Kim Harrison

Madison Avery 03

Something Deadly This

Way Comes

Tłumaczenie: Translations_Club

Korekta całości: isiorek03

Prolog

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: isiorek03

Jestem Madison Avery, strażniczka czasu ciemności, szefowa

Uderzeniowej Drużyny Nieba… walczącej przez cały czas między sobą.

Zabawne, że strażnik czasu nigdy nie pojawił się na mojej liście "kariery

dobrej dla Ciebie", gdy robiłam test w szkole. Serafinowie powiedzieli, że

urodziłam się na to stanowisko, a gdy wybór był między podjęciem pracy

lub śmiercią? Cóż… wybrałam pracę.

- Przeznaczenie. - Powiedzieli Serafinowie. - Zły wybór. - Jeśli

zapytasz mnie. Nawet teraz nie wierzę w przeznaczenie, ale i tak

utknęłam w pracy ze skonfundowaną Żniwiarką Ciemności, którą staram

się zrozumieć, i Żniwiarzem Światła, który dwukrotnie spadł już z nieba, i

który myśli, że moje pomysły są przegrane. Zamiast po prostu rozkazy

wykonywać z góry, chcę robić rzeczy po swojemu, co wiąże się z próbami

przekonywania ludzi do zmiany. Mam tylko nadzieję, na znalezienie

mojego prawdziwego ciała, aby móc oddać amulet z powrotem i

zapomnieć o całej tej rzeczy, która się wydarzyła, gdyż przekonanie nieba,

że mogę oszczędzić zagubione dusze jest niemożliwe. Byłoby dużo łatwiej,

gdyby jeszcze moi ludzie nie pracowali przeciwko mnie.

Rozdział 1

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: isiorek03

Gorące słońce zdawało się prześwietlać mnie na wylot, odbijając się

od aluminiowych trybun by ogrzewać mnie od stóp w górę, gdy stałam

obok Nakity i dopingowałam.

Josh tam był. Biegł dwie mile dla zachęty, i robił ostatnią prostą już

na torze. Trzech pierwszych biegaczy zaczęło przyspieszać przez ostatnie

sto metrów. Josh był przed nimi, ale facet za nim też zdążył trochę

przycisnąć na ostatnim odcinku.

- Dalej, Josh! Biegnij! Biegnij! - Nakita wrzasnęła a ja zaskoczona,

opuściłam aparat, aby na nią spojrzeć. Żniwiarka Ciemności nie

specjalnie lubiła Josha, niemal zabiła go raz, a jej podniecenie było

niezwykłe. Jej blada twarz była zaczerwieniona, a jej oczy, zwykle

wyblakło niebieskie, błyszczały, gdy pochyliła się i chwyciła płot z siatki

pomiędzy nami a torem. Miała na sobie różowy top i pasujące różowego

koloru paznokcie, aby ukryć ich naturalny czarny kolor. Sandały z

odkrytymi palcami na paski pomogły jej wtopić się w tłum, tak, że w

żadnym wypadku nie wyglądała jakby można było pomyśleć o niej jak o

Żniwiarce Ciemności, zdolnej do "uderzania" w zagubione dusze.

Ja byłam ubrana dzisiaj, przynajmniej dla mnie, w dżinsy i czarny,

koronkowy top. Moje włosy, zaś miały jak zwykle fioletowe pocieniowane

końcówki, wiszące wokół moich uszu, i wciąż nosiłam moje zabawne żółte

trampki z nowymi czarnymi sznurowadłami z czaszkami na nich. Były

dopasowane do moich kolczyków.

- On jest za tobą! - Anioł w przebraniu krzyknął, a jej matowo-

czarny amulet zaiskrzył fioletowo w swoim rdzeniu. Kolejny dowód, że

była podekscytowana. Potrząsając głową, wróciłam do wyścigu, trzymając

mój aparat i koncentrując się na linii mety. Pstryknęłam zdjęcie do

gazetki szkolnej, gdy Josh pisnął przekraczając linię mety. Mój uśmiech

był pełen cichej satysfakcji, że to właśnie on wygrał.

- On wygrał! Wygrał! - Nakita wykrzyknęła, a mnie zatkało, kiedy

pociągnęła mnie do skoków w górę i w dół wraz z nią. Nie mogłam sobie

pomóc, tylko dać się jej przytulać dalej, bez tchu, gdy złapałam

równowagę. Ona z pewnością nie działała jak każdy z niebiańskiej

drużyny, lecz cieszyła się jak gdyby była dziewczyną Josha. Którą nie była.

Ja mogłabym być. Może.

- Barnaba. - Nakita popchnęła jego stopę, która spoczywała dwa

rzędy nad nami. - Josh wygrał. Powiedz coś! - Były Żniwiarz Światła

podniósł czapkę i dał jej beznamiętne spojrzenie.

- Zabawne. - Powiedział ironicznie, a następnie wyciągnął długie

nogi bliżej i usiadł, mrużąc oczy w słońcu. - Madison, miałaś ze mną

pracować dzisiaj nad ukrywaniem rezonansu swojego amuletu.

Z grymasem, spojrzałam w dół na kruczo czarny kamień zawieszony

na srebrnym rzemyku, który nosiłam na szyi. Poza tym, że daje mi

namacalną iluzję udawanego ciała, ukrywa mnie przed czarnymi

skrzydłami, i daje mi dostęp do boskości, mój amulet śpiewał. Tak jakby.

Naśladując naturalną aurę, czarny kamień jak dzwon dzwonił, ale słyszały

go tylko boskie istoty. Każdy, kto umiał słuchać mógł mnie znaleźć w

sekundę czy to przyjaciel czy wróg. Co może być problemem, jeśli

chciałam powstrzymać moich ludzi przed zabiciem kogoś, i to właśnie,

dlatego muszę nauczyć się go ukrywać. Po spotkaniu się z Josem,

oczywiście.

- Może to zrobić później, - powiedziała sztywno Nakita. - Wygrał! -

Poczułam ukłucie winy. Obiecałam, pracować z nim po szkole, ale

zapomniałem, że również obiecałam Pani Cartwright że będę robić

zdjęcia na torze dla gazetki szkolnej.

- Przepraszam - Powiedziałem cicho i wzruszyłam ramionami, a on

nie starał się ukryć swojego znudzenia.

Dla wszystkich jego postawa była kwaśna, Barnaba był na ziemi

dłużej niż Nakita, a zatem znał wszystkie subtelne niuanse ludzkiego

zachowania, rozróżniając matczyne zainteresowanie i dopingowanie

przez dziewczyny lepiej niż Nakita. Jego chuda budowa i wyblakły T-shirt

tylko dopełniały jego westchnienia, godny wygląd, ale Barnaba naprawdę

nie miał pojęcia, jak dobrze wyglądał. Nakita nie wie, dlaczego faceci

oglądają się za nią oczekując randki, chociaż. Teraz dwoje z nich uwiesiło

się na mnie, tworząc popularną klikę zezowatych.

- To był jego jedyny wyścig. - Zaoferowałam niepewnie, a Barnaba

odchylił się do tyłu, wyciągając na ciepłej trybunie, wkładając czapkę na

twarz.

Wracając do toru, pstryknęłam zdjęcie Josha, gdy przyjmował

gratulacje od kolegów z drużyny. Pot tworzył wzorki na jego koszuli, a

jego blond włosy pociemniały. Był jedynym z wyjątkiem Barnaby i Nakity,

który wiedział, że technicznie jestem martwa, nie tylko był tam, gdy

umarłam, ale też trzymał moją rękę przez cały ten czas. Tak, nie żyję: nie

mam serca, chyba, że jestem podekscytowana lub przerażona, nie muszę

jeść, chociaż mogłabym to zrobić w razie konieczności, aby się nie

wyróżniać, i nie potrzebowałam więcej niż drzemki na miesiąc. To było

zabawne na początku, ale teraz oddałabym niemal wszystko, aby cieszyć

się soczystym hamburgerem i chrupiącymi frytkami. Teraz wszystko,

smakowało jak ciastka ryżowe.

- Nie wiedziałam, że lubisz sport. - Powiedziałam do Nakity, gdy

Josh czekał na biegaczy by przed przekroczeniem toru z nami

porozmawiać przez płot.

- Mamy zawody. - Powiedziała. - Ten sam urok. - Jej spojrzenie

przeszło od biegaczy do matczynych rozmów między sobą, ledwie

świadomych spotkania w ogóle. - Ja byłam kiedyś trzecia, z ostrzem. -

Dodała.

Barnaba parsknął śmiechem, z twarzą wciąż ukrytą pod czapką.

- Naprawdę dobra z kosą, co? - Mruknął, a ona uderzyła w jego

nogę.

- A ty, na którym byłeś miejscu? - Spytała go ochoczo.

Na siedząco, Barnaba oglądał, Josha, a jego oczy nie widziały

chłopaka, ale przeszłość.

- Nie było konkursów, kiedy byłem w niebie. - Skrzywiłam się.

Barnaba został wyrzucony z nieba zanim piramidy zostały zbudowane.

- Przepraszam - powiedziała Nakita, zaskakując mnie, jej

spuszczonymi oczami. Zazwyczaj dokuczała Barnabie na temat jego

upadłego statusu przy każdej okazji. Według Nakity, Barnaba został

wyrzucony z nieba, bo zakochał się w ludzkiej dziewczynie.

- Cześć, Josh - Powiedziałam, gdy dotarł i zatrzymał się przed

płotem z siatki.

- Prawie przegrałem, z jednym. - Powiedział, ciężko oddychając.

Kiedy uśmiechnął się do mnie, poczułam w środku ciepło. Umawialiśmy

się od jakiegoś czasu, ale jego uśmiech wciąż uderzył we mnie mocno. A

jego pocałunki, jeszcze mocniej.

- Ale nie przegrałeś. - Powiedziała Nakita wracając ponownie do jej

pewności siebie. - To był dobry bieg. - Josh dał jej dziwne spojrzenie,

prawdopodobnie zastanawiając się, nad powagą jej słów.

- Dzięki. - Powiedział, a następnie otarł pot z szyi. Ja nie pociłam się

od miesięcy. Nie, od kiedy umarłam.

- Czy to twój ostatni wyścig? - Zapytałam, już znając odpowiedź.

- Tak. - Josh machnął do faceta, nawołującego go od mety. - Muszę

iść, ale może chcesz iść do Low D ze mną później? - Low D było lokalnym

miejscem spotkań, skrót od Lowest Common Denominator. Three Rivers

było miastem studenckim, studenci się bawili, nawet, jeśli nikt inny nie.

Jego oczy podniosły się do Nakity i Barnaby. - Wszyscy możecie. - Dodał

nieco kwaśno

Trudno było znaleźć czas sam na sam z Joshem między szkołą,

moim tatą, moją pracą w kwiaciarni, i nie zapominając, że Strażnik Czasu

Ciemności, kradnie każdą wolną chwilę mojego dnia i nocy. Można by

pomyśleć, że ktoś, kto nie potrzebuje spać powinien mieć mnóstwo czasu,

ale nie.

Już teraz zgadując moje pytanie, Barnaba westchnął z pod czapki.

Będzie prawdopodobnie już po zachodzie słońca zanim zacznę ćwiczyć

osłanianie rezonansu mojego amuletu. Ale dreszcz przeszedł mnie i moje

serce, na samą myśl o tym, dając twarde uderzenie i znów przestało…

- Jasne - Powiedziałam, uśmiechając się. Małe słowo, ciężkie ma

znaczeniu.

Josh wsadził palce w siatkę, a ja ich dotknęłam. Josh i ja

przeszliśmy razem przez wiele, zwłaszcza biorąc pod uwagę nasze ciężkie

początki, kiedy byłam jego randką z litości. Było nam dobrze teraz, nawet

z wtrącającymi się sprawami Strażnika Czasu Ciemności. Uśmiechając się

półgębkiem i patrząc uroczo i pobłażliwe, Josh wycofał, się ostatecznie

odwracając swoją twarz od przyjaciół, gdy odszedł. Na twarzy Nakity

widniał grymas niezadowolenia, gdy się odwróciłam.

- Obiecałaś Barnabie swój trening. - Powiedziała, zaskakując mnie.

- Jest okay odłożyć trening by obserwować bieg Josha, ale nie w

porządku, jeśli chcę się udzielać towarzysko? - Zapytałam.

- Absolutnie. - To było logiką Żniwiarza, a ja wiedziałem, że nie

mogę z nią wygrać. Smutną sprawą było, że ona chyba miała rację.

Odwracając się z powrotem, usiadłam na trybunach by poczekać na

Josha.

Barnaba był za mną pachnąc piórami i drugą stroną chmur -i tak,

tylna część chmur ma zapach. Ignorując mnie Nakita poszła stanąć przy

ogrodzeniu, oglądając wchodzących maruderów. Zastanawiałam się, czy

powinna wziąć udział w biegu terenowym, a następnie zgniotłam ten

pomysł. Była tutaj, aby chronić mnie przede mną, nie dowiedzieć się, jak

przebiec dwie mile.

Ale myśli o treningu i Low D opuściła mnie, gdy bez ostrzeżenia,

niebieski atrament wydawał się wylać ze słońca, uderzając o ziemię i

wrząc jak dym.

To rozlewając się po ziemi, omywając ludzi nieświadomych tego, i

sprawiając mi zimno. W czasie, gdy to się działo podniosłam moją głowę

w górę, a błękit wzrastał obejmując wszystko.

Szczeniak siedzi na chodniku. Ja podążam w stronę światłą….

Moje serce oddało uderzenie i zatrzymało się, gdy uczucie strachu

szybko odsunęło się ode mnie. Ostatni raz, gdy miałam widzenie

przyszłości, wołałam do gwiazd i czułam się jakbym miała umrzeć. Potem

wpadłam w czyjeś myśli i przeżywałam brzydkie chwile, gdy zaczął zabijać

własną duszę. To było prawie miesiąc temu, a ja nie wiedziałam, co mnie

przeraziło bardziej:, że mogłabym przeżyć jeszcze raz to piekło, czy że

Serafinowie dawali mi kolejną szansę, aby udowodnić, że zabicie osoby

nie było konieczne dla ocalenia jego duszy i mogłabym to schrzanić?

Zgodnie z Grace - mój denerwujący często nieobecny Anioł Stróż i

Niebiańska Łączniczka, mimo że Serafinowie nie kierowali moimi

podróżami w czasie, mogli je zatrzymać lub uczynić je szybszymi, coś w

rodzaju ekranu do w pełni funkcjonującego Strażnika Czasu Ciemności,

aby zrobić to przejście łatwiejszym. To nie było tak, że miałam

prawdziwego nauczyciela, po cenach dumpingowych na to stanowisko.

Można by pomyśleć, że to sami Serafinowie powinni podjąć pracę

na stałe przypisując Żniwiarzy, ale widocznie Anioły miały trudności z

ustalaniem, co jest teraz, co było kiedyś i tego, co miało być, i

potrzebowali człowieka do zrozumienia czasu. Zdarzyło mi się być

odpowiedzialną za złych, tych, którzy zabijali ludzi zanim oni zabili swoje

dusze. Wolałbym być odpowiedzialną za tych ze strony światła, którzy

próbowali powstrzymać zabijanie, ale to nie było tym, co się wydarzyło.

Głosy wyblakły tłumione przez niebieską mgłę, gdy czekałam by

przyszłość mnie zabrała.

- Madison, możesz ćwiczyć w The Low D, - Powiedziała Nakita,

kopiąc płot i wprawiając go w drżenie. - Rozproszenie uwagi będzie

dobre. Barnaba, to nic dziwnego, że nigdy nie uczy się niczego z tobą,

skoro uczysz ją o północy na jej dachu.

Chwyciłam moje kolana, przerażona, że jeśli ruszę się znajdę się w

konwulsjach na ziemi. Moment, gdy dusza zaczyna umierać jest

traumatyczny, gdy za pośrednictwem Pierścieni Linii Czasu, powoduje

moją wędrówkę ku światłu i w przyszłość. Im dalej w przyszłość, tym

bardziej pogarsza się widzenie, począwszy od krystalicznie czystego do

mrocznej nicości, tak, że tylko głosy mogą przeniknąć.

Oznaczało to, że byłam pierwszym Strażnikiem Czasu na drodze w

stronę światła. Nie zawsze miałam przewagę. Ron, Strażnik Czasu

Światła, może pójść w stronę światła. Później, ale bardziej przejrzyście, i

wprawnie zaczerpnąć z niej zabierając mi korzyści.

- Chłopaki? - Szepnęłam, a następnie westchnęłam, gdy cały tor z

jego zawodnikami, trenerem i niebieskimi krzesełkami nagle nałożył się

ze sceną, która była prawdopodobnie o sto mil odległa i prawdopodobnie

o dnie w przyszłości. Chociaż trzymałam się prążkowanej ciepłej ławeczki

z aluminium, również stałam na zdobionym kredą chodniku, wpatrując

się w trzypiętrowy budynek ze starymi samochodami przed domem i

ruchliwą drogą za mną, o zamierającym ruchu. Było to rozmyte

niebieskawą mgiełką na krawędziach mojej wizji i wokół wszystkich osób,

niczym druga aura.

Noc była okropną mieszanką pomarańczowego i czarnego koloru,

gdy budynek płonął, a płomienie skakały wysoko, aby pokazać gromadę

ciasno stłoczonych sąsiadów, szczekające psy i krzyczących ludzi. Wozy

strażackie wypluwały powietrze pachnące olejem napędowym przy

krawężniku, który dymił się i ogrzewał moje kostki. Ryk. Wszystko było

rykiem. A potem zdałam sobie sprawę, z krwi w mojej głowie, gdy ból

serca ogarnął mnie.

Johnny jeszcze tu jest.

Myśl rozbrzmiewała w naszej wspólnej pamięci. Terror, który

należał do dziewczyny, w której ciele byłam napełnił mnie, i czułam jak

stoję, chwiejąc się na trybunach. Byłem migawką wewnątrz, życia

cudzego koszmaru. To wtedy jej dusza zaczęła umierać, kiedy coś tak

złego się stało, że zapomniała, jak żyć. Byłam jedyną osobą, która była w

stanie ją uratować.

- Johnny! - Krzyknęłam i Nakita odwróciła się do mnie. Widziałam

jej szok, a obraz płonącego budynku wzrastał za nią wtopiony w

rzeczywistość zawodów lekkoatletycznych.

- Ma wizje. - Słyszałam, mówiącego Barnabę, gdy zacisnął dłoń na

moim ramieniu, utrzymując mnie przed biegiem do przodu, gdy

dziewczyna, w której umyśle byłam w rzuciła się do ucieczki.

W mojej wizji pobiegłam między samochodami, omijając strażaków

próbujących powstrzymać mnie, a niebieskawa mgiełka wzrastała od

ludzi jak mgła. W rzeczywistości, czułam, że moje serce uderza, gdy

zablokowałam kolana i kołysałam się, więc nie mogłam również biec.

Zostawiłam Johnny’ego samego. Spał. Czekałam aż zasnął po wyjściu

mamy do pracy. O, Boże. Mama mnie zabije, gdy dowie się! Nie

rozumiem. Skąd wziął się ogień?!

- Johnny! - Szepnęłam, gdy dziewczyna krzyknęła, a potem

podskoczyła, gdy ciężka dłoń zacisnęła się na moim ramieniu, a obie -

dziewczyna i ja odwróciłyśmy się. Mrugnęłam, chwiejąc się, kiedy

zobaczyłam Barnabę za przerażającym wizerunkiem strażaka w pełnym

rynsztunku, jego oddech był syczący, kiedy próbował zatrzymać mnie

przed pójściem

Tłum stał na trybunach, dopingując ostatniego walczącego

zawodnika. W mojej wizji, ogień huknął, napełniając mnie

surrealistyczną przeciwwagą terroru. Ręka Barnaby była na moim

ramieniu, a on patrzył na mnie ze współczuciem.

- Johnny jest tam! - Powiedziałam, a strażak spojrzał mnie, wyraz

jego twarzy ukryty był za maską. - Pozwólcie mi iść. Puść mnie! Muszę się

tam dostać! - Jako jedno, dziewczyna i ja wykręciłyśmy się od Barnaby\

strażaka uchwycie i jako jedna zostałyśmy wciągnięte w ich ramiona.

Starałam się nie walczyć, wiedząc, że nie było to prawdziwe, ale terror

dziewczyny był teraz moim.

Nie miałam serca bijącego w moim stale, udawanym ciele, ale

pamięć to zabawna rzecz, a ja czułem echo tętna Barnaby prowadzącego

mnie, powodując zgrzyt kroków w dół na trybunach i do chłodniejszego

cienia poniżej.

Cień skąpał moje rozgrzane policzki, spalone przez słońce i ogień,

gdy Barnaba posadził mnie na ziemi i niebieskawa mgiełka, przysłoniła

się obraz odległej przyszłości kłębiąc się ze strażaka, ale nie anioła.

- Przepraszam. - Powiedziałam zarówno do Barnaby i strażaka, ale z

dwóch różnych powodów.

Za strażakiem, widziałam karetkę. Światła zostały wyłączone i

poczułam, że kończy się moje życie, kiedy włożono do niej małe,

zapakowane ciało. Zakładka została naciągnięta na całą długość. Przez

chwilę, nie wiedziałam, co to znaczy, ale zanim zobaczyłam w worku

ciało, jakimś sposobem, nie myślałam, że mogłyby się to zdarzyć.

- Oh, Johnny!- Zaszlochałyśmy, gdy rzeczywistość w nią uderzyła.

W mojej wizji, zaczęłam płakać, gdy oglądałam płomienie pożerające

dach mojego pokoju, ale moje łzy były, dla Johnnego. Odszedł i ja

płakałam zarówno dla Johnny'ego jak i jego siostry, kiedy miałam wizję

jego okrągłej twarzy i piżamy Transformer. Miał paluszki rybne na obiad.

Byłam taka podła, jedząc ostatniego, gdy wiedziałam, że on go chciał.

- Tak mi przykro. Tak mi przykro. - Szlochałam, a moje gardło

ścisnęło się, gdy skuliłam się przed wsparciem trybuny / przy boku

samochodu pożarniczego. W pobliżu był strażak, dając mi swoją

połowiczną uwagę, żebym nie mogła uciec. Nakita została nałożona na

niego, upewniając się, żeby nikt nie przeszedł wystarczająco, blisko, aby

wiedzieć, co się dzieje. Za nią, niebieskie słońce oświetlało dół na

zawodach lekkoatletycznych. Były tam przygotowania do utworzenia

kolejnego wyścigu pośród rozbrzmiewających głośników i trąbienia

ciężarówek, gdy nowa cysterna wody przybyła. Mój brat nie żyje. To moja

wina. Nie powinnam była zostawiać go w samego.

Wstałam, a przynajmniej ja w mojej wizji. Zaczęłam już odnajdować

sposób na oddzielenie się od niej, więc mogłam tylko oglądać, jak ból

serca w dziewczynie staje się łatwiejszy do zniesienia. Barnaba

przytrzymał mnie myśląc, że mogłabym coś sobie, zrobić.

Moje palce odnalazły nazwę miasta na samochodzie pożarniczym:

Baxter, mniej więcej. Moje spojrzenie podniosło się i zobaczyłam znak

ulicy: Koral. Moje serce waliło, gdy zdałam sobie sprawę, że miałam

pewną kontrolę nad pamięcią, że jeszcze trzeba żyć.

- Tutaj jesteś, Tammy. - Smugi dymu zamazywały mówiącego

mężczyznę, który udrapował koc pachnący zbyt mocno płynem do

płukania tkanin na moich ramionach. Wzdrygnęłam się, nie potrafiąc nic

powiedzieć, ale miałam nazwę teraz, a to mogło pomóc. - Twoja mama

już idzie. - Dodał, i panika Tammy przetoczyła się przeze mnie na nowo.

O, Boże. Mama. Odwróciłam się do pożaru w panice. Chciałam to

cofnąć, ale nie mogłam. Johnny był martwy. Powinnam to być ja, nie on.

Nie on!

- Madison? Powiedziała Nakita, a ja zamrugałam na człowieka, gdy

jego obraz rozpływał się w niej. - Czy wszystko w porządku? - Musiałem

uciec, odejść. W obliczu tego było to zbyt straszne, a do tego wina

powodowała, trudności z oddychaniem. Ja powinnam być martwa, nie

Johnny. Był moim bratem, a teraz on nie żyje. Przeze mnie. Powinno to

spotkać mnie. To powinnam być ja!

- Madison!

Barnaba wołał moje imię, a ja westchnęłam, gdy te dwie

rzeczywistości -jedna prawdziwa, jedna dopiero do przeżycia - starły się

gwałtownie.

Niebieski ton błysnął na czerwono, a następnie zniknął w

przyszłości. Słuchając echa mojego bijącego serca, uspokajałam je, gdy

wpatrywałam się w Barnabę, Nakitę, oraz… Josha. Nade mną, ludzie

dopingowali ostatniego biegacza przy przekraczaniu linii. To był koniec.

Miałem wizję kogoś innego, przeżywającego zapowiedź śmiertelnego

uderzenia w jej duszę, i… przerwałam.

Zakołysałam się, próbując strząsnąć winę i ból serca dziewczyny po

śmierci brata. Tammy. Nazywała się Tammy. Jej przekonanie, że

spowodowała śmierć brata dzwoniło jeszcze we mnie, rozpacz tak ciężka,

że przygniatała wszystko odmawiając jej duszy miłości potrzebnej do

przetrwania. Chciałaby uciec, jeśli nie fizycznie, to psychicznie, od tych,

którzy chcieli pomóc jej żyć dalej, a jej dusza… chciała uschnąć i umrzeć

na długo zanim umrze jej ciało. Przeznaczenie, tak nazywają to

Serafinowie, ale ja nie wierzę w przeznaczenie.

Stary Strażnik Czasu ciemności, Kairos, wysłałby Nakitę by zabić

Tammy bez namysłu zabierając jej duszę, aby uchronić ją kosztem jej

życia. Ron, obecny Strażnik Czasu Światła, z kolei wysyłałby Żniwiarza

Światła by zatrzymać koszenia, by uratować jej życie kosztem jej duszy,

ryzykując, że jakoś nauczyć się żyć dalej. Ale ja nie byłam starym

Strażnikiem Czasu Ciemności, i miałam zamiar skorzystać z okazji, aby

udowodnić Serafinom, że przeznaczenie może być omijane i moglibyśmy

uratować jej życie oraz jej duszę. Wszystko, co musieliśmy zrobić, to

pokazać Tammy inną możliwość.

Uśmiechając się słabo, wyciągnęłam rękę. Josh wziął ją,

podciągając mnie na nogi. Otrzepałam mój tyłek i zadrżałam w cieniu.

Patrzyłam w poprzek toru, pamiętając wizję kłębiącego się dymu i ognia

skaczącego, jakby był czymś żywym. Milcząc, czekali. Spojrzałam na nich,

widząc, rezygnację Barnaby wiedziałam, że to nie będzie tak proste jak

chciałam żeby było, strach Nakity, że miałam zamiar poprosić ją o

zrobienie czegoś, czego nie mogła zrozumieć, i zapał Josha do robienia,

czegokolwiek innego.

- Macie ochotę na wycieczkę? - Zapytałam. Jak jeden, wszyscy

wzdychali, Josh uśmiechając się szeroko.

- A jakże!

Rozdział 2

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: isiorek03

Stałam za nagrobkiem sięgającym mi do piersi, i opierałam ręce na

jego szczycie. Suchy, gorący wiatr przesuwał fioletowe końcówki moich

krótkich włosów na moje oczy, gdy czekałam na powrót Barnaby ze

swojego pieszego rekonesansu. Nakita fotografowała pomniki aparatem,

który zawsze miała w jej małej czerwonej torebce. A Josh starał się nie

zwymiotować po swoim pierwszym locie z pomocą anioła.

Nakita nalegała żeby wybrać się na ziemię tego cmentarza, bo

szkoła była po drugiej stronie ruchliwej ulicy, ale myślałam, że może to

być suche poczucie humoru rozwijające się inaczej u zabójczego

Żniwiarza Ciemności z niedoborem humoru. Musiałam jednak przyznać,

że cmentarz był prawdopodobnie lepszym wyborem niż fast-food obok,

zwłaszcza z wciąż hiperwentylującym Joshem.

Zerknęłam na zgarbioną, chwiejną sylwetkę Josha, kiedy oparł się

w pobliżu znacznika grobu, jego torbę sportową u jego stóp i zwrócone do

mnie plecy, gdy zdrowiał. Prawdopodobnie nie pomogło, że przed chwilą

nie lecieliśmy, a zostaliśmy przerzuceni, tak jakby. Straszna nicość

podróżowania pomiędzy przestrzenią była przerażająca w najlepszym

wypadku, a gdy po raz pierwszy Nakita miała owinięte wokół mnie

skrzydła i przerzuciła nas z Indiany na grecką wyspę po drugiej stronie

ziemi to było straszne. Przypuszczam, że wyspa Kairosa była teraz moja,

ponieważ miałam jego pracę a on był martwy

Ale czy byliśmy tam, aby dać Joshowi szansę na złapanie oddechu,

czy ze względu na pomysł Nakity, to cmentarz był cichy i na uboczu, z

dobrym widokiem na autobusy ustawiające się w kolejce po prawej

stronie i pickupy – samochody po lewej stronie. Musieliśmy przejść kilka

linii stacji by dotrzeć do celu i było zaledwie trzy po południu. Szkoła

właśnie zaczęła wypuszczać uczniów.

Pachnący lekko potem i butami do tenisa, Josh chwiał się w drodze

do mnie. Dałam mu uśmiech i przesunęłam się w dół, aby zrobić mu

miejsce i razem pochyliliśmy się nad kamieniem, stykając się naszymi

łokciami. Byłam zadowolona, że tu był.

- Widzisz ją? - Zapytał, a jego niebieskie oczy wreszcie zaczęły

pokazywać jego emocje.

- Nie, powiedziałam, dziękując psychicznie Beatrice, o której

kamień opieraliśmy się. - Nigdy nie widziałam twarzy Tammy.

Pomyślałam, że jestem szczęśliwa, mogąc zobaczyć nazwę miasta i ulicy, a

ten strażak znał jej imię. Ale jestem pewna, że ona tam jest.

Wskazałam na szkolę, brodą, a on zwrócił oczy na mnie.

- Twoje przeczucie Strażnika Czasu, co? - On przyłapał mnie, a ja

dałam mu zakłopotane spojrzenie.

- No tak, faktycznie, - powiedziałam, nie chcąc przyznać, że czułam

dziwny rodzaj dreszczy w mojej aurze, kiedy leciałam nad szkołą. To

samo stało się podczas mojej ostatniej akcji prewencyjnej i miałam

zamiar zaufać jej też tym razem.

- Więc jak zamierzamy ją znaleźć? - Josh zapytał, patrząc na dzieci

właśnie zaczynające grupować się w trójki i szóstki.

Nakita, która odsunęła na bok zdjęcia zanieczyszczeniami

zabarwionego posągu, ciemnego od dymu i pleśni, powiedziała, nie

patrząc na mnie:

- Udało mi się znaleźć jej adres i opis jej aury, ale jeśli ty miałaś

widzenie, to Ron prawdopodobnie też. Musimy działać szybko, zanim da

jej Anioła Stróża i nie będzie można nic zrobić.

- Mamy, co najmniej jeden dzień, - powiedziałam i Nakita spojrzała

na mnie z nad jej aparatu. - Widzenie przyszłości było rozmyte na

brzegach, - wyjaśniłam. - Można mieć jasną wizje, kiedy ma się stać to na

kilka godzin przed. - Wykrzywiając twarz, spojrzałam na szkołę. - Myślę,

że Serafin wysłał mi to jedno wcześniej, wiedząc, że nie jestem w tym

jeszcze dobra.

Chociaż, dlaczego chcieli mi pomóc było tajemnicą. Może nie mieli

tak jak Ron nic przeciwko mnie, jako Strażniczce Czasu. Wiedziałam, że

ja nie miałam. A może mieli nadzieję, że kiedyś będę lepsza w tym, że

zacznę wierzyć w los, a nie wolną wolę. Niezależnie od powodu, byłam

pewna, że jesteśmy, co najmniej jeden dzień przed Ronem, naturalnie on

był bez pomocy widzenia przyszłości Serafinów, i ja nie zamierzałam tego

marnować.

Nakita spojrzała na Barnabę, i gdy wzruszył ramionami, spojrzała

na szkołę przez obiektyw, robiąc kilka zdjęć.

- Szkoła jest nadal najlepszym miejscem do poszukiwań, -

powiedziała. - Standardowo zbierając poszlaki. Idź tam, gdzie są ludzie. -

Migawki kliknęły a ona wyprostowała się, marszcząc brwi za obiektywem

aparatu. Jedno z jej zdjęć w naszej szkolnej ekspozycji z centrum

handlowego zdobyło najwyższą nagrodę i Nakita zaczęła robić zdjęcia

wszędzie od tamtej pory.

Ron, myślałam, zdzierając moje żółte trampki o kamień i życząc

sobie by ten denerwujący człowiek ignorował mnie jak większość

dorosłych. Ron pracował dla światła zamiast dla ciemności, i choć,

wierzyliśmy w to samo, że wybór był silniejszy niż przeznaczenie niebios,

on raczej zsyłał Anioła Stróża na kogoś niż starał się dotrzeć do źródła

problemu i zmienić ich życie. Co dokładnie, było powodem, że miałam

kłopoty z Serafinami, to boże ważniaki wysocy Aniołowie, i próbowanie

czegoś zmienić. Nawet po ocaleniu już duszy jednej osoby, wiedziałam, że

nikt z wyjątkiem Barnaby nie wierzył, że mam szansę. A większość czasu,

zastanawiałam się nad Barnabą.

- Jeśli nie możemy znaleźć jej tutaj, możemy po prostu pójść do jej

mieszkania i poczekać - powiedziałam, skanując ostatnie przesunięcia

nieba i czarne skrzydła.

Bezmyślne, ociekające tafle czerni zawsze wydawały się gromadzić,

gdy właśnie miało nastąpić koszenie w nadziei na zwędzenie odrobiny

nienadzorowanej duszy, co czasami powodowało, że zastanawiałam się,

czy te przerażające rzeczy mogą czytać z linii czasu, podobnie jak

Strażnicy Czasu. Żniwiarze Ciemności na polowaniu przynosili im

padlinę szybciej niż wrony. To, że ich tu nie było to dobry znak. Nie

widziałam żadnej od miesiąca, częściowo, dlatego, że Nakita ukrywała

mój rezonans przez większość czasu, a częściowo, dlatego, że nie było

polowań.

Josh odwrócił się by usiąść plecami do kamienia. Po przekopaniu

się przez jego torbę sportową, wyjął swój telefon.

- Wyślę wiadomość do mojej mamy. Powiem jej, że będę w domu

później. Jeśli ktoś zapyta, jestem z tobą. - Spojrzałam na zegarek i

dodałam dwie godziny.

- Dobry pomysł. Gdzie powinniśmy być? The Low D? - Dobra, więc

okłamałam ojca. Nie czułam się z tym dobrze, ale nie zamierzał uwierzyć,

że jestem gdzieś w Kalifornii, ograniczając liczbę zabitych i próbując

zmienić politykę nieba w sprawie odstrzału zagubionych dusz.

Miękki zapach piór zwrócił moją uwagę, i uśmiechnęłam się, gdy

Barnaba wielkimi krokami przemierzał przez cały cmentarz, z rękami w

kieszeniach i wędrującymi oczami.

- Brak Żniwiarzy Światła, brak czarnych skrzydeł, i brak Grace, -

powiedział, przeczesując ręką kędzierzawe, luźno skręcone włosy i

mrużąc oczy na autobusy. - Chcesz, żebym poszedł sprawdzić mieszkanie

Tammy?

Brak Grace? Nie mogłam pomóc, ale zastanawiałam się, dlaczego

on postawił postawić Grace pod znakiem zapytania, ale skinęłam głową,

patrząc na Nakitę, gdy zatrzask w jej torebce kliknął na kłódkę. Odłożyła

aparat daleko, odmawiając, aby Barnaba zaangażował się w coś.

- Pamiętasz adres? - Zapytałam.

- Ulica Coral, - powiedział, a następnie dotknął górnej części mojej

ręki.

- Wrócę i powiem Ci czy ona tam jest, - rozbrzmiało w moich w

myślach, aż podskoczyłam. Migotanie; gapiłam się na niego. Nakita

zaczęła osłaniać rezonans od zakończenia Three Rivers, więc Ron nie

wiedział, gdzie jesteśmy, jeśli sprawdzał nas to nie wiedziałam czy mógł

dotknąć myśli poprzez osłonę. Ale Barnaba dotykał mnie fizycznie, więc

może to w jakiś sposób było w stanie ominąć osłonę.

- Hej! - Nakita powiedziała z przez chwilę migającymi boskim

srebrem oczami. - Zakaz przekazywania notatek.

Josh zamknął telefon i spojrzał na nas pytająco.

- Spokojnie, - powiedział kwaśno Barnaba, gdy jego palce zsunęły

się ze szczytu z mojej ręki. - Chciałem tylko upewnić się, że to możliwe. -

Przerwał, a następnie powiedział: - Widzisz? Ona nie słyszała.

- Ponieważ jestem osłaniana, - powiedziałam, a Barnaba skinął

głową, jego spojrzenie wędrowało po drugiej stronie ulicy i po

samochodach w kolejce. Pomyślałam, że jego nagle kwaśny nastrój nie

pochodził z nieufności do Nakity, ale z jego zdolności mówienia do mnie

bezgłośnie. Oznaczało to, że nie był już dłużej Żniwiarzem Światła.

Przemieszczał się w kierunku ciemnej strony, do mnie.

To, że ten Żniwiarz Światła porzucił jego milenijne przekonania, by

pójść ze mną do obozu wroga było otrzeźwiającą myślą. Gdybym mogła

skłonić Nakitę i jego do współpracy, aby ocalać oznaczone osoby, ich ciała

i dusze, to może będę mogła też przekonać Serafinów do robienia rzeczy

po swojemu i zatrzymania przedwczesnego koszenia na dobre. Jeśli, jeśli,

jeśli. A jeśli nie, to tak szybko, jak znajdę moje ciało, gdzieś pomiędzy

teraz i przyszłością, oddaje mój amulet i wracam do normalnego, życia,

nie wiedząc nic o Żniwiarzach, Strażnikach Czasu, i Aniołach Stróżach.

Ale myśli tej brakowało prawdziwych emocji, które kiedyś jej

towarzyszyły. Chciałam, dalej wykonywać tą pracę. Nie dobrze. Josh

wstał, z torbą sportową w ręku, przesuwając się niezgrabnie w napięciu

pomiędzy Nakitą i Barnabą.

- Hej, hm, mam zamiar iść za mauzoleum i przebrać się, w

porządku? Zaraz będę z powrotem. - Odwrócił się i odszedł do małego

budynku w pobliżu, poszarzałym wiekiem i zaniedbaniem. Patrzyłam na

niego, myśląc, że wygląda dobrze. Pewny siebie.

Dwoje dzieci minęło go na swoich rowerach, przecinając cmentarz,

jako skrót. Szkoła skończyła się, więc odwróciłam się do autobusów,

słuchając dzieci krzyczących do siebie. Obok mnie Nakita wierciła się.

Zaczęłam też czuć napięcie i odchyliłam się do tyłu do nagrobka, ocierając

kawałki starego kamienia o moją koszulę, gdy rozglądałam się za

czarnymi skrzydłami

Teraz czułam się jak prawdziwy Żniwiarz. Miałam widzenie

przyszłości. Znalazłam miejsce. Próbowałam znaleźć znak. Jeśli

zmarnowałam swoją przewagę, Żniwiarz Światła pokaże się by mnie

zatrzymać. Nie miało znaczenia, że nasze cele są takie same, oszczędzanie

życia, bo jeśli zawiodę, Nakita będzie tam by zabić Tammy. Ofiara ciała,

aby zbawić duszę. To był powód by umrzeć.

- Barnaba - powiedziałam, wciąż zastanawiając się, nad Grace. -

Myślisz, że powinnam skontaktować się z Grace? - Lubiłam Grace, a ona

była, moim kontaktem z Serafinami i jeśli jej tu nie było, mogłoby to

oznaczać, że chcieli oni zobaczyć, czy mogę to zrobić bez jej pomocy. Była

zbyt blisko boskości dla mnie by zobaczyć coś więcej niż blask jej skrzydeł

przez większość czasu. Nakita, Barnaba, i ja mogliśmy usłyszeć jej

dźwięczny głos, ale nikt inny nie mógł. Grace myślała, że jest poetką. Co

mogło być przyczyną tego, że Josh wydawał się być jedynym

zadowolonym, kiedy ona była w pobliżu.

- Nie sądzę, - powiedział Barnaba, ale jego przytłumione

zachowanie zmartwiło mnie jeszcze bardziej. - Pójdę sprawdzić

mieszkanie.

- Dzięki - powiedziałam cicho a on odszedł, aby znaleźć spokojne

miejsce, by rozwinąć swoje skrzydła, a następnie wzbić się w powietrze.

- Myślałam, że nigdy nie odejdzie - powiedziała, Nakita.

- Oh, no dalej, - namawiałam, odchodząc do tyłu do wysokiego

płotu między nami i ulicą. - Barnaba jest w porządku. Przyznaj, że jesteś

zła, że zamienił się w Żniwiarza Ciemności i skończ z tym.

- On? - Roześmiała się. - Dzień, kiedy Barnaba stanie się

Żniwiarzem Ciemności będzie dniem, kiedy będę całować jego amulet.

W milczeniu obserwowaliśmy dzieci wylewające się ze szkoły, każdy

zdawał się wiedzieć dokładnie, gdzie iść. Czy wiedziała lub nie, ale

poglądy Nakity na świat też się zmieniały. Kiedy po raz pierwszy

spotkałyśmy się, była typową Żniwiarką Ciemności, gotową do skoszenia

ludzi w jednej chwili, aby ocalić ich dusze. Dla niej ciało nie było ważne.

Życie nie było ważne. Dusza była. To dręczyło mnie często, chcąc ją

zrozumieć. Mroczne niebiańskie przeznaczenie, niewidzialne; oświetlane

przez ludzki wybór.

Technicznie rzecz biorąc, byli też Żniwiarze Światła, którzy byli

złymi facetami, wzrokiem niebios, którzy zostali wyrzuceni i łączyli siły w

celu ochrony przed Żniwiarzami Ciemności. Ratowali życie kosztem

duszy. Więc kto robi więcej dobrego? Ja już nie wiem.

Nakita milczała obok mnie, skanując twarze. Nie byłam pewna, czy

Tammy miała być odebrana przez matkę czy miała zamiar jechać

autobusem do domu.

- Może próbowanie znaleźć ją w szkole nie jest takim dobrym

pomysłem - powiedziałam. - Być może musimy znaleźć się bliżej, -

dodałam, gdy Nakita nic nie powiedziała.

- Dlaczego nie spróbujesz użyć linii czasu, aby ją znaleźć? -

Powiedziała w końcu. - Kairos zawsze pokazywał mi znak aury w linii

czasu, więc mogłam rozpoznać go przez to.

Skrzywiłam się.

- Aura Tammy, co? - Zaoferowałam. - To jest super. Z wyjątkiem

tego, że nie widzę aury.

Ja mogę - powiedziała, Nakita. - Kairos mógł pokazać mi linię

czasu, gdy miał widzenie a aura, która mieszała się z jego była tego,

którego szukaliśmy. Możemy to zrobić, Madison. - Jej czoło było

zmarszczone. - Możemy ją znaleźć przed Barnabą, założę się.

Węzeł napięcia opadł ze mnie i uśmiechnęłam się. Barnaba.

Rywalizacja ta była taka chora, nawet teraz.

- Warto spróbować - powiedziałam wesoło, po czym odwróciłam się

plecami do szkoły i usiadłam. Z prętami ogrodzenia wciśniętymi w moje

plecy, i trawą łaskoczącą moje kostki.

Pstrokate słońce dawało fajnie obmywające mnie światło. Biorąc

oddech, którego nie potrzebowałam do niczego poza mówieniem,

odetchnęłam, próbując uspokoić się przy użyciu techniki, której uczył

mnie Barnaba. Moja ręka podkradła się i ujęła, kamień, który był w

centrum mojego amuletu. Przewody srebrne okrążające go były ciepłe, a

ja zamknęłam oczy. To był mój amulet, który pozwalał mi zobaczyć linie

czasu, a jeśli będę mogła go wykorzystać, aby zobaczyć aury, byłby to

bardzo dobry znak, że jestem coraz lepsza w tym.

Znalezienie linii czasu było łatwe, i prawie bez wysiłku, znalazłam

jasny blask teraźniejszości, przesuwającej się w nieskończoność. Teraz

wszystko, co musiałam zrobić, to znaleźć Tammy na niej

Życie każdego człowieka miało inny kolor lub aurę. Nie mogłam

widzieć aury, ale Barnaba pracował ze mną nad tym wiele razy, kiedy

siedzieliśmy na moim dachu, czekając na wschód słońca. Dla większości

ludzi kolor był odbiciem ich wieku i stanu umysłu i mógł się zmieniać

wraz z porami roku, ale dla Żniwiarzy, to odbicie tego, co ograniczane

było od strony losu lub wolnej woli. Żniwiarz Światła zazwyczaj był

ciemnego koloru czerwonego, a Ciemności Żniwiarze, fioletowego, a ci po

środku neutralnego zielono-żółtego. Kiedy po raz pierwszy spotkałam

Barnabę, jego amulet był porządnie ciemnoczerwony. Teraz jednak,

wyraźnie przesuwał się w górę spektrum, pokazując więcej niż pewne

działanie, gdyż na początku miał wątpliwości, co do własnych przekonań.

Wątpliwości u Anioła, były straszną, nieoczekiwaną rzeczą, jakby

dowiedzieć się, że skały tak naprawdę składają się z wody.

Moja oryginalna aura była niebieska, Barnaba tak przynajmniej

kiedyś mi powiedział. Teraz była fioletowa, tak ciemna, że była w zasadzie

czarna dzięki mojemu amuletowi Strażnika Czasu. Łatwo było znaleźć

moją aurę w jasnej linii czasu, wyglądającą prawie jak wyrwa. Obok mojej

była pogodna poświata fioletowej Nakity, jej myśli tkane wśród moich;

Barnaba był nieobecny, ale jeśli spojrzałam w dół tkaniny czasu w

przeszłość, mogłam zobaczyć, gdzie był. Josh, też. Jak uregulowałam

siebie, aura Josha wyskoczyła z innego miejsca, połączenia mnie i Nakity.

On wracał z mauzoleum, i nie musiałam otwierać oczu, by to wiedzieć.

- Czy ona ma widzenie przyszłości? - Usłyszałam szept.

- Nie, - Nakita powiedziała cicho. - Ona szuka na linii czasu znaku,

uh, aury Tammy.

- Naprawdę? - Josh powiedział, i usłyszałam, upadek jego torby

sportowej. - Jakiego koloru jest moja aura?

- Niebieska, - powiedziała szorstko. - Ciii.

Jak tylko to powiedziała, całe moje myślenie zmieniło bieg. Biorąc

pod uwagę imię, rezonans niespodziewanie widziałam od Josha odczucia.

Niebieskie. Rezonans Josha był niebieski. Mogłam to zobaczyć w mojej

głowie o wiele jaśniej. Czując się pewniej, opuściłam jasny blask Josha i

Nakity by skanować z powrotem kilka godzin wcześniej plątaninę linii,

gdzie miałam widzenie przyszłości na torze na zawodach. Czułam

obecność Nakity obok mnie i razem patrzyłyśmy, gdzie w mojej

przeszłości linie przeplatają się z innymi, obciążając ją pozornie, aby

zanurzyć się w ich tkaninie. Aura połączona z moją miała swego rodzaju

chory zielonkawy kolor z pomarańczowym błyskiem w swoim centrum.

Obok niej był niebieskawo żółty, nieco mniejszy. Jej brat?

To musiało być to, więc chętnie otworzyłam oczy. Josh patrzył na

mnie, po przykucnięciu stawiając nas oko w oko, więc uśmiechnęłam się

do niego. Nie mogłam się zdecydować, ale mogła być miękka niebieska

poświata wokół niego, dopóki słońce go nie obmyło. Może miałam okazję

w końcu, naprawdę być w stanie zobaczyć aury.

- Czy to ona? - Nakita zapytała niecierpliwie. - Zielonkawo

pomarańczowy?

- Widziałaś? Rzekłam z ulgą a ona skinęła głową, uśmiechając się

prawie, gdy puściłam mój amulet i ostatnie obrazy linii czasu zniknęły z

moich myśli.

- Tammy ma problemy, - powiedziała, nagle dużo bardziej

zainteresowana rozmieszczaniem się dzieci w autobusach lub

wchodzeniem do samochodów. - Jednakże większość nastolatków je ma.

Siedemnastoletnia, tak samo jak ja, lub byłabym gdybym żyła. Josh

wstał i wyciągnął rękę, by pomóc mi. Wzięłam ją, czując mrowienie

między nami. Blask wokół niego zdawał się wzmacniać, i widziałam

czerwone prążkowania biegnące przez niego, wznosząc się jeszcze bliżej

jego skóry. Wyglądało to jak zanikający, ale jednak, jak siniak. Jego

doświadczenie bliskiej śmierci, może?

Nakita trzymała pręty ogrodzenia, z głową delikatnie spoczywającą

między nimi, jak gdyby była w więzieniu. Czułam się, jakbym była jedną z

martwych, szpiegujących żywych. Dobrze, technicznie byłam, ale bycie za

płotem cmentarza dodatkowo wzmacniało te emocje. Nakita miała oczy

zamknięte, i oddychała głęboko.

- Jest, jakieś, dwadzieścia osób w odpowiednim wieku, których aury

są podobne, - powiedziała. - Podejdźmy bliżej.

Czerwoną torebkę schowała pod pachą, i skierowała się do

imponującej bramy, jej sandały były bezgłośne na skoszonym trawniku.

Ja otrzepałam moje dżinsy, zerkając na szkolne spodnie i koszulę Josha.

Musiało mu być gorąco, ale to było i tak lepsze niż jego szorty do biegania

i bezrękawnik.

- Jeśli to pomoże, brat Tammy ma niebieskawo żółtą aurę -

powiedziałam głośno.

- Widziałam, to. - Nakita zwróciła się do mnie pokazując

niepokojący uśmiech. Drapieżny. Podekscytowany. Jej palce były na jej

amulecie wskazując pochodzenie jej mocy i źródło jej kosy.

Obok mnie, Josh zawahał się.

- Ona nie zabije jej, prawda?

Potrząsnęłam głową, czując, że miał prawo zapytać. Przyspieszyłam

tempo, aby zrównać się z nią.

- Nakita? - Zapytałam ostrożnie.

Nakita zatrzymała się, z ręką na bramie i oczami na dzieciach.

Stojących na zewnątrz było teraz, mniej a pierwszy z autobusów

odjeżdżał.

- Nie pozwolę Ronowi dać jej Anioła Stróża, - powiedziała mocno. -

Możesz być po prostu lepsza niż Barnaba by to robić. Ale mówię ci, że to

nie do tej pracy. Oznaczeni nigdy nie słuchają.

- Ace tak. - Kłóciłam się z murem, ale nawet ceglane ściany można

zburzyć. -Ok, - przyznałam, gdy przechyliła głowę i uniosła brwi pytająco

na mnie.

- Więc Ace jest skazany na przeżycie krótkiego, gwałtownego życia,

ale jego dusza nie jest zagrożona i dodatkowo pobudzi ludzi do myślenia,

- protestowałam. - A co z Shoe? Teraz, kiedy nie musi brać na siebie winy

za zawirusowanie szpitalnego systemu, może pomóc w zapobieganiu

temu komputerowemu zamachowi terrorystycznemu w przyszłości. Nie

możesz powiedzieć, że jest źle.

- Życie jest zmienne. - Wymamrotała, z nutą wątpliwości w głosie. -

Tylko dusze się liczą. - Sprawdzając, że miała swój cenny aparat

fotograficzny, podniosła głowę i zaczęła przemierzanie krawężnika. Josh

roześmiał się, i potrącaliśmy się ramionami, gdy wziął moją rękę i

poszliśmy. Podobnie jak magię, odczułam, gdy słońce było cieplejsze,

powietrze świeższe, a mój krok lżejszy. Uczucie jego dłoni w mojej było

super, a on dał mi lekkie ściśnięcie, cementując nasze połączenie. Josh

zgadzał się na wiele dla mnie, a ja byłam mu wdzięczna, że tu był.

Krótkie, gwałtowne życie, lub nic, byłam dumna z naszych

sukcesów z Acem. Nie tylko uratowaliśmy jego duszę i życie, ale udało

nam się też uchować jego najlepszego przyjaciela Shoe, poza więzieniem.

To było naprawdę trudne, ale i nasz sukces był taki ze względu na Shoe

pracującego nad ratowaniem swojej skóry, gdy ja, Barnaba, i Nakita

staraliśmy się również jego uratować. Razem z Joshem szłam obok

Nakity przy krawężniku, mrużąc oczy w słońcu na nieznanej szkole.

- Wiem, że każdy uważa, że Ace był fuksem - powiedziałam cicho,

gdy ręka Josha wymknęła się z ostatnim uściskiem. - Dlatego musimy

zrobić to ponownie.

Trzymając torebkę pod pachą, Nakita wzruszyła ramionami.

