Rozdział dziewiętnasty

Bones nadał nowe znaczenie terminowi „Fast food”, gdy biegliśmy 

poprzez labirynt korytarzy i tuneli w tej ogromnej fabryce. Co tysiąc stóp, 
albo coś koło tego, łapał ciało, ściskał je, gdyż brak pulsu uniemożliwiał 

naturalne pompowanie krwi, i ssał mocno, by następnie odrzucić je na bok i 
sięgnąć po kolejne. Miał obfity wybór z uwagi na zadziwiający ubój, jakiego 

dokonał zanim się do mnie dostał.

Trzymałam oczy szeroko otwarte, gdyż w bocznych korytarzach mogli 

czaić się żołnierze, czyhający z zasadzką na nas, ale nie mogłam również 
przestać gapić się na Bonesa. Wraz z każdym ciałem, z którego pił, jego rysy 

się wypełniały, a skóra znów zaczynała go pokrywać. Wkrótce, wszystkie 
ohydne dziury się zabliźniły, a mięśnie napęczniały w miejscach, w których 
się skurczyły niczym zatopione w tkance.



 To było jak oglądanie wysuszania 

się zwłok wampira w odwrotnej kolejności, gdy to jego młodość i witalność 

przezwyciężały wszystkie ślady zmarnowania. Gdyby nie jego grube, kręcone 
włosy, które wciąż były białe, wyglądałby zupełnie jak przedtem.

To nie była jedyna niezwykła przemiana. Wraz z regeneracją jego ciała, 

wzrastała też aura, aż powietrze dookoła niego stawało się naładowane 

pulsującymi falami mocy. Świadomość jego ponownego połączenia ze mną 
była niemal tak dużą ulgą, jak zobaczenie jego przywróconego ciała.

– Skoro mogłeś zregenerować się tak szybko, dlaczego nie wypiłeś krwi 

wcześniej? – Nie mogłam się powstrzymać od zadania tego pytania.

– Nie miałem czasu.
To znów był jego głos, ten brytyjski akcent gładki, jak kiedyś, choć 

czymś, czego nie umiałam nazwać.

– Osuszyłeś niemal kilkanaście ciał, nie zwalniając nawet o krok – 

zarzuciłam.

Posłał mi krzywe spojrzenie, jego ciemnobrązowy wzrok niósł zarówno 

czułość jak i frustrację.

– Byłem w stanie hibernacji, zanim Denise zabiła faceta i wlała mi jego 

krew w usta. Wtedy osuszyłem go i następnych dwóch łajdaków, na których 
się natknąłem, dali mi oni wystarczającą ilość mentalnej siły, by pójść po 

ciebie. Pytasz, dlaczego nie wypiłem więcej w czasie drogi, byłaś pod 
ostrzałem. Jakikolwiek czas na pożywienie się był zbyt długi, by marnować 

go wobec tego, że byłaś w niebezpieczeństwie.

Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć. Wciąż byłam wściekła na 

wszystkie okrutne oszustwa jakich się dopuścił, ale pod spodem, byłam 
szczęśliwa, że wciąż żył, tak bardzo, że miałam ochotę go przytulić i nigdy nie
puszczać.



 Może duszenie go jedną ręką i przytulanie drugą było 

zobrazowaniem tego, jak sprawiałam, że Bones czuł się przez te wszystkie 

lata. Jeśli tak, to mógł oponować, jeśli z tym wyskoczę.

Nagle Bones poderwał mnie, rozpędzając się do pełnej prędkości i 

zatrzymując bez choćby jednego poślizgu. Ta niespodziewana zmiana 
prędkości szarpnęła moją głową do tyłu, wystarczająco mocno do złamania 



Biologia… także ten – ja odpadam >.< /GatoEsqueleto



Ktoś tu był chyba po głębszym, że Cat zebrało się na takie czułostki O.o /GatoEsqueleto

sobie karku, ale zanim w ogóle zarejestrowałam ból, zobaczyłam to. Sieci 

laserów wisiały jak pajęczyna naprzeciwko nas, tego samego 
jasnoniebieskiego koloru co ściany, były tak blisko, że gdybym sięgnęła 

dłonią przed siebie, straciłabym swoje palce.

– Skurwysyn – sapnęłam. Trzy kroki na przód i Madigan mógłby 

zgarniać nasze szczątki łopatą.

