Colfer Eoin

Kartoteka Artemisa Fowla

Kapitan Holly Nieduża jest szeroko znana w świecie podziemi -Holly to kluczowy
funkcjonariusz SKRZAT*. Dzielna młoda elficzka nie zawsze jednak poświęcała się wyłącznie
tak interesującemu zajęciu jak praca w SKRZAT. Podobnie jak wszyscy aspirujący oficerowie
karierę zaczynała w drogówce. Oto historia inicjacji Holly, która uzyskała stopień kapitana w
SKRZAT, tym samym stając się pierwszym oficerem płci żeńskiej służącym pod dowództwem
komendanta Juliusza Bulwy.
* Specjalny Korpus Rozpoznawczy
do Zadań Tajemnych, elitarna jednostka
Sił Krasnorudzkiego Reagowania (SKR).

Rozdział 1 NADCHODZI PAJĄK
Port w Sydney, Australia
W kwestii bólu, majorze Zimozielony... -powiedział stary elf, kładąc na stole małą drewnianą
skrzyneczkę - jedno jest pewne: nie da się go uniknąć. Zimozielony był wciąż zbyt otumaniony,
żeby docenić tę dowcipną uwagę. Niezależnie od tego, jaka trucizna pokrywała grot strzały
wystrzelonej przez nieznajomego, bardzo powoli opuszczała ona organizm majora.
- Coś ty za...? Dlaczego ja jestem...?
Nie potrafił sformułować pełnego zdania ani znaleźć sensownego zwrotu w otępiałym umyśle.
- Spokojnie, majorze - doradził mu porywacz. -Niech pan nie próbuje walczyć z serum. Tylko się
pan rozchoruje.
- Z serum? - major przez chwilę nie mógł oddychać.
- Osobiście przeze mnie skomponowana mieszanka. Nie mam już w sobie ani krzty magii, muszę
zatem polegać na darach natury. To akurat serum składa się w połowie z utartych płatków kwiatu
ping ping i w połowie z jadu kobry. W małych dawkach nie jest śmiertelne, za to całkiem
skutecznie działa jako środek uspokajający.
Oficer SKR poczuł, że jego otumaniony mózg przebija lęk jak rozgrzany żelazny pręt przechodzący
przez warstwę śniegu.
- Kim jesteś?
Starą, pomarszczoną twarz obcego rozjaśnił uśmiech dziecka.
- Może się pan do mnie zwracać per „kapitanie". Nie zna mnie pan, majorze? Nic do pana nie
szepce z mroków przeszłości? Niech pan sobie przypomni swoje pierwsze lata służby w SKR. To
było wieki temu, wiem, ale niech pan spróbuje. Przedstawiciele Ludu Wróżek sądzą, że trudno mnie
całkowicie zapomnieć. Prawdę mówiąc, ja zawsze jestem w pobliżu.
Major chciał powiedzieć: „Tak, znam cię", ale coś mu podpowiadało, że kłamstwo będzie jeszcze
bardziej niebezpieczne niż prawda. Prawda była zaś taka, że nie potrafił sobie przypomnieć tego
starego elfa. Nigdy w życiu go nie widział. Pierwszy raz spotkał go dopiero dzisiaj,
kiedy ten zaatakował go w dokach. Zimozielony namierzył sygnał uciekającego gnoma dochodzący
z tej chaty, a następnym wspomnieniem było ukłucie zakończonej zatrutym grotem strzały
wystrzelonej przez starego elfa ze specjalnego karabinu. Elf kazał się nazywać kapitanem.
Przywiązany do krzesła Zimozielony wysłuchiwał wykładu na temat bólu.
Stary elf z nabożeństwem odemknął dwa miedziane zatrzaski przytrzymujące wieko skrzynki.
Major zauważył kątem oka, że jej wnętrze wyłożono satyną. Czerwoną jak krew.
- Teraz, mój chłopcze, potrzebuję informacji. Informacji, którą będzie znał tylko major SKR.
Kapitan wyciągnął ze skrzynki skórzany mieszek. W środku było jeszcze jedno pudełeczko, którego
kanciaste krawędzie wypychały skórę. Oddech Zimozielonego stał się krótki i urywany.
- Nic ci nie powiem.
Stary elf jednym ruchem rozwiązał supeł na rzemyku. Ze skórzanego mieszka wystawało
błyszczące pudełko rzucające niezdrowy poblask na cerę kapitana. Zmarszczki wokół jego oczu
skryły się w głębokim cieniu, same oczy zaś były rozgorączkowane.
- Nadeszła chwila prawdy, majorze. Czas na pytania i odpowiedzi.
- Niech pan się nie trudzi, kapitanie, i zamknie tę torbę - powiedział major Zimozielony, a więcej
odwagi było w jego głosie niż w sercu. - Jestem z SKR. Nie może mi pan zrobić krzywdy i mieć

nadziei, że uda się panu uciec.
Kapitan westchnął.
- Nie mogę zamknąć tej torby. To, co jest w środku, pragnie wyjść na wolność, na świeże powietrze,
i wykonać powierzone zadanie. Niech pan sobie nie myśli, że zaraz nadciągnie kawaleria, żeby
pana uratować. Podłączyłem się do pana hełmu i wysłałem wiadomość o awarii. Kwatera główna
jest przekonana, że pański system komunikacyjny jest chwilowo zepsuty. Minie dobrych kilka
godzin, zanim zaczną się o pana martwić.
Stary elf wyjął ze skórzanego mieszka stalowy przedmiot. Okazało się, że to druciana klatka,
wewnątrz której był maleńki, srebrny pająk z niesamowicie wyostrzonymi szczypcami - major
Zimozielony odniósł wrażenie, że ich koniuszki gdzieś znikają. Elf przytrzymał klatkę przed nosem
Zimozielonego. Pająk zaciskał i rozwierał szczypce w rozpaczliwym ataku głodu zaledwie
centymetry przed nosem majora.
- Są tak ostre, że przecinają powietrze - powiedział kapitan. Rzeczywiście, majorowi wydawało się,
że szczypce na ułamek sekundy pozostawiają bolesne szramy w miejscach, przez które przeszły.
Fakt, że pokazał więźniowi pająka, zmienił postawę starego elfa. Miał teraz władzę i wydawał się
wyższy. W oczach zaświeciły mu dwie czerwone kropeczki, chociaż w starej chacie nie było źródła
światła. Spod jego płaszcza wyzierał pomięty mundur, jaki kiedyś nosili oficerowie SKR.
- Teraz, mój młody elfie, zapytam tylko raz. Odpowiadaj szybko albo będziesz cierpiał, kiedy się
rozgniewam!
Major Zimozielony zatrząsł się z lęku i chłodu, ale mocno zaciskał usta. Kapitan pieszczotliwym
gestem pogładził policzek więźnia krawędzią klatki.
- Zadam ci teraz najważniejsze pytanie. Gdzie jest następne miejsce spotkania inicjacyjnego grupy
komendanta Bulwy?
Major mrugnął zalewanymi przez pot oczami.
- Miejsce inicjacji? Z ręką na sercu, kapitanie, nie wiem. Jestem w oddziale nowy.
Kapitan przytrzymał klatkę jeszcze bliżej twarzy majora. Srebrzysty pająk skoczył do przodu,
celując kleszczami w policzek majora.
- Miejsce spotkania wyznaczone przez Juliusza! -ryknął kapitan. - Nie ociągaj się!
- Nie - powiedział major przez zaciśnięte zęby. - Nie złamiesz mnie.
W głosie kapitana słychać było piskliwe tony szaleństwa.
- Nie widzisz, jak ja teraz żyję? W świecie ludzi, starzeję się.
Biedny major Zimozielony przygotowywał się w duchu na śmierć. Ta misja okazała się pułapką.
- Juliusz ukradł mi Oaza City - zawodził kapitan. -Wygnał mnie z miasta, jakbym był zwykłym
zdrajcą! Wypędził mnie do tego bagna, do świata ludzi. Kiedy sprowadzi kolejnego kaprala na
miejsce inicjacji, ja będę już na niego czekał z kilkoma starymi przyjaciółmi. Jeżeli nie
zdobędziemy Oaza City, zemścimy się na nim!
Kapitan przerwał w pół zdania. Już i tak za dużo
powiedział, a czas działał przeciwko niemu. Stwierdził, że musi z tym skończyć.
- Zjawiłeś się tu w poszukiwaniu zaginionego gnoma. Nie było jednak żadnego gnoma.
Zmanipulowaliśmy obrazy satelitarne, żeby złapać w pułapkę oficera policji Niższej Krainy. Dwa
lata czekałem, żeby Juliusz wysłał majora!
To miało sens. Tylko major mógłby znać miejsce inicjacji SKR.
- Skoro już wpadłeś w moje sidła, powiesz mi to, co chcę wiedzieć!
Stary elf ściskał nos majora Zimozielonego tak długo, aż zmusił go do wzięcia oddechu przez usta.
Wówczas, w ułamku sekundy, kapitan wcisnął metalową klatkę między zęby Zimozielonego i
otworzył bramkę. Srebrny pająk błyskawicznie zniknął w przełyku elfa. Kapitan odrzucił klatkę na
bok.
- Teraz, majorze, już pan nie żyje - powiedział. Zimozielony zgiął się wpół, kiedy szczypce pająka
zaczęły ciąć tkankę wykładającą jego żołądek.
- Oj, niedobrze. Rany wewnętrzne zawsze są źródłem największego bólu - komentował stary elf. -
Magia na chwilę cię uleczy, ale za kilka minut twoja moc zacznie zanikać i wtedy to maleństwo
wytnie sobie szczypcami drogę na świat.

Zimozielony wiedział, że to prawda. Ten pająk był z gatunku błękitnych tunelowców. Stworzenie
wykorzystywało szczypce jak zęby, rozgryzając mięso na miazgę, zanim wessało je w otwór
gębowy. Ulubioną metodą tunelowców było niszczenie ofiary od wewnątrz. Gniazdo tych małych
potworów byłoby w stanie powalić trolla. Jeden to aż nadto, żeby zabić elfa.
- Mogę ci pomóc, jeśli ty zgodzisz się pomóc mnie -powiedział kapitan.
Zimozielony syknął z bólu. Magia leczyła rany zadane przez pająka, ale proces leczenia był już
wyraźnie spowolniony.
- Nie. Niczego się ode mnie nie dowiesz!
- Dobrze. Umrzesz, a ja przepytam następnego oficera, którego poślą. Oczywiście on również może
odmówić współpracy. Cóż, mam mnóstwo pająków.
Zimozielony próbował myśleć. Musiał ujść z życiem, żeby ostrzec komendanta. Można to było
zrobić tylko w jeden sposób.
- Dobrze. Zabij pająka.
Kapitan chwycił policzek Zimozielonego w dwa palce.
- Najpierw chcę odpowiedzi. Gdzie jest następna inicjacja? I nie łżyj, bo i tak się dowiem.
- Na archipelagu Tern - jęknął z bólu major. Twarz starego elfa rozjaśnił tryumf szaleństwa.
- Znam te wyspy. A kiedy?
Zimozielony wymamrotał dwa słowa, wstydząc się za samego siebie:
- Za tydzień.
Kapitan poklepał jeńca po ramieniu.
- Dobra robota. Mądrze wybrałeś. Z pewnością jednak masz nadzieję, że wszystko to przeżyjesz i
ostrzeżesz mojego brata.
W morzu bólu Zimozielony dojrzał czerwone światełko ostrzegawcze. Brata? To był brat
komendanta Bulwy? Słyszał tę opowieść, każdy ją kiedyś słyszał.
Kapitan się uśmiechnął.
- Dobrze. Umrzesz, a ja przepytam następnego oficera, którego poślą. Oczywiście on również może
odmówić współpracy. Cóż, mam mnóstwo pająków.
Zimozielony próbował myśleć. Musiał ujść z życiem, żeby ostrzec komendanta. Można to było
zrobić tylko w jeden sposób.
- Dobrze. Zabij pająka.
Kapitan chwycił policzek Zimozielonego w dwa palce.
- Najpierw chcę odpowiedzi. Gdzie jest następna inicjacja? I nie łżyj, bo i tak się dowiem.
- Na archipelagu Tern - jęknął z bólu major. Twarz starego elfa rozjaśnił tryumf szaleństwa.
- Znam te wyspy. A kiedy?
Zimozielony wymamrotał dwa słowa, wstydząc się za samego siebie:
- Za tydzień.
Kapitan poklepał jeńca po ramieniu.
- Dobra robota. Mądrze wybrałeś. Z pewnością jednak masz nadzieję, że wszystko to przeżyjesz i
ostrzeżesz mojego brata.
W morzu bólu Zimozielony dojrzał czerwone światełko ostrzegawcze. Brata? To był brat
komendanta Bulwy? Słyszał tę opowieść, każdy ją kiedyś słyszał.
Kapitan się uśmiechnął.
- Teraz już znasz tajemnicę. Ja jestem osławionym kapitanem Turnballem Bulwą. Juliusz poluje na
własnego brata. Teraz ja zapoluję na niego.
Zimozielony skrzywił się, czując, że w żołądku otwiera mu się kilkanaście maleńkich ran.
- Zabij tego pająka - błagał.
Turnball Bulwa wyciągnął z kieszeni maleńką płaską piersiówkę.
- No dobrze. Nie miej jednak nadziei, że kogokolwiek ostrzeżesz. W strzałce, którą zostałeś
trafiony, była substancja wywołująca amnezję. Za pięć minut całe to wydarzenie będzie jak sen,
którego nie potrafisz sobie przypomnieć. Kapitan Bulwa otworzył piersiówkę, a Zimozielony z ulgą
wyczuł silny aromat mocnej kawy. Błękitny tunelowiec to stworzenie bardzo aktywne i precyzyjnie
zbudowane, o niesłychanie wrażliwym sercu. Kiedy w krwiobiegu Zimozielonego znajdzie się

kawa, wywoła u pająka zawał.
Turnball Bulwa wlał gorący napój w gardło Zimozielonego. Major się zakrztusił, ale jakoś połknął
parzący usta płyn. Po kilku sekundach pająk zaczął się rzucać w żołądku, aż w końcu jego
niszcząca działalność ustała. Zimozielony westchnął z ulgą, zamknął oczy i skupił się na tym, co się
stało.
- Bardzo dobrze - zachichotał kapitan Bulwa. - Próbujesz wzmocnić wspomnienia, żeby można je
było wywołać podczas hipnozy. Na twoim miejscu nie zadawałbym sobie trudu. Podałem ci coś, co
jest w zasadzie nieregulaminowe. Będziesz miał szczęście, jeżeli sobie przypomnisz, jaki kolor ma
niebo.
Zimozielony zwiesił głowę. Zdradził swojego komendanta, a wszystko na nic! Za tydzień Juliusz
Bulwa wpadnie prosto w pułapkę zastawioną na wyspach Tern. Ujawnił złoczyńcy nową
lokalizację.
Turnball zapiął płaszcz, ukrywając pod nim mundur.
- Żegnam pana, majorze. Dziękuję za pomoc. Będzie pan miał przez pewien czas kłopoty z
koncentracją, ale kiedy wróci panu świadomość i siła woli, bariery te znikną same.
Kapitan Bulwa otworzył drzwi i wyszedł prosto w noc. Zimozielony przyglądał mu się przez
chwilę, a w następnej sekundzie nie mógłby przysiąc, że kapitan w ogóle tu kiedykolwiek był.

Rozdział 2
COŚ TU ŚMIERDZI RYBĄ
Bulwar Królów, Oaza City, Niższa Kraina, tydzień później...
Kąpitaii Holly Nieduża pełniła służbę patrolową na Bulwarze Królów. Funkcjonariusze policji
Niższej Krainy mieli obowiązek patrolować ulice dwójkami, ale po drugiej stronie rzeki
rozgrywano ligowy mecz w zgniotkę, jej partner patrolował więc okolice boiska na stadionie
Westside.
Holly przechadzała się bulwarem doskonale widoczna w skomputeryzowanym uniformie
policjantki z drogówki. Uniform był do pewnego stopnia chodzącym znakiem drogowym, który
potrafił wyświetlać wszystkie najpowszechniej spotykane komendy, a także do ośmiu linii tekstu
widocznego na sporej plakietce umieszczonej na klatce piersiowej. Był również zakodowany na jej
głos - jeżeli na przykład Holly kazała kierowcy się zatrzymać, komenda ukazywała się także,
świecąc żółtymi światełkami, na całej szerokości jej klatki piersiowej.
Wcielenie się w chodzący znak drogowy nie było marzeniem Holly, kiedy zapisywała się do
Akademii SKR, ale każdy kapral musiał odsłużyć swoje w policji drogowej, zanim pozwolą mu na
specjalizację. Holly patrolowała ulice już od ponad sześciu miesięcy i były momenty, kiedy
wydawało jej się, że nigdy nie dadzą jej szansy w SKRZAT. Jeżeli dowództwo pozwoliłoby jej
spróbować i przeszłaby inicjację, byłaby pierwszym oficerem płci żeńskiej, któremu udało się
dostać w szeregi SKRZAT. Fakt ten wcale nie peszył Holly Niedużej, wręcz przeciwnie - tylko
wzmagał jej upór. Zamierzała nie tylko przejść inicjację, lecz także pobić wynik punktowy, słynny
rekord ustanowiony przez kapitana Trouble'a Morszczyna.
Tego popołudnia na bulwarze było spokojnie. Wszyscy przenieśli się na Westside i z zapałem
pałaszowali warzywne frytki i grzybowe hamburgery. Wszyscy oprócz niej, kilkudziesięciu innych
funkcjonariuszy służb publicznych i właściciela campingowego wahadłowca zaparkowanego
niezgodnie z przepisami po drugiej stronie parkingu na tyłach restauracji.
Holly przeskanowała kod kreskowy purpurowego wozu campingowego, przejeżdżając czujnikiem
rękawicy nad plakietką umieszczoną na zderzaku. Kilka sekund później centralny serwer SKR
przesłał do jej hełmu plik z danymi pojazdu. Należał on do pana E. Phybera, duszka z kilkoma już
wykroczeniami drogowymi w kartotece.
Holly oderwała rzepy osłony przykrywającej mały ekran komputerowy umieszczony na jej
nadgarstku. Otworzyła program mandatów za złe parkowanie i posłała mandat wprost na konto
pana Phybera. Fakt, że wlepianie mandatu kierowcy poprawiało jej samopoczucie, sprawiał, że
Holly z coraz większym przekonaniem myślała o wyrwaniu się z drogówki.
W wozie campingowym coś się poruszyło. Coś dużego. Cały pojazd zakołysał się na osiach. Holly

zastukała energicznie w przyciemniane okno.
- Niech pan opuści pojazd, panie Phyber.
Nie dotarła do niej żadna odpowiedź z wnętrza wozu, a pojazd znów wyraźnie się zakołysał. W
środku coś było. Coś znacznie większego od duszka.
- Panie Phyber. Niech pan otwiera, w przeciwnym razie będę musiała dokonać przeszukania.
Holly próbowała bezskutecznie zajrzeć do środka przez przyciemniane szyby: jej uliczny hełm nie
miał filtrów penetracyjnych. Czuła, że wewnątrz wozu jest jakieś zwierzę. To poważne
przestępstwo - przewożenie zwierząt w prywatnym pojeździe było zdecydowanie zabronione. Nie
wspominając o tym, że okrutne. Może i Lud Wróżek spożywa mięso pewnych gatunków zwierząt,
ale na pewno nie trzyma ich w domach w charakterze przytulanek. Jeżeli ta osoba przemycała
jakieś zwierzęta, było całkiem możliwe, że kupowała je wprost z powierzchni.
Holly położyła obie dłonie na bocznym panelu wozu i popchnęła, jak najmocniej potrafiła. Cały
wóz campingowy zaczął natychmiast wierzgać i wibrować, niemal przewracając się na bok. Holly
odsunęła się na krok. Będzie musiała to zgłosić.
- Przepraszam... Pani władzo, czy coś się stało? Tuż obok niej, machając skrzydełkami, unosił się
duszek. Duszki unoszą się w ten sposób, kiedy są zdenerwowane.
- Czy to jest pański pojazd?
Skrzydełka duszka zaczęły bić jeszcze szybciej, unosząc go kolejne trzydzieści centymetrów nad
chodnikiem.
- Tak, pani władzo. Eloe Phyber. Pojazd jest zarejestrowany na mnie.
Holly podniosła wizjer hełmu.
- Niech pan wyląduje. Latanie na bulwarze jest dozwolone, ale w ograniczonym zakresie. Nie widzi
pan? Są przecież znaki.
Phyber delikatnie wylądował.
- Oczywiście, pani władzo. Proszę się nie gniewać.
Holly przyglądała się uważnie twarzy Phybera, starając się znaleźć oznaki poczucia winy.
Bladozielona skóra duszka była mokra od potu.
- Coś pana niepokoi, panie Phyber? Pytany uśmiechnął się niepewnie.
- Nie. Niepokoi? Nigdy w życiu. Trochę się spieszę, to wszystko. Wie pani, to obecne tempo życia,
człowiek zawsze się spieszy.
Wóz campingowy zatrząsł się na osiach.
- Co ma pan w środku? - spytała Holly.
Uśmiech Phybera zamarł.
- Nic. Tylko kilka półek upakowanych jedna na drugiej. Pewnie któraś spadła.
Łgał. Teraz Holly była tego pewna.
- Naprawdę? To musi być tam sporo tych półek, bo coś spadło już piąty raz. Proszę otworzyć.
Skrzydełka duszka zaczęły znowu intensywnie pracować góra - dół.
- Chyba nie muszę. Nie potrzebuje pani do tego nakazu?
- Nie. Potrzebuję prawdopodobnej przyczyny. Mam zaś powody przypuszczać, że transportuje pan
nielegalnie zwierzęta.
- Zwierzęta? To śmieszne. Tak czy owak, nie mogę otworzyć wozu campingowego, bo chyba
zgubiłem chip.
Holly wyciągnęła z kieszeni na pasku narzędzie Omni i położyła czujnik na tylnych drzwiach wozu
campingowego.
- No dobrze. Oznajmiam panu, że otwieram ten pojazd, żeby zbadać ewentualną możliwość
obecności zwierząt.
- Nie powinniśmy poczekać na adwokata?
- Nie. Gdybyśmy czekali na adwokata, obawiam się, że te zwierzęta zdechłyby ze starości.
Phyber cofnął się o metr.
- Gdybym był na pani miejscu, nie robiłbym tego. - Nie. Na pewno by pan tego nie robił.
Narzędzie Omni piknęło i tylne drzwi furgonetki otworzyły się na oścież. Holly zobaczyła przed
sobą ogromny, trzęsący się sześcian pomarańczowej galarety. To był hydrożel, którego używa się

między innymi do bezpiecznego transportowania delikatnych owoców morza. Stworzenia morskie
wciąż mogą w nim oddychać, ale oszczędza się im gwałtownych wstrząsów na nierównościach
podczas podróży. Wewnątrz pojazdu walczyła o życie ławica makreli. Ryby były niewątpliwie
przeznaczone do sprzedaży w nielegalnej restauracji.
Żel może by i utrzymał nadany mu kształt, gdyby ławica nie postanowiła ruszyć w kierunku
światła. Współ-
nym wysiłkiem makrele wywlokły sześcian żelu ze środka wozu campingowego wprost na
zewnątrz. Zadziałała grawitacja i trzęsąca się galareta eksplodowała, ochlapując Holly od stóp do
głów. Natychmiast zatopiła ją fala przypływu złożona z żelu zmieszanego z rybami. Śmierdzący żel
zaś znalazł w jej mundurze otwory, o których istnieniu nie miała zielonego pojęcia.
- D'Arvit! - zaklęła Holly i klapnęła ciężko na tyłek. Niestety - w tym samym momencie jej
kombinezon się rozjarzył, ponieważ z kwatery głównej policji nadszedł komunikat informujący ją,
że komendant Juliusz Bulwa każe jej się zameldować w trybie pilnym.
Komenda policji SKR
Holly zrzuciła Phybera przy kontuarze, za którym siedział sierżant dyżurny, a następnie ruszyła co
sił w nogach przez wewnętrzny dziedziniec wprost do gabinetu Juliusza Bulwy. Jeżeli komendant
SKRZAT chciał, żeby się u niego zameldowała, nie miała zamiaru pozwolić, by czekał. To mogła
być jej inicjacja. W końcu.
W gabinecie komendanta już ktoś był. Holly widziała przez matowe szkło poruszające się głowy.
- Kapral Nieduża do komendanta Bulwy - rzuciła sekretarce zdyszana.
Sekretarka - chochlik w średnim wieku z niewiarygodnie różową trwałą na głowie - podniosła na
moment wzrok znad dokumentów, by po chwili całkowicie porzucić pracę i całą uwagę poświęcić
Holly.
- Chcesz wejść do komendanta, mimo że tak wyglądasz?
Holly strząsnęła kilka kropel hydrożelu z kombinezonu.
- Tak. To tylko żel. Wykonywałam zadanie. Komendant zrozumie.
- Na pewno?
- Na sto procent. Nie mogę tam nie wejść. Uśmiech sekretarki był zatruty pewną nutką złośliwości.
- W porządku. Wchodź.
Każdego innego dnia Holly poczułaby, że coś jest nie tak, ale akurat wtedy niczego nie zauważała.
Weszła wprost do gabinetu Juliusza Bulwy...
Wewnątrz stało przed nią dwóch ludzi. Był sam Juliusz Bulwa - elf o mocnej, szerokiej klatce
piersiowej, krótko ściętych, gęstych włosach i z cygarem z suszonych leśnych grzybów wciśniętym
w kącik ust. Holly rozpoznała również kapitana Trouble'a Morszczyna, jedną z naj-
jaśniej świecących gwiazd SKRZAT. Był legendą, mówiło się o nim w barach policyjnych,
podobno zaliczył kilkanaście udanych operacji zwiadowczych w czasie krótszym niż rok.
Bulwa zamarł, widząc Holly.
- Tak? O co chodzi? Czy mamy jakąś awarię hydrauliczną?
- N... Nie - wybąkała Holly. - Kapral Holly Nieduża melduje się na rozkaz, panie komendancie.
Bulwa stał, a na jego policzkach wykwitły czerwone plamy. Komendant nie wyglądał w tym
momencie na szczęśliwego elfa.
- Nieduża. Jesteście dziewczyną?
- Tak jest, panie komendancie. Winna wszystkich związanych z tym zarzutów.
Bulwie nie spodobało się jej poczucie humoru.
- Nie jesteśmy na randce, Nieduża. Zatrzymajcie dla siebie te dowcipy.
- Tak jest. Żadnych żartów.
- Dobrze. Założyłem, że jesteście mężczyzną ze względu na wyniki testów na maszynach
latających. Nigdy przedtem nie było w siłach policyjnych kobiety, która osiągałaby tak dobre
wyniki.
- Wiem o tym, panie komendancie. Bulwa usiadł na skraju biurka.
- Jesteście osiemnastą kobietą, której udało się dojść aż do tego momentu w procesie inicjacji. Jak
dotąd, żadna nie zdała. Biuro do spraw Równouprawnienia wydziera się na mnie, twierdzą, że

jestem seksistą, mam więc zamiar dopilnować waszej inicjacji osobiście.
Holly przełknęła ślinę.
- Osobiście?
Bulwa się uśmiechnął.
- Właśnie, kapral. Tylko ja i wy, i nasza mała przygoda. Co o tym myślicie?
- Świetnie, panie komendancie. To przywilej.
- Dobra dziewczyna. Duch w narodzie nie ginie. - Bulwa powąchał powietrze. - Co to za zapach?
- Miałam służbę na mieście. Musiałam się uporać z przemytnikiem ryb.
Bulwa znów powąchał powietrze.
- Tak mi się zdawało, że czuję ryby. Wasz mundur jest jakby trochę pomarańczowy.
Holly dźgnęła palcem fragment trzęsącego się żelu na ramieniu.
- To hydrożel. Przemytnik wykorzystywał go do transportu ryb.
Bulwa wstał z biurka.
- Wiecie, Nieduża, co naprawdę robią funkcjonariusze SKRZAT?
- Tak jest, panie komendancie. Funkcjonariusz SKRZAT śledzi uciekinierów z Ludu Wróżek, którzy
wymknęli się na powierzchnię.
- Na powierzchnię, Nieduża. Tam, gdzie mieszkają ludzie. Musimy się wmieszać w tłum i
pozostawać niewidzialni. Sądzicie, że to się wam uda?
- Tak jest, panie komendancie. Uważam, że mi się uda. Bulwa splunął resztką cygara w kierunku
urządzenia do recyklingu.
- Chciałbym w to wierzyć. Może bym i uwierzył, gdyby nie to. - Bulwa wskazał wyprostowanym
sztywno palcem na coś znajdującego się na piersiach Holly.
Holly spojrzała w dół. Komendant na pewno nie przejmowałby się kilkoma kawałkami żelu
śmierdzącego rybą. Nie o to mu chodziło.
Szeroka plakietka tekstowa na jej piersiach wyświetlała jedno słowo. Dużymi literami. To samo
słowo, które Holly wykrzyknęła, gdy hydrożel zastygał na wyświetlaczu.
- D'Arvit - przeklęła Holly pod nosem, zupełnie przypadkiem wypowiadając słowo, które zostało
utrwalone na jej klatce piersiowej.
El
Cała trójka przeszła prosto do El - kanału ciśnieniowego, który wyłaniał się w archipelagu Tara w
Irlandii. Kapralom nie dawano ani chwili na przygotowania, ponieważ gdyby udało im się
awansować do SKRZAT, też nie mieliby na to nawet odrobiny czasu. Przestępcy ze świata wróżek
nie uciekali na powierzchnię w czasie ustalonym z siłami policji. Zwiewali, kiedy mieli na to
ochotę, a oficer SKRZAT musiał być gotów do ruszenia za nimi natychmiast.
Na powierzchnię jechali przez kanał wentylacyjny wahadłowcem SKR. Holly nie dostała żadnego
uzbrojenia, skonfiskowano jej hełm. Pozbawiono ją też wszelkiej magii, przekłuwając szpilką
kciuk. Szpilka wkłuwała się w jej skórę tak długo, aż wypaliła się ostatnia kropla magii próbującej
leczyć rankę.
Kapitan Trouble Morszczyn wyjaśnił jej powody takiego postępowania, kiedy za pomocą własnej
magii leczył maleńką rankę kapral Niedużej.
- Bywa i tak, że zostajesz na powierzchni bez niczego, bez broni, bez łączności i bez magii. Wciąż
jednak musisz śledzić uciekiniera, który prawdopodobnie próbuje wyśledzić ciebie. Jeżeli to ci się
nie uda, nigdy nie dostaniesz się do SKRZAT.
Holly się tego spodziewała. Wszyscy słyszeli od różnych weteranów historie o inicjacji.
Zastanawiała się, w jakim opuszczonym przez Boga i ludzi zakątku ich zrzucą i na co będzie
musiała polować.
Przez bulaje wahadłowca patrzyła, jak pojazd płynie kanałem. Kanały były szerokimi,
podziemnymi kominami wydrążonymi przez gorącą magmę, wznoszącymi się spiralnie od wnętrza
ziemi aż na powierzchnię. Mieszkańcy kraju wróżek oczyścili wiele takich kominów w różnych
zakątkach świata i na obu końcach zbudowali przystanie dla wahadłowców. W miarę jak
technologia ludzka stawała się coraz bardziej zaawansowana, wiele przystani trzeba było zniszczyć
albo porzucić. Jeżeli Błotniaki znalazłyby port wróżek, miałyby otwartą drogę bezpośrednio do

