NORA ROBERTS

SERCE OCEANU

Tytuł oryginału

Heart of the Sea

Jej oczy błyszczały jak diamenty.

Była niczym królowa tej krainy.

The Black Velvet Band

1

Wieś Ardmore przycupnęła na południowym wybrzeżu Irlandii, w hrabstwie

Waterford. U jej podnóża rozciągało się Morze Celtyckie. Biegnąca zakolami linia wody

obmywała miękki, złocisty piasek plaży.

Miejsce to szczyciło się pięknymi, wyniosłymi klifami porośniętymi dzikimi trawami,

a także górującym nad urwiskiem hotelem. Wokół cypla wiodła wąska ścieżka. Przy

niewielkim wysiłku można nią było odbyć przyjemny spacer - aż po wznoszące się na

szczycie najbliższego wzgórza ruiny kaplicy i studnię świętego Declana.

Widok wart był wspinaczki: niebo zlewało się tutaj z morzem, a w dole rozciągała się

wieś. To uświęcona ziemia. Pochowano w niej wielu zmarłych, ale tylko jeden grób

wyróżniał się kamieniem nagrobnym.

Sama wieś mogła się pochwalić czystymi, schludnymi uliczkami i starannie

pomalowanymi domami. Niektóre zachowały tradycyjne dachy kryte strzechą. Nie brak tu

było stromych pagórków i wzgórz. Ze skrzynek na oknach wylewały się bujne kwiaty. Pełno

kwiatów było też w koszyczkach i doniczkach od frontu i na tyłach domów. Wszystko tu było

urocze i malownicze. Mieszkańcy wsi nie kryli dumy z przyznanej im już drugi rok z rzędu

nagrody w konkursie na najlepiej utrzymaną osadę.

Na szczycie Tower Hill wznosiła się okrągła wieża z zachowanym oryginalnym

stożkowym zwieńczeniem, a także ruiny dwunastowiecznej świątyni zbudowanej na cześć

świętego Declana, Gdyby zapytać tutejszych ludzi, powiedzieliby, że Declan przybył na te

tereny trzydzieści lat przed świętym Patrykiem.

Nie przechwalali się, mówili tylko, jak było naprawdę. Jeśli ktoś szczególnie się tym

interesował, mógł tu znaleźć rzadkie przykłady staroirlandzkich inskrypcji wyrytych na

płytach nagrobnych, zachowanych wewnątrz ruin świątyni, a także romańskie arkady, które,

choć zwietrzałe ze starości, pozostawały godnym uwagi obiektem.

Pomimo tej całej dawnej świetności Ardmore pozostała miłą, spokojną wsią z kilkoma

sklepikami i porozrzucanymi domkami, zbudowanymi nieopodal wspaniałej piaszczystej

plaży.

Właśnie to połączenie prastarej historii z prostodusznym charakterem i gościnnością

tutejszych ludzi zwróciły uwagę Trevora Magee.

Rodzina Trevora pochodziła z Ardmore i z Old Parish. Dokładniej mówiąc, jego

dziadek urodził się w małym domku w pobliżu zatoki Ardmore, tu także urodził się ojciec

Trevora, który w pierwszych latach życia wdychał tutejszą wilgotną morską mgiełkę, a także,

być może, towarzyszył matce w drodze do sklepu lub, uczepiony jej ręki, brodził w płytkiej

wodzie.

Dziadek opuścił rodzinną wieś i kraj, przenosząc się razem z żoną i synkiem do

Ameryki. I nigdy już tutaj nie wrócił, podobnie jak niechętnie powracał pamięcią do tych

stron. Od miejsca urodzenia odgradzał go ocean i gorzkie wspomnienia. Rzadko się zdarzało,

by Denis Magee poświęcał Irlandii, Ardmore i rodzinie, którą tutaj pozostawił, więcej niż

parę zdawkowych słów.

Mgliste wyobrażenie Trevora o Ardmore nie pozbawione było sentymentu i wybrał to

miejsce z czysto osobistego powodu.

Stać go było na to.

Podobnie jak dziadek i ojciec, zajmował się budownictwem.

Dziadek, żeby zarobić na życie, kładł cegły, dorobił się też majątku, spekulując

nieruchomościami w czasie II wojny światowej i w latach, które nastąpiły potem, aż

kupowanie i sprzedawanie ich stało się jego zawodem, gdy tymczasem budowaniem

zajmowali się zatrudniani przez niego ludzie. Do trudnych, mozolnych początków stary

Magee żywił nie większy sentyment niż do rodzinnego kraju. Z tego, co zapamiętał Trevor,

dziadek nigdy nie okazywał uczuć.

Trevor odziedziczył po nim zapał i dryg do budowania, jak również chłodny rozsądek

biznesmena.

Wykorzysta to, dodając szczyptę sentymentu, przy wznoszeniu swojego teatru - sceny

przeznaczonej do wykonywania tradycyjnej muzyki - połączonej z istniejącym tu już od

dawna pubem Gallagherów.

Umowa z Gallagherami została zawarta, gdy Trevor zajęty był finalizowaniem

pewnych terminowych spraw, żeby wygospodarować czas na dłuższy tu pobyt, a wynajęci

ludzie wykopali ziemię pod fundamenty. Teraz był już na miejscu i zamierzał robić coś

więcej, niż tylko podpisywać czeki i na odległość doglądać robót.

Chciał mieć w tym swój osobisty udział.

Nawet w maju, w tak umiarkowanym klimacie jak ten, można się nieźle spocić, od

samego rana mieszając beton. Pokrzepiony kubkiem gorącej kawy, ubrany w dżinsową kurtkę

Trevor wcześnie opuścił wynajęty na czas pobyto domek. Teraz, po paru godzinach pracy,

kurtka leżała odrzucona na bok, a podkoszulek mokry był od potu.

Dałby sto funtów za jedno zimne piwo.

Pub znajdował się zaledwie kilka kroków od placu budowy. Trevor wstąpił tam

poprzedniego dnia i zdążył się przekonać, że w porze lunchu pełno w nim ludzi. Nie może

jednak gasić pragnienia zimnym piwem, jeżeli własnym robotnikom zabrania picia alkoholu

w godzinach pracy.

Rozprostował kark i rozejrzał się uważnie. Betoniarka wydawała monotonny,

nieprzerwany turkot, a ludzie, żeby się porozumieć, musieli ją przekrzykiwać. Prawdziwa

muzyka dla ucha. Trevor nigdy nie miał jej dość.

Odziedziczył to po ojcu. Nauka od podstaw - już trzecie pokolenie rodziny Magee

urzeczywistniało to kredo Denisa juniora. Przez ponad dziesięć, a właściwie piętnaście lat,

jeżeli wliczyć okresy letnie, które w pocie czoła przepracował na budowach, Trevor uczył się

wszystkiego, co miało związek z budownictwem.

Wiedział dokładnie, co to ból w krzyżu i niemiłosiernie obolałe mięśnie.

Chociaż obecnie, w wieku trzydziestu dwóch lat, więcej czasu spędzał w salach

konferencyjnych niż na rusztowaniu, nie stracił szacunku dla znoju pracy fizycznej, wręcz

przeciwnie - znajdował w niej osobistą satysfakcję.

I nie zamierzał się oszczędzać w Ardmore przy budowie swojego teatru.

Zatrzymał wzrok na drobnej kobiecie w wypłowiałej czapeczce i sfatygowanych

butach, krzątającej się wokół i gestykulującej żywo, gdy szykowała się kolejna porcja

mokrego betonu. Mieszała piasek i żwir, wymachiwała szuflą, dając znaki obsługującemu

betoniarkę, a potem wspólnie z innymi robotnikami równomiernie rozprowadzała i

wygładzała betonową maź.

Brenna O'Toole, pomyślał Trevor, zadowolony, iż poszedł za głosem instynktu.

Zatrudnienie jej oraz jej ojca w charakterze kierowników budowy było dobrym posunięciem.

Nie tylko z uwagi na ich umiejętności budowlane - równie ważna była ich znajomość wsi i jej

mieszkańców, dzięki czemu robota szła gładko, a zadowoleni ludzie pracowali wydajnie.

Przy takim przedsięwzięciu kontakty międzyludzkie były równie ważne i decydujące,

co solidny fundament.

Tak, rzeczywiście spisywali się świetnie. Po trzech dniach pobytu w Ardmore Trevor

nie miał co do tego żadnych wątpliwości.

Brenna właśnie uporała się z kolejną porcją betonu, kiedy podszedł i wyciągnął do niej

rękę, żeby pomóc jej zejść z wysokiego fundamentu.

- Dziękuję. - Ściągnęła szuflę na ziemię, oparła się na niej. Pomimo upaćkanych

butów i wyblakłej czapeczki wyglądała jak wdzięczny chochlik. Miała kremową cerę, a spod

czapeczki wystawało kilka rudych loków.

- Tim Riley powiada, że jeszcze przez kilka dni nie musimy obawiać się deszczu, a on

rzadko się myli w takich sprawach. Sądzę więc, że ani się pan obejrzy, jak wylejemy całą

płytę.

- Musieliście ostro pracować, kiedy mnie tutaj nie było.

- A jak! Kiedy przyszła wiadomość, że możemy zaczynać, natychmiast wzięliśmy się

do roboty. Będzie pan miał solidny fundament, i to w umówionym terminie, panie Magee.

- Trev.

- Niech będzie, Trev. - Zsunęła do tyłu czapeczkę, podniosła głowę, żeby spojrzeć mu

w oczy. Oceniła, że nawet w butach, przy swoich stu sześćdziesięciu paru centymetrach

wzrostu, jest od niego niższa o co najmniej trzydzieści centymetrów. - Faceci, których

przysłałeś z Ameryki, to świetna ekipa.

- Nie gorsi od tego, który ich wybrał.

Powiedział to głosem pewnym siebie, ale bez przechwałek.

- Czyżbyś nigdy nie zatrudniał kobiet?

Uśmiechnął się, aż pojaśniały mu szare jak torfowy dym oczy.

- Jak najbardziej, ilekroć nadarzy się okazja. Do tego projektu zatrudniłem jednego z

moich najlepszych cieśli. Jest kobietą i będzie tu w przyszłym tygodniu.

- Cieszę się, bo to, co mówisz, potwierdza opinię, którą usłyszałam o tobie od mojego

kuzyna Briana. Powiedział, że zatrudniając ludzi kierujesz się wyłącznie ich przydatnością.

Odwaliliśmy kawał nielichej roboty od rana - dodała, wskazując głową na plac budowy. -

Jeszcze przez pewien czas ta cholerna rycząca betoniarka będzie tu musiała nam towarzyszyć.

Gdy Darcy wróci jutro z wakacji, zwymyśla nas z powodu tego harmidru.

- Tak to już jest na budowie.

- Też tak uważam.

Stali tak przez chwilę w milczeniu, gdy tymczasem betoniarka wypluwała z siebie

ostatni metr betonu.

- Zapraszam cię na lunch - powiedział Trevor.

- Nie mam nic przeciwko temu. - Brenna na migi pokazała ojcu, że ma teraz zamiar

coś zjeść. Mick odpowiedział na to uśmiechem, pomachał do niej ręką, po czym wrócił do

swojej pracy.

- Jest w siódmym niebie - skomentowała Brenna, kiedy poszli, żeby opłukać buty. -

Nic tak nie uszczęśliwia Micka O'Toole'a, jak praca. Im jest jej więcej, tym lepiej.

Brenna parę razy tupnęła nogami, strzepując wodę, po czym ruszyła w stronę, drzwi

kuchennych.

- Mam nadzieję, że znajdziesz trochę czasu na zwiedzenie okolicy - powiedziała.

- Mam takie plany. - Przywiózł ze sobą odpowiednie materiały, szczegółowe

informacje dotyczące ciekawostek turystycznych, stanu dróg, dojazdu do głównych miast.

Musi to wszystko zobaczyć. Już od ponad roku coś go ciągnęło w stroną Irlandii, w stronę

Ardmore.

- Co nam polecasz na lunch, Shawn? - zapytała Brenna, otwierając drzwi do kuchni.

Od wielkiego staroświeckiego pieca odwrócił się smukły mężczyzna o czarnej,

zmierzwionej czuprynie, z lekko zamglonymi niebieskimi oczami.

- Dla znawców mamy zupę ze szpinaku morskiego i sandwicza z pieczenia wołową.

Witaj, Trevorze, czy ta kobieta nie wzięła cię zbyt ostro do galopu?

- Dzięki niej wszystko przebiega sprawnie i w dobrym tempie.

- Nie może być inaczej, skoro mężczyzna mojego życia pracuje na zwolnionych

obrotach. A propos, Shawn, czy przygotowałeś jeszcze jakąś piosenkę dla Trevora?

- Byłem pochłonięty zaspokajaniem zachcianek mojej młodej żony. To wymagająca

istota. - Mówiąc to, wyciągnął rękę, ujął w dłoń twarz Brenny i pocałował ją. - A teraz

zmykajcie z kuchni. Już i tak z trudem sobie radzę bez Darcy.

- Najdalej jutro będziesz ją miał z powrotem.

- Chyba nie myślisz, że się za nią stęskniłem? Złóż zamówienie u Sinead - powiedział

do Trevora. - To dobra dziewczyna, a nasza Jude trochę ją podszkoliła. Przydałoby się jej

tylko więcej praktyki.

- Sinead jest przyjaciółką mojej siostry, Mary Kate - oznajmiła Brenna Trevorowi,

popychając energicznie drzwi oddzielające kuchnię od pubu. - Dziewczyna ma dobry

charakter, tyle że obecnie jest trochę rozkojarzona. Marzy o wyjściu za mąż za Billy'ego

O'Harę.

- A co na to Billy O'Hara?

- Billy nabrał wody w usta. Witaj, Aidanie.

- Witaj, Brenno. - Najstarszy z Gallagherów stał za barem i nalewał piwo. - Chcecie

zjeść u nas lunch?

- Taki mieliśmy zamiar. Widzę, że masz pełne ręce roboty.

- Jeszcze jak! A wszystko przez te autokary z turystami. - Mrugnął wesoło i wsunął w

czyjeś wyciągnięte ręce dwa kufle z piwem.

- Może wolisz, żebyśmy zjedli w kuchni?

- Możecie zjeść tutaj, jeśli za bardzo się nie spieszycie. - Zlustrował pub niebieskimi

oczami, o ton ciemniejszymi niż u brata. - Obsługa jest trochę powolniejsza niż zwykle, ale

widzę jeszcze jeden, a nawet dwa wolne stoliki.

- Niech zatem szef zadecyduje. - Brenna zwróciła się do Trevora. - Co wybieramy?

- Usiądziemy przy stoliku. - Chciał popatrzeć, jak funkcjonuje firma.

Wokół huczało od rozmów, powietrze spowite było mgiełką papierosowego dymu,

unosił się drożdżowy zapach piwa. - Zamówisz kufelek? - zapytała Brenna.

- W godzinach pracy nie pijemy. Skrzywiła się.

- To by się zgadzało z tym, co mówią niektórzy. Powiadają, że pod tym względem

jesteś prawdziwym tyranem.

Nie miał nic przeciwko temu określeniu. Oznaczało, że panuje nad sytuacją. - I

słusznie.

- A zatem pozwolę sobie zauważyć, że narzucenie takiej reguły może się tutaj spotkać

z pewnym oporem. Wielu tutejszych ludzi, których zatrudniasz, wychowało się bardziej na

guinnessie niż na mleku matki.

- Sam też lubię guinnessa, ale przy pracy lepsze już jest mleko.

- No, no, twardy z ciebie człowiek, Trevorze Magee - powiedziała, śmiejąc się. - A jak

ci się mieszka w domku na Faerie Hill?

- Bardzo dobrze. Jest wygodny, funkcjonalny, cichy - a widok z okien taki, że aż dech

zapiera. Takiego szukałem i jestem ci wdzięczny, że mi go udostępniłaś.

- Żaden problem. Należy do rodziny. Odnoszę wrażenie, że Shawn tęskni za tamtejszą

kuchenką, zwłaszcza że do ukończenia naszego nowego domu jeszcze daleka droga Z trudem

daje się w nim mieszkać - dodała, a był to jeden z drażliwych tematów rozmów między

małżonkami dlatego chcę zakasać rękawy i w ciągu najbliższych wolnych dni doprowadzić

kuchnię do stanu względnej używalności. Może w ten sposób poprawię Shawnowi humor.

- Chętnie bym obejrzał wasz dom.

- Naprawdę? - zdziwiła się. - Wspaniale, zapraszam, kiedy tylko zechcesz. Podam ci

namiary. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się tego po tobie.

- A czego się po mnie spodziewałaś?

- Że jesteś bardziej wyrachowany. Nie obrazisz się?

- Nie. A poza tym wszystko zależy od tego, gdzie się znajduję. - Spojrzał przed siebie

i twarz mu się rozjaśniła na widok podchodzącej do ich stolika żony Aidana. Chciał wstać, ale

Jude dała mu znak ręką, żeby tego nie robił.

- Dzięki, ale nie przysiądę się do was. - Położyła dłoń na brzuchu świadczącym o

zaawansowanej ciąży. - Witam, jestem Jude Frances i będę was dzisiaj obsługiwać.

- W tym stanie nie należy zbyt długo przebywać na nogach, a zwłaszcza dźwigać

ciężkich tac.

Jude, wyjmując notes, westchnęła.

- Tak też mówi Aidan. Przyjdzie czas, kiedy zacznę się oszczędzać, ale na razie Sinead

niezbyt sobie radzi i muszę jej pomóc.

- Nie przejmuj się, Trevorze. Wyobraź sobie, że w dniu, w którym się urodziłam, moja

będąca w błogosławionym stanie matka kopała jeszcze kartofle i upiekła je natychmiast po

rozwiązaniu. - Na widok zatrwożonego spojrzenia Trevora Brenna zachichotała. - No dobrze,

może nie upiekła ich tego samego dnia, ale założę się, że zrobiłaby to, gdyby tylko chciała.

Jeśli można, Jude, zamówię zupę i... szklankę mleka - dodała, uśmiechając się złośliwie do

Trevora.

- Dla mnie to samo - powiedział - plus sandwicz.

- Zaraz podam.

- Jest silniejsza, niż na to wygląda - stwierdziła Brenna, kiedy Jude przeszła do

następnego stolika. - I bardziej uparta. Teraz, kiedy znalazła cel w życiu, będzie jeszcze

intensywniej pracować, byle tylko dowieść, że stać ją na to, czego zdaniem innych nie

powinna już robić. Lecz Aidan też wie swoje i nie dopuści, żeby się przepracowała, możesz

mi wierzyć. Uwielbia ją do szaleństwa.

Tak, zdążyłem to zauważyć. Wydaje się, że obaj Gallagherowie są bezgranicznie

oddani swoim kobietom.

- Spróbowaliby nie być! Dostaliby od nich nauczkę! - Rozparła się wygodnie,

ściągnęła czapeczkę, spod której wysypały się rude loki. - Czy to wszystko, co tu zastałeś, nie

wydaje ci się zbyt prymitywne, czy po Nowym Jorku nie czujesz się dziwnie na tym

odludziu?

Pomyślał o różnych placach budów, na których pracował - sterty błota, żyły wodne,

nieznośny żar, kradzieże, wandalizm.

- Ani trochę. Ta wieś jest dokładnie taka, jakiej się spodziewałem po przeczytaniu

sprawozdań Finkle'a.

- Ach, prawda. - Bardzo dobrze zapamiętała „zwiadowcę” Trevora. - O nim chyba

jednak nie powiesz, że stroni od wielkomiejskich wygód. Ale ty nie jesteś taki... wybredny.

- Jestem bardzo wybredny, aż do przesady. I dlatego w projekcie teatru uwzględniłem

wiele twoich pomysłów.

- Co za elegancki i zręczny komplement. - Nie mógł jej sprawić większej

przyjemności. - Lubię nadawać rzeczom i wszystkiemu, co mnie otacza, bardziej osobisty

charakter. Czuję szczególną słabość do Faerie Hill, ale nie byłam pewna, czy spodoba ci się to

miejsce. Biorąc pod uwagę poziom i styl twojego życia, sądziłam, że będziesz wolał

zamieszkać w hotelu na klifach, gdzie miałbyś na miejscu restaurację i inne wygody.

- Pokoje hotelowe zawężają horyzont. O wiele ciekawiej jest mieszkać w domu, gdzie

urodziła się, mieszkała i umarła kobieta, z którą był zaręczony jeden z moich przodków.

- Stara Maude była wspaniałą kobietą. Mądrą kobietą. - Mówiąc to, Brenna nie

spuszczała oczu z Trevora. - Jej grób znajduje się tuż powyżej studni świętego Declana i

jeszcze teraz odczuwamy tam jej obecność. Ale nie tylko ona przebywała w tym domku.

- Był jeszcze ktoś? Brenna uniosła brwi.

- Czyżbyś nie znał tej legendy? Twój dziadek urodził się tutaj, również twój ojciec

stąd pochodzi, chociaż był jeszcze dzieckiem, kiedy odpłynęli do Ameryki. I przed laty

przyjechał tu w odwiedziny. Żaden z nich nie opowiedział ci nigdy historii o Lady Gwen i o

królewiczu Carricku?

- Nie. A więc to Lady Gwen straszy w domku? - Widziałeś ją?

- Nie. - Trevor nie wychowywał się na legendach i mitach, ale miał w sobie

dostatecznie dużo irlandzkiej krwi, by od czasu do czasu puścić wodze fantazji. - Czuję tam

jednak obecność kobiety i wszystko wskazuje na to, że jest prawdziwą damą.

- Nie mylisz się ani trochę.

- Kim była? Uważam, że skoro dzielę mieszkanie z duchem, powinienem coś o nim

wiedzieć.

Brenna odnotowała, że Trevor nie unika tematu, nie okazuje rozbawionego pobłażania

wobec Irlandczyków i ich legend. Jedynie chłodne zainteresowanie.

- Znowu mnie zaskakujesz. Pozwól, że tylko rzucę na coś okiem. Zaraz wrócę.

Fascynujące, zadumał się Trevor. A więc ma własnego ducha.

Już dawniej wyczuwał pewne niezwykłe rzeczy. W starych budynkach, na

opuszczonych parcelach, na bezludziu. Na ogół o takich sprawach nie mówi się głośno. Ale

teraz znajduje się w innym miejscu, w innych okolicznościach. I zależy mu na tym, żeby

dowiedzieć się jak najwięcej.

Interesowało go wszystko, co miało związek z Ardmore i z tą okolicą. Legenda o

duchu przyciągnie ludzi w nie mniejszym stopniu niż dobry pub.

Pub Gallaghera stanowił naturalne przejście do jego teatru. Stary belkowany sufit,

poczerniały od dymu i tłuszczu, harmonizował z kremowymi ścianami, kamiennym

paleniskiem, niskimi stolikami i ławami.

Już sam bar z orzechowego drewna prezentował się pięknie, a Gallagherowie, co

zdążył zauważyć, polerowali go do połysku. Spotykało się tu ludzi w różnym wieku, od

niemowlęcia na ręku po staruszka, który kiwał się na stołku w rogu baru.

Teraz było tu paru takich, których Trevor, ze względu na to, jak siedzieli, palili i

sączyli piwo, uznał za miejscowych, i jeszcze więcej innych, którzy, sądząc po stojących pod

stolikami torbach na kamery, po rozłożonych mapach i przewodnikach, mogli być tylko

turystami.

W rozmowach mieszały się rozmaite akcenty, ale dominował ten piękny zaśpiew,

który słyszał w głosach swoich dziadków, dopóki jeszcze żyli.

Czy nigdy nie odczuli potrzeby, żeby choć raz odwiedzić Irlandię? Jakie gorzkie

wspomnienia powstrzymywały ich przed tym? Dopiero on tutaj wrócił, żeby osobiście to

wszystko zobaczyć i wyrobić sobie własne zdanie.

Coś sprawiło, że natychmiast rozpoznał Ardmore, ten domek, że z góry wiedział, co

zobaczy, kiedy się wdrapie na klify. Jakby nosił w pamięci fotografię tego miejsca, którą

zrobił ktoś inny i zachował specjalnie dla niego.

W domu rodzinnym nie przechowywano zdjęć, które mógłby oglądać. Jego ojciec

dawno temu odbył tylko jedną podróż do Irlandii, ale jego relacje były bardzo ogólnikowe.

Dopiero Finkle przywiózł do Nowego Jorku masę szczegółowych opisów i fotografii.

Jednak wszystko to Trevor znał już wcześniej.

Dziedzictwo pamięci?

Odziedziczone po ojcu jasnoszare, głęboko osadzone, podłużne oczy to zupełnie inna

sprawa. Tak samo jak zmysł do interesów, który ma podobno po dziadku. Ale jak przez

pokrewieństwo można przekazać pamięć?

Zastanawiając się nad tym, nie przestawał obserwować sali. Kiedy tak siedział w

roboczym ubraniu, z potarganymi po porannej pracy włosami, bardziej wyglądał na

miejscowego niż na turystę. Miał wąską, kościstą twarz wojownika, może uczonego, ale nie

biznesmena. Kobieta, z którą miał się ożenić, powiedziała, że wygląda, jakby został

wyciosany z kamienia przez jakiegoś szalonego rzeźbiarza. Ledwo widoczna blizna na

brodzie - rezultat gradu fruwających szyb podczas tornado w Houston - nadawały jego

wyglądowi pewnej hardości, nieugiętości.

Twarz Trevora Magee rzadko zdradzała jego prawdziwe uczucia.

Uśmiechnął się przyjaźnie, gdy Brenna razem z Jude wróciła do stolika. Odnotował w

myśli, że to Brenna przyniosła tacę.

- Poprosiłam Jude, żeby na chwilę przysiadła się do nas i opowiedziała ci o Lady

Gwen - odezwała się Brenna, rozstawiając talerze. - Ona jest seanachais.

Widząc zdziwienie Trevora, Jude potrząsnęła głową.

- To bajarz po gaelicku. Ale ja naprawdę nie zasługuję na takie miano...

- Przecież napisałaś już jedną książkę i piszesz następną. Książka Jude ukaże się pod

koniec tego lata - wyjaśniła Brenna. - To będzie piękny prezent i postaram się, żebyś jej nie

przeoczył, kiedy się udasz na zakupy.

- Brenna! - zmitygowała ją Jude.

- Na pewno jej nie przeoczę. I wiem, że te śpiewane liryczne wiersze Shawna to stara

irlandzka tradycja.

- Ucieszyłby się, że to doceniasz. - Rozpromieniona Brenna wzięła tacę. - Zajmę się

tym, Jude, natrę też trochę uszu Sinead w twoim imieniu. No, nie krępuj się i zaczynaj. Ja już

się tego dosyć nasłuchałam.

- Ma tyle energii, że starczyłoby jej dla dwudziestu osób. - Zmęczona Jude sięgnęła po

filiżankę herbaty.

- Cieszę się, że na nią trafiłem i zatrudniłem przy realizacji tego projektu. A raczej, że

to ona na mnie trafiła.

- Powiedziałabym, że zasługa leży po obu stronach, jako że obydwoje jesteście

operatywni. - Zawahała się. - Chyba nie uraziłam pana.

- Ależ skądże! Kopie? Widzę to po pani oczach - dodał. - Niedawno moja siostra

urodziła trzecie dziecko.

- Trzecie? Czasem zastanawiam się, czy poradzę sobie z tym jednym. Jest bardzo

ruchliwe. Będzie jednak musiało jeszcze poczekać około dwóch miesięcy. - Pogłaskała ręką

brzuch. - Być może nie wie pan, że jeszcze rok temu mieszkałam w Chicago.

Oczywiście, że wiedział, miał przecież szczegółowe sprawozdania.

- Zaplanowałam spędzić tutaj pół roku i pomieszkać w domku, w którym po śmierci

rodziców mieszkała moja babcia. Odziedziczyła go po swojej kuzynce Maude, która umarła

na krótko przed moim przyjazdem.

- To właśnie z nią był zaręczony mój stryjeczny dziadek.

- Tak. W dniu, w którym przyjechałam, potwornie lało. Czułam się całkiem

zagubiona. Wszystko mnie denerwowało.

- Przyjechała pani sama do obcego kraju? - Trevor pokręcił głową - To wymaga sporej

odwagi.

- Tak też powiedział Aidan. Dopiero tutaj dotarło do mnie, jak niewiele o sobie wiem.

Kiedy podjechałam do małego, krytego strzechą domku, w oknie na piętrze zobaczyłam tę

kobietę. Miała śliczną, smutną twarz, a Jasnoblond włosy okrywały jej ramiona. Popatrzyła na

mnie, nasze oczy spotkały się. Wtedy pojawiła się Brenna. Kobietą, którą ujrzałam w oknie,

była Lady Gwen.

- Duch?

- No właśnie. Czy to nie brzmi bezsensownie? A przecież mogę panu dokładnie

opowiedzieć, jak wyglądała.

Naszkicowałam jej portret. I nic wówczas nie wiedziałam o krążącej na jej temat

legendzie.

- Chętnie bym posłuchał.

- Więc ją panu opowiem. - Ponieważ wróciła Brenna, Jude zrobiła krótką przerwę.

Płynny, naturalny rytm opowieści wciągał Trevora. Opowiedziała mu historię młodej

dziewczyny, która mieszkała niegdyś w domku na zaczarowanym wzgórzu. Matka zmarła

przy jej urodzeniu. Dziewczynka, gdy podrosła, opiekowała się ojcem, dbała o domek i o

kwiaty wokół niego.

Pod zielonym stokiem wzgórza wznosił się piękny zaczarowany pałac, w którym

mieszkał książę Carrick. On sam również był piękny, z falistą grzywą kruczoczarnych

włosów i płomiennymi błękitnymi oczami. I tak się złożyło, że te oczy spoczęły na pannie

Gwen, a ona spojrzała na niego.

I zakochali się w sobie bez pamięci - istota zaczarowana i śmiertelna - w nocy, kiedy

wszyscy spali, zabierał ją w podróż na swoim wielkim, skrzydlatym rumaku. Nigdy nie

rozmawiali o swojej miłości, ponieważ byli zbyt dumni, by wypowiedzieć te słowa. Pewnej

nocy, kiedy Carrick pomagał jej zsiąść z konia, dojrzał ich ojciec Gwen. Bojąc się o

przyszłość córki, przyrzekł jej rękę innemu i rozkazał, by go niezwłocznie poślubiła.

Carrick wzniósł się na swoim rumaku do słońca i zebrał do srebrnej torby jego

rozpalone promienie. A gdy Gwen wyszła z domku na ich ostatnie spotkanie przed ślubem,

otworzył torbę i rozrzucił u jej stóp diamenty, klejnoty słońca. Powiedział, żeby je wzięła.

Obiecał jej nieśmiertelność, życie w bogactwie i w chwale. Ale nawet wtedy nie wspomniał

ani słowem o miłości.

Więc mu odmówiła i odwróciła się od niego. A diamenty, które leżały na trawie,

zamieniły się w kwiaty.

Jeszcze dwukrotnie do niej powracał. Kiedy nosiła w łonie swoje pierwsze dziecko,

wysypał ze srebrnej torby perły, łzy księżyca, które dla niej zebrał. Powiedział, że są

wyrazem jego tęsknoty za nią. Ale tęsknota to nie miłość, a ona ślubowała wierność innemu.

Kiedy się odwróciła, perły zamieniły się w kwiaty.

Upłynęło wiele, wiele lat. W tym czasie Gwen wychowała swoje dzieci, pielęgnowała

męża podczas choroby i pochowała go jako stara już kobieta. W tym samym czasie Carrick

dumał i smucił się w zaczarowanym pałacu. W końcu po raz ostatni przemierzył na swoim

rumaku niebo.

Zanurzył się w morzu, by z jego czeluści wyrwać prezent dla niej. I rozsypał u jej stóp

lśniące szafiry, które iskrzyły się w trawie. Dowód trwałości uczuć do niej. A gdy w końcu

wyznał jej swoją miłość, mogła tylko ronić gorzkie łzy, ponieważ jej życie dobiegło końca.

Powiedziała mu, że jest już za późno, że nigdy nie pragnęła bogactw ani wspaniałych obietnic

i tylko marzyła, żeby ją kochał, kochał na tyle mocno, aby bez strachu mogła wejść do jego

świata. A kiedy się odwróciła, by po raz ostatni odejść od niego, kiedy z szafirów zakwitły w

trawie kwiaty, poczuł się tak zraniony i urażony, iż rzucił na nią zaklęcie. Odtąd nie zazna bez

niego spokoju, nie zobaczą się też już więcej, dopóki jacyś zakochani nie spotkają się

trzykrotnie i nie zaakceptują siebie, kładąc na szali swoje dusze, przedkładając miłość nad

wszystko inne.

Po powrocie do domku, w którym mieszkała i umarła Gwen, Trevor zdumiał się.

Trzysta lat. Długie oczekiwanie. Wysłuchał legendy, którą spokojnym, charakterystycznym

dla bajarzy głosem, opowiedziała Jude. Nie przerywał jej. Nie wspominał, że nie wiadomo

skąd zna legendę.

Nie powiedział, że on także mógłby opisać Gwen, włącznie z morską zielenią jej oczu

i owalem twarzy. Właśnie taka mu się przyśniła.

Zdał sobie sprawę, że omal nie poślubił Sylvii, ponieważ tak bardzo przypominała ten

wyśniony portret. Łagodna, prostolinijna kobieta. Wszystko mogło się między nimi dobrze

ułożyć, pomyślał wchodząc po schodach, żeby zmyć pod prysznicem całodniowy brud.

Jeszcze teraz bywał zły, że stało się inaczej. Właściwie pod koniec nic już się między nimi nie

układało.

Ona wyczuła to pierwsza i w delikatny sposób, zanim jeszcze zorientował się, iż coraz

częściej zerka w stronę drzwi, pozwoliła mu odejść. I to chyba niepokoiło go bardziej niż cała

reszta. Nie zdobył się na to, by elegancko zakończyć sprawę. I chociaż mu to wybaczyła,

musiało upłynąć sporo czasu, żeby on wybaczył sobie.

Już od progu sypialni poczuł zapach. Subtelny, kobiecy, jak płatki róży świeżo opadłe

na zroszoną trawę.

- Duch, który się perfumuje - mruknął pod nosem, dziwnie rozbawiony tym faktem. -

No cóż, pewnie jesteś skromna, więc teraz odwróć się. - Rozebrał się i wszedł do łazienki.

Pozostałą część dnia spędził samotnie, odwalając papierkową robotę, przeglądając

faksy na aparacie, który ze sobą przywiózł, wystukując odpowiedzi. Nalał piwa i stał z nim na

dworze w ostatnich zachodzących promieniach światła, wsłuchując się w pulsującą w uszach

ciszę, wpatrując się w gwiazdy.

Na razie nie zanosi się na deszcz. Fundament wznoszonej budowli zdąży porządnie

stwardnieć.

Kiedy się odwrócił, żeby wejść do środka, dostrzegł jakiś błysk. Białosrebrzystą

smugę na ciemniejącym niebie. Ale gdy spojrzał tam znowu i zmrużył oczy, żeby się lepiej

przyjrzeć, zobaczył tylko gwiazdy i wschodzącą kwadrę księżyca.

Doszedł do wniosku, że to spadająca gwiazda, a nie żaden fruwający koń z

zaczarowanym księciem.

Kiedy jednak zamknął na noc drzwi domku, wydało mu się, że słyszy w ciszy urocze

dźwięki piszczałek i fletów.

2

Darcy Gallagher wymarzyła sobie Paryż. Było cudowne wiosenne popołudnie, a ona

włóczyła się po nabrzeżu Dzielnicy Łacińskiej, napawała się zapachami kwiatów, mając nad

głową bezchmurne, niebieskie niebo. Czuła w rękach ciężar toreb z rzeczami, które sobie

kupiła.

Przez ten krótki, tygodniowy urlop używała w Paryżu, ile dusza zapragnie. Mogła

posiedzieć bezczynnie godzinę czy dwie w kawiarni na chodniku, sączyć cudowne wino i

obserwować świat, którego centrum właśnie tutaj się znajdowało.

Szykowne, długonogie kobiety i wodzący za nimi wzrokiem ciemnoocy mężczyźni.

Starsza pani na czerwonym rowerze ze sterczącymi pionowo z koszyka bagietkami, a także

schludne, maszerujące w równych rzędach dzieci w przedszkolnych mundurkach.

Wszystko to należało teraz do niej, podobnie jak ten szalony, nieustanny zgiełk

uliczny, jak ten narożny stragan, z którego aż wylewały się kwiaty. Nie potrzebowała

wjeżdżać na szczyt wieży Eiffla, by mieć Paryż u swoich stóp.

Siedząc tak, pijąc wino i jedząc doskonały ser, wsłuchiwała się w odgłosy miasta.

Wokół rozbrzmiewała muzyka, gruchały gołębie, z szumem skrzydeł zrywające się do lotu, a

wszystkiemu towarzyszył nieprzerwany ryk klaksonów, stukanie wysokich, cienkich obcasów

o chodnik, śmiech zakochanych.

Była rozanielona i szczęśliwa. Spojrzała na niebo. Ze wschodu nadciągały ciemne,

gęste chmury. Zniknęło olśniewające słońce i zapadł nienaturalny półmrok. Kiedy daleki

pomruk przeszedł w głośne grzmienie, poderwała się na nogi, mimo że ludzie nadal siedzieli,

gawędzili, przechadzali się, jak gdyby nie usłyszeli ani nie zobaczyli niczego niezwykłego.

Chwyciła torby i zaczęła uciekać, szukając bezpiecznego miejsca, jakiegoś

schronienia. I wtedy grom z nieba, skrzący się na niebiesko, wbił się w ziemię tuż obok jej

stóp.

Natychmiast się obudziła. Dyszała ciężko, krew dudniła jej w uszach.

Była u siebie, nad pubem. Poczuła ulgę na widok znajomych ścian. A kiedy usiadła i

zobaczyła ubrania i świecidełka, które nawiozła z Paryża, poczuła się jeszcze lepiej.

No cóż, wróciła do rzeczywistości, ale przynajmniej przywiozła do domu jakieś trofea.

To był cudowny tydzień, najlepszy urodzinowy prezent, jaki mogła sobie ofiarować.

To prawda, że za bardzo poszalała, uszczuplając poważnie swoje oszczędności, ale chyba

warto uczcić w ten sposób pierwsze ćwierćwiecze swojego życia.

Odrobi to, co wydała. Teraz, kiedy już zasmakowała w podróżach, zamierzała

regularnie doświadczać tej przyjemności. W przyszłym roku pojedzie do Rzymu i Florencji.

A może do Nowego Jorku. Tak czy owak, będzie to jakieś cudowne miejsce. Już od dzisiaj

zacznie zbierać na fundusz wakacyjny Darcy Gallagher.

Rozpaczliwie pragnęła wyrwać się stąd. Zobaczyć coś, cokolwiek, byle nie miało to

związku z powszedniością jej codziennego życia. Zawsze czuła wewnętrzny niepokój i nawet

było jej z tym dobrze. Ale ostatnio chciała z byle powodu rzucać się z pazurami na ludzi,

których najbardziej kochała.

Dlatego też musiała stąd wyjechać na jakiś czas.

Teraz szczerze cieszyła się z powrotu do domu i nie mogła się już doczekać, kiedy

zobaczy rodzinę, przyjaciół. Nie mogła się doczekać, żeby opowiedzieć im o wszystkim, co

robiła i widziała podczas tych siedmiu wspaniałych dni, które sobie zafundowała.

Najlepiej więc, jeśli wstanie i zrobi trochę porządku. Było późno, kiedy przyjechała,

zdążyła tylko pootwierać torby i z zachwytem jeszcze raz spojrzeć na nowe rzeczy. Musi je

teraz starannie poskładać i odłożyć na bok prezenty, które kupiła. Nie należała do kobiet,

które potrafią żyć w bałaganie.

Stęskniła się za rodziną. Brakowało jej tych ludzi, gdy w zawrotnym tempie biegała

po Paryżu. Powinna była to przewidzieć.

Natomiast ani trochę nie rwała się do pracy - do dźwigania tac czy podawania piwa.

Wolała, żeby to ją obsługiwano. Niemniej jednak nie mogła się doczekać, kiedy zejdzie na

dół i przekona się, jak pub radził sobie bez niej. Nawet jeżeli resztę dnia będzie musiała

spędzić na nogach.

Przeciągnęła się, uniosła ramiona, pokręciła głową, koncentrując się na przyjemności,

jaką ten ruch sprawia jej ciału.

Dopiero gdy wygrzebała się z łóżka, zorientowała się, że ten łoskot na dworze to nie

grzmoty.

Przypomniała sobie, że jest tam teraz plac budowy. Czyżby ten harmider miał jej

odtąd towarzyszyć każdego ranka? Odnalazła szlafrok i podeszła do okna, żeby obejrzeć

zmiany, jakie zaszły podczas jej nieobecności.

Ujrzała góry tłucznia, jakieś wykopy, wielką betonową platformę wyrastającą z dziury

w ziemi. Z narożnych słupów wystawały grube metalowe pręty, zaś obracająca się

nieustannie ogromna, brzydka maszyna niemiłosiernie hałasowała.

Pracujący tam ludzie, w roboczych ubraniach i upaćkanych buciorach, uwijali się jak

w ukropie.

Wypatrzyła Brennę. Miała na głowie przekrzywioną czapkę, a na nogach ubłocone

długie buty. Patrząc na swoją odwieczną przyjaciółkę, a obecnie bratową, poczuła zalewające

ją gorące uczucie autentycznej radości.

Było jej wstyd, ponieważ miała świadomość, iż jednym z powodów, dla których tak

bardzo pragnęła stąd się wyrwać, był ślub Brenny i Shawna, podobnie jak oczekiwane przez

brata Aidana i jego żonę Jude narodziny dziecka, które nastąpią w końcu lata. Cieszyła się z

ich szczęścia, widząc, jak bardzo do siebie pasują, ale zarazem czuła się coraz bardziej

samotna.

Miała ochotę zapytać ich: a co będzie ze mną? Wiedziała, że to egoistyczna postawa,

ale nic na to nie mogła poradzić.

Miała nadzieję, że teraz będzie lepiej. Obserwowała przyjaciółkę, jak podchodzi

energicznym krokiem do jednego z robotników i pomaga mu przy dźwiganiu cementowych

bloków. Jest w swoim żywiole. Darcy chciała już otworzyć okno, wychylić się i krzyknąć do

Brenny na powitanie, ale pomyślała, że widok kobiety w szlafroku mógłby wybić z rytmu

pracujących ludzi.

Ponieważ jednak pomysł wywołania drobnego zamieszania wydał jej się dość

interesujący, postanowiła wprowadzić go w czyn. Ledwie uchyliła okno, kiedy dostrzegła

przyglądającego się jej mężczyznę.

Zauważyła, że jest wysoki. Zawsze miała szczególną słabość do wysokich mężczyzn.

Był bez czapki, a wiatr rozwiewał jego włosy. Miał na sobie robocze ubranie, które leżało na

nim lepiej niż na innych. Niewątpliwie zawdzięczał to swojej szczupłej sylwetce. Poza tym

wyglądał na bardzo pewnego siebie, gdy tak przyglądał się jej nie spuszczając wzroku.

Darcy pomyślała, że może to być całkiem interesująca rozrywka. Przystojny, z

zuchwałym spojrzeniem. Jeżeli potrafi prowadzić przyzwoitą konwersację, chętnie poświęci

mu trochę czasu. Pod warunkiem, że nie jest żonaty.

Co tam, żonaty czy nie - nikomu nie stanie się krzywda, jeśli sobie trochę poflirtują.

Nie zamierzała posuwać się dalej z mężczyzną, który, wedle wszelkiego

prawdopodobieństwa, żyje od jednej dniówki do drugiej.

Więc uśmiechnęła się do niego. Po czym, dotknąwszy palcem warg, przesłała mu

pocałunek. Gdy dostrzegła jego pełen podziwu uśmiech, zniknęła z pola widzenia.

Lubiła utrzymywać mężczyzn w stanie niepewności.

* * *

Co za kobieta! - pomyślał Trevor. Nie zdziwiłby się, gdyby to była Darcy Gallagher,

której udało się rozruszać kogoś tak oschłego z natury jak Finkle.

Tak, jest bombowa i zamierzał przekonać się o tym z bliska. Był pod wrażeniem tej

świeżo przebudzonej piękności, o ciemnych, zmierzwionych włosach, jasnej cerze i

delikatnych rysach. Ani cienia fałszywej skromności. Przyjęła jego wyzwanie, zmierzyła się z

nim wzrokiem. A beztrosko dmuchnięty pocałunek to dodatkowy punkt na jej korzyść.

Pomyślał, że Darcy Gallagher mogłaby być całkiem interesującym dodatkiem na czas

jego pobytu w Ardmore.

Uniósł cementowy bloczek i poniósł go tam, gdzie ruchem dyrygowała Brenna.

- Odpowiada ci taka mieszanka? - zapytał, wskazując ruchem głowy koryto ze świeżą

zaprawą murarską.

- Ma dobrą konsystencję. Naprawdę uwijamy się jak możemy z robotą, ale chyba jest

tego trochę za dużo, jak na tak niewielki zespół.

- Jeżeli uważasz, że nie pracujemy dość szybko, powiedz, co trzeba zmienić. Zdaje się,

że twoja przyjaciółka wróciła z wakacji.

- Darcy? - Zaintrygowana wygładziła kielnią zaprawę i podniosła głowę.

- Masa czarnych włosów, sprytny uśmieszek. Fantastyczna.

- To na pewno Darcy.

- Dostrzegłem ją w tym oknie. Jeżeli masz ochotę do niej zajrzeć, żeby się przywitać,

możesz sobie zrobić przerwę.

- Jasne, że zrobię. - Mówiąc to, nabrała kolejną porcję zaprawy. - Gdybym jednak

pokazała się jej w tym stanie, zatrzasnęłaby przede mną drzwi. Darcy bardzo dba o swoje

mieszkanie i nie byłaby zachwycona, gdybym jej naniosła tyle brudu. Zobaczymy się w

południe.

Szybko i zręcznie położyła zaprawę, jak doświadczony murarz, i wzięła kolejny

bloczek.

- Muszę cię ostrzec, Trevorze, że twoi ludzie natychmiast stracą dla niej głowę. Nikt

nie może przejść obojętnie obok Darcy.

- To już ich sprawa, bylebyśmy się trzymali harmonogramu.

- O harmonogram możesz być spokojny, natomiast Darcy przysporzy im szczęśliwych

marzeń i snów. A skoro jesteśmy przy harmonogramie, sądzę, że do końca tygodnia

moglibyśmy w tej części zamontować instalacje hydrauliczne. Tylko że jeszcze dotąd nie

przyjechały zamówione rury. Chcesz, żebym się czegoś dowiedziała na ten temat?

- Nie, sam się tym zaraz zajmę.

- Liczę na ciebie i mam nadzieję, że im nieźle popędzisz kota. Możesz skorzystać z

telefonu w kuchni pubu. Otworzyłam ją, kiedy przyjechałam rano. Mam w notesie ich numer.

- Ja też go mam. Jeszcze dzisiaj dostaniesz te rury.

- Nie wątpię - mruknęła Brenna, kiedy wielkimi krokami pomaszerował w stronę

kuchennych drzwi.

Kuchnia była nieskazitelnie czysta. Trevor zwracał na to szczególną uwagę, gdy w grę

wchodził jego własny interes. Miał nadzieję, że Gallagherowie nie posądzą go o to, że

oczekuję jakiegoś udziału w pubie, ale patrząc na to z własnego punktu widzenia, ich interes

miał obecnie wiele wspólnego z jego własnym.

Wygrzebał z kieszeni notes. W Nowym Jorku wszystko załatwiłaby jego asystentka.

Dopiero gdyby okazało się to konieczne, przekazałaby sprawę w ręce Trevora.

Zanim go połączono z właściwym numerem, Trevor zdążył wypatrzeć blachę z

ciasteczkami. Będąc tu od paru dni, przekonał się, jak smakowite są wszystkie wypieki

Gallagherów.

Zjadł ciastko z płatków owsianych na miodzie, duże jak pięść, a potem, nie podnosząc

głosu, zmieszał z błotem głównego dostawcę. Na wypadek ewentualnych kolejnych zażaleń

zanotował jego nazwisko, otrzymał też solenne zapewnienie, że rury dotrą na miejsce jeszcze

przed południem.

Usatysfakcjonowany zakończył rozmowę i właśnie zastanawiał się, czy nie wziąć

drugiego ciastka, kiedy usłyszał na schodach kroki. Oparty o kontuar czekał na pierwsze

spotkanie z Darcy Gallagher.

Była bajeczna, podobnie jak ciasteczka Shawna.

Zatrzymała się na progu schodów, uniosła jedną cienką brew. Miała, tak jak jej bracia,

niebieskie oczy - idealny kolor przy nieskazitelnie jasnej cerze. Niezwiązane włosy w

czarowny sposób spadały jej do ramion.

Ubrana szykownie, a zarazem prosto, pasowała bardziej do Madison Avenue niż do

Ardmore.

- Dzień dobry. Zrobiłeś sobie przerwę na herbatę?

- Na telefon. - Przyglądał się jej, pogryzając ciastko. Jej głos, z irlandzkim akcentem,

był tak cholernie seksowny jak cała postać.

- Ja bez herbaty nie umiałabym zacząć dnia. Muszę się rozkręcić. - Podchodząc do

pieca, obrzuciła go spojrzeniem. - Chcesz popić to ciastko? A może wracasz do pracy?

- Mogę tu jeszcze chwilę zabawić.

- No to masz szczęście, że twój chlebodawca nie jest drobiazgowy. Słyszałam, że ten

Magee trzyma ster żelazną ręką.

- To prawda.

Darcy nastawiła czajnik. Ten mężczyzna zyskiwał przy bliższych oględzinach.

Spodobały jej się ostre rysy jego twarzy, niewielka blizna na brodzie. Była już cholernie

znudzona ugrzecznionymi facetami. Zauważyła, że nie ma obrączki, ale przecież to o niczym

jeszcze nie świadczy.

- Przeleciałeś przez ocean, żeby pracować przy budowie teatru?

- Zgadza się.

- Daleko od domu. Mam nadzieję, że uda ci się sprowadzić tutaj rodzinę.

- Jeśli masz na myśli żonę, to nie jestem żonaty. - Przełamał ciastko i dał jej połowę.

- Dzięki temu możesz być tam, gdzie chcesz? A czym się konkretnie zajmujesz?

- Wszystkim, czym się da.

No tak, pomyślała, jedząc ciastko. Dość niebezpieczny typ.

- Lubisz zmieniać miejsce pobytu?

- Na razie zamierzam zwiedzić okolicę. - Odczekał, gdy podnosiła dymiący czajnik i

nalewała do dzbanka wrzątek. - Nie zjadłabyś ze mną kolacji?

Posłała mu przeciągłe spojrzenie i lekko się uśmiechnęła.

- Chętnie zjem coś dobrego w interesującym towarzystwie. Ale dopiero wróciłam z

wakacji i nieprędko będę miała wolny wieczór. Mój brat Aidan twardo przestrzega

regulaminu.

- To może śniadanie? Odstawiła na miejsce czajnik.

- Czemu nie? Za kilka dni, kiedy już się zorganizuję.

- Dobrze.

Była lekko zdziwiona, a także trochę rozczarowana, że więcej już nie nalegał.

Przywykła do mężczyzn błagających ją choć o odrobinę uwagi. Odwróciła się, wyjęła dla

niego kubek.

- Z której części Ameryki pochodzisz?

- Z Nowego Jorku.

- Z samego Nowego Jorku! - Oczy jej się iskrzyły, kiedy się odwróciła. - Chyba jest

tam cudownie?

- W pewnym sensie.

- To musi być najbardziej ekscytujące miasto na świecie. - Wyobrażała je sobie już

wcześniej i to niezliczoną ilość razy. - Paryż jest jak piękna kobieta - figlarny, zmysłowy. A

Nowy Jork jak mężczyzna - wymagający i bezwzględny, tak naładowany energią, że trudno

dotrzymać mu kroku.

Rozbawiony tymi spostrzeżeniami, odstawił kubek.

- Być może, ale gdy mieszka się tam przez całe życie, nie rzuca się to aż tak w oczy.

Nie sądzę, żebyś uważała Ardmore za cudowne miejsce. - Dostrzegł, jak zdumiona unosi

brwi. - A przecież to najdoskonalszy zakątek na kuli ziemskiej, gdzie wszystko jest w zasięgu

ręki, o każdej porze.

- Ciekawe, jak ludzie różnie widzą to, co jest ich chlebem powszednim. - Podała mu

herbatę. - Mam podejrzenie, że człowiek, który tak potrafi filozofować przy herbacie i

ciastku, marnuje swój talent, dźwigając cegły.

- Wezmę to pod uwagę. Dziękuję za herbatę. - Ruszył w stronę drzwi, przechodząc

obok niej na tyle blisko, by poczuć jej ekscytujący zapach. - Odniosę kubek.

- Koniecznie musisz to zrobić. Jeśli chodzi o kuchnię, Shawn potrafi się doliczyć

każdej łyżeczki.

- Podejdź tak jeszcze kiedyś do okna - powiedział otwierając drzwi. - Chętnie na

ciebie popatrzę.

Kiedy wyszedł, uśmiechnęła się do siebie.

- Ja też z przyjemnością na ciebie popatrzą, panie Nowy Jorku.

Zastanawiając się, co mu odpowiedzieć, kiedy ją zaprosi ponownie, chwyciła dzbanek

z herbatą, chcąc go zanieść na górę. I właśnie wówczas otworzyły się na oścież drzwi kuchni.

- Wróciłaś!

Brenna jednym susem znalazła się w środku. Posypały się drobne płatki suchego

cementu.

- Trzymaj się z daleka. - Darcy zasłoniła się dzbankiem niczym tarczą. - Brenna, jesteś

cała brudna od tych cegieł.

- Od cementowych bloczków, jeśli chodzi o ścisłość. Nie obawiaj się, nie zamierzam

cię ściskać.

- Jeszcze by tego brakowało.

- Ale stęskniłam się za tobą.

- Za bardzo jesteś przejęta swoją nową rolą, żebyś się mogła za mną stęsknić.

- Stać mnie na jedno i na drugie. Odżałujesz jedną filiżankę? Mam tylko dziesięć

minut.

- No dobrze, tylko weź jakąś starą gazetę i połóż na krześle, zanim na nim usiądziesz.

Też się za tobą stęskniłam - przyznała Darcy, sięgając po dwa kubki.

- Wiedziałam, że zatęsknisz. Nadal uważam, że taki samodzielny wyjazd do Paryża

był ryzykowny. No i co, spodobało ci się? - zapytała Brenna, posłusznie rozkładając gazetę. -

Czy było tak, jak sobie wymarzyłaś?

- Jeszcze jak! Wszystko - dźwięki i zapachy, budowle, sklepy i kawiarnie. Mogłabym

spędzić miesiąc na samym oglądaniu. Żeby jeszcze nauczyli się parzyć porządną herbatę...

Ale rekompensowałam to sobie winem. Wszyscy są tak szykownie ubrani, jeśli nawet nie

przykładają do tego wagi. Kupiłam sobie parę cudownych ciuchów. Sprzedawczynie

zachowują się tak, jakby wyświadczały niesłychaną łaskę, biorąc od klientów pieniądze.

- Cieszę się, że miałaś udane wakacje. Wyglądasz na wypoczętą.

- Wypoczętą? Przez tydzień prawie nie spałam. Ale jestem... naładowana energią -

doszła do wniosku Darcy. - Miałam zamiar poleżeć dziś dłużej, ale ten hałas na zewnątrz

postawiłby na nogi nawet nieboszczyka.

- Będziesz musiała do tego przywyknąć. Nawet nie wiesz, jak bardzo posunęliśmy się

naprzód.

- Z mojego okna wygląda to wszystko jak pocięta rowami sterta gruzu.

- Chcemy do końca tygodnia zakończyć prace przy fundamentach i instalacji

sanitarnej. To dobra ekipa, zarówno ci z Nowego Jorku, którzy mają dużą wprawę, jak i

ludzie stąd, których zwerbowaliśmy z tatusiem. Magee nie toleruje nierobów. I zna się na

budownictwie jak mało kto, trzeba więc być ogromnie uważnym.

- A to oznacza, że jesteś w swoim żywiole.

- Żebyś wiedziała! I chyba powinnam już tam wrócić.

- Zaczekaj. Mam dla ciebie prezent.

- Liczyłam na to.

- Pójdę tylko na górą i ci przyniosę. Nie chcę, żebyś pobrudziła mi podłogę.

- Z tym też się liczyłam - mruknęła Brenna, kiedy Darcy wbiegała na schody.

- Jest niezapakowany - zawołała z góry Darcy. - Żeby łatwiej zmieścił się w torbie.

Jude miała rację, namawiając mnie na wzięcie dodatkowej walizki. Ale twój prezent nie zajął

wiele miejsca.

Zeszła na dół z małą torebką na zakupy.

- Wybrałam to specjalnie dla ciebie. - Wyjęła malutki pakunek owinięty w bibułkę,

ostrożnie go rozwinęła.

Brenna otworzyła szeroko oczy.

- Shawn będzie tym zachwycony - stwierdziła kategorycznie Darcy.

Krótka, niemal przezroczysta nocna koszulka na wąskich ramiączkach mieniła się

zielenią.

- Byłby kompletnym jełopem, gdyby się nie zachwycił - stwierdziła Brenna, kiedy

odzyskała głos. - Już się w tym widzę. - Figlarny błysk rozjaśnił jej oczy. - Zdaje się, że i ja

będę tym zachwycona. To naprawdę jest piękne, Darcy.

- Oddam ci to, kiedy się umyjesz i będziesz już szła do domu.

- Dzięki. - Brenna pocałowała Darcy w policzek, uważając, żeby jej nie pobrudzić. -

Nie obiecuję, że nosząc to, będę myślała wyłącznie o tobie, nie sądzę zresztą, żeby ci na tym

zależało.

- Na pewno nie.

- Tylko nie pokazuj tego Shawnowi - dodała Brenna i ruszyła energicznie do wyjścia.

- Zamierzam mu sprawić prawdziwą niespodziankę.

* * *

Powrót do codziennej rutyny okazał się aż nazbyt łatwy. Wprawdzie Shawn odmówił

sobie przyjemności kłócenia się z nią, ponieważ przywiozła mu z Paryża francuską książkę

kucharską, ale wszystko inne działo się tak, jakby nigdy stąd nie wyjeżdżała.

Nie była pewna, czy cieszyć się z tego, czy martwić.

W porze lunchu miała dużo roboty. Do stałych bywalców doszli turyści, przybywający

całymi grupami na urlop, a także zatrudnieni na budowie ludzie.

O wpół do dwunastej nie było już ani jednego wolnego stonka. Dobrze, że Aidan

zatrudnił do pomocy Sinead. Gdyby jeszcze ta mała nie była tak strasznie powolna.

- Panienko! Nie możemy się doczekać, żeby złożyć zamówienie.

Darcy poznała po głosie, że to Anglicy z lepszych sfer. Przybrała najuprzejmiejszy z

uśmiechów. To był rewir Sinead ale dziewczyna zapadła się gdzieś jak kamień w wodę.

- Już przyjmuję. Czym możemy służyć?

- Weźmiemy to, co poleca szef kuchni, a także po szklaneczce smithwicka.

- Zaraz podam drinki. - Zaczęła się przeciskać w stronę baru, przyjmując po drodze

kolejne trzy zamówienia. Dała nura pod ladę, krzyknęła do Aidana, zamawiając napoje, i

poszła do kuchni.

Trevor, który właśnie przysiadł się do swoich ludzi na końcu sali, stwierdził, że to

idealny punkt do obserwowania piekielnie atrakcyjnej Darcy Gallagher przy pracy.

Po wyjściu z kuchni Darcy miała złe błyski w oczach. Nie pozbyła się ich nawet

wówczas, gdy w najbardziej czarujący sposób gawędziła z klientami. Podawała napoje i

jedzenie, życząc klientom dobrego apetytu. Trevor widział, jak jej bystre, niebieskie oczy

zapłonęły gniewem, gdy pojawiła się Sinead.

No, kochana, pomyślał Trevor, już po tobie.

Dokładnie tak samo i on potraktowałby leniwego pracownika.

Podziwiał Darcy, że potrafiła opanować gniew i spojrzawszy tylko piorunującym

wzrokiem na nową kelnerkę, kazała jej wracać do zajęć. Pora lunchu nie była odpowiednią

chwilą na besztanie. Wyobrażał już sobie, jak Darcy natrze uszu Sinead po skończonej

zmianie.

- A na co szanowni panowie mieliby dzisiaj ochotę? - Darcy wyjęła notes, po czym

zwróciła swoje wspaniałe oczy ku Trevorowi. - Wyglądasz na głodnego.

- Chętnie wezmę danie szefa kuchni - odparł Trevor.

- Popieram twój wybór. Z piwem?

- Z herbatą. Mrożoną.

- Oto jankeska metoda marnotrawienia najdoskonalszej herbaty. Już my się postaramy,

żebyś się ucywilizował. A co dla panów?

- Przepadam za waszą rybą i chipsami.

Darcy uśmiechnęła się do kościstego mężczyzny o miłej, swojskiej twarzy.

- Mój brat bardzo się z tego ucieszy. A skąd pan pochodzi, jeśli wolno zapytać? Ma

pan taki ładny akcent.

- Z Georgii, proszę pani. Jestem Donny Brime z Macon w Georgii. Ale nie słyszałem

nigdy, by ktoś mówił ładniej od pani. Ja również poproszę o mrożoną herbatę, tak jak mój

szef.

- A ja sądziłam, że płynie w panu irlandzka krew. A dla pana?

- Wezmę sztufadę, frytki, to znaczy chipsy po waszemu, i... - Tęgi mężczyzna z

ciemną szczeciną na brodzie zerknął niepewnie na Trevora. - Niech będzie mrożona herbata,

jak dla wszystkich.

- Zaraz podam napoje.

- Ale piękna sztuka, nigdy takiej nie widziałem - westchnął Donny po odejściu Darcy.

- Człowiek od razu czuje się mężczyzną prawda, Lou?

Lou podrapał się po brodzie.

- Mam piętnastoletnią córkę i gdybym przyłapał jakiegoś faceta na przyglądaniu się jej

w taki sposób, w jaki sam spoglądałem na tę kelnerkę, zabiłbym go.

- Czy twoja żona i córka nadal zamierzają tutaj przyjechać? - Zapytał go Trevor.

- Jak tylko Josie skończy szkołę. Czyli gdzieś za dwa tygodnie.

Trevor oparł się wygodnie, podczas gdy jego towarzysze wdali się w rozmowę o

rodzinach. Na niego nikt nie czekał, nie wypatrywał dnia, kiedy wsiądzie w samolot i znajdzie

się wśród swoich. Lepiej jest żyć samemu, niż popełnić błąd, którego jakiś czas temu cudem

uniknął.

Samotne życie zapewnia swobodę, poruszania się, tak niezbędną w jego pracy.

Dlatego też, choć matka nalegała, żeby się ustatkował i dał jej wnuki, nie miał wątpliwości, że

w pojedynkę żyje się znacznie produktywniej.

Zerknął na sąsiedni stolik, przy którym siedziała młoda rodzina. Kobieta, jak mogła,

starała się zabawić swoją pociechę, gdy tymczasem ojciec nerwowo wycierał słodki napój,

którym wydzierający się smarkacz zachlapał wszystko dookoła.

Darcy przyniosła herbatę. Udawała, że nie słyszy wrzasków dziecka.

- Zaraz otrzymacie wasze dania, a gdybyście chcieli więcej herbaty, dajcie mi znać. -

Wciąż uśmiechnięta, odwróciła się do sąsiedniego stolika, wręczając młodemu ojcu całą masę

papierowych serwetek, machając jednocześnie ręką na jego przeprosiny.

- Och, nic się nie stało, prawda, chłopcze? - Przykucnęła koło dziecka. - Wytrzemy to,

dobrze? Tylko że takie rzeczy odstraszają dobre wróżki. Gdyby się nie bały, że je znowu

utopisz w swoich łzach, przyszłyby z powrotem.

- Gdzie one są? - zapytał rozkapryszony malec.

- Teraz się pochowały, ale mogłyby wrócić, gdyby wiedziały, że nie zrobisz im nic

złego. Niewykluczone, że kiedy zaśniesz, zatańczą przy twoim łóżeczku. Założę się, że twoja

siostrzyczka już je ogląda. - Darcy skinęła głową w stronę śpiącego niemowlaka. - I dlatego

się uśmiecha.

Chłopczyk zaczął pociągać noskiem, spoglądając z zainteresowaniem na śpiącą

siostrę.

3

- Nie uważasz, Sinead, że powinnyśmy wrócić do spraw, o których rozmawiałyśmy,

gdy przyjmowałam cię do pracy?

W przerwie, pod nieobecność braci, Darcy posadziła naprzeciwko siebie nową

kelnerkę. To prawda, że pubem zarządza Aidan, a Shawn króluje w kuchni, ale rozumie się

samo przez się, że w sprawach obsługi głos należy do Darcy.

Sinead poprawiła się na stołku i ściągnęła brwi z wyrazem skupienia na twarzy.

- Mówiłaś, że mam być miła, gdy przyjmuję zamówienia.

- No właśnie - Darcy łyknęła oranżady i czekała, podczas gdy Sinead rozglądała się

nerwowo po pubie, jakby go widziała pierwszy raz w życiu. - A co jeszcze zapamiętałaś?

- Aaa...

Chryste Panie, pomyślała Darcy, czy to dziewczynisko wszystko musi robić jak żółw?

- No cóż... - Sinead przygryzła wargę i zaczęła rysować palcem jakieś wzory na stole.

- Miałam jeszcze uważać, żeby nie mylić dań i napojów i podawać je z uśmiechem klientom.

- A czy pamiętasz, Sinead, jak mówiłam, że należy szybko realizować zamówienia?

- Tak, pamiętam - Sinead wbiła wzrok we własną szklankę. - To wszystko jest takie

trudne, Darcy, każdy wciąż czegoś chce.

- Być może, ale ludziom, którzy tu przychodzą, należy podać to, czego żądają. Nie

zrobisz tego, kryjąc się w toalecie przez połowę zmiany.

- Jude powiedziała, że z czasem się nauczę. - Kiedy Sinead podniosła wreszcie oczy,

były pełne łez.

- Ze mną ten numer nie przejdzie. - Darcy pochyliła się do przodu. - Łzy działają tylko

na mężczyzn. A więc słuchaj uważnie. Zgłosiłaś się do mnie z prośbą o pracę i obiecałaś, że

będziesz solidnie pracować. No i co? Minęły zaledwie trzy tygodnie, a ty już nawalasz. Więc

pytam cię wprost i czekam na szczerą odpowiedź. Zależy ci na tej pracy?

Sinead otarła oczy. Rozmazała mascarę, którą kupiła za pierwsze zarobione pieniądze.

Dla kogoś taki widok mógłby być rozbrajający, ale Darcy pomyślała tylko, że dziewczyna

powinna nauczyć się płakać z większym wdziękiem.

- Tak. Zależy mi na pracy.

- Skoro więc doszłaś do takiego wniosku, chcę cię tu widzieć z powrotem na

wieczornej zmianie.

W miejsce łez pojawiło się święte oburzenie.

- Przecież mam wolny wieczór.

- Nie możesz mieć wszystkiego. Przyjdziesz tu, jeżeli zależy ci na pracy. Chcę, żebyś

się żywo ruszała od stolika do stolika, od stolika do kuchni i z powrotem. Jeśli coś ci się

pomyli albo czegoś nie spamiętasz, przyjdź do mnie, a pomogę ci z tego wybrnąć. Ale...

Przerwała, czekając, aż Sinead podniesie znowu oczy.

- Nie będę tolerowała obijania się. Jeśli musisz iść na siusiu, w porządku, ale ilekroć

zauważę, że znikasz na zapleczu i nie wychodzisz stamtąd przez pięć minut, potrącę ci funta.

- Ja... mam problem z nerkami.

Darcy roześmiałaby się, gdyby to nie było aż tak żałosne.

- Nie wciskaj mi kitu, obie dobrze wiemy, że to nieprawda. Gdybyś miała jakieś

problemy z kanalizacją, dotarłoby to do moich uszu.

Przyciśnięta do ściany Sinead przeszła od przepraszania do dąsów.

- Ale żeby aż funta, Darcy!

- Tak, funta, więc się lepiej zastanów, zanim stracisz pieniądze. - Na dobre imię pubu

zapracowały pokolenia. Nie możesz obniżać naszego standardu. Jeśli nie chcesz lub nie

możesz pracować, wylatujesz. To twoja druga szansa, Sinead. Trzeciej już nie będzie.

- Aidan nie jest dla mnie taki surowy.

- Ale teraz masz ze mną do czynienia, nie z Aidanem, prawda? Daję ci dwie godziny

na odpoczynek. Nie spóźnij się, bo uznam to za rezygnację z pracy.

- Będę za dwie godziny. - Wyraźnie niezadowolona Sinead podniosła się z miejsca. -

Potrafię sobie poradzić z tą pracą. To żadna sztuka dźwigać tace. Do tego nie potrzeba głowy.

Darcy uśmiechnęła się do niej promiennie.

- Widzę, że wreszcie do ciebie dotarło.

- Kiedy zaoszczędzę dość pieniędzy, żeby wyjść za Billy'ego, odejdę stąd.

To bardzo ambitne. Ale na razie mamy dzień dzisiejszy. Idź już więc, zanim powiesz

coś, czego będziesz później żałować.

Darcy pozostała na miejscu i nie zdziwiła się, gdy Sinead na odchodnym trzasnęła

drzwiami.

- Gdyby choć połowę energii zużywała na pracę, zaoszczędziłybyśmy sobie tej miłej

pogawędki - powiedziała głośno.

Wzruszyła ramionami i wstała, żeby odnieść szklanki. W tym momencie od strony

kuchni wszedł Trevor. Nawet po całym dniu pracy nie stracił nic ze swego uroku.

- Mamy przerwę - oznajmiła Darcy.

- Drzwi kuchenne były otwarte.

- Jednak teraz nie mogę ci dać ani kufelka.

- Nie przyszedłem na piwo.

- Naprawdę? - Widziała po jego spojrzeniu, czego tu szuka, ale lubiła taką grę. - Więc

za czym się rozglądasz?

- Kiedy wstałem rano, jeszcze za niczym się nie rozglądałem. - Oparł się o bar. Oboje

wiedzą o co chodzi, pomyślał. Łatwiej jest tańczyć, kiedy partnerzy znają kroki. - A potem

zobaczyłem ciebie.

- Czy nie jesteś aby za gładki w języku, panie Nowy Jork?

- Trev. Skoro jesteś wolna i masz parę godzin, nie spędziłabyś ich ze mną?

- A skąd wiesz, że jestem wolna?

- Wszedłem, kiedy kończyłaś musztrować kelnerkę. Ona nie ma racji i ty o tym wiesz.

- Co masz na myśli?

- Ta praca wymaga głowy, a ty potrafisz zrobić z niej użytek.

Zaskoczył ją. Rzadko który mężczyzna zauważał, że choć jest atrakcyjną kobietą, ma

też swój rozum.

- A zatem pociąga cię mój rozum?

- Nie. - Tak się uśmiechnął, że aż poczuła miły dreszczyk na plecach. - Pociąga mnie

opakowanie, a twój rozum mnie interesuje.

- No cóż, lubię szczerych mężczyzn, niezależnie od okoliczności.

Pomyślała, że oczywiście poza przyjemnym flirtem nie nadaje się on do niczego

więcej. I ku swojemu zaskoczeniu poczuła autentyczny żal.

Ponieważ istotnie miała trochę wolnego czasu, powiedziała:

- Możemy pospacerować po plaży. Ale czy aby ty nie musisz być w pracy?

- Mam nienormowany czas pracy.

- Tobie to dobrze. - Podeszła do lady, podniosła barierkę. - Może i ja coś na tym

skorzystam.

Zbliżył się do niej tak, że stanęli twarzą w twarz.

- Tylko jedno pytanie.

