Carol Marinelli

Ostatni reportaż Erin

Rozdział 1

–

Jestem umówiona z ekipą w poniedziałek o wpół do dziewiątej! – Erin Casey

wpadła jak bomba do salonu. – Tym razem obiecują mi emisję w czasie

najwyższej oglądalności. – Z impetem usiadła obok siostry. Anna zamknęła

książkę i z westchnieniem rezygnacji położyła ją na stoliku.

–

Kto ci to powiedział? – Jej stoicki spokój zdecydowanie kontrastował z

entuzjazmem Erin.

–

Dave. Ma być szefem kamerzystów. Podobno uważają, że ten reportaż to

duża sprawa, no i przydzielili go mnie. Czułam, że coś się wydarzy! Mój horoskop

na ten miesiąc zapowiada niepowtarzalną okazję. To na pewno ma coś wspólnego
z wyborami.

Anna roześmiała się.
–

Dostałaś zgodę na wywiad z premierem?

–

Kto wie? Może zależy im na świeżym spojrzeniu.

–

Mieliby to jak w banku. Nie przywiązuj się za bardzo do tej myśli, dopóki nie

usłyszysz tego z pierwszych ust. Dobrze wiesz, w jakim tempie oni zmieniają
zdanie.

– Racja –

przytaknęła Erin. – Ale nie chcę całe życie robić reportaży o kolejnej

aferze z dietą odchudzającą albo o nieuczciwych firmach budowlanych. W

poniedziałek wszystko się wyjaśni. Co chcesz na kolację? Dzisiaj ja mam dyżur w

kuchni, więc pomyślałam, że mogłybyśmy pójść do pizzerii.

–

To miałaby być domowa kolacja? – zakpiła Anna. – o mnie się nie martw.

Umówiłam się z Jordanem. Nie tylko tobie przydarzyło się dzisiaj coś ważnego. –

Wyciągnęła przed siebie dłoń i o mało nie spadła z kanapy, ponieważ Erin jak

zwykle spontanicznie rzuciła się jej na szyję.

–

Zaręczyłaś się? Kiedy? Dlaczego mi nie powiedziałaś? Pozwalasz mi gadać o

jakimś głupim programie telewizyjnym, a sama siedzisz cicho! – Podziwiała

gustowny pierścionek z brylantem. – Piękny... Przepiękny. Mogę przymierzyć?

–

Za duży – ostrzegła ją Anna.

Ściskając wąskie palce, aby pierścionek się nie zsunął, I nie zwracając uwagi

na poobgryzane paznokcie, Erin napawała się jego pięknem.

–

Kiedy Jordan ci się oświadczył?

–

Dzisiaj. W przerwie na lunch przyjechał do biblioteki, więc od razu się

zorientowałam, że coś jest grane. Zabrał mnie na piknik nad rzeką i

niespodziewanie poprosił o rękę. Parę dni wcześniej namówił kierowniczkę

biblioteki, żeby dała mi dzisiaj wolne popołudnie, więc już wszyscy o tym

wiedzieli. Dziwnie się zachowywali. Przed przerwą pani Heatherton przyszła do

mnie i powiedziała, żebym coś ze sobą zrobiła, na przykład poprawiła makijaż.

Mówiła, że jestem bardzo blada. – Anna spoważniała. – Jordan nie bardzo

wiedział, jak ma postąpić. Może powinien zapytać ciebie o zgodę?

–

Nie żartuj. – Wcale nie było jej lekko na sercu.

–

Ty mnie wychowałaś. Ale powiedziałam mu, że czułabyś się zakłopotana.

Dzisiaj wieczorem powiemy o tym jego rodzicom. Pomyślałam, że w sobotę

moglibyśmy to jakoś uczcić. Nic wielkiego. Tylko nasze dwie rodziny.

– Nie mam nic prze

ciwko temu. Nie wyobrażaj sobie jednak, że pozwolę ci

wykręcić się skromnym ślubem.

Mamy pieniądze na porządny ślub. Postarałam się o to, kiedy... no wiesz. –

Objęła Annę. – Rodzice bardzo by się ucieszyli. Wiesz o tym, prawda?

–

Mam nadzieję. Jestem pewna, że polubiliby Jordana.

–

Jak można go nie lubić? Jest przystojny, miły, zapowiada się na dobrego

prawnika, a poza tym kochasz go. Tylko się nie rozklejaj. Chcesz się pokazać

przyszłym teściom z oczami jak królik?

Anna rozpłakała się na dobre.
–

Wiem, że nie było ci łatwo. Nieźle dałam ci w kość. Jestem ci bezgranicznie

wdzięczna.

– Zostaw to sobie jako temat weselnego przemówienia –

przerwała jej Erin. –

Zacznij się szykować. Dochodzi siódma. Dobrze wiesz, jaki Jordan jest
punktualny.

– Lepiej o tym nie m

ów. Nie wiem, jak zdołam się przyzwyczaić do

mieszkania z kimś, kto sam wkłada swoje rzeczy do kosza z brudami i sprząta po
sobie.

–

Będziesz za mną tęsknić – rzekła Erin z uśmiechem. Nie przestając żartować,

pomogła Annie ubrać się na tę okazję, nie omieszkała nawet przypomnieć jej o

zabraniu inhalatora na wypadek ataku duszności. – Lepiej żebyś nie zaczęła rzęzić

nad półmiskiem z homarem.

Uśmiech zniknął z jej twarzy dopiero, gdy wycałowała przyszłego szwagra,

wzniosła szampanem toast za ich wspólną przyszłość i odprowadziła oboje do

samochodu. Wróciwszy do ogromnego domostwa, zadumała się z kieliszkiem w

dłoni, oglądając fotografie ustawione nad kominkiem. Mama i tata, uśmiechnięci,

dumnie wyprostowani, przed nimi jedenastoletnia Anna, trochę onieśmielona

sytuacją. Na jej twarzyczce, okolonej kruczoczarnymi lokami, maluje się brzydki

cień gniewu – zwiastun zbliżającego się, wyjątkowo trudnego okresu dojrzewania.

Zdjęcie osiemnastoletniej Erin ze szczeniaczkiem w ramionach. Była wtedy tak

samo chuda jak obe

cnie i miała bardzo podobną, wyskubaną fryzurę. Jedyną

różnicą są teraz blond pasemka, które nieco urozmaicają jej nijakie kosmyki. Już

dawno temu pogodziła się z myślą, że nigdy nie będą tak bujne jak włosy Anny.

Pogładziła uśmiechniętą twarz matki. Świetnie pamięta dzień, w którym

przyjęto ją na studia dziennikarskie. Ojciec trzymał gazetę, w której opublikowano

wyniki egzaminów. Jej wysoka średnia oznaczała, że może studiować na

uniwersytecie w Melbourne. Była tego dnia bardzo szczęśliwa. Czy którekolwiek z
nich, upozowanych na tle ogrodu w luksusowej rezydencji w Camberwell,
przeczuwało wtedy, że dwa dni później wszystkie ich marzenia legną w gruzach?

Ze Marcus i Grace Casey zginą w wypadku drogowym, a Erin i Anna zostaną
sierotami?

–

Ona jest szczęśliwa. Nie martwcie się – rzekła do fotografii, odstawiła ją na

półkę i ruszyła do kuchni, by zajrzeć do lodówki.

W tym tygodniu to ona miała zrobić zakupy, ale oczywiście, jeszcze ich nie

zrobiła. Patrzyła na podejrzanie wyglądającą włoską potrawę i sałatkę z kurczaka,

którą Anna przygotowała sobie na następny dzień. Erin, która była wegetarianką,

ciężko westchnęła.

–

Znowu błyskawiczny makaron – rzuciła w stronę Hartleya, spasionego

labradora, który drzemał w kącie.

Erin lubiła być sama. Największą przyjemność sprawiały jej chwile spokoju,

gdy mogła medytować lub pisać listy do dzieci, rozsianych na całym świecie, które

wspierała materialnie. Tego wieczoru jednak poczuła się osamotniona.

Cieszyła się szczęściem Anny. Ale, mimo że nienawidziła siebie za to, czasami

była trochę zazdrosna. Uwielbiała swoją pracę, lecz nie wszystko układało się po

jej myśli. Została reporterką lokalnego programu telewizyjnego w nadziei, że

będzie to wielki przełom w jej życiu. Nikt jednak nie przewidział, że kilka tygodni
po tym, ja

k zaczęła pracować, firma ograniczy budżet, co doprowadzi do odejścia

filarów tego programu, a wraz z nimi najważniejszych tematów.

Jedyna pociecha w tym, że ograniczony budżet, a co za tym idzie mniej liczny

personel, wpłyną dodatnio na jej pozycję w redakcji. W rezultacie raz wystąpiła

jako reporter i raz jako współproducent. Na co dzień nadal zajmowała się

tropieniem handlarzy używanymi samochodami i ujawnianiem oszustw. Jedyną

częścią jej ciała, która pojawiła się na ekranie, była pupa, ponieważ pewnego razu

musiała salwować się ucieczką przez płot.

Nie tylko praca wprawiała ją w melancholijny nastrój. Fakt, że Anna wychodzi

za mąż i opuści ich wspólny dom, uprzytomnił jej, jak ubogie jest jej życie

towarzyskie. W miarę zbliżania się do trzydziestki spostrzegła z przerażeniem, że

wszyscy znajomi już z kimś się związali, niektórzy nawet mają dzieci.

Nie potrzebowała mężczyzny do dobrego samopoczucia. Była zbyt wyzwolona

i niezależna, by uważać, że szczęście zależy od posiadania partnera. Ale byłoby

znacznie przyjemniej mieć kogoś u swojego boku. Kogoś, czyja obecność na

ślubie Anny, kiedy niewątpliwie będzie jej druhną, mogłaby zapobiec głupim

uwagom w stylu: „ona już trzeci raz występuje w tej roli".

– Daj spokój –

powiedziała na głos.

Nie miała nikogo i nie zanosiło się na zmianę.
–

To już było – zaprotestowała, po czym ugryzła się w język. Nie może podać

swoim przełożonym prawdziwych powodów swej reakcji. Szpital miejski w

Melbourne łączył się ze zbyt wieloma wspomnieniami, by mogła zrobić o nim

obiektywny reportaż. Na samą myśl o nim przeszywał ją zimny dreszcz. Gdyby jej

szefowie wiedzieli, że to właśnie tam zmarli jej rodzice, na pewno nawet nie

rozważaliby jej kandydatury.

–

Od ciebie zależy, jak potraktujesz ten temat – przerwał jej rozmyślania Mark

Devlet, szef działu. – Ludzie chcą wiedzieć, dlaczego tak długo czeka się na

przyjęcie do szpitala, dlaczego brakuje personelu. To jest ogromny materiał. Być

może poniedziałek albo wtorek byłyby lepsze, ale dyrekcja nie wyraża zgody. Jack
twierdz

i, że w te dwa dni pacjenci czekają wyjątkowo długo. Z kolei w sobotę

mogą zdarzyć się rzeczy interesujące. Masz zrobić z tego ciekawy materiał. To

nieprawda, że były już reportaże z tego szpitala. Jego dyrekcja po raz pierwszy

wyraziła zgodę na obecność kamer. Jack Duncan od lat zajmuje się tym szpitalem i

gdyby nie wybory, sam by się tego podjął. Musimy kuć żelazo, póki gorące, bo

mogą zmienić zdanie.

Przytaknęła. Opinia oddziału nagłych wypadków szpitala miejskiego

pogarszała się z dnia na dzień. Pomimo bolesnych, osobistych wspomnień Erin

czuła się w dziwny sposób z nim związana. Pamiętała wrażenie spokoju, jakie ją

tam ogarnęło, współczucie dyskretnie okazywane jej przez personel, szacunek, z

jakim traktowano jej konających rodziców. Te elementy w istotny sposób pomogły

jej przeżyć kilka następnych, smutnych miesięcy.

Żal chwycił ją za gardło na wspomnienie jednej z bardziej dramatycznych

chwil: pielęgniarka poinformowała ją, że będzie musiała trochę jeszcze poczekać,

aż zobaczy rodziców, ponieważ pan doktor zakłada im szwy. Potem, gdy

zaprowadzono ją do nich, by się z nimi ostatecznie pożegnała, nie mogła

opanować zdumienia na widok kunsztu lekarza, który dołożył wszelkich starań,

aby Grace Casey wyglądała jak najlepiej.

Pod naporem wspomnień poczuła, że musi zrobić ten reportaż. Zrobić

wszystko, by pokazać prawdę.

Rzuciła Markowi pewny siebie uśmiech.
–

Proponuję spojrzeć na to pod zupełnie innym kątem. – Czuła, jak wzbiera w

niej entuzjazm. –

Telewidzów stale faszeruje się krwawymi obrazami, więc tym

razem...

– Nie rezygnuj z krwawych obrazów –

przerwał jej Mark. – Oni to lubią. Nie

mam nic przeciwko innemu spojrzeniu. Dali nam wolną rękę, co graniczy z cudem.

Zasady są te same co zawsze: pacjenci i rodzina muszą być poinformowani, że ich
filmujecie, a t

y musisz wyraźnie się im przedstawić.

–

Będzie ze mną cała ekipa, więc nie będzie wątpliwości, że jestem reporterem.

Mark uśmiechnął się, widząc jej zapał.
–

Jedyny problem to doktor Donovan. Jest szefem tego oddziału i nie znosi

kamer. Musisz użyć wszystkich swoich wdzięków, ponieważ to z nim będziesz

pracować. Dyrekcja życzy sobie, żebyście towarzyszyli osobie na wyższym

stanowisku. Podejrzewam, że w przekonaniu, że ktoś taki nie popełni głupiego

błędu na oczach telewidzów.

– Podobno to my decydujemy, co robimy?
–

Ależ tak – zapewnił ją. – Po prostu będziesz na jego dyżurze.

Odetchnęła z ulgą.
– Kiedy zaczynamy?
–

Zaraz. Agnes przejmie od ciebie aferę w siłowni.

Przyda jej się kilka sesji na rowerku. A ty pędź już do szpitala. Zapoznaj się z

atmosferą. Donovan ma dyżur w weekend. Sfilmujemy wszystko, co się da, a w

przyszłym tygodniu przejrzymy materiał. Miejmy nadzieję, że to będzie ciekawy
weekend.

–

Miejmy nadzieję. Chociaż nikomu nie życzę, żeby się rozchorował. –

Zamknęła notes.

–

Jak na reporterkę masz zbyt miękkie serce – zauważył Mark. – Wiem, że to

nie to samo co wywiad z premierem, na którym tak ci zależało...

– Nieprawda. –

Erin zaczerwieniła się.

–

To może okazać się interesujące. Chyba nie muszę ci przypominać, że

wkrótce są wybory. Taki reportaż to dynamit. Dla obu stron. I będzie pod nim
twoje nazwisko.

–

Nie martw się. Będzie dobrze. Nie pożałujesz, że to mnie wybrałeś.

–

Nie wątpię. Wpadnę do was. Nie po to, żeby cię kontrolować... Z ciekawości.

–

Uśmiechnął się pojednawczo. – Ty jesteś tam szefem.

Rozłożyła ręce. Przecież i tak nie miała nic do powiedzenia.

Na drugim końcu miasta, w sali konferencyjnej Melbourne City Hospital,

omawiano ten sam temat, lecz ze znacznie mniejszym entuzjazmem.

–

Najpierw twierdzicie, że nie ma powodów do obaw, bo reportaż będzie robił

doświadczony dziennikarz, więc chociaż nadal nie podoba mi się ten pomysł,

zaczynam rozważać możliwość wyrażenia zgody. Teraz dowiaduję się, że ten

znany dziennikarz został oddelegowany do wyborów, w związku z tym będziemy,
przepras

zam, ja będę miał na głowie jakiegoś młodego, bezczelnego reportera. I w

tej sytuacji oczekujecie mojej zgody? –

Samuel Donovan rzucił długopis na lśniący

blat konferencyjnego stołu. – Wykluczone. Tony Dean nigdy by na coś takiego nie

przystał.

Bruce Ander

son poprawił krawat, unikając gniewnego spojrzenia swojego

przedmówcy.

–

Jak wiadomo, Tony Dean jest na zwolnieniu. Sam uznałeś, że nie należy

zawracać mu głowy. Jeśli się nie zgodzisz, będę zmuszony skontaktować się z

Tonym, który jest twoim przełożonym. – Gestem powstrzymał Samuela. – Nie
mam wyboru. Dobrze wiesz, jak krytykowana jest ostatnio praca naszego szpitala.
Wpuszczając telewizję, będziemy mogli pokazać ludziom trudne warunki, w jakich

pracujemy, oraz może przekonać ich, że robimy również coś dobrego.

Samuel Donovan skrzywił się.
–

Wierzysz, że ten dziennikarz zrobi uczciwy reportaż? Będzie wyłącznie

węszył za skandalem. Nie chodzi tylko o sam szpital, ale również o pacjentów i ich

rodziny. Czy pomyślałeś o konsekwencjach, jakie może mieć dla nich pokazanie
ich wizyt u nas wszystkim obywatelom tego kraju?

–

Reporter ma obowiązek każdego informować oraz zakaz filmowania

kogokolwiek bez jego zgody.

–

Przecież ci ludzie rzadko są w stanie umożliwiającym świadome wyrażanie

zgody –

rzekł Samuel zirytowany. – Muszę wracać na oddział. Mogę ci jedynie

obiecać, że się zastanowię.

Bruce otarł czoło. Samuel nie był łatwym przeciwnikiem. Nie dość, że miał

blisko dwa metry wzrostu i posturę napastnika rugby, to na dodatek znany był z

zapalczywości.

– Zastanawias

z się nad tym od dawna. Kierownik produkcji zjawi się w

szpitalu koło południa, więc będziesz miał okazję z nim pogadać. Ale, proszę cię,

myśl racjonalnie. Lepiej ich nie zniechęcać, jeszcze zanim włączą kamery.

–

Zgodziliście się na ten teatr. – Samuel Donovan pochylił się. – Jakim

prawem? Nie ma nic głupszego niż ekipa telewizji. Dzisiaj przychodzi nowa grupa

stażystów! Chyba zdajesz sobie sprawę, co się wtedy dzieje? – Dźgnął palcem
powietrze. –

Skąd miałbyś wiedzieć. Zjawiasz się tam tylko po to, żeby udzielać

wywiadów, i to tylko wtedy, kiedy masz dobre wiadomości. Jeśli tobie nie

wypada, sami możemy ich spławić. – Szukał argumentów, chociaż wiedział, że
stoi na straconej pozycji. –

Co się stanie, jeśli odmówię wzięcia udziału w tym

przedsięwzięciu?

– B

ędę zmuszony zadzwonić do Tony'ego. Jasne, że wolałbym nie mącić mu

spokoju. Przeszedł nie byle jaki zawał.

–

Nie udawaj, że cię to obchodzi – warknął Samuel. – Wiemy, co było

przyczyną tego zawału. I jeśli nadal będziemy pracować w tych warunkach, takich

zawałów będzie więcej.

–

I dlatego powinniśmy wykorzystać tę okazję.

–

Jeśli zrobi się z tego smród, to nie mówcie, że was nie ostrzegałem. – Samuel

znacznie łagodniejszym tonem zwrócił się do sekretarki dyrektora, która starała się

nie okazywać zadowolenia z faktu, że ktoś przytarł jej zwierzchnikowi nosa. –

Proszę wpisać moje zastrzeżenia do sprawozdania.

Sekretarka skinęła głową, czerwieniąc się po uszy. Trudno się temu dziwić,

Samuel Donovan bowiem robił wielkie wrażenie na wszystkich kobietach, mimo

że nie zdawał sobie z tego sprawy. Dla niego najważniejsza była praca, a tej w tym

szpitalu nigdy nie brakowało.

W drodze do budynku dyrekcji szpitala Erin starała się zapanować nad

nerwowymi skurczami żołądka. W środku stanęła zdezorientowana. Tabliczki
inf

ormacyjne były nieczytelne, wokół stały rusztowania, a czerwone strzałki

rozchodziły się we wszystkich kierunkach. Na szczęście zbliżał się jakiś lekarz.

Nie zwolnił jednak, wręcz przeciwnie, przyspieszył kroku, tak że musiała zejść mu
z drogi, niemal przy

parta do ściany.

– Przepraszam –

rzuciła zirytowana.

Natychmiast się odwrócił, a na jego twarzy zamiast gniewu błąkał się

przepraszający uśmiech.

–

Przepraszam. Nie zauważyłem pani. Zamyśliłem się. Serce zabiło jej

mocniej. Czy to jest on? Lekarz, który

miał dyżur tej nocy, kiedy przywieziono jej

rodziców, ten sam, który tak starannie pozszywał twarz jej matki? Mimo że

upłynęło już dziesięć lat, tamte obrazy na zawsze pozostaną w jej pamięci. To on,

na pewno. Ma teraz krótsze włosy i wydaje się spokojniejszy, ale oczy są te same.

Czuła, że powinna coś powiedzieć, lecz zaatakował ją natłok obrazów.

–

Czy spieszy się pan do jakiegoś okropnego wypadku? Rozbawiło go tak

postawione pytanie.

–

Zdaje się, że raczej uciekam przed czymś okropnym. – Przeczesał palcami

ciemnoblond włosy. – Stale zapominam, że mamy remont i że korytarze zrobiły się

węższe.

–

Ja też się zagapiłam. Nie mogę trafić do dyrekcji.

– To tutaj.
–

Właśnie widzę. Cały szpital się wali, ale fundusze na remont dyrektorskich

gabinetów zawsze się znajdą.

Roześmiał się.
– Kogo pani szuka?
Wyjęła z torby karteczkę.
–

Mam się zgłosić do Dorothy Farrel.

–

To sekretarka dyrektora. Jest teraz na spotkaniu, które zaraz się skończy. –

Zerknął na zegarek. Chyba wypada zaprowadzić tę dziewczynę na miejsce,
zw

łaszcza że omal jej nie przewrócił. – Pokażę pani, gdzie to jest.

–

Nie trzeba, dziękuję. – Nagle zapragnęła uciec od niego. Przywoływał zbyt

bolesne wspomnienia. –

Proszę mi tylko pokazać, w którą stronę mam iść. Jest pan

na pewno bardzo zajęty.

To prawda

. Jak w każdy poniedziałek. Ale nic się nie stanie, jeśli przyjdzie

parę minut później. Nie bardzo wiedział, dlaczego tak pragnie pomóc tej kobiecie,

ale czuł, że jest zafascynowany jej ogromnymi oczami, nastroszoną fryzurą i
delikatnymi rysami twarzy.

– P

roszę iść za mną. To dla mnie żadna fatyga.

Nie miała wyboru. Szedł tak zamaszystym krokiem, że niemal za nim biegła.

Weszli po schodach na ostatnie piętro. Gdy otworzył przed nią drzwi, zerknęła do

środka.

– Dyrektorskie palmy i puszyste dywany... – zauwa

żyła. – Dziękuję.

–

Następnym razem radzę iść za zapachem kawy z ekspresu.

– Nie omieszkam. –

Wyminęła go, by wejść do środka, ale on nie odszedł.

– Pani w sprawie pracy? –

zapytał.

–

Poniekąd. Jestem Erin Casey z telewizji. Mam nakręcić dokument o oddziale

nagłych wypadków. – Podając mu dłoń, nie zauważyła nagłej zmiany na jego
twarzy. –

Z kim mam przyjemność?

–

Samuel Donovan. Szef oddziału nagłych wypadków.

Zmartwiała. Chyba nie umknie bolesnym wspomnieniom.
–

Z tego, co słyszałam, już mnie pan nie lubi.

Ich spojrzenia spotkały się. Samuel odniósł wrażenie, że skądś ją zna.

Jednocześnie działo się z nim coś, czego nie potrafił określić, a co sprawiło, że

zupełnie zapomniał, dlaczego tak ostro protestował w sprawie reportażu.

– Nie mam nic przeciwko pani.

Po prostu nie podoba mi się pokazywanie w

telewizji szpitala na żywo. Tu jest zbyt dużo cierpienia.

–

Rozumiem. Ale nie zamierzam zrobić dobrego programu kosztem pacjentów.

–

Wszyscy tak mówią.

–

Z tą różnicą, że ja będę się tego trzymać.

Patrzył na nią, gdy odchodziła. Potem zamknął drzwi i ruszył na dół. Z daleka

od tych nie wiadomo skąd znajomych oczu mógł nareszcie racjonalnie pomyśleć.

Erin Casey jest z telewizji i ma nakręcić film. Niezależnie od jej ujmującej

powierzchowności i przychylnej reakcji na jego zastrzeżenia, wszystko, co

powiedział na spotkaniu, nadal go obowiązuje. Musi mieć na uwadze dobro

oddziału i nie wolno mu o tym zapominać. Już za drzwiami z napisem „Tylko dla

personelu" sanitariusz pchał wózek z pacjentem.

–

Dobrze, że jesteś – powitała go Fay Ciarkę. – Chirurgia ręki musi poczekać.

Jesteś potrzebny na reanimacji.

Gdy przebrał się z białego fartucha w plastikowy, znowu poczuł na ramionach

ciężar odpowiedzialności. Jakie to dziwne, ale gdy był z tą Erin, zupełnie

zapomniał o szpitalu. Tym bardziej musi mieć się na baczności.

Rozdział 2

–

Reportaż będzie nosił tytuł „24 godziny na oddziale nagłych wypadków" –

poinformowała zebranych w pokoju śniadaniowym. – Moim zdaniem brzmi to
bardzo dobrze.

–

Nie dla tych, którzy akurat zaczynają dyżur – zauważył z przekąsem Samuel,

wzbudzając powszechną radość.

Śmiali się wszyscy oprócz Erin. Zebranie to miało służyć zaprezentowaniu jej

zespołowi, lecz okazało się zupełnym niewypałem. Próbowała choć trochę zarazić

to zamknięte grono swym entuzjazmem. Starała się być miła, lecz na każdym

kroku spotykała się z obojętnym milczeniem i co najwyżej komentarzami

wygłaszanymi na stronie. Wszystkiego musiała dowiedzieć się sama, nawet tego,

gdzie są toalety.

Wzięła głęboki wdech, ignorując uwagę Samuela.
–

Dziękuję, że wszyscy zechcieliście przyjść na to spotkanie. Kamerzyści będą

od czasu do czasu wpadać na oddział, żeby ustalić ujęcia i nakręcić fragmenty

materiału. Dzięki temu stopniowo oswoicie się z obecnością kamer. Czy ktoś ma
pytania?

–

Chciałabym mieć pewność, że na żądanie kogokolwiek z personelu

wyłączycie kamery albo opuścicie pomieszczenie – rzekła przełożona pielęgniarek,

Fay Ciarkę.

Erin zawahała się. Nie mogła jej spojrzeć w oczy.
–

Mimo ustaleń rady nadzorczej, że ekipa ma nieograniczony dostęp, nie

będziemy niczego filmować bez zgody pacjenta.

–

To nie jest odpowiedź, jakiej Fay oczekuje. – Erin nie musiała się odwracać,

by wiedzieć, kto wygłosił ten komentarz. – Fay pyta, czy opuścicie oddział na

żądanie jej lub którejkolwiek z pielęgniarek.

–

Oczywiście. Jeśli to żądanie będzie uzasadnione.

–

Żądanie pielęgniarki jest zawsze uzasadnione.

–

Chwileczkę. – Wyprostowała się. – Zarząd dał nam pozwolenie na

filmowanie. Nie jesteśmy bandą reporterów żądnych sensacji. Czy wam się to

podoba, czy nie, ekipa będzie na oddziale. Jeśli macie na tym skorzystać, musimy

wypracować jakąś metodę współpracy. Jeśli każecie mi wyjść, wyjdę, ale jeśli

będzie się to powtarzało na każdym kroku i bez poważniejszej przyczyny, to całe

przedsięwzięcie nie ma sensu. – Rozejrzała się po zebranych, ale oni znowu

unikali jej spojrzenia. –

Jeśli będziecie mieli pytania, do końca dnia jestem na

oddziale. Dziękuję wam jeszcze raz za to, że zechcieliście się ze mną spotkać.

– Idziemy do poczekalni – ozn

ajmił kamerzysta Dave, gdy Erin pakowała

rzeczy, a personel powoli się rozchodził.

–

Zróbcie parę ujęć zegara. Jak najwięcej. Czuję, że się nam przydadzą.

–

Żebyście mogli potwierdzić zarzut długiego oczekiwania na pomoc?

Ujrzała przed sobą zagniewaną twarz Samuela Donovana.
–

Zanosi się na to, że ekipa spędzi tam większość czasu. Te ujęcia będą naszą

jedyną pamiątką stąd. – Wszyscy oprócz Samuela już wyszli z pokoju.

–

Zauważyłem, że pytanie Fay nie spodobało ci się – oznajmił spokojnym

tonem, ona zaś poczuła, że powoli puszczają jej nerwy. Starała się jednak

zachować opanowanie.

–

Nie podoba mi się sytuacja, w której będziemy wypraszani za drzwi pod

najdrobniejszym pretekstem.

–

Tego Fay nie powiedziała. Ani ja. To pani tak to zinterpretowała.

–

A mogłam inaczej? Wiem, że nie chciał pan wpuścić tu telewizji.

Spodziewałam się problemów ze strony personelu, ale zaskoczyła mnie ta

nieskrywana wrogość. Jestem tu od poniedziałku, ale gdy tylko pojawię się na

horyzoncie, cichną wszystkie rozmowy. Czuję się jak trędowata.

–

Można to zmienić.

– Czy to jest pana sprawka? –

Uniosła brwi.

–

Przyznaję się do winy – odparł bez cienia zmieszania.

–

Co pan im powiedział?

–

Żeby mieli się na baczności.

–

Dlaczego? Przecież już pana zapewniłam, że nie zamierzam nikogo

skrzyw

dzić.

–

A dlaczego miałbym pani wierzyć?

Poczuła się dotknięta. Sytuacja wymagała odwetu.
–

Więc nic się nie zmieni? – zaatakowała. – Takie ustalił pan reguły gry?

Personel ma wyrzucać nas za drzwi zawsze, gdy będzie działo się coś choćby tylko

trochę interesującego, oraz nie będzie się do mnie odzywał. Wątpię, żeby dało się z

tego zrobić ciekawy film.

–

Więc może lepiej spakować manatki i dać nam spokój.

–

Jeszcze mnie pan nie zna, panie Donovan. Mówiąc o ciekawym materiale,

miałam na myśli film, który przyniósłby coś dobrego temu szpitalowi. Zrobię ten

reportaż, ale nie gwarantuję, że pański oddział wypadnie na nim korzystnie.

Samuel Donovan uniósł brwi.
–

Prawdę mówiąc, czekałem, kiedy się pani odkryje.

–

Przez myśl mi nawet nie przeszło, żeby przedstawić ten szpital w złym

świetle. Moim zamiarem jest pokazać prawdziwy obraz, ale to jest niemożliwe.

Nawet zmieniono plan dyżurów.

– Nic podobnego –

zirytował się. – O czym pani mówi? Miała pewność, że się

nie myli.

–

Dobrze mu się przyjrzałam. Przez ostatni miesiąc na nocnych dyżurach była

tylko jedna kierowniczka zmiany pielęgniarek. W ten weekend na noc zapisana

jest Fay, która podobno ma teraz dyżury dzienne, oraz jeszcze dwie dodatkowe

pielęgniarki z miasta. Dziwny zbieg okoliczności?

–

Zapewniam, że tych zmian nie dokonano dla wygody ekipy telewizyjnej. Tak

się składa, że w tym tygodniu jest wymiana stażystów. I dlatego potrzebne mi będą

najbardziej doświadczone pielęgniarki. Gdyby sięgnęła pani nieco głębiej,

zorientowałaby się pani, że taka wymiana następuje co sześć miesięcy. W ten

sposób oprócz wścibskiej ekipy filmowej i reporterki, która biadoli, że nikt jej nie

lubi, będę miał na głowie nowych lekarzy, których trzeba wszystkiego uczyć.

Tytuł „24 godziny na oddziale nagłych wypadków" zapewne brzmi ładnie, ale

zobaczymy, czy będzie równie atrakcyjny o siódmej w niedzielę.

Czuła, że traci grunt pod nogami. Nie potrafiła udawać bezdusznej reporterki,

zwłaszcza w jego obecności. Zauważył jej wahanie. Niespodziewanie dla samego

siebie zaczął wyrzucać sobie, że tak uporczywie stara się utrudniać jej życie.

Przecież ona zasługuje na podziw. Wbrew fatalnemu przyjęciu ze strony personelu

przez cały czas dąży z uśmiechem na twarzy do realizacji swojego celu. Dopiero

teraz okazała słabość. Sprawia wrażenie zmęczonej i wcale nie wygląda jak

dziennikarka w pogoni za upatrzonym tematem, przed jaką ostrzegał swoich

podwładnych.

–

Ich stosunek można zmienić. Wystarczy jedno moje słowo.

– Kim pan jest? Ojcem chrzestnym? –

rzuciła poirytowanym tonem. Powinna

była uważniej obejrzeć plan dyżurów.

–

Tutaj tak. Proszę posłuchać. Pielęgniarki są tu najważniejsze. Bez nich nie

byłoby oddziału. Jest to najwspanialszy zespół pod słońcem: te dziewczyny są

serdeczne, wesołe, otwarte.

–

Nie zauważyłam.

–

Potrafią też być wyjątkowo nieprzyjemne. Praca tutaj to w połowie nuda, w

połowie adrenalina. Oglądają okropne sceny i rzadko spotykają się z

wdzięcznością. Mogą polegać wyłącznie na wzajemnym wsparciu. Ale kiedy

potraktować je odpowiednio, są jak do rany przyłóż.

–

Staram się, jak umiem.

–

Nie zrozumiała mnie pani. – Potrząsnął głową. – Podam parę przykładów...

Weźmy Louise z reanimacji. Tę, która pytała o makijaż. – Louise spodziewała się

całej ekipy charakteryzatorek. – Ona przywiązuje dużą wagę do swojego wyglądu.
Ponadto wyda

je jej się, że jest bardzo szczupła.

– Co to ma do rzeczy?
–

Wyobraźmy sobie – ciągnął – że przywożą nam pacjenta ze wstrzymaną

akcją serca i Louise robi masaż serca. Gdzie będą wasze kamery?

–

Gdzieś pod ścianą, pod warunkiem, że nas tam wpuścicie. – Czyżby na

wargach Samuela Donovana dostrzegła cień uśmiechu?