miasta Oaza City.
W sytuacjach nadzwyczajnych oficerowie SKRZAT podróżowali, wykorzystując rozbłyski magmy,
schowani w tytanowych kapsułach wyrzucanych na powierzchnię ziemi. Był to najszybszy sposób
pokonania siedmiu tysięcy kilometrów na powierzchnię. Dzisiaj podróżowali zwartą grupą
wahadłowcem SKR, poruszając się z relatywnie niewielką prędkością tysiąca dwustu kilometrów
na godzinę. Bulwa ustawił właściwe położenie autopilota i wrócił na tył wahadłowca, żeby udzielić
Holly ostatnich informacji.
- Udajemy się w kierunku wysp Tern - powiedział komendant, uaktywniając hologramową mapę na
stole konferencyjnym. - Jest to niewielki archipelag położony na wschód od wybrzeża Irlandii.
Dokładniej mówiąc, udajemy się na Tern Mór, największą wyspę archipelagu. Ma tylko jednego
mieszkańca, Kierana Rossa, który zajmuje się ochroną przyrody. Ross co miesiąc jeździ do
Dublina, żeby złożyć sprawozdanie w Departamencie Ochrony Środowiska. Zatrzymuje się
przeważnie w hotelu Morrisson, a następnie udaje się na przedstawienie do teatru Abbey. Nasi
ludzie z działu technicznego potwierdzili, że zameldował się już w hotelu, mamy więc do
dyspozycji trzydziestosześciogodzinne okno.
Holly skinęła głową. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowali, byli ludzie wtrącający się do ich ćwiczeń.
Realistyczne ćwiczenia to jedno, ale nie kosztem ujawnienia faktu istnienia Ludu Wróżek.
Bulwa wszedł w hologram i wskazał jakieś miejsce na mapie.
- Lądujemy tutaj, w Zatoce Fok. Wahadłowiec wysadzi was, Nieduża, i kapitana Morszczyna na
plaży. Ja wysiadam w innym miejscu. Później wszystko jest proste. Wy polujecie na mnie, a ja
poluję na was. Kapitan Morszczyn będzie zapisywał wasze postępy, kapral, w celu ich późniejszej
oceny. Po zakończeniu ćwiczeń ja osobiście
ocenię wasz dysk i zobaczę, czy macie te cechy, które kwalifikowałyby was do SKRZAT.
Funkcjonariusze w trakcie inicjacji podczas całego ćwiczenia przeważnie obrywają kilka razy farbą,
tym się więc nie przejmujcie. Ważne jest, do jakiego stopnia będziecie potrafili mi to utrudnić.
Bulwa zdjął z półki na ścianie pistolet używany do paintballa i rzucił go Holly.
- Oczywiście jest jeden sposób, żeby obejść proces oceny i wejść prosto w program szkoleniowy.
Trafisz mnie, zanim ja trafię ciebie, a jesteś w oddziale. Nie będzie więcej pytań. Mam za sobą całe
wieki doświadczenia w pracy na ziemi, obwody mi się grzeją od magii i mam do dyspozycji
wahadłowiec pełen różnego rodzaju broni.
Holly cieszyła się z tego, że już siedzi na tyłku. Spędziła setki godzin na symulatorach, ale w
zasadzie tylko dwa razy była na powierzchni. Raz podczas szkolnej wycieczki w lasach
deszczowych Ameryki Południowej i drugi raz na wyprawie rodzinnej do Stonehenge. Jej trzecia
wizyta na powierzchni ziemi będzie miała charakter trochę bardziej ekscytujący.

Rozdział 3
WYSPA NIESPEŁNIONYCH MARZEŃ
Tern Mór
Słońce wypaliło już do cna poranną mgłę i leżąca tuż obok wybrzeża Irlandii Tern Mór wyłaniała
się stopniowo jak wyspa duchów. Najpierw nie było nic oprócz gęstych chmur, a już po chwili
przez mgłę przebijały się ostre granie i skały. Holly przyglądała się krajobrazowi przez bulaj.
- Wesoła wysepka - rzuciła. Bulwa żuł cygaro w kąciku ust.
- Nic na to nie poradzę, pani kapral. Wciąż prosimy zbiegów, żeby ukrywali się gdzieś, gdzie jest
ciepło, ale niech mnie kule biją, jeżeli zdarzy się jakiś, co nas posłucha.
Komendant wrócił do kokpitu. Czas już przełączyć się na sterowanie ręczne i wylądować.
Wyspa wyglądała jak z jakiegoś horroru. Z oceanu wynurzały się ciemne skały, rozbryzgi piany
morze wyrzucało nad linię wody. Cienka warstwa roślinności desperacko czepiała się skał,
trzepocząc bezładnie nad wodą jak grzywka, która nie daje się uczesać.
„Nic dobrego mnie tutaj nie spotka" - pomyślała Holly.
Trouble Morszczyn klepnął ją w ramię, przepędzając podły nastrój.
- Głowa do góry, Nieduża. Przynajmniej jesteście dosyć daleko. Kilka dni na powierzchni jest warte
każdej ceny. Powietrze jest tu tak słodkie, że aż trudno uwierzyć. Słodkie jak niebiosa.

Holly próbowała się uśmiechnąć, ale była zbyt zdenerwowana.
- Czy komendant zazwyczaj osobiście nadzoruje inicjacje?
- Bez wyjątku. Choć to pierwsza inicjacja na zasadzie jeden na jednego. Zazwyczaj, żeby się nie
znudzić, śledzi kilku kandydatów. Ale wy macie go tylko dla siebie, bo chodzi o sprawę
równouprawnienia kobiet. Gdy oblejecie, Juliusz nie chce, żeby mu się Biuro do spraw
Równouprawnienia wtrącało i narzekało, że coś źle zrobił.
Holly cała się zjeżyła.
- Gdy obleję?
Trouble puścił do niej oko.
- Powiedziałem „gdy"? Miałem na myśli „jeżeli". Oczywiście jeżeli.
Holly poczuła, że czubki jej spiczastych uszu drgają. Czy ta cała podróż to jakaś szarada? Czy
komendant już miał gotowy raport na jej temat?
Wylądowali na Plaży Fok, która była pozbawiona fok i piasku. Wahadłowiec miał kamuflaż w
postaci ekranów plazmowych rzucających projekcję otoczenia na zewnętrzne płyty osłonowe
pojazdu. Kiedy Trouble Morszczyn otwierał właz, dla przygodnego obserwatora wyglądało to
tak, jakby jakieś drzwi otwierały się wprost na niebie.
Holly i Trouble wyskoczyli na żwir, którym usiany był brzeg, i natychmiast uciekli od wody, żeby
nie opryskały ich fale.
Bulwa otworzył bulaj.
- Masz dwadzieścia minut, żeby się rozpłakać albo zmówić modlitwę, albo zrobić to, co w takich
wypadkach robią kobiety. Później zaczynam cię szukać.
Holly spojrzała na niego twardo.
- Tak jest, panie kapitanie. Natychmiast zabieram się do płakania. Jak tylko pan zniknie za
horyzontem.
Bulwa na wpół się uśmiechnął, na wpół skrzywił twarz w grymasie.
- Mam nadzieję, że twoje umiejętności są warte czeków, jakie wystawiasz swoim gadaniem.
Holly nie miała pojęcia, czym jest czek, ale powiedziała sobie, że teraz nie czas o to pytać. Bulwa
odpalił silnik i wystartował, płynął nad wzgórzami niskim, łagodnym łukiem. Po wehikule pozostał
na niebie tylko delikatny, pełgający, przezroczysty ślad.
Holly odkryła, że nagle zrobiło jej się zimno. Oaza City było w pełni klimatyzowane, a jej mundur
policjanta drogówki nie był ogrzewany. Zauważyła, że kapitan Morszczyn reguluje termostat na
swoim komputerze.
- No cóż - powiedział Trouble. - Nie ma sensu, żeby obojgu nam było zimno. Ja już swoją inicjację
przeszedłem.
- Ile razy oberwałeś z pistoletu na farbę? - spytała Holly.
Trouble z niechęcią skrzywił twarz.
- Osiem. A i tak byłem najlepszy z grupy. Komendant Bulwa przemieszcza się bardzo szybko jak na
oldboja, poza tym ma do dyspozycji sprzęt za sporą kasę.
Holly postawiła kołnierz, żeby się osłonić przed chłodnym, atlantyckim wiatrem. -Jakieś rady na
koniec?
- Niestety, chyba nie. Jak tylko włączę kamerę, regu-lamin zabrania mi się nawet do ciebie
odzywać.
Kapitan Morszczyn dotknął guzika na hełmie i czerwone światełko zamrugało na Holly.
-Jedno, co ci mogę powiedzieć, to że gdybym był na twoim miejscu, już bym stąd zmykał. Juliusz
nie będzie tracił czasu, ty też nie powinnaś więc marnować ani sekundy.
Holly rozejrzała się dookoła. .Wykorzystaj wszystko, co daje ci środowisko - tak mówiły
podręczniki. -Wszystko to, co podsuwa ci natura". Tutaj ta maksyma nie zdała się na nic. Wysypaną
kamyczkami plażę ograniczała ostro pnąca się po obu stronach skała, a z trzeciej strony błotniste
zbocze. Tylko tamtędy można było się wydostać, lepiej więc, jeżeli ruszy w tamtą stronę, zanim
komendant usadowi się na samej górze. Pobiegła szybko w kierunku zbocza, postanawiając w
duchu, że wyjdzie z tych ćwiczeń z twarzą i nie straci szacunku dla samej siebie.
Zobaczyła jakiś rozbłysk kątem oka. Zatrzymała się w pół kroku.

- To nie fair - powiedziała, wskazując w tamtą stronę. Trouble spojrzał na drugą stronę wysypanej
kamyczkami plaży.
- Co? - spytał, choć miał się nie odzywać.
- Zobacz sam. Płachta folii projekcyjnej. Ktoś się ukrywa na plaży. Masz wsparcie, na wypadek
gdyby jakiś kapral okazał się trochę za szybki dla oldbojów?
Trouble natychmiast zdał sobie sprawę z powagi sytuacji.
- D'Arvit - warknął, sięgając po broń.
Kapitan Morszczyn szybko złapał za broń. Udało mu się nawet wyjąć ją z kabury, zanim zza folii
projekcyjnej zobaczyli rozbłysk karabinka snajperskiego. Pocisk trafił go w górną część ramienia,
okręcił wokół osi i rzucił na mokre skały.
Holly skoczyła w prawo i zygzakiem pobiegła między kamieniami. Jeżeli będzie w ruchu, snajper
może jej nie namierzyć. Czepiała się palcami błotnistego zbocza, kiedy z ziemi wyłonił się drugi
snajper, strząsając z siebie płachtę folii projekcyjnej.
Ten nowy - krasnal o szerokiej klatce piersiowej -trzymał w rękach największą strzelbę, jaką Holly
kiedykolwiek widziała.
- Niespodzianka! - wyszczerzył zęby, pokrzywione i żółte.
Strzelił i impuls lasera przywalił Holly w splot słoneczny jak młot wikingów. Tak właśnie działają
karabiny Neutrino - nie zabijają, ale strzał jest bardziej bolesny niż uderzenie wiadra pełnego
zastygłego betonu.
Holly oprzytomniała i natychmiast tego pożałowała. Siedziała pochylona do przodu na za dużym
fotelu, do którego ją przywiązali, i wymiotowała na własne buty. Siedzący obok niej Trouble
Morszczyn był zajęty tą samą czynnością. Co tu się dzieje? Broń laserowa przecież nie daje
efektów ubocznych, chyba że ktoś jest na nią uczulony, a ona nie była.
Holly rozejrzała się wokół i wstrzymała oddech. Znajdowali się w niewielkim, byle jak
otynkowanym pomieszczeniu. Pośrodku stał olbrzymi stół. Olbrzymi stół czy też stół, przy którym
siadywali ludzie? Byli w ludzkim domostwie? To by wyjaśniało mdłości. Wchodzenie do ludzkich
siedzib bez pozwolenia było surowo zabronione. Ceną za łamanie zasad edyktu była utrata magii i
mdłości. Pamięć podsunęła jej szczegóły sytuacji, w której się
znalazła. Podczas ćwiczeń inicjacyjnych wpadła w zasadzkę zastawioną przez dwie wróżki na
plaży. Czy to jakiś ekstremalny test? Spojrzała na ciężko opadającą na piersi głowę kapitana
Morszczyna. Obrazek dosyć realistyczny jak na test.
Otworzyły się skrzypiące stare drzwi, przez które wszedł wiekowy elf.
- Widzę, że wam niedobrze. Mdłości czarownika albo też podręcznikowe rzyganie, jak to nazywają
młodsze wróżki. Nie przejmujcie się, wkrótce minie.
Elf wyglądał na starszego niż wszyscy przedstawiciele Ludu Wróżek, których Holly w życiu
widziała. Miał
na sobie pożółkły mundur SKR. Cały obrazek był jak kadr ze starego filmu. Elf natknął się na
spojrzenie Holly.
- Ach, tak - powiedział, poprawiając koronki munduru. - Moja finezja blaknie. Przekleństwo życia
bez magii. Wszystko blaknie, nie tylko ubrania. Jeśli popatrzyłabyś mi w oczy, nigdy byś nie
zgadła, że jestem zaledwie o jeden wiek starszy niż mój brat.
Holly spojrzała mu w oczy.
- Brat?
Siedzący obok niej Trouble poruszył się, splunął na podłogę i uniósł głowę. Holly usłyszała, jak
głośno wciąga powietrze.
- O, bogowie! Turnball Bulwa.
Holly zakręciło się w głowie. Bulwa? Brat. To był brat komendanta!
Turnball był wniebowzięty.
- W końcu ktoś mnie pamięta. Zaczynałem już myśleć, że popadłem w zapomnienie.
- Pisałem pracę z historii starożytnej - odparł Trouble. - Zajmujesz całą stronę w rozdziale
poświęconym oszalałym kryminalistom.
Turnball próbował sprawiać wrażenie mało zainteresowanego, ale oczy lśniły mu ciekawością.

- Powiedz no, co piszą na tej stronie?
- Piszą, że byłeś zdrajcą. Kapitanem, który zamierzał zatopić część Oaza City tylko po to, żeby
pozbyć się konkurenta, próbującego cię wypchnąć z nielegalnego interesu w kopalni. Czytałem, że
gdyby nie zatrzymał cię twój brat, kiedy miałeś już palec na przycisku, zginęłaby połowa miasta.
- To śmieszne - powiedział Turnball obrażony. - Zleciłem inżynierom przestudiowanie planów i
rysunków technicznych. Nie byłoby reakcji łańcuchowej. Kilkaset osób by zginęło. Wielkie mi coś.
- Jak ci się udało uciec z więzienia? - spytała Holly. Turnball urósł o kilka centymetrów.
- Nawet dnia nie spędziłem za kratkami. Nie jestem
zwykłym kryminalistą. Na szczęście Juliuszowi zabrakło zimnej krwi, żeby mnie zabić, udało mi
się więc uciec. Od tamtego dnia braciszek na mnie poluje. Ale to się dzisiaj skończy.
- O to więc w tym wszystkim chodzi? O zemstę?
- Częściowo - przyznał Turnball. - Ale również o wolność. Juliusz jest jak pies, który się dorwał do
kości. Nie puści jej. Na długo odebrał mi szansę, żeby choć raz skończyć drinka, nie oglądając się
za ramię. W ciągu ostatnich pięciuset lat mieszkałem w dziewięćdziesięciu sześciu domach. W
osiemnastym wieku znalazłem bajkową willę niedaleko Nicei. - Spojrzenie starego elfa zamgli-
to się. - Byłem tam taki szczęśliwy. Wciąż czuję zapach oceanu. Musiałem spalić dom aż do
fundamentów, bo Juliusz deptał mi po piętrach.
Holly powoli kręciła dłońmi, próbując poluzować więzy na nadgarstkach. Turnball zauważył ten
ruch.
- Nie rób sobie kłopotu, moja droga. Robię te węzły od wieków. To jedna z pierwszych
umiejętności, których uczysz się jako uciekinier. Tak przy okazji gratuluję. Kobieta wyznaczona do
inicjacji. Założę się, że mojemu braciszkowi się to nie podoba. Zawsze był po trosze seksistą.
- Tak - odparła Holly. - Ty zaś jesteś prawdziwym dżentelmenem.
- Touche - odrzekł Turnball. - Jak się kiedyś mawiało we Francji.
Z twarzy kapitana Trouble'a znikł zielony kolorek.
- Nie wiem, jaki masz plan, ale ode mnie żadnej pomocy się nie spodziewaj.
Turnball stanął przed Holly i podniósł jej brodę zakrzywionym paznokciem.
- Nie spodziewam się od ciebie pomocy, kapitanie. Spodziewam się pomocy od tej ślicznotki. Jeżeli
chodzi o ciebie, spodziewam się tylko, że trochę sobie pokrzy-czysz, zanim umrzesz.
Turnball miał dwóch wspólników - ponurego krasnala i duszka nielota. Komendant Bulwa wezwał
ich do pokoju, żeby się przedstawili. Krasnolud nazywał się Bobb i nosił sombrero z szerokim
rondem, żeby słońce nie padało na jego delikatną krasnoludzką skórę.
- Bobb jest najlepszym włamywaczem w świecie przestępczym tuż po Mierzwie Grzebaczku -
wyjaśniał Turnball, z gracją oplatając ramieniem potężne plecy przysadzistego krasnala. - Choć, z
drugiej strony, w przeciwieństwie do sprytnego Grzebaczka nie ma głowy do planowania. Bobb
popełnił wielki błąd, kiedy podkopał się pod dom kultury podczas balu charytatywnego komendy
policji. Od tego czasu ukrywa się na powierzchni. Tworzymy dobry zespół. Ja planuję, on kradnie. -
Odwrócił się teraz do duszka i okręcił go na pięcie. Tam, gdzie powinny wyrastać skrzydła, były
tylko dwie wypukłości na porośniętej bliznami tkance.
- Unix wdał się w bójkę z trollem i przegrał. Kiedy go znalazłem, był w stanie śmierci klinicznej.
Oddałem mu ostatnie resztki magii, żeby przywrócić go do życia, i do dzisiaj nie wiem, czy mnie za
to nienawidzi, czy kocha. Jest jednak lojalny. Poszedłby za mną w ogień, aż do środka ziemi.
Zielonkawa twarz duszka nie wyrażała żadnych uczuć, oczy miał puste jak wymazane dyskietki. To
właśnie te dwie wróżki złapały Holly i Trouble'a w pułapkę na wysypanej kamykami plaży.
Turnball zerwał z klatki piersiowej Holly identyfikator z jej imieniem i nazwiskiem.
- Plan jest taki. Wykorzystamy obecną tu kapral Niedużą, żeby zwabić Juliusza. Jeżeli spróbujesz
go ostrzec, kapitan umrze w straszliwych męczarniach. Mam w torbie pająka z gatunku błękitnych
tunelowców, który w ciągu kilku sekund rozedrze kapitanowi wnętrzności na strzępy. Ponieważ
znajduje się w ludzkiej siedzibie, nie będzie miał ani kropli magii, żeby złagodzić ból. Twoja rola
będzie następująca: usiądziesz na łące i poczekasz, aż przyjdzie po ciebie Juliusz. Gdy już
przyjdzie, my go zgarnie- my. To bardzo proste. Będą z tobą Unix i Bobb. Ja tu poczekam na ten
szczęśliwy moment, kiedy wciągną Juliusza przez te drzwi.

Unix przeciął kilka więzów i ściągnął Holly z krzesła. Popchnął ją przez olbrzymią framugę wprost
w światło porannego słońca. Holly wzięła głęboki oddech. Powietrze tu było słodkie, ale nie miała
teraz czasu zatrzymywać się i cieszyć tą słodyczą.
- Może by tak spróbować uciec, pani władzo? - zażartował Unix, głos miał raz niski, raz wysoki,
jakby złamany na pół. - Rzucić się biegiem i zobaczyć, co się stanie?
- Tak - powtórzył szyderczo Bobb. - Co się stanie. Holly zgadywała, co się stanie. Oberwie jeszcze
raz laserem, tym razem w plecy. Nie będzie uciekać. Jeszcze nie. Zacznie myśleć i coś
wykombinuje. Ułoży jakiś plan.
Ciągnęli Holly i dźgali ją pod żebra, żeby szła szybciej, przez dwie łąki, które opadały ku morzu na
południe od skał. Trawa była tu rzadka i szorstka, przypominała kawałki nieogolonego zarostu. Nad
linią klifu pokazywały się stada mew, rybołówek i kormoranów wznoszących się w górę jak
myśliwce, które chcą osiągnąć wysokość manewrową. Przeszli obok zagajnika, w którym buzowało
od dzikiej przyrody, po czym Bobb zatrzymał się przy niewielkiej skale wyłaniającej się ni stąd, ni
zowąd z ziemi. Była wystarczająco duża, żeby osłonić niewielką wróżkę, jeśli ktoś podchodziłby od
wschodu.
- Klękaj - warknął, rzucając Holly na kolana. Kiedy usiadła, Unix zacisnął na jej kostce kajdanki,
a drugi koniec łańcucha wbił mocno w twardą ziemię.
- Dzięki temu ot, tak sobie nie odfruniesz - wyjaśnił, uśmiechając się złośliwie. - Jeżeli zobaczymy,
że bawisz się łańcuchem, na pewien czas cię znokautujemy. -Poklepał dłonią celownik optyczny
przymocowany do strzelby wiszącej na jego piersiach. - Będziemy cię obserwować.
Dwaj przestępcy ze świata wróżek wrócili po własnych śladach i przeciąwszy łąkę, ukryli się w
dwóch zagłębieniach terenu. Wyjęli z plecaków płachty folii projekcyjnej i szczelnie się nimi
owinęli. Po chwili było widać tylko dwa czarne otwory luf wyzierające spod folii.
To był prosty plan. Ale niezwykle przebiegły. Jeżeli komendant znalazłby Holly wyglądałoby to
tak, jakby przygotowywała pułapkę. Tylko niezbyt sprytną. W tej samej sekundzie, w której
przeciwnik się pokaże, Unix i Bobb będą mogli go przygwoździć ogniem z karabinków
snajperskich.
Musi być jakiś sposób, żeby ostrzec komendanta bez narażania kapitana Trouble'a. Holly rozważała
wszystkie możliwości po kolei. „Skorzystaj z tego, co daje ci natura". Natura dawała tutaj aż nadto,
ale, niestety, Holly nie była w stanie po nic sięgnąć. Nawet jeżeliby spróbowała, Bobb i Unix
oszołomiliby ją słabszym ładunkiem i nie mu-sieliby zmieniać podstawowej struktury planu. Przy
sobie również nie miała nic przydatnego. Unix przeszukał ją od stóp do głów i skonfiskował nawet
długopis cyfrowy, który nosiła w kieszeni, na wypadek gdyby chciała go użyć jako broni. Przeoczył
jedynie cienki jak kartka komputerek na nadgarstku, który i tak nie działał z powodu spięcia.
Holly opuściła ramię za skałę i oderwała przymocowaną na rzep osłonę komputera. Odwróciła
maleńki instrument na drugą stronę. Wyglądało na to, że hydrożel pomimo uszczelki przedostał się
do środka i spowodował spięcie. Wysunęła baterię, sprawdzając znajdujący się pod nią układ
elektroniczny. Na płytce zobaczyła maleńką kropelkę żelu, która rozsiadła się na kilku
przełącznikach, w rezultacie czego w paru miejscach wytworzyły się całkiem niepotrzebne
połączenia. Holly zerwała źdźbło szorstkiej trawy i pomagając sobie nim, zdjęła kroplę żelu. Nie
minęła minuta, a pozostała część żelu wyparowała i maleńki komputerek włączył się, cicho
szumiąc. Holly szybko zaciemniła panel na klatce piersiowej, na wypadek gdyby Bobb lub Unix
zauważyli migający kursor.
Miała zatem do dyspozycji komputer. Gdyby miała jeszcze hełm, mogłaby posłać komendantowi e-
maila. Tak będzie mogła tylko napisać sobie na klatce piersiowej jakiś tekst.

Rozdział 4
TOWARZYSZE Z BRONIĄ
Tern Mór, północny półwysep
Bulwa ze zdziwieniem odkrył, że ciężko dyszy. Były czasy, kiedy mógł biec cały dzień bez kropli
potu na czole, a teraz serce waliło mu w piersiach po zaledwie trzykilometrowej przebieżce. Musiał
zaparkować wahadłowiec na osłoniętym mgłą szczycie skały na północnym krańcu wyspy. Mgła

była oczywiście sztuczna, generowana przez kompresor przytwierdzony śrubami do rury
wydechowej wehikułu. Osłona projekcyjna wahadłowca wciąż działała, mgła zaś stanowiła
dodatkowe zabezpieczenie.
Bulwa biegł nisko pochylony, niemal przy samej ziemi. Biegł jak łowca. W ruchu ciała czuł
pierwotną radość, którą przynosi tylko powietrze na powierzchni. Ze wszystkich stron słyszał
dźwięk fal uderzających o skały, zawsze obecny, nieustający, przypominający o sile pla-
nety Ziemia. Komendant Juliusz Bulwa nigdy nie był szczęśliwszy, uwielbiał te polowania na
powierzchni. Mógł właściwie powierzyć komuś nadzór nad inicjacjami, ale powiedział sobie, że nie
zrezygnuje z tych wycieczek, dopóki nie pobije go pierwszy żółtodziób. To się jeszcze nie zdarzyło.
Niecałe dwie godziny później komendant zrobił sobie przerwę i pociągnął głęboko z manierki.
Polowanie byłoby znacznie łatwiejsze, gdyby miał na plecach parę mechanicznych skrzydeł, ale w
imię fair play zostawił skrzydła na półce w wahadłowcu. Nie dopuści do tego, żeby ktoś rzucił mu
w twarz oskarżenie, że pokonał żółtodzioba dzięki sprzętowi wysokiej jakości.
Bulwa przeszukał wszystkie oczywiste dla niego miejsca, gdzie kapral Nieduża mogła się ukryć,
lecz jak dotąd jej nie znalazł. Nie było jej ani na plaży, ani w starych kamieniołomach. Nie siedziała
na drzewie w zimo-zielonym zagajniku. Może była bystrzejsza niż przeciętny kadet? Musiała być.
Jako kobieta, która chce przetrwać w SKRZAT, musi umieć walczyć z podejrzliwością i
uprzedzeniami. Nie chodziło o to, że komendant odczuwał pokusę, by ułatwić jej życie. Do swoich
podwładnych odnosi się z niechęcią i lekceważeniem, dopóki nie zasłużą sobie na lepsze
traktowanie. Dla Holly nie będzie taryfy ulgowej.
Bulwa podjął poszukiwania, a zmysły miał wyczulone na wszelkie zmiany w otoczeniu, które
mogły wskazywać na to, że i jego ktoś śledzi. Dwieście lub więcej gatunków ptaków,
gniazdujących na skałach Tern Mór, wykazywało nadzwyczajną aktywność. Gdzieś z wysokości
chmur wrzeszczały na niego mewy, wrony śledziły jego ruchy, Juliusz zauważył nawet
przypatrującego mu się z wysoka orła. W tym hałasie trudno mu się było skupić, ale dekoncentracja
będzie jeszcze gorsza dla kapral Niedużej.
Bulwa wspinał się szybkim krokiem wąskim zboczem w kierunku ludzkiej siedziby. Nieduża nie
mogła być wewnątrz, ale mogła wykorzystać mury dla osłony. Komendant trzymał się zagajnika,
jego ciemnozielone moro SKR nikło na tle liści.
Juliusz coś usłyszał. Jakieś nieregularne pocieranie, jakby odgłos tarcia czymś o skałę. Zamarł i po
chwili, klucząc, powoli wycofał się między drzewa. Niezadowolony królik postawił ogonek i
zniknął głębiej w zaroślach. Bulwa nie zważał na kolczaste gałęzie wbijające mu się w łokcie,
ostrożnie zbliżał się do źródła dźwięku. Być może nie było to nic ważnego, choć z drugiej strony to
właśnie mógł być najważniejszy trop.
Okazało się, że był. Schowany głęboko w zaroślach Bulwa wyraźnie widział Holly przytuloną do
sporego kamienia. Nie była to zbyt przemyślna kryjówka. Holly nie dało się zobaczyć od wschodu,
ale ze wszystkich innych stron była widoczna gołym okiem. Kapitana Morszczyna nie było widać,
prawdopodobnie filmował ją gdzieś ze skałek.
Bulwa westchnął. Zdziwił się, że jest rozczarowany. Byłoby sympatycznie mieć w siłach SKRZAT
dziewczynę. Kogoś nowego, na kogo mógłby się zdrowo wydrzeć...
Juliusz wyciągnął pistolet do paintballa i wcisnął lufę w szczelinę między skręconymi gałęziami
dzikiej róży. Strzeli w nią kilka razy, tak na dobry początek. Nieduża powinna się obudzić i trochę
lepiej postarać, jeżeli marzy o insygniach Zwiadu na mundurze.
Bulwa nie musiał nawet używać celownika przytwierdzonego do hełmu. Strzał był łatwy, zaledwie
z siedmiu metrów. W trudniejszych warunkach Bulwa też nie korzystałby z wizjera hełmu, bo
Nieduża nie miała elektronicznego celownika. Musiał grać fair, dzięki temu będzie mógł na nią
głośniej pokrzyczeć po nieudanej inicjacji.
Wtedy Holly odwróciła się w kierunku zagajnika. Wciąż go nie widziała, ale on widział ją. Co
ważniejsze, mógł przeczytać słowa wyświetlające się na jej klatce piersiowej.
TURNBALL + 2
Komendant Bulwa wycofał lufę pistoletu spomiędzy gałęzi i zawrócił w mrok zagajnika.
Bulwa walczył ze sobą, próbując opanować emocje. Turnball wrócił. Był tutaj. Jak to możliwe?