Oczywiście ona nie wierzyła, że to było możliwe, ale jeśli chodzi o mnie, to

ta akcja była lepsza od ostatniej. Nakita zgodziła się nie zabijać Tammy

chyba, że będzie pewna, że nie można jej pomóc, i wiedzieliśmy, gdzie

mieszkała Tammy. Byliśmy w połowie drogi do sukcesu.

- Czy to ta? - Nakita powiedziała nagle, a ja podążyłam za jej palcem

wskazującym do blondynki stojącej niecierpliwie jedną nogą na schodach

autobusu, drugą na chodniku. Krzyczała na grupę chłopców jeszcze na

schodach szkoły, z głowami nad konsolami do gier. - Ona ma zielonkawą

aurę z tym pomarańczowym centrum.

- Trzymaj swoje konie! - Ciemnowłosy chłopak odkrzyknął, w jej

brzydką twarz - Muszę się dostać do portalu, albo stracę swoje miejsce!

- Zaraz stracisz transport do domu, ty idioto! - Wrzasnęła. - Mama

nie będzie się urywać z pracy by Cię odebrać znowu, Johnny! - Z pamięci

moje serce wydało uderzenie i przestało. Johnny. To było imię brata

Tammy.

Dziewczyna zaczęła się irytować i podreptała po schodkach. Z linii

autobusów, drugi uruchomił swój silnik i odjechał. Dwa kolejne,

przejechały, aby Tammy mogła przejść.

- Twoja siostra jest czarownicą. - Słyszałam, że jeden z chłopców

powiedział do Johnnego, ale Johnny był zbyt pochłonięty grą by

skomentować.

- To ta - powiedziałam, nagle zaniepokojona. I co teraz? - Josh

wiercił się, gdy następny autobus odjechał. - Poradzimy sobie?

Moje usta się zacisnęły. Nakita może przenosić tylko jedną osobę w

locie, a nie chciałam się rozdzielać.

- Ludzie... Autobus odjeżdża! - Josh powiedział pokazując ruchem

ręki od nas do uciekającego.

- Johnny! - Dziewczyna wykrzyknęła przez okno. - Wsiadaj do

autobusu! - Fala emocji przebiegła przeze mnie.

- Chodźmy - powiedziałam i wszyscy zerwaliśmy się do biegu.

Autobus miał odpalony silnik. My prześliznęliśmy się na prawo od

Johnnego, wbiegając po schodach, Nakita pierwsza, potem ja, i na końcu,

Josh.

- Hey, - powiedział kierowca, wyraźnie nie rozpoznając nas, a

potem zamrugał. Czułam, jak mój amulet ogrzewa się, i domyśliłam się,

że Nakita coś robiła. Kierowca odwrócił wzrok, nagle wydawał się

nieobecny, więc przeszłam obok niego w przejściu, gdy zaczął zaciągać

drzwi. Josh zdążył ledwo.

Zaczęłam uspokajać oddech. Dzięki Nakicie, kierowca albo nas nie

widział, albo go to nie obchodziło. Dzieci jednak wiedziały, że tu nie

należymy, i około piętnastu par oczu patrzyło na nas, gdy szliśmy

przejściem. Nerwowo, pokonywałam drogę na tył, gdzie Tammy siedziała

z dwiema dziewczynami, jedna z nią, i jedna z tyłu, pochylając się nad

oparciem ich siedzeń.

Mój niepokój wzrósł, ponieważ kilka par oczu zatrzymało się na

moich purpurowo barwionych włosach a ktoś prychnął na moje żółte

buty. Ręką odnalazłam mój amulet, dotykając boskości wystarczająco

długo, aby zagiąć światło wokół, i schować kamień. Czułam jeszcze jego

pierwotny kształt, ale ktokolwiek coś widział to, że to tylko srebrny

łańcuszek.

Podskoczyłam, kiedy Josh dotknął mojej ręki, i uśmiechnął się do

mnie zaskakując mnie. Gdy się pochylił, jego oddech łaskotał moją szyję i

wysyłał przeze mnie dreszcz, wyszeptał:

- Idę usiąść za Johnnym. Sprawdzę, czy mogę się czegoś

dowiedzieć.

- Ok, - odszepnęłam i on opadł na wolne miejsce, zamykając oczy by

wyglądać na znudzonego. Jego nogi, jednak były lekko rozbujane. On

wykorzystywał to, by czuć się dobrze. Jako że jego dziewczyna była

Strażnikiem Czasu Ciemności był twardy. Powinien mieć też kilka

zysków.

- Tam, - powiedziałam do Nakity, wskazując na puste miejsce przed

Tammy.

Nakita usiadła sztywno, ze zmarszczonym nosem, jakby wyczuła coś

złego. Zgodziłam się z nią. Nie jechałam autobusem od podróży moim

samochodem rok temu. Ponieważ mój samochód był nadal na Florydzie z

moją mamą, ale ja wolę już jeździć na rowerze pięć kilometrów w deszczu

niż autobusem teraz. Ostrożnie odchyliłam się do tyłu, nogi szeroko

rozpościerając dla równowagi, gdy pół świadoma wpadłam w

odrętwienie, które autobus zawsze wywoływał we mnie. Powoli postawa

Nakity zaczęła łagodnieć, gdy podjęła moją zgarbioną i ledwie

zainteresowaną zamieszaniem w pozostałej części autobusu. Było głośno.

Zapomniałem, o tej części. O, radości.

Autobus zachwiał się, i podparłam się wyprostowana, gdy trafiliśmy

na główną drogę. Powoli hałas wyrównywał się, a ryk w tle z diesla stał się

szumem. Okay, znalazłam Tammy. Teraz pytanie, jak mogę przekonać ją

do pozostania w domu wieczorem, żeby jej mieszkanie się nie zapaliło,

Johnny nie umarł, i żeby nie straciła wiary w siebie i świat? To nie było

tak, że mogłabym odwrócić się na siedzeniu i powiedzieć jej, aby podjęła

dobrą decyzję albo jej brat pójdzie na duże arkady w niebie.

- Ach, on jest tak świetny, że mogłabym za niego umrzeć! - Donośny

głos powiedział, zbyt śmiało by był komfortowy dla moich uszu. -

Widziałam go wczoraj w nocy. Jego spodnie są tak napięte, że można by

odbić kubek masła orzechowego od nich, i przysięgam, koszulę miał

rozpinaną o guzik w każdej scenie.

- Dobry Boże, Jennifer, - powiedziała, Tammy. - Co jest z tobą, że

porównujesz chłopców do żywności?

- To, co? - Głośno zaprotestował głos - Idę zobaczyć to ponownie

dzisiaj. Z Chrisem. Chcesz się przyłączyć? Możemy zaprosić Dana i zrobić

podwójną randkę.

- Mam pracę domową, - powiedział nowy głos tuż za mną, coś w

rodzaju miękkiego, cichego głosu, który brzmiał jakby należał do kogoś,

kto został zbity zbyt wiele razy przez jej przyjaciół. Znałam, ten głos. On

nigdy nie był mój, ale go rozpoznawałam.

- Praca domowa, - Jennifer parsknęła. - Wiedziałem, że nie

przyjdziesz. Rozmawiam z Tammy.

Obok mnie Nakita zaczęła bawić się swoim amuletem. Spojrzałam

na nią, nie chcąc by wyciągnęła swój miecz. Barnaba miałby napad złości.

- No chodź, Tammy, - Jennifer nakłaniała. - Lubisz Dana, prawda?

Teraz masz szansę dowiedzieć się, jak dobrze może pocałować.

- Uh... Moja mama... - Tammy zaczęła, a Jennifer roześmiała się.

- Pro-o-o-sze! - Jęknęła. -W żaden sposób twoja mama się nie

dowie. Pracuje.

- Tak, ale to nie jest tak, że mogę wymknąć się z Johnnym w

pobliżu. Mały brat mnie wyda.

- Tak, więc poczekaj aż zaśnie. Będziemy do końca show, w każdym

razie.

Obraz płonącego budynku dryfował przed moimi oczami, i znowu

terror Tammy napełnił mnie widząc cicho migające pogotowie z małymi,

noszami. Odwróciłam głowę na tyle, abym mogła zobaczyć Jennifer

pochylającą się nad oparciem siedzenia Tammy, ze zwisającym

ramionami. Jej ekspresja była drwiąca, i rozpoznałam to wkurzone

spojrzenie Tammy, które teraz miała. Też byłam namawiana przez ludzi,

o których myślałam, że byli moimi przyjaciółmi. Miała zamiar to zrobić,

nie, dlatego że chciała siedzieć w ciemnym kinie z Danem, ale dlatego, że

nie chciałaby Jennifer myślała, że jest tchórzem.

- Spójrz, - Jennifer powiedziała, kłapiąc szczęką - Poczekaj na

mamę, gdy zadzwoni o dziewiątej, jak ona zawsze robi, a potem wyjdź,

kiedy chłopiec - podsłuch zaśnie. Łatwizna. Będziesz domu o dwunastej

trzydzieści.

Dziewczyna, która wymówiła się w pracą domową miała usta

zaciśnięte, po cichu mówiąc Tammy by powiedziała "nie". Jennifer

zauważyła to i wycofała się trochę.

- Jesteś tchórzem, - powiedziała szyderczo.

Westchnęłam, wiedząc, co się wydarzy.

- Nie jestem!

Trzymałam się krawędzi siedzenia, gdy wzięliśmy róg patrząc, gdy

moje oczy spotkały się na chwilę z Jennifer.

- Także zobaczymy się o dziesiątej trzydzieści, - dziewczyna

powiedziała, i czułam jej wzrok wciąż na mnie.

- Dobrze, - powiedziała Tammy, a pamięć o jej terrorze uderzyła

mnie ponownie.

- Nie możesz! - Zawołałam, obracając się w fotelu.

Trzy dziewczyny i Nakita spojrzały na mnie, Nakita w szoku,

Jennifer w gniewie a Tammy i jej ostatnia przyjaciółka w zakłopotaniu.

- Ktoś pytał cię, dziwaku? - Jennifer powiedziała głośno.

Moja twarz zrobiła się gorąca, ale to nie tak, że mogę to po prostu

cofnąć. –

- ...Uh, jąkałam się.

- Madison nie jest dziwakiem. - Nakita powiedziała gwałtownie.

- Ona stara się uratować duszę Tammy.

Zamknęłam oczy, i skuliłam się. Kiedy je otworzyłam, oczy Tammy

były szerokie, a dziewczyna za nią patrzyła przerażona. Jennifer zaczęła

się śmiać. Ja umierałam. Boże, Nakita nie ma nawet pojęcia, jak kiepsko

to brzmiało? Nawet, jeśli to prawda?

- Co do cholery? - Jennifer powiedziała. - Jesteś wyrzutkiem jakiejś

szkoły biblijnej?

Mój temperament, był silniejszy ode mnie, i zerknęłam na nią.

- Kochanie, rzeczy, które robiłam i osiągałam z dala stąd

pozostawiają twoim marzeniom, tylko wstyd, - powiedziałam, gniewnie

wpychając moje zakłopotanie do tylnej części mojego umysłu, aby zająć

się tym później. - Więc słuchaj mnie, kiedy mówię, że nie warto się

wymykać.

Odgłos ryku ognia został powtórzony w autobusie silnika, i

stłumiłam dreszcz, patrząc na Tammy. Widząc jej nową determinacje

zdałam sobie sprawę, że mówiąc to zrobiłam więcej złego niż dobrego.

Chciała wolności. Chciała, aby to były jej własne decyzje. Ale ona

wyraźnie myślała, że podejmowanie jej własnych decyzji, co oznaczało

robienie odwrotnie do tego, co mówili jej rodzice, było dla niej dobre.

Chciałbym nazywać ją głupią, ale sama robiłam w ten sam sposób.

Dopóki nie zginęłam starając się dowieść, że nie jestem małą

dziewczynką.

One wciąż patrzyły na mnie. Może wypróbuję inną taktykę.

- Słuchaj, mówię, że czasami rzeczy idą nie tak, - powiedziałam. - Co

jeśli młodszemu bratu stanie się krzywda? Włamywacz może się włamać,

lub budynek może się zapalić. On będzie sam. - Jennifer opadła z

powrotem na swoje miejsce.

- W tym mieście? Musisz żartować. Nic się tutaj nie dzieje. Pilnuj

swoich spraw.

Nakita sięgnęła po amulet, a ja delikatnie kopnęłam ją w kostkę. Jej

spojrzenie strzelało do mnie, a jej oczy zdawały się mówić: "A nie

mówiłam".

Ja gotowałam się ze złości. Nie wiem, jak, bo nie żyję i tak

naprawdę nie mam ciała, ale zdecydowanie byłam gorąca. Zażenowana,

odwróciłem się, bardzo świadoma ich nadal patrzących na mnie.

Nie mogłam się zmusić, żeby spojrzeć na Nakitę. Ja nie chcę jej

przyznać racji. Nie było możliwości, że miałam zamiar spędzić następne

tysiąc lat wysyłając Anioły Zabójców do kończenia życia, aby zbawiać

dusze. Wstałam, gdy autobus przechylił się i zatrzymał.

Nakita podniosła się ze mną.

- Wysiadamy? Co... z nią?

Moje oczy utkwione były z przodu, kiedy troje dzieci wysiadało.

- Z Tammy będzie dobrze aż do wieczora. Musimy wyjść, zanim

wpakuję mój amulet w gardło Jennifer. - Spojrzałam na Nakitę, która

jeszcze nie dostała się do przejścia. - Chodź. Wiemy gdzie mieszka. Albo

Barnaba wie.

Kiwając, Nakita podążała za mną do przodu.

- Wychodzimy? - Josh spytał, gdy dotknęłam jego ramienia, ale

natychmiast podniósł torbę sportową i wstał.

Z tyłu autobusu, Jennifer powiedziała drwiącym falsetem.

- Idziesz do domu na herbaciane przyjęcie bawić się z lalkami?

Josh skrzywił się, gdy na moje usta i policzki wcisnęło się gorąco.

- Czas odejść. Mam cię.

- Przed Madison nauka, jak wykorzystać jej amulet i kosę na złych

dziewczynach, - Nakita powiedziała wyraźnie rozbawiona.

- Nie mogę uwierzyć, że po prostu tak wypaliłam, - obwiniałam się.

- Jestem taką idiotką.

- Nie poszło, co? - Josh zapytał, będąc obecnie za Nakitą i wszyscy

wysiedliśmy z autobusu.

- To jedna z sugerowanych dróg, - powiedziałam, z rękami na moich

biodrach i gapiąc się na autobus z chodnika. Tammy obserwowała mnie a

Jennifer robiła anielską twarz spoglądającą ku niebu. Nienawidziłam, że

się ze mnie śmieją, zwłaszcza z Joshem oglądającym to.

Nakitą z Joshem byli obok mnie, a ja wstrzymałam oddech, kiedy

autobus odjechał. Troje dzieci, które wysiadły z nami dało nam długie

spojrzenia zanim udali się w dół chodnikiem.

- Madison? - Joshem zapytał a ja odetchnęłam.

- Jest dobrze, - powiedziałam, próbując pozbyć się mojego gniewu.

Nie poradziłam sobie z tym dobrze, ale to dopiero moja druga akcja. -

Wiemy, kim jest i co robi dziś wieczorem. To więcej niż mieliśmy dziesięć

minut temu. - Spojrzałam na zegarek, zdziwiona, że trwało to nie więcej

niż tyle. - Barnaba jest prawdopodobnie kilka domów w górę ulicy, -

powiedziałam, umieszczając ręce w kieszeniach dżinsów i zaczęłam

śledzić trasę autobusu.

- Chcesz po prostu iść? - Josh natychmiast zarzucił na ramię swoją

torbą i zrobił krok obok mnie. Nakitą jednak pozostała w tyle, z głową w

dole i rękami skrzyżowane na jej środku -myśląc.

Rozdział 3

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: isiorek03

Głośny huk uderzenia drzwi pralni o ścianę zwrócił oczy Barnaby w

górę, gdzie siedział z nietkniętą kawą od dostawcy przed nim. Widziałam

kobietę, która porzuciła ją by odciągnąć nieposłuszne dziecko od

ruchliwej ulicy, aby użyć przejścia dla pieszych w celu błyskawicznego

dostania się przez sześć pasów ruchu, do kompleksu apartamentów po

drugiej stronie. Budynek był ten sam, co w moim widzeniu przyszłości -

minus wozy strażackie. Mimo że była tu klimatyzacja, było tu wilgotno od

suszarki, i pachniało nieprzyjemnie kawą i zmiękczaczem do tkanin.

Miejsce było teraz puste, oprócz nas, a Josh pochylił się, aby otworzyć

suszarkę, którą ktoś zostawił. Ciepło kłębiło się ogrzewając nogi i powoli

hałas zamierał.

Josh zsunął się z suszarki, wzdychając, kiedy stanął przed maszyną

z przekąskami. Wyszperał drobne z kieszeni zanim wymienił je na

ogromnej wielkości podwójnie nadziewane ciasteczka. Spojrzałam na

niego z zazdrością, gdy przyniósł je z powrotem i osunął się na kanapie

obok mnie. Nakita była na krześle obok Barnaby, a ja opierałam nogi na

stole.

- Znalazłeś miejsce? - Spytałam Barnabę, gdy Josh wykonał

ogromny gryz, a biały krem spływał do tyłu.

Barnaba skinął głową, prowadząc rękę na luźne loki, gdy jego wzrok

wyszedł przez okno do budynku mieszkalnego.

- A ty? Znalazłaś Tammy?

Nakita przewróciła oczami i ustawiła jej torebkę na stole.

- Ona zawaliła sprawę. - Moje czoło zmarszczyło się a Barnaba

wytrzeszczył oczy.

- Ona nie żyje?

- Ona nie jest martwa! - Powiedziałam, a następnie obniżyłam mój

głos, gdy opiekun wystawił głowę zanim zniknął znowu na zapleczu.

Odgłos śmiechu komedii lekko wzrósł, więc pochyliłam się ku Barnabie.

- Wiem, kim ona jest. Blond. Szefie

- I myśli, że Madison jest wariatką. - Nakita powiedziała, gdy

parskając otwierała torebkę by wyjąć aparat. Skupiając się na rzędach

cichych pralek i przykrywek, dodała: - Po prostu musiałaś się wygadać.

- Hej. To nie ja jestem tą, która powiedziała jej, że staram się

uratować jej duszę, - powiedziałam, a Barnaba nabrał głośno powietrza.

Całkowicie niewzruszona, Nakita spojrzała na tył jej aparatu

fotograficznego i ekran.

- Zostań w domu, lub zrujnujesz sobie życie było pierwszą rzeczą,

jaka padła z jej ust. Musieliśmy wysiąść z autobusu. - Spoglądając na

Barnabę, dodała: - Widziałeś wysiadającą Tammy?

Barnaba przestał się garbić.

- Mogłem. Widziałem dziewczynę w odpowiednim wieku

wysiadającą z chłopakiem. Wyglądała na przerażoną.

Skinęłam głową.

- To była prawdopodobnie ona. Jeans, różowa koszula. Blondynka?

- Tak, mieszka na trzecim piętrze, mieszkanie w rogu. - Barnaba

napił się mechanicznie napoju, skrzywił się i odłożył go. - Słodycz

Serafinów, jest zła. Więc co się stało w autobusie?

Moja uwaga rozmyła się, gdy myślami wróciłam do tego. Może nie

powinnam wkręcać się w te rzeczy zbyt poważnie.

- Poza tym, że ona i jej przyjaciele myślą, że jestem świrniętym

świętoszkiem? Nie wiem. Jeśli wyglądała na przerażoną, to może zostanie

w domu wieczorem, zamiast pójść do kina, aby wymieniać ślinę z

Dawidem.

- To był Dan. - Nakita powiedziała, więc przewróciłam oczami.

- Dan tak. Ale jeśli jej brat nie zginie, nie ucieknie, prawda?

Problem rozwiązany.

Nakita jednak nie wyglądała na przekonaną, gdy wymieniła

zmartwione spojrzenia z Barnabą.

- Co? - Zapytałam, myśląc, że wiedzą coś, czego ja nie wiem.

Josh odwrócił ciasteczko na około zlizując spływający krem.

Wyglądał na szczęśliwego i zadowolonego, a ja przeniosłam moją nogę aż

dotknęła do jego kolana. Uśmiechnął się, gdy spojrzał w górę, czyniąc

mnie szczęśliwą, że był tu ze mną.

- Czy ty nigdy nie przestajesz jeść? - Nakita zapytała go.

- Nie. - Josh odwrócił się by spojrzeć na automat. - Połamiesz sobie

paznokcie.

Nakita zadyszała, natychmiast sprawdzając swoje paznokcie, a

następnie ściągając pierwszy sandał w celu sprawdzania palców u stóp,

potem drugi.

- Nie zrobiłam tego! - Wykrzyknęła z oburzeniem.

Barnaba uśmiechał się a Josh podniósł swoje ostatnie ciasteczko do

góry.

- Madison, chcesz jedno?

Pokręciłam głową a Nakita spojrzała na niego.

- Ona nie je, śmiertelniku.

- To wciąż uprzejme jest zapytać, - Josh powiedział, żując, a

gdybym była w stanie się zarumienić, chciałbym móc.

- Barnaba, one nie powiedziały ci jeszcze, że Madison

zidentyfikowała aurę Tammy?

Wstrząs podniecenia przebiegł przeze mnie i usiadłam,

zapomniałam o tym moim sukcesie.

- Nie. - Barnaba rzekł patrząc tak szczęśliwy, jak nagle ja się

poczułam. - Madison, to fantastycznie! Od jak dawna jesteś w stanie

widzieć aurę?

- Nie mogę, - powiedziałam, chociaż zaczęłam się zastanawiać.

Nakita też, uśmiechała się ponownie.

- Spojrzała przez linię czasu, tam gdzie miała widzenie tak, że

mogłam zobaczyć rezonans aury Tammy. Ona jest rybą.

- Zielony z pomarańczowym centrum, - Barnaba powiedział

tajemniczo. - Ona ma problem.

- Rybą? - Zapytałam, zastanawiając się, czy to jakiś kod.

- Moja aura jest niebieska, - powiedział Josh.

Barnaba spojrzał krzywo na niego.

- Wiem, - powiedział, a następnie zwrócił się do mnie. - Więc

rozmawiałaś z nią. Przestraszyłaś ją. Myślisz, że to wystarczy?

Wzruszyłam ramionami, patrząc na ciasteczko Josha.

- Nie wiem. To nie jest tak, że niszczę domy a mimo to

rzeczywistość wyrównuje te straty. Chcę z nią porozmawiać jeszcze raz.

- To dobry pomysł. - Ignorując Barnabę, oblizałam moje usta, chcąc

być głodną. - To wygląda tak dobrze, Josh. - Josh promieniał, gdy wstał.

- Przyniosę ci jedną.

- Ona nie je… Josh - Nakita stwierdziła sucho, a następnie zrobiła

zdjęcie wszystkich stóp i okruchów, których on narobił.

Pokręciłam głową a Josh usiadł z powrotem.

- Dzięki, mimo to, - powiedziałam cicho. - Będę zadowolona, gdy się

dowiem, jak spojrzeć pomiędzy teraz i potem i znajdę moje ciało. Mam

dosyć nie bycia głodną.

Nakita zamarła, i spojrzałam w górę by znaleźć ją patrzącą na mnie.

Jej oczy mrugały, i nagłym ruchem wcisnęła jej aparat fotograficzny do

torebki.

- Będę na zewnątrz oglądając mieszkanie, - powiedziała, a następnie

przeszła szybko do drzwi, jej plecy były sztywne a jej tempo nienaturalne.

Drzwi uderzyły w ścianę, tworząc większe wgniecenie, a potem była już

na zewnątrz, stojąc z rękami skrzyżowanymi i głową w dół podczas

zachodu słońca.

Oszołomiona, patrzyłam na Josha jego pełnych i żujących powoli

ust, do zrezygnowanej ekspresji Barnaby.

- Co ja takiego powiedziałam? - Zapytałam.

Josh wzruszył ramionami, ale Barnaba skrzywił się.

- Ona martwi się, że po tym jak odzyskasz swoje ciało, oddzielisz się

od amuletu i opuścisz ją. Zresztą ja także.

Zmartwiona, spojrzałam za taflę okna.

- Te, czarne skrzydła mogły umieścić w niej niektóre twoje

wspomnienia. Ona zna Cię lepiej niż kogokolwiek na niebie i na ziemi i

boi się. Ze mną będzie w porządku, ale Nakita… Ty nauczyłaś ją, jak to

jest bać się śmierci, i myśli, że gdy ty odejdziesz nikt nie będzie umiał jej

zrozumieć, a ludzie będą myśleć, że jest bardziej sztywnym kołkiem niż

już jest.

O, Boże. Jak mogłam dopuścić do takiego bałaganu?

Josh

podskoczył,

kiedy

jego

telefon

zaczął

wibrować.

Usprawiedliwiając się, poszedł na nie odpowiedzieć i dać nam trochę

prywatności w tym samym czasie. Spuściłam wzrok i przebiegłam

paznokciami wzdłuż rowka w stole. Podnosząc oczy zebrałam moją

determinację.

- Nie chcę zrezygnować z bycia Strażnikiem Czasu Ciemności -

powiedziałam. - Ale jeśli nie mogę tego robić, jeśli nie mogę przekonać

Serafinów, że za wczesne koszenie jest zbędne, aby ocalić duszę człowieka

przed jego złem, to nie zamierzam zatrzymać jej, aby wysłać żniwiarzy do

zabijania ludzi, którzy boją się, albo są przerażeni, albo po prostu za

głupi, by cieszyć się życiem.

Barnaba wyjrzał przez okno, czapkę naciągnął nisko na oczy.

- Chciałaś wiedzieć, co przeszkadzało jej. To jest to. - Był wyjątkowo

nieczuły, więc zmarszczyłam brwi.

- Nie sądzisz, że wolałbym tu zostać z tobą? - Prawie warknęłam,

gniotąc opakowanie ciasteczek Josha. - Staram się wykonywać tę pracę!

- Więc to ona. - Barnaba pochylił się do przodu. - Ona nie była na

ziemi, tak długo jak ja. Ona nie rozumie, ludzkich wyborów i kruchości

marzeń i siły, która znajduje się w nadziei i wierze. Anioły widzą wszystko

czarno - białe, a ziemia została zrobiona na kolorowo. Zastanów się, o co

ją pytasz. Ona jest cała za duszą, Madison. Życie jest drugorzędne w

stosunku do niej. Życie jest przemijające a prosisz ją o zaryzykowanie

czyjejś duszy dla przedłużenia czegoś, co dla niej jest mrugnięciem oka.

- Ale wszystko, co mamy jest tym mrugnięciem, - powiedziałam

marnie.

Barnaba odchylił się do tyłu i spojrzał na Josha, rozmawiającego z

kimś przez telefon.

- Wiem. To jeden z powodów, dla których opuściłem niebo. Myślę,

że Nakita zaczyna to rozumieć. Ma za sobą długą drogę.

Moje gardło było zaciśnięte, obserwowałam Josha zamykającego

telefon, wyglądającego na tak przygnębionego, jak ja się czułam.

- Więc to tak, Barnaba, - powiedziałam cicho.

Marszcząc brwi, Barnaba odwrócił wzrok. Wiedziałam, że nie był

zadowolony pozostawiając jego status Żniwiarza Światła. Mój talent

wydawał się przekręcać życie każdego. Wzdychając, oglądałam Nakitę

stojącą w zachodzie słońca wyglądającą doskonale i na zmartwioną. Ona

nie była upadłym aniołem jak Barnaba, ale w dobrym stanie. Do tej pory.

Ale ja jej bliznami, zmieniłam ją na zawsze, gdy przypadkowo umieściłam

dwa czarne skrzydła w jej wnętrzu. Zaczęły jeść mnie żywcem, kiedy

straciłam kontakt z moim amuletem i wpadły w nią jak duchy. Czarne

skrzydła wtoczyły się w nią i zaczęły wyjadać jej wspomnienia, znacznie

bogatsze niż moje. Ostatecznie Serafinowie oddali je jej, ale

wspomnienia, które czarne skrzydła wzięły ode mnie były teraz zawsze

częścią jej. Wiedziała teraz, co znaczyło się bać, a to coś, o czym większość

aniołów nie ma pojęcia.

- Nie chcę odejść, - wyszeptałam.

Barnaba wydał krótki dźwięk.

- Potem lepiej wykonywać tę pracę.

Josh otaksował, swoim wzrokiem mknąc ode mnie do Barnaby.

- Muszę iść, - powiedział z niesmakiem. - Moja mama dowiedziała

się, że nie byłem w Low D z chłopakami i chce mnie w domu.

- Och, nie! - Zawołałam, a poczucie winy, że kazałam mu kłamać

rosło we mnie bardzo szybko. - Josh tak mi przykro. Nie chciałam

wpędzić cię w kłopoty.

Wzruszył ramionami, z głową w dole, kiedy zamykał zamek jego

torby.

- Powiedziałem jej, że poszedłem na obiad zamiast tego, a ona się

nie gniewa, ale muszę lecieć tam się pojawić. Lepiej skontaktuj się z tatą.

Mogła zadzwonić do niego.

Nienawidziłam tego. Kłamstwo. Ono robi większy problem niż ten,

który rozwiązuje, ale jaki był mój wybór? Hej, tato. Jestem dziś wieczór

na Zachodnim Wybrzeżu, próbując powstrzymać chłopca od śmierci w

pożarze mieszkania. Powrót po północy! Kocham cię!

Rzucając moją głowę do tyłu, patrzyłam na poplamiony sufit. Ktoś

zrobił tam graffiti, więc zamrugałam. Barnaba cicho wstał i strząsnął swój

długi prochowiec jakby to były jego skrzydła.

- Zabiorę cię do domu, - zaproponował Joshowi.

- Szczeniaki przedstawiają. - Zaklęłam cicho, stojąc, również.

- Czy myślisz, że możesz wrócić? - Josh podniósł swoją torbę na

ramię i strzepnął okruchy z ciasteczek z jego koszuli.

- Nie wiem. Wymówię Cię najlepiej jak potrafię, ale jeśli ktoś pyta,

zostawiłem cię w Low D z kilkoma dziewczynami. - Zrobiłam minę. Tak,

to było prawdopodobne. Z tylko jedną dziewczyną, a ona stała na

krawężniku, bojąc się, że zamierzam ją zostawić.

Josh spojrzał na zegarek, jeszcze ustawiony dla czasu Illinois.

- Jest prawie szósta trzydzieści w domu. - Sfrustrowany, opuścił

rękę i skrzywił się. - Mogę nie być w stanie uciec aż do północy, kiedy

będzie dziesiąta tutaj. Wszystko może być zrobione do tego czasu.

- Jeśli będziemy mieli szczęście. - Spojrzałam na Barnabę, wiedząc,

że nie miał zamiaru siedzieć i czekać na Josha. Miał wrócić z powrotem.

- No cóż, zamierzam również pokazać się dziś wieczorem. -

Powiedziałam, myśląc o mojej godzinie policyjnej.

Przynajmniej był to weekend.

- Zadzwonisz do mnie?

Josh uśmiechnął się, tak, że i całe moje samopoczucie zmieniło się,

kiedy obszedł wokół stołu i wziął moje ręce i pociągnął delikatnie,

niepewnie. Pochyliłam się tak jak on, i dał mi całusa.

Pachniał jak mydło, a usta uformowały się w miękkim uśmiechu,

gdy się odsunął.

- Wkrótce, gdy będę wiedział, co i jak, zadzwonię, - powiedział.

- Może uda mi się uciec wcześniej.

- OK. - Czułam się miękka i gąbczasta, niechętnie pozwalając jego

palcom wyślizgnąć się z moich. Na zewnątrz, Nakita zmarszczyła brwi, ale

Barnaba cierpliwie czekał.

Przesuwając swoją torbę wyższej, Josh pochylił się do mnie

ponownie i po raz ostatni całując, zakołysał się z uśmiechem.

- Chodź, Buck Rogers, - powiedział Barnaba, gdy skinął na drzwi.

- Chodźmy.

Dając mi ostatnie spojrzenie, Josh udał się na parking.

- Kim jest Buck Rogers*

1

? - Spytał, gdy drzwi się otworzyły, a

Barnaba złapał je zanim wpadły na ścianę.

Powoli opadłam w fotelu, wciąż czując ciepło tych dwóch

pocałunków. Taka mała rzecz, ale nie całkiem. Mój uśmiech blaknął, gdy

oglądałam Barnabę rozmawiającego z Nakitą. Żniwiarka Ciemności

spojrzała na mnie, a potem dalej. Nie mogłam pomóc, ale zastanawiałam

się, co jej powiedział, jak zaczął odchodzić za Joshem.

Rozciągając nogi, popchnęłam drzwi suszarki zamykając je nogą, a

następnie stanęłam, aby nacisnąć przycisk, aby ją ponownie uruchomić.

Miękki szum i ślizgające się schlummp, schlummp, schlummp czyichś

dżinsów powoli wypełniał zaparowany pokój. Głową w dół, pochyliłam się

obok suszarki, zastanawiając się, czy Nakita przyjdzie lub będzie

kontynuować bojkotowanie mnie. Chciałam, żeby Josh mógł zostać, ale

skłamałbym, gdybym nie przyznała, że mając go w domu, pomagało mi

to, jeśli potrzebowałam komfortu. Będąc dwie strefy czasowe z domu,

trudne jest ukrywanie swoich ścieżek. Nawet, jeśli jedno było Strażnikiem

Czasu.

Słaby szum w nogach rósł w siłę. Zdając sobie sprawę, że nie

pochodzi z suszarki, wyciągnąłem moją głowę. Świat stał się niebieski.

Jakbym była w gigantycznym kulistym akwarium, parking za dużymi

szklanymi płytami okna był słoneczny, ubrudzony niebieskim

atramentem, ale nawet wtedy, gdy wpatrywałam się, w świetlówki w

pralni zaczęły być przepełnione podstępnym indygiem. Musiałam mieć

widzenie.

1

Kapitan Buck Rogers- bohater filmu, który zostaje wystrzelony w przestrzeń kosmiczną. Niestety na

skutek wypadku jego statek zostaje wytrącony z orbity i nie powróci w okolice ziemi, przez co
najmniej 500 lat. Sam kapitan na skutek wypadku zostaje zamrożony. Lata mijają i w końcu statek
zbliża się ponownie do ziemi. Jednak ta już nie jest taka jak 500 lat wcześniej...

Zrobiliśmy to! Pomyślałam, z radością, z palącymi oczami, gdy

szukałam Nakity, która tyłem do mnie patrzyła, jak Barnaba i Josh

odchodzą. Dlaczego jeszcze miałbym mieć widzenie przyszłości, gdyby nie

to, że Tammy rzeczywiście miała zmienić swój los?!

Moja ręka podniosła się by chwycić mój amulet, zszokowana

znajdując go bardziej niż ciepłym. Było gorąco!

- Nakita! - Krzyknęłam, a ona odwróciła się. Jej oczy rozszerzyły się

na coś, co widziała we mnie, i usłyszałem echo jej psychicznego krzyku do

Barnaby, gdy uderzył w górę atmosfery i wrócił z powrotem.

A potem czarny atrament wylał się z lampy sufitowej. On kłębił się

wokół moich kolan i, jak śmiertelny gaz, uderzył mnie mocno. Moje

kolana ustąpiły i upadłam, jedną ręką wciąż trzymając się górnej części

suszarki. Ciepło wydawało się spalać moje palce, i nie mogłam nic

zobaczyć. Niebieska rzecz dostała się do moich oczu a one zaczynały

łzawić. Nagle zdałem sobie sprawę, że nie byłam zgnieciona na piętrze

pralni z moimi palcami na ciepłej suszarce. Byłam w Tammy, jej palce

paliły się a ona była przerażona.

Dławiące, gorące powietrze spalane w moich ustach, a moje płuca

bolały ściśnięte. Nie mogłam oddychać.

- Johnny! - Krzyczałam, a następnie skulona, kaszlałam. Upadłam,

z wyciągniętymi ramionami. Było ciemno, a ja dyszałam, kiedy mój

policzek uderzył w dywan. Powietrze tu było o błogosławione kilka stopni

chłodniejsze, i płakałam jak wciągnęłam je do moich uszkodzonych płuc.

Ja umierałam. Umarłam już wcześniej i znałam, to uczucie, które czuła

Tammy, ta sama czerń na krawędzi mojej wizji, a tym samym brak bólu

wypełnił moje ręce i nogi.

Nie! Myślałam, zdezorientowana. Ja zmieniłam to! Rozmawialiśmy

z Tammy! To nie może być przyszłość, może? Czy znajduje się szczęśliwe

zakończenie dla tego? Nie musiało tak być. Ale widzenie przyszłości mówi

inaczej, a przez brak niebieskiej mgły, to wyglądało jakby to miało być

dzisiaj, nie jutro. Cholera, ja tylko pogorszyłam to zamiast polepszyć.

- Johnny! - Raz jeszcze zawołałam, czołgając się do jego drzwi.

Znalazłam je, sięgając by obrócić pokrętło i otworzyć drzwi. Fala dźwięku

wypadła nad moją głową, a ja skuliłam się od nagłego gorąca.

- Tammy - usłyszałam jego wołanie i czołgałam się do przodu,

przerażona w moich myślach. Poczułam spalanie rzeczy, a mój umysł był

otoczony murem przerażenia. Wszystko. Wszystko się paliło. A potem

znalazłam go.

Był ślepy ze strachu, ale na mój dotyk, chwycił mnie, i trzymaliśmy

się razem, gdy sufit nad nami zamienił się w piękny, pomarańczowy i

czerwony, falisty. To było fascynujące, nawet, gdy moje rzęsy były

nadpalone a mój nos był spalony w środku.

- Tammy, boję się, - Johnny szepnął, kaszląc, a ja go trzymałam.

Było już za późno. Nie mogliśmy się wydostać. Płacząc, kołysałam go,

naszymi plecami obracając do ściany obok jego łóżka.

- Jestem tu, - szepnęłam, ostatnim tchnieniem Tammy chrapliwym

jak nasze splecione myśli wyrażane przez nią samą. - Nie jesteś sam.

Trzymam cię.

A potem spojrzałyśmy w górę na ryczący dźwięk ciepła zasysającego

nowy powiew powietrza do pomieszczenia chwilę przed tym jak sufitu

ustąpił. Wszystko błysnęło czerwienią.

Wyskoczyłam, czując jakby ktoś uderzył mnie. Przerażona, moje

oczy były otwarte.

- Barnaba - płakałam. Był pochylony przede mną, ze skupionymi

oczami. To był koniec. Ale co się stało? Pamięć o moim sercu

powodowała jego dudnienie po byciu wewnątrz Tammy i powoli bijąc po

raz ostatni, zatrzymało się. Jej terror trwał we mnie dłużej niż tylko do

opuszczenia jej, a ja siedziałem trzymając mój amulet stygnący, gdy

Nakita i Josh skupiali się wokół mnie zaniepokojeni.

- Wróciłeś, - powiedziałam, myśląc, że brzmiało to kulawo, i

Barnaba przesunął się kilka centymetrów. Stojący, wyciągnął rękę i

pociągnął mnie trzęsącą, na nogi.

Wilgotne powietrze z pralni wydawało się cudowne. Łzy ściekały ze

mnie. Powoli oparłam się plecami o walącą suszarkę, a moje ramiona

owinęłam wokół siebie, gdy zaczęłam się trząść, łzy stale wypływały ode

mnie. To było straszne. Tak straszne.

- Co się stało? - Josh zapytał, ale nie mogłam mówić. Jeszcze nie.

Oni umarli. Oboje z nich. To było takie niesprawiedliwe. Johnny i Tammy

umarli z łaski, wspierając się nawzajem w taki sposób, pięknie i ukazało

najlepsze, co w duszy ludzkiej, ale umarli. To nie to, czego chciałam. Jej

dusza może być zbawiona, ale to był koniec jej życia, którym odkupiła jej

czystość.

- Coś się zmieniło? - Nakita spytała, ale po jej tonie głosu, widać

było, że wiedziała, że nie było to dobre.

Spojrzałam obok nich na pustą pralnię jakby to był sen, którego nie

dzieliłam i nic we mnie nie wracało z powrotem do tego piekła, strachu,

rozpaczy, miłości do brata, dając Tammy coś, w co wierzyć.

- Oni umierają - szepnęłam.

- W stanie łaski, - Barnaba dokończył za mnie, ze zmarszczonym

czołem.

Josh zakołysał się, patrząc zmartwiony. Nigdy nie powiem mu o

horrorze, który chciałabym żeby po prostu przeżyli.

- Nie ocaliłam życia Tammy lub Johnnyego, - powiedziałam. -

Jedyne, co zrobiłam to, to, że Żniwiarz nie musiał przyjść tu i skosić jej od

początku. Boże, to jest do kitu! - Z depresją, zamknęłam oczy i otarłam

łzy. Nie mogłam tego robić. To było zbyt wiele. Bolało zbyt mocno, gdy

coś poszło nie tak.

- Musimy coś zrobić, - Nakita powiedziała, a moje oczy otworzyły

się. Stała nad stołem z ustami ściśniętymi z determinacji. - Teraz, -

powiedziała stanowczo. - Musimy już iść.

- Ale jej dusza jest bezpieczna, - powiedziałam, chcąc właśnie tego,

ale zaskoczona, że Nakita też. - Dlaczego cię to obchodzi?

Z dłonią na drzwiach, Nakita wstrzymała się, patrząc na mnie aż

przeszedł mnie dreszcz.

- Jej dusza może być bezpieczna, ale moja jest zmartwiona.

Rozdział 4

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: Tempted-Hell

Pamięć o wozach strażackich, które istniały tylko w przyszłości

wydawała się zamglić mój wzrok, patrząc przez ruchliwą drogę do

trzypiętrowego kompleksu apartamentów. Oglądanie nieżywych –

Tammy i Johnnego – umierających w ogniu bardziej niż wstrząsnęło

mną. To wstrząsnęło mną do rdzenia. Myślałam, że przyczynię się do

zmian, ale to tylko pogorszyło sprawę.

Josh, przynajmniej, wrócił do domu bezpiecznie. Musiało go nie

być tylko pięć minut, a już mi go brakowało. Obawiałam się, że miał

zamiar odejść, szukając kogoś, kto nie szarpał się po całym kontynencie,

aby ocalić ludzi, których nawet nie zna, kogoś, kto nie musiał kłamać

swojemu tacie przez cały czas, kogoś, kogo znajomi byli kimś innym niż

anioły i kogoś, kto mógłby zjeść cholerną misę popcornu wraz z nim.

Dlaczego nie mogłam po prostu być normalna?

Pociągnęłam nosem, podskakując, gdy Nakita podała mi chusteczkę

z torebki.

- Dzięki. - Powiedziałam jak już przetarłam miękkim papierem nos i

zgniotłam go w ciasną kulkę. Boże, chciałam zwymiotować, wiedziałam.

- Przykro mi, Madison. - Powiedziała, gdy stała niezgrabnie obok

mnie, kiedy czekaliśmy na ruch na tyle wolny, by przejść przez

skrzyżowanie.

- Ja też. - Powiedziałam, patrząc wstecz, kiedy Barnaba spadł z

nieba, z miękkim uderzeniem powietrza zapowiadającym go. Na jego

twarzy było poirytowanie, a jego skrzydła natychmiast zniknęły,

zostawiając go nieco gburowatym, zamyślonym nastolatkiem w ciemnych

spodniach, wyblakłej koszulce z nadrukiem zespołu i czarnym prochowcu

całkowicie nieodpowiednim w tak upalną pogodę. Wsadził ręce w

kieszenie i dołączył do nas na krawężniku, wracając z jego krótkiej

wycieczki odstawienia Josha do domu. Josh powiedział, że wraca w celu

krycia mnie, ale prawdopodobnie nadal będę musiała pojawić się dla

mojego taty za nie zbyt długo.

Odwróciłam się, czekając na zmianę światła około kilometra od

drogi. Barnaba był zdenerwowany, wyglądając na zdecydowanie

wściekłego, kiedy skrzywił się na Nakitę, coś wyraźnie mając na myśli.

Byłabym zaniepokojona, ale rozczarowanie przylgnęło do mnie jak drugi

cień, które pogorszyło jeszcze ciemniejące niebo. Ciepło zgromadzone w

asfalcie wznosiło się, i zbierałam włosy z oczu, gdy szukałam na niebie

czarnych skrzydeł, które nie nadchodziły. Nie, zorganizowałem wszystko

właściwie, wybornie. Dzięki mnie, Tammy umrze bez interwencji

Żniwiarza. Serafinów prawdopodobnie bawiły trzy odcienie szczęścia.

Byłam naprawdę Strażnikiem Czasu Ciemności, byłam w stanie

przekonać ludzi, by zabijali się po kilkuminutowej rozmowie.

- Ty nie masz duszy. - Barnaba mruknął do Nakity ni stąd ni zowąd,

szokując mnie. - Tylko stworzenia z ziemi mają dusze.

-Dusze? - Zastanawiałam się, moje myśli wracały do ostatnich słów

Nakity, zanim odszedł, odwrócił się i zobaczył ją stojącą z jej zaciśniętymi

ustami i ściśniętą mocno jej czerwoną torebką.

- Ja też. - Powiedziała wyzywająco, ale patrzyła przerażona. -

Obawiam się. - Powiedziała, jak gdyby znalazła siłę w sobie po raz

pierwszy. - Jestem kreatywna. Myślę, że kocham. I mogę powiedzieć, że

to oznacza, że mam duszę. Może nie jest doskonała, jak Madison, ale

mam ją. I może być w niebezpieczeństwie, jeśli tylko pozwolę Tammy

umrzeć.

Oszołomiona, patrzyłam na nich oboje, Nakita speszona i

wyglądająca jakby zrobiła coś złego i Barnaba, zły i gburowaty.

- Nie macie duszy? - Zapytałam a Barnaba opuścił wzrok na jego

wyblakłe trampki.

- Anioły nie mają. - Powiedział z goryczą, prawie zazdrośnie. -

Nawet te wyrzucone z nieba.

Bliźniacza przeszłość zabrzęczała i musiałam przytrzymać swoje

włosy przy głowie…

- Kto tak mówi?

- Mam duszę. - Nakita powiedział stanowczo, ale jej wyraz twarzy

był nawiedzony. - Mam kawałek Madison.

Mnie? Jak mogła mieć część mojej duszy?

- Ja… nie, że mogę go oddać Tobie. - Nakita powiedziała. - Przykro

mi. - Błagała patrząc zarówno przestraszona jak i zdesperowana, jej

niebieskie oczy były ściągnięte w niepokoju. - To tylko mały skrawek od

Ciebie, który utknął we mnie przez czarne skrzydła. Prosiłam Serafinów,

aby spróbowali przejąć ją ode mnie, jeśli chcesz go z powrotem. To

mogłoby ułatwić życie. Nie sądzę, jesteśmy podobno jedną.

- Nie! - Powiedziałam od razu, i Barnaba zmrużył oczy. - Nie. -

Powiedziałam miękko. - Możesz ją zatrzymać. Jesteś pewna? To znaczy,

ja nie czuję, że brakuje czegoś.

Uśmiech Nakity był błogi, jak gdyby wielka poczucie winy zostało z

niej zdjęte.

- Czuję to. - Powiedziała stanowczo. - Wiedziałam, że to tam jest

zawsze od czasu ataku czarnych skrzydeł, ale nie wiedziałam, co to było,

ponieważ czasami doprowadza mnie to do bólu w środku, ale nawet

wtedy czuję się dobrze. - Nieśmiało, spojrzała na mnie ze spuszczonym

wzrokiem. - Dziękuję.

Dotknęłam jej ramienia, tak żeby zdawała sobie sprawę, że

wiedziałam, co to znaczyło dla niej.

- Proszę bardzo. - Miała część mojej duszy? Jezu, jak bardzo, ja

zniszczyłam jej istnienie?

- Nie masz części duszy Madison. - Barnaba powiedział

lekceważąco.

- Mam! - Gniew Nakity był palący. - Musisz się zamknąć, ty brudny

Żniwiarzu Światła! Ty nie masz, więc nie wiesz nic o tym!

- Nakita. - Upomniałam, ale praktycznie wyglądała jak Barnaba,

który docenił zniewagę, nawet, jeśli było to technicznie niedokładne. Jego

oczy były w ruchu, a ja przez jego wzrok zgadłam, że to wystarczająco

jasny powód do bójki dwóch aniołów ze mną. - Chodźmy. - Powiedziałam.

- Nakita, Cieszę się, że masz część mojej duszy. To, co mogę zrobić za

włożenie tego przez czarne skrzydła w Ciebie. Zatrzymaj ją. Zrób ją swoją.

Moje nogi uderzyły w chodnik, a fala ciepła wzrosła. Słyszałam, że

idą, poruszając się powoli, a następnie szybko, gdy samochody

przyjeżdżały i odjeżdżały wokół nas. Barnaba przyspieszyłby by mnie

dogonić, a gdy dotarliśmy do krawężnika, szepnął:

- Czy uważasz, że ona naprawdę ma część twojej duszy?

Wzruszyłam ramionami.

- Jeśli ona tak mówi. Nie czuję się, jakby mi brakowało czegoś.

Nakita przechadzała się obok nas, z zamiarem dotarcia do

kamienicy. Wyglądała śmiało i bystrze, wyraźnie czując ulgę, że kwestia

duszy została wyjaśniona.

- Tammy jest na trzecim piętrze. Czuję jej rezonans.

Barnaba i ja znaleźliśmy się na chodniku razem. Spojrzał wściekły

- Barnaba. - Zaczęłam, a on mi przerwał.

- Czuję się dobrze. - Powiedział szorstko.

- Kto powiedział, że nie masz duszy? - Powiedziałam. - Może nie

wiesz o tym dlatego, że byłeś wyrzucony z nieba w pierwszej kolejności?

Jego tempo załamało się, a on spojrzał na mnie ze zdumieniem. Coś

we mnie bolało widząc jego wewnętrzny ból.

- Nie mam duszy. - Powiedział, ale była nić wątpliwości w nim. - Nie

zostaliśmy stworzeni by ją mieć. Zostaliśmy stworzeni by służyć, a nie

rozkoszować się Stworzeniem Bożym.

Służyć? Pomyślałam, a następnie odłożyłam do rzeczy które muszę

przemyśleć później.

- Cóż, nie zostałeś wyrzucony, bo umiłowałeś kogoś, prawda? -

Powiedziałam, obserwując moje buty ścierając grube pęknięcia gdy

powoli podchodziliśmy do Nakity. To był pierwszy raz gdy odważyłam się

zapytać go o jego przeszłość, i choć wydawało się niewygodne, chciałam

wiedzieć. - Znalazłeś wartość w życiu, nie tylko w czyjejś duszy. Nie

możesz znaleźć wartości czegoś czego nie masz, prawda?

- N... nie. - Wyjąkał, ale Nakita już otworzyła drzwi i czekała na nas.

Chłodne powietrze wypłynęło, ale to nie dlatego miałam dreszcze.

Barnaba ma duszę, prawda?

Podążyłam za Nakitą do środka, widząc wyblakły dywan z płaską,

czarną plamą, która musiała być starą gumą do żucia. Pachniało jak

suchy brud i była też gruba warstwa kurzu na wąskich odcinkach drewna

między dywanem schodów i ścianą.

Rząd otworów pocztowych pokrywał jedną ścianę z podrapanym

stołem poniżej.

Było kilka kawałków poczty siedzi, i nic więcej.

- Na górę? - Zaproponowałam, a Nakita rozpoczęła się, potem ja, a

na końcu Barnaba, najprawdopodobniej wciąż myśli o swej duszy lub o

jej braku. Ktoś grał muzykę zbyt głośno i szybko wzrosła jak

wchodziliśmy na górę.

Ominęliśmy drugie piętro i ruszyliśmy w górę ostatnich schodów.

Muzyka pochodziła z trzeciego piętra. To uderzyło we mnie, bas

połączony z gitarą i kiepski wokal gdy wspinaliśmy się. Moja ciekawość

zamieniła się w grymas twarzy gdy zdałam sobie sprawę, że agresywna

muzyka pochodziła z mieszkania, przy którym zatrzymała się Nakita. C3,

apartament w rogu, na poddaszu. Poszłam nie mówiąc, że mamy Tammy

prawdopodobnie nie było w domu.

Nagle czując wątpliwości wytarłam ręce w moje jeansy. Nie miałam

pojęcia, co mogłabym powiedzieć, żeby nie brzmieć na szaloną. Mnie nie

obchodziło czy brzmiałam na szaloną w tym momencie. Pamięć jak dwoje

z nich umiera była zbyt straszna, by podjąć prawdziwe ryzyko.

- Więc? - Nakita podpowiedziała.

- To jest zły plan. - Powiedział Barnaba, ale oparł się obok mnie,

dzwoniąc i pukając do lakierowanych drzwi.

Plan? Kto mówi o jakimś planie? Ja nawet nie mam planu!

Pomyślałam w panice gdy pies zaczął dziko szczekać, a cienki pasek

światła pochodzącego z pod drzwi przyćmił gorączkowe skrobanie łap.

Zza drzwi rozległ się głos dziecka mówiącego by pies się zamknął, a

następnie, z serią muzyki, otworzyły się drzwi.

- Tak? - Powiedział Johnny, ledwie patrząc w górę znad gry w ręce,

gdy Seether w "Fake It" strzelił, jedną stopą odsuwając żółtego psa. Wciąż

był ubrany w swoje szkolne ubranie, koszulkę polo i czarne Dockersy nie

pasując do otoczenia nieposprzątanego pokoju dziennego za nim z

brudnymi naczyniami na niskim stoliku do kawy.