- Postaram się udzielić na nie odpowiedzi.

- Jak to jest, że nie widzę tu nikogo, kogo musiałbym przedtem zabić? - Pochylił się,

musnął leciutko ustami jej wargi.

Opuściła barierkę.

- Jestem wybredna - odpowiedziała. Podeszła do drzwi, po czym odwróciła się przez

ramię, rzucając mu rozbawione spojrzenie. - Jeżeli się zdecyduję na ponowienie próby,

Trevorze z Nowego Jorku, dam ci znać.

- Uczciwie stawiasz sprawę. - Wyszedł z nią na dwór, czekając, aż zamknie drzwi na

klucz.

Powietrze pachniało morzem i kwiatami. To było coś, co tak bardzo lubiła w

Ardmore. Zapachy, dźwięki, cudowny bezkres wody. Ileż możliwości kryje w sobie to

niezbadane morze! Wcześniej czy później znowu zderzy się z lądem i będzie to już inne

miejsce, z nowymi ludźmi, odmiennymi sprawami Takie to dzieją się cuda.

I jakie to jednocześnie krzepiące, pomyślała, podnosząc rękę na powitanie, gdy Kathy

Duffy zawołała do niej z podwórka.

- To twój pierwszy pobyt w Irlandii? - zapytała Darcy, kiedy szli w kierunku plaży.

- Nie, wielokrotnie odwiedzałem Dublin.

- Jest jednym z moich ulubionych miast. - Rozejrzała się po plaży z grupkami

turystów. Zawróciła i poszła w stronę klifów. - Ma takie cudowne sklepy i restauracje.

Brakuje tego w Ardmore.

- To dlaczego nie zamieszkasz w Dublinie?

- Tutaj jest moja rodzina... a właściwie jej część. Jakiś czas temu nasi rodzice

zamieszkali w Bostonie. Co tam Dublin, skoro prawie nic nie widziałam na świecie.

- A co widziałaś?

Popatrzyła na niego. Rzeczywiście rzadki okaz. Większość znanych jej mężczyzn

wolała mówić o sobie. Niech zatem będzie tak, jak on chce.

- Paryż, mam jeszcze bardzo świeże wrażenia. Znam też Dublin i wiele innych miejsc

w moim kraju. Ale pub nie ułatwia podróżowania.

Odwróciła się i przez jakiś czas szła z uniesioną ręką, przesłaniając nią oczy.

- Zastanawiam się, jak będą wyglądały obok siebie. Trevor zatrzymał się, spojrzał w tę

stronę, co ona.

- Teatr i pub?

Tak. Oglądałam rysunki, ale nie potrafię nic z nich zrozumieć. Rodzinie to się podoba,

a są bardzo wybredni.

- Podobnie jak przedsiębiorstwo Magee'a.

Trudno mi zrozumieć, dlaczego ten człowiek wybrał akurat naszą wioskę. Jude mówi,

że to po części sprawa sentymentu.

- Tak powiedziała?

- Znasz historię Johnniego Magee i Maude Fitzgerald?

- Słyszałem ją. Byli zaręczeni i mieli się pobrać, ale on poszedł na wojnę i zginął na

polach Francji.

- A ona nigdy nie wyszła za mąż i żyła samotnie w domku na Faerie Hill aż po kres

swoich dni. Bardzo długich dni, ponieważ stara Maude miała prawie sto jeden lat, kiedy

odeszła. Matka jej chłopaka - Johnniego Magee - umarła ze smutku kilka lat po nim. Nie

znalazła pocieszenia w swoim mężu, w innych swoich dzieciach ani w religii.

Jakie to dziwne, że tak rozmawia o własnej rodzinie z kobietą, którą ledwie zna. A

jeszcze dziwniejsze, że dowiaduje się od niej więcej niż od kogokolwiek innego.

- Sądzę, że nie ma nic gorszego niż strata dziecka.

- Też tak uważam, ale nie można zapominać o tych, którzy pozostali przy życiu. Nie

można bez reszty pogrążyć się w żałobie.

- Masz rację. Co się z nimi stało?

- Powiadają, że jej mąż zaczął w końcu pić. A jej trzy córki powychodziły szybko za

mąż i gdzieś się porozjeżdżały. Jej drugi syn, o jakieś dziesięć lat młodszy od Johnniego,

podobno zabrał żonę i synka do Ameryki, gdzie zrobił fortunę. Nigdy tu nie wrócił i nie

utrzymywał kontaktu z rodziną, która tutaj została.

Odwróciła się i jeszcze raz popatrzyła na pub.

- Trzeba mieć serce z kamienia, żeby nigdy tu nie przyjechać, choćby jeden raz.

- Taak - mruknął Trevor. - To prawda.

- A teraz Magee chce poświęcić swój czas i pieniądze, przekonać się, co wyrośnie z

ziarna zasianego w Ardmore.

- Czy widzisz w tym jakiś problem?

- Nie. Dobrze na tym wyjdziemy, podobnie zresztą jak on, tak przynajmniej sądzę.

Interes jest interesem, a odrobina sentymentu też nie zawadzi, pod warunkiem, że nie

zaciemnia istoty sprawy.

- Co masz na myśli?

- Zysk.

- Po prostu zysk?

Obróciła się, wskazała ręką na zatokę.

- Oto powraca łódź Tima Riley'a. Wyruszył przed świtem. Rybołówstwo to ciężki

chleb. Tim i rybacy wypływają tak każdego dnia, zarzucają sieci, zmagają się z pogodą i

niszczą sobie kręgosłup. Jak sądzisz, dlaczego to robią?

- Nie wiem, co masz na myśli.

- Kochają tę pracę. - Odrzuciła do tyłu włosy, obserwując unoszącą się na fali łódź. - I

choć narzekają i przeklinają, kochają takie życie. A Tim dba o swoją łódź jak matka o

pierworodnego syna. Uczciwie sprzedaje swój połów, wszyscy wiedzą, że Timowi można

zaufać. Mamy więc do czynienia z umiłowaniem pracy, tradycji, dbałością o reputację, ale u

podstaw tego wszystkiego leży zysk. Gdyby nie potrzeba zarobienia na życie, czy nie byłoby

to tylko hobby?

- Może rzeczywiście pociąga mnie twój rozum. Roześmiała się i znowu zaczęła iść.

- Lubisz swoją pracę?

- Tak, lubię.

- Co cię w niej najbardziej pociąga?

- A co zobaczyłaś, kiedy wyjrzałaś rano przez okno?

- Zobaczyłam ciebie. A oprócz tego potworny bałagan.

- No właśnie. Najbardziej lubię niezabudowane parcele i stare budynki. Te ogromne

możliwości, jakie widzę przed sobą, kiedy przystępuję do pracy.

- Możliwości - powiedziała półgłosem, spoglądając na morze. - Rozumiem. Więc

lubisz tworzyć coś z niczego.

- I to tak, żeby niczego przy tym nie uszkodzić. Czy na przykład ma sens ścinanie

drzewa, żeby zastąpić je czymś innym?

- Znowu filozofujesz. - Wiatr rozwiewał mu włosy, a mała blizna świadczyła o innych

cechach jego natury. - Masz więc świadomość tego, co robisz i kim jesteś?

- Chciałbym, żeby tak było.

Dziwne potrzeby jak na robotnika, pomyślała, ale pociągało ją to. Prawdę mówiąc, w

tej chwili wszystko w nim ją pociągało.

- Tutaj, na klifach, powyżej hotelu, ludzie wznosili niegdyś wspaniałe budowle.

Uległy zniszczeniu, ale pozostała ich dusza. Wyraźnie się to wyczuwa. Musisz znaleźć czas,

żeby się tam wybrać.

- Zrobię to. Może byłabyś moim przewodnikiem?

- Zastanowię się. - Zawróciła, kierując się w drogę powrotną.

Wziął ją za rękę.

- Chcę się z tobą zobaczyć.

- Wiem. Ale jeszcze nie wyrobiłam sobie zdania na twój temat. Kiedy kobieta zadaje

się z obcym przystojnym mężczyzną, musi być bardzo ostrożna.

- Taka kobieta jak ty może położyć trupem wszystkich mężczyzn.

Poirytowana, wyrwała rękę, którą trzymał. - Tylko wtedy, kiedy się sami o to proszą.

Nie jestem nieczuła.

- Twoja uroda i bystry umysł to piorunująca kombinacja, i z pewnością korzystasz z

obu tych atutów.

Zastanowiła się, czy jednak nie odejść od niego, ale naprawdę bardzo ją zaintrygował.

- Dziwna konwersacja. Nie wiem, czy cię lubię czy nie, ale niewykluczone, że znajdę

dla ciebie trochę czasu. Teraz jednak muszę wracać do pracy. Nie powinnam się spóźnić po

tym, jak udzieliłam reprymendy Sinead.

- Ona cię nie docenia.

- Co takiego?

- Nie docenia - powtórzył Trevor, kiedy w drodze powrotnej brnęli przez piasek. -

Uważa, że zajmujesz najniższą pozycję w pubie prowadzonym przez twoich braci.

Darcy zmrużyła oczy.

- Tak to widzisz?

- Nie, tak to widzi twoja Sinead. Ale ona jest młoda i niedoświadczona. Nie dostrzega

twego udziału w prowadzeniu pubu. Obserwowałem cię dzisiaj. - Popatrzył na nią. - Nigdy

nie dajesz się wyprowadzić z równowagi.

- Chcesz mnie wziąć na komplementy... nie tędy droga. Chociaż muszę przyznać, że

jeszcze nie słyszałam niczego takiego z ust mężczyzny.

- Nie, bo wszyscy oni mówią ci, że jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek

widzieli. Stwierdzanie czegoś tak oczywistego to strata czasu.

Przystanęła, gdy doszli do ulicy, przyglądała mu się przez chwilę, a na końcu się

roześmiała.

- Ale z ciebie oryginał, Trevorze z Nowego Jorku. Chyba cię lubię i nie będę miała nic

przeciwko przebywaniu od czasu do czasu w twoim towarzystwie. Gdybyś był jeszcze

bogaty, z miejsca bym za ciebie wyszła, żebyś mnie utrzymywał i dogadzał mi do końca

życia.

- Czy tego szukasz, Darcy? Zaspokojenia, dogadzania sobie?

- Dlaczego nie? Mam wielki apetyt. Dopóki nie spotkam mężczyzny, który będzie

mógł spełnić moje zachcianki, sama o siebie zadbam. - Wyciągnęła rękę, by dotknąć jego

policzka. - Co nie znaczy, że nie mogę teraz zjeść kolacji z kimś innym.

- A zatem mamy jeszcze szczerość i uczciwość.

- Wtedy, kiedy mi to odpowiada. A ponieważ odnoszę wrażenie, że szybko

rozszyfrowałbyś kłamstwo, czy warto zużywać energię?

- Jeszcze i to. - Co?

- Skuteczność, Uważam to za bardzo ekscytującą cechę u kobiety.

- Chryste, ale z ciebie dziwak. Ponieważ jednak bawi mnie to, że tak łatwo się mną

zachwycasz, przyjmuję zaproszenie na śniadanie.

- Jutro?

Zadzwoniła kluczami w kieszeni, zastanawiając się, dlaczego ten pomysł wydaje się

jej taki pociągający.

- O ósmej spotkam się z tobą w restauracji hotelowej.

- Nie zatrzymałem się w hotelu.

- Skoro wynająłeś pokój ze śniadaniem, możemy...

- A więc tu jesteś, Darcy. - Aidan podszedł od tyłu, trzymając już w ręku klucze. -

Jude sądziła, że wpadniesz do nas z wizytą.

- Miałam czym innym zaprzątniętą głowę.

- Widzę, że poznałeś moją siostrę - powiedział Aidan do Trevora. - Nie wpadłbyś do

nas na kufelek piwa?

- Muszę teraz popracować. Ja też miałem czymś zaprzątniętą głowę - odparł Trevor,

zerkając na Darcy. - Ale chętnie skorzystam z zaproszenia innym razem.

- Będziesz zawsze mile widziany. Dzięki twoim ludziom mamy pełne ręce roboty. A

teraz, po powrocie Darcy, z pewnością ruch będzie jeszcze większy. - Mrugnął okiem i

wsadził klucz do zamka. - Wieczorem urządzimy sobie seinsun. Przyjdź, a przekonasz się, co

będziemy mogli zaoferować tym, którzy przybędą do twojej sali widowiskowej.

- Z góry się na to cieszę.

- Darcy, rozmawiałaś z Sinead?

Nie spuszczając oczu z Trevora, odparła:

- Mam to już za sobą. Zaraz przyjdą i wszystko ci opowiem.

- Dobrze. Do widzenia, Trevorze.

- Do zobaczenia wieczorem.

- Twoi ludzie? - powiedziała Darcy, kiedy zamknęły się drzwi pubu. - Twoja sala

widowiskowa?

- Zgadza się.

- Czyli, że to ty jesteś Magee. - Odetchnęła głęboko, żeby choć na chwilę się

uspokoić. - Dlaczego mi tego nie powiedziałeś?

- Bo nie pytałaś. A poza tym, jaka to różnica?

- Zasadnicza. Nie lubię, żeby mnie wprowadzano w błąd ani bawiono się moim

kosztem.

Zanim zdążyła otworzyć drzwi, Trevor błyskawicznie położył rękę na klamce.

- Rozmawialiśmy zaledwie parę razy - powiedział. - Nie było czasu wszystkiego ci

wyjaśnić.

- Widać mamy inne zasady.

- Może po prostu jesteś zła, że jednak jestem bogaty i że teraz będziesz musiała za

mnie wyjść?

Uśmiechnął się rozbrajająco, ale w odpowiedzi otrzymał tylko miażdżące spojrzenie.

- Nie uważam, żeby to były stosowne żarty. A teraz odejdź od drzwi. Nie chcę

publicznych scen.

- Czyżby to była nasza pierwsza kłótnia?

- Nie. - Szarpnięciem udało jej się otworzyć drzwi, - Ostatnia. - Posłyszał jak z drugiej

strony przekręca klucz w zamku.

- Nie sądzę - powiedział rozbawiony. Idąc do samochodu pomyślał, że nadarza się

dobra okazja, by przejechać się na klify i obejrzeć ruiny, o których wszyscy mu opowiadają.

Zobaczył prawdziwą Irlandię. Prastarą, dziką i mistyczną. Zdziwił się, że poza nim

nikogo tu nie ma. Sądził, że każdy będzie chciał odwiedzić to położone wysoko na klifach

miejsce z malowniczymi ruinami.

Obszedł dokoła pochylone ze starości kamienne mury kaplicy, wzniesionej na cześć

świętego Declana. Stała na pagórkowatym terenie strzegąc, jak mu się wydało, duszy tych,

którzy tu spoczęli. Także trzy kamienne krzyże zdawały się stać na warcie, a między nimi, w

studni, szemrała cicho świeża woda.

Słyszał, że można stąd odbyć ciekawy spacer w stronę cypla, wolał jednak zatrzymać

się dłużej w tym miejscu.

Stwierdził, że Darcy miała rację mówiąc, że dawne wieki są tu wiecznie żywe.

Powodowany szacunkiem, a może przesądem, że nie należy deptać mogił, cofnął się

kilka kroków.

Spojrzał w dół i dojrzał kamień nagrobny Maude Fitzgerald.

CZARODZIEJKA

- Jesteś więc - powiedział szeptem. - Mam twoje zdjęcie z moim stryjecznym

dziadkiem. Ten stary album zachowała moja matka po śmierci dziadka.

Ukucnął, wzruszony i szczerze zdziwiony rosnącymi w tym miejscu kwiatami,

tworzącymi miękki, barwny kobierzec.

- Musiałaś kochać kwiaty. Ogród wokół twego domku jest prześliczny.

- Maude umiała się obchodzić z roślinami.

Słysząc ten głos Trevor odwrócił się w stronę studni. Stał tam dziwnie ubrany

mężczyzna, cały w srebrze, które połyskiwało w słońcu. Pewnie wystroił się tak z okazji

jakiejś uroczystości w hotelu. Miał długie, opadające czarne włosy, figlarny uśmiech i

niebieskie jak błyskawica oczy.

- Niełatwo cię przestraszyć, prawda? To przemawia na twoją korzyść.

- Strachliwy mężczyzna nie powinien tu przychodzić. Wspaniałe miejsce - dodał

Trevor, rozglądając się dokoła.

- I ja je najbardziej lubię. Chyba jesteś tym Magee, który przyjechał z Ameryki, żeby

zrealizować tu swoje marzenia.

- Mniej więcej. A kim ty jesteś?

- Jestem Carrick, zaczarowany książę. Cieszę się, że mogę cię poznać.

- Hmm.

Rozbawiony ton głosu Trevora sprawił, iż Carrick nastroszył brwi.

- Musiałeś o mnie słyszeć, nawet w tej twojej Ameryce.

- Oczywiście. - Trevor pomyślał, że albo ma do czynienia z wariatem, albo z aktorem,

który nawet poza sceną grą swoją rolę.

- Tak się składa, że zamieszkałem w domku na wzgórzu.

- Wiem, u licha, gdzie się zatrzymałeś, i nie musisz do mnie mówić takim

pobłażliwym tonem. Nie sprowadziłem cię tutaj po to, żebyś się bawił moim kosztem.

- Ty mnie tutaj sprowadziłeś?

- Och, ci śmiertelnicy - mruknął Carrick. - Uważają, że wszystko, co robią, jest

wyłącznie ich dziełem. Zapominają o przeznaczeniu.

- Koleś, jeśli już musisz pić od samego rana, to przynajmniej nie stój na słońcu. Mogę

odprowadzić cię do hotelu.

- Pić? Uważasz, że jestem pijany? - Carrick odrzucił do tyłu głowę i roześmiał się

głośno. - Aleś głupi! Zaraz pokażę ci coś takiego, że będziesz musiał mi uwierzyć, bo

zdążyłem już zauważyć, że jesteś cynikiem.

Oczy mężczyzny pociemniały jak kobalt, końce palców zaczęły mu świecić jak złoto,

a po chwili w jego rękach pojawiła się przezroczysta jak woda kula. Na jej powierzchni unosił

się obraz, przedstawiający Trevora i Darcy stojących razem na plaży, a za ich plecami

widniało Morze Celtyckie.

- Nie przegap swojego przeznaczenia. Ona ma śliczną twarz, silną wolę i spragnione

miłości serce. Czy jesteś na tyle sprytny, by zdobyć to, co ofiarowuje ci los?

Poruszył nadgarstkami, podrzucił kulę, która pofrunęła do Trevora. Odruchowo

wyciągnął po nią ręce, poczuł, jak coś zimnego i miękkiego przepływa mu między palcami.

Po chwila kula pękła jak balon.

- To dopiero diabelska sztuczka - wykrztusił Trevor, po czym spojrzał w stronę studni.

Znowu był sam i tylko wiatr szumiał w trawach. - Diabelska sztuczka - powtórzył, wpatrując

się wstrząśnięty w swoje puste dłonie.

4

Przez całą noc prześladowały go sny. Trevor zawsze je miewał, ale od czasu

zamieszkania w domku na Faerie Hill sny przybrały szczególnie wyrazistą formę.

Dziwny mężczyzna jechał z cmentarza na białym, skrzydlatym koniu ponad

rozległym, błękitnym morzem.

Również Trevor czuł pod sobą potężny grzbiet i silne mięśnie mitycznego

wierzchowca. Z oddali granica nieba i wody była tak wyraźna, jakby ktoś wyrysował ją

ostrym ołówkiem wzdłuż linijki.

Woda miała szafirowy kolor, a niebo było szare jak dym.

Koń zanurzył się i jego potężne przednie kopyta pruły powierzchnię, rozbryzgując

wodę, którą Trevor wyraźnie widział, a nawet ją czuł w pojedynczych kroplach. Miał słone

wargi.

A potem znalazł się w podwodnym świecie. Zimnym, jakże zimnym, w tej ciemnej

toni o niesamowitej poświacie. Migotanie opalizującego światła było jak trzepot

czarodziejskich skrzydeł, a pulsujący rytm wody przypominał melodię wygrywaną na

piszczałkach.

Coraz niżej i niżej zanurzali się w tym żywiole. Towarzyszyło mu uczucie wzruszenia

i grozy.

Na miękkim morskim dnie pulsowało niczym serce błękitne wzniesienie. Mężczyzna,

który przedstawił się jako książę, zanurzył w nim rękę po ramię i Trevor poczuł gładką tkankę

tej materii na własnej skórze. Zacisnął palce i szarpnął, wyrywając serce oceanu.

Dla niej, pomyślał, zaciskając je z całej mocy. Oto świadectwo mojej stałości i

wierności. Tylko dla niej.

Kiedy się obudził, nadal miał zaciśniętą dłoń, ale biło tylko jego własne serce.

Jego ręka była pusta, ale czuł jeszcze w niej ładunek energii.

Serce oceanu.

To niepoważne. Nie trzeba być znawcą flory i fauny morskiej, by wiedzieć, że nie

istnieje żadna taka migotliwa błękitna materia, że na dnie Morza Celtyckiego nie bije żadne

serce. Wszystko to tylko sen, projekcja podświadomości. Pełna symboli, których analiza

mogłaby mu zająć całe życie, gdyby miał ku temu jakąkolwiek skłonność.

Ale jej nie miał.

Wstał z łóżka, by udać się do łazienki. Odruchowo przeciągnął ręką po włosach.

Stwierdził, że są wilgotne.

Stanął jak wryty, powoli opuścił dłoń i wpatrywał się w nią z niedowierzaniem.

Ostrożnie podniósł ją do twarzy i powąchał. Zapach morskiej wody?

Nieubrany, usiadł ponownie na brzegu łóżka. Nie uważał się nigdy za skłonnego do

koloryzowania i fantazjowania. Prawdę mówiąc, miał się za człowieka, który pewniej stoi na

ziemi niż inni. Ale jest faktem, że śniło mu się, iż mknie na skrzydlatym koniu przez morze, i

że obudził się z wilgotnymi od wody morskiej włosami.

Czy jest na to jakieś racjonalne wyjaśnienie?

Wyjaśnienie wymagało dodatkowych informacji. Nadszedł czas, żeby je zacząć

zbierać.

Było za wcześnie na to, by telefonować do Nowego Jorku, ale nigdy nie jest za

wcześnie na faks. Trevor ubrał się i zasiadł w swoim niewielkim gabinecie obok sypialni.

Pierwsza wiadomość adresowana była do rodziców.

„Mamo i Tato!

Mam nadzieję, że u was wszystko w porządku. Budowa posuwa się zgodnie z

harmonogramem, trzymam się też ściśle budżetu. Chociaż po kilkudniowej obserwacji

doszedłem do wniosku, że O'Toole'owie obeszliby się beze mnie, postanowiłem tu zostać,

przynajmniej na jakiś czas, i nadzorować pracę. To także kwestia kontaktów międzyludzkich.

Większość ludzi sprzyja projektowi. Niemniej jednak prace zakłócają tu spokój. Sądzę, że

dobrze będzie, jeśli ludzie lepiej mnie poznają i przekonają się, o co mi chodzi.

Zamierzam także rozpocząć reklamę tego miejsca.

Spędzam miło czas na poznawaniu najbliższych okolic. Jest tu tak pięknie, jak

mówiłeś, Tato. Wspominają Cię tutaj czule. Powinniście wziąć urlop i przyjechać tu.

Pub Gallagherów odpowiada waszemu opisom i temu, co przeczytałem w

sprawozdaniu Finkle'a - dobrze prowadzony, miły, cieszący się tu wielkim powodzeniem.

Połączenie go z salą widowiskową było trafnym pomysłem, Tato. Zamierzam pobyć tu dłużej i

zorientować się, jak to wygląda na co dzień, coś by tu można zmienić albo ulepszyć.

Mamo, byłabyś zachwycona domkiem, w którym zamieszkałem. Jest jak z pocztówki,

poza tym ma własnego ducha. Ty i ciocia Maggie natychmiast byście stąd uciekły. Na razie

nie mogę was zabawić relacjami z odwiedzin istot nieziemskich, ale ponieważ zamierzam

zapoznać się bliżej z kolorytem lokalnym, byłbym rad, gdybyście mogły mi dostarczyć jakiejś

informacji o tej legendzie. Chodzi oczywiście o nieszczęśliwy los kochanków, tutejszą pannę i

zaczarowanego królewicza.

Zadzwonię przy najbliższej okazji. Całuj , Trev”

Przeczytał to jeszcze raz, chcąc się upewnić, że prośba ma jak najbardziej

niezobowiązujący charakter, po czym przesłał wiadomość rodzicom.

Kolejny faks, skierowany do sekretarki, był bardziej zwięzły i rzeczowy.

„Angelo, proszę , żebyś przekazała mi wszelkie dostępne informacje na temat tutejszej

lokalnej legendy. Szukaj pod: Carrick, zaczarowany królewicz, Gwen Fitzgerald, Faerie Hill

Cottage, Old Parish, Waterford. Wiek siedemnasty.

Trevor Mage”

Po nadaniu faksu spojrzał na zegarek. Chociaż było już parę minut po ósmej, za

wcześnie jeszcze, żeby sięgnąć do kolejnego źródła. Dopiero za godzinę złoty wizytę Jude

Gallagher.

Po załatwieniu spraw poczuł gwałtowną potrzebę napicia się kawy. Bardzo brakowało

mu tu automatu do parzenia kawy z timerem. Zamierzał go kupić przy pierwszej okazji.

Jakie to rozkoszne uczucie budzić się rano, czując zapach parzącej się kawy.

Gdy zszedł na dół, usłyszał głośne pukanie do drzwi. Marząc o tym, by jak najszybciej

napić się kawy, otworzył drzwi.

I doszedł do wniosku, że istnieje coś jeszcze lepszego od porannej kawy.

Każdy mężczyzna wyrzekłby się do końca życia kawy dla tej zalotnie uśmiechniętej,

pięknej, niebieskookiej kobiety ubranej w opięty sweterek z dekoltem.

- Dzień dobry. Czy zawsze wyglądasz tak od samego rana?

- A czy ty zaprosisz mnie na śniadanie?

- Na śniadanie?

- Zdaje się, że coś wspomniałeś o tym.

- Słusznie. Zadziwiasz mnie, Darcy. I o to jej chodziło.

- A więc dostanę śniadanie czy nie?

- Wejdź. - Otworzył szerzej drzwi. - Zobaczymy, co da się zrobić. - Wchodząc do

środka, lekko się o niego otarła.

Zerknęła do saloniku. Był prawie taki sam jak za życia Maude - porozstawiane tu i

ówdzie ładne bibeloty, staroświecka narzuta na wypłowiałej sofie.

- Lubisz porządek, prawda? - Odwróciła się. - Cenię to u mężczyzn. A może po prostu

uważasz, że tak łatwiej jest pracować.

- Tam, gdzie mieszkam, zawsze musi być porządek. - Położył rękę na jej ramieniu, a

ona odwróciła głowę i w najbardziej naturalny sposób zajrzała mu w oczy. - Jesteś taka

ciepła.

- Czyżbyś się spodziewał czegoś innego? To zbyt banalne.

- Założę się, że nigdy nie jesteś banalna.

- Tylko czasami. Ale teraz chcę dostać śniadanie. - Wyśliznęła mu się spod ręki i

zerknęła na niego przez ramię. - Przygotujesz coś, czy gdzieś pójdziemy?

- Przygotuję.

- Teraz mnie zaskoczyłeś. Człowiek z twoją pozycją zna się na kuchni?!

- Robię słynny na cały świat omlet z cheddarem i pieczarkami.

- Ocenię go, a jestem... niezwykle wybredna. - Udała się w stronę kuchni, podczas gdy

on, olśniony jej urodą, wziął długi, głęboki oddech, zanim za nią ruszył.

Usiadła przy stole na środku kuchni, położyła wdzięcznie rękę na oparciu krzesła,

sprawiając wrażenie kobiety przywykłej, by ją obsługiwano. Chociaż jego organizm nie

potrzebował już zastrzyku energii, przystąpił od razu do parzenia kawy.

- Kiedy tak siedzę i patrzę, jak sobie radzisz z domowymi obowiązkami - zaczęła

Darcy - zastanawiam się, dlaczego, u licha, nie przerwałeś mojej wczorajszej paplaniny o

twojej rodzinie i o przodkach, a do tego okazałeś zainteresowanie informacją, która powinna

być ci dobrze znana.

- Ponieważ jej nie znałem.

Tak też wczoraj pomyślała. Nie wyglądał na człowieka, który traciłby czas zadając

pytania, na które znał już odpowiedź.

- Jak to możliwe, jeżeli wolno zapytać?

Nie chciał o tym mówić, ale czuł, że winien jest jej wyjaśnienie.

- Mój dziadek miał bardzo niewiele do powiedzenia o swojej tutejszej rodzinie, o

Ardmore, w ogóle o Irlandii.

Czekając, aż zaparzy się kawa, przygotował wszystko, co potrzeba, do zrobienia

omletu.

- Był trudnym, zamkniętym w sobie człowiekiem. Odnosiłem wrażenie, że

wspomnienia stąd źle na niego działały. Więc nie rozmawiało się na ten temat.

- Rozumiem - powiedziała Darcy, choć trudno jej było zrozumieć rodzinę, która nie

rozmawia ze sobą szczerze. - Twoja babka również stąd pochodziła.

- Tak. I była mu we wszystkim posłuszna.

- Władczy mężczyźni działają na innych onieśmielająco.

- Mojego ojca też można nazwać władczym mężczyzną. Ale nie uważam, żeby był

onieśmielający.

- No i wróciłeś tu, żeby się osobiście przekonać, jak wygląda to miejsce, skąd

wywodzi się ród Magee.

- Po części.

Uniosła brwi, dając do zrozumienia, że nie muszą rozwijać tematu. Dotknęli zbyt

bolesnego miejsca i choć miała straszną ochotę jeszcze trochę go wybadać, dała na razie temu

spokój.

- A skoro już tu jesteś, powiedz, co sądzisz o tym domku. Napięcie, które go ogarnęło,

zelżało trochę. Chwycił kawę, zabierając się jednocześnie za robienie omletu.

- Właśnie wysłałem faks do matki, w którym napisałem, że domek jest jak z obrazka.

- Faks? Czy to właściwy sposób kontaktowania się syna z matką?

- Korzystamy z osiągnięć techniki, gdy zachodzi taka potrzeba. - Przypominając sobie

o dobrych manierach, również jej nalał kawy. - Nie ma to jak kryty strzechą domek na

irlandzkiej prowincji i dobra kawa.

- Pominąłeś swoją zjawę. Omal nie upuścił patelni.

- Moją?

- Mieszkasz tu, więc jest twoja. Lady Gwen to tragiczna postać. Współczuję jej i

doceniam romantyczną stronę tej historii, ale trudno mi jest zrozumieć kogoś, kto cierpi z

miłości przez wieki, nawet po śmierci. Życie jest krótkie i trzeba z niego korzystać.

- Wiesz coś o niej więcej?

- Tyle samo, co każdy w tych stronach. - Z przyjemnością patrzyła na jego sprawne

ręce zajęte pracą. - Ale Jude dokładnie zbadała ten temat, pisząc swoją książkę. Wiem także,

że jest parę osób, które ją widziały.

Spojrzał przez ramię z niedowierzaniem. - A ty?

- Taką jak ja duchy wolą omijać z daleka. Może ty ją zobaczysz, gdy będzie się tutaj

przechadzała.

- Wystarczy mi, że widzę tu ciebie. A co z drugą połową legendy? Tą o Carricku.

- Och, jest mądry i podstępny. Upór i duma sprawiły, że zamknął się w sobie, niemniej

jednak ucieka się czasami do swoich sztuczek, wypróbowując je na ludziach. Czy

zauważyłeś, że podczas pracy Brenna zakłada swoje pierścionki - zaręczynowy i obrączkę -

na łańcuszek, który nosi na szyi?

- Widziałem człowieka, który omal nie stracił palca, zaczepiając obrączką o piłę

tarczową. Ona nie jest głupia i wie, co robi. - Wyjął talerze i półmisek na jajka. - Co

pierścionki Brenny mają wspólnego z legendą?

- Jej zaręczynowy pierścionek jest z perłą, drugim klejnotem, który Carrick ofiarował

Gwen - te łzy księżyca, które zebrał do swojej magicznej torby. Carrick dał perłę Shawnowi.

Trevor, żeby nie okazać zdziwienia, odwrócił się w stronę kredensu.

- Facet ma gest.

- Nic o tym nie wiem, ale ofiarował tę perłę przy grobie Maude, a teraz należy ona do

Brenny. Za pierwszym razem ofiarował diamenty - klejnoty słońca. Zapytaj o to Jude, jeśli cię

to ciekawi. Po raz trzeci i ostatni ofiarował szafiry. Z samego serca oceanu.

- Serce oceanu. - Przypomniał sobie swój sen i z wielką uwagą jeszcze raz spojrzał na

własne dłonie.

- Pewnie myślisz, że to taka sobie piękna bajeczka. Podobnie było ze mną, dopóki jej

bohaterami nie stali się moi bliscy. Wystarczy wtedy tylko jeden krok, żeby zakochani

przysięgli sobie miłość. - Łyknęła kawy, spoglądając nań znad krawędzi filiżanki. - Wszyscy,

którzy zamieszkali w domku Maude, przekonali się o tym na własnym przykładzie.

Milczał przez chwilę, przekładając na drugą stronę grzankę.

- Czy uważasz, że i mnie to czeka?

- Oczywiście. Choćbyś był nie wiem jakim realistą, w twoich żyłach płynie irlandzka

krew. Ponieważ wyznaczeni kandydaci mają odczarować zaklęcie, ty będziesz moim

wybranym.

Zadumał się, wyjmując masło i dżem.

- Że też taka trzeźwo myśląca kobieta jak ty wierzy w czary.

- Wierzę? - Pochyliła się ku niemu. - Ja je rzucam. Patrząc w jej błyszczące oczy, bez

wahania uwierzył, że jest czarownicą.

- Czy chcesz, żebym uwierzył w tę historię?

- Tak, chcę. - Wzięła na widelec dużą porcję omletu. - Ludzie wierzą, że jeśli ktoś

straci tutaj serce, będzie ślubował dozgonną miłość.

- Jak Maude. - Już sama myśl o tym zaniepokoiła go bardzo. - Dlaczego mi to

mówisz?

- Właśnie zastanawiałam się, czy o to zapytasz. Jesteś atrakcyjnym mężczyzną i

podobasz mi się. Co więcej, nie wstydzą się tego powiedzieć, że twoje bogactwo także się

liczy. A więc skoro wszystko tak się dobrze składa, mogłabym spędzać z tobą więcej czasu.

- Czy to propozycja? Uśmiechnęła się do niego cudownie.

- Jeszcze niezupełnie. Mówię o tym, ponieważ odnoszę wrażenie, że nie dajesz się

zwodzić pozorom, że żadne udawanie nie ujdzie twojej uwadze. Nie należę do kobiet, które

się zakochują. Już próbowałam - powiedziała, a jej promienne oczy posmutniały na chwilę.

Zaraz jednak otrząsnęła się i posmarowała masłem grzankę. - To po prostu nie dla mnie. I

może się okazać, że nie potrafimy przyjąć tego, co zgotowało nam przeznaczenie, ale gdyby

się okazało, że jest inaczej, uważam, że możemy dojść do porozumienia, które nas oboje

zadowoli.

Biorąc pod uwagę okoliczności, doszedł do wniosku, że nie zaszkodzi im kolejny

zastrzyk energii. Wstał i dolał kawy do filiżanek.

- Spotykałem się z wieloma ludźmi z racji mojej pracy, poznałem wiele kultur i muszę

powiedzieć, że jest to najdziwniejsza rozmowa przy śniadaniu, jaką kiedykolwiek zdarzyło mi

się prowadzić.

- Wierzę w przeznaczenie, Trevorze, w spotkanie podobnych sobie ludzi. - Sięgnęła

po kolejny kawałek omleta. - A ty?

- Wierzę, że ludzie mogą być do siebie podobni, ale przeznaczenie to już całkiem inna

sprawa.

- Masz w sobie zbyt dużo irlandzkiej krwi, żeby nie być fatalistą - odpowiedziała.

- Czy taka jest cecha szczególna Irlandczyków?

- Oczywiście. Ale w mrocznych przesądach pozostajemy sentymentalnymi

optymistami. Zaś co do szczerości... - Gdy jedli, patrzyła na niego rozjarzonymi oczami. -

Cóż może być lepszego od dobrze opowiedzianej legendy, jeśli nawet jest przekoloryzowana?

Wreszcie, skoro szczerość jest czymś, co, jak sądzę, cenisz sobie wysoko, czy jest coś złego

w fakcie, iż daję ci do zrozumienia, że jeśli się we mnie zakochasz, nie będę miała nic

przeciwko temu?

Delektował się resztką kawy. A także swoją rozmówczynią.

- Próbowałem się zakochać. Ale i mnie się nie udało.

Po raz pierwszy zobaczył na jej twarzy współczucie. Dotknęła jego ręki.

- Niemożność potknięcia się jest, jak sądzę, niemniej bolesna niż sam upadek.

Popatrzył na ich złączone ręce.

- Jakże smutna z nas para, Darcy.

- Chyba lepiej wiedzieć wszystko o sobie. Może się zdarzyć, że jakaś piękna kobieta

wpadnie ci w oko, a wtedy serce wyskoczy ci z piersi i wyląduje u jej stóp. - Wzruszyła

ramionami. - Ale zanim to nastąpi, nie miałabym nic przeciwko temu, żebyś przeznaczył mi

trochę czasu, a także niewielką sumkę pieniędzy.

- Czyżbyś była tak interesowna?

- Owszem, nie wypieram się tego. - Poklepała go przyjaźnie po ręku, po czym wróciła

do śniadania. - Nie musiałeś nigdy liczyć się z pieniędzmi, prawda?

- Tak jakoś wyszło.

- Gdybyś jednak musiał zarobić dodatkowo, poświadczę, że przyrządzasz wyśmienity

omlet. - Podniosła się, odnosząc oba talerze do zlewu. - Cenię sobie dobrą kuchnię, ponieważ

sama w ogóle nie znam się na gotowaniu.

Podszedł i stanął za nią, przesuwając rękami wzdłuż jej ramion, aż do dłoni.

- Pozmywasz naczynia?

- Nie. Ale może je wytrę.

Pozwoliła, żeby ją odwrócił ku sobie. Kiedy pochylił głowę, nie bez pewnego żalu

położyła palce na jego wargach, zanim zdążyły sięgnąć po jej usta.

- Oto, co sobie myślę. Każde z nas zna się na uwodzeniu, ale niech to przynajmniej

będzie w trochę lepszym stylu.

- Dobrze. Pozwól więc, że zacznę pierwszy. Zaśmiała się niskim głosem.

- Jeszcze jest na to za wcześnie. Odłóżmy tę przygodę na inną chwilę.

Przyciągnął ją odrobinę bliżej.

- Po co czekać? Jesteś fatalistką, a zatem wierzysz w przeznaczenie.

- Sprytnie to wykombinowałeś. Ale ponieważ mam na to ochotę, poczekamy. Mam na

to wielką ochotę. - Przesunęła palcem po jego wargach i cofnęła się.

- Ja również. - Z rozmysłem znowu podniósł jej rękę do swoich warg.

- Może tu jeszcze wrócę, ale na obecnym etapie pozostawię ci jednak te naczynia. Czy

odprowadzisz mnie do furtki, jak przystało na prawdziwego dżentelmena?

- Powiedz mi - powiedział, kiedy szli do drzwi - ilu mężczyzn owinęłaś sobie wokół

palca?

- Och, straciłam rachubę, ale żadnemu to nie przeszkadzało. - Spojrzała za siebie,

kiedy zaczął dzwonić telefon. - Nie musisz odpowiedzieć?

- Maszyna to za mnie załatwi.

- Automatyczna sekretarka i faks. Zastanawiam się, co by o tym pomyślała Maude. -

Wyszła na zewnątrz, tam, gdzie kwiaty kołysały się na wietrze. - Pasujesz do tego miejsca -

powiedziała, wpatrując się w niego przez chwilę. - Wyobrażam sobie, że równie dobrze

pasujesz do jakiejś eleganckiej sali konferencyjnej.

Pochylił się, żeby zerwać gałązkę werbeny i wręczyć jej.

- Wróć.

- Sądzę, że jeszcze zawędruję w te strony. - Zatknęła kwiat we włosy i odwróciła się

ku ogrodowej furtce.

Dopiero teraz przekonał się, dlaczego nie słyszał, kiedy się tu zjawiła. Przyjechała na

rowerze.

- Darcy, gdybyś zaczekała chwilę, odwiózłbym cię z powrotem.

- Nie ma potrzeby. Miłego dnia, Trevorze Magee. Wsiadła na rower i pomknęła w dół

ścieżką pełną wybojów i dziur, którą miejscowi nazywali drogą. I udało jej się przy tym

zachować cholernie seksowny wygląd.

* * *

Trevor pojechał najpierw na budowę, a do domu Gallagherów dotarł dopiero po

południu. Na jego pukanie odpowiedziało głośne szczekanie psa. Cofnął się o krok, czując

respekt przed tym, co podnosi taki harmider.

Szczekanie ustało chwilę przed tym, zanim otworzyły się drzwi. Pies siedział teraz

obok Jude i wywijał szaleńczo ogonem. Trevor nie sądził, że jest on aż tak wielki.

- Cześć, Trevor. Jakże się cieszę. Wejdź, proszę... Spojrzał znacząco na psa, co

rozśmieszyło Jude.

- Finn jest łagodny jak baranek, zapewniani cię. Bardzo hałasuje, a ja dzięki temu

mam wrażenie, że mnie ochrania. Przywitaj się z panem Magee - wydała polecenie, na co

Finn posłusznie podał łapę.

- Wolałbym nie wchodzić mu w drogę. - Trevor bez przekonania uścisnął mu łapę.

- Mogę go zabrać, jeżeli ci przeszkadza.

- Nie, nie, wszystko w porządku. Bardzo przepraszam za najście w środku dnia.

Liczyłem, że może znajdziesz jakąś wolną chwilę.

- Mam wiele wolnych chwil. Wejdź i rozgość się. Napijesz się herbaty? Jadłeś już

lunch? Shawn przysłał wspaniałą zapiekankę.

- Nie, dziękuję. Nie rób sobie kłopotu.

- To żaden kłopot - powiedziała i w tej samej chwili przycisnęła jedną rękę do krzyża,

a drugą do brzucha.

- Siadaj. - Trevor ujął ją za ramię i poprowadził do saloniku. - Muszę wyznać, że na

widok dużych psów i ciężarnych kobiet tracę odwagę.

To nie była prawda. Duże psy może i odbierały mu odwagę, ale na widok ciężarnych

kobiet dziwnie łagodniał.

- Obiecuję, że nie zostaniesz pogryziony. - Usiadła w fotelu, wdzięczna mu za pomoc.

- Poprzysięgłam sobie, że do końca zachowam spokój i wdzięk. Jestem jeszcze dosyć

spokojna, ale z wdziękiem pożegnałam się w szóstym miesiącu ciąży.

- Całkiem nieźle sobie radzisz. Czy to będzie chłopczyk, czy dziewczynka?

- Wolimy, żeby to była niespodzianka. - Kiedy podszedł, by usiąść w pobliżu jej

fotela, położyła rękę na łbie Finna. - Wybrałam się wczoraj wieczorem na spacer i obejrzałam

twój plac budowy. Prace posuwają się naprzód.

- W równym tempie. Za rok o tej porze będziesz mogła tam pójść i wziąć udział w

spektaklu.

- Z góry się na to cieszę, nawet nie wiesz, jak bardzo. Musisz mieć wielką satysfakcję,

gdy twoje wizje zamieniają się w rzeczywistość.

- Czy i ty tego nie robisz? W swoich książkach, oczekując dziecka.

- Czy możesz mi powiedzieć, co tak zaprząta twoje myśli? Zawahał się na chwilę.

- Zapomniałem, że jesteś psychologiem.

- Wykładałam psychologię. - W ciągu ostatniego roku wyleczyłam się z nadmiernej

nieśmiałości, która nie pozwalała mi mówić tego, co myślę. Ma to swoje wady i zalety. Nie

zamierzam się naprzykrzać.

- Przyszedłem tutaj, żeby cię o coś zapytać. Domyśliłaś się tego. To nie jest

naprzykrzanie się... Intryguje mnie opowieść o Carricku i Gwen.

- Tak? Co chcesz o nich wiedzieć?

- Wierzysz, że istnieją? Że istnieli? - poprawił się.

- Wiem, że istnieją. - Widząc niedowierzanie w jego oczach, zamilkła na chwilę, żeby

zebrać myśli. - Pochodzimy z różnych stron. Ty z Nowego Jorku, ja z Chicago. Przemądrzałe

i zadufane w sobie mieszczuchy, które opierają swoje życie na realiach codzienności.

Domyślił się, do czego zmierza, pokiwał głową.

- Ale obecnie jesteśmy gdzie indziej.

- Tak. To miejsce obecnie stało się moim domem, a także przemówiło do ciebie,

sprawiło, że chcesz tu budować swoje marzenia. Zaczynamy tutaj rozumieć sprawy, o których

zapomnieliśmy.

- Rzeczywistość pozostaje rzeczywistością, bez względu na to, w jakiej części świata

przebywamy.

- Ja też tak myślałam. A skoro nadal tak uważasz, dlaczego martwisz się o Carricka i

Gwen?

- Interesują mnie. - Widziałeś ją? - Nie.

- A więc jego.

Trevor zawahał się, przypomniał sobie mężczyznę, który pojawił się w pobliżu studni

świętego Declana.

- Nie wierzę w czarodziejów ani we wróżki.

- Sądzę, że Carrick wierzy w ciebie - powiedziała półgłosem Jude. - Pragnę ci coś

pokazać. - Chciała wstać i Trevor poderwał się na nogi, żeby jej pomóc. - Nie, jeszcze sama

dam sobie radę. - Wyprostowała się, opierając się rękami o fotel. - Poczekaj chwilkę.

Kiedy wyszła, Trevor usiadł z powrotem. On i Finn przyglądali się sobie z

zainteresowaniem, aczkolwiek nieufnie.

- Nie zamierzam ukraść zastawy stołowej i proponuję zawieszenie broni.

Finn podszedł niepewnym krokiem, a następnie bezceremonialnie położył przednie

łapy na kolanach Trevora.

- Chryste! Teraz już wiem, dlaczego mój ojciec nie zgodził się, żebym miał

szczeniaka. Siad!

Finn natychmiast usiadł na podłodze i zaczął lizać rękę Trevora.

- A więc zaprzyjaźniliście się. Trevor spojrzał na Jude. - Jeszcze jak.

- Leżeć, Finn. - Siadając obok Trevora na niskim, wyplatanym ze sznurka leżaku, Jude

odruchowo poklepała psa. - Wiesz, co to jest? - Otworzyła dłoń, w której trzymała

przezroczysty, błyszczący kamień.

- Wygląda jak diament, ale biorąc pod uwagę wielkość, powiedziałbym, że jest to

bardzo ładnie oszlifowany kawałek szkła.

- Diament czystej wody, od osiemnastu do dwudziestu karatów. Kupiłam fachową

książkę, lupę i sprawdziłam. Nie chciałam go zanosić do jubilera. Nie krępuj się - zachęciła

go - przyjrzyj mu się bliżej.

Trevor wyjął go z jej ręki, podniósł do światła.

- Dlaczego nie chciałaś go zanieść do jubilera?

- Uznałam, że nie uchodzi, ponieważ jest to prezent. W ubiegłym roku, kiedy

odwiedziłam grób kuzynki Maude, widziałam, jak Carrick wysypuje ich całe morze ze

srebrnej torby, którą nosi przy pasie. Widziałam, jak zamieniają się w kwiaty, z wyjątkiem

tego jednego, który leżał wśród nich i połyskiwał.

Trevor obrócił kamień w ręku i zadumał się.

- Klejnoty słońca.

- Od chwili, kiedy tam poszłam, odmieniło się moje życie. A to jest symbol tych

zmian. I nie ma znaczenia, czy to ładne szkiełko, czy bezcenny klejnot. Ja dostrzegłam w nim

magię i to otworzyło przede mną inny świat.

- Ja lubię świat, w którym żyję.

- Tylko od ciebie zależy, czy go zmienisz, czy nie. Po co przyjechałeś do Ardmore?

- Żeby budować mój teatr.

To, co zbudujesz, również zależy tylko od ciebie.

5

Trevor mówił sobie, że chce spędzić wieczór w pubie ze względów zawodowych.

Wolał tak uważać, ponieważ z trudem godził się z myślą, iż znalazł się tutaj w dużej mierze

po to, żeby popatrzeć na Darcy. Nie jest zakochanym smarkaczem, lecz poważnym

biznesmenem. A pub Gallaghera w pewnym sensie ma związek z jego interesami.

Prawie wszystkie stoliki były zajęte - rodziny, pary, grupy turystów pochylały się nad

kuflami i szklanicami, zajęte rozmowami. W rogu sali siedział młody, chyba piętnastoletni

chłopak i grał rzewną melodię na koncertynie. W kominku palił się ogień, jako że pod

wieczór ochłodziło się i zrobiło wilgotno, a wokół czerwonego płomienia trzaskającego torfu

przysiadło trzech starszych mężczyzn o ogorzałych od wiatru twarzach, paląc w zadumie i

przytupując nogami do taktu. Obok, na kolanach matki, skakało i chichotało dziecko, które

jeszcze nie miało okazji zdmuchnąć swojej pierwszej świeczki urodzinowej.

Trevor pomyślał, że jego własna matka zachwyciłaby się tym wszystkim. Carolyn

Ryan Magee była Irlandką w czwartym pokoleniu, dzieckiem rodziców, których noga nigdy

nie stanęła na irlandzkiej ziemi - podobnie jak wcześniej nie zawitali tutaj ich rodzice. A

mimo to bardzo ceniła swoje korzenie.

Zrozumiał, że to z jej powodu zapragnął poznać historię rodziny ze strony ojca.

To matka grywała w domu irlandzką muzykę, podczas gdy ojciec, wznosząc oczy do

nieba, z trudem to tolerował. To ona opowiadała synowi bajki do łóżka o Dobroludkach i o

pukach - złych duszkach.

I to ona łagodziła zadrażnienia pomiędzy ojcem i jego rodzicami. Choć nie była w

stanie ocieplić ich stosunków, zbudowała jednak ten chwiejny pomost, który umożliwił

utrzymywanie poprawnych kontaktów.

W rzeczy samej Trevor zastanawiał się, czy zauważyłby dystans między swoim ojcem

a jego rodzicami, gdyby nie miłość i otwartość wszechobecna we własnym domu.

Nigdy nie spotkał tak oddanych sobie ludzi jak jego rodzice.

Wyobraził sobie matkę, siedzącą tutaj tak jak on teraz, chłonącą to wszystko,

włączającą się do śpiewu, ucinającą sobie rozmówki z nieznajomymi. Myśląc tak, uważnie

rozejrzał się po lokalu, poprzez unoszący się w powietrzu bladoniebieski dym. Najwyraźniej

brakowało tu wentylacji. Następnie skierował się w stronę baru. Co tu się troszczyć o zdrowie

klientów, skoro właśnie taka atmosfera najbardziej im odpowiadała.

W krańcu baru zobaczył Brennę, zręcznie nalewającą piwo i pochłoniętą rozmową z

mężczyzną, który musiał mieć sto lat albo i więcej.

Trevor zajął jedyny wolny taboret i czekał, aż Aidan przekaże szklanki i wyda resztę.

- Jak leci? - zapytał Aidan, dolewając piwa do dwóch kufli, które podstawił pod

kraniki.

- Świetnie. Widzę, że masz pełne ręce roboty.

- Jak zawsze, i tak będzie prawie co wieczór, aż do zimy. Czym mogę ugasić twoje

pragnienie?

- Wezmę duże piwo.

- To rozumiem. Jude mówiła, że niepokoją cię pewne sprawy związane z naszym

kolorytem lokalnym.

- To tylko ciekawość.

- Ciekawość, jasne! - Po napełnieniu dwóch poprzednich kufli Aidan rozpoczął

powolny proces nalewania piwa Trevorowi. - Człowiek nie może się oprzeć ciekawości w tej

sprawie, kiedy zauważa, że sam jest w nią wplątany. Wydawcy Jude uważają, że jej książka

ściągnie na ten nasz mały zakątek świata duże zainteresowanie. A to znaczy dobry interes dla

nas obu.

- Musimy się więc na to przygotować. - Rozejrzał się wokół i zauważył, że Sinead

porusza się dzisiaj z dużo większą energią. Ale nigdzie nie było widać Darcy. - Będziesz

potrzebował więcej ludzi do pomocy, Aidanie.

- O tym samym pomyślałem. - Napełnił frytkami koszyk i postawił go na kontuarze. -

Kiedy przyjdzie czas, Darcy pogada z ludźmi.

Jak na zawołanie zza kuchennych drzwi dobiegł głos Darcy, pełen świętego oburzenia

i pomysłowych przekleństw.

- Nie masz nic na swoje usprawiedliwienie, ty dupo wołowa, nie rozumiem też,

dlaczego twierdzisz, że masz głowę twardą jak skała, skoro wiem, że jest całkiem pusta,

ponieważ jesteś durny jak głąb kapuściany.

Kiedy zaskoczony Trevor nasłuchiwał, Aidan nawet nie przerwał pracy.

- Trochę się zezłościła ta nasza siostrunia, a Shawn robi wszystko, żeby ją

sprowokować.

- Sekutnica? Ja ci dam sekutnicę, ty zezowata, bezzębna, nędzna kreaturo!

Rozległ się głośny huk, pisk, posypały się kolejne przekleństwa i już po chwili

zarumieniona Darcy wypłynęła tanecznym krokiem zza drzwi, opierając na biodrze wielką,

wyładowaną po brzegi tacę.

- Brenna, rondlem do gulaszu rozwaliłam łeb twojemu mężowi. Zupełnie nie pojmuję,

jak inteligentna kobieta mogła poślubić takiego pawiana.

- Ponieważ robi świetny gulasz. Mam nadzieję, że garnek nie był pełny.

- Był pusty. Dlatego wydał taki ładny dźwięk. - Odrzuciła głowę i prychnęła

zadowolona z siebie. Poprawiając tacę, odwróciła się ku barierce i dostrzegła Trevora.

Złość, jak za dotknięciem zaczarowanej różdżki, zniknęła z jej twarzy. W gniewnych

oczach pojawił się wyraźnie zmysłowy odcień.

- No, no, popatrzcie tylko, kto tu się schronił w deszczowy wieczór - mruknęła cicho,

zbliżając się wolnym krokiem. - Mógłbyś podnieść barierkę, kochanie? Mam zajęte obie ręce.

Przez ponad połowę swojego życia balansowała tacami, posługując się tylko jedną

ręką, ale chciała zobaczyć, jak jej pomaga.

- Miło jest, kiedy taki silny i przystojny mężczyzna wybawia z kłopotu słabą kobietę.

- Uważaj, Trev, za tą urodziwą twarzyczką kryje się żmija - powiedział Shawn,

wychodząc z kuchni, żeby dostarczyć do baru kolejne zamówienie.

- Nie zwracaj uwagi na bełkot tej małpy. - Rzuciła ostre spojrzenie przez ramię. - Nasi

rodzice, ludzie o miękkich sercach, odkupili go od Cyganów. Zmarnowali w ten sposób dwa

funty i dziesięć pensów.

Kręcąc biodrami, poszła obsłużyć gości.

- Jeszcze mi za to zapłaci - mruknął Shawn. - Dobry wieczór, Trev. Co byś zjadł?

- Chyba spróbuję gulaszu. Słyszałem, że jest dzisiaj szczególnie dobry.

- Ano tak. - Uśmiechając się ponuro, Shawn potarł guza na głowie. Jego wzrok

powędrował w stronę młodego chłopca, który grał teraz jakąś żywszą melodię. - Trafiłeś na

dobry wieczór. Connor potrafi grać jak anioł.

- Chciałbym też posłuchać twojej gry. - Trevor usadowił się znowu na swoim stołku. -

Ludzie bardzo cię chwalą.

- Potrafię trochę brzdąkać. Tak jak wszyscy Gallagherowie.

- Muszę jeszcze zasięgnąć opinii na temat twojej muzyki. Chcę się skontaktować z

agentem.

- Och, daj spokój. Zaproponowałeś dobrą cenę za moje piosenki. Ufam, że mnie nie

oszukasz. Dobrze ci patrzy z oczu.

- Zręczny agent mógłby wycisnąć więcej.

- Nie potrzebuję więcej. - Zerknął na Brennę. - Mam już wystarczająco dużo.

Trevor pokręcił głową i sięgnął po piwo, które postawił przed nim Aidan.

- Finkle mówił, że nie masz głowy do biznesu. Dodam więc jeszcze od siebie, że

przeszedłeś moje najśmielsze oczekiwania. Nie obraź się.

- Ani mi się śni.

Trevor przyglądał się Shawnowi znad brzegu kufla. - Finkle powiedział, że

zaszachowaliście go, wspominając o innym inwestorze, właścicielu restauracji z Londynu.

- Tak powiedział? - W oczach Shawna pojawiły się figlarne iskierki. - Aidanie, czy

wiesz coś o restauratorze z Londynu, który byłby zainteresowany połączeniem się z naszym

pubem?

Aidan zrobił poważną minę.

- O ile dobrze pamiętam, to pan Finkle coś o tym wspominał, chociaż go zapewniłem,

że nie ma nikogo takiego. Zadaliśmy sobie dużo trudu, żeby go o tym przekonać.

- Tak też myślałem. Bardzo sprytnie.

Usłyszał radosny śmiech Darcy. Gdy odwrócił się, zobaczył, jak głaszcze Connora po

głowie. Jej oczy świeciły się do niego, kiedy zaczęła śpiewać.

Była to szybka melodia o bogatym brzmieniu. Znał ją z pubów Nowego Jorku i od

matki, kiedy ogarniała ją tęsknota za irlandzką muzyką, nigdy jednak nie słyszał podobnego

wykonania. Ani takiego głosu, który był jak mocne, dojrzałe wino.

Czytał raport Finkle'a, w którym była wzmianka o głosie Darcy. Trevor nie poświęcił

temu większej uwagi. Będąc właścicielem studia nagrań wiedział z doświadczenia, jak często

wynoszone są pod niebiosa talenty, niezasługujące na nic więcej, poza uprzejmymi

oklaskami.

Teraz musiał jednak przyznać, że należało bardziej zaufać informacjom swojego

człowieka.

Kiedy doszła do refrenu, Shawn przyłączył się do śpiewu. Darcy zbliżyła się do baru i

kładąc niedbale rękę na ramieniu Trevora, zaśpiewała, patrząc na brata.

„Oj matulu moja, już wracam do domu, chociaż chłopaki nie dają spokoju”.

Trevor pomyślał, że takiej jak ona chłopaki na pewno nie dają spokoju. Sam miał

wielką ochotę dotknąć jej włosów, przyciągnąć ją do siebie, i rozkoszować się nią.

Z pewnością tysiące mężczyzn zareagowałoby w taki sam sposób.

Po skończonej piosence Darcy przechyliła się przez kontuar i dała głośnego całusa

Shawnowi.

- Kretyn - powiedziała z nieukrywaną miłością.

- Sekutnica.

- Trzy porcje ryby z frytkami, dwa gulasze i dwa kawałki twojego ponczowego ciasta.

A teraz wracaj do kuchni, gdzie jest twoje miejsce. - Odwracając się do Aidana, jakby od

niechcenia musnęła ręką ramię Trevora. - Trzy duże guinnessy i harp, szklanka smithwicka i

dwie cole. Jedna z nich dla Connora, od firmy Pozwolisz? - zapytała Trevora, wypijając łyk

jego piwa.

- Czy przyjmiesz zamówienie?

- Oczywiście. Nic innego tutaj nie robię.

- Zaśpiewaj jeszcze.

- Może później. - Ustawiła na tacy drinki.

- Nie, teraz. - Wyjął z kieszeni banknot dwudziestofuntowy, ujął go w dwa palce. -

Tym razem balladę.

Spojrzała na banknot.

- To spory napiwek jak na jedną piosenkę.

- Zapomniałaś, że jestem bogaty?

- O takich rzeczach się nie zapomina. - Sięgnęła po pieniądze, ale on cofnął rękę.

- Najpierw zaśpiewaj.

Postanowiła nie zwracać na niego uwagi, może nawet trochę mu podokuczać. Ale

teraz chodziło o dwadzieścia funtów, a śpiewanie przychodziło jej bez wysiłku. Więc

uśmiechnęła się do niego i zaśpiewała:

„Przybywajcie wszystkie dziewice - piękne i młode. Wy, które jesteście jak

ukwiecona łąka. Pilnujcie waszego ogrodu, by żaden mężczyzna nie ukradł wam z niego

miodu.”

Connor podchwycił melodię, czerwieniąc się trochę, kiedy do niego mrugnęła i podała

mu colę. Obsłużyła również innych, wzdychając, gdy śpiewała o żalu z powodu utraconej

niewinności. Ponieważ Trevor za to płacił, patrzyła na niego, powracając do baru. I dla niego

śpiewała ostatnie strofy.

Gdy rozbrzmiały oklaski, z zadowolenia pojaśniały jej oczy. Jarzyły się, kiedy

chwyciła banknot z jego ręki.

- Jeśli za każdą dasz dwudziestkę, zaśpiewam ci tyle piosenek, ile zechcesz. - Po

czym, odbierając nalane przez Aidana guinnessy, odeszła, żeby je podać.

- Do licha, zrobię to samo za połowę ceny - zawołał ktoś z głębi sali i przekrzykując

roześmiany tłum zaczął śpiewać Biddy Mulligan.

- W weekend dajemy prawdziwy koncert - poinformował Trevora Aidan. - A bar

Gallaghera opłaca orkiestrę.

- Przyjdę posłuchać. - Obserwował Darcy, która weszła za bar i kierowała się do

kuchni. - Czy występujecie czasem we trójkę?

- Shawn, Darcy i ja? Od czasu do czasu na ceili albo tutaj dla rozrywki. Parę razy

zarobiłem sobie na kolację, kiedy podróżowałem.

- To pewnie ciężki kawałek chleba?

- Zależy od angażu.

Trevor posiedział jeszcze godzinę, delektując się piwem, jedząc ze smakiem gulasz i

przysłuchując się niezmordowanemu Connorowi, grającemu jedną melodię po drugiej.

Wstał raz, żeby otworzyć drzwi parze ze śpiącym dzieckiem na rękach. Zauważył, że

lokal opuszczają rodziny i mężczyźni o ogorzałych twarzach. Rybacy, który przed świtem

wypłyną w morze.

Około dziewiątej przestano zamawiać gorące dania, ale kiedy podniósł się do wyjścia,

piwo z kraników lało się strugą.

- Czy uważasz, że pora spać, szefie? - zawołała Brenna.

- Tak. Chyba że zdradzisz mi, jakie to witaminy trzymają cię w tak dobrej formie na

nogach przez piętnaście godzin pracy.

- To nie witaminy. - Pochyliła się, żeby poklepać powykręcaną dłoń starego

człowieka, siedzącego na tym samym stołku od wielu godzin. - To przebywanie w pobliżu

mojej prawdziwej miłości, pana Rileya, dodaje mi energii.

Riley zarechotał.

- Więc podaj nam jeszcze po kufelku, a na dodatek daj mi buziaka, moja kochana.

- Czemu nie, tyle że kufelek kosztuje, ale buziak będzie za darmo.

Wycisnęła go na policzku Rileya i odwróciła się do Trevora.

- Zobaczymy się jutro rano.

- Chciałbym na chwilę wypożyczyć twoją siostrę - powiedział Trevor do Aidana i

złapał za rękę Darcy, kiedy przechodziła obok niego. - Twoja kolej, żebyś mnie odprowadziła

do wyjścia.

- Sądzę, że mogę ci poświęcić chwilę. - Odstawiła tacę i nie zwracając uwagi na

niezadowoloną minę Aidana ruszyła ku drzwiom.

Powietrze nasiąknęło wilgocią. Kłęby mgły nadciągały znad morza i rozpełzały się po

lądzie. Niedaleko słychać było równomierne uderzanie fal o brzeg, a także stłumiony dźwięk

syreny niewidocznej w mroku łodzi.

- Jakie cudowne jest to świeże powietrze. - Darcy z rozkoszą przymknęła oczy. -

Wieczorem w pubie nie ma czym oddychać.

- Pewnie nie czujesz już nóg.

- Nie przeczę, że przydałby im się solidny masaż.

- Chodź do mnie, a zatroszczę się o nie.

- Kusząca propozycja, ale muszę wrócić do pracy, a potem przespać się.

Podniósł jej dłoń do ust, jak już to kiedyś zrobił.

- Podejdź rano do okna.

Serce mocno jej zabiło. Lubiła zmysłowe doznania. Teraz jednak trzeba było myśleć

perspektywicznie i umiejętnie rozgrywać swoją partię.

- Może. - Przeciągnęła koniuszkiem palca po jego twarzy. - Jeśli tak się zdarzy, że

pomyślę o tobie.

- Więc postarajmy się, żebyś pomyślała. - Kiedy ją porwał w ramiona, powstrzymała

go, kładąc mu rękę na piersi.

Miała przyspieszony puls - podniecało ją oczekiwanie tego, co ma nastąpić. Dobrze

czuła się w jego silnych, opasujących ją niczym obręcz ramionach.

Oto i klucz do całej sprawy. Chodzi wyłącznie o przyzwolenie. Jej wybór, jej ruch, jej

wola. Ważne, by zawsze nad tym panować, mieć władzę nad mężczyzną, któremu pozwala

się dotykać.

Wystarczy sobie pofolgować, żeby zapomnieć, iż doznania zmysłowe, nawet te

najbardziej rozkoszne, są ulotne i zwodnicze.

Stwierdziła, że niewiele ryzykuje. Może go wypróbować i przekonać się, czy będzie

jej zależało na czymś więcej. Zdjęła rękę z jego piersi, położyła mu ją na karku, po czym, z

otwartymi oczami, rozchyliła wargi.

Trzeba przyznać, że się nie spieszył, nie rzucił na nią, nie zaczął ustami rozgniatać jej

warg. Robił to w przyjemny sposób, zdecydowanie, z dużą dozą pewności siebie. Pomyślała,

że nie jest aż tak niebezpieczny.

I właśnie wtedy jego dłonie pobiegły do góry, wzdłuż jej kręgosłupa, wpił się w jej

wargi.

Zamroczyło ją na chwilę i już o niczym nie myślała.

Zachowywał się tak, jakby chciał ją zjeść żywcem. Uważał, że tego właśnie kobieta

oczekuje od mężczyzny. Zachłanności, podniecenia. I dawał jej to wszystko, co w nim

wrzało. Kiedy po nią sięgnął, spojrzała na niego z lekką ironią.

Zwolnił więc i natychmiast dojrzał zmianę w jej oczach, wyraz aprobaty, a nawet

rozkoszy. A jednak nie przestawała go badać, jakby go poddawała próbie, złoszcząc go tym

nawet wówczas, gdy zatopił się w jej smaku. A potem chciał więcej, coraz więcej - i wziął to.

Gdzieś w odległych zakamarkach świadomości poczuł ledwo uchwytną zmianę. Darcy

jęknęła cicho. Teraz oboje stali na deszczu z zamkniętymi oczami. Położyła dłoń na jego

karku, zanurzyła ją w jego włosach. Uniosła się i przywarła do niego, gdy przyparł ją do

ściany pubu. Ich serca uderzały w jednym rytmie.

Cofnął się, musiał ochłonąć, złapać oddech. Pomyśleć. Oparta o ścianę Darcy

westchnęła i otworzyła oczy.

- To było bardzo przyjemne. - Nawet za bardzo, co do tego nie miała wątpliwości. -

Może jeszcze raz to zrobisz?

- Dlaczego nie?

Tym razem ujął w dłonie jej twarz, wczepił się palcami w jej włosy. I czekał z ustami

pełnymi jej westchnień, gdy tymczasem ich oddech stawał się szybszy i gwałtowniejszy.

- Oboje doprowadzimy się do szaleństwa. Zaśmiała się nerwowo.

- Też tak uważam. Lepiej więc zacznijmy od razu. - Zmniejszyła dzielącą ich

odległość, chwytając jego dolną wargę zębami, szarpiąc ją lekko i łagodząc językiem zadany

ból.

- Niezły początek - wykrztusił i wpił się w jej usta. Zaczęło jej wirować w głowie,

coraz szybciej i szybciej.

Każde doznanie odbierała ze wzmożoną intensywnością - smak Trevora, twarde

kontury jego ciała, wilgoć ściany na swoich plecach, skrzenie się deszczu na skórze.

Chciała go doprowadzić do ostateczności, uczynić go słabym, usłyszeć, jak błaga -

zanim sama do tego dojdzie. Wystarczyło, że na chwilką zatopiła się w pocałunku, a w

rezultacie dała mu więcej, niż zamierzała.

Tymczasem on znowu pierwszy się cofnął. Musiał wybierać - albo wycofa się teraz,

albo zaciągnie ją do samochodu i powali na tylne siedzenie, zachowując się niczym jakiś

smarkacz po szkolnej zabawie. Doprowadziła go do granic wytrzymałości tym pocałunkiem

na mokrym chodniku przed zatłoczonym pubem.

- Do tego potrzeba większej intymności - stwierdził.

- Nie przeczę. - Musi koniecznie odzyskać grunt pod nogami. - Teraz czeka nas

bezsenna noc, ale nie przejmuję się tym. - Spokojniejsza, przeczesała ręką włosy, strącając

krople deszczu. - Czy wiesz, że kiedy ostatni raz całowałam się z jankesem, spałam po tym

jak niemowlę?

- Czy to miał być komplement?

- Tak. Całowanie się z tobą sprawiło mi przyjemność, o której będę pamiętała aż do

następnej okazji. A na razie wracam do pubu, ty zaś jedź do domu.

Już chciała odejść, kiedy ją przytrzymał za ramię. Obawiając się, że może mu się nie

oprzeć i utracić swą przewagę, uśmiechnęła się zalotnie.

- Zachowuj się przyzwoicie, Trevorze. Jeśli zostanę z tobą dłużej, Aidan udzieli mi

nagany i popsuje mi humor.

- Rezerwuję sobie twój najbliższy wolny wieczór.

- Chętnie go tobie ofiaruję. - Poklepała go przyjaźnie po ręku i weszła do pubu.

* * *

Był poruszony do głębi, a odkrycie tego faktu zdumiało go i zdenerwowało. Musiał

posiedzieć w samochodzie, wsłuchując się w szum deszczu, czekając, aż krew przestanie się

burzyć, a ręce odzyskają pewność. Wiedział, co znaczy pożądać kobiety. Zdawał też sobie

sprawę z tego, że takie pragnienie wiąże się z pewnym ryzykiem.

Jednak uczucie do Darcy Gallagher różniło się od wszystkiego, co zdarzyło się

wcześniej.

Ona jest inna, stwierdził, zerkając w stronę pubu i uruchamiając silnik. Seksowna,

egoistyczna, uwodzicielska. Znał takie kobiety, ale żadna z nich nie była do tego stopnia

szczera.

Bawiła się nim i nie ukrywała tego. Również za to ją podziwiał! A także za to, iż jest

tak absolutnie świadoma faktu, że i on uczestniczy w tej grze.

Ciekawe, kto zwycięży i w której rundzie.

Uspokojony, że sobie z nią poradzi, uśmiechnął się. Ależ mu się podobała! Nie

przypominał sobie drugiej kobiety, która by go tak podniecała, absorbowała jego myśli,

wprawiała w tak dobry nastrój.

Nawet gdyby nie było tego fizycznego zainteresowania, chętnie by się z nią spotykał.

Jest taka cudowna, prostolinijna. I jak to dobrze, że ich znajomość nie będzie miała żadnych

dalej idących konsekwencji.

Wszelkie interesy Trevor załatwiał z Aidanem i nie zamierzał tego zmieniać, choć

Darcy była współwłaścicielką pubu.

No i ten głos Darcy! Zamierzał jej w związku z tym coś zaproponować. Był pewny, że

mu zaufa.

