DARY DUCHA ŚWIĘTEGO

DARY DUCHA ŚWIĘTEGO

1) Uzdalnia nas do tego, że potrafimy przeżywad swoje życie w świetle

ostatecznego celu. Ujawnia nam prawdziwy sens naszego życia.
Ukierunkowuje nasze serce i działanie ku Bogu, ku ostatecznemu celowi.

2) Umiejętnośd patrzenia na świat, drugiego człowieka, na siebie samego

przez pryzmat wiary. Czyli tak, jak na rzeczywistośd ziemską patrzy Pan
Bóg. Ostatecznym celem człowieka jest zbawienie, jest zjednoczenie z
Bogiem.

Dzięki temu chrześcijanin zawsze ma poczucie sensu życia. W dzisiejszym
świecie pojawia się tak wiele postaw ludzi świadczących o braku poczucia sensu
życia. Jeden z najbardziej znanych psychologów - psychiatrów XX-go wieku:
Wiktor Frankl, pracujący na uniwersytecie w Wiedniu, doszedł do wniosku, że
podstawową słabą stroną współczesnego człowieka zagłuszającym jego
działanie, będących przyczyną zaburzeo osobowościowych, nerwicowych, jest
brak poczucia sensu.

I cała terapia psychologiczna powinna byd ukierunkowana na przywrócenie
człowiekowi poczucia sensu - sensu życia. Cały system tej terapii został
nazwany "logoterapią", czyli terapią nastawioną na odczytanie sensu życia. Dla
chrześcijanina, dar Mądrości staje się darem, który pozwala bardzo głęboko
przeżywad poczucie sensu (wtedy życie ma wartośd, ma sens, ono jest
ukierunkowane ku Bogu, nawet jeżeli z tym życie związane są jakieś próby,
przeciwności, cierpienia, krzyże).

To poczucie sensu zaszczepia także miłośd do tego, co Pan Bóg miłuje i
nienawiśd do grzechu i zła. I dzięki darowi Mądrości, chrześcijanin, dokonując w
swoim życiu wyborów, podejmując decyzje, stawia sobie pytanie: <>. - Jest to
pytanie podstawowe. Uczeo Jezusa Chrystusa nie podejmie decyzji, która
miałaby oddalid go od Boga. Nie będzie zabiegał o dobra materialne, o sławę, o
władzę, gdyby miało się okazad, że tego typu działanie miałoby oddalid go od
Boga (gdyby miało okazad się, że trzeba by to robid kosztem drugiego
człowieka, niszczenia, itp.).

Zawsze, cokolwiek chcę czynid, wybrad w moim życiu, świadom jestem tego, że
mój wybór (przynajmniej w moim takim wewnętrznym pragnieniu)
dokonywany jest w oparciu o odpowiedź na pytanie. A więc ukierunkowanie na
Pana Boga. Ja mogę żyd w ubóstwie, ale jeżeli to ubóstwo będzie
ukierunkowane ku Bogu, to ja na to się zgadzam. I wolę żyd w ubóstwie niż
mied dużo pieniędzy i żyd bez Boga. Ten dar (mądrości), to jest dla
chrześcijanina rzecz niezwykła, ważna. To nie jest mądrośd typu posiadanie

jakiejś wielkiej wiedzy, to jest mądrośd życiowa, która patrzy dalej niż na to co
niesie teraźniejszośd (perspektywa).

Dar mądrości uzdalnia nas do patrzenia na stworzenia, na świat w podobny
sposób jak to robi Bóg. A jak patrzy Pan Bóg? - Już pierwsze rozdziały Księgi
Rodzaju mówią, że spojrzenie Boga na świat stworzony przyniosło ocenę: Pan
Bóg widział, że wszystko, co stworzył, jest dobre. Czyli - patrzenie z miłością.
Wysiłek, niejako, duchowy - związany z pracą z darem Mądrości pozwala nam
odkryd prawdziwy obraz stworzenia, prawdziwy obraz człowieka, prawdziwy
obraz siebie samych.