Przylegający pokój stołowy nie był znacznie lepszy, stół przykrywało

czymś co wyglądało jak podręczniki z college'u.

Na prawo była otwarta kuchnia, tuż przy wąskim przejściu.

Zbladłam na wspomnienie pokoju w płomieniach, a moje oczy poszły do

sufitu, przypominając sobie piękne, śmiertelne loki złota i czarni i piekące

gorąco w moich płucach kiedy Johnny umierał w moich ramionach.

Dziś wieczorem? Zastanawiałam się, wystraszona. Tak musiało być.

Wizja była bardzo czysta. „Jest twoją siostrą” w końcu powiedział

Barnaba odkąd ja zagubiłam się w przerażeniu ze wspomnień.

Wciąż grając w swoją grę, Johnny odsunął się do tyłu.

- Tammy! - Wykrzyknął ponad muzyką.

- Twoi przyjaciele są tu! - Z głową w dół, podszedł do pokoju z lewej.

W kuchni, zaczął dzwonić telefon. Pies, wciąż szczekał. Nie wiedząc, co

zrobić, wszyscy staliśmy w drzwiach.

- Wchodźcie. - Johnny powiedział, odchodząc do tyłu i zabijając

ninja w tym samym czasie, a następnie głośniej krzyknął. - Tammy! - Nie

patrząc w górę, przesunął się do swojego pokoju i zamknął drzwi.

Patrzyłam na dwoje z nich, a następnie na pusty pokój.

- Czy mamy iść? - Barnaba przesunął się do przodu. - Chciałbym. -

Powiedział, ustawiając się tuż za progiem. - W przeciwnym razie, jak

tylko nas zobaczy, trzaśnie nam drzwiami w twarz.

- Trochę wiary, Barnaba. - Powiedziałam gdy przesunęłam się za

Nakitą i stałam nogami tylko na linoleum, które zaczynało się w kuchni.

- Mam mnóstwo wiary. - Powiedział Upadły Anioł kiedy pochylał

się i wywabiał psa bliżej. - Wierzę, że jest to zły pomysł. Ona nie będzie ci

wierzyć. Będzie myśleć, że jesteśmy stuknięci. Ma zamiar zadzwonić na

policję, jeśli nie będzie ocalona, a jeśli nie zadzwoni, to ucieknie.

Zmarszczyłam brwi, patrząc na drzwi. Nie wydawało się słuszne

zamknąć je.

Nakita przesunęła się by stać jeszcze głębiej w kuchni, ustawiając

się, tak że mogła zobaczyć całe główne pomieszczenie.

- Jest bardzo głośno tutaj. - Powiedziała, patrząc na telefon, który

wciąż dzwonił. Może spalone stereo będzie tym co się zapaliło. Zaczęłam

się zastanawiać, jak tych dwoje przeżyło nawet tak długo, kiedy z

powrotem z sypialni przyszedł sfrustrowany. - Powiedziałam, żebyś to

odebrał Johnny?

Głośność muzyki gwałtownie spadła o połowę. Trzy sekundy

później, drzwi naprzeciwko pokoju Johnnego otworzyły się a Tammy

wyszła, kołysząc włosami, kiedy podreptała do salonu i zaczęła rzucać

poduszkami z kanapy szukając telefonu.

- Gdzie jest ten cholerny telefon? - Wymamrotała, wyrywając go. Jej

oczy były zwężone i wyglądała na szaloną. Obrócił się, ona podskoczyła i

zatrzymała się, widząc nas stojących w kuchni, Barnaba nadal skulony

kiedy potarł uszy pieska. Telefon w ręku zadzwonił ponownie, zdawał się

wyszarpnąć ją z jej zaskoczenia.

- Och, nie. - Powiedziała, zauważając mnie. - Wynoś się! -

Krzyknęła, machając swoją rękę na mnie. - Johnny! Nie powinieneś

pozwolić na to by weszli!

- To do ciebie! - Przyszedł jego ukryty głos. - Nie jestem twoim

głupim sekretarzem.

Ciemne emocje, zaczęła mieć dla nas, zatrzymując się, gdy zdała

sobie sprawę, jak bezbronna była. Trzymając telefon jak broń, warknęła:

- Wynoś się. - Przed otwarciem kciukiem linii telefonicznej.

- Halo? - Powiedziała, patrząc na nas stojących. - Przykro mi, panie

Tambu. Johnny pod głosił, kiedy byłam w łazience. Jest na dole. -

Zmarszczyła brwi. - Powiedziałam, że przepraszam! - Powiedziała, i

odłożyła go. Drżąc, stawiła nam czoła. - Powiedziałam wam żebyście się

wynosili! - Mówiła głośno, ale patrzyła przerażona, co mnie zdziwiło,

dlaczego nie powiedziała swojemu sąsiadowi że byliśmy tutaj.

- Tammy, po prostu posłuchaj. - Powiedziałam, myśląc, że

pozostawienie otwartych drzwi może pomogło. - Nie zamierzamy cię

skrzywdzić. Jesteś w tarapatach.

- Jestem w tarapatach? - Tammy wskazała telefonem na nas. - Nie

ja jestem jednym z włamywaczy! Wynoś się lub zadzwonię na policję!

Ale jeszcze tego nie zrobiła, więc nie wydaje mi się że to zrobi. W jej

pokoju muzyka przesunęła się na mroczniejszą, bardziej niebezpieczną.

Barnaba wstał od pieszczonego psa, wyglądając spokojnie i swobodnie,

jak wokalista z boys bandu.

- To zajmie im czterdzieści minut, aby dotrzeć tutaj. - Powiedział,

jego głos był kojący, piękny. - Jeśli nas wysłuchasz, zostawimy was w trzy.

Tammy przełknęła ślinę, a Nakita przewróciła oczami na efekt jaki

miał na nią.

- Kim jesteś? - Spytała go. - Nie było Cię w autobusie.

- Barnaba. - Uśmiechnął się i prawie jęknęłam, gdy oczarował ją.

Dobry żal, on był w tym lepszy niż Nakita i ja razem wzięte, a mimo to

nadal miał wątpliwości czy możemy coś zmienić.

Nakita przesunęła się do przodu.

- Staramy się pomóc. Twoja dusza jest bezpieczna, ale nie życie.

Wyraz Tammy natychmiast cofnęła się do nieufności.

- Nakita! - Niemal syknęłam na nią. - Mogłabyś przestać gadać o

duszy! Każdy myśli, że jesteśmy świrnięci kiedy mówisz o duszach, jakby

były równie powszechne jak telewizor.

Spojrzała na mnie niewinnie.

- Ale one są.

- To nie znaczy, że masz o nich mówić! - Powiedziałam,

zdenerwowana.

Tammy przygląda się nam między spojrzeniami na drzwi, z

telefonem nadal w ręku.

- Czy moja mama wysłała was? Czy to jej wypaczony sposób

kontrolowania mnie? - Zapytała. - Boże! To jak państwo policyjne.

Możesz powiedzieć jej żeby trzymała się z dala od mojego życia! Nie

jestem dzieckiem!

Jej mama? Chciałabym.

- Twoja mama nie wie, że tu jesteśmy. Powiedziałem, myśląc, że to

pomoże.

Barnaba wyrzucił zabawkę psa, a maleństwo zerwało się po nią.

- Czy to Soap Scum? - Zapytał, a ja patrzyłam, aż zdałam sobie

sprawę, że mówił o muzyce.

- Tak. - Tammy powiedziała, ponownie tracąc agresywną postawę. -

Słyszałeś o nich?

Uśmiechnął się.

- Widziałem ich na koncercie w Chicago, tuż przed tym jak

perkusista zmarł na atak serca.

Nakita prychnęła.

- Czy byłeś tam w celu zapobiegnięcia skoszenia?

Barnaba zmarszczył brwi, biorąc zabawkę psa gdy zwierzę

wskoczyło mu na kolana.

- Nie. Byłem tam jako jeden z dzieciaków na widowni.

- Zapobiegnięcia skoszeniu? - Tammy wyszeptała. Spojrzała na

telefon w ręku i cofnęła się o krok. - Kim wy staracie się być? Ponurymi

Żniwiarzami?

- Nie. - Nakita powiedział zanim ja mogłam powiedzieć, żeby się

zamknęła. - Jesteśmy Żniwiarzami Ciemności. - Zawahała się, po czym

dodała: - Myślę, Madison, że jeśli chcemy ratować życie, to jesteśmy

technicznie Żniwiarzami Światła?

- Nie. - Powiedziałam, martwiąc się o wyraz Tammy. Który szybko

stał się kwaśny. Było zbyt wielu ludzi, niszczących ją, a ja nie mogłam

powiedzieć, dlaczego tu jestem. - Tammy, dwie minuty. - Powiedziałam. -

To jest to. Możesz wysłuchać nas przez dwie minuty, i wyjdziemy. Wiem,

że to wygląda dziwnie, ale staramy się pomóc. Jeśli nie posłuchasz mnie,

umrzesz dziś w nocy. Johnny, też.

Jej wyraz zbladł a Barnaba pochylił się ku mnie.

- Uh, to nie było najlepszą rzeczą do powiedzenia. - Wyszeptał.

Tammy wskazała gwałtownie.

- Wynoś się! - Krzyczała. - Wynoś się, albo dzwonię na policję! -

Była szalona a ja potknęłam gdy Barnaba wziął moje ramię i wyciągał

mnie z powrotem.

- Tammy, się spali! - Powiedziałam głośno, nie troszcząc się, czy

zabrzmiało to szalenie, czy nie. Horror był zbyt realny. - Obserwowałam

was oboje jak umieracie. Musisz opuścić to miejsce dzisiaj. Wystarczy

pójść gdzieś indziej! Gdziekolwiek

- I myślisz, że mówienie o duszy sprawia, że brzmię jak szalona. -

Powiedziała Nakita.

- Wynoś się! - Tammy krzyczała, a Johnny otworzył drzwi, patrząc

na nas z jednym okiem przez szparę.

- Powiedziałem wam, że to się nie uda. - Powiedział Barnaba,

zwiększając swój nacisk na mój łokieć gdy pociągnął mnie z powrotem o

kolejny krok.

- Dobra, dobra! - Powiedziałam, zakłócając. Byliśmy obok lodówki i

złapałam małą karteczkę z niej, na której miała listę zakupów. Mały

ołówek przymocowane do niej obrócił się i złapałam go. - Mam zamiar

dać ci numer. - Powiedziałam, pisząc go. - Zadzwoń do tego chłopaka,

dobrze? Jego nazwisko to Shoe. Jest w stanie Iowa. Pomogłam mu w

ubiegłym miesiącu. Cóż, pomagałam jego koledze Aceowi, ale Ace jest w

szpitalu psychiatrycznym, więc porozmawiaj z Shoe. - Powinnaś w tej

chwili się już zamknąć, Madison.

- Jesteś jak cholerna Mary Poppins, co? -Tammy powiedziała

sarkastycznie, wyraźnie czując się odważniejsza teraz, kiedy

przesuwaliśmy się w kierunku drzwi.

- Po prostu zadzwoń do niego. - Powiedziałam. - Miał być oskarżony

o zabicie trzech osób, gdy jego przyjaciel wpuścił, wirusa komputerowego

do systemu szpitala i pozmieniał go. Udało nam się to naprawić. Staramy

się pomóc, Tammy!

Stała z rękami skrzyżowanymi, telefonem schowanym przy niej.

- Jesteś szalona.

Wpadłam na Nakitę, a ciepło holu wsiąkało we mnie.

- Zadzwoń do niego, dobrze? I tu jest numer mojej komórki.

Zadzwoń do mnie jeśli będziesz chciała porozmawiać

- Tak czy inaczej, ona nie będzie żyła, kiedy słońce wstanie. -

Stwierdziła sucho Nakita a ja wzięłam głęboki oddech, czując jak moje

pięty zdzierają dywan w przedpokoju.

- Zadzwoń do Shoe. - Powiedziałam, rzucając notatnik na podłogę

między nami. - Załóż że nie jestem szalona. Albo nie dzwoń, nie obchodzi

mnie. Po prostu nie bądź tu dzisiaj. Ty lub Johnny. Wiem, że to Cię

zaboli, ale zabierz go ze sobą, kiedy pójdziesz do kina, lub na lody, czy

cokolwiek innego. Po prostu nie bądźcie tutaj! Musicie mi uwierzyć,

Tammy! Tu będzie pożar!

Była bardziej pewna siebie teraz, gdy byliśmy w holu. Johnny stał z

szeroko otwartymi oczami za nią, a pies stał machając ogonem, z zabawką

w pysku. Tammy spojrzała na nas, ale to był Johnny, który podniósł

kawałek papieru z numerem telefonu. Z pchnięciem, zatrzasnęła drzwi

wejściowe przed naszymi twarzami. Uderzenie echem odbiło się w

korytarzu. Z wnętrza, muzyka popłynęła jeszcze głośniej.

- To udało się. - Powiedział ponuro Barnaba, z rękami w

kieszeniach.

Rozdział 5

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: Tempted-Hell

Zamykając mój telefon, schowałam go, chcąc wysłać wiadomość

„DO ZOBACZENIA PÓŹNIEJ, DZIĘKI” do Josha po jego wiadomości, że

był w drodze do łóżka ale chciałam dać mu trzydzieści minut przed

spróbowaniem wymknąć się. Rzuciłam okiem na Barnabę siedzącego

obok mnie między zewnętrzną ścianą pralni a kontenerem na śmieci.

Jeżeli tu byłaby dziewiąta, to była jedenasta w domu. Spędziłam tu już

godzinę przed swoją godziną policyjną. Nie wiedziałam kiedy miał zamiar

wybuchnąć ogień ale Tammy była poza mieszkaniem w moim pierwszym

widzeniu, więc to było prawdopodobne, że wydarzy się to gdzieś między

dziewiątą a północą, czasu miejscowego. To byłoby właśnie moje

szczęście, gdyby ogień został wzniecony gdy przekonywałam mojego tatę,

że idę spać.

Teraz, Tammy i Johnnego nie było. Barnaba i ja obserwowaliśmy,

aby upewnić się, że tak pozostanie. Po drugiej stronie ulicy, kompleks

apartamentów tętnił życiem ze zbyt wieloma światłami i dźwiękami

telewizorów. Z pralni, mogliśmy oglądać samochód policjanta, którego

Tammy wezwała, pozostawiony około godziny temu. Trzeba było im

prawie trzech godzin, aby pokazać się i czterdziestu minut by wyjść, przy

okazji policjanci śmiali się z historii Tammy gdy dostali się do ich pojazdu

i odjechali, co był bardzo smutne, ponieważ troje szalonych ludzi było

nieproszonych w jej domu, a ona nie była nawet brana na poważnie.

Tammy i Johnny wyszli zaraz po policji. Johnny marudził, gdy ona

ciągnęła go po chodniku kiedy słońce zaszło i przestraszona, wsiadła do

samochodu swojej przyjaciółki Jennifer z wgniecionymi drzwiami.

Powinnam czuć ulgę, że posłuchała mojej rady i wyszła, ale strach, że

mogą wrócić pozostawił mnie napiętą i zaniepokojoną.

Było ciemno, światła z samochodów między nami a kompleks

apartamentów tworzył ruchome punkty jasności w noc w pewien sposób

przygnębiającą. Nakita była na zewnątrz robiąc przelot nad obszarem.

Moje plecy były oparte na czerwonej cegle, a moje kolana były zgięte

prawie pod brodę gdy kołysałam mój amulet na srebrnym łańcuszku,

bezczynnie koncentrując się na tym by zmieniać jego formę. Była to

umiejętność, której uczyła mnie Nakita.

Tęskniłam za Joshem.

- Barnaba. - Powiedziałam cicho, czując go, siedzącego obok mnie. -

Masz duszę. Jak możesz nie mieć?

Milczał, patrząc, jak bawiłam się błyszczącym czarnym kamieniem,

czarnym bezpiecznie zamkniętym w obramowaniu z drutu. Skupiłam się

na modulacji światła zginając je wokół niego aż wyglądał jak mały srebrny

krzyż z czarnym kamieniem w centrum.

- Jesteś najlepszy z nas. - Powiedziałam, patrząc na mój amulet.

Byłam zadowolona z rezultatu, choć nadal czułam go jako owalny, rzeką

światła przemyty kamień w moich palcach. - Bez skazy i piękny. Musisz

mieć duszę.

- Anioły nie zostały stworzone na ziemi. - Powiedział. - Tylko ci z

ziemi mają dusze.

- Dobra, ale zrezygnowałeś z nieba dla ziemi. - Powiedziałam, nie

wierząc, że Bóg byłby tak okrutny. Ale z drugiej strony, wyglądał jakby był

skazany na mnie.

- Być może oznacza to, że naprawdę należysz tutaj. Że miałeś duszę

cały ten czas i po prostu nie wiedziałeś. To nie tak że wszyscy Aniołowie

patrzą lub działają tak samo. Jeśli to nie jest dusza, która nas wyróżnia, to

co to jest?

W ręku krzyż stopił się w parę czarnych skrzydeł anioła. Barnaba

milczał, patrząc na nie, a potem mruknął.

- Ja opuściłem niebo, bo zabroniono mi powrotu nie dlatego, że

byłem obdarzony duszą.

Dar, pomyślałam. Ja zwątpiłam nawet czy przeszkadza mu, że może

nie mieć duszy, aż Nakita powiedziała, że skrawek z moich wspomnień,

które ukradły mi czarne skrzydła, wspomnienie strachu przed

ciemnością, śmiercią, końcem wszystkiego.

- Nakita powiedziała, że zostałeś wyrzucony, bo pokochałeś ludzką

dziewczynę.

Tylne drzwi do pralni zaskrzypiały otwarte i pracownik kliknął

klęknięciem na zewnątrz, żeby upewnić się że drzwi były zamknięte przed

wyruszeniem do jednego z pobliskich samochodów. Milcząc, patrzyliśmy,

aż jej czerwone Pinto zaryczał z życiem i opuścił hotel.

- Czy to prawda? - Spytałam w ciszy. Barnaba nie powiedział nic, z

szczęką zaciśniętą, a jego oczy wyglądały w ciemności jak czarne. Nagle

zakłopotana, zostawiłam skrzydła anioła cofając je do bardziej znanej

wizji gładkiej skały. - Przykro mi. - Wyszeptałam. - Teraz się zamknę.

Boże, co robię, wtrącając się do jego przeszłości? Może on wyglądać

na mój wiek, ale był ponad trzy tysiące lat starszy od moich siedemnastu.

I bardzo nie chciał dzielić niczego ze mną.

- Nie było wtedy Strażników Czasu. - Powiedział nagle a ja

podskoczyłam choć jego słowa były bardzo miękkie, prawie

niedosłyszalne w pobliżu brzdąkającego ruchu drogowego. - Żniwiarze

byli wysyłani przez Serafinów, tak jak robią to teraz dopóki rzeczy, nie są

rozliczane z tobą. Powiedziano mi, że mam zakończyć życie dziewczyny,

której dusza umrze. Duma miała uniemożliwić jej proszenie o

wybaczenie. Barnaba przeniósł ciężar, ręce splatając luźno na złączonych

kolanach, ale oczy nie patrzyły na tył kontenera. Stary wyraz twarzy był

przerażający.

- A ziemia była tak świeża wtedy. - Powiedział, wygładzając linie w

jego twarzy.

- Nie ta cementowa, węglem zanieczyszczony węgielek, którym się

stała. To było prawie tak, jakby energia tworzenia jeszcze dzwoniła w

skałach i rozlegał się szum pszczół, lub oddech dziecka na progu stawania

się kobietą, kobietą tak doskonałą, że niebo było skłonne do ucięcia jej

krótkiego życia, aby przynieść jej duszę z powrotem do nich bez skazy.

Zdusiłam w sobie dreszcz, przestraszona, co mógł powiedzieć.

- Ona spała w polu. Moja Sara. - Westchnął, a ramiona złagodniały

gdy mówił jej imię, nadając mu dziwny akcent. - Miała na imię Sara, i

nigdy nie widziałem niczego piękniejszego w całym stworzeniu. - Jego

głowa opadła. - Powinni oni wysłać kogoś silniejszego.

Chciałam dotknąć jego ramienia, ale nie zrobiłam tego. Jak mogłam

nawet udawać, że rozumiem? On by mnie wyśmiał.

- Nie mogłem tego zrobić. - Powiedział, z głową w dole. – Ja… nie

zdecydowałem się. Wybrałem. - Dopiero teraz skręcił się by na mnie

spojrzeć, przerażając mnie intensywnością w jego spojrzeniu. - Jej dusza

była nadal żywa i piękna. Wydawało się, błędem jej zabranie. Obudziła się

a ja stałem nad nią z moją kosą obnażoną. Była tak przerażona. Nie

chciałem jej doskonałego piękna pamiętając brzydotę, gdy wyszła z ziemi,

więc skłamałem. Powiedziałem jej, że jest bezpieczna, i dotknąłem jej,

czując jej drżenie. Ona mi nie uwierzyła. Nie powinienem był jej dotykać.

Może byłbym w stanie to zrobić, gdyby nie czuła strachu.

Uśmiechał się teraz, jak do ulubionych wspomnień.

- To że ona mi zaufała, gdy powiedziałem jej, że nie zrobię jej

krzywdy uderzyło mnie do rdzenia. Ja nie mogłem zdradzić, jej zaufania,

a moje kłamstwo stało się prawdą. - Oczy Barnaby zaostrzyły się w

rogach, a jego splecione ręce oddzieliły się i zostały wciśnięte w brudny

cement. - Drugi Żniwiarz przyszedł pod koniec, i co mogłem zrobić, to

walczyć z nim, pobiłem go, i wysłałem z powrotem uszkodzonego by

został uzdrowiony ponownie w kuźniach nieba.

Jego wypowiedź była smutna, gdy spojrzał na brudne ulice, widząc

przeszłość.

- Jej los zmienił się w ciągu jednego dnia, bo uratowałem jej życie. -

Oczy skierował na mnie tak jakbym mogła temu zaprzeczyć, ale nie

mogłam powiedzieć nic. - Ona zrozumiała, te wartości, gdy uratowałem

jej życie, a jej dusza została odnowiona. Niewinną zostawiłem ją, aby

powiedzieć Serafinom, że los może ulegać wpływowi i zatrzymać

koszenie. Nie chcieli słuchać, wysyłając trzeciego Żniwiarza pomimo, że

błagałem ich. Ona by umarła, gdyby nie Anioł Stróż, który miał być z nią

w tym czasie. Zgromadzili się wokół niej. Całe jej życie, oni skupili wokół

jej duszy. - Oczy wydały się zmieszane. - Nigdy nie rozumiałem dlaczego.

Teraz zastanawiam się co by było gdybym był tam, aby uratować jej życie,

po tym jak uratowała jej własną duszę.

Moje usta rozchyliły się i zastanawiałem się, czy Sarah była

pierwszym Aniołem Stróżem. Ale to, co mną wstrząsnęło to, to że zmienił

los człowieka wcześniej i nadal nie chciał uwierzyć, że można to zrobić

ponownie. Może dlatego, że działo się to tak rzadko.

Z przechyloną głową, Barnaba spojrzał na mnie, jego oczy nadal

trzymały jego miłość do niej.

- Ja nie chciałem opuścić jej po tym, nawet gdy jej dusza pozostała

nienaruszona i czarne skrzydła nie mogły jej znaleźć, kiedy umarła. Tak

więc wyrzucili mnie z nieba. - Jego twarz stawała się, coraz twardsza, gdy

rzucił kamień, by skoczył po parkingu. - Było warto.

Wysłałam mój wzrok na ruchliwą drogę i jasno świecący kompleks

apartamentów.

- Pozostałeś z nią do końca jej życia?

Słaby dźwięk syreny przyszedł od pobliskiej autostrady

międzystanowej. Barnaba był uśmiechnięty, chętnie, miękkim

uśmiechem, którego nie sądziłam, że kiedykolwiek widziałam wcześniej.

Wyglądał dla mnie na siedemnastolatka. Zastanawiałam się, jak on

uporał się z tak młodym wyglądem przez całe życie Sary. Ale ludzie nie

zmieniali się wtedy bardzo przed czterdziestką.

- Tak. Byłem. - Powiedział, pozornie zakłopotany.

- I mówisz, że nie masz duszy. - Powiedziałam sucho, gdy

wrzuciłam odprysk cementu do kontenera by usłyszeć jak zadzwonił. -

Dobry żal, Barnaba, jeśli dusza jest tym, co pozwala nam kochać, to masz

swoją.

Otworzył usta, jakby na znak protestu, ale potem zatrzymał się, a

jego wzrok był po drugiej stronie ulicy, gdy syreny nie znikały, ale były

coraz głośniejsze.

Moje serce wydało uderzenie i spojrzałam na zegarek. Była prawie

dziewiąta trzydzieści, ale jeśli były kłopoty, Nakita powiedziałby nam o

tym.

- To wygląda dobrze dla mnie.

Powiedziałam, a następnie zasysałam oddech, gdy dźwięk

tłuczonego szkła przyszedł głośno w ruch i języki ognia lizały okna na

trzeciej kondygnacji, szukając nieba.

- Barnaba. - Zawołałam, podrywając się. Moja ręka złapała amulet,

spojrzałam na ulicę na wozy strażackie a samochód policjanta zaryczał.

Niech to szlag, to się dzieje. Gdzie Nakita?

- No to idziemy? - Barnaba powiedział zmęczonym głosem, i

wyszliśmy zza kontenera.

- Tammy nie wróciła, czy tak? - Spytałam, niemal gorączkowo. Nie

wytrzymałabym wtedy, gdyby wszystko było na nic. - Barnaba, ona tam

jest?

- Nie. Ona tam jest, ale nie w środku. Johnny, również. -

Powiedział, a jego oczy były srebrne przez chwilę, kiedy dotykał tego co

boskie, i moje ramiona złagodniały.

- Twoje ostrzeżenie wydaje się, że zmieniło jej los ponownie, jeśli

nie uratowało jej duszy.

- Nie miałam widzenia by zobaczyć to. - Powiedziałam, i zaczęliśmy

iść w kierunku ruchliwej ulicy, będącej dwukrotnie bardziej

niebezpieczną teraz, gdy było ciemno.

Było przejście dla pieszych, i Barnaba ustawił nas pod kątem do

niego.

- Może jej dusza nie jest bezpieczna jeszcze. - Barnaba powiedział.

- Być może. - To że dusza Tammy nadal może być zagrożona nie

było dobrą myślą. Barnaba pchnął przycisk skrzyżowania, wierciłam się,

chcąc by przeniósł mnie przez jezdnię, ale to byłoby trudne do

wytłumaczenia. Mieliśmy czas. Jeśli Tammy i Johnny są na zewnątrz

budynku, mieliśmy czas. Może teraz ona mnie posłucha. Jeśli Johnny nie

umrze, wtedy nie machnęłaby się na życie, czy tak?

Nakita, pomyślałam, zamykając oczy i zatrzymując się przez znak

błyszczący w poprzek sześciu uliczek, ale okrzyk Barnaby spowodował, że

nagle otworzyłam oczy a moja uwaga roztrzaskała się. Moje umysłowe

wezwanie Nakity wypełniło powietrze i rozbiło niepostrzeżenie.

- Czarne skrzydła. - Barnaba powiedział, jego oczy były szeroko

otwarte.

Moje palce zaciskały się na moim amulecie, a ja podążyłam za jego

ręką, wskazującą na drugą stronę ulicy. Moje kolana wydawały się chwiać

gdy doszłam do oświetleniowego słupa. Czarne skrzydła. Padlinożercy

zagubionych dusz. Jeżeli byli tu, to tam prawdopodobnie był Żniwiarz

Ciemności na polowaniu. A jeśli był polujący Żniwiarz Ciemności, to

Żniwiarz Światła nie był daleko w tyle. Cholera, Ron miał widzenie i

wysłał kogoś?

- Myślisz, że jest tutaj dla kogoś innego? - Szepnęłam, a Barnaba

potrząsnął głową gdy śliskie czarne płachty sunęły jak płaszczki nad

kompleksem apartamentów. Z boku wyglądały jak lśniące, srebrzyste

linie, a większość ludzi, widząc je, myślała, że to wrony. Chciałam

uwierzyć, że to zbieg okoliczności, ale dla serca bardziej prawdopodobna

była prawda że Serafinowie zdecydowali, że zrzuciłam to zbyt daleko i

wysłali profesjonalistów. A ja byłam, zatrzymana po niewłaściwej stronie

ulicy.

Barnaba wcisnął przycisk przy skrzyżowaniu ponownie. Wozy

strażackie były przyczyną pewnie nieporozumienia, a światło się nie

zmieniało. Tammy była tam w tym tłumie, z pół tuzina czarnych skrzydeł

krążących nad głową.

- Barnaba, musimy się dostać tam! - Powiedziałam, w desperacji

gdy ludzie zaczęli uciekać z mieszkań zabierając w swoich ramionach psy,

koty, wieże stereo, telewizory. Strażak był przy drzwiach zatrzymując

ludzi przed powrotem a więcej jak część jego załogi udała się w celu

zabrania maruderów. A ruch samochodów między nami wciąż się

zwiększał.

Boom ten dźwięk pogrążył mnie, z otwartymi ustami, gdy ogromny

ogień trawił jeden narożnik kompleksu.

- Jej tam nie ma. - Barnaba powiedział, łapiąc mnie za ramię. -

Wiem o tym. Jej aura stawia ją na zewnątrz. Ona jest na zewnątrz,

Madison!

To był niewielki komfort. Spojrzałam w górę drogi, a następnie w

dół. Zapach płonącego budynku był gęsty, a czarny dym blokował

gwiazdy. Nie mieliśmy na to czasu.

- Chodźmy. - Powiedziałam nagle.

- Madison! Samochody! - Barnaba powiedział, ale ja już wykręciłam

się z jego uścisku i zsunęłam się poza krawężnik.

- Nakita! - Myślałam, próbując dotknąć jej umysłu, moja ręka

trzymała za amulet w uścisku śmierci, gdy pierwszy samochód zjechał na

róg z piskiem opon, dzwonienie samochodu obok niego, gdy zajechał do

zatrzymania dwa metry przede mną.

Przestraszona, wciąż szłam do przodu. Kierowca krzyczał na mnie,

ale trzy pasy ruchu zatrzymały się w przerażającym dźwięku rogów płóz, i

chrzęstu plastiku.

Moje tempo wzrosło gdy podwójny obraz domu Josha na ciemnej

opuszczonej ulicy pokrył się z moją rzeczywistością, wozami strażackimi i

trzypiętrowym kompleksem apartamentów. To było Nakity. Chciałabym

jej sięgnąć. Co ona robi w domu Josha? Czeka na niego?

On czyści zęby, Madison, przyszła Nakity znudzona myśl do moich

jako że widziałam jej oczami a ona widziała przez moje, nasze połączenie,

było mocne. Może to był czas.

Mieszkanie znajduje się w ogniu! Myślałam, do niej, ale ona była już

na jawie, bo dostrzegła moją rzeczywistość od innego samochodu

trzaskającego na hamulce tylko na tym kończąc, że popchnął do przodu o

kolejne trzy stopy, prawie uderzając mnie. Czułam Barnabę trzymającego

mój łokieć, przesuwającego mnie na mojej drodze, aby uniknąć innego

samochodu.

- Madison, nie idź tam! - Krzyknęła w myślach.

Przestraszona, zastanawiałam się, czy mogę wejść do płonącego

budynku i będzie dobrze. Byłam martwa. Nie musiałam oddychać. Jej

tam nie ma, ale są czarne skrzydła.

- Nakita, potrzebuję Cię!

Patrzyłam jak Barnaba zawahał się przy krawężniku, aż wzięłam

krok naprzód. Nakita zobaczyła czarne skrzydła moimi oczami i panika

zmroziła nas obie pamięcią bólu bycia zjedzonym żywcem. Trzymałam

mocniej amulet. Czarne skrzydła nie widziały mnie tak długo, jak go

nosiłam. I byłam bezpieczna. Byłam bezpieczna, do cholery! Ale trudno

było przejść pod nimi.

- Idę! - Nakita zawołała i podwójne widzenie zniknęło.

Wzięłam głęboki oddech, przyciągając do siebie z prawie

odrętwieniem. Barnaba trzymał mój łokieć. Przechodząc na poziom

hałasu za nami, zbladłam. Zatrzymane samochody były wszędzie. Dobrze,

że służby ratownicze, już tutaj były.

- Dzięki, Barnaba. - Szepnęłam, wiedząc, że prowadził mnie przez

to.

- Nakita była przy Joshu. Ona jest na jej drodze. Nie zamierzam

pozwolić Ciemnemu Żniwiarzowi zabić Tammy. Ja nie chcę!

- A ja nie pozwolę Żniwiarzowi Światła dać jej Anioła Stróża. -

Powiedział Barnaba gdy jego dotyk spadł ze mnie.

- Nie tym razem. Ja ocaliłem Sarah. Może po prostu trzeba się

bardziej starać. Jak ty?

Siła jego słów mnie uderzyła, i odwróciłam się, zaskoczona, jego

zaciśniętą szczęką. On zawsze mnie wspierał, ale nigdy nie wyglądał na

tak zdeterminowanego. To musiało być wspomnienie Sary.

- Dziękuję. - Szepnęłam, a on odwrócił się, pozornie zakłopotany.

Moją uwagę poszła z ramienia do światła wśród przerażonych ludzi

gromadzących się na parkingu przy apartamentach. Złapałam błysk

amuletu, to nie była fala dławiącej czarni.

- Patrz, to Nakita. - Powiedziałam, z piekącymi oczami gdy

rozpoczęłam tę drogę. Dopiero Barnaba szarpnął mnie do zatrzymania.

- To nie jest Nakita. - Barnaba powiedział, jego wypowiedź była

zabarwiona niepokojem. - To Żniwiarz Ciemności!

Moje oczy przebiegł do tłumu, nie widząc nic, a następnie wróciły

do Barnaby.

- Gówno. - Szepnęłam, czując miękkość w kolanach.

- Jesteśmy w tarapatach. Spójrz, tam jest też Żniwiarz Światła. Co w

krwawym niebie się dzieje? Serafinowie wiedzą, że jestem tutaj! Dlaczego

oni ingerują?

Ale było oczywiste, dlaczego. Ja naprawdę zawiodłam go przy

ratowaniu życia Tammy.

Barnaba zacisnął usta razem, oglądając pięknego Żniwiarza Światła

stojącego z przodu budynku, z rękami na jej biodrach gdy wyglądała po

kupiecku przy ognisku, ponieważ jeszcze nie zidentyfikowała, kim jest ten

kogo tutaj, miała ocalić.

- To Arariel. - Powiedział sztywno. - Ona jest dobra. Jesteśmy w

tarapatach. Trzyma Aniołów Stróżów w kieszeni. A Żniwiarz Ciemności?

Jego też rozpoznaję. To Demus.

Sprawy wymknęły się spod kontroli. Oczywiście żaden ze żniwiarzy

nie znalazł jeszcze Tammy, i chociaż na drodze znalezienia jej przez aurę,

mogłaby być Arariel jeśli Ron miał widzenie i przekazał jego opis

swojemu Żniwiarzowi Światła. Jestem pewna, że Żniwiarz Ciemności

miał jej opis teraz także dzięki Serafinom. A to, co bolało mnie

najbardziej to że Serafinowie spisali moja próbę na straty nie dając mi

szansy. Próbowałam to naprawić! Nie mieli prawa domagać się Żniwiarza

Ciemności jeszcze. Jeszcze nie!

Ale moja nadzieja zblakła. Może machnęli ręką na moje pomysły?

- Może uda mi się zmienić rezonans Tammy. - Powiedziałam, ledwo

słyszalne słowa, ale wiedziałem, że słyszał mnie pomimo huku

samochodów pożarniczych i wzywania przestraszonych ludzi.

- Jeśli Ron miał widzenie przyszłości, to dał opis jego żniwiarzowi, i

jeśli mogę go zmienić, to będzie bezpieczna.

- Czy myślisz, że możesz? - Spytał, i skrzywiłam się. - To magia

Strażnika Czasu. Nawet ja nie mogę tego zrobić.

- Nie wiem, ale jeśli uda nam się być wystarczająco blisko niej,

można co najmniej osłaniać jej rezonans. - Ale Tammy myślała, że jestem

szalona, i zapewne uciekłaby, gdyby nas ujrzała.

- Warto spróbować. - Przez oczy Barnaby przemknęło srebro gdy

poruszył boskość. - Znaleziono ją. - Powiedział, kuląc się bliżej jakby

żniwiarze otaczający nas mogli odczytać jego myśli. - Ona się boi. Jest

sama. Nie jest na parkingu. Jest w alei.

Odwrócił się, a ja za jego wzrokiem na pobliskie miejsce

składowania sklepu samoobsługowego i rzędów jednopiętrowych

budynków oraz bram garażowych.

- Tam? - Zapytałam go. Wokół były głosy silników wozów

strażackich, a światła przyjazdów i odjazdów pojazdów służb

ratowniczych kładły cienie na nim gdy skinął głową.

- Czy widzisz jej aurę? - Zapytał mnie z kolei, a ja zamknęłam oczy,

starając się zrelaksować poprzez hałas i zamieszanie.

- Nie. - Powiedziałem. - Barnaba, nie sądzę, że mogę dowiedzieć się,

jak zmienić jej aurę. - Moje oczy otworzyły się by znaleźć go szukającego i

sfrustrowanego.

- Tylko się tam dostań i ukryj jej rezonans, nawet jeśli mamy usiąść

na niej by powstrzymać ją od ucieczki.

Pokiwał głową, ale gdy okazało się że się uda, zauważyłam błysk

amuletu. Zamarłam, piersi zdawały się zaciskać na widok rudych włosów

i niskiego wzrostu. Nigdy nie spotkałam żadnego z moich Żniwiarzy

Ciemności z wyjątkiem Nakity, ale przez jego nieziemskie piękno,

wiedziałam, że to musiał być Demus. A jak oglądałam go wyszukującego

w tym tłumie Tammy, gniew rozpalił się we mnie. To był mój żniwiarz.

Biorąc oddech, wyprostowałam się. Moje oczy nigdy nie opuściły

pięknego anioła, który wyglądał jakby po prostu wysiadł z łodzi z Irlandii.

Był jednym z moich żniwiarzy, i rękę trzymając na moim amulecie przy

ustalaniu napełniło mnie. Miał zamiar zrobić to, co powiedziałam.

- Idź ratować ją, Barnaba. - Powiedziałam, a on burknął, idąc za

moim wzrokiem i zobaczył Demusa.

- Idę pogadać z Demusem. Odwrócić jego uwagę przynajmniej.

- Demus? - Barnaba, patrząc wstrząsnął się, a jego wzrok przybiegł i

zatrzymał się na wyjeździe.

- Wiem, że jesteś Strażnikiem Czasu Ciemności, ale on jest tu w

celach biznesowych Serafinów. On nie będzie cię słuchać.

- Do diabła nie jest. - Mruknęłam. - Jestem jego szefem.

Barnaba zmarszczył czoło i oczy przesunął ze zmartwienia.

- Madison.

- Nie Madisonuj mi! - Zawołałam. - Nie mam zamiaru aby tam iść, a

ty też nie! Idź poszukaj Tammy. Ukryj jej rezonans przed żniwiarzami.

Ona cię lubi. Jestem jedyną o której ona myśli, że jest szalona. Mam to

gdzieś. To nie tak, że on może mnie zabić!

Barnaba zesztywniał. Osoby prowadzące psy i koty przerażone stały

między nami a Żniwiarzami Ciemności, krzycząc i gestykulując o ich

życiu zmarnowanym w płomieniach. Strażacy ignorowali ich i pracowali

najlepiej jak mogli, a policjanci starali się ich złapać, aby przeszli do

pobliskiego lodowiska. Dym kłębił się między nami, a kiedy opadł, Demus

odszedł.

Gówno, gdzie poszedł? Czarne skrzydła przeleciały nad nami i oboje

daliśmy nura, a zapach rozkładu i róż zdawał się złapać moje gardło.

- Madison. - Przyszedł znajomy krzyk, a my odwróciliśmy się i

zobaczyliśmy Nakitę przepychającą się przez przerażonych ludzi.

- Kto pilnuje Tammy?

Przypływ dumy przychodził i odchodził.

Dbała. Nakita dbała o Tammy. Gdybym mogła sprawić, że Żniwiarz

Ciemności stał się opiekuńczy, to może nie było to równie niemożliwe, jak

wszyscy mówili że było.

- Barnaba. - Powiedziałam, a jej szeroko otwarte oczy śmigały na

niego, jakby pytając, jak, kiedy stał obok nas.

- Nakita, bierzesz Arariel. - Powiedziałam, wskazując, następnie

zamrugałam, kiedy uświadomiłam sobie, że Żniwiarz Światła w czarnym

kombinezonie widział nas i miał swój miecz obnażony i czekał na nas z

uśmiechem.

- Nie pozwól jej przydzielić Tammy Anioła Stróża, dobrze? Barnaba

będzie krył rezonans Tammy i chronił ją. Ja porozmawiam z Demusem.

Nakita skinęła głową, z własnym uśmiechem pragnienia gdy ręką

trzymała swój amulet a w drugiej powołał do istnienia półprzezroczysty

miecz.

- Z przyjemnością. - Powiedziała, krocząc dalej, unikając strażaka

obojętnego na wszystko oprócz jego pracy. Smród popiołu podniósł się i

zerknęła przez niego, zadowolona, że nie musiałam oddychać.

Nigdy wcześniej nie widziałam tak wielu czarnych skrzydeł a

obrzydliwe, bezmyślne rzeczy wirowały przez dym, aby wyglądać jak

żywe. Barnaba wciąż stał obok mnie niczym stracony. Tak byłoby tylko

wtedy, gdy pozwolimy jej umrzeć.

- Czy chcesz iść znaleźć Tammy! - Zawołała a on spojrzał na mnie, z

chorym wyrazem twarzy.

- Jest za późno. - Powiedział, i moje serce wydało uderzenie. -

Spójrz.

Podążyłam wzrokiem za ramieniem wskazującym, aby zobaczyć

Tammy stojącą na szczycie jednego z dachów budynku magazynowego, z

otwartymi ustami i jej psem na ręce, wpatrującą się w ogień zjadający

przez dach dom. Demus był zaraz za nią w cieniu, patrząc jakby

porównując jej aurę gdy oczy przeszły w srebro. W mgnieniu oka między

jednym błyskiem światła i następnym, jego miecz był stworzony na nowo.

Pamięć o moim sercu waliła.

- Demus. - Krzyknęłam, rzucając się do biegu, omijając miejsca

gdzie ludzie płakali.

- Nie! - Mogłam poczuć szepty piór przez moją duszę jak

przypomniałam sobie koszenie, i strach gdy obudziłam się w kostnicy bez

możliwości zmiany stanu rzeczy, bez sposobu by wcisnąć przycisk reset i

dokonać lepszego wyboru. Tammy nie zasługiwała na to.

- Madison. - Barnaba krzyknął, ale uniknęłam obok

zdenerwowanego

człowieka

kłócącego

się

z

policjantem

i

kontynuowałam.

Demus podniósł miecz, z zaplanowaniem biorąc ją od tyłu, nie

zważając na mnie wychylał się na nią.

- Czekaj! - Krzyknęłam, ale on kołysał się, i uderzył w rejon Tammy,

przesyłając nam i jej psu rozrastający się cień między budynkami

magazynów.

Krzyczała, a jej pies zaszczekał wściekle, ale nikt z poza alei nie

słyszał tego. Jeszcze na ziemi, spojrzałam w górę. Szok Demusa stawał się

brzydkimi słowami. Jego oczy spadły do mojego amuletu, i podniósł

miecz ponownie.

- Musisz zrobić to lepiej niż, Żniwiarz Światła. - Powiedział, myląc

mnie z aniołem.

Cóż, to była jedna dobra rzecz, ale potem jego ramię zostało

opuszczone w płynnym łukowatym ruchu. Nacisnęłam z powrotem na

Tammy, krzywiąc się gdy przygotowywałam się na cios dla niej. Ja

mogłam przeżyć. Ona nie.

Ale czyste cięcie bożego szoku przeze mnie, zdawało się przebić

przez zgiełk i pomieszało na krótką chwilę. Moje oczy otworzyły się. To

był Barnaba, jego miecz powstrzymał cios Demus.

- Barnaba? - Żniwiarz Ciemności wyjąkał, wciąż trzymając swoje

stanowisko. - Myślałem, że przeszedłeś do półcienia. - Półmroku

Żniwiarzami – tak, nazywa się żniwiarzy – którzy nie pracują dla światła

ani ciemności, z nieufnością obserwowani przez obie strony. Zabijali

losowo, a przynajmniej nie bez powodu nikt nie chciał ich zobaczyć.

Z chrząknięciem, Barnaba pchnął go z powrotem.

- Jestem.

Jego głos był płaski, i znowu zajął jego stanowisko stojąc w mojej

ochronie, jego prochowiec mieszał się z dymem, jego ciemnymi oczami i

intencjami. Mszczący anioł, był piękny i niezachwiany. Sarah, było jej na

imię, pomyślałam, zastanawiając się, jak zdołała zaszczepić w nim to co

najlepsze z nas wszystkich.

Upadłam do tyłu gdy Tammy wygramoliła się spode mnie i przeszła

głębiej w zaułek. Jej psa już nie było, pobiegł w tłum z podkulonym

ogonem.

- Tammy! - Zawołałam, przewracając się na brzuch i chwytające jej

kostkę. Upadła, krzycząc jeszcze raz, ale przynajmniej ostrze Demusa

trafiło sycząc niewinnie nad głową, odwróciłam się do niej.

- Wstawaj! - Krzyknęłam na nią, i tym razem ona posłuchała, z

oczami szeroko przesuniętymi do tyłu, gdy przeturlała się na tyłek, aż

znalazła jasne pomarańczowe drzwi garażowe.

- Rozmawiałaś z Shoe? - Zapytałam. - Wierzysz mi teraz?

Jej oczy utkwione były w Barnabie i Demusie, i podskoczyła gdy

miecze skrzyżowały się i dźwięk rozległ się ponownie.

- Jesteś szalona! - Wykrzyknęła. - Szalona wariatka! Co to do

cholery jest z wami nie tak?

Demus kopnął Barnabę, wysyłając go do tyłu. Tammy dyszała gdy

Demus odwrócił się do niej, uśmiechając się złośliwie. Gorliwość w jego

wypowiedzi była ostrzeżeniem. To był ten, którego miałam przekonać do

części ze znaczeniem życia?

- A teraz umrzesz! - Krzyknął, śmiejąc się.

- Demus, przestań! - Zawołałam gdy wdrapałam się.

Wystrzeliłam rękę kiedy odwrócił się a jego ostrze cięło na prawo

przeze mnie. Błysk przeszedł przeze mnie jakby nieba mieszały się w

ramach, a następnie spłynęło do niczego, ponieważ rozpoznał mnie jako

jednego ze swoich i rzucił boski odwet. Moją głowę odrzuciło i wzięłam

oddech, czując, go aż do głębi płuc.

Demus krzyknął, a kiedy spojrzał, załamał ręce nad mieczem u jego

stóp gdy mrugał w szoku.

- Kim na perłowe stopy Gabriela, jesteś?

- Jestem twoim szefem! - Powiedziałam jeszcze czując mrowienie

po uderzeniu, a zaznaczone, mimo że czułam się dobrze.

Demus pochylił się by chwycić jego miecz i Barnaba popchnął go.

Rękami i nogami wymachując, Żniwiarz Ciemności uderzył niezgrabnie w

ścianę

- Barnaba, nie. - Powiedziałam, ale żniwiarz pociągnął go,

oszołomionego i zdezorientowanego gdy umieścił go w duszący

przytrzymaniu i obrócił twarzą do mnie. Używając nogi, Barnaba kopnął

miecz Demus do mnie. Pochyliłam się, aby go podnieść, z uczuciem

ciężkiego szumu broni w moim uścisku. Była to reakcja na mój amulet,

jak sądzę.

- Twój szef chce z tobą porozmawiać. - Powiedział Barnaba, a oczy

szczypały mnie z gniewu. - Albo nie dostałeś notatki?

Demus skoncentrował się na mnie, jego warczenie zanikało gdy

wzrok śmigał na miecz w moim ręku do Tammy płaczącej gdzieś za mną.

- Strażnik Czasu Ciemności? Nią? - Jego spojrzenie spadło do

mojego amuletu, a następnie jego oczy rozszerzyły się, kiedy zaczął

przeklinać w języku łacińskim. Przynajmniej myślę, że to była łacina.

Wyglądając na zrehabilitowanego, Barnaba puścił go, dając mu

pożegnalne pchnięcie.

- Jesteś nowym Strażnikiem Czasu Ciemności? - Demus powiedział,

ze światłami pojazdów ratowniczych migającymi na nim. - Jesteś tylko

dziewczyną! Na słodkie stopy Serafinów, nic dziwnego, że aniołowie

nadal organizują żniwiarzy.

Ze zmarszczonym czołem, zrobiłam krok do przodu.

- To swego rodzaju zaskoczenie również dla mnie. - Powiedziałam,

zadowolona że byliśmy na tej samej wysokości i nie patrzyłam do góry na

niego.

- Słuchaj, rudzielcu. - Powiedziałam gdy wręczyłam mu jego miecz z

powrotem, i Barnaba skurczył się.

- Nie obchodzi mnie, co Serafinowie powiedzieli. Nie zabijesz

Tammy. Ona jest niedostępna. Spróbuj, jeśli chcesz.

Za sobą, siąkanie Tammy zatrzymało się.

- Ale Serafinowie… - Demus rozpoczął, wzrok zatrzymał się

ponownie za mną na Tammy. Nie powinna była tego słyszeć, ale może to

tylko pomoże jej zrozumieć.

- Serafinowie nie grają fair. - Powiedziałam. - Założę się, że nawet

nie powiedzieli Ci, co staram się robić, prawda? To jest moje koszenie, i

wtrącili się, wysyłając Ciebie a potem Ron wysłał Arariel, prawda? A teraz

to wszystko jest pomieszane. Ale skoro już tu jesteś, masz zamiar robić to,

co mówię, i mówię że Tammy ma obudzić się jutro! Staramy się zmienić

jej życie, nie skończyć.

Było to ciężkie do powiedzenia, i rzuciłam się o krok, aby złapać

oddech. Cóż, naprawdę nie potrzebowałam go, ale jednak.

Demus patrzył pytająco na mnie, potem spojrzał na Barnabęa, czy

żartowałam.

- Nie można zmienić drogi naznaczonego.

Barnaba wzruszył ramionami, a ja powiedziałam.

- Na pewno nie jeśli się go po prostu zabija.

Tammy zaczęła zbliżać się do krawędzi na otwarciu alei. Barnaba

przeniósł się by ją zatrzymać, a ona piszczała, stojąc z rękami

skrzyżowanymi na piersi.

- Udało nam się zmienić czyjeś życie. - Powiedział Barnaba. -

Możemy zrobić to ponownie.

Demus wiercił się, jego obnażony miecz skierowany był w dół.

- Serafinowie powiedzieli...

- Mówię, że jest poza zasięgiem! - Zawołałam. - Schowaj miecz i

posłuchaj mnie.

- Piekło i potępienie. - Demus mruknął, krzywiąc się gdy jego miecz

zniknął.

- Nie mogę po prostu pozwolić Ronowi przydzielić jej Anioła Stróża.

Czy wiesz, co dzieje się z ludźmi, którzy umierają, a którzy stracili swoje

dusze i nie odzyskali ich?

Nie, ale Barnaba wydawał się zrelaksować, a po szybkim spojrzeniu

za siebie, on też odłożył miecz na swoje miejsce. Ręce miał w jego

głębokich kieszeniach, i patrzył na spalające się mieszkania.

- Ona odzyska jej duszę. - Powiedział cicho.

Tammy rzuciła się do otwarcia za Barnabą, i anioł wyciągnął się,

zaczepiając ją

- Puszczaj mnie! - Wykrzyknęła, bijąc go a on dołożył siły,

ustawiając ją pod kątem tak by nikt z zewnątrz alei nie mógł jej zobaczyć.

- To nie ma sensu. - Powiedział Demus i podszedł bliżej, mając

nadzieję, że w pobliżu wiadomości van nie wygląda w ten sposób. -

Naznaczony albo umrze albo otrzymuje Anioła Stróża. Nie ma innego

wyboru.

Uśmiechnęłam się, słysząc te słowa.

- Demus, zamierzamy poradzić sobie świetnie. Wybór jest

dokładnie tym co lubię.

- Powiedziałam puszczaj mnie! - Tammy nalegała, poruszając się. -

Muszę być przy Johnnym. Zostawiłam go przy słupie latarni.

Wyglądając na prawie pewnego siebie, Demus nastroszył na

zewnątrz jego włosy przesiewając z nich popiół.

- Chrzanić, dzieciaka, ona właśnie uratowała twoje życie.

Zrobiłam wydech. Jeden żniwiarz z głowy, jeszcze jeden. Jednak

Żniwiarka Światła, nie zamierzała mnie słuchać. Ja powinnam

prawdopodobnie przynajmniej spróbować zmienić rezonans Tammy,

ponieważ miałam moment na myślenie.

- Powiedziałam puszczaj mnie! - Tammy krzyczała, i kopnęła

Barnabę w goleń.

Wyjąc, zrzucił swój uchwyt z niej. W jednej chwili, uciekła. Barnaba

podjął trzy schody biegnąc za nią, wtedy wpadł w poślizg i zatrzymał się.