Darcy zna wartość pieniędzy i chce ich mieć tyle, by żyć na wysokiej stopie, z

fasonem. Miał wrażenie, że potrafi jej to zapewnić.

Najważniejszy jest zysk, powiedziała mu w dniu, kiedy wędrowali wzdłuż plaży. Miał

parę pomysłów, jak mogliby to osiągnąć razem.

Zadowolony, że tak dobrze spędza czas w Irlandii, skręcił w dróżkę do domku.

Wysiadł z samochodu, z przyzwyczajenia zamknął go, po czym, korzystając z

reflektorów, które zostawił zapalone, żeby wskazywały mu drogę we mgle, doszedł do

ogrodowej furtki.

Nie wiedział, dlaczego podniósł głowę ani co go skłoniło, żeby spojrzeć w okno.

Doznał takiego wstrząsu, jakby uderzył w niego piorun.

Najpierw pomyślał o Darcy, o tym, jak stała w oknie swojej sypialni, kiedy ją po raz

pierwszy zobaczył. Wtedy też doznał wstrząsu, który wynikał z tego, że tak jej nagle

zapragnął.

Stojąca w oknie kobieta była równie śliczna. Włosy miała jasne jak otaczająca go

mgła. Jej oczy - wiedział to, choć było za ciemno, by dojrzeć ich kolor - zniewalały morską

zielenią.

Ta kobieta nie żyła od trzystu lat.

Otwierając furtkę, nie odrywał od niej wzroku. Zobaczył pojedynczą, błyszczącą łzę,

która spłynęła po jej policzku. Serce waliło mu jak młotem, kiedy szedł szybkim krokiem

ścieżką pośród mokrych kwiatów, przy ledwie słyszalnej muzyce tańczących na wietrze

kominowych ozdób. Powietrze było nasycone wilgocią.

Otworzył drzwi.

W środku panowała cisza. Jedyne światło, które zapalił przed wyjściem, rzucało

długie cienie na starą, drewnianą podłogę. Zapominając o tym, że wciąż trzyma w ręku

klucze, poszedł schodami na górę. Znalazłszy się w korytarzyku prowadzącym do sypialni,

nabrał dużo powietrza w płuca i przekręcił kontakt.

Nie spodziewał się, że ją tutaj zastanie. Duchy lepiej czują się w ciemności. Kiedy

rozbłysło światło, zalewając pokój, omal nie gwizdnął ze zdziwienia.

Stała twarzą zwrócona do niego, z rękami założonymi na wysokości talii. Delikatne

złociste włosy opadały jej do ramion, sięgając długiej, szarej sukni. Łza, lśniąca jak srebro,

zasychała na jej policzku.

- Dlaczego marnujemy to, co jest wewnątrz nas? Dlaczego musimy tak długo czekać,

zanim to do nas dotrze?

Ten głos z typowo irlandzkim akcentem zafrapował go bardziej niż sam jej widok.

- Kim... - Oczywiście wiedział, kim ona jest, więc pytanie o to było stratą czasu. - Co

tutaj robisz?

- Czekam już bardzo długo. On uważa, że jesteś tym ostatnim człowiekiem.

Zastanawiam się, czy ma rację, skoro ty tego nie chcesz, tak bardzo tego nie chcesz.

To niemożliwe. Człowiek nie może prowadzić rozmowy z duchem. Ktoś chce mu

spłatać figla. Ruszył do przodu, wyciągnął rękę, żeby ująć ją za ramię. Ręka nie napotkała

żadnego oporu, jakby musnęła powietrze.

Klucze, które Trevor trzymał w zdrętwiałych palcach, upadły z łoskotem na ziemię tuż

u jej stóp.

- Czy tak trudno uwierzyć w istnienie czegoś, czego nie można dotknąć? - powiedziała

łagodnym głosem, ponieważ rozumiała, jak trudno jest zwalczyć uprzedzenia. Mogła mu

pozwolić, by dotknął ułudy, którą była, ale to by mu nie wystarczyło. - Twoje serce już ci to

podpowiada. Teraz jeszcze trzeba, by poszedł tą drogą również twój rozum.

- Muszę usiąść. - Nagłym ruchem usiadł na brzegu łóżka. - Śniłaś mi się.

Uśmiechnęła się po raz pierwszy.

- Wiem o tym. O twoim przyjeździe tutaj dawno już postanowiono.

- Przeznaczenie?

- Wiem, że nie lubisz tego słowa. - Potrząsnęła głową. - Ale to właśnie przeznaczenie

sprawia, iż zatrzymujemy się w określonych punktach drogi naszego życia. To, co robisz

tutaj, zależy od ciebie. Wybór znajduje się na końcu drogi. Ja dokonałam mojego.

- Czyżby?

- Tak. Postąpiłam zgodnie z tym, co uważałam za słuszne. - W jej melodyjnym głosie

zabrzmiała nutka irytacji. - Może nie było to słuszne, ale uważałam, że powinnam tak

postąpić. Mój mąż był dobrym, łagodnym człowiekiem. Kochaliśmy nasze dzieci.

- Kochałaś Carricka?

- Tak, zrozumiałam to po pewnym czasie. On nie prosił mnie o nic. To nie był żar

namiętności, który wkrótce zamienia się w popiół. Później zrozumiałam, że nie miałam racji.

- Odwróciła się, jakby patrząc przez okno, poprzez szybę, poprzez deszcz. - Nie miałam racji

- powtórzyła - Czekam teraz samotnie od bardzo dawna, a ogień miłości, jej ból i radość są

we mnie. Miłość tak łatwo kryje się pod pozorami namiętności, iż często trudno ją rozpoznać.

- Dla większości ludzi namiętność jest czymś naturalniejszym niż miłość.

- A jednak obie one istnieją. Ja bałam się tego ognia, nawet jeśli go bardzo pragnęłam.

Dlatego nie spojrzałam nigdy na płomienne klejnoty, które na mnie czekały.

Poznałem namiętność, ale nie znam miłości.

- Szukałeś jej po omacku, wierzę jednak, że dojdziesz do celu. Zbliżasz się do końca

drogi. Wpatruj się uważnie w to, co pragniesz zbudować, i dokonaj właściwego wyboru.

Wiem, co... - Ale ona już znikała. Poderwał się na nogi, wyciągnął rękę. - Zaczekaj! A

niech to! - Był sam. I choć udało mu się wkrótce uspokoić nerwy, nie pozbył się napięcia i

rozterki.

Do diabła, jak tu się w tym rozeznać? Sny, magia, duchy. Nic namacalnego ani

wiarygodnego, na czym można by się oprzeć.

A jednak uwierzył, i to mu nie dawało spokoju.

6

- Marnie coś dzisiaj wyglądasz.

Trevor wypił kolejny łyk kawy, którą przyniósł ze sobą na plac budowy, i spiorunował

Brennę wzrokiem.

- Milcz!

Parsknęła śmiechem. Zdążyła się przyzwyczaić do swego szefa i nie traktowała zbyt

poważnie jego złego humoru. Kiedy tacy jak on zamierzają kąsać, robią to bez uprzedzenia.

- I do tego jeszcze zły. Masz ci los! Może poprosić kogoś, żeby ci wyniósł wygodny

bujany fotel? Mógłbyś usiąść pod parasolem i uciąć sobie drzemkę.

Wypił kolejny łyk.

- Widziałaś kiedyś pracującą betoniarkę od środka?

- Jesteś w tak kiepskiej formie, że mogłabym cię załatwić jedną ręką. Idź do kuchni,

wypij spokojnie kawę i uspokój się.

- Przebywanie na budowie podnosi mnie na duchu.

- Mnie też. - Popatrzyła na porozkładany na placu sprzęt na ciężkie maszyny, na

dźwigających ciężką rurę ludzi. - Dziwne z nas istoty, nie sądzisz? Tata pracuje dzisiaj na

wsi, naprawia ludziom to i owo, cieszę się więc, że tu jesteś i że chcesz popracować, chociaż

się dąsasz.

- Nie dąsam się. Nie mam takiego zwyczaju.

- No dobrze, ale jednak coś cię gryzie. Znam to uczucie, tyle że wolę to wtedy jak

najszybciej z siebie wyrzucić.

- Wyobrażam sobie, że Shawn ma z tobą ciekawe życie.

- Shawn jest miłością mojego życia, staram się więc, jak mogę, żeby się nie nudził.

- Nuda zabija - mruknął Trevor.

Przytaknęła ruchem głowy. Trevor był dzisiaj bezpośredni, nie trzymał się na dystans.

Widać uznał ją za osobę godną zaufania.

Ucieszyła się, że mają ten etap za sobą.

- Mam ci do przekazania, że rury do nowej studni i do odprowadzania ścieków dotarły

do nas dziś rano.

Ruszyła przodem, żeby pokazać Trevorowi stopień zaawansowania prac. Po nocnym

deszczu ziemia zamieniła się w błoto, a deszcz nie przestawał padać. Skapywał z daszka

czapeczki Brenny, gdy pochylała się nad wykopem, połyskiwał na małej srebrnej broszce w

kształcie wróżki, którą przypięła do niej.

Cieszył ją zapach błota, pracujących ludzi i spalin.

- Jak widzisz, zastosowaliśmy wskazany przez ciebie materiał, wykonaliśmy też dobrą

robotę. Podczas ostatniej powodzi wiosennej namęczyliśmy się z tatusiem przy przetykaniu

odpływu szamba, wolałabym już nie powtarzać tego eksperymentu.

- To nam nie grozi. - Ukucnął i ogarnął wzrokiem plac budowy. Oczyma duszy

widział długi, niski, półkolisty budynek, wyłożony kamieniem, wspaniale komponujący się z

pubem z ciemnymi, nie rzucającymi się w oczy drewnianymi elementami. Wdzięk i prostota,

tyle że z zastosowaniem najlepszej i najbardziej nowoczesnej technologii.

Przecież to było jego marzenie. Zachowanie i uszanowanie, a nawet wyeksponowanie

tego, co już jest, z zastosowaniem najnowszych zdobyczy myśli ludzkiej. Chce odcisnąć

piętno rodziny Magee w miejscu, z którego się wywodzi. I nie ma to nic wspólnego z

dawnymi legendami i pięknymi zjawami.

Zadumał się chwilę, a kiedy się odwrócił, zobaczył czekającą nań cierpliwie Brennę.

- Przepraszam, zamyśliłem się.

Wyglądał na zmieszanego. Brenna zawahała się. Przecież poznała go bliżej zaledwie

przed paroma dniami.

- Jeśli coś jest nie tak, powiedz mi, żebym mogła to naprawić. Za to mi płacisz. A jeśli

to jakaś osobista sprawa, chętnie cię wysłucham, o ile tylko zechcesz o tym pomówić.

- Sądzę, że chodzi o jedno i o drugie. Dziękuję ci, ale chciałbym to jeszcze

przemyśleć.

- Mnie myśli się lepiej, kiedy mam zajęte ręce.

- Dobry pomysł. - Wyprostował się. - A zatem bierzmy się do roboty.

* * *

To była ciężka i brudna praca. Mało kto uważałby ją za przyjemną. Błotnisty teren

wyłożono wielkimi płytami sklejki, po których można było ciągnąć taczki. Trevor woził więc

drewno na dźwigary i krokwie. Przystanął pod plandeką, gdzie pracowali hydraulicy,

słuchając, jak deszcz równomiernie uderza w płótno. Wypił galon kawy i poczuł, jak powoli

powraca do życia.

Musiał przyznać Brennie rację. Praca fizyczna odwraca uwagę od nękających myśli,

przesuwa je na dalszy plan. Upora się więc z rym, co jest do zrobienia, a dopiero potem

zastanowi się nad wydarzeniem z ostatniej nocy, spróbuje się do niego ustosunkować.

Przemoczony i zabłocony, ale już w lepszym nastroju, dźwignął kolejną deskę. Ożywił

się, poczuł nową energię biegnącą od brzucha, przez kręgosłup, aż po kark. I tak jak wczoraj

wieczorem nie mógł się oprzeć, by nie spojrzeć do góry.

W oknie stała Darcy, obserwowała go poprzez przezroczystą kurtynę deszczu.

Nie uśmiechnęli się do siebie. Mieli takie wrażenie, jakby ich nagie ciała nagle

zetknęły się ze sobą. Nie był to już zdawkowy flirt z tamtego pierwszego ranka. Nic nie

pozostało z uwodzicielskiej gry, którą dotąd prowadzili.

Nagły błysk i trawiący ogień. Tak to poczuł, stojąc na zimnym deszczu i wpatrując się

w kobietę, którą ledwo znał.

Ledwo znał, lecz musi ją poznać. I nieważne, jak szybko ten ogień wygaśnie.

Zaniepokojony, iż tak łatwo ulega swoim pragnieniom, zarzucił belkę na ramię i poniósł ją

cieślom.

Kiedy, nie mogąc się oprzeć, spojrzał za siebie, już jej nie było.

* * *

Zachowywała się, jakby nic się nie stało, jakby nie było tej iskry porozumienia, która

zapaliła się między nimi. Gdy przyszedł na lunch, rzuciła mu zdawkowe spojrzenie i

kontynuowała przyjmowanie zamówień.

Godne podziwu i jakże irytujące zachowanie! Jeszcze żadna kobieta nie wzbudziła w

nim tylu emocji naraz, nie zadając sobie przy tym najmniejszego trudu.

Dzisiaj w czasie lunchu było trochę luźniej. Pewnie deszcz odstraszył niektórych

turystów, którzy woleli pozostać w hotelu. Przez przekorę wybrał stolik w sektorze Sinead.

Ciekawe, jaki też ruch wykona Darcy w tej rozgrywce, którą prowadzili.

Darcy pomyślała, że to z jego strony sprytne posunięcie. Co prawda, będzie musiał

dłużej poczekać, ale jednak wygrał tę partię. Od czego są jednak różne wybiegi, pomyślała,

zgarniając napiwek ze stołu, który właśnie sprzątała.

- Trochę dziś mokro, prawda? - zawołała z drugiego końca sali.

- Bardzo mokro.

- Pewnie wolałbyś w taki dzień zaszyć się w swoim eleganckim nowojorskim biurze.

Bawiła go ta sytuacja.

- Zawsze czuję się świetnie tam, gdzie jestem. A ty?

- Kiedy tu jestem, myślę tylko o tym, żeby się stąd wynieść, gdy gdzieś wyjeżdżam,

natychmiast chcę tu wrócić. Kapryśna ze mnie istota. - Wyciągnąwszy notes, przeszła do

następnego stolika i uśmiechnęła się promiennie. - Czym mogę służyć?

Przyjęła także zamówienie przy drugim stoliku i przekazała je Shawnowi, zdążyła

jeszcze podać gościom drinki, nim wreszcie Sinead dotarła do Trevora. Kątem oka dostrzegł

ironiczny uśmiech Darcy.

- Muszę coś sprawdzić w okolicy, a dzień wydaje się idealny do tego - powiedział. -

Nie chciałabyś się zabawić w mojego przewodnika?

- To miło z twojej strony, że o mnie pomyślałeś, ale mam za mało czasu, żeby się z

tego solidnie wywiązać.

- Ja też mam nie więcej niż dwie godziny. Co ty na to, Aidanie? Mógłbym

wypożyczyć twoją siostrę między jedną i drugą zmianą?

- Do godziny piątej sama dysponuje swoim czasem.

- Wypożyczyć? - Parsknęła śmiechem. - Nie sądzę. Gdybyś jednak zamierzał

zatrudnić mnie w charakterze przewodnika, moglibyśmy wynegocjować rozsądne

honorarium, - Pięć funtów za godzinę.

Spojrzała na niego słodko.

- Powiedziałam „rozsądne”. Mogę ci poświęcić mój czas za dziesięć funtów.

- Ale jesteś pazerna.

- A ty dusigrosz - odcięła się i kilku klientów parsknęło śmiechem.

- Niech będzie dziesięć, tylko czy staniesz na wysokości zadania?

- Kochanie? - Zatrzepotała rzęsami. - Jeszcze żaden mężczyzna na mnie nie narzekał.

Ruszyła w stronę kuchni, a Trevor pochylił się nad zupą, którą postawiła przed nim

Sinead. Takie rozwiązanie w pełni ich zadowalało.

* * *

Musiała się trochę sobą zająć: uszminkować usta, skropić perfumami, uczesać i

zmienić ubranie. W końcu doszła do wniosku, że zielona koszula, czarna kamizelka oraz

spodnie będą najbardziej odpowiednim strojem na przejażdżkę w deszczowy dzień.

Jankesi, na ile ich znała, byli zwariowani na punkcie wycieczek po irlandzkich

drogach, w słońce czy w deszcz, tak jakby nigdy w życiu nie widzieli rozległych, zielonych

łąk.

Z uwagi na pogodę zebrała do tyłu włosy i zawiązała je czarną wstążką, po czym, nim

zeszła po schodach, narzuciła na siebie żakiet.

Przyzwyczaiła się, że mężczyźni czekają na nią.

Shawn pogwizdywał, porządkując naczynia. Zdziwiła się, że Trevor, wbrew jej

oczekiwaniom, nie przestępuje z nogi na nogę i nie popija w kuchni kawy, która, jak się

wydawało, podtrzymywała go przy życiu.

- Czy Trevor jest w pubie?

- Nie umiem ci powiedzieć. Słyszałem, jak mówił do Brenny, że musi załatwić parę

telefonów. To było jeszcze przedtem, zanim poszłaś na górę, żeby się ubrać w ten wyjściowy

strój.

Ponieważ taka uwaga nie zasługiwała na odpowiedź, Darcy pożeglowała z kuchni do

pubu, gdzie zastała Aidana, szykującego się do zamknięcia lokalu.

- Wyrzuciłeś Trevora, każąc mu czekać w samochodzie?

- Trevora? Nie, zdaje się, że miał gdzieś zatelefonować. Zatrzęsła się z oburzenia.

- Wyszedł?

- Sądzę, że przyjdzie tutaj. Skoro masz na niego czekać pójdę już sobie, ty zaś zamknij

lokal. I pamiętaj, żebyś wróciła na czas, Darcy.

- Ale... - Chciała go zatrzymać, ale Aidan był już za drzwiami.

Nigdy na nikogo nie czekała. Nie wróży to niczego dobrego.

Bardziej zaskoczona niż zła odwróciła się, by wrócić do siebie na górę i zapomnieć o

całej sprawie. Wtedy otworzyły się drzwi i wszedł Trevor.

- W porządku, widzę, że jesteś gotowa. Przepraszam, musiałem zatelefonować. - Stał,

przytrzymując drzwi i uśmiechając się, jak gdyby nigdy nic. Nie zdziwiło go malujące się na

jej twarzy zaskoczenie i poirytowanie, spodziewał się tego. Nie wątpił, że każdy mężczyzna, z

którym kiedykolwiek miała do czynienia, czekał z biciem serca na jej pojawienie się.

Twój ruch, śliczna, pomyślał.

- Cenię sobie mój czas, w przeciwieństwie do ciebie. - Minęła go sztywnym krokiem i

rzucając mu złe spojrzenie, wyszła na deszcz.

- Czas jest tylko częścią problemu. - Stał, osłaniając ją przed deszczem, kiedy

zamykała na klucz drzwi pubu. - Każdy chce go mieć. Mnie wystarczą dwie godziny bez

telefonów i odpowiadania na pytania.

- Więc nie zapytam cię o nic.

Poprowadził ją do samochodu, przytrzymał drzwiczki, kiedy wsiadała. I zastanawiając

się, jak długo Darcy zamierza się dąsać, zajął miejsce kierowcy.

- Pomyślałem, że moglibyśmy się wybrać na północ, dojechać do drogi prowadzącej

wzdłuż wybrzeża i popatrzeć na morze.

- To ty trzymasz kierownicę i kasę. Wyjechał z zatoczki.

- Panuje opinia, że pogubienie się na drogach Irlandii dodaje uroku tej ziemi.

- Nie sądzę, by ci, którzy jadą w konkretnym celu, znajdowali w tym jakiś urok.

- Na szczęście w tej chwili nie mam przed sobą żadnego konkretnego celu.

Darcy rozsiadła się wygodnie. Samochód był duży i ładny, musiał drogo kosztować.

Przejechanie się nim w deszczu z przystojnym mężczyzną nie jest aż tak wielkim

poświęceniem. Tym bardziej, że płaci on jej za ten zaszczyt.

- Odnoszę wrażenie, że z góry planujesz każdy krok.

- Tak się osiąga cel.

- A dzisiaj twoim celem jest obejrzenie najbliższej okolicy, odnotowanie tego, co

mogłoby zainteresować ludzi przybywających do twojego teatru, co mogliby tutaj zwiedzić.

- Tak, to jeden z celów. Innym jest chęć spędzenia z tobą paru godzin.

- Sprytnie to sobie wymyśliłeś - dwie sprawy za jednym zamachem. Jadąc drogą

dotrzesz do Dungarvan. Droga wzdłuż wybrzeża zaprowadzi cię do Waterford, a jadąc na

północ znajdziesz się w górach.

- Więc którą trasę wybierasz?

- Turyści zatrzymują się chętnie przy An Rinn, między Ardmore i Dungarvan. To

mała rybacka wieś, gdzie mówią jeszcze po gaelicku. Niewiele jest tam do zobaczenia, poza

fantastycznymi klifami, ale turyści często tam zaglądają, oczarowani starym językiem

stosowanym na co dzień.

- Mówisz po gaelicku?

- Odrobinę, ale nie na tyle, żeby prowadzić konwersację. - Szkoda, że takie rzeczy idą

w zapomnienie.

- Masz do tego zbyt sentymentalny stosunek. Przecież z angielskim jest znacznie

łatwiej. Kiedy byłam w Paryżu, zawsze znalazł się ktoś, kto na tyle znał angielski, żeby mnie

zrozumieć. Nie spotkałabym nikogo, kto rozumiałby gaelicki.

- Nie czujesz żadnego sentymentu do tego, co irlandzkie, Darcy?

- A ty masz sentyment do tego, co amerykańskie?

- Nie - powiedział po chwili. - Traktuję to jak coś naturalnego.

- Masz więc odpowiedź. - Spojrzała na siąpiący deszcz i na perłową poświatę na

horyzoncie. - Rozjaśnia się. Może zobaczysz tęczę, jeśli takie rzeczy cię bawią.

- Jeszcze jak. Powiedz osi, co najbardziej lubisz w Ardmore - Co tu lubię? - Nie

przypominała sobie, by kiedykolwiek zadano jej podobne pytanie. - Morze. Jego humory,

zapach, obecność w powietrzu. Jego łagodność i miękkość w pogodny poranek i dziką

wściekłość w czasie sztormu.

- Jego dźwięk - podpowiedział szeptem Trevor. - Jak bicie serca.

Toż to czysta poezja! Bardziej bym się tego spodziewała po Shawnie niż po tobie.

- Trzeci etap legendy. Klejnoty z serca oceanu.

- Ano właśnie. - Spodobało jej się, że pomyślał o legendzie. Ostatnio sama sporo o

niej rozmyślała. - A ona pozwoliła, by zamieniły się w kwiaty, za które nie kupiłaby jednego

porządnego posiłku dla rodziny. Potrafię zrozumieć jej dumę, ale żeby aż za taką cenę?

- Ty przehandlowałabyś własną dumę za piękne kamienie.

- O nie, tego bym nie zrobiła. - Spojrzała na niego figlarnie. - Znalazłabym sposób,

żeby zachować jedno i drugie.

Pomyślał, że Darcy byłaby do tego zdolna. Ale dlaczego sprawiło mu to przykrość?

Poprzez chmury przebijało się słońce, rozświetlając wciąż jeszcze padający deszcz.

Trevor miał wrażenie, że znaleźli się wewnątrz gładkiej, opalizującej muszli. I ujrzał na

niebie trzy tęcze. Jakby delikatny kwiat rozchylał się płatek po płatku.

Oczarowany, zatrzymał samochód na środku drogi i wpatrywał się w te trzy barwne

łuki, pyszniące się na tle bladoniebieskiego nieba.

Darcy wolała jednak patrzeć na niego. Jakby opuścił przyłbicę. Pod nią, pod warstwą

sztywnej ogłady, dojrzała taką świeżość uczuć, jakiej nigdy się nie spodziewała. Poruszył ją

sposób, w jaki wpatrywał się w te urocze igraszki światła i deszczu, zachwyciła ją

autentyczna radość bijąca z jego oczu.

Kiedy odwrócił głową i uśmiechnął się promiennie, nie mogła się powstrzymać.

Przechyliła się ku niemu, ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała - szybko i lekko.

To na szczęście - powiedziała, zajmując dawną pozycję. - Zdaje się, że jest jakaś

przypowieść na temat tęcz, pocałunków i szczęścia.

- A jeśli nawet nie ma, to powinna być. Przekonamy się, dokąd to nas zaprowadzi.

Mam na myśli tęczę - wyjaśnił, kiedy uniosła brwi. - Bo chyba wystarczająco dobrze wiem,

dokąd prowadzą pocałunki.

Wjechał w wąską, słabo oznakowaną drogę. Z dala od wybrzeża wzgórza zieleniły się

w deszczu. Szare kamienne murki i niestrzeżone drzewa przecinały pola, dodając im kolorytu.

Dostrzegł chatę, bardzo podobną do tej na Faerie Hill, z kremowymi ścianami i krytym

strzechą dachem. A także stado owiec, wyglądające jak białe punkciki.

A nad tym wszystkim widniały trzy barwne smugi na jasnym niebie.

Otworzył okienko w dachu i zaśmiał się, kiedy zebrana na szybie woda wlała się do

środka. Powiało świeżością, cudownie czystą, dodającą czegoś nieziemskiego do zapachu

skóry Darcy.

A potem, gdy droga zaczęła piąć się do góry, zobaczył ją. Matową i szarą na tle

perłowego nieba. Z całej konstrukcji zachowały się tylko trzy ściany, czwarta, zamieniona w

kupę gruzu, leżała na ziemi. Ale to, co pozostało, stało dumne i wyzywające, wzbijało się w

górę ponad zastygłym w ciszy wiejskim krajobrazem i trwało jak pomnik - upamiętniając

przelaną krew, dawną potęgę, dalekosiężną wizję.

Zjechał z drogi, zatrzymał samochód.

- Chodźmy popatrzeć.

- Na co? Trevorze, to tylko ruina. W Irlandii znajdziesz ich pełno na każdym kroku. I

znacznie ciekawsze od tej. Choćby kaplica albo katedra w Ardmore.

- Ale teraz jesteśmy tutaj. - Sięgnął przez nią, żeby otworzyć jej drzwi. - Właśnie takie

rzeczy przyciągają ludzi.

- Tych, którzy nie mają dość rozumu, by spędzić urlop tam, gdzie mogą mieć piękny

basen i pięciogwiazdkowe restauracje. - Gderając trochę, wysiadła i poszła za nim. - Pewnie

to jeden z wielu zamków, splądrowanych przez bandę Cromwella.

Trawa była mokra. Całe szczęście, że włożyła wysokie buty. Uważała na każdy krok,

żeby nie wejść w pamiątki pozostawione przez owce i krowy.

- Żadnego znaku, żadnej tabliczki, nic. Po prostu tak sobie stoi.

Darcy pokręciła głową, dochodząc do wniosku, iż lepiej się śmiać, niż złościć.

- A czego się spodziewałeś?

Położył tylko rękę na kamieniu i podniósł wzrok.

- Zastanawiam się, ilu też ludzi musiało to budować? Jak długo? Kto kazał wznieść tę

budowlę i dlaczego?

Wszedł do środka, a Darcy, wczuwając się w jego nastrój nie pozostała w tyle.

Pomiędzy powalonymi kamieniami rosła wysoka, ostra trawa. Mury, otwarte na

wszelkie żywioły, ociekały wilgocią po poprzednich burzach. Trevor wprawnym okiem

ocenił architekturę budowli, rozmiary zniszczonego drewnianego belkowania.

- Pewnie tam śmierdzi stęchlizną - skomentowała Darcy. Zrobiło się jaśniej, a ponad

ich głowami wciąż jeszcze widniały tęcze.

- Gdzie twój romantyzm?

- Wątpię, żeby dawne kobiety, które tylko gotowały i sprzątały między kolejnymi

porodami, widziały w tym coś romantycznego. Ich celem było przetrwanie.

- A zatem osiągnęły swój cel. Budowla przetrwała. Przetrwał naród. Przetrwał kraj. To

ta magia przyciąga tu ludzi, magia, o której nie myślisz, ponieważ masz to na wyciągnięcie

ręki.

- To historia, nie magia.

- Jedno i drugie. Dlatego tu przyjechałem.

- Masz wielkie ambicje.

- A dlaczego miałbym poprzestać na małych?

- Rozumiem, że to sprawa sentymentu. A ponieważ Wciągnąłeś w to Gallagherów,

zrobię, co w mojej mocy, żebyś mógł zrealizować swe plany.

- Jest jeszcze coś, o czym chcę z tobą porozmawiać. Ale to już innym razem.

- Dlaczego nie teraz?

- Ponieważ teraz potrzebuję trochę więcej szczęścia. Wziął ją za ręce, splatając palce

ich dłoni. - W starym zamku, pod potrójną tęczą, to musi być warte aż trzy dzbany szczęścia.

- Chyba pomyliłeś mity. Dzban znajduje się na końcu tęczy.

- Spróbuję moich szans tutaj. - Dotknął ustami jej warg, tak samo lekko, jak ona to

przed chwilą zrobiła. Spodobała mu się ta iskierka rozbawienia, którą dostrzegł w jej oczach,

więc powtórzył to raz jeszcze, z większym uczuciem.

- Słyszałem też, że trzeci raz jest urzekający - powiedział półgłosem i sięgnął znowu

po jej usta. Szybko, namiętnie. Celowa, nagła zmiana, mająca ich poddać próbie.

Jakby tylko na to czekała. Rozchyliła wargi. Nie poddawała mu się, lecz domagała się

go na równych prawach. Złączyli i zacisnęli palce, wiedząc, że nie opanują się, jeśli je

rozluźnią i posuną się o krok dalej.

Poczuł bicie jej serca - gwałtowne, podniecające jego pragnienie.

To niesamowite, że może być coś tak szalonego, tak pierwotnego i dzikiego.

Wzbierało w niej, było jak unosząca się podczas sztormu fala szukająca ujścia. O Boże, jakże

chciała się na niej wznieść, nawet gdyby się miała potłuc i rozbić na końcu.

Kiedy całował jej skronie, kiedy zanurzył twarz w jej włosach, świeżość tego gestu

poruszyła ją i uczyniła bezsilną. A także obudziła jej czujność.

- Jeżeli takie poczynania pod tęczą przynoszą szczęście - rzekła Darcy - jesteśmy

zabezpieczeni na całe życie.

Nie mógł się śmiać ani odpowiedzieć na to żartem. Coś w nim wzbierało, coś

niezrozumiałego, nie będącego zwyczajnym pożądaniem.

- Ile razy czułaś się w taki sposób?

Zanim odpowiedziała, odsunął ją na tyle, by mogli patrzyć sobie w oczy.

- Odpowiedz szczerze. Ile razy czułaś się tak jak teraz? Mogła skłamać. Potrafiłaby

uczynić to bez zmrużenia oka.

Ale tylko wtedy, gdyby to, co przeżywała nie miało dla niej większego znaczenia. A

on patrzył jej prosto w oczy, intensywnie, ze zniecierpliwieniem.

- Nie powiem, żebym się tak kiedykolwiek czuła, z wyjątkiem wczorajszego wieczoru.

- Ja też nie - odparł i puścił ją. - Warto by się nad tym zastanowić.

Trevorze, chyba oboje wiemy, że im gorętszy jest płomień, tym szybciej się spala -

wygarnęła.

- Być może. - Pomyślał o Gwen, o słowach, które od niej usłyszał. - Przekonamy się o

tym w miarę upływu czasu.

- To prawda. - Tak jakby oboje zakładali, że nie potrafią się zakochać. Faktycznie,

smutna z nich para. - Przekonamy się - zgodziła się. - Tak jak oboje wiemy, że pójdziemy ze

sobą do łóżka, oraz że są pewne sprawy, które trochę to komplikują. Sprawy związane z

biznesem.

- Biznes nie ma z tym nic wspólnego.

- Nie powinien mieć. Ale skoro łączą nas interesy, w które jest zaangażowana moja

rodzina, powinniśmy porozmawiać i, zanim wylądujemy w łóżku, wyjaśnić sobie pewne

sprawy. Chcę ciebie, ale stawiam pewne warunki.

- Masz na myśli jakiś cholerny kontrakt?

- Nic formalnego, a poza tym nie mów do mnie tym tonem. Złościsz się, bo nie

możesz zapanować nad swym uczuciem, czego nie przewidziałeś wcześniej.

Trafiła w sedno sprawy - niech to szlag trafi!

- A zatem uzgodniliśmy, o co nam chodzi i czego oczekujemy po tym związku, i

zgodziliśmy się nie mieszać go z biznesem.

- Tak, to prawda. I tak, jak powiedziałeś, jest coś, nad czym warto się zastanowić.

Może ci się wydaje, że sypiam z każdym, kto się nadarzy. - Kiedy się odwrócił, ciągnęła tym

samym chłodnym głosem. - Ale tak nie jest. Nie sypiam z każdym. Jestem wybredna, muszę

czuć coś do mężczyzny, zanim go wezmę do łóżka.

- Darcy, zrozumiałem to już po godzinie spędzonej w twoim towarzystwie. Ja także

jestem wybredny. - Podszedł do niej. - Lubię cię i zaczynam rozumieć. A kiedy przyjdzie

pora, pójdziemy do łóżka.

Rozluźniła się, uśmiechnęła.

- Zdaje się, że właśnie odbyliśmy poważną rozmowę. Należy uważać, żeby nie weszło

to nam w nawyk. A teraz, mówię to z przykrością, musisz mnie odwieźć z powrotem.

- Następnym razem odbędziemy przejażdżkę wzdłuż wybrzeża.

- Następnym razem zabierzesz mnie na kolację przy świecach, zafundujesz mi

szampana i pocałujesz mnie w rękę, jak należy. - Kiedy szli przez mokrą łąkę, podniosła

głowę i rzuciła ostatnie spojrzenie na blednące tęcze. - Ale możemy też odbyć przejażdżkę

wzdłuż wybrzeża i dotrzeć w to samo miejsce.

To brzmi jak umowa. Weź wolny wieczór.

- Zastanowię się.

7

Powróciła ciepła i sucha pogoda, a niebo i morze nabrały żywszego błękitu. Kwiaty w

Ardmore upajały się słońcem, podobnie jak jeszcze niedawno deszczem. Okrągła wieża

rzucała długi i smukły cień na groby, których strzegła. Wiejący wysoko na klifach wiatr

delikatnie marszczył taflę wody w studni świętego Declana.

Psy uganiały się po polach za zającami, a śpiewające nad ranem ptaki zapowiadały

pogodny dzień.

We wsi ludzie pracowali w podkoszulkach, a ich różowa opalenizna ciemniała. Trevor

obserwował, jak jego budowla nabiera kształtu.

W miarę postępu prac przybywało też widzów. Codziennie o dziesiątej przy placu

budowy przystawał stary Riley, a był tak punktualny, że można było według niego nastawiać

zegarek. Przynosił składane krzesełko i siadał, osłaniając oczy czapeczką, mając pod ręką

termos z herbatą. Mógł tak siedzieć, obserwować i drzemać aż do pierwszej, kiedy to

wstawał, składał krzesełko i kuśtykał do swojej prawnuczki, która szykowała mu lunch.

Czasem dosiadł się do niego któryś z przyjaciół i grali wtedy w warcaby albo w

remika.

Trevor zaczął go traktować jak maskotkę przynoszącą szczęście budowie.

Od czasu do czasu przychodziły tu dzieci i obsiadały wkoło krzesełko Riley'a.

Wodziły wielkimi oczami za ruchem stalowej belki, gdy, podniesioną do góry, osadzano na

właściwym miejscu.

Czasami takiemu wydarzeniu towarzyszyły gromkie brawa. - Praprawnukowie pana

Riley'a nie wyjdą przed jego krzesełko - powiedziała Brenna, kiedy Trevor wyraził obawę,

czy gapie nie kręcą się zbyt blisko placu budowy.

- Praprawnukowie?

- Riley w zimie skończył sto dwa lata. To długowieczna rodzina, chociaż jego ojciec

zmarł w młodym wieku, mając zaledwie dziewięćdziesiąt sześć lat. Niech odpoczywa w

spokoju.

- Zabawne. A iluż to on ma tych praprawnuków?

- Zaraz, niech no się zastanowię. Piętnaścioro... nie, szesnaścioro, ponieważ tej zimy

urodził się jeszcze jeden. Nie wszyscy zresztą mieszkają w tej okolicy.

- Szesnaścioro? Dobry Boże!

- No cóż, sam miał ośmioro dzieci, z czego sześcioro wciąż żyje. Oni zaś mieli prawie

trzydzieścioro wnucząt, no i tak dalej, aż trudno się doliczyć. Dwóch jego wnuków i mąż

jednej z wnuczek pracują u ciebie.

- Nic dziwnego przy tak licznej rodzinie.

- Każdej niedzieli po mszy odwiedza grób żony, Lizzie Riley. Byli małżeństwem

przez pięćdziesiąt lat. Idzie tam z tym starym krzesełkiem i przez dwie godziny opowiada jej

wszystkie miejscowe plotki i rodzinne nowinki.

- Dawno zmarła?

- Jakieś dwadzieścia lat temu.

Siedemdziesiąt lat wierny jednej kobiecie. Jakie to zdumiewające i podnoszące na

duchu, pomyślał Trevor. Czasami, jak widać, to zdaje egzamin.

- Kochany człowiek z pana Riley'a - dodała Brenna. - Hej, ty tam, Declanie Fitzgerald,

uważaj, żebyś nie wyrżnął kogoś w głowę dźwigarem.

I Brenna pomaszerowała tam wielkimi krokami, by osobiście pomóc robotnikowi.

Również Trevor zamierzał spędzić to popołudnie na fizycznej pracy. Szum i łoskot

sprężarek mieszał się z nieprzerwanym terkotem betoniarki, wprawiając w zachwyt młodszą

widownię. Obok dzieci, na krzesełku pan Riley popijał herbatę. Trevor podszedł do niego.

- I co pan o tym sądzi?

Riley popatrzył na mocującą dźwigar Brennę.

- Sądzę, że budujesz solidnie i wiesz, kogo zatrudnić. Mick O'Toole i jego śliczna

Brenna znają się na robocie. - Riley skierował wypłowiałe oczy na Trevora. - Podobnie jak ty,

młody Magee.

- Jeżeli pogoda dopisze, zawiesimy wiechę przed planowanym terminem.

Twarz Riley'a zmarszczyła się w uśmiechu. Przypominała rozciągnięty na skale

cieniutki biały pergamin.

- I zamieszkasz tam, skąd się wywodzisz, chłopcze. Taka jest kolej rzeczy. Podobny

jesteś do swego stryjecznego dziadka.

Trevor pomyślał, że kiedyś to samo powiedziała matka. Ukucnął, żeby Riley nie

musiał wyciągać szyi.

- Naprawdę?

- O, tak, znałem go. Przystojny był młodzieniec z Johnniego, z tymi szarymi oczami i

zniewalającym uśmiechem. Prosty jak trzcina, podobnie jak ty.

- A poza tym, jaki był?

- Spokojny, zrównoważony. Bardzo kochał Maude Fitzgerald.

- I poszedł na wojnę?

Takie to były czasy, wielu młodych poległo w szesnastym roku na polach bitewnych

Francji. A także i tutaj, podczas naszej własnej małej wojny o niepodległość Irlandii.

Mężczyźni idą na wojnę, a kobiety czekają i płaczą. - Położył kościstą rękę na głowie jednego

z siedzących obok dzieci. - Irlandczycy mają świadomość, że to ciągle powraca. Wiedzą też o

tym ludzie starzy. A ja jestem Irlandczykiem i jestem stary.

- Znał pan też mojego dziadka?

- Znałem. - Riley usiadł wygodnie ze swoją herbatą skrzyżowawszy chude nogi. -

Denis był silniejszy od swojego brata, był też bardziej przewidujący - wolał patrzeć daleko

przed siebie, niż dreptać w miejscu. Ardmore nie było dla niego odpowiednim miejscem,

więc, gdy nadarzyła się okazja, bez namysłu opuścił nasze strony. Ciekawe, czy znalazł to,

czego wtedy szukał, i czy przyniosło mu to zadowolenie?

- Nie wiem - odpowiedział szczerze Trevor. - Nie sądzę, żeby był szczególnie

szczęśliwym człowiekiem.

- Przykro mi to słyszeć, ponieważ trudno być szczęśliwym, gdy inni nie zaznali

szczęścia. O ile pamiętam, jego narzeczona była spokojną i dobrze wychowaną panną.

Nazywała się Mary Clooney, pochodziła z Old Parish i miała z dziesięcioro rodzeństwa, o ile

mnie pamięć nie zawodzi.

- Ani trochę nie zawodzi. Riley zarechotał.

- No popatrz, jednak ten mój mózg jeszcze mi nieźle służy. Tylko ciało już jest za

słabe, żeby poruszać się tak, jak za dawnych dni. - Riley doszedł do wniosku, że młody

Magee chce poznać swe korzenie. Dlaczego by nie? - Powiem ci, że twój ojciec był kiedyś

ładnym chłopaczkiem. Widziałem wiele razy, jak dreptał drogą, trzymając za rękę swoją

mamę.

- Nie chodził z ojcem?

- Może czasami. Denis głównie zajmował się zarabianiem na życie i odkładaniem na

podróż do Ameryki. Mam nadzieję, że żyło im się tam dostatnio.

- Dziadek chciał budować i dopiął swego.

- A potem miał już tego dosyć. Pamiętam, jak młody Denis, twój ojciec, wrócił tutaj,

kiedy już był na tyle dorosły, że mógł zapuścić wąsy. - Riley przerwał, by nalać sobie więcej

herbaty z termosu. - Wyrósł na przystojnego mężczyznę, o miłym sposobie bycia, i

interesowała się nim niejedna z naszych panienek. - Mrugnął okiem. - Tak samo jak tobą. Ale

on nie dokonał wówczas wyboru, ponieważ jeszcze nie nadszedł czas, żeby oderwać się od

wszystkiego. Ty masz inną sytuację. - Ręką, w której trzymał filiżankę, Riley wskazał na

budowę. - Budujesz to, żeby zaznaczyć swoją obecność, prawda?

- Na to wygląda, przynajmniej w tej chwili.

- A tymczasem Johnnie nie pragnął niczego więcej poza wiejskim domkiem i swoją

dziewczyną, ale wojna mu to odebrała. Jego matka umarła niecałe pięć lat po nim, na atak

serca. Nie wydaje ci się, iż ciągłe życie w cieniu zmarłego brata może być bardzo uciążliwe?

Trevor znowu spojrzał do góry i napotkał wyblakłe, przenikliwe oczy. Bystry,

inteligentny starzec. Pomyślał, że jeśli ktoś przekroczył granicę stu lat, nie może być inny.

- Sądzę, że tak, nawet jeśli ucieknie się od tego na drugi kontynent. To prawda, o

wiele lepiej jest zostać tutaj i zbudować coś własnego. - Pokiwał głową, tym razem z wyraźną

aprobatą. - No więc, jak już powiedziałem, przypominasz nieboszczyka Johna Magee.

Wystarczyło, że raz spojrzał na Maude Fitzgerald, by stała się jego miłością. Wierzysz w

dozgonną, romantyczną miłość, młody Magee? Trevor zerknął w kierunku okna Darcy.

- Zdarzają się takie przypadki.

- Żeby coś dostać, musisz w to wierzyć. - Riley zamrugał i podał swój kubek

Trevorowi. - Nie tylko budowle z drewna i kamienia są tak trwałe. - Ponownie położył

zniekształconą dłoń na głowie najbliżej siedzącego dziecka. - Na wieczne czasy.

- Budynki z kamienia potrafią stać przez całe wieki - zauważył Trevor, po czym bez

zastanowienia wypił spory łyk herbaty. Zatkało go, pociemniało mu w oczach. - O Jezu! -

Wykrztusił, kiedy mocna, zmieszana z herbatą whiskey paliła mu gardło.

Riley zaśmiał się, a jego pomarszczona twarz zaróżowiła się z radości.

- Cóż jest warta herbata bez naparsteczka irlandzkiej whiskey? Tylko nie opowiadaj,

że w Ameryce tak rozcieńczyli ci krew, iż nie możesz tego wziąć do ust.

- Jeszcze za wcześnie na picie mocnych trunków.

- A cóż czas ma do tego?

A więc ten człowiek, stary jak Mojżesz, przez godzinę popija w równym rytmie

zaprawioną alkoholem herbatę. Chcąc ratować twarz, Trevor wypił do dna, za co został

wynagrodzony szerokim uśmiechem.

- Równy z ciebie chłop, Magee. Równy. A skoro tak, to ci coś powiem. Ta śliczna

dziewczyna od Gallagherów nie zadowoli się kimś, kto nie ma gorącej krwi, twardego

kręgosłupa i bystrego umysłu. Uważam, że ty masz to wszystko.

Trevor oddał Riley'owi kubek.

- Jestem tu po to, żeby zbudować mój teatr.

- Jeśli to prawda, to jeszcze ci coś powiem. Nie mieści mi się w głowie, żeby młody

człowiek marnował swoje życie. - Nalał kolejną filiżankę herbaty. - Będę więc musiał sam się

z nią ożenić. - Wypił łyk, a w jego oczach pojawiły się wesołe chochliki. - Uwijaj się żwawo,

chłopie, bo mam niezłe doświadczenie z płcią piękną.

- Zapamiętam to sobie. - Trevor wstał z kucek. - Co robił John Magee, zanim poszedł

na wojnę?

- Chcesz wiedzieć, jak zarabiał na życie? - Jeżeli nawet Riley'owi wydało się dziwne,

że Trevor tego nie wie, nie dał nic po sobie poznać. - Był związany z morzem. Kochał je,

podobnie jak kochał Maude.

Trevor pokiwał głową. - Dziękuję za herbatę - powiedział i powrócił do swojej ekipy.

* * *

Nie poszedł na lunch. Musiał zadzwonić w kilka miejsc, wysłać parę faksów, nie mógł

więc sobie pozwolić na siedzenie w pubie ani na spędzenie kilku chwil z Darcy. Miał tylko

nadzieję, że będzie się za nim rozglądała, zastanowi się, dlaczego go nie ma.

W porządku, pomyślał Trevor, wchodząc do domku. Nie zaszkodzi, jeśli Darcy trochę

się zdenerwuje. Tyle w niej beztroskiej pewności siebie, tyle arogancji. Tylko dlaczego, u

licha, obie te cechy wydają mu się takie atrakcyjne?

Śmiejąc się w duchu, udał się prosto do biura. Spędził pół godziny, intensywnie

pracując. Potrafił wyłączyć się z tego, co się wokół działo.

Po załatwieniu wszystkich pilnych spraw i wysłaniu faksów, po odpowiedzeniu na e -

mail i nadaniu swoich tekstów, oddał się rozmyślaniom nad kolejnym projektem, który

zrodził mu się w głowie.

Podniósł słuchawkę i zadzwonił do pubu. Ucieszył się, gdy telefon odebrał Aidan.

Trevor zawsze wolał się zwracać bezpośrednio do kierownika przedsiębiorstwa. Albo, jak w

tym przypadku, do głowy rodziny.

- Mówi Trev.

- Sądziłem, że o tej porze zobaczę cię przy jednym z moich stolików.

Aidan podniósł głos, żeby przekrzyczeć panujący w porze lunchu zgiełk, zaś Trevor

widział oczyma duszy, jak podczas rozmowy jedną ręką napełnia kufle. Z oddali dobiegł go

śmiech Darcy.

- Mam pewną sprawę do załatwienia. Chciałbym zorganizować spotkanie z tobą i z

twoją rodziną.

- Spotkanie? W sprawie teatru?

- Po części. Może znajdziesz wolną godzinę między zmianami?

- Sądzę, że jakoś to zorganizujemy. Dzisiaj?

- Im wcześniej, tym lepiej.

- Świetnie. Przyjdź więc do domu. Przestrzegamy zasady, by wszystkie rodzinne

spotkania odbywały się wokół kuchennego stołu.

- Doceniam to. Mógłbyś też poprosić Brennę?

- Oczywiście. A więc do zobaczenia wkrótce.

Wokół kuchennego stołu. Trevor przypomniał sobie własne spotkania rodzinne w

takim samym punkcie zbornym. W dniu poprzedzającym pierwsze pójście do szkoły, w

przeddzień wyjazdu na obóz baseballowy, przed egzaminem na prawo jazdy i temu podobne.

Były tam omawiane wydarzenia jego życia, a także z życia jego siostry - co poważniejszych

kar i kazań dokonywano w majestacie kuchennego stołu.

Dziwne, ale po zerwaniu zaręczyn powiedział o tym rodzicom, kiedy siedzieli w

kuchni. Tam też opowiedział im o swoich planach zbudowania w Ardmore teatru i o zamiarze

wyjazdu do Irlandii.

Także teraz - przeliczył w myśli nowojorski czas - rodzice najprawdopodobniej są w

kuchni. Znowu podniósł słuchawkę i zadzwonił do domu.

- Dzień dobry, tu rezydencja Magee.

- Witaj, Rhondo, mówi Trev.

- Pan Trevor - gospodyni Magee nigdy nie nazywała go inaczej, nawet wtedy, kiedy

go ostrzegała, że sprawi mu lanie. - Podoba się panu w Irlandii?

- Ogromnie. Dostałaś widokówkę?

- Pewnie. Pan wie, jak bardzo je lubię dostawać. Powiedziałam wczoraj Cookowi, że

pan Trevor nigdy o nich nie zapomina, bo wie, jak bardzo lubię je wkładać do albumu. Czy

tam jest naprawdę tak zielono, jak na pocztówce?

- Jeszcze zieleniej. Mogłabyś tutaj przyjechać, Rhondo.

- Przecież pan wie, że nie wsiądę do samolotu, o ile ktoś nie przyłoży mi rewolweru

do skroni. Pana rodzina właśnie je śniadanie. Będą uszczęśliwieni, że pan do nich dzwoni.

Proszę chwilkę zaczekać. I proszę na siebie uważać, panie Trevorze, i wracać do nas, jak

tylko pan będzie mógł.

- Na pewno. Dziękuję.

Wyobrażał sobie, jak Rhonda, szczupła czarna kobieta w niemiłosiernie

wykrochmalonym fartuszku, biegnie po białych marmurowych schodach, mijając dzieła

sztuki, antyki, kwiaty, na tyły eleganckiego domu o elewacji z piaskowca. Nie skorzysta z

intercomu, żeby zaanonsować jego telefon. Tego typu rodzinne sprawy można przekazać

tylko osobiście.

W kuchni pachnie kawą, świeżym chlebem i fiołkami, które jego matka tak bardzo

lubi. Ojciec siedzi prawdopodobnie nad gazetą i studiuje rubrykę poświęconą finansom. Zaś

matka czyta artykuły redakcyjne, irytując się sytuacją na świecie i ludzką głupotą.

I nie ma tam nic z tego nienaturalnego, krępującego spokoju, którego zaznał w domu

dziadków. Ojcu udało się jakoś przed tym uciec, podobnie jak jego własny ojciec uciekł z

Ardmore. Ale młodszy Denis twardo stał na nogach, dbając o to, co zbudował. - Trev! Jak się

masz?

- Bardzo dobrze. Prawie tak dobrze, jak ty, sądząc po twoim głosie. Wiedziałem, że

złapię was z tatusiem przy śniadaniu.

Taki już mamy zwyczaj. A dzięki tobie jeszcze milej zaczniemy dzień. Opowiedz, co

teraz widzisz. Jak zawsze prosiła o to samo. Podszedł do okna.

- Domek ma ogród od frontu. Zadziwiająco ładny, jak na taką małą powierzchnię.

Ten, kto go zaprojektował, wiedział, czego chce. Wygląda jak... ogród dobrej wróżki. Jest tu

mnóstwo kwiatów, kolorów, zapachów. Dalej są żywopłoty z dzikiej fuksji, czerwonawe na

zielonym tle, wyższe ode mnie. Droga, wzdłuż której rosną, jest wąska jak tunel i pełna

wybojów. Aż zęby szczękają, gdy się jedzie powyżej pięćdziesiątki. Dalej ciągną się wzgórza,

niewiarygodnie zielone, schodzące do wsi. Widzę stąd białe domki i schludne uliczki. A także

dzwonnicę kościoła, zaś trochę w bok okrągłą wieżę, którą chcę zwiedzić. Dookoła jest

morze. W taki słoneczny dzień jak dziś iskrzy się na niebiesko. Jest naprawdę pięknie.

- Poznaję to po twoim głosie. Sądzę, że jesteś szczęśliwy. - Nie ma powodu, żeby było

inaczej.

- Od dawna taki nie byłeś. Pozwól, że oddam teraz słuchawkę ojcu, który nie może się

już tego doczekać. Sądzę, że będziecie chcieli porozmawiać o biznesie.

- Mamo. - Ciągle myślał o tej rozmowie ze starym człowiekiem, otoczonym hordą

prawnuków. - Stęskniłem się za tobą.

- Jesteś taki kochany. - Pociągnęła nosem. - Porozmawiaj teraz z ojcem, a ja sobie

trochę popłaczę.

- Płacze, bo oderwałeś ją od artykułu o broni palnej. - Zabrzmiał w słuchawce głos

Denisa Magee. - Jak tam twoja praca?

- Wszystko w terminie i w ramach zaplanowanego budżetu.

- To dobra wiadomość. Zamierzasz tam jeszcze zostać?

- Raczej tak. Dobrze by było, gdybyście z mamą, z Doro i jej rodziną zarezerwowali

sobie wolny tydzień w lecie. Rodzina Magee powinna stawić się w komplecie na pierwszym

przedstawieniu.

- Powrót do Ardmore. Muszę przyznać, że tego nie planowałem. Sądząc po raportach,

niewiele tam się zmieniło.

- Bo i nie było po co. Przyślę ci najbardziej aktualne dane dotyczące projektu, ale

dzwonię w innej sprawie. Tato, czy odwiedziłeś kiedykolwiek Faerie Hill Cottage?

Po krótkiej przerwie usłyszał w słuchawce westchnienie.

- Tak. Chciałem poznać kobietę, która była zaręczona z moim stryjem. Może dlatego,

że ojciec tak rzadko o nim mówił.

- I czego się dowiedziałeś?

- Że John Magee zginął jak bohater, zanim zdążył zakosztować życia.

- A dziadek miał mu to za złe.

- Nie można tego tak jednoznacznie ująć, Trevorze.

- Był twardym człowiekiem.

- To, co czuł w związku z bratem, ze swoją rodziną, zachował dla siebie. Nigdy nie

próbował poruszyć tego tematu. Bo i po co? I tak bym nigdy nie zrozumiał, co czuł, jakie złe

wspomnienia zostawił w Irlandii.

- To smutne. Przepraszam, że poruszam ten temat.

- Nie masz za co. Jesteś tam teraz. Uważam, patrząc na to z perspektywy lat, że

powziął niezłomną decyzję zostania Amerykaninem, wychowania mnie na Amerykanina. To

tutaj chciał odcisnąć swój ślad. W Nowym Jorku, gdzie mógł być panem samego siebie.

Zimny, twardy człowiek, zajęty bardziej książkami rachunkowymi niż rodziną. Jednak

Trevor nie widział powodu, by o tym wspominać, ponieważ ojciec znał to wszystko lepiej od

niego.

- Jakie wrażenie wywarła na tobie Irlandia, kiedy ją odwiedziłeś? - zapytał.

- Nie spodziewałem się, że będę na nią patrzył z takim sentymentem.

- Podobnie jak ja.

- Chciałem tu wrócić, ale zawsze znajdowało się coś ważniejszego. Poza tym jestem

naprawdę miastowym chłopakiem. Tydzień na wsi i już nie mogę usiedzieć. Ty z matką nigdy

na to nie narzekaliście. Nie śmiej się, Carolyn, to niegrzecznie.

Trevor jeszcze raz popatrzył za okno.

- Tutaj to prawdziwa wieś.

- Po paru tygodniach spędzonych w chacie, którą wynajmujesz, zacząłbym odchodzić

od zmysłów.

- Ale byłeś tutaj, widziałeś się z Maude Fitzgerald.

- Tak. Od tego czasu upłynęło już chyba trzydzieści pięć lat. Nie wydała mi się stara,

ale pewnie musiała mieć około siedemdziesięciu lat. Była pełną wdzięku kobietą.

Poczęstowała mnie herbatą i ciastem. Pokazała starą fotografię mojego stryja, stojącą w

brązowej, skórzanej ramce. A potem zaprowadziła mnie na jego grób. Jest pochowany na

wzgórzu obok ruin i okrągłej wieży.

- Nie byłem tam jeszcze, ale pójdę.

- Nie przypominam sobie dokładnie drogi, którą tam doszliśmy. To wszystko było tak

dawno temu. Ale i tak sporo zapamiętałem, ponieważ wydawało mi się to wówczas takie

dziwne. Staliśmy nad jego grobem, a ona wzięła mnie za rękę. Powiedziała, że to, co

pochodzi ze mnie, wróci tu całkiem odmienione. Że będę dumny. Pewnie chodziło jej o

ciebie. Słyszałem od miejscowych ludzi, że miała widzenia... jeżeli wierzysz w takie rzeczy.

- Będąc tutaj, zaczyna się wierzyć w najróżniejsze rzeczy.

- Pewnej nocy wybrałem się na spacer po plaży. Mógłbym przysiąc, że słyszałem

grające flety i że widziałem przelatującego nad głową mężczyznę na białym koniu.

Oczywiście, byłem przedtem w pubie Gallaghera, gdzie wypiłem parę kufli piwa.

Ojciec się roześmiał, ale Trevor poczuł ciarki na plecach.

- Jak on wyglądał?

- Gallagher?

- Nie, mężczyzna na koniu.

- Pijackie zwidy. No popatrz, a teraz rozbawiłem twoją matkę.

- Chyba pozwolę wam już wrócić do śniadania.

- Baw się dobrze. Napisz przy okazji, Trev, a my będziemy pamiętać o lecie.

- Do widzenia.

Powiesił słuchawkę, nie przestając spoglądać przez okno. Omamy, złudzenia,

rzeczywistość. Nie wydaje się, by w Ardmore istniał między nimi wyraźny podział.

Załatwił wszystko, jeszcze przed otwarciem nowojorskiej giełdy, po czym

powędrował na grób Johna Magee.

Wysoko w górze wiał wiatr. Kamienie nagrobne przechyliły się, rzucając cienie na

zmarłych. Płyta Johna Magee stała wyprostowana jak żołnierz. Nagrobek był prosty,

zniszczony przez wiatr i czas, ale napis pozostał czytelny.

JOHN DONALD MAGEE

1898 - 1916

ZA MŁODY, BY UMRZEĆ JAKO ŻOŁNIERZ

- To jego zrozpaczona matka kazała wyryć ten napis - powiedział Carrick, który

podszedł i stanął obok Trevora. - Według mnie każdy jest zawsze za młody, by umierać jako

żołnierz.

- Skąd możesz wiedzieć, dlaczego kazała to wyryć?

- Mało jest takich rzeczy, o których bym nie wiedział, a przynajmniej nie domyślał się.

Wy, śmiertelnicy, stawiacie swoim zmarłym pomniki. Uważam to za interesujący obyczaj. I

taki specyficznie ludzki. Nagrobki i kwiaty, symbole - czyż nie są tym, co trwa wiecznie? A

dlaczego ty tutaj przychodzisz, Trevorze Magee, do kogoś, kogo nigdy nie znałeś?

- Pewnie łączą nas jakieś więzy pokrewieństwa. Zresztą sam nie wiem. -

Zdezorientowany, odwrócił się, spojrzał Carrickowi prosto w oczy. - Może ty mi to powiesz?

- Ja? Masz w sobie znacznie więcej z matki niż z dziadka, a zatem powinieneś już

znać odpowiedź, nawet jeśli twoja rozcieńczona jankeska krew nie akceptuje tego, z czym

przyszło ci się skonfrontować. Dużo podróżujesz, prawda? Odwiedziłeś już więcej miejsc i

zobaczyłeś więcej rzeczy niż większość twoich rówieśników. Czyżbyś w swoich podróżach

nigdy nie zetknął się z magią?

- Nigdy dotąd nie prowadziłem rozmów z duchami...

- Rozmawiałeś z Gwen? - Z oczu Carricka zniknęła cała wesołość, spoglądał

przenikliwym i surowym wzrokiem. Chwycił Trevora za ramię, a z jego dłoni bił żar. - Co ci

powiedziała?

- Myślałem, że wiesz... a przynajmniej domyślasz się. Carrick puścił nagle jego ramię,

odwrócił się. Zaczął się przechadzać po trawie, pomiędzy nagrobkami. Powietrze wokół

niego zagęściło się od barw i iskier.

- Tylko ona się liczy i tylko jej jednej nie jestem w stanie dostrzec wyraźnie. Czy

wiesz, Magee, co to znaczy, gdy osoba, której się pragnie z całego serca znajduje się poza

twoim zasięgiem?

- Nie.

- Głupio z nią postąpiłem. Zraniłem głęboko jej dumę, Ale ona też popełniła błąd. Ale

teraz już nie ma znaczenia, kto ponosi większą winę w tym względzie.

Przystanął, a powietrze wokół niego znieruchomiało.

- Co ci powiedziała?

- Mówiła o tobie, o namiętności, o miłości, która trwa. Tęskni za tobą.

Oczy Carricka rozbłysły.

- Jeżeli ona... jeżeli znowu będziesz z nią rozmawiał, powiedz jej, że czekam i nie

pokochałem żadnej od naszego ostatniego spotkania.

Nie wiadomo czemu, taka prośba nie wydawała się Trevorowi ani trochę dziwna. -

Powiem jej.

- Jest piękna, prawda?

- Tak, bardzo.

- Człowiek może się zapomnieć na widok takiej piękności że nie zajrzy do jej serca.

Tak było ze mną, i drogo mnie to kosztowało. Ty nie popełnisz takiego błędu. Dlatego tu

jesteś.

- Jestem tutaj, żeby zbudować teatr i poznać swoje korzenie.

Odzyskując humor, Carrick podszedł znowu do Trevora.

- Dokonasz jednego i drugiego, a nawet jeszcze więcej. Twój spoczywający tu

przodek był wspaniałym człowiekiem, trochę o zbyt miękkim sercu jak na żołnierza i na to,

co podczas wojny ludzie gotują innym ludziom. Mimo to poszedł na wojnę z poczucia

obowiązku, zostawiając tu swoją ukochaną.

- Znałeś go?

- Oczywiście. Znałem ich oboje, choć mnie znała tylko Maude. Kiedy ruszał w drogę,

dała mu talizman, żeby go chronił.

Pstryknął palcami, spomiędzy których wysunął się łańcuszek z niedużym srebrnym

krążkiem.

- Pewnie chciałaby, żeby należał teraz do ciebie.

Trevor, zbyt ciekawy, żeby zachować ostrożność, wyciągnął rękę i sięgnął po srebrny

wisiorek. Był ciepły, jakby noszono go na ciele, z ledwo widocznym wygrawerowanym

napisem.

- Co jest tu napisane?

- Po staroirlandzku oznacza to dozgonną miłość. Jednak wojna okazała się silniejsza

niż talizman, silniejsza niż miłość. Ten chłopak marzył o skromnym, zwyczajnym życiu, w

przeciwieństwie do brata, który wyjechał do Ameryki. Ojciec twojego ojca chciał czegoś

więcej, pracował na to i dopiął swego. Godne podziwu. A czego ty chcesz, Trevorze Magee?

- Budować.

- To też jest godne podziwu. Jak nazwiesz swój teatr?

- Nie myślałem o tym. Dlaczego pytasz?

- Myślę, że wybierzesz właściwą nazwę, ponieważ jesteś bardzo przezornym

człowiekiem. Dlatego żyjesz samotnie.

Trevor zacisnął palce na talizmanie.

- Lubię być sam.

- Być może, ale najbardziej lubisz mieć zawsze rację.

- To prawda. Muszę iść. Mam spotkanie.

- Przejdę się z tobą kawałek. Mamy piękne lato. Wsłuchaj się w kukanie kukułki. To

dobra wróżba. Życzę ci szczęścia podczas spotkania z Darcy.

- Dziękuję, jakoś poradzę sobie.

- Nie wątpię, w przeciwnym razie nie byłbym w tak dobrym nastroju. Ona także

będzie chciała tobą pokierować. Wasze zmagania wyjdą sprawie na dobre, a przy okazji

przysporzycie nam niezłej zabawy.

- Nie włączysz mnie do swojego planu.

- To nie jest kwestia planowania. Chodzi o to, co ma być. Carrick przystanął. Widział

stąd domek, jego kremowe ściany, opromieniony słońcem, kryty strzechą dach,

rozpościerającą się tęczę kwiatów.

- Kiedyś wyszła mi na spotkanie z bijącym sercem, z błyszczącymi oczami. Miłość i

strach tak się ze sobą splotły, że nie dało się ich rozdzielić. Ja zaś byłem tak pewny, że olśnię

ją darami i obietnicami, iż nie uczyniłem niczego takiego, co naprawdę mogłoby się liczyć.

- Nie było drugiej okazji? Carrick uśmiechnął się krzywo.

- Może i byłaby, gdybym nie zwlekał tak długo. A teraz musi dopełnić się czas

oczekiwania. Magee, pokieruj Darcy, zanim ona pokieruje tobą.

- To moje życie - powiedział lakonicznie Trevor. - Moja sprawa. - Zszedł ze wzgórza,

kierując się w stronę domku. Ale nie mógł się oprzeć, żeby nie spojrzeć za siebie.

Nie zdziwił się, że Carrick zniknął. Pozostało tylko zielone wzgórze i radosne kukanie

kukułki.

Trevor powiedział sobie, że czas przestać roztkliwiać się nad dawno zmarłymi

krewnymi, przestać myśleć o odwiedzinach zaczarowanych królewiczów i pięknych zjaw.

Czekała go ważna sprawa do załatwienia.

Włożył jednak łańcuszek na szyję i ukrył srebrny krążek pod koszulą, by ogrzał jego

serce.

8

Miejscowa drużyna ma zawsze przewagę. Wiedział o tym, wchodząc do środka.

Gallagherowie są na swoim terenie - w domu, we wsi, w hrabstwie, w całym tym ich

cholernym kraju. Jeżeli nie znajdzie sposobu, by przenieść spotkanie do Nowego Jorku,

pozostanie na przegranej pozycji.

W dodatku mają nad nim przewagę liczebną. Nic na to nie poradzi.

Jednak nawet przy tak niesprzyjającym układzie nie zamierzał się poddać.

Wszelkie

pytania,

wątpliwości

związane

z

ostatnimi

paranormalnymi

doświadczeniami, należało odłożyć na później. Teraz najważniejszy był biznes.

Kiedy zapukał do drzwi domu Gallagherów, reprezentował przedsiębiorstwo Magee.

Drzwi otworzyła Darcy. Uśmiechała się zuchwale, najwyraźniej będąc w dobrym

humorze.

- Dobry wieczór, panno Gallagher.

- Dobry wieczór, panie Magee. - Prowokacyjnie, zamiast się cofnąć, postąpiła krok

naprzód. - Nie pocałujesz mnie?

- Później.

Potrząsnęła lekko głową, rozsypując burzę czarnych włosów.

- Później mogę nie mieć nastroju.

- Odzyskasz go, kiedy cię pocałuję.

Nieco wytrącona z równowagi, wzruszyła ramionami. Cofnęła się, żeby go wpuścić.

- Lubię pewnych siebie mężczyzn. Reszta rodziny jest w kuchni, czekają na ciebie.

Czy ma to coś wspólnego z teatrem?

- Częściowo.

Jeszcze bardziej ją zirytował, ale zapanowała nad sobą.

- A także tajemniczych mężczyzn. Kocham się obecnie w takim jednym.

- Który to z kolei?

- Och, od dobrych paru lat już ich nie liczę. Jestem taka kochliwa. A ty który raz się

zakochałeś?

- Jeszcze nie znalazłem tutaj żadnej odpowiedniej kobiety.

- Jaka szkoda. Oto i on - zaanonsowała Darcy, przerywając burzliwą rozmowę wokół

stołu.

- Jeśli przeszkadzam...

- Ani trochę. - Aidan wstał i wskazał ręką na Brennę i Shawna, którzy siedzieli patrząc

na siebie spode łba. - Jeżeli nie pogryzą się oni ze sobą przynajmniej sześć razy w tygodniu,

jest to objaw nienormalny i trzeba wezwać lekarza.

- Powiedziałeś, że to ja decyduję o szczegółach w domu - przypomniała mężowi

Brenna.

- Ale ty mówisz o szafkach kuchennych i blatach. A kto, do jasnej cholery, gotuje?

- Niebieski laminat jest bardzo praktyczny.

- Ale marmur jest trwalszy. Wystarczy na dwa ludzkie życia.

- Nas obchodzi tylko jedno, nieprawda, Trevorze? Trevor wolał się nie wtrącać.

- Nie mam żadnego zdania, gdy w grę wchodzi sprzeczka między mężem i żoną.

- To nie jest sprzeczka. - Lekko naburmuszona Brenna usiadła z powrotem i założyła

ręce. - To zwykła dyskusja. Laminat mogę dostać od razu. A wiesz, ile będzie kłopotu z tym

cholernym marmurem?

- Zaczekaj, a się przekonasz. - Shawn pochylił się w jej stronę i delikatnie ją

pocałował. - A potem to docenisz.

- No cóż, skoro już rozstrzygnęliśmy ten jakże żywotny i drażliwy problem... - Aidan

wskazał Trevorowi krzesło. - Czego się napijesz? Piwa czy herbaty?

- Proszę o piwo. - Popatrzył na Jude. - Jak się miewasz?

- Dobrze. - Nie chciała, by wiedział, że czuje się fatalnie. - Nie jadłeś dziś lunchu.

Może ci przyrządzić sandwicza?

- Dziękuję ci, nie jestem głodny. - Pochylił się, dotknął jej ręki. - Siedź. Jestem wam

wdzięczny, że znaleźliście czas żeby się ze mną spotkać.

- Nie ma sprawy. - Aidan postawił przed nim piwo i usiadł u szczytu stołu. - Żaden

problem. Brenna mówi, że prace przy budowie idą zgodnie z planem. Muszę przyznać, że to

raczej dziwne, jak na te strony.

- Mam dobrego majstra. - Wzniósł szklanką piwa toast na cześć Brenny i wypił łyk. -

Sądzę, że będziemy gotowi do maja.

- Dopiero? - Na twarzy Darcy malowało się zdumienie i przerażenie. - I ten hałas

będzie nam towarzyszył przez cały rok?

- Jaki hałas? - Kiedy Darcy prychnęła pod nosem, Trevor zwrócił się do pozostałych. -

Na wiosnę zamierzam dać parę przedstawień dla miejscowych. Ale uroczyste otwarcie

planuję na trzeci tydzień czerwca.

- W środku lata - skomentowała Darcy.

- Środek lata jest w lipcu.

- Nie znasz pogańskiego kalendarza? Środek lata przypada na dwudziestego drugiego

czerwca. Noc przyjęć i wesołych zabaw. W ubiegłym roku tego dnia Jude wydała swoje

pierwsze ceili, które się świetnie udało, prawda, kochanie?

- W końcowym efekcie. Dlaczego nie przełożysz tego o miesiąc? - zapytała Jude.

- Chcę przygotować program, zainteresować dziennikarzy. Nieoficjalne otwarcie

przewiduję na maj. Tylko dla zaproszonych gości.

- Bardzo sprytnie - mruknęła Darcy.

- Na tym między innymi polega moja praca. Chcę wzbudzić zainteresowanie i zrobić

nam reklamę przed oficjalnym otwarciem w czerwcu. Będzie jeszcze czas, żeby zapiąć

wszystko na ostami guzik.

- Ma to być coś w rodzaju próby generalnej? Przytaknął Darcy skinieniem głowy.

