- Cholera.

Usłyszała szczęk metalu opadającego na beton i domyśliła się, że facet

cisnął kłódkę na ziemię.

Potem rozległ się stukot biegnących stóp, cichnący szybko w oddali.

Nie mogła czekać ani chwili dłużej. Włożyła ręce pod krawędź drzwi

i z całej siły pociągnęła w górę.

Drzwi uniosły się. Kłęby dymu wydostały się na zewnątrz. Nigdzie nie

widziała śladu po napastniku.

Zaczerpnęła głęboko powietrza i podbiegła do nieprzytomnego mężczy-

zny. Chwyciła go za nadgarstki i pociągnęła.

Przez jedną straszną chwilę bała się, że nie zdoła wyciągnąć go ze schow-

ka. Ale betonowa podłoga była względnie śliska, więc kiedy już wprawiła
faceta w ruch, było to jak ciągnięcie ciężkich sanek.

Szarpał się i mamrotał coś półprzytomnie.

- Pożar! - krzyknęła. Prawie dociągnęła go do drzwi. - Musimy się

stąd wydostać.

Jęknął i dźwignął się na kolana. Przerzuciła sobie jego rękę przez ramię

i pomogła mu wstać. Udało im się dotrzeć na żwirową dróżkę, gdzie było
już bezpiecznie. Nie ma to jak szczypta adrenaliny, pomyślała Isabel.

Ellis pojawił się znikąd bez żadnego ostrzeżenia.

- Dorwałem drania - rzucił, przejmując od niej rannego mężczyznę. -

Wezwałem gliny. Już jadą.

W oddali rozległo się wycie syren.

Isabel odetchnęła głęboko świeżym powietrzem.

-

Nigdy nie cieszyłam się bardziej na czyjś widok.

-

Wygląda na to, że miałaś wszystko pod kontrolą. - Opuścił pracowni-

ka przechowalni do pozycji siedzącej. - Tak jak mówiłem Lawsonowi.
Nerwy ze stali.

Już chciała go zapytać, dlaczego powiedział tak Lawsonowi, ale zoba-

czyła kulejącego faceta, który próbował zamknąć ją i pracownika prze-
chowalni w płonącym schowku.

-

To on - wychrypiała. - To on chciał nas usmażyć. Skąd wiedziałeś?

-

Wybiegał stąd, kiedy się pojawiłem. Wydało mi się to podejrzane.

Zapytałem go o ciebie. Nawet się nie zatrzymał. - Ellis wzruszył ramiona-
mi. - No to go przyskrzyniłem. Uznałem, że zawsze można później prze-
prosić.

-

Nie martw się - powiedziała. - Nie będziesz musiał tego robić.

Wycie syren było coraz bliżej. Ale Isabel wiedziała, że strażacy nie zdą-

żą

uratować z płomieni jej bardzo pięknych, bardzo drogich i nieubezpie-

czonych mebli.

Rozdział 26

llis rozparł się na jednym z krzeseł przy kuchennym blacie i obserwo-
wał scenę rozgrywającą się w salonie. Leila, Farrell i Tamsyn otoczyli

ciasno Isabel, która siedziała na sofie ze Sfinksem na kolanach.

- Nic mi nie jest - zapewniła ich po raz setny. - Naprawdę. Nawet brwi

mi się nie osmaliły. Ten pracownik przechowalni, prawdziwy Tom, rów
nież nie ucierpiał w pożarze.

Siostra Isabel, jej szwagier i przyjaciółka przybiegli, gdy tylko dowie-

dzieli się o zajściu w przechowalni Roxanna Beach. Jasno dali do zrozu-
mienia, że są tu, żeby dodać otuchy Isabel, a Ellis nie zalicza się do ich
intymnego kręgu. Został wykluczony z tego obrazka w pierwszych sekun-
dach po ich przybyciu.

Nie wiedzieli i pewnie nie obeszłoby ich to, że w środku był zimniejszy

od powierzchni Księżyca, a jego umysł wypełniały przerażające obrazy
tego, co mogło się stać w przechowalni.

