zrobiło się strasznie późno - wtrąciła. - Muszę wracać.

- Ja równieŜ. Nie mogę się spóźnić - podchwyciła Tess, spoglądając znacząco 

na Lassitera, który wstał z klęczek, patrząc na nią wrogo.

Short i Tess! Był wściekły. Miał wielką ochotę dać komuś po mordzie!

Kit uregulowała rachunek. Tess podniosła się z krzesła i powiedziała z 

wahaniem:

- Cieszę się z naszego spotkania.

Zirytowany Dane bez słowa zmierzył ją taksującym spojrzeniem.

- Przytyłaś? - zapytał nagle.

- Trochę - odparła, unikając jego wzroku. - Jem za duŜo pączków.

- I dobrze. Byłaś zbyt szczupła.

Rozmowa się urwała. Do Lassitera podszedł jakiś znajomy. Dziewczyny 

wykorzystały moment, poŜegnały się i wyszły.

- Dane tęskni za tobą - powiedziała Kit, gdy wsiadała do samochodu. - Nawet 

ś

lepy by to zauwaŜył.

- Tęsknota i miłość to dwie róŜne sprawy - westchnęła Tess.

- W kaŜdym razie trochę mu na tobie zaleŜy. Mniejsza z tym. - Kit uznała, Ŝe 

pora zmienić temat. - Niepokoi mnie twój stan zdrowia. Podczas obiadu źle się 

czułaś. Obiecaj mi, Ŝe pójdziesz do lekarza.

- Obiecuję. Dzięki za troskę. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką.

- To samo mogę powiedzieć o tobie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Tess przyszła do gabinetu doktora Boswicka pół godziny wcześniej. Prawie 

nie spała tej nocy. Atak bólu, który nastąpił w restauracji, bardzo ją przestraszył. Dane 

ogromnie jej pomógł w trudnej chwili. Wziął ją za rękę i cierpienie minęło szybciej 

niŜ zazwyczaj. Niesamowite; zupełnie jakby dziecko poznało głos rodzonego ojca i 

postanowiło walczyć o przetrwanie. Tess sądziła, Ŝe medycy nie potwierdziliby owej 

teorii.

Doktor Boswick juŜ przyjmował, więc nie czekała długo. Zbadał pacjentkę i 

postawił niepokojącą diagnozę. Usiedli po przeciwnych stronach biurka. Lekarz 

przeglądał wyniki przeprowadzonych wcześniej badań.

- Czy bardzo pani zaleŜy na urodzeniu tego dziecka? - zapytał, odsuwając plik 

wydruków i spoglądając na pacjentkę znad okularów. - Wiem, Ŝe jest pani osobą 

samotną i utrzymuje się ze skromnej pensji. Proszę to rozwaŜyć.

Tess nie rozumiała, co jej sytuacja osobista i finansowa ma wspólnego z ciąŜą, 

nie potrzebowała jednak czasu do namysłu.

- Zrobię wszystko, by urodzić to dziecko - odparła spokojnie.

Lekarz nie ukrywał zadowolenia.

- To doskonale, Ŝe tak pani stawia sprawę, bo ciąŜa jest zagroŜona. Nie ma 

pewności, czy zdołamy ją utrzymać. - Usiadł na brzegu krzesła i połoŜył dłonie na 

blacie biurka. Nie zwracał uwagi na przeraŜoną minę pacjentki. - Bóle spowodowane 

są nietypowym ustawieniem łoŜyska. MoŜe dojść nawet do jego uszkodzenia. 

Powtarzające się krwawienia mogą doprowadzić nawet do poronienia.

- Tylko nie to! - krzyknęła Tess. - Jak mogę temu zaradzić? Czy istnieje jakiś 

sposób?

- Tak. Proszę rzucić pracę i siedzieć w domu, póki ciąŜa nie będzie na tyle 

zaawansowana, by przewidzieć, jak ustawi się łoŜysko. Moim zdaniem w pani 

przypadku naleŜy się maksymalnie oszczędzać aŜ do porodu. Zakładam, Ŝe 

rozwiązanie nastąpi w sposób naturalny. Nie wykluczam jednak cesarskiego cięcia. 

Proszę jak najmniej chodzić. Szczerze odradzam wędrówki do pracy oraz biurową 

krzątaninę. I jeszcze jedno: pod Ŝadnym pozorem proszę nie zaŜywać aspiryny 

podczas ciąŜy.

- Będę o tym pamiętać. - Wyraz twarzy dobitnie świadczył o determinacji 

Tess. Miała niewielkie oszczędności. Dotychczas pensja umoŜliwiała regularne 

spłacanie rat. Lekarz wyraźnie dał jej jednak do zrozumienia, Ŝe chodzenie do pracy 

moŜe spowodować poronienie.

- Czy ojciec dziecka nie mógłby się panią zaopiekować?

- On o niczym nie wie - odparła po chwili wahania i pokręciła głową.

- Proszę mu powiedzieć.

- Oczywiście, panie doktorze. - Nie zamierzała tego robić, ale obiecała dla 

ś

więtego spokoju.

- To mi się podoba. Proszę umówić się na kolejną wizytę. Siostra Bertha 

wpisze jej termin do mego kalendarza. Musi mnie pani często odwiedzać. Proszę się 

nie martwić rachunkami - dodał z uśmiechem. - Mam do pani zaufanie. Znajdziemy 

wyjście korzystne dla obu stron. Zgoda?

- Tak, panie doktorze.

Tess zadała lekarzowi mnóstwo pytań, wychodząc z załoŜenia, Ŝe w trudnych 

sytuacjach wiedza popłaca, natomiast ignorancja przysparza kłopotów. Gdy wróciła 

do domu, musiała najpierw odreagować napięcie; płakała tak długo, aŜ nos i oczy 

zrobiły się czerwone.

- Dobrze, maleństwo - powiedziała wreszcie, kładąc ręce na brzuchu. - To 

sprawa między tobą i mną. Sama nie dam sobie rady. Musisz mi pomóc. Chcę cię 

urodzić, gdy nadejdzie pora - szepnęła z czułością. - Bardzo tego pragnę! Postaraj się 

Ŝ

yć. Zrób to dla mnie.

Następnego dnia złoŜyła wymówienie. Pan Short był zdumiony. Wyjaśniła, Ŝe 

za radą lekarza nas kilka miesięcy przerywa pracę, by leczyć wrzody Ŝołądka. Było jej 

przykro, Ŝe musi oszukiwać Ŝyczliwych ludzi. Szef okazał zrozumienie i przyznał jej 

sporą premię.

Przez kilka następnych dni Tess porządkowała swoje sprawy. Przede 

wszystkim znalazła nową pracę. Telefonicznie zachęcała do kupowania rozmaitych 

towarów. Dochód był skromny, ale regularny. Z posiadanych oszczędności zapłaciła 

raty za trzy miesiące z góry, by przez jakiś czas mieć święty spokój i myśleć tylko o 

dziecku.

Kłopoty i zmartwienia powodowały, Ŝe traciła apetyt i chudła. Kit wpadała od 

czasu do czasu z róŜnymi pysznościami, by skłonić przyszłą matkę do racjonalnego 

odŜywiania się. Tess kazała jej przysiąc, Ŝe nikomu nie wspomni o dziecku. Przestała 

odbierać telefony, by nie wygadać się przypadkiem przed znajomymi z agencji 

Dane'a.

Daremnie się jednak łudziła, Ŝe w ten sposób uniknie pytań o przyczyny 

nagłego odejścia z pracy. Gdy pewnego dnia wychodziła z łazienki osłabiona 

porannymi mdłościami, niespodziewanie zabrzmiał dzwonek u drzwi. Na pasiastą 

piŜamę narzuciła gruby czerwony szlafrok. Była potargana; dawno powinna była 

odwiedzić fryzjera. Wyglądała okropnie. Dzwonek odzywał się raz po raz. 