- Tak. Powinniście mi pomóc przy sporządzaniu listy gości z okolic.

- Nic prostszego - rzekł Aidan.

- Chciałbym też, żebyście wystąpili we trójkę. Aidan sięgnął po swoje piwo.

- W pubie?

- Na scenie. Na głównej scenie.

- W teatrze? - Aidan odstawił piwo. - Dlaczego?

- Słyszałem was. Jesteście znakomici.

- No cóż, Trevorze, bardzo nam pochlebiasz. - Shawn sięgnął po ciasteczka, które

Jude podała do herbaty. - Ale myśmy się tylko wygłupiali. Nie tego potrzebujesz w swoim

teatrze.

- Właśnie tego szukam. Zamierzam promować miejscowe talenty. Nie sądzę, żebym

znalazł coś bardziej odpowiedniego na pierwsze przedstawienie niż występ Gallagherów, z

wybranymi utworami muzycznymi Shawna Gallaghera.

- O rany! - Shawn aż pobladł. - W pełni sezonu! Nie chciałbym cię pouczać, Trevorze,

ale ten pomysł jest z całą pewnością chybiony.

- Wcale nie. - Brenna grzmotnęła go pięścią w ramię. - Jest wspaniały. Genialny. Ale

jak dotąd, kupiłeś tylko trzy jego melodie, Trevorze.

- Ponieważ nic mi więcej nie pokazał.

- Coś takiego! Ty durniu! - Brenna znowu walnęła Shawna, tym razem jeszcze

mocniej. - Ma ich mnóstwo. Gdybyś przechodził koło naszego domu, mógłbyś na nie zerknąć.

Wtaszczył fortepian do pokoju, który nam służy za salon. A także swoje skrzypce...

- Daj spokój - mruknął Shawn.

- Jak mogę być spokojna, kiedy...

- Daj spokój. - Tym razem powiedział ostrzej i Brenna umilkła. - Muszę to sobie

przemyśleć. - Wyraźnie poruszony, z wypiekami na twarzy, przeciągnął ręką po włosach. -

Muszę to sobie dobrze przemyśleć. - Gdy żona chciała się wtrącić, spojrzał na nią. - Brenna!

Ale ona nie dała za wygraną.

- Powiem tylko jedno. Masz tak wiele do ofiarowania, Shawn, że nie powinno cię to

niepokoić. Ubij ze mną interes.

Wzruszył niespokojnie ramionami.

- Jaki interes?

- Pozwól mi wybrać jeden utwór, żebym go mogła pokazać Trevorowi. Czy nie

miałam szczęśliwej ręki poprzednim razem?

To prawda. Nie przeczę. Niech będzie. Brenna przyniesie ci jutro jakąś piosenkę,

przekonasz się, co jest warta.

- Już z góry się cieszę. - Trevor zawahał się. Problem w tym, że zbytnio polubił tych

ludzi. - Jednak powinieneś mieć agenta.

- A czy ona nie jest dostatecznie dobra? - odparował Shawn, pokazując palcem na

Brennę. - Nie daje spokoju w dzień i w nocy, analizuje każde słowo w kontrakcie, który

przysłałeś. Zostawmy to lepiej tak, jak jest.

To tylko uprości sprawę. Trevor odłożył ten temat na bok i ponownie zwrócił się do

Aidana. - Jesteście Gallagherami, a Gallagherowie to Ardmore. Teatr stanie się częścią wsi i

wszyscy na tym skorzystamy. Obie sprawy wiążą się z bardzo prostego powodu, ponieważ

twój pub jest uznanym ośrodkiem muzycznym. Wasz występ inaugurujący otwarcie teatru

przyciągnie dziennikarzy. A reklama w prasie to więcej sprzedanych biletów, większe zyski.

Dla Gallagherów i dla teatru.

- Rozumiem twój punkt widzenia, ale nie widzę w tym Gallagherów. My zajmujemy

się prowadzeniem pubu.

- A czy wasz występ i nagranie muzyki Shawna nie przyniesie wam jeszcze większej

sławy?

- Nagranie?

- Wasza płyta będzie do kupienia w teatrze - ciągnął Trevor. - Znamy się na tym.

Mamy dobrych wykonawców, zajmujemy się promocją, dystrybucją. Do tego potrzebny jest

profesjonalizm. A wy jesteście do tego stworzeni.

- Nie jesteśmy wykonawcami, jesteśmy szynkarzami.

- Mylisz się. Jesteście urodzonymi wykonawcami. Rozumiem, że stawiacie pub na

pierwszym miejscu. I nadal na to liczę. Ale to może być bardzo interesująca, dochodowa i

satysfakcjonująca odskocznia.

- Dlaczego tak ci na tym zależy?

To było pierwsze zadane przez Darcy pytanie i Trevor przeniósł całą uwagę na nią.

- Ponieważ zależy mi na teatrze i chcę mieć to, co najlepsze, co gwarantuje zysk -

dodał. - Czy nie o to przede wszystkim chodzi?

Aidan pokiwał głową.

- Zaskoczyłeś nas trochę, potrzebujemy czasu, żeby to przemyśleć i przedyskutować.

Tak czy inaczej, zgodę musi wyrazić cała nasza piątka. Musimy się najpierw temu przyjrzeć

w ogólnych zarysach, zanim przejdziemy do szczegółów, których, jak mniemam, jest cała

masa.

- Rozumiem. - Wiedząc, że trzeba się teraz wycofać i pozwolić, by rzucone ziarno

dojrzało, Trevor podniósł się z miejsca. - Gdybyście mieli jakieś pytania, wiecie, gdzie mnie

szukać. Brenna, nie musisz jeszcze wracać na plac budowy.

- Dzięki. Niedługo tam będę. Darcy zatrzymała Aidana.

- Odprowadzę cię - powiedziała do Trevora.

Tyle myśli wirowało jej w głowie. Wiedziała, że należy wyłowić tę najważniejszą i

uchwycić się jej z całej siły.

- Muszę przyznać, że nieźle nas dzisiaj zaskoczyłeś, Trevorze.

- Zauważyłem, ale zastanawiam się też, dlaczego tak zareagowaliście. Jesteście

muzykalni, macic też swój rozum. Chyba słyszałaś, jak was chwalą.

- Może i słyszałam. - Zerknęła za siebie, świadoma faktu, że rodzina omawia już

sprawę. Najpierw jednak, zanim dołączy do nich, musi uporządkować własne myśli i

odczucia. - Nie jesteś człowiekiem impulsywnym, w każdym razie, gdy chodzi o biznes.

- Masz rację.

- Skąd więc nagle ten pomysł?

- Kiedy po raz pierwszy usłyszałem twój śpiew, od razu zwietrzyłem dobry interes.

Masz głos, który chwyta za serce. To prawdziwy talent.

- Hmm. - Szli wąską ścieżką przecinającą ogród Jude. - I myślisz, że pomysł, z którym

dzisiaj do nas przyszedłeś, ożywi nasze wzajemne stosunki?

- Jestem tego pewien.

Odwróciła głowę, popatrzyła na niego uważnie przez ramię.

- Taak, chyba masz rację. A ile zamierzać płacić za to ożywienie?

Teraz on się uśmiechnął. Jakby z góry wiedział, że dojdzie do takiej rozmowy.

- Możemy to wynegocjować.

- A jaka będzie dolna granica tych negocjacji?

- Pięć tysięcy za występ. I dodatkowe honoraria z nagrań. Uniosła do góry brwi. Za

jeden wieczór śpiewania więcej niż za całe tygodnie obsługiwania w pubie.

- Funtów czy dolarów?

- Funtów.

- No cóż, jeśli się tym zainteresujemy, możesz być pewien że Aidan nie zgodzi się na

tak żałosną kwotę i będzie się targował.

- Spodziewam się tego. Aidan jest człowiekiem interesu. - Patrząc jej w oczy, Trevor

zbliżył się do niej. - Zaś Shawn jest artystą.

- A kim ja jestem?

- Ucieleśnieniem ambicji. I wszyscy razem tworzycie drużynę nie do pokonania.

- Jak już powiedziałam wcześniej, jesteś bystrym człowiekiem. - Przeniosła spojrzenie

z niego na morze, gdzie wolno i równomiernie przewalały się fale. - To prawda, że jestem

dość ambitna. I będę z tobą szczera, Trevorze: nigdy bym nie wpadła na taki pomysł.

Śpiewałam zawsze wyłącznie dla własnej przyjemności.

- Taki głos może cię uczynić bogatą. Sławną. A ja chcę ci w tym pomóc.

- Oto propozycja, która całkowicie do mnie przemawia. Roześmiał się serdecznie.

- Lubię cię.

- I ty mi się coraz bardziej podobasz. Marzę o bogactwie i nie wstydzę się tego

powiedzieć.

Kiwnął głową w stronę domu.

- Więc ich namów.

- Nie, nie zrobię tego. Nie potrafię zmusić ich do niczego, co im nie będzie

odpowiadało. Musi to być jednogłośna decyzja. Tak postępują Gallagherowie.

- A tobie odpowiada ten pomysł?

- Sama jeszcze nie wiem. Muszę tam wracać, żeby włączyć się do dyskusji. Ale...

- Co?

- Chciałam cię o coś zapytać, bo widzę, że jesteś ekspertem w tych sprawach. -

Zajrzała mu w oczy. Chciała najpierw zobaczyć odpowiedź, zanim ją usłyszy. - Shawn jest

genialny, prawda? - Tak - odparł Trevor bez wahania.

- Wiedziałam, że tak jest. - Łzy zalśniły w jej błękitnych oczach. - Jestem z niego taka

dumna. - Łza potoczyła się po jej policzku, pociągnęła nosem. - A niech to!

Zaskoczony Trevor wpatrywał się w nią bezradnie, po czym sięgnął do tylnej kieszeni

po chusteczkę.

- Masz.

- Czysta?

- Chryste, ależ ty jesteś poplątana, Darcy. Zrobiłabyś to dla niego, prawda?

Wytarła nos. - Co?

- Wystąpiłabyś z Shawnem, gdyby nawet pomysł wydał ci się nie do przyjęcia.

- Że niby mnie samej jest wszystko jedno, tak?

- Przestań. - Ujął ją za ramiona, zmrużył oczy. - Niezależnie od tego, ile by to cię

miało kosztować, zrobiłabyś to dla niego.

- Jest moim bratem. Nie ma takiej rzeczy, której bym dla niego nie zrobiła. -

Kilkakrotnie odetchnęła głęboko i zwróciła mu chusteczkę. - Ale nie zrobię tego za darmo.

Kiedy się odwróciła, żeby odejść, stoczył ze sobą krótką walkę. Pragnienie

przeważyło nad dumą.

- Weź wolny wieczór, Darcy.

Zadrżała, ale zmusiła się do tego, by spojrzeć nań szyderczo.

- Zobaczymy.

Gdy weszła do domu, oparła się plecami o drzwi, zamknęła oczy. Było w nim coś, co

przyprawiało ją o słabość. Dziwne uczucie w zestawieniu z jego podniecającymi

propozycjami i obietnicami.

Miała ochotę tańczyć, choć drżały jej kolana.

I nie umiała znaleźć klucza do swojego serca.

Otworzyła oczy, uśmiechnęła się. Z podniesionych głosów dochodzących z kuchni

wywnioskowała bez trudu, że jej rodzina także jeszcze nie znalazła klucza.

Idąc tam, zatrzymała się na chwilę przy drzwiach salonu i popatrzyła na stary

fortepian. Muzyka, na równi z pubem stanowiła część jej życia. Od zawsze. Ale muzyka była

zawsze zabawą, czymś, co daje przyjemność, nie pieniądze. Jedno z jej najwcześniejszych

wspomnień związane było z tym fortepianem, kiedy siedziała przy nim na kolanach matki, a

wokół rozbrzmiewała muzyka i śmiech.

Miała dobry, mocny głos. Wiedziała o tym. Ale żeby opierać na nim swoje nadzieje i

korzystać przy tym z pomocy Trevora Magee...

Rozsądniej będzie nie wiązać z tym żadnych konkretnych oczekiwań. W ten sposób

uniknie rozczarowania.

Wróciła w samą porę, by usłyszeć pełne oburzenia słowa Brenny.

- Kartofel ma więcej rozumu niż ty, Shawn. Człowiek ofiarowuje ci życiową szansę, a

ty się zamartwiasz i rozdrabniasz to na kawałki.

- Bo chodzi o całe moje życie, nie rozumiesz tego?

- Sądzę, że mam jednak prawo wyrazić swoją opinię.

- To jest moja muzyka i nawet ty nie wybijesz mi jej z głowy.

- Zgodziłeś się pokazać mu jeszcze jedną melodię - wtrącił Aidan, przyjmując na

siebie rolę rozjemcy. - Przekonajmy się najpierw, co z tego wyniknie. Zaś co do reszty,

musimy się jeszcze temu przyjrzeć pod wszystkimi możliwymi kątami. - Podniósł wzrok. -

Jeszcze nie usłyszeliśmy, co o tym sądzi Darcy.

- Jeśli tylko będzie miała okazję wystąpić w świetle jupiterów i zgarnąć forsę -

powiedział Shawn - z góry wiadomo, co myśli.

Darcy uśmiechnęła się kwaśno.

- Ponieważ nie jestem idiotką, jak niektórzy przy tym stole, nie zgłaszam żadnych

zastrzeżeń. Ale... - Zamilkła, a Shawn aż zmrużył oczy. - Myślę jednak, że dla kogoś takiego

jak Magee sporadyczne interesy nie wchodzą w grę. A nie jestem pewna, czy jesteśmy gotowi

na to, co on naprawdę zamierza.

- Zależy mu na muzyce Shawna i na tym, żebyście ją we troje zaśpiewali. - Brenna

uniosła ręce do góry. - To chyba trzyma się kupy.

- No więc jesteśmy tu we troje - powiedział spokojnie Aidan, patrząc po kolei na ich

twarze. - Każde z nas ma inne potrzeby. Moje życie koncentruje się wokół Jude, dziecka,

pubu, tego domu. I nie zamierzam tego zmienić. Shawn ma nowy dom i nowe życie, które

budują z Brenna, a także pub i muzykę. Ale muzyką zajmuje się wtedy, gdy ma na to czas i

nastrój, i robi to po swojemu. Czy mam rację?

- Masz.

- A Darcy? Myślę, że chodzi tu przede wszystkim o ciebie. I pewnie dobrze czułabyś

się w tej roli.

- Nie zastanawiałam się nad tym. Dotąd muzyka była naszą prywatną sprawą, czymś,

czym dzieliliśmy się z rodziną i z przyjaciółmi. Rozumiem, co ma na myśli Brenna, mówiąc,

że połączenie pubu z teatrem jest ze wszech miar sensowne. Z pewnością nie przyniesiemy

wstydu naszemu nazwisku. Ale Trevor Magee jest sprytny. I dlatego my musimy być jeszcze

sprytniejsi. Musimy dokładnie wiedzieć, w co wchodzimy. Aidan pokiwał głową, po czym

zwrócił się do żony.

- Jude Frances, jeszcze ty nie wypowiedziałaś swojego zdania. Masz jakieś pomysły?

- Parę. - Założyła ręce na brzuchu. - Po pierwsze, pomówmy o stronie praktycznej. Nie

znam się zupełnie na reklamie i na urządzaniu widowisk, ale sądzę, że scenariusz, który w

ogólnych zarysach przedstawił Trevor, jest prosty i sensowny. I że wszyscy na tym

skorzystamy.

- To prawda - przyznał Aidan. - Ale jeśli przeniesiemy naszą muzykę do teatru, co

nam zostanie w pubie?

- To, co było - tradycja i bardziej kameralne występy. Jeśli wystąpicie na scenie i

nagracie płytę, ludzie będą się wami jeszcze bardziej interesować. Każdy, kto przyjdzie na

piwo, chętnie posłucha waszych piosenek. Zwłaszcza turyści.

- No, no, masz cholerną fantazję - powiedziała półgłosem Darcy.

- Wystarczy posiedzieć w pubie, poobserwować was, żeby się przekonać, jaka jest tu

miła atmosfera. Trevor to dostrzegł. Dobrze wie, że pub zrobi mu dobrą reklamę. Poza tym...

uważam, Aidanie, że to nie zmieni niczego, co uważasz za treść swojego życia.

Pocałował ją w rękę.

- Czyż Jude nie jest cudowna? Czy widzieliście kiedyś drugą taką jak ona?

Jude mówiła dalej.

- Shawn. Masz wielki talent, który ukrywasz przed innymi. To dlatego Brenna tak się

niecierpliwi i złości.

- Trudna sprawa z tym moim mężem. - Brenna ugryzła kawałek biszkoptu i spojrzała

na Shawna.

- Sądzę - ciągnęła Jude - że gdybyście wystąpili razem i nagrali ten występ, byłby to

idealny sposób zaprezentowania twojej muzyki. Ufasz im, a oni ciebie rozumieją. Czy nie

byłoby ci łatwiej zrobić pierwszy krok razem z nimi?

- Kiedy tu wcale nie chodzi o mnie.

- Och, odpowiedz lepiej na pytanie - warknęła Darcy. - Ty tchórzliwy bałwanie.

- Oczywiście, że byłoby łatwiej, ale...

- I pozwól teraz Jude dokończyć. Ponieważ, jak sądzę, za chwilę przejdzie do mnie, a

ja uwielbiam być ośrodkiem zainteresowania.

- I nie boisz się widowni. - Jude podniosła filiżankę herbaty i wypiła łyk. Nie mogła

dłużej usiedzieć w jednym miejscu. Zaczynał ją boleć krzyż. - Aktorstwo jest twoją drugą

naturą. Będziesz zachwycona sceną, światłami, oklaskami.

- Nasza Darcy jest bardzo próżną kobietą - stwierdził Shawn.

- Nic na to nie poradzę, że jestem najbardziej udana w rodzinie.

- Nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek spotkała cię jakaś poważna przykrość?

- Największą przykrością jest to, że muszę patrzeć na ciebie.

Zanim rodzeństwo zdążyło skoczyć sobie do gardła, Aidan podniósł palec do góry.

- Pozwólcie Jude skończyć.

- Już prawie skończyłam. - Zadziwiające, jak szybko zdążyła się dostosować do rytmu

życia tej rodziny. - Mam wrażenie, że będziesz się dobrze czuła na scenie, występując przed

publicznością. Poza tym gotowa jesteś zrobić wszystko dla swych braci.

- Zrobię to, żeby sobie sprawić radość.

- W pewnym stopniu - zgodziła się Jude. - Zrobisz to dla Aidana, zaś Aidan dla pubu.

Zrobisz to dla Shawna, a Shawn dla muzyki. A na samym końcu zrobisz to dla siebie. Dla

zabawy.

- A czy zabawa nie jest ważnym elementem? - Darcy wstała, chcąc podejść do pieca,

ale Aidan złapał ją za rękę.

- Powiedz mi, czego tak naprawdę pragniesz, Darcy.

- Chciałabym mieć szansę. Pokiwał głową.

- Zastanówmy się przez kilka dni. Potem jeszcze raz pogadam z Magee i postaram się

dowiedzieć, jaką niespodziankę kryje w rękawie.

9

Już o świcie szum, warkot i głuche buczenie wyganiały Darcy z łóżka. Na samą myśl

o tym, że to jeszcze będzie trwało blisko rok, aż żyć się jej odechciewało.

Ponieważ jednak samobójstwo nie leżało w jej naturze, nastawiała głośno muzykę

albo po prostu leżała i wyobrażała sobie, że znajduje się w pełnym zgiełku wielkim mieście.

W Nowym Jorku, w Chicago. A cały ten harmider to zgiełk uliczny, zaś ona mieszka

w ślicznym, wytwornym, dwupoziomowym apartamencie.

Jeśli nie zdawało to egzaminu, zmuszała się do wstania, szła pod prysznic i klęła

siarczyście.

Kiedy indziej, gdy miała ku temu nastrój, schodziła na dół, by się trochę porozglądać i

przyjrzeć pracy. A także popatrzeć na Trevora. Nie robiła tego codziennie - a raczej nie

pozwalała, by ją codziennie widywano. To by było wyzywaniem losu.

Lubiła na niego patrzeć, widzieć, jak zadziera głowę i przygląda się swojemu dziełu.

Bywały dni, kiedy stał na szczycie budowy z rozwianymi włosami, dyskutując nad czymś z

Brenna lub Mickiem O'Toolem, z rękami w kieszeniach i rzeczowym wyrazem twarzy.

Kiedy indziej pracował wraz z innymi, stukając młotkiem, nosząc ciężary, wiercąc

otwory, rozebrany do podkoszulka bez rękawów, tak, że gdy stał pod odpowiednim kątem,

mogła zobaczyć wypukłość jego mięśni.

Nigdy jeszcze przyglądanie się mężczyźnie nie sprawiało jej takiej przyjemności.

Nigdy też nie fascynował jej tak widok kogoś wykonującego fizyczną pracę.

Jest wspaniale zbudowany, podziwiała go, stając we framudze okna. I jak sprężyście,

pewnie się porusza.

Wyobraziła sobie - dlaczego miałaby sobie nie powyobrażać - że musi być równie

pewny i opanowany w łóżko. Opanowanie czyni mężczyznę uważnym i dokładnym, a

przecież w igraszkach miłosnych takie cechy mają dla kobiety niebagatelne znaczenie.

Jednakże zastanawiała się też, jakby to było, gdyby tak zerwać z niego tę warstwę

opanowania. Dziki i szalony stosunek miłosny też byłby nie do pogardzenia.

Przychodziło jej to do głowy za każdym razem, kiedy go widziała. Rano, tak jak teraz,

w południe, wieczorem.

Czasami zaglądał do pubu, czasami nie. Była pewna, że robi to celowo. Żeby nie

wyzywać losu. Oboje prowadzili grę i doskonale o tym wiedzieli.

Ale skłamałaby, mówiąc, że nie lubi tej cechy u niego. Pod każdym względem bardzo

przypominał ją samą.

Nie załatwiła sobie tego wolnego wieczoru. Zrobiła to celowo. Prawdę mówiąc,

chciała, żeby na nią czekał i trwał w niepewności. Ale w ten sposób skazywała też siebie na

czekanie, a towarzyszyło temu uczucie wewnętrznego, rozkosznego napięcia. Wiedziała, że

gdy razem spędzą wieczór, nie skończy się na kolacji.

Od dawna pragnęła poczuć jego siłę i namiętność, ten nagły ogień w brzuchu, który

pojawia się tuż przed spełnieniem.

Nie stroniła od seksu, ale żadnego mężczyzny nie chciała dłużej niż przez rok.

Kiedy Trevor podniósł wzrok, ich oczy się spotkały, a ona poczuła lekki dreszcz

wzdłuż kręgosłupa. Ten człowiek pociągał ją na wszystkie możliwe sposoby. A zatem... pora

postarać się o ten wolny wieczór.

Uśmiechnęła się do niego uwodzicielsko, a następnie celowo odeszła od okna. Niech

sobie myśli, co chce.

Zmęczona, niezdolna stawić czoło długiemu dniu, a nawet się ubrać, zaczęła krążyć po

pokojach. Nastawiła czajnik na herbatę - raczej z przyzwyczajenia niż z potrzeby. Było to jej

pierwsze samodzielne mieszkanie. I ze zdziwieniem stwierdziła, iż tęskni za towarzystwem

braci. Nawet za ich bałaganiarstwem.

Zawsze lubiła porządek i akuratność, a jej pokoje odzwierciedlały to najlepiej.

Pomalowała ściany na jasnoróżowy kolor. Większość prac wykonał Shawn. Z dawnej sypialni

zabrała ulubione, oprawione plakaty i reprodukcje. Lilie wodne Moneta i leśną scenkę, które

znalazła w antykwariacie. Lubiła ich marzycielski nastrój.

Sama zrobiła zasłony, ponieważ dobrze umiała szyć. Jej dziełem były też piętrzące się

na sofie poduszki. Przecież każda praktyczna kobieta, która lubi ładne przedmioty, wie

dobrze, że o wiele taniej jest kupić atłas czy aksamit i poświęcić trochę czasu, zamiast

wyrzucać pieniądze na gotowe rzeczy.

W ten sposób można zaoszczędzić na pantofle albo na kolczyki.

W stojącej na stole skarbonce miała pełno monet z napiwków. A pewnego dnia

uzbiera się tego tyle, że starczy na kolejną podróż. Tym razem na jakąś ekstrawagancką

wyprawę, gdziekolwiek.

Może na tropikalną wyspę. Będzie paradowała w skąpym bikini i popijała coś

egzotycznego i soczystego prosto z wydrążonej skorupy kokosu. Albo do Włoch, żeby

posiedzieć na nagrzanym słońcem tarasie z widokiem na czerwone dachy i wspaniałe

kościoły.

Albo Nowy Jork, gdzie wędrowałaby Piątą Aleją i przypatrywała się tym wszystkim

skarbom na sklepowych wystawach - kupując coś od czasu do czasu.

Przyjdzie też taki czas, że nie będzie podróżowała sama.

A właściwie, co za różnica. Spędziła bardzo udany tydzień wyłącznie we własnym

towarzystwie w Paryżu, dlaczego więc nie miałaby się dobrze bawić gdzie indziej.

Na początek zaparzyła herbatę, obiecując sobie, że, skoro już tak wcześnie wstała,

wyciągnie się na sofie i obejrzy jeden ze swoich błyszczących magazynów, delektując się

spokojem poranka.

Zanim się usadowiła, jej wzrok padł na skrzypce, które miała tu bardziej dla dekoracji

niż po to, żeby z nich korzystać. Marszcząc brwi, odstawiła na bok filiżankę, wzięła

instrument do ręki. Był stary, ale miał czysty dźwięk. Czyżby to właśnie muzyka, która

towarzyszyła jej przez całe życie, miała jej w końcu otworzyć drzwi do wielkiego świata,

przenieść ją w miejsca, o których śniła, rozwinąć przed nią czerwony dywan, po którym tak

strasznie chciałaby stąpać.

- Jakie to dziwne - mruknęła. - Nie trzeba daleko sięgać, żeby spełniły się marzenia.

Potarła kalafonią smyczek, oparła skrzypce na ramieniu i zagrała pierwszą melodię,

jaka jej przyszła do głowy.

* * *

Spodziewał się, że Darcy zejdzie na dół. Trevor opuścił plac budowy i pod pretekstem,

że musi zatelefonować, zajrzał do kuchni. Ale jej tu nie zastał.

Wtedy usłyszał muzykę - łkające, tęskne dźwięki skrzypiec. Rodzaj muzyki, która

współbrzmi z blaskiem księżyca.

Podążył za nią.

Drzwi znajdowały się na końcu schodów, a płynąca stamtąd muzyka zdawała się

wzbierać, wznosić, jak nadzieja, tocząca się niczym łza.

Nie zapukał nawet.

Zobaczył ją na wpół odwróconą, z zamkniętymi oczami. Miała rozpuszczone włosy,

nieuczesane jeszcze po nocy, spływające na plecy długiego, niebieskiego szlafroka. Gołą

stopą wystukiwała rytm.

Na jej widok stracił oddech. Ścisnęło go w gardle, kiedy usłyszał, jak gra. Grała dla

siebie, a na jej niezwykłej twarzy malowała się czysta radość i przyjemność.

Wszystko, czego pragnął, co planował, o czym marzył, skupiło się w tej jednej

kobiecie. Był tym dogłębnie wstrząśnięty.

Muzyka poszybowała do góry i zapadła cisza.

Będąc jeszcze w transie, Darcy westchnęła, otworzyła oczy. I zobaczyła go. Serce jej

zadrżało. Jeszcze nie zdążyła włożyć maski, przybrać rutynowego uśmiechu, kiedy do niej

podszedł.

Nie mogła złapać tchu, jak gdyby jakaś ręka ściskała ją za gardło. Albo za serce. A już

po chwili poczuła jego usta - gorące, szalone. Wspaniałe.

Opuściła bezsilnie ramiona, jak gdyby skrzypce i smyczek stały się nagle okropnie

ciężkie. Dotykał jej twarzy, jej włosów, przelewając na nią swoje pragnienie i zamieniając je

w żar.

Wreszcie Trevor poczuł, że Darcy uległa. Był to moment, w którym każdy mężczyzna

czuje się jak władca. Jego wargi, dłonie wędrowały teraz po niej, pieszcząc ją. Smakując.

Kiedy się oderwał, otrząsnęła się, zmusiła do uśmiechu.

- No cóż, miły dziś mamy poranek.

Przyciągnął ją z powrotem i przytulił policzek do jej głowy.

Chciała się cofnąć. Ten uścisk był jeszcze bardziej podniecający niż pocałunek. Wręcz

trudno było mu się oprzeć.

- Trevor. - Pst.

Z jakiegoś powodu rozśmieszył ją.

- Czy nie jesteś aby za bardzo władczy? Napięcie, które rozsadzało mu czaszkę,

zmalało.

- I tak mnie nie posłuchasz.

- A powinnam?

Trzymał ją jeszcze przez chwilę, mogąc teraz spokojnie stwierdzić, jak bardzo cienki

jest jej szlafrok.

- Zamykasz kiedykolwiek te drzwi?

- A powinnam? - Teraz ona cofnęła się o krok. - Nikt tu nie wchodzi, o ile nie mam na

to ochoty.

- Zapamiętam to sobie. - Uniósł rękę, poprawił jej włosy. - Nie wiedziałem, że umiesz

grać.

- Gallaghera wie żyją muzyką. - Dotknęła skrzypiec, a następnie położyła je z

powrotem na stojaku. - Miałam dziś odpowiedni nastrój.

- Co to był za utwór?

- Jedna z melodii Shawna. Nie ma do niej słów.

- I nie są potrzebne. - Zobaczył, że oczy jej zapłonęły z dumy. - Zagraj coś jeszcze.

Wzruszyła tylko ramionami i odłożyła smyczek.

- Nie mam już ochoty. - Sięgnęła po herbatę i spojrzała na niego ostro. - Sądzę też, że

powinnam zachować moje piosenki dla tych, którzy płacą.

- Podpiszesz kontrakt na nagranie? Solo? Omal nie podskoczyła z radości.

- No cóż, wszystko zależy od warunków umowy. - Czego oczekujesz?

- Tego i owego. I jeszcze wielu innych rzeczy. - Podeszła do sofy, usiadła, założyła

nogę na nogę. - Jestem samolubną i chciwą istotą Magee. Pragnę luksusu, swobody i

niewolniczego podziwu. Nie zamierzam się wymigiwać od pracy, ale oczekuję tego

wszystkiego na koniec dnia.

Zastanawiając się nad jej słowami, usiadł obok na oparciu sofy i badając, jak daleko

może się posunąć, powędrował końcem palca wzdłuż jej obojczyka, zatrzymując się tuż nad

wypukłością piersi.

- Mogę ci to dać.

Spiorunowała go wzrokiem, powiało od niej mrożącym krew chłodem.

- Nie wątpię, że możesz. - Jednym szorstkim ruchem zrzuciła jego rękę. - Ale nie taką

pracę miałam na myśli.

- W porządku. Możemy więc oddzielić jedno od drugiego. W mgnieniu oka lód

zamienił się w ogień.

- A więc to był tylko taki mały eksperyment? A co byś zrobił, gdybym ci uległa?

- Nie potrafię powiedzieć. - Sięgnął po filiżankę i napił się jej herbaty. - Jesteś

wyjątkowo atrakcyjną kobietą, Darcy. Nie mogłabyś mnie rozczarować. - Kiedy się ruszyła,

chcąc się poderwać, położył na jej ramieniu rękę, czując pod nią wibrującą niczym napięta

struna wściekłość. - Wynagrodzę ci to.

- Nie jestem na sprzedaż.

- Nie posądzałem cię o to ani przez chwilę. Chcę, żebyś zrozumiała, że seks i biznes

nie mają tu ze sobą nic wspólnego.

Odprężyła się, usiadła wygodniej, opanowując wściekłość, z której, o czym dobrze

wiedziała, nie wyniknęłoby nic dobrego.

- I chciałbyś takiego samego zapewnienia z mojej strony. - Już je otrzymałem. -

Mogłeś to zrobić w lepszym stylu.

- Masz rację. - Było to chłodne, wyrachowane, w stylu jego dziadka. - Przepraszam -

powiedział szczerze.

- A jakiej płaszczyzny dotyczą te przeprosiny? - Obu.

Odebrała mu swoją herbatę.

- A więc je przyjmuję.

- Muszę wyjechać na parę dni do Londynu. Pojedź ze mną. Osłupiała, ale stała się też

czujna.

- Chcesz, żebym pojechała z tobą do Londynu? Dlaczego?

- Po pierwsze, ponieważ chcę cię mieć w łóżku.

- To już postanowiliśmy. W Ardmore też są łóżka.

- W Ardmore na przeszkodzie stoi rozkład naszych zajęć. A po drugie, lubię twoje

towarzystwo. Byłaś w Londynie?

- Nie.

- Spodoba ci się.

- Najprawdopodobniej. - Sięgnęła po herbatę, żeby mieć czas na zastanowienie się.

Proponował jej coś, czego zawsze pragnęła. Prawdziwą podróż. Obejrzenie Londynu, ale w

towarzystwie.

Oczywiście, że oczekuje od niej seksu. Po co udawać skromność, skoro oboje dobrze

wiedzą, że i tak do tego dojdzie?

- Kiedy się wybierasz?

- Jeszcze nie postanowiłem.

- Muszę porozmawiać z Aidanem i załatwić zastępstwo. Nie będzie tym zachwycony,

ale spróbuję go podejść.

- Nie wątpię, że ci się uda. Daj mi znać, jakie dni wchodziłyby w rachubę, a ja zajmę

się resztą.

- To mi się podoba. Mężczyzna, który zajmie się resztą. A teraz zmiataj. - Wstała i

musnęła dłonią jego policzek. - Dosięgnę cię, niech tylko nadarzy się okazja.

Złapał ją za nadgarstek, ścisnął tak mocno, że uniosła brwi.

- Nie pokonasz mnie, Darcy. Nie jestem jak inni.

Stała w miejscu, w którym ją zostawił, kiedy wyszedł i zamknął drzwi. Tak, to

prawda, nie sposób się z tym nie zgodzić. Nie był jak inni, których znała. Ale czy

dowiedzenie się, kim jest i jaki jest będzie interesujące?

* * *

- Przecież miałaś już urlop.

Wolała złapać Aidana w domu niż czekać, aż przyjdzie do pubu. Musiała się spieszyć,

żeby zdążyć, ucieszyła się więc, kiedy zastała go kończącego śniadanie. Jego pierwsza

odpowiedź była dokładnie taka, jak przypuszczała, i ani trochę jej nie zniechęciła.

- Tak, a do tego był bardzo udany. - Cała w skowronkach, dolała mu herbaty.

Następnie rzuciła pod stół kawałek grzanki Finnowi. - Wiem, że nie powinnam nadużywać

twojej dobroci, ale trafia mi się okazja, której nie chciałabym przegapić. Sam wiele

podróżowałeś, Aidanie.

Przemawiała do niego łagodnym i słodkim głosem. Mogłaby żądać, kląć, wściekać

się, była jednak pewna, że tym tonem załatwi to prędzej.

- Sam tyle widziałeś, byłeś w tylu miejscach. Wiesz, jak to jest, kiedy się czegoś

pragnie i do czegoś wzdycha. Mamy to we krwi.

- Podobnie jak pub, gdzie właśnie zaczyna się pełnia sezonu. - Dołożył na chleb

więcej dżemu. Znając procedurę, Finn zaczął służyć, za co Aidan wynagrodził go kawałkiem

chleba. - Teraz, przed porodem, nie mogę wymagać od Jude, żeby cię zastąpiła.

- Nawet mi to do głowy nie przyszło. Gdybyś dał jej tacę do dźwigania, zdzieliłabym

cię nią po łbie.

Wiedząc, że mówi to absolutnie szczerze, westchnął tylko głęboko.

- Darcy, liczę na twoją sprawną obsługę.

- Wiem o tym i nic innego nie robię dzień w dzień. Przyuczyłam Sinead - chociaż

zdarzało się, że miałam ochotę walić jej głową o bar. Zrobiła znaczne postępy w ciągu

ostatnich dwóch tygodni.

- To prawda - powiedział Aidan z zatroskaną miną kontynuując śniadanie.

- Chcę poprosić Betsy Clooney, żeby wyświadczyła mi przysługę i zastąpiła mnie

przez te dwa dni. Pracowała już wcześniej w pubie i ma wprawę.

- Betsy ma dość własnych kłopotów z dzieciakami. A poza tym nie pracowała w pubie

od dziesięciu lat.

- Niewiele się od tego czasu zmieniło, a założę się, że zrobi to z przyjemnością. Jest

uczynna i dokładna, Aidanie, wiesz przecież.

- Wiem, ale...

- Jest jeszcze ktoś, kogo możesz przyjąć. Alice Mae zatrudni się chętnie na lato.

- Alice Mae? - Aidan zrobił wielkie oczy. - Przecież ma dopiero piętnaście lat.

- Kiedy zaczynaliśmy pracować, byliśmy jeszcze młodsi, i jakoś nikomu to nie

zaszkodziło. Brenna wspomniała, że jej najmłodsza siostra chciałaby zarobić trochę

pieniędzy. Jest bystrą dziewczynką i potrafi ciężko pracować. Wezmę Alice na moją zmianę,

w środku dnia. Zacznę od dzisiaj, żeby ją poduczyć, zanim wyjadę.

- Chryste, jeszcze wczoraj używała pieluszek!

- Starzejemy się, prawda? - Wstając, pocałowała go w policzek. - Chciałabym

pojechać, Aidanie, i dopilnuję, żeby w czasie mojej nieobecności obsługa była na medal.

- Był czas, kiedy w naszym pubie pracowali tylko Gallagherowie.

- Nie możemy stać w miejscu. - Ponieważ sama czuła odrobinę żalu za minionymi

laty, wstała i objęła go za szyję. - Już i tak dokonaliśmy wielu zmian. Mam wrażenie, że

zaczęło się to wtedy, kiedy mama i tata przenieśli się do Bostonu. Rozrastamy się stopniowo,

ale nadal pozostajemy Gallagherami.

- Bywają jednak chwile, kiedy się zastanawiam, czy słusznie postępuję.

- Oczywiście, że słusznie postępujesz. Działasz dla dobra pubu i nas wszystkich.

Jestem z ciebie dumna.

Pogłaskał ją po ręce.

- Tylko nie próbuj mydlić mi oczu.

- Nawet o tym nie pomyślałam. - Jeszcze go raz uścisnęła. - Muszę pojechać. Muszę

zobaczyć świat.

Aidan doskonale wiedział, jak to jest. Znał tę potrzebę wyjechania, zobaczenia czegoś

innego. Pracował nad sobą pięć lat, żeby na dobre od tego odwyknąć. A ona go prosi o dwa

dni.

- Powiem prosto z mostu. Nie zachwyca mnie twój pomysł wyjazdu z Magee.

Darcy zrobiła okrągłe oczy, wydęła wargi. A ponieważ do kuchni weszła akurat Jude,

uznała, że najlepiej zwrócić się do niej.

- Słyszałaś, co on powiedział?

- Nie. A co takiego?

- Aidan zainteresował się nagle moim życiem seksualnym.

- Nic podobnego. Nie powiedziałem ani słowa o seksie. - Zaklął pod nosem. - Tylko

dałem do zrozumienia...

- Dałeś do zrozumienia! Dobre sobie!

- Chyba wrócę na górę - powiedziała Jude.

- Nie, zostań. - Darcy ruchem ręki wskazała jej krzesło. - Usiądź, ponieważ może to

być interesujące. Twój mąż daje do zrozumienia, iż jest przeciwny mojemu seksowi z Magee.

- Chryste Panie! - Aidan ukrył twarz w dłoniach. - Pójdę chyba na górę.

- Co to, to nie. Napijesz się herbaty, Jude? - Nie czekając na odpowiedź, Darcy

napełniła filiżankę. - Po pierwsze, powinniśmy ustalić, czy twój mąż, a mój brat ma coś

przeciwko uprawianiu przeze mnie seksu w ogóle, czy tylko w tym szczególnym wypadku. -

Usiadła znowu ze słodkim jak cukierek uśmiechem. - No więc, jak to jest, mój drogi Aidanie?

- Wkurzasz mnie.

- Och, widzę, że ponoszą cię nerwy.

- Nie powiedziałem słowa o seksie, stwierdziłem tylko, że nie zachwyca mnie twój

pomysł wyjazdu z Magee do Londynu.

- Jedziesz do Londynu? - zapytała Jude i sięgnęła po grzankę.

- Trevor zaproponował, żebym mu towarzyszyła podczas krótkiej podróży służbowej.

Ale wygląda na to, iż Aidan wolałby, żebym uprawiała seks z Trevorem tutaj, nie tam. Czy

tak?

- W ogóle nie chcę, żebyś miała z nim stosunki i wplątywała się w jakąś kabałę! -

krzyknął rozzłoszczony, podczas gdy obie kobiety siedziały spokojnie i spoglądały na niego z

niedowierzaniem. - A poza tym w ogóle nie chcę o tym wiedzieć.

- A zatem postaram się oszczędzić ci szczegółów - powiedziała Darcy chłodnym i

spokojnym tonem, co go jeszcze bardziej rozdrażniło.

- Tylko uważaj!

- Sam uważaj - odcięła się. - Moje życie osobiste, zwłaszcza w tej dziedzinie, nie

powinno nikogo obchodzić. Trevor i ja zdajemy sobie sprawę z ewentualnych komplikacji i

będziemy na tyle ostrożni, żeby nie zrobić żadnego fałszywego kroku.

Wstała, spoglądając na niego lodowatym wzrokiem.

- Idę zadzwonić do matki Brenny i zapytać ją o Alice Mae. Porozmawiam też z Betsy.

Zanim wyjadę, dopnę wszystko na ostatni guzik. Życzę ci miłego dnia, Jude - dodała i

pocałowała bratową w policzek, a potem wybiegła na dwór.

W kuchni Gallagherów na chwilę zapadła dręcząca cisza.

- No i co na to powiesz? - zapytał Aidan. - Nic.

- Przecież widzę, że chcesz coś powiedzieć.

- Sądzę, że Darcy wyczerpała temat.

- Ach tak! - Oskarżycielskim gestem przeszył palcem powietrze. - Jesteś po jej stronie.

- Oczywiście. - Uśmiechnęła się. - Podobnie jak ty. Aidan gwałtownym ruchem

odsunął się od stołu i zaczął przemierzać kuchnię tam i z powrotem. Finn wyszedł spod stołu i

wiernie dotrzymywał mu kroku. - Darcy uważa, że sobie z tym poradzi. Chce uchodzić za

obytą w świecie. A przecież przez całe życie trzymano ją pod kloszem. Nie miała czasu ani

okazji, żeby poznać życie. Jude odłożyła na bok grzankę.

- Aidan, niektórzy ludzie mają wrodzoną mądrość.

- Nigdy nie spotkała się z takim mężczyzną jak Magee. Jest on dobrym człowiekiem,

uczciwym, ale zarazem sprytnym. Nie chcę, żeby wykorzystał moją siostrę.

- Tak to właśnie widzisz?

- Nic nie widzę, i w tym cały problem. Ale wiem, że jest przystojny, bogaty i potrafi

zawrócić jej w głowie. A gdy to się stanie, wiesz, dokąd to ją może zaprowadzić?

- Aidan - powiedziała łagodnie Jude - jak możesz?

- Nie chcę, żeby ją skrzywdził. - A ja tak.

Z wrażenia odebrało mu mowę. Wpatrywał się osłupiałym wzrokiem w żonę.

- Jak możesz mówić coś takiego, jak możesz chcieć, żeby ją skrzywdził?

- Jeśli ją skrzywdzi, to znaczy, że jest dla niej ważny. Aidanie, tak naprawdę jeszcze

żaden mężczyzna nie był dla niej ważny. Nie chciałbyś, żeby znalazła kogoś, kto będzie dla

niej ważny?

- Oczywiście, że chcę. Ale nie sądzę, żeby to miał być Magee. - Zaniepokojony,

znowu zaczął chodzić po kuchni. Prawie się nie znają, a już wybierają się do Londynu.

- A ja weszłam w deszczowy wieczór do zadymionego pubu, popatrzyłam na ciebie i

całe moje życie uległo zmianie, choć nawet nie wiedziałam, kim jesteś.

Przestał chodzić. Bezmiar miłości przepełnił jego serce.

- To, co się nam przydarzyło, zdarza się raz na milion. - Usiadł i ujął jej ręce. - To

było przeznaczenie.

- Może jest tak i w tym wypadku? Zmrużył oczy.

- Uważasz, że ma to coś wspólnego z legendą? Że to jej ostatni akt?

- Uważam, że w rodzinie Gallagherów pozostała jeszcze jedna osoba, która nie oddała

nikomu swego serca. I uważam za wielce interesujący fakt, że Trevor Magee znajduje się w

Ardmore. Jako pisarka... - Przerwała na chwilę, ponieważ ciągle jeszcze nie mogła uwierzyć,

że jest pisarką. - Aż trudno uwierzyć w czysty przypadek. Dawne rodzinne koneksje... - Darcy

jest kuzynką Maude. A stryjeczny dziadek Trevora był jedyną miłością Maude. Utracili się

nawzajem, podobnie jak Gwen i Carrick.

- Widzę, że wyobraźnia bierze nad tobą górę, Jude Frances.

- Czyżby? - Obruszyła się. - Przekonamy się, kto ma rację!

* * *

Okazało się, że Alice Mae już tu jedzie, zaś Betsy była zachwycona propozycją dwóch

dni pracy. Zadowolona z siebie Darcy przebiegła przez kuchnię i wypadła na dwór tylnymi

drzwiami.

Znalazła się nagle między szarymi blokami ścian i belkami stropowymi pasażu, który

zaprojektowano jako łącznik między obydwoma budynkami. Na rusztowaniach stali ludzie,

walili młotkami, świdrowali wiertarkami, nitowali płyty. Czy przekrzyczy ten hałas?

Ktoś włączył radio, a ten skrzek miał być muzyką.

Potężne krokwie łączyły nową budowlę z pubem.

Nieoczekiwanie poczuła dumę. Pub Gallagherów jest korzeniem, zaś teatr konarem

tego samego drzewa.

Szła ostrożnie, uważając na kable ułożone na surowej podłodze. Wypatrzyła Trevora.

Stał na platformie rusztowania, na samym końcu, w miejscu, w którym poszerzał się łącznik.

Miał na sobie pas z narzędziami, a jakaś maszyna elektryczna buczała mu w ręku. Był w

ciemnych okularach, zapewne dla ochrony przed fruwającymi opiłkami drewna i betonowym

pyłem, jak i przed ostrym światłem słonecznym.

Przystanęła pod nim, świadoma tego, iż mężczyźni wlepiają w nią oczy. Wolnym

krokiem minął ją Mick O'Toole, dźwigając coś na plecach.

- Rozpraszasz moich robotników, śliczna Darcy.

- Przyszłam tylko na chwilkę. Jak idzie, panie O'Toole?

- On wie, czego chce. I dlatego wszystko gra.

- Czy nie będzie to wspaniałe?

- Będzie. To zaszczyt dla Ardmore. Patrz pod nogi, kochanie. Można się tu nieźle

przejechać.

- Uważam - powiedziała półgłosem. Najważniejsze, żeby się nie przejechać na

Trevorze Magee.

Kiedy Mick poszedł dalej, znowu podniosła do góry głowę i zobaczyła, że Trevor

patrzy na nią.

- Mogłabym zamienić słówko, panie Magee? - krzyknęła.

- Czym mogę służyć, panno Gallagher?

Ach tak, nie pofatyguje się i nie zejdzie na dół. Też pięknie, nie ma co! Zgarnęła

włosy i przerzuciła je przez ramię.

- Dzisiaj i jutro będę przyuczała zatrudnione czasowo kelnerki. Od czwartku jestem

wolna, jeżeli to panu odpowiada.

Poczuł szaloną radość, ale pokiwał jedynie głową.

- A zatem wyjedziemy w czwartek rano. Podjadę po panią o szóstej.

- To bardzo wczesna pora.

- Nie warto marnować czasu.

Przez ułamek sekundy patrzyli sobie w oczy.

- Czyżby?

Odwróciła się i poszła z powrotem do kuchni. A kiedy zamknęły się za nią drzwi,

odtańczyła taniec triumfalny.

10

Po rozważeniu wszystkich za i przeciw Darcy postanowiła być punktualna. Postąpiła

tak z powodów czysto egoistycznych. Chciała się nacieszyć każdą chwilą tych dwóch

wolnych dni.

Spakowała niewielki bagaż, co było nie lada wyczynem i zajęło jej parę godzin.

Opróżniła skarbonkę - robiła to tylko w wyjątkowych okolicznościach. Ale zamierzała

koniecznie kupić sobie coś wspaniałego dla upamiętnienia tej podróży.

Przez dwa dni harowała jak wół, chcąc mieć gwarancję, że swoje obowiązki w pubie

przekazuje w dobre ręce. Zamiast położyć się spać, zrobiła sobie manicure, pedicure,

wykonała też wszystkie niezbędne zabiegi przy twarzy, żeby wyglądać na tak zadbaną, jak

tylko się da.

Z rozwagą wybrała bieliznę.

Trevor Magee nawet się nie domyśla, co go czeka, kiedy już pozwoli mu się uwieść.

Na myśl o tym poczuła nerwowy skurcz w żołądku. A przecież musi być opanowana,

chłodna, światowa. Nie miała zamiaru zachowywać się w Londynie, w łóżku, jak prosta

wieśniaczka. Problem w tym, że Trevor był dokładnie taki, jak go opisał Aidan.

Sprytny. I obyty.

Nieważne, czy miał na sobie robocze ubranie i pocił się razem ze swymi ludźmi. Mógł

brnąć w błocie, taszcząc materiały budowlane, i nadal, pomimo potu i brudu, zachowywał ten

blichtr, wynikający z jego pozycji, wykształcenia i bogactwa.

Spotykała innych bogatych mężczyzn. Prawdę mówiąc, nabrała wprawy w

rozpoznawaniu i wyłuskiwaniu z większej grupy tych żyjących z funduszy powierniczych

paniczyków, zaglądających tu w przelocie lub spędzających wakacje.

Jednak Trevor nie jest żyjącym z funduszu powierniczego paniczykiem i, jak sądziła,

nigdy nim nie był. Na swoje bogactwo ciężko zapracował. Zasłużył tym na jej szacunek.

Nigdy nie poznała nikogo takiego jak on. Intrygował ją, a jednocześnie wiedziała, że

musi się mieć przy nim na baczności.

Tak silnie nie pragnęła jeszcze nigdy żadnego mężczyzny. Chciała poczuć na sobie

jego ręce, jego usta.

W ciągu kilku godzin, które przespała tej nocy, śniła o nim. To był dziwny i

pogmatwany sen. Przybył do niej na skrzydlatym białym koniu i pofrunęli razem ponad

błękitnym jak szafir morzem, ponad zielonymi łąkami, w perłowym świetle, w stronę

srebrnego pałacu, gdzie drzewa uginały się pod złotymi jabłkami i srebrnymi gruszkami, a od

muzyki, która rozbrzmiewała w powietrzu, mogło pęknąć serce.

We śnie była w nim zakochana. W sposób, o jaki nigdy się nie podejrzewała, i wcale

nie była pewna, czy tego chce. Tak do końca, ślepo i radośnie zakochana, że nic innego nie

miało znaczenia.

Kiedy frunęli w świetle słońca, w świetle księżyca, w zaczarowanym świetle,

powiedział jej: „Dam ci wszystko. I jeszcze więcej”.

A ona, kiedy odwróciła się w jego stronę i przyłożyła policzek do jego policzka,

odparła: „Chcę tylko ciebie”.

Budząc się, zapragnęła móc to jeszcze kiedykolwiek poczuć, doznać jeszcze tak

potężnych emocji. Ale zgubiła to wszystko w snach i mogła się tylko uśmiechnąć do swoich

fantazji.

Ani ona, ani Trevor nie chcieli fantazji.

Punkt o szóstej zniosła na dół swoją torbę, a serce waliło jej z emocji. Co zobaczy, co

będzie robiła i czego zakosztuje w ciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin?

Ostatni raz rzuciła okiem na pub - wszystko w nim było równiutko poustawiane i

wyszorowane. Betsy i Alice Mae na pewno dadzą sobie radę z tym, co często robiła sama

jedna. Wbiła im do głowy, jak mają postępować, wypisała też wszystko na kartce, na wszelki

wypadek. Postanowiła aż do powrotu nie myśleć o pubie.

Była punkt szósta.

Wychodząc zobaczyła zatrzymujący się w zatoczce samochód Trevora. Idealna

punktualność. Dobry znak na tę podróż.

Zdziwiła się, widząc go w garniturze. Chyba włoskim, stwierdziła, kiedy wysiadł,

żeby wziąć jej bagaż. Niewątpliwie bardzo drogim, ale w dobrym guście. Szary kolor pasował

do jego oczu, a koszula i krawat były doskonale dobrane.

- No, no, niech ci się przyjrzę. - Dotknęła jego rękawa, kiedy ładował jej torbę do

bagażnika. - Dlaczego jesteś taki wystrojony, od samego rana?

- Mam spotkanie. - Zamknął bagażnik, obszedł samochód, żeby otworzyć jej drzwi.

Kiedy przeszła koło niego, poczuł jej zapach i pomyślał, że dobrze by było, gdyby

uczestników tego spotkania szlag trafił.

Zajął miejsce za kierownicą.

- Sądziłam, że człowiek z twoją pozycją sam ustala wszystkie terminy.

- To dodatkowo komplikuje sprawę. Wyjechał z zatoczki.

- Załatwiłem samochód i kierowcę, który po nas wyjedzie na lotnisko Heathrow.

Zabierze cię do domu, żebyś się zainstalowała. Będzie do twojej dyspozycji przez cały dzień,

gdybyś chciała coś pooglądać lub wybrać się na zakupy.

- Naprawdę? To ładnie z twojej strony.

- Jutro będę miał więcej czasu, ale dzisiejszy dzień jest wypełniony po brzegi. -

Popatrzył na nią. - Powinienem być wolny o szóstej. Na ósmą zarezerwowałem stolik w

restauracji. Czy to ci odpowiada?

- Idealnie.

- Świetnie. Sekretarka przysłała mi faks z ciekawymi propozycjami. Mam go w

teczce. Podczas lotu będziesz mogła rzucić na to okiem i zaplanować swój dzień.

- Świetna myśl, oczywiście, że tak zrobię. Ale również sama dałabym sobie radę.

Przyjrzał się jej uważniej.

Była ubrana w elegancki żakiet i szaroniebieskie spodnie, a do tego miała miękką,

lekko błyszczącą, jasnoróżową bluzkę. Wyglądała modnie i bardzo kobieco.

- Wcale w to nie wątpię.

Nieoczekiwanie poczuł złość na myśl, że nie będzie na niego czekała, błąkała się bez

celu, tęskniła za nim.

Czy to wszystko należy do kontraktu? Przecież słowo romans również nie pasowało

do sytuacji. Żadne z nich nie ma skłonności do bujania w obłokach. Wiedzą, czego chcą. W

takiej sprawie lepiej jest postępować uczciwie i trzymać się z góry ustalonego planu.

A jednak był trochę zły.

Przyjechali na lotnisko w Waterford zgodnie z harmonogramem. I tutaj Darcy po raz

pierwszy przekonała się, jak człowiek bogaty może górować nad innymi. Ich bagaż zniknął w

jednej chwili. Gdy przechodzili przez strefę bezpieczeństwa, słyszała ze wszystkich stron:

„Prosimy tędy”, „Życzymy dobrej podróży”.

Mając świeżo w pamięci potworny tłok podczas niedawnej wyprawy do Paryża, Darcy

utwierdziła się w postanowieniu podróżowania pierwszą klasą albo nie podróżowania w

ogóle.

Ale całkowicie straciła głowę, gdy Trevor poprowadził ją w kierunku lśniącej niedużej

maszyny.

- To nasz samolot?

- Należy do firmy - odparł, biorąc ją za ramię, by jej pomóc wspiąć się po kilku

stopniach do wejścia. - Dużo podróżuję, wygodniej jest więc mieć własny transport.

Weszła do środka. Omal nie jęknęła z wrażenia.

Przepastne fotele obite były granatową skórą. Między oknami na kremowych ścianach

wisiały kryształowe wazony w srebrnych koszykach. W każdym znajdował się bukiet

świeżych żółtych róż. Na podłodze leżał miękki dywan.

Ubrana w mundur stewardesa zapytała z miłym uśmiechem, czy podać jej przed

startem koktajl z szampana i soku pomarańczowego.

Szampan na śniadanie! Coś takiego! - Bardzo proszę - powiedziała Darcy.

- Dla mnie kawa, Moniko. Chcesz się przejść? - zapytał Trevor Darcy.

- Tak. - Mając nadzieję, że nie wyjdzie na idiotkę, odłożyła torebkę.

- Tu jest kuchenka.

Zajrzała do środka i zobaczyła Monikę, która parzyła już kawę i otwierała szampana.

W tym maleńkim pomieszczeniu każdy centymetr został wykorzystany do maksimum, a

wykonane z nierdzewnej stali blaty lśniły.

- Tam jest kabina pilotów. - Trevor wskazał na pomieszczenie za otwartymi drzwiami.

Mężczyzna, siedzący przy pulpicie pełnym lampek kontrolnych, zwrócił się w ich stronę.

- Samolot gotowy do startu, panie Magee. Dzień dobry, panno Gallagher. Będziemy

mieli dobrą drogę do Heathrow.

- Sam pan prowadzi maszynę? Nie potrzebuje pan drugiego pilota?

- Zwykle wystarcza jedna osoba - odparł. - A poza tym nie potrzebuję drugiego pilota,

kiedy na pokładzie jest pan Magee.

- Ach tak? Więc ty latasz, Trevorze?

- Od czasu do czasu. Donaldzie, za dziesięć minut połącz się z wieżą.

- Tak jest, proszę pana.

- Prowadzimy liczne interesy w Europie - powiedział Trevor, idąc z Darcy przez

główną kabinę w stronę ogona. - Używamy tego sprzętu głównie na krótkich trasach.

- A na dłuższych?

- Mamy większe samoloty. - Otworzył drzwi. W środku znajdował się gabinet z

antycznym biurkiem, komputerem, ekranem do oglądania wideo oraz łóżkiem. Z boku, za

drzwiami, dostrzegła łazienkę.

- Jest tu wszystko niezbędne do wygodnego życia i pracy.

- Celtic jest stosunkowo młodą wytwórnią, ma sześć lat, ale rozwija się i przynosi

zyski.

- Aha, więc ta sprawa w Londynie dotyczy też Celtyckich Nagrań?

- Tak, w znacznej mierze. Jeśli czegoś będziesz potrzebowała, wystarczy, że powiesz.

- Jest tu wszystko, co trzeba.

- Świetnie. A zatem ruszajmy.

- Czyżbyśmy jeszcze nie wyruszyli? - powiedziała półgłosem, kiedy wracali na swoje

miejsca.

Darcy usadowiła się wygodnie, wzięła lśniący kieliszek z drinkiem i zastanowiła się,

jakie to jeszcze przeżycia ją czekają.

Pilot dotrzymał słowa. Lot był krótki i przyjemny. Jeśli chodzi o Darcy, mogłaby tak

fruwać godzinami. Powiedziała parę zdawkowych słów, zanim zdała sobie sprawę, że Trevor

jest gdzieś daleko myślami. Pewnie miało to związek z czekającymi go spotkaniami.

Zostawiła go w spokoju i przejrzała listę propozycji, sporządzoną przez jego asystentkę.

Boże, jak chciała to wszystko zobaczyć. Hyde Park i sklep Harrodsa, Buckingham

Palace, Chelsea. Chciała wtopić się w ruch uliczny, chroniąc się od czasu do czasu w

cienistych parkach.

Heathrow był znacznie większy niż port lotniczy w jej kraju. Nie wierzyła do końca,

że Trevor kazał sprowadzić limuzynę. Aż ją zatkało i dopiero po chwili zdołała uśmiechnąć

się do Trevora.

- Podrzucamy cię na spotkanie?

- Nie, to w przeciwnym kierunku. Zobaczymy się wieczorem.

- Powodzenia w pracy. - Już miała skorzystać z wyciągniętej, pomocnej ręki kierowcy

i wsiąść do limuzyny tak, jak to sobie przećwiczyła szybko w myśli. Jak gdyby przez całe

życie nic innego nie robiła.

Ale Trevor ujął ją za ramię, wymówił jej imię, sprawiając, że podniosła głowę i znowu

spojrzała na niego.

I wtedy uniósł ją do góry tak, że dla utrzymania równowagi musiała się uchwycić jego

ramion, gdy na jej usta przypuszczono zwycięski szturm. Gwałtowna i nagła przemiana z

chłodnego, trzeźwo myślącego biznesmena w ognistego kochanka odbyła się tak szybko, tak

radykalnie.

Poczuła pustkę w głowie, cudowne uczucie bezradności.

Zanim wydała jęk rozkoszy, wypuścił ją z objęć.

- Baw się dobrze - powiedział, zostawiając ją obok dyskretnego, ślepego na wszystko

kierowcy.

Wsiadła do limuzyny pachnącej różami i skórą. Nadludzkim wysiłkiem woli

powróciła do rzeczywistości, by delektować się jazdą w długim, bezszmerowym

samochodzie. Dotknęła palcami skórzanego siedzenia. Gładkiego jak jedwab, w kolorze nieba

w czasie burzy. Jak jego oczy przed chwilą.

Kierowca, za przyciemnioną, zapewniającą intymność szybą, był obojętny na

wszystko niczym głaz. Pragnąc zapamiętać każdy szczegół, Darcy odnotowała istnienie

telewizora, kryształowych kieliszków, dyskretnie świecących lampek w suficie i okna u góry.

Westchnęła, słysząc romantyczną muzykę płynącą z głośników. A kiedy wyprostowała nogi,

natknęła się na wąskie pudełko, leżące tuż obok niej na siedzeniu.

Opakowane było w złoty papier przewiązany srebrną wstążką. Chwyciła je, po czym

zerknęła na kierowcę. Światowa kobieta nie rzuca się tak na prezenty, przyzwyczajona do

nich aż do znudzenia.

Otworzyła małą kopertę.

„Witaj w Londynie. Trev” - przeczytała.

Upewniwszy się, że kierowca nie zwraca na nią uwagi, pociągnęła za wstążkę. Nie

chciała rozrywać papieru. Pełna oczekiwania zdjęła wstążkę i opakowanie, złożyła starannie i

schowała do torebki, a następnie, ze wstrzymanym oddechem, otworzyła aksamitne pudełko.

- O Matko Boska! - zawołała, zapominając o kierowcy i o tym, że jest światową

kobietą.

Wyjęła bransoletkę, podniosła do góry, patrząc na błyszczący strumień kamieni. Były

tu szmaragdy, rubiny i szafiry w oprawie błyszczących jak słońce brylantów.

Nigdy w życiu nie dotykała czegoś równie pięknego, finezyjnego i tak obłędnie

drogiego. Przecież nie może tego przyjąć. A więc tylko przymierzy, zobaczy, jak w tym

wygląda. Jak się w tym czuje.

Wyglądała rewelacyjnie i czuła się bosko.

A kiedy poruszyła ręką i zobaczyła, jak bransoletka migocze, kiedy poczuła gładki jak

jedwab dotyk złota, stwierdziła, że za nic tego nie odda.

Tak długo podziwiała bransoletkę, że omal nie przegapiła fantastycznych widoków,

towarzyszących przejazdowi przez Londyn.

Zastanawiała się, co najpierw obejrzeć, czym się zająć? Ma na to tylko dwa dni.

Rozpakuje się szybko i wyruszy do miasta.

Przyglądając się mijanym placom i ulicom Londynu, zaczęła przygotowywać plan

zwiedzania. Limuzyna zatrzymała się przed wielkim domem.

Przypomniała sobie, co powiedział Trevor. Ten człowiek mieszka w Nowym Jorku, a

ma dom w Londynie!

Czy te cuda nigdy się nie skończą?

Kierowca obszedł samochód i pomógł jej wysiąść.

- Wniosę pani bagaż, panno Gallagher. - Dziękuję.

Weszła na ganek otoczony równo przystrzyżonym żywopłotem.

Zanim się zdecydowała, czy zapukać, czy też od razu wejść do środka, otworzyły się

drzwi. Wysoki, szczupły mężczyzna z grzywą siwych włosów zgiął się przed nią w ukłonie.

- Dzień dobry, panno Gallagher, mam nadzieję, że miała pani przyjemną podróż.

Nazywam się Stiles i jestem kamerdynerem pana Magee. Miło nam panią powitać.

- Dziękuję. - Już chciała mu podać rękę, ale powstrzymała się. Prawdopodobnie nie

postępuje się tak z brytyjskimi kamerdynerami.

- Czy zechce pani obejrzeć swój pokój, a może podać pani coś orzeźwiającego?

- Chętnie obejrzę pokój, jeśli można.

- Oczywiście. Zajmę się pani bagażem. Winthrup zaprowadzi panią na górę.

Winthrup, ubrana tak samo na czarno jak kamerdyner, miała popielate włosy, prostą

fryzurę i jasne jak woda oczy, ukryte za grubymi szkłami.

- Dzień dobry, panno Gallagher. Proszę za mną, pomogę się pani zainstalować.

Starając się zachowywać jak najnaturalniej, Darcy przeszła przez foyer ze złocistym,

błyszczącym parkietem, nad którym wisiał majestatyczny żyrandol i zaczęła wspinać się

schodami na górę.

Dom przypominał raczej muzeum - był taki wytworny, cichy i onieśmielający.

Na ścianach wisiały dzieła sztuki, ale nie odważyła się zatrzymać, żeby się im

przyjrzeć. Same ściany musiały być chyba obite jedwabiem, bo takie były gładkie. Ledwie się

powstrzymała, żeby ich nie dotknąć.

Winthrup poprowadziła ją korytarzem wyłożonym ciemną boazerią. Darcy

zastanawiała się, ile tu może być pokoi, jak są umeblowane, jaki jest widok z okien. Wreszcie

Winthrup otworzyła przed nią bogato rzeźbione drzwi.

W pokoju, który ujrzała, stało łoże ogromne jak jezioro, z czterema balaskami

wznoszącymi się ku zdobionemu kasetonami sufitowi. Na błyszczącej podłodze leżały

wspaniałe dywany.

Wszystko - komoda, biurko, lustra, stoły - było wypucowane do połysku. Z

kryształowego wazonu wystrzeliwały dziesiątki białych róż.

Podwiązane złotymi chwastami ciemnozielone draperie tworzyły stylowe ramy dla

błyszczących okien.

Był tu biały, marmurowy kominek, na którym stały kolejne kwiaty, tym razem lilie, w

tym samym oślepiająco białym kolorze.

Przytulny wystrój pokoju, z pluszowymi fotelami, wypolerowanymi stolikami,

zachęcał do tego, by się tutaj rozgościć.

- Dzienny pokój znajduje się po prawej stronie, a łazienka po lewej. - Winthrup

założyła chude ręce. - Czy pomóc rozpakować rzeczy od razu, czy też wolałaby pani najpierw

odpocząć?

- Ja... Darcy zająknęła się. - Prawdę mówiąc... nie będę odpoczywała, ale i tak

dziękuję za wszystko.

- Chętnie oprowadzę panią po domu, gdyby tylko pani chciała.

- Naprawdę mogłabym sobie trochę pooglądać?

- Oczywiście. Pan Magee ma nadzieję, że poczuje się pani tutaj jak u siebie w domu.

Żeby się ze mną porozumieć, wystarczy nacisnąć dziewiątkę w domowym telefonie, a za

pomocą ósemki połączy się pani ze Stilesem. Może chciałaby się pani odświeżyć?

- Bardzo chętnie. - Panno Winthrup, to jest prześliczny pokój.

Winthrup uśmiechnęła się blado.

- Tak, to prawda.

Darcy weszła do łazienki, oparła się plecami o drzwi i zamknęła oczy. Czuła się, jakby

brała udział w jakimś przedstawieniu. A może to tylko sen? Nie wszystko tu było realne.

Westchnęła, otworzyła oczy i uśmiechnęła się szeroko na widok łazienki.

Była duża jak pokój. Na długiej półce między dwiema owalnymi umywalkami stały

kwiaty. Zielone kafelki na podłodze i ścianach sprawiały, że czuła się jak w zaczarowanym

podwodnym świecie.

Wanna mogła z powodzeniem zmieścić trzy osoby. W oddzielnym pomieszczeniu

znajdował się prysznic z kilkoma natryskami.

Darcy dostrzegła tu wiele kryształowych naczyń z pachnącymi mydłami, różanymi

płatkami, śliczne flakony z olejkami do kąpieli, solami i kremami. Usiadła na miękkiej

ławeczce, przy toaletce przeznaczonej z pewnością dla prawdziwej damy, i uważnie obejrzała

w lustrze swoją zaróżowioną i rozanieloną twarz.

* * *

W czasie pierwszej i drugiej narady Trevorowi udało się prawie nie myśleć o Darcy.

Jeszcze raz rzucił okiem na zegarek. Ile to jeszcze godzin upłynie, zanim będzie się

mógł całkowicie jej poświęcić.

- Trev?

- Wybacz, Nigel. Myślałem o czymś innym.

Nigel Kilsey, szef londyńskiej filii Celtyckich Nagrań, miał bystre oko i jeszcze lepszy

słuch. Poznali się z Trevorem na studiach w Oxfordzie. Gdy przyszedł czas, by jego ukochane

przedsięwzięcie wypłynęło na międzynarodowe wody, Trevor przekazał ster rządów w godne

zaufania ręce Nigela.

- Spróbujmy przesunąć Shawna Gallaghera na czoło listy.

- Dobrze. - Nigel usiadł za swoim biurkiem.

Omal nie został adwokatem, tak jak jego ojciec i dziadek - jeszcze dzisiaj wzdrygał się

na samą myśl o takim losie. Wolał pracę w studio nagrań, jeśli nawet obowiązywał tu żelazny

rygor, narzucony przez jego starego przyjaciela. I właśnie taka metoda zapewniała zyski.

Swoje obowiązki polegające na uczestniczeniu w przyjęciach, ważnych wydarzeniach,

na zajmowaniu się uzdolnionymi ludźmi, traktował bardzo poważnie.

- Prowadzę z nim negocjacje - ciągnął Trevor; poradziłem mu, żeby zaangażował

agenta. - Widząc zaskoczenie Nigela, Trevor wyjaśnił: - Lubię go, Nigel. I zamierzam

uczciwie z nim pertraktować.

- Zawsze pertraktujesz uczciwie, Trev. To tylko ja od czasu do czasu podglądam karty.

- Instynkt mi mówi, że trafia nam się cenna zdobycz, tylko nie trzeba go zbytnio

naciskać.

- Zgadzam się z tobą. Jego utwory są świetne i będą miały wzięcie.

- Jest jeszcze coś. - Tak?

Trevor wstał i zaczął się niespokojnie przechadzać po pokoju, co było rzadkim

widokiem.

- Pomyślałem sobie, że możesz mieć coś w zanadrzu, skoro wyznaczyłeś termin

spotkania w samym środku realizowania innego projektu.

- On ma brata i siostrę. Chcę, żeby na początek we troje nagrali płytę.

Nigel zmarszczył czoło, zabębnił upierścienionymi palcami.

- To musi być nie byle jakie rodzeństwo.

- Żebyś wiedział.

- Łatwiej byłoby wylansować ich w towarzystwie jakiegoś znanego artysty.

- Zrobisz, co będziesz uważał za słuszne. Ja ich słyszałem. Chcę, żebyś przyjechał do

Ardmore na parę dni. Posłuchasz i jeśli uznasz, że się mylę, porozmawiamy jeszcze raz.

- Ardmore - Nigel skrzywił się i pokręcił złotym kółeczkiem w uchu. - Na Boga, Trev,

czego może szukać taki mieszczuch jak ja w małej irlandzkiej wiosce rybackiej?

- Gallagherowie mają w sobie coś, ale zanim ruszę sprawę z miejsca, chcę, żebyś to

zobaczył i sam posłuchał. Potrzebna mi jest obiektywna opinia.