Patrzył, jak Isabel głaszcze Sfinksa i opowiada o tym, co się stało. Przy-

zwyczaił się do pozostawania poza nawiasem. Do diabła, tak urządził sobie
ż

ycie, żeby móc zachować bezpieczny dystans w sytuacjach nasyconych

emocjami. Lepiej zostać na zewnątrz. Zachować status osoby postronnej.

Ale chociaż powtarzał sobie, że chce, by tak było, wiedział, że kłamie.

Było już za późno, żeby zniknął wraz z zachodem słońca.

- Dzięki Bogu, że ten pracownik nie był duży - powiedziała Leila, wzdry-

gając się na samą myśl. - Nie dałabyś rady wyciągnąć go ze schowka.

Tamsyn potrząsnęła głową.

-

Słyszałam, że człowiek jest zdolny do niesamowitych rzeczy, kiedy

dostanie kopa adrenaliny.

-

Niemniej jednak istnieją pewne ograniczenia - mruknął Farell z po-

nurą miną. - Facet powinien dziękować swojej szczęśliwej gwieździe, że
Isabel jest w dobrej formie,

Ellis uświadomił sobie, że żadne z nich nie robiło Isabel wymówek, że

wróciła do płonącego schowka, by ratować pracownika przechowalni.
Przyjrzał się ich twarzom i zrozumiał dlaczego. Rozumieli zachowanie
Isabel, bo w podobnych okolicznościach postąpiliby tak samo.

Pomyślał, że to dobrzy ludzie. Mogli nie mieć o nim zbyt dobrej opinii,

ale i tak pogratulował im w duchu.

Tamsyn zmarszczyła z niepokojem swoją piękną twarz.

- A co z tym draniem, który podpalił schowek i próbował zamknąć cię

w środku?

152

153

E

- Dzięki Ellisowi jest w więzieniu - odparła Isabel. - Detektyw, który

prowadzi dochodzenie, powiedział nam, że na razie milczy, ale są pewni,
ż

e w końcu zacznie mówić.

Farrell spojrzał na Ellisa, a potem dyskretnie odłączył się od grupy i pod-

szedł do blatu.

- Chciałbym z tobą porozmawiać na osobności - powiedział cicho. -

Może wyjdziemy?

Ellis skinął głową i wstał. Czuł, na co się zanosi. Wyszli na frontową
werandę i przez chwilę stali przy barierce. Ellis założył ciemne okulary.

- Chcę wiedzieć, co tu się, do diabła, dzieje - zaczął Farrell. - Moja

ż

ona sprawdziła cię dziś rano. Wszystko wskazuje na to, że jesteś zwy

kłym biznesmenem. Ale ja tego nie kupuję.

- Tak, odniosłem takie wrażenie.
Farrell spojrzał na niego.

-

Isabel nigdy nie prowadziła życia, które większość ludzi nazwałaby

normalnym, ale nigdy nie miała takich problemów jak ostatnio. Szukam
sensownego wyjaśnienia. A nie mam żadnego punktu zaczepienia oprócz
ciebie.

-

Wiem.

-

Kim jesteś, Ellisie Cutler, i dlaczego kręcisz się przy Isabel?

Ellis wahał się, ale tylko przez kilka sekund. Już zdecydował, jak zała-

twić sprawę z Farrellem.

- Masz długopis? - spytał łagodnie.

Dłoń Farrella automatycznie powędrowała do złotego długopisu w kie-

szeni.

-

A co?

-

Dam ci numer prywatnej linii niejakiej Beth Mapstone, która prowa-

dzi agencję ochroniarską mającą oddziały w kilku stanach, między innymi
w Kalifornii. Możesz sprawdzić jej tożsamość i referencje. Odpowie na
twoje pytania dotyczące mojej osoby.

Farrell zmarszczył brwi.

-

Czy jesteś kimś w rodzaju prywatnego detektywa?

-

Tak. - Ellis oparł się o barierkę i skrzyżował ramiona. - Kiedyś zaj-

mowałam się tym na pełny etat, ale teraz jestem wolnym strzelcem. Dzia-
łam głównie jako inwestor wysokiego ryzyka.

Farrell wyjął długopis.

-

Pracujesz w Roxanna Beach nad jakąś sprawą?

