plik

DARY DUCHA ŚWIĘTEGO

1) Uzdalnia nas do tego, że potrafimy przeżywad swoje życie w świetle

ostatecznego celu. Ujawnia nam prawdziwy sens naszego życia.
Ukierunkowuje nasze serce i działanie ku Bogu, ku ostatecznemu celowi.

2) Umiejętnośd patrzenia na świat, drugiego człowieka, na siebie samego

przez  pryzmat  wiary.  Czyli  tak,  jak  na  rzeczywistośd  ziemską  patrzy  Pan
Bóg.  Ostatecznym  celem  człowieka  jest  zbawienie,  jest  zjednoczenie  z
Bogiem.

Dzięki  temu  chrześcijanin  zawsze  ma  poczucie  sensu  życia.  W  dzisiejszym
świecie pojawia się tak wiele postaw ludzi świadczących o braku poczucia sensu
życia.  Jeden  z  najbardziej  znanych  psychologów  -  psychiatrów  XX-go  wieku:
Wiktor Frankl, pracujący na uniwersytecie w  Wiedniu, doszedł do  wniosku, że
podstawową  słabą  stroną  współczesnego  człowieka  zagłuszającym  jego
działanie,  będących  przyczyną  zaburzeo  osobowościowych,  nerwicowych,  jest
brak poczucia sensu.

I  cała  terapia  psychologiczna  powinna  byd  ukierunkowana  na  przywrócenie
człowiekowi  poczucia  sensu  -  sensu  życia.  Cały  system  tej  terapii  został
nazwany "logoterapią", czyli terapią nastawioną na odczytanie sensu życia. Dla
chrześcijanina,  dar  Mądrości  staje  się  darem,  który  pozwala  bardzo  głęboko
przeżywad  poczucie  sensu  (wtedy  życie  ma  wartośd,  ma  sens,  ono  jest
ukierunkowane  ku  Bogu,  nawet  jeżeli  z  tym  życie  związane  są  jakieś  próby,
przeciwności, cierpienia, krzyże).

To  poczucie  sensu  zaszczepia  także  miłośd  do  tego,  co  Pan  Bóg  miłuje  i
nienawiśd do grzechu i zła. I dzięki darowi Mądrości, chrześcijanin, dokonując w
swoim życiu wyborów, podejmując decyzje, stawia sobie pytanie: <>.  - Jest to
pytanie  podstawowe.  Uczeo  Jezusa  Chrystusa  nie  podejmie  decyzji,  która
miałaby oddalid go od Boga. Nie będzie zabiegał o dobra materialne, o sławę, o
władzę,  gdyby  miało  się  okazad,  że  tego  typu  działanie  miałoby  oddalid  go  od
Boga  (gdyby  miało  okazad  się,  że  trzeba  by  to  robid  kosztem  drugiego
człowieka, niszczenia, itp.).

Zawsze, cokolwiek chcę czynid, wybrad w moim życiu, świadom jestem tego, że
mój  wybór  (przynajmniej  w  moim  takim  wewnętrznym  pragnieniu)
dokonywany jest w oparciu o odpowiedź na pytanie. A więc ukierunkowanie na
Pana  Boga.  Ja  mogę  żyd  w  ubóstwie,  ale  jeżeli  to  ubóstwo  będzie
ukierunkowane  ku  Bogu,  to  ja  na  to  się  zgadzam.  I  wolę  żyd  w  ubóstwie  niż
mied  dużo  pieniędzy  i  żyd  bez  Boga.  Ten  dar  (mądrości),  to  jest  dla
chrześcijanina  rzecz  niezwykła,  ważna.    To  nie  jest  mądrośd  typu  posiadanie

jakiejś wielkiej wiedzy, to jest mądrośd życiowa, która patrzy dalej niż na to co
niesie teraźniejszośd (perspektywa).

Dar  mądrości  uzdalnia  nas  do  patrzenia  na  stworzenia,  na  świat  w  podobny
sposób  jak  to  robi  Bóg.  A  jak  patrzy  Pan  Bóg?  -  Już  pierwsze  rozdziały  Księgi
Rodzaju mówią, że spojrzenie Boga na świat stworzony przyniosło ocenę: Pan
Bóg  widział,  że  wszystko,  co  stworzył,  jest  dobre.  Czyli  -  patrzenie  z  miłością.
Wysiłek, niejako, duchowy - związany z pracą z darem Mądrości pozwala nam
odkryd  prawdziwy  obraz  stworzenia,  prawdziwy  obraz  człowieka,  prawdziwy
obraz siebie samych.

