Na podstawie: Baudelaire, Karol (-), Kwiaty grzechu, tłum.
Adam M-ski [Zofia Trzeszczkowska] i Antoni Lange, H. Cohn,
Warszawa 

Wersja lektury on-line dostępna jest

na stronie wolnelektury.pl

.

Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się
w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wy-
korzystywać, publikować i rozpowszechniać.

CHARLES BAUDELAIRE

Wino samotnika

Powłóczyste¹ spojrzenie kokietki ponętnej,
Które śliźnie się ku nam jak promień wieczoru

Księżyc, Kobieta, Księżyc

Blady — słany przez księżyc drżącemu jezioru,
Kiedy w nim przejrzeć pragnie swój wdzięk obojętny;

Ostatni wór dukatów² w chciwym gracza ręku,
Lubieżny pocałunek chudej zalotnicy,

Cierpienie, Gra,
Pocałunek, Tęsknota

Muzyka nerwująca, a pełna tęsknicy,
Jak echo dalekiego cierpień ludzkich jęku,

Flaszo głęboka! wartoż to wszystko twej treści?
Ostrych balsamów, jakie łono twoje mieści,
I hojnie spragnionemu poecie użycza?

Alkohol, Poeta,
Kondycja ludzka, Sława,
Bieda

Ty mu dajesz nadzieję i miłość, i życie,
I dumę — ten skarb wszelkiej biedy — co na szczycie
Triumfu nas umieszcza i w rząd bogów wlicza!

¹ o

st — o spojrzeniu: przeciągły, znaczący.

² kat — złota moneta używana w Europie do XIX w.