-

Tak.

-

Ale co to wszystko ma wspólnego z Isabel?

154

-

Pomaga mi.

-

Nonsens. Isabel nie ma pojęcia o prowadzeniu śledztwa.

-

I tu się zdziwisz. W ciągu minionego roku Isabel udzielała konsultacji

mnie i innym agentom Mapstone Investigations. Ale rzeczywiście to jej
pierwsza praca w terenie.

-

Słodki Jezu, Maryjo i Józefie. - Farrell potarł skronie. - Chyba nie

mówisz o analizowaniu snów?

-

Obawiam się, że tak.

-

Chcesz mi powiedzieć, że poważni agenci śledczy wykorzystują za-

awansowane śnienie piątego poziomu do rozwiązywania spraw kryminal-
nych?

-

Wiem, że trudno w to uwierzyć...

-

Mogę uwierzyć - przerwał mu gwałtownie Farrell - ale nie we wszyst-

ko. Nie jestem kompletnym idiotą, Cutler. Mam doświadczenie w świecie
biznesu. Wiem dość, żeby wyczuć pieniądze, i zdaję sobie sprawę, że ten
interes wiąże się z dużymi nakładami. Nieraz zastanawiałem się, jak Mar-
tin Belvedere utrzymuje swoje centrum na powierzchni. Nigdy nie rozu-
miałem, dlaczego zatrudnił Isabel i płacił jej tak dobrze, chociaż nie miała
ż

adnego doświadczenia w dziedzinie badań nad snem. Teraz ty mi mó-

wisz, że pracujesz dla agencji ochroniarskiej, która zatrudnia agentów
wykorzystujących sny parapsychiczne jako technikę dochodzeniową.

Ellis skinął głową.

- Obawiam się, że tak - powtórzył.

Farrell spojrzał na maserati, a potem zlustrował wzrokiem Ellisa od stóp

do głów, przyglądając się drogiej ciemnozielonej koszuli, czarnym
spodniom i skórzanym butom.

- Widzę, że firma płaci swoim specjalistom na tyle dobrze, że mogą

jeździć szpanerskimi samochodami i nosić ubrania szyte na miarę. To nie
jest zwykły strój detektywa, Cutler.

Ellis uśmiechnął się. Zaczynał lubić Farrella.

I cała ta firma, Mapstone Investigations, korzysta z analiz Isabel?

Zgadza się.

Tylko jedno znane mi źródło dysponuje odpowiednimi środkami, żeby

finansować fikcyjne badania i płacić ludziom ciężkie pieniądze za rozwią-
zywanie spraw kryminalnych w ich snach - podsumował Farrell.

- Co mogę powiedzieć? - Ellis rozłożył ręce. - Pieniądze z twoich po

datków są w ruchu.

Zanim Farrell zdążył odpowiedzieć, z domu dobiegł podniesiony głos Leili.

Nie ubezpieczyłaś ich?! Nie miałaś żadnego ubezpieczenia? Te meble
musiały być warte tysiące dolarów.

155

_____

-

Musiałam ograniczyć wydatki, gdy straciłam pracę w centrum - wy-

mamrotała Isabel. - Zrezygnowałam z członkostwa w klubie fitness, poli-
sy ubezpieczeniowej...

-

Jak mogłaś zrobić coś tak idiotycznego?

Ellis otworzył z szarpnięciem drzwi i wrócił do salonu. Isabel tuliła
Sfinksa, stawiając czoło Tamsyn i Leili. Kot położył uszy po sobie,
zirytowany nową falą zamieszania.

- Nie wierzę - oznajmiła Tamsyn. - Jak mogłaś być tak głupia, żeby

meble warte fortunę ulokować w przechowalni i zrezygnować z ubezpie
czenia?

-

Już mówiłam, nie było mnie na to stać.

Leila skoczyła na równe nogi.
-

Czemu, u licha, w ogóle je kupiłaś?

- Właśnie - zgodziła się Tamsyn. - Przecież nawet nie miałaś gdzie ich

wstawić?

Isabel milczała.

Ellis miał tego dość. Usiadł koło Isabel i objął ją.