Potrafimy zobaczyd całe piękno świata, piękno człowieka, potrafimy spojrzed na
siebie  z  miłością.  Pomimo  tego,  że  pewne  zachowania  ludzkie  mogą  nas
denerwowad,  drażnid,  smucid,  ale  to  nam  nie  przeszkadza  w  tym  spojrzeniu
Bożym,  które  dostrzega  całe  bogactwo  stworzenia,  drugiego  człowieka,  i  to
bogactwo,  chodby  obraz  podobieostwo  Boga,  chodby  prawda  o  dziecięctwie
Bożym  drugiego  człowieka,  chodby  prawda  o  tym,  że  on  niesie  w  sobie
chrześcijaoskie  powołanie  -  to  wszystko  pozwala  mi  przeżywad  drugiego
człowieka,  także  siebie  samego,  jako  kogoś  niezwykle  obdarowanego,
wielkiego, godnego szacunku, czci, kogo nie można nie kochad.

W tym spojrzeniu Bożym na rzeczywistośd ziemską, spojrzeniu do którego nas
uzdalnia  dar  Mądrości,  odkrywamy  również  przeogromną  potęgę  krzyża.
W  Liście  św.  Pawła  do  Koryntian  (1  Kor  1,23-24)  czytamy:  "my  głosimy
Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla
pogan,  dla  tych  zaś,  którzy  są  powołani  (...),  mocą  i  mądrością  Bożą".  Św.
Franciszek z Asyżu tak dalece umiłował stworzenie, że nazywał swoimi bradmi i
siostrami nie tylko ludzi, ale i rzeczy inne  stworzone. Życie św. Franciszka jest
przykładem  kierowania  się  przez  człowieka  darem  Mądrości.  On  patrzy  na
świat, na innych tak jak patrzy Pan Bóg.

Środki rozwoju Daru Mądrości:

1) Przez wielkie jego pragnienie, cenienie, miłowanie, szukanie mądrości

(Mdr 8,2): "Ja to pokochałem, jej od młodości szukałem, pragnąłem ją
sobie wziąd za oblubienicę i stałem się miłośnikiem jej piękna"

2) Trzeba człowiekowi o ten dar prosid. W Liście św. Jakuba (1 Jakub 1,5)

czytamy: "Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga,
który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając - na pewno ją otrzyma".

3) Troska o to aby w pokorze przyjąd ten dar, tzn. nie byd człowiekiem

zmysłowym, odrzucającym światło łaski (1 Kor 2,14): "Człowiek zmysłowy
bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha, głupstwem mu się to
wydaje i nie jest zdolny pojąd, bo tylko duchem można to zrozumied". We
współczesnym świecie sprowadza się człowiek jedynie do rzeczy

zmysłowych (żebyś miał co jeśd, pid, używad - działaj na poziomie swoich
zmysłów,  potrzeb  psychicznych,  już  mniej,  a  ducha  zupełnie  możesz
pominąd).  I  wtedy,  gdy  takiemu  człowiekowi  kierującemu  się  swoimi
zmysłami pokazuje się wymiar ducha, to on wzrusza obojętnie ramionami
i  mówi:,  co  to  mnie  obchodzi.  Jest  zupełnie  nieczuły  na  świat  wartości
duchowych,  zablokowany.  I  trzeba  istotnie  niezwykłej  cierpliwości,  a
jednocześnie umiejętności pokazania temu człowiekowi, że ten świat, ta
filozofia  życiowa  którą  przyjął  prowadzi  go  do  śmierci  (ta  przyjemnośd,
radośd, której doświadcza, jest tak krótkowzroczna, że on nie ma żadnych
perspektyw);  ta  filozofia,  którą  preferuje  w  swoim  życiu  można  nazwad
filozofią rozpaczy. On nie widzi przed sobą perspektyw, sensu życia, i żyje
jedynie  przyjemnościami.  Na  kanwie  daru  Mądrości  możemy  odczytad
przesłanie  części  uroczystości  Chrystusa  Króla  Wszechświata.  Jest  to
uroczystośd  dla  uczczenia  Chrystusa  jako  Króla  Miłości.  Ta  mądrośd  jest
czymś zupełnie innym, niż to co świat nazywa mądrością. Ta mądrośd w
oczach świata jest głupstwem i zgorszeniem.

1) Pozwala nam wniknąd głębiej w tajemnicę Boga. Daje rozumienie i

intuicję  Bożej  prawdy.  Poprzez  ten  dar  Duch  Świętego,  który  "przenika
wszystko,  nawet  głębokości  Boga  samego"  (2,10)  przekazuje  wiernemu
iskrę owej przenikliwości, otwierając jego serce na radośd poznania Boga,
i  radośd  zrozumienia  pełnego  miłości  planu  Naszego  Boga.  Umiejętnośd
przenikania  Bożej  prawdy.  Bóg  nie  jest  jedną  z  rzeczywistości,  którą
możemy  poznad  (tak  jak  człowiek  poznaje  świat,  pracę...)  -  poznajemy
Boga dzięki otrzymaniu od Boga: Duchowi Świętego (poznanie duchowe).