Opanowały go wszystkie dawno zapomniane uczucia, wiążąc mu supeł w żołądku. Turnball był
jego bratem, a gdzieś w zakamarkach duszy komendanta plątały się resztki braterskiej miłości.
Najsilniejszym uczuciem był jednak smutek. Turnball zdradził Lud Wróżek, nie zależało mu na
nich i chciał, by umierały. Wszystko dla własnego zysku. Juliusz już raz pozwolił bratu uciec, drugi
raz się to nie powtórzy.
Bulwa wycofywał się powoli przez zagajnik i po chwili włączył obwody hełmu. Próbował się
połączyć z komendą policji SKR, ale w radiu słychać było tylko szum. Turnball z pewnością
postarał się o zagłuszanie fal radiowych.
Jego brat może i kontrolował fale radiowe, ale samego powietrza na pewno nie. Wszystko, co żyje,
ogrzewa przecież powietrze. Bulwa opuścił filtr termiczny na wizjer hełmu i zaczął powoli
przeszukiwać teren za kapral Niedużą, nakładając nań elektroniczną siatkę.
Przeszukiwania nie trwały zbyt długo. Pośród łagodnego różu owadów i gryzoni żyjących pod
powierzchnią łąki zobaczył dwa czerwone otwory błyszczące jak latar-
nie morskie. Wąskie smugi były prawdopodobnie efektem uciekania ciepłoty wydzielanej przez
ciała spod dwóch płacht folii projekcyjnej. Snajperzy. Przyczajeni. Czekający na niego cierpliwie.
Te wróżki nie były zawodowcami. Zawodowcy schowaliby lufy karabinków snajperskich pod folią
i wyjęliby je dopiero wtedy, kiedy zaistniałaby potrzeba, eliminując w ten sposób wydzielanie się
ciepła.
Bulwa włożył pistolet do paintballa do kabury i wyciągnął neutrino 500. Podczas prawdziwej walki
miałby przy sobie trzylufowy, chłodzony wodą miotacz, ale nie spodziewał się, że znajdzie się na
polu walki. Beształ się w milczeniu. Idiota. Prawdziwa walka nie układa się zgodnie z
wyznaczonymi planami.
Komendant okrążył snajperów i zaszedł ich od tyłu, po czym wystrzelił do nich dwa razy z
bezpiecznej odległości. Być może ten rodzaj działań bojowych nie odzwierciedlał prawdziwego
sportowego ducha walki, ale był zdecydowanie najostrożniejszy. Kiedy snajperom wróci
przytomność, będą, skuci razem, leżeli na tyłach policyjnego wahadłowca. Jeżeli zaś przypadkiem
ogłuszył dwie niewinne osoby, efekty uboczne nie będą trwały długo.
Komendant Bulwa podbiegł ostrożnie do pierwszej kryjówki i odsłonił płachtę folii projekcyjnej. W
zagłębieniu w ziemi zobaczył krasnala. Ohydny, mały kartofel.
Bulwa rozpoznał go, bo krasnal był na jego własnej liście poszukiwanych kryminalistów. Bobb
Ragby. Paskudny typ z gatunku przestępców półgłówków, spośród których Turnball rekrutował
swoich żołnierzy. Bulwa ukląkł przy krasnoludzie, rozbroił go i zacisnął mu plastikowe kajdanki
wokół nadgarstków i kostek.
Przeszedł żwawym krokiem pięćdziesiąt metrów do drugiej kryjówki snajperskiej. Kolejny znany
uciekinier -Unix B'Lob. Duszek nielot. Ten był prawą ręką Bulwy od dziesiątków lat. Bulwa
uśmiechał się pod nosem, zakuwając nieprzytomnego duszka w kajdany. Nawet pojmanie tylko
tych dwóch oznaczałoby, że dzień skończył się sukcesem. A dzień przecież się jeszcze nie kończył.
Holly ostrożnie wyjmowała długi gwóźdź z ziemi, kiedy pojawił się Bulwa.
- Pomóc ci może? - spytał Juliusz.
- Niech pan się schowa, komendancie - syknęła Holly. - Celują w pana teraz z dwóch karabinków
snajperskich.
Bulwa klepnął otwartą dłonią przewieszoną przez ramię broń.
- Masz na myśli te karabinki? Przeczytałem twój tekst. Dobra robota. - Zacisnął palce na łańcuchu i
wyrwał go jednym ruchem z ziemi. - Parametry twojego zadania zostały zmienione.
„Co ty powiesz" - pomyślała Holly. Bulwa, posługując się narzędziem Omni, rozpiął jej kajdanki
zaciśnięte wokół kostki.
- To już nie są ćwiczenia. Jesteśmy na prawdziwym polu walki, mamy wrogo nastawionego i
prawdopodobnie uzbrojonego przeciwnika.
Holly rozcierała kostkę tam, gdzie kajdanki wrzynały się w skórę.
- Pana brat, Turnball, uwięził kapitana Morszczyna w ludzkiej siedzibie. Zagroził, że nakarmi go
pająkiem z gatunku błękitnych tunelowców, jeżeli coś pójdzie nie tak i jego plan nie wypali. Bulwa
westchnął i oparł się o skałę.

- Nie możemy wejść do ludzkiej siedziby. Jeżeli to uczynimy, nie tylko będziemy zdezorientowani,
ale i aresztowanie nie będzie legalne. Turnball jest sprytny. Chociaż przechytrzyliśmy tych jego
łotrów, nie będziemy mogli zdobyć tego domu.
- Możemy za pomocą celowników optycznych wyeliminować cel - zasugerowała Holly. - Wtedy
kapitan Morszczyn będzie mógł wyjść o własnych siłach.
Jeżeli celem byłby ktoś inny, nie jego brat, Bulwa by się w tym momencie uśmiechnął.
- Zgoda, kapral Nieduża. To dobra myśl.
Bulwa i Holly popędzili do grani wyrastającej nad ludzką siedzibą. Domek zbudowano w
zagłębieniu, był otoczony srebrnymi brzozami.
Komendant podrapał się po policzku.
- Musimy podejść bliżej. Chcę mieć dobrą pozycję strzelecką, by spojrzeć przez okno. Będziemy
mieć tylko jedną szansę.
- Mam wziąć jeden karabin, panie kapitanie? - spytała Holly.
- Nie. Nie macie pozwolenia na użycie broni. Chodzi o życie kapitana Morszczyna, nie chcę więc
żadnych nerwowych ruchów przy języczku spustowym. Nawet jeżeli udałoby się wam
unieszkodliwić Turnballa, ujawniłoby to naszą strategię.
- Co mam więc robić?
Bulwa sprawdził, czy obie sztuki broni są naładowane.
- Zostań tutaj. Jeżeli Turnball mnie dorwie, wracaj do wahadłowca i włącz sygnał alarmowy. Jeśli
nikt nie przybędzie z pomocą i zobaczysz, że nadchodzi Turnball, rozpocznij procedurę
samozniszczenia.
- Ale ja potrafię pilotować wahadłowiec - zaprotestowała Holly. - Zaliczyłam setki godzin na
symulatorze.
- Nie masz przy tym licencji pilota - dodał komendant. - Jeżeli wystartujesz tym pojazdem, możesz
się pożegnać z karierą w policji. Ustaw program samoznisz-
czenia i czekaj na zespół ratowniczy. - Podał Holly kartę chipową, która była także kluczem do
stacyjki wahadłowca i lokalizatorem. - To rozkaz, Nieduża, usuń więc z twarzy tę nieposłuszną
minę, bo robię się nerwowy. Jak się zrobię nerwowy, wywalam ludzi na zbity pysk. Zrozumiano?
- Tak jest, panie kapitanie. Wszystko zrozumiałam.
- To dobrze.
Holly przykucnęła za granią, podczas gdy jej komendant ruszył, klucząc wśród drzew w kierunku
ludzkiego domostwa. Gdy był w połowie drogi w dół, włączył osłonę, stając się niewidzialny dla
oka. Gdy wróżka włączała osłonę, jej wibracja stawała się tak szybka, że wzrok nie był w stanie
rozróżnić obrazu. Bulwa będzie musiał oczywiście wyłączyć osłonę, żeby strzelić do brata, ale
zrobi to dopiero w ostatniej chwili.
Czuł w powietrzu smak metalowych opiłków, z pewnością zostały z detonacji specjalnego ładunku
zagłuszającego fale radiowe, który Turnball musiał odpalić. Ostrożnie stawiał kroki po nierównym
gruncie, aż zobaczył przed sobą wyraźnie frontowe okno domu. Zasłony były odsunięte, ale nie
było śladu ani Turnballa, ani kapitana Morszczyna.
Trzymając się ściany, komendant skradał się wzdłuż ścieżki z popękanych płaskich kamieni na tyły
domu.
Po obu stronach wąskiego, zaniedbanego podwórka rosły drzewa. Tam właśnie, na stołeczku na
tarasie z płaskich kamieni, siedział jego brat Turnball. Twarz miał zwróconą ku porannemu słońcu i
na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie osoby pozbawionej wszelkich zmartwień.
Bulwa złapał oddech i zawahał się, stawiając następny krok. Jego jedyny brat. Krew z krwi i kość z
kości. Przez krótką chwilę komendant wyobrażał sobie, jak by to było - objąć go i zapomnieć o
przeszłości, ale ten moment szybko minął. Było za późno na przebaczenie. Wtedy mieli umrzeć
mieszkańcy świata wróżek, właściwie wciąż niektórym groziła śmierć.
Bulwa uniósł broń i wycelował w brata. Śmiesznie łatwy strzał, nawet dla średnio wyszkolonego
snajpera. Nie mógł uwierzyć, że jego brat był taki głupi, żeby się w ten sposób wystawić. Zbliżając
się, Juliusz stwierdził, że smuci go fakt, że Turnball aż tak się posunął w latach. Dzielił ich ledwie
jeden wiek, a jego starszy brat wyglądał, jakby ledwie miał siłę ustać. Częścią magii świata wróżek

było długie życie, a czas bez magii przedwcześnie pchnął Turnballa w objęcia starości.
- Jak się masz, Juliuszu? Słyszę, że tu jesteś - powiedział Turnball, nie otwierając oczu. - To słońce
jest wspaniałe, prawda? Jak możesz bez niego żyć? Może
byś wyłączył osłonę? Tak długo nie widziałem twojej twarzy.
Bulwa rozluźnił osłonę i walczył, by nie spuszczać brata z celownika.
- Zamknij się, Turnball. Nie gadaj nic do mnie. Jesteś tylko przyszłym skazańcem, niczym więcej.
Tylko tyle.
Turnball otworzył oczy.
- Ach, braciszku. Nie wyglądasz za dobrze. Nadciśnienie. Na pewno spowodowane polowaniem na
mnie.
Juliusz nie mógł się oprzeć i dał się wciągnąć w rozmowę.
- i kto to mówi! Sam wyglądasz jak dywan, który
trzepano zdecydowanie za często. Wciąż nosisz ten stary mundur SKR. Zrezygnowaliśmy z
koronkowych kołnierzyków, Turnball. Jeżeli wciąż byłbyś kapitanem, wiedziałbyś o tym.
Turnball poprawił kołnierzyk.
- Naprawdę o tym chcesz ze mną rozmawiać, Juliuszu? O mundurach? Po tych wszystkich latach?
- Będziemy mieli mnóstwo czasu na rozmowy, jak będziesz siedział w więzieniu.
Turnball dramatycznym gestem wystawił przed siebie nadgarstki.
- No, to dobrze, komendancie. Zaaresztuj mnie.
Juliusz byt podejrzliwy.
- Tak po prostu? Co ty kombinujesz? -Jestem zmęczony - westchnął jego brat. - Jestem
zmęczony życiem wśród Błotniaków. To straszni barbarzyńcy. Chcę do domu, nawet jeżeli byłaby
to cela więzienna. Widzę, że pozbyłeś się moich pomocników, mam więc wybór?
Żołnierska intuicja Bulwy waliła mu w ściany czaszki jak serce dzwonu. Opuścił filtr termiczny na
wizjerze hełmu i zobaczył, że w domostwie jest tylko jedna wróżka oprócz nich. Ktoś związany w
pozycji siedzącej. To z pewnością kapitan Morszczyn.
- Gdzie nasza cudowna kapral Nieduża? - spytał od niechcenia Turnball.
Bulwa postanowił zachować asa w rękawie, na wypadek gdyby go potrzebował.
- Nie żyje - rzucił. - Twój krasnolud zastrzelił ją, kiedy mnie ostrzegała. To kolejny zarzut, na który
będziesz musiał odpowiedzieć.
- Cóż to za kolejny zarzut? Mam tylko jedno życie. Tylko jedno, które mogę spędzić w celi. Lepiej
się pospiesz z tym aresztowaniem, Juliuszu. Bo jak tego nie zrobisz, wrócę do środka, do ludzkiego
domostwa.
Juliusz musiał szybko przemyśleć sytuację. Oczywiste było, że Turnball coś zaplanował.
Prawdopodobnie ruszy do ataku, kiedy Juliusz zakuje go w kajdanki. Ale przecież nie będzie mógł
się ruszyć, jeśli straci przytomność.
Bez słowa ostrzeżenia komendant przywalił bratu niskim ładunkiem. Wystarczy, żeby go na kilka
chwil wyłączyć z gry. Turnball osunął się na plecy, miał wyraz zdziwienia na twarzy.
Bulwa włożył neutrina do kabury i pospieszył w kierunku brata. Chciał, żeby Turnball był związany
jak prosię, kiedy już dojdzie do siebie. Juliusz zrobił trzy kroki i poczuł się jakoś niezbyt dobrze.
Strasznie rozbolała go głowa, jakby z nieba spadł na nią niewidzialny ołowiany ładunek. Zaczął się
obficie pocić, natychmiast zablokowały mu się zatoki. Co tu się dzieje? Bulwa opadł na kolana, a
później oparł się na dłoniach. Miał ochotę najpierw wymiotować, a później spać jak zabity osiem
godzin. Nogi i ręce trzęsły mu się jak galareta, głowa ważyła z tonę. Każdy oddech słyszał jakby
gdzieś z oddali, wzmocniony przez dziesięć megafonów.
Komendant pozostał w tej pozycji przez minutę. Był zupełnie bezradny. Maleńki kotek mógłby go
przewrócić i ukraść mu portfel. Tylko się przyglądał, jak Turnball przytomnieje, potrząsa głową,
żeby się pozbyć szumu w uszach, i zaczyna się uśmiechać. Turnball wstał, górował teraz nad swoim
bezradnym bratem.
- Kto jest bystrzejszy? - krzyczał na komendanta. -Który z nas dwóch był zawsze bystrzejszy?
Bulwa nie mógł wykrztusić słowa. Próbował tylko ustawić myśli w jakimś logicznym porządku.
Dla ciała było już za późno - opuściło go i zdradziło jak dezerter.

- Zazdrość - stwierdził głośno Turnball, otwierając ramiona. - Zawsze chodziło o zazdrość. Ja cię
przewyższam pod każdym względem, a ty nie potrafisz sobie z tym poradzić. - Miał teraz w oczach
błysk szaleństwa, w kącikach ust i na brodzie lśniły kropelki śliny.
Bulwa wydusił z siebie tylko dwa słowa:
- Naprawdę zwariowałeś.
- Nie - powiedział Turnball. - Prawdę mówiąc, mam dosyć. Mam dosyć uciekania przed własnym
bratem. To wszystko jest zbyt melodramatyczne. Chociaż mnie to boli, mam zamiar zabrać ci to, co
najcenniejsze. Mam zamiar odebrać ci magię. Wtedy będziesz taki jak ja. Już zacząłem, chciałbyś
wiedzieć jak?
Turnball wyjął z kieszeni obszernego szynela maleńkiego pilota. Nacisnął guziczek, a wokół braci
wyrosły, świecąc w słońcu, szklane ściany. Nie byli już w ogrodzie, ale w szklarni. Bulwa wszedł
do niej przez otwarte drzwi ogrodowe.
- Brzydki komendant, oj, brzydki! - ganił go Turnball. - Wszedł do ludzkiego domostwa bez
zaproszenia.
To wbrew regułom naszej religii. Jeszcze kilka razy ci się to przydarzy, a magia wyparuje na
zawsze.
Bulwa zwiesił nisko głowę. Wszedł jak żółtodziób prosto w pułapkę Turnballa, jak rekrut, który
dopiero co ukończył akademię. Jego brat powiesił na rusztowaniu kilka płacht folii projekcyjnych,
rozmieścił parę projektorów, żeby ukryć przydomową szklarnię, a on się na to złapał! Jego jedyną
nadzieją była teraz Holly Nieduża. Jeżeli Turnball przechytrzył samego kapitana Morszczyna, jaką
szansę ma ta dziewczyna?
Turnball chwycił Bulwę za kołnierz i pociągnął go w kierunku domu.
- Nie wyglądasz za dobrze - powiedział, a w jego głosie brzmiał fałszywy ton zmartwienia. - Lepiej
wejdź do środka.

Rozdział 5
KARIERA CZY WSPÓŁTOWARZYSZE?
Holly przyglądała się z wysokości grani, jak Turnball pojmał komendanta. Kiedy Bulwa opadł na
kolana, skoczyła na równe nogi i biegiem ruszyła zboczem wzgórza, całkowicie przygotowana na
niesubordynację, niesłuchanie rozkazów, chcąc rzucić się na pomoc komendantowi. Wtedy właśnie
ukazał się w pełnym blasku obraz ścian szklarni i zatrzymał Holly w pół kroku. Jeżeli wejdzie do
domu, będzie bezużyteczna, chyba że uratuje komendanta, wymiotując. Musi być jakiś inny sposób.
Holly zawróciła i na czworakach wdrapała się z powrotem na wzgórze - wpijała się palcami
głęboko w ziemię, brnęła w kierunku lasu. Kiedy już jej nie było widać, włączyła lokalizator w
karcie chipowej kluczyka do wahadłowca. Miała rozkaz wrócić do pojazdu i wysłać sygnał
ratunkowy W końcu przebije się przez ekran zagłuszania. Choć wtedy będzie prawdopodobnie za
późno.
Biegła przez dzikie łąki, jej buty zaplątywały się w wysokiej trawie. Nad głową Holly krążyły ptaki,
ich przesycone nieszczęściem głosy były jak echo jej własnego nastroju. Wiatr uderzał ją w twarz i
zwalniał tempo biegu. Tego dnia wydawało się, że nawet przyroda stoi na drodze SKR.
Popiskiwanie lokalizatora prowadziło ją przez strumień sięgający połowy uda. Lodowata woda
przenikała przez szczeliny w mundurze Holly, spływała jej po nogach. Lecz Holly nie zważała ani
na to, ani na pstrąga wielkości jej ramienia, który był bardzo zainteresowany materiałem, z jakiego
wykonano jej mundur. Nie zważając na nic, parła naprzód, przelazła przez zamykającą dostęp na
pole bramkę wysokości człowieka, a później wdrapała się na strome wzgórze. Mgła trzymała się
jego szczytu jak bita śmietana na kawałku tortu.
Holly poczuła w nozdrzach zapach mgły, jeszcze zanim do niej dotarta. Czysta chemia. Sztuczna
mgła. Wahadłowiec był z pewnością wewnątrz tej chmurki.
Resztkami sił Holly rozepchała na boki płachty sztucznej mgły przyklejonej do pojazdu i zdalnie
aktywowała drzwi wahadłowca. Padła jak nieżywa w środku, przez moment leżała na plecach w
drzwiach kabiny sterowania i łapała oddech. Po chwili stanęła na równe nogi i pacnęła dłonią
przycisk awaryjny na tablicy rozdzielczej, aktywując awaryjny promień.

Ikonka przedstawiająca promień mrugała na nią, Holly czuła się okropnie. Mogła tylko siedzieć i
przyglądać się kolejnym komunikatom mrugającym na ekranie plazmowym, mówiącym, że nie
udało się wysłać wiadomości. Siedziała otoczona technologią Bóg jeden wie ile wartą, a rozkaz,
który jej wydano, brzmiał: nic nie robić.
Kapitan Morszczyn i komendant Bulwa byli w śmiertelnym niebezpieczeństwie, a ona musiała
słuchać rozkazu, siedzieć na tyłku i kręcić palcami. Jeżeli wystartuje wahadłowcem, złamie
wyraźne polecenie przełożonego, a jej kariera w SKRZAT zapewne skończy się, zanim się na dobre
zaczęła. Jeżeli zaś nie wystartuje, jej towarzysze zginą. Co jest ważniejsze - kariera czy
towarzysze?
Holly wsadziła kartę chipową do otworu urządzenia zapłonowego i starannie zapięła pasy.
Turnball Bulwa bawił się doskonale, jak nigdy dotąd! W końcu nadszedł moment, o którym marzył
przez dziesięciolecia. Jego młodszy braciszek był na jego łasce i niełasce.
- Pomyślałem sobie, że mógłbym cię tu potrzymać dwadzieścia cztery godziny, aż cała magia
wyparuje z ciebie na dobre. Wtedy zostaniemy prawdziwymi braćmi. Będziemy zespołem. Może
się do mnie przyłączysz?
Jeżeli nie, to na pewno nie ty będziesz stał na czele pościgu. SKR nie zatrudnia osób pozbawionych
magii.
Bulwa leżał na podłodze zwinięty w kłębek, twarz miał bardziej zieloną niż tylna część ciała
duszka.
- Możesz sobie marzyć - jęknął. - Nie jesteś już moim bratem.
Turnball uszczypnął go w policzek.
-Jeszcze mnie polubisz, braciszku. Zadziwiające, do kogo osoba ze świata wróżek może się zwrócić
w nieszczęściu. Wierz mi, ja to wiem.
- Możesz sobie pomarzyć. Turnball westchnął.
- Ale z ciebie uparciuch. Pewnie sobie wyobrażasz, że stąd uciekniesz. Albo uwierzysz, że mimo
wszystko nie potrafiłbym skrzywdzić mojego młodszego brata. Mam rację? Wierzysz, że mam
serce? Pozwól, że coś ci zademonstruję... - Turnball uniósł zwisającą bezwładnie na piersi głowę
kapitana Morszczyna. Troubłe był ledwie przytomny. Za długo już przebywał w tym domu. Nigdy
już nie osiągnie stu procent potencjału magicznego. Chyba że zespół czarowników zrobi mu
specjalny zastrzyk z magii. I to szybko.
Turnball trzymał maleńką klatkę tuż przy twarzy Trouble'a. Pająk z gatunku błękitnych tunelowców
szarpał druty swojego więzienia.
- Lubię te stworzonka - mówił Turnball łagodnie. -Wszystko przegryzą, żeby przeżyć.
Przypominają mi siebie samego. To maleństwo popracuje teraz nad naszym kapitanem.
Bulwa próbował unieść rękę.
- Turnball, nie rób tego.
- Muszę - powiedział Turnball. - Wyobraź sobie, że to już się właściwie stało. Nic nie możesz
zrobić.
- Turnball, to morderstwo.
- Morderstwo to tylko słowo. To tylko kolejne wypowiedziane słowo.
Turnball Bulwa zaczął wyciągać maleńką zawleczkę blokującą zamknięcie. Zaledwie pół
centymetra metalu przytrzymywało zamek na drzwiczkach klatki, kiedy dach przebił grot modułu
komunikacyjnego, wbijając się w deski podłogowe. Z głośnika w grocie dobiegł ich głos Hol-ly,
który zatrząsł ścianami całego domu.
- Turnballu Bulwo - powiedział głos. - Uwolnij więźniów i poddaj się!
Turnball wsadził z powrotem zawleczkę w zamek, a klatkę do kieszeni.
- Dziewczyna nie żyje, co? Kiedy wreszcie przestaniesz mnie okłamywać, Juliuszu?
Juliusz był zbyt osłabiony, by odpowiedzieć. Cały świat zamienił się w zły sen. Miał wrażenie, że
oddycha
płynnymi cukierkami toffi. Turnball skupił się teraz na grocie modułu komunikacyjnego. Wiedział,
że urządzenie przekaże jego słowa do zawieszonego nad dachem domu wahadłowca.
- Mała pani kapral, żywa i w świetnej formie. No cóż, trudno. Ty nie możesz wejść, a ja nie wyjdę.

Jeśli wejdziesz, ja będę wolny. Ponadto zdobędę wahadłowiec. Jeżeli spróbujesz mnie zatrzymać,
kiedy będę gotowy do wyjścia, moje aresztowanie będzie nielegalne, a moi prawnicy pokroją cię w
cieniutkie paseczki i wycisną jak wieloryba na tran.
- Rozwalę ten dom w drobny mak - ostrzegła go Holly przez moduł komunikacyjny.
Turnball rozłożył ramiona.
- No, to wał. Zakończysz moje nędzne życie. Ale przy pierwszym uderzeniu nakarmię komendanta
moim pająkiem. Bracia Bulwa nie przeżyją tego ataku. Przemyśl to, kapral Nieduża. Nie wygrasz,
dopóki ten dom stoi twardo na ziemi.
Siedząca nad ich głowami w wahadłowcu Holly zdawała sobie sprawę, że Turnball pomyślał o
wszystkim. Znał regulamin policji Niższej Krainy lepiej niż ona. Chociaż to ona siedziała w
wahadłowcu, Turnball dysponował silniejszymi argumentami. Jeśli Holly złamie reguły, on po
prostu odejdzie sobie spacerkiem i wystartuje
własnym pojazdem, który z pewnością jest ukryty gdzieś w pobliżu.
„Nie wygrasz, dopóki ten dom stoi twardo na ziemi."
Miał rację. Nie mogła wygrać tak długo, jak długo to ludzkie domostwo, jego ściany i dach,
otaczało jej towarzyszy - oficerów SKR. Ale jeżeli domostwa by nie było, co wtedy?
Holly szybko sprawdziła specyfikację techniczną wahadłowca. Pojazd był wyposażony w
standardowy zestaw uchwytów do dokowania umieszczonych na dziobie i rufie. Dzięki uchwytom
wahadłowiec można było posadzić na nierównym terenie, można było jednak również posłużyć się
nimi do holowania pojazdów lub ewentualnie do innych bardziej niekonwencjonalnych operacji
mechanicznych.
„Nie wygrasz, dopóki ten dom stoi twardo na ziemi."
Holly poczuła, że zaczyna się pocić na szyi i plecach. Czy ona oszalała? Czy to, co sobie przed
chwilą zaplanowała, da się ewentualnie obronić w sądzie? Postanowiła sobie, że to nie ma
znaczenia. Chodzi przecież o życie.
Jednym ruchem kciuka zdjęła osłony z uchwytów umiejscowionych na dziobie pojazdu, ustawiając
wahadłowiec pod takim kątem, że jego wydłużony nos celował w domek.
- Ostatnie ostrzeżenie, Turnball - powiedziała Holly przez system nagłaśniający. - Wychodzisz czy
nie?
- Chyba jeszcze nie, moja droga - nadeszła radosna odpowiedź. - Ale zapraszamy, ty możesz wejść
do nas w każdej chwili!
Holly już się nie chciało z nim dłużej gadać. Pstryknęła przełącznik i wysunęła uchwyty dziobowe.
W tym modelu wahadłowca działały one z wykorzystaniem zasady przeciwstawnych pól
magnetycznych. Na ekranie monitora zobaczyła lekkie pulsowanie, kiedy dwa cylindryczne
uchwyty wypaliły jak dwie rakiety z podbrzusza wahadłowca. Celowała tak, żeby przebiły dach
domku. Holly ustawiła długość stalowej linki na dwadzieścia metrów, żeby uchwyty sięgnęły na
odpowiednią wysokość. Wyłoniły się z nich mniejsze chwytaki, które objęły drewniane belki, deski
podłogowe i wgryzły się w ściany. Holly szarpnęła w tył uchwyty, nie zważając na efekty swojej
działalności. Teraz nie było olbrzymiej połaci dachu, a południowa ściana niebezpiecznie się
chwiała. Holly szybko zrobiła zdjęcie budowli i kazała komputerowi je zanalizować.
- Komputer - powiedziała. - Pytanie głosowe.
- Jestem gotów - odpowiedział komputer głosem Folaya, geniusza technicznego SKRZAT.
- Zlokalizuj punkty przenoszące największe obciążenie.
- Lokalizuję.
Kilka sekund później komputer zredukował zdjęcie do schematu złożonego z trójwymiarowych
linii. Na rysunku łagodnie pulsowały cztery czerwone kropki. Jeżeli trafiłaby w którąkolwiek z
nich, cały dom zawaliłby się jak domek z kart. Holly przyjrzała się temu z bliska. Podczas zajęć w
akademii bardzo lubiła zajęcia z rozbiórki, a teraz zorientowała się, że jeżeli wyciągnie belkę
stropową na pierwszym piętrze od strony szczytu domu, to, co zostanie, rozpadnie się na zewnątrz.
Turnball wrzeszczał do grotu komunikacyjnego:
- Co ty chcesz zrobić? Nie wolno ci! To wbrew regulaminowi. Nawet jeżeli oderwiesz cały dach,
nie masz prawa wejść do tego domu.