- Wszystko z tobą ok?

- Idź! - Powiedziałam, i Barnaba dał wszystko z siebie na szybko

drgając. Zniknął wśród głośnych mas toczący się wozów strażackich i

płaczących ludzi. Cholera, on wyglądał dobrze w jego płynnym

prochowcu i z oczami świecącymi w ten sposób.

Moja uwaga wróciła do Demusa. Ruszał swoim amuletem, a jego

oczy przechodziły w srebro na mgnienie przed odwróceniem się do ich

oryginalnej zieleni. Był jak jasny miedziany pens, piękny tak jak złoto

Barnaby było piękne i ciemne.

- Nie jesteś wcale jak Nakita. - Powiedziałam, i popatrzył się w górę

na mnie, jego białe zęby były zaskakujące.

- Tak więc, nie jesteś jak Kairos.

Nie mogłam powstrzymać mojego prychnięcia.

- Dzięki Bogu!

Przeszłam do przodu by stać przy otwarciu między dwoma rządami

budynków magazynów i skrzyżowałam ramiona. Nie chciałam wyjść z

tego spokojnego miejsca. Dalej był hałas, światła, popiół, kłębiący się

dym, i rozpryskiwanie wody.

- Zamierzamy skosić ją później, prawda? - Demus powiedział.

- To jest właśnie sposobem by czynić Rona szalonym i odsunąć

Barnabę z dala?

Moja głowa opadła, i wzięłam głęboki oddech. Dwa kroki w tył.

Łącząc rękę z jego, zaczęłam prowadzić go z powrotem do bałaganu.

- Demus, musimy porozmawiać.

- Tam! - Zaskrzeczał wysoki głos, i oboje rozpoznaliśmy głos

Tammy. - Tam jest gdzieś Ona, która podłożyła ogień!

Moje usta spadły otwarte, i zamarłam gdy Demus się odsunął.

Tammy była w jasnym miejscu z policjantem i strażakiem. Johnny był z

nią, wciśnięty w wyglądającą na przestraszoną kobietę trzymając psa. Ich

mama, być może? Za nimi starając się pozostać poza zasięgiem wzroku

był Barnaba. Lekki dotyk boskości, i widziałam Nakitę, skierowaną w

stronę Żniwiarza Światła.

Silne uderzenie pochodziło z mojego serca, a następnie zatrzymało

się. Ona obwinia mnie o ogień? Jestem tą, który ostrzegała ją, by się

wydostali!

- Niech to szlag. - Szepnęłam, czując Demusa biegnącego i

znikającego w tłumie. Odwróciłam się, aby móc samej uciec, ale

policjanci byli szybsi, i znalazłam się szarpnięta i wpatrująca się w surową

twarz oznakowaną dymem. Boże, był duży i miał broń.

- Ona włamała się do domu tego popołudnia! - Tammy krzyczała,

obecnie powstrzymywana przez drugiego policjanta. - Zadzwoniłam i

zajęło wam trzy godzin, aby mi pomóc! Mówiłam ci! Powiedziałam a ty

się ze mnie śmiałeś!

- Ja nie włamałam się do domu! - Powiedziałam z oburzeniem. -

Twój brat nas wpuścił.

To wyglądało jakby ogień został prawie wyeliminowany, ale nie

wpuszczali nikogo jeszcze. Parking był pełny zdenerwowanych ludzi, i

wszyscy zaczynali się na mnie patrzeć.

- Mówiła o ogniu. - Tammy powiedziała, a glina trzymająca mnie w

ramionach zacieśnił swój chwyt. - Ona zabroniła mi bycia tu dziś

wieczorem. Mamo! - Wykrzyknęła. - To ona! Mówię ci to jej wina!

Powiedziała, że będzie pożar. Jakby wiedziała to gdyby nie podłożyła go?

- Ty... - Kobieta powiedziała, a jej strach znalazł łatwe ujście. Pies w

jej ramionach wił się więc trzymała go mocniej. - Ty spaliłaś moje

mieszkanie? Dlaczego?

Jej cienki głosik zagłuszał ryk samochodów straży pożarnej, i

cofnęłam się wpadając na trzeciego glinę. Gówno, okrążyli mnie. Barnaba

nie mógł pomóc. Glina wyłaniający się ponad mną stał się jeszcze bardziej

ponury.

- Jakie jest twoje imię, panienko?

- Chcę ją w więzieniu! - Matka Tammy krzyknęła, przyciągając

nawet więcej uwagi. - Ona podpaliła moje mieszkanie! Straciłam

wszystko. Wszystko!

Dotknęłam guza mojego telefonu komórkowego w kieszeni, myśląc

o moim ojcu. O Boże, nie chciałam, rozmowy z nim będąc dwie strefy

czasowe od domu.

- Uh, muszę iść. - Szepnęłam, przestraszona. Skoczyłam, gdy

policjant chwytając mnie za rękę przyciągnął mnie do niego.

- Przykro mi, panienko. Ale pojedziesz ze mną?

- Ona spaliła moje mieszkanie! - Matka Tammy powiedziała

zaczynając płakać. - Nie mam nic!

Nadal masz dzieci, pomyślałam, ale nie mogłam tego powiedzieć.

Oni nie zrozumieją, że Tammy i Johnny prawie zaginęli w tym

mieszkaniu.

- Hej! - Krzyknęłam, gdy policjant uszczypnął mnie za ramię i zaczął

mnie prowadzić.

- Nie podłożyłam ognia! Po prostu miałam przeczucie.

- Tak, ty i twoje przeczucia jesteście w poważnych tarapatach. -

Powiedział policjant.

- Ile masz lat? - Zapytał. Nie mogli mnie przepytywać bez obecności

dorosłych jeżeli bym była nieletnia.

- Siedemnaście. - Szepnęłam, myśląc o rozczarowaniu w oczach

mojego taty. - Słuchaj, ja nawet nie powinnam tu być.

Policjant otworzył drzwi jednego z samochodów policyjnych. To

było spokojniejsze miejsce przy krawężniku, całe sześć pasów ruchu

kierowane było gdzie indziej. Ludzie byli wszędzie.

- Jak masz na imię? Jak możemy dotrzeć do twoich rodziców? -

Zapytał.

Patrzyłam na wnętrze samochodu, ale trzymałam moje usta

zamknięte, i starałam się stać w miejscu. Tak się bałam, ale niemal się

roześmiałam. Była Strażnikiem Czasu Ciemności, który był w stanie

zatrzymać czas, wycofać Żniwiarzy Ciemności i latać z Aniołami, a ja się

bałam. Lepiej po prostu iść z nim do Barnaby by pokazał się i zmienił jego

wspomnienia, ale im mniej było do zmiany tym lepiej. Więc nic nie

powiedziałam, patrząc na niego i wiedząc, że nie będzie litości.

Miękko odchrząknął.

- Zła odpowiedź. - Powiedział, a następnie zamknął drzwi. To dało

głuche uderzenie, odcinając poziom hałasu i zamieszania. Ciepła cisza

zabrała mnie, prawie pocieszając, choć siedzenia były twarde a

przestrzenie małe. Na zewnątrz, wozy strażackie grzmiały a ludzie wołali,

ale w środku tutaj, było spokojnie.

Policjant wykorzystał szkło, i szarpnął do tyłu.

- Lepiej przypomnij sobie swój numer telefonu do czasu mojego

powrotu, panienko, - powiedział, a jego głos był stłumiony. Tocząc się,

odszedł wywyższeniem.

- Duży silny mężczyzna ustawił dziewczynkę na swoje miejsce. -

Mruknąłem, przekładając ręce nad moją klatkę piersiową i załamanie z

powrotem w fotelu. Miałem złe przeczucia, że jadąc tam zatęsknię za

moją godziną policyjną. Widziałam Tammy rozmawiającą zarówno ze

strażakiem i innym policjantem, wskazując przy tym na mnie. Jej matka

była we łzach, a Johnny wyglądał na zmarnowanego, poklepując jego

mamę po kolanie, kiedy siedziała na ziemi i kołysał ich psa. Barnaba czaił

się na skraju tłumu z Nakitą. Nie widziałam Demusa lub Żniwiarza

Światła. Barnaba wezwał Arariel. Może ich nie było. Być może to

wszystko zmieniło przyszłość Tammy.

Tak, a może mam lodowe stożki wychodzące z moich uszu. Jeśli

Serafinowie wysłali Żniwiarza Ciemności, to dusza Tammy nadal skazana

była na stracenie, a ja nic nie osiągnęłam.

Rozdział 6

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: Tempted-Hell

Popatrzyłam na zegar ścienny gdy siedziałam w fotelu obrotowym,

stukając moją stopą równo z jego tykaniem drażniąc siedzącego za

biurkiem glinę. Ale przeważnie dąsałam się. Albo szczęście albo Grace

wysadziło mnie tu zamiast dziecinnego obszaru aresztu, który był

pozornie pełny w tej chwili. To mógł być ogień ale myślę, że to była Grace.

Mój Anioł – Stróż – Przenośnik – wiadomości pokazał się w połowie

drogi na komisariat, prawie wprowadzając mnie do oddziału dla

psychicznych gdy zaczęłam mówić do niej. Szczęście zostało ze mną,

zamiast więc w komórce, tkwiłam w biurze jakiegoś gliny podczas gdy

próbowali tolerować mnie. Śmierdziało tu czerstwym dymem

papierosowym, i wycierał niskokaloryczną colą pierścienie na jego

podrapanym biurku. Brud.

Z lekką nadwagą, krępy mężczyzna spojrzał na mnie, a ja dałam mu

nieszczery uśmiech. Zirytowany, położył jego pióro na stalowym i

laminowanym biurku i skrzyżował ręce na piersi, patrząc na mnie. Moja

komórka była obok jego dużego, brzydkiego monitora. Grace opróżniła

baterię. Gdy ją opróżniła próbowali podłączyć do niego wiele rzeczy. Nie

byli w stanie skontaktować się jeszcze z moimi rodzicami, i miałam

nadzieję, że będę w stanie się stąd wydostać zanim im się uda. Grace była

dobra, ale ci faceci byli zdeterminowani.

- Jesteś gotowa, aby powiedzieć mi kim jest ten rudy dzieciak który

był z tobą?

Zapytał a ja potrząsnęłam głową.

- Coś dotyczącego sposobu skontaktowania się z rodziną? -

Próbował, a ja patrzyłam w sufit.

- Cholerne punkowe dzieci. - Mruknął, wstając i zgarniając mój

telefon komórkowy. - Staramy się, umieścić Cię Gangbangers za

kratkami, gdzie należy cię wysłać. Tylko utrudniasz to sobie. Dowiemy

się, kim jesteś. I ten rudy, też.

- Nie podłożyłam ognia. - Powiedziałam, a on ścisnął usta razem, co

uczynił jego wąsy wystającymi.

- Siedź tam. - Zażądał, wskazując przysadzistym tłustym palcem na

mnie. - Nie dotykaj niczego.

Wystawiłam mu język nim odszedł, ale nie zauważył tego, bardziej

pochłonięty zdobywaniem indukowanej kawy wysoko słodzonej. Drzwi z

matowego szkła zamknęły się z hukiem, aż podskoczyłam.

Pozbywając się oddechu, który wzięłam nie wiadomo, jak dawno

temu, osunęłam się z powrotem w fotelu i zamachnął się nogę, patrząc na

zaśmiecone półki, wysokie, wąskie okno z metalową siatką na nim, a na

końcu na porysowane zielone i białe płytki. Nie sądziłam, że moja terapia

była standardową procedurą, ale nie robiłam rzeczy by im to ułatwić w

żaden sposób.

Z odrzuconą w tył głową, spojrzałam na poplamiony sufitu.

Zupełnie przegapiłam godzinę policyjną i będę taaaaak uziemiona, po

powrocie do domu nawet jeśli mój tata nie dowiedział się o tym. Ale co

tak naprawdę dawało mi zmartwienie to Tammy. Nie podobało mi się, że

Serafinowie wysłali żniwiarza, aby wziąć ją tak wcześnie. Wiedzieli, że

nad ty pracowałam. Grace powiedziała mi, że Barnaba osłania Tammy i

że zarówno Arariel i Demusa nie było, więc może moje działania dzisiaj z

powstrzymaniem Demusa zachęciło ich do ponownego rozpatrzenia tego.

Po prostu nie wiem.

Czułbym się znacznie lepiej, gdybym mogła zmienić rezonans

Tammy i pomóc ukryć ją podczas gdy ja wychładzam pięty w pace. Ron

zmienił mój już kilka razy, ale zrobił to modyfikując mój amulet, wiedząc,

że to było teraz źródłem mojej aury, gdy jestem martwa. Tammy nie ma

amuletu dającego jej iluzję aury, więc będę musiała zmienić go w inny

sposób. Logika powiedziała, że muszę być z nią by to zrobić, ale być może

wszystko, co potrzebuję zrobić, to znaleźć ją w linii czasu i tylko w

pewnym sensie… podkręcić. Warto było spróbować.

Przynosząc głową w dół, spojrzałam na tykanie zegara. Było już po

dziesiątej a prawie północ w domu. Mój tata miał zamiar mnie zabić.

- Grace? - Szepnąłem, wymagając jakiegoś towarzystwa.

- Był raz komisariat w Baxter. - Anioł Stróż Przenośnik Wiadomości

zaśpiewał gdy przeniknął przez szkło w drzwiach. - Gdzie Strażnika czasu

złapano, o ognia oskarżona podłożenie, skutki tragiczne poniesie, lecz

Barnaba nie pozwoli jej skazać.

Patrząc na regał z niechlujnymi katalogami, gdzie wylądowała,

zmrużyłam oczy.

- Grace? Co się dzieje? Czuję się tu jak na bezludnej wyspie.

- Jesteś w więzieniu, Madison! - Anioł rzekł wesoło.

- Serafinowie są źli. Tammy jest przegraną sprawą. A Demus chodzi

po ulicach znowu, szukając jej. Ona uciekła, tak jak Serafinowie wskazali,

że zrobi.

- Co? - Usiadłam, teraz dwukrotnie bardziej martwiąc się o Tammy

niż wcześniej.

- Myślałam, że Demus został odwołany!

Świecąca kula światła wylądowała na moim kolanie, a miękkie

ciepło wsiąkało we mnie jak promień słońca.

- Nie, on po prostu poszedł do nieba tymczasowo, aby upewnić się,

że nie robił czegoś wbrew woli nieba, wykonując to, co kazali mu zrobić.

Moja twarz skrzywiła się do brzydkiego wyrazu.

- Trzy przypuszczenia co do sposobu, jak poszło. - Powiedziałam

kwaśno.

- A pierwsze dwa się nie liczą. - Podobnie jak pragnienie Tammy do

życia, jak sądzę. To niesprawiedliwe. Uratowałam ją od pożaru.

Uratowałam Johnnego z ognia i nadal Tammy pozwalają jej duszy

umrzeć? Co jest nie tak z tą dziewczyną? Czy nie widzi, jak bardzo jej

matka i brat ją kochają?

- Um, kazali Demusowi wrócić tu i skosić ją. Madison, to nie

wygląda dobrze. On zna jej podpis aury, a nawet wie jak ona wygląda.

Dzięki mnie. Grace uniosła się, a blask z jej skrzydeł był nie na

miejscu w tym lepkim biurze.

- Barnaba i Nakita chcą Cię wydostać. - Ofiarowała, ale nie czułam

się znacznie lepiej. - Madison, może to nie jest taki dobry pomysł. - Grace

powiedziała cicho, a moje serce oddało uderzenie.

- Nie ty, też. - Powiedziałam, nieszczęśliwa. Cholera, dlaczego nikt

nie wierzy, że jest to możliwe! Robiliśmy to wcześniej. Będzie działać,

jeżeli w to uwierzą!

- To tylko, że Serafinowie są tak wzburzeni! - Grace powiedziała,

unosząc się tuż przy mnie. - Ich pieśni są wyższe niż kiedykolwiek

widziałam. Echa docierają nawet tu. Wrażliwi na to otrzymują wizje. Nie

widziałem ich takich od… od renesansu we Włoszech. - Zawahała się, a

wybuch światła przyniósł jej na myśl niepodzielność.

- Być może Serafinowie nie powinni przynaglać i wysłać Demusa. -

Powiedziałam, i Grace poleciała do tyłu w alarmie. - Próbuję pomóc

Tammy! - Powiedziałam, prawie piszcząc. - To nie zawsze jest tak stuk

puk! Jeśli trwa rok zanim dusza rezygnuje z życia, to może to trwać dłużej

niż dwie godziny, aby rozbudzić chęć do życia. Koszenie kogoś, aby

zachować jego duszę jest tak szybkie, że jest to za proste. Gdzie jest honor

w tym? Jestem coraz lepsza w tym. Czy nie zmieniło, tego to, że ona żyje?

Ona i jej brat, oboje. Ona nie ma poczucia winy. Jak to może być złe? -

Nigdy. Nigdy nikt nie będzie w stanie przekonać mnie, że śmierć Tammy i

jej brata w bólu i agonii w pożarze jest rzeczą dobrą.

- Pewna odważna ludzka dziewczyna, w wirze nieśmiertelności

utrzymana, by ludzi ocalać, gniew Boga złagadzać, z nieustępliwością

która mnie powala.

- Ładne. - Spojrzałam na drzwi gdy cień minął. - Grace. -

Szepnęłam:

- Ja nie dostałem tej pracy bez powodu. Może dlatego, że chcę coś

zmienić. - Jej blask poszarzał i zrobiło mi się zimno, jakby jej depresja

wsiąkła do pokoju.

- Co Serafinowie powiedzieli o losie Tammy? - Zapytałam, musiało

być coś co można zrobić, aby było lepiej.

- To nie uległo zmianie. - Krótki blask pochodził od Grace, znikając

kiedy przeniosła się do biurka i uciszyła swoje skrzydła.

- Śmierć jej brata była powodem upadku jej duszy. Teraz jest nim

utrata domu w ogniu. Dlatego wysłali Demusa z powrotem. Ona musi

wrócić do domu wcześniej, lub nie wróci do domu w ogóle. Madison,

mówimy o jej duszy. Czym jest życie ludzkie w porównaniu do wiecznej

duszy? To nie jest zabawa!

- Czy to jest tym, co myślą że myślę, o tym? Że to gra? - Zawołałam,

a następnie obniżyłam swój głos, zanim ktoś wejdzie. - Ja chcę pracować

tak ciężko, że to boli. Los Tammy nie zmienił się wcale?

- Nie.

Jej głos brzmiał wycofaniem a ja osunęłam się z powrotem po

krześle, nie chcąc w to uwierzyć. Barnaba może kłamać. Może

Serafinowie też mogli.

- Wybór Tammy by brat został z nią dziś wieczorem był oparty na

strachu, a nie zmianie w sercu. - Powiedziała Grace.

- Być może uratowałaś im życie, ale Tammy nadal ucieknie,

porzucając tych, którzy ją kochają i utraci nadzieję w sobie. Jak tylko

Demus ją odnajdzie… - Grace wykonała osobliwy, wysoki świst, i

zamilkła.

- Gra skończona. - Szepnęłam, patrząc na telefon na biurku

policjanta. Może zostawił mnie samą myśląc, że go użyję i będą mogli

wyśledzić moich rodziców.

- Czy na pewno?

- Tak.

Musiałam dowiedzieć się, jak zmienić jej rezonans. Byłam

Strażnikiem Czasu, do cholery. Byłabym w stanie to zrobić.

- Może gdybym porozmawiała z nią trochę więcej.

- Madison. Nie rób tego! Jesteś Strażnikiem Czasu. Nie można

zmienić losu. I nie możesz powodować zmian. Widzisz przyszłość.

Wysyłasz Żniwiarzy Ciemności duszom do zabicia. Jeśli im się to udaje, a

Światła Żniwiarz, eskortuje je do bramy nieba tak że czarne skrzydła nie

zjadają ich jeszcze jasnych dusz które zerwały już z ciałem. Wiesz o tym.

To, w taki sposób spotkałaś się z Barnabą. A jeśli Żniwiarz Światła

wygrywa, Anioł Stróż utrzymuje naznaczonego bezpiecznego w nadziei,

że ich dusza będzie pamiętała, jak żyć. To wszystko, co robisz!

Pieprzyć to. Wiedziałam, że mogę zrobić więcej.

- Widzę przyszłość, co? - Powiedziałam, zaczynając się gniewać. -

No więc chcę zobaczyć jej przyszłość. Poproś Serafinów aby mi pokazali.

Wciąż mogę to naprawić!

- Oni są źli na Ciebie! Najpierw to naprawiłaś tak, aby umierała w

łasce w której została tak jak chcieli, a następnie wpakowałaś się w błoto

rozmawiając z Tammy i każąc jej opuścić mieszkanie. Być może

uratowała swoje życie, ale potępiła duszę! - Grace powiedziała, świecąc

tak mocno, że zaczęła rzucać cienie. - Nie mam zamiaru prosić ich o

znacznie wyszukiwać za nią!- Tak? Cóż, nie jestem z nich zadowolona.

Wtrącanie w tym stylu. - Ponuro wstałam, podchodząc do wysokiego

okna i z powrotem. Policjant powinien wrócić. Musiałam się stąd

wydostać. Musiałam znaleźć Tammy przed Demusem. Jezu, co za

Strażnik Czasu ze mnie, jeśli nawet nie mogłem wymknąć się z budynku

glin?

- Założę się, że mogę znaleźć swoją przyszłość sama. -

Powiedziałam, z rękami na biodrach i gapiąc się na nią.

- Zobaczyć przyszłość zanim Serafinowie to zrobią? - Grace

prychnąła.

- Była raz sobie dziewczynka bez rozsądku, której teorie były bez

porządku.

- Dzięki, Grace. Jesteś ikoną mądrości. - Mruknęłam.

Podniosła się we mgle świecącego światła, dodając:

- Aby wykopać nieśmiertelnych, spowodował wiele do rechotać. Bo

to, co dziewczyna była, był próżny.

- Nie jestem próżna. - Powiedziałam, gdy ona unosiła się przed

zamkniętymi drzwiami. - Próbuję załatwiać sprawy i nikt nie pomaga.

Grace poruszała się w górę i w dół z niecierpliwością.

- Muszę już iść. Znaleźli inną baterię do telefonu.

- Idź, idź! I dziękuję. - Powiedziałem, machając do niej, gdy

przeleciała przez szybę i zniknęła. Nie chciałam wyjaśniać mojemu tacie,

dlaczego byłam na Zachodnim Wybrzeżu oskarżona o podpalenie. Ale

nawet jeśli Grace może zatrzymać ich przed kontaktem z moim tatą, nie

było mowy, że mogłabym ukryć, że nie było mnie w domu. Nigdy bym nie

przypuszczała że mogłam tak zawieść. Może Grace miała rację. Może to

było w porządku.

Ramiona owinęłam wokół siebie, i spojrzałam na drzwi zatapiając

się w moim skrzypiącym krześle. Być może. Ale to nie oznaczało że

czułam się dobrze. Barnaba kiedyś kazał mi ufać moim wnętrznościom.

Moje jelita powiedziały, że nie było dobrze. Moje jelita powiedziały, że

mogłabym zrobić to lepiej. Moje jelita powiedziały… Mogę coś zmienić.

Spojrzałam na sufit, ponownie, zamykając oczy na zaciekach, które

wyglądały jak chmury wirujące lub aniołowie. A ja jestem

skompromitowana, pomyślałam, czując zjawiające się użalanie się nad

sobą. Serafinowie byli na mnie źli. Co gorsza, zawiodłam Tammy.

Zaznaczając, zamachnąłem się nogą na biurko gliny. Mój palec u

nogi dotknął gęstej stali z głuchym odgłosem ale nie przedstawiłam

jakiejkolwiek siły przy tym i nic się nie stało, nie było nawet ukłucia w

moich palcach u nogi.

Znam rezonans aury Tammy. Mogę znaleźć jej przyszłość sama,

pomyślałam wyzywająco ale to było przed realizacją, która szybko

powiedziała, że prawdopodobnie nie mogę. Nie byłam samo

defetystyczna

2

, ja byłam realistką. Wciąż jednak... Może mogłam zmienić

jej rezonans więc Demus i Arariel nie mogliby jej znaleźć. Kupując mi

trochę czasu.

Postanawiając spróbować tego, spojrzałam w sufit jeszcze raz,

wydychając wszystko z moich płuc. Moje oczy zamknęły się, i wciągnąłem

do swojej świadomości połyskującą srebrną taflę czasu, która rozciągała

się w nieskończoność w obu kierunkach. To świeciły aury, jak składanka z

ludzi którzy istnieją w tej sekundzie. Spadająca z niego jak woda lub

serweta, była przeszłością. To wciąż świeciło, ale nie tak jasno, jak

teraźniejszość. To było światło zbiorowej pamięci. Wróć za daleko, a

płótno wzrastało czernią, z wyjątkiem osób, które ludzkość wybrała

pamiętać, srebro triumfów i katastrof, które pokonały sam czas. Ale tutaj,

tak blisko do chwili obecnej, to świeciło kolorem życia przeplatającego

się, łączącego, i rozplatającego się.

W przyszłości wstążki były bardzo różne. Czarne tak intensywne,

jakich prawie nie ma przechodzące w mgliste. To co było świadomą

myślą, i to, co odciąga nas od teraźniejszości w przyszłość. Rozciągało się

szeroko w niektórych miejscach, i wąsko na innych, jakby niektórzy

ludzie żyli odrobinę w przyszłości poprzez wciśnięcie ich myśli do niej.

Artyści, w większości. Nauczyciele. Dzieci. Ludzie czynu.

Ale to świecącą wstążką "teraz", byłam zainteresowana, i szukałam

jej, szukając Tammy. Widziałem Demusa prawdopodobnie jej

szukającego, także gwałtowny wzrost strachu prawie złamał moją

koncentrację.

- Spokojnie. - Szepnęłam, słysząc zamieszanie na korytarzu.

Argumenty na mnie, prawdopodobnie. Mój mentalny widok wzrósł

bardziej przejrzysty, a to było tak, jakbym unosiła się nad świecącym

2

niewierząca w siebie

kocem światła, zwracając szczególną uwagę wśród całego koncertu. W dół

o jedną drogę, a następnie odtworzyć moje kroki i będzie dalej w dole

innych, szukając wśród tysięcy dusz blisko mnie. A potem, mały dźwięk

wibracji szkła sprawia, że podczas przejechania palcem po krawędzi,

czułam ją.

Tammy, pomyślałam szczęśliwa. To musiała być ona. Była sama

przez spojrzenie, a nie za daleko. Skupiłam się na niej, próbując wstawić

się w jej myśli, ale poczułam tylko wrażenie mokrych włosów, bóle kolan,

i poczucie lęku i beznadziejności, rezygnacji i opuszczenia. Wibracyjne

szkła dźwięku stawały się coraz głośniejsze, prawie kwaśne, i

zastanawiałam się, czy to właśnie ten dźwięk wyłączenia klawiszy,

Serafinowie używają do znalezienia dusz w niebezpieczeństwie zostania

utraconymi. To starczy dla mnie.

Ona w ogóle nie myśli o przyszłości, myśli ciągnęły ją do następnej

chwili ciężko rozciągając się obok jej istnienia. Próbowałam prześlizgnąć

moją świadomość do tej nudnej szarej mgły, która istniała między

wszystkimi obecnymi i przyszłymi próbami osiągnięcia jej umysłu jak

mogłam z Nakitą lub Barnabą, ale to było jak próba szukania igły, kiedy

nie widać jej oczka lub nie czując. Nie sądziłam, że to w ogóle możliwe.

Jednak zmienić brzmienie jej aury… Być może uda mi się to

zmienić.

Przesuwające się uderzenie w pewnej odległości wstrząsnęło mną i

otwartymi oczami patrzyłam na zegar. Nawet minuta nie minęła.

Dobrze, no to ją znalazłaś. Teraz, trzeba zobaczyć, czy mogę coś

zmienić. Przeniosłam się do cienkiego obicia krzesła, próbując uspokoić

siebie.

Zapisałam swoje myśli wolne i wzmocniłam nacisk na głębię

mojego umysłu, robiąc jej aurę moim całym światem i otaczając się w niej

zielono-pomarańczowej. Zmieniłam kolor swoich myśli gdy rozmawiałam

cicho z Barnabą i Nakitą. Naprawdę nie wiedziałam jak to zrobiłam,

oprócz skupiania się na nich i zabierania ich wyraźnie do moich myśli:

chęć Nakity i pragnienie by rozumieć, głęboko osadzona melancholia

Barnaby dla ludzkiej tragedii. Ale myśli Tammy tylko umocniłyby jej

istniejącą aurę, czego nie co chciałam.

Marszcząc brwi, zastanawiałam się, czy odpowiedź może być w jej

przeszłości, i spojrzałam w dół jej długości, czując nawarstwiony smutek

w ciągu następstw, aż to wyglądało, jakby wszystko co istnieje dla niej to

przyjęcie urodzinowe gdy jej ojciec obiecał, że przybędzie, a następnie

wymówkę matki, która z kolei wzięła całą radość z obecności którą on dał

jej i nową torebkę którą starannie wybrał dla niej, zawsze zabarwiały jej

pamięć o nim.

Był tam też wstyd za niepowodzenie na teście i kolejny nieudany

test i kolejny aż łatwiej było udawać że to nie ma znaczenia niż próbować

ponownie i doznać niepowodzenia. Głębiej wchodząc były złowrogie

słowa jej przyjaciół o innej dziewczynie ale to było wiadome że skoro

mówili takie kłamstwa o jednej osobie to prawdopodobnie mówili w ten

sam sposób o niej tak żeby zrujnować jakąkolwiek radość jaką może

znajdować wśród nich.

Ale to co szarpało mną było jej zrozumieniem że obietnice złożone

w dzieciństwie nie były prawdziwe, że kłamstwa rodziców mówiły nam o

byciu miłym dla innych a inni będą mili dla ciebie, że ludzie byli mili

wewnątrz i że ta miłość była obfitsza niż krzywda… Wszystko to było

kłamstwami. Nic dziwnego że jej dusza zagubiła się. To nie było tak że

miała cięższe życie niż inni ale że czyniła ślepą siebie na radość, że

odsuwała od siebie małe rzeczy, zapominała o nich. Jej postrzeganie

dobra i zła wyłączyło się ponieważ nie umieściła w tej skali również

dobra.

I kiedy spojrzałam na jej życie wstecz to było wszystko co mogłam

zrobić to nie płakać wraz z nią. Co na ten temat? Myślałam widząc

uśmiech na twarzy jej matki gdy wszyscy wracali do koszyka z zakupami z

tym samym opakowaniem lodów. A to? Zastanawiałam się oglądając

Tammy zdzierającą cudowne niebieskie pióro spod butów kiedy wracała

do domu. Zadowolenie z wiersza który napisała ale który nigdy nie dostał

większej uwagi niż westchnienie rozczarowania matki z powodu

zostawionej włączonej - ale Tammy zignorowała to, żadnej satysfakcji nie

przedarła się jakby nigdy nie istniała.

A to zawołałam widząc wdzięczny uśmiech Johnnego kiedy

postawiła przed nim miskę ze śniadaniem. To było dla niej nic nie warte?

Tammy jęknęła nisko przyciskając kolana do klatki piersiowej i

kołysząc jakby w bólu. Widok błysku przebiegł przez jej aurę przesuwając

ku pomarańczowemu i wiedziałam że Tammy mogła zobaczyć to co ja,

być może nie słysząc moich myśli ale widząc dobry okres w jej życiu za

jaki sama go uważałam. Podniecenie zadrżało we mnie gdy zdałam sobie

sprawę że jej aurę przysłonił się pomarańczowy wyciszając ją i

przytłumiając kiedy przewartościowała swoje życie w mały i subtelny

sposób.

Zachęcona skupiłam się na Johnnym i kiedy wszystko wydawało się

zablokowane i bezużyteczne, zapamiętała jego, a jej łzy rozrosły się do

żalu. Był to pierwszy krok w kierunku zmiany i złapałam się tego jak liny

ratunkowej. Pędząc poprzez jej życie znalazłam więcej wspomnień

Johnnego. Ponure podziękowanie dał jej gdy w zeszłą niedzielę oddała

mu pilota zamiast sama nim zawładnąć. Wdzięczność którą czuła dwa

tygodnie temu gdy przypadkiem usłyszała jak stawał w jej obronie przed

jego przyjaciółmi. I czas który zmienił jej w kręgle żeby zdobyła punkt i

wyglądało tak że wygrała. On ją kochał a ona prawie o tym zapomniała.

Mogłam poczuć płacz Tammy gdy trzymała swoje kolana całkowicie

nieszczęśliwa. Mogłam poczuć jej smutek, jej cierpienie. To obiegło mnie

jakby było moim własnym i dałam jej jakąś część mojej nadziei chcąc

zostawić ją z pomysłem że rzeczy nie miały się aż tak źle. Byliśmy

zarówno naszą przeszłością jak i naszą przyszłością i jej była lepsza niż

myślała. Właśnie musiała patrzeć na to jak na nową drogę. Łza gorąca

spływała w dół mojego policzka i wycierając ją wycofałam się z aury

Tammy by zobaczyć co zrobiłam. Pomarańczowa przy centrum teraz była

otoczona przez czerń.

Moje serce wydało uderzenie i zatrzymało się. Moją pierwszą myślą

było że uszkodziłam ją robiąc sprawy jeszcze gorszymi, ale przecież

postanowiłam że to się nie liczy. Jej aura zmieniła się, może to wystarczy.

Demus i Arariel nie będą mogli jej znaleźć. Wycofując się dalej

zapamiętałam nowy rezonans Tammy więc będę mogła ją znaleźć jeszcze

raz. Nie miałam pojęcia czy zmiana koloru była stała czy nie. Wciąż była

zagubioną duszą ale może teraz będzie żyła wystarczająco długo bym

zdążyła stąd wyjść i pomóc jej. Musiałam namówić ją by sama zrobiła

sobie rachunek sumienia. Musiała sama podjąć decyzję.

Aura Tammy roztopiła się do cudownej jasnej linii przeszłości gdy

wycofałam się i napełniło mnie uczucie satysfakcji. Uśmiechając się

dotykałam mojego amuletu ciepłego od dotyku świętości. Weźcie to,

Serafini, pomyślałam czując się silniejszą po raz pierwszy od dłuższego

czasu.

Ciekawa przeniosłam mój własny rezonans przede mnie

zastanawiając się czy miałam jakąkolwiek czerń w mojej aurze zanim

umarłam i przejęłam amulet Strażnika Czasu Ciemności. Poczułam lekkie

drżenie w sobie gdy przeniosłam swoją uwagę w dół mojej najnowszej

historii zamazującej się ponad wybojem który linia czasu zrobiła w

miejscu gdzie moja dusza została odcięta. To było gdy umarłam i

zdumiało mnie jak życia wokół mnie złączyły się wspierając się do czasu

nowego początku a splot mógł naprawić rozdarcie. A następnie nagły

wybuch światła gdy zabrałam amulet Kairosowi Strażnikowi Czasu

przede mną wykorzystującego to by zatrzymać moje połączenie z

teraźniejszością.

Zdenerwowana, odzyskiwałam równowagę i popatrzyłam za

wybojem. Nie łatwo było patrzeć na swoją przeszłość wiedząc że została

ustalona a jej emocje były obnażone. Ale czułam uśmiech gdy

zobaczyłam, że naprawdę nie zmieniłam się odkąd umarłam. Oczywiście

moja oryginalna aura niebieska i żółta różniła się znacznie od głębokiego

fioletu który przybrała teraz ale moja równowaga pomiędzy dobrem a

złem była taka sama.

To była naprawdę ładna aura, pomyślałam gdy mentalnie

przebiegłam przez nią palcami i poczułam melancholię że ona nie była już

moja. A może była? Być może mogłabym zmienić własną aurę i choć

przez chwilę być sobą. Zmieniłam mój punkt widzenia i przeniosłam

moją uwagę do chwili obecnej aż znalazłam siebie siedzącą samotnie w

biurze policjanta czekającą aż któryś z nich znajdzie baterię do mojego

telefonu. Moja aura była ciemna jak Strażnika Czasu, a nie moja własna

ale ponieważ porównywałam to z jednym z moich wspomnień słabe

migotanie niebieskiego wydawało się rozbrzmiewać echem, nie w mojej

aurze ale w mglistej szarej poświacie gdzie przyszłość stawała się

teraźniejszością.

Pomiędzy teraz, a potem?! O cholera, pomyślałam, a radosne

podniecenie przeszło przeze mnie w dół aż do palców u nóg. Było tym co

Serafin miał na myśli? Było tym gdzie moje ciało zostało ukryte? W

ułamku istnienia gdzie czas przesuwał się od przeszłości do przyszłości?

Czas nie istniałby tam i moje ciało byłoby nieskazitelne i doskonałe,

zawieszone w powietrzu chwili do śmierci, do czasu gdy mogłam je

odebrać.

Zrobiłam głęboki wdech pozwalając temu wszystkiemu się uwolnić

próbując uspokoić siebie. Jeżeli by to była moja oryginalna aura to

musiałaby pochodzić z mojego ciała, przyklejonego w zastoju gdzie

poprzedni Strażnik Czasu zostawił je. Mogłam odebrać moje ciało i nie

potrzebowałabym amuletu Strażnika Czasu by utrzymać mnie przy życiu i

czarne skrzydła z dala ode mnie!

To było wszystko czego chciałam w tym momencie i powoli

skoncentrowałam się próbując skupić mój wzrok na tej małej przestrzeni.

Wszystko wokół mnie moje myśli się rozciągały miało wciągnąć mnie do

przyszłości. I do maleńkiego prawie nie niebieskiego blasku.

Chwyciłam się tego chcą tego tak mocno jak mogłam tylko poczuć.

Zawroty głowy nadeszły zewsząd i sapałam zaciskając ręce na poręczy

krzesła ale odmawiając otwarcia oczu i stracenia postępu który zrobiłam.

- To jest moje. - Szepnęłam czując jak moje wargi się poruszają i

zmuszając ostatni kawałek oddechu z moich płuc do ucieczki.

Był słaby posmak soli na moich wargach a ja zlizałam go ciekawa.

Lekka bryza przesiała moje włosy łaskocząc mój policzek. Ale nie było

żadnego powietrza wpuszczonego do biura gliny. Łaskotanie stało się

intensywniejsze i słabe nieprzyjemne uczucie z... z...

- Muszę iść do toalety. - powiedziałam z wciąż zamkniętymi oczami

i zmieszanymi. Odkąd umarłam jedyny dlaczego szłam do łazienki to by

uchylać się od pytań mojego taty.

Przykre uczucie prześlizgnęło się przeze mnie i moją rękę zaciśniętą

na poręczy krzesła. Ale ja nie trzymałam twardego tworzywa sztucznego i

metalu. To było miękkie jak aksamit.

Moje oczy gwałtownie się otworzyły. Jaskrawe światełko przebiło

się do mnie i sapnęłam. Wciąż siedziałam w gorącym mającym zapach

papierosów i czerstwego cukru biurze. Ale byłam również w wietrznym

pokoju z białymi zasłonami szurającymi o progi. Mogłam słyszeć

przychodzące fale i ptaki. Sufit był z marmuru a podłogi z czarnych

kafelek. Byłam tu wcześniej. Moja wyspa?

Spojrzałam w dół widząc trawą poplamione i podarte resztki mojej

sukienki nakładające się na moje rzeczywiste dżinsy i czarny koronkowy

top pokryty popiołem. Mój Boże! To było moje ciało! Znalazłam moje

ciało pomiędzy teraz a potem, tak jak mówił Serafin. Ja nie byłam w nim

jeszcze bo mogłam zobaczyć rzeczywistość z moimi niebieskimi dżinsami

i czarnym topem ale udało mi się je znaleźć. A najlepsze? Moje ciało

wyglądało w porządku. Zostało zamrożone w czasie i było normalne.

Teraz wszystko co musiałam zrobić to pozbyć się ciała w którym byłam i...

wziąć to.

- Madison!

Ktoś chwycił mnie za ramię z tyłu. Szarpnęłam się i krzyknęłam gdy

poczułam bolesny ucisk jelit. Ból wibrował przeze mnie a ja zgięłam się w

pół z zamkniętymi oczami przed bólem. Szum wiatru i smak soli odeszły.

Już prawie je miałam, a teraz odeszło.

- Madison! Nic ci nie jest? Wyglądasz jak duch! Jesteś

przezroczysta!

- Stop! - krzyknęłam, a wymioty niemal paliły mnie gdy pochyliłam

się na kolanach. Moje oczy otworzyły się i podniosły smutne. Patrzyłam

na brzydkie zielone i białe płytki na komisariacie. Gdzie do diabła była

plaża?

- Prawie je miałam. - Zawołałam wstając i omal nie uderzając

Barnaby w podbródek. Cofnął się zmieszany a ja obróciłam się patrząc na

krzesło czy może wciąż widzę siebie siedzącą w nim, rozdartą sukienkę i

to wszystko. Ale wszystko co widziałam to było puste krzesło.

- Barnaba byłam tam. - Opuściłam głowę czując uderzenie serca, ale

wiedziałam że ono nie było prawdziwe. To nie było prawdziwe- i ból tego

omal doprowadził mnie do łez.

- Znalazłam moje ciało. Między teraz a potem! To było na wyspie,

utknęło w jakimś bąblu czasu czy czymś! Barnaba, cholera! Dlaczego nie

mogłeś poczekać kilka minut dłużej! Prawie je miałam! Byłam w nim!

Prawie byłam żywa!

Barnaby zszokowana ekspresja była pusta.

- Ty...

- Znalazłam moje ciało! Tak! - Patrzyłam na brzydki pokój rozdarta

między płaczem a krzykiem na kogoś.

Były odgłosy stóp na korytarzu a Barnaba wziął mnie za łokieć.

- Chodźmy. Im szybciej stąd wyjdziemy tym mniej pamięci będę

musiał poprawić. - Zaczął ciągnąć mnie do drzwi ale ja zaparłam się

piętami. Pamięć? On martwi się o pamięć?

- Znalazłam swoje ciało a ciebie to nie obchodzi!

- Obchodzi ale musimy się stąd wydostać! - Jego chwyt stał się

mocniejszy i szarpnął mnie na korytarz gdy ktoś wpadł w poślizg na

zakręcie korytarza.

- Myślisz że gdzie się wybierasz? -Powiedział policjant a potem jego

oczy rozszerzyły się gdy spojrzał na Barnabę. - Hej nie byłeś przy

pożarze? - Zrobił spad do kucania sięgając po pistolet.

- Chyba sobie ze mnie żartujesz. - Powiedział Barnaba popychając

mnie na koniec korytarza.

- Znalazłam moje pieprzone ciało a ciebie to nie obchodzi! -

krzyknęłam podkreślając opór.

- Stać! - policjant krzyknął, a Barnaby oczy centymetry od moich

własnych błysnęły srebrem. Słodko jak syrop mężczyzna upadł.

Spojrzałam przez ramię by coś zobaczyć ale uchwyt Barnaby na

moim ramieniu wzmocnił się i ponownie zaczął mnie pchać w stronę

końca korytarza.

- Jestem podekscytowany że znalazłaś swoje ciało, ale próbujemy

się stąd wydostać. - Mruknął. - Możesz starać się o swoje ciało później. -

Jego spojrzenie było za moim ramieniem, a jego oczy powiększyły się. -

Biegnij.

Potrącił mnie i wpadłam w osłupienie z prawie pękniętym nosem

gdy przeszłam na czworakach. Moje kolana drżały. Spojrzałam w górę na

czas by zobaczyć jak Barnaba zrobił gest a jego oczy posrebrzały na

moment. Drugi mężczyzna pochylony nad pierwszym upadł ale mogłam

słyszeć jak nadchodzi więcej ludzi. W sekundę podciągnęłam się z

podłogi. Moje ręce były lepkie a ja nie wiedziałam w co je wytrzeć.

- Potem!? - Krzyknęłam. - Ja chcę teraz!

Moje ostatnie słowa były istnym krzykiem a fala złej siły pulsowała

ode mnie. Przeklinając Barnaba zrobił unik jego twarz była blada gdy

wstał ze swojego przysiadu i spojrzał na mnie. Zostałam wprawiona w

osłupienie ponieważ zawroty w mojej głowie które podniosły się i

zahuczały w mojej głowie wolno ustąpiły do moich stóp. Moja ręka

pulsowała i przysięgam czułam ją gąbczastą. Szarpnęłam ją z powrotem i

zamrugałam. Mój kamień przechodził w lód i srebro.

- Uh, Madison? - Barnaba szepnął i zdałam sobie sprawę że było

cicho.

Wiesz co... zbyt cicho.

Ludzie na podłodze nie poruszali się. Strach przelał się powoli

przeze mnie bo pamiętałam że wybuch gniewu pochodził ode mnie.

Zabiłam ich?

- Whoo – hooo! - przyszedł podekscytowany okrzyk Nakity skądś w

budynku i nagłe walenie stóp rozbrzmiało echem w przedpokoju.

Zakręciłam się ponieważ przeskoczyła przez powalonych ludzi, zadyszana

zatrzymała się z obnażonym mieczem i świecącym amuletem.

- Madison kiedy nauczyłaś się zatrzymywać czas?

Zatrzymywać czas?

- Ja, uh. - Wyjąkałam patrząc na mój amulet. Nadal był srebrny jak

oczy Barnaby gdy dotykał świętości. Nić dźwięku była uruchomiona

przeze mnie a kiedy przypadkiem spojrzałam na linię czasu wpadłam na

istnienie tak wspaniałe że omal nie upadałam.

- Nie wiem. - powiedziałam instynktownie zakrywając oczy choć

jasność była we mnie. Błyskiem wyrzuciłam mój wewnętrzny wzrok i

spojrzałam w górę. Barnaba trzymał mnie w pozycji pionowej. Widząc że

wszystko w porządku puścił mnie i cofnął się.

- Uh, jak mam to cofnąć. - spytałam ich.

- Jeszcze nie. - Nakita wykrzyknęła jej wysokim tonem. - Poczekaj

do czasu aż wyjdziemy. - Rzuciła się do tylnych drzwi za nami rozsyłając

jej okrzyki radosnego podniecenia by rozbrzmiewały echem w

absolutnym bezruchu. Zegar w biurze gliny nie tykał gdy minęliśmy go.

Światła z samochodów na zewnątrz nie poruszały się. Jedynym

dźwiękiem w całym otoczeniu pochodził od nas. To było tak

przyprawiające o gęsią skórkę jakby wszyscy zniknęli. I ja to zrobiłam?

- Chodźmy. - powiedział Barnaba wyraźnie przygaszony.

Podążyłam za nim w dół korytarza gdzie Nakita pchnięciem

otworzyła automatyczne drzwi. Na zewnątrz było nawet bardziej

przerażająco bez wiatru i bez hałasu. To było tak jakbym weszła do

obrazu. Wszystko odczuwałam jednakowo. Nakita niemal tańczyła po

cementowych schodach i zacienionym parkingu.

- Madison jesteś w tym coraz lepsza. Myślę że powinnaś spróbować

zrobić miecz z myśli kiedy to się skończy, ok.?

Skuliłam się. Wszystko czego chciałam to wrócić do domu.

Chciałam zabrać moje ciało i wrócić do domu i zapomnieć o tym

wszystkim co zaszło. Ale jeśli tak zrobię to nic się nie zmieni. Ani w niebie

ani na ziemi ani we mnie. Nic.

- Jak poruszyć czas? - Szepnęłam zmieszana tak mocno że czułam

się chora.

- Nie wiem. - odparł Barnaba zatrzymując się obok policyjnego

samochodu i spojrzał gdy kulka światła wyleciała przez wciąż otwarte

drzwi.

- Madison! - wykrzyknęła Grace zataczając kręgi wokół mnie. -

Zatrzymałaś czas? To wspaniale! I super że udało Ci się zwolnić od

boskości.! - Zaczęłam się nad tym zastanawiać, ale to nie było tak że

wiedziałam co robię.

- Byłoby, gdyby wiedziała jak to zrobiła. - powiedział Barnaba

nawiązując do moich myśli. Stał z rękami na biodrach obserwując jak

Nakita robiła swoje wrażenie zawodowego piłkarza po wylądowaniu.

- Jaki masz problem Barney? - spytała Nakita dając mu lekkiego

kuksańca gdy skończyła. - Madison się w końcu udało. Wyglądasz jakbyś

połknął skarabeusza. - Barnaba zmarszczył czoło napinając skórę wokół

jego oczu.

- Znalazła swoje ciało. - Uśmiech Nakity się zawahał a oczy były

zdezorientowane nawet gdy jej radość pozostała w jej ekspresji.

- Co?

- Znalazła swoje ciało pomiędzy teraz a potem. - Powiedział jeszcze

raz i nawet blask Grace przygasł. To było tak jakby całe obumarłe światło

wokół nas wsączyło się w Nakitę. Zamarła z niewypowiedzianą myślą a jej

podniecenie obróciło się w popiół.

- Nakita. - powiedziałam wyciągając do niej rękę a ona cofnęła się o

krok z mieczem w ręce który obrócił się w nicość. Jej amulet pociemniał

jakby wchłaniał energię a jej wzrok padł na mój.

- Cieszę się z razem z Tobą. - Powiedziała nie patrząc na mnie. - To,

to czego chciałaś.

- Nakita... - dlaczego miałam wyrzuty sumienia z tego powodu?

Skoro Serafinowie nie mieli zamiaru dać mi prawdziwej szansy, to

dlaczego powinnam zostać w pobliżu i być częścią systemu z którym się

nie zgadzałam? Mogłabym być wtedy z Joshem i mogłabym być

normalna. Ale ona się odwróciła i wina uderzyła mnie mocno.

- Nakita. - powiedziałam bardziej stanowczo i zatrzymała się.

Czując się jak łajdak dogoniłam ją i starałam się złapać jej wzrok.

- Ja nie chcę rezygnować ale czy mam wybór?

- Mówiłaś że wierzysz w wybór. - Powiedziała odwracając się. - Ale

tak naprawdę nie. Albo chcesz przestać. - Znowu odwróciła się i tym

razem pozwoliłam jej odejść. Grace przybliżyła się unosząc się nad moim

ramieniem a Barnaba ustawił się po mojej drugiej stronie.

- Dlaczego wszyscy wokół mnie sądzą że powinnam zostać ale nikt

nie wierzy że mogę coś zmienić?

- Ja wierzę że możesz coś zmienić. - Powiedział Barnaba ale ja go

nie słuchałam i ciężko stąpnęłam. Nakita znalazła się na ulicy i szła przed

samochodami które poruszały się pięćdziesiąt mil na godzinę sztywnym

tempem i kołyszącymi się ramionami.

- Ja wierzę. - Upierał się gdy mnie dogonił. - Dlatego opuściłem

Rona. Nadal uważam że możesz jeżeli zostaniesz.

On prawdopodobnie wierzył co czyniło to wszystko jeszcze

trudniejszym.

- Madison. - Powiedział ciągnąc mnie do zatrzymania. Byliśmy przy

krawężniku a światła ruchu na drodze świeciły mu w twarz pokazując

jego ściągnięte czoło i błagające mnie oczy.

- Ciągle mówisz że nikt nie daje ci szansy sprawdzić czy twoje teorie

działają, ale dają ją. Starasz się zmienić system który istnieje odkąd ludzie

patrzą na gwiazdy i starają się zrozumieć jak się tam znalazły. To działa

nie bez powodu a może większy postęp byś zrobiła gdybyś poświęciła

trochę czasu aby zrozumieć dlaczego taki system jest na miejscu zanim

spróbujesz go zmienić na swój. Serafinowie śpiewają. Słyszę to nawet

tutaj. Zmiany się dzieją lecz ty po prostu ich nie widzisz. Być może trzeba

na razie zrobić rzeczy których nie chcesz, zanim znajdziesz sposób by te

zmiany się wydarzyły.

Nie mogłam powiedzieć niczego, byłam zbyt przygnębiona. Widząc

mnie milczącą, on schylił głowę i odwrócił się naśladując Nakitę i

odchodząc szybko gdy starał się nadążyć za nią.

- Nakita. - Zawołał, a ja patrzyłam za nim z moją ręką owiniętą

wokół amuletu. Myślę że to była najdłuższa rzecz jaką kiedykolwiek do

mnie powiedział i zostawił mnie z jeszcze gorszymi uczuciami.

- Jestem taką idiotką. - Szepnęłam do Grace.

- Ale jesteś naszą idiotką. - Zadzwoniła, a ja się skrzywiłam.

- Jak myślisz co powinnam zrobić? - Zapytałam zaczynając iść

ledwo unosząc moje trampki z asfaltu.

- Po pierwsze musisz puścić linię czasu i pozwolić rzeczom na ruch.

- Powiedziała. - Zanim Ron przyjdzie sprawdzić co się dzieje.

- Tak. - Dobra puścić linię czasu. - W jaki sposób można to zrobić?

- Myślę że powinnaś iść do domu i zobaczyć się z twoim tatą zanim

zda sobie sprawę i cofnąć jego zegary o jakieś dwie godziny. - dodała

Grace. - On myśli że jest 10.30. Tak samo jak tutaj.

- Oh wow dzięki Grace. - Pierwsze promyki nadziei zaczęły

przenikać z powrotem a ja dodałam rozmowę z Nakitą do mojej

mentalnej

listy

rzeczy

do

zrobienia.

Wyglądała

pozytywnie

melancholijnie kiedy szła obok Barnaby ze spuszczoną głową gdy coś do

niej mówił.