2) Dar Rozumu kształtuje zmysł wiary.
3) Także pozwala człowiekowi odczytad "znaki czasu". Modlitwa jest u

źródeł działania człowieka.

Środki rozwoju Daru Rozumu:

1) Pokora. Zaufanie Bogu, oddanie się Bogu.
2) Panowanie nad zmysłami. Chodzi o to tutaj, co wyraża błogosławieostwo

z  Góry  Błogosławieostw:  "Błogosławieni  czystego  serca,  albowiem  oni
Boga  oglądad  będą".  (Mt  5,8).  Czasami  możemy  spotkad  się  z
człowiekiem,  który  wiele  mówi.  Tymczasem  Boga  może  zobaczyd  tylko
człowiek  o  bardzo  czystym  sercu.  I  on  stanie  się  wtedy  szczęśliwy,
błogosławiony.

3) Pustynia - to jest hasło - skupienie, cisza. Bóg przemawia w ciszy. To jest

zachęta do milczenia, przeżycie (np. rekolekcji) musi się dokonad w ciszy,
w skupieniu, w milczeniu, gdzie człowiek otwiera swoje serce na głos

mówiącego Boga, na dar przychodzącego Boga. Pustynia w życiu
człowieka (chrześcijanina) jest czymś niezwykle ważnym - przeżycie czasu
w samotności, sam na sam z Panem Bogiem. To jest uciszeniem swojego
serca, aby usłyszed to, co Pan Bóg do nas mówi, by otworzyd się na Jego
natchnienia.

4) Prosid Ducha Świętego o ten dar.
5) Dziękowad i wielbid Wiecznego Boga za jasne światło, jakie nam udzielił.

To jest Magnificat, to jest ta wielka modlitwa Maryjna: "Wielbij duszo
moja Pana, któraś od Niego wybrana, wesel się w Bogu swoim, który jest
zbawicielem twoim. Wielkie rzeczy On dla mnie uczynił". - To znaczy
widzied te wielkie rzeczy, wielbid Boga, dziękowad Jemu za wszystko.

1) Uzdalnia człowieka do dokonania właściwego wyboru, przed jakim staje

każdego  dnia  w  swoim  życiu.  Pozwala  człowiekowi  dostrzec,  co  należy
czynid  w  najbardziej  skomplikowanych  sytuacjach.  Działa  zwykle  gdy  na
drodze życia spotyka nas coś nieoczekiwanego, niezwykłego, co wymaga
specjalnego  światła.  Ewangelii  św.  Mateusza  Jezus  mówi:,  „Kiedy  was
wydadzą, nie martwcie się o to jak, ani co macie mówid. W owej bowiem
godzinie będzie wam podane co macie mówid" (Mt 10,19). - Duch Święty
przyjdzie wam z pomocą, udzieli rady, i w odpowiedni sposób będziecie
potrafili  zareagowad.  Niewątpliwie  pod  natchnieniem  Ducha  Świętego
św.  Piotr  apostoł  dał  sądom  sanhedrynu  odpowiedź:  "Trzeba  bardziej
kochad Boga niż ludzi" (Dz 5,29).

2) Dar służy także do praktycznego rozeznania, która z dwóch rzeczy

dobrych jest lepsza, ważniejsza w planach Bożych.

3) Zachęca i pociąga serce do rzeczy wyższych, do czynienia tego, co

przekracza  granicę  konieczności.  Potrzebny  przełożonym,  kierownikom
duchowym,  pasterzom  Kościoła.  Człowiek  obdarowany  darem  Rady  nie
ma  nic  w  sobie  z  człowieka  pysznego,  który  uważa,  że  wszystko  wie.
Człowiek  obdarzony  darem  Rady  jest  skłonny  do  przyjmowania  rad  i
chętnie poddaje się kierownictwu. On szuka niejako rady, wsłuchując się
w to co Pan Bóg mówi, co mówi Kościół.

Środki rozwoju Daru Rady:

1) Trzeba unikad zbytniego zaufania we własne siły, przywiązania do

swego zdania, a także pośpiechu w podejmowaniu jakiegoś zadania,
czy formułowaniu postanowieo.