–

Otóż to. Czy podczas montażu ktoś z was pomyśli o tym, jak wygląda biedna

Loiuse? Następny przykład. Jedna z jej koleżanek ma romans z żonatym

mężczyzną. Nie powiem, o kogo chodzi, proszę nie pytać. Nie pochwalam tego,

ale nie mogę zabronić rozmów na ten temat. Co się stanie, jeśli na nagraniu

znajdzie się jakiś komentarz dotyczący tej pary? To może mieć fatalny wpływ nie

tylko na opinię o personelu. Ja muszę ocenić ten reportaż również z punktu
wid

zenia pacjentów. Oni mogą wyrazić zgodę, ale musi być ktoś, kto zadba o ich

interesy.

Trudno było odmówić mu racji.
–

Postaram się niczego nie przeoczyć.

–

To mi nie wystarczy. Chcę brać w tym udział. Chcę obejrzeć film, zanim

będzie emitowany.

–

Obawiam się, że nie dostanę na to zgody. Nawet zarząd nie ma do tego

prawa.

–

Może pani wysłuchać mojej opinii.

– Pan wszystko ocenzuruje. –

Zdenerwował ją. – Poza tym nie mogę posiekać

całego filmu. Nie mam prawa.

–

Podobno jest pani współproducentem. Mam na względzie wyłącznie dobro

personelu i pacjentów. Zdaję sobie sprawę z tego, że ma pani zadanie do

wykonania, I uszanuję to.

–

Wątpię.

Nareszcie się uśmiechnął. Ze zdumieniem stwierdziła, że znowu ma przed sobą

tego sympatycznego mężczyznę, którego spotkała na korytarzu.

–

Daję słowo honoru. Pod warunkiem jednak, że pani uszanuje pracę, która ja

mam do wykonania. Jestem tutaj szefem i zostanę tu długo po tym, jak ekipa

spakuje kamery i przeniesie się gdzie indziej. Proszę mi obiecać, że da mi pani
obejr

zeć film przed emisją, a ja poproszę dziewczyny, żeby traktowały panią jak

członka naszej rodziny.

–

Mam dać to panu na piśmie? – odcięła się.

Popatrzył na nią przenikliwie, aż poczuła ciarki.
–

Nie trzeba. Wierzę pani.

Poczuła się lepiej, więc uznała, że ostatnie słowo musi należeć do niej.
–

Chodzi panu tylko o to, żeby być pierwszą osobą, która obejrzy pupę Louise.

Roześmiał się.
–

Marnuje się pani jako reporterka. Powinna pani zostać pielęgniarką.

Wracając z lunchu, przygotowywała się na oschłe powitanie. Nie dowierzała

własnym oczom, gdy ujrzała same uśmiechnięte twarze.

–

Erin, chodź tu do nas. – Fay zapraszała ją do stanowiska pielęgniarek, gdzie

właśnie odbywało się przekazywanie dyżuru. – To jest centrum dowodzenia całym

oddziałem. Nie wolno nam zrobić nic, co nie jest wcześniej odnotowane na tej
tablicy.

–

Nawet w nagłych wypadkach?

–

No nie. Ale wszystko musi być tu zapisane jak najszybciej. Widzisz tam

Hilary, naszą pielęgniarkę kardiologiczną? – Fay wskazała na kabinę. – Hilary
przewozi

teraz pacjenta z szóstki na reanimację. Od tej pory będzie pod opieką Jo,

która ma wieczorny dyżur. – Wytarła nazwisko z części tablicy przypisanej kabinie

numer sześć. – Które łóżko? – krzyknęła na cały oddział.

– Trzecie!
–

Wpisuję jego nazwisko do kratki „Reanimacja 3" – tłumaczyła Fay. – Razem

z wywiadem i diagnozą. W ten sposób, gdy przyjdą jego wyniki albo ktoś w

odwiedziny, od razu będzie wiadomo, gdzie go szukać. Poza tym od razu widać, że

kabina sześć jest wolna.

–

Chyba nie na długo – zaryzykowała Erin.

–

Komuś z zewnątrz może się wydawać, że przez pół dnia tępo gapimy się w tę

tablicę, ale dzięki niej zawsze wiemy, kogo tu mamy, co mu dolega, jak jest

leczony, jakie czekają go zabiegi i jakie są „planowane" rezultaty.

– Planowane?
– Nie wiesz, jak to bywa z najbardziej misternymi planami? Na tym oddziale

trzeba to pomnożyć przez dziesięć albo nawet dziesięć tysięcy. Pacjent czeka na

zwyczajne prześwietlenie, ale nikt nie jest w stanie przewidzieć, jaki nowy

przypadek nam przywiozą. Bywa, że przez jakiś czas to prześwietlenie spada na

sam koniec listy priorytetów. Kiedy indziej pacjent czeka na łóżko, ale dopóki ten,

kto na nim leży, nie opuści szpitala, nie ma na nie szansy.

–

Potem i tak musimy czekać, aż łóżko zostanie odpowiednio przygotowane –

dorzuciła inna pielęgniarka. W jej głosie Erin usłyszała nutę ironii.

– Co trwa nie wiadomo ile –

uściśliła Fay.

– Z powodu braku salowych?
–

Czasami. Ale oni też mają pełne ręce roboty. Wiedzą, że gdy tylko zameldują

nam o wolnym łóżku, natychmiast tam kogoś położymy. Więc nie bardzo się

spieszą z taką informacją. Zazwyczaj musimy ich poganiać.

–

Czy to nie należy do obowiązku osoby odpowiedzialnej za stan łóżek?

W odpowiedzi Fay wzruszyła ramionami.
–

Ona nie ma czasu na sprawdzanie stanu łóżek na wszystkich oddziałach. Tam

też obowiązuje grafik. Podobny do naszego. Mamy też inne sposoby.

W tej samej chwili z systemu nagłaśniającego rozległ się potrójny sygnał.

Wszyscy zamarli w bezruchu.

–

Zespół do nagłych wypadków jest proszony na oddział szósty – odezwała się

dyspozytorka.

Kilku lekarzy wybiegło z kabin.
– Oto jedna z tych metod –

podjęła Fay. – Za chwilę dowiemy się, o co chodzi.

Być może znajdzie się łóżko dla pacjenta z dwójki. – Wpisała litery „OŁ" w jednej
z kratek na tablicy.

–

Czy to znaczy, że łóżka nie stoją puste przez jakiś czas po tym, jak ktoś... –

Nie dokończyła.

–

Jak ktoś umrze? – upewniła się rzeczowym tonem Fay. – Tutaj nie owijamy

niczego w bawełnę. – Poklepała Erin po ramieniu. – Tutaj łóżka są na wagę złota.

Musimy dbać o tych, którzy żyją.

Erin przyglądała się słowom i literom na tablicy.
–

Co oznacza „OŁ"? – zapytała.

–

Oczekuje na łóżko – odpowiedział jej zgodny chór.

Poczuła, że nareszcie została zaakceptowana. Uśmiechnęła się. Zanim odprawa

dobiegła końca, poznała znaczenie paru innych tajemniczych skrótów: WD –
wypadek drogowy, D – dziecko, BKP – ból w klatce piersiowej, S – do
sprawdzenia.

–

Fay, skończyłaś? Mam pół godziny na oprowadzenie Erin – rzekł Samuel

Donovan, dołączając do ich grupy.

Przyjęcie do grona najwyraźniej łączyło się z odrzuceniem oficjalnych

formalnych zwrotów grzecznościowych na rzecz zwracania się do wszystkich po

imieniu. Gdy opuszczali stanowisko pielęgniarek, Erin zagadnęła Fay:

–

Przepraszam, że nie dałam ci konkretnej odpowiedzi podczas zebrania. To

jas

ne, że jeśli poprosicie nas o opuszczenie sali, natychmiast wyjdziemy.

–

Dzięki. Wcale nie chciałam robić ci trudności, ale dobra pielęgniarka na

takim oddziale jak ten powinna wybiegać myślą naprzód. Nie mam nic przeciwko

temu, żebyście zrobili parę dobrych ujęć, ale mamy tutaj nie tylko ludzi z

pourywanymi nogami. Sama zobaczysz. Może się okazać, że miły, młody

człowiek jest psychopatą, a wówczas obecność kamer jest zdecydowanie

niewskazana. Za zwyczajnym bólem brzucha może kryć się coś poważnego lub na
t

yle intymnego, że w obecności ekipy pacjent nie zechce udzielić wyjaśnień. Bywa

i tak, że rodzina, która towarzyszy choremu, nie ma pojęcia, dlaczego tu się

znalazł, za to pielęgniarka może się domyślać przyczyny. I dlatego jest ważne,

żebyście wyszli, gdy o to poprosimy. Zapewniam cię, że nie będziemy was

wyrzucać bez powodu.

Erin uśmiechnęła się do Fay, jednej z najstarszych pielęgniarek w tym szpitalu.
–

Wydaje mi się, że już gdzieś cię widziałam. Może w telewizji.

–

Nigdy nie byłam na wizji. Mogłaś najwyżej słyszeć mój głos. – Czuła, że

krople potu wystąpiły jej na czoło. – Moja siostra cierpi na astmę, więc bywałyśmy

tu całkiem często. Pewnie stąd mnie pamiętasz.

–

Możliwe. – Fay nie była przekonana.

Samuel Donovan szedł obok, nie zwracając uwagi na tę wymianę zdań.
–

Jesteśmy na miejscu, czyli w głównej poczekalni. Tutaj czekają pacjenci,

których nie przywiozła karetka. Tutaj dokonuje się selekcji. – Nacisnął zielony

guzik, by otworzyć rozsuwane drzwi. – Tutaj przyjmowani są pacjenci z karetek.

Ich oględzin dokonuje ta sama siostra.

–

Ta kobieta ma pełne ręce roboty – rzekła z uznaniem Erin.

–

Równie dobrze może to być mężczyzna. Nie podejrzewałem, że jesteś taka

politycznie niepoprawna.

Puściła mimo uszu ten komentarz, tym bardziej że znowu słuchała Fay.
– Ona czy on... –

Fay zerknęła na Samuela Donovana – musi być dobrym

obserwatorem. To, że ktoś przyjechał karetką, wcale nie musi znaczyć, że jest

bardziej chory od kogoś, kto siedzi w poczekalni. Osoba, która tu dyżuruje, musi

przez cały czas bacznie obserwować wszystkich czekających.

–

Spisuje protokół i ocenia stan pacjenta na skali od jednego do pięciu. Jeden

oznacza stan najpoważniejszy.

– Ból w klatce piersiowej? –

rzuciła Erin. Samuel jednak pokręcił głową.

–

Lepiej nie dostać jedynki. Ci nawet nie czekają na diagnozę. Od razu lądują

na reanimacji, co zazwyczaj oznacza masaż serca lub interwencję ratującą życie.

–

Kto dostaje dwójkę?

–

Bywa, że i osoba z bólem w klatce piersiowej. – Uśmiechnął się nieznacznie.

–

Również dwójka ma nikłą szansę. Osoby te wymagają natychmiastowej pomocy

i też są kierowane na reanimację, żeby nam nie odleciały.

–

Nie odleciały? To nie brzmi zbyt stosownie.

–

Musisz przyzwyczaić się do naszego żargonu. Żeby nie dostały zapaści, nie

straciły przytomności.

–

Powiedzmy, że odczuwam ból w klatce piersiowej, ale selekcjoner decyduje,

że nie odlecę. Czy dostaję wtedy trójkę?

– Niekoniecznie –

odrzekł Samuel. – Ból w klatce piersiowej może mieć

charakter kardiologiczny lub opłucnowy, może też być wywołany urazem, na

przykład upadkiem. Istotne jest również to, czy pacjent poczuł ten ból po raz

pierwszy, czy odczuwał go już dawniej.

–

Aż tyle spraw trzeba wziąć pod uwagę?

–

Dlatego dyżurują tutaj osoby z największym doświadczeniem – wtrąciła Fay.

–

Moi podwładni nie przepadają za tym miejscem. Większość woli być tam, gdzie

coś się dzieje, ale selekcjoner z dużą praktyką jest nieodzowny. Dzięki niemu
nasza praca przebiega znacznie sprawniej.

–

Co dzieje się z pacjentem zakwalifikowanym jako trójka?

– Osoba ta jes

t zazwyczaj przyjmowana od razu i najczęściej ląduje na wózku.

Selekcjoner ma już spisane obserwacje na jej temat i nie spuszcza jej z oka, dopóki

nie zjawi się lekarz. Jeśli jej stan się pogarsza, przewozi sieją na oddział. Kategoria

czwarta nie należy do priorytetów. Czwórki czekają w tej poczekalni lub w

sąsiedniej, przeznaczonej dla przypadków zagrożonych.

–

A co będzie ze mną, jeśli otrzymam piątkę?

–

Wówczas lepiej mieć przy sobie jakąś dobrą książkę. Przeszli na reanimację,

gdzie Jo spisywała uwagi na temat pacjenta.

–

W porządku, Jo? – zainteresowała się Fay.

–

Na szóstce wszyscy są ciągle zajęci. Dzwonię do nich i dzwonię, a mój

pacjent ma bóle i zwolnioną czynność serca.

–

Ile osób można tu przyjąć naraz?

–

Mamy trzy łóżka dla dorosłych wyposażone w barierki, które można

podnieść dla dzieci lub osób nieprzytomnych albo niespokojnych. Przez cały czas

jest tu pielęgniarka, więc praktycznie niemożliwe jest, aby ktoś spadł z łóżka. Jest

tu tyle sprzętu oraz wolnego miejsca, że w razie potrzeby pomieści się więcej osób.

Mamy łóżeczko dziecinne, ale łatwiej jest zajmować się chorym dzieckiem na

normalnym łóżku. Tam, w rogu, stoi łóżeczko z zestawem do reanimacji. Miejmy

nadzieję, że nie zobaczycie tu żadnego małego pacjenta. Jest ogrzewane od góry
oraz pod

łączone do zestawu do sztucznego oddychania. Gdy są tu pacjenci,

zazwyczaj nie wpuszczamy rodziny. Musimy wszędzie mieć dostęp, a poza tym

odgłosy reanimowania nie należą do przyjemnych. Często jednak pozwalamy

przebywać rodzicom przy chorym dziecku. Tu nie ma stałych reguł. Wszystko

zależy od tego, co się dzieje. I od personelu. Część nie zwraca uwagi na

audytorium, część nie lubi, jak im się patrzy na ręce.

–

Domyślam się, że liczy się też zachowanie rodziny – rzekła Erin. – Jeśli

zachowuje spokój, to jej

obecność może być nawet pożądana, ale jeśli krewni

histeryzują...

–

Albo są pijani – rzuciła Fay. – Doktorze, pacjent ciągle uskarża się na ból –

dodała.

–

Proszę mu podać jeszcze raz pięć miligramów morfiny i postraszyć szóstkę,

że jeśli nikt tu się nie stawi, będziemy wzywać ich do nagłego wypadku.

Erin, zafascynowana, podążała wzrokiem za Fay, która przekazała koleżance

polecenie doktora Donovana.

–

Tutaj przyjmujemy członków rodziny. – Fay otworzyła kolejne drzwi. – Są tu

trzy pomieszczenia, ale c

zasami to za mało. Bywa też, że umieszczamy tu

pacjentów, na przykład starszą panią, żeby nie musiała wysłuchiwać pijaczków w

poczekalni, ale normalnie pomieszczenia te są przeznaczone dla rodzin pacjentów.
Na tabliczce umieszczonej na drzwiach piszemy naz

wisko pacjenta, żeby uniknąć

pomyłek. – Erin patrzyła zdumiona na Fay. – Niestety, kilka razy nam się to

zdarzyło. Wyposażenie jest skromne; stolik, kilka krzeseł i telefon. Mamy tu spory

zapas chusteczek i automat z wodą.

Gestem poprosiła Erin do środka, lecz ta stała jak wryta. Wystarczyło jej to, co

widziała z progu. Poczuła nagle, że cofnęła się w czasie. Ma teraz osiemnaście lat.

Siedzi przy stole i rozpaczliwie usiłuje przypomnieć sobie numer telefonu ciotki.

Tuląc przerażoną, młodszą siostrę, w ogóle nie myśli o twarzy poharatanej szkłem.

To Samuel przekazał im tę potworną wiadomość, a potem przyszła Fay, aby je

obie pocieszać. Siedziała z nimi jeszcze długo po dyżurze, dopóki nie przyjechała

po nie ciotka. Później trzymała ją za rękę, gdy przyszła pora ostatniego pożegnania

z matką. Dziesięć lat temu siostra Fay była szczuplejsza i młodsza, ale Erin do

końca życia nie zapomni, ile współczucia im wówczas okazała.

–

Wejdź – ponaglała ją Fay. – Wydawało mi się, że zależy ci na tej wycieczce z

przewodnikiem.

Erin z trudem wróciła do teraźniejszości. W pierwszej chwili nie wiedziała, co

robić, Miała ochotę, tak jak wtedy, uciec stąd jak najdalej. Tam, gdzie jest czyste

powietrze, światło słoneczne i świat, który kręci się mimo tragedii, jaka się

wydarzyła. Ale nie mogła ruszyć się z miejsca.

Pierwszy odezwał się Samuel.
–

Przejdźmy do stanowiska urazowego.

Spojrzała na niego i zorientowała się, że ją rozpoznał. Nie zdążyła jednak

niczego wyjaśnić, ponieważ podbiegł do nich Flynn.

–

Fay, Jo cię potrzebuje na reanimacji.

Pielęgniarka posłała jej przepraszający uśmiech.
–

Wszystko ma swój koniec. Przepraszam, muszę iść.

Gdy Fay już nie mogła ich usłyszeć, Erin zwróciła się, nieco skrępowana, do

Samuela.

–

Dziękuję, że nic nie powiedziałeś. A także za pamięć. Sądzę, że widziałeś

niejeden taki dramat.

–

Aż za dużo. Muszę jednak przyznać, że nie pamiętam wszystkich twarzy.

Inaczej chyba bym zwariował. Ale...

– Mów –

nalegała Erin.

–

No cóż, był to dla mnie spory szok. Może to nie zabrzmi zbyt delikatnie, ale

wydaliście mi się tacy mili, tacy normalni. Wtedy też dotarło do mnie, jaki zawód

sobie wybrałem. Zastanawiałem się nieraz, czy sobie poradzicie.

–

Jakoś sobie poradziłyśmy.

W pokoju śniadaniowym poczęstował ją kawą.
–

Moja ciotka... przyjechała, żeby nas stąd zabrać. Nie miała własnych dzieci.

To zacna kobieta, ale na pewno nie potrzebowała do szczęścia dwóch sierot.

Byłam pełnoletnia, więc przyznano mi opiekę nad siostrą. Radziłyśmy sobie, jak

umiałyśmy. Anna bardzo to przeżyła. Miałam z nią sporo problemów.

– T

obie też nie było łatwo. Miałaś osiemnaście lat i oprócz poczucia straty

nagle spadła na ciebie ogromna odpowiedzialność.

–

Wyszło mi to na dobre. Na uniwersytecie nie było lekko, bo wszyscy chodzili

na bankiety, a ja musiałam wracać do domu, sprzątać, płacić rachunki i zajmować

się Anną, która wtedy wymagała ciągłego nadzoru.

–

Co z niej wyrosło?

–

Pomimo moich obaw jest bardzo rozsądna. Niedługo wychodzi za mąż za

pewnego potwornie konserwatywnego prawnika. Teraz ona martwi się o mnie. –

Roześmiała się, mimo że Samuel zachował kamienną twarz.

–

Jak mam to rozumieć?

–

To nic poważnego. Sprowadza się do narzekania, że nie odżywiam się jak

należy i że jestem roztrzepana. Jestem wegetarianką, a ona uważa, że należy jeść

mięso co najmniej raz dziennie. Ja uprawiam medytację, stosuję masaż i

aromaterapię, ona preferuje robótki ręczne. Pewnie boi się, żebym nie skończyła

jako hipiska albo żebym nie poszła do jakiejś sekty.

Samuel nareszcie się uśmiechnął.
–

Jeśli spotka cię jakaś przykrość, wystarczy jedno słowo...

–

Dziękuję.

– Sam! –

Do pokoju wpadła Fay. – Jo nie może doprosić się ludzi z szóstki.

Potrzebujemy twojej pomocy.

Nie próbował przepraszać za wiązankę, która wyrwała mu się z ust. Wielkimi

krokami ruszył do drzwi.

–

Współczuję im – powiedziała na głos, gdy trzasnęły za nim drzwi. –

Wolałabym nie być w ich skórze, kiedy dostanie ich w swoje ręce.

–

Nie przejmuj się jego wrzaskiem. My już na to nie zwracamy uwagi, co

wcale nie znaczy, że nie przywiązujemy wagi do tego, co mówi. Tutaj to jest
normalne, t

aka napięta atmosfera.

–

A ty? Czy ciebie nic nie jest w stanie wyprowadzić z równowagi?

–

Ja funkcjonuję inaczej niż on. On jest porywczy, chce, żeby wszystko było

wykonane natychmiast. A ja porządkuję cały ten chaos i daję mu to, czego on chce.
Samuel je

st fantastycznym lekarzem. Chciałabym, żeby był na dyżurze, kiedy

mnie tu przywiozą. – Uśmiechnęła się. – Owszem, puszczają mi nerwy Prawdę

mówiąc, zdarzyło się to dwa razy. Ale chociaż za każdym razem racja była po

mojej stronie, do tej pory czerwienię się ze wstydu. Tak się wtedy wydarłam, że

wrzaski Sama wydają się szeptem.

–

Postaram się nie wchodzić ci w drogę.

–

Ty jesteś w porządku. Chodźmy sprawdzić, co tam się dzieje.

Po drodze Erin zdała sobie sprawę, że wbrew wcześniejszym obawom jest

zadowolona

z obecności Samuela. Kiedy przywoziła tu Annę z atakami duszności,

była zbyt przejęta, by myśleć o śmierci rodziców. Lecz wizyta w pokoju, w którym

dowiedziała się, że została sierotą, uprzytomniła jej, co może ją tu spotkać podczas
tego weekendu.

Mijały kolejne drzwi, rozmawiając o tym i owym, gdy znowu rozległ się ryk

Samuela.

–

Gdzieś ty był, do cholery?!

–

Zniknęłyśmy tylko na chwilę – tłumaczyła się Erin. Podszedł do niej nieco

zmieszany.

–

Co one ci o mnie nagadały? Chyba nie myślałaś, że zwracam się do ciebie w

ten sposób?

–

Zdążyłam się dowiedzieć, że bywasz nerwowy.

Roześmiał się.
–

Tylko wobec tych, którzy na to zasłużyli. – Zerknął przez ramię na człowieka

z szóstki, który znikał w sali reanimacyjnej. – Później się z tobą rozmówię – rzucił
za nim. –

Mogę nie być zachwycony twoją obecnością, ale to jeszcze nie powód,

żebym na ciebie krzyczał bez przyczyny. Nie jestem potworem. Ale tu

najważniejsi są pacjenci. Kiedy widzę, że ktoś ich zaniedbuje, reaguję jak przed

chwilą.

Była po jego stronie. Oto lekarz, któremu leży na sercu dobro pacjentów, który

wymaga, by należycie się nimi opiekowano i jeśli z tego powodu bywa

nieprzyjemny, nie wolno mieć mu tego za złe.

–

Dziękuję ci, że zechciałeś pogadać z pielęgniarkami. Są dzisiaj fantastyczne.

– Mu

szę wracać do swoich obowiązków. Będziesz jutro?

–

Nie. Przyślę kamerzystów. Wpadnę w sobotę rano.

–

Będę na dyżurze od siódmej wieczorem. Jeśli masz mi towarzyszyć,

zejdziemy z dyżuru dopiero w niedzielę wieczorem. Radzę ci w sobotę porządnie

się wyspać. Ja będę spał przez cały dzień. Mamy tu parę łóżek dla personelu, więc

czasami można się zdrzemnąć. Jak nie będzie nic ciekawego, nie będę cię budził.

Zaprotestowała gestem ręki.
–

Postanowiłam nie odstępować cię ani na krok przez całą dobę.

–

Czy będę mógł sam pójść do toalety?

–

Najpierw będziesz musiał się odmeldować – zażartowała nieco speszona.

– Gdzie mieszkasz?
– W Camberwell.
–

Ładna dzielnica. Ja mieszkam nieopodal. Mogę po ciebie przyjechać.

Zapewniam cię, że w niedzielę nie będziesz w stanie prowadzić samochodu.

Zazwyczaj do poniedziałku nocuję w szpitalu.

–

Poradzę sobie. Dziękuję, że o mnie pomyślałeś.

–

Wolałbym, żeby nie wyciągano mnie z domu do wypadku drogowego

spowodowanego przez telewizyjną reporterkę, która zasnęła za kierownicą.

Przyjadę po ciebie. Napisz mi adres.

Była zbyt niezależna, by pozwolić, aby ktoś organizował jej życie.
–

Chcę tu być przed siódmą, a poza tym potrafię wezwać taksówkę.

–

W sobotę wieczorem? Dojedziesz do szpitala przed północą. W tę sobotę jest

ważny mecz piłkarski. Taksówki będą na wagę złota.

Ociągając się, napisała na kartce swój adres.
–

Będę koło piątej – oznajmił i, nie czekając na jej reakcję, ruszył do swoich

zajęć.

Wiedziała, że jest nieufny, że nie jest zachwycony jej obecnością na oddziale,

lecz coś w jego oczach kazało jej wierzyć, że do niej samej nie ma żadnych

zastrzeżeń. Jego troska o jej samopoczucie i bezpieczeństwo wzruszyła ją i

zarazem zaintrygowała. Dlaczego po tak męczącym dyżurze nie bierze taksówki

do domu? Normalny człowiek starałby się jak najszybciej stąd uciec.

Być może w domu nikt na niego nie czeka. Przymknęła oczy i wyobraziła sobie

jego powrót do pustego mieszkania. Oczami wyobraźni oglądała kolejną,

przyjemniejszą scenę: kojący zapach kadzidełka, nakryty stół, a potem delikatny

masaż relaksujący. Podniosła powieki. Skąd taki pomysł? Scenariuszem, w którym

Samuel Donovan wraca do jej domu, nie warto zawracać sobie głowy.

Rozdział 3

–

Kto to był? – zapytała Anna. – Ktoś z pracy?

Erin weszła do kuchni i wyjęła puszkę, by nakarmić psa, niecierpliwie

kręcącego się jej pod nogami.

–

Wcześniej dzisiaj wróciłaś – zauważyła.

Anna powiesiła klucze na haczyku obok lodówki i nalała sobie szklankę wody.
–

Wyręczyć cię? – Zauważyła, jak Erin krzywi się nad zawartością puszki. –

Kto to był? – nalegała, przekładając zawartość puszki do psiej miski.

Nie uda się uniknąć tej rozmowy, ponieważ Anna, zauważywszy plik broszur

na stole, wszystkiego się domyśli.

–

Pośrednik handlu nieruchomościami. – Anna znieruchomiała na chwilę, po

czym podniosła się znad psiej miski.

–

Już to przerabiałyśmy. Nie ma potrzeby niczego zmieniać tylko dlatego, że

wychodzę za mąż.

– Jest taka potrzeba. –

Erin głośno westchnęła. – Wiem, że nie wyrzucisz mnie

na ulicę ani nie zażądasz, żebym spłaciła ci połowę wartości domu, ale zmiany są

nieuniknione. Połowa domu jest twoja. Macie z Jordanem takie samo jak ja prawo

tu zamieszkać...

–

Będziemy mieli mieszkanie – przerwała jej Anna – więc nie musisz się

wyprowadzać. Wiem, ile ten dom dla ciebie znaczy. Ja też jestem do niego
p

rzywiązana, ale nie tak bardzo. Dojrzałam do własnego domu.

–

Rozumiem, ale gdybyśmy sprzedały tę posiadłość, ty i Jordan moglibyście

coś sobie kupić. Rodzice na pewno byliby tego samego zdania. Agent już podał mi

przybliżoną wartość.

– Tu nie chodzi tylko

o pieniądze. Wiem, że to miejsce ma dla ciebie ogromną

wartość emocjonalną. Serce by ci pękło, gdybyśmy je sprzedały.

Erin patrzyła przez okno na trawnik, na którym właśnie ożył system

podlewania. Z ukrytych w trawie ujęć trysnęły fontanny wody, migocząc

rozświetlonymi słońcem kropelkami. Będąc dzieckiem, nazwała to urządzenie

„maszyną do robienia tęczy". Przed oczami stanął jej obraz dwóch dziewczynek,

które, piszcząc z uciechy, biegały wśród strumieni wody. Anna ma rację. Myśl o

sprzedaży rodzinnego gniazda jest dla niej nie do przyjęcia.

–

Może nie będziemy musiały go sprzedawać. – Zamyśliła się. – Może uda mi

się cię spłacić. Jordan mógłby zająć się wszystkimi formalnościami.

–

Może... – Anna nie była przekonana. – To spora suma.

–

Myślę, że byłoby mnie na nią stać. Mam dobrą pracę, a poza tym jakieś

akcje. –

Świadomość, że istnieje sposób uratowania domu, podniosła ją na duchu.

Anna jednak nadal miała wątpliwości.

–

Wzięłabyś na siebie bardzo duże zobowiązanie – ostrzegła. – Czy jesteś na to

przygotowana?

–

Część domu mogę wynająć – odparowała Erin. – Nawet dwóm osobom.

Jeszcze ci o tym nie mówiłam, ale zadzwonili dzisiaj z telewizji i zaproponowali

mi kilka wywiadów z personelem szpitala. Nareszcie będę na wizji. Jak się

sprawdzę, dostanę bardzo przyjemną podwyżkę.

Anna skwitowała tę informację lekkim uśmiechem.
–

Mówiłaś, że chcesz dzisiaj spać przez cały dzień. Posłuchaj, nie zamierzam

być męczennicą i nie będę się upierać, że nie przyda mi się trochę grosza, ale nie

chcę pieniędzy twoim kosztem. Jesteś dla mnie ważniejsza niż forsa. Na razie

zostawmy ten temat. Ty skup się na pracy, a ja zajmę się ślubem. – Rozejrzała się
po kuchni. –

Oraz sprzątaniem. Jak mogłaś wpuścić tutaj tego agenta?

Erin roześmiała się.
–

Następnym razem poproszę cię, żebyś zawczasu posprzątała. To na pewno

podbiłoby cenę. Może nawet moglibyście pojechać w podróż poślubną do Paryża.

Samuel zerknął na plan miasta i skręcił w Wattletree Street. Wiedział

wprawdzie, że jest to zamożna dzielnica, ale mimo woli aż zagwizdał przez zęby,

sunąc powoli w poszukiwaniu numeru siedemnaście. Może nie należało tak się

spieszyć z propozycją podwiezienia jej do szpitala? Może ma to w planach jakiś
bogaty pan Casey?

Zatrzymał się pod rozłożystym kauczukowcem i zanim wysiadł, przyjrzał się

domowi.

Gdyby nie zdezelowany fiat i stare alfa romeo, ten podjazd niczym by się

nie różnił od pozostałych, na których parkowały mercedesy i bmw. Omijając

spryskiwacze, podszedł do ciężkich, dębowych drzwi i zapukał. Był przygotowany

na spotkanie z mężem lub chłopakiem Erin. Otworzyła mu ciemnowłosa, młoda

dziewczyna o poważnym spojrzeniu, która przedstawiła się jako jej siostra.

Nie rozpoznała go. Była bardzo mała, gdy Samuel usiłował ratować jej

rodziców.

–

Erin jest na górze. Ubiera się. Proszę wejść.

Szedł za nią do salonu. Trudno było się domyślić, że te dwie dziewczyny są

siostrami. Erin była drobnej budowy i energiczna, Anna natomiast poruszała się

powoli; Erin nosiła indyjskie jedwabie i aksamity, Anna przyjęła go w beżowej

garsonce. Lecz chociaż jedna miała oczy piwne, a druga zielone, uśmiechały się
podobnie.

–

Może coś do picia? – zaproponowała Anna.

–

Nie, dziękuję. Zaraz będziemy jechać.

Roześmiała się.
–

Nie byłabym tego taka pewna. Odkąd dowiedziała się, że będzie na wizji,

miota się przed szafą jak oszalała. Nie słyszał pan okrzyków rozpaczy, skręcając w

naszą uliczkę?

–

Wobec tego poproszę o kawę. Z mlekiem i łyżeczką cukru.

Gdy miał już za sobą dwie kawy i pudełko herbatników, do salonu wpadła

Erin.

–

Już jesteś? – zdziwiła się. – Dopiero piąta.

–

Ładnie wyglądasz. – Zauważył, że tym razem umalowała się mocniej. Miała

na sobie zieloną sukienkę podkreślającą barwę jej oczu oraz duży zielony kryształ
na szyi.

– To jest zielony kalcyt –

wyjaśniła z powagą. – Ma pomóc mi zaprowadzić

porządek oraz zbierać informacje.

Chciał powiedzieć, że kamień pasuje do jej oczu, lecz uznał taką uwagę za

niestosowną.

– Pasuje do sukienki.
–

Do tego starego fatałaszka? – Udała zdziwienie. – Spałam cały dzień, tak jak

mi radziłeś, a potem sięgnęłam do szafy po pierwszą lepszą szmatkę, i pasuje!

–

Miło mi to słyszeć.

Nie zwracała na niego uwagi.
–

Dlaczego nie ma tu żadnego długopisu? Rano były aż trzy – jęknęła, grzebiąc

w papierach na stole.

–

Cieszę się, że kryształ się sprawdza – zauważył ku nieskrywanej radości

Anny

i sięgnął po kluczyki. – Czy mogę skorzystać z telefonu? Wyczerpała mi się

bateria w komórce. Chciałem zawiadomić szpital, że już jadę.

Anna gestem wskazała mu telefon w holu.
–

Dlaczego mi nie powiedziałaś, że on jest boski?

Erin jednak, sama zafascynowa

na Samuelem Donovanem, wolała nie dolewać

oliwy do ognia.

– To tylko pozory –

odrzekła lekceważącym tonem.

–

Potrafi być bardzo nieprzyjemny. Nie lubi mnie ani kamer. To ten, o którym

ci opowiadałam. Mój horoskop ostrzegał mnie przed wrogo nastawionym
prze

ciwnikiem. Mam też nie dać się zmylić pozorom.

Anna nie zamierzała przyjąć tego do wiadomości.
–

To dobry człowiek. Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby spędzić w jego

ramionach całą noc.

–

Anno, co by na to powiedział Jordan?

–

Chciałam tylko powiedzieć, że gdyby znudziło ci się dziennikarstwo,

powinnaś spróbować szczęścia jako pielęgniarka albo lekarka. Horoskop nie jest

nieomylny. Może była w nim mowa o pośredniku w handlu nieruchomościami.

Uważam, że doktor Donovan to porządny facet.

Kilka minut później Erin sadowiła się na miękkim, skórzanym fotelu w

samochodzie Samuela.

–

Niezły wóz – rzuciła. Nie doczekawszy się odpowiedzi, zabrała się do

przeglądania płyt kompaktowych.