Zirytowana, uchyliła drzwi i stanęła twarzą w twarz z Dane'em.

- O BoŜe! - wyjąkał na jej widok.

- Dzięki, jeŜeli to miał być komplement - mruknęła. - Wejdź i zamknij drzwi. 

Muszę się połoŜyć, bo inaczej zemdleję.

- Zaniosę cię do łóŜka.

Wziął ją na ręce i mocno przytulił. Wszedł do sypialni. Zaprotestowała, gdy 

chciał zdjąć jej szlafrok. Nie mogła pozwolić, by zobaczył jej zaokrąglony brzuch.

- Zostaw. Jest mi zimno - wykrztusiła.

- Dobrze. - Okrył ją starannie i usiadł na brzegu łóŜka. Ciemne oczy rzucały 

pytające spojrzenia. - Short powiedział, Ŝe odeszłaś z pracy. Bierzesz lekarstwa?

Tess słuchała z roztargnieniem, wpatrzona w Dane'a, który wyglądał bardzo 

elegancko. CóŜ za kontrast! Sama przypominała zabiedzonego kota.

- Jakie lekarstwa? - powtórzyła niepewnie. Skrzywiła się. Łzy stanęły jej w 

oczach. - Po co? Lekarze zrobili juŜ wszystko, co się dało.

- Wrzód jest zaleczony?

- To nie wrzód - odparła ponuro i przymknęła oczy.

- A co?

- Obawiam się, Ŝe na takie dolegliwości nie ma skutecznej pigułki. Dane, 

zostaw mnie w spokoju. Jestem zmęczona…

- Jaka to choroba? - wypytywał z lękiem, którego nie potrafił ukryć. Tess 

domyśliła się, co mu przyszło do głowy.

- Nie mam raka. Zapewniam, Ŝe śmierć mi nie grozi.

Dane odetchnął z ulgą.

- Okropnie mnie przestraszyłaś. Skoro to nie jest wrzód Ŝołądka, jak mam 

rozumieć twoje słowa? Co to znaczy, Ŝe na twoje dolegliwości nie ma lekarstwa?

Tess westchnęła głęboko i z ociąganiem popatrzyła mu w oczy.

- Dane… Jestem w ciąŜy.

- Słucham? - wyjąkał z niedowierzaniem.

- Będę miała dziecko.

Lassiter zmienił się na twarzy. Tess nie mogła na to patrzeć. Wyglądał jak 

rekonwalescent po cięŜkiej chorobie. Odwrócił głowę i badawczym spojrzeniem 

zmierzył jej postać. Wolno odsunął kołdrę, rozwiązał pasek szlafroka i rozchylił jego 

poły. Nim zdąŜyła zaprotestować, zsunął nieco spodnie od piŜamy, odsłonił 

zaokrąglony brzuch i patrzył jak urzeczony na delikatną wypukłość.

- Nie powiedziałaś mi - rzucił ostro.

- Gdy się rozstawaliśmy, jeszcze o tym nie wiedziałam.

PołoŜył na jej brzuchu silne, ciepłe dłonie. Ten gest wyraŜał szacunek i 

uwielbienie. Dane wstrzymał oddech i spojrzał Tess prosto w oczy. Twarz 

poczerwieniała mu z przejęcia.

- Kiedy urodzisz?

- Za pięć miesięcy.

Zastanawiała się, czy powiedzieć mu całą prawdę. Patrzyła z uwagą na 

rozpromienioną twarz. Dane nie potrafił ukryć radości; los zgotował mu wspaniałą 

niespodziankę. Tess nie miała sumienia mówić ukochanemu, Ŝe ciąŜa jest zagroŜona. 

To nie był odpowiedni moment. Dane odzyskał niespodziewanie wiarę w siebie. 

Niech się nią nacieszy. Tess musiała jednak znaleźć jakąś wymówkę, by 

usprawiedliwić całkowitą bezczynność i niechęć do wychodzenia z domu. Zagryzła 

wargi.

- Dane… - wykrztusiła. - Do czasu rozwiązania muszę siedzieć w domu. Nie 

mogę pracować.

- Dlaczego? - zapytał krótko.

Zawahała się i mimo woli spojrzała na ojca swego dziecka z uwielbieniem. Za 

bardzo go kochała, by przedwczesnym wyznaniem burzyć wielką radość. Nie chciała 

pochopnie ujawniać całej prawdy. Lęk o potomka mógł go doprowadzić do 

szaleństwa.

- Mam wyjątkowo silne mdłości - wyjaśniła.

- Rozumiem. - Dane odetchnął z ulgą.

Wstał z łóŜka, odwrócił się i w zamyśleniu pocierał dłonią kark. Nie 

widzącym wzrokiem spoglądał na wzorzyste tapety.

- Nie zaprzątaj sobie tym głowy - oznajmiła Tess.

- Nie mów bzdur. To moje dziecko. - Odwrócił się. Jego twarz rozświetlała 

radość. - Moje dziecko - powtórzył, spoglądając na jej brzuch z łagodnym uśmiechem.

Spojrzał w szare oczy i spochmurniał. - Cholera! Wygląda na to, Ŝe w ogóle nie 

zamierzałaś mi o tym powiedzieć!

Skuliła się, przestraszona ostrym tonem. Wybór miała niewielki; mogła 

pozwolić, by nadal w to wierzył albo ujawnić całą prawdę i martwić się razem z nim. 

Wspominała Ŝyciowe katastrofy, które w ostatnich latach dotknęły ukochanego: 

ś

mierć matki, groźny postrzał, rezygnacja z pracy w policji. Ogarnęło ją współczucie. 

Nie naleŜy wtajemniczać Dane'a. Wystarczy, Ŝe ona się zamartwia. Podjęła decyzję i 

to dodało jej sił. Uniosła dumnie głowę.

- Sam powiedziałeś, Ŝe nie chcesz się wiązać, pamiętasz? - przypomniała 

zimnym tonem. - Chciałeś, Ŝebym usunęła się z twego Ŝycia. Gdybym wspomniała o 

dziecku, uznałbyś, Ŝe zastawiam na ciebie pułapkę.

Dane poczuł się winny. Tess nie miała pojęcia, co do niej czuł.

- Wszystko się zmieniło - odparł spokojnie.

- Mam rozumieć, Ŝe ja się nie liczę, ale zaleŜy ci na dziecku, tak?

Te słowa okropnie go rozzłościły.

- Jasne - rzucił z przewrotnym uśmiechem.

Tess patrzyła na niego z kamienną twarzą. Miała złamane serce, ale nie dała 

po sobie poznać, jak bardzo cierpi.

- Zamierzałaś mi powiedzieć o dziecku? - Dane nie dawał za wygraną.

- Tak - odparła. - Prędzej czy później musiałabym to zrobić.

- Kiedy? - rzucił oskarŜycielskim tonem. - Gdy nasz potomek szedłby do 

szkoły? Nie musisz odpowiadać. - Dane wcisnął ręce w kieszenie i bez słowa patrzył 

na Tess. Wziął się w garść. Czuł się oszukany, bo ukryła przed nim prawdę, chociaŜ 

wiedziała, Ŝe bardzo cierpi z powodu bezpłodności. Sam nie był takŜe bez winy, ale 

jeszcze za wcześnie na przebaczenie i pojednanie. Mógł za to wiele zrobić.

- Zabiorę cię na ranczo - myślał głośno. - Beryl się tobą zaopiekuje.