- Cóż, raz Anioł Stróż na zawsze Anioł Stróż. - Powiedziała z

przekąsem jeśli świecąca kulka światła może się skrzywić. - A potem

możesz nas spotkać na cmentarzu, aby dowiedzieć się jak rozwiązać ten

bałagan z Tammy. Serafinowie są zaznaczeni. Kiedy dowiedziałaś się jak

zmieniać aurę osoby?

- Tuż przed tym gdy dowiedziałam się jak zatrzymać czas. -

Powiedziałam myśląc że nie byłoby w porządku gdyby moja nauka czegoś

sprawiła mi kłopoty z Serafinami.

- Świetnie. - Powiedziała Grace dobitnie. - Coś na temat

uruchomienia tego z powrotem? To się starzeje. Każdy mocniejszy

uchwyt a zatrzymałabyś także swoich żniwiarzy. - Skinęłam głową

wywołując obraz linii czasu w mojej wyobraźni. Była jaśniejsza niż zwykle

i to zapoczątkowało mój ból głowy. Relaks, pomyślałam rozluźniając moje

ramiona. Moje oczy błysnęły otwarte kiedy te proste hałasy i kolory

wpadły z powrotem do świata.

- Dobra robota! - Powiedziała Grace poruszając się w dół i w górę,

gdy światła samochodów migotały wokół nas i krzyk oburzenia wzrósł z

komisariatu.

- Chodźmy stąd. - Pobiegłam za Barnabą i Nakitą, miły czas biegł

również ale stałe uczucie wątpliwości nie opuszczało mnie. Tak,

znalazłam moje ciało, ale nikt o to nie dbał. A może raczej chcieli abym go

nie miała. Co to mówi o moim życiu kiedy rzecz której najbardziej

chciałam, była tą sama rzeczą która powodowała że traciłam rzeczy które

kochałam?

Rozdział 7

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: Tempted-Hell

Było niemal zbyt ciemno by zobaczyć kiedy Barnaba zwinął skrzydła

i wylądował delikatnie na dachu mojego domu, ciemniejszego niż zwykle

z powodu zapowiadanego deszczu. Tłumiąca czerń była niemal jak koc

dusząca. Wydawała się wyciekać z okna mojej sypialni aby wypełnić cały

świat i stworzyć jedną wielką nicość. To było coś w rodzaju tego co

czułam w środku.

Moje krótkie włosy fruwały gdy Barnaba zwijał swoje skrzydła i

udało mi się rzucić okiem by złowić przebłysk jego skrzydeł zanim

zniknęły. Z głową w dole staną przede mną jakby chciał coś powiedzieć.

To był bardzo cichy lot powrotny, moje myśli były przy Nakicie, a

jego kto wie na czym?

Zostawienie jej było ciężkie z jej podchodami na cmentarzu gdzie

mieli na mnie czekać, prawdopodobnie teraz myśli że chcę ją porzucić

gdy już znalazłam moje ciało.

Demus był gdzieś po stronie nieba, ale ponieważ szukał

niewłaściwego rezonansu miałam czas na przegrupowanie. Miałam

zamiar spędzić co najmniej pięć minut przekonując mojego tatę że nic się

nie dzieje i że idę spać.

To było znowu to słowo. Nic. Nijak- tak się właśnie czułam. Pusta w

środku. Po tym jak byłam w moim ciele nawet przez tą chwilę,

przypominałam sobie jak to był zobaczyć, poczuć... naprawdę być częścią

istnienia. Teraz w powłoce którą dawał mi amulet czułam się jakbym była

niczym.

- Jesteś pewna że chcesz bym wyszedł? - W końcu powiedział

Barnaba gdy żadne z nas się nie poruszyło na dachu.

Skinęłam głową, owijając ramiona wokół siebie od lekkiego chłodu

który sączył się do mnie po ekscytującym cieple Baxter.

- Powinno to trwać godzinę. - Powiedziałam zastanawiając się

dlaczego wylądował tu zamiast na podwórku.

- Chcę zobaczyć czy Josh może się wymknąć. Byłoby świetnie gdyby

mógł wrócić z nami.

On przynajmniej by się cieszył że znalazłam moje ciało. I że nie było

ohydną zepsutą masą.

- Za godzinę. - Patrząc niepewnie Barnaba spojrzał na mnie

niewesoło a potem znów na zachmurzone niebo. - Mam czas żeby wrócić i

zabrać telefon. Nie ma powodu by pozostawiać go tam i wywoływać

wspomnienia.

- Dziękuję. - Powiedziałam szczerze. Miałam nadzieję że go

zabierze. Nie byłoby powodu by wyjaśniać mojemu tacie dlaczego był w

Kalifornii.

- Jesteś pewna że nie chcesz żebym na Ciebie poczekał? - Spytał

Barnaba.

Potrząsnęłam głową. Nakita była tam sama. Podchodząc do

krawędzi dachu usiadłam by zejść na ziemię. Lucy, golden retrievera

sąsiada nie było na podwórzu. Zawahałam się gdy buty Barnaby zaszurały

obok mnie i spojrzałam w jego mroczną twarz.

- Co chcesz żebym powiedział Nakicie? - Spytał Barnaba a w jego

oczach odbijał się blask latarni.

- Ona myśli że odchodzisz. Odejdziesz? Czy chcesz żebym ją

okłamywał? - Moja depresja pogłębiła się z matowym poczuciem winy.

Nie wiedziałam. Chciałam zostać ale nie mogłam tego zrobić jeżeli

wszystko co będę robić to zabijać ludzi.

- Powiedz jej że myślę o tym. - Powiedziałam nie mogąc dłużej na

niego patrzeć.

- Powiedz jej że jestem dumna z niej i z Ciebie i dlatego chcę tej

pracy. Chcę zostać. Zostanę jeśli... - Barnaba nie poruszył się ale stał się

jeszcze mroczniejszy.

- Co jeśli Serafinowie nie pozwolą robić rzeczy na twój sposób?

Zrobili tak wysyłając Demusa.

To było dokładnie to co mnie martwiło, ale dałam mu fałszywy

uśmiech z nogami zwisającymi nad czernią pomiędzy niebem a ziemią.

- Hej jestem Żniwiarzem Czasu Ciemności. Co oni zrobią? Zabiją

mnie? Już to zrobili. - Odwróciłam wzrok przestraszona opuszczając oczy.

Mogli zabrać mi amulet i pozwolić czarnym skrzydłom na zniszczenie

mnie. Dusza pozbawiona aury była czystą grą, a moja pochodziła teraz z

amuletu. Ale nie podejmę się pracy Strażnika Czasu Ciemności i

wysyłania żniwiarzy do zabijania ludzi aby ocalić ich dusze jeżeli

powodem będzie to że się bałam. Nawet jeżeli tak było.

- Porozmawiam z nią. - Powiedział w końcu, wyraźnie widząc mój

strach.

- Dzięki Barnaba. - Zsunęłam się z dachu, zginając kolana by

zamortyzować upadek.

Spojrzałam w górę by spróbować zobaczy jego skrzydła ale nie było

tam nic oprócz ledwo ruchomych czarnych gałęzi między mną a ciężkimi

chmurami.

Z głową w dole podeszłam do drzwi patrząc na moje sznurowadła.

Czaszki i serca. Może powinnam dorosnąć?

Skrawek mojej samo zachowawczości kazał mi się zawahać zanim

weszłam. Grace powiedziała, że załatwiła rzeczy z moim tatą, ale wciąż

trudno było chwycić za klamkę i wejść.

Docierając do nich poczułam ukłucie w mojej aurze. Moje palce się

zwinęły i czekałam wdychając to uczucie.

- To prawie... jakbym była śledzona. - Powiedziałam i obróciłam się

gdy mój amulet zaczął się ogrzewać. Mój oddech zasyczał i zobaczyłam

pionową linię świętego srebrnego pęknięcia w nocy. Trochę niski, chudy

mężczyzna wydawał się przechodzić pod tym na bok, a światło czyniło

jego sylwetkę napiętą loki siwe a ubranie wzburzone.

- Ron. - Syknęłam wypuszczając wszystko co nabrałam. To był sam

Strażnik Czasu Światła, stojący na moim trawniku w ciemności.

Moja pierwsza myśl by połączyć się z Barnabą przez myśli umarła.

Mogę zatrzymać czas do cholery. Nie potrzebuję pomocy Barnaby. Poza

tym pewnie osłania swój rezonans i nie byłby w stanie mnie usłyszeć.

Przekrzywiając biodro patrzyłam jak Ron kończy materializację.

- Czego chcesz? - Wystrzeliłam a on wydawał się zaskoczony tym że

wiedziałam że on tam jest. To był krótki przebłysk zadowolenia w

zasysającej nocy. Mały człowiek szybko odzyskał swoją napuszoną

postawę potrząsając jego wzburzoną która bardziej pasowała do któregoś

z hollywoodzkich zbiorów niż do tego czym się zajmował w

teraźniejszości. Zastanowiłam się czy on uważał że to co nosiłam było

zabawne?

- Aby się dowiedzieć co zamierzasz? - Powiedział wypełniając tych

kilka słów bardziej przebiegłą żółcią niż mogłoby się wydawać że można.

Boże, dopomóż mi, on wiedział o wszystkim.

Skrzyżowałam ręce na środku. Nie ważne czy przez to mogłam

wyglądać na bezbronną. Mój dzień był totalnym niepowodzeniem ale nie

ukrywałam tego.

- Próbuję nie dać się uziemić. - Powiedziałam.

- Może powinieneś stąd odejść zanim zacznę krzyczeć o pomoc i

skończysz w więzieniu za bycie zboczeńcem. - Ron uśmiechnął się tym

samym irytującym uśmiechem.

- Nauczyłaś się zatrzymywać czas. Gratulacje.

Zabawne że to nie brzmiało jak „gratulacje” gdy on to mówił, a ja

spojrzałam na ganek chcąc by była tu i zrzuciła na niebo gałąź z drzewa.

- Tak? Co z tego?

Ron zrobił krok do przodu, przechylając głowę gdy wypuszczał

smugę powietrza.

- Miałem tam żniwiarza.

- Tak zauważyłam. - Zaczęłam obracać się w kierunku drzwi bo nie

podobało mi się to.

- Więc, zastanawiam się co robisz... - Wycedził jakbym miała

dokończyć.

- Bla bla bla. - Powiedziałam robiąc ręką gest paplania.

- Nie zaczynaj monologu Ron. Nie robię niczego. - Odwróciłam się

by wejść do środka, sapnęłam gdy Ron pociągnął mnie za ramię. Rzutem

wyrwałam się z jego uchwytu wstrząśnięta tym że mnie dotknął.

- Cofnij się. - Zawołałam cicho gdy zatrzymując się dwa kroki od

niego, nie chcąc wyjaśniać mojemu tacie kim był. Moje serce wydało

uderzenie i zamilkło.

- Zmieniłaś rezonans naznaczonego. - Powiedział Ron wyraźnie

wściekły kiedy spojrzał na mnie. - Mój żniwiarz nie może jej znaleźć.

Wahh, wahh, wahh. Pomyślałam. Madison nie gra fair. Ale to co

wyszło z moich ust było krótkie.

- Dobra.

- Zamierzasz ją zabić! - Powiedział Ron. Moje oczy zwęziły się.

- Zrobiłam to. Powiedziałam krótko. -Zrób film. Wyślij do Internetu

To koniec, Ron. Idź do domu.

- To nie jest koniec. - Upierał się patrząc zarówno zły i zmieszany. -

Ona nie jest martwa. Nie mogłabyś jej zabić. Choć nie wiem dlaczego. Co

zamierzasz zrobić? Nie możesz tego zmienić. Oni są jacy są.

Wzięłam głęboki oddech czując jak rozczarowanie z całego dnia

spada na mnie. Ale tym razem doprowadził mnie do szału. Nie musiałam

się mu tłumaczyć. Szarpnięciem otworzyłam drzwi, weszłam do środka,

krzywiąc się na niego stojącego u stóp schodów zanim zamknęłam mu

drzwi przed nosem. Oparłam się o nie plecami, robiąc wydech. Mogłam

usłyszeć mojego tatę przy telefonie w kuchni a jego głos utrzymywał

odrobinę obciążenia gdy wzrastał i opadał. Wyprostowałam się i

zerknęłam na zewnątrz przez wąskie okno przy drzwiach. Ron odszedł.

Dzięki Bogu.

Dom wyglądał cicho i spokojnie a mój tata wyszedł z kuchni z

telefonem przyklejonym do ucha. Moją pierwszą myślą było że rozmawia

z Joshem lub matką Josha chcąc się dowiedzieć gdzie jestem ale wtedy

dał mi skinienie palcem i wiedziałam że myślał że to jeszcze przed moją

godziną policyjną.

- Bev z nią wszystko w porządku. - Powiedział nieco gniewnie i

zdałam sobie sprawę że rozmawiał z moją mamą. - To był tylko

telefoniczny żart. - Oh, Jezu. Policjanci z komisariatu namierzyli ją.

Zmartwiona spojrzałam przez okno na Rona, potem wracając i starając

się usłyszeć resztę rozmowy.

- Powiedziałem że jest z nią w porządku. - Tata powiedział

przewracając na mnie oczami.

- Jest na górze śpi, czy mam ją dać do telefonu żebyś sama mogła

się przekonać?

Sięgnęłam po słuchawkę ale on pokręcił głową. Dlaczego mój tata

kłamał mojej mamie o tym gdzie jestem?

- Bev. - Powiedział a jego głos nabrał naprężenia które pamiętałam

z czasów gdy dorastałam.

- Posłuchaj mnie. Madison ma się dobrze. Ja mam się dobrze.

Radzimy sobie świetnie i myślę że masz z tym problem. Mogę

wychowywać naszą córkę równie dobrze jak ty. Jest wspaniałą

dziewczyną i naprawdę nie wiem skąd bierzesz te rzeczy. Każę jej

zadzwonić do Ciebie jutro rano. Nie zamierzam budzić jej ponieważ ktoś

szarpie twój łańcuch. Idź weź valium albo coś.

Moje oczy były szeroko otwarte ponieważ odłożył słuchawkę i

westchnął patrząc na telefon tak jakby chciał rzucić nim o ścianę.

- Mama? - Zapytałam chociaż to było oczywiste.

- Ona myśli że nie mogę się tobą opiekować. - Powiedział a skóra

wokół jego oczu pokryła się zmarszczkami co sprawiło że wyglądała na

zmęczonego.

Chore uczucie zdawało się zakraść do mojego serca i widząc że

odzwierciedliło się w moich oczach, sądząc z jego miny, sforsował

rozdrażnienie i uśmiechnął się chociaż wiedziałam że wciąż się martwi i

będzie jeszcze przez kilka dni.

- Tato opiekujesz się mną świetnie. - Powiedziałam pokonując

uczucie i przytuliłam go, ze wzrastającym poczuciem winy. Moja śmierć

nie była jego winą i nie mogłabym tego znieść gdyby myślał że tak było.

Dał mi uścisk a potem cofnął się.

- Dzięki. - powiedział cicho. -Zadzwoń jutro do matki. Zaufaj mi nie

chcesz z nią rozmawiać teraz. - Powiedział wracając do kuchni by odłożyć

słuchawkę. - Ktoś powiedział jej że byłaś na Zachodnim Wybrzeżu w

więzieniu oskarżona o podpalenie kompleksu apartamentów.

- Naprawdę? - Powiedziałam, zmuszając się do uśmiechu,

zastanawiałam się jakie połączenie odebrała wcześniej Grace. Tata

ostrożnie odłożył słuchawkę ale jego palce drżały a kliknięcie wydawało

się niezwykle głośne.

- Może jeśli twoja matka dorośnie do dwudziestego pierwszego

wieku i założy sobie identyfikator rozmówcy nie będzie musiała znosić

tego typu wkrętów.

Ziewając, zakrył usta wierzchem dłoni.

- Nie mogę uwierzyć jak zmęczony jestem. - Powiedział opuszczając

wzrok by spojrzeć na zegarek. - Próbowałem się do Ciebie dodzwonić ale

albo byłaś poza zasięgiem albo padła ci bateria. - Jego oczy spotkały moje

wyrażając irytację. - Znowu. - Dodał.

Nie mogłam znieść kłamania mu więc podeszłam do lodówki po

szklankę soku jabłkowego. Rzuciłam tą samą wymówkę co zawsze.

- Um, to chyba bateria. - Powiedziałam wkładając głowę do lodówki

i odetchnęłam w zimnym powietrzu.

- Ja, uh właściwie to pożyczyłam go Barnabie.

- Madison! - Okrzyk był jak bicz i wycofałam się z lodówki ze

spuszczonymi oczami.

- Odbiorę ją jutro.

- Używaj mojej dopóki nie odbierzesz swojej, dobrze? - Powiedział i

dał mi swoją.

- Gdzie poszliście coś zjeść z Joshem? - Ciężki czarny telefon

wyglądał zabawnie w moim uchwycie różniąc się znacznie od mojego

szczupłego różowego. Zegarek był cofnięty o więcej niż dwie godziny gdy

na niego patrzyłam ale teraz magicznie przesunął się na odpowiednią

godzinę.

- Um, w Low D. - Powiedziałam starając się przypomnieć naszą

przykrywkę. - Byli z nami też Barnaba i Nakita. Po zawodach Josha

spotkaliśmy się z resztą.

- Jadłaś prawda?

- Tak dużo jak zawsze. - Uśmiechnęłam się biorąc szklankę z szafki i

nalałam sobie trochę soku. On nic nie mówił tylko patrzył na mnie z

niepokojem.

- Mogłabym jeszcze coś zrobić zanim pójdę spać, jednak.- Dodałam

i wydawała się zgubić trochę ze swojego niepokoju. - Mogłabym pójść

jutro do Nakity? Zrobiliśmy mnóstwo zdjęć na spotkaniu i chciałabym

pomóc jej zorganizować je.

- Jasne ale wykonaj swoje obowiązki przed wyjściem, tym razem. -

Powiedział. - Może nie być mnie gdy wstaniesz. Muszę iść jutro na

zamknięcie rozprawy. Nie cierpię tych dziesięciodniowych biologicznych

biegów. Przez połowę czasu trzeba zaczynać je weekend albo kończyć je w

jakiś. Nie zapomnij opróżnić zmywarki do naczyń. Wyjmij surowce

wtórne. I chcę abyś zamiotła ganek przed wyjściem. Od frontu i z tyłu tym

razem.

To była zwykła lista i sok mając nadzieje że wyjdzie zanim będę

musiała go jakoś wypić.

- Tak tato. - Prawie jęknęłam. Znowu ziewnął patrząc na zegar nad

kuchenką.

- Nie mogę uwierzyć, że jestem tak zmęczony. Nie mogłem wypić

dziś dość kawy.

- Ja też idę spać. - Powiedziałam zostawiając mój sok na ladzie i

idąc przytulić go na dobranoc. Jego ręce otuliły mnie w kocu

bezpieczeństwa i pocałował mnie w czubek głowy.

- Mówiłem poważnie żebyś zadzwoniła do mamy jutro.- Powiedział

łagodnie wciąż trzymając mnie w ramionach. - Ona martwi się o Ciebie.

- Mam zamiar. - Obiecałam.

Puścił mnie i cofnęłam się z powrotem. Zwracając się do odejścia

zawahał się.

- Pachniesz dymem. - Nie wiedziałam czy miał na myśli dym od

ognia czy smród papierosów z policji i kręciłam się mówiąc.

- Dostałam się do domu z jednym z przyjaciół Josha. Samochód

śmierdział.

Tata przyjął to uśmiechając się lekko gdy potarł czubek swojej

głowy pozostawiając włosy pogniecione.

- Poprawiłaś swoje ujęcia prawda? - Spytał i wiedziałam że miał na

myśli ujęcia na zdjęciach.

- Wiesz to. - Powiedziałam wesoło.

- Chcę zobaczyć zdjęcia kiedy będą gotowe. - Powiedział i odwrócił

się i poczłapał do przedpokoju.

- Wiem że to weekend ale nie zostawaj zbyt długo.- Powiedział ze

schodów.

Odetchnęłam a moja wiara w Grace zwiększyła się stokrotnie.

Cholera, dobrze trzymała mnie z dala od kłopotów z tatą. Ona i Josh,

oboje.

- Okey! - Odkrzyknęłam do niego słuchając jak zamyka drzwi

sypialni. Może mogłabym się wymknąć szybciej niż myślałam. W domu

ucichło a ja wylałam mój sok, umyłam szklankę i zawahałam się gdy

otworzyłam drzwi zmywarki. Wzdychając wyciągnęłam szufladę i

zaczęłam ją opróżniać. Byłam w stanie zatrzymać czas, a byłam tu

opróżniając zmywarkę. Może nie jest też złym pomysłem zamieść ganek

przed wyjściem.

Delikatne stuknięcie przy oknie kuchennym wystrzeliło we mnie

impuls strachu ożywiając głowę, myśląc że to był Ron. Ale to był Josh

stojący między domem a nasadzeniami fundamentów pokazujący jego

nos i oczy. Widząc moją ulgę opuścił wzrok, ale ja już byłam w drodze do

głównych drzwi przeklinając cicho że mnie przestraszył.

- Josh. - Powiedziałam otwierając drzwi. - Myślałam że mama cię

uziemiła. - Jego spojrzenie pomknęło do schodów i wyszeptał. - Nie jesteś

jedyną która umie się wymknąć. Co się stało? Wpadłaś w kłopoty? Moja

mama próbowała się dodzwonić do twojego taty ale połączenie się

zerwało, a potem telefon padł.

Odetchnęłam dziękując Grace. Kochała powodować intrygi,

trzymając mnie z dala od kłopotów. Wyciągnęłam go widząc że ulica za

nim była pusta i ciemna. Musiał przyjechać rowerem nie chcąc nikogo

budzić.

- Wchodź. - Powiedziałam cicho. - Mój tata jest na górze.

- Bez wątpienia. - Josh spojrzał na zegarek. - Wrócisz dzisiaj do

Baxter prawda?

Skinęłam głową nie wiedząc jeszcze co mam nadzieje osiągnąć ale

wiedząc że to nie koniec.

- Będę musiała. Josh nie uwierzysz co się stało. - Josh wszedł za

mną, biorąc talerze gdy je wyjęłam. Josh znał moją kuchnie prawie tak

dobrze jak ja i wsunął je uważając aby nie narobić zbyt dużo hałasu.

- Jesteś uziemiona? - Zapytał poważnym głosem. Spojrzałam w górę

od układania misek, mrugając aż zrozumiałam.

- Oh! Nie. - Powiedziałam. Uziemienie było najmniejszym z moich

zmartwień. - Grace przestawiła zegary do tyłu. Mój ojciec myślał że było

przed północą. Żadnego uziemienia.

- Miło. - Powiedział patrząc na zegar nad piecem gdy poszłam go

zresetować.

- Co więc było takiego strasznego? - Jego twarz przeszła do

zainteresowania. - Oh nie. Madison oni nie... umarli prawda?

Dotknęłam cyfrowego zegara, a liczba wzrosła do prawidłowego

czasu. Szarpnęłam moją rękę jak ukąszona patrząc na niego. To było

dziwne.

- Nie. - Powiedziałam. - Apartament się spalił. Tammy i Johnny są

w porządku ale powiedziała policji że ja to zrobiłam. Spędziłam większość

wieczora w biurze policjanta przez chwilę widząc się z Grace która

spowodowała wyładowanie baterii mojego telefonu więc nie mogli

zadzwonić do mojego taty. - Josh wydał dźwięk niedowierzania, a ja

odwróciłam się wzruszając ramionami.

- Barnaba i Nakita mnie odbili i nauczyłam się jak zatrzymywać

czas i zmienić aurę Tammy.

- To świetnie. - Powiedział Josh a jego zadowolony wyraz wyblakł

gdy się nie uśmiechałam. - Czy nie?

- Serafinowie wysłali Żniwiarza Ciemności by skosił Tammy.-

Czując ból tego od nowa. - Przestali na mnie liczyć. Więc oczywiście Ron

wysłał Żniwiarza Światła by go zatrzymał. Zrobił się bałagan. Zatrzymał

się dziś wieczorem. Rona mam na myśli. - Spojrzałam w kierunku drzwi,

jakbym mogła widzieć przez ściany. - Próbował się dowiedzieć co robię.

Szeroko otwierając oczy Josh sięgnął po czystą szklankę.

- Więc co on ma zamiar zrobić?

- Nie wiem. - Powiedziałam z otwartą zmywarka między nami.

- Przynajmniej przyznał że nie wierzy że staram się ją zabić. - Nie on

po prostu myśli że jestem głupia.

- Udało mi się zatrzymać wysłanego przez Serafinów Żniwiarza

Ciemności. Nazywa się Demus. Jest rudy. - Powiedziałam w celu zatarcia

tego że przypomniałam sobie jak dobrze wyglądał.

- Co lubisz go? - Głos Josha wzrósł o ton i zwrócił moja uwagę na

niego.

- On jest Aniołem. - Powiedziałam, ukrywając szybki uśmiech kiedy

uświadomiłam sobie że jest zazdrosny.

- Nie martwisz się tym prawda?

- O Anioła? Nie. - Powiedział ale jego ruchy gdy układał miski

mówiły co innego.

- Josh... - Powiedziałam obawiając się że poczuł się jakby tu nie

należał mógł odejść.

- Anioły są ładne, ale są formą intensywności, wiesz?

- Tak, ale potrafią latać.

- Och przestań. - Powiedziałam dając mu w ramię lekkiego

kuksańca, gdy pochyliłam się do zmywarki miedzy nami i chwyciłam

kolejne srebro stołowe.

- Lubię Cię, ok.? Nie anielskiego seryjnego zabójcę.

- Skoro tak mówisz. - Powiedział uśmiechając się a ja odwróciłam

się nagle nieswojo. Anielski seryjny morderca, a ja byłam jego szefem.

Gdyby tylko Josh zorientował się jaka była prawda mógłby zniknąć a ja

byłabym jeszcze większym dziwakiem niż wcześniej. Niech to szlag.

Z srebrem w dłoni wyszarpnęłam szufladę moim małym palcem.

Dzisiejszy dzień był katastrofą. Nie mogłam zatkać dziury wystarczająco

szybko, a woda sięgała mi już prawie do podbródka. Sfrustrowana

przestałam oddzielać widelce od łyżek i tylko pozbyłam się ich wkładając

do szafki. Ramiona skrzyżowałam na piersi stając przy ladzie i wpatrując

się w ścianę.

- Sprawisz że to zacznie działać. Wiem że tak będzie. - Powiedział

cicho Josh. Zmywarka była pusta i z uczuciem odrętwienia usiadłam przy

stole i umieściłam głowę w dłoniach.

Nie mogłam tak dalej. Kłamstwa, wymykanie się. Próbowałam

zmienić coś czego nikt nie próbował zmieniać, nikt nie widział w tym nic

złego. Poza Barnabą. Barnaba wierzył że mogę to zrobić.

Z głową w dole odetchnęłam, czując jak mój oddech opuszcza mnie

i moje płuca się zapadają.

Nie musiałam oddychać i to mnie niepokoiło. Chciałam być

normalna do cholery. Jaki facet chce randki z super-bohaterką, która

nigdy nie wymaga ratowania? Mieli swoją dumę. Poza tym Serafinowie

nie wierzyli we mnie. Tammy mnie nienawidziła. Nakita była

zdenerwowana. Moje oczy zrobiły się ciepłe i nie byłam zaskoczona gdy

łzy je wypełniły i spadły. Nie mogę oddychać ale wciąż mogę płakać? Jak

niesprawiedliwe to jest?

- Madison? - Niepewne dotknięcie Josha na moim ramieniu

przygnębiło mnie jeszcze bardziej i pociągnęłam nosem nie podnosząc

wzroku.

- Przepraszam. - powiedziałam siadając i wycierając oczy. - Ja nie

płaczę. - powiedziałam jakbym chciała przekonać samą siebie bo na

pewno nie byłam przekonująca dla niego.

- To tylko to że nic nie idzie tak jak powinno.

Uśmiechając się lekko usiadł koło mnie. -Będzie lepiej.- powiedział

znajdując i trzymając moja rękę.

- To nie dlatego płaczę! - powiedziałam z głową w dole i płynącymi

łzami nie ważne jak bardzo starałam się je powstrzymać. - To znaczy

Tammy jest ważna, ale.. - Nie mogłam powiedzieć tych słów. Brzmiały

one tak błaho przy problemie Tammy ściganej przez żniwiarza ciemności.

Jednego z moich żniwiarzy ciemności.

- Więc co? - Josh zapytał i spojrzał na moja rękę w swojej. Trzymał

ją troskliwie i to uderzyło mnie mocno.

- Znalazłam moje ciało. - Szepnęłam patrząc na nasze ręce na

naszych stykających się kolanach. Kiedy byłam na komisariacie. Prawie je

miałam, prawie udało mi się wsunąć w nie całkowicie i sprawić że znowu

było moje, ale przyszedł Barnaba i straciłam je.

- Twoje ciało? - powiedział Josh, po czym spojrzał na hol. -Madison

to wspaniale.- powiedział, a jego głos był jeszcze bardziej miękki.

- Dlaczego jesteś zła? Jeśli znalazłaś je raz to możesz to zrobić

ponownie. Możesz być znowu pełna. To świetnie.

- To nie jest świetne. - Powiedziałam nieszczęśliwie. - Nikt inny nie

jest zadowolony. Wszyscy chcą bym została strażnikiem czasu. Nie wiem

dlaczego! Nie jestem w tym dobra. Barnaba myśli że możemy zmienić

rzeczy, ale on był kiedyś żniwiarzem światła. Nakita uważa że to strata

czasu. Teraz Serafinowie są na mnie źli. Uważają że nie biorę tego na

poważnie i nie rozumiem co to za ryzyko. - Nieszczęśliwa, przetarłam

swoje oczy ponownie i zaczęłam szlochać głośno.

- Ja się cieszę. - powiedział Josh pochylając się do przodu. Przy tym

wydałam szczękający dźwięk szlochu, spuszczając głowę i wypuszczając

jego rękę więc mogłam wytrzeć twarz. - Jestem zmęczona tym wszystkim.

- powiedziałam czując uderzenie tego bo powiedziałam to na głos. -

Jestem zmęczona okłamywaniem taty. Zmęczona walką by się

porozumiewać. Zmęczony nie jest w stanie spać ani jeść. Chcę po prostu

wrócić do domu i być normalna!

Spojrzałam na niego przez moje mokre oczy by zobaczyć sympatie

ale nie zrozumienie.

- Ale. - zaczął, ale potrząsnęłam głową zatrzymując go.

- Nakita jest przygnębiona bo mogę odejść i zapomnieć o niej.

Barnaba jest rozczarowany że chcę zrezygnować z czegoś w co wierzy od

tysięcy lat ale zbyt bardzo się bałby spróbować aż do teraz. To

rzeczywiście zmienia postać rzeczy i jakoś to utrudnia a nie ułatwia.

Zmieniłam dzisiaj aurę Tammy. - Powiedziałam nie odnajdując w tym

radości. - I zatrzymałam czas. Ja zatrzymałam czas Josh! A nawet się tym

nie przejmuję.

- Tak zrobiłaś to. - Powiedział a ja potrząsnęłam głową, ale

przynajmniej mogłam zapobiec płaczowi.

- Po raz pierwszy. - Powiedziałam. - Po raz pierwszy czuję że

mogłabym coś zmienić, ale Serafinowie nie dają mi szansy. Mogłabym

robić te rzeczy Strażnika Czasu gdyby tylko pozwolili mi to robić. - Nagle

zdałam sobie sprawę jak blisko jesteśmy. Wziął moje ręce ponownie a

jego kolana gdzie dotykały moich były gorące. On mnie słuchał i to prawie

znowu doprowadziło mnie do płaczu.

- I nie pomiń że nie mogę jeść obiadu z moim tatą. - szepnęłam. I

opuszczam budzenie się i patrzenie na słońce na mojej ścianie i

zastanawianie się jaki będzie ten dzień.

Mrugnęłam i łza zatoczyła się i spadła. Josh wytarł ją i ręka

trzymająca mnie znowu była mokra.

- Tęsknię za normalnością. - Odetchnęłam czując się wycieńczona i

myśląc o Paulu, rosnącym strażniku czasu światła. Faktycznie był

paskudny czynnik posiadania Rona jako nauczyciela ale miał nauczyciela

i życie i prawdopodobnie dziewczynę która nie widziała że kiedyś będzie

pieprzonym Strażnikiem Czasu dla Aniołów. Mógł udawać że jest taki

sam jak wszyscy.

- Większość Strażników Czasu przeżywa całe życie zanim się

zestarzeją i muszą odłożyć wszystko by być ponad normalnością. Ja

muszę opuścić wszystko.

Dobra więc może byłam trochę królową dramatu ale Josh był

jedyna osobą której mogłabym to powiedzieć i która mogłaby zrozumieć.

- Nie stracisz wszystkiego. - Powiedział i zanim spostrzegłam co

robi pochylił się i mnie pocałował. Iskra przeszła przeze mnie. Moje ręce

zacisnęły się na jego i przechyliłam głowę tak że nasze usta mogły spotkać

się pełniej. Zamknęłam oczy i pochyliłam się tylko trochę czując

przestrzeń między nami. Wyładowanie elektryczne przeszło mi do palców

i przyciągnęłam go bliżej. Było to niewygodne siedząc w ten sposób ale to

był pierwszy raz w ciągu tego dnia kiedy czułam coś innego niż zagubienie

i desperacje. Nie chciałam kończyć pocałunku ale powoli się cofnął.

Pamięć o moim sercu wydała uderzenie i otworzyłam oczy. Poczułam się

zdyszana, chociaż wiedziałam że nie mogę być. Josh uśmiechał się a jego

oczy pomknęły do mnie i zatrzymały się sprawiając że znów poczułam

ciepło.

- Chcesz swoje ciało, prawda?- Zapytał jakby właśnie nie sprawił że

każda moja część się ożywiła. Skinęłam głową, a on dodał.

- Więc idź po nie. - Wycofałam się zmartwiona.

- Myślisz że powinnam oddać amulet. - Powiedziałam czując puls

alarmu pierścienia przechodzący przeze mnie. - Po prostu odejść od bycia

Strażnikiem Czasu Ciemności?

- Nie oczywiście że nie. - Przesunął się i nasze kolana się rozdzieliły.

- Ale Ron nadal ma swoje ciało prawda? On żyje i wciąż jest Strażnikiem

Czasu Światła. Więc w czym problem? Chcesz tego. Idź i weź je. Bycie

żywym nie oznacza że musisz z tego rezygnować prawda?

- Nie. - Powiedziałam niepewnie przypominając sobie rozmowę z

Serafinem na greckiej wyspie kiedy przejmowałam to stanowisko.

Poprosiłam czy mogę zabrać amulet aż znajdę moje ciało i wtedy zwrócę

go, a Serafin powiedział że mogę jeżeli to będzie to co wybiorę. Gdybym

teraz wybrała mieć oba czy nie liczyliby na coś?

Josh pochylił się, zaskakując mnie kolejnym pocałunkiem lekkim i

prawie złośliwym gdy wziął moje palce w swoje.

- Po prostu idź i je weź. Zostaw resztę rzeczy.

Spojrzałam na przedpokój myśląc o moim tacie.

- Teraz?

Josh wstał uśmiechając się na moją niechęć.

- Dlaczego nie? Gdybym to był ja, to zatrzymałabym Barnabę gdy

pierwszy raz je zobaczyłem. Oni żyją wiecznie Madison. Co oni wiedzą?

Przynieś swoje ciało i zrobię ci kanapkę. Możemy jeść i być normalni. A

kiedy skończysz być normalna, możemy zadzwonić do Barnaby i wrócić

do ratowania świata. Jezu Madison nawet bohaterowie mają prawdziwe

życie.

To było dokładnie to czego chciałam, o czym myślałam cały dzień i

usiadłam przy stole niezdolna powstrzymywać mojego sztucznego serca

przed waleniem. Sprawił że brzmiało to tak prosto. Chciałam tego. By

męczyć się z tym co wszyscy inni myśleli że powinnam robić bo miałam

moje ciało było głupim posunięciem.

- Zamierzam to zrobić. - Powiedziałam a jego uśmiech stał się

szeroki.

- Wiedziałem. - Dał mi małe klepnięcie po ramieniu. To nie było tak

miłe jak pocałunek ale odwzajemniłam jego pocałunek. Spowodowało że

poczułam się dobrze z tą zmianą. Niebo będzie przeklęte jeżeli nie

pozwolą mi iść moją drogą a wtedy po prostu oddam im amulet z

powrotem i do diabła z nimi wszystkimi.

Radosne podniecenie zeszło w dół do moich palców u nóg prawie

tak mocne jak po jego pocałunku. Usadowiłam się mocniej na krześle,

ustawiając je z powrotem na wprost stolika z plecami do łuku

przedpokoju.

Josh wydał dźwięk zaskoczenia.

- Tutaj? Co zrobisz jeżeli ojciec wejdzie? - Przeniósł się do

stanowiska obok ekspresu do kawy z skoncentrowanym wyrazem a ja

wyciągnęłam rękę mając nadzieję że usiądzie obok mnie.

- Chcę żebyś był przy mnie gdy będę to robić. - Powiedziałam

machając stopą pod stołem.

- Ty w moim pokoju po północy to się nie zdarzy. Mówimy o moim

wkurzonym tacie. Dach też odpada. Ron może nadal tam być.

- Dobra ale możemy iść gdzieś indziej. - Powiedział ze

skrzyżowanymi ramionami gdy spojrzał przez czarne okno na ulicę.

- Barnaba będzie tu za godzinę. - Powiedziałam niecierpliwie.

- To nic takiego. Będzie ok. Josh. Gdy robiłam to pierwszy raz

byłam w biurze gliniarza. Poza tym co myślisz że się wydarzy? Wsuwam

się do swojego ciała i zrobione! - Zrobił minę i kiwnęłam na niego

palcami. - Pocałunek na szczęście? - Powiedziałam czując gorąco. Nie

mogłam się doczekać by dostać swoje ciało z powrotem. Wszystko czułam

z Joshem było filtrowane przez mój amulet i chciałam być po prostu

ponownie sobą. Josh zaśmiał się a jego ramiona rozluźniły się gdy zrobił

te kilka kroków które nas dzieliły.

- Pocałunek na szczęście. - Powiedział jedną ręką obejmując moją a

drugą kładąc płasko na stole przed nami. Z ostatnim spojrzeniem na

korytarz z którego mógł przyjść mój tata pochylił się nad stołem

przechylając głowę i jego usta spotkały moje. Odetchnęłam w niego

wyobrażając sobie jak jego aura miesza się z moją. Zamknęłam oczy i

pochyliłam się do przodu gdy nasze usta się razem poruszały a pamięć o

moim sercu wydała uderzenie. Chcę być znowu żywa, pomyślałam kiedy

moje palce uścisnęły lekko jego a potem puściły.

Jego oczy otworzyły się gdy się odsunęliśmy a jego wzrok był na

korytarzu zanim powrócił do mnie.

- Jeśli jesteś pewna? - Powiedział wyciągając krzesło i usiadł twarzą

do łuku przedpokoju. Moje serce nadal waliło gdy wzruszyłam

ramionami, oblizując moje usta jakbym chciała przypieczętować pamięć o

tym co się stało.

- Powiedz mi jeśli go usłyszysz schodzącego schodami w dół, ok.? -

Josh położył ręce płasko na stole kiwając głową

- Ok.

Boże mam nadzieję że to zadziała. Czułam się jakby kończył mi się

czas. Uśmiechając się do Josha zamknęłam oczy i skupiłam się na sobie.

Czułam jak wziął mnie za rękę i uścisnęłam jego palce. Łatwo było znaleźć

moją mapę myśli po stronie teraźniejszości i odchodzące od niej wątki

życia wszystkich innych. Widziałam niebieską linię Josha wijącą się

mocno przy mojej. Barnaba i Nakita mieli zamknięte myśli ale nie

obecność. Przeniosłam moją świadomość wyżej znajdując linie moich

myśli które były powiązane z amuletem i ciągnęły mnie w przyszłość. A

między nimi był jasno niebieski i żółty blask mojego ciała zatrzymanego

w czasie i czekającego na mnie.

- Mogę to zrobić. - Odetchnęłam i pozwoliłam mojej świadomości

wpaść do przestrzeni między nimi. Jak stopa w dobrze dopasowanym

bucie tak moja dusza westchnęła i włożyła moje ciało. Pamięć o ustach

Josha na moich została zastąpiona przez smak soli. Szum lodówki ucichł,

a nadszedł dźwięk fal. Dyszałam gdy skurcze skręcały moje wnętrzności.

Josh krzyknął ale brzmiało to cienko i nierealnie. I z takim samym

rodzajem intelektualnego relaksu użyłam tego aby puścić linię czasu i

zacząć się dalej przemieszczać a moje myśli powróciły do chwili w czasie.

Byłam tu wcześniej i to robiło różnicę. Z lekkim opóźnieniem poczułam

obecność i swoją zmianę z powrotem w ciele i w synchronizacji z

wszechświatem. Byłam tu i nie było odwrotu. Moje serce waliło i

ekscytujące uczucie rozlało się przeze mnie gdy siedziałam w

przestronnym słonecznym pokoju. Spojrzałam w dół na moją rozdarta

sukienkę nie wierząc jak czułam brudny materiał oblepiony krwią między

moimi palami. To stało się szybko. Byłam w moim ciele. Zawroty głowy

uderzyły mnie i złapałam oddech niemal zapominając go wypuścić.

Musiałam oddychać! Moje ręce podążyły do mojej szyi i znalazłam mój

amulet. Podciągając nogi szarpnęłam moje palce u stóp z zimnej

marmurowej podłogi. Wszystko wydawało się iść powoli i byłam cała

obolała. Nie było żadnej metki u nogi ale zapamiętałam oderwanie go.

Podniosłam moją rękę do pulsującego miejsca z przodu głowy i

dokładnie badając czoło czułam siniaka. Moje ramię i klatka piersiowa

bolały. Podciągnęłam zabrudzony brudem przód sukienki by spojrzeć na

swój przód i zobaczyć sińce tam gdzie były pasy bezpieczeństwa. Byłam

naprawdę w moim ciele. Ono było moje.

- Zrobiłam to. - Krzyknęłam słysząc echo mojego głosu a mewy na

zewnątrz zdawały się ze mnie drwić. Zakaszlałam i skuliłam się na

miękkiej kanapie trzymając swoje żebra tak by nie bolały.

- Zrobiłam to. - Szepnęłam nie troszcząc się że to bolało. Zrobiłam

to i zastanawiałam się czy mój rezonans się zmienił bo byłam znów w

moim ciele. Zdałam sobie sprawę z tego że czarne skrzydła nie będą już

problemem. Ale mój zwycięski uśmiech zawahał się i zniknął. Podnosiłam

się powoli aż byłam pewna że mogę wstać i pokuśtykałam w kierunku

najbliższych drzwi gorączkowo szukając jednej z rzeczy które nie były

potrzebne mi od sześciu miesięcy. Ja naprawdę to zrobiłam. Jak to

mówią dowód jest w deserze. Albo tak jak w tym wypadku w sedesie.

Musiałam iść do łazienki w najgorszy sposób i nie miałam pojęcia gdzie to

było.

Rozdział 8

Tłumacz: gosia2341

Korekta: Tempted-Hell

Przeciągnęłam ręką po gładkiej marmurowej ścianie aż poczułam

się jedwabiście i wyszłam z łazienki. Znalezienie tego zajęło mi całe

beznadziejne trzy minuty. Ogromna pralnia była wyłączona z kompleksu

pokoi co zgaduję było prywatną kwaterą Kairos’a. Kairos, ten sam koleś,

który mnie zabił. Przyznaję mu jedno – miał gust. Wszystko co znalazłam

w mojej szalonej pogoni po łazience było wysoce eleganckie. Zimne i

precyzyjne. A plakat zespołu lub stojak na CD wyglądały nie na miejscu,

co dawało mi do myślenia, ile w rzeczywistości czasu on tu spędzał.

Widząc ogromną, zatopioną wannę, rzuciłam jej długie spojrzenie

nad swoim ramieniem. Przeszłam boso przez sypialnię z ogromnym

łóżkiem z miękkimi poduszkami i puszystą kołdrą. Były wciąż w nieładzie

odkąd Kairos je tak zostawił. To wydaje się straszne gdy się o tym

pomyśli. Moje ciało było tu zbyt długo. Tylko na chwilę nie nadążyło za

resztą świata a zatem niewidoczny i zabezpieczony przed upływem czasu.

Coś jak Barnaba szybujący na swych skrzydłach, zsynchronizowany z

wszechświatem i niewidzialny.

Słońce wlało się olbrzymim oknem do mieszkania niczym ocean,

pozwalając mi odetchnąć. Kąpiel nie brzmi rozsądnie, nawet jeśli poczuję

się po tym lepiej. Mogłam zmienić ciuchy. Jednak spędzenie reszty nocy

w mojej sukni balowej próbując uratować Tammy nie jest możliwe.

Kairos z pewnością nie ma żadnej spódnicy albo sukienki w szafie, ale

znalazłam czarną parę spodni pasujących jeśli podwinąć guziki i luźną

tunikę które mogą być modne jeśli jesteś w Azeroth w świecie Warcraft.

Podciągnęłam luźne spodnie wyżej i zawiązałam mały węzeł w pasie

żeby nie spadły gdy szłam na korytarz. Nie mogłam za wiele zrobić z

koszulą, musiałam jedynie uważać by nie pochylać się do przodu. Moja

stara sukienka była zmięta i wepchnięta pod umywalkę. Wkrótce nigdy

więcej jej nie zobaczę. Choć złapana w czasie i zasadniczo nieruchoma dla

czasu byłam poza ciałem. Nie mogłam pomóc ale czułam jakbym miała ją

na sobie odkąd umarłam. Nic dziwnego, że moja klatka piersiowa bolała

zmiażdżona w tym gorsecie a ramiona bolały od wypadku

samochodowego. Zamachnęłam nimi testując, uśmiechnęłam się. Jeeee,

bolało ale dlatego, że żyłam. Nie mogłam się doczekać by powiedzieć

Josh’owi.

Korytarz otwierał się na ogromną przestrzeń z bajecznymi

poduszkami i niskimi stołami, co z kolei doprowadzało do przestronnego

patio z szerokimi łukami zasłon. Wiem, że nikt tutaj nie był od śmierci

Kairos’a, ale wszystko wyglądało czysto. Może to jedna z zalet życia na

świętej ziemi?

Skierowałam się na zewnątrz, ręką trzymając mój amulet w

spokoju. Byłam taaaakaaaa zadowolona. Wciąż go miałam i nie

zostawiłam go w kuchni gdy zniknęłam i byłam tego pewna. Barnaba

powiedział mi, że wyglądam jak duch gdy zabierał mnie za pierwszym

razem a odkąd mój amulet dał mi fałszywe ciało, był teraz we mnie…

Biedny Josh – pomyślałam – chciałabym móc z nim porozmawiać

będąc na zewnątrz i zniknąć w blasku słońca. Musi być chory ze

zmartwienia przez to moje zniknięcie. Jak tylko naprostuje swoje myśli to

skontaktuje się z Barnabą i Nakitą by mnie odebrali. Przynajmniej Nakita

wie gdzie jest wyspa Kairos’a. Widziałam jak go tam zabiła.

Moje oczy błądziły po zniszczonym stole, na którym skosiła go.

Pęknięty stół nie posiadał żadnych śladów przemocy. Miałam przejąć

obowiązki Mrocznego Strażnika Czasu. Zanim zamarznie ostatnia kropla

krwi i zacznę drżeć. Twardy kamień został złamany gdy Serafin śmiał się

ze mnie nie wierząc w przeznaczenie. Albo będzie się śmiał ponieważ

widzi przyszłość i wie, że będę tu teraz. Chce mojego ciała i amuletu. Nie

pozwolą mi go zatrzymać, prawda?

Zatroskana owinęłam się ramionami i odwróciłam w stronę stołu

wspominając bolesne piękno Serafina. Nie pozwoli zatrzymać mi

amuletu. Znaczy, zapytałam czy jeśli będę mogła go wypróbować to

potem oddam a wtedy Anioł posłał mi to przebiegłe spojrzenie i

powiedział, że mogę jeśli będzie to tym co wybrałam. Jakby wybór był

wszystkim to byłoby oczywiste, że Serafiny były wszystkim odnoście

przeznaczenia. Powiedział, że zawsze jest wybór. Więc, muszę wybrać coś

teraz. Ron miał amulet i wybrał życie. Mówił, że mogę oddać amulet gdy

znajdę własne ciało. To oznaczało, że powinnam go zatrzymać, co nie?

Wypełniała mnie determinacja, a wiatr z wody wzrósł o sto stóp z

maleńkiej plaży by rozczochrać mi włosy. Białe chmury nadciągały

pomiędzy kolumnami nadając patiu Karios’a wygląd komercyjnych

perfum. Fala prawie zniknęła a ja zamknęłam oczy i ustawiłam się do

słońca. Dłonie rozłożyłam najszerzej jak mogłam pragnąc chwycić ten

moment i zapamiętać na zawsze, wypełniając się ciepłem słońca. Serce

biło mi w piersi, robiłam wdech i wydech. Żyłam i czułam się wspaniale –

nawet jeśli mój kark bolał jakby był smagany biczem.

Powoli mój uśmiech zbladł a głowa opadła. Gdzieś, po drugiej

stronie Ziemi Nakita czekała w ciemności sądząc, że zamierzam oddać

moją pozycję i porzucić ją. Niektórzy mogą pomyśleć, że niezdrowe jest

tak mocne powiązanie z drugą osobą, ale Nakita była Aniołem, jednym z

najlepszych żniwiarzy nieba. Dla stworzeń, które istniały od początku

czasu, strach był realizacją światowych zmian. Jej imię było stworzone by

to zrozumieć, a ja byłam jej jedyną możliwością by to rozszyfrować.

Przyjaźń była zwykłym słowem. Mistrz był po prostu zły. Nauczyciel nie

pasował. Wiedziałam tylko, że mamy więź i nie mogłam po prostu

zrezygnować by uczynić mojego życia prostszym.

Moja ręka ściskała amulet, zamknęłam oczy, pomyślałam o aurze

Nakity. Przemieszczając moją własną aurę tak by moje myśli mogły

wyśliznąć się wolne ode mnie i wysłać je do niej wyobrażając sobie że są w

jej umyśle.

Nakita – pomyślałam, czując skrzydła moich emocji, które

przemieniłam w jej aurę, dokładnie i precyzyjnie, odpowiednio zanim

uderzyło w górę atmosfery i odbiło się w dół. Nawet jeśli była po

przeciwnej stronie Ziemi, powinna to usłyszeć.

Ale moje myśli pozostały puste.

Marszcząc brwi zacisnęłam uścisk na amulecie. NAKITA!

Pomyślałam głośniej, przykładając się by bardziej się do niej dopasować.

Ponownie odbiła się od powietrznego sufitu, wróciła na Ziemię… I po

prostu zniknęła.

Zmartwiona otworzyłam oczy. Mogę mieć tutaj kłopoty.

Najwyraźniej rozmawiała z Josh’em i odkrywała co zrobiłam, a odkąd

powiedziałam Barnabie, że znalazłam swoje ciało na wyspie doglądają

mnie tutaj. Jak długo to potrwa? Nie mam pojęcia. To co mogło się w

międzyczasie zdarzyć Tammy nie było piękne.

Barnaba? Zawołałam modyfikując moje myśli by prześlizgnęły się

przez jego aurę wprost do umysłu. Zawsze najłatwiej byłam w stanie do

niego dotrzeć.

- O cholera – Wyszeptałam gdy dostałam taką samą odpowiedź -

czyli żadną. Co się do diabła dzieje? Niewykluczone, że będę

przypadkowo zmieniać mój podpis gdy zabiorę swoje ciało nawet jeśli

będzie wyglądał dla mnie tak samo. Może mogą mnie usłyszeć i być

niezdolni do odpowiedzi. Nie sądzę. To tak jakby moje myśli było dla

wszystkich nie do osiągnięcia!

Obróciłam się by zobaczyć uszkodzony stół, strach sprawił że

rozbolał mnie żołądek. Może Serafinowie mnie odcięli. Dawali sobie radę

z obowiązkami Strażnika Czasu Ciemności przez miesiąc. Co jeśli widzieli

mnie zabierającą swoje ciało i po prostu wycięli mnie całkowicie z

równania i zostawili tutaj zanim mogłam powiedzieć, że dokonałam

nowego wyboru!

Ściskając mój amulet szukałam jego głębi. Wyglądał tak samo i

strasznie, stałam z potem spływającym mi po plecach, wiatr rozwiewał

moje włosy gdy trzymałam amulet i przeniosłam uwagę na oś czasu.

Również wyglądała tak samo. Odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej mój

amulet działał.

Była sobie kiedyś dziewczyna, która umarła – śpiewała Grace.

Obracając się otworzyłam oczy patrząc na nią. - Jaką decyzje w głowie

podjęła. Jej ciało ocalało, tak jak tego chciała. Wybór lub los, oba

pijane, niestety.

- Grace! – zawołałam, ledwo słysząc ją przez głośne fale i mrużąc

oczy, wciąż nie widząc jej blasku w jasnym słońcu – Cieszę się, że tu

jesteś. Barnaba i Nakita… czy z nimi wszystko w porządku?

Próbowałam się z nimi skontaktować ale nie odpowiadali. Nadal jestem

Strażnikiem Czasu co nie?