Potrafimy zobaczyd całe piękno świata, piękno człowieka, potrafimy spojrzed na
siebie z miłością. Pomimo tego, że pewne zachowania ludzkie mogą nas
denerwowad, drażnid, smucid, ale to nam nie przeszkadza w tym spojrzeniu
Bożym, które dostrzega całe bogactwo stworzenia, drugiego człowieka, i to
bogactwo, chodby obraz podobieostwo Boga, chodby prawda o dziecięctwie
Bożym drugiego człowieka, chodby prawda o tym, że on niesie w sobie
chrześcijaoskie powołanie - to wszystko pozwala mi przeżywad drugiego
człowieka, także siebie samego, jako kogoś niezwykle obdarowanego,
wielkiego, godnego szacunku, czci, kogo nie można nie kochad.

W tym spojrzeniu Bożym na rzeczywistośd ziemską, spojrzeniu do którego nas
uzdalnia dar Mądrości, odkrywamy również przeogromną potęgę krzyża.
W Liście św. Pawła do Koryntian (1 Kor 1,23-24) czytamy: "my głosimy
Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla
pogan, dla tych zaś, którzy są powołani (...), mocą i mądrością Bożą". Św.
Franciszek z Asyżu tak dalece umiłował stworzenie, że nazywał swoimi bradmi i
siostrami nie tylko ludzi, ale i rzeczy inne stworzone. Życie św. Franciszka jest
przykładem kierowania się przez człowieka darem Mądrości. On patrzy na
świat, na innych tak jak patrzy Pan Bóg.

Środki rozwoju Daru Mądrości:

1) Przez wielkie jego pragnienie, cenienie, miłowanie, szukanie mądrości

(Mdr 8,2): "Ja to pokochałem, jej od młodości szukałem, pragnąłem ją
sobie wziąd za oblubienicę i stałem się miłośnikiem jej piękna"

2) Trzeba człowiekowi o ten dar prosid. W Liście św. Jakuba (1 Jakub 1,5)

czytamy: "Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga,
który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając - na pewno ją otrzyma".

3) Troska o to aby w pokorze przyjąd ten dar, tzn. nie byd człowiekiem

zmysłowym, odrzucającym światło łaski (1 Kor 2,14): "Człowiek zmysłowy
bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha, głupstwem mu się to
wydaje i nie jest zdolny pojąd, bo tylko duchem można to zrozumied". We
współczesnym świecie sprowadza się człowiek jedynie do rzeczy

zmysłowych (żebyś miał co jeśd, pid, używad - działaj na poziomie swoich
zmysłów, potrzeb psychicznych, już mniej, a ducha zupełnie możesz
pominąd). I wtedy, gdy takiemu człowiekowi kierującemu się swoimi
zmysłami pokazuje się wymiar ducha, to on wzrusza obojętnie ramionami
i mówi:, co to mnie obchodzi. Jest zupełnie nieczuły na świat wartości
duchowych, zablokowany. I trzeba istotnie niezwykłej cierpliwości, a
jednocześnie umiejętności pokazania temu człowiekowi, że ten świat, ta
filozofia życiowa którą przyjął prowadzi go do śmierci (ta przyjemnośd,
radośd, której doświadcza, jest tak krótkowzroczna, że on nie ma żadnych
perspektyw); ta filozofia, którą preferuje w swoim życiu można nazwad
filozofią rozpaczy. On nie widzi przed sobą perspektyw, sensu życia, i żyje
jedynie przyjemnościami. Na kanwie daru Mądrości możemy odczytad
przesłanie części uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata. Jest to
uroczystośd dla uczczenia Chrystusa jako Króla Miłości. Ta mądrośd jest
czymś zupełnie innym, niż to co świat nazywa mądrością. Ta mądrośd w
oczach świata jest głupstwem i zgorszeniem.

1) Pozwala nam wniknąd głębiej w tajemnicę Boga. Daje rozumienie i

intuicję Bożej prawdy. Poprzez ten dar Duch Świętego, który "przenika
wszystko, nawet głębokości Boga samego" (2,10) przekazuje wiernemu
iskrę owej przenikliwości, otwierając jego serce na radośd poznania Boga,
i radośd zrozumienia pełnego miłości planu Naszego Boga. Umiejętnośd
przenikania Bożej prawdy. Bóg nie jest jedną z rzeczywistości, którą
możemy poznad (tak jak człowiek poznaje świat, pracę...) - poznajemy
Boga dzięki otrzymaniu od Boga: Duchowi Świętego (poznanie duchowe).

