michał w. pistolet

ycie podziemne m czyzny

Ż

ęż

Biedactwa...

Większość mężczyzn jest właśnie

taka nieporadna życiowo.

Zakochaliby się nawet w owcy,

kozie lub kurze gdyby akurat

ją pierdolili.

lato rok wcześniej

nie myśl, tylko poczuj...

Wsunęła dłoń w moje spodnie tuż za zjazdem z obwodnicy. Nie

było dużo samochodów i mogłem zwolnić. Lubiła zaczynać pieszczoty
pierwsza, gdy ptak był jeszcze uśpiony. „Taki prawdziwie bezbronny” -
mawiała. Ciepło jej ręki na moim chuju spowodowało, że bardzo
szybko dopadła mnie ta dziwna słodka błogość, w ten sposób
odczuwalna tylko przy pierwszym dotyku i tylko przez kilka
pierwszych sekund. W takim momencie jestem tak zupełnie
pozbawiony refleksu, że jakikolwiek manewr zmuszający mnie do
zmiany kierunku czy sposobu jazdy jest niewykonalny.

Szybko urósł w jej ręku i zwilgotniał. Ściskała oślinioną główkę,

delikatnie poruszając przy tym palcami. Momentami prostowała jeden,
by zahaczyć paznokciem miejsce kilka centymetrów niżej. Po czym na
powrót obejmowała go całą dłonią przesuwając ją tak, by jego czubek
ledwie muskał aksamitną powierzchnię jej skóry. Uwielbiałem jej
dotyk. Śmiem go nazwać czarodziejskim lub wręcz magicznym.

Wielokrotnie się zastanawiałem, jak to możliwe, by zwykły dotyk dłoni
powodował stan wręcz narkotycznych odczuć. A tak było zawsze
ilekroć kładła na mnie swoją dłoń. Przymknąłem na moment oczy.
Krajobraz za szybą płynął wraz ze mną. Po kilku chwilach takich
pieszczot chuj stał wyprostowany, całkowicie posłuszny jej ruchom. W
takim momencie niemożliwością było skupić się na drodze, chociaż i
tak nie jechałem szybciej niż sześćdziesiąt na godzinę.

Ale przecież nigdzie się nie spieszyliśmy.

- Zdejmij spodnie Mysiu-Pysiu - szepnąłem. Niespiesznie wyjęła

rękę z moich spodenek i przytknęła ją najpierw do ust.

- Mniam... - zlizała przezroczystą nitkę.

Powoli odpięła guzik od spodni. Chwyciła palcami zamek i

przesunęła w dół. Powoli. Wiedziała, że chcę na to patrzeć. Zwolniłem
do trzydziestu. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Jej rozsunięte
teraz, granatowe spodnie odsłaniały białe, lśniące, jedwabiste stringi,
ledwie opinające jej cudną, piękną i tyci tyci wznoszącą się nad poziom
ud, fałdkę krocza... To, co miała pomiędzy udami... To miejsce, gdzie
uda kończą się zgięciem... Można umrzeć z rozkoszy... A jeszcze tego
dotknąć! Wsunąłem rękę między jej nogi. Ścisnąłem wzgórek i
przywarłem do niego dłonią, jednocześnie wciskając wskazujący palec
w zagłębienie. Poczułem ciepło i wilgoć. Masowałem, miętosiłem,
tarłem jej krok, a ona wierciła pupą na wszystkie strony.

Jedną ręką trzymając kierownicę zjechałem na głęboko wcięte w

las pobocze.

Przekręciłem kluczyk w stacyjce i odwróciłem się do niej.

Opuściła fotel do pozycji leżącej. Uniosła biodra do góry i ściągnęła
spodnie do wysokości kolan. Szeroko, jak najszerzej rozchyliła nogi.
Moja kochana pipeczka! Moja jedyna, najwspanialsza na świecie! Jak
ona pięknie w tym wyglądała! Rozchylone uda i białe wrzynające się w
krok stringi! Jej skóra, zapach…

- Zrób mi to Misiu, proszę, zrób!

Przyciągnęła moją głowę. Palcem odchyliłem majtki na bok i

zacząłem wodzić językiem po miejscu, gdzie materiał styka się ze
skórą. Lizałem i jednocześnie rozchylałem jej uda rękami, rysując przy
tym esy floresy tuż przy samym kroczu. Ściskałem ją i szczypałem, by
w końcu zatopić jęzor w sam cudowny rowek, a wargami muskać
nabrzmiałą skórę…

- Misiu… Misiu… - szeptała z zamkniętymi oczyma.

W kilkanaście minut później znowu byliśmy na drodze. Sara,

moja najcudowniejsza dziewczyna, nie miała zamiaru na tym
poprzestać. Od momentu, gdy zapaliłem ponownie silnik, gniotła i
ściskała mi chuja, jakby nie chciała dać za wygraną. Nie
przejechaliśmy więcej niż kilka kilometrów.

- Misiu! – skinęła głową w stronę leśnej przecinki.

Wjechałem w ledwie ubity trakt, wyżłobiony niezliczoną ilością

dziur. Jechałem ostrożnie, ledwo naciskając pedał gazu.

- O tam! – niemalże krzyknęła.

Las graniczył z bezmiernie wielkim polem. Na jego skraju, w

odległości około pięćdziesięciu metrów, stała wieżyczka obserwacyjna.
Podjechałem tuż pod nią.

- Wchodzimy na górę? – zapytałem.

- Weźmy tylko coś…

Z bagażnika wyjąłem koc. Sara ostrożnie stąpała po drabinie.

Wieżyczka mogła sięgać nawet i drugiego piętra. Wydawała się
stabilna. Podszedłem do pierwszego szczebla i zadarłem głowę

- Jakąż ty masz dupę!

Po raz tysięczny patrzyłem na jej pośladki jak zahipnotyzowany.

Zawsze robiły na mnie piorunujące wrażenie. Sara miała naprawdę
najpiękniejszą, najbardziej ponętną, po prostu najgenialniejszą pupę na
świecie!

Weszliśmy na szczyt. Obite deskami gniazdo obserwacyjne

sięgało nam do piersi. Spojrzeliśmy w dal i oniemieliśmy z wrażenia.
Przed nami rozpościerały się hektary pól i lasów. Żółć i złoto, zieleń i
błękit po sam horyzont. Przez chwileczkę jakbyśmy zapomnieli po co
tu jesteśmy. Jedynie przez chwileczkę.

- Oprzyj się - powiedziałem.

Sara zdjęła spodnie, lecz założyła z powrotem pantofle na

obcasie. Została też w stringach i obcisłej białej bluzce.

Robiliśmy to prawie zawsze w ten sam sposób i jeszcze nigdy,

przenigdy nam się to nie znudziło. Każde z nas znało doskonale swoją
rolę i odgrywało ją z należytym przejęciem i starannością.

Oparła się dłońmi o brzeg wieżyczki. Mocno wypięła pośladki w

górę, jednocześnie gnąc plecy do przodu w łuk. Stała tak niemalże
nieruchomo, na lekko ugiętych nogach ze wspaniale, genialnie wypiętą,

boską, kosmiczną, zupełnie nie z tej ziemi, dupą. Leciutko nią
poruszając, zapraszała mnie, a właściwie jego, do środka. Moja
tygrysica... Moja najlepsza i najukochańsza... Jedyna... Trwało to
niewiele, może kilka, kilkanaście sekund. Nie opuszczając spodenek
wyjąłem go bokiem. Jaki był już wielki! Jedną ręką chwyciłem ją
mocno w pasie, drugą trzymając go u nasady, naprowadziłem jego
całkowicie mokrą główkę w potwornie już spragnioną pizdę Sary.

I wszedłem...

- Och... - sapnęła i przymknęła oczy. Zwiesiła głowę i odchyliła

w tył łopatki. Zaczęła głęboko oddychać. Zawsze robiłem to niemal tak
samo: pierwszy ruch był mocny, szybki i do samego końca. Muszę ją
wtedy ściskać w pasie. Palce rozczapierzam jak koszykarz na piłce tak,
by swoim ściskiem chwycić jak największy obszar jej złocistej skóry.
Moje dłonie wrzynają się w jej talię, ale na tym to właśnie polega.
Wychodzę powoli, przesuwając dłonie na jej pośladki. I znowu w nią
wchodzę. Lecz teraz wolniej. Tak, jakbym się w nią wślizgiwał.
Pełznący po mokrym sitowiu wąż, w jedną i w drugą stronę, w jedną i
w drugą... Na ugiętych nogach. Moje dłonie zajmują się wtedy jej
pośladkami i udami. Zbieram nimi fałdki jej skóry, głaszczę po
wewnętrznej stronie ud. Cały czas wchodząc w nią rytmicznie, ale
jednak dalej wolno. Kładę się na nią, nie przestając poruszać biodrami.
Wkładam i wyciągam... Wkładam i wyciągam… Prawym ramieniem
oplatam jej pas, lewą ręką zsuwam opinającą plecy bluzkę. Całuję
między łopatkami, a właściwie lizę całą powierzchnią języka jej śliczne
mikroskopijne włoski. Cały jestem w niej. Moje uda stykają się z jej
pośladkami.

- Kochanie moje... Kochanie... Saruniu moja... - szeptałem.

- Misiu... jak ja to lubię!

Przytulałem się do mojej dziewczynki jeszcze przez chwileczkę.

A potem podniosłem się i jedną ręką chwyciłem ją mocno w pasie, a
drugą za włosy.

- Och! Och? - słyszę. Wchodzę w nią coraz silniejszymi ruchami

i coraz szybciej. Mocno, mocno.

- Ty suko! - krzyczę. Rżnę ją teraz z całej siły.

- Ach... ach... - czuję jaki jest nieprawdopodobnie twardy i

wielki. Aż boli! Boli mnie i ją. Trzymam ją za talię jak w kleszczach...
W imadle jakimś... I rżnę, i rżnę... Z całą zwierzęcą siłą wpycham chuja

do końca i natychmiast wyciągam. I znowu, i znowu!

- Uhm! Uhm! Uhm! Oooo... Oooo... Sssss… - Sara skowycze,

jęczy, a ja krzyczę na całe gardło.

- Ty suko! Suko jedna! Tyyy... Suuukooooooo!

Eksplodowałem. Wypaliłem całym potężnym ładunkiem gorącej

spermy. To była powódź. Będąc dalej w środku, oparłem się brodą o jej
plecy. Leżałem na niej i głęboko oddychałem. Opadłem zupełnie z sił.

I wtedy. I nagle. I wtedy stała się. Cisza. Tak, jakbym otworzył

dopiero oczy i zobaczył zupełnie nieruchomą, gorącą letnią ciszę. I
przestrzeń. I las. I pola. I drzewa po horyzont.

„Moja kochana Sarunia! Słoneczko moje! Dziewczyna najlepsza

i najwspanialsza na świecie! Jezu, jak ją kocham!”.

Zostałem w niej jeszcze przez chwilę. Chuj powolutku wiotczał i

czułem już tylko ciepło w tamtym miejscu.

- Kocham Cię - szepnąłem.

- Kocham Cię - odpowiedziała.

*

- Jest taki serial „Falcone”... widziałaś może? - zagadnąłem, gdy

tylko wyjechaliśmy na ubitą drogę.

- Nie Misiu, a co?

Sara opierała głowę na moim ramieniu. Prowadziłem jedną ręką,

a drugą zgiętą w pół, przyciskałem jej policzek.

- Jeden z głównych bohaterów, młody mafiozo, taki trochę

osiołek, wchodzi to toalety i słyszy jęki i stękania... Jacyś ludzie
kochali się w kabinie. Wszystko działo się na weselu. On elegancko
ubrany i tak dalej. Podchodzi z uśmiechem bliżej... Patrzy przez
szparę... Widzi najpierw pończochy i podwiązki i w sekundę jego
uśmiech znika. To jego dziewczyna, z którą przyszedł na to wesele,
dyma się z innym mafiosem.

- No i ? - zaciekawiła się Sara.

- No i dziewczyna wychodzi z tego kibla, on wtedy stoi za

drzwiami, a potem rzuca się z nożem na tego palanta i dźga go z
dziesięć razy.

- Zrobiłabym to samo.

Z powrotem położyła głowę na moim ramieniu.

- Wiesz... - odezwałem się po chwili. - Po raz pierwszy poczułem,

oglądając to… - nie bardzo wiedziałem jakich słów użyć. -
Pomyślałem, a właściwie poczułem... Wiesz jaki jest mój stosunek do
seksu... Że, kurwa, jak zdrada boli!

- Ja bym zabiła ich oboje. A właściwie was oboje... Fu! Nie chcę

o tym myśleć.

*

Godzinę później byliśmy już w naszych Kocurkach. Gdy

wjeżdżaliśmy na podwórko, gospodyni, pani Malinowa stała już w
drzwiach.

- Dzień dobry pani! - krzyknęła Sara przez otwarte okno

samochodu.

- Dobry... Dobry... Mówili, że trzy dni będzie taki dobry -

powiedziała Malinowa wycierając ręce w fartuch. Prawie dwa lata
minęły od czasu, kiedy przyjechaliśmy tu z Sarą pierwszy raz.
Malinowie dopiero rozkręcali interes pod szyldem „Gospodarstwo
Agroturystyczne”. Jeszcze mieli świnie i kilka krów. Dla
wczasowiczów było przygotowane jedynie mieszkanko na piętrze. Z
osobną kuchnią, łazienką i wspaniałym małżeńskim łożem. Pierwszy
raz, gdy tam byliśmy, zostawiłem na szafie paczkę kondomów, które
jeszcze wtedy były nam potrzebne. Sara, osiemnastoletnia wówczas
dziewczyna, była tym faktem straszliwie speszona. Gdy zawitaliśmy
tam po raz drugi, natychmiast pobiegła sprawdzić, czy jeszcze tam są.
Oczywiście już ich nie było. Bardzo ją to zawstydziło. Moja kochana
dziewczynka!

- Przygotowaliśmy wasz pokój - odezwała się Malinowa, gdy

wytaszczyliśmy bagaże z samochodu.- Już czeka od wczoraj - dodała z
dumą.

- Super! - nigdy nie wiedziałem o czym mamy z nimi rozmawiać.

Staliśmy tak przez chwilę.

- No to się tam rozgośćcie - powiedziała Malinowa i zniknęła w

drzwiach.

Najpierw wzięliśmy prysznic, a potem bardzo dokładnie ogoliłem

swoje genitalia i jej łono. Następnych kilkanaście godzin spędziliśmy
już tylko w łóżku. Nie istniała noc, nie istniał dzień i czas przestał
odgrywać jakiekolwiek znaczenie. Po kilku kolejnych szczytowaniach i
kolejnej zjedzonej, jakby w nagrodę, puszce brzoskwiń w syropie,

lodach lub jogurcie, zasypialiśmy jak dzieci, tuląc się do siebie. W trzy
kwadranse później, a może po trzech godzinach, nie wiem, czas
przecież stał w miejscu, powoli przywracały mnie do świadomości
wilgotne i ciepłe usta Sary. Połykała go, ssała delikatnie, całowała
brzuch i pośladki, lizała w kroku. Robiła to powoli, czule, z wielką,
prawdziwie wielką miłością. Szczytowałem i zapadałem znowu w sen.
I ponownie budziłem się czując, że trzyma go w buzi, a był to któryś
już kwadrans jej pieszczot. Błogość jaką odczuwałem jest niemożliwa
do opisania. Jeśli orgazm jest fizycznym dotarciem do szczytu
rozkoszy, to ja przeżywałem nieustanną podróż po wszystkich
ośmiotysięcznikach świata. Uczucie absolutu, trwającego przecież
tylko chwilę, moment jedynie - przez jej dotyk i pieszczoty, dane mi
było doświadczać godzinami i z niezmienną intensywnością.
Najwspanialszym zaś uczuciem była świadomość, że potrafię
odwzajemnić się jej tym samym. Moja Sara, moja miłość. Kochanie
moje. Role się zmieniały, lecz odczuwanie rozkoszy było jedno.
Następnym razem to ja w ten sposób ją usypiałem. Pieściłem,
docierając językiem lub wilgotną brzoskwinią we wszystkie możliwe
zakamarki. Albo wkładałem palec w jogurt, a potem w nią. W półśnie,
leżąc na brzuchu podciągała wtedy jedno udo do góry, tak, by łatwiej
mi było zostawiać strużkę śliny lub syropu w jej najbardziej
wrażliwych miejscach. Delikatnie rozpychałem jej zagłębienia, znacząc
mokrym śladem każdy milimetr jej krocza. Z wielkim namaszczeniem,
bardzo powoli wcierałem w nią językiem spermę, krople jogurtu albo
syropu z puszki. Zresztą oboje byliśmy mokrzy i lepcy, a im bardziej,
tym intensywniej przeżywaliśmy miłość. Przyszło mi do głowy, że
jeżeli mógłbym wybrać sposób umierania, to - Panie Boże - chciałbym
właśnie tak.

Trzeciego dnia naszego pobytu odwiedził nas Bruno. Zazdrościł

nam tego miejsca. Co prawda uroda owego zakątka miała dla niego
mniejsze znaczenie niż świadomość, że było to nasze miejsce. Moje i
Sary. Tego prześmiewcę i cynika autentycznie wzruszał romantyzm tej
sytuacji. Nasze miejsce, do którego niezmiennie wracaliśmy od dwóch
lat. Taka stałość. Mój Boże!

Ponadto sam fakt, że byłem z tą właśnie dziewczyną od tak

dawna powodował, że w jego oczach nasz związek godzien był
najwyższego szacunku, chociaż nie dziwił mi się - Sara była

najpiękniejszą suką na tej planecie.

Przyjazd mojego przyjaciela otrząsnął nas z przepełnionego

seksem letargu. Należało się ubrać, wrzucić do żołądka coś ciepłego,
może się przejść. Powrócić do krainy żywych. Coś nam jednak mówiło,
że nie mamy ochoty żegnać się całkowicie z klimatem cielesności. Nie
chcieliśmy jeszcze wyrzekać się radości i siły, jaką daje unosząca się w
powietrzu seksualna energia. Właściwie już po pięciu minutach od
momentu, gdy w oknie pojawiła się potężna sylwetka Bruna,
sygnalizując zmianę naszego sposobu spędzania czasu, przeżyliśmy z
Sarą coś w rodzaju buntu. Nie, nie ma mowy, nie przestaniemy, chcemy
to robić dalej. Chcemy się kochać, rżnąć, chcemy naszych ciał. I nie
musieliśmy na ten temat wypowiadać ani jednego słowa. Między nami
panowało pełne porozumienie.

I dlatego Sara założyła na siebie tylko zwiewną, krótką, czarną

sukienkę na ramiączkach, która prócz stanowiących dosyć spory
kontrast kremowych trampek, była jej jedynym odzieniem, a ja
zrezygnowałem z majtek pod dżinsami.

W pół godziny później siedzieliśmy w klubowej restauracji, w

zbudowanym w pruskim stylu budynku, oddalonym od domu naszych
gospodarzy o niecałe pół kilometra. Byliśmy tam jedynymi gośćmi.

- A co tu macie najdroższego? - spytał obsługującą nas żonę

właściciela Bruno, gdy usadowiliśmy się w wygodnych fotelach. Ja i
Sara koło siebie, a Bruno naprzeciw.

- Mamy doskonałą kaczkę! - ochoczo odpowiedziała - chociaż

będziecie musieli państwo trochę poczekać.

Znaliśmy to miejsce doskonale. Wiedzieliśmy z Sarą, że

głównymi klientami tego przybytku byli okoliczni mieszkańcy, z
których nikt nigdy, ani wcześniej, ani za 150 lat, nie pozwoliłby sobie
na taką fanaberię jak kaczka. Flaczki i fasolka po bretońsku były hitem,
zaś rekordy popularności biły niewiarygodnie tanie, ale niezwykle
proste w przygotowaniu dla podchmielonej, czy wręcz kompletnie
pijanej klienteli, paluszki rybne. Takiego rybiego paluszka można było
spokojnie wziąć nawet w dygoczące paluszki i bez problemu trafić nim
do ust.

- A co do picia? - pytała dalej uradowana kobieta. Spojrzeliśmy z

trwogą na połyskujące flaszki.

- Bycza krew? - zaproponował Bruno wpatrując się w nas z

uśmiechem.

- Fu! Już wolę to świństwo obok, a ty kochanie? - zwróciłem się

do Sary.

- A ja chcę olbrzymiego drina z wódką.

Natychmiast zrobiło mi się ciepło.

- No to super! - mówię.

Zawsze mnie zastanawiało, dlaczego alkohol plus kobieta równa

się seks na męską modłę. Rżnięcie. Nie świece przy stole i patrzenie
sobie w oczy, ale wyuzdanie i lubieżność. Po co im do tego alkohol?
Albo jeszcze inaczej: czy znaczy to, że działanie alkoholu na korę
mózgową wywołuje u kobiet większą otwartość i szczerość, czy też jest
na odwrót? Może właśnie wtedy udają, by być bliżej nas, by nas - no,
nie wiem - może zrozumieć lepiej?

W każdym razie Sara i alkohol to było już bardzo blisko

spełnienia moich fantazji erotycznych.

Bruno, jak zwykle, zasypywał nas mnóstwem udziwnionych

słów, wyrażeń í całych zdań, układających się w barwne i dowcipne
historie. Co chwilę wybuchaliśmy śmiechem. Było tak niezwykle
przyjacielsko, radośnie, że po pewnym czasie seks przestał odgrywać
rolę przewodniego motywu. Nie miałem nic przeciwko temu. Dalej co
prawda trzymałem jedną rękę na wewnętrznej stronie uda Sary, która
raz po raz napierała krokiem na moje przedramię, ale po pół godzinie
słuchania kawałów i rubasznych opowieści Bruna, zwyciężyła ochota
na zwykłą zabawę. Co chwila podnosiliśmy do ust kieliszki z winem, a
Sara wysysała pomarańczowe drinki z szybkością światła. Zanim
podano główne danie, opróżniliśmy dwie butelki, a Sara co najmniej
ćwiartkę wódki.

Wszystkie elementy składające się na udaną imprezę powoli się

ze sobą zazębiały: poczucie humoru; Sara, która niezbyt często
zdobywa się na to, by mówić, a nie tylko słuchać, też dała się
opanować temu beztroskiemu nastrojowi; miejsce - puste przecież - tak
jakby oddane nam do wyłącznej dyspozycji oraz menu wieczoru, z
flagowym okrętem pod postacią kaczki, chrupiącej, doskonale
przyprawionej i niezwykle wykwintnie, jak na takie miejsce, podanej.
Bawiliśmy się znakomicie.

Po mniej więcej godzinie postanowiliśmy rozegrać partię bilarda.

Oprócz nas nie było tam nikogo i wcześniejszy zamiar, by opuścić to

miejsce jak najszybciej, by nie robić kłopotu właścicielom, pod
wpływem nalegań gospodyni, która przekonywała nas, że możemy
bawić się do upadłego, ustąpił chęci skorzystania ze wszystkich
możliwych dobrodziejstw. Ze strzałek, z bilarda, z piłkarzyków i
możliwości słuchania własnej muzyki. Właścicielka spytała tylko, czy
to wszystko, czego potrzebujemy, bo „na dole nie ma już nikogo i ona
idzie do siebie na górę i zostawia nas samych, a jak będziemy chcieli
wyjść to mamy do niej zadzwonić domofonem”. Rewelacja!

Ponownie zrobiło się jakoś tak seksualnie.

Wstaliśmy z foteli. Bruno i Sara, ruszyli z dwóch różnych miejsc

w kierunku ściany z kijami. Bruno szedł pierwszy, a Sara tuż za nim.
Przypatrywałem się sukience, opinającej doskonale zarysowaną pupę
Sary i przypomniałem sobie, że moja dziewczyna jest pod spodem naga
i całkowicie wygolona. Czułem jak mi rośnie; przy czym fakt, że ja też
nie mam gaci i chuj opiera się tylko o spodnie potęgował jeszcze moje
podniecenie.

Dopadł mnie znowu ten sam stan błogości, który kręci mną

zawsze na początku naszych pieszczot. Trwa to kilka sekund, ale owa
błogość jest tak niesamowicie ostra i przejmująca, że nie jestem wtedy
niemal w stanie wykonać nawet najmniejszego ruchu... Po chwili
uczucie to ustępuje.

Ustawiłem bile i rozbiłem je. Bruno siedział w fotelu i paląc

papierosa przyglądał się nam. Graliśmy jeden na jeden. Śmiech ustąpił
pewnemu skupieniu. Daleko nam było do powagi, ale zdecydowanie
się wyciszyliśmy. Jednym z objawów tej zmiany było inne niż
wcześniej odczuwanie muzyki. Te same rytmy brzmiały teraz zupełnie
inaczej. Drugi raz puszczona ta sama płyta wydała mi się historią z
zupełnie innej bajki. Wcześniej słyszałem radosne i pełne sił witalnych
walenia w bęben, jakby obwieszczające narodziny; natomiast teraz ten
sam kawałek brzmiał dla mnie jak powolna, tłumiona napięciem
modlitwa.

Zresztą po tych kilkunastu minutach od opuszczenia wygodnych

siedzeń w sali jadalnej wszystko było inne.

Nie wiadomo jak to się stało, ale wszystko przybrało seksualny

podtekst. Ja wiedziałem, że wie o tym Sara, a oboje wiedzieliśmy, że
wie o tym także i Bruno. Siedział i wpatrywał się w nią. A właściwie w
jej ciało. Stałem z boku, tuż za nią. A ona, gdy tylko przychodziła jej

kolej, wyginała się niemiłosiernie, wypinała dupę. Po trzeciej kolejce
spostrzegłem, że jej spontaniczność ustąpiła wyrachowaniu, a każdy jej
gest był od jakiegoś czasu reżyserowany. Wyginała się z premedytacją.
Jak mistrzyni baletu, partii solowych. Nie mówiliśmy wiele. Od czasu
do czasu padały jakieś nic nie znaczące słowa, mniej lub bardziej celnie
opisujące przebieg gry. Jedna rzecz była jednak niewątpliwa.
Atmosfera robiła się coraz bardziej erotycznie naładowana. Gdy
przymierzałem się do kolejnego trafienia i kładłem się na stół, Sara -
jakby od niechcenia - łapała mnie za dupę, a wskazujący palec
wkładała między pośladki. Gdy przychodziła jej kolej, układała się na
stole wyginając się w iście akrobatycznych pozycjach, a ramiączko jej
sukienki, zsuwając się w dół, odsłaniało całkowicie jej pierś. Bruno
patrzył więc albo na jej falujący biust, albo na jej gołe nogi, na opięte
krótką sukienką biodra, albo na jej pupę; może widział też, że nie ma
na sobie majtek. Wlepiał w nią wzrok, a drugą ręką masował przez
spodenki swojego chuja. W końcu w ogóle przestaliśmy się odzywać.

W pewnym momencie Sara stanęła tyłem, dokładnie

naprzeciwko Bruna. Brzuchem przywarła do stołu i rozstawiła szeroko
nogi. Podszedłem do niej z prawego boku. Jedną ręką trzymałem się
przez spodnie za ptaka, a drugą zacząłem podciągać do góry jej
sukienkę.

Jeszcze przecież nie wiedziałem. Nie byłem pewien jej reakcji.

Równie dobrze mogła tego nie chcieć. Co innego atmosfera zalotów,
przypuszczenia, że to, co było treścią moich fantazji może rzeczywiście
dojść do skutku, ale zrobić to, to zupełnie inna sprawa. A wyglądało to
wszystko tak, jakby to już, tu i teraz miało dojść do skutku. Oprócz
niesamowitego podniecenia czułem walenie serca. Taka historia,
chociaż wcześniej wielokrotnie przez nas omawiana, zdarzała się nam
po raz pierwszy!

Podciągnięty do góry materiał odsłonił cały pośladek Sary, w

sekundę później krok, wewnętrzną część uda i w końcu pizdę. Sara
odłożyła kij i położyła się na stole, wygięta dokładnie pod kątem
prostym. Podwinąłem jej sukienkę na talię, potem wyżej i stojąc nieco
z boku w stosunku do Bruna, złapałem ją oburącz za tę jej
nieprawdopodobnie piękną dupę. Zacząłem ją miętosić i gnieść,
rozchylając skórę pośladków na zewnątrz, tak by wargi jej gładko
wygolonej pizdy były jak najlepiej widoczne. Chciałem by czuła, że

podnieca mnie najbardziej to, że patrzy na nią inny facet. Dwa moje
palce wniknęły do środka jej cipy. Syknęła. Bruno wstał z fotela,
podszedł i opuścił spodnie. Wyjął swoją pałę i zaczął się brandzlować.
Jakaż ona była już mokra!

Ruchałem ją teraz trzema palcami. W sekundę później zaczęła

być już bardzo głośna. Jęczała i skomlała. To było niesamowite.
Ruszała przy tym dupą, wierciła nią we wszystkie strony. Była po
prostu i zwyczajnie diabelsko spragniona seksu! Bruno w mig odczytał
jej intencje. Ustawił się tuż za nią, nakierował swego sterczącego chuja
i w nią wszedł.

- Ughhh!!! - jęknęła i aż zacisnęła pośladki.

Musiało to na niej zrobić wrażenie. Cofnąłem się krok do tyłu, by

patrzeć na to zjawisko. Po raz pierwszy w życiu widziałem, jak inny
facet pierdoli moją Sarę! Rżnął ją, trzymając jedną rękę na jej talii, a
drugą na dupie. Stałem oniemiały. Mój chuj urósł do - miałem wrażenie
- niebotycznych rozmiarów, a był przy tym tak nieprawdopodobnie
mokry. Jeszcze jeden ruch, a się spuszczę!

*

Zmienialiśmy się dwu albo trzykrotnie. Obróciłem Sarę, by

mogła jednego z nas ssać, podczas gdy drugi ją pierdolił. Potem znowu
się zmieniliśmy. W końcu Bruno spuścił się jej na pośladki i plecy, a ja
do ust.

*

To, że moja kochana dziewczynka i ja mieliśmy orgazm w tym

samym momencie, było tylko potwierdzeniem tego, że ani na moment
nie straciliśmy ze sobą kontaktu. Przez cały czas ruchania, niezależnie
od tego, czy miała w sobie Bruna, czy mnie, czy skupiała swoją uwagę
na obciąganiu jego pały czy mojej, przez ten cały czas, czułem
niewiarygodną więź z nią! Tego drugiego nie było. Widziałem go,
widziałem jak ją ruchał, ale on nie istniał. Była tylko Sara i ja. Boże!
Jak ja ją wówczas kochałem!

*

Często, gdy staramy się opisać coś, co nami wstrząsnęło coś, na

co nie ma określeń oddających temperaturę emocji, piszemy „nie ma

słów, by to wyrazić” albo „tego się nie da określić słowami”, albo „to
się po prostu nie mieści w głowie!”.

Nie ma więc słów, by opisać jak silne to było uczucie. Moja

miłość do Sary. Jestem mężczyzną. Mój sposób wyrażania emocji jest
ograniczony. Nie jestem więc w stanie bardziej opisowo przekazać,
przelać na papier tego, co wówczas czułem do niej, mojej Lary Croft,
mojej Claudii Shiffer i Naomi Campbell w jednym. Nie inaczej - mojej
Sary. Ona była od nich lepsza... Po prostu czułem miłość. „I belong to
you, you belong to me too, you make my life complete, you make my
feel so sweet”. Saro, kocham Cię!

*

Następnego dnia rano Bruno nas opuścił. Potem czas zawirował.

Popędził błyskawicznie, jak zawsze, kiedy musieliśmy się zbierać.
Przez ostatnie dwie godziny, z tego smutku i żałości, z powodu
zbliżającego się wyjazdu nie mówimy wiele. Bo i o czym tu mówić.
Czujemy się tak, jakbyśmy mieli podświadomy żal do wszystkich, za
to, że... Ale tak musi być.

*

Wsiadamy do samochodu, żegnamy się z Kocurkami i adieu. Do

następnego razu.

Dobrze przynajmniej, że jazda do Gdańska trwała ponad godzinę,

zaś to, że muszę skupić się na drodze, powoduje, że wróciłem do
rzeczywistości nie tylko ciałem, ale też i umysłem, który przez tych
kilka ostatnich dni był całkowicie poza realnym światem.

*

Lecz gdy już wrócę do świata żywych, to tam jestem...

*

Pod domem Sary poczułem lekkie zirytowanie. Sara, wysiadając,

popatrzyła na mnie o kilka sekund za długo. Wpatrywała się tymi
kochanymi (jasne, że tak!), półprzytomnymi oczami jakby chciała mnie
zatrzymać, nie puścić... Jakby chciała te chwile szczęścia jeszcze
przedłużyć, troszeczkę tylko, odrobinę. Ale niestety. Ja już byłem gdzie
indziej i chciałem, by szybciej zabierała z tylnego siedzenia swoją torbę

i znikła w drzwiach. Szybko!

- Pa... Zobaczymy się... Zadzwonię jutro... Będę pewnie zajęty.

Wiesz, ojciec... Tak, tak... Też cię kocham do nieprzytomności.. No, to
pa...

*

Podjechałem na stację benzynową. Najpierw opróżniłem

popielniczkę i wyrzuciłem wszystkie pojemniki po jogurtach i puszki
po piwie. Bardzo uważnie, badając każdy centymetr, zdjąłem z siedzeń
włosy Sary. Przypomniałem sobie, że w aucie używała gumki do
włosów. Rozejrzałem się dokładnie. Gdy odchylałem siedzenia,
przypomniałem sobie ten moment: „Tak... Wychodząc z samochodu,
zabrała gumkę ze sobą. Pamiętam...”. Odkurzyłem cały samochód.
Następnie z bagażnika wyjąłem z torby na garnitury spodnie i białą
koszulę. Od kasjera wziąłem klucz do toalety. Przebrałem się i umyłem
zęby. Trzeba się było spieszyć. Dochodziła szesnasta. Przypuszczałem,
że o tej właśnie porze na stół wjeżdżał obiad.

*

Jak zwykle w takich sytuacjach czułem mocne bicie serca. Nigdy

przecież nie wiem, jak zareaguje na mój powrót.

Drzwi się otworzyły. Stała w nich Darni.

- Jesteś już? - uśmiechała się. Szczerze. „Uff... kamień z serca”.

- Tata! Tata przyjechał! - natychmiast przybiegły z pokoju

dzieciaki.

Najpierw, jak zwykłe, rzuciła się na mnie Zosia. Uniosłem ją do

góry.

- Moje ty kochanie! Moja Zosieńka... Chodź Igorku... Ty też.

Podniosłem Igora drugą ręką.

- A Igor to się ciągle bije i siedzi z Maćkiem na komputerze i nie

chce się ze mną bawić i w ogóle - mówi Zosia ze śmiejącymi się
oczyma i widać, że kompletnie się tym nie przejmuje.

- A my mamy nowy ekran! - krzyczy rozradowany Igor - z

Bioniklami! Mama zrobiła!

- Trafiłeś idealnie - mówi Darni - właśnie siadamy do obiadu. A

jak szkolenie? Nauczyli cię tam czegoś? Czy znowu jakieś bzdury,
których nawet wymówić nie potrafisz? - pyta ze śmiechem moja żona.

Postawiłem dzieci na podłodze.

- Wyobraź sobie, że jeszcze do dwunastej były zajęcia. Ale

skserowałem wszystkie materiały dla ciebie - mówię i czule obejmuję
ją z tyłu. Odchylam jej włosy i całuję w szyję.

- Stęskniłeś się Misiu? - pyta Darni i przytula swój policzek do

mego.

- Bardzo kochanie...

5 stycznia

budować świat doskonały

Paliła jednego za drugim. Z wściekłością rozgniatała je w

popielniczce, ledwie na wpół wypalone.

- Na pewno nie wszyscy mężczyźni są tacy! - warknęła.

- Masz rację, nie wszyscy. Tylko ci, co mają ptaki -

odparowałem.

Siedziałem rozparty w fotelu. Nie odrywałem od niej wzroku.

Patrzyłem na nią bardzo uważnie. Starałem się nawet nie mrugać
powiekami. Przez ułamek sekundy myślałem, że pójdę na całość i
powiem jej wszystko. Boże! Jaka to byłaby ulga! Ale to utopia.
Powiedzieć wszystko kobiecie i liczyć na zrozumienie to tak, jakby
wcielać w realne życie piękne idee komunizmu. Człowiekiem kierują
może i szlachetne intencje, ale kończy się to obozami
koncentracyjnymi.

- Nawet ty taki nie jesteś. Tylko tak mówisz. I w ogóle nie wiem

po co tak mówisz?! - powiedziała to z nutą rozpaczy.

Na to czekałem. Powoli nachyliłem się do przodu i ująłem ją za

rękę.

- To, że nie potrafimy inaczej kochać, jak poprzez seks, nie

znaczy, że kochamy mniej albo gorzej. To, że ja mówię „dymać”, a ty
„kochać” nie znaczy przecież...

- Ja też mówię „dymać” - zauważyła.

- ...nie znaczy przecież, że moja miłość do ciebie ma niższą

temperaturę niż twoja do mnie! Sara, kochanie! Zaakceptujcie nas
takimi, jakimi nas Pan Bóg stworzył.

- To źle was stworzył - przerwała - z jakimś wyraźnym defektem!

Wysunęła dłoń z mojej ręki i hardo na mnie spojrzała. „Ona

naprawdę tak myśli. Nie... One wszystkie tak myślą”. Zwiesiłem głowę
z rezygnacją.

@ dlaczego ŻYCIE PODZIEMNE MEŻCZYZNY

Potwornie mnie bawi rozdźwięk pomiędzy tym, co mężczyźni

deklarują, a tym, co robią naprawdę. Przede wszystkim, co MÓWIĄ
innym kobietom, a co ROBIĄ; co mówią, że czują, a co czują
naprawdę. Co mówią swoim ukochanym żonom, dziewczynom,
kochankom na temat, na przykład gdzie byli, a gdzie byli naprawdę...

Mam kilkunastu przyjaciół, mężczyzn w różnym wieku, różnej

profesji o zróżnicowanym wykształceniu i zainteresowaniach,
rozrzuconych po całej Polsce. Właściwie łączy ich tylko to, że są
facetami. Tylko dwóch z nich nie zdradza swoich kobiet. Jeden jest
byłym klerykiem i człowiekiem szalenie religijnym. Reszta robi to
mniej lub bardziej regularnie. Co oznacza, statystycznie rzecz ujmując,
że większości kobiet, delikatnie rzecz ujmując, przedstawiana jest
oficjalna wersja w odpowiedzi na pytanie „gdzie byłeś i co robiłeś
kochanie”. Z racji swojej profesji przeprowadzałem niezliczone ilości
rozmów z kierownikami firm i firemek, dyrektorami przedsiębiorstw
mniejszych i większych. Za każdym razem, kiedy rozmowa stawała się
mniej oficjalna, faceci schodzili na tematy, do których ich kobiety,
chociażby szczerze kochane, nie miały po prostu dostępu. Mur, który
oddziela mężczyzn od kobiet, jest naprawdę gruby i wysoki. Mój
przyjaciel mówi, że kobiety po prostu „są w kinie”. Nic o nas nie
wiedzą. Nie interesuje mnie ta „oficjalna wersja” na temat nas,
mężczyzn. Po dziurki w nosie mam kolejne literackie lub filmowe
próby zafałszowania rzeczywistości i przedstawiania nas tak, jak
kobiety chciałyby nas widzieć, a jakimi nie jesteśmy i nie będziemy
nigdy. Mdli mnie jak czytam tekst kolejnego „kolegi”, który chce
zaistnieć, pisząc swój pamiętnik, przy czym kłamie. Pisze to, o czym
wie, że będzie dobrze odczytane, a nie to, co mu w duszy i lędźwiach
gra. Nie interesuje mnie dzielny i heroiczny doktor Lubicz, przed
kamerami odwalający przedstawienie dla milionów wpatrzonych weń
rodaczek. Mnie interesuje życie podziemne doktora Lubicza.
13 stycznia

szczęścia, zdrowia

Nasz znajomy od czterech lat jest de facto bigamistą. Ma żonę i

dzieci w jednym domu i wieczną narzeczoną w drugim. Niby nic
szczególnego. Wielkie mi halo, że żona nie wie o kochance. Normalka
przecież. Ale kochanka nie wie nic o żonie! Od czterech lat!
Oczywiście wszyscy znajomi płci męskiej są wtajemniczeni. Doprawdy
zachwyca nas jego perfekcja w utrzymaniu tego układu. Jakich ten
biedak sztuczek musi się imać. Gdy nam je opowiada, ryczymy ze
śmiechu. Straszne jaja! Też nie jest prawdą, że wszyscy faceci oszukują
swoje kobiety. Nie wszyscy muszą. Jeden z naszych koleżków, bardzo
sporadycznie oddala się od swojej żony. Prowadzą razem wyśmienicie
prosperujący interes, spędzają razem wszystkie urlopy i tak dalej... Jest
tego jeden powód: Baśka zaakceptowała to, że Waldek przebiera się w
damskie pończoszki, bluzeczki i staniczki. To mu wystarcza. Jest
potulny jak baranek od wielu lat. A najważniejsze, że jest z tym chyba
szczęśliwy.

@ jesteśmy świniami?!

WSZYSCY MĘŻCZYŹNI TO ŚWINIE, według Was koleżanki.

Teraz wspomnę o tym króciuteńko, tylko musnę temat, zaznaczę
jedynie dlaczego tak jest, a właściwie - dlaczego nas tak widzicie.
Amerykanie mają znakomite określenie, które idealnie oddaje to, co się
dzieje w waszych głowach, gdy myślicie o nas, gdy myślicie o nas
dobrze: „wishful thinking”, czyli myślenie życzeniowe. Wy sobie
życzycie, byśmy byli tacy a tacy. Tacy romantyczni, wierni do
grobowej deski, kochający was zawsze - niezależnie od tego, że
wyglądacie jak siedem nieszczęść. l oczywiście, żeby stawał nam na
widok waszych zimowych rajstop, okularów w grubej oprawie,
zwisających brzuchów, przetłuszczonych włosów, rozpieprzonych
łapci, zarośniętych pipek i w ogóle by nam stawał na wieki wieków na
wasz, jakże przecież niepowtarzalny widok i tak pozostawał do końca
życia, bo przecież „Misiu mój jedyny kocha tylko swoją Małgosię”.
Natomiast, jak się okazuje, nie do końca tak jest i wolimy pończoszki
zamiast tych kondomów, zaciąganych po samą szyję, eleganckie
wbijające się w dupę stringi zamiast jakże przecież wygodnych
barchanowych gaci, szkła kontaktowe zamiast denek od butelek, buty

na wysokim obcasie zamiast cichobiegów i trampek, opięte bluzeczki
zamiast wyciągniętych swetrów i wygolone, gładziutkie jak aksamit
pipeczki zamiast gąszczy i że dopiero wtedy stoi nam jak skurwysyn -
wtedy z rycerzy bez skazy stajemy się zwykłymi świniami. Chociaż
świniami jesteśmy dla was przecież zawsze: „Wolisz patrzeć na jakąś
gówniarę niż na mnie?! Ty świnio! Jara cię bardziej jakiś pornos niż ja,
twoja własna narzeczona?! To znaczy, że mnie nie kochasz! Jak
możesz?! Buuu... Dlaczego mnie tak ranisz?! Ja cię tak przecież
kocham! Fantazjujesz w łóżku o innej kobiecie?! Czyli mnie z nią
zdradzasz. Ty chamie! Rozwód! Poszukam sobie innego, takiego, który
będzie mnie szanował! Buuu...”. Tak, jakby byli „ci inni, lepsi”. Oj,
baby, baby... Nic o nas nie wiecie i nie chcecie wiedzieć. I właśnie
dlatego, dla świętego spokoju, by was „nie ranić”, „nie krzywdzić” i
nie rozwodzić się co chwila, my mężczyźni, mamy swoje ŻYCIE
PODZIEMNE, o którym ŻADNA z was nic nie wie.

@ wstyd

Piszesz: (…) poza tym dodam jeszcze, że o podziemnym życiu

mężczyzn wiedzą najwięcej te z nas, które były jego częścią i miały
tego świadomość. Brawo! Niezbyt często kobiety zdobywają się na
odwagę, by przyznać, że było się lub jest tą drugą. Ale też, jeżeli faceci
wyznają COŚ innej kobiecie, to TYLKO tej drugiej. Oczywiście nie
więcej niż w dziesięciu procentach. Z kolei ta druga, obserwując te
wszystkie sztuczki: kluczenie po mieście okrężnymi drogami, byle
tylko nie wpaść na znajomych; wynajdowanie nieznanych dotąd,
cichych i niekrępujących klubików, gdzie można z ukochaną
posiedzieć; telefonów o przedłużających się biznesowych spotkaniach
albo teksów z cyklu: „nie uwierzysz kochanie, ale znowu te panewki...
nowy wóz, cholera... nie czekaj więc z obiadem skarbie”; obserwując
więc te wszystkie, mniej lub bardziej przemyślne, męskie wykręty ta
trzecia zna nas w następnych dziesięciu procentach. Ale nadal
pozostaje osiemdziesiąt procent, w których mieści się na przykład nasz
WSTYD. Kurewsko dokuczliwy, wywołany do tablicy przez brak
zrozumienia, zwykły, pieprzony wstyd. „Tak jest. Wstydzicie się. Jest
czego.” zawoła niejedna z was. A to gówno prawda. To tak, jakby
kulawy miał się wstydzić, że kuleje a gej, że jest gejem.

@ mur

(...) my wiemy, tylko nie przyznajemy się do tego, bo

musiałybyśmy przyznać, że nie jesteśmy w stanie nic na to poradzić -
piszesz. Hm... myślę, że mogłybyście coś zrobić, by rozpieprzyć ten
mur. Ale wtedy należałoby zacząć od spraw podstawowych. Po
pierwsze: przestańcie nazywać nas świniami, po drugie: zaakceptujcie
to, że istnieje coś takiego, jak życie podziemne mężczyzny, po trzecie:
musi do was dotrzeć, że nie ma złych i dobrych mężczyzn. „Innych”
niż wszyscy. To taki sam kretyński mit, jak ten, że pieniądze szczęścia
nie dają. Nie ma mężczyzn myślących fujarą i tych „myślących” czym
innym. Są mężczyźni. Po czwarte: powinno do was dotrzeć, że dla nas
najwyższym priorytetem nie jest nie kłamać. Żyć uczciwie to dla nas -
kłamać doskonale. Tak kłamać, by powodować jak najmniej zniszczeń.
Bo to jest wojna, a nie zakon urszulanek.

14 stycznia

szybka przeprowadzka

Paweł pojechał do supermarketu z żoną i z dzieciątkiem na

zakupy. Sklep znajdował się raptem kilka przecznic od apartamentu,
który dopiero co wynajął swojej kochance. Gdy stał przy kasie,
podeszła do niego nowa sąsiadka, widująca goprawie codziennie z
okna swojego domu.

- Dzień dobry panie Pawle!

Paweł zbladł i wypuścił z rąk pieniądze. Kobieta poszła dalej

zdziwiona, że ten „kulturalny pan jej nie odpowiedział”.

- Kto to był? - spytała żona z zainteresowaniem. Niczego

oczywiście nie podejrzewając, bo przecież cóż złego w tym, że mężowi
starsza pani mówi „dzień dobry”.

- Nasza nowa sprzątaczka – odpowiedział Paweł.

- Aha - odparła żona i poszli dalej.

Na następny dzień Paweł wziął wolne z pracy i zrobił ewakuację

kochanki do innej dzielnicy. Był dumny z siebie, że udało mu się
wynająć tak szybko nowe mieszkanie, przewieźć wszystkie meble i
nawet je poustawiać.

@ sex & lies

Mam brata, kolegów w pracy, obserwuję mężów koleżanek. Nie

są tacy. Mój przyjaciel powiedział, że jak otaczasz się takimi ludźmi,
jak ty sam, to już twój problem. Oglądaliśmy właśnie wywiad
przeprowadzany przez jakąś nawiedzoną dziennikarkę z Mariuszem
Szczygłem, ówcześnie wschodzącą gwiazdą Polsatu. Sens jego

wypowiedzi był mniej więcej taki: „Żadnej kobiecie, z którą śpię nie
mówię, że z nią będę. Raczej uprzedzam ją, że zaraz pójdę do
następnej”. Siedziało nas kilku. Ojców, rozwodników, był też jeden
kawaler. Wszyscy, ale to wszyscy, jak jeden mąż, odwróciliśmy się od
telewizora z zażenowaniem i odrazą. Tfu! Co za ścierwo! Jak można
być tak nieczułym i mówić kobiecie prawdę?! Ten gnój nie ma serca!
Gdzie jego rozum?! To nie żaden bajer, my naprawdę tak myślimy. I
wierz mi - mówiąc „my”, nie mam na myśli tych niby to skurwysynów
bez serca, ale zwykłych, normalnych mężczyzn. Właśnie w takiej
reakcji jesteśmy szczerzy. Nie dość tego, pan Mariusz Szczygieł -
jestem o tym przekonany - po prostu blefował. Chciał być może być
„oryginalny”, albo taki „inny”. W rzeczywistości jednak, sam pewnie
uznaje tak rozumianą „szczerość” za głupiutką fanaberię. Nie dość tego
- myślę, że gdyby była z nami jakaś kobieta, a jeszcze nie daj Boże,
któryś z nas chciałby u niej wgrać jakieś punkty, to zbylibyśmy tę
absurdalną wypowiedź Szczygła milczeniem, lub zaczęłoby się
świrowanie typu - „w zasadzie to facet ma rację”. To jest między
innymi odpowiedź na twoje „nigdy mi nie udowodnisz, że wszyscy
faceci są tacy, jak piszesz (...) ja znam dobrze mojego brata, mam też
zaufanego przyjaciela-mężczyznę i znam mężów swoich koleżanek, i
myślą głową, naprawdę, a nie rozporkiem”. Zastanawiam się, co mnie
bardziej rozbawiło. Czy był to twój kolega z pracy, który ci powiedział,
że „to jego problem, że takimi ludźmi się otacza”, czy raczej
zabawniejsza jesteś mówiąc, że „znasz” mężów koleżanek i wiesz, że
nie myślą rozporkiem. Bo co na przykład? Są wrażliwi i dojrzali? Czy
tak? Prowadzą ustabilizowany tryb życia i prowadzą z
zaangażowaniem dysputy na zgoła odmienne od seksu tematy? I co z
tego? To ma być dla mnie argument, że nie prowadzą swojego życia
podziemnego? Litości, koleżanko moja! Ty masz właśnie ich tak
widzieć. Ty masz właśnie tak ich słyszeć. Ty masz właśnie tak ich
odbierać! Jako dojrzałych, wrażliwych, odpowiedzialnych, a przede
wszystkim dorosłych ludzi, którym można zaufać! Kto zarywa
najśliczniejsze, najmądrzejsze i najwrażliwsze dziewczyny, najczęściej
jeszcze do tego młodziutkie? Debile, którzy wołają „że mnie taki
kozak, że wyrucham cały świat”, czy właśnie ci, którzy wzbudzają
największe zaufanie? „Trochę tajemniczy, ale jednak zrelaksowany,
trochę chłopiec, ale jednak prawdziwy, opiekuńczy mężczyzna”, a

później bum: „wiesz, chyba narozrabiałem... A co się stało kochanie?
Zawsze ci to chciałem powiedzieć, tylko nie wiedziałem jak... Mam
żonę...”.

Właśnie takich fajnych facetów, odpowiedzialnych i z klasą,

droga koleżanko, spotykasz u swoich przyjaciółek. Wydają się być w
pełni oddani swoim oficjalnym partnerkom. Powiem więcej: oni są
oddani swoim oficjalnym partnerkom. Naprawdę myślisz, że jak się
spytasz kolegi w pracy: „Powiedz, jak to jest z wami, bo ten facet tu
pisze, że wszyscy zdradzają”, to on wyjawi ci prawdę? On ci nigdy
prawdy nie powie, bo jesteś kobietą. To strasznie proste. A propos -
twój kolega zareagował idealnie. Użył dokładnie takich samych słów,
których ja bym użył: „Jak się takimi ludźmi otacza, to jego problem”.
Męska solidarność polega na czymś innym. Wieszamy psy na sobie, ale
doskonale rozumiemy jeden drugiego, jeśli chodzi o nasze życie
podziemne.

Piszesz: Ale to niemożliwe, by ci wszyscy mężczyźni, których

znam tak doskonale udawali przez cały czas. Koleżanko Droga,
największe jajo polega na tym, że mydoskonale potrafimy udawać 24
godziny na dobę. Życie Podziemne Mężczyzny, jak sama nazwa
wskazuje, toczy się w podziemiu i jest dla was niewidoczne.
Całkowicie. Konspiracja - a mamy tu do czynienia z najgłębszą
konspiracją w przyrodzie, która ma to do siebie, że trwa niezależnie od
pory roku, dnia i położenia wskazówek na cyferblacie. To nie jest tak,
że możemy pospiskować dwie godziny, a później dwadzieścia dwie żyć
jawnie. Nie możemy tak robić, bo wpadniemy. ZŁAPIĄ NAS.

@ wkręt

...i jeszcze na temat maila, którego od kogoś tam dostałaś.

Cytuję: (...) nie mniej interesuje mnie Twoja osoba. Bo w kobiecie
najbardziej interesująca (i seksowna) jest jej dusza. No, no... święte
słowa. l na pewno bardziej mu staje na panią Wisławę Szymborska niż
na Pamelę Anderson. Co za brednie...

@ samotność krótkodystansowca

(...)Ten obraz oddaje głęboki stan samotności, który dotyka

mężczyznę w czasie gdy obcuje z kobietą.

Jeżeli nie dotarło, to przeczytaj to jeszcze raz, jeszcze raz i

jeszcze raz! Aż zrozumiesz ćwoku z pipą, jeden i drugi, że tu chodzi o
BÓL.

Napisałaś: (...) nie wnikniemy w tę męczarni jaką ma facet, żeby

podtrzymać swój image. Jakże jesteś mi bliska w tym, co piszesz!!! Nie
masz nawet pojęcia, jak my sięz tym męczymy! Czyż nie prościej by
mi było wtulić się w ciebie i tak zostać, zostać, zostać! Na wieki! Nie
ruszać się stamtąd, nie pędzić dalej, nie szukać, wiecznie szukać!
Wszakże właśnie o tym jest Don Kichot walczący z wiatrakami! Nowe
wyzwania, dalejże, huraaaaa... Kolejna młoda gąska schrupana; jeszcze
dobrzenie skończyłem jej przeżuwać, a już biegnę szukać następnej! O,
jest! Blondyneczka cudowna! Te cycuszki, pośladeczki! Tę też chcę i tę
też!

Wiem o tym doskonale, że to my jesteśmy nielogiczni - to my,

mężczyźni, postępujemy nieracjonalnie. Ta cała pieprzona sztuka
uwodzenia (a później wodzenia) kosztuje nas przepotworną ilość
energii. Dlatego przestańcie nas oskarżać o bycie nieczułymi! Gorąco
pozdrawiam...
2 luty

Naomi

O Jezu! O Jezu! O Jezuśku! Przed chwilą w Teleexpresie

widziałem Naomi Campbell uczącą się samby... Co za widok! Ludzie!
Gdzie jeszcze będą wiadomości? Panorama? Czy Polsat będzie
wcześniej? Nie, Panorama wcześniej... A poza tym to było na jedynce...
Hej! Wiem! Na CNN! Jezu, chyba to nagram... Kilkanaście sekund z
Naomi Campbell kręcącą wypiętą dupą... Na takich lekko ugiętych i
rozszerzonych nogach... Co to za piękny, piękny, piękny widok! Mina
Orłosia komentującego ten obrazek słowami „Fajna ta samba” i jego
wzrok nie pozostawiały cienia wątpliwości. To po prostu kolejny
dowód na to, że WSZYSCY normalni mężczyźni są tacy sami.
Wszyscy. „Normalni” to ci, którym staje (nie uwłaczając nikomu). A
tylko tacy was interesują, moje drogie panie, prawda? Jezu, co za
widok!!!