Wtedy Bones rzucił mnie na podłogę i rozpłaszczył się na mnie. Teraz 

miałam również złamaną szczękę i żebra, ale kiedy grad kul popłynął ponad 
naszymi głowami zamiast trafić w nie, nie miałam nic przeciwko.

– Cholerne łajdaki – usłyszałam jego warkot ponad ostrzałem. – 

Zobaczmy jak spodoba im się ich własna pułapka.

Nie mogłam się poruszyć z Mistrzem wampirów przytrzymującym mnie 

przy ziemi, ale wciąż mogłam zobaczyć jak strażnicy, którzy wyszli z ukrycia, 

by nas postrzelić, nagle zawiśli w powietrzu i popędzili w stronę sieci laserów.
Krzyczeli, wszczynali panikę, próbując walczyć z niewidzialną siłą działającą 

na nich. Nagle ich krzyki zostały ucięte przez głuche odgłosy uderzania 
wokół i ponad nami.

Gdy to się skończyło, Bones postawił mnie na nogi.
– W porządku, Kotek?

Postarałam się nie rozglądać dookoła. Jasne, nie byłam nieznajomą dla

brzydoty śmierci. Dzisiaj sama zabiłam wielu ludzi i zamierzałam dodać ich 

do tej listy, ale to było… obrzydliwe.

– W porządku – powiedziałam, zatrzymując moje spojrzenie na nim. – 

Możesz opuścić tę siatkę laserów, czy musimy znaleźć okrężną drogę?

Bones zamknął swoje oczy, jego brwi zmarszczyły się razem w 

koncentracji. Chwilę później lasery zniknęły.

Potrząsnęłam głową, rozdarta pomiędzy podziwem i irytacją. Nie zyskał

działki mega­Mistrza w przeciągu jednej nocy, co oznaczało tylko jedno. 
Ukrywał przede mną swoje zwiększające się moce.

– Masz wiele do wyjaśnienia – mruknęłam.
Jego usta zagarnęły moje w szybkim pocałunku.

– Wiem – powiedział, głaszcząc mnie po twarzy, gdy się ode mnie 

oderwał. – Ale później.



Dobra. Mamy kogoś do odnalezienia i sądząc po myślach, jakie 

wyłapałam, był blisko.

Kontynuowaliśmy pochód wzdłuż holu, myśli Madigana wskazywały 

nam drogę. Tym razem, jakkolwiek, szliśmy wolniej i trzymaliśmy naszą broń

wyciągniętą przed sobą. Mieliśmy fart, że Bones zauważył wcześniej siatkę 
laserów na czas. Nie było potrzeby nadużywać tego szczęścia, pchając się 

teraz lekkomyślnie do przodu.

Gdy doszliśmy bliżej centralnej części podziemnego kompleksu, więcej 

ciał zaśmieciło korytarz. Nie były to robótki ręczne Bonesa; ściany były 
czarne od sadzy, a ciała przypalone lub zbombardowane latającymi 

szczątkami. Machina Dante musiała być ulokowana dosyć blisko sądząc po 
rozległości szkód. Wtedy, w krańcach korytarza po naszej prawej, 

dostrzegłam centrum dowodzenia fabryki.



Dałabym mu w twarz… tak dla zasady :D /GatoEsqueleto

Ruszyliśmy w jego kierunku. Pośród jęków personelu i szalonych myśli

tych, którzy próbowali się ukryć, wyłapałam zbitkę spółgłosek zakłócających 
przekaz niczym hałas. Najpierw pomyślałam, że pochodzi to z uszkodzonego 

układu elektrycznego; następnie zdałam sobie sprawę, że ten dźwięk brzmi 
znajomo. Gdzie wcześniej to słyszałam…?

Wyciągnęłam Bonesa z powrotem zanim mógł zrobić kolejny krok. 

Strażnicy, powiedziałam bezgłośnie, wskazując na sufit, kilkanaście jardów 

dalej.

Jego usta się wygięły. Potem zacisnął dłonie i opuścił je. Strażnicy w 

hełmach eksplodowali przez sufit, rozpłaszczając się na podłodze. Ci, którzy 
przeżyli brutalny cios, zostali rozstrzelani, gdy moc Bonesa wyrwała ich broń

z rąk i obróciła ją, kierując otwarty ogień w ich wizjery.

To tyle, jeśli chodzi o blokujące myśli gadżety, które Madigan 

zainstalował w ich nakryciach głów.