2) Dar Rozumu kształtuje zmysł wiary.
3) Także pozwala człowiekowi odczytad "znaki czasu". Modlitwa jest u

źródeł działania człowieka.

Środki rozwoju Daru Rozumu:

1) Pokora. Zaufanie Bogu, oddanie się Bogu.
2) Panowanie nad zmysłami. Chodzi o to tutaj, co wyraża błogosławieostwo

z Góry Błogosławieostw: "Błogosławieni czystego serca, albowiem oni
Boga oglądad będą". (Mt 5,8). Czasami możemy spotkad się z
człowiekiem, który wiele mówi. Tymczasem Boga może zobaczyd tylko
człowiek o bardzo czystym sercu. I on stanie się wtedy szczęśliwy,
błogosławiony.

3) Pustynia - to jest hasło - skupienie, cisza. Bóg przemawia w ciszy. To jest

zachęta do milczenia, przeżycie (np. rekolekcji) musi się dokonad w ciszy,
w skupieniu, w milczeniu, gdzie człowiek otwiera swoje serce na głos

mówiącego Boga, na dar przychodzącego Boga. Pustynia w życiu
człowieka (chrześcijanina) jest czymś niezwykle ważnym - przeżycie czasu
w samotności, sam na sam z Panem Bogiem. To jest uciszeniem swojego
serca, aby usłyszed to, co Pan Bóg do nas mówi, by otworzyd się na Jego
natchnienia.

4) Prosid Ducha Świętego o ten dar.
5) Dziękowad i wielbid Wiecznego Boga za jasne światło, jakie nam udzielił.

To jest Magnificat, to jest ta wielka modlitwa Maryjna: "Wielbij duszo
moja Pana, któraś od Niego wybrana, wesel się w Bogu swoim, który jest
zbawicielem twoim. Wielkie rzeczy On dla mnie uczynił". - To znaczy
widzied te wielkie rzeczy, wielbid Boga, dziękowad Jemu za wszystko.

1) Uzdalnia człowieka do dokonania właściwego wyboru, przed jakim staje

każdego dnia w swoim życiu. Pozwala człowiekowi dostrzec, co należy
czynid w najbardziej skomplikowanych sytuacjach. Działa zwykle gdy na
drodze życia spotyka nas coś nieoczekiwanego, niezwykłego, co wymaga
specjalnego światła. Ewangelii św. Mateusza Jezus mówi:, „Kiedy was
wydadzą, nie martwcie się o to jak, ani co macie mówid. W owej bowiem
godzinie będzie wam podane co macie mówid" (Mt 10,19). - Duch Święty
przyjdzie wam z pomocą, udzieli rady, i w odpowiedni sposób będziecie
potrafili zareagowad. Niewątpliwie pod natchnieniem Ducha Świętego
św. Piotr apostoł dał sądom sanhedrynu odpowiedź: "Trzeba bardziej
kochad Boga niż ludzi" (Dz 5,29).

2) Dar służy także do praktycznego rozeznania, która z dwóch rzeczy

dobrych jest lepsza, ważniejsza w planach Bożych.

3) Zachęca i pociąga serce do rzeczy wyższych, do czynienia tego, co

przekracza granicę konieczności. Potrzebny przełożonym, kierownikom
duchowym, pasterzom Kościoła. Człowiek obdarowany darem Rady nie
ma nic w sobie z człowieka pysznego, który uważa, że wszystko wie.
Człowiek obdarzony darem Rady jest skłonny do przyjmowania rad i
chętnie poddaje się kierownictwu. On szuka niejako rady, wsłuchując się
w to co Pan Bóg mówi, co mówi Kościół.

Środki rozwoju Daru Rady:

1) Trzeba unikad zbytniego zaufania we własne siły, przywiązania do

swego zdania, a także pośpiechu w podejmowaniu jakiegoś zadania,
czy formułowaniu postanowieo.