Słabe brzęczenie uświadamiało mi, że jest obok a ciepło zakradające

się do mojego bolącego ramienia łagodziło je.

- Nom, wciąż jesteś strażnikiem czasu mroku. Nie można tego tak

po prostu odrzucić. Musisz dobrowolnie zrezygnować albo być kosą.

Zrobiło mi się ciepło w środku i zastanawiałam się jak ona to robi,

że unosi się przede mną.

- Twoja aura wygląda w porządku. – Powiedziała słabnącym

głosem – Może po prostu cię zignorowali. Zabawnie teraz pachniesz.

- Kurcze, dzięki. – Powiedziałam w pełni świadoma tego, że

śmierdziałam jakbym nie kąpała się od miesiąca. Nie było w tym nic

zabawnego. – Mogłabyś jednego z nich do mnie przyprowadzić? Martwię

się o Tammy.

- Powinnaś się martwić o Demus’a. – Powiedziała tajemniczo

- Demus? – Powtórzyłam. Ciekawe co zrobił Mroczny Żniwiarz, ale

nie dostałam odpowiedzi. Grace zniknęła. Nie zdążyłam nawet zauważyć

kiedy.

Zmarszczyłam czoło i skrzyżowałam ręce na brzuchu czując pustkę.

Euforia z posiadania ciała zaczęła blednąć. Byłam głodna, zmęczona i

obolała od urazów. Chciałabym mknąć przez wzgórza w kabriolecie.

Zaczynało się robić gorąco a moje ubranie wyglądało śmiesznie. Patrząc

na swoje paznokcie chciałabym móc poprosić Grace by Barnaba

przyprowadził ze sobą Josh’a. Boże, on musi być chory ze zmartwienia.

Włoski na mojej szyi stanęły dęba a serce zaczęło szybciej bić.

Nikogo tu nie było, tylko wielki pusty dom należący teraz do mnie.

Madison! – Usłyszałam nad sobą, spojrzałam w górę i prawie

oślepłam. To była Nakita. Odsunęłam się robiąc jej miejsce do lądowania,

jej piękne skrzydła lśniły w popołudniowym słońcu. Znów była ubrana od

głowy do stóp na biało, poczułam wyrzuty sumienia, ponieważ ubierała

się tak tylko gdy była smutna z mojego powodu. To był jej sposób

wyrażania gniewu.

Zmarszczyła twarz widząc moje nowe czarne ciuchy wyciągnięte z

szafy Karios’a a w jej oczach kryło się zażenowanie.

– Masz na sobie ciuchy Karios’a. – Powiedziała

- Ja… - Zaczęłam z wahaniem – Cóż… przejęłam jego pracę, tak? –

Powiedziałam ostrożniej niż zamierzałam. – Powinnam dobrze ją

wykonywać co nie?

Nakita otworzyła usta jednocześnie rozkładając skrzydła by zasłonić

słońce.

- Więc zostajesz?

- Nie wiem. – Przyznałam, a ona rozluźniła się jakbym powiedziała,

że w tym momencie odchodzę. – Nakita, staram się ale nic nie wychodzi.

– Błagałam. – Dostrzegasz to lepiej ode mnie. nie chcę o tym myśleć, ok?

Chcę postąpić dobrze przez wzgląd na Tammy. A potem, gdy to się

skończy możemy myśleć o tym co będzie dalej.

Wydawała się to akceptować. Opuściła głowę a skrzydła rozwiewały

jej długie czarne włosy na jej twarz.

– Wybacz, że Serafinowie cię nie słuchają. – Powiedziała – Barnaba

znalazł Demus’a. Poszedł szukać ciebie, a zamiast tego znalazł Josh’a.

Oboje czekają na ciebie na cmentarzu

- Josh! - Zawołałam ciesząc się, że tam będzie

- Musisz porozmawiać z Demus’em, – Stwierdziła Nakita – Albo

zabije Tammy gdy tylko ją zobaczy.

Uśmiechnęłam się lekko.

- A to byłoby złe, prawda? – Zapytałam a ona spojrzała na mnie.

Powoli jej uśmiech rósł i wyglądała na niemalże zawstydzoną.

- Możliwe. – Stwierdziła rozciągając skrzydła i umieszczając nas w

cieniu – Jeśli jest szansa to możemy zmienić jej przeznaczenie.

Powinnyśmy iść. Zapomniałam jak tutaj spokojnie. – Jej oczy spotkały

moje, ukazujące nie spokój lecz brak strachu. – Albo nigdy wcześniej tego

nie zauważyłam.

Kiwając głową poprawiałam spodnie stojąc na pokruszonym

czarnym marmurze. Ramię Nakity obejmowało mnie a ja stałam obok na

jednej z jej stóp. Jedno uderzenie jej ogromnych skrzydeł i byłyśmy w

powietrzu. Żołądek spadł mi w dół, gdy chwyciłam się ramienia Nakity.

Patrząc w dół na maleńką wyspę zadrżałam. Latanie stało się bardziej

przerażające odkąd znów żyłam.

- Zamknij oczy. – Ostrzegła mnie Nakita a ja posłusznie to

zrobiłam. Miękkość jej skrzydeł napierała na moje uszy a zapach piór i

wiatr wypełniały mój nos. Zaczerpnęłam głęboki wdech gdy świat zaczął

wirować, lecz spodziewałam się tego. Nakita rzuciła się w przestrzeń

przenosząc nas z południa do prawie północy w mgnieniu oka.

Ciepły wiatr rozwiał mojej włosy, więc otworzyłam oczy jak tylko

Nakita rozwinęła skrzydła i pomknęłyśmy w przestrzeń kosmiczną.

Pod nami znajdowały się rozproszone światła Baxter. Zniżając się w

małej spirali Nakita wylądowała w mrocznej części miasta. To był

cmentarz.

Urocze miejsce, - pomyślałam, - jak na spotkanie Strażnika Czasu

Ciemności z jej żniwiarzem.

- Żniwiarza Nakitę, kiedyś widziałam. Śmierć przychodzi do dużych

i małych. – Usłyszałam słaby głos Grace, lecz wciąż nie mogłam jej

zobaczyć. – Sama kiedyś stała, myśląc jak każdy inny, bo prawda

upoważnia nas wszystkich.

- Cześć Grace – powiedziałam kładąc sobie rękę na brzuch gdy

otoczyła nas wilgotna ciemność. Byłyśmy dość wysoko i ziemia z tej

odległości wygadała okropnie.

- Nie zamierzam cię upuścić. – Powiedziała Nakita jakby czytała mi

w myślach, ale to pewnie przez to jak ściskałam jej ramie. Potknęłam się

w chwili gdy jej skrzydła wykonały ostatni ruch by posadzić nas na ziemi.

Moja olbrzymich rozmiarów koszulka ześliznęła się, lecz szarpnięciem

przywróciłam ją na miejsce czerwieniąc się jak każdy kto spojrzał w górę.

Barnaba patrzył nieswojo, wyraźnie zgadując, że odzyskałam ciało lecz

Josh stojący obok niego uśmiechnął się. Demus opierał się leniwie o duży

kamień. Jego ręce oparte na piersi wyrażały poirytowanie dopóki nie

zauważył w co byłam ubrana. Następnie wyprostował się na baczność

jakby moje ubrania nadały mi statusu. Nakita schowała skrzydła i ruszyła

niepewnie stanąć obok Barnaby.

Jestem pewna, że Grace była gdzieś w pobliżu, ale nie poruszała się

więc trudno było stwierdzić gdzie znajduje się jej jasne światło.

- Cześć Josh. – Powiedziałam a on pochylił głowę idąc do przodu by

szybko mnie uściskać.

- Jesteś taka sama jak przedtem. – Powiedział uśmiechając się w

uścisku

- Dzięki. - Powiedziałam, mając na myśli sześć różnych rzeczy.

Barnaba odchrząknął a Josh mnie puścił

- Boisz się życia beze mnie gdy od tak sobie znikasz. – Oskarżył

Josh i dodał z dumą. – Wiedziałem, że można to zrobić. Ostrzeżenia

mogłyby być milsze.

- Wybacz. – Rzuciłam odwracając się do Barnaby

- Gratulacje. – Powiedział Barnaba podając mi mój telefon. Jego

głos nie dał mi żadnej wskazówki o tym co myślał o moim odzyskaniu

ciała a, mój uśmiech zaczął blednąć.

- Tak, więc nic się nie zmieniło. – Rzuciłam szukając miejsca by

schować telefon, lecz oddałam go Nakicie by włożyła go do swojej torebki

– Poza tym, że jestem głodna.

Demus odepchnął się od nagrobka i zmrużył oczy podchodząc.

- Masz na sobie ciuchy Karios’a i jego amulet, ale w niczym go nie

przypominasz.

- I całe szczęście. – Dodała Nakita rozśmieszając ukrywającą się

gdzieś Grace.

- Tam była mieszanka francuskiej garderoby… - Zaczęła a Nakita

rzuciła w nią kamieniem. Zadudniło w ciemności i przysięgam, że

usłyszałam wycie kota.

Spojrzałam w dół na swoje ciuchy. Żniwiarz wydawał się być

niewzruszony faktem, że miałam drobny wypadek.

- Ja… yy… byłam w tej starej sukience z balu. To była jedyna rzecz,

która ani trochę nie pasuje.

- Dobrze wyglądasz. – Powiedział Barnaba, ale jego oczy

wpatrywały się w ciemną szkołę za mną.

- Cóż, uważam, że wciąż zabawnie pachniesz. – Wyszeptała Grace

obok mojego ucha, przez co odskoczyłam.

- Grace, poruszaj trochę skrzydłami. – Powiedziałam. – To okropne

nie wiedzieć gdzie jesteś!

W tej chwili zdołałam zobaczyć zmartwiony wzrok pomiędzy Nakitą

i Barnabą.

- Nie widzisz jej? – Zapytał Barnaba a ja się zarumieniłam. Ludzie…

zaczynam tęsknić za byciem martwą.

- Nigdy nie byłam zdolna by dobrze ją zobaczyć. Tutaj jest ciemno.

– Odparłam zastanawiając się czy widziałam czubek mojej góry lodowej.

Najpierw nie mogłam się skontaktować z Nakitą i Barnabą a teraz miałam

problemy z zobaczeniem Grace. Nie pomagało to, że Nakita wciąż

patrzyła na Barnabę jakbym była zepsuta.

Mój żołądek warknął a ja uniosłam się by usiąść na najbliższym

nagrobku.

– Dobra, Serafinowie są szaleni. – Powiedziałam.

- To niedopowiedzenie. – Powiedział bez ogródek Demus

podrzucając i łapiąc swój amulet

- Wysłali cię do skoszenia jej. – Dodałam sprawiając wrażenie, że

wszyscy wiemy na czym stoimy.

- Gdy tylko ją znajdę. – Powiedział Demus podrzucając amulet w

atramentową czerń

Barnaba wyciągnął rękę i ciemny kamień uderzył go w dłoń. Demus

usiadł sztywno.

- Nie pozwolę ci jej zabić. – Powiedział Barnaba. – Ona może być w

stanie ożywić ją.

- Tak się nie stanie! – Wrzasnął Demus

Barnaba ominął go i klepnął w tyłek mieczem powołanym do

istnienia w czasie wykonanego przez niego obrotu. Josh chwycił mój

łokieć, a ja ześliznęłam się z kamienia, który oddzielił nas od żniwiarzy.

Demus złapał równowagę, jego twarz wykrzywiła się w brzydkim

warczeniu.

- Zabiję ją! – Obiecał – Ocalę jej dusze od rzeźników takich jak ty

łamiących wolę Serafinów. Wybór jest niczym w porównaniu z losem.

Niczym! Chcesz mieć możliwość zmiany a nie możesz! Oddawaj mój

amulet!

Rozwarłam szeroko oczy i chwyciłam kamień, za którym stałam z

Josh’em. Barnaba zabrał kamień by mieć pewność, że Demus nie będzie

miał możliwości zabicia Tammy, lecz nie ważne jak chciałam coś zmienić.

Wskazałam głową by odrzucił kamień do Demus’a.

Barnaba z dezaprobatą zacisnął usta i wykonał polecenie pomimo

kpiny Nakity.

- Ale zmienimy losu, Czarny Żniwiarzu. – Powiedział Barnaba gdy

Demus złapał amulet. – Serafinowie po prostu nie chcą byś o tym

wiedział.

- Jeśli Serafinowie mi tego nie mówią to znaczy, że nie muszę

wiedzieć. – Powiedział kołysząc swój amulet i pochylając się nad nim. –

Wkrótce ją znajdę i odbiorę jej duszę by ją ocalić. – Powiedział Demus

obracając się do Nakity. – Dlaczego w ogóle tego słuchasz? Będziesz się

złościć?

Nakita zesztywniała, jej odruchy zniknęły w ciemności jak tylko

skrzyżowała ramiona. Ona nie była zła, ale rozumiem dlaczego pytał.

- Nie znajdziesz jej ponieważ zmieniłam jej

oddźwięk

–

Powiedziałam, stanęłam przed min o bosych stopach w wilgotnej trawie

- Nie zabijesz Tammy. Ty, Czarny Żniwiarz pomożesz mi ją znaleźć,

a potem jej nie skosimy tylko porozmawiamy i pokarzemy inny wybór by

pobudziła swą duszą do życia zanim całkiem umrze. Tak to zakończymy.

Barnaba ocalił kogoś wieki temu a my ocaliliśmy kogoś innego w zeszłym

miesiącu. To jest możliwe.

- Życie jest krótkotrwałe. Dusza nie, więc nie zaryzykuję. –

Powiedział odchodząc

- Jeśli jej dusza jest zgubiona to ją ocalimy ale nie za cenę jej życia!

– Powiedziałam a potem obniżyłam głos by ktoś przypadkiem nie

zadzwonił po gliny w sprawie głosów na cmentarzu. – Jestem

Strażnikiem Czasu Ciemności. – Powiedziałam napierając do przodu aż

za jego plecami znalazł się nagrobek. – Przeżyłam śmierć zadaną mi przez

mojego poprzednika. Przeżyłam czarne skrzydła jedzące mnie żywcem.

Zamierzam to zmienić. – Powiedziałam z bijącym sercem. – I mi w tym

pomożesz. Rozumiesz?

Nie powiedział tak, ale nie powiedział też nie.

- Kim ja jestem?

- Jesteś Strażnikiem Czasu Ciemności. – Mruknął, przez jego twarz

przebiegł bunt zmieniając się w ponure zrozumienie. – Nakita, to jest

głupie. Nie mówiłaś jej, że nie możesz zmienić przeznaczenia?

- Oczywiście, że mówiłam. – Nakita, która stała na rękach figury

nagrobka, przeszła na jej dłonie bliżej nas. Zeskakując z prawej strony i

przyjmując pozycję bojową. – A potem udowodniła mi, że się mylę.

Ocaliłyśmy Ace’a.

- Barnabo…. – Demus prawie skomlał.

Anioł uśmiechnął się wciąż trzymając miecz.

- Po prostu pogódź się z tym. – Poradził – Ale jeśli spróbujesz

skosić Tammy, powstrzymam cię.

Demus skrzyżował prowokująco ręce na klatce piersiowej, lecz

zrozumiał.

- Dlaczego po prostu nie pozwolić Ron’owi przydzielić jej Anioła

Stróża i będzie po sprawie? – Powiedział wojowniczo. – Jeśli chcesz

ocalić komuś życie to tak się to właśnie robi.

- Ponieważ my nie próbujemy ocalić jej życia a staramy się ocalić jej

dusze i życie. – Powiedziałam nie wiedząc jak mu to wytłumaczyć. Tu

chodziło o wolną wolę i wybór a anioły tego nie dawały. Jak powiedział

Barnaba: niebo było czarne i białe, ale ziemia była kolorowa.

Demus usiadł na ziemi krzyżując nogi.

- Słodkie palce Serafinów, nie rozumiem tego.

Potrząsał głową w anielskim zagubieniu. Josh ostrożnie usiadł na

zniszczonym kamieniu.

- Silny i jednocześnie trochę tępy. – Wyszeptał do mnie a ja się

uśmiechnęłam.

Barnaba schował swój miecz odprężając się jak tylko Demus się

opanował.

- Więc, jak z nią porozmawiamy? – Zapytał a potem dodał. –

Pomijając to że zadzwoni po gliny na ciebie. Chodzi mi o to, że ona sądzi

że podłożyłaś ogień. Chcesz bym zmodyfikował jej pamięć?

- Nie. – Powiedziałam szybko i opuściłam głowę krążąc po mokrej

trawie. – To dlatego znaki się nie zmieniają. Zabierasz jej wspomnienia i

nie zostawiasz jej nic by móc coś zmienić. – Zatrzymałam się w połowie i

podniosłam głowę. – Każdy zostawia wspomnienia Tammy w spokoju,

jasne?

Demus jęknął bujając się w tył na skrzyżowanych nogach.

- To najdziwniejsze koszenie na jakim kiedykolwiek byłem.

Nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu.

- To dlatego, że nie kosisz a ratujesz.

Z zadartą głową do góry Demus jęknął:

- To nie zadziała.

Mój żołądek burknął, odwróciłam się do pustej ulicy.

- Jestem pewna, że Tammy doceni nasze starania. – On się mylił.

To się uda. Musi.

- Nigdy się nie udaaaaaa. – Zaśpiewał Demus i Nakita rzuciła w

niego kamieniem

- Zamknij się! – Krzyknęła a on zrobił unik i kamień uderzył w

nagrobek za nim. – Ona jest Strażnikiem Czasu Ciemności i będziesz jej

słuchał!

- W porządku Nakita. – Powiedziałam a przypływ adrenaliny

pozbawił mnie zmęczenia. – On brzmi tak jak ty kiedyś. Będzie się uczył.

Barnaba przejechał ręką po swoich lokach patrząc na moje bose

stopy.

- Jest tylko jeden problem. – Powiedział posyłając Nakicie

zmartwione spojrzenie

- A jest nim…? – Zachęcałam sądząc, że nie chodzi tutaj o mój brak

obuwia.

- Twój amulet. – Jego oczy wędrowały od niego do czegoś obok

mnie. – Nie wydaje mi się by działał.

- Co masz na myśli? – Ściskałam go jakby miał zniknąć

Wzruszył ramionami

- Chodzi o to, że Grace mówi do Ciebie od dobrych pięciu minut a ty

nie słyszysz ani słowa.

Rozdział 9

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: Tempted-Hell

- Nie. - zawołałam ściskając mój amulet coraz mocniej gdy Josh z

troska szczypał czoło.

- Słyszałam ją wcześniej! - Ledwie jednak i nie widziałam jej w

ogóle. - I widzę linię czasu! - Dodałam wznosząc ją w myślach. Ale panika

zmroziła mnie i wpatrywałam się w Barnabę. Widziałam na mojej linii

mglisty blask jak odblask jasnego światła pozostawiony na siatkówce oka.

- Ona prawie nie istnieje! - Krzyknęłam. - Odcięli mnie. Serafinowie

mnie odcięli. Nic dziwnego że nie mogłam się z wami wcześniej

skontaktować. Spróbuj do mnie przemówić Barnaba. Mów do mnie! -

Barnaba dał mi smutne spojrzenie.

- Próbowałem Madison. Nie sądzę że zostałaś odcięta.

- Czyli moja aura się zmieniła. - Prawie zapłakałam ale nie mogłam

przestać. Josh wstał ale byłam oszalała i nie pozwoliłam mu się dotknąć

kiedy próbował położyć rękę na moim ramieniu.

- Widzimy ją i możemy równoważyć. - Powiedziała Nakita. Stała

obok Barnaby. Pomyślałam że był to pierwszy raz gdy byli po tej samej

stronie.

Demus opadł plecami na trawę i patrzył w gwiazdy zupełnie nie

czuły.

- Podobnie jak Żniwiarz Światła może słyszeć Strażnika Czasu

Ciemności. - Zadrwił.

- Mogą. - Powiedział wojowniczo Josh.

- I nie jestem ze światła. - Dodał Barnaba a jego zły ton otrząsnął

mnie z mojego własnego strachu. Spojrzałam na niego a jego wzrok opadł

jakby było mu wstyd. - Już nie.

Moje wargi rozchyliły się sprawiając że mój strach zawahał się.

Przyznał to. Barnaba puścił tą część siebie. Jego oczy były na moim

amulecie i zabrałam ręce pozwalając mu zwisać swobodnie.

- Skoro mnie nie odcięli, to zepsułam go gdy odzyskałam swoje

ciało.- Powiedziałam. - Cholera, jak myślisz naprawi się sam? - Nakita

machnęła ręką przed twarzą cofając się.

- Ja. - Mówiła do Grace prawdopodobnie bo nie sądzę żeby Nakita

była psychiczna. -Zamknij się na chwilę dobrze?- Z wydechem odwróciła

się do mnie. -Grace mówi że amulet jest w porządku.

Spojrzałam na Josha już nie chcąc nigdy wziąć mojego ciała a on

spuścił oczy. To nie była jego wina. Ja dokonałam wyboru.

- Więc odcięli mnie.. - Zaczęłam.

- Nie. - Nakita nalegała. - Madison możesz posłuchać? Nie odcięli

Cię i nie popsułaś go przyjmując ciało. Ale teraz żyjesz i to jest problem.

Moje wirujące myśli spowolniły.

- Dlaczego to jest problemem? - Zapytałam.

Barnaba pokiwał głową.

- Pamiętasz kiedy pierwszy raz miałaś widzenie przyszłości Ace`a i

to była dla ciebie za dużo? - Powiedział a ja wzięłam rękę Josha i szybko

uścisnęłam na przypomnienie gwiazd które prawie złamały mnie swoim

pięknem.

- Byłaś martwa. - Powiedział. - W połowie drogi do Boga. Ron

musiał przestawić amulet dla ciebie? Jest wciąż stonowany ale teraz ty

żyjesz i nie masz tak silnego połączenia.

- Oh, czło-o-o-o-wieku. - Jęknęłam, spadając z powrotem do

załamania na wysokim nagrobku.

Wyciszony. Wszystko było wyciszone.

-Tak myślisz? - Spytałam drżącym głosem. Jeśli to wszystko mogło

wyć nastawione. Nie przeze mnie, jednak. Ron mi go ostatnio nastawiał.

- Powinnaś była poczekać i odzyskać swoje ciało po ocaleniu

Tammy. - Powiedział Barnaba. Dałam Barnabie gniewne spojrzenie

czując ulgę że to nie przez Serafinów by mnie odciąć.

Grace mówiła coś na temat mojej decyzji twierdząc że moje ciało

zawiedzie zarówno los jak i wybór. Chciałabym po prostu sobie z tym

poradzić. W jaki sposób mam sobie z tym poradzić

- Więc szukamy jej na piechotę.- Josh powiedział z pozornie

zrelaksowany jak ja. - Co w tym wielkiego? Mamy wystarczająco ludzi by

uderzyć na autobusy i całonocne miejsca w pierwszej kolejności. Niezbyt

wiele jest otwartych. Jak ciężko może być?

- Byłbyś zaskoczony. - Powiedział Demus do gwiazd. - Znalezienie

kogoś na piechotę wcale nie jest takie proste jak się wydaje. - Nakita

trąciła go palcem z jej białych botek.

- Ocalenie naznaczonego nie jest łatwe, Żniwiarzu. To ciężka praca.

Przyzwyczaj się do tego.

Gniewnie odwrócił się do jej stopy a ona tańcząc odskoczyła,

śmiejąc się z niego i zadowolona. Barnaba zmarszczył brwi - jak zwykle.

- Znalezienie jej po wyglądzie będzie trwało zbyt długo. Nawet jeśli

się rozdzielimy. Byłoby to łatwiejsze gdybyś nie zmieniła jej rezonansu. -

Mruknął.

- Może po prostu powinnaś poprosić Serafinów o naprawienie

twojego amuletu. - Powiedział Josh siadając z powrotem na połamanym

wyznaczniku grobu.

- Tak, jakby mogła to teraz zrobić. - Powiedział Demus z ostrym

śmiechem. - Madison oni są na ciebie szalenie źli.

- Może Ron. - Zaoferowała Nakita wyglądając jakby połknęła coś

wstrętnego, a ja potrząsnęłam głową.

- On nie wie że tutaj jesteśmy. - Powiedział Barnaba. - I myślę że tak

powinno zostać. Prawdopodobnie podejrzewa że tu jesteśmy ale nie

zamierzałam mówić tego. To że nie mogłam zobaczyć linii czasu było

problemem. Wiedziałam jak wyglądał rezonans Tammy teraz ale nie

mogłam nikomu go pokazać bo linia czasu była dla mnie zamazanym

bałaganem. Nie sądziłam by żniwiarze mogli sami się cofnąć do

przeszłości by zobaczyć gdzie jej aura zmieniła się, chyba że bym ich tam

poprowadziła. Tym zajmował się Strażnik Czasu. A może... pewien uczący

się Strażnik Czasu? Podniecona podciągnęłam moje pożyczone spodnie

do góry.

- Paul. - Powiedziałam stanowczo i wszyscy na mnie spojrzeli.

- Paul? - Nakita powiedziała a echo jej niedowierzania odbiło się w

jej spojrzeniu.

- Kim jest Paul? - Szepnął Josh. Demus usiadł z powrotem by lepiej

mu było się ze mnie śmiać.

- Masz na myśli dorastającego Strażnika Czasu Światła? -

Powiedział, a wyraz Josha pociemniał. Tak pamiętał go teraz.

- Paul nie jest wystarczająco wykwalifikowany by dostosować twój

amulet. - Wyraził swoją opinię Barnaba a ja machnęłam ręką by mnie

posłuchali. - Tak wiem. Ale pomoże nam znaleźć Tammy. Potrafi spojrzeć

na linię czasu do miejsca gdzie zmieniłam jej aurę. Potrafi pokazać to

wam obojgu. - Spojrzałam na Demusa. - Wam trojgu miałam na myśli. A

kiedy już to będziecie mieli. Ba-da-bing! Będziemy mieli ją. - Demus

przyglądał mi się z niedowierzaniem.

- Mówimy o larwie Rona, prawda?- Larwa? Myślałam. Jak

obraźliwe to jest?

Nakita rozłożyła swoje ramiona przed nią wyglądając nieruchomo.

- To nie jest dobry pomysł. Nawet dla ciebie, Madison. - Josh

odwrócił się i rysował po darni czubkiem jego buta. Nie był zazdrosny, czy

był? Zastanawiałam się czując przebłysk radości.

- Dlaczego nie? - Zapytałam nie troszcząc się o to że każdy myślał że

to zły pomysł. Czy kiedykolwiek jak miałam pomysł oni uważali że był

dobry?

- Paul pomógł nam już wcześniej. Nigdy nie ocalilibyśmy Ace`a bez

jego pomocy. - Słowa wyszły z moich ust zanim miałam okazję je

przemyśleć, ale były prawdziwe. Współpraca światła i ciemności sprawiła

to.

- Oh no dalej! - Prawie jęknęłam gdy Nakita przewróciła oczami. -

Macie jakiś lepszy pomysł? - Barnaba zrobił długi zrezygnowany wydech.

- Jeśli ona chce spróbować to czemu nie? - Powiedział, a Nakita

otworzyła usta ze zdziwienia.

- Świetnie - powiedział Demus wstając i wyciągając się. -Idźcie

podyskutować z dorastającym Strażnikiem Czasu Światła a ja pójdę

sprawdzić co u Serafinów.

Barnaba szarpnięciem rozpostarł swój długi prochowiec. Jego ręka

była na amulecie a groźba oczywista.

- Pokaż choćby jedno pióro z zamiarem odejścia a odetnę twoje

skrzydła. Jesteś żniwiarzem Madison i zrobisz to co mówi, tak mi

dopomóż Bóg!

- Jejku, dzięki Barnaba. - Powiedziałam aby rozjaśnić sprawę, a

Demus się osunął z powrotem. Najwyraźniej szermierka Barnaby była

legendą.

- Zgaduję, że jest w tym. - Powiedział Żniwiarz Ciemności.

Uśmiechnęłam się na to. Demus nie był naprawdę zły. Po prostu skupiał

się na starych metodach. Nakita też taka była a nawet była jeszcze

bardziej wojownicza w wyrażaniu swojej opinii. Wciąż uśmiechnięta

wyciągnęłam rękę do Nakity.

- Czy mogę mój telefon? - Poprosiłam słodko a Demus wydał

dziwnie zduszony dźwięk.

- Słodkie stopy Serafinów ona będzie do niego dzwonić? - Wysapał

żniwiarz a Josh westchnął cofając się by stanąć z powrotem przy wysokim

słupie z założonymi rękami. Zaczynał wyglądać na oziębłego. Wiedziałam

że ja byłam. I on był zazdrosny. Uśmiechnęłam się w podziękowaniu gdy

Nakita podała mi mój mały różowy telefon z naładowaną baterią i

pokazując pięć pasków. Magia, technologia... to było w zasadzie dla mnie

to samo. Najważniejsze że będziemy to robić razem. Nie mogłam tego

zrobić sama. Nie sądziłam nawet że jest to możliwe by zrobić to samemu.

Było to do zrobienia dla nas wszystkich. Światła i ciemności.

- Ona ma jego numer? - Zapytał Demus z niedowierzaniem, gdy

przeszłam przez moją książkę telefoniczną i wybrałam numer.

- Kiedy dostałaś jego numer? - Spytał Josh a jego głos był szorstki.

- W zeszłym miesiącu. - Powiedziałam słuchając sygnału. -

Dostałam go od Shoe i pomyślałam że to dobry pomysł. - Josh nadal na

mnie patrzył a ja przybrałam pytającą minę.

- Co w tym wielkiego? Jestem Strażnikiem Czasu, a on stara się nim

zostać. Mam jego numer w razie wypadku. No nie wiem… na przykład

zamknięcia w więzieniu za spowodowanie pożaru czy coś. - Josh odwrócił

się i niemal na krawędzi mojego słuchu usłyszałam Grace obruszyła się

mówiąc że była jedyną ochroną jakiej kiedykolwiek potrzebowałam.

- Czy jestem jedynym który widzi w tym problem? - Powiedział

Demus.

- Nakita ona zdradza wszystko w co wierzą Serafinowie. Wszystko w

co wierzymy my.

- Zamknij się i patrz. - Nakita odrzuciła mu ale mogłam powiedzieć

że się martwi.

Telefon wciąż dzwonił, a ja wierciłam się z nim przy moim uchu

zastanawiając się czy ciepłem które czułam na mojej twarzy była Grace.

- Ello? - odezwał się zmęczony głos a moje napięcie się podwoiło.

- Paul, tu Madison. - Powiedziałam, a Paul nie powiedział nic. -

Strażnik Czasu Ciemności. - Podpowiedziałam, a następnie poczułam

przypływ zmartwienia. Może dostałam zły numer?

- Gówno, czy to Paul?

- Oh, hej Mark! - Powiedział, a ja zamarłam aż zdałam sobie sprawę

że nie był sam.

- Przepraszam, zasnąłem na kanapie oglądając film. Jasne.

Wstrzymaj się, wezmę to. To jest w mojej książce w laboratorium. Masz

cały weekend by to zrobić. Mógłbyś oddzwonić jutro? - Demus ponownie

opierał się o skałę z wyraźnym obrzydzeniem.

- On nawet nie wie kim jesteś.

- Spokojnie. - Powiedziałam pochylając się do niego by szepnąć. -

On jest z Ronem, to wszystko. To jest problem z wami Żniwiarzami

Ciemności. Nie wiecie jak dobrze kłamać.

Wyraz Demusa stał się zirytowany, ale pomyślałam, że to zabawne.

Było trochę szumu, dźwięk zamykanych drzwi a następnie ściszonym

głosem Paul powiedział

- Jesteś szalona? Dlaczego do mnie dzwonisz?

- Dlaczego powiedziałeś mi że mogę skoro nie mogę? - Zapytałam

go.

- To było w przypadku zagrożenia. - Powiedział Paul i zawahał się -

Co zrobiłaś?

Chciałam powiedzieć przestępstwo ale miałam sposób by się

wykręcić.

- Um, znalazłam moje ciało. A teraz mój amulet nie działa

prawidłowo.

- Gratulacje? - Powiedział robiąc z tego pytanie.

- Widzisz? - Powiedziała Nakita pochylając się do przodu tak by

słyszeć. - Nawet larwa wie że to był błąd.

- To nie był błąd. - Powiedziałam ale zaczęłam już myśleć że tak

było. Dając jej groźne spojrzenie zwróciłam się z powrotem do telefonu a

moje oczy na Josha. Wyglądał na wściekłego a może zmartwionego.

- Paul, potrzebuję twojej pomocy. - Powiedziałam. Jezu mam

nadzieję że nie słyszał komentarza o larwie. Westchnął. Słyszałam to choć

był prawdopodobnie kilkaset mil stąd na pustyni w Arizonie.

- Czy znowu próbujesz zmienić czyjś los? - Zapytał. - Madison to

było szczęście ostatnim razem. Los jest losem. Dlatego tak się nazywa.

- Myślałam że wierzysz w wybór? - Wyśmiałam go a następnie

powróciła moja złość gdy przełknęłam. Paul nic nie mówił i moje

zmartwienie wkradło się z powrotem.

- Paul?

- Na miłość Boską. - Powiedział ściszonym głosem. - Czy wiesz co

Ron mi zrobi gdy się dowie że Ci pomogłem?

Moja ręka z telefonem przyłożona do ucha drżała.

- Jej imię to Tammy. - Powiedziałam. - Jej dusza zaczęła umierać bo

jej brat zginął w pożarze. Rozmawiałam z nią a jej los się zmienił więc

oboje zginęli, więc porozmawiałam z nią jeszcze raz i coś przesunęło się

tak że oboje przeżyli. Posłuchała, Paul i przypomniałam jej dobre rzeczy.

Chce zmian ale nie wyszła jeszcze z tego. Ona nadal jest w

niebezpieczeństwie pozwalając jej duszy umrzeć. Muszę ją znaleźć.

Porozmawiać z nią ponownie. Wiem że mogę to naprawić. - Demus

spoglądał na mnie pytająco. Jego oczy spotkały moje i trzymały.

- To jest wielki błąd. - Powiedział a jego głos był zupełnie

pozbawiony śmiałej postawy którą do tej pory pokazywał.

- Ona wciąż nie dokonała wyboru by żyć. - Rzekłam do Paula, ale

mówiłam do nich oboje. - Ale myślę że może. Zmieniłam jej rezonans aby

ją ukryć przed żniwiarzami i nie mogę jej znaleźć ponieważ mój amulet…

- wzięłam głęboki wdech. - Paul, mój amulet jest dostrojony do martwej

osoby w połowie drogi do nieba lub piekła. Nie mogę jej znaleźć. Proszę,

pomóż mi ją znaleźć a potem możesz wrócić do filmu lub cokolwiek

robisz. Pięć minut, góra.

- Zmieniłaś jej rezonans? - Spytał Paul z nutą zazdrości w głosie.

- Tak. - Powiedziałam czując lekką dumę. Moje oczy śmignęły z

powrotem na Josha. Wciąż nie patrzył na mnie a ja czułam jego gniew.

Wybaw mnie od drażliwego ego mężczyzny.

- Pomóż mi znaleźć Tammy, a powiem ci jak to zrobiłam.

- Nie możesz uczyć dorastającego Strażnika Czasu Światła! -

Zawołał Demus, a Barnaba popchnął go z powrotem.

- Nie widzę linii czasu. - Powiedziałam zaczynając się denerwować.

- Paul, musimy ją znaleźć, zanim Żniwiarz Światła nałoży na nią

Anioła Stróża. - Znowu westchnął.

- Albo mogę tu siedzieć i nic nie zrobić i życie Tammy zostanie

ocalone przez Anioła Stróża. - Powiedział w końcu Paul.

- Anioł stróż niczego nie ocala. - Powiedziałam z frustracją, żeby

zatrzymać rozdrażnienie w moim głosie, bo próbowałam uzyskać jego

pomoc. - To po prostu oznacza że jej życie toczy się dalej. Bez sensu, Paul.

Bez łaski. Ona może być równie dobrze obrazem na ścianie. Nie będę

prosić Serafinów o pomoc. Grace powiedziała, że są na mnie cięci i myślę,

że to dlatego, że udowodniłam że się mylą i im się to nie podoba.- Dobrze

było to powiedzieć a moja twarz stawała się gorąca gdy żniwiarze patrzyli

na mnie z mniejszym lub większą nadzieją i niedowierzaniem. Paul

znowu milczał ale nie miałam nic więcej do powiedzenia więc czekałam i

wierciłam się.

- Gdzie jesteś? - Powiedział stanowczo i wzięłam ogromny wdech

powietrza z podekscytowaniem aż po palce. Demus cicho zaklął, a

Barnaba i Nakita przybili piątkę. Josh uśmiechnął się lekko a mnie

zrobiło się ciepło.

- Purerto Rico? - Odgadł. - Ron właśnie tam kogoś wysłał.

- Baxter, Kalifornia - Powiedziałam czując że to może zadziałać

nawet jeśli jeszcze nie powiedział tak.

- Nie jestem pewna gdzie to dokładnie jest. Gdzieś na południu?

Jest gorąco i duszno.- Paul wydał miękki dźwięk „mmm”. - Myślę że

wiem gdzie to jest. Pozwól mi wziąć moje buty. Ron marudził coś o

jednym żniwiarzu niewracającym.

- Arariel. - Powiedziałam, a Paul dał gruntowne potwierdzenie.

- Tak to ona. Trzymaj się. Muszę powiedzieć Ronowi że idę do

łóżka.

Trzymaj się? Zastanawiałam się gdy telefon wydał wysoki pisk.

Skowyt. Upuściłam go starając się go złapać i nie zgubić.

- Przepraszam. - Powiedziałam po tym jak podniosłam go i

ostrożnie przyłożyłam z powrotem do ucha.

- Paul? Paul, jesteś tam? - Ale Paula już nie było i obróciłam się do

jasnego światła które oświetlało cmentarz. Dziesięciometrowa pionowa

linia rozdzielała ciemność poszerzając się aż czarny cień wyszedł z jednej

części światła do drugiej tak łatwo jakby przechodził z jednego pokoju do

drugiego. Jego uśmiech poszerzył się gdy jego buty znalazły się na mokrej

od rosy trawie, a jasna linia zanim zamknęła się w sobie i zniknęła.

Kiwając z szacunkiem głową Barnabie i Nakicie zatrzymał wzrok na

Demusie który parzył na niego z nieufnością a następnie zamrugał ze

zdziwienia kiedy Josh pchnął się w górę od słupka, oczywiście człowiek

spoza, niebędący żniwiarzem.

- Cześć Madison. - Powiedział Paul lekko gdy chował swoją koszulę

z powrotem do spodni Dockersów w pełni świadom tego że byłam pod

wrażeniem jak diabli. - Kogo ocalimy dzisiaj?

Rozdział 10

Tłumacz: gosia2341

Korekta: Tempted-Hell

Demus doskoczył chwytając Paul’a. - Twoja aura jest zielona? -

Zaszydził wpatrując się w zielony kamień na jego szyi. Blask kamienia był

odbiciem aury Paul’a, która w rzeczywistości była złotawo-zielona.

Paul spuścił oczy, zacisnął usta i przejechał dłonią po piaskowo-

brązowych włosach. Był zawstydzony, jednak nie sądziłam, że to z

powodu wymiętego ubrania, które miał na sobie dziś rano w szkole.

Kamień posiadający dotyk boży powinien być odzwierciedleniem

świetlnym Strażnika Czasu, czyli powinien świecić na czerwono, lecz ten

promieniował naturalną zielenią co dość nietaktownie zauważył Demus.

- Oh, zamknij się. - Nakita zamachnęła się na niego a ja

chrząknęłam. Sądziłam, że to dziwne, że broni Paul’a, wydawała się go nie

lubić. Ponoć miała go przeprosić za pobicie go. Cóż może to jest jej

sposób na powiedzenie „wybacz”. Barnaba również wyglądał na niezbyt

uradowanego obecnością Paul’a.

- Nie zrobisz tego! - Powiedział Demus, zignorowałam to, gdyż nie

znosiłam patrzeć mu w oczy.

- Nie mogę zostać długo. - Odparł Paul rozglądając się po

wszystkich aż zatrzymał pytający wzrok na Josh’u.

- Zbuntowany Strażnik Czasu Światłości nie powinien tu być! -

Syknął Demus. Szarpnęłam się w tył czując, że zaczyna wykorzystywać

boską moc. Barnaba był już w ruchu, jego cień przeciął otoczenie zlewając

się z plamę rudowłosego anioła.

- Uważaj! - Krzyknęła Nakita, a ja znalazłam się na ziemi z

powietrzem wyciśniętym z płuc od jej ciężaru na mnie. Kurde, była

szybka! Odsunęłam włosy z oczu i wychyliłam się by lepiej widzieć

Barnabę siedzącego na Demus’ie i ciągnącego go za rude włosy. Paul

cofnął się do tyły schodząc z drogi walczącym aniołom a Josh ponownie

wylądował za nagrobkiem.

Barnaba pociągnął łańcuszek z szyi Demus’a odbierając mu amulet.

- Nakita, masz w swojej torebce jakieś liny?

-Nakita, złaź ze mnie. - Westchnęłam. Taaa moje życie było

niezwykle efektowne. Stałam po północy spocona wśród nagrobków i w

dodatku gryzły mnie komary.

Nakita ześliznęła się ze mnie więc mogłam zaczerpnąć powietrza i

usiąść. No cudnie… byłam cała w suchej trawie. Urocze. Nie minęło

jeszcze pięć minut odkąd miałam na sobie nowe ciuchy Strażnika Czasu

Ciemności i już są brudne. Josh wyciągnął do mnie rękę a ja przyjęłam ją

z wdzięcznością.

- Dzięki. - Powiedziałam miękko z wargami tuż przy jego uchu. - I

rozluźnij się ok? Wyglądasz jakby on chciał zostać moim chłopakiem czy

coś. A to tylko zwykły koleś.

- Taa? - Powiedział Josh obrzucając spojrzeniem moje brudne

ciuchy. - Zwykły koleś, który robi coś amuletem i spaceruje w przestrzeni.

Uśmiechnęłam się do niego sądząc, że jest zazdrosny.

- On nie jest tym kto trzymał mnie za rękę gdy umierałam. -

Powiedziałam przysuwając się do niego. - I nie jest tym który był przy

mnie gdy odzyskałam ciało.

Rozluźnił się i nawet uśmiechnął gdy podszedł do nas Paul.

Przywitali się ostrożnie gdy Nakita wylądowała na przeciwległym

kamieniu z zaczęła wyciągać z torebki pończochy.

- To jest złe! - Wrzeszczał Demus, a ja rozglądałam się po ciemnej

ulicy czy nie przyciągamy czyjejś uwagi. - Serafinowie muszą wiedzieć co

robisz! Ta larwa zamierza powiedzieć Ron’owi. On przydzieli jej Anioła

Stróża!

Zbyt wiele razy złamałam godzinę policyjną i uciekałam z tego

powodu więc nie przerazi mnie to, że Serafinowi mogliby chcieć spotkać

się ze mną jako wrogowie. W końcu to oni wszystko mi odebrali. Jeśli nie

potrafią poradzić sobie z buntem to powinni wybrać kogoś innego.

Jednakże… spojrzałam na niego. Demus nie mógł zbyt wiele zrobić bez

amuletu, ale lepiej tego nie rozgłaszać.

- Trzymaj. - Powiedziała Nakita podając Barnabie swoje białe

pończochy. A on rzucił mi amulet żniwiarza. Złapałam go i poczułam

ciepło fioletowego kamienia. Spojrzałam na niego z Paulem i

zauważyliśmy jak kamień na mojej szyj przybrał identyczną barwę jak ten

w mojej ręce. Zupełnie jakby pozdrawiały się nawzajem.

- Puszczaj! - Denerwował się Demus gdy Barnaba wykręcał mu do

tyłu rękę z nadgarstkiem. - Nakita. - Błagał kiedy Barnaba skończył się z

nim mocować. - On przydzieli jej Anioła Stróża. Nakita, zatrzymaj to!

Jesteś zdrajcą! Zdrajcy! – Wrzeszczał.

Nakita stanęła nad nim z szeroko rozstawionymi nogami, kiedy

Barnaba podciągnął go do pozycji siedzącej.

- Mówiłam byś był cicho. - Powiedziała pochylając się

prowokacyjnie i wpychając mu w usta pończochę. - Nie jestem zdrajcą. -

Dodała cofając się i rozglądając niepewnie.

Paul patrzył jakby miał się roześmiać, lecz bał się to zrobić.

- Masz problemy ze swoim żniwiarzem?

Moje serce waliło. Twarz Demus’a przybrała kolor jego włosów.

- Jeszcze nie przyswoił sobie moich metod. - Powiedziałam z

fałszywą lekkością po czym odwróciłam się jakby mnie to nie obchodziło.

Lecz było inaczej.

Paul uśmiechnął się szturchając mnie palcem.

- Żyjesz teraz? - Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Ta, więc nie

skoś mnie ok?

Zaśmiał się udając, że ścina mnie ostrzem. Przypomniało mi to

nasze pierwsze spotkanie gdy próbował mnie zabić. Według niego byłam

wcielonym złem. Mam nadzieję, że teraz postrzegał nas jako kolegów…

albo coś w tym rodzaju. Zerkając na Demus’a, Paul powiedział.

- Nie wiem co chcesz abym zrobił?

Palce mrowiły mnie z podniecenia.

- Twój amulet jest wystarczająco silny by móc zobaczyć linie czasu,

prawda? - Zapytałam. - Mam na myśli, że Ron nie dał ci amuletu, który

mógłby to robić, racja?

Paul spojrzał w dół na zielony kamień.

- Jasne, mogę je zobaczyć, ale to niebyt ci pomoże. Nie mam

najmniejszego pojęcia gdzie patrzeć.

Barnaba szturchnął Demus’a łokciem by był cicho.

- Co robiłeś przez ostatnie trzy miesiące?

- Nie to. - Szybko odpowiedział Paul, a Josh parsknął.

- Jeśli możesz przyciągnąć linie czasu - powiedziałam. - To potrafisz

je wyczuć poprzez swoje myśli. Pokażę Ci jej oddźwięk, jakbym była

żniwiarzem.

Oczy Paul’a się rozszerzyły.

- Potrafisz to zrobić? Pokazać komuś innemu, na co trzeba patrzeć?

- Tak Strażnik Czasu pokazuje Żniwiarzowi jaką duszę ma zabrać. -

Powiedziałam zdając sobie sprawę, że Ron nie wyjaśnił mu zbyt wiele.

Oczywiście Paul mógł przeskoczyć przestrzeń i stworzyć miecz ze swojej

boskości, ale nie wiedział pierwszej rzeczy o swojej pracy. Na co Ron

czekał?

- Jak mówiłem. - Mruczał Barnaba pochylając się przede mną. - Co

robiłeś przez ostanie trzy miesiące?

Spojrzałam na Barnabę by był cicho. Potrzebowaliśmy pomocy

Paul’a.

- Chcesz spróbować? - Zapytałam Paula. Jeśli odmówi będziemy

udupieni. Paul spojrzał na Josh’a, a potem na mnie.

- Ty.. yyy nie będziesz mogła odczytać moich myśli, prawda? -

Zapytał

Spojrzałam na Nakitę, a potem Barnabę, sama nie byłam pewna a

oni wzruszyli ramionami. Może to nie był taki dobry pomysł.

- Nie wiem Paul, będziesz się musiał przygotować na taką

ewentualność. - Nakłaniałam i jego zielone oczy stały się

zdeterminowane.

- Dobrze. - Powiedział siadając na jednym z kamieni.

Nakita lekko zdenerwowana pochyliła się do Barnaby.

- Dlaczego jest tak, że aby coś z tych rzeczy zrobić dwie osoby muszą

usiąść?

Zdenerwowana usiadłam naprzeciw Paul’a czując jak moje ubrania

nabierają wilgoci. Wzięłam trzy wdechy starając się skoncentrować na

sobie, tak jak uczył mnie Barnaba. Teraz gdy żyłam stało się to o wiele

trudniejsze. Sądziłam, że wzięcie Paul’a za rękę mogło zwiększyć szanse

na uzyskanie połączenia ale Josh znów był niezadowolony.

- Dobra, znalazłem. - Powiedział spokojnie Paul dając do

zrozumienia, że znajduje się w linii. - Znalazłem cię. - Z jednym

przymkniętym okiem porównywał moją aurę do tej z linii czasu. -

Znalazłem ich. - Dodał mając na myśli żniwiarzy. Pewnie obejrzał ich

sobie, a następnie się skulił. - Madison, nie mam pojęcia na co patrzeć.

- Zaczekaj. - Powiedziałam zamykając oczy i przenosząc się w linię.

Tak jak się obawiałam, nie było tak zbyt wiele do oglądania, tylko mgła.

- Spróbuj go dotknąć. - Podpowiedziała sucho Nakita, a Josh

westchnął głośno.

- Dobra. - Powiedziałam sięgając po niego.

- Hej! - Krzyknął.

Coś błysnęło jasno a chwilę później zniknęło. Otworzyłam oczy i

zagapiłam się na Paula. Wyglądał na przestraszonego. Jego oczy

rozszerzyły się w blasku ulicznej latarni. Serce zabiło mi mocniej gdy

zdałam sobie sprawę, że ręce mam na kolanach.

- Wszystko w porządku? - Zapytałam go gdy Barnaba mruknął.

- Taa. - Powiedział speszony. - To mnie zaskoczyło. Spróbujmy

jeszcze raz.

Demus coś skomentował ale wszyscy do zignorowaliśmy, a Paul

sięgnął do moich palców. Nerwowo wzięłam go za rękę. Była gładka i

odrobinę spocona a może pot był mój.

Nakita prychnęła, a ja posłałam jej mroczne spojrzenie przed

zamknięciem oczu. Momentalnie uderzyło we mnie wejście w linię.

Wszystko stało się rozmazane, jakbym zmieniała telewizję HD na

normalną albo jakbym zdjęła okulary. Linie życia można elegancko

określić jako nudne i niewyraźne. Łatwo było stwierdzić gdzie znajduję

się razem z Paulem a określenie położenia Nakity, Barnaby i Demus’a

było jeszcze prostsze gdyż otaczał nas ich blask.

Tutaj, pomyślałam nie wiedząc czy Paul mnie słyszy, więc płynęłam

wzdłuż mojej linii czasu aż znalazłam Tammy. Była niedaleko, samotna,

bardzo samotna. Jej nowa aura pomarańczowa w czarnej oprawie

świeciła głucho. Blask Paul’a i żniwiarzy był obok mnie. Wszystko co

musieliśmy zrobić to odnaleźć ją w rzeczywistości.

Możemy to zrobić myślałam z nadzieją. Moje palce mocniej ścisnęły

dłoń Paul’a, a on odwzajemnił uścisk. Jednak zanim zdążyłam odpocząć i

zerwać połączenie cała linia rozbłysła na niebiesko.

Jasna cholera! Pomyślałam i zacieśniłam nasz uścisk. To rozbłysło

przed nami!

W jednej chwili zostaliśmy z Paul’em sami. Żniwiarze zniknęli.

Mogłam poczuć zdezorientowanie Paul’a, strach który zdawał się mówić,

że coś jest nie tak. Jego palce puściły moje, lecz ścisnęłam je mocniej

starając się zachować go przy sobie. Jeśli się rozdzielimy to stracimy to.

To było widzenie przyszłości! Pomyślałam trzymając go w uścisku i

jednocześnie utrzymując wzrok na linii. Nic nie zobaczę jeśli odejdziesz!

Prawdopodobnie starałabym się śledzić ten rozbłysk przez całą noc,

lecz moje połączenie było za słabe. Teraz z Paul’em było wystarczające.

Byłam zdesperowana by zobaczyć przyszłość Tammy jednak poczułam

ogromną ulgę gdy zniknęło zdenerwowanie Paul’a. Jego palce oplotły

moje i linia stała się ciemno niebieska, prawie czarna. Z niezwykła

pokrętną świadomością, że nie byliśmy w teraźniejszości i….

Tammy, pomyślałam, znajome uczucie bycia w czyichś myślach

cicho obserwując miliardy momentów czyichś podświadomych uczuć.

Przynajmniej nie była w płonącym mieszkaniu.

Miękkość arkuszy papieru była pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, a

dopiero potem obecność Paul’a obok. Jego srebrzyste myśli skakały od

jednego pomysłu do drugiego. Sądząc, że to pomoże, ja jednak wolałam

by Tammy otworzyła oczy, i tak też zrobiła.

Przeżyłam szok widząc zbyt wąskie podparte łóżko, wbudowany

przemysłowy licznik, szuflady, pusty telewizor przymocowany wysoko do

ściany i długi brzydki stół na kółkach. Stał na nim wielki kubek z

powyginanymi słomkami. Wzeszło słońce, jednak nie wchodziło do

mieszkania przez otwarte okno z powodu ceglanych ścian. Nie mogłam

stwierdzić czy budynek posiadał dwa piętra czy trzydzieści. Mglisty błękit

mógł wskazywać na blask z mojej wizji i zdałam sobie sprawę, że Tammy

mrużyła oczy jakby starając się wyostrzyć swój wzrok.

W jakim czasie jesteśmy? Usłyszałam pytanie Paul’a, kolejna

niespodzianka ale nie sądziłam by Tammy to usłyszała ponieważ nie

zareagowała.

Nie wiem. Kilka dni przed obecną chwilą? Może tydzień?

Zagaduję, że nie więcej.