Przeskoczyliśmy ponad ciałami strażników i kontynuowaliśmy pochód 

poprzez centrum. Ogromny pokój, który wyglądał imponująco, kiedy byłam 
poprzez niego przewożona, teraz przypominał wygasłe centrum obsługi 

klienta. Żadnych strażników patrolujących obwód, a wszystkie miejsca pracy
były puste. Komputery nadzorujące Obszar McClintic Wildlife i wnętrze 

fabryki, pokazywały statyczne obrazy zamiast grafik 3D, a czerwone światła 
awaryjne skąpały jedno, lśniące miejsce w niesamowitym blasku.

Gińcie, potwory!
Odwróciłam się w stronę myśli w momencie, gdy poczułam świst na 

mojej twarzy. Nie musiałam czytać w myślach, by wiedzieć, co to było i 
uchylić się przed następnym wystrzałem.

Dwie rzeczy wydarzyły się w tym samym czasie. Pistolet wyleciał z rąk 

pracownika, a jego szyja złamała się z chrzęstem. Wykrzywił się pozbawiony 

kolejnej refleksji, ale moje myśli byli dalekie od ciszy. Strzelec był jedyną 
widoczną osobą, jednak pokój nie był pusty.

– Kolejna osoba, która strzeli do mojej żony, skończy ze swoim 

pistoletem wepchniętym w tyłek – warknął Bones. Potem machnął ręką na 

dużą, składaną szafkę przy ścianie. – Wyłazić.

Łkanie rozbrzmiało w chwili, gdy szafka na dokumenty została 

odepchnięta na bok, odsłaniając wnętrze ukrytej przestrzeni. Kilku rannych 
było opartych o ściany, ale moje uczucia szarpnęły się na widok kobiety 

kucającej opiekuńczo nad nieprzytomnym, zakrwawionym mężczyzną. 
Sądząc po ich zwykłych ubraniach, byli pracownikami, a nie strażnikami czy

lekarzami, a ich myśli wskazywały na to, że byli przekonani, że zginą z rąk – i
kłów – dwóch bezlitosnych potworów.

Kiedyś, nie tak dawno temu, sama czułam dokładnie w ten sam 

sposób myśląc o wampirach. Pomijając fakt, że każdy z nich mógł mnie 

zamordować, gdyby dostał szansę, podeszłam do Bonesa i dotknęłam jego 
ramienia.

– Nie – powiedziałam bardzo łagodnie.
Jego usta się wykręciły, nie w okrutnym uśmiechu, którym błysnął, 

gdy zrzucił strażników z sufitu, ale jakoś krzywo.

– Jak, gdybyś musiała to mówić, Kotek.

Wtedy jego spojrzenie zabłysnęło zielenią, gdy zwrócił swoją uwagę na 

przerażonych widzów.

– W przeciwieństwie do dupków, dla których pracujecie, ja nie morduję

niewinnych, więc, jeśli nie byliście bezpośrednio zaangażowani w porwania 
albo eksperymenty na moich ludziach, nie poniesiecie szkody. Do tego czasu,

nie ruszajcie się i nie mówcie. Kotek?

Podeszłam do nich, szczęśliwa słysząc, że rytm ich serca zmienia się w 

normalny puls, gdy moc przekonała ich, że nie zostaną zamordowani na 
miejscu. Wtedy rozejrzałam się pośród stojących i rannych. Mężczyzny, 

którego szukaliśmy nie było wśród nich, ale był tutaj. Mogłam usłyszeć jego 
myśli, nie wspominając o ciężkim oddechu.

– Tam – powiedziałam, wskazując zamknięte wejście na platformę 

elewacji.

1

Bones zacisnął swoje oczy. Chwilę później, stalowe drzwi elegancko się 

otwarły, ukazując barwioną, okrągła drogę, która, na milę lub coś koło tego 

do góry, prowadziła do cementowego igloo i wolności.

Dzięki za moc Bonesa, platforma nie działała w tej chwili. Żaden 

człowiek nie mógłby wspiąć się po tych śliskich, stalowych ścianach, dlatego 
też nie byłam zaskoczona widząc Madigana, wciśniętego w kąt tak daleko od 

drzwi, jak się dało, starając się ukryć, ale nie będąc w stanie uciec.

Tym, czego nie oczekiwałam, był Orzeł Pustyni – mały pistolet, który 

przyciskał do swojej skroni.