- Wykluczone - mruknęła, odwracając głowę. - Nie mogę… tam jechać.

Dane zmarszczył brwi. Przypomniał sobie, co mówił Tess o starszej pani, 

która z pewnością nie pochwalała istnienia nieślubnych dzieci.

Lassiter rozpromienił się nagle. Miał powód, Ŝeby poślubić Tess, nie 

ujawniając prawdziwych uczuć. Niech sądzi, Ŝe zrobił to przez wzgląd na dziecko.

- Coś wymyślimy. - Mrugnął do niej porozumiewawczo. Z roztargnieniem 

popatrzył na zegarek. - Niedługo wrócę.

- Dane, musimy porozmawiać.

- Później.

Bez słowa wyjaśnienia opuścił sypialnię. Na odchodnym rzucił jej zaborcze 

spojrzenie. Gdy zniknął za drzwiami, Tess opadła na poduszkę. Zaskoczył ją nagłym 

zniknięciem. Była smutna, bo przyznał, Ŝe chodzi mu jedynie o dziecko. Czas 

poŜegnać się z nadzieją, Ŝe Dane kochają skrycie i pragnie jej powrotu. To zwyczajne 

mrzonki.

Tess była zaskoczona, gdy rankiem stanęli oko w oko na progu mieszkania. 

Trzy godziny później osłupiała na widok Lassitera, który przyprowadził do jej 

mieszkania jakiegoś dziwnego jegomościa, a następnie podsunął jej pióro oraz 

zadrukowany arkusz papieru. Wskazał miejsce, gdzie powinna złoŜyć podpis, ale nie 

dał jej czasu na przeczytanie tekstu. Rzucił dokumenty na stół, usiadł obok Tess i 

wziął ją za rękę.

- Proszę zaczynać - zwrócił się do tajemniczego osobnika.

MęŜczyzna wyciągnął niewielki tomik i odczytał formułę przysięgi 

małŜeńskiej. Tess była tak oszołomiona, Ŝe ledwie wykrztusiła sakramentalne „tak”, 

gdy męŜczyzna zwrócił się do niej. Poczuła, Ŝe ukochany wsuwa jej na palec 

obrączkę, za duŜą zresztą. Byli małŜeństwem.

- Dane! - krzyknęła nagle.

Lassiter wstał, uścisnął dłoń męŜczyzny, podsunął mu papiery do podpisania, 

wręczył umówioną opłatę i odprowadził do drzwi, dziękując wylewnie za pomoc.

Gdy nieznajomy wyszedł, Dane wrócił do sypialni i popatrzył na Tess. 

NaleŜała do niego - ona i dziecko. Jego dziecko. Był dumny jak paw.

Tess z niedowierzaniem popatrzyła na obrączkę. Podniosła wzrok. Nie 

potrafiła określić miny Dane'a ani powiedzieć, co oznacza jego badawcze spojrzenie.

- Trzeba co najmniej trzech… trzech dni, by załatwić przedślubne formalności.

- Wystarczy kilka godzin. Trzeba tylko przystawić urzędnikowi pistolet do 

głowy - odparł chełpliwie. - Bądź spokojna, załatwiłem wszystko zgodnie z prawem. - 

Zmarszczył brwi. - Istnieje jednak niebezpieczeństwo, Ŝe zostanę oskarŜony o 

porwanie.

- Co ty mówisz?

- Urzędnik, który przed chwilą udzielił nam ślubu, nie miał pojęcia, po co tu 

jedzie. Podstępnie zwabiłem go do samochodu i przywiozłem tutaj - wyjaśnił Dane.

Tess wybuchnęła śmiechem, a potem się rozpłakała. Nie spodziewała się po 

ukochanym takiej spontaniczności. Lassiter zaklął cicho i zaczął się usprawiedliwiać.

- Wybacz, Ŝe cię nie uprzedziłem, ale miałem nóŜ na gardle - wymamrotał. - 

Skoro jedziemy dziś na ranczo, musimy się tam zjawić jako małŜeństwo.

- Nie ma powodu, Ŝeby Beryl się o mnie troszczyła - szepnęła Tess. - Ty 

równieŜ nie musisz być taki opiekuńczy.

- Nosisz pod sercem moje dziecko - przypomniał, spoglądając jej głęboko w 

oczy. Musiał zmobilizować całą siłę woli, by wziąć się w garść. Pragnął objąć 

ukochaną i scałować łzy z długich ciemnych rzęs. - NajwaŜniejsze jest teraz nasze 

maleństwo. Na nim trzeba się skupić. - Po chwili milczenia dodał: - Ubierz się. 

Spakuję twoje rzeczy i ruszamy. Mam wraŜenie, Ŝe poranne mdłości bardzo cię 

męczą.

- Tak - odparła wymijająco. - Jestem całkiem wykończona. Zaraz się ubiorę, 

ale najpierw muszę wziąć prysznic.

- Masz dość sił?

- Nudności męczą mnie najbardziej z samego rana. Teraz czuję się lepiej.

- PokaŜ, co chcesz zabrać. Sam wszystko spakuję. Zawołaj mnie, gdybyś 

potrzebowała pomocy.

Tess nie mogła się nadziwić, Ŝe Dane tak szybko i sprawnie przejął kontrolę 

nad jej Ŝyciem. Było jej z tym dobrze. Nie musiała się o nic martwić. Nareszcie ktoś 

postanowił się nią zaopiekować. Była zbyt osłabiona, by zebrać myśli i troszczyć się o 

swoje sprawy. Wolała nie pytać, dlaczego Dane stał się nagle taki opiekuńczy. Gdyby 

to zrobiła, pewnie by się całkiem załamała.

Godzinę później gotowa do podróŜy Tess wsiadała do czarnego mercedesa. 

Walizki przyszłej mamy leŜały w bagaŜniku. Dane zdąŜył omówić z właścicielem 

kamienicy warunki zawieszenia umowy najmu. Ciekawe, jakich uŜył argumentów.

Tess zastanawiała się przez całą drogę, jak przyjmie ją Beryl. Dane zabawiał 

Ŝ

onę rozmową, opowiadając o agencji, Helen i reszcie pracowników. Słuchała go 

nieuwaŜnie. Była przygnębiona i cudze sprawy w ogóle jej nie obchodziły.

Niepotrzebnie się martwiła. Gdy samochód stanął przed domem, a 

pasaŜerowie wysiedli, Beryl otworzyła szeroko ramiona.

- Jakaś ty mizerna, dziecinko - gderała niczym troskliwa matka, otwierając jej 

drzwi wejściowe. - Dość zmartwień. Wszystko się ułoŜy. Kiedy nie będzie tu Dane'a, 

ja będę się tobą opiekować. Nic złego cię nie spotka.

Tego juŜ było za wiele po tylu niezwykłych przeŜyciach owego dnia. Tess 

rzuciła się w objęcia Beryl i zaczęła szlochać.

- Uspokój się, Tess - mruknął Dane po dłuŜszej chwili. Przyciągnął ją do 

siebie i wziął Ŝonę na ręce. - Zaniosę cię do sypialni. Powinnaś odpocząć. Miałaś 

cięŜki dzień.

- Podgrzeję obiad. FiliŜanka gorącego bulionu postawi cię na nogi. Musisz być 

silna. Pamiętaj o dziecku. - Beryl mrugnęła porozumiewawczo do Tess i odeszła.

- Powiedziałeś jej? - zapytała Tess, spoglądając na Dane'a.

- Tak - odparł, patrząc jej w oczy. - Wszystko będzie dobrze. Przede 

wszystkim musisz odpocząć.