I wtedy do mojego umysłu wtargnęła nowa myśl. Umierałam.

Moje serce podskakiwało, a ja czułam mocniejszy chwyt Paul’a na

sobie gdy Tammy przeniosła rękę na papier. Była okropnie chuda a skóra

tak przeźroczysta, że wątpię by potrafiła zawiązać sznurowadło.

Miała siniak wokół nadgarstka jakby ktoś ją chwycił, a jej paznokcie

były pomalowane jaskrawą czerwienią. Jaskrawość na tle białej kartki.

Ból wypełnił nasze poranione ciało jakby w gorączce, zastanawiałam się

czy nie została pobita. Otaczający wszystko mglisty błękit informował, że

wszystko wydarzy się w ciągu następnych kilku dni, lecz to nie możliwe

aby w tak krótkim czasie tak mocno straciła na wadze. Zastanawiałam się

dlaczego wizja jest taka przejrzysta. Musimy być miesiąc albo lata

wprzód.

Oddech pracował w naszej piersi i czułam łzy spływające po karku

Tammy. Wewnątrz mogłam czuć jak jej puls przyspiesza a dziwnie

mrowienie w palcach u stóp wzrasta. Powiedziała, że umiera. Mogła mieć

rację.

Poczucie bezwartościowości wypełniało nasze połączone myśli jak

dźwięk ruchu ulicznego, który przedostał się przez małe okno i osiadł na

tafli szkła. Była sama, ale to nie było powodem jej płaczu. Żal. Żal za

słowa jakich nie wypowiedziała, za niewypowiedziane myśli, za niepojęte

działania i nieuznane wyzwania. I dopiero teraz, na koniec zrozumiała co

straciła odgradzając się od dobrych rzeczy w swoim życiu bez miłości.

Nawet jej brat, którego tyle razy odrzuciła aż w końcu przestał próbować.

Tammy, już dobrze. Myślałam starając się do niej dotrzeć. Jeszcze

nie jest za późno!

Lecz tylko Paul mnie słyszał.

Moja pierś zacisnęła się z bólu serca. Myślała o rysowaniu i

wierszach zatrzymując się na jednym zdaniu – boję się tego co inni będą

myśleć. Nigdy niezorganizowane wycieczki i niepoznani przyjaciele.

Szanse, które mogły kogoś uszczęśliwić i które zignorowała myśląc, że

uczyni ją to silniejszą. Lecz kiedy to zrobiła to pochłonęło jej duszę.

- Pragnę… - Szepnęła odwracając głowę do okna i ponurych ścian. –

chciałabym…

Lecz było za późno, poczułam to ze ściśniętym gardłem jako mały

błysk pyłu błyszczącego w rogu znajomym blaskiem. To był blask

płaczącego Anioła Stróża. To pewnie dlatego wizja i wcześniejszy blask

były takie wyraźne.

Zaskoczenie Paul’a i nagły oddech Tammy uświadomiły mi, że

oboje go widzą. Czy to anioł? Zapytał a ja wysłałam do niego myśl by

potwierdzić, że tak. Dlaczego ona płacze? Oboje wraz z Tammy chcieli to

wiedzieć.

- Ponieważ twoje życie dobiegło końca. - Rzekł Anioł głosem

przypominającym spadającą wodę. Ton był podobny aczkolwiek inny od

głosu Grace.

Łzy zsunęły się ze mnie. Z nas. Byłyśmy takie same.

- Jesteś taka piękna. - Odetchnęła Tammy zdolna ją zobaczyć. -

Przyszłaś po mnie?

Nadzieja w jej głosie przeszła przez mój mózg i zatrzęsła nim. Anioł

stanął przez nią sprowadzając ciepło tak by pokój nie wydawał się już

zimny i ciemny.

- Byłam z tobą od zawsze - powiedziała uśmiechając się przez

własne łzy.

- Wiem. Czułam cię. - Powiedziała Tammy. - Wydaje mi się, że cię

czułam. Przepraszam. - Powiedziała czerpiąc powietrze. Spadające łzy

rozmazywały naszą wizję.

- Za co, dziecko?

Podniosła i opuściła swoją bladą dłoń, wyglądającą strasznie

nienaturalnie na białych kartkach papieru.

- Uciekłam. Nie tylko od Johny’ego i mojej mamy, ale od

wszystkiego. Miała tyle planów. Zamierzałam zrobić wiele rzeczy, a teraz

nawet nie mogę sobie ich przypomnieć.

Umierała. Sześć tysięcy wschodów słońca przed nią i bilion

wysłanych maili. Tysiące prześmianych przez nią żartów i milion

momentów znajdujących się w jej mózgu a to wszystko na nic ponieważ

zapomniała jak się kocha. Była tą samą wystraszoną dziewczyną, której

godzinę temu próbowałam pomóc. Przerażoną i myślącą że jest sama.

Anioł pojawił się niżej zamierzając odpocząć na jej złożonych

dłoniach.

- Musisz być teraz dzielna. - Upomniała ją płacząc, ciągle płacząc.

Przeskoczyła przez jej świecący Stach i umarła.

- Dlaczego? - Wyszeptała.

- To będzie bolało.

Strach nadszedł z podwójną siła, a Tammy wstrzymała oddech.

Dlaczego? Pomyślała, a jej pytanie echem odbijało się w umyśle moim i

Paul’a.

- Nie opuszczę cię. Zostanę do końca. - Powiedział Anioł niczym

rodzic uspokajający dziecko, że nie opuści go dopóki nie zaśnie. Ciepło

pokryło rękę Tammy i osiedliło się w piersiach.

Czy ja umrę? Zapytała Tammy drżąc w myślach.

- Już to zrobiłaś, kochana.

Strach, tym razem mój własny, napełnił mnie. To była prawda.

Tammy była martwa. Nie zaczerpnęła tchu odkąd Anioł powiedział jej, że

to zaboli. Poczułam panikę Paul’a i zmiażdżyłam swój własny terror. My

mieliśmy się dobrze. To nie my umarliśmy tylko Tammy.

Co się ze mną stanie? Zapytała Tammy, a jej myśli stały się dla nas

wyraźniejsze.

Anioł wciąż płakał.

- Przykro mi. - Powiedziała pięknym, pełnym smutku głosem. -

Chciałabym by mogło być inaczej ale wszystko co mogę zrobić to

ochraniać twoją duszę aż nie zostanie ona ożywiona przed twoją śmiercią,

lecz jest już za późno. - Jej oczy zbyt jasne by ujrzeć źrenice Tammy

odnajdujące mnie gdzieś w niej. Czy to już? Czy wydarzy się coś jeszcze?

Co? Zapytała Tammy, lecz ja już się wycofałam. Ona mówiła do

mnie. Jej Anioł Stróż, który był w niej mówił do mnie. Wiedziała, że tam

byłam, z życia z przeszłości a Anioł nie wiedział czy to co się wydarzyło to

prawda lub czy się nią stanie. Boże, mam nadzieję że będzie inaczej.

Cień pokrył okna, a smród mokre kamienie. Mój puls podskoczył

gdy zobaczyłam czarne skrzydła wślizgujące się do pokoju przez otwarte

okno. Uderzył mnie strach, kwaśny i cuchnący. Paul wyczuł moje

przerażenie.

- Jej dusza jest martwa Madison. - Powiedział mi Anioł bez cienia

oskarżenia w głosie. - Zmarła trzy lata temu a ja z nią zostałam

ochraniając przed czarnymi skrzydłami z nadzieją, że może się jeszcze

odrodzi i urośnie nowa, lecz tak się nie stało. Upadła całkowicie zepsuta

by je posilić.

-Nie! - Krzyknęłam gdy pierwsze czarne skrzydło usiadło na niej.

Tammy krzyczała. Jej ciało było martwe, lecz pozostała w niej

odrobina świadomości. Gorący biały lód wypełnił jej myśli. Mięta

pieprzowa i ogień. Próbowałam się wycofać ale zostałam złapana w to

piekło i nie potrafiłam tego zrobić. Czarne skrzydła ją odnalazły, jej

wspomnienia były przez niespożywane a my się temu przyglądaliśmy nie

mogąc nic zrobić. Energia, którą miała przechowywaną w pamięci była z

niej wyrywana. Zupełnie jak hiena gdy zabija swoją ofiarę. I jak u hien, po

jednej przychodziły następne. Jedna po drugiej dopóki nie zakryły

Tammy, a ona krzyczała i wiła się w swoim umyśle niezdolna by uciec,

niezdolna by walczyć. Jej ciało pozostało wiotkie i nieruchome.

Stop! Gdzieś po drugiej stronie czasu na ciemnym cmentarzu po

moich prawdziwych policzkach spływały łzy. Wspomnienia o moich

własnych przeżyciach powróciły a ja na nowo czułam się spalana. Strach

przed nimi nigdy nie minie. Patrząc na to utożsamiałam się z nią. To?

Sądziłam, że jestem w horrorze. To właśnie spotyka stracone dusze? Nic

dziwnego, że Mroczni Żniwiarze je zabijają.

Niech ktoś mi pomoże, proszę! Tammy krzyczała, jej ciało pozostało

spokojne, lecz w myślach przeżywała horror jakby fragmenty jej znikały.

Stawała się nicością. Nie mogłam jej pomóc i płakałam starając się

utrzymać jej kawałki razem, zawiodłam.

Nie tym razem! Powiedziałam walcząc z czarnymi skrzydłami gdy

opadł na mnie obraz rozpalonego słońcem samochodu Tammy. Tam był

śmiech, z głupiej piosenki. Niby nic ale to było szczęście. Tego nie mogli

zabrać. Pociągnęłam to do siebie by przechować.

Zabrałam to a czarne skrzydło zawarczało na mnie jakby miał

zamiar o to walczyć, głodne i zamierzające tego posmakować.

Popchnęłam to do swojej pamięci, było na tyle cenne bym mogła je

zachować jako własne. Czarne skrzydło topiło się w nicość, nie znając

różnicy. Zawinęłam wokół siebie piękne wspomnienie Tammy płacząc i

życząc sobie by było już po wszystkim.

Powoli ucichła agonia i terror Tammy aż zostałam tyko ja z

Paul’em. Czarne skrzydła jeden po drugim podnosiły się do lotu niczym

osy uderzając o szkło okna dopóki nie wyleciały na zewnątrz. Moje myśli

drżały, sięgnęłam po obecność Paul’a czując jak wielka fala trucizny

została tutaj wylana i tylko my przeżyliśmy. Anioł Stróż wciąż był z nami.

Jej łzy przestały płynąć gdy oglądała zniknięcie czegoś co chroniła z

nadzieją że dusza się odrodzi, lecz ona zniknęła bez śladu, jakby nigdy nie

istniała. Nadzieja to wszystko co łączy Żniwiarzy Światła z ich Aniołami

Stróżami. Maleńka nadzieja, że dusza się odrodzi. To była nadzieja jaką

Barnaba zapoczątkował ze swoją śliczną Sarą a potem napełnił ją mnie i

tak oto mamy obecną parodię.

- Czy to się jeszcze nie wydarzyło? - Zapytał mnie Anioł smutnym

głosem. - Nie mogę powiedzieć. Czy to się jeszcze nie wydarzyło? Czy to

się dzieje teraz? Nigdy cię tu wcześniej nie było przed końcem.

Poczułam się dotknięta, nawet w myślach wiedziałam że naprawdę

siedzę na cmentarzu jak również wiedziałam, że jestem tutaj w

przyszłości rozmawiając z Aniołem Stróżem Tammy gdy to się jeszcze nie

wydarzyło. To się nie wydarzy. Pomyślałam czując się wyczerpana

emocjonalnie. Auto Tammy wciągnięte do mojej świadomości było

punktem jej chwały, zbyt pięknym by mogło zostać zjedzone.

Anioł podniósł się a jej oczy zrobiły się zacięte.

- Powstrzymaj to. - Powiedziała jakby nosiła w sobie głos Boga. -

Proszę. - Dodała bezradnie a potem zniknęła.

Świat błysnął czerwienią i duszący szloch z ulgą ustąpił. Mogłam

uspokoić swoją świadomość i cofnąć się o lata wstecz do rzeczywistości.

Obudziłam się z płaczem skulona na mokrej trawie między Nakitą i

Barnabą. Josh stał niezgrabnie, nie wiedząc w jaki sposób mógłby pomóc.

Stosownie milczeli, wiedząc że musiało być źle widząc mój wygląd.

Spojrzałam im w oczy, u Nakity spostrzegłam łzy. Barnaba ostatnie łzy

wylał wieki temu lecz ból w jego oczach tłumaczył wszystko.

Zapoczątkował to gdy dusza Sary odżyła. Nie wiem czy powinnam mu za

to dziękować czy przeklinać go. To było okropne.

Siedząc spojrzałam na Paul’a. Stał skulony przy odległym nagrobku

wymiotując.

- Przepraszam. - Wyszeptałam, a on się odwrócił wycierając usta.

Wymęczony spojrzał na mnie wyglądając na bardziej samotnego niż

kiedykolwiek widziałam. Spróbowałam wstać i Josh skoczył mi z pomocą.

Moja dłoń była zimna i drżąca w jego rękach.

- Dobrze się czujesz? - Spytałam Paul’a słysząc swój trzeszczący

głos. - To było okropne.

- Nie. - To krótkie słowo pełne było śmiertelnego strachu. – To… -

Powiedział z trzęsącymi się dłońmi próbując znaleźć słowa. - To było

piekło. Ta praca to piekło!

Nie mogłam go za to winić. Słuchałam go chwiejąc się dopóki Josh

nie pociągnął mnie do pozycji pionowej.

- To nie zawsze tak wygląda. - Odetchnęłam, czasem spalasz się

żywcem

Paul odwrócił się z okropnym wyrazem twarzy starając się uporać z

tym co przed chwilą zobaczył. Wylądowałam naprzeciw skały znaczy płyty

nagrobnej a Josh był obok dbając bym znów nie upadła.

- Dobrze się czujesz? - Zapytał a ja przytaknęłam nie patrząc na

niego.

- To był blask. - Powiedziałam, a Barnaba skinął zdając się wiedzieć

co widziałam. - Widzieliśmy śmierć Tammy. Prawdopodobnie za kilka

lat. Nie wiem. Miała Anioła Stróża więc wydaje mi się, że jeśli teraz

odejdziemy to nie uda nam się jej pomóc. - Moje słowa powędrowały w

nicość gdy przypomniałam sobie co powiedział mi Anioł.

- Musimy coś zrobić. – Powiedziałam. Ból Tammy, który zakończył

jej życie a następnie przemienił ją w nicość. Nicość, jakby nigdy nie

istniała. - Jeśli jej nie pomożemy to jej życie stanie się bezwartościowe,

bez łaski i piękna. Nie zrobiła nic by odżywić swą duszę. Żadnej sztuki,

kreatywności. Nie robiła nic poza jedzeniem, spaniem i życiem aż w

końcu umarła i jej dusza została pożarta przez czarne skrzydła.

Zgorzkniałość wzrosła i zmusiła mnie do wycofania się. Ona

odeszła. Za wyjątkiem tego małego fragmentu który schowałam. Mogłam

poczuć go we mnie, pozostawiony samotny i niepasujący do reszty moich

wspomnień.

Nakita dotknęła mojego ramienia a ja podskoczyłam. Jej oczy były

przepełnione łzami, lecz czyniło ją to jeszcze piękniejszą.

- Przepraszam Madison. Myślałam, że wiesz co spotyka utracone

dusze, które nie zdołały się odrodzić. To dlatego byłam taka zagubiona.

Odrodzone dusze zdarzają się bardzo rzadko. Tak bardzo rzadko. -

Patrzyła na Barnabę. Miał opuszczoną głowę i wyglądał jakby przeżywał

cały ten ból w swoim sercu.

- Nie wiedziałam! - Krzyknęłam spoglądając w górę ze łzami w

oczach. - Nie wiedziałam. - Powtórzyłam miękko. - Nikt mi nie

powiedział. - Spojrzałam na Paul’a. Najwyraźniej on też nie wiedział. Mój

smutek zmienił się w gniew, lecz nie poczułam się przez to lepiej.

- Dlatego zabieramy ich wcześniej. - Powiedziała Nakita zerkając

łagodnie na Barnabę. - Aby ich oszczędzić i ratować co tylko się da. Jeśli

Tammy zostanie dziś ścięta, Żniwiarz Światła utrzyma jej duszę

bezpieczną do czasu aż powróci do domu przypominając sobie czym jest

miłość. Tak jak zrobił dla ciebie Barnaba do czasu aż ukradłaś amulet

Karios’a. Ale jeśli dostanie Anioła Stróża jej dusza sama się nie odrodzi

a….

Dokończyłam wypowiedź Nakity za nią.

- A życie z niczym kończy się tym samym.

Odwróciłam się do nich zdezorientowana z bolącym sercem. Może

powinnam się po prostu poddać i wysłać żniwiarzy by ścięli jej duszę.

- Nie mogę tego zrobić.

Wypowiedział Paul więc spojrzałam na niego, lecz ukrył wyraz

twarzy w cieniu.

- Nie mogę być Strażnikiem Czasu Światłości. - Powiedział - To

chore!- Zaczął cofać się w ciemność. - Nie mogę tego zrobić! Nie mogę!

Barnaba z zaciśniętymi ustami chwycił go za ramię.

- Jesteś nowym Strażnikiem Czasu Światłości.

- Nie chcę tego! - Powiedział Paul w panice starając się uwolnić z

uchwytu Barnaby. - Nie mogę tak! Nie mogę Żniwiarzy zastępować

Aniołami Stróżami jeśli ludzie mają zostać pożarci przez to plugastwo!

Będzie lepiej jeśli umrą młodo!

Głowa mi opadła gdy Paul z trudem uwolnił się z uchwytu Barnaby i

cofając się pocierał obolałe ramie. I oto gdzie jesteśmy. Żadne z nas nie

chciało zrobić tego czego się od nas oczekiwało. Wiem, że powinnam być

przygnębiona lecz część mnie był zadowolona z tego że robiłam coś czego

nie tylko ja nie chciałam zrobić. Może razem może moglibyśmy dokonać

tego co nie uda się nikomu w pojedynkę.

- Posłuchaj mnie! - Powiedział Barnaba z ręką na amulecie jakby

był on rękojeścią miecza. - Jesteś początkującym Strażnikiem Czasu

Światłości! Będziesz trzymał gębę zamkniętą. Będziesz się uczył tego co

pokarze ci Ron. Zabierzesz mu amulet gdy on upadnie!

- Barnabo! - Krzyknęła przerażona Nakita, lecz on ją zignorował.

- A kiedy posiądziesz swą moc będziesz używał swojego rozumu

przy wyborach by coś zmienić. - Zakończył.

Josh odetchnął ze zrozumieniem, a ja zesztywniałam. Barnaba

przeniósł spojrzenie na mnie i zadrżałam od głębi jego udręczonego

wzroku. Niegdyś błyski jego oczy spowiła ciemność.

- Oboje będziecie to robić. - Powiedział łamiącym się głosem. -

Musimy być tylko cierpliwi.

- Nie chcę czekać całe życie by coś zmienić. – Powiedziałam.

- Więc zrobisz to gdy będziesz gotowa. - Powiedział głosem pełnym

zapału graniczącym niemal z fanatyzmem. - Mów do nich jeśli słuchają

nim Ron wyśle Aniołów Stróży lub Serafinowie poślą Żniwiarzy by ich

ścieli.

To było tym co przez cały czas starałam się zrobić. Barnaba

uwierzył, że jest to możliwe. Może Paul też w to uwierzy, a jeśli tak będzie

to możemy mieć szansę by tego dokonać.

- Musimy odnaleźć Tammy. - Powiedział zjadliwie Paul. - Możemy

to zmienić. Nie możemy pozwolić by żyła tak jak dotychczas zwłaszcza

jeśli taki ma być tego koniec… Podsumowanie jej życia i wspomnieć nie

może zakończyć się posiłkiem dla tych bakterii!

- Więc zrobimy to? Zapytałam z trzęsącą się wewnątrz nadzieją.

Paul odetchnął zgadzając się na o wiele więcej niż tylko ocalenie

Tammy. Zamierzał wpakować się w kłopoty. Ron nie będzie zadowolony.

Pieprzyć Ron’a.

- Zrobimy to. - Powiedział zamykając na chwilę oczy i odwracając

się by spojrzeć na cmentarz, przez resztę miasta. - Jest niedaleko stąd.

-Dobrze. - Powiedziała Nakita wyraźnie zmartwiona. - Bo Demus

zniknął.

Rozdział 11

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: isiorek03

To nie duszna i bezwietrzna ciemność spowodowała moje ciarki i

zaciśnięcie żołądka. To nie było to, że nie słyszałam Barnaby i Nakity

gdzieś za mną, gdy biegli z obnażonymi mieczami. To nie było to, że moje

oddechy były szorstkie i ciężkie obok Josha biegacza długodystansowego

z lekkim oddechem. To nie było nawet to, że koniec miasta miał kraty w

oknach i rozwijane bramy nad witrynami sklepowymi. To, co mi

przeszkadzało to, to, że nadal byłam boso i weszłam w coś lepkiego.

Krzywiąc się podniosłam swoją stopę i zadrżałam.

- Tędy - powiedział Barnaba pomagając mi, gdy się zawahałam.

Prawie nie mogłam go zobaczyć w ciemnej alei, z jego płaszczem

poruszającym się jak cień. Zapach Nakity przeszedł szybko obok mnie i

zaczęłam podążać za nim. Paul minął mnie i Josha i nie mogłam nic

zrobić, ale mogłam zobaczyć jak dwóch drapieżnych żniwiarzy popatrzyło

za nim: Barnaba ciemny i zamaskowany, Nakita napięta i szczupła,

obydwoje na połączeni w dążeniu do jednego celu. Byłam dumna z nich,

że współpracują w ten sposób. Amulet Demusa był w mojej kieszeni,

ciężki i ciepły. Nie wiem, co planował zrobić Tammy bez niego, ale

według Barnaby, Demus i Tammy byli razem.

- Ona jest prosto przed nami. - Szepnął Paul, gdy się odwrócił,

światło uliczne błyskało w jego lśniących eleganckich butach. Jego

postawa była napięta i pełna zapału, a ja chciałam zobaczyć oś czasu, aby

ocenić jak blisko byliśmy.

Jaśniejszy ciemny kwadrat na końcu przywoływał, więc

zwiększyłam swoje tempo.

- Uważaj - szepnął Josh wyciągając rękę i szarpnął mnie na chwilę

przed tym jak weszłabym w stertę cuchnących śmieci za drzwiami

bocznymi. To była zła część miasta. Nie przyszłabym tu nawet w środku

dnia. Ulica była pusta, zwłaszcza, że była druga rano. Lekkie rozjaśnienie

przypominało o nadchodzącym wschodzie słońca, ale miał on dopiero

nadejść za kilka godzin. Cuchnące powietrze było ciężkie i wilgotne.

Latarnie ledwo oświetlały dziurawe ulice, asfalt, który prawie nie

oddzielał się od chodnika i te wymęczone, poobłamywane budynki z

rozwijanymi bramami i zamurowanymi oknami. To był kamień, asfalt i

cement. Bez cienia czegokolwiek zielonego lub żywego. Nawet szczura.

Co jest prawdopodobnie dobrą rzeczą, pomyślałam przenosząc się z

nogi na nogę.

- Dzięki - szepnęłam do tyłu marszcząc nos na zapach. Objęłam się

ramionami. Może powinnam była poczekać aż skończymy akcję

prewencyjną przed przyjęciem ciała. A co to było takie gąbczaste pod

moimi palcami? To było po prostu obrzydlistwo.

- Ona jest tam - powiedział Paul podbródkiem wskazując na

złamany neon zajezdni w kształcie dużych strzałek.

- Z Demusem. - Powiedziała Nakita prawie sycząc.

- Zajezdnia - powiedziałam zwracając się do Josha z uśmiechem. -

Miałeś rację.

Z łomoczącym sercem zrobiłam krok do przodu tylko po to żeby

Barnaba szarpnął mnie z powrotem. Nad nami światło ulic trzasnęło i

zostawiło nas w ciemności. Moje oczy podniosły się i zastanawiałam się

czy to była Grace a Barnaba szepnął.

- Samochód glin.

Sfrustrowana wciągnęłam się z powrotem w nawet ciemniejszy

zaułek. Paul i Josh byli przy mnie. Nakita skoczyła prosto w górę znikając

na dachu. Powolny dźwięk silnika na jałowym biegu wzrósł i wcisnęliśmy

się jeszcze bardziej chowając się za pudłami. Widziałam wnętrze dworca

autobusowego z miejsca gdzie stałam plecami do ściany. Demus i Tammy

tylko rozmawiali, ale byłam pewna, że gdyby Demus miał swój amulet to

ona już by nie żyła. Był tam samochód policji a ja po cichu

podziękowałam Grace za rozbicie świateł, gdy krążył bardzo powoli, a

światła reflektorów grały na witrynach opuszczonych sklepów i

sondowały ciemniejsze miejsca. Stojący między mną a górną częścią alei

Paul odetchnął, gdy samochód powoli odjechał. Wyglądał na

zdeterminowanego, gdy przeniósł się na środek alei i nie mogłam nic na

to poradzić, ale poczułam iskrę czegoś, gdy wszyscy podążyliśmy za nim z

powrotem na ulicę. Nie romantyczną, ale może solidarności?

Zastanawiałam się czy ktoś naprawdę rozumiał, co do diabła musieliśmy

przejść. To znaczy, jeżeli zatrzymam amulet.

- Odjechał - powiedział Paul, gdy błysnęły policyjne światła

hamowania i samochód skręcił za róg.

- Myślcie, że oni mnie szukali? - Spytałam niechętnie robiąc krok w

otwartą przestrzeń. Barnaba był cieniem po mojej drugiej stronie, a jego

wzrok nadal podążał za znikającym samochodem.

- Prawdopodobnie nie. Zmieniłem ich wspomnienia o tobie. Myślę,

że dostałem wszystkich.

Paul odwrócił się do niego z dezaprobatą.

- Myślisz?

Barnaba zmarszczył się ponownie.

- Nic nie jest pewne.

- Samochodu nie ma. - Powiedziałam, bo napięcie powodowało, że

się denerwowałam. - Chodźmy.

- Czarne skrzydła - powiedział Paul a ja zamarłam walcząc z

irracjonalnym lękiem, spojrzałam w górę widząc ich czarne kontury na tle

szarego nieba. To było jak błysk jasnego światła, gdy jedno się obróciło a

ja odwróciłam wzrok czując dreszcze. Miałam ciało. Nie mogli mnie

wyczuć. A nawet gdyby mogli, nie mogli mnie dotknąć. Nie z moją

prawdziwą aurą wokół mnie.

- Co one tu robią? - Spytał, Josh napięty i zaniepokojony. Widział,

co mi zrobiły.

- Demus nie może nikogo skosić, jeśli masz jego amulet. I nie ma

Żniwiarzy Światła. - Spojrzał na Barnabę z chorym wyrazem twarzy. -

Prawda?

Barnaba nie powiedział nic tylko położył rękę na moim ramieniu i

pchnął nas w ruch.

- Nie, zazwyczaj nie. Ale masz tu trzech Żniwiarzy i Strażnika Czasu

i dorastającego Strażnika Czasu. Nawet rośliny zwracają się do słońca.

A może Arariel też była tu na polowaniu. Zadumałam się, może

podążała za nami, bo nie mogła znaleźć Tammy na własną rękę. Moje

oczy skanowały wszystko, gdy przechodziliśmy przez pusta ulicę,

poruszając się ukradkiem i unikając chodzenia na prawo pod krążącymi

czarnymi skrzydłami. Boże, nie cierpiałam tych rzeczy i zadrżałam na

wspomnienie o nich zjadających wspomnienia Tammy do czasu, gdy była

nikim.

- Co Demus jeszcze tu robi? - Paplałam, drobiąc kroki moimi

bosymi stopami. - Nie może jej skosić.

- Myślę, że chce ją wepchnąć pod autobus. - Spojrzałam z ukosa na

Barnabę, próbując zdecydować czy on żartował czy nie.

Delikatny dźwięk piór i miękkie kliknięcie obcasów i Nakita

dołączyła do nas, gdy dotarliśmy do drzwi. Pociągnęłam jedną stronę

podwójnych drzwi tylko po to by odkryć, że są zablokowane. Barnaba

wyszedł przede mnie i szarpnął. Z ostrym pyknięciem złamania metalu,

drzwi się otworzyły. Cuchnący zapach starych trampek i czerstwych

wysypujących się papierosów. Miło.

Demus spojrzał w górę. Jego chłopięce cechy, które zmiękczyły i

uśpiły Tammy stwardniały.

- Na połamane pióra i koła zębate, schowaj się za mnie, Tam. -

Powiedział, gdy wstał, popychając ją za siebie. Wystraszona dziewczyna

stała, trzymając się za ramiona i zaglądając mu przez ramię.

- Och to jest dobry pomysł. - Powiedział Barnaba stając za mną.

- Tammy, kochanie jego zdaniem jest zabicie Cię. - Nakita

powiedziała stając po mojej drugiej stronie. To było jasne, że Tammy

płakała, jej oczy były czerwone a jej włosy w nieładzie. Obok niej był

plecak. Było to prawdopodobnie wszystko, co miała na świecie poza swoją

duszą. Zaczęła biec. To był początek końca dla niej i musiałam zatrzymać

to tutaj. Jeżeli ucieknie to uwierzy we wszystkie kłamstwa, które sobie

wmówiła, a jej dusza umrze.

- On mnie nie skrzywdzi! - Wykrzyknęła, gdy patrzyła na pięcioro z

nas, ale była na tylnej krawędzi wątpliwości. - Ty spaliłaś moje

mieszkanie. On próbuje…

- Ocalić cię? - Powiedziałam a ona spojrzała na niego, widząc jego

złość na nas a jej wątpliwości wzrosły.

- Zabierze cię od tego wszystkiego? Tammy on kłamie. Anioły to

robią. - Spojrzałam na Barnabę dodając. - Wielu.

Grymas pokazał się na twarzy Barnaby, gdy zatrzymał się na

krawędzi oddalając od nas i starając się okrążyć Demusa. Nakita robiła to

samo z prawej strony.

- Szczególnie Żniwiarze Ciemności. - Powiedział Barnaba patrząc na

swoje paznokcie, udając brak zainteresowania. Mogłam powiedzieć, że

był gotowy do poruszenia się w mgnieniu oka.

- To, dlaczego Demus mnie jeszcze nie zabił? - Spytała wojowniczo.

- Bo ja mam jego miecz. - Powiedziałam wyciągając jego amulet i

pozwalając mu zawisnąć.

- Madison nie! - Barnaba krzyknął, ale Demus widział go i rzucił się

dokładnie tak jak chciałam. Nakita wykonała skok do Tammy spychając

ją do tablicy ogłoszeń i ustawiając się między nią a Demusem. Josh

wyciągnął rękę i ściągnął mnie z drogi. Paul zatańczył czysto a jego

lśniące buty stukotały.

- Och cholera! - Josh krzyknął, bo jego szarpnięcie spowodowało, że

moje zimne i wilgotne palce ześlizgnęły się ze wisiorka. Płaski czarny

kamień zabłysnął w powietrzu, i delikatny dźwięk kryształu rozniósł się

echem przez jedną krótką chwilę, gdy uderzył w podłogę.

- Barnaba łap go! - Krzyknęłam upadając, ale Demus już zmienił

kierunek i nurkował po niego. Patrzyłam bez tchu jak Paul dostał go

pierwszy.

- Mam go! - Krzyknął triumfalnie a następnie jego oczy rozszerzyły

się na widok wychylającego się do niego Demusa. Wiedząc, że nie ma

szans rzucił go do Nakity.

- Tu - krzyknęła Żniwiarka Ciemności, wyciągając rękę, ale to nie w

jej uchwycie wylądował kamień. Był u Arariel.

- Jasna cholera - krzyknęłam, gdy się podnosiłam, a ona

uśmiechnęła się do mnie z czystą złośliwością, oddalając się z mieczem z

zasięgu ręki Nakity.

- Przepraszam. - Powiedział Josh z rękami na moich ramionach

blokując drzwi.

- Ja to upuściłam - powiedziałam sfrustrowana, obciągając moją za

dużą koszulę.

- Arariel. Daj mi amulet. - Zażądał Paul, ale ona go nie słuchała,

kręcąc amuletem Demusa jak nagrodą, którą się wygrywa na festynach.

- Nakita? - Zapytałam a mój wspaniały żniwiarz uśmiechnął się

złowieszczo w odpowiedzi, zamachując się raz mieczem w zaproszeniu do

Arariel. Za Nakitą Tammy zwinęła się w kłębek wiotka w jednym z

podwieszanych krzeseł przy ścianie płacząc. Naprawdę nie mogłam jej

winić.

- Nie obdarzysz jej Aniołem Stróżem. - Zaintonowała Nakita i

Arariel wpadła w postawę gotową do walki.

- A ja nie zamierzam pozwolić ci jej zabić, obrzydliwy Czarny

Żniwiarzu!

Odkrzyknęła z powrotem.

- Nazwałaś mnie obrzydliwą? - Krzyknęła Nakita z poczerwieniałą

twarzą.

- Daję czyste wyjście, a nie powolną śmierć! Ty jesteś brzydka.

Brzydka!

Demus tylko chciałby jego amulet nadal zwisał z ręki Arariel.

Przyglądał mu się zachłannie, przysuwając się bliżej, gdy Nakita pchnęła

Arariel dalej od Tammy. Podskoczyłam, gdy Barnaba dotknął mojego

ramienia.

- Ty i Josh zabierzcie stąd Tammy. - Wyszeptał.

- Ona jest zbyt przestraszona by się ruszyć. Ja zostanę tu i spróbuję

pomóc Nakicie.

Przestraszona, prawda. Mogłam teraz zostać zabita i znałam to

uczucie. Josh wyglądał na tak niespokojnego jak ja, ale dał mi szybki

uścisk ręką i razem okrążyliśmy, Nakitę gdy wzięły swoje pierwsze

uderzenia.

Łzy Tammy spływały po twarzy, kiedy zwróciła się do nas, gdy

podeszliśmy i poruszyła się na krześle, gdy do niej dotarłam.

- Dalej idziemy - zawołałam. - Musimy się stąd wydostać!

Tammy kopnęła mnie i odskoczyłam.

- Shoe powiedział, że nie żyjesz. - Powiedziała z przerażeniem. - Czy

żyjesz?

Chodź Madison... - Nalegał Josh stojąc między mną i żniwiarzami.

Dzwoniła do niego. Pomyślałam podniecona.

- Byłam - powiedziałam szybko. - Ale już nie jestem, dlatego

musimy się stąd wydostać. - Jak mogła uwierzyć, że nie żyłam i nadal

ufać Demusowi? Znowu chwyciłam ją za rękę i tym razem pozwoliła mi

pociągnąć ją na nogi.

- Uważaj! - Krzyknął Paul a my zrobiliśmy unik, gdy krzesło

poderwane z podłogi uderzyło w ścianę tylko pięć stóp dalej, zbijając

płytki ceramiczne i obsypując nas cementowymi odłamkami. Nakita była

coraz poważniejsza.

- Musimy iść. - Powiedział Josh i pobiegliśmy do drzwi. Arariel nas

zobaczyła. Wydając okrzyk bojowy wyskoczyła wysoko ponad mieczem

Nakity lądując między nami i drzwiami. Moje oczy rozszerzyły się i

wcisnęłam Tammy za mnie, gdy się zatrzymałyśmy z poślizgiem.

- Arariel, stop! - Zawołał Paul z przeciwnej strony pomieszczenia.

- Nie jesteś moim strażnikiem. - Warknęła, po czym spojrzała na

sufit.

- Strażniku Niebios, zstąp! - Zawołał wzywając Anioła Stróża. O

cholera. Jeżeli Anioł Stróż został przydzielony to było już po wszystkim.

- Odwrót! - Zawołałam, ale Tammy stała zamrożona z przerażenia.

Demus rzucił się na Arariel chcąc amuletu. Z rykiem rozbił się o nią

upadając, gdy krzyknęła z oburzenia. Czarny kamień Demusa uderzył o

posadzkę migając na fioletowo od razu, gdy został odbity. Płasko na

brzuchu Demus sięgnął wyciągając się i złapał go. Z okrzykiem ulgi zwinął

się wstając z jego ostrzem uformowanym.

Z zaciśniętymi zębami Nakita obróciła się do Demusa zaciskając

swoje usta i z pochwałą nieba w oczach. Ich ostrza się spotkały i znowu

lekki brzdęk nieskończoności zadzwonił.

Moje serce waliło a Paul przystanął koło nas z lśniącymi oczami.

- Arariel mnie nie słucha. - Powiedział brzmiąc jak zdradzony.

- Tak myślisz? - Powiedział Josh w końcu zabierając Tammy o krok

do nas obserwując walkę aniołów o jej duszę.

- Musimy się stąd wydostać! - Powiedziałam. - Tammy musimy iść!

- Barnaba był przy drzwiach trzymając je otwarte i gestykulując

„wychodźcie” jak szalony, ale Nakita, Demus i Arariel byli zbyt blisko dla

mojego komfortu.

- Mój Boże. - Tammy szepnęła, a łzy przeszły do podziwu. - Shoe nie

kłamał.

- Ona! - Arariel krzyknęła kopiąc zarówno Demusa i Nakitę na bok,

żeby mogła wycelować mieczem w Tammy.

- Ona jest błogosławiona przez niebo! Ocal ją!

Cholera to był anioł. Nie myśląc pociągnęłam jedną ręką Tammy za

siebie. Drugą złapałam rękę Paula. Moja głowa zapulsowała, gdy walka

nagle nabrała nowego blasku barw i głębokości, ponieważ widziałam to

wszystko z dodatkową mocą jego amuletu. Głębokie tony wstrząsały

powietrzem przy każdym ciosie a energia promieniowała od walczących

żniwiarzy niczym słońce, a ponad tym wszystkim były dwie niewielkie

jarzące się kule światła. Jedną była Grace a drugą była ta z mojego

widzenia przyszłości.

- Nie! - Zawołałam z ręką podniesioną do Anioła Stróża. - Kiedy

miałam widzenie powiedziałaś mi żebym to zatrzymała, więc teraz mówię

Ci! Zostaw! Ona nie może zostać obdarzona aniołem.

- Ona jest jednym. - Krzyknęła a następnie upuściła miecz i

chwyciła się za nadgarstek, gdy Nakita w końcu wygrała z nią.

- Ona jest moja! - Powiedziałam, wyrzucając z siebie słowa w

rozpaczy. Przyszła śmierć Tammy rozbrzmiała we mnie, straszny bezsens

zmarnowanego życia, czyniąc mnie szaloną.

- Proszę! - Krzyknęła Tammy chowając się za Joshem i chwytając

się go, gdy stał przed nią.

- Odejdźcie! Wszyscy! J po prostu chcę żyć! Chcę żyć!

- To początek - powiedział Paul.

- Chodź ze mną a będziesz. - Powiedziała Arariel wyciągając rękę.

Za nią Nakita i Demus opuścili swoje ostrza na dół. Nie atakowali czując

siłę Anioła Stróża, rozkoszując się nią. To należało teraz do mnie. Mogłam

przekonać anioła, że Tammy była moja albo ta straszna przyszłość i

stracone życie byłoby prawdziwe.

Anioł czekał rozpoznając mnie, ale prawdopodobnie nie wiedząc czy

to był moment teraz czy przyszłość a nawet przeszłość. Na zewnątrz

zbierały się czarne skrzydła. Jeden otarł się o okno a ja wzdrygnęłam się.

Paul próbował odciągnąć rękę, ale ja trzymałam go jeszcze mocniej. Jeśli

bym go puściła, straciłabym z oczu Anioła Stróża.

- To nie jest życie, co jej oferujesz - rzekłam do Arariel odciągając

wzrok od okropnego widoku.

- To powolna śmierć. Nie możesz jej mieć. Ona jest już moja! -

Wzięłam głęboki oddech, czując się dziko i nierealnie. - Ja jestem

Strażnikiem Czasu Ciemności i ja twierdze, że nie może być skoszona i nie

może być naznaczona Aniołem Stróżem. Ona jest moja!

- Ubiegasz się o nią? - Arariel powiedziała nadal nie ufając. - Nie

możesz się o nią ubiegać!

- Mogę. - Powiedziałam drżąc na wspomnienie śmierci Tammy i jak

musiałam zabrać część jej duszy by utrzymać go przed zjedzeniem. - Mam

część jej duszy. - Powiedziałam a Tammy zapiszczała naciskając na Josha.

- Teraz jest mroku. Jest częścią ciemności i światło nie ma do niej prawa.

- Pochyliłam się ku Arariel obniżając mój głos, gdy powiedziałam - Nie

możesz jej dotknąć.

Oczy Tammy się rozszerzyły a nawet Josh wyglądał na

zszokowanego. Zbyt bałam się spojrzeć na Paula stojącego, obok gdy

chwyciłam go za ramię.

- Ty? - Arariel była oszołomiona. - Masz prawo domagać się jej

duszy?

- Zostaw! - Krzyknęłam wskazując a Arariel skoczyła do tyłu, ze

skowytem trzymając dłoń jak poparzona.

- Myślałem, że twój amulet nie działa - powiedział Paul.

- Bo nie działa. - Powiedziałam zdezorientowana. - Ja nic nie

zrobiłam.

- To była stara moc. - Powiedziała Arariel skulona, gdy cofała się

odsłaniając blask Anioła Stróża.

- Pradawne prawo, mówisz o pradawnym prawie, które

przezwycięża twierdzenie nieba. Nie mogę jej dotykać. Nie mogę jej

dotknąć.!

Nakita też wyglądała na zszokowaną, przerażoną, prawie

wypuszczając swój miecz.

- Madison? - Nakita zakwiliła. - Co ty żeś uczyniła?

- Uważaj! - Krzyknął Barnaba i potknęłam się o nogawki swoich za

dużych spodni i cofnęłam się, ponieważ Arariel zawodząc rozłożyła

ramiona a jej skrzydła machnęły i zajęły cały pokój. Przez moment otarły

się o krawędzie ścian a następnie wciąż lamentując owinęła je dookoła

siebie i zniknęła w ogłuszającym huku. Oszołomiona patrzyłam na

zniszczone stojaki i poprzewracane krzesła, dziury w suficie i głębokie

ubytki w podłodze od boskiego miecza. Nakita wstała z kucek w połowie

drogi przez pomieszczenie.

- Gdzie nauczyłaś się starożytnego prawa? - Szepnęła. - Madison,

jesteś teraz odpowiedzialna za jej duszę. Jeśli się nie powiedzie, będziesz

pociągnięta do odpowiedzialności. Czy wiesz, co to oznacza?

Nie bardzo, ale mogłam poczynić pewne sugestie. Bałam się coraz

bardziej, gdy Barnaba warknął na nią by się zamknęła. Anioła Stróża nie

było, a przynajmniej ja jej nie widziałam. Straciłam kontakt z Paulem,

gdy upadałam a on cofnął rękę za plecy, gdy chciałam znowu ją chwycić.

Może to ten kawałek duszy Tammy, który miałam go przestraszył.

Nie czułam się z tym ciepło a niewyraźnie nawet, jeśli to uratowało

jej życie. Przerażona próbowałam spotkać jego oczy, ale poczynił

ogromny wysiłek, aby unikać mojej twarzy, gdy chował swoją koszulę. Z

podłogi, Tammy wpatrywała się w pustą przestrzeń gdzie zniknęła

Arariel. Jej usta były otwarte. Nie płakała. Nie bała się. Wyglądała na

otępiałą.

- Ona.. - Tammy zaczęła przełykając ślinę. - Ona miała skrzydła. Czy

wy wszyscy jesteście aniołami?

- Tylko oni - powiedział Josh, wskazując Barnabę i Nakitę. Demus

odszedł. Falując. Ale czarne skrzydła były również a ja odetchnęłam z

ulgą.

- Uratowałaś ją? - Spytał mnie Josh a ja skinęłam głową, biorąc jego

dłoń, gdy pomagał mi wstać. - Tak i nie. - Powiedziałam i spojrzałam na

Paula, który wyglądał jakby unikał mnie i zastanawiał się jak wiele z tego

skończy w uszach Rona.

To nie było skończone. Moje bose stopy zdawały się znajdować

każdą szpiczastą, uszkodzoną płytkę i cement i przeniosłam się

niespokojnie, gdy Nakita ustawiała przewrócone krzesło i usiadła na nim

z łokciami na kolanach i łapiąc oddech. Brud szpecił jej białe ubrania,

robiąc je szarym, odwracając je w czerń. Ten bałagan będzie trudny do

wyjaśnienia. Ale z drugiej strony, w tej części miasta może nie.

- W porządku z tobą? - Spytała Nakita przez pokój a ja skinęłam

głową czując jak dotyk Josha zsuwa się ze mnie. Było dobrze, na razie.

Arariel nie zamierzała zapomnieć o tym, co się stało, a Demus zamierza

udać się z płaczem do Serafinów...

Barnaba podszedł by pomóc Tammy podnieść się na nogi.

Wpatrywała się w jego rękę przez chwilę a gdy się uśmiechnął wsunęła

swoją rękę w jego i wstała. Uderzyło mnie ukłucie zazdrości, gdy

patrzyłam jak spuszczała oczy, gdy nagle zdała sobie sprawę, że był

aniołem. Byłam na tej samej drodze i zastanawiałam się nad moją

niewinną przeszłością.

- Czy to prawda? - Oskarżył surowo Paul wyszarpując mnie z moich

myśli.

- Czy to prawda, co powiedziałaś o posiadaniu części jej duszy? Czy

to dla tego nie mogli jej dotknąć? Ponieważ przywiązałaś ją do twojej

duszy? - Moje usta rozchyliły się i spojrzałam na Tammy nadal stojącą z

Barnabą.

- Starałam się pomóc - szepnęłam szarpiąc ponownie moją za dużą

koszulę. Nie poruszyła się.

- Powiedziałaś, że masz prawo do mojej duszy? Masz je? - Tammy

powiedziała a jej początkowe zaufanie do Barnaby zaczęło spadać.

- Tylko jej mały kawałek. - Powiedziałam prawie piszcząc. - Tammy,

widziałam cię w przyszłości umierającą. Czarne skrzydła zjadały cię

żywcem! Nie mogłam pozwolić im zabrać wszystkiego. Miałaś takie

piękne wspomnienie swojej matki i Johnnego i nie mogłam patrzeć jak

zostają zniszczone na zawsze, nawet gdybyś to zapomniała. Dałam

czarnym skrzydłom jedno z moich wspomnień w zamian. Zabrały część

mnie! Zjadły je i to jest nieodwracalne! Jeśli mogłabym oddać ci twoje

zrobiłabym to, ale nie wiem jak!

- One zjadały mnie żywcem? - Tammy złapała oddech, uczepiając

się tej jednej myśli i zaczęła się cofać. Z lekkim płaczem odwróciła się i

pobiegła do drzwi.

- Tammy! Staramy się Ci pomóc! - Zawołałam, ale Barnaba był

szybszy i był przed nią zanim nawet była w połowie drogi.

- Czekaj - powiedział łapiąc ją.

- Pomocy! - Krzyczała uderzając go - Niech ktoś mi pomoże! -

Czułam się strasznie i skrzywiłam się, gdy Tammy uderzyła go w twarz

pozostawiając odcisk na jego policzku.

- W porządku - szepnął przyciągając ją bliżej i pocieszając. - Teraz

cię nie zjedzą. Nie jesteś sama. Będzie w porządku. Należysz do

ciemności.

- Ale ja nie chcę należeć do ciemności! - Jęczała załamując się w

jego cieple, jego sile, jego poczuciu czystości i pokrzepieniu w nim. Jej

wołanie rozpuściło się do szlochu a on trzymał ją mocno.

Wiedziałam jak się czuje.

Paul spojrzał na mnie a obrzydzenie przez kradzież kawałka jej

przyszłej duszy zaczynało wyparowywać. Josh dotknął mojego łokcia aż

podskoczyłam.

- Skoro oddałaś im część swojej duszy to nie jest to okej? - Josh

zapytała podnosząc wysoko brwi. - Uratowałaś część jej, nieprawdaż?

- Myślę, że ona ocaliła całą ją - powiedziała Nakita wstając. To

zaczynało wyglądać tak jakbym mogła, ale jakim kosztem? Starożytne

prawo. Brzmiało to jakbym była za nią teraz odpowiedzialna, tak sądzę.

Gdyby jej dusza umarła byłabym tą, która cierpiała zamiast niej?

Zgadując lepiej upewnić się, że jej dusza nie umrze. Szloch Tammy ucichł,

a ja zastanawiałam się czy są jeszcze jakieś chusteczki w torebce Nakity.

Wzięłam głęboki wdech by poprosić ją o nie, kiedy do mnie podeszła, ale

wszystko wyparowało mi z głowy, gdy Nakita pochyliła się i szepnęła. -

Grace ma dla ciebie wiadomość.

To zdawało się jakby moje serce się zatrzymało. Moja głowa się

ożywiła i spojrzałam na zniszczenia.

- C-co? - Spytałam a kolana mi osłabły.

- Uh, ona mówi, że oni chcą z tobą porozmawiać. - Oni? - Oni, kto? -

Spytałam, ale zgadywałam, że miała na myśli Serafinów. Wzięłam część

duszy, Tammy. To chyba nie było dobre z perspektywy czasu, nawet, jeśli

ją uratowało. Myślę, że to ją uratowało. Spojrzałam na Tammy

wstrząśniętą i zrozpaczoną, gdy Josh i Barnaba z nią rozmawiali. Proszę

żeby to ją ocaliło. Nakita spojrzała na jedną z lamp, która świeciła jaśniej.

Grace.

- Serafinowie. - Powiedziała patrząc przerażona. - Masz przejść do

Rona.

Josh spojrzał z Tammy.

- Masz na myśli Strażnika Czasu Światła? – Zawołał. - Nie ma

mowy!

Mój wzrok podążył do Paula, wiedząc, że był tak samo przerażony

jak ja. Oczywiście, że wiedział o pomaganiu mi przez Paula. A teraz, gdy

odzyskałam moje ciało, było prawdopodobne, że będzie nalegał żebym

oddała mój amulet po tym bałaganie, którego tu narobiłam. Barnaba

delikatnie pchnął ramię Tammy podając jej czarną chustkę.

- To było szybkie.

- Myślałem, że mamy mało czasu. - Powiedział Paul nerwowo i

zdałam sobie sprawę jak wiele żyć zawiodłam próbując ocalić jedno.

- Tak mi przykro. - Powiedziałam patrząc na każdego po kolei. -

Paul nie miałam na myśli narobienia ci tym wielu problemów.

- Nie - powiedział stanowczo z nawiedzonym wzrokiem, gdy

spojrzał w dal.

- Zrobiłbym to ponownie. Obecny system jest wadliwy. Stoję za

tym, w co wierzę. - Przestąpił z nogi na nogę przestraszony, ale

zdeterminowany. - To jest w porządku. Będę z tobą.

- Nie, nie będziesz - Nakita skrzywiła się, gdy światło, które otaczało

Grace zafalowało i zaszumiało.

- Zostaniesz tu z Tammy i zabierzesz ją do domu.

- Nie zostawię jej teraz! - Powiedziałam głośno. - To jest tylko po to

by mogli wrócić i ją zabić lub spoliczkować Aniołem Stróżem a w tym

wypadku to jest to samo! - Moje myśli poleciały z powrotem do Anioła

Stróża płaczącego nad Tammy i ten grzmot w jej głosie, gdy powiedziała

mi żebym coś zmieniła. To musiało coś znaczyć! Musiało!

Przez ekspresję Tammy znowu przemknął strach.

- Nie zostawiaj mnie. Proszę! - Powiedziała chwytając się Barnaby. -

Nie wiem, co się dzieje. Chcę po prostu wrócić do domu!

- Dom jest dokładnie tym gdzie Paul cię zabierze - powiedziała

Nakita głośno. Do błyszczącego światła dodała - Mówię jej! Zamknij się! -

Z irytacją obróciła się do mnie. - Paul zabierze ją do domu. Uh to znaczy

do ciotki, gdzie przebywa jej matka. - Spojrzała na Tammy z twardą

surowością. - Oni chorobliwie się o ciebie boją.

- Przepraszam - Głos Tammy był cichym szeptem z prawdziwym

żalem a z nim poczułam powiew nadziei. Może ona się zmieni. Być może

zechce żyć, czyniąc życie wokół niej lepszym a nie tylko istnieniem.

- Barnaba zabierz Josha do domu -powiedziała a Josh zesztywniał

w proteście.

- I.. - Nakita powiedziała - Zamierzam zabrać cie do Rona Tam jest

prawie wschód słońca a Serafinowie lubią wschody słońca. - Skupiła się

na mnie a jej oczy były ściągnięte z niepokoju. - Oni wiedzą, że masz

swoje ciało z powrotem.

Cholera, miałam tyle kłopotów. Ale nie zmienię rzeczy. Światło

otaczające Grace pojawiło się i zniknęło zaskakując mnie. Przełknęłam

ciężko zwracając się do Paula.

- Dostarczysz ją do domu?

Paul podszedł do Tammy wyciągając rękę.

- Nie jestem może tak ładny jak Barnaba, ale mogę powiedzieć, co

się dzieje. Widziałem przyszłość.

Zamrugała a łzy prawie znowu zaczęły płynąć.

- Jest w porządku? - Załkała.

Zwracając się do drzwi Paul zaczął ją prowadzić omijając fragmenty

sufitu i pianki z siedzeń.