2) Pokorna modlitwa o światło - o ten dar w przekonaniu o własnej

słabości. Słowa Psalmu mówią: "Daj mi poznad drogi Twoje, Panie, i

naucz mnie Twoich ścieżek" (Ps 25,4). – Jest to modlitwa błagalna o
pomnażanie Daru Rady.

1) Uzdalnia do przeciwstawienia się pokusom czynienia zła.
2) Pozwala odważnie kroczyd drogą Ewangelii, za Jezusem. Przejawy braku

daru męstwa to:
 Bojaźliwośd i tchórzliwośd wobec silniejszych,
 Czołobitnośd wobec możnych,
 Arogancja, despotyzm i przemoc wobec bezbronnych, słabszych.

3) Skłania człowieka do podejmowania, mimo przeszkód i trudności wielkich

rzeczy dla Pana Boga. Chodby to, że się nie zniechęcamy w czynieniu
dobra, nie dochodzimy do wniosku, że nie warto robid dobrze, nie warto
się starad, że to i tak nic nie da. Nie tracimy ducha.

4) Sprawia, że pokonujemy przeciwności pewnie, z siłą.
5) Udziela nam wytrwałości.
6) Dopomaga nam w znoszeniu cierpieo.
7) Uzdalnia także do męczeostwa, gdyby trzeba było dad świadectwo

wierze. Jest to dar, który daje nam moc odrzucenia propozycji zła, i daje
nam odwagę pójścia za propozycją dobra.

Środki rozwoju Daru Męstwa:

1) Podejmowanie licznych umartwieo. Cierpliwe znoszenie cierpieo i

doświadczeo. Mogę podjąd jakiś post, mogę z czegoś zrezygnowad - to
są umartwienia; zwłaszcza wtedy, kiedy znajdujemy w swoim życiu
presję czynienia czegoś, taki wewnętrzny przymus (Pan Bóg nigdy nie
przymusza); aby się temu przeciwstawid, aby nie ulec.

2) Odnajdywanie sensu cierpienia, jakie nas spotyka.
3) Nie narzekad.
4) Wytrwałe i sumienne wykonywanie swoich codziennych, szarych

obowiązków.

5) Całkowite zawierzenie Bogu i oparcie się na Jego mocy. Jest to ważna

rzecz, bo w obliczu trudności tracimy ducha, dlatego, że czujemy, że
jesteśmy za słabi..., i zapominamy, że nad nami czuwa Boża
Opatrznośd. Zauważmy, że ci bojaźliwi i chwiejni apostołowie, po
zesłaniu Ducha Św. stali się ludźmi nieustraszonymi. Ten lęk, obawa,
to zamknięcie w wieczerniku, to nie wytykanie nosa na zewnątrz
prysło w momencie zesłania Ducha Św. W Dziejach Apostolskich
opisany jest moment, kiedy Kościół stanął w obliczu prześladowao.
Zaczęli ginąd ludzie. Gmina chrześcijaoska wtedy się zebrała i
próbowała odczytad tą sytuację w świetle Bożego Słowa; rozumiała,

że w życiu Kościoła objawia się życie Chrystusa. On też w pewnym
momencie przestał byd akceptowany, zaczął byd prześladowany,
niechciany, odrzucany, krzyżowany, i to jest także przywilej naszego
Kościoła. I to odczytanie własnej tożsamości i drogi, którą Pan Bóg
prowadzi Kościół, pozwoliło Kościołowi sformułowad modlitwę
błagalną, której treścią nie było to, aby ustały prześladowania, abyśmy
mogli głosid Ewangelię w spokoju, ale treścią tej modlitwy błagalnej
była prośba o to, aby Pan Bóg dał im odwagę głoszenia Ewangelii
pośród prześladowao.

6) Prośba o Wołanie o dar Męstwa, o to abym ja nie stchórzył, nie

wyparł się Boga. To był przykład wołania o dar męstwa w obliczu
prześladowao. Święty Paweł w Liście do Koryntian pisze: "... Mam
upodobanie w moich słabościach, popędach, niedostatkach,
prześladowaniach, uciskach z powodu Chrystusa, albowiem ilekrod
niedomagam, tylekrod jestem mocny.". Tutaj jest świadectwo tego
zaufania Panu Bogu. Bo co z tego, że doświadczam słabości, że
spotykają mnie obelgi, że żyję w niedostatku, że doświadczam
prześladowao, ucisku z powodu Chrystusa, ale doświadczam jeszcze
bardziej mocy, której mi Bóg udziela.