Skinęła głową, chociaŜ zdawała sobie sprawę, Ŝe wspólne Ŝycie wcale nie 

będzie takie proste. Znalazła się w bardzo trudnej sytuacji. Ukochany męŜczyzna 

wydawał się tak bliski i taki daleki zarazem, a upragnionemu dziecku groziło wielkie 

niebezpieczeństwo. Tess zadawała sobie pytanie, czy takie zmartwienia mogą 

przyprawić kobietę o szaleństwo.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Dane zjadł popołudniowy posiłek w sypialni, gdzie Tess leŜała wsparta na 

poduszkach. Beryl pomogła jej zdjąć ubranie i przebrać się w piŜamę. Zapakowała 

dziewczynę do łóŜka. Był to stylowy mebel z filarami oraz baldachimem. Starsza pani 

pocieszała Tess zapewniając, Ŝe poranne mdłości w końcu przestaną jej dokuczać. 

Tess czuła się winna, bo nie powiedziała Beryl i Dane'owi całej prawdy, ale gdyby się 

im zwierzyła, wszyscy mieliby ponure miny; wolała martwić się sama.

Nie znała pokoju, do którego zaprowadziła ją Beryl. Jej dawna sypialnia leŜała 

w innej części domu. Nie miała odwagi zapytać, gdzie sypia Dane.

- Jedz - polecił Lassiter, widząc, Ŝe Tess bawi się łyŜką, nie podnosząc jej do 

ust.

- Przepraszam. Zapomniałam o jedzeniu. Co to za sypialnia?

- Moja - odparł krótko. Tess była zaskoczona.

Dane pokiwał głową.

- Wiele się zmieniło. Będziemy spać razem.

Popatrzyła na niego z obawą. Lekarz odradzał współŜycie. W jej stanie to zbyt 

duŜe ryzyko. Jak powiedzieć o tym Dane'owi, nie ujawniając prawdy o zagroŜonej 

ciąŜy?

Przełknęła łyŜkę rosołu i zaczęła niepewnie:

- Dane…

- Wiem, Ŝe w twoim stanie wielkie namiętności tracą na znaczeniu. Nie będę 

nalegać. Twoje zdrowie jest teraz najwaŜniejsze. Nie chcę zostawiać cię samej na całą 

noc. Będę na wyciągnięcie ręki, gdybyś mnie potrzebowała.

- Dzięki - odparła z ulgą. Była wzruszona jego troskliwością, lecz z Ŝalem 

uznała, Ŝe jako kobieta przestała być dla niego atrakcyjna. Dane równieŜ miał ponurą 

minę, bo uznał, Ŝe Tess juŜ go nie chce. Oboje ukrywali prawdziwe uczucia pod 

maską chłodnej uprzejmości.

- Jedz rosół - przypomniał.

Wkrótce zrobiło się ciemno. Tess odpoczywała. Oboje byli zmęczeni i 

postanowili wcześnie iść spać. Dane rozebrał się przy zapalonym świetle. Tess 

obserwowała go - początkowo ukradkiem, potem jawnie. Spłonęła rumieńcem, gdy 

napotkała jego spojrzenie.

Uśmiechnął się lekko i zgasił lampę.

- Wkrótce przywykniesz do tego widoku - powiedział, udając, Ŝe nie dostrzega 

jej zawstydzenia. - Gdy się przeniosłaś do mego mieszkania, zacząłem nosić piŜamę, 

Ŝ

eby cię nie peszyć. Teraz jesteśmy małŜeństwem, więc nie muszę niczego przed tobą 

ukrywać. Tak mi będzie wygodniej. Od dzieciństwa sypiam nago.

- Nie mam nic przeciwko temu - odparła Tess, gdy wsunął się pod kołdrę. - To 

przecieŜ twoja sypialnia.

Przyjemnie było leŜeć obok niego. JuŜ tak kiedyś spali. Tamtej pamiętnej nocy 

Tess była tak wyczerpana i oszołomiona, Ŝe natychmiast zasnęła w ramionach 

kochanka. Teraz czuła się niepewnie, leŜąc w ciemności obok ukochanego, który 

dzielił z nią łoŜe bez większego entuzjazmu, jakby z obowiązku.

Nagle poczuła na brzuchu jego dłoń. Zdrętwiała ze strachu.

- Nie histeryzuj. Chciałem tylko sprawdzić, czy dziecko się porusza.

Tess miała ściśnięte gardło. Dotknięcie ciepłej dłoni było przyjemne i 

niepokojące zarazem.

- Czasami się obraca. Wkrótce zacznie kopać - wykrztusiła z trudem.

- Chcesz karmić piersią, Tess?

Serce zabiło jej mocniej. Wiedziała, Ŝe to zdrowe dla dziecka. Wiele o tym 

czytała.

- Tak, jeśli tylko będę miała pokarm.

Wstrzymała oddech. Miała nadzieję, Ŝe Dane ją przytuli.

Pragnęła zasnąć w jego ramionach, ukołysana czułym szeptem. Dane cofnął 

dłoń i przesunął się na brzeg łóŜka. Słyszała, jak układa się na boku, odwrócony do 

niej plecami. Wspólna przyszłość nie wyglądała zbyt róŜowo. Tess poczuła niepokój.

Dane zamknął oczy, westchnął cięŜko i zasnął.

Dni płynęły wolno. Lassiter z niepokojem obserwował Ŝonę.

- Za mało się ruszasz - stwierdził pewnego wieczoru po powrocie z agencji. - 

WciąŜ siedzisz. Powinnaś spacerować. Zaczniesz od jutra. Nie warto protestować - 

rzucił pospiesznie, gdy chciała wtrącić swoje trzy grosze. - Bezczynność moŜe 

zaszkodzić dziecku. Postaram się przyjechać wcześniej z pracy. Wybierzemy się na 

spacer po ranczo.

- Dane… - próbowała go zmitygować.

- Muszę dziś wrócić do miasta, bo planujemy małą zasadzkę. Jeszcze o tym 

porozmawiamy. Nie siedź długo. To szkodzi dziecku.

Tess miała ochotę wrzeszczeć na całe gardło. Dane mówił tylko o dziecku. 

Czuła się jak inkubator, w którym rośnie jego potomek. Martwiła się o upragnione 

maleństwo, ale nie chciała być traktowana jak przedmiot. Kłamstwo ma krótkie nogi. 

Nie powiedziała Dane'owi prawdy, a teraz musiała słuchać jego wymówek. Jak mogła 

spacerować, skoro wszelka aktywność groziła krwotokiem i utratą dziecka?

Ś

ledztwo prowadzone przez Dane'a ciągnęło się w nieskończoność. Tess 

odetchnęła z ulgą; zabrakło czasu na wspólne spacery. Dane rzucił się w wir pracy. 

Coraz krócej przebywali razem. Jeździł po południu do miasta i wracał na ranczo 

późną nocą, gdy Tess juŜ spała. Zdarzały się im ostre sprzeczki. Kłamstwa i 

niedomówienia nie słuŜyły młodemu małŜeństwu. Padały niesprawiedliwe oskarŜenia 

i złośliwe komentarze.

Tess czuła się zaniedbywana. Dane za wszelką cenę chciał ukryć, jak bardzo 

mu na niej zaleŜy. Unikał Ŝony, bo coraz trudniej było mu zachować pozory 

obojętności. Ilekroć odwróciła głowę, wpatrywał się w nią jak urzeczony, a jego 

spojrzenie zdradzało głębię uczucia.

- Dlaczego w ogóle się do mnie nie odzywasz? - Tess często robiła mu 

wymówki. - Coraz później wracasz do domu. W ogóle cię nie widuję.

- A o czym mamy rozmawiać? - odpowiadał wymijająco. - Uwiodłaś mnie, 

pamiętasz? Nie protestowałem, bo teŜ chciałem cię mieć. To poŜądanie, rozumiesz? 