–

Nic nie znalazłaś?

–

Posłuchajmy radia.

–

Masz bardzo miłą siostrę.

–

Ona uważa, że ty też jesteś sympatyczny.

–

To znaczy, że ma dobry gust. – Zerknął na nią. Aby pokryć zmieszanie,

zajęła się regulowaniem klimatyzacji.

–

Pochwaliła mi się, że niedawno się zaręczyła.

–

To fakt. Z tej okazji miałyśmy dzisiaj iść na kolację z rodzicami Jordana. Ale

z powodu mojego dyżuru w szpitalu trzeba było ją przesunąć.

– Jaki jest ten Jordan?
Zamyśliła się.
–

Strasznie mądry. Skończył Scotch College i prawo na uniwersytecie w

Melbourne. Myślę, że szybko zrobi karierę.

–

Nie to miałem na myśli. Jaki on jest naprawdę?

– Protekcjonalny i nudny jak flaki z olejem. Ale nikomu tego nie powtarzaj.
Wydawało się jej, że ta uwaga jest zabawna, ale Samuel się nie roześmiał.
–

Masz już scenariusz na ten tydzień? – zapytał, zmieniając temat.

–

Trudno to nazwać scenariuszem – przyznała się. – Nakręcimy jak najwięcej

materiału i dopiero wtedy zobaczę, co z niego da się zrobić. Nawet ja zdążyłam się

zorientować, jak nieprzewidywalny jest ten twój oddział. Zamierzam nakręcić

odprawę pielęgniarek, żeby telewidzowie mieli pojęcie, jak tu się pracuje.

Rozmawiałam już o tym z Fay. Dla zachowania dyskrecji dziewczyny będą

posługiwały się numerami kabin zamiast nazwiskami pacjentów.

Zaakceptował ten pomysł.
–

Odnoszę wrażenie, że spodziewasz się ciekawego weekendu. A może jest to

dla ciebie kolejny dzień pracy? Podejrzewam, że niejedno już widziałaś.

–

Prawdę mówiąc, niewiele – odrzekła zgodnie z prawdą. – Po kilku

kieliszkach wina potrafię to trochę ubarwić, ale do tej pory nie zdarzył mi się

żaden poważny reportaż. Ten weekend będzie przełomowy.

–

Tak sądzisz? – Zmienił bieg. – Czym się zajmowałaś, zanim trafiłaś do nas?

–

Podrzędną siłownią, której personel podejrzewano o handel sterydami.

Chodziłam tam przez dwa tygodnie.

–

I co? Handlują sterydami? – W jego głosie zabrzmiała nuta szczerego

zainteresowania.

–

Chyba nie. Na pewno nie w mojej obecności. Przez dwa tygodnie podnosiłam

ciężarki i pedałowałam jak oszalała, a największy szwindel wykryłam w

kawiarence, gdzie obsługa przesypywała zwyczajną kawę do słoika po kawie bez
kofeiny.

– Ujawnisz to?
–

Nie warto. Zniszczyłabym tyle złudzeń... Pomyśl, jak by się poczuli ci

wszyscy wariaci na punkcie sprawności fizycznej, gdyby dowiedzieli się, że

przypływ energii nie jest rezultatem ćwiczeń, lecz kofeiny. Nie mogę im tego

zrobić. – Na jego twarzy dostrzegła cień uśmiechu. – Oddali tę sprawę Agnes,

mojej koleżance. Już ją widzę, jak w pocie czoła ćwiczy przez pięć godzin.

Podejrzewam, że nie będzie miała nic przeciwko sterydom i skorzysta z okazji.

Wątpię, żeby redakcja wiadomości miała z tego jakiś pożytek.

Po raz pierwszy, od kiedy wsiadła do samochodu, Samuel roześmiał się.

Zawtórowała mu, wyobraziwszy sobie Agnes w obcisłych kolarzówkach.

Stanęli na parkingu.
– Zaraz wracam. –

Sięgnął po portfel. Wróciwszy, położył jej na kolanach

zielone pudełko pokaźnych rozmiarów.

Zajrzała do środka.
– Sernik... –

Oblizała się.

Nie zareagował. A gdy dojechali do szpitala, jak przystało na dżentelmena

otworzył jej drzwi, wziął pudełko z sernikiem, ale pozwolił, by szamotała się z

torbą.

– Co ty tam masz?! –

Nie ukrywał zdziwienia.

–

Szczoteczkę do zębów, piżamę i parę rzeczy na zmianę.

Gdy raźnym krokiem maszerowała w stronę wejścia, zatrzymał ją na widok

nadjeżdżającej karetki na sygnale.

– Miej oczy i uszy otwarte –

poradził.

– Nie omieszkam –

rzuciła, nie zdając sobie sprawy z niebezpiecznej sytuacji,

w jakiej się znalazła. – O to się nie martw.

Westchnął. Niezła gratka dla mediów: reporterka pod kołami karetki, niemal na

progu szpitala. Wolał się nie zastanawiać, dlaczego poczuł, że musi temu zapobiec.

–

Łatwo powiedzieć... – mruknął pod nosem, gestem przepraszając kierowcę.

Już za drzwiami oddziału ogarniały ją kolejne fale zapachów niczym w

perfumerii. Z trudem rozpoznawała twarze kobiet, które odpowiadały na jej
powitania: na

wszystkich wręcz filmowe makijaże. No tak, sama też spędziła

godzinę przed lustrem...

Samuel czytał w jej myślach.
–

Nie przejmuj się. Tutaj taki makijaż długo się nie utrzyma. Zanim się

obejrzysz, z powrotem będą sobą.

Jeszcze bardziej zaskoczyło ją nienaturalne zachowanie pielęgniarek, mimo że

kamerzyści kręcili się na oddziale już od kilku dni.

–

Nie chciałbym wtrącać się w nie swoje sprawy – zauważył Samuel – ale

myślę, że gdybyś włożyła szpitalny strój, nie odstawałabyś tak bardzo od reszty.
Spróbuj.

Z żalem popatrzyła na swoją sukienkę. Prezentowałaby się w niej bardzo

wytwornie, ale cóż, najważniejszy jest temat. Ociągając się, wzięła od niego

służbowy zielony uniform.

–

Nakrycie głowy też jest obowiązkowe?

–

Tylko dla tych, którzy zamierzają operować. – Uśmiechnął się blado. – Bądź

uprzejma uprzedzić mnie, jeśli się na to zdecydujesz. – Otwierał drzwi. – Mimo że
ten pokoik nie przypomina apartamentów w Hotelu Wentworth, o czwartej nad
ranem wydaje się luksusem. Co się stało?

– Nic –

odparła z przesadnym entuzjazmem. Przecież nie może mu powiedzieć,

co się z nią dzieje, gdy stoi tak blisko niego w tym niewyobrażalnie ciasnym

pokoiku. Uśmiechnęła się promiennie i rzuciła torbę na łóżko. – Może być.

Zdarzało mi się mieszkać w gorszych warunkach.

– Doprawdy? –

Nie miała wątpliwości, że Samuel z niej drwi. – Wobec tego

opuszczę cię, abyś mogła się przebrać.

Wstawiła szczoteczkę do zębów, pastę i nitkę do czyszczenia zębów do

szklanki obok umywalki. Notatki położyła na nocnym stoliku i wyłączyła budzik.

Resz

tę rzeczy zmieściła w obdrapanej szpitalnej szafce. Dlaczego tak się

denerwuje? Występuje tutaj w roli reportera, a Samuel jest jej tematem!

Przebrała się błyskawicznie, aby nie dać mu się zaskoczyć. Z dezaprobatą

obejrzała siebie w workowatych, zielonych spodniach. Zaprezentuje się na wizji

jak pokraka. Wskoczyła na łóżko, żeby obejrzeć się w lustrze nad umywalką.

Nawet nie wygląda to tak bardzo źle. Całkiem ładnie, pomyślała. Dopóki ktoś nie

weźmie jej za lekarkę. Roześmiała się, po czym pisnęła przerażona, ponieważ

usłyszała pukanie do drzwi, które natychmiast się otworzyły.

Na progu stanął Samuel. Parsknął śmiechem.
–

Jak skończysz tę paradę przed lustrem, pójdziemy porozmawiać z

personelem.

Wyszli, zanim ochłonęła ze wstydu. W poczekalni było już dużo pacjentów.

Wszędzie porozwieszano informację, że izba przyjęć jest filmowana.

Podszedł do niej Dave.
–

Za wszelką cenę masz o siódmej sfilmować zegar – przypomniała mu. – Będę

wtedy przeprowadzać wywiad z pacjentami.

–

Ciebie też?

–

Nie za często. To ma być reportaż o pacjentach. Zrób parę moich ujęć, a

potem zobaczymy, co z nimi zrobić. Przede wszystkim filmuj ludzi. Zawołam cię,

jak będzie coś ciekawego, ale sam też bądź czujny.

Dave lubił pracować z Erin: nie udawała wielkiej gwiazdy i dawała

kamerzystom

wolną rękę.

–

Chodź, coś ci pokażę. – Z tajemniczym uśmiechem poprowadził ją przez

oddział. Udawał, że filmuje, a ona obserwowała go cierpliwie. W porównaniu z

poczekalnią tutaj nic się nie działo.

Zbliżał się do nich jakiś blondyn, zapewne lekarz, z bardzo ważną miną. Dave

zachichotał.

–

Jest! Jak pszczoła do miodu. Zjawia się natychmiast, kiedy myśli, że coś

kręcę. Wiem od pielęgniarek, że jest chirurgiem. Podobno normalnie nigdy tu się

nie pokazuje. Nie miałem serca powiedzieć mu, że jeszcze nie kręcimy.

Zwabiony jej uśmiechem blondyn podszedł bliżej.
–

Pozwoli pani, że się przedstawię. Rozmawiałem już z waszym reżyserem. W

ciągu tego weekendu będziemy stale się spotykać. Jeremy Foster, chirurg.

Podała mu dłoń.
–

Erin Casey. A to jest Dave, nasz główny kamerzysta. Ściskał jej dłoń dłużej,

niż wypadało.

–

Jak już wspomniałem, będziemy często się widywać.

Proszę mi wierzyć, nie mam nic przeciwko obecności kamer w sali

operacyjnej. Tam może być bardziej... dramatycznie.

Pohamowała śmiech.
–

Dziękuję, ale zamierzamy skoncentrować się na oddziale nagłych wypadków.

–

Składam tę propozycję na wszelki wypadek. Na pewno jeszcze nieraz się tu

spotkamy.

Zbliżał się Samuel.
– Jak wam idzie?
–

Wszędzie jesteśmy mile widziani. Jeremy Foster właśnie zaprosił nas do sal

operacyjnych. Ale nie skorzystamy z tego –

dodała pospiesznie. – Nie mamy

pozwolenia, a poza tym najbardziej interesują nas nagle wypadki.

Samuel odetchnął z ulgą.
–

Ten facet zrobi wszystko, żeby pokazać się w telewizji.

–

Domyśliłam się.

W korytarzu

pojawił się Mark, który przyjechał na początek zdjęć.

–

Za dziesięć siódma. Właśnie podjechała taksówka ze starszą panią. Zanim

przejdzie przez rejestrację, będzie siódma. Zacznijmy od niej. – Przeniósł wzrok na
Dave'a. –

Zrobisz ujęcie zegara? – upewnił się.

Samuel i Dave spojrzeli w sufit.
– Bankowo –

odparł Dave.

Samuel tymczasem zniknął w kabinie, a Erin wraz z ekipą przeszła do

poczekalni. Poczuła nagły przypływ adrenaliny. Oto jej wielka szansa.

Rozdział 4

–

Przepraszam za kłopot. – Elsie White grzebała w torebce, szukając

portmonetki. –

Ile się należy?

– Spokojnie, kochana. –

Taksówkarz potrząsnął głową. – Ważne, żeby zajęli

się pani nogą. Jak będzie pani potrzebowała taksówki z powrotem, niech im pani
poda mój numer.

–

To bardzo ładnie z pana strony, ale muszę zapłacić. – Trzymała gruby zwitek

banknotów w drżącej dłoni.

– Wielkie nieba! –

krzyknął taksówkarz. – Oszczędności całego życia.

Pielęgniarka o imieniu Vicki uśmiechnęła się łagodnie.
–

Proszę to schować. Nasz ochroniarz zaniesie je do sejfu. Potrzebna mi będzie

tylko pani karta ubezpieczeniowa.

Staruszka dalej przeszukiwała torebkę.
– Tego nie filmujcie –

ostrzegła Vicki. – Wiele starszych osób trzyma

oszczędności w domu. Głupio by było, gdyby przez to ktoś złożył jej niepożądaną

wizytę.

– Wykluczone –

odparła Erin.

–

Co się stało? – indagowała Vicki kobietę.

–

Stara jestem, a głupia. Zachciało mi się wymienić żarówkę.

–

Zakręciło się pani w głowie?

–

Nie. Źle postawiłam stopę, schodząc ze stołka. Skaleczyłam się. Próbowałam

s

ama zatamować krwotok, ale mi się nie udało. Przepraszam, że zawracam głowę.

Vicki włożyła gumowe rękawiczki i ostrożnie odwijała kuchenną ściereczkę na

nodze staruszki.

–

Nie ma za co przepraszać. Dlaczego nie wezwała pani karetki? To bardzo

brzydka rana.

–

Oni mają ważniejsze sprawy na głowie niż wożenie starych, głupich bab.

–

Proszę tak nie mówić. Jest tylu prawdziwych głupców, którzy wzywają

karetki.

–

Założycie mi szwy? – dopytywała się starsza pani, podczas gdy Vicki

zakładała jej opatrunek.

– Nie wi

em. Ma pani bardzo cienką skórę. Pan doktor zadecyduje. Nic więcej

się pani nie stało?

–

Nie, tylko ta noga. Fatalny zbieg okoliczności. Chciałam jutro popracować w

ogródku.

Vicki powtórzyła pytanie, ale pani White zdecydowanie twierdziła, że nic

więcej jej nie dolega.

Gdy Vicki spisywała dane pacjentki, Erin zastanawiała się, do której kategorii

pielęgniarka zaliczy staruszkę.

– Dlaczego „trzy"? –

zdziwiła się. – To wygląda na zwykłe skaleczenie.

–

A ty co byś jej dała? – Vicki uśmiechnęła się.

–

Cztery albo pięć.

–

Mogłoby być „cztery". Piąta kategoria to ci, którzy przez tydzień wytrzymują

z lekkim bólem ucha albo z czymś, czym normalnie zajmuje się lekarz rodzinny.

Pani White jest przypadkiem kwalifikującym się na oddział nagłych wypadków. Z
kl

inicznego punktu widzenia plasuje się jako „czwórka", ale... – Vicki zamyśliła

się. – To osoba starsza i z poczuciem godności. Zauważyłaś, że przed przyjazdem

do nas się umalowała? Kochana staruszka... – rozczuliła się. – Inni wezwaliby

karetkę, ona przyjechała taksówką. Nie lubi robić zamieszania wokół siebie. Mam

wrażenie, że nie powiedziała mi wszystkiego. „Trójka" gwarantuje jej chociaż

obserwację. Wiem, że mam miękkie serce, ale nie lubię, jak te starowinki

przesiadują w poczekalni. Ona mi przypomina moją babcię.

Erin wraz z ekipą ponownie zobaczyli panią White już w szpitalnej koszuli,

podczas rozmowy z Sharon, kolejną pielęgniarką. Starsza pani nieco się skrzywiła,

gdy Sharon zaciskała na jej ramieniu aparat do mierzenia ciśnienia.

–

Ciśnienie trochę za niskie.

–

Zawsze mam takie. To lepsze niż za wysokie.

–

Proszę mi powiedzieć, co się naprawdę wydarzyło?

–

Już mówiłam tamtej siostrze. Zsunęłam się z taboretu, wymieniając żarówkę.

–

Zakręciło się pani w głowie?

–

Już mówiłam, że nie – zirytowała się pani White. – Czy ktoś wreszcie zajmie

się moją nogą?

Sharon nie dała się zbić z tropu.
–

Nie czuła pani dzisiaj bólu w klatce piersiowej?

–

To zwyczajna niestrawność. – Starsza pani miętosiła róg koca. – Zjadłam na

podwieczorek pączka, który mi nie posłużył.

–

Zdaje się, że nie wspomniała pani o pączku pierwszej siostrze.

–

Nie warto się tym przejmować.

–

Płacą mi za to, żebym się przejmowała – oświadczyła Sharon autorytarnie,

ale w jej oczach lśniła dobroć. – Proszę tu zaczekać. Przywiozę aparat do EKG.

– Tyle zamieszania –

mruknęła pani White.

Erin uśmiechnęła się do niej.
–

Była już pani na takim oddziale? – zapytała.

–

Nie. I nie zamierzam tu wracać. Te pannice są bardzo miłe, ale robią strasznie

dużo krzyku. Zobaczy pani, zaraz wezwą kogoś z ochrony, żeby schował moje

pieniądze do sejfu.

–

Dlaczego nie wpłaciła ich pani do banku? – Zainteresowało ją to, mimo że

nie mogła wykorzystać tego w reportażu.

–

Bo w zamian daliby mi kawałek plastiku, z którym nawet nie wiem, co się

robi. Dziękuję bardzo.

Wróciła Sharon z aparaturą do EKG.
–

Sprawdzę tylko, jak pracuje pani serce. To nie boli. Założę te paski na

przeguby rąk i na kostki oraz przylepię plasterki na klatce piersiowej. To tylko tak

strasznie wygląda. Nic pani nie poczuje. – Krzątała się przy wózku. – Nie

przywiozłam jednego kabelka... – Zwróciła się do ekipy. – Jak wrócę, poproszę

was, żebyście wyszli. Muszę podciągnąć jej koszulę.

– Nie ma sprawy. –

Gdy Sharon zniknęła, Erin zwróciła się do staruszki: – Na

czas EKG wyjdziemy, ale jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, po badaniu

chcielibyśmy wrócić.

Elsie White nie odpowiedziała. Leżała bezwładnie, oparta na poduszce.
– Pani White! –

krzyknęła Erin. – Nie! – Spojrzała na Dave'a, który nadal

filmował, i dramatycznym gestem rozsunęła zasłonę kabiny.

Shar

on na jej widok zaczęła biec.

–

Pani White! Słyszy mnie pani? – Nacisnęła czerwony guzik w ścianie,

opuściła oparcie wózka pacjentki, wymacała puls na szyi i pospiesznie założyła

maskę tlenową na siniejące wargi. Sala w okamgnieniu wypełniła się

pielęgniarkami i lekarzami.

–

Co się stało? – zapytał Samuel opanowanym tonem.

–

Nagle straciła przytomność – oznajmiła Sharon, podczas gdy Samuel

kopniakiem zwalniał hamulce wózka. – Ma bardzo słaby puls.

–

Zabieramy ją.

Wózek pomknął przez oddział. Erin dopiero po chwili ruszyła jego śladem. Na

reanimacji zajęła wyznaczone miejsce pod ścianą i obserwowała krzątaninę wokół

pani White. Samuel poklepał wierzch jej dłoni, aby żyły się uwydatniły, po czym

podłączył ją do kroplówki.

–

Rytm serca prawidłowy – oznajmił, wpatrując się w monitor. – Saturacja

poprawia się.

Pani White próbowała zedrzeć maskę tlenową.
–

Proszę jeszcze jej nie zdejmować. Miała pani kryzys, ale już wszystko jest w

porządku. Nazywam się Samuel Donovan, jestem lekarzem. – Sharon podała mu
wyniki EKG. – Z kim mamy do czynienia?

–

Osiemdziesiąt lat. Przyjechała do szpitala taksówką, z raną na nodze.

Twierdzi, że spadła ze stołka. W końcu przyznała się, że po południu poczuła ból

w piersiach. Miałam jej zrobić EKG, gdy niespodziewanie straciła przytomność.

–

Byłaś przy niej?

–

Wyszłam po kabel. Erin została przy niej.

–

Narzekała na ból w piersiach? – zwrócił się do Erin.

Potrząsnęła przecząco głową. Ciągle nie mogła wydobyć z siebie słowa.

Wyręczył ją Dave.

–

Odjechała zupełnie niespodziewanie, doktorze. Bez słowa.

Samuel analizował zapis EKG.
–

Puls był wyczuwalny, gdy do niej dobiegłaś?

– Tak –

potwierdziła Sharon. – Ale nieregularny i świadczący o zwolnionej

akcji serca.

–

To był zawał przedniej ściany. Trzeba podać morfinę, żeby złagodzić ból.

Gdzie, do cholery, są ci sanitariusze? Mam nadzieję, że ktoś ich zawiadomił. Czy

sam mam ich szukać? Tymczasem zróbcie zdjęcia rentgenowskie.

Erin przyglądała się wszystkiemu jak urzeczona. Zauważyła tylko, że drżą jej

ręce. Nie mogła uwierzyć, że jeszcze przed chwilą rozmawiała z panią White.

–

Trzymasz się? – szepnął Samuel, podchodząc bliżej. – Wyjdźmy. Zrobią jej

prześwietlenie. Cały czas będzie pod opieką. – Gdy wyszli z sali, przyjrzał się jej

uważnie. – Jesteś blada jak płótno. Pierwszy raz widzisz coś takiego?

–

Znam to tylko z telewizji. Mówiłam ci już, że do tej pory dostawałam bardzo

proste tematy. Ona przeżyje, prawda? – upewniła się. – Wiem, że ma swoje lata,

ale wydała mi się taka niezależna...

–

Nie wiem, Erin. Zrobimy wszystko, co możemy, ale jej serce ma

osiemdziesiąt lat. Jasne, że zrobimy wszystko...

Nie potrafiła ukryć, że jest bliska łez.
– Przepraszam. –

Rozzłościła się. – Na pewno się zastanawiasz, jak przetrwam

tę dobę. Przestraszyłam się, bo nie wiedziałam, co robić.

–

Jesteś reporterem, a nie pielęgniarką. Co zrobiłaś?

–

Dave musi przez cały czas filmować, więc wybiegłam na korytarz, żeby

kogoś wezwać. I zobaczyłam Sharon.

–

Następnym razem po prostu naciśnij alarm. Nieważne, czy to będzie

uzasadnione czy nie. Wszyscy musimy ćwiczyć. Nie tylko twoja Agnes. –

Wzruszyło ją, że zapamiętał taki szczegół ich rozmowy i że stara sieją podnieść na
duchu. –

Nie wstydź się łez. Pamiętaj, że nie przywykłaś do takich scen. Dla

każdego byłby to pewien szok.

Założę się, że Vicki, która jest teraz w naszym punkcie selekcji, też ma nietęgą

minę.

–

Naprawdę? Jeszcze jej to nie spowszedniało?

–

To zawsze jest nieprzyjemne. Zdaje się, że Vicki polubiła panią White. Nasz

personel bardzo szybko nawiązuje bliższy kontakt z pacjentami, zwłaszcza tymi
sympatycznymi.

Wiedziała coś na ten temat.
–

Ja chyba też ją polubiłam. Czuję, że jest to osoba z charakterem.

–

Zrób sobie kawę. – Dotknął jej ramienia. – I chwilę odpocznij.

–

Nie mogę. Jest dopiero wpół do ósmej. Nie mogę znikać za każdym razem,

kiedy dzieje

się coś smutnego...

–

Założę się – nie pozwolił jej dokończyć – że Sharon właśnie robi kawę dla

Vicki i zaraz podzieli się z nią najnowszymi wiadomościami na temat pani White.

To właśnie miałem na myśli, mówiąc, że nasze siostry są od siebie bardzo zależne.

Ten oddział jest jak pole minowe: wymaga ścisłej współpracy ogromnego zespołu

ludzi. Kawa i ploteczki bywają bardzo skutecznym sposobem na przetrwanie.

Otworzyły się drzwi do sali reanimacyjnej.
– Droga wolna –

oznajmiła pielęgniarka.

Samuel ruszył do pani White.

Kawa musi poczekać, pomyślała Erin akurat w chwili, gdy zjawił się

podekscytowany Mark.

–

Chodź do poczekalni. Robi się gorąco.

Przy biurku Vicki jakiś mężczyzna nerwowo wymachiwał zabandażowaną

ręką.

–

Powiedziano mi, że jestem następny na liście, a czekam już dwie godziny.

Przyjechałem karetką! Dlaczego nikt się mną nie zajmuje?

Vicki zachowywała anielski spokój.
–

Doznał pan urazu dwa dni temu, a my tu miewamy naprawdę nagłe wypadki.

Niestety, musi pan czekać.

– To dlaczego tak szybko zaj

ęliście się tą babą z chorą nogą? Ona przyjechała

taksówką! Mam dzisiaj wieczorem ważne spotkanie. Żądam, żeby mnie

natychmiast przyjęto!

–

Już panu tłumaczyłam, że najpierw zajmujemy się najpoważniejszymi

przypadkami. Proszę usiąść i czekać.

Jegomość nie dawał za wygraną.
–

Dlaczego najpierw wzięliście tę staruszkę? To skandal. – Zwrócił się do

kamery. –

Mam nadzieję, że pan to wszystko filmuje. – Huknął zabandażowaną

ręką w szybę, oddzielającą pielęgniarki od poczekalni. – Proszę natychmiast

wezwać tu lekarza!

– Wystarczy –

mruknęła Vicki.

Erin wiedziała, że w tej samej chwili nacisnęła stosowny guzik ukryty pod

biurkiem. Chwilę później do poczekalni wkroczyło dwóch barczystych
ochroniarzy.

–

W czymś pomóc, siostro? – Przystanęli przy nerwowym pacjencie.

–

Tłumaczę temu panu, dlaczego musi czekać, ale on nie chce słuchać moich

wyjaśnień. Może was posłucha?

Pan Nesbitt wyraźnie spuścił z tonu.
–

Po co zaraz wzywać ochronę? Uderzyłem w szybę, nie w panią.

–

Wolałam nie ryzykować. Proszę usiąść i czekać.

– Jak

długo on tu jest? – Erin zwróciła się do Marka. – Wcześniej go nie

widziałam.

–

W tym rzecz. Przyjechał pół godziny temu. – Mark popatrzył na Dave'a, ale

ten go ubiegł.

–

Spokojna głowa. Pamiętam o zegarze.

–

Czuję się, jakbyśmy pracowali już całą noc, a tu jeszcze nie ma ósmej –

zauważyła Erin.

Tylnym wejściem, pod które podjeżdżały karetki, dostała się do pomieszczenia,

w którym urzędowała Vicki.

–

Jak się czujesz? – zapytała.

– Dobrze. Dlaczego pytasz? –

Pielęgniarka odwróciła wzrok od komputera.

Erin gestem wskazała na poczekalnię. – Ten obywatel? To kaszka z mleczkiem.

Zobaczysz, co będzie, jak zaczną tu ściągać faceci z pubów.

–

Wcale się nim nie przejęłaś?

–

Skądże! Co najwyżej trochę mnie wkurzył. Jedni, ci mili, nie wzywają

karetki, nawet wtedy kiedy byłoby to wskazane, bo nie chcą robić wokół siebie

zamieszania, inni, tacy jak ten, traktują karetkę jak darmową taksówkę, bo dwa dni

temu nadwerężyli sobie nadgarstek.

–

Tylko nadwerężony nadgarstek? – zdumiała się Erin.

– T

ak podejrzewam. Sama widziałaś, jak sprawnie włada tą ręką. Kiedy

przyjechał, ostrzegłam go, że dzisiaj chyba nie zrobimy mu prześwietlenia. Myślę,

że dopiero jutro rano. Jeśli lekarz w ogóle uzna prześwietlenie za konieczne.

–

Czy to znaczy, że będzie tu siedział nie wiadomo ile, żeby się dowiedzieć, że

ma przyjść jutro?

Vicki wzruszyła ramionami.
– To nie jest wykluczone. –

Wpatrywała się w kobietę, która wbiegła do

poczekalni.

–

Proszę mi pomóc! – krzyknęła kobieta. Na rękach trzymała dziecko w samej

pie

luszce, które darło się wniebogłosy. – Nie oddycha! Ona przestała oddychać...

Vicki błyskawicznie opuściła stanowisko i przez elektronicznie otwierane

drzwi wydostała się do poczekalni. Erin ruszyła za nią. Spodziewała się, że Vicki
natychmiast zaniesie dz

iecko do sali reanimacyjnej. Jednak ta poprowadziła

kobietę do poradni pediatrycznej.

Dołączył do nich Dave.
–

Proszę położyć dziecko. Jak ma na imię? Zajmę się nią – rzuciła w stronę

Gemmy, pielęgniarki zajętej przy innym dziecku.

– Nicola. – Kobieta zani

osła się płaczem.

– A pani?
–

Rita. Czy ona przeżyje?

– Na pewno –

oznajmiła Vicki, sprawdziwszy temperaturę dziecka. – Proszę

wziąć kilka głębokich oddechów i uspokoić się. Płacz źle wpływa na małą.

Uspokoiwszy się nieco, niepewnym jeszcze głosem matka poinformowała

pielęgniarkę, że ostatnio Nicola źle się czuła. Lekarz rejonowy orzekł, że to tylko

wirus, ale mała przepłakała całą noc i miała coraz wyższą temperaturę.

–

Nie wiedziałam, co robić, więc postanowiłam ją tu przywieźć. Już na waszym

parkingu zau

ważyłam, że dygocze i przewraca oczami. Pomyślałam, że to agonia.

Co jej jest?

Vicki objęła zrozpaczoną matkę.
–

Nie umrze. Ma wysoką temperaturę, możliwe też, że miała drgawki. Takie

małe dzieci gorzej kontrolują ciepłotę ciała niż dorośli, więc mogą dostać drgawek.

Wygląda to okropnie, ale Nicole już dochodzi do siebie. Zaraz obejrzy ją lekarz.

Erin z niedowierzaniem obserwowała tę scenę. Vicki była niesamowita. W tej

chwili delikatnie nacierała małe ciałko wilgotnym ręczniczkiem.

–

Kiedy dostała Paracetamol?

–

Godzinę temu, ale od razu zwymiotowała.

Przy łóżeczku stał już Samuel i młody doktor Clint.
–

Czy siostra uprzedziła panią o obecności kamer telewizyjnych? – zapytał.

–

Nie było na to czasu. Zaraz wszystko wyjaśnię.

–

Jaką ma temperaturę?

–

Czterdzieści i jedna kreska. Zwróciła paracetamol podany godzinę temu.

–

Proszę jej podać 125 miligramów paracetamolu i nadal obmywać letnią

wodą. – Po chwili zwrócił się do matki. – Siostra za chwilę da małej czopek, aby

zbić temperaturę. Teraz chciałbym ją zbadać. Proszę wziąć ją na kolana.

–

Czy mogę dać jej pić? – spytała matka już spokojnie.

–

Najpierw ją zbadam. – W trakcie oględzin Samuel wyjaśniał Clintowi każde

swoje posunięcie.

–

Nie ma się najlepiej. Widzę tutaj drobną wysypkę, która wygląda na

wirusową. Teraz sprawdzam, czy nie wystąpiła sztywność karku. – Specjalną

latarką poświecił dziecku w oczy. – Nie stwierdzam światłowstrętu.

– Zapalenie opon mózgowych?
–

Musimy rozważyć wszystkie możliwości. Klatka piersiowa i uszy są w

porządku. Gardło lekko zaczerwienione, ale zbyt mało, żeby mogło być przyczyną

takiej wysokiej temperatury. Podejrzewam wirus. Trzeba to potwierdzić. Za jakiś

czas siostra posmaruje jej ramiona specjalnym znieczulającym kremem i wtedy

pobierzemy krew do badania. Poproszę też pediatrę, żeby ją zbadał.

– Ile to potrwa?
–

Trudno powiedzieć. Analiza krwi musi zająć trochę czasu. Poza tym pediatra

może zlecić jeszcze inne badania.

–

Na przykład?

–

Poczekajmy. Tutaj Nicole będzie pod dobrą opieką. Za chwilę przyjdzie

nowa pielęgniarka na nocną zmianę.

Gdyby wcześniej coś się wydarzyło, proszę nas zawiadomić. Stanowisko

pielęgniarek jest tuż obok.

Erin wyszła wraz z Samuelem.
–

Myślisz, że to jest zapalenie opon mózgowych?

–

Taka możliwość istnieje. Badając chore dziecko, każdy lekarz bierze ją pod

uwagę. My też tego się boimy. Ale nie sądzę, żeby o to chodziło w tym przypadku.

Podejrzewam, że to rzeczywiście jakaś paskudna infekcja wirusowa.

–

Więc dlaczego zwlekacie z badaniem krwi? – zapytała. – Nie zrozum mnie

źle, ja cię nie krytykuję – wyjaśniła.

– To bardzo dobre pytanie –

pochwalił ją. – Gdyby badał ją tylko Clint, na

wszelki wypadek poradziłbym mu zrobienie tych badań od razu lub wezwanie

pediatry. Jestem prawie pewien, że to jest wirus. Wskazuje na to ta wysypka. W jej
obecn

ym stanie pobieranie krwi bez miejscowego znieczulenia mogłoby wywołać

nowe drgawki.

Na stanowisku pielęgniarek odbywało się przekazywanie dyżuru. Nocna

zmiana wystąpiła w pełnym makijażu, nawet Fay sięgnęła po pomadkę.

–

Witam nocną zmianę – rzekł Samuel. – Wszystkie takie piękne... Ciekawe

dlaczego? –

zażartował.

–

To na pana cześć, doktorze. Niech pan nie udaje – odparowała z uśmiechem

Fay. –

W lodówce odkryłam podejrzanie wielki sernik.

–

Widzę, że nie omieszkałaś zajrzeć do pudełka. Przyda mi się, żeby was

przebłagać.

–

Co pan przeskrobał? – zainteresowała się Louise.

–

Jeszcze nic. Ale sądząc po tym, jak zaczął się ten wieczór, obawiam się, że

komuś nawymyślam. Uznałem więc, że zawczasu przeproszę was za mój

choleryczny temperament i już będę miał to z głowy. Teraz idziemy z Erin na

kawę. Miej na oku łóżeczko numer dwa – przypomniał Fay. – Ma wysoką

temperaturę i jest niespokojna.

– Louise –

rzekła Fay do koleżanki – dzisiaj ty zajmujesz się maluchami. Idź

już i zmień Gemmę. Później poinformuję cię, co dzieje się gdzie indziej.

–

Chciałam nakręcić zmianę warty. – Erin zawahała się. Fay jednak oddaliła ją

gestem ręki.

–

Idź już. Jesteś tutaj od szóstej. Zasłużyłaś na kawę. Dave'a zostaw mnie.

Potrafię się nim zająć. – Puściła oko do kamerzysty. – Będzie miał z nami jak w
raju. –

Erin po raz pierwszy miała okazję oglądać Dave'a, który spłonił się jak

pensjonarka. Roześmiała się tylko i pozostawiła kolegę na pastwę pielęgniarek.