2) Pokorna modlitwa o światło - o ten dar w przekonaniu o własnej

słabości. Słowa Psalmu mówią: "Daj mi poznad drogi Twoje, Panie, i

naucz mnie Twoich ścieżek" (Ps 25,4). – Jest to modlitwa błagalna o
pomnażanie Daru Rady.

1) Uzdalnia do przeciwstawienia się pokusom czynienia zła.
2) Pozwala odważnie kroczyd drogą Ewangelii, za Jezusem. Przejawy braku

daru męstwa to:
  Bojaźliwośd i tchórzliwośd wobec silniejszych,
  Czołobitnośd wobec możnych,
  Arogancja, despotyzm i przemoc wobec bezbronnych, słabszych.

3) Skłania człowieka do podejmowania, mimo przeszkód i trudności wielkich

rzeczy dla Pana Boga. Chodby to, że się nie zniechęcamy w czynieniu
dobra, nie dochodzimy do wniosku, że nie warto robid dobrze, nie warto
się starad, że to i tak nic nie da. Nie tracimy ducha.

4)  Sprawia, że pokonujemy przeciwności pewnie, z siłą.
5)  Udziela nam wytrwałości.
6)  Dopomaga nam w znoszeniu cierpieo.
7)  Uzdalnia  także  do  męczeostwa,  gdyby  trzeba  było  dad  świadectwo

wierze. Jest to dar, który daje nam moc odrzucenia propozycji zła, i daje
nam odwagę pójścia za propozycją dobra.

Środki rozwoju Daru Męstwa:

1) Podejmowanie licznych umartwieo. Cierpliwe znoszenie cierpieo i

doświadczeo. Mogę podjąd jakiś post, mogę z czegoś zrezygnowad - to
są umartwienia; zwłaszcza wtedy, kiedy znajdujemy w swoim życiu
presję czynienia czegoś, taki wewnętrzny przymus (Pan Bóg nigdy nie
przymusza); aby się temu przeciwstawid, aby nie ulec.

2)  Odnajdywanie sensu cierpienia, jakie nas spotyka.
3)  Nie narzekad.
4)  Wytrwałe  i  sumienne  wykonywanie  swoich  codziennych,  szarych

obowiązków.

5) Całkowite zawierzenie Bogu i oparcie się na Jego mocy. Jest to ważna

rzecz,  bo  w  obliczu  trudności  tracimy  ducha,  dlatego,  że  czujemy,  że
jesteśmy  za  słabi...,  i  zapominamy,  że  nad  nami  czuwa  Boża
Opatrznośd.  Zauważmy,  że  ci  bojaźliwi  i  chwiejni  apostołowie,  po
zesłaniu Ducha Św. stali się ludźmi nieustraszonymi.  Ten lęk, obawa,
to  zamknięcie  w  wieczerniku,  to  nie  wytykanie  nosa  na  zewnątrz
prysło  w  momencie  zesłania  Ducha  Św.  W  Dziejach  Apostolskich
opisany  jest  moment,  kiedy  Kościół  stanął  w  obliczu  prześladowao.
Zaczęli  ginąd  ludzie.  Gmina  chrześcijaoska  wtedy  się  zebrała  i
próbowała  odczytad  tą  sytuację  w  świetle  Bożego  Słowa;  rozumiała,

że  w  życiu  Kościoła  objawia  się  życie  Chrystusa.  On  też  w  pewnym
momencie  przestał  byd  akceptowany,  zaczął  byd  prześladowany,
niechciany,  odrzucany,  krzyżowany,  i  to  jest  także  przywilej  naszego
Kościoła.  I  to  odczytanie  własnej  tożsamości  i  drogi,  którą  Pan  Bóg
prowadzi  Kościół,  pozwoliło  Kościołowi  sformułowad  modlitwę
błagalną, której treścią nie było to, aby ustały prześladowania, abyśmy
mogli  głosid  Ewangelię  w  spokoju,  ale  treścią  tej  modlitwy  błagalnej
była  prośba  o  to,  aby  Pan  Bóg  dał  im  odwagę  głoszenia  Ewangelii
pośród prześladowao.

6) Prośba o Wołanie o dar Męstwa, o to abym ja nie stchórzył, nie

wyparł  się  Boga.  To  był  przykład  wołania  o  dar  męstwa  w  obliczu
prześladowao.  Święty  Paweł  w  Liście  do  Koryntian  pisze:  "...  Mam
upodobanie  w  moich  słabościach,  popędach,  niedostatkach,
prześladowaniach,  uciskach  z  powodu  Chrystusa,  albowiem  ilekrod
niedomagam,  tylekrod  jestem  mocny.".  Tutaj  jest  świadectwo  tego
zaufania  Panu  Bogu.  Bo  co  z  tego,  że  doświadczam  słabości,  że
spotykają  mnie  obelgi,  że  żyję  w  niedostatku,  że  doświadczam
prześladowao,  ucisku  z  powodu  Chrystusa,  ale  doświadczam  jeszcze
bardziej mocy, której mi Bóg udziela.