- Czy twoja może być nieobiektywna?

- Gallagherowie mają w sobie coś - powtórzył Trevor - co bierze się z atmosfery

Ardmore. - Mimo woli dotknął palcem srebrnego medalionu, noszonego pod koszulą. - Chcę,

żebyś przyjechał. Ciekaw jestem twego zdania.

- Ty jesteś szefem. Widzę, że muszę sprawdzić naocznie co też takiego ma w sobie to

miejsce i co sprawia, że chcesz utopić tyle pieniędzy, czasu i wysiłku w tak szaleńcze

przedsięwzięcie.

- To jest oparty na bardzo solidnych podstawach plan zrobienia dobrego interesu.

Tylko nie parskaj - uprzedził ewentualną reakcję Nigela Trevor.

- Powstrzymam się od tego.

- Świetnie. Mam nowy utwór Shawna Gallaghera. - Trevor wyciągnął z teczki nuty. -

Rzuć na to okiem.

Nigel uśmiechnął się.

- Wolę posłuchać - powiedział i wskazał ręką fortepian po przeciwnej stronie

gabinetu.

- On to opracował na gitarę, skrzypce i flet.

- Potrafię wyrobić sobie zdanie. - Kiedy Trevor podszedł do fortepianu, Nigel zamknął

oczy. Sam nie umiał zagrać nawet nutki, miał jednak niesamowity słuch muzyczny.

I kiedy Trevor zagrał pierwsze takty, Nigel nadstawił ucha.

Szybkie, żywe, subtelnie zmysłowe. Tak, Trevor ma rację, jak zwykle. Korona mu z

głowy nie spadnie, jeżeli osobiście spotka się z tym facetem, jeśli nawet oznacza to podróż do

Irlandii.

Słuchając, kiwał do taktu głową, a gdy Trevor zaśpiewał wierszowany poemat,

uśmiechnął się szeroko. Jego przyjaciel miał mocny głos i swobodnie się nim posługiwał. Ale

do tych słów niezbędny był kobiecy głos.

Przy ostatnim akordzie Nigel otworzył oczy i uśmiechnął się szeroko.

- Ten facet jest geniuszem - oświadczył. - Prosty wiersz, wpleciony w skomplikowaną

melodię. Nie każdy potrafi zaśpiewać i wyeksponować to, co w tym najcenniejsze i

oryginalne.

- Nie, ale mam kogoś, kto potrafi. Przyjedź do Ardmore, Nigel.

- Skoro muszę... Sądzę, że dotarliśmy do sedna sprawy.

- Do sedna sprawy. Dlaczego?

- Jako twój stary przyjaciel domyślam się, że coś ci zalazło za skórę. Tylko nie wiem,

co. Jesteś nerwowy, Trev, a to nie leży w twojej naturze.

- Chodzi o kobietę.

- Chłopie, zawsze chodzi o kobietę.

- Ale nie o taką jak ta. Przywiozłem ją ze sobą.

- Och, teraz mnie zaskoczyłeś. To coś nowego. A kiedy będę mógł na nią popatrzeć?

- Przyjedź do Ardmore - powiedział Trevor i ponownie skierował rozmowę na

interesy.

11

Nie była do końca pewna, jak to rozegrać. Czy czekając na Trevora powinna rozsiąść

się wśród przepychu salonu, popijając herbatę lub koktajl, czy raczej zachowywać się

cokolwiek nonszalancko, światowo, pozostając w dziennym pokoju, spędzając czas z

książką?

A może powinna gdzieś wyjść?

W końcu Darcy zaczęła się przygotowywać do wyjścia na kolację. Poświęciła temu

bardzo dużo czasu, pławiąc się w luksusie. Wyleżała się w wannie, wysmarowała

cudownymi, pachnącymi kremami, przełożonymi do zabytkowych flakonów.

Lepiej być gotową, doszła do wniosku, nacierając nogi jedwabistym lotionem. Seks

będzie ostatnim aktem dzisiejszej gry. Trzeba przyznać, że z jednej strony chciała tego, z

drugiej odczuwając jednocześnie pewne zdenerwowanie przed występem.

Tak, postąpi rozsądniej, jeżeli go powita w bardziej wyszukany sposób, ubierając się

w skromną czarną suknię. Zejdzie na dół, poprosi o koktajl, a kiedy on przyjdzie, będzie

siedziała w tym obezwładniająco poprawnym salonie jak jakaś bogata dama.

Winthrup prawdopodobnie poda małe kanapeczki - zresztą może to obowiązek

kamerdynera? Nieważne. A ona poczęstuje go jedną z nich, tak jakby robiła to co dzień. Tak,

tak to powinna zagrać.

Kiedy pachnąca i błyszcząca przeszła z łazienki do sypialni, do holu wszedł Trevor.

Poczuła nerwowy skurcz. Pomyślała, że musi improwizować i uśmiechnęła się

uwodzicielsko.

- O, witaj! Sądziłam, że to potrwa jeszcze z godzinę albo i więcej.

- Skończyłem wcześniej. - Zamykając za sobą drzwi, nie spuszczał z niej oczu. - Jak

spędziłaś dzień?

- Cudownie. - Dlaczego czuje się taka obezwładniona? - Mam nadzieję, że i ty jesteś

zadowolony.

- Taki dzień wart był całej podróży. Podeszła do stolika, gdzie położyła bransoletkę.

- Chciałabym ci za to podziękować. Jest śliczna, ale oboje wiemy, że nie powinnam jej

przyjąć.

Wziął do ręki bransoletkę i owinął ją wokół jej nadgarstka.

- I oboje wiemy, że przyjmiesz. - Cichy szczęk zameczka odbił się echem w jej

głowie.

- Chyba masz rację. Zawsze staczam ze sobą boje, kiedy muszę się oprzeć czemuś tak

pięknemu.

- Po co się opierać? - Stanowczym, władczym gestem położył ręce na jej ramionach, a

potem zsunął je w dół. - W każdym razie ja nie mam takiego zamiaru.

Nie tak to zaplanował. Wyobrażał sobie, że wszystko odbędzie się w bardzo

elegancki, wyszukany sposób. Drinki, wystawna kolacja, która sprawi jej przyjemność,

powrót do domu, długa gra miłosna.

Ale oto stała przed nim w tym szlafroku, ciepła i pachnąca po kąpieli, trochę

niespokojna i czujna.

Po co się opierać?

Zaglądając jej w oczy, rozwiązał pasek szlafroka. W ciemnoniebieskich oczach Darcy

dostrzegł zapalającą się iskierkę pożądania, usłyszał jej szybki, równy oddech. Pochylając się

do jej ust wsunął rękę pod cienką materię i, wędrując palcami to w górę, to w dół, zaczął

pieścić jej ciało.

Teraz - wyszeptał, zdumiony tak nagłym, nie dającym się opanować dreszczem

podniecenia przy pierwszym kontakcie palców z jej skórą.

- Czemu nie. - Zdając się na instynkt, otoczyła go ramionami.

Nie zamierzał się spieszyć, chciał smakować tę przyjemność, przenosząc się

stopniowo w coraz to nowe rewiry. Ale kiedy tak szybko zareagowała na jego pocałunek,

kiedy przywarła do niego, dał się ponieść żądzy. Tak jakby całe życie czekał na ten właśnie

smak, na ten dotyk.

Zdarł szlafrok z jej ramion i zaczął je gwałtownie całować.

Wydała stłumiony okrzyk rozkoszy, a zarazem zdumienia. W ogniu namiętności

zapomniała o swych motywach i konsekwencjach. Domagając się więcej, zdarła z niego

marynarkę, a kiedy padli na łóżko, ściągała z niego krawat.

W pokoju pociemniało, za oknami zapadał zmierzch, a londyński zgiełk uliczny cichł

stopniowo. Duży zegar w holu uderzył pięć razy. Po chwili w pokoju słychać już było tylko

jęki i szepty.

Przetoczyła się z nim po puchowej narzucie, zanurzając się w niej, ślizgając się po jej

miękkiej powierzchni. Walczyła z guzikami jego koszuli, on zaś ściągał z niej szlafrok. Pod

ciężarem Trevora zapadła się w puch, jakby się zanurzyła w jedwabnym obłoku, a wtedy on

wziął w usta jej pierś.

Jasny płomień, ostre, przeszywające pragnienie, szalona, przetaczająca się nierównymi

falami żądza. Wypełniała ją, rozpalała jej krew, wyrwała niekontrolowany krzyk rozkoszy z

gardła.

- Szybko! Szybko, szybko, szybko! - Musi go mieć w sobie, inaczej umrze. Z trudem

chwytając oddech, zmagała się z suwakiem jego spodni.

Trevorowi drżały palce. Szum i dudnienie w głowic były jak tysiąc potężnych fal

uderzających o tysiąc skał. Każdy oddech stanowił torturę, zatykał płuca, stawał w gardle,

rozrywał serce. Jeszcze chwila, a zginie.

Kiedy wygięła ku niemu biodra, wszedł w nią jednym gwałtownym pchnięciem.

Ich bliźniaczy jęk rozkołysał powietrze, ich oczy się spotkały - odbijając jak w lustrze

doznany wstrząs. Trwało to chwilę, tyle co uderzenie serca, a zaraz potem spojrzeli na siebie

osłupieni.

A potem był tylko ruch spragnionych ciał, chrapliwe, przyspieszone oddechy,

stłumiony krzyk kobiety.

A kiedy jej bezwładne ręce osunęły się na skotłowaną pościel, poczuła, że i on opada

razem z nią.

Leżała nieruchoma, cudownie zmęczona, a jego wspaniałe ciało wgniatało ją w łóżko.

Pomyślała, że już wie, jak to jest, kiedy się traci kontrolę.

Ich serca biły zgodnym rytmem. Dryfując bezwładnie na tym pozłacanym pokładzie

zaspokojenia, odwróciła głowę i musnęła jego wargi.

Ten jeden gest sprawił, że Trevor otworzył oczy, próbując za wszelką cenę odzyskać

jasność myślenia. Była pod nim, miękka jak stopiony wosk, nie przypominająca niczym tej

oszalałej kobiety, która go ponaglała, żeby się spieszył. Wiedział, że wziął ją szybko i

brutalnie. Jeszcze nigdy nie pragnął tak żadnej kobiety. Jakby od tego zależało jego życie.

To niebezpieczna kobieta, pomyślał. I stwierdził, że mało go to obchodzi. Chciał jej.

Jeszcze i jeszcze.

- Nie zasypiaj - powiedział szeptem.

- Nie zasypiam - odparła cichym, zachrypłym głosem. - Po prostu jestem wspaniale

odprężona. - Otworzyła oczy i spojrzała na gipsowy ornament sufitu. - I podziwiam widoki.

- Późny osiemnasty wiek.

- Ciekawe. - Przeciągnęła się pod nim jak kotka. - To styl georgiański? A może

rokoko?

Uśmiechnął się na to szeroko i uniósł głowę, by spojrzeć na nią z góry.

- Udzielę ci wyczerpującej lekcji, jeśli chcesz. Ale jeszcze nie teraz... - Znowu zaczął

się w niej poruszać.

- No, no. - Zadrżał jej głos, oddech stał się szybszy. - Masz końskie zdrowie.

- Gdy nie ma się zdrowia - opuścił głowę i ugryzł ją w wargę - nie ma się nic.

* * *

Dotrzymał słowa i wziął ją na kolację. Francuskie potrawy podawano tak elegancko,

by zadowolić wszystkich snobów. Podawano wino, które na języku zamieniało się w złoto.

Trevor pomyślał, że pozłacane lustra, światło świec stojących w kryształowych lichtarzach

musiało jej odpowiadać. Nikt z obecnych tu ludzi, spoglądających na olśniewającej urody

kobietę w gładkiej, prostej czarnej sukience, nie skojarzyłby jej z kelnerką w jakimś

irlandzkim pubie.

Darcy potrafiła jak kameleon zmieniać wygląd.

Ale jaka naprawdę jest Darcy Gallagher?

Dopiero przy szampanie poruszył sprawy biznesu.

- Jedno z moich dzisiejszych spotkań dotyczyło ciebie. Podniosła wzrok, przestając na

chwilę myśleć o tym, czy zjedzenie wszystkiego, co ma na talerzu, nie będzie źle widziane.

- Mnie? Masz na myśli teatr?

- Nie, choć tę sprawę także poruszałem.

Dochodząc do wniosku, że może spokojnie zjeść połowę tego cuda, nie wychodząc

przy tym na kompletną wsiową gęś, nabrała na łyżeczkę kremu i czekolady.

- A w czym jeszcze miałabym uczestniczyć?

- Chodzi o Celtyckie Nagrania. - Odpowiednio zaakcentował wypowiadane słowa.

Wiedział, że jest kobietą biznesu i bynajmniej nie lekceważył tego.

Skrzywiła się lekko i podniosła kieliszek.

- Nagranie muzyki Shawna wymaga decyzji całej rodziny. Przypuszczam, że

dojdziemy do porozumienia.

- Tak sądzę. Ale nie o to mi chodzi. Powiedziałem, że to dotyczy wyłącznie twojej

osoby, Darcy.

Poczuła przyspieszony puls, więc znowu odstawiła szampana.

- Wyłącznie, to znaczy jak?

- Chcę mieć twój głos.

- Aha. - Ukryła rozczarowanie. - Czy po to mnie tutaj przywiozłeś, Trevorze?

- Częściowo. Ale nie ma to nic wspólnego z tym, co wydarzyło się wieczorem.

- Oczywiście, że takie sprawy należy rozdzielać, żeby uniknąć bałaganu. Chyba nie

należysz do ludzi, którzy mają zwyczaj polować na klienta w ten sposób?

Odsunął się od niej, a jego spojrzenie stało się zimne jak głaz.

- Nie posługuję się seksem na zasadzie przynęty. To, że jesteśmy kochankami, nie ma

nic, ale to nic wspólnego z naszymi interesami.

- Oczywiście, że nie. A gdybyś miał do wyboru tylko jedno albo drugie, co byś

wybrał?

- To już by zależało od ciebie - odparł sztywno.

- Rozumiem. - Zmusiła się do uśmiechu. - Dobrze wiedzieć. Przepraszam, ale muszę

cię na chwilę opuścić.

Chciała pozbierać myśli. Udała się do damskiej toalety, gdzie oparła się o wyłożoną

kafelkami półkę, żeby złapać oddech.

Czy coś jest z nią nie w porządku? Facet ofiarowuje jej jedyną szansę w życiu.

Dlaczego to tak boli? Dlaczego czuje się z tym nieszczęśliwa?

Okazało się nagle, że ubzdurała sobie jakieś romantyczne wyobrażenia na temat

Trevora Magee. Że to z miłości do niej postanowił się zająć nią taką, jaka jest, z jej

wszystkimi licznymi wadami. Zająć się bez żadnych zobowiązań, żadnych ubocznych

korzyści.

Oczywiście, to wszystko jej wina. Poruszył w niej coś, czego nikt dotąd nie zrobił.

Zbliżył się bardzo, niebezpiecznie się zbliżył i dotknął jakichś najgłębszych pokładów jej

serca.

Pomyślała, że mogłaby się w nim bez trudu zakochać. Bez żadnej z jego strony

zachęty. Tylko co dalej?

Uspokajając się, zerknęła w lustro. Należy spojrzeć prawdzie w oczy. Mężczyzna taki

jak Trevor nie zwiąże się na stałe z kobietą z jej środowiska. Oczywiście, że ona potrafi się

dobrze zaprezentować, prowadzić zręcznie grę, ale i tak zawsze pozostanie Darcy Gallagher z

Ardmore, pracującą w rodzinnym pubie.

Innego mężczyznę mogłaby sobie owinąć wokół palca i postarać się, żeby zapomniał

o całym świecie. Czy nie planowała tego od zawsze? Czy nie marzyła, że pewnego dnia

spotka wspaniałego, bogatego mężczyznę, na którego rzuci czary, a on ofiaruje jej luksusowe

życie? Nie miałaby nic przeciwko temu, żeby się zakochać albo przynajmniej darzyć wielką

czułością człowieka, który odpowiadałby jej potrzebom. Chciałaby go szanować i cieszyć się

nim, być mu oddaną i lojalną.

Nie byłoby w tym nic wstydliwego.

Ale Trevor nie należy do mężczyzn, którzy patrzą wyłącznie na ładną buzię. Dał tego

dowód. Oczekuje od niej zaangażowania, chce, żeby stała się częścią jego biznesu, uważa, że

wspólny zysk może iść w parze z pociągiem i fascynacją.

W jej dotychczasowych związkach namiętność rozpalała się wysokim płomieniem i

gasła. Nie trzeba być aż tak romantyczną osobą jak Jude, żeby wiedzieć, że namiętność bez

miłości ma krótki żywot.

Westchnęła ciężko. A więc lepiej kierować się rozumem i ze wszystkiego, co Trevor

jej ofiarowuje, wziąć to, co najlepsze, co sprawia jej przyjemność. Wstała, wyprostowała się i

wyszła z łazienki.

Trevor zamówił kawę i siedział nad nią rozmyślając. - Nie wiem, czy wyraziłem się

dość jasno - zaczął, ale Darcy potrząsnęła głową i uśmiechnęła się naturalnie.

- Owszem, wyraziłeś się jasno. Ale potrzebowałam trochę czasu, żeby to sobie

przemyśleć. - Sięgnęła po łyżeczkę do deseru. - Po pierwsze, powiedz mi coś więcej o

Celtyckich Nagraniach. Wspomniałeś w samolocie, że wytwórnia istnieje od sześciu lat.

- Tak. Interesuję się muzyką, zwłaszcza tradycyjną. Moja matka ją uwielbia.

- Naprawdę?

- Jest Irlandką w czwartym pokoleniu. Jest dumna ze swego pochodzenia.

- Więc założyłeś wytwórnię z myślą o niej.

- Nie - odpowiedział i natychmiast się zawahał. - Może w pewnym sensie.

- Uważam, że to urocze. - Aż miała ochotę pogłaskać go po włosach. - Tylko czemu

się tego wstydzisz?

- Bo to jest biznes.

- Podobnie jak pub dla naszej rodziny. Wolałabym mieć do czynienia z firmą, która

jest dla właściciela oczkiem w głowie.

- Bardzo zależy nam na Celtyckich Nagraniach. Podobnie jak na artystach, z którymi

podpisujemy kontrakt. Główna siedziba firmy znajduje się w Nowym Jorku, ale weszliśmy na

rynek międzynarodowy i dlatego również tutaj mamy biuro. I zamierzamy otworzyć w tym

roku kolejne, w Dublinie.

Ciągle mówi „my”. Darcy nie podejrzewała go o przesadną skromność, chodziło

raczej o docenianie pracy zespołowej. Znowu pomyślała o pubie.

- O jaki rodzaj umowy chodzi? - zapytała.

- O kontrakt na nagranie.

- Prawdę mówiąc, nie wiem, jakie są tego konsekwencje, nie mam doświadczenia w

tej dziedzinie. - Przyjrzała mu się uważnie znad brzegu wąskiego kieliszka do szampana. -

Sądzę jednak, że powinnam zatrudnić agenta, który w moim imieniu omawiałby z tobą te

sprawy, o ile się na to zdecyduję. Szczerze mówiąc, Trevorze, nie wiem, czy zależy mi na

śpiewaniu przed publicznością, ale wysłucham twojej propozycji.

Powinien był na tym poprzestać. Instynkt biznesmena nakazywał mu pokiwać głową i

przejść do innego tematu. Ale on pochylił się w jej stronę.

- Uczynię cię bogatą.

- Jestem w tym względzie bardzo wymagająca. - Nabrała deseru na łyżeczkę i

poczęstowała go.

Ujął ją za nadgarstek.

- Będziesz miała wszystko, czego kiedykolwiek chciałaś. I jeszcze dużo, dużo więcej,

niż ci się kiedykolwiek śniło.

- Czuję już, jak mi cieknie ślinka. Ale nie należę do osób, które skaczą w przepaść z

zamkniętymi oczami.

Pokiwał głową.

- Nie, nie należysz. Lubię to w tobie. Do licha, lubię w tobie nieomal wszystko.

- Czy mówisz to do potencjalnej klientki, czy do swojej kochanki?

Położył rękę na jej karku, przyciągnął jej usta do swoich, przedłużając tak długo

pocałunek, że aż ściągnął na nich uwagę kilku osób.

- Czy to teraz jasne?

- Powiedziałabym, że jak kryształ. Może teraz zabrałbyś mnie do domu i pokochał się

ze mną?

- Czemu nie? - powiedział i dał znak kelnerowi.

* * *

Kiedy wstał rano, ona jeszcze spała. Chciał jak najszybciej załatwić resztę służbowych

spraw i spędzić z nią pozostałą część dnia.

Pomyślał, ubierając się, że Darcy powinna pójść na zakupy. To jej sprawi

przyjemność. Niech kupuje, cokolwiek zechce. Zabierze ją na herbatę do Ritza, a potem w

domu zjedzą kolację we dwoje.

Czuł się trochę nieswojo, że tak próbuje ją olśnić, pokazać, czym dysponuje, ale nie

było na to rady.

Chciałby spędzić z nią jeszcze kilka dni, tydzień. Gdzieś, gdzie byliby sami, bez

żadnych rozrywek, bez myślenia o biznesie.

Ale jeszcze sobie poużywają, zanim ten ich związek z hukiem się rozpadnie.

Wyjął z wazonu białą różę, napisał kilka słów na kartce i położył to na poduszce koło

niej. Usiadł na brzegu łóżka i wpatrywał się w nią. Co za piękna twarz, taka pogodna we śnie.

Jakie wspaniałe włosy, zmierzwione w nocy jego własną ręką. Bransoletka, którą jej

ofiarował, błyszczała na jej nadgarstku i wiedział, że poza nią nie ma nic na sobie.

Ale nie czuł w sobie żądzy. Był to raczej przypływ ciepłych uczuć. Nie przesadzał

mówiąc, że lubi w niej prawie wszystko. Była kobietą, która pociąga, bawi, stanowi

wyzwanie, złości i rozśmiesza. Rozumiał jej materialistyczne ciągoty i nie potępiał jej za to.

Ale przez chwilę, przez jedną niemądrą chwilę pomyślał, że dobrze by było, gdyby się

w nim zakochała nieświadoma jego bankowego salda.

Już na samym początku powiedziała mu, do czego dąży. Chce mieć pieniądze, chce

żyć w luksusie. Chce się związać z odpowiednim mężczyzną i być z nim tak długo, jak długo

będzie on mógł i chciał zapewnić jej to wszystko.

Nie zamierzał dawać jej swoich pieniędzy. Jeśli nawet zdecydował się część ich

przeznaczyć na wspólne rozrywki.

Pochylił się i musnął ustami jej policzek, po czym pozostawił ją śpiącą.

Obudziła się dopiero godzinę po jego wyjściu i przewróciła leniwie na drugi bok.

Pierwszą rzeczą, którą zobaczyła otwierając oczy, była róża.

Uśmiechnęła się, sięgnęła po nią i dotknęła jej płatków, a kiedy usiadła, zauważyła

kartkę.

„Będę gotów koło drugiej, podjadę po ciebie. Mam nadzieję, że oddasz mi się na całe

popołudnie. Trev”.

Z całą pewnością oddała mu się tej nocy. Zadowolona usadowiła się na poduszkach.

Jakie cudowne przebudzenie. Zadumała się, uderzając lekko pączkiem róży o policzek. Czy

zejść na dół na śniadanie czy zamówić je na górę i zjeść po królewsku w łóżku?

Ta druga możliwość była tak pociągająca, że sięgnęła po telefon. Kiedy nagle

zadzwonił, drgnęła gwałtownie, po czym zaśmiała się z samej siebie. Nie podniosła

słuchawki.

Wstała z łóżka po szlafrok. Kiedy zawiązywała pasek, rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę.

- Przepraszam, panno Gallagher, ale dzwoni pan Magee. Chciałby z panią mówić.

- Oczywiście, dziękuję. - Darcy znowu sięgnęła po różę i w romantycznym nastroju,

błogo rozleniwiona, podniosła słuchawkę.

- Witaj, Trevorze. Właśnie przeczytałam twoją karteczkę i będę szczęśliwa, mogąc ci

się oddać.

- Jestem w drodze do domu.

- W tej chwili? Jeszcze daleko do drugiej.

- Darcy, muszę natychmiast wracać do Ardmore. Mick O'Toole miał wypadek podczas

pracy.

- Wypadek? - Poderwała się na nogi. - Coś poważnego? Co się stało?

- Spadł z dużej wysokości. Jest w szpitalu. Dopiero przed chwilą dowiedziałem się o

tym, nie znam wszystkich szczegółów.

- Będę gotowa do wyjazdu, kiedy przyjedziesz. Spiesz się. Nie powiedziała więcej ani

słowa, odłożyła słuchawkę, wyciągnęła podróżną torbę i zaczęła wrzucać do środka ubrania.

* * *

Powrotna droga okropnie się dłużyła. Darcy modliła się i słuchała relacji Trevora, w

miarę jak otrzymywał więcej szczegółów na temat wypadku.

- Był na rusztowaniu - informował ją Trevor. - Jeden z robotników potknął się, a

wtedy również Mick stracił równowagę. Kiedy przyjechała karetka, był nieprzytomny.

- Ale żyje. - Tak mocno zacisnęła dłonie, że kłykcie zrobiły się białe.

- Tak, Darcy. - Wziął ją za ręce. - Lekarze podejrzewają wstrząs i złamanie kości

ramienia. Będą musieli zbadać, czy nie ma wewnętrznych obrażeń.

- Wewnętrzne obrażenia! - Poczuła nieprzyjemny skurcz w żołądku. - To brzmi

zawsze tak okropnie, tak tajemniczo. - Kiedy załamał się jej głos, potrząsnęła głową. - Nie,

nie obawiaj się. Panuję nad sobą.

- Nie wiedziałem, że jest ci tak bliski.

- Jakby był członkiem rodziny. - Łzy napłynęły jej do oczu. - To najlepszy przyjaciel

mojego ojca. Brenna... oni wszyscy muszą odchodzić od zmysłów. Powinnam tam być.

- Będziesz.

- Chcę pojechać prosto do szpitala. Czy możesz załatwić samochód, który by mnie

tam zawiózł?

- Oboje tam pojedziemy.

- Myślałam, że wrócisz do pracy. W porządku. Boję się. Tak strasznie się boję.

W drodze z lotniska wzięła się w garść. Oczy miała teraz suche, jej ręce leżały

nieruchomo na kolanach. A kiedy dojechali na miejsce i szli korytarzem szpitala, była już

całkowicie opanowana.

- Pani O'Toole!

Mollie podniosła głowę i wstała z ławki, na której siedziała z wszystkimi pięcioma

córkami.

- Och, Darcy, a więc przyjechałaś, skróciłaś swoją wspaniałą podróż!

- Proszę powiedzieć, co z nim. - Wzięła Mollie za ręce, ścisnęła je mocno, próbując

nie wysnuwać żadnych wniosków z faktu, że Maureen i Mary Kate płaczą.

- Nabił sobie guza. Robią mu jakieś testy. Wiesz, jaką on ma cholernie twardą głowę,

więc nie powinnyśmy się o niego niepokoić.

- Oczywiście, że nie. - Uścisnęła zimne dłonie Mollie. - Może napijemy się herbaty?

Zaraz to zorganizuję. Brenna, pomóż mi.

- Niech cię Bóg błogosławi, Darcy, spadłaś nam z nieba. Panie Magee. - Mollie

zdobyła się na drżący uśmiech. - To miło z pańskiej strony, że jest pan tu z nami.

Napotkał wzrok Brenny, kiedy wstała, pokiwał porozumiewawczo głową i, biorąc

Mollie za rękę, posadził ją z powrotem na krześle.

- Opowiedz, co się stało - powiedziała Darcy, gdy już nikt nie mógł ich usłyszeć. -

Czy jest źle?

- Nie widziałam tego dokładnie. Bobby Fitzgerald nie trafił na stopień, kiedy wciągał

blok na rusztowanie. Tatuś odwrócił się, żeby go złapać, i wtedy obaj stracili równowagę, a

deski, na których stali, były śliskie po deszczu. Myślę, że lina, na której Bobby wciągał blok,

uderzyła tatusia i wypadł za barierkę ochronną. Boże! - Zamilkła, przycisnęła ręce do twarzy.

- Widziałam, jak spadał. Usłyszałam krzyk, odwróciłam się i zobaczyłam, jak uderza o ziemię

i leży na niej z krwawiącą głową. - Pociągnęła nosem, potarła palcami oczy. - Zatrzymano

mnie, kiedy chciałam odwrócić go na wznak. Rannego nigdy nie można ruszać, gdy istnieje

podejrzenie uszkodzenia kręgosłupa. Biedny Bobby... Strasznie to przeżywa.

- Wszystko będzie dobrze. - Darcy objęła Brennę.

- Cieszę się, że tu jesteś. Nie chcę, żeby widziano, jak bardzo jestem przerażona. Mary

Kate ma skłonność do histerii, Maureen jest w ciąży, a Alice Mae jest taka młoda. Patty

trzyma się jakoś, Bóg da, że i mama dzielnie to zniesie. Nie mogę jednak powiedzieć im, jak

to wyglądało, kiedy runął na ziemię, i jak się boję, że już się nigdy nie obudzi.

- Oczywiście, że się obudzi. - Kiedy Brenna Wybuchnęła płaczem, Darcy jeszcze

mocniej ją przygarnęła. - Pewnie już wkrótce pozwolą ci się z nim widzieć, a wtedy od razu

poczujesz się lepiej.

Ponad głową Brenny Darcy dostrzegła idącego w ich stronę Trevora. Przystanął,

położył rękę na jej ramieniu.

- Zajmę się herbatą, a ty zajmij się... swoją rodziną.

- Dziękuję ci. Chodź obmyć twarz - powiedziała energicznym tonem do Brenny. -

Potem napijemy się herbaty i zaczekamy na lekarza.

- Nic mi nie jest. - Brenna gwałtownym ruchem wytarła twarz. - Pobądź z mamą.

Pójdę się umyć i zaraz do was przyjdę.

Po powrocie do poczekalni Darcy usiadła przy Mollie.

- Zaraz będzie herbata.

- Bardzo dobrze. - Mollie wyciągnęła rękę i poklepała ją po kolanie. - Wspaniały

człowiek z tego Trevora. Rzucił własne sprawy i wrócił, ponieważ mój Mick jest ranny.

- To oczywiste, że musiał tak postąpić. Mollie pokręciła tylko głową.

- Nie każdy by to zrobił. Przed chwilą powiedział, że pokryje wszystkie koszta. I że

Mick dostanie pełne wynagrodzenie, nawet gdyby przez jakiś czas nie mógł przychodzić do

pracy. Ma nadzieję, że to tylko chwilowa przerwa. - Przerwała na chwilę, kiedy zadrżał jej

głos. - Powiedział, że na budowie potrzebni są oboje O'Toole'owie.

- Ma oczywiście rację. - Łzy wdzięczności napływały Darcy do oczu. Skąd wiedział,

co powiedzieć ludziom, których prawie nie zna, jak trafić im do serca?

Kiedy Trevor pojawił się w drzwiach, Darcy podeszła do niego, ujęła w dłonie jego

twarz i pocałowała go delikatnie w usta.

- Przyłącz się do rodziny - powiedziała.

W tym momencie do poczekalni wszedł lekarz. - Pani O'Toole.

- Jestem. Co z mężem? - Mollie poderwała się na nogi. - Twardziel z niego. - Lekarz

uśmiechnął się. - Wyjdzie z tego cały i zdrowy.

- Dzięki Bogu. - Mollie wyciągnęła rękę i uczepiła się ramienia Brenny.

- Doznał wstrząsu mózgu i ma złamane przedramię. Ma też parę ran i stłuczone żebra.

Przeprowadziliśmy badania i nie stwierdziliśmy wewnętrznych obrażeń. Chcemy go

zatrzymać na kilka dni.

- Czy jest przytomny?

- Tak. Pytał o panią... i żąda kufla piwa.

- Mogę się z nim zobaczyć?

- Zaprowadzę panią. Inni będą go mogli odwiedzić, kiedy zostanie przeniesiony na

salę. Nie wygląda najlepiej z tymi stłuczeniami i zranieniami, więc proszę, niech się pani nie

przerazi.

- Wychowując piątkę dzieci widziałam mnóstwo stłuczeń i zranień.

- Też prawda.

- Zaczekajcie tu teraz - powiedziała, odwracając się do córek - a ja pójdę zobaczyć

waszego ojca. A kiedy przyjdzie wasza kolej, nie życzę sobie żadnych szlochów i płaczu.

Jeśli zajdzie taka potrzeba, wypłaczemy się porządnie po powrocie do domu.

Darcy odczekała, aż Mollie odejdzie z lekarzem, po czym zwróciła się do Brenny.

- W porządku, zastanówmy się teraz, jak mu przemycić półlitrowego guinnessa.

12

- Darcy, moja dziewczynka. Przyszłaś, żeby mnie stąd zabrać, prawda?

Dwadzieścia cztery godziny po poważnym upadku i lądowaniu na głowie Mick

O'Toole był zaróżowiony i ożywiony, choć posiniaczony i potłuczony. Darcy przechyliła się

ponad poręczą łóżka i czule pocałowała go w czoło.

- Musisz pobyć tu jeszcze jeden dzień, żeby była pewność, że z mózgiem jest

wszystko w porządku. Ale przyniosłam ci kwiaty.

Jedno oko miał podbite na czarno, na policzku widać było głębokie rozcięcie z

potrójnym opatrunkiem, również czoło, w które go pocałowała, zostało bardzo pokaleczone.

Wszystko to razem upodobniało go do awanturnika, który zrobił zły użytek z pięści.

Kiedy westchnął ciężko, miała ochotę wziąć go w ramiona i ukołysać.

- Z moją głową jest wszystko w porządku, podobnie jak z całą resztą, nie ma więc

powodu, żeby trzymać mnie przykutego łańcuchem w szpitalu, prawda?

- Lekarze są innego zdania. Ale przyniosłam ci coś, co cię ucieszy.

- Rzeczywiście, kwiaty są śliczne - powiedział z zawiedzioną miną.

- To prawda, pochodzą prosto z ogrodu Jude. Jednakże reszta pochodzi już skądinąd. -

Darcy odłożyła na bok kwiaty i wyciągnęła z torby plastikową butelkę. - Guinness, tylko

ćwiartka, ponieważ nie zdołałam przemycić więcej, ale powinno ci to dobrze zrobić.

- Moja ty księżniczko?

- No pewnie, i oczekuję, że nadal będziesz mnie tak traktował. - Po otwarciu butelki

podała mu przeszmuglowany towar, a następnie usiadła obok niego na łóżka. - Czy czujesz

się tak dobrze, jak wyglądasz?

- Jestem cały i zdrowy, zapewniam cię. Trochę mnie boli ramię, ale nie warto nawet o

tym wspominać. - Łyknął piwa i westchnął z rozkoszy. - Było mi przykro, kiedy się

dowiedziałem, że specjalnie dla mnie wracaliście z Londynu. To był niegroźny upadek.

- Przeraziłeś nas wszystkich. - Z czułością zgarnęła mu włosy z czoła. - Jestem pewna,

że teraz wszystkie twoje panie będą skakały wokół ciebie.

- Wiem, że tu zaglądały, zanim odzyskałem przytomność. Jestem gotów wrócić do

pracy, tylko że Trev nie chce o tym słyszeć. Powiada, że muszę jeszcze odpocząć co najmniej

przez tydzień. Ton jego głosu stał się przymilny. - Może mogłabyś zamienić z nim słówko,

kochanie, i powiedzieć mu, że wolę pracować zamiast tu leżeć. Ten człowiek chętniej

posłucha tak pięknej kobiety.

- Nie zamydlisz mi oczu, mistrzu Michaelu O'Toole, a tydzień minie szybciej, niż

myślisz. A teraz odpocznij i nie zaprzątaj sobie głowy pracą Do twojego powrotu nie zbudują

teatru.

- Nie chcę brać pieniędzy za wylegiwanie się w łóżku.

- Będzie ci płacił, ponieważ stało się to w pracy, a on od tego nie zbiednieje.

- Może i racja. Dzięki temu Mollie będzie miała spokojniejszą głowę. - To dobry

człowiek i uczciwy szef, ale ja muszę wiedzieć, że jestem wart tych pieniędzy, które mi płaci.

- Czyżbyś nie dawał z siebie wszystkiego na budowie? A im wcześniej

wyzdrowiejesz, tym prędzej wrócisz do pracy. Aha, muszę ci jeszcze powiedzieć, że

potrzebuję hydraulika.

To jedno wystarczyło, żeby się rozpromienił.

- Jak mnie tylko stąd wypuszczą, zajrzę do ciebie. Ale jeśli to bardzo pilne, możesz

wziąć Brennę.

- Zaczekam z tym na ciebie.

- Dobrze. - Oparł się wygodnie, gdy coś błyszczącego Przyciągnęło jego wzrok. - A co

to takiego? - Wziął ją za rękę i ujrzał bransoletkę. - Jakieś nowe świecidełko?

- Tak. Dostałam to od Trevora.

- Dał ci to teraz?

- Tak, a ja nie powinnam była tego przyjąć.

- A niby dlaczego? Wpadłaś mu w oko, kiedy tylko się pojawiłaś. Ten człowiek ma

świetny gust, a i ty nie mogłaś lepiej trafić.

- To nie jest tak, panie O'Toole. Naszych kontaktów nie traktujemy poważnie.

- Czyżby? - No cóż, jeszcze się przekonamy, co z tego wyniknie, prawda?

* * *

Godzinę później do pokoju Micka wszedł Trevor. Przyniósł ze sobą pół litra

guinnessa, co Mick natychmiast docenił.

- Czymś takim możesz zdobyć moje serce.

- To ty też się napijesz? - Uśmiechając się przekornie, Trevor podał mu szklankę i

usiadł. - Pomyślałem, że pewnie trudno ci tu wyleżeć.

- Jeszcze jak. Gdybyś mi zdobył jakieś portki, wyszedłbym stąd razem z tobą.

- Właśnie rozmawiałem z lekarzem. - Wypuszczą cię jutro rano.

- No cóż, dobre i to. Pomyślałem sobie, że mógłbym od razu wrócić do pracy. Bez

dźwigania ciężarów - dodał pospiesznie, czując na sobie ironiczny wzrok Trevora. - Chcę

tylko wszystko mieć na oku.

- Za tydzień.

- A niech to jasna cholera! Oszaleję przez tydzień. Czy zdajesz sobie sprawę, jakie to

poniżające? I jeszcze mam to stadko kur gdaczące nad głową!

- Fantazjujesz.

Mick zaśmiał się krótko i usiadł z piwem w ręku.

- Przed godziną była tu Darcy.

- Ona cię kocha.

- Z wzajemnością. Zauważyłem przypadkowo błyskotkę, którą jej dałeś.

- Pasuje do niej.

- Jest taka wspaniała, błyszcząca. Ktoś zobaczy ją i pomyśli, że Darcy to jakaś

puszczalska dziewczyna. A to nieprawda.

- Wiem o tym.

- A ponieważ jej ojciec, mój dobry przyjaciel Patrick Gallagher jest po drugiej stronie

morza, powiem, co mi leży na sercu. Nie igraj z tą dziewczyną, Trevor. Ona nie jest

błyskotką, jak ta śliczna bransoletka, którą wyjąłeś z jakiejś szklanej gabloty. Ona ma wielkie

serce, nawet jeśli tego nie okazuje. I chociaż zbędzie cię żartem, łatwo ją zranić.

- Nie zamierzam jej źle traktować.

- Łatwo uczynić fałszywy krok.

- Postaram się postępować ostrożnie, niezależnie od tego, czego ona oczekuje.

Mick pokiwał głową i dał temu spokój. Zastanawiał się tylko, czego oczekuje sam

Trevor.

* * *

Co do jednego Mick miał rację. Trevor nie należał do ludzi, którzy potrzebują czyjejś

rady, a już na pewno nie wtedy, kiedy w grę wchodzi kobieta. Sam wiedział najlepiej, co robi

z Darcy. Oboje są dorośli i czują do siebie pociąg. Jeśli doda się do tego pewne

zaangażowanie uczuciowe, co więcej można chcieć od związku tak przelotnego jak ten?

Ale słowa Micka nie dawały mu spokoju i towarzyszyły w drodze powrotnej do

Ardmore. Zamiast, jak początkowo zamierzał, od razu udać się do pracy, skręcił w stronę

Tower Hill. Chciał jeszcze raz odwiedzić grób swojego przodka, a przy okazji spojrzeć na

ruiny. Może poświęcić na to pół godziny.

Okrągła wieża górowała nad wsią i była widoczna prawie z każdego miejsca. Często

przejeżdżał obok niej w drodze do domu, ale nigdy nie zatrzymał się, żeby obejrzeć ją

dokładnie. Gdy teraz wysiadł z samochodu, od razu poczuł silny wiatr.

Przeszedł przez bramę i zobaczył grupę turystów wspinających się na wzgórza, gdzie

stała pozbawiona dachu budowla, będąca kiedyś kościołem. Jego pierwszą reakcją była

niechęć do tych ludzi z kamerami, plecakami i przewodnikami.

I natychmiast zganił sam siebie. Przecież to ich zamierzał przyciągnąć do swojego

teatru. Tak jak i tych, którzy przyjadą na plaże, kiedy zrobi się ciepło.

Dołączył więc do nich, wdrapując się po stoku ku kościołowi, zatrzymując się przy

romańskich arkadach z płaskorzeźbami zatartymi przez czas i wiatr.

Obok gruzów i grobów stały na straży dwa kamienie ze staroirlandzkim i

inskrypcjami. Ciekawe, co znaczą te wyżłobione w kamieniu znaczki? To jakby alfabet

Morse'a starożytnych, będący drogowskazem dla podróżnych.

Usłyszał kobietę przywołującą dzieci głosem z amerykańskim akcentem. Czy i on tak

mówi? Tutejsze głosy są śpiewne, a w każdym słowie pobrzmiewa dawna muzyka.

Stara wieża zachowała stożkowy dach i wyglądała tak, jakby i teraz była gotowa

odeprzeć każdy atak.

Skąd pochodzili ci wszyscy najeźdźcy? Rzymianie, wikingowie, Sasi, Normanowie,

Brytowie? Dlaczego tak ich fascynowała ta wysepka, że prowadzili o nią wojny?

Odwrócił się, spojrzał daleko przed siebie i pomyślał, że znalazł odpowiedź na to

pytanie.

Położona w dole wieś była śliczna jak z obrazka, z rozległą plażą, której piasek mienił

się złotem w kapryśnym świetle słońca. Dalej rozpościerało się błękitne morze, połyskujące

takim samym niespokojnym światłem, spienione przy brzegu.

Wzgórza ciągnęły się w nieskończoność - zielone, poprzecinane brązowymi

ścieżkami. A z tyłu za nimi majaczyły szczyty ciemnych gór.

Nawet w tak krótkim czasie, gdy na nie patrzył, zmieniło się oświetlenie, pojaśniało i

dostrzegł słońce poprzez chmury płynące nad lądem.

Pachniało trawą przekwitłymi kwiatami i morzem.

Nie miał wątpliwości, że piękno tego kraju ściągało tu obcych przybyszów.

- Ziemia ta wszystkich najeźdźców upodabnia do nas. Trevor obejrzał się, sądząc, że

słowa te wypowiedział jakiś irlandzki turysta. Zamiast tego ujrzał Carricka.

- Przyszedłeś wreszcie. - Z pewnym zdumieniem Trevor spostrzegł, że są sami,

chociaż jeszcze przed chwilą było tu wiele osób.

- Wolę, żeby mi tu nikt nie przeszkadzał - odparł Carrick.

- Pojawiasz się tak znienacka.

- Chciałem porozmawiać z tobą. Jak tam twój teatr? - Wszystko zgodnie z

harmonogramem.

- Wy, jankesi, macie bzika na punkcie czasu. Ludzie, którzy tutaj przychodzą, ciągle

spoglądają na zegarki. Mogliby się nie śpieszyć na wakacjach, ale, jak widać, dla niektórych

nawyki są jak druga natura.

Z rozwianymi na wietrze włosami Trevor wsunął ręce do kieszeni.

- Chciałeś więc porozmawiać ze mną na temat amerykańskiego nawyku spoglądania

na zegarek?

- To tylko tak na początek. Jeżeli chcesz znowu odwiedzić grób swojego stryjecznego

dziadka, to chodź tędy. Carrick odwrócił się i poszedł przodem w swoim mieniącym się

srebrem kubraku.

- John Magee - powiedział, kiedy stanęli obaj przy nagrobnym kamieniu. - Ukochany

syn i brat. Umarł jak żołnierz, z dala od domu.

Trevor poczuł ból w sercu, rodzaj bliżej nieokreślonego żalu.

- Ukochany syn - to nie ulega wątpliwości. Ale ukochany brat?

- Twój dziadek też tu czasem przychodził.

- Czyżby?

- Tak, stał w miejscu, w którym ty stoisz, z posępną miną i z mrocznymi myślami.

Ponieważ go to dręczyło, zamknął się w sobie.

- Tak - powiedział półgłosem Trevor. - Mogę w to uwierzyć. Nie robił nic

spontanicznie.

- Pod pewnymi względami i ty taki jesteś. - Ich oczy spotkały się znowu. - Ale

ciekawe, że twój dziadek, stojąc na wzgórzu i spoglądając w dół, nie widział tego, co ty

widzisz. Nie dostrzegał tego jako pięknego miejsca naznaczonego magią, otwartego dla ludzi.

Za wszelką cenę chciał stąd uciec.

Carrick jeszcze raz popatrzył uważnie na Ardmore. Czarne włosy spływały mu na

plecy niczym peleryna.

- Okaleczony, po utracie części samego siebie, wyjechał do Ameryki. Gdyby nie to,

nie stałbyś tu dzisiaj, nie spoglądał w dół i nie widział tego, czego on nie chciał zobaczyć.

- Nie mógł zobaczyć - poprawił go Trevor. - Ale masz rację. Nie byłoby mnie tutaj,

gdyby nie on. Powiedz mi, kto przez cały ten czas kładzie kwiaty na grobie Johna Magee?

- Ja. - Carrick wskazał na doniczkę fuksji. - Jest to jedyna rzecz, o którą poprosiła

mnie Maude. Nigdy, ale to nigdy o nim nie zapomniała. Stałość uczuć jest najpiękniejszą

cnota was, śmiertelników.

Nie każdy tak uważa. - To prawda, ale nie znają też płynącej z tego radości. Czy twoje

serce jest stałe, Trevorze Magee?

Trevor podniósł znowu wzrok. - Nie zastanawiałem się nad tym.

- Spróbujmy więc inaczej sformułować pytanie. Zasmakowałeś w czarującej Darcy.

Czy sądzisz, że możesz zrezygnować z uczty i odejść sobie?

- To, co jest między nami, to nasza prywatna sprawa.

- Ha, ha! Twoja prywatność nic dla mnie nie znaczy. Od trzech stuleci czekam na

ciebie - właśnie na ciebie, jestem tego teraz pewny, na nikogo innego. Jesteś ostatni. Stoisz w

miejscu, bojąc się, żeby nie wyjść na głupka, dumny jak twój dziadek, podczas gdy

wystarczy, żebyś sięgnął po to, co już zostało ci dane. Krew ci się burzy na jej widok.

Zamroczyła ci umysł, ale nie chcesz słuchać głosu serca.

- Gorąca krew i zamroczony umysł mają niewiele wspólnego z sercem.

- Nie opowiadaj bzdur! Czy pierwszym krokiem do miłości nie jest namiętność, a

potem tęsknota? Ty masz za sobą pierwszy etap, wkroczyłeś w drugi, ale jesteś zbyt uparty,

żeby to przyznać. A ja nie mam czasu, więc ruszaj się żwawo, jankesie.

Pstryknął palcami i zniknął jak rażony piorunem.

* * *

Trevor czuł się podle. Tak jakby nie wystarczyło, że już zirytował go Mick O'Toole,

udzielając mu porad na temat jego życia prywatnego, musiał się jeszcze wtrącić ktoś, kto w

ogóle nie powinien istnieć. Obaj żądali, by podjął ostateczną decyzję w sprawie Darcy, ale on

nie da się przyprzeć do muru.

Jest panem własnego życia, tak samo jak ona.

Żeby to udowodnić, skierował się do kuchennych drzwi pubu.

Shawn zerknął na niego znad szorowanych garnków.

- Cześć, Trevor. Spóźniłeś się na lunch, ale coś ci skombinuję, jeśli jesteś głodny.

- Nie, dzięki. Darcy jest w pubie?

- Dopiero co udała się do swoich komnat. Mam jeszcze potrawkę z ryby, gdybyś... -

Ponieważ Trevor był już na schodach, Shawn dodał: - No cóż, widzę, że nie masz apetytu na

to, co mógłbym ci podać.

Nie zapukał. Wiedział, że to niegrzecznie, a nawet czuł z tego powodu jakąś

perwersyjną satysfakcję. To samo poczuł, widząc zdumienie Darcy, która wyszła z sypialni z

torbą na zakupy.

- A więc zastałem cię w domu.

- Przepraszam, że nie będę cię mogła zabawiać, ale akurat wychodzę do Jude. Chcę jej

zanieść pluszową owieczkę, którą kupiłam dla dzidziusia.

Bez słowa podszedł do niej, chwycił za włosy, pociągnął do tyłu i zaczął miażdżyć

wargami jej usta. Dreszcz emocji stopił się w jedno z pożądaniem, tak jakby rozpalony miecz

przeszył jej ciało.

Najpierw próbowała go odepchnąć, potem przywarła do niego z całej siły. Dopiero

kiedy nasycił się, odsunął ją od siebie, a jego oczy błyszczały jak stal.

- Czy to ci wystarczy?

Z trudem odzyskała jasność umysłu.

- Jak na pocałunki, było to...

- Nie, do cholery. - Powiedział to tak szorstkim głosem, że aż zmrużyła oczy. - Czy to,

co czujesz, co ja czuję, wystarcza ci?

- Czyżbyś sądził, że jest inaczej?

- Nie. - Mimo że był zły i z trudem nad sobą panował, ujął jej twarz w obie dłonie.

Darcy pomyślała, że takie kontrolowanie przez mężczyznę jest irytujące. Ale jest też

wyzwaniem.

- Obiecuję ci, że będziesz pierwszym, który się dowie, gdybym przestała się czuć

usatysfakcjonowana.

- Świetnie.

- I powiem ci teraz, że nie cierpię, gdy wpada tu ktoś bez zaproszenia i szarpie mnie

tylko dlatego, że jakaś pchła ugryzła go w tyłek.

Uśmiechnął się i cofnął o krok.

- Punkt dla ciebie. Przepraszam. - Schylił się i podał jej torbę, którą upuściła. - Byłem

właśnie na Tower Hill, na grobie mojego stryjecznego dziadka.

- Czyżbyś się martwił, Trevorze, z powodu kogoś, kto umarł, zanim się jeszcze

urodziłeś?

Otworzył usta, żeby temu zaprzeczyć, ale słowo prawdy wymknęło się samo.

- Tak.

Natychmiast złagodniała. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia.

- Usiądź, zrobię ci herbatę.

- Nie, dziękuję. - Wziął jej rękę, odruchowo podniósł do ust. Potem odwrócił się,

podszedł niespokojnym krokiem do okna, żeby spojrzeć, jak postępuje praca.

Czy był tutaj intruzem? Czy powrócił tu po to, żeby dokopać się do swoich korzeni?

- Mój dziadek nie rozmawiał o tym miejscu, podobnie jak oddana mu niewolniczo

babcia. W rezultacie...

- Rozbudziło to twoją ciekawość.

- Tak. Od dawna zamierzałem tu przyjechać. Parokrotnie podjąłem nawet pewne

kroki. Jednak tak naprawdę nigdy nie przywiązywałem do tego szczególnego znaczenia. Aż

nagle wpadł mi do głowy pomysł z teatrem i zacząłem go w myślach budować.

- Czyż nie tak właśnie bywa z pomysłami? - Podeszła do niego, również popatrzyła

przez okno. - Drzemią, dojrzewają w podświadomości, aż nagle okazuje się, że są już gotowe.

- Też tak uważam. - Wziął ją za rękę. - Ponieważ umowa jest już zawarta, mogę

powiedzieć, że zapłaciłem więcej za dzierżawę, niż musiałem.

- A więc i ja ci powiem, że zgodzilibyśmy się na mniej. Ale mieliśmy wielką frajdę,

mogąc się potargować z Finklem.

Trevor roześmiał się serdecznie.

- Pewnie również mój stryjeczny dziadek i mój dziadek przychodzili do pubu

Gallagherów.

- To więcej niż pewne. Czy zastanawiasz się, co by pomyśleli o twoich poczynaniach?

- Nie obchodzi mnie, co by pomyślał mój dziadek. Zorientowała się, że znowu

dotknęła bolesnego miejsca.

Tym razem jednak postanowiła zapuścić sondę, oczywiście jak najdelikatniej. - Był

surowym człowiekiem? Zawahał się.

- Co sądzisz o domu w Londynie? Zaskoczona, potrząsnęła głową.

- Jest bardzo elegancki.

- Pieprzone muzeum.

Nie wiedziała, co na to powiedzieć, tyle było w jego głosie nagromadzonej złości.

- No cóż, przyznam, że i mnie wydał się trochę muzealny, ale jest bardzo ładny.

- Po jego śmierci rodzice dali mi wolną rękę na dokonanie pewnych zmian. Nie

zmieniano tam nic od trzydziestu lat Otworzyłem go trochę na świat, wygładziłem ostre

kanty, a wciąż nosi piętno dziadka. Jest surowy i oficjalny jak on. Tak też został wychowany

mój ojciec. Surowo, bez miłości.

- To przykre mieć ojca, który nie okazuje miłości.

- Nie miałem nigdy takiego problemu. Jakimś cudem mój ojciec był... jest... troskliwy,

otwarty, pełen humoru. Ma wszystkie cechy, których nie miał jego ojciec. Ale o swoim

dzieciństwie rozmawiał tylko z moją matką.

- A ona z tobą - powiedziała półgłosem Darcy - ponieważ wiedziała, że chcesz to

zrozumieć.

- Chciał założyć rodzinę, prowadzić życie będące przeciwieństwem jego dzieciństwa i

atmosfery, w której został wychowany, I udało mu się. Rodzice nie rozpuszczali mojej siostry

i mnie, ale zawsze wiedzieliśmy, że nas kochają.

- Dlatego nie traktowałeś tego jako czegoś, co ci się z góry należało.

- Właśnie. - Odwrócił się do niej. Dziwne, prawdę mówiąc, nie spodziewał się, że go

zrozumie. - I dlatego nie martwię się, co by pomyślał mój dziadek o tym, co tutaj robię. Ale

poważnie myślę o tym, jak zareagują moi rodzice, kiedy praca zostanie skończona.

- Pewnie będą z ciebie dumni. Przyczyniasz się do propagowania irlandzkiej sztuki,

zapewniając równocześnie pracę i zarobki ludziom. Wykonujesz dobrą robotę, przynosisz

zaszczyt ojcu, matce i własnemu dziedzictwu.

Ciężar spadł mu z serca.

- Dziękuję. A więc ma to większe znaczenie, niż przypuszczałem. Zrozumiałem to,

kiedy stałem na wzgórzu i rozmawiałem z Carrickiem.

Darcy drgnęła ręka, którą trzymała na jego plecach. Ujrzał zdumienie na jej twarzy. -

Uważasz, że mam halucynacje?

- Nie. - Zastanowiła się chwilę, po czym pokręciła głową. - Nie, nie uważam. Również

inni utrzymują, że przydarzyło im się to samo. Jesteśmy tutaj tolerancyjni.

Ponieważ jednak znała legendę, tak ją to wytrąciło z równowagi, że musiała się cofnąć

o krok i usiąść na oparciu fotela.

- A o czym rozmawialiście?

- O wielu rzeczach. O moim dziadku. O Starej Maude i Johnny'm Magee. O poczuciu

czasu, o cnotach, teatrze. O tobie.

- O mnie? Dlaczego?

- Prawdopodobnie znasz lepiej ode mnie legendę. Potrzebne są trzy pary, które się w

sobie zakochają i złożą przysięgę przed ołtarzem.

- Podobno.

- W ostatnim roku twoi dwaj bracia zakochali się i złożyli taką przysięgę.

- Wiem coś o tym, byłam na ich weselach.

- Ponieważ jesteś taka bystra, z pewnością pomyślałaś, że jest przecież troje

Gallagherów. - Podszedł o krok bliżej. - Czemuś tak zbladła?

- Będę ci wdzięczna, jeśli postawisz kropkę nad „i” i powiesz wreszcie, do czego

zmierzasz.

- Zgoda, powiem wprost. Upatrzył nas sobie jako tę trzecią i ostatnią parę.

Nagle zrobiło się jej gorąco i duszno, ale on trzymał ją wciąż za ręce i patrzył w oczy.

- Nie sądzę, żeby to się odnosiło do ciebie.

- A do ciebie?

Była zbyt wzburzona, żeby szukać wybiegu.

- Przecież to nie ja prowadzę rozmowy z zaczarowanymi książętami, prawda? Nie, nie

zależy mi na tym, żeby o moim losie miały decydować tego rodzaju okoliczności.

- Mnie też nie.

Pomyślała, że teraz rozumie, dlaczego jej opowiedział o swoim dziadku. Żeby jej

pokazać, jaki jest zimny, pozbawiony uczuć.

- A więc sama myśl o tym, że mogłabym ci być przeznaczona, wyprowadziła cię z

równowagi, prawda? Sama myśl, że człowiek tak wykształcony i ważny mógłby stracić serce

dla kelnerki?

Był tak zaskoczony, że nie od razu zdołał jej odpowiedzieć.

- Skąd to, do diabła, wzięłaś?

- Czy można cię winić za to, że taka sugestia popsuła ci humor? Na szczęście dla nas

nie ma tu mowy o miłości.

Widywał wcześniej rozzłoszczone kobiety, ale ta wyglądała tak, jakby miała mu się

zaraz rzucić do oczu. Żeby uniknąć ewentualnych ciosów, podniósł ręce do góry.

- Po pierwsze to, gdzie pracujesz, nie ma nic wspólnego... Nie jesteś barmanką.

- Podaję drinki w pubie, więc kim jestem, jeśli nie barmanką?

- Aidan prowadzi pub, Shawn zajmuje się kuchnią, a ty obsługą - powiedział

spokojnie Trevor. - Gdybyś chciała, mogłabyś sama poprowadzić cały ten interes, ale chyba z

tego nic nie wynika.

- Tak się składa, że dla mnie wynika z tego coś bardzo szczególnego - odparła,

hamując złość.

- Darcy, powiedziałem o tym, ponieważ to dotyczy nas obojga, ponieważ jesteśmy

kochankami i wiemy, na czym stoimy. Oboje nie zamierzamy dać się uwikłać w jakąś starą

legendę. - Znowu wziął jej rękę. - Niezależnie od tego... całkowicie niezależnie od tego...

lubię cię taką, jaka jesteś, i cieszę się, mogąc przebywać z tobą, i pragnę cię tak... jak nigdy

nie pragnąłem nikogo - zakończył.

Starała się odprężyć, nawet okazać pewne zadowolenie. Ale gdzieś w głębi pozostała

rana, która już się chyba nigdy nie zagoi.

- W porządku. Niezależnie od wszystkiego czuję to samo. Nie widzę żadnego

problemu. - Błyskając w uśmiechu zębami, wspięła się na palce i mocno go pocałowała, po

czym wskazała ręką na drzwi.

- A teraz zabieraj się i pozwól, że zajmę się swoimi sprawami.

- Przyjdziesz wieczorem do mnie? Rzuciła mu spojrzenie spod rzęs.

- Możesz się mnie spodziewać koło północy. Nie miałabym nic przeciwko temu,

gdybyś czekał z kieliszkiem wina.

- A więc do wieczora. - Chciał ją jeszcze pocałować, ale zatrzasnęła mu drzwi przed

nosem.

Darcy trzy razy policzyła do dziesięciu. Oczy miała pełne łez. No więc ma postępować

tak, jak tego sobie życzy Magee? On nie chce wikłać się w legendę i zakochiwać się.

Darcy poprzysięgła sobie, że Trevor będzie jeszcze błagał na kolanach, żeby z nim

została. Obiecał jej cały świat i wszystkie jego atrakcje. A ona sama to weźmie. Nauczy tego

człowieka, że nie należy się wzbraniać przed pokochaniem Darcy Gallagher.

13

Generalnie rzecz biorąc, Trevor był bardzo zadowolony z takiego obrotu spraw. Prace

na budowie postępowały zgodnie z harmonogramem. Miejscowi ludzie okazali się bardzo

pomocni. Nie było dnia, żeby choć parę osób nie zatrzymało się przy placu i nie przyglądało

się pracy, nie skomentowało tego, co się dzieje, nie opowiedziało takiej czy innej historii o

swoich krewnych.

Kilkoro z nich okazało się jego kuzynami. Dwóch z nich zatrudnił jako pracowników.

Pod nieobecność Micka, któremu zalecono kilkudniową rekonwalescencję, Trevor

spędzał więcej czasu na budowie. Dzięki temu miał mniej czasu, żeby myśleć o Darcy.

Czuł, że i w tej sprawie wszystko zostało wyjaśnione. Oboje byli zbyt rozsądni, żeby

ulegać legendom.

Niosąc kawę do gabinetu pomyślał, że musi załatwić wiele telefonów, wynegocjować

parę kontraktów, zamówić materiał. Nie stać go na marnotrawienie czasu i na zastanawianie

się, co widział albo czego nie widział, w co wierzy, a w co nie wierzy. Obowiązki nie będą

czekały, aż on rozważy kwestię, do jakiego stopnia mit irlandzki jest realny, a ile w nim

zmyśleń.

Dotknął medalionu pod koszulą. Był realny, jak najbardziej realny.

Zerknął na zegarek i pomyślał, że o tej porze zastanie ojca w domu. Wszedł do

sypialni i aż podskoczył, parząc rękę kawą.

- Niech to jasna cholera!

- Och, to jeszcze nie powód, żeby kląć - zwróciła mu uwagę Gwen. Siedziała w fotelu

przy kominku ze związanymi gładko do tyłu włosami, z łagodnym wyrazem twarzy, haftując

coś na białym materiale. - Posmaruj oparzenie maścią.

- To nic takiego. Cóż znaczyło to w porównaniu z tym, że oglądał teraz ducha? W

dodatku rozmawiał z nim! - Już prawie zwątpiłem w twoje istnienie.

To zrozumiałe i powinieneś trzymać się tego, co jest dla ciebie najwygodniejsze. Czy

nie wolałbyś, żebym cię zostawiła w spokoju?

- Nie wiem, co bym wolał. - Postawił kawę na stole, odwrócił fotel w jej stronę i

usiadł. Śniłaś mi się kilkakrotnie.

Mówiłem ci o tym. Byłem prawie pewny, że zastanę cię tutaj. Nie ciebie - poprawił

się. - Kogoś... realnego. Kobietę.

Jej wzrok, kiedy na niego popatrzyła, był łagodny i pełen zrozumienia.

- Sądziłeś zapewne, że spotkasz tę kobietę, o której śniłeś, i że będzie ona

odpowiednia dla ciebie.

- Być może.

- Człowiek może się zakochać w postaci ze snu. Jest to o tyle prostsze, że nie wymaga

wysiłku, zabiegów, nie niesie ze sobą kłopotów. Ale nie daje też prawdziwej radości. Ty

wolisz pracować, prawda? Praca jest częścią ciebie samego.

- Chyba tak.

- Kobiecie, którą spotkałeś, trzeba poświęcić dużo wysiłku, trzeba o nią zabiegać, być

przygotowanym na kłopoty. Powiedz mi, Trevorze, czy ona również daje ci radość?

- Mówisz o Darcy?

- A o kim innym mogłabym mówić? - Gwen uniosła brwi. - Oczywiście, że mówię o

Darcy Gallagher. O tej pięknej i skomplikowanej kobiecie, mającej głos jak... - Urwała,

pokręciła głową i leciutko się roześmiała. - Chciałam powiedzieć, jak anioł, ale mało jest w

niej anielskości. Ma kobiecy głos, pełny, bogaty i wabiący. Zwabiła cię.

- Mogłaby zwabić umarłego. Och, bardzo przepraszam. Nie przejmuj się. Tak sobie

myślę, Trevorze, że może właśnie jej szukasz?

- Nikogo nie szukam.

- Wszyscy szukamy. A szczęśliwcy znajdują. - Jej ręce znieruchomiały na materiale z

jaskrawym, haftowanym wzorem. - Mądrzy akceptują to. Należałam do tych szczęśliwych,

ale nie byłam mądra. Może mógłbyś się czegoś nauczyć na moich błędach?

- Ja jej nie kocham.

- Może tak, może nie. - Gwen znowu sięgnęła po igłę. - Nie otworzyłeś swojego serca,

żeby się o tym przekonać. Tak zawzięcie go strzeżesz, Trevorze.

- Może dlatego, że nie jestem zdolny pokochać nikogo w taki sposób, jaki masz na

myśli.

- Nie mów głupstw.

- Skrzywdziłem już jedną kobietę, ponieważ nie potrafiłem jej pokochać.

- A ja uważam, że w tym samym czasie skrzywdziłeś też siebie. Zwątpiłeś w siebie.

Ale obiecuję ci, że oboje nie tylko to przeżyjecie, ale wyjdziecie wzbogaceni o

doświadczenie. Gdy tylko przestaniesz traktować swoje serce jak tarczę, znajdziesz to, czego

szukasz.

- Moje serce nie jest tu najważniejsze. Najważniejszy jest teatr.

- To wielka rzecz zbudować coś tak, żeby trwało przez lata. Ten domek, choć taki

prosty i skromny, istnieje już od bardzo dawna. Oczywiście, nastąpiły tu pewne zmiany,

dodano jedno pomieszczenie, ale jego ogólny plan został zachowany. Podobnie jak

zaczarowana tratwa pod nim, srebrne wieże i błękitna rzeka.

- Wybrałaś domek nad zamkiem?

- Tak, to prawda. Kierowałam się niesłusznymi racjami, ale nie żałuję tego, ponieważ

miałam męża i dzieci. Być może Carrick nigdy nie zrozumie tej części mojego serca.

Doszłam do przekonania, że nie należy tego od niego wymagać. Serca mogą się połączyć, a

wierni swoim uczuciom ludzie pozostają sobą. Miłość to dopuszcza. Miłość wszystko

dopuszcza.

Zobaczył teraz wzór, który wyszywała. Był to srebrny pałac z błyszczącymi wieżami,

z rzeką błękitną jak szlachetne kamienie, z drzewami uginającymi się pod złotymi owocami.

A na mostku, spinającym brzegi, znajdowały się dwie postacie, jeszcze nieukończone.

To ona, uświadomił sobie Trevor, wyciągająca ręce do Carricka.

- Czujesz się teraz samotna?

- Czuję w sobie pustkę. - Delikatnie musnęła palcem nitki, którymi haftowała srebrny

kubrak. - I czekam na niego.

- Co z tobą będzie, jeżeli zaklęcie nie zostanie zdjęte? Podniosła znowu głowę,

popatrzyła ciemnymi, łagodnymi, spokojnymi oczami.

- Uzbroję się w cierpliwość i będę go oglądała tylko moim sercem.

- Jak długo?

- Dopóki mi go wystarczy. Masz wybór, Trevorze, tak jak ja miałam kiedyś. Musisz

się tylko zdecydować.

- To nie to samo - powiedział, ale jej już nie było, rozwiała się jak mgła. - To nie to

samo - powtórzył do pustego pokoju.

Musiało upłynąć trochę czasu, nim podniósł słuchawkę i przystąpił do pracy. Najpierw

zatelefonował do ojca i uspokoił się, słysząc jego głos. Wtedy przystąpił do rutynowych

działań, skontaktował się z Nigelem w Londynie i z jego odpowiednikiem w Los Angeles.

Zbliżała się północ. Ponieważ w Nowym Jorku była siódma wieczór, zadzwonił do zawsze

osiągalnego Finkle'a.

Na biurku piętrzyły się notatki, pracował komputer. Przytrzymując słuchawkę

ramieniem, usłyszał dźwięk hamującego samochodu. Wyprostował się, żeby wyjrzeć przez

okno.

Zobaczył wchodzącą przez furtkę Darcy.

Zapomniał o winie.

Zawahała się, czy zapukać, ale zobaczyła światło w oknie gabinetu. Jeszcze pracuje? Z

figlarnym błyskiem w oczach otworzyła drzwi. Pomyślała, że za chwilę położy temu kres i

pomaszerowała prosto na górę.

Zatrzymała się w drzwiach gabinetu. Trevor, ciągle jeszcze rozmawiając przez telefon,

kiwnął na nią palcem.

A więc nie czekał na nią z bijącym sercem. Nie szkodzi, bardzo szybko doprowadzi go

do takiego stanu, że będzie jej jadł z ręki.

- Chcę mieć to sprawozdanie na jutro po południu. - Trevor coś sobie zapisał i kiwnął

głową. - Tak, albo przyjmą do końca dnia ofertę albo nic z tego. Tak, chcę żebyś to tak

przedstawił. Następna sprawa. Nie satysfakcjonują mnie proponowane ceny za projekt

Dresslera. Powiedz im wprost, że jeśli nasz dotychczasowy dostawca nie potrafi tego lepiej

zorganizować, skorzystamy z innych źródeł.

Popatrzył nieobecnym wzrokiem, wypił łyk kawy i zakrztusił się, gdy Darcy rozpięła

guziki płaszcza.

Nie miała na sobie nic oprócz bransoletki i pantofli na wysokich obcasach.

- Jesteś piękna - wydusił z siebie. - Chryste, jaka jesteś piękna. - Odłożył słuchawkę i

wstał.

- Rozumiem, że już skończyłeś pracę.

- Skończyłem. Rozejrzała się po pokoju.

- Nie widzę wina.

- Zapomniałem. - Oddychając nierówno, podszedł do niej. - Załatwię to później.

Odchyliła głowę do tyłu, żeby nie odrywać od niego oczu, i zobaczyła to, co chciała

zobaczyć. Pożądanie, rozognione jak świeża rana.

- Mam straszne pragnienie.

- Później - zdążył tylko powiedzieć i przywarł do niej wargami.

Szybkimi, mocnymi ruchami rąk, niecierpliwymi ustami brał, co mu ofiarowywała.

Dawał jej, co chciała A chciała jego desperacji i bezsilności, wyostrzonego do granic

wytrzymałości pragnienia. Przyszła do niego naga i bezwstydna, tak że wyzwolił z siebie

zwierzęce instynkty.

Oboje nie panowali już nad sobą. Darcy wpadła w sidła, które tak sprytnie zastawiła

na niego.

Przyparł ją do ściany, rozkoszując się jej szyją, wciągając ostry, zmysłowy zapach

kobiecego ciała. Miażdżył ją rękami, wbijał je w nią, złakniony wcięć i wypukłości,

kobiecych tajemnic.

Gorąca, wilgotna, pałająca.

Jego palce ślizgały się po niej, wchodziły w nią, rozpalając ją coraz bardziej. Kiedy

już drżała, kiedy przetaczała się przez nią fala orgazmu, nie spuszczał z niej oczu. Zdawało

mu się, że w ich ciemnym, zamglonym błękicie dojrzał błysk triumfu.

Mógł się jeszcze wycofać, oprzytomnieć na tyle, żeby wszystko odbyło się bardziej

delikatnie i finezyjnie, ale ona przywarła jeszcze mocniej, wyginając się, tworząc naprężony

łuk, oplatając go ramionami, niczym łańcuchami owiniętymi w aksamit.

- Więcej - zamruczała zadowolona. - Daj mi więcej i bierz wszystko. - Skubnęła

zębami jego wargę. - Teraz.

A potem było już tylko szaleństwo, gorączkowe, cudowne. Darcy triumfowała, że

potrafiła zamienić mężczyznę w bestię. I pozwalała mu na to. Upominała się, łaknęła tego.