*

A przecież drogi panie, obaj wiemy, że to ja reprezentuję w tej

dyskusji SZCZEROŚĆ. Natomiast ten rój

idiotów i hipokrytów łkający: PATRZ JAKI JESTEM

ROMANTYCZNY, których pełno naokoło, to banda zwykłych
oszustów po prostu.

Ale to ja dostaje cięgi, jako ta ostatnia swołocz?

Dlaczego?

@ wszyscy jesteśmy pedałami

Wiele pań ma przyjaciół homoseksualistów, przyznających się

otwarcie do swojej gejowskiej orientacji, czyż nie? Niemal słyszę
odpowiedź: „Tak, znamy takich...”. Wokół jeszcze większej ilości pań
homoseksualiści po prostu sobie egzystują, działając w ukryciu,
prowadząc swoje podziemne życie. Prawda czy fałsz? Oczywiście
prawda. Wiele spośród was (pań) wręcz chwali się znajomością z
homoseksualistami, oczywiście nie dekonspirując ich, traktując takie
znajomości z wielkim pietyzmem, namaszczeniem niemalże, a na
pewno z wdzięcznością, że zostałyście dopuszczone do WIELKIEJ
TAJEMNICY. Reagujecie wtedy ze „zrozumieniem” dla sytuacji
życiowej geja, że musi oszukiwać, lawirować, kręcić, kłamać, wkręcać,
kluczyć, czyli czynić wszystko, by nie zostać zdekonspirowanym. Czy
tak? Oczywiście, że tak. Usprawiedliwiacie ich wtedy, żałujecie,
litujecie się, a częstokroć winę przypisujecie „okrutnej rzeczywistości”
lub „zacofaniu społeczeństwa”. Ale nie daj Boże - uwaga! - gdyby
okazało się, że waszą przyjaciółkę zdradza mąż, wasz kolega z pracy
ma romans pozamałżeński (to akurat zazwyczaj wzbudza zazdrość, że
to nie was wybrał), wasz brat uwielbia wkładać jakiejś małolacie,
chociaż ma żonę od dziesięciu lat, a - uwaga po raz drugi, teraz powiem
coś potwornego - wasz tata ma inną panią na boku, albo po prostu ma
albo miał boki. To dopiero jest straszne! Jak on mógł! Dlaczego?! I
natychmiastowa riposta: potępić! Ze wszech miar potępić! Prawda czy
fałsz? Oczywiście, że prawda. Widzicie analogię między pedałami a
nami? Zatem dlaczego oni mogą, a my nie? No więc, za każdym razem,
kiedy przyjdzie wam wieszać na nas psy za to, że prowadzimy swoje
życie podziemne, pomyślcie moje obyczajowo poprawne Panie, że
WSZYSCY JESTEŚMY PEDAŁAMI. Może wtedy będzie wam
łatwiej.

@ od 001 do 007 życia podziemnego...

Absolutnie najważniejszą umiejętnością pozwalającą prowadzić

podwójne życie mężczyzny jest umiejętność perfekcyjnego kłamania.
W zasadzie nikt nie rodzi się z tym niewątpliwym darem, są więc w tej

dziedzinie zarówno amatorzy, jak i prawdziwi profesjonaliści. Jest też i
klasa wirtuozerska i jako taka jest najwyżej notowana w oczach innych
mężczyzn, a i kobiet też. Najwięcej strat przynoszą sobie, swoim
żonom oraz - powiem górnolotnie - społeczeństwu - amatorzy.
Zapomniałem! Jest jeszcze kasta tzw. frajerów, czyli tych osłów, debili,
mięczaków - brak mi słów, by wyrazić swoje oburzenie - czyli tych
gnojków, którzy mordują kobiety swoim „Kochanie muszę ci coś
ważnego powiedzieć... zdradziłem cię! Ale ja nie chciałem... Buuuu...
Możesz mnie za to znienawidzić Buuuu...” Zostawmy jednak tych
pariasów. Wystarczy, że umierają biedacy w samotności i opuszczeniu.
Przejdźmy do AMATORÓW. My, faceci, amatorów rozpoznajemy
przede wszystkim po tym, że nie mają jasno określonego priorytetu.
Amatorzy łamią się i na przykład poddają w wątpliwość swój
dotychczasowy związek i myślą, a jeszcze gorzej - mówią o rozwodzie
ze swoją dotychczasową partnerką. Oczywiście wszystko to pozostaje
w sferze życia podziemnego, czyli tego rodzaju łamanie się
obserwujemy my, jego koledzy. Żona o tych smutnych rozważaniach
nic rzecz jasna nie wie, chociaż trzeba przyznać, że martwi ją, iż jej
mąż jest jakiś taki osowiały, małomówny i nie jest zainteresowany
seksem. Amator zwala wtedy swój brak wigoru na przepracowanie,
kłopoty finansowe i podobne bzdury, w duchu jednak zastanawiając
się, czy nie rozpocząć wszystkiego od nowa czyli czy może nie wyjść z
dotychczasowego układu i nie zacząć życia u boku kochanki. Jest to,
trzeba przyznać, bardzo nieprzyjemny stan umysłu. Amator w skrytości
analizuje i porównuje wtedy zyski i straty, nową i starą babę. Patrzy na
seks, klasę kobiety, gotowanie, ubieranie się, inteligencję. Ponadto: co
powiedzą na mieście, jak się z nią pokażę i co powiedzą w rodzinie,
albo po prostu stwierdzą - jestem zakochany i wydaje mu się, że to jest
najważniejsze. Tacy są amatorzy. Z grubsza rzecz biorąc amatorem jest
się do krachu pierwszego małżeństwa.

Jacy są więc PROFESJONALIŚCI? Otóż profesjonalistów łatwo

poznać po tym, że mają jasno określony priorytet. Jest nim
bezpieczeństwo rodziny. Oznacza to, że zawsze wybiorą żonę i rodzinę;
zawsze są gotowi zerwać układ z kochanką. Profesjonaliści są zupełnie
bezpieczni w sensie bezpieczeństwa żon. Żonom nic wtedy nie grozi.
Rodzina nie jest ani na jotę zagrożona. O ile oczywiście baba sama nie
odejdzie w momencie krachu, a niestety taką możliwość trzeba zawsze

brać pod uwagę. Profesjonaliści są natomiast niebezpieczni dla
kochanek. W „godzinie prawdy” układ z kochanką rozpryskuje się jak
bańka mydlana. Nie ma jej, bo nie ma już „sprawy”. Rzecz się
„wyjaśniła”. Zostaję z żoną. Koniec, kropka. Można śmiało
zaryzykować tezę, że faceci z odzysku będą profesjonalistami. Zatem
czym wyróżnia się WIRTUOZ?

Mam łzy wzruszenia w oczach, gdy o takim myślę. To dopiero

gość z klasą! O wirtuozie jego kochanka mówi per „mój chłopak”,
chociaż starszy jest od niej o 10-20 lat. Dlaczego tak się dzieje?
Ponieważ kochanka nie wie, że ma żonę! Mieszka na przykład z
„siostrą, którą się opiekuje”, z „mamą niezrównoważoną psychicznie”
albo sam (w wynajętym specjalnie w tym celu mieszkaniu), tylko jest
„strasznie zajęty” i rzadko bywa w domu. A więc wirtuoz nie krzywdzi
nikogo (prócz czasami siebie). Wszystkie trzy strony są absolutnie
szczęśliwe. Jak kończy się znajomość z wirtuozem? Uwaga! Wtedy
naprawdę wychodzi klasa mistrza: „Kochanie! Wszystko się w życiu
kończy. Moja miłość do ciebie też. Adieu! Zawsze będę cię wspominał!
Żegnaj! Życzę ci powodzenia!” Wirtuoz wtedy płacze, chociaż jest
twardym mężczyzną. Ale cóż: „Miłość moja droga jest
NAJWAŻNIEJSZA! Odchodzę.”

Niestety bywa też i tak, że z wirtuozów kłamstwa spada się o

stopień niżej. Kiedy? Naturalnie wtedy, gdy mistyfikacja się wyda.
Oczywiście prawdziwy wirtuoz nigdy nie traci klasy. Wirtuoz jest jak
saper. Dowala do pieca tylko raz! Prawdziwy wirtuoz nie ma na swoim
koncie skrzywdzonych duszyczek. Jeden jedyny moment, kiedy robi
„wbrew” swej dziewczynie (kochance) następuje wtedy, gdy oświadcza
jej z całkowitą premedytacją, że miłość już wygasła i że odchodzi.
Używa argumentu o „wygaśnięciu uczucia” tylko i wyłącznie dla jej
dobra. Najczęściej w momencie, gdy z jakichś tam powodów zaczyna
się robić gorąco i jego podstawowy układ, na przykład małżeństwo, jest
zagrożony. Teraz wypowiem się w imieniu kobiet, co będzie
nadużyciem, ale niech tam. Otóż wirtuoz wie, że kochanka woli
usłyszeć, że skończyła się miłość, niż że przegrała z inną kobietą. Czyż
nie jest tak moje panie? Wtedy właśnie najlepiej widać jak silny potrafi
być wasz duch rywalizacji. Walczycie ze sobą jak gladiatorzy na arenie,
chociaż prawdziwym wrogiem jest kto inny. Facet. Dosyć już jednak
tych dygresji. Wracamy do głównego korytka. Otóż na czym polega

różnica pomiędzy amatorem a wirtuozem w kwestii wylewania łez
przed kobietą? Amator - moje drogie słuchaczki - wylewa łzy, bo sam
rzeczywiście się popłakał, beksa-lala w kącie stała! Użala się wtedy
nad sobą, jakiż to on jest nieszczęśliwy, biedaczysko-wstrętne-psisko,
bo tam „okrutna”, najczęściej żona, a tu TY, KTÓRĄ KOCHAM DO
NIEPRZYTOMNOŚCI MIŁOŚCIĄ JEDYNĄ I PRAWDZIWĄ. Bywa
gorzej, moje panie. Ci kretyni święcie w to wierzą! Naturalnie tylko do
momentu przeanalizowania zysków i strat. l wtedy w
dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach wypadków najczęściej
okazuje się, że bardziej kochają swój układ - czyli to, co jest im już
znane: dom, żoneczkę, meble, samochód i po prostu siebie.

Natomiast pozostały jeden procent kolesiów idzie na całość i ma

odwagę rozpieprzyć swój układ. I rzeczywiście zostawiają oni dzieci,
żony, domy, (samochody nie!) i wiążą się z nową panią. I wtedy stają
się PROFESJONALISTAMI. Czyli następnym razem kłamią, mając
już jasno określony priorytet. Robić wszystko, by zachować status quo.
Tym razem więc już bez żadnych upokarzających łez. Ale, hej! Już
widzę wasze miny... Że co...? Tym razem to może będzie „wierny”? Bo
może rzeczywiście ta pierwsza to nie była „ta”. Naprawdę bardzo mi
przykro. (Piszę to wszystko chyba dlatego, że was tak potwornie lubię,
dziewczyny.) Jeśli zdradzał w pierwszym związku, to i będzie to robił
w następnym. Takie są prawa zdrady. Zatoczyliśmy koło i wracamy do
wirtuoza. Wirtuoz także wylewa łzy przed kobietą. ALE TYLKO PO
TO, BY UDOWODNIĆ, JAKI TO Z NIEGO WRAŻLIWY FACET!
Czyli płacze tylko wtedy, gdy wy, drogie koleżanki, tego oczekujecie
(chociaż na to nie czekacie). Ojojojoj... Jacy potrafią być wtedy
słodcy... Wzruszają się oglądając film, słuchając audycji o
niepełnosprawnych, uczestnicząc w jakiejś akcji charytatywnej, albo
szklą im się oczka, gdy szepczą „kocham cię do szaleństwa i chcę być z
tobą do końca życia”. Mówisz: „kiedy my oczekujemy szczerości - WY
kłamiecie, a kiedy chcemy byście kłamali - WY mówicie bolesną
prawdę”. Bo widzisz nam, kretynom, się wydaje, że świat ułożony jest
według jakichś tam racjonalnych reguł, albo przynajmniej według
pewnych ustalonych zasad działać powinien. I tak w momencie na
przykład konfrontacji z kobietą, z którą łączy nas jakiegoś typu
stosunek - emocjonalny, fizyczny, duchowy, intelektualny, nieważne
zresztą jaki - to w czasie takiej konfrontacji MY - kretyni, czyli

mężczyźni, uważamy, że coś możemy sobie wspólnie wyjaśnić. Co
oczywiście jest kompletną bzdurą, gdyż tu nie o rozum chodzi, nie o
prawdę czy fałsz, tylko o EMOCJE! I doskonale śmiertelnym grzechem
facetów jest zapominanie o tym. Jeżeli więc mój koleżka przychodzi do
mnie i mówi: „Powiedziałem jej prawdę...”, chociaż wcześniej kłamał
jej jak z nut, to się go pytam: „A po co?” - a on na to - „Bo uznałem, że
należy...”, „I co ?” Pytam dalej, chociaż już wiem jak to się musiało
skończyć. „Zatrzasnęła mi drzwi przed nosem...” - mówi ze zwieszoną
głową, po czym wybucha: „Ja już tak nie mogłem! Musiałem jej
powiedzieć!” I zaczyna szlochać. Osioł. Kolejny zresztą, któremu się
pomyliło i chciał być szczery w PEWNYM TYLKO MOMENCIE,
zamiast odważnie, podniesionym czołem i bez zająknięcia non stop
kłamać...
24 luty

kwiatek

Sobota, godzina jedenasta wieczorem. Podwoziłem Bruna do

jego Elżuni. Był w fatalnym nastroju.

- Kurwa, żebym umiał z tego układu wypierdolić... Chłopie, na

kolanach do Częstochowy bym dymał... żeby tylko...

- Powiedz jej, że już jej nie kochasz... - nie bardzo wiedziałem,

co mu doradzić. - To jedyne, co baba może łyknąć - dodałem. - Kiedyś
ci radziłem, żebyś jej powiedział, że ją kochasz, a teraz zrób na odwrót
- próbowałem zażartować.

Przypomniałem sobie, że poniekąd ja go w to wpieprzyłem.

- No... kurwa! Od tego się wszystko zaczęło.Dymałem ją sobie

elegancko, kiedy chciałem i na moich warunkach... a musiałem -
podniósł głos - kurwa, ciebie posłuchać! Na chuj mi było mówić, że ją
kocham, no na chuj?! Całe zło zaczęło się od tego momentu...

No nic. Było - minęło. Najważniejsze, co teraz. O tym, że po

prostu ma dosyć tych schadzek, spotykania się z jej znajomymi,
chodzenia razem po mieście; w ogóle wszystkiego, co ma z nią
związek, nie może jej powiedzieć, bo przyjdzie do jego żony i wtedy
razem te „głupie kurwy” go zabiją. Z dymania jej też nie ma już
pociechy. Od czasu, kiedy jej brat przypalił go, jak zapierdalał z
kwiatem po swojej ulicy...

A było to tak.

Święto Walentynek. Bruno odwalił robotę z Elżunią, czyli był w

kawiarence, później w kinie, później podał jej loda, podał kwiatek i tak
dalej, czyli zrobił wszystko, co elegancki gentleman miał do
zaoferowania na ten „szczególny” dzień swojej królowej. No więc
Bruno pomykał sobie ulicą z kwiatkiem, szczerze z siebie zadowolony,
że to dopiero siódma, a on już jest „po Elżuni” i może wrócić do
domku, do żoneczki, a tu zza węgła wynurza się brat Elżuni. Popatrzył
na kwiatka i mówi:

- Nie musisz się mnie bać... Nie powiem siostrze.

Siostrze nie powiedział. Ale zadzwonił do Ameryki do swojej

dziewczyny i jej zameldował, a ta, jak to usłużna koleżanka,
zatelefonowała z Nowego Yorku (sic!) do Elżuni i jej wyśpiewała, że
„ten twój to pewnie kwiatka żonie niósł”.

- I od tego czasu, ta idiotka nie szczytuje. Noż kurwa mać! -

pieklił się Bruno. - Wyobrażasz sobie. Powiedziała, że jak sobie tego
wszystkiego w głowie nie ułoży, że dopóki jej nie przejdzie, to nie
będzie miała orgazmu i chuj...

-No, ale co jej powiedziałeś o tym kwiatku - spytałem

rozbawiony.

Zaczął się śmiać.

-No już taką bzdurę jej wmówiłem...

Nie wiedziałem, o co chodzi, ale już ryczałem ze śmiechu. Bruno

ciągnął dalej.

- Powiedziałem jej, że ten kwiatek to dla mojego synka!!!

Rżeliśmy ze śmiechu z dziesięć minut. Oczy miałem pełne łez i

ledwo mogłem prowadzić. Ale sprawa nie była tak radosna. Bruno
dostał kiedyś od Elżuni w twarz, gdy się przyznał że... kąpie się przy
swojej żonie.

*

Elżunia tych orgazmów miała w zemstę, jeden po drugim. Bruno

błagał ją na kolanach, by pozwoliła mu choć troszkę poruszać dupą , a
tu nie - tylko główeczka wejdzie, a ona już się wniebogłosy, po czym
mówi „ja już kochanie”. Albo wkładał na łeb hitlerowski hełm,
wyciągał ptaka i mówił: „a teraz niegrzeczna dziewczynka pobawi się
ptaszkiem niemieckiego oficera...” Bruno miał jeszcze jazdę na

„inkasenta”. Przychodził do niej do biura z czarną teczuszką i mówił:
„No więc trzeba będzie odłączyć prąd, gaz, telefon i w ogóle
eksmitować panią z tego pomieszczenia.” Elżunia wtedy udawała
śmiertelnie przerażoną, padała na kolana, zalewała się łzami i błagała
„nieczułego” urzędnika: „Wszystko, co tylko pan rozkaże, ale nie prąd,
nie gaz i telefoni nie eksmitować...”. Bruno łaskawie się zgadzał i
mówił: „Dobrze, więc na początek za karę wychłoszczę panią swoim
ptakiem...” I zaczynała się jazda. W każdym razie ten wzruszający
swoją prostotą i szczerością związek trwał już dwa lata, kiedy ja, durny
osioł, chciałem ich jeszcze bardziej podkręcić i namówiłem Bruna, by
wyznał jej miłość. Wychodziłem z założenia, że kobieta czując i
wiedząc, że jest kochana przez swego ogiera, dyma się jeszcze bardziej
perfekcyjnie, z jeszcze większym zaangażowaniem i zacięciem. No i
dowaliłem do pieca, a właściwie to Bruno dowalił. Powiedział jej
„kocham cię” i wtedy dopiero zaczął się dramat. Elżunia - i owszem -
miała jeszcze więcej orgazmów, ale też zamiast ryczeć przy tym ze
śmiechu, zaczęła ryczeć... ze wzruszenia! A tu nie o to chodziło! W
konsekwencji w pierwszym etapie przyczepiła się do niego jak rzep do
psiego ogona. W drugim - zaczęła mu matkować i żonować. A w
trzecim - trwającym po dziś dzień - opierdala chłopaka na każdym
kroku. A on przecież chciał tylko mieć znakomity seks! A jeszcze teraz
ta idiotka nie szczytuje z powodu głupiego kwiatka dla żony! To po
chuj mu taka miłość?!

@ i co wtedy?

Piszesz: (…) nie ma tej oczywistej erekcji z jego strony i jej

oczywistego zwilżenia... nie ma... i co wtedy? Yes! Jest! Yes! Jest! Jest
oczywista erekcja tylko POZWÓL MU BYĆ CHUJEM, jeśli chce nim
być! Choć przez chwilę. Przez moment. Pozwól mu fantazjować o tym,
że robi to z inną. Pozwól mu wyobrażać sobie, jak robisz loda komuś
innemu. Pozwól mu marzyć, że liżesz w tym czasie inną. Pozwól mu
mówić do siebie: „Ty suko” i rżnąć cię trzymając mocno za włosy.
Pozwól mu zostawić pięć palców na swoim pośladku... Tylko
POZWÓL. A potem popatrz mu głęboko w oczy i powiedz: „Teraz
moja kolej...”, a potem zaśniecie przytuleni, płacząc ze wzruszenia, a
ostatnim twoim i jego słowem będzie „kocham cię”.

*

10 PRAWD, których poznanie i akceptacja może odsłonić życie
podziemne mężczyzny.

Tak samo jak Utopia, Idee Fix, Socjalizm, Pokój na Ziemi, Hare

Krishna, Merry Christmas i inne szczytne cele, można odłożyć między
bajki, gdyż są nie do zrealizowania.

PRAWDA PIERWSZA

Kobiety kompletnie nie znają facetów

u z a s a d n i e n i e

Aby nastąpiło choć zbliżenie stanowisk pomiędzy kobietą i

mężczyzną, potrzebna jest szczera wola kobiet poznania facetów
takimi, jakimi są naprawdę. Babeczki KAŻĄ się poznawać na każdym
kroku. Trwa nieustanny festiwal pt.: „Popatrzcie osły jakie my
jesteśmy” - casus Bridget Jones. Doszło więc do sytuacji, gdy -
owszem, zgadzam się, że idzie nam to jak po grudzie, ale jednak
mężczyźni poznają mechanizmy rządzące kobietami, ale trendu w
przeciwnym kierunku kompletnie nie widać. Najczęściej więc jedyne,
co można usłyszeć w dyskusjach kobiet na temat mężczyzn to: „oni już
tacy są”, albo po prostu: „świnie”. Co smutniejsze, gdy się tym paniom
przytaknie i powie „tak, tacy jesteśmy”, wtedy też słyszymy „świnie”. I
mniej więcej na tym etapie kończy się zainteresowanie charakterem
facetów. Zostaje święte oburzenie i kretyńskie programy typu „Byłam
zdradzona” (nota bene prowadzone przez nie rozumiejące niczego
baby). W efekcie biedne dziewczyny dalej poszukują swego księcia z
bajki, którego po prostu nie ma...

PRAWDA DRUGA

Kobiety nie cierpią facetów za to, że są facetami

u z a s a d n i e n i e

l mają rację. A wszystko dlatego, że my rejterujemy. Udajemy

innych niż jesteśmy. A prawda jest przerażająca! Wszyscy faceci mają
ptaki! Aaa!!! Nawet ci, których kobiety o to nie podejrzewają - też mają
ptaki! A później jest problem. Dlatego też, uczciwiej jest się do tego
przyznać bez bicia (żony) i innych nieuzasadnionych kompromitacji z
tytułu takich głupstw, jak jakiś maleńki romansik czy skok w bok.
Szczerze jak na spowiedzi i z podniesionym czołem trzeba to, panowie,
wyznać: „Tak, też mam ptaka i z tego tytułu wynikają pewne
okoliczności”. Dlaczego, do cholery, jest nam łatwiej się przyznać do

tego, że lubimy patrzeć jak jeden maltretuje drugiego (boks, gry
komputerowe, wszystkie te kretyńskie filmy akcji), niż że podoba nam
się Pamela Anderson albo inna laseczka? Co? Wiecie dlaczego,
hipokryci pieprzeni? Zwracam się do tych wszystkich osłów z cyklu „ja
jestem inny, lepszy”. Dlatego, żeście zrejterowali! Tchórze. Tfu! Shame
on you! Chicken shit! Ukochanej się nie podoba, że ukradkiem
obejrzałeś się za inną na ulicy, to dla jej dobra mówisz: „Wiesz
kochanie, że tylko Ty. A w ogóle to... nie w moim typie”. Udajesz przy
tym, pacanie jeden, wyniośle obojętnego, chociaż jeszcze w pięć minut
później odtwarzasz w pamięci cycki tamtej laski. Szkoda, drogie panie,
że nie widzicie tych swoich palantów, jak się zachowują w chwilę
potem, wśród swoich kumpli. A wiecie dlaczego tak się dzieje? Bo to
od początku jest kłamstwo. „On jest inny” - ona myśli. „Ja jestem inny”
- myśli on. A to gówno prawda. Ona się oszukuje, a on kłamie. Spytacie
więc, jak być powinno? Musi być układ - patrz: Elia Kazan - książka i
film, polecam. Ale najpierw trzeba siebie poznać i zaakceptować, a nie
spierdalać.

PRAWDA TRZECIA

Faceci udają romantyków, gdyż kobiety oczekują by nimi byli

u z a s a d n i e n i e

...nein! nein! nein! Ich bin romantische jak skurwysyn! Tylko, że

nie w tej bajce - zapominamy dodać. Romantycznie jest bić się i polec.
Tedy jo. Najlepiej na wojnie futbolowej. W obronie naszych orłów na
przykład. Albo chociażby polec, rzucając się po pijaku w pubie na
jakiegoś barana, który „ośmielił się” spojrzeć na ukochaną tak, jak my
zawsze spoglądamy na inne laski, kiedy własne nie widzą. Oczywiście
- bronić honoru kobiety, czci ojczyzny i wiary (albo odwrotnie). Jebitny
romantyzm, taki, że ho, ho! Albo, co modne przez ostatnie
dziesięciolecia - romantycznie zaharowywać się na śmierć dla jakichś
korporacyjnych szmaciarzy... 14, 15, 19 godzin tyrać nonstop... That’s
good, I można se powiedzieć: “l am the best! I am the fucking king!”. l
jak se wtedy przysiądziesz z puszeczką piwa, na skórzanym fotelu,
nogi oprzesz na niskim hebanowym stoliczku, poluzujesz krawat,
podwiniesz rękawy albo chociażby odepniesz spinki... popatrzysz
ukradkiem na buciki za trzysta dolków i... aż ci łezka z oczka ścieknie z
tej ogromnej satysfakcji..., że oto... buuuuu... ja naprawdę... buuuuu...
jestem dobry, buuuu... a właściwie to ja to wszystko dla ciebie i

naszych dzieci... BUUUUU... Taaak. Romantyzm mamy we krwi. A z
kobietami? Sure... że tak. Pamiętamy przecież rocznice. Nosimy kwiaty
z serduszkiem ukrytym, ach... jak romantycznie. Tylko, że przez
pierwsze dwa lata. Albo przez dwa miesiące. A później? No jak to...
Też pamiętamy, tylko, że o... KASI, BASI i JOASI z pracy na przykład.
Albo o STENCE, ZENCE i SUKIENCE poznanej na czatach. Sure, że
pamiętamy. Ślemy smsy, sresy i moresy. Zobaczycie dziewczyny, jaki
będzie ruch na Walentynki. Ileż to życzeń dostaną siostry nasze
kochane... Ojojojoj... Najwięcej te, których zdjęcia ponętne są na
stronach internetowych… Bo to na nas chłopaków działa... Co
widzimy, to czujemy. W kroku oczywiście. Gdyby tylko zrobić
statystykę, która z was dostanie najwięcej romantycznych
walentynkowych życzeń, to jestem przekonany, że jedną ze
zwyciężczyń byłaby xyz, której wspaniałe zdjęcia są na jej prywatnej
stronce (naprawdę są ponętne). Oczywiście życzenia będą jak
najbardziej czułe, kochane i od serca. Tylko, że to serce będzie nam
biło między nogami. No i najważniejsze! NAJCZĘŚCIEJ BĘDĄ
SŁALI ŻYCZENIA CI, CO SĄ JUŻ W ZWIĄZKACH! Tak ukradkiem
oczywiście. Ale oni, te nasze misie kochane, też chcą pokazać, że są
romantyczni, psecies. Nieboraki. A jakoś ze swoją własną kobietą to im
gorzej wychodzi.

CZWARTY PROTOKÓŁ

...dla mężczyzny

nie dymanie - umieranie

dymanie - przetrwanie

dobre dymanie - odradzanie

u z a s a d n i e n i e

W kwestii formalnej: dlaczego „dymać”, a nie na przykład

„kochać się”... Etymologia słowa dymać jest dosyć prosta. Z pojęcia
„kochać się” zeskrobujemy wierzchni lakier i zostaje nam „uprawiać
seks”. Następnie usuwamy kolejne trzy warstwy farby i zostaje nam
czysty jak łza rdzeń... czyli nasze: „dymać”. A poza tym to takie ładne
słowo. Ale do rzeczy.

Mężczyzna jest już w związku, ale poznaje inną kobietę. Zaczyna

się albo od seksu, albo od zwierzeń. Nieważne. Następuje
intensyfikacja zwierzeń w łóżku z nowo poznaną kobietą i oczywiście
zaczynają się kłamstwa typu: „moja mnie nie rozumie (w domyśle:

emocjonalnie nie rozumie), dlatego jestem z tobą”. Zupełna bzdura, bo
chodzi tylko i wyłącznie o dymanie. Ale teraz UWAGA! ON NIE MA
INNEGO WYJŚCIA!!! Dlaczego? Bo zawsze obowiązuje zasada
czwarta: nie dymanie - umieranie; dymanie - przetrwanie; a dobre
dymanie - odradzanie. Wy sobie dziewczyny weźcie te wszystkie
kremy, żele, mleczka, maseczki, balsamy, toniki, dorzućcie do tego
solaria, kąpiele błotne, manicury, pedicury, pilingi, a nawet operacje
plastyczne - a nam... nam zostawcie dobre DYMANIE. Nam to w
zupełności wystarczy. OK? Wy macie te wszystkie egzorcyzmy dla
utrzymania zdrowia i urody, a my - ekstra dymanie. Zgoda? Pewien
znajomy nie zachował się tak, jakby to chcieli widzieć, pożal się Boże,
naukowcy: „Upolował kolejną zwierzynę, gdyż mężczyźni przejawiają
wyostrzony instynkt łowczy”. Nasz znajomek po prostu poszukiwał
dobrego rżnięcia, gdyż było mu to potrzebne do zachowania sił
witalnych. Wszystkich sił. Teoretycznie mógł to zrobić ze stałą
partnerką, ale cóż - jej te sprawy „aż tak bardzo nie interesują”. I przy
tej okazji obalmy następny mit: mężczyzna wcale nie musi zdradzać,
by mieć przez całe lata szczęśliwe rżnięcie. Ja jestem tego najlepszym
przykładem. Mój problem polegał na tym, że otwarcie przyznałem -
dymanie Über Alles.

ciąg dalszy Fourth Rules

...ale jak już mężczyzna znajdzie to swoje genialne dymanie;

takie najgenialniejsze w życiu; takie, co to aż chce się po nim tulić;
takie, po którym mówi „kocham cię” ze łzami szczęścia w oczach;
takie, które NARESZCIE zespoliło dwa żywioły nie do połączenia
JEGO i JĄ; wreszcie takie, które jest niepodważalnym dowodem, że
miłość, wszechświat, kosmos istnieją razem i właśnie tego, jak bez
mała Pan Bóg, dotyka... jeżeli takiego dymania doświadczać będzie
mężczyzna, to będzie najszczęśliwszy na świecie i żadna siła nie
namówi go wtedy do zdrady...

...nawet z własną żoną.

PIĄTY ELEMENT

Dobre dymanie to pozwalanie na wariowanie

u z a s a d n i e n i e

Uwielbiam wyobrażać sobie, że przeraźliwie wielki członek

jakiegoś faceta rozrywa pipeczkę mojej ukochanej... Albo uwielbiam
wyobrażać sobie, że przeraźliwie wielki członek jakiegoś faceta ląduje

w buzi mojej ukochanej, a ja ładuję ją wtedy od tyłu... Albo uwielbiam
wyobrażać sobie moją ukochaną dymaną przez dwóch innych facetów i
drąca się przy tym wniebogłosy (staje mi jak o tym mówię). Mój
przyjaciel - jak już wspomniałem – ma mega orgazmy w czasie, gdy
udaje nazistowską świnię, gwałcącą biedną dziewczynę - krzyczy
wtedy do swojej kochanki i rżnie ją jak szalony. Z żoną zaś nie sypia od
x czasu, gdyż ta „nie toleruje odchyleń”, a dla kochanki mój przyjaciel
dałby się pokrajać. lnny mój koleżka sypia tylko z żoną, bo ta pozwala
mu golić nogi i wkładać pończochy. W filmie „Depresja gangstera”
psychiatra udziela rady kobiecie, która jest wysoce zaniepokojona
prośbami męża o udawanie kozy w czasie stosunku.

- A mogłaby pani udawać kozę? - pyta lekarz.

- Noo... Mogłabym...

- To dlaczego pani nie udaje?

- Bo to nie wydaje mi się normalne.

Następuje chwila ciszy, po której lekarz wybucha.

- A nawet jeśli to nienormalne, to co z tego?! Życie jest za krótkie

na roztrząsanie tego, co jest normalne, a co nie!

PRAWDA PlĄTA brzmi: Dobre dymanie to pozwalanie na

wariowanie.

ZASADA SZÓSTA

Panie biorą w usta...

Nie, nie! Przepraszam. „Godzina szósta, panie biorą w usta”.

No, nie... Jeszcze raz...

PRAWDA SZÓSTA

W kwestii kłamać czy nie, mężczyźni mają zupełnie inne

priorytety

u z a s a d n i e n i e

Męskim priorytetem nigdy nie będzie NIE KŁAMAĆ. Męskim

priorytetem zawsze będzie stabilizacja i święty spokój. Jeżeli więc
skłamać oznaczać będzie zachować status quo, to facet będzie kłamał
jak najęty. l miłość, czy też lojalność, nie będą miały nic do tego.
„Kocham” to znaczy chcę utrzymać stan obecny; to znaczy, nie chcę by
żonka odeszła, narzeczona zwróciła pierścionek, czy też kochanka
olała. A więc, by wszystko zostało po staremu, mężczyzna łże jak pies.
Szczera rozmowa kobiety i mężczyzny, czyli taka oparta na
autentycznych emocjach i szczerych odruchach i w konsekwencji

szczerych wypowiedziach, brzmieć powinna następująco:

ONA - Oszukałeś mnie! Skłamałeś... To znaczy, że mnie nie

kochasz!

ON - Oszukałem i skłamałem właśnie dlatego, że cię kocham...

ONA - Jesteś obłudnikiem, hipokrytą i tchórzem!

ON - Nieprawda. Odważnie kłamałem ci w żywe oczy, bo

szczerze i prawdziwie cię kocham.

Oczywiście nader rzadko mężczyzna w ten sposób odpowiada na

zarzut kłamstwa. Dlaczego? To bardzo proste. My szczwane lisy
wiemy, że po takich odpowiedziach kobieta pakuje manatki i trzaska za
sobą drzwiami. A to już oznacza zmącenie świętego spokoju. Co więc
lepiej zrobić? Powiedzmy to wszyscy razem: kłamać dalej i iść w
zaparte! l jeszcze jedno. Stabilizacja i święty spokój nie oznaczają
jedynie muskania i pielęgnacji swojego gniazdka. Jest jeszcze
stabilizacja polegająca na nieustannym zmienianiu kobiet albo
stabilizacja polegająca na kompletnym nieangażowaniu się w
jakikolwiek związek. I wtedy czy to rzeczony hulaka, czy
zdeklarowany kawaler, by zachować swoją hulaszczą lub kawalerską
stabilizację, też będzie kłamał. Nawet taki ideał, jak Jakub Burski
skłamał swojej Zosi w temacie choroby ich dziecka. Dlaczego? Gdyż
jak mówi nam PRAWDA SZÓSTA, panie biorą w u... Nein, nein! W
kwestii kłamać czy nie, mężczyźni mają inne priorytety.

SIÓDMA PIECZĘĆ

... nie wiadomo co w trawie piszczy

... wszyscy faceci to świnie

... nie znasz dnia, ni godziny

MĘŻCZYZNO, TY SKURWYSYNIE!

PRAWDA SIÓDMA brzmi:

Nie ma podziału na złych facetów i dobrych facetów. Są tylko źli.

Wszystko jest więc pod kontrolą.

u z a s a d n i e n i e

Na świecie nie ma gościa, który kiedyś, w swoim caluteńkim

męskim życiu, czyli w okresie, gdy mu staje, nie sprzeniewierzył się
swojej ukochanej tak okrutnie, że „za karę należałoby się z nim
rozstać”. Innymi słowy nie ma faceta, któremu nie zdarzyło się (lub nie
zdarzy) zawieść w którymś momencie kobiety. Pewnie to samo dotyczy
też kobiet, ale skupmy się na ludziach z ptakami. A więc - wszyscy

mężczyźni są skurwysynami, lub nimi kiedyś tam będą. Każdemu
facetowi kiedyś odwali. Nie ma mocnych. Każdemu kiedyś stanie
wtedy, kiedy nie trzeba, albo nie stanie, kiedy trzeba. Uświadomienie
sobie tego, jakże prostego faktu, zmniejszyłoby liczbę rozwodów
powiedzmy o siedemnaście i pół procenta, rozstań z kretyńskiego
powodu o sześćdziesiąt dwa i trzy dziesiąte procenta, oszczędziłoby
rocznie kilkaset żywotów ludzi z ptakami i bez (śmierć od ciosu nożem
w konsekwencji wymiany zdań rozpoczynającej się od „ty świnio”).

Do facetów. l choć nie wiem jak byś się gościu starał tego

uniknąć, to i tak, kiedyś tam, za kilka lat skrzywdzisz swoją panią
gestem, mową lub zaniedbaniem... A im mniej masz lat, a w związku z
tym i mniej doświadczeń z dowalaniem do pieca, tym bardziej
współczuję twojej pani. Bo twoje skurwysyństwo zbliża się do niej
wielkimi krokami.

Do kobiet. Coś w tym jest, że bliższy jest wam ten człowiek z

ptakiem, który na twarzy ma wyryte nożem „możesz mi zaufać,
dziecinko”, niż ten, który swoimi wielkimi i szczerymi oczkami cały
czas przekonuje, że „nie mógłbym nikogo skrzywdzić, bo jestem
bardzo wrażliwym chłopcem”. Może to podświadomość mówiąca „hej,
bierz tego skurwysyna, bo ten już się narozrabiał, a ten drugi, grzeczny
chłopczyk, rozróby ma dopiero przed sobą”.

„Nabroiło się...” - śpiewa Waglewski. Jeżeli więc dziewczynki

będą miały świadomość, że chłopacy to zawsze kiedyś... Coś... To w
myśl PRAWDY SIÓDMEJ wszystko będzie pod kontrolą.

PRAWDA ÓSMA

8 pasażer Nostromo

8 i pół

Ósmy dzień tygodnia

ÓSMA PRAWDA brzmi:

Mężczyzna patrzy. Najpierw. A dopiero później słyszy. Jeszcze

później czuje. A jeszcze później współczuje, a właściwie współ-
odczuwa.

u z a s a d n i e n i e

Tak, jak na początku było koło, tak na dzień dobry jest to, co

przed oczami.

- Słyszysz co do ciebie mówię?! - piekli się ONA.

- Nie, ja widzę, co do mnie mówisz - myśli ON, ale nie

odpowiada. Milczy.

Dlaczego? Boi się. Dlaczego się boi? Dlatego, że faceci

zrejterowali, stchórzyli i oddali pole w kwestii równouprawnienia, czyli
równego traktowania patrzenia i słuchania. Zwykło się oceniać gościa
na podstawie tego, jakimi kryteriami on ocenia inne kobiety. l wtedy
zaczynają się kłamstwa. Zaczyna się pierdolenie farmazonów typu, że
ONA jest „inteligentna i wykształcona”, albo „zabawna, ale jednak
konkretna”, albo po prostu „mądra”, albo jakaś tam, ale zawsze niby po
tym, jak ją wysłuchamy. A to gówno prawda! Facet na przykład
opowiada w towarzystwie o nowo poznanej kobiecie i karmi
wszystkich różnymi bzdurami, a w rzeczywistości liczy się tylko to, co
on w niej zobaczył. I to dosłownie. Fizycznie. Swoimi oczkami. I
wierzcie mi dziewczyny, niekoniecznie tenże facet musiał ujrzeć Larę
Croft, by się zachwycić. Możesz mieć, dziewczyno, wspaniałe grube
uda (bo ON takie lubi), albo kosmicznie wielką dupę (bo GO to kręci),
albo potężne piersi, albo brak piersi, albo smukłą, murzyńską szyję
(albo babo-chłopie karczycho), albo - znam takiego magika - odsłonięte
stopy, albo - na co ja osobiście dostaje spazmów - wystające cienkim
paskiem stringi i do granic możliwości obcisłe na pośladkach spodnie,
albo - co uwielbia inny mój koleżka - ugięte w kolanach nogi (co
podobno świadczy o braku pewności siebie, czyli kąsku łatwym do
wyrwania), albo możesz, koleżanko, chodzić na wysokich obcasach i
któryś z facetów (lub większość) oszaleje na twój widok, albo mieć nie
więcej niż 1,55 cm wzrostu (tzw. „śmigiełko” - posadzić na ptaka i
zakręcić), byś „szczerze” sobą kogoś zainteresowała. Jest oczywiście
pewien międzynarodowy – nazwijmy to tak - kanon tego, co facet chce
zobaczyć w kobiecie. Jest nim krótko rzecz biorąc sukowatość pani, na
którą ów gentelman właśnie patrzy. Sukowatość w jego mniemaniu -
rzecz jasna. Cokolwiek by to nie było, jedno jest jednak pewne.
Oceniamy kobietę pod kątem przydatności do własnych celów i robimy
to oczkami, kurwa mać, OCZKAMI! Rozmowa i inne bajery idą w
odstawkę. Najpierw jest to, co widzimy. „No jakżeż to, a czatowanie,
blogowanie?” - spytałby jakiś mądrala. Ano, kotku ty mój, nie masz
nawet pojęcia, jak często taki gostek, czatując z tobą, bawi się przy tym
ptaszkiem wyobrażając sobie, jak świetnie musisz wyglądać. Wracając
do równouprawnienia „patrzenia” i „słuchania” - kto powiedział, że jak
facet pozna kobietę „wsłuchując się w nią”, to będzie lepiej - w

domyśle - sprawiedliwiej i odpowiedzialniej, niż jak pozna ją, tylko na
nią patrząc?

PRAWDA DZIEWIĄTA

DZIEWIĄTE WROTA do opanowania podziemia mężczyzny.

Gdy mężczyzna mówi kobiecie „kocham” to albo JĄ pożąda albo

ma z NIĄ dzieci. I tylko wtedy. Kosmos, to dla mężczyzny mieć to i to.

z a m i a s t u z a s a d n i e n i a

Aż się rozmarzyłem. Matka moich dzieci i TA pierdolona suka,

na którą uwielbiam się spuszczać - w JEDNYM. Jestem
najszczęśliwszym facetem na świecie. Mogę ją rżnąć i bić po
pośladkach, słyszeć jak skowyczy z rozkoszy, wyobrażać sobie, jak
ciągnie druta innemu, a potem rano zjeść z rodziną jajecznicę i razem z
dziećmi pójść do kościółka i na spacerek. A później na lody. Ciepłe, bo
dzieci gardziołka mają jeszcze nie do końca zdrowe. Darni założy
pewnie ten króciutki kożuszek, więc jak się schyli, by synkowi
zawiązać sznurowadło, będę mógł podejść od tyłu, chwycić ją
pomiędzy nogami i przeciągnąć palcem w kroku. A po obiadku, gdy
dzieci położą się i jak zwykle zasną po dziesięciu minutach czytania
bajki, ucałujemy je i zamkniemy drzwi do ich pokoju... W chwilę
potem będę go już trzymał w ręku, będzie już cały zaśliniony, a Darni,
leżąc przede mną rozkraczona w pończochach i w butach na wysokim
obcasie, będzie wkładać sobie tego niesamowitego chuja z cyber -
skóry.

Potem każę jej klęknąć, wejdę w nią i zerżnę, spuszczając się

dwa razy bez wyjmowania. A w godzinę później będą już skakały po
nas dzieci... Jestem najszczęśliwszym facetem na świecie. Ale się
rozmarzyłem...

*

Wysoki Sądzie,

podaję uzasadnienie do DZIEWIĄTEJ PRAWDY. Po pierwsze -

za co można kochać. Pomyślmy. Wiem, wiem. Kocha się „za nic” lub
„za wszystko”. Kocha się „bezinteresownie”. Ale gdybyśmy tak mieli
jednak wymienić chociażby kilka elementów tego „wszystkiego”.
Spróbujmy się pogimnastykować. A więc byłby to na pewno kontakt,
jaki czujemy z tą drugą osobą. Prawda? Nie rozbierajmy już na
czynniki pierwsze tego pojęcia. Powiedzmy tylko, że na kontakt, składa

się ta niezwykła psychiczna więź z drugą osobą, o której to więzi
wiemy, że istnieje, chociaż w tej danej sekundzie tego akurat nie widać.
Jedźmy dalej: wspólne odczuwanie. Zgadzamy się? Oczywiście.
Podobne elementy układanki w tym pierdolonym świecie nas
wzruszają i z podobnym natężeniem reagujemy na świństwa tego
świata. Dalej: wspólne zainteresowania. Niepodważalnie tak.
Uwielbiamy z partnerem rozmawiać chociażby o literaturze, filmie czy
muzyce. Nawet nie musimy się ze sobą zgadzać na temat tego, czy
Hemingway był kmiotem, czy nie. Lubimy jednak spierać się, lub
innym razem zgadzać, rozmawiając właśnie o nim. l za to też się
kochamy. Co jeszcze? Wspólna hierarchia wartości. Miłość byłaby
niemożliwa, gdybyśmy nie mieli pewności, że dla naszego partnera te
same rzeczy są najważniejsze. Na przykład lojalność, szczerość,
zaufanie, rodzina. I jaki z tego wniosek? Gdyby to była prawda
faktycznie te wzniosłe elementy decydowałyby o tym, czy KOCHAM,
czy nie, kochałbym bardziej, tak jak każdy inny facet, swojego kumpla!
Wspólne odczuwanie świata? Wspólne oglądanie meczów przy piwie,
gali boksu zawodowego, ściganie się furami w nocy bez świateł,
rozmowy o forsie, przekrętach, wywałach; wspólne ryby, polowania...
Rozmowy o babach, żonach, rozmowy o polityce. Czy robimy to ze
swoimi partnerkami? Śmiech na sali. Wspólne zainteresowania? „Czy
Wisła sobie poradzi z Schalke? A jak kontuzja Dudka? Wygrzebie
się?”, „A tak w ogóle, to ile dałeś za skrzynię do tej beemki?”, „Stary,
taki interes teraz nagrywam... Ty, a wiesz, że cło zostaje, ale zmienia
się akcyza?”, „A jak synek? Dajesz go na karate? Ty, a może
pojechałby z moim na gokarty?”, „Wypasiony ten twój komputer... Co
ma?”. Czy rozmawiamy o tym ze swoimi partnerkami? Litości...
Wspólna hierarchia wartości: lojalność, szczerość, zaufanie, rodzina?
To znaczy mniej więcej tyle: nie będę rwał twojej kobiety i ty mi tego
nie rób, mam do ciebie zaufanie, że nic mojej nie powiesz. Rodzina jest
najważniejsza, więc robię kasę, a jak jestem młody, to szukam takiej
dziewczyny, która będzie najlepszą kandydatką na żonę i matkę...

…i w związku z tym, jak mówi PRAWDA DZIEWIĄTA: Gdy

mężczyzna mówi do kobiety „Kocham Cię” to znaczy, że albo chce ją
dymać albo dziękuje jej za dzieci.

I nic więcej.

PEŁNA DYCHA!!!

10 przykazanie - łzy wzruszenia - każdego chłopca, każdej

dziewczynki, wszystkich ludków na świecie, pragnących szczęścia,
miłości, udanego dymania, kosmicznych orgazmów, domku nad
jeziorem, pociechy z dzieci, kasy w chuj, uznania, poważania,
szacunku i tego, że jeżeli niesprawiedliwość to my komuś, a nie ktoś
nam... A będzie tak z pewnością… Jeżeli dostrzeżecie kochanieńcy
głębię DZIESIĄTEJ DRAWDY, która jest moi drodzy, prostsza od
pierdolenia.

Otóż

Najważniejszy jest UKŁAD

u z a s a d n i e n i e

Dogadajmy się. Czy jest to aż tak trudne? Wyłóżmy karty na stół.

Pogadajmy. Popatrzmy na siebie, pogadajmy, posłuchajmy i usłyszmy
drugą stronę. Zwróćmy uwagę na to, co jest ważne dla Ciebie, co jest
ważne dla mnie. Tylko bez zgrywy i udawania nie wiem kogo. Bez
świrowania, że „tak naprawdę to jestem inny, lepszy i cudniejszy”, albo
„tak naprawdę, to ja jestem wyuzdaną suką, która by się rżnęła całymi
dniami”. Bez ściemniania. Szczerze, odważnie i do przodu. Popatrzmy
sobie w oczy, zapalmy fajkę pokoju, a ja, mężczyzna, zacznę naszą
wspólną opowieść. „U mnie najważniejszym instrumentem jest ptak, u
ciebie serce i musimy znaleźć tu kompromis”. Jeżeli jest jakieś Ty i Ja,
to potrzebny jest układ. Proste. Układ z kochanką, żoną, narzeczoną,
kochankiem... Byle jasno i bez niedomówień. Chyba, że mamy układ,
że uwielbiamy niedomówienia. l wtedy jest układ, że nic nie mówimy.
Moi dziadkowie na przykład mieli układ pod tytułem: „wiem, że jesteś
utracjuszem i hulaką, ale dom to świętość”. Dziadek więc dymał, co
popadnie z iście ułańską fantazją, ale w domu był accourant, jak to się
mówi. Pełna powaga i oddanie sprawom rodziny. Raz zdarzyło mu się,
że nieborak trafił na tak genialne dymanie, że zakochał się jak sztubak.
Gdy konsekwencją owej przypadłości było zaniżenie poziomu
wypełniania przez niego obowiązków domowych, zorientowana we
wszystkim babcia postanowiła sprawę załatwić. Otóż w czasie
coniedzielnego podwieczorku na tarasie (obecność dziadka
obowiązkowa), trzymając filiżankę z lekko uniesionym wedle etykiety
małym paluszkiem, rzekła do swojego męża: „Czas z tym skończyć,
Franciszku”. Dziadek spokojnie dopił swoją kawę, odstawił porcelanę i
odrzekł: „Oczywiście, moja droga”. I koniec pieśni. Dziadek już więcej

nie spotkał się ze swoją panią Walewską. Dlaczego? Bo układ to układ,
a życie bez zasad, to szmaciarskie życie.

świnie!!!

c i ą g d a l s z y u z a s a d n i e n i a

Układ najsmutniejszy, czyli „nie układ”, albo DO CHUJÓW:

spotykasz chłopie babę, zazwyczaj młodszą od twojej dotychczasowej
partnerki o mniej więcej dziesięć lat. Popatrzyłeś na jej zgrabne nóżki,
cudownie wypięte pośladki, sterczące piersiątka i „zaprosiłeś na kawę”
(patrz zasada nr 8: MĘŻCZYZNA PATRZY). W tym czasie ONA
ciebie SŁUCHA. Pierwsze, drugie spotkanie. „Cudownie mi się z tobą
rozmawia”, „Właściwie to nie wiem, dlaczego ci to wszystko mówię”,
a w końcu mówisz jej: „O ja nieszczęśliwy. Mam żonę, dziatki, ale jej
nie kocham, nie sypiam z nią i jestem z nią tylko dla dzieciątek”. l ona
to kupuje. Zapomina o tym, że spotykasz się z nią zawsze z twojej,
brachu, inicjatywy. A potem buch do koja. W łóżeczku jeszcze większa
rewelacja. Zaczynasz odprężony opowiadać dowcipy, jesteś coraz
bardziej „cool”. ONA cały czas ciebie SŁUCHA. Oczywiście nie powie
ci, że byłeś taki sobie albo, że twoja potencja ma się nijak do
możliwości jej kolesiów ze studiów. Dlaczego? Bo ONA ciebie
SŁUCHA, brachu. Jej znacznie mniej zależy na twoich łóżkowych
wygibasach. Jej chodzi o to, by być traktowaną „poważnie i z uwagą”
na przykład. Rzecz jasna - ty to umiesz. Mieszając w życiu przez te
parę lat, nauczyłeś się tego i owego, więc udajesz, że właśnie tak ją
traktujesz. Ale jesteś palantem i sam o tym wiesz. Oszukujesz ją. A jak
jesteś prze-palantem, to oszukujesz jeszcze siebie, że „coś zaiskrzyło”,
albo, o Jezu - „że ją kochasz”. A kochasz tylko siebie i tę sytuację.

intercyza

Przykłady układów

MOŻESZ na przykład fantazjować ile wlezie i o czym wlezie. O

tym, że właśnie dotykasz niezwiędniętych pierogów swojej ukochanej,
ale cudownych silikonów Pameli Anderson. O tym, że w łóżku z wami
jest jeszcze najbliższa przyjaciółka twojej dziewczyny. O tym, że jak w
nią wchodzisz, to wyobrażasz sobie, że ściskasz cudownie małą dupkę
koleżanki z pracy. O tym, że chciałbyś by twoje słoneczko dymał ktoś
inny, a ty byś się temu przyglądał. O tym, że robią ci laseczkę w
jednym czasie, Naomi Campbell i Claudia Schiffer, a nie ta sama od
pięciu lat Marysia, która nie potrafi go wyciągnąć z ust tak, by nie

zahaczyć zębami. To wszystko możesz, mój maleńki. Rozmawialiście o
tym nie raz i ONA się na to zgodziła. Ale z drugiej strony, miała swoje
warunki. Oto one:

NIE MOŻESZ oglądać się za tyłeczkami na ulicy, chociaż niby

miałeś to we krwi. Nie możesz mówić do innych kobiet: kwiatuszku,
perełko, małpeczko, żabciuniu, kochanie, robaczku i tak dalej, i tak
dalej. Nie możesz robić tego, o czym fantazjujesz. Nie możesz mówić,
co z nią robisz swojemu przyjacielowi, z którym tak uwielbiacie
opowiadać sobie świństwa. Do takiego układu dodajmy jeszcze
intercyzę, zawierającą postanowienia dotyczące, tego, co POWINNAŚ
TY i co POWINIENEM JA. A więc:

„Twoja pipeczka jest obowiązkowo ogolona. Zawsze przy mnie

nosisz stringi. Raz w tygodniu do dymania wkładasz „sprzęt”, czyli
pończochy, pas, szpilki. A ja raz w miesiącu idę się sponiewierać z
koleżkami.” ONA mówi OK, ale za to: „sobota wieczór ZAWSZE są
dla nas. Będziesz dbał o to, byśmy raz w miesiącu poszli do kina, dwa
razy w miesiącu do pubu, raz na dwa miesiące na jakąś wystawę. I
chcę, by to było na twojej głowie i byś mnie na to oficjalnie zapraszał”.
26 luty

wierni, małowierni i niewierni...

Robercik, 23-letni pracownik Pawła, zakomunikował z dumą

swemu pryncypałowi, że dyma na boku jakąś trzydziestolatkę. Paweł
nie posiadał się z oburzenia:

- Kurwa, dzieciaku, przecież ty jesteś dopiero pół roku po ślubie!

Roberta zbiło to pantałyku. Kompletnie nie spodziewał się takiej

reakcji.