- Do jakiego domu? - spytała Holly i wystrzeliła trzeci uchwyt.
Uchwyt zacisnął się na belce i wyrwał ją z muru. Dom jęknął jak śmiertelnie ranny gigantyczny
potwór, zatrząsł się i rozpadł. Widok był komiczny, bo stało się to zupełnie nagle, a do wewnątrz
nie wpadła ani jedna cegła. Turnball Bulwa nie miał się już gdzie schować. Holly umieściła punkt
celownika laserowego pośrodku jego klatki piersiowej.
- Tylko się rusz - powiedziała - a wywalę cię prosto w ocean.
- Nie możesz do mnie strzelić - odparł Turnball. -Nie masz certyfikatu na ostre strzelanie.
- Może nie - powiedział głos gdzieś obok Turnballa. - Ale ja mam.
Trouble Morszczyn stał już na nogach i ciągnął za sobą olbrzymie krzesło. Rzucił się na Turnballa
Bulwę i obaj znaleźli się na ziemi, widać było plątaninę nóg walczących, raz po raz pokazywała się
też noga od krzesła.
Nad ich głowami w wahadłowcu Holly uderzyła dłonią w deskę rozdzielczą. Była przygotowana na
to, żeby uderzeniem lasera pozbawić Turnballa Bulwę przytomności, w końcu było już trochę za
późno, żeby się martwić o regulamin. Odprowadziła wahadłowiec na bezpieczną odległość i
wykręciła łagodnym łukiem, żeby wylądować.
W ruinach domku komendant Bulwa powoli wracał do sił. Teraz, gdy ludzka siedziba została do
cna zniszczona, choroba magii szybko ustępowała. Zakaszlał, otrząsnął się i ukląkł.
Pośród gruzów Trouble walczył z Turnballem. Walczył i przegrywał. Może Turnball jest i starszy,
ale ogarnął go szał i nie zważał na nic. Raz po raz uderzał w twarz kapitana.
Juliusz podniósł z podłogi strzelbę.
- Poddaj się, Turnball - powiedział zmęczonym głosem. -Już po wszystkim.
Turnball ciężko opuścił ramiona i powoli się odwrócił.
- Aha, Juliusz. Mój braciszek. Znowu doszło do tego samego. Brat przeciwko bratu.
- Przestań mówić, bardzo cię proszę. Połóż się płasko na ziemi, ręce za głowę. Znasz procedurę.
Turnball się nie położył, wstawał powoli, nieustannie przemawiając łagodnym głosem:
- To nie musi być koniec. Tylko mnie wypuść. Zniknę z twojego życia raz na zawsze. Już nigdy o
mnie nie usłyszysz, przysięgam. Ta cała historia to był błąd, dopiero teraz to widzę. Bardzo tego
żałuję, szczerze.
Energia wracała i Bulwa był coraz bardziej pewny siebie.
- Zamknij się, Turnball, albo i nie, to pomoże mi wywalić w ciebie cały ładunek, dokładnie tam,
gdzie stoisz.
Turnball uśmiechnął się spokojnie.
- Nie możesz mnie zabić. Jesteśmy rodziną.
- Nie zabiję cię, tylko pozbawię przytomności. Teraz spójrz mi w oczy i powiedz, co tam widzisz.
Przywalę ci czy nie?
Turnball rzucił spojrzenie na brata i zrozumiał prawdę.
- Nie mogę iść do więzienia, braciszku. Nie jestem zwykłym przestępcą. Więzienie mnie wykończy.
W mgnieniu oka Turnball sięgnął do kieszeni i wyjął z niej maleńką drucianą klatkę. Wyciągnął
zawleczkę zamka i połknął pająka.
- Był sobie stary człowiek, który połknął pająka - powiedział, a później: - Do widzenia, braciszku.
Bulwa trzema skokami przemierzył zrujnowaną kuchnię. Z impetem otworzył leżącą na podłodze
szafkę kuchenną i rozgarniał puszki i torebki z jedzeniem. Chwycił w dłoń puszkę kawy
rozpuszczalnej i zdarł z niej pokrywkę. Jeszcze dwa skoki i klęczał przy leżącym na podłodze
bracie, wpychając mu garściami granulki kawy do gardła.
- To nie będzie takie łatwe, Turnball. Jesteś pospolitym przestępcą i pójdziesz do więzienia jak
pospolity przestępca!
Po chwili Turnball przestał wierzgać. Pająk nie żył. Stary elf był bardzo poraniony, ale żywy. Bulwa
szybko założył mu kajdanki i pospiesznie podszedł do Trouble'a. Kapitan już siedział.
- Niech pan się nie obraża, komendancie, ale pański brat wali pięściami jak chochlik.
Bulwa prawie się uśmiechnął.
- Ma pan szczęście, kapitanie.
Holly nadbiegła ścieżką ogrodową wzdłuż czegoś, co kiedyś było korytarzem, i wpadła do kuchni.

- Wszystko w porządku?
Bulwa miał niezwykle stresujący dzień i na swoje nieszczęście Holly dostało się nie z własnej winy.
- Nie, kapral Nieduża, nie wszystko jest w porządku - warknął, strzepując kurz z poły munduru. -
Moje ćwiczenia przejął recydywista, mój kapitan pozwolił się związać jak prosiak, a wy nie
posłuchaliście wyraźnego rozkazu i usiedliście za sterami wahadłowca. To oznacza, że cała sprawa
zdrowo się sypnęła.
- Tylko ta sprawa - powiedział Trouble. - On ma kilka wyroków dożywocia za dawne przestępstwa.
- Nie o to mi chodzi - mówił dalej Bulwa niezbity
z tropu. - Nie mogę wam zaufać, Nieduża. Uratowaliście i nas, to prawda, ale w SKRZAT chodzi
przede wszystkim o operacje tajne, a u was z tajnością jest kiepsko. To, co mówię, może się
wydawać nierozsądne po tym, czego dokonaliście, ale obawiam się, że w moim zespole nie ma dla
was miejsca.
- Ale, panie komendancie - zaoponował Trouble. -Nie może pan po tym wszystkim wyrzucić tej
dziewczyny. Gdyby nam nie pomogła, byłbym teraz biodegradującym się materiałem.
- To nie pańska decyzja, kapitanie. Ani nie pańska walka. W jednostce liczy się zaufanie, a kapral
Nieduża na moje zaufanie nie zasłużyła.
Trouble nie mógł uwierzyć własnym uszom.
- Niech pan się nie gniewa, ale nie dał pan jej uczciwej szansy.
Bulwa spojrzał ostro na swojego oficera. Trouble był jednym z najlepszych, a teraz nadstawiał
karku za tę dziewczynę.
- No dobrze, Nieduża, jeżeli będziecie w stanie zrobić coś, co zmieni moją opinię, daję wam szansę
właśnie teraz. Waszą jedyną szansę. No i co, możecie coś zrobić?
Holly spojrzała na Trouble'a i mogłaby przysiąc, że mrugnął do niej okiem. To dodało jej odwagi,
żeby zrobić coś niewiarygodnego, impertynenckiego, na granicy niesubordynacji w tych
okolicznościach.
- Tylko tyle, panie komendancie - powiedziała. Wyciągnęła z kabury pistolet do paintballa i
przywaliła komendantowi Juliuszowi Bulwie trzy razy w klatkę piersiową. Uderzenie cofnęło go o
krok.
- Trafisz mnie, zanim ja trafię ciebie, i jesteś w oddziale - mruknęła Holly pod nosem. - Nie będzie
więcej pytań.
Trouble śmiał się, aż zwymiotował. Dosłownie. Mdłości po chorobie magii jeszcze nie ustąpiły.
- O, bogowie - dyszał. - Zapędziła cię w kozi róg, Juliuszu. Właśnie tak powiedziałeś. To
powtarzasz przez ostatnie sto lat.
Bulwa przesunął palcem po farbie tężejącej na osłonie klatki piersiowej munduru.
Holly spuściła głowę i wpatrywała się w czubki butów, przekonana, że za chwilę wyrzucą ją z
policji. Leżący obok Turnball wołał o swojego adwokata. Nad ich głowami krążyły stada
chronionych ptaków, a na łące Unix i Bobb zaraz się zaczną zastanawiać, co na nich spadło. Holly
w końcu zaryzykowała i uniosła głowę. Twarz komendanta wykrzywiały walczące ze sobą emocje.
Zobaczyła gniew i niewiarę. I może - tylko może - odrobinę podziwu.
- Rzeczywiście mnie trafiłaś - powiedział w końcu.
- No właśnie - zgodził się Trouble. - Trafiła.
- A ja powiedziałem...
- Bezsprzecznie powiedziałeś. Bulwa naskoczył teraz na Trouble'a:
- A ty co? Papuga? Zamknij dziób, próbuję ratować resztki dumy.
Trouble udawał, że zamyka usta na klucz i wyrzuca go za siebie.
- To będzie policję kosztowało prawdziwą fortunę, Nieduża. Będziemy musieli albo odbudować ten
dom, albo wygenerować miejscową falę powodziową, żeby jakoś uwiarygodnić zniszczenia. To
sześciomiesięczny
- Wiem, panie komendancie - powiedziała Holly pokornie. - Bardzo mi przykro, panie
komendancie.
Bulwa wyciągnął portfel i wyjął z niego odznakę w kształcie dwóch srebrnych żołędzi. Rzucił ją
zdziwionej Holly, która ledwie zdążyła ją złapać.

- Przypnij to. Witamy w SKRZAT.
- Dziękuję, panie komendancie - powiedziała Holly, wpinając insygnia w klapę munduru. W
srebrzystej odznace odbiło się wschodzące słońce i rozbłysła jak satelita na niebie.
- Pierwsza kobieta w Zwiadzie - jęknął komendant. Holly opuściła głowę, żeby ukryć uśmiech,
którego nie potrafiła powstrzymać.
- Nie wytrzymasz dłużej niż sześć miesięcy - mówił dalej Bulwa. - Prawdopodobnie będziesz mnie
kosztować fortunę.
Mylił się co do pierwszej rzeczy, ale co do drugiej miał absolutną rację.
-Wiem, panie komendancie - powiedziała Holly pokornie. - Bardzo mi przykro, panie komendancie.
Bulwa wyciągnął portfel i wyjął z niego odznakę w kształcie dwóch srebrnych żołędzi. Rzucił ją
zdziwionej Holly, która ledwie zdążyła ją złapać.
- Przypnij to. Witamy w SKRZAT.
- Dziękuję, panie komendancie - powiedziała Holly, wpinając insygnia w klapę munduru. W
srebrzystej odznace odbiło się wschodzące słońce i rozbłysła jak satelita na niebie.
- Pierwsza kobieta w Zwiadzie - jęknął komendant. Holly opuściła głowę, żeby ukryć uśmiech,
którego nie potrafiła powstrzymać.
- Nie wytrzymasz dłużej niż sześć miesięcy - mówił dalej Bulwa. - Prawdopodobnie będziesz mnie
kosztować fortunę.
Mylił się co do pierwszej rzeczy, ale co do drugiej miał absolutną rację.

Kodeks Wróżek_
Napisana po gnomsku Księga Wróżek opowiada o historii i tajemnicach Małego Ludu. Jak dotąd
Artemis Fowl był jedynym przedstawicielem rasy ludzkiej, który potrafił czytać teksty w tym
starożytnym języku. Posługując się kluczem, który znajdziesz kilka stron dalej,
i Ty, czytelniku, możesz się zapoznać z poniższą, sięgającą niepamiętnych czasów radą.
Alfabet Gnomski

mały lud
przewodnik obserwatora wróżki:
Typowy wygląd i cechy:
Około metr wzrostu Spiczaste uszy Brązowy odcień skóry Rude włosy
Charakter:
Inteligentne
Niebywała wrażliwość na dobro i zło Bardzo lojalne
Poczucie humoru pełne sarkazmu, choć być może jest to cecha jedynie pewnej pani oficer SKR
Uwielbiają:
Latać, zarówno w pojazdach, jak i na skrzydłach
Sytuacje, których trzeba unikać:
Naprawdę nie lubią, kiedy się je porywa i odbiera im złoto
Istnieje wiele typów wróżek i należy wiedzieć, jak postępować w przypadku każdej z nich. Poniżej
podajemy tylko część informacji, które Artemis Fowl zebrał podczas swoich licznych przygód. Są
to informacje tajne, a zatem nie mogą się dostać w niepowołane ręce. Zależy od tego przyszłość
Małego Ludu.

krasnale:
Typowy wygląd i cechy:
Niewysokie, przysadziste i włochate Duże, mocne zęby, nadają się do zgniatania, wszystkiego
Żuchwa na zawiasach, którą można wyhaczać w celu kopania tuneli
Wrażliwe włosy brody
Skóra, która może działać jak powierzchnia kubków ssawnych, kiedy krasnal jest odwodniony

trolle
Typowy wygląd i cechy:
Ogromne - wielkości słonia
Oczy wrażliwe na światło
Nie znoszą hałasów
Włochate, włosy całe w dredach
Wysuwające się pazury
Zęby! - całe mnóstwo zębów
Kły jak u dzików (tych naprawdę dzikich dzików)
Zielony język
Wyjątkowo silne
Słaby punkt u podstawy czaszki
Charakter:
Bardzo, bardzo głupie - trolle mają maciupeńkie mózgi Złośliwe i nerwowe
Uwielbiają:
Jeść - cokolwiek. Parę krów to dla trolla lekka przekąska
Sytuacje, których trzeba unikać:
Żartujesz chyba! Jeżeli masz choćby najlżejsze podejrzenie, że w pobliżu znajduje się troll,
natychmiast bierz nogi za pas

gobliny
Typowy wygląd i cechy:
Pokryte łuskami
Oczy bez powiek - liżą gałki oczne, żeby nie wysychały
Potrafią rzucać kulami ognia
Biegną na czworaka, jeżeli zależy im na szybkości
Rozdwojony język
Poniżej metra wzrostu
Oślizgła, ognioodporna skóra
Charakter:
Niezbyt bystre, lecz przebiegłe
Kłótliwe
Ambitne
Łakną władzy
Uwielbiają:
Ogień
Porządną kłótnię Władzę
Sytuacje, których trzeba unikać:
Nie wchodź im w drogę, kiedy rzucają kulami ognia

centaury:
Typowy wygląd i cechy:
Na wpół ludzie, na wpół kucyki Owłosione - naturalnie! Niekiedy wysychają im kopyta
Charakter:
Niezwykle inteligentne Próżne
Mają skłonności do paranoi Uprzejme
Zakochane w komputerach
Uwielbiają:
Popisywać się Dokonywać wynalazków
Sytuacje, których trzeba unikać:
Nie są fizycznie groźne, ale śmiertelnie się obrażają, jeżeli ktoś krytykuje ich najnowszy
wynalazek, grzebie w ich twardym dysku lub pożycza balsam nawilżający do podków

duszki:
Typowy wygląd i cechy:
Około metra wzrostu Spiczaste uszy Zielona skóra
Skrzydła
Charakter:
Średnio inteligentne Ogólnie zadowolone z życia Uwielbiają:
Nade wszystko latać, nieważne czy pod, czy nad powierzchnią Ziemi
Sytuacje, których trzeba unikać:
Należy uważać na nisko latające duszki, bo nie zawsze patrzą, gdzie lecą.

chochliki
Typowy wygląd i cechy:
Około metra wzrostu Spiczaste uszy
Oprócz uszu i wzrostu chochliki mają niemal ludzki wygląd
Charakter:
Niezwykle inteligentne
Całkowity brak moralności
Przebiegłe
Ambitne
Chciwe
Uwielbiają:
Władzę i pieniądze Czekoladę
Sytuacje, których trzeba unikać:
Nie należy zadzierać z chochlikiem, zwłaszcza z kimś tak bystrym i bezwzględnym jak Opal Koboi,
chyba że się jest takim geniuszem, jak Artemis Fowl
Charakter:
Średnio inteligentne Ogólnie zadowolone z życia Uwielbiają:
Nade wszystko latać, nieważne czy pod, czy nad powierzchnią Ziemi
Sytuacje, których trzeba unikać:
Należy uważać na nisko latające duszki, bo nie zawsze patrzą, gdzie lecą.

WYWIAD Z ARTEMISEm FOWLEM
Gdybyś nie był geniuszem świata przestępczego, co chciałbyś robić najbardziej?
Sądzę, że jest jeszcze dużo do zrobienia w dziedzinie psychologii. Gdyby planowanie przestępczej
działalności nie zajmowało mi tak wiele czasu, sądzę, że poświęciłbym energię na sprostowanie
wielu błędów popełnionych przez panów Freuda i Junga.
Co tak naprawdę sądzisz o kapitan Holly Niedużej?
Mam olbrzymi szacunek dla kapitan Niedużej i często żałuję, że nie przeszła na moją stronę, jeżeli
można tak rzec. Wiem jednak, że to nigdy nie nastąpi. Ona ma zbyt wiele zasad. Jeżeli
kiedykolwiek straciłaby te zasady, kto wie, może i ja straciłbym dla niej szacunek...
Sporo podróżowałeś. Gdzie jest twoje ulubione miejsce, które cenisz bardziej niż wszystkie inne
miejsca na świecie i dlaczego?
Moim ulubionym miejscem jest Irlandia. Jak mówią przedstawiciele Ludu Wróżek, jest to
najbardziej magiczna kraina. A i ludzie tu są dowcipni i szczerzy, choć mamy swoje wady.
Opowiedz o chwili, której się najbardziej wstydzisz.
Kiedyś dostałem z zadania z matematyki pięć minus. Byłem śmiertelnie przerażony. Zapomniałem
zaokrąglić do trzeciego miejsca po przecinku. Wyobraźcie sobie tortury wstydu, które
przeżywałem!
Masz swoją ulubioną książkę?
Moja ulubiona książka w tym tygodniu to Władca much pióra Williama Goldinga. To fascynujące
studium psychologiczne grupy chłopców, którzy znaleźli się na bezludnej wyspie. Mam nieodparte
wrażenie, że jeżeli ja bym się na niej znalazł, w tydzień udałoby mi się zdobyć na niej władzę.

Masz jakąś ulubioną piosenkę?
Rzadko słucham muzyki pop poza utworami Davida Bowie, który jest prawdziwym kameleonem.
Nigdy nie wiadomo, jaki numer wykręci. Uważam, że Bowie jest człowiekiem naprawdę
fascynującym, i zastanawiam się, czyby się do niego nie zwrócić z pomysłem odkrycia na nowo
utraconej opery Mozarta, którą oczywiście sam napisałem. Moją ulubioną piosenką pana Bowie jest
It's No Game Part z płyty Scary Monsters.
Co nie pozwala ci wieczorem zasnąć?
Moje plany. Przetaczają mi się w głowie jak kamienie młyńskie i nie mogę spać. Jeszcze jedno nie
pozwala mi zasnąć - czasami źle się czuję z tym, co w życiu zrobiłem. Jeżeli dopada mnie takie
poczucie winy, szybko sprawdzam w Internecie stan mojego konta i to uczucie szybko znika.
Co najwyżej sobie cenisz z rzeczy, które są twoją własnością?
Najwyżej cenię sobie standardowy zestaw wyposażenia SKR, który Butler skonfiskował zespołowi
wróżek z policyjnego Oddziału Odzysku. Jest tam z tysiąc wynalazków, których nie widziało oko
ludzkie. To będzie mój fundusz emerytalny.
Kto jest twoim najlepszym przyjacielem?
Jak rozumiem, ustaliliśmy, że tego pytania nie będzie. Jeżeli moi wrogowie odkryliby, kto jest
moim najlepszym przyjacielem, mogliby próbować mnie namierzyć przez niego lub nią.
Powiedzmy tylko, że mój najlepszy przyjaciel nigdy nie jest daleko ode mnie i był przy mnie od
dnia, kiedy się urodziłem.

WYWIAD Z KAPITAN HOLLY NIEDUŻĄ
Czy nie przeszkadza ci, że jesteś jedyną kobietą w jednostce SKRZAT?
Bywają takie dni, kiedy jest mi ciężko. Miło byłoby mieć koleżankę, z którą mogłabym
porozmawiać pod koniec długiego dyżuru. Na początku niektórzy funkcjonariusze chcieli mi
pokazać, kto tu rządzi, i znęcali się nade mną. Teraz są zbyt zajęci sprawdzaniem mojej
dokumentacji lotów, żeby się czepiać.
Czym się najbardziej szczycisz?
Najbardziej szczycę się tym, że udało nam się zdławić rewolucję gobli-nów. Jeżeli ci pokryci
łuskami gangsterzy przejęliby kontrolę nad komendą policji, cała nasza kultura zostałaby
zniszczona.
Czego się najbardziej wstydzisz?
Kiedyś ugryzł mnie w tyłek ślimak ostrogęby. Przeczesywaliśmy tunel, szukając zbuntowanego
trolla, i ten mały stwór wyskoczył z jakiejś dziury, po czym odgryzł mi kawałek ciała. Rana była
niewielka, ale jad spowodował spory obrzęk. Nigdy tamtego dnia nie zapomnę. Mam nadzieję, że
Artemis Fowl się o tym nie dowie.
Często masz kłopoty, bo nie postępujesz zgodnie z regułami ustalonymi przez komendanta Bulwę.
Czy w szkole też wpadałaś w tarapaty z powodu nieprzestrzegania regulaminu szkol-
Ojciec zawsze mnie uczył, żeby robić to, co jest słuszne niezależnie od kosztów. Tak właśnie
postępuję. Reguły są ważne, ale ważniejsze jest
uczciwe postępowanie. Czasami wpędzało mnie to w szkole w kłopoty. Nie potrafię trzymać buzi
na kłódkę, jeżeli ktoś bez przyczyny kogoś dręczy albo niesprawiedliwie karze. Taka już jestem.
Jaki był twój ulubiony przedmiot w szkole?
Uwielbiałam szkołę wirtualną. Każą ci założyć na głowę hełm „W" i podróżujesz przez historię. Te
hełmy są zadziwiające - mają nawet specjalne filtry powietrza. Można wąchać i poczuć czasy, o
których się człowiek uczy.
Co naprawdę sądzisz o Artemisie Fowlu?
Jeżeli chodzi o Artemisa Fowla, nie potrafię się zdecydować. Połowa mnie chce go uściskać, a
połowa wrzucić na kilka miesięcy do głębokiego lochu, żeby mu dać nauczkę. Artemis jest bardzo
inteligentny, ale nie rozumie, do czego mogą doprowadzić jego plany. Za każdym razem, kiedy
wyrusza po nowe przygody, ktoś zostaje skrzywdzony. Butler nie zawsze będzie stał przy jego
boku. Nie zawsze będzie mógł go uratować, a i ja nie będę zawsze w pobliżu, żeby uratować
Butlera.

Jakie masz hobby?
Dużo czytam, głównie klasyków. Horri Antowitz to dobry autor, podobnie jak Burger Melviss.
Lubię niezłe thrillery. Poza tym lubię grać w zgniotkę, jestem w zespole reprezentacji policji. Stoję
na drugiej bazie, a to dla dziewczyny aż nadto wyczerpujące.
Co z rzeczy, które są twoją własnością, cenisz sobie najbardziej?
Wciąż mam odznakę w kształcie żołędzi, którą dał mi sam komendant Bulwa. Niezależnie od tego,
ile dostaję odznaczeń czy awansów, te pierwsze dwa srebrzyste żołędzie są wciąż najważniejsze.
Co nie pozwala ci zasnąć?
Są takie noce, kiedy leżę bez snu i myślę o tym, co ludzie robią tej planecie. Zastanawiam się, ile
czasu minie, zanim się o nas dowiedzą. Są
takie noce, kiedy popadam w lekką paranoję i mogłabym przysiąc, że czuję nad głową ludzkie
pojazdy i maszyny. Kopią, ryją.
Kto jest twoim najlepszym przyjacielem?
Trudne pytanie. Powiem o dwóch - o Ogierku i kapitanie Trouble'u Morszczynie. Obaj wiele razy
uratowali mi życie. Nadstawiali za mnie karku w ciężkich czasach, kiedy wszyscy inni spisali mnie
już na straty.

WYWIAD Z BUTLEREM
Poproszę o trzy dobre rady, jak zostać ochroniarzem z górnej półki.
Ćwiczyć do upadłego - niczym nie można zastąpić wiedzy.
Słuchać swojego sensei - ma doświadczenie, którego nam potrzeba. Być gotowym do poświęcenia
wszystkiego dla pracy.
Jesteś bardzo blisko ze swoją młodszą siostrą Julią. Czy byłeś zadowolony, kiedy się dowiedziałeś,
że chce pójść w twoje ślady? Czy uważasz, że będzie dobrym ochroniarzem?
Miałem nadzieję, że Julia wybierze inny zawód. Ma w sobie za dużo energii życiowej, którą musi
stłamsić pod mundurem ochroniarza. Uważam, że moja siostrzyczka ma jeszcze czas, żeby wybrać
mniej niebezpieczny zawód, na przykład zapasy.
Co spośród rzeczy, które są twoją własnością, cenisz sobie najbardziej?
Najcenniejsza rzecz, jaką mam, jest wyryta na mojej skórze. To tatuaż w kształcie błękitnego
diamentu z Akademii Pracowników Ochrony Madame Ko. Byłem najmłodszym absolwentem
akademii, a ten tatuaż daje mi dostęp do kręgów, z których istnienia większość ludzi nawet nie
zdaje sobie sprawy. To jak noszenie na ramieniu całego życiorysu.
Jaka jest twoja ulubiona lektura?
Nie mam zbyt wiele czasu na czytanie. Przeróżne plany Artemisa każą mi zachowywać nieustanną
czujność. Czytam przeważnie instrukcje obsługi helikopterów, nie tracę z oczu prognoz pogody i
bieżących spraw politycznych. Jeżeli mam chwilę dla siebie, lubię przeczytać dobry romans. Ale
jeżeli komuś to zdradzisz, będę na ciebie polować całe życie, aż cię dopadnę i będziesz żałować.
Opowiedz o swoim najszczęśliwszym wspomnieniu z dzieciństwa. Dlaczego właśnie wtedy byłeś
szczęśliwy?
Wciąż przechowuję w sercu dni, które spędziłem jeszcze jako nastolatek, ucząc moją młodszą
siostrę, jak wyprowadzać kopnięcia z obrotu w jej worek treningowy.
Twoja ulubiona piosenka?
Lubię irlandzką grupę U2. Ich utwór / Still Haven't Found What l'm Looking For mogła być
napisana dla panicza Artemisa.
Masz ulubiony film?
Nie lubię filmów ze strzelaniną, bo za bardzo przypominają mi prawdziwe życie. Chętnie oglądam
dobre komedie romantyczne. Mogę wtedy na chwilę zapomnieć o stresie i pracy. Moim ulubionym
filmem wszech czasów jest Pół żartem, pół serio.
Ulubione miejsce na ziemi. Dlaczego właśnie to?
Moim ulubionym miejscem na ziemi jest to przy boku panicza Artemisa, niezależnie od tego, gdzie
by to mogło być. Jedno wiem na pewno - dokądkolwiek byśmy poszli, na pewno nie będzie nudno.
Ochroniarze muszą być bardzo odważni. Co ciebie przeraża?

Wszyscy ochroniarze przeżywają te same lęki - boimy się porażki. Jeżeli coś miałoby się stać
Artemisowi, a ja nie mógłbym temu zapobiec, męczyłoby mnie to do końca życia jak zły sen.

WYWIAD Z UMIERZWĄ GRZEBACZKI EM
Czy zdarza ci się żałować, że wybrałeś drogę przestępstwa?
Nie patrzę na to w ten sposób i wcale nie uważam, że to droga przestępstwa. Uznaję to, co robię, za
redystrybucję zasobów bogactwa. Ja tylko odbieram ludziom to, co oni kiedyś ukradli. Nie, nie
żałuję więc mojej przeszłości kryminalisty, żałuję tylko, że mnie złapano. Tak czy inaczej, od
dzisiaj będę już uczciwy. Naprawdę.
Wszystkie krasnale są szczególnie podatne na wiatry, a to może być dosyć kłopotliwe w obecności
Błotniaka. Opowiedz o chwili największego wstydu, jaki kiedykolwiek przeżyłeś.
Krasnale są podatne na ataki wiatrów, ale sam ten fakt nie jest właściwie wstydliwy, bo to dla nas
przecież naturalne. Niemniej jednak w profesji, jaką wybrałem, głośne wydzielanie wiatrów może
nieco przeszkadzać. Pewnego razu przeleciałem przez prawie cały główny korytarz Luwru, kiedy
szczególnie gwałtowny wybuch wiatrów uruchomił czujniki ruchu. Przez całe lata wzbudzało to
salwy śmiechu w zakładzie karnym w Atlantydzie.
Kiedy jesteś najszczęśliwszy?
Krasnale nigdy nie są szczęśliwsze niż wtedy, gdy kopią tunele. Kiedy tylko poczujemy pierwszy
kęs ziemi, czujemy się bezpieczni i jakby w domu. Prawdę mówiąc, uważam, że krasnale to
gatunek bliższy kretom niż ludziom.
Kiedy czułeś największą dumę?
Byłem bardzo dumny wtedy, kiedy sam jeden uratowałem Artemisa i Holly od pewnej śmierci
podczas wystawy Jedenastu Cudów w Niższej Krainie, ale nie mogę ci jeszcze za dużo o tym
opowiadać, bo, jak sądzę, ta przygoda nie została jeszcze ujawniona.
Brałeś udział w różnych potyczkach podczas przygód z Artemi-sem Fowlem. Kiedy się najbardziej
bałeś?
Muszę przyznać, że byłem śmiertelnie przerażony, kiedy byliśmy pod zamkiem Fowlów, ja
zanurkowałem w wykopany przez siebie tunel, a Butler chwycił mnie za kostki. Wierzcie mi,
rozwścieczony Butler to ostatnia osoba na świecie, którą chcielibyście mieć uczepioną u kostek.
Oczywiście wszystko to się wydarzyło, zanim zostaliśmy przyjaciółmi.
Co tak naprawdę myślisz o Artemisie Fowlu i Butlerze?
Lubię tego irlandzkiego chłopca. Naprawdę. Mamy te same zainteresowania - złoto. Pracowaliśmy
razem nad projektem Fei Fei i dostrzegam spore perspektywy związane ze współpracą w
przyszłości.
Kapitan Holly Nieduża, komendant Juliusz Bulwa czy Ogierek -kogo z nich najbardziej lubisz i
dlaczego?
Nie Juliusza, to na pewno. Szanuję go, tak, ale czy go lubię? Chyba nikt nie lubi Juliusza oprócz
jego oficerów - wszyscy by za nim wskoczyli w ogień. Jeden Bóg wie dlaczego. Muszę przyznać,
że Holly jest moją ulubienicą. Kilka razy uratowała mój owłosiony tyłek, ale nie tylko o to chodzi.
Holly jest najrzadszym z ziemskich stworzeń - lojalnym przyjacielem. Wielu się takich nie spotyka.
Jaką radę dałbyś młodemu krasnalowi?
Przede wszystkim zawsze przeżuj kamień, zanim go połkniesz. Dzięki temu łatwiej przez ciebie
przejdzie, a dla zębów to bardzo dobre ćwiczenie i robią się ostrzejsze. Poza tym nigdy nie jedz
dwa razy tej samej ziemi, jeżeli możesz tego uniknąć.
Jakie masz ulubione miejsca nad lub pod powierzchnią ziemi?
W hrabstwie Kerry w Irlandii jest takie pole, gdzie ziemia jest czysta i wolna od chemikaliów.
Lubię tam sobie wykopać maleńką dziurę, mniej więcej siedem metrów pod powierzchnią, i
słuchać, jak morze uderza o skały dwie łąki dalej.