Jej krew dudniła równie mocno jak jego, jej ręce były rozbiegane, równie

niecierpliwie jak te, które czuła na sobie.

Rozdarła na nim koszulę i wpiła zęby w jego ramię.

Wzrok przysłoniła mu gęsta, czerwona mgła. Jej paznokcie wpiły się w jego plecy.

Zanurzył się w niej, łakomie chłonąc jej urywany krzyk.

Każde pchnięcie było jak kolejny krok na cienkiej linie, rozpiętej między niebem i

piekłem. Obojętnie, gdzie spadną, nic ich nie mogło powstrzymać. Wiedząc o tym,

odpychając jej głowę do tyłu, zacisnął rękę w jej włosach, nie spuszczając z niej oczu.

- Chcę cię widzieć - powiedział, z trudem łapiąc oddech. - Chcę widzieć, że mnie

czujesz.

- Nie czuję nic poza tobą, Trevorze.

Osuwając się z liny, pociągnęła go za sobą. A gdy spadali razem, było mu wszystko

jedno, gdzie wylądują.

Rozpaczliwie chwytał powietrze, byle tylko nie oszaleć. Uciskający ciężar jego ciała

utrzymywał ją w pozycji pionowej, gdy on sam, dla równowagi, opierał się ręką o ścianę.

Opadła z sił. A on - zbierał w sobie energię, żeby przetransportować ją do łóżka.

- Nie mogę tak stać - wymruczała mu w ramię.

- Wiem. Jeszcze tylko sekundę.

- Więc osuńmy się na podłogę. Nie czuję nóg. Przyprawiasz mnie o zawrót głowy,

Trevorze.

Zanurzył twarz w jej włosach.

- Chciałem powiedzieć, że zaniosę cię do łóżka, ale nigdy tego nie robiłem, a poza tym

mógłbym okazać się niewystarczająco męski.

- Nie obawiaj się.

- No cóż, w takim razie... - Wziął ją pod kolana i podniósł do góry. Miał potargane

włosy, szkliste oczy.

Bawiła się srebrnym krążkiem zawieszonym na łańcuszku. Zamierzała

niefrasobliwym śmiechem odpowiedzieć na jego szeroki uśmiech, ale nagle ze zdumieniem

stwierdziła, że cos się w niej zmieniło.

- Co się stało? - Zaalarmowany przerażeniem w jej oczach i nagłą bladością jej twarzy,

podszedł szybciej do łóżka, żeby ją tam posadzić. - Czy sprawiłem ci ból?

- Nie. - O Jezu, mówiłam, że mnie zamroczyło. Mam potworne pragnienie. Straszliwie

bym się chciała napić tego wina.

- Oczywiście. Siedź i nie ruszaj się. Zaraz wrócę.

Kiedy wybiegł z pokoju, chwyciła poduszkę z łóżka i ze złością zaczęła tłuc ją

pięściami. Niech to wszystko diabli wezmą, wpadła w utkaną przez siebie sieć. Miała go

oczarować, zaintrygować, zaskoczyć, sprawić, by stał się jej niewolnikiem.

A tymczasem sama się zatraciła i zakochała.

Nie przewidziała, że tak się stanie. Jeszcze raz wyrżnęła pięścią w poduszkę, a kiedy

poczuła nerwowy skurcz w żołądku, przycisnęła ją do siebie. W jaki sposób owinie sobie tego

człowieka wokół palca, skoro sama tak mu uległa?

Miała taki dobry plan. Uciekła się do fortelu, posłużyła się swoimi powabami,

wdziękiem, temperamentem, wszystkim, czym dysponowała. A gdyby miała go już w ręku,

pozwoliłaby mu odejść albo by go zatrzymała. Zależnie od sytuacji.

No cóż. Pan Bóg ją pokarał. Los potrafi płatać figle. Była więcej niż pewna, że potrafi

na zimno zadecydować, czy zakochać się w nim, czy nie. A okazało się, że nie ma żadnego

wyboru.

Po raz pierwszy w życiu nie panowała nad swymi uczuciami. Co za potworne uczucie.

Co teraz począć? Co o tym sądzić?

Dopóki był to rodzaj gry, wszystko szło dobrze. Nie przejmowała się zanadto faktem,

że mężczyzna o manierach i ogładzie Trevora nie będzie traktował poważnie takiej

dziewczyny jak ona. Teraz sprawa przybrała znacznie poważniejszy obrót.

A to było o wiele bardziej denerwujące.

Zaczęła w niej narastać złość. Jeśli tacy jak on sądzą, że mogą ją rzucić tylko dlatego,

że są bardziej wykształceni, lepiej wychowani i bogaci, to są w wielkim błędzie.

Łajdak!

Jest w nim zakochana, więc go zdobędzie. Musi tylko znaleźć na to jakiś dobry

sposób.

Podniosła głowę szykując się do walki, kiedy usłyszała wracającego Trevora. Wzięła

się w karby, żeby ukryć złość i powitać go uroczym uśmiechem.

- No co, już lepiej? - Podszedł i podał jej kieliszek białego wina.

- Całkiem dobrze - powiedziała i wskazała ręką na łóżko obok siebie. - Usiądź tu,

kochanie, opowiedz mi, jak minął ci dzień.

Powiedziała to tak słodkim głosem, że aż się zdziwił.

- Najbardziej ze wszystkiego udany był koniec dnia. Roześmiała się i jej palce

powędrowały w górę jego uda.

- A kto mówi, że to koniec?

* * *

Brenna nie była zadowolona z tego, że o dziewiątej rano odrywają ją od pracy. Klęła

dosadnie, kiedy Darcy ciągnęła ją na wzgórze do domu Gallagherów w siąpiący deszcz, od

którego tworzyły się kłęby pełznącej mgły.

- Trevor będzie miał rację, jeśli mnie za to wywali.

- Nie wywali. - Darcy mocno trzymała Brennę za ramię. - Chyba należy ci się poranna

przerwa, prawda? Zwłaszcza że już od wpół do siódmej pracujesz. Zajmę ci tylko

dwadzieścia minut twojego drogocennego czasu.

- Nie musiałaś mnie po to odrywać od pracy.

- To prywatna sprawa, byłoby mi też trudno wyciągać Jude w taką pogodę.

- Powiedz przynajmniej, o co chodzi.

- Zaraz to zrobię, zdobądź się na odrobinę cierpliwości i poczekaj jeszcze pięć minut. -

Posapując trochę, ponieważ ciągnięcie opierającej się Brenny na strome wzgórze nie było

takie łatwe, Darcy kontynuowała marsz wąską ścieżką między kwiatami Jude.

Nie zapukała, a ponieważ drzwi nigdy nie były zamknięte, wciągnęła Brennę do

środka, gdzie, w zabłoconych butach, ociekające wodą, naniosły błota.

Jude i Aidan jedli śniadanie, a pod stołem leżał wielki pies czekający na smaczne

kąski. W powietrzu unosił się zapach grzanek, herbaty i kwiatów. Darcy poczuła coś w

rodzaju zazdrości. Dlaczego nigdy dotąd nie pomyślała, jak bardzo miłe mogą być takie

chwile?

- Dzień dobry - powiedziała Jude, nie zwracając uwagi na ślady błota. - Zjecie z nami

śniadanie?

- Nie - powiedziała Darcy w momencie, kiedy Brenna wysunęła się do przodu i wzięła

grzankę. - Nie przyszłyśmy, żeby jeść - ciągnęła, rzucając miażdżące spojrzenie przyjaciółce.

- Muszę zamienić z tobą słówko, Jude. Na osobności. Wyjdź, Aidanie.

- Nie skończyłem śniadania.

- Skończysz je w pubie. - Przełożyła bekon na grzankę, zgarnęła resztkę

pozostawionego na talerzu jajka i podała mu kanapkę. - Masz. A teraz zmykaj. To jest czysto

babska sprawa.

- Cokolwiek to jest, nie uchodzi wyganiać człowieka z jego własnego domu. -

Gderając wstał i włożył kurtkę. - Same kłopoty z kobietami. Z wyjątkiem tej jednej - dodał i

pochylił się, żeby pocałować Jude.

- Czułości zostaw na później - ucięła Darcy. - Brenna ma tylko parę minut, jak się

domyślasz.

- Lepiej, żebyś już sobie poszedł. - Poddając się, Brenna nalała sobie herbaty. - Jest

wściekła jak cholera.

- Już idę. Mam nadzieję, że się nie spóźnisz - powiedział do Darcy. Znowu pocałował

Jude, przeciągając jak najdłużej pocałunek, żeby wyprowadzić z równowagi siostrę.

Strzelił palcami na Finna, który radośnie wyskoczył spod stołu.

- Chodź ze mną, kolego. Mężczyźni nie są tutaj mile widziani. - Wyszedł dumnym

krokiem, a pies pobiegł za nim.

- Wyglądasz na zmęczoną - zauważyła Brenna, przyglądając się Jude. - Źle sypiasz?

- Dziecko trochę brykało tej nocy. - Jude pomasowała brzuch. - Nie mogłam spać, ale

to cudowne uczucie.

- Powinnaś spać, kiedy dziecko śpi. - Brenna zdecydowała się na drugą grzankę i

zaczęła smarować ją dżemem. - Ludzie mówią, że należy tak postępować również wówczas,

gdy dziecko się już urodzi. Sen jest ogromnie ważny. Jak tam lekcje w szkole rodzenia?

- Są fantastyczne. Cudowne. Wspaniałe. Podczas ostatniej...

- Jeśli można - przerwała Darcy - chciałabym o czymś pomówić. Mam nadzieję, że

moje dwie najbliższe przyjaciółki też to zainteresuje.

- Oczywiście, że jesteśmy zainteresowane. O co chodzi?

- No więc... - Stwierdziła, że słowa nie chcą jej przejść przez gardło. Chwyciła więc

herbatę Brenny i wypiła ją do dna mimo protestu przyjaciółki. - Zakochałam się w Trevorze.

- Jezu Chryste! - Brenna wyrwała z powrotem swoją filiżankę. - I tylko po to mnie

tutaj ciągnęłaś?

- Brenna - powiedziała łagodnie Jude, patrząc na Darcy. - Ona mówi poważnie.

- Że też zawsze musi zrobić jakieś przedstawienie... - Brenna spojrzała na Darcy i

urwała. - Och, co ja widzę. - Śmiejąc się, poderwała się na nogi i z głośnym cmoknięciem

pocałowała Darcy w usta. - Moje gratulacje.

- Przecież nie wygrałam żadnego losu na loterii. - Darcy opadła na krzesło. - Dlaczego

stało to się w ten sposób? - zwróciła się do Jude. - Nawet nie zdążyłam się odpowiednio

przygotować. Muszę zachować równowagę, żeby nie dostać kopniaka w tyłek od faceta.

- Sama dawałaś im dotąd kopniaki - zauważyła Brenna. - Widać zasłużyłaś na to

samo. Lubię go. - Ugryzła wielki kawał grzanki z dżemem. - Uważam, że pasuje do ciebie.

- Dlaczego?

- Poczekaj. - Jude uniosła palec. - Darcy, czy czujesz się z nim szczęśliwa?

- Skąd mogę wiedzieć? - Uniosła ręce i odsunęła się z krzesłem od stołu. - W tej

chwili czuję zbyt wiele różnych rzeczy, żeby wiedzieć. Och, oszczędźcie mi tych pełnych

zadowolenia uśmieszków szczęśliwych mężatek. Lubię jego towarzystwo. Nie poznałam

dotąd mężczyzny, z którym tak dobrze czułabym się jak z Trevorem. Wystarczy mi samo

przebywanie w jego towarzystwie. Mogłabym się spotykać z nim nawet bez seksu, a to chyba

mówi wiele, ponieważ seks z nim jest fantastyczny. Stało się to ostatniej nocy, po tym jak się

kochaliśmy. Poczułam się jak ogłuszona, nie mogłam złapać powietrza, kręciło mi się w

głowie. Jeszcze nigdy nie byłam tak wściekła. Dlaczego rozkochał mnie w sobie, nie pytając,

czy mam na to ochotę, czy jestem gotowa?

- Och, niezły z niego gagatek - powiedziała ze śmiechem Brenna. - Nie masz co się na

niego złościć.

- Zamknij się. Powinnam była wiedzieć, że staniesz po jego stronie.

- Darcy. - Brenna wzięła ją za rękę. Choć nadal miała wesołe oczy, było w nich tyle

zrozumienia, że złagodziło to złość Darcy. - Zawsze chciałaś kogoś takiego jak on. Jest

przystojny, inteligentny i bogaty.

- Ale to tylko część problemu, prawda? - Jude położyła rękę na ich złączonych

dłoniach. - Jest taki, jakiego zawsze chciałaś. Teraz, kiedy go spotkałaś, zastanawiasz się, czy

taki związek jest możliwy.

- Nie wiedziałam, że to się tak stanie. - Chciało jej się płakać, więc tutaj, w obecności

przyjaciółek, pozwoliła sobie na to. - Sądziłam, że będzie to dobra zabawa. Ale jest inaczej.

Zawsze potrafiłam rozszyfrować każdego człowieka, a on jest dla mnie zagadką. Trevor to

sprytny, przebiegły człowiek. O Boże, jak ja to w nim kocham. - Rozpłakała się jeszcze

bardziej i sięgnęła po serwetkę, żeby wytrzeć twarz.

- Gdyby wiedział, do jakiego strasznego stanu mnie doprowadził, bardzo by się

ucieszył.

- Może masz rację, może nie - dodała Jude. - On żywi do ciebie uczucie. To widać.

- Może i żywi. - W tych słowach kryła się odrobina goryczy, której smak czuła na

języku. - Rozmawiał z Carrickiem.

- Wiedziałam, że tak będzie. - Brenna uderzyła ręką w stół.

- Wiedziałam, że będziesz tą trzecią. Ty też wiedziałaś, prawda, Jude?

- Bo to jest całkiem logiczne. - Jude popatrzyła znowu na Darcy. - A ty widziałaś

Carricka albo Gwen?

- Podobno żadne z nich nie ma czasu na rozmowy ze mną.

- Wcale nie była pewna, czy czuje z tego powodu ulgę, czy jest zaniepokojona. - Ale

dla Magee znajdują czas. Powiedział mi, że Carrick upatrzył sobie nas dwoje, dał mi też

wyraźnie do zrozumienia, że nie zamierza ulegać jakiejś legendzie. Nie oczekuje ode mnie

miłości ani żadnych przyrzeczeń. - Chce mnie - mruknęła, jej oczy pociemniały, zwęziły się,

zaiskrzyły - w łóżku i na etykiecie swojej płyty. Dogodziłam mu w tym pierwszym, mogę

więc też pójść mu na rękę z tym drugim. Ale jeszcze się przekona, że Darcy Gallagher nie

dostaje się za marne pieniądze. Jude przestraszyła się.

- Co ty kombinujesz?

- Sprawię, że jeszcze będzie się czołgał na brzuchu, zanim z nim skończę.

- Mam nadzieję, że nie przewidujesz spotkania na ubitej ziemi.

- Skoro ja czuję się tak wytrącona z równowagi, przerażona do głębi, niech i on

poczuje to samo, zanim z nim skończę. Kiedy już będzie zaślepiony miłością do mnie, włoży

mi obrączkę na palec, nim zdąży odzyskać wzrok.

- A potem? - zapytała cicho Jude.

Ciąg dalszy nie był jasny, więc Darcy pominęła pytanie wzruszeniem ramion.

- Reszta jakoś się sama załatwi. Na razie interesuje mnie chwila obecna.

14

Dla Darcy chwila obecna już się zaczęła i nie zamierzała jej marnować. Po powrocie

do pubu udała się prosto do kuchni. Zła, że jeszcze nie ma Shawna, zaczęła parzyć kawę.

Podeszła do lustra, zawieszonego na drzwiach i sprawdziła, jak wygląda.

Nalała kawy do kubka, poklepała się po policzkach, żeby nabrały koloru, po czym

wyszła na dwór, na siąpiący deszcz.

Musiała kluczyć między tłuczonym kamieniem i gruzem. Ucieszyła się, że Trevor nie

stoi na rusztowaniu. Trudno byłoby się tam wdrapać i wręczyć mu kawę. Przystanęła na

chwilę, patrząc do góry na ludzi uwijających się przy drewnianej konstrukcji, która mogła być

szkieletem dachu. Łączył on nową budowlę z pubem Gallaghera na zasadzie integralnej

całości.

Pomyślała, że to dobry projekt. Trevor spojrzał na szkic Brenny i natychmiast go

zaakceptował. Jest człowiekiem z wyobraźnią.

Podziwiała go za to. Kolejne jego oblicze, za które go pokochała.

A jego stosunek do rodziców? Było więcej niż pewne, że darzy ich miłością.

Wzruszała ją ta jego lojalność i słabość zarazem. Czyniła go znacznie bardziej ludzkim.

Łajdak, mógł z niej zrobić kompletną idiotkę, gdyby się w porę nie opamiętała.

Wypatrzyła miejsca na okna i drzwi. Te kamienne bloki zostaną pokryte

szlachetniejszym kamieniem, który po jakimś czasie nabierze takiej patyny, że zatrze się

granica pomiędzy nowym i starym murem.

Nastąpi stopienie się tradycji z nowoczesnością. Nie zamierzała dać po sobie poznać,

jak bardzo jej zależy na tym połączeniu.

Przestąpiła próg jednego z otworów. Także wewnątrz prace były w toku. Beton, który

wylewano, gdy zobaczyła po raz pierwszy budowę, został już pokryty deskami. Ze ścian i z

podłogi sterczały rury, kable i surowe deski. Hałasowały świdry.

Dostrzegła go, przykucniętego obok jednego z pracowników, przyglądającego się

wystającej ze ściany rurze. Pokryty był szarym drobnym pyłem, prawdopodobnie od

świdrowania kamienia.

Poczekała, aż się odwróci i ją zobaczy.

Dostrzegła zmianę w jego oczach. Ten moment porozumienia był jak niebezpiecznie

przeskakująca rozżarzona iskra. Nawet by się nie zdziwiła, gdyby zobaczyła wypalony ślad

na podłodze obok swych stóp.

- Chciałam zobaczyć, jak tu jest, zanim zacznę pracować w tym budynku. -

Uśmiechnęła się, wyciągnęła rękę z kubkiem. - Pomyślałam, że może zechcesz napić się

kawy.

Ucieszyła się, gdy zobaczyła na jego twarzy podejrzenie.

- Dzięki.

- Nie jesteś zbyt wylewny. Zdaje się, że przeszkadzam. - Rozejrzała się dokoła. -

Widzę, że praca posuwa się bardzo szybko.

- Mam dobrą ekipę. - Poznał po pierwszym łyku, że to ona zaparzyła kawę. Była dobra

i mocna, ale nie miała tego czegoś, charakterystycznego dla kawy Shawna. Stał się jeszcze

bardziej podejrzliwy. Czego też ona może chcieć?

- Kiedyś, kiedy nie będziesz taki zajęty, może mi pokażesz, jak to ma wyglądać.

- Mogę to zrobić również teraz.

- Tak? To wspaniale.

- Tutaj zrobimy przejście do pubu. Na razie nie będziemy go jeszcze przebijać. Jak

widzisz, budynki różnią się wysokością poziomów. Dlatego zrobiliśmy ten pochyły pasaż.

Dzięki temu nie zakłócimy proporcji linii dachowej. Dalej pasaż poszerza się.

- Jak otwarty wachlarz.

- Tak. Urządzimy tu dodatkowy hol.

- Co to za rury?

- Tu będą toalety i garderoby. Brenna uważa, że na drzwiach powinny być gaelickie

napisy, tak jak u was w pubie. Drzwi mają być z ciemnego, surowego drewna. Cała reszta

nowoczesna, lśniąca. Gołe podłogi. Dostosujemy wszystko do tego, co już jest u was.

Delikatne, stonowane kolory, nic jaskrawego, krzykliwego. Postawimy trochę ławek w holu,

który jednak pozostanie nieduży, intymny. Na ścianach zawiesimy celtyckie dzieła sztuki.

Zobaczył, że wpatruje się w niego zdumionym wzrokiem.

- O co chodzi?

- Sądziłam, że wolisz nowoczesność. - Dlaczego? Po chwili zastanowienia odparła:

- Domyślam się, że w tym przypadku chcesz mieć duachais.

- Co to znaczy?

- To gaelickie słowo na określenie tradycji, szczególnego miejsca, z którego wywodzi

się człowiek.

- Powtórz to jeszcze.

- Duachais.

- Tak, to jest to.

- To dobry pomysł i bardzo się z tego cieszę.

- Ale jesteś trochę zaskoczona.

- Trochę, chociaż nie powinnam. - A gdzie będzie wejście do teatru?

- Zrobimy podwójne drzwi, po obu stronach budynku. - Machinalnie wziął ją za rękę,

co natychmiast zauważyli pracujący tu ludzie. - A to jest widownia, trzy sektory, dwa rzędy

przejść. Na dwieście czterdzieści osób. Też nie za duża. Najważniejsza jest scena. Już

wyobrażam sobie ciebie na niej.

Nie powiedziała słowa, tylko z uwagą przyglądała się pustej przestrzeni przed sobą.

- Boisz się wystąpić?

- Daję występy przez całe życie. - W ten czy w inny sposób, pomyślała. - Nie, nie

miewam tremy. Jesteś dumny z tego, czego dokonałeś, i z tego, co robisz. Zamierzam

dokonać tego samego. - Nie z tym tutaj przyszła. Chciała go zadziwić, zaskoczyć, poflirtować

z nim, sprawić, żeby o niej myślał przez cały dzień. Żeby jej stale pragnął. - Podoba mi się

twój teatr, Trevorze, i chętnie w nim zaśpiewam razem z braćmi. A co do reszty... -

Wzruszyła ramionami i wzięła od niego pusty kubek. - Jeszcze mnie nie przekonałeś do

końca. Chcemy wieczorem pomuzykować. Mógłbyś zjeść kolację w pubie i posłuchać nas. A

potem poszedłbyś do mnie - Tym razem ja naleję ci wina.

Nie czekając na odpowiedź, pocałowała go w usta. I z obietnicą na dalszy ciąg

odwróciła się i odeszła.

Otwierając drzwi do kuchni poczuła zapach piekącego się ciasta. Jabłka, cynamon,

melasa. Shawn musiał przyjść zaraz po niej i od razu wziął się do pracy. Na kuchni wrzała już

woda, on zaś szatko wał na desce jarzyny.

Ledwo na nią spojrzał.

- Możesz wpisać do karty kruszonkę z jabłkami na deser, a także meksykańskie chili.

Usmażymy też świeżą płastugę.

Zamiast wykonać jego polecenia, podeszła do lodówki i wyjęła sobie butelkę

imbirowego piwa.

- Co sądzisz o moim głosie? - zapytała brata.

- Wolałbym, żebyś go rzadziej używała.

- Mówię o śpiewaniu, ty zakuta pało.

- Aha, jeśli o to chodzi, to jest kruchy jak najgorszy kieliszek.

Zawahała się, czy nie rzucić w niego butelką, ale musiała usłyszeć prawdziwą

odpowiedź.

- Pytam cię poważnie.

Ponieważ powiedziała to spokojniej, niż się spodziewał, opuścił nóż i spojrzał na nią.

- Masz piękny głos, mocny i czysty. Wiesz o tym sama.

- Nie słyszę siebie tak jak inni.

- Lubię słuchać, kiedy śpiewasz moje piosenki. Pomyślała, że jest to najbardziej

wyczerpująca recenzja.

Popatrzyła na niego ciepło i zamiast rzucić w niego butelką, odstawiła ją i wyściskała

go mocno.

- Czy to wszystko? - zapytał i pogłaskał ją.

- Co czujesz, Shawn, kiedy sprzedajesz to, co skomponowałeś? Gdy wiesz, że twojej

muzyki będą słuchać ludzie, których ty nie znasz? Pewnie to wspaniałe uczucie?

- Do pewnego stopnia.

- W głębi duszy zawsze tego pragnąłeś. - Tak.

- Lubię śpiewać, ale nie wiążę z tym życiowych planów. Robię to wówczas, kiedy

mam na to ochotę. - Cofnęła się. - Powiedz mi jeszcze, czy to, że sprzedajesz swoją muzykę,

odbiera ci radość tworzenia?

- Obawiałem się, że tak będzie. Kiedy jednak zasiadam do instrumentu, myślę tylko o

komponowaniu. - Dał jej prztyczka w brodę. - Co się dzieje, kochanie? Opowiedz mi, co cię

trapi.

- Trevor chce, żebym nagrała dla niego płytę. Chodzi o kontrakt. A co za tym idzie, o

karierę. Uważa, że mój głos będzie się podobał.

Shawn mógł jej powiedzieć dziesiątki rzeczy, zażartować, żeby nie wyjść z wprawy.

Ale zamiast tego, ponieważ wyczuwał, że Darcy potrzebuje tego, powiedział jej szczerą

prawdę.

- Będziesz wspaniała, a my wszyscy będziemy z ciebie szalenie dumni.

- Ale to nie będzie to samo, co śpiewanie w pubie.

- Zaczniesz podróżować, staniesz się bogata, czego przecież zawsze pragnęłaś. I

będziesz to zawdzięczała samej sobie, a to jedyny sposób, żebyś się czuła szczęśliwa.

Sięgnęła znowu po imbirowe piwo.

- Coś ty się nagle zrobił taki bystry?

- Zawsze byłem bystry. Tylko, że słyszę to od ciebie wyłącznie wtedy, kiedy ci

przyznaję rację.

- Hmm. - Łyknęła piwa, zastanawiając się nad wszystkimi przeszkodami i pułapkami.

- Wy z Brenną pracujecie, w pewnym sensie, razem. To znaczy, ty komponujesz muzykę, ale

ona cię naciska. To ona namówiła Trevora, żeby posłuchał twojej muzyki. Jest twoim

agentem, partnerem czy jak tam chcesz to nazwać.

Shawn chwycił nóż i znowu zaczął szatkować jarzyny.

- Mogę ci tylko powiedzieć, że jest prawdziwym dyktatorem.

Darcy zagryzła wargę.

- Czy to stwarza między wami jakieś problemy?

- Wszystko kończy się dobrze, pod warunkiem, że postawi na swoim. - Kiedy znowu

podniósł wzrok i zobaczył twarz Darcy, roześmiał się. - No nie, na litość boską, czym ty się

tak przejmujesz? Przecież ja tylko żartuję. To prawda, że mnie naciska i czasem chciałbym

się zaszyć w mysią dziurę. Ale wiem, że ona we mnie wierzy. I to się liczy, prawie tak samo,

jak to, że mnie kocha.

Poczuła ból w sercu.

- Dla niektórych taka wiara może być równie ważna, równie satysfakcjonująca.

Podobnie jak początek. Jak początek - powtórzyła półgłosem. - Nie można skończyć, jeżeli

się nie zacznie.

Postanowiła w to wierzyć. Zdjęła z kołka fartuszek i udała się do pubu, pozostawiając

zdezorientowanego Shawna.

* * *

Zorganizowanie muzykowania w pubie Gallaghera nigdy nie było trudne. Wystarczyło

słówko tu, słówko tam. Bo czy jest lepszy sposób na spędzenie deszczowego wieczoru niż

przy muzyce, przy piwie, wśród przyjaciół?

O ósmej pub pękał już w szwach, a piwo lało się strumieniami z kufli. Brenna stała za

barem, gotowa do pomocy, a Darcy podała tyle porcji gulaszu, iż można by nim wypełnić

ocean.

Tylko Trevor Magee nie przyszedł jeszcze do pubu.

Darcy, z uroczym uśmiechem podając drinki turystom, zastanawiała się, co się z nim

dzieje.

Co z niego za mężczyzna, jeśli nie przyjął jej zaproszenia na kolację, na muzykę i

seks? Głaz? Lód? Stal? Cisnęła puste naczynia na kontuar.

- Uważaj na szkło, Darcy - powiedział Aidan. - Z trudem nam go wystarczy przy

dzisiejszym tłumie.

- Chrzanię ich - mruknęła pod nosem. - Dwa duże guinnessy, jeden smitty's, pół harpa

i dwie brandy, i dwa imbirowe piwa.

- Proszę cię, zanieś wodę Jude i namów ją, by zjadła trochę gulaszu. Od wczoraj

straciła apetyt.

Dla zasady chciała coś odwarknąć, ale nie należało kąsać mężczyzny tak zatroskanego

o swoją żonę. Udała się więc do kuchni, nabrała chochlą gulaszu i wzięła koszyczek z

chlebem, i z masłem. Zaniosła to, wraz z wodą i szklanką z lodem, do stolika Jude.

- Masz to zjeść - powiedziała i postawiła przed nią jedzenie. - W przeciwnym razie

Aidan będzie się niepokoił, Shawn poczuje się urażony, a ja po prostu oszaleję.

- Ale ja...

- Słyszałaś, co powiedziałam, Jude Frances. Masz dbać o moją bratanicę czy też

bratanka, nie chcę, żeby byli głodni.

- Chodzi o to, że... - Rozejrzała się wokół, dała znak Darcy, żeby się pochyliła. - Od

paru dni mam straszliwy apetyt na lody - powiedziała szeptem. - Czekoladowe lody.

Wykupiłam wszystkie, jakie były w sklepie.

Darcy parsknęła śmiechem.

- No wiesz, co w tym złego?

- To takie banalne. Nie rzucam się na śledzie, ale przecież to na jedno wychodzi.

Czuję się tak głupio, że nawet wstydziłam się przyznać Aidanowi.

- Popełniłaś zbrodnię, ponoś konsekwencje. - Podsunęła bliżej miseczkę. - Poza tym w

ten sposób nie nakarmisz dzidziusia. Masz tu trochę gulaszu Shawna, a jeżeli się dobrze

spiszesz i zatrzymasz to miejsce dla tego gbura Magee, jutro kupię ci lody.

Jude sięgnęła po łyżkę.

- Mają być czekoladowe. A gbur właśnie wszedł.

- Naprawdę? - Duma nie pozwoliła się jej odwrócić. - O tej porze? Co on dotąd robił?

- Odruchowo złapała butelkę wody Jude i nalała jej do szklanki.

- Teraz chyba szuka ciebie. O Boże, jak na ciebie patrzy. Jak na swoją własność. Jest z

nim jakiś facet - bardzo elegancki, prosto z miasta, atrakcyjny. - Wyglądają na przyjaciół -

ciągnęła. - Tamten położył rękę na ramieniu Trevora, po kumplowsku, drugą pokazuje na bar.

Ale Trev kręci głową, wskazując w naszą stronę. Jego przyjaciel dostrzegł ciebie,

wytrzeszczył oczy.

- Świetnie to opisujesz.

- Jestem psychologiem i pisarką. Uważam się za o wiele lepszą w opisywaniu ludzi,

niż w analizowaniu ich postępowania. Dlatego nie mogę się doczekać dzisiejszego koncertu -

ciągnęła, podnosząc na tyle głos, żeby słyszano ją z daleka. - Dobrze, że udało mi się zdobyć

stolik przed tym najazdem.

- Posadzilibyśmy cię na krześle za barem. Zjedz już ten gulasz, zanim zupełnie

wystygnie.

- Naprawdę nie mogę... witaj, Trevorze. Przygotowana już na spotkanie z nim Darcy

odwróciła się z miłym uśmiechem na ustach.

- Ale z ciebie szczęściarz. Jude zdobyła stolik i jestem pewna, że pozwoli ci się

dosiąść. Taki tu dzisiaj ruch. - Następnie obdarzyła tym samym uśmiechem mężczyznę

stojącego obok Trevora i z przyjemnością odnotowała uznanie w jego oczach. - Życzę miłego

wieczoru.

- Darcy Gallagher, Jude Gallagher, Nigel Kilsey. Mój przyjaciel.

- Trevor nie zdradził się, że zna tu takie piękności. - Najpierw delikatnie pocałował w

rękę Jude, a następnie Darcy.

- Twój przyjaciel jest nadzwyczaj szarmancki, Trevorze. Siadajcie. Czego się

napijecie?

- Dla mnie gin z tonikiem - zamówił Nigel.

- Z lodem i z cytryną?

- Tak, proszę.

- Kufelek harpa - poprosił Trevor.

- Zaraz wam podam. Polecam też gulasz, jeśli macie ochotę.

- Nawet jeśli nie macie - mruknęła Jude po odejściu Darcy.

- A więc jest pani amerykańską pisarką która wyszła za mąż za karczmarza. - Nigel, w

eleganckim czarnym swetrze pod marynarką, zajął miejsce na stołku.

Jude pomyślała, że wygląda jak Cygan na wiejskiej potańcówce.

- Przyjechałam tu i okazało się, że jestem pisarką. Pan z Anglii? - zapytała,

rozpoznając jego akcent.

- Urodzony i wychowany w Londynie. Trev miał rację, zachwalając to miejsce -

dodał, rozglądając się dookoła. - Jest jak scenografia filmowa. Cudowne.

- My też tak uważamy.

- Nigel jest zwyczajnym osłem. - Trevor usiadł obok Jude w wąskiej wnęce.

- Potraktuję to jako komplement. W angielskich pubach, szczególnie w mieście,

panuje sztywniejsza atmosfera niż w pubach irlandzkich. Rzadko też barmanki mają buzie

gwiazdy filmowej.

Odwrócił się, żeby jeszcze raz popatrzeć na Darcy.

- Chyba się zakochałem.

- Kompletny osioł. Dlaczego nie jesz? - zapytał Trevor Jude. - Czyżby Darcy pomyliła

się co do dzisiejszego gulaszu?

- Nie. - W poczuciu winy, Jude nabrała kolejną łyżkę. - Jest wspaniały. Tylko że nie

jestem głodna. Mam ostatnio... mam...

- Zachcianki? - Kiedy się zaczerwieniła, Trevor roześmiał się. - Moja siostra, która

była trzykrotnie w ciąży, zajadała się figami na śniadanie.

- Ja czekoladowymi lodami. - Jude zerknęła w stronę Aidana. - Jeszcze się nie

wyspowiadałam ze wszystkich moich grzechów. Aidan boi się, żeby mi nie ubyło na wadze. -

Położyła rękę na brzuchu. - Tak, jakby to było możliwe!

- Proszę, oto gin z tonikiem i harp. - Darcy zdjęła wszystko z tacy. - Zjecie coś?

- Poprosimy o gulasz - powiedział Trevor, zanim Nigel zdążył zamówić. - Zaśpiewasz

później?

- Mogłabym. - Mrugnęła szelmowsko okiem i poszła dalej.

- Dlaczego nie pozwoliłeś mi zajrzeć do menu? - zaprotestował Nigel.

- Musimy przyjść z pomocą damie. Będziemy jedli to samo, każdy z nas weźmie

trochę gulaszu Jude i uratujemy ją w ten sposób.

- Bóg mi was zesłał - powiedziała Jude z uczuciem i podsunęła Trevorowi koszyczek z

chlebem.

Ledwo podano im gulasz, kiedy rozbrzmiała muzyka. Na początek tylko skrzypce i

fujarka, na których zagrało dwoje ludzi, stojących przy stole pełnym kufli i szklanic.

Przycichły rozmowy. Darcy uwijała się, zbierając puste naczynia i pełne popielniczki,

wymieniając je na świeże. Staruszek z akordeonem uderzył ją lekko po pupie, w taki sam

sposób, w jaki dorośli dają klapsy małym dzieciom, po czym, przytupując, podchwycił

melodię i zaczął grać.

- Ten ze skrzypcami to Brian Fitzgerald - poinformowała ich Jude. - Jesteśmy

kuzynami. Na fujarce gra młody Connor, a Matt Magee - prawdopodobnie twój kuzyn,

Trevorze - na akordeonie. Młoda kobieta z gitarą to Patty Riley, nie znam natomiast tej

drugiej, ze skrzypcami. Chyba nie jest stąd.

Nigel pokiwał głową i spróbował gulaszu.

- Czy występuje tu wielu muzyków z innych stron?

- Tak. Nasz pub słynie z koncertów. - Popatrzyła na Trevora z wdzięcznością, kiedy

przełożył do swojej miseczki trochę jej gulaszu. Nigel poszedł w jego ślady. - Z wdzięczności

dałabym dziecku twoje imię, ale Aidan mógłby nabrać podejrzeń.

- Trudno, takie jest życie. A Shawn jest genialnym kucharzem.

- Sądziłem, że Trev wyolbrzymia kulinarne umiejętności naszego świeżo upieczonego

artysty - rzekł Nigel. - A przecież powinienem pamiętać, że on się nigdy nie myli.

Najpierw jego uwagę zwrócił śmiech. Ciepły, kobiecy, seksowny. Podniósł wzrok,

rozejrzał się i zobaczył Darcy, trzymającą rękę na ramieniu staruszka, wybijającą rytm

palcem, podchwytującą melodię.

„Kiedy wędrowałam po słynnych górach Kerry, spotkałam kapitana Farrella, który

przeliczał pieniądze”.

To była żywa, skoczna piosenka, z wesołym tekstem, niewymagająca mocnego głosu.

Nigel popatrzył na Trevora, pokiwał głową.

- Nie, ty się nigdy nie mylisz.

Potem grano reele, gigi, walce i ballady, którym niekiedy towarzyszył również głos

piosenkarki. Kiedy z kuchni wyszedł w końcu Shawn, Nigel zobaczył po raz pierwszy trójkę

Gallagherów w komplecie.

- Ale przystojni - powiedział półgłosem, a Jude się rozpromieniła.

- A jak śpiewają - dodała.

Jude zauważyła, że Nigel i Trevor wymienili ze sobą porozumiewawcze spojrzenie.

Pomyślała, że mają sobie coś do powiedzenia, czego nie zrobią w jej obecności. Po

skończonej piosence powiedziała więc do Trevora:

- Napiję się herbaty w kuchni. Dziękują za towarzystwo i za ratunek. Miło mi było

pana poznać, Nigel, życzę udanego pobytu.

Trevor pomógł jej wstać na nogi, za co odruchowo pocałowała go w policzek.

- Dobranoc.

Nigel odczekał, aż Jude odejdzie parę kroków i znajdzie się poza zasięgiem słuchu.

- Trafiłeś na kopalnię złota - powiedział.

- Może i tak, ale Aidan nie zrezygnuje z pubu, podobnie jak Shawn - powiedział

Trevor, pieszcząc w rękach swoje piwo. - Dadzą występ tutaj, tutaj też odbędzie się nagranie.

Dla rodziny i dla pubu, ale na dłuższą metę... Nie.

- Nie wspomniałeś o Darcy.

- Pracuję nad nią. Nad jej lojalnością wobec tego miejsca, a także wobec braci. Ale ją

ciągnie do bogatego, wystawnego życia. Muszę przekonać Darcy, że jedno nie koliduje z

drugim. - Zastukał palcami, patrząc, jak jeden ze skrzypków daje jej skrzypce w zamian za

kufel z piwem.

- Z taką twarzą, z takim głosem, może mieć wszystko, co zechce. Posłuchaj, jak gra.

- Wiem o tym. I ona też o tym wie, możesz mi wierzyć.

- Więc nie jest naiwną irlandzką wieśniaczką? Zresztą, jeszcze się nie zdarzyło, żebyś

źle trafił. Podpisz z nią kontrakt, Trev. - Nigel zapalił papierosa i poprzez dym mierzył

wzrokiem Trevora. - Oczekujesz od niej czegoś więcej?

Zbyt wiele, żeby mieć z tego powodu dobre samopoczucie - pomyślał Trevor.

Stanowczo zbyt wiele.

- Jeszcze się nie zdecydowałem.

- Gdybyś się zdecydował poprzestać na samym biznesie, nie miałbym nic przeciwko...

- Urwał, napotykając ostre jak skalpel oczy Trevora. - Uważam, że możemy to po prostu

pominąć milczeniem, a ja pójdę do baru i zamówię następny gin z tonikiem.

- Dobry pomysł.

- Tak sądzę. Przecież nigdy nie rzucaliśmy się sobie do gardeł z powodu dziewcząt,

nie licząc pierwszego semestru w Oxfordzie, kiedy zresztą wygrałeś ze mną. - Nigel wstał

kiwnął głową w kierunku szklanki Trevora. - Jeszcze szklaneczkę?

- Nie, dzięki. Chcę zachować przytomną głowę. A i ty na tym skończ, dobrze?

Będziesz jechał sam do domu.

- Rozumiem. Zawsze miałeś szczęście, cholerniku. Owszem, również szczęście będzie

mu potrzebne, żeby odpowiednio nastawić Darcy Gallagher.

* * *

Czekał na nią w pokoju, który nazywała salonikiem. Czekał niecierpliwie. Wszędzie

wyczuwał jej zapach - subtelne przypomnienie, które zaostrzało jego apetyt. Nie chciał

przypomnienia. Chciał jej. Wszystko w jej pokojach było bardzo kobiece. Pomysłowe

poduszki, które sama zrobiła, rzucone w artystycznym nieładzie na sofę. Wysoki, wąski

wazon z długimi, delikatnymi kwiatami o zuchwałych, czerwonych główkach.

Obraz na ścianie przedstawiał rusałkę. Mokre, wijące się, lśniące, kruczoczarne włosy

okrywały jej plecy i nagie piersi, kiedy, wygięta w triumfalny łuk, wynurzała się na

powierzchnię błękitnego morza.

Zadziwiający, zmysłowy i w gruncie rzeczy niewinny obraz.

Każdy, kto go zobaczył, musiał zwrócić uwagę na uderzające podobieństwo - w

zarysie twarzy, w dużych, pełnych wargach.

Czy Darcy pozowała malarzowi? Jeśli tak, chyba udusi tego faceta.

Nie cierpiał w swoich związkach zazdrości ani pragnienia posiadania. Były zabójcze,

świadczyły o słabości.

Musi niezwłocznie cofnąć się o krok, otrząsnąć się z tego stanu otumanienia, które go

nie odstępuje, odkąd po raz pierwszy zobaczył ją w oknie.

Wtedy otworzyła drzwi i znowu poczuł się jak zamroczony.

- Czyżbyś odesłał Nigela do domu? - Zamknęła drzwi za sobą, oparła się o nie.

- Znajdzie drogę, jest dorosłym człowiekiem. Przekręciła zamek.

- Mam nadzieję, że nie kazałeś mu na siebie czekać. Podszedł do niej.

- Byłaś na nogach przez cały wieczór.

- To prawda, i dają mi o tym znać.

- Może mógłbym ci jakoś ulżyć? - Podgarnął ją i wziął na ręce.

- Od razu czuję się lepiej - zaśmiała się.

- Najdroższa, jeszcze wszystko przed tobą.

15

- Chcę się napić kawy.

Jakże człowiek, który spał zaledwie trzy godziny, może wyżyć bez kawy? Seks

satysfakcjonuje, pokarm dostarcza paliwa, miłość może podtrzymywać na duchu, ale bez

kawy jaki to wszystko ma sens?

Zwłaszcza o wpół do szóstej nad ranem.

Wziął prysznic, ubrał się, ale nie mógł zrobić kroku bez ożywczej kawy.

- Powiedz, gdzie jest kawa? - zapytał Darcy, która wtuliła się w poduszkę.

Odwróciła się leniwie, objęła go za szyję.

- Za wcześnie na kawę.

- Nigdy nie jest za wcześnie ani za późno na kawę. Zawsze jest na nią odpowiednia

pora. Darcy, błagam, powiedz, gdzie ją trzymasz.

Otworzyła oczy, pełne wspomnień ostatniej nocy. Tylko to uratowało go przed jej

świętym gniewem.

- Musisz się ogolić. - Potarła ręką jego policzek. - Wyglądasz jak dzikus. Lepiej

wracaj do łóżka.

Seks z piękną kobietą. Kawa. Stanął przed jednym z najtrudniejszych życiowych

wyborów. Jednak należy dać pierwszeństwo rzeczom najważniejszym.

Wsunął rękę pod kołdrę, pod jej ciepłe i gładkie ciało. I wyciągnął ją z łóżka.

- Możesz mi pokazać, gdzie jest?

Dopiero po chwili zorientowała się, że niesie ją do kuchni. - Trevor! Jestem goła jak

święty turecki. - Naprawdę? Pomyśl tylko, Darcy. Napijemy się kawy i cały świat będzie

należał do nas.

- Obiecanki cacanki, a głupiemu radość. - Wskazała na kredens i pisnęła, kiedy

bezceremonialnie posadził ją gołą pupą na blacie. - Łajdak!

- Nie widzę jej.

- Mężczyźni nie widzą niczego, co mają pod nosem. Mrucząc przekleństwa pchnęła

dwie puszki w jego stronę.

- Masz. Gdyby to był wąż, już byś nie żył. Pewnie teraz będziesz chciał, żebym ci ją

zrobiła.

- Czemu nie?

Gdyby nie był tak cholernie przystojny z tymi błyszczącymi, wilgotnymi od prysznica

włosami, z ciemną, nieogoloną twarzą, z tymi cudownymi, jeszcze zaspanymi szarymi

oczami, wyrżnęłaby go puszką z kawą.

- Och, zejdź mi z drogi. Muszę pójść po szlafrok.

- Dlaczego?

- Nie zwykłam parzyć kawy nago.

- Dlaczego?

Chciało jej się śmiać, jednak zamiast tego otworzyła szerzej oczy.

- Bo jest mi zimno.

- Rozumiem. Zaraz ci go podam. - Zdjął ją z blatu, pocałował w czoło, a następnie

udał się na poszukiwania szlafroka.

Ziewając, Darcy nalała do czajnika wody, wyjęła dzbanek i filtr. Drżała już z zimna,

kiedy Trevor wrócił ze szlafrokiem.

- Będę ci musiał kupić automat do kawy - zauważył Trevor.

- Nie parzę tak często kawy, żeby było to warte takiego zachodu. Zwykle zaczynam

swój dzień od filiżanki herbaty.

To jest po prostu... straszne. Tym razem nie mogła się powstrzymać od śmiechu.

- Dobrze wiedzieć, że masz choć jeden słaby punkt. No już. Teraz musimy zaczekać,

aż zagotuje się czajnik. - Sięgnęła po kubek. Wyglądała tak ślicznie, stojąc na palcach z

odrzuconymi do tyłu zmierzwionymi włosami, że zakręciło mu się w głowie.

Tylko sobie nie wyobrażaj, że zrobię ci śniadanie. Musiał jej dotknąć, tylko dotknąć.

Otoczył ją ramionami, przywarł wargami do jej szyi i przytulił ją do siebie.

- Jesteś okropna.

Serce mocno jej zabiło. Jego gest był taki prosty, taki ciepły, tak pełen intymnej

słodyczy, jakiej nie dostarczyłby nigdy żaden szalony seks. Zacisnęła powieki i musiała się

bardzo, ale to bardzo wysilić, żeby odzyskać naturalny, lekki ton głosu.

- Co z tobą, czy aby nie jesteś nadmiernie czuły jak na tak wczesną godzinę?

Zwykle taki nie był. Mógłby się tym zaniepokoić, gdyby nie czuł się tak dobrze,

trzymając ją w ramionach.

- Jestem czuły dla każdej kobiety, która robi mi kawę. A jeśli jeszcze poda mi

śniadanie, zostaję jej niewolnikiem.

- Kelnerki w Nowym Jorku muszą się bić o twój stolik. - Położyła dłonie na rękach,

które ją obejmowały w talii. Przez krótką chwilę zapragnęła, by ta iluzja spokojnej miłości

trwała wiecznie.

Zdecydował się na grzankę, jako że wyglądało na to, iż nie ma nic innego poza

chlebem, po czym, czekając aż się opiecze, oparł się o blat, podczas gdy ona zalewała

wrzątkiem zmieloną kawę.

- Boże! - Wciągnął głęboko powietrze. - Jak można żyć bez tego zapachu? - Spojrzał

na nią z politowaniem. - A ty nalałaś sobie herbaty!

- Wy, jankesi, nawet nie wiecie, że ten zapach jest o niebo lepszy niż smak.

- Bluźnisz. O dwa domy od miejsca, gdzie mieszkam, są delikatesy. A kawa, którą tam

robią, potrafi wycisnąć z oczu człowieka łzy wdzięczności.

- Brakuje ci tego. - Ponieważ zapach był naprawdę kuszący, wyjęła też kubek dla

siebie. - Kawiarenek, delikatesów, tego zgiełku. - Otworzyła lodówkę, z której wyjęła

pojemnik ze śmietanką. - Za czym jeszcze tęsknisz w Nowym Jorku?

Z tostera wyskoczyła grzanka.

- Za bajglami.

- Bajglami? - Spojrzała na niego zdumiona. - Taki bogaty człowiek, który może mieć

wszystko, tęskni za kawą i bajglami?

- W tej chwili gotów jestem zapłacić sto dolarów za świeży bajgiel. Nie ujmując nic

waszemu pieczonemu na proszku irlandzkiemu chlebowi.

- Zadziwiające.

Zamierzał skwitować to żartem, ale oszołomił go zapach kawy. Uznał, że nie może się

teraz rozpraszać.

- Nowy Jork ma więcej do ofiarowania niż bajgle i kawa. Restauracje, teatry, kina,

galerie sztuki, a dla materialistów wszystko, co tylko jest do kupienia na świecie. Byłabyś

zachwycona.

- Ponieważ jestem materialistką?

- Ponieważ zawsze znajdziesz to, co chcesz znaleźć. Dziękuję - powiedział z

wdzięcznością, kiedy podała mu kawę, - To jedno z miejsc, dokąd się udasz, kiedy podpiszesz

kontrakt z Celtyckimi Nagraniami.

- Dlaczego miałabym jechać do Nowego Jorku?

- Z tego samego powodu, dla którego pojedziesz do Dublina, Londynu, Chicago, Los

Angeles, Sydney. Koncerty, wywiady, zdjęcia.

- Jak możesz obiecywać złote góry, nie wiedząc, czy wypadnę dobrze podczas

występu?

- Ja już z góry wiem swoje.

- Prowadzisz rozliczne interesy i z pewnością znasz się na tym. Ale ta dla ciebie

zwykła sprawa dotyczy mojej osoby. Powiedzmy, że wezmę twoje słowo za dobrą monetę i

zdecyduję się zmienić swe życie. Mam wiele do stracenia. - Nie zdążył się odezwać, gdy

podniosła do góry rękę. - Rozumiem, że i ty ponosisz ryzyko. Zainwestujesz we mnie. Ale to

dla ciebie zwykła sprawa, czyż nie? Inwestujesz, na jednym tracisz, na drugim zyskujesz.

- Rozumiem twój punkt widzenia - powiedział po chwili. - Ubieraj się.

- Słucham?

- Ubieraj się. Zdaje się, że znalazłem sposób, żeby cię choć w części do tego

przekonać. - Zerknął na zegar kuchenny. - Tylko się pospiesz się, dobrze?

- Nie brak ci tupetu. Żeby rozkazywać mi tak o szóstej rano!

Już chciał zapytać, co ma do tego wczesna pora, ale doszedł do wniosku, że lepiej jej

nie denerwować.

- Przepraszam. Mogłabyś pójść ze mną? To nie potrwa długo, a może być bardzo

ważne dla ciebie.

- Sprytnie wymyśliłeś! No cóż, pójdę, ponieważ i tak już wstałam z łóżka. Tylko

pamiętaj, że nie jestem na twojej liście płac i że nie zatańczę tak, jak mi zagrasz.

Odwróciła się i pomaszerowała do sypialni. A zadowolony Trevor dokończył kawę i

grzankę.

* * *

Po raz drugi tego ranka Trevor wyrwał kogoś ze snu. W tym przypadku rezultat był

jeszcze gorszy.

- Do jasnej cholery! - zawołał Nigel. - Skoro twoja pani wykopała cię z łóżka o tej

nieludzkiej porze, połóż się na sofie. Nie ruszę się stąd i nie podzielę z tobą łóżkiem.

- Nie zamierzam prosić o gościnę, chcę, żebyś wstał z łóżka. Na dole jest Darcy.

Nigel otworzył jedno oko.

- Chcesz się nią podzielić?

- Przypomnij mi później, żebym dał ci w dziób. A teraz wstawaj, ubieraj się i postaraj

się jakoś wyglądać.

- Nikt nie może dobrze wyglądać o... Jezu, o wpół do siódmej.

- Spieszę się, Nigel. - Trevor odwrócił się i ruszył ku wyjściu. - Daję ci pięć minut.

- Zrób chociaż kawę - zawołał Nigel.

- Tym razem nie licz na mnie - powiedziała stanowczym tonem Darcy, kiedy Trevor

zszedł ze schodów. Założyła na piersiach ramiona i patrzyła zimnym wzrokiem. W absolutnie

jednoznaczny sposób dała mu do zrozumienia, iż nie życzy sobie, żeby nią pomiatać.

- Nic ci nie grozi. - Złapał ją za rękę i pociągnął w kierunku kuchni. - Napijesz się

herbaty?

- Nie przekupisz mnie. Nie dałeś mi czasu na zrobienie makijażu.

- Wcale go nie potrzebujesz.

- Och, każdy mężczyzna tak gada, uważając to za komplement.

Nastawił kawę i odwrócił się do niej.

- Jesteś - powiedział z naciskiem - najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek

spotkałem. A zdarzyło mi się widywać wiele pięknych kobiet.

Parsknęła śmiechem i usiadła przy stole.

- Pochlebstwem nic nie wskórasz. Podszedł i ujął w dłonie jej twarz.

- Przy tobie zapiera mi dech, Darcy. To fakt.

Zadrżało jej serce. Nie mogła temu zaradzić, podobnie jak nie mogła powstrzymać

wzruszenia, od którego zakręciły się jej w oczach łzy.

- Trevorze - wyszeptała, przyciągnęła go do siebie i przywarła do niego ustami.

I nastąpiło nagłe olśnienie. To miłość! Przez chwilę, tyle, ile trwa jedno uderzenie

spragnionego serca, czuła jego reakcję, taką samą jak jej.

Przysięgłaby, że słyszy muzykę - harfę, dźwięk fujarek, bicie bębnów.

- Przepraszam, że przeszkadzam - powiedział oschle Nigel, stając na progu. - Ale

kazałeś mi się spieszyć.

Olśnienie prysnęło, ulotniło się. Trevor odsunął się do tyłu, obejmując jeszcze rękami

jej twarz, patrząc jeszcze w jej oczy. Muzyka ucichła.

- Taak. - Coś odbiło się echem w jego głowie, w jego sercu, ale nie umiał tego

zatrzymać. Potarł ręką koszulę w miejscu, gdzie na sercu rozgrzał się nagle srebrny krążek.

Z tyłu za nim zagwizdał czajnik - jeden długi krzyk zawodu. Trevor odwrócił się i

wyłączył go z ledwo hamowaną złością, której źródła nie rozumiał.

Dzień dobry, Darcy. - To wszystko jest jak gra na żywych nerwach, pomyślał Nigel,

ale zachował miły wyraz twarzy. - Czy mogę cię poczęstować kawą, skoro jest już gotowa?

- Dziękuję, ale już piłam. Gdy brutalnie zostałam obudzona przed świtem.

Chcąc jak najlepiej wykorzystać sytuację, Nigel usiadł naprzeciwko niej przy stole.

- Kiedy Trevora coś nachodzi, nikt nie czuje się bezpieczny. Jest jak wielka fala.

- Teraz też?

- Chryste, jeszcze jak. - Nigel zapalił pierwszego w tym dniu papierosa. - Albo się

płynie na niej, albo się tonie. To jedna z jego metod zdobywania czegoś, na czym mu zależy.

- Opowiedz mi o nim więcej.

- Jest uparty, bardzo rzadko się zdarza, żeby zawrócił z raz obranej drogi - ale musi

być przekonany, że to się na pewno opłaci. Jest bezwzględny, wszyscy o tym zaświadczą. -

Zrobił przerwę, żeby wypuścić dym. - Ale kocha swoją matkę.

- Zamknij się, Nigel - rozkazał Trevor.

- Pod warunkiem, że dostanę kawę.

- Pozwalasz mu się odzywać w ten sposób? - zdziwiła się Darcy. - On mnie także

kocha. - Nigel uśmiechnął się promiennie do nachmurzonego Trevora. - Kto by mi się oparł?

- I ja lubię cię coraz bardziej - powiedziała Darcy. - A co jeszcze powinnam wiedzieć

o tym brutalnym osobniku, który kocha swoją matkę?

- Ma umysł jak klinga - jasny i ostry. Jest lojalny i nieustępliwy. A zarazem

wielkoduszny, ale rzadko to okazuje. Działa skutecznie w każdej dziedzinie. A jego sposób

postępowania z damami jest znany powszechnie.

- To by było na tyle. - Trevor postawił przed Nigelem kawę.

- Ale ja jestem pewna, że on dopiero zaczął mówić - zaprotestowała Darcy. - To

fascynujący temat.

- Znam inny, który powinien cię bardziej zafascynować. Nigel kieruje londyńską filią

Celtyckich Nagrań. Chociaż w życiu prywatnym potrafi być denerwująco nieznośny, jest

bezbłędny w sprawach zawodowych. To profesjonalista.

- Słusznie mówi. - Nigel delektował się kawą. - Święta prawda.

- Byłeś wczoraj w pubie i słyszałeś śpiew Darcy - bez mikrofonów, filtrów,

orkiestracji, bez próby. Jakie odniosłeś wrażenie?

- Jest bardzo dobra.

- Nie negocjujemy tutaj, Nigel - powiedział Trevor. - Nie używaj oklepanych

zwrotów. Powiedz jej, co myślisz, powiedz to od siebie.

- W porządku. - Nigel strzepnął popiół z papierosa i zaciągnął się dymem. - W moim

zawodzie zdarza się, że raz na jakiś czas znajdujemy prawdziwy skarb. Rzadki klejnot. Na coś

takiego natrafiłem wczoraj w pubie Gallagherów. Pragnąłbym móc osadzić ten klejnot w

odpowiedniej oprawie.

- Pozostawiam tobie wyjaśnienie, czym może być taka oprawa. Muszę się udać na

budowę, jestem już spóźniony. - Trevor sięgnął po swoje kluczyki, które wczoraj wieczorem

rzucił na stół Nigel. - Zostawię ci samochód.

- Dziękuję, ale wrócę na piechotę - odparła Darcy. - To mi rozjaśni w głowie, tak

będzie lepiej.

- Jak wolisz. - Schylił się i położył ręce na jej ramionach. - Muszę iść.

- Nie ma sprawy. Wpadnij do pubu na lunch, skoro musiałeś się zadowolić takim

marnym śniadaniem. A spacer, mieszczuchu, dobrze ci zrobi.

- Bardzo dziękuję. - Po wyjściu Trevora, Nigel zapytał: - Na pewno nie chcesz kawy,

Darcy?

- Nie, dziękuję.

Nalał sobie, usiadł i uśmiechnął się.

- No więc...

- Przepraszam, ale chciałam ci zadać pytanie. Czy powiedziałbyś to wszystko, gdybym

nie spała z Trevorem? Tylko szczerze - dodała, kiedy zamrugał oczami. - Nie powtórzę mu,

daję ci słowo, ale muszę znać prawdę.

- A zatem słuchaj. Byłoby mi o wiele prościej powiedzieć to, co właśnie usłyszałaś,

gdybyś nie spała z Trevorem.

- Nie sypiam z Trevorem dla kontraktu.

- Rozumiem. - Nigel sięgnął po kolejnego papierosa. - A może to ten osobisty związek

z nim powstrzymuje cię przed wyrażeniem zgody na profesjonalne występy?

- Nie wiem. On chyba nie ma zwyczaju utrzymywania intymnych związków z

artystami, prawda?

Tak, to nie w jego stylu. - Nigel pomyślał, że oto ma przed sobą zakochaną kobietę. -

Nie słyszałem też nigdy, żeby wiązał się z kimś, z kim chce podpisać kontrakt.

- Jeżeli podpiszę kontrakt, czego będziecie ode mnie oczekiwali?

Nigel uśmiechnął się.

- Och, Trevor będzie chciał otrzymać od ciebie wszystko. Była w tak dobrym

humorze, że parsknęła śmiechem.

- Pytam całkiem poważnie.

- Będziesz miała do czynienia z dyrektorami, producentami, muzykami,

marketingiem, konsultantami, asystentami. Liczy się nie tylko twój głos, ale i oprawa, a każdy

będzie miał własne pomysły i wymagania, jak ją zaprezentować. Jesteś inteligentną kobietą i

powinnaś wiedzieć, jak ważną sprawą jest wygląd.

- A więc gdybym nawet była okropnie brzydka i nie potrafiła sklecić dwóch zdań,

znaleźlibyście sposób, żeby mnie ukazać w korzystniejszym świetle?

- Albo wykorzystalibyśmy twoje słabe punkty. Byłabyś zdziwiona, czego potrafi

dokonać pomysłowa, zręczna kampania reklamowa, bazująca na wadach swych klientów.

Czeka cię ciężka praca. Będziesz zmęczona, zniecierpliwiona, sfrustrowana, zestresowana i...

jesteś wybuchowa?

- Ja? - Zatrzepotała rzęsami. - Oczywiście, że jestem.

- Dodaj więc do tego awantury już podczas pierwszej sesji nagraniowej.

- Lubię cię, Nigel.

- Z wzajemnością, i dlatego powiem ci coś, na co, gdybym cię nie lubił, nigdy bym

sobie nie pozwolił. Jeżeli pozostaniesz nadal z Trevorem, zaczną się plotki. I nie zawsze będą

to przyjemne rzeczy. Usłyszysz wkrótce, że nie dostałabyś tego kontraktu, gdybyś nie

zabawiała się z szefem. Dadzą ci to odczuć na dziesiątki obrzydliwych sposobów. To nie

będzie dla ciebie łatwe.

- Ani dla niego.

- Jemu nie dadzą tego poznać, chyba że będą bardzo głupi. Oczywiście, możesz się

wypłakać na jego ramieniu.

Poderwała głowę, zapłonęły jej oczy.

- Nigdy nie płaczę na męskim ramieniu.

- Wierzę ci - powiedział ze spokojem. - Ale jeśli do tego dojdzie, Darcy, mam

nadzieję, że skorzystasz z mojego.

* * *

To dobrze, że postanowiła wrócić pieszo do wsi. Gubiła się w myślach. Nie wiedziała,

ile to potrwa, zanim ich rozdzielą, wezmą na języki, wiedziała tylko, że to się stanie.

Zadawała sobie pytanie, czy dostałaby tę ofertę, gdyby między nią a Trevorem nic nie

było. Oczywiście, że ją przyjmie. To będzie wielka przygoda jej życia. A jeśli się nie

powiedzie - trudno. Natomiast, jeśli odniesie sukces, czeka ją barwne życie, którego istnienia

tylko się domyślała.

A wszystko to tylko dlatego, że potrafi śpiewać. Czy to nie zdumiewające?

Praca, o której mówił Nigel, nie przerażała jej zbytnio. Była przyzwyczajona do

harówki. A o podróżach zawsze marzyła.

Będzie miała pieniądze dla siebie, dla rodziny, dla przyjaciół.

Po wszystkich tych rozmyślaniach wracała do punktu wyjścia. Między nią i Trevorem

istnieje jakaś więź, dla niej o wiele bardziej istotna od wszystkiego, co wydarzyło się dotąd w

jej życiu.

Miała go w sobie rozkochać.

Złościło ją, że nie wie, czy zrobiła jakieś postępy. Co za nieprzystępny, zamknięty w

sobie człowiek!

Dlaczego straciła serce dla mężczyzny, którego nie zdołała olśnić? Nie obiecywał jej

przecież złotych gór jak inni, którzy zresztą nie mieli jej nic innego do zaofiarowania.

Pewnie by się w nim nie zakochała, gdyby postąpił inaczej. Ale jest w nim zakochana,

więc dlaczego nie mógłby po prostu odwzajemnić tej miłości? Jakże byłoby to cudowne!

Cholernie perwersyjny osobnik.

Czyż wtedy, kiedy ją pocałował w kuchni w Faerie Hill Cottage, nie poczuł, że jej

serce wyrywa się do niego? Och, jakże jest wściekła, że nie potrafiła temu zapobiec.

Tym bardziej wściekła, że gdy po raz pierwszy zapragnęła widzieć u swojego boku

mężczyznę, on nie patrzy na nią z zachwytem.

Należy coś z tym zrobić. Ma na to różne sposoby. Przygwoździ go prędzej czy

później.

Będzie bogata, sławna. I wyjdzie za mąż.

Kiedy znalazła się na zakręcie, słońce oślepiło ją jak latarnia morska - ostrym, białym,

skierowanym prosto w oczy światłem. Podniosła rękę, żeby je zasłonić, i przez zmrużone

oczy dostrzegła srebrny blask.

- Dzień dobry, Darcy.

Powoli, z bijącym sercem, opuściła rękę. To, co ją oślepiło, wcale nie było słońcem,

które pozostawało ukryte za warstwą gęstych chmur. To była magia, a mężczyzna stojący na

skraju drogi jakby stanowił część wystrzelającej ku niebu okrągłej wieży.

- Mówiono mi, że odwiedzasz także świętego Declana.

- Och, bywam tu i tam. Ale ty rzadko zaglądasz na to wzgórze.

- Ja również bywam tu i tam.

Jego oczy poweselały, pojaśniały jak kubrak, który miał na sobie.

- Skoro już oboje tutaj jesteśmy, czy nie zechciałabyś ze mną porozmawiać? - Gdy to

mówił, otworzyła się metalowa brama, choć nie dotknął jej ręką.

- Mężczyźni są zawsze tacy sami. Czy to zaczarowani, czy śmiertelni, wszyscy lubią

się popisywać i imponować. - Zadowolona, że zmarszczył czoło, przeszła obok niego i minęła

bramę. - Już się zastanawiałam, czy kiedykolwiek zechcesz mnie odszukać.

- Widzę, że cię przeceniałem. Byłem przekonany, że kobieta o twoich talentach

zawojuje każdego mężczyznę, którego sobie upatrzy. A tymczasem nie możesz złowić

Magee.

- On nie jest rybą. A poza tym, kto mu tak wbijał do głowy, że musi się we mnie

zakochać? Kto mu się tak naprzykrzał?

- Za dużo w nim jankeskiej praktyczności, a za mało irlandzkiej romantyczności, w

tym cała rzecz. - Niezadowolony, ponieważ Darcy miała rację, że przeliczył się w swoich

rachubach, szedł wielkimi krokami po nierównym terenie. - Nie rozumiem tego człowieka.

Na twój widok od razu powinna mu się wzburzyć krew. A ty do tego czasu powinnaś już była

osiągnąć swój cel. - Przystanął, przeszywając ją na wylot ostrym wzrokiem. - Chcesz go,

prawda?

- Gdybym nie chciała, nigdy by mnie nie dotknął.

- A czy dotknął tylko twojego ciała? Czy też dotarł do twojego serca?

Odwróciła się, popatrzyła w dół, tam, gdzie rozciągała się wieś.

- Czy twoja magiczna moc nie wystarczy, by zajrzeć w moje serce?

- Chcę to usłyszeć z twoich ust.

- Moje słowa są przeznaczone dla niego, nie dla ciebie. Wypowiem je, kiedy zechcę..

- Wiedziałem, że będę miał z tobą nie lada przeprawę. Zastanawiał się przez chwilę,

pocierając brodę. Następnie, chytrze się uśmiechając, podniósł do góry ręce. Powietrze

zadrżało, zmarszczyło się jak woda rozbijająca się o kamień. Za nim utworzyły się jakieś

formy, cienie, które powiększały się, pięły ku górze, nabierały barwy i życia. Łagodny szum

morza zamienił się w zgiełk, w tysiące nakładających się na siebie dźwięków.

- Spójrz teraz - nakazał Carrick, ale ona patrzyła już oszołomiona, z szeroko

otwartymi oczami, na budynki, na ulice i ludzi tam, gdzie przed chwilą była jej wieś. - Nowy

Jork.

- Matko Boska! - Cofnęła się nieco przerażona, że mogłaby się znaleźć w tym

wielkim, zatłoczonym, cudownym świecie. - Co za miejsce!

- Możesz to mieć, razem ze wszystkim, co w nim najlepsze. Z tymi sklepami pełnymi

skarbów.

Wielkie wystawy sklepowe, pełne błyszczących klejnotów, wytwornych ubrań, migały

przed jej oczyma.

- Z eleganckimi restauracjami.

Białe obrusy i serwetki, egzotyczne kwiaty, migoczące światło świec, wino

połyskujące w kryształowym kieliszku.

- Z luksusowymi dzielnicami i apartamentami.

Lśniące drewno, puszyste dywany, szerokie okno, wychodzące na ogród, oświetlony

promieniami zachodzącego słońca.

- To dom Trevora. Może być twój. - Carrick obserwował zdumienie i radość, a także

pragnienie, które malowały się na jej twarzy. - Ma jeszcze inne. Przytulny dom w The

Hamptons, willę nad morzem we Włoszech, rezydencję w Paryżu i w Londynie.

Dom z cudownie białego drewna i połyskującego szkła, z błękitną wodą w pobliżu,

inny, jasnożółty, z czerwoną dachówką, położony w załomie wyniosłego klifu nad innym

błękitnym morzem, urok starych kamieni i żeliwnych balustrad na ulicach Paryża, i dostojny,

ceglany dom, który poznała w Londynie. A wszystkie mieniły się i migotały, aż jej się w

głowie zakręciło.

Potem wszystko zniknęło w oka mgnieniu i zostało tylko Ardmore, przycupnięte pod

warstwami szarych chmur.

- Możesz mieć to wszystko, są bowiem kobiety, dla których liczy się tylko posiadanie.

- Nie mogę myśleć. - Tak drżały jej nogi, że usiadła na ziemi. - Boli mnie od tego

głowa.

- Czego ty właściwie chcesz? - Przyglądając się jej, Carrick sięgnął po swoją torbę i

wysypał na ziemię mnóstwo iskrzących się niebieskich kamieni. - Ofiarowałem je Gwen, ale

odwróciła się od nich, a także ode mnie. Zrobiłabyś to samo?

Pokręciła głową, ale nie po to, żeby zaprzeczyć. - On dał ci klejnoty, które nosisz.

- Ja... - Dotknęła palcami bransoletki. - Tak, ale...

- Spojrzał na ciebie i uznał, że jesteś piękna.

- Wiem o tym. - Oczy zaszły jej łzami. Powiedziała sobie, że to od błysku kamieni, a

nie z powodu złamanego serca. - Ale uroda przemija. Czy nie ma we mnie nic innego, co

może mu się spodobać?

Mogłaby wieloma rzeczami zaintrygować i poruszyć każdego mężczyznę, z

wyjątkiem Trevora.

- Usłyszał twój głos i obiecał, że będziesz sławna, bogata, w pewnym sensie

nieśmiertelna. Co więcej trzeba? O czym jeszcze marzyłaś?

- Nie wiem. - Chciało jej się płakać. Dlaczego ma ochotę płakać po zobaczeniu tylu

cudów?

Wziął jeden kamień i położył go delikatnie na jej dłoni.

- Możesz mu przekazać swoje życzenie. Nie trzy życzenia, jak to bywa w większości

bajek, ale jedno. Jeśli pragniesz fortuny, będziesz żyła w bogactwie. Jeśli urody - zawsze

będziesz piękna. Jeśli sławy - świat wkrótce cię pozna. A może miłości? Wówczas

mężczyzna, którego pragniesz, na zawsze, po wsze czasy, pozostanie twój.

Cofnął się o kilka kroków, i gdyby jej oczy nie łzawiły, dostrzegłaby w nich prośbę.

- Dokonaj dobrego wyboru, Darcy, ponieważ to, co wybierzesz, będzie ci

towarzyszyło do końca życia.

I odszedł, a klejnoty, poza tym jednym, który trzymała w ręku, zamieniły się w

kwiaty. Ujrzała, że pokrywają grób i wyryte w kamieniu nazwisko Johna Magee.

Położyła na nim głowę i zaniosła się szlochem.

16

Darcy chciała przejść przez pub i udać się prosto na górę żeby się doprowadzić do

porządku i móc pokazać ludziom na oczy. Ale Aidan już tam był i inwentaryzował towar.

Wystarczyło jedno spojrzenie na nią, żeby odłożył notatnik.

- Co się stało?

- Nic. Nic takiego. Trochę sobie popłakałam.