- Ale moja ciągle jest zmęczona i ma... No jak jej tam... O! Ma

migreny!

- I co z tego?! Pół roku! Tak nie można! A co będzie potem?! -

pieklił się dalej Paweł.

Robert zrobił głupkowatą minę, po czym, jakby zawstydzony,

wbił wzrok w podłogę. Paweł patrzył na chłopaka z dezaprobatą. Po
chwili jednak Robert uniósł głowę i spojrzał na swojego szefa ni to ze
zdziwieniem, ni to z rozbawieniem. Paweł pojął w mig.

- Noo tak, ale ja byłem wierny przez 18 lat - powiedział lekko

zmieszany. - Dopiero ostatnio...

Nie dokończył.

Robercik śmiał się już całą gębą: „Oj szefuniu, szefuniu... Ty

możesz dymać na boku, a ja nie?”

@ ... a kochałaś się na pin-ponga?

Miałem wtedy 23 lata i jak każdy małolat eksperymentowałem -

wyczytałem gdzieś, że tak trzeba. Wkładałem więc dwie piłeczki do
prezerwatywy, nakładałem na ptaka i jazda. Piłeczki rozchodzą się w
cipeczce na prawo i lewo, ptak napiera na wprost i powinno być klawo
jak skurwysyn. Klawo jednak nie było, a seks z tamtą dziewczyną, z
którą robiłem te i inne historie wspominam jako najgorszy w moim
CAŁYM życiu. Teraz robię to tylko na dwa sposoby i jedną fantazję, i
umieram z radości dymania.

@ kiedy wiesz, że nie kochasz?! no kiedy?!

Mam jedno pytanie, chłopaku. Skąd wiesz, że przestałeś kochać?

Tylko zlituj się i nie odpowiadaj „bo wiem, bo czuję”. Zacznijmy od
początku. Jest kilka takich momentów, które nasuwają przypuszczenie,
że przestało być już „bosko”. Na przykład, zauważyłeś nagle
otłuszczone uda swojej Dulcynei, chociaż wcześniej godzinami
potrafiłeś je całować i nic takiego nie widziałeś. Albo, ni stąd ni zowąd,
stopy twojej Marysi objawiły się jako nad wyraz „duże”. Albo - czego
wcześniej nie dostrzegałeś - rzuciły ci się w oczy ubytki w jej dolnej
szóstce. Albo, z głupia frant, dostrzegłeś, że się garbi. Albo... Można by
wymieniać w nieskończoność. Tak, czy siak ta pierwsza rejestracja tego
typu drobnych „niedociągnięć” twojej suczki, to właśnie moment,
kiedy przechodzisz do drugiego etapu. Z kosmicznej fascynacji do...
no, powiedzmy, „szacunku i uznania”. Zresztą mniejsza o to, jak to
nazwiesz. Nie to jest ważne. Ważne jest koleżko, czy w takim
momencie mówisz sobie the end. Finito. Nic już więcej z tego związku
nie będzie. Czas na nową „miłość”. Czy właśnie wtedy użyjesz słów -
tu cię cytuję: „Pieprzyć to, trzeba iść z prądem” ? OK. Przekonałeś
mnie, jak pierwszy raz poczujesz, że ona także może mieć nieświeży
oddech, że to jeszcze nie będzie ten moment, by dać sobie z tym
związkiem spokój. Co dalej się z wami dzieje? Ano na przykład
zaczyna ci dziewczyna, na początku ze śmiechem jeszcze zwracać
uwagę, że „Misiu, nie powinieneś tyle pić, kochanie...”, albo „może
mój Misiu by popracował nad sobą, by nie można go było wytrącić tak

łatwo z równowagi, co?”, albo (dalej ze śmiechem) „czy mój Misiu
mógłby może choć w sobotę dać sobie spokój z meczami i kolegami?”.
No mów. Wal, koleżko, śmiało. Czy wtedy właśnie nastaje czas, by ją
odstawić i poszukać sobie nowej, takiej zupełnie świeżutkiej, która -
jak już dobrze z doświadczenia wiesz - przez pierwsze pół roku będzie
tak tobą zafascynowana, że nie zrobi, ani nie powie nic wbrew tobie?
Ale lećmy dalej. Kochasz ją nadal, chociaż zaczyna cię już leciuchno
wkurwiać. Powiedzmy, że mija następnych parę miesięcy, a Twoja
ukochana ma te same pretensje, tylko że zgłasza je w zupełnie innej
formie. Zmienia ton na przykład i mówi: „Nie pij tyle”, albo „opanuj
się człowieku”, albo „chcesz oglądać te durne mecze z tymi durniami,
to proszę bardzo, droga wolna”. Czy wtedy właśnie mówisz „miłość się
skończyła”? Czy wtedy się „odkochujesz” ? No więc kiedy, kurwa,
przestajesz kochać? Kiedy?!

@ wy a nasze fiuty; studium zależności

Piszesz: Myślisz, że jakaś laska będzie rozpaczała, że rzucił ją

koleś, któremu nie staje?!

Jeżeli jesteśmy ze sobą, to twoim obowiązkiem, jako mojej

kobiety, jest zadbać o to, by stał mi przy tobie permanentnie. Sorry,
Hose... ale właśnie tak. Jak ty oto nie zadbasz, to zrobi to inna.

u z a s a d n i e n i e

Przysłuchiwałem się rozmowie dwóch samotnych kobiet. Wiek

dwadzieścia cztery i dwadzieścia dziewięć. Obie dosyć atrakcyjne.
Jedna z nich, młodsza, od dwóch lat była kochanką żonatego faceta.
Druga, ta starsza, nawet nie kryła zazdrości. Chętnie zamieniłaby swój
status „żadnej” na status „tej drugiej”. Rozmawiały o dymaniu.

- Ja - mówi młodsza - gdy będę miała męża, nigdy mu nie

odmówię.

- No przecież ten twój to jak mąż... - wcina się starsza.

- No właśnie... Nigdy mu nie odmawiam.

- Ja też nie... Kiedy tylko będzie chciał, dostanie... - rozmarzyła

się starsza.

Sytuację znałem, więc potwierdzam. Tak, nigdy mu nie

odmawiała. Chłop potrafił wyjść ze śmieciami z domu, wskoczyć w
autko, podjechać pod jej klatkę, podać pałę i w piętnaście minut później
meldować żonce, że zagadał się z sąsiadem. Minęły dwa lata. Sytuacja
nieco się zmieniła. Młodsza dalej grzmociła się w najlepsze ze swoim

żonatym boyfriendem, lecz starsza od roku była w stałym i
„normalnym” związku i... załamywała ręce z powodu wiarołomstwa
swego faceta. Ale dIaczego?! Dlaczego on to zrobił?! - szlochała. Ja
myślałam, że mu już tyle nie potrzeba. Prawie mu już nie stawał! -
zawodziła.

Tę sytuację też znałem. Przez pierwsze pół roku, a jakże,

dziewczyna przykładała się do roboty, albo jak kto woli - kochała go
miłością nieskrępowaną, czyli - dotrzymywała słowa i nie zdarzyło się,
by nagle złapał ją np. „atak migreny”. Dymali się aż miło było patrzeć i
słuchać. Po pewnym jednak czasie, niby to „nie wiedzieć czemu”,
rozkoszne dymanka ustały. Dziewczyna była przekonana, że facet
wydoroślał lub, że po prostu już nie potrzebuje dymać się tak
intensywnie. l któregoś dnia, zupełnym przypadkiem, natrafiła na swą
miłość wychodzącą właśnie z agencji towarzyskiej. A koleżka, zamiast
ściemnić coś na przykład o tym, że chociażby jest zaopatrzeniowcem w
ręczniki papierowe, to przyznał się od razu. l związek się rozpadł.
Dziewczyna zachodziła w głowę, jak to się stało. A prawda była
szalenie prosta. ONA przestała się starać. Głupia cipa.

Bardzo mi przykro, drogie koleżanki. Ale MY naprawdę jesteśmy

w znacznie lepszej sytuacji i to MY dyktujemy warunki. Możecie - i
owszem - buntować się przeciwko tej niesprawiedliwości, ale efekt
będzie taki, że skończycie jak ta biedna Bridget Jones. Nic śmiesznego.
l wierzcie mi. Nie jest tak, że jak kolesiowi przy tobie nie staje, to mu
w ogóle nie staje.

3 marca

„Zły porucznik”

Obserwowaliśmy dom tego kolesia z auta Bruna. Nic się nie

działo. Żadnego ruchu. Światła, prócz małej latarenki przed gankiem,
były wygaszone. Firanki w oknach nie drgnęły od sześciu godzin. Ale
on tam był. Czuliśmy to. Wiedzieliśmy też, że nie zadzwoni na policję.
Gość miał za dużo na sumieniu.

- Słuchaj, - mówi Bruno - co zrobić, żeby ze swoją się trochę

podymać?

- Z którą swoją? - spytałem wytrzepując miękkiej paczki Lucky

Strike’ów kolejnego papierosa.

- Z Gośką.

Bruno jednym wprawnym ruchem zapalił Zippo i podał mi ognia.

Jak zwykle przez moment rozszerzyłem oczy ze zdziwienia na to, jak
on to robi. Wziąłem głębokiego sztacha.

- Aaaa... - wypuściłem dymka. - Choć na dzień przestań dymać

Elunię – mówię.

- Ona na to nie pozwoli... - odpowiedział ze spokojem.

- Na co? - aż się uśmiechnąłem. - Na to byś wydymał swoją

żonkę? Śmiałem się już całą gębą.

- Ochujałeś! - też się śmiał. - Nie pozwoli się nie dymać!

- Aaa... To masz chłopie problem.

Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu. Obserwowany dom dalej

wydawał się być martwy.

- To nie wal już przynajmniej konia... - przerwałem ciszę.

- Ty! Tego ci nie mówiłem - zapalił się Bruno. - Ostatnio

męczyłem ptaka przez sześć godzin...

Czułem, że się zaraz zacznie. Już się śmiałem. Bruno

kontynuował.

- Kumaj, sześć godzin na takim, kurwa, najwyższym plateau.

Siedziałem przed monitorem i niby to, że powtórzenie zakończenia
olimpiady oglądam. Wiesz, po paru godzinach Gośka się pyta: „Co w
tym takiego interesującego?”, a ja trzymam fiuta w garści i krzyczę z
sąsiedniego pokoju, że mnie te „etniczne” bajery interesują - mówił,
sam rżąc przy tym jak koń. Ja już prawie nic mogłem. Ryczałem ze
śmiechu jak dziecko. Łzy leciały mi ciurkiem.

- Ale kurwa, jak już dojechałem do końca, to myślałem, że mi

jaja odpadną - Bruno prawie krzyczał.

Rżeliśmy ze śmiechu tak, że trudno było złapać powietrze w

płuca. I nagle opamiętanie. W oknie naprzeciwko dostrzegliśmy ognik
papierosa. Głupi osioł się wydał!

- Weź sprzęt! - krzyknąłem.

Bruno chwycił kamerę. Wybiegliśmy z samochodu.

@ wyznanie wiary

Proszę o wyrozumiałość... Zaraz wszystko wyjaśnię... „Kobieta,

czyli parszywe przyzwyczajenie. Jak zmora. Nałóg jakiś. Pieprzone
przekleństwo. Coś, z czym nie można normalnie funkcjonować i bez
czego nie warto żyć. Jakżeż to brzmi pretensjonalnie. Wręcz
niepodobna o tym pisać. To tak, jak różni durnie zachwycają się nad
wodą, górą, pustynią, czymś, czego jest od cholery i zawsze będzie od

cholery. „Tego kwiatu pół światu” - mawiała moja babka – „więc nad
czym tu deliberować, nad chlebem powszednim?”. A jednak już teraz
wiem, że rodzisz się tylko po to, by ŻYĆ KOBIETĄ. Kariera, polityka,
pieniądze, to tylko życiowe wygłupy, tym bardziej absurdalne, im
poważniej do nich podchodzisz. Gdy ON wygłasza pełną
patriotycznych treści mowę, wychwalając jednych, a piętnując drugich,
krzycząc: Ojczyzna! Państwo! Pokój! - wiedz kobieto, że jedynym
prawdziwym celem tych idiotyzmów jest wywarcie na tobie wrażenia.
Gdy ON ubrany w pierwszorzędnie skrojony garnitur pędzi gdzieś z
zaciętą miną i zmarszczonym czołem, nie daj się oszukać - to nie
pieniądze są motywem, ale ty: nogi, piersi, twoja pupa, twe ramiona,
włosy, twe łono wreszcie! Często, zrozpaczony, próbowałem odnaleźć
przyczyny tego szaleństwa. Studiowałem więc przeróżnych znawców
kobiet i aczkolwiek bardzo się starałem, nigdy nie potrafiłem wczuć się
w rolę opisującego. Jedynie w relacjach intymnych odnajdywałem
dobrze znaną mi prawdę. Żadne teorie, wywody filozoficzne, definicje,
czym kobieta jest, a czym nie jest, nigdy mnie nie przekonywały.
Najczęściej też kwitowałem taki opis słowami: bzdura, źle, naiwniak.
Miałem kiedyś przyjaciela, który pisał pracę magisterską na temat:
„Filozofia wschodu a zachodni system wartości. Analiza
porównawcza”. Przyjaciel ten, wybierając studia filozoficzne, pragnął
znaleźć odpowiedź na jedno jedyne pytanie: „czym jest filozofia
wschodu?”. Po wielu latach intensywnej pracy, osobistego
zaangażowania w medytacje Zen, narzucania sobie kieratu dyscypliny
wewnętrznej, osiągnął oświecenie: „wiem, że nic nie wiem”. „Moja
uczciwość nie pozwala mi napisać tej pracy, stary - powiada - ja nie
poznam wschodu, dlatego, że jestem człowiekiem zachodu”. Wszyscy
więc ci mądrale piszący na temat feminizmu, robiący porównania i
analizy, stawiający tezy zakończone dosadną kropką - to oszuści.
Przeróżne próby podejmuje mężczyzna w nieuleczalnej chorobie, jaką
jest irracjonalne pragnienie poznania kobiet. Siedząc w więzieniu,
spotkałem homoseksualistę, który na moje pytanie: „Funia, co czujesz
jak cię pierdolą?” - odpowiedział: „Czuję się jak kobieta, kochanie”.
Funia nie mógł czuć się kobietą, gdyż po prostu był mężczyzną. Gdy
byłem w USA, pewna Amerykanka opowiedziała mi historię jeszcze
tragiczniejszą w swej głupocie. Otóż pewien jej znajomy, profesor
socjologii, badając problemy feminizmu, zapędził się tak daleko, że -

jak ona to określiła - „dał się spenetrować”. Ojciec dzieci i - podobno -
zapalony badacz. Według niej był to przykład niesłychanej odwagi.
Zastanawiam się jak to wyglądało. Może poprosił swego asystenta o
pozostanie po godzinach, by w spokoju mogli przeprowadzić
„doświadczenie”, po czym jeden z drugim, z kajetami w rękach,
właściwie tylko z jednym kajetem, gdyż profesor musiał przecież
trzymać się biurka lub krzesła, opisywali... Właśnie, co opisywali?
„Bycie kobietą” lub „kobiece odczucia”? Czy to znaczy, że żeńskie
odbierania świata polega na zatykaniu dziurki? Kto choć raz miał
włożony koreczek, ten już wie, na czym polega sekret kobiety? Jestem
wulgarny, prawda? Może. Daj mi spokój.”

Uff... Napisałem ten niewiarygodnie pretensjonalny tekst mając

dwadzieścia pięć lat. Przytaczam go w całości, bez skrótów.
Momentami jest nieznośny, wiem. Zastanawia mnie jednak, co się
zmieniło w mym postrzeganiu świata (czyli kobiet). Co się zmieniło?
Właściwie już wiem... Po pierwsze - ufałem politykom (jaja, co?!). Po
drugie - było to niewątpliwie przed dymaniem mojego życia.

Czy wiesz o tym, że na pewno twój narzeczony

częściej ma na uwadze rznięcie i dymanie,

niż przytulanie i głaskanie, kiedy mówi „ubóstwiam Cię!”

albo „moja jedyna kochana stokrotko!”,

albo „będę z tobą do końca życia!”

(tak mówi logika, biologia,

historia naturalna i zdrowy rozsądek),

a wiesz co w tym jest dla ciebie najgorszego, a dla mnie

wesołego?

Że nie ma w tym nic złego!

Dymania Tysiąclecia

Czy pamiętacie wyrażenie SEX OF THE CENTURY? Z jakiego

to filmu? Teraz będzie właśnie o tzw. Dymaniach Tysiąclecia (DT).

Pierwsze DT wspominam z rozrzewnieniem. Przytrafiło mi się,

gdy byłem chłopczykiem niespełna dwudziestoletnim. Z panną
przepięknej urody, cztery lata starszą ode mnie, co to później moją żona
została na trochę... Otóż owa dziewczyna, aczkolwiek - jak
skrupulatnie wyliczyła - dymana do tamtej pory przez jedenastu
kochanków (nie na raz oczywiście), nie miewała do tej pory orgazmów.
I ze mną też ich nie miewała. Mijały tygodnie naszego wspólnego

dymania, a ona ciągle tylko: „To chyba był orgazm” - co przecież
mówiło samo za siebie, czyli że kurewsko daleko było do orgazmu.
Lecz w końcu znalazłem tajemne wejście. Sezam otwierał się w pozycji
na siedząco i na krześle. I ten pierwszy raz, gdy moja ukochana
szczytowała i darła się wniebogłosy, a mnie krew spływała stróżką z
poranionych jej paznokciami pleców; ten pierwszy raz, kiedy
najukochańsza dla mnie kobieta doświadczała najważniejszego święta
we wszechświecie i działo się to dlatego, że to ja i ja z nią, i ja ją tak
strasznie kocham, i to, że jestem w niej, to po prostu kosmos, wola
bogów i to szczęście, i duma psiakrew! Tak, duma! Duma, że umiem
dać jej tyle szczęścia, radości i wzruszenia, że my, że ona, i jeszcze to,
że jest taka piękna, i w ogóle... O Jezu, Jezu! „Misiuuuu mój
koooochany! Taaak! Taaak!”. I jeszcze ta krew, którą wymazała moją
szyję i twarz w momencie największego wrzenia, to wszystko
spowodowało, że popłakałem się jak dziecko, a później, chociaż była to
trzecia nad ranem, zadzwoniłem do swojego przyjaciela do i łkając
jeszcze do słuchawki wyznałem mu, że właśnie przeżyłem oświecenie
ZEN. Teraz natomiast, komentując to, powiem, że było to moje
pierwsze DT, czyli Dymanie Tysiąclecia. I muszę szczerze przyznać, że
później, niezliczoną ilość ejakulacji musiałem dokonać, by przeżyć coś
podobnego.

Drugie DT przeżyłem z niejaką Lorii Mofatt. Lorii Mofatt była

zwykłą amerykańską suką uzależnioną od seksu i marihuany.
Wyrwałem ją na statku rybackim poławiającym ryby na Morzu
Beringa, a przyznam, że była to nie lada sztuka, gdyż na
trzydziestoośmioosobową załogę były tylko dwie dziewczyny, a
właściwie do podziału była tylko jedna, bo druga przecież przypadała
kapitanowi. No więc dymaliśmy się przez całe pół roku.
Trzymiesięczny rejs i później trzymiesięczne obfitujące w momenty
grozy, wspólne mieszkanie. Nieee... Drugiego DT nie przeżyłem będąc
z nią wtedy, ale - o dziwo - z nią, z tym, że prawie rok później. A było
to tak. Mieszkałem wtedy na przedmieściach Seattle, w piętrowym
domku z piwnicą z moją matką, która przyjechała mnie odwiedzić, a
nie miała zamiaru wracać i z dziewczyną z Gdańska, która też
przyjechała kogoś odwiedzić i też nie miała zamiaru wracać.
Dziewczyna ta była na ten czas - jak to się mówi - moją dziewczyną,
już jakieś pół roku. I pojawiła się Lorii. Szalona Lorii, hippiska,

podążająca swoim Vanem z ‚68 za zespołem Greatefull Dead,
przyjechała do mnie po jakieś ciuchy, które to podobno zostawiła. No
więc po tzw. „small talk” czyli wymianie uprzejmości z moją mamą i
dziewczyną, zeszliśmy z Lorii do piwnicy, by ciuchów tych poszukać.
Gdy tylko zostaliśmy sami, Lorii odwróciła się do mnie, zrobiła
błagającą minę i zaskomlała: „Please... Miki... Fuck me in my ass... I
came to you fare from Portland... just to fell your dick again. Fuck me,
please!”. Suka jebana przejechała sześćset kilometrów po to, bym
wyruchał ją w dupę! Ty pierdolona dziwko! Mniej więcej coś takiego
sobie myśląc, złapałem ją za rękę i pociągnąłem do schowka z
zamykanymi drzwiami. Nie mówiąc ani słowa, brutalnie rzuciłem
bladź w róg pomieszczenia. Lorii jednym ruchem pozbyła się swojej
hipisowskiej spódnicy, stając w rozkroku wypięła dupę i oparła się
dwoma rękoma o ścianę. Ja wyjąłem ze spodni sterczącego już ptaka,
ośliniłem ręką główkę i... JĄ ZAJEBAŁEM W DUPĘ! Wszedłem w jej
anal z takim impetem, że jeszcze teraz mi niedobrze z bólu, kiedy to
wspominam. Ruchałem ją w NIEZIEMSKIM wręcz podnieceniu!
Kurwa mać! Co to było! Czyste i nieskalane myślą zezwierzęcenie.
Krystaliczna biologia. Sam pure fucking naked instynkt! Najbardziej
skrajne seksualne uczucie, jakiego w życiu doznałem. Jeszcze teraz
mam przed oczami jej wielką białą dupę i mego nabrzmiałego do
nieprzytomności chuja, który nigdy przedtem, ani potem nie był dla
mnie źródłem tak potwornego bólu. A wszystko nie trwało dłużej niż
1,5 minuty!!! Ale ten nie zna życia, kto nie służył w marynarce...
Półtorej minuty, które wstrząsnęły światem. Wolałbym już do końca
moich dni tarabanić się fiatem 126, byle tylko doznać czegoś takiego
jeszcze raz. Te dwadzieścia baniek dolarów, które jakiś koleś wyłożył
na podróż w kosmos, to piard w porównaniu do kosmosu, jakiego ja
doświadczyłem w ciągu tych dziewięćdziesięciu sekund... Naprawdę to
było super...

Trzecie DT. „Niepodległość Trójkątów”. Za Waszą Wolność i

Moją... Któraś z dziewcząt napisała do mnie, że cztery Dymania
Tysiąclecia to zaiste niewiele. Słoneczko Ty moje! To jest jak zobaczyć
Rzym i umrzeć! Piękno DT polega na tym właśnie, że odbywa się „raz
na milion świetlnych lat”, jak śpiewał WŁAŚNIE o TYM Ciechowski.
Świat cały wzdłuż i wszerz trzeba przewędrować, by docenić magię
Rzymu. I tak też jest z dymaniem. By paść na kolana i Panu Bogu

dziękować, że dane Ci było przeżyć coś takiego, by z rzeszy tych
zwykłych i niezwykłych pierdoleń wyłuskać te o epokowym znaczeniu,
należy przecie troszku się w życiu nadymać. Aczkolwiek zgadzam się,
że to kwestia i statystyki również. Jeżeli, koleżanko, raptem trzy razy
miałaś okazję przytulić się do ptaszka, to rzecz jasna jedno z tych tuleń
MOŻE być DT, co da nam średnią arytmetyczną trzydzieści trzy i trzy
dziesiąte procenta DT dla całej Twojej aktywności seksualnej. Ale
wtedy będzie to kolejna parszywa manipulacja. Aha... I wcale to nie
znaczy, że pozostałe dymania będą kompletnie do dupy. Z seksem jak z
pizzą, nawet ten słabszy kawałek jest OK. Remember? No więc. Mam
ja wtedy 29 lat, a Darni 23. Miejscem akcji jest wynajmowane przez
nas dwupoziomowe mieszkanie na warszawskiej Woli. Jesteśmy ze
sobą od dwóch lat. Moja Kim Basinger. Jest tak piękna, tak śliczna, jest
mądra, jest najlepsza po prostu. Kiedyś powiedziałem jej, że jest Moją
Górą. Nie bardzo wiedziała, co miałem na myśli, a dla mnie, miłośnika
patosu, był to największy z możliwych komplementów. A dlaczego
Kim Basinger? Upalony do granic afgańskim haszyszem widziałem
przed sobą „kimbesindżer”. Jak Boga kocham. Tańczyła na parkiecie w
sopockim klubie. Nic nie mogło zmącić mej pewności, że oto widzę
przez sobą najseksowniejszą kurwę, moją królową z „9 i pół tygodnia”!
A tylko dobry Pan Bóg wiedział, ileż to razy w zapamiętaniu waliłem
pod nią konia. Ledwo trzymając się na nogach, z czerwonymi do
nieprzytomności oczami, ale z przesłaniem pt. „Pierdolę! Nawet jak
mnie zastrzelą na miejscu jej ochroniarze, to przynajmniej umrę
trzymając rękę na dupie, BOSKIEJ DUPIE, królowej seksu.” - z takim
to przesłaniem jąłem ją zagadywać. No właśnie... Dlatego Darni była
Moją Kim Basinger.

Ale wróćmy do początku opowieści. Mijał wtedy drugi rok tego

zagadywania-dymania, kiedy TO się wydarzyło. Aczkolwiek i
wcześniej - i owszem - pierdolenie było zaiste zajebiste. Ale TO,
zrobione WTEDY... tam... w tym mieszkaniu na Woli... to... The Final
Countdown... ZMIENIŁO MOJE ŻYCIE. I nie będę świrować, że
„jedynie” zmieniło moje tzw. seksualne życie. Nie. Gówno. TO, co
wtedy zaistniało, to było szaleństwo przeniesione z głowy do ptaka, to
niesłychane sprzężenie zwrotne: głowa-ptak, albo: myśl-popęd, ten rój
impulsów, ten włącznik, albo zawleczka... A więc To Zmieniło Moje
Życie. Taaak... Dobrze sprecyzowana fantazja erotyczna i do tego

CZYSTY, i nieskażony kajdanami zakłamania umysł Darni: „The
beautifull mind with no chains” - to jest jak seks z turbodoładowaniem.
Auuu! Auuu! Au! Au! Au! YESSSS!!! Dobra, dobra. Fakty panie
kolego. No więc Darni z ptakiem w pipeczce siedzi na mnie leżącym na
łóżku. (Pamiętam jak dziś. Stare szpitalne łóżko i jeszcze pamiętam te
wystające belki... To był strych...). OK, OK... Niby więc sobie gdzieś
tam jedziemy - patataj, patataj, ale delikatnie raczej, i sobie
rozmawiamy...

- Powiedz... Co byś chciał... Może masz jakieś marzenie

erotyczne... Może byś chciał, bym zrobiła coś specjalnego... Powiedz,
Misiu mój... - i uśmiecha się.

Kochana i cudowna Darni. I nie wiem skąd mi to przyszło do

głowy:

- Pamiętasz to „Cats”? - pytam.

- Pamiętam...

- Pamiętasz tego wielkiego, pięknego, murzyńskiego penisa?

Chyba na drugiej stronie?

- Pamiętam.

- Zamknij oczy i pomyśl, że na nim siedzisz...

- Darni zamknęła oczy. Uśmiech nie schodził z jej twarzy. Był

taki trochę przylepiony, ale życzliwy. Trwało to kilkanaście sekund.

- Zgaś światło... - zakomenderowała.

Pstryknąłem przycisk nocnej lampki. Blask księżyca docierający

przez niczym nie zasłonięte połaciowe okno odbijał się od jej nagiego
ciała. Uwielbiałem patrzeć, jak skóra Darni pulsuje pod wpływem
ruchu... I nagle strzał. Zacząłem to sobie wyobrażać. To, co wyobrażała
sobie kołysząca się na mnie Darni. To, że ona rzeczywiście siedzi na
tym nieprawdopodobnie wielkim i pięknym murzyńskim kutasie.
Widziałem jak dyma ją wielki murzyński chuj... Jak na nim siada
uginając nogi, a później wyjmuje go podnosząc biodra... Jak na nim
jedzie coraz szybciej. Jak zaciska usta w grymasie coraz większego, ale
słodkiego bólu... Jak oddycha, oddycha, coraz głębiej i niespokojniej,
by za chwilę rzęzić już z rozkoszy... WIDZIAŁEM TO I CZUŁEM TO!
I czułem, jak rośnie mi w niej mój ptak do niebotycznych rozmiarów...
Jak tej rozkoszy, której ona doświadcza, doświadczam i ja... Im
mocniej i lepiej ON JĄ, tym mocniej i lepiej czułem to JA! Im większa
dla niej ekstaza z murzyńskim chujem, tym większe moje szaleństwo!

Nie pamiętam co dalej... Nie pamiętam, co dalej... nie pamiętam, co
było dalej. Ale wiem jedno. To było najważniejsze DT, czyli Dymanie
Tysiąclecia w życiu tygryska. I od tego czasu myśl (i widok), że moja
kobieta jest dymana przez innego faceta... I AKCEPTACJA TEGO
MARZENIA przez moją kobietę daje mi naprawdę, naprawdę
doskonałego kopa. Dlatego też kochani: Za Waszą Wolność i Moją.
Byśmy sobie mogli pofolgować. A jak! „Dobre dymanie to pozwalanie
na wariowanie”, remember?
7 marca

zaśpiewaj mi „Nigdy więcej...”

Po koncercie z Andym i Karolem łoiliśmy w sopockim

„Spatifie”. Wspomniałem Karolowi o swojej książce. O tym, że będzie
o Darni i o Sarze, i o moim życiu podziemnym.

- Nie zazdroszczę ci - Karol kręcił głową i nie odrywał wzroku

od szklanki z piwem. - Dwa domy, dwa życia, o ja pierdole, chłopie...
Przerabiałem to parę lat temu... Dwie wigilie, dwa weekendy... Kurwa
mać! Powiedziałem sobie: już nigdy więcej... Nigdy...

Karol był znany z tego, że dymał wszystko, co się rusza. A

właściwie, co brzydkie i się rusza. Takie miał hobby. Niektórzy lubią
dymać gwiazdy, inni zaś preferują brzydule. Karol wolał te ostatnie,
chociaż ze swoja sławą (dwie platynowe płyty) mógłby dymać
pierwszą ligę w systemie „all around a’clock”. Opowieść o kolejnej
mojej książce zrobiła na nim wrażenie jedynie w kontekście
„szczegółów technicznych” i tego, jak sobie radzą w tym temacie
chłopaki na wybrzeżu. Wymieniliśmy się więc w trójkę pomysłami na
kity dla swoich babeczek. Niektóre z tych historii były rzeczywiście
prześmieszne, ale nawet rżąc ze śmiechu, czuliśmy wyraźnie, że
troszkę się różnimy w postrzeganiu tematu. Andy i ja byliśmy PRZED,
a Karol był już PO. Myśmy Rubikonu nie przekroczyli, a Karol - tak.
Nasza godzina „W” miała dopiero nadejść, a Karol był po całym
powstaniu warszawskim. Karol przeżył klasyczny romans, od A do Z
ze wszystkimi jego konsekwencjami. Opowiedział nam swoją historię.
Otóż, Karol dymając tak na lewo i prawo, w końcu się biedaczek
zakochał. Nie, żeby na całe życie oczywiście. Niee... Jak się ma żonę i
dwójkę dzieci, zakochać się można tylko tak na momencik. No więc,

jak ten momencik minął, tak mniej więcej po pół roku, Karol miał
zamiar ten wrzód na dupie przeciąć. Postanowił więc wziąć
dziewczynę w pożegnalną podróż na Karaiby i tam, ostatniego dnia
oczywiście, powiedzieć Marysi „pa”.

- I sobie kurwa, wyobraźcie... Ostatni dzień, prawie ostatnia

godzina pobytu i ostatnie nurkowanie... Ja już nie miałem siły, a ona
„no chodź, no chodź jeszcze” i marudzi mi... Ja jej mówię, że nie ma
już powietrza w butli, a ona, że weźmiemy te malutkie... Ja jej, że ni
chuja, a ona swoje...

- No i...

- No i poszła sama...

- No i? - Andy zaczął się już niecierpliwić.

- ...Zabrakło jej powietrza i zaczęła tonąć...

Spodziewaliśmy się w opowieści „najgorszego”, chociaż

strasznie chciało nam się śmiać. Karol wyraźnie zwolnił tempo
wypowiadania kolejnych słów.

- Utopiła się? - nie wytrzymałem.

- Na szczęście nie, ale ledwo ją odratowali i potrzebowała roku

rekonwalescencji.

Mówiąc „roku” mówił wolno i oddzielał każdą literę.

- ...Przez cały następny rok, siedziałem przy jej łóżku. Prawie

dzień w dzień. Przecież nie mogłem jej wtedy zostawić! Kurwa! Co ja
się nacierpiałem... Tam mi dziewczyna prawie umiera... Rozumiesz jak
się czułem... A tu, w domu muszę grać zadowolonego z życia!
Koszmar, kurwa! Nigdy więcej!

... gdzieś , kiedyś w Ameryce

let’s go masturbate!

„Mike, I can’t stop it! It’s incredible! I’m fucking dying babe...

Help me!”.

Krzyczała do mnie oglądająca pornola Lorri z sąsiedniego

pokoju. Siedziała rozkraczona przed telewizorem i masturbowała się
już od piętnastu co najmniej minut. Co jakiś czas przyspieszała ruchy.
Wyginała wtedy głowę do tyłu i skomlała z rozkoszy. „Uchch, uchch”;
albo „Mikeeeee...”, co odczytywałem jako kolejny jej orgazm. Miała
ich w zemstę. Jeden po drugim. Byłem... O Boże! Oburzony i
przerażony! Aczkolwiek jedyne, co mi przychodziło do głowy, to coś w
rodzaju: „Jak tak można?!” albo „A w ogóle, to dlaczego...”. Ja,

dwudziestoparoletni emigrant z europy wschodniej cierpiałem. Moja
amerykańska dziewczyna zaspakajała się beze mnie! O rany! Już „po”,
gdy suka pierdolona leżała na boku kompletnie bez tchu, próbowałem
nawiązać do tego, co się stało.

Spojrzała na mnie z wielką życzliwością.

- It’s fun baby... It is just fun... Try it!

*

Nigdy ci tego nie zapomnę Lorii. Zawsze będę pamiętał, że

właśnie tobie zawdzięczam odkrycie kolejnej rzeczy, która daje mi
radość w życiu. Walenie konia przed ekranem urządzenia emitującego
pornografię. Będę się za ciebie modlił. Dzięki!

@ udają, nie udają...

Piszesz: Oceniasz przeżycia kobiet na podstawie pornosów?

Przecież one tam tylko grają - to są aktorki... Drogi kolego! Na wstępie
mojego listu pragnę poinformować, że mam dla kolegi straszliwą
wiadomość. Proszę znaleźć sobie jakieś krzesło i usiąść wygodnie, bo
to co mam do przekazania jest naprawdę... OKROPNE!!! Uwaga!
Ostatni raz pytam: jesteś gotowy? No dobra... Sam tego chciałeś.
Kobiety udają nie tylko w pornosach. Nie ma różnicy pomiędzy
aktorką grającą w pornolu, a kobietą, która właśnie się pod tobą wije.
Jedna i druga może grać. Dziewczyna, z którą się kochasz, może
doskonale udawać COKOLWIEK CHCESZ, lub to, co ONA CHCE Cl
POKAZAĆ. To jest największe kino, w jakim my, mężczyźni, jesteśmy.
Nie wiemy tutaj kurwa nic! Nie wiemy, czy ma orgazm czy nie, czy
było jej dobrze czy nie, czy fiut jej się podoba, czy smakuje jej
sperma... po prostu nie wiemy. To jest ich zemsta, stary. To jest ich
prawdziwe życie podziemne. I nie ma zmiłuj. Żaden z nas, niezależnie
czy byłby herosem czy cherlakiem, nie zgłębi umysłu kobiety i nie
pozna prawdy. Kobieta na tym polu może nam wmówić wszystko, mój
kolego, i nie ma przed tym obrony. Z wieloma dziewczynami się
kochałem i do tej pory absolutnie nie jestem pewien żadnej z nich. To
znaczy ich prawdziwych przeżyć, autentycznych doznań. Ale jest na to
rada. Posłuchaj starszego kolegi, bracie. Po prostu traktuj to, CO CHCE
przekazać Ci kobieta, jakby to była PRAWDA. Jeżeli mówi, że było jej
super - kupuj to. Jeżeli powie, że smakowała jej twoja sperma - to się
ciesz. l najzwyczajniej w świecie - podziękuj jej za to. l jeszcze jedno.

Pierdol ten cynizm, kolego. Aktorka filmu porno, tak jak i kobieta w
twoim łóżku, może udawać, ale nie musi. Ten ogromniasty fiut, który ją
rozrywał, NAPRAWDĘ mógł jej robić dobrze.
17 marca

jej oczy

Ósmym cudem świata są oczy kobiety wpatrujące się w

mężczyznę, z którym się kocha.

- Co byś chciał... powiedz... dobrze ci? Dobrze to robię? -

łagodnie pytała.

Pytała i patrzyła na mnie klęcząc pomiędzy moimi nogami. Naga,

z pięknie wypiętymi pośladkami. Bawiła się nim od piętnastu minut.
Lizała mnie w kroku, ssała moje jądra, oblizywała go naokoło,
niespiesznie obejmowała główkę wargami. Od czasu do czasu jednak
odrywała usta, by móc na mnie spojrzeć. Oczekiwała akceptacji.
Chciała, by było mi dobrze. W moim wyrazie twarzy szukała
potwierdzenia dla siebie i swojego kunsztu. I wszystko było w jej
oczach. W ich błagalnym wyrazie. Tak, jakby skomlała oczami.
Przejmująca wdzięczność. Miałem wrażenie, że nigdy kobieta nie jest
tak bliska natury, jak wtedy, gdy patrzy na mężczyznę, który ją właśnie
posiadł. Widać to na fotografiach i filmach porno. Wspaniałe oczy
kobiety, wpatrzone w tego, który się na nią spuszcza. Fantastyczny
widok.
19 marca

licznik

Co za historia!

Ale po kolei...

Pawełek z Brunem wzięli baby i pojechali do Rzucewa na

„apartamenty i kaczuszkę”. Rzucewo to taka wiocha koło Pucka,
słynąca z zamku, w którym ponoć król Jan III Sobieski ze swą
Marysieńką nocował, ilekroć sprawy państwowe go nad polskie morze
przywiodły. Przez następne stulecia zamek służył niemieckiej rodzinie
Krokov, aż do nawały bolszewickiej W 1945 roku, która - jak zresztą
wszystko, co wartościowe i z tradycją - zamek musiała zniszczyć,

podeptać i w perzynę obrócić. Na całe jednak szczęście, jak pamiętamy
z niedalekiej historii, Czerwony Burak w 1989 roku przedzierzgnął się
w Światowca i Kapitalistę, i tak jak nowa moda nakazywała,
postanowił na zamku zarobić. Odsprzedali więc zamczysko potomkom
tych, których wcześniej stąd wypędzili. I chwała tym pazernotom za to,
bo Niemiec przyszedł, zrobił porządek, zamek według starych
projektów odrestaurował i hotel czterogwiazdkowy zrobił, i jeszcze na
dodatek znakomitą kaczkę serwuje. Szczerze polecam. Ale wróćmy do
naszej historii. No więc siedzą sobie chłopaki roześmiane i szczęśliwe;
Śmigło (narzeczona Pawła) z Elżunią (narzeczona Bruna) świergolą;
wszyscy kaczuszki zajadają, wiedząc przy tym, że to nie koniec
atrakcji, bo apartamenciki na nich, już wynajęte, na pięterku czekają...

Aż tu dzwoni telefon. Paweł odbiera.

- Jak to gdzie jestem? W Warszawie... Restauracji „Pekin”...

Mówi ci to coś?

Chwila przerwy. Paweł dalej w doskonałym humorze.

- O której wrócę? No... jak wyjedziemy o szóstej rano to na

dziesiątą powinniśmy być... nie, Bruno?

Żona Pawła słyszy głos Bruna: „No, no... na dziesiątą

będziemy...». Dziewczyny poinstruowane, co należy robić, jak żona do
któregoś z chłopaków zadzwoni - nie robią nic. Siedzą bez ruchu.
Paweł dalej ze słuchawką przy uchu.

- Jak, ile jest kilometrów z Gdańska do Warszawy, trzysta

pięćdziesiąt, a bo co...

Nagle zbladł.

- Cię pogięło, czy co?! No dobra... Cześć.

Wszyscy wpatrują się weń pytająco.

- Ta idiotka powiedziała, że wie, ile było na liczniku, jak

wyjeżdżałem... i sprawdzi, czy rzeczywiście byłem w Warszawie.

To był cios. Dramat po prostu. Noż kurwa mać! Tu kaczuszka,

pokoiki wynajęte, a tu ta jędza z licznikiem wyjeżdża! No nic - trzeba
było poszukać kogoś, kto przekręci licznik w Pawła BMW. Ale, że auto
nowiutkie i nafaszerowane elektroniką, zadanie do najprostszych nie
należało. Jezus Maria! Jak te biedne chłopaki się nastresowały!
Oczywiście nie było już mowy o żadnym dymanku. W pięć minut po
telefonie wyszli. Ukradli jeszcze książkę telefoniczną z recepcji, żeby
jakiegoś majsterklepkę namierzyć. Ale w sobotę, i to o pierwszej w

nocy?! Mniej więcej cztery godziny później chłopcy byli już zesrani ze
strachu. Książka telefoniczna na nic im się nie zdała. Z powodu tej
pierdolonej ustawy o ochronie danych osobowych książki już nie
posiadają prywatnych numerów, więc mieli telefony tylko do firm.
Jeździli zatem po znanych sobie mechanikach, a ci przekazywali ich
następnym mechanikom. Rzecz jasna żaden ze zbudzonych w środku
nocy majsterklepków do najszczęśliwszych nie należał. To samo można
powiedzieć o dziewczętach, które na tylnym siedzeniu umierały z
nudów, zniesmaczone całą sytuacją. W jednym miejscu, Bruno, choć
nie ułomek, o mało co dostałby po mordzie od rozjuszonego
właściciela warsztatu, który jak się okazało, raz obudzony, nijak zasnąć
już nie mógł, a to był jedyny dzień w tygodniu, w którym mógł się
wyspać. W końcu, gdzieś koło siódmej rano, chłopcy trafili na mistrza
świata od elektronicznych liczników. Majsterklepka przekupiony
trzema stówkami podszedł do sprawy ze zrozumieniem. „W niedzielę
giełda samochodowa, facet w potrzebie, by sprzedać samochód to i
licznik chce przekręcić” - tak sobie pewnie i myślał. Ale tylko do czasu
jak wywleczony na podwórko zobaczył nowiutkie BMW.

- A panie, przecież to nowe auto! Ma nie więcej niż 10 000

przebiegu! Po co panu tu licznik cofać?

Biedny Pawełek, którego ta akcja wybitnie wkurwiła, wrzasnął:

- Przekręć katarynę siedemset do przodu, ty pedale, a nie do tyłu,

kurwa mać!!!

Za tego „pedała” musiał jeszcze dorzucić panu dwie stówki

ekstra. Gdy przyjechał do domu, rzucił tylko żonie:

- No proszę cię bardzo! Idź i sprawdź licznik! Proszę bardzo...

Żonka objęła go ramieniem.

- No nie gniewaj się... Przecież ci wierzę... Żartowałam.

24 marca

superhiperdupomarket

Dupy. Miliony dup. W przepysznie przylepionych do nich

spodniach. Mniejsze i większe. Jabłuszka i gruszeczki. Wystające, takie
murzyńskie wręcz lub te nadrabiające brak wypukłości mocno
odznaczającymi się biodrami. Okrąglutkie i malutkie, zbite w pięść,
albo wielkie, cudownie wielkie dupska. A wszystkie one genialnie

opięte bez żadnej gaciowej zmarszczki. Taka Gładkość, Nagość,
Dostępność, Radość. Uwielbiam. Kobieca dupcia w obcisłych
spodniach. No właśnie... I jeszcze, jeśli spod materiału nie przebija się
żaden denerwujący pasek, biegnący od krocza w stronę bioder,
sygnalizujący: „oho! dupę to może mam i OK, ale jest chroniona”.
Sloggi do obcisłych spodni lub inne pieprzone barchany, limitujące
niemalże do zera radość z widoku kształtnej pupci... Tfu! To naprawdę
oburzające. A ostatnią durnotą jest to, że te idiotki w ogóle tego nie
rozumieją! Czego nie rozumieją?! Że tak nie można! Nie godzi się po
prostu, najpierw jątrzyć obcisłymi spodniami, a później obrzydzać ten
widok odciskającymi się paskami gaci. To tak, jakby wam, baby, przed
oczyma pojawił się ptak, niezwykłej wręcz urody, który by mówił:
„tak, tak, jestem może i piękny, ale za to taki jestem zawsze i nigdy
mnie nie postawisz”. No? Jakbyście się czuły? Tak samo z obcisłymi
spodniami i gaciami. NIE WOLNO TEGO WAM ROBIĆ. Po co, do
diabła, wymyślono obcisłe spodnie? No po co? Po to, by dupa była na
wierzchu, a wy nie musiałybyście być nagie. Jezu, to takie przecież
proste... Te hipermarkety to znakomity wynalazek. Na niewielkiej
proporcjonalnie powierzchni, można by było zgromadzić tyle kobiet.
Kobiet na wybiegu. A ty sobie chodzisz i sycisz się ich widokiem. A
najpiękniejsze jest to, że masz prawo patrzeć, bo nie sposób spuszczać
wzroku na buty lub zerkać w bok, jak wypada w pociągu lub autobusie,
a poza tym jesteś w ruchu, więc zawsze możesz udać, że interesuje cię
kompletnie co innego. Na przykład serek na półeczce ustawionej
dokładnie na poziomie dupy tej pani. Czy wiedzą, że na nie patrzymy?
Oczywiście, że tak! Specjalnie dla nas się stroją. Tak, tak! Kiedyś
chodziły namiętnie na bale i do teatru, a teraz chodzą pokazać się do
supermarketu. I każda chce wyglądać wtedy jak ponętna suka. Czują
nasze spojrzenia na sobie. Wiedzą, że świdrujemy wzrokiem ich
pośladki, obcisłości w kroku, ich piersi... I myślę, że ich
podświadomość to uwielbia. Czasami też patrzą nam w oczy. I ten
jeden moment, kiedy nasze źrenice się spotykają, niekiedy tylko na
ułamek sekundy... Zawsze wtedy pada z nich pytanie: „co teraz,
bejbi?”, po czym odwracają wzrok i udają, że to był przypadek.

*

ketchup, majonez

- Ma pani piękne pośladki... Piękne... Naprawdę - zagadnąłem.

- Mogę się jeszcze trochę na nie popatrzeć?

- Proszę bardzo... - odpowiedziała.

Przez moment zupełnie swobodnie patrzyła mi w oczy, po czym

jak gdyby nigdy nic, wróciła do odczytywania składników na etykiecie
ketchupu trzymanego w ręku. Nagle serce uderzyło mi jak dzwon. Raz!
Dwa! Trzy! W tym momencie było za późno żeby się wycofać. Czułem
jak mi stawał. Wolno, bardzo wolno spytałem:

- A mogę ich dotknąć?

Chwila ciszy. Spojrzała najpierw na mnie, potem w stronę alejki.

Nie było nikogo ani przed, ani za nami. Przez sekundę znowu patrzyła
na mnie.

- Proszę... - odpowiedziała i lekko przekręciła się w stronę półki z

ketchupami.

Przywarłem dłonią do jej pośladka. Trwało to może z piętnaście

sekund... Wystarczająco dużo by zacisnąć i rozprostować dłoń na jej
opiętych dżinsach. W chwilę po tym była już przy makaronach. Cała
nasza znajomość nie trwała dłużej niż półtorej minuty...

*

Nie ma dla mnie na świecie miejsca tak naładowanego seksualną

energią niż hipermarket.
27 marca

sexual political revange

Któreś tam lecie matury...

Wiary się zjechało w bród, stoły zastawione, gorzała się leje,

rozmowy o bzdurach, polityce, głupich żonach i kretyńskich mężach,
dowcipy o blondynkach, małych fiutkach i Jezusku. Szkolne piękności
(zgroza, jak te baby wyglądają po tylu latach, tfu!), ongiś dostojne i
niedostępne, teraz marzące, by któryś z kolegów klasowych się zlitował
i choć za kolanko pod stołem złapał. Z resztą co ja wam... Sami wiecie,
jak to na takich imprezach bywa...

Podszedłem do pani profesor od rosyjskiego. Należy zaznaczyć,

że moja piękna pani profesor, wielce atrakcyjna blondynka, lat coś koło
50-ciu, jest znaną na Pomorzu działaczką SLD, a jej karierę polityczną

zainteresowani mogli śledzić z gazet. Usiadłem przy stoliku dokładnie
naprzeciwko niej i walę w te słowa:

- Ale pani profesor ma piękne cyce...

Chłopaki W moim wieku stają się bardziej odważne, więc

wlepiłem ślepia w jej dekolt bez najmniejszego skrępowania.

- Ależ Misiu, przestań! - pani profesor, nabzdryngolona już

leciuchno, schyliła głowę z udawanym wstydem, ale wiedziałem, że z
wdzięcznością odebrała mój, jak to się mówi, komplement.

- Pani profesor nawet nie wie – ciągnąłem powoli - ile to razy

waliłem konia, myśląc o tych pani wspaniałych cycach.

Oj, tak, tak... Co to były za czasy! Kilkadziesiąt tysięcy razy co

najmniej dręczyłem swego szoguna, mając przed oczyma jej genialne
balony. Mordowałem swego biednego ptaka z zacietrzewieniem
godnym Polaka Walki o Wolność, wyobrażając sobie, że ściskam,
miętolę, miętoszę, całuję lub choć ślinię tylko jej piękne, pełne mleka
cyce jak donice. Jakaż to była namiętność! Ach! Do krwi ostatniej! Nie
istniały dla mnie żadne pornosy, świerszczyki, podglądanie koleżanek
pod prysznicami, czy inne rozkosze nastoletnich gentlemanów. Dla
mnie istniały tylko cyce mojej pani profesor od rosyjskiego. Zdarzało
się, że wychodzić musiałem z klasy, by kleju utoczyć, gdyż mój aniołek
w spodenkach tak mnie męczył, że za nic nie mogłem się skupić na
omawianym temacie. Nieraz zresztą, jak w desperacji jakiejś ostatniej,
ruszając lędźwiami tarłem ptakiem o spodnie tak, że spuszczałem się w
galoty nie wychodząc z ławki, a wszystko to gapiąc się na te
nieszczęsne cyce! Jak ćma do światła na swą zgubę, tak ja na swoje
pohańbienie siadałem zawsze w pierwszej ławce, by tylko być blisko
swego Edenu, cudownych cyców pani profesor...

Trwało to całe lata. I była to moja wielka tajemnica. Przed

wszystkimi oczywiście. A przecież kochałem się z dziewczynami, które
postrzegały mnie jako arcyromantyka i wrażliwca, hołdującego
zupełnie innym namiętnościom. Poezja prowansalska, muzyka
symfoniczna, historia konserwatyzmu galicyjskiego z przełomu XIX i
XX wieku to były tematy, którymi niby to się pasjonowałem! A w
rzeczywistości jedyne, co rozpalało mnie do białej gorączki, to te
przepiękne, wielkie piersi pani profesor. Przez kilka dobrych lat
waliłem konia, myśląc o jej cycach. Doszło do tego, że z powodu
kompletnej nieumiejętności zapanowania nad swoim sterczącym na jej

widok fiutem, dostałem pałę z rosyjskiego na koniec roku. Po prostu.
Wzywany do odpowiedzi mówiłem „nieprzygotowany”, gdyż bałem
się większej kompromitacji, jaką byłoby pokazanie napiętych do
nieprzytomności ptakiem spodni. I to prawie na każdej lekcji. Lata
upokorzeń moi drodzy, lata upokorzeń.

Wracając do rozmowy.

- No ile - spytała szczerze rozbawiona pani profesor. - No ile razy

to robiłeś... Znaczy... Waliłeś tam, tego?

- Czterysta pięćdziesiąt sześć - odpowiedziałem ze śmiechem. -

Taaak, coś koło tego…

- Eeeee, przesadzasz Misiu... Tyle razy? To byś już przecież nie

żył - zauważyła rezolutnie.

- A głosowałeś choć na mnie? - spytała zamieniając filuterny

wzrok na spojrzenie prawdziwego belfra.

- Nie, pani profesor.

Hihi, chacha i tak dalej, i tak dalej. Imprezka trwała w najlepsze.

Gorzała się lała. Jedzonko znikało ze stołów, a państwo profesorstwo
bratało się coraz śmielej z wczorajszym uczniowskim pospólstwem.
Było swojsko i radośnie. Ale że wszystko, co dobre ma swój finał,
trzeba było się żegnać. Ja, chociaż nawalony jak messerschmitt, nie
miałem zamiaru tak frajersko kończyć i wiedziałem, że to chyba
ostatnia okazja, by zrobić coś w temacie cyców, które przez tyle lat
zatruwały mi życie. I doprawdy nieważne było, że to już nie te same
balony, a ja po drodze namiętoliłem się takich i piękniejszych jeszcze
setki. Zawołano taksówki. Przez cały czas nie opuszczałem właścicielki
moich cyców, zagadując ją co chwila, więc oczywistym było, że
jedziemy też razem. W taksóweczce zaatakowałem. Moja
pięćdziesięcioletnia księżniczka siedziała na przednim siedzeniu, a ja
podsunąłem się do przodu i wcisnąłem dłoń pod jej pośladek. Gdy to
kupiła, byłem już, jak to się mawia, w domu. Wysiedliśmy przed jej
willą.

- A skąd wiesz, że w domu nie ma męża? - spytała z nieukrywaną

radością.

- Nie wiem pani profesor.

- No, przestań już z tym tytułowaniem.

- Dobrze, suko.

- No, już lepiej, ty niegrzeczny chłopczyku, hihi, chacha.

Zataczając się od ściany do ściany wtarabaniliśmy się do środka.

Gdy tylko zdjęła swoje błazeńskie futro, odwróciłem ją do siebie i
złapałem za cyca. Wreszcie!

- Jak ja na to czekałem! - powiedziałem i ścisnąłem jej balona tak

mocno, że cud, że nie pękł.

- Ostrożnie! - mówi do mnie. - Ty taki brutal jesteś, co?

- Co masz na sobie... - złapałem ją w kroku.

„Pończochy i stringi!” Ta suka była przygotowana! Doskonale

wiedziała, jak taka impreza może się skończyć. Nie było męża ani
syneczka, który mimo swoich dwudziestu pięciu lat dalej mieszkał z
rodzicami. Wszystko obmyśliła. Good!

Gdy weszliśmy do salonu, usiadła na brzegu kanapy i wyciągnęła

do mnie ręce. Lodzik? Nie... Kiwnąłem przecząco głową.

