Na podstawie: Baudelaire, Karol (-), Kwiaty grzechu, tłum.
Adam M-ski [Zofia Trzeszczkowska] i Antoni Lange, H. Cohn,
Warszawa
Wersja lektury on-line dostępna jest
.
Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się
w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wy-
korzystywać, publikować i rozpowszechniać.
CHARLES BAUDELAIRE
Wino samotnika
Powłóczyste¹ spojrzenie kokietki ponętnej,
Które śliźnie się ku nam jak promień wieczoru
Księżyc, Kobieta, Księżyc
Blady — słany przez księżyc drżącemu jezioru,
Kiedy w nim przejrzeć pragnie swój wdzięk obojętny;
Ostatni wór dukatów² w chciwym gracza ręku,
Lubieżny pocałunek chudej zalotnicy,
Cierpienie, Gra,
Pocałunek, Tęsknota
Muzyka nerwująca, a pełna tęsknicy,
Jak echo dalekiego cierpień ludzkich jęku,
Flaszo głęboka! wartoż to wszystko twej treści?
Ostrych balsamów, jakie łono twoje mieści,
I hojnie spragnionemu poecie użycza?
Alkohol, Poeta,
Kondycja ludzka, Sława,
Bieda
Ty mu dajesz nadzieję i miłość, i życie,
I dumę — ten skarb wszelkiej biedy — co na szczycie
Triumfu nas umieszcza i w rząd bogów wlicza!
¹ o
st — o spojrzeniu: przeciągły, znaczący.
² kat — złota moneta używana w Europie do XIX w.