7) Źródłem pomnażania męstwa w nas są sakramenty święte, zwłaszcza

Eucharystia. Takie dosadne sformułowanie św. Jana Chryzostoma:
"Od stołu Paoskiego odchodzimy pełni ognia jak lwy straszni dla
szatana".

1) Uzdalnia do tego, że patrząc na świat, potrafimy odnaleźd Boga. Że

potrafimy, patrząc na świat, przeżywad go jako tego, który pomaga nam
w uświęceniu; jako ten, który objawia nam w sobie ślady Stworzyciela;
który ukierunkowuje nas na Boga. Dar Umiejętności jest odwrotną stroną
Daru Mądrości - Dar Mądrości uzdalnia nas do patrzenia na świat poprzez
pryzmat Boga, tak jak Bóg patrzy na świat; natomiast dzięki Darowi
Umiejętności patrząc na świat odkrywam w nim Boga i ukierunkowuję
swe serce ku Bogu. Ten dar sprawia, że potrafimy dostrzec w świecie
odblask doskonałości Boga. Jan Paweł II omawiając ten dar przestrzega,
że istnieje niebezpieczeostwo w kontakcie ze światem, że rzeczywistośd
stworzona, dobra materialne, osiągnięcia techniki staną się bogiem
mojego życia. Że zatrzymam swoje spojrzenie na tym co świat ze sobą
niesie. Nie wolno nam ograniczad swojego spojrzenia do tego co widad
powierzchownie, tak po ludzku. Tymczasem

2) Pozwala przeżywad rzeczywistośd ziemską nie jako cel działao człowieka,

ale jako środek prowadzący do celu - do Boga. Poprzez świat dochodzę
do Boga. Patrząc na świat, dostrzegam samego Stwórcę. Skoro
zachwycam się pięknem przyrody, to sobie myślę, jak pięknym musi byd
Pan Bóg. Gdy zachwycam się jakąś tajemnicą życia, to jak wielką
tajemnicą musi byd Stwórca życia. Św. Paweł oskarża pogan, że patrząc
na świat, z piękna świata nie odczytali Stwórcy i nie oddali Mu hołdu, a
zaczęli czcid rzeczy stworzone i rozmaite bożki.

3) Pozwala odkryd człowiekowi teologiczny sens rzeczy stworzonych przez

Dobrego Boga. Widząc je jako prawdziwe i realne chod ograniczone
przejawy prawdy, piękna, i nieskooczonej miłości, którą jest sam Pan
Bóg. I człowiek staje wobec świata pełen uwielbienia Boga.

4) A więc chroni ten dar człowieka przed przecenianiem dóbr ziemskich,

wiedzy ziemskiej.

5) Prowadzi także człowieka do żalu i pokuty, gdyż daje poznad, czym jest

odejście od Boga i zwrócenie się ku temu co stworzone.

Środki rozwoju Daru Umiejętności:

1) Patrzed na stworzenia, jako na dzieła Boże, które są tylko słabym

odbiciem doskonałości bożej. Św. Paweł w Liście do Kolosan (Kol 1,18)
napisze: "Wszystko w Nim ma istnienie". Matka Teresa z Kalkuty
opowiadała kiedyś takie wydarzenie swego życia, że znalazła na ulicy w
Kalkucie kiedyś umierającego hindusa, zaopiekowała się nim - zabrała do
swojego domu, i uczyniła wszystko, aby ostatnie chwile tego człowieka
uczynid godnymi człowieka; okazała mu wiele serca, życzliwości, umyła,
nakarmiła; i ten człowiek doznając jej dobroci powiedział w którymś
momencie, umierając: „Odniósł doświadczane dobro do dobroci Pana
Boga. I to jest klucz do rozumienia istoty Daru Umiejętności”.