– Wariatki –

orzekła, gdy znaleźli się w pokoju dla personelu. Samuel nalewał

kawę z pokaźnych rozmiarów ekspresu. – A to skąd tu się wzięło? Jestem tu od

tygodnia i widzę to po raz pierwszy.

Podał jej plastikowy kubek.
–

Nie byłaś tu w nocy. To zupełnie inny świat. Dla nocnej zmiany kawa to

bardzo ważna sprawa. Jeśli będziesz korzystać z tej maszyny, nie zapomnij dolać

wody i dosypać kawy. Pod groźbą zakazu używania jej.

–

Postaram się nie zapomnieć. Zawsze tak jest?

– Jak?
–

Tak tłoczno. Zawsze tyle się tutaj dzieje?

–

Wierz mi, jeszcze nie widziałaś wszystkiego. Mamy tu pełne ręce roboty, i to

nie jest specjalna wersja dla telewizji. Mimo że wygląda to bardzo poważnie,

osiemdziesięcioletnia staruszka ze stanem przedzawałowym i niemowlę z
drgawkami to dla nas nie nowina.

–

Co będzie z panią White? Zatrzymacie ją?

–

Zajmie się nią lekarz izby przyjęć: zbada ją, zleci dodatkowe badania,

znajdzie łóżko. Łóżek, jak zwykle, nam brakuje. Podejrzewam, że na razie zostanie
u nas.

–

Rozmawiałam z siostrą zawiadującą łóżkami. Powiedziała, że jest sześć

wolnych łóżek oraz jedno stanowisko kardiologiczne.

–

To prawda. Ale jeszcze nie wiadomo, czy są to łóżka odpowiednie dla pani

White.

–

Ona jest ubezpieczona. Dlaczego musi czekać na łóżko w szpitalu? Po

pierwsze byłoby jej tam wygodniej, po drugie zwolniłaby łóżko na reanimacji.

– To nie j

est takie proste. Połowa tego odium, które na nas spada ze strony

pacjentów, krewnych oraz mediów wynika z wycinkowego podejścia do tej

skomplikowanej całości. I dlatego nie lubię wpuszczać tu dziennikarzy. Bardzo

łatwo jest wycelować kamerą w zegar i mieć nam za złe, że staruszka z zawałem

leży na nagłych wypadkach, podczas gdy wiadomo, że na różnych oddziałach jest

siedem wolnych łóżek. Prawda jednak jest taka, że mamy istotne powody, z

których nie przewieźliśmy jej na jedno z tych łóżek.

–

Poproszę o szczegóły. Może nas przekonasz.

Przez chwilę wpatrywał się jej w oczy. Było jasne, że bije się z myślami.
–

Wytłumacz mi to – poprosiła.

–

Pani White miała zawał. Na dodatek ma osiemdziesiąt lat. Jasne, że

moglibyśmy przenieść ją na wolne łóżko i uważać sprawę za załatwioną. Siostry

na pewno często by do niej zaglądały, zrobiono by też wszystkie badania. Ale

sama widziałaś, jak błyskawicznie straciła przytomność. Pomyśl, co by się stało,

gdyby pielęgniarka przyszła dziesięć minut później, lub gdyby już na progu pokoju

pani White otrzymała pilne wezwanie do innego pacjenta, który zwymiotował albo
prosi o basen?

–

Nie można podłączyć jej do monitora?

–

A jaki byłby z tego pożytek, gdyby nikt go nie obserwował, bo pielęgniarka

rozmawiałaby przez telefon na drugim końcu korytarza?

–

Można położyć ją na kardiologii. Czy to z racji podeszłego wieku nie warto

się nią zajmować?

–

Przecież się nią zajmujemy. Leży tutaj i jest nieustannie monitorowana.

–

Ale na kardiologii jest wolne łóżko – upierała się.

Samuel wstał.
–

Wiesz co? Pogadamy o tym jutro, przy śniadaniu.

–

Nadal nie otrzymałam pełnej odpowiedzi – mruknęła. Zgniótł kubek i wrzucił

go do kosza.

–

Jutro, przy śniadaniu.

– Randka o poranku.
Razem ruszyli w stronę drzwi i o mało się nie zderzyli na progu.
– Przepraszam – powiedzieli zgodnym chórem.
Przez ułamek sekundy znowu byli w korytarzu dyrekcji, flirtując i starając się

przedłużyć to spotkanie. Erin nie miała wątpliwości, że Samuel miał ochotę ją

pocałować!

Rozdział 5

–

Przepraszam, że przeszkadzam – rzekła Fay. – Myślę, że pan doktor zechce

obejrzeć ten przypadek, ale najpierw muszę wprowadzić pana w sytuację.

–

Nie krępuj się. – Był opanowany. Erin nie była pewna, czy to nie rozbuchana

wyobraźnia kazała jej dostrzec te błyskawice w jego spojrzeniu.

– To c

i się na pewno spodoba – zwróciła się do Erin. – Deborah Grayson, lat

czterdzieści dwa, jadła dziś kolację w restauracji Rolando. Oznacza to, że jest

nieźle nadziana.

– Do rzeczy –

skarcił ją Samuel.

–

Nagły atak skurczów w obrębie jamy brzusznej.

– Co jad

ła?

–

Zadałam jej to pytanie. Różne przekąski i kalmary na drugie danie.

–

Czy to znaczy, że zaraz zjadą tu wszyscy klienci Rolanda? Biegunka,

wymioty?

–

Biegunka nie, raz zwymiotowała. Moim skromnym zdaniem był to sygnał, że

zaczyna rodzić.

– Co takiego? –

zdziwił się Samuel, a Fay uśmiechnęła się od ucha do ucha.

–

Powiedzmy, że dwadzieścia lat temu powiedziano jej, że nie może mieć

dzieci. Wobec tego nie stosowała żadnych zabezpieczeń, bo nie było takiej
potrzeby.

Erin pękała z ciekawości.
– Podejrzewasz

, że ona rodzi? Teraz?

–

Kiedy miała ostatni okres? – zapytał Samuel.

–

Kilka lat temu. Cytuję jej słowa: „Na pewno nie w ciągu ostatnich ośmiu,

dziewięciu miesięcy". Uznała, że to menopauza. Nie jestem położną, ale

obmacałam jej brzuch i jestem święcie przekonana, że jest to drugi etap akcji

porodowej. Chciałabym, żeby pan doktor ją zbadał.

– Niczego nie podejrzewa?
–

Nic a nic. W poczekalni siedzi połowa towarzystwa z restauracji, czekając na

objawy zatrucia.

–

Pozwól mi przy tym być, proszę cię. – Erin nie mogła ustać w miejscu.

–

Nie ma nic przeciwko telewizji. Uważa, że pomoże jej to w wygraniu sprawy

przeciwko Rolandowi.

– Cholera –

mruknął Samuel. – Zdążymy przewieźć ją na położniczy?

– Nie ma mowy –

odparła rozradowana Fay. – Proszę wkładać rękawiczki,

doktorze. Mamy poród.

Po drodze Samuel zwrócił się do Erin:
–

Jeśli każę wam wyjść, wyjdźcie. Ta kobieta nie robiła badań kontrolnych,

więc nie wiadomo, czy dziecko jest zdrowe.

Krzyki i jęki dobiegające z kabiny czwartej nie pozostawiały najmniejszych

wątpliwości.

Dave już pracował. Pani Grayson stała, opierając się o szpitalne łóżko na

kółkach. Pomimo zablokowanych hamulców oraz wysiłków pielęgniarki łóżko

przesuwało się niebezpiecznie. Louise robiła wszystko, by uspokoić pacjentkę i jej

przerażonego męża.

– Doby wieczór. Jestem doktor Samuel Donovan.
–

Najwyższy czas – warknął pan Grayson. – Moja żona przechodzi katusze.

Może nareszcie jakoś jej pomożecie.

Pani Grayson przycichła tylko na chwilę.
– Cholerne owoce morza! –

Jej donośny głos przetoczył się przez oddział. –

Każę sobie wypłacić takie odszkodowanie, że się Rolando nie pozbiera.

–

Proszę jej coś dać – domagał się mąż.

Samuel odczekał, aż minie fala bólu.
–

Proszę się położyć. Muszę panią zbadać. – Wprawnymi ruchami obmacał jej

brzuch, przez ch

wilę nieco dłużej trzymając na nim dłoń. – Czy czuje pani, że ból

powraca?

– Tak –

wycedziła przez zęby.

–

Gdy minie, zrobimy badanie wewnętrzne.

Dave i Erin wyszli.
–

Kurczę – mruknął kamerzysta. – Powinna się już domyślić, skoro nawet ja to

wiem.

– Ale g

dybyś niczego się nie spodziewał... Wyobrażasz sobie, jaki to szok?

Fay wychyliła głowę zza zasłony.
–

Dzięki. Możecie wracać.

–

Kiedy wreszcie coś jej dacie? – denerwował się małżonek.

–

Obawiam się, że nic jej nie damy. – Samuel potrząsnął głową. Erin słuchała z

zapartym tchem. –

Przyczyną tych skurczów nie są kalmary.

–

Oczywiście, że kalmary – zasyczał pan Grayson.

–

Te fale bólu, pani Grayson, to skurcze porodowe. Za chwilę urodzi pani

dziecko.

–

Toż to kosmiczna bzdura! – krzyknął mąż. – Ubieraj się. Jedziemy do

prywatnej kliniki. Nie potraficie zdiagnozować zwyczajnej grypy. Moja żona nie

może mieć dzieci. Czy zdajecie sobie sprawę z tego, jak bolesne jest dla niej to, co

mówicie? Mój prawnik skontaktuje się z wami. Idziemy.

–

Zdaje się, że ten prawnik ma pełne ręce roboty – szepnęła Fay do Erin.

–

Czuję, że muszę przeć. – Pani Grayson rzuciła mężowi błagalne spojrzenie. –

Nie mogę tego powstrzymać.

– To naturalne –

uspokajał ją Samuel. – Niech pani prze.

–

To niemożliwe. – Mężczyzna zrobił wielkie oczy.

– Nic nie rozumiem.
–

Proszę wziąć żonę za rękę. – Fay podprowadziła go do wezgłowia łóżka.

–

Rozumiem, że to dla państwa szok – rzekł Samuel – ale o tym, jak to się

stało, porozmawiamy później. Nie zdążymy przewieźć pani na położniczy, ale

proszę się niczego nie obawiać. Nasz personel jest wszechstronnie wyszkolony.

Wróciła Fay, wtaczając inkubator.
–

Pediatra siedzi teraz przy tej małej z drgawkami. Jest przygotowany na nasze

wezwanie –

oznajmiła.

–

Czy zgadzają się państwo na filmowanie? – upewnił się Samuel.

Rodząca popatrzyła na męża.
–

Niech robią, co chcą – szepnęła. – Czy dostanę zastrzyk?

–

Za późno. Gdzie jest tlen? – zwrócił się do Fay.

– W gipsowni. Przy zabiegu ortopedycznym.
Z wrażenia Erin zapomniała, że ma być tylko biernym obserwatorem.
–

Masaż nasady karku mógłby jej pomóc – wyrwało się jej. Gdy poczuła na

sobie spojrzenia wszystkich obecnych, zawstydzona szepnęła: – Przepraszam. Już

będę cicho.

W absolutnej ciszy pani Grayson, słuchając instrukcji Samuela, zaczęła przeć.

Gdy

już ukazała się główka dziecka, doktor Donovan poprowadził rękę rodzącej,

by sama mogła jej dotknąć. Jeszcze jedno parcie i oczom wszystkich objawiła się

reszta kruchego, różowego ciałka. Samuel położył dziecko na brzuchu pacjentki.

Fay pomogła jej podnieść je wyżej. W tej samej chwili rozległ się silny, głośny

płacz. Po chwili maleństwo ucichło, znalazłszy matczyną pierś.

Erin i Loiuse płakały jak bobry, nawet Fay sięgnęła po chusteczkę.
–

Zdaje się, że nie jestem wam potrzebny – odezwał się pediatra Tarence

Jenkins. –

Wpadnę później. Teraz dajmy trochę czasu mamusi i tatusiowi.

–

Gratuluję – rzekł Samuel do oszołomionych rodziców. – Mówiłem, że to nie

kalmary.

Pan Grayson uścisnął mu dłoń.
–

Przepraszam, że tak się zachowałem, ale nie mogłem panu uwierzyć. –

Popatrzył na żonę i dziecko. – Gdybym przy tym nie był...

–

Wcale się panu nie dziwię. – Samuel uśmiechnął się. – Gdy odejdzie łożysko,

zadzwonię na położniczy i postaramy się was przenieść. Tam wszystko wyda się

pani bardziej realne, a personel pomoże pani się pozbierać.

Pani Grayson oderwała wzrok od dziecka.
–

Jak to możliwe, że nosiłam w sobie dziecko i nawet o tym nie wiedziałam?

Co my powiemy ludziom?

–

Muszą państwo coś wymyślić – poradziła Fay. – Wasi znajomi już mnie

prosili o numer gorącej linii ministerstwa zdrowia.

–

O nie! Zupełnie o nich zapomniałem. Co ja im powiem? – zafrasował się pan

Grayson.

–

Żeby dzieląc koszty dzisiejszej kolacji, doliczyli jedną osobę – rzucił

obojętnym tonem Samuel.

Pan Grayson rozchmurzył się, pocałował żonę oraz dziecko i wymknął się z

kabiny.

– Zaraz wróci –

rzekł Samuel z uśmiechem.

Miał rację. Chwilę później zza kotary wysunęła się męska głowa.
–

O czymś pan zapomniał?

–

Nie wiem, co się nam urodziło.

Młoda matka spojrzała mu w oczy.
–

Ja też nie wiem – przyznała się zdumiona.

–

Zastanawiałem się, ile czasu upłynie, zanim ta kwestia przyjdzie państwu do

głowy. Proszę sprawdzić.

Drżącymi palcami Deborah Grayson rozwinęła kocyk.
–

Mamy córkę, Cedriku. To dziewczynka.

Słuchając relacji Erin, Mark wpadł w zachwyt.
–

Damy to w jutrzejszych wiadomościach. Na przynętę. Z informacją, że całość

pokażemy w przyszłą niedzielę. Ten reportaż pobije rekord oglądalności.

–

Musisz mieć ich zgodę. – Chwyciła go za ramię, gdy energicznym krokiem

ruszył w kierunku kabiny. – Nie teraz! Jutro. Czy naprawdę uważasz, że

najważniejsza jest oglądalność? Pierwszy raz widziałam coś tak pięknego. Ciągle

się dziwię, że ona o niczym nie wiedziała.

– To jest fantastyczny temat –

przyznał Mark. – Dobrze, nie będę ich poganiał.

Lepiej ni

e narażać się Donovanowi, skoro udało ci się go obłaskawić. Jutro

wyślemy kogoś na położniczy. Ale przede wszystkim pamiętaj, konkurencja nie

może się o tym dowiedzieć.

Wchodząc do pokoju dla personelu, była przekonana, że Fay i Samuel będą

nadal entuzjazm

ować się niecodziennym wydarzeniem. Ku swojemu zdziwieniu

zobaczyła, że w milczeniu popijają kawę.

–

Chyba mi nie powiecie, że takie porody to wasz chleb powszedni?

–

Wcale tak nie twierdzimy. Owszem, było to coś niezwykłego, zwłaszcza na

naszym oddziale.

Zdarzają się nam rodzące, których już nie można przewieźć na

porodówkę. Ale, przyznaję, jest to drugi w mojej praktyce przypadek, kiedy

kobieta nie wiedziała, że jest w ciąży. A ty, Fay, spotkałaś takich więcej?

–

Owszem. Byłam wtedy z panem na dyżurze. Było jeszcze kilka, ale niewiele.

Jestem trochę starsza od doktora. – Mrugnęła porozumiewawczo. – Spodobało ci

się? Louise już postanowiła zapisać się na szkolenie dla położnych. Co o tym

myślisz? Nie zniechęciło cię to do urodzenia własnych dzieci?

–

To było piękne, mimo że pani Grayson darła się wniebogłosy.

–

Dzielnie się spisała. Dziecko było duże, a ona nie dostała żadnych środków

przeciwbólowych.

–

Masaż na pewno by jej pomógł. Bardzo się wzruszyłam, kiedy okazało się, że

nie wiedzą, co im się urodziło – wyznała. Nie wiadomo dlaczego, ta uwaga

rozbawiła Fay i Sama. – Co w tym śmiesznego? Z czego się śmiejecie?

Fay nie mogła wydobyć z siebie słowa, co z kolei sprowokowało kolejny

wybuch radości Sama.

– Powiedzcie mi.
–

To było jak kubeł zimnej wody – zaczęła Fay, ocierając łzy. – „Mamy córkę,

Cedriku. To dziewczynka. "

–

Oboje znowu wybuchnęli śmiechem.

–

Barbarzyńcy. – Odwróciła się na pięcie i wyszła.

Cieszyła ją każda chwila spędzona na oddziale nagłych wypadków, gdzie

sytuacja zmieniała się jak w kalejdoskopie.

Drugą fascynującą sprawą było obserwowanie Samuela w akcji. Był uprzejmy

w stosunku do każdego pacjenta i cierpliwie słuchał wyjaśnień, co sprowadziło ich

w to miejsce i o takiej porze. Był też świetnym nauczycielem: konsekwentnie

wyjaśniał Clintowi, po co zadaje kolejne pytania, i stopniowo przyzwyczajał go do

samodzielności. Gdy poczekalnia nieco opustoszała, Clint pracował już sam,

przekazując swe decyzje Samuelowi za pośrednictwem stanowiska pielęgniarek.

– Jak nam idzie? –

zapytał Fay, która wpatrywała się w tablicę.

–

Nieźle. Zjawiła się już rodzina pani White. Są niezadowoleni, że ciągle leży u

nas.

–

Zaraz z nimi porozmawiam. Co u małej Nicole? Clint, co powiedział

pediatra?

Clint zerknął do notatek.
– Podejrzenie infekcji wirusowej. Punkc

ja lędźwiowa niczego nie wykazała.

Wzięli ją do siebie, ponieważ nadal ma wysoką temperaturę.

–

Drgawki się powtórzyły?

– Nie.
– To dobrze. Co masz teraz w planie?
–

Kilka osób, które trzeba pozszywać oraz to, co zostało na tablicy. Na razie.

–

Dobrze się spisałeś.

Clint ruszył w stronę gabinetu zabiegowego, by zająć się zakładaniem szwów

ostatnim pacjentom.

–

Idę porozmawiać z rodziną pani White, a potem pójdę się zdrzemnąć.

– Pochwalam –

rzekła Fay.

Przy łóżku Elsie White siedział jej syn z żoną.
–

Niepokoi nas, że mama leży tu od siedmiu godzin.

Podobno czeka na łóżko, ale widzę, że pacjenci, którzy zgłosili się długo po

niej, już są na oddziałach. Ona ma osiemdziesiąt lat...

–

Rozumiem pana niepokój, ale powodem, dla którego matka nadal leży u nas,

jest to, że wymaga ona łóżka, które jest stale monitorowane. Dostanie urządzenie

telemetryczne, które pozwala siostrom z kardiologii monitorować rytm serca

pacjenta leżącego nawet na innym oddziale i w razie potrzeby postawić w stan

gotowości personel tego oddziału. Problem w tym, że urządzenie może być na

drugim końcu oddziału lub sygnał alarmowy okaże się za cichy. Ponadto, łóżko

pani White powinno być jak najbliżej stanowiska pielęgniarek. Stan innych

pacjentów nie był aż tak poważny.

To wyjaśnienie sprawiło wyraźną ulgę panu White'owi.
–

Dziękujemy, teraz już wiemy, dlaczego nie przeniesiono jej gdzie indziej.

Bałem się, że kryje się za tym coś innego. Ze mama czeka tak długo, ponieważ jest

już bardzo stara. Teraz rozumiem, że jest inaczej.

Samuel poda

ł mu dłoń.

–

Chcemy mieć ją na oku. Mam nadzieję, że wkrótce przeniesiemy ją na

oddział.

Na stanowisku pielęgniarek czekała na nich Fay.
–

Jest łóżko dla pani White na kardiologii.

–

Wspaniale. Teraz z czystym sumieniem mogę pójść spać. Obudźcie mnie,

jeśli będziecie miały problemy. Jak ci się podoba Clint?

– Super. –

Fay energicznie pokiwała głową. – Wie, co robi. A jak nie wie, to

pyta. Może pan spać spokojnie.

–

Na mnie też zrobił dobre wrażenie – potwierdził Samuel. – Oby pozostali byli

równie dobrzy. N

igdy nic nie wiadomo. Może czeka nas całkiem udane pół roku?

– Jak leci? –

spytała Erin Dave'a, który właśnie filmował pijanego młodzieńca.

Clint zakładał mu szwy na dłoni.

–

Bez problemów. Myślałem, że już śpisz.

– A ty? Jakie masz plany?
–

Kiedy skończymy tutaj, pójdziemy na kawę. Idź spać. Masz przed sobą

jeszcze co najmniej piętnaście godzin, a mnie o siódmej zmieni Phil.

Jeszcze przez chwilę przyglądała się, jak Clint zakłada szwy głośno

chrapiącemu pacjentowi. Czuła, że powinna się przespać, ale nie miała ochoty

rezygnować z obserwowania nocnego życia oddziału.

Po drodze do swojego pokoju spotkała Samuela.
–

Serdecznie ci dziękuję. Bardzo mi się tu podoba.

–

Ta noc jeszcze się nie skończyła – ostrzegł ją. Gdy ich spojrzenia spotkały

się, poczuła, że serce skoczyło jej do gardła. Anna ma rację. Tego człowieka warto

poznać bliżej, przebić się przez tę pozorną szorstkość, by ostrożnie sprawdzić, co

jest w środku. – Spróbuj zasnąć.

Jak to zrobić, jeśli on śpi za ścianą? Umyła twarz, wyczyściła zęby i położyła

się. Leżała, walcząc z emocjami, które tak nieoczekiwanie ją ogarnęły. Czy może

choćby marzyć, że ktoś tak wykształcony jak Samuel odwzajemni jej uczucia? Ona

jest roztargnioną bałaganiarą, on chodzącą doskonałością. Ale... wiedziała, że w

tym człowieku aż wrze od emocji. Widać to było po zmysłowym grymasie, jaki

zjawiał się na jego wargach.

Ukryła twarz w poduszce. Znalazła się tutaj po to, by pracować. Otrzymała

ambitne zadanie. Poza tym on na pewno kogoś ma. To całkiem naturalne. Czy ona,

Erin, może na coś liczyć? Odsunąwszy od siebie wszelkie myśli, w końcu zasnęła.

Jednak jej umysł nie odpoczywał, jej snami bowiem zawładnął Sam.

Głośne pukanie do drzwi brutalnie przerwało wyjątkowo rozkoszny scenariusz.
–

W drodze na oddział jest przypadek z urazem wielonarządowym. –

Rzeczowy ton Samuela nieprzyjemnie kontrastował ze słodkimi zaklęciami ze snu.

– Która godzina? –

Wyskoczyła z łóżka.

–

Czwarta piętnaście. Udało nam się trochę pospać.

W sali reanimacyjnej personel krzątał się wokół pustego łóżka. Pomimo

potarganych włosów i pogniecionych szpitalnych spodni Jeremy Foster nadal

wyglądał atrakcyjnie. Z dużym zapałem nadal ustawiał się na pierwszym planie.

–

Dzień dobry – powitał go sucho Samuel. – Nic mi nie wiadomo o żadnych

obrażeniach wewnętrznych.

– Ani mnie –

dodała Fay, nastawiona równie nieprzychylnie.

–

Pomyślałem, że się wam przydam. – Jeremy wcale się nie speszył. – Już nie

musicie mnie wzywać.

Spojrzenie, które rzucił mu Samuel, uszło jego uwagi, ponieważ przez cały

czas szukał wzrokiem kamery. Ale Marka i Dave'a nigdzie nie było.

–

Czy ktoś widział resztę ekipy? – Erin zwróciła się do zebranych.

–

Cała moja ekipa jest już na miejscu. Plus parę innych osób. – Zirytowany

Samuel wskazał Jeremy'ego. – Mój zespół nie ma czasu pilnować twoich ludzi.

Ro

zejrzała się po wszystkich kątach, ale kamerzysty nie znalazła. Gdy z

głośników rozległ się sygnał alarmowy, uznała, że Dave i Mark na pewno zaraz się

zjawią.

W rzeczy samej. Nieco zmiętoszeni wbiegli do sali tuż przed łóżkiem, na

którym przywieziono ofiar

ę wypadku.

– Samochód kontra drzewo –

zaanonsował sanitariusz. Dostosował wysokość

łóżka do łóżka z aparaturą. – Kiedy przyjechaliśmy, pan Whitman był przytomny.

Godzinę zajęło uwalnianie go z wraku. Otwarte złamanie lewej nogi. – Sanitariusz

z pomocą Samuela ostrożnie przeniósł rannego na drugie łóżko. Przez cały czas

wyliczał obrażenia pacjenta.

–

Gdzie byliście? – Mark milczał, a Dave był pochłonięty filmowaniem. –

Gdzie byliście? – powtórzyła Erin.

–

Towarzyszyliśmy pacjentowi na oddział. – Mark zdecydowanie unikał jej

wzroku. Poczuła, że coś przed nią ukrywa, nie mogła jednak drążyć tego tematu,

ponieważ należało skupić się na wydarzeniach w sali.

Sanitariusze donieśli również, że oddech rannego dobitnie świadczy o spożyciu

alkoholu. Erin poczuła, jak wszystko w niej zawrzało, gdy pacjent, bełkocząc,

zaczął obrzucać wyzwiskami ludzi, którzy chcieli mu pomóc.

Ku rozpaczy Jeremy'ego w jamie brzusznej nie stwierdzono żadnych

niepokojących zmian. Ostatecznie okazało się, że poza jednym złamaniem oraz
licznym

i drobnymi skaleczeniami nic więcej mu nie dolega. Gdy pod eskortą

pielęgniarki wywieziono go na prześwietlenie, większość zespołu wyszła z sali.

Erin została, by przysłuchiwać się rozmowie Samuela z ortopedami.

–

Miał cholerne szczęście. Samochód nadaje się na złom. Wypił tyle, że aż

dziw, że pamiętał o zapięciu pasów. I tylko to uratowało mu życie. Ale to złamanie

jest wyjątkowo paskudne.

Gdy pacjenta wieziono z powrotem, ortopeda przechwycił zdjęcia leżące na

łóżku.

–

Zaraz do pana wracam. Obejrzę je.

Pacjent skinął głową. Był już spokojniejszy, ale nadal cierpiał. Erin patrzyła,

jak Amy sprawdza mu ciśnienie i wymienia maskę tlenową na rurki włożone do
nosa.

–

Jest pan pewien, że mamy nikogo nie zawiadamiać? Wkrótce będzie pan

operowany. Miał pan poważny wypadek.

– To niech pani szafiadomi szone –

zdecydował się po dłuższej chwili. – I tak

nie przyjedzie. Bo cieci śpiom.

Słuchając tego bełkotu, czuła, jak wzbiera w niej gniew, który obudził się, gdy

po raz pierwszy zobaczyła tego mężczyznę, który sprawił tyle bólu nie tylko sobie,

ale żonie i dzieciom, tylko dlatego że pijany postanowił zasiąść za kierownicą.

Współczuła pani Waterman, której za chwilę, niemal w środku nocy, ktoś przekaże

tę wiadomość.

– Mój portfel. –

Pacjent machnął ręką w kierunku ubrania, które na razie leżało

w kącie. – Poda mi pani teczkę? – Popatrzył na Erin, lecz szybko odwróciła wzrok.
–

Ej, może mi pani podać teczkę?

Aż się zjeżyła, słysząc ten ton. Nie miała dla niego ani odrobiny litości. Jedyny

dobry uczynek, jakiego ten człowiek dokonał tej nocy, to to, że uderzył w drzewo

zamiast w inny samochód. Przed oczami stanęła jej scena sprzed lat. Przerażony,

ostrzegawczy krzyk ojca na widok reflektorów bijących prosto w oczy, i pisk

hamulców, gdy ojciec próbował ratować rodzinę. Potem ogłuszający huk, krzyki,

brzęk tłuczonego szkła i... upiorna cisza.

Zamknęła oczy. Zobaczyła, jak sanitariusze wnoszą do karetki pijaka, który

zmasakrował jej rodziców, i który nie zdawał sobie sprawy ze swojego czynu.

Czuła w tej chwili tę samą nienawiść co wtedy, gdy owinięta kocem stała na

poboczu, w ramionach policjantki, która usiłowała ją pocieszać.

–

Niech mi pani poda teczkę.

Spojrzała na niego.
– Jestem tutaj tylko obserwatorem. –

Nie powiedziała nic więcej, ale to

wystarczyło, by Fay, Amy i Samuel wymienili pytające spojrzenia.

–

Już podaję – pospieszyła Fay.

–

Co to ma znaczyć? – wycedził przez zęby Samuel.

–

Nic. Jestem tu tylko obserwatorem. Wydawało mi się, że właśnie o to ci

chodzi.

–

Aż się paliłaś, żeby zrobić masaż pani Grayson, szlochałaś z powodu pani

White. Co cię teraz napadło? – Wściekły, patrzył jej prosto w oczy.

Nie kryjąc gniewu, wypaliła prosto z mostu:
–

Ten facet mógł zabić całą rodzinę. Nie zasługuje na współczucie. To pijak. –

Sama była zaskoczona tym, ile jadu potrafi w sobie nosić. Czuła, że ten

zadawniony gniew dopiero teraz znalazł swobodne ujście.

Samuel przyglądał się jej przez chwilę, po czym również w nim zawrzał gniew.
–

To jest pacjent, mój pacjent. Zapamiętaj to sobie. A teraz wyjdź. I jeżeli

jeszcze raz zobaczę cię w pobliżu pana Watermana, przegonię całą ekipę. Wyjdź.

Bez słowa opuściła salę.
–

Dlaczego nie jesteś w środku? – zapytał Mark.

–

Zdaje się, że nie byłam miła dla pacjenta doktora Donovana. Wyrzucił mnie.

–

Z trudem hamowała łzy.

–

Ale Dave został? – Nie obchodziło go, co ona czuje. Dla niego najważniejszy

był reportaż. – Dołączę do Dave'a. Tutaj właściwie nie dzieje się nic ciekawego.

Idź się przespać, przez ten czas Donovan ochłonie. Humorzasty facet... Nie

przejmuj się.

Ale nie dane jej było uniknąć gniewu Samuela. Zatrzymał ją tuż pod drzwiami

jej pokoju.

–

Co ci się stało? – zapytał.

–

Wściekłam się. Był taki pijany, że ledwie mówił, i kiedy powiedział: „Ej,

może mi pani podać teczkę"... Nie toleruję takiego zwracania się do mnie – broniła

się, wiedząc jednocześnie, że jest na straconej pozycji.

–

Uważasz, że pacjent ma spełniać twoje feministyczne kryteria? – Sam nie

krył rozdrażnienia. – Czy mam nazywać cię pani Casey? Tak byłoby lepiej? Ale z
ciebie hipokrytka.

– Nie jestem hipokrytka –

rzuciła urażona.

–

Jesteś, jesteś. I to niezłą. Uważasz się za istotę szalenie uduchowioną,

pozbawioną materialistycznych pobudek. Łatwo mówić, że pieniądze są bez

znaczenia, jeśli się je ma. Nietrudno wtedy przechwalać się szczytnymi ideałami,

wspierać grupkę dzieci i nie jeść mięsa. Uwierzyłaś w to, że jesteś dobroczyńcą

ludzkości. Ale jak przychodzi co do czego, okazuje się, że jesteś mieszczańską

jaśnie panią, której tak szczerze nienawidzisz.

–

To nieprawda. Staram się coś zmienić. Wiem, że niewiele mogę. Nie każdy

ma szansę wracać do domu w przekonaniu, że uratował komuś życie. Robię, co

mogę. – Starała się nie rozpłakać. – Dlaczego stale ze mnie drwisz? Nie wszyscy

są tacy jak pan, panie doktorze.

Nie wzruszyła go ta tyrada.
–

Starasz się? Naprawdę tak uważasz? Powiem ci tylko tyle: robisz coś wtedy,

kiedy masz na to ochotę, kiedy to jest politycznie poprawne. Gdy w grę wchodzi

okrutna rzeczywistość, prawdziwe problemy, wcale nie jesteś taka szlachetna.

– Owszem, jestem. Ten facet jest sam sobie winien. Gdyby

nie pił...

– Jeszcze dwa tygodnie temu –

nie pozwolił jej dokończyć – mój pacjent miał

przyjemnie ułożone życie. Kierownicze stanowisko, żona, dzieci... Przez ten czas

wszystko legło w gruzach. Wczoraj wieczorem żona oznajmiła mu, że go rzuca i
zabiera dzi

eci. Zdaje się, że nie miała ochoty być żoną straconego faceta. Pan

Waterman zrobił to, co w takiej sytuacji robi mnóstwo ludzi: postanowił utopić

swoje problemy w kieliszku. Jego błąd polegał na tym, że postanowił pojechać

tam, gdzie zatrzymała się żona, aby przemówić jej do rozsądku.

Erin słuchała przerażona.
–

Nie tylko stracił pracę, żonę i dzieci, ale może okazać się, że wyjdzie stąd bez

nogi. I bez prawa jazdy. Ma przed sobą kilka miesięcy rehabilitacji, sprawę o

prowadzenie pod wpływem alkoholu oraz skomplikowany rozwód. Do szczęścia

brakuje mu tylko zarozumiałej dziennikarki. To jest oddział nagłych wypadków.

To nie jest ekskluzywny klub, do którego nie wpuszczają bez krawata. Tutaj

wszyscy są równi, wszyscy zasługują na naszą opiekę. Jeśli nie potrafisz zdobyć

się na współczucie wobec kogoś, komu los sprawił zawód, mogłabyś postarać się o

odrobinę szacunku dla samej istoty ludzkiej.

Milczała. Wiedziała, że zasłużyła na to gniewne spojrzenie i oskarżycielski ton.

Rozdział 6

Nie mogła zasnąć. Z jednej strony ciągle nie mogła ochłonąć z wrażenia, jakie

zrobiły na niej słowa Samuela, z drugiej nie dawał jej spokoju jej własny,

niespodziewany wybuch nienawiści do obcego człowieka. Przecież wbrew temu,

co zarzucał jej Samuel, los innych ludzi wcale nie był jej obojętny. Na dodatek

ponownie odezwał się zadawniony ból wywołany stratą rodziców, ich

bezsensowną śmiercią. Tej pustki niczym nie da się wypełnić. Nie płakała, bo łzy

wydały się jej zbyt marną ofiarą na ołtarzu rozpaczy.