Nic więcej. Przestań się nad sobą roztkliwiać. Teraz waŜne jest dziecko.

Tess poddała się bez walki. Była zmęczona zabieganiem o jego względy.

- Tak. Masz rację. Doskonale to rozumiem.

Wyszła z pokoju. Oczy miała pełne łez. Daremnie się łudziła. Dane jasno i 

wyraźnie dał jej do zrozumienia, co czuje.

Mijały tygodnie i miesiące. Dane i Tess Ŝyli obok siebie jak obcy ludzie, 

okazując uprzejmość i odrobinę troski. Lassiter namówił Ŝonę, by przeniosła się do 

innej sypialni pod pozorem, Ŝe nie chce jej budzić w środku nocy, gdy wraca z miasta. 

Zgodziła się bez słowa. Jej milczenie i smutek coraz bardziej go niepokoiły.

Tess z trudem dźwigała duŜy brzuch. Stawała się coraz bledsza. Po kolejnej 

wizycie u lekarza była tak wyczerpana, Ŝe połoŜyła się do łóŜka. Dane przestraszony 

nie na Ŝarty próbował dojść, co jej dolega.

- Jak się czujesz? - wypytał, gdy późnym popołudniem dotarł na ranczo.

- Dobrze - odparła z kamienną twarzą. Nauczyła się ukrywać obawy. Ostatnio 

znów krwawiła. Doktor Boswick był powaŜnie zaniepokojony. Niewiele mówił, ale 

poznała to po jego minie. Strasznie się bała. Postanowiła wyznać Dane'owi całą 

prawdę, ale nie miała sił na powaŜną rozmowę.

- Jestem bardzo zmęczona - dodała cicho. - Dodatkowe kilogramy dają mi się 

we znaki.

- Uprzedzałem, Ŝe stracisz formę - tłumaczył cierpliwie Dane. - WciąŜ siedzisz 

albo leŜysz. Powinnaś się więcej ruszać. Zaraz nabrałabyś energii. Jestem pewny, Ŝe 

twój lekarz mówi to samo.

Tess coraz częściej jeździła na kontrolne wizyty. Beryl woziła ją do miasta. 

Młoda pani Lassiter mydliła oczy starszej kobiecie twierdząc, Ŝe nie warto zaprzątać 

tym głowy Dane'owi, który i tak ma dość kłopotów z prowadzeniem agencji i farmy. 

Beryl przyznała jej rację. Tess cierpiała;, bo mąŜ okazywał jej tylko chłodną 

uprzejmość, lecz nadal wolała mu oszczędzić zgryzot. Wystarczy, Ŝe ona się martwi. 

Po co zadręczać się we dwoje? Niech przynajmniej jedno z nich radośnie oczekuje 

narodzin dziecka. Wiedziała, jak waŜne jest dla Dane'a to maleństwo. Doktor 

Boswick wspomniał ostatnio, Ŝe prawdopodobnie urodzi chłopca. Dane byłby dumny 

z syna.

UłoŜyła się wygodnie na poduszkach. W ósmym miesiącu ciąŜy kaŜda kobieta 

potrzebuje odpoczynku. Tess z uśmiechem popatrzyła na Dane’a i rzuciła 

pojednawczym tonem:

- Jutro pójdę na mały spacer, o ile samopoczucie mi dopisze. Jestem strasznie 

ocięŜała. Chodzenie bardzo męczy.

Czuła na sobie podejrzliwe spojrzenie czarnych oczu. Dane spoglądał na nią z 

troską i poczuciem winy.

- Jak to się dzieję, Ŝe w ogóle nie spacerujesz, gdy jestem na ranczo? - zapytał. 

- Wygląda na to, Ŝe chodzisz po domu i ogrodzie jedynie wówczas, gdy nikt cię nie 

obserwuje.

Tess bez słowa odwróciła wzrok.

- Wiem, Ŝe dźwigasz spory cięŜar. Jesteś zmęczona, ale to nie usprawiedliwia 

lenistwa - oznajmił stanowczo. - Mówię to dla twego dobra. Jutro musisz 

pospacerować. Sam tego dopilnuję.

- Nie - odparła buntowniczo. Miała dość udawania. - Nie będę spacerować. 

Dane, muszę ci o czymś powiedzieć. Nie zrobiłam tego wcześniej… Och! - 

Wstrzymała oddech, poraŜona bólem, który przeszył jej wnętrzności.

Usiadła na łóŜku i zgięła się wpół. Krzyknęła głośno.

- Dziecko! - zawołał chrapliwie. - Tess, rodzisz?

- Tak! - Płakała z bólu. Skurcze następowały jeden po drugim. Czuła, jak 

ciepły płyn spływa między udami okrytymi kołdrą. Zbladła jak chusta. - Wezwij… 

karetkę! Zawiadom doktora Boswicka…

- To fałszywy alarm. Termin masz dopiero za miesiąc. Pojedziemy moim 

samochodem - oznajmił, nieco zirytowany histeryczną reakcją Ŝony. Bez pośpiechu 

odsunął kołdrę.

Osłupiał na widok ciemnej plamy na prześcieradle. Zbladł, a oczy zabłysły mu 

jak w gorączce.

- BoŜe miłosierny!

- Wezwij… karetkę! - krzyknęła Tess.

Chwycił słuchawkę, wiedząc, Ŝe czas nagli. Do sypialni wpadła Beryl, która 

usłyszała krzyk Tess. Na pierwszy rzut oka zorientowała się w sytuacji i pobiegła po 

ręczniki.

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności jedna ze szpitalnych karetek znajdowała 

się w pobliŜu farmy Lassitera i mogła tam przybyć za pięć minut. Nieco uspokojony 

Dane wystukał numer telefonu doktora Boswicka.

- Dzieje się coś złego. Tess ma bóle i obficie krwawi - oznajmił drŜącym 

głosem. Starał się zachować spokój. - Wezwałem karetkę.

- Kłopoty z łoŜyskiem - stwierdził ponuro lekarz. - Badałem dziś pańską Ŝonę i 

uprzedziłem, Ŝe jej stan jest powaŜny. Jest szansa, Ŝe dziecko przeŜyje, ale istnieje teŜ 

realne niebezpieczeństwo, Ŝe stracimy ich oboje. - Dane osłupiał. - Mam nadzieję, Ŝe 

Tess połoŜyła się zaraz po powrocie do domu.

- Tak. - Dane zacisnął dłoń na słuchawce.

- Bogu dzięki! Nie muszę panu chyba przypominać, Ŝe Ŝona jest w powaŜnym 

niebezpieczeństwie. Wszelki wysiłek stanowi dla niej wielkie zagroŜenie. Jadę do 

szpitala. Będę czekać w izbie przyjęć. Przygotujemy wszystko do porodu i transfuzji. 

- Doktor w kilku słowach wyjaśnił Dane'owi, jak zatamować krwotok i dodał na 

koniec: - Proszę uświadomić sanitariuszom, Ŝe kaŜda chwila się liczy.

Dane odłoŜył słuchawkę i przekazał Beryl uwagi lekarza. Popatrzył z obawą 

na Tess.

- Od początku wiedziałaś, Ŝe mogą nastąpić komplikacje, prawda? To nie 

poranne mdłości skłoniły cię do rezygnacji z pracy - powiedział zdławionym głosem.

Tess zagryzła wargi, by nie krzyczeć z bólu.

- Tak bardzo czekałeś… na to dziecko - szepnęła, oddychając z trudem. - 

Chciałam… ci oszczędzić zmartwień. Nie wiń siebie!