2) Drugie wezwanie, to jest wezwanie aby widzied we wszystkich

wydarzeniach życiowych Bożą wolę, bez której nic się nie dzieje. To jest
takie przekonanie, że wszystko co się w moim życiu dzieje jest darem
kochającego Ojca dla mnie danym mnie ku mojemu uświęceniu, dla
mojego zbawienia i dobra. Bardzo często jest tak, że w naszym
doświadczeniu życiowym my protestujemy wobec przeciwności,
buntujemy się, uważamy, że jest to jakaś krzywda, szkoda; obwiniamy
siebie i innych, za to co nas spotkało, szukamy tego źródła nieszczęśd; i
nie potrafimy tego odczytad w sensie pozytywnym, przez pryzmat Boga.
A więc nie tylko to co wzniosłe, co szlachetne, co dobre, ale i to jest
krzyżem, to co jest tak po ludzku niesprawiedliwością, chorobą,
cierpieniem. I to również ukierunkowuje mnie na Boga, sprawia, że mogę
zaufad Bogu. Bo to nie zostało dane mnie dla mojego pogrążenia,

zniechęcenia, abym chodził smutny, zniechęcony, zrozpaczony,
rozgoryczony - nie po to. I ważne jest aby tego rozwiązania szukad -
szukad w Bogu. W Liście do Rzymian św. Paweł napisał: "Bóg z tymi,
którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra" (Rzym 8,28).

3) Kolejnym środkiem rozwoju Daru Umiejętności jest to by zdawad sobie

sprawę z tego, jakie niebezpieczeostwo niesie ze sobą świat ze swoimi
zasadami, ze swoją "mądrością", siłą sugestii. Bo współczesny człowiek
jest zniewolony, to widad, chociaż inaczej jest zniewolony człowiek
zachodu, a inaczej wschodu. Człowiek zachodu na pytanie, dlaczego tak
robisz, tak postępujesz, odpowiada:, << bo inni tak czynią >> (wszyscy
kupują nowy model samochodu, to i ja; wszyscy idą do kościółka, to i ja;
wszyscy nie chodzą, to i ja; wszyscy kradną, to i ja; wszyscy narzekają, to i
ja narzekam; wszyscy ubierają się według takiej mody, to i ja; -możemy to
określid mianem konformizmu - człowiek jest zniewolony współczesnym
stylem życia, ogromny wpływ reklamy, uważa, że będąc wśród wron
należy krakad jak i one.). Natomiast człowiek wschodu jest inaczej
zniewolony. On odpowie:, << dlatego, że mi tak kazano >> (Są takie
przepisy, takie dyrektywy przyszły). I zobaczmy, że takie zniewolenie
również pojawia się w jakiś momentach naszego życia - takie
usprawiedliwianie:, bo mi tak ktoś kazał, bo takie były instrukcje.
Tymczasem człowiek wolny na pytanie:, dlaczego tak czynisz?, odpowie:,
<< bo tak chcę, bo uznałem taką postawę za sensowną, najlepszą,
słuszną, dlatego, odkryłem świat wartości i on mnie prowadzi >> (Cenię
uczciwośd, sumiennośd, miłośd; uczeo Jezusa Chrystusa umotywuje swoje
działanie tym, że on odkrył największy skarb w swoim życiu, którym jest
Chrystus i on chce iśd Jego śladami). Dlatego tak czynię, bo odkryłem
drogę prowadzącą ku zbawieniu. Człowiek wolny mówi: to ja dokonałem
wyboru, to ja zadecydowałem.

1) Mówi nam istotną prawdę; że każdy kto się nie oprze mocno na Bogu

przez wzgląd na Dar Pobożności dany nam przez Ducha Świętego, będzie
upadad. Im bardziej będzie brnął, tym te upadki będą coraz bardziej i
bardziej bolesne i dokuczliwe. Każdy jednak, kto zjednoczy swoje
cierpienie i modlitwę z Bogiem poprzez Niepokalaną, będzie zyskiwał na
codzieo krocie łask Bożych.

Proś człowieku z całego serca o Dar Pobożności, a otrzymasz Go. Powiedz:

Duchu Święty, Dawco Życia, Duchu Święty, Trzykrod Święty,

udziel mi mocy, mnie również, do wzrastania w miłości,

bym poznał Boga i otrzymał Jego Królestwo.