Nie zareagowała na pukanie do drzwi, ani nawet wówczas, gdy Samuel

przysiadł na brzegu łóżka.

–

Twoi rodzice zginęli w wypadku spowodowanym przez pijanego kierowcę? –

Zamilkł na chwilę. – Nie mogłem przypomnieć sobie szczegółów. Dopiero Fay mi

pomogła.

–

Ona to pamięta?

–

Rozmawiałem z nią o tym w środę, po twoim wyjściu. Pamiętała twoją twarz,

ale nie mogła przypomnieć sobie skąd. – Zawahał się. – Erin, ludziom z zewnątrz

możemy się wydawać gruboskórni i cyniczni, ale my też to przeżywamy. Ciebie i

Annę spotkała ogromna tragedia. Każdy, kto był wtedy na dyżurze, zabrał jej część

ze sobą. Nie można porównać tego z waszymi przeżyciami, ale chcę ci powiedzieć,

że doskonale rozumiemy, jaką poniosłyście wtedy stratę.

–

To było bardzo dawno temu – odrzekła obojętnym tonem.

– To jest bez z

naczenia. I nadal musi boleć.

Jego słowa sprowokowały jej długo hamowane łzy.
–

Biedny Waterman. Czy mam go przeprosić?

–

Erin, ty nie zrobiłaś nic złego, to ja zareagowałem zbyt gwałtownie.

–

O nie. Nie mogłeś nie słyszeć, jak się do niego odezwałam.

– Je

st tak załamany, że nie ma nawet pojęcia, który teraz jest rok. Mimo

wszystko jednak należy mu się szacunek. Twoja postawa nie była godna pochwały,

ale w sumie zachowałaś się dość normalnie. To ja przesadziłem. Nie pytaj
dlaczego. Ale tak jak ty, po prostu

się wściekłem.

Z pudełka na stoliku wyjął kilka chusteczek, ale zamiast podać je Erin,

delikatnie zaczął ocierać łzy spływające jej po policzkach. Zaszokował ją ten czuły

gest. Przez łzy dostrzegła w jego oczach coś, co było czymś więcej niż

współczuciem. W tej samej chwili zdała sobie sprawę, jak bardzo ona sama jest

uczuciowo zaangażowana.

–

Mam nie pytać dlaczego, bo nie wiesz, czy dlatego że nie chcesz powiedzieć?

–

zapytała niepewnym głosem.

– Jedno i drugie.
Patrzyła mu prosto w oczy. Z całego serca pragnęła, by ją przytulił, scałował jej

smutek, kierując się tym, co oboje do siebie czują. Ale tak się nie stało. Samuel

wstał, zgasił światło i wyszedł. A ona pozostała ze swoimi myślami i nowymi
pytaniami.

Była bardzo zmęczona, piekły ją oczy i bolały nogi, ale jej umysł był zbyt

pobudzony, by pozwolić jej zasnąć. Postanowiła przejść się po oddziale. Mark

nareszcie pojechał do domu, więc w tym obchodzie towarzyszył jej Dave, filmując

wszystko po drodze. Kilka pielęgniarek sennymi ruchami uzupełniało zapasy

środków opatrunkowych, inne były zajęte nielicznymi już pacjentami. Samuel i

Clint zakładali szwy w dwóch gabinetach zabiegowych. W poczekalni spało kilku

pijanych, którym nie zależało na czasie.

Louise podeszła do tablicy, na której Fay wprowadzała aktualne informacje.
–

Przenosimy łóżeczko numer jeden na pediatrię – oznajmiła Louise.

–

Co orzekł pediatra?

–

Zapalenie oskrzelików i nieznaczne odwodnienie. Mała ma kłopoty ze

ssaniem. Na pediatrii podłączą ją do kroplówki.

–

Czy nasz oddziałowy pediatra jest ciągle u nas? – zapytała Fay.

–

Tak, kończy wpisy.

–

Powiedz mu, żeby podłączył kroplówkę już tutaj. Takie nieznaczne

odwodnienie może błyskawicznie stać się poważnym odwodnieniem. – Fay

uśmiechnęła się do Erin. – Na nagłych wypadkach zawsze jest jakiś lekarz, a

pediatra w każdej chwili może być wezwany gdzie indziej. Jeśli nasz oddziałowy

pediatra podłączy małą do kroplówki i spisze stosowne polecenia, pielęgniarki

będą spokojniejsze.

Erin słuchała Fay z podziwem. Ta kobieta jest urodzonym nauczycielem.
–

Kierowanie takim oddziałem to ogromna odpowiedzialność. Jak ty sobie z

tym radzisz?

–

Dzięki sernikowi. – Roześmiała się, wkładając do ust kęs ciasta.

–

To musi być strasznie absorbujące. Myślisz w domu o pacjentach, czy

potrafisz się wyłączyć i o nich zapomnieć?

Fay zerknęła nieśmiało na kamerę, po czym się roześmiała.
–

Przepraszam. Nie mogę się opanować.

–

Fay, przestań. Proszę cię. Muszę przeprowadzić parę wywiadów.

–

Nie przeszkadza mi, jak za mną chodzicie, ale jak tylko Dave wyceluje mi

to-to pro

sto w twarz, a ty zaczynasz zadawać pytania takim rzeczowym tonem...

Louise, która po chwili wróciła do stanowiska pielęgniarek, też nie spisała się

przed kamerą. Nie dostała wprawdzie ataku śmiechu jak Fay, ale zalotnie

trzepotała rzęsami, zmysłowo oblizywała wargi i uwodzicielskim głosem udzielała
odpowiedzi na pytania.

Tym razem roześmiała się Erin.
–

Louise, błagam, postaraj się zachowywać naturalnie. Kręcimy poważny

reportaż, a nie film erotyczny.

–

O tej porze nic z nich nie wyciśniesz. – Wiedziała, że to on. – Fay, szycie

prawie skończone. Ostatnich klientów zostawiłem Clintowi. – Pociągnął nosem. –

Czujecie zapach bekonu? Stołówka ruszyła. Chyba pójdę na śniadanie.

–

I mocną kawę.

Przytaknął.
–

Zanosi się na pracowity poranek. Mamy sporo rąk do zrobienia, a sądząc po

liczbie zdjęć rentgenowskich, będzie też dużo gipsowania.

–

Jej też przyda się mocna kawa – stwierdziła Fay, widząc, że Erin ziewa.

Samuel gestem zaprosił ją, by mu towarzyszyła.
–

Muszę wziąć portmonetkę. – Nagle poczuła się tak samo skrępowana jak Fay

i Louise.

–

Myślę, że mogę ci postawić grzankę z bekonem.

–

Wykluczone. Sama za siebie płacę. A poza tym nie jem mięsa.

–

Ruch wyzwolenia nieźle namieszał... – zrzędził, idąc za nią do jej pokoju. –

Zanim tam dojdziemy, na pewno odezwie się ten mój cholerny pager. – Zamiast

grzecznie poczekać pod drzwiami, wmaszerował do środka. – O rany! Brakuje

tylko kotka na dywaniku. Czy mam zasunąć parę roślinek z oddziału, żeby było tu
jeszcze bardziej przytulnie?

–

To tylko książki i kosmetyki.

–

Jeśli masz takie potrzeby na jedną noc, to lepiej by było, żeby następnym

razem nie wysłali cię na pustynię. Gdyby miało to trwać kilka tygodni, musieliby

przydzielić ci dodatkowego wielbłąda.

Po drodze do kantyny zatrzymali się przy kiosku, aby kupić niedzielne wydanie

gazety. Erin natychmiast otworzyła ilustrowany dodatek, by przeczytać horoskop.

Miejmy nadzieję, że się sprawdzi, pomyślała.

– Co mnie czeka? –

zapytał Samuel.

–

Nie udawaj, że w to wierzysz. Nie musisz sprawiać mi przyjemności.

– Nie mam zamiaru. Przeczytaj, co czeka Byka w tym tygodniu.
–

Ty też jesteś spod znaku Byka? – zapytała.

–

A nie zachowuję się jak Byk?

Zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów. Prostolinijny, zmysłowy, porywczy.
–

Chyba tak. Rozmawiając z lekarzem izby przyjęć, wyglądasz jak

rozwścieczony byk.

–

Czytaj, co mówią gwiazdy.

Czytając, mimo woli zaczerwieniła się.
–

„Zaufaj losowi. Podejmij tę fantastyczną podróż, która jest ci pisana. Nawet

tobie należy się odrobina uczucia i wyrozumiałości. Zwróć szczególną uwagę na

urzędowe listy... "

–

Obejmuje to połowę ludności. Na pewno z dużym zainteresowaniem

przeczytam wyciąg z banku.

– Ten astrolog jest bardzo rzetelny –

broniła się.

–

I bez wątpienia bardzo bogaty.

Erin wybrała muesli, a Samuel górę grzanek z bekonem.
– Na pewno nie chcesz? –

Przysunął bliżej talerz z grzankami. – To jest o wiele

smaczniejsze od tej twojej końskiej paszy.

–

Ale ona nie zatyka tętnic wieńcowych.

–

Nie krępuj się. Przecież masz ochotę...

– A propos

tętnic. Nie wyjaśniłeś mi do końca, dlaczego pani White nie dostała

łóżka kardiologicznego.

–

Dostała, choć musiała na nie trochę poczekać. – Westchnął. – Widzę, że się

nie wykręcę. Trudno. Pytaj.

–

Dlaczego czekała tak długo, a to łóżko przez cały czas było wolne?

Wiedziałeś, że jej syn jest niezadowolony, że masz telewizję na oddziale, i że masz

wolne łóżko. Mimo to kazałeś jej czekać siedem godzin. To nienajlepsza reklama...

–

Postaram się to wyjaśnić. Wyobraź sobie, że od pięciu lat masz męża, jakieś

dzieci i znowu jesteś w ciąży.

– Co to ma do rzeczy?
– W

yobraź sobie, że twój małżonek ma zawał. Pracował bardzo ciężko, żeby

stale uzupełniać twoje zasoby kryształów i wonnych olejków.

Miała ochotę go kopnąć.
–

Mój mąż nie byłby zestresowany. Stosowałabym aromaterapię, masaż

relaksujący...

–

Podejrzewam, że to by go dobiło. Miałby podwyższony cholesterol...

–

Wykluczone. W przeciwieństwie do ciebie, nie śliniłby się na widok bekonu.

–

Strasznie nudny facet. Pozwolisz mi dokończyć? Twój małżonek ma

poważny zawał. Jak byś się czuła, gdyby ci powiedziano, że wszystkie łóżka

kardiologiczne są zajęte?

–

Byłabym zawiedziona, ale taki jest system opieki zdrowotnej. Nie

oczekiwałabym, że jedno łóżko zawsze stoi puste, na wypadek gdyby mój mąż

dostał zawału.

–

Słusznie. Takiej samej odpowiedzi udzieliłem zarządowi szpitala, kiedy

omawialiśmy ten problem. Teraz liczę na twoją szczerość: jak byś się czuła,

dowiedziawszy się, że łóżka te są zajęte przez stuletnich staruszków?

Ściągnęła brwi.
–

Musiałabym się z tym pogodzić. Sam powiedziałeś, że każdemu należy się

opieka. To,

że ktoś jest stary... – Zamilkła, starając się wyobrazić sobie ten

scenariusz.

–

Widzisz, że to nie takie proste.

–

W końcu jednak położyliście panią White na tym specjalistycznym łóżku. Co

by było, gdyby chwilę później przywieziono wam młodego zawałowca?

Dopił kawę.
–

Jak już zauważyłaś, nie możemy w nieskończoność trzymać wolnego łóżka.

To jest trochę jak spacer na linie. Gdyby przywieziono kogoś takiego po drugiej w

nocy, znalazłoby się dla niego łóżko na kardiologii. Najpierw zajęlibyśmy się nim
na nag

łych wypadkach, a potem, rano, na kardiologii wygospodarowano by dla

niego łóżko. Spędziłby u nas zaledwie sześć czy siedem godzin. To dlatego lekarz

izby przyjęć czekał z przeniesieniem pani White. On ma piekielnie odpowiedzialną

pracę. Patrząc realistycznie, mogło to być ostatnie łóżko kardiologiczne w całym

mieście. Możesz to zinterpretować w dwa sposoby. – Patrzył jej prosto w oczy. –

Możesz nas pokazać jako grzeszników lub świętych. Ale musisz pamiętać, że nikt,

absolutnie nikt, nie lubi zastępować pana Boga. Mimo to jesteśmy zmuszeni

podejmować trudne decyzje i starać się robić wszystko w miarę naszych

możliwości. Nie rozmawiajmy już o pracy. – Uśmiechnął się łobuzersko. –

Proponuję grzankę z bekonem.

Wolała udać, że czyta ogłoszenia najmu, podczas gdy w rzeczywistości

rozważała jego słowa. On ma rację, pomyślała niechętnie, zapach bekonu jest

piękny. Wegetarianką została całkiem świadomie kilka lat temu. Podjęcie tej

decyzji było względnie łatwe, ale zapach bekonu niewątpliwe ma coś w sobie...

– Co czytasz?
–

Gazetę.

–

Widzę. Dlaczego przeglądasz ogłoszenia lokalowe?

Odłożyła gazetę. Nadal było jej głupio z powodu wieczornego incydentu, a na

dodatek czuła się niepewnie sam na sam z nim. Lecz on wyraźnie nie zdawał sobie
z tego sprawy.

– Szukam sublokato

ra. Chciałam sprawdzić ceny, ale nie znalazłam żadnych

ofert z Camberwell.

–

Wszystko przejrzałaś?

–

Oczywiście – skłamała.

–

Najwięcej ogłoszeń jest w sobotnim wydaniu. Myślę, że tam coś by się

znalazło. Wiesz co? – Zauważył jej zakłopotanie. – Mam sobotnią gazetę w
samochodzie.

Później ci ją dam. – Popatrzył na nią uważnie. – Co napiszesz w ogłoszeniu?

„Wegetarianka, kochająca kryształy, masaże i aromaterapię, szuka współlokatora"?

Uważaj, bo nie wiadomo, jakie oszołomy zainteresuje taki anons.

Odstawiła filiżankę.
–

Jestem oszołomką i hipokrytką, tak?

–

Skądże znowu. Radzę ci tylko poważnie się zastanowić, zanim wpuścisz

obcych ludzi do swojego domu. Dlaczego szukasz sublokatora?

Wahała się, lecz już po chwili była zaskoczona tym, z jaką otwartością

przedstawia mu swoją sytuację.

–

Zgadzam się z twoją siostrą. To bardzo poważne zobowiązanie.

–

Nie mogę sprzedać tego domu. Nie zrozumiesz tego.

–

Rozumiem znacznie lepiej, niż myślisz. Mój ojciec umarł kilka lat temu, a

matka jest bardzo chora. Prz

ebywa w domu opieki. Dom stał pusty, a ja nie

mogłem się zdobyć na to, żeby go sprzedać. Ale były tylko dwie możliwości:

sprzedam go albo popadnie w kompletną ruinę. Nie było mi łatwo.

–

Dlaczego sam w nim nie zamieszkałeś?

–

Trudno się z tym pogodzić, ale w końcu przychodzi taki dzień, kiedy

uświadamiamy sobie, że przeszłość nie wróci, a trwanie w tym złudzeniu i

niesprzedawanie rodzinnego gniazda tylko przedłuża udrękę.

Miał rację, ale ona jeszcze nie chciała o tym słuchać. Wolała zmienić temat.
– Praca p

rzez tyle godzin musi być bardzo męcząca. I na pewno stwarza

napięcia w związku. – Zaczerwieniła się. Chciała tylko zmienić temat, a nie

wypytywać go o jego życie prywatne! Mimo to bardzo chciała poznać odpowiedź.

–

Nie mam czasu na związki – odparł po prostu.

–

Nie wierzę. Chcesz przez to powiedzieć, że jeśli ktoś decyduje się na taką

pracę jak ty, skazuje się na pas cnoty?

–

Nie wiem, czy pas cnoty pasowałby do mojej anatomii. – Parsknął śmiechem.

–

Większość lekarzy ma rodziny. I zapewne jest to jedyna rzecz, która pozwala im

nie zwariować. Miałem na myśli tylko siebie.

–

Nigdy nie byłeś w żadnym związku? – spytała z niedowierzaniem.

–

Byłem. – Spochmurniał. – Nawet przez chwilę byłem żonaty. Ale to się

rozpadło.

– Dlaczego?
–

Rozumiem, że to zostanie między nami.

Przytaknęła.
– Nie twoja sprawa. –

Roześmiał się, co bardzo ją rozzłościło.

–

Chyba nie jesteś gejem?!

–

Nie owijasz niczego w bawełnę. Nie, nie jestem gejem. Skąd ten pomysł?

–

Bo tak się wykręcasz.

–

Erin, nie zapominaj, że jesteś dziennikarką. To nie ułatwia pogawędki przy

śniadaniu. A gdybym nawet był gejem? Czy to ważne? Jak na osobę, która

twierdzi, że jest taka wyzwolona, miewasz bardzo konserwatywne poglądy.

Nie wiedziała, co powiedzieć. Nie przejęłaby się, gdyby cały oddział nagłych

wypa

dków brał udział w dorocznej paradzie gejów, pod warunkiem że nie byłoby

wśród nich Samuela. Zdawała sobie sprawę, że bardzo się różnią, ale coś takiego

zupełnie by nie pasowało do tego równania.

Pochylił się nad stołem.
–

No dobrze, ujmę to inaczej. Po prostu nie nadaję się na męża. Ty wyrzekłaś

się mięsa, ja postanowiłem nie żenić się. Czasami wydaje mi się to całkiem

kuszące. – Spojrzał na resztki na swoim talerzu. – Dobrze o tym wiesz. Ale należy

patrzeć szerzej i trzymać się swoich decyzji.

–

Małżeństwo i grzanka z bekonem to dwie zupełnie różne sprawy –

zauważyła, i w tej samej chwili zapiszczał pager.

–

Jestem uratowany. Pora wracać do roboty.

Idąc za nim wąskim korytarzem, zastanawiała się, dlaczego taki fantastyczny

facet postanowił się nie wiązać. Wiedziała, że nie ma szansy, by zainteresował się

kimś takim jak ona, ale przecież musiały być inne kandydatki. Dlaczego wykreślił

małżeństwo ze swojego życia? Jak spoważniał, gdy wspomniał o tamtym związku!

Była żona musiała bardzo go zranić. Erin uznała, że kimkolwiek była ta kobieta,

musiała być niespełna rozumu. Jak można nie chcieć kogoś takiego?

Rozdział 7

Zanim dotarli na oddział, przyszła nowa zmiana, a poczekalnia znów zaczęła

wypełniać się pacjentami. Większości należało zmienić opatrunki na
po

kiereszowanych rękach lub założyć gips. Samuel, mimo że spał zaledwie trzy

godziny, wszystkich traktował uprzejmie i cierpliwie.

Niektórzy mieli kaca i czuli się niepewnie, inni postanowili dać upust swemu

niezadowoleniu z tego, przez co przeszli tu minionej nocy. Wszystkim Samuel
okazywał współczucie i szacunek. Większość pacjentów opuszczała oddział w

przekonaniu, że warto było tutaj przyjść.

Czas płynął szybko, chociaż tłok był mniejszy niż w tygodniu, o czym

poinformował ją personel. Mimo to wózki były w ciągłym ruchu. Przewożono

nimi pacjentów w ocieplaczach na stopach lub takich, którzy, jęcząc, trzymali się

za kostki. Poza tym było mnóstwo skaleczeń i upadków. Jeremy nareszcie

doczekał się kilku pacjentów skarżących się na bóle w jamie brzusznej, a
sp

ecjaliści od klatki piersiowej mieli pełne ręce roboty przy astmatykach, którym

dokuczyła upalna, wilgotna pogoda.

–

Gorzej jest w Sydney. Tam jest wysoka wilgotność – wyjaśniła Vicky,

stukając w klawiaturę komputera. – Pracowałam tam przez jakiś czas. Ta mała nie

jest w najgorszym stanie, ale trzeba ją przyjąć, zrobić badania i dać nebulizator.

–

Moja siostra też cierpi na astmę – oznajmiła Erin. – Normalnie używa

spreyów. ale gdy jej się pogarsza, musi przejść na nebulizator. Była już tutaj kilka
razy.

Vicky nie zdążyła odpowiedzieć, bo przed okienkiem stanęła para staruszków.

W szparę pod pancerną szybą bardzo blady mężczyzna wsunął skierowanie. Vicki

przeczytała je, po czym przedstawiła mu Erin i wyjaśniła cel jej obecności na
oddziale.

– A ja nazywam

się Vicki Lynbrook i mam teraz dyżur. Dokucza panu ból

pleców?

Pan Reed już miał coś powiedzieć, lecz uprzedziła go małżonka:
–

Mówiłam mu, żeby nie wchodził na drabinę. Taki stary, a taki głupi. Nic

dziwnego, że teraz boli go krzyż.

–

To nie ma żadnego związku z drabiną – zirytował się starszy pan. – Na

drabinę wchodziłem wczoraj. A plecy zaczęły mnie boleć dzisiaj.

–

Możliwe, że nie posłużył panu wysiłek.

Erin z uśmiechem obserwowała kłótliwą parę, spodziewając się, że Vicki

zakwalifikuje pana Reeda do tr

zeciej lub czwartej kategorii, lecz ona zdawała

kolejne pytania.

–

Spadł pan z drabiny? Czy wykonał pan duży wysiłek? Staruszek zaprzeczył.

–

Czy ma pan kłopoty z kręgosłupem?

Potrząsnął głową. Nagle, zlany potem, uchwycił się blatu.
Vicki natychmiast naci

snęła guzik na biurku, wybiegła na drugą stronę i

posadziła go na krześle.

– Przepraszam. –

Z trudem łykał powietrze. – Zakręciło mi się w głowie. Już

jest dobrze.

Vicki nadal wypytywała pana Reeda, gdy pielęgniarka wtoczyła łóżko na

kółkach.

– Czy boli pa

na coś jeszcze?

Sięgnął ręką do brzucha i pokiwał głową.
–

Nie powiedziałeś mi o tym – zauważyła jego żona.

–

Bo nie dałaś mi dojść do słowa.

–

Proszę się położyć. – Gdy obydwie pielęgniarki pomagały mu wspiąć się na

wózek, Erin z przerażeniem usłyszała polecenia, jakie Vicki wydawała koleżance.
–

Natychmiast na oddział. I wezwij doktora Donovana. To może być tętniak

rozwarstwiający. – Zwróciła się do Erin. – Pewnie was to zainteresuje.

Pielęgniarka mocowała się z wózkiem.
–

Pomożesz mi? – rzuciła pod adresem Erin. Wspólnymi siłami przepchnęły go

przez ciężkie, wahadłowe drzwi.

– Z czym mamy tu do czynienia? –

zapytał Samuel.

Przedstawił się panu Reedowi, po czym wysłuchał relacji Jenny.
–

Vicki powiedziała, że pan Reed odczuwa ból w plecach, i że pan doktor

powinien go szybko zbadać. To wszystko.

–

Skarżył się również na ból brzucha – dorzuciła Erin i natychmiast ugryzła się

w język. Lecz tym razem Samuel przyjął jej uwagę z nieskrywaną aprobatą.

–

Muszę zbadać brzuch, panie Reed. – Gdy Sam rozbierał pacjenta, Jenny

wydobyła szpitalną koszulę spod wózka. – Przyda się tlen. Jakie pacjent ma

ciśnienie? – zapytał młodą pielęgniarkę, która nie mogła sobie poradzić z

aparaturą. – Najpierw należy odkręcić dopływ tlenu – zwrócił jej uwagę,

nakładając pacjentowi maskę. – Teraz podamy panu tlen. Wiem, że odczuwa pan

silny ból, więc kiedy tylko będziemy wiedzieli, co panu dolega, dostanie pan

środek przeciwbólowy. – Położył dłoń na ramieniu staruszka. – Odwagi. Jest pan

w dobrych rękach.

Spojrzenie pacjenta n

ieco się rozpogodziło. Erin miała przed sobą człowieka,

który pojawił się w poczekalni zaledwie dziesięć minut temu, i oto już leżał na

wózku. Ale jego blada twarz dobitnie świadczyła o poważnym stanie.

–

Przygotuj kroplówkę. Potrzebne nam będą grube wenflony. Zadzwoń po

chirurgów... –

Mimo że w sposób jasny i przejrzysty zwracał się do Jenny, ta,

wyraźnie nie zdając sobie sprawy z powagi sytuacji, ruszyła do wyjścia. – Nie

odchodź – powiedział opanowanym tonem, mimo że Erin wyczytała w jego
spojrzeniu iryt

ację. – Naciśnij guzik i niech ktoś ci to wszystko przyniesie. Wezwij

też kogoś do pomocy.

W szparze w zasłonce ukazała się znajoma twarz.
–

W porządku?

Samuel nie marnował czasu na wypytywanie Fay, co robi na oddziale przed

czasem. Wystarczyło jedno jego spojrzenie, a dzielna Fay wzięła się do roboty.

–

Jak tylko doktor Donovan założy panu kroplówkę i pobierze krew, przewiozę

pana do innego pomieszczenia, gdzie będziemy mieli więcej miejsca.

Po chwili Samuel zwolnił hamulec wózka i przełączył aparaturę tlenową do

butli umieszczonej pod spodem.

–

Jenny, zaprowadź panią Reed do pokoju dla rodzin i powiedz jej, że za

chwilę ktoś do niej przyjdzie.

Erin nie miała już wątpliwości, że sytuacja jest bardzo poważna, lecz Samuel i

Fay nie dali niczego po sobie pozna

ć. Gdy przy pomocy przewoźnego aparatu

wykonano komplet zdjęć rentgenowskich, na miejscu był już Jeremy Foster ze

stażystką. Tym razem nie wykazywał najmniejszego zainteresowania kamerami.

Nie tracąc czasu na zbędne uprzejmości, przystąpił do badania jamy brzusznej

chorego, który marniał w oczach. Badając tętnicę udową, spojrzał wymownie na
Samuela.

– USG? Jest przygotowane.
Jeremy potrząsnął głową.
–

Od razu na operacyjną. Niech ich ktoś zawiadomi.

–

Już to zrobiłem. Pobraliśmy krew i mamy zdjęcia. Brakuje tylko podpisu pod

zgodą na operację.

–

Zajmij się tym, Shona – Jeremy zwrócił się do stażystki. – Idę się

przygotować.

– Jeremy... –

Wystarczyło jedno słowo Samuela, by chirurg zatrzymał się. –

Pacjent zgłosił się do nas, ponieważ bolały go plecy. Trzeba mu wyjaśnić, co się

stało. Ja porozmawiam z jego żoną.

Jeremy Foster podszedł do wózka. Zerknąwszy na jego twarz, Erin

zorientowała się, że jest zdenerwowany.

–

Panie Reed, ma pan tętniaka rozwarstwiającego aorty, inaczej mówiąc,

tętnicy głównej, która zaczęła przeciekać. – Na odwrocie formularza pospiesznie

narysował szkic. – Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to dla pana ogromne

zaskoczenie, ale musimy pana jak najszybciej operować, ponieważ tętniak może w

każdej chwili pęknąć. – Rozmowa z pacjentem nie szła Jeremy'emu tak gładko jak

Samuelowi, lecz w sposób równie taktowny przekazał mu szczegóły oraz

zagrożenia. Informowanie kogoś, że może umrzeć na stole operacyjnym, wydało

się Erin okrutne, lecz wiedziała, że takie ostrzeżenie należy do obowiązków
lekarza. –

To bardzo poważna operacja. – Pacjent skinął głową. – Czy zrozumiał

pan, co powiedziałem? – Uśmiechnął się do chorego. – Ja umiem to robić, panie
Reed –

szepnął. Stał teraz tyłem do kamery, więc ten uśmiech i słowa otuchy były

prze

znaczone wyłącznie dla pacjenta. – Potrzebny mi będzie pański podpis. Czy

chce pan o coś jeszcze zapytać?

Pan Reed złożył niezgrabny podpis, po czym chciał zdjąć z twarzy maskę, ale

zabrakło mu siły. Wyręczył go Jeremy.

–

Moja żona...

– Jest tutaj. – W drz

wiach stał Samuel ze struchlałą panią Reed. – Idź się

przygotować, Jeremy. Dzięki.

Pani Reed podeszła do męża. Erin ze ściśniętym sercem obserwowała tę scenę.

Co ona mu powie? Jak można dokonać podsumowania długiego wspólnego życia

w ciągu kilku sekund?

–

Już musimy go zabrać – odezwał się w końcu Samuel. Pani Reed ze łzami w

oczach patrzyła, jak towarzysz jej życia znika za drzwiami, po czym,

podtrzymywana przez Fay, poszła do pokoju dla rodzin. Po raz pierwszy Erin nie

miała ochoty iść za nimi.

Personel k

rzątał się, sprzątając i układając instrumenty oraz aparaturę, szykując

kabinę dla następnego nieszczęśnika wymagającego pomocy.

–

Kręć – rzekła półgłosem do Phila, który zastępował Dave'a. – Wszystko, co

widzisz.

–

To była największa akcja, jaką będziesz miała okazję tu oglądać – oznajmiła

Fay. –

W tym przypadku najbardziej liczy się czas. Uwinęliśmy się z

przygotowaniem go do operacji bardzo szybko.

–

Nie miałam pojęcia, że on jest tak ciężko chory.

–

Ani pielęgniarka, która się nim zajmowała. Jenny jest tu nowa. Uważa, że

wszystko wie i nie lubi, kiedy wydaje się jej polecenia, a w rzeczywistości musi się

jeszcze bardzo dużo nauczyć. Muszę z nią porozmawiać. Ale to już mój problem.
A co u was?

Erin uśmiechnęła się z pewnym trudem.
–

Jak długo potrwa ta operacja?

–

Parę godzin.

–

Co ty tu w ogóle robisz, Fay? Wydawało mi się, że masz dyżur dopiero

wieczorem.

–

Wcale ci się nie wydawało. Ale przecież ktoś musi ułożyć plan dyżurów.

Myślałam, że tylko wpadnę i wypadnę.

–

Ty chyba kochasz tę pracę – zaryzykowała. – Nie przejmuj się. On filmuje,

jak robicie porządki, nie nas.

–

Kocham być pielęgniarką, ale nie lubię być szefową. Ktoś jednak musi to

robić.

–

Myślałam, że jest wiele chętnych do tej funkcji. Dlaczego to robisz, skoro

tego nie lubisz?

Fay zadumała się.
–

Kiedyś miałyśmy tu fantastyczną szefową. Była bardzo młoda, ale

wyjątkowo bystra. Wszystko grało jak w zegarku. Ale musiała nagle odejść. Z
powodów osobistych –

zniżyła głos. – Przez Jeremy'ego. Ale to już inna historia.

Tak, masz rację, było dużo chętnych, ale nikt się nie nadawał. Każda pliszka swój

ogonek chwali, ale zapewniam cię, że do prowadzenia takiego oddziału potrzeba

czegoś więcej niż dyplomu i kursu pomocy medycznej w krytycznych

przypadkach. Parę osób spośród tych, które się zgłosiły, za parę lat dorośnie do tej

funkcji, ale na razie muszą się jeszcze uczyć. Tony Dean, nasz drugi konsultant,

miał zawał, co bardzo źle wpłynęło na morale personelu. W efekcie bardzo długiej

rozmowy z doktorem Donovanem dałam się namówić. On potrafi być bardzo

przekonujący, jeśli chce.

–

Jak on sobie radzi jako jedyny konsultant? To ogromny wysiłek psychiczny.

–

To prawda. Mamy nadzieję, że wkrótce znajdzie się ktoś, kto czasowo zastąpi

doktora Deana. W przyszłym tygodniu będą prowadzone rozmowy kwalifikacyjne.

Doktor Donovan bezsprzecznie musi odpocząć.

–

Wspomniał o chorobie matki. To też jest poważny problem.

Fay uniosła brwi.
–

No proszę. Aż tak się przed tobą otworzył? Jak ci się to udało?

Zahipnotyzowałaś go tym kryształem?

–

Po prostu rozmawialiśmy. Poza kamerą. Jak teraz.

Pielęgniarka spoważniała.
–

Wszyscy sobie tutaj żartujemy, że ten oddział wpędzi nas przedwcześnie do

grobu, ale, poważnie mówiąc, tu jest za dużo roboty jak na jednego człowieka.

Oficjalnie o siódmej kończy dyżur, ale wszystkim wiadomo, że jeśli mamy

poważny przypadek albo są jakieś komplikacje, to jego zastępca na dyżurze
zawsze go wzywa. Nie przesadzam, ale tak jest prawie codziennie. Powiedz o tym
w reportażu. Dyrekcja domaga się zmian, media nas atakują, a on robi dużo ponad
to, co mo

że jeden człowiek.

Erin przejęła się tą informacją.
–

Szkoda, że nie ma nikogo bliskiego. – Zaczerwieniła się. – Nie nagabywałam

go... nic z tych rzeczy. Sam mi to powiedział.

–

Teraz powiem ci coś prywatnie: spróbuj. Może potrzeba mu kogoś takiego

ty...

E

rin stała speszona obrotem rozmowy, a zarazem uradowana tym, że Fay nie

uważa tego za niemożliwe.

–

Nawet za sto lat mnie nie zauważy. Poza tym poznałam go tydzień temu.

–

Sądzisz, że miłość zwraca uwagę na takie błahostki? Może nie powinnam

tego mówić... nazwijmy to intuicją pielęgniarki: dawno nie widziałam go na takim

luzie, od kiedy tu się zjawiłaś, mimo że ściągnęłaś mu na głowę całą ekipę

telewizyjną. Od lat próbuję go z kimś wyswatać, ale do tej pory żadna go nie

zainteresowała.

–

Uważasz, że powinnam spróbować?

–

Już nic więcej nie powiem. Muszę pędzić do domu, żeby nakarmić małżonka.

Daj mi numer swojego telefonu, to do ciebie zadzwonię.

Erin podała jej karteczkę, ciesząc się, że w ten sposób utrzyma jakiś kontakt z

tym niezwykłym miejscem.

–

Pędzę. Udanego wieczoru. – Na pożegnanie Fay mrugnęła do niej

porozumiewawczo okiem.

– Fay! –

krzyknęła za nią Erin. – Nie wzięłaś planu dyżurów.

–

Poczeka na mnie do nocnej zmiany. Zrobiłam to, co zamierzałam zrobić.

Skontaktuję się z tobą.

Erin stała pośrodku sali reanimacyjnej, uśmiechnięta od ucha do uchą.