7) Źródłem pomnażania męstwa w nas są sakramenty święte, zwłaszcza

Eucharystia. Takie dosadne sformułowanie św. Jana Chryzostoma:
"Od stołu Paoskiego odchodzimy pełni ognia jak lwy straszni dla
szatana".

1) Uzdalnia do tego, że patrząc na świat, potrafimy odnaleźd Boga. Że

potrafimy, patrząc na świat, przeżywad go jako tego, który pomaga nam
w  uświęceniu;  jako  ten,  który  objawia  nam  w  sobie  ślady  Stworzyciela;
który ukierunkowuje nas na Boga. Dar Umiejętności jest odwrotną stroną
Daru Mądrości - Dar Mądrości uzdalnia nas do patrzenia na świat poprzez
pryzmat  Boga,  tak  jak  Bóg  patrzy  na  świat;  natomiast  dzięki  Darowi
Umiejętności  patrząc  na  świat  odkrywam  w  nim  Boga  i  ukierunkowuję
swe  serce  ku  Bogu.  Ten  dar  sprawia,  że  potrafimy  dostrzec  w  świecie
odblask doskonałości Boga. Jan Paweł II omawiając ten dar przestrzega,
że istnieje niebezpieczeostwo  w  kontakcie ze światem, że rzeczywistośd
stworzona,  dobra  materialne,  osiągnięcia  techniki  staną  się  bogiem
mojego  życia.  Że  zatrzymam  swoje  spojrzenie  na  tym  co  świat  ze  sobą
niesie.  Nie  wolno  nam  ograniczad  swojego  spojrzenia  do  tego  co  widad
powierzchownie, tak po ludzku. Tymczasem

2) Pozwala przeżywad rzeczywistośd ziemską nie jako cel działao człowieka,

ale  jako  środek  prowadzący  do  celu  -  do  Boga.  Poprzez świat dochodzę
do  Boga.  Patrząc  na  świat,  dostrzegam  samego  Stwórcę.  Skoro
zachwycam się pięknem przyrody, to sobie myślę, jak pięknym musi byd
Pan  Bóg.  Gdy  zachwycam  się  jakąś  tajemnicą  życia,  to  jak  wielką
tajemnicą  musi  byd  Stwórca  życia.  Św.  Paweł  oskarża  pogan,  że  patrząc
na świat, z piękna świata nie odczytali Stwórcy i nie oddali Mu hołdu, a
zaczęli czcid rzeczy stworzone i rozmaite bożki.

3) Pozwala odkryd człowiekowi teologiczny sens rzeczy stworzonych przez

Dobrego Boga. Widząc je jako prawdziwe i realne chod ograniczone
przejawy prawdy, piękna, i nieskooczonej miłości, którą jest sam Pan
Bóg. I człowiek staje wobec świata pełen uwielbienia Boga.

4) A więc chroni ten dar człowieka przed przecenianiem dóbr ziemskich,

wiedzy ziemskiej.

5) Prowadzi także człowieka do żalu i pokuty, gdyż daje poznad, czym jest

odejście od Boga i zwrócenie się ku temu co stworzone.

Środki rozwoju Daru Umiejętności:

1) Patrzed na stworzenia, jako na dzieła Boże, które są tylko słabym

odbiciem  doskonałości  bożej.  Św.  Paweł  w  Liście  do  Kolosan  (Kol  1,18)
napisze:  "Wszystko  w  Nim  ma  istnienie".    Matka  Teresa  z  Kalkuty
opowiadała  kiedyś  takie  wydarzenie  swego  życia,  że  znalazła  na  ulicy  w
Kalkucie kiedyś umierającego hindusa, zaopiekowała się nim - zabrała do
swojego  domu,  i  uczyniła  wszystko,  aby  ostatnie  chwile  tego  człowieka
uczynid  godnymi  człowieka;  okazała  mu  wiele  serca,  życzliwości,  umyła,
nakarmiła;  i  ten  człowiek  doznając  jej  dobroci  powiedział  w  którymś
momencie,  umierając:  „Odniósł  doświadczane  dobro  do  dobroci  Pana
Boga. I to jest klucz do rozumienia istoty Daru Umiejętności”.