Udziel mi Ducha Pobożności,

aby mój duch wzrastał w zasadach Świętych,

aby moje myśli stały się Twoimi Myślami,

moje działania, Twoimi Działaniami, całkowicie czystymi i Boskimi.

Święty Duchu Pobożności, Boski Przyjacielu,

naucz mnie osiągad doskonałośd i zapanowad nad wszystkim,

co jest we mnie złe, dla osiągnięcia Życia Wiecznego.

Duchu Pobożności, tak wspaniale przyodziany,

przyjdź do mnie i oblecz mojego ducha w czystośd,

abym ja również mógł byd miły w Oczach Bożych.

Przyodziej moją duszę Duchem Żyjącym,

aby służyła Najświętszej Trójcy ze czcią i wdziękiem.

Spraw, bym umarł dla swoich zasad;

spraw, bym umarł dla mojej stronniczości,

dla mojej letniości, mojego letargu i dla moich ambicji.

Przyjdź ożywid mnie Twoją Czystością;

Szafarzu owoców z Drzewa Życia,

Radości Wieczna, udziel mi również Twojego Ducha,

abym miał udział w życiu Najświętszej Trójcy,

abym odziedziczył Twoje Królestwo.

Niech mój język smakuje to, co najczystsze

w Światłości Boga Trzykrod Świętego.

Niech spożywa Tego, który powiedział: «Ja jestem Chlebem Życia».

Święty Duchu Życia, Trzykrod Święty,

daj mojemu duchowi osiągnąd doskonałośd

w Poznaniu Ducha Pobożności,

abym się nauczył, jak z bojaźnią patrzed na to,

co jest prawdziwym Ciałem i prawdziwym Pokarmem,

prawdziwą Krwią i prawdziwym Napojem,

abym mógł żyd w Ojcu, w Synu i Duchu Świętym,

w Trójcy stanowiącej Jedno, jedno co do istoty.

Spraw, by moja dusza działała zgodnie z Twoimi zamiarami,

które są święte i odkupieocze,

by podobała Ci się w najwyższym stopniu.

Wchodząc do mojej duszy Twój Duch Pobożności

przemieni mnie w sługę wiernego i oddanego.

Boska Światłości mojej duszy,

daj mi pobożnośd Twoich Świętych,

abym święcie przestrzegał Twoich Praw.

Okaż łaskawośd mojej nędznej duszy, aby mi przypomnied,

że nieskazitelnośd doprowadzi mnie do Boga Trójjedynego, Wszechmogącego i

Najświętszego, a wtedy nic nieczystego

nie będzie mogło zamieszkad we mnie. Amen.

1) Uzdalnia nas do unikania grzechu ze względu na miłośd do Boga. Niesie

ze sobą najgłębszą cześd dla Bożego Majestatu. Wywołuje "lęk" przed
grzechem (ten lęk przed grzechem nie jest uczuciem przerażenia, nie jest
małodusznym strachem, ale ma swoje źródło w gorącej miłości do Boga -
np., jeżeli kogoś kocham, szanuję to nie chcę czynid mu nic złego, żadnej
przykrości, nie chcę okazad się gruboskórnym, obojętnym, nieczułym, i
nawet jeżeli to jakoś w sobie tolerujemy w odniesieniu do innych ludzi, to
dla osoby którą naprawdę kochamy, dla przyjaciela na to sobie nie
pozwolimy; jak szanujemy, podziwiamy, lubimy profesora, to niemożliwe,
abyśmy nie nauczyli się na egzamin). I tu w odniesieniu do Pana Boga jest
też ta analogia - ja tak dalece kocham Pana Boga, że ta miłośd skierowana
ku Bogu nie pozwala mi zgodzid się na propozycję zła; ja za bardzo Pana
Boga kocham.... Człowiek ogarnięty tym darem będzie unikał grzechu,
okazji do grzechu, przekonany, że grzech jest dla niego wielkim
nieszczęściem. Bo to oznacza odłączenie się od Boga, zlekceważenie
Bożej miłości, to zerwanie przyjaźni z Nim.