Godziny spędzone w oczekiwaniu na wynik operacji pana Reeda na pewno

dłużyły się w nieskończoność jego bliskim, ale nie Erin. Gdy Jeremy oznajmił, że

starszy pan jest już na oddziale pooperacyjnym, skąd zostanie wkrótce

przeniesiony na intensywną terapię, zdziwiła się, że już jest siódma.

–

Na pewno żałujesz, że nie mogłaś skorzystać z mojej propozycji filmowania

operacji –

zagadnął ją.

–

Nie lubię takich krwawych scen. Ale cieszę się, że wszystko przebiegło

zgodnie z planem.

–

To był kawał dobrej roboty – rzekł z uśmiechem.

Wyczuła w jego głosie ogromną ulgę.
–

Głupio byłoby pokazywać w telewizji śmierć na stole operacyjnym. –

Zerknął na zegarek. – Muszę iść. Już jestem spóźniony o całe pól godziny. –
Poda

ła mu dłoń. – Przygotuj czystą taśmę na przyszłą niedzielę.

Wcale nie był taki straszny, nawet zdążyła go polubić. Przypomniała sobie, jaki

był zdenerwowany podczas rozmowy z panem Reedem. Mimo próżności i braku

ogłady, na pewno był dobrym chirurgiem.

Pods

zedł do niej Mark, który kilka godzin wcześniej wrócił do szpitala.

–

Nie sądzę, żebyś teraz była w stanie przejrzeć pierwszą partię materiału –

zauważył.

–

Jestem wykończona. Gdzie jest cała ekipa?

–

Zwinęli się punkt siódma. Chciałem jeszcze sfilmować pana Reeda na

intensywnej terapii, ale wtedy już liczyłyby się im nadgodziny.

–

Zostawmy to bez zakończenia. Żeby pokazać, że tutaj nie obowiązują żadne

ramy czasowe –

zaproponowała.

–

Całkiem niezły pomysł. Jutro przejrzymy materiał. Zakładam, że będziesz

przy tym –

upewnił się.

– Nic mnie nie powstrzyma –

odrzekła, a Mark szeroko ziewnął. – Idź spać.

– Nie omieszkam –

odparł. – Podrzucić cię taksówką?

Rozejrzała się dokoła. Wszyscy byli zajęci swoimi sprawami: salowi pchali

wózek, sprzątaczki myły podłogę, pielęgniarki mijały się w biegu, przystając na

moment przed tablicą informacyjną. Samuel rozmawiał przez telefon. Gdy ją

zobaczył, posłał jej pytające spojrzenie.

–

Zostanę jeszcze chwilę, żeby wszystkim podziękować.

–

Przecież zobaczysz ich jutro, i w następne dni. Masz jeszcze do zrobienia

wstęp. I licz się z tym, że trzeba będzie powtórzyć niektóre partie wywiadów.

–

Jedź sam – zadecydowała.

Mark jeszcze nie wyszedł, gdy u jej boku stanął Samuel.

–

Skończone?

– Na razie tak. Prawdziwa robota zacznie s

ię jutro.

Zawahał się.
–

Też już prawie skończyłem. Zaczekasz na mnie? Moglibyśmy.. . – Nie

dokończył, ponieważ podbiegła do niego wyraźnie wzburzona Vicki.

–

Słówko, doktorze...

Ujął pielęgniarkę pod rękę i odprowadził ją na bok. Erin zobaczyła, że nagle

zbladł. Wydarzyło się coś strasznego. Vicki odeszła szybkim krokiem, a on ruszył

za nią, po czym odwrócił się w stronę Erin.

–

Przepraszam, ale muszę zostać. Jedź do domu.

–

Co się stało?

Gdy po chwili zastanowienia opanowanym głosem przekazywał jej złą

wi

adomość, poczuła mrowienie na plecach.

–

Jeremy Foster miał wypadek. Wygląda to nie najlepiej. Zaraz go przywiozą.

Będzie trochę zamieszania.

–

Rozmawiałam z nim piętnaście minut temu.

Samuel wziął głęboki wdech i przymknął powieki.
– Czasami wystarcza ty

lko piętnaście minut. – Potarł czoło. – Erin, muszę iść.

Patrzyła, jak strumień lekarzy w białych kitlach i chirurgów w zielonych

uniformach wlewa się do sali reanimacyjnej. Na wszystkich twarzach malowała się

determinacja, by za wszelką cenę ratować życie kolegi. Usłyszała głos Samuela:

–

Koledzy, zostaje tylko zespół urazowy. Jeśli będzie nas za dużo, zaczną się

problemy. Będziemy was informować.

Nie chciała iść do domu. Nie wiadomo dlaczego musiała dowiedzieć się, co

stało się Jeremy'emu. Czy może im jakoś pomóc? Przecież to oni są specjalistami.

Ona jest tylko telewizyjną reporterką, której czas przebywania na oddziale dobiegł

już końca. Dlaczego tak nią to wstrząsnęło?

Wiedziała, że powinna zawiadomić Marka. To przecież bardzo istotna

informacja, tym ba

rdziej że Jeremy tak często pojawiał się w ich reportażu.

Oczami duszy już widziała tytuł. Mimo to nie mogła się zdobyć na to, by do niego

zadzwonić. Mark musi poczekać.

Gdy szła korytarzem po swoją torbę, nagle wszystko stało się jasne. To

nieważne, że była tu tak krótko. Tych kilka dni wystarczyło, by w jej życiu

dokonał się przewrót. Pokochała ten szpital i jego personel. W tym Samuela
Donovana...

Rozdział 8

Wszedłszy do domu, spostrzegła karteczkę na kominku. Mimo że bardzo

pragnęła opowiedzieć komuś, co działo się przez ten weekend, podzielić się z kimś

przeżyciami, ucieszyła się na wiadomość, że Anna nocuje u Jordana. Ona i tak

niczego by nie zrozumiała. Rozważała możliwość zadzwonienia do Fay, lecz

zorientowała się, że trwa właśnie odprawa pielęgniarek. Wobec tego otworzyła

serce przed Hartleyem. Pies wpatrywał się w nią smutnymi brązowymi oczami,

gdy opowiadała mu o Fay, Vicki, Jeremym i w końcu o Samuelu.

–

Jestem pewna, że chciał się ze mną umówić. Na sto procent. – Pies,

oczywiście, powstrzymał się od komentarza.

Aż podskoczyła, gdy zadzwonił telefon. Przez chwilę miała nadzieję, że to

Samuel z informacją o stanie Jeremy'ego. Dlaczego jednak miałby do niej dzwonić

w tej sprawie? Nie miał pojęcia, jak bardzo przejęła się tym wypadkiem.

–

Oglądałaś wiadomości? – Radosny głos Marka zirytował ją.

–

Jeszcze nie włączyłam telewizora. – Ode mnie o tym się nie dowie,

pomyślała.

–

Ten chirurg przystojniaczek rozbił się swoim porsche tuż za bramą szpitala.

Szkoda, że nas tam nie było. Ale mielibyśmy ujęcia! Zadzwoniłem do redakcji i

kazałem zredagować stosowną notatkę. Mam nadzieję, że już w wieczornym

serwisie będziemy mogli ujawnić jego nazwisko i pokazać niektóre fragmenty

reportażu.

Słuchała oburzona. Tego człowieka interesuje wyłącznie temat. Los Jeremy'ego

w ogóle go nie obchodzi.

–

Dzięki takiej reklamie za tydzień będziemy na topie. Dzisiaj pokażemy

telewidzom niespodziankę, jaka spotkała Graysonów, oraz tego chirurga. Nie

mogło być lepiej.

– Czy wiesz, co z nim jest?
– Z kim?
– Z Fosterem –

jęknęła.

–

Jest w bardzo złym stanie – rzucił od niechcenia.

–

Ma urazy kręgosłupa i czaszki. – Parsknął śmiechem.

–

Tak bardzo chciał pokazać się w telewizji, ale na pewno nie przewidział, że

stanie się to już dziś wieczorem.

Czuła, że nie powinna mieć do Marka pretensji o te słowa. Tak jak ona stykał

się z podobnymi wypadkami na co dzień. Nie sposób było angażować się

emocjonalnie w każdy z nich. Porozmawiała z nim jeszcze przez chwilę o tym i

owym, nawet raz się roześmiała, lecz odkładając słuchawkę, poczuła, że jest jej

niedobrze. Musi dowiedzieć się więcej, pomyślała i drżącą ręką wykręciła numer
szpitala.

–

Melbourne City Hospital. Czym mogę służyć?

–

Czy mogę rozmawiać ze stanowiskiem pielęgniarek na oddziale nagłych

wypadków?

Z zapartym tchem czekała, aż centrala ją przełączy.
–

Siostra Jenny Burton, słucham.

To ta młoda pielęgniarka, która zajmowała się Reedem.
–

Mówi Erin Casey. Chciałam zapytać o stan doktora Fostera. Przywieziono go

do szpitala akurat wtedy, kiedy wychodziłam.

Słyszała, jak Jenny zwraca się do kogoś.
–

Znowu jakiś reporter. Chce wiedzieć, w jakim stanie jest doktor Foster.

Reporter, pomyślała z goryczą. Jest dla nich tylko jakimś reporterem. Wszyscy

są bardzo zajęci i nie mają czasu zajmować się zaspokajaniem jej ciekawości.

Chciała wyjaśnić, że nie po to dzwoni. Ze jest szczerze przejęta tym wypadkiem.
Nie warto. Ich to nie obchodzi.

Energiczny głos, którego nie rozpoznała, wygłosił to, co zawsze mówi się w

takich sytuacjach. Doktor Foster jest w krytycznym stanie. Szpital nie ma nic
więcej do powiedzenia na ten temat.

Tyle samo dowiedziałaby się, włączając telewizor. Przygnębiona, wzięła kąpiel

z dodatkiem olejków. Tym razem jednak otaczające ją wonie nie przyniosły jej

ukojenia. Mimo to tkwiła w wannie, aż woda całkiem ostygła. Schodząc na parter,

zobaczyła ciemną sylwetkę podążającą ogrodową ścieżką. Jej zaniepokojenie

prysło, gdy rozpoznała charakterystyczny zarys ramion.

Była przy drzwiach, zanim nocny gość zdążył zapukać. Stając w progu, zdała

sobie sprawę, że ma na sobie cienki jedwabny szlafrok, mokre włosy i jest nie

umalowana. Samuel niczego nie zauważył, chociaż na jego zmęczonej twarzy

pojawił się uśmiech.

–

Zobaczyłem światło. Wiem, że jest późno...

–

Nawet nie myślałam o tym, żeby iść spać. Martwię się o Jeremy'ego.

Dzwoniłam do szpitala, ale nie dowiedziałam się niczego konkretnego. –

Zastanowiła się. – Dlaczego tu przyjechałeś? Wydawało mi się, że po dwudziestu

czterech godzinach masz mnie dosyć na całe życie.

Nie odpowiedział. Przeszedł do salonu i ciężko opadł na kanapę. Położył głowę

na oparciu, przymknął powieki i stłumił ziewnięcie. Nie zmienił zielonego stroju.

Mimo podkrążonych oczu, wydał się jej najprzystojniejszym mężczyzną na

świecie.

–

Jesteś skonany. Zrobić ci drinka?

–

Może później. – Rozejrzał się po salonie. – Prawdę mówiąc, nie mam

pojęcia, co tu robię. Pomyślałem, że niepokoisz się o Jeremy'ego. Poza tym nie

udało się nam dokończyć tamtej rozmowy. Chciałem cię gdzieś zaprosić na

zakończenie współpracy. – Roześmiał się cicho. – Kogo ja chcę oszukać? Po
prost

u zapragnąłem cię zobaczyć. – Patrzył na nią z ogromną tęsknotą. – Masz coś

przeciwko temu?

–

Dawno nie słyszałam takich miłych słów – odparła szczerze. – Cieszę się, że

cię tu widzę.

Omal nie zemdlała, gdy jego wargi zaczęły namiętnie szukać jej ust. W tej

samej rozkosznej chwili uleciały wszystkie tłumione emocje i frustracje, które

ostatecznie doprowadziły ich do tego spotkania. Ten niespieszny pocałunek

utwierdził oboje w przekonaniu, że ich pragnienia są odwzajemnione. Odsunęli się
nieco od siebie i wp

atrywali w siebie, jakby zobaczyli się po raz pierwszy.

–

Marzyłem o tym, od kiedy spotkałem cię w budynku dyrekcji – wyznał.

Fakt, że Samuel czuł to samo, że pragnął jej tak bardzo jak ona jego,

przyprawił ją o zawrót głowy. Oparła czoło na jego szerokiej piersi i napawała się

jego siłą, tężyzną jego ramion. Jeszcze nigdy nie czuła się tak dobrze, taka

bezpieczna i chciana. Nagle wyrzuty sumienia kazały jej podnieść głowę.

–

Nie zapytałam cię, co z Jeremym.

Przygarnął ją do siebie i pogładził po włosach.
– Nie jest z nim dobrze.
–

Wiem od Marka, że doznał urazu kręgosłupa.

–

Nie to jest najgroźniejsze. Niepokoiły nas jego kręgi szyjne, ale rentgen

niczego nie wykazał. Doznał jednak wielu urazów wewnętrznych. Jest nadal na
sali operacyjnej. Najbardziej obawi

amy się urazów głowy.

–

Przeżyje?

Nie przestawał jej przytulać.
– Nie wiem –

powiedział przez ściśnięte gardło. – Nie mam wątpliwości, że

chirurdzy poradzą sobie z urazami wewnętrznymi, ale na ile ucierpiał jego mózg,

tego nikt nie wie. Ma pękniętą czaszkę i obrzęk mózgu. Powiedzmy, że jeśli

przeżyje, nie będzie zdolny do pracy przez dobrych kilka tygodni. Czeka go długa

droga.

–

Wiem, że wcale go nie znam – chlipała. – Zdaję sobie sprawę, że wy

przeżywacie to jeszcze bardziej. Ale zrobił na mnie wrażenie faceta, który wie na

co go stać, energicznego i bystrego.

–

Oraz wyjątkowo próżnego.

–

Nie przeczę. – Uśmiechnęła się przez łzy. – Mimo to zdążyłam go polubić.

Pocałował ją w czubek głowy.
–

Ja też go lubię. I nie uważam, że już jest po nim. Jeremy jest uparty. Jego

marzeniem jest pokazać się w telewizji. Zrobi wszystko, żeby tego nie przegapić. –

Wpatrywała się w jego ściągnięte rysy. – Nikt nie wie, co jest mu pisane. Wiem, że

to banał, ale stale go sobie powtarzam: pracując na nagłych wypadkach można

robić plany, snuć marzenia, ale po co? Od czasu do czasu trzeba korzystać z

chwili, nie myśląc o konsekwencjach. Bo nikt nie zna swojego jutra.

Nie podjęła tematu. Obserwowała go. Gdy skrzywił się, wiedziała, że

wspomina sceny, któ

rych był świadkiem. Przyłożyła dłoń do jego zarośniętego

policzka i dalej słuchała jego wynurzeń.

–

Przykro było widzieć go w takim stanie. Zdarzało mi się na niego narzekać,

dochodziło między nami do sprzeczek... – Potrząsnął głową. – Nie uznaję

zakładów, ale byłem skłonny założyć się o wszystko, co mam, że to mnie

wcześniej niż jego czeka wózek inwalidzki lub coś gorszego. Kiedy patrzyłem na

niego, na tym łóżku na intensywnej opiece...

Tak bardzo chciała go ukoić i tak bardzo była oszołomiona jego bliskością, że

umknęła jej pełna wymowa tej wypowiedzi. Przegapiła szansę uniknięcia

komplikacji, jakie miały wkrótce stać się jej udziałem.

–

Zrobiłeś wszystko, co było w twojej mocy. – Musnęła go wargami. – Przyda

ci się masaż – dodała lekkim tonem.

Samuel skrz

ywił się na tę propozycję.

–

Nie jestem rodzącą – zaprotestował.

– Zawsze krytykujesz moje propozycje. Spróbuj. Potem mnie ocenisz. Nie

zamierzam cię uwodzić.

–

Nie miałbym nic przeciwko temu, ale masażu nie chcę.

–

Pomoże ci. Daj mi szansę. – Nalegała tak długo, aż w końcu bez większego

entuzjazmu uległ jej perswazji.

–

Jeszcze trochę, a każesz mi usiąść pod trójnogiem – mruknął, zdejmując

zielony uniform. Aby nie czuł się nadto skrępowany, Erin okryła go ręcznikiem.

–

Zamknij oczy i staraj się nie myśleć.

–

Łatwo powiedzieć...

–

Wobec tego myśl o czymś przyjemnym.

Nalała trochę olejku na dłoń i roztarta go, aby uwolnić jego aromat. Mimo że

tak energicznie zapewniała Sama, że będzie to wyłącznie masaż, przeszył ją

dreszcz, gdy dłońmi dotknęła jego ciała. Skoncentrowała się na rytmie,

rozmasowując usztywnione mięśnie karku. Po pewnym czasie jęknął, gdy trafiła

na wyjątkowo napięty mięsień. Poczuła, że w końcu się rozluźnił.

–

A nie mówiłam, że pomaga? – szepnęła, nie przerywając masażu,

przesuwając się jedynie nieco niżej.

Ponownie namaściła dłonie olejkiem, aby teraz zająć się nogami Sama. Ze

ściśniętym gardłem kładła ręce na jego udach. Zrozumiała, że stoi wobec

niewykonalnego zadania: to niemożliwe, by potrafiła dotknąć go, nie zdradzając

się z tym, jak bardzo go pożąda. Najwyraźniej wyczuł jej wahanie. Położył się na

plecach i zakrył ręcznikiem.

–

Wydawało mi się, że nie zamierzasz mnie uwieść – powiedział niskim

głosem.

Odwróciła wzrok. Oparła dłonie na jego piersi. Zdawała sobie sprawę z

zuchwałości tego kroku, że jest jeszcze na to za wcześnie, ale tu i teraz przestało to

mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie. Sam jednym ruchem rozwiązał pasek jej

szlafroka, a ona bez skrępowania ściągnęła z niego ręcznik. Delikatnie pieściła

jego aksamitną męskość. Pochyliła się i ukryła twarz w jedwabistym puchu. Gdy

językiem poznawała jego tajemnice, poczuła jego ręce we włosach. Potem silne

ramiona podciągnęły ją do góry, aż znaleźli się twarzą w twarz. Nie ukrywał

niecierpliwości, a ona posłusznie uniosła biodra i pozwoliła sobą kierować.

Przyjęła go z cichym pomrukiem zadowolenia. Jedną ręką gładził jej

nabrzmiałe piersi, drugą podtrzymywał jej biodra w tym rytmicznym tańcu.

Poczuła, jak nagle ich ciała stężały, po czym oboje wspięli się na szczyt rozkoszy.
Czas zatrzy

mał się w miejscu. Samuel przygarnął ją do siebie, okrył pledem.

Położyła głowę na jego piersi i wsłuchiwała się, jak rytm jego serca powoli wraca
do normy.

Milczeli. Nie było potrzeby wyjaśniania niczego lub usprawiedliwiania się.

Łączyła ich cicha akceptacja i wspólne potwierdzenie pragnienia, które ich do

siebie pchnęło. Mimo że znała go tak krótko i wbrew racjonalnym powodom, dla

których należałoby jeszcze poczekać, nie wstydziła się tego, z czym się zdradziła,

nie żałowała, że tak łatwo uległa Samuelowi. Czy tak piękne i naturalne doznanie

jak ich miłość może być przyczyną wyrzutów sumienia?

Miała w zwyczaju mówić to, co myśli, co najczęściej bywało przykre w

skutkach. Gdy opadł już poziom obezwładniających endorfin, odezwała się, zanim

jeszcze dotarło do niej znaczenie tych słów.

–

Zrobiliśmy to bez zabezpieczenia. – Usiadła gwałtownie. – Nie biorę pigułki.

Nie spodziewałam się...

Nie zaplanowała tego wcześniej. Nie opracowała żadnej taktyki, aby znaleźć

się w jego ramionach. Samuel zareagował tak gwałtownie, jakby ich zaskoczyła

cała brygada antyterrorystyczna. Odrzucił pled, zerwał się na równe nogi i

pospiesznie zaczął się ubierać.

–

Muszę iść – rzekł bardziej do siebie niż do niej.

– Teraz? Ale... –

Starała się wyczytać z jego twarzy, co wywołało tę

niespodziewaną zmianę.

. –

Powinienem wrócić do szpitala. – Zabrzmiało to wiarygodnie, lecz czuła, że

skłamał.

–

Samuelu, proszę... – Wstała, pragnąc go w jakiś sposób zatrzymać.

–

Powiedziałem, że muszę iść – powtórzył tonem, jakim zwracał się na terenie

szpitala on, lekarz, do natrętnej reporterki. Jakby nic się między nimi nie

wydarzyło.

Jaka szkoda, pomyślała, że nie potrafię jak sporo innych kobiet nonszalancko

wzruszyć ramionami, ukryć, co czuję, i zachować spokój w obliczu przeciwności

losu. Ona była inna. Wściekła i zrozpaczona chwyciła go za ramię.

–

Nie wyobrażaj sobie, że możesz tu przyjść, kochać się ze mną, a potem po

prostu wyjść. – Niepokój wyczuwalny w jej głosie kazał mu zatrzymać się. – Za
kogo ty mnie masz?

W końcu spojrzał jej w oczy.
– Przepraszam. –

Usiadł na kanapie i zaczął wpatrywać się w dywan. – Nie

przyszedłem tu z takim zamiarem... Żeby stało się to, co się stało.

Dostrzegła ogromny ból na jego twarzy, lecz była zbyt zdenerwowana, by

choćby pomyśleć o pocieszaniu go.

–

Więc dlaczego przyszedłeś?

Nie odpowiadał.
– Dlaczego? –

powtórzyła.

–

Ponieważ chciałem cię zobaczyć. Nie powinienem był dopuścić do tego, co

się stało. Popełniliśmy błąd.

–

Nie! Jak możesz tak mówić? – Podniosła głos. – Co myśmy zrobili?!

Kochaliśmy się! Tak, to było kochanie. I to było piękne i wspaniałe. Ty też to

wiesz. Nie próbuj tego pomniejszać! – Widziała, że już jej nie słucha. Gdy

podniósł się, nie zatrzymywała go.

–

To się nie powtórzy. Przepraszam, jeśli cię zraniłem. Wierz mi, nie miałem

takiego zamiaru.

–

Nie wiem, w co mam wierzyć, Samuelu – rzuciła za nim.

Nie zareagował. Nie uznał za stosowne niczego wyjaśniać. Cicho zamknął za

sobą drzwi. Zdumionej i zdruzgotanej Erin nie pozostało nic innego, jak wtulić
twarz w pled, który zatrzyma

ł jego oszałamiający zapach.

Rozdział 9

Pomimo bólu i braku pociechy lub ukojenia Erin zdołała jakoś przeżyć kilka

kolejnych dni. W nocy śniła o Samuelu, za dnia była zmuszona stale go widzieć,

opracowując reportaż. Wszędzie ukazywała się jej jego twarz, jego klasyczny

profil. Wpatrywała się weń usilnie, jakby chciała czegoś się doszukać, ale czego?

Starała się obiektywnie patrzeć na materiał filmowy, nie brać pod uwagę tego, co

czuła, obserwując go przy pracy. I wtedy, i teraz Samuel był tak samo
nieosi

ągalny. Chciała wszystko zachować: naciśnięcie klawisza „Wytnij" było nie

lada wyczynem.

– Co to jest? –

zapytała Marka, który wszedł do studia. Zerknął na monitor i

uśmiechnął się.

–

Możesz to zinterpretować, jak zechcesz.

Na ekranie ukazały się rzędy pustych łóżek, szpitalny zegar oraz pielęgniarki

spokojnie przeglądające ilustrowane pisma.

–

Kiedy to nakręciliście?

–

Towarzyszyliśmy wtedy pacjentowi, którego wieziono na oddział. Tuż przed

tym, jak przywieziono tego pijanego kierowcę, nie pamiętasz?

Nie o

dezwała się. Mark ma rację. Można zrobić z tego wszystko. Przypomniała

się jej ta rozmowa z Samuelem, kiedy żalił się, że media i zwykli ludzie zupełnie

nie rozumieją zasad przydzielania łóżek.

–

Czy mamy ujęcie pustego łóżka na kardiologii? – zapytała dziwnie

piskliwym głosem.

–

Szybko się uczysz. Patrz dalej.

Na ekranie zobaczyła wejście na oddział. Ekipie nie udało się sfilmować

pustego łóżka kardiologicznego, za to kamerzysta postarał się o obraz ośmiu

monitorów EKG na stanowisku pielęgniarek: na siedmiu migotały wykresy, ósmy

był wygaszony. Dowód, że jedno łóżko jest wolne.

Zemsta mogłaby osłodzić jej życie. Pokusa była bardzo silna, lecz Erin z natury

nie była mściwa. Poza tym odwet wzięty na szpitalnym oddziale w niczym nie

umniejszyłby jej cierpienia. Mógłby nawet odnieść odwrotny skutek.

– Nie pójdziemy tym tropem –

ostrzegła kolegę.

– Dlaczego? To dynamit.
–

Taki przekaz byłby niezgodny z prawdą. Samuel Donovan wyjaśnił mi, na

czym polega system przydzielania łóżek.

–

Przed kamerą? Gdzie to masz?

–

Rozmawialiśmy o tym. Były racjonalne powody, żeby nie przenosić pani

White. Powinniśmy o nich poinformować telewidzów, zamiast wytaczać wszystkie

działa po to, żeby osiągnąć dramatyczny efekt.

Mark był zdecydowanie innego zdania. Wyczuł jej wahanie, więc postanowił

drążyć temat.

–

Zapowiedzi tego reportażu spotkały się z ogromnym zainteresowaniem.

Spodziewam się, że program osiągnie notowania, jakich jeszcze nie było. Nadarza

ci się ogromna zawodowa szansa. Łzawa historyjka o tym, jak cały personel ciężko

haruje, nikogo nie wzruszy. Jeśli zależy ci, żeby zaistnieć w świadomości ludzi,

żeby deputowani powoływali się na twój reportaż w trakcie kampanii wyborczej,

musisz narobić trochę hałasu.

Erin była stanowcza. Odzyskała pewność siebie.
– I bez tego ten m

ateriał trzyma w napięciu. Nie o tym ma być ten reportaż. On

sam się obroni, bez dramatyzowania sprawy pustych łóżek. Mamy okazję zrobić

coś dobrego, rozumiesz? Pokażmy te łóżka, ale też wyjaśnijmy, dlaczego stoją
puste.

Mark pił kawę, uważnie przyglądając się Erin.
–

Jesteś naiwna. – Dokończył kawę i zasiadł przed swoim monitorem. Ona

tymczasem czuła, jak płoną jej policzki.

Może jest naiwna, a nawet głupia, bo wydawało się jej, że Samuel ją lubi, bo

tak szybko rzuciła mu się w ramiona i oddała, ale teraz, w tej sytuacji, nie zniży się

do tego, co proponuje Mark. Nadal jest niezależna, przynajmniej na polu

zawodowym. Nie skomentowała jego uwagi. Przerwała pisanie, gdy przed oczami

znowu stanął jej obraz Samuela. Była bliska płaczu. Jak to możliwe, zastanawiała

się po raz setny, że tak źle odczytała jego intencje?

Jeśli liczyła na kobiecą solidarność, wsparcie czy nawet kieliszek wina i

odrobinę zrozumienia, to pomyliła się, zwracając się do swojej siostry.

–

Spałaś z nim? – oburzyła się Anna. W tej samej chwili Erin zrozumiała, jak

wielki zrobiła błąd, otwierając się przed nią. – Ty go w ogóle nie znasz! Jak

mogłaś?

–

To prawda, ale już pierwszego dnia coś między nami zaiskrzyło. Sama

powiedziałaś, że to fantastyczny facet.

–

Och, przestań – parsknęła Anna. – To nie znaczy, że trzeba z nim od razu iść

do łóżka. Och, przepraszam, podobno nawet tam nie dotarliście. Wystarczyła wam

podłoga w salonie.

Erin zatkała uszy.
–

Mówisz tak, jakby to była przygoda jednej nocy.

– A nie? To gdzie on jest?
Na to jedno jedyn

e, oskarżycielskie pytanie nie potrafiła odpowiedzieć.

Musiała przyznać, że siostra doskonale podsumowała nim całą sprawę.

–

Jeśli to nie był taki epizod, to gdzie jest ten facet? – Anna nie znała litości.

Nie zwracała uwagi na łzy spływające po twarzy siostry. – Kiedy ty dorośniesz?

Dlaczego on ma cię szanować, jeśli ty sama siebie nie szanujesz? Wybacz, marnie

się czuję. Muszę się położyć – oznajmiła i wyszła z pokoju.

Anna widzi świat wyłącznie w tonacji czarno-białej. Trudno było oczekiwać od

niej, że zrozumie burzę emocji, która porwała ją i Samuela. Anna jest niezdolna do

przeżywania takiej namiętności, jakiej oni doświadczyli tamtego wieczoru,

wyczuwania aury, która ich wówczas otoczyła. Erin mogłaby dać się sprowokować

i wywołać awanturę, wytknąć Annie, jaka jest nudna wraz z tym swoim

pracoholikiem Jordanem, lecz co by to dało? Oni są szczęśliwi. To, że ona by tego

nie wytrzymała, nie znaczy, że układ tamtych jest zły. Mimo to czuła się

zawiedziona brakiem choćby odrobiny współczucia ze strony siostry.

Pogarda, jaką Anna dawała jej odczuć, sprawiła, że atmosfera w domu stała się

nieznośna. Szukała więc ukojenia w pracy. Tutaj wszystko układało się pomyślnie.

Po telewizyjnych serwisach informacyjnych pokazywano zwiastuny jej reportażu,

prasa podjęła temat, a na dodatek kilku ważnych szefów zaczęło kłaniać się jej na
korytarzu.

O powrocie do szpitala w celu uzupełnienia wywiadów i nakręcenia wstępu

myślała z mieszanymi uczuciami. Wielokrotnie powtarzała sobie, co powie, gdy

natknie się na Samuela. Ulegając materialistycznym podszeptom, wydala mnóstwo

pieniędzy na kremowy kostium i buty na niewysokim obcasie. Z ogromnym

poczuciem winy odcięła sklepową metkę z ceną. Prawie tyle samo wyniosłaby

tygodniowa rata długu hipotecznego. Jeśli chce spłacić Annę, musi zrezygnować z

takich szaleństw. Mimo wszystko warto było, pomyślała, przeglądając się w

lustrze. Wygląda jak inteligentna dziennikarka albo przynajmniej taka, która nieźle

sobie radzi w życiu. W niczym nie przypomina tej ruiny kobiety, którą w niedzielę

wzgardził Samuel. Ma teraz uzasadniony powód, by z nim porozmawiać. Przecież

on sam zobligował ją do tego, by pokazała mu film przed emisją.

Będzie wytworna i serdeczna, ale na pewno nie natrętna. Nie będzie zadawać

podchwytliwych ani drążących pytań. Jeśli Samuel zechce coś wyjaśniać, pozwoli

mu to zrobić, ale bez zbędnego entuzjazmu. A jeśli poczuje, że zaraz się

zaczerwieni, popatrzy ponad jego ramieniem na białą ścianę, aż fala skrępowania
minie. Jakie to proste!

Powtarzając w myślach te przykazania, wysiadła z samochodu i ruszyła do

wejścia. Wzięła głęboki wdech i uśmiechnęła się szeroko. Mimo że obawiała się

tego spotkania, odczuła ogromny zawód, gdy stwierdziła, że Samuela nie ma przy

stanowisku pielęgniarek. Dyskretnie zerknęła na tablicę. Na samej górze widniało

nazwisko zupełnie obcej osoby. Pomyślała z nadzieją, że być może poszedł do

stołówki lub na kawę do pokoju dla personelu. Lecz intuicja jest silniejsza od

nadziei. Erin po prostu wiedziała, że nie ma go na oddziale.

Wsz

ystkie pielęgniarki witały ją jak dawno nie widzianego przyjaciela.

–

Fantastycznie wyglądasz. – Fay objęła ją serdecznie.

–

Znowu będziecie we mnie tym celować? – zaniepokoiła się na widok Dave'a,

który właśnie wszedł.

–

Może tym razem ci daruję. – Erin uśmiechnęła się.

–

Teraz tylko ja będę filmowana. Musimy nakręcić wprowadzenie do

reportażu. Potem zrobimy kilka dokrętek.

–

Fay posłała jej pytające spojrzenie. – Muszę zadać parę pytań. Przydałby mi

się wasz zielony strój.

–

Nie ma sprawy, ale wątpię, czy bez podkrążonych oczu i potarganych

włosów wypadniesz wiarygodnie.

–

Nie bój się. Najpierw nakręcimy elegancki początek, a potem zmyję makijaż.

Będę bardzo autentyczna, zapewniam cię, Fay.

–

Prawdę mówiąc, jak ci się lepiej przyjrzeć, nie wyglądasz za dobrze. Coś się

stało? – Fay przyglądała się jej zatroskana.

–

Wszystko w porządku – odparła energicznie. – Jestem trochę zmęczona.

Zawsze tak jest, kiedy zamykamy jakiś duży materiał. – Fay nie wyglądała na

przekonaną. Obydwie wiedziały, że jest to jedyny duży materiał Erin.

Erin rozejrzała się po oddziale.
– Nie ma Sama –

oznajmiła Fay nie pytana. – Ma teraz dużo spraw na głowie.

Unikała wzroku Erin. Chyba wie, co się stało. Jak on śmiał jej o tym

powiedzieć? Czuła, że się czerwieni, więc natychmiast popatrzyła na ścianę. To

jasne, że Fay wie. Przecież od lat przyjaźni się z Samem. Zapewne poprosił Fay,

żeby zajęła się nią, ponieważ on nie ma ochoty jej oglądać.

–

Jak się ma Jeremy?

Fay z wyraźną ulgą przyjęła zmianę tematu.
–

Trzyma się. Ciągle jest na intensywnej terapii, ale chyba się z tego wyliże.

Czeka go jeszcze długa droga. W najlepszym razie wszechstronna rehabilitacja.

– A w najgorszym?
–

Nie chcę nawet o tym myśleć. Uda mu się. Byłam u niego dzisiaj rano.

Powiedziałam mu, że brakuje nam jego napuszonej osoby. Kazałam mu się

pospieszyć z powrotem na oddział.

–

Co ci odpowiedział? – Erin roześmiała się niemrawo.

–

Nic. Nadal jest nieprzytomny. Ale może mnie słyszał?

Zamyśliły się.
–

Wezmę się do roboty.

–

Jasne. Zapraszam. Zaraz przyniosę ci uniform.