- To zależy od tego, co zrobisz. Przyszłość nie jest ustaloną

wiadomą. Możesz wybrać swój los. Mogę powiedzieć ci, co widziałem I

wtedy powiem, co może się stać i co mogłabyś zmienić. Otwórz się a

zobaczysz rzeczy lepiej.

Węzeł w mojej klatce piersiowej zaczął się zmniejszać. Jeśli miałam

stracić status Strażnika Czasu to przynajmniej zostawała mi satysfakcja z

uratowania życia Tammy. Oczywiście, jeśli pozwolą mi to zapamiętać.

Drzwi do zajezdni pisnęły, gdy się otworzyły a potem opadły

przesuwając się do zawieszenia na jednym zawiasie. Paul i Tammy

ostrożnie przeszli wokół nich. Paul odwrócił się trzymając rękę Tammy.

- Jeśli się już nie zobaczymy, Barnaba przepraszam za nazwanie cię

Żniwiarzem Półcienia. Nadal jesteś światła. Nie ważne, jakiego koloru jest

twój amulet. - Barnaba pochylił głowę, gdy zdawał się urosnąć. - Nie

jestem - powiedział, kiedy jego oczy były zdeterminowane, gdy się

podniosły najpierw na mnie potem na Paula. - Ale dziękuję.

Paul skinął głową i odwrócił się do Tammy. Razem poszli ulicą a

jego głos się wznosił i opadał, gdy jej opowiadał o tym, co widział w jej

przyszłości.

Powoli mój uśmiech wyblakł, gdy docierała do mnie rzeczywistość.

Miałam królewskie kłopoty. Zabrałam kawałek czyjejś duszy. To musiało

być niezgodne z prawem czy coś. Mieli zabrać mi amulet. Sprawić, że

zapomnę. Starożytne prawo, powiedziała Arariel. To nie brzmi dobrze.

Zimno, owinęłam ramiona wokół siebie i spojrzałam na opadające

światło.

- Czy Grace przyjdzie? - Spytałam wiedząc, że czułabym się lepiej

gdyby tam była.

- Ona tu jest. - Powiedział Barnaba zbliżając się do mnie. Potrząsnął

ramionami a jego długi płaszcz zamienił się w unoszące się skrzydła z

czarnymi piórami.

- Ja zabiorę cię do Rona - powiedział. - Nakita może zabrać Josha

do domu.

- Serafinowie... - Powiedziała Nakita a Barnaba spiorunował ją

wzrokiem pochylając się dopóki nie stali nos w nos.

- Ja. Zabiorę. Ją. - Barnaba odchylił się do tyłu tracą groźną minę. -

Do zobaczenia Josh.

Ale on mógłby? Nie wiedziałam.

- Madison - powiedział Josh a jego głos był niespokojny.

Chwiejnie i z zawrotami głowy przytuliłam go.

- Dzięki za przybycie. - Szepnęłam naciskając na niego jakby był

jedną prawdziwą rzeczą. - Nie wiem, co się wydarzy. Mam nadzieję, że nie

zapomnę.

- Ja też. - Powiedział i cofnął się tak, że się rozdzieliliśmy. Potem

spojrzałam w górę, gdy światło Grace podwoiło swą jasność.

- Ja.. Przykro mi.

- Za co? - Spytałam a Barnaba odchrząknął żebyśmy się pośpieszyli.

- Chciałem żebyś to robiła. Wiedziałem, że to dla Ciebie wiele

znaczy. - Mój żołądek bolał i nie mogłam na niego patrzeć.

- Do zobaczenia w domu. - Powiedziałam i Barnaba przyciągnął

mnie do siebie. Zagryzłam wargę żeby nie płakać. Oparłam się o Barnabę,

gdy jego skrzydła mnie zamknęły i z nagłym uczuciem słabości zajezdnia

się rozmyła i nas już nie było.

Rozdział 12

Tłumacz: gosia2341

Korekta: Tempted-Hell

Moje stopy zsunęły się z Barnaby, dysząc chwyciłam się jego

owiniętego wokół mnie ramienia podczas gdy nogi kołysały się na

wietrze. Świat przesuwał się pod nami w zdumiewającym tempie. W

uścisku Barnaby byłam bezpieczniejsza niż gdybym siedziała w swoim

pokoju w domu. Prawdopodobnie.

- Trzymam cię. - Szepnął mi do ucha z mieszanką irytacji i pewności

siebie jaką tylko on posiadał. Latanie było przerażające zwłaszcza, że

upadek z wysokości niósł za sobą poważne konsekwencje. A o siniakach

od pasów bezpieczeństwa nie ma nawet co wspominać.

- Ufam ci. - Powiedziałam przyglądając się z przymrużonymi

oczami pustyni poniżej. - Po prostu się martwię.

Milcząc w powolnej spirali opadał w dół. Wyglądało to jakby

kierował się do skromnego domu pod nami. Prawdopodobnie Rona. To

był ten sam kolor opalenizny, prawie różowy piasek. Nie było roślin ani

jakiegokolwiek domu w pobliżu. Nie było żadnych dróg, które by tu

prowadziły, żadnego śladu ludzi. Tylko pojedynczy parterowy dom na

środku pustyni z kanałem wodnym.

Było cicho i ciemno: słońce jeszcze nie wzeszło, ale było blisko.

Wiatr był suchy i spokojny. Rozwiał moje włosy nim zdążył to zrobić

Barnaba zataczając koła i lądując na różowym dachu patio odsłaniającym

widok na pustynię. Miałam poszarpane nerwy. Nie wiedziałam co się

wydarzy w przeciągu najbliższych pięciu minut, targała mną myśl że

mogłam nie mieć szansy by się pożegnać. Pozwoliliby mi to zrobić,

prawda?

Byłam prawie pewna, że miałam spotkanie z Serafinami z jednym z

trzech powodów; pierwszy, ukradłam kawałek duszy Tammy; drugi,

ponieważ przekonałam początkującego Strażnika Czasu by pomógł mi

zapobiec przydziałowi Anioła Stróża; lub trzeci, bym oddała im mój

amulet z powrotem i zrezygnowała ze statusu Strażnika Czasu ponieważ

odzyskałam ciało. Jednak oni nie mówili, że mogę to zrobić wybierając

bycie strażnikiem. A co jeśli wybiorę teraz coś zupełnie innego?

Może nie udało się z Tammy. Może mieliśmy… Czy nie warto

poświęcić trochę czasu by się dowiedzieć? A jeśli to pewne, że ona się nie

zmieni to skoszę ją wewnątrz siebie.

Oh, Boże. Czy ja tak potrafię?

Barnaba posadził nas delikatnie na ziemi, a ja w końcu

odetchnęłam. Rozluźnił swój chwyt wokół mnie i odwróciłam się wiedząc,

że mam strach wypisany na twarzy. Lecz on wymusił słaby uśmiech dla

mnie.

- Zobaczymy się później. - Powiedział. Przytrzymałam go za rękaw

by nie odszedł na krok.

- Nie zostajesz? - Zadrżał mi głos. Nienawidziłam tego.

Wzdychając opuścił głowę by chwilę później spojrzeć na mnie.

- Nie mogę. Muszę iść. Mam nadzieję… Mam nadzieję, że

zobaczymy się później.

Zamierzają zabrać mi amulet. Wiedziałam. Moja ręka chwyciła go.

W tym momencie było to bezużyteczne no ale cóż…

- Pamiętaj o mnie. - Odetchnęłam

Barnaba chwycił mnie pod brodę, kciukiem ocierając łzy, które

pojawiły się nie wiadomo skąd.

- Jeśli mi pozwolą. - Powiedział. - Byłaś bardzo dobrym Strażnikiem

Czasu, Madison.

Jego ręka opadła, oczy zlustrowały mnie a potem się cofnął. Jego

skrzydła wykonały jeden szybki ruch i momentalnie znalazł się w

powietrzu. Poczułam się samotna i nieszczęśliwa.

Nakazano mu odejść i tak zrobił. Anioły były sługami, tak mówił

Barnaba. Ale jeśli ktoś służył niechętnie to czy nie było to niewolnictwo?

Gorzkie postanowienie odepchnęło mój strach gdy przyglądałam się

jego wirującej sylwetce. Obrócił się i zniknął. Oczywiście miałam

możliwość by oddać amulet by odzyskać ciało, lecz rzeczy się zmieniły. Ja,

nie, my mieliśmy udowodnić, że los duszy nie jest przesądzony i można ją

naprowadzić na lepszą drogę. Chciałam swojego ciała, amuletu i szansy

by zobaczyć czy to się uda. Zobaczyć to tak jak teraz oglądałam dom

Rona. Obiecałam sobie, że nie pozwolę by cokolwiek obyło się bez walki.

Owinęłam się ramionami i patrzyłam przez ogromne drzwi patio na

salon wyłożony brązowymi płytkami z jasnym różem i pomarańczem.

Wyglądał bardzo pustynnie w przeciwieństwie do moich podmiejskich

zieleni. Nic dziwnego, że Ron nosił pustynne szaty. Piasek musiał

dostawać się wszędzie.

Pukanie nie wydawało mi się dobrym pomysłem biorąc pod uwagę,

że słońce jeszcze nie wzeszło. To nie było tak że nie chciałam rozmawiać z

Ronem.

- Gdzie jesteś? - Szepnęłam patrząc na bladoniebieskie niebo

wyglądające niemal na białe. Nie było Serafinów.

Poszłam usiąść na murku otaczającym patio. Wędkarstwo, w ten

sposób mogłam zobaczyć dom i wschodzące słońce. Nigdy nie byłam na

pustyni a to było zapierające dech w piersiach piękno. Horyzont był tak

daleko a kolory mieszały się w sobie niczym akwarele. Wiatr wiał na mnie

tak jakby nigdy nie otarł się o cokolwiek wcześniej. Mogłam poczuć szum

w swoich żyłach i zastanawiałam się czy to nie z powodu świętej ziemi.

Musiała taka być skoro Serafin postawił na niej stopę. Moja wyspa też

była święta.

Uderzyłam w szklane drzwi rozbijając swój nastrój a obracając się

poczułam ucisk w klatce piersiowej na widok Rona. Wściekły otwierał

rozsuwane drzwi.

- Ty! - Krzyknął uderzając swoimi kościstymi, nagimi, brzydkimi

stopami wychodząc. - Paul zniknął. A ty jesteś tutaj. Co z nim zrobiłaś? -

Jego krok zwolnił gdy zauważył moje ciuchy Czarnego Żniwiarza.

Zsunęłam się ze ściany i poprawiłam swoją za duża tunikę.

- Cześć Ron. Ładne miejsce. Tylko trochę chujowy dostęp brak dróg

itp. A może to taki bonus by utrzymywać ludzi z daleka od dostania się

tutaj?

Przeraziłam się gdy pojawił się przede mną i zaczął potrząsać

swoimi małymi rękami moje ramiona. Byłam zbyt zaskoczona by go

powstrzymać, poza tym sądzę że zasłużyłam sobie na to.

- Serafiny kazały mi tu przyjść. - Powiedziałam szczękając zębami. -

Nie mój pomysł. Czekam na nich. Zabieraj swoje… Ręce!

Puścił, cofając się i próbując zgadnąć czy mówię prawdę. Jego oczy

zwęziły się od wschodzącego słońca, spojrzał na mnie.

- Ty żyjesz. - Powiedział nagle a oczy powiódł do mojego amuletu.

- Ta. - Odparłam z irytacją. - Odnalazłam ciało. Dzięki za dołożenie

cierpienia.

- Nie zamierzam poprawić twojego amuletu, jeśli po to tu jesteś. -

Powiedział wyniośle cofając się powoli i rozglądając dookoła na niebie. -

Gdzie jest Paul?

Pociągnęłam nosem. Nie chciałam by wiedział jak beznadziejna

byłam. Poprawić mój amulet? Poprawić by współgrał ze mną, pff.

- Uważaj. - Zakpiłam, odwracając się by spojrzeć na wschodzące

słońce. - Jeszcze ktoś pomyśli że ci na nim zależy.

- Ty mała….. Dziewucho. - Splunął, odwróciłam się słysząc

nienawiść w jego głosie. - Gdzie jest Paul?! Zmienił podpis swojego

amuletu. Nie wiem jak ale zrobił to. Nie potrafię go odnaleźć.

Uniosłam brwi. Nie powiedziałam mu jak zmienić oddźwięk, więc

sam musiał to zrobić gdyż pomagał mi, ciemności, ocalić kogoś przed

światłem. Nawet nie próbowałam ukryć swojego zadowolonego

spojrzenia przez co Ron dostawał szału.

- Nie! - Krzyknął. - Jak śmiesz niszczyć relacje z moim uczniem?

- A dlaczego nie? Ty zniszczyłeś moje relacje gdy byłam uczniem

Kariosa. - Powiedziałam z założonymi rękami. - Cóż, wciąż byłabym jego

uczennicą gdyby nie próbował mnie zabić! Paul mi pomaga. Zbawiamy

dusze.

- Jesteś w błędzie, Madison. - Stał sztywno przede mną z

zaciśniętymi pięściami. Jego oczy stały się na chwilę niebieskie jakby

dotykał boskości. - Nie można zmienić losu człowieka po śmierci jego

duszy.

- Możesz, jeśli złapiesz ją na tyle wcześnie nim umrze całkowicie! -

Krzyknęłam słysząc jak mój głos został porwany przez pustynny wiatr. -

Jaki masz problem? Jesteś jedynym który wierzy w wybór czy jesteś tym

który w niego wierzy po jego dokonaniu?

Podszedł do mnie, a ja stałam pewnie pokazując całą sobą swoje

zdecydowanie.

- Co zrobiłaś?

- Nic. - Cofnęłam się o krok, nie podobało mi się że był tak blisko.

Mój amulet w ogóle nie działał a jeśli umrę przed nadejściem Serafinów…

Cóż, i tak pewnie by mnie nie posłuchali. - Paul pomaga mi odnaleźć

Tammy łącząc nasze amulety. Widzieliśmy błysk. - Powiedziałam a Ron

poszarzał. - To nie jest takie super, Ron. Oboje widzieliśmy co stało się

ludziom posiadającym Anioła Stróża, który nie potrafił obudzić ich duszy.

Paul nie był tym zachwycony, ja również. Nic dziwnego, że Strażnicy

Czasu Ciemności zabijają ludzi by temu zapobiec. Zaczynam uważać, że

mają rację. Nikt nie zasługuje by zostać zjedzonym przez czarne skrzydła.

Ich egzystencja zostaje usunięta, jakby nigdy nie istnieli. Kiedy

zamierzałeś mu o tym powiedzieć? Kiedy byłbyś na łożu śmierci a twoje

pranie mózgu miało go uczynić drugim tobą?

- Sprowadziłaś na niego ciemność… - To było niczym szept, lecz

mogłam zobaczyć zbudowane w nim napięcie.

- Wcale nie! - Trwałam przy swoim. -Widzieliśmy prawdę! I jest ona

do bani!

- Sprowadziłaś na niego ciemność! - Krzyczał a jego twarz stawała

się czerwona. - To mój pomocnik! Jesteś toksyczna Madison, zatruwasz

wszystko co tylko dotkniesz!

- Staramy się kogoś ocalić! - Odkrzyknęłam, wciąż wstrzymując się

jakbym była przerażona. - Anioły Stróże nie strzegą życia. Pilnują

zmarłych w próżnej nadziei, że jakoś ożywią swoją duszę. Ludzi nie

można zmienić, chyba że zobaczą dobro i zło. Światło i mrok. System już

nie działa! - Lecz on nie słuchał, jego kościste stopy krążyły po posadzce

potrzebując wyładować swoją wściekłość. - On był moim uczniem a ty

obróciłaś go przeciw mnie!

Zaczerpnęłam tchu by móc jeszcze trochę na niego pokrzyczeć, lecz

jego amulet rozbłysnął i zmienił się w wspaniały miecz.

- Hej! - Krzyknęłam cofając się by zwiększyć przestrzeń między

nami, lecz zeszłam już z patio w miękki piach. Zamachnęłam rękami dla

złapania równowagi i zeszłam na piach. Z irytacją wypuściłam powietrze.

Nic nie mogłam zrobić. W momencie gdy zamachnął się na mnie miecz

zalśnił w świetle słońca.

Rozszerzyłam oczy, a oddech ugrzązł mi w piersi gdy miecz Rona

zabłysnął. Wówczas obrócił nim by złapać pierwsze promienie nowego

dnia.

Umrę. Znowu. Pomyślałam nie wiedząc już co to znaczy. Nagle

matowo, czarny miecz śmignąłby zablokować Rona. Rozległ się brzdęk

skrzyżowanych ze sobą ostrzy. Poczułam zawroty głowy gdy bańki energii

zostały uwolnione wyciskając kolor słońca i mieszając się z odgłosem

nieba. Miecz nade mną wyglądał tak niezmiennie jak czas przesiąkając

światłem. Moje oczy starały się przyzwyczaić i ujrzałam nad sobą

Serafina. Nie mogłam stwierdzić czy to był ten co ostatnio gdyż białe

światło raniło moje oczy. Twarz miał okropną ze złości, lecz krótką ze

zrozumienia i cierpliwości.

- Daj mi to. - Zażądał Serafin wyrywając z luźnego uścisku Rona

miecz.

Miecz Rona w uścisku Serafina brzdęknął pękając od samej

rękojeści. Ron potknął się w tył a amulet na jego piersi zaświecił krótko a

potem zgasł. Moje usta rozszerzyły się na widok pęknięcia w kamieniu, z

którego wyciekły srebrne linie nieskończoności. Widząc to Rona ogarnął

wstyd.

Lecz wciąż był wściekły.

Usiadłam u stóp Serafina, oszołomiona. Okropnie czarny miecz

zniknął a Serafin wyciągnął do mnie rękę pomagając mi wstać.

Obserwowałam jak porusza się moja ręka mając wrażenie, że to sen.

Dłoń, którą do mnie wyciągnął była doskonała, lecz zbyt silna jak na

kobiecą oraz zbyt szczupła jak na męską. Jak tylko włożyłam swoją w jego

mogłam poczuć szum boskiej mocy, wyraźnie kontrolowany.

- Strażniku? Czy jest coś o czym chciałbyś porozmawiać? - Rzekł

wysoki anioł bez wysiłku stawiając mnie na nogi.

- Ona…. - Wyjąkał przesuwając wzrokiem po swoim mieczu

trzymanym przez Serafina. - Ona nastawiła początkującego Strażnika

Czasu Światłości przeciw mnie!

- Mmmmm.

To był powolny dźwięk, lecz przysięgam, że usłyszałam huk z

odległych gór jakby myśli Serafina odbiły się echem między ziemią a

niebem. Mój puls był szybki, odsunęłam się od nich odnajdując patio i nie

wiedząc co zrobić z rękami. On mnie ocalił, lecz przed czym? Przecież

zamierzali odebrać mi amulet.

- Przepraszam. - Wyszeptałam ostrożnie cofając się wraz z Ronem w

czasie kroków Anioła gdy wchodził na posadzkę. Coraz łatwiej było mi na

niego patrzeć, lecz blask i piękno w jakiś sposób mnie raniło.

- Pokazałaś Paulowi prawdę odnośnie Aniołów Stróży. - Patrząc na

mnie zbyt uprzejmie co wydawało mi się nie do zniesienia. - Oni cieszą

się, że ich męki zostały wreszcie zrozumiane a pochwały są wyśpiewane

niezależnie od tego czy coś się zmieni. Paul dokonał wyboru. Taki był jego

los.

- To nie prawda. - Powiedział sfrustrowany Ron. - Ona zwróciła go

przeciw mnie! - Protestował. - Mojego ucznia!

Podskoczyłam gdy Anioł nagle spojrzał na Rona. Nawet nie

zauważyłam jego ruchu, Ron również dlatego przestraszony zamknął

usta.

- Sam zwróciłeś go przeciw sobie ukrywając przed nim tą wiedzę. -

Powiedział Serafin. - Jednak chciałbym wiedzieć dlaczego Madison jest

smutna będąc na ziemi. Mogę robić tylko jedną rzecz naraz. To uciążliwe,

gdyż bycie zdolnym do robienia jednej rzeczy naraz pozwala nam

podziwiać rezultat tylko tej rzeczy a nie wielu z nich.

Serafin zwrócił się do mnie. Troska ścisnęła jego brwi przez co

wyglądał jeszcze piękniejszy.

- Madison, dlaczego jesteś smutna?

Nie mogłam spojrzeć w górę czując się jakbym stałą przed samym

Bogiem.

- Zabrałam kawałek duszy Tammy. - Przyznałam. - Podczas

widzenia przyszłości.

- Obrzydliwe! - Syknął Ron, a ja się z nim zgodziłam.

Podniosłam głowę zerkając błagalnie na Serafina.

-Wspomnienia były tak piękne. Nie chciałam aby zostały pożarte

przez czarne skrzydła i zniknęły na zawsze. Oddałabym je powrotem

gdybym mogła. Czy mógłbyś je jej oddać za mnie? - Jedyne co mogłam to

napotkać wzrok Anioła, w którym dostrzegłam zrozumienie, nie, to było

zadowolenie. - Umieściłam je w kawałku swojej duszy by nie uległy

zmianie. - Dodałam z obawą. - Nie mogłam pozwolić by tak wiele radości

zostało zapomniane… na zawsze.

- Mmmm. - Znów grzmot przeszył czyste błękitne niebo, a słońce

wzeszło wyżej. - Jak twierdzi starożytne prawo dałaś ofiarę za jej duszę.

Nie ma tu czego naprawiać.- Powiedział dotykając mojego ramienia

dzięki czemu poczułam się podbudowana. -Wspomnienia rosną gdy są

dzielone z innymi tak jak i dusze. Wzięłaś fragment jej wspomnień z

przyszłości a nie z teraźniejszości, więc wciąż go ma. Czeka ją teraz długie

życie pełne smutku i wspomnień tak pięknych, że nie sposób zapomnieć o

tym co nas umacnia. To sposób… - Serafin zawahał się a jego usta lekko

wykrzywiły się co miało być oznaką humoru. - …Na rozpoznanie ich.

Byłam bliska płaczu ale Ron wydawał się dziwnie zadowolony stojąc

na szeroko rozstawionych nogach z założonymi rękami.

- A wtedy Paul przydzieli jej Anioła Stróża. - Zaczął. - Jeśli żyje to

musi go mieć. Tak będzie lepiej dla Paula.

Anioł puścił moje ramie i roześmiał się. Ten dźwięk wprowadził

powietrze w drżenie. Początkowo chciałam uciekać, lecz Anioł skupił się

na Ronie a nie mnie.

- No! - Powiedział a chłodny powiew dotknął mojej twarzy, dość

ciężki z odrobiną wilgoci. To było dziwne jak na pustynię. - Ale tak, to

dobrze dla Paula. Madison pokazała mu jak zagubiona dusza odnajduję

radość a jego rady dały jej siłę by mogła o to walczyć. Jej los zmienia się w

tym ważnym momencie a jej życie toczy się dalej. Umarła z gracją

dotykając wielu dusz. - Serafin obrócił się do mnie gdy patrzyłam na

niego z otwartymi ustami. - Dobrze postąpiliście z Paulem.

- Z Tammy wszystko w porządku! - Powiedziałam podniecona.

Zrobiliśmy to. Zrobimy to po raz drugi! Na pewno widzieli to teraz? Lecz

wtedy mój nastój zmiękł, rozpuścił się i umarł. Los Tammy nie był moim

jedynym zmartwieniem. Ścisnęłam amulet dotykający mojego ciała.

Miałam go oddać jeśli kiedykolwiek odzyskam ciało, lecz nie chciałam

tego. Chciałam zostać. Pozwolą mi zostać jeśli tego chce prawda?

- Z Tammy wszystko w porządku. - Powiedział Serafin uśmiechając

się ciepło bym poczuła się lepiej pomimo, że mój świat się rozpadał.

- Dzięki tobie i Paulowi. Ponieważ pracowaliście razem.

Ron właśnie stracił stanowisko, był okropnie ponury.

- Paul nie będzie moim przełożonym. - Powiedział stanowczo. - To

skandal! Światło i Ciemność pracujące razem. To niedopuszczalne!

Służyłem tutaj przeszło sto żywotów...

- I nadal będziesz to robił. - Przerwał mu Serafin odwracając swoje

piękne bose stopy. - Zapomnisz o planach Paula i o tym co wydarzyło się

dziś rano.

Moje oczy rozszerzyły się gdy podniósł miecz Rona nad jego głową i

wbił go głęboko w kamienną posadzkę. Ziemia zadrżała a ja z Ronem

upadłam. Nagle poczułam zawirowanie powietrza, chmury nad nami

zaczęły się kłębić. Spadł deszcz. Był to dar spoza czasu i spoza miejsca.

Anioł stanął przed nami przerażający w swoim pięknie i gniewie.

- Odzyskanie miecza będzie jedynie wolą nieba. - Wystraszony Ron

przyglądał się scenie jak z horroru, gdzie jego miecz wystawał z

kamiennej posadzki przypominając Excalibura. - Użyj czasu by odnaleźć

swoją odwagę i przemyśleć to wszystko. - Dodał Serafin. - To moje

ostatnie zadanie nim opuszczę ten wir życia a ty nie jesteś odpowiedni do

tego, Strażniku.

Nie rozumiałam dlaczego Ron patrzył na mnie z taką nienawiścią

stojąc przed swoim mieczem jak gdyby był wężem. Jeśli go nie odzyska to

jego amulet nie będzie mógł działać pełnią swojej mocy.

- Weźmie go, a jego pamięć odnośnie tego co zrobił Paul zniknie. -

Powiedział Serafin kucając by znaleźć się na mojej wysokości. To była

dziwna pozycja dla Anioła, aż zaparło mi oddech od jego bliskości.

Powoli wstałam unosząc brwi w zrozumieniu.

- A jeśli pozostanie tutaj to nie będzie miał wystarczającej siły by

nas powstrzymać. - Powiedziałam, a Anioł wyciągnął rękę klęcząc przede

mną.

Patrzyłam na nią czując jak zamarza mi twarz. Serafin prosił o mój

amulet.

- Ostania rzecz. - Powiedział, a ja chwyciłam kamień.

- Chcesz mój amulet. - Wyszeptałam. Ron parsknął wyraźnie

niestrapiony tym, że miałam wszystko stracić.

- Tak. - Serafin podniósł się z wdziękiem wciąż czekając na mój

amulet.

- Ale dowiodłam, że los można zmienić. Że umierającą duszę można

ożywić. - Mówiłam patrząc na chłodną pustynię jakby czyny z mojej

przeszłości można było tak gdzieś znaleźć i zebrać jako małe śliczne skały.

- Wszyscy razem, światło i mrok. Ocalimy duszę Tammy i jej życie. Wiem,

że mówiłam, że zrezygnuję gdy tylko odnajdę swoje ciało, lecz widziałam

co się stało z tymi, którzy otrzymali Aniołów Stróży i sami nie potrafili

ożywić swojej duszy. A to było okropne.

- Racja. - Powiedział Serafin. - Pieśń Aniołów Stróży kołysze niebem

- Ale zabicie osoby w celu ocalenia jej duszy… - lamentowałam -

…również jest okropne.

- Racja. - Powtórzył Serafin, zdołałam usłyszeć zniecierpliwienie w

jego głosie. - Twój amulet, proszę. To bardzo kłopotliwe dlatego

chciałbym już iść.

- Oddaj go Aniołowi, Madison albo on sam go weźmie. - Powiedział

uradowany Ron, więc niechętnie ściągnęłam przez głowę amulet. Chciało

mi się płakać czując jak opuszcza mnie łącząca z nim więź.

- Paul i ja… - Zaczęłam gdy Serafin owinął wokół niego ręce

pociągając go ode mnie. - Zmieniliśmy to. Potrafię zrozumieć dlaczego

muszę o tym zapomnieć ale dlaczego muszę zapomnieć jego.

Światło zaczęło wyciekać z pomiędzy palców Serafina, czyste i

boskie. Otworzył dłonie i ciepłe białe światło kamienia powoli ochładzało

się dopóki znów nie stał się czarny.

- Nie mamy zamiaru sprawić byś o nim zapomniała. - Powiedział

Anioł oddając mi amulet.

Patrzyłam niedowierzająco. Oddają mi go?

- Kilkaset lat zajęło znalezienie kogoś kto potrafi odnaleźć linie

czasu i manipulować nimi i losem tak by można było dokonać jakiegoś

wyboru. - Powiedział. - Proszę. Weź swój amulet. Chcę już iść.

Wpatrywałam się w swój amulet zwisający z palców Serafina.

Oddają mi go?

Powoli wyciągnęłam rękę zaciskając palce w powietrzu nim go

dotknęłam.

- Aaale… - Wyjąkałam patrząc na stojącego wciąż w tej samej

pozycji Anioła. -Odzyskałam ciało. - Stwierdziłam.

Serafin obniżył ramię, a Ron zaczął krążyć, jego miecz znajdował się

pomiędzy nami.

- Chcesz być Strażnikiem Czasu Ciemności? - Zapytał

- Tak! - Zawołałam patrząc na amulet. -Ale chce również być żywa!

Anioł wzruszył ramionami.

- Więc zmieniłaś zdanie. - Powiedział uśmiechając się. -

Wiedzieliśmy, że tak będzie. To było przewidywalne. Weź swój amulet,

został dostosowany do ciebie.

Nie oddychając wyciągnęłam rękę, zawahałam się.

- Bierz go! - Zagrzmiał Serafin, podskoczyłam wystraszona i

chwyciłam go.

Rozdział 13

Tłumacz: Mglistaaa

Korekta: isiorek03

Centrum handlowe było miło zajęte, weekendowy ruch poruszający

się szybko za wyłożonymi zdjęciami, większość ludzi niewidząca ich poza

tym, że były czymś do uniknięcia na drodze do nowej pary dżinsów lub

mrożonej kawy. Ale tak było, gdy żyliśmy własnym życiem przez

większość czasu, chyba, że coś nas mocno uderzyło żeby zdać sobie

sprawę, że życie jest ulotne, zbyt zajęci szczegółami istnienia by

rozpoznać rzeczy, które z kolei są istotne dla życia. Nie, nie byłam w

depresji tylko introspekcji i gdy stałam przy zdjęciu Nakity z cichego

szpitala w nocy, miałam nadzieję, że nikt nie zauważył tabliczki spoza

miasta. Musiała wziąć ją z ukosa a następnie wyszło rozmycie, tak, że

poświata ustępowała wszystkiemu prawie tak jak w moim widzeniu

przyszłości. Ale nadal… Jakby się przyjrzeć…

- Czy ona rozmyła to celowo? - Zapytał mój ojciec zza mnie a ja

prawie podskoczyłam prawie rozlewając shake, którego trzymałam. Josh

dostał go dla mnie tłumacząc tym swoje czajenie się w pobliżu budki z

jedzeniem. Lubił moje fotografie, ale po pięciu minutach z nimi miał już

dość. Barnaba i Nakita byli AWOL

3

, ale pomyślałam, że byli gdzieś w

okolicy unikając mojej matki jak większość ludzi. Tak, moja matka.

Pokazała się bez zapowiedzi dziś rano, twierdząc, że jest tutaj dla pokazu

centrum, ale myślę, że była tutaj w drodze do Kalifornii do izby

zatrzymań młodzieży i zmieniła kierunek. Dzięki Boże, Barnabo,

Serafinowie a może Grace.

3

nieobecni bez zezwolenia- kategoria personelu wojskowego

- Boże, nie mam pojęcia, co jest w umyśle Nakity, kiedy robi zdjęcia.

– Powiedziałam. - Ona po prostu namierza i klika. Wszystko.

- Tak, więc kiedyś wykorzystywałaś ten sam sposób. - Mój tata

zbeształ mnie dobrotliwie, gdy zmrużyłam oczy. Jego ręka na moim

ramieniu powodowała, że czułam się na swoim miejscu i wzięłam ją

ciągnąc go daleko zanim zauważy tabliczkę. Wyciągając szyję starał się

patrzeć dłużej.

- Cokolwiek robi powinna robić tak dalej. - Mrużąc za nim oczy.-

Wszystkie jej prace są unikatowe. Dzikiej, jakości. To tak jakby widzieć

smutek, troski i radość po raz pierwszy dzięki niej.

- Naprawdę?

- Tak, naprawdę - powiedział, po czym spojrzał ponownie. - To nie

nasz lokalny szpital prawda?

- Nie zauważyłam - zmieszana zatrzymałam się przy ostatniej

pozycji Nakity i dostałam ataku paniki. Tego jednego nie widziałam –

nawet nie pamiętam jak było zrobione. Zdobyło ono najwyższą nagrodę

zgodnie z przyklejoną naklejką na aukcji, ale to nie to powodowało moje

napięcie. Na zdjęciu byłam ja od tyłu, gdy szłam ciemnym chodnikiem z

opuszczoną głową i założonymi rękami. To był dom Shoe w nocy, a

daleko za mną były kule jak bańki. Co najmniej pięćdziesiąt? Gówno, byli

wokół mnie Anioły Stróże a ja nawet ich nie widziałam?

- Um, chcesz zobaczyć moje? - Powiedziałam szarpiąc mojego tatę

za ramię by go zabrać tam gdzie stała moja matka samotnie przed moimi

trzema pracami, z jej modną torebką na ramię i piętami mocno

obsadzonymi w porysowanej podłodze centrum handlowego, jak gdyby

tylko moje zdjęcia tu były, ale nie ruszał się z oczami utkwionymi w

czarno-białej fotografii Nakity ze mną i Aniołami.

- Jak ona to zrobiła? - Zapytał unosząc palec nad kulami - I

dlaczego? Myślisz, że to dwa zdjęcia nałożone na siebie?

- Prawdopodobnie - powiedziałam stając się coraz bardziej

nerwowa. Czy podążali za mną by ocenić mnie, jako Strażnika Czasu?

Barnaba zdawał się myśleć, że pomimo ich niewielkich rozmiarów Anioły

Stróże były potężniejsze nawet niż Serafinowie. Może byli. Ktoś

powiedział mi kiedyś, że cherubini siadają obok tronu Boga, ale im więcej

słyszałam od „ekspertów” tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że nie

mają o tym pojęcia.

Powoli ramiona mojego taty zsunęły się a jego oczy stały się

smutne, kiedy patrzył na zdjęcie. Zawahałam się a następnie wiedząc, że

nie ruszy się dopóki nie zaspokoi ciekawości opadłam, z powrotem stając

przy nim i starając się zobaczyć to, na co on patrzył, nie to, co było za

szybą, ale to, co było w umyśle osoby wykonującej zdjęcie.

Czerń bieli rzuciły wszystko w mglistą ostrość i wyglądało to tak

jakby ciężar świata spoczywał na mnie. Pamiętałam tę noc. Nakita

doskonale odbiła moje zmartwienia, potrzebę naprawienia tego, co było

złamane. I kiedy patrzyłam na to, to samo zmęczenie zaczęło mnie

wypełniać. Nakita była dobra. Naprawdę dobra.

- Czy było tak ciężko? - Szepnął mój tata zwracając się do mnie z

lekkim bólem wciąż w jego spojrzeniu. - Myślałem, że jesteś szczęśliwa.

Jeśli chcesz wrócić z matką...

- Nie! - Zapewniłam go szybko, przytulając go bokiem i ponownie

prawie rozlewając shake.

- Jestem szczęśliwa. Podoba mi się tutaj. Lubię z tobą mieszkać.

Czuję się... Skoncentrowana. - Powiedziałam używając jednego z jego

ulubionych słów. - To był ciężki wieczór. Wiesz... Chłopak. Ale teraz jest z

nami ok. - Spojrzałam na Josha przy budce z jedzeniem, potem mrugając.

Barnaba dołączył do niego - Nawet nie widziałam, kiedy je zrobiła. -

Skończyłam.

Mój ojciec spojrzał na moją matkę, która stała przed moimi

zdjęciami jakby były Mona Lisą.

- Jeśli jesteś pewna...

- Sto procent. - Powiedziałam gorliwie, a następnie dodałam. -

Tylko nie mów mamie, ok.? Ona mnie dziwnie ubiera.

Roześmiał się patrząc na moją krótką spódniczkę, rajstopy i top,

który był tak niezgrany z resztą jak tylko możliwe. Wiele z napięcia, które

zgromadził, kiedy dowiedział się o przyjeździe mamy wyparowało. Patrzył

na mnie przez cały ranek próbując się dowiedzieć, co było inaczej. Myślę,

że jego podświadomość wiedziała, że znów byłam żywa i starał się znaleźć

jakieś bardziej racjonalne wytłumaczenie tej zmiany.

Uśmiechając się położył rękę na moim ramieniu i powoli ruszył w

kierunku mojej mamy. Chciałam zdobyć wyróżnienie z tego powodu, że

moja mama stała tam z dumą promieniującą bardziej niż te perfumy za

trzysta dolarów.

- To jest cudowne, Madison - powiedziała stroniąc od pióra z aukcji

i używając jej własnego turkusowo inkrustowanego pióra by złożyć

skandaliczną ofertę. - Ciągle robisz zdjęcia marzeń? - Dodała odnosząc

się do mojego dziecięcego zainteresowania fotografowaniem chmur. To

nie było nic specjalnego, tylko zdjęcie, aby spełnić wymagania klasy. Nie

zasługiwało nawet na wyróżnienie gdyby mnie pytać. To jedno

pokazywało czarne skrzydła krążące nad opuszczony budynkiem.

- Dzięki, mamo. - Dając jej przytulenie, żeby czasem się nie kłócić.

Uścisnęłam ją zamykając oczy przy dotyku jedwabiu. Jej uścisk był

odrobinę za ciasny i o chwilę za długi a ona wydawała się zatroskana,

kiedy wyłamałam się z niego i szukała mojego wzroku. Wyglądała tak

samo w jej modnych butach, pogniecionych spodniach i bluzce z

jedwabiu. Jej włosy były w najnowszym konserwatywnym ścięciu a jej

makijaż był perfekcyjny. Chuchnęła jak zwykle na mój wybór odzieży i

taty zwykłe spodnie i koszulę, ale mogłam powiedzieć, że się o mnie

martwiła. Zmarszczki wokół jej oczu przełamały się wolne przy jej

ekspresji krem pozostawiając w tyle.

- Nie mogę uwierzyć, że zjawiłaś się tu aż z Florydy na pokaz w

centrum, mamo - powiedziałam próbując ją powstrzymać od patrzenia na

Josha i Barnabę.

Jej uwaga zwróciła się na mnie i szybki niepewny uśmiech pojawił

się na jej ustach.

- I ominąć to? Nie ma mowy. Nie miałam nic na ten tydzień, ale

zbieracze funduszy na raka i ludzie prowadzący to, wiedzą lepiej ode

mnie, co trzeba robić. - Odłożyła swoje pióro, starannie ignorując mojego

tatę, gdy przeniosła się do następnego zdjęcia z czarnymi skrzydłami.

- Mówiłam Ci, że zmienili plan lotu samolotu w Arizonie? - Moja

mama dodała kiwając głową na „wrony” - Lot został odwołany. Prawie

dostałam się na lot do San Diego nie do Illianos. Piekielny sposób

prowadzenia linii lotniczych.

Wierciłam się nie wiedząc, co powiedzieć.

- Cóż cieszę się, że tu jesteś - powiedziałam wreszcie. - To dla mnie

naprawdę wiele znaczy.

Wypiłam końcówkę mojego shake, widząc jak mój ojciec ukrył

uśmiech, gdy moja mam zmarszczyła brwi.

To był pierwszy raz od kilku miesięcy, kiedy jadłam przy nim bez

przymusu. Nadal byłam głodna i spojrzałam na pobliską budkę z

jedzeniem gdzie Barnaba czekał z Joshem i na pół zjedzonym talerzem

frytek. Nakita pokazała się stojąc z wysuniętym biodrem a jej oczy były

zwężone. Ona i Barnaba kłócili się. Wielka niespodzianka.

Moja mama jak zawsze wrażliwa na chłopców wokół jednej jedynej

córki uniosła brwi na osobliwe trio. Barnaba był jak laleczka, ale to Josh

był tym, który patrzył na mnie z nadzieją nawet, kiedy władał frytki do

ust. Mój żołądek warknął. Wydawało się chciał nadrobić stracony czas.

Przynajmniej moje siniaki nie były widoczne.

P Hej, um ludzie macie coś przeciwko żebym poszła porozmawiać z

przyjaciółmi na chwilę? - Spytałam, chcąc zjeść te wszystkie pozostałe

Joshowi frytki sama.

- Tak, idź - powiedziała moja mama marszcząc podejrzliwie brwi na

Barnabę.

- Są zaproszeni na by pójść z nami obiad - dodała a jej wzrok

przeniósł się na mój amulet.

- Zapytam - cofnęłam się i poczerwieniałam, gdy mój tata

potrząsnął swoim nadgarstkiem poprawiając zegarek.

- Rezerwacja na dwunastą trzydzieści - dodała moja mama. - Myślę,

że van, którego wynajęłam pomieści nas wszystkich. Chciałabym poznać

twoich nowych przyjaciół - spojrzała na zegarek i mruknęła. - Jedenasta

siedemnaście, ogłoszenie. - Patrząc zrobiła wydech i powiedziała do mnie

- Szczególnie z twoim chłopakiem.

Oh, Boże. Zabierz mnie teraz.

- Już spotkałaś Josha. - Powiedziałam wiedząc, że mówiła o

Barnabie.

- Kim jest ten młody człowiek, który mówi do Niki? - Zapytała.

- To Nakita - poprawiłam ją czując się nie komfortowo, gdy Nakita

straciła pewność siebie po czymś, co powiedział, zmywając gniew

żniwiarki i pozostawiając jedynie smutek. Coś powodowało, że Josh

również wyglądał nieszczęśliwie.

- A Barnaba nie jest moim chłopakiem - powiedziałam a moje usta

się otworzyły, gdy Nakita przytuliła Barnabę. - On jest bardziej jak...

Zawahałam się, gdy zobaczyłam jak Nakita odwróciła się i odeszła z

pochyloną głową i wyglądając na nieszczęśliwą. - On pomógł mi w kilku

sprawach. - Powiedziałam zatroskanym głosem. Co się dzieje?

Moja matka odchrząknęła i odwróciłam się z uderzeniem gorąca na

jej niewierzący wzrok.

- On wydaje się być Casanovą.

Kiedy moja matka się myli, to bardzo się myli?

- Taak - powiedziałam chcąc odejść i dowiedzieć się, o co chodzi. -

Hm, nie masz nic przeciwko.. Ja.. uh

- Idź - powiedział tata znajdując swój własny długopis w kiszeni i

przebijając ofertę mamy na moje kiepskie zdjęcie. Moja mama chuchnęła,

gdy się odwróciła i nie mogłam nic poradzić na uśmiech. Wiedziałam, że

nie było szansy by kiedykolwiek byli znowu razem, ale był tam pokój,

którego nigdy wcześniej nie było i miło było mieć ich oboje wokół mnie.

Skupionych, jak to mówił mój tata. Z głową w dole, gdy przez chwilę

żyłam moim małym marzeniem wrzuciłam pusty kubek po shake, czując

się dobrze, gdy dołączyłam do Barnaby i Josha. Prowadząc frytkę przez

ketchup, Josh dał mi wyrozumiały uśmiech, obejmujący moich ludzi,

jednego komfortowego i prawie niedbałego, drugiego spiętego i

gotowego.

- Madison, twoja mama wygląda.... miło. - Zaoferował a ja

prychnęłam.

- Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego ty i twoja mama się nie

dogadujecie. - Dodała Josh i osunął się na krześle.

- Ona jest w porządku - powiedziałam wyciągając się jak moja

mama nie marszcząc brwi. - Ona po prostu chce mieć pewność, że jestem

bezpieczna. - Sięgnęłam po jedną z frytek Josha i przyciągnęłam talerz do

siebie. Ciepło w moim środku rosło. Tak, lubił mnie. Chłopak nie oddałby

tak frytek gdyby tak nie było.

Barnaba przeniósł swój wzrok z powrotem od sklepu, do którego

weszła Nakita, a jego wyraz stał się poirytowany.

- Nie mogę iść na lunch. - powiedział zagniewany.

Moje brwi się podniosły.

- Słyszeliście to?

Josh nabrał więcej ketchupu.

- On słyszał twoją rozmowę. Siedzenie z nim to jak siedzenie z

agentem FBI. Ja jednak chciałbym pójść na obiad. - Zjadł frytkę ledwo

unikając skapującego ketchupu. - Wyjaśniłbym to z twoją mamą.

Podążyłam za niewesołym wzrokiem Barnaby do holu. Myślał o

Nakicie.

- Ja ah rozmawiałam z Paulem dziś rano. - Powiedziałam i Barnaba

zwrócił głowę z powrotem do mnie. Ślad, czegoś co mogło być alarmem

przepłynęło przez niego i podniosłam rękę.

- Jest dobrze z nami. - Powiedziałam. - Ron wyciągnął miecz z jego

patio i nic nie pamięta o tym, że Paul nam pomagał ostatniej nocy.

- Dobrze, dobrze - słowa Barnaby nie były zbyt zgodne z językiem

jego ciała.

- Również dostałem wiadomość od Paula. - Dodał z oczami na stole.

- Naprawdę? - miałam nadzieję, że z Nakitą było ok. To nie było tak

jakby ona... właśnie wychodziła. Ona była w siódmym niebie, może nawet

dosłownie, odkąd dowiedziała się, że zachowam swoje stanowisko

Strażnika Czasu i rzeczy mogą się zmienić.

Cisza zwróciła moją uwagę z powrotem na stół. Josh dał Barnabie

spojrzenie, a żniwiarz starał się go ignorować patrząc na swój amulet.

Zwykle płaski kamień świecił i widziałam w nim żółty odcień. Jakby

przechodzący w czerwoną, żółć.

- Co się dzieje? - spytałam pamiętając złość Nakity a potem smutny

nastrój.

- Po prostu jej powiedz Barney - nakłaniał go Josh zdobywając

gniewne spojrzenie żniwiarza.

- Powiedz mi, co? - zażądałam.

Wciąż jednak, Barnaba siedział zaciskając mocno usta, z rękami

splecionymi na stole. Mogłam zobaczyć moją matkę stojącą za nim i

patrzącą na nas. Josh wziął łyka jego picia.

- Barnaba chce wrócić do Rona. - Powiedział stanowczo. Moje usta

się rozchyliły i usiadłam prosto.

- Słucham?

Mój głośny okrzyk przykuł uwagę mojej mamy, ale mój tata złapał

ją za łokieć i pociągnął dając prywatność, na którą zasługiwałam, ale ona

tego nie rozumiała.

- Rona? - powiedziałam bardziej miękko, ale nie mniej gwałtownie.

Ekspresja Barnaby przeszła z wyzywającej do nieszczęśliwej.

Ciemne oczy spojrzały prosząc, gdy sięgnął do moich rąk, ale

odciągnęłam je z dala. Nic dziwnego, że Nakita była wkurzona.

- To nie tak, że chcę wrócić do Rona. Chcę wrócić z Paulem.

Paulem?

Widząc, że mój gniew się zawahał, pochylił się do przodu.

- Madison rozmawiałem rano z Paulem, po skalibrowaniu twojego

amuletu przez Serafinów. Powiedział, że Ron nie pamięta nie tylko tego,

że nam pomógł, ale także mnie opuszczającego go. Ron myśli, że jestem

nadal Żniwiarzem Światła w dobrej kondycji. Jak myślisz, dlaczego

Serafinowie to zrobili?”

- Chcesz wrócić? - powiedziałam nienawidząc tego, że mój głos był

tak wysoki.

- Nie wierzysz, że możemy to zrobić? Po tym jak przekonałam

Serafinów do spróbowania?

- Nie! - Pokręcił głową rzucając okiem na, Josha który dostał

zdławionego chichotu.

- Wierzę. ale chodzi o Paula. On chce pomóc, ale nie może tego

zrobić na własną rękę. Potrzebuje kogoś do robienia zamieszania tak jak

Josh robi dla Ciebie.

Josh uśmiechnął się wkładając frytkę do ust.

- Jestem twoim tajnym agentem, wsparciem. - Powiedział wyraźnie

rozbawiony. Osunęłam się na łokcie na stole.

- Masz Nakitę do pomocy. - Powiedział cicho Barnaba z głową

prawie dotykającą mojej.

- Paul nie ma nikogo. Znam Rona całe jego życie i to daje swego

rodzaju wiedzę do pracy z nim. Paul będzie wysyłał ci Żniwiarzy Światła i

ktoś będzie musiał kłamać o tym Ronowi.

Uśmiechnął się łagodnie, z przebiegłym wyglądem.

- Jeśli istnieje jakaś rzecz, którą potrafię to kłamanie.

Okłamywałem samego siebie przez eony. Będę tam, jeżeli mnie będziesz

potrzebować, ale w międzyczasie zostanę z Paulem i będę uważać na

Żniwiarzy Światła, którzy mogą szukać nowych odpowiedzi na stare

pytania i będę ich krył.

Moje serce bolało.

- Dobrze. - Powiedziałam czując rosnące gulę w gardle. Ciągle

odchodził, ale odchodził z celem. Barnaba miał być zarówno światła jak i

mroku. Mógł to zrobić. Proszenie go by został byłoby egoistyczne.

- Będę za tobą tęsknić - powiedziałam odmawiając moim oczom

drżenia a jeszcze bardziej płaczu.

- Hej! - Powiedział a jego delikatny dotyk na mojej dłoni zdawał się

mnie ogrzewać.

- Nadal możemy rozmawiać, prawda?

Skinęłam głową, nieszczęśliwa, chociaż miałam wszystko, czego

chciałam. Barnaba był ze mną od momentu, kiedy ocknęłam się martwa

w kostnicy a pożegnanie było… trochę jak rozpadnięcie się.

Barnaba wstał a ja zamrugałam na niego.

- To nie tak, że umieram. - Powiedział i pochylił się żeby mnie

przytulić.

- Ale zamierzam podążyć drogą, której użyłaś by wyglądać tak

jakbym dopiero wstał z łóżka.

Moje oczy zamknęły się i czułam w nim boskość, wdychając zapach

piór i słoneczników.

Moje myśli powędrowały do Sary, przeżywającej swoje życie z nim.

Jakby to było tak, zastanawiałam się, mieć tą boskość cały czas ze sobą?

Byłoby to dla mnie za dużo, i puściłam go. Wstał do pełnej wysokości i

uśmiechnęłam się do niego.

- Kochała cię do ostatniego tchnienia, prawda? - powiedziałam

nagle.

Barnaba zawahał się, zmieszany aż zorientował się, że mówiłam o

Sarze.

- Potem również. - Powiedział poważnie. - Czasami... zazdroszczę

wam końca. Zakończenie nie zawsze jest złe. Najczęściej to tylko początek

w przebraniu. - Pochylił głowę, wzrokiem przechodząc obok mnie. -

Powinienem już iść.

Josh wytarł rękę i wyciągnął pięść.

- Do zobaczenia po drugiej stronie, ornitologu. - Powiedział i dwie

pięści się zderzyły. Gula w moim gardle wydawała się osiedlić na dobre,

więc wzięłam głęboki oddech. Gdyby moja matka widziała mnie taką

pomyślałaby, że jestem zdruzgotana przez Barnabę.

- A tak w ogóle - powiedział Barnaba odwracając się do wyjścia. -

Myślę, że będziesz zbyt zajęta by za mną zatęsknić.

Odprowadziłam go wzrokiem w dół korytarza gdzie stała Nakita,

znów pewna siebie i opryskliwa z Demusem obok siebie. Żniwiarz

Ciemności wydawał się zakłopotany, ale światło w jego oczach żądało

odpowiedzi, które mógł znaleźć tylko ze mną.

Moje usta rozchyliły się i patrzyłam jak Barnaba uśmiechając się

obrócił się półkolem a rąbek jego prochowca się zrolował.

Josh odchrząknął, gdy zgniótł jego talerzyk i serwetkę w kulkę.

- Myślę, że Nakita przyprowadziła ci twojego pierwszego zdrajcę. -

Powiedział a ja po prostu potrząsnęłam głową, widząc agresywne

zmieszanie rudowłosego anioła stojącego obok Nakity. Wstałam myśląc,

że to popołudnie z rodzicami będzie niezapomniane, jeśli nie gorzej.

Dobrze, że Nakita może zmieniać wspomnienia.

- Myślisz, że jada owoce morza? - spytałam Josha.

- Dobij mnie.

Barnaba odchodzi, ale Demus zdawało się, że zajmie jego miejsce.

Wprowadzenie nowego żniwiarza w barwny nastrój mogło być zabawne

zważywszy, że szukał odpowiedzi. Miałam moje ciało i mój amulet i

przyszłość, która miała być zarazem wyzwaniem i przyjemnością, gdy

pracowałam jeden na jednego z niebem, pokazując im jak świadomość

zbiorowa ludzkości miała destylować ode mnie, że życie jest tak samo

ważne jak dusza i kończenie jednego by ocalić drugie nie było konieczne,

jeżeli światło i ciemność mogły współpracować w celu doprowadzenia do

zrozumienia.

Światło i ciemność pomyślałam dotykając palcami amuletu. Dobro i

zło, dusza i ciało wszyscy razem zmieszani w bałaganie tworząc boski

sens. Całkowicie zadowolona szłam obok Josha zastanawiając się, co

będzie jutro i jaką duszę ocalę. Dzisiaj jednak byłam sobą, wychodząc na

obiad z rodzicami i przyjaciółmi.

I było mi z tym dobrze.