2) Prowadzi do serdecznego żalu, nawet wtedy, gdy uchybienia nie są

ciężkie, wyzwala gotowośd zadośduczynienia. To jest prawidłowością, że
im bardziej człowiekowi w życiu duchowym wzrasta, im bliżej jest Boga, a
Bóg niego, tym bardziej widzi swój grzech, swoją niedoskonałośd, swoją
słabośd, i tym bardziej za to żałuje. Czasami możemy się dziwid, ten
człowiek taki dobry, taki serdeczny, taki kochający, z czego się spowiada?
On tak często przystępuje do sakramentu pojednania, i tak długo trwa
jego spowiedź, co on tam opowiada?. My nie dostrzegamy, żadnych
uchybieo, a ten człowiek widzi. My często nie nazywamy tego
uchybieniami, uważamy, że to coś normalnego w życiu człowieka. W
sakramencie pokuty Bojaźo Boża przeżywana przez człowieka ma kilka
wymiarów. Najpierw jest to odczytanie swojej sytuacji (odwrócenie się
od tego, który mnie zaufał, uszczęśliwił,...),

3) Potem Dar Bojaźni Bożej ujawnia się wtedy, kiedy następuje objawienie

się Boga człowiekowi (doświadczenie Boga) - jaką bojaźnią zabiło serce
Mojżesza, kiedy ujrzał Boga w krzaku ognistym, jaką bojaźnią zawrzały
serca apostołów, gdy Jezus objawił swoją potęgę, uciszył szalejące morze,
burzę. Objawienie Boga rodzi bojaźo w sercu ludzkim. W sakramencie
pojednania mamy również do czynienia z objawieniem się Boga (w
naszym życiu). Jest to doświadczenie analogiczne do doświadczenia syna
marnotrawnego... Ja staję wobec ogromu Bożego miłosierdzia, zdumiony
tym co Pan Bóg mnie uczynił. I jeszcze jeden wymiar Bojaźni Bożej
związany z sakramentem pojednania: Bojaźo Boża prowadzi mnie do
ciągłego szukania Boga, do tęsknoty za tym, żeby spotkad się z Nim w
sakramencie pojednania.

4) Z daru Bojaźni Bożej wyrasta także chęd wynagradzania Bogu za tych,

którzy nie oddają Bogu należnej Jemu czci, którzy nie są Bogu posłuszni,
którzy czynią zło; tajemnicą serca spowiednika jest to, że on pokutuje za
swoich penitentów. Ojciec Gandhiego był człowiekiem wielkiego
formatu; nakładał na siebie jakieś pokuty, kiedy widział, że jego synowie
czynią zło. I kiedyś, jako młody chłopak Gandhi popełnił kradzież i uznał,
że trzeba ten fakt ujawnid przed ojcem, bo ta swego rodzaju spowiedź
oczyści go z tego zła i jednocześnie umocni więź z jego ojcem, i spisał
swoją spowiedź na kartce i podał ojcu, który wtedy był chory i prosił
wtedy i zaklinał swego ojca, aby ten z tego powodu nie nałożył na siebie
jakiejś pokuty, jakiegoś zadośduczynienia. Był to człowiek, który nie był
chrześcijaninem. Chrześcijanin ma możliwośd modlitwy wstawienniczej
za innych, np. abstynencja od alkoholu, aby wynagradzad Panu Bogu
grzech pijaostwa u tak wielu ludzi. To jest wymiar ekspiacji -
wynagradzania Panu Bogu.

Środki rozwoju Daru Bojaźni Bożej:

1) Rozważanie tekstów Pisma Świętego, ukazujących zło grzeszenia,

nieskooczony Majestat Boży,

2) Rozważanie Męki Paoskiej (W Wielki Piątek w Kościele jest rozważana

Męka Paoska, i człowiek patrząc na to, co Bóg czyni dla człowieka,
dostrzega swój własny grzech, i budzi się w nim chęd nawrócenia i
zadośduczynienia).

3) Następny środek to trwad w poczuciu winy za popełnione grzechy, trwad

w usposobieniu pełnym skruchy, to co teologia moralna nazywa cnotą
pokuty. Duch pokuty, który nas prowadzi, ciągle nam przygania naszą
słabośd, grzesznośd. Jak każdy dar, także

4) Dar Bojaźni Bożej jest darem, o który możemy prosid.