WYWIAD Z OGIERKIEM
Z którego wynalazku jesteś najbardziej dumny?
Trudno wskazać ten jeden jedyny - mam więcej zarejestrowanych patentów niż jakakolwiek inna

wróżka w historii. Jeżeli musiałbym jednak coś wskazać, powiedziałbym, że wieże zatrzymujące
czas. To zestaw pięciu przenośnych wież, dzięki którym SKR jest w stanie magazynować
umiejętności zatrzymywania czasu kilku czarowników w formie baterii, a następnie generować
zatrzymanie czasu tam, gdzie to jest potrzebne. Sprytne, jeżeli sam mogę tak powiedzieć. Dzięki
tym wieżom wyszliśmy z niejednych tarapatów, między innymi podczas oblężenia posiadłości
Fowlów.
Kto cię inspiruje?
Muszę nieskromnie przyznać, że często czytam własne artykuły w czasopismach naukowych i sam
się inspiruję. Poza mną samym moim głównym źródłem inspiracji jest chochliczka Opal Koboi.
Opal jest szaloną przestępczynią, ale ma pojęcie o inżynierii i ekonomii. Jej rozwiązanie skrzydeł
Doubledex zrewolucjonizowało indywidualne loty, a za każdym razem, kiedy ona robi jakiś postęp,
ja czuję napęd, żeby jej koncepcje poprawiać.
Czy mógłbyś nam podać trzy dobre rady, jak zostać wynalazcą?
Należy dokonywać wynalazków, których ludzie naprawdę potrzebują. Nie zdradzać się ze swoimi
myślami, aż się jest gotowym do opatentowania wynalazku, i zawsze nosić foliowe nakrycie głowy
odbijające fale analizujące myśli. Wprawdzie tych fal jeszcze nie wynaleziono, ale nigdy nie
wiadomo.
Jakie masz hobby?
Kiedy nie siedzę w laboratorium, lubię czytać artykuły na własny temat lub oglądać filmy z moich
przemówień podczas zjazdów naukowych. Ostatnio zainteresowałem się tańcem towarzyskim.
Opowiedz o najmilszych wspomnieniach.
Pamiętam dokładnie ten moment, kiedy moja umiejętność szybkiego myślenia zakończyła
rewolucję goblinów. Jeśli nie byłbym tam, gdzie byłem, wszyscy funkcjonariusze SKR musieliby
dwa razy do roku zmieniać skórę. Czy dano mi jednak medal? Czy mój posąg postawiono na placu
przy komendzie? Nie. Żadnej wdzięczności.
Jaki był twój ulubiony przedmiot w szkole oprócz nauk ścisłych?
Zawsze myślałem, że jestem uzdolniony plastycznie. To marzenie porzuciłem, kiedy mój
nauczyciel rysunku powiedział mi, że moje krajobrazy są płaskie jak wyprasowana kartka papieru
ryżowego. To, jak sądzę, nie za dobra opinia. Byłem zdruzgotany i już nigdy więcej nie wziąłem do
ręki pędzla.
Co nie pozwala ci zasnąć?
Nie pozwalają mi zasypiać moje pomysły oraz myśl, że ktoś inny je opatentuje, zanim ja to zrobię.
Koło łóżka trzymam włączony komputer, na wypadek gdyby coś mi przyszło do głowy w stanie
półświado-mości między zasypianiem a budzeniem się.
Co masz najcenniejszego?
Mam kolekcję foliowych kapeluszy i czapek. Jedna na każdą okazję. Odkryłem artystę, który
pokrywa je interesującymi wzorami. W zeszłym tygodniu zauważyłem, że dwóch innych techników
nosi foliowe kapelusze. Sądzę, że zapoczątkowałem jakiś styl w modzie.
Którego z Błotniaków podziwiasz najbardziej?
Podziwiam sycylijskiego działacza na rzecz ochrony środowiska Giovanniego Zito. Jest jednym z
nielicznych ludzi, którzy naprawdę próbują zmienić w tym świecie coś na lepsze. Jeżeli reszta
świata przejęłaby jego technologię energii słoneczno-wiatrowej, w ciągu dziesięciu lat emisja
gazów cieplarnianych spadłaby o siedemdziesiąt procent. Żałuję, że Zito nie ma inteligencji
Artemisa Fowla.
Kto jest twoim najlepszym przyjacielem?
Moją najlepszą przyjaciółką pod całą ziemią jest mała elficzka Holly Nieduża. Oboje jesteśmy
pracoholikami, nie widujemy się więc tak często, jak byśmy chcieli, ale jakoś zawsze udaje jej się
znaleźć dla mnie czas, zwłaszcza kiedy praca mnie przygnębia. Gdy jestem bliski rozwalenia
komputera w napadzie frustracji, podnoszę oczy i widzę u swojego boku Holly, która macha w
moim kierunku marchewką. To bardzo szczególna elficzka.

WYWIAD Z KOMENDANTEm JULIUSZEM BULWĄ

Dlaczego jest pan bardziej nieugięty w stosunku do Holly Niedużej niż wobec innych oficerów
SKRZAT? Dlaczego jest pan też tak bardzo przeciwny obecności innych oficerów płci żeńskiej w
SKRZAT?
Nie miałem nic przeciwko funkcjonariuszkom jako takim, miałem po prostu wątpliwości, czy będą
w stanie awansować. Jestem zadowolony, bo widzę, że Holly swoim postępowaniem rozwiała moje
obawy, a teraz w kolejce do SKRZAT czeka sześć innych kobiet. Byłem dosyć nieubłagany w
stosunku do Holly, bo czytałem jej raport psychologiczny i wiedziałem, że taka postawa zwiększy
jej determinację podczas inicjacji do SKRZAT. Miałem, co oczywiste, rację.
Proszę powiedzieć, z czego jest pan najbardziej dumny.
Dzień, w którym poczułem ogromną dumę, to ten, kiedy kapitan Nieduża zdławiła rebelię
goblinów. Bardzo wierzyłem w kapitan Niedużą i okazało się, że mnie nie zawiodła.
Co powoduje, że się pan głośno śmieje?
Nic. Rzadko się uśmiecham, nieczęsto chichoczę, a głośno się nie śmiałem od dwustu lat. Głośny
śmiech podważa dyscyplinę, a jeśli ktoś twierdzi, że słyszał mój głośny śmiech, poproszę o
nazwisko i stopień służbowy tej osoby.
Pan i Ogierek ciągle chyba pozostajecie w kręgu miłości i nienawiści. Co pan naprawdę o nim
sądzi?
Miłości i nienawiści? Cóż, to częściowo prawda. Przez większość czasu mam ochotę wyrzucić
kopniakiem tego puszącego się centaura z mojego budynku. Przyznam jednak, choć niechętnie, że
jego gadżety są od czasu do czasu bardzo użyteczne. Jeśli byłoby inaczej, straciłby pracę w
mgnieniu oka. ,
Proszę o trzy dobre rady, jak być wspaniałym funkcjonariuszem SKRZAT.
1. Słuchać swojego komendanta - on zawsze ma rację.
2. Nie zważać na podszepty intuicji, chyba że to sugestie komendanta, który zawsze ma rację.
3. Jeżeli ma się wątpliwości, trzeba zwrócić się do komendanta. To właśnie on ma rację.
Jeśli nie byłby pan komendantem SKRZAT, kim chciałby pan być?
Zawsze wyobrażałem sobie, że jestem ogrodnikiem projektującym olbrzymie przestrzenie zieleni
albo mimem. Co to za głupie pytanie?! SKRZAT to dla mnie jedyne miejsce. Gdyby nie istniało,
musiałbym je wymyślić!
Jaki był pana ulubiony przedmiot w szkole?
Zawsze lubiłem historię, zwłaszcza taktykę wojskową. Kiedy miałem sześć lat, wiedziałem
dokładnie, co król Frond powinien był zrobić podczas bitwy pod Ochrę Stew. Jeśli byłbym jego
taktykiem wojennym, może jego dynastia rządziłaby jeszcze kilka wieków.
Trouble Morszczyn czy też Holly Nieduża - które z nich jest, według pana, lepszym oficerem
SKRZAT?
Na Trouble'u można bardziej polegać, ale Holly działa bardziej instynktownie. Jeśli zostałbym
złapany w jakąś diaboliczną pułapkę, chciałbym, żeby Trouble ją odnalazł, a Holly mnie z niej
wyciągnęła.
Czy uważa pan, że Błotniaki i Lud Wróżek mogą kiedykolwiek żyć w harmonii?
Wątpię. Błotniaki nie potrafią nawet żyć w harmonii sami ze sobą. Muszę jednak przyznać, że nasz
wywiad ujawnił w ciągu kilku ostatnich lat znaczne wahania nastrojów wśród przedstawicieli
młodej generacji. Młodzi ludzie mają mniejsze skłonności do prowadzenia wojen i więcej
rozumieją. Może więc istnieje jeszcze iskierka nadziei?

WYWIAD Z EOINEM COLFEREM
Pana ulubiona książka?
Stug of the Dump.
Pana ulubiona piosenka?
The Great Beyond grupy REM.
Pana ulubiony film?
Milczenie owiec.
Co ma pan najcenniejszego?

Książki.
Kiedy zaczął pan pisać?
Pierwszą świadomą próbę prawdziwego pisania podjąłem w szóstej klasie. Napisałem dla klasy
sztukę o bogach skandynawskich. Na końcu ginęli wszyscy oprócz mnie.
Skąd bierze pan pomysły i natchnienie?
Natchnienie wypływa z doświadczenia. Moja wyobraźnia jest jak kocioł gotujący się od wszystkich
rzeczy, które widziałem, i miejsc, w których byłem. Mój mózg miesza je wszystkie i wypluwa w
formie, która, mam nadzieję, jest oryginalna.
Poproszę o trzy dobre rady, jak osiągnąć sukces literacki.
1. Ćwiczyć - pisać codziennie, nawet tylko dziesięć minut. Pamiętaj, nic nie idzie na straty. W
końcu wyłoni się i twój styl. Nie ustawaj!
2. Nie oddawaj rękopisu, dopóki nie będzie tak dobry, jak się tylko da. Redaguj! Tnij! Krój! Zaufaj
swojemu wydawcy.
3. Załatw sobie dobrego agenta literackiego, a on znajdzie wydawcę właściwego dla ciebie.
Najmilsze wspomnienie?
Jedno z moich najmilszych wspomnień to dzień mojego ślubu, kiedy żona i trzy siostry ustawiły się
do improwizowanej sesji tańca irlandzkiego - był to Riverdance* w pigułce.
Jakie jest pana ulubione miejsce na świecie i dlaczego właśnie ono?
Jest to Slade, mała wioska rybacka w Irlandii. Tam w dzieciństwie spędzałem wakacje, łowiłem
ryby, a teraz jeżdżę sam.
Ma pan jakieś hobby?
Moim głównym hobby jest czytanie - czytam nawet nalepki na słoikach! Poza tym uwielbiam teatr i
sam napisałem kilka sztuk. Niedawno ktoś mnie wprowadził w świat spadochroniarstwa! Jeśli nie
byłbym pisarzem, uważam, że dalej byłbym nauczycielem w szkole podstawo-

Szkoła dla młodych dżentelmenów im. św. Bartleby'ego
Roczne sprawozdanie z postępów szkolnych
Uczeń: Artemis Fowl II
Rok: pierwszy
Czesne: zapłacone
Wychowawca klasy: doktor Po
Języki obce
Mogę jedynie powiedzieć, że Artemis od początku roku nie zrobił absolutnie żadnych postępów, a
to ze względu na to, że jego zdolności są poza zakresem moich doświadczeń. Zapamiętuje i
rozumie słowa Szekspira po jednokrotnym przeczytaniu strony. Znajduje błędy w każdym zadaniu,
które zadaję klasie, a ostatnio zaczął delikatnie chichotać, kiedy próbowałem wyjaśniać uczniom co
bardziej skomplikowane teksty. W przyszłym roku mam zamiar przychylić się do jego prośby i
pozwolić mu spędzać prowadzone przeze mnie zajęcia w szkolnej bibliotece.
Matematyka
Artemis sprawia, że jestem, zirytowany, są dni, kiedy na wszystkie moje pytania odpowiada
absolutnie poprawnie, a w Inne każda odpowiedź jest błędna. Nazywa to przykładem teorii chaosu.
I powiada, że próbuje tylko przygotować mnie na to, co niesie prawdziwy świat. Twierdzi, że
pojęcie nieskończoności jest śmieszne. Szczerze mówiąc, nie mam wystarczających umiejętności
zawodowych, żeby radzić sobie z takim. chłopcem jak Artemis, większość moich uczniów ma
problemy z Uczeniem bez używania palców. przykro mi to stwierdzić, ale w zakresie matematyki
nie potrafię Artemisa niczego więcej nauczyć , ale ktoś powinien nauczyć go dobrych manier.
Nauki społeczne
Artemis nie daje wiary żadnym tekstom opisującym przeszłość, ponieważ uważa, że historię zawsze
piszą zwycięzcy. (Heli historię żywą, kiedy ci, co przeżyli pewne wydarzenia, wciąż jeszcze mogą
coś o nich opowiedzieć. Taka postawa oczywiście czyni naukę o wiekach średnich sztuką trudną.
Artemis poprosił o pozwolenie na zbudowanie maszyny czasu w przyszłym roku podczas długich
przerw, dzięki czemu cala klasa będzie mogła obejrzeć średniowieczną Irlandię na własne oczy.

Otrzymał ode mnie pozwolenie i nie zdziwiłbym się, gdyby dopiął swojego celu.
Nauki ścisłe
Artemis nie uważa się za ucznia, raczej za pogromcę wszelkich teorii naukowych. Upiera się, że w
tablicy Mendelejewa brakuje kilku pierwiastków i że teoria względności bardzo ładnie wygląda na
papierze, ale w świecie rzeczywistym nie utrzymałaby się, ponieważ przestrzeń rozpadłaby się w
pył przed czasem. Raz zrobiłem błąd i wdałem się z nim w dyskusję, podczas której młody Artemis
w kilka sekund doprowadził mnie do łez. Uczeń ten poprosił o pozwolenie na przeprowadzenie w
przyszłym roku analizy niepowodzeń szkolnych. Muszę się na to zgodzić, bo boję się, że ode mnie
się już wiele nie nauczy.
Rozwój społeczny i osobowy
Artemis ma świetnie rozwinięty dar percepcji i myślenia intelektualnego. Doskonale wypada we
wszystkich testach badających profile psychologiczne, ale tylko dlatego, że zna odpowiedzi.
Obawiam się, że Artemis uważa, że inni chłopcy są zbyt dziecinni. Odmawia zabawy z nimi,
podczas przerw w nauce woli pracować nad przeróżnymi projektami własnego pomysłu. Im dłużej
pracuje sam, tym bardziej się izoluje, a jeżeli w najbliższym czasie nie zmieni przyzwyczajeń,
istnieje obawa, że całkowicie się odizoluje od wszystkich tych, którzy chcą się z nim zaprzyjaźnić,
a w końcu i od swojej rodziny. Musi się bardziej postarać.

QUIZ WRÓŻEK
Oto prosty test sprawdzający, czy masz, czytelniku, wróżkę pośród swoich przodków.
Czy masz mniej niż 150 cm wzrostu?
Czy jesteś olbrzymi, owłosiony i masz zielonkawy język?
Czy opanowała cię niegroźna mania prześladowcza i lubisz nakrycia głowy z cienkiej metalowej
folii?
Czy jesteś piękny i sprytny?
Czy cierpisz z powodu suchych spojówek i masz łuskowatą skórę?
Czy masz problemy z puszczaniem wiatrów i potrafisz wyjąć sobie
żuchwę ze stawów?
Czy jesteś niezwykle lojalny, masz silne poczucie sprawiedliwości i spiczaste uszy?
Czy jesteś ambitny i chciwy i masz spiczaste uszy?
CZŁOWIEK
Jesteś bez wątpienia człowiekiem z krwi i kości.
GOBLIN
Spróbuj oprzeć się pokusie oblizywania sobie oczu. Krople do oczu są znacznie bardziej skuteczne.
TROLL
Masz pecha, choć z drugiej strony nikt cię nie będzie terroryzował.
KRASNAL
Prawdopodobnie jesteś duszą towarzystwa, a jeśli nie, to chociaż znajomi i przyjaciele zorientują
się po ciemku -na nos - że jesteś w pobliżu.
ELF
Jesteś bardzo lubianym i lojalnym przyjacielem. Nie zapominaj, że trzeba od czasu do czasu
również pomyśleć o zabawie.
DUSZEK
Spróbuj nie latać bez samolotu lub spadochronu, w przeciwnym razie będziesz wzbudzać
niepotrzebne zainteresowanie.
CENTAUR
Bądź uprzejmy dla otoczenia i pamiętaj, że nie wszyscy są tak genialni jak ty. Nie wszyscy też
próbują wykraść ci pomysły.
CHOCHLIK
Prawdopodobnie właśnie w tej chwili planujesz, jak przejąć kontrolę nad światem.
Z Oaza City na Ziemię ukrytych baz transportowych wróżek, do których wróżki docierają
wahadłowcami i przenikają do świata ludzi. Ich lokalizacja jest otoczona ścisłą tajemnicą. Jak dotąd

Artemis Fowl odkrył tylko kilka z nich.
Czy potrafisz, Czytelniku, dopasować porty wahadłowe podanych lokali
A
B

Murmańsk, Rosja

C

Martina Franca,
Włochy

D

Wajir, Kenia

lu

Los Angeles, USA

F

Stonehenge, UK

G

Paryż, Francja

* WYNALAZKI OGIERA
Tytanowa kapsuła: Może przewozić funkcjonariuszy SKR na powierzchnię Ziemi, wykorzystuje
albo napęd własnego silnika, albo siłę odrzutu gorących gazów uwalnianych podczas wybuchu
magmy.
Wysuwana płetwa stabilizująca
Drzwi wejściowe
Zderzak
Osłona gumowa
Otwory wydechowe
Kamera zewnętrzna
• Wynalazki Ogierka
Wyposażenie funkcjonariusza Oddziału Odzysku SKR
Lokator
Wyświetlacz/ustawienie czułości sygnału lokatora
Ekran
Joystick
Pasek mocujący do
nadgarstka
Skrzydła (Model „Ważka")
Porty pobierania i wysyłania danych
Stabilizatory przeciwuderzeniowe skrzydeł
Wlew paliwa Wydech
© Ogierek
Poziomo
3 Chyba najbardziej niebezpieczna postać Ludu Wróżek, jak się przekonał Butler, a opisuje to
książka Artemis Fowl
6 Tak wróżki nazywają ludzi
8 Skrót oznaczający funkcjonariusza policji Ludu Wróżek
9 Pojazdy zaprojektowane do podróży ze świata wróżek na powierzchnię Ziemi
12 Nazwisko jedynej przedstawicielki ptci żeńskiej wśród kadry oficerskiej SKRZAT
Pionowo
1 Wspólna nazwa dla elfów, trolli, chochlików, duszków, itd...
2 Imię bogini towów i młodego geniusza przestępczego półświatka
4 Uzdolniony wynalazca opętany lekką paranoją
5 Krasnal o przestępczych inklinacjach z nadmierną skłonnością do puszczania wiatrów
7 Kapitan Holly Nieduża powinna być, choć nie była, kiedy poznała Artemisa Jest nim m.in. Chix
Gryzoń
I I Kapitan Holly Nieduża to uwielbia, a może się oddawać tej czynności dzięki najnowszym
wynalazkom Ogierka

Ukryte słowa świata wróżek
Znajdź dwanaście ukrytych słów. Mogą być zapisane poziomo, pionowo, wspak, normalnie lub na
ukos.
W

P

D

H

LU

R

Y

T

U

A

Ł

Y

S

A

T

E

L

G

R

O

O

X

A

M

I

Z

Ł

O

T

O

H

P

R

D

X

W

R

S

O

X

L

Z

V

E

S

R

Z

Y

D

Ł

O

L

L

A

L

D

U

S

Z

E

K

B

P

N

N

T

A

T

L

A

N

T

Y

D

A

C

U

E

L

F

D

A

A

G

M

T

N

B

G

G

O

B

L

I

N

C

A

W

N

I

S

E

G

T

K

N

X

R

A

X

O

W

Q

M

A

Z

C

E

A

R

J

O

D

D

Z

I

A

Ł

Y

S

K

R

RYTUAŁ
ATLANTYDA
TROLL
ODDZIAŁY SKR
SKRZYDŁO GOBLIN ZWIAD TARA
ELF
BUTLER DUSZEK ZŁOTO

Ta część akt policyjnych SKR na temat Artemisa Fowla jest zastrzeżona i nie ma do niej dostępu
nikt poniżej poziomu utajnienia alfa plus. Sprawa Fei Fei wydarzyła się wkrótce po tym, jak
Lud Wróżek skontaktował się po raz pierwszy z Artemisem Fowlem. W tym czasie matkę
Artemisa przywróciła do zdrowia funkcjonariuszka SKRZAT, kapitan Holly Nieduża, ale jego
ojciec wciąż był uważany za zaginionego, obawiano się wręcz, że zginął w północnej Rosj i.

ROZDZIAŁ I
tiara lady fei fei
Pod placem Fleursheim, Nowy Jork
Krasnale kopią tunele. Po to właśnie się rodzą. Ich ciała przez miliony lat adaptowały się do roli
skutecznych kopaczy tuneli. Krasnal płci męskiej może wyjąć szczękę ze stawów, kiedy chce
ustami wykopać tunel. Odpady są wyrzucane tylną stroną krasnalego ciała, dzięki czemu powstaje
miejsce na następną przeżutą porcję.
Krasnalem, który znajduje się w centrum naszego zainteresowania, jest notoryczny przestępca z
Ludu Wróżek, Mierzwa Grzebaczek. Mierzwa stwierdził, że włamywanie się znacznie bardziej
odpowiada jego osobowości niż kopanie tuneli. Godziny pracy są krótsze, ryzyko mniejsze, a
bezcenne szlachetne metale i kamienie, które odbiera Błotniakom, są już przerobione, przetopione i
wypolerowane.
Dziś wieczór jego celem była tiara należąca do lady Fei Fei, legendy chińskiej dyplomacji. Tiara
wykonana z delikatnego jadeitu i diamentów osadzonych w białym złocie to wybitne dzieło sztuki.
Była bezcenna, chociaż Mierzwa bez wahania sprzedałby ją za mniejszą sumę.
IOzdobę pokazywano jako główny eksponat wystawy sztuki Wschodu. Nasza historia zaczyna się
tej nocy, podczas której klejnot znajdował się przy placu Fleursheim po drodze do Muzeum Sztuki
Klasycznej. Tylko w tę noc tiara była niezbyt dobrze chroniona, a Mierzwa nie zamierzał przegapić
takiej szansy.
Nie do wiary, ale oryginalna mapa geologiczna podłoża placu Fleursheim jest ogólnie dostępna w
Internecie, co pozwoliło Mierzwie na wykreślenie trasy od strony łatwo dostępnej East Village,
gdzie się okopał. Krasnal odkrył - ku swej radości - że aż do ściany podziemi prowadzi wąska żyła
zbitej gliny i luźnych łupków ilastych. Do podziemi, w których przechowywano tiarę Fei Fei.

W tym właśnie momencie Mierzwa zaciskał szczęki, przeżuwając pięć kilogramów ziemi na
sekundę i przeciskając się pod powierzchnią placu do podziemi Fleursheim. Jego włosy i broda
przypominały naelektryzowaną aureolę, każde czułe na ruch włókno badało powierzchnię, szukając
źródła wibracji.
„Całkiem niezła glina" - myślał Mierzwa, kiedy ją przełykał, biorąc krótkie oddechy przez nos.
Jednoczesne połykanie i oddychanie to umiejętność, którą traci większość stworzeń, wychodząc z
okresu niemowlęctwa, ale dla krasnali jest ona niezbędna do przeżycia.
Włosy i broda Mierzwy odkryły gdzieś w pobliżu wibracje. Równomierne buczenie, które
zazwyczaj było efektem pracy urządzeń klimatyzacyjnych lub generatora. Co wcale nie znaczyło,
że był bliżej celu. Mierzwa Grzebaczek miał jednak najlepszy wewnętrzny kompas ze wszystkich
włamywaczy, poza tym zaprogramował sobie wcześniej dokładne współrzędne i wprowadził je do
hełmu bojowego SKR, który zazwyczaj nosił w plecaku. Zatrzymał się na chwilę, żeby sprawdzić
pozycję na trójwymiarowej siatce wyświetlanej na wizjerze hełmu. Podziemia Fleursheim
znajdowały się czterdzieści osiem stopni na północny wschód. Dwa metry nad jego obecną pozycją.
Kwestia sekund dla krasnoluda tunelowego jego kalibru.
Mierzwa podjął przeżuwanie - przecinał glinę jak torpeda Ludu Wróżek. Uważał, żeby tylną częścią
wyrzucać z siebie tylko glinę, a nie powietrze. Powietrza będzie potrzebował, jeżeli natknie się na
jakieś przeszkody. Kilka sekund później stanęła przed nim przeszkoda, do której pokonania będzie
go potrzebował bardzo dużo.
Jego czaszka zderzyła się z czterdziestocentymetrową betonową wylewką posadzki podziemi.
Czaszki krasnali są twarde, ale nie są w stanie pokonać czterdziestu centymetrów betonu.
- D'Arvit! - zaklął Mierzwa, strzepując płatki cementu z oczu długimi krasnalimi rzęsami. Sięgnął
ręką nad głowę i postukał pięścią o płaską powierzchnię.
- Trzydzieści pięć do czterdziestu centymetrów - powiedział, nie zwracając się do nikogo w
szczególności lub tak też mu się wydawało. - Powinno pójść bez problemu.
Mierzwa wycofywał się, ubijając za sobą ziemię. Miał za chwilę wykonać manewr nazywany w
środowisku krasnali „cyklonem". Był to ruch wykorzystywany zazwyczaj podczas nagłych
ucieczek lub po to, by wywrzeć wrażenie na krasnalkach płci żeńskiej. Wcisnął odporny na
uderzenia hełm bojowy SKR na dziko rozwiane włosy i podciągnął kolana do podbródka.
- Szkoda, że tego nie widzicie, drogie panie - mruknął, czekając, aż we wnętrzu jego organizmu
zbierze się wystarczająca ilość gazów. W ciągu ostatnich kilku minut połknął sporo powietrza, a
teraz poszczególne bąbelki łączyły się ze sobą, tworząc coraz trudniejszą do utrzymania przestrzeń
ciśnieniową.
- Jeszcze kilka sekund - jęknął Mierzwa, a ciśnienie zaczęło mu zabarwiać policzki na czerwono.
Skrzyżował ręce na piersiach, przycisnął rozczochraną brodę do klatki piersiowej i uwolnił
zgromadzony we własnym wnętrzu gaz. Rezultat był rzeczywiście spektakularny, Mierzwa z
pewnością zasłużyłby sobie na narzeczoną przecudnej urody, jeżeli byłby tam ktoś, kto mógłby ten
spektakl obejrzeć. Jeśli wyobrazić sobie, że tunel jest szyjką butelki szampana, Mierzwa był
korkiem. Wystrzelił ubitym korytarzem z prędkością ponad stu pięćdziesięciu kilometrów na
godzinę, wirując jednocześnie jak śmigło. Gdy kość zderza się z betonem, zazwyczaj wygrywa
beton, ale głowę Mierzwy chronił ukradziony SKR hełm wróżek. Hełmy są wykonane z właściwie
niezniszczalnych polimerów.
Mierzwa przebił się przez podłogę podziemi i wystrzelił w bezładnej chmurze pyłu cementowego, z
wirującymi rękami i nogami. Pyłem zakręciło, a Mierzwa już ciągnął za sobą kilka małych trąb
powietrznych. Impet wyrzucił go dwa pełne metry w powietrze, krasnal spadł na podłogę i
wylądował na plecach. Leżał i nie ruszał się, ciężko dysząc. „Cyklon" to operacja, po której każdy
opada z sił. Kto powiedział, że działalność przestępcza jest łatwa?
Mierzwa odzyskał oddech i włożył z powrotem dolną szczękę w zawiasy. Chciałby jeszcze nieco
odpocząć, ale z pewnością celują teraz w niego kamery. Hełm jest
oczywiście wyposażony w urządzenie zagłuszające, ale na technologii nigdy się zbyt dobrze nie
znal. Musiał teraz tylko zwinąć tiarę i mógł uciec pod ziemię.
Wstał, strząsnął kilka grudek gliny z pleców i rozejrzał się ukradkiem dookoła. Nie widział

mrugających czerwonych światełek kamer przemysłowych. Nie widział sejfów zawierających
wartościowe dzieła sztuki. W pomieszczeniu nie było nawet stalowych drzwi. Wydawało mu się
dziwne, że ktoś chciał przechować tu tiarę nawet przez jedną noc. Ludzie zazwyczaj chronią swoje
skarby, zwłaszcza przed innymi ludźmi.
Coś mrugnęło na niego z ciemności. Coś, co przyciągnęło i odbiło minimalną ilość światła
plączącego się po podziemiach. Pośród posągów, drewnianych skrzyń i minidrapaczy chmur
zbudowanych z poukładanych jedno na drugim krzeseł zobaczył postument. Na postumencie leżała
tiara. Efektowny błękitny kamień, najbardziej drogocenny ze wszystkich kamieni osadzonych w
złocie, świecił nawet w prawie całkowitej ciemności.
Mierzwa beknął zdziwiony. Błotniaki zostawiły tiarę Fei Fei na otwartej przestrzeni? Mało
prawdopodobne. To na pewno jakaś pułapka.
Ostrożnie podchodził do postumentu, rozglądając się, czy na podłodze nie umieszczono jakichś
pułapek. Nie było jednak nic, żadnych czujników ruchu, żadnych
oczywiście wyposażony w urządzenie zagłuszające, ale na technologii nigdy się zbyt dobrze nie
znał. Musiał teraz tylko zwinąć tiarę i mógł uciec pod ziemię.
Wstał, strząsnął kilka grudek gliny z pleców i rozejrzał się ukradkiem dookoła. Nie widział
mrugających czerwonych światełek kamer przemysłowych. Nie widział sejfów zawierających
wartościowe dzieła sztuki. W pomieszczeniu nie było nawet stalowych drzwi. Wydawało mu się
dziwne, że ktoś chciał przechować tu tiarę nawet przez jedną noc. Ludzie zazwyczaj chronią swoje
skarby, zwłaszcza przed innymi ludźmi.
Coś mrugnęło na niego z ciemności. Coś, co przyciągnęło i odbiło minimalną ilość światła
plączącego się po podziemiach. Pośród posągów, drewnianych skrzyń i minidrapaczy chmur
zbudowanych z poukładanych jedno na drugim krzeseł zobaczył postument. Na postumencie leżała
tiara. Efektowny błękitny kamień, najbardziej drogocenny ze wszystkich kamieni osadzonych w
złocie, świecił nawet w prawie całkowitej ciemności.
Mierzwa beknął zdziwiony. Błotniaki zostawiły tiarę Fei Fei na otwartej przestrzeni? Mało
prawdopodobne. To na pewno jakaś pułapka.
Ostrożnie podchodził do postumentu, rozglądając się, czy na podłodze nie umieszczono jakichś
pułapek. Nie było jednak nic, żadnych czujników ruchu, żadnych
laserów. Nic. Instynkt Mierzwy wrzeszczał wniebogłosy, żeby zwiewać co sił, ale ciekawość
ciągnęła go w kierunku tiary jak rybę, która połknęła haczyk.
- Kretyn - powiedział do samego siebie, albo tak myślał. - Wynoś się, póki jeszcze możesz. Z tego
nic dobrego nie przyjdzie.
Tiara była jednak wspaniała. Mierzwa szedł jak zahipnotyzowany. Nie zważał na dziwne
okoliczności, na niezwykłą sytuację, pogrążony w podziwie nad ozdobionym szlachetnymi
kamieniami dziełem sztuki, do którego się zbliżał.
- Nie najgorsza - powiedział albo może tak się stało. Krasnal pochylił się nad tiarą.
Precjoza błyszczały nienaturalnie. Jak naoliwione. Nie były czyste jak prawdziwe drogie kamienie.
Złoto za mocno odbijało światło. Ludzkie oko tego nie zauważy, ale złoto dla krasnala to życie.
Wypełnia jego sny, pulsuje eterycznie w krwiobiegu.
Można było tę sytuację interpretować na dwa sposoby. Albo że to zmyła i prawdziwa tiara jest
gdzieś bezpiecznie schowana, albo że to test, a jego zwabiono tutaj po to, by zobaczyć, czy ten test
przejdzie. Kto jednak go zwabił? W jakim celu?
Oba pytania znalazły odpowiedź niemal natychmiast. W głębokim cieniu podziemi otworzył się
olbrzymiegipski sarkofag i krasnal ujrzał w półmroku dwie postaci, które na pewno nie były
mumiami.
- Moje gratulacje, Mierzwo Grzebaczku - powiedziała pierwsza z nich, chłopiec o bladym licu i
ciemnych włosach. Mierzwa zauważył, że ma na czole noktowizor. Drugą był olbrzymi ochroniarz,
którego Mierzwa niedawno pokonał i poniżył tak, że nie miał teraz powodów do radości ze
spotkania. Miał na nazwisko Butler, poza tym nie był w najlepszym nastroju.
- Przeszedłeś mój test - mówił dalej chłopiec pewnym siebie tonem. Obciągnął marynarkę garnituru
i wyszedł z sarkofagu z wyciągniętą przed siebie dłonią.