- Ściągaj górę, spódnicę i odwróć się! - mówię. Nieważne czy ze

strachu, czy z podniecenia, w każdym razie wykonała polecenia
natychmiast. Uklękła na krawędzi kanapy, a głowę przyłożyła do
oparcia... Jej cyce już mnie nie obchodziły. Teraz ważna była dupa. A
chłopaki pijane to takie prosiaki sprośne są i dupy wielkie lubią wtedy,
oj lubią! Niestety przekozaczyłem. Fiut był pijany i do walki się nie
nadawał. Jeszcze!

- Odwróć się! - rozkazałem.

Znowu nie wiem, czy ze strachu, czy z podniecenia, ale

odwróciła się natychmiast.

- Masz - wetknąłem flaka do jej dzioba.

Noo! Przyszło drugie „wreszcie”! Mogłem bawić się jej cycami!

Chociaż musiałem się schylić, by je dźwignąć znad kolan. Takimi
wałami zalegały na jej udach... Po kilkunastu jej głębokich i
arcyprofesjonalnych ruchach stanął mi nad wyraz chwacko. Teraz,
kurwa, teraz! Teraz albo nigdy!

- Odwracaj się! - znowu błyskawicznie wykonała polecenie.

- No to pojedziemy... - wsadziłem. A właściwe, to włożyłem w

wiadro. O dziwo - jęknęła.

- Ty suko pierdolona! Ty kurwo czerwona, jebana ty... Czemuś ty

mi pałę dała na koniec roku, co?!

-Taaak, Misiuuuuu!! Taaak! Ruchaj mnie ty niegrzeczny

chłopczyku, ruchaj... Aaaaaaa!!!

- Ale czemu pałę?!

- Aaaaaaaaaa... dostałeś... aaaaaaaaa... dwóję… bo się... nie...

aaaaaaaaa... uczyłeeeeeeśśśśś... aaaaaaaaaaa...

- Ja ci dam „nie uczyłeś”!!! - dymam ją i dymam, ciągnę za

włosy jedną ręką, a drugą co rusz daję klapsa w nabrzmiałe dupsko;
ostatni pot się ze mnie leje, lecz w końcu czuję, że... aaaaa... już…
aaaa...

- Odwracaj się! - krzyknąłem. Odwróciła się myśląc, że chcę się

spuścić do buzi...

- Nie... - powiedziałem zdyszany. - Kładź się!

Położyła się plecami na kanapie. Klęknąłem przy jej piersiach.

Sapałem.

- A teraz... spuści się... na ciebie... ty czerwona jebana suko...

działacz polskiej prawicy!

@ ...no dylema

Czy seks z sześćdziesięcioletnią kobietą jest obrzydliwy? A z

siedemdziesięcioletnią? A czy seks tych dwóch kobiet byłby
obrzydliwy? A co powiecie na seks dwóch mężczyzn (albo trzech nie
daj Boże)? A seks z niepełnosprawnym, na przykład beznogim? Nie
napawa was to wstrętem? Albo z kimś, kto zamiast rąk ma kikuciki...
Czy seks z takim osobnikiem nie byłby obleśny? Może jednak, co?

Hm... Wiecie co? To znaczy, że rzeczywiście jestem pierdolnięty,

bo dla mnie te przykłady niczego nie rozwiązują - w kwestii na TAK
lub na NIE.

Dla mnie najważniejsze jest, czy BIERZESZ czy DAJESZ. Jeżeli

dotykasz czyjegoś ramienia i BIERZESZ, to jest to obleśnie obrzydliwe
wykorzystywanie. Lecz jeśli dotykasz tego samego ramienia i
DAJESZ, (ciepło, akceptację, niekiedy przyjaźń, niekiedy miłość, ale w
każdym wypadku porozumienie), to OK.

I na tym polega różnica pomiędzy molestowaniem seksualnym, a

gestem życzliwości.

Jeżeli w przykładach przytoczonych na początku któraś ze stron

by BRAŁA, byłoby to złe; jeżeli zaś obydwie strony DAJĄ (choćby
porozumienie - jak wspomniałem...), to niezależnie w jak
perwersyjnych okolicznościach by się to nie działo, byłoby to OK.

I dlatego, pewien pożal się Boże, minister popełnił znacznie

większe faux pas dotykając pośladka pani tłumacz, niż ja, spuszczając
się na twarz pięćdziesięcioletniej pani profesor. Głupcy.

1 kwietnia

Prima Aprilis

- Siema... Gdzie jesteś?

- Siema... U Małego... Łoimy troszeczku... A co?

- Chyba masz przepierdolone w domu...

- A co się stało?!

- Darni nie wytrzymała... i zadzwoniła do Gośki...

- No i co? No, kurwa, mów!

- No i wszystko powiedziała...

- Co powiedziała?! No, kurwa, mówże!

- Nie wiem jak ci to powiedzieć... No... Tak se zaczęliśmy gadać

o tobie i, że warto by może ciebie zaprosić na popołudnie, czy jakoś tak
i ta idiotka spytała mnie „A z kim miałby przyjść? Z Elżunią czy
Gośką?”. A ja kretyn nie skumałem, że to podpucha i mówię, żeby
sama zadecydowała, z kim ciebie zaprosić i wtedy wpadła w szał...
Chłopie, naprawdę nie chciałem...

- No ja pierdolę, no mów!

- I powiedziała, że jeżeli ty dalej to ciągniesz, to ona nie może

pozostać obojętna i dzwoni do Gośki, bo to w końcu jej koleżanka i nie
da jej tak walić w rogi...

- O ja pierdolę...

Chwila ciszy w słuchawce.

- Gorzej... Zadzwoniła i... Czekaj! Czekaj! Ty, Darni wraca...

Zadzwoń za dziesięć minut na komórkę, będę wszystko wiedział...

Po dziesięciu minutach dzwoni Bruno.

- No i co?!

- No i zadzwoniła i powiedziała, że...

- No?!

- Że może byśmy się wybrali gdzieś razem... Cha cha cha cha...

Prima Aprilis Misiu...Cha cha cha…

@ spróbuję ci odpowiedzieć dlaczego

„życie podziemne mężczyzny”

Ja wiem, że jest moc innych tematów. Sensacja? Kryminał?

Romantyczna historia? Proszę bardzo. Ale po co się odsłaniać? Nawet
lepiej... Chodzi mi po głowie, moim zdaniem, cudowna historia o
niepełnosprawnym chłopcu, który swoimi dobrymi uczynkami zmienia
otoczenie. Mam już cały szkielet, rozrysowanych bohaterów i tak

dalej... Wiem także, że na świecie jest bardziej sprzyjający klimat do
sprzedawania dobra, jako wartości. Po 11 września ludzie są zmęczeni
black reality, więc przyzwoicie napisana „dobra” historia miałaby się
lepiej, niż genialnie napisana „zła”. Nie o samo stawianie literek zatem
mi chodzi. Więc o co? To jednak, chyba, jednakowoż, jednakże,
jakkolwiek i aczkolwiek jest... szalenie proste, stary. Ostatnie dwa
dziesięciolecia to nieustanne zainteresowanie kobietą i jej życiem.
Czego dowodem niech będzie niezliczona ilość klonów tej idiotki
Bridget Jones. Polska Bridget Jones, słowacka Bridget Jones, francuska
Bridget Jones, Bridget Jones programu lll. l żeby to pozostawało na
kartach ksiąg lub filmowym celuloidzie, ale ten obłęd opanował nasze
codzienne bytowanie! Nie mam poczucia misji, więc powiem, pal sześć
twoje życie, kolego, ale mi chodzi o MOJE życie! A nie chcę się czuć
NIEUSTANNIE KŁAMCĄ! A w związku z tym, że coraz skwapliwiej
w kulturze, sztuce, w życiu społecznym, czy choćby tylko w
towarzyskich rozmowach, przyjmowany jest kobiecy punkt widzenia -
zaraz piana na pysk mi wyskoczy - z zabójczym dla nas, mężczyzn,
przekonaniem, że to jest punkt widzenia WSZYSTKICH kulturalnych
ludzi. Więc dlatego czuję się jak kłamca jakiś... Dlaczego? Bo coraz
częściej, by mnie nie wypieprzono z towarzystwa, muszę opowiadać
bajki, że na przykład „sex is good” - i owszem, ale tylko z ukochaną
partnerką, chociaż i tak zależy to przede wszystkim od charakteru
(wtedy dopiero powinien nam stawać), a w ogóle to przecież nie jestem
zwierzęciem i jest mnóstwo innych, znacznie ciekawszych rzeczy... l
tak dalej. Wiesz, o co mi chodzi. A przecież to kłamstwo. My tak po
prostu nie myślimy. (Nawet te szmondaki, które zaraz mnie zakraczą:
mów o sobie, bo ja jestem jak Tom Hanks z „Samotności W Seattle”.)
A w związku z tym, że tak nie jest, w związku z tym, że moja, twoja
kolego, i milionów innych koleżków (jeszcze raz powtarzam - nawet
tych, którzy skomlą w internecie o swoich wielkich serduszkach)
natura jest inna, dlatego właśnie coraz bujniej kwitnie podziemne życie
mężczyzn. Ale nawet nie to jest najgorsze, że tak się dzieje.
Najsmutniejsze jest mianowicie to, że my, mężczyźni, mamy z tego
powodu potwornego kaca. l ja mam kaca. A niezasłużenie, stary,
niezasłużenie... l to już jest bardzo niesprawiedliwe i niedobre. Nie
dość tego. Tym samym kobiety, częściej i mocniej dostają po głowie,
bo się okazuje, że „on jest inny, niż myślałam”, albo „on jest taki jak

wszyscy, czyli skończona swołocz”. A wszystko dlatego, żeśmy
zrejterowali i przejęliśmy kobiecą wizję mężczyzny. Ja tak nie chcę,
stary. Ja lubię dymać i pomimo to dalej chcę się czuć prawym
człowiekiem.
2 kwietnia

kościółek

Bo ja w ogóle nie wiem... Nie wiem, jak z tą moją wiarą jest i nie

wiem, czy co niedzielę pomykam do kościółka jako praktykujący
katolik, czy jako kompletnie zdeprawowany i wynaturzony perwer? No
bo posłuchajcie... Jeżeli kazanie jest OK, to jest OK. Nawet tego
słucham, a czasami to i nawet jakaś refleksja mnie najdzie... Chociaż
doprawdy rzadko się zdarza, żeby coś mnie poruszyło, gdyż co w takim
kościele mogą podać? Same stare i znane baje... Dobro i zło... Szatan i
Bóg, miłość, miłosierdzie, cnota albo występek... Wszystko to jakoś
straszliwie oklepane... Jak w złym filmie. Dopiero się zaczyna, a z góry
wiadomo, jaki będzie koniec. No, nie powiem - jest ciekawie, kiedy
ksiądz dobrodziej nawinie coś o sytuacji politycznej. Wtedy można się
i na chwileńkę ożywić. Coś się wtedy dzieje, kochani i to jest
pozytywne, powiem więcej: bardzo pozytywne. Ale niestety,
umundurowane w sutanny chłopaki dostały chyba przykaz od swego
dowódcy, by w politykę zbytnio się nie mieszać, więc zazwyczaj w
kościołach nudą wieje. Mógłbym, co prawda, poleźć w miejsce, gdzie
zawsze byłbym usatysfakcjonowany, a mianowicie do księdza prałata
Jankowskiego, miłościwie nam panującego w kościele św. Brygidy, ale
cóż, leniwy jestem i nie chce mi się co niedzielę pchać na Starówkę. No
więc, z tej nudy właśnie - to po pierwsze, a po drugie - z powodu
„nadmiaru wolnego czasu” jaki się ma, siedząc w kościelnych ławach,
myśli mi się we łbie zbierają. I to nie byle jakie myśli. Bo to są
ukochane przeze mnie myśli o... No o czym to mogą być myśli? Może
moje dziatki zgadną... Hę? No właśnie! Bingo! O DYMANIU rzecz
jasna! Tak, tak kochani moi! Tak! Tak właśnie! Wszystko, co wiąże się
z dymaniem, siorbaniem pały, gryzieniem pośladków, lizaniem rowu,
patelenkami, seksem doodbytniczym i wszelakiej maści
dobrodziejstwami płynącymi z chuci i pożądania dupek, cipek,
piersiątek, usteczek, roweczków, uszek, szyjeczek, stópeczek, wareczek

i sromeczków... Uch! Wszystko, co w tym, jakże przecież wdzięcznym
temacie może przyjść do głowy - mnie przychodzi właśnie w
kościółku! Ksiądz monstrancję podnosi, mówi dostojnym głosem:
„Módlmy się...”, a ja przykładając pięść do piersi, chyląc głowę,
klękając i już rozkręcony na całego - wyobrażam sobie... Ach... Szkoda
gadać. Albo, jak dojrzę jakąś ponętną samiczkę zatopioną w
rozmyślaniach, kontemplującą, z rączkami nadobnie złożonymi, zerknę
ukradkiem na jej dupcię, pomyślę o majteczkach wpijających się w jej
ogoloną pizdeczkę... A jak wypatrzę taką przy spowiedzi?! O Jezu! To
już kompletne szaleństwo! Nie dość, że klęczy przed jakimś facetem, to
jeszcze mu świństwa opowiada... „Miałam brzydkie myśli...
Zdradziłam męża...”. No żeż naprawdę... Tak więc często możecie
przyłapać Misia rozmyślającego w kościółku... Wy też tak macie?
3 kwietnia

pieprzona oficjalność... fuj!

Mój czterdziestoletni kolega poprosił mnie bym przeprowadził

się do niego na kilka dni. Nie, nie, ptaszków nie będziemy sobie do ust
wkładali. Problem jest o niebo donioślejszy. Otóż jego śliczna
dziewiętnastoletnia sunia na siłę chce z nim zamieszkać.

- Jak myślę o jakiejś stabilizacji, to mnie krew zalewa - mówi. -

Czy one nie rozumieją, że najlepiej jest tak trochę nieoficjalnie, po
kryjomu, bez tego pieprzonego „a teraz to jesteśmy jak mąż i żona”?! A
poza tym, przecież ja młody chłopak jestem!

Plan jest taki. Ja, że niby to „bezdomny” a on, dobry funfel,

zaopiekował się nieborakiem. „Jak widzisz kochanie, nie ma już
miejsca... O, najdroższa!”
8 kwietnia

przestroga

Jestem u niego od trzech dni.

Dużo rozmawiamy...

Tę historię muszę opowiedzieć. Zaczęło się od tego, że mój

kolega któregoś pięknego dnia znalazł w domu, który prawie od dwóch
dziesięcioleci dzielił ze swoją piękną małżonką, jej pamiętnik.

Wynikało z niego, że jego prześliczna żona, od niemalże dziesięciu lat
dymała się na lewo i prawo. Nawet z jego najbliższym przyjacielem. W
pamiętniku zaznaczone były daty, miejsca... Wyznania, jak to „było jej
wspaniale”. Nigdy, przenigdy nie przypuszczał, że ona mogłaby mu to
zrobić... W jednym momencie dowiedział się, że był oszukiwany przez
dziesięć lat przez wszystkich swoich najbliższych. Przez żonę i jej
rodzinę. Przez swojego przyjaciela. Przez swojego wspólnika.
Niektórych rzeczy nie był jednak pewien. Powiedział jej, że Maciek
(jego rajdowy pilot) robił ukrytą kamerą nagrania, jak ona mu obciąga.
Blefował. Rozpłakała się, zaczęła histeryzować, ale się przyznała...
Powiedział jej też, że jej pracodawca wyznał mu po pijaku, że ją
wydymał. Tutaj także blefował, lecz ona znowu się przyznała... W
pewnym momencie myślał wręcz, że ona konfabuluje. Niestety okazało
się, że wszystko to była prawda... Nie powiem jak to się skończyło.
Wspomnę jedynie, że na dwa tygodnie zniknął z domu. Przez ten czas
spał w piwnicy, na betonie, obgryzany przez szczury... Schudł do
czterdziestu trzech kilo.

Well...

Mam jedną uwagę do was, chłopcy i dziewczęta. Jak już macie

boki, to róbcie to, kurwa jak profesjonaliści. Chociaż to za mało...
Róbcie to jak wirtuozi.
10 kwietnia

prezent

- Saro kochanie... jutro twoje urodziny. Masz jakieś życzenia? -

spytałem.

- To co zawsze, Misiu... - mówi Sara.

- Czyli dobre dymanko? Hm?

- No niezupełnie... Dobre dymanko, ale wcześniej duuuuużo

przytulanek... Nawet mam scenariusz - popatrzyła na mnie hardo.

- ???

- Najpierw mnie wykąpiesz i dokładnie wymyjesz. - mówi.

- No mów, mów... - byłem zaciekawiony.

- Później... Później, mnie ogolisz... Już na łóżeczku, tak...

- Ale zgolę caluśkie futerko...

- Nie, nie, nie... Za każdym razem, jak mnie o to prosisz, mam

wrażenie, że jesteś pedofilem jakimś... Zostawisz paseczek.

- No OK. Co dalej?

-Jak już mnie ogolisz to wtedy... To wtedy zaczniesz mnie

całować... Ale zaczniesz od karczku...

- No nie! Pipeczka tak pięknie ogolona i co? A ja mam ciebie

przewrócić na brzuch...

- ...Sama się przewrócę... – mówi.

- ... I skupić się na karczku?! Nie podoba mi się to… - udaję

wkurzonego.

- Hej! To jest moje święto!

- No dobra.

- No... I to powiedzmy, że… Będzie trwało jakieś piętnaście

minut...

- Dziesięć...

- Oszalałeś?! Jak tak, to będziesz to robił dwadzieścia minut!

- No dobra, piętnaście...

- No. Potem weźmiesz lód w usta i ... powiedzmy, że pięć minut

po pleckach... Czy tak? - mówi. - Czekaj, czekaj... Niech się
zastanowię... Tak. Pięć minut plecki i potem możesz zająć się pupą.

- Czyli rowkiem...

- Nie, nie, nie... rowek później... Najpierw pogryziesz mi trochę

pośladki... Z jednej i z drugiej strony...

- Jakieś wymogi czasowe? - pytam.

- Hmm... No, byle nie za krótko...

- I wtedy rowek i pipeczkę?

-Ty to jesteś... Spokojnie. Wpierw rowek, dziurkę... Potem mnie

odwrócisz, a potem pocałujesz uda przy samej pipeczce. I dopiero
wtedy pipeczkę. I tylko spokojnie! I nic mi tam nie wkładaj! Wszystko
ma trwać nie krócej niż godzinę. Aaa! Na śmierć bym zapomniała o
piersiach! Zanim zaczniesz całować szyjkę musisz, ale to musisz
Misiu... Pocałować piersi! I to każdą z osobna i każdą, co najmniej,
powtarzam, co naaaajmmniieeej... Mmmm... Pięć minut.

- Noż kurwa mać...

- A jeszcze jedno. Cały jutrzejszy dzień nie przeklinasz.

- Shit! Co jeszcze? Tylko tyle?

- A na stole proszę o szampana, lody z wisienkami i osobno

brzoskwinie...

- Hm. A jak nie dam rady?

- Dasz radę, Misiu... Dasz. Wierzę w ciebie.

- Kocham cię.

12 kwietnia

…a jej indiańskie imię brzmi: „Ta, która czyni dobro...”

- Cesarzowa?! Niemożliwe!

- Pistolet?!

- W rzeczy samej! Cesarzowa... Jezu, jak się cieszę!

- Cesarzowa... Jak miło to jeszcze usłyszeć... Dawno już nikt tak

słodko mnie nie nazywał! Pistolecik... Tyle lat!

Cesarzowej nie widziałem... kurwa, nie powiem ile lat, bo aż

wstyd. Kilkanaście? Tak, tak... Piękne czasy... Pewnie ciekawi jesteście
dlaczego Cesarzowa. No więc tak: sporną kwestią było, czy Magda to
cesarzowa laski, czy też, jak wolała większość, cesarzowa pały... Jedno
jednakowoż nie ulegało wątpliwości. Magda była po stokroć, absolutną
i niekwestionowaną Mistrzynią Świata w Siorbaniu Ptaka. Ach! Co to
była za wirtuozeria! Z jakimż to poświęceniem, oddaniem i
namaszczeniem wręcz, ta dziewczyna robiła loda! To było jak
misterium jakieś! Całe bez mała Trójmiasto (i stolica - o ile pamiętam)
zachwycało się kunsztem Magdy. Magda była po prostu najlepsza.
Należy dodać, że Magda miała ogromny autorytet. Darzyliśmy ją
najwyższym szacunkiem. Każdy koleś marzył o tym, by Magda
„zatrzymała” go jako swego „chłopca” na dłużej, niż tylko ten jeden,
jedyny raz. Bo trzeba wam kochani wiedzieć, że Magda miała jedną
żelazną zasadę. Otóż, robiła pałę, wielu z nas i owszem, ale tylko RAZ.
Niestety. Nie pomagały skomlenia i zawodzenia. Magda była nieugięta.
Jeden raz (na całe szczęście z połykiem) i pa! Nie dość tego - Magda
sama wybierała kiedy i gdzie i oczywiście komu. Mówiła na przykład:
„Jutro, po koncercie u ciebie w domu...” albo „Przyjdę do ciebie do
szkoły, około dziesiątej...” i tak dalej. I nie było zmiłuj się. Jeżeli byłeś
zainteresowany - a każdy był – trzeba było stanąć na łbie i na przykład:
chatę opróżnić ze starych, albo pokój z brata, albo wyjść z wykładów, z
lekcji, albo z pracy, obstukać jakiś samochód... Jeżeli nie stanąłeś na
wysokości zadania, Magdusia drugi raz szansy nie dawała... Niebywałe
było to, że Magda robiła to dalej, będąc z facetem, którego kochała. A

był nim niejaki Ivo, któremu oczywiście zazdrościliśmy. Na początku
ich znajomości ostrzegła chłopaka, by nie brał sobie tego do serca, ale
ona uwielbia obciągać i będzie to robić do końca świata i jeden dzień
dłużej.
14 kwietnia

„bez pracy nie ma kołaczy”

- You are very successfull with women, Miki... - szepnął mi do

ucha Patric, gdy dziewczyna, z którą rozmawiałem przez pięć minut
wcisnęła mi do ręki swój numer telefonu. - Fuck! Because I’m working
on that very fucking hard, man!

Straszne jaja... ale hamletowskie „to be or not to be” z tą lub inną

suką, to po prostu kwestia statystyki. No tak. Po prostu jak uderzasz do
dziesięciu, to z tej liczby raptem jedna lub dwie odpowie pozytywnie,
czyli wskoczy z tobą do koja lub coś w tym stylu. Nie upierałbym się
przy tych dziesięciu procentach, czasami jest to stosunek pięć do
jednego, czasami dwa do jednego, ale mechanizm jest właśnie taki. To
znaczy, tak zwane „powodzenie u płci przeciwnej” to tylko kwestia
ciężkiej pracy i - rzekłbym - czujności. „Ciężkiej pracy”, bo to znaczy,
że nie wolno się opierdalać i jeżeli wiesz, że masz raptem dwie minuty,
żeby ją oczarować (na przykład na przystanku autobusowym, by się
zgodziła wsiąść z tobą do samochodu), to musisz chłopaku, naprawdę
wznieść się na szczyty. I tu nie ma półśrodków... Musisz zaangażować
całą swoją energię, inteligencję i kunszt, by to, co mówisz z uśmiechem
oczywiście i na absolutnym luzie, np.: „wiesz, dwieście metrów stąd
wydarzył się wypadek i żaden tramwaj już nie przyjedzie... Jestem
twoją ostatnią nadzieją...”, wypadło jak najbardziej wiarygodnie.
Trzeba przy tym iść na całość. Nie ma pieprzenia typu, że wyjdziesz na
idiotę i dziewczyna nie wsiądzie do twojego samochodu, albo że
pozostali przystankowicze w liczbie, powiedzmy, piętnastu będą z
ciebie szydzić; bo ty naprawdę musisz iść na całość, a ona naprawdę
musi wiedzieć, że ty nie pierdolisz się w tańcu. Nie wiem czy to do
końca zrozumiałe... Ale wniosek co do „ciężkiej pracy” w podrywie
jest jeden: TRZEBA TO ROBIĆ NA POWAŻNIE I Z PEŁNYM
ZAANGAŻOWANIEM. Co do „czujności” natomiast, to polega ona na
tym, że wszędzie i zawsze musisz być przygotowany na nowe

znajomości. Ale to, kurwa, zawsze i wszędzie. Wyjdziesz ze śmieciami
i nuż się coś trafi. Wyjdziesz po bułeczki - to samo. Wstąpisz do
jakiegoś sklepu i wypatrzysz jakąś lalę... Jedziesz samochodem i też
wypatrzysz jakąś śliczną sunię, dla której warto byłoby poświecić kilka
minut bajery, bo a nuż. Co do „techniki samochodowej” - oczywiście w
małym fiacie, ani w wartburgu wiele nie zwojujesz. Dobrze jest więc
wyjeżdżać wcześniej, na przykład o pół godziny. Masz wtedy czas na
zawarcie nowych znajomości. Jak będziesz prędzej na miejscu
przeznaczenia, to nic nie szkodzi, masz przy sobie ostatni numer
„Wprost” lub ,,Polityki” i się nie nudzisz. I na spotkanie trafisz na czas,
i rozluźniony będziesz, a nie wpadniesz na nie z wywieszonym
jęzorem. Jedno jest jednakowoż pewne. Nie ma się co śpieszyć i trzeba
mieć zawsze oczy szeroko otwarte i okna w samochodzie, by stojąc na
światłach podać jakiejś suni w aucie obok, swoją wizytówkę. Ale,
kontynuując, wracamy do pierwszej tezy: JEST TO TYLKO I
WYŁĄCZNIE KWESTIA STATYSTYKI - uderzysz do dziesięciu, a
tylko jedna lub dwie wskoczą ci do koja. Zresztą - co za różnica. One
wszystkie są podobne. Wszystkie są piękne.

@ „aby język giętki wyraził to, co myśli głowa”

„Sunia”, „suczka”, „suka”, „pierdolona suka” (ale na przykład

nie „ty żmijo...”) - mówię do swojej ukochanej; „te dziwki” - tak
mówię o wyjątkowo atrakcyjnych dziewczynach (stojących np. w
grupie), a ja natomiast „pierdolę”, „rucham”, „dymam”, „spuszczam
się”, „podaję pałę”, „podaję do dzioba”, „grzmię”, „grzmocę”,
„wylizuję pizdeczkę”; albo walę konia wyobrażając sobie, że moja
ukochana rozkłada nogi jak najdroższa dziwka na świecie; albo jęczę:
„chodź, wyliżę ci rowka...”; albo skomlę wręcz: „a teraz pierdolona
suko będę cię ruchał z czterema innymi kolesiami...” i życie jest dla
mnie FANTASTYCZNE! I nigdy nie usłyszałem od mojej dziewczyny,
że używając takich słów, „jej nie szanuję”. Ale za to nigdy nie
zapominam o kwiatach, kolacjach przy świecach, rocznicach i
komplementach...
15 kwietnia

elita suk

Oczywiście kobiety. Ale jakie! Elita... Panie szanowny, tak, tak...

Różnorakie i różnorodne, takie, siakie i owakie, z dupkami mniejszymi,
średnio większymi, z piersiami rozlazłymi lub sterczącymi, z włosami
kolorowymi, z butami podkutymi, w kurtkach różnokolorowych, albo
zdjętych i odsłaniających ramiona, z buziami wymalowanymi i z
oczami iskrzącymi - bo jest w nich życia w chuj! Tak, tak... Ale to nie
zwyczajne dziewczyny. Uwaga! Bo to są kobietki, z których
najmłodsza ma lat trzydzieści kilka, a najstarsza pięćdziesiąt parę...
Oczywiście, jak znam życie, kilku z was, moi drodzy przyjaciele,
zakrzyknie, że zachwycać się takimi „staruchami” to nekrofilia...
Pamiętam rozmowę z pewnym dwudziestoparolatkiem, który stwierdził
coś o „starzejących się kobietach”, mając na uwadze trzydziestolatki!
Ale to on tym samym określił się jako na wpół obumarły. Prawda,
koleżanki?! Bo w żadnym razie metryka nie decyduje o tym, kim jesteś
suko, a tylko twoje poczucie Siebie, Swojego Ciała i Ducha Świętego
na Wieki Wieków Amen! Z drugiej strony znam dwudziestokilkuletnie
prukwy, którym za boga chińskiego nie można by przypasować tego
słodkiego komplementu: „ty pierdolona suko”, gdyż jedyne, co
przychodzi do głowy, gdy się z nimi obcuje, to refleksja nad wzorkiem
firanek w jej dużym pokoju. Ale wracajmy do naszych bohaterskich,
słodkich suk po trzydziestce. Waglewski śpiewał (też przecież niezły
starszak), te dziewuchy tańczyły. Albo same świrowały bez umiaru.
Albo wiły się przy jakiś małolatach, zachwyconych możliwością
przylgnięcia swoją sterczącą pałą do takiej „pani”... choć na chwilę tak,
choćby w tańcu... Najcudowniejsze były te, które przyszły do „Sfinksa”
ze swoimi małoletnimi kolesiami. Co za piękny widok! One odwalone
do nieprzytomności, w co tylko chcesz, aż nie chce mi się wymieniać,
ale wystarczy sobie wyobrazić: obcisłe na dupie dżinsy z cekinami,
króciutkie bluzeczki, buty w szpic oczywiście, długie czerwone
paznokcie... Wszystko, po prostu wszystko, by wyglądać jak
najbardziej seksi... A ci kolesie, Jezu! One oczywiście uśmiechnięte od
ucha do ucha, iskrzące radością i zabawą, a te palanty... No, naprawdę
spadnę z krzesła, jacyś tacy spięci i smutni! Bo co innego jest dopiero
zarywać taką sukę, a czym innym jest takiej suki pilnować! Zarywając
liczysz, że czeka cię na przykład kosmos i nirwana w temacie
najlepszego na świecie obciągania, a jak już z nią jesteś, to żal dupę
ściska ją stracić! Tak czy inaczej, chłopcy byli absolutnie u ich stóp.
„Przynieś mi drinka, zapal papierosa, a w ogóle to idź potańcz

kochanie, albo ty tu zostań, a ja pójdę...” I chłopcy stali, jak w wojsku,
na baczność, albo biegali na rozkaz... A suki żyły pełnią życia! Jak
królowe... Tak, tak... Absolutnie należy im się najwyższy szacunek. Za
co? Proste. Nie dały się wpieprzyć w kierat schematu, że jeśli masz tyle
i tyle lat, to masz robić to i to... To wolno, ale tego nie... Zawalczyły i
zwyciężyły tyranię czasu i tak zwanej obyczajowości. I co
najpiękniejsze - z niczego w życiu nie zrezygnowały! Spotkałem Gosię.
Wyglądała na dwudziestoparoletnią prze-sukę, a ma lat trzydzieści
osiem, trójkę dzieci, w tym jedno dorosłe i jest już babcią! I to wcale
nie polega na tzw. „dobrym odżywianiu się i zdrowym trybie życia”.
Druga Gosia. Przez pięć lat waliła w kanał kompot, potem wyjechała
do Niemiec, potem się rozwiodła, potem wyszła za nieprawdopodobnie
bogatego przemysłowca, a potem go pochowała. A przy okazji
zafundowała sobie dwoje pacholąt. To nie o wiek więc chodzi, ale o
stosunek do życia. Piękne... Cudownie piękne zachłannością na życie,
suki. Oby takich jak najwięcej. Tak nam dopomóż Bóg. Amen.
17 kwietnia

siła uczuć

Biedny Bruno. Nie dalej jak trzy tygodnie temu świętowaliśmy

jego „definitywne” zerwanie z Elżunią, a tu proszę... Znowu się
wpierdolił w ten sam bigos, jak sztubak jakiś. Wniosek? Nie tak łatwo
zrezygnować z eleganckiego dymanka. Ale zacznijmy od początku.
Otóż Bruno chędożył rzeczoną Elżbietkę od, ho, ho, najstarsi górale nie
pamiętają. Umierał przy tym ze strachu, że sprawa kiedyś MUSI wyjść
na jaw i wtedy wiadomo: śmierć. Nie tam żadne płacze, szlochy i
rozwody, ale literalna śmierć z rąk niezrównoważonej psychicznie
żonki przez podcięcie gardła lub zwykłego, acz skutecznego pchnięcia
nożem w serce. Scenariusz taki zostałby pewnikiem zrealizowany.
Można mieć wątpliwości czy dwa dodać dwa to cztery, ale w wypadku
żonki Bruna nikt, ale to nikt nie miał najmniejszych wątpliwości, że jak
się baba dowie, to go ubije jak psa. Nie dziwota więc, że my, jego zacni
koleżkowie, nie chcąc stracić przyjaciela straszliwie mocno
nalegaliśmy na to, by w końcu chłopak zapalił Marynie kopa. Literalnie
(znakomite słówko!) baliśmy się o jego życie. Żeby jeszcze chłopina
czerpał z tej znajomości jakieś korzyści. Na przykład miałby szansę na,

powiedzmy, „rozmowę” o czymś interesującym. Nie, gdzie tam! IQ
Elżuni to jakieś siedemdziesiąt pięć, no załóżmy, że siedemdziesiąt
sześć. Góra! Żeby jeszcze jakaś szczególnie ładna była. Nic z tych
rzeczy. Taki tam kaszalot. Natomiast rzeczywiście trzeba przyznać, że
musiała dymać się i siorbać ptaszka jak złoto, gdyż Bruno dzyń w dzyń
śmigał do Elżuni jak jakiś uzależniony kokainista po działkę do dilera.
Ale cały czas biedak przy tym narzekał: „Posiedziałbym se z żonką i z
synkiem, jakiś film obejrzał, a tu muszę zapieprzać do tej idiotki! Po co
mi to potrzebne?!” - lamentował i dalej śmigał z Elżunią jakieś zakupy
zrobić lub odwalać inne egzorcyzmy. Bo trzeba wam, kochani,
wiedzieć, że to nie to, że można tak beztrosko pałę podać i do domciu.
Niee... Pałeczka i owszem, polerowana może być codziennie, ale to
trzeba do kina pójść z Elżunią i takie tam. Bruno chciał więc zerwać i
nie chciał, ale zawsze kombinował jak to zrobić. Aha, jeszcze jedna na
ważna rzecz - otóż kiedyś próbował sprawę zakończyć, ale Elżuni te
siedemdziesiąt sześć IQ widać wystarczyło, bo wypaliła bez ogródek:
„I co sobie myślisz?! Że ty mnie zostawisz i wrócisz do żony, jak
gdyby nigdy nic?! Zapomnij! Wszystko jej powiem!”. Bruno był zatem
ugotowany. Dalej musiał życie dzielić między upierdliwą Elżunię z
jednej strony, a niezrównoważoną żonkę z drugiej i z wywieszonym
jęzorem z każdej jednej godziny robić co najmniej dwie, i wyciskać je
jeszcze jak cytrynę.
23 kwietnia

komplement

Było tak. Ciepłe przedpołudnie. Ulica Długa w Gdańsku. Miałem

w zemstę czasu. Zresztą jak zwykle. Zresztą po to żyję, by mieć w
zemstę czasu na nicnierobienie, a właściwie to robienie rzeczy jedynie
użytecznych, czyli uśmiechania się do przypadkowych ludzi i myślenia
o pierdołach. No więc, co się robi, gdy się nic nie robi i gdy ma się
czasu w nieskończoność, na ulicy Długiej w Gdańsku, w piękne,
słoneczne przedpołudnie? Już odpowiadam... „Idzie się” na kawkę
rzecz jasna. Najlepiej do „Caffe-coś-tam...” przy kinie Neptun. Kawkę
podają tam wyborną. Mam na myśli zimną latte. Tylko i wyłącznie!
Zamówiłem więc zimną latte u pani Małgosi, jak zwykle szepnąłem jej
jakiś drobny, aczkolwiek znaczący komplemencik, za co odwdzięczyła

mi się – też jak zwykle zresztą - trzepotaniem przyczepianych rzęs,
zapaliłem papieroska, „zaciągłem” się z lubością i jąłem obserwować.
Babeczki, dzieciaczki, pieski, kawalerowie... Wszystkie te boże
stworzonka przewijały się w te i wewte pod mym bacznym, acz pełnym
aprobaty i wyrozumiałości spojrzeniem. Znacie to uczucie pewnie
doskonale. Nie raz siadaliście gdzieś na murku lub na ławeczce w
parku, lub przy stoliczku kawiarnianym, by zwyczajnie i po prostu
popatrzeć... Taaak. Mężczyzna patrzy i mężczyzna widzi. Czy tylko
kobiece pośladki, krągłe piersi, smukłe nogi lub inne gadżety
kobiecych słodkości? Nieee... Są takie momenty, gdy mając poczucie
całkowitej wolności, mężczyzna cieszy się wszystkim, co znajdzie się
na linii jego wzroku. Cieszą go ludzie. Mali i duzi. Starsi i ci zupełnie
początkujący, których maleńkie główki ledwo wystają zza krawędzi
kanciastych wózeczków. Albo ci troszkę więksi, już rozkapryszeni,
pałętający się bez żadnej logiki pomiędzy nogami rodziców. Albo psy
maszerujące lub biegnące truchcikiem, ale zawsze dumnie prężące
szyję przy swoich właścicielach. Albo dżentelmeni w firmowych
mundurach podążający o jeden krok za szybko i zawsze z
zafrasowanym czołem... I kobiety, o których można by mówić, mówić i
mówić. Bez końca. Właśnie tak patrzyłem. Momentami też dochodziły
mnie głosy. Na przykład śmiech. Tak jak wtedy... Zerknąłem w
kierunku stolika obok. Siedziały tam dwie mniej więcej piętnastoletnie
dziewczyny. Jedną z nich pamiętałem sprzed dziesięciu minut, gdy
sadowiąc się przy swoim stoliku, jak to powinno być, moim zdaniem,
w zwyczaju, obdarzyłem swoich kawiarnianych sąsiadów spojrzeniem
mówiącym „Dzień dobry, miło mi”. Lecz w tamtym momencie owa
dziewczyna była dla mnie jedynie siostrą, kuzynką z wielkiej ludzkiej
rodziny. Ani przez to mi nie bliższą lecz i niezupełnie obcą. Tak, jak to
się dzieje wtedy, gdy ma się dobry nastrój i każdy napotkany człowiek
jest ci bliski. Sprzed tych dziesięciu minut pamiętałem, że nie paliła
papierosów, a także wrażenie, że pewnie poszła na wagary, co jednak
nie ma dużego znaczenia, bo straconą lekcję pewnie sumiennie odrobi.
Chociaż jest młodziutka, to już przecież odpowiedzialna, bo
wychowywana przez odpowiedzialnych rodziców. W tym jednak
momencie, gdy sprowokowany śmiechem lekko odwróciłem głowę i
mój wzrok spotkał się ze wzrokiem tej dziewczyny i trwało to nie
więcej niż kilka sekund, w tym jednym momencie spojrzałem na nią

jak mężczyzna patrzy na kobietę... Z podziwem i wdzięcznością. To
była chwila... Lecz oczy tej dziewczyny i jej twarz, jej buzia, która się
zarumieniła; oczy, które na ułamek sekundy stały się większe i takie
kobiece, po raz pierwszy w życiu kobiece, bo po raz pierwszy w jej
życiu mężczyzna spojrzał na nią jak na kobietę, bo po raz pierwszy w
życiu ona poczuła się kobietą, gdyż patrzyły na nią oczy mężczyzny
wzrokiem widzącym w niej już nie dziewczęcie, lecz kobietę! Te
ułamki sekund to była dla niej cała epoka. Tak, jak z larwy wykluwa się
motyl, tak ona z dziewczyny w jednej chwili stała się kobietą. Sama mi
to powiedziała... Swoimi wielkimi i zielonymi oczami. Spuściła je na
moment - tylko po to, by znowu spojrzeć. Lecz było to już inne
spojrzenie. W tamtej chwili patrzyła na mnie już całkowicie pewna
siebie. Dumna z tego, że jest kobietą. Trwało to moment i wieki całe.
Lata świetlne pomiędzy jednym a drugim zmrużeniem powieki. Ale się
stało. Teraz ona patrzyła na mnie z podzięką. W nagrodę, na koniec,
wyczytałem z jej uśmiechu „Ty byłeś pierwszy”. Ten uśmiech to jeden
z najpiękniejszych komplementów jaki na mnie spłynął.

jestem zajęty

Gdybym nie miał ptaka, otworzyłbym

rodzinny dom dziecka.

Albo zaadoptowałbym chłopczyka

lub dziewczynkę z porażeniem mózgowym.

Ale mam ptaka.

Więc jestem zbyt zajęty...

kilka lat wcześniej

toxic love

Pięciodniowe szkolenie dla dyrektorów oddziałów w centrali we

Wrocławiu. Wyjazd powrotny planowany na piątek po południu. I nic
więcej nie miało się wydarzyć. Ale przecież nigdy tak nie jest, jak ma
być, nieprawdaż? Pierwsze Prawo Murphy’ego... Z natury rzeczy
jestem samotnikiem. Towarzyskim, to się zgadza, ale jedno nie
wyklucza drugiego. Albo jeszcze inaczej. Lubię ludzkość, ale nie
zanadto lubię ludzi. Nudzą mnie. Tak czy siak, nie miałem ochoty
spędzać wieczorów z resztą palantów, panów dyrektorów szacownej
firmy, powiedzmy, że Marks & Spencer. Jako jedyny dałem więc dęba
z towarzystwa, czyli skorzystałem z przyrodzonego prawa wolności i
sam wyskoczyłem na miasto. Źle zrobiłem... Bardzo źle. Był

poniedziałek. Koniec pierwszego dnia szkoleń. Najlepszą formą
usprawiedliwienia przed brakiem umiaru jest rachunek matematyczny.
Jeżeli łoisz w miasteczku większym niż trzydziestotysięczne, to możesz
wypić tyle kolejek, ile jest knajp. Jeżeli miasteczko jest większe,
liczysz tylko knajpy na starym mieście. A i tak w jednym, czy drugim
wypadku efekt będzie ten sam. Napierdolisz się do nieprzytomności.
Gwarantuję. Pierwsza, druga knajpa. Jedna setuchna, druga... „Coś do
popicia?” - pyta kelner. „A chlebek pan ma?” Zawsze wprawiam
obsługę pubów w osłupienie, wypijając szklankę czystej wódki przy
barze, po czym za popitkę służy mi jedynie kromka chleba przytknięta
do nosa. Ojce tak uczyli. By kaca nie mieć. Robię to rzecz jasna tylko
wtedy, gdy jestem sam, nie mam ochoty na podryw i wszystko i
wszystkich naokoło pierdolę. Chodząc tak od baru do baru, trafiłem w
końcu do knajpy zwanej „Radio”. No, tu mi się spodobało. Zająłem
stolik tuż przy scenie. Było tak fajowsko, że nawet porzuciłem zamiar
doszczętnego sponiewierania się. Stolik przy scenie. To znaczy, że
tańczące sunie były blisko, bardzo blisko mnie. W mniej więcej
czterdzieści pięć minut od mojego wejścia pojawiła się w klubie
pięcioosobowa grupa: trzy babeczki i dwóch kolesi. Wiek dwadzieścia
trzy-trzydzieści dwa. Takie typowe, w miarę dobrze ubrane
japiszoństwo. Natychmiast, pytając oczywiście czy można, przysiedli
się do mnie. Dwie dziewczyny zostały przy stoliku, a reszta poszła
tańczyć. No i się zaczęło. Jedna z tych dziewcząt, adorowana przez
obydwu kolesi rozpoczęła niesamowicie seksualny taniec. Nie mogłem
oderwać wzroku... Miała może z metr osiemdziesiąt, długie lekko
kręcone blond włosy, niewielkie piersi i arcygenialną, wystającą dupę.
Tańczyła naprawdę niebywale... Okręcała się wokół siebie kręcąc
biodrami i uginając nogi schodziła do samego parteru, patrząc przy tym
to na jednego, to na obu partnerów wielkimi, zielonymi oczami. Robiła
to zresztą tak, by ocierać się o ich krok tak, jakby miała im zrobić zaraz
loda. Była perfekcyjna. Prze-suka. I cały czas się śmiała! Jezu, nie
wyruchać takiej to grzech ciężki i niewybaczalny... Wspaniała,
genialna, śliczna! Siedziałem wyprostowany z wyciągniętymi rękoma,
dłońmi zahaczając o blat okrągłego stołu. Byłem jak zahipnotyzowany.
A ta suka pierdolona. tańczyła i tańczyła, i nic jej nie obchodziło.
Faceci, o których się ocierała byli tylko manekinami, dodatkiem
krawieckim i niczym więcej. Ale widać było po ich twarzach, że ich

podniecenie sięga zenitu. Doskonała suka! Jakżeż ona kręciła tymi
biodrami! jak wypinała tę genialną dupę! Tak ją wtedy złapać, schrupać
lub wsadzić głęboko i pierdolnąć z całej siły otwartą dłonią w ten
kosmiczny pośladek. Uch! Zaczęła się rozmowa. Dwie siedzące przy
mnie dziewczyny zaczęły zadawać mi jakieś bzdurne pytania... Jedna z
nich miała na mnie, niestety, ochotę, wiedziałem to już po paru
minutach. Trudno było tego nie wyczuć, skoro złapała mnie pod stołem
za kolano. I właśnie dlatego, przez tę jedną upierdliwą idiotkę marzącą,
bym ją zerżnął, gdy mnie, kurwa jego mać, zaprosili po następnej pół
godzinie do innej knajpy, właśnie dlatego, odmówiłem! Pomachaliśmy
sobie na do widzenia, oni wyszli, a ja zostałem. Odczekałem z
piętnaście minut i postanowiłem ich znaleźć. Teraz, gdybym odnalazł
całe to towarzystwo, byłoby jasne, że seks z tą napaloną mnie nie
interesuje. Niby proste i logiczne. Wszedłem do pierwszej knajpy. Nie
ma ich. Do drugiej. Nie ma. Obszedłem cały rynek i przylegające
uliczki i ich, kurwa, nie znalazłem. AAA!!! Wrrrrr!!!
Kurrrrwwaaaaamaaaaaać!!! Jaki byłem wściekły!!! Dlaczego byłem
takim frajerem i z nimi nie wyszedłem?! I co z tego, że ta mała
idiotka...! Zmaltretowany psychicznie, a przez to całkowicie już
trzeźwy, wróciłem do hotelu. Walenie konia pod wspomnienie tamtej
dziewczyny nie przynosiło żadnej ulgi. Na odwrót. Wyć mi się chciało
ze złości. Jak mogłem dać tej suce tak po prostu odejść?! Kurwa!!!
Miałem ją przecież w zasięgu ręki! Pocieszałem się jedynie, że szybko
o niej zapomnę. Chociaż rzadko która kobieta zrobiła na mnie takie
piorunujące wrażenie. Jednak nie mogłem się z tym pogodzić...
Każdego następnego wieczoru lądowałem w „Radiu” i czekałem do
północy. Później robiłem rundkę po okolicznych pubach w
poszukiwaniu. Jej. Bez rezultatu jednak. Tak mi minęło pięć dni. W
piątek tuż po piętnastej wyszedłem z siedziby firmy. Wracam do
domciu! Co za ulga... W domku żoneczka, dzieciaczki... Jak przyduszę
to za pięć, sześć godzin będę w Gdańsku. Zapakowałem laptopa do
bagażnika, zdjąłem marynarkę, rzuciłem, ten pierdolony powróz -
krawat na tylnie siedzenia, jadę. Słabo się jeździ wrocławskimi
wąskimi uliczkami w piątek po południu. Właściwie to nie jedziesz, a
jedynie przesuwasz się do przodu, cały czas na jedynce. W odległości
stu pięćdziesięciu metrów było skrzyżowanie z jakaś większą ulicą.
Odetchnąłem z ulgą. I nagle... Na przeciwległym pasie... Niemożliwe...

Czy to? Tak! To ona! Kurwa mać! Moja złotowłosa lala w... W
czerwonym Peugeocie! O kurwa, za późno! Za późno się
zreflektowałem, minęła mnie i była już 20 metrów przede mną! Co
robić?! Sznur samochodów za mną, to samo przed maską... Na klakson.
Zacząłem trąbić i wykręcać. Kurwa z drogi! Co jest! Trochę do
przodu... W bok przed tego Mercedesa... Cały czas trąbiąc zacząłem
zawracać... Gwałtownie wjechałem przed inny samochód. Widzę
twarze kierowców... Co on robi?! Dalej... Zawróciłem! Ale czerwony
Peugeot był już prawie przy skrzyżowaniu... Dalej, z drogi! Jechałem,
cały czas trąbiąc, pomiędzy samochodami, które pierzchały na chodniki
po obydwu stronach jezdni. Tym samym zrobiłem trzeci pas. Nie
odrywałem ręki od klaksonu... Dalej, wypierdalać! Stanąłem z
czerwonym Peugeotem w jednej linii...

- Słuchaj mnie! - prawie krzyczałem przez okno. Słychać było z

dziesięć innych klaksonów. Kierowcy samochodów, którzy ustąpili mi
drogi, zorientowali się, o co chodziło. Czułem ich wściekłość. - Słuchaj
mnie księżniczko! Widziałem cię w „Radiu” kilka dni temu i
oszalałem! – próbuję opanować głos i przynajmniej nie krzyczeć.

Kierowcy trąbią... Tamujemy ruch... Nie powiedziała ani słowa.

Spojrzała na mnie i wyciągnęła rękę z jakąś karteczką. Złapałem ją,
dałem gazu i wjechałem przed Peugeota. Skręciłem i po pięćdziesięciu
metrach stanąłem w zatoczce. Dała mi swoją wizytówkę. Trzymałem ją
w ręku... Jak talizman albo jak drogi sercu święty obrazek. Ten kawałek
kartonika był bardzo, bardzo ciężki i cenny. Decydujący o wielu
rzeczach. Czytałem powoli... Małe, śliczne literki, każde słowo...
Monika Schliht... Executive Director... Nazwa firmy i telefon
komórkowy... Odetchnęłam głęboko i zapaliłem papierosa. W tej samej
sekundzie przyszło otrzeźwienie. Całą sytuację i wszystkie
konsekwencje widziałem jak w filmie. Filmie bez happy endu.
Wszystko stało się krystalicznie jasne i oczywiste. „Wpadłeś kolego.
Chcesz zrujnować sobie życie to dzwoń. Jeśli nie, to wyrzuć to...
Właściwie to osiągnąłeś swoje... Nie po to dała ci kontakt na siebie, by
grać z tobą w bierki... Już ją masz przecież... Nie wystarczy? Mógłbyś
ją zerżnąć. Ale jak to zrobisz to z tobą koniec... Już się z tego nie
wygrzebiesz... To nie jest jedna z wielu suk, które po drodze
wydymałeś... To jest... To jest diabeł, stary... Usidli cię na dobre...
Widziałeś to w jej oczach. Już się od niej nie uwolnisz... Decyzja

zależy od ciebie... Ale pamiętaj, zadzwonisz - przegrałeś, nie
zadzwonisz - jesteś mistrzem...Wybieraj ...”

Serce waliło mi jak młot. Strużka potu spłynęła po policzku.

Ręka trzymająca kartonik była już lepka... Jeszcze raz przeczytałem jej
imię. Monika...Moniś... Położyłem wizytówkę na kierownicy.
Kciukiem wybrałem numer. Odezwała się natychmiast.

- Wiedziałam...

- To kiedy i gdzie? - spytałem.

- Muszę się wykąpać i przebrać - mówiła przez telefon. - Ty

zaproponuj.

Jej głos brzmiał zwyczajnie i naturalnie. Bez cienia kokieterii czy

drżenia serca. Jakbyśmy się znali kupę lat. Podałem nazwę restauracji
na Starym Rynku. Za dwie godziny. „Wykąpać i przebrać”
wypowiedziane tak spokojnie znaczyło, że będzie gotowa na
natychmiastowe pierdolenie. Takie śliczne dziwki jak Moniś z racji
tego, że mogą się często pierdolić, często się pierdolą. Takim ślicznym
dziwkom nie trzeba wiele ściemniać. Może inaczej. Ściemnianiem
tylko je wkurwiasz. Przedziwne. Człowiek do cna zepsuty bardziej ceni
sobie szczerość. I tak właśnie było z tą suką. Więc wtedy, gdy ujrzałem
ją w pełni po raz pierwszy po pięciu dniach, gdy szła kołysząc tymi
swoimi cudownymi biodrami w stronę mojego stolika taka śliczna,
piękna, perfekcyjna, kurewsko zgrabna suka, kiedy faceci siedzący
obok zamilkli jak na komendę, widząc ją, kiedy kelnerka zatrzymała
się, by popatrzeć na nią, jak na zjawisko, gdy cały niemal, kurwa,
Rynek walecznego miasta Wrocławia zamarł z wrażenia na widok tej
niebotycznie pięknej dziwki, właśnie wtedy, właśnie, kurwa, wtedy,
przegrałem po raz kolejny. Zobaczyłem ją i pomyślałem, że chcę ją
mieć na dłużej... To był mój drugi, niewybaczalny błąd. Tak zwane
small talk, jak mawiają nasi bracia Amerykanie, zupełnie nie sprawdza
się w naszych polskich, siermiężnych realiach. Pieprzenie o pogodzie z
uśmiechem przyklejonym do twarzy po prostu nam nie wychodzi. Od
razu przechodzimy do rzeczy. Albo przynajmniej staramy się tak
szybko, jak to jest możliwe, wejść na interesujące nas tory. Tak jak
zrobiła to ona.

- Myślałam, że będziesz chciał się spotkać gdzieś w hotelu...

- W hotelu... A dlaczego?

- Jesteś z Gdańska jak widziałam po rejestracji, w „Radiu” byłeś

sam, to pomyślałam, że...

- Pamiętasz mnie z „Radia”?

- Chyba żartujesz... Tak się na mnie patrzyłeś, aż moi kompani

byli nieco zaniepokojeni... Co prawda uśmiechałeś się, ale sam pewnie
wiesz, że na sympatycznego człowieka to ty nie wyglądasz...

Przed wyjazdem do Stanów spytałem swego amerykańskiego

koleżkę o szansę powodzenia u amerykańskich bab, na co on odparł:
„You so fucking ugly Miki... and they gonna love you for that”...
Często mam wrażenie, że suki ciągną do mnie jakimś arcypierwotnym
instynktem, kiedy najważniejsza jest jasność sytuacji i końcowy efekt.
Do łysego i nieprzyjaźnie wyglądającego skurwiela jest im bliżej, niż
do ślicznie wyglądających modeli od Gucciego. Ze mną nie ma
wątpliwości. Po mnie widać od razu, kto zacz.

- Mężatka? - zapytałem patrząc na obrączkę.

Pierwszy raz zapytałem kobietę czy jest mężatką.

Nigdy, przenigdy mnie to nie obchodziło.

- Mężatka. Żonaty?

- Żonaty.