Ruszyła przed siebie, kiedy zaszedł jej drogę, wziął w ramiona i pocałował we włosy.

- No, kochanie, powiedz mi, o co chodzi. - Najbardziej się bał, że może skrzywdził ją

Trevor i że będzie musiał zabić faceta, z którym się zaprzyjaźnił.

- Och, Aidan, nie każ mi zaczynać od początku. - Ale on ją trzymał i to trzymał

mocno. - Mam podły nastrój.

- To prawda, że łatwo ulegasz nastrojom, ale nie jesteś beksą. Z jakiego powodu

płakałaś?

- Z własnego. - Jak dobrze mieć koło siebie kogoś, kto jej nigdy nie zawiódł. - Tyle

myśli chodzi mi po głowie, wydawało się więc, że może ich trochę ubędzie razem ze łzami.

Uzbroił się w cierpliwość i czekał na najgorsze.

- Magee nie zrobił nic...

- Nie, nic mi nie zrobił. - I na tym częściowo polegał problem. Nie zrobił nic, był taki,

jakiego chciała. - Aidanie, powiedz mi coś. Kiedy podróżowałeś przez te wszystkie lata,

oglądałeś tyle rzeczy i tyle miejsc, czyż nie było to wspaniałe?

- Różnie bywało, ale w sumie było cudownie. - Pogłaskał ją po włosach. - Pewnie

chcesz powiedzieć, że włócząc się po świecie pozbyłem się niektórych mrzonek?

- Ale wróciłeś. - Odsunęła się, żeby spojrzeć mu w oczy. - Po tym wszystkim, co

widziałeś, wróciłeś z powrotem.

Tu jest mój dom. - Otarł kciukiem łzę na jej policzku. - Nie wiedziałem, gdzie

wyląduję. Wyruszyłem, żeby zobaczyć świat i znaleźć w nim swoje miejsce. Tymczasem

przez cały czas moje miejsce znajdowało się właśnie tutaj. Jednak żeby wrócić, musiałem

wyjechać.

- Mama i tata jakoś nie wracają. - Znowu miała oczy pełne łez, chociaż mogłaby

przysiąc, że wypłakała je do końca. - Niekiedy tak bardzo za nimi tęsknię, że aż nie mogę

wytrzymać. Od czasu do czasu dociera do mnie, że są o tysiące kilometrów stąd, w Bostonie.

- Niezadowolona z siebie otarła łzy. - Wiem, że będą obecni na weselach, że przyjadą

zobaczyć twoje dziecko, kiedy się urodzi, ale to nie to samo.

- Nie to samo. Ja też za nimi tęsknię. Pokiwała głową, czując pewną ulgę.

- Wiem, że są szczęśliwi i to jest pocieszające. Są tacy dumni z pubu, który zbudowali

w Bostonie.

- Mamy teraz międzynarodowe uprawnienia - powiedział Aidan, co ją nieco

rozweseliło.

- Kolejny pub otworzymy w Turcji, gdziekolwiek. - Westchnęła lekko. - Są szczęśliwi

w Bostonie. Wiem, że kiedyś tam pojadę i ich zobaczę. Ale też przychodzi mi taka myśl, że

jeżeli wyjadę, mogę tu już nigdy nie wrócić. Im bardziej pragnę wyjechać, tym bardziej nie

chcę tracić tego, co mam tutaj.

To nie jest kwestia utracenia, ale zmiany. A nie dowiesz się, na czym ona polega,

dopóki nie wyjedziesz. Od najwcześniejszego dzieciństwa chciałaś gdzieś wyruszyć. Ze mną

było tak samo. Tylko Shawn zagrzebał się tutaj i nigdy nie miał z tym problemu.

- Czasami chciałabym być taka jak on. - Popatrzyła surowym wzrokiem. - A jeśli mu

powiesz, że mówię podobne rzeczy, przysięgnę, że jesteś kłamcą.

Roześmiał się, pociągnął ją za włosy.

- No, widzę, że już ci lepiej!

- Jest jeszcze coś. - Wsunęła rękę do kieszeni i namacała kamień, który tam włożyła. -

Muszę wiedzieć, czy Trevor ma rację, czy powinnam podpisać ten kontrakt i pozwolić mu,

żeby zrobił ze mnie śpiewaczkę.

- Jesteś śpiewaczką.

- To co innego. Wiesz o tym. - Tak. Pytasz mnie o zdanie?

- Chciałabym to rozważyć.

- Byłabyś wspaniała. Nie mówię tak dlatego, że jestem twoim bratem. Podróżując

miałem okazję słyszeć różnych śpiewaków. Twój głos błyszczy, Darcy, jest niezwykły.

- Potrafiłabym zaśpiewać - powiedziała spokojnym tonem. - Wierzę, że nie

wygłupiłabym się. I myślę, że polubiłabym to. Lubię być w centrum uwagi - powiedziała z

błyskiem w oku.

- Chcesz w ten sposób sprawić sobie przyjemność, prawda?

- Może. Trevor obudził mnie rano i nakłonił do rozmowy z tym przybyszem z

Londynu. Powiedział, jaka to ciężka praca.

- Umiesz pracować. A także wykręcić się od obowiązków, kiedy masz dość, co jest

równie ważne.

Jeszcze jedna sprawa nie dawała jej spokoju.

- Nie musiałabym się wykręcać, gdybyś nie był takim tyranem. A mam wrażenie, że

Trevor jest skrojony z tego samego materiału. Będzie mnie popędzał i popychał, a ja nie

zawsze to lubię.

- Mówisz tak, jakbyś już podjęła decyzję.

- Bo chyba podjęłam. - Odczekała chwilę i stwierdziła, że nie czuje już nerwowego

podniecenia, tylko ulgę. - Jeszcze nie poukładałam sobie wszystkiego do końca i nie jestem

gotowa, żeby mówić o tym Trevorowi. Wolę go jeszcze trochę potrzymać w niepewności, a

może nawet zostawić mu to na deser.

- Cała Darcy!

- Kombinowanie to specjalność Gallagherów. Jest coś jeszcze. - Wstrzymując oddech,

wyjęła z kieszeni kamień, wyciągnęła przed siebie.

Zobaczyła w jego oczach zdumienie, zrozumienie, a wreszcie rezygnację.

- Wiedziałem, że będziesz tą trzecią. Nie chciałem o tym myśleć.

- Dlaczego? Popatrzył jej w oczy.

- Moja dziewczynka - wyszeptał.

Siła miłości była tak gwałtowna, że omal jej nic powaliła.

- Och, Aidanie, przez ciebie znowu się rozpłaczę.

- Nie możemy sobie na to pozwolić. - Żeby mieli czas dojść do siebie, wyjął spod baru

dwie butelki wody. - A więc poszłaś na grób Maude?

- Nie. Na Tower Hill. - Wzięła wodę i piła bez końca, czując, że ma całkiem suche

gardło. - Na grobie Johnniego Magee kwitną teraz kwiaty. Nic wierzyłam własnym oczom,

kiedy zobaczyłam Carricka. Jeszcze dotąd drży mi serce. Przycisnęła do serca dłoń, w której

trzymała kamień. - To cudowne, prawda? Wygląda na zuchwałego śmiałka, ale ma w oczach

smutek. Miłość jest taka powikłana.

- Kochasz Trevora?

Ponieważ kamień palił jej serce, opuściła rękę.

- Tak. Ale nie jest tak, jak myślałam. I nie jest to łatwe. Od chwili, kiedy zobaczyłam

go przez okno, zaszła we mnie zmiana. Zanim się zorientowałam, było już za późno, żeby to

zatrzymać.

Znał to uczucie aż za dobrze, a także towarzyszące temu emocje.

- A zrobiłabyś to, gdybyś mogła?

- Sądzę, że tak. Zatrzymałabym to albo zwolniłabym tempo, byle złapać oddech. W

przeciwnym razie ten człowiek szybko mnie usidli. On wszystko robi z premedytacją. Znam

się na tym, ponieważ często stosowałam tę metodę. On mnie chce. - Dostrzegła grymas

Aidana. - Och, nie zachowuj się jak zatroskany braciszek.

- Jestem twoim bratem. Ale mów dalej.

- To jest namiętność, bez której miłość byłaby nudna i ckliwa. Ale jest też w tym

troska, by to wszystko nie zamieniło się w zwyczajny seks. Wyczuwam w nim chłód, który

sprawia, że balansujemy na granicy... zaufania.

- Jedno z was musi zrobić krok naprzód.

- Chcę, żeby on go zrobił.

Zaniepokoiło go to, ale i rozbawiło. Darcy otworzyła dłoń, ukazując kamień pulsujący

niebieskim światłem.

- Carrick pokazał mi różne, zadziwiające rzeczy. Powiedział, że mogę je wszystkie

mieć. Muszę tylko wybrać, co chcę: bogactwo, sławę, miłość czy urodę.

- A czego chcesz?

Wszystkiego! - Zaśmiała się tak nienaturalnie, że poczuł ból. - Jestem samolubna,

pazerna i chcę mieć to wszystko naraz. Dlaczego nie potrafię się zadowolić łatwymi do

spełnienia marzeniami?

- Jesteś dla siebie zbyt surowa, mavourneen. Surowsza niż ktokolwiek. Niektórzy

ludzie pragną po prostu zwyczajnego życia i spokoju. Ale to nie oznacza, że ci, którzy pragną

ekscytującego życia, stają się przez to chciwi i samolubni. Chęć posiadania nie oznacza

rezygnacji z marzeń.

Olśniona, wpatrywała się w niego wielkimi oczami. To jest myśl - wydusiła z siebie. -

Nigdy nie popatrzyłam na to pod tym kątem.

- Zastanów się nad tym. - Musnął palcem kamień, a następnie zamknął go w jej dłoni.

- I nie spiesz się z wypowiadaniem życzenia.

- Tak też sobie właśnie pomyślałam. - Wsunęła kamień do kieszeni, żeby nie ulec

pokusie. - Może Carrickowi pali się grunt pod nogami, ale ja nie zamierzam się spieszyć.

Pocałowała Aidana w oba policzki.

- Bardzo cię potrzebowałam.

* * *

Naprawdę nie musi się spieszyć. Rozmowa z Aidanem uspokoiła ją, rozproszyła

niektóre wątpliwości i pozwoliła cieszyć się chwilą obecną. Upłynął tydzień, a oni nie

poruszyli sprawy ich związku po podpisaniu kontraktu.

Pomyślała, że jako negocjator jest równie sprytny i elastyczny jak ona. Któreś z nich

w końcu się złamie. Oby nie ona.

Postęp na budowie był widoczny, a każdy kolejny etap okazywał się bardziej

interesujący, niż przypuszczała. Zmiana dokonywała się tuż za jej oknem. Świadczyła o

potędze marzeń, które znaczą więcej niż cegły i zaprawa.

Chciała, by realizowały się marzenia kochanka. Pomyślała, że taka jest natura miłości.

Teraz, kiedy większa część dachu została położona, nie mogła przez okno obserwować

Trevora. Przebywał najczęściej wewnątrz budynku. Ponieważ harmider był równie potworny

jak przedtem, rzadko zostawiała otwarte okno i nie słyszała też jego głosu.

Cokolwiek działo się w środku, na zewnątrz wszystko przebiegało, jak należy, przy

biernym udziale przyglądających się ludzi, stojących u stóp tego prostego szarego gmachu.

Wraz z nastaniem lata ludzie ściągnęli na plaże Ardmore, a co za tym idzie - do pubu.

Darcy była zaabsorbowana pracą, nie miała więc czasu na rozmyślania. Po raz pierwszy

zaczęło do niej docierać, jak duże znaczenie będzie miał teatr dla ich lokalu.

Do pubu zaglądali nie tylko miejscowi i sąsiedzi, ale i ci, którzy tu przyjeżdżali, żeby

pooglądać, pozwiedzać.

W porze lunchu rozglądała się po przepełnionych stolikach, wsłuchiwała się w głosy i

zastanawiała się, jak będzie to wyglądało następnego lata. Ciekawe też, gdzie ona się znajdzie

do tego czasu.

Po pracy większość wieczorów spędzała w domku Trevora. Ilekroć pozwalała na to

pogoda, chodziła tam pieszo. Polubiła spokój i ciszę, która spływała na świat po północy, a

także balsamiczne powietrze i nieustanne migotanie gwiazd.

Zanim nie dotarło do niej, iż nie pozostanie tutaj na zawsze, nie ceniła tego tak bardzo.

Najbardziej lubiła, kiedy świecił księżyc, a klify rzucały cienie.

Ilekroć przechodziła obok Tower Hill, przystawała na chwilę. Kiedy wiatr pędził

chmury, włócznia wieży zdawała się kołysać, a kamienie nagrobne - stare i nowe - stały u jej

stóp, nieruchome, milczące.

Na grobie Johnniego Magee wciąż jeszcze kwitły kwiaty. Ale Carrick, o ile to był on,

postanowił się nie pokazywać.

Dotarła na górę, zostawiając za sobą wąskie uliczki i rzadkie światła Ardmore. Teraz

zapachniało polami, trawą, wszystkim, co tam rosło. Po chwili cienie stały się jeszcze

ciemniejsze i było już widać tylko światła w domku na zaczarowanym wzgórzu.

Czekał na nią. A było to coś, pomyślała z rozkosznym drżeniem, co tak bardzo lubiła.

Jak zawsze musiała się pilnować, żeby nie pognać do bramy. Ledwie zdążyła

przekroczyć próg domu, kiedy zawołał:

- Jestem na dole, w kuchni.

Jakie to miłe, wrócić do domu po pracy, kiedy w kuchni jest mężczyzna. Postanowiła

nie przejmować się faktem, że ta zabawa nie potrwa długo.

Stał przy piecu, co ją niepomiernie zdziwiło. Umiał gotować, co zademonstrował

podczas pierwszego śniadania, ale nie należał do tych, którzy chcieliby to robić na co dzień.

- Chcesz trochę zupy? - Zamieszał coś w rondelku, powąchał. - Z puszki, ale pożywne.

Przez cały wieczór nie odrywałem się od telefonu i zapomniałem o kolacji.

- Nie, dziękuję. Jadłam lasagne Shawna. Gdybyś zadzwonił, przyniosłabym ci trochę.

- Nie pomyślałem o tym. - Odwrócił się, żeby wyjąć z kredensu miseczkę.

Powstrzymał się, żeby nie porwać Darcy w ramiona. - Jesteś później niż zwykle - powiedział,

zachowując naturalny ton głosu, kiedy stawiała torbę na kontuarze. - Nie byłem pewny, czy

uda ci się przyjść.

- Mieliśmy większy ruch niż zwykle. Właściwie to już od tygodnia są tłumy ludzi.

Aidan zaproponował, żeby Shawn wziął kogoś do pomocy w kuchni, ale on tak się na to

obruszył, jakby zakwestionowano jego męskość. Ale się zrobiło zamieszanie. Kiedy

wychodziłam, jeszcze skakali sobie do oczu.

- Aidan będzie potrzebował kogoś do baru.

- Na pewno ja mu tego nie powiem, ponieważ zareaguje tak jak Shawn. Nie mam

zamiaru oberwać po głowie.

Sięgnęła po czajnik, żeby nalać wody, gdy tymczasem Trevor oparł się plecami o

kontuar i zajadał zupę.

- Później napiję się z tobą herbaty. Może przyda ci się do tej cienkiej zupki to, co mam

w torbie.

- Co to jest?

Uśmiechnęła się tylko. Trevor odstawił miseczkę i zajrzał do torby.

- Bajgle?

- Przecież nie możemy cię zagłodzić? Uradowana jego reakcją, postawiła czajnik na

kuchni.

- Nie myśl tylko, że je upiekłam. To dzieło Shawna i jestem przekonana, że o wiele

lepiej na tym wyjdziesz. Pierwszą partię upiekł kilka dni temu, ale nie był z nich zadowolony.

Dopiero te uznał za dobre, mam więc nadzieję, że i tobie będą smakowały.

Trevor stał jak wryty, wpatrując się w nią wielkimi oczami, kiedy zapałała gaz pod

czajnikiem. To idiotyczne, ale poczuł, że nagle coś w nim drgnęło. Broniąc się przed tym,

obrócił wszystko w żart.

- Cały tuzin. Jestem ci więc winien po sto dolarów za sztukę.

Zerknęła na niego zaskoczona, ale natychmiast się uśmiechnęła.

- Sto za sztukę. Zupełnie o tym zapomniałam. Będę się musiała podzielić z Shawnem.

- Sięgnęła po herbatę. - Nie, tym razem nie obciążę cię kosztami. Chciałabym, żebyś poczuł

się jak w domu.

- Dziękuję.

Ponieważ powiedział to tak poważnym głosem, ponownie zerknęła i zobaczyła jego

twarz. Nie odrywał od niej pociemniałych oczu. Serce zabiło jej mocniej, co pokryła

wzruszeniem ramion.

- Bardzo proszę, to nic takiego.

A więc pomyślała o nim. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, ile może znaczyć

taki mały gest.

Odstawił torbę, podszedł do niej, odwrócił ją ku sobie i dotknął wargami jej ust.

Pocałunek był delikatny, długi i głęboki. Wezbrało w nim to, co przed chwilą w nim

poruszyła.

Darcy miała zamglone oczy. Ciemnoniebieska mgiełka przykrywała wszystko, co

znajdowało się w polu widzenia. Zapadała się, tonęła, nie chcąc ugrzęznąć na dobre. - Nie

mogę się doczekać, kiedy spróbujesz...

Uciszył ją kolejny pocałunek, zmysłowy i czuły. Drżała tak jak kiedyś. Jednak krew,

która zawsze w takich sytuacjach pędziła jak szalona, płynęła spokojnie, prawie leniwie.

- Trevor! - wypowiedziała jego imię, które ciągłe krążyło w jej głowie. - Trevor!

Wyłączył palnik i podniósł ją z ziemi.. - Chcę się z tobą kochać.

Kiedy ją niósł, przyciskała wargi do jego szyi. Czuła się jak we śnie. Oto ziściło się jej

najskrytsze marzenie. Poczuła się... obsypana klejnotami, Kiedy ją niósł po schodach, ten

romantyczny gest przyprawił ją o ból serca. Słyszała w myśli cudowną muzykę, ciche dźwięki

harfy i fletów. Zatrzymał się, popatrzył na nią, a ona pomyślała, że i on musi to słyszeć.

Bowiem w takich chwilach działa magia.

Okna sypialni były pootwierane, a wiatr tańczył w zasłonach. Napływały tajemnicze

zapachy nocy. Zza srebrnego pyłu przeświecał księżyc.

Posadził ją na łóżku, następnie poszedł zapalić świece, które stały tu dla ozdoby, nigdy

nie używane. Ich drżące płomienie rzucały delikatny cień, wydzielały słodkawy zapach. Z

wysokiej butelki na stoliku przy łóżku wziął jeden z kwiatów, które zerwała w ogrodzie koło

domku. Wręczył go jej.

Potem usiadł obok niej, posadził ją sobie na kolanach. Gdy westchnęła i przytuliła się

do niego, jakby tylko na to czekała, pomyślał, że przeoczyli jeden etap. Dlaczego oboje w

takim pośpiechu i tak gwałtownie dążyli do osiągnięcia spełnienia?

Teraz zrobią to inaczej.

Kiedy ręką dotknął jej policzka, uniosła do góry twarz i usta, wyszła mu na spotkanie.

Czas stanął, przestał się liczyć w tym nowym dla nich, pełnym nieznanych bogactw,

obcowaniu warg. Przelała w nie ukrytą w swoim sercu miłość, bez wstydu i strachu, wciąż z

niego czerpiąc, jakby było nigdy nie wysychającą studnią.

Było w tym współczucie, którego żadne z nich zdawało się nie potrzebować, była

czułość, od której oboje się odżegnywali, a także cierpliwość, o której zapomnieli.

Przycisnął do ust jej dłoń. Pomyślał, że ma wspaniałe, jedwabiste w dotyku ręce. Jak

księżniczka z zamku. Nie, były za silne jak na księżniczkę. Całując każdy jej palec z osobna

uznał, że są to raczej ręce królowej, umiejącej rządzić swymi poddanymi.

Musnął wargami wewnętrzną stronę jej nadgarstka i poczuł, jak bije jej puls.

Kiedy kładł ją na poduszkach, wiatr rozbrzmiewał muzyką. Podniosła ręce, objęła jego

twarz. Zanurzyła je we włosach, tak delikatnie, jak tylko można. Jej oczy nie były już

zamglone, ale jasne, pogodne.

- To wieczór magii - powiedziała i pociągnęła go na siebie.

Dotykali się, jakby to był pierwszy raz, jakby nie było nic przedtem, jakby nic innego

nie miało być potem. Połączenie niewinności z intymnością. Wiedziała, że to jest prawdziwe,

nawet gdyby miało trwać tylko tę jedną noc, i poddała się jemu.

Przy blasku świec i promieni księżyca dawali sobie siebie.

On delektował się jej smakiem, a ona wzdychała. Ona głaskała go i pieściła, a on

szeptał czułe słówka. Odgłosy rozkoszy splatały się w jeden dźwięk. Bez pośpiechu rozebrali

się nawzajem i pławili się w magii.

Jego skóra była o kilka tonów ciemniejsza niż jej. Czy zauważył to wcześniej? Czy

zwrócił uwagę na to, jaka jest jedwabista, jak namiętność zabarwia jej białą skórę na

delikatnie różowy kolor?

A jej smak? Czy istnieje coś delikatniej pachnącego? Pomyślał, że mógłby się tym

żywić do końca swoich dni.

A kiedy jego język ślizgał się po niej, a ona zadrżała, nie miał już wątpliwości.

Kiedy ciepło przeszło w żar, kiedy westchnienia przerodziły się w jęki i wypowiadane

szeptem słowa, nie musiał się już śpieszyć. Uniosła się na długiej, miękkiej fali i jej ciało

podpłynęło do niego. Czuła się bogata w doznania, a każde z nich świeciło własnym

blaskiem.

Miłość uczyniła ją bezinteresowną. Uniosła się nad nim, ześliznęła w dół, a jej wargi

były gorące i czułe. Muskał ją twardymi rękami, które reagowały drżeniem na jej niespieszne

ruchy, gładką skórą, która ją zachwycała.

Teraz, pomyślała, teraz, zanim znowu wkradnie się żądza i ukradnie im ten czas.

Zamknęła jego dłonie w swoich i wzięła go w siebie.

Powoli, łagodnie i jedwabiście, z ponaglaniem, od którego tylko mocniej biło serce.

Wypełnił ją, a ona go otoczyła.

Światło migotało na jej skórze, na włosach, w oczach, oczarowując go. Przypomniał

sobie rusałkę z jej twarzą, to wspaniałe wygięcie ciała, cudownie zwichrzone włosy. Teraz

należała do niego, na jawie i w fantazji. Poszedłby za nią, gdyby go poprosiła, w odmęty

morza.

Miała zamknięte oczy, odrzuconą do tyłu głowę i ciało wygięte w łuk. Nie widział

nigdy nic równie pięknego jak w tej chwili, kiedy się zatraciła. Przeszedł ją dreszcz, który

Trevor poczuł każdą komórką swojego ciała.

Wyszedł jej na spotkanie, oplótł ją ramionami, zatopił wargi w zagłębieniu jej szyi.

Zapomnieli o wszystkim i zapadli się pod ziemię, aż do samego jej jądra.

* * *

W ciemności, owinięta wokół niego, zapadając w sen, Darcy położyła rękę na

srebrnym medalionie umieszczonym na jego sercu. Pomyślała ze wzruszeniem, że dała mu go

jego kochająca irlandzka matka.

- Co tu jest napisane? - zapytała, nie mogąc odczytać zatartych słów.

Ale kiedy jej powiedział, że „dozgonna miłość”, jego głos dotarł do niej jak przez sen.

* * *

Kiedy spali, śniła mu się błękitna woda, ożywiona promieniem słońca, niczym

świecącymi klejnotami, zwieńczona białymi falami, z których tryskały krople podobne do łez.

Niżej, spod powierzchni, gdzie powinna królować cisza, dochodziła muzyka. Wspaniałe

dźwięki, które koiły duszę.

Zszedł tam, wypatrując jej źródła. Złoty piasek pod jego stopami pokryty był

szlachetnymi kamieniami, jakby jakaś hojna, a beztroska ręka rozrzuciła okruszki chleba.

Ku błękitnemu światłu wznosił się srebrny pałac, jego wieże skrzyły się, a w dole

rozpościerał się kobierzec kwiatów. Muzyka narastała, uwodziła. Kobiecy głos śpiewał pieśń.

Śpiew syreny, któremu nie można się oprzeć.

Znalazł ją w pobliżu pałacu, siedzącą na intensywnie niebieskim pagórku, który

pulsował jak serce. Siedząc tak śpiewała i uśmiechała się do niego, przywołując go do siebie.

Włosy, ciemne jak mrok nocy, spływały jej na ramiona, pieściły mleczną skórę jej

piersi. Jej oczy, niebieskie jak pagórek, śmiały się.

Pragnął jej nad życie. Od tego pragnienia zrobiło mu się słabo, a słabości nic cierpiał.

A jednak nie mógł się powstrzymać i podszedł do niej.

- Darcy.

- A więc przychodzisz po mnie, Trevorze? - W jej głosie słyszał magiczne zaklęcia. -

Co mi ofiarujesz?

- A co chcesz?

I znowu tylko się zaśmiała, potrząsnęła głową.

- Sam musisz to odgadnąć. - Wyciągnęła rękę, zachęcając nieśmiało, żeby do niej

dołączył. Na jej nadgarstku rozbłysły klejnoty, małe punkciki rozżarzonego ognia. - Co mi

dasz?

Za wszelką cenę nie chciał jej stracić.

- Więcej niż to - powiedział, dotykając klejnotów na jej nadgarstku. - Ile tylko

zechcesz, jeśli tego właśnie pragniesz.

Wyciągnęła rękę, odwróciła ją tak, by kamienie rzucały światło.

- Nie powiem, że nie chcę mieć takich rzeczy, ale to nie wystarczy. Co jeszcze możesz

mi dać?

- Zabiorę cię wszędzie, dokąd tylko zechcesz.

Wydęła na to usta i sięgnęła po złoty grzebień, by nim przeciągnąć po spadających do

ramion włosach.

- Czy to wszystko? Ogarnęła go złość.

- Uczynię cię bogatą, sławną. Złożę u twych stóp ten cholerny świat.

Ziewnęła.

- Dostaniesz piękne stroje, służbę, domy. Wszyscy będą ci zazdrościć.

- To nie wystarczy. - Tym razem dostrzegł w jej oczach łzy. - Czy nie widzisz, że to

nie wystarczy?

- Więc co? - Wyciągnął do niej rękę, zamierzał ją podnieść, zmusić do odpowiedzi, ale

nim jej dotknął, pośliznął się, potknął i zaczął spadać.

Wtedy usłyszał głos Gwen.

- Dopóki się nie dowiesz i nie dasz, nic się nie stanie. Ocknął się ze snu jak człowiek

bliski utonięcia - z dudniącym sercem, nierównym oddechem. Ale nawet wtedy słyszał

cichnący szept:

- Przyjrzyj się temu, co masz. Daj to, co możesz dać z siebie.

- Chryste! - Wzburzony, wstał z łóżka. Darcy westchnęła, przysunęła się bliżej

ciepłego miejsca, które opuścił, i dalej spała.

Włożył spodnie i zszedł na dół. Trzecia w nocy, stwierdził, spojrzawszy na zegar.

Wybornie. Sięgnął po butelkę, whiskey i nalał na trzy palce do szklanki.

Do licha, co się z nim dzieje? Zakochał się w niej. Zakochał się przy bajglach.

Dotąd było wszystko w porządku. Trzymał się własnej drogi. Wiedział, jak zapanować

nad pociągiem fizycznym.

A potem przyniosła mu torbę bułeczek - i wpadł. Potknął się na równej drodze.

Po Sylvii, kiedy zrobił wszystko, co mógł, żeby się zakochać, kiedy to sobie

zaplanował, rozpisał na głosy, a jednak poniósł żałosną porażkę, był już pewny, że nie jest

zdolny do takich uczuć.

Martwiło go to, złościło. Wreszcie stwierdził, że tak będzie lepiej. Jeżeli ma się jakaś

wadę organiczną, trzeba zająć się czymś innym. Pracą, rodzicami, siostrą. Teatrem.

I to mu prawie wystarczało. Utwierdził się w tym przekonaniu. Utwierdził się też w

tym, że może pragnąć Darcy, mieć Darcy, troszczyć się o Darcy, nie licząc nigdy na nic

więcej.

Teraz nagle okazało się, że stała się dla niego najważniejsza na świecie.

Czuł radość, ale też i strach, który przypominał mu, że musi być ostrożny. Uważny.

Podszedł do tylnych drzwi, otworzył je, żeby ochłonąć i odetchnąć wilgotnym

powietrzem. Żeby się zmierzyć z Darcy, niezbędna była chłodna i trzeźwa głowa.

Powiedziała, że to magia. Że tej nocy działa magia. Uwierzył w to, zaczynał też

przyjmować do wiadomości, że tu wszędzie przez cały czas działa magia. Może to

przeznaczenie, a może łut szczęścia. Musi sobie przemyśleć, czy to szczęście wyjdzie mu na

dobre, czy na złe. Miłość do Darcy nie będzie prosta. Ale nie szukał przecież nigdy prostych i

łatwych dróg.

Nie zamierzał też powtarzać życia swoich dziadków - ich chłodnego,

sformalizowanego małżeństwa, pozbawionego namiętności i radości. Przy Darcy nie grozi mu

nic takiego jak chłodna formalność.

Chciał jej i znajdzie sposób, żeby ją zatrzymać. Nie wątpił w to. Musi tylko dobrze

obmyślić, co jej ofiarować, jak i kiedy, tak, żeby nie była w stanie się oprzeć.

Powróciło do niego echo słów ze snu: „Daj tylko to, co możesz dać z siebie”.

Zamknął drzwi. Jak na jedną noc, wystarczy tej magii.

17

Poranek był mglisty. Obudziła się w szarym świetle przetaczającej się mgły i w

pustym łóżku. Nie było w tym nic nowego. Mgła opadnie, jeśli takie jest jej przeznaczenie.

Odkąd zaś sięga pamięcią, Trevor zawsze wstawał przed świtem. Jeśli chodzi o pracę, ten

człowiek to istny robot. Zwinęła się w kłębek, marząc, żeby tu był i ją utulił, wiedziała

jednak, że nie zaśnie, gdy jego nie ma, i że będzie się zastanawiała, co on teraz robi. Odkąd

zostali kochankami, żadne z nich nie wysypiało się dostatecznie. Ale miłość dodawała im sił.

Czuła się cudownie.

Wstała, żeby wyjąć szlafrok z szafy. Miała tu swoje ubrania, a także inne niezbędne

rzeczy. Przez całe lato mieszkali razem. Jednak żadne z nich nie poruszało tego tematu. Tak

jak nie mówi się o polityce czy religii.

On miał także trochę rzeczy w pokojach nad pubem. Taka zmiana sposobu życia stała

się dla niej czymś naturalnym, choć wcale tego nie planowała. Na tym właśnie polegał ich

związek.

A jednak to, co zdarzyło się tej nocy, było całkiem inne. Weszła pod prysznic,

zamykając oczy, odchylając do tyłu głowę. To wykraczało poza jej dotychczasowe

doświadczenia, nie mieściło się w głowie, że między dwojgiem ludzi może się wytworzyć coś

takiego.

Również on musiał to tak odczuwać. Nie dotykałby jej w taki sposób ani pozwalałby

się tak pieścić, gdyby nie czuł czegoś równie głębokiego i prawdziwego.

Miłość. Rozmarzona, namydliła mokrą skórę, tonąc w kłębach pary. Zanim poznała

Trevora, nie rozumiała tych odczuć.

Nie zdawała sobie sprawy, że taka słabość i uległość wobec kogoś może być piękna.

Bezpieczna, ciepła, cudowna. Podobnie jak świadomość, że w tym samym czasie, w tym

łagodnym i czułym świecie, on także odsłonił swoje słabe miejsce.

W końcu znalazł się mężczyzna, przed którym może się otworzyć, któremu może

ofiarować siebie. A także zaufać, kochać i troszczyć się. Spędzą razem życie, udając się tam,

gdzie ich los rzuci, pomnażając to, co im życie zaoferuje. W zabiegane dni i w spokojne noce,

w samotności lub w tłumie. Płodząc dzieci, zakładając ognisko domowe.

Odciśnie swoje piętno u jego boku, pootwiera wszystkie drzwi, które chciała

przekroczyć.

Okazuje się, że można mieć wszystko. Tylko najpierw trzeba pokochać.

Kiedy wszedł do sypialni, usłyszał, jak Darcy śpiewa o miłości i o tęsknocie.

Przystanął, podczas gdy jej głos wymykał się zza drzwi, których nie domknęła, oplatał go.

Przez część bezsennej nocy zastanawiał się, co z nią zrobić.

Zapukał i otworzył drzwi. Owinięta w ręcznik smarowała się kremem, który

przechowywała w małym, białym słoiczku. Pomyślał, że pachnie dojrzałymi w słońcu

morelami, na które zawsze miał apetyt.

Miała mokre, poskręcane włosy, tak jak na obrazie w jej pokoju. Przypomniał sobie

swój sen i poczuł się nieswojo.

- Przyniosłem ci herbatę.

- Jak to miło, dziękuję. - Wzięła filiżankę, uśmiechając się do niego. Miała jeszcze

rozmarzone oczy po śpiewaniu. - Pomyślałam, że już poszedłeś do pracy. Cieszę się, że jesteś.

Podeszła bliżej, żeby dotknąć wargami jego ust. Zadrżała na myśl, że mógłby ją wziąć

znowu do łóżka i kochać się z nią, jak tej nocy.

- Przyszedłem na górę, żeby cię obudzić. - Wyszedł z łazienki, zostawiając otwarte

drzwi. - Ale byłaś szybsza.

- Co miałeś zamiar robić potem?

Nawet człowiek całkiem nieinteligentny zrozumiałby, że jest to zaproszenie.

- Przespacerować się.

- Spacer?

- Tak. - Przeszedł przez pokój i usiadł na brzegu łóżka. Nie zamierzał jej dotykać,

żeby nie stracić ostrości widzenia, ale to nie oznacza, że nie może popatrzeć na nią, jak się

ubiera. - Zwykle i tak idziesz do wsi pieszo. Pójdziemy więc sobie na spacer, a potem cię

podwiozę.

Jest zaróżowiona, ciepła i pachnąca po prysznicu, ubrana tylko w ręcznik, a ten

człowiek chce się włóczyć we mgle. Darcy pomyślała, że mniej pewna siebie kobieta

mogłaby się zastanawiać, czy dokonała dobrego wyboru.

Co nie oznacza, że nie ma prawa czuć się lekko urażona.

- Nie musisz być w pracy? - Gotowa nadąsać się, odwróciła się do szafy.

- Mogę wziąć wolny ranek. Mick wraca do pracy i dopilnuje wszystkiego.

Prawdę mówiąc, mógł się stąd urwać na parę dni, nawet na parę tygodni. O wiele

rozsądniej byłoby wrócić do Nowego Jorku, zająć się sprawami, które na niego czekają, niż

doglądać ich z tak daleka. Ale popatrzył na wkładającą bieliznę Darcy i wiedział, że nie ruszy

się nigdzie w najbliższym czasie. W każdym razie nie sam.

- Pan O'Toole powinien jeszcze pozostać w domu. Dojść w pełni do zdrowia.

- Powiedział, że nie mógł się opędzić od nadskakujących mu dzień i noc kobiet.

- A jednak powinien posiedzieć w domu.

- Spróbujesz go przekonać? Zapraszam na budowę. Ponieważ ja sam nie miałbym

serca tego zrobić.

- No cóż, żeby tylko się nie przepracowywał. Nie jest już taki młody. Jak każdy

mężczyzna, będzie się starał robić więcej, niż powinien.

- Uważasz, że mężczyźni lubią się popisywać?

- Oczywiście. - Rzuciła mu przez ramię rozbawione, figlarne spojrzenie. - Nie wiesz o

tym?

- Być może. Ale Brenna jest odpowiedzialną osobą, nie dopuści, żeby się

przepracował. Z nią nie ma żartów, pilnuje go jak wilczyca swoich małych. Mężczyźni lubią

być rozpieszczani przez kobiety, chociaż udają, że to ich wprawia w zakłopotanie.

- Sądzisz, że o tym nie wiem, mając dwóch braci. Zwabię go do kuchni i

porozpieszczam trochę, powiem, jaki jest przystojny i silny. - Zapięła guziki koszuli - Lubi,

kiedy mu się prawi komplementy. - Trzymając na jednym palcu spodnie, z wypuszczoną na

wierzch koszulą odwróciła się. - A ponieważ i ty jesteś mężczyzną, czego jestem pewna,

może chciałbyś tego samego? Mogę nakarmić cię w przytulnej kuchni i będę ci mówiła, że

jesteś silny i przystojny.

Kuszenie Adama jabłkiem było niczym w porównaniu z uśmiechem Darcy. Ale

istniały sprawy ważne i bardziej ważne.

Dostałem już swoje bajgle. - Uśmiechnął się do niej szeroko. - Były wspaniałe.

- Bardzo jestem z tego zadowolona. - Włożyła spodnie i pantofle. - Pozwól tylko, że

zrobię coś z włosami i zaraz potem będziemy mogli wyjść.

- A czego brakuje twoim włosom?

- Po pierwsze, są wilgotne.

- Na zewnątrz też jest wilgotno, więc nie ma sprawy. - Zniecierpliwiony, podniósł się

z łóżka i złapał ją za rękę. - Jeżeli pozwolę ci wejść do łazienki, znikniesz na godzinę.

- Trevor! - Szarpnęła się, próbując uwolnić rękę, podczas gdy on ciągnął ją na dół po

schodach. - Nie jestem gotowa.

- Wyglądasz pięknie. - W biegu złapał jej kurtkę. - Jak zawsze.

Po co ten pośpiech? - Słysząc komplement postanowiła jednak pozwolić mu działać

po swojemu.

Między innymi na tym polega urok dawania i brania w kochającym się związku.

Należy pozwalać mężczyznom stawiać na swoim w sprawach, które nie mają większego

znaczenia.

Na dworze nie było aż tak wilgotno, jak się tego spodziewała. Rzadka mgła wisząca w

powietrzu nadawała przedmiotom niezwykłe kształty. Jaskrawe kolory w ogrodzie koło

domku były trochę przytłumione, a wzgórza powyżej wyglądały cudownie tajemniczo.

Zresztą dostrzegła już kilka jaśniejszych miejsc pomiędzy chmurami, kilka niebieskich

obiecujących plam na szarym niebie.

Świat pogrążony był w takiej ciszy, jakby prócz nich nie tu nie istniało. Całe ciepło i

intymność tej nocy spłynęła na nią, kiedy wziął ją za rękę.

Przeszli przez pole, zatoczyli koło. Darcy była zbyt pochłonięta romantycznością tej

chwili, by śledzić kierunek marszu. Drzewa, spowite w kłęby mgły, drżały na wietrze, kiedy

się wspinali. Mokra trawa lizała jej kostki wąziutkimi, zimnymi języczkami. Nie zwracała na

to uwagi, idąc z ukochanym, który trzymał ją za rękę. Ocknęła się dopiero, widząc klify.

- Dokąd idziemy?

- Do świętego Declana.

Nie wiadomo dlaczego wstrząsnął nią dreszcz.

- Gdybym wiedziała, że idziemy na grób Maude, zaniosłabym jej kwiaty.

- Na jej grobie zawsze są kwiaty.

Zaczarowane kwiaty, posadzone, by rosły z nieznaną śmiertelnikom mocą. W pewnej

odległości, za coraz bardziej przerzedzającą się mgłą, wznosiły się kamienne ruiny, jakby ich

oczekiwały. Zadrżała. - Zimno ci?

- Nie. Ja... - Nie chciała, żeby puścił jej rękę i otoczył ją ramieniem. - To dziwne

miejsce na odwiedziny w mglisty poranek.

- Za wcześnie na turystów. To wspaniałe miejsce. Niesamowity widok, gdy nie ma

mgły.

- Za wcześnie na turystów - przyznała mu rację - ale nie na zaczarowane istoty. - Kto

wie, co kryje się pod kępą trawy czy w cieniu nagrobka? Myślisz, że spotkasz Carricka?

- Nie - powiedział, choć sam zastanawiał się nad tym. - Chciałem tu przyjść z tobą. -

Minęli studnię i krzyże, weszli na teren pozbawionego dachu kościoła, gdzie spoczywała

Maude. Szorstkie, nieobrobione kamienie, które znaczyły miejsca pochówku, sterczały nad

ziemią, wynurzały się z mgły. Na mogile Maude kwitły prześliczne kwiaty.

- Nie kradną ich.

- Co powiedziałeś?

- Ludzie, którzy tu przychodzą, nie kradną jej kwiatów.

- To chyba normalne.

- Ludzie nie do wszystkiego odnoszą się z szacunkiem.

- To jest święta ziemia.

- Tak. - Trzymając ją wciąż za rękę, pochylił się i pocałował jej wilgotne włosy.

Przeszedł ją dreszcz. Byli sami w takim miejscu, na uświęconej ziemi. W ten poranek,

gdy odkryli siebie nawzajem. Przyprowadził ją tutaj, na klif górujący nad morzem i wsią, w

mgłę i w magię.

Żeby jej powiedzieć, że ją kocha. Zamknęła oczy, drżąc lekko z nieziemskiej radości.

Trudno sobie wyobrazić coś bardziej doskonałego. Potrzebne mu było to miejsce, żeby

otworzyć przed nią serce, poprosić, żeby została jego żoną.

Czy może być coś bardziej romantycznego, bardziej dramatycznego?

- Mgła się podnosi - powiedział półgłosem.

Stojąc razem na wichrowym wzgórzu obserwowali, jak stopniowo rozrywa się woal

mgły, jak prześwieca przez nią słońce o posrebrzonych brzegach, by zabarwić powietrze

perłowym światłem. Daleko w dole leżała wieś. Morze wynurzyło się powoli, jakby czyjaś

ręka rozsuwała przejrzystą zasłonę.

Piękno tego, co zobaczyła na własne oczy, co usłyszała własnym sercem, wycisnęło

łzy. Aidan miał rację. To miejsce pozostanie na zawsze jej domem, niezależnie od tego,

dokąd pojedzie z mężczyzną, który stoi obok. Przepełniała ją miłość do tego miejsca, tak

jasna, radosna jak promień słońca, który wymiótł mgłę.

- Wspaniały widok - powiedziała. - Jak z bajki. Trudno to sobie wyobrazić będąc na

dole, zajmując się codziennymi sprawami.

Zatopiona w marzeniach, złożyła głowę na ramieniu Trevora.

- Zastanawiałam się czasem, dlaczego Maude wybrała to miejsce na ostatni

spoczynek, z dala od rodziny i od przyjaciół, a przede wszystkim od swojego Johnniego.

Znam już odpowiedź. Będąc tu, pozostawała w pobliżu niego.

- Taka miłość graniczy z cudem. - Pragnął takiej miłości dla siebie i chciał sprawić,

żeby tak się stało.

- Miłość zawsze ma w sobie coś z cudu. - Powiedz, powiedz mi szybko, pomyślała.

Wtedy odpowiem ci tym samym.

- Tutaj cuda są chyba na porządku dziennym.

Teraz, pomyślała, zastanawiając się, czy nie umrze z nadmiaru szczęścia.

- To wszystko jest bardzo piękne, pełne uroku i dramaturgii. Ale są też inne miejsca na

świecie, Darcy.

Zdezorientowana, zmarszczyła brwi, by już po chwili znowu się uśmiechnąć.

Oczywiście musi ją przygotować, wyjaśnić jej, że jego praca polega w dużej mierze na

podróżowaniu, zanim poprosi, żeby mu towarzyszyła.

- Zawsze chciałam zobaczyć inne miejsca. - Pomoże mu przetrzeć drogą. Następny

przykład dawania i brania we wspólnym związku, pomyślała, czując niemal zawrót głowy. -

Pojechać, zobaczyć i wrócić. Właśnie ostatnio uświadomiłam sobie, że najbardziej kocham to,

co mam tutaj.

- Możesz zobaczyć te wszystkie inne miejsca. - Odsunął ją, trzymając ręce na jej

ramionach, zaglądając jej w oczy.

Nagła myśl podpowiedziała jej, że właśnie tutaj, teraz, wreszcie zostanie jej

ofiarowane pragnienie jej serca. I że mężczyzna, którego pokochała, oświadczy się jej, kiedy

ma mokre włosy i niepomalowaną twarz.

A niech to!

Roześmiała się. Właśnie taką ją kochał i to było cudowne.

- Och, Trevorze!

- To będzie ciężka, ale ekscytująca praca. Dająca satysfakcję i duże pieniądze.

- Oczywiście, ale... - Rozwiała się romantyczna mgiełka. - Duże pieniądze?

- Bardzo duże. Im szybciej podpiszesz kontrakt, tym lepiej. Ale musisz zrobić ten

krok, Darcy, podjąć decyzję.

- Krok. - Przyłożyła rękę do skroni, ponieważ zakręciło się jej w głowie, odwróciła

się. Jak ma zrobić ten krok, skoro nie czuje gruntu pod nogami? Czy ktokolwiek byłby zdolny

do tego po takim ciosie?

Zamiast o miłości, o małżeństwie, rozmawia z nią o kontrakcie, o biznesie. Boże, ależ

z niej idiotka, co też sobie ubrdała, pogrążając się w romantycznych fantazjach i wystawiając

się na ciosy?

A najgorsze z tego wszystkiego, że on nawet o niczym nie wie.

- Czy przyszliśmy tutaj, żeby rozmawiać o kontrakcie? Trevor pomyślał, że to tylko

pierwszy krok. Gdy Darcy podpisze kontrakt, zwiąże się z nim trwale. A on otworzy przed

nią świat, pokaże jej wszystko, czego zapragnie. Gdy tego posmakuje, ofiaruje jej

niekończącą się ucztę. Wszystko, co tylko zechce.

- Zależy mi na tym, żebyś miała to, czego szukasz. Chcę się do tego przyczynić.

Celtyckie Nagrania zapoczątkują twoją karierę. Osobiście zamierzam tego dopilnować. Zająć

się tobą.

Starała się przełknąć gorycz, ale utkwiła jej w gardle, gdy ponownie na niego

spojrzała. Wszystko, co kiedykolwiek chciała, miała przed sobą - stał z rozwianymi przez

wiatr włosami, a spojrzenie miał tak chłodne, że nie ośmieliła się wyciągnąć ręki, żeby go

dotknąć.

- Tak właśnie ujął to Nigel. A więc zamierzasz osobiście zająć się mną?

- Zadbam o twoje szczęście. Obiecuję ci.

- A jak sądzisz, ile potrzebuję, żeby się czuć szczęśliwa?

- Tak, na początek? - Wymienił sumę, która przyprawiłaby ją o zawrót głowy, gdyby

nie było jej tak zimno, tak cholernie zimno.

- A ile z tego, jeśli mogę zapytać, przypada na mój talent, ile zaś na to, że z tobą

sypiam?

Zapłonęły mu oczy, spojrzał na nią wzrokiem ostrym jak stal.

- Nie płacę kobietom za to, że ze mną śpią.

- Masz rację. - Kiedy ból przedarł się wreszcie przez warstwę lodu, złagodniała. -

Przepraszam cię, źle to ujęłam. Inni będą się wyrażać dosadniej. Nigel ostrzegł mnie przed

tym.

Nie przewidział tego.

- Lepiej, żebyś o tym wiedziała. Jakie to ma znaczenie? Odeszła od niego, wróciła na

grób Maude, ale nie znalazła pocieszenia w kwiatach ani w magii, ani w śmierci.

- Tobie jest łatwiej, Trevorze. Masz pozycję, władzę, nazwisko. Ja wejdę w to bez

tego wszystkiego.

- I właśnie to cię powstrzymuje? - Podszedł do niej, odwrócił ją do siebie. - Boisz się

zazdrosnych idiotów?

- Nie boję się, nie, ale jestem tego świadoma.

- Biznes nie ma nic wspólnego z naszym prywatnym życiem. Chcę pomóc ci

wykorzystać twój talent.

- A jeśli to, co jest między nami, zacznie wygasać, jeśli któreś z nas postanowi odejść,

co wtedy?

Już sama myśl o tym raniła mu serce.

- To się nie odbije na biznesie.

- Więc może powinieneś to uwzględnić w osobnym kontrakcie? - Powiedziała to

ironicznie, brutalnie i była wręcz zdumiona, kiedy pokiwał głową.

- Zgoda.

- Zresztą mniejsza o to. - Oddychając z trudem odeszła, żeby jeszcze raz popatrzeć na

Ardmore. A więc tak się mają rzeczy na tym świecie. Kontrakty, umowy, negocjacje. Pięknie!

Z tym też sobie poradzi, musi sobie poradzić.

Niech tylko Trevor spróbuje od niej odejść! Wtedy jeszcze się przekona, czym to

grozi.

- Zgoda, Magee. Przygotuj papiery, zadzwoń do radców prawnych, zajmij się

wszystkim. - Uśmiechnęła się pewna siebie. - Podpiszę je. Będziesz miał mój głos.

Poczuł niewymowną ulgę. Ma ją i potrafi ją zatrzymać.

- Nie będziesz tego żałowała.

- Nie mam takiego zamiaru. - Kiedy znowu wziął ją za rękę, spojrzała na niego

wzrokiem tak ostrym, że mógłby ciąć szkło. - Nie, daj spokój. Nie przypieczętowuję umów

handlowych pocałunkami.

- Zrozumiałem. - Uroczyście potrząsnął jej dłonią. - Umowa stoi?

- Stoi. - A więc teraz chce mieć kobietę, kochankę. Niech będzie, ostatecznie niech ma

coś za swoje pieniądze.

Z premedytacją podniosła ręce, ocierając się o niego ciałem. Z wymuszonym

uśmiechem prowokowała go i wycofywała się, a potem znowu prowokowała, aż poczuła

rozpaczliwe pragnienie, aż ujrzała jego płonący wzrok, który po chwili zaszedł mgłą.

Rozkoszowali się sobą nawzajem bez tej czułości z poprzedniej nocy. To była sama

namiętność, z jej zachłannością i ogniem.

On jej pragnie, będzie jej pragnął, wciąż będzie jej pragnął. Już ona o to zadba. Jak

długo będzie miała tę moc, tak długo będzie miała jego. I w ten sposób omota go niczym

czarownica.

- Dotknij mnie. - Oderwała się od jego ust, by zaraz potem zostawić mu ślady zębów

na szyi. - Przyciśnij mnie mocno.

Nie chciał tego. Ani miejsce, ani czas nie były po temu. Ale bił od niej taki żar, trawił

go, pozbawiał kontroli nad sobą, rozgrzewał zmysły. Jego ręce, szorstkie i władcze, wypełniły

się nią.

A gdy był bliski utraty rozumu, wyrwała mu się. Wiatr rozwiewał jej włosy, słońce

roziskrzyło jej oczy.

- Później - powiedziała i pogłaskała go po policzku. - To niebezpieczna gra, Darcy.

- Inaczej nie byłoby w tym nic zabawnego. Dostaniesz ode mnie to, czego chcesz.

Masz moje słowo, gdy chodzi o biznes, ale widzę, że coś jeszcze chciałbyś.

Był tak wściekły, że nie zawahał się zapytać:

- A czego ty ode mnie chcesz?

Spuściła rzęsy - swoista tarcza, za którą ukryła smutek.

- Czyż nie przyprowadziłeś mnie tutaj dlatego, że już to sobie wcześniej

zaplanowałeś?

- Sądzę, że tak - powiedział półgłosem.

- No więc - uśmiechnęła się - lepiej już wróćmy, nie marnujmy poranka. Bo nigdy nie

dopiję mojej herbaty. Podzielisz się ze mną bajglami?

Postanowił również udawać dobry humor.

- Niewykluczone, że się podzielę.

Kiedy odchodzili, żadne z nich nie obejrzało się za siebie, nie dostrzegli więc, jak

zafalowało i rozstąpiło się powietrze.

- Durnie - mruknął Carrick, spoglądając gniewnie ze swojego miejsca na szczycie

kamiennej studni. - Uparciuchy, wymóżdżone tępaki. Że też moje szczęście musi od nich

zależeć. Są o krok od szczęścia, a boją się go.

Zeskoczył ze studni i po chwili siedział ze skrzyżowanymi nogami przy grobie

Maude.

- Powiadam ci, moja stara przyjaciółko, że po prostu nie mogę zrozumieć ludzi. -

Zadumawszy się nad tym, podparł brodę pięścią. - Pogłupieli z tej miłości do siebie i w tym,

jak sądzę, tkwi problem. Żadne z nich nie umie sobie poradzić z własną głupotą. Boją się

tego, ot co. Boją się, że przestaną trzeźwo myśleć i że owładnie ich miłość. - Westchnął

lekko. Po czym sięgnął po jabłko, które nagle się pojawiło. - Powiesz pewnie, że ze mną było

tak samo. Racja. Magee obrał drogę, jaką ja szedłem. Obiecuje jej to, tamto, przysięga, że

ofiaruje jej cały świat. Nie wejrzałem w głąb mojej Gwen, podobnie i on nie widzi wnętrza

Darcy. Uważa, że kieruje nim rozsądek podczas gdy to jest zwykły strach. Darcy tak bardzo

różni się od mojej spokojnej, cichej i skromnej Gwen, jak słońce od księżyca, ale pod jednym

względem są jednakowe. Chce, żeby ofiarował jej swoje serce. Ale czy mu to powie? Nie, nie

zrobi tego. Któż odgadnie te kobiety?

Westchnął, zjadł jabłko i popadł w zadumę. Już tracił cierpliwość, chciał rozkazać im,

by podjęli dalsze kroki. Niech przyznają się, że są zakochani, i sprawa będzie załatwiona.

Ale taka ingerencja ograniczałaby ich wolną wolę, a Carrick uznał, że wpływ świata

zewnętrznego musi się ograniczyć do minimum.

Zrobił, co mógł. Teraz musi czekać, tak jak czeka już od trzystu lat. Jego los zależał

od tych dwojga śmiertelników.

Miał już do czynienia z inną parą. Można by sądzić, że nauczył się dostatecznie dużo,

by ponaglić Trevora i Darcy. Tymczasem jednak dowiedział się tylko tego, że miłość to

klejnot o wielu obliczach. Że tkwi w niej jednocześnie siła i słabość, a także, że dawać lub

brać można tylko hojną ręką.

Położył się na plecach w trawie, wyobrażając sobie ukochaną twarz Gwen na tle

chmur.

- Bardzo za tobą tęsknię. Sercem, ciałem i duszą. Dałbym wszystko, co w mojej mocy,

by znowu cię dotknąć, oddychać tym samym powietrzem, usłyszeć twój głos. Przysięgam ci,

że kiedy wreszcie powrócisz do mnie, złożę ci do stóp moją miłość. A kwiaty, które z niej

zakwitną, nie zwiędną nigdy.

Zamknął oczy i zmęczony czekaniem zapadł w sen.

* * *

Darcy zmęczona była udawaniem wesołej, uwodzicielskiej i dowcipnej. Postanowiła

jednak grać do końca.

Kiedy Trevor popatrzył na nią mrużąc oczy, uprzytomniła sobie, iż przesadziła w

swojej gorliwości. Natychmiast więc pożegnała go gorącym pocałunkiem - takim, po którym

mężczyzna na pewno powróci po więcej.

Dochodziła do drzwi kuchennych, kiedy tuż za nią pojawiła się Brenna.

- Co się stało? - zapytała.

Znały się od urodzenia, potrafiły wyczuwać swoje nastroje.

- Wejdź na górę, dobrze? - zaprosiła ją Darcy, pozbywając się natychmiast całej

sztucznej wesołości. - Boli mnie głowa. - Tak dudniło jej w skroniach, że natychmiast udała

się do łazienki po aspiryną. Połknęła ją i popiła wodą.

Spotkały się w lustrze wzrokiem.

- Co on ci zrobił?

Jakże cudownie jest mieć przyjaciółkę, która od razu wie, o kogo chodzi.

- Ofiarował mi fortunę. Wystarczy na to, żebym wyruszyła w drogę, w którą się

wybieram.

- I?

- Biorę to. Podpisuję kontrakt na nagrania.

- To wspaniale, Darcy, naprawdę wspaniale, jeśli właśnie tego chcesz.

- Zawsze chciałam mieć więcej, niż miałam, i nigdy nie byłam bliższa osiągnięcia

celu. Nie podpisywałabym kontraktu, gdyby mi to nie odpowiadało. Nie straciłam do tego

stopnia głowy, żeby postępować wbrew sobie.

- Więc bardzo się cieszę i z góry jestem z ciebie dumna. - Położyła rękę na ramieniu

Darcy. - A teraz powiedz, jak on cię skrzywdził.

- Myślałam, iż zamierza poprosić, żebym za niego wyszła. Czekałam na słowa, że

mnie kocha i pragnie, bym do niego należała. Możesz to sobie wyobrazić?

- Mogę.

- Widocznie on inaczej to widzi. - Darcy uchwyciła się umywalki i głęboko

odetchnęła. - Nie zamierzam płakać. Nie wyciśnie ze mnie ani jednej łzy.

- Siadaj i opowiedz mi wszystko.

Kiedy Brenna wysłuchała jej zwierzeń, wzięła Darcy za rękę i przepełniona

współczuciem, powiedziała:

- Łajdak.

- Dzięki ci za to. Jestem wściekła, bo częściowo sama sobie jestem winna. Och, to

gorzka pigułka. Ale podniosę się z tego, nie ma obawy. Kto słyszał, żeby snuć w deszczu

romantyczne fantazje, jak jakiś nieopierzony podlotek?

- Dlaczego nie? Kochasz go.

- To prawda. Ale on mi jeszcze za to zapłaci, zanim ze sobą skończymy.

- Co zamierzasz zrobić?

- Schwytać go w pułapkę. Oślepić pożądaniem, zamącić mu w głowie, manipulować

nim. Znam się na tym.

- Owszem, nie brak ci talentu w tej dziedzinie - ostrożnie przytaknęła Brenna. - Ale

jeśli obierzesz tę drogę i wygrasz, nie będziesz usatysfakcjonowana.

- Postaram się, żeby mi to wystarczyło. Wiele jest takich związków, które opierają się

na seksie. Pożądanie i miłość nie są aż tak od siebie odległe.

- Może nie. Kiedy jednak jedna ze stron pożąda, a druga kocha, odległość jest taka, jak

stąd do księżyca. A między tymi odległymi punktami jest jeszcze bardzo wiele miejsca na

zadawanie ran.

- Nie można otrzymać boleśniejszej rany niż ta, którą mi zadano dzisiaj rano przy

studni Declana. A jednak przeżyłam.

Podeszła do okna. Pomyślała, że po jego drugiej stronie Trevor buduje swoje

marzenie, ale do spełnienia go potrzebne mu jest coś, co należy do niej. No cóż, ona też może

zbudować swoje marzenie.

- Położę wszystko na jednej szali. Sprawię, że będzie mnie potrzebował, Brenno. A

potrzeba to coś pośredniego między pożądaniem i kochaniem. Mnie to wystarczy.

Zanim Brenna zdołała odpowiedzieć, Darcy potrząsnęła głową i odeszła od okna. -

Muszę spróbować.

- Oczywiście, że tak. - Brenna pomyślała, że sama tak postąpiła. Jak każdy, kto wie,

czym jest miłość i tęsknota.

- Tymczasem jednak muszę się pozbyć tego podłego nastroju. Wkrótce pojawi się

Shawn. Zaraz tam zejdę i poddam go takim torturom, że humor mi się poprawi.

- W takim razie wracam do pracy i schodzę wam z drogi.

18

Burza wisiała nad wsią, nadciągała z północnego wschodu, by się przyczaić na skraju,

jak armia przygotowująca się do oblężenia. Porywisty wiatr i ulewny deszcz, stanowiące jej

czołowy front, wygnały ludzi z plaż, ochładzając jeszcze letnie powietrze. Niebo było tak

pochmurne i złowieszcze, że nawet miejscowi spoglądali nań z lękiem.

Czy widział ktoś kiedyś tak zabarwione na zielono chmury? Czy poczuł w powietrzu

smak własnej nicości?

Ci, którzy przez to przeszli, sprawdzali teraz, czy mają odpowiednio dużo świec, lamp

oliwnych i baterii. Dzieciom zabroniono oddalać się od domu. Zabezpieczono łodzie w

dokach, jak gdyby Ardmore przygotowywało się na nieuchronną batalię.

Ale kiedy drzwi pubu otworzyły się na oścież, twarz Jude promieniała jak słońce.

- Mam ją - powiedziała szeptem, który nie dotarł do Aidana, nalewającego piwo.

Jude stała ze związanymi do tyłu włosami mokrymi od deszczu, z zaróżowionymi

policzkami. Z książką, którą przyciskała do piersi, jak umiłowane dziecko.

Darcy porzuciła natychmiast tacę, stawiając ją bezceremonialnie na stoliku, przy

którym czwórka zbitych z tropu francuskich studentów wpatrywała się ze zdumieniem w

grzanki, sałatkę z kapusty i chipsy, których nie zamawiali.

- To twoja książka? - Uszczęśliwiona Darcy usiłowała ją wyrwać z objęć Jude.

- Nie, najpierw pokażę ją Aidanowi.

- Oczywiście. Ale zaraz wracaj. Przepuść mnie, Jack, jesteś jak niezdarny niedźwiedź.

Zejdź z drogi, Sharon, mamy tu sprawę najwyższej wagi.

Torując sobie drogę, Darcy wślizgnęła się pod barierkę, odrzuciła ją do góry, po czym

wepchnęła Jude za bar.

- Pospiesz się - niecierpliwiła się - umieram z ciekawości.

- Już dobrze, dobrze. - Jude wstrzymała oddech, przyciskając tak mocno książkę, że

słyszała uderzenia własnego serca o okładkę. - Aidanie!

Aidan przyjmował właśnie pieniądze za duże piwo.

- Jude! Witaj, kochanie! Nie znalazłaś wolnego miejsca?

- Ja...

- Posadzimy cię gdzieś w przytulnym miejscu, ale wolałbym, żebyś była w domu,

zanim zacznie się burza. Dwa duże smithwicksy. Razem trzy funty trzydzieści.

- Aidanie, chcę ci coś pokazać.

- Za chwilę się tobą zajmę, kochanie. Proszę, oto osiemdziesiąt pensów reszty.

Wyprowadzona z równowagi Darcy chwyciła Aidana za ramię.

- Popatrz na nią, ty kretynie!

- O co chodzi? Nie widzisz, że mam klientów, którzy... - Urwał i uśmiechnął się od

ucha do ucha, kiedy zobaczył, co jego żona tak ściska w ramionach. - Twoja książka!

- Właśnie wyszła. Jeszcze pachnie drukarnią. Jest taka piękna.

- Pozwolisz, że zobaczę?

- Tak. Ja... zamurowało mnie z wrażenia.

- Jude Frances - powiedział, a Darcy poczuła, że wzruszenie ściska jej gardło -

kocham cię. A teraz pokaż.

Wyjął delikatnie książkę z jej ręki i z uwagą przyjrzał się najpierw tylnej okładce,

gdzie widniało zdjęcie Jude.

- Śliczna jest ta moja Jude, ma takie poważne, urocze spojrzenie.

- Och, odwróć ją, Aidanie. - Jude podskakiwałaby z radości, gdyby dziecko nie było

takie ciężkie. - Ta strona jest nieważna.

- Dla mnie jest bardzo ważna. Każdy, kto na nią spojrzy, zobaczy, jaki mam dobry

smak, jeśli chodzi o wybór żony, - Odwrócił jednak książkę i przeczytał:

KLEJNOTY SŁOŃCA

ORAZ INNE IRLANDZKIE LEGENDY

JUDE FRANCES GALLAGHER

U góry znajdował się tytuł, u dołu jej nazwisko, a błyszcząca, kolorowa ilustracja

przedstawiała mężczyznę całego w srebrze i kobietę o jasnych włosach, przemierzających na

skrzydlatym białym koniu błękitne niebo.

- Piękne - wyszeptał. - Jude Frances, to jest piękne.

- Ja też tak sądzę. - Nie zwracała uwagi na łzy, które spływały jej po policzkach. Były

jak najbardziej na miejscu. - Nie mogę od niej oderwać oczu, przestać jej dotykać. Nie

sądziłam, że aż tyle to dla mnie znaczy.

- Jestem z ciebie taki dumny. - Pochylił głowę i złożył pocałunek na jej czole. -

Musisz mi dać ten egzemplarz, żebym mógł usiąść i przeczytać każde słowo.

- Zacznij od razu, od dedykacji.

Kiedy zaczął czytać, zmieniły mu się oczy, pociemniały. Spojrzał na nią i tym razem

pocałował ją w usta.

- A ghra, moja miłości - powiedział tylko, kiedy podniósł głowę i przytknął policzek

do jej włosów.

- Zabierz Jude w jakieś zaciszne miejsce - powiedziała wzruszona Darcy. - Nie

powinna tak długo stać. Zostań z nią trochę. Ja zajmę się barem.

- Dzięki. Posadzę ją gdzieś wygodnie, dam jej herbaty. - Kiedy podawał książkę

Darcy, widać było żywe emocje w jego oczach. - Uważaj na nią.

Nie zwracając uwagi na klientów, Darcy otworzyła książkę i przeczytała poświęcony

Aidanowi tekst.

Aidanowi, który ukazał mi moje własne serce i ofiarował mi swoje.

Wraz z nim przekonałam się, że nie ma magii silniejszej od miłości.

- Mogę to zobaczyć?

Z oczyma pełnymi łez Darcy popatrzyła przez bar na Trevora. Ponieważ nie mogła

wydobyć głosu, podała mu książkę i natychmiast zaczęła nalewać piwo.

- Piękna dedykacja.

- To książka Jude.

Bez słowa przeszedł na drugą stronę baru, położył książkę w bezpiecznym miejscu, po

czym wyjął chustkę do nosa.

- Dzięki. - Wytarła nos i oczy.

- Do twarzy ci z takim wzruszeniem.

- To Aidan ma się teraz wzruszać. Na mnie przyjdzie kolej później. To jest naprawdę

cudowne! - Rozpromieniła się na widok kolejnego klienta, który podszedł do baru złożyć

zamówienie. - Moja szwagierka jest sławną autorką, a to jest jej książka. - Chwyciła ją z półki

za plecami. - Już za dwa tygodnie pojawi się w księgarni. Będziesz ją mógł kupić. A teraz, co

ci podać?

- Darcy, czy ty kiedykolwiek odbierzesz te zamówienia, czy też muszę sam się tym

zająć? - Z kuchni wyłonił się Shawn z wypełnioną po brzegi tacą.

- Popatrz, ty kurzy móżdżku. - Odwróciła się, podtykając mu książkę pod nos.

- To książka Jude! - Z impetem odstawił tacę na bar i wyciągnął po nią rękę.

- Jeśli zostawisz na niej choć jedną kropelkę tłuszczu, możesz pożegnać się z życiem.

- Potrafię uważać. - Wziął książkę, jakby to była delikatna porcelana. - Muszę pokazać

Brennie - oznajmił i śmignął jak strzała za drzwi.

- Tam to już na pewno ją uświnią - fuknęła Darcy. Odwróciła się i z zaskoczeniem

ujrzała Trevora wydającego piwo, które sam nalał z kranu. - Coś takiego, okazuje się, że

potrafisz obsługiwać bar.

- Mogę się tym zająć do powrotu Aidana, jeśli chcesz podać ludziom lunch, zanim

ostygnie.

- Naprawdę potrafisz nalać guinnessa?

- Dostatecznie się napatrzyłem, jak Aidan to robi.

- Niektórzy przyglądają się operacji chirurgicznej, co nie znaczy, że powinno się im

wręczyć nóż. - Złapała tacę. - Ale jesteśmy wdzięczni za pomoc.

- Nie ma sprawy. - Dzięki temu miał okazję poobserwować ją podczas pracy. I

przemyśleć sobie parę spraw.

Przez parę ostatnich dni demonstrowała zmienne nastroje, raz będąc uszczypliwa, a

kiedy indziej słodka. Była niestrudzona, energiczna, kapryśna i fascynująca, a równocześnie -

nieczuła.

Coś się między nimi zepsuło od tamtej wspaniałej nocy. Nie potrafiłby tego

precyzyjnie określić, wiedział tylko, że coś się zmieniło. Przekonał się o tym, kiedy

pochwycił w jej oczach chłodny błysk wyrachowania.

Należała do kobiet, które wcale nie ukrywają tej cechy charakteru. Akceptował to w

niej, a nawet podziwiał jej prostolinijność i szczerość. Jednak ta Darcy, którą przed chwilą

zobaczył, nie była wyrachowana, kapryśna, skoncentrowana na sobie. Popłakała się, dumna z

Jude i swojego brata.

Aż dziwne, że po raz pierwszy zobaczył ją płaczącą - i to z radości.

Kiedy kochała, potrafiła być słaba i podatna na wzruszenie. Zapragnął tej jej słabości.

A także tej miłości. I zapragnął, żeby uroniła łzy z jego powodu.

Pora, żeby ją bardziej do siebie zachęcić.

Doczekał do końca zmiany, do wyjścia Aidana, który odprowadził Jude.

- Jest wykończona. - Stojąc w drzwiach, Darcy obserwowała, jak ruszają

samochodem, żeby pokonać niewielką odległość do domu. - Taka moc wrażeń. Mam

nadzieję, że Aidan ją przekona, żeby położyła się choć na trochę. Ależ ten wiatr szaleje. Nim

noc zapadnie, rozpęta się burza. Dobrze by było, żebyś pozatykał wszystkie szpary, Magee,

bo to będzie nie byle jaka zawierucha.

- I tak zamierzałem wrócić wkrótce do domu. Mam sporo spraw do załatwienia.

Przemokniesz.

- Dobrze mi to zrobi po tym dzisiejszym tłumie. - Zamknęła jednak drzwi przed

wiatrem i siąpiącym deszczem, przekręciła klucz. - Stawiam dziesięć funtów przeciwko

pięciu, że będziesz dzisiaj pracował przy świecach.

- Nie jestem oszustem, żeby przyjąć taki zakład.

- Żałuj. Mogłabym jeszcze dorzucić piątaka. - Zaczęła zgarniać puste naczynia. -

Wieczorem zrobi się tu straszny tłok. Ludzie szukają towarzystwa, kiedy na świecie rozpętuje

się szaleństwo. Przyjdź, jeśli możesz. Będzie muzyka. Może jakoś uda się wspólnie przetrwać

ten kataklizm.

- Przyjdę. Możesz mi poświęcić chwilę? Chcę z tobą porozmawiać.

- Wykręciłam sobie rękę. - Z przyjemnością usiadła przy jednym ze stolików, położyła

nogi na stojącym obok krześle. - W taki dzień jak dzisiaj chciałoby się mieć trzy ręce i dwa

razy tyle nóg.

- Pewnie już nie możesz się doczekać, kiedy podasz tu ostami kufel?

Skinęła głową. - Kto by nie czekał? Wolę być sama obsługiwana. - Możesz na to

liczyć. - Usiadł naprzeciwko niej. Pomyślał, że przyszła pora, by podnieść stawkę i rozegrać

kolejną kartę. - Mają mi dzisiaj przesłać faksem szkic twojego kontraktu. Spodziewam się, że

go zastanę po powrocie do domu. Z podniecenia żołądek podszedł jej do gardła.

- Szybko działacie.

- Jak zwykle. Pewnie będziesz chciała przejrzeć kontrakt, pokazać go adwokatowi...

radcy prawnemu - poprawił się. - Gdybyś miała jakieś pytania, wątpliwości, gdybyś chciała

coś zmienić, przedyskutujemy to sobie.

- Całkiem słusznie.

- Muszę na parę dni wyjechać do Nowego Jorku. Gdyby nie siedziała, nogi ugięłyby

się pod nią.

- Naprawdę? Nic nie mówiłeś.