- Bardzo mi miło pana poznać, panie Grzebaczek. Jestem pana nowym partnerem w interesach.
Niech mi się pan pozwoli przedstawić. Nazywam się...
Mierzwa potrząsnął dłonią. Wiedział, kim jest ten chłopiec. Już wcześniej się spotykali podczas
różnych potyczek, tylko nie twarzą w twarz. Był jedynym człowiekiem, któremu kiedykolwiek
udało się wykraść i zatrzymać przy sobie złoto Ludu Wróżek. To, co miał do powiedzenia, na
pewno Mierzwę zainteresuje.
- Wiem, kim jesteś, błotny chłopcze - powiedział krasnal. - Nazywasz się Artemis Fowl.

ROZDZIAL 2
WYSOKI PRIORYTET
Oaza City, Niższa Kraina, komenda policji
Kiedy Mierzwa Grzebaczek wymówił nazwisko Artemisa Fowla, akta młodego Błotniaka -
znajdujące się w komendzie policji Niższej Krainy - zostały automatycznie przesunięte na stos akt
wysokiego priorytetu. Każdy hełm policji Niższej Krainy był wyposażony w satelitarne urządzenie
namierzające, można go było zlokalizować na całym świecie. Hełmy miały również uruchamiane
głosem mikrofony i wszystko, co Mierzwa powiedział, dotarło do uszu praktykanta w dziale
nasłuchu. Kiedy padło nazwisko Artemisa, akta zostały natychmiast usunięte z komputera
praktykanta. Artemis Fowl był wrogiem numer jeden Ludu Wróżek i wszystko, co miało związek z
irlandzkim chłopcem, było natychmiast wysyłane do konsultanta technicznego SKRZAT, centaura o
imieniu Ogierek.
Ogierek zalogował się do transmisji na żywo z hełmu Mierzwy i wszedł bezceremonialnie do biura
komendanta SKRZAT, Juliusza Bulwy.
- Mam tu coś ciekawego, Juliuszu. To może być ważne.
Komendant Juliusz Bulwa podniósł wzrok znad cygara z suszonych grzybów, które właśnie
przycinał. Ten rosły elf nie wyglądał na zadowolonego, ale z drugiej strony rzadko wyglądał na
zadowolonego. Cerę miał nie tak różową, jak zawsze, ale centaur czuł, że to się wkrótce zmieni.
- Kilka dobrych rad, mój kucyku - rzucił Bulwa, odrywając czubek cygara. - Po pierwsze, nie
nazywaj mnie Juliuszem, a po drugie, jeżeli chcesz ze mną rozmawiać, obowiązuje tu pewien
protokół. Jestem komendantem policji, a nie jakimś twoim kumplem od polo.
Rozsiadł się na krześle, oparł wygodnie plecami i zapalił cygaro. Na Ogierku całe to przedstawienie
nie zrobiło żadnego wrażenia.
-Jak tam chcesz. Ale to ważne. W pliku dźwiękowym podsłuchów padło nazwisko Artemisa Fowla.
Bulwa gwałtownie się wyprostował, zapominając o protokole policyjnym. Niecały rok wcześniej
Artemis Fowl porwał jednego z jego kapitanów i wyłudził ponad pół tony złota z funduszu
przeznaczonego na okupy w SKR. Ważniejsza jednak od złota była wiedza, którą dysponował ten
irlandzki chłopiec. Był świadom istnienia Ludu Wróżek i mógł zechcieć znów to wykorzystać.
- Mów szybko, o co chodzi, Ogierku. Żadnego technicznego żargonu, gadaj po gnomsku.
Ogierek westchnął. Połowa zabawy przy dostarczaniu ważnych wiadomości polegała na tym, że
wyjaśniał, jak dzięki jego technologii przechwycenie takich danych było w ogóle możliwe.
- No, dobrze. Pewna ilość sprzętu SKR co roku nam ginie.
- Właśnie dlatego potrafimy niszczyć zaginiony sprzęt na odległość.
- W większości wypadków tak. Komendant zaczerwienił się na twarzy ze złości.
- W większości wypadków, Ogierku? Nigdy nie mówiłeś nic o „większości wypadków" podczas
narad w sprawie budżetu.
Ogierek uniósł dłonie.
- Proszę bardzo, spróbuj zniszczyć to na odległość, jeśli chcesz. Zobacz, co będzie.
Komendant rzucił na Ogierka niechętne, podejrzliwe spojrzenie.
- Dlaczego nie miałbym od razu nacisnąć guzika?
- Bo wyłączono procedurę samozniszczenia, co znaczy, że ktoś bardzo bystry położył łapę na
sprzęcie. Przedtem hełm był aktywny, co oznacza, że ktoś go założył. Nie moglibyśmy
zaryzykować rozwalenia na strzępy głowy kogokolwiek z Ludu Wróżek, czy to przestępcy, czy nie.
Bulwa żuł koniec cygara.

- Wierz mi, że mnie kusi. Skąd się tam wziął ten hełm? I kto go nosi?
Ogierek spojrzał na maleńki ekran komputerowy trzymany w dłoni.
- To stary model. Podejrzewam, że jakiś paser, który chodzi na powierzchnię, sprzedał go
krasnoludowi zajmującemu się przestępczością.
Bulwa wcisnął cygaro do popielniczki.
- Krasnale. Jeżeli nie pętają się po obszarach, na których nie wolno prowadzić działalności
wydobywczej, okradają ludzi. Mamy jakieś nazwisko?
- Nie. Za duża odległość, żeby przeprowadzić analizę wzorca głosowego. Tak czy owak, nawet
jeżeli byśmy mogli, to, jak wiesz, w związku z wyjątkowym położeniem krtani krasnala wszystkie
ich osobniki płci męskiej mają właściwie taki sam głos.
- Tego tylko mi było trzeba! - jęknął komendant. -Znowu jakiś krasnal na powierzchni. Myślałem,
że to już ostatni, kiedy... - zatrzymał się i zatopił w smutnych wspomnieniach. Krasnal Mierzwa
Grzebaczek zginął kilka miesięcy wcześniej, kopiąc tunel z posiadłości Artemisa Fowla. Mierzwa
dawał się policji ostro we znaki, ale miał swoistą charyzmę.
- Co zatem wiemy?
Ogierek czytał teraz tekst komunikatu z ekranu.
- Nasz niezidentyfikowany przestępca wkopuje się tunelem do podziemi na Manhattanie, gdzie
spotyka się z Artemisem Fowlem Juniorem. Opuszczają podziemia razem, coś się więc z pewnością
kroi.
- Co się, dokładnie, kroi?
- Tego nie wiemy. Fowl wie wystarczająco dużo o naszej technologii, żeby wyłączyć mikrofon i
układ samo-niszczący, prawdopodobnie dlatego, że Butler odebrał sporo sprzętu oddziałowi SKR
podczas odsieczy pod posiadłością Fowla.
- Co z GPS? Czy Artemis wie wystarczająco dużo, żeby go wyłączyć?
Ogierek uśmiechnął się chytrze.
- Tego się nie da wyłączyć. Te stare hełmy mają warstwę namierzającą nałożoną natryskowo.
- To mamy szczęście. Gdzie są teraz?
- W odrzutowcu Fowla. Lecą do Irlandii. To Lear, najlepszy model. - Ogierek zauważył stalowe
spojrzenie
komendanta. - Prawdopodobnie nie obchodzą cię szczegóły techniczne odrzutowca, będę więc
mówił dalej, dobrze?
- Tak będzie najlepiej - powiedział Bulwa sucho. - Mamy kogoś na powierzchni?
Ogierek włączył duży ekran plazmowy na ścianie i szybko przeczesywał pliki, przechodząc do
mapy świata. Ikonki oznaczające funkcjonariuszy SKR pulsowały w różnych krajach.
- Mamy trzy zespoły Odzysku, ale nikogo w starym kraju.
- Naturalnie - jęknął Bulwa. - To byłoby za łatwe. -Przerwał. - Gdzie jest kapitan Nieduża?
- Na wakacjach na powierzchni. Chciałbym ci przypomnieć, że została zawieszona i czeka na
rozprawę sądową.
Bulwa machnął ręką na abstrakcyjne dla niego w tym momencie przepisy.
- To detal. Holly zna Fowla lepiej niż inne wróżki. Gdzie jest teraz?
Ogierek spojrzał na ekran komputera, jakby nie wiedział. Jakby codziennie z dziesięć razy nie
dzwonił ze swojego komputera, żeby przypomnieć Holly o kremie nawilżającym do kopyt, na
którym tak bardzo mu zależy.
- Jest w spa na wyspie Cominetto. Nie jestem pewien, komendancie. Holly to twardziel, ale
przecież Artemis Fowl ją porwał. Jej osąd może być wypaczony.
- Nie - powiedział Bulwa. - Holly to jeden z moich najlepszych oficerów, nawet jeżeli sama w to nie
wierzy. Połącz mnie z tym spa. Nieduża wraca do posiadłości Fowlów.

ROZDZIAŁ 3
SIÓDMY KRASNAL
Wyspa Cominetto u wybrzeży Malty, Morze Śródziemne
Spa na wyspie Cominetto to jeden z najbardziej ekskluzywnych ośrodków wypoczynkowych Ludu

Wróżek. Dostanie wizy na Cominetto graniczy z cudem, trzeba przez kilka lat wiele razy
występować z podaniem, ale Ogierek, dzięki maleńkiemu komputerowemu hokus-pokus, umieścił
Holly na pokładzie wahadłowca zmierzającego w kierunku spa. Potrzebowała wypoczynku po tym,
co przeszła. Po tym, co wciąż ją gnębi. Teraz bowiem, zamiast dać jej medal za to, że ocaliła niemal
połowę funduszu okupów, wydział wewnętrzny SKR prowadził w jej sprawie śledztwo.
W ubiegłym tygodniu Holly przeszła zabieg peelingu laserowego, ścierania naskórka, oczyszczania
(nie pytajcie czego), została równiutko przycięta u pedicurzystki, wyczesana, a wszystko w imię
relaksu. Jej skóra koloru kawy była gładka, bez jednego pryszcza, a jej krótko przycięte kasztanowe
włosy lśniły wewnętrznym blaskiem. Nudziła się jednak śmiertelnie.
Niebo było błękitne, morze turkusowe, a życie słodkie. Holly czuła, że dostanie szału, jeżeli będzie
musiała choćby jedną minutę dłużej spędzić w tym spa, w którym wszyscy ją dopieszczali. Ogierek
był tak z siebie zadowolony, kiedy wysyłał ją w podróż na powierzchnię, że nie miała serca
powiedzieć mu, jak bardzo się tutaj nudzi.
Dzisiaj leżała w bulgoczącym basenie wypełnionym algami, które miały odmłodzić pory jej skóry, i
grała sama ze sobą w „zgadnij paragraf". Była to gra polegająca na założeniu, że każdy, kto
przechodzi obok, jest przestępcą, trzeba tylko odgadnąć, na czym polega jego wina.
Terapeuta od alg w białym stroju nadszedł niespiesznie, niosąc telefon na przezroczystej podstawce.
- Ktoś dzwoni z komendy policji, siostro Nieduża -powiedział. Sądząc z jego tonu, Holly nie miała
wątpliwości, jakie ma on zdanie na temat rozmów telefonicznych w tej oazie spokoju.
- Dziękuję ci, bracie Humusie - odparła, chwytając słuchawkę. Po chwili usłyszała głos Ogierka.
- Złe wieści, Holly - powiedział centaur. - Przywracają cię do służby. Zadanie specjalne.
- Naprawdę? - odparła Holly, jednocześnie zadając cios w powietrze i próbując ukryć podniecenie
w głosie. - Jakie zadanie?
- Weź głęboki oddech - poradził jej Ogierek. - Może też kilka pigułek.
- O co chodzi, Ogierku? - nalegała Holly, chociaż intuicja już jej podpowiedziała.
- Chodzi o...
- Artemisa Fowla - powiedziała Holly. - Mam rację, prawda?
- Tak - przyznał Ogierek. - Ten mały Irlandczyk wrócił. I skumał się z jakimś krasnalem. Nie
wiemy, co knują, więc ty musisz się dowiedzieć.
Holly wygramoliła się z obszernej wanny, zostawiając na białym dywanie ślady zielonych alg.
- Nie potrafię sobie wyobrazić, co planują - powiedziała, wpadając do szatni. - Ale powiem ci dwie
rzeczy: nie będzie nam się to podobało i na pewno nie będzie zgodne z prawem.
Odrzutowiec Lear Jet rodziny Fowlów, nad Oceanem Atlantyckim
Mierzwa Grzebaczek pławił się w jacuzzi najnowszej generacji zainstalowanym na pokładzie
odrzutowca. Przyjmował hektolitry wody przez spragnione wilgoci pory i wypłukiwał z siebie
toksyny. Kiedy poczuł się odpowiednio odświeżony, wyłonił się z łazienki owinięty w
zdecydowanie za duży płaszcz kąpielowy, wyglądał jak najbrzydsza panna młoda świata ciągnąca
za sobą biały tren.
Czekając na krasnala, Artemis Fowl popijał małymi łyczkami herbatę. Za sterami odrzutowca
siedział Butler. Mierzwa usiadł przy stoliku do kawy i wsypał w siebie MT z podstawki do
filiżanki sporą garść orzechów razem ze skorupami.
- Powiedz mi teraz, błotny chłopcze, co knujesz w tym swoim przedziwnym umyśle? - spytał.
Artemis zahaczył palcami jednej dłoni o palce drugiej i rozglądał się dookoła szeroko
rozstawionymi, błękitnymi oczami. W jego umyśle knowania było aż nadto, ale Mierzwa
Grzebaczek pozna tylko niewielką część jego planów. Artemis nie wierzył w dzielenie się
szczegółowymi przemyśleniami z kimkolwiek. Czasami powodzenie zależało wręcz od tego, że
nikt dokładnie nie wiedział, co robi. Nikt oprócz samego Artemisa.
Chłopiec przybrał teraz przyjazny wyraz twarzy i pochylił się w fotelu.
-Widzę to tak, Mierzwo - powiedział. - Już jesteś mi winien przysługę.
- Naprawdę, błotny chłopcze? Jak to sobie wykombinowałeś?
Artemis położył dłoń na leżącym obok niego na stole hełmie bojowym SKR.
- Niewątpliwie kupiłeś ten sprzęt na czarnym rynku. To jeden ze starszych modeli, ale wciąż ma

uruchamiany głosem mikrofon policyjny i układ samoniszczący.
Mierzwa próbował przełknąć orzechy, ale nagle poczuł suchość w gardle.
- Samoniszczący?
- Tak. Tu jest wystarczająco dużo materiału wybuchowego, żeby zamienić twoją głowę w galaretę.
Zostaną tylko zęby. Oczywiście nie będzie trzeba uruchamiać układu samoniszczącego, jeżeli
mikrofon włączający się na dźwięk głosu przyprowadzi oddział SKR wprost pod twoje drzwi. Ja
zaś obie funkcje wyłączyłem.
Mierzwa zmarszczył brwi. Będzie musiał odbyć poważną rozmowę z paserem, który sprzedał mu
ten hełm.
- W porządku. Dzięki. Nie przekonasz mnie jednak, że uratowałeś mi tyłek z dobroci serca.
Artemis zachichotał. Nikt, kto go znał, nie uwierzyłby w czystą dobroć serca.
- Nie. Mamy wspólny cel. Tiarę Fei Fei. Mierzwa skrzyżował ręce na piersiach.
- Pracuję sam. Nie potrzebuję, żebyś mi pomagał ukraść tiarę.
Artemis wziął gazetę ze stołu i pchnął ją w kierunku krasnala.
- Za późno, drogi Mierzwo. Ktoś już nas uprzedził. Tytuł artykułu rozpychał się wielkimi literami
na pierwszej stronie: CHIŃSKA TIARA SKRADZIONA Z MUZEUM SZTUKI KLASYCZNEJ.
Mierzwa zmarszczył brwi.
- Czegoś tu nie rozumiem, błotny chłopcze. Tiara była w Muzeum Sztuki Klasycznej? Miała
przecież być we Fleursheim?
Artemis się uśmiechnął.
- Nie, Mierzwo. Tiara nigdy nie trafiła do Fleursheim. To tylko ja chciałem, żebyś w to uwierzył.
- Skąd się o mnie dowiedziałeś?
- To proste - odparł Artemis. - Butler opowiedział mi o twoim wyjątkowym talencie do kopania
tuneli, zacząłem się więc przyglądać niedawnym kradzieżom z włamaniem, wyłonił się z nich
pewien wzorzec. Dużo włamań do sklepów jubilerskich w stanie Nowy Jork.
Wszystko podkopy. Zwabienie cię do Fleursheim było dziecinnie proste. Zostawiłem kilka mylnych
informacji na stronie Artefakty, na którą często zaglądasz. Oczywiście, biorąc pod uwagę
szczególny talent, którym się pochwaliłeś w posiadłości Fowlów, stwierdziłem, że będziesz dla
mnie bezcenny.
- Tak, ale teraz ktoś inny ukradł tiarę.
- Właśnie. Chcę, żebyś ją odzyskał. Mierzwa wyczuł, że teraz on ma przewagę.
- Dlaczego miałbym chcieć ją odzyskać? A gdybym już ją odzyskał, do czego ty byłbyś mi
potrzebny, człowieku?
- Potrzebna mi właśnie ta tiara, Mierzwo. Błękitny
diament osadzony na jej koronie jest wyjątkowy, zarówno jeżeli chodzi o kolor, jak i jakość. Będzie
podstawą konstrukcji mojego nowego lasera, którą właśnie opracowuję. Resztę tiary możesz
zatrzymać. Stworzylibyśmy wspaniały zespół. Ja planuję, ty wykonujesz. Możesz żyć na wygnaniu
w pełnym luksusie. Ta pierwsza robota będzie próbą.
- Co, jeżeli odmówię? Artemis westchnął ciężko.
- Wtedy dzięki mnie w Internecie pojawi się informacja, że żyjesz i gdzie jesteś. Jestem
przekonany, że komendant SKRZAT, Juliusz Bulwa, w końcu się na to natknie. Obawiam się, że
wówczas twoje wygnanie będzie krótkotrwałe, a ponadto zupełnie pozbawione luksusów.
Mierzwa skoczył na równe nogi.
- To szantaż, tak?
- Tylko jeżeli tak być musi. Ja wolę współpracę.
Mierzwa poczuł, że gotuje mu się w żołądku. Bulwa był przekonany, że podczas odsieczy pod
posiadłością Fowlów Mierzwa zginął. Jeżeli SKR dowie się, że żyje, osobistym celem komendanta
stanie się umieszczenie krasnala za kratkami. Nie miał wielkiego wyboru.
- W porządku, młody człowieku. Wezmę tę robotę. Nie zgadzam się jednak na przedłużenie
współpracy. Jeden włam i znikam. Mam ochotę zejść z drogi przestępstwa na kilka dziesięcioleci.
- W porządku. To dobiliśmy targu. Pamiętaj, że jeżeli zmienisz zdanie, na świecie jest wiele tak
zwanych skarbców nie do zdobycia.

-Jeden włam - upierał się Mierzwa. - Jestem krasnalem i jak wszystkie krasnale pracuję sam.
Artemis wyjął z tekturowej tuby zwinięty rysunek i rozłożył go na stole.
- Wiesz, że to nie do końca prawda - powiedział, wskazując palcem pierwszą szpaltę na arkuszu. -
Naszą tiarę ukradły krasnale, które pracują ze sobą od wielu lat. i to z dużymi sukcesami.
Mierzwa przeszedł na drugą stronę stołu i odczytał nazwisko znajdujące się nad palcem
wskazującym Artemisa.
- Siergiej Sieriozny - powiedział. - Ktoś tu chyba ma kompleks niższości.
- On jest przywódcą. W bandzie Siergieja jest sześciu krasnali, ale wszyscy są znani jako Sieriozni -
mówił dalej Artemis. - Ty będziesz siódmy.
Mierzwa roześmiał się histerycznie.
- Oczywiście, czemu nie? Bajka o siedmiu krasnoludkach. Ten dzień zaczął się nie najlepiej, a
włosy na brodzie mówią mi, że skończy się znacznie gorzej.
Po raz pierwszy odezwał się Butler.
- Gdybym był na twoim miejscu, Mierzwo - powiedział głębokim, basowym tonem - uwierzyłbym
intuicji.
Holly wyrwała się ze spa, gdy tylko zmyła ze skóry gumowym wężem wszystkie algi. Mogła
wsiąść w najbliższy wahadłowiec do Oaza City, a następnie złapać odpowiednie połączenie, ale
wolała pilotować sama.
Ogierek skontaktował się z nią przez interkom umieszczony w hełmie, kiedy mocząc palce w
pianie, przefruwała nad grzbietami fal Morza Śródziemnego.
- Cześć, Holly, masz dla mnie ten krem nawilżający do kopyt?
Holly uśmiechnęła się pod nosem. Niezależnie od rodzaju kryzysu Ogierek nigdy nie tracił z oczu
priorytetu - siebie samego. Opuściła klapy skrzydeł samolotu i uniosła się na wysokość trzydziestu
metrów.
- Tak, mam. wysłałam go kurierem. Mieli specjalną ofertę: kup jedno opakowanie, a drugie
dostaniesz za darmo. Spodziewaj się więc dwóch tubek kremu.
- Doskonale. Nie masz pojęcia, jak ciężko dostać dobry krem nawilżający pod powierzchnią ziemi.
Pamiętaj, Holly, niech to zostanie między nami. Reszta chłopaków wciąż myśli trochę staroświecko
i trudno mi z nimi rozmawiać o kosmetykach.
- To będzie nasza mała tajemnica - zapewniła go Holly. - Powiedz mi teraz, czy mamy pojęcie, co
knuje Artemis?
Holly poczuła, że jej policzki się zaczerwieniły na samo wspomnienie nazwiska błotnego chłopca.
Porwał ją, podał jej narkotyk i zażądał okupu w złocie. Nie będzie gotowa mu przebaczyć tylko
dlatego, że w ostatniej chwili zmienił zdanie i postanowił ją wypuścić.
- Nie wiemy dokładnie, co kombinuje - przyznał Ogierek. - Wiemy tylko, że nic dobrego.
- Jakiś zapis filmowy?
- Nie. Mamy tylko sygnał dźwiękowy. Właściwie tego też już nie mamy. Fowl pewnie wyłączył
mikrofon. Zostały nam tylko namiary GPS.
-Jakie mam rozkazy?
- Komendant mówi tak: trzymaj się blisko nich. Jeżeli ci się uda, załóż pluskwę, ale w żadnym
wypadku nie kontaktuj się z nimi. To będzie robota oddziału Odzysku.
-W porządku. Rozumiem. Tylko obserwacja, żadnego kontaktu z błotnym chłopcem ani z
krasnalem.
Ogierek otworzył okno przekazu obrazu na wizjerze Holly, żeby mogła zobaczyć na jego twarzy
wyraz sceptyzmu.
- Mówisz tak, jakby sama myśl o odmowie wykonania rozkazu była ci obca. Ale jak pamiętam, a
sądzę, że pamięć mam niezłą, kilkanaście razy stawałaś do raportu za ignorowanie poleceń
przełożonych.
- Nie ignorowałam ich - odparła Holly. - Brałam ich opinie pod rozwagę. Czasami zdarza się, że
tylko funkcjonariusz na miejscu zdarzenia może podjąć najwłaściwszą decyzję. Na tym przecież
polega działalność agentów w terenie.
Ogierek wzruszył ramionami.

- Nieważne, pani kapitan. Gdybym jednak był na twoim miejscu, tym razem dobrze bym się
zastanowił, zanim bym się sprzeciwił Juliuszowi. Miał na twarzy ten swój dziwny wyraz. Wiesz
który.
Holly przerwała połączenie z komendą policji. Ogierek nie musiał już niczego więcej wyjaśniać.
Dobrze znała ten wyraz twarzy.