Grzecznie podziękowała, gdy spytałem, czy nie miałaby ochoty

na tutejsze specjały. Poprosiła o kawę. Jak mi później powiedziała,
miała ochotę tylko się pierdolić. A ja? Nou... nou... nou... „Później” -
myślałem. - „Teraz ją zakręcę, a na pierdolenie przyjdzie jeszcze
czas...”. Niekiedy nie wystarczy mi uwieść lub po prostu porządnie
wypierdolić kobietę. Nie, to mało. Pryszcz. Ja chcę, żeby suka za mną
skomlała, żeby prosiła o jeszcze, błagała mnie o seks. Nie, sam seks to
frajer. Chcę, by dała mi całą siebie. Bez ograniczeń. Chcę wejść w jej
głowę i tam zostać. Stać się całym jej światem. Niekiedy nie potrafię
zostawić kobiety w spokoju. Wypierdolić i się elegancko i z
pocałowaniem ręki pożegnać. Nie chcę tak. Po godzinnym patrzeniu jej
w oczy i pieprzeniu bajek, umówiliśmy się w tym samym miejscu na
niedzielę, na dziesiątą wieczór. „Mam ją”- myślałem. Jakże się
myliłem. Pożegnaliśmy się tylko fizycznie. W godzinę później znowu
rozmawialiśmy. Ona z drogi do Katowic, gdzie mieszkała ze swoim
mężusiem, a ja z trasy do Gdańska. Rozmawialiśmy przez ponad dwie i
pół godziny. Te potwornie długie rozmowy telefoniczne miały już
wkrótce stać się normą. Ona, kiedy tylko miała na to ochotę, dawała mi
sygnał, a ja oddzwaniałem. Gdy byłem w domu z żoną i z synkiem,

musiałem „wyjść na chwilę”, bo moja Moniś chciała akurat ze mną
porozmawiać. Tak samo było zresztą w pracy, czy gdziekolwiek
indziej. Nie wspominając już niezliczonej ilości sms-ów, słanych w
obydwie strony. Tym razem jednak, po dwóch i pół godzinie,
umówiliśmy się, że do czasu spotkania w niedzielę dajemy sobie
spokój z konwersacjami. Po wyłączeniu komóreczki miałem o czym
myśleć. Najbliższa przyszłość jawiła mi się w różowiutkich kolorach.
Ach, kurwa! Człowieku! Nie dość, że wieczne dymanie tej suki stało
się dla mnie niemalże pewne, to jeszcze byłem święcie przekonany, że -
a jakże! – kolejny raz doświadczam euforycznego stanu zakochiwania.
No i za to siebie uwielbiałem. Zakochiwałem się tylko w tych
kobietach, które wcześniej starannie przeze mnie wybrane - no i co z
tego, że wybrane tylko na podstawie wyglądu, i tak nic innego się dla
mnie nie liczyło - zakochiwały się we mnie. Jeszcze inaczej: znacznie
lepiej jest powiedzieć jako pierwszy: „Ja cię...”. To, że ona powie to i
tobie, będzie tylko kwestią czasu...

Ha! Przeżyłem fantastyczny weekend z żonką i synkiem. Moja

nowa praca wydawała się stabilna, zarobki OK... Dymanie, wyszło
perfekcyjnie, między innymi z powodu naturalnie wykrzesanej
zwielokrotnionej namiętności, a to z powodu, wielogodzinnego
ślinienia mojego ptaszka do nowo poznanej Monisi. Zresztą za każdym
razem moja żona chwaliła sobie moje powroty, gdyż nieważne, co
robiłem podczas swojej nieobecności, i tak zawsze rzucałem się na nią
jak dziki po przekroczeniu progu naszego mieszkania. Było nie było,
trudno o lepszą sukę niż moja żonka. Czas w domu minął beztrosko i
błyskawicznie. Zakomunikowałem Darni, że muszę stawić się do pracy
we Wrocławiu w poniedziałek o siódmej rano. Wobec czego wyjadę w
niedzielę o czwartej po południu i prześpię się w hotelu. W
rzeczywistości jednak obowiązywał mnie inny termin i inne miejsce. A
mianowicie Bydgoszcz, w poniedziałek, godzina dziesiąta rano.
Wyjechałem z Gdańska szczęśliwy. Wysłałem Monice sms-a: „Jadę do
ciebie”. Odpowiedziała mi troszkę inaczej: „Jadę dla ciebie”.

Pierwszy raz przegięła pałę z tym sms-em. Ale osiągnęła swój

cel. Tylko, kurwa, jak szybko! A dla mnie... Dziwne, doprawdy dziwne
uczucie. Ja po prostu już do niej tęskniłem. Ruchanie mojej Monisi nie
było już tak istotne. Jakżeż mi się to podobało! Rzeczywiście znowu
się zakochiwałem... Jezuniu! Tak pięknie, rozkosznie, romantycznie...

Moniś, Moniczko... Sunio moja słodziutka! Niestety moja sunia nie
czekała na mnie indywidualnie. W lokalu, w którym się umówiliśmy,
napadła na mnie zgraja wygłodniałych suk - jej koleżanek. Prócz
Moniki przywitały mnie trzy inne pizdy. Zachwycone opowieścią o
tym, z jaką determinacją i brawurą walczyłem na ulicach starego miasta
Wrocławia, by dopaść Monikę, przyszły, by na mnie „choć popatrzeć”.
Wszystkie, prócz Moniki, były już dobrze wstawione. I wszystkie
brzydkie.

- Muszę cię dotknąć - mówiła Ewa. – Tak zwanego faceta z

jajami. Nieczęsto mi się zdarza dotykać takiego.

W ostatniej chwili uniemożliwiłem jej uchwycenie mnie w kroku.

Nienawidzę być tam dotykany, gdy mi nie stoi, lub przynajmniej nie
jest w trakcie podróży w górę. By wejść w podobne klimaty podróży
intelektualno-emocjonalnych, musiałem się zdrowo napierdolić.
Miałem co prawda przy sobie ścieżynkę wyśmienitej kokainy, ale
koksik zarzucony miał być już po dymaniu... Przed, gwarantował pełną
kompromitację. Koks i seks równa się czarna kosmiczna dziura. Nic.
Na przed, miałem pastyleczkę Viagry, polecanej mi przez mego
przyjaciela.

- Misiu - mówił. - Literalnie ochujejesz. Nie zostanie z ciebie nic.

Mogą być, kurwa, zwłoki, a chuj będzie stał wyjebany w kosmos i tak,
i tak. No coś niesamowitego!

Tak więc tymczasem wlewałem w siebie czystą wódę. I

skutkowało. Moja początkowa niechęć do koleżanek ustąpiła zupełnie,
chociaż i tak wolałem wpatrywać się w Monikę, niż rozmawiać o
bzdurach. Znowu ze zdumienia robiłem wytrzeszcz, patrząc na jej
ruchy. Ta dziewczyna była stworzona, by robić ciałem. Obojętnie co,
byleby. Sam też, mniej więcej po wypiciu połówki, poczułem zew
boży. I też się na mnie gapiono, lecz pewnie zdecydowanie z innych
powodów. Było już grubo po drugiej, gdy któraś z tych „pięknych
kobiet” dała znak do wymarszu. Idziemy? OK. Jeszcze chwileczkę.
Powlokłem się do toalety i tam połknąłem pastylkę Viagry. Dwie
dziewczyny wzięły taksówkę. Moniś, mała Ewa i ja - pijani w trzy
dupy - wtarabaniliśmy się do mojego samochodu. Wrrr... Wrrr...
Zaryczał silnik na wysokich obrotach. Na luzie wcisnąłem gaz do
dechy. Sprawdzałem, czy chodzi, bo go nie słyszałem.

- Nie jadę... - mówię. - Jestem zbyt pijany...

- Ewa, wysiadamy. - Monika odwróciła się z przedniego

siedzenia do tyłu.

Ale mała Ewa leżała już bez ruchu.

- I co teraz... Ewa śpi... Hihi...

- No to jadę... A daleko to? - Monika zrobiła zafrasowaną minę.

- Ze sto metrów?

- Sto metrów?! To nie lepiej przejść?!

- Nie... Lepiej przejechać... Hihi...

Była tylko trochę bardziej przytomna niż jej koleżanka. Zwiesiła

głowę.

- No dobra... No to jadę...

Sto metrów można czasami przejechać szczęśliwie. Nawet

niewiele widząc. Pod domem wyciągnąłem zwłoki małej Ewy z
samochodu, przewiesiłem przez ramię i tak, kroczek po kroczku,
bardzo powoli i uważnie, stawiając stopy bardzo ostrożnie i z wielkim
namaszczeniem - doszedłem do klatki. Moniś wywijając przy tym
torebką, i niemiłosiernie kręcąc dupą prowadziła. Ufff! Był to parter.

- Ewusię do tego pokoju proszę... - zakomenderowała Moniś.

- A my kochanie, tutaj... - wskazała pokój po prawej.

Posłusznie wykonałem polecenie. Zwaliłem nieżywą Ewę na jej

łóżeczko, po czym zdjąłem buciki i przeszedłem do „naszego”
pokoiku... Usiadłem na pościelonym już koju. Monika była w łazience.
Spojrzałem na szybkę w drzwiach. Wyobraziłem sobie, że ona się tam
teraz rozbiera... I nagle... O kurwa jego mać! O rany Chrystusa! Mamy
się teraz kochać?! O kurwa! Mnie się nie chce!!! Dopadł mnie taki
potworny strach przed kompromitacją... „No dobra” - myślę -
„łyknąłem Viagrę, to powinien mi stanąć». Złapałem się w kroku.
Kompletnie bez czucia. Zero reakcji... No nie! Tyle zachodu, nerwów,
czasu, nie mówiąc już o kosztach i kurwa nic! Im intensywniej o tym
myślałem, tym bardziej byłem przerażony i bardziej przekonany, że
żadnego ognia z tego chuja przeklętego nie wydobędę!!! Jeszcze 15
minut temu byłem beztrosko pijany i szczęśliwy, lecz to była już tylko
piękna przeszłość. W tej chwili siedziałem na jej łóżku wiedząc, że
zaraz wyjdzie z tej przeklętej łazienki i będzie chciała... O ja pierdolę, o
nie! „Aniele Stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój... Rano, wieczór, we
dnie, w nocy, bądź mi zawsze do pomocy”. Sekundy leciały... Zaraz
stamtąd wyjdzie... Z tym swoim cudownie lubieżnym wzrokiem, a ja

taki frajer... Siedziałem coraz bardziej zgarbiony i przerażony...
Wyszła! Spojrzałem na nią udawanym „pożądliwym” wzrokiem... Była
w szlafroku... To już zupełnie do dupy... Gdyby jeszcze wybiegła w
stringach, w szpilkach i pończochach... Patrzyła na mnie, łagodnie się
uśmiechając

- No to teraz ja... - wstałem, wyminąłem ją i wszedłem do

łazienki. „Wiem, kurwa, szybki prysznic!”. Błyskawicznie się
rozebrałem i wtarabaniłem do kabiny. „Tak, tak... letnia woda... ooo,
jak dooobrzeeee...” Najważniejszy teraz był on. Najpierw go
namydliłem... Tą gładziutką skórkę. Goliłem go raptem z osiem godzin
wcześniej... I jajeczka takie ogolone... Coś miłego poczułem... Coś
jakby, drgnięcie. Ująłem go tak, jak to robię, by doprowadzić sprawę
do końca... Zacząłem ruszać skórą... Pomyślałem sobie o niej, leżącej
tam... I kurwa efekt odwrotny! Znowu straciłem czucie! Kurwa mać! Ja
wiem, ja wiem... To wszystko głowa... Myślisz, że ci nie stanie, więc ci
nie stanie... Ale ta jebana Viagra! To wszystko kurwa przez tę
pierdoloną pastylkę!!! Zajebię Bruna za to! Co on mi dał?! Dosyć, nie
myśl o tym... Po prostu idź do niej...

Spłukałem mydliny i wyszedłem spod prysznica. Jeszcze jedno.

W majtkach czy nago? A jak będzie się śmiała z moich gatek? Tak, tak,
są takie idiotki... Nic to. Założyłem majtki. Drzwi do jej pokoju były
lekko przymknięte. Nie przypominałem sobie, żebym... Przemknęła mi
myśl, że ona może sobie mnie już tam nie życzy... Nieeee... Złapałem
za klamkę i wszedłem do środka. Monika już spała. Położyłem się koło
niej... Spała na brzuchu, z lewą ręką podciągniętą pod policzek, a
prawą wzdłuż tułowia. Oddychała miarowo i spokojnie. Wolno i
delikatnie przejechałem ręką od samej szyi po pośladki i udo. Była
naga. Odchyliłem kołdrę i odsłoniłem jej ciało. Była piękna.
Klęknąłem. Piękna... Piękna... Jaka ona była śliczna! Przede mną leżała
naga Sharon Stone. Autentyczna i prawdziwa. Bez cienia wątpliwości -
to była ona! Położyłem dłoń na jej pupie. Tak lekko, tyci, tyci, by
wyczuwać pojedyncze włoski. Zacząłem ją delikatnie dotykać...
Muskać wewnętrzną stroną ręki. Jak naukowiec mikroskopem, powoli i
bez pośpiechu, tak ja opuszkami palców badałem strukturę jej skóry...
Miękkiej, jedwabistej, muślinowej... Pośliniłem dłoń, by była bardziej
wilgotna. Przyłożyłem do pośladka, a palec wsunąłem w rowek. Tak na
aby-aby... Delikatnie... Wyczułem gładką jak papier kredowy pizdę.

Tymczasem odgarnąłem jej złote włosy, a właściwie dwa piękne
zawinięte loczki i palcami prawej ręki chwyciłem jej szyję... Kciuk
przyłożyłem do karku i tak ją gładziłem. Niewyobrażalne. Dotykać tak
wspaniałego ciała to stąpać po niebie, dostać się do raju. Kurcze!
Miałem łzy w oczach i ściśnięte gardło. Czyste, krystaliczne piękno...
Tak przemożnego uczucia obcowania z czymś tak perfekcyjnym,
genialnym, boskim niemalże, odczułem wcześniej tylko raz w życiu,
stojąc przed posągiem Wenus z Milo... Jak Boga kocham, naprawdę.
Też tak lekko ugięta w tali... z zsuwającym się z bioder skrawkiem
materiału, a tutaj kołdry... Niesamowite! Pewnie byłem jeszcze pijany,
ale to co się działo wtedy ze mną, w mojej jaźni... byłem autentycznie
wzruszony i chciało mi się płakać.. Moja Moniś... Moniś... Pochyliłem
się nad nią i zacząłem ją całować. A właściwie lizać. Wpierw szyję i
kark. Potem plecy, okolice kręgosłupa... Ugryzłem ją lekko w talię.
Potem zacząłem gryźć pośladki. I ssać. Coraz mocniej. Monika
przebudziła się... Chyba, że już od jakiegoś czasu nie spała... Jej
oddech stał się szybszy i głębszy. Podsunęła lewe kolano wyżej i
wypięła pupę. To genialne zjawisko widziałem teraz w całej pełni!
Zmieniłem pozycję i położyłem się niżej. Obiema rękoma złapałem za
pośladki i wsadziłem język między nie. Lizałem po rowku. Wpychałem
go w tylną dziurkę, po czym zjeżdżałem w dół. Monika jęczała coraz
głośniej i coraz bardziej napierała pupą na moją twarz. W końcu
głęboko, jak najgłębiej, zatopiłem język w jej całkowicie mokrą cipę i
włożyłem tam palce. Zaczęła dochodzić. Błyskawicznie. Czując to, nie
zmieniałem tempa. Oooo, taaaak, ooooo, taaaaaak kochanie... Jeszcze,
jeszcze! Zaczęła się trząść jakby rażona prądem...

- Jezu! O Jezu! - w tej chwili już krzyczała.- Ooooo Michał...

Aaaaaaaa! - Ufff... Jest. Opadłem na jej udo prawie rzężąc. Razem
dyszeliśmy. W innym rytmie, ale razem. Leżeliśmy tak dłuższą chwilę,
bez ruchu i bez słów. Monika nie zmieniła pozycji.

- Połóż się koło mnie - poprosiła jedynie. Podciągnąłem się do

góry, oparłem głowę na ramieniu, przytuliłem się do niej i nakryłem
kołdrą. Zrobiło się tak... Bezpiecznie - powiedziałbym. Przez
następnych kilkanaście minut, już prawie śpiąc, głaskałem moją
dziewczynę. Monia... Moniś... Moja kochana dziewczyna.

*

- Muszę jechać - szepnąłem jej do ucha. Monika już spała.

Słoneczko moje. Pomimo potwornego zmęczenia chciałem jechać. W
końcu wszystko skończyło się dobrze. Nie dałem plamy. O Boże! Ale
bym się, kurwa, czuł! Samobójstwa bym nie popełnił, ale... Nawet nie
chcę myśleć. Jeszcze raz przypomniałem sobie tę pieprzoną tabletkę.
Nie, facetowi, który spuszcza się codziennie co najmniej dwa razy,
takie egzorcyzmy mogą jedynie zaszkodzić. Pierdolona Viagra! Na
dworze było już widno. Zerknąłem na zegarek. Była dokładnie piąta.
Za pięć godzin miałem rozpocząć wizytację w oddziale w Bydgoszczy.
Ile jest z Wrocławia do Bydgoszczy? Nieważne. Ważne, że zadanie
wykonane. No, może nie w pełni. Ale jak to mówił Grek Zorba,
grzechu zostawienia w samotności kobiety w łóżku nie popełniłem. A
poza tym, czy jest piękniejszy komplement dla faceta niż widok
śpiącej, zaspokojonej suki? Nie ma... Szybciutko się ubrałem i
wyszedłem z pokoju. Trochę się zdziwiłem, że drzwi od pokoju Moniki
były otwarte prawie na oścież. Tak cały czas? Nie. Niemożliwe. Ale też
nie pamiętałem, bym je zamykał. Gdy tylko puściłem klamkę
usłyszałem głos. Dochodził z sąsiedniego pokoju... Ewa!

- Michał... Proszę... Chodź tu... – malutka czarniutka Ewa leżała

naga z rozchylonymi nogami. Masturbowała się. Stanąłem nad nią.

- Widziałaś nas...

- Wszystko... Jak ją dotykasz... Pieścisz... - przyspieszyła ruchy

palcem. Stał mi nieprawdopodobnie. Aż bolało. - Wejdź we mnie...
Proszę cię!

Wyciągnąłem go ze spodni.

- Ssij suko... - błyskawicznie przysiadła na brzegu lóżka i

chwyciła go łapczywie ustami. Drugą ręką złapała mnie za pośladek.
Połykała go! Połykała! Zachłanna suka! „Ssij kurwo!”

- Odwróć się! - pospiesznie wykonała polecenie. Uklękła i

wypięła swoją małą dupkę. Tylko naprowadziłem główkę... Złapałem
obiema rękoma za biodra. I wjechałem. Z całej siły!!!

- Aaaaaaaajjjj!

- Nie drzyj się! - wyjąłem go. Odwróciłem ją na plecy. Jak

zabaweczkę. Przyklęknąłem. Jej nogi położyłem sobie na ramionach.
Dłonią zacisnąłem jej usta i wbiłem go jeszcze raz...

- Uchchchchchchch... - znowu chciała krzyczeć, suka jebana.

Była tak niewiarygodnie ciasna... Jezus, jak ją grzmiałem!

- Sssss... aaaaaa! - ugryzła mnie w rękę! Nie przestawałem...

Przywarłem do niej cały. Drugą ręką, przyłożoną do głowy, wbijałem ją
na pal... „Suko! Suko! Suko! Pierdolona suko! Pierdolona suko!”. Po
wytrzeszczu jej oczu widziałem, że ją to rozrywa. Sam zaś czułem, że
nie mogę się spuścić. Spojrzałem na jej malutką piąstkę zaciśniętą na
prześcieradle... To mi starczyło... „Oj taaaak! Taaak!”

- O kurwa mać! - wyciągnąłem go i szybko zbliżyłem do jej

twarzy. Otworzyła usta. Pierwszy strumień sięgnął poduszki za jej
głową. Drugim i trzecim oblałem jej policzek, szyję i pierś.
Przyklęknąłem i całą resztą wymazałem jej sutka. Przez następną
minutę kreśliłem mokrym chujem na jej piersi esy-floresy. Nie
wiedziałem, co powiedzieć. Dotarło do mnie, że chociaż spuściłem się,
to kutas dalej stał wyprężony. Krępująca cisza...

- Nic się nie martw... Twoja Monia nic nie słyszała... - wyszeptała

przez zęby, z trudem łapiąc powietrze. Nie odpowiedziałem.
Wygramoliłem się tyłem z łóżka i zacząłem się ubierać.

- Ja też jej nic nie powiem... Dobrze? – to ostatnie „dobrze” nie

było już takie harde.

- Ok - powiedziałem bez sensu. Stałem i patrzyłem na nią.

Rogiem prześcieradła wytarła spermę z buzi. Uśmiechnąłem się.

- To było super...

- A było, było... - odpowiedziała mi z uśmiechem. Przed

wyjściem zajrzałem jeszcze do Moniki. Spała nieporuszona.
Rzeczywiście nie mogła niczego słyszeć.

*

W samochodzie wyjąłem z portfela malutki plastikowy

woreczek. Zawartość wysypałem na najnowsze wydanie „The
Economist”. Kartą kredytową uformowałem nienaganną ścieżynkę.
Stuzłotowy banknot zwinąłem w rulonik i przytknąłem do nosa.
Pochyliłem się i wciągnąłem każdą jedną drobineczkę.

- Uff... Gooooood stuff... Gooooood... – miłe mrowienie przeszło

mi po głowie. „Niech go chuj strzeli z tą Viagrą, ale koksik ma
pierwsza klasa” - pomyślałem. Zmęczenie minęło prawie momentalnie.
Przez spodnie złapałem się za fiuta, który pomimo tego, że uszła z
niego krew, nie wracał do normalnych rozmiarów.

- To co mistrzuniu... - popatrzyłem w krok. - Dalej w drogę, co? -

ruszyłem. Czerwona kula wschodzącego słońca budziła Wrocław do
życia. Czułem się fantastycznie.

*

At that time my name was: dekielek od słoika z kompotem. Tak

byłem zakręcony. No ale, kurwa mać, naprawdę od samego początku
do momentu, kiedy ta śliczna suka dała mi swoją wizytówkę,
wiedziałem, że się tak skończy. Jakiś jebany freudysta skwitowałby to
stwierdzeniem, że sam, podświadomie do tego dążyłem. Może. W
tydzień po opisywanych wcześniej wypadkach wylądowałem u niej w
domu w... Zmienię nazwę miejscowości dla jej dobra, czyli
powiedzmy, w Chorzowie. I wtedy to rzeczywiście było piękne
dymanie... Nie, żeby od razu „tysiąclecia”, ale było załóżmy, że
dziesięciolecia. Ale jedna rzecz mną zawładnęła kompletnie. Jej dupa.
Monika był w posiadaniu pięknej, wielkiej i majestatycznie wypiętej
dupy; w jej pośladki napierdalałem z otwartej dłoni jak w piłkę, z pasją
i radością Michaela Jordana. Do czerwoności. Tę dupę mógłbym,
kurwa, schrupać, jeść jak wielkie soczyste jabłko... Gryźć jak świeżą
rzepę lub kapustę. Na jej dupie, tym jednym wycinku kosmosu,
kończyła się dla mnie wtedy ewolucja. Nic doskonalszego po prostu nie
znałem. Alfa i Omega. Obcowanie z jej dupą było jak doświadczenie
Absolutu lub Końca Nieskończoności... Jak no, nie wiem... Naprawdę
to była kwintesencja piękna... Tak... To była Dupa Tysiąclecia... Z
powodu ograniczeń czasowych i sporych utrudnień komunikacyjnych,
wynikających z odległości (Gdańsk-Chorzów-Wrocław) nie mogłem do
woli cieszyć się chrupaniem mojej Mońci. Były też jeszcze nasze
rodziny. Ale szczerze przyznaję, że to był dla nas najmniejszy problem.

Po wizycie u niej wypadki potoczyły się lawinowo.

Widywaliśmy się coraz częściej. W tydzień później przyjechała do
mnie na kilka dni. Potem spotykaliśmy się w połowie drogi, a potem...
A potem to byłem już na jej każde zawołanie. „Bardzo tęsknię,
przyjedź proszę...” - mówiła. Nie było sprawy. Najdalej w osiem
godzin po odłożeniu słuchawki meldowałem się w Chorzowie lub we
Wrocławiu. W pierwszym okresie, czyli mniej więcej przez miesiąc,
dwa, byłem nią zafascynowany, ale nie zbzikowany do końca. Przy
okazji miałem jeszcze inne sunie. Pamiętam taką ślicznotkę z
Bydgoszczy, zarwaną bezczelnie na przystanku tramwajowym. Tutaj

mała dygresja: jednym z poważniejszych draśnięć emocjonalnych w
moim życiu była reakcja tamtej dziewczyny na robienie jej patelni.
Popłakała się. I to bynajmniej nie ze szczęścia. Po prostu nie chciała
tego zrobić, ale miała dosyć biedy i nudy w swoim życiu, więc poszła
ze mną do koja. Szczerze mówiąc ten epizod i tak skończył się happy
endem. Przywiozłem ją do Gdańska przyjacielowi „w prezencie”.
Oboje byli zachwyceni. No więc była jeszcze Magdusia, gdzieś tam z
jakiegoś Lipna, którą zarwałem na stopie... Notabene trudno nie było
jej zarwać, skoro powoziłem at that time najbardziej wyjebaną w
kosmos furą w Polsce, Chevrolettem Silverado... Wtedy był tylko jeden
egzemplarz tego samochodu w kraju. Spieszę wyjaśnić, że to
wykurwiście wielki trak, wielkości Hummera z jeszcze większymi,
podwójnymi kołami, cały w chromach, światłach nad kokpitem
kierowcy i innymi bajerami. To była taka fura, że baby same kładły się
na masce. Mój koleżka, Bruno, był kiedyś właścicielem tego
monstrum. No więc pomimo, iż grzmiałem i to nie sporadycznie,
jeszcze jakieś sunie, to proces mojego ocipienia na punkcie Moniki
postępował. Chociaż i ta śliczność z Bydgoszczy i Magduś też były
nietuzinkowe. Znowu dygresja. Owa Magdusia, grzecznie wyglądająca
licealistka z czarnymi dziewczęcymi lokami w wieku dziewiętnastu lat
miała za sobą siorbanie pały lub dymanie - czterdziestu facetów!
(Mogę się wam pochwalić? Ze mną miała pierwszy orgazm w życiu...
He, he...) Uwielbiała to. I jeszcze jeden śmieszny fakt. Gdy dymałem ją
z Brunem, a biednemu Brunowi opadał, szepnąłem mu w uszko: „Ty
wiesz, że tak naprawdę to ona ma szesnaście lat...?» Zadziałało
natychmiast! Pomimo zatem bujnego życia towarzysko-erotycznego i
tak coraz bardziej pochłaniał mnie związek z Moniką. Byłem, jak to się
mówi, u jej stóp... Kiedyś, gdy miała szkolenie w czeskich Tatrach,
przyjechałem z Gdańska do Morskiego Oka i jeszcze tego samego dnia
przeszedłem przez Rysy do Czech. Bez paszportu. Gdy prosiła bym
sam do niej nie dzwonił, nie szedłem do pracy, włócząc bez sensu
kulasy po ulicach, bo może „właśnie teraz zadzwonić” i czekałem -
czasami i osiem godzin - na jej telefon. Kiedyś spierdoliłem kontrakt
dla firmy, gdyż w czasie decydujących negocjacji cały czas wysyłałem
do niej sms-y. Najtragiczniejszy w swej głupocie numer zrobiłem, gdy
zaprosiła mnie do swoich przyjaciół do Katowic na przyjęcie. Była tam
z mężem. Nie mogąc pogodzić się z faktem, że zamiast do mnie,

przytula się do niego, zapłakany i kompletnie pijany wsiadłem w
samochód, wyjechałem na rogatki miasta i przy „I belong to you, you
belong to me, you make my life so sweet, you make my life complete”
Leny Kravitza, chciałem czołowo zderzyć się z autobusem. W ostatniej
sekundzie wjechałem do rowu. Pod koniec tego szaleństwa, mniej
więcej po czterech miesiącach znajomości nie jadłem, nie spałem, nie
mogłem się kochać, walić konia, a nawet przytulić się do żony... Ba,
nie mogłem chodzić po mieście i widywać innych kobiet na ulicy.
Wszystkie przypominały mi Monikę. A ulice krzyczały: „Ona tu kiedyś
była i tędy szła”, a ja nie mogłem tego znieść. Widziałem ją i czułem
wszędzie. Straciłem też pracę. I nie dziwota. Też bym wypierdolił
takiego pracownika, który zamiast wizytować podległe mu ośrodki,
znika gdzieś, czyli wyjeżdża do laski, a później fałszuje pokontrolne
raporty. A najgorsze było to, że straciłem szacunek dla siebie. Co rusz
wybuchałem płaczem, na przykład. Po prostu nie istniałem. Nie było
mnie. I powiem wam: naprawdę wiele w moim życiu się działo. I
złego, i dobrego, ale tylko raz, tak po prostu i zwyczajnie byłem
nieszczęśliwy. I nie chciało mi się żyć. Właśnie wtedy. Teraz jednak, z
perspektywy kilku już lat, wiem, że pomimo wszystko, ale to pomimo,
kurwa, wszystko, zachowałem się jak wirtuoz. W stosunku do
najważniejszej osoby w państwie. Mojej żony. Albowiem nie
dowiedziała się o niczym. Amen.
12 maja

„Trzy dni kondora”... albo trzy kondory

Całą drogę do Gdyni nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem.

Tak spierdolona noc! Po prostu nienawidzę! Zamiast spędzić ze sobą
kilka godzin, na przytulankach i dymaniu, to my się wtedy kłócimy. A
potem odwracamy się do siebie dupami i śpimy obrażeni. Kurwa! Co
za bezsens! Gdy wysiadała, powiedziała „przepraszam, chociaż nie do
końca wiem za co”.

- Słuchaj, jeżeli przepraszasz to z pokorą i wiedzą za co -

mówiłem jej przez telefon w kilka godzin później. - A w ogóle to
powiedz, jaka jest różnica między tobą, a nazistami...? Ty też byś paliła
książki, albo przynajmniej tę jedną, a nawet nie wiesz, o czym ona
będzie!

- Ja się jej po prostu boję... - odpowiedziała.

*

Kłótnia rozpoczęła się - jak zwykle zresztą od tego, że ona nie

będzie tego czytać. Kurwa, to jest tak proste, o to mi chodzi! Ale też z
drugiej strony zależy mi, by wiedziała o mnie cokolwiek! Cokolwiek!
Nie chcę dać jej całości, a tylko te fragmenty, traktujące w ogóle o
facetach. Ideałem byłoby, żeby nie znalazła w nich siebie. I jak będę
mądry, to nie znajdzie. Dziesięć minut wcześniej, zanim poruszyliśmy
tej jebany temat, odezwałem się do kelnerki:

- Czy to nie piękne, przychodzimy tu już od trzech lat i zawsze

mamy o czym ze sobą rozmawiać... I to z zainteresowaniem!

Popatrzyłem jej w oczy, ona na mnie i och, jak było

romantycznie. Kelnerka była wzruszona. W piętnaście minut później w
całym cichym, spokojnym Golden Clubie słychać było jedynie nas...
Żrących się. Po przyjściu do domu, też nie można już było zapanować
nad tym żywiołem. Zasnęliśmy obrażeni. Bez dymania.

*

W południe odwiedziłem Pawła. Był tam też jego pracownik,

Robercik.

- Choć, pokaże ci wykurwistą laskę... Pracuje tu obok, w

„Nissanie”... Pierwsza liga, prezes. Ja chodzę tam i świruję, że chcę
kupić takiego dżipa małego, ale kolor mi się nie podoba... - cieszył się
Robercik.

Poszliśmy. Dziewczyna siedziała za biurkiem, jakieś 20 metrów

od wejścia. Gdy tylko pchnąłem drzwi poderwała się.

- No i co... Kolor słaby, no nie? - Robercik krążył wokół

bordowego samochodu.

Dziewczyna była już przy nas.

- Z drugiej strony salonu, mamy taki sam tylko, że srebrny...

Panowie pozwolą?

Prowadziła przodem. O Jezu, Jezu, Jezu... Co to był za widok!

Ślicznie opalone, perfekcyjne nogi na wsuwanych botkach ze szpicem i
biała króciuteńka, naprawdę króciuteńka spódniczka, obcisła bluzka i
długi czarny warkocz opadający jej do pasa... Niby to lubię „klubowe”
suki, a ona doprawdy do takich nie należała, ale... E tam... Po prostu

lubię suki. Suki! Suki! Suki!

- Nie wiem, czy mam się patrzeć na ten samochód czy na panią -

powiedziałem, gdy staliśmy przed srebrnym nissanem.

Uśmiechnęła się i spojrzała na mnie żywymi roześmianymi

oczami. Tak jest! To jest ten moment, stary, moment prawdy, gdy w
ułamkach sekund twoja głowa i twój ptak decydują, czy warto uderzać
dalej. A kiedy warto? Wtedy, gdy jest tzw. „respond”. Respond był.

- Wie pani co... Piszę książki... A pani tak niesamowicie wygląda,

że jeszcze tutaj będę... Może za dwie godziny, ze swoją książką... Ok?

Patrzyłem na nią wielkimi oczyma. Wyłupiastymi i śmiejącymi

się. Była naprawdę fantastyczna. Teraz widziałem jej piersi. Jakie
śliczne! Uch!

- No to niech pan przywiezie - śmiała się dalej.

Bingo! Gdy wychodziliśmy z salonu, rzuciłem:

- A jak pani na imię?

- Ola.

Przez następne pięćdziesiąt metrów nie zamieniłem z

Robercikiem ani słowa. Nie tak to pewnie miało wyglądać. Mieliśmy
pójść, zobaczyć, wyjść, powiedzieć: „o ja pierdolę jaka suka” i dalej
brandzlować się myślami co „byśmy z nią robili”.

- Umówię się z nią - powiedziałem, by nie było wątpliwości.

Tylko, że nie miałem ani jednej książki. Poza tym musiałem

zmienić buty. W sandałkach uderzać do takiej suki nie wypada. Trzeba
włożyć eleganckie, czarne, mafijne glany... Zaparkowałem przed klatką
schodową moich „fydafców”.

- Został jeden egzemplarz, ale jest w nim dedykacja dla tej

babeczki, która napisała, że ją kupi, ale tylko z twoim podpisem. -
Leszek podał mi książkę.

- Damy radę - odparłem. Przez chwilę się zastanawiałem, czy nie

wyrwać tej kartki, albo czy nie zaczekać na odbiór następnych
egzemplarzy. Nie. Nie chciałem odkładać tego do poniedziałku.
Powiedziałem dziewczynie, że będę dzisiaj. A poza tym, trzeba kuć
żelazo póki gorące. Kartkę z dedykacją wyrwałem. W piętnaście minut
później byłem u niej. Stała przed salonem. W całej swej suczej
okazałości. Śliczna. Ojojoj! Wręczyłem jej książkę natychmiast
przechodząc na „ty”.

- Jeśli masz taki charakter jak wyglądasz, to ci się oświadczam -

mówię to patrząc jej w oczy.

- No dobra... Ta książka... O, akcja dzieje się między innymi

tutaj, pięćdziesiąt metrów stąd. Tam gdzie teraz jest McDonald parę lat
temu był autohandel... Jezu, ale ty jesteś piękna…

- Autohandel Nikosia? - spytała natychmiast.

No, szacuneczek. Widać, że dziewczyna znała ludzi „z miasta”.

Wyglądała na jakieś dwadzieścia pięć lat.

To by się zgadzało. Ci szmaciarze znali najlepsze suki w

Trójmieście.

- Nikosia... W książce występuje jako „Giedymin”. Może

znajdziesz tu innych znajomków?

- Nie sądzę - odparła. Za tę odpowiedź polubiłem ją jeszcze

bardziej.

- Słuchaj... - mówię - Teraz pracuję nad czymś, co pewnie też

będzie cię ciekawić. Książka jest o życiu podziemnym facetów... No
wiesz, o tym, o czym wy kobiety nie wiecie, chociaż się domyślacie...
Mam stronę internetową, gdzie publikuję fragmenty. Nazywa się to...
Masz coś do pisania?

Przyniosła długopis, a ja sięgnąłem po wizytówkę. Na odwrocie

napisałem „zyciepodziemnemezczyzny.blog.pl”.

- Mogę być po ciebie dzisiaj?

- Nie bardzo... Mój chłopak mnie zabiera. On jest strasznie

zazdrosny.

- To może mnie nauczy... Ja nie umiem być zazdrosny...

Patrzyła na mnie z zainteresowaniem, uśmiechając się do mnie,

bardzo, bardzo życzliwie.

- Przeczytam i zadzwonię, dobrze? Pójdziemy gdzieś na kawę.

Cudowne oświadczenie. Jak to brzmiało! „Super”!

- Super... I jeszcze jedno... Często ci będę mówił, że jesteś

śliczna, ok?

Pojechałem z powrotem do moich wydawców. Jej! Naprawdę się

cieszyłem. Dziewczyna była znakomita. I jakoś tak natychmiast
złapałem z nią kontakt. Hej, no, bez kontaktu nie ma dymania.
Udanego dymania. W godzinę później nie wytrzymałem i ponownie
byłem u niej. Moja Bellissima siedziała przy komputerze.

- No i co? Czytałaś?

- Nie podobało mi się. Zresztą napisałam ci w komentarzu.

Jej to się naprawdę nie podobało. Widziałem to po jej twarzy.

- Ale na kawę pójdziemy? - spytałem z nie udawanym lękiem.

- Nie, nie pójdziemy.

Rewelacja. Naprawdę mam się czym chwalić. Czasami ręce

załamuję nad swą genialnością. Przeczytała i mnie nie lubi? O Jeziu,
Jeziu. A czemuż to? Przecież jestem taki inteligentny i szczery... I
pisarz ze mnie jaki... Ho, ho! A ona co? Nie podobało jej się? To
przecież niemożliwe. Taki inteligentny i taki szczery chłopak... Ola, la!
A mafijne glany? Nie zadziałały? Nie gadaj... jakaś głupia ona, nie? A
może jednak ważne jest, czy się jest skurwysynem czy nie, może
jednak jest to PONIEKĄD istotne dla nowo poznanej kobiety, czy
jesteś w stałym związku, czy też nie, czy zdradzasz, oszukujesz i
kłamiesz... Nie jest istotne? A mi się wydaje, że jednak jest... Nie,
kurwa, cymbale pierdolony! To jest istotne! I to nie tobie „się wydaje”,
bo ty srasz na to, co naprawdę myślisz o samym sobie, bo ty za grosz
nie masz ani zasad, ani kręgosłupa, ani nawet charakteru... Żałosny
jebany palant! „Miłośnik kobiet...” Cha, cha, cha... „Głosiciel
prawdy...” Cha, cha, cha... Jeszcze objawionej dodaj, kurwa! Pisarzyna
za trzy grosze! Frustrat wiecznie cierpiący na OZN - Ostry Zespół
Niedojebania, kierujący się wielce szlachetnymi priorytetami w życiu:
zaruchać, a potem jeszcze raz zaruchać kolejną laskę. I na chuj robię z
tego ideologię?! Że „wszyscy faceci są tacy”?! Że niby skąd tyle tych
kurew na drogach, burdeli w ilości sklepików spożywczych, czatów
erotycznych, albo kliknięć na pornole? Skąd to?! Już mówię: z
dyskrecji, jebany ośle... Z dyskrecji! Ze sztuki trzymania języka za
zębami. Z pokory, której mi brak. Ze zwykłej ludzkiej mądrości,
mówiącej, że jeżeli myślisz, że wiesz, to dowód na to, że nic nie wiesz.
A ja znowu niby to „wiedziałem”. Pyszny, jebany gnojek! Boże, jak ja
siebie czasami za to nienawidzę!!! A najgorsze, naprawdę najgorsze,
jest to, że moje kłamstwo wygrywa. ZAWSZE mi się udaje. Zawsze. A
prawda jest przecież inna. Mogę wygrywać niezliczoną ilość bitew, a i
tak przegram wojnę. Bo przecież im bardziej kłamię, tym jest mnie
mniej...

*

Po południu pojechałem po Sarę. Znów nie mieliśmy gdzie się

podziać. Klucze od wynajmowanego mieszkania oddałem. Co robimy?

Może pojedziemy w jakieś ustronne miejsce? Jak kiedyś? Ok.
Rozmowa się nie kleiła. Wstaliśmy wcześnie. Dodatkowo byliśmy
zmęczeni wczorajszą kłótnią. Wjechaliśmy gdzieś w wysokie trawy.
Sączyliśmy piwo i milczeliśmy. Wielokrotnie w trakcie kłótni, lub w
tych ohydnych momentach tuż po, kiedy nie było już w nas złości, a
jedynie wstyd i żal za straconą energią i czasem i za naszą głupotę,
wielokrotnie wtedy zastanawialiśmy się, czy to, co nas łączy to
„przypadkiem” nie jest jedynie dymanie. Nie, nie jest, odpowiadałem.
Nie ma dymania bez miłości, mówiłem. Czasami nawet tak myślałem.
Fakt, że pierdolimy się od ponad trzech lat, niemalże codziennie,
czasami po kilka razy... Fakt, że zawsze mamy razem orgazm, że
potrafimy przyssać się do swoich ciał na parę godzin, całować je,
dotykać, lizać każdy centymetr skóry... Fakt, że z Sarą mój chuj rośnie
do niebotycznych rozmiarów, grubieje u podstawy na kilka
centymetrów więcej, twardnieje na prawdziwy granit... Fakt, że mogę
ją ruchać i cztery razy pod rząd... Fakt, że wyświetlając sobie z nią
filmy, mogę onanizować się co godzinę, co zresztą robię...To wszystko
przecież dowodzi, że ją kocham, że jesteśmy stworzeni dla siebie, że ja
i ona to na całe życie... Nie jest tak? I w takich momentach jak ten, gdy
siedzimy razem w samochodzie, patrząc się gdzieś w dal, nie
odzywając się do siebie i męcząc się z tym, bo po prostu nie ma o czym
rozmawiać, nie mamy wspólnych tematów, spostrzeżeń, opinii...
Wtedy, kurwa, w takich chwilach, czuję się bardzo, ale to bardzo
zmęczony... I ona też. Zresztą nie przedłużam tej męczarni. Wiem, co
robić. Dlaczego tak szybko ją odwożę do domu? No, jak zawsze jestem
przygotowany: „Jadę na biznesową kolację”. W rzeczywistości
pojechałem do domu. Do domu nr 1. Do moich dzieci i Darni.

Pierwsze dwie minuty są zawsze najgorsze. Wtedy się to

wszystko decyduje. Moje życie. Czekam więc. Wie o czymś, czy nie?

- Misiu, weź sobie obiad...

Nie, nie wie... Najpierw witam się z dziećmi...

- Tato, mam nowego Bionicla!

Potem walę się na kanapie. Dzieci to uwielbiają. Zosia kładzie się

z mojej lewej strony. Igor zaczyna mnie dusić.

- Uduszę cię! - krzyczy.

- A dlaczego?

- Z tej fajności!

- A co to znaczy? - pytam prawie rzeżąc.

- Bo jesteś taki fajny!

Potem gramy w karty. Z Igorem w makao, a z Zosią w Piotrusia.

Potem dzieci idą spać. Darni czyta im bajkę, a ja leję wodę do wanny.

I tak niezmordowanie od dziesięciu lat...

*

- No i co sobie teraz myślisz? - spytała Darni.

Leżeliśmy naprzeciwko siebie w wannie pełnej piany. Patrzyłem

na nią, bawiąc się ptakiem. Trzymając go u podstawy falowałem nim
wodę. Przypomniałem sobie jej zdjęcie sprzed dwunastu lat, zrobione
w niemalże identycznej pozycji, też w wannie, przez jej ówczesnego
boyfrienda, jakiegoś Serba, artystę malarza, który znalazł w Polsce
swój drugi dom. Czy się zmieniła od tamtego czasu? Prawie w ogóle.
Zmalały jej piersi, to fakt. Dalej jednak zachowała tę genialną suczą
urodę Kim Basinger, działającą na facetów tak, że upuszczają z rąk
drinki na jej widok lub gwałtownie hamują, gdy przechodzi ulicą. Przy
okazji rada dla kobiet: co robić, by zachować tak fantastyczną urodę w
wieku trzydziestu dwóch lat? Simple. Don’t drink, don’t smoke and
don’t eat too much, baby...

Pamiętam - co zresztą podziwiam w niej do dzisiaj - że

imponowało mi to, jakich facetów pożądała…

Starszych dwa razy od niej - jak ten Serb, brzydkich jak

skurwysyn, o pokiereszowanych twarzach na przykład, owłosionych
albo łysych... W jej kolekcji były niemalże same przechuje. Wstrętem
napawali ją za to lalusiowaci modele... I co urocze - nie lubiła małych
ptaszków. Mały ptaszek? „Nie ma problemu kochanie... Spędźmy ze
sobą tę noc, ale raczej do siebie nie pasujemy, więc zostańmy po prostu
przyjaciółmi...”. Jest kilku takich gości w Gdańsku, o których wiem, że
w tej kwestii jest raczej słabo i spotykając ich, zawsze sobie to
przypominam.

- O czym myślisz? - dotarło do mnie jej pytanie.

- O tobie kochanie...

- No, ale o czym?

- A o tym, jak na przykład Adaś cię posuwał...

Wzniosła oczy ku górze.

- I to cię kręci? - spytała z lekką irytacją.

- Cały czas...

- Musisz wyświetlać te swoje filmy?

- Po prostu to lubię...

Już się bałem. Znowu powiem coś nie tak, znowu będzie jazda...

- Ale zawsze? .

- Tak, kręci mnie zawsze..

Poczułem, że należy po raz któryś z rzędu coś wyjaśnić.

- Jeżeli Prozak robi dobrze, to co złego wpierdalać go cały czas,

jeżeli koleś potrzebuje Viagry, to co złego wpierdalać Viagrę... Mi robią
filmy...

- Ale zrozum, że nie jesteś wtedy ze mną!

- Darni, kochanie... Nie tak... Zawsze jestem z tobą, bo w tych

filmach jesteś ty! Ty przede wszystkim!

- Ale ja bym chciała, żebyś po prostu był ze mną...

- Ale jestem!

- Ostatnio jak ci robię loda, to w ogóle na mnie nie patrzysz i

zamykasz oczy - to niestety prawda. I jest tego powód, ale nie mogę jej
tego powiedzieć.

- Bo trochę mnie peszy, jak mnie wtedy obserwujesz - mówię.

Natychmiast przypomniałem sobie, jak niedawno moja przyjaciółka
ciągnęła mi laskę, chłonąc mnie przy tym całego swym spojrzeniem i
jak mi to robiło. Napisałem wtedy tekst „Oczy dziewczyny” czy coś w
tym rodzaju.

- I czy to znaczy, że nie możesz na mnie patrzeć? To nie jest miłe

dla kobiety... - jej twarz na moment stężała. Ojojojoj... O kurwa...
Zaczyna się... Trochę przegiąłem... Należy coś zrobić.

- Darni, proszę... - muszę coś wymyślić. Nie wiem co!

Pochyliłem się do przodu w jej kierunku, żeby zyskać parę sekund...

- To jest... No po prostu jest mi lepiej wtedy... - znowu moment

napięcia. Jak zareaguje? Może się to skończyć dramatem.

- Ja bym po prostu chciała inaczej... Żebyś mnie całował, a nie

tylko rżnął...

No kurwa, tego ja nie wytrzymałem.

- To mi to mów! Błagam! Skąd ja mam wiedzieć, czego chcesz?

Zrobię wszystko, Darni, proszę cię, ale mi mów! Kochanie!

- Ale ja chcę, byś sam to wiedział! – zaczęła się śmiać.

Uff, jak dobrze! „Darni, moja kochana, kocham cię!”.

- Kocham cię, kocham cię, kocham cię! Oczywiście, że tak! Będę

wiedział.

Złapałem ją pod wodą za pośladki, podniosłem do góry i

przytuliłem głowę do pipeczki. „Moja Darni, moja kochana Darni!”.

- Umyć ci plecy? - spytała po chwili.

Zagrożenie minęło. Wszystko było już OK. Coś w niej jest

takiego, że wiem, że jest najlepsza. I nie tylko to, że przy mnie trwa.
Darni nie jest jedynie „żoną”, kolejnym „etapem w życiu”, tą którą się
niby to „szanuje, ale już nie robi tych rzeczy”, bo to nie „dziwka”, tą, o
której po pewnym czasie kolesie między sobą mówią z zażenowaniem i
współczuciem: „Tak, tak, jadę z Baśką”, czyli „ze starą” i wszyscy
naokoło mówią: „o, jaki biedny”... Nie jest tą, z którą należy trwać, bo
dzieci, bo wspólny majątek, bo jebany układ typu „dajesz, bierzesz i
pierdolisz na boku” czy coś tam... Darni to Mistrz Świata, Darni to
Instytucja, Darni to Prze-Suka. Po wyjściu z wanny, nadzy poszliśmy
do salonu.

- Połóż się - niemalże rozkazała.

17 maja

księgareczka

Poznałem ją z osiem lat temu. W tramwaju. Przepchałem się

przez tłum, by stać jak najbliżej niej. Zacząłem od położenia palca na
obręczy siedzenia, tak by dotykał jej przegubu. Nie uciekła. Dotknąłem
więc jej dłoni. Też nie uciekła. Przesunąłem się do jej boku swoim
ciałem, by móc się o nią ocierać. Chwilę potem położyłem całą rękę na
jej pupie. Wysiedliśmy na następnym przystanku i zaczęliśmy
rozmawiać. Pokazała mi, gdzie mieszka i umówiliśmy się na dzień
następny. Tak zaczęła się nasza znajomość. Czasami przychodziłem do
niej. Częściej jednak zabierałem ją po pracy, najpierw na obiad, a
później do mnie. Zawsze odprawialiśmy ten sam rytuał. Najpierw
jedzonko, potem rżnięcie. Nie wiedziała o mnie nic i nie pytała.
Większość naszych rozmów dotyczyła polityki i literatury. I w jednym i
w drugim mieliśmy zupełnie inne zdania. Zgadzaliśmy się natomiast
doskonale co do dymania. Była całkowicie uległa i obojgu nam to
doskonale odpowiadało. Najczęściej używaną przez nią frazą było:
„Czy tak jest dobrze?”. Zawsze miała na sobie stringi ledwo

zakrywające całkowicie ogoloną cipkę, zawsze wkładała pończochy i
buty na wysokim obcasie. Przez pierwsze kilka miesięcy naszej
znajomości dymaliśmy się kilka razy w tygodniu. Potem jednak coraz
rzadziej, ale zawsze wtedy, kiedy po nią przychodziłem. W pewnym
momencie straciłem z nią kontakt. Po pół roku trafiłem na nią przez
przypadek, w którejś z gdańskich księgarni. Od zarania pracowała w
otoczeniu książek, które były jej żywiołem. Sytuacja się powtórzyła.
Kolacja, dymanie i znowu żadnych pytań. I znowu pół roku nic i
znowu to samo. Nagle sobie o niej przypominałem, wpadałem do
księgarni, pytałem: „Czy można?”, zabierałem na kolację i dymałem.
Przez następne cztery lata widzieliśmy się z osiem razy. Bez pytań
osobistych. Tylko dymanie i rozważania przy kolacji o polityce. Mniej
więcej dwa lata temu zaczęliśmy troszkę o sobie opowiadać. Pierwszy
raz się dowiedziała, że przez cały czas naszej znajomości byłem żonaty.
Ona z kolei zwierzyła się z kłopotów z facetami. Byli albo za starzy,
albo za młodzi, albo za delikatni. „Z tobą jest to ‚coś’” - mówiła. W
zeszłym roku, gdy znowu wpadłem do niej do księgarni, tak z głupia
frant, przez przypadek, spytałem się, czy nie miałaby ochoty na seks ze
mną i z moim koleżką. Powiedziała, że zdecyduje jak go pozna, na
przykład na kolacji. Przyjechaliśmy do niej z Brunem. Od początku nie
miała wątpliwości. Wydymaliśmy ją, ubraną tylko w pończochy, stringi
i wysokie obcasy. I znowu rozkazywałem. Nic się między nami nie
zmieniło. Odwiedziłem ją ponownie kilka dni temu. Pogratulowała mi
książki. Po następnych kilku uprzejmościach spytałem, czy mógłbym
po nią przyjechać.

- Nie - odpowiedziała z uśmiechem.

- Nie? - wykrzyknąłem uradowany - A dlaczego?

- Jest mi teraz dobrze jak nigdy wcześniej - odpowiedziała. -

Naprawdę znalazłam to, czego szukałam.

- Niesamowite! No to pięknie!... A długo to trwa? - nie kryłem

radości.

- Od października...

- Aniu! Tak się cieszę! Naprawdę...

Objąłem ją i przytuliłem. Ona pocałowała mnie w policzek.

Życzyliśmy sobie powodzenia. Gdy wyszedłem z księgarni, poczułem
coś jakby... Autentyczną radość? Moment szczęścia? Może… Tak czy
siak: „Świat jest piękny...” - pomyślałem.

27 maja

tzw. „kino”

Przyszedł Bruno do żonki i mówi:

- Kochanie! Dzisiaj będzie nasz dzień! Zrobimy sobie w domku

kolacyjkę przy świecach, wypożyczymy jakiś film na video, a później
się podymamy... Co ty na to, hę?

- Jak, co ja na to... Wiesz jak bardzo brakuje mi takich spotkań...

W końcu...

Przy ustalaniu menu zrezygnowali z twórczej inwencji na rzecz

gotowej chińszczyzny. Gosia wyciągnęła z szuflady na tę okazję nowe
stringi. Bruno zaś kopsnął się do wypożyczalni po filmik. Miał też
przynieść świece. Wychodząc ostentacyjnie odłożył i wyłączył
komórkę, „by żaden osioł go już dzisiaj nie wkurwił”.

Dokładnie o godzinie 18.45, tak jak było to ustalone, Paweł

zadzwonił na telefon stacjonarny. Odebrała Gośka.

- Gdzie ten twój? - zapytał Paweł tonem zdecydowanie

zniecierpliwionym.

- Wyszedł na chwileczkę...

- Nie dobrze... - wycedził Paweł.

Przez chwilę milczeli.

- Słuchaj... - odezwał się ponownie. - Powiedz mu, żeby zabierał

dupę w troki i jechał do tego naszego kontrahenta do Białegostoku...
Parę groszy będzie można zarobić.

- A kiedy ma jechać? - Gosia spytała.

- Jak kiedy? Teraz! Zaraz! A w ogóle, to niech zadzwoni jak

przyjdzie - powiedział i odłożył słuchawkę.

Po przyjściu Bruna z filmem, ale bez świec („Na chuj te świece...

Gdzie ja będę za nimi łaził?”), Gośka poważnym tonem oznajmiła.

- Niestety kochanie, ale chyba nic z tego. Musisz jechać do

Białegostoku do waszego kontrahenta. Paweł przed chwilą dzwonił i
prosi o telefon. A właściwie to nie prosi, tylko żąda - dodała.

Słuchając Gośki, Bruno robił coraz bardziej „straszną” minę. Z

tej „wściekłości” aż się musiał od niej odwrócić plecami. Wypalił w
końcu:

- Nigdzie, kurwa, nie jadę!

- Misiu... Kochanie moje... - Gośka objęła męża od tyłu. - Ale

musisz... Potrzebne są nam pieniążki.

- Ni chuja! A poza tym, znam te numery... Pojadę i nic z tego

znowu nie będzie. I jeszcze trzeba będzie wypić z tymi ochlapusami.
Tylko kasę wydam i stracę dwa dni. Nie jadę.

- Ale musisz Misiu... - Gośka nie dała za wygraną.