2) Drugie wezwanie, to jest wezwanie aby widzied we wszystkich

wydarzeniach życiowych Bożą wolę, bez której nic się nie dzieje.  To jest
takie  przekonanie,  że  wszystko  co  się  w  moim  życiu  dzieje  jest  darem
kochającego  Ojca  dla  mnie  danym  mnie  ku  mojemu  uświęceniu,  dla
mojego  zbawienia  i  dobra.  Bardzo  często  jest  tak,  że  w  naszym
doświadczeniu  życiowym  my  protestujemy  wobec  przeciwności,
buntujemy  się,  uważamy,  że  jest  to  jakaś  krzywda,  szkoda;  obwiniamy
siebie  i  innych,  za  to  co  nas  spotkało, szukamy  tego  źródła  nieszczęśd;  i
nie potrafimy tego odczytad w sensie pozytywnym, przez pryzmat Boga.
A  więc  nie  tylko  to  co  wzniosłe,  co  szlachetne,  co  dobre,  ale  i  to  jest
krzyżem,  to  co  jest  tak  po  ludzku  niesprawiedliwością,  chorobą,
cierpieniem. I to również ukierunkowuje mnie na Boga, sprawia, że mogę
zaufad  Bogu.  Bo  to  nie  zostało  dane  mnie  dla  mojego  pogrążenia,

zniechęcenia,  abym  chodził  smutny,  zniechęcony,  zrozpaczony,
rozgoryczony  -  nie  po  to.  I  ważne  jest  aby  tego  rozwiązania  szukad  -
szukad  w  Bogu.  W  Liście  do  Rzymian  św.  Paweł  napisał:  "Bóg  z  tymi,
którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra" (Rzym 8,28).

3) Kolejnym środkiem rozwoju Daru Umiejętności jest to by zdawad sobie

sprawę  z  tego,  jakie  niebezpieczeostwo  niesie  ze  sobą  świat  ze  swoimi
zasadami,  ze  swoją  "mądrością",  siłą  sugestii.  Bo  współczesny  człowiek
jest  zniewolony,  to  widad,  chociaż  inaczej  jest  zniewolony  człowiek
zachodu, a inaczej wschodu.  Człowiek zachodu na pytanie, dlaczego tak
robisz,  tak  postępujesz,  odpowiada:,  <<  bo  inni  tak  czynią  >>  (wszyscy
kupują nowy model samochodu, to i ja; wszyscy idą do kościółka, to i ja;
wszyscy nie chodzą, to i ja; wszyscy kradną, to i ja; wszyscy narzekają, to i
ja narzekam; wszyscy ubierają się według takiej mody, to i ja; -możemy to
określid mianem konformizmu - człowiek jest zniewolony współczesnym
stylem  życia,  ogromny  wpływ  reklamy,  uważa,  że  będąc  wśród  wron
należy  krakad  jak  i  one.).  Natomiast  człowiek  wschodu  jest  inaczej
zniewolony.  On  odpowie:,  <<  dlatego,  że  mi  tak  kazano  >>  (Są  takie
przepisy,  takie  dyrektywy  przyszły).  I  zobaczmy,  że  takie  zniewolenie
również  pojawia  się  w  jakiś  momentach  naszego  życia  -  takie
usprawiedliwianie:,  bo  mi  tak  ktoś  kazał,  bo  takie  były  instrukcje.
Tymczasem człowiek wolny na pytanie:, dlaczego tak czynisz?, odpowie:,
<<  bo  tak  chcę,  bo  uznałem  taką  postawę  za  sensowną,  najlepszą,
słuszną, dlatego, odkryłem świat wartości i on mnie prowadzi >> (Cenię
uczciwośd, sumiennośd, miłośd; uczeo Jezusa Chrystusa umotywuje swoje
działanie tym, że on odkrył największy skarb w swoim życiu, którym jest
Chrystus  i  on  chce  iśd  Jego  śladami).  Dlatego  tak  czynię,  bo  odkryłem
drogę prowadzącą ku zbawieniu. Człowiek wolny mówi: to ja dokonałem
wyboru, to ja zadecydowałem.

1) Mówi nam istotną prawdę; że każdy kto się nie oprze mocno na Bogu

przez wzgląd na Dar Pobożności dany nam przez Ducha Świętego, będzie
upadad.  Im  bardziej  będzie  brnął,  tym  te  upadki  będą  coraz  bardziej  i
bardziej  bolesne  i  dokuczliwe.  Każdy  jednak,  kto  zjednoczy  swoje
cierpienie i modlitwę z Bogiem poprzez Niepokalaną, będzie zyskiwał na
codzieo krocie łask Bożych.

Proś człowieku z całego serca o Dar Pobożności, a otrzymasz Go. Powiedz:

Duchu Święty, Dawco Życia, Duchu Święty, Trzykrod Święty,

udziel mi mocy, mnie również, do wzrastania w miłości,

bym poznał Boga i otrzymał Jego Królestwo.