-

Te meble były do jej wymarzonego domu - powiedział. - Zgadza się,

Isabel?

-

Tak - wyszeptała.

A potem, pierwszy raz od wypadków w przechowalni, zaczęła pła-

kać.

Ellis przycisnął jej twarz do swojej piersi.

Patrzył na Leilę, Tamsyn i Farrella. śadne się nie poruszyło.

Godzinę później Isabel leżała na sofie ze Sfinksem przytulonym do nóg.

Ellis podał jej kieliszek wina.

- Dziękuję, że się ich pozbyłeś - powiedziała ze znużeniem.

-

Nie ma za co. - Ellis był w kuchni, gdzie przygotowywał kolację. - Ja

też chciałem zaznać trochę prywatności.

-

Mieli dobre intencje, ale przesadzili z tymi uwagami na temat moich

beznadziejnych posunięć finansowych.

Ellis rzucił cztery kromki chleba na rozgrzaną patelnię.

-

Bądź sprawiedliwa. Napędziłaś im dzisiaj potężnego stracha. Musieli

jakoś odreagować. Meble i brak ubezpieczenia były łatwym celem.

-

Co za wnikliwość.

-

Nie całkiem. - Posmarował kromki musztardą. - To tylko moja pro-

jekcja. Mnie też cholernie wystraszyłaś. Miałem ochotę rozwalić jakąś
ś

cianę i wrzeszczeć.

-

Ale nie zrobiłeś tego.

- Tylko dlatego, że jest wiele innych rzeczy, które mnie niepokoją. Może

zrobię to później, kiedy ta sprawa zostanie zamknięta.

Obróciła kieliszek w palcach, przyglądając się grze światła w jego rubi-

nowoczerwonej zawartości.

-

Zdaje się, że miałam lekką obsesję na punkcie tych mebli.

-

Mówisz do faceta, któremu ciągle powtarzają, że ma tendencję do

wpadania w obsesje. Osobiście nie widzę nic złego w obsesji wtedy, kiedy
chodzi o coś naprawdę ważnego.

Isabel napotkała jego wzrok.

- Te meble były dla mnie bardzo ważne. Kupiłam je kilka miesięcy

temu. Pewnego popołudnia weszłam do sklepu, zobaczyłam je i po prostu
poczułam, że muszę je mieć. Wyczyściłam swoje konto, żeby wpłacić za
liczkę, i zadłużyłam się po uszy na kartach kredytowych.

Położył cheddar na skwierczące kromki.

-

To wyjaśnia twoje problemy finansowe.

Zmarszczyła brwi.
-

Wiedziałeś o nich?

-

To moja dziedzina, pamiętasz?

-

Chcesz mi powiedzieć, że sprawdzałeś, jak stoję z finansami?

-

To była część rutynowego sprawdzenia cię - zapewnił ją trochę zbyt

gładko.

-

Nie wierzę. Podejrzewam, że ty i Lawson baliście się, że po utracie

pracy mogę sprzedać to, co wiem o waszej działalności, osobie, która za-
oferuje najwyższą cenę.

-

Nie wspominałem o tym Lawsonowi - przyznał. - Wiedziałem, że to

go może zdenerwować.

-

A ciebie?

-

Mnie? Ja się tym nie przejmowałem. - Zerknął na nią i uśmiechnął się

lekko. - Ale przecież ja znam cię o wiele lepiej od niego.

Spojrzała na niego badawczo.

- Chcesz mi powiedzieć, że nigdy nie przyszło ci do głowy, że mogła

bym zahandlować twoimi sekretami, żeby spłacić długi?

Potrząsnął głową, koncentrując się na grzankach z serem.

-

Nazwij mnie naiwniakiem, ale nawet przez chwilę nie pomyślałem,

ż

e kobieta, która doradzała mi czytanie romansów i zrezygnowanie z czer-

wonego mięsa, może mnie sprzedać.

-

Dobry tok myślenia. - Upiła łyk wina i powoli opuściła kieliszek. -

Skąd wiedziałeś?

-

O twoim wymarzonym domu? - Sięgnął po łopatkę. - Nie tak trudno

powiązać ze sobą pewne fakty.

156

157