Bruno w końcu „dał się przekonać”. Zatelefonował do Pawła,

udając prze-wkurwionego. Umówili się piętnaście minut później, za
rogiem. Pawełek czekał już z dziewczynami. Fajne były. Miały około
dwadzieścia, dwadzieścia trzy lata. Jedną z nich parę dni temu Pawełek
wyhaczył, jadąc po Gdyni swoim wypasionym BMW.

- No, no... Pierwsza liga - powiedział Bruno wsiadając do

samochodu.

Chłopcy ruchali, pili i koksili do nieprzytomności przez dwa dni.

Wszystkie konfiguracje, prócz chłopiec z chłopcem, zostały
przećwiczone. Bruno wrócił do domu w strasznym stanie. Lecz
podkrążone oczy i trzęsące się ręce świadczyły przecież o jego
poświęceniu. Gdy tylko przekroczył próg mieszkania, rzucił żonie:

- Widzisz, widzisz... Wiedziałem, że tak będzie! Żadnej kasy,

tylko koszta! Jeszcze musiałem chlać z tymi idiotami. Tyś mnie tam
wysłała!

Gosia patrzyła na niego z nieukrywanym współczuciem.

- Przepraszam... - powiedziała w końcu.

- Nnno!

@ ideofcy

Działo się to w niedalekiej przeszłości, kiedy naszym pięknym

krajem rządziły elity niosące na sztandarach hasła walki o wartości
rodzinne, a priorytetem wiodącej partii była obrona godności jednostki.
W owym czasie takie terminy, jak patriotyzm, państwo, naród, etyka i
uczciwość nie schodziły z ust działaczy każdego szczebla formacji
rządzącej. Chętnie więc urządzano popisy oratorskie oraz dyskutowano
w szeregach o tym, jak to nasza ojczyzna odzyska swą świetność, gdy
wchodząc do Europy staniemy się przykładem państwa,
zawdzięczającego swą siłę przestrzeganiu chrześcijańskiej moralności.
W tym właśnie duchu odbywał się zjazd tzw. Młodych
Konserwatystów, organizacji będącej kuźnią kadr prawicy. Spotkanie
młodych, oświeconych, wykształconych, a przede wszystkim
epatujących wiarą i uczciwością trwało trzy dni, było nad wyraz udane
i pożyteczne. Cóż jednak począć, skoro trzeba było wracać i dalej

wśród niegodziwości i ludzkiej miernoty, moralnego skarłowacenia i
przy tak okrutnym upadku obyczajów, mozolnie torować drogę swym
wzniosłym ideałom. Młodzi się pożegnali wylewnie, wymienili ostatnie
uściski. Czas jechać. I tutaj zaczyna się nasza historia, której
bohaterami jest trójka pasażerów i kierowca samochodu Daewoo
Nubira, czyli czterech młodych - jak siebie sami nazywali -
konserwatystów. Jechali, jechali i jechali... Atmosfera stała się troszkę
luźniejsza. Zaczęto opowiadać dowcipy. Najpierw były to żarty
niepozorne, takie ot, jakie można usłyszeć w radiu, i to publicznym.
Później jednak chłopcy się rozochocili i jęli zrywać boki z coraz to
bardziej świńskich opowiastek... I właśnie wtedy przyszedł im do
głowy fantastyczny pomysł. „Weźmiemy kurwę z drogi, podamy loda,
nie zapłacimy i uciekniemy...” - powiedział jeden. „Ha, ha, ha! Ale
będzie fajnie...” - podchwyciła reszta. Sprawa wyboru do trudnych nie
należała. Kurew przy drogach w bród. Po krótkich dyskusjach, czy
bardziej tłustą czy mniej, czy Polkę czy jakiegoś innostrańca,
postanowili „jak wykorzystać, to przecie nie godzi się polskiej, trzeba
jakiegoś rumuńskiego kocmołucha!” I tak zrobili. Wywieźli do lasu
niewysoką rumuńską dziewczynę. Wszyscy w czwórkę podali pałę i
porzucili w kniejach ze śmiechem. Mniej więcej po dziesięciu
kilometrach, drogę zajechał im wielki czarny wieloryb - Mercedes 600.
Wysiadło z niej czterech facetów, łysych jak kolano, bez szyi,
ważących każdy po około sto dwadzieścia kilo.

- Szto wy rebiata diełajetie?! - zagadnął jeden z nich.

- Kak tak można? Gdie diengi?

Chłopcy przerażeni nie na żarty, zaczęli przepraszać i

deklarować, że oczywiście, zapłacą i to podwójnie.

- Tak toczna, rebiata, zapłaticie... ale to wsjo nie budjet... Teraz

wy tutaj...

- Na kolana! - syknął już całkiem po polsku drugi.

I czterech gangsterów, jak na komendę, uczyniło gest palcem

wskazując na swoje fujary. Chłopcy zrobili, co im kazano. Opowieść tę
przekazał mojemu koledze, też konserwatyście, siostrzeniec Mariana
Krzaklewskiego. I jeszcze jedno. Owi, choć młodzi, wszyscy byli już
żonaci.

@ wydawało mi się,

że przytaczając ową historię, dla mnie notabene będącą

przedłużeniem opowieści o Brunie i Pawełku, dam wyraz mojej opinii,
iż ŻYCIE PODZIEMNE MĘŻCZYZN, tak samo bujnie kwitnie wśród
cwaniaczków, jak i ideowców, lekarzy, Ialkarzy, śmieciarzy, grabarzy,
adwokatów, sratów i frustratów, tych fajnych i niefajnych, facetów
mądrych i głupich, chłopców przystojnych i mniej przystojnych, kolesi
z kasą i masą, jak i wśród mizerot w stylu Małysza... Przed życiem
podziemnym mężczyzny nie ma obrony. Poślubienie wykształconego,
obytego, mądrego i dzielnego księcia z bajki też niczego w tym temacie
nie załatwi. No, chyba że ów książę będzie wykastrowany. A i tak
pozostaną oczy, którymi może zdradzać, myśli, którymi może
zdradzać, język, dłonie, a najważniejsze - głowa, którą się przede
wszystkim zdradza. Tak, że uwagi w stylu: „Ty świnio i degeneracie
obracasz się wśród takich samych, jak ty, a my wiemy, że są ‚inni’,
lepsi, uczciwsi, romantyczniejsi, tacy prawdziwie kochający i
rozumiejącym, tacy prawdziwi mężczyźni – rycerze bez skazy i
obrazy”, no więc te wszystkie smutne komentarze w tym duchu,
utwierdzają mnie w tym, że mam za co siebie lubić - za szczerość.
Mam za co niektórymi z was gardzić - za obłudę i hipokryzję. Za
nienawiść, której niemało w niektórych komentarzach. Mam za co wam
współczuć - za naiwność.
7 czerwca

Romans Tysiąclecia!!!

ACHTUNG KAMERADEN; WNIMANIJE TAWARISZCZI.

Zwykłyście mawiać dziewczęta: „Cała drżę”. Czy tak? Miejmy
nadzieję, że tak. Och, to naprawdę piękne określenie. I pojemne. Mieści
w sobie zarówno tkliwość i czułe pożądanie, jak i też gotowość do
piekielnej jazdy. Gdy kobieta, z którą jestem, wypowie tę rajską frazę:
„Cała drżę”, układającą się dla mnie w najcudowniejszą nutę świata, to
wiem, właśnie wtedy wiem, że to jest ten moment. Tak jest! Właśnie
wtedy jest ta mega chwila, w której ona pragnie bym ją tulił i jej kwilił,
by chwilę potem ssać i rżnąć; bym delikatnie zraszał śliną jej sutki, by
niedługo potem wepchnąć w nią chuja z kosmicznym impetem. To
określenie... Więcej, ten stan umysłu, ducha i ciała, który się za tym
określeniem kryje, to Najpiękniejszy Moment Mężczyzny w jego
życiu. Po to się mężczyzna zmaga i trwoży na tym jebanym ziemskim

padole łez i wiecznej harówy, by choć raz, tak naprawdę, na milion
procent, móc to usłyszeć i to poczuć. Prawda dziewczynki, Słoneczka
Moje Kochane? I uwaga... I teraz... I uwaga... I teraz... I UWAGA! I
TERAZ!!! Teraz ja mówię... „Cały drżę...!!!” (Ale hej, źle nie
interpretować, nikt mnie nie ma zamiaru wydymać...) Odezwała się
Eliza i idziemy na drinka! Moje cudowne kochanie sprzed wielu lat,
moja Najprawdziwsza z Prawdziwych Miłość, mój Romans
Tysiąclecia, moja sunia, moja nad wyraz wyrośnięta, małoletnia
przaśna dziewucha (sto osiemdziesiąt dwa centymetry), moja dziwka w
sukieneczce w kwiatki, moja najzabawniejsza i najdzielniejsza
kochanica-pracownica, mój aniołeczek-boski tyłeczek, moja słodziutka
ciekawa świata i ptaszków, niegrzeczna (Ojojoj... Jak bardzo
niegrzeczna) dziewczyneczka-małpeczka... I w końcu - po dziś dzień
trwające przekleństwo mojej żony; ta, która „chciała jej męża odebrać”;
a także, uwaga, protoplastka bohaterki mojej książeczki „Cypel Story”.
Noż kurwa! Cały drżę! Mówię wam! Romans Tysiąclecia. Nasze
kochanie trwało niewiele ponad trzy miesiące. Skończyło się nad wyraz
gwałtownie, że tak powiem: „rozdzielono nas siłą”. Jej rodzice (miała
wtedy dziewiętnaście lat) i moja żona, razem, w komitywie. Straszne
jaja! Ojciec Elizy już się na mnie zamachnął jakimś ciężarkiem, lecz na
całe szczęście opanował się w ostatnim momencie. A jej mama
wrzeszczała: „Utnę ci go! Utnę! Odrąbie siekierą!”. (Kurwa, jakby w
ogóle nie brała pod uwagę, że „my się naprawdę kochamy.”) Moja
żonka z kolei, poinformowana przez jej rodziców, do której notabene
trafili przez wynajętego detektywa, bo przecież zawsze ukrywałem
miejsce swojego zamieszkania; no, więc moja żonka przyjechała do
naszej „kryjówy”, czyli biura Cypla, stanęła w drzwiach i powiedziała:
„Wiem o wszystkim.. Wybieraj - ona albo ja”. Obok niej stanęła Eliza,
a ja odpowiedziałem wskazując głową żonkę: „No... To ty”. I tak się
skończył mój Romans Tysiąclecia. Rodzice Elizy, wyobraźcie to sobie,
nie wypuszczali jej z domu samej przez następne kilka tygodni, nawet
ze śmieciami musiała wychodzić z opiekunem, po czym, nie bacząc na
jej studia, które musiała oczywiście przerwać, wywieźli ją na rok za
granicę. A dla mnie na długie miesiące nastał wówczas najgorszy czas
w moim życiu... Kurwa. Mówię wam... A swoją drogą cierpienie
uszlachetnia, bo chociaż człowiek wtedy umiera, to właśnie wtedy, i
widać to z perspektywy czasu, to właśnie wtedy paradoksalnie żyjesz

pełnią życia. Moja żona w czasie którejś kolejnej straszliwej awantury
o to, co „zrobiłem” wyrzuciła z siebie szlochając: „Bo ja też bym
chciała przeżyć coś takiego!”

A spotkanie po latach…? Nie ma o czym pisać. Chociaż z seksem

jest jak z pizzą - nawet ten gorszy kawałek jest OK.
13 czerwca

easy going...

Właśnie wstałem z łóżka, w którym po raz piąty dzisiaj zwaliłem

konia. Kochałem się też z Sarą. Był to trzeci spust i rzecz jasna
najcięższy. Ledwo doszedłem, a był moment, gdy zbierając skórę na jej
pośladkach i wbijając się w nią rytmicznie, nie za szybko, ale tak jak to
robię, przygotowując sobie jakiś film lub obrazek do wyświetlenia,
chciałem już zrezygnować i wyjąć. Na całe szczęście z Sarą jest tak, że
mogę robić wszystko. Cokolwiek by się stało i tak byłoby miło,
serdecznie i bez stresu. Potem znowu bym się wbił i byłoby OK. I
właśnie w chwili, gdy chciałem dać za wygraną, właśnie wtedy
wyobraziłem ją sobie z jakimiś dwoma małolatami poznanymi na
promie pływającym do Karlskrony... Jest dyskoteka, potem kajuta i na
przykład rozbierany poker, potem ona ściąga przegranemu slipy i będąc
bardzo podnieconą, wkłada jego nabrzmiałą pałę do buzi... Potem ten
drugi bierze ją od tyłu... Tak, jak ja teraz. I rżnie ją i rżnie... Oj, tak! Ten
film działa na mnie doskonale. Najwspanialszy jest moment powrotu
do rzeczywistości. Wtedy znowu patrzę na nią, widzę ją, to co robimy
w tej sekundzie. Patrzę na jej genialnie wypięte pośladki i talię i
wygięte plecy i jej szyję. I dopiero wtedy czuję swojego ptaka, jaki jest
piękny i wielki. Och! Kocham ten moment! I zawsze wtedy zaczynam
jęczeć: „Saruniu, moja... kochanie moje... Oj tak! Oj tak!”, by za chwilę
się spuścić. I wiem, że właśnie sekundę wcześniej Sara zaczęła
dochodzić... I tak jest niezmiennie od trzech lat.

- Z czego się śmiejesz? - spytała uśmiechając się filuternie.

Leżałem na plecach, a ona kilkanaście centymetrów ode mnie
podpierała się na łokciach.

- Dalej nie mogę się nacieszyć tym, że dymam tak piękną

kobietę...

Nie jestem w stanie nie zachwycać się jej urodą. Kilkanaście

minut wcześniej, gdy przyszła z łazienki, w tych swoich laczkach
wsuwanych na obcasie, powiedziałem, że powinna grać w filmach,
nawet pornosach, bo świat powinien ją widzieć. Jest tak piękna, jak
piękny może być najpiękniejszy człowiek na ziemi. Porusza się z taką
gracją i dostojeństwem. Wspaniały, a momentami wręcz wzruszający
widok. Zresztą zawsze jej to mówię. Każdego dnia. Czy codziennie
walę konia pięć razy? Otóż, nie. Zazwyczaj dwa albo trzy mi
wystarcza. Ale dzisiaj jest taki miły dzień... Spędzam go w łóżku. Leżę,
słucham muzyki i czytam. I co jakiś czas pomyślę o Sarze...
20 czerwca

z otwartą przyłbicą

Garść faktów.

Fakt pierwszy.

Od dziesięciu lat jestem z Darni. Darni jest młodsza ode mnie o

sześć lat. Jesteśmy małżeństwem i mamy dwoje wspaniałych dzieci.
Sądząc po takich elementach baśniowych jak wspólne zainteresowania:
muzyka, szeroko rozumiana kultura, miłość do gór, ciszy i lasów,
wspólnie wyznawane wartości; dalej: umiejętność przekazywania sobie
bez kłótni informacji; dalej: przede wszystkim miłości do naszych
dzieci i fascynacja nimi, a także, jakże ważne, wspólnego zdania co do
metod wychowawczych; no więc, sądząc po wszystkich tych
elementach będących przecież decydującymi dla partnerstwa, a które są
obecne w naszym związku, jesteśmy jak najbardziej dobraną parą. A
seks? Odpowiem tak: są lata chude i lata tłuste. Na przykład pierwsze
dwa lata naszej znajomości - super; dalej: dwa lata po odkryciu
romansu z Elizą - super; dalej: ostatnie tygodnie - super.

Fakt drugi.

Sara jest młodsza ode mnie o szesnaście lat. Jesteśmy parą

kochanków lub też wiecznym narzeczeństwem od trzech lat. Sara nie
wie, że nie jestem w separacji. „Czekamy na mój rozwód”. Co mniej
więcej pół roku odpierdalam teatr, że „właśnie wracam z kolejnej
sprawy rozwodowej, no i wiesz kochanie znowu została odroczona”. Z
Sarą nie jestem w stanie porozmawiać prawie o czymkolwiek, gdyż nie
potrafimy rozmawiać bez kłótni, „bo ty zawsze musisz mieć rację”.
Jedyne rozmowy, które nas pasjonują i tematy, które możemy zawsze

(jak się nie kłócimy na inne tematy) i wszędzie zgłębiać to dymanie. A
więc mówimy o dymaniu i dymamy się nieustannie. Po pierwsze - to
codziennie, a po drugie - to, gdy mamy więcej niż godzinkę dla siebie
w jakimś przytulnym miejscu - co najmniej dwu, trzykrotnie. A gdy
mamy sześć godzinek, to co najmniej czterokrotnie, a gdy... no po
prostu pierdolimy się ciągle, ciągle i ciągle. Wszystko inne nas nudzi, a
pierdolenie nigdy! Oczywiście nieustannie się też oszukujemy, że łączy
nas „miłość”. Nie mówiłem kochani o moim DT nr 4, tj. Dymaniu
Tysiąclecia nr 4, aczkolwiek odgrażałem się, że je opiszę, z prostej
przyczyny. Moje Czwarte Dymanie Tysiąclecia jest procesem ciągłym
jak Obiady Czwartkowe. Trwa z nieustającą intensywnością, radością,
szaleństwem, dokładnością i dostojeństwem od bez mała trzech lat!
Częstokroć też wydaje się nam, że osiągnęliśmy absolut, że już
większego szczęścia w tej materii osiągnąć się nie da, że jest idealnie i
doskonale, a zaraz potem kolejna niespodzianka, bo znowu było
„jeszcze lepiej”! Zarówno w kwestii szeroko rozumianego dymania, jak
i szerokiego ust rozciągania, czyli obciągania.

Fakt trzeci.

Sarę też zdradzam. Raz na jakiś czas, powiedzmy, że raz na dwa

miesiące, zdarza mi się przeżyć interesującą przygodę z inną kobietą.
Czasami będzie to jeden jedyny raz, a niekiedy kilka spotkań z tą samą
dziewczyną.

Fakt czwarty.

A i tak i tak zawsze wracam do Sary. Tylko z nią mam przecież

tak cudownie grubego i wielkiego ptaka. I co zakrawa na ciekawostkę
biologiczno-psychologiczną, to nawet z Darni, z którą seks „jest OK”, a
czasami „świetny”, i z którą jestem przecież już dziesięć lat, mój penis
nie rośnie do takich rozmiarów! Na przykład wczoraj. Leżę sobie w
wannie i bawię się ptaszkiem. Proszę przy tym Darni, by ubrała „moją
ulubioną” króciutką sukienkę i włożyła szpilki. Właśnie tak ma
wyglądać, gdy zaprosimy Adasia „na kolację”, czyli na dymanie. No
więc Darni wychodzi z łazienki, by się przebrać, a ja w tym czasie
zaczynam wyobrażać sobie, jak pała Bogusia (właśnie przyjechał ten
sam, który występuje w „Cypel Story”) rozrywa Sarę. Trzy minuty
później wchodzi do łazienki Darni i widząc mego chuja, krzyczy w
progu: „Boże, Misiu! Coś ty z nim zrobił?! Dlaczego on jest taki
wielki?!”.

A ja co? Miałem jej powiedzieć: „Kochanie, widzisz, z Sarunią

on jest zawsze taki...”

Fakt piąty.

A i tak i tak zawsze wrócę do Darni. Jeżeli mnie w końcu nie

zabije, lub, o zgrozo, nie wyrzuci ze swego życia. Ale to jest
niemożliwe, choćby z tego powodu, że my się naprawdę kochamy,
lubimy i uwielbiamy spędzać czas ze sobą!

Fakt szósty.

„Aniele stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój” - tak jak do tej

pory - i nie daj mi wpaść!

Na przykład dwa dni temu. Wracamy o piątej nad ranem

taksówką z Sarą. Dzwoni Darni.

- Gdzie jesteś?! Wyszedłeś z domu o ósmej na dwie, trzy

godziny!

- No, nieważne... - bełkoczę pijany. – Zaraz będę w domu, ale

gdzie dzieci? U ojca?

Przed Sarą udaję, że rozmawiam. W rzeczywistości jednak

wciskam czerwony przycisk i się rozłączam. Jestem na zerwanym
filmie, lecz nawet wtedy pilnuję, by się w kłamstwach nie pogubić.
Sara przecież nie wie, że dzieci, tak jak przecież zawsze, są z moją
żoną. Sara przecież myśli, że dzieci, tak jak co weekend są u mnie,
czyli w tym właśnie momencie pod opieką mego ojca.

- Kto dzwonił? - pyta Sara.

- Bożena - odpowiadam. (Czyli moja macocha, bo nie może

dzwonić żona, bo niby „Jakim prawem o 5 nad ranem dzwoni do mnie
żona, z którą jestem w separacji?”)

Jedziemy dalej i milczymy. Pod domem Sary, ona się żegna i

mówi: „No to cześć”. Po czym słychać zamykanie drzwi i samochód
odjeżdża...

A skąd to wiem, chociaż jechałem na zerwanym filmie?

Źle odłożyłem słuchawkę i Darni przez całą godzinę siedziała

przy telefonie i słuchała wszystkiego, co się przy mnie i wokół mnie
dzieje!!! Darni, która wpadła w kilka godzin później do mieszkania
mego ojca, gdzie spałem i zaczęła mnie po prostu napierdalać i której
powiedziałem, że z pijaństwa ktoś mnie odwoził, „i pamiętam, że był z
żoną Bożeną...”

Kurwa! A gdybym przez tę godzinę powiedział coś, na przykład:

„Saruniu droga...”, albo „Kochanie...”, albo „Chodź, zrób mi
laseczkę...”, albo, o Jezusie!, „Kocham cię...”. Noż ja pierdolę! Na całe
szczęście tuż przed telefonem Darni pokłóciłem się z Sarą, więc się do
siebie nie odzywaliśmy! Taki fart.

„Aniele stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój; rano, wieczór, we

dnie, w nocy bądź mi zawsze do pomocy.”
27 czerwca

przyjacielska przysługa

- Bruno ratuj... Powiedziałem Sarze, że jutro mam sprawę

rozwodową... I nie wiem już, jak ją zbajerować. A ta kretynka myśli, że
to już będzie ostatnia wokanda, „koszmar się skończy”, no wiesz… I
będę miał wyrok w ręku.

Bruno myśli.

- A co jej mówiłeś do tej pory?

- ?

- No co mówiłeś, co ściemniałeś, że co? Że sędzia chory, czy tam

jakiś, kurwa, urlop miał i dlatego sprawa odroczona?

- No dokładnie, że raz był chory a raz... Nie... Ty, nie. Ostatnim

razem mówiłem, że sędzia został odwołany do Naczelnego Sądu
Administracyjnego i dlatego jest nowy sędzia, i dlatego jest odroczenie.

Bruno myśli. Ja myślę.

- Ty? - pyta Bruno. - A do tej pory to niby razem z żonką

przychodziliście na rozprawy, czy tak?

- No... Tak.

Bruno myśli, a ja mam już leciutką nadzieję...

- To wiem! Powiedz jej, że twoja żona najęła adwokata, a ty nic o

tym wcześniej nie wiedziałeś, bo przecież sprawa miała być załatwiona
bez orzekania o winie... Ty przychodzisz na sprawę, a tam nie ma żony,
tylko adwokat i ten „jebany papuga”, powiedz, że ten śmierdziel w
todze, zażądał orzeczenia o twojej winie, a ty nie masz adwokata i
jesteś zaskoczony i prosisz o przeniesienie rozprawy na inny termin, bo
musisz wynająć adwokata dla siebie... Git?

- A tak można?

Zaczyna mi się podobać.

- Oczywiście! On ci zadał jakieś pytanie, czy czujesz się winny

rozpadu związku na przykład, a ty wtedy wnosisz, że też chcesz
adwokata...

- Da radę w ten sposób?

- No kurwa... Dokładnie tak było ze mną!

Bruno wyjaśnił mi jeszcze kilka detali. Zadałem zupełnie już

retoryczne pytanie, czy pojawi się jutro w sądzie, bo rzeczywiście
mieliśmy mieć następnego dnia rozprawę, ale z Navimeksem. Żądają
od nas 350 000 złotych tytułem zwrotu pożyczki zaciągniętej od nich
na inwestycje, na półwyspie helskim (patrz: „Cypel Story”). Jakiej,
kurwa, pożyczki?! To była wspólna inwestycja! Że nie wyszła? O
Boże. Nie zawsze jest niedziela...

Oczywiście Bruno nie pojawia się na tych rozprawach, bo się boi,

że pierdolnie jakiegoś babola i wtedy przegramy.

Na następny dzień, czyli dzisiaj, kiedy to piszę, rozprawa

„Navimeks kontra panowie W. i B.” przebiegła po myśli panów W. i B.
Po wyjściu z sali spytałem naszego mecenasa o to, ile może ciągnąć się
sprawa rozwodowa i o jeszcze parę szczegółów w tej materii.
Odpowiedź była dla mnie satysfakcjonująca: „Może i dwa lata”.

Zadzwoniłem do Bruna opowiadając o przebiegu rozprawy.

Poprosiłem też, by mnie wspomógł w rozmowie z Sarą. Wiedziałem, że
będzie nieziemsko wkurwiona. Oczywiście wyświetlałem sobie
najgorsze scenariusze. Na przykład: Sara nie może wytrzymać z
wściekłości i dzwoni do mojej żony z tekstem: „O co ci chodzi kobieto!
Zostaw go i daj mu w końcu ten rozwód!”, a żonka na to: „Jaki rozwód,
jaki rozwód?! Kto się rozwodzi?! A w ogóle, to kim pani jest i o co
pani chodzi?!” Brrr... O Jezu...

Powiedziałem Brunowi, że niby to wracam od naszego mecenasa,

a on już wie, jaka mnie przykrość spotkała ze strony „tej jędzy i
idiotki” Darni. Spytał tylko, czy może używać wobec Darni
wulgarnych określeń.

- Bo wiesz... Żebym od ciebie w mordę nie dostał... W końcu to

twoja żona...

- Chłopaku! Masz mówić wręcz „ta szmata”! Przecież tu chodzi o

moje życie!

*

Przyjechałem po Sarę. Cały się trząsłem z niepokoju.

- Tylko proszę - mówię prawie błagalnym tonem zanim jeszcze

trzasnęła drzwiami samochodu. - Bądź dla mnie miła i nie komentuj za
wiele. Naprawdę dzisiaj mam dosyć!

I opowiedziałem historię o adwokacie, odroczonej rozprawie i o

„tej, tej, no, nie mam słów” (czyli żonie) i...

- A rozmawiałeś już z nią? - pyta Sara.

- Nie. Chcę najpierw porozmawiać z moim adwokatem -

odpowiedziałem. Mówiąc to już czuję, że może być groźnie, bo nie
przygotowałem odpowiedzi na wszystkie pytania. Źle, kurwa, źle!
Próbuję więc przejąć inicjatywę.

- I to był ten sam adwokat, który wcześniej pracował dla mnie

przy odszkodowaniu! Przychodzę pod salę rozpraw, a tu mecenas
Lipecki. Witam się z nim i mówię: „Panie mecenasie, a co ze sprawą
Wolańskiego” - sprawa tego adwokata przyłapanego po pijaku, było o
tym w „Wyborczej”, Lipecki się o tym wypowiadał - a tu masz... W
chwilę po tym wchodzimy na salę i on staje naprzeciwko mnie jako
pełnomocnik mojej żony.

Wracajmy jednak do głównego wątku. Podjeżdżam na miejsce,

gdzie umówiłem się z Brunem. Ten wsiada do samochodu i po chwili
pyta:

- Dalej jesteś taki wkurwiony?

Nie odpowiadam. Milczymy wszyscy.

- A byłeś u Dębskiego? - Bruno niby to nie daje za wygraną i

koniecznie chce ze mną porozmawiać „o tym, co się stało”.

- Nie ma go w kancelarii - odpowiadam.

- Nie martw się - ciągnie Bruno. - On puści tę szmatę z torbami.

Wiem, bo byłem w identycznej sytuacji jak ty, z tym, że wtedy to moja
żona wynajęła Dębskiego, nic mi o tym nie mówiąc, a ja chcąc
zakończyć sprawę szybko, przystałem na to, co sugerował adwokat i to
ja poszedłem z torbami. Tak, że dobrze zrobiłeś, Misiu... Ja wiem,
chcesz mieć to już za sobą, ale tutaj akurat nie ma się co spieszyć...
Musisz mieć adwokata. I najlepiej naszego.

Widziałem kontem oka, że Sara jest zadowolona. Ściema

zadziałała i plan się powiódł.

Yes! Yes! Yes!

*

Morał

„Tylko wielcy mają przyjaciół” – przysłowie tybetańskie.

2 lipca

dyrdymały Pawełka

Pawełek to niestety amator. No, niestety. No, bo jakżeż można

inaczej określić faceta, który zdradzając, ma z tego powodu bez
przerwy skrupuły i wyrzuty sumienia?! Duży chłop a takie klecie
dyrdymały! Wstyd!

- Najchętniej to bym się sam wytrzaskał po ryju - mówi. - Za to

jaka ze mnie jest ohydna świnia! Ale najgorsze to te wyrzuty sumienia.
Jestem sobie ze Śmigiełkiem (jego sunia) na kolacji w „Maximie” i
myślę o mojej żonie, że taka dobra gospodyni, że wychowała nam
dwoje dzieci, że w ogóle dobra kobieta jest, a ja tutaj... Innym razem
jestem z Baśką na jakimś wyjeździe i myślę o Śmigiełku, że siedzi tam
w domu taka samotna, a ja tutaj baluję, z żoną, tą jędzą, tym
hipopotamem, a tam moje Śmigiełko na mnie czeka... A już najgorzej
jest, jak codziennie zamiast swego syna odwieźć do szkoły, to ja
zapierdalam z bachorem Śmigła do przedszkola! A te wszystkie kurwy
przedszkolanki biorą mnie jeszcze za jej ojca! Co za życie! Kurwa
mać!

Pawełek zresztą nie dyma, nie rucha, nie podaje pały, a jedynie

„pomaga” Śmigiełku, bo to taka „biedna, a przecież wartościowa
dziewczyna”. Kiedy słyszymy te brednie, umieramy ze śmiechu.

- No to ile razy wczoraj „pomogłeś”? - podpuszcza Pawła Bruno.

- Dwa, czy jeden wystarczył...? A w ogóle, to kiedy „pomagasz”? Tak
raczej rano „pomagasz”, czy wolisz „pomagać” po południu?

- Wy się śmiejecie, a ja jej naprawdę pomagam... - odpowiada

biedny, nic nie rozumiejący, zakłamany, zestresowany Pawełek-amator.

Jednak jedno przyznać trzeba. Pawełek poniekąd może czuć się

dumny, że „pomaga biednej, a przecież wartościowej dziewczynie”. Jak
obliczył ten sknera i dusigrosz, „pomógł” jej już na jakiejś sto
siedemdziesiąt tysięcy. Przeprowadził ją z Suwałk do Gdańska, płaci za
wspaniały apartament nad morzem, płaci za jej studia i za przedszkole
angielskie jej córeczki. Nie licząc prezentów i kieszonkowego.

No, w tych okolicznościach rzeczywiście może od niej wymagać,

by szła za nim pięć metrów, jak wchodzą do „Klifu”.

Tak czy siak, jednak według nas, Pawła koleżków, to zachowuje

się on jak osioł. Dowodem na to niech będzie ta historia. Otóż Paweł,
„nie mogąc już znieść tej sytuacji”, chciał rzecz „wyjaśnić do końca”. I
jak to wyglądało? O Jezu, co za debil! Zaraz umrę ze śmiechu! No,
więc leży sobie ta 120 kilogramowa pizda Pawełek w łóżeczku z
żoneczką i nagle - ni z gruchy, ni z pietruchy - wyjeżdża z tekstem:

- Wiesz, mam kochankę i chciałbym z nią zamieszkać...

Baśka nie wypowiedziała ani słowa. Ale chwyciła się za serce,

zaczęła się dusić i rzęzić, jakby zaraz miała kopnąć w kalendarz. Paweł
już miał wzywać pogotowie, na całe jednak szczęście zaczął
wszystkiemu zaprzeczać, krzycząc, przerażony nie na żarty:
„Kochanie, ja cię chciałem tylko przetestować !”

Co za dureń!

Ale to wszystko z braku doświadczenia. Śmigiełko to pierwsza

kochanka Pawełka od osiemnastu lat!

@ bardzo chamski i wulgarny tekst... czyli

„text of the century”

Jestem już pijany i będę jeszcze bardziej. Stoi koło mnie moje

dzisiejsze kochanie. Niestety, nie Johny Walker, ale jakieś tam
Żubróweczki i Bols... Więc najebię się elegancko i pierdolnę łbem o
klawiaturkę. Ale to będzie za chwil parę.

Tymczasem wam wygarnę. Wy ćwoki z pizdą. Wam chujom-

mujom, pieprzonym hipokrytom też się dostanie. Cwele! O Jezu, jaki
jestem wkurwiony! Dwie godziny temu kupiłem na stacji dzisiejsze
Wprost. Ten artykuł „SEKSMISJA” i „Kobiety górą w łóżku”.

O Jezu! Bodaj byście sczeźli! Wy jebani wszędobylscy polscy

hipokryci!! Podobno Wam, dziewczynkom, dymać się chce coraz
bardziej, czyli, jak to piszą: „Nowe pokolenie kobiet dopełnia rewolucji
seksualnej, jaką pod koniec lat 60-tych zapoczątkowały ich matki. Są
one jeszcze bardziej wyzwolone seksualnie i coraz częściej przejmują
inicjatywę w kontaktach z mężczyznami...”. Tak piszą. Doprawdy? Są
dwa wyjścia: wierzyć w to lub nie. Prawda, czy kolejna ściema? Przy
okazji. Ta suka z tymi cudownymi balonami na okładce to wypisz-
wymaluj moja Monika, czy tam „Mońcia”, jak chciała się nazywać...
To ta suka z opowieści pt. „toxic love”. No, Mońcia miała lepsze nogi,
ale dziób ten sam. Może ktoś ją zna? Hej! Monika! Odezwij się suko!

Anyway. Ten artykuł. Czy naprawdę Wy, dziwki, takie jesteście?
„Współczesne dziewczęta nie chcą namiastki erotyki. Pragną czerpać z
seksu pełnię najbardziej ekscytujących doznań. Mają w tej sferze
bardzo duże wymagania wobec swych partnerów, choć jednocześnie
oczekują od nich większej czułości i romantyzmu.” Przepisuję to bez
skreśleń. „Czułość i romantyka”. Wierzcie mi... Wy suki! Czułość i
romantyka jest zawsze! Jeżeli tylko pozwolicie nam być chujami, my
się będziemy do was tulić, was głaskać, was całować, przy was płakać!
Ale pozwólcie nam być takimi, jakim chcemy być w tym jednym
momencie!!! Dlaczego tak się zeźliłem? Boże! Wy naprawdę
wygrywacie!!! Wszędzie tylko, kurwa, wy! I nawet przywłaszczacie
sobie „nasze chujstwo”, chociaż TO jest nasze! A nie wasze!!!

Ja, jak i miliony moich kolegów, marzymy o takich dziwkach, jak

te, opisane we Wprost. Wyuzdanych, fantazjujących, uwielbiających
seks dla seksu. Spójrzcie na te suki rozebrane i tańczące na Love
Parade (zdjęcie z tego samego artykułu). MY CHCEMY, WY DZIWKI,
BYŚCIE TAKIE BYŁY!!

A co się dzieje? Tak jest tylko w sferze waszych deklaracji.

Prawda jest taka, że w kontakcie z nami, dalej świrujecie grzeczne,
pobożne, a w każdym razie inne niż (z tego wynika) jesteście!

*

Na stronie internetowej podany jest mój e-mail. Piszą do mnie

same baby... I co?! „Jaki jesteś, Misiu? bo przecież to, co piszesz jest
tylko „zasłoną dymną”. Jesteś przecież inny...”. NIE! ldiotki!
JESTEM... (wpisz, co chcesz idiotko...) chujem, który chce cię
wypierdolić - tylko i wyłącznie! Nie jestem nieszczęśnikiem, któremu
„dzieciństwo” lub „kontakt z innymi kobietami” coś tam ,,naruszył”.
NIE PISZ, NIE ODZYWAJ SIĘ, JEŚLI NIE CHCESZ, BYM CIĘ
WYRUCHAŁ!!

*

Mam taką przyjaciółkę z głębi Polski... Spotykamy się raz na

dwa, trzy miesiące... Ja jadę do niej, albo ona przyjeżdża do Gdańska i
się dymamy. Jest mistrzynią. Najlepszą na świecie. Dedykowałem jej
fragment pt. „Jej oczy”. Za każdym razem, kiedy ją spotykam jestem
przerażony. Myślę sobie wtedy: czy naprawdę jest to jedyna

dziewczyna, która zachowując swoją niezależność, potrafi nas,
mężczyzn, zrozumieć?! Im częściej się z nią widzę, tym częściej jestem
przerażony - myślą, że tylko ONA! A ja tak nie chcę!! Ja chcę was
ruchać wszystkie! Moje dziwki złociste! Suki, suki, suki!!!

łączność, łączyć, na łączach

Tak naprawdę to mężczyznę z kobietą

łączy seks i wspólne dzieci.

I to jest nie żadne „nic” tylko „aż”...

10 lipca

na przykład Darni...

Jesteśmy z dziećmi w parku. Jest cudownie. Darni czyta

„Wysokie obcasy”, potem gra z naszą córeczką w piłkę i śmieje się z
nas, chłopaków, czyli mojego synka (siedem lat) i mnie, jak nam
nieporadnie wychodzi gra w „warszawiaka”, czyli osła, który musi
bronić bramki. Darni wygląda zajebiście. Króciutka spódniczka,
obcisła bluzeczka. Kiedy zakręci się wkoło, widać muślinowe stringi...
Potem idziemy na koc... Potem przywołujemy wspomnienia, jak
dymaliśmy ją z Adasiem... („chociaż miał grubego tylko u podstawy”).
Darni przypomina sobie, jak „na nią patrzył” na promocji książki.
Kładziemy się na kocu. Dzieci nasze świrują. Wszystko jest
zajebiście... Mówimy o Adasiu, a ja, delikatnie, tak przy okazji i od
niechcenia to smyrnę ją za uszkiem, potem pogładzę ją delikatnie po
pleckach, potem zaczynam całować po szyi i wkładam rękę pod
spódniczkę... Śmiejemy się, że park to miejsce publiczne, wszyscy
widzą. Darni wspomina, jak niedaleko od miejsca, w którym leżymy,
spostrzegła dziewczynę obciągającą facetowi i jak bardzo ją to wtedy
podnieciło. Przyszła wtedy do domu, kazała mi wejść do łazienki,
zamknęła przed dziećmi drzwi, kazała (tak, tak, to były rozkazy)
obnażyć się i usiąść na brzegu wanny. Zaczęła mi obciągać z taką dziką
pasją! Była przy tym tak głośna, że musiałem włączyć wodę na cały
regulator. Leżymy więc sobie na kocyku na brzuszkach, ja macam moją
Darni w kroku. Widzimy, że nas obserwują, ale guzik nas to obchodzi.
Jest naprawdę cudownie. Darni przywołuje z pamięci i dokładnie
opisuje ptaka Adasia. Pytam się, czy zaprosimy go jeszcze raz na
dymanie. „No jasne, że tak...” - odpowiada moja śliczna żonka.

Wyciągam więc telefon i wybieram numer Adasia. Niestety nie
odpowiada. Nic to, spróbuję później.

Sam jestem podniecony do nieprzytomności. Jak ja ją wtedy

kocham! Mam wszystko, czego pragnę. Bawiące się i szczęśliwe dzieci
i moją żonę, cudną, wspaniałą i wyuzdaną sukę. Dziwkę pierdoloną!
Darni, dalej leżąc na kocu, jeszcze bardziej rozchyla nogi. Wkładam w
nią dwa palce. Jestem szczęśliwy.

- A obciągniesz mu tak, by spuścił ci się później na twarz? -

pytam. Już samo zadanie tego pytania powoduje u mnie wzrost
adrenaliny. Czuję, że jestem mokry w okolicy brzucha. Sterczący ptak
zaślinił się z podniecenia.

- Ale najpierw chcę, by mnie wyruchał... - szepcze mi do ucha

Darni. - I złapał za pośladki tak, jak poprzednio...

Zaraz oszaleję. Jeszcze parę ruchów kroczem po kocu i się

spuszczę!

*

Wracamy. Po drodze, idąc objęci, rozważaliśmy kwestię

powołania nauczycielskiego na podstawie listów z „Wysokich
obcasów”. Czujemy się genialnie. Kochani i kochający, bezpieczni,
dumni z naszych dzieci, zainteresowani sobą i zainteresowani światem.
Jest też i seks. Tak samo namiętny i intensywny jak przed dziesięciu
laty! Po prostu jesteśmy szczęśliwi. Za nic, ZA NIC, NIGDY,
PRZENIGDY, nie zamieniłbym tego układu na... Na przykład... Sarę?!
O, kurwa! Nigdy w życiu!

W domku, Darni i dzieci przygotowują kolację. Ja siadam do

telefonu i dzwonię po Adasia.

- Adam? - wydawało mi się, że odebrał. Do pokoju wchodzi

Darni.

- Nie dzwoń po niego. Nie dzisiaj.

Odłożyłem słuchawkę.

Poszedłem więc do salonu i walnąłem się przed telewizorem. Po

dziesięciu minutach przyszła moja żona i położyła się koło mnie.

- Hm... - mówię. - Nie jestem zadowolony, że nic z tego nie

wyjdzie dzisiejszego wieczorka.

-I dlatego nie przyszedłeś nam pomagać przy kolacji?

- Oj nie, kochanie...

- Zrobiło mi się przykro...

Widzę, że zaczyna rodzić się z tego poważna sprawa, a ja nie

chcę żadnej poważnej dyskusji w tym temacie. Tym bardziej, że coś w
temacie seksu jest na „nie”. Seks na „nie” powoduje niestety
zahamowanie, zastopowanie, zmiecenie i zmiażdżenie mego libido.
Nienawidzę i nie mogę słyszeć i czuć historii pod tytułem „nie”. Jeżeli
naprawdę „nie”, to - bardzo cię proszę - zrób to moja kobieto, ostrożnie
i raz, a dobrze. Nie rozpamiętuj kwestii „nie”. Wiedzmy, że ona jest, ale
nie rozkładajmy tego na czynniki pierwsze, nie skupiajmy się na NIE w
temacie seksu.

Seks, a co za tym idzie, nasze życie, musi być... BŁAGAM,

musi, ale to musi BYĆ NA TAK! Rozpierdolenie w drobiazgi TAK w
temacie seksu, to jest jak zniszczenie cywilizacji, apokalipsa. Więc
zamknij się kobieto ma i nie pierdol nic na NIE. Zrób to mądrze. I nie
zabijaj mnie tym „zdecydowanym i uzasadnionym” NIE.

Niestety było już za późno.

W dwie godziny później rozpoczęły się szlochy i dyskusja na

NIE.

„Ja nie jestem taka, jak ty myślisz, albo chcesz mnie widzieć. Nie

jestem tak wyuzdana...”.

@ obrońca Westerplatte

Bardzo, ale to bardzo mnie wkurwia, jak mówicie o naszych

żonach źle. Jak się z nich śmiejecie, uważacie je za głupie,
łatwowierne, niemądre, intelektualnie zacofane, a w najlepszym
wypadku - naiwne. Pamiętajcie, koleżanki, że mówiąc źle o Gośce
Bruna, Basi Pawła czy mojej Darni lub Sarze, mówicie tym samym źle
O SOBIE. Przecież jest to opowieść o was. Tak samo, jak i wy, nasze
żony też przecież czytają lub słyszą o innych zdradzanych żonach. Też
przecież myślą: „o jaka głupia i naiwna, żeby tak się dać walić w rogi”.
Bardzo mi przykro, ale ja i moi kolesie nie jesteśmy „jedynymi takimi”.
Ja wiem, ja wiem... Myślisz sobie, dziewczynko: „o jak dobrze że mój
jest inny, wrócę do domku, zrobię mu obiadzik, później - jak będzie
miły - to jeszcze mu obciągnę, a potem przytulimy się do siebie i
pośmiejemy z tych nieprawdopodobnych opowiastek „podziemnego” i
z tych głupich żon...”? Tak to pewnie wygląda, prawda? Kurwa wasza
mać! Każdy z tych gości, Waszych drogich, kochanych i „szczerych”
mężusiów to przecież wypisz-wymaluj ja i moi kolesie! Czy wy

myślicie, że temat „zdrada” to temat tabu w naszych domach? Że my
nie śmiejemy się z naszymi żonami z „tych naiwnych idiotek”,
walonych przez swoich mężów, „podłych oszustów”, o których gdzieś
tam słyszeliśmy? Cha chacha! Tak, tak - też się z takich śmiejemy
razem z naszymi żonkami. Też odpowiadamy: „Kochanie, ale przecież
nie wszyscy faceci są tacy... Patrz na mnie i na swojego brata... Tak,
tak, kochanie, ten osioł ma jakiś problem... A jego koledzy? To
prymitywy, widać od razu...”. Czy wy naprawdę myślicie, że nasze
naziemne życie, to, które widać i słychać, jest inne niż naziemne życie
waszych mężów, waszych narzeczonych, waszych chłopców? Nie,
kochane koleżanki... Jest identyczne. Praca, dzieci, teściowie („Mam
dość tych rodzinnych obiadków!”), rodzice, kłopoty z kasą
(„Skurwysyny znowu podwyższyli czynsz?”), mundial, wyjazdy na
weekendy, wypady do pubów i tak dalej. Teraz widzę, że zrobiłem błąd
i nie opisałem wam godziny po godzinie tego, co robię, zwykłej
codzienności. Byłoby to, kurwa, dla was przerażające! Okazać by się
mogło, że prowadzimy prawie identyczne życie! Tobie, siostro, się
oczywiście wydaje, że podziemny to kuriozum, seksualny odchyleniec,
kłamca i oszust, a więc „inny” od twojego Misia! Oj Słoneczko!
Podziemny i jego koledzy są tak samo banalni w codzienności, jak i
twój najdroższy. Ty wiesz, że my też robimy kupę? Naprawdę. Nie
spodziewałaś się, nie? No więc, niestety, jestem tak samo banalny w
naziemnym życiu, jak twój luby i tak samo pomysłowy jest twój luby
w podziemnym życiu, jak i ja... A więc jeszcze raz, siostry, nie
obrażajcie naszych żon, bo tym samym obrażacie siebie.
19 lipca

spotkanie autorskie

No, moje żuczki kochane. Stęskniły się za nowymi

bezeceństwami? No, dobrze, już dobrze. Nic się nie martwcie. Będzie o
świństwach.

No więc tak. Mój tekścik pt. „Text of the Century” został -

powiem z dumą - nieźle przyjęty i ulala -zrozumiany! Szczególnie apel,
by koleżanki, które wypierdolone przez Autora i jego świtę być nie
chcą, NIE PISAŁY i nie zawracały Autorowi dupy. Odezwały się tylko
te Panie (duża litera jest absolutnie uzasadniona), które - że się tak

górnolotnie wyrażę – rozmowy o życiu i zjawiskach metafizycznych z
Autorem traktują jako rzecz może nie tyle wtórną, ile drugorzędną.
Tak. Odezwały się do mnie te dziewczęta, które apel, przesłanie, by
pierwej miały ochotę nieskrępowanie siorbać Autorowi ptaka i z
wielkim oddaniem nadziać się na niego, potraktowały z należytą
powagą. Efekty imponujące!

Napisała do mnie Ania. Lat 27, mężatka, właścicielka bajecznie

dużych piersi i zdecydowanie zdecydowana na seks z dwoma
ptaszkami „at once”. Oczywiście zaproszenie do naszego pięknego
miasta przyjęła i pojawiła się w trzy dni od naszego pierwszego
kontaktu.

„Och, co to był za ślub!” - zaintonować by należało. Przemiła,

przefajna, przekontaktowa, szczera i - jak mawia Bruno - „trochę
smutna, a to robi jak skurwysyn”. Żadna gwiazda, ale strasznie seksi. I
nie znaczy to, że wyglądała jak modelka, albo była odjebana do
nieprzytomności w najdroższe ciuchy i kręciła dupą. Nic z tych rzeczy.
A my uwielbiamy takie suki. Tak zwane „ukryte suki”. Lepiej się
spuścić na dziewczynę, która nie akcentuje, nie myśli przy każdym
swoim ruchu tego, że „och, jaka jestem piękna” i po prostu cieszy się z
tego, jaka jest... I z drugiej strony. Lepiej się spuszczać (zdrowiej,
weselej, NAMIĘTNIEJ!) na dziewczynę, która nie jęczy bez przerwy i
nie utyskuje, że w ogóle to siebie nie lubię”. Lepiej! Lepiej dymać się z
kobietą akceptującą siebie, ze wszystkimi swoimi niedociągnięciami i
po prostu mówiącą: „Hej, patrzcie może nie jestem gwiazdą, ale lubię
siebie i uwielbiam seks!”. I tak było właśnie z Anią. Spokojna,
normalna i - można by rzec - przeciętna dziewczyna z prowincji. I
okazała się fantastyczną kochanką i doskonałą kumpelą. Miodzio!

Och, jakże ona się przed nami brandzlowała cudownie!

Siedzieliśmy naprzeciwko niej z fujarami w garści, a ona rozkraczona
do nieprzytomności masowała się po pipeczce. Ruszała przy tym dupą i
od czasu do czasu chwytała się za te swoje wielkie balony... Uch!! I
bardzo nas ucieszył komplement, że miała mega orgazm w czasie jak
ssała moją fujarę, a Bruno ją posuwał od tyłu. Tak, że było super.

Drogie moje Panie, zapraszamy więc serdecznie.

Jeszcze dwie dygresje. Bruna żona, Gośka, wróciła z urlopu i tak

mu rzecze:

- Wiesz, jak ciebie nie ma, to nawet do ciebie tęsknię... Ale jak

tylko cię zobaczę, to mnie krew od razu zalewa...

Noż kurwa!! Jak mi to powiedział w samochodzie, to że śmiechu

na sekundę straciłem panowanie nad kierownicą i o mały włos nie
pierdolnąłem w drzewo. No co za jazda!

Po dymaniu Ani, wracając do domków szczęśliwi i uśmiechnięci,

mieliśmy jeszcze tylko jeden cel. Wvdymać żonki. Nawet na kolanach
będziemy je o to błagać! Bo fajnie tak wydymać trzy babeczki w jeden
dzień. Stała kochanka, koleżanka i jeszcze żoneczka. Czujemy się
wtedy tacy macho. He, he...

No nic to. Spieszę się, kochani, do żonki i dzieciaczków na

obiadek. A po obiadku, piłka nożna z synkiem. Życie kurwa jest
piękne!
1 sierpnia

wyjec

Nie czuję się najlepiej. A dziwne. Tak przecież kozacko

zakręciłem Sarę na temat swojego wyjazdu. Powinienem być, po raz
kolejny zresztą, dumny z siebie jak skurwysyn. Kolejny kit, wkręt,
bajer, zadziałał - jak to chłopaki mówią - „jak złoto”. Ale jakoś tym
razem nie mam ochoty chwalić się wam następną „piękną” ściemą.

A wyjeżdżam z żoną i dziećmi. Na tydzień.

Czasami nie radzę sobie z tym dobrze. Są chwile, kiedy

naprawdę wiem, że się wjebałem i tłumaczenie, że z Sarą i tak, i tak,
nie bylibyśmy - jak to się kretyńsko mówi- „forever”, jest chuja warte.
Patrzę na nią i wiem, że ją kocham. Patrzę na swoją żonę i wiem, że ją
kocham. I nieważne, że kupa mądralińskich przyjebie się do mnie
natychmiast - i słusznie - że to dlatego, że kocham tylko siebie.

I nie musicie mi powtarzać, że niebawem i tak, i tak, to wszystko

się wypierdoli.

Bo wiem o tym.

Nawet znam scenariusz... Sam go przecież pisałem.

Powiem Sarze: „Chyba nie chcesz suko, żebym był z tobą z

litości?! Więc wypierdalaj!”.

I to będzie najlepsze, co będę mógł dla niej zrobić.

A później pójdę się KURWA UTOPIĆ.

Byleby tylko, byleby tylko, byleby tylko! Nie poznała prawdy...

Że od trzech lat ją kołuję...

Gdyby tak się stało... To koniec. Nie będzie jej. Nie będzie już

pięknej, wrażliwej, czułej, ciepłej i oddanej Sary. Stanie się kolejną
cyniczną i nieciekawą suką, której zgorzknienie jest wynikiem tego, że
kiedyś ktoś taki jak ja PODERŻNĄŁ JEJ GARDŁO !

*

Dlatego na całe szczęście są dzieci. Tylko dla nich warto żyć

normalnie.
9 sierpnia

władca pierścienia

Świat jest dosyć prosty. Właściwie to świat jest skonstruowany

jak matematyczne równanie. Na przykład na to, co nazywamy
szczęściem, składają się trzy czynniki: stabilizacja emocjonalna (czyli
kochać i być kochanym), zdrowie i stabilizacja finansowa.

Tak samo banalnie prosta jest kwestia pożądania. Jest w

przyrodzie taka jedna podstawowa wartość, występująca pod trzema
postaciami, która powoduje, że SUKA pożąda PSA, czyli kobieta
rozkłada nogi przed mężczyzną. Tą wartością jest WŁADZA, a jej trzy
postacie to: władza polityczna, władza finansowa i władza
intelektualna. I nie ma się co oburzać na ten oczywisty fakt. Tak po
prostu jest. Matematyka. E=mc2 i nie inaczej. Bogaty brzydal zawsze
będzie miał większe powodzenie od, powiedzmy, biednego Adonisa.
Polityczny swołocz, choćby nie wiem jaki był gruby i obleśny, a z ust
by mu jebało jak z kloaki i tak będzie w pewnych „dziewczęcych”
kręgach bardziej seksualnie pożądany, niż początkujący politycznie
karierowicz, chociaż ten ostatni byłby piękny jak rzeczony Adonis. Tak
samo ma się z umiłowaniem przez suki wszelkiego rodzaju
gwiazdorstwa, czytaj: władzy intelektualnej. Mój dobry znajomek,
gwiazda rocka, aczkolwiek brzydki jak kawał świeżej golonki i równie
jak ona interesujący, rucha dziesięć tysięcy panienek więcej, niż jego
mniej popularni, chociaż i przystojniejsi, i nie tak nudni koledzy z
zespołu.

Od jakiegoś czasu marzy mi się, by mnie suki pożądały i wiły się

przede mną nie dla mnie jako takiego, autora, fajnego koleżki, czy

jakiegoś tam, ale z powodu WŁADZY. Władzy jaką daje pisanie. Wow!
Kurwa mać! Uwaga, uwaga, uwaga, bo zaczynam się rozkręcać... Jak
to kurewsko i szatańsko brzmi! Jebać cię dlatego, że mam władzę, co
powoduje, że wyjesz z podniecenia SUKO! Kurrrrrwaaamaaać!!!
Dreszcz mnie przechodzi... Twórca to władca intelektualny, to jebany
Władca Pierścienia; ten, który może zapanować nad twym, suko,
umysłem. I cię mieć. Taaak... Tak chcę!