- Więc mówię to teraz. - Przecież dopiero co sam podjął tę decyzję. - Jedź ze mną.

- Jechać z tobą do Nowego Jorku?

- Będziesz tam mogła podpisać ostateczną wersję dokumentu. Zrobimy to uroczyście.

- Chciał, żeby poznała jego rodzinę, zobaczyła jego dom, jego życie. - Sprawa, którą mam do

załatwienia, nie zajmie wiele czasu. Będę ci więc mógł pokazać miasto. - I dać jej spróbować

tego, co ma jej do ofiarowania.

Trevor i Nowy Jork. Niesamowity pomysł. Wspólny pobyt w miejscu, które widziała

w snach. I kolejne iluzje.

- Byłabym najszczęśliwsza na świecie.

- Więc zajmę się przygotowaniami.

- Niestety nie mogę, Trevorze. Nie mogę z tobą pojechać.

- Dlaczego?

- Jest pełnia sezonu. Sam widzisz, że z trudem sobie radzimy. Nie mogę zostawić

Aidana i Shawna ani na jeden dzień. To by nie było w porządku.

A niech to! Że też akurat teraz poczuwa się do obowiązku, jest taka rozsądna!

- Znajdź kogoś, kto cię zastąpi. Tylko na kilka dni.

- To by załatwiło tylko część problemu. Nie mogę teraz wyjechać, nawet gdybym

strasznie chciała. Jude urodzi lada dzień. Potrzebna jest jej rodzina, podobnie jak Aidanowi.

Jaka byłaby ze mnie siostra, gdybym w takiej chwili wyjechała się zabawiać?

- Sądziłem, że ma przed sobą co najmniej tydzień.

- Och, ci mężczyźni! - Zdobyła się na uśmiech. - Dzieci rodzą się, kiedy chcą, a

pojawienie się pierwszego dziecka szczególnie trudno przewidzieć. To miło z twojej strony,

że pomyślałeś o mnie, ale gdybym się zdecydowała, miałabym wyrzuty sumienia.

- Polecimy concordem. Skrócimy maksymalnie czas podróży.

Concorde! Wstała, weszła za bar po imbirowe piwo. A więc może lecieć tym

odrzutowcem jak gwiazda filmowa. I znajdzie się na miejscu o godzinę wcześniej, niż

wyleciała.

Boże, tak strasznie by tego chciała. A on wiedział o tym.

- Nie mogę. Bardzo mi przykro.

Miała rację, wiedział o tym. Mimo to jeszcze próbował nalegać. Chciał zdobyć

przewagę.

- Masz rację. Nie jest to odpowiednia pora - stwierdził wreszcie.

- Naprawdę bardzo bym chciała polecieć concordem i zobaczyć Nowy Jork. W innej

sytuacji pakowałabym już torbę. No więc, kiedy jedziesz?

Jedzie? Przecież nie zamierzał wyjeżdżać bez niej.

- Najpierw muszę dostać projekt kontraktu dla ciebie, a gdybyś miała jakieś

zastrzeżenia, moi ludzi przygotują inną wersję.

- Poinformuj mnie, kiedy już będziesz znał swoje plany. Pożegnam cię, a potem będę

czekać na twój powrót.

* * *

Stwierdził, że nie jest chętna do współpracy. Tutejsze kobiety nie przestrzegają reguł.

Zadumał się w swoim gabinecie. Zamiast pracować, wpatrywał się w noc wstrząsaną

porywami burzy.

Dlaczego nie poprosiła, żeby przełożył podróż o parę dni? A nawet o parę tygodni?

Byłaby to doskonała okazja, żeby pokazać jej, że gotów jest pójść na ustępstwo, byle ją

uszczęśliwić.

I dlaczego, do jasnej cholery, zaproponował jej to bez zastanowienia? Nawet idiota by

się domyślił, że nie będzie mogła opuścić domu w tym czasie. Następny dowód, że z miłości

człowiek głupieje.

Błyskawica rozdarła niebo jednym oślepiającym zygzakiem.

Dlaczego nie gra z nią fair? Należało zaproponować jej wycieczkę do Nowego Jorku.

Przy okazji załatwiłby interes, ale jakże inaczej wszystko by wyglądało. No i zbytnio się

zagalopował, zaczynając całą rozmowę od oznajmienia jej, że wyjeżdża.

Teraz albo pojedzie bez niej, albo będzie się musiał tłumaczyć.

Nienawidził wszelkich usprawiedliwień i tłumaczeń.

Huknął piorun, zagłuszając wiatr i deszcz bębniący w okno.

Kłopot w tym, że nie wiedział, jak ma to rozegrać. A przecież zawsze znajdował

sposób na rozwiązanie każdego problemu. Ale teraz stanął w obliczu innych przeszkód: na

drodze miłości było więcej podstępnych zakrętów, niż przypuszczał.

Nie pierwszy raz ma do czynienia z trudną sytuacją.

Teraz należy pozwolić, by problem dojrzał, a rozwiązanie samo się znajdzie. Powinien

skoncentrować się na czymś innym.

Zaczął od faksów, które nadeszły w ciągu dnia. Ponieważ znał już treść szkicu

kontraktu Darcy, od razu włożył go do plastikowej teczki. Pomyślał, że przynajmniej w tej

sprawie wszystko jest jasne. Była genialnym odkryciem dla Celtyckich Nagrań, które

wyszkolą ją i zapewnią jej sławę. O to żadne z nich nie musi się martwić.

Pomyślał, że rodzice powinni usłyszeć jej głos nagrany na taśmę. Zawiezie ją do

Nowego Jorku. Przynajmniej w ten sposób przedstawi ukochaną kobietę rodzinie.

Gdy tylko zrobi porządek na biurku, zabierze jej papiery do pubu, przejrzą je razem,

odpowie na jej pytania i wątpliwości. Następnie powie Darcy, że chce mieć tę taśmę.

Zadowolony z takiego pomysłu, powrócił do swoich papierków.

Pomyślał, czy nie zejść na dół i nie zrobić sobie jeszcze kawy, a także poszukać

czegoś do jedzenia. Jednak nie chciał jeść sam, co go denerwowało, ponieważ nigdy przedtem

nie miewał takich problemów. Prawdę mówiąc, miał nawet ochotę rzucić pracę i pojechać do

pubu, by znaleźć się wśród ludzi. Tam, gdzie jest Darcy.

Zamiast tego, pomimo burzy, uruchomił e - mail. Zdawał sobie sprawę, że należałoby

wyłączyć komputer, musiał jednak zająć się czymś, co by go powstrzymało przed udaniem się

do pubu.

Wyobrażał ją sobie, jak zerka na drzwi, zastanawiając się, kiedy się w nich pojawi -

nawet czerpał z tego przekorną satysfakcję.

Zajął się najpierw zawodowymi sprawami. Odpowiedział na faksy, wydrukował

niezbędne materiały i zabezpieczył to, co chciał sobie zachować, po czym przełączył się na

prywatne dokumenty.

Na widok jednego z nich, od matki, uśmiechnął się po raz pierwszy od wielu godzin.

Nie odzywasz się, nie piszesz. W każdym razie nie za często. Zdaje się, że udało mi się

przekona Twojego ojca, by pojechać do Irlandii. Tym razem nie było to aż tak trudne. Tęskni

za Tobą nie mniej niż ja, sądzę też, że chce wyrazić własne zdanie w sprawie teatru. Mam

nadzieję, że prace postępują zgodnie z planem, jestem też pewna, że trzymasz rękę na pulsie.

Ojciec zaczął już przygotowywać się do podróży - nie ma pojęcia, że wiem o tym. Ja

sama również to robię. I o ile wszystko dobrze pójdzie, przyjedziemy w przyszłym miesiącu.

Kiedy już wszystko będzie załatwione, dam Ci zna.

Domyślam się, że jesteś bardzo zajęty, ponieważ nigdy nie było inaczej. Mam nadzieję,

że znajdziesz trochę czasu dla siebie. Zbyt ciężko pracowałeś przed wyjazdem, jakbyś chciał

się ukarać za Sylvię.

Nie powiem więcej słowa na ten temat, ponieważ już widzę to Twoje poirytowane

spojrzenie. Nie, skłamałam, powiem jeszcze tylko jedno. Nie bądź wobec ludzi taki krytyczny,

Trevorze. Bowiem nikt, nawet Ty sam, nie dorówna Twoim wymaganiom.

Na tym kończę. Kocham Cię, Trevorze. Przygotuj się na inwazję.

Mama

Czy rzeczywiście ma takie poirytowane spojrzenie? Przyjrzał się mętnemu odbiciu

swojej twarzy w szybie i doszedł do wniosku, że nie jest to wykluczone.

Wystukał odpowiedź.

Przyjeżdżaj jak najszybciej, żeby osobiście na mnie ponarzekać. Brakuje mi tego.

Z teatrem wszystko dobrze, choć warto by odpukać, żeby nie zapeszyć. Rozpętuje się

jaka piekielna burza. Za chwilę będę musiał wyłączyć komputer.

Teatr będzie się nazywał „Duachais”. Sądzę , że znasz to gaelickie słowo, muszę tylko

sprawdzić pisownię. Oznacza korzenie danego miejsca, jego tradycje. Pewna bardzo bystra

kobieta uznała, że tak właśnie powinienem nazwać teatr. I miała rację.

Niepotrzebnie się niepokoisz, znajduję czas dla siebie. Zresztą inaczej tutaj się nie da

żyć. Tyle jest dokoła ciekawych rzeczy.

Jestem w trakcie podpisywania kontraktu na nagrania z Darcy Gallagher. Ma ona

niezwykły talent. Już za rok jej głos, jej nazwisko i twarz będą wszystkim znane.

Jest ambitna, utalentowana, energiczna, żywiołowa, mądra i czarująca. Nie jakaś tam

zahukana i nieśmiała dziewczyna. Polubisz ją.

Zakochałem się w niej. Czy to dostateczny powód, żebym się czuł jak idiota?

Zatrzymał się, wpatrując w ostatnią linijką. Nie zamierzał tego napisać. Pokręcił

głową i zabrał się za kasowanie.

Piorun wypełnił pokój ostrym niebieskim światłem. Trevor zobaczył w dole okna

cienki, rozszczepiony wężyk, a zaraz po nim dał się słyszeć ogłuszający huk.

I zgasło światło.

- Do jasnej cholery! - Taka była jego pierwsza myśl, kiedy doszedł do siebie.

Uderzenie pioruna prawdopodobnie zniszczyło mu komputer.

Sam jest sobie winien. Dobrze o tym wiedział.

Ponieważ ekran był czarny jak otaczający go świat, co wskazywało na to, że nie

działało awaryjne zasilanie, zaklął ponownie i po omacku zaczął szukać latarki, którą położył

przy komputerze.

Włączył ją - i nic. Co jest, do cholery? Potrząsnął nią ze złością. Przecież jeszcze

przed chwilą świeciła mocno i jasno!

Zły wstał z miejsca, ruszył na ślepo w stronę łóżka, namacał nocny stolik i leżące tam

zawsze zapałki i świecę.

Kiedy znowu uderzył piorun, podskoczył do góry i wysypał połowę zapałek z pudełka.

- Weź się w garść - mruknął i aż zadrżał na dźwięk własnego, niosącego się w

ciemnościach głosu. - To nie jest twoja pierwsza burza i nie po raz pierwszy się zdarza, że

wysiadło światło.

Ale tym razem było jakoś... inaczej. Miał wrażenie, że ta cała burza jest ukartowana

przeciwko niemu.

Było to tak idiotyczne, że aż się roześmiał, zapalając równocześnie zapałkę. Poczuł, że

wreszcie panuje nad sytuacją. Odetchnął z ulgą i sięgnął po świecę.

Wówczas rozległy się kolejne straszliwe grzmoty i zobaczył ją.

- Cierpliwość Carricka się wyczerpała.

Płomień świecy zamrugał, kiedy zadrżała mu ręka. Dobrze, że jej nie wypuścił i nie

podpalił domku.

- W czasie burzy ludzie często czują się nieswojo. - Gwen uśmiechnęła się do niego

łagodnie. - Nie ma się czego wstydzić. On też o tym wie, możesz mi wierzyć, i daje w tej

chwili upust swojej wściekłości.

Trevor odstawił świecę.

- Trochę przesadza.

- Mój Carrick lubi teatralne gesty. A poza tym on cierpi Trevorze. Oczekiwanie jest

bardzo męczące, szczególnie wówczas, kiedy już niemal widać jego kres. Czy mogłabym ci

zadać osobiste pytanie?

Omal się nie roześmiał. Ta konwersacja z duchem w domku, wokół którego biły

pioruny, była taka dziwna, a jednocześnie tak zwyczajna.

- Proszę bardzo.

- Nie chciałabym cię urazić, ale nie rozumiem, co cię powstrzymuje przed wyznaniem

miłości kobiecie, którą kochasz. - To nie takie proste, jakby się zdawało.

- Znam twoje zapatrywania. - W głosie Gwen pojawiła się teraz niecierpliwa prośba,

naleganie, chociaż jej ręce pozostały spokojne i nieruchome, złożone razem na wysokości

talii. - Chciałabym wiedzieć, dlaczego nie chcesz załatwić tego w znacznie prostszy sposób.

- Jeżeli się nie przygotuje odpowiedniego gruntu, nie położy fundamentu, łatwo o

błędy. A najważniejszą sprawą jest to, żeby nie popełniać błędów.

- Grunt, fundament... - Gwen zmarszczyła brwi. - A na czym ma to polegać w tym

wypadku?

- Chcę pokazać Darcy, co może mieć, jakie życie może prowadzić.

- Masz na myśli te wszystkie wspaniałe rzeczy? Bogactwa i cuda?

- Tak, właśnie tak. Gdy je tylko zobaczy... - urwał przerażony, kiedy zadrżała pod nim

podłoga. Zanim jednak zrobił krok, Gwen podniosła rękę.

- Przepraszam cię bardzo, czasami i ja wpadam w gniew. - Nie opuszczając ręki

zamknęła oczy i kilkakrotnie odetchnęła głęboko. Gdy znowu otworzyła oczy, były

pociemniałe ze wzburzenia. - A czyż Carrick nie ofiarował mi tego samego? Klejnoty,

bogactwo, pałac, nieśmiertelność. Czy nie popełniasz błędu, który kosztował nas tak drogo?

- Darcy nie jest taka jak pani.

- Och, Trevorze, przyjrzyj się uważniej. Jak to możliwe, że stojąc na tym samym

gruncie nie dostrzegacie się nawzajem? - Opuściła rękę. - No cóż, tej nocy to się nie dokona.

A teraz pojedź do wsi. Potrzebują cię tam.

- Czy coś się stało Darcy? - zapytał przerażony.

- Ależ nie, jest zdrowa i cała. Ale potrzebują ciebie. To noc cudów, Trevorze Magee.

Jedź już i weź w tym udział.

Nie wahał się ani przez chwilę. Ledwo się ulotniła, wybiegł w burzę.

19

Powietrze było naelektryzowane. Deszcz, niczym cienkie igiełki, smagał twarz.

Grudki gradu kładły trawą, masakrowały kwiaty.

Kolejna błyskawica rozdarła niebo, by utorować drogę grzmotowi, który przetoczył

się z groźnym łoskotem.

Trevor zadyszał się i przemókł, zanim dopadł do samochodu.

Rozum ostrzegał go, że wyprawa w taką noc to zwariowany pomysł. O wiele

rozsądniej byłoby przeczekać burzę, zamiast pchać się prosto w jej paszczę. Mimo to

przekręcił kluczyk w stacyjce.

Wiatr siał spustoszenie niczym anioł śmierci, szarpał żywopłotami, a strzępy kwiatów

i liści fruwały jak oszalałe owady. Światło reflektorów wbijało się w deszcz. Trevor zmagał

się z kierownicą bowiem w mgnieniu oka droga zamieniła się w grzęzawisko. Kiedy dotarł do

zakrętu, niebo eksplodowało, kłując go w oczy jaskrawym światłem, a potem nastąpił

ogłuszający grzmot.

Spoza tego wszystkiego słyszał cichy płacz zrozpaczonej kobiety.

Zarzuciło go lekko na zakręcie. W oddali dostrzegł migotanie świateł Ardmore.

Świece i lampy. Doszedł do wniosku, że muszą mieć też generatory. Darcy jest

bezpieczna w pubie. Nie ma powodu, by pędził jak szaleniec, kiedy nic złego się nie dzieje.

Podświadomie czuł jednak, że musi się śpieszyć. Wpadł w poślizg na zakręcie przy

Tower Hill i zgasł mu silnik.

- Co jest, do diabła? - Wściekły, przekręcił kluczyk, pompując niecierpliwie pedał

gazu. Bez skutku.

Klnąc, otworzył schowek i chwycił latarkę. Dobrze, że przynajmniej ta działała.

Kiedy wysiadał z samochodu, wiatr omal nie powalił go z nóg. Deszcz chłostał, a grad

smagał.

Nogi zapadały się Trevorowi w błocie, chociaż chciał biec co sił. Kamienie

nagrobków wystawały jak zęby z sięgającej do kolan warstwy mgły, której nie było nigdzie

więcej.

Trevor pomyślał z oburzeniem, że to wszystko sprawka Carricka.

Błyskawica zajarzyła się niebiesko nad grobem Johna Magee.

Kwiaty? Trevor stanął jak wryty, wpatrując się osłupiałym wzrokiem w kobierzec

kwiatów kwitnących jak tęcza. Podczas gdy zawierucha poszarpała i wbiła w ziemię trawę, te

delikatne płatki były otwarte i doskonale piękne. Wiatr, który go ścinał z nóg, kołysał nimi

łagodnie, nie dotknął ich też lodowaty jęzor mgły.

Magia, pomyślał Trevor i spojrzał w kierunku morza, gdzie huczały i rozbijały się

zwieńczone białą pianą potężne ściany fal. Magia nie zawsze bywa pogodna i przyjemna. Tej

nocy jest pełna gniewu.

Pośliznął się i runął ze wzgórza. Uderzył z całej siły o pień drzewa, które pojawiło się

tu nie wiadomo skąd. Ból przeszył mu ramię, idąc w zawody z ostrym kłuciem serca. Szedł

dalej, co jakiś czas tracąc równowagę i staczając się po kamieniach. Gdy znowu znalazł się na

twardym gruncie zaczął biec, dudniąc nogami po mokrym chodniku. Widział już pub i ciepły,

zapraszający blask światła w oknie.

Kłuło go w płucach, skoncentrował całą uwagę na tym świetle. I wtedy coś

przyciągnęło jego wzrok. Spojrzał do góry, spojrzał w dół - czy coś szepcze na wietrze?

Płacz. W górnym oknie domu Gallagherów zobaczył kobietę. Błyszczące, jasne włosy,

pociemniałe zielone oczy wpatrujące, się w niego.

Pomyślał, że to omam, ponieważ kobieta zniknęła równie szybko, jak szybko biegła

jego myśl. Za szybą widać było tylko słabiutkie światło i żadnego ruchu.

Omam, pomyślał znowu. A jednak coś jest nie tak. Zawrócił więc i, przedzierając się

przez wiatr, dotarł do tamtych drzwi. Popchnął je i otworzył, wpuszczając do środka wiatr i

deszcz. Jeszcze nie zdążył zawołać, kiedy ujrzał siedzącą na górze schodów Jude. Była blada

jak papier, miała zmierzwione włosy, a szlafrok mokry od potu.

- Dzięki Bogu! Och, dzięki Bogu! Nie mogę zejść! - Zaszlochała cichutko, obejmując

rękami brzuch. - Zaraz urodzę.

Stłumił w sobie panikę i pokonując po dwa schody naraz dobiegł do niej, złapał ją za

rękę.

- Oddychaj głęboko. Patrz na mnie i oddychaj.

- Tak, tak. - Nie odrywała od niego szeroko rozwartych oczu. - Boże, ale to boli!

- Wiem, wiem, kochanie, oddychaj równo.

- Nie spodziewałam się nigdy... To wszystko dzieje się tak szybko. - Kiedy na chwilę

ustał ten cholerny ból i kiedy złapała oddech, uniosła rękę, żeby odgarnąć do tyłu włosy. -

Wzięłam sobie herbatę do łóżka. Rozmawiałam z Aidanem i powiedziałam, że kładę się spać.

I nagle to się zaczęło.

- Zawieziemy cię do szpitala. Wszystko będzie dobrze.

- Zawołaj Aidana, jest już za późno. Nie dotrwam. Znowu panika dała o sobie znać,

ale zdławił ją, zanim zdążyła to zauważyć.

- Taka sprawa zwykle trochę trwa. Jak często masz skurcze?

- Nie wiem. Telefon jest na dole. Chciałam zadzwonić do pubu albo do lekarza, ale nie

mogłam zejść. Przedtem miałam skurcze co dwie minuty, a teraz znacznie częściej.

Boże!

- Czy wody odeszły?

- Tak. To nie powinno się tak szybko dziać. Wiem to z lekcji, z książek. To powinno

potrwać parę godzin. Sprowadź Aidana. Proszę, sprowadź... O Boże, znowu się zaczyna.

Uspokajał ją łagodnym głosem, dodawał odwagi, a jednocześnie jego mózg pracował

na pełnych obrotach. Był obecny przy trzech porodach i wiedział, że Jude ma rację. Nie

dotrwa do szpitala.

- Położę cię do łóżka. Obejmij mnie za szyję. O tak.

- Potrzebuję Aidana. - Chciało jej się płakać, krzyczeć, szlochać.

- Wiem. Zaraz po niego pójdę. Zachowaj spokój, Jude. - Położył ją na łóżku i zapalił

świece. To wszystko, co mógł na razie zrobić. - Kiedy nastąpią kolejne skurcze, oddychaj

głęboko. Zaraz wracam.

- Wytrzymam. - Położyła głowę na poduszkach, które jej przygotował. Musi

wytrzymać. Przecież od tego zależy wszystko. - Przez całe wieki kobiety rodziły bez lekarzy i

szpitali. - Uśmiechnęła się z trudem. - Spiesz się.

Wolał nie myśleć, ile będzie musiała znieść skurczów zdana tylko na siebie, jak

bardzo jest przerażona, leżąc tam samotnie w łóżku, mając tylko dwie świece za oświetlenie.

Wolał nie myśleć o najgorszym.

Wypadł z powrotem w burzę. Wiatr zmienił kierunek i wiał mu teraz w plecy,

popychając go, jakby i jemu zależało na pośpiechu. Trevorowi zdawało się, że przebiegł już

parę kilometrów, zanim położył rękę na klamce pubu Gallaghera.

Gdy otworzył drzwi, usłyszał muzykę i śmiech.

Darcy zwróciła się w jego stronę, promieniejąc z radości.

- No, no, patrzcie tylko, kogo nam napędziła burza - zawołała i natychmiast umilkła,

widząc wyraz jego oczu. - Co się stało? Jesteś ranny?

Pokręcił głową i powiedział do Aidana:

- Chodzi o Jude.

- O Jude? - Trevor jeszcze nigdy nie widział, żeby krew odpłynęła tak szybko z twarzy

człowieka. - Co się stało? - Aidan odrzucił barierkę i wypadł zza baru.

- Zaczął się poród.

- Dzwoń po lekarza - krzyknął Aidan do Darcy, wybiegając na dwór.

- Już za późno, żeby sprowadzać lekarza, a zresztą telefony i tak nie działają - wyjaśnił

Trevor.

- Matko Boska! - Darcy w jednej chwili zdławiła w sobie paniczny strach. - Musimy

się spieszyć. Jack, zajmij się barem. Niech ktoś powiadomi Shawna i Brennę. Tim, sprowadź

Mollie O'Toole. Ona będzie wiedziała, co należy robić.

Zapominając o kurtce, wypadła na deszcz.

- Jak ją znalazłeś? - Krzyczała, ale jej głos ginął w huku fal rozbijających się o brzeg.

- Jechałem do wsi i zobaczyłem, że jej dom jest całkiem ciemny. Pomyślałem, że

pewnie dzieje się coś niedobrego.

- Nie, nie, chodzi mi o to, jak ona się ma. Czy się trzyma?

- Była zupełnie sama, przerażona. - Trevor nie mógł zapomnieć jej wyglądu.

- Nasza Jude Frances jest twarda. Przetrzyma to. Musimy się tylko zastanowić, co

teraz czynić.

Gdy wbiegli do domu, Darcy zgarnęła przyklejone do twarzy włosy.

- Nie musisz wchodzić na górę. To niezwykły widok dla mężczyzny.

- Idę.

Jude siedziała na łóżku, dysząc ciężko, podczas gdy Aidan ściskał mocno jej ręce.

Miał nieprzytomny wzrok, ale przemawiał do niej łagodnym, śpiewnym głosem.

- Tak to zwykle bywa, kochanie, wszystko w porządku. Jeszcze tylko trochę.

Opadła na poduszki zlana potem.

- Bóle są coraz silniejsze.

Aidan podniósł się z miejsca, ale nadal mocno trzymał rękę Jude.

- Mówi, że będzie tutaj rodzić. Nie chce mnie słuchać, że tutaj nie może urodzić

dziecka.

- Dlaczego nie może? - Pomimo śmiertelnego przerażenia głos Darcy zabrzmiał

wesoło. Wiedziała, że jeśli Aidan wpadnie w panikę, cała sprawa będzie przegrana. -

Znacznie przyjemniej jest rodzić we własnym domu! Ale sobie wybrałaś noc, Jude, na

wydanie na świat kolejnego Gallaghera. Szaloną noc.

Mówiąc, stanęła przy łóżku, wytarła twarz Jude skrawkiem prześcieradła. Co robić?

Co powinna zrobić? Boże, nie może pozbierać myśli. Musi zmusić się do myślenia.

- Jude, chodziłaś na lekcje rodzenia. Może nam podpowiesz, co mamy zrobić, żeby ci

choć trochę pomóc?

- Nie wiem. To miało być inaczej. Boże, jak mi się chce pić!

- Zaraz ci dam trochę wody.

- Z lodem - wtrącił się Trevor. - Aidanie, usiądź za nią w łóżku, żeby mogła się

oprzeć. Będzie jej lepiej w pozycji lekko siedzącej. Trzy razy pomagałem tak mojej siostrze.

Oczywiście wtedy odbywało się to w przytulnej, czystej sali porodowej, w obecności

szwagra, lekarza i położnej.

- No proszę! - Darcy uśmiechnęła się promiennie. - Mężczyzna z doświadczeniem.

Akurat to, czego potrzebujemy. Przyniosę ci zimne wilgotne prześcieradła, kochana, a potem

trochę lodu.

Jude wstrzymała powietrze i uchwyciła się ramienia Darcy. - Już wychodzi!

- Nie, jeszcze nie. Trevor odrzucił prześcieradło. - Widać główkę. - Nie przyj jeszcze,

Jude. Oddychaj.

- O to chodzi, kochanie - powiedział Aidan. - Chwytaj powietrze. - Objął Jude i zaczął

okrężnym ruchem masować jej twardy jak kamień brzuch. - Trzymaj się jeszcze i głęboko

oddychaj, a oszczędzisz sobie trochę bólu.

- Oszczędzę, dobre sobie! - Przy skurczu, który sięgnął zenitu, Jude opadła na plecy,

uchwyciła się jego włosów, a jej oczy omal nie wyszły z orbit - Co ty o tym wiesz, do

cholery! Co ty, do jasnej cholery, wiesz, ty draniu.

- Nie krępuj się powiedziała Darcy, zastanawiając się, jak głęboko wbijają się w jej

ramię palce Jude. - Są jeszcze lepsze słowa na jego określenie.

- Idiota, bałwan, pawian. Bydlak! - wrzasnęła Jude, kiedy przygwoździł ją ból.

- Mów wszystko, co chcesz, kochanie - szeptał Aidan, nie przestając jej głaskać. - No,

widzisz, już ci lepiej. Żebyś jeszcze puściła moje włosy i zostawiła mi te, których nie

wyrwałaś z cebulkami.

- Bierzmy się do pracy - Trevor pomyślał, że z każdą sekundą ubywa czasu. Usłyszał

rumor przy frontowych drzwiach, głośny tupot nóg na schodach, i stwierdził z ulgą, że

przybywa im rąk do pomocy.

Kiedy Shawn i Brenna wpadli do pokoju, zaczął wydawać polecenia.

- Shawn! Napal tutaj. Brenna! Zejdź na dół i przynieś trochę pokruszonego lodu, żeby

Jude mogła go ssać. Znajdź jakieś dobre, ostre nożyczki i sznurek. Darcy! Postaraj się o

świeże prześcieradła i ręczniki.

Kiedy się rozbiegli, Trevor spojrzał na Jude.

- Zaraz cię obmyję. Moja siostra mówiła, że podczas rozwiązania uspokaja ją muzyka.

- My też będziemy mieć muzykę. Trevor przytaknął ruchem głowy.

- Śpiewaj - nakazał Aidanowi, zanim wyszedł z pokoju. Uwijali się zwinnie i szybko.

Po dziesięciu minutach ogień w kominku napełniał pokój światłem i ciepłem. Na zewnątrz

wyła burza, ale tutaj, w tym pokoju, rozbrzmiewał śpiew.

Oparta o Aidana Jude starała się chwytać powietrze, które uchodziło z niej podczas

skurczów. Całą siłą woli koncentrowała się na dziecku, które postanowiło właśnie teraz

przyjść na świat. W takiej sytuacji nie było już miejsca na wstyd i czuła tylko wdzięczność do

Trevora, klęczącego u jej stóp, między jej rozstawionymi kolanami.

- Muszę przeć. Muszę.

- Wytrzymaj jeszcze chwilę. Kiedy ci powiem, będziesz musiała się zatrzymać, żebym

zdołał odwrócić dziecko. - Przypomniał sobie to, co kiedyś widział. Da sobie radę. - Przy

kolejnym skurczu przyj, a kiedy powiem stop, zatrzymaj się i oddychaj. - Wytarł ramieniem

pot z czoła. Nabrał powietrza w płuca.

- Zaczyna się. Muszę...

- Przyj! - powiedział, kiedy błyskawica rozświetliła pokój. I wtedy, ku zaskoczeniu

Trevora, dziecko wystrzeliło jak mały, śliski pocisk, prosto w jego ręce, i od razu zaczęło

kwilić.

Ogłupiały wpatrywał się w żywą istotkę w swoich rękach.

- Ale się spieszyła. To dziewczynka - wydusił z siebie i spojrzał do góry. Napotkał

wzrok Darcy i zobaczył po raz trzeci, że płacze.

- Jude. - Kołysząc ją Aidan wtulił twarz w jej włosy. - Spójrz na nią. Tylko spójrz. Jest

piękna.

- Ja chcę... - Nie mogąc więcej wydusić słowa, Jude wyciągnęła ramiona. Kiedy

Trevor położył maleństwo na jej brzuchu, zaśmiała się. - Jest wspaniała! Ma już włoski.

Popatrz na nią. Jakie śliczne czarne włoski.

- I silny głos. - Shawn obszedł dookoła łóżko, pochylił się i delikatnie pocałował Jude

w policzek. - Ma twój nos, Jude Frances.

- Naprawdę? - Odwracając głowę, pocałowała w usta Aidana. - Dziękuję ci.

- Jak ją nazwiemy? - Darcy wykręciła mokrą szmatkę i otarła nią twarz Jude.

Najchętniej padłaby obok łóżka śmiejąc się i płacząc. Ale jeszcze nie mogła sobie na to

pozwolić. - No więc, jakie wybierzemy dla niej imię?

- Ailish. - Jude przerwała liczenie paluszków swojej córeczki i spojrzała na Trevora. -

Jak ma na imię twoja mama?

- Moja mama? Carolyn.

- Więc będzie się nazywać Ailish Carolyn Gallagher. A wy wszyscy będziecie jej

chrzestnymi.

Nikt nie zauważył, kiedy skończyła się burza.

* * *

Trevor z trudem zszedł po schodach. Czuł się tak naładowany energią, że mógłby

przebiec piętnaście kilometrów, ale zarazem nogi miał jak z waty.

W kuchni nalano mu szklaneczkę whiskey. Wziął ją bez słowa i wypił.

- Brawo, ale wypijemy jeszcze jedną - powiedziała Brenna, czyniąca honory pani

domu. - Musimy wznieść toast. Za Ailish Carolyn Gallagher.

Stuknęli się szklankami i Trevor wypił znowu, zapominając o swojej zwykłej

przezorności, dostosowując się do panującego nastroju.

- I za tę noc.

- No właśnie. - Shawn klepnął go po plecach. - Niech cię Bóg błogosławi, Trevorze,

okazałeś się mistrzem.

- Nie ujmując nic Trevorowi, za dzisiejszą noc przyznałabym palmę pierwszeństwa

Jude. Mam nadzieję, że kiedy przyjdzie mój czas, będę choć w połowie taka dzielna i

zdecydowana - powiedziała Brenna.

Trevor zauważył, jak wymienili pomiędzy sobą porozumiewawcze spojrzenia.

- Jesteś w ciąży?

- Właśnie zakomunikowaliśmy to dzisiaj w pubie. I dlatego piję herbatę zamiast

whiskey. Ale nie musisz się martwić ponieważ rozwiązania spodziewam się nie wcześniej niż

w lutym, kiedy już będziemy wykańczać teatr.

- Moje gratulacje - powiedział Trevor. Najpierw stuknął się szklanką z nią, a potem z

Shawnem. - Tylko nie śpiesz się tak jak twoja bratowa.

- Najważniejsze, że wszystko dobrze się skończyło. Bardzo jej pomogłeś.

- To prawda - przyznał Shawn. - A teraz wracajmy do pubu i obwieśćmy nowinę. Jeśli

czujesz się na siłach, chodź z nami. Obiecuję, że do końca życia nie zapłacisz pensa za drinki

w pubie Gallaghera.

Ku zdumieniu Trevora Shawn ujął go za ramiona i ucałował mocno.

- Niech cię Bóg błogosławi. Zmykamy, Brenna. Trevor pozostał sam. Zaśmiał się.

- To jest szczęśliwa noc - powiedziała Darcy, wchodząc do kuchni.

- Shawn pocałował mnie prosto w usta.

- Cóż, nie mogę być gorsza od mojego brata. - Podeszła do niego i pocałowała go

mocno. Położyła rękę na jego policzku, a jej oczy stały się łagodne i czułe. - Jesteś

bohaterem. Nie, nie zaprzeczaj. Bez ciebie moglibyśmy coś spartaczyć, wolę nawet o tym nie

myśleć.

- Zachowałaś zimną krew.

- Miałam ochotę wybiec stamtąd i wyć.

- Ja też.

- Naprawdę? Wyglądałeś na całkiem spokojnego, jakby odbieranie porodów było dla

ciebie zwykłą sprawą.

- Strasznie się bałem.

- Więc jesteś nawet bardziej niż bohaterem.

- To żadne bohaterstwo. - Teraz mógł się do tego przyznać. - Gdy rodziła moja siostra,

nie miałem tam nic do roboty. Trzymałem ją za rękę i słuchałem, jak przeklina swojego męża.

Byli przy tym lekarze, były monitory... - powiedział i poczuł się zmęczony. - Dopił resztkę

whiskey. - Tu było inaczej. Burza, brak prądu, ten pośpiech. A jednak poród odbył się, jak

należy.

- I my wszyscy byliśmy razem w tym domu. - Dotknęła ręką jego ramienia. Czuję się,

jakbym uczestniczyła w cudzie. Czy tylko nasza Ailish jest aby zdrowa?

- Wygląda doskonale. Nie martw się.

- Oczywiście. Tak głośno płakała i miała taki apetyt! A Jude wprost promienieje. Więc

wznieśmy toast za nasz doskonały, maleńki cud.

Popatrzył na butelkę.

- Wzniosłem już dwa, z Brenna i Shawnem.

- A jaka jest twoja norma? - zapytała, sięgając po szklankę.

- Nieważne. Nie ma o czym mówić. A więc za nasz cud. Za nowo narodzonego

Gallaghera.

Podniosła szklankę do ust i wypiła jej zawartość jednym haustem, tak że Trevor

poczuł się zobowiązany uczynić to samo.

- Przygotuję młodej matce trochę herbaty, a potem posprzątam. Pójdziesz do pubu? -

zapytała.

- Zaczekam tutaj na ciebie.

- Świetnie. - Odwróciła się, żeby nastawić czajnik, ale zobaczyła gorący jeszcze

dzbanek pod kapturkiem z materiału. - Shawn i w tym zdążył mnie ubiec, nie tylko w

pocałunkach. Posiedź trochę i odpocznij. Odbieranie porodów to wyczerpujące zajęcie.

- Nie musisz mi tego mówić.

Postanowił udać się na górę, sprawdzić, czy nie trzeba w czymś pomóc. Nie mógł

usiedzieć na miejscu. Rozsadzała go energia.

Właśnie wtedy usłyszał, że otwierają się drzwi i Darcy wita Mollie O'Toole.

Dzięki Bogu, pomyślał z ulgą Trevor, po raz pierwszy w życiu nie mogąc się

doczekać, kiedy przekaże ster w inne ręce. Zaczął szukać kawy, ale w tym momencie wszedł

Aidan.

- Oto opatrznościowy człowiek.

Tym razem Trevor był już przygotowany na kolejne pocałunki.

- Jak Jude? - zapytał.

- Jest rozpromieniona. Siedzi w łóżku, śliczna jak marzenie, i popija herbatę, gdy

tymczasem Darcy tuli maleństwo, - Darcy?

- Wykopała mnie z pokoju - powiedział Aidan, wyjmując szklankę. - Powiedziała, że

mam tu zejść i jako świeżo upieczony ojciec nalać sobie szklankę, a jej dać możliwość

skorzystania z przywileju cioteczki i porozpieszczać trochę dziecko.

- Cioteczki? - Nie był w stanie wyobrazić sobie Darcy w takim charakterze.

- Mollie O'Toole jest okropnie przejęta, chce tu zostać na noc. Zdążyły już przebrać

Ailish w nocną koszulkę z koronek. Wygląda... - Oparł się o stół.

- Chryste! W głowie mi się kręci. Nawet nie podejrzewałem, że można tak

natychmiast pokochać nową żywą istotę. Nie ma jeszcze godziny, a już gotów byłbym umrzeć

dla niej. Kiedy pomyślę, że mógłbym jej nie mieć, gdyby los nie okazał się dla mnie taki

łaskawy... Za tę jedną noc będę twoim dłużnikiem do końca życia.

- Daj spokój.

- Jeżeli pewnego dnia sam zostaniesz szczęśliwym ojcem, przekonasz się wtedy, ile to

jest warte. Irlandczycy to sentymentalny naród. Napijmy się więc, żebym odzyskał władzę w

nogach.

Trevor pomyślał, że jeżeli to wznoszenie toastów będzie szło w tym tempie, nie tylko

straci władzę w nogach, ale padnie na twarz. Mimo to napił się z Aidanem za świeżo

upieczoną matkę, a potem za dziecko.

Gdy Darcy zeszła na dół, widział już wszystko jak przez mgłę. I czuł się z tym

doskonale.

- Zdaje się, że jesteś na najlepszej drodze, by zalać się w trupa, kochanie? -

powiedziała.

- Nie piję nigdy więcej niż dwa drinki. Później traci się orientację.

- Ale tym razem odstąpiłeś od tej słusznej i żelaznej zasady.

- Nie mogłem odmówić wzniesienia toastu za maleństwo.

- Oczywiście.

- Wypijemy znowu za zdrowie dziecka? - zapytał z taką błogą nadzieją, że

zachichotała.

- Sądzę, że już czas, żebyśmy się udali do pubu, a potem zobaczymy. Pomogę ci się

podnieść. Oprzyj się na mnie.

- Sam wstanę. - Lekko urażony, odepchnął się od stołu. Gdy tylko znalazł się w

pozycji pionowej, wszystko zaczęło wirować wokół niego. - No proszę. - Wyciągnął przed

siebie rękę. - Mam się świetnie. Muszę tylko złapać równowagę.

- Daj mi znać, kiedy ci się to uda. - Zerknęła w kierunku butelki. Nie zdawała sobie

sprawy, że aż tyle tego wlali w biedaka. - Po wszystkich twoich bohaterskich czynach

potraktowaliśmy cię zbyt okrutnie. - Delikatnie objęła go ramieniem w pasie. - Pójdziemy i

zjesz coś gorącego. Jestem pewna, że masz na coś apetyt.

- Na ciebie. Aidan mnie pocałował, teraz twoja kolej.

- Przyjdzie i na to czas.

- Zajrzyjmy jeszcze do dzidziusia. Uwielbiam dzieci. - Próbował zakręcić na schody,

które mijali, ale poprowadziła go prosto do drzwi.

- Naprawdę? - No, no, co za odkrycie! - Wybierzemy się do niej jutro rano. Ailish śpi

teraz jak aniołek, a Jude musi odpocząć. - Udało jej się otworzyć drzwi i wyciągnąć go na

dwór.

Świeże powietrze uderzyło w niego jak morska fala, aż się zatoczył.

- Rany, co za noc.

- Uprzedzam, że jeśli stracisz przytomność, zostawię cię tam, gdzie upadniesz. - Ale

pomimo tej groźby, wzmocniła uścisk.

- Nie stracę przytomności, a nawet się nie przewrócę. Czuję się wspaniale.

Pokazały się gwiazdy. Tysiące gwiazd świeciło, mrugało, błyszczało na czarnym

niebie. Zupełnie jakby nigdy nie było burzy.

- Słyszysz muzykę z pubu? - Zatrzymał się. - Co to za piosenka? Skądś ją znam. - Po

czym, ku zdumieniu Darcy, zaczął śpiewać.

Stojąc na wietrze pod gwiazdami dołączyła do niego.

- Zawsze przy tej piosence myślę o tobie - powiedział, gdy skończyli.

- Biorąc pod uwagę obecne okoliczności, potraktuję to jako komplement. Nie

wiedziałam, że potrafisz śpiewać, Trevorze Magee, i to takim czystym, mocnym głosem. Ile

jeszcze niespodzianek kryjesz przede mną?

- Dowiesz się w swoim czasie.

- Liczę na to.

20

Prawie wszystko zlewało się w jedną rozmazaną plamę. Twarze, głosy, ruchy. Stracił

rachubę wsuwanych mu do rąk kufli piwa, a także poklepywań po plecach. Pamiętał, że go

bezustannie całowano.

Wiele osób się popłakało. Był śmiertelnie przerażony, że mógł być jedną z nich.

Były też śpiewy - mógłby przysiąc, że wystąpił solo. Tańce - niejasno zapamiętał, że

obracał się w koło po podłodze z głównym elektrykiem, krzepkim mężczyzną z tatuażem. W

jakimś momencie wygłosił chyba przemówienie.

Podczas tego chaosu Darcy zaciągnęła go do kuchni i wlała w niego trochę zupy. Albo

wsadziła mu głowę do talerza, nie pamiętał tego dokładnie.

Zapamiętał natomiast, że mocował się z nią na podłodze, co by nie było takim złym

pomysłem, gdyby nie Shawn, który przebywał w tym samym czasie w kuchni. I gdyby nie

przegrał z kobietą, od której znacznie więcej ważył. Chryste! Spił się do obrzydliwości.

Zdarzało mu się dawniej pić, przecież chodził do college'u. Potrafił wypić i

zabalować. Ale tym razem całkiem się urżnął i wcale go nie cieszyła ta mgła przysłaniająca

szczegóły jego zachowania.

W tym wszystkim była przynajmniej jedna drobna sprawa, którą zapamiętał wyraźnie.

Czysta jak kryształ z Waterford.

Darcy zaprowadziła go do łóżka, na które się zwalił, śpiewając wciąż, to też pamięta,

żenująco wulgarną wersję Rosę of Tralee. W trakcie tego zrobił dostatecznie długą przerwę,

by poinformować Darcy, że córka kuzynki ciotki jego matki została wybrana Różą Chicago

gdzieś w okolicy 1980 roku.

Kiedy już znajdował się w pozycji horyzontalnej, złożył jej nietypową lubieżną

propozycję, po której każda inna kobieta zrzuciłaby go ze schodów. Lecz Darcy roześmiała

się tylko, mówiąc, że mężczyźni w tym stanie do niczego się nie nadają i żeby już poszedł

spać.

Był jej wielce zobowiązany, gdyż uchroniła go przed niechybną kompromitacją.

Ale teraz był w pełni przytomny, leżał w kompletnych ciemnościach, mając w ustach

piasek, a w głowie buczące bębny.

Leżał w nadziei, że o wszystkim zapomni.

A kiedy nie spełniło się jego pragnienie, pomyślał, jak dobrze byłoby odpiłować sobie

głowę, odłożyć ją na bok, żeby mu nie przeszkadzała, i zasnąć wreszcie spokojnie. Ale do

tego potrzebna była cholerna piła.

Dochodząc do wniosku, że aspiryna będzie chyba rozsądniejszym rozwiązaniem,

troszeczkę się uspokoił. Powstrzymując jęk usiadł na łóżku.

Przez sklejone powieki wpatrywał się w świecącą tarczę zegara koło łóżka. Trzecia

czterdzieści pięć. No cóż, odtąd wszystko będzie szło ku lepszemu. Ostrożnie odwrócił głowę

i zobaczył śpiącą smacznie Darcy.

Do piasku w ustach dołączyło uczucie goryczy. Że też może ona spać spokojnie, kiedy

obok niej umiera człowiek. Gdzie jej wrażliwość i współczucie? Czy nie ma kaca?

Z wielkim trudem powstrzymał się od dania jej kuksańca za tak marne dotrzymywanie

mu towarzystwa.

W końcu stanął na nogi, zgrzytając zębami, kiedy zakołysał się pokój. Za nim poszedł

jego żołądek, buntując się i przyprawiając go o mdłości.

Przysiągł sobie, że już nigdy więcej się nie upije. Nawet gdyby mu przyszło odbierać

poród trojaczków w czasie tornado. Gdy o tym wspomniał, miał ochotę się uśmiechnąć, ale

kuśtykając w stronę łazienki zdobył się jedynie na grymas.

Nie zastanawiając się, zapalił światło, by w tej samej niemal chwili usłyszeć piskliwe

wycie, które okazało się być jego własnym przedśmiertnym wrzaskiem. Oślepiony, dopadł

kontaktu i krzyk przeszedł w cichnący skowyt, kiedy znowu zapadła błogosławiona ciemność.

Stał, opierając się plecami o ścianę, próbując odzyskać oddech.

- Trevor? - usłyszał cichy głos Darcy i poczuł delikatną rękę na ramieniu. - Dobrze się

czujesz?

- Po prostu wybornie. A ty? - Słowa z trudem wydobyły się z gardła, wyłożonego

gruboziarnistym papierem ściernym.

- Biedaku. Ale gdybyś nie miał kaca po ostatniej nocy, nie byłbyś człowiekiem. Chodź

do mnie, kochanie, połóż się z powrotem i pozwól Darcy zająć się sobą.

Teraz, gdy obudzona chciała ulżyć jego niedoli, do wstrętnej mieszanki, która go

zwalała z nóg, doszła jeszcze irytacja.

- Ty i ta twoja horda sadystów już się mną zajęliście.

- Och, to było straszne. Bardzo się tego wstydzę.

- Kpisz ze mnie?

- Oczywiście. - Pociągnęła go za ramię, zaciągnęła z powrotem do sypialni. - Ale to

nie ma nic do rzeczy. A teraz chodź i usiądź sobie.

Pomyślał, że Darcy zna się na rzeczy. Ciekawe, ilu pijanych mężczyzn kładła do

łóżka. To była wstrętna myśl, niegodziwa myśl i, chociaż wiedział o tym, nie mógł się od niej

wyzwolić.

- Masz w tym duże doświadczenie, prawda?

Było coś przykrego w tonie jego głosu, jakby chciał ją obrazić, ale wzruszyła tylko

ramionami, kładąc to na karb jego złego samopoczucia.

- Nie da się prowadzić pubu, nie mając od czasu do czasu do czynienia z kimś, kto

sobie zanadto pofolguje. Po prostu teraz potrzebna ci jest kuracja.

- Jeśli sądzisz, że wlejesz we mnie więcej whiskey, to chyba upadłaś na głowę.

- Nie, nie, mam coś lepszego od klina. Nie bój się i leż spokojnie. - Poprawiła pod nim

poduszki, delikatnie i fachowo, niczym pielęgniarka. - To mi zajmie tylko chwilę. Powinnam

to była przygotować wieczorem, ale nie miałam do tego głowy przy tym całym rozgardiaszu.

- Chcę tylko aspirynę.

- Wiem. - Dotknęła wargami jego obolałej głowy. - Zaraz wracam.

Co tu jest grane? Dlaczego jest taka miła, taka słodka? Obudził ją o czwartej nad

ranem i nawarczał na nią. Dlaczego nie odwarknęła? Dlaczego ona nie czuje żadnych

dotkliwych skutków wczorajszej uroczystości?

Pełen podejrzeń zmusił się, żeby wstać znowu i zaciskając szczęki włożył spodnie.

Znalazł ją w kuchni, gdy mieszała jakąś miksturę w słoiku.

- Byłaś trzeźwa?

Przerwała swoje zajęcie i popatrzyła na niego. Wygląda niechlujnie i nieświeżo, a

nadal jest przy tym taki przystojny.

- Oczywiście. - Dlaczego?

- Jeszcze zanim poszliśmy do pubu, było widać jak na dłoni, że upijesz się za nas

oboje. I miałeś do tego wszelkie prawo. Kochanie, nie mógłbyś usiąść? Nie musisz się

dodatkowo torturować. Pewnie masz głowę spuchniętą jak bania.

- Nie mam zwyczaju się upijać - powiedział z godnością, ale ponieważ odczuwał

mdłości, wycofał się do gościnnego pokoju i usiadł na oparciu fotela.

- Nie wątpię. - Wiedziała, że dlatego źle się czuje i jest taki drażliwy. - Ale to była

wyjątkowa noc i ty odegrałeś w niej wielką rolę. Od czasu wesela Brenny i Shawna, które

trwało cały dzień i pół nocy, nie mieliśmy tutaj takiej dobrej zabawy.

Weszła, w spływającym do stóp szlafroczku, niosąc jakiś ciemny, podejrzanie

wyglądający płyn w szklance.

- Przecież mieliśmy tyle do uczczenia. Jude, dziecko, teatr.

- Teatr?

- Ochrzciłeś go. Och, zdaje się, że to piwo nieźle rozmiękczyło ci mózg, prawda?

Ogłosiłeś wszem i wobec nazwę teatru: „Duachais”. Nigdy nie byłam taka dumna, Trevorze.

Obecni w pubie byli po prostu wniebowzięci. To piękna i dobra nazwa. Wiele znacząca dla

nas wszystkich.

Dlaczego ogłosił to, kiedy nie był trzeźwy? A gdzie powaga sytuacji?

- To twój pomysł.

- Podsunęłam tylko samo słowo. Ty znalazłeś dla niego właściwe zastosowanie. A

teraz popij tym aspirynę i ani się obejrzysz, kiedy poczujesz się jak nowo narodzony.

- Co to takiego?

- Mikstura Gallaghera, taki napój leczniczy, specjalność naszej rodziny.

Wziął aspirynę z jej wyciągniętej ręki, a potem szklankę. Darcy wyglądała wspaniale -

wypoczęta, z rozpuszczonymi lśniącymi włosami, z błyszczącymi wesołymi oczami, z ustami

ułożonymi w grymas, który można by nazwać współczuciem. Rozpaczliwie pragnął złożyć

obolałą głowę na jej prześlicznych piersiach i spokojnie dokonać żywota.

- To mi się nie podoba.

- Och, daj spokój, w końcu to nie jest aż tak obrzydliwe. Wypił i zmarszczył się.

- Nie podoba mi się ta cała sprawa.

Czuł straszne pragnienie i wypił wszystko do dna.

- Dziękuję. - Szorstkim ruchem włożył jej szklankę do ręki.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odpowiedziała, powstrzymując

zniecierpliwienie.

Pomógł w przyjściu na świat jej bratanicy i choćby z tego powodu będzie mu

wdzięczna przez całe życie. Nazwał swój teatr słowem, które mu podsunęła. To zaszczyt,

którego nie powinna lekceważyć, rzucając się na niego z pazurami, kiedy jest rozłożony na

obie łopatki.

Postanowiła mu trochę podogadzać.

- Wiesz, co by ci się teraz przydało? - Gorące śniadanie. I kawa. Zamienię się w twoją

kochającą matkę i przygotuję ci wszystko.

Idąc już w stronę kuchni zatrzymała się i pokręciła głową. - Co z moją pamięcią?

Zapomniałam, że dzwoniła wczoraj do pubu.

- Moja matka?

- Akurat byłeś na zewnątrz, śpiewając serenady. Shawn z nią rozmawiał. Prosiła tylko,

żeby ci przekazać wiadomość.

Poderwał się na nogi.

- Jakaś zła wiadomość?

- Nie, skądże. Shawn mówił, że miała bardzo radosny głos - przekazała też gratulacje

z powodu Ailish. W każdym razie, kazała ci powiedzieć, że nie mogłeś jej sprawić większej

radości. Masz dzisiaj do niej zadzwonić i opowiedzieć o wszystkim.

- Czym jej sprawiłem taką radość?

- Nie wiem.

Przecież nie wysłał tej poczty. Właśnie kasował tę część, kiedy zgasło światło i

wysiadł laptop. Niemożliwe, żeby otrzymała wiadomość, której nigdy nie wysłał.

Potarł twarz obiema rękami. Czy jeszcze się nie nauczył, że sprawy niemożliwe są

tutaj na porządku dziennym?

I co z tego wynika? Z każdą chwilą czuł się coraz większym idiotą.

Kobieta, która jest obok, uczyniła go słabym, bezwolnym, głupim. Był tym

zaniepokojony.

Zatrzymał się i zaczął wpatrywać w obraz syreny. Poczuł, jak narasta w nim złość. W

kim on się zakochał? Kim naprawdę ona jest, do diabła? Ile w niej jest tej syreny, a ile czułej

kobiety, przygotowującej mu śniadanie? A może to są czary, coś w rodzaju samo spełniającej

się magii, która go zbiła z tropu i wyprowadziła w pole, by zadowolić kogoś innego -

zaspokoić czyjeś potrzeby.

Może ona mu to powie.

Duachais. Wiedza o swoich korzeniach, tradycji. Darcy posiada wiedzę o tym miejscu.

Gwen ofiarowano klejnoty pochodzące ze słońca, z księżyca i z morza. I nie przyjęła ich. A

co odpowiedziała Darcy, kiedy ją zapytał, czy przehandlowałaby swoją dumę za klejnoty?

Że znalazłaby sposób na zachowanie jednego i drugiego.

Pora położyć temu kres.

Zatrzymała to malowidło, prawda? Zatrzymała, powiesiła na ścianie po tym, jak

pokazała malarzowi drzwi.

- Niewiele mam tu do jedzenia - powiedziała Darcy, wchodząc do pokoju. - Zejdę

więc na dół i podkradnę coś Shawnowi. Wolisz bekon czy kiełbasę, a może znajdziesz

miejsce na jedno i drugie?

- Spałaś z nim? - zadał pytanie, zanim zdołał się powstrzymać.

- Co?

- Z facetem, który to namalował. Czy z nim spałaś? Musiała minąć chwila, zanim

pozbierała myśli.

- Wystawiasz na próbę moją cierpliwość, Trevorze, a przecież wiesz, że lepiej ze mną

nie zaczynać. Powiem więc tylko tyle, że to nie twój interes.

Oczywiście, że nie.

- Do diabła z tym. Był w tobie zakochany? Cieszyło cię, że mógł snuć fantazje na twój

temat, zanim go odprawiłaś?

Nie zrani jej, nie pozwoli mu na to.

- Ładne masz o mnie wyobrażenie. Owszem, miałam mężczyzn i nie będę się z tego

tłumaczyć. Brałam z życia to, co mi odpowiadało.

Włożył ręce do kieszeni.

- A co ci odpowiada, Darcy?

- Obecnie ty. Ale wygląda na to, że zbliżamy się szybkimi krokami do końca. Zabieraj

się stąd, Trevorze, zanim któreś z nas powie coś, co uniemożliwi naszą transakcję.

- Transakcję? - Ależ ona jest zimna! Zimna i opanowana, podczas gdy on aż się gotuje

z wściekłości. - A więc to zawsze była transakcja? Kontrakty, gaże i profity. Chodzi ci tylko o

dobry interes.

Zbladła, jej niebieskie oczy płonęły.

- Wynoś się! Wynoś się z mojego domu! Nie idę do łóżka z mężczyzną, który uważa

mnie za kurwę.

Jej słowa były jak policzek. Oprzytomniał, zmieszał się.

- Nigdy mi coś takiego nie przyszło do głowy. Nigdy tak nie myślałem.

- Czyżby? Wynoś się, ty bydlaku! - Trzęsła się. - A zanim wyjdziesz, posłuchaj

jeszcze. To Jude namalowała dla mnie, jako prezent urodzinowy.

Odwróciła się błyskawicznie i szybkim krokiem poszła do sypialni.

- Darcy, zaczekaj. Przepraszam. Posłuchaj... - Więcej nie zdołał powiedzieć, gdyż coś

rozbiło się na kawałki o parę centymetrów od jego głowy. - O Jezu!

- Powiedziałam, wynoś się z mojego domu.

Nie była już blada. Zarumieniona z wściekłości, zamierzała się na niego ślicznym

porcelanowym puzderkiem. Zawahał się, czy zrobić krok naprzód, czy się wycofać. To

wystarczyło, żeby puzderko uderzyło go boleśnie w ramię.

- Powiedziałem przepraszam - powtórzył, chwytając ją za ręce, nim sięgnęła po

następny pocisk. - Zachowałem się okropnie, skandalicznie. Nie znajduję na to żadnego

usprawiedliwienia. Proszę, wysłuchaj mnie.

- Odejdź ode mnie, Trevorze.

- Rzucaj, czym chcesz. Tylko mnie wysłuchaj. Dygotała jak napięty mocno łuk.

- Niby dlaczego?

- Bez powodu. Ale wysłuchaj.

- Niech będzie, ale nie chcę, żebyś mnie teraz dotykał. Pokiwał głową i puścił ją.

Zasłużył sobie na to. Na to i na jeszcze coś gorszego. Ponieważ się bał, że otrzyma od niej to

gorsze, że Darcy wykreśli go ze swojego życia, gotów był żebrać.

- Nigdy dotąd nie byłem zazdrosny. Uwierz mi, nie lubię tego podobnie jak ty.

- Miałeś przede mną inne kobiety. Czy ci to wytykam?

- Nie. Nie miałem prawa tego mówić. Nie panuję nad uczuciami do ciebie. Nie wiem,

co robię.

Zaczęło jej walić serce.

- Odkąd się znamy, nie spojrzałam na żadnego mężczyznę. Czy to ci wystarczy?

- Powinno. - Opuścił rękę. - Ale nie wystarcza. - Doszedł do wniosku, że musi

skończyć z tym spekulowaniem, układaniem programów. Pora zacząć działać. - Pragnę

czegoś więcej od ciebie i chcę ci ofiarować wszystko, cokolwiek zechcesz.

Szybkie bicie serca przeszło w bolesne kłucie.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Chcę wyłączności na ciebie. Możesz w zamian zażądać, co chcesz. Mam apartament

w Nowym Jorku. Jeśli ci nie będzie odpowiadał, znajdziemy inny. Mam też wiele domów w

różnych krajach. Jeśli chcesz, mogę kupić posiadłość tutaj, zbudować dom wedle twoich

zaleceń. Choć czekają nas podróże, zapewne chciałabyś mieć bazę tutaj.

- Rozumiem - powiedziała spokojnym głosem, ze spuszczonym wzrokiem. - To

bardzo rozważne z twojej strony. A czy będę także miała wolny dostęp do kont bankowych,

kart kredytowych, do wszystkiego?

Schowane w kieszeniach ręce zacisnęły mu się w pięści.

- Oczywiście.

Musnęła palcami bransoletkę, której nie zdejmowała od czasu, kiedy ją po raz

pierwszy zapiął na jej ręce. Była piękna, ale polubiła ją tak dlatego, że dostała ją od Trevora.

- A w zamian za to mam być wyłącznie do twojej dyspozycji?

- Można to i tak ująć. Ale ja...

Nawet nie zauważył, kiedy na jego głowie rozbił się wazon Choć ujrzał przed oczami

gwiazdy, zdążył też zobaczyć jej twarz. Znowu była blada, zawzięta z powodu obrazy, która

ją spotkała.

- Ty nikczemny, zakłamany bufonie. Na czym polega różnica między kurwą a

metresą, jeśli nie na sposobie płacenia?

- Metresa? - Oszołomiony, dotknął czoła, popatrzył osłupiałym wzrokiem na krew na

palcach. Po czym odskoczył przed kolejnym naczyniem. - Kto powiedział... Przestań?

- Ty nędzny robaku, ty kramarzu! - wołała, rzucając w jego kierunku przedmiotami,

które kolekcjonowała przez lata. - Nie chciałabym cię nawet na srebrnej tacy. Więc zabieraj

się z tymi swoimi wszystkimi picerskimi domami i wyciągami z banków, ze swoim saldami,

wsadź je sobie gdzieś, udław się nimi.

Ze względu na łzy jej rzuty nie były zbyt celne, ale mimo to stanowiły poważne

zagrożenie. Trevor przytrzymał lampę, którą zerwała ze ściany, nadepnął na szkło, zaklął.

- Ja nie chcę metresy.

- Idź do diabła! - Porwała małe rzeźbione pudełko i wybiegła.

- Na miłość boską! - Musiał usiąść na łóżku, żeby powyjmować kawałki szkła z nogi.

Obawiał się, że Darcy szuka teraz noża albo jakiegoś innego ostrego narzędzia. Poderwał

głowę, kiedy usłyszał trzaśniecie drzwiami.

- Darcy! Niech to wszyscy diabli! - Zerwał się na nogi i pozostawiając ślady krwi na

podłodze pobiegł za nią.

Że też nie potrafi tego załatwić bardziej subtelnie. Zaklął znowu, kiedy usłyszał łomot

zatrzaskujących się drzwi pubu. Chryste, pewnie go zaatakuje na dworze? Każdy rozsądny

człowiek uciekałby w przeciwnym kierunku.

Jednak Trevor przemknął przez kuchnię i pognał za nią.

Darcy wyrzuciła w biegu pudełko i ściskała teraz w dłoni kamień, który był w środku.

Niech diabli wezmą wszystkie jej życzenia. Niech diabli wezmą miłość Trevora. Wrzuci ten

kamień do morza, razem ze wszystkim, co oznaczał.

Czas porzucić wszelkie nadzieje, marzenia, skoro człowiek, którego kocha, tak nią

pogardza.

Biegła z rozwianymi włosami wzdłuż brzegu morza, pod niebem, na którym wkrótce

pojawi się zorza poranna. Szum fal sprawił, że nie słyszała własnego szlochu ani wołania

Trevora.

Potknęła się i upadłaby, gdyby jej nie złapał.

- Darcy, zaczekaj! Nie rób tego! - Kiedy ją obejmował, drżały mu ramiona. Myślał, że

chciała się rzucić do wody.

Skoczyła na niego jak dziki kot, kopiąc, drapiąc, gryząc. Z trudem udało mu się

odciągnąć ją na piasek i unieruchomić.

Stwierdził, że kac jest niczym w porównaniu z bólem, jaki w złości może zadać Darcy

Gallagher.

- Spokojnie - powiedział zdyszanym głosem. - Tylko spokojnie.

- Zabiję cię przy pierwszej sposobności.

- Nie wątpię. - Spojrzał na nią. Łzy ciurkiem płynęły jej po twarzy, choć oczy płonęły

wściekłością. Pomyślał, że po raz pierwszy widzi ją płaczącą przez niego.

- Zasłużyłem sobie. Tak strasznie to wszystko spartaczyłem. Darcy, nie prosiłem

ciebie, żebyś została moją metresą, co zresztą jest dziwacznym, śmiesznym określeniem, na

pewno nie pasującym do ciebie. Próbowałem cię poprosić, żebyś za mnie wyszła.

Zatkało ją, jakby wbił łokieć w jej brzuch.

- Co takiego?

- Prosiłem, żebyś za mnie wyszła.

- Wyszła za ciebie? To znaczy, że mielibyśmy być mężem i żoną, z obrączkami na

palcach, dopóki nas śmierć nie rozłączy?

- Właśnie tak. - Odważył się na uśmiech. - Darcy, ja...

- Mógłbyś mnie puścić? To boli.

- Przepraszam. - Pomógł jej wstać. - Gdybym tylko mógł zacząć od początku.

- O nie, zacznijmy od tego, na czym skończyliśmy. Kiedy ofiarowywałeś mi domy i

konta bankowe. Czy takie właśnie propozycje składasz innym kobietom?

Jej głos był słodki jak cukier, ale każde ziarenko cięło jak brzytwa. - A...

- Sądzisz, że wyjdę za ciebie dla tego majątku, który możesz mi ofiarować? -

Odepchnęła go od siebie. - Że możesz mnie kupić jak jedną ze swoich firm?

- Przecież powiedziałaś...

- Nieważne, co powiedziałam. Każdy kretyn domyśliłby się, że to tylko takie sobie

gadanie. Wiesz, co możesz zrobić ze swoimi wspaniałymi domami i wielkimi kontami? Spal

je. Sama ci w tym chętnie pomogę.

- Dałaś wyraźnie do zrozumienia...

- Nie dałam, ponieważ również dla mnie nie było to całkiem jasne. Ale teraz już jest.

Wzięłabym cię bez niczego. A teraz nie wezmę.

Odwróciła się i zamachnęła. Instynktownie złapał ją za rękę i siłą rozwarł jej palce.

- Co to takiego?

- Szafir. Dostałam go od Carricka. Powiedział, że to serce morza, które spełni moje

życzenie. Tylko jedno życzenie, zgodne z pragnieniem mojego serca. Ale nie skorzystałam z

niego i nigdy tego nie zrobię. A wiesz dlaczego?

- Nie. Tylko nie płacz już więcej. Nie zniosę tego.

- Wiesz dlaczego?

- Nie. Nie wiem.

- Chciałam, żebyś mnie pokochał bez tego. Takie było moje życzenie.

Magia! Ofiarowywał jej rzeczy, podczas gdy ona pragnęła miłości. Tak bardzo, że

byłaby zdolna zrezygnować z fortuny, na której, jak sądził, zależało jej najbardziej.

- Przecież pokochałem cię bez tego. Naprawdę. - Wziął rękę Darcy i zacisnął jej palce

na kamieniu. - Nie wyrzucaj go. Nie zrywaj ze mną tylko dlatego, że byłem taki głupi.

Pozwól, żebym to naprawił.

- Jestem zmęczona. - Zamknęła oczy i zwróciła twarz ku morzu. - Jestem naprawdę

bardzo zmęczona.

- Dawno temu - wydawało mu się, że było to przed wiekami - kiedy ci powiedziałem,

że nie potrafię się zakochać, mówiłem poważnie. Wierzyłem w to. Nie zdarzyło się... Nie

poznałem smaku tej magii z nikim innym.

Zapatrzyła się na kamień w swoim ręku.

- Nie posługuję się nią.

- Nie musisz. Sama jesteś magią. Całkiem się zmieniłem, odkąd ciebie spotkałem.

Próbowałem jakoś zapanować nad sobą kontrolować się, skoncentrować. Mówiłem sobie, że

przyjechałem tutaj w innym celu. Wmawiałem to sobie. Teraz wiem, że w pewnym sensie

zawsze cię szukałem, zawsze się za tobą rozglądałem.

- Czy uważasz, że nie potrafię kochać bezinteresownie?

- Uważam, że masz niejedno oblicze. A ilekroć któreś z nich poznaję, coraz bardziej

cię kocham. Chciałem, żebyś do mnie należała, i wierzyłem, że łatwiej cię zatrzymam,

ofiarowując ci przedmioty.

- Kiedyś, zanim ciebie spotkałam, chciałam tego - przyznała się uczciwie.

- A zatem to, czego chcieliśmy kiedyś, przestaje się liczyć. To prawda, nie ma nic

ważniejszego ponad ich miłość. Jeżeli jej pragną. Odwróciła się w jego stronę.

- Tak uważasz? - Tak.

- Więc i ja również.

- Chciałbym, żebyś na mnie spojrzała i powiedziała, że mnie kochasz.

Zadrżała na wietrze. Wstrzymując oddech, wpatrywała się w morze. Oto chwila, która

odmieniła jej życie, w której zrealizowały się marzenia i sny, chwila, w której spełniły się

rzucone czary.

- Darcy - usłyszała jego zniecierpliwiony głos. - Czy mam się czołgać u twoich stóp?

Popatrzyła na niego, a w wilgotnych od łez oczach zaczęły się pojawiać wesołe błyski.

- Tak.

Otworzył usta, gotów paść jej do kolan. Ale doszedł do wniosku, że byłaby to już

przesada, po tym wszystkim, co wycierpiał od rana.

- O nie, nie zrobię tego.

Darcy zaśmiała się i rzuciła mu się w ramiona.

- No proszę. Jakiego to aroganckiego łobuza pokochałam. - Przywarła do niego

gorącymi, spragnionymi wargami. - Oto życzenie mojego serca.

- Powiedz to jeden raz - zamruczał, nie odrywając od niej ust. - Nie obrzucając mnie

wyzwiskami.

- Kocham cię, dokładnie tak samo jak ty mnie. - Cofnęła się. - Och, ale ty krwawisz!

- Doprawdy?

- Zaraz zabandażuję ci głowę, ale chcę, żebyś mnie jeszcze raz poprosił, poprosił tak,

jak należy. Tutaj, między księżycem, słońcem i morzem, zanim pojawi się poranne światło.

Bo w tym jest magia, Trevorze, i chcę otrzymać jej część, naszą część.

Czuł to, podobnie jak ona. Nie miał dla niej pierścionka, żadnego symbolu, którym

przypieczętowałby tę chwilę. I wtedy przypomniał sobie srebrny medalion. Zdjął go przez

głowę i zawiesił jej na szyi.

Przypomniała sobie słowa, które powróciły jak we śnie. „Dozgonna miłość”.

- Oto zaklęcie, obietnica. Wyjdź za mnie, Darcy. Zacznij ze mną życie. Chcę mieć z

tobą dom, dzieci.

- Zrobię to z całą przyjemnością. Tutaj. - Wsunęła mu kamień do ręki. - A to moje

zaklęcie. I obietnica.

- Drwisz ze mnie.

- Nigdy w życiu. - Musnęła palcami jego policzek. - Wzięłabym cię, Trevorze,

niezależnie od tego, czy byłbyś księciem czy nędzarzem. Ale wolę, że masz w sobie więcej z

księcia.

- Jesteś dla mnie stworzona.

- To prawda. - Westchnęła, położyła głowę na jego ramieniu, kiedy ją przyciągnął

bliżej. - Słyszysz to?

- Tak, słyszę.

Muzyka, pełna radości, uroczysta. Wysokie tony piszczałek, trąbki.

- Spójrz, Darcy.

Podniosła głowę. Kiedy zza horyzontu wyłoniło się słońce, roziskrzając swoim

światłem morze, zamieniając niebo w gładką, błyszczącą konchę muszli, ukazał się na nim

skrzydlaty biały koń.

Na jego grzbiecie jechał Carrick, w srebrnych szatach, z rozwianymi włosami.

Trzymał w ramionach swą damę, której zamglone zielone oczy promieniały miłością.

Wznieśli się wyżej, zataczając wielki krąg ponad lśniącymi od rosy zielonymi łąkami.

Zostawiając za sobą tęczę, która migotała niczym klejnoty.

- Są wreszcie razem - wyszeptała Darcy. - Na zawsze szczęśliwi. Czary przestały

działać.

- Te tak, ale co do tych drugich... - Znowu zwrócił ku niej twarz. - Właśnie się

zaczynają. Wytrwasz aż do grobowej deski, Darcy?

- Wytrwam, Trevorze Magee. - Pocałowała go, przypieczętowując dane słowo.

Kiedy mocniej zajaśniało słońce, odeszli od brzegu i powędrowali przed siebie. Pod

tęczą, spinającą łukiem początek i kres dni, przy muzyce, która wtórowała porannym

dźwiękom.