Udziel mi Ducha Pobożności,

aby mój duch wzrastał w zasadach Świętych,

aby moje myśli stały się Twoimi Myślami,

moje działania, Twoimi Działaniami, całkowicie czystymi i Boskimi.

Święty Duchu Pobożności, Boski Przyjacielu,

naucz mnie osiągad doskonałośd i zapanowad nad wszystkim,

co jest we mnie złe, dla osiągnięcia Życia Wiecznego.

Duchu Pobożności, tak wspaniale przyodziany,

przyjdź do mnie i oblecz mojego ducha w czystośd,

abym ja również mógł byd miły w Oczach Bożych.

Przyodziej moją duszę Duchem Żyjącym,

aby służyła Najświętszej Trójcy ze czcią i wdziękiem.

Spraw, bym umarł dla swoich zasad;

spraw, bym umarł dla mojej stronniczości,

dla mojej letniości, mojego letargu i dla moich ambicji.

Przyjdź ożywid mnie Twoją Czystością;

Szafarzu owoców z Drzewa Życia,

Radości Wieczna, udziel mi również Twojego Ducha,

abym miał udział w życiu Najświętszej Trójcy,

abym odziedziczył Twoje Królestwo.

Niech mój język smakuje to, co najczystsze

w Światłości Boga Trzykrod Świętego.

Niech spożywa Tego, który powiedział: «Ja jestem Chlebem Życia».

Święty Duchu Życia, Trzykrod Święty,

daj mojemu duchowi osiągnąd doskonałośd

w Poznaniu Ducha Pobożności,

abym się nauczył, jak z bojaźnią patrzed na to,

co jest prawdziwym Ciałem i prawdziwym Pokarmem,

prawdziwą Krwią i prawdziwym Napojem,

abym mógł żyd w Ojcu, w Synu i Duchu Świętym,

w Trójcy stanowiącej Jedno, jedno co do istoty.

Spraw, by moja dusza działała zgodnie z Twoimi zamiarami,

które są święte i odkupieocze,

by podobała Ci się w najwyższym stopniu.

Wchodząc do mojej duszy Twój Duch Pobożności

przemieni mnie w sługę wiernego i oddanego.

Boska Światłości mojej duszy,

daj mi pobożnośd Twoich Świętych,

abym święcie przestrzegał Twoich Praw.

Okaż łaskawośd mojej nędznej duszy, aby mi przypomnied,

że nieskazitelnośd doprowadzi mnie do Boga Trójjedynego, Wszechmogącego i

Najświętszego, a wtedy nic nieczystego

nie będzie mogło zamieszkad we mnie. Amen.

1) Uzdalnia nas do unikania grzechu ze względu na miłośd do Boga. Niesie

ze  sobą  najgłębszą  cześd  dla  Bożego  Majestatu.  Wywołuje  "lęk"  przed
grzechem (ten lęk przed grzechem nie jest uczuciem przerażenia, nie jest
małodusznym strachem, ale ma swoje źródło w gorącej miłości do Boga -
np., jeżeli kogoś kocham, szanuję to nie chcę czynid mu nic złego, żadnej
przykrości,  nie  chcę  okazad  się  gruboskórnym,  obojętnym,  nieczułym,  i
nawet jeżeli to jakoś w sobie tolerujemy w odniesieniu do innych ludzi, to
dla  osoby  którą  naprawdę  kochamy,  dla  przyjaciela  na  to  sobie  nie
pozwolimy; jak szanujemy, podziwiamy, lubimy profesora, to niemożliwe,
abyśmy nie nauczyli się na egzamin). I tu w odniesieniu do Pana Boga jest
też ta analogia - ja tak dalece kocham Pana Boga, że ta miłośd skierowana
ku Bogu nie pozwala mi zgodzid się na propozycję zła; ja za bardzo Pana
Boga  kocham....  Człowiek  ogarnięty  tym  darem  będzie  unikał  grzechu,
okazji  do  grzechu,  przekonany,  że  grzech  jest  dla  niego  wielkim
nieszczęściem.  Bo  to  oznacza  odłączenie  się  od  Boga,  zlekceważenie
Bożej miłości, to zerwanie przyjaźni z Nim.