Nawet nie wiedziałem, że ten temat tak mnie jara. Pisząc to, mam

spocone ręce i serce wali mi nieprzytomnie... Ale jak pomyślę, że
wytwór mojej wyobraźni - moje słowo - sączy się do twojego, suko,
umysłu, i powoduje, że marzysz o tym, by rozszerzyć dla mnie swoje
uda, bym cię rżnął... Marzysz, by otworzyć dla mnie usta, bym tam
wszedł i się spuszczał... Nie ma dla mnie większej jazdy, niż
świadomość, że robisz to, dziwko pierdolona, bo podnieca cię, ty
dziwko, suko jedna, to, że mam intelektualną władzę...

*

A więc było tak.

- Czy mógłbym zamienić z panią kilka słów?- prawie za nią

biegnę, a ona się nie odwraca. Dziewczyna czuje, że kolejny jebany
alfons chce ją po prostu zaczepić. Bo jest tak kurewsko atrakcyjna!
Kruczoczarne włosy do pasa, niesamowite nogi i doskonale do nich
dopasowana dupa... Lat około dwudziestu pięciu?? Chociaż widzę to
jedynie po... No, nie wiem. Ma przecież na sobie czarne, zakrywające
oczy okulary. Jest bardzo dobrze ubrana...

- Nie, nie może pan - ucina niegrzecznie. I dalej idzie, i mnie

ignoruje!

- Hej! Mam dla ciebie scenariusz! - krzyczę. Stanęła.

- Pani wybaczy, ale dokładnie taką dziewczynę szukam do

filmu... - wyciągam z teczki plik kilkudziesięciu kartek A4.

- Jeszcze serce mi bije - mówię. - Przepraszam, tu mam

scenariusz... Nie chcę się z panią umówić, ale chcę, by przyszła pani na
casting.

- Kto jest producentem

- ?

Kompletnie zbiła mnie z tropu. Wymieniłem nazwisko.

- OK. Pytam dlatego, że mój mąż też jest producentem. O,

przepraszam... mój były mąż. Już wierzę we wszystko, co mówi. Jest
niesamowita.

- A skąd pan wie, jak wyglądam, skoro mnie pan nie widział?

I ściąga z nosa okulary. Nie zaskoczy mnie, starego lisa. Lubię

takie pytania.

- Bo widziałem jak się ruszasz... - odpowiadam patrząc jej w

oczy.

Wręczam jej scenariusz. I wizytówkę.

- Przeczytam z ciekawości – mówi

A ja wiem, że tak powinna wyglądać Eliza

- Od razu poznasz, o którą rolę mi chodzi...

*

Minął tydzień. Właśnie wróciłem ż krótkiego i cudownego

wyjazdu z Darni i dziećmi. Zupełnie osobna opowieść. Oczywiście nie
omieszkam jej opisać.

Odsłuchuję sekretarkę: ,,Cześć, mówi Kinga. Spotkaliśmy się na

ulicy. Dałeś mi scenariusz. Odezwij się”.

Odezwałem się. Umówiłem się z nią w „Tiger Pubie” w centrum

Gdańska.

- A dlaczego tutaj?

Było to moje pierwsze pytanie.

- Bo mam interes do Tomka Michalczewskiego...

W kilka minut później przywitała się, po przyjacielsku z...

Darkiem Michalczewskim! Tomek jest podobny do swego słynnego
brata, toczka w toczkę.

Jest piękna. Jest fantastyczna. Na spotkanie przyszła w sukience i

Martensach, tak, jak najczęściej chodzi ubrana Eliza w scenariuszu... A
ja wiem, że Władza Intelektualna jest jak narkotyk. I działa. I to
KURWA jak!

Na kilka dni wyjeżdżam z Sarą.

*

Z Kingą umówiłem się na wtorek...

*

Godne polecenia

Takie dooobre pierdolenie...

Ale takie naprawdę dooobre pierdolenie,

jest zawsze baaardzo przyjemne

i godne polecenia. Naprawdę...

...nawet z własną żoną.

22 sierpnia

chuj ze stali

I znowu niestety, NIESTETY, znowu mam chuja jak z granitu!

I w Darni, ukochanej, pięknej, mądrej i zmysłowej żonie mojej,

którą na cudownym tygodniowym wyjeździe posuwałem z Brunem
pospołu... Och, jakżeż on lizał jej pizdeczkę! Jak w szale jakimś!

I w Sarze, którą w kilka dni później, też w ramach urlopu

spędzanego nad jeziorem, ruchałem jak dziki zwierz...

I teraz jeszcze w tej nowej niuni... Dorotce z, kurwa, tak

WYJEBISTYMI CYCAMI i tak cudowną, kolosalnie wypiętą do
kosmosu DUPĄ! Ugh!!!

Te trzy cudowne kobiety mogłem ZARUCHAĆ NA ŚMIERĆ i

tylko wspaniałomyślność moja, litość dla stworzeń bożych, a przede
wszystkim miłość do płci tak słabej i tak pięknej, życie im ocaliła...

Jezu, jak je, KURWA, rżnąłem!

I dlatego, drodzy państwo, dumnym z chuja swego jak z syna. A

dlaczego, NIESTETY, spytacie? Otóż już mnie się wydawało, że na
Darni chuja swego niechybnie złamię i na niej to skoncentruję swoje
gorące wytryski. Byłoby to w mojej sytuacji nader pożądane.
Najbezpieczniejsze. Najzdrowsze i najlegalniejsze. Przecież to żona
moja, więc państwo rozumiecie... Ale niestety okazało się, że z Sarą
jest podobnie: chuj dalej twardy jak skała, a przy tym wielki i gruby jak
dąb Bartek. I to samo z Dorotką, dzieciną najmilejszą, poznaną nie
dalej jak dwa dni temu.

*

Hej, no nie, żeby to było tak zawsze... W czasie, gdy z państwem

rozbrat trzymałem i konwersacji żadnych nie prowadziłem, przewinęły
się przez moje kojo jeszcze dwie urocze istoty, lecz – teraz wiem, że na
całe szczęście - chuj mój przy nich bardziej do szmaty był podobny niż
do Conana Zwycięzcy.

Ale zacznijmy morskie opowieści od zarania...

„Był raz marynarz, który żywił się wyłącznie pieprzem, sypał

pieprz do konfitury i do zupy mlecznej...”. Takoż i ja, ożywiany z bożej
łaski dobrym pieprzeniem jedynie, na tygodniowy urlop nasz rodzinny,
spisek dotyczący pierdolenia przygotowałem. Tak. Rzeczywiście.
Będzie mowa o trójkątach. A powiem państwu, że już jak do czegoś
takiego dochodzi, tom wybredny jak skurwysyn. Dwóch jedynie
gentlemanów nago obok siebie toleruję. A mianowicie Bruna i Adasia. I
tylko ci panowie mogą mą żonkę wraz ze mną pierdolić. Taki ze mnie
jebany szowinista. Obcym nie dam. Won!

A złożyło się tak, że po okazyjnej cenie domek wielo- wielo-

wieloosobowy nad jeziorem udało mi się wynająć. A nas tylko
czwóreczka. Syneczek, córeczka, żoneczka i ja. Więc Brunowi wyjazd
z jego synkiem zaproponowałem. Przystał na to ochoczo. A ja
zacierałem ręce...

No i było genialnie!

Pierwsze pierdolenie przyszło od razu pierwszej nocy, kiedy

dzieciaczki nasze nieprzytomne ze zmęczenia do snu ułożyliśmy, a
sami udaliśmy się na nocną w jeziorze kąpiółkę. Po drodze były
śmiechy, chichy i radosne przeklinania na „faszystów”, co to w lesie
latarni nie pobudowali... Darni została na pomoście, a my do jeziorka
na naguska, bum! Po wyjściu z wody, słów już zbędnych nie używając
(a było ciemno i głucho jak w dupie u heteroseksualisty), instynktownie
niemalże, obaj zbliżyliśmy się do niej... Z lewa i z prawa. Nadzy...

- Patrz kochanie... Niby zimno a ptaszek taki gorący - mówię,

łapiąc ją za rękę i naprowadzając na swego ptaka. - Ciekawe czy jego
fiutek też taki cieplutki...

I w tym samym momencie Bruno, trzymając swego chuja,

przysunął się do mojej żonki. Najpierw złapała nas obu za fiuty. Trochę
je pomasowała, a potem się sama rozebrała.

I poszło!

Gdy już zruchani, wracaliśmy lasem, objąłem Darni i bardzo, ale

to bardzo czule szepnąłem jej: „Kocham cię”. Jak się później
przyznała, niczego nie potrzebowała wtedy właśnie, jak tych słów: „bo
inaczej czułabym się jak szmata”. Niepotrzebnie! Przez dwa następne
dni, czas spędzaliśmy w otoczeniu dzieci naszych cudownych, grając z
nimi w nogę, siatkę, ucząc jeździć na welocypedzie i pływać w jeziorku
lub śmigać na omedze, czy grając w karty lub bawiąc się w

chowanego... Oj, jak było bosko! Cały czas przy tym raczyliśmy się
alkoholem, więc na moment rżeć ze śmiechu nie przestawaliśmy.
Uskutecznialiśmy też ekspedycje karne. A jak! Jak faszysta jeden ze
sklepiku leśnego, miał czelność nam piwa nie sprzedać, bo „niby późno
już” (pierwsza trzydzieści w nocy), tośmy go ukarali i wszystkie
reklamy jego nędznego sklepiku w promieniu pięciu kilometrów
rozjebali w drzazgi. A jak! Nawet te, umieszczone na wysokości trzech
metrów, do których to trza było użyć wykurwiście długich żerdzi (więc
płot też mu rozebraliśmy). A jak! Nie będzie faszysta pluł nam twarz, ni
dzieci nam swołoczył! A jak! Cham! Mówię państwu!

No i oczywiście, gdzie tylko i jak tylko się dało, dymanie się

działo! Albo siorbanie... A Darni, tej wyuzdanej do nieprzytomności
dziwce, manewry seksualne z udziałem dwóch ptaszków tak się
okropnie spodobały, że sama wynajdywała sposoby, jak by tu jeszcze
jebanie urozmaicić. Wspomnę państwu tylko słówkiem jednym, o
dwóch numerach, jakich dzięki mojej żonce ja i mój przyjaciel
uświadczyliśmy.

Ale wpierw kawał.

Mówi jastarnianka do sąsiadki:

- Wiesz jakiego miałam letnika, proszę ja ciebie... Wiesz jakiego

miałam letnika? Z Warszawy był... I książki czytał i w ogóle... Ale jak
on mi tym penisem robił! Olaboga... Jak on tym penisem mi robił!

Sąsiadka zdziwiona:

- A co to takiego ten „penis”?

Ta pierwsza macha ręką:

- Aaa... to samo, co chuj, tylko bardziej miętki...

definicyjka

...jeżeli metro kojarzy ci się jedynie z czymś,

co przerzuci cię od jednej kobiety do drugiej,

a przy okazji, w tym czymś możesz poderwać

albo przynajmniej musnąć swoim kutasem

inna kobietę, to znaczy, że twój świat

rzeczywiście opiera się na dupach...

H. Miller

3 września

„Dwa księżyce”

Leżeliśmy w trójkę na łóżku „mojej siostry Darni, która

wyjechała z dziećmi na tydzień na wakacje”. Obydwie już prawie
zasypiały. Tak mi się przynajmniej w pierwszej chwili wydawało...

Godzinę temu jedną i drugą dziewczynę przebrałem w haleczki

mojej żony, posadziłem przy stole w kuchni do kolacji, a sam
poszedłem pod prysznic. Jakoś nie miałem ochoty wchodzić do wanny
pełnej wody, po nich... Może będę je za chwilę lizał, ale kąpać się w tej
samej wodzie? Nie, nie...

Dziewczyny musiały być zmęczone. Od dziewiątej wieczór do

pierwszej w nocy szalały obydwie na parkiecie, niemalże bez
wytchnienia. Starałem się, jak mogłem, kontrolować to, co piją.
Chociaż oczywiście obydwie się zarzekały, że po dyskotece pożegnamy
się i „pa”, ale ja wiedziałem swoje. Nie to, żebym był pewien, iż
wylądujemy w koju, ale hej, no... Potrzebowały trochę czasu, poczucia
bezpieczeństwa... „Poznać cię Michale lepiej chcemy wpierw.” Oj,
jakie to było słodkie! Wtedy, gdy padały te „znamienne słowa”,
znaliśmy się niecałe trzy godziny.

A jak to się zaczęło?

Zatankowałem na stacji „Nestle” na Morenie, lecz widząc

psiarnię kontrolującą wszystkie samochody, postanowiłem wracać
okrężną drogą, nie żebym coś tam, ale strzeżonego Pan Bóg strzeże.
Chciałem zostawić samochód i pójść w miasto. Albo coś poderwać,
albo napierdolić się po prostu. Darni wyjechała z dziećmi na wieś, z
Sarą – na całe, kurwa, szczęście - „prawie” się rozstawałem, pisać mi
się już nic nie chciało... A kolesie? E, tam... Lubię samotny żywot
pędzić. Cóż więc zostało do roboty... Pod Carrefourem na przystanku
zawsze stoją dziewczątka z siatkami, co prawda jeszcze nigdy mi się
nie zdarzyło takiej i w tym miejscu poderwać, ale sama możliwość...
Teraz to odpadało. Anyway. Musiałem wracać ulicą Sobieskiego.

I to jest rzecz niesamowita. I to jest naprawdę, kurwa,

nieprawdopodobne. Jadąc samochodem i myśląc, że kogoś poznam, że
zaczepię jakąś dziewczynę... Zaczepiam i poznaję jakąś dziewczynę.

Kiedyś - nigdy tego nie opisałem – miałem dwie godziny czasu,

przed spodziewanym przez moją żonę moim powrotem do domu. I co?
Dwie godziny... Jak je wykorzystać… Nie znam lepszego sposobu, jak
w tym czasie „zasiać ziarenko”, czyli poznać kobietę (hej, najczęściej

młodziuteńkie laseczki) i właśnie „zasiać” - nie kurwa nasienie - ale
zasiać, by mogło coś z tego później wyrosnąć... Czyli poznać, by za
którymś razem wydymać... Konkretnie: być bardzo szarmanckim i
podwieźć, i w międzyczasie sprzedać o sobie trochę kitu, jaki to niby
nie jestem elegancki. Nie jest tak, że poznajesz, świrujesz i buch do
koja... Musi minąć trochę czasu i tak dalej. No właśnie, a wtedy miałem
dwie godziny... Jeździłem wtedy Jeepem, więc może było łatwiej... ale
jednak. Namierzyłem ją na stacji benzynowej. Taka szczuplutka
czarnulka ze śmiesznym kapturem na głowie. Podjechałem w
momencie, gdy wychodziła z budki telefonicznej.

„Błagam, czy mógłbym skorzystać z twojej karty, błagam, tylko

jedna jednostka!”. Oczywiście pełen kit. Tak się zaczęło. A po trzech
godzinach rżnąłem ją z Brunem w jej akademiku. Miodzio historia! Na
koniec powiedziała coś, co naprawdę, ale to kurwa naprawdę mnie
zdumiało: „Jestem dumna z siebie, że zrobiłam to z dwoma facetami
naraz”. Miała dziewiętnaście lat. Do domu spóźniłem się dwie godziny,
ale „przecież nigdy nie wiadomo, ile trwa naprawa samochodu,
kochanie”. Owej dziewczyny już nigdy więcej jej nie spotkałem.

No więc, gdy wracałem ulicą Sobieskiego, najpierw natknąłem

się na dwie laseczki podążające w górę. Zawróciłem. „Nie
dziękujemy... Ale naprawdę dziękujemy!” Nie wsiadły. Kiedyś wam
pisałem, że to tylko kwestia statystyki. Na dziesięć razy, raz wychodzi.
Po prostu, trzeba pozbyć się wstydu i do roboty.

Raptem dwieście metrów dalej zauważyłem wysiadające z

autobusu dwie inne dziewczyny. Dwadzieścia parę lat. Jedna wysoka,
czarna, w obcisłej krótkiej sukience (I tu dygresja: wolę zwiewne
sukieneczki - takie bardziej dziewczęce), w bucikach na niewielkim
obcasie. Druga, zdecydowanie niższa, zdecydowanie pulchniejsza i na
pierwszy rzut oka, mniej zgrabna. I miała naprawdę, naprawdę duże
piersi...

Zawróciłem. Dziewczyny szły pod górę ulicą Seredyńskiego w

kierunku Akademii Medycznej. Zaparkowałem na górce i wysiadłem z
samochodu. Całe szczęście, że była ta górka! Moja mazda miała
uszkodzony rozrusznik, więc musiałem zapalać na pych. A nigdy, albo
naprawdę bardzo rzadko jestem na tyle bezczelny, by nie wysiadać z
samochodu. Z drugiej strony obcy jest mi wstyd, że coś w samochodzie
nawala lub jest brudny. Hej, no jest jaki jest.

- Hej dziewczyny, może was podwieźć?

Nie wahały się nawet pięciu sekund. Wsiadły. Zwolniłem

hamulec i samochód zaczął się toczyć. Zapalił. Uff!

- Cześć, ja jestem Dorota, a to Ewa... Ale szczęście! Wiesz, chyba

cię ściągnęłyśmy myślami. Idziemy do szpitala, a to taki kawał!

Bla, bla, bla... Po chwili wiedziałem wszystko. I natychmiast je

polubiłem. Bardzo, ale to bardzo lubię otwartość i bezpośredniość.
Przyjechały do mamy Doroty (tej z piersiami). Miały dwie pełne siaty
żarcia i naprawdę miło mi było, że mogłem im pomóc. Choćby nic z
tego nie wyszło...

Ale wyjść coś miało. Umówiliśmy się na ósmą trzydzieści.

Popędziłem więc do domku. Zrobiłem porządek, zmieniłem

pościel, wyciepałem zabaweczki moich dzieci walające się wszędzie do
pokoju Igora i zamknąłem drzwi. Z premedytacją. Niektóre
dziewczyny po prostu wymiękają na myśl, że „tu są jakieś dzieci” (do
celów dymania bardziej potrzebna jest atmosfera sypialni niż jadalni).

Wiedząc już, że będę sprzedawał kit pt. „mieszkanie mojej

siostry”, sprzątnąłem też wszystkie zdjęcia obrazujące szczęśliwą
rodzinę. Zniknąć też musiały malunki moich dziatek z podpisem
„kochanemu tacie Igor i Zosia”. Darni bardzo dba o to, by dzieci nasze
aktywnie przestrzegały dnia taty, dziadka, babci, dnia ziemi i takich
tam... Mówię wam. Cudowną mamą jest ta moja Darni.

Anyway. Po dziewczyny przyjechałem do szpitala dokładnie o

dwudziestej trzydzieści. Godzinę później były już kupione, chociaż na
moją propozycję, złożoną dokładnie po dwóch drinkach, by po
dyskotece pojechać do mnie, padły te słodkie i znamienne słowa:
„poznać cię Michale chcemy lepiej wpierw”.

Do naszego stolika przypałętał się jakiś koleś mieszkający na

stałe w Niemczech. Trafił tu, to jest do stolika, za sprawą czarnulki
Ewy, której od czasu, gdy wybrała się sama do toalety, nie odstępował
ani na krok. Gibał się przy niej na parkiecie i takie tam... Ewa, wyższa i
zdecydowanie bardziej subtelna, sprawiała wrażenie trochę smutnej, a
to facetów jara... Męski osioł zawsze chętniej zagina parol na „cichą
myszkę”, robiąc to w nadziei, że można będzie taką manipulować.
Druga z dziewcząt, Dorota, sprawiała wrażenie małej i pewnej siebie
seksbomby. A tego typu zjawiska mają zdecydowanie mniejszą
popularność u „płci głupiej” - że tak powiem. Typ miał może ze trzy

dychy i był prymitywem. Niestety był większy ode mnie i był z kolegą,
siedzącym przy sąsiednim stoliku, więc jak zaczął się mądrzyć na
temat, a jakże: „On mieszkający w Niemczech wie najlepiej, jacy to
Turcy głupi są”. Powiedziałem mu, że „od czasu jak służyłem W
JEDNOSTKACH SPECJALNYCH w Sarajewie wiem, że w każdej
nacji są i idioci i ludzie OK”. Ale to odkrywcze było swoją drogą!

I to jest w zasadzie powód, dla którego nie lubię poznawać ludzi

z ptakami. Człowiek z pizdą, jeżeli sam jest debilem, ma przynajmniej
pizdę, co niejako w moich oczach rekompensuje ów debilizm. Ale
głupi człowiek z fujarą?! Kurwa... Każda sekunda spędzona z takim
mnie po prostu boli. Bólem wręcz fizycznym. Wiele lat temu
usłyszałem, że z takim charakterem to powinienem być mistrzem
świata w operowaniu nożami, pałkami i w ogóle całym arsenałem
środków, które mogłyby mnie obronić przed nienawiścią dopiero co
poznanych ludzi z ptakami. Może - jak to się ładnie mówi - byłem zbyt
asertywny? Teraz troszkę sprawniej sobie radzę w tzw. personal public
relations, ale i tak, gdy spotykam takiego, to, delikatnie rzecz ujmując,
daję mu do zrozumienia, że jego miejsce jest raczej w zoo, a nie, jak by
mu się wydawało, w otoczeniu „moim i tych pięknych kobiet”.

Wracając jednak do tego, co Państwa bardziej interesuje, czyli:

spuszczania się na twarz i seksu analnego... Otóż...

Leżymy sobie w trójkę w łóżku. Obydwie dziewczyny, ubrane

jeszcze chwilę wcześniej w haleczki, nie miały już ich na sobie. Ewa
leżała bez majtek, ale lekko przykryta.

Chyba trochę przegiąłem z autoreklamą, niestety. Dziewczyny

nie chcą ze sobą figlować i nie chcą, bym je dymał na raz... Powód? E,
tam... Nie to, że nie są lesbijkami... Wiele, wiele kobiet, całkowicie
heteroseksualnych ma przecież za sobą przytulanki z inną kobietą. Z
ciekawości, dla żartu, dla podkreślenia przyjaźni na przykład. W tym
wypadku, obydwie samotne, niestety, wiem to, czuję i słyszę
„chciałyby mieć takiego chłopaka”... Samotny, przystojny,
ustatkowany, bez dzieci i w ogóle. No i kicha. Nie ma już miejsca na
zabawę i radosny seksik. Jest sprzedawanie siebie, jako tej uległej -
OK, suki - OK, ale PORZĄDNEJ! Nie będzie zatem trójkąta, bo „nie
godzi się” przecież przy ewentualnym przyszłym chłopaku. Prawdę
powiedziawszy jeszcze godzinę wcześniej obydwie się zarzekały, że
„dzisiaj to w ogóle” nie ma mowy nawet o przyjacielskim obok siebie

zasypianiu: „Ja nie gwarantuję za siebie, a ty Ewa? Jeszcze się na niego
rzucę...” - jak kokieteryjnie uzasadniła swoje obawy.

Obydwie, są naprawdę straszliwie podniecone. Czuję ich szybszy

oddech. Rejestruję, siedząc na nich okrakiem i masując raz jedną, raz
drugą, delikatnie, jak na mikroskopijną wręcz odległość rozszerzają
swoje uda...

Wpierw Dorota. Odchylam jej kręcące się jasne loki na bok.

Takim mocnym ruchem zgarniając pukiel włosów tuż przy samej
czaszce... Tym samym daję jej znak, że mogę ją mocno chwycić. Niech
wie, że teraz jest delikatnie, ale może być mocno... Jest bardzo opalona.
Jej szerokie plecy pokrywają maluteńkie jasne włoski. I te piersi, które
przyciśnięte do prześcieradła wychylają się zza pleców. Naprawdę
słodka... Całe jej ciało jest takie... trochę śliskie? Bardzo miłe w
dotyku. Gładząc ją i masując, czuję, że samemu robi mi się błogo.
Jeszcze seks i fizyczne podniecenie nie mają dla mnie znaczenia... Jest
tak miło, tak jakoś przytulankowo i po prostu błogo, oj...

Po pięciu minutach, tak, jak ustaliliśmy, przenoszę się na plecy

Ewy. Dorota zostawiła na sobie stringi, a Ewa jest cała naga. I znacznie
bielsza. Już po chwili odnajduję różnicę. Jej ciało nie jest tak
elastyczne. Może przez to, że jest szczuplejsza, jej skóry jest jakby -
więcej. Głupio powiedziane...

I natychmiast też dociera do mnie, z którą z nich wolałbym się

kochać...

Po następnych pięciu minutach, kładę się na wznak, pośrodku.

Jeszcze chwila i wszyscy zaśniemy. Jesteśmy rzeczywiście zmęczeni.
„Co za historia? I nic?!” - dotarło do mnie po minucie.

Obydwie są naprawdę słodkie i obydwie, naprawdę, ale to

naprawdę polubiłem. I nie chciałbym jakoś dowalić do pieca...

Położyłem dłonie na ich pośladkach. Gładziłem je... Dorota już

spała. Nie wyczuwałem w niej żadnego ruchu. Zdjąłem swoje majtki.
Znowu gładziłem, głaskałem... Obydwie. I wtedy całe moje ciało, nie
tylko „on”, ale całe ciało zaczęło przeżywać decyzję, a w zasadzie
myśl, która pojawiła się w mojej głowie dziesięć minut wcześniej.
Wolę Dorotę! Kiedy leżąc tak między nimi i trzymając głowę
pośrodku, zwracałem oczy w jej kierunku, doświadczałem czegoś
seksualnego. Nie nazwałbym tego podnieceniem jeszcze... Ale tak!
Seks chcę uprawiać z tą małą. Jestem pośrodku dwóch atrakcyjnych

kobiet. Jednakowo mi bliskich lub obcych, jak kto woli... Dlaczego z
nią? Czy była zgrabniejsza? Nie... Czy była bardziej chętna i otwarta?
Nie... Absolutnie nie... Więc o co chodzi?

Odpowiedzi należy chyba szukać w ludowym powiedzeniu „a

chuj to wie”. Tak, kurwa! Tak! Są historyje, których logicznie rzecz
rozpatrując, nie rozwikłasz. A chuj prawdę ci powie! Yeaaap! Niejaki
Pan Szpicer napisał mi onegdaj w komentarzu: „Panie Michale, chuj ci
żeglarzem, sterem i okrętem”. Tak jest, kolego... Oczywiście! Chuj
zdecydować powinien, a nie „rozum”, czy hi, hi, „dusza”, czy, kurwa,
„serce” odpowiadać powinno na odwieczne pytanie: dymać, czy nie
dymać... A jak już dymać, to kogo dymać?! Proste i jasne jak słońce.

Wracając jednak do wydarzeń: jak ptak mój już zdecydowanie

opowiedział się po lewej stronie, rozbudzona już nie na żarty Ewa,
chwyciła mnie za niego (albo „go” za mnie... chuj wie...). Przylgnęła
jednocześnie całym ciałem i - co było naprawdę fantastyczne -
przytuliła się policzkiem do mojej twarzy. Zaczęła gnieść, masować...
OK, był już wyprężony, ale to nie było to! I tak nagle, jak rozpoczęła tę
zabawę, tak szybko przestała. Odwróciła się na bok i po prostu wzięła
mnie za rękę i przytuliła ją do siebie.

- Nie zasnę przy was... - powiedziałem.

Ucałowałem Ewę w szyję i poszedłem spać do dużego pokoju.

Po mniej więcej dwóch godzinach obudził mnie przeciąg. Ewa
otworzyła okno w kuchni, by zapalić papierosa. Przyszedłem do niej.
Siedziała naga na taborecie. Podszedłem i stanąłem dyndając fiutem tuż
przy jej twarzy.

- Weź go...

- Nie Michał... Wiem, że bardzo podobasz się Dorocie... To

znaczy mi też... - zmieszała się. Słodka Ewa.

Była taka w tym kochana. Wiedziałem, że mógłbym zrobić z nią

wtedy wszystko.

- Przenieś się do dużego pokoju - powiedziałem.

- OK.

Odnalazłem w jej głosie ulgę. Przymknąłem drzwi i położyłem

się obok śpiącej Doroty. Oj, byłem już, kurwa, podniecony! Czułem się
tak, jak lubię się czuć... „Suczko ty... Kochanie moje...”- szeptałem jej
do ucha. Spała na brzuchu. Zacząłem gładzić jej pośladki. Lecz teraz
już bardzo, bardzo świadomie... Oparłem się na łokciu, a zaślinionego

ptaka oparłem o jej udo. Włożyłem palce pod stringi... Jeszcze
moment... jeszcze chwileczka... JEST! Rozszerzyła uda! Tyci, tyci
dopiero... Ale jest! Skąd mogłem wcześniej wiedzieć, że tak zrobi?
Faceci nigdy w takiej sytuacji - gdy dziewczyna śpi i tak dalej - nie
mają pewności, czy ONA chce, czy nie... Naprawdę jest to poważna
kwestia! Przecież bym jej nie zgwałcił!

Naśliniłem palec i włożyłem. Och!... Kurwa!... Sssss... Jezu, jaka

wąska! I jaka już mokra! Włożyłem drugi palec i mocno, mocno
przyciskałem... Chwilę po tym, rzuciłem się twarzą do jej rowka...
Zacząłem ją wylizywać... Cały rów, pipeczkę, tylną dziurkę... Lizałem
jak opętany, a rękoma rozchylałem jej pośladki. Ciężko oddychała, ale
nie wydawała z siebie żadnego dźwięku... Wsadziłem jej swój nos. Oj,
Jezzzuu, jak ja to lubię! Było mi naprawdę super, naprawdę dobrze...
Czułem jak mi stoi gruby i napęczniały... Zmieniłem więc pozycję.
Przysunąłem się ze sterczącym chujem do jej wypiętych pośladków.
„Może powie „nie?” - przemknęło mi przez myśl... Okej! Wszedłem...
Kurwa mać! Z jakim zrobiłem to impetem! O Boże, jaki był, kurwa,
wielki! No, teraz to słowo honoru, że aż śmiać mi się chce! No kurwa,
rozrywałem tę małą! Była suka tak wąska, Jezu... to naprawdę zdarza
się rzadko! Tak wąska pipeczka... Chuj był gruby jak puszka piwa i
gdyby nie to, że była tak niemiłosiernie mokra, to by się nie mógł
ruszać... A ruchałem ją leżącą na brzuchu z piętnaście minut... A już
chciałem się spuścić po kilku, było tak super... A JEJ TWARZ! Chyba
nie widziałem czegoś takiego! Otwarte szeroko usta i zaciśnięte oczy...
I nie wydawała żadnego dźwięku! Ale ten grymas! Pot lał się ze mnie...
Spuściłem się potwornie... Było tego dużo... Na jej włosach, szyi,
plecach... Leżeliśmy później, nie mówiąc do siebie ani słowa, przez
następne pół godziny. Tuliła się. Bardzo to miłe. Lubię leżeć na wznak i
czuć kobiece piersi na swej klatce. Bawiłem się jej włosami, głaskałem
po plecach. Może trwało to ze trzydzieści, a może czterdzieści minut.
Nigdzie się nie spieszyliśmy. Potem znów kochaliśmy się z takim
samym zacięciem.

A potem sobie poszły...

Ot, i cała historia.

Czy alkoholizm jest chorobą? Oczywiście, że jest.

Czy seksoholizm jest chorobą? Oczywiście, że jest.

To dlaczego, do kurwy nędzy,

kobiety potrafią ścierpieć mężczyznę pijaka

(ba, nawet mu współczuć),

a nie są w stanie wybaczyć

facetowi jego tak zwanych „zdrad”?

20 września

kanał

„wiem ze jesteś wsciekly za podrapanie wybacz ale

rozpierdalales mnie cały czas myslę o tym w ogole sie nie
wypowiadam ewa” Data: 19/09 Czas:12:39 <+48502...>

Tak mi napisała. Jak wczoraj o trzeciej nad ranem wytaczałem się

z mieszkania Pokahontas, Bruno i ta ostatnia umierali ze śmiechu,
widząc moją podrapaną czaszkę. Że też, kurwa, wczoraj musiałem się
ogolić! Pałę do samej skóry golę raz na tydzień. Już drugi dzień jest
lepszy, a na trzeci w ogóle nie byłoby problemu, ale, kurwa,
pierwszego dnia skóra jest wrażliwa jak papierosowa bibułka!

Podciągnąłem koszulkę.

- Musisz założyć gorset... - mówi Bruno patrząc na moje

ramiona. - Ja nie żartuję... Jeśli ci, kurwa, życie miłe... Czaszka to chuj.
Zakryjesz makeupem. Ale twoje plecy... Człowieku! Z tego to już się
nie wytłumaczysz.

- Co mam zrobić?- spytałem bezradnie.

- Na dwa dni gdzieś przepadnij... Nie ma wyjścia.

Przez dwa dni nie mogę więc widywać ani Darni, ani Sary. Z

Sarą konsekwentnie wszystko, co można pierdolę i niszczę. Nie
dzwonię. Nie przyjeżdżam. Jeżeli już rozmawiamy to staram się być
opryskliwy. Wszystko według matematycznego wzoru: ja + ty = koniec
miłości. Chcę, żeby w to uwierzyła, chociaż sam się łamię i wiem, że to
nie takie proste. Oszukuję się co do tego, co naprawdę czuję, ale nie
mam wyjścia. Zostało mi zaledwie dwadzieścia dni do powrotu mojej
siostry ze Stanów, a wtedy będę się musiał wynieść od ojca, a wtedy
Sara znajdzie mnie u mojej żony, a wtedy świat obydwu tych kobiet
runie jak domek z kart.

A co potem? Nawet jeżeli mi się uda zakończyć mój trzy i pół

letni romans bez strat własnych?

Nie będzie już stałej kochanki, to zaczną się znowu „strzały” w

najmniej oczekiwanych momentach. Znowu będę przepadał na wiele
godzin i nie wracał do domu na noc, wymyślając kolejne absurdalne
historie, np.: „kochanie moje, wyobraź sobie, że to i to mi się znowu
wydarzyło”.

Od trzech tygodni żyję jak kawaler, to znaczy raptem jedynie

żonie muszę się tłumaczyć, i już mi się pierdolą te telefony i imiona.
„Ta to Ewa, a ta to Gosia, a ta to Zosia... A którą wczoraj wydymałem?
Zaraz, zaraz, niech się skupię... Acha, przecież podpisała się w smsie...”
Jak mawia Bruno: „Zarobiony jesteś po pachy, ale co zrobić?”. No tak,
kurwa, co zrobić.

Jak, co?! Iść się leczyć!

Już parę lat temu zamierzałem zrobić coś ze swoim

seksoholizmem. Trafiłem na artykuł o kółkach samopomocy
seksoholików. Miało być coś na wzór AA. „Miało być”, bo w
rzeczywistości było - i prawdopodobnie dalej jest – kolejne miejsce
spotkań ludzi niewyżytych seksualnie. Pierdolą się między sobą aż
furczy. Masz ochotę poślinić się, poznać kogoś, nie płacić, ulitować się
nad samym sobą i podymać? Tak? Nic prostszego. Wystarczy odszukać
jakieś zgrabne towarzystwo Anonimowych Seksoholików.

A z drugiej strony - udać się do psychiatry? Załóżmy, że mi

pomoże. I co? Przestanę ruchać?!

Przecież ja tak nie chcę! Uwielbiam dymać! Dymanie to moje

drugie imię. Moje przeznaczenie i misja! Miałbym odstawić
najcudowniejszą rzecz na świecie?! Moją karmę?! Tylko dzięki
dymaniu wyglądam o dziesięć lat młodziej, chociaż piję, palę, słodzę i
wpierdalam kostkę masła dziennie. Mam być taki, jak ci moi
koleżkowie z podstawówki spotykani czasami na ulicy, z brzuszkami i
w rozjebanych sandałkach? Mężusiowie, tatusiowie, co to najwyżej
jakaś agencja albo szybkie podanie pały tirówce w podróży służbowej?

Przebrałem się w dres i poszedłem do lasu. Skopany jak pies.

Sfrustrowany. Nawet nie miałem sił płakać. Mój siedmioletni syn ma
pierwszą szkolną akademię. Obiecałem, że będę. I NIE BĘDĘ! Bo się
muszę, kurwa, ukrywać ze swoją pooraną pazurami czaszką... I nagle
sobie zdałem sprawę, że one mają rację. „Traktujecie nas
przedmiotowo. Widzicie tylko nasze piersi i tyłki, a nie zauważacie w
nas ludzi. Dlatego ciągle, bez przerwy, czujemy się oszukiwane.
Mówicie coś, niby do nas, a tak naprawdę, to chodzi tylko o te wasze

fiuty. Oszukujecie nas, i to wy musicie się zmienić, a nie żądać, byśmy
zaakceptowały całe to wasze skurwysyństwo”. Kiedy ja ostatnio
rozmawiałem z kobietą jak z partnerem, a nie jak z człowiekiem, który
ma pizdę? Czy w ogóle? Może właśnie dlatego tak nie cierpię
Amerykanek? Na kilometr wyczują szowinistę. A wtedy komunikat jest
prosty: „get lost!”

Pobiegłem. Coraz szybciej. W końcu biegłem jak szalony.

Pomnik Gutenberga, mostek, amfiteatr leśny... Okrążyłem cały
cmentarz na Srebrzysku. Mijałem zdziwionych ludzi. Jakiś kundel
zaczął za mną ujadać. Następna górka i następna... Zbiegłem w dolinę.
Koło kortów tenisowych, a potem na Podleśną...

Zatrzymałem się po dwudziestu minutach. Myślałem, że z

wysiłku wyskoczy mi serce. Rzęziłem, nie oddychałem. Zlany potem,
śmierdzący, ale zero myśli. I o to chodziło... Wracając do domu ledwo
stawiałem kroki.

Pod prysznicem wyczułem chropowatość na fiucie i jądrach. Nie

goliłem jajec od trzech lub czterech dni. Wycisnąłem więc kroplę żelu i
wmasowałem w ciało. Na maszynkę założyłem nowy nożyk. Całe
podbrzusze i chuj były po chwili gładkie jak pupcia niemowlaka. Ja i
moja ręka, i gorąca woda. To takie proste! Zacząłem się onanizować.
Przyszedł mi do głowy... Jednak... Albo od główki do głowy. Inny
pomysł. Złapałem za telefon nie wycierając dłoni. Wiadomość, którą
wystukałem Ewie, brzmiała krótko: „Zostaw wszystko i przyjeżdżaj.
Chcę cię rżnąć”. I adres.
24 września

morderstwo, czyli nóż w ciele

Siedzimy w samochodzie. Jaramy i ryczymy ze śmiechu.

- Oglądamy film, a ja mówię jej tak... – ryczy Bruno. - „Jak ci

faceci mogą robić takie rzeczy!... Przecież to jest niepojęte tak
oszukiwać własną żonę! I co? I on wtedy wraca do domu, do żonki, i
co... Może obiadek jeszcze chce?! Wcześniej ją zdradzał, a chwilę po
tym już jest z powrotem u swej żony… Przecież to niepojęte! Nieee...
Kochanie, tak się nie dzieje!”

Krztuszę się. Już nie mogę...

- Błagam! Nie pierdol...! Nie Gośce! Nie twojej żonie! Nie kituj,

że tak z nią rozmawiasz! Bruno zaciąga się i nawija dalej.

- No kurwa... Oczywiście, że tak! Siedzimy sobie przed

telewizorem i gapimy się na jakiś film... Czekaj, co to było... No
mniejsza z tym... O jakimś takim nieszczęśniku, co to kochankę miał i
mu było „głupio” z tego powodu... No wiesz, jakiś pojeb...

Jak on pięknie opowiada! Umrę zaraz!

- No...- kontynuuje Bruno. - A ja jej... „No widzisz, kochanie, ale

to tylko film... To nie życie... W prawdziwym życiu, bowiem... - ja
naprawdę zaraz oszaleję. Łzy płyną mi strumieniami i krztuszę się ze
śmiechu. - ...Takie rzeczy się nieee... ZDARZAJĄ!!! - Bruno znowu
ryczy na cały głos. Tak głośno, że przechodnie z drugiej strony ulicy
patrzą na samochód. - I kumaj! - ciągnie, rycząc nadal. - I tylko się,
kurwa, modlę, żeby Elżunia nie zadzwoniła w tym momencie!

Tak się śmieję, że nie mogę złapać tchu... Już sobie wyobrażam,

jak pierdoli te androny swojej żonce... I to chwilę przed albo po
ruchaniu. Noż kurwa! Naprawdę! Nawet ja nie jestem taki bezczelny!!!

- „Jak on może...” - kontynuuje Bruno udając, że zwraca się do

swojej żony; robi przy tym komicznie oburzoną minę. - „Jak on może
tak zdradzać żonę, kochanie, a później przyjść i się do niej przytulać?!
Przecież to nieludzkie!”

Ryczę tak, że nie mam już siły. No, historia jest bezbłędna! Takie

bzdury pierdolić biednej, nieustannie walonej w rogi Gosieńce! Boże
jedyny!

- A teraz słuchaj - Bruno przechodzi do innego tonu - Wiesz co

ona na to?

Dalej się śmieję, chociaż głos Bruna zdecydowanie spoważniał.

- No, co?

- Mówi tak: „Wiesz, gdyby to mnie spotkało to na miejscu tej

żony... Zabiłabym... Mówię poważnie... Wzięłabym siekierę, albo nóż i
zadźgałabym faceta... Trudno, dostałabym trzy lata za morderstwo w
afekcie... Syn by zrozumiał… Gdyby mnie tak oszukiwano, to
naprawdę bym zabiła”.

Trochę zdębiałem. Poważna mina Bruna trochę mnie... „No

chyba nie myśli, że...”

- No, nie pierdol! - palnąłem.

- No tak!

- I myślisz, że ona by tak zrobiła?

- Sto procent!

- Twoja żona?! Zabiłaby cię za zdradę?!

Cisza. Nic nie mówimy. Palimy papierosy i patrzymy przed

siebie.

- Nieee... - mówię bardziej, by się uspokoić - niemożliwe...

- Ona by to zrobiła... - odpowiedział, jakby mnie tu nie było...

Jakby mówił już tylko do siebie.

- Sto procent…

2 października

absolwent... beginner

Wróciłem do życia po długiej podróży. Znowu jestem u siebie. W

domu. Pali się kominek, drew sporo narąbanych - wystarczy. Znowu
jest mi ciepło i bezpiecznie. W moim domu z bali ciosanych z
najtęższych tatrzańskich sosen. Gruby sweter na sobie mam i góralskie
skarpety. Na zewnątrz dujawica, halny. Nie zagrożą mi. W piecu buzuje
ogień. Zagotuję wodę na dobrą, słodką herbatę... Wróciłem. Już stąd
nie wyjdę. Co najwyżej piorun pierdolnie i zabije mnie na miejscu. Ale
po co o tym myśleć. Przyjdzie na to czas. Na razie jest mi błogo i
szczęśliwie...

Sara.

Jest domem moim. Wszystko wróciło.

Kocham cię, mówione raz na milion świetlnych lat, tak jak

mówione po raz pierwszy, z dziecięcym, radosnym zdziwieniem. I
dumą.

Kocham cię, Saro.

A teraz zamknę oczy i już ich nie otworzę...

(...no chyba, że zahaczy zębiskami o fiuta)

@ decyzja

Masz pięćdziesiąt porcji żywnościowych i dwieście pięćdziesiąt

umierających z głodu dzieci. Możesz uratować życie
pięćdziesięcioroga. Które dzieci wybierzesz?

Albo jesteś pilotem śmigłowca. Możesz zabrać na pokład

trzydzieści osób. W osadzie jest ich ponad trzysta siedemdziesiąt.
Reszta, która zostanie, zginie z rąk otaczających osadę wojsk. Jak
wyselekcjonujesz tych, którzy mają żyć?

Albo stoisz przed decyzją, czy oddzielić bliźniaki syjamskie,

ratując życie jednemu, czy też skazać je na śmierć, nie decydując się na
operację? Co robisz? Jak wybierzesz to, które ma umrzeć?

Kobiety pewnie w to nie uwierzą. Albo uwierzą, ale będą tym

razem po męsku twarde... A chodzi o rozstania. O to, że czasami
(zawsze) przychodzi czas, że trzeba zapalić kopa i powiedzieć „pa”; że
się tak wpieprzyłeś, że nie umiesz sam wybrać. Której powiedzieć
„out”? Kobiecie trudno zrozumieć, co czuje mężczyzna, który stoi
przed wyborem: ta czy tamta... l nic nie da racjonalizowanie: „Przecież
wiedziała (ta druga), albo wiedział (ten frajer), że do tego będzie
musiało dojść”.

Wierzcie mi, dziewczyny, że ten tak zwany „nieczuły zbój” i

„skurwiel” najczęściej wie, co robi, traktując kobiety po bratersku, jak
suki... Wie, że inaczej będzie musiał dokonać wyboru.

Masz 50 porcji żywnościowych...

Jesteś pilotem śmigłowca...

Które z syjamskich bliźniąt...

Czy zostajesz z tą, z którą jesteś już dziesięć lat, czy z tą, za którą

szalejesz...
9 października

Sara

W tej opowieści ważne są jednostki czasu: trzy i pół roku; dwa i

pół tygodnia, i czternaście i pół godziny.

Wpierw dwa i pół tygodnia gry pt.“The end of love”. Nie wyszło.

Starczyło jedno niewinne spotkanie i to w miejscu publicznym; nic nie
miało się wydarzyć... Tylko rozmowa, w parku, w biały dzień.
Rzuciliśmy się na siebie z takim impetem i szaleństwem, krzycząc
kocham cię, kocham cię, KOCHAM CIĘ! Zerżnąłem ją (lub ona mnie)
przy pomniku Gutenberga. Oparła się rękami o betonowy cokół,
ściągnąłem jej spodnie do wysokości ud. Gdy się pierdolimy, nasz
orgazm przychodzi w tym samym momencie; niezależnie od tego, czy
jestem w niej czterdzieści sekund czy czterdzieści minut. Gdy się
zbliża, a łeb chuja przybiera obwód puszki piwa, ona szczytuje i wtedy
spuszczam się do środka. Tym razem, gdy miało to nastąpić, odwróciła
się gwałtownie i nie bacząc na brudny, mokry piasek i liście, uklękła

przede mną i jęcząc „Misiu, Misiu mój... Kocham cię!” włożyła go do
ust... Spuściłem się ze łzami w oczach...

Podobno nigdy w życiu czegoś takiego nie przeżyła. Miała

orgazm połykając moją spermę. Jezus Maria...

Mówię „rżnąć”, ale to było kochanie. Jedno z najbardziej

ukochańszych i wzruszających. Taki moment autentycznego i
prawdziwego szczęścia. Oddania. Dla takich momentów warto przyjść
na ten świat i się, kurwa, męczyć...

Wielka Miłość trwała czternaście i pół godziny. Czternaście i pół

godziny spełnienia, dobrych słów i wzniosłych myśli. Czternaście i pół
godziny raju. A potem wszystko pierdolnęło. No cóż... Doskonale
wiedziałem, że kiedyś to się stanie. Prawda wyjdzie na jaw. Dowie się
jedna albo druga...

Przecież to nigdy nie miała być historia z happy endem, do

kurwy nędzy!!!

No i czas na podsumowanie.

Trzy i pół roku w dwóch równorzędnych związkach. Trzy i pół

roku bycia Jamesem Bondem, podwójnym agentem, mistrzem świata w
kierowaniu ruchem, a nawet życiem dwóch kobiet; wirtuozem
kłamstwa i ściemy, udawania i gry na dwa fronty, a czasem i więcej.
Tak, tak, Hansie Klossie, jeden nieopatrzny ruch, uśpienie czujności i
braku koncentracji i wypadamy z gry. Kula w łeb. Śmierć.

W książce, którą dałem jej do przeczytania, znalazła rachunek za

wczasy nad jeziorem. Moje podpisy, z dopiskiem „z żoną i dwójką
dzieci”. Porównała daty. W tym samym czasie miałem niby to
pracować nad scenariuszem w ciszy i spokoju. I nikt nie śmiał mi
przeszkadzać. Dlatego telefon był wyłączony. Jakie to kurwa proste!

Zaiste, wielkie wpadki zdarzają się tylko w literaturze. W życiu

to, ot taka, banalna historia. Panie doktorze... Szanowny panie
doktorze... Czy mam płakać? A w ogóle, panie doktorze, czy są jakieś
tabletki, które by mnie uśpiły, na... Powiedzmy, rok? Tak, tak... Rok co
najmniej... W zasadzie to chuj mnie obchodzi, że zafajdałbym całe
swoje życie i obudziłbym się sam jak palec, bo wszyscy by o mnie
zapomnieli... Że jak? Że niby jest coś więcej, niż li tylko dymanie, a do
tego, powiadasz pan, sprowadzał się mój związek z Sarą? I że w
związku z tym powinienem mieć chociażby najlżejsze wyrzuty
sumienia. Że „zdrada”, że „żona i dzieci”? Wyrzuty sumienia wobec

żony? Wobec moich dzieci? Wyrzuty sumienia wobec Sary? Bo niby
wszystkich oszukiwałem mówiąc kocham cię... Pierdol się pan. Jakoś
ich nie mam. A w ogóle jeśli to „tylko dymanie”, to niby nie ma o czym
mówić, że szybko przejdzie, jak zwierzątku, bo przecież jestem takim
sobie zwierzakiem, bez wyższych uczuć i poczucia
odpowiedzialności...

Panie doktorze, proszę... Ja umieram... Niech mnie pan uśpi lub

zahibernuje... Nie mogę myśleć, chodzić po ulicach, widzieć
jakichkolwiek kobiet. Wszystko mi ją przypomina. Panie doktorze!
Proszę o pomoc! Inaczej wykituję... Błagam!!!
19 października

i love you...

Nie mam siły pisać. Do tego potrzeba ognia. Żaru. Może miłości.

Na razie martwię się jedynie o to, by przetrwać. Takie wspaniałe dzieci
mam! To jest jak wychodzenie z ciągu narkotykowego. Opisano to tyle
razy. Nie przeżywasz niczego nowego. A jednak... Byle kurwa
przetrwać. No i co? Może jakiś znak zapytania? Na to tez potrzeba
trochę pary. A u mnie jej nie ma. No, dobra. Odpowiedz teraz na proste
pytanie: dlaczego z nią nie jesteś...? Bo dzieci? Noo... No, OK. Ale
przecież ludzie się rozwodzą, zakładają nowe rodziny, mają jeszcze
więcej dzieci, albo nowe dzieci. Że co? Nie będziesz tak ich kochał, jak
te, które już masz?

Całe to moje pisanie jest o kant dupy potłuc, tak straszliwie

żałosne... Panie Boże! Co ja bym dał,by ona była teraz przy mnie!!!

Ale przecież chodziło tylko o dymanie (Jaki znak tu postawić? #^

%$!?). I co z tego...? A jak nie tylko o to?

Myśl... Kurwa... Myśl. Prosta zamiana: Darni na Sarę... Ale

dzieci wtedy tylko na weekend. I jeszcze jakiś śmieć, który kiedyś
przyjdzie do mojej byłej i powie, że jest „zakochany” i zanim ona się
obejrzy, będzie rozkazywał moim dzieciom.. A kiedyś uderzy Igora
albo Zosię. Co wolisz, mój Maestro?

Dlaczego ja na swojej drodze spotykam fajne kobiety, a nie

idiotki - tak, jak na przykład Bruno?!

No, ale jak nie wytrzymam i się unicestwię? „Przytul banię do

szyny i będziesz miał fajrant...Albo rozjeb się autem o jakiś mur” - jak

mówi mój koleżka. Czy będzie to dla moich dzieci lepsze?

Zrób dwie rubryczki: „za” i „przeciw”. Porób obliczenia.

Drodzy państwo, ja naprawdę nie mogę już więcej pisać. Było mi

bardzo miło. Ale jestem zbyt rozjebany. Pomimo wszystko - porządny
ze mnie człowiek. I z zasadami. I jak kiedyś powiedziałem, że kocham
tylko siebie, to się tego trzymajmy. Ale Sara i dzieci to dla mnie
wszystko.

A dzieci to przecież dzieci.

Żegnam.

24 października

Dunkierka

- No i jak się trzymasz?

- Słabo...

- Jak ja ci chłopie zazdroszczę. A Paweł jak... Kurwa mać...

Wszystko masz już z bani. Jak ja bym chciał, żeby moja mi
powiedziała „nie dzwoń do mnie”. Święta spokojne, z dziećmi...
Sylwester z żonką… A ta cała gehenna przede mną! No, ja pierdolę!
Zostały przecież tylko dwa miesiące!

Patrzyłem na Bruna. Był bardziej zmarniały niż ja. Szybciutko

zapomniał, że to niby mnie należy pocieszać. „Łysy nie jest z Sarą...
For good”. Chłopaki przekazują sobie takie wiadomości z szybkością
światła. I wtedy zaczyna się autentyczna zazdrość. Przecież to jakiś
absurd! Moi kumple zazdroszczą mi zakończenia romansu! Dochodzi
do tego jeszcze podziw, że zrobiłem to bez strat własnych, czyli
rozwodu, darcia szat, darcia mordy, czy czegoś tam... Dziewucha ani
nie strzeliła samobója (Tak jak w przypadku Magdy Bruna, wiele lat
temu.), nie ześwirowała, ani nie zrobiła jazdy z żoną. No... Moja Sara
do końca nie znała prawdy. Była przekonana, że po prostu „ten związek
nie ma sensu”. Czyli, kurwa mać, dokładnie tak, jak chciałem.. Nie
powiedziałem państwu jednej rzeczy. Otóż odkręciłem historię pt.
„głupia wpadka z rachunkiem za wczasy”.

- A co z Pawłem - spytałem.

- Nooo... Ten to ci, kurwa, zazdrości! My jesteśmy

profesjonalistami... Dajemy radę. A dla niego to, wiesz, życie się wali.
Śmigło mu mówi: „Jak tak nienawidzisz swojej żony i wszystko

mówisz swojej matce, to przecież czas, byś jej o mnie powiedział...” I
wiesz, co on robi?

- No?

- Chce ze Śmigłem jechać do matki, chociaż wie, że to będzie

koniec jego małżeństwa! – Bruno zaczyna się śmiać. - I kurwa, płacze
mi w karman „Jak ja nienawidzę swego życia... Jak ja go nienawidzę!
Dlaczego jestem taki głupi?!”

Rechoczę już razem z Brunem.

- Co za osioł!

- Amator!

- Leszcz...

Bruno poważnieje. Tak mi się wydaje. Ale tylko na moment.

- Ta moja - mówi - pyta się mnie: „Brunonku, kochanie... Jakie są

twoje marzenia?”

Bruno zaczyna szczerzyć zęby, a ja już mam oczy wilgotne od

łez. Czuję, że opowieść będzie kozacka.

- A ja na to: „Stałego dochodu ze trzy koła... Tak dla samej

rodziny, żeby się odpierdolili... I odcinać kupony od scenariusza, nad
którym z łysym ślęczymy”. A ona wtedy: „Buuu… A gdzie tu jest
miejsce dla mnie? Buuu...”. I, kurwa, mało co, a bym jej powiedział:
„Widzisz kochanie! Właśnie o to chodzi, że tu nie ma miejsca dla
ciebie!”

Śmiejemy się, śmiejemy. Palimy papieroski. Ale obydwaj

czujemy, że to nie jest do końca tak. Żon nie zostawimy. Nie umiemy.
Nie mamy tej odwagi. Albo bardziej patetycznie: jesteśmy zbyt
odpowiedzialni. Chociażby za przyszłość naszych dzieci. Zresztą, z tą
„nową” byłoby to samo. Zanim się obejrzysz, a będzie nowa ,,nowa”.
Wszystkie baby się przecież starzeją. To tylko my, chłopaki
niegrzeczne, zostajemy młodzi i piękni przez długie lata. Ale tak trudno
zapomnieć...