Praca posuwała się do przodu, mimo że Erin sercem i umysłem była gdzie

indziej. Często spoglądała na drzwi w nadziei, że jakimś cudem stanie w nich

Samuel. Ale, oczywiście, tak się nie stało. W końcu, walcząc z sobą, pożegnała się

ze wszystkimi i powlokła na parking. Była przygotowana na przeróżne sytuacje, na

wszelkie możliwe zachowania Samuela, gdyby przyszło im stanąć oko w oko.

Jednego nie przewidziała: że go nie zastanie.

W połowie drogi do auta zorientowała się, że w pokoju dla personelu zostawiła

tor

bę, w której miała klucze. Pogoda była upalna i wilgotna, więc droga powrotna

na oddział wydała się jej piekielnie długa. Gdy weszła do pokoju, ujrzała Fay i

Samuela pogrążonych w rozmowie.

–

Myślałam, że już wyszłaś – rzekła Fay nieco speszona. Samuel nie odezwał

się.

–

Zostawiłam tutaj torbę i kluczyki. – Czerwona jak burak podeszła do kanapy

po swoją zgubę. Nie ma wątpliwości, że Samuel ukrywał się przed nią i poprosił

Fay, by go kryła. Gdy tylko wyszła, Fay zawiadomiła go, że może się ujawnić.

Czuła, jak wzbiera w niej gniew: nie zasłużyła na takie traktowanie. Uważała tych

dwoje za przyjaciół, a oni ją zawiedli. Teraz patrzą na nią jak na kogoś, kto ich
szpieguje. –

Jutro będziesz mógł obejrzeć ostateczną wersję – powiedziała już od

drzwi. Nie zareagowa

ł. – Sam o to poprosiłeś – dodała, by nie pomyślał, że stara

się przeciągnąć to mało przyjemne spotkanie.

–

Jestem zmuszony ci zaufać. Mam dużo innych spraw. . Patrzyła na niego z

niedowierzaniem. Czy on się boi zostać ze mną sam na sam?

– Ach, tak. Fay o

tym wspomniała. – Otworzyła drzwi. – Proszę się nie

martwić, doktorze Donovan, nie sprawię panu zawodu. – Nadzwyczajnym

wysiłkiem woli pohamowała się, by nie trzasnąć drzwiami.

Powrót do domu był prawdziwym koszmarem. Względnie krótka droga

ciągnęła się w nieskończoność. Erin kurczowo ściskała kierownicę i jak

zahipnotyzowana wpatrywała się w szosę. Postanowiła, że się nie rozpłacze, nie

podczas jazdy. Żar lał się z nieba. Stojąc kolejny raz na czerwonym świetle, z

zazdrością patrzyła na samochody z zamkniętymi oknami. Jej następne auto musi

mieć klimatyzację. Skwar sprawił, że elegancki kostiumik zmiął się niemiłosiernie,

a włosy przykleiły do spoconej twarzy. Gdzie ta elegancja, pomyślała z goryczą,

spoglądając w lusterko.

Ucieszyła się, nie widząc na podjeździe fiata Anny. Nie zniosłaby jej kolejnego

kazania. W domu włączyła klimatyzację, weszła na górę i natychmiast zdjęła

kostium. Rozpłakała się dopiero pod prysznicem, gdy stała w strumieniach

chłodnej wody. Sama była zaskoczona rozmiarami swojej rozpaczy. Nie zdawała

sobie sprawy, ile nadziei łączyła z tym dniem. Sukces jej reportażu już ją prawie

nie interesował. Wszystko straciło jakiekolwiek znaczenie.

Stała pod prysznicem tak długo, aż zrobiło się jej zimno. Szczękając zębami,

owinięta niewielkim ręcznikiem, szukała w sypialni swojego płaszcza

kąpielowego. Wygląda na to, że wzięła go Anna. Nie miały zwyczaju wchodzić do

nie swojego pokoju. Te dwie kobiety o tak różnych temperamentach, mieszkające

pod jednym dachem, przyjęły to za żelazną zasadę. Ale Erin trzęsła się z zimna.
Tylko tam zajrzy...

Nie spodziewała się takiego widoku. W pierwszej chwili, przerażona, zasłoniła

twarz dłońmi.

– Anno! –

Podbiegła do łóżka. – Nie!

Anna nie reagowała. Siedziała oparta na kilku poduszkach, z głową odrzuconą

do tyłu. Była blada i miała sine wargi. Obok bezwładnej dłoni leżało opakowanie

ventolinu. Erin wsłuchiwała się w jej długi, świszczący oddech. Sięgnęła po

ventolin. Lek należy podawać, nawet jeśli chory ledwie oddycha! Inhalator okazał

się pusty.

– Biedna Anna.

To tak to się stało...

Trzeba jak najprędzej wezwać pomoc, ponieważ to jest stan krytyczny. Lecz

telefon jest na dole, a ona nie może zostawić jej samej.

–

Myśl! Opanuj się. Co zrobiłyby dziewczyny z nagłych wypadków?

Nebulizator! Po raz pierwszy doceniła zamiłowanie do porządku swojej siostry.

Otworzyła górną szufladę i znalazła urządzenie na właściwym miejscu. Włożyła

wtyczkę do gniazdka. Sięgnęła po ampułki z lekiem, który Anna stosowała, czując

się wyjątkowo źle. Drżącymi palcami przelała lek do pojemnika i połączyła go z

maską. Nacisnęła włącznik. Gdy z maski wydobył się biały obłok pary, zasłoniła

nią twarz siostry.

Zbiegła na dół. Przypomniała sobie, jak Vicki narzekała na połączenia

komórkowe, więc sięgnęła do telefonu stacjonarnego. Gdy spokojny głos zapytał

ją, którą ze służb wzywa, rzuciła tylko:

– Karetka! –

Następnie podała adres, powiedziała, co się stało i co zrobiła, by

ratować chorą.

–

Proszę podawać jej ventolin, dopóki nie przyjedzie lekarz.

–

Muszę wracać do niej, na piętro. Jest sama, mogła przestać oddychać.

–

Umie pani wykonać sztuczne oddychanie?

Zamknęła oczy. Na samą myśl o tym zrobiło się jej niedobrze, ale była

wdzięczna, że udało się jej namówić swoich szefów, by wysłali ją na odpowiednie
szkolenie.

–

Tak. Muszę już iść.

– Najpier

w niech pani otworzy drzwi wejściowe. I proszę nie odkładać

słuchawki. Karetka już jedzie.

Wbiegła na piętro. Anna ledwie oddychała. Erin nie pozostało nic innego, jak

tylko dodawać kolejne ampułki leku, czekać i modlić się.

–

Kocham cię, Anno – szepnęła, ujmując lodowatą dłoń siostry. – Nie odchodź.

Jesteś mi potrzebna.

Usłyszała dźwięk syreny. Pocałowała Annę w policzek.
–

Trzymaj się.

Przerażona i roztrzęsiona patrzyła na zespół ludzi, którzy ratowali jedyną

osobę, jaka jej została na tym świecie. Robili to sprawnie i fachowo. Ale czy zdają

sobie sprawę, ile ta dziewczyna dla niej znaczy?

–

Jadę z nią – oznajmiła, gdy układali bezwładne ciało na noszach, wśród

plątaniny przewodów, rurek i monitorów.

–

Trzeba ją natychmiast przewieźć do szpitala. Z tyłu karetki nie będzie

miejsca, bo przez cały czas muszę być przy niej – rzekła stanowczo lekarka.

Wyglądała sympatycznie, przypominała Fay.
–

Chcę być przy niej – prosiła Erin.

Kobieta pokręciła głową.
–

Musi pani jechać osobno. Lepiej niech pani poprosi sąsiada albo wezwie

taksówkę. Niepotrzebny nam wypadek. I niech się pani ubierze.

Patrzyła przez łzy, jak Annę wynoszono z sypialni. Dopiero wtedy

uświadomiła sobie, że jest nie ubrana.

Naciągnęła byle jakie szorty i pierwszy z brzegu podkoszulek. Zrezygnowała z

szukania sandałków, ale musiała znaleźć klucze, żeby wydostać się za bramę.

Miotała się chaotycznie po całym domu, by w końcu znaleźć je pod kremowym

kostiumem, na podłodze w łazience.

Wskoczyła do samochodu. Przez cały czas pamiętała o wypadku Jeremy'ego,

tragicznej śmierci rodziców I ostrzeżeniu lekarki. Gdyby jednak po drodze były

policyjne kamery, na pewno byłaby biedniejsza o kilkaset dolarów.

Gdy minęła rejestrację i dopadła drzwi na oddział, natknęła się na Jenny

Barton.

–

Tutaj nie wolno wchodzić. – Pielęgniarka ruszyła z miejsca. – Och, to ty. –

Zatrzymała się, rozpoznając Erin. – Jesteś tą dziennikarką, która nas filmowała?

–

Przed chwilą przywieziono tu moją siostrę – powiedziała Erin, z trudem

łapiąc oddech.

–

Jak się nazywa?

– Anna. Anna Casey.
Jenny ściągnęła brwi.
–

Nie przypominam sobie. Byłaś w poczekalni?

–

Ma atak astmy. Nie może mówić, jest nieprzytomna! – wykrzyczała. Dopiero

teraz dotarło do Jenny, o kogo chodzi.

– To twoja siostra? Jest na reanimacji.
Erin ruszyła w stronę sali, ale Jenny była szybsza.
–

Nie możesz tam wejść. Nie teraz. – Odciągnęła ją od drzwi. – Dobrze wiesz,

że tam nie wolno wchodzić. Zaczekaj tutaj. Poproszę, żeby ktoś tu do ciebie

przyszedł.

Wiedziała, że Jenny ma rację. Lecz tego było dla niej za wiele: pielęgniarka

położyła dłoń na klamce drzwi prowadzących do pokoju dla rodzin! Ogarnął ją

taki strach, że z histerycznym krzykiem rzuciła się do ucieczki.

–

Nie wejdę tam! Nie wejdę! – Odepchnęła Jenny. W tym pokoju czeka się na

tragiczne wiadomości. Tutaj się dowiaduje, że ktoś z najbliższych już nigdy nie
wróci do domu. –

Tutaj uzyskuje się informacje, że nasi bliscy umarli – łkała.

Nagle poczuła, że ktoś chwycił ją za ramiona. Usłyszała znajomy głos.

–

Uspokój się, Erin. Uspokój.

Szlochała teraz z twarzą wtuloną w pierś Samuela, który łagodnie gładził jej

rozedrgane ramiona i półgłosem mówił słowa pociechy.

Mimo że myślała tylko o Annie, wiedziała, że nareszcie znalazła się tam, gdzie

powinna, w objęciach Sama, gdzie nic złego nie może jej spotkać. Przez chwilę
dele

ktowała się jego upajającym zapachem. Gdy tym razem delikatnie ją od siebie

odsunął, nie miała mu tego za złe.

–

Muszę iść do niej – oznajmił. – Wrócę tu, jak tylko będzie to możliwe. –

Ostrym tonem zwrócił się teraz do Jenny: – Zastąp Vicki w gipsowni, a ona niech

zaprowadzi Erin do pokoju dla personelu i niech z nią tam zostanie.

Jenny kiwnęła głową, ale nie ruszyła się z miejsca. Erin, ciągle opierając głowę

na jego piersi, poczuła, jak wzbiera w nim gniew z powodu opieszałości młodej

pielęgniarki.

– W tej chwili! –

ryknął.

–

Idź już – szepnęła. Mimo że nigdy nie potrzebowała nikogo tak bardzo jak

teraz Samuela, wiedziała, że Anna potrzebuje go jeszcze bardziej.

Czerwony sekundnik ściennego zegara co minutę, mijając dwunastkę, wydawał

specyficzny odgłos. Jakie to dziwne, pomyślała, że nie zauważamy tylu rzeczy.

Tydzień temu kazała kamerzyście pilnie filmować ten sam zegar, potem przez

siedem kolejnych dni, montując materiał, wpatrywała się weń, aby dopasować czas

do toczącej się akcji, lecz dopiero teraz dotarło do niej, jak hałaśliwe jest to

urządzenie. Może powinna polecić Markowi, by nagrał to tykanie? Czy pani Reed

również zwróciła uwagę, jak bezlitośnie powoli płynie czas? Czy to samo myślał

syn pani White, czekając, aż znajdzie się dla niej szpitalne łóżko? A rodzice

Jeremy'ego, którzy teraz siedzą przy nim i czekają, aż odzyska przytomność?

Vicki, oczywiście, stanęła na wysokości zadania. Obeznana ze smutkiem oraz

zachowaniem przerażonych rodzin, była bardzo pomocna, gdy Erin musiała

odszukać Jordana. Okazało się, że firma wysłała go na konferencję do Sydney. Z

niemałym trudem opowiedziała mu, co się stało, tym bardziej że w jego głosie

wyraźnie słyszała oskarżycielską nutę.

Była wdzięczna Samuelowi za to, że oddał ją pod opiekę Vicki, a zarazem

sz

częśliwa, że w tym szalonym i wspaniałym miejscu personel traktował ją jak

swoją.

Ilekroć ktoś otwierał drzwi, Erin drgała nerwowo, spodziewając się złych

wiadomości na temat Anny. Zawsze jednak okazywało się, że to ktoś z personelu,

kto wpadł wypić kawę, wypalić papierosa lub poszperać w swojej szafce. Gdy

zaczęła schodzić się nocna zmiana, radosny, powitalny uśmiech zastygał na

twarzach tych ludzi na wieść o przyczynie, jaka ją do nich sprowadziła. W końcu

do pokoju wszedł Samuel i zapadła cisza.

Stanął przed nią, a ona bała się spojrzeć mu w oczy. Gdy wreszcie odważyła się

podnieść na niego wzrok, w jego oczach dostrzegła błysk nadziei, mimo że jego

twarz była poważna. Anna żyje.

–

Co z nią? – zapytała, ale nie uzyskała odpowiedzi. Samuel objął ją tylko i na

oczach całego oddziału poprowadził do swojego pokoju. Gdy już się tam znaleźli,

wziął ją w ramiona, jakby chciał ją osłonić przed słowami, które za chwilę miała

usłyszeć.

–

Jej stan jest bardzo poważny. Kiedy ją przywieziono, ledwie oddychała.

Bardzo t

rudno było ją intubować. Miała zapadnięte jedno płuco.

–

Czy przyczyną tego jest astma?

–

Nie. Mogło to być skutkiem ataku. Musieliśmy ratować płuco. Dostała też

hydrokortyzon, który działa powoli, oraz kroplówkę z kilkoma bardzo silnymi
lekami. Czekamy, a

ż przygotują dla niej łóżko na intensywnej terapii. Może to

trochę potrwać.

– Czy ona umrze? –

Zadała to straszne pytanie, wiedząc, że przy nim potrafi

znieść wszystko. Poczuła nieodpartą chęć, by go dotknąć, i delikatnie pogładziła
go po nieogolonym polic

zku, a on na chwilę przytrzymał jej dłoń, przymknął oczy

i westchnął, jakby na to właśnie czekał.

Wiedziała już, że pomimo muru, który pomiędzy nimi wzniósł, pomimo

okrutnego zakończenia ich miłosnego zbliżenia i setek pytań, na które nie znała
odpowiedzi, Samuel potrzebuje jej tak jak ona jego.

Rozdział 10

Przez następnych kilka dni miała okazję bardzo dobrze poznać poczekalnię na

oddziale intensywnej opieki: kran z ciepłą wodą, która kapała, jeśli w odpowiedni

sposób nie zakręciło się czerwonego kurka, kanapę, która wyglądała na wygodną,

lecz była za niska i nie dało się na niej spać, ponieważ człowiek budził się cały

obolały. Znacznie wygodniejszy okazał się skromnie wyglądający wyplatany fotel.

Erin przeczytała wszystkie ulotki na temat różnych rodzajów pomocy świadczonej

bliskim pacjentów tego oddziału i wszystkie stare ilustrowane magazyny. Poznała

także bliżej matkę Jeremy'ego, zwłaszcza pewnej dramatycznej nocy, kiedy Jeremy

o mały włos nie przegrał ze śmiercią.

Te dni spędzone w szpitalu, gdy Anna walczyła o życie, pokazały jej również,

jak mało wie o Samuelu Donovanie.

–

Jej stan się poprawia. To dobrze.

Samuel właśnie wszedł do maleńkiego pokoiku. Położyła palec na wargach i

gestem wskazała na śpiącą matkę Jeremy'ego.

– Mówisz „

stan krytyczny, ale stabilny", „trzyma się". To mi nic nie mówi. –

Rozmawiali półgłosem, by nie przeszkadzać starszej pani. – Dopóki się nie obudzi

i nie będę mogła z nią rozmawiać, nie uwierzę, że wyzdrowieje. Jej pielęgniarka

powiedziała mi, że dzisiaj zamierzacie usunąć jej rurkę tracheotomijną. Mam

nadzieję, że nie będzie z tym problemów.

Samuel bez słowa usiadł obok niej.
–

Przepraszam, że nie przyszedłem wcześniej. Miałem własne kłopoty.

Pokiwała głową. Była druga w nocy, a ona nie miała już siły bawić się w

uprzejmą konwersację.

–

Jordan przyjechał? – zapytał Samuel.

–

Jest u Anny. Twierdzi, że to przeze mnie – mówiła, zwiesiwszy głowę.

Spodziewała się, że Samuel zaprzeczy, że powie: „Tak ci się wydaje", ale on nie

powiedział nic takiego.

– Dlaczego?
Zaskoczyło ją to pytanie.
–

Bo się pokłóciłyśmy. Kłóciłyśmy się przez cały tydzień. – Zawahała się. Nie

może mu wyjawić przyczyny. – Jordan uważa, że gdybym nie wpędziła jej w stres,
gdybym...

Ciepła dłoń przykryła jej rękę.
–

Równie dobrze mógłby mieć pretensję do mnie. Albo nawet do Jeremy'ego.

– Do Jeremy'ego? –

Podniosła na niego zdumione spojrzenie. – Co on ma z tym

wspólnego?

Mocniej uścisnął jej palce.
–

Tyle samo co ty. Gdyby Jeremy nie jechał za szybko, nie rozbiłby się o

szpitalną bramę, a ja przygnębiony jego tragicznym stanem nie przyjechałbym do

ciebie do domu i nie kochalibyśmy się... może wtedy nie pokłóciłabyś się z Anną i

może nic takiego by się nie wydarzyło.

Uśmiechnęła się mimo woli.
–

Może masz rację – rzekła powoli.

–

Podejrzewam, że Jordan ma potworne wyrzuty sumienia. Był w Sydney, gdy

to się stało. Wiedział, że od jakiegoś czasu Anna źle się czuje. Może to on

powinien coś zrobić, na przykład namówić ją, żeby poszła do lekarza?

–

Nie mógł tego przewidzieć. To nie jego wina.

–

No właśnie. Nikt tu nie zawinił. Taka jest prawda, Erin. Przyjemnie byłoby

móc myśleć, że panujemy nad swoim losem oraz losem innych, ale czasami nie

mamy na to wpływu. Los czy przypadek, nieważne jak to nazwiesz, zawsze

wygrywa. Każdy, kto przekracza próg urazówki, chciałby cofnąć taśmę, na której

zarejestrowano minione dni lub godziny. Żeby zrobić coś, cokolwiek, co

zmieniłoby bieg rzeczy. Każdy ma swoją historię.

– Wiem, o czym mówisz. –

Doznała olśnienia. – Wcześniej, zanim to się

stało... kiedy filmowaliśmy... – Patrzył, jak zaróżowiły się jej policzki, jak wraca
jej energia. –

To samo sobie wtedy pomyślałam. Że to jest jak w kalejdoskopie... –

Posłała mu nieśmiały uśmiech. – Wiem, że uznasz, że zwariowałam, ale chcę

zostać pielęgniarką.

–

Będziesz wspaniała w tej roli. Kiedy o tym pomyślałaś? – dopytywał się

poważnie.

–

Nie bardzo wiem, ale pobyt w szpitalu odegrał istotną rolę. Mojej obecnej

pracy brakuje dramaturgii, której tak bardzo potrzebuję, mimo że brzmi to

cynicznie. Nie chodzi o to, że lubię patrzeć na cierpienie. Fascynuje mnie to, co tu

się robi. Wasza praca ma sens, coś zmienia.

–

To niełatwe zadanie. Będziesz musiała zrezygnować z wielu rzeczy, cofnąć

się na pozycję uczennicy. Czy sądzisz, że to potrafisz?

– Nie wiem –

przyznała. – Chciałabym wierzyć, że dobra materialne niewiele

dla mnie znaczą, ale, jak mi to sam wytknąłeś, pieniądze nie są ważne, kiedy się je

ma. Jeśli spłacę Annie jej połowę domu, będę biedna jak każdy student. Nie brzmi

to zachęcająco, kiedy ma się prawie trzydzieści lat.

– Wobe

c tego sprzedaj go. Myślę, że rodzice nie mieliby nic przeciwko temu,

żebyś realizowała swoje marzenia. Jeśli go sprzedasz, będziesz mogła podjąć

studia. Stać cię będzie także na własny dom, chociaż nieco mniejszy niż ten, w

którym teraz mieszkasz. Mogłabyś to potraktować jako prezent od nich. Nawet po

śmierci się tobą opiekują. Wszyscy rodzice chcieliby móc pomagać swoim

dzieciom w realizacji ich marzeń. Anna i Jordan będą mieli swój domek ogrodzony

płotkiem z białych sztachetek, a ty pójdziesz za głosem serca. Uważam, że byłabyś

wspaniałą pielęgniarką.

Upiła trochę kawy.
– Zimna. –

Skrzywiła się. Z dużym wysiłkiem podjęła przerwany wątek. – To

nie dlatego że chcę cię prześladować czy nękać. Nie chcę, żebyś myślał, że

rozważam możliwość zmiany zawodu, żeby być bliżej ciebie.

–

Nie cierpię na aż taki przerost ego. Po co mi to wszystko mówisz?

Był szczerze zdziwiony. Podniosła wzrok i po raz pierwszy przyjrzała mu się

dokładnie. Miał na sobie dżinsy i zwyczajny T-shirt, ale mimo tego swobodnego
ubioru wcale ni

e wyglądał na odprężonego. Zauważyła też podkrążone oczy i

nieuczesane włosy.

–

Ponieważ okazało się, że ta jedna wspólna noc znaczy dla mnie wszystko, a

dla ciebie nic. Więc mogłabym chcieć to przedłużyć.

Do tej pory mocno trzymał ją za rękę, ale teraz cofnął dłoń.
–

Przestań.

–

Dlaczego? Przykro mi, że jestem taka staroświecka i nie potrafię uznać, że

nic się nie stało. Sprawiłeś mi przykrość i upokorzyłeś mnie...

Zerwał się na równe nogi i podszedł do okna.
–

Nie miałem takiego zamiaru. I nie mów, że cię upokorzyłem. Oboje wiemy,

że tak nie było. – Wzburzony, odwrócił się w jej stronę. – Jesteś najpiękniejszą,

najcieplejszą, najbardziej kochającą kobietą, jaką do tej pory spotkałem. Nigdy nie

przestanę cię pragnąć. Uwierz mi, proszę. Nie czuj się upokorzona tym, co

zrobiliśmy. – Ponownie odwrócił się do niej plecami. Widziała, z jakim trudem

dobiera słowa. – Robię to dla twojego dobra. Nie oczekuję, że to zrozumiesz, ale

proszę cię, żebyś mi uwierzyła. Nie jestem dla ciebie.

–

Jak możesz tak mówić? Skąd wiesz, kto jest dla mnie?

–

Musisz iść dalej, to już się nie powtórzy. Nie możemy być razem. Proszę, nie

zawracaj sobie tym głowy.

Jak zareagować? Nie zostawił jej ani kawałka pola do manewru. Siedziała,

wpatrując się w zimną kawę i słuchając irytującego tykania zegara.

–

Dzisiaj będzie emitowany nasz reportaż – odezwała się po dłuższej chwili. –

Przyjdą wszystkie dziewczyny z nagłych wypadków. Z szampanem. Obiecałam, że

zejdę obejrzeć go razem z nimi, jeśli stan Anny będzie stabilny. Przyjdziesz? –

Mówiła beznamiętnym tonem, mimo że w każdym słowie wyczuwało się chęć

powiedzenia czegoś innego.

–

Pokażesz puste szpitalne łóżka?

Milczała.
–

Nie miałbym ci tego za złe.

–

Skąd o tym wiesz?

– O niewielu rzeczach nie wiem.
Wstała i wylała resztę kawy do zlewu.
–

Nie pokażę. Udało mi się Markowi to wyperswadować. Czy wobec tego

przyjdziesz?

Wpatrywał się w nią. Miała ochotę rzucić mu się w ramiona, lecz zamiast tego

spokojnie wytrzymała jego wzrok.

–

Pójdę już – powiedział w końcu. – Jest mi bardzo przykro, że cierpisz.

Naprawdę.

Promienie słońca sączyły się przez cienkie zasłony, gdy poranne porządki w

poczekalni obudziły Erin i panią Foster. Siostra dyżurna powitała je radosnym

uśmiechem.

–

Mam dobre wiadomości.

Obydwie spojrzały na nią z nadzieją w oczach. Mimo że każda spodziewała się,

że pozytywne wieści dotyczyć będą właśnie jej bliskiej osoby, trzymały się za

ręce, gotowe cieszyć się radością tej drugiej.

– Dla obu –

wyjaśniła pielęgniarka. – Stan pani syna się ustabilizował.

Anestezjolog usunie dzisiaj rurk

ę tracheotomijną. To już wprawdzie trzecia próba,

ale dzisiaj doktor Foster wygląda znacznie lepiej. – Zwróciła się teraz do Erin. –

Annie usunięto już rurkę. – Gestem uciszyła Erin. – Jest nadal bardzo senna i przez

cały czas musimy ją pilnować. Jordan jest teraz u niej. Za chwilę ją umyjemy i

wtedy będziesz mogła się z nią zobaczyć. Jak tylko to będzie możliwe, przyjdę po

panią, pani Foster.

–

A nie mówiłam, że wszystko lepiej wygląda o poranku – szepnęła przez łzy

matka Jeremy'ego.

–

To prawda. Proszę mu ode mnie przekazać, że zostanie gwiazdą telewizyjną.

Starsza pani otarła łzy koronkową chusteczką.
–

Zadzwonię do znajomych i poproszę, żeby nagrali ten reportaż. Nie

wybaczyłby mi, gdybym to przeoczyła.

–

Jestem pewna, że uda mi się załatwić dla niego gratisową kasetę.

–

Jak tylko mu się polepszy, spróbuję przemówić mu do rozumu. Chłopak jest

po trzydziestce, więc powinien się ustatkować, znaleźć sobie jakąś sympatyczną

dziewczynę i dać mi wnuki, żebym mogła nimi się opiekować, zamiast nim.

– Dobrze mu zr

obi takie kazanie. A jeśli nie zechce pani słuchać, to ja się z nim

rozprawię. Przez niego mam pierwsze siwe włosy. Nie żartuję.

Pomimo radosnego nastroju obydwie zdawały sobie sprawę, że los się do nich

uśmiechnął: ich bliscy opuszczą intensywną terapię. Dla innych wszystko

kończyło się w tym nijakim pokoju.

Anna była bardzo słaba, mimo że jej stan szybko się poprawiał. Erin nie

potrafiła ukryć zdziwienia na wieść, że po południu ma być przewieziona na

oddział ogólny.

–

Tak szybko? Chyba nadal potrzebuje nebulizatora. Poza tym wygląda bardzo

mizernie.

–

Też wolelibyśmy zrobić to trochę później – tłumaczyła się pielęgniarka – ale

potrzebujemy tego łóżka dla pacjenta, który wymaga wentylacji. Anna dostanie
specjalne miejsce, które stale jest obserwowane.

Erin nie miała nic do powiedzenia. Annę przewieziono do sześcioosobowej

sali. Była tam najmłodszą pacjentką. Gdy się tam znalazła, cztery kobiety leżały

spokojnie. Piąta, pomimo dziwnych drgawek i nieskoordynowanych ruchów,

uważnie obserwowała nowo przybyłych. Gdy Erin uśmiechnęła się do niej, kobieta

nie przestała trzepotać rękami. Wykrzywiła wargi w grymasie, jakby chciała coś

powiedzieć.

Pielęgniarki zaciągnęły zasłony wokół Anny. Jordan wyszedł z sali, by gdzieś

zatelefo

nować, więc Erin stała z boku, nieco skrępowana i zaskoczona ilością

aparatury, jaką zgromadzono wokół Anny w ciągu tych paru dni.

Nagle przerażający wrzask przeszył powietrze.
–

Zaraz do ciebie przyjdę, Patty! – zawołała przez zasłonkę jedna z

pielęgniarek.

Kobieta uporczywie wpatrywała się w Erin, więc ta nieśmiało podeszła do jej

łóżka.

–

Witaj, Patty. Mam na imię Erin. Pielęgniarki układają na łóżku moją siostrę.

–

Nie wiadomo, ile z tego Patty zrozumiała, lecz wyraźnie się uspokoiła i przestała

krzycze

ć. Nie ustały tylko te dziwne, uporczywe drgawki.

Z pomocą Jordana Erin doszła, co się stało. Samuel miał rację: Anna już jakiś

czas temu powinna była udać się do lekarza. Jordan namówił ją na wizytę tamtego

dnia rano. Gdy już wyjechał na lotnisko, dowiedziała się, że może zapisać się

dopiero na popołudnie, więc postanowiła pójść do pracy, gdzie poczuła się bardzo

źle. Wzięła taksówkę i wróciła do domu. Reszta pozostawała w sferze domysłów.

Czy przyjechała do domu po nowy inhalator? Dlaczego od razu nie użyła

nebulizatora? Dlaczego nie uparła się na wcześniejszą godzinę u lekarza, albo

dlaczego nie zadzwoniła po karetkę?

Przychodziło im do głowy mnóstwo pytań, ale Anna jeszcze nie była w stanie

zaspokoić ich ciekawości. Nikt już nie pamiętał o kłótni między siostrami. Nawet

Jordan zdobył się na powściągliwe przeprosiny.

–

Niesłusznie cię obwiniałem – powiedział, gdy siedzieli przy łóżku Anny,

która spała. Ciągle była podłączona do niezliczonych rurek i kroplówek, a jej twarz

zasłaniała maska tlenowa. Wyglądała jednak zdecydowanie lepiej niż na oddziale
intensywnej opieki. –

Do wszystkich miałem pretensję oprócz siebie – wyznał. –

Powinienem był sam zawieźć ją do lekarza. Kolejny raz Sam się nie mylił.

–

Nikt tutaj nie zawinił. Cieszmy się, że to już za nami.

–

Pora na fizjoterapię – oznajmiła Heather, która nagle zjawiła się przy łóżku.

–

Szkoda ją budzić. Musi być strasznie zmęczona. – Erin popatrzyła na siostrę.

–

Przyda się jej. To nie potrwa długo – zapewniła ją Heather.

–

Pójdę na kawę. Idziesz ze mną? – zagadnął Jordan.

–

Nigdy w życiu nie wypiłam tyle kawy. Poczekam w pokoju dziennym.

Zanim wyszła z sali, zatrzymała ją Jane, pielęgniarka, która właśnie karmiła

Patty.

–

Dzwoniła Fay z nagłych wypadków. Kazała ci przekazać, żebyś się nie bała i

zeszła do nich wieczorem. – Wszyscy już wiedzieli o programie i wszędzie
zadawano jej pytania.

–

To zależy od tego, jaka poczuję się odważna. – Erin roześmiała się. –

Dziewczynom z urazówki lepiej się nie narażać. Może lepiej będzie, jak obejrzę

ten reportaż w domowym zaciszu.

Rozległ się dzwonek, którym jakiś pacjent wzywał dyżurną pielęgniarkę. Jane

szukała wzrokiem koleżanek.

–

Myślę, że mogę...

Drugi dzwonek. Pielęgniarka uśmiechnęła się przepraszająco do Patty.
–

Część dziewczyn poszła na lunch, a inne są zajęte. Przepraszam cię, Patty, ale

muszę tam pobiec.

Z piersi pacjentki wydobył się żałosny krzyk.
–

Pokarmię ją, dopóki nie wrócisz – zaproponowała Erin.

–

Jesteś pewna? Patty ma trudności z przełykaniem. Karm ją bardzo powoli.

Zaraz wracam.

Erin sięgnęła po miseczkę.
–

Miej do mnie cierpliwość, Patty. Dopiero się uczę.

Posiłek trwał długo. Przy okazji połowa została rozchlapana. Ale gdy miseczka

była już pusta, Erin i Patty zdążyły się zaprzyjaźnić. Erin zauważyła, że starsza

pani robi się spokojniejsza, gdy się do niej mówi, wobec tego paplała cały czas o
wszystkich i o wszystkim, nawet o ziemniaczanym puree.

– Co ty tu robisz? –

Omal nie upuściła miseczki na dźwięk zagniewanego głosu

Samuela.

–

Jane została wezwana przez pacjenta, a Patty była głodna. Najpierw

zapytałam Jane. Miałam pozwolić, żeby starsza pani siedziała głodna? – Patrzyła
na niego wojowniczo. –

Poza tym nie jesteśmy na twoim ukochanym oddziale,

więc nie masz prawa mnie stąd wyrzucić – dodała.

Miał to być żart. Nigdy w życiu nie spodziewała się tego, co nastąpiło dalej.
–

Nie jesteśmy wprawdzie na moim oddziale, za to tak się składa, że karmisz

moją matkę. Mam zatem prawo zapytać, co tu robisz. – Podszedł do łóżka,

pocałował Patty w policzek i przysunął sobie krzesło.

–

Patty jest twoją matką... – Oniemiała. – Przepraszam, nie wiedziałam –

wyjąkała.

Nie zwracał na nią uwagi. Otworzył szafkę, wyjął stamtąd gazetę, pogrzebał w

kieszeniach i położył na półeczce dolara.

–

Dziewczyny kupują mi gazetę – wyjaśnił. – Przepraszam, że podniosłem na

ciebi

e głos. To ładnie, że ją nakarmiłaś. Ona lubi jeść. Ach, mama ma na imię

Patricia, nie Patty. Już im to sto razy powtarzałem. Nie lubi tego zdrobnienia. –

Energicznym ruchem otworzył gazetę na kolumnach sportowych, ale na jego

twarzy malował się smutek. – Przynajmniej kiedyś go nie lubiła.