2) Prowadzi do serdecznego żalu, nawet wtedy, gdy uchybienia nie są

ciężkie, wyzwala gotowośd zadośduczynienia. To jest prawidłowością, że
im bardziej człowiekowi w życiu duchowym wzrasta, im bliżej jest Boga, a
Bóg niego, tym bardziej widzi swój grzech, swoją niedoskonałośd, swoją
słabośd,  i  tym  bardziej  za  to  żałuje.  Czasami  możemy  się  dziwid,  ten
człowiek taki dobry, taki serdeczny, taki kochający, z czego się spowiada?
On  tak  często  przystępuje  do  sakramentu  pojednania,  i  tak  długo  trwa
jego  spowiedź,  co  on  tam  opowiada?.  My  nie  dostrzegamy,  żadnych
uchybieo,  a  ten  człowiek  widzi.  My  często  nie  nazywamy  tego
uchybieniami,  uważamy,  że  to  coś  normalnego  w  życiu  człowieka.  W
sakramencie  pokuty  Bojaźo  Boża  przeżywana  przez  człowieka  ma  kilka
wymiarów.  Najpierw  jest  to  odczytanie  swojej  sytuacji  (odwrócenie  się
od tego, który mnie zaufał, uszczęśliwił,...),

3) Potem Dar Bojaźni Bożej ujawnia się wtedy, kiedy następuje objawienie

się  Boga  człowiekowi  (doświadczenie  Boga)  -  jaką  bojaźnią  zabiło  serce
Mojżesza,  kiedy  ujrzał  Boga  w  krzaku  ognistym,  jaką  bojaźnią  zawrzały
serca apostołów, gdy Jezus objawił swoją potęgę, uciszył szalejące morze,
burzę.  Objawienie  Boga  rodzi  bojaźo  w  sercu  ludzkim.  W  sakramencie
pojednania  mamy  również  do  czynienia  z  objawieniem  się  Boga  (w
naszym życiu). Jest to doświadczenie analogiczne do doświadczenia syna
marnotrawnego... Ja staję wobec ogromu Bożego miłosierdzia, zdumiony
tym  co  Pan  Bóg  mnie  uczynił.  I  jeszcze  jeden  wymiar  Bojaźni  Bożej
związany  z  sakramentem  pojednania:  Bojaźo  Boża  prowadzi  mnie  do
ciągłego  szukania  Boga,  do  tęsknoty  za  tym,  żeby  spotkad  się  z  Nim  w
sakramencie pojednania.

4) Z daru Bojaźni Bożej wyrasta także chęd wynagradzania Bogu za tych,

którzy nie oddają Bogu należnej Jemu czci, którzy nie są Bogu posłuszni,
którzy czynią zło; tajemnicą serca spowiednika jest to, że on pokutuje za
swoich  penitentów.  Ojciec  Gandhiego  był  człowiekiem  wielkiego
formatu; nakładał na siebie jakieś pokuty, kiedy widział, że jego synowie
czynią zło. I kiedyś, jako młody chłopak Gandhi popełnił kradzież i uznał,
że  trzeba  ten  fakt  ujawnid  przed  ojcem,  bo  ta  swego  rodzaju  spowiedź
oczyści  go  z  tego  zła  i  jednocześnie  umocni  więź  z  jego  ojcem,  i  spisał
swoją  spowiedź  na  kartce  i  podał  ojcu,  który  wtedy  był  chory  i  prosił
wtedy i zaklinał swego ojca, aby ten z tego powodu nie nałożył na siebie
jakiejś  pokuty,  jakiegoś  zadośduczynienia.  Był  to  człowiek,  który  nie  był
chrześcijaninem.  Chrześcijanin  ma  możliwośd  modlitwy  wstawienniczej
za  innych,  np.  abstynencja  od  alkoholu,  aby  wynagradzad  Panu  Bogu
grzech  pijaostwa  u  tak  wielu  ludzi.  To  jest  wymiar  ekspiacji  -
wynagradzania Panu Bogu.

Środki rozwoju Daru Bojaźni Bożej:

1) Rozważanie tekstów Pisma Świętego, ukazujących zło grzeszenia,

nieskooczony Majestat Boży,

2) Rozważanie Męki Paoskiej (W Wielki Piątek w Kościele jest rozważana

Męka  Paoska,  i  człowiek  patrząc  na  to,  co  Bóg  czyni  dla  człowieka,
dostrzega  swój  własny  grzech,  i  budzi  się  w  nim  chęd  nawrócenia  i
zadośduczynienia).

3) Następny środek to trwad w poczuciu winy za popełnione grzechy, trwad

w  usposobieniu  pełnym  skruchy,  to  co  teologia  moralna  nazywa  cnotą
pokuty.  Duch  pokuty,  który  nas  prowadzi,  ciągle  nam  przygania  naszą
słabośd, grzesznośd. Jak każdy dar, także

4) Dar Bojaźni Bożej jest darem, o który możemy prosid.