– Podejdź o krok bliżej, a strzelę – ostrzegł. 

Zwierzyna dopadła łowcę, zaśmiałam się. Wyobrażałam sobie wiele 

rzeczy, które mógł powiedzieć, gdy go złapiemy, ale ta nie była żadną z mojej 

listy.

– Czy to ma być psikus? Zapomniałeś, że chcemy cię martwego?

Usta Madigana zacisnęły się w coś zbyt brzydkiego, by nazwać to 

uśmiechem.

– Tak, ale chcecie też więcej informacji. Pozwólcie mi odejść, a 

dostaniecie szansę, by je zdobyć pewnego dnia. Rusz się o kolejny cal, a 

rozpłaszczę na tej ścianie wszystko, co wiem, zamiast tego.

Po raz pierwszy nie śpiewał niczego w swoim umyśle, więc słyszałam go

głośno i wyraźnie, gdy myślał; Wypróbuj mnie i zobacz, Crawfield.

On nigdy nie użył mojego nazwiska poprawnie.

Gapiłam się na jego jasnoniebieskie oczy i wiedziałam, że nie blefował. 

Jeśli drgniemy za bardzo, on pociągnie za spust, a moc wystrzału pistoletu 

sprawi, że będzie to dla jego czaszki wystrzał typu Przyjdź Królestwo Twoje. 
Czy wiedział cokolwiek, czego nie mogłabym znaleźć przeszukując tutejsze 

komputery? Może, a to by mnie nie urządzało.

– Oh, Bones – powiedziałam słodko.

Oczy Madigana wybałuszyły się, gdy Bones powiedział:
– Zrobione, Kotek.

Następnie Bones podszedł do Madigana z celową, kpiącą powolnością. 

Dłoń mężczyzny odsunęła się od jego głowy, nawet, gdy jego myśli 

zakrzyczały w proteście. Jego frustracja była symfonią dla uszu, gdy 

1

Chodzi tutaj o taką platformę, coś jak ruchoma niczym winda podłogą, którą można wyjechać na górę. Wiecie,

często na koncertach gwiazdy tak pojawiają się spod sceny :D /GatoEsqueleto

uświadamiał sobie, że nie ma kontroli nad własnym ciałem. Również do 

niego podeszłam. Uśmiechając się.

Bez choćby pojedynczego drgnięcia, by nas ostrzec, jego szczęka 

zacisnęła się. Bones rzucił się, gmerając palcami w gardle Madigana, ale było
za późno. Piana potoczyła się z jego ust, a jego oczy uciekły w tył głowy. 

Wtedy jego ciało zaczęło się trząść.

– Nie! – sapnęłam, rozpoznając oznaki zatrucia cyjankiem. Widok na 

wpół rozpuszczonej kapsułki zamkniętej w fałszywym zębie, który Bones 
wyjął z jego ust, był całkowicie zbędny. Musiała zawierać potężną dawkę – 

puls Madigana popędził w zawrotnym tempie, a następnie całkowicie się 
zatrzymał.

– Nie, ty nie… – warknął Bones.
Rozciął swój nadgarstek kłem i przytrzymał nad ustami Madigana, 

pracując gardłem drugiego mężczyzny, by zmusić go do przełykania. Wtedy 
uderzył w pierś Madigana, próbując ręcznie wznowić krążenie krwi, by 

rozprowadzić uzdrawiające moce po jego układzie krążenia.

To nie wystarczyło. Krwawa piana stoczyła się po ustach Madigana, a 

jego oczy stały się nieruchome i rozszerzone. Stało się to zbyt szybko, nie 
miał nawet czasu na finałową myśl. Gdyby to zrobił, to prawdopodobnie 

brzmiałaby; Pieprzcie się.

I wypieprzył nas. Frustracja zaprzeczała gniewowi wzrastającemu we 

mnie. Po tym wszystkim, co zrobił, Madigan zdołał uciec nam nawet wtedy, 
gdy zagoniliśmy go w kozi róg. Cokolwiek o jego poplecznikach i rezultatach 

chorych eksperymentów, co nie było zapisane w komputerach przepadło na 
zawsze.

– Cholera, by cię – powiedziałam, głos miałam zdławiony z wściekłości.
Bones podniósł Madigana i zarzucił sobie na plecy, posyłając 

martwemu mężczyźnie chłodne, kalkulujące spojrzenie.

– On myśli, że nam uciekł, ale możliwe, że nie.