ROZDZIAŁ 4
CZAS NA PRZEDSTAWIENIE
Cyrk Maximus, tereny torów wyścigowych w Wexford, południowa Irlandia
ARjEfflis, Butler i Mierzwa siedzieli tuż przy arenie w cyrku Maximus. Byt to jeden z tych cyrków
nowej generacji, w których numery cyrkowe byty dokładnie takie, jak je przedstawiały reklamy, a
na arenie nie pokazywano zwierząt. Klauni byli naprawdę śmieszni, akrobaci wyczyniali cuda, a
karły były niskie i karłowate.
Na środku sceny stali rzędem obok Siergieja Sierioz-nego czterej z pięciu członków jego trupy,
prężyli się i puszyli przed tłumem widzów. Każdy z krasnali miał poniżej metra wzrostu i nosił
opięty karmazynowy strój cyrkowy z logo przedstawiającym błyskawicę. Twarze ukryli za
identycznymi maskami.
Mierzwa był okutany obszernym płaszczem przeciwdeszczowym. Na głowę miał naciągnięty aż po
same brwi wysoki kapelusz, a twarz wysmarowaną niezbyt ładnie pachnącym kremem
przeciwsłonecznym domowej roboty. Krasnale są niezwykle czułe na światło, pojawienie się
oparzenia na skórze to kwestia minut, nawet jeżeli niebo pokryte jest chmurami.
Grzebaczek jednym ruchem wsypał sobie zawartość całego olbrzymiego tekturowego kubka
popcornu do gardła.
- Tak - mruknął, wypluwając łuski. - Te chłopaki to prawdziwe krasnale, nie ma co do tego żadnej
wątpliwości.
Artemis uśmiechnął się pod nosem zadowolony, że jego podejrzenia się potwierdziły.
- Odkryłem ich całkiem przypadkiem. Posługują się tą samą stroną internetową, co ty.
Poszukiwania komputerowe ujawniły dwa schematy, nietrudno było dopasować trasę występów
cyrkowych do kolejnych popełnianych przestępstw. Dziwię się, że Interpol i FBI nie zorientowały
się, że to Siergiej i jego banda. Kiedy ogłoszono, gdzie będzie wystawiana tiara Fei Fei, a trasa
wystawy zbiegła się z trasą występów cyrkowych, wiedziałem, że to nieprzypadkowa zbieżność.
Miałem oczywiście rację. Krasnale ukradły tiarę, a następnie przeszmuglowały ją
do Irlandii, cyrk był tylko przykrywką. Właściwie łatwiej będzie ukraść tiarę krasnalom, niż byłoby
ją ukraść z Muzeum Sztuki Klasycznej.
- A to dlaczego? - spytał Mierzwa.
- Bo się tego nie spodziewają - wyjaśnił Artemis.
Siergiej Sieriozny i jego trupa przygotowywali się do pierwszego numeru. Był on równie prosty, co
imponujący. Podręczny dźwig ustawił na środku areny małą, niczym nieozdobioną, drewnianą
skrzynię. Siergiej, kłaniając się, prężąc maleńkie mięśnie, szedł w kierunku skrzyni. Uniósł wieko i
wdrapał się do środka. Cyniczna publiczność czekała na kurtynę lub ekran, który zasłoniłby obiekt i
pozwolił małemu człowieczkowi uciec, ale nic się nie stało. Skrzynia stała tam, gdzie stała.
Nieruchomo. Oczy wszystkich widzów zgromadzonych w namiocie cyrkowym wwiercały się w jej
powierzchnię. Nikt nie zbliżył się do skrzyni bliżej niż na siedem metrów.
Minęła cała minuta, zanim na arenę wszedł drugi krasnal. Postawił na piasku staromodny detonator
z rączką w kształcie litery „T" i rozwijając drut z bębna, kroczył w kierunku skrzyni. Zatknął przy
niej coś, wrócił i nacisnął uchwyt detonatora. Skrzynia eksplodowała, wyrzucając dramatycznie w
górę chmurę sadzy i drewna balsa. Albo Siergiej nie żył, albo już go tam nie było.
- Phi - mruknął Mierzwa pośród burzliwych oklasków. - Też mi sztuczka.
- Rzeczywiście, jeśli się wie, jak ją robią - zgodził się Artemis.
- Włazi do skrzyni, wykopuje tunel do przebieralni i prawdopodobnie pokazuje się na arenie pod
koniec przedstawienia.
- Masz rację. Po ostatnim numerze ustawiają na arenie inną skrzynię i ku zdumieniu publiczności

Siergiej pojawia się zdrów i cały. Prawdziwy cud.
- Ale mi cud. Mamy tyle talentów, a te głuptaki pokazują takie bzdury!
Artemis wstał, Butler natychmiast stanął tuż za nim, żeby powstrzymać ewentualny atak z tyłu.
- Proszę za mną, panie Grzebaczek, musimy zaplanować akcję na dziś wieczór.
Mierzwa przełknął ostatnią garść popcornu.
- Na dziś wieczór? Co będzie dziś wieczór?
- Będzie wieczorne przedstawienie - odparł Artemis z uśmiechem na ustach. - Ty zaś, przyjacielu,
będziesz jego prawdziwą gwiazdą.
Posiadłość Fowlów, hrabstwo północnego Dublina, Irlandia
Jazda samochodem z Wexford do posiadłości Fowlów zajęła im dwie godziny. Matka Artemisa
czekała w drzwiach wejściowych.
- Jak tam cyrk, Arty? - spytała, uśmiechając się do swojego syna mimo bólu w sercu i w duszy. Ten
ból nigdy nie był daleko, nigdy, nawet od czasu, kiedy wróżka Holly Nieduża wyleczyła ją z
depresji po zniknięciu męża, a ojca Artemisa.
- Podobało mi się, mamo. Właściwie było wspaniale. Zaprosiłem pana Grzebaczka na kolację, jest
on jednym
z artystów cyrkowych i fascynującą osobą. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu.
- Oczywiście, że nie. Panie Grzebaczek, niech pan się czuje jak u siebie w domu.
- To nie będzie pierwszy raz - mruknął Butler pod nosem. Zaprowadził Mierzwę pod eskortą do
kuchni, a Artemis został, by chwilę porozmawiać z matką.
- Tak naprawdę, Arty, jak się czujesz?
Artemis nie wiedział, co powiedzieć. Bo co też miał mówić? „Postanowiłem pójść w ślady
przestępczej działalności ojca, bo to robię najlepiej. Bo to jedyny sposób, żeby zarobić dosyć
pieniędzy na opłacenie licznych agencji detektywistycznych i firm poszukujących go przez Internet.
Przestępstwa nie są moim powołaniem, nie czuję się szczęśliwy. Zwycięstwo nie jest nigdy tak
słodkie, jak się zdaje."
- Dobrze, mamo, naprawdę - powiedział w końcu, lecz bez przekonania. Angelina przytuliła go
mocno do piersi. Artemis czuł jej zapach i ciepło bijące od skóry.
- Dobry z ciebie chłopak - westchnęła. - Jesteś kochanym synem.
Elegancka dama wyprostowała się.
- Teraz idź i porozmawiaj ze swoim nowym kolegą. Pewnie macie wiele do omówienia.
- Tak, mamo - powiedział Artemis, czując, że energia i siły do działania przezwyciężają smutek w
sercu. -Mamy dużo do omówienia przed wieczornym występem.

Cyrk Maximus
Mierzwa Grzebaczek wykopał sobie dziurę tuż pod namiotem krasnali i czekał, by ruszyć do akcji.
Wrócili do Wexford na wieczorne przedstawienie. Wystarczająco wcześnie, żeby mógł się
przekopać pod ich namiot z sąsiedniego pola. Artemis był teraz na widowni, bacznie obserwując
Siergieja Sierioznego i jego trupę. Butler czekał na powrót Mierzwy w miejscu, w którym mieli się
wszyscy spotkać.
Plan Artemisa Fowla wydawał się łatwy do wykonania, kiedy go omawiali w posiadłości Fowlów.
wydawało im się nawet wtedy, że wszystko pójdzie gładko. Teraz jednak, kiedy wibracje z cyrku
rozsadzały mu głowę, Mierzwa dostrzegł niewielki problem. Cały plan polegał na tym, że to on
zakłada sobie pętlę na szyję, gdy błotny chłopiec siedzi wygodnie na najlepszym miejscu na
widowni, pogryzając owocowe żelki. Kilka godzin wcześniej, w bibliotece posiadłości Fowlów,
Artemis wyłuszczył im swój projekt. - Bacznie obserwowałem Siergieja i jego trupę, od-
kąd odkryłem ich tajne operacje. To sprytna ekipa, działają bardzo ostrożnie. Może byłoby łatwiej
ukraść szlachetny kamień od kogoś, komu go sprzedadzą, ale wkrótce skończą się letnie wakacje, a
ja będę musiał zawiesić działalność. Potrzebuję tego diamentu już teraz.
- Chcesz zbudować ten swój laser? Artemis zakaszlał i przykrył usta dłonią.
- Laser. Tak. Właśnie.
- To musi być ten diament?

-Jak najbardziej. Błękitny diament Fei Fei jest unikatowy. Jego odcień jest jedyny w swoim rodzaju.
- To właśnie jest dla ciebie ważne?
- Bardzo istotne przy dyfrakcji światła. To kwestia techniczna. I tak byś tego nie zrozumiał.
- Hm - mruknął Mierzwa, podejrzewając, że Artemis nie mówi mu wszystkiego. - Jak zatem chcesz
zdobyć ten bardzo ważny dla ciebie błękitny diament?
Artemis rozwinął ekran projektora, do którego prze-zroczystą taśmą był przyklejony schemat cyrku
Maximus.
- Tutaj mamy arenę cyrkową - powiedział, wskazując ją rozwijanym teleskopowym wskaźnikiem.
- Co ty powiesz? To coś okrągłego, a na środku ma napisane słowo „arena"? Nie do wiary.
Artemis przymknął oczy i oddychał głęboko. Nie był przyzwyczajony do tego, żeby mu ktoś
przerywał. Butler klepnął Mierzwę w ramię.
- Lepiej skup się i słuchaj, mały człowieczku - poradził mu poważnym tonem. - W przeciwnym
razie przypomnę sobie, że jestem ci coś winien za manto, które mi spuściłeś.
Mierzwa przełknął powietrze.
- Tak, słuchać, tak, to dobry pomysł. Mów dalej, błotny chłopcze... To znaczy Artemisie.
- Dziękuję - rzekł Artemis. - Zacznijmy więc od początku. Od wielu miesięcy obserwujemy trupę
cyrkową krasnali i przez cały ten czas nigdy nie zostawiły namiotu bez opieki, przypuszczamy
więc, że właśnie tu trzymają
łupy. Zazwyczaj w namiocie siedzi cała grupa, chyba że biorą udział w przedstawieniu, wtedy
pięciu lub sześciu wychodzi na scenę i pokazuje swoje numery akrobatyczne. Jedynym momentem,
który da się wykorzystać, jest czas, kiedy wszystkie krasnale oprócz jednego są na arenie.
- Wszystkie oprócz jednego? - dopytywał się Mierzwa. - Nikt nie może mnie zobaczyć. Jeżeli ktoś
ujrzy choć fragment mojej twarzy, będą na mnie polować tak długo, aż mnie złapią. Krasnale są
bardzo mściwe.
- Pozwól mi skończyć - powiedział Artemis. - Wierz mi, że sporo nad tym myślałem. Udało nam się
utrwalić na filmie pewien wieczór w Brukseli dzięki kamerze ołówkowej, którą Butler wcisnął w
płótno namiotu.
Butler włączył płaski ekran telewizyjny i przycisnął guzik na pilocie odtwarzacza. Obraz, który się
pokazał, był szary i trochę śnieżył, ale wszystko było dokładnie widać. Ukazywał krasnala w
okrągłym namiocie odpoczywającego w skórzanym fotelu. Miał na sobie strój cyrkowy i maskę.
Puszczał bańki mydlane, dmuchając raz po raz w zanurzane w mydle plastikowe kółeczko.
Klepisko namiotu zaczęło delikatnie wibrować na samym środku, gdzie ziemia była wzruszona tak,
jakby tylko w tym miejscu regularnie występowało niewielkie trzęsienie ziemi. Po chwili krąg
ziemi o średnicy jednego metra wpadł do środka, a z otworu wyłonił się zamaskowany
Siergiej. Wypuścił z siebie trochę gazu i pokazał swojemu kumplowi dwa uniesione w górę kciuki.
Krasnal puszczający bańki mydlane natychmiast wybiegł z namiotu.
- Siergiej właśnie się przekopał z drewnianej skrzyni, a na arenie potrzebny jest teraz nasz
puszczający bańki mydlane przyjaciel - wyjaśnił Artemis. - Siergiej przejmuje wartę w namiocie aż
do końca przedstawienia, po czym wszystkie pozostałe krasnale wracają, a Siergiej znów pokazuje
się publiczności w nowej skrzyni. Mamy mniej więcej siedem minut na znalezienie tiary.
Mierzwa postanowił nieco podziurawić ten na pierwszy rzut oka bezbłędny plan.
- Skąd wiemy, że tiara w ogóle tam jest? Artemis był przygotowany na to pytanie.
- Wiemy, bo moje źródła mi donoszą, że na dzisiejsze wieczorne przedstawienie przyjeżdża pięciu
poważnych europejskich paserów handlujących kamieniami szlachetnymi i biżuterią. Chyba nie
przyjeżdżają, żeby sobie obejrzeć występ klaunów?
Mierzwa powoli skinął głową. Wiedział, gdzie będzie tiara. Siergiej i jego poważni przyjaciele z
pewnością ukryli wszystko kilka metrów pod namiotem, zakopali w bezpiecznym miejscu poza
zasięgiem ludzi. To oznacza, że ma do przeszukania setkę metrów kwadratowych pod
powierzchnią.
- Nie uda mi się jej znaleźć - obwieścił w końcu. -Na pewno nie w siedem minut.
Artemis otworzył laptopa.
- Tu mamy symulację komputerową. Ty jesteś błękitną postacią, a Siergiej czerwoną.

Na ekranie dwa komputerowe ludziki przekopywały się przez warstwę wirtualnej ziemi.
- Nieźle - powiedział krasnal. - Sprytny plan. Będzie mi jednak potrzebna butla tlenowa.
Artemis był zaskoczony.
- Powietrze? Sądziłem, że potrafisz oddychać pod ziemią...
- Potrafię - krasnal uśmiechnął się do Artemisa, szczerząc zęby. - Ale butla nie jest dla mnie.
Mierzwa siedział więc teraz w wykopanej pod ziemią dziurze z butlą tlenową do nurkowania na
plecach. Przysiadł na piętach w absolutnej ciszy. Kiedy Siergiej wkopie się pod ziemię, włosy na
jego brodzie będą wyczulone na najmniejsze poruszenie, najmniejszą wibrację, nawet przekazy
radiowe, Artemis upierał się więc przy ciszy w eterze, aż przejdą do fazy drugiej planu.
Gdzieś od zachodu, przez szum w tle, słychać było wibracje wysokiej częstotliwości. Siergiej
ruszył. Mierzwa czuł, jak jego ziomek przekopuje się przez miękką zie-
mię, być może w kierunku miejsca, w którym krasnale ukryły skradzioną biżuterię.
Mierzwa skupił całą uwagę na postępach w pracy Siergieja. Tamten kopał tunel w kierunku na
wschód, ale kąt nachylenia był skierowany w dół - Mierzwa nie miał wątpliwości, że Siergiej
zmierza wprost do wybranego miejsca pod ziemią. Sonar we włosach brody Mierzwy podawał mu
dane na temat stałej prędkości i kierunku. Przeciwnik kopał w równym tempie i pod tym samym
kątem mniej więcej przez sto metrów, po czym zatrzymał się w miejscu. Coś sprawdzał. Mierzwa
miał nadzieję, że tiarę.
Po pół minuty minimalnego ruchu Siergiej ruszył w kierunku powierzchni, tym razem wprost na
Mierzwę, który poczuł pot występujący mu na plecach. Teraz zaczynała się niebezpieczna część.
Powoli sięgnął za pazuchę swojego cyrkowego stroju i wyciągnął kulkę rozmiarów i koloru
mandarynki. Kulka była organicznym środkiem uspokajającym, stosowanym przez mieszkańców
Chile. Artemis zapewniał Mierzwę, że nie daje żadnych efektów ubocznych, a ponadto wyleczy
Siergieja ze schorzeń zatok, jeżeli na takie cierpi.
Mierzwa bardzo ostrożnie ustawił się tak blisko przewidywanej trasy Siergieja, jak mógł, a
następnie przepchnął pięść ściskającą kulkę substancji uspokajającej
przez warstwę ziemi. Kilka sekund później przecinające wszystko na swojej drodze szczęki
Siergieja skonsumowały kulkę wraz z kilkoma kilogramami ziemi. Zanim zdążył wziąć jeszcze
parę kęsów, jego ruchy stały się wolniejsze, a następnie krasnal zamarł. Żuł coraz bardziej
niewyraźnie. Właśnie ten moment był dla Siergieja niebezpieczny. Jeżeli pozostałby nieprzytomny
z brzuchem wypełnionym gliną, mógłby się zakrztusić. Mierzwa przedarł się przez cienką,
rozdzielającą ich warstwę ziemi, przewrócił śpiącego krasnala na plecy i wcisnął rurę z powietrzem
głęboko w ciemną czeluść jego potężnej jamy ustnej. Kiedy rura była na swoim miejscu, odkręcił
zawór butli, posyłając ukierunkowany strumień powietrza pod ciśnieniem, żeby oczyścić organizm
Siergieja. Strumień z butli nadął organy wewnętrzne małego przedstawiciela świata wróżek,
wypłukując wszystkie drobiny gliny znajdujące się w jego organizmie. Cały się zatrząsł, jakby jego
ciało podłączono do prądu elektrycznego, ale się nie obudził. Tylko zachrapał.
Mierzwa zostawił Siergieja skulonego pod ziemią i wycelował pracujące teraz z zapałem szczęki ku
powierzchni. Glina była tu typowa dla Irlandii, miękka i wilgotna, o niskim poziomie
zanieczyszczeń, buzowała od insektów. Kilka sekund później poczuł, że jego palce dotykają
powierzchni, a opuszki owiewa chłodne powie-
trze. Mierzwa upewnił się, że maska cyrkowa zakrywa górną część jego twarzy, i wypchnął głowę
nad ziemię.
W fotelu siedział inny krasnal. Dzisiaj bawił się czterema małymi jojo. Każde z nich miał
przywieszone u dłoni i stóp. Mierzwa nic nie powiedział, choć nagle poczuł tęsknotę za rozmową
ze swoim kuzynem. Dał mu tylko sygnał wyciągniętymi w górę kciukami.
Drugi krasnal bez słowa zwinął jojo, po czym założył spiczaste buty z cholewami i ruszył w
kierunku wyjścia z namiotu. Mierzwa usłyszał nagły ryk tłumu, kiedy eksplodowała skrzynia
Siergieja. Upłynęły już dwie minuty. Zostało tylko pięć.
Uniósł tylną część swojego ciała i wykreślił kurs prowadzący ku miejscu, w którym Siergiej się
wcześniej zatrzymał. To nie było tak trudne, jak się wydaje. Wewnętrzne kompasy krasnali są
fantastycznymi instrumentami i prowadzą je z taką samą dokładnością, jak każdy system GPS.

Mierzwa zanurkował.
Pod namiotem wykopano niewielką komnatę. Typowa kryjówka krasnali ze ścianami wyłożonymi
śliną, dzięki czemu w ciemności lekko świeciły. Ślina krasnali to wydzielina wielofunkcyjna.
Spełnia zwyczajowe funkcje, ale wykazuje też nietypowe właściwości: twardnieje przy dłuższym
kontakcie z powietrzem i tworzy warstwę
lakieru, który jest nie tylko twardy, ale również lekko świecący.
W samym środku niewielkiej komnaty stała drewniana skrzynia. Nie była zamknięta. Dlaczegóż
miałaby być zamknięta? Tu nie będzie nikogo oprócz krasnali. Mierzwa poczuł uderzenie wstydu.
Okradać Błotniaków to jedno, ale okradać braci krasnali, którzy próbują tylko uczciwie żyć,
okradając ludzi? Niżej już nie można było upaść. Mierzwa postanowił jakoś to wynagrodzić
Siergiejowi Sierioznemu i jego bandzie, kiedy ta historia się skończy.
Wewnątrz skrzyni była tiara, a błękitny kamień w jej koronie mrugał do niego w świetle
polakierowanych śliną ścian. To rzeczywiście prawdziwy, drogocenny klejnot. Nie ma w nim nic
sztucznego. Mierzwa wcisnął tiarę za pazuchę. W skrzyni było mnóstwo innych szlachetnych
kamieni, ale nie zwracał na nie uwagi. Sama kradzież tiary była wystarczająco poniżająca. Teraz
musiał tylko wyciągnąć Siergieja na powierzchnię, gdzie śpiący będzie mógł w spokoju dojść do
siebie i uciec tą samą drogą, którą przyszedł. Zniknie, zanim inne krasnale zorientują się, że coś jest
nie tak.
Mierzwa ruszył z powrotem w kierunku Siergieja, chwycił jego bezwładne ciało i przeżuwając
ziemię, kopał tunel w kierunku powierzchni, ciągnąc za sobą swojego
śpiącego ziomka. Kiedy wyszedł z dziury, włożył dolną szczękę z powrotem w zawiasy.
Namiot był wciąż pusty. Teraz Sieriozni przystępują do drugiej części numeru cyrkowego. Mierzwa
zaciągnął Siergieja na brzeg dziury i wyjął mu z krasnoludzkiego buta krzemienny sztylet. Odetnie
kilka pasków skóry z fotela i zabezpieczy dłonie, stopy i szczękę Siergieja. Artemis wprawdzie go
zapewniał, że Siergiej się nie obudzi, ale co młody chłopiec mógłby wiedzieć o działaniu
organizmu krasnala.
- Nie gniewaj się za to, bracie - szepnął niemal z miłością. - Wcale mi się to nie podoba, ale błotny
chłopiec ma mnie na celowniku.
Coś się rozjarzyło, Mierzwa zauważył to kątem oka. Rozjarzyło się, a następnie przemówiło:
- Najpierw chcę, żebyś mi opowiedział o błotnym chłopcu, krasnalu - powiedziało to coś. - Później
zaś chcę, żebyś mi opowiedział o tym celowniku.

ROZDZIAŁ 5
ARTYSTA SCEN CYRKOWYCH
Holly Nieduża leciała na północ, dopóki nie dotarła do Włoch, po czym, gdy przelatywała nad
światłami Brindisi, skręciła czterdzieści stopni w lewo.
- Masz unikać głównych kanałów przelotowych samolotów i obszarów miejskich - przypominał jej
Ogierek, którego głos rozlegał się w głośnikach hełmu. - To pierwsza reguła SKRZAT.
- Pierwszą regułą jest odnalezienie zbuntowanej wróżki - odparła Holly. - Chcesz, żebym
zlokalizowała tego krasnala czy nie? Jeżeli będę się trzymać linii brzegowej, dotrę do Irlandii nad
ranem. Jeżeli zaś polecę wytyczoną przez siebie drogą, będę tam około jedenastej miejscowego
czasu. Tak czy inaczej, mam włączoną osłonę.
Wróżki mają moc zwiększania ilości uderzeń serca i pompowania arterii niemal do momentu ich
pęknięcia, co sprawia, że ich ciała wibrują tak szybko, że nigdy nie
są w jednym miejscu na tyle długo, by można było je zobaczyć. Jedynym człowiekiem, któremu
udało się przejrzeć tę sztuczkę magiczną - jeżeli czytelnik wybaczy mi tę grę słów - był oczywiście
Artemis Fowl, który kiedyś filmował przedstawicieli świata wróżek kamerą na wysokich obrotach,
a następnie oglądał klatki pojedynczo, jedna po drugiej.
- Osłony nie są już tak nieprzeniknione jak kiedyś -zauważył Ogierek. - Posłałem do twojego hełmu
sygnał dochodzący z tego skradzionego. Musisz tylko kierować się w stronę popiskiwania. Kiedy
już znajdziesz naszego krasnala, komendant chce, żebyś...
Głos centaura osłabł i zanikł w morzu szumów radiowych, wybuchy magmy pod powierzchnią

ziemi sięgały dzisiaj wysoko, zakłócając kanały komunikacyjne SKR. To już trzecie takie
zakłócenie od momentu, kiedy ruszyła w podróż. Mogła jedynie postępować zgodnie z ustalonym
planem i mieć nadzieję, że kanały komunikacyjne same się odblokują.
Noc była jasna, Holly nawigowała więc, posługując się gwiazdami. Oczywiście jej hełm miał
wbudowane urządzenie GPS z triangulacją na trzy satelity, ale nawigacja gwiezdna to jeden z
pierwszych przedmiotów nauczanych na Akademii SKR. Nigdy nie można wykluczyć, że
funkcjonariusz SKRZAT znajdzie się na powierzchni bez
wsparcia technologii, a w takich okolicznościach gwiazdy mogą być jego jedyną nadzieją na
odnalezienie portu wahadłowców wróżek.
Pod nią przesuwały się kolejne krajobrazy, rysowały się coraz większe skupiska ludzkie. Za
każdym razem, kiedy pozwoliła sobie na obniżenie pułapu lotu, było ich więcej. Wkrótce nie będzie
już przyrody, krajobrazu, drzew wytwarzających tlen. Wszyscy będą oddychać sztucznie
produkowanym powietrzem i to zarówno powyżej, jak i poniżej powierzchni ziemi.
Holly próbowała ignorować ostrzeżenie o zanieczyszczeniach, którego symbol zapalał się i gasł na
wizjerze jej hełmu. Co prawda hełm był również wyposażony w filtr powietrza, ale Holly nie miała
wielkiego wyboru. Mogła albo lecieć nad miastami, albo stracić kontakt z krasnalem przestępcą.
Kapitan Holly Nieduża nie lubiła zaś niczego tracić.
Powiększyła siatkę poszukiwań na wizjerze hełmu i skupiła się na sporym okrągłym namiocie w
paski. Cyrk. Krasnal ukrywał się w cyrku. Mało oryginalne, ale bezpieczne miejsce, gdzie można
udawać ludzkiego karła.
Holly opuściła klapy mechanicznych skrzydeł samolotu i zeszła na pułap siedmiu metrów. Sygnał
urządzenia namierzającego, pulsując, ściągał ją w lewo, z dala od
głównego namiotu, ku mniejszemu namiotowi stojącemu w pobliżu. Holly, zataczając krąg,
obniżyła lot jeszcze bardziej, upewniając się jednocześnie, że jej osłona jest w pełni sprawna, bo w
okolicy aż się roiło od ludzi.
Unosiła się nad masztem namiotu. Skradziony hełm był w środku, co do tego nie miała żadnych
wątpliwości. Dalsze prowadzenie śledztwa będzie wymagało wejścia do namiotu. Biblia Ludu
Wróżek - innymi słowy Księga - zabrania im wchodzenia do ludzkich siedzib bez zaproszenia, ale
całkiem niedawno Sąd Najwyższy orzekł, że namioty to budowle tymczasowe i jako takie nie są
zaliczane do siedzib w rozumieniu postanowień Księgi. Holly przepaliła szwy na poszyciu namiotu
laserowym strzałem z neutrina 2000 i wśliznęła się do środka.
Na klepisku w namiocie były dwa krasnale. Jeden miał skradziony hełm przypięty do pleców, drugi
był wciśnięty w dziurę w ziemi. Obaj nosili maski na twarzy i identyczne, czerwone opięte stroje
cyrkowe. Bardzo interesujące.
Taki rozwój wydarzeń ją zaskoczył. Krasnale zazwyczaj trzymały się razem, a jednak te dwa chyba
grały w przeciwnych drużynach. Wyglądało na to, że pierwszy pojmał drugiego, a może nawet
zamierzał posunąć się dalej. W jego dłoni zauważyła pobłyskujący krzemienny
sztylet. Krasnale, najogólniej rzecz biorąc, nie wyciągają broni, chyba że mają zamiar jej użyć.
Holly dotknęła przycisku mikrofonu na rękawicy.
- Ogierek? Zgłoś się, Ogierku. Mam tu chyba sytuację kryzysową.
Nic. Szum radiowy. Nawet echa głosu. To typowe. Najbardziej zaawansowany system
komunikacyjny w tej galaktyce i prawdopodobnie w kilku innych stawał się bezradny wobec kilku
głupich wybuchów magmy.
- Muszę się z tobą skontaktować, Ogierku. Jeżeli jesteś w stanie to nagrywać, wdepnęłam w sam
środek przestępstwa, prawdopodobnie morderstwa. Zamieszane są w nie dwie wróżki, a nie ma
czasu na czekanie na oddział Odzysku. Wchodzę. Natychmiast przyślij oddział, jeśli będziesz mógł.
Holly działała na granicy zdrowego rozsądku. Formalnie rzecz biorąc, była odsunięta od służby, a
wejście w bezpośredni kontakt na pewno pogrzebie do końca jej karierę w SKRZAT. W
ostatecznym rozrachunku nic to jednak nie znaczyło. Służyła w SKR, by chronić swój Lud, i
dokładnie to chciała teraz robić.
Ustawiła skrzydła na obniżanie pułapu i spłynęła w dół z cieni namiotu.
Krasnal mówił coś tym dziwnym, chropawym głosem wspólnym dla wszystkich krasnali płci

męskiej.
- Nie gniewaj się za to, bracie - powiedział, być może przepraszając za akt przemocy, który miał
teraz nastąpić. - Wcale mi się to nie podoba, ale błotny chłopiec ma mnie na celowniku
„Już wystarczy - pomyślała Holly. - Nie dopuszczę tu do żadnego morderstwa." Wyłączyła osłonę i
ukazała się we własnej postaci w migoczącej gwiazdkami aureoli typowej dla wróżek.
- Najpierw chcę, żebyś mi opowiedział o błotnym chłopcu, krasnalu - powiedziała. - Później zaś
chcę, żebyś mi opowiedział o tym celowniku.
Mierzwa Grzebaczek natychmiast poznał Holly. Spotkali się zaledwie kilka miesięcy wcześniej w
posiadłości vn Fowlów. To dziwne, jak niektórych los raz po raz do siebie przyciąga i każe im
uczestniczyć w życiu kogoś nieznajomego.
Mierzwa rzucił zarówno sztylet, jak i Siergieja, unosząc do góry otwarte, puste dłonie. Siergiej
osunął się z powrotem do dołu w ziemi.
- Wiem, jak to może wyglądać, Ho... Pani władzo. Właśnie chciałem go związać dla jego własnego
dobra. Zapadł na konwulsję tunelową, to wszystko. Mógłby sobie zrobić krzywdę.
Mierzwa pogratulował sobie w duchu. To było niezłe kłamstwo i ugryzł się w język, zanim
powiedział całe imię
Holly. SKR było przekonane, że zginął w jaskini, a ona go nie rozpozna w masce. Holly widziała
tylko strój cyrkowy i brodę.
- Konwulsja tunelowa? To przypadłość dzieci krasnali, nie doświadczonych kopaczy tuneli.
Mierzwa wzruszył ramionami.
- Wciąż mu to powtarzam. Przeżuwaj dobrze jedzenie. Ale czy on mnie słucha? To dorosły krasnal,
co mogę więc zrobić? Nie powinienem go tutaj tak zostawiać, swoją drogą... - Krasnal wsadził
stopę do tunelu.
Holly wylądowała.
-Jeszcze jeden krok, krasnalu, a pożałujesz - ostrzegła go. - Teraz opowiedz mi o błotnym chłopcu.
Mierzwa spróbował niewinnie się uśmiechnąć. Była pewna szansa, że wielki biały rekin go nie
zeżre.
- O jakim błotnym chłopcu, pani władzo?
- O Artemisie Fowlu - rzuciła Holly. - Zacznij gadać. Idziesz do pudła, krasnalu, a na jak długo, to
zależy tylko od ciebie.
Mierzwa przeżuwał tę myśl przez chwilę. Czuł, że tiara Fei Fei kłuje go w skórę pod cyrkowym
strojem. Przesunęła się na bok, miał ją teraz pod pachą i było mu bardzo niewygodnie. Musiał
dokonać wyboru. Albo dokończy dzieła, albo pomyśli o sobie. Artemis Fowl lub skrócony wyrok.
Powzięcie decyzji zajęło mu mniej niż sekundę.
- Artemis Fowl chce, żebym ukradł dla niego tiarę Fei Fei. Moi... hm... koledzy z trupy cyrkowej
już ją mają, a on mnie przekupił, żeby mu ją sprzedać.
- Gdzie jest ta tiara?
Mierzwa sięgnął pod strój cyrkowca.
- Powolutku, krasnalu.
- W porządku. W dwa palce. Mierzwa wyjął tiarę spod pachy.
-Jak przypuszczam, nie bierze pani łapówek?
- Zgadza się. Tiara wraca tam, skąd ją zabraliście. Ktoś anonimowo zadzwoni na policję i znajdzie
się w kuble na śmieci.
Mierzwa westchnął. - Ten wasz stary sposób z kubłem! Czy SKR nigdy się tym nie znudzi?
Holly nie chciała dać się wciągnąć w tę rozmowę.
- Rzuć ją na ziemię - powiedziała ostro. - Później sam się połóż. Połóż się na plecach.
Nie rozkazywało się krasnalowi, żeby się położył na ziemi na brzuchu. Jedno kłapnięcie szczękami
i sprawca znikłby w chmurze pyłu.
- Na plecach? Strasznie niewygodnie z tym hełmem.
- Leżeć, ale to już!
Mierzwa posłuchał, rzucając tiarę i przesuwając hełm na brzuch. Myśli przelatywały mu przez
głowę jak w ataku furii. Ile czasu już minęło? Z pewnością Sieriozni za chwilę wrócą. Przybiegną,