- Powiem ci, jak się czuję... – przerywam milczenie - nawet na

swojego chuja nie mogę spojrzeć. Tak mi żal... Odsikać się, kurwa, nie
mogę. Dostaję nawet propozycje. Zobacz – nastawiam komórkę na
„wiadomości odebrane” i podaje Brunowi.

- Kto to? - pyta Bruno i odczytuje wiadomość: „Powtórzmy to

jeszcze raz. Beata”.

- Ta dziewiętnastka. Pamiętasz. Zerżnąłem ją trzy tygodnie

temu... Nie mogę myśleć o żadnej babie. Konia nie walę, żadne
pornosy mnie nie jarają.

- Ty się, kurwa, ciesz, że się tak skończyło.

- Cieszę się.

Darni poszła do pracy. Pierwszy raz od siedmiu lat. Chciała, to

poszła. Pierdolnęła eleganckie CV, była na dwóch rozmowach i buch!
W efekcie tej fanaberii, od ponad tygodnia jestem całą gębą opiekunem
swoich dzieci. Ubieram, myję, odprowadzam do przedszkola i szkoły,
przyprowadzam, pichcę, zabawiam... Tak, a propos: doskonale pichcę.

I powiem państwu. Rewelacja. Obcuję z elitą, do kurwy nędzy!

Im więcej przebywam ze swoimi dziećmi, tym mniejszą mam ochotę
spotykać się z kimkolwiek.

I tylko śmiać mi się chce, jak rozmawiam z panią nauczycielką

od „nauczania początkowego”, która z troską w głosie mówi mi, że
,,Igor jest dosyć powolny i bardzo wolno koloruje, a jak pytam,
dlaczego idzie mu tak wolno, to on mi mówi, że się zamyślił”. Pytam
swego siedmioletniego syna nad czym tak duma, jak koloruje, a on na
to: „Wiesz, tata... Ostatnio dużo myślę o Unii Europejskiej...”

I jeszcze coś powiem państwu. Jedyną alternatywą dla dobrego

rżnięcia jest czas spędzony z dziećmi.

*

P.S. Serdeczne dzięki za słowa otuchy i chwalebne sugestie bym

bloga nie zrywał. (Napisał do mnie nawet Pan Szpicer, co, powiem
szczerze mnie wzruszyło...) Właściwie to powód owego desperackiego
czynu był oczywisty. Wróciłem do domu. Komputer wróci za dwa dni.
I wtedy żonka może wpisać „zyciepodziemne...” i mnie ma. A ja jednak
przedkładam życie osobiste ponad, że tak powiem, „karierę”.

Gdyby udało mi się zablokować dostęp do swej strony z tego

komputera...

Oczywiście powiecie: „To przecież może z innego komputera.

Kawiarenki internetowe i te sprawy...”

Odpowiem państwu tak: nie zrobi tego. Nie pójdzie gdzieś tam,

nie wyśledzi mnie, nie będzie węszyła, aby tylko „udowodnić”.
Dlaczego? BO MNIE KOCHA I NIE CHCE SIĘ ZE MNĄ
ROZSTAWAĆ. Moim zaś zadaniem jest tylko się nie podłożyć.
Żadnych liścików, żadnych nie skasowanych sms-ów od bab i tak dalej.

A jeżeli już, to, na Miłość Boską, nie przyznam się!!! Grać fair z
ukochaną, to znaczy nie wpaść i się nie pucować.

Tak naprawdę tylko te kobiety, które nie chcą być ze swoim

facetem, szukają na siłę pretekstu, by wtedy, w chwale uciśnionej i
zranionej, zakrzyknąć: „Wynoś się z mojego życia!”.

(No, no... Ale, kurwa jestem mądry.)

3 listopada

Geraldowe love story

Gerald ma dzisiaj czterdzieści lat i olbrzymie doświadczenie

małżeńskie. Dwadzieścia jeden lat temu wziął ślub ze swoją licealną
panią profesor od chemii. Nie da się ukryć, że w początkach ów
związek był rzeczywiście godzien komentarzy. Skandaliczna, wręcz
zakazana miłość młodego chłopaka i jego nauczycielki. Mnóstwo
przeszkód i kłód pod nogami. Przecież miodzio. Nie może być lepiej.
W tamtych czasach na pijackich imprezach zawsze były dwa
przewodnie tematy. Pierwszy, to kogo aresztowano (czasy stanu
wojennego), a drugi to: co u Geralda.

„Czy kochałeś kiedyś tak mocno, jak Gerald?” - przysięgam, że

zadawaliśmy jeden drugiemu to pytanie bez cienia ironii.

W wieku dziewiętnastu lat Gerald został tatusiem. Lata mijały i,

co nieuniknione, Geraldowy związek, piękny, prawdziwy i „aż do
śmierci”, ulegał postępującej erozji. Mając trzydzieści pięć lat, Gerald,
jako super odpowiedzialny facet, tak sobie kombinował: „Jeszcze tylko
dwa lata, jeszcze tylko dwa lata i moja córka skończy osiemnastkę, a
wtedy, jak zapale kopa tej swojej! Wolność, kurwa! Wyprowadzam się i
biorę rozwód! Dosyć wydawania pieniędzy na dziwki w agencjach!
Będę dymał po legalu! Jeszcze tylko dwa lata!”

W końcu nadszedł ten dzień. Karina kończyła osiemnaście lat.

Zasiadł więc Geraldzik do stołu i zaczyna:

- Mam ci coś ważnego do powiedzenia...

- Ja też - mówi żona.

„Co może być ważniejsze niż to, że ‚pa’?” - myśli Gerald.

- No to mów...

- Będziemy mieli dziecko, kochanie... - żonka miała łzy w

oczach. - Czekałam dwa tygodnie, by ci to powiedzieć. Karinka kończy

dzisiaj osiemnaście lat... i myślałam, że to będzie ten moment...
Cieszysz się?

- Tak kochanie... - odpowiedział odpowiedzialny Gerald, facet z

klasą.

*

Spotkałem Geralda wczoraj na spacerze z jego trzyletnią Emilką.

W pewnym momencie Geraldzik powiedział:

- Jeszcze tylko piętnaście lat. Ale jak zapale kopa tej swojej!

Strasznie się chachaliśmy.

5 listopada

Pearl Harbor

Nie wiadomo o czym rozmawiać. Nie ma o czym. Siedzimy

naprzeciwko siebie w „Casablance”, sączymy drinki i ZNOWU zapadła
cisza. Beznadziejna i niemiłosiernie mordująca człowieka cisza.
Równie gęsta, co żel na głowie zerkającego na nas ukradkiem osła,
siedzącego przy stoliku obok. Kurwa, jak ja tego nie cierpię. Zero
gadki. Po co to wszystko?! Przekładamy nogę na nogę... Bez spojrzeń.
Odwracamy od siebie wzrok. Jestem coraz bardziej tą bezsensowną
sytuacją wkurwiony. No i po co mieliśmy się znowu widzieć, no i po
co?! Ja po prostu nie mam czasu! Nie lubię tak! O Jezus, jakie to jest
męczące... Tak siedzieć... I co?! Mijają może dwie lub trzy minuty... No
mówże coś! Nooż kuuurrrwaaaa maać... Zadzwonił mój telefon.
Wstałem od stolika nie mówiąc „przepraszam”. Odszedłem na
półpiętro.

- Misiu... (z akcentem na „u”) - słyszę głos Darni - dzwonił

Michał. Jest jakaś wiadomość dla ciebie w poczcie.

Michał oraz moja żona wiedzą, pardon, Sara też to niby wie, że

nie ma dla mnie ważniejszej wiadomości, niż wiadomość od Mister
Terleckiego – producenta TV mającego wypłacić mi moje pierwsze
pieniądze za scenariusz.

- Dzięki kochanie...

W słuchawce na pewno słychać dudniącą muzykę.

- Gdzie jesteś?

- W „Casablance”, z Brunem i Jarkiem...

- W Gdańsku?

- Tak, w Gdańsku...

- A po co?

- Hej, no... Teraz ci będę tłumaczył? Daj spokój...

- To nie możesz mi powiedzieć?

Noż kurwa... Pomimo wszystko nie lubię ściemniać, choć zawsze

mam jakąś historię przygotowaną.

- Wiesz, że zanim wyślemy ostateczną wersję, chcemy zapoznać

się z opinią paru ludzi. No a, że Jarek jest alkoholikiem i często go
można spotkać w „Casablance”, to jesteśmy w ,,Casablance”.

Zadziałało. Darni odłożyła słuchawkę uspokojona. Wróciłem do

stolika.

- Mogłabyś zaczekać? Muszę pójść zadzwonić.

Bez słowa wstała i zaczęła się ubierać. Widok prawie pełnych

drinków i ona wychodząca. Ani me, ani, kurwa, kukuryku... Dosyć!
Kurwa mać! Dosyć! Z wściekłością zaciskam czasami szczękę tak
mocno, że sam słyszę chrzęst swoich zębów. Zamiast mówić, syczę:
„poczekaj”. Do ściany chyba.

Zbiegłem za nią po schodach. Był wieczór i było zimno. Przełom

października i listopada to bardzo smutny czas dla ulicy Długiej w
Gdańsku. Ratusz bez najmniejszego światełka, jakiś taki zły i
nieprzyjazny. Taki, jak ja, wtedy.

Stanęła.

- No idź i zadzwoń. Proszę bardzo... Abym tylko nie

podsłuchiwała, tak?

- Dzwonił Michał, że jest wiadomość od Mariana! Odszedłem, bo

było głośno!

- Nie podnoś na mnie głosu.

Wie, jak mnie uziemić. Zawsze, gdy nie ma argumentu, to mówi

właśnie to.

To jest nudne i głupie. Głupie i nudne. Co zrobiliśmy. Gdzie

byliśmy. W którą ulicę skręciliśmy. Raz jeszcze i jeszcze raz to
powtórzę. Po raz kolejny się nie udało! NIE ROZSTAŁEM SIĘ Z NIĄ!
KURWA MAĆ!!!

Dlaczego nie moglibyśmy tak po prostu sobie cierpieć i

wzdychać na przykład? O Cudownej Miłości; Niespełnionej i Jedynej,
Tragicznej i Jedynej. Zostawić sobie zdjęcie... Może z jakimś

podpisem, romantycznym oczywiście... „Na wieki twój/twoja”. Czy
ona nie ogląda filmów, nie czyta romansów?! Przecież tylko te historie,
które się tragicznie kończą, warte są pisania przez duże ,,M”!
Przykłady? Proszę bardzo: „Love Story” - dziewucha umiera na raka w
ramionach ukochanego, czyli love przez duże „M”; dalej: „Co się
zdarzyło w Madison County” - trzydniowy romans - koleś odjeżdża,
babeczka wspomina go przez całe życie, czyli znowu love przez
duże ,,M”; „Pożegnanie z Afryką”, „Angielski pacjent”...

Literatura? Proszę bardzo: „Romeo i Julia” lub choćby ta szmira

„Trędowata”. Na milion historii miłosnych, może z dziesięć byłoby o
„cudowności” i „niepowtarzalności” związku trwającego już cztery bez
mała lata... Przecież to, kurwa, nudne! Cała reszta jest o „magicznym
początku” lub „tragicznym końcu”. Bierzmy z tego przykład i
zakończmy to z klasą!!!

Mam ci powiedzieć: „Wypierdalaj, bo wracam do żony?!” Sto

razy lepiej zabrzmi: „Adieu najdroższa! Pozostaniesz w moim sercu na
wieki!”. Don’t you get it, bitch?!
15 listopada

Pearl Harbor - part two

To był absolutnie ostatni dzień, kiedy mogłem tę sprawę

załatwić!

Siostra wróciła z NY i tak, ja rzekła, tak uczyniła. Wyrzuciła

mnie od naszego tatusia i sama wprowadziła się do pokoiku, który
przez ostatnie pół roku służył mi za jebliwo osobliwe miejsce realizacji
moich pasji twórczych i erotycznych. Konika się waliło w owym
sanktuarium, rzekłbym, wybornie; podawało pałę i rżnęło perfekcyjnie,
a, co najistotniejsze, tworzyło wzniośle i wydajnie.

No i się urwało.

Sara nie mogła już dzwonić na komórkę i pytać „jesteś w domu?”

i słysząc odpowiedź twierdzącą, chwilę później wykręcać numer
stacjonarny mieszkania mego ojca. A tam co? SURPRISE! Jej Misiu
mieszka przecież zupełnie gdzie indziej!

Kilkakrotnie i niezwykle pracowicie usiłowałem zerwać z Sarą.

Na próżno. Nigdy nie wychodziło, gdyż po prostu moja ukochana nie
znała prawdziwego powodu, dla którego musimy się rozstać.

Wydawało się jej, myszce mojej kochanej, że to może „kryzys” albo
„nagle uwidocznione różnice w charakterze”, albo inna dokuczliwa,
aczkolwiek OCZYWIŚCIE niegroźna - mieliśmy przecież być ze sobą
całe życie - fanaberia.

A prawdziwy powód? Jakżeż był on banalny...

„Nie mogę ci kochanie dłużej kitować, że mieszkam TU ze

swoim tatą, bo tak naprawdę to mieszkam TAM, z żoną i dziećmi. A
poza tym zbliżają się święta i Sylwester, i ja już nie mam siły
odpierdalać kolejnego przedstawienia pt. „O Jezu, Igor się zatruł, jest w
szpitalu i muszę jechać!”, albo „O Jezu, nasz domek nad jeziorem
płonie, muszę jechać!”’, albo „No widzisz kochanie, mam służbowy
wyjazd właśnie w Wigilię i pierwszy dzień świąt...”’. Nie mogę już,
rozumiesz... Ochujeję. Robi mi się niedobrze na samą myśl, że znowu,
CZWARTY RAZ Z RZĘDU jest jeden Sylwester, a ja mam was dwie!
Nie rozdwoję się, kurwa mać”.

Banalne, prawda?

A może by uderzyć w te stronę: „Wiesz kochanie, dymanie jest

super i może byśmy zostali tylko przy tym? Bo widzisz, moja żona, z
którą rzecz jasna się nie rozwodzę, jak to ci kitowałem przez ostatnie
dwa lata, idzie do pracy i będę musiał zająć się dziećmi i nie jest też
tak, że biorę je tylko na weekendy, a w ogóle to mieszkam gdzieś
indziej, a w ogóle to moja żona też NIE MA POJĘCIA, że od czterech
lat mam drugi związek, a w ogóle to ty też nie masz pojęcia, że jak
tylko wieczorem się u ciebie odmelduję, to natychmiast zapierdalam do
swego prawdziwego domu, bo ja, kurwa, kocham swoje dzieci i żonkę,
i za Boga nie chcę ich stracić! No, nie codziennie, tylko tak co drugi
dzień, bo zapomniałem dodać, że oprócz ciebie i żony, to rucham
jeszcze inne panie, ot tak, od czasu do czasu, a w ogóle to...”.

Kurwa, dosyć. Ja naprawdę zwariuję.

Umówiłem się więc z siostrą, by użyczyła mi „mojego

mieszkania” na ten jeden ostatni wieczór. By rzecz doprowadzić do
końca.

Tora! Tora! Armada nadciąga…

16 listopada

„Czas Apokalipsy”

- I myślisz, że co..., że tak sobie wrócisz do żonki, jak gdyby

nigdy nic?

Powiedziała moja piękna, majestatyczna Sara,

dwudziestodwuletnia kobieta z klasą, około roku temu. Od tamtej pory
dźwięczało mi to w uszach. Czy jest czytelniejsze ostrzeżenie? „Jeżeli
tylko zechcesz mnie zostawić, to zrobię co w mojej mocy, by cię
upierdolić, mój luby...”. No i jak tutaj powiedzieć takiej „pa”?!

Dwie rzeczy niezmiennie wzbudzają moje zdumienie w

postępowaniu ludzi, którzy sami określają się mianem inteligentnych.
Pierwsza to obrażanie się na drugą osobę za to, że przestała kochać.
Albo lubić. Albo nie ma ochoty się przyjaźnić, albo spędzać razem
czasu. Proszę mi łaskawie powiedzieć, jak można się obrazić za coś
takiego. „Wolisz spędzać czas z nią/ nim, czy ze mną?! Ty świnio!
Przestałeś mnie kochać! Ty padalcu!”. Ktoś może zna uzasadnienie dla
obrażania się z tego powodu? Czy człowiek może przysiąc, że do
końca swoich dni będzie lubił lub kochał tego czy owego? Czym innym
jest przysięga na wierność (też, kurwa, absurdalna), a czym innym
uczucia, których się przecież nie da kontrolować. Czyż nie? To tak,
jakbym „ośmielił się” przyznać, że przestała smakować mi pizza, albo
kurczak w cieście, albo piwo imbirowe? Wyobraźcie sobie: „Ty
szmaciarzu! Przestał ci smakować Lech i wolisz teraz Warkę?! Jak
śmiesz, ty chamie!”. Czy całe życie muszę lubić sportowe autka? Od
czasu do czasu chciałbym pobrykać Jeepem. Czy zawsze i wszędzie
muszę lubić wysokie, szczupluteńkie blondynki? Ni chuja... Czasami
wypierdoliłbym z lubością i wzruszeniem wielkie i tłuste dupsko. „To
przecież takie naturalne” - jak mówi się w moim favourite commercial.

Inną reakcją osobnika o wyższym niż małpie IQ, reakcją dla

mnie niepojętą i absurdalną, jest chęć dopieprzenia bliskiej kiedyś
osobie, dla samej radości dopieprzenia. Czyli zrobić komuś wbrew, li
tylko i wyłącznie dla satysfakcji wynikającej z zaszkodzenia temu
komuś. A im bliżej byliśmy z tą osobą, tym większa jest w nas żądza
zemsty. Czy to nie jest idiotyczne? Jaka jest z tego korzyść? Jest jakaś?
Bo straty - dla obydwu stron - widać gołym okiem: „Zajebię cię, ty
świnio, chociaż mnie z tobą już nic nie łączy!” Czy to jest mądre?

W obydwu tych wymienionych przypadkach, obrażania się i

robienia wbrew post factum, celują tzw. „zdradzeni” kochankowie. I

obydwu tych kretyńskich reakcji mogłem spodziewać się po mojej
ukochanej...

Zaprosiłem Sarę na kolację „do siebie do domu”. Czyli do

mojego taty. Graty swojej siostry, która przytargała z NY
nieprawdopodobną ilość gówien, poupychałem wcześniej po szafach.
Wszystko to oczywiście, żeby zrobić wrażenie, że TO JA TU
MIESZKAM.

Kupiliśmy sobie pizzę i kilka piwek. I miała być to nasza ostatnia

wspólna pizza... Niestety tylko ja o tym wiedziałem.

Zjedliśmy. Popiliśmy piwem. Zapaliliśmy papierosa. Nie

odzywaliśmy się prawie w ogóle. Sara zaczęła przygotowywać się do
łóżka, „by czasu nie marnować” - jak wyjaśniła ze śmiechem. Włożyła
przyniesione ze sobą kapcie. Wyszperała z torebki swoją szczoteczkę
do zębów.

„Jezu... ona naprawdę niczego nie wie” - pomyślałem. Zadzwonił

stacjonarny telefon.

- Misiu? - usłyszałem ciepły głos Darni.

- Tak, kochanie... - odpowiedziałem równie ciepło i przyjaźnie.

„Tak kochanie” do mojej żony, chociaż koło mnie stała Sara.

Jeszcze nigdy tak się nie odezwałem do Darni, gdy w pobliżu była
Sara.

- Wiesz, że dzisiaj jest dziesiąta rocznica naszego ślubu? - spytała

Darni.

- Shit... Zapomniałem... Chociaż, sam ci o tym przypomniałem

kilka dni temu, pamiętasz?

- To przyjedź do mnie.

- Nie mogę... Muszę coś załatwić...

Sara popatrzyła na mnie zdumiona, po czym przeszła do drugiego

pokoju.

- Co takiego musisz załatwić, teraz, wieczorem, Misiu? Słuchaj

mam wrażenie, że ktoś nas podsłuchuje... Michał, czy jesteś tam sam?!

Przez chwilę w słuchawce słychać było oddechy trzech osób.

- Nie, nie jest sam - odezwała się Sara.

- Michał! Kto to jest?!

Znowu cisza. Najbardziej zdumiewający moment wyczekiwany

zresztą przeze mnie od lat. Przez sekundę byłem wręcz ciekaw, co się
stanie dalej. „Kto pierwszy ten lepszy.”

- Otóż to jest Sara. Jesteśmy ze sobą od trzech i poł roku, a to jest

nasze ostatnie, pożegnalne spotkanie...

Sara odłożyła słuchawkę i przyszłą do kuchni. Usiadła

naprzeciwko mnie. Z odległości półtora metra patrzyła mi w oczy. Nie
odrywałem słuchawki od policzka.

- Michał. Przyjedź do domu, proszę cię!

- Chcę tę historię zakończyć definitywnie, kochanie... Zaraz po

tym przyjadę.

Sara oparła się o ścianę. Uśmiechnęła się lekko i patrząc gdzieś w

sufit pokręciła głową.

- Ale z ciebie chuj! - wypaliła głośno.

- To ona? - spytała Darni. Wyraźnie słyszałem w jej głosie

śmiech.

- Kochasz ją? - pytała dalej Darni.

- Kiedyś bardzo... Teraz już nie... - odpowiedziałem.

Pomimo wszystko zaczęło mnie to krępować.

- Słuchaj... Nie mogę teraz przyjechać... Jeżeli chcesz się

dowiedzieć wszystkiego, to zadzwoń za pięć minut. Sara odbierze i
sobie pogadacie. A później zadzwoń do mnie na komórkę. OK?

- Michał!

- Darni, błagam...

Odłożyłem słuchawkę.

Wyszedłem z domu na ugiętych nogach. W momencie, gdy

zamykałem drzwi usłyszałem dzwonek telefonu i głos Sary „halo”. Nie
odłożyła słuchawki, co znaczyło, że dzwoniła Darni, moja żona. I tak
oto doprowadziłem do konfrontacji tych dwóch kobiet. Jeszcze
trzydzieści minut temu „moich” kobiet... Świadomie wywołałem
wojnę, chociaż nie ja rozpocząłem bombardowania. A przecież mogłem
tego uniknąć. Mogłem, jak zawsze, gdy dzwoniła jedna, a ja byłem z
drugą, krzyknąć „nie mam czasu”, wymyślić jakiś kit. Cokolwiek.

Mogłem więc nie dopuścić do zbliżającej się konfrontacji,

dostawałem przecież sygnały ostrzegawcze. Na razie miałem jeden
wielki mętlik w głowie. Powłóczyłem nogami. Wszystko było jakieś
ciężkie... ledwo zaciskałem palce na butelce wódki, którą wychodząc
zabrałem ze schowka. Nie było w niej więcej niż dwie setki płynu.
Kiedy on zdążył to wypić? - przemknęło mi przez myśl. Taak... Teraz
moja żona rozmawia z moją kochanką... Może planują morderstwo na

„swoim Misiu”? Well...

Usiadłem na murku. Przymierzyłem się do gorzałki, ale tak

ohydnie śmierdziała... Wyjąłem papierosa. Paliłem bez sił. W pewnym
momencie pet wypadł mi z ręki. Minęło jakieś piętnaście minut. Z
taksówki, która zatrzymała się nie dalej niż pięć metrów ode mnie,
wysiadł Bruno. Podszedł szybkim krokiem.

- Kurwa! Misiu! Co tu się odpierdala?! Dzwoni do mnie twoja

żona i mówi, żebym z tobą przyjechał, bo się krew poleje... Że cię
przypaliła z Sarą i w ogóle to z nią rozmawiała, czy coś takiego...
Kurwa, co tu się odpierdala?! Ja se siedzę u tego idioty Kocura, a tu
twoja żona... I mówi... Dawaj, bo się krew poleje... No, kurwa,
przysięgam, że tak powiedziała! No to ja, że to jej się przyśniło chyba,
ale ona, że z nią rozmawiała. To prawda?

Strasznie jechało od niego gorzałą. Nie zdążyłem niczego

powiedzieć.

- No to, kurwa, wziąłem taksówkę i mówię gościowi, że żona

przypaliła kumpla na dymaniu i muszę jechać i go ratować, bo go ta
idiotka zabije... Ale nie mam kasy! Kurwa! A ten koleś mówi: „wsiadaj
pan”. Kumaj... Dotargał mnie tu za friko!

Pierdolony Bruno! Nawet w takiej sytuacji potrafił mnie

rozśmieszyć! Dopiero jak przestał trajkotać, zobaczyłem jak potwornie
był pijany.

- To wszystko prawda - mówię.

Zadzwonił mój telefon.

- Halo...

Natychmiast wypaliła. Tym razem była bardzo spokojna.

- Jeżeli chcesz rozwodu, to ci go dam.

- Nie chcę żadnego rozwodu! Chcę z tobą być!

- Ale po co... Przecież ją kochasz...

- Gdyby tak było to teraz byłbym u ciebie i z tobą sprawę

załatwiał. A jest odwrotnie!

Darni mnie zaskakiwała. Wyczuwałem, że pomimo prowokacji

„ją kochasz”, rozmawia ze mną normalnie i po prostu chce wiedzieć...

- Proponowałeś jej seks w trójkę... - było to stwierdzenie, nie

pytanie.

- Tak.

- I co?

Powiedziała jej, czy nie? A w ogóle to co ona wie? O czym

rozmawiały?

- Nie powiedziała ci?

- Chcę to od ciebie wiedzieć...

Bruno zaczął się niecierpliwić. Chwilę temu usiadł na murku

koło mnie i oparł się o ceglastą ścianę. Wziął z mojej ręki butelkę i
wypił duszkiem resztę wódki. Jezus, jaki był najebany!

- Czy seks w trójkę jest teraz najważniejszy?

- Tak... Bo może zrozumiem dlaczego to zrobiłeś...

- Słuchaj... Jest przy mnie Bruno. Nie chcę o tym rozmawiać przy

nim...

- No nie żartuj! Przecież i tak wszystko sobie mówicie!

- Nie wszystko...

- A on nie wiedział?

- Wiedział...

To był błąd.

- Widzisz!

- Darni, posłuchaj... Najważniejsze, że ciebie kocham i chcę być

z tobą. Będziemy pewne jeszcze długo na ten temat rozmawiać, jak
dasz mi szansę... To znaczy, nie będę się tłumaczyć, dlaczego to
wszystko, bo, kurwa, nie! Nie będę też przepraszał, ale gdybym chciał
być z nią, to bym był... Rozumiesz? Kocham ciebie...

- Michał! Ale ty byłeś z nią prawie cztery lata! Mówiłeś jej, że się

rozwodzisz! Że mieszkasz tam, a nie tu! A teraz mówisz, że mnie ko...

Padła bateria. Na całe szczęście. Jak na razie, nie było źle. No,

jeżeli umie się znajdować pozytywy w przejebanych sprawach. Jakoś
dziwnie byłem podbudowany. ROZMAWIA ZE MNĄ! Kurwa mać! To
najważniejsze.

- Bruno... Bruno... Obudź się! - szarpnąłem go za kurtkę.

- Co jest? - wrócił do pionu. - Co jest, Misiu? Z kim gadałeś?

Popatrzyłem na niego z rozrzewnieniem. Był prawie

nieprzytomny. Wyglądał jak... Jak pełen nur.

- Z Darni.

- Ale masz, kurwa, chłopaku przejebane! - machnął ręką.

- Ty, muszę wracać - podniosłem się.

- Do domu, czy do tej? Ona dalej tam jest? - kiwnął głową w

kierunku domu mego ojca.

- Najpierw do tej...

- A do żonki?

- Później...

- Dasz se rade? Nie zajebie cię?

- Kurwa... Obydwie mogą mnie zajebać. Ale dam rade.

- No to dzwonię do swej... Niech tu daje zara...

Wziął telefon i zaczął wybierać numer niezgrabnym, trzęsącym

się paluchem. Znowu było mi wesoło.

- Kochanie! Jestem przy domu Łysego... No, na murku se

siedzę... Przyjedziesz po mnie? Będę se kimał... Ty, no... Nie mogłem
do cie przybić wcześniej, bo nie miałem sosu, a w ogóle to Łysy ma
takie kłopoty, że to raz w życiu takie kłopoty... Ty, no... Kurwaaaa... No
wiem, że masz imieniny... Ale... Ty, no, albo tu kurwa po mnie dajesz,
albo srasz na swojego Misia... Nnnno!

Popatrzył na telefon z odrazą i ostentacyjne drugą ręką przycisnął

czerwony przycisk.

- Jakie one są wszystkie głupie... – znowu zaczął swoją śpiewkę.

Wiedziałem, że już czas na mnie, chociaż sto razy wolałbym się z

nim pochachać.

Czas na rozmowę z Sarą.

*

- Bardzo miła kobieta z tej twojej żony.

Sara siedziała przy telefonie i paliła papierosa. Obok stała

popielniczka pełna petów. Zazwyczaj w ogóle popielniczka nie jest jej
potrzebna. Każdy niedopałek ląduje natychmiast w koszu.

- O tak? Popatrz. A chciałaś ją zabić.

Powiedziała mi kiedyś, że już drugiego dnia od naszego

poznania, gdy tylko się dowiedziała, że jestem żonaty, chciała zabić
moją żonę. Nienawidziła tego imienia, nienawidziła, gdy mówiło się
przy niej o „kobietach w okolicach trzydziestki”, nienawidziła nawet
kartonu stojącego u mnie na szafie z napisem „Darni - rzeczy biurowe”.
Żądała żebym go wyniósł na śmieci, a co najmniej odwrócił stroną z
napisem do ściany.

- Pogadałyście sobie dziewczyny? – starałem się być kretyńsko

dowcipny, opanowany, chociaż wszystko we mnie chodziło. Usiadłem
naprzeciwko niej.

- Jednego jestem ciekawa... Jak to sobie wyobrażałeś... Że ile to

można było tak ciągnąć?

- No... Dłużej już nie mogłem...

- To w końcu gdzie mieszkasz? Tam, ze swoją żonką, czy tu?

Więc jednak byłeś z nią na tych wczasach i po co były te kłamstwa? A
w ogóle, jak ty mogłeś mi tak kłamać?!

Wyraźnie nie czekała na odpowiedzi. Tak, jakby chciała

wystrzelić z siebie wszystkie dręczące ją pytania. Może gdyby nie była
taka harda, zrobiłoby mi się jej żal. Ale była. Zdałem sobie też sprawę,
że chyba nie do końca Sara, moja narzeczona, dogadała się z Darni,
moją żoną. W innych okolicznościach przyrody pewnie przypadłyby
sobie do gustu. Nie teraz jednak. I mogłem to wykorzystać. Znowu, jak
rasowy gracz i manipulator, byłem przygotowany na kolejne ściemy.
Kłamstwo jest moim chlebem powszednim. Znacznie, znacznie trudniej
jest mi powiedzieć zwykłą prawdę.

- Wszyscy kłamiemy. Ty kłamiesz swoim najbliższym także. A

tak a propos, co powiedziałaś tacie, że gdzie idziesz? Po raz kolejny
nocujesz „u mamy”?

- Nie porównuj tych dwóch rzeczy. To zupełnie co innego!

- A dlaczego „co innego”? Nie kochasz swojego ojca? Przecież

go okłamujesz. To jak to jest? Mnie znasz trzy lata i żądasz ode mnie
byśmy byli szczerzy do bólu, rodziców znasz lat dwadzieścia dwa i też
ich zapewne okłamujesz...

Sara spuściła głowę.

- Mówiłeś, że mnie kochasz, czy to też było kłamstwo?

- Kłamie się tym, których się kocha... Oszukiwałem, bo ciebie

kochałem...

- Kochałeś? - podniosła głowę i popatrzyła mi w oczy.

- Tak...

- A kiedy wobec tego przestałeś?

- Nie wiem... Chyba z pół roku temu... Może z rok.

- To dlaczego od razu mi nie powiedziałeś?!

- Myślisz, że jest jakaś jedna data? Na przykład „dwudziestego

drugiego lipca przestaję kochać Sarę moją ukochaną”, tak? Nie, tak się
nie dzieje. To we mnie narastało.

- To dlaczego o tym ze mną nie rozmawiałeś?

Wyraźnie widziałem łzy w jej oczach.

- Wybacz. Przecież ty się po prostu obrażałaś. Nie było mowy o

jakiejkolwiek rozmowie na ten temat. Ale ci powiem, kiedy to
nastąpiło. Kiedy naprawdę zdałem sobie sprawę, że nie pasujemy do
siebie. I wtedy naprawdę chciałem rozmawiać, ale ty nie wyrażałaś
chęci... Tak, jak zresztą w ogóle nie wyrażasz zainteresowania
tematami, o których ja chcę rozmawiać. Pamiętasz, jak przyjechałem
do ciebie, by zobaczyć „Pegaz”, a ty zrobiłaś mi awanturę, że wolę
„jakiś tam program”, niż poważne rozmowy o nas? Pamiętasz?
Odwróciłaś się dupą i poszłaś spać... Pamiętasz?

- Tak pamiętam. Ale to chyba naturalne, że chciałam wiedzieć i to

było dla mnie ważniejsze, dlaczego nie chcesz ze mną mieszkać!

Zerwałem się ze złości.

- Ni chuja! „Pegaz” jest ważniejszy! I powiem ci, dlaczego jest

ważniejszy! Zawsze, jak się kłócę z Darni, a w telewizji albo w radiu
jest coś ciekawego, to bierzemy wolne od kłótni, rozumiesz?!
Wieszamy na sobie psy, a w chwilę później dyskutujemy o tamtym czy
o wamtym, co nas interesuje, bo ile można rozmawiać na temat tego
jebanego, tak zwanego „życia”, powiedz! Ale ciebie nie interesuje to,
co mnie interesuje i dlatego jest między nami tak chujowo, rozumiesz?!

Prawda była jeszcze bardziej banalna. Jej po prostu nic nie kręci,

bo nie ma żadnych, ale to żadnych, zainteresowań. Jakichkolwiek. No,
może oprócz koloru firanek i obrusów.

- Śpisz z nią?

- Nie.

Znowu skłamałem. Kurwa mać!

Ponownie zadzwoniła Darni. Bardzo mnie prosiła, bym wrócił do

domu. Odparłem, że przyjadę rano, gdyż teraz o pierwszej w nocy, Sara
nie może wracać do siebie i musiałaby się błąkać po ulicach, a po
drugie, to nie chcę zostawiać tutaj samochodu, a jestem lekko pijany.

- Nie będziesz z nią... No...? - spytała Darni.

- O, na pewno nie - odparłem.

Sara położyła się spać na kanapie w salonie. Zwinęła się w

kłębek, w ubraniu. Przykryłem ją kocem i usiadłem obok. W kilka
minut później poczułem, że... Śmierdzą jej stopy. „To już koniec” -
pomyślałem - „gdy mężczyzna zauważy coś takiego, to znaczy, że już
naprawdę ma dosyć. ” Poszedłem do swojego pokoju i tak, jak stałem,
wsunąłem się pod kołdrę. Zasnąłem.

Po jakimś czasie obudziło mnie ciepło na policzku. Kompletnie

jeszcze nieprzytomny z trudem otworzyłem oczy. Sara leżała
odwrócona do mnie bokiem, trzymając dłoń na mojej głowie. Była
bardzo, bardzo spokojna. Wielkie oczy i życzliwa, kochana twarz. Tyle
pamiętam. Po chwili znowu zapadłem w sen.

Gdy zadzwonił telefon, świat na zewnątrz był jeszcze granatowy.

Ledwo zwlokłem się z łóżka i podniosłem słuchawkę dopiero po
sześciu dzwonkach.

- Ona jeszcze tam jest? - spytała Darni.

Spojrzałem na zegarek. Była dokładnie szósta.

- Chyba nie...

Rozejrzałem się po mieszkaniu. Zewsząd wyzierała ciemność.

- Nie... Nie ma jej na pewno...

- Nie mogłam spać... Przyjedziesz?

- Tak, kochanie.

W kuchni na stole znalazłem list napisany na serwetce. Pierwsze,

co rzucało się w oczy, to niezwykle dojrzałe i kunsztowne pismo.
Równo i zdyscyplinowanie stawiane litery...

Najszczęśliwsze chwile mojego życia zawdzięczam Tobie i za to

Ci dziękuję. Na zawsze pozostaniesz w moim sercu. Ułóż sobie życie
tak, abyś był szczęśliwy, nie będę Ci w tym przeszkadzała. Pamiętaj o
mnie. Kocham Cię.

Starannie złożyłem serwetkę i schowałem do portfela.

„Jest tak piękny, że oprawię go w ramki... I ta serwetka... Bardzo

piękny” - przemknęło mi przez myśl.

Umyłem zęby i zacząłem zdzierać z siebie dwudniowy zarost.

Przykładając ostrze nożyka do twarzy, zdałem sobie sprawę, że ta
chropowatość, ten zarost u mężczyzny jest niejako miernikiem jego
dziennych batalii. Następnego dnia, szczecina może być miękka,
nieznaczna i świadczyć to będzie o tym, że miniony dzień był taki
całkiem lightowy; innego dnia - na przykład właśnie wtedy, gdy stałem
przed lustrem i patrzyłem na brudną i chropowatą gębę - wiesz, że
spędziłeś wiele ciężkich, bardzo ciężkich, strasznie ciężkich godzin.

Doprowadziłem się do porządku.

I nagle... Nie wiem skąd przyszło mi to do głowy. Zdarzyło mi

się to kilka razy w życiu. Zawsze, po potwornej kłótni, kiedy absolutnie
na poważnie mówię o rozstaniu. W jakiś, całkiem niedługi czas po tym

chce mi się tak skurwysyńsko dymać!

Podszedłem do telefonu. Wyciągnąłem ze spodni chuja i

zacząłem go masować. Już po chwili był tak potwornie ośliniony!
Przyłożyłem słuchawkę do szyi i przytrzymałem ramieniem. Prawą
ręką wystukałem numer.

- Tak? - usłyszałem głos Darni.

Serce waliło mi niemiłosiernie. Stałem z wyprężonym chujem.

Onanizowałem się.

- Zrobisz mi loda jak przyjadę? Proszę... Bardzo, bardzo tego

potrzebuję!

Przez moment słyszałem tylko swoje serce. Wreszcie się

odezwała.

- Tak... Bądź tu jak najprędzej.

@ widzisz? przyczynek do inteligencji kobiet

To, że dają się łapać na nasze ściemy, nie oznacza wcale, że są

mało inteligentne. To, że kupują nasz kit w większości wypadków
znaczy po prostu tyle, że nas kochają i CHCĄ nam wierzyć. l nie
wynika to z naiwności, ale z MIŁOŚCI. l myślę, że obcowanie z takimi
kobietami jest o wiele ciekawsze, niż obcowanie z cynicznymi i
„znającymi facetów” sukami. Naiwność tak rozumiana nie świadczy o
braku inteligencji.

Natomiast brak możliwości dyskusji z bliską kobietą na tematy

inne, niż tylko „ja i mój grajdołek”, jest na dłuższą metę nie do
zniesienia.

Reasumując. Moja (czy raczej już nie moja) Sara, jest - niestety -

mało inteligentna nie dlatego, że dawała się przeze mnie rolować, ale
dlatego, że jej ulubionym „publicystycznym” programem, chociaż się
do tego nie przyznaje, było „Wybacz mi”.
23 listopada

„Gra szklanych paciorków”

Cała rzeź, związana z przywracaniem do pionu rozjebanych

klocków, na które składało się moje życie osobiste, była jeszcze przede
mną. To, że Darni, moja żona, w pierwszym odruchu była dla mnie
łaskawa i wybaczająca moje wieloletnie wiarołomstwo, nie znaczyło
przecież wcale, że ten stan rzeczy się utrzyma. Możliwe były jeszcze

wszystkie opcje.

Pierwsza, pt. „Won! Wypierdalaj z mojego życia! Dość już się

przez ciebie nacierpiałam!”, jak wynika ze statystyk, opcja, z której
najczęściej w wypadkach udowodnionej zdrady korzystają polskie
kobiety (najczęstszy powód rozwodów).

Tzw. opcja cierpiętniczek, skrzywdzonych Matek -Polek, „tych

biednych kobiet” itd.

Druga, pt. „Pa... Misiu mój, już czas byśmy się rozstali... Nie

dobraliśmy się... Zostańmy przyjaciółmi”.

To tzw. „opcja szwedzka” - osiemdziesiąt trzy rozwody na sto

małżeństw. A wszystko takie ucywilizowane, ugrzecznione, „jesteśmy
ludźmi kulturalnymi przecież” itd.

Trzecia opcja - ćwiczona wielokrotnie, a właściwie wieloletnio -

nosi tytuł „Szloch”. Polega ona na zatruwaniu jej i mojego życia przez
ciągłe jazdy w temacie „Jak mogłeś, jak śmiałeś, dlaczego mnie tak
skrzywdziłeś! itd., itd.” Brrr! Szczerze nienawidziłem myśli, że
KURWA ZNOWU może mnie to dopaść.

Opcja czwarta, też niejako możliwa, nosić powinna nazwę

„SNUO”. Wyjaśniam: „Skrywana Nienawiść Udawana Obojętność”.
Tym mianem określam zespół zachowań polegający na being together
but separate because of kids -for example. Status nie do pomyślenia dla
takiego wrażliwego świni jak ja (wrażliwego, ale świni; czy też świni,
ale wrażliwego).

Tak czy inaczej, wszystko mogło się zdarzyć. Dwóch rzeczy

byłem jednak pewien. Po pierwsze, to nie ma mowy, bym kajał się za
swoje grzechy, przepraszał i wypłakiwał się jej, Darni, w karman.
Niestety, czy stety raczej, szczwany lis ze mnie i wiem, że kobieta
bardziej cierpi, gdy widzi swego „mężczyznę” szlochającego, wijącego
się u jej stóp, żebrzącego o wybaczenie w ramach odpierdalania
teatrzyku pt. „Kochanie przepraszam... Jesteś całym moim życiem...
Błagam!”. Ni chuja. Po drugie, miałem świadomość, że „gra szklanymi
paciorkami” dopiero się rozpoczyna i chociaż nie stać nas na ten
poziom intelektualnej abstrakcji (zgłębianie wpływu Saturna na grecką
literę Alfa, czy też komety Halleya na częstotliwość występowania
czterolistnej koniczyny), to od tego, jak przeprowadzimy wymianę
strzałów pomiędzy nami, zależeć będzie nasze to be or not to be.

Powinienem jeszcze dodać, że bardzo, ale to bardzo, zależało mi

na „to be”.

Ale nawet w najśmielszych swoich wyobrażeniach nie

przypuszczałem, że powiem to, co powiedziałem i usłyszę...
27 listopada

„Kramer vs Kramer”

Dziesięć strzałów podziemnego mężczyzny...

Jak dziesięć zasad, które schowane głęboko przed światem, są

prawdami jedynymi, które decydują o postępowaniu człowieka z
chujem.

Cała reszta to łgarstwo i pierdolony, życiowy konformizm.

Darni vs Michał

... first shot

- Nie wiedziałeś, że to mnie krzywdzi?! Że zdrada i oszustwo to

rzeczy dla mnie najgorsze?!

- Dla ciebie, ale nie dla mnie... A dlaczego twoja hierarchia

wartości ma być ważniejsza od mojej?! A dla mnie najważniejsze jest
dobro naszych dzieci. A za zdradę dzieci uważam twoje jazdy w ich
obecności nie mówiąc już o wywijaniu do mnie witkami i darciu
mordy, gdy na to patrzą. Ty mówisz „zdradziłeś” mnie, chociaż to chuja
prawda akurat, bo dopiero odejście od ciebie byłoby w moim pojęciu
zdradą - to ja na to, „zdradziłaś” nasze dzieci, bo robiłaś coś, co ma
destrukcyjny na nie wpływ.

- A ty może nie robiłeś czegoś, co ma destrukcyjny na nie

wpływ? Przepadałeś na całe dnie zamiast być z nimi!

- Zawsze, ale to zawsze, byłem przy nich i dla nich czułym i

kochającym ojcem... A jak mnie nie było, to po prostu mnie, kurwa, nie
było i tyle... Dzieci myślą, że tak powinno być, bo tata zarabia i basta!

*

... second shot

- Nie mogę uwierzyć, że zdradzałeś mnie, chociaż wiedziałeś jak

strasznie cierpię z powodu twojej zdrady.

- Tak... tak... Cierpiałaś z powodu Elizy i robiłaś mi jazdy na jej

temat od sześciu lat! Kurwa! Sześć lat paranoi na temat dupy, o której
nie pamiętałem już po tygodniu! A ty dalej swoje... Od trzech lat

dymałem w najlepsze inną, a ty ciągle o tamtej. Ile tak można?! Nie
znałem dnia, ani godziny, kiedy ci odwali! Oglądamy sobie film, tulimy
się do siebie, a ty wyjeżdżasz z tamtą sprawą, to pomyślałem sobie tak:
„Jeżeli i tak przez całe życie nie dasz mi wytchnienia i będziesz mnie
męczyć za to, co zrobiłem, to niech się, kurwa, coś dzieje w tym
temacie. Jak mam mieć poczucie winy, to niech mam je za coś, co
potrafię uchwycić. To sobie podymam przynajmniej”.

- Więc to naprawdę było tylko dymanie?

- No nie... Był moment, najgorszy z możliwych na świecie, kiedy

zastanawiałem się, czy nie zostawić ciebie i nie zacząć życia z nią... Na
całe szczęście nie trwało to długo.

- To dlaczego z nią nie zostałeś?

- Nie uwierzysz.

- ?

- Bo dymanie to jednak nie wszystko...

*

... third shot

- Powiedz... Dlaczego było ci z nią tak dobrze? Co ona miała w

sobie takiego? Była taka piękna czy co?

- Jest piękna... Jedna z najpiękniejszych kobiet, jakie widziałem

w życiu... I cały czas powtarzała, że to ja jestem piękny...

- Nie wierzę...

- A widzisz...

- Przestań!

- Ale to nie miało decydującego znaczenia.

- A co miało?

- To, że seks z nią był zawsze na „tak”. Czułem znacznie większy

komfort i większe bezpieczeństwo z nią, niż z tobą. Mogłem sobie
fantazjować i wszystko jej mówić i nigdy, przenigdy nie powiedziała
mi złego słowa... Pozwalała mi być chujem, rozumiesz?! Gdy się
dymaliśmy mogłem robić, kurwa, wszystko... I mogłem ją dymać
zawsze. I jeszcze jedno ci powiem: potrafiłem ją wydymać bez
wyjmowania kilka razy, albo pierdolić ją co piętnaście minut. Tobie się
wydawało, że już jestem prawie impotentem, a ją wydymałem kiedyś
pięć razy pod rząd! I jeszcze ci coś, kurwa mać, powiem! Będąc z nią
mój chuj ZAWSZE rósł do dziewiętnastu centymetrów w obwodzie..

*

... fourthshot

- Dlaczego tego nie ukryłeś przede mną? Jeżeli tak mnie

kantowałeś, to dlaczego nie mogłeś doprowadzić tego sam do końca?
Po co mnie w to angażowałeś? Dlaczego nie załatwiłeś tego sam - tak,
bym się nie dowiedziała?

- No tak... masz rację... Tylko od momentu, gdy Sara zaczęła

mnie szantażować, że ci wszystko powie, nie było innego wyjścia.
Musiałem doprowadzić do konfrontacji, inaczej umierałbym ze strachu
całe życie, że ta suka się do ciebie kiedyś zgłosi.

- A co z moim poczuciem wartości, które swoim romansem

zniszczyłeś?! Zresztą już po raz drugi! Wiesz, że przez ciebie nie mogę
na siebie patrzeć i cały czas się zastanawiam, co ze mną nie tak?!

- Darni, błagam... patrzysz na sprawę od dupy strony... Było, nie

było, to dla ciebie zostawiłem najlepszą sukę w mieście...

- Kiedyś ja byłam tą najlepszą suką... prawda?

- To nią bądź dalej! Ale to jeszcze nie najważniejsze...

Najważniejsze jest to, że jeżeli wygrałaś z taką cudowną suką, jak ta
dziewczyna, młodszą od ciebie o dziesięć lat, to znaczy... to po prostu
twoje poczucie własnej wartości powinno wystrzelić w górę jak
cholera!

- Jesteś nienormalny.

- Mężczyźni mówią na to „logiczny”.

- To wobec tego teraz logicznie wymień mi kilka powodów,

dlaczego ja...

- Ponieważ z tamtą nie wyobrażałem sobie mieć dzieci.

- Dzieci?!

- A co ty myślisz... Oczywiście, że o tym myślałem.

- ...To dlaczego nie wyobrażałeś sobie mieć z nią dzieci?

- Bo była mało interesująca i przekazałaby dzieciom zamiast

wiedzy sieczkę. Ale co tam dzieci. Najważniejsze jest to, że nie
potrafiłem wyobrazić sobie jej siedzącej koło mnie przy kominku za
czterdzieści lat... Po prostu bym się, kurwa, zanudził! A z drugiej
strony... A z drugiej strony wiem, że z tobą też mogę mieć najlepszy
seks na świecie...

- Ale z ciebie egoista...

- Ale żeś dowaliła... Gówno, gówno, gówno, gówno prawda!

Może inaczej... Jestem egoistą, ale wszyscy jesteśmy egoistami, a kto
tak nie twierdzi, jest po prostu pieprzonym hipokrytą! Wszystko
robimy dla dobra własnego... Nawet to, że mamy taki odjazd na
punkcie swoich dzieci, wynika tylko z miłości własnej.

- Chodziło mi o to, żebyś powiedział coś o mnie, a nie o sobie!

- No przecież mówię cały czas. Jesteś po prostu najlepsza.

- Najlepsza w zaspokajaniu twoich potrzeb, widzę...

- No... tak.

*

... fifthshot

- A gdybym ja miała romans?

- A masz?

- ...

- A masz?!

- Jak mam mieć, skoro od siedmiu lat nie wychodzę z domu?!

- Ale teraz ty pracujesz, a ja jestem w domu.

- No właśnie! I wszystko się może wydarzyć! Wiesz o tym?!

- No i co...? Zrobisz mi na złość?

- Po co? I tak nie jesteś zazdrosny, to co mipo tym...

- Chwila... o seks nie jestem zazdrosny... Ale mogłabyś się

zakochać.

- No... mogłabym.

- Powiem ci, że nawet się tego spodziewam.

- No i co wtedy zrobisz?

- Nie wiem... Na pewno cię nie zostawię.

*

... sixth shot

- Wiesz co? Właściwie to jak uświadomiłam sobie, jak blisko

byłam tego, że mogę cię stracić i dopiero wtedy zaczęło mi naprawdę
na tobie zależeć. Po raz pierwszy zaczęłam się starać..

*

... seventh shot

- Weźmy ślub kościelny.

- Po tym wszystkim?! Ty chyba zwariowałeś!

- Słuchaj... Może w końcu, jak ty się zdecydujesz, to ja się

zdecyduję i w ogóle się zdecydujemy...

- Za szybko, by o tym myśleć... Za szybko.

*

... eight shot

-Wiesz co?

- ?

- Przypomniałam sobie. Jak mieszkaliśmy w śródmieściu, to

przecież nie mogłam włożyć twego członka do ust, bo był czasami taki
gruby... Oj, dawno już tak nie było.

- Ale będzie... Przyrzekam....

*

... nineth shot

- Jak to było z tym Sylwestrem dwa lata temu...? Oczywiście

byłeś z nią, a nie gdzieś tam... „w interesach”, w Bydgoszczy z
prezydentem miasta. To gdzie byłeś? A może z nią tam byłeś?

- W Gdańsku. Byliśmy w Gdańsku, w jakiejś knajpie na

Starówce.

- Jak sobie pomyślę, że cię nawet szykowałam na ten wyjazd! A

później sama, o północy, płacząc piłam szampana.

- No wiem... Wtedy przegiąłem. I do tej pory chujowo się z tym

czuję.

- Na pocieszenie opowiem ci kiedyś, jak ją zrobiłem w chuja, by

zeszłego Sylwestra z tobą spędzić... To był dopiero numer...
Majstersztyk!

*

... tenth shot

- Michał, a inne kobiety... Zdradzałeś mnie z innymi kobietami?

- Zwariowałaś?! Gdzie bym miał na to czas… Nie dość, że

musiałem obsłużyć ciebie i ją, to jeszcze jakieś kobiety?!

9 grudnia

był James Bond 007, potem 006... 005... 004... 3... 2... 1...

...a później kurwa żałość

Jak tu żyć bez tajemnicy... Bez nieustannego wojowania-

świrowania, jamesobondowania, bycia na froncie jak 007, ciągle w
ataku lub w obronie, bez podchodów, bez zdobywania i wygrywania
kolejnych potyczek... Jak żyć bez tego wszystkiego? By jeść i srać? I to
wszystko? Pracować, by sobie coś nowego kupić”? Co to wszystko jest
warte?

Od kilku tygodni nie walczę. Przyznałem się do „romansu”, czy

tam do „wielkiej miłości”, czy „ponadczasowego dymania”, chuj z
tym, jak to nazwać, i co z tego, kurwa, mam?! Coś najohydniejszego i
przeszmaciarskiego... Mam SPOKÓJ DUSZY.

Co za syf! Stanę się kolejnym leszczem w papuciach, z rosnącym

bebzonem, „kochanie to, kochanie sio...” - wszystko utartym szlakiem,
bez krzty szaleństwa, wszystko tak jakoś normalnie... Na chuj mi to?!

Z Ameryki uciekłem do tej naszej krajowej biedy i znoju z

powodu „nieznośnej lekkości bytu”. Tam, mogłem co najwyżej nabijać
sobie kabzę...Tu, gdzie się wszystko tworzyło od podstaw, była
namiętność i romantyzm. Komuny nienawidziłem za szarość,
bylejakość i NUDĘ. Wieczną, wszechogarniającą i zniechęcającą do
życia nudę. I teraz to samo stanie się z moim życiem. Nudnym, bo
uporządkowanym. Nudnym, bo ze wszech miar bezpiecznym.

Było to dziesięć lat temu. Siedzieliśmy z Darni naprzeciwko

siebie, z Darni - moją boginią, moją „kimbesindżer”, kandydatką na
żonę.

- A gdybym chciał tak... - nie potrafię sobie przypomnieć, co bym

„chciał”. Może ją „sprawdzić”, może podpuścić... Może po prostu
przećwiczyć coś intelektualnie, zadać jakiś, kurwa, umysłowy rebus do
rozwiązania... Nieważne. Istotne co mi odpowiedziała:

- Proszę cię... Nie graj ze mną. Boję się.

I to był chyba moment, w którym rozpocząłem oficjalnie swoje

podziemne życie. Rozjaśnioną słońcem polanę i zbieranie
słoneczników przeżywałem z nią, a ciemne groty i pieczary, kluczenia
w wąwozach i po mokradłach, balansowanie na grani - zostawiłem
sobie. Czyż mogę mieć pretensję do niej? Oczywiście, że nie. Czy
zatem powinienem znienawidzić siebie za to? No właśnie... Za co? Że
niby to jestem „hipokrytą”, bo mam dwa życia?

Dr Jekyl i Mr Hyde. Nie, kurwa! Ja siebie lubię i mam nadzieję,

że nigdy nie przestanę. I nie przestanę przeklinać. Amen. e.h.

w drugiej części

role się odwracają :)