- Postanowiłaś sama dźwigać wielki cięŜar, a ja ci tego nie ułatwiłem. Byłem 

podły. Och, Tess! - Głos mu się załamał. DrŜącymi palcami dotknął policzka Ŝony, 

która płakała z bólu. - Gdzie ta cholerna karetka? - jęknął zrozpaczony. W tej samej 

chwili usłyszał charakterystyczny dźwięk. -Wytrzymaj jeszcze trochę, maleńka.

Skinął na Beryl, która usiadła przy Tess. Wybiegł z pokoju. Był tak 

przeraŜony, Ŝe dygotał na całym ciele. Ledwie mógł się porozumieć z sanitariuszami.

Droga do szpitala nie trwała długo. Gdy znaleźli się w izbie przyjęć, lekarze i 

pielęgniarki natychmiast zajęli się rodzącą. Dane odciągnął na bok doktora Boswicka 

i rzucił pospiesznie:

- Ratujcie Tess. Przede wszystkim ją - szepnął z rozpaczą. - Cokolwiek będzie 

się działo, ona jest najwaŜniejsza.

- Zrobimy wszystko, co w naszej mocy - zapewnił lekarz.

W chwilę później Tess była juŜ w sali porodowej. Dziecku spieszyło się na 

ś

wiat. Oszołomiona i zbolała matka ledwie słyszała krzyk potomka. Dane przez cały 

czas trzymał Ŝonę za rękę i podtrzymywał ją na duchu.

- To chłopiec - szepnął. - Słyszysz mnie, najdroŜsza? Mamy synka.

Tess z trudem zrozumiała jego słowa.

- John Richard - szepnęła ostatkiem sił. Takie imię wybrali kiedyś dla synka. 

Był to jeden z nielicznych wieczorów, który spędzili na rozmowie. Dane ostroŜnie 

musnął wargami usta Ŝony i powtórzył: - John Richard. Jak się czujesz, kochanie?

Nie wierzyła własnym uszom. Czy to Dane przemawia do niej tak czule? 

Wyczerpanie i środki znieczulające spowodowały pewnie halucynacje.

- Boli - jęknęła cicho.

- Zaraz dostaniesz zastrzyk - odparł Dane i dodał drŜącym głosem: - Nasz 

chłopczyk jest śliczny, Tess.

Mimo bólu otworzyła szeroko oczy i popatrzyła na męŜa.

- Kocham cię - powiedziała z trudem. - Cokolwiek się stanie, pamiętaj o tym.

Miał łzy w oczach. Tess widziała jego twarz jak przez mgłę, ale zdławiony 

głos zdradzał wzruszenie.

- Wyzdrowiejesz - zapewnił schrypniętym głosem. - Tak powiedzieli lekarze. 

Nie mów głupstw!

Powieki ciąŜyły Tess jak ołów. Przymknęła oczy.

- Opiekuj się małym - szepnęła. - Marzyłeś… o dziecku.

- Marzę o tobie! - wyznał, dotykając wargami jej ucha. - Posłuchaj uwaŜnie, 

moja głupiutka dziewczynko. Kłamałem jak z nut. Byłem przekonany, Ŝe nie mogę 

dać ci dziecka. Tylko dlatego nie chciałem się z tobą oŜenić. W przeciwnym razie nie 

zastanawiałbym się ani minuty! Chciałem, Ŝebyś odeszła, bo przy mnie nie mogłabyś 

Ŝ

yć pełnią Ŝycia. Tak bardzo mi na tobie zaleŜało. Na tobie! BoŜe miłosierny, omal 

nie zwariowałem, gdy doktor Boswick powiedział mi prawdę. Otwórz oczy, Tess. 

Błagam cię, spójrz na mnie!

Jego wołanie brzmiało jak krzyk rozpaczy. Tess uniosła cięŜkie powieki i 

popatrzyła na bladą niczym chusta twarz ukochanego.

- Nie waŜ się umierać! - rzucił Dane przez zaciśnięte zęby. - Musisz Ŝyć. 

Razem wychowamy nasze dziecko. Bez ciebie moje Ŝycie nie ma sensu! Nie zniosę 

kolejnego rozstania! Ty stanowisz sens mego istnienia. Bez ciebie nic nie znaczę!

- Marzyłeś tylko… o dziecku - szepnęła z trudem.

- Nie.

Udręczona bólem Tess ledwie rozumiała, co się do niej mówi.

- Tak. Sam mówiłeś.

Dane pojął, Ŝe jego słowa nie docierają do świadomości Ŝony. Musiał 

natychmiast powiedzieć jej całą prawdę. Czas naglił.

- Popatrz na mnie, Tess. Otwórz szeroko oczy. Spójrz na mnie!

Ostatkiem sił uniosła powieki.

- Kocham cię - oznajmił Dane wolno i dobitnie. Oczy błyszczały mu jak w 

gorączce. - Kocham cię.

Jakie miłe słowa, przemknęło jej przez myśl. Chciała odpowiedzieć, ale 

zapadła w ciemną otchłań. Dźwięki zlały się w bezsensowny szum.

Tess zasnęła.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Dane nie spał przez całą noc. Czuwał przy łóŜku Ŝony. Nie chciał jej zostawić 

ani na chwilę. Do synka postanowił zajrzeć rano.

Wpatrywał się uwaŜnie w bladą twarz śpiącej Tess. Biedactwo, tyle się 

nacierpiała. Skąd miała wiedzieć, Ŝe jest mu taka bliska? Nie oszczędzał jej. Tyle 

nieprzyjemnych słów od niego usłyszała. Kto wie, czy zechce mu to wybaczyć? 

NajwaŜniejsze, by przeŜyła i wróciła do zdrowia. Inaczej być nie moŜe.

- Dane? - szepnęła, unosząc powieki. - Moje dziecko…?

Dane wygląda okropnie - przemknęło jej przez myśl. Był nieogolony. Twarz 

miał szarą. Zmęczenie i lęk odcisnęły na niej głębokie bruzdy.

- Chcesz zobaczyć maleństwo? - zapytał cicho, pochylając się nad Ŝoną. - 

Zaraz poproszę, Ŝeby siostra je przyniosła.

Podniósł słuchawkę wewnętrznego telefonu i powiedział kilka słów. 

Odpowiedział mu pogodny głos. Po chwili do pokoju weszła dyŜurna pielęgniarka z 

małym zawiniątkiem w objęciach.

- Oto śliczny synek pani Lassiter - oznajmiła pogodnie. - Nareszcie się pani 

obudziła. Wszyscy byli bardzo wystraszeni. Proszę spojrzeć na to maleństwo.

PołoŜyła dziecko obok Tess i odwinęła rogi kocyka. Ukazała się maleńka 

twarzyczka. Tess przez chwilę obserwowała uwaŜnie synka, a potem zerknęła na 

Dane'a.

- Jest podobny do mego męŜa - szepnęła. - Dane, wygląda zupełnie jak ty!

Dane pochylił się nad łóŜkiem i pogłaskał syna po główce.

- Ma twoje oczy, duŜe i łagodne - oznajmił stanowczo.

- Pójdę po butelkę - wtrąciła pielęgniarka.

- Nie - zaprotestowała Tess i popatrzyła na nią błagalnie. - Chcę go karmić 

piersią. Doktor Boswick powiedział…

- AleŜ oczywiście - przerwała z uśmiechem pielęgniarka. - Moim zdaniem 

butelka takŜe się przyda. Jest pani bardzo osłabiona. Straciła pani duŜo krwi. Mimo 

wszystko przyniosę butelkę. Nie wiadomo, czy będzie dość pokarmu dla tego 

maluszka.