żeby zwolnić Siergieja.
- Pani władzo, naprawdę powinna pani stąd natychmiast zniknąć.
Holly przeszukała go, żeby stwierdzić, czy ma broń. Odpięła hełm bojowy SKR i potoczyła go po
podłodze.
- Dlaczegóż to?
- Moi kumple będą tu lada moment. Mamy bardzo napięty harmonogram.
Holly uśmiechnęła się ponuro.
- O to się nie martw. Potrafię sobie poradzić z krasnalami. Mam broń z baterią jądrową. Mierzwa
głośno przełknął ślinę, gapiąc się w kierunku połów namiotu przez nogi Holly. Sieriozni pojawili
się o czasie - trzech skradało się, wślizgując pod poły namiotu i robiąc mniej hałasu niż mrówki w
kapciach. Każdy trzymał w grubych paluchach krzemienny sztylet. Mierzwa usłyszał gdzieś na
górze szelest i spojrzał w kierunku sufitu namiotu. Ujrzał kolejnego Sierioznego zaglądającego do
środka przez dopiero co rozcięty szew w płótnie. Jednego wciąż brak.
- Bateria nie jest tak ważna. Ważne jest to, ile masz pocisków i jak szybko potrafisz strzelać.
Artemis niezbyt dobrze bawił się podczas drugiego przedstawienia. Butler powinien był się z nim
skontaktować minutę temu, by potwierdzić, że Mierzwa dotarł do wyznaczonego punktu spotkania.
Coś musi być nie tak. Instynkt podpowiadał mu, że powinien sam pójść i sprawdzić, ale go nie
posłuchał. „Trzymaj się planu! Daj Mierzwie wszystkie należące mu się sekundy, do ostatniej."
Ostatnie pięć sekund upłynęło chwilę później, kiedy pięciu krasnali na arenie cyrkowej kłaniało się
publiczności, wychodzili, wykonując wymyślne przewrotki, po czym ruszyli w stronę swojego
namiotu.
Artemis uniósł do ust prawą pięść. Do dłoni miał przymocowany cienkim paskiem maleńki
mikrofon - taki, jakich używają tajne służby Stanów Zjednoczonych. Słuchawka w kolorze skóry
tkwiła w jego prawym uchu.
- Butler - powiedział cicho, bo mikrofon reagował również na szept. - Sieriozni wyszli z namiotu
cyrkowego. Musimy wprowadzić w życie plan B.
- Zrozumiałem - rozległ się głos Butlera w uchu Artemisa.
Oczywiście, że był plan B. Plan A być może i był doskonały, ale sposób, w jaki krasnal go
wykonuje, z pewnością doskonały nie był.
Plan B zakładał chaos i ucieczkę, według wszelkich znaków na niebie i na ziemi ucieczkę z tiarą
Fei Fei w kieszeni. Artemis szedł pospiesznie wzdłuż rzędu, w którym siedział, a w tym czasie
drugą drewnianą skrzynię opuszczano na środek areny. Wszędzie wokół niego dzieci i ich rodzice
uspokajali się, głosy milkły, kiedy przed ich oczami rozgrywał się dramat sceniczny, nieświadomi
tego, że znacznie prawdziwszy dramat rozgrywa się zaledwie dwadzieścia metrów dalej.
Artemis zbliżał się do namiotu krasnali, trzymając się w głębokim cieniu.
Tuż przed nim grupą dreptali Sieriozni. Za kilka sekund wejdą do środka i okaże się, że wszystko
jest nie tak, jak być powinno. Będą opóźnienia, zamęt, a w tym samym czasie dziesięciu
najważniejszych na świecie handlarzy szlachetnymi kamieniami prawdopodobnie zleci się tu razem
z uzbrojoną po zęby ochroną. Misję tę należy albo dokończyć, albo porzucić w ciągu następnych
kilku sekund.
Artemis usłyszał dobiegające z wnętrza namiotu głosy. Sieriozni również je usłyszeli i zamarli.
Głosów tam być nie powinno. Siergiej był sam, a jeżeli nie, coś poszło nie tak. Jeden z krasnali
podczołgał się na brzuchu w kierunku poły namiotu i zajrzał do środka. To, co zobaczył, na pewno
go zdenerwowało, bo wyczołgał się w kierunku grupy i zaczął nerwowo wydawać polecenia. Trzy
krasnale weszły do namiotu przez przednie wejście, jeden
zaczął się wdrapywać na ścianę, a kolejny rozpiął klapę na zadku i ruszył pod ziemię.
Artemis odczekał kilka uderzeń serca i ostrożnie przybliżył się do wejścia do namiotu. Jeżeli
Mierzwa wciąż tam jest, trzeba będzie coś zrobić, żeby go wyciągnąć, nawet jeżeli oznaczałoby to
poświęcenie diamentu. Chłopiec przytulił się do sztywno naciągniętego płótna i zajrzał do środka.
To, co zobaczył, zdziwiło go. Zdziwiło, ale nie zdumiało - prawdę mówiąc, powinien był to
przewidzieć. Nad leżącym na ziemi krasnalem, który mógł, lecz nie musiał, być Mierzwą
Grzebaczkiem, stała Holly Nieduża. W jej kierunku skradali się Sieriozni z wyciągniętymi z

cholewek butów sztyletami. Artemis uniósł mikrofon do ust.
- Butler, jak daleko jesteś dokładnie? Butler odpowiedział natychmiast.
- Jestem na obrzeżach cyrku. Czterdzieści sekund, nie więcej.
W ciągu czterdziestu sekund Holly i Mierzwa nie będą już żyli, a na to nie mógł pozwolić.
- Muszę wchodzić - odpowiedział szorstko. - Kiedy tu dotrzesz, zmodyfikuj odpowiednio plan B.
Butler nie tracił czasu na spory.
- Rozumiem. Niech nie przestają mówić, Artemisie. Obiecaj im cały świat i wszystko, co jest pod
jego powierzchnią. Ich chciwość utrzyma cię przy życiu.
- Zrozumiałem - powiedział Artemis, wkraczając do wnętrza namiotu.
- No, no, no - powiedział Derph, zastępca Siergieja. - Wygląda na to, że władza w końcu nas
wytropiła.
Holly postawiła stopę na piersi Mierzwy, przyszpila-jąc go do ziemi. Wycelowała broń w Derpha.
- Masz rację. Jestem ze SKRZAT. Oddział Odzysku będzie tu za kilka sekund. Przyjmij to więc do
wiadomości i połóż się na plecach.
Derph leniwym ruchem przerzucał sztylet z ręki do
ręki.
- Chyba jednak nie, elficzko. Tak żyliśmy pięćset lat i teraz nie chcemy niczego zmieniać. Tylko
puść Siergieja, a my znikniemy. Nikomu nie stanie się krzywda.
Mierzwa zdał sobie sprawę, że pozostałe krasnale wierzą, że to on jest Siergiejem. Może jest
jeszcze jakieś wyjście z tej sytuacji...
- Nie ruszajcie się z miejsca - rozkazała Holly z większą odwagą w głosie niż w sercu. - Broń
przeciwko nożom, nie wygracie.
Derph uśmiechnął się przez gęstą brodę.
- Już wygraliśmy - powiedział.
Całe wieki współpracy doprowadziły do perfekcji synchronizację członków grupy i krasnale
zaatakowały jak jeden mąż. Jeden spadł ze strefy cienia u szczytu namiotu, gdy inny wyłonił się z
klepiska podłogi z szeroko otwartą gębą, a wiatry tunelowe wypchnęły go na metr w powietrze.
Ciągnęły go ku Holly wibracje jej głosu tak, jak rekina ciągną rozpaczliwe kopnięcia nóg pływaka o
powierzchnię wody.
- Uważaj! - wrzasnął piskliwym głosem Mierzwa, nie chcąc dopuścić do tego, żeby Sieriozni
zlikwidowali Holly, nawet gdy w grę wchodziła jego wolność. Może i był złodziejem, ale zdał sobie
sprawę, że nisko upadł i niżej już nie chciał.
Holly spojrzała w górę i oddała strzał, który ogłuszył krasnala opuszczającego się ze szczytu
namiotu, ale nie miała czasu spojrzeć w dół. Sekundę później napastnik owinął palce wokół lufy w
jej dłoni i szarpnął, mało nie wyrywając jej przy tym ręki, następnie chwycił Holly w zapaśniczy
uścisk i wycisnął jej powietrze z płuc. Pozostali byli coraz bliżej. Mierzwa skoczył na równe nogi.
- Czekajcie, bracia, musimy tę panią przesłuchać. Dowiedzieć się, co SKR o nas wie.
Derph się z tym nie zgadzał.
- Nie, Siergiej. Zrobimy to, co zawsze. Zakopiemy świadka i ruszamy dalej. Pod ziemią nikt nas nie
znajdzie. Bierzemy biżuterię i znikamy.
Mierzwa walnął krasnala trzymającego Holly w żelaznym uścisku pod ramię, gdzie u krasnali
znajduje się duże skupisko zakończeń nerwowych. Ten puścił Holly, która upadła na ziemię,
walcząc o oddech.
- Nie - warknął. - Jeszcze ja tu dowodzę. Ona jest funkcjonariuszem SKRZAT. Zabijemy ją, a ruszą
za nami tysiące agentów. Lepiej ją związać i uciekać.
Derph nagle się sprężył i napiął, skierował ostrze sztyletu w Mierzwę.
-Jesteś jakiś dziwny. Jakby inny, Siergiej. Cała ta gadka o darowaniu życia elfowi. Zdejmij maskę.
Muszę zobaczyć twoją twarz. Mierzwa cofnął się o krok.
- Co ty opowiadasz? Twarz pokażę ci później.
- Maska! Teraz! Albo zobaczę twoje flaki razem z twoją twarzą.
Nagle w namiocie znalazł się Artemis - wszedł do środka, jakby był właścicielem tego cyrku.
- Co się tutaj dzieje? - zapytał tonem pełnym wyższości. Akcent miał zdecydowanie niemiecki.

Wszystkie twarze zwróciły się ku niemu. Był w nim jakiś magnetyzm.
- A ty co za jeden? - spytał Derph. Artemis prychnął.
- Kim jestem, pyta ten mały człowieczek. Czy nie zaprosiliście tu mojego pana z Berlina? To, jak
się nazywam, nie jest ważne. Musicie tylko wiedzieć, że reprezentuję Herr Ericha Sterna.
- Hhherr Sterna, oczywiście - zająknął się Derph. Erich Stern był legendą w półświatku handlarzy
drogich kamieni, wiedział, jak się ich pozbywać nieoficjalnymi drogami, poza obiegiem. Wiedział
również, jak się pozbywać ludzi, którzy go rozczarowywali. Zaproszono go na aukcję tiary, siedział
w trzecim rzędzie. Artemis był doskonale poinformowany.
- Przyjechaliśmy tu robić interesy, a zamiast profesjonalizmu widzimy tu jakąś sprzeczkę krasnali.
- To nie żadna sprzeczka - rzekł Mierzwa, wciąż grając rolę Siergieja. - To tylko małe
nieporozumienie. Próbujemy podjąć decyzję, jak się pozbyć nieproszonego gościa.
Artemis znów prychnął.
- Jest jeden sposób pozbywania się nieproszonych gości i w ramach specjalnej przysługi
zaproponujemy wam naszą pomoc, oczywiście w zamian za pewną obniżkę ceny tiary.
Zatrzymał się w pół słowa, patrząc z niedowierzaniem coraz szerszymi oczami.
- Powiedzcie mi, że to nie ona! - poprosił, podnosząc tiarę z ziemi, gdzie rzuciła ją Holly. - Leży na
polepie jak jakaś kupka zwykłych kamieni. To naprawdę jest cyrk.
- Hej, spokojnie, bratku - powiedział Mierzwa.
- Cóż to takiego? - spytał Artemis, wskazując palcem na hełm leżący na ziemi.
- Nie wiem - odparł Derph. - To jest hełmofon policji... To znaczy hełm nieproszonego gościa. To
jej hełm.
Artemis pogroził mu palcem.
- Nie mówisz prawdy, chyba że nasz mały nieproszony gość ma dwie głowy. Przecież ona już ma
na głowie hełm.
Derph jeszcze raz wszystko podliczył na palcach.
- Tak, to prawda. Skąd wziął się tu ten drugi hełm? Artemis wzruszył ramionami.
- Dopiero co wszedłem, ale gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że macie wśród swoich
zdrajcę.
Krasnale zwróciły się jak jeden mąż ku Mierzwie.
- Maska! - warknął Derph. - Ściągaj ją! Natychmiast. Mierzwa posłał Artemisowi niechętne
spojrzenie przez otwory w masce.
- Wielkie dzięki.
Krasnale zbliżały się półkolem z uniesionymi groźnie sztyletami.
Artemis zrobił krok i stanął przed grupą.
- Stójcie, karzełki - powiedział wyniosłym tonem. -Jest sposób na uratowanie tej operacji, ale na
pewno jej
nie uratujemy, zachlapując ziemię krwią. Tych dwoje zostawcie mojemu ochroniarzowi, będziemy
mogli spokojnie zacząć negocjacje.
Derph poczuł, że coś mu tu śmierdzi.
- Chwila, moment. Skąd mam wiedzieć, że jesteś od Sterna? Włazisz tu jak do siebie i to akurat
wtedy, kiedy trzeba uratować tych dwoje. Na moje oko coś tu nie gra.
- Właśnie dlatego nikt cię nie pyta - odparł Artemis. - Bo jesteś głupkiem pierwszej klasy.
Sztylet Derpha zalśnił niebezpiecznie.
- Już mam ciebie dosyć, chłopcze. Chłopaki, musimy się pozbyć wszystkich świadków i się stąd
zmywać.
- W porządku - powiedział Artemis. - Ta szarada zaczyna mnie nudzić. - Uniósł dłoń do ust. - Czas
na plan B.
Stojący za namiotem Butler owinął główną linkę napinającą płótno wokół nadgarstka i szarpnął.
Był mężczyzną obdarzonym ogromną siłą i po chwili wszystkie śledzie i szpilki zaczęły się
wyślizgiwać z gliny. Pociągnął za maszt, płótno pękło i darło się bez końca. Krasnale gapiły się na
opadający na nich namiot.
- Niebo się zapada - wrzasnął jeden z nich, charakteryzujący się szczególnie niską inteligencją.

Holly skorzystała z nagłego zamieszania i chwyciła granat oszałamiający, który miała u paska.
Pozostało tylko kilka sekund, zanim krasnale postanowią policzyć straty i zniknąć pod ziemią -
wtedy będzie już po wszystkim. Nikt i nic nie potrafi złapać krasnala pod ziemią. Kiedy dotrze tu
grupa SKR, krasnale będą dziesiątki kilometrów stąd.
Granat działał na zasadzie stroboskopu i wysyłał migoczące światło o tak wysokiej częstotliwości,
że do mózgu obserwatora docierała olbrzymia ilość przekazów wysyłanych w tym samym czasie, w
związku z czym na chwilę wstrzymywał on wszelkie operacje. Była to broń szczególnie użyteczna
w walce z krasnalami, bo miały przede wszystkim niską tolerancję na światło. Artemis zauważył
srebrną kulę w dłoni Holly.
- Butler - powiedział do mikrofonu. - Musimy stąd znikać. Teraz. Północno-wschodni narożnik.
Chwycił Mierzwę za kołnierz i pociągnął go w tył. Nad ich głowami jakby w zwolnionym tempie
waliło się płótno namiotu, w środku było jeszcze powietrze, dzięki czemu całość nie zapadła się jak
domek z kart.
- Spadamy! - wrzasnął Derph. - Spadamy teraz, natychmiast! Rzucić wszystko i kopać!
- Nigdzie nie idziecie, chłopaki - szepnęła Holly zduszonym głosem wydobywającym się ze
zgniecionej krtani. Przekręciła zapalnik czasowy i potoczyła granat w kierunku grupy Sierioznych.
Była to idealna broń na krasnale.
Błyszcząca. Żaden krasnal nie potrafi się oprzeć niczemu, co błyszczy. Nawet Mierzwa wpatrywał
się w połyskującą kulę i patrzyłby w nią, aż by wybuchła, gdyby Butler nie rozciął płótna namiotu
na wysokość półtora metra i nie wyciągnąłby jego i Artemisa na zewnątrz przez szczelinę.
- Plan B - stęknął. - Następnym razem musimy zwrócić baczniejszą uwagę na strategię wsparcia.
- Później będziemy sobie czynić wyrzuty - powiedział Artemis, przechodząc nad tym do porządku
dziennego. - Jeżeli mamy tu Holly, grupa Odzysku nie może być daleko. Na hełmie musiało być
jakieś urządzenie namierzające. Coś, czego nie odkryłem. Może w którejś
z warstw.
- Oto nowy plan. Niedługo zjawi się tu SKR, musimy się rozdzielić, wypiszę ci czek na twoją część
łupu ze sprzedaży tiary. Uważam, że 1,8 miliona euro to uczciwa cena czarnorynkowa.
- Czek? Chyba żartujesz - oponował Mierzwa. - Skąd wiem, że mogę ci uwierzyć, błotny chłopcze?
- Uwierz mi - powiedział Artemis. - Ogólnie rzecz biorąc, trudno mi wierzyć. Zawarliśmy jednak
układ, a ja nie oszukuję partnerów w interesach. Mógłbyś oczywiście tu poczekać, aż przybędzie
oddział SKR i odkryje twoje cudowne uzdrowienie. Zwalczyłeś przypadłość, która zazwyczaj
kończy się śmiercią.
Mierzwa wyrwał mu czek z ręki.
-Jeżeli mi nie wypłacą tej kasy, to zjawię się w posiadłości Fowlów, a pamiętaj, że wiem, jak się
tam dostać. -Zauważył wściekłe spojrzenie Butlera. - Chociaż oczywiście mam nadzieję, że do tego
nie dojdzie.
- Na pewno. Uwierz mi. Mierzwa odpiął klapę na tyłku.
- Lepiej, żeby tak było - mrugnął na Butlera. I już go nie było, zniknął pod ziemią w chmurze
kurzu, zanim ochroniarz zdążył coś powiedzieć. Może to i lepiej.
Artemis zacisnął dłoń na błękitnym diamencie osadzonym w koronie tiary. Kamień dosyć luźno
siedział w łapkach z białego złota. Teraz trzeba było tylko stąd odejść. To proste. Niech SKR samo
po sobie posprząta. Zanim jeszcze usłyszał głos Holly, Artemis wiedział, że to nie będzie takie
łatwe. Nic nigdy nie było łatwe.
- Stój tam, gdzie stoisz, Artemisie - powiedziała kapitan policji Ludu wróżek. - Nie zawaham się i
strzelę. Prawdę mówiąc, nawet mnie ta myśl cieszy!
Holly włączyła filtr Polaroida na wizjerze hełmu na chwilę, zanim wybuchł granat ogłuszający.
Trudno było się skoncentrować na tyle, by wykonać nawet tę prostą operację. Płótno namiotu
łopotało, krasnale odpinały
klapy na zadkach, kątem oka zauważyła Fowla znikającego przez rozcięcie w ścianie namiotu.
Nie pozwoli mu drugi raz uciec. Tym razem dostanie nakaz pełnego oczyszczenia umysłu ze
wszystkich wspomnień o Ludzie Wróżek. Raz na zawsze!
Zacisnęła powieki, na wypadek gdyby światło stroboskopowe miało przeniknąć przez wizjer hełmu,

i czekała na stłumiony wybuch. Rozbłysk rozjaśnił namiot, który wyglądał, jakby był kloszem
olbrzymiej lampy. Wybuch wypalił wiele słabszych ściegów płótna namiotowego i strumienie
białego światła wystrzeliły ku niebu jak reflektory szukające samolotów na nocnym nieboskłonie
podczas nalotów. Kiedy otworzyła oczy, krasnale leżały nieprzytomne na podłodze. Jednym z nich
był nieszczęsny Siergiej, któremu udało się wyczołgać z zagłębienia tylko po to, żeby dać się
ogłuszyć granatem. Holly przeszukiwała swój pas służbowy, próbując wymacać strzykawkę o
nazwie Śpioch/Szukacz. Strzykawka zawierała niewielkie paciorki z urządzeniem namierzającym
wypełnione silnym środkiem uspokajającym. Po wstrzyknięciu paciorków do krwiobiegu wróżki
taką osobę można było namierzyć w każdym miejscu na świecie i w każdym momencie pozbawić
ją przytomności. Dzięki temu ściąganie przestępców Ludu Wróżek z powrotem do ich świata było
znacznie łatwiejsze. Holly szybko przedarła
się przez zwały płótna, zrobiła zastrzyki wszystkim krasnalom, a następnie wyczołgała się w
kierunku wyjścia do namiotu. Teraz Siergieja i jego bandę będzie można przyskrzynić o każdej
porze dnia i nocy. Po wykonaniu tego zadania była wolna i mogła ruszyć za Artemisem Fowlem.
Płótno namiotowe owijało jej się wokół uszu, przytrzymywane przez poduszki uwięzionego w nim
powietrza. Musiała się wydostać, w przeciwnym razie namiot się na nią zawali i ją przygniecie.
Holly uruchomiła mechaniczne skrzydła na plecach, tworząc w ten sposób własny tunel
aerodynamiczny, i uniosła się, po czym wyfrunęła przez wejście do namiotu, szurając butami po
ziemi.
Fowl właśnie się oddalał z Butlerem.
- Stój tam, gdzie stoisz, Artemisie. Nie zawaham się i strzelę. Prawdę mówiąc, nawet mnie ta myśl
cieszy! -krzyknęła.
Był to język walki, pełen odwagi i wiary w siebie. Tych dwóch ostatnich cech trochę jej brakowało,
ale przynajmniej komuś słuchającemu z zewnątrz mogło się wydawać, że Holly jest gotowa do
potyczki. Artemis odwrócił się powoli.
- Kapitan Nieduża, nie wyglądasz za dobrze. Może poszłabyś do lekarza?
Holly wiedziała, że wygląda strasznie. Czuła, że jej magia świata wróżek leczy obrzęki na żebrach,
wciąż jej skakało w oczach po rozbłysku granatu ogłuszającego.
- Nic mi nie jest, Fowl. Nawet jeżeli niezbyt dobrze się czuję, komputer zamontowany na moim
hełmie może sam odpalić ładunek.
Butler zrobił krok w bok, rozdzielając cele. Wiedział, że Holly będzie musiała strzelić najpierw do
niego.
- Nie rób sobie kłopotu, Butler - powiedziała Holly. - Powalę cię laserem i zdążę jeszcze zapolować
na tego błotnego chłopca.
Artemis cmoknął kilka razy językiem.
- Czasu właściwie nie masz. Pracownicy cyrku już tu idą. Będą za kilka sekund, a wraz z nimi
widzowie. Pięćset
osób zastanawiających się, co się tu właściwie dzieje.
- No i co z tego? Włączę osłony.
- Nie będziesz więc mogła mnie zgarnąć. Nawet jeżeli byś mogła, wątpię, czy złamałem jakieś
prawo Ludu Wróżek. Ukradłem tylko należącą do ludzi tiarę. Przecież SKR na pewno nie chce się
mieszać w przestępstwa dokonywane przez ludzi, a ja nie ponoszę odpowiedzialności za
przedstawicieli Ludu Wróżek, którzy popełniają przestępstwa.
Holly walczyła, żeby utrzymać broń w drżącej dłoni. Artemis miał rację, nie zrobił niczego, co by
zagrażało
Ludowi wróżek, a okrzyki cyrkowców były coraz głośniejsze.
-widzisz, Holly, nie masz wyboru. Musisz mnie puścić.
- Co się stało z jeszcze jednym krasnalem?
- Z jakim krasnalem? - spytał Artemis niewinnie.
- Z siódmym krasnalem. Było ich siedmiu. Artemis liczył na palcach.
- Chyba sześciu. Tylko sześciu. Może w całym tym zamieszaniu...
Holly zmarszczyła się za maską. Musi być coś, co da się uratować.

- Oddaj mi tiarę. I hełm. Artemis potoczył hełm po ziemi.
- Hełm, oczywiście. Ale tiara jest moja.
- Oddaj mi ją! - krzyknęła Holly, a w każdej sylabie czuć było autorytet i władzę. - Oddaj mi ją, w
przeciwnym razie obu was ogłuszę i sami będziecie sobie radzić z Erichem Sternem.
Artemis niemal się uśmiechnął.
- Gratulacje, Holly. Posunięcie godne mistrza. -Wyjął tiarę z kieszeni i rzucił ją w kierunku
funkcjonariuszki SKR. - Teraz będziesz mogła napisać w raporcie, że rozbiłaś gang krasnoludów
kradnących szlachetne kamienie i odzyskałaś ukradzioną tiarę. Kilka piórek do kapelusza, tak bym
to ujął.
Nadchodzili ludzie. Można było usłyszeć tupot dziesiątek stóp i poczuć wibracje gruntu. Holly
ustawiła skrzydła na unoszenie się w miejscu.
- Jeszcze się spotkamy, Artemisie Fowlu - powiedziała, powoli się wznosząc.
- Wiem - odparł Artemis. - I bardzo mnie to cieszy. To była prawda. Naprawdę się ucieszył.
Artemis przyglądał się swojej osobistej bogini zemsty unoszącej się bezgłośnie ku nocnemu niebu.
W momencie, kiedy za rogiem pojawił się tłum ludzi, Holly włączyła wibracje i znikła z
widzialnego spektrum. Na niebie pozostała tylko gwiezdna plamka w kształcie wróżki.
„Dzięki Holly ta zabawa staje się interesująca - pomyślał, zaciskając pięść wokół trzymanego w
kieszeni kamienia. - Zastanawiam się, czy zauważy podmianę. Czy przyjrzy się błękitnemu
diamentowi wystarczająco dokładnie, by zobaczyć, że wygląda trochę oleiście?"
Butler klepnął go w ramię.
- Czas zwijać żagle - powiedział potężny służący. Artemis skinął głową. Butler jak zwykle miał
rację.
Trochę mu było żal Siergieja i Sierioznych. Będą przekonani, że są bezpieczni, aż zjawi się grupa
Odzysku SKR i wszystkich ich zgarnie.
Butler wziął swojego podopiecznego pod ramię i poprowadził go w najgłębszy cień. Po dwóch
krokach byli niewidoczni. Do odnajdywania ciemności Butler miał wyjątkowy talent. Artemis raz
jeszcze spojrzał w niebo.
„Gdzie jest teraz kapitan Nieduża?" - zastanawiał się. W wyobraźni będzie ją widział zawsze w tym
samym miejscu, patrzącą mu przez ramię, czekającą, aż popełni jakiś błąd.

EPILOG
POSIADŁOŚĆ FOWLÓW
Angelina Fowl siedziała przy toaletce z opuszczonymi ramionami, a w kącikach jej oczu zbierały
się łzy. Dziś urodziny jej męża. Ojca małego Arty'ego. Zaginął ponad rok temu i z każdą chwilą
trudniej było uwierzyć, że wróci. Każdy dzień był bardzo trudny, ale ten szczegół-nie. Dotknęła
szczupłym palcem zdjęcia na blacie toaletki. Artemis senior miał mocne zęby i błękitne oczy.
Zadziwiająco błękitne, takiego koloru ani wcześniej, ani później nigdzie nie widziała, tylko w
tęczówkach syna. To pierwsza rzecz, którą u niego zauważyła, kiedy się urodził.
Artemis niepewnie wszedł do pokoju. Postawił stopę na progu.
- Arty, kochanie - powiedziała Angelina, wycierając łzy. - Chodź do mnie. Obejmij mnie, bardzo mi
tego dzisiaj trzeba.
Artemis szedł, zanurzając stopy w puszystym gęstym dywanie i przypominając sobie czasy, kiedy
widywał tu postać ojca obramowaną framugą półkolistego, wychodzącego na ogród okna.
- Znajdę go - szepnął, lądując w ramionach matki.
- Wiem, że go znajdziesz - odparła Angelina, myśląc z obawą o tym, jakie ryzyko będzie musiał
podjąć, na co się będzie narażał, żeby odnaleźć ojca. Bała się, że straci kolejnego Artemisa. Artemis
odsunął się na krok.
- Mam dla ciebie prezent, mamo. Coś, co będzie ci go przypominać i da ci siłę.
Wyjął z kieszeni na piersiach złoty łańcuszek, który tworzył kształt litery "V, obciążony
niewiarygodnie błękitnym diamentem. Angelina poczuła, że oddech dławi ją w gardle.
- Arty, to jest niesamowite. Zadziwiające. Ten kamień jest dokładnie tego samego koloru...
- Co oczy taty - dokończył za nią Artemis, zapinając maleńki zatrzask na karku pod linią włosów

matki. -Pomyślałem, że ci się spodoba.
Angelina zacisnęła dłoń na kamieniu i nie kryła teraz łez.
- Nigdy tego nie zdejmę. Artemis uśmiechnął się smutno.