Czas wlókł się niemiłosiernie. Obecność Samuela w tym samym

pomieszczeniu trzymała Erin w ciągłym napięciu. Już dawno przeczytała

wszystkie pisma, jakie dały jej pielęgniarki, Anna spała spokojnie tuż obok, a
Samuel w ogó

le nie zwracał na nią uwagi. Przeczytał gazetę od deski do deski,

czasami tylko przerywając, aby zacytować matce jakieś zabawne sformułowanie

lub opowiedzieć jej o ciekawym wydarzeniu. Patricia wyraźnie się uspokoiła w

obecności syna, a pod wieczór nawet zapadła w drzemkę. Zerkając sponad swojej

lektury, Erin zauważyła, że we śnie wszelkie mimowolne ruchy chorej zupełnie

zanikły. Wyglądała teraz po prostu jak kobieta w podeszłym wieku, która ucięła

sobie drzemkę.

Samuel zauważył, że Erin ją obserwuje.
– Mam

a śpi. Przejdę się. Idziesz ze mną?

Zgodziła się, lecz uznała za stosowne poinformować o tym Jordana. Przyszły

szwagier mrugnął do niej porozumiewawczo i uśmiechnął się.

–

Nie musisz się spieszyć. Nigdzie nie wychodzimy.

–

Wobec tego moglibyśmy coś zjeść – skonstatował Sam ku jej radości. – Coś

panu przynieść?

Żywiąc się przez kilka dni kanapkami z folii, nawet osobnik o najbardziej

wyszukanych manierach zmienia swoje upodobania.

–

Normalnie bym podziękował. Ale prawdę mówiąc, konam z głodu. Proszę

coś dla mnie wybrać. Zjem nawet tofu.

–

Zobaczymy, co da się zrobić. – Samuel się roześmiał. Po chwili szli ulicą w

blasku zachodzącego słońca.

–

Jordan wydał mi się całkiem sympatyczny – zauważył.

–

Jest bez zarzutu. Zdaje się, że go nie doceniałam. Nie jest taki zły. – Wyjęła z

torby okulary słoneczne.

–

Bliskość śmierci potrafi poruszyć nawet nijaką osobowość.

Szli w milczeniu. Od czasu do czasu Sam ujmował jej łokieć, aby poprowadzić

ją w kolejną boczną uliczkę. Było jej obojętne, dokąd idą. Wystarczała jej jego

obecność.

–

Jesteśmy na miejscu.

Skręcili w Beach Road. Przy stolikach przed pubami i kafejkami siedziało

mnóstwo gości. Samuel wszedł do jednego z eleganckich barów i bez namysłu

ruszył na piętro.

– Dobry wieczór, doktorze –

powitała go kelnerka, uważnie lustrując Erin. –

Tam gdzie zawsze?

Poprowadziła ich do stolika na tarasie i podała menu.
–

Coś do picia?

–

Dla mnie piwo. O, przepraszam, czego ty się napijesz?

–

Poproszę dżin z tonikiem. – Erin uważnie czytała kartę dań. Gdy rano

modliły się wraz z panią Foster za swoich bliskich, nie myślała, że ten dzień będzie

miał takie piękne zakończenie.

Samuel zamówił talerz owoców morza, a Erin kluseczki z sosem z dyni,

specjalność kuchni włoskiej.

–

Musimy też nakarmić przyjaciela, który został w szpitalu – zwrócił się

Samuel do kelnerki. –

Dla niego, na wynos, poproszę pikantnego kurczaka z

ryżem.

Przed nimi połyskiwała zatoka, po której sunęły jachty powracające do

przystani. Woda wydawała się tak blisko, że Erin miała ochotę dotknąć jej przez

balustradę. Wymarzone miejsce na romantyczną kolację z idealnym mężczyzną,

pomyślała. Z jego spojrzenia jednak wyczytała, że nie w głowie mu takie pomysły.

–

Chyba jesteś tu stałym gościem, skoro masz własny stolik.

Wypił łyk piwa.
–

Lubię tu przychodzić, kiedy mam dyżur przez cały weekend, ale wtedy

zamawiam sok pomarańczowy. Tu się dobrze odpoczywa.

–

To znaczy, że dzisiaj nie jesteś na dyżurze. – Wskazała na szklankę z piwem.

–

Wziąłem kilka tygodni wolnego.

–

Urlop. Należy ci się, zwłaszcza teraz, kiedy mama zachorowała.

–

To jest urlop na opiekę nad umierającym, Erin. – Dostrzegł przerażenie w jej

oczach. –

Mama jest w szpitalu od kilku dni, ponieważ umiera.

Chciała coś powiedzieć, ale dzięki Bogu, zjawiła się kelnerka z pieczywem z

ziołami i ogromną salaterką sałaty.

Gdy dziewczyna odeszła, Erin, posłuszna swojemu niezawodnemu instynktowi,

przykryła dłonią jego rękę.

– Tak mi przykro. –

Zabrała dłoń, ponieważ kelnerka już niosła zamówione

przez nich potrawy.

Jedli w milczeniu. Po skończonym posiłku pierwszy odezwał się Samuel.
–

Mama jest chora na pląsawicę. Słyszałaś o czymś takim?

– Nie.
–

Chciałem ci o tym powiedzieć, naprawdę, ale nie mogłem się na to zdobyć.

Nigdy nie wiadomo, kiedy jest odpowiedni moment na taką informację. –

Westchnął, a ona zorientowała się, że to dopiero początek złych wieści. –

Pląsawica jest chorobą przewlekłą. Każdy przypadek jest inny, ale objawy

zazwyczaj pojawiają się u osób w średnim wieku. – Na początku mówił

rzeczowym, beznamiętnym tonem, jak przystało na lekarza, lecz w miarę tego
m

onologu jego twarz stawała się coraz bardziej posępna. – Nieuniknioną

konsekwencją jest śmierć, a okres, który ją poprzedza, to istne piekło. Patrzę, jak

moja matka z pełnej werwy kobiety zamienia się w warzywo. Patrzyłem, jak

ojciec, wyczerpany doglądaniem jej, umierał, bo mu dosłownie pękło serce. A

najzabawniejsze jest to, że będąc lekarzem, od samego początku wiem, co mnie
czeka.

Nie zrozumiała, co miał na myśli.
–

Pląsawica jest dziedziczna – oznajmił.

Serce się jej ścisnęło na myśl, że ta straszliwa choroba mogłaby stopniowo

niszczyć tak inteligentny, wspaniały umysł. Zamiast głośno zaprotestować

przeciwko takiej niesprawiedliwości losu, na co miała ochotę, wypiła łyk dżinu,

czując, że najpierw powinna pozwolić Samowi mówić, dowiedzieć się, co czuje.
U

znała, że dopiero wtedy będzie w stanie w pełni zrozumieć problem.

–

Byliśmy świeżo po ślubie, kiedy się o tym dowiedziałem. Frances też była

lekarzem, więc wiedziała to samo co ja. Początkowo wspierała mnie, starała się mi

pomóc, ale strachu nie da się ukryć. Chciała, żebym zrobił badania.

–

Są testy, które to wykazują? – Pochwyciła pierwszy promyk nadziei. – To

znaczy, że nie zawsze się to dziedziczy?

–

W połowie przypadków. Albo ma się ten gen, albo nie. Jeśli się go nie ma,

można żyć spokojnie, mieć dzieci i nie obawiać się, że się go im przekaże. Jeśli się
go odziedziczy, sprawa jest beznadziejna. –

Słuchała go z zapartym tchem. – Nie

zrobiłem tych badań. – Zawiesił głos. – Z początku Frances pochwalała moją

decyzję. Należało skoncentrować się na pomaganiu mamie i tacie oraz na tym,

żeby prowadzić jak najbardziej normalne życie. Uparłem się jedynie, że nie

będziemy mieć dzieci. Wyobrażałem sobie, że mogę żyć ze świadomością ryzyka,

ale czułem, że nie mogę na to narażać mojego potomstwa. Poddałem się
wase

ktomii. Wierzyłem wtedy, że jest to jedynie słuszne posunięcie. Nasze życie

pozornie układało się normalnie.

–

Odeszła?

–

Nie mogła sobie z tym poradzić. Nigdy nie miałem do niej o to żalu.

Pląsawica przerasta przysięgę: „w zdrowiu i chorobie". Po śmierci taty poczułem,

że dojrzałem do tego, aby poznać prawdę. Zrobiłem badanie rok temu.

Omal się nie rozpłakała, wyobrażając sobie, przez co musiał przejść, a także ze

strachu, co za chwilę usłyszy.

–

Test wypadł negatywnie.

–

Nie jesteś nosicielem tego genu!

– Ale jestem po wasektomii, Erin. Nawet najlepszy chirurg nie da mi

gwarancji, że będę miał dzieci. Czy teraz rozumiesz, że byłbym nieuczciwy,

gdybym się z tobą związał?

Lecz Erin była w siódmym niebie.
– Poradzimy sobie –

zapewniła go. – Pragnę przede wszystkim ciebie. Od

chwili, kiedy ujrzałam cię po raz pierwszy. Dzieci to jeszcze nie wszystko.

–

Może nie w tej chwili – odparł rzeczowo. – Widziałem, jak patrzyłaś na

córeczkę pani Grayson. Nie mogę się z tobą ożenić, wiedząc, że mogę nie móc

zostać ojcem twoich dzieci. Nie mam prawa pozbawiać cię radości macierzyństwa.

–

Możemy je adoptować albo spróbować sztucznego zapłodnienia. Jeśli się

zdecydujemy, mamy parę możliwości do wyboru. Ale w tej chwili to nie jest
istotne.

–

Łatwo ci mówić, że teraz to jest nieważne. Pamiętaj, że już jedno moje

małżeństwo się rozpadło. Nie chcę przez to przechodzić po raz drugi.

– O nie. –

Powiedziała to tak głośno, że paru gości przy sąsiednich stolikach

podniosło głowy znad talerzy. – To nie tak. – Zniżyła głos. – Twoje pierwsze

małżeństwo się rozpadło, ponieważ twoja żona nie kochała cię wystarczająco

mocno. Nie chciała być przy tobie w trudnych chwilach. Choroba była tylko

pretekstem. Ten związek prędzej czy później i tak by się rozpadł.

–

To nie jest takie pewne. Nie bądź dla niej taka surowa. To jest naprawdę

potworna choroba. Czy chcesz powiedzieć, że gdybym powiedział ci, że test

wypadł pozytywnie, nadal byś tu ze mną siedziała?

–

Oczywiście – odparła bez chwili namysłu.

Samuel jednak jej nie dowierzał.
–

Może do końca tej kolacji, przez tydzień albo dwa. Ale potem pobiegłabyś do

biblioteki, gdzie dowiedziałabyś się, w co się pakujesz.

–

I uważasz, że wtedy bym cię opuściła?

–

Nie ma o czym mówić. Nie jestem chory.

–

Ależ jest. To bardzo ważne. A czy ty opuściłbyś mnie, gdyby role się

odwróciły?

–

Jasne, że nie. To zrozumiałe.

–

Więc dlaczego ja miałabym zostawić cię samego?

Zamyślił się.
–

Ponieważ zasługujesz na kogoś lepszego. Już ci wcześniej mówiłem, że nie

jestem materiałem na męża.

–

I nie zamierzasz zmienić zdania? Po tym, co sobie powiedzieliśmy? Wiedząc,

co do siebie czujemy, nadal będziesz obstawał przy swoim? – Pomyślała, że

oszaleje z rozpaczy, ponieważ Samuel powoli, lecz stanowczo pokiwał głową. –

Może masz rację. Może zasługuję na kogoś lepszego. Kogoś, kto będzie mnie

kochał i zaufa mi, że nigdy go nie opuszczę. Wydawało mi się, że nareszcie

poznałam mężczyznę moich marzeń. Długo na to czekałam, uwierz mi.

Ubzdurałam sobie, że odwzajemni moje uczucie, że pokocha mnie tak samo
bezgranicznie jak ja jeg

o, że razem będziemy pokonywać różne przeszkody i

rozwiązywać problemy. Nie tylko ty je masz. Każdy je ma. Jeśli do tego stopnia

nie wierzysz w moją miłość, w to, że potrafię wytrwać przy tobie niezależnie od

sytuacji, to chyba rzeczywiście nie powinniśmy kontynuować tej rozmowy...

Podeszła kelnerka z rachunkiem i sporą paczuszką.
–

To jest kurczak na wynos. Czy podać coś do picia? Erin wstała, zabierając ze

stołu torbę.

–

Ja już dziękuję, ale doktor Donovan chętnie wypije jeszcze jedno piwo.

Gdy kelnerka o

deszła, Samuel podniósł się z miejsca.

–

Usiądź, Erin. Weź coś do picia. Jeszcze nie skończyliśmy rozmawiać.

– Rozmawiamy od dawna –

oznajmiła stanowczym tonem. – Wracam do

szpitala. Za godzinę zaczyna się mój program. Obiecałam ludziom z nagłych
wypadków,

że obejrzę go razem z nimi. – Zniżyła głos. – Ponieważ uważasz, że

jestem idiotką, której zależy tylko na twoim ciele i pieniądzach, zachowam się

zgodnie z twoimi oczekiwaniami: możesz za mnie zapłacić.

– O czym ty mówisz?
–

Jeśli nie wierzysz w moją miłość, to co ja tu robię? Trzymała się dzielnie aż

do Beach Road. Dopiero tam się rozpłakała. Jeszcze nigdy nie była taka

nieszczęśliwa. Prawie biegła, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia

mijających ją przechodniów. Ta przeklęta choroba zniszczyła życie tylu ludziom, a

teraz rujnuje jej życie, bo ona nikogo innego już nigdy nie pokocha.

Jordan taktownie nie zauważył jej zaczerwienionych oczu, gdy podawała mu

torbę.

–

Będę na oddziale nagłych wypadków. A potem chyba pojadę do domu.

Zostajesz tu na noc?

–

Jeszcze nie wiem. Dyżurna pielęgniarka nie była zachwycona tym pomysłem

i powiedziała, że musi się zastanowić. Annę dopiero co przeniesiono z oddziału

intensywnej opieki. Mógłbym się przespać w pokoju dziennym. Nie chciałbym

zostawiać jej samej.

– Dobry

z ciebie chłopak – rzekła półgłosem.

Spojrzał na nią sponad kurczaka z ryżem.
–

Naprawdę tak myślisz? – Opinia Erin zdawała się być dla niego bardzo

ważna.

–

Oczywiście. Macie szczęście, że jesteście razem.

Przechodząc przez salę, zatrzymała się przy łóżku Patricii. Teraz dostrzegała

podobieństwo między starszą panią i Samuelem. Oboje mieli wydatne kości

policzkowe i prosty nos. Przez co ta kobieta musiała przejść... Przez tyle lat żyła ze

świadomością, że mogła przekazać tę potworną chorobę własnemu synowi. Czy

była jeszcze na tyle zdrowa, by zrozumieć wynik badania, jakiemu poddał się
Sam?

–

Nie martw się, Patricio. – Przysiadła na łóżku. – Zaopiekuję się nim. –

Westchnęła. – Jeśli mi pozwoli.

–

Powiedział ci? – Fay była zdecydowanie bardziej bezpośrednia niż Jordan.

Widząc jej zaczerwienione oczy, wciągnęła ją do pustej kabiny i zaciągnęła

zasłony.

– Tak. –

Usiadła na pustym łóżku. Nie zauważyła nawet, że zaczęło się toczyć.

– Od dawna o tym wiesz?

Fay zaciągnęła hamulec, po czym usiadła obok Erin.
–

Od lat, od kiedy ją zdiagnozowano. Wszyscy byliśmy wstrząśnięci. Jaka ona

była piękna! Martwiła się tylko o Samuela. „Dobrze, że się ożenił", mówiła.

„Przynajmniej będzie miał Frances". – Nie zabrzmiało to przychylnie. – A potem

wyszło szydło z worka.

– T

o musiał być dla niej ogromny szok. – Erin właściwie nie wiedziała,

dlaczego broni tej kobiety. –

Sam mówił...

–

On stara sieją usprawiedliwiać. Wszyscy byli w szoku, ale ona nie dała im

żadnej szansy. Trzy miesiące po tym, jak wykryto chorobę, już jej nie było.

Mówiła, że to dlatego, że nie będą mogli mieć dzieci, ale to była tylko wymówka.

Bała się, że zostanie jego pielęgniarką. – Fay wstała. – Powiedział ci też o
wasektomii, prawda?

– Tak.
–

Przepraszam, że chciałam was wyswatać, ale wydawało mi się, że jesteście

dla siebie stworzeni. Sama nie wiem dlaczego... Uznałam chyba, że potrafisz to

zaakceptować. Nie powinnam była się wtrącać...

– Dlaczego to mówisz?
–

Przecież widzę, że jesteś nieszczęśliwa. – Fay była wyraźnie zakłopotana. –

Podejrzewam, że zniechęciła cię wiadomość, że Samuel nie może mieć dzieci...

Erin zerwała się na równe nogi. Aż zatrzęsła się z gniewu.
–

Fay, w ogóle nie pomyślałam o dzieciach. Najważniejsze było dla mnie to, że

poznałam przyczynę jego bólu. Ucieszyłam się, że jest zdrowy. To on nie może

pogodzić się z myślą, że nie będzie miał potomka. To on nie wierzy, że nie

opuściłabym go, gdyby był chory. Wiem, że boleśnie to przeżył, że cierpiał, ale on

się myli, sądząc, że postąpiłabym jak Frances. Szukam człowieka, który będzie
mnie

kochał i potrafi mi zaufać.

Fay bez mrugnięcia okiem wysłuchała tyrady Erin.
–

Za chwilę zaczyna się twój program. Zejdź do pokoju dla personelu. Już tam

na ciebie czekają ze skromnym poczęstunkiem. Jesteś dziś naszym honorowym

gościem.

Erin spodziewała się jakiegoś komentarza, ale Fay nie miała nic więcej do

powiedzenia.

– Przyjdziesz?
– Tak –

odparła pielęgniarka. – Za chwilę. Muszę jeszcze coś załatwić. Idź już.

Rozdział 11

W pomieszczeniu dla personelu odbywał się istny bankiet. Wszystkie stoły

były nakryte szpitalnymi prześcieradłami i każdy, naprawdę każdy, przyniósł coś

do jedzenia: chipsy, popcorn, zapiekankę, ciastka, napoje, a nawet wino i piwo z

myślą o tych, którzy nie byli na dyżurze. Ktoś podał Erin plastikowy kubeczek

napełniony po brzegi tanim winem.

–

Zdaje się, że będę musiała zamówić taksówkę – zażartowała.

Pomimo przykrości, jakie ją ostatnio spotkały, poczuła, że jest jej dobrze wśród

tej gromady dziwaków, którzy umieli troszczyć się zarówno o pacjentów, jak i o

siebie nawzajem. Bywali wredni i stronniczy, lecz chwilę później potrafili zdobyć

się na współczucie i bezgraniczną opiekuńczość. Utwierdziło ją to w przekonaniu,

że jej decyzja o podjęciu pracy pielęgniarki jest słuszna.

– Czy zdajesz sobie spr

awę z tego, że dużo ryzykujesz, oglądając ten program

w naszej obecności? – zagadnęła ją roześmiana Vicki. – Jeśli film się nam nie

spodoba, możesz wylądować w gipsowni.

Erin uniosła brwi.
–

Możemy cię skazać na zagipsowanie od stóp do głów. I przez parę godzin nie

będziemy mogli znaleźć piły do gipsu.

Uwaga ta wywołała ogólną radość. Erin natomiast po raz kolejny dziękowała

Bogu, że nie uległa namowom Marka, by pokazać puste szpitalne łóżka.

Gdy zgasło światło, poczuła, że się denerwuje, mimo że wielokrotnie widziała

cały materiał i wiedziała, że nie czeka ją żadna niespodzianka. Rozejrzała się po

sali, szukając wzrokiem Fay i Samuela. Najwyraźniej coś zatrzymało Fay, a

Samuel... Stanął jej przed oczami jego obraz: siedzi na pogrążonym w mroku
tarasie i roz

myśla o matce, ojcu, Frances i o niej, Erin. Przez moment miała ochotę

wymknąć się i pobiec do baru, by go pocieszyć, ale intuicja podpowiadała jej, że

nie jest to właściwe posunięcie. To Samuel musi przyjść do niej.

Film już trwał. Erin w kremowym kostiumie zapraszała telewidzów, by wraz z

ekipą spędzili całą dobę na oddziale nagłych wypadków. Wypielęgnowana dłoń,

zdecydowanie nie jej, otworzyła drzwi na oddział.

W tej samej chwili skrzypnęły drzwi do sali. Kątem oka dostrzegła Fay i

Samuela. Pielęgniarka bez zbędnych ceremonii rozsiadła się na kanapie. Samuel

skromnie stanął pod ścianą. Przez cały pokaz ani razu na nią nie spojrzał.

Przez godzinę wszyscy jak zaczarowani patrzyli na film. Wraz z nią odbywali

magiczną podróż: od drobnych skaleczeń po śmiertelne urazy, przedstawiane w

bardzo kulturalny sposób. Autorka reportażu pokazała również zabiegany personel,

nastroje zmieniające się jak w kalejdoskopie, łzy i zabawne sytuacje. Uwieczniła

na taśmie wszystko i wszystko wyjaśniała.

Pod koniec filmu pojawiło się ujęcie Jeremy'ego, który żegna się z Erin i

wychodzi ze szpitala. Zegar pokazywał wtedy siódmą. Widzowie znowu ujrzeli
Erin w kremowym kostiumie.

–

Oto koniec mojej wizyty w szpitalu. Jeśli słuchają państwo wiadomości lub

czytają gazety, zdają sobie państwo sprawę, że w chwilę po wyłączeniu kamery

lekarz, który na filmie ratuje bezcenne życie, sam uległ bardzo poważnemu

wypadkowi. Personel, który jeszcze chwilę wcześniej wraz z nim opiekował się

chorymi, niespodziewanie musiał zaopiekować się nim. To wydarzenie na zawsze

zostanie w mojej pamięci. Wszyscy narzekamy, że w szpitalach jest za mało

personelu, że trzeba długo czekać na szpitalne łóżko. Mam jednak nadzieję, że

udało mi się pokazać państwu ofiarność personelu medycznego. Pamiętajmy
wszyscy, jak

kruche jest ludzkie życie. Nie zapominajmy też o tych pełnych

poświęcenia ludziach, którzy nieodmiennie podejmują trud jego ratowania.

Gdy znajoma już, zadbana kobieca dłoń zamknęła szpitalne drzwi, w sali

zapanował entuzjazm.

–

Niesłychane! – Vicki przekrzykiwała kolegów. – Nie miałam pojęcia, jak

dobrze się spisaliśmy!

–

Muszę schudnąć – oznajmiła Louise, nakładając sobie kolejny kawałek

ciasta. –

Zaczynam w poniedziałek – wyjaśniła.

Gwar ucichł, gdy Samuel stanął pośrodku pokoju.
–

Wiecie doskonale, że byłem przeciwny obecności kamer na oddziale –

zaczął. – I mimo że ten reportaż jest wspaniały, będę miał takie same zastrzeżenia,

jeśli za tydzień dyrekcja ponownie zwróci się do mnie z podobną propozycją. Ten

sukces jest wyłącznie zasługą Erin. Zdaję sobie sprawę, że mogła przedstawić nas

w zupełnie innym świetle. To, że jesteśmy dzisiaj tacy szczęśliwi, zawdzięczamy

jej niezależności. Wznieśmy toast za pomyślność Erin Casey.

Oczami pełnymi łez powiodła po zebranych.
–

To ja powinnam wam dziękować. Miejmy nadzieję, że w jakiś sposób wasz

oddział skorzysta na tym reportażu. Dziękuję wam z całego serca.

Do pokoju wpadła Jenny.
–

Mamy zawał!

Zespół dyżurujący rzucił się do drzwi, a ci, którzy skończyli pracę, zbierali się

do wyjścia. Erin szukała wzrokiem Samuela. Zapewne zajmuje się nowym

pacjentem lub towarzyszy matce. Kilka osób zaczęło sprzątać ze stołu, lecz Fay je

ofuknęła.

–

Zostawcie to. Przyda się nocnej zmianie. – Gdy zostały same, odezwała się

do Erin: –

Świetna robota. Możesz być z siebie dumna. Drzwi do kariery stoją

przed tobą otworem.

Erin potrząsnęła głową.
–

Być może. Ale postanowiłam zostać pielęgniarką. – Z niepokojem czekała na

reakcję Fay, ale ta tylko się uśmiechnęła.

–

Będziesz wspaniała. Służę wszelką pomocą.

Zapadła cisza. Po dłuższej chwili Fay odezwała się:
–

Źle cię oceniłam. Przepraszam.

– O co ci chodzi?
–

Powinnam wyczuć, że nie jesteś taka powierzchowna, żeby uciekać od

Samuela, wiedząc... No wiesz...

–

Teraz to już nie ma znaczenia. – Erin posmutniała.

–

Uznał, że nie będzie sobie mną głowy zawracał.

–

To znaczy, że oszalał – stwierdziła Fay. – Pamiętasz, jak ci się przyznałam,

że tylko dwa razy dałam się ponieść nerwom? No więc godzinę temu stało się to

po raz trzeci. I niczego nie żałuję.

–

Dziękuję ci, Fay. Naprawdę. Dziękuję za wszystko.

–

Wzruszenie nie pozwalało jej mówić.

Ruszyła do wyjścia. Na wahadłowych drzwiach zauważyła swoją dłoń.

Kościstą, bladą, z obgryzionymi paznokciami. Doskonała ilustracja jej aktualnego

stanu ducha. Należałoby pójść do manikiurzystki.

– Erin...
Z mroku korytarza wyłoniła się sylwetka Samuela.
–

Chciałem z tobą porozmawiać po filmie, ale dostałem wiadomość, że mama

zapadła w śpiączkę.

Chciała go pocieszyć, ale przecież on sam uznał, że ta rola jej nie przysługuje.
–

Przez cały wieczór wysłuchuję, jaki ze mnie idiota. Nie przyszło mi do

głowy, że wszyscy o nas wiedzą.

–

Może wymknęło mi się coś w rozmowie z Fay.

–

Nie tylko od Fay, chociaż to ona najbardziej zmieszała mnie z błotem.

–

Ktoś inny? – zdziwiła się.

– Jordan. I twoja siostra.

–

Jordan? Wydawało mi się, że jemu to się nie podoba. Anna? Myślałam, że

śpi.

–

Obudziła się na pięć minut. I wierz mi, to wystarczyło. Nie podejrzewałem jej

o taką elokwencję.

–

Anna nie zna szczegółów. – Erin była zażenowana.

–

Pani Foster też ich nie zna. Ale i ona dorzuciła swoje pięć groszy.

– Matka Jeremy'ego?!
–

Podejrzewam, że udawała, że śpi, kiedy rozmawialiśmy. Pamiętaj, Erin,

zanim zapiszesz się na kurs pielęgniarski, że tam, gdzie drwa rąbią, wióry lecą.

Jeśli zanosi się na coś ciekawego, wobec braku faktów najlepsze są domysły. Nasz

„romans" narobił więcej szumu niż twój reportaż.

–

Przepraszam. Nie chciałam narażać cię na niezręczne sytuacje. Ale niedługo

sprawa ucichnie, jak tylko Anna i ja opuścimy szpital. Wkrótce będzie po
wszystkim. – Patr

zyła na swoje dłonie, na buty, na podłogę. Byle nie na niego.

–

Nie chcę, żeby było po wszystkim.

Nie podnosiła wzroku, bojąc się, że się przesłyszała. Zauważyła, że lakier na

palcu lewej stopy brzydko odprysnął. Warto by też pójść do pedikiurzystki.

– Chc

ę, żeby mówiono o nas dzisiaj i zawsze. I to jak najwięcej. Chociaż

znamy się tak krótko, nikt nie był mi bliższy niż ty. Wiem, że zachowałem się

skandalicznie, że cię zraniłem, i dlatego proszę cię o przebaczenie. Kocham cię,

Erin. Próbowałem cię chronić.

Patrzyła mu prosto w oczy.
– Przed czym?
–

Nie chciałem, żebyś mnie pokochała.

–

Nigdy by ci się to nie udało. – Pogładziła go po policzku. – Zakochałam się w

tobie w tej samej chwili, kiedy zobaczyłam cię na korytarzu w dyrekcji. I nic tego
nie zmieni. –

Kurczowo chwycił jej dłoń, jakby to z niej mógł czerpać potrzebną

energię. – A jeśli okaże się, że nie mogę dać ci dzieci?

–

Popatrz na mnie, popatrz. A jeśli to ja nie będę mogła ci ich dać? A jeśli

zginiemy pod kołami karetki? To nie jest wykluczone. Miałeś już okazję zobaczyć,
jaka bywam roztrzepana.

Na jego wargach pojawił się cień uśmiechu.
–

Niewiadomych są tysiące, a tylko jedno jest pewne: nasza miłość – ciągnęła.

–

Dzięki niej ze wszystkim sobie poradzimy. Wierz mi, Samuelu.

Odpowiedział jej jednym z najsłodszych pocałunków.
–

Muszę zajrzeć do mamy. Pójdziesz ze mną? Nie chcę sam jej tego mówić.

–

Z przyjemnością. – Wzięła go za rękę.

–

Wiem, że pewnie nic z tego do niej nie dotrze, ale bardzo chciałbym jej o nas

opowiedzieć.

–

Już ją o tym poinformowałam – rzuciła od niechcenia. – Chodźmy.

Powinniśmy być przy niej.

–

Jak to? Kiedy u niej byłaś? – Stanął jak wryty.

–

Dzisiaj po południu. – Ponagliła go, szarpiąc go za rękaw. – Z mojego

horoskopu wynikało, że muszę jak najprędzej zwierzyć się ze swoich trosk i nie

wolno mi przegapić szansy. Wobec tego poszłam do niej i powiedziałam jej, żeby

się nie martwiła, oraz że uparłam się zostać twoją żoną. – Zerknęła na niego kątem
oka.

–

Erin, czy ty mi się właśnie oświadczyłaś?

– Chyba tak. – S

ama była zdziwiona. – Mam nadzieję, że nie masz mi tego za

złe. Nie jesteś aż taki staroświecki.

–

Czy twój horoskop przewidział również miłość od pierwszego wejrzenia oraz

błyskawiczny ślub?

–

Nie w tym piśmie, które dzisiaj czytałam, ale jestem pewna, że w paru innych

coś takiego by się znalazło.

Przed drzwiami oddziału mocniej chwyciła dłoń Samuela. Zanosiło się na

długą, dramatyczną noc, ale za nic w świecie nie chciałaby być gdzie indziej bez

tego wspaniałego, silnego mężczyzny. Nie ma powodu, by w przyszłości los ich

oszczędzał, ale czeka ich także wiele dobrego. Będą razem odpierać wszelkie
burze.

Wszystko jest w rękach przeznaczenia, pomyślała.

EPILOG

–

Jest ciągle bardzo żółta.

Samuel nie od razu odpowiedział, za to delikatnie obydwie pocałował.
– Nic jej nie jest. –

Przysiadł na brzegu łóżka Erin.

–

A jeśli to coś poważniejszego? – Nie dawała za wygraną. – W jednym z

moich podręczników pielęgniarstwa...

–

To jest zwyczajna żółtaczka. Jeśli moje zdanie się nie liczy, zaufaj pediatrze.

Krew ma w po

rządku i nawet nie potrzebuje naświetlań. Nie chciałbym się

wymądrzać...

– Znowu –

jęknęła.

–

Jako studentka pierwszego roku pielęgniarstwa, na dodatek nieco zapóźniona,

musisz uwierzyć konsultantowi, że Grace Patricia Donovan jest doskonała. Nie
masz najm

niejszego powodu do obaw. Wolę nie myśleć, co będzie, kiedy

przyjdzie pora na twój kurs pediatrii. Będę musiał pochować wszystkie

podręczniki, bo wykryjesz u niej wszystkie możliwe choroby.

–

Na razie zrobię sobie przerwę w nauce. – Popatrzyła na swą maleńką

córeczkę. – Wiem, mówiłam, że tylko na jeden semestr, ale teraz, kiedy już tu jest,

to całkiem inna sprawa. Prawda, że śliczna?

–

Najśliczniejsza w świecie – przyznał. – Nie mogę się doczekać, kiedy zabiorę

was do domu.

Przytuliła dziecko i przymknęła oczy. Dom, rozmarzyła się. Już zamierzali go

sprzedać, wywiesili nawet odpowiednią tablicę w ogrodzie. Lecz widząc jej

smutek, Samuel wycofał ofertę od agenta. Mogła teraz oczami duszy oglądać swój
ukochany ogród –

pełen marzeń o przyszłości, zamiast duchów przeszłości.

Widziała tam roześmianą, szczęśliwą, małą Grace i dziecko Anny, które już było w

drodze, oraz jej przyszłe rodzeństwo.

– A to od kogo? –

zdziwił się Samuel, podnosząc z podłogi ogromnego

różowego zająca.

–

Wyobraź sobie, że od Jeremy'ego. Był tu przed chwilą. Wygląda bardzo

dobrze. Co dziwniejsze, zachowywał się wzorowo: pytał, jak się czuję, co u ciebie

słychać, ile waży mała. Musiałam z niego wyciągać, żeby powiedział coś o sobie.

Bardzo się zmienił. – Popatrzyła zdziwiona na Samuela, który nagle się roześmiał.
–

Co w tym śmiesznego?

–

Przynoszę ci ciekawą ploteczkę.

– Mów.
–

Moje sprawdzone, zaufane źródło informacji...

– To znaczy Fay.
Przytaknął.
–

... donosi, iż niejaki Jeremy Foster bardzo interesuje się swoją nową

stażystką. Sprawa wygląda poważnie.

–

Nie znasz się na plotkach, Samuelu. To tylko dowód, że Jeremy wraca do

formy. Dobrze, że tu się nic nie zmieniło.

–

Skoro nie dasz mi dokończyć... – Sięgnął po gazetę.

– Mów natychmiast!
Tak powoli ją odkładał, że Erin omal nie wyskoczyła z łóżka.

–

Tym razem jednak jest pewna różnica...

–

Bo to jest mężczyzna!

– Znowu zaczynasz? –

roześmiał się. – Mnie też kiedyś podejrzewałaś o to, że

jestem gejem. Nie, to nie jest mężczyzna. Otóż owa stażystka jest w szóstym albo

siódmym miesiącu ciąży.

–

Żartujesz.

–

Nigdy w życiu. Nie podejrzewałem, że kiedyś właśnie z Jeremym będę

dyskutował o wyższości pieluszek z tetry nad jednorazowymi. Ale cóż, są sprawy,

o których nawet filozofom się nie śniło.

W tej chwili mała Grace, czując się osamotniona, zapłakała głośno. Erin

pochyliła się nad nią. Pochłonięta karmieniem, zapomniała o Jeremym i całym

bożym świecie.

Samuel z dumą i miłością patrzył przez łzy na swoją piękną żonę i córeczkę.
–

Są sprawy, o których nawet filozofom się nie śniło – powtórzył.