Gdy pielęgniarka wyszła, Dane pomógł Tess usiąść na łóŜku. Wsparta plecami 

o poduszkę trzymała dziecko w objęciach. Wstrzymała oddech, gdy zaczęło ssać. 

Roześmiała się cicho i popatrzyła na męŜa, który obserwował ją z rumieńcami na 

policzkach. Zagryzł wargę.

Tess nabrała otuchy. Wierzyła, Ŝe ojcostwo pomoŜe mu odzyskać duchową 

równowagę i wiarę w prawdziwą miłość. Czuł się zagubiony, ale szczerze kochał 

synka. Nie było w jego Ŝyciu innej kobiety, a zatem istniała uzasadniona nadzieja, Ŝe 

pozostaną małŜeństwem. Tess postanowiła wykorzystać tę szansę. Wierzyła, Ŝe 

pewnego dnia Dane ją pokocha.

Tess i mały John spędzili w szpitalu cały tydzień. Helen i Kit przyszły 

odwiedzić młodą matkę i jej synka. Zachwytom nie było końca. Tess puchła z dumy.

Dane wpadał tak często, jak to było moŜliwe. Musiał wrócić do pracy. 

Przekonująco grał rolę idealnego ojca, ale nieufna Ŝona wolała zachować emocjonalny 

dystans.

Po tygodniu cała rodzina wróciła na ranczo. Pewnego sobotniego popołudnia 

Tess karmiła Johna w sypialni na górze. Dane wszedł do holu, ściskając w dłoni 

rękawice. Miał na sobie roboczy strój. Szary kowbojski kapelusz jak zwykle włoŜył 

na bakier. W agencji nic się nie działo, mógł więc popracować na ranczo. Gdy wszedł 

do sypialni, wydawał się zirytowany.

Stanął w drzwiach i z wahaniem popatrzył na Tess, która siedziała w bujanym 

fotelu z synkiem przy piersi.

- Musimy porozmawiać - rzucił krótko.

- Zaraz skończę - odparła.

Usiadł na brzegu łóŜka, obserwując Ŝonę i syna. Twarz z wolna mu się 

wypogadzała. Przyglądał im się z dumą. Na jego wargach pojawił się radosny 

uśmiech.

- Mógłbym na was patrzeć godzinami. Wydaje mi się, Ŝe to cudowny sen. 

Pięknie razem wyglądacie.

- ZauwaŜyłeś, jak mały John szybko rośnie? - powiedziała Tess, uśmiechając 

się nieśmiało.

- Tess, jak długo zamierzasz karmić go piersią?

To zwyczajne pytanie bardzo ją zaniepokoiło. Podniosła głowę. Machinalnie 

odsunęła niesforny kosmyk jasnych włosów. Wyglądała ślicznie. Miała na sobie 

zieloną sukienkę w kratkę. Była taka delikatna i krucha.

- Jeszcze się nad tym nie zastanawiałam - odparła. - Dlaczego pytasz?

- Póki karmisz małego, nie moŜecie się rozstawać na dłuŜej niŜ kilka godzin - 

odparł z wahaniem.

Tess pobladła. Spojrzała na męŜa szeroko otwartymi oczyma.

- Chcesz, Ŝebym się stąd wyniosła? - wykrztusiła niepewnie. - Wolałbyś, Ŝeby 

małego wychowywała niańka? Dlatego pytasz, czy zamierzam go nadal karmić?

Dane oniemiał na moment, a potem krzyknął:

- Na miłość boską! Nie!

Tess drŜała. Czuła jednocześnie ulgę i obawę.

Dane na moment zacisnął powieki. Otworzył szeroko oczy, wstał i podszedł 

do okna. Uderzył rękawicami o dłoń i gapił się ponuro na jesienny krajobraz.

- Z pewnością masz podstawy, by sądzić, Ŝe zaleŜało mi tylko na dziecku… Ŝe 

ty się nie liczysz. Nie rozumiem jednak, dlaczego uwaŜasz mnie za potwora zdolnego 

rozłączyć matkę i dziecko. Zapewniam cię, Ŝe nigdy bym tego nie zrobił.

- Wiem - odparła krótko. Wstyd jej było, Ŝe przez moment podejrzewała go o 

taką niegodziwość. Mały John przestał ssać i przymknął oczka. Tess trzymała go na 

rękach przez dłuŜszą chwilę. Wreszcie podniosła się z fotela, połoŜyła synka w 

łóŜeczku ustawionym pod ścianą i starannie okryła kocykiem. Poszła ku drzwiom i 

skinęła na Dane'a.

- Tym razem nie pozwolę ci uciec - powiedział oschle i rzucił jej badawcze 

spojrzenie. - Unikasz mnie, odkąd wróciłaś do domu.

- Chciałabym posiedzieć na werandzie - odparła wymijająco.

- Jest zbyt chłodno.

- SkądŜe. Poproszę Beryl, Ŝeby dopilnowała Johna.

- Dobrze.

Dane czekał, aŜ kobiety ustalą, co i jak. Po chwili Tess wyszła na werandę, 

która znajdowała się na tyłach wielkiego domostwa. Dane ruszył za nią. Usiedli ramię 

przy ramieniu na kamiennych schodach nagrzanych promieniami słońca.

- Tess, od paru dni próbuję znaleźć odpowiedni moment, Ŝeby cię przeprosić. 

Powiedziałem wiele niepotrzebnych słów i byłem wobec ciebie okrutny, zanim 

przyszedł na świat nasz synek. Nie mogę sobie tego darować.

- Nie miałeś pojęcia, co mi jest - odparła spokojnie. - Chciałam ci tego 

oszczędzić. Nasze dziecko było dla ciebie cudowną niespodzianką. Tak bardzo się 

nim cieszyłeś. Oszalałbyś ze strachu, gdybyś wiedział, Ŝe ciąŜa jest zagroŜona.

- A ty, mała głupia dziewczynko? Byłaś przeraŜona, a na dodatek musiałaś 

wysłuchiwać mojego gderania. OskarŜałem cię o nieczułość i lenistwo. Kazałem ci 

spacerować! - Dane zerwał z głowy kapelusz i rzucił go na schody. Nerwowym 

ruchem przeganiał ciemną czuprynę. - Dreszcz mnie przechodzi na myśl, jaki byłem 

dla ciebie podły. Przysporzyłem ci tylko cierpień.

Tess spojrzała z czułością na męŜa, który patrzył na jesienny krajobraz.

- To nieprawda. Dałeś mi Johna.

Dane wolno odwrócił głowę i spojrzał jej prosto w oczy.

- Mylisz się, jeśli sądzisz, Ŝe zaleŜało mi wyłącznie na dziecku - powiedział 

cicho. - Liczyłaś się przede wszystkim ty. Pragnąłem cię, chciałem być z tobą i 

dlatego… postanowiłem w końcu błagać, abyś za mnie wyszła, choć byłem 

przekonany, Ŝe nie mogę dać ci dziecka. Kiedy odeszłaś, moje Ŝycie straciło sens. Po 

powrocie do pustego mieszkania zrozumiałem, Ŝe właśnie popełniłem największe 

głupstwo w całym moim Ŝyciu. - Tamtej nocy… Wcześniej nie wiedziałem, czym jest 

miłość. Bałem się tego uczucia. Sądziłem, Ŝe to zauroczenie, które szybko przeminie, 

ale tak się nie stało. Moja miłość trwa i będzie trwała. Do śmierci nie przestanę cię 

kochać, Tess.

Odwróciła wzrok. Nie śmiała uwierzyć w te zapewnienia. Dane łagodnym 

ruchem dotknął jej policzka. Chciał, by na niego popatrzyła.

- Kocham cię - powtórzył. - Na ile sposobów, jak często będę musiał ci to 

powtarzać, nim zechcesz mi wreszcie uwierzyć?

Tess zamrugała powiekami. Nieufnie zmruŜyła oczy.

- To wcale nie musi być miłość.

- Jasne. Trudno czasem nazwać uczucia. Tym razem jednak nie masz racji i 

doskonale o tym wiesz, mały tchórzu. - Z łobuzerskim uśmiechem pochylił głowę i 

łagodnie musnął wargami usta Ŝony. - Znajdę sposób, Ŝeby cię o tym przekonać.

Całował ją delikatnie i czule, aŜ zaczęła oddawać mu pocałunki w ciszy 

jesiennego popołudnia. Wstrzymał oddech, gdy objęła go za szyję i mocno się 

przytuliła. Czuł, jak drŜy w jego ramionach. Zapomniała o lęku i poddała się 

pieszczotom. Rozchyliła usta i poczuła, Ŝe ciepły jeŜyk dotyka jej warg. Jęknęła i 

przywarła do męŜa jeszcze mocniej.

Otarł się o nią biodrami, by wiedziała, jak bardzo jej pragnie.

- Chcę być z tobą - szepnął. - MoŜesz?

- Och… tak - szepnęła namiętnie wargami spuchniętymi od pocałunków. Dane 

jęknął.

- Ale gdzie? - Uniósł głowę. Był tak zdesperowany, Ŝe Tess omal nie 

wybuchnęła śmiechem. - Beryl jest na górze z małym.

Spojrzała znacząco na stodołę. Pokręcił głową.

- Nie - mruknął łamiącym się głosem. - To niezbyt rozsądne. Kurz, pył, 

słoma…

- W powieściach kochankowie nie zwracają uwagi na takie drobiazgi.

- Czysta fikcja - szepnął, tuląc głowę do jej piersi. Potem zaczął ją znowu 

całować. - Nie chcę tarzać się z tobą na sianie przez krótką chwilę. Uwielbiam cię. 

Pragnę się z tobą kochać długo i czule.

- Ja równieŜ - odparła szeptem.

Przytulił ją mocniej i całował zachłannie. DrŜał ogarnięty wielką 

namiętnością.

- Tess… - szeptał z ustami przy jej wargach. - Tess, bardzo cię kocham!

Drzwi otworzyły się nagle. Oboje podnieśli głowy. Na werandzie stała Beryl. 

Miała na sobie ciepły sweter.

- John zasnął. Idę z wizytą do pani Jewell. Chyba nie macie nic przeciwko 

temu. Wrócę za kilka godzin.

Tess miała ochotę uściskać starszą panią, która z pewnością wiedziała, Ŝe 

młodzi małŜonkowie chętnie spędziliby parę chwil sam na sam. Maleństwo śpiące w 

dziecinnym łóŜeczku z pewnością im nie przeszkodzi.

- Idź, Beryl. Damy sobie radę - odparła cicho Tess.

- Dzięki. Pani Jewell z pewnością się ucieszy, gdy wpadnę. To będzie miłe 

popołudnie - stwierdziła starsza pani i odeszła, uśmiechając się tajemniczo.

Poczekali, aŜ Beryl wsiądzie do auta i odjedzie. Potem Dane w pośpiechu 

zaprowadził Ŝonę do sypialni i zamknął drzwi na klucz.

Wziął Tess na ręce i zaniósł do łóŜka.

- Musimy być cicho, Ŝeby nie obudzić małego. Kochana Beryl…

- Drzwi… - mruknęła znacząco.

- JuŜ zamknąłem. Tess, tak długo czekałem! Prawie rok.

Całował ją zachłannie. Płomień Ŝądzy rozpalił się w nich na dobre. Dane 

pospiesznie zdjął ubranie. Tess patrzyła na niego bez wstydu - z ciekawością i 

zachwytem. MąŜ stał się jej ideałem. Była nim oczarowana.

Dane rozebrał ją powoli, nie szczędząc pocałunków i pieszczot. Tuliła się do 

niego niecierpliwie.

- Poczekaj - szepnął. Sięgnął pod poduszkę. Zerknęła ukradkiem na mały 

pakiecik, który trzymał w ręku. - Na razie wystarczy nam jedno dziecko. Po co 

ryzykować?

- Nie ma obawy - odparła drŜącym głosem. - Przytrafiła mi się bardzo rzadka 

przypadłość. To się chyba nie powtórzy.

- Później o tym porozmawiamy. Nadal jesteś osłabiona. Za wcześnie na drugie 

dziecko. Muszę dbać o swoją Ŝonę - szepnął, całując ją czule. - Kocham cię do 

szaleństwa. Nie wolno mam teraz ryzykować. Wszystko trzeba przemyśleć.

Przylgnął mocno do Tess. Wszedł w nią bez pośpiechu, uwaŜając, by nie 

sprawić jej bólu.

Było wspaniale - tak samo jak tamtej nocy. PoraŜona rozkoszą Tess łkała w 

objęciach ukochanego, gdy poruszali się w rytmie, który znała na pamięć. 

Znieruchomiała i wstrzymała oddech, gdy poczuła cudowny dreszcz. W tej samej 

chwili Dane krzyknął. Otworzyła oczy zdziwiona intensywnością doznań. Ujrzała z 

bliska jego twarz, głowę odrzuconą do tyłu i napięte mięśnie ramion. Usłyszała 

własny jęk…

PrzeŜyli rozkosz, która ich całkiem wyczerpała. LeŜeli bezwładnie, mocno 

przytuleni, wsłuchani w głośne bicie serc i urywane oddechy.

Długo odpoczywali. Nagle dobiegł ich płacz Johna. Mały darł się 

wniebogłosy.

Tess wstała, narzuciła szlafrok i podeszła do łóŜeczka. Okazało się, Ŝe pora 

zmienić pieluszkę. Dane stanął obok Ŝony. Gdy skończyła, ułoŜył synka na jednym 

ramieniu, a drugim objął Tess. Patrzył z dumą na dwie istoty, które wielbił ponad 

wszystko na świecie.

- John naprawdę jest do ciebie podobny - stwierdziła Tess.

- Do nas obojga - poprawił i mrugnął do niej porozumiewawczo. - Jesteś 

szczęśliwa?

- Nie sądziłam, Ŝe istnieje tak wielkie szczęście. - Wspięła się na palce i 

pocałowała go w policzek. - Nie Ŝałujesz, Ŝe musiałeś się ze mną oŜenić?

- Błąd w rozumowaniu - odparł, patrząc na nią z uwielbieniem. - Szukałem 

pretekstu, Ŝeby cię poślubić, nie ujawniając prawdziwych uczuć. Śledziłem cię. 

Pamiętasz spotkanie we włoskiej restauracji? Byłem zdecydowany prosić cię o rękę. 

Niestety, spotkałem znajomego, który pokrzyŜował mi szyki…

- Kocham cię - szepnęła.

- Ja teŜ cię kocham, maleńka. Z całego serca.

Oboje popatrzyli na dziecko.

- Gdy John pójdzie do szkoły, chciałabym wrócić do pracy.

- Chcesz być detektywem u Shorta?

- Nie. U ciebie.

- Wszystko zostanie w rodzinie, co?

- Jasne. Pójdę na emeryturę, gdy mały John przejmie agencję.

Dane przytulił Ŝonę i syna. Chętnie by odmówił, ale Tess juŜ postanowiła. 

Było dość czasu, by ją wszystkiego nauczyć. Jako jej szef miał takŜe wpływ na dobór 

zleceń. OŜenił się z kobietą o sporym poczuciu niezaleŜności i potrafił ją docenić. Z 

nadzieją